-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
..................
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 1
By : Dezair
………………………..
ถ้วยฟู เป็นชื่อขนมชนิดหนึ่ง ที่ทั้งนุ่ม ทั้งหอม ทั้งหวาน อาจจะเป็นญาติกับขนมปุยฝ้าย เพราะรูปลักษณ์ถอดแบบออกมาเหมือนกัน ทุกวันนี้บางคนยังเรียกขนมถ้วยฟูเป็นปุยฝ้าย เรียกปุยฝ้ายเป็นถ้วยฟูเสียด้วยซ้ำไป
โอ๊ะ โอ๊ะ อย่าเพิ่งหลงประเด็นกันครับท่านผู้อ่าน นี่ไม่ใช่หนังสือสอนทำอาหารประเภท ‘ใช้ผักในสวนหลังบ้านของท่าน อาทิ บล็อกเคอร์รี่ ซูกินี บีทรูท หัวแรดิท ’ แล้วก็ไม่ใช่รายการตีแผ่เบื้องลึกขนมดังอะไรเถือกนั้น
แต่ที่เกริ่นมาทั้งหมดนี้ ก็แค่จะบอกเล่าเรื่องของผู้ชายคนหนึ่งที่สูง 172 (แต่มักแถเป็น 180 ก็แหม…จะปัดตัวเลขทั้งที จะปัดเป็น 175 ทำไม ปัดเป็น 180 เลยสิครับท่าน!)
เป็นนิสิตคณะวิศวกรรมศาสตร์ปีสอง
และที่สำคัญ…
ประเด็นคือชื่อ ‘ถ้วยฟู’
ใช่ครับ ผมชื่อถ้วยฟู มีฝาแฝดชื่อปุยฝ้าย และมีพี่ชายชื่อ ถ้วยตวง
อย่าเพิ่งสงสัยว่าทำไมผมชื่อถ้วยฟู คำถามนี้ เพื่อนผมตั้งแต่อนุบาลยันเข้ามหา’ลัยเขาจองกันไปหมดแล้วครับ ไม่แน่ ถ้ามีบริษัทไหนรับผมเข้าทำงาน เพื่อนร่วมงานก็คงถามกันอีก แหม…จองคำถามอย่างกับจองกฐินข้ามปี
แน่ล่ะ ไม่สงสัยยังไงไหว ถ้าพวกคุณได้เจอผม พวกคุณก็ต้องสงสั๊ย สงสัย ว่าเพราะเหตุใด ทำไมไอ้ตี๋หน้าจืดชอบแถความสูงตัวเองเป็นนิจ ถึงชื่อน่ารักหวานนุ่มนิ่มขนาดนี้
‘ต้องถามพ่อแม่’
ครับ นั่นล่ะคำตอบ เพราะคงไม่มีใครรู้ลึกรู้จริงเท่าคุณสุวิทย์และคุณนายปานดาวอีกแล้ว ว่าทำไมลูกชายคนเล็กถึงชื่อถ้วยฟู ทำไมไม่ให้ชื่อสาคู? ลอดช่อง? ข้าวเหนียวทุเรียน? และเพราะผมไม่คิดจะอินเทรนด์ ไต้หวัน ญี่ปุ่น เกาหลี เลยไม่ได้เปลี่ยนชื่อเป็น อาเฉิน ทาเคชิ หรือแม้แต่ คิมๆ อะไรสักอย่าง
ผลสุดท้ายคือทุกวันนี้ ผมก็ยังชื่อ ‘ถ้วยฟู’
อ้าว…แล้วที่เล่ามาทั้งหมดนี่เพื่ออะไร?
ก็เพื่อบอกให้รู้กันไง ว่าผมชื่อถ้วยฟู
อ้อ…แต่เพื่อนพ้องน้องพี่เขาขอสมัครใจเรียกผมสั้นๆว่า ‘ฟู’ พวกมันบอกว่ากระดากปาก แหม…ผู้ชายหน้าตาดีกับชื่อแปลกๆมักเป็นของคู่กัน พวกมันอิจฉาผมน่ะสิ แต่เอาเถอะ…จะเรียกยังไงก็แล้วแต่ แต่มันมีไอ้พวกหลุดกรอบออกนอกโลกอยู่คน ที่ไม่ยอมเรียกผมว่า ‘ถ้วยฟู’ ‘ฟู’ หรือแม้แต่ ‘ไอ้หน้าจืด’
มันเรียกผมว่าไงน่ะเหรอ
‘นายปวิน รัตนวิจิตร!!’ เต็มยศครับ นี่ถ้านำหน้าชื่อผมเป็น ฯพณฯท่าน พลเอก ศาสตราจารย์ ดอกเตอร์ ล่ะก็ มันก็คงลากมาทั้งดุ้นแหงเลย
แล้วหมอนั่นชื่ออะไร?
นี่ผมไม่ได้อยากจะเอาชื่อใครมากล่าวหาให้ถูกฟ้องร้องหมิ่นประมาทหรอกนะ แต่ไหนๆ ผมก็อุตส่าห์บอกชื่อตัวเองแล้ว ดังนั้นเพื่อความแฟร์สำหรับโลกใบนี้ ผมจะบอกให้ว่าหมอนั่นน่ะชื่อ
นายทันท่วงที
แฮ่ม…เป็นชื่อเล่นของมัน ที่ผมแอบตั้งให้น่ะครับ ความจริงแล้วมันชื่อ
‘ธันวา’
ถ้าเดือนธันวาคมไม่มีวันหยุดราชการโคตรเยอะให้ผมนอนผึ่งพุงอยู่บ้านสบายใจเฉิบมาตั้งแต่เด็กจนโตล่ะก็ บอกได้คำเดียวว่าผมจะตัดคำว่า ธันวาคม ออกจากปฎิทินชีวิตของผมจริงๆด้วยเอ้า!!
แล้วทำได้เหรอ?
ก็ทำไม่ได้ไงครับ ทุกวันนี้เลยยังมีทั้งเดือนธันวาคมวิ่งเข้ามาหาผมทุกปี (พร้อมกับการสอบมิดเทอม…โอ้ แม่เจ้า นรกหรือสวรรค์กันแน่) และผู้ชายคนนั้นที่ชื่อ ธันวา รายนี้วิ่งเข้ามาหาผมทั้งปี ตลอดปี และเอ่อ…มีคนบอกว่าตลอดชีวิต
โอ้ว!!
………………………
“น้องเมจ๊ะ เย็นนี้เลิกเรียนแล้วรีบกลับบ้านมั้ย”
อะแฮ่ม! ถ้วยฟู หนุ่มหล่อ จืด และสูง ‘ร้อยแปดสิบ’ รายงานตัวครับทุกท่าน
ขอแนะนำสาวน้อยที่นั่งยิ้มหวานปานน้ำเชื่อมคนนี้ น้องเมษา น้องรหัสสุดที่รักของผมเองครับ และถ้าหากทุกท่านยังไม่ลืมว่าศัตรูนรกส่งมาเกิดของผมชื่อ ‘ธันวา’ ก็คงเดากันได้ใช่มั้ยครับ ว่าน้องรหัสของผมน่าจะเป็นญาติโกโหติกากับหมอนั่น
แหม พูดไปแล้วจะหาว่าโม้ ช่วงนี้ผมคงดวงตก สวรรค์ไม่รับเคลมจริงๆ เพราะทันทีที่ได้น้องรหัสหน้าตาน่ารักให้เพื่อนทโมนอิจฉากันตาร้อนผ่าวๆอย่างกับเป็นไข้หวัดเฉพาะที่ ก็ดันมารู้เอาทีหลังว่า น้องรหัสแสนสวยคนนี้เป็น ‘น้องสาวแท้ๆ’ ของ ‘ธันวา’
น่าเจ็บใจตรงที่ผมรักน้องแต่โคตรเกลียดพี่ นี่แหละครับ
“พี่ฟูน่ะ พูดแบบนี้แล้วพอพี่ธันมา ก็วิ่งหนีทุกที”
โธ่ น้องเม เห็นพี่ฟูหน้าตาดี ก็ใช่ว่าจะไม่กลัวตายนะจ๊ะ
“โชว์พลังขาไง แต่พี่วิ่งเร็วใช่มั้ย หมอนั่นตามไม่ทันทุกที แหม อย่างงี้มันน่าเปลี่ยนชื่อให้” เป็นความจริงครับ ที่หมอนั่นไม่เคยวิ่งทันผม แต่ที่ชอบเรียกว่า ‘ทันท่วงที’ ก็เพราะว่าถ้าเป็นเรื่องน้องสาวถูกแทะโลมล่ะก็ พี่แกจะมาไวมาก!! เรียกว่า ถึงทั้งมือ ถึงทั้งเท้า ถ้ามีใครมาแตะน้องสุดที่รักเข้า
และผมก็ชอบแตะซะด้วยสิ
“น้องเมไปกินข้าวเย็นกับพี่ฟูเหอะนะ พี่ฟูยังไม่ได้เลี้ยงน้องเมเลย”
“จำเป็นต้องเลี้ยงด้วยเหรอ นายปวิน รัตนวิจิตร” เห็นมั้ยล่ะ ทฤษฎีบทที่ว่า ‘เกี้ยวน้องที่ไหน พี่มาที่นั่น’ ใช้ได้เสมอ
ผมไม่บอกนะครับ ว่าใครเป็นเจ้าของคำพูดที่เรียกผมด้วยชื่อจริงนามสกุลจริง นี่ถ้าเลขประจำตัวนิสิตไม่เยอะเกินไป หมอนั่นคงจะบอกเลขด้วย เผลอๆอาจแถมที่อยู่ตามสำเนาทะเบียนบ้าน ที่อยู่ปัจจุบัน อ้อ ชื่อบิดามารดา และผู้ปกครอง
“ทำไมจะไม่จำเป็น พี่รหัสเลี้ยงน้องรหัสน่ะ เป็นมารยาทที่ต้องทำ รู้เอาไว้ซะด้วย” ผมหันไปเงยหน้าคอแทบตั้งฉากเพื่อยักคิ้วใส่ไอ้คนที่มายืนค้ำหัวอยู่ข้างหลัง
“ฉันไม่อนุญาต”
โอ้โห เฮ้ย!! ใครเขาขออนุญาตมันตั้งแต่แรกวะ! บ้าเปล่าเนี่ย
ผมพยายามใช้ภาษากายด้วยการแคะหูตัวเอง ให้มันรู้ว่าผมอาจจะฟังอะไรเพี้ยน เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ถึงได้ยินคำว่า ‘ไม่อนุญาต’ จากมัน แต่เห็นมันยังไม่เข้าใจดี ก็เลยต้องส่งคำถามไปบรรเทาความโง่สักหน่อย ช่วยเหลือเพื่อนร่วมโลกเป็นงานของผมอยู่แล้วครับ โดยเฉพาะ เพื่อนร่วมโลกที่ชื่อ ‘ธันวา’ เนี่ย ผมจะบรรเทาบ่อยๆ เป็นกรณีพิเศษ
“ดูปากนะ …ไม่ ได้ ขอ อะ นุ ญาต…ชัดเปล่า หรือจะเอาอีกทีก็ได้นะ ดูปาก ดูปาก… ไม่ ได้…..”
“นายปวิน!!!!!”
อย่างงี้เรียกไม่มีมารยาท คนยังไม่พูดไม่จบเลย มาตะโกนแทรกได้ไง แต่ถือซะว่า เพราะน้องเมคนสวยสะกิดแขนยิกๆหรอกนะ ผมเลยไม่กวนมันต่อ นั่งสงบปากสงบคำเป็นนางเอกหนังไทยเวอร์ชั่นดาวพระศุกร์ก็ได้
“เม เย็นนี้เลิกแล้วกลับพร้อมพี่”
“น้องเมตอบไปสิ…ค่ะ เมจะกลับพร้อมพี่ธัน พี่ธันช่วยอุ้มเมขึ้นรถ แล้วอย่าติดไฟแดงนะคะ เดี๋ยวรถข้างๆเหล่เม อุ้ยๆ อย่าจอดข้างรถเมล์ด้วย เดี๋ยวคนบนนั้นมองลงมา จะเห็นขาเมที่โผล่พ้นกระโปรง อ้อ พอถึงบ้านแล้วอุ้มเมไปส่งที่ห้องด้วยนะคะ เดี๋ยวไรฝุ่นตัวผู้จะจับปลายเท้าเมเข้า…” ผมรีบกระตุ้นน้องรหัส พร้อมสคริปป์ที่คัดมาอย่างดี กลัวครับกลัว เดี๋ยวคุณชายทันท่วงทีแกจะรอคำตอบนานไป เกิดไม่พอใจขึ้นมา แล้วเผาคณะทิ้งนี่ ผมไม่มีที่เรียนหนังสือหนังหาเลยนะเนี่ย
“นายปวิน!!!”
อ้าว ไรวะ… อ้อๆ เข้าใจล่ะ
“ทำไม นอกจากจะบังคับให้น้องเมกลับบ้านตั้งแต่สี่โมงแล้ว จะเอาฉันไปส่งบ้านตั้งแต่สี่โมงด้วยเหรอ…โห เกินไปหน่อยมั้ง แต่เอา ๆ เห็นแก่ว่านั่งรถฟรีนะเนี่ย งั้นสี่โมงเย็นเจอกันที่โต๊ะนี้แล้วกัน ไปล่ะ ไปนะน้องเม แล้วเย็นนี้เจอกัน ไปล่ะครับ คุณพี่ทันท่วงที” ผมรีบบอก รีบตัดสินใจ แล้วรีบคว้ากระเป๋าวิ่งออกมาจากโต๊ะ ปล่อยหมอนั่นยืนมองตามตาปริบๆ
เห็นมั้ย บอกแล้วว่ามันช้ากว่าผมก้าวนึงเสมอ ก็ทันท่วงทีเฉพาะเรื่องน้องสาว แต่เรื่องผมน่ะ ช้าไปหมื่นปีแสงต่างหาก ฮ่าฮ่า
แล้วผมจะกลับรถหมอนั่นจริงมั้ย?
เอ้อ…ก็ไม่ใช่ว่าขี้เหนียวอะไรหรอกนะ
แต่ว่า…นั่งรถคนอื่นน่ะสนุกอย่าบอกใคร ไม่เชื่อคอยดูเย็นนี้ได้เลย
………………………
ผมขอข้ามช่วงเวลาเรียนอันแสนโหดร้าย ทารุณ และแสนจะทำลายสิทธิมนุษยชนของนิสิตด้วยข้อห้ามที่ว่า ห้ามเข้าสายเกินสิบห้านาที แต่อาจารย์เข้าเลทไปครึ่งชั่วโมง พร้อมข้ออ้างดั้งเดิมว่า ‘ครูมีธุระด่วน ขอโทษที่มาสาย’ แล้วทุกอย่างก็จบ ทำเนียนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฮ่วย!!
เอาล่ะครับ เพื่อไม่ให้อกตัญญูต่อผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ ผมว่าเราข้ามมาที่เรื่องตอนสี่โมงเย็นเลยดีกว่า
สี่โมงเย็น กับอีกห้านาที นายถ้วยฟู ก็เดินลงมาจากตึกพร้อมเพื่อนรักสามหน่อ เห็นลิบๆว่าพี่น้องชื่อเดือนกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้โต๊ะเดิมที่ผมนัดเอาไว้
จะว่าไปแล้วบ้านนี้ก็ชื่อเดือนกันทั้งบ้าน คาดว่าพ่อแม่ไม่อยากคิดเยอะนั่นเอง คนโตชื่อสิงหา (ตามคำบอกเล่าของน้องเมสุดที่รัก) รายนี้เรียนจบแล้ว ช่วยกิจการทางบ้าน คนรองชื่อธันวา หมอนี่แหละตัวปัญหาของแท้ ส่วนคนที่สามชื่อตุลา อยู่ปีสาม คณะรัฐศาสตร์ ได้ข่าว (จากน้องเมที่รักเช่นกัน) ว่าเข้าคณะนั้น เพราะสาวๆสวย ส่วนคนที่สี่ก็คือน้องเม ผู้แสนอาภัพ ต้องเข้าวิศวะฯ ทั้งๆที่ชีวิตที่ผ่านมาไม่เคย ท็อปฟิสิกซ์ พิชิตแคลฯ หรือเป็นญาติกับเลขโอลิมปิกแต่อย่างใด
แล้วทำไมน้องเมต้องเข้าวิศวะฯ?
ก็เพราะมัน เอ้ย! เพราะพี่ของน้องเมเป็นเด็กวิศวะฯไงครับท่านผู้อ่าน!!
เรื่องนี้ผมเพิ่งมาค้นพบหลังจากสนิทน้องเมได้พักหนึ่ง ว่าสาเหตุที่ผู้หญิ๊ง ผู้หญิงอย่างน้องเนี่ย ต้องมาเรียนคณะเกือบชายล้วนแบบนี้ ก็เพราะประกาศิตของพี่ชายอย่างนาย ธันวา ที่ตอนนั้นเรียนอยู่ปีสอง แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหมอนั่นใช้อะไรคิด (บางทีอาจจะเป็นขี้เล็บก็ได้) ที่เอาน้องซึ่งตัวเองแสนหวงมาเข้าคณะนี้ ที่พอน้องเข้า ตัวเองก็อยู่ปีสี่เข้าไปแล้ว
มันน่ะบ้าของแท้ ที่ว่านี่ไม่ใช่เพราะอคติส่วนตัวหรอกนะ ถ้วยฟูคนนี้ขอสาบ๊าน!!!
เอ้า สาบานแล้ว เราก็ไปหารถนั่งฟรีๆกลับบ้านกันดีกว่า
“น้องเม…”
เสียงไปก่อนตัว และก่อนที่ผมจะถึงโต๊ะ สายตาของคุณพี่ทันท่วงทีก็ตวัดมาจิกจึ้กเข้าที่ตัวผม …อู้ว์! เจ็บครับงานนี้ มีอีก ๆ ยังไม่หมดเพียงเท่านั้น ใครว่าผู้ชายคนนี้จะพอใจแค่การจ้องผมทีเดียวแล้วล่ะก็ แสดงว่าพวกคุณซื้อหวยแล้วถูกกินเรียบตลอดสิท่า
“ชักช้า! จะอาศัยรถคนอื่นก็หัดมีมารยาทมาให้ตรงเวลาด้วย!!”
ได้ข่าวว่าเลทไปห้านาทีครับท่าน!
ผมยกมือตะเบ๊ะใส่มัน พร้อมทำหน้าจริงจังอีกหน่อย ก็ได้ยินเสียงหัวเราะกิ๊กกั๊กดังมาจากไอ้เพื่อนรักสามตัวของผมที่มันยืนสลอนกันอยู่ข้างหลัง
“ขอประทานโทษครับท่าน!!” นี่!! ลูกผู้ชายตัวจริงเสียงจริง มันต้องแบบนี้ กล้าทำกล้ารับ และพอพูดออกไปแล้ว ไอ้ผู้ชายตัวโตตรงหน้ามันก็พูดอะไรไม่ออกอีก จนน้องเมต้องทำเป็นยิ้ม แต่รู้เลยน้อง เสแสร้งสุดๆ หนูจะร้องไห้เพราะอาลัยที่พี่ฟูคนนี้กำลังจะถูกพี่ชายของหนูกินหัวอยู่แล้วใช่มั้ยจ๊ะ
“เรากลับบ้านกันดีกว่าค่ะพี่ธัน ไหนๆพี่ฟูก็มาแล้วนะคะ” หมอนั่นไม่ว่าอะไร แหม พอเป็นน้องสาวพูดล่ะ ซ้ายเป็นซ้าย ขวาเป็นขวาเลยนะมึงงงงง!!!
สองเดือน เมษา ธันวา เดินออกจากลานไปที่รถกันแล้ว แต่ยังครับ…ยัง…
ผมน่ะ ต้องลาเพื่อนก่อน
“กูไปแหละนะ พรุ่งนี้เจอกันว่ะ”
ว่าแล้วก็เข้าไปกอดพวกมันเรียงตัว เหมือนตัวเองกำลังจะจากบ้านเกิดเมืองนอนไปขายแรงงานในต่างแดน ไอ้พวกนั้นก็งงเป็นไก่ตาแตก เพราะทุกครั้งที่จากกันไปหนึ่งคืน ผมไม่เคยบอกลามันแบบนี้หรอก อย่างมากก็ตบหัวกันคนละทีเท่านั้นแหละ
“เฮ้ย เอก แค่กูจะกลับบ้าน มึงอย่าร้องไห้ดิ มึงด้วย โจ อย่าทำหน้าเศร้า เดี๋ยวคืนนี้กูโทร.หา ไอ้เป้! มึงอย่าดึงเสื้อกูไว้แบบนี้ เดี๋ยวกูไม่ได้กล….”
“นายปวิน รัตนวิจิตร!!!!!!!!” เสียงระเบิด เอ้ย เสียงตะโกนดังลั่น ทำเอาผมที่กำลังเล่นบทโศกแบบเพื่อนไม่เก็ท ถึงกับต้องหันไปมองต้นเสียง
“จะกลับหรือไม่กลับ!!!!” แหม มีเร่งมาอีก
“กลับครับพี่ กลับ” รีบก่อนครับ เดี๋ยวถูกเฉ่ง ไม่ให้ร่วมทางด้วย วันนี้จะเสียค่ารถซะเปล่าๆ
แต่…
แหม ทุกท่านคงจะเบื่อคำว่า ‘แต่’ ของผมแล้วสินะครับ และผมก็ว่า หมอนั่นก็คงเบื่อคำว่า ‘แต่’ ของผมเหมือนกันนั่นแหละ
“เอ้อ คุณพี่ธันครับ ก่อนจะออกจากมหา’ลัย ช่วยวนไปที่ป้อมยามได้มั้ย ผมต้องลาพี่ๆยามแกสักหน่อย จะไปจะมา ต้องลาต้องไหว้...พ่อแม่สอนมาดีครับพี่"
แล้วจบประโยคนั้น คนที่ขึ้นไปนั่งตำแหน่งคนขับก็กระชากรถออกจากที่จอดทันที หมอนี่ท่าทางจะไม่มีมารยาท ผมแค่ขอบอกลาพี่ๆยามนิดเดียว ทำเป็นอารมณ์เสีย หึหึหึ
……………………….
พวกคุณอาจจะสงสัย ว่าเพราะเหตุใด ผู้ชายคนนั้นถึงได้กลายมาเป็น ศัตรูนรกส่งมาเกิดของผม (ใครจะบอกว่า ‘ศัตรูฟ้าประทาน’ ก็เอาเถอะครับ แต่อย่างหมอนั่นน่ะ นรกส่งมา ไม่ใช่สวรรค์ประทานลงมาหร๊อก!!)
ก็จะมีอะไร นิสัยหมอนั่นน่ะ โคตรจะน่าแกล้งเลย
นายธันวาหวงน้องอย่างน้องเมเป็นที่สุด! ที่สุดของที่สุดของที่สุด! ก็อย่างที่บอกไปแล้วว่ามันหวงถึงขนาดลากน้องสาวเข้ามาเรียนคณะเดียวกับตัวเอง ส่วนผม…ก็ดันเป็นพี่รหัสของน้องสาวที่หมอนั่นสุดหวง เพราะงั้น วินาทีแรกที่ผมซึ่งปากไว ได้พบหน้าน้องเม ก็คือประโยคที่ว่า
‘น้องเมคนสวย ที่บ้านพ่อดุมั้ย’
คุณเข้าใจใช่มั้ย ว่าผมก็แค่ปากมอมไปตามเรื่อง หวังชวนน้องคุย น้องหัวเราะ จะได้ไม่เก้อกันเอง แต่หมอนั่นไม่เข้าใจ ความจริงแล้ว กิจกรรมจับสายรหัส ไม่อนุญาตให้วงศาคณาญาติทั้งหลายมาร่วมลุ้น ร่วมจับกันด้วย แต่หมอนี่เข้ามารับรู้ว่าน้องตัวเองจะได้ใครเป็นพี่รหัสด้วยเส้นสายที่โคตรเบิ้ม สรุปก็คือ ตอนผมถาม มันก็ยืนอยู่ใกล้ๆ แล้วคนมันเยอะมาก เบียดกันไป อัดกันมา ผมก็ไม่รู้อ่ะดิ ว่าน้องเมจะมีพี่มาคุม
แล้วสุดท้ายเป็นไง? ก็คุณพี่ชาย ‘ทันท่วงที’ ดันได้ยินพอดี โอ๊ย! ผมถูกด่าจนขี้หูเต้นระบำเป็นจังหวะ ชะชะช่า จับได้ใจความอย่างเดียวคือมันต้องการด่า ว่าผม ‘ลามปาม’ ถึงพ่อมัน
วะ!...แค่พูดเล่นนิดๆหน่อยๆ คิดเป็นจริงเป็นจังไปทุกเรื่อง ถึงว่าแม่งหน้าโคตรแก่เลย
“พี่ฟูคะ” นั่นไง…น้องเมคนสวย วันนี้ก็สวยเหมือนทุกวัน กำลังวิ่งตรงดิ่งจากหน้าโรงอาหาร มาที่โต๊ะไม้ที่ผมสิงสถิตพร้อมเพื่อนสองขาสามคน
“คราวก่อนพี่ธันโกรธมากเลย บ่นจนเมหูชาไปตลอดทางจนถึงบ้านด้วยล่ะค่ะ” ดูเหมือนน้องเมจะจำเหตุการณ์ที่พี่ชายไปส่งผมที่บ้านได้ดี ถึงขนาดว่าผ่านมาตั้งสามวันแล้ว ก็ยังเอาเรื่องมาโวยกับผมเล็กๆ แต่หน้าตาน่ารักแบบนี้ ผมยกโทษทุกอย่างอยู่แล้ว
“แต่พี่ฟูหลับสบายทั้งคืนเลยนะ คืนนั้นน่ะ”
“มึงก็หลับสบายทุกคืนนั่นแหละ ถ้าได้กวนประสาทคน”
เพื่อนของผมครับ ไอ้เอก หนุ่มอวบตี๋ เหมือนแป๊ะซะ เอ้ย แป๊ะยิ้ม วันๆมีแต่กินกับกิน และไม่เคยเข้าข้างผม มันสูงกว่าผมหน่อย แต่อ้วนกว่าผมมาก เวลานอนแล้วได้กอดมันเนี่ย อู้ย! สุขอย่าบอกใคร พุงนิ่มโคตรๆ
“พี่ฟูน่ะ ตัดช่องน้อยแต่พอตัวนี่นา ระวังเถอะค่ะ…พี่ธันจะเอาคืน”
โอ๊ย อย่างหมอนั่นน่ะเหรอ จะเอาคืนผมได้ ไม่มีทาง เอาแค่วิ่งไล่ผมให้ทันก่อนเหอะ
“แน่ะ ยังทำหน้าไม่เชื่อ…พี่ฟูคอยดูแล้วกัน พี่ธันโกรธมากจริงๆนะคะ คราวหน้า พี่ฟูอย่าไปกวนพี่ธันเลยนะ ถือว่าทำเพื่อเมนะคะ” ความจริงผมเป็นคนใจอ่อนกับผู้หญิงหน้าตาน่ารักนะ แต่รู้สึกครั้งนี้จะเป็นข้อยกเว้นล่ะ
“คุยเรื่องอื่นดีกว่าน้องเม เรื่องเลี้ยงข้าวดีมั้ย เมื่อไหร่จะปลอดพี่ชาย พี่ฟูได้เลี้ยงข้าวบ้าง”
“จริงด้วยค่ะ ร้านอาหารเมื่อคราวก่อนที่พี่ฟูให้ไปส่ง นั่นร้านของพี่ฟูเหรอ”
“ร้านของพ่อแม่ครับ พี่ไม่มีปัญญาทำเอง”
ถ้ามีปัญญาทำ ผมก็คงไม่มานั่งเรียนงกๆแล้ว
“ก็นั่นแหละค่ะ งั้นไปกินร้านของคุณพ่อคุณแม่พี่ฟูได้มั้ยคะ” โอ้…งานนี้จะมาว่าถ้วยฟูไม่ได้นะเฟ้ย พี่ธันวา น้องสาวพี่เขารีเควสท์มาเอง
“ได้ๆ เย็นนี้เลยมั้ย”
“ไม่ได้!!!!!” วะ… มันต้องมีคนชอบตะโกน
ผมหันกลับไปมองข้างหลัง ถึงได้เห็นไอ้คนหน้าดุยืนกอดอก ก้มหน้าต่ำ นี่ถ้าข้างหลังมีผู้ชายหน้าเหี้ยมสักคนสองคนยืนเป็นแบ็คให้แล้วล่ะก็ ผมคงเข้าใจว่าตัวเองกำลังถูกเรียกเก็บค่าคุ้มครองแน่เลย
“พี่ธัน…ให้เมไปไม่ได้เหรอคะ”
น้องเมเริ่มภารกิจอ้อน เข้าไปเกาะแข้งเกาะขา
“พี่ไม่ได้ห้ามเม แต่วันนี้เขาต้องเข้าประชุม”
เขา? เขาไหนวะ เขาไหนจะเข้าประชุม
“ไม่ต้องมองหาใคร นายนั่นแหละที่ต้องเข้าประชุม นายปวิน”
“ห๊ะ! ประชุมอะไร ฉันไม่ได้รับผิดชอบงานอะไรสักหน่อย!” จะว่าไปแล้ว ผมรู้แค่ว่าคณะจะจัดงานโอเพ่นเฮ้าส์ ความจริงน่าจะใช้ โอเพ่นแฟคเคาตี้ แต่เอาเหอะ เขาใช้อย่างงี้กันมาทั้งชาติแล้ว ไอ้ผมจะดิ้นรนเปลี่ยนคนเดียว เดี๋ยวจะเป็นเรื่อง
อ๊ะ เดี๋ยว! คณะจะจัดงานโอเพ่นเฮ้าส์ แล้วทำไมนายถ้วยฟูปีสองคนนี้ ถึงต้องเข้าประชุม รึกูเป็นหัวหน้าชั้นปี? ก็ไม่ใช่ ตำแหน่งช้างขนาดนั้น ไม่เอามาเป็นห่วงผูกคอเด็ดขาด เอ? งั้นกูเป็นหัวหน้าภาครึเปล่า? ก็ไม่ใช่ ทุกวันนี้แค่มาเรียน เตะบอล ช่วยงานที่ร้าน นั่งผลาญเวลาด้วยอินเตอร์เน็ตก็เหนื่อยแล้ว
“ไม่ต้องคิดเยอะหรอก ฉันส่งชื่อนายไปเป็น ‘มาสคอต’ ของวิศวะฯ…”
“เฮ้ย!!!!”
มันว่าอะไรนะ!!
หมอนั่นส่ายหน้าไปมา เหมือนระอาที่ผมหูตึงก่อนวัย ก่อนจะย้ำช้าชัดอีกครั้ง แต่ตอกจึ้กเข้าไปในใจ ในสมอง ในกระเพาะอาหาร ในลำไส้ ในตับอ่อน หรือแม้แต่ในไส้ติ่งอันน้อยๆของผม
“นายต้องเป็น มาสคอตของวิศวะฯ ประจำงานโอเพ่นเฮ้าส์ครั้งนี้”
โอ้ แม่เจ้า!! มาสคอตวิศวะฯ!!!
ไม่ได้จะสำออย แต่จะเป็นลม คร็อก!!!!!!
ทูบีคอนตินิ๊วววววว
………………….
สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกบนอินเตอร์เน็ต (ปกติเขียนแต่ฟิคชั่น ไม่ค่อยจับนิยายเท่าไร) พอดีไปร่วมสนุกกับบอร์ดที่เล่นอยู่ และโครงการนั้นจบแล้ว ลองถามทางพี่ผู้จัดโครงการ เห็นเขาว่านำไปลงที่ไหนก็ได้แล้วแต่ทางคนแต่ง ก็เลยลองเอามาลงที่นี่ดู เผื่อจะได้คำแนะนำอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับการแต่งนิยาย
ถ้ายังไง…ฝากตัวด้วยนะคะ
ขอบคุณมากๆทั้งคนอ่าน และพื้นที่บอร์ดค่ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
มาเจิมต้อนรับด้วย :mc4:
แอบชอบชื่อเรื่อง... -.-
+1ไปเลยยยยย
-
55555555+
ชอบนายฟู กวนโอ๊ยยยยยมากค่ะ
พี่ธันค่ะ หวงน้องสาวรึหวงนายถ้วยฟูนะ
------------------------------
ชอบอ่านของพี่บัวมากๆๆๆ ^______________^
ยินดีต้อนรับค่ะ :pig2:
-
มาถวายตัว แต่ไม่ให้หัวใจ
เด๋ยวจะตามมาอ่านนะจ๊ะ
ขอเคลียร์เรื่องที่ยังมะได้อ่านก่อน
เยอะส-า-ด ครับผม
-
ชื่อเรื่องสะกิดสายตา..
ถ้วยฟู ชื่อน่ารักจัง 55
-
กรี๊ดดดด น้องบัวเข้าเล้า
ฉลองๆๆๆๆๆ
แบบว่าไปอ่านในบล็อคน้องบัวมาแล้ว
หลงรักเจ้าถ้วยฟูไปแล้ว
มันน่ารักน่าหยิกซะนี่กระไร
+1 เป็นกำลังใจให้น้องบัวจ้า
-
อยากกินถ้วยฟู
อ๊างง
-
หนูถ้วยฟูช่างจ้อเชียวค่ะ
กะล่อนอีกด้วย น่ารักน่าตีจริงๆ
อีกคนก็พี่ขรึม หวงน้องซะ
ท่าจะเป็นคู่ที่ลงตัวดีนะ o13
มาอีกบ่อยๆนะจ๊ะ
-
:mc4: รับเรื่องใหม่
สนุกมากกกกก
น้องถ้วยฟู นายเอกชื่อน่ากินจัง
-
ตบจูบ ๆๆๆๆ
-
:mc4: ต้อนรับน้องบัวค่ะ เป็นแฟนติดหนึบของน้องบัวคนนึงเหมือนกัน
หลงรักถ้วยฟูกับพี่ธันไปเรียบร้อยแล้ว (อ่านแล้วแอบเห็นเป็นจินเมะทุกที 55)
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 2
By : Dezair
…………………….
คณะวิศวกรรมศาสตร์ขึ้นชื่อเรื่องทรัพยากรผู้ชายที่มีแบบไม่รู้จักหมดจักสิ้น บางครั้งมันก็มีมากเกินไป จนส่งผลถึงความไม่พอดีเป็นกิจวัตร พื้นที่ใช้สอยไม่พอบ้างล่ะ แออัดบ้างล่ะ ผู้หญิงน้อยบ้างล่ะ ไม่เจริญหูเจริญตาบ้างล่ะ และอีกหลายต่อหลายอย่าง แต่ทั้งอย่างนั้น ทุกปีๆ ก็ยังมีแต่ผู้ชายที่เข้ามาเรียนคณะนี้ ท่าทางมันคงจะผูกขาดอยู่แต่เพศชายไปแล้ว
แล้วตำแหน่ง ‘มาสคอต’ ของวิศวะฯล่ะ มันควรจะผูกขาดอยู่ที่ใครมั้ย
ที่สำคัญคือมันน่าจะไม่ใช่ผมนะ
“กูไม่ไป!! ไอ้เอก!! ปล่อยกู!! โจ!! นี่มึงจะลากเพื่อนไปตายเหรอวะ! เป้! ช่วยกูด้วยดิ!!” เพื่อนแต่ละคนล่ะดีๆทั้งนั้น คนนึงหิ้วขา อีกคนพยุงแขน ส่วนอีกคนคอยเคลียร์เส้นทาง! พวกมึงสามัคคีกันมาก!!
แล้วผมทำอะไร?
ก็นี่ไงครับ!! ถูกมันแบก เป็นหมูจะถูกเชือดเนี่ย!!
ไม่สิ มันแบกเพื่อให้ผมไปรับหน้าที่ ‘มาสคอต’ เต็มตัวต่างหาก
“มึงอย่าดิ้นดิ ไอ้ฟู เดี๋ยวตกลงไปทำไงวะ” ไอ้โจหนุ่มล่ำ ชื่อฝรั่งแถมหน้าลูกครึ่ง หันมาบอก ทั้งๆที่ยังหิ้วขาผมอยู่เลย แม่ง น่าเตะมันสักป้าบจริงๆ (มันชื่อโจก็จริง แถมปากบอก โจ ย่อมาจาก โจนาธาน แต่ในบัตรนิสิตมันอ่ะ ‘นายเจริญ’ ตัวโคตรเป้งเลย เพราะงั้น สาวๆอย่าไปเชื่ออะไรมันมากนะครับ เชื่ออย่างเดียวว่าผมหล่อสุดในกลุ่ม พอแล้ว)
พวกมันก็ลากบ้าง หิ้วบ้าง จนขึ้นลิฟต์มาที่หน้าห้องประชุม แล้วพวกมันก็…หิ้วผมเข้าไปทั้งแบบนั้นแหละครับ ถามว่าอายมั้ย อายนิดหน่อย แต่พอมันวางผมลง ผมก็เผ่นแน่บแหละ
แต่…ไม่ทันครับ
ไอ้เป้มันดันดึงประตูกลับมาก่อนที่ผมจะวิ่งผ่านช่องว่างระหว่างประตูที่กำลังปิดออกไป ก็เลยชนเต็มๆกับบานประตูที่มันดึงเข้ามาพอดี
--ปั่ก!!!!--
โอ๊ย! เจ็บโว้ย!!
“ซ่าดีนัก มานั่งได้แล้ว นายปวิน”
แหม ดูเหมือนจะสะใจนะไอ้นี่!! นั่งก็นั่งดิวะ!!
ผมเดินเข้ามานั่งบนเก้าอี้ มีเพื่อนสามคนที่สมัครใจนั่งลงประกบ มันคงกลัวผมลุกออกไปล่ะมั้ง ลุกก็บ้าแล้ว โดนไปโป๊กนึงที่หน้าผากนี่ยังเจ็บอยู่เลย! เจ็บแล้วจำเว้ย!!
“นี่คือชุดที่ต้องแต่งนะ ปวิน”
รุ่นพี่คนหนึ่งในคณะ เดินเข้ามาวางกระดาษลงตรงหน้าผม ผมไม่หยิบมาดูหรอกครับ ดูไปก็เท่านั้น แก้ไขอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ในเมื่อมันเล่นล็อคแม้กระทั่งให้ผมมารับตำแหน่งอันทรงเกียรตินี่ อุตส่าห์หนี ไม่ยอมเข้าประชุมอยู่สัปดาห์เต็มๆ จนสุดท้าย ‘นายทันท่วงที’ อะไรนั่นก็มีประกาศิตลงมา ว่าถ้า ปวิน รัตนวิจิตร ยังไม่เข้าประชุมภายในสามวัน วิศวะฯปีสอง เจ็ดร้อยชีวิตซวย!!!
(อยากจะขำให้ ตอนที่พวกปีสองในคณะมันได้ยินชื่อนี้ แล้วทำหน้างงทำนองว่า ใครวะ? ใครคือ ปวิน?)
แล้วพอไอ้เจ็ดร้อยคนนั่นรู้ว่า ปวิน รัตนวิจิตรคือใคร พวกมันก็มาไล่กับสามเพื่อนสนิทสุดที่รักของผม ไอ้เอก ไอ้โจ ไอ้เป้ ไอ้พวกนี้ก็รักกันเหลือเกิ๊น พอถูกบี้หน่อยเดียว หามผมมาส่งถึงห้องประชุมเลยเนี่ย!
ที่ผมเล่ามา ดูเหมือนทุกท่านจะสงสัย ว่าทำไมไอ้คุณพี่ธันวาถึงดูยิ่งใหญ่คับฟ้า พ่อเป็นนายกรัฐมนตรี แม่เป็นคุณหญิงเจ้าของเทรนด์ ‘ตั้งกระบัง’ รึ?? ความจริง ไม่ใช่ขนาดนั้น มันไม่ได้ใหญ่มาจากไหนหรอกครับ เพียงแต่ว่ามันใหญ่ที่นี่ ที่คณะวิศวะฯของมหา’ลัยเล็กๆแห่งนี้
ทำไมน่ะเหรอ?
ก็เพราะว่ามันเป็น นายกสโมสรนิสิตคณะวิศวกรรมศาสตร์ไง ถ้าสงสัยว่าตำแหน่งนี้ใหญ่แค่ไหน ก็แค่คุมนิสิตวิศวะฯ สี่ชั้นปี ปีละเกือบพันคน รวมๆแล้ว ก็เกือบสี่พันคนอยู่ในมือมัน ไม่มีอะไร๊!
“เอาไงก็เอาเหอะ ผมใส่ยังไงก็ได้อยู่แล้ว” ผมปลงตกกับชีวิต ดูเหมือนพระเสาร์กับพระศุกร์จะกำลังเข้าแทรกพร้อมกันยังไงไม่รู้ คิดดู ขนาดหนีมาได้ตั้งอาทิตย์นึง แล้วยังจะถูกบังคับให้กลับมาทำอีก
“ดี งั้นเย็นนี้อยู่วัดตัวเลย จะได้ตัดชุด” ไอ้คุณนายกสโมฯมันบอกแบบนั้น แหม…เต๊ะชิบเลยโว้ย! พอต้อนกูได้เนี่ย!!
“ให้ได้ถึงห้าโมงเย็นนะ พอดีที่บ้านต้องกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันตอนห้าโมงครึ่ง” ผมบอกเรียบๆ พยายามทำหน้าตาเป็นคุณชาย เพื่อความสมจริง ที่นี้เกิดเป็นความอึ้งไปทั่วห้องประชุมครับพ่อแม่พี่น้อง!! ฮ่าฮ่า
“แต่…แต่นี่มันจะสี่โมงครึ่งอยู่แล้ว” ใครสักคนในห้องประชุมเอ่ยปากถามผม โธ่ คำถามแบบนี้ก็ถามมาได้ ตอบไม่เห็นยากเลย
“ก็รีบวัดตัวสิครับพี่” ผมเสนอทางแก้ปัญหาให้ พาเอาหลายคนพูดไม่ออก เพราะประชุมก็ยังไม่ได้เริ่ม ถ้าจะมาวัดตัวผมคนเดียว ประชุมก็จะเริ่มไม่ได้ เสียเวลาหนักเข้าไปอีก
“ไม่เป็นไร กอล์ฟ…ต้องกลับบ้านตอนห้าโมงใช่มั้ย ปวิน งั้นประชุมกันเลยแล้วกัน”
“อ้าว แล้ววัดตัว?” หมอนั่นหันมายิ้ม
“ฉันรู้จักบ้านนาย เพราะงั้น เดี๋ยวตามกลับไปวัดตัวให้ที่บ้านนายก็ได้”
เฮ้ย!!! บ้าอะไรของมันวะเนี่ย!!!
……………………….
แล้วผมก็ได้กลับบ้านฟรีอีกวัน
มันก็ดีหรอกนะ ที่ไม่ต้องจ่ายตังค์ค่ารถเมล์ ไปต่อรถไฟใต้ดิน มุดขึ้นเรียกแท็กซี่ แต่จะดีกว่ามั้ย ถ้าผมจะได้ออกค่ารถเมล์บ้าง อะไรบ้าง ไม่ใช่นั่งรถฟรี แต่ซวยมหาซวยเพราะไอ้คนขับมาส่ง ดันลงมาด้วย แถมอุปกรณ์สำหรับวัดตัวเสร็จสรรพ มึงวัดไม่เป็นล่ะกูจะหัวเราะให้!! แม่ง เซ็งโว้ย!!
“แม่ หวัดดี”
นี่แม่ผมเองครับ คุณปานดาว รัตนวิจิตร แม่ผมทำขนมเก่ง เพราะงั้นสวนอาหาร ‘เตาถ่าน’ ที่เน้นไปที่อาหารคาว แม่ผมเลยไม่มีหน้าที่อะไรในครัว ก็เลยมาทำตัวเนียนเป็นพนักงานต้อนรับแขก และต้อนรับผมด้วยแหละครับ
บ้านผมติดกับร้าน ดังนั้น เวลากลับจากมหา’ลัยเลยมาแวะที่ร้านก่อน ผมเป็นลูกกตัญญูครับ ช่วยพ่อแม่ทำมาหากิน พนักงานเสิร์พบ้าง ช่วยในครัวบ้าง กระโดดขึ้นไปดีดกีต้าร์ให้แขกฟังบ้าง แล้วแต่ว่าอะไรจะอำนวย แต่วันนี้ดูเหมือนผมจะทำไม่ได้สักอย่าง เพราะไอ้บ้าบางคนที่มันตามกลับมาด้วยเนี่ยแหละ
“สวัสดีครับ” ไอ้คนข้างหลังมันยกมือไหว้ คุณปานดาวก็ตาเยิ้มเชียว เห็นหนุ่มๆไม่ได้ เดี๋ยวจะฟ้องพ่อ
“ถ้วยฟูจะพาเพื่อนมา ทำไมไม่บอกแม่ก่อน จะได้ทำขนมไว้ให้”
ไม่ใช่เพื่อนหรอกแม่ แต่เป็นคนรู้จัก
“ก็…ไม่ได้ตั้งใจ ‘เชิญ’ น่ะแม่ พอดีเขาจะมาทำงานกับฟู”
“งั้นไปนั่งทำกันที่บ้านสิ จะได้ส่วนตัวหน่อย”
“ไม่เอาอ่ะ ทำที่นี่แหละ” เรื่องอะไรจะพามันไปที่บ้าน ไม่มีทางหรอก
“ตามใจแล้วกัน ตามสบายเลยนะจ๊ะ อยากได้อะไรก็เรียกเด็กได้เลย เดี๋ยวแม่จัดขนมไปให้” นี่แหละครับ คุณนายปานดาวผู้แสนจะเห่อ ‘เพื่อนลูก’ ไม่รู้ทำไม พอเห็นเพื่อนลูกมาที่บ้าน หรือที่ร้าน คุณปานดาวจะต้องจัดขนมนมเนยชุดใหญ่มาอุทิศให้ทุกที ทำจนไอ้เอก ไอ้เป้ ไอ้โจมันติดกันงอมแงม ติดทั้งฝั่งเพื่อนผม ทั้งฝั่งแม่ผมเนี่ยแหละ จนผมต้องบอกเพื่อนว่า ‘ช่วงนี้แม่กูทำขนมเจ’ ก่อนจะไปบอกแม่ว่า ‘ช่วงนี้เพื่อนฟูไดเอท’ ไม่อย่างงั้นล่ะกระไดบ้านผมไม่แห้งแน่ๆ!!
ลาจากคุณแม่สุดที่รักมาได้ ก็พาไอ้คนที่ ‘ไม่ได้เชิญ’ ลัดเลาะมาตามทางที่เป็นไม้ระแนงวางยกพื้น ข้างล่างเจาะเป็นบ่อเลี้ยงปลาคาร์ฟ ซึ่งผมเคยแนะนำว่าเลี้ยงปลาดุก ปลาช่อนจะดีกว่า พอมันโตก็เอามาผัดเผ็ดตามเรื่องให้ลูกค้า แต่โดนแม่ด่าเละเลย ไม่รู้จะด่าทำไม
พาเลาะทาง อ้อมโลกอยู่นาน ก็เหมือนไอ้ข้างหลังจะเริ่มหงุดหงิด ผมก็เลย(จำใจ)เลือกห้องคาราโอเกะส่วนตัว ที่ไม่ได้ใช้ บอกพนักงานไว้แล้วเรียบร้อย ก่อนจะเดินนำเข้าไป จัดการรูดม่านปิด เปิดแอร์ ก็โอเคแล้วครับ
“ถอดเสื้อ”
ฟังแล้วจั๊กกะจี้ชะมัด มีผู้ชายมาสั่งให้ถอดเสื้อในที่รโหฐานเนี่ย
ผมถอดตามที่มันสั่ง ไม่อยากจะบอก ว่าผมได้ผิวขาวอมชมพูระเรื่อแบบที่สาวไทยทั่วประเทศต้องการ จากคุณปานดาวมาเต็มๆ (อย่าอิจฉาครับอย่าอิจฉา คนมันเกิดมาดูดีทั้งหน้าและตัวก็แบบนี้) ใครๆก็บอกว่าผมกับฝาแฝดน่ะหน้าเหมือนแม่ แต่พี่ชายคนโตของผมหน้าเหมือนพ่อครับ อ้าว แล้วผมเล่าทำไม แค่จะบอกว่าบ้านผมหน้าตาดีทั้งบ้านน่ะครับ เพราะพวกเราหน้าเหมือนพ่อแม่ (อะไร นี่คุณว่าพวกผมหน้าตาไม่ดีเหรอ เดี๋ยวผมฟ้องพ่อแม่แน่!!)
กลับมาที่เดิมดีกว่าครับ มาช่วยผมลุ้นดีกว่า ว่าการสูดอากาศร่วมกับนายทันท่วงทีจะทำให้ผมตายเร็วขึ้นมั้ย
“หันหลังมา” โว โว…ฟังแล้วหวั่นไหวโคตรๆ ตอนแรกให้ถอดเสื้อ ตอนนี้ให้หันหลัง หรือว่า! พรหมจรรย์ของหนู…
“ไม่ต้องมาทำหน้าทะเล้น นายปวิน!!”
แหม แค่นิดๆหน่อยๆล่ะทำดุ เบื่อจังเว้ย
แล้วก็เลยได้แต่ยอมหันหน้าเข้าหาประตู หันหลังให้หมอนั่นวัดไหล่ แต่…คงเป็นโชคร้ายของน้องติ๊ก สาวเสิร์ฟวัยใส ที่ผลักประตูเข้ามาจ๊ะเอ๋กับผม และท่าทางแนบชิดระหว่างผมกับนายธันวา น้องติ๊กก็เลยตาโต
“อุ้ย! ขอโทษค่ะ คุณถ้วยฟู…” แล้วก็รีบยกถาดขนมกลับออกไปทันที ไม่ฟังคำอธิบายสักนิด นี่น้องติ๊กคงจะไม่ได้เข้าใจอะไรผมผิดหรอกนะ ส่วนไอ้บ้าข้างหลัง… มันเพิ่งเงยหน้าขึ้นมา ตอนที่ประตูปิดลงไปแล้ว แถมยังหันมามองผมงงๆอีกต่างหาก
จะมางงทำไมว้า! ก็เพราะมึงอ่ะแหละ!!
“รีบวัดดิ เดี๋ยวก็มีใครเปิดเข้ามาเห็นอีกหรอก”
ผมไม่ได้กลัวเรื่องที่ใครจะเข้าใจผิดว่าเป็นเก้ง กวาง ไก่ กระรอกอะไรหรอก แต่การถูกเข้าใจผิดกับนายธันวานี่ ออกจะเป็นเรื่องที่แสดงให้ผมเห็นว่าตัวเองดวงตก แบบสวรรค์ไม่ห่วงใยกันเลยสักนิด
“งั้นหันหน้ามา” หลังจากมันหันไปจดๆอะไรใส่กระดาษเรียบร้อยแล้ว ก็สั่งให้ผมหันกลับไปหามัน คราวนี้ชวนให้อื้อหือกว่าเดิมอีกครับ!
เพราะมันต้องรั้งผมเข้าไปหา เพื่อเอาสายวัดโอบรอบตัว ผมก็ว่าตัวเองสูง ‘ร้อยแปดสิบ’ หรอกนะ แต่ไอ้นี่มันคงสูงสองเมตรแน่เลย มันเลยสูงกว่าผมแบบหน้าผากผมกับจมูกมันเนี่ย
“ว้าย!!”
คราวนี้เสียงคุ้นยิ่งกว่าน้องติ๊ก ผมเลยต้องหันกลับไปมองซะหน่อย ปรากฏว่าไม่ใช่น้องติ๊ก น้องแก้ว น้องฟ้า หรือสารพัดน้องไหนๆอีกแล้ว แต่เป็น ‘น้องปานดาว’ เอ้ย! ‘คุณปานดาว’ แม่ผมเองครับ!!
“ว…วัดตัวกันอยู่เหรอลูก”
ดูเหมือนคุณแม่ยังตาดีมองเห็นสายวัดในมือไอ้หมอนี่ ก็เลยไม่กระตู้วู้ แต่ยิ้มเจื่อน หันไปสั่งให้น้องติ๊กยกถาดขนมเข้ามา และพอผู้ใหญ่มาแบบนี้ หมอนั่นเลยเลิกวัดตัวผมไปโดยปริยาย ก็แหม จะให้กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันต่อหน้าแม่ผมเนี่ยนะ ไม่ดีครับ บาปกรรมทำคุณนายหัวใจจะวาย
“ฟูได้ตำแหน่งสำคัญน่ะแม่ เลยต้องตัดชุดกันเป็นพิเศษ” ผมบอกแบบกระทบชิ่งนิดหน่อย ชี้นิ้วโป้งไปข้างกาย ให้แม่ดูว่า ‘เพราะหมอนี่’ ผมเลยได้ตำแหน่งสำคัญ
คุณปานดาวหัวเราะร่วน หน้าตาดูแจ่มใสมีความสุขจริงๆ เวลาอยู่กับหนุ่มเอ๊าะๆที่ไม่ใช่ลูกและสามีเนี่ย!!
“จริงเหรอจ๊ะ งั้นแม่ฝากถ้วยฟูด้วยนะ เจ้าเด็กนี่น่ะถึงจะดื้อไปบ้าง แต่เขาก็ตั้งใจทำงาน แล้วถ้วยฟูจะใส่ชุดอะไรล่ะ แม่ไปถ่ายรูปได้มั้ย”
เออ นั่นสิ ที่วัด ๆ ตัวไปเนี่ย จะเอาไปตัดชุดอะไรวะ ตอนนั้นมีคนเอากระดาษมาให้ดูชุดก็ดันทำเท่ห์ไม่หยิบขึ้นมาดูอีก
หมอนั่นยิ้มบาง ก่อนจะหันไปเปิดกระเป๋าเป้ หยิบกระดาษออกมาจากแฟ้มใสสีฟ้าอ่อน แล้วส่งให้แม่ผม แบบผ่านหน้าผมไป ครับ ผ่านหน้า แต่ไม่ผ่านตา ผมก็เลยมองไม่เห็นอ่ะดิ
“อุ้ย…ถ้วยฟูจะใส่ชุดนี้เหรอจ๊ะ”
แล้วก็กลายเป็นการเสวนาของแม่ผมกับหมอนั่น ลืมลูกซะสนิทเชียว!
“ครับ มีชุดนี้กับชุดนี้” แล้วไอ้ชุดนี้กับชุดนี้ มันคือชุดไหนล่ะวะ!!
“ถ้วยฟูยังไม่เห็นชุดเหรอ”
แม่หันมาถาม แต่เอากระดาษที่ถืออยู่แนบกับอก กะไม่ให้ผมเห็นน่ะสิ!
“แม่เอามาดูหน่อย” คุณปานดาวหัวเราะอีกแล้ว แหม ตั้งแต่หมอนี่มาบ้าน รู้สึกจะหัวเราะบ่อยนักนะ ฟ้องพ่อจริงๆคราวนี้ ฟ้องพ่อ
“ถ้วยฟูต้องสัญญาว่าจะให้แม่ไปถ่ายรูปเป็นที่ระลึก อ้อ แม่จะโทร.เรียกญาติไปถ่ายด้วย เออ แล้วชื่ออะไรล่ะ แม่ยังไม่รู้ชื่อเลย” บอกผมแบบนั้น ส่งกระดาษให้ผมดูเรียบร้อย แม่ก็หันไปเนียนถามชื่อจากไอ้คนที่ยืนข้างๆ ท่าทางอีกสองนาทีต้องเนียนถามเบอร์โทรศัพท์แน่เลย
“ธันครับ ธันวา” เสียงหล่อมากกกกกก!! ทีเวลาเรียกชื่อกูงี้ ‘ปวิน!!!!!!!’ ตะโกนอย่างกับลำโพงขยายเสียงล้านเท่า
บ่นไปบ่นมา ก็ถึงได้กลับหัวกลับหาง กระดาษที่แม่ส่งให้ เพื่อจะได้ดูชัดๆว่ารูปภาพของชุดที่ต้องใส่ในฐานะเป็น ‘มาสคอต’ คือชุดอะไร
ชุดแรก ชุดหุ่นยนต์ เห็นมั้ย บอกแล้วว่าปัญญาอ่อนจริงๆ
ส่วนชุดที่สอง…
เฮ้ย!!!!!
“ถ้วยฟู เดี๋ยวแม่จองคอร์สขัดผิวให้ จะได้ใส่ชุดนี้ขึ้น” นิ้วกรีดกรายของคุณแม่จิ้มลงมาที่ภาพที่สอง ที่เป็นชุดเปิดไหล่ กระโปรงยาว มีวงเล็บกำกับว่า ‘ชุดเจ้าหญิง’
ชุดเจ้าหญิงเนี่ยนะ!!!
ถ้วยฟูคนนี้กับชุดเจ้าหญิงเนี่ยนะ!!!!!!!!!!!!!!!
………………………..
“เมบอกแล้วว่าอย่าไปกวนพี่ธัน เห็นมั้ยล่ะคะ โดนเลย”
อย่างนี้เรียก คนล้มแล้วกระทืบ คนพลาดแล้วผลักซ้ำ น้องเมนะน้องเม พี่ฟูกลุ้มจะตายอยู่แล้วกับไอ้การใส่ชุดบรรเจิดสุดเริ่ดที่มีชื่อว่า ‘ชุดเจ้าหญิง’
ชุดเจ้าหญิงกับผู้ชายที่ชื่อถ้วยฟูเนี่ยนะ!!!
(ขอย้ำอีกสักครั้ง เพื่อให้รู้ว่าผมตกใจมากจริงๆ!!!)
“พี่ธันเอามึงซะเจ็บเลยว่ะ” ไอ้เป้ยังหันมาเหยียบซ้ำ คงกลัวผมไม่ตายคาที่มั้งเนี่ย! ขอเล่าก่อน ว่าไอ้เป้นี่ดูเป็นมนุษย์มนาที่สุดแล้วในกลุ่มผม (ส่วนผมเป็นเทวดาครับ เลยไม่ใช่มนุษย์มนา) หนุ่มหุ่นพอเหมาะ ใส่แว่นกรอบบาง ท่าทางคงแก่เรียน หรือเรียนจนแก่ อันนี้ไม่แน่ชัด แต่ที่วางใจได้ คือจะสอบทีไร แพ็คกระเป๋าไปนอนห้องมันเถอะครับ แล้วจะปลอดภัยจากนรกขุม F
“อย่าให้ถึงคราวกูละกัน แค่กวนนิดๆหน่อยๆแม่งเล่นเส้น ทำให้กูเป็นมาสคอตวิศวะฯ”
“มึงไม่ได้กวนเขานิดหน่อยว่ะ ไอ้ฟู กูเห็นมึงกวนเขามาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว”
เฮ้ย! ทำมาเป็นรำลึกความหลัง กูเพิ่งรู้จักเพราะมันมาเป็นนายกสโมฯ กับเป็นพี่ชายของน้องเมก็ปีนี่เอง แล้วก็จำได้ว่าครั้งแรกที่ทะเลาะกัน เอ้ย คุยกัน คือตอนรับน้องเมมาเป็นน้องรหัส ซึ่งตอนนั้น ผมก็อยู่ปีสองแล้ว ไม่ใช่ปีหนึ่งซะหน่อย
“ไม่ต้องมาทำงงเลยมึงเนี่ย ตอนปีหนึ่งที่มึงกวนไม่ยอมเต้นเพลงไก่ย่างไง พี่เขาสั่งให้มึงเต้น มึงก็ดันบอกว่า ล้อเลียนสัตว์โลกที่เป็นคุณต่อกระเพาะอาหาร ไม่ใช่วิถีทางของมึง” อ้วนเอกย้อนให้ผมฟังพร้อมเคี้ยวขนมตุ้ยๆ แก้มกระเพื่อมพอๆกับพุงมันนั่นแหละครับ
อ่า สถานการณ์คุ้นๆนะ เหมือนตัวเองทำ แต่จำหน้าไอ้รุ่นพี่ที่สั่งไม่ได้แล้ว ไม่นึกว่าจะเป็นหมอนั่นแฮะ
“มึงกับเขาวนมาเจอกันอยู่เรื่อย แถมแพ้ทางกันไปแพ้ทางกันมาแบบนี้ ระวังเหอะ เขาว่ากันว่า จะเป็นเนื้อคู่” นายเจริญ เอ้ย โจนาธานตั้งข้อสันนิษฐานได้โรแมนติกมาก แต่ว่าไม่มีทางเด็ดๆ คู่ชีวิตนิสัยน่าเครียดแบบหมอนั่น ผมคงต้องกินยาลดไมเกรน และลดอายุตัวเองไปพร้อมๆกัน
“แล้วกูจะรอวันเข้าหอกับเนื้อคู่รายนี้แล้วกัน ถ้าไม่มีใครสักคนยันอีกคนตกห้องหอตายไปซะก่อนนะมึง”
“แต่เมว่าไม่มีใครตายหรอกค่ะ” อ้าว นี่เพื่อนไม่เข้าข้าง แล้วน้องรหัสยังไม่เข้าข้างอีกเหรอวะ! ดวงบริวารผมท่าทางจะบอดนะ
น้องรหัสคนสวยลุกขึ้นยืน แล้วยิ้ม ก่อนจะหยิบกระเป๋ามาสะพาย
“เมไปเรียนก่อนนะคะ ไปล่ะค่ะพี่ๆ”
แล้วก็ทิ้งประเด็นไว้ แวบหายอย่างงี้หมายความว่าไงเนี่ย
ผมหันมามองเพื่อนอีกสามชีวิต แต่พวกนั้นไม่ได้ฉลาดไปกว่าผม สุดท้ายโต๊ะทั้งโต๊ะเลยได้แต่เงียบ ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้น ครับ เสียงเดิมที่ผมคุ้น และคิดว่าทุกท่านก็น่าจะเริ่มคุ้นได้แล้ว
“นายปวิน!!!! ทำไมเมื่อเช้าไม่เข้าประชุม!!!!”
ให้ตายสิน่า เพิ่งรู้ว่าการเป็นมาสคอต นอกจากจะต้องปัญญาอ่อนพอแล้ว ยังต้องบ้าเข้าประชุมอีกต่างหาก!!!
………………………….
งานโอเพ่นเฮ้าส์ของคณะ จะเริ่มในอีกเดือนนึงแล้ว แต่แน่ล่ะครับ สำหรับเยาวชนของชาติที่ถูกปลูกฝังมาอย่างดี ว่าเราต้องมี ‘ไฟ’ จุกอยู่ที่ก้น งานถึงจะเดิน ทำให้ ณ บัดนี้ ผมก็ยังไม่เห็นเค้าของชุดสองชุดที่ผมต้องใส่เลย สาธุ!! ไม่เสร็จก็อย่าเสร็จเลยวะ!! ใส่ชุดหุ่นยนต์ยังพอว่า แต่ไอ้ชุดเจ้าหญิงนั่นสยองจริงๆ
“ฟู หน้ามึงอย่างกับหมดอาลัยตายอยาก”
เอกมันหย่อนก้นลงนั่งร่วมโต๊ะริมลานกับผมได้ ก็พูดทันที คงห่วงเพื่อนมากจริงๆนั่นแหละ แต่ทำไมมึงยิ้มกว้างขนาดนั้นวะ เอ้าๆ! ขนมเลอะปากด้วย ฮ่วย!
“ก็ลองมาเป็นมาสคอตวิศวะฯนี่มา มึงจะได้หมดอาลัยตายอยากแบบกูมั่ง” ผมรีบกวักมือเรียก ทำเอาสามเพื่อนรัก เอก โจ เป้ถึงกับสั่นหน้าพัลวัน
แหม พวกมึงนี่มันรักคณะกันจริง จริ๊ง!!
“แล้วมึงไปซ้อมเต้นบ้างยัง” ไอ้โจถาม เป็นความจริงครับ ว่ามาสคอตไม่จบเพียงแค่แต่งตัวบ้าบอ และเป็นสัญลักษณ์ประจำงาน แต่มันต้องมีท่าเต้นด้วย แล้วท่าเต้นของทุกปีที่ผ่านมานี่บอกได้คำเดียวว่า ‘อนุบาลหมีน้อย’ ชัดๆ
เอ้า! หัว ไหล่ เอว เอ้า! หัว ไหล่ เอว เย้!
ประสาท!!!
“กูว่าแค่ไอ้ชุดเจ้าหญิง เจ้าหยอง อะไรนั่นก็เกินไปแล้ว ยังต้องให้กูไปเต้นอีก กูก็ลูกมีพ่อมีแม่นะเว้ย! ให้ทำอะไรแต่ล่ะอย่าง แม่ง! เพราะไอ้ทันท่วงทีนั่นคนเดียว โอ๊ย! ตบหัวกูทำไม ไอ้โจ!!!” บ่นนิดบ่นหน่อยล่ะประทุษร้ายเพื่อน!! มึงเป็นเมียไอ้พี่ธันรึไง! ถึงได้ฟังกูบ่นเรื่องมันไม่ได้เนี่ย!!
ผมลูบหัวตัวเอง เงยหน้ามองไอ้คนที่ยังยืนอยู่ข้างโต๊ะ
“หัดเรียกพี่ธันเขาว่าพี่บ้าง เดี๋ยวมึงก็โดนอีกหรอกไอ้ฟู เขาอยู่ปีสี่นะเว้ย เป็นพี่มึงตั้งสองปี”
“อ้อเหรอ กูนึกว่าปริญญาเอกซะอีก หน้าตาโคตรแก่” ผมทำเนียนโง่ เห็นมือไอ้โจเงื้อมจะตบไหวๆ เลยรีบเด้งตัวลุกขึ้นมายืนประจันหน้ากับมัน ไอ้หมาโจเลยไม่กล้าทำอะไรอีก ได้แต่ถอนหายใจเฮือกๆช่วยเพิ่มคาร์บอนไดออกไซด์ให้โลกใบนี้ ก่อนจะบ่น
“มึงน่ะมันปากหาเรื่อง ไอ้ฟูเอ้ย งานโอเพ่นเฮ้าส์ครั้งนี้มึงแย่แน่ กูได้ยินมาว่า พวกรุ่นพี่เขาจะเอาให้มึงเข็ด ไม่กล้าปีนเกลียวพี่ธันอีก”
“อ้าว แล้วถ้าพี่ธันอะไรนั่นเขาไต่ลงมาเล่นกะกูเองล่ะ อย่างงี้ควรมีมาตรการอะไรเป็นพิเศษมั้ย” ถามหน้าซื่อครับ มันก็จริงนี่นา ผมน่ะไม่เคยระรานใครก่อนนะ มีแต่คนอื่นมาระรานผมเอง ผมมันพวกรักสงบ แต่เรื่องรบเนี่ยมีไม่ขาด เอ้ย เรื่องรบไม่ขลาดครับ
“ไม่ต้องห่วง นายปวิน!!”
ชะอุ้ย! มีพวกชอบเข้าข้างหลังอีกแล้ว
ผมหันกลับไปมอง เห็นไอ้คนที่ชอบเรียกชื่อจริง นามสกุลจริง มันยืนกอดอกอยู่ ไม่เข้าใจจริงๆว่าหน้าโหดๆแบบนี้ ไปเป็นพี่ชายของน้องเมคนสวยได้ยังไงวะ
“ฉันไม่ลดตัวลงไปเล่นกับนายหรอก กลัวหมากัดปาก”
อ้าว ว่ากูเป็นหมานี่หว่า!
ผมรีบล้วงหยิบมือถือขึ้นมา กดจึ้กๆก็แนบหู รอแป๊บนึงเพิ่มความสมจริง ก่อนจะตะโกนดังลั่น
“แม่! มีคนหาว่าฟูเป็นหมาล่ะ อย่างงี้แสดงว่ามันว่าพ่อกับแม่ด้วยใช่ป่ะ เพราะว่าคลอดกันท่าไหน ลูกออกมาเป็นหมาอ่ะ!!”
ไอ้คุณพี่ทันท่วงทีมันทำหน้าตึง ดึงมือถือไปจากมือผมทันที
“ไม่มีมารยาท…คนกำลังคุยโทรศัพท์” ผมว่า หมอนี่ท่าทางจะไม่เคยเรียนมารยาทผู้ดี เฮ้อ! คุณชายถ้วยฟูรับไม่ค่อยได้หรอกครับ พวกไม่มีมารยาทแบบนี้น่ะ
“ไปซ้อมเต้นได้แล้วนายปวิน!” มันทำเป็นไม่ได้ยินคำบ่นของผม แถมยังออกคำสั่ง ซึ่งผมว่าคำสั่งของหมอนี่ก็งั้นๆแหละ แต่ไอ้เพื่อนโจที่ยืนอยู่ข้างหลังผมเนี่ย…
…มึงจะผลักหลังกูทำไมวะ ห๊ะ!!...
รักเพื่อนไม่เป็นสองรองใครจริงๆเว้ย!! อยากแต่จะประเคนกูให้ไอ้พี่ธันอยู่ได้!! ทีหลังมึงเตรียมพานทองมาเลย จะได้ถวายกูให้เสร็จ!!!
“นายปวิน!!!!”
ผมยังไม่ขยับ มันก็เลยตะคอกใส่หน้าอีก จนผมต้องแคะหูตัวเอง
“อย่าตะโกนได้มั้ยล่ะ เกิดหูแตกขึ้นมา เอาแก้วหู ‘คุณรุ่นพี่’ มาแปะแทนได้รึเปล่า” เป็นหนุ่มห่วงใยสุขภาพตัวเองครับ ผู้ชายยุคใหม่ต้องแบบนี้แหละ
“นายปวิน!!!!!!!”
“ปากเหม็นด้วย อย่าตะโกนใส่หน้าดิ” ความจริงก็ไม่ได้กลิ่น แต่ผมอุปทานไปเองได้ครับ ไม่ยากหรอก
“นายปวิน รัตนวิจิตร!!!!!!!!”
คุณพระ คราวนี้เรียกทั้งดุ้น! แถมมันยังคว้าหมับเข้าที่แขนผม แล้วจับลาก โอ้! พล็อตแบบนี้ นางเอกต้องดิ้นแล้วก็โวยวายอย่างรักนวลสงวนตัวใช่มั้ยครับ เพื่อให้แลดูมีคุณค่า
เอาก็เอา… เพื่อคุณค่าในตัวเอง
“โอ๊ย เจ็บเหลือเกิน เจ็บ พี่ธันครับ อย่าดึงถ้วยฟูแรง ถ้วยฟูเจ๊บ เจ็บ”
เอ อย่างงี้เรียกเพิ่มคุณค่า หรือแสดงเสแสร้งกันนะ แต่ยังไงมันก็ได้ผลทันตาเห็น ไอ้เพื่อนสามตัวข้างหลัง หัวเราะกันหงึกหงัก ส่วน ‘พี่ธัน’ ปล่อยแขนผมทันที แถมจ้องหน้ากินเลือดกินเนื้ออีกต่างหาก แล้วผมล่ะ? ก็จะอะไร๊? ไม่มีกิจกรรมไหนในชีวิตจะน่าสุขใจเท่ากวนประสาทคนอื่นอีกแล้วล่ะครับ ฮ่าฮ่า
“เฮ้ย!!!!!!”
แล้วอยู่ดีๆ ในขณะที่กำลังหัวเราะอย่างสมใจอย่างกับตัวร้ายในละครไทย ผมก็ดันถูกอุ้ม เอ้อ ไม่ใช่ถูกจับไปเรียกค่าไถ่ แต่ถูกอุ้มแบบจับพาดบ่า โลกกลับหัวกลับหาง มึนไปพัก กว่าจะจับสติได้ก็ถึงได้รู้ว่าตัวเองกำลังห้อยหัว หน้าแทบจะแนบอยู่กับหลังของไอ้คนที่อุ้มผมอยู่
“ทำไรเนี่ย!!” ผมทุบเข้าที่หลังมันไปสามสี่ที ดูดีดดิ้นเล็กน้อย แต่เลือดมันลงหัวครับ มึน คิดอะไรไม่ออก
“ก็ไปเองไม่เป็น เลยจะอุ้มไปนี่ไง” ถามกูรึยัง ว่ากูไปเองเป็นมั้ย ไอ้ไปเองน่ะไปเป็น แต่กูแค่ไม่อยากไปกับมึง ช่วยถามกันบ้าง ก่อนจะทำอะไร
หมอนั่นหมุนตัวไปบอกอะไรกับเพื่อนผมสองสามประโยค ผมฟังไม่รู้เรื่อง เริ่มหัวหมุนเพราะเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาอยู่ข้างหลังมัน แล้วพอมันหันกลับเดินขึ้นตึก ก็ถึงได้เหลือบเห็นไอ้เพื่อนสามหน่อมันหิ้วกระเป๋าเป้ผมเดินตามหลังมาด้วย ก็ยังดี ที่งานนี้เพื่อนรักไม่ทิ้งกัน
ว่าแต่…เมื่อไรไอ้ธันวามันจะปล่อยผมลงเดินวะ ให้อยู่ตำแหน่งหน้าซุกอยู่กับหลังมันเนี่ยแอบไม่ปลอดภัย ว่าแล้วก็ต้องผงกหัวหันไปบอกมันเสียหน่อย เป็นการกันไว้ดีกว่าแก้
“อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ ถ้าจะตดล่ะก็ บอกกันก่อน จะได้อุดจมูก”
เพราะตำแหน่งหัวผม กับก้นมัน อยู่ในระดับที่เรียกได้ว่า ‘บ้านใกล้เรือนเคียง’ เดี๋ยวจะเต้นไม่ไหวเพราะเมากลิ่น ผมจะถูกหาว่าสำออยอีก
“นายปวิน!!!!!” คราวนี้ไม่ได้มีแค่เสียงดุๆ แต่แถมแรงฟาดลงมาที่ก้นผมอีกต่างหาก!!!
“โอ๊ย!!!!!!”
เจ็บนะโว้ย!!!!!! ไอ้ซาดิสต์!!!!
………………..
ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านฟิคของบัวอยู่ที่นี่ด้วย แอบตกใจเล็กน้อย แต่ก็ดีใจจัง แฮ่ๆ :o8:
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์นะคะ :pig4:
ป.ล. ถ้วยฟูน่ารักเนอะ เขียนเองยังแอบปลื้มถ้วยฟูเลย ฮาฮา
-
ยินดีต้อนรับจ้า :impress2: แล้วจะติดตามนะ
-
สนุกอ่ะ
รีบมาต่อเร็วๆ น่ะค่ะ
-
อ่านไป ขำไป
นายเอกเรา ทำไปได้ :laugh:
-
อย่างฮา o13
-
นายถ้วยฟูมันน่ารัก 555555+
แม๊ๆๆๆๆ พี่ธันวัดตัวนี้ทำคนอื่นเค้าจิ้นไปไกลเรยนะ
อันที่จิงก้อยากวัดชุดนอกจากทำชุดเจ้าหญิงแล้วจะไปทำชุดเจ้าสาวก็บอกมาเถอะ อิอิ
ไอ้คู่นี้ คู่กันแล้วไม่แคล้วหรอกกกกก
พี่ธันน้องถ้วยฟู ><
มาต่อไวๆนะพี่บัว......
-
ถ้วยฟูมันน่าร้ากกกกกกกกกกกกก :o8:
-
มาต้อนรับจ้า พี่เป็นแฟนคลับฟิคหนูนะ
โดยเฉพาะ ฟิคพ่อลูกหัวถั่วอ่ะ พี่ปลื้มมมมมมมมมมมมม
จับมาอ่านไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
ถึงจะลงนิยายแล้ว พี่เชียร์ให้ลง AKame ด้วยนะะะ
+1 ต้อนรับจ้า
ก่อนมาลงที่นี่ไปอ่าน ในบล็อคมาแล้วหละ
-
ก๊ากกกก
นายปวินน่ารักวุ้ย
-
ถ้วยฟูกวนสุดๆไปเลย : ))
-
5555555 เค้าว่าตีกันเเบบนี้ลูกดก........ชอบบบบบบบ...ตีกันเนี่ยชอบ :impress2: :impress2:
-
ถ้วยฟู น่าร๊ากกกก :กอด1:
-
อีหวาน..โดนแน่
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 3
By : Dezair
…………………….
เหนื่อยสุดใจขาดดิ้น
ผมถึงกับหมดแรงข้าวผัดเมื่อกลางวัน ทรุดตัวลงนอนแผ่
ไอ้เต้น ‘อนุบาลหมีน้อย’ นี่เหนื่อยอย่าบอกใครเลยครับ แล้วไอ้คนสอนมันจะออกสเต็ปเทพไปไหนวะ! ช่วยดูกูมั่ง ไม่ใช่ญาติพี่น้องของนักร้องเกาหลีนะโว้ย ถึงได้เต้นเป็นอาชีพน่ะ!! นี่ถ้วยฟู! ถ้วยฟูน่ะรู้จักมั้ย!!
“ยังเต้นไม่ได้เลย จะพักแล้วรึไง”
ก็เออดิวะ!! กูเหนื่อย!!
“ลุกขึ้นมาเต้นอีกรอบ ปวิน แล้วค่อยพัก นี่มันจะทุ่มแล้ว ยังได้ไม่ถึงครึ่งเพลง” มึงก็พูดได้สิ! ก็มึงนั่งดูอย่างเดียว ไม่ได้มาเต้นกับกูนี่หว่า! แม่งเอ้ย! แล้วไอ้เพื่อนสามตัวนั่นก็รักกันจริงๆ ส่งกูพร้อมกระเป๋าเสร็จปุ๊บ พวกมึงหายหัวปั๊บเชียวนะ!!! ถ้ามีประกวดเพื่อนดีเด่นแห่งชาติ พวกมึงสามตัวคงได้รับรางวัลร่วมกัน!!
“ก็เพราะมันจะทุ่มแล้วไง ข้าวก็ยังไม่ได้กิน ไม่มีแรงแล้วเนี่ย” มุข ‘ทานข้าวพร้อมครอบครัวตอนห้าโมงครึ่ง’ ไม่ได้ใช้ เพราะผมลืมไปซะสนิท รุ่นพี่ที่สอนเขาบ้าสอน ผมก็บ้าเรียน ถึงจะกระดึ้บๆเอา แต่ก็พอถูไถไปกับเขา จนลืมเวลาไปเลย
“ข้ออ้างเยอะ”
หมอนั่นส่ายหน้าไปมา ก่อนจะหันไปทางเพื่อนเขาที่เป็นคนสอนผมเต้น
“ปอม ไว้มาสอนต่อพรุ่งนี้ก็ได้”
“ได้ ไปซ้อมที่บ้านมาด้วยนะเรา พรุ่งนี้จะมาทวนอีกที” โอ้! เอาเวลากูไปตั้งสามชั่วโมง ตั้งแต่สี่โมง ยันเกือบทุ่ม ยังจะให้กลับไปซ้อมที่บ้านอีกเหรอ
พี่ปอมหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้ามาขยี้หัวผม
“ล้อเล่นหน่า พรุ่งนี้ค่อยมาเจอกันที่นี่ แล้วเดี๋ยวจะเอาใหม่อีกรอบ เราก็เต้นได้เยอะแล้ว” แหม…อย่างงี้สิ รักกันจริง พี่ปอมนี่ใจดี๊ ใจดี ถ้าผมเป็นผู้หญิงสักหน่อย คงสยบแทบเท้าไปแล้ว
“งั้นผมขอเบอร์พี่ไว้ได้มั้ย พรุ่งนี้ไม่รู้สุพจน์จะเลิกเลทรึเปล่า ได้โทร.มาบอกก่อน” แล้วผมกับพี่ปอมก็แลกเบอร์กันเสร็จสรรพ อ้อ อย่าเข้าใจผิดนะครับ ‘สุพจน์’ ไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นอาจารย์หัวล้านแบบผมสามเส้นลากจากฝั่งหนึ่งของหัว ลากมาแปะอีกฝั่งหนึ่ง ลดพื้นที่สะท้อนแสงดวงอาทิตย์ นอกจากนั้นยังอ้วนๆอวบๆคาดว่าน่าจะเป็นญาติกับไอ้เอกทางกายภาพ เอ? แล้วทำไมไม่เรียกนำหน้าว่าอาจารย์ ? ไม่รู้เหมือนกัน มันยาวเกินมั้ง
“ชื่อฟูใช่มั้ย ชื่อแปลกดีว่ะ ตอนแรกที่ได้ยินชื่อ นึกว่าจะหัวฟูๆเป็นแอฟโฟร์ซะอีก” พี่ปอมหัวเราะ พี่แกหล่อครับ หน้าตาดี ขาวตี๋ตามเทรนด์ พอยิ่งหัวเราะ ก็เลยยิ่งหล่อ
อย่าบอกใครเชียว พี่คนนี้ น้องเมที่รักของผมแอบปลื้ม แรกๆผมก็หมั่นไส้ล่ะครับ น้องเมมีผมแล้วทั้งคน ยังปันใจไปให้ชายอื่น แต่พี่แกใจดีจริงๆ ออกแนวเป็นสุภาพบุรุษลูกผู้ชายให้แก่คนทั้งคณะ อ้อ แน่นอนว่าทุกคนต้องเงียบเอาไว้ ไม่งั้นเดี๋ยวพี่ปอมจะซวย เพราะไอ้มนุษย์บางจำพวกที่หวงน้องโคตรๆ
ลากับพี่ปอมเรียบร้อย ผมก็เดินออกจากห้องมาพร้อมคุณพี่ธันวา
เดี๋ยว!!
ใครคิดว่าหมอนั่นจะไปส่งผม แอนด์ พาผมไปทานข้าวก่อนกลับบ้านสองต่อสอง แบบบรรยากาศโคตรเว่อร์ ณ ร้านอาหารสุดหรูใจกลางเมือง จากนั้นก็เกิดความรู้สึกดีๆต่อกัน เพราะหมอนั่นทำตัวสุภาพชน แสดงน้ำใจเลี้ยงข้าวผม แล้วพอมาส่งที่บ้าน พ่อแม่พี่น้องก็แห่แหนกันออกมาดู ว่าใครน้อ? มาส่งลูกชายดึกๆดื่นๆ เราสองคนจบที่บทสรุปของคำว่า ‘รุ่นพี่รุ่นน้อง’ ทั้งๆที่แอบปลื้มกันเงียบๆ ผมกลับขึ้นห้องไปคว้าหมอนมากอด แล้วฝังหน้าอมยิ้มกับความสุขที่พุ่งขึ้นกลางใจ…
หยุดเถอะครับ หยุด ก่อนที่คุณจะทำร้ายผมไปมากกว่านี้
พวกคุณคงอ่านนิยายหวานแหวว ไม่งั้นก็ดูซีรี่ส์เกาหลี หรือละครไทยกันมากเกินไปแล้วล่ะ
พวกคุณรู้ใช่มั้ยว่าพ่อแม่ผมน่ะ เป็นเจ้าของกิจการสวนอาหาร ถึงจะไม่ใหญ่ที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้แบบสนามบินที่ชนชาวไทยภาคภูมิใจกับการคอร์รัปชั่นทุกบาททุกสตางค์ แต่บ้านผมก็พอมีพอกินนั่นแหละ และเพราะแบบนั้น พอลูกชายคนเล็ก ผู้แสนจะบอบบางและอ่อนแออย่างผม ดันกลับบ้านค่ำกว่าเคย ทางบ้านเลยส่งคนมารับ ซึ่งนั่นก็คือ…
“พี่ตวง”
พี่ชายของผมครับ นายถ้วยตวง เป็นพี่ชายที่ใจร้ายมาก เพราะมันแย่งความสูงจากผมไปหมด ผมก็เลยสูงได้แค่ ‘ร้อยแปดสิบ’ เท่านั้นเอง
“ไหนว่าจะเลิกสักทุ่มครึ่ง” นี่ขนาดบอกว่าเลิกทุ่มครึ่ง พี่แกยังมารอตั้งแต่ยังไม่ทุ่ม เห็นมั้ยครับว่าพี่ชายผมห่วงใยผมแค่ไหน
“สาวๆคณะแกก็แจ่มนี่หว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้พี่มารับมั้ย”
เอ่อ…ท่าทางจะผิดประเด็นซะแล้ว
“อ้าว เพื่อนเหรอ” ดูเหมือนพี่ตวงจะเพิ่งเห็นว่าผมมีนายธันวาเดินควงกันลงมาด้วย แหม…คำถามพี่ยังดี ถ้าถามว่า ‘อ้าว แฟนแกเหรอ’ ผมคงกัดลิ้นตัวเองตาย
“รุ่นพี่น่ะ”
ธันวายกมือไหว้พี่ชายผม แน่ล่ะ พี่ผมอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงสแล็ค ยังไงๆก็ดูรู้ว่าไม่ใช่เด็กมหา’ลัยแน่ ไม่อยากจะอวดครับ แต่ขอบอกหน่อย พี่ชายผมทำงานกับบริษัทของเมืองนอกด้วยนะ ฟังดูหรู แต่ตอนเกิดเศรษฐกิจตกสะเก็ดเป็นแผลพุพองที่อเมริกา พี่ผมงี้หัวใจจะวายกลัวโดนไล่ออก แต่ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้ว ถึงจะยังโดนแม่กัดเจ็บๆอยู่บ่อยๆว่า ‘งานลูกกระจ๊อก!!!’ ก็เถอะ
“อ้อ แล้วกินข้าวกันรึยัง ไปกินที่บ้านด้วยกันไป ฟูโทร.มาบอกแม่ว่าต้องซ้อมเต้น แม่เลยทำกับข้าวไว้เผื่อเยอะแยะเลย แล้วก็บอกให้พี่ลากเพื่อนฟูไปทานข้าวที่บ้านด้วย ไปด้วยกันเลยนะ มีรถรึเปล่า หรือจะไปรถพี่ก็ได้”
พี่ตวงเป็นพี่ชายที่ผมภูมิใจครับ ยกเว้นเรื่องผีเจาะปากมาพูด พี่แกจะพูดแบบไม่เปิดโอกาสให้ใคร เวลาพูดที มันก็พูดกับคนทางซ้าย แล้วมันก็จะหันไปพูดกับคนทางขวา ทีนี้คนทั้งสองฝั่งซ้ายขวาก็จะไม่รู้ว่ามันพูดกับใครอยู่กันแน่ ประจำล่ะครับ นี่ล่ะ ถ้วยตวงของแท้
แล้วพอมันพูดจบ มันก็ลากแขนผมข้าง แขนไอ้พี่ธันข้าง ไปที่รถมัน
…เอ่อ แล้วประโยคเมื่อกี้น่ะ คำถาม หรือประโยคบอกเล่า
ช่วยรอฟังคำตอบรับหรือปฏิเสธหน่อยได้มั้ย
พี่ครับ
………………….
ผมจำได้ว่าหมอนั่นมีรถ แต่มันถูกยัดเข้ามาในรถพี่ผมแล้ว และพี่ตวงก็ขับบรื้นออกไป แถมยังอวดเรื่องกับข้าวสารพัดที่ตอนนี้กองอยู่บนโต๊ะอาหาร รับดีเอ็นเอเห่อเพื่อนน้องมาจากแม่เต็มๆเลยงานนี้
มาถึงสวนอาหาร ‘เตาถ่าน’ กันได้ คุณนายปานดาว ก็รีบถลาเข้ามารับที่รถ พอเจอกับไอ้คนที่ลงมาจากเบาะหลัง ตาคุณนายก็ยิ่งวิบวับเข้าไปใหญ่
“สวัสดีครับ”
“ธัน…” เสียงหวานมากกกกกกกก
“ดีจังที่ธันมาอีก ธันอยู่ซ้อมกับถ้วยฟูด้วยเหรอลูก มาเลย ๆ คงหิวใช่มั้ย แม่ทำกับข้าวไว้เยอะแยะ เอ้อ ความจริง พ่อเป็นคนทำ แต่แม่เป็นคนสั่งว่าจะเอาอะไรบ้าง มีปูผัดผงกะหรี่ ต้มยำกุ้ง ผัดผักโป้ยเซียน ยำทะเลเดือด ทอดมันปลากราย ธันอยากได้อะไรเพิ่มมั้ย” โอ้โห ไม่ถามลูกสักคำ
“ฟูอยากกินกุ้งอบวุ้นเส้นด้วยแม่”
รีบเสนอหน้าก่อนจะเป็นลูกที่ถูกลืมครับ คุณนายปานดาวหันมาหัวเราะ
“ถ้วยฟูอยากกินก็ไปทำกินเองไป เราทำเป็น แม่รู้ นี่ธันเขาเป็นแขก ธันอยากกินอะไร จะได้ให้ถ้วยฟูทำพร้อมกันเลย” อ้าว ฟูก็หิวนะแม่! ทำไมใช้ฟูล่ะ
หมอนั่นหันมามองหน้าผม แล้วกระตุกยิ้มร้าย แถมเลิกคิ้วให้เห็นถึงความเหนือกว่าของมัน ที่มีแม่ยกหาง ฮึ่ย!! หมั่นไส้โว้ย!!!
“ไม่เป็นไรครับคุณป้า”
มาทำเสียงอ่อนใส่แม่อีก!! แม่อย่าไปเชื่อมัน!! มันโกหกปลิ้นปล้อน!!
“อุ้ย ไม่ต้องเกรงใจ ถ้วยฟูทำกับข้าวอร่อยนะ”
อ้าว คุณนายคนนี้ ยังจะขายลูกตัวเองอีก
“ไว้คราวหน้าแล้วกันครับ”
“งั้นพรุ่งนี้ได้มั้ย มื้อเที่ยงธันไม่ต้องทานอะไรนะ ถ้วยฟูมีเรียนบ่าย เดี๋ยวแม่ให้ถ้วยฟูทำใส่กล่องไปให้กิน มามา ตอนนี้มากินข้าวกันดีกว่า มาถ้วยฟู …ถ้วยตวง เดี๋ยวไปบอกพ่อนะ ว่าเตรียมของไว้ให้น้องด้วย พรุ่งนี้ตอนเช้าน้องจะได้ตื่นมาทำกับข้าวใส่กล่องไปให้ธันเขาทานที่มหา’ลัย”
โอ๊ย… ทั้งแม่ ทั้งพี่ ดีกันเหลือเกิน คนพี่ก็ลากไอ้พี่ธันกลับมาทานข้าวที่ร้าน ส่วนคนแม่ก็สนับสนุนให้ทำข้าวใส่กล่องไปให้มันกินที่มหา’ลัย
ไม่ใช่แฟนกันนะเฟ้ย!!! ถึงได้ต้องทำกับข้าวให้กินน่ะ!!!
‘…ระวังเหอะ เขาว่ากันว่า จะเป็นเนื้อคู่’
อู้ยยยยย… ทำไมอยู่ดีๆ คำพูดของไอ้โจก็ผุดขึ้นมาในหัวผมวะเนี่ย
……………………………..
ก็ว่าทำขนมไปแจกเพื่อนบ่อยหรอกนะ (ตามคำสั่งคุณแม่ผู้แสนน่ารัก ที่เห็นฝีมือทำกับข้าวของลูกเป็นที่น่าภาคภูมิใจ) แต่ให้ตายเหอะ ไม่เคยมีการ ‘แจก’ ครั้งไหน ที่ถูกจับตามากขนาดนี้มาก่อนเลย
ผมขอเล่าให้พวกคุณฟัง
ก็วันนี้ใช่มั้ย เป็นวันที่ถัดมาจากเมื่อวาน ซึ่งคุณนายปานดาวแกให้สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะให้ลูกชายสุดเลิฟนามว่า ถ้วยฟู คนนี้ทำกับข้าวใส่กล่องไปให้ ‘ธันของแม่’ ทานเป็นมื้อกลางวัน ตอนเช้าผมก็ถูกแม่ลากจากเตียง ขอใช้คำว่าลากครับ ผู้หญิงความจริงแล้วแรงเยอะกว่าที่คิดประมาณแปดล้านเท่า ท่านอย่าเชื่อหากผู้หญิงคนไหนโอดโอยว่ายกนั่นยกนี่ไม่ไหว ความจริงพวกเธอแค่ขี้เกียจทำ แต่ถ้าจะให้ทำจริงๆ สบายมาก!
จากนั้น ก็บังคับผมล้างหน้าแปรงฟัน ลงมาทำกับข้าวที่ครัว ไม่อยากจะอวดหรอกครับ ว่าในสามพี่น้อง ถ้วยตวง ปุยฝ้าย ถ้วยฟู เนี่ย กระผม นายถ้วยฟูคนนี้ทำกับข้าวอร่อยที่สุด จนแม่จะยกกิจการร้าน ‘เตาถ่าน’ ให้ในเร็ววันนี้
เอ้า! แม่จะยกร้านให้ แล้วผมมานั่งเรียนวิศวะฯทำไมวะเนี่ย อ้อ? แม่อยากได้ปริญญาไปแปะข้างฝาบ้านนั่นเอง แหม ถ้วยฟูเป็นลูกกตัญญูครับ นี่ถ้าลูกเด่นดวง เอ้ย ลูกดีเด่นไม่ได้เกณฑ์กันแต่นักร้องดารา ผมก็คงได้ด้วยนั่นแหละ
สรุป ก็ได้ข้าวอบสับปะรดกลิ่นหอมฟุ้ง เมนูนี้มายังไง ก็คุณนายปานดาวน่ะสิ เป็นคนเลือก เว่อร์ไม่มีใครเกินล่ะ แค่ข้าวผัดวิญญาณไก่ ผมว่าก็หรูไปแล้วสำหรับหมอนั่นน่ะ นี่ถ้าตอนนี้เป็นช่วงหน้าร้อน ผมจะเสนอให้เอาเมนูใหม่ เป็นข้าวอบทุเรียน กลิ่นคงหึ่งกระจายล่ะ!
สุดท้ายและท้ายสุด ตอนสิบเอ็ดโมงครึ่ง คุณนายปานดาวก็มาถีบลูกลงที่หน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ พร้อมกล่องข้าวอบสับปะรดที่สั่นพั่บๆในมือ หวิดจะเขวี้ยงทิ้งหลายที แต่เห็นแก่หยาดเหงื่อแรงกายและน้ำลายที่แอบถุยลงไป ก็เลยยังประคองกล่องข้าวมาจนถึงโต๊ะไม้ที่หมอนั่นนั่งอยู่จนได้
และไอ้ตอนที่ให้เนี่ยแหละ แม่เจ้า!!! นี่ผมเป็นเด็กวัยรุ่นขอความรักรุ่นพี่ตั้งแต่เมื่อไรวะ!! ทำไมมีเสียงเป่าปากวิ้ดวิ้วเป็นซาวน์แทรคด้วยล่ะ!!!
“เฮ้ยๆ น้องเขาปิ๊งมึงแหน่ะ ไอ้ธัน”
เพื่อนหมอนั่นหันไปกระทุ้งศอกใส่ไอ้พี่ธัน แต่สายตาเหล่มองมาทางผมอย่างล้อเลียน แต่ผมว่าเปลี่ยนจาก ‘ปิ๊ง’ เป็น ‘ปิ้ง’ ดีมั้ยพี่ จะได้ย่างสดพร้อมยางรถยนต์เลย
“ไม่ได้ปิ๊งครับพี่ ผมให้เพราะว่าเห็นเพื่อนพี่เขาไม่มีจะกิน ว่างๆทำบุญทำทานเพื่อนบ้าง จะได้ไม่มาขอส่วนบุญ ผมขี้เกียจอุทิศให้แบบนี้บ่อยๆ”
โอ้ว!! เจ็บ เจ็บ เจ็บ ปากผมนี่เลเวลเทพจริงๆ ว่ามั้ย
“ถ้วยฟู!!!!!!!”
เอ๊ะ! ใครเรียกผม? แถมเรียกเต็มอีกต่างหาก ใคร ใคร๊ ใคร เรียก ‘ถ้วยฟู’ เต็มยศกลางแผ่นดินวิศวะฯ
ผมหันไปมอง แล้วก็แทบจะทำกล่องข้าวน้อยๆหล่นจากมือ
แม่เจ้า!!!! เอ้ย!! แม่กู!!!! ไหนเมื่อกี้วนรถออกไปแล้วไง!!!
คุณนายปานดาวก้าวฉับๆเข้ามาหา พร้อมใบหน้าถมึงทึง ในมือมีมือถือที่ผมจำได้ว่าเป็นของผมเอง ผมคงทำตกไว้ในรถ และแม่คงตั้งใจเอามาให้ แต่ตอนนี้แม่คงตั้งใจจะทำอย่างอื่นซะแล้ว
“ถ้วยฟู! ขอโทษธันเดี๋ยวนี้!!!”
แม่ได้ยินด้วยเหรอเนี่ย อู้ยๆ อย่าบีบแขนสิ ลูกเจ็บนะแม่
“ถ้วยฟู!! ขอโทษธัน!!!!” รู้แล้วๆ โอ๊ย วันนี้มันวันซวยอะไรวะเนี่ย
ผมหันไปมองไอ้คนชื่อธัน หมอนั่นยังนิ่ง มองผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย น่าหมั่นไส้โคตรๆ เก๊กอยู่ใช่มั้ยล่ะ มึงน่ะ ความจริงแล้วหัวเราะเยาะอยู่อ่ะดิ
“ถ้วยฟู!!!!”
ระดับเสียงของแม่เพิ่มเป็นห้าร้อยเดซิเบล แล้วผมจะทำยังไงได้ล่ะทีนี้
“ขอโทษ”
“พูดดังๆ ถ้วยฟู” แม่ยังจับแขนผมแน่น ด้วยความเป็นลูกที่ดี ก็เลยยกมือไหว้แถมให้หมอนั่นไปด้วย
“ขอโทษ!!”
“ปากร้ายนักนะเรา เดี๋ยวเย็นนี้กลับไปบ้านต้องคุยกันหน่อยแล้ว…ธัน อย่าโกรธถ้วยฟูมันเลยนะ” แม่ยังจะห่วงจิตใจมันอีก! ฮึ่ย!!
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” อย่า ‘ไม่เป็นไร’ แต่ปากละกันมึง!
“แล้วป้าจะลงโทษถ้วยฟูเอง เดือนนี้ทั้งเดือน จะให้ทำข้าวมาให้ธันกินที่มหา’ลัยตอนกลางวัน ธันจะว่าอะไรมั้ย”
“เฮ้ย!!” ผมนี่แหละจะว่า!! เรื่องอะไรต้องอุทิศเวลาตัวเอง ไปทำกับข้าวให้มันทั้งเดือนล่ะ
กำลังจะโวยแหลก แต่เจอสายตาคุณปานดาวเข้าไปที ผมก็เหมือนลูกเจี๊ยบตัวน้อยๆในกำมือ จะบีบก็ตาย จะคลายก็หลุดมือ เอ่อ แต่คุณปานดาวแกมีเชือกสลิงผูกกับลูกเจี๊ยบตัวนี้ครับ ถึงจะหลุดมือไป แต่ก็ดึงกลับมาได้ทุกเมื่อนั่นแหละ
“แล้วก็…” ผมเห็นแม่ค้นในกระเป๋าถือของตัวเอง ฉีกเศษกระดาษจากสมุดโน้ต แล้วเขียนอะไรขยุกขยิก ก่อนจะส่งให้หมอนั่น
“นี่เบอร์ของป้า ถ้าถ้วยฟูพูดจาแบบนั้นใส่ธันอีก โทร.บอกป้าได้ทุกเมื่อ แล้วป้าก็คิดว่า เขาคงพูดจาแบบนี้ใส่คนอื่นด้วย ถ้าธันได้ยิน ก็ตักเตือนเขาได้เลย ถ้าเขาว่าอะไรธัน ธันมาบอกป้า ป้าจะจัดการให้เอง”
โอ้โห!!! สั่งเป็นชุดเลยนะแม่!!!
คุณนายปานดาวหันกลับมามองผม ผมรู้ว่าคราวนี้แม่โกรธมาก ริมฝีปากเบี้ยวๆของแม่บอกแบบนั้น
“เย็นนี้เลิกเรียนแล้ว ซ้อมเต้นอะไรเสร็จ ไม่ต้องไปที่ร้าน กลับไปรอแม่ที่บ้าน เรามีเรื่องต้องคุยกัน เข้าใจมั้ย ถ้วยฟู”
สั่งเรียบร้อย แล้วก็ยัดมือถือคืนผม ก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกไป ผมมองส่งจนแม่พ้นไปแล้ว ถึงได้หันมาจ้องหน้าไอ้คนที่ทำให้ผมซวยโดนแม่ลงโทษ
“เพราะมึงงงงงงงงงงงง!!!”
แม่ง! หงุดหงิดโว้ย!!!!!
…………………………….
ผมขอเรียกเดือนนี้ว่า ‘เดือนมหาวิปโยค’ ไม่เรียกแบบนี้ เห็นทีจะไม่ได้ เพราะไม่มีอะไรซวยไปกว่านี้อีกแล้ว เอาเรื่องแรกก่อนเลย คือเดือนนี้ผมมีสอบปลายภาค สำหรับทุกผู้ทุกนามที่ผ่านวัยเรียนมา และยังไม่แก่เกินไปที่จะลืม ทุกท่านคงซาบซึ้งตรึงใจกับการสอบมานักต่อนักใช่มั้ยครับ ยิ่งโดยเฉพาะข้อสอบสมัยอยู่
มหา’ลัย เขียนตอบกันแบบชนิดถวายมือ แล้วมีอ้อนวอนกันเป็นของแถมให้อาจารย์
‘เห็นแก่ปากกาผมที่หมึกหมดเพราะเขียนคำตอบวิชาของอาจารย์ด้วยเถอะคร้าบบบบบ’
ส่วนเรื่องที่สอง คือการที่ผมถูกคัดตัว ผ่านออดิชั่นกันตั้งแต่ยังไม่ส่งใบสมัคร จนได้รับตำแหน่งกิตติมศักดิ์ หนึ่งปีมีคนเดียว ตำแหน่งมาสคอตประจำงานโอเพ่นเฮ้าส์ของวิศวะฯนั่นไง!! (เปลี่ยนเป็น โคลสท์เฮ้าส์ตอนนี้ยังพอทันมั้ยวะเนี่ย!!!)
และเรื่องที่สาม อันนี้น่าจะเรียกว่า โศกนาฏกรรม ทำตัวเอง ดันไปปากดีใส่นายธันวา สุดท้ายเลยต้องแหกขี้ตาตื่นแต่เช้า มานั่งทำกับข้าวงกๆอยู่ในครัว เพื่อเอามาให้หมอนั่นได้สวาปามเป็นมื้อกลางวัน ไม่ต้องสงสัยครับ ว่าถ้าวันไหนผมมีเรียนเช้าล่ะ นั่นก็ต้องตื่นเช้าแข่งกับไก่ ผัดไปหลับไป เวลาอยู่ในครัว
เส้นกราฟชีวิตของผมเดือนนี้มันคงตกเอา ตกเอา ฮวบๆยิ่งกว่าดัชนีดาวโจนท์เจอทุบค่าเงินบาท (เอ๊ะ ดูจะไม่เกี่ยว)
จะยังไงก็เหอะ ถึงดาวโจนท์จะไม่เกี่ยวกับค่าเงินบาท หรือตลาดหุ้นนิเคอิจะไม่ผูกกับค่าเงินด่องของเวียดนาม จะอะไรแบบไหน ก็ช่าง!! แล้วทำไมผม นายถ้วยฟูสุดหล่อคนนี้ ถึงต้องมาผูกสัมพันธ์กับไอ้ธันวาแบบนี้วะเนี่ย!! สัญญาใจว่าข้าวกล่องจะถึงปากทุกวันตอนเที่ยงเนี่ยนะ!!!
‘ก็เนื้อคู่ไง’
โอ้!! คำนี้ผุดขึ้นมาได้ถูกเวลามากๆ สมองส่วนซีรีบรัม ซีรีเบลลัม เมดัลลา พอนส์ และอีกหลายๆส่วนที่เกี่ยวข้อง แต่ไม่ได้เอ่ยชื่อครับ ช่วยดูสถานการณ์นิดนึง อย่าคิดอะไรตื้นๆขึ้นมาตอนสถานการณ์ห่วยๆ! กูเซ็ง!!!
“นี่มึงต้องทำให้พี่ธันกินทุกวันเลยเหรอวะ”
ไอ้เป้ถามผม เมื่อวันนี้ก็ยังเห็นผมมาพร้อมกับกล่องข้าวน้อยๆด้วยความหวาดกลัวว่ามันจะหก (แม่บอกว่าถ้าหกหนึ่งกล่อง เพิ่มเวลาไปอีกหนึ่งเดือน อ้วกแตกกันพอดี)
“เออดิ ตอนแรกว่าจะตั้งชื่อหมาขี้เรื้อนสักตัวว่าชื่อธัน กูจะได้ป้อนหมา ดีกว่าทำให้คน ที่ไหนได้ แม่ดันรู้ทัน ประกาศแต่แรก ว่าถ้าหมอนั่นโทร.มาฟ้องว่าวันไหนกับข้าวไม่ถึงมือ หรือรสชาติห่วยแตกกินไม่ได้ แม่จะตัดค่าขนมกูทั้งเดือนเลย” เล่าไปแล้วก็ยิ่งเจ็บใจ เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือถ้วยฟูยังมีคุณนายปานดาวเสมอ ฮึ๋ย!!
“สมแล้วที่แม่มึงขู่ตัดค่าขนม ถูกลงโทษขนาดนั้น ยังจะคิดไปตั้งชื่อหมาเป็นชื่อพี่ธันอีก แล้วมึงซ้อมเต้นถึงไหนแล้ว”
ผมพยักหน้ารับแกนๆเป็นคำตอบให้ไอ้โจ เป็นนัยว่าพอจะไปรอด บอกตามตรงว่าถ้าคนสอนไม่ใช่พี่ปอมที่แสนจะใจดีล่ะก็ ผมเผ่นตั้งแต่วันที่สองแล้ว แต่นี่พี่แกซื้อน้ำซื้อขนมมาเลี้ยงเรื่อย ก็เลย…ต้องไปช่วยกินขนมซะหน่อย
“แล้วปิดเทอมล่ะ ต้องมาซ้อมอีกมั้ยวะ”
มันถามต่อ ราวกับมีอะไรเป็นพิเศษ
“มา แต่คงมาบ้างไม่มาบ้าง ปิดเทอม ลูกค้าเยอะ กูจะช่วยงานที่ร้านด้วย มึงถามทำไมวะโจ”
“เปล๊า! ก็ถามดู อยากรู้ว่ามึงจะขยันได้สักเท่าไร เดี๋ยวนี้เห็นไปซ้อมทุกวัน ไม่มีโดด” คำว่าเปล่าของมันฟังดูแปลกๆ ไอ้โจมันมีอะไรปิดบังไว้รึเปล่าวะ
“แน่ดิ พี่ปอมแม่งโคตรใจดี ซื้อขนมเลี้ยงกูทุกวัน วันนี้ก็ว่าซ้อมเสร็จ กูจะพาพี่เขาไปกินข้าวที่ร้านด้วย”
“งั้นกูไปด้วย” ไอ้โจบอกทันที แบบไม่เสียเวลาคิด ฮั่นแน่! มันแปลกๆนะเนี่ย ตอนแรกไม่เห็นมีทีท่าจะไปไหน แล้วทำไมพอบอกว่าจะพาพี่ปอมไปกินข้าว มันถึงจะมาติดสอยห้อยตามไปด้วย??
ผมจิ้มหน้าผากไอ้ลูกครึ่งตัวโตไปที
“มึงอย่ามั่ว ไม่ได้สนิทอะไรกับพี่ปอมสักหน่อย จะไปทำไม”
“ก็…กูไปกินข้าวร้านมึงไง ไม่ได้ไปนานแล้ว ไอ้พวกนี้ก็ด้วย นี่มึงตั้งใจจะเลี้ยงพี่ปอม แต่ไม่เลี้ยงพวกกูเหรอวะ ใช้ได้เหรอแบบนี้ มึงรู้มั้ยว่าใครช่วยมึงติวตอนสอบ นี่ไอ้เป้! แล้วไอ้แป๊ะเอกก็ให้มึงนอนกอดทุกวัน เวลาไปเที่ยวกัน ส่วนกู…”
“ชอบเอากูใส่พานทองถวายให้ไอ้พี่ธัน” ผมรีบบอกคุณงามความดีของไอ้โจ ก่อนที่มันจะพล่ามต่อ เพียงเท่านั้นก็เหมือนไอ้ จ.โจ จ.เจริญ จะตระหนักได้ ว่าตัวเองไม่เคยทำบุญใดๆกับผมเลย
“ก็ได้ๆ เห็นว่าพวกมึงไม่ได้ไปกินที่ร้านนานแล้ว เดี๋ยวกูจะพาไปพร้อมพี่ปอม” เห็นแก่ลูกครึ่งตาน้ำตาลหน่อยก็ได้ พาไปกินฟรี เผื่อมันจะยอมคายความลับ ว่าทำไมถึงลุกลี้ลุกลนทันทีที่ได้ยินชื่อพี่ปอม
กำลังคุยเรื่องนัดกินข้าวกันเย็นนี้ แต่ปรากฏว่า ความสุขมักแสนสั้น…
“ดูเหมือนจะว่างนะ นายปวิน !!!”
เอ่อ… ท่าทางว่า ไปร้าน ‘เตาถ่าน’ รอบนี้ จะไม่ได้มีแค่ ผมกับเพื่อนอีกสามตัว และพี่ปอมซะแล้ว
มันต้องมีบางคนเสนอหน้าไปด้วยแน่ๆ
อะไรสักอย่างบอกผมแบบนั้นนะ สงสัยจะเป็นเซ้นท์ของลูกที่จะได้เห็นแม่นอกใจพ่อมั้ง
ทูบีคอนตินิ๊ววววว
……………
อ้า… มีคนชอบน้องถ้วยฟู ก็ถ้วยฟูน่ารักนี่เนอะ :-[
ขอบคุณทั้งการอ่าน และการคอมเม้นท์ค่ะ
-
สนุกดี o13 :laugh:รีบๆมาต่อน๊ารออยู่
-
:m20: :m20:
-
หนุกอ๊ะ :กอด1:
-
น่าสงสารถ้วยฟูจัง 5555+
ไม่น่าเลยยยยยยย ใหญ่แค่ไหนก้ต้องแพ้ท่านแม่
รักถ้วยฟูจังงงงงงง
:กอด1:
-
รักคุณนายปานดาวจังเล๊ย :m20: :m20: :m20:ถ้วยฟูผู้น่าสงสาร
-
โหดร้ายจริง ๆ ..แม่เป้ย
-
ดีใจจัง คุณ Dezair เอามาแปะบอร์ดเล้าเป็ดแล้ว
ถึงแม้ว่าจะอ่านจบแล้วจากบอร์ดหนึ่ง ก็ยังชอบอยู่
น้องถ้วยฟูน่ารัก :กอด1:
-
เรื่องนี้สนุกดีจริงๆ ถ้วยฟูยังกวนได้อีก แต่ทีนี้เจอคุณแม่ดัดนิสัยเข้าไปไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง แต่น่าลุ้นๆๆ รอตอนหน้าค่ะ
-
:L1: :L1:
มาต่อไว ๆ นะครับ ที่รัก
รออ่านอยู่
:z13:
-
ชอบอะ เนื้องเรื่องน่ารักดี แต่ความจริง ถ้วยฟูไม่น่าเรียนวิศวะ น่าจะเรียนอักษรฯ กัดมาแต่ละที โอ้โห...ได้ใจจริงๆ
ส่วนไอ้คุณพี่ธันนี่ก็ยังไงๆเน๊อะ? เหมือนจะหึงๆพอถ้วยฟูพูดถึงคนอื่น อิอิ
มาต่อไวๆนะ รออยุ่อีกคนคร้าบ
-
ตามมาให้กำลังใจน้องบัวค่ะ
-
ถ้วยฟูน่ารักเกินไปแร้วพี่บัว
ห้า ห้า ห้า
ชอบอ่ะชอบ
แต่แอบหมั่นไส้พี่ธันนิดนึงอ่ะ
โทษฐานดุน้องถ้วยฟูเกินเหตุ
อ่ะนะ นิดนึง คนมันลำเอียง หุ หุ
อยากกินขนมถ้วยฟูเรยนะเนี่ย
-
ดูเหมือนลูกเขยจะเค้ากันได้ดีกับแม่ยายและพี่พี่ๆเนอะ :laugh:
-
แหมๆ (ว่าที่) ลูกเขย กับแม่ยายเข้ากันดี๊ดีนะครับเนี่ย อิอิ
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 4
By : Dezair
…………………….
ผมล่ะเกลียดมันจริงๆ
เกลียดมัน แบบจัดตำแหน่งให้อยู่ในระดับเดียวกับยางหนืดๆของคางคกเลยเอ้า!!
“ทำไมแกไม่อ้วนวะ ฟู มีบ้านเป็นสวนอาหารแบบนี้ เป็นพี่ พี่อ้วนไปนานแล้ว” พี่ปอมชวนคุย พี่แกมนุษยสัมพันธ์ดีเลิศ ถ้าไม่ได้พี่คนนี้นะ บอกได้เลยว่าตอนซ้อมเต้น ผมคงได้จระเข้ฟาดหางใส่ไอ้คนที่มันมานั่งคุมไปนานแล้ว
“บ้านนี้ใช้งานลูกเยี่ยงทาสดิ เดี๋ยวให้ช่วยทำกับข้าวบ้าง เป็นเด็กเสิร์พบ้าง เวลากินดีอยู่ดีมีที่ไหนล่ะ” ผมเล่า แต่หน้ายังบูด เหลือบตาจะไปตักกุ้งอบวุ้นเส้นของโปรด ก็ดันสบเข้ากับลูกกะตาของไอ้คนที่มันนั่งฝั่งตรงข้าม นี่ถ้าไม่หิวจริง บอกได้เลยว่าผมกินไม่ลงหรอก!! แต่พอดีหิวจริงไงครับ เลยกินเอา กินเอา
“เด็กๆ” แม่ส่งเสียงมาแต่ไกล ก่อนจะพาเด็กเสิร์ฟยกกับข้าวมาเพิ่มให้
“โฮ มีอีกเหรอครับ คุณป้า แค่นี้ก็เยอะแล้ว” ไอ้เอกเห็นแก่กิน มันยังเคี้ยวตุ้ยๆ ส้อมยังคาทอดมันกุ้ง แต่ตามันจิกอยู่แต่ปลาทอดสามรสที่น้องแก้วเด็กเสิร์ฟวางลงกับโต๊ะ
“ทานเยอะๆนะจ๊ะเอก ถ้าจะกลับบ้าน ต้องไปชั่งน้ำหนักก่อนนะ น้ำหนักไม่ขึ้น ป้าไม่ให้กลับ” ไอ้เอกนี่ลูกรักของคุณนายปานดาวไม่เป็นสองรองจากไอ้พี่ธันวาเลยครับ เพราะมันกินเก่ง กินไปยิ้มไป หน้าตาจริงใจกับอาหารมาก แถมชมซะแม่ตัวลอย แม้แม่จะไม่ได้ทำก็เถอะ
“ธันกับปอมอยากได้อะไรเพิ่มอีกมั้ยจ๊ะ”
“ไม่แล้วครับ แค่นี้ก็เยอะมากแล้ว คุณป้าไม่ทานกับพวกเราเหรอครับ” พี่ปอมมอบยิ้มเทพบุตรให้อีกที ทำเอาผมได้แต่มองหน้าแม่ตาปริบๆ อย่างงี้สงสัยแม่จะควบกิ๊กทีเดียวสองคน หล่อใสสไตล์เทพบุตรแบบพี่ปอม กับ โฉดโหดเลวแบบไอ้พี่ธัน
“ไม่ล่ะ ป้าไม่กวนเด็กๆหรอก อยากได้อะไรขอเพิ่มได้เลยนะ ถ้วยฟูดูแลด้วยนะ เข้าใจมั้ย” คำว่า ‘เข้าใจมั้ย’ ของแม่ ผมรู้ว่าแม่กำลังพยายามย้ำอะไร จะให้ดูแลไอ้พี่ธันเนี่ยนะ มันไม่ใช่เด็กสามขวบสักหน่อย ถึงต้องไปนั่งป้อนข้าวป้อนน้ำ ไม่มีทาง ผมลืมมันตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำ ว่ามันเป็นคนขับรถพาพี่ปอมตามมา
“ฟูหน้าเหมือนแม่นะ แต่พี่ชายฟูไม่เหมือน”
พี่ปอมยังชวนคุย เพราะไอ้เป้กินไป ฟังเพลงไป สุนทรีมันแหละ ส่วนไอ้เอกก็เอาแต่กิน เดี๋ยวจิ้มอันนั้น ตักอันนี้ จานข้าวมันไม่เคยว่าง ไอ้โจก็เงียบ ไม่รู้วันนี้ใครเย็บปากมันมา ปกติไอ้บ้านี่พูดมากจะตาย
“ใช่ๆ มีแต่คนบอก ฟูกับฝาแฝดฟูหน้าไปทางแม่ ส่วนพี่ตวงหน้าเหมือนพ่อ”
“อ้อ มีฝาแฝดด้วยเหรอ ชื่อ ‘ถ้วย’ อะไรล่ะ” แหม ทำมาเป็นล้อ พี่ปอมนี่ร้าย หน้าใสๆ แลดูเป็นคนดี แต่สุดท้ายตลบหลัง
“ชื่อปุยฝ้าย ถ้วยฟูกับปุยฝ้าย เป็น ‘ฝาแฝด’ กัน” พี่ปอมหัวเราะเบาๆ แล้วยกมือมาขยี้หัวผม
“พ่อกับแม่ตั้งชื่อเก่งดีนะ ถ้วยตวง ปุยฝ้าย ถ้วยฟู”
เห็นแม่บอกว่า ตอนแรกจะตั้งว่า ฝอยทอง ทองหยิบ ทองหยอด แล้ว แต่พ่อขวางเอาไว้ ไม่งั้นทุกวันนี้ผมถูกเรียกว่า ‘ไอ้ทอง’ ไม่งั้นก็ ‘ไอ้หยอด’ เอ่อ…ถ้ายังงั้น ถ้วยฟู เข้าท่าสุดแล้วสินะ
“แต่กูว่า พ่อกับแม่เขาคิดไม่ทันมากกว่า ว่าลูกคนสุดท้ายจะออกมาแบบนี้” อ้าว! ไอ้พี่ธัน! นั่งกินเงียบๆไปดิ๊!! เห่าขึ้นมาทำไมวะ!
พี่ปอมยังเอาแต่หัวเราะ ไม่รู้เส้นตื้นมาตั้งแต่ชาติไหน ใครพูดอะไรก็ฟังเป็นเรื่องขำซะหมด มองโลกในแง่ดีไปเปล่าเนี่ย แล้วยังมีการแสดงความเห็น
“ไม่หรอก…ชื่อถ้วยฟู น่ารักจะตาย งั้นต่อไปพี่เรียกถ้วยฟูดีกว่า เดี๋ยวเมมชื่อในมือถือใหม่ ชื่อ น้องถ้วยฟู”
“ได้พี่ ผมก็จะเปลี่ยนชื่อพี่ในมือถือเหมือนกัน จะเอาแมงกะปอม หรือ ปอมปอม มีช้อยส์ให้เลือก” แล้วจากนั้นก็เป็นเวลาหวานชื่นของผมกับพี่ปอมครับ คุยไปเล่นไป แต่รู้สึกจะแปลกๆอยู่อย่าง คือไอ้สองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของผมกับพี่ปอมเนี่ย
ทั้งไอ้โจ ทั้งไอ้พี่ธัน ผมว่าสองคนนี่ดูหงุดหงิดขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ ตอนไอ้โจตักต้มยำ แทบจะปักช้อนลงไปทะลุหม้อ ส่วนไอ้พี่ธันตอนจิ้มหมูทอด ก็จิ้มส้อมดังจึ้ก!
เป็นอะไรของพวกมันกันวะ ท่าทางจะเป็นโรคติดต่อ นั่งข้างกันด้วยนะนี่ อย่างงี้ต้องแจ้งกระทรวงสาธารณะสุขมั้ย เผื่อจะได้ประกาศยอดผู้ติดเชื้อแต่เนิ่นๆ
…………………..
ก็ว่าไอ้โจมันดูหงุดหงิด แต่ผมไม่คิดว่ามันจะหงุดหงิดติดต่อกันมาสี่วันสามคืนอย่างงี้เลยเหอะ หลังจากวันนั้นหนึ่งวันยังพอทน ที่เห็นมันไม่พูดไม่จา เอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด หน้าหงิกเป็นลิงขมิบก้น วันที่สองยังพอทำใจ ถือว่ามันอาจจะมีอะไรมามาก มาน้อย มาไม่ปกติ วันที่สามยังพอยับยั้งช่างปากไม่ให้ถาม คิดเอาว่ามันอาจจะไม่อยากพูด ไม่อย่างงั้นมันคงฝอยมาตั้งแต่วันแรกที่มันเป็นแล้ว แต่พอวันที่สี่…
กูชักไม่อยากให้อภัยมึง ไอ้โจ! เป็นอะไรของมึงเนี่ย!
“มึงเป็นบ้าอะไรของมึงวะโจ ช่วงนี้มึงดูหงุดหงิดไปหน่อยรึเปล่า” ผมถามมันตรงๆ เมื่อเที่ยงวันนี้ ผมมีเพื่อนร่วมอุดมการณ์เบื่อโลกอีกคน ไอ้ผมน่ะเบื่อเป็นประจำเพราะทำอาหารถวายเป็นธรรมทานให้ไอ้พี่ธันวาทุกวัน…
แต่ไอ้โจที่ออกจะสุขภาพจิตดีเยี่ยมเนี่ย มันจะมาเบื่อโลกไปกับผมทำไมวะ!
“กูปะ…”
“ถ้ามึงตอบว่าเปล่า กูเทก๋วยเตี๋ยวราดหัวมึงแน่” จะมาปง มาเปล่าอะไรวะ ดูหน้าก็รู้ ว่ามันมีอย่างอื่นที่ไม่ใช่เปล่าอยู่แล้ว ถ้าคิดจะโกหกล่ะก็ ทีหลังเอาปี๊บคุมหัวมาเลย กูได้ไม่รู้ว่ามึงทำสีหน้าแบบไหนอยู่
“ก็…”
ไอ้โจเงยหน้ามองผม ก่อนจะก้มหน้าวางช้อนในมือลง ทำเป็นอมพะนำประสาพระเอกเอ็มวี คล้ายโดนหักอก หรือเข้าใจนางเอกผิด เอ? แล้วนางเอกมันเป็นใครวะ ไอ้หมอนี่ก็ประเภทหน้าตาดี แต่ไม่รู้ว่าตัวเองหน้าตาดีซะด้วย ชอบทำตัวโง่งี่เง่า สาวๆเข้าหา ก็มองว่าน่ากลัว วะ! ใช้ทรัพยากรหน้าตาไม่คุ้มค่าเอาซะเลย!
“มึงจะพูดเอง หรือให้กูง้างปากมึง” ผมกระทบตะเกียบในมือดังแกร็กๆ ให้มันรู้ว่าอันนี้แหละ ที่จะใช้ง้างปากมัน
“มึงก็จะอยากรู้อะไรนักหนา มันก็อาจจะเป็นโรคบ้าๆบอๆไปตามเรื่องนั่นแหละ” ไอ้เป้หันมาบอกผม ให้ผมยิ่งตาโต แล้วชี้ไปที่หน้าไอ้โจ
“โรคบ้าๆบอๆ!! ไอ้ที่หงุดหงิดวันละแปดเวลาเนี่ยนะ แค่โรคบ้าๆบอๆ เป้ มึงดูหน้าเพื่อนมึงบ้างรึเปล่า คิ้วสองข้างของมันจะชนกันเข้าไปทุกวันแล้วเว้ย!” ผมทำท่าไม่พอใจ จนไอ้แป๊ะเอกห่วงกินที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้องอุตส่าห์วางช้อนในมือมันลง เพื่อจะตบไหล่ผมเบาๆ
“ก็ให้เวลามันสักพัก เดี๋ยวมันก็บอกมึงเองนั่นแหละ ว่ามันเป็นอะไร”
“แต่กูอยากรู้ตอนนี้!!!”
ครับ จุดประสงค์คือผมอยากรู้ ว่าเพราะอะไร ไอ้โจมันถึงหงุดหงิดตกค้างมาสามวันสี่วัน แต่ไม่ทันได้คาดคั้นให้ตายคามือผม เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่าพี่ปอมโทร.มา เลยรีบกดรับ เผื่อพี่แกจะแคนเซิลนัดซ้อมเต้นมาสคอตตอนเย็น ผมจะได้ลันล้าสักวัน
“ว่าไง พี่ปอม”
ผมส่งเสียงไป และสิ่งที่ได้กลับมา คือไอ้โจมันนิ่งไปเลย อะฮ้า! กูชักรู้แหละว่ามึงเป็นอะไรไอ้โจ มึงต้องมีเรื่องอะไรกับพี่ปอมแน่ๆเลยแบบนี้ ผมจ้องไอ้เพื่อนรักที่มันนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ไอ้โจรีบหลบสายตาทันที อ้าว! อย่างงี้มีพิรุธ สบตาก็ไม่สบ แถมทำท่าแปลกๆตอนที่พี่ปอมโทร.มาอีก
“อ้อ ได้ๆ ผมไม่มีเรียนบ่ายอยู่แล้ว เดี๋ยวกินเสร็จแล้วไปหาเลย เออ พี่ปอม…ผมพาคนไปด้วยได้มั้ย รับรองเขาไม่เอาท่าเต้นเราไปใช้ต่อแน่” คุยกับพี่ปอมเรียบร้อย ผมก็หันกลับมาโซ้ยก๋วยเตี๋ยวต่อ แต่เห็นไอ้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมันยังนิ่ง เลยเงยหน้ามองมัน ก่อนจะยิ้มหวานเจี๊ยบส่งให้ไปทีนึง
“รีบกินดิ โจ พี่ปอมนัดซ้อมบ่าย มึงไปกับกูด้วยนะ” นี่กูอ้อนมึงเต็มที่เลยนะเนี่ย มี ‘นะ’ เสริมความแหววขนาดนี้ มึงไม่ใจอ่อนให้มันรู้กันไป
“กูว่างที่ไหนเล่า จะกลับบ้าน”
“หือ?มึงจะรีบกลับไปไหน ไม่ต้องรีบหรอก…ไปดูหน้าคนที่ทำให้มึงหงุดหงิดหน่อย เผื่อจะหาย เขาว่าหนามยอก ต้องเอาหนามบ่ง กูอยากพิสูจน์ว่าจะจริงมั้ย” แล้วผมก็ยักคิ้วใส่มัน ทำนองว่ากูรู้นะเว้ย! ว่ามึงกำลังคิดอะไรอยู่
ไม่แอบปิ๊ง ก็ต้องแอบชอบ ไม่งั้นก็แอบรักพี่ปอมล่ะ ท่านผู้อ่านคิดอย่างนั้นกันมั้ยครับ
เอ? แล้วผมในฐานะเพื่อน ควรจะช่วยเพื่อนดีมั้ยล่ะเนี่ย พี่ปอมแกหล่อนะครับ นิสัยดีอย่างกับเทพบุตรกลับชาติมาเกิด ส่วนไอ้โจเพื่อนผม มันก็พอถูไถ จะว่าไปก็ดูเข้าท่าเหมือนกัน ถ้าเพื่อนผมจะสอยพี่ปอมลงมา
แต่
ผมหมั่นไส้ไอ้โจว่ะ!
ชอบเอาผมใส่พานถวายไอ้พี่ธัน งั้นผมขวางกลางลำไม่ให้ไอ้โจจีบพี่ปอมดีกว่า!!!
…………………………..
มันชอบพี่ปอมจริงด้วย
ผมลงคะแนนเสียง ผ่านประชามติกับเพื่อนอีกสองหน่ออย่างไอ้เป้ ที่ยึดหลักการคิดแบบอิงกฎแรงโน้มถ่วงโลกใช้อินทิเกรต ถอดรูท ตบด้วยหลักตรรกศาสตร์ มันก็สรุปความได้ว่า ‘ไอ้โจท่าทางจะชอบพี่ปอม’ ส่วนไอ้เอก นี่ก็ผ่านขบวนการทอดนึ่งต้มความคิดตัวเอง จนได้ว่า ‘เห็นด้วยกับเป้’ พวกเราสามคนเลยพร้อมใจกันลงคะแนนเสียงโหวตว่า ไอ้โจ ชอบพี่ปอมจริง
ส่วนพี่ปอม
พี่แกติ๊งต๊องครับ
โลกทั้งใบมีแต่ความใจดีและเสียงหัวเราะ แกไม่เคยคิดมาก ไม่เคยคิดลึก แกคิดง่ายมาก และตื้นมากจนมองว่าทุกเรื่องคือเรื่องตลก ไม่รู้ว่ากรรมหรือเวรของไอ้โจล่ะงานนี้ และก็ไม่รู้ว่าเป็นเวรหรือกรรมของมันเช่นกัน ที่ผมไม่ลงมติกับเพื่อนอีกสองคน แต่ตัดสินใจแบบเอาตัวเองเป็นหลัก
ว่าจะขัดขวางมันทุกวิถีทาง
ในเมื่อกูต้องทุกข์เพราะทำกับข้าวให้ไอ้พี่ธันกินตั้งเดือนนึง แล้วมึงจะมีความสุขล้ำหน้ากูได้ไง โจเพื่อนรัก!!!
“พี่ปอม ท่านี้ย๊ากยาก สอนใหม่ๆ”
นั่นคือเสียงเรียกร้องรอบที่แปดล้าน กับท่าที่ผมเต้นได้ตั้งแต่วันแรก แต่วันนี้ อยากกวนไอ้คนที่นั่งหน้าบูดอยู่มุมห้อง เลยเอาสักหน่อย พี่ปอมแกก็พาซื่อ เดินเข้ามาโอบเอว โอบไหล่ สอนใหม่อย่างใจเย็น และแสนจะเป็นคนดี
“ฟูเต้นได้แล้วไม่ใช่เหรอท่านี้ ลืมอ่ะดิ บอกแล้วอย่าจำอะไรเยอะๆ”
“ต้องอย่างพี่ใช่มั้ย จำน้อยทุกเรื่อง! เลยไม่รู้จะลืมเรื่องไหน” แล้วก็แซวกัน ตบหัวกัน สวีทหวานเจี๊ยบออกนอกหน้า นี่ถ้าผมสร้างแบ็คกราวน์เป็นรูปหัวใจสีชมพูลอยวิ๊งๆได้ล่ะก็ ผมทำไปแล้ว! จะเอาให้ไอ้โจอิจฉาอกแตกตายไปเลย
“ปอม! มาตรงนี้หน่อย”
วะ!! มัน…มันต้องมี มันต้องมีตลอด!! ไอ้พวกมารคอหอยกูเนี่ย!!
ก็จะใคร? นายธันวา นามสกุล บลา บลา บลา คุณพี่นายกสโมสรนิสิตคณะวิศวกรรมศาสตร์ ผู้แสนจะเพอร์เฟ็ค เพอร์เฟ็คแต่ขัดลาภกูจริง! มันเรียกพี่ปอมไปหามันวันนี้ทั้งวันประมาณล้านรอบแล้ว พี่ปอมต้องเดินไปเดินมาระหว่างผมที่ซ้อมเต้นอยู่กลางห้อง กับไอ้คนที่นั่งเขียนอะไรยุกยิกอยู่มุมห้อง จนผมก็สงสัยว่าหมดวันนี้ไป พี่ปอมแกจะขาเป็นลูกเหมือนนักฟุตบอลรึเปล่า
แต่คนอย่างพี่ปอม จะบ่นมั้ย?
ไม่บ่นครับ รายนั้น ใครเรียกให้ไปไหนก็ไป แล้วยังเอาแต่ยิ้มอีกต่างหาก นี่ชาตินี้เคยโกรธอะไรใครมั้ยเนี่ย
ผมได้แต่มองตามพี่ปอมวิ่งไปหาเพื่อนเขา หรือก็คือไอ้พี่ธันที่มันนั่งไม่กระดิก หมอนั่นมองมาที่ผม แล้วยักคิ้วให้เห็นว่ามันเหนือกว่า มึงเหนือกว่ากูตรงไหนไม่ทราบ! ถ้ากูเรียกพี่ปอม พี่ปอมก็มาเหมือนกันล่ะโว้ย!!
“พี่ปอม…..” เสียงหวานเจี๊ยบ แต่ตาจิกจึ้กไปที่ไอ้พี่ธัน
“ปอม…..” อันนี้ก็เสียงหวาน แต่ส่งประกายไฟแล่นมาเปรี๊ยะๆกับผม
“พี่ปอม…..” ใครว่าผมยอม ส่งกระแสไฟกลับไปเปรี๊ยะใส่มันเหมือนกัน
“ปอม…..” มึงยังสู้กูเรอะ! กูก็ไม่ยอมหรอกเว้ย!!
ตลอดทั้งวัน มีแค่เสียงผมกับไอ้พี่ธันเรียกพี่ปอมอยู่แค่นั้น พี่แกก็วิ่งไปวิ่งมาซะหอบแฮ่ก แต่ก็ไม่มีบ่นเลยสักคำ จนสุดท้าย ที่ไอ้หมอนั่นมันเรียกพี่ปอมไปคุย ไอ้เป้ถึงได้ลุกจากมุมห้องด้านหนึ่ง เดินเข้ามาหาผม แล้วมันก็ถามผมตรงๆ
“ฟู มึงจะกวนไอ้โจ หรือมึงจะกวนพี่ธัน มึงเอาให้แน่”
เออ…นั่นดิ สรุปว่าผมจะกวนใครวะ
…………………….
ยังไม่พอ เนื่องจากผมรักไอ้โจมากไปหน่อย ผมก็เลยคิดจะขวางมันมากเท่านั้น วันนี้ผมนัดพี่ปอมไปกินข้าวที่ร้านบ้านผม แน่นอนว่านัดไอ้เป้ ไอ้โจ และขาดไม่ได้คือแป๊ะเอกไว้ด้วย อ้อ มีของแถมเป็น น้องเม น้องรหัสคนสวยของผมอีกหนึ่ง ซึ่งน้องเมกระซิบผ่านสัญญาณโทรศัพท์มาบอกผมว่า ‘วันนี้พี่ธันไปงานกับป๋าค่ะ!’ ผมล่ะอยากจะกรีดร้องให้น้องเมหูแตกไปข้าง สุขใจขนาดนี้ไม่มีอีกแล้ว ได้แกล้งไอ้โจ แบบไม่มีมารหัวขน แถมได้น้องเมไปนั่งหน้าหวานตาเยิ้มอยู่ในโต๊ะด้วยอีกต่างหาก ผมจะจำวันนี้ไปจนตายเลยครับ ท่านผู้อ่าน!!!
“พี่ปอมชิมนี่ดิ อร่อย”
จะดูตั้งใจเกินไป ถ้าหากจะตักกับข้าวให้ด้วย ผมก็เลยแค่ชี้ๆเอา แต่แค่นั้นก็ทำเอาไอ้โจแทบจะกระเดื้อกข้าวไม่ลงอยู่แล้ว จนไอ้เอกแย่งข้าวกินไปก็หลายคำ แต่โจนาธานรูปหล่อหาสนใจไม่ มันเอาแต่นั่งละเลียด น้ำตาตกในล่ะเซ่! วะฮ่าฮ่า! สุขใจถ้วยฟูคนนี้จริงๆ
“อันนี้ก็อร่อยค่ะพี่ปอม”
ไม่เพียงผมเท่านั้น น้องเมที่น่ารักก็ปลื้มพี่ปอมอย่างกับอะไรดี รายนี้มาแรงกว่าผมมาก เพราะแทบจะจับป้อนปากกันอยู่แล้ว
“ครับ แล้วน้องเมมาแบบนี้ ไอ้ธันมันไม่ว่าเอาเหรอ” เห็นมั้ย ฉายาไอ้พี่ธันมันขึ้นชื่อลือชาจริงๆ เขารู้กันทั้งคณะว่ามันหวงน้องโคตรๆ น้องเมคนสวยยิ้ม
“พี่ธันเขาไม่…”
“เม!!!!!!!!”
กรี๊ด!! ระเบิดลง!!! เอ่อ ลืมตัว ขอโทษทีครับ
มันสถานการณ์สด เล่าลำบาก แต่จะพยายามถ่ายทอดให้ฟัง คือ ณ ขณะที่น้องเมยังพูดไม่จบนั้น ก็ปรากฏว่า ‘โจทก์’ สำคัญโผล่พรวดเข้ามา ใช่ครับ!! ตอนนี้ พายุไซโคลน ‘ธันวา’ กำลังเคลื่อนตัวด้วยความเร็ว แปดก้าวต่อวินาที เข้าถล่มสวนอาหาร ‘เตาถ่าน’ ณ โต๊ะที่ผมนั่งอยู่นี่แหละครับ! แม่เจ้า งานนี้ใครเป็นศพ ทายซิครับ ท่านผู้อ่าน!!!
“ปวิน!!!!”
ผมถูกกระชากขึ้นมาจากเก้าอี้ มือมันดึงคอเสื้อผมเข้าไปหา หน้ามันน่ากลัว ตาดุอยู่แล้ว พอยิ่งจ้องก็ยิ่งชวนใจระทวย เอ้ย! ใจจะวาย แล้วถ้าผมหัวใจวาย ผมก็ตายดิ… โอ้! นี่ผมเหรอ ศพแรกอ่ะ
“พี่ธันคะ…” น้องเมรีบลุกขึ้นมาห้าม ส่วนพี่ปอมเองก็พยายามเอาตัวเองเข้าแทรกระหว่างเพื่อนเขากับผม รายนี้ก็ดี๊ดี ไม่รู้จะดีไปไหน เอาตัวเป็นกันชนซะงั้น !
“มันพามาใช่มั้ย เม!!” หมอนั่นหันไปตะโกนใส่น้องสาว ผมเห็นแล้วยิ่งสงสารน้องเม ที่ถูกพี่ชายเลี้ยงดูมาด้วยเสียงเกินระดับที่กฎหมายกำหนดตั้งแต่เด็กจนโต
“ใช่ ถ้าฉันไม่พามา แล้วน้องเมจะมาเองได้ไง…อย่าถามอะไรโง่ๆดิ ไหนว่าจะได้เกียรตินิยมไง” ผมก็ไม่เจียมครับ เพิ่งถูกแกะลงมาจากมือมันได้ แต่ก็ยังเอาตัวออกรับ ก็ผมไม่อยากให้น้องเมเดือดร้อน ผมรู้ว่าน้องเขายังเด็ก เขาก็ต้องอยากแหย่เท้าออกจากใต้ปีกพี่ชายบ้างนั่นแหละ
“นายปวิน!!!!!” ผมชักเซ็งกับไอ้นิสัยหวงน้องแบบบ้าบอคอแตกของมัน ว่าจะไม่ก้าวก่ายหรอกนะ แต่อดไม่ไหวจริงๆ
“เออ รู้แล้วว่าชื่อปวิน!! แล้วนายอ่ะ รู้ตัวรึเปล่าว่าทำอะไรอยู่!! แม่ง! ดีแต่ขู่คนอื่น ดีแต่สั่งคนอื่น น้องนายต้องการอะไร นายรู้มั้ย น้องนายรู้สึกยังไง นายรู้มั้ย ไม่ต้องตอบ! นายไม่มีทางรู้อยู่แล้ว!! ในเมื่อเอาตัวเองเป็นที่ตั้งทุกเรื่อง อยากให้เมเดินทางนี้ก็จับโยก อยากให้เมไปอีกทางก็จับโยก ถามจริงๆ จะบังคับน้องเมไปจนกว่าน้องเมจะตายใช่มั้ย ต่อให้นายตายก่อน นายก็จะเข้าฝันแล้วออกคำสั่งบอกว่า เม! ทำอย่างงั้น เม! ทำอย่างงี้ นี่เหรอหน้าที่พี่…ถามจริงๆเหอะ รู้จักคำว่าหน้าที่พี่เปล่าวะ! ถ้าไม่รู้จะบอกให้นะ ธันวา…”
“พี่…ไม่ได้เกิดมาเพื่อปกป้องน้องเสมอไป แต่พี่เกิดมาเพื่อมีประสบการณ์และเอามาสอนน้อง ความภูมิใจของพี่ ไม่ใช่การที่เห็นว่าน้องปลอดภัยจากการปกป้องของตัวเอง แต่ความภูมิใจของพี่ คือการเห็นน้องปลอดภัยด้วยสองขาสองแขนที่ปกป้องตัวเขาเองได้! หัดจำใส่กะโหลกไว้ซะ!! จะได้ทำตัวให้สมเป็นพี่ ไม่ใช่เป็นบ้าอะไรไม่รู้แบบนี้!!”
หมด…หมดเปลือก ด่ายาวแล้วเหนื่อย ผมหันไปทางเพื่อนสามตัวที่มันยืนอึ้ง คงไม่เคยเห็นผมด่ามีสาระล่ะมั้ง
“เฮ้ย โจ อย่ายืนนิ่ง ส่งน้ำให้กูหน่อย คอแห้ง”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี ปวิน” เสียงมันเบาลง แต่ก็ยังแข็งกระด้าง ผมรับแก้วน้ำมาจิบพอให้คอชุ่มชื้น และเติมน้ำลายแล้ว ถึงได้หันกลับมามองมัน
“เรื่องพี่ๆน้องๆนี่ฉันโคตรจะรู้ดีเลยว่ะ เสียใจด้วยถ้านายจะพูดผิด ธันวา…” ใช่ล่ะ ผมเป็นน้องคนเล็กที่สุดในบ้าน แต่นั่นมันตามหลักการทางการแพทย์ครับ ที่คนเกิดทีหลังต้องเป็นน้อง เพราะตอนแม่คลอด แม่คลอดปุยฝ้ายก่อนผม แต่ตามหลักการของผม ผมถือว่าผมเป็นพี่ของปุยฝ้าย เพราะเสียสละถีบมันออกมาก่อน และเพราะแบบนั้น สิ่งที่หมอนี่ทำตอนนี้ ผมเคยทำมาแล้วตอนอายุสิบสี่ ตอนที่ปุยฝ้ายถูกจีบต่อหน้าต่อตา และแน่นอน โดนแม่ด่าแล้ว…ซึ่ง…ก็ตามที่ผมด่าไอ้ธันวาไปนั่นแหละ ผมด่าตามที่แม่ด่าผมเป๊ะๆเลย
ผมกับมันมองตากัน อยากสปาร์คอยู่ เนื่องจากมันหล่อ แต่พอดี ผมไม่พร้อมจะเป็นผัวของผู้ชายหน้าตาโหดขนาดนี้ จะให้เป็นเมียมันก็จั๊กกะจี้ไปหน่อย จินตนาการไม่ออกถ้าตัวเองต้องตื่นมาตอนเช้าแล้วถูกเรียก ‘ที่รักจ๊ะ’ จะอึ้ย! เอ๊ะ…นี่ผมคิดอะไรอยู่
“พี่…จะไปรอที่รถ”
หมอนั่นหันไปบอกน้องเม น้องเมหน้าสลดลงเล็กน้อย แต่ก็ยังหันมายิ้มให้ผม ทว่า ก่อนที่หมอนั่นจะเดินออกไป ให้น้องเมเดินตาม มันกลับหันมาบอกน้องสั้นๆ
“กินให้เสร็จแล้วค่อยตามไป ”
หมายความว่า?....
ไม่นั่งคุม? ไม่ยืนจ้อง? ไม่ตามประกบ?
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย!! ธันวาตัวจริงเปล่าวะเนี่ย!!!!!
………………………………
ทนไม่ไหว หรือหัวใจเรียกร้องก็ไม่รู้ ทำให้ผมบอกคนที่โต๊ะว่าจะไปสั่งขนมสูตรพิเศษจากในครัวให้ แต่พอสั่งเสร็จ ดันเดินเลยไปลานจอดรถด้านหน้าร้าน (ทุกท่านคงสงสัยว่าคุณนายปานดาวไปไหน ทำไมไม่กระตู้วู้ตอนที่หมอนั่นมา คำตอบคือวันนี้คุณนายท่านไม่เข้าร้านครับ อยู่ที่บ้านนั่งทำบัญชีอยู่)
และก็เจอจนได้ หมอนั่นนั่งสูบบุหรี่อยู่บนเก้าอี้ใต้ต้นไม้ เด็กคุมลานวิ่งมาบอกว่า พี่เขาหน้าดุมากเลยครับ อุตส่าห์บอกให้เข้าไปนั่งข้างใน พี่เขาตอบกลับมาคำเดียวว่า อือ แต่ไม่กระดิกแม้แต่หัวแม่เท้า (คำหลังนี่ผมเติมเอง ฮ่าฮ่า) แต่หมอนั่นก็นั่งนิ่งจริงๆ ขยับแค่แขนที่ยกบุหรี่สูบนี่แหละ
ถ้าเข้าไปหา ผมก็จะกลายเป็นผู้ป่วยมะเร็งปอดคนต่อไปใช่มั้ย เอาไงดีวะ ผมเป็นพวกไม่สูบบุหรี่ครับ พี่ตวงคิดจะลองครั้งนึง ปรากฏครั้งนั้นแหละบ้านแตก แม่ดันเจอบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อ ซวยสนิท โดนด่า โดนตัดค่าขนม โดนลดขั้นจากลูกชายเจ้าของร้านเป็นเด็กล้างจานสามเดือนในทันตา และเพราะแบบนั้น ผมก็เลยรู้ว่า บุหรี่ มันไม่ดี
ผมจ้องมันอยู่พัก ก็เหมือนหมอนั่นจะเห็นผม มันขยี้บุหรี่ลงกับดินของต้นไม้ด้านหลัง ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง แหม มีเมินนะมึง ตุ๊ดจริงๆ
“รู้มั้ยว่าร้านเตาถ่านมีกฎข้อนึง”
ผมเดินเข้าไปบอกมัน ไอ้หมอนั่นหันมามอง
“ทุกคนที่มาที่ร้าน ต้องอารมณ์ดีกลับไป” มันขมวดคิ้วไม่เข้าใจ คงจะงงว่าสรุปที่นี่คือสวนอาหาร หรือคาเฟ่ที่รวบรวมตลกชื่อดังของเมืองไทยกันแน่ ผมทรุดตัวลงนั่งข้างมัน ทำเป็นเต๊ะมองนั่นมองนี่ ทั้งที่เห็นร้านนี้มาตั้งแต่จำความได้ รอให้มันพูดอะไรนั่นแหละครับ แต่มันก็เงียบ
วะ! ไอ้นี่ กูนั่งกับหุ่นกระบอกเรอะ!!
“นายเป็นน้องคนสุดท้องไม่ใช่เหรอ” ผมหันไปมองมัน ไม่รู้ว่ามันชวนคุยเรื่องนี้ทำไม แต่ก็ร่วมด้วยช่วยกัน เพื่อไม่ให้บทสนทนาเคว้ง
“ใครบอก?! ฉันเกิดทีหลังปุยฝ้ายก็จริง แต่ฉันเสียสละไง ส่ง ‘น้อง’ ออกมาก่อน ในท้องแม่อึดอัด”
ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ เออ หัวเราะก็เป็นนี่หว่า นึกว่าทำเป็นแต่หน้ายักษ์ บรรยากาศคลายความอึดอัดลงไปแล้ว ผมคิดว่ามันคงกำลังคิดหนักเรื่องที่ผมด่ามัน เพราะตอนผมถูกแม่ด่าแบบนี้ ผมก็คิดหนักเหมือนกัน คนที่เคยปกป้องสิ่งที่คิดว่าเป็นของสำคัญของเรามาตลอดชีวิต พอมาวันนึงจะให้วางมันลง แล้วดูอยู่ห่างๆ มันทำยากนะครับ
“เอ้า”
ผมส่งกล่องหมูทอดที่หยิบติดมือมาจากห้องครัวให้มัน หมอนั่นหันมามอง ก่อนจะมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ จนผมต้องใช้อีกมือ ดึงมือมันมารับกล่องไว้
“ไม่อยากให้ร้านเสียชื่อหรอก ถ้ามีลูกค้าคนหนึ่งไม่ยอมแตะกับข้าวของร้านเลยน่ะ รีบกินล่ะ พวกนั้นกินขนมกันแล้ว” ผมบอกมัน ก่อนจะลุกขึ้นเดินจากมา
“…..”
ไม่มีเสียงใดๆดังขึ้นข้างหลังผม หมอนั่นคงกำลังอึ้งอยู่ล่ะมั้ง จะว่าไงดี ความจริงแล้ว ผมก็ไม่ได้มองว่ามันเป็นศัตรูคู่อาฆาตอะไร ยิ่งโดยเฉพาะตอนนี้ ที่เหมือนผมจะเห็นตัวเองสมัยอายุสิบสี่ซ้อนทับอยู่ในตัวมัน
“ถ้วยฟู”
ห๊ะ!
เสียงที่ดังขึ้น ทำให้ผมนิ่งไปจนก้าวขาไม่ออก ถามตัวเองว่าชื่อเล่นเต็มๆแบบนี้ ดังมาจากข้างหลังที่มีแต่หมอนั่นคนเดียวแน่เหรอ ว่าแล้วก็หันไปดูสักหน่อย มันมองผมอยู่ บอกให้รู้ว่าเมื่อกี้นี้ มันนั่นแหละ เป็นคนเรียกผมด้วยชื่อ ‘ถ้วยฟู’
“ขอบใจ”
ไม่รู้ว่ามันขอบใจเรื่องอะไร ระหว่างที่ผมด่ามัน หรือที่เอาหมูทอดมาให้มันกิน แต่ไม่ว่าจะแบบไหน ผมก็ได้แต่ยิ้มกว้างๆตอบกลับไป ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินจากมา
นั่นแน่!! คิดว่าผมเขินมันอ่ะดิ
เปล่าครับ…ผมปวดฉี่
ทูบีคอนตินิ๊ววววววว
………………..
ลงพร้อมที่บล็อกไปเลย พรุ่งนี้มีสอบแล้ว คิดว่าคงไม่มีสติหลังจากสอบเสร็จ :serius2: เนื่องจากมันค่อนข้างฮาร์ดคอร์ (แต่บังเอิ๊ญ เป็นพวกดายฮาร์ด ฆ่าไม่ตายซะด้วย :laugh:)
ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตาม การอ่าน การคอมเม้นท์นะคะ
-
^
^
จิ้มน้องบัว :z13:
เจอถ้วยฟูสั่งสอนทีเดียว พี่ธันถึงกับอึ้งงงงงง
พรุ่งนี้สอบเหรอคะ ขออวยพรให้ประสบความสำเร็จในการสอบมีชีวิตรอดกลับมานะจ๊ะ :กอด1:
-
ถ้วยฟูพูดได้โดนใจมาก
เหมือนกับการช่วยเหลือคนอ่ะ
ถ้าเราเอาแต่ยื่นปลาให้เขาอย่างเดียว เราก็จะต้องช่วยเหลือเขาแบบนั้นเรื่อยไป แต่ถ้าเราสอนให้เขาจับปลา ต่อไปเขาก็ช่วยเหลือตัวเองได้และเอาตัวรอดได้ในที่สุด
หลังจากตอนนี้คงจะเริ่มลดกำแพงให้กันบ้างแล้วล่ะ
ปล. ไม่ค่อยชอบแม่น้องถ้วยเท่าไหร่เลย จริงๆนะ เจ้ากี้เจ้าการเกินไป กับพฤติกรรมที่ว่าไม่ว่าลูกตัวเองจะผิดจะถูกยังไง ต้องให้ลูกตัวเองรับผิดชอบไว้ก่อนน่ะ
-
ถ้วยฟูอย่างฮาอ่ะ
วีรกรรมแต่ละอย่าง เหลือเกินจริ๊งงงงงงงงง
ขำตอนด่าอีพี่ธันอ่ะ มีการก็อปการด่ามาจากคุณนายปานดาวซะด้วย :laugh:
-
เฮ้ววววววววว
ก็อปคำด่าแม่
ตั้งใจทำข้อสอบน้า
จะได้มาต่อเร็วๆอ่ะ :-[
-
ก๊ากกก
ปวิน นายแน่มาก
ทำเอาธันวาจ๋อยไปเลย
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ครับ
ถ้วยฟูรั่วมาก
รอตอนต่อไปครับ
-
แค่นี้ไอ้คุณพี่ธันวายังติดบ่วงของขนมถ้วยฟูถ้วยนี้ไม่พออีกรึไงคร้าบ คุณบัว?
แต่ก็ดีนะ ทำให้อารมณืยียวนกวนฝ่าเท้ามันน้อยๆลงหน่อย
ถ้าอยากใหมันส์กว่าเดิมนี่ จับเอาไอ้คุณพี่ปอมๆมารวมวงด้วยสิ คราวนี้รับรอง ทั้งเพื่อนทั้งน้องรหัสตาลุกวาวแน่ๆ 555+
-
ถ้วยฟูกวนได้น่ารัก
จะจีบกันเมื่อไหร่ :serius2:
-
คิดว่าธันจะเรียกฟูให้หันกลับมาจูบเสียอีก เสียดายอ่ะ :serius2:
-
ไม่ยักรู้แฮะถ้วยฟูพูดแบบมีสมองเป็นเหมือนกัน แต่ที่แกล้งเพื่อนนี่น่าเขกหัวมาก
-
ห่วงเพราะรัก
แต่อย่ารักเพราะหวง
..เสียใจกันป่าว ๆ..
-
อะไรๆๆ กำลังจะดีขึ้น อย่าทิ้งไว้นานน๊า.....มาต่อไวๆๆ
แต่เวลาถ้วยฟูไม่กวนตีน แลดูจะเป็นคนสาระขึ้นมาทันตาเห็นน
แต่ชอบถ้วยฟูกวนตีนที่สุดแล้ววววววววววววววววววววววววว
-
รักถ้วยฟูเพิ่มขึ้นอีกร้อยเท่าพันเท่า
คนไรฟระน่ารักซะ
นี่ไม่อยากคิดเล้ยปกติก้อน่ารักอยู่แล้ว
แล้วถ้าได้อ้อน
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่ธัน
แกโชคดีไปมั้ย ???
ที่ถ้วยฟูจะได้อ้อนแก
ในอนาคต
ห้า ห้า ห้า
-
ดันรอตอน 5 :m20:
-
:L2:
อ่านแล้วชอบจังค่ะ :impress2:
รีบมาต่อไวไวนะคะ
-
:mc4:ตามมาให้กำลังใจน้องบัวในเล้าค่า
ถ้วยฟูน่ารักค่าบางทีอยากเห็นพี่ธันจับน้องฟูมาตีก้นคิคิ
:n1:
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้ด้วยคน
ถ้วยฟูชื่อน่ารักอ่ะ
:L2:
-
+1 ให้บัวววว ~
โอ๊ยกรี๊ด ไม่คิดว่าจะมาแต่งนิยายด้วย
แต่งทางนี้ อย่าลืมฟิคทางนู้นด้วยนะ ฮี่ฮี่
ชอบถ้วยฟู แต่จุดนี้ เราชอบรุก เพราะงั้น ชอบพี่ธันมากกว่า :laugh:
เริ่มแล้วสินะ อิอิ
-
อร๊ายยย ชื่อคุ้นๆ เราชอบคู่รักจืดชืดมากๆๆเลยค่ะ :-[
ถว้ยฟูกวนดี ชอบชอบ ฮ่าๆๆๆ
ตลกอ้ะ ตอนด่าพี่ธันก็คิดอยู่ว่าทำไมมีสาระ
ที่แท้ก็อบแม่มา ฮ่าๆๆๆๆ
ติดตามค้ะ :กอด1:
-
งืออออ ถ้วยฟูน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
แบบว่าเป็นตัวละครที่มีคาแร็คเตอร์เป็น ideal เลย
:D
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 5
By : Dezair
…………………….
ก็ว่า…วันนั้นได้ยินมันเรียกว่า ‘ถ้วยฟู’ หรอกนะ ผมว่าผมได้ยินจริงๆว่ามันเรียกผมว่า ‘ถ้วยฟู’ หูผมไม่ตึง ไม่ยาน ไม่หนวกก่อนวัยแน่นอน รับประกันได้ ผมคิดจริงๆนะ ว่ามันเรียกว่า ‘ถ้วยฟู’
แล้วทั้งๆที่วันนั้นเรียกแบบนั้น แล้วทำไมวันนี้ที่ผ่านมาแค่สองวันมันถึงเรียกผมว่า
‘ปวิน รัตนวิจิตร!!!!!!!’ วะ!
แค่ลืมท่าเต้นตอนแรก แต่เต้นตอนท้ายๆได้แล้วนะโว้ย!!
“ปวิน!! ตั้งใจหน่อยได้มั้ย เดี๋ยวตอนสอบก็ต้องหยุดซ้อมอีก!” หมอนั่นยังโวยวายไม่หยุด จนพี่ปอมต้องเข้ามาห้าม แต่ห้ามไหวเหรอครับ พี่ปอมคนเดียว ก็เหมือนไม้จิ้มฟันงัดไม้กระดาน
“ก็ตั้งใจแล้ว แต่มันลืม! จะให้ทำไงเล่า!!!” ผมตะโกนคืน ไม่ยอมมันเหมือนกันแหละ เสียแต่แย่ตรงที่ ผมเหนื่อยมากจนลุกไม่ขึ้น ก็เลยต้องนั่งอยู่กับพื้น ให้มันเดินวนไปวนมา แถมจิกตาลงมาใส่เนี่ย
“ถ้าวันนี้ไม่ได้ทั้งเพลง! ไม่ต้องกลับบ้าน!!!”
“เฮ้ย…ธัน ฟูมันก็ได้ท่าหลังๆแล้วนะ มาฟื้นท่าตอนแรกๆน่ะสบายมาก เดี๋ยวมันก็ได้ วันนี้พอเหอะ มันซ้อมมาตั้งแต่บ่ายสี่แล้ว”
พี่ปอมรีบขอ ซึ่งผมก็เห็นด้วยกับพี่ปอม ผมซ้อมตั้งแต่สี่โมงเย็น จนก้มมองนาฬิกาข้อมือก็ปรากฏว่ามันสองทุ่มเข้าไปแล้ว ตอนนี้ทางบ้านไม่ห่วงไม่หวงแล้วครับ เพราะไอ้พี่ธันวามันโทร.ไปขออนุญาตแม่ผมเรียบร้อย ว่าจะไปส่งผมที่บ้านเอง แล้วแม่จะบอกว่ายังไง ก็พูดเต็มปากเต็มคำน่ะสิ ‘ได้เลยจ๊ะ ธัน…แต่ธันต้องมาส่งถ้วยฟูนะ แม่ไม่อยากให้ถ้วยฟูกลับบ้านเอง’ เปิดทาง แถมชี้โพรงให้กระรอกธันวา…
แม่นะแม่ ถ้าลูกคนนี้เดินเข้าถนนสายสีม่วงกับหมอนี่ อย่ามาเสียใจแล้วกัน หึ!!
“มึงกลับบ้านไปได้แล้วปอม พรุ่งนี้มีพรีเซ้นท์งานใช่มั้ย เดี๋ยวกูอยู่เฝ้าปวินเอง” ไม่!!! อย่าไล่พี่ปอมกลับไป อยากอยู่กับพี่ปอม!!!!!
ผมหันไปส่งสายตาอ้อนวอนใส่พี่ปอม พี่แกก็พยายามขอร้องกับหมอนั่นแล้ว แต่มันยืนยันคำเดิมว่า
“มึงต้องพรีเซ้นท์งานพรุ่งนี้ เอาเวลามาลงกับไอ้ลูกเจี๊ยบนี่แบบนี้ แล้วงานที่ต้องส่งน่ะ เสร็จแล้วรึไง” พี่ปอมเลยเจื่อนสนิท ได้แต่เดินคอตกออกจากห้องไป ทิ้งผมไว้กับไอ้คนลืมบุญคุณคนตรงหน้านี่
…ทีคราวก่อนล่ะมาเรียกกูเสียงอ่อนเสียงหวาน ชิ! เนรคุณ!!!
“ลุกขึ้นมาเต้นต่อ ปวิน” ผมก็ได้แต่หน้างอตามระเบียบ หมั่นไส้มันสุดๆ ไม่รู้จะบ้าอำนาจอะไรนักหนา มึงมันสิ่งมีชีวิตที่เป็นการแบ่งเซลล์ของสตาลินกับฮิตเลอร์ชัดๆเลย!!
แต่ทำอะไรมันได้มั้ยล่ะครับ ก็ไม่ได้ไง ได้แต่ฮึดลุกขึ้นมายืน แต่เพราะผมเต้นมาตั้งเกือบสี่ชั่วโมงแล้ว แล้วพอได้พัก มันก็เลยล้าไปหมด ทีนี้ตอนลุก แข้งขาเลยอ่อน ฝ่าเท้าระบมจนปวด ทรุดฮวบเลยครับ ลงไปกองที่เดิมกับที่นั่งเมื่อกี้นี้แหละ หมอนั่นรีบนั่งลง บีบจับตามขาผม
“โอ๊ยๆ เบาๆหน่อยดิ!! มันเจ็บนะเว้ย” อันนี้ไม่สำออย เจ็บจริง ปวดจริง แสตนอินไม่ต้องใช้ มันเงยหน้ามองผม ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“ไม่ได้เรื่อง เห็นเล่นบอลทุกวัน นึกว่าจะแข็งแรงกว่านี้” เล่นบอลอย่างมากเขาก็วิ่งกันครึ่งชั่วโมงเลิกเว้ย! ขนาดนักบอลมืออาชีพมันยังเตะกันแค่ 90 นาทีเอง แล้วนี่กูเต้นไปกี่ชั่วโมง ห๊ะ!!! ผมกำลังจะโวยมัน แต่ไอ้หมอนั่นขัดขึ้นมาซะก่อน
“งั้นลุก จะพากลับบ้าน” ว้าว…วันนี้เทพสิงตัวมันรึไงเนี่ย
“ไม่ต้องยิ้ม ปวิน ฉันจะพานายกลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน คืนนี้ต้องไปค้างบ้านฉัน”
“ห๊ะ!! ว่าไงนะ!!!” มึงพูดบ้าอะไรเนี่ย!!
“เพื่อนนายบอกว่า อาทิตย์หน้ามีสอบ ฉันจะติวให้ ทดแทนกับที่นายต้องเอาเวลามาซ้อมเต้น”
เฮ้ย! สอบอาทิตย์หน้าก็เรื่องของอาทิตย์หน้าดิ! อาทิตย์นี้ทำไมต้องไปนั่งติวกับมึงล่ะวะ! ไม่เอา!! กูจะกลับไปเล่นเกม!!!!!!
กูบอกว่าไม่เอา! เอ๊!! อย่ามาดึงแขนกูเซ่!! กูจะเล่นเกม!! ไม่ติวหนังสือ!!!
ป.ล. เพื่อนตัวไหนคาบข่าวมาบอกไอ้พี่ธัน อย่าให้กูรู้นะมึงงงงงงงงงงง!!!!!
………………………….
“ตอบบ้าอะไรของนาย ปวิน!!! นี่เรียนปีสอง หรือว่าม.ห้ากันแน่!!!”
อาจจะเป็นม.ห้าละมั้ง
“ปวิน!!!!” รู้แล้วว่าชื่อปวิน ไม่ต้องย้ำหรอก
“ก็…ก็…เรื่องนี้ฉันไม่เก่งนี่หว่า” ผมบอกมันเสียงนอบน้อม ตอนนี้ไซโคลนนามว่าธันวากำลังพัดถล่มผมอย่างหนักครับ หลังจากหอบหิ้วชุดนอนกับชุดนิสิตสำหรับวันพรุ่งนี้ แล้วโดนมันลากมาที่บ้าน ผมก็แทบจะตายคาโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กที่มันเอามากางในห้องนอนมัน เพื่อเป็นที่ติวหนังสือ และสุสานฝังศพของผมเอง
อยากจะบอกว่าหมอนี่เป็นคนสอนที่โหดมาก ผมคิดถึงไอ้เป้เพื่อนรักขึ้นมาทันตาเห็น ไอ้นั่นน่ะสอนอย่างใจเย็น มันรู้ว่าผมเป็นแบบไหน แต่ไอ้หมอนี่ไม่รู้สักอย่างแล้วเจือกอยากจะมาติว! ไม่รู้ซะแล้วว่ากูมันเป็นพวกไอคิวน้อย ความอดทนต่ำ แถมหัวช้าเป็นของแถมอีกต่างหาก
“เห็นไม่เก่งทุกเรื่อง! ขึ้นปีสองมาได้ยังไง”
อ้าว…ต้องถามไอ้เป้ดิ ไอ้หมอนั่นมันเข็นสารพัดจะเข็น
“ไม่ต้องเถียง!! ถามจริงๆ จบปีหนึ่งด้วยเกรดเท่าไร ! แสดงว่าตัวพื้นฐานไม่เคยได้มากกว่า B เลยใช่มั้ย อะไรก็ตอบไม่ได้แบบนี้! คิดว่าตัวเองจะรอดไปถึงปีสามมั้ยปวิน ถ้าทำไม่ได้แบบนี้ อย่าว่าแต่เรียนจบเลย ต่อให้ซ้ำซากๆเรียนแปดปีก็ไม่ได้ดี” …อย่างงี้เรียกด่าติดลมใช่มั้ย งั้นผมไม่อยู่แล้ว ไม่ชอบคนพูดยาวๆแย่งซีน แถมมาบ่นเวลาติวหนังสือนี่ยิ่งไม่ต้องพูดกันใหญ่ ประสาทจะกิน
“ขี้บ่นว่ะ ไม่ตงไม่ติวมันแล้ว กลับบ้านล่ะ” ผมกวาดหนังสือหนังหามาหมด
“ปวิน!!!” หมอนั่นดึงแขนผมไว้ ให้ยิ่งน่ารำคาญหนักกว่าเก่า มันจะอะไรกับกูนักหนาวะเนี่ย!!
“ปล่อยกูเดะ! กูจะกลับบ้าน!!” ปกติผมไม่ค่อยขึ้นมึงกูกับมัน อย่างน้อยก็ยัง นึกถึงความเป็นรุ่นพี่ของมันอยู่ เลยเคารพนิดหน่อย แต่ตอนนี้มันหงุดหงิด ปวดขาก็ปวด แล้วยังต้องมาถูกจี้ ถูกบ่นอีก ผมบอกตามตรงว่าไม่มีความอดทนพอจะฟังใครด่าหรอก
คว้าข้าวของยัดใส่กระเป๋าเป้ได้ ก็ลุกขึ้นเดินลากขาไปที่ประตูห้อง แต่ยังไม่ถึงหรอกครับ ไอ้เจ้าของห้องมันเดินมาดึงแขนไว้ซะก่อน
“ยังปวดอยู่อีกรึไง” มันถามด้วยน้ำเสียงที่ติดจะหงุดหงิดแต่ก็พยายามระงับเอาไว้ ก่อนจะมองเลยลงมาที่ขาผม ไอ้จะตอบว่าปวดก็ดูจะอ้อนมันไปหน่อย ปวดแล้วไง จะให้มันนวดให้อย่างงั้นเหรอ มันไม่ใช่เพื่อนผม ไม่ใช่ญาติพี่น้องของผม จะตอบแบบนั้นได้ไง แล้วไอ้จะตอบว่าไม่ปวดก็เป็นการโกหกอีกแหละ ก็ผมเดินซะเป๋ขนาดนี้ ยังไงก็ปิดไม่มิดอยู่แล้วว่ายังปวดขาอยู่ หมอนั่นถอนหายใจเบา ก่อนจะดึงผมกลับมาที่เตียงกลางห้อง กดให้ทรุดตัวลงนั่ง แล้วเดินไปหยิบหลอดยาที่ผมนวดแล้ววางทิ้งไว้บนพื้น มานวดให้
มันนวดเงียบมาก เงียบมากจริงๆ นวดไม่ถามสักคำว่า ‘เจ็บมั้ย ปวดมั้ย ตรงนี้รึเปล่า’ ไม่มี๊! ไม่มีคำถามสักนิด แล้วมันรู้ได้ไงว่าผมปวดตรงไหนวะ
“พรุ่งนี้ไม่ต้องไปซ้อมเต้นแล้วกัน จะบอกไอ้ปอมให้”
มันบอกเสียงเรียบ ยังเอาแต่ก้มหน้าตั้งอกตั้งใจนวดขาให้ผมอยู่นั่น
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวลืมท่าอีก”
เป็นมั้ยครับ พอเจอใครมาใจดีใส่แล้วนึกเกรงใจ หรือดื้อต่อไม่ลง ผมเป็นประเภทนั้นนะ เพราะงั้น คนที่เข้าหาผมถูกทาง ผมก็เลยไม่เคยดื้อใส่เลยสักครั้ง มีบ้างกวนประสาทเป็นระยะ แต่ระหว่างผมกับหมอนี่ เราเข้าผิดทางกันตลอด มันก็เลยทะเลาะกันทุกครั้ง
มันเงยหน้ามองผม ก่อนจะลุกเอาหลอดยาไปเก็บ แล้วเดินไปล้างมือในห้องน้ำ ผมรู้ว่ามันก็ตั้งใจสอนอยู่หรอก เมื่อกี้น่ะ เพียงแต่มันชอบดุ แล้วก็ชอบอารมณ์เสียใส่ เวลาผมคิดช้า หรือว่าตอบผิดเพราะความสะเพร่าของผมเอง
ความจริงผมเป็นคนดีนะ เวลาเห็นคนอื่นพยายามเพื่อตัวเองแล้ว จะนิ่งดูดายได้ยังไง ก็เลยต้องเปิดกระเป๋าหยิบหนังสือขึ้นมา หมอนั่นออกจากห้องน้ำมาพอดี ผมเลยหันไปบอกมัน
“อธิบายอีกรอบได้เปล่า”
……………………….
แอบยิ้มกันอยู่อ่ะดิ
แหม…ผมรู้นะท่านผู้อ่าน ท่านกำลังลุ้นให้ผมกิ๊บกิ๊วกับหมอนั่นอยู่ใช่มั้ย แบบว่าสอนกันไป เรียนกันมา มองกันหน่อย แตะมือกันนิดตอนหยิบยางลบพร้อมกัน ยิ้มกัน หัวเราะกันเวลาทำถูก
พวกคุณนี่แฟนซีรี่ส์เกาหลีกับละครไทยของแท้เลยนะ ถ้าคิดได้แบบนี้
สิ่งที่เป็นกับสิ่งที่ควรจะเป็น มันไม่เหมือนกันหรอกครับ และโดยปกติแล้ว สิ่งที่เป็นมักจะโหดร้ายกว่าสิ่งที่ควรจะเป็นประมาณแปดล้านเท่าทีเดียว
“สอบครั้งนี้ นายไม่รอดแน่ปวิน”
ฟังมันให้กำลังใจสิครับ นั่นคือคำบอกลาทดแทนคำว่าราตรีสวัสดิ์ตอนผมกำลังปีนขึ้นเตียงไปนอน หลังจากนั่งติวกับมันมาสามชั่วโมง จนเกือบจะตีสองเข้าไปแล้ว ตาจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่ เรี่ยวแรงไม่เหลือไว้พอยาไส้ใดๆอีก ก็เลยไม่มีกำลังพอจะหันไปด่ามัน ได้แต่ทรุดตัวลง หัวปักหมอนได้ก็หลับสนิท ไม่รับรู้ใดๆอีกเลย จนเช้านู่นแหละ ถึงได้ตื่นขึ้นมา เพราะ…
ไม่ใช่คำว่าอรุณสวัสดิ์กระซิบข้างหู แต่เป็นหมอนโตๆที่เขวี้ยงมาโดนตัวผมจนแทบจะขาดเป็นสองท่อน
“ตื่นได้แล้วปวิน!” อ่า…เสียงตะโกนแต่เช้าเลยเหรอวะเนี่ย
โวยวายได้ที่ไหน ได้แต่ลากหัวฟูๆของตัวเองเข้าห้องน้ำ แปรงฟันเรียบร้อยถอดเสื้อผ้าอาบน้ำเสร็จ ถึงได้รู้ตัว
เวร! ลืมเอาผ้าเช็ดตัวเข้ามา!!
ต้องแง้มประตูเล็กน้อย แล้วตะโกนบอกให้หมอนั่นหยิบผ้าเช็ดตัวที่ผึ่งบนราวพาดผ้าเช็ดตัวให้หน่อย มันก็บ่นตามประสานั่นแหละครับ แต่ก็หยิบมาให้ ผมรู้สึกว่าหมอนี่ เอาเข้าจริงๆแล้วก็เป็นคนใจดี เพียงแต่แสดงออกไม่เป็นเท่านั้นเอง
เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ก็คว้าข้าวของลงมาจากห้องมัน บ้านหมอนี่ไม่เชิงเป็นคฤหาสน์หรอกครับ แต่ก็ใหญ่โตหรูหราแล้วกันมีพื้นที่ มีสนามหญ้า มีโรงจอดรถ ที่สำคัญ มีห้องนอนน้องเม อะฮิ้ว!! อ๊ะ ลืมตัวไปหน่อย แฮะ แฮะ มื้อเช้า ก็พึ่งฝีมือคนที่บ้านนี้แหละครับ อร่อยใช้ได้ แต่ไม่สู้ฝีมือแม่ผมอยู่ดี จากนั้นถึงได้ออกจากบ้านมันมามหา’ลัย ไอ้ตอนมามหา’ลัยนี่แหละ…เป้าสายตาสุดๆ แต่ไม่มีใครกล้าว่าอะไร เพราะบารมีคุณพี่ธันวาปิดปากทุกผู้ทุกนามเอาไว้ให้เงียบสนิท!
แต่ที่ไม่เงียบคือไอ้เพื่อนสามตัวที่ถึงกับตาโต ตอนที่เห็นผมเดินเข้าคณะพร้อมหมอนั่น พอแยกจากคุณพี่ธันวามาได้ ไอ้เป้ ไอ้โจ ไอ้เอกก็คว้าคอเสื้อผมหมับ แล้วลากไปไต่สวนทันที
“ทำไมมึงมากับพี่ธันได้วะ” ไอ้เอกถาม หน้าตามันอยากรู้มากถึงขนาดตาตี่ๆเป็นอาตี๋ของมันถึงกับโตเป็นไข่ห่าน
“ก็เมื่อคืนกูไปค้างบ้านเขา” ตาไข่ห่านโตเป็นตาไข่นกกระจอกเทศ แล้วไม่ใช่แค่ไอ้เอกคนเดียวด้วย แต่รวมไอ้เป้กับไอ้โจ กลายเป็นไข่นกกระจอกเทศหกฟองเลยทีนี้
“พวกมึงนั่นแหละ บอกกูมาซะดีๆ ใครไปบอกหมอนั่นวะ ว่ากูสอบอาทิตย์หน้า” เงียบ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ก็ได้! ไม่บอกก็ไม่บอก ผมทำเป็นหมุนคอไปมา สะบัดเนื้อสะบัดตัวเหมือนเมื่อยมาชาตินึง หาวปากกว้างอีกหน่อย ก่อนจะยิ้มใส่พวกมัน มีตาเยิ้มเป็นของแถม
“กูง่วงว่ะ เมื่อยตัวด้วย แล้วก็เอวเคล็ด กับเดิน…ไม่ค่อยถนัด ไปรอที่ห้องก่อนแล้วกัน” ไอ้พวกนั้นอ้าปากค้างกับคำพูดของผม ฮ่าฮ่า! คิดไปถึงไหนแล้วล่ะสิ พวกมึงเนี่ย! เดี๋ยวเสริมอีกหน่อย รับรองคราวนี้อึ้งยาว
“เออ ดูให้กูหน่อย…” ผมบอก แล้วเอียงคอซ้ายขวา
“ไม่มีรอยอะไรใช่มั้ย กูกลัวคนอื่นเห็น”
ก็ไปตรองกันเอาเองแล้วกันนะพวกมึง ว่า ‘รอย’ อะไร หึหึหึ
……………………….
ทว่า…
ผมคิดว่าตอนนั้น ผมคุยกับเพื่อนแค่สามคนนะ เรื่องที่ผมไปค้างบ้านคุณพี่ธันวา และผมก็ว่าผมบอกเรื่อง ง่วง เมื่อยตัว เอวเคล็ด เดินไม่ถนัด คอเป็นรอย กับไอ้สามตัวนั่นเท่านั้น แต่ทำไมวะ…
ทำไมหลังจากวันนั้น ผมถึงได้ยินเรื่องซุบซิบนินทาเกี่ยวกับตัวผมและหมอนั่นไปในทางแปลกๆ
‘นั่นแหละๆ เด็กนายกสโมฯ’ ไม่ใช่เด็กครับ ยี่สิบแล้ว
‘ตอนแรกก็นึกว่าเกลียดกัน ที่ไหนได้ ไปค้างบ้านกันนู่น!’ ผมไม่ได้หอบผ้าหอบผ่อนหนีตามเขาไปนะ เขามาลากผมไปเอง
‘ถึงว่าล่ะ! เห็นทำกับข้าวมาให้กินตลอด จีบกันแน่ๆ’ นั่นคำสั่งแม่ครับ ไม่ได้จีบ
‘เสียดายเนอะ พี่ธันวาแกหล๊อหล่อ’ ไม่เสียดายผมบ้างเหรอ ผมก็หล๊อหล่อ เหมือนกัน
นั่นแหละครับ ท่านผู้อ่าน ที่ยกมานี่เป็นเพียงตัวอย่างเท่านั้นเอง ความจริงแล้วมีมากกว่านี้ และก็อื้อหือกว่านี้อีก แต่ผมไม่อยากเก็บมาจำใส่ใจ ใครพูดได้ก็พูดไป ผมไม่สนซะอย่าง ปากคนก็อย่างงี้ ขอให้ได้พูดเรื่องคนอื่นเหอะ เป็นสนุกสนานลืมวันลืมคืน
“มึงไม่คิดแก้ข่าวเหรอวะ ไอ้ฟู”
ไอ้เป้ยังเป็นห่วง หลังจากเดินผ่านสาวๆกลุ่มหนึ่งออกมาจากห้องสมุด และปรากฏว่าสาวๆกลุ่มนั้นมองผมแล้วซุบซิบนินทา หัวข้อไม่พ้นเรื่องเดิมชัวร์!
“ไม่อ่ะ เปลืองน้ำลายกู เอาไว้ย่อยแป้งดีกว่า” ผมไม่มีแฟน ดังนั้นก็ไม่เห็นต้องสนใจว่าจะมีใครมาเข้าใจผิดเรื่องพรรค์นี้หรือไม่ แล้วพ่อแม่ผมก็ไม่ว่างพอจะมามหา’ลัยเพื่อรับรู้ว่าลูกชายสุดที่รักคนนี้มีเรื่องซุบซิบในทำนอง ‘อนุรักษ์ป่า’ กับนายกสโมฯสุดหล่อ
เห็นมะ ไม่มีแรงจูงใจใดๆให้ผมต้องวิ่งไปบอกโต๊ะนั้นโต๊ะนี้ อีกอย่าง…ได้ข่าวว่าหมอนั่นสุดแสนจะเป็นพระเอกในใจสาวๆแถวนี้ จะทำให้มันเลิกป๊อปสักครั้ง ก็คงจะเป็นบุญในชีวิตของผมไม่น้อย
“ปวิน!” เสียงเรียกดังเข้มมาจากด้านหลัง ครั้งนี้ไม่ได้มาแบบตะคอก แต่มาแบบเรียบๆ แล้วเดินมากระชากคอเสื้อผมไว้
“เราต้องคุยกัน นายปวิน!” หมอนั่นบอกผมเสียงลอดไรฟัน แล้วลากผมไปจากกลุ่มเพื่อน ท่ามกลางสายตาของนิสิตคนอื่นๆที่มองตาม อย่างนี้ชัวร์เลย พรุ่งนี้ มะรืนนี้ และทั้งเดือนนี้
ผมถูกเม้าท์ว่าอนุรักษ์ป่ากับไอ้พี่ธันวานี่แน่ๆ!
หมอนั่นลากผมเข้ามาที่ห้องประชุม ที่ผมเคยมาสองสามครั้ง แต่มากี่ครั้ง ก็มีคนอื่นอยู่ด้วยไม่ว่าจะเพื่อนผมเอง ที่ยกขบวนแห่กันมาส่ง และคนที่มาประชุมเยอะแยะมากมาย แต่ครั้งนี้ไม่มีใครเลย กระทั่งเพื่อนผมยังไม่มีใครตามมาสักคน มีแค่ผมกับไอ้พี่ธันวาสองคนเท่านั้นเอง
อุ้ย! คนเขามีพ่อมีแม่ ไม่ได้เกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่ พามาในรโหฐานสองต่อสองอย่างงี้ได้ไง
“ไม่ต้องมาทำหน้าทะเล้น! ปวิน!!ไปบอกคนอื่นว่ายังไง!!!”
“บอกไร ไม่ได้บอกอะไรสักหน่อย”
ก็ไม่ได้บอกคนอื่น บอกแค่เพื่อนสามคนเอง ไม่ได้โกหกน้า
“ปวิน!!!!” ก็จะบ่นอะไรล่ะว้า ผมมองหน้ามัน แล้วถอนหายใจ
“คุณพี่ธันวาครับ พี่เป็นสาวแรกรุ่น เวอร์จิ้นโคตรๆเปล่าครับ” ผมถามแล้วเดินวนรอบตัวพี่แก หุ่นบึ้กสมชายชาตรี เห็นมีคนแอบเอาไปลือกันว่าพี่แกมีซิคแพ็คด้วย โอ้! หุ่นระทดระทวยขนาดนี้ ก็คงไม่น่าจะใช่สาวแรกรุ่นซะแล้ว แล้วเวอร์จิ้นมั้ย?... จะว่าก็ว่าเหอะนะ ผมน่ะ ขนาดว่าอยู่ปีสองแล้ว ยังเคย…เอ่อ เคยดูหนังโป๊ แล้วใช้ อ่า… ‘หัตถาสยบ(เจ้า)โลกา’ ไปพร้อมๆกันเลย แล้วกับหมอนี่ ที่ใครๆก็ว่าเป็นหนุ่มโสดในฝันของสาวๆค่อนมหา’ลัย คิดว่ามันจะเวอร์จิ้นงั้นเรอะ! ขนาดพระเอกในละครยังไม่เวอร์จิ้น แล้วหมอนี่จะเวอร์จิ้นได้ไง
“ดูท่าทางคุณพี่จะไม่ แล้วน้องถ้วยฟูคนนี้ก็ได้ยินว่า คุณพี่ธันวาเพิ่งจะสลัดรักบอกเลิกกับแฟนสาวใช่มั้ย แล้วถ้าอย่างงั้น คุณพี่กลัวอะไรกับคำพูดคนอื่น” ผมมาหยุดแล้วมองหน้ามันตรงๆ จะว่าผมเป็นพวกหนังหนาไม่สนใจโลกก็ได้ แต่ถ้าสนใจแล้วทำให้ทุกข์ ผมขอไม่สนแล้วสุขจะดีกว่า
“นายรู้เหรอว่าคนอื่นเขาพูดกันว่าไง” ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะบอก
“บอกว่าน้องถ้วยฟูกับพี่ธันวาไปค้างจูฮุ้กกรู๊กันมาหนึ่งคืนเต็มๆ”
หมอนั่นถอนหายใจแรงๆ
“แล้วก็บอกว่า ฉันกับนายเป็นแฟนกัน” มันก็น่าจะเป็นอย่างงั้น คงไม่มีใครใจร้ายเอาไปลือทำนองว่าผมถูกฟันแล้วทิ้ง ไม่มีสถานะตำแหน่งใดๆหรอกนะ
หมอนั่นทำหน้าทุกข์ระทม อกตรม เหมือนชีวิตตกอยู่ในเหวลึก เห็นแล้วมันน่าเตะ กับแค่ถูกลือว่าเป็นแฟนกับผมแล้วมันแย่ตรงไหน เห็นอย่างงี้ผมก็หล่อล่ะวะ หน้าตาอินเทรนด์ขนาดนี้ หล่อ ขาว ใส แถม ‘สูง’ ใครๆก็อยากเป็นแฟนทั้งนั้น
“เอาอย่างงี้แล้วกัน คุณพี่ธันวา ถ้าคุณพี่ไม่พอใจกับคำพูดพวกนั้น คุณพี่ก็ไปป่าวประกาศเอง ว่าน้องถ้วยฟูไม่ใช่แฟนคุณพี่…”
ผมบอกมัน ก่อนจะย้ำหนักแน่นกับประโยคสุดท้าย
“แต่ ‘กู’ ไม่สนใจอยู่แล้ว และก็ขี้เกียจแก้ข่าวด้วย น่ารำคาญว่ะ บอกตามตรง” ว่าแล้วก็เดินหนีออกจากห้องมา ด้วยอารมณ์หงุดหงิดหน่อยๆ ที่มันทำเหมือนผมเป็นตัวน่ารังเกียจ โธ่เอ้ย!!ก็ไม่ได้อยากเป็นแฟนมึงหรอก ไอ้ธันวา!! แต่กูขี้เกียจแก้ข่าวลือโว้ย!!!
……………………….
และมัน…
ไม่จบจริงๆ ข่าวลือไปไว และเร็วเหมือนไฟลามทุ่ง เหมือนน้ำป่าทะลัก จากคนนั้นไปคนนี้ จากคนนี้ลงเน็ต จากเน็ตไปต่ออีกคน และจากอีกคนผ่านฟอร์เวิร์ดเมลของอีกคน ใช่ครับ!! คณะนี้รู้จักใช้เทคโนโลยีในการสื่อสารมากๆ! พวกมันเล่นฟอร์เวิร์ดเมลส่งให้อ่านกันเลย เอาง่ายๆ ว่าแม้แต่พี่ปอมที่แสนจะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับใคร ยังมาถามผมในค่ำวันสุดท้ายของการซ้อมเต้น เพราะเราจะพักไปอ่านหนังสือสอบกัน
“ฟู เป็นแฟนไอ้ธันจริงเหรอ” มาถามผมแบบนี้ แสดงว่าไม่กล้าถามเพื่อนอ่ะดิ กลัวถูกเตะใช่ปะละพี่ปอม
“แล้วเพื่อนพี่ว่าไงล่ะ” ผมย้อน คว้าผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาเช็ดเหงื่อ พลางเหลือบมองคนที่นั่งอยู่มุมห้อง และกำลังคุยงานกับรุ่นพี่ปีสามคนนึงอยู่ พี่ปอมมองตาม ก่อนจะหันมาตอบเสียงเบา
“พี่ไม่กล้าถามว่ะ”
เอ่อ…อันนี้ไม่ต้องบอกเบาๆก็ได้ รู้แต่แรกแล้วว่าพี่ไม่กล้าถามครับ! แหม ปอดแหกที่หนึ่งจริงๆ อย่างงี้ต้องให้ไอ้โจคอยสอน เออ! ตั้งแต่วันนั้นที่ร้านอาหาร ที่ทั้งผม ทั้งน้องเมสวีทวิ้ดวิ้วกับพี่ปอม ปรากฏว่าไอ้โจมันเงียบลงทันตา จนถึงวันนี้มันก็ยังเงียบ มาอารมณ์พระเอกเอ็มวีอีกแล้วครับท่านผู้อ่าน มาดนิ่ง ขรึม พูดน้อย และไม่พูดเลย เวลามันเจอหน้าพี่ปอม
“เฮ้ยๆ แต่ว่าพี่ได้ยินไอ้ธันมันบอกพวกไอ้ภูมินะ…” พี่ภูมิเป็นเพื่อนสนิทกับหมอนั่น และที่เจ็บสุดๆ คือพี่แกเป็นพี่รหัสในสายผมเอง
โชคชะตาของผมเนี่ย ทั้งเน่า ทั้งรั่ว ทั้งห่วยแตกที่สุดเลยว่ามั้ย ไม่ว่าจะพี่รหัส น้องรหัส เป็นต้องรู้จักไอ้พี่ธันวาซะหมด
“มันบอกว่า…มันเป็นแฟนกับฟูจริงๆแหละ”
“เฮ้ย!!!” ผมถึงกับร้องลั่น จนพี่ปอมต้องปิดปากผมเอาไว้ แล้วยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปากบอกให้เงียบ ผมได้แต่พยักหน้าตกลงว่าจะเงียบ เหลือบมองไปที่มุมห้องก็สบตาเข้ากับไอ้คนที่เงยหน้ามองมาพอดี ก่อนที่มันจะหันไปคุยงานต่อ ผมเลยหันกลับมามองพี่ปอม
“พี่พูดเล่นใช่มั้ยเนี่ย”
โกหกไม่ดีนะครับพี่ปอมสุดหล่อ ผิดศีลห้า เดี๋ยวพี่จะเป็นเทพบุตรตกสวรรค์
พี่ปอมถึงกับส่ายหัวแรงๆ หน้าตาพี่แกจริงจังมาก
“พี่พูดจริง พี่ได้ยินกะหูเลย ก็เลยมาถามเราไง ว่าสรุปเรื่องนี้จริงใช่มั้ย…แต่ไม่น่าเชื่อเลยนะ เห็นตีกันบ่อยๆ ที่ไหนได้…” พี่ปอมพูด ทำหน้าล้อเลียนได้น่าเตะมากๆ จนผมชักทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ลุกขึ้นยืน
“ตีกันก็คือตีกันแหละพี่ ฟูว่าพี่ฟังมาผิด วันนี้แค่นี้แล้วใช่มั้ย งั้นเจอกันปิดเทอมเลยนะพี่ แล้วเดี๋ยวโทร.ถามว่าจะซ้อมที่ไหน ไปล่ะครับ หวัดดี” ผมยกมือไหว้พี่ปอมได้ ก็วิ่งไปคว้ากระเป๋าเป้ออกจากห้องไม่ฟังเสียงอะไรใครทั้งสิ้น
บอกตามตรง…
ไม่คิดว่าคำถามจากคนซื่อๆ คำล้อจากคนซื่อๆอย่างพี่ปอม จะทำผมอายขนาดนี้ ขนาดได้ยินข่าวลือมาสารพัด ได้อ่านแม้กระทั่งไอ้ฟอร์เวิร์ดเมลห่วยๆนั่น ผมยังเฉยๆเลย หรือเป็นเพราะได้ยินจากพี่ปอม ที่ซื่อๆเซ่อๆงี่เง่าบ้าง อะไรบ้างตามประสาคนมองโลกในแง่ดี ผมก็เลยคาดหวังว่าสิ่งที่ได้ยินจากพี่ปอม มันต้อง ‘จริง’ เกินครึ่ง
“ปวิน”
เสียงเรียกดังมาจากข้างหลัง ให้ผมที่กำลังก้าวขาออกจากตึกต้องหันมอง จะมีใคร ถ้าไม่ใช่หมอนั่น มันวิ่งตามผมลงมา พร้อมกระเป๋าเป้ บอกให้รู้ว่าวันนี้ หมอนั่นก็จะไปส่งผมที่บ้านเหมือนเคย อย่างที่เป็นมาตลอดนับตั้งแต่มาซ้อมเต้นในฐานะมาสคอตของคณะ
“วันนี้ไม่ต้องไปส่ง จะแวะไปบ้านไอ้เป้”
ผมตัดสินใจบอกมัน ในสิ่งที่คิดขึ้นมาปัจจุบันทันด่วน ไม่ได้มีธุระอะไรกับไอ้เป้หรอกครับ ที่ต้องสอบอาทิตย์หน้า มีวิชาเดียว และวิชานั้น นายธันวานี่ก็ติวให้ผมแล้วเมื่อคืนก่อนนู้น
“ไปยังไง”
“รถเมล์ดิ” เห็นอย่างงี้ หล่อ ใส หน้าตาดี และท่าทางจะรวย แต่ก็ขึ้นรถเมล์เป็นนะเฟ้ย!!
“ไม่ต้องไป อาทิตย์หน้าสอบ กลับบ้านไปอ่านหนังสือซะ” อ้าว! มึงเป็นใครเนี่ย อยู่ดีๆก็มาสั่งกูซะงั้น บ้าเปล่าวะ ขนาดพ่อแม่สั่งยังดื้อเลย!!
ผมกำลังจะอ้าปากเถียงมันซะหน่อย แต่พอดีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ก็เลยต้องล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบขึ้นมารับ ใครโทร.มาเนี่ย ขัดลาภปากได้ด่าคนของกูจริง อุ้ย! น้องเมคนสวยนี่หว่า
“ว่าไงน้องเม”
ผู้หญิงโทร.มา ต้องรับด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี นี่คือกฎพื้นฐานสำหรับผู้ชาย หากผู้หญิงคนไหนถูกผู้ชายทักกระโชกโฮกฮากล่ะก็ ผมขอแสดงความเสียใจด้วยครับ ผู้ชายคนนั้นเขามองว่าคุณไม่ใช่ผู้หญิงน่ะครับ
‘พี่ฟู!!!!!! เมเพิ่งเห็นเมล!!!! พี่ฟูเป็นแฟนพี่ธันจริงเหรอคะ!!!!’ โธ่ น้องรัก นึกว่าจะโทร.มาให้พี่ฟูยืมตังค์ ถ้าโทร.มาคุยเรื่องนี้ล่ะก็ พี่ขอโอนสายนะครับน้อง
“น้องเมรอแป๊บนะ คุยกับเจ้าตัวเอง” ผมบอก ก่อนจะส่งมือถือให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า หมอนั่นรับไปแม้จะมีสีหน้างงๆก็เหอะ
“ว่าไงเม” ผมไม่ได้ยินว่าน้องเมถามว่าอะไร แล้วน้องเมจะกล้าถามมั้ย หรือน้องเมจะเปลี่ยนเรื่อง?
“ก็ตามนั้น”
…ตามนั้น… ตามในเมลนั่น หรือตามอะไร ไม่เก็ทครับ ไม่เก็ท หน้าตาดีก็โง่เป็น พี่ปอมเป็นตัวอย่างที่หนึ่ง ส่วนผมเป็นตัวอย่างที่สองเพิ่มความน่าเชื่อถือ
“เมคิดว่าพี่รหัสเมทำตัวน่ารักมั้ยล่ะ” มันถามกลับไปในโทรศัพท์ แต่สายตาจ้องผมเรียบเฉย แบบนี้มึงกัดกูทางอ้อมใช่มั้ยว่ากูไม่น่ารัก ขอโทษเหอะ! เป็นผู้ชาย น่ารักไม่ได้โว้ย!!
“เมเลิกคิดเรื่องนี้เถอะ พี่ก็เลิกคิดไปแล้ว มันไม่มีอะไรน่าคิดนักหรอก”
…ไม่มีอะไรน่าคิด…
นั่นดิ ผมก็ว่าจะไม่คิดตั้งแต่แรกแล้วไง แล้วคนที่โวยวายตอนแรกก็คือหมอนี่ด้วยซ้ำ ทั้งๆที่สอนมันเองว่าอย่าคิดมาก แล้วทำไมกลายเป็นว่าตัวเองเก็บมาคิดวางไม่ลงแบบนี้เองวะ
มันส่งมือถือคืนให้ผม บนหน้าจอบอกให้รู้ว่าน้องเมวางสายไปแล้ว ผมก็เลยเก็บลงตามเดิม ก่อนจะหมุนตัวเดินจากมา แต่ไอ้พี่ธันวายังวิ่งมาดึงแขนไว้
“บอกว่าให้กลับบ้าน! ไปขึ้นรถ”
“จะไปบ้านไอ้เป้” ผมตอบกลับไป แล้วดึงแขนออกจากมือมัน ก่อนจะเดินหนีไปแบบที่มันไม่รั้งไว้ ไม่ดึงไว้ และแน่นอนว่ามันไม่อ้อนวอนผมด้วย
‘มันบอกว่า…มันเป็นแฟนกับฟูจริงๆแหละ’
ท่าทางพี่จะได้ยินมาผิดแน่ๆล่ะ พี่ปอม…แฟนอะไรบ้าบอคอแตก
ไม่เห็นมีอะไรน่าคิดเลย…เรื่องบ้าๆพรรค์นี้น่ะ เนอะ?
ทูบีคอนตินิ๊ววววววว
…………………
อ่านหนังสือไม่ทัน อ่านก็ไม่รู้เรื่อง เศร้ากว่านี้ไม่มีอีกแล้ว :เฮ้อ: เลยมาลงถ้วยฟูประชดชีวิตซะเลย ฮาฮา
ขอบคุณสำหรับการอ่าน และการติดตาม ขอบคุณคอมเม้นท์ถามไถ่ด้วยนะคะ ^^
-
น้อง Dezair คะ
พี่ส่ง PM. ไปหา รบกวนเช็กนิดนึงนะคะ :o8:
ขอบคุณค่ะ
-
:laugh:ถ้วยฟูแอบหวั่นไหวนะเนี่ยะ
พี่ธันไปแอบปิ๊งน้องมันตอนไหนว้า
แหมชอบกินขนมไทยก็ไม่บอก :-[
-
แวะมาให้กำลังใจ จขกท และน้องถ้วยฟู :impress2:
-
5555 อย่างฮา
น้องถ้วยฟูน่ารักไม่บันยะบันยังเลยวุ้ย
หลงตัวเองตลอดอ่ะ แต่ว่าน่ารักๆ
อิตาพี่ธันก็โหดซะ
รอๆวันอิตาพี่ธีนหลงน้องฟูหัวปักหัวปำ :o8:
+1 ให้เป็นรางวัลถ้วยฟูจ้า
-
อิตาพี่ธันก็จัดการรวบหัวรวบหางซะก็สิ้นเรื่อง โหดซะบ้างจะได้หายซ่าส์
-
ถ้ายฟูน่ารัก อายด้วยวุ้ยยยย
มีแฟนไม่รู้ตัวว ฮ่าๆๆๆ รึตั้งใจมีหว่า??
พี่ธัน ยอมรับง่ายเนอะ จะไปส่งถ้วยฟูในฐาะแฟนหรอค่ะ ^^
ชอบพี่ปอมอ่ะ
พี่บัวสู้ๆนะค่ะ^^ :L1:
-
ถ้วยฟูแอบหวั่นไหวแล้วใช่มั้ยล้ะ :-[
น่ารักกกกกก
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากกกกกกกมายยยย..
น้องบัว (เนียนว่ารู้จัก อิๆๆ) เขียนเก่งมาก อ่านเพลินมากเลย
แถมหลุดฮาดังๆเป็นระยะด้วย (ดีนะไม่มีใครอยู่ข้างๆ เดี๋ยวโดนหาว่าบร้า :laugh:)
ชอบน้องถ้วยฟูจัง ดูแกงงๆกับชีวิตดี
ท่าทางตอนนี้ยิ่งสับสนไปกันใหญ่
แต่เราชอบบบบบ ....... เป็นแฟนกันแบบเบลอๆ งงๆเนี่ย 555
-
โฮกกกกก!!!
พี่ธันไม่คิดจะแก้ข่าวด้วย เอิ๊กส์ๆ ,,
เต็มที่ถ้วยฟู 555
-
เรื่องมันฮานะ
แต่ทำไมอ่านแล้วรู้สึกอึมครึมยังไงก็ไม่รู้
-
เรื่องนี้ฮาจิงๆชอบมาก แล้วเมื่อไหร่จะได้อ่าน ตอนที่ธันวาคิดบ้างเนี่ย
-
o13 o13 o13
มาเป็นกำลังใจให้
-
ชอบบบบบบ ชอบฟิคที่พระเอกกัดกันแบบนี้อ่ะ
ที่ชอบคือ ภาษาน้องลื่นมากกก อ่านแล้วฮา
แต่ว่า อยากให้มาต่อทุกวันเลยอ่ะ
อ่านแล้วติด อ่านแล้วติด
แล้วก็อยากจะบอกว่า ถ้าน้องลงพ่อลูกหัวถัวในเล้านี้นะ
พี่จะกรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รักพ่อลูกหัวถั่วมากกกกกกกกก
-
รักเธอ..เธอไม่รู้หรอก เก็บไว้ในใจก็พอ
-
ถ้วยฟูเริ่มสับสนแล้วล่ะซิ อิอิ กะจะแกล้งพี่ธันใช่ปะ
แต่ตอนนี้คงกำลังโดนพี่ธันแกล้งกลับอยู่แน่ๆ มาต่อไวไวนะคะ
ปล.ชอบพ่อลูกหัวถั่วด้วยเหมือนกันค่ะ :กอด1:
-
+๑ ให้นะคะ
อ่านแล้วยิ้ม แอนด์มีความสุข
ฮ่าๆๆๆ
เห็นชื่อคนแต่งแล้วคลิกเข้ามาเลย
มั่นใจว่า น่ารักแน่ๆ ^^
ถ้วยฟูน่ารักกกกกกกกกก
:กอด1: :กอด1:
-
ภาษาสวย สำนวนดีมากๆเลยค่ะ อ่านแล้วไม่สะดุดเลยนะ
น้องถ้วยฟูก็กวนท่านนายกจริงจังเลยเนอะ คิดอะไรบ้างแล้วสิตัวเอง
-
ถ้วยฟูงอนไรพี่ธันง่ะ
ห้า ห้า ห้า
งอนให้หนักเรยยยยยยยยยยยยยยย
ชอบ ชอบ ชอบ
ถ้วยฟู
น่ารักสุด ๆ
พี่บัวรีบมาต่อเห่อะน๊า
-
สนุกดี เอาอีกๆ
ถ้วยฟูงอนที่พี่ธันไม่ง้อใช่ป่ะละ
-
จุ๊บน้องบัว
พาทนี้ถ้วยฟูก็ยังน่ารัก อิพี่ธันนี่
สงสัยมันหวั่นไหวแต่ไม่แสดงออกแหง
เลยอ่านถ้วยฟูกะพี่ธันแต่ทำไมพี่จิ้นหมูกะเต่า
ก็ไม่รู้เนาะ
น้องบัวกำลังจะสอบใช่มั้ย สู้ๆน้า หนังสือค่อยๆอ่านค่อยๆทำความเข้าใจ
ถึงเราอ่านทันแต่ไม่เข้าใจเนื้อหาก็ใช่ว่าจะดี....สู้ๆ
-
:z2: :z2: :z2:
-
+1 ให้เลย > W < น่ารักจริงๆ ช่วงนี้ก็สอบเหมือนกันเลย แต่ก็ยังอยากอ่าน ฮ่าๆๆ
-
พึ่งมาอ่าน ชอบอ้ะ :-[
ถ้วยฟูๆๆ นึกแล้วอยากกิน
พี่ธันนี่ก็ สมยอมเลยนะ 5555 แอบชอบก็บอกเค้าไปซี่
-
มาตามอ่านด้วยน่ารักดีอ่ะ...ชอบๆ o13
-
ขอเป็นกำลังใจให้น้องบัวสอบผ่านฉลุย...
เพราะเรารอนิยายน้องอยู่ :laugh:
-
ตามน้องถ้วยฟูมาด้วย 555
รออ่านตอนพิเศษนะคะ น้องบัว
ส่วนเรื่องสอบ ขอให้ AAA คะ
-
เพิ่งมาตามอ่านเรื่องนี้ น่าร๊ากดีอ่ะ ชอบพี่ธัน นิ่งๆ ใบ้ๆ ดี เหมาะกับกวนๆ แบบถ้วยฟูแล้วล่ะ
+ ให้จ้า ตั้งใจอ่านหนังสือน๊า
กำลังสอบเหมือนกันเลย แต่ไม่หนักมาก ชิววววว ^^
-
:call: :call: :call:
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 6
By : Dezair
…………………….
ช่วงสอบนั้นหฤโหด จนผมขอเล่าข้ามความรู้สึกช่วงนั้นไป เพราะมันเศร้ามากจนเกินจะบรรยาย ถ้าไม่ได้ไอ้เป้เพื่อนรัก ผมก็คงทำข้อสอบเคล้าน้ำตาไปแล้ว นี่ยังดีที่แค่เหงื่อแตก ไม่งั้นล่ะอายเพื่อนๆแย่เลย หลังสอบเสร็จ รอจนพี่ปอมแกจัดการอะไรเรียบร้อย ผมก็ไปซ้อมเต้นต่อ แรกๆก็ต้องฟื้นบ้าง ตามประสาคนความจำน้อย ซึ่งแน่นอนว่าพี่ปอมไม่มีบ่น เอาง่ายๆว่าต่อให้ลืมแม้กระทั่งจังหวะเพลง พี่ปอมแกก็เริ่มให้ใหม่ได้ทั้งหมดนั่นแหละ
“มาซ้อมบ้านฟูแบบนี้ ไม่รู้จะผอมหรืออ้วนขึ้นกันแน่”
พี่ปอมถาม แต่ปากยังเคี้ยวขนมตุ้ยๆ ครับ สรุปแล้ว ผมกับพี่ปอมก็มาซ้อมเต้นกันที่บ้านผมเอง คุณนายปานดาวก็ทำขนมไม่อั้น เลี้ยงทุกวันไม่ซ้ำชนิดกันสักวันเดียว
“แต่แม่ฟูนี่ท่าทางจะอายุยืนเป็นหมื่นๆปี มีพี่ปอมมาหาทุกวัน” แต่ถึงจะมีพี่ปอมมาที่บ้านแทบทุกวัน คุณปานดาวกลับไม่หยุดแต่เพียงเท่านี้ ยังถามถึงไอ้พี่ธัน แล้วมีการอยากจะต่อโปรโมชั่นทำข้าวกล่องให้หมอนั่นกินตอนกลางวันจากหนึ่งเดือนเป็นหนึ่งปี ผมงี้ต้องรีบค้าน แล้วอ้างเรื่องซ้อมเต้นให้แม่เห็นว่ายุ่งมากๆ!!
“เออ เห็นพวกเจนบอกว่าชุดเสร็จแล้ว ไม่แน่ พรุ่งนี้ ไอ้ธันอาจจะเอาชุดมาให้ใส่ซ้อมเต้น”
ชุดไหนล่ะเสร็จ ขอชุดหุ่นยนต์ได้มั้ยที่เสร็จ ส่วนชุดเจ้าหญิง ไม่ต้องเสร็จมันทั้งชาติเลยจะดีมาก แต่หมอนั่นจะมาวันพรุ่งนี้งั้นเหรอ งั้นพรุ่งนี้ผมไปเยี่ยมเยียนไอ้โจดีกว่า ไม่อยู่บ้านให้เจอมันหรอก เหม็นหน้า หงุดหงิดด้วย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เห็นหน้ามันแล้วอารมณ์พาลขึ้น เกิดปากมอมไปว่าอะไรมันอีก เดี่ยวจะโดนลงโทษให้ทำกับข้าวให้มันกินสามมื้อตลอดทั้งปี ผมล่ะจะแย่เอา
“ถ้วยฟู ปอม”
เสียงแม่ผมดังมาจากหน้าประตู ให้ผมกับพี่ปอมต้องหันมอง คุณนายปานดาวเดินยิ้มแป้นเข้ามาเชียว มีอะไรถูกใจอีกล่ะสิ ดาราหนุ่มๆคนไหนมาทานข้าวที่ร้านแล้วถ่ายรูปที่ระลึกเอาไว้เรอะ
“ธันมาแน่ะ”
ห๊ะ!!! ไหนว่าจะมาพรุ่งนี้ไงพี่ปอม!!!
ผมหันควับไปมองไอ้คนที่บอกว่า หมอนั่นจะมาพรุ่งนี้ พี่ปอมหัวเราะแหะๆ แล้วทำเป็นยกนิ้วขึ้นนับ ก่อนจะบอกเซ่อๆ
“เอ สงสัยจะจำผิดแฮะ”
ขนาดว่าไม่ค่อยจะจำแล้วยังจำผิดเรื่องที่จำได้อีกเหรอเนี่ย!! โอ๊ย!! พี่ปอมเอ้ย!! แล้วผมจะทำไงได้ คุณแม่เล่นนำแขกเข้ามาถึงบ้านแบบนี้ จะหนีก็หนีไม่พ้น จะหลบก็หลบไม่ได้ เพราะมันเดินตามแม่ผมเข้ามาแล้ว…
“ธันเอาชุดมาให้ลอง เดี๋ยวแม่ขอขึ้นไปเอากล้องก่อนนะธัน”
โอ้โห คุณนายคนนี้ ผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการเลยใช่มั้ยเนี่ย เอ้าๆ วิ่งขึ้นบันไดเดี๋ยวก็ตกลงมาขาหักหรอก ไม่ใช่สาวๆกันแล้วนะแม่ ผมมองส่งแม่วิ่งขึ้นบันไดด้วยความห่วงใยในสวัสดิภาพ ก่อนจะหันมามองคนที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า พร้อมกับถุงกระดาษใบโตในมือ
“เอาไปเปลี่ยน จะได้ดูว่าตรงไหนต้องแก้”
หมอนี่ไม่ได้มาคนเดียว แต่พาพี่ปีสามที่คุมเรื่องเสื้อผ้าของมาสคอตมาอีกสามคน หากมันมาคนเดียว ผมคงโวยวายไปแล้ว แต่นี่มีพี่คนอื่นๆมาด้วย ผมก็เลยได้แต่กระชากถุงมาจากมือมัน
“น้องฟู ให้พี่ช่วยใส่มั้ยคะ”
ความจริง ผมก็มีมือมีเท้าหรอกนะ แต่พี่ที่เสนอตัวเนี่ย ชื่อพี่โบว์ครับ สาวผมหยิก ผิวขาว ตัวเล็กๆ และเป็นดาวปีสาม แฮ่ม! เข้าใจแล้วใช่มั้ย ว่าเพราะอะไร ถ้าผมจะตอบว่า
“ดีเลยครับ”
สาวๆเสนอตัวใส่เสื้อผ้าให้เนี่ย มีไม่บ่อยหรอกครับ โอกาสมาต้องคว้า
แล้วผมก็พาพี่สาวๆสามคนไปห้องน้ำชั้นล่างเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า วุ่นวายอยู่กับการแต่งชุดเจ้าหญิงอยู่นาน เพราะมันออกจะยุ่งยาก มีเชือกเส้นนั้นเส้นนี้ไขว้กันให้มึน และที่สำคัญ ผมต้องเสริม ‘นม’ เคยแต่ตาทะลักเพราะของคนอื่น คราวนี้มาทะลักเพราะของตัวเองนี่แหละ มันใหญ่ได้อีก!!
“ใหญ่ไปมั้ยคะ”
พี่เจนถาม รายนี้ก็สวยครับ สวยคมตากลมผมยาว ผิวน้ำผึ้ง งามไปอีกแบบ ผมได้แต่ยิ้มแหย ยกมือขึ้นขย้ำนมตัวเองแล้วกลืนน้ำลาย ไม่ใช่อะไร แต่พูดไม่ออกน่ะครับ
“ถ้าไม่ใหญ่จะไม่สวยนะ โบว์ว่ากำลังดีแล้วนะเจน” เอา เอา ตามสบายครับพี่ๆ ผมเป็นผู้ชาย ตัดสินไม่ได้หรอกว่าจะใหญ่จะเล็กเรื่องนมๆเนี่ย
หลังจากนั้นก็ต้องมาสวมวิกผมลอนทองอะไรนี่อีก กุ๊กกิ๊กจนสยิวเสียวซ่านไปหมด เพราะมีมงกุฎเล็กๆอีกต่างหาก โอย… นี่ผมต้องกลายเป็นเจ้าหญิงคนงามสร้างประวัติศาสตร์ให้ครอบครัวรัตนวิจิตรจริงๆสินะ พ่อครับ แม่ครับ ลูกทำเพื่อครอบครัวเลยนะ งานนี้
“โอเค เรียบร้อย น้องฟูนี่น่ารักเหมือนกันนะ”
ปกติผมหล่อเป็นทุนเดิมครับ แต่งอะไรก็ขึ้นทั้งนั้นแหละ อย่างงี้ต้องบอกว่าหน้าตาดีเป็นรากฐานของทุกสรรพสิ่งในโลกหล้าจะดีกว่า
“ถึงว่า พี่ธันเลยฟาดเรียบ”
อ้าวเฮ้ย!! ผมหน้าตาดีแล้วไอ้พี่ธันมัน ‘ฟาดเรียบ’ ผมได้ไงวะ! ไม่ทันจะได้พูดอะไร ผมก็ถูกสาวๆลากออกมาที่ห้องรับแขกแล้ว และทันทีที่ออกมา คนแรกที่ตกตะลึงเพราะเห็นผมก็คือ…
แม่ผมเองครับ
“ถ้วยฟู!!! ตายแล้ว ตายแล้ว!! ให้แม่ถ่ายรูปหน่อย! ถ้วยฟูเหมือนปุยฝ้ายเลย!!” คุณนายปานดาวถลาเข้ามาพร้อมกล้องในมือ ถ่ายมุมนั้นมุมนี้ ขนาดข้างหลังไม่เห็นหน้าผม แม่ก็ยังถ่าย
“สวยมั้ยคะ คุณป้า”
“สวยจ้ะ! นี่ๆ ถ้วยฟูมีฝาแฝดคนนึง เหมือนกันเลยนะ พอถ้วยฟูมาแต่งแบบนี้ แล้วยิ่งเหมือนปุยฝ้ายอย่างกับแกะเลย” ไม่พอ แม่ยังวิ่งไปหยิบรูปถ่ายที่ตั้งโชว์อยู่ข้างโทรทัศน์มาอวดอีกต่างหาก ผมก็ได้แต่เก้อ เพราะสาวๆเขามุงดูแต่รูป ไม่มีใครสนใจผมสักคน เอาไงดีทีนี้
“ยิ้มหวานๆด้วยฟู เป็นเจ้าหญิงต้องยิ้มหวานๆรู้เปล่า”
พี่ปอมเดินเข้ามาบอก ให้ผม ‘ฉีก’ ปากแยกเขี้ยวให้ดู พี่แกก็หัวเราะตามนิสัยเส้นตื้นล่ะครับ แล้วจากนั้น แม่ก็หันมาบอกให้พวกผมรวมกลุ่มกันถ่ายรูป เรียกไอ้พี่ธันวาเข้ามาถ่ายด้วย แล้วด้วยว่าทุกคน (ยกเว้นแม่ผม) รู้ข่าวลือกันถ้วนหน้า ก็เลยอัญเชิญให้หมอนั่นเสด็จมาประทับข้างผมนี่ แล้วมีการผลักๆเบียดๆให้ผมไปชนมันด้วยนะ
อู้ย! มุขเดิมๆอีกแหละ พอเบียดผมมากๆเข้า ผมก็ถอยหลังออกมาเลย ทำเอาพี่ปอมต้องหันมามอง
“ก็…เห็นพี่ปอมเบียด เลยนึกว่ากลัวตกเฟรม เดี๋ยวฟูยืนข้างหลังก็ได้ ฟู ‘สูง’ อยู่แล้ว” ผมบอกได้แค่นั้น ก็ถูกดึงกลับเข้าไปยืนที่เดิม ข้างหมอนั่นเหมือนเดิม จะเพราะอะไร ก็เพราะมือใหญ่ๆของไอ้พี่ธันวานี่แหละ ที่ดึงมือผม แล้วกระชากตัวผมให้เข้าไปยืนเบียดกับมันเหมือนเดิม
แล้วตลอดเวลาที่ถ่ายรูปนั่น มันก็ไม่ปล่อยมือผมเลย แถมยังสอดนิ้วเข้าประสานมือผมอีกต่างหาก
ทำอะไรวะ บ้าไปแล้วรึไง…
เฮ้ย! ปล่อยดิ! บ้าเปล่าวะ! ถ่ายรูปทำไมต้องจับมือล่ะ
“ยิ้มด้วย” มันหันมาบอกผมเบาๆ ก่อนจะหันไปยิ้มบางๆใส่กล้อง ให้ผมได้แต่มองหน้ามันจนแม่ต้องเรียก
“ถ้วยฟู มองกล้องสิ มองหน้าธันทำไม”
ผมจำเป็นต้องหันกลับไปยิ้ม รู้สึกแปลกๆนิดหน่อยกับความร้อนของมือใหญ่ๆที่จับมือผมอยู่ อ่า…ทำไม วันนี้ประสาทสัมผัสที่มือผมดูจะทำงานดีผิดปกติวะ แล้ว…หน้า…เอ่อ หน้าผม ทำไมรู้สึกว่าตัวเองยิ้มแปลกๆ แถมร้อนๆตรงแก้ม…
หรือจะเป็นไข้!
ไม่ใช่ล่ะ ไม่ใช่
เอาตรงๆก็ได้
อายโว้ย!!! มาทำเป็นแอบแต๊ะอั๋งมือน้องถ้วยฟู เดี๋ยวมีโบก!! (แต่จะโบกได้ ก็ต่อเมื่อมันปล่อยมือผมนะ ตอนนี้มันยังไม่ปล่อยเลยอ่ะ งุงิๆ)
………………………..
ในที่สุด…
วันนี้ที่รอคอยก็มาถึงครับ วันเสร็จสิ้นวิบากกรรมของผม วันโอเพ่นเฮ้าส์ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ที่ผมจะต้องเอาท่าเต้นทั้งหมดที่ร่ำเรียนมาจากพี่ปอม มาแสดงในวันนี้ บนเวที พร้อมกับใส่ชุดมาสคอตอันได้แก่ชุดหุ่นยนต์
แล้วชุดเจ้าหญิงเอาไว้ทำไม?
อันนี้เจ็บปวดมาก ที่ผมต้องบอกความจริงกับท่านผู้อ่านว่า
ผมต้องใส่ชุดเจ้าหญิงเดินรอบงาน
แม่เจ้า!! นี่มันประจานกันชัดๆ!!! ประจานเสร็จก็ตัดหัวกูกลางคณะเป็นการปลิดชีพลงโทษเลยใช่มั้ย!!!
ไม่เพียงเท่านั้น แต่ก่อนวันงานหนึ่งวัน ผมต้องใส่ไอ้ชุดเจ้าหญิงนี่ขึ้นรถกระบะวนไปรอบมหา’ลัย เพื่อประชาสัมพันธ์งานครั้งนี้ ครับ ถึงจะโอเพ่นเฮ้าส์ให้เด็กมัธยม แต่เราก็มีข้าวของมาขาย ซึ่งก็ต้องเชิญชวนพวกเด็กมหา’ลัยด้วยกันเอง
พอถึงวันงาน ผมต้องตื่นแต่เช้า แหกขี้ตาอาบน้ำแต่งตัว สะโหลสะเหลมาขึ้นรถไอ้นายกสโมฯที่มันขับมารับที่บ้าน แล้วก็หลับยาวไปจนถึงมหา’ลัย จนถูกมันปลุกนั่นแหละ ถึงได้ตื่น ลงจากรถ เดินตามมันว่าง่ายเป็นหมาเดินตามเจ้าของไปแต่งตัว เช้านี้ผมต้องรับบทหุ่นยนต์ไปก่อน ตอนบ่ายถึงจะเป็นเจ้าหญิงโฉมงาม อ้วกแตกครับท่านผู้อ่าน!!
ตอนเป็นหุ่นยนต์…อันนี้ขอข้าม ไม่เล่า เพราะไม่มีเหตุการณ์จูงใจใดๆ แค่ขึ้นไปเต้นบ้าบอบนเวทีด้วยชุดหุ่นยนต์เป็นการเปิดงาน ทำเอาคนฮากันจนไม่เป็นอันทำมาหากิน นี่ยังดีหรอก ที่ชุดนี้มีหน้ากากให้ เลยทายกันให้มั่ว ว่าไอ้ที่ขึ้นไปเต้นเป็นหุ่นยนต์เปิดงานโอเพ่นเฮ้าส์แบบไม่อายฟ้าอายดินนี่มันใคร
มาถึงตอนไคลแมกซ์ ครับ ไอ้ตอนใส่ชุดเจ้าหญิง
เนื่องจากว่า มันจะต้องถอดไอ้ชุดเก่าก่อน ถึงจะใส่ชุดใหม่ ซึ่งโคตรยาก ต้องแต่งหน้า ทำผม สวมวิก ติดนู่นเสริมนี่ จนสุดท้าย กว่าจะได้ออกมาโชว์ตัวก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายโมง ข้าวปลาไม่ต้องกิน พวกนี้คงคิดว่าผมอาศัยเปลี่ยนอากาศเป็นโมเลกุลของโปรตีนคาร์โบไฮเดรตล่ะมั้ง เลยไม่ให้เวลาผมกินอะไรมั่งเลย
“ต่อไปนี้…ขอแนะนำให้ทุกท่านได้พบกับ…เจ้าหญิงงงงงงแห่งวิศวกรรมศาสตร์!!!!” เสียงประกาศดูยิ่งใหญ่และโอเว่อร์มากๆ ที่โอเว่อร์มากไปกว่านั้นคือการที่ผมต้องนั่งรถม้าฟักทองออกมาจากมุมของลานอเนกประสงค์ที่ใช้จัดงานนี่แหละครับ
ไอ้ที่ทำอะไรไม่ค่อยจะอาย จะมาอายเป็นก็วันนี้แหละ!!!
กระโปรงก็ยาว จะก้าวขาแต่ละทีล่ะเสียวใจจะหกคว่ำ ล้มหน้าคะมำไปหมอไม่รับเย็บแม้แต่มุมปากแตก แถมยังโคตรอาย เพราะทุกคนในงานมองมาที่ผมเป็นจุดเดียว
“เจ้าหญิงฟูเอนซ่า!!!”
ไอ้โฆษกพิธีกรอะไรนั่นยังประกาศต่อ แต่ว่านะ…ชื่อกูดีๆเสียหายหมด ฟูเอนซ่าอะไรของมัน แต่เนื่องจากถูกเทรนมาดีครับ ผมก็เลยยังคงยิ้มต่อไป หลังจากลงจากรถม้าฟักทองแล้ว ก็เดินขึ้นเวทีไปโบกไม้โบกมือให้ไอ้พวกคนดูที่มันอยู่ข้างล่าง เกิดเสียงปรบมือดังเกรียวกราว แถมด้วยเสียงเป่าปากวิดวิ้ว เสียงตะโกนถามชื่อแซ่ ถามชั้นปี ถามภาค ถามมันทุกอย่าง ถามแม้กระทั่งขนาดนม แต่ผมไม่ตอบสักอย่าง ยิ้มอย่างเดียว เพราะได้รับคำสั่งมาแค่นี้
โชว์ตัวบนเวทีเรียบร้อย ก็ลงมา ไอ้ตอนลงนี่ถึงกับต้องมีการ์ดคุ้มกันเลยนะ เพราะไอ้พวกที่เป่าปากวิดวิ้วมันวิ่งมาขอดูหน้า ขอถ่ายรูป ก็ต้องให้ถ่ายตามระเบียบการเป็นมาสคอต แต่ก็ยังไม่พูดอยู่ดีครับ ผมยังคงยึดมั่นในคำสั่งที่ได้รับมา!!
เอ่อ…
เอาความจริง? อยากรู้ความจริงกันเหรอครับ
ความจริงคือผมหิวมาก ตั้งแต่เช้ากินน้ำแก้วเดียวตอนตื่นนอน แล้วก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย จนกระเพาะจะลากเอาตับอ่อนมาย่อยแทนอยู่แล้วเนี่ย!!
แล้วตอนถ่ายรูป ก็ไม่รู้ว่ามันจะถ่ายอะไรกันนักหนา คนนึงถ่ายประมาณสิบมุมกล้อง จะเอากี่แอ็ควะเนี่ย! ผมเริ่มหงุดหงิด เพราะหิวด้วย เริ่มมึนหัวด้วย ไม่มีอะไรตกถึงท้องมาทั้งวันแบบนี้ ต่อให้คนเหล็กก็ยังต้องกินน้ำมันเครื่องนะครับท่านผู้อ่าน! แล้วผมล่ะ! นายถ้วยฟูผู้แสนจะบอบบางและอ่อนแอเนี่ยนะ!
“เดี๋ยวต้องไปเดินรอบงานกับพี่ธันนะ”
พี่ทีมงานคนหนึ่งบอกผม หลังจากหลุดมาจากวงจรอุบาทว์อันได้แก่การถ่ายรูปนั่นด้วยข้ออ้างของสต๊าฟว่า จะขอพา ‘เจ้าหญิง’ ไปเสริมความงาม พวกนั้นมันก็รู้นะว่าผมเป็นผู้ชายมาแต่งหญิง แต่สงสัยวิศวะฯมันจะผู้หญิงน้อยไปจริงๆ พวกนี้เลยไม่เลือก
“เฮ้ย! จริงดิพี่!! ตอนนี้เลยเหรอ!!”
ผมร้องถามเสียงไม่ดังนัก ทั้งเหนื่อยทั้งหิว แล้วยังจะให้ไปเดินกับหมอนั่นอีกเหรอวะเนี่ย!! ประสาทกินพอดี จริงล่ะ ผมรู้มาล่วงหน้าว่ามาสคอตในคราบเจ้าหญิง ต้องเดินร่อนรอบงาน แต่ผมคิดว่าเดินคนเดียวนี่หว่า ไม่นึกว่าจะพ่วงเอาไอ้ตัวปัญหานั่นไปด้วย
“พี่ธันมาพอดีเลย พี่ธัน…”
ไม่ฟังคำถามกูเล้ย!! หมอนั่นเดินเข้ามาพอดี มันดูเร่งรีบ มือนึงรับกระดาษงานจากสต๊าฟคนที่พาผมออกมา ส่วนอีกมือก็ฉวยเข้าที่แขนผม
“เฮ้ยๆ ช้าๆ ไปไหนเนี่ย” ผมพยายามรั้งตัวไว้ จนมันหันกลับมามอง
“เป็นมาสคอต ต้องถ่ายรูปกับทุกซุ้ม”
ห๊ะ!!! หน้ากูจะเหี่ยวอยู่แล้วนะ!!! จะให้ถ่ายรูปอีกเหรอ ผมถูกดึงไปตามมัน แต่ไม่ทันได้ขยับก็รู้สึกเหมือนชุดถูกรั้งเอาไว้ พอก้มลงมอง ถึงได้เห็นว่ากระโปรงที่เป็นเส้นๆเชือกๆอะไรไม่รู้ ดันไปเกี่ยวกับพุ่มไม้ข้างทาง
“เดี๋ยวๆ กระโปรงติด”
ผมร้องบอก ให้หมอนั่นหันกลับมามองอีกครั้ง มันเดินเข้ามาช่วยแกะออกให้ ก่อนจะพาผมออกไปผจญกับการถ่ายรูปเป็นร้อย จนจะเป็นลมอยู่แล้วนั่นแหละ มันถึงได้พากลับ ไอ้ตอนเดินกลับนี่แหละครับ จุดพีคของเรื่อง…
ในขณะที่ผมกำลังเอี้ยวตัวหมุนกลับ เพื่อไปห้องพักสต๊าฟนั้น ก็ดั๊น…ถูกไอ้เด็กนรกที่ไหนไม่รู้วิ่งมาชนดังปั้ก!! และด้วยว่าตั้งแต่เช้า ข้าวปลาไม่ได้กิน เลยยิ่งทำให้หน้ามืด แล้วกลายเป็นหล่นวูบลงไปนั่งกับพื้นเลย
“เฮ้ย!” ไอ้นายกสโมฯมันหันกลับมาประคองผมขึ้นยืน
“ถ้วยฟู”
ตอนนั้นหูมันอื้อๆ ตามันลายๆ แต่เสียงมันถามใกล้มาก จนได้ยินชื่อตัวเองออกจากปากมันเป็นครั้งที่สอง ครั้งที่สอง ที่มันเรียกผมว่าถ้วยฟู ผมพยายามลืมตา จะบอกมันว่าไม่เป็นไร แต่ตาหนักจนลืมไม่ขึ้น แถมเห็นเป็นสีดำ หัวก็เวียนไปหมด แล้วก็อยากอาเจียนมากด้วย รู้สึกเหมือนตัวเองถูกอุ้มจากพื้น พร้อมกับเสียงตะโกนที่ดังเข้ามาในหู
“ขอทางหน่อยครับ คนเป็นลม!!”
ใครเป็นลม…
กูเปล่านะ กูแค่วูบ
วอแหวน สระอู บอใบไม้ วูบน่ะวูบ ไม่ได้เป็นลม เอาให้ถูก!
…………………………
อ่า…
กลิ่นแปลกๆลอยเข้ามาในจมูกทุกจังหวะการหายใจ บอกให้รู้ว่าขณะนี้ ผมไม่ได้สูดแค่ออกซิเจนอย่างเดียว แต่มันมีอะไรบางอย่างปะปนเข้ามาด้วย ชวนให้ต้องลืมตาขึ้นมาดู
“เฮ้ยๆ! ไอ้ฟู! ไอ้ฟู มึงเป็นไงบ้าง!!”
เสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นทันที ที่ผมค่อยๆลืมตา เห็นหน้าไอ้เพื่อนสามตัวมันสุมหัวลงมาที่ผมคนเดียวก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย ด้วยความสงสัยว่าเพราะเหตุใด เจ้าหญิงแสนงามอย่างผม ถึงมานอนให้พวกมันจ้องอย่างกับจะทำวิจัยแบบนี้
อ้อ ผมไปเดินถ่ายรูปรอบคณะกับไอ้นายกสโมฯ หมุนไปหมุนมา ก็ ‘วูบ’ ไปหนึ่งที
“ฟู! มึงจำพวกกูได้รู้เปล่า ฟู!!” ไอ้แป๊ะเอกเขย่าแขนผมใหญ่ มันคงกลัวผมจะความจำเสื่อมตามสไตล์หนังไทยล่ะมั้ง เอาๆ เล่นกะมึงหน่อยก็ได้
“ที่นี่…ที่ไหน…แล้ว…ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
เพื่อนสามตัวอึ้งสนิท มองหน้ากันไปมาเหมือนตกตะลึงกับสิ่งที่ผมถามออกไป ผมกำลังจะขยายความถามต่ออีกหน่อยว่า ‘พวกนายเป็นใคร’ แต่ปรากฏว่ามีไอ้บางคนมันเดินเข้ามาเขกหัวผมดังโป๊ก!
“ไม่ต้องมาสำออยนายปวิน ทำไมเมื่อเช้าไม่กินข้าว!!”
ไอ้สุดหล่อวินาศสันตะโรนามว่า ธันวานั่นเอง ผมหันควับไปมองมัน ไอ้ที่ว่าจะแกล้งเพื่อนเลยหลุดโผละ!
“ก็ใครมันบังคับเวลาวะ!! เก้าโมงต้องขึ้นไปเต้นเปิดงาน! สิบเอ็ดโมงมาเปลี่ยนเสื้อผ้า! บ่ายโมงเป็นเจ้าหญิงต่อ! ใช้งานอย่างกะทาส! แล้วยังมาตีหัวอีก! มือหรือใบลานเนี่ย! เจ็บนะเว้ย!!”
“อ้าวฟู…มึงไม่เป็นไรแล้วนี่หว่า” ไอ้เป้ถามเบาๆ ผมเลยหันไปมองมัน
“เออ!!! ไม่เป็นแล้ว!! แต่กูหิว!!!”
“แม่มึงทำกับข้าวมาส่งให้น่ะ ลุกไปกินไหวมั้ย” ไอ้โจมันบอก แล้วโบ้ยไปทางกล่องทัปเปอร์แวร์ที่วางอยู่มุมห้อง ก่อนจะแซะผมจากโซฟาที่นอนอยู่ เพิ่งรู้ว่าตัวเองมาอยู่ในห้องสต๊าฟก็ตอนนี้แหละครับ
“มึงเอาให้กูหน่อยดิ” ผมหันไปบอกไอ้โจ มันก็เดินไปเอามา เปิดกล่องตั้งอ้าให้ผมเรียบร้อย นี่ถ้าให้มันป้อนปากด้วย มันคงทำไปแล้ว
“กินไหวมั้ย”
ไอ้เป้ก็มะรุมมะตุ้มห่วงผมกันไปหมด แอบเห็นไอ้เอกกลืนน้ำลายไปหลายอึก เพราะกับข้าวที่แม่ผมทำมาให้มีแต่เจ๋งๆทั้งนั้น แถมทำมาตั้งเยอะ
“พวกมึงกินไรยัง มาจิ้มกะกูดิ”
ผมบอกพวกมัน แกะถุงที่ใส่ช้อนส้อมมาให้ แล้วส่งให้พวกมันแบ่งๆกันไป ไอ้พวกนี้ก็รักเพื่อนมาก คงกลัวเพื่อนจะอิ่มเกิน รีบรับไปจิ้มอันนั้นอันนี้กินกับผมนั่นแหละ จะเหลือก็แต่บางคน…
ผมเหลือบมองไอ้คนที่มันยืนอยู่ไม่ไกล ฝ่ายนั้นมองผมอยู่ก่อนแล้ว และพอสบตากัน มันก็…
…เดินออกไป…
แค่นี้?
แค่มาตบหัวกูหนึ่งที แล้วด่าว่ากูสำออยกับไม่กินข้าวเช้า
บทมึงมีแค่นี้? ไม่คิดจะพูดอะไรมากกว่านี้เลย? ไม่มาถามไถ่ ลูบหัวลูบหางอะไรเลย?
ใจดำสิ้นดี! คนอะไรวะ!!
“อ้าว พี่ธันไปไหนล่ะ มึงน่าจะชวนพี่เขากินด้วยกัน”
ไอ้เป้มันสั่งสอน แต่ผมยังเมิน จิ้มไส้กรอกเข้าปาก
“ทำไมกูต้องชวนด้วย”
“ก็เขาอุ้มมึงขึ้นรถไปหาหมอนู่น เห็นพี่ภูมิว่า พี่ธันห่วงมึงจะตาย ตอนแรกจะเอามึงแอดมิด แต่พี่ภูมิโทร.ตามพ่อแม่มึงมา หมอบอกว่าไม่เป็นไรมาก พี่ธันก็จะให้มึงเจาะน้ำเกลือให้ได้ แต่ไม่มีใครอยู่เฝ้า เพราะพี่ธันก็ต้องกลับมาคุมงาน พี่ภูมิก็ด้วย ส่วนพ่อแม่มึงเห็นว่าติดงานอะไรไม่รู้ที่ร้าน เลยแค่มาส่งมึงที่คณะ เพราะว่าไปที่บ้านก็ไม่มีคนอยู่ ก่อนมึงตื่นสักพัก แม่มึงก็เพิ่งเอากับข้าวมาส่ง”
อ่า…แล้วเรื่องคนอื่น คือ เอ่อ หมายถึง…หมายถึงคนที่จะเอากูแอดมิดอ่ะ มันทำไรมั่งตอนกูกลับมานอนนี่
“…ส่วนพี่ธัน…” นั่นแหละๆ คนนั้นแหละ มันทำไรมั่ง
“มึงท่าทางไม่อยากรู้เนาะ” หือ! ไอ้เป้ ผมคว้าชายเสื้อมันไว้ ไอ้นี่ก็ยิ้ม
“พี่ธันแกก็เข้าๆออกๆห้องนี้ตลอด พวกกูนั่งเฝ้ามึงมาสามชั่วโมงเนี่ย เดี๋ยวก็เข้ามาถามว่ามึงตื่นรึยัง เดี๋ยวก็เข้ามาจับหน้าผาก วัดไข้เสร็จสรรพ สงสัยกลัวมึงตายคาคณะ ต้องหาศาล หากระถางธูปมาตั้งให้วุ่นล่ะมั้ง”
ฟังไอ้เป้เล่าแล้วชักตึงๆที่หน้า เอ่อ…มันแอบร้อนๆวูบๆยังไงไม่รู้ เอ๊? หรือแอร์เสียวะ
“เป็นไรไอ้ฟู มึงเขินเหรอวะ”
ไอ้เป้ถาม แล้วยิ้มบาง ให้ผมเงยหน้ามองมันตาเหลือก
“เขินบ้าบอไร! กูไม่ได้เขิน! เฮ้ย!!ไอ้เอก! มึงอย่าแย่งกูกินเยอะดิ! อ้าว! อันนั้นกูจอง! ไอ้โจ!!!” ผมรีบทำเป็นหันไปโวยเพื่อนที่มันกินเงียบ แต่ปากไม่เคยหยุดเคี้ยว แล้วดูดิ!! กุ้งทอดหายไปเลย!! ไอ้เพื่อนโจ! มึงแย่งกู
“ก็เห็นมึงกำลังเขินเรื่องพี่ธัน กูเลยช่วยกิน…ฟู กูพูดจริงนะ…”
ไอ้โจมันพูดหน้าตาย
“กูว่ามึงกับเขา…เนื้อคู่กันแน่ๆเลยว่ะ”
“ตีกันทุกวันเนี่ยนะ! มึงเอาอะไรคิด” ผมพยายามหาเหตุผลให้มันเห็นว่าไม่ว่ายังไง ผมกับไอ้พี่ธันวาก็เป็นเนื้อคู่กันไม่ได้เด็ดขาด ถ้าคู่อาฆาตล่ะพอว่า
“ไม่เชื่อกู มึงคอยดูแล้วกันไอ้ฟู กูว่าตอนนี้พี่ธันชอบมึงแน่ๆ” ไอ้โจยังย้ำชัด ให้ผมอึ้ง ก่อนจะรีบโซ้ยข้าวผัดปูเข้าปาก เหมือนกลบเกลื่อนอะไรในใจสักอย่าง
‘พี่ธันชอบมึง’
…เอาไงดีครับท่านผู้อ่าน…
…………………………
รอจนงานเลิก เก็บงานเรียบร้อยก็ปาเข้าไปทุ่มกว่า คุณพี่ธันวาก็ได้ฤกษ์พาผมกลับไปส่งที่บ้าน เดี๋ยวนี้พี่แกไม่ต้องเข้าทางร้านแล้วนะครับ ได้อภิสิทธิ์พิเศษเข้าทางหน้าบ้านได้เลย แหม…จะถูกยกหางไปถึงไหนวะเนี่ย!!
ที่บ้านผมเปิดไฟสว่างโล่งโจ้ง ท่าทางพ่อกับแม่จะเฝ้าบ้านมากกว่าเฝ้าร้านละมั้ง
“พ่อ แม่ หวัดดี”
ผมยกมือไหว้พ่อกับแม่ที่ครั้งนี้ไม่รู้นึกยังไง ถึงขนาดออกมาต้อนรับกันตั้งแต่หน้าบ้าน และเพราะคุณสุวิทย์กับคุณปานดาวออกมาคอยถึงนี่ ไอ้คนที่ขับรถมาส่งผม ก็เลยต้องลงมาสวัสดีทักทายตามมารยาทสังคม
“ธันรีบกลับรึเปล่า ป้ากับลุงมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย”
หมอนั่นมองผม ผมก็มองมัน ก่อนจะยักไหล่เพราะไม่รู้เรื่องว่าทำไมอยู่ดีๆ พ่อกับแม่ถึงได้นึกพิศวาส (มากกว่าปกติ) อยากจะคุยกับมันขึ้นมา
“ถ้วยฟูก็อยู่ด้วยนะ เรื่องนี้เกี่ยวกับถ้วยฟู”
แม่หันมาบอก พาเอายิ่งงง ว่าจะถามอะไรลูกชายสุดที่รักคนนี้ แต่เห็นหน้าตาจริงจังกันหมด หนุ่มน้อยถ้วยฟูเลยพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เดินตามผู้ใหญ่เข้าบ้านต้อยๆ มีหมอนั่นเดินตามหลัง
ห้องที่พ่อกับแม่ขอคุยกับผมและหมอนั่นคือห้องรับแขกของบ้านนั่นแหละ บรรยากาศเงียบเชียบไม่สมเป็นคุณนายปานดาวผู้สุดแสนจะเห่อชายหล่อเลยแม้แต่น้อย แถมพี่ตวงกับฝ้ายก็หายไปไหนกันไม่รู้ แบบนี้ชักแปลก
“วันนี้ตอนป้าไปส่งกับข้าวให้ถ้วยฟู ป้าได้ยินเขาลือกันทั้งคณะ…”
ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาได้ แม่ผมก็เริ่มพูดเป็นคนแรก ขณะมองหน้าไอ้พี่ธันวา
“เขาบอกว่า ถ้วยฟูกับธันเป็นแฟนกัน”
โอ้ว! มายก็อด!!! ใครไปลือให้แม่กูฟังเนี่ย!!!
“จริงรึเปล่า ธัน ถ้วยฟู”
แทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอ ผมเหลือบมองไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็รู้ว่ามันอึ้ง ผมเองก็พูดไม่ออก
“บอกแม่ตามความจริง ถ้วยฟู เรากับธัน เป็นแฟนกันรึเปล่า ถ้วยฟูรู้ใช่มั้ยว่าแม่ไม่ชอบคนโกหก” บรรยากาศเครียดขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้ว่าพ่อกับแม่ลุ้นมากกับคำตอบของผม และตัวผมเองก็ไม่ชอบความเครียดซะด้วยสิ…
“พ่อกับแม่…ทำใจดีๆนะ”
ผมพยายามคลี่คลายสถานการณ์ครับ และเพียงเท่านั้น แม่ก็ถึงกับหงายหลังผึ่งลงพิงโซฟาอย่างหมดแรง ส่วนพ่อก็ส่งมือไปกุมมือแม่เอาไว้ อะไร…แค่บอกให้ทำใจดีๆ ทำไมต้องหมดแรงกันขนาดนั้น เอ…หรือผมจะสื่อความหมายผิด ในสถานการณ์อย่างงี้ ต้องบอกว่า ‘ใจเย็นๆ’ มากกว่า ‘ทำใจดีๆ’ สินะ โทษทีครับ พอดีผมยื่นคะแนนฟิสิกซ์เข้ามหา’ลัย ไม่ได้ยื่นภาษาไทย ก็เลยไม่ค่อยแตกฉานเท่าไหร่
“ว่าแล้ว ว่าทำไมธันถึงห่วงถ้วยฟูมากขนาดนั้น”
แม่ผมบอก ยกมืออีกข้างที่ไม่ถูกพ่อแต๊ะอั๋งขึ้นกุมขมับ
…เอ่อ คุณปานดาวครับ ผมยังไม่ได้บอกอะไรเลย แค่บอกให้ทำใจดีๆเฉยๆ แล้วผมก็พูดผิดด้วย…
“เดี๋ยวแม่…คือ…เมื่อกี้…” ผมรู้สึกว่าพ่อกับแม่ท่าทางจะคิดล้ำหน้าผมมากเกินไป เลยพยายามช่วยรั้งเอาไว้ แต่แม่ดันยกมือห้าม
“เอาเถอะๆ ถ้วยฟู…มันมาถึงขนาดนี้แล้ว แม่รู้ว่าห้ามไปก็เท่านั้น เรามันดื้อจะตายไป ถ้ารักธันมากถึงขนาดที่เขาลือกันทั้งคณะได้แบบนี้ แม่ก็คงไม่…” แม่เริ่มร้องไห้ น้ำตาไหล แต่ยังยิ้ม โอ้ ซาบซึ้งมากๆที่แม่เข้าใจจิตใจลูกมากขนาดนี้ แล้วยังเอื้อมมือไปคว้ามือไอ้พี่ธันวาที่นั่งเอ๋อมากุมเอาไว้อีก
“ธัน แม่ฝากถ้วยฟูด้วยแล้วกันนะ ถ้วยฟูมันก็ดื้อไปเรื่อยของมัน แต่มันก็เป็นเด็กดี…แม่กับพ่อรักถ้วยฟูมาก อย่าทำให้ถ้วยฟูเสียใจนะธัน” พูดจบก็หันมาดึงมือผมไปกุมรวมกับมือของไอ้คุณนายกสโมฯ
อ่า…นี่ผมกำลังอยู่ในพิธีแต่งงานกับหมอนี่ใช่มั้ยเนี่ย
“ถ้วยฟูก็ด้วย เราอย่าเอาแต่ใจตัวเองนักนะ รักธันมากๆอย่างที่ธันรักรู้มั้ย” แล้วแม่ก็ร้องไห้ มีพ่อคอยปลอบใจ แม่ร้องไห้หนักมาก น้ำตาน้ำมูกไหลรวมกัน ไม่รู้จะเสียใจ ที่ลูกกลายเป็นเกย์ หรือดีใจ ที่ลูกเป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้วหนึ่ง
แต่ว่านะ คุณปานดาวครับ
ที่พูดมาทั้งหมดนั่น คิดเองล้วนๆไม่ใช่เหรอครับ ลูกคนนี้ยังไม่ได้บอกสักคำว่าเป็นแฟนกับหมอนี่!!!!
ฮ่วย!!!!
ทูบีคอนตินิ๊วววววววว
…………………….
เอามาลงฉลองความรันทด ข้อสอบแบบว่า…น่ากลัวสุดๆ แถมให้เอากระดาษคำถามกลับบ้านมาด้วยอีกต่างหาก ฮืออออออ
ขอบคุณมากๆสำหรับการอ่าน การเม้นท์ และคำอวยพรนะคะ (การสอบนี่ทรมานจริงๆเลยอ่ะ T.T)
อ่า… บวกหนึ่ง บวกหนึ่ง อะไรนี่ทำยังไงเหรอคะ แบบว่าเห็นมีคนพูดถึงกันอ่ะ อยากทำเป็นบ้าง =.= (โลว์เทคสุดๆ งงตลอดดดดดด)
-
จิ้ม
คนแรกของตอน 55+
โคตรชอบอ่ะเรื่องนี้
ชอบถ้วยฟูมาก ๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ...สู้สู้
มาต่อบ่อย ๆ ชอบ ๆๆๆๆ o13 o13 o13 o13 o13
-
:laugh: มันส์อ่ะ อิอิ
ถ้วยฟูน่ารักดี ตลกด้วย
-
มาฝากตัวเป็นแฟนนิยายด้วยคะ
นุ้งถ้วยฟู ฟู้ฟู น่ารักกกกับอิพี่ธันจอมเผด็จการ อิอิ
ชอบชื่อครอบครัวนุ้งถ้วยฟูมวกมากกกน่ารักกกกกกก
เดินโชว์ซะหมดแรงข้าวต้ม ดีนะพี่ธันช่วยเอาไว้อุ้มไปหาหมอ ไึมไม่ผายปอดกอ่นอ่ะเคอะพี่ธัน 555
ส่วนเรื่องคุณนายปานดาว เอ่อ ได้ข่าวลูกพึ่งจะมีแฟนนะคะไม่ใช่จะออกเรือนไปจริง
แต่ถึงจะอย่างงั้นไม่คิดจะรั้งหรือห้ามปรามอะไรหน่อยรึคะ.....กีซซซซหรือคุณนายแม่เป็นสาววายเคอะ
บอกมาให้ไว 555555
+1 คะ เรื่องกดบวกต้องมีจำนวนโพส 250 ขึ้นไปก่อนคะถึงจะทำได้ สู้ๆคะ o13 o13
-
น่าร้ากกกกกก
น้องฟูเริ่มหวั่นไหว
แถมตอนนี้คุณนายปานดาวเข้าใจผิดซะอีก เอาล่ะสิจะยังไงต่อเนี่ย
อิตาพี่ธันก็เงียบซะ ไม่ช่วยน้องฟูแก้ตัวเลย
สงสัยจะยังไงๆกะน้องฟูอยู่นา :o8:
+1 ให้อีกแต้มจ้า
ปล.กด + ก็เป็นการให้คะแนนชื่นชมน่ะค่ะ
ต้องมีโพสต์มากกว่า 250 โพส์ถึงจะกด + ให้คนอื่นได้จ้ะ
-
55555 คุณนายตีตนไปก่อนไข้......ได้เรื่องเลย...ชอบ :m20: :m20:
-
เริ่มมีเขินมีอายกันแล้ว
เลยตามเลยก็แล้วกันนะ ถ้วยฟู ฮ่าๆ
-
พี่ธันเอ้ยอย่างงงี้เค้าเรียกผู้ใหญ่ให้ทาง เอ้าเอ้าเอ้า รีบทำคะแนนเข้าพี่ธัน
เข้าทางลูกไม่ได้ก็เข้าทางพ่อตาแม่ยายนี่ล่ะว้า :-[
-
น้องฟูเริ่มเขินพี่ธันแบบนี้ เริ่มมีใจแล้วอ่ะสิ..คิกคิก หวั่นไหว ไปกับพี่ธันวา :-[
งานนี้พี่ธันเอ๋อไปเลยเจอแม่ฝากฝังถ้วยฟูเสร็จสรรพ...ฮ่าฮ่า..ดูดิ๊จะตอบแม่ว่าไง..
เอร่อ..คุณแม่ไม่หันไปถามคู่ บ่าว-สาว หน่อยเหรอคะ :m20: :laugh:
-
เรื่องนี้น่ารักอ่าครับ
ถูกใจมากๆๆๆๆๆ o13
+1 ไปเลย(เปิดซิง+1ให้เลยนะครับเนี่ย พอดีกระทู้พึ่งถึง 250 หมาดๆ) 55+ สะใจ
-
หมดโควต้า + วันนี้ไปแล้ว ไว้พุ่งนี้จะมา + ให้แทนน๊า
ถ้วยฟูเขิลๆ แล้วน่ารักอ่ะ 555 จงยอมเป็นของพี่ธันวาตามคำร่ำลือซะดีๆ
-
โอ้วววววววววว ถ้วยฟู ~
ใจเย็นๆนะจ๊ะ คุณปานดาวคิดไปเองหมดล่ะ
แต่ดีนี่ ก็ไม่เห็นพี่ธันจะพูดอะไร ฮี่ฮี่ :laugh:
+1 !!!
-
ธันวา งานเข้าเลยอ่าดิ
อิอิ
ท่าทางชอบฟูมานแล้วช่ายก๋....
มาต่ออีกนะครับบบบบบบบบบบบบบบบบ :z13: :z13: :z13: :z13:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้พี่ธัน ค่าตัวแพงอ่ะ ออกน้อย ฮืออออออ
แต่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
+1 ค่ะ
-
คุณนายปานดาวเล่นพูดมัดมือชก ทั้งธันทั้งถ้วยฟู ซะงั้น 5555555+
ตอนนี้อ่านแล้วยิ้มแก้มแทบฉีก น่ารักน่าหยิกถ้วยฟูที่สุด
พี่ธันแสดงออกว่าห่วงขนาดนี้ ตกหลุมรักถ้วยฟูเข้าซะแล้วล่ะสิ :กอด1:
+1 ให้น้องบัวด้วยจ้า มาต่อเร็วๆ น๊า
-
คุณแม่เยี่ยมมากค่ะ o13
จะได้ลงเอยกันก็คราวนี้แหละ
-
คุณปานดาวสมมากที่เป็นแม่ถ้วยฟู :laugh:
ถ้วยฟูมีเขินชอบพี่เค้าแล้วใช่มั้ยล้ะ o18
-
โอ้ว... รวดเร็วทันใจจริงๆ เลยคร่า
จู่ๆ ก็กลายเป็นแฟนจำเป็น แถมพ่อแม่ยังรู้เห็นเป็นใจด้วยอีก
ทางสว่างแล้ว พี่ธัน สู้ๆ :fire:
-
><
คุณแม่น่ารักกกกก
ฮ่าๆๆๆ
ถ้วยฟู อิน วันเดอรฺแลนด์ ป้ะ??
ก๊ากกกกก
พี่ธัน โคตรจะห่วงอ่ะ ^^
ลัลล้า
-
ถ้าป๊ารู้เข้า.................บ้านแตก :z3:
-
++ ให้สุดยอดคุณแม่ปานดาว
นายธัน ทำเงียบนะ :impress2:
-
ขว้างงูไม่พ้นคอผลสุดท้ายก็ตกกระไดพลอยโจร ส้มหล่นมาตกที่พี่ธันวา :m20: :m20:
คุณแม่รวบรัดมัดมือชกลูกชายตัวเองใส่พานถวายพี่ธันวา :pigha2: :pigha2:
-
:laugh:คุณแม่ สนับสนุน
ให้ถ้วยฟูเข้าชมรมอนุรักษ์ป่า ซะงั้น
โชคดีถ้วยฟู :m20: :m20:
-
ฮ่าๆๆๆๆเวรแล้วถ้วยฟู ปากพาจน
-
ขอเป็นแฟนคลับ คุณปานดาว คร๊าบบบบบ!!!!!!!!!
:m20:
-
ได้ ลูกเขย เข้าบ้านซะแล้ว คุณแม่ :laugh:
-
คุณแม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คุณแม่ปานดาวพูดได้ถูกใจFCมากๆคร้าบ โหย...ตอนนี้เนี่ย รักคุณแม่สุดใจขาดดิ้นอ่ะ
จะสงสารก้แต่ไอ้ขนมถ้วยฟูถ้วยนี้เนี่ยแหละ รับเคราะกรรมกันต่อไป เดี๋ยวอีกหน่อยมันก็ดีเอง
จริงมั้ย ไอ้คุณพี่ธัน?
-
คุณแม่ปานดาวได้ใจจริงๆ o13
รอคุณพี่ธันกะคุณน้องถ้วยฟูจีบกันเอง คาดว่าต้องรอน้ำท่วมหลังเป็ดก่อนนะ ถึงจะได้สารภาพรักกัน
ต้องแบบคุณแม่ถึงจะเวิร์ค....รวดเร็ว กระชับ ฉับไว ได้ลูกเขยคนนึงแระ เห็นป่าว 555
-
สนุกจังเลย ถ้วยฟูน่ารักมากกกกกกก
-
ถ้วยฟู งานเข้าล๊อตใหญ่เลย
-
มาได้แล้ว
-
หลงรักถ้วยฟูจะผิดไม๊เนี่ย :กอด1:
-
กร๊ากกกกก คุณนายมีคุณสมบัติของการเป็นสาววายเต็มเปี่ยมเลยค่ะ(ชอบหนุ่มหล่อๆ แถมมีพลังจิ้นเหลือหลาย) o13
ส่วนถ้วยฟู ด้วยความที่คุณน้องเป็นลูกกตัญญูแห่งปี คงไม่ทำให้คุณแม่ผิดหวังใช่มั้ยค่ะ :impress2:
ปล.คุณไรเตอร์จ้า สนุกมากเลย อ่านรวดเดียว 6 ตอนภายใน1วัน(แถมในเวลางานด้วย 55+) อยากอ่านต่อเร็วๆ จัง
ปลล.ระหว่างที่นั่งรอตอนต่อของถ้วยฟู ชักอยากแอบย่องไปหาผลงานคุณมาอีกอ่ะ ช่วยกระซิบบอกหน่อยได้มั้ยค่ะว่าบอร์ดไหน :L2:
-
เมนท์ในนี้ง่ายกว่าในบล็อกค่าคิคิ
ถ้วยฟูน่ารักมากเลย มีแต่กองเชียร์พี่ธันวาอิอิ
พาร์ทนี้อ่านไปยิ้มไป
จะผิดไหมถ้าจะนึกถึงจินเมะคิคิ
ขอให้โชคดีในการสอบน่ะคะน้องบัวขา
:haun4:
-
หวัดดีค่ะน้องบัว
มาเม้นให้กำลังใจจริงๆเม้นที่บล็อคแล้วแหละ
ถ้วยฟูยังคงความน่ารักไว้อย่างคงเส้นคงวา
ส่วนพี่ธันก็สุดหล่อจอมเก๊กเหมือนเดิม เห็นบอกมึนกับ
ข้อสอบ ไงก็สู้ๆนะค่ะ
-
:m20: :laugh: :laugh: ครอบครัวนี้..คิดไว ปากไว ไปไกลกันทั้งบ้านเลยนะ
-
อ่านทันแล้ววว เรื่องนี้สนุกมากเลยค๊าบ
ชอบถ้วยฟูจัง น่าร๊ากกก น่ารักอ่ะ :-[
ใจคอคุณแม่จะพรีเซนต์ลูกชายให้ตาพี่ทันให้ได้เลยใช้มั๊ยเนี่ยะ :z3:
-
:z1: :z1: ตกบันไดไปแล้วว ก็โจนเถอะ น้องถ้วยฟู
-
:call:
-
คิดถึงถ้วยฟูจังเลยคับ
:sad4:
-
คุณนายปานดาวนี่เจ๋งจริง 555
เปนกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะคร๊า
:L2:
-
ไม่นึกว่าพี่บัวจะมาแต่งนิยายเลย นึกว่าจะแต่งแต่ฟิค
แต่งสนุกทั้งนิยาย กับฟิคเลย o13
ถ้วยฟูน่ารักอ่ะ ชอบเน้นว่าตัวเองสูงจังนะ
สูง อุตส่าสูงตั้ง 172 เกินมาตรฐานชายไทยนะเนี่ย ยังแถว่าตัวเองสูง 180 อีก -*-
น่าจับให้รางวัลแถแห่งปีจริงๆ
อยากรู้ว่าธันคิดอะไรอยู่ตอนนี้ ชอบถ้วยฟูจริงรึเปล่าเนี่ย ~
คุณแม่ปานดาวนี่ คิดเองเออเองได้เยี่ยมจริงๆ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ :pig4:
-
มาต่อเถอะคร๊าฟฟฟ
อยากอ่านมากมาย
:m15: :m15:
-
เข้ามาเจีเเล้วดูปากดว่านุกมากๆๆๆๆๆ o13
มาต่ออีกนะ
-
:really2: วันนี้ก็มารออ่านน้องถ้วยฟูค่ะ
-
น่ารักมากกกกกกกกก :-[
พี่ธันโหด แต่แอบห่วงเขาใชไหมละ
ถ้วยฟูก็นะ น่ารัก แอบหวั่นไหวละสิ
มีแม่คอยสนับสนุนแบบนี้ ไม่ต้องห่วงแล้วละ
รักกันนานๆนะ
แต่ตลกมากเลย เขียนได้โดนมากเลยค่ะ
-
ตามอ่านเรื่องนี้ทันแล้วววว :impress2:
ถ้วยฟูน่ารักอ่า
แต่พี่ ธัน น่ารักกว่า :-[
มารอ อ่านว่าถ้วยฟูจาเปงยังไงต่อไป :mc4: :mc4: :mc4:
-
คิดถึงถ้วยฟูแล้ว :impress2: เมื่อไหร่พี่ึคนเขียนจะมาต่อ งื้อออ
-
พี่ธัน กะ ถ้วยฟู คร้าบบบ
มาต่อเถอะคร้าบบ
:m15: :m15:
-
เพิ่งมาอ่าน
ฮามากๆ
ขำกับสารบบความคิดของถ้วยฟู
ช่างคิดได้
แต่ที่สุดก็ต้องยกให้คุณปานดาว
ความคิดชนะเลิศ o13
-
ไปไหนว่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 7
By : Dezair
…………………….
แล้วเป็นไง…
ก็จะเป็นไง ตอนนี้เขารู้กันทั้งคณะ รู้กันทั้งบ้าน รู้กันทั้งร้าน รู้กันให้หมดแม่งทั้งโลกเลย! ว่าผมคนนี้เป็นแฟนกับไอ้พี่ธันวา นายกสโมฯหล่อลากไส้ แต่เขี้ยวลากดิน
แล้วมันเป็นอย่างงี้ได้ไงวะ!!!!
อ้อ…เพราะผมพูดผิด…เอาเถอะ ยอมรับก็ได้ว่าตอนนั้น ‘ตั้งใจ’ พูดผิด กะเรียกเสียงฮาตอนเฉลย แต่ใคร๊!จะนึกว่าคุณแม่ผู้น่ารักจะไม่ฟังเสียงนกเสียงกาใดๆเลย คุณแม่ใส่อย่างเดียว แล้วดูซิเนี่ย! ผลซวยมันลงที่ใคร! มันลงที่ใคร!! โศกนาฏกรรมทำตัวเองเวอร์ชั่นสองจริงๆ (เวอร์ชั่นแรกก็ที่ไปปากมอมใส่ไอ้พี่ธัน จนแม่สั่งให้ทำอาหารให้มันกินตั้งเดือนนึงไงครับ ผมจะรอดูว่าจะมีเวอร์ชั่นสี่ ห้า หก ตามมามั้ย หึ!)
“แก้ว เดี๋ยวเอาต้มโคล้งยกไปโต๊ะ ‘แฟนถ้วยฟู’ ให้หน่อยนะ คุณคะ ‘แฟนถ้วยฟู’ เขาชอบกินเผ็ดๆหน่อย ยำทะเลนั่นรสจัดนิดนึงนะคุณ”
แม่ผมตะโกนบอกไปทั่วห้องครัวของร้าน รายนี้แหละครับ โทรโข่งเดินได้ของจริง นับตั้งแต่ร้องไห้ขี้มูกโป่งอย่างไม่ทราบสาเหตุว่าดีใจหรือเสียใจ ในวันที่เกิดเรื่องวันนั้น จนกระทั่งวันนี้ เด็กเสิร์ฟ ลูกมือพ่อครัว เด็กล้างจาน ยันเด็กคุมลานจอดรถ รู้กันหมดแล้ว ว่า ‘แฟนคุณถ้วยฟู’ ชื่อธันวา
เท่านั้นยังไม่พอ วันนี้ ไม่รู้ไอ้เพื่อนสามแสบนั่นมันคิดอะไร ถึงไม่บอกไม่กล่าวแต่ยกโขยงมาที่ร้านผมพร้อมพี่ปอม แถมลากเอาน้องเมคนสวย และนายธันวามาด้วย และเพราะไอ้คนสุดท้ายที่มานี่แหละครับ ทำเอาคุณปานดาวทิ้งตำแหน่งพนักงานต้อนรับ ลงมาที่ครัว แล้วสั่งอาหารชุดพิเศษ ให้พ่อผมลงมือเอง สองสามีภรรยาก็จัดการกันใหญ่ ทำอันนั้นเพิ่มอันนี้ จนผมที่ช่วยทำกับข้าวอยู่ ถึงกับทิ้งตะหลิว กระทะ ไม่ทงไม่ทำมันแล้ว เหนื่อย!!
“ถ้วยฟู ไปล้างหน้าล้างตาแล้วออกไปหาแฟนไป ไม่ต้องมาอุดอู้ในครัวหรอก” นั่น! เอากับคุณนายปานดาวสิ พอเห็นผมนั่งเฉย ดันมาสั่งให้ผมไปต้อนรับ ‘แฟน’ อีก
มันไม่ใช่แฟนผมมมมมมมมมมมมม!!! แม่ครับ ฟังกันบ้าง!!!
“อ้าว! ยังมานั่งเฉยอีกลูกคนนี้ ไปล้างหน้าล้างตาแล้วไปดูแลแฟนสิ!!”
ก็ได้ๆ! หมดไอ้เดือนวิปริตซวยนรกแตกนั่น ก็มาเจอเดือนเซ็งเป็ดเพราะถูกเข้าใจผิด คิดว่าเป็นแฟนไอ้พี่ธันอีก! โอ๊ย! ให้มันได้อย่างงี้สิวะเนี่ย!! สรุปปีนี้คือปีชงของกูใช่มั้ย!! ห๊า!!
ผมลุกจากครัว ไม่ล้างหน้า ล้างตาหรอก เอาหน้ามันๆเยิ้มๆแบบนี้แหละ ออกไปหาพวกมัน ก็ดันมาไม่ปรึกษากันก่อน เดี๋ยวจะเก็บตังค์ค่ากับข้าวเอาให้บานเลย! คอยดูดิ!!
“พี่ฟู! ทางนี้ค่ะ ทางนี้”
อะฮิ้ว! น้องเมคนสวยมาด้วยแบบนี้ พี่ฟูลดราคาเหลือครึ่งนึง
ผมเดินเข้าไปหาน้องเมสุดสวยที่นั่งข้างพี่ชายเขา แถมด้วยพี่ปอมขนาบอีกข้าง ส่วนเพื่อนสามตัวของผมนั่งอีกฝั่งนึง ตามที่คิดเลยครับ ไอ้โจมันนั่งฝั่งตรงข้ามกับพี่ปอมจนได้ แหม…กูรู้นะนายเจริญ! มึงคิดอะไรกับพี่ปอมสุดหล่อ
“มึงเข้าครัวเหรอวะคืนนี้ นึกว่าจะหยิบกีต้าร์ขึ้นเวทีซะอีก”
ไอ้เป้มันทักทายแล้วหัวเราะ ผมก็ไม่รู้มันหัวเราะอะไร เอ้า! ทีนี้หัวเราะกันทั้งโต๊ะ ขนาดไอ้พี่ธันวามันยังยิ้มบางๆเลย อะไร…หัวเราะไรกัน หล่อขนาดนี้ มีอะไรให้น่าหัวเราะ
“หัวเราะไรวะ” ผมถาม แล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หัวโต๊ะที่ว่างอยู่
“แป้งติดแก้มมึงเนี่ย จะเอาตัวเองชุบแป้งทอดเหรอวะ”
ไอ้เป้มันถาม แล้วเอานิ้วมาเขี่ยๆแก้มผม คงสงสัยสินะครับ ว่าเพื่อนผมมาตั้งสามคน แล้วทำไมถึงมีแต่ไอ้เป้พูด ก็ไอ้แป๊ะเอกมันเอาแต่กิน ส่วนไอ้โจก็เอาแต่แอบมองพี่ปอม มองเข้าไปมึง มองเข้าไป พี่เขาจะละลายเพราะสายตามึงอยู่แล้ว!!
“โจ! เช็ดให้กูหน่อย” ผมเดินอ้อมโต๊ะไปยื่นหน้าขวางสายตามัน ไอ้โจมันมองผมตาวาว ก่อนจะดึงทิชชู่มาถูแก้มผมแรงๆ
“โอ๊ยๆ!! หน้ากูนะเว้ย! ไม่ใช่ไม้กระดาน! มึงจะถูอะไรนักหนาเนี่ย!!”
ผมหันไปโวยใส่มัน แต่ไอ้โจยักไหล่
“ทีหลังก็ให้แฟนมึงเช็ดให้ดิ”
โธ่ โธ่ โธ่!!! ถ้ากูไม่กลัวแม่กูจะเก็บไปคิดมากกว่านี้ล่ะก็!! กูให้มันเลียหน้ากูแล้ว!!!
แล้วไอ้โจมันก็ผลักหน้าผมให้พ้นทาง เออ! กูขวางสายตามึงใช่มั้ย ได้ๆ
“พี่ปอม สั่งอะไรยัง”
ไม่เล่นกะมึงก็ได้ กูไปหาพี่ปอมสุดที่รักดีกว่า พี่ปอมก็ยิ้มหล่อล่ะครับ
“สั่งไปเยอะแยะเลย ร้านของบ้านฟูเนี่ยนั่งสบายจริงๆ ไว้คราวหน้าพี่จะพาพ่อแม่พี่มาบ้าง” แล้วก็ยิ้มหวานเจี๊ยบให้ผมอีก โอ๊ย! ถ้าเกิดเป็นผู้หญิงสักหน่อย พี่แกไม่รอดมือผมแน่ๆ!!
“พี่ฟูถามแต่คนอื่น ไม่เห็นถามเมเลย”
เสียงน้องเมเรียกร้องความสนใจมาจากข้างพี่ปอม ผมในฐานะลูกเจ้าของร้าน เราก็ต้องดูแลแขกกันหน่อยครับ ก็เลยแทรกตัวไปตรงกลางระหว่างพี่ปอมกับน้องเม วิ้ว! คืนนี้ฮาเร็มจริงๆ!! ซ้ายก็สวย ขวาก็หล่อ
“ให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ มึงน่ะไอ้ฟู แฟนมึงก็มาด้วย”
ไอ้โจมันคงหมั่นไส้ ปนอิจฉาที่ผมได้ครองพี่ปอมของมัน ทั้งๆที่มันและเพื่อนอีกสอง รู้เต็มอกว่าผมกับคุณพี่ธันวานี่ตกกระไดพลอยกระโดดมาเป็นแฟนกัน เพราะนิสัยพูดเองเออเองของคุณปานดาว ตอนแรกผมก็ปรึกษาพวกมันแหละครับว่าจะเอายังไงดี แต่เห็นว่าไม่มีอะไรดีไปกว่าการอยู่เฉยๆ ผมก็เลย…เฉยก็เฉยเว้ย! ไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว
“แฟนไว้ดูแลเป็นการส่วนตัว ใช่มั้ยครับ พี่ธัน”
ผมยื่นหน้าไปบอกแล้วยิ้มหวานเสแสร้งแกล้งทำสุดๆ แต่น้องเมและพี่ปอมที่รู้เรื่องราวผ่านทางข่าวลือและผ่านทางความเข้าใจผิดของแม่ผมก็ดันส่งเสียงล้อเลียนไม่หยุดหย่อน ผมก็ได้แต่พยักหน้ารับหงึกหงักทำเป็นเรื่องปกติธรรมดา
“โอเคนะ เดี๋ยวไปดูกับข้าวให้”
ผมถอนตัวออกมา ยิ่งทำให้น้องเมล้อหนักเข้าไปอีก
“แค่นี้ทำเป็นอายนะคะพี่ฟู เมล้อนิดเดียวเอง” น้องล้อไม่นิดอ่ะครับ ทั้งแซว ทั้งเป่าปาก ทั้งตบมือ น้องตั้งใจล้อมากจริงๆครับ พี่ฟูขอบอก
“นั่นสิฟู ไม่เห็นต้องอายเลย ธัน มึงก็ไปช่วยฟูเขายกกับข้าวดิ”
นั่นแน่ พี่ปอม ไม่เอาๆ ไม่ต้องบังคับเพื่อน
“ร้านผมมีเด็กเสิร์ฟพี่ ‘ว่าที่ลูกสะใภ้’ อยู่เฉยๆ”
ผมบอกแล้วยิ้ม แต่ทั้งโต๊ะนั่งนิ่งประหนึ่งกำลังงง ก่อนที่น้องเมจะถาม
“ใคร…ใครเป็นว่าที่ลูกสะใภ้คะ” อ้าว!
“พี่ชายน้องเมไงครับ เป็นแฟนพี่ ก็ต้องเป็นลูกสะใภ้บ้านนี้สิ” ผมรีบชี้แจ้ง ทำเอาพี่ปอมถึงกับตาโต แล้วร้องเสียงลั่นอย่างที่ทำให้ผมเสียเซลฟ์เป็นครั้งแรกในชีวิตนับตั้งแต่เกิดมายี่สิบปี
“อ้าว!!! พี่นึกว่าฟูเป็นเมียไอ้ธันซะอีก!”
…………………….
…เมียไอ้ธัน เมียไอ้ธัน…
หมดอารมณ์กิน!!
เจอประโยคพี่ปอมไป ถึงกับพูดไม่ออก บอกไม่ถูก และคล้ายจะรู้สึกว่าชีวิตตัวเองกำลังพบเส้นทางอันไม่น่าเดินซะแล้ว ก็มีอย่างที่ไหน หน้าตาดีอย่างผมเนี่ยนะ! เป็นเมีย!!
“ไม่ไปกินด้วยกันรึไง”
เสียงดังมาจากข้างหลัง ให้ผมต้องหันไปมอง คราวนี้แฟนคลับนิยายรักหวานแหววทายถูกครับ คุณพี่ธันวานั่นเอง
เนื่องด้วยผมตื้อขึ้นมากะทันหัน เลยบอกพวกนั้นว่าจะไปดูกับข้าวในครัวให้ แล้วก็หายไป ไม่กลับไปร่วมเสวนากับพวกมันอีกเลย ใครจะไปกินลง ถ้ารู้ว่าตัวเองถูกคนอื่นมองว่าตกอยู่ในสถานะ ‘เมีย’ ผมเป็นผู้ชายครับ!! ไม่ดีใจหรอก!! แล้วก็เลยมานั่งดูปลาบนโต๊ะริมระเบียงนี่ โยนอาหารเม็ดลงไปแล้วเห็นพวกมันรุมกินก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังทำบุญให้แก่สัตว์โลกผู้หิวโหยนั่นแหละ
“เดี๋ยวไป” บอกไปแบบนั้น แต่แทนที่มันจะกลับไป ดันเดินมาหยุดข้างผม แล้วมองลงไปข้างล่างที่เป็นบ่อน้ำ
“ปลาที่นี่ตัวใหญ่ดี” เอ๋!!! มันชวนคุยเหรอวะเนี่ย
“ก็เท่านั้น ใหญ่ไปก็กินไม่ได้ แล้วจะใหญ่ไปทำไม” ผมบอกมัน คราวนี้ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ให้ต้องเหลือบมองไอ้คนที่มันยืนค้ำระเบียง
“นายต้องเคยบอกพ่อกับแม่ให้เลี้ยงปลาช่อนแทนแน่ๆเลยใช่มั้ย”
รู้ได้ไงวะ…
“มันกินได้นี่หว่า”
“คิดแต่เรื่องกิน…แล้วพ่อกับแม่นายว่าไงบ้าง ตั้งแต่วันนั้น” ผมยักไหล่
“ก็ดูแม่มีความสุขดี นายก็เห็น กระทั่งพนักงานลานจอดรถยังรู้ว่านายเป็นแฟนฉัน สงสัยแม่จะเป็นสาววายตามฝ้ายแน่เลยว่ะ” มันขมวดคิ้ว ท่าทางจะไม่รู้จักคำว่า ‘สาววาย’ คำนี้แรกๆผมก็ไม่รู้หรอกครับ แต่ยัยปุยฝ้ายฝาแฝดสุดที่รักของผม มันสถาปนาเป็น ‘ตัวแม่’ ในกลุ่มเพื่อนมัน ผมก็เลยพอรู้มาบ้าง แล้วก็มารู้อย่างถ่องแท้ หลังจากแม่กับพ่อบอกมันเรื่องผมกับไอ้หมอนี่ว่าเป็นแฟนกัน เท่านั้นล่ะ มันกรี๊ดบ้านแตก ก่อนจะลากผมขึ้นห้อง แล้วเผยความลับทุกอย่างบนโลกใบนี้ให้ผมได้รู้
เชื่อมั้ยครับ ซอกหนึ่งเล็กๆในอินเตอร์เน็ต มีกลุ่มที่เขาเรียกกันว่า ‘วาย’ ที่จ้องจะจับผู้ชายมาคู่กัน ผมถามมันว่าเป็นผู้หญิงแท้ๆ มาเชียร์ผู้ชายคู่กันเองแบบนี้ ไม่กลัวขาดดุลเหรอ มันว่าไงรู้มั้ย มันบอก ‘ไม่กลัว ฉันชอบ’
ดูมันแล้วกันท่านผู้อ่าน เรื่องเอาตัวเองเป็นที่ตั้งนี่มันเหมือนใครวะเนี่ย!!
อ้อ เหมือนผม ครับๆ เข้าใจล่ะ ก็ฝาแฝดกันนี่
“ป๋ากับแม่ฉันก็รู้เรื่องแล้ว” หมอนั่นบอก หลังจากเงียบไปพัก ให้ผมถึงกับหันควับมามองหน้ามัน มันถอนหายใจ แล้วก้มหน้าลง
“เมพามาทานข้าวที่นี่เมื่อเย็นวันพฤหัส แม่นายมาเจอเข้า ก็เลยคุยกัน”
...คุยกัน… ถ้าจะเอาให้เห็นภาพ น่าจะบอกว่าแม่ผม ‘ฝอย(น้ำลายแตกฟองฟ่อดๆ)’ ส่วนพ่อแม่มันนั่งอึ้งมากกว่า
“แล้วพ่อแม่นายว่าไง”
มันหันมายิ้มบางให้ผม แต่ตาดุๆของมันวันนี้เศร้าสร้อยปิดไม่มิด
“ป๋าโกรธมาก เขาบอกว่าจะเจอหน้านายให้ได้”
“ซวยกูอีก”
ผมได้แต่บ่น แล้วไหลตัววางคางลงกับระเบียง ทำไมมันมาอีหรอบนี้ได้ก็ไม่รู้ เป็นเพราะผมเล่นแผลงๆใช่มั้ยเนี่ย ไม่สิ ถึงผมไปพูดแบบนั้นก็จริง แต่ถ้าไอ้พวกอยากจุ้นเรื่องชาวบ้านมันไม่เอาเรื่องผมไปเล่าต่อ มันก็คงไม่มาไกลขนาดนี้
เพราะพวกนั้นแท้ๆ!!! (แน่นอนว่าผมไม่ผิด)
“ฉันจะพยายามกล่อมป๋าเอง เขาคงเข้าใจสักวัน”
ผมหันไปมองหน้ามัน ก่อนจะถอนหายใจยาว
“นายคงกล่อมได้เร็วๆนี้ใช่มั้ย”
มันขมวดคิ้ว ให้ผมต้องเปิดปากบอกความในใจ
“แม่ฉันจะไปเที่ยวทะเลเดือนหน้า และฉันว่าแม่ต้องชวนนายไปแน่ แล้วถ้ายิ่งรู้จักครอบครัวนายแบบนี้ โอกาสที่แม่จะชวนเผื่อไปถึงป๋ากับแม่นายก็ยิ่งเยอะ จะดีมาก ถ้านายจัดการป๋านายได้เร็วๆนี้”
มันมองหน้าผม ผมมองหน้ามัน เรามองหน้ากันท่ามกลางแสงสีส้มอมเหลืองจากหลอดไฟใกล้ๆที่ช่วยให้แสงสว่างท่ามกลางความมืดของเวลาพลบค่ำ
แลดูโรแมนติก
แต่จะดีกว่านี้มาก ถ้าเราสองคนไม่มีเรื่องกลุ้มใจจนหัวฟูแบบนี้
…………………………..
แต่ก็เป็นเรื่องของมัน
ไม่ใช่เรื่องของผมนี่นา มันต้องไปจัดการป๋าของมันเอง ซึ่งผมก็ปล่อยไว้แบบนั้น จะให้ผมหอบหิ้วรังนกจากเยาวราช แถมด้วยเกาลัดอย่างดีไปกราบแทบเท้า ขอฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกเขยก็ใช่ที่ ทางที่ดีให้พ่อลูกจัดการกันเอง ผมคอยรอรับอานิสงค์และผลประโยชน์ เอ้ย! ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ ผมเป็นแรงเชียร์ให้ไอ้พี่ธันวานั่นห่างๆแล้วกัน
ก็คิดว่าทุกอย่างราบรื่นหรอกนะ เพราะผมไม่ได้เจอหมอนั่นอีกเลย ได้แทะโลมน้องเมบ้างเป็นบางโอกาส แต่นานๆเจอกันที เพราะน้องเขามีเรียน ส่วนผมไม่ค่อยเข้าคณะเพราะขี้เกียจ ไปเตร่ห้างฯดูสาวดีกว่าเยอะ
แล้วในที่สุด จนกระทั่งสองอาทิตย์ผ่านไป หมอนั่นก็วิ่งกระหืดกระหอบมาที่หน้าห้องเรียน ที่ผมเลิกคลาสพอดี (นับเป็นโชคดีของมันครับ ที่ผมเข้าคลาสเพราะโดดจนหมดสิทธิ์จะโดด ไม่งั้นมันไม่มีทางเจอผมแน่ๆล่ะ)
“ปวินกลับไปรึยัง”
เสียงมันดังมาจากหน้าห้อง ให้ผมที่กำลังจ้ออยู่กับเพื่อนๆต้องหันมอง และไม่ใช่มีแค่ผมคนเดียวที่หันนี่หว่า คนทั้งห้องก็หัน และพอหันไปเห็นว่าใครมาถามหาผม มันก็ส่งเสียงกันเกรียวกราว
“วิ้ว!! ไอ้ฟู! แฟนหนุ่มมาหา!!”
เอากันเข้าไป เอากันเลยพวกมึง! เอาให้สนุก!!
ผมได้แต่คว้ากระเป๋าเดินไปหามัน และยังไม่ทันจะหยุดลงตรงหน้ามันหรอก ไอ้หมอนั่นก็คว้าแขนผม แล้วลากอออกไปแบบไม่ทันให้ผมได้ล่ำลาเพื่อนเลยสักนิด
“ไปไหนเนี่ย” ผมร้องถามมัน จนมันมาหยุดอยู่หลังตึกคณะที่ปลอดคน และเงียบ ก่อนจะเริ่มพูด
“ป๋าโทร.มาบอกว่าแม่นายชวนป๋ากับแม่ไปเที่ยวทะเล”
เห็นมะ ผิดจากที่พูดไว้ที่ไหนล่ะ
มันเสยผมอย่างงุ่นง่าน ก่อนจะบอกต่อ
“แล้ว…เขาจะไปดูว่าฉันกับนายรักกันแค่ไหน”
“ห๊ะ!!! ทำไมต้องดู!!” บ้าไปแล้วรึเปล่าวะ!! ไหนว่าโกรธนักหนาไง! โกรธก็ต้องอยากให้เลิกกันดิ!! ไอ้พี่ธันกุมขมับ หน้าเครียด
“ป๋าบอกว่าถ้าฉันกับนายไม่รักกันจริง ป๋าจะเล่นงานนาย”
“อ้าว! แล้วทำไมมาซวยฉันล่ะ!!!”
“ป๋าคิดว่านายอาจจะมาหลอกฉัน” อ้วกแตก! ลูกป๋าหน้าโหดขนาดนี้ ใครจะกล้าหลอกวะ!!
“ปวิน ฉันพูดจริง! ถ้าตอนไปเที่ยวทะเล เราไม่รักกันอย่างที่ป๋าอยากเห็น ป๋าไม่เอานายไว้แน่ๆ” ผมทำหน้าเบื่อโลก เบื่อดวงอาทิตย์ เบื่อดวงจันทร์ เบื่อสุริยะจักรวาลด้วยก็ได้เลย เอ้า! ทำไมชีวิตกูช่วงไตรมาสสุดท้ายของปีมันถึงห่วยแตกขนาดนี้วะ!!!
มันจับแขนผมสองข้าง จ้องหน้าคาดคั้นให้ยอมตกปากรับคำว่าจะรักกันอี๋อ๋อเอาให้ทะเลหวานอย่างที่ป๋ามันอยากเห็น
“ก็ได้ๆ ผมจะทั้งรัก ทั้งเทิดทูนและบูชาคุณพี่ธันวาแบบสุดใจขาดดิ้น!! พอใจมั้ย” หมอนั่นส่ายหน้า
“ไม่ใช่เวลาประชด ปวิน” คราวนี้เป็นผมที่ส่ายหน้าบ้าง
“ถ้าจะรักกันดูดดื่มล่ะก็ อย่างแรกที่ต้องปรับปรุงคือนายว่ะ ฉันชื่อ ถ้วยฟู…” มันอึ้งไปเลย แต่ผมยังกระตุ้นมันยิกๆ
“ว่าไง จะเรียกปวินก็ได้ ถ้าไม่กลัวป๋านายถาม…อ่า อาธัน ทำไมลื้อเรียกแฟนลื้อชื่อจิงอย่างงั้นเล่า อีเป็นแฟนลื้อนา ลื้อต้องเรียกชื่อเล่นอีสิ!!...”
มันถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะพูดอย่างหมดท่า
“ถ้วยฟู” ก็เท่านี้ ชื่อเล่นของผมเพราะจะตาย อ้าว ให้พูดแค่นี้ถึงกับไข้ขึ้นหน้าแดงกันเลยรึไงวะ
“จำเอาไว้ด้วย คุณพี่ธันวา แฟนสุดที่รักของคุณพี่ชื่อถ้วยฟู แล้วอีกสองสัปดาห์เจอกัน เดี๋ยวอั๊วจะไปหัดภาษาจีน จะได้ถูกใจป๋าของลื้อ”
ผมบอกมันแบบนั้น ก่อนจะแยกย้ายจากมา
…ทะเลจะหวาน หรือจะนองเลือด เดี๋ยวได้รู้กัน…
……………………
สองสัปดาห์มาเร็วอย่างที่คิด ทั้งๆที่ผมไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตารอคอยมันเล้ย! แต่เอาเหอะ ในเมื่อมันมาแล้ว ผมก็ไม่หนีล่ะ เก็บข้าวของขึ้นรถ โทร.ถามสุดที่รักกำมะลอแล้วเรียบร้อย ก็ได้ความว่า ทางนั้นจะเอารถไปคันนึง แล้วไปเจอกันที่ร้านอาหารกลางทาง บ้านผมอันประกอบด้วย พ่อแม่และลูกๆ ก็ออกจากกรุงเทพกันตอนสายๆ ขับตุเลงตุเลงกันไป พอเที่ยงก็โทร.นัดรถของหมอนั่นให้แวะกินข้าวร้านเดียวกัน
นี่แหละ สถานการณ์แรกที่ผมต้องเจอ ‘ป๋า’ ของไอ้นายกสโมฯ
รถแวนคันหรูวิ่งเข้ามาจอดหลังจากรถผมจอดเรียบร้อยได้ไม่นาน จอดเสร็จปุ๊บ ไอ้คนขับก็ลงจากรถ แหม วันนี้ใส่แว่นตาดำซะด้วย หล่อเชียวนะมึง!!
“สวัสดีค่ะคุณลุง คุณป้า”
น้องเมคนสวยนั่งหน้าคู่มากับพี่ชายที่เป็นคนขับ ลงมาปุ๊บก็ยกมือไหว้อย่างมีมารยาท พร้อมรอยยิ้มกว้าง ส่วนไอ้คนขับมันถอดแว่นดำแล้วยกมือไหว้พร้อมรอยยิ้มให้แม่ผมหวั่นไหวในใจเล่นเช่นเคย ประตูรถด้านหลังเปิดออก ขาแหย่ลงมาแล้วข้างหนึ่ง เดี๋ยวขอผมคิดก่อนนะ คำแรกต้อง ‘หนี่ห่าว’ ไปก่อน จากนั้นก็ตามด้วย ‘หว่ออ้ายหนี่’ ไปเลยใช่มั้ย แล้ว…
“ถ้วยฟู” ไอ้ตัวสูงข้างกายมันสะกิดผมยิกๆ ให้ยกมือไหว้พ่อแม่มัน
แต่… นี่ ‘ป๋า’ ของมึงแน่เหรอครับ คุณพี่ธันวา
‘ป๋า’ ควรจะเป็นคนจีน โอเค.ล่ะ จะสัญชาติไทยไม่ว่ากัน แต่มันควรจะเป็นคนตาตี่ ผิวขาว อ่า…แล้วก็พูดติดสำเนียง อั้วๆ ลื้อๆ ไม่ใช่เหรอวะ แล้วไอ้คนตรงหน้าผมนี่มัน…
ชายไทยผิวดำแดง แถมสูงโคตรๆไม่ใช่เหรอเนี่ย!!!!
“เอ่อ…ส สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ หมดกัน หนี่ห่ง หนี่ห่าว ที่เตรียมมา
“อื้อ” ฝ่ายนั้นพยักหน้าให้ผมเล็กน้อย แต่ตาจิกแบบเดียวกับที่ไอ้พี่ธันวามันถอดมาเป๊ะๆเลย!!
“ป๋า แม่ นี่ถ้วยฟู”
หมอนั่นแนะนำผม แต่ผมยังงง ได้แต่เป็นหุ่นเชิดให้มัน ฝ่ายแม่มันก็ดีหรอกครับ มียิ้มมาให้ผมด้วย ท่านก็คงทำใจมาแล้วพอสมควร ว่าวันนี้จะมาเจอ ‘แฟนหนุ่ม’ ของลูกชาย ส่วนฝ่ายป๋า นี่ยังปั้นปึ่งใส่ผมอยู่ คาดว่าแกคงแค้น ที่ผมทำลูกชายแกกลายเป็นเกย์ โธ่! มีลูกชายตั้งสามคน จะหวงเอาไว้ทำพันธุ์อะไรนักหนาว้า
เนื่องจากบรรยากาศเงียบเกินไป เพราะป๋าของไอ้พี่ธันวาไม่พูดอะไรเลย แม่ผมก็เลยรีบชวนเข้าไปนั่งกินข้าวกัน ตอนนี้แหละครับ แทบอยากจะทรุดลงไปกองกับพื้น
“ทำไมไม่นั่งข้างกัน”
นั่นคือคำถามแรก ทันทีที่คุณพี่ธันวานั่งข้างน้องเม ส่วนอีกฝั่งของโต๊ะ เป็นผมสามพี่น้อง ผมกับแฟนสุดที่รักมองหน้ากันตาปริบๆ ก่อนที่ผมจะหันไปยิ้มเผล่ให้คนถามแล้วโกหกคำใหญ่มาก
“นั่งข้างกันแล้วสบตากันลำบากน่ะครับ” อยากจะอ๊อก!
“แต่เป็นแฟนกัน น่าจะนั่งข้างกัน จะได้ดูแลกันสะดวก”
ป๋าของไอ้พี่ธันพูดภาษาไทยชัดมากกกกกก!! ไม่หลุดติดสำเนียงจีนมาเลย ผมน่าจะเอะใจแต่แรก เพราะไอ้คุณพี่นายกสโมฯนี่หน้าโคตรเข้ม ป๋ามันก็น่าจะเข้มพอกัน แล้วก็ดูเป็นคนไทยมากมาย แต่ทำไมให้เรียกว่า ‘ป๋า’ วะ
“โธ่ ป๋า ให้นั่งห่างๆกันบ้างเถอะค่ะ แค่นี้เขาก็สวีทกันจะตายอยู่แล้ว”
น้องเมรีบบอกแล้วยิ้มกว้าง ผมงี้แทบจะกินไม่ลงตั้งแต่ยังไม่ทันสั่งกับข้าวด้วยซ้ำ ยิ่งพอมาตอนกินข้าวนี่ยิ่งแล้วใหญ่ รู้เลยว่าป๋าของแฟนที่ร้ากกกยิ่งของผมเนี่ย แกจ้องจับผิดผมทุกวินาที
“พ…พี่ธัน อ่ะ…ผ…ผ…ผัด…ผัดผัก”
คิดดูแล้วกันครับท่านผู้อ่าน! จ้องมากจนผมต้องตักกับข้าวไปใส่ในจานหมอนั่น ทั้งชีวิตนี้เกิดมาเคยทรีตแต่หญิง ต้องมาดูแลผู้ชายแบบนี้แล้วมือไม้สั่นเหมือนสันนิบาตจะกิน วุ้ย! ชีวิตตู!!
“ถ…ถ้วยฟูล่ะ เอาปลาทอดมั้ย เดี๋ยว…เอ่อ พี่แกะให้”
แม่เจ้า!!! ตอนนี้น้ำตาลในเลือดมากกว่าฮีโมโกลบินอีก ขออินซูลินด่วนครับ ด่วน!!
ไอ้พี่ธันพูดไปมองหน้าผมไป ผมกำลังจะสั่นหัวไม่เอาปลาจากมันอยู่แล้ว แต่คิดๆไป มากันแบบนี้ก็น่าจะช่วยเหลือเกื้อกูลกันไว้ เพราะหน้าป๋ามันโหดของจริง ขืนเขารู้ว่าผมไม่ได้รักลูกเขา เขาไม่เล่นงานผมตายเหรอวะ!
“อ…เอา”
กระอักกระอ่วนพอกัน แต่ทำอะไรได้นอกจากจะทำตัวหวานชื่น
“เออ มีธันล่ะดีหน่อย ไอ้ฟูมันไม่ชอบกินปลามาตั้งแต่เด็กแล้ว นี่เพราะธันหรอกนะ มันถึงได้กินน่ะ” เพราะ ‘ป๋าของธัน’ ต่างหากพี่ตวง ไม่ใช่เพราะธัน
“นั่นสิ แหม ได้เจอฟูเวอร์ชั่นว่าง่ายแบบนี้ แล้วอยากจะถ่ายรูปเอาไว้ดูเล่น เออ คราวก่อนตอนงานโอเพ่นเฮ้าส์ของวิศวะฯ ฝ้ายไปถ่ายรูปฟูไว้ด้วยนะ ยังไม่ล้างเลย เดี๋ยวล้างพร้อมรูปไปทะเลเนอะ” ยัยปุยฝ้าย ฝาแฝดหน้าตาดีของผมมันบอกแบบนั้น ไม่รู้มันโผล่ไปถ่ายรูปตอนไหน ผมไม่เห็นจะรู้เลยสักนิด
มื้อเที่ยงอันแสนทุลักทุเลและสุดจะกินไม่ลงผ่านพ้นไปแบบผมไม่เรียกร้องอะไรสักนิดเดียว เจอสายตาป๋าของไอ้พี่ธันตั้งแต่วันแรก ผมก็แทบจะกระอักเลือดตายอยู่แล้ว เหลืออีกตั้งสามวันสองคืน ไม่รู้ชีวิตถ้วยฟูคนนี้จะเป็นยังไงมั่ง
แต่…ความอัปยศยังไม่จบลงตามมื้อเที่ยง
ทั้งๆที่คิดว่าจ่ายเงินแล้ว ลุกจากโต๊ะแล้ว ทุกอย่างมันจะจบ แต่ไม่!! ที่ลานจอดรถ อยู่ดีๆ คุณป๋าหน้าดุของไอ้พี่ธันวาก็พูดขึ้นมาว่า…
“ธัน ชวนแฟนมานั่งรถเราสิ”
กรี๊ดดดดดดดด!!!! ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
……………………
เหน็บ
เหน็บกิน
เกร็งจนเหน็บกินครับท่านผู้อ่าน
ผมขอรายงานสถานการณ์ขณะนี้ ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในรถของครอบครัวของไอ้พี่ธัน แถมได้นั่งหน้าคู่แฟนสุดที่รักด้วยแหละ เบาะหลังเป็นสามพ่อแม่ลูก น้องเมษา คุณป๋าธนัช กับคุณแม่วิภาวี แต่ทว่า คุณป๋าแกไม่นั่งเฉยๆครับ ขับรถออกจากร้านอาหารได้ครึ่งชั่วโมง แกก็ส่งถุงมะม่วงที่หั่นแล้วเรียบร้อยมาที่ผม แล้วบอกเรียบๆ กับสายตาจิกจึ้ก
“ป้อนธันสิ”
‘ป้อน!!!!!!!’ หน้าอย่างกูเนี่ยนะ!! ป้อนผลไม้ผู้ชาย!!!!
ผมต้องรับถุงมะม่วงมาจากป๋า เหลือบมองไอ้คนที่ขับรถอยู่ข้างๆ แล้วค่อยๆหยิบไปส่งให้มันที่ปาก อี๋! จั๊กกะจี้ชะมัด!! ให้มาป้อนนั่นป้อนนี่เข้าปากผู้ชายเนี่ยนะ! มึงก็ช่วยรับๆไปถือกินเองได้มั้ย เอาเท้าขึ้นมาคุมพวงมาลัยก่อนก็ได้ กูไม่ถือ!!
“สองคนนี้นี่ประหลาด นั่งข้างกัน ไม่คุยกันเลยรึไง” เอาอีก คุณป๋าครับ! อย่าสงสัยผมกับลูกชายคุณนักเลย เรารักกันจริงๆ เชื่อเถอะครับ
ผมงี้น้ำตาตกในพรากๆอย่างกับท่อประปาแตก หันไปมองไอ้คนขับรถ ก่อนจะหาเรื่องคุยที่ดูดีที่สุดแล้ว
“พ…พี่ธัน มะ…มะม่วงอร่อยมั้ย”
ครับ นี่แหละเข้าท่าสุด ผมคิดว่าอย่างงั้นนะ
“อื้อ” อ้าว แล้วกูจะต่อยังไง ตอบมาคำเดียวแบบนี้เลยเหรอ ช่วยกันทำมาหากินบ้าง เข้าใจมั้ย!!
“ป๋าคะ พี่ธันกับพี่ฟูเขาก็ต้องเขินเป็นธรรมดา ป๋าน่ะ ไปจ้องเอา จ้องเอาแบบนี้ ใครเขาจะกล้าคุยกันล่ะ” ดีมากน้องเมคนสวย พี่ฟูจะรักน้องเมจนกว่าชีวิตพี่ฟูจะหาไม่นะจ๊ะ ต่อให้พี่ฟูแต่งงานมีลูกมีเมีย พี่ฟูก็จะยกย่องน้องเมเป็นที่หนึ่งในใจเสมอ
“ตอนป๋าจีบแม่ ป๋าก็ชวนคุยตลอด” ยังมีเถียงอีกนะคุณป๋านะ
“หื้อ! ป๋านี่ก็ ธันไม่ชำนาญทาง ถ้วยฟูจะไปชวนคุยเยอะๆได้ยังไง” อ้อ สรุปบ้านนี้เรียกป๋ากันหมด กระทั่งเมียก็เรียกผัวว่าป๋า เอาเข้าไปสิ
“อย่างงั้นธันมันคงน้ำลายบูดจนกว่าจะถึงทะเล”
ครับ ก็คงแบบนั้น ป๋าคงไม่ให้ผมไปแลกน้ำลายกับลูกชายป๋าด้วยหรอกนะ
“ไม่ขนาดนั้นหรอกป๋า” ไอ้พี่ธันมันคงกลัวน้ำลายบูด ก็เลยเหลือบมองกระจกส่องหลังแล้วบอกกับสามคนพ่อแม่ลูก ก่อนจะหันมามองผมเล็กน้อย แล้วยิ้มบางอย่างที่ชวนให้อยากขย้อนมื้อกลางวันออกมาให้หมด
“ไม่ขนาดนั้นอะไร เห็นนั่งเงียบกันอย่างกับสากกะเบือ”
เปรียบเทียบได้ ‘ไทย’ มากๆเลยครับป๋าครับ
ผมหันไปยิ้มหวานใส่สามพ่อแม่ลูกเบาะหลัง พอดีที่บ้านไม่ได้สอนผมให้เกิดมาเป็นนางเอกหนังไทยสไตล์เจ้าน้ำตาและแสนจะน่าสงสาร แอนด์ ยอมคนไปทุกสิ่งทุกอย่าง เพราะงั้น ผมก็เลย…
“ขอโทษนะครับ ที่ทำให้ลูกชายป๋าน้ำลายบูด เดี๋ยวจากนี้ ผมจะชวนลูกป๋าคุยเอง จริงมั้ยพี่ธันที่รัก…”
แล้วจากนั้นก็…
“ที่รัก มะม่วงนี่อร่อยดีนะ ว่างั้นมั้ย”
“ที่รัก ถ้าถึงทะเลแล้ว จะเล่นทะเลเลยมั้ย ฟูอยากเล่นทะเลมากเลย แต่ที่รักอยากอยู่กันสองต่อสองใช่ปะ เอาไงดีอ่ะ ไปที่นู่นก็ต้องนอนห้องเดียวกับพี่ตวงนะ เดี๋ยวเราแอบๆ ‘ไป’ กันสองคนก็ได้เนอะ ที่รักว่าไง”
“ที่รัก…”
“พอแล้ว!!! จะคุยอะไรกันนักหนา!!!”
คุณป๋าร้องลั่น ให้ผมต้องหันไปมองแล้วยิ้มกว้าง
“ผมกลัวลูกป๋าน้ำลายบูดน่ะครับ”
ยกนี้ ถ้วยฟูศิษย์คุณนายปานดาวชนะเลิศ!!!! วะฮู้!!
………………………..
ต่อข้างล่างเลยนะคะ
-
ถึงทะเลแบบไม่มีใครเรียกร้องเรื่อง ‘ธันวาน้ำลายบูด’ เลยสักคน ผมลงจากรถมาได้ ก็เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ แทบอยากจะวิ่งเข้าไปกอดพ่อกอดแม่ด้วยความรักและคิดถึง หลังจากไปผจญชะตากรรมเพียงลำพังในรถของบ้านหมอนั่น
บังกะโลสองหลังที่จองเอาไว้อยู่ติดกับทะเลพอดี คุณนายปานดาวแบ่งเสร็จสรรพว่าหลังหนึ่งเป็นของเด็กๆ อีกหลังเป็นของผู้ใหญ่ ส่วนพี่ชายผมก็มาแบ่งย่อยอีกที ว่าไอ้บังกะโลหลังของเด็กๆ ใครจะนอนยังไง
“มันมีห้องนึงเป็นเตียงเดี่ยว ฟูนอนกับธันแล้วกัน เดี๋ยวพี่นอนอีกห้องนึงคนเดียว ส่วนสองสาวก็นอนด้วยกัน”
ผมจะโวยตั้งแต่แรกแล้ว แต่โดยไอ้พี่ธันดึงไว้ซะก่อน พร้อมกับคำพูดที่ว่า
“อยากถูกป๋าถามรึไง ว่าทำไมไม่นอนห้องเดียวกัน” ปิดประเด็น! ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ผมต้องยกกระเป๋ามานอนห้องเดียวกับไอ้พี่ธันก็คือคำว่า ‘ป๋า’
เซ็งสุดๆ!!
เก็บของกันเรียบร้อย ผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่ขาสั้นตัวเดียว จะลงไปเล่นทะเล แต่ยังไม่ทันออกจากห้อง ไอ้คนที่ออกจากห้องน้ำมาพอดีก็เรียกเอาไว้
“จะลงทะเลทั้งแบบนั้นเหรอ”
แล้วจะให้กูลงทั้งชุดสูท? หรือว่าใส่ยีนส์กับบู้ทครึ่งแข้ง? อ๊ะ แถมแอสเซสเซอร์รี่เป็นผ้าพันคอ แอนด์ ที่ปิดหูด้วยเลยมะ?
“ไปใส่เสื้ออีกตัวไป”
“เอ่อ…คุณพี่ธันครับ ผมเป็นผู้ชาย ถึงไม่ใส่เสื้อเล่นทะเล ก็ไม่โป๊ครับพี่”
“ใส่เสื้ออีกตัว”
มันยังย้ำคำเดิมให้ผมต้องเกาหัว แต่เห็นหน้ามันแล้วคิดถึงหน้าป๋ามัน เกิดรายนั้น เห็นผมลงทะเลแบบกางเกงขาสั้นตัวเดียว เดี๋ยวก็คงถามอีก ‘จะยั่วธันรึไง’ เห็นที ถ้าถูกถามแบบนี้ คงต้องผูกคอตายใต้ต้นผักชี
ผมเดินไปคุ้ยกระเป๋า หาเสื้อยืดสักตัว แต่ยังไม่ทันได้ใส่ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก่อนที่บานประตูจะเปิดเข้ามาพร้อมกับหน้าสองสาว ปุยฝ้ายและน้องเมที่โผล่เข้ามาพร้อมรอยยิ้ม
“พร้อมลงทะเลกันรึยังคะ อุ้ย! พี่ฟูจะโชว์ความขาวเหรอ ขออนุญาตพี่ธันรึยัง” หมายความว่า พี่จะทำอะไร เป็นต้องขออนุญาตพี่ชายของน้องตลอดหรือครับ น้องเม
“ทำไมพี่ต้องขออนุญาตล่ะ”
“อ้าว! ฟูนี่ไม่รู้เรื่อง ของแบบนี้จะให้คนอื่นดูนอกจากแฟนได้ไง จริงมั้ยคะพี่ธัน” ยัยปุยฝ้ายดุผมเสร็จ ก็หันไปขอความเห็นจากไอ้คนที่มันยืนอยู่หน้าห้องน้ำ หมอนั่นถูจมูกเล็กๆ ก่อนจะหันมองผม แล้วเลิกคิ้ว ทำนองว่า ‘มึงว่าไง’
ก็แล้วมึงนั่นแหละ ว่าไง! ฝ้ายมันถามมึง ว่าอกขาวๆของกูเนี่ย ควรให้คนอื่นดูมั้ย แค่นั้นเอง มึงก็ตอบไปสิ!
“ครับ” นั่นแหละ ตอบไปเลยให้สาวๆสาวกวายเก็บไปฝันแปดร้อยคืน ไม่มีอะไรต้องเสียแล้วนี่หว่า! เชอะ!! ถ้วยฟูมันเกิดมาเป็นลูกไล่ให้คนรอบข้างชัดๆ!! สวรรค์กลั่นแกล้งคนดีมีเมตตาจริง จริ๊ง!!
“เป็นอะไร อยู่ดีๆก็ค้อน”
คำถามจากไอ้คุณพี่ธันวา ทำเอาผมเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว แล้วพอหันมอง ถึงได้เห็นว่าเหลือแค่มัน ส่วนสองสาวที่เข้ามาเพื่อป่วนสามวินาทีนั้น หายหน้ากันไปแล้ว
“ค้อนอะไร เปล่าเว้ย!” ผมบอกมัน แล้วหันไปใส่เสื้อยืด ก่อนจะนึกขึ้นได้ เลยหันมาทางไอ้คนที่ยังยืนนิ่งมองผมอยู่นั่น มองอะไรไม่ทราบ! กูหล่อใช่มั้ยล่ะ แหม! อิจฉาล่ะซี่!!
“แล้วไปเล่นทะเลเนี่ย ป๋านายจะถามอะไรบ้างรึเปล่า จะได้เตรียมตัวไว้เนิ่นๆ บอกไว้ก่อนว่าถ้าเป็นแบบในรถที่มีให้ป้อนมะม่วง ให้ชวนคุยอะไรนั่น คิดบทไม่ทันนะเว้ย!”
“นี่ขนาดคิดบทไม่ทัน” อ้าว! บ่นเหรอวะ!
มันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะมองหน้าผม
“ฉันก็บอกไม่ได้ว่าป๋าจะถามอะไรมั่ง แต่ที่แน่ๆ เขาสงสัยเราสองคน ‘ทุกๆเรื่อง’ เพราะงั้น…ตอนนายมีแฟน นายทำแบบไหนกับแฟน นายก็ทำแบบนั้นกับฉันแล้วกัน” มันบอกแค่นั้น ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ ให้ผมได้แต่มองตาม
…นายทำแบบไหนกับแฟน นายก็ทำแบบนั้นกับฉันแล้วกัน…
ได้เลยพี่!! เดี๋ยวจัดให้!!!
………………………..
พวกคุณคงสงสัย ว่านิสัยอย่างผมเคยมีแฟนด้วยเหรอ?
เคยสิครับ แฟนคนแรกคือเด็กผู้หญิงผมเปียห้องข้างๆ ตอนนั้นผมช่วยเขาท่อง ก.ไก่ ถึง ฮ.นกฮูก น่ะ เราเลยปิ๊งกัน ส่วนคนต่อมานี่ผมเปลี่ยนบุคลิกเป็นโง่เลข ให้เพื่อนผู้หญิงตาโตหน้าตาน่ารักโคตรๆช่วยสอนท่องสูตรคูณแม่ 5 ที่ง่ายสุดจะง่าย แต่ผมทำโง่ได้ ไม่เห็นเป็นไร คนต่อมานี่เรามาอิ๊อ๊ะกันเพราะวิชา ก.พ.อ. อ่า…นักเรียนหลักสูตรอินเตอร์คงจะไม่รู้จัก มันคือวิชาการงานพื้นฐานอาชีพ ที่สอนกระทั่งการล้างจานให้ถูกวิธี แต่เนื่องจากเด็กคนนั้นไม่รู้ว่าที่บ้านผมเป็นร้านอาหาร ผมก็เลย…ทำเป็นว่าล้างจานไม่เป็น ผมจีบได้พัก ก็ปรากฏว่ามีนักเรียนใหม่เข้ามา รายนี้เรียนไม่ค่อยเก่ง แถมอ่อนกีฬา ผมก็เลยช่วยสอนตีปิงปอง จบ ป.หก ผมก็มีแฟนเพียบ นี่ไม่นับรวมมัธยมที่มีอะไรเยอะแยะไว้ใช้เป็นมุขจีบสาว
เพราะงั้น ลืมได้เลยว่าผมจะเป็น ‘เอ๊ะๆเคะๆ’ ที่แสนจะบริสุทธิ์ผุดผ่อง และรอรักจากพระเอกเพียงผู้เดียว
ไม่มีทางหรอกครับ!!
และเพราะว่าผมมีแฟนมาเยอะแยะมากมาย การดูแลสาวคืองานของผม ในเมื่อหมอนั่นบอกเอง ว่าให้ผมทำกับเขา เหมือนที่ผมทำกับแฟนสาว เพราะงั้น…
“พี่ธัน มา เดี๋ยวฟูทาครีมกันแดดให้”
ยังไม่ทันจะวิ่งลงทะเล ผมก็จัดการซะ สำหรับหนุ่มๆ เรารู้กันดีว่าการทาครีมให้แฟนสาวของเรานั้น ถือเป็นการหาเศษหาเลยแบบไม่น่าเกลียด แถมยังดูสวีทหวานน้ำตาลหกอีกต่างหาก
หมอนั่นอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะยอมพยักหน้า แล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ชายหาด หันหลังให้ผมที่ยืนค้ำหัวมันอยู่ ผมละเลง (ขอใช้คำว่าละเลง ไม่ใช้คำว่า ไล้นะครับ) ครีมทั่วหลังมัน หมอนี่สั่งให้ผมใส่เสื้อ แต่ตัวมันน่ะ ถอดเสื้อเล่นทะเล ซึ่งผมว่าผิวดำแดงของมันเนี่ย ถอดเสื้อแล้วขึ้นอยู่นะ ดีกว่าผิวขาวๆแบบผมเยอะเลย แล้วที่สำคัญ มันเป็นคนที่หลังกว้างมาก
ไม่ใช่อะไร แต่เปลืองครีมว่ะ! ทีหลังมึงเอามาเองเลยนะ ห้ามมาใช้ครีมกู
“ฟูหันมาสิ เดี๋ยวพี่ทาให้”
“ไม่อ่ะ ไม่ชอบทา มันเหนอะ” ความจริง คือไม่ชอบให้ใครมาทาให้ มันจั๊กกะจี้ คิดดูดิ มือใครก็ไม่รู้ มาลูบแขน ลูบหลังผมเนี่ยนะ อี๋!
หมอนั่นดึงผมให้นั่งลงบนเก้าอี้ชายหาดตัวเดียวกับมัน แต่พวกคุณเข้าใจคำว่าเก้าอี้ชายหาด ที่มันเป็นแค่ผ้าขึงใช่มั้ย พอผมนั่ง ผมก็ไหลไปพิงไอ้คนที่มันนั่งอยู่ก่อนแล้ว ไม่อยากจะบอก ว่าแนบชิดกันแบบเร้าใจ หลังผมแนบอยู่กับอกมัน แขนมันก็โอบเอว ล็อคตัวผม อย่างงี้เรียกกอดเลยนี่หว่า!!!
ขอดูหน้าคุณป๋าหน่อยเหอะ มองอยู่เปล่าวะ
“ไม่ทาได้ไง ขาวขนาดนี้ โดนแดดมากๆเดี๋ยวผิวก็ลอกหรอก”
มันก็บ่นไป แถมดันผมให้ออกห่างหน่อย เพื่อจะได้ถกเสื้อล้วงมือเข้าไปทาครีมกันแดดให้ในหลัง แต่ผมน่ะ ไม่ได้สนใจมันเลย มองแต่ป๋ามัน ตอนแรกป๋าก็ไม่ได้สนใจหรอกครับ แต่สักพักแกหันมาเห็นผมกับลูกชายแกกำลังอิงแอบแนบชิดกันบนเก้าอี้ชายหาด ก็ถึงกับลุกพรวดเลยทีเดียว
“พี่ธัน ป๋าพี่มองอ่ะ”
ผมรีบหลบตากลับมาก้มหน้า แล้วบอกให้ไอ้คนข้างหลังได้ยิน แต่คงจะบอกเบาไป มันถึงได้เอียงหน้า ก้มลงมาหาผมด้วย โอ้! ไม่อยากจะทายว่าภาพแบบนี้ ตอนปรากฏอยู่ในเรตินาของคุณป๋า มันจะส่ออะไรแค่ไหนวะเนี่ย
“ว่าไง” มันถามผมเบาๆ ชวนให้อยากตะโกนกรอกหูมันจริงๆ
“สองคนนั้นน่ะ! มาทะเล หรือมาพรีฮันนีมูน”
เสียงตะโกนดังมาจากที่ทะเล ให้ทั้งผมทั้งไอ้พี่ธันพากันเงยหน้ามอง พี่ตวงเจ้าของเสียงกำลังตั้งท่าถ่ายรูปเดี่ยวริมชายหาด เก๊กหล่อเต็มที่ มีน้องเมเชียร์ให้ทำท่าประหลาด ส่วนยัยปุยฝ้ายถือกล้อง นี่ผมเล่าหรือยังว่าปุยฝ้ายเป็นคนที่ถ่ายรูปสวยมาก และก็บ้ากล้องเหมือนชาติที่แล้วเกิดเป็น กล้องรุ่นบุกเบิกของแคนนอนก็ไม่ปาน
“เฮ้ย!! ถ่ายรูปทำไมไม่เรียกฟู!!!” ผมรีบวิ่งเข้าไป ในเมื่อฝาแฝดบ้าถ่ายรูป ผมเองก็บ้าถูกถ่ายเหมือนกันแหละครับ แอ็คท่าได้สามสี่รูป ก็ปรากฏว่าพี่ตวงหันไปเรียกแฟนกำมะลอให้มาร่วมเฟรมด้วย หมอนั่นลุกขึ้นเดินเข้ามา ก่อนจะถูกน้องเมดันให้มันมายืนข้างผม แล้วจากนั้น สาวน้อยน้องรหัสที่ผมเคยศรัทธาในความน่ารักก็ตะโกนลั่น
“พี่ธันหอมแก้มพี่ฟูหน่อยสิคะ!!”
ไม่ใช่งานแต่งนะครับน้อง!! พี่มาทะเล!!!!
ทูบีคอนตินิ๊ววววววว (หลังวันศุกร์นะคะ บัวติดสอบวันศุกร์แหละ T.T)
……………………..
อ่า ขอโทษทุกๆคนที่รอนะคะ ขอโทษมากๆ พอดีหลายวันที่ผ่านมาบัวไปเที่ยวเยอะเกิน กลับบ้านก็เหนื่อย หมดฤทธิ์ ฮ่าฮ่า
เดี๋ยวพาร์ทหน้ามาหลังวันศุกร์นะ เพราะวันศุกร์บัวติดสอบนะคะ (ยังอ่านไม่จบด้วยอ่ะ :sad4: เที่ยวจนได้เรื่องจริงๆ)
ขอบคุณมากๆสำหรับการอ่าน การทวง การเม้นท์ถามไถ่นะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ เจอกันพาร์ทหน้าน้า
-
น่ารักอ่ะ อิอิ ชอบๆ
-
สนุกดี ฮามาก
ถ้วยฟูน่ารักมากๆ พี่ธันก็น่ารัก
รอตอนต่อไป :-[ :o8: :call:
-
ทะเลมดขึ้นละ ฮ่า ๆ ๆ
ชอบคุณป๋าของธันจัง : ))
-
น่ารักจริง ๆ เอาหวาน ๆ อีกหน่อย ๆ 55+
-
สนุก โหด มัน ฮา :laugh:
-
เฮ้อ...หายเครียดเลย
อย่างฮ่าอ่ะ สนุกมาๆ เลยอ่ะ
ยังไงตั้งไงสอบเน้อ.... เนี่ยก็เพิ่งผ่านมา
ไม่รู้ว่าเทอมนี้ บัญชีจะให้ DOG มากี่ตัว.... :m15: :m15:
-
o13 เยี่ยม! ถูกใจอย่างรุนแรง
ยินดีที่ได้คบกันอย่างเป็นทางการนะ :L2:
ไอว่าถ้าพี่ธันจะปฏิเสธยังไงก็มีคนฟังเพราะเครดิตดี แต่ไม่อยากอยากล่ะจิ แถมมีข้ออ้างให้ใกล้ชิด เป็นเจ้าของโดยไม่ต้องเอ่ยปากให้เขิน :o8:
"อ้าว ให้พูดแค่นี้ถึงกับไข้ขึ้นหน้าแดงกันเลยรึไงวะ" <--- ไม่เรียกมาตลอดเพราะเขิลลลนี่เอง :laugh:
“จำเอาไว้ด้วย คุณพี่ธันวา แฟนสุดที่รักของคุณพี่ชื่อถ้วยฟู" <--- กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด++ :-[
คิดถึงถ้วยฟู มาเธอมาต่อนะจ๊ะ :กอด1:
-
+1 เป็นกำลังใจ เผื่อจะมาก่อนวันศุกร์ เหอๆ
-
:กอด1:
:jul3: กลับมามีแต่งเเน่ :jul3:
-
:o8: o13
-
กลับมาจัดงานแน่นอน :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด สุดยอดดดดดดด เพราะป๋าแท้ๆ ถ้วยฟูกับพี่ธันถึงได้แนบชิด(?) กันขนาดนี้ อุ้ยตายว๊ายกรี๊ด :impress2:
-
โอ้ว กรี๊ดดดดดดดดดด
:-[ :-[
-
ที่ถ้วยฟูกับพี่ธันวาลงเอยด้วยกันได้คงต้องขอบคุณคุณนายปานดาวและก็ป๋า
แล้วก็ปุยฝ้ายฝาแฝดถ้วยฟู น้องเมน้องสาวคนสวยของพี่ธัน
แล้วก็ครอบครัวที่น่ารักของทั้งสองคน
แต่งเมื่อไหร่บอกด้วยแล้วกันนะถ้วยฟู
:m20:
-
:-[ น่ารักมากกกกกก ทั้ง2คน
-
ยาวมากกกกกกกกกกกสะใจมากๆคะ
ถ้วยฟูน่ารักกกกกกกกกกก โคตรฮาแก่นเซี้ยวเปรี้ยวซ่า ยี่ห้อคุณนายปานดาวมาเอง
อิพี่ธันวา ชิส์ได้กำไรเห็นๆ ทุกสิ่งอัน 55555555555555
ส่วนคุณป๋า.......ป๋าขาลูกป๋านี่ผะจายมะใช่รึคะ จะหวงไรนักหนา จะจับผิดอะไรนักหนาเคอะ
ดูๆก็เห็นๆว่าลูกป๋าอ่ะไม่มีขาดทุนเลยเหอะ อั๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
สองครอบครัวนี้มีอะไรเด็ดๆ บ้านถ้วยฟูคุณนายแม่ใหญ่มวกกกกก คุณพ่อก็ใจดีโพดๆคงปล่อยผ่านลูกชายใ้ห้มี ซะ...มี เห่ออิว่าที่ลูกเขยจนออกนอกหน้านอกตามวกเหอะ กีซซซซซซ
อะไรกันเคอะ บ้านก็มีลูกชายนะไมยังเห่อลูกชาวบ้านอีกเนี่ย
โธ่ โธ่ โธ่!!! ถ้ากูไม่กลัวแม่กูจะเก็บไปคิดมากกว่านี้ล่ะก็!! กูให้มันเลียหน้ากูแล้ว!!!
>>เลียเลย เลียเลย :m4:
“ก็ได้ๆ ผมจะทั้งรัก ทั้งเทิดทูนและบูชาคุณพี่ธันวาแบบสุดใจขาดดิ้น!! พอใจมั้ย” หมอนั่นส่ายหน้า
>>จุดธูป นั่งเทียนบูชาเลยนะ ปวิน กีซซซซ :m25:
“จำเอาไว้ด้วย คุณพี่ธันวา แฟนสุดที่รักของคุณพี่ชื่อถ้วยฟู แล้วอีกสองสัปดาห์เจอกัน เดี๋ยวอั๊วจะไปหัดภาษาจีน จะได้ถูกใจป๋าของลื้อ”
>>ลูกคุณนายปานดาวมันน่า...ปล้ำที่สุด กีซซซซ
“นั่งข้างกันแล้วสบตากันลำบากน่ะครับ” อยากจะอ๊อก!
>>ชนะเลิศคะลูกสะใภ้ป๋า
“ปวิน ฉันพูดจริง! ถ้าตอนไปเที่ยวทะเล เราไม่รักกันอย่างที่ป๋าอยากเห็น ป๋าไม่เอานายไว้แน่ๆ” ผมทำหน้าเบื่อโลก เบื่อดวงอาทิตย์ เบื่อดวงจันทร์ เบื่อสุริยะจักรวาลด้วยก็ได้เลย เอ้า! ทำไมชีวิตกูช่วงไตรมาสสุดท้ายของปีมันถึงห่วยแตกขนาดนี้วะ!!!
>> :m20: :laugh: คนอ่านจะบ้าตาย ฮาโคด
ยกนี้ ถ้วยฟูศิษย์คุณนายปานดาวชนะเลิศ!!!! วะฮู้!!
>>น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชิส์อิพี่ธันไม่อยากจะสงสัยนะว่า มีใจให้น้องแล้วทำมาเป็นอำน้องรึป่าว
กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
ปล้ำน้องเลย
กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
นอนด้วยกันด้วย อิอิ คุณป๋าจะมานอนขั้นกลางด้วยกันมั๊ยคะ
+1 คะ o13 o13 o13
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ไอ้สองคนนี้มันมีอะไรให้รู้สึกจั๊กจี้หัวใจได้ตลอดเวลาเลยสิเนี่ย
ว่าแต่ คุณป๋าฝั่งพี่ธันนี่ กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ที่รู้ๆคนอื่นกำลังอิจฉากันตาร้อนผ่าวๆเลยล่ะ ฮิ้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
มา Confirm อีกคนว่า ...
ถ้วยฟูน่าร๊ากกกกกกกเกินไปแล้วนะ !!
:o8: :-[ :impress2: :man1:
-
สองครอบครัวนี่ท่าจะป่วนแบบหฤหรรษ์นะ ป๋าท่าทางจะรบกับสะใภ้ไม่ไหวแน่ๆ แค่ยกแรกก็ออกลายแล้ว
-
แอบเข้ามาหาน้องถ้วยฟูตอนดึก :z10: อยากได้พี่ธันไปนอนกอดจริงๆ :laugh:
-
กรี้ดกราดดดดดดด !
คู่นี้หวานได้อีกกกกก
น่ารักอ้ะ > <
หลังวันศุกร์ เย่ ๆ
-
ฮาแบบคอมโบเซ็ต :jul3:
โคตขึ้นมาเขียนไม่หวาดไม่ไหว(เลยไม่โคตมาซะงั้น...ขี้เกียจได้ถ้วย 55+) ทำให้ป้ายิ้มขำอารมณ์ดีแต่เช้า ให้รางวัลน้องบัว เป็น :L2: 1 ช่อ กับ :กอด1: 1 ทีนะจ๊ะ(ไม่อยากได้ก็ใช้กำลังบังคับละงานนี้ หุหุ)
ว่าแต่ตอนนี้เป็นพรีฮันนี่มูน ตอนหน้าจะเป็นreal honeymoon หรือเปล่าหนอ :impress2:
เจอกันหลังวันศุกร์จ๊ะ
-
ฉันรักทะเล..อยากไปทะเล
-
คุณป๋าโหดได้ใจอ่ะ แต่ทำไมมาจับผิดน้องฟูคนเดียวอ่ะ เดี๋ยวว่าที่สะใภ้? ตกใจกลัวหนีพี่ธันวาไปล่ะแย่เลย กร๊ากกกกก
-
ถ้วยฟูมันน่ารักจริงๆ :m25:
-
:-[ :-[ :-[
-
ถ้วยฟูน่ารักจริงๆ เลย
เอ่อ คุณป๋า ทำโหดอย่างนี้หละ แต่น่าจะเอาให้โหดกว่านี้นะ
จะได้เห็นถ้วยฟูกับธัน สวีทกันยิ่งขึ้น
เอาให้หวานน้ำตาลเรียกพี่ไปเลย
พี่ตวงเข้าใจถูกแล้ว สองคนนี้เค้ามาพรีฮันนีมูนกัน 5555 ถึงไม่ใช่มันก็เหมือนไปแล้ว
-
:m20: งานนี้ถ้วยฟูหนีพี่ธันไม่รอด555+
-
:impress2:
เจอประโยคนี้เค้าไป
…นายทำแบบไหนกับแฟน นายก็ทำแบบนั้นกับฉันแล้วกัน…
ได้เลยพี่!! เดี๋ยวจัดให้!!!
ถ้วยฟูจะจัดไปแบบไหนอีกนี้ รอจ้ารออ่านจ้า
อ่านหนังสือให้ทันและเข้าใจนะจ๊ะ
-
น่ารัก อยากอ่านต่อมาก ๆ ขอยาว ๆ นะค๊ะ :3123:
-
ปกติ ไม่อ่านเรื่องที่ยังไม่จบอะ
แต่เรื่องนี้ ขอ หนุกมากมายยยย
มีคนแนะนำมา บอกให้อ่านให้ได้
อ่านแรกๆๆ ก็เฉยๆๆ
พอหลายๆๆๆตอนเข้า ฮา :m20: :m20:
หลงรัก เจ้าฟู มันเลยอ่ะ น่ารักจริงๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้น้าาา +1 รอวันศุกร์
อ่านเรื่องไม่จบ ค้างคาใจมากมายเลยอ่ะ 5555 :กอด1: :กอด1:
-
ชนะเลิศเลย ถ้วยฟู
o13
-
ชอบคุณพ่อด้วยค่า ><
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :call: :call: :call:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยาวสะใจ
ตั้งใจทำข้อสอบนะจ๊ะบัวจ๋า
มาต่ออีกน้า
ป๋าโหดได้ใจอ่ะ
ไม่ยากโชว์หนังสดเลยสิพี่ธัน o13
-
ถ้วยฟูชนะเลิศ :z2:
ตั้งใจสอบนะค่ะ A ลอยมาๆ:call:
-
ถูกใจคุณป๋าที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดด o13
-
o13 o13 o13
-
o13 จะตามเก็บให้หมดเลย หนุกๆ
-
ตามอยู่คับๆ จิ้มๆ :z13:
-
ถ้วยฟูน่าร๊ากกกกกก พี่ธันอ่ะเริ่มหวั่นไหวกะน้องฟูบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้
ชอบฉากทาครีมกันแดด แล้วก็ก้มลงมาถามเบาๆๆ การี๊สสสสสสสสส น่ารักค่อดดดดดดด
เอาอีกๆๆ ชอบให้กุ๊กกิ๊กๆๆ กัน :laugh:
รออ่านตอนต่อไปจ้า สนุกๆๆ
-
ทาครีมกันแดด แล้วงัยต่ออะถ้วยฟู
:-[ :o8: :-[ :o8:
-
มาต่อหน่อยจิ๊
หนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
ถ้ายฟู ฮาได้ใจจริงๆ :m20:
กลับไปคุณป๋า คงจับหมั้น เลยมั้ง :jul3:
มาต่ออีกนะครับ ขอบคุณครับ
-
อ่านทัน ล่ะ ขำโครต ๆ :m20:
:3123:เป็น FC ถ้วยฟู กะ ธันวา ด้วย
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
หวัดดีจ๊ะน้องบัว
ตอนนี้ถ้วยฟูก็ยัง
น่ารักพี่ธันทำเป็นเนียน
รับสมอ้างเป็นแฟนซ่ะเลย
คุณป๋าอีกคนตกลงแล้ว
แอบเป็นหนุ่มวายชิมิ
-
คิดถุงถ้วยฟูงะะะ
:call:
:call:
:call:
:call:
-
55555555555555555555+
เข้ามาอ่านครับ ชอบมาก ๆ เรื่องน่ารัก ๆ กวน ๆ ยังงี้
+10 จะได้จะบวกเลยครับ อิอิ
..
-
ตามมาจากคำแนะนำของแอม เรื่องนี้น่ารักมาก สนุกมากเลย
รอตอนต่อไปนะครับ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
เพอ่งได้อ่าน สนุกมากค่ะ
ไรเตอร์เก่งมาก ภาษาดีอ่ะ
ฮาทุกประโยคดี เราชอบบบบบบบ
อัพบ่อยๆนะคะ XD
-
อ่านแล้วชอบมากก
ทำไมถ้วยฟูมันน่ารักงี้นะ :o8:
พี่ธันๆๆ ขอฉากหวาน ๆ อย่างนี้เยอะ ๆ ฮ่า...
นั่งรอ มาต่อเร็ว ๆ นะ อยากอ่านน :really2: :really2:
-
:m7: กระดึ๊บๆๆ~ ถ้วยฟูมารึยังนะ :m22:
-
:call: :call: :call: :call:
-
เขียนเรื่องน่ารักมากๆๆๆๆ ขนาดนี้ ขอภาวนาให้ได้เอนะคะ
เราว่าหลายๆ อย่างเป็นแผนของเฮียทันท่วงทีค่ะหรือไม่ก็แผนทั้งบ้านเลย ประมาณอยากจะอุ้มชูประเคนถ้วยฟูให้เฮียธันวา
เรื่องน่ารักมากๆ ค่ะ ชอบจังเลย
-
ฮ่า ฮ่า ฮ่า :m20: โอ๊ย.. ชอบจัง ชอบเรื่องนี้มากๆ
เราก็เพิ่งสอบเสร็จ ได้มาอ่านนิยายสนุกๆแล้วมีความสุขจัง
ว่าแต่หลังวันศุกร์แล้วนา... เราจะมาเปิดดูทุกวันเลย
-
อยากอ่านเร็วๆจังน้ออ :-[
-
มานั่งรอ ถ้วยฟูกะคุนพี่ธัน ^^ :impress2: :impress2:
-
:call:
ใจจะขาด
-
ถ้วยฟู !!!! แวร์ อ๊าร์ ยู ??
ไอ มิส ยู โซ มัช :m3:
-
o18 ถ้วยฟูนายเสร็จตั้งแต่ยังไม่เริ่มแล้วจร้า
-
ปลาหมอตายเพราะปาก แถมยังเป็นปลาหมอที่แก้ตัวไม่เป็นด้วย 5555
ตามอ่านรวดเดียวเลยจ้า
ถ้วยฟูชื่อน่ารักจัง
น้องปุยฝ้ายไม่มีบทเลย เปิดตัวมาอย่างเงียบๆ เนียนๆ อยากเห็นถ้วยฟูภาคผู้หญิงนะเนี่ย :L2:
-
สุดยอดมากเลยเรื่องนี้
อยากกด+ให้ซัก 10 ครั้ง
สนุกจริงๆ ค่ะ o13
-
โบราณว่าไว้ "เกลียดสิ่งไหน ก็จะได้สิ่งนั้น"
หนูถ้วยฟู พี่ว่า อย่าเกลียดพี่ธันวาให้มากเลย เดี๋ยวจะรักมาก อิอิ
-
ถ้วยฟูมาต่อได้แล้ว
อยากเห็นฉากหวีดหยองกลางทะเลอันร้อนแรง :z1:
-
:call: :call: :call: :call:
-
แชน้ำรอแร้วคร้าบบ
o4 o4 o4 o4 o4 o4
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 8
By : Dezair
…………………….
แม่เจ้า
พ่อเจ้า
ลูกเจ้า
อะไรก็ได้ ช่วยกูด้วย!!!
น้องเมนะน้องเม พี่ฟูรึอุตส่าห์เป็นพี่รหัสที่แสนดีของน้องเมมาตั้งแต่แรก แล้วนี่เหรอที่น้องเมตอบแทนพี่ฟู! น้องเมตอบแทนพี่ฟูด้วยการให้พี่ชายของน้องเมหอมแก้มพี่เนี่ยนะ!! ทำไมไม่ให้พี่จูบกันเลยล่ะครับ!! ห๊า!!!
โอ๊ย! แล้วไอ้บ้านั่นเอาอะไรคิดว้า!! ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้เพื่อให้ป๋ามึงเห็นก็ได้ เล่นหอมแก้มกูดังฟอดเลยเนี่ยนะ!
ขอย้ำว่าดัง ‘ฟอด’ เสียงงี้ดังเข้าหูผมแล้วไปเต้นอยู่ในสมองตั้งหลายนาที!!
“ทำเป็นอาย แหม! ไอ้ฟูเอ้ย!!” ผมเดินออกจากห้องพัก ไอ้พี่ชายตัวดีก็ส่งเสียงล้อมาจากเฉลียงหน้าบังกะโล ให้ผมต้องเดินออกไปหา แล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้พลาสติกที่ว่างอยู่
ตอนนี้พวกผมเล่นทะเลกันเสร็จแล้ว ทุกท่านอย่าเข้าใจผิดว่าผมโดนหอมแก้มแล้วจะเกิดอาการเขินอาย ผงะถอยหลังแล้วตบหน้าพระเอกอย่างในละครไทย ขืนทำแบบนั้น ผมก็ไม่ได้เล่นทะเลสิครับ! ผมโดนมันหอมแก้มเสร็จ ก็มุดทรายดำลงทะเลไปเลย อายยังไงก็ขอให้ได้เล่นเหอะ! แล้วพอเกือบค่ำ ก็ขึ้นจากทะเลไปอาบน้ำ ไอ้ตอนอาบน้ำก็ใช่เวลานานนิดหน่อยเพราะต้องถูแก้มอยู่หลายครั้งจนเนื้อจะฉีก แถมเลขเด็ดจะผุด ผมก็เลยเลิก
“โห โดนหอมแก้มจนแดงไปข้างเลยเหรอวะ”
ไอ้พี่ถ้วยตวง ช่วยคิดนิดนึง ก่อนจะถามอะไร ผมหันไปจ้องมันด้วยสายตาแบบที่บอกให้รู้ว่า ไม่ตลก ไม่ขำ จนมันต้องโอบไหล่ผมเข้าไปหา แล้วโยกตัวโอ๋
“เป็นไรล่ะ หือ? ไม่ชอบรึไง”
พี่ตวงก็เป็นซะแบบนี้ โอ๋ผมเหมือนว่าผมอยู่ ป.1
“จะให้ชอบได้ไง ฟูเป็นผู้ชาย ถูกผู้ชายหอมแก้มเนี่ยนะ ไม่ดีใจหรอก” ดีดดิ้งหวงตัวได้กระแดะมากๆ ที่จริงแล้ว ผมก็ไม่ใช่คนคิดมาก เอาง่ายๆว่าเล่นแผลงจูบปากไอ้เอกก็เคยมาแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม ผมไม่ชอบให้หมอนั่นหอมแก้ม ไม่ชอบให้มาแตะเนื้อต้องตัวผม สงสัยเป็นช่วง ฮอร์โมนนางเอกในตัวผมมันหลั่งล่ะมั้ง
“แต่ผู้ชายคนนั้นก็แฟนของฟูไม่ใช่รึไง” จ้ะ! แฟนฟูเองจ้ะ!!
“ก็ไม่ชอบอยู่ดี”
ได้แต่งึมงำบอกแบบนั้น เพราะอธิบายไม่ได้ บ้านผมเป็นพวกคิดเองเออเองเป็นหลัก และใครก็เปลี่ยนความคิดไม่ได้ด้วย เพราะงั้น ก็เลยไม่เห็นประโยชน์จะบอกอะไรไป (ซึ่งพวกคุณก็คงตระหนักกันแล้ว ตอนที่แม่ผมปั้นน้ำเป็นตัวแบบไม่ถามสักคำ)
“มันเป็นเรื่องธรรมดาน่ะ ฟู…เป็นแฟนกันก็ต้องมีหอมแก้มบ้าง กอดบ้าง แต่พี่ให้แค่นี้นะเว้ย! บอกไว้ก่อน ถ้ายังเรียนไม่จบ แกห้ามยอมเกินเลยรู้มั้ย” พี่ตวงหันมาสั่งเสียงเข้มขึ้นนิดหน่อย เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามันก็หวงผมเหมือนกัน แหม!นี่น้องชายนะครับพี่ ไม่ใช่น้องสาว
“ห้ามยอมเกินเลย แต่จับนอนห้องเดียวกันเนี่ยนะ!!”
“อ้าว ก็เดี๋ยวแกจะหาว่าพี่กีดกัน”
คิดเองเออเองอีกล่ะ! ฮ่วย!! บ้านนี้ดีเอ็นเอเดียวกันทั้งบ้านจริงๆ!
ผมได้แต่นั่งเอือมให้พี่ปลอบไปตามเรื่อง จน ’แฟนสุดที่รัก’ และสองสาวอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย เราถึงได้ออกจากบังกะโลเด็ก ไปบังกะโลผู้ใหญ่ เพื่อทานมื้อเย็นอันได้แก่อาหารทะเลเผา ปิ้ง ย่าง ลวก
วะฮู้!!! ของโปรด!!!!
……………………………
แต่…
ผมลืม
ผมลืมว่ามาทะเลรอบนี้ไม่ได้มีแค่ครอบครัวรัตนวิจิตร แต่พกครอบครัวตัวปัญหามาด้วย โดยเฉพาะหัวหน้าครอบครัวอย่าง ‘คุณป๋า’ ที่ผมขอจารึกไว้ในกะโหลกน้อยๆว่าผู้ชายคนนี้คือตัวปัญหานัมเบอร์วันของผมนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป
“อย่ากินเหล้ามากล่ะธัน เดี๋ยวจะดูแลแฟนไม่ไหว” โอ้ ซาบซึ้งสุดก้นบึ้งหัวใจ ที่คุณป๋าแกห่วงใยผมมากถึงขนาดห้ามไม่ให้ลูกชายกินเหล้าเยอะ
เท่านั้นยังไม่พอ ตอนที่ผมแกะกุ้ง หลังจากประเคนบางส่วนให้ฝาแฝดที่มันนั่งขอส่วนบุญอยู่ข้างซ้ายแล้ว ก็กะจะแกะกุ้งเข้าปากตัวเองบ้าง กรุณานึกภาพตามนะครับ กุ้งอวบๆ ควันร้อนหอมฉุย สีส้มกำลังดีน่ากิน จุ่มลงไปในน้ำจิ้มซีฟู้ดรสเด็ด เปรี้ยว เค็ม เผ็ดสะใจ พอยกขึ้นมา เจ้ากุ้งตัวโตก็ชุ่มไปด้วยน้ำจิ้มจี้ดจ้าด มันค่อยๆเดินทางมาหาผม ให้ต้องอ้าปากโตๆ เพื่อรับเข้าไปให้หมดในคำเดี…ย…ว
แต่
พอดี๊ เหลือบตาไปเห็นปูชนียบุคคล เอ้ย! ผู้อาวุโสนามว่า ‘คุณป๋า’ ที่แกจิกสายตามาที่ผม
กุ้งที่กำลังจะเสร็จนายถ้วยฟู เลยต้องกระเด็นไปอยู่ในจานไอ้แฟนสุดเลิฟที่นั่งข้างๆ แม่ง! เซ็ง!!
ยัง!! วีรกรรมของคุณป๋ายังไม่หมดสิ้นเพียงเท่านั้น เพราะพอวงกับข้าวชักจะล้าแรงไป เหลือแค่กับแกล้มไม่กี่อย่าง และเหล้าเบียร์ พี่ๆน้องๆก็เชียร์ให้ผมหยิบกีต้าร์ขึ้นมาดีด ผมเล่นเพราะนะครับ ใครๆก็บอกว่านิ้วเทพเจ้า
แม่ผมก็รีบหันไปโฆษณาลูกใหญ่
“ถ้วยฟูดีดกีต้าร์เก่งค่ะ ลูกค้าเรียกร้องตลอดเลย ว่าให้ถ้วยฟูขึ้นไปเล่น” นี่แหละครับ คุณนายปานดาวของแท้ นอกจากคิดเองเออเองแล้ว ต้องขยันขายลูกเป็นพิเศษ
“ดีเลย ธันร้องเพลงเพราะ” ห๊ะ!! มัน ‘ดีเลย’ ยังไงครับคุณป๋า!!!
ผมกับไอ้พี่ธันหันหน้ามองคุณป๋าพร้อมกัน และรับรู้ถึงออร่าคาดคั้นอยู่กรายๆ สุดท้าย ผมกับหมอนั่นจะทำอะไรได้ นอกจากที่ผมรับกีต้าร์จากพี่ตวงมาถือเอาไว้ สบตากับไอ้คนที่นั่งข้างๆ เหมือนจะสื่อความในใจผ่านทางสายตา
…เอาเพลงอะไรดีจ๊ะ พี่ธันที่รัก…
“ป๋าอยากฟัง ‘จูบเย้ยจันทร์’…”
โอ้ว!! ป๋าครับ! กลัวจะไม่ได้ร้องกันอย่างเดียว แต่อาจมีมิวสิควีดีโอประกอบเพื่อให้เห็น ‘ภาพ’ ด้วยล่ะครับ
“ป๋า! ถ้วยฟูจะเล่นได้ยังไง จูบเย้ยจันทร์ เพลงโบราณขนาดนั้น” นั่นสิครับ คุณแม่ไอ้พี่ธัน ช่วยปรามสามีนิดนึงเถอะครับ ก่อนที่สามีคุณแม่จะรีเควสท์อะไรที่สร้างความเจ็บปวดให้กับผมมากไปกว่านี้
“อ้าวเหรอ… งั้น ‘บุพเพสันนิวาส’ “ เอ่อ…ป๋า… คือ…
“หือ! ป๋า อยากให้สองคนนี่ร้องเพลงหวานๆใช่มั้ยล่ะคะ ให้พี่ธันเลือกไปเลย…พี่ธัน ร้องเพลงหวานๆนะคะ” แล้วน้องเมก็ห้ามป๋า แต่หันมาส่งเสริมพี่ชาย ซึ่งมันก็นำความตายมาให้พี่ฟูเหมือนเดิมนั่นแหละครับ น้องเมคนสวย!!!
หมอนั่นมองหน้าผม ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ โยนให้เป็นความรับผิดชอบของผม
ก็ได้! งานนี้กูเป็นช้างเท้าหน้าว่างั้น
อย่ามาว่ากันทีหลังล่ะ คุณพี่ธันวา โอเค! งั้น… โซโล่!!!
“พอทราบอายุขวัญตา น้องเอ๋ย พี่มา นั่งทำตา ปริบปริบ น้องอายุสามสิบ สามสิบทำไมยังสวย ยังเต่งยังตึ๋งตึงตัง น้องเอยขาวจัง ขาวดังอา… เอ่อ เพลงนี้ หวานไม่พอเหรอน้องเม”
เกิดเป็นความเงียบกริบทั่ววงเหล้า ผมเลยไม่อาจทนร้องจนจบท่อนได้ ต้องเบานิ้วที่กรีดกรายบนสายกีต้าร์ลง แล้วหันไปถามน้องเม แต่…น้องเมยังไม่ทันตอบ มือใครบางคนก็ผลักหัวผมเบาๆ ให้ต้องหันไปมอง
ไอ้คุณพี่ธันวา!
มือมันยังคาบนหัวผมอยู่เลย ใครอย่าบังอาจเถียงแทนเชียว ว่ามันไม่ได้เป็นคนทำ หมอนั่นยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา
“ดีดกีต้าร์อย่างเดียวไป เดี๋ยวร้องให้”
“อ้าว ก็ไม่บอกแต่แรกนี่หว่า จะเอาเพลงอะไรอ่ะ อย่าเทพมากนะ เล่นสดไม่เก่ง”
มันพยักหน้ารับ ก่อนที่จะทิ้งเวลาเล็กน้อย ให้ทั้งวงปรับอารมณ์จาก สามสิบยังแจ๋ว เป็นเพลงหวา…น….น…
“ก็ไม่รู้ว่าอะไร ทำให้เราได้พบกัน ทั้งที่มันไม่น่าจะเป็นไปได้ เธอก็มีโลกของเธอ ต่างกับฉันมากมาย เหมือนไม่มีอะไรเลยที่คล้ายกัน…” โอ้ว! เพลงงานแต่งได้อีกนะครับ คุณพี่!! แต่จะร้องเพลงไหน ช่วยถามคนดีดกีต้าร์สักคำได้มั้ย คิดจะร้องก็ร้อง แล้วให้กูดีดกีต้าร์ท่อนไหนไม่ทราบ อ้อ! ให้จับจังหวะเองสินะ จะให้คลอดนตรีตอนไหนก็ตามใจผมสินะขอรับ ได้ครับท่าน ได้เลย แหม!
ผมปล่อยให้มันโชว์เสียงสวรรค์ไปท่อนนึงเต็มๆ ถึงได้ดีดกีต้าร์คลอ เพลงนี้ไม่ยากครับ ถ้าคุณเคยดีดกีต้าร์ตามที่ที่เหมาะแก่การบอกรักเนี่ย บอกได้คำเดียวว่าเพลงนี้เป็นเพลงอมตะที่ถูกขอบ่อยมากถึงมากที่สุดเพื่อสร้างบรรยากาศ
สมาชิกในวงเหล้าดูจะเคลิ้มไปกับเสียงของไอ้คุณพี่ธันกันถ้วนหน้า โดยเฉพาะ คุณนายปานดาว รายนี้ถึงกับฉายรูปหัวใจชัดเจนบนตาดำ ถ้าพ่อผมยังไม่คิดตีตื้นทำคะแนนล่ะก็ มีหวังได้เปล่าเปลี่ยวเอกายามแก่แน่นอน
จบเพลง เสียงตบมือก็ดังกึกก้อง ประหนึ่งเปิดคอนเสิร์ต
“เสียงพี่ธันเพราะจังเลยค่ะ ฟูก็ดีดกีต้าร์เก่ง เข้ากันดีจังเนอะ” ยัยปุยฝ้ายพูด แถมหันไปขอความเห็นจากน้องเมที่นั่งข้างๆ น้องเมคนสวยก็เอาใหญ่ พยักหน้าเห็นดีเห็นงามด้วย ผู้หญิงสมัยนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย!!! ทำไมถึงได้เชียร์นัก ผู้ชายกับผู้ชาย ห๊า!!!
“ป๋าอยากฟังเพลงอื่นอีก” เอ่อ…รู้สึกจะไม่ได้มีแค่ ‘ผู้หญิงสมัยนี้’ ที่เชียร์ผมกับไอ้พี่ธัน ท่าทางป๋าจะกลายเป็นแฟนคลับตัวเอ้ของพวกผมไปแล้ว แต่ว่า…ป๋าครับ จะสนับสนุนให้ผมกับลูกชายป๋าร่วมกิจกรรมอะไรกันก็ช่วยเข้าใจนิดนึง ผมไม่ใช่นักร้องมืออาชีพแสดงคอนเสิร์ตสามชั่วโมงรวด ผมเป็นคนธรรมดา ปุถุชนผู้แสนจะไม่มีอะไร อย่าเรียกร้องเยอะครับป๋า
“ป๋าก็…จะให้ธันร้องอะไรเยอะๆ ให้คนอื่นร้องบ้างสิ” คนร้องไม่ใช่ปัญหาครับ คุณแม่ไอ้พี่ธัน แต่เพลงที่สามีคุณเสนอเนี่ย ปัญหาเสมอเลยครับ
“ฮื้อ! ก็เสียงธันมันเพราะ”
“นั่นสิคะ เสียงธันเพราะจริงๆ อย่างงี้ไปเป็นนักร้องได้สบายเลย” เอ้าๆ! แม่ผมก็ร่วมสมาคมยกยอปอปั้นไปด้วยคน เอาเลย เอาให้สนุก แล้วจากนั้น ตลอดช่วงเวลาของวงเหล้าที่ดำเนินต่อไป ก็คือผมจับกีต้าร์ ส่วนแฟนที่รักขยับลูกคอ แหม ช่างเป็น ‘คู่รัก’ ตัวอย่างจริงๆนะครับ ว่ามั้ย
หึ!!!
………………………..
ทริปสุดยอดโกหกยังดำเนินต่อมาอีกเช้าหนึ่ง หลังจากคืนก่อนเลิกราวงเหล้ากันตอนเกือบจะตีหนึ่ง พอตีห้าครึ่ง ผมกับไอ้พี่ธันก็ตื่นแล้วครับ ผมชอบดูพระอาทิตย์ขึ้นจากขอบทะเล หมอนั่นเองก็อยากดู เราเลยรีบตื่น ลุกมาล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะออกไปเดินชายหาดกัน
แน่นอนว่าไม่สองคน
เรามากันเป็นก๊ก เราก็ต้องไปกันเป็นก๊ก ผมเปิดประตูเข้าห้องนอนพี่ตวง แล้วลากไอ้พี่ชายขี้เซาไปล้างหน้าล้างตา พาไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วย เรื่องอะไรจะไปกับไอ้พี่ธันสองคน ตอนนี้คุณป๋าไม่อยู่นี่หว่า ไม่ต้องทำตัวเป็นคู่รักน้ำตาลเรียกพี่หรอก
เราสามคนดูพระอาทิตย์ขึ้นกันพักหนึ่ง ก่อนจะเดินเตะทรายเตะน้ำทะเลกันอีกหน่อย แล้วถึงได้กลับบังกะโล
และนั่น… มีใครบางคนบุกบังกะโลเด็กๆตั้งแต่เช้าตรู่
“ป๋า มีอะไรรึเปล่า” ไอ้พี่ธันเห็นคุณป๋าของมันนั่งรออยู่ที่เก้าอี้พลาสติกหน้าบ้านก็วิ่งเข้าไปหา คุณป๋ามองมันก่อนจะเหลือบมามองผมที่เดินตามหลังเข้ามา แล้วถึงได้พูดเรียบๆ
“พอดีมีเรื่องจะคุยด้วย ทั้งธัน ทั้ง…นั่นแหละ”
มีการเว้นช่องว่างให้เติมกันเอง ก็ได้ครับ เอาเป็นว่าผมเข้าใจแล้วกัน ว่า จุด จุด จุด ของป๋า จะต้องเติมชื่อใคร
หนุ่มหล่อนายกสโมฯหันมามองผม เป็นเชิงให้ผมเดินเข้าไปหามัน ส่วนพี่ตวงนี่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แหม ช่างรู้จังหวะจริงๆ พี่ใครวะเนี่ย
“อายุเท่าไรแล้ว”
พอผมทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้พลาสติกอีกตัวได้ คุณป๋าก็ถามทันที
“ยี่สิบครับ”
“อีกสองปีก็จบสินะ แล้วคิดรึเปล่าว่าจบแล้ว ออกไปทำงาน ที่ทำงานเขาจะรับได้ ถ้าหากรู้ว่าเรามีแฟนเป็นผู้ชาย”
“ป๋า ผมว่ามันไกลไปรึเปล่า ถ้าจะพูดเรื่องนี้”
ยังไม่ทันได้ตอบ ไอ้คนที่นั่งข้างผมมันก็ขัดขึ้นมาซะก่อน
“ไม่คิดตอนนี้แล้วจะคิดตอนไหน ธัน ป๋าบอกเสมอใช่มั้ยว่าเราต้องคิดถึงวันพรุ่งนี้ ทำวันนี้ให้ดีที่สุดน่ะใช่ แต่จะทำเฉพาะวันนี้ แล้ววันพรุ่งนี้ล่ะ ปล่อยให้มันเกิดขึ้นเองอย่างที่เราไม่เตรียมตัวอะไรไว้เลยอย่างนั้นเหรอ ป๋าบอกตามตรงว่าไม่เห็นด้วย ที่เราสองคนจะคบกัน” ครับ ผมก็ไม่เห็นด้วยกับป๋านั่นแหละ ผมกับลูกชายป๋าขืนคบกันไปมีหวังภาวะโลกแตกจะเป็นภาระใหญ่หลวงมากกว่าภาวะโลกร้อนครับ
“แต่ผมกับถ้วยฟูรักกัน”
แม่เจ้า!! พูดอะไรถามกูบ้าง เต็มปากเต็มคำเลยนะมึง
“รักกัน แต่ถ้าต่อไป ธันทำงาน แล้วลูกค้ารู้ว่าธันรักชอบผู้ชาย เกิดเขารังเกียจ ไม่ร่วมธุรกิจกับเรา ธันจะจัดการปัญหาได้มั้ย”
“ผมกับถ้วยฟูไม่ได้เดินไปจูบกันไปนี่ เขาจะมารู้ได้ไง”
เถียงอะไรของมึง อย่างงี้เรียกสีข้างเข้าถูกอ่ะ
“แสดงว่าจะปิดบังไว้งั้นเหรอ”
“เอ่อ…ขอผมพูดอะไรบ้างได้มั้ย” ผมรีบเสนอหน้าพูดขึ้นมา ก่อนที่สองพ่อลูกนี่จะเอาแต่ฝอยความคิดตัวเองไม่จบสิ้น
“คือ…คุณป๋าครับ ผมว่าคุณป๋าไม่ต้องคิดเยอะหรอกครับ อนาคตไม่แน่ไม่นอน ไม่แน่ปีหน้าพี่ธันอาจจะตาย เอ่อ…ไม่ คือ…ผมอาจจะได้ทุนชิงโชคไปเรียนต่อเมืองนอกก็ได้ แล้วความรักของเราก็คงต้องจบลง แต่ว่าปัจจุบันนี้ ที่เรายังคบกันอยู่ คุณป๋าว่าเราสองคนมีความสุขมั้ยครับ”
คุณป๋าเงียบไปพัก ก่อนจะพยักหน้ารับ (ซึ่งมันทำให้ผมรู้ว่าคุณป๋าตาบอดมาก ที่เห็นผมกับไอ้พี่ธันมีความสุขกับชีวิตคู่รักหวานฉ่ำ)
“นั่นล่ะครับ ก็ปล่อยให้เรามีสุขไม่ดีกว่าเหรอครับ ปัจจุบันมันจับต้องได้ แต่อนาคตมันมองไม่เห็น”
“แล้วมีความสุขตอนนี้ กับทุกข์ขนัดในอนาคตเนี่ยน่ะเหรอคือสิ่งที่เธอเลือก”
“อนาคตจะทุกข์ก็ช่างเถอะครับ เพราะผมว่า ตัวผมในตอนนั้นก็คงเอาสุขในตอนนี้ไว้หล่อเลี้ยงตัวเองให้ผ่านพ้นความทุกข์พวกนั้นไปได้”ว่าแล้วก็หันไปยิ้มหวานใส่ไอ้คนที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาอยู่ข้างๆ หมอนั่นมองผม อย่างที่ผมก็บอกไม่ถูกว่ามันคิดอะไรอยู่
“สรุปว่า ไม่ว่ายังไงเธอก็จะคบกับลูกชายฉันต่อไปใช่มั้ย”
คำถามจากคุณป๋า ทำเอาผมต้องหันมอง แล้วยิ้ม
“ครับ” เอ่อ…ไม่ใช่ผมตอบครับ มันมีบางคนขโมยซีน
คุณป๋าขยับเก้าอี้ลุกขึ้นยืนทันที
“ในเมื่อรับปากกันขนาดนี้แล้ว ป๋าก็จะคอยดูต่อไปแล้วกัน”
จากนั้น ก็หันมาหย่อนระเบิดไว้ที่ผม
“ฉันไม่ได้เตรียมของอะไรมาด้วย ไว้กลับกรุงเทพแล้วจะส่งมาให้”
“ของ? ของอะไรครับ” คุณป๋าทำหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย เสสายตามองไปยังทะเล ก่อนจะหันมามองผมอีกครั้ง
“ไหนๆก็นอนห้องเดียวกันแบบนี้ ถึงจะไม่ใช่ผู้หญิงก็เถอะ อย่างน้อยก็ต้องรับขวัญเข้าตระกูล ไว้กลับไปกรุงเทพฯ จะจัดการให้ แล้วเรียนจบเมื่อไร ค่อยว่ากันเรื่องหมั้น ในเมื่อทำแบบถูกกฎหมายไม่ได้ ก็เอาแค่ตามประเพณีพอ แล้วฉัน…ป๋า ป๋าจะคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่ของเธอเอง”
รับขวัญ…หมั้น…ทำตามประเพณี…คุยกับพ่อแม่เอง
หมายความว่าไงวะ!!!! ห๊า!!!!
……………………….
จบสิ้นทริปอุบาทว์ที่โลกไม่มีวันลืมได้ ก็เล่นเอาผมต้องตีหน้ารักใคร่ปรองดองกับไอ้คุณพี่ธันไปจนถึงเย็นวันอาทิตย์นู่น เราลากันตั้งแต่ตอนออกจากบังกะโลเลยล่ะครับ ผมปวดใจกับนิสัยชอบมอง ‘อนาคต’ ของว่าที่พ่อผัว เอ้ย หรือพ่อตา นั่นแหละ ฟาเธอร์ อิน ลอว์ อ่ะ! ให้ตายเหอะ จะรับขวัญ จะหมั้น จะแต่ง จะเอามันทุกอย่าง!!! บอกว่าให้มองปัจจุบันไงล่ะเว้ย!! ฮ่วย!! กูล่ะเหนื่อยกับบ้านนี้จริงๆ ลูกชายก็บ้าอำนาจ คนพ่อก็เผด็จการ! เชื้อไม่ทิ้งแถวแบบนี้ ใครบอกว่าไอ้พี่ธันวาเป็นลูกชู้นะ ผมเถียงคอขาดเหอะ!!
กลับกรุงเทพฯมาได้ ก็มาลุยอุตลุต หัวซุกหัวซุนกับการสอบมิดเทอมช่วงปลายเดือนธันวาคม โชคดีที่ผมไม่มีอะไรให้ต้องวุ่นวายกับงานคณะอีกแล้ว ทำให้ผมและแฟนกำมะลอห่างกันไปอย่างสิ้นเชิ…ง….ง….
…ถ้ามันเป็นได้อย่างนั้นก็ดีสิครับ!!...
“ไป…กลับบ้าน”
แต่ก่อนรับส่งน้องสาว แต่เดี๋ยวนี้รับส่งผม ก็เข้าใจหรอกนะ ว่าตอนนี้ทั้งผมทั้งมันถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนกัน แถมเรื่องนี้ยังไปไกลถึงขนาดเข้าหูพ่อแม่ผมและมัน รวมถึง พ่อแม่ก็ต้อนรับขับสู้พวกผมในฐานะแฟนของกันและกันเป็นอย่างดี
แต่ว่า…ยิ่งทำอย่างงี้ คนยิ่งเข้าใจผิดเปล่าวะ
“เอ่อ…ขอถามไรหน่อยได้มั้ย” รถเคลื่อนตัวออกจากมหา’ลัย เสียงแอร์เบาๆก็ถูกผมกลบด้วยคำถาม ให้ไอ้คนขับต้องหันกลับมามอง
“ว่ามา”
“คือ…นายคิดว่าเราสองคนจะเป็นอย่างงี้ไปถึงเมื่อไร”
ความจริงก็ไม่ได้ลำบากลำบนอะไร ได้นั่งรถฟรีกลับบ้านก็นับว่าใช้ได้ แถมสบายกระเป๋า เดี๋ยวนี้ผมกับมันก็ไม่ค่อยได้ทะเลาะกันแล้ว ประเด็นที่หนึ่งคือผมไม่มีเวลาโอ้โลมน้องสาวสุดที่รักของมัน ประเด็นที่สองคือไม่มีงานอะไรที่ผมกับมันต้องรับผิดชอบร่วมกัน ให้มันเห็นถึงนิสัยชอบอู้ของผม เพราะงั้น ทุกวันนี้เราเลยพูดคุยกันได้แบบสมานฉันท์ ครับ สมานฉันท์จริงๆ เพราะเจอกันแค่สองเวลาคือ เช้ามันมารับผม กับ เย็น มันมาส่งแค่นั้นเอง
“ทำไม มีใครพูดอะไรรึไง”
ต๊าย! พูดอย่างกับจะปกป้องกู ไม่ต้องครับ กูปกป้องตัวเองได้
“เปล่า…แต่ เดี๋ยวนี้นายไม่ต้องรับส่งน้องเมแล้วเหรอ”
“เมบอกเองว่าจะกลับพร้อมตุล” อ้อ น้องรหัสคนสวยจะเปิดทางให้พี่ถ้วยฟูได้ลันล้าอินเลิฟกับแฟนกำมะลอสินะ ขอบใจมากนะจ๊ะน้องเม!!!
“มีอะไร หรืออยากกลับเอง”
“ก็…คือ…นายไม่คิดบ้างเหรอ ว่าเราสองคนออกจะเป็น…เอ่อ เป็นแฟนที่เกินจริงไปหน่อย” ผมถามมัน แต่หมอนั่นยิ้มมุมปาก ตายังจ้องถนน
“เกินจริง? ตอนฉันคบกับแฟนคนที่แล้วน่ะ เราทำอะไรกันมากกว่าขับรถไปรับไปส่งซะอีก”
เอ่อ…แล้วมึงต้องการอะไร ต้องการจะทำกับแฟนจอมปลอมอย่างกูให้ได้ มากกว่าหรือเท่ากับ แฟนคนก่อนของมึงอย่างนั้นรึ?
“ไหนๆ เรื่องมันก็มาแบบนี้แล้ว ฉันว่าจนกว่าฉันจะจบ ก็อยู่แบบนี้กันไปเรื่อยๆก็ดี ไม่ต้องมีใครมากวนใจด้วย บอกนายรึยัง? แฟนเก่าฉัน เขาขอกลับมาคืนดี แต่ฉันบอกว่าฉันเป็นแฟนนายแล้ว”
ผมได้แต่อ้าปากค้าง ‘อยู่แบบนี้กันไปเรื่อยๆ’ ‘บอกว่าฉันเป็นแฟนนาย’ นี่มันอะไรวะ จะคิด จะทำอะไรช่วยถามกูหน่อยได้มั้ยครับ!! ถามกูบ้าง! ถ้าเรื่องไหนที่เกี่ยวกับกูเนี่ย
“ว่าไง นายตกลงมั้ย”
มันหันมาถาม ชะลอรถเข้าจอดที่สี่แยกซึ่งโชว์ไฟแดงหรา ก่อนจะเอี้ยวตัวไปที่เบาะหลัง หยิบกระเป๋ามาเปิดเอาอะไรบางอย่าง แล้วส่งให้ผมซึ่งยังนั่งอึ้ง
“อะไร”
ผมถามมันอย่างไม่ไว้ใจ ถุงกำมะหยี่สีแดงถุงเล็กๆที่รับมาจากมัน ชวนให้น่าวิตกประหนึ่งได้ระเบิดเวลา มันเข้าเกียร์ เมื่อไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียว รถเริ่มออกตัว พร้อมกับประโยคดับชีวิตผมหลั่งไหลออกมาจากปากมัน
“ของรับขวัญว่าที่ลูกสะใภ้จากป๋า”
ตายสนิท ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธครับ พี่น้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ทูบีคอนตินิ๊วววววว
………………..
อ๋า มีแต่คนคิดถึงน้องถ้วยฟู :impress2:
ช่วงนี้ปิดเทอมกันแล้วเนอะ แต่บัวยังมีรายงานอยู่เลย นี่ปั่นเสร็จอันนึง ก็วิ่งมาลงก่อน เดี๋ยวไปปั่นอีกอัน แต่ท่าทางจะเสร็จยากกกกกก อ้ากกกกกก :serius2:
ขอบคุณมากๆสำหรับกำลังใจแด่น้องถ้วยฟูและพี่ธันนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ แล้วเจอกันพาร์ทหน้า
-
:z13:คุณบัวมาต่อแล้ว
-
อย่างนี้เค้าเรียก ตกกระไดพลอยโจน หรือ โดนจับมัดมือชก กันแน่ 55555+
ถ้วยฟูเอ้ย จากแฟนกำมะลอ ท่าทางจะกลายเป็นตัวจริงของพี่ธันซะแล้ว
ขอบคุณค่ะน้องบัว :กอด1:
-
:pig4:
-
ลุ้น :serius2:
-
กรี๊ดดดด ค่ะ กรี๊ด...... :impress2: :impress2: :impress2:
อ๊าย .. ของขวัญรับสะใภ้
หึหึ ชอบคุณป๋าที่สูดดดด :กอด1: :กอด1:
-
5555555555555555.........................ลูกสะไภ้ป๋า
-
รับขวัญเข้าตระกูลกันซะแล้ว..
หนีไม่รอดล่ะ ถ้วยฟูเอ้ย ย !! :impress2: :impress2:
-
:laugh5: :laugh5: เสร็จแน่ถ้วยฟู ปฏิเสธไม่ได้อีกแล้ว แต่เอ แฟนเก่าพี่ธันเนี่ย ผู้หญิงหรือผู้ชายจ๊ะ :t2: :t2:
-
ไม่รอดแล้วล่ะน้องฟู....มาถึงขนาดนี้มีของรับขวัญแล้วด้วยเนี่ย ถึงจะรอดมือพี่ธันวา แต่อย่าหวังว่าป๋าจะปล่อยลูกสะใภ้หลุดมือ... :laugh:
-
ุคุณป๋าคร่ะสุดยอดคร่ะ
:o8: :-[ :o8:
-
:jul3: :jul3:
ไม่รอดแน่ถ้วยฟูน้อย หึหึหึ
รักกัน ๆ จะเอาหวาน ๆ อ๊าคุณบัว :serius2:
เป็นแฟนกัน พี่ธันต้องรักน้องฟูมาก ๆ นะจ๊ะ
555.
ของขวัญรับสะใภ้จากคุณป๋า
วู้ว !!! อยากรู้จังว่าคืออะไร :z1:
-
ไม่ต้องคิดเรื่องแฟนกำมะลอแล้วล่ะถ้วยฟู
แบบนี้มันยิ่งกว่าเป็นแฟนตัวจริงซะอีก :laugh:
ถ้วยฟูก็รอเป็นเจ้าสาวพี่ธันกับลูกสะใภ้ของป๋าดีกว่า
o13 มอบให้คุณป๋า
-
ทำไมป๋ารู้ ว่าฟูเป็นลูกสะใภ้แน่ๆๆ
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยนะ
น้องฟูออกจะแมน แม่นบ่
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฟูเอ้ยยยยยยยยย เตรียมเข้าคอร์สเป็นลูกสะใภ้คุณป๋าเถอะ
พี่ยินดี ถือกล้วยถืออ้อย ยินดีฟ้อนหน้าขบวนเล้ย เอ้า
:laugh:
-
แอร้ยยยยยยย
น้องถ้วยฟูจะโดนหมั้นแล้ว :laugh:
-
คุณป๋าสุดยอด เหี้ยมยังงัยยังรับไปเป็นสะใภ้แบบเต็มยศอีก สุขใจแทนคู่รักคู่นี้
-
ความสัมพัธ์คุลมเคลือดีจริงๆ
55555555 5
..
สู้ๆนะคะ ไรเตอร์ XD
-
คุณป๊าาาาาาาาาอย่ามาๆๆๆ เห่อลูกสะใภ้ก็บอกมาเหอะ
แหม..ลูกทั้งสองยังมะคิดอะไรยาวไกลเลยแต่คุณป๋าอ่ะนะเตรียมตัดชุด
งานหมั้น งานแต่ง แล้วเหอะถึงจะดูดุแต่ก็นะเพราะห่วงอนาคตลูกตัวแล้วก็ลูกของอีกครอบ
ครัวนึงตามประสาหัวอกเดียวกันไรงี้ ..ในเมื่อห้ามไม่ได้ก็ทำให้ถูกไปเลยซะงั้น
กีซซซซซซซซซซซค่าสินสอดเท่าไหร่เคอะคุณป๋า คุณนายปานดาวคงไม่คิด
แต่แถมข้าวสารอีกสองสามกระสอบให้ไปเลยด้วย :laugh:
ส่วนอิคุณพี่ธันวาเคอะ อย่ามาหาข้ออ้างว่าเอานุ้งถ้วยฟูเป็นไม้กันแฟนเก่าเลยนะเคอะ
ฟังไม่ขึ้น ชิส์ๆ ที่ไปรับไปส่งเนี่ย...ถ้าไม่เต็มใจทำด้วยตัวเอง คงไม่มีใครบังคับหรอกเชอะๆ
ชอบนุ้งจริงๆก็บอกไปเซ่...ทำมาปากแข็ง เด๋ซปั๊ดแม่ :beat: :จุ๊บๆ:
+1 คะ
-
หุหุ พลาดไปครั้งนึงนี่ เปลี่ยนชีวิตพี่ถ้วยฟูเลยนะนี่ :a1:
มีลางสังหรณ์เหมือนนังแฟนเก่าพี่ธันมันต้องมา ...
อาเซเดเฮพี่ถ้วยฟู ระวังด้วยน้าา เป็นห่วงค๊าบบ :o8:
-
หนีไม่รอดล่ะ ถ้วยฟูเอ้ย ย
ขนาดนี้แล้ว.. :laugh:
-
อ๊ายยยยยย น่ารัก :-[
ถ้วยฟู จะได้เป็นลูกสะใภ้เต็มตัวแล้วใช่มั้ย
ป๋า นี่สุดจะเผด็จการเลย 555 แต่ดีแล้ว ถ้วยฟูจะได้ไม่หนีไปไหน
ถ้วยฟู หนีธันไม่ได้แล้ว ป๋าให้ของรับลูกสะใภ้มาแล้วหนิ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
พ่อสามีให้เอาอะไรรับขวัญลูกสะใภ้ว้า :laugh:
พี่ธันดูแลภรรยาดีๆนะ เดี๋ยวป๋าว่านะ
-
พรีฮันนีมูนกันเรียบร้อย
มีของรับขวัญว่าที่สะใภ้
เหลือแต่รับตัวเจ้าสาวเข้าบ้านสินะ
ถ้วยฟูเอ๋ย ไม่รอดแน่งานนี้
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ถ้วยฟู อย่าไปยอมเป็นลูกสะใภ้เค๊าเด๊ ต้องสู้เพื่อศักดิ์ศรี(ที่แทบไม่เหลือแล้ว)
+ ไร้ท์เตอร์จ้า
-
น้องถ้วยฟู รับๆไปค่ะ คุณป๋าไฟเขียวแล้ว :laugh: หวังว่าคุณป๋าคงไม่คิดว่า
คู่นี้ไป จุดๆแล้วนะ :z1:
-
คู่นี้ไปไกลแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
ชอบคุณป๋า ขอเป็นแฟนคลับค่ะ :-[
-
:z2: :z2: :z2อยากอานแบบสวิท ๆๆ อะ
อยากเห็น อา ฟู หวาน ๆ :impress2: :impress2:
-
ดูท่าจะรอดยากนะถ้วยฟู
อะไรๆก็ลงตัวเป๊ะๆขนาดน้าน 555 :laugh:
-
:impress2:
คุณพ่อว่าที่ ออกจะน่ารัก
งานเข้าแล้ว ... ดีนะบอกให้รู้ก่อน
ถ้วยฟู เตรียมรับมือกะชะนีน้อยดีกว่า
-
สุดท้ายก็คู่กันอย่างเนียนๆซะงั้น
เเต่น่ารักดี คุคุ รอต่อไปเมื่อใหร่
ถ้วยฟูจะรักพี่ธัน :-[
-
รับขวัญ! รับขวัญ! รับขวัญ! รับขวัญ!
โอ้! แม่เจ้า
เสร็จพี่ธันแหงมๆ
-
ถ้วยฟูน่ารักสุดโลกอ่ะบัววว :o8:
แต่คุณป๋าเป้นใจปล่อยให้คบกันขนาดนี้ ถ้วยฟูมีแววรอดยากนะเคอะ :laugh:
-
คุณป้าสุดยอดดดด 555
-
น้องฟูกะคุณป๋า แย่งซีนกันจนหยดสุดท้าย
แต่พี่ธันชักจะยังงัยๆ อยู่นะเนี่ย
กะแอบเนียน ๆ ไปเรื่อย ๆ ช่ายอ่ะป่ะ
-
พี่ธัน เนี๊ยนเนียน :-[
-
:impress3: คุณป๋าเอาของมาให้ขนาดนี้ ไม่ต้องคิดหนีแล้วมั้งถ้วยฟูเอ๊ย
แถมเจ้าแฟนกำมะลอ ก็ไม่มีทีท่าเดือดร้อนอะไร นี่พี่ธันจงใจจะจีบอยู่แร้วป่ะคะเนี่ย :o8:
ไม่มีปฏิเสธทุกเรื่องแบบนี้ ชัวร์ เลย รักเค้าแล้วใช่มั้ยพี่ธัน ฮิฮิ
รออ่านตอนหน้าจ้า เรื่องรายงาน ตั้งใจทำน๊า จะได้มาลงถ้วยฟูให้อ่านกันเร็วๆ ฮ่าๆ
-
ขอสมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคน
เรื่องสนุกมากเลยค่ะ
รีบๆมาต่อนะคะ
-
แสดงว่าตอนนี้อิตาพี่ธันมีใจให้ไปเรียบร้อยแล้ว
รอต่อฟูอย่างเดียวนะเนี่ย
เมื่อไหร่จะมีใจให้ป๋า เอ๊ยย พี่ธันซพทีหล่ะ
+1 เป็นกำลังใจไรต์เตอร์ครับ จะได้มาต่อให้อีกไวๆ
-
หวังว่าจะรักกันตลอดรอดฝั่ง อิอิ
หวั่นไหวเร็วๆ ก็จะได้รักกันไวๆน้า ถ้วยฟู พี่ธันวา
-
ฮากระจายจริงๆค่ะ
คุณป๋าท่าทางจะจิงจังมาก ส่งของหมั้นรับขวัญน้องถ้วยฟูสุดหล่อ "สูง"เท่ กันเลยทีเดียว :z2: :laugh:
-
พี่ธันนี่เนี้ยนเนียนเนอะ จับถ้วยฟูมัดไว้ปิดปากไม่ให้พูดโมเมเป็น'เรารักกัน'น่าดู :laugh:
งานนี้ถ้วยฟูได้แต่ตาเหลือกเออออไปได้อย่างเดียว :jul3:
:z10: ดิ้นรนไปไหนไม่ได้แล้วววว คุณป๋าส่งของขวัญรับว่าที่สะใภ้เข้าตระกูลมาแล้นนนนนนนน :m4:
-
ทุกอย่างโอเคแบบนี้
ก็น่าจะรีบรักกันจริงๆ ไปเลย
:laugh:
-
:กอด1:คุณป๋า รวดเร็วทันใจพี่ธันมาก
เอาใจช่วยพี่ธันนะ ไม่รู้ถ้วยฟูจะรู้ตัวเมื่อไหร่ว่าพี่ธันรักจริงหวังแต่งไม่ได้หลอกๆ :-[
-
คู่นี้มันมันส์จิงๆแหะ อิอิ
น้องบัว สู้สู้นะ :กอด1:
+1
-
:o8:รับขวัญแล้วก็ส่งตัวเข้าหอเลย
รออยู่5555555555555
-
โหววว คุณป๋า จริง ๆ แล้วไม่ต่างจากคุณนายปานดาวเลยนะเนี่ย หุหุ
:L2:
-
คืออารายอะของรับขวัญคุณป๋๊าเนี้ย
:o8: :-[ :o8:
-
สิงโตเชิด..นำหน้าได้เลย
ตุ้งแช่ ๆๆๆๆๆๆ
-
โชคดีอะไรขนาดนี้ได้แฟนเท่ได้ใจอ่ะ
-
:jul3:
ชอบอ่า
มากกว่าหรือเท่ากับ
กร๊ากกกกกกกกกกก
ใช้ภาษาได้ฮามาก
แล่วจะติดตามอย่างเข้มข้นคับ o13
-
จะแต่งเมื่อไหร่น้าาา งานนนี้ :z1:
ถ้วยฟู พี่ธันเค้ามัดไม้มัดมือ ขนาดนี้แล้ว คงดิ้นไปไหนไม่ได้แล้วล่ะ
สนุกมากกกกกกจ้า ติดตามตอนต่อไป :z2:
-
น้องถ้วยฟู น่ารักอ่ะ ถึงจะกวนมากมายก็เหอะ
แฟนจำลองที่ชาวบ้านเค้าเข้าใจผิดไปทั่วบ้านทั่วเมืองอ่ะ
เมื่อไหร่จะเข้าใจใจตัวเองกันสักที
พี่ธันอ่ะ เค้าว่ารักน้องไปแล้วเกินครึ่งเถอะ แหม่ะ ก็เที่ยวไปตอบใครๆได้เต็มปากเต็มคำซะ
ส่วนน้องฟู ก็มีบ้างแหล่ะน่า แต่น้องยังไ่ด้เอามานั่งคิด ว่ามันคืออะไรมั๊ง
ปล.รักน้องฟูจริงๆ น่ารักเว่อร์ ทำอาหารก็เก่ง อยากชิมฝีมือบ้างไรบ้าง o13
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
มาต่อไวๆ น่ะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ :sad4:
-
ถ้วยฟูจอดสนิทแน่งานนี้ ฟันธง
-
ป๋า ท่าทางจะถูกใจน้องถ้วยฟูนะเนี่ย
งานนี้ หนีไปไหนไม่รอดแล้ว น้องเอ๊ย !!! :mc4:
-
รับเข้าตระกูลซะแล้วอ่ะ!!
รับขวัญ.... ให้ตายเถอะ
หนีไม่รอดแน่ ถ้วยฟู!!
-
พี่ธันแอบเนียน น้องฟูแกก็ยอมเขาอะนะทำมาบ่นชิ
อ่านไปแล้วติดเลยค่าน้องบัวง่ะ คิคิ
คอยลุ้นเรื่องราวต่อไปค่า
-
มารอแระคราฟฟฟฟ
o18 o18 o18
-
พ่อแม่เป็นใจขนาดนี้แล้ว
พี่ธัน
ลุกถ้วยฟูหน่อยเร้วววววววววววว
รออ่านตอนกุ๊ก ๆ กิ๊ก ๆ ของพี่ธันกะน้องถ้วยฟูนะคะพี่บัว
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รีบ ๆ มาต่อเห๊อะ~~~~~~~~~~~~~~น๊า
-
พี่ตารับขวัญลูกสะใภ้แล้ว ฮิ้ววววววววววววววว :z1:
-
รอ รอ รอ รอ และ รอ
คนแต่ง
-
เข้ามารอตอนต่อไปคร้าบ
-
:monkeysad: :monkeysad:
:monkeysad: :monkeysad:
:monkeysad: :monkeysad:
แอบรอคอยไรท์เตอร์ทุกวันเรยคร้าฟฟ
-
ตามอ่านทันแล้ว ถ้วยฟูน่ารักได้ออีกอ่ะ
รั่วได้ใจสุดๆ แบบน่ารักกันทั้งครอบครัวเลย
คุณป๋าเล่นส่งของรับขวัญสะใภ้มาแบบนี้ถ้วยฟูก็แย่ล่ะสิ
สงสัยจะแยกจากพี่ธันไม่ได้ซะแล้ว
-
ถ้วยฟู ถ้วยฟู
พี่ธัน พี่ธัน
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:z2: :z2:
-
อยากอ่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนต่ออ่ะ! o9
-
:t3: รอด้วยคน
-
หายยยไปเลยยย :serius2:
-
:call:
:call: :call:
:call: :call: :call:
-
มาเยี่ยมคร้าบบบ
จะติดตามต่อไปเหมือนเดิม
ขอเป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆๆ
-
รอรอรอรอรอ
คนแต่ง
where are U
-
:call:
จุดธูปรอ
พี่ธันกับน้องถ้วยฟู เมื่อไหร่จะมา
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :กอด1:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
พี่ธัน กะถ้วยฟู
รีบๆมาเถอะคร้าฟฟฟ
:call: :call:
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 9
By : Dezair
…………………….
ดับชีวิต ดับวิญญาณ และกรุณานำผมเข้าห้องดับจิตไปเลยครับ ไม่ต้องฉีดฟอร์มาลีนเพราะว่ามันเปลือง ฝากบอกพ่อกับแม่ด้วย ว่ากระปุกออมสินหมูที่วางบนโต๊ะ มีแต่เหรียญยี่สิบห้าสตางค์ ไม่ต้องทุบมาเป็นทุนงานศพผม อ้อ บอกพี่ตวงกับฝ้าย ว่าเวลาตรุษจีนตรุษไทย ไม่ต้องทำกับข้าวแล้วปักธูปเรียกผมมากินเพราะฝีมือสองคนนั้นแย่มาก
อะไรอีก ผมต้องทำอะไรอีกเป็นการสั่งเสีย หลังจากได้สิ่งอัปมงคลชวนให้อกสั่นขวัญแขวน และเหมือนชีวิตจะหาไม่
‘ของรับขวัญว่าที่ลูกสะใภ้จากป๋า’
โอ๊ย!!! มันจะอะไรกันนักกันหนาวะ!!ฝั่งนี้ก็คิดเองเออเอง อีกฝั่งก็ชอบมัดมือชก ดี!เอาเลย!! ไอ้ถ้วยฟูคนนี้จะเป็นเกย์มีผัวมีเมียเป็นผู้ชายก็ช่างแม่ง!! เอาเลยเด๊!! เอาเลย!! พรุ่งนี้ยกขบวนขันหมากมาสู่ขอเลยนะเว้ย!!! คุณป๋า!!
“ส…ส…สวัสดีครับ”
เข้าใจกันบ้างมั้ย เข้าใจรึเปล่าว่าประโยคบนๆนั่น ผมแค่ประชดเฉยๆ ไม่ได้อยากให้ท่านมาสู่ขอ ไม่อยากให้ท่านยกขันหมาก และไม่ได้อยากให้ท่านมาทานข้าวที่ร้านของครอบครัวผมด้วย
‘คุณป๋า’ ครับ เลิกเข้ามาในวงจรชีวิตของผมสักทีเถอะครับ ผมขอ…
“วันนี้เป็นพ่อครัวเหรอ”
คุณป๋าที่นำครอบครัวตัวปัญหามาที่ร้านเตาถ่านเป็นคนถามผม ซึ่งถูกแม่จิกขึ้นมาจากห้องครัวให้มาต้อนรับว่าที่พ่อผัว เอ้ย! พ่อไอ้พี่ธัน
“คร…ครับ” ได้ยินคำตอบจากผม แกก็ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันไปบอกแม่ผมที่มายืนต้อนรับอยู่ข้างโต๊ะเช่นกัน
“คุณปาน วันนี้ขอยืมตัวพ่อครัวมานั่งกินด้วยกันก่อนได้มั้ย”
“ตามสบายเลยค่ะ ถ้วยฟู ดูแลคุณธนัชกับคุณวิด้วยนะ” สั่งการเรียบร้อย แม่ก็จากไป ทิ้งผมไว้กับสามหน่อ คุณป๋า แม่และ นายธันวา แต่แค่สามหน่อก็เกินจะทนแล้วครับ ฮือ…
ผมทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ว่างข้างคุณพี่ธันวา และทันทีที่นั่งลง คำถามก็ยิงมาจากคุณป๋าทันที
“ธันให้รึยัง…ของรับขวัญน่ะ” สร้อยพระนั่นน่ะเหรอ อู้ย! ได้มาก็เอาขึ้นหิ้งไปแล้วเรียบร้อย!!!
“เอ้อ…คือ ผมใส่พระไม่ได้ครับ”
ใส่แล้วมันร้อน ยิ่งรู้ว่าได้มาด้วยเหตุใด ก็ยิ่งร้อนหนัก
หน้าตาคุณป๋าและภรรยาไม่เข้าใจว่าเหตุใดไอ้ตี๋หน้าจืดๆอย่างผมถึงใส่พระไม่ได้ เลยต้องรีบอธิบายเพิ่มเติม
“…ผมนับถือพระผู้เป็นเจ้า” ความจริงจะบอกว่าเป็นมุสลิมเพื่อความเนียน ที่ไม่มีรูปเคารพ แต่เกรงว่าคุณป๋าจะขอดูหลักฐานอันได้แก่การขลิบ ผมเลยเข้าทางพระเจ้าดีกว่า ปลอดภัยในระดับหนึ่ง
“เห็นมั้ยล่ะ ป๋า บอกแล้วว่าให้ซื้อแหวนก็สิ้นเรื่อง” คุณแม่วิภาวีหันไปดุใส่สามีเบาๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม แล้วส่งถุงกำมะหยี่ให้
…มาอีกแหละ ไอ้ถุงประเภทเวรๆนี่… มาทีไร ได้ของชวนหัวใจจะวายทุกทีเลย!...
“แม่คิดไว้แล้วว่าฟูอาจจะใส่ลำบาก เลยไปซื้อสร้อยมาให้อีกเส้น แบบนี้คงใส่ได้แล้วนะ” ผมหันไปมองไอ้คุณพี่ธัน หมอนั่นก็พยักพเยิดให้ผมรับมา ก็เลยได้แต่หันไปยกมือไหว้ขอบคุณ
“แกะเลยสิจ๊ะ ไม่ถูกใจยังไง เดี๋ยวแม่จะเอาไปแก้ให้”
ทางที่ดีเอาคืนไปแล้วไม่ต้องให้ผมอีกเลยจะดีมาก ทั้งๆที่อยากพูดแบบนี้ใจจะขาด แต่มารยาทนางเอกครับ จะทำอะไรได้นอกจากยิ้มแหยหนึ่งที ก็ต้องก้มลงเปิดถุงออกดู ก่อนจะเทของข้างในลงกับฝ่ามือ
สร้อยเงินเส้นเล็ก มีแหวนสองวงร้อยเอาไว้ สวยดีนะครับ ดูเท่ห์แบบเรียบๆ ไม่มีอะไรมากมาย
เดี๋ยว! ตัวอักษรอะไรข้างในแหวนวะ!
ผมเพ่งสายตามองด้านในของแหวนสองวงที่ร้อยเอาไว้กับสร้อย ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากคุณแม่วิภาวี พร้อมกับคำเฉลยที่ผมได้ยินจากหู และมองเห็นด้วยตาตัวเอง
“แม่ให้ช่างสลักชื่อฟูกับธันไว้น่ะ จะได้คู่กันไงจ๊ะ”
ปวิน ธันวา
ชัดเลย! ชัดมาก!! ชัดแจ่มๆ!!
ผมขอเปลี่ยนคำพูดครับ คุณป๋า คุณแม่วิ…
ผมเป็นพุทธศาสนิกชน และก็อยากใส่สร้อยพระที่ได้มาตอนแรกนั่นที่สุดเลยครับ สร้อยเส้นใหม่นี่ ไม่เอา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
…………………………..
“เฮ้อ!” ขอถอนหายใจสักเฮือกเถอะครับ สุดจะเหนื่อยใจกับชีวิตช่วงนี้จริงๆ อุ่นหนาฝาคั่งด้วยสารพัดบุคคลที่สนับสนุนให้ผมเลือกเส้นทางสายสีม่วงกันเหลือเกิน ว่าแล้วก็อดคิดถึงพล็อตหนังไทยไม่ได้ ทำไมพ่อแม่ไอ้พี่ธันไม่เป็นแบบ พ่อผัวแม่ผัว ปะทะ ลูกสะใภ้อย่างผมบ้างวะ จะได้ฉะเอาให้มัน ไม่ต้องมาสำนึกผิดเพราะเขาแสนดีกับผมขนาดนี้ ดูเถอะ วันที่มาร้านเตาถ่านก็เพราะจะเอา ‘ของรับขวัญ’ ชิ้นใหม่มาให้ แถมคุณแม่วิยังแอบกระซิบว่าคุณป๋าน่ะแกรู้วีรกรรมสุดโสภาของผมหลายอย่าง ก็เลยเกิดนึกปลื้มผมขึ้นมาซะงั้น! ไอ้พี่ธันไปเล่าอะไรให้คุณป๋าปลื้มวะเนี่ย!!!!
แล้วนอกจากจะให้แหวนให้สร้อย ให้พระ ให้ทุกสิ่งที่มีในโลกกับผมแล้ว คุณป๋าและคุณแม่วิผู้แสนประเสริฐดันตกลงกับคุณนายปานดาวเสร็จสรรพว่าจะให้พวกผมไปเดทกัน
เดท!! เดทกันเนี่ยนะ!!!
หรือว่าแท้จริงแล้วสองบ้านนี้คิดจะคลุมถุงชนผมกับไอ้พี่ธันตั้งแต่แรกแล้ววะ ทำเป็นกีดกันร้องห่มร้องไห้ แต่ลงท้ายแล้วโคตรจะสนับสนุนเลย
“ตลาดสามชุกน่ะเหรอ” เช้าวันเดท เอ่อ ผมหมายถึงวันที่สองครอบครัวนัดแนะให้ผมกับไอ้พี่ธันต้องไปเดทกัน หนุ่มน้อยถ้วยฟูผู้อินโนเซ้นท์ก็ยื่นคำขาดว่าจะไปเดทที่ ‘ตลาดสามชุก’ เท่านั้น ไม่ใช่ที่นั่น ถ้วยฟูไม่ออกจากบ้าน
สาบ๊าน สาบานครับท่านผู้อ่าน! ถ้วยฟูไม่ได้คิดกลั่นแกล้งใครจริงๆนะ สบตาปิ๊งๆกับผมสิ แต่มันแค่บังเอิญที่นึกอยากจะไปตลาดสามชุกในช่วงหน้าหนาวของเมืองไทยที่อุณหภูมิประมาณ 30 องศาหน่อยๆกับคนที่แต่งตัวประหนึ่งจะไปเดินแคทวอล์คอย่างไอ้พี่ธัน เสื้อเชิ้ตสีอ่อนกับกางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบ คงจอดตั้งแต่เดินอยู่หน้าตลาด ไม่ได้อยากแกล้งใครจริงๆนะเอ้า!!!
“ใช่ ถ้าไม่ไปตลาดสามชุก งั้นก็ไม่ออกจากบ้าน” ผมบอกหน้าตาย ดูดไอศกรีมเข้าปากปรื้ดนึง อ้า! เย็น!!
“แล้วนายจะไปชุดนั้น” มันย้อนถามผม กวาดสายตาแบบคุณชายเห็นคนใช้
“เออดิ” ผมพยักหน้ารับอย่างเต็มภาคภูมิ วันนี้กูจะหล่อเซอร์ด้วยเสื้อกล้าม กางเกงสามส่วน และแตะคีบ ใครจะทำไม
“บอกทางแล้วกัน” แล้วมันก็ตกปากรับคำง่ายๆ เดินขึ้นไปสตาร์ทรถ ให้ผมแอบเหล่สายตามองตามเล็กน้อยอย่างไม่ไว้ใจ …ไม่หรอกหน่า หน้าอย่างมันจะทันเกมส์ผมได้ยังไง ก็บอกแล้วว่า ‘ทันท่วงที’ แค่เรื่องน้องสาวเท่านั้นล่ะว้า
………………….
รถยนต์วิ่งตัดเข้าจังหวัดสุพรรณบุรี ให้ผมต้องคอยช่วยสอดส่องหาทางไปตลาดสามชุก ตลาดโบราณร้อยปีที่เห็นโฆษณากันนักหนา ว่าแล้วก็รีบชี้ให้ไอ้คนขับเลี้ยวตามป้ายบอก ถามคนแถวนั้นเสร็จสรรพ ก็จอดรถเข้าข้างคูน้ำฝั่งตรงข้ามตลาด ทันทีที่ปิดแอร์ ดับเครื่อง แล้วเปิดประตูเยื้องยุรยาตรลงจากรถ ไอร้อนแผดเผาก็พุ่งจู่โจมผิวพรรณอันบอบบางของผม
“โอยยยยย ร้อนนนน” กระทั่งคนใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นอย่างผมยังร้อน ไม่อยากจะคิดถึงคนแต่งตัวเต็มยศเลยครับ อิอิ เอาให้ละลายเลยนะมึง
ตลาดสามชุกเป็นย่านของบ้านเก่าๆครับ ประตูยังเป็นแบบประตูไม้บานพับอยู่เลย แล้วก็มีของเก่าๆวางขาย วางโชว์เรียงราย ทั้งตะเกียงเจ้าพายุ ของเล่นสมัยเด็กๆพวกลูกโปร่งวิทยาศาสตร์ หรือหมากฝรั่งสมัยแม่ยังสาวยี่ห้ออะไรไม่รู้ ที่คนขายแกแนะนนำ แล้วก็มีขนมโบราณๆหลายอย่าง ถึงบ้านเก่าสองฝั่งทางเดินจะช่วยกันแสงแดดในระดับหนึ่ง แต่ไอร้อนก็ยังปะปนให้ผมเริ่มเหนื่อย นี่ยังดีหรอก ถ้าเกิดต้องเดินตากแดดทั้งๆที่เสื้อกล้ามแบบนี้ มีหวังแขนไหม้แน่
ซื้อขนมอันนั้น ลองชิมอันนี้ หยิบจับอันโน้นก็เริ่มลิ้นห้อยครับ ผมเลยแวะร้านกาแฟเจ้านึงที่มีอาม่ายืนโล้งเล้งกำกับการชงของหลานสาว
“เอาชานมแก้วนึง นายเอาไรมั้ย” ผมหันไปถาม แล้วนิ่งไปนิด เพราะสายตาไปเห็นแผงอกรำไรสยบใจชายของมันที่แล่บออกมาให้เห็นเพราะกระดุมเสื้อถูกปลดไปตั้งสามเม็ดบน เซ็กซี่อย่าบอกใครเชียว
“เอากาแฟ” มันหันไปบอกอาม่าเอง แต่เสียงที่ตอบกลับมาดันไม่ใช่เสียงอาม่า
“พี่…เอาเข้มๆหรือว่าเอาหวานๆคะ” หลานสาวอาม่าทำตาเยิ้มถามไอ้พี่ธัน อ้าว…ทีกูไม่เห็นถามว่าจะเอาเข้ม เอาหวาน ทีไอ้พี่ธันสั่ง ทำไมถึงถามวะ
“เอาน้ำแข็งเยอะๆครับน้อง พี่คนนี้ขี้ร้อน” ผมเป็นคนตอบ เท่านั้นล่ะสาวเจ้าก็รีบทิ้งแก้วทิ้งช้อน รีบวิ่งไปเปิดพัดลมให้
“งั้นนั่งกันก่อนนะคะ เดี๋ยวหมวยชงกาแฟเย็นๆให้ จะได้ชื่นใจ” บอกชื่อเสร็จสรรพ ทีหลังบอกเบอร์โทร.ด้วยดีมั้ยครับน้อง! ไอ้พี่ธันจะได้ติดต่อสะดวก แล้วดูมันสิครับ ท่านผู้อ่าน ดูไอ้พี่ธัน ชิชะ! นี่ขนาดผมเป็นว่าที่สะใภ้เบอร์หนึ่งซึ่งทั้งป๋าทั้งแม่มันแสนจะปลื้ม แต่มันริจะหาเมียน้อยเข้าบ้านตั้งแต่เมียหลวงอย่างผมยังไม่ทันแต่งด้วยซ้ำ
“เป็นอะไร หน้าบูด” มันกดผมให้นั่งลงบนเก้าอี้ที่น้องหมวยอุตส่าห์จัดหาให้ ส่วนตัวเองอาศัยความแมนยืนโชว์หล่อ หมั่นไส้โว้ยยยยย!!!
“ร้อน!!!” ผมบอกมันแบบนั้น ไอ้พี่ธันก็เลย…หันไปหยิบหนังสือพิมพ์มาช่วยพัดให้ผมอีกแรง แถมหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้ผมอีกต่างหาก อย่ามาแซว อย่ามาแซวท่านผู้อ่าน คนยิ่งกำลังหงุดหงิดอยู่ ดูสายตาหยาดเยิ้มของน้องหมวยที่ส่งให้มันคนเดียวสิ ไม่เห็นจะมีแผ่มาถึงผมเลยวะ!! ไอ้ผ้าเช็ดหน้านี่ก็ซับอยู่ได้ หน้าอย่างกูมันต้องเช็ดโว้ย ซับแบบนั้นเมื่อไหร่เหงื่อจะแห้ง
“เอามานี่…ทำเอง” บอกมันแบบนั้นแล้วดึงผ้าเช็ดหน้าจากมือมันมาถูหน้าสองสามทีแบบที่เซลล์ผิวชั้นนอกหลุดติดผ้าเช็ดหน้าออกมาด้วย แล้วถึงได้ส่งคืน พอดีกับที่น้องหมวยชงกาแฟกับชานมเรียบร้อย ก็มายืนกระมิดกระเมี้ยนส่งแก้วให้
“นี่ค่ะ” ชะม้อยช้อยตาใส่กันอีก!!! เอาเข้าไป นี่ถ้าไอ้พี่ธันท้องนะครับน้อง! พี่จะพามันมาเรียกหาความรับผิดชอบถึงที่นี่เลย!!!!
หงุดหงิดครับ หงุดหงิด หน้าตาดีอย่างถ้วยฟูทำไมไม่แล ไปแลไอ้บ้านั่นอยู่ได้ ผมคว้าแก้วชานมมาดูดปื้ดๆ เดินออกจากร้าน ให้ไอ้หล่อจัดการจ่ายตังค์เอาแล้วกัน คงจะได้ลดราคากันมโหฬารสนองความหล่อของมันนั่นแหละ แต่ยังไม่ทันจะพ้นหน้าร้าน มือผมก็ดันถูกฉุดไว้ พร้อมกับเสียงทุ้มๆดังเบาๆ
“เดี๋ยวก็หลงหรอก” กลัวหลงก็เอาโซ่มาล่ามคอกูซี่!!
“ยังไม่หายร้อนอีกรึไง” มันคงเห็นหน้าผมยังบูด ถึงได้ถามด้วยน้ำเสียงที่จับได้ถึงความห่วงใย
“เปล่า” ไม่อยากหงุดหงิดทั้งๆที่อุตส่าห์ได้มาเที่ยว ผมเลยบอกปัดซะ จะได้หมดเรื่อง
“งั้นถืออันนี้ไว้ เผื่อเหงื่อออกอีก” มันยกผ้าเช็ดหน้าของมันให้ผม ก่อนที่เราจะเริ่มเดินกันต่อ ข้าวของที่นี่ราคาไม่แพงนะครับ ผมได้หลายอย่างเลย ทั้งผลไม้ ของกิน ขนมด้วยเยอะแยะไปหมด แต่ทั้งหมดนั่น ไอ้พี่ธันทำตัวเป็นเบ๊คว้าไปถือให้หมดเลย สบายน้องถ้วยฟูไป
เดินกันได้พักหนึ่ง ไอ้พี่ธันก็ขอให้ผมช่วยเลือกมะม่วงให้ มันอ้างว่าถือของเต็มสองมือ แต่ผมว่ามันเลือกไม่เป็นมากกว่า นี่! ต้องให้เชฟมือหนึ่งของประเทศไทยอย่างน้องถ้วยฟูเลือก มึงอยากได้หวานๆ กูจะเลือกแบบเปรี้ยวขึ้นสมองเลย คอยดู (บางท่านคงสงสัยว่าแล้วกาแฟกับชาเย็นร้านน้องหมวยล่ะ ชานมยังอยู่ในมือผม แต่กาแฟน่ะ ผมทิ้งตั้งแต่มันฝากถือแล้ว ก็น้องหมวยแลแต่มัน ไม่ยอมแลผม สมน้ำหน้า อดกินมันซะเลย แต่คุณๆๆแม่ยกไอ้พี่ธันไม่ต้องสงสารมันนะครับ เพราะมันมาตอดเล็กตอดน้อยชานมของผมแทน )
“เอาแบบยังไม่สุกนะ พี่ไม่ชอบกินสุก”
“แต่ฟูชอบ” ผมหันไปบอกมันหน้าตาย มือเลือกมะม่วง กะเลือกแต่แบบสุกๆ เอาแบบปอกมาแล้วเหลืองอ๋อย กินแล้วไม่ต้องเคี้ยว นิ่มๆลื่นๆ ลงกระเพาะไปเลย
“งั้นเอาที่…ที่ถ้วยฟูชอบครึ่งนึง ที่พี่ชอบครึ่งนึง” มันเสนอ ทำเอาผมชักคล้อยตามเพราะมารยาทผู้ดีเกรดเอที่คุณนายปานดาวสั่งสมกับสมองผมมาแต่เล็กแต่น้อย เลยรู้ว่าบางที เราก็ควรเออออห่อหมกตามใจคนจ่ายตังค์บ้าง
“ก็ได้” เห็นแก่ที่มันช่วยหิ้วข้าวของเต็มสองมือ ผมจะตามใจมันก็ได้
“เอาเท่านี้ครับป้า” ผมบอกแม่ค้าร่างอวบผิวคล้ำ แกยิ้มหวานให้ผม แล้วส่งเสียงพูดคุยแบบไม่มีวี่แววสำเนียงสุพรรณฯแม้แต่น้อย สงสัยแกจะไม่ใช่คนเมืองสุพรรณฯแท้
“ชื่อถ้วยฟูเหรอจ๊ะ ชื่อน่ารักจริง”
“ขอบคุณครับ หน้าตาก็หล่อครับป้า” ป้าแกอุตส่าห์ชม จะให้ผมปฏิเสธก็จะเป็นการเสียน้ำใจคนแก่
“แต่แฟนเราหล่อกว่า” ว่าแล้วป้าแกก็โบ้ยอย่างเอียงอายไปที่ไอ้พี่ธัน ครั้งที่สอง ณ ตลาดสามชุกที่ถ้วยฟูสุดหล่อถูกแย่งซีนโดยไอ้หมอนี่ เห็นทีต้องแยกกันเดินซะแล้ว
“ไม่ต้องอายหรอก หลานชายป้าเขาก็เป็นแบบคุณนั่นแหละ อู้ย! แต่เขารักกันดี๊ดีนะ ตอนแรกพ่อแม่มันก็กีดกัน จะจับแต่งงานกับผู้หญิงนู่น แต่มันหนีไปเลย อยู่กันได้เจ็ดแปดปีถึงพากันกลับมา…”
“ทุกวันนี้มันยังรักกันดี๊ดีนะคุณ ลูกสาวป้าเสียอีก แต่งงานกับผัวกรุงเทพ อยู่กันไม่ถึงสามปีด้วยซ้ำมันหอบลูกกลับมาร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ชีวิตคนเนี่ยนะ บทจะได้ผัวเฮงซวยมันก็แย่ไปหมด” เอ่อ…ดูท่าขืนอยู่นานกว่านี้ ป้าแกอาจจะร่ายปาฐกถาพร้อมนำเสนอปัญหาชีวิตของญาติๆ และถ้าผมงง แกก็คงยินดีร่างแผนผังแฟมิลี่ทรีให้ดูด้วย
ผมรีบส่งเงินให้ หมายจะรับถุงมะม่วงมา แต่ป้ายังยื้อเอาไว้ แล้วยิ้มกว้าง
“แต่คุณๆสองคนน่ะ ป้าว่าคู่แท้” นั่นนนนนนน!! เจอสาววายรุ่นบุกเบิกแน่ๆเลยกู!!!!!!
“ขอบคุณครับ” และไอ้พี่ธันก็ออกรับพร้อมรอยยิ้มบาง ทำเอาป้าแกมือไม้อ่อนยอมปล่อยถุงมะม่วงให้ผมแต่โดยดี และพอรับของมาแล้วก็โกยแน่บแหละครับ
หลุดพ้นจากป้าขายมะม่วงมาได้ ผมก็โล่งในระดับหนึ่ง ไอ้พี่ธันไม่พูดอะไรอีก จะว่าไปก็น่าแปลก มาด้วยกันแค่สองคน แถมไกลบ้านไกลฝูงชนที่รู้จัก แต่ทำไมมันยังดูแลเทคแคร์ผมดีขนาดนี้วะ ถ้าเปลี่ยนจากผมเป็นไอ้โจ ไอ้เป้ หรือแม้แต่แป๊ะเอก ไอ้พี่ธันจะห่วงใยใส่ใจและเช็ดเหงื่อให้แบบนั้นรึเปล่า
ผมหันมองไอ้คนที่กำลังสนใจของเล่นโบราณ แล้วถึงได้เห็นว่ามันก็คงร้อน เหงื่อซึมตามไรผมเห็นชัดเจน ด้วยนิสัยดีเลิศประเสริฐศรีของผม…จำไว้นะครับ ท่านผู้อ่านว่าเพราะ ‘นิสัยดีเลิศ’ ผมก็เลยหยิบผ้าเช็ดหน้าที่มันยกให้ มาเช็ดเหงื่อให้มัน
ไอ้พี่ธันอึ้ง ก่อนจะหันมามองเหมือนตกตะลึงเห็นผมกลายร่างเป็นดาราสาวหุ่นเอ็กซ์
“เหงื่อออก เอ้า! เอาไปเช็ดเองดิ” มันยกสองมือที่ถือถุงข้าวของให้ผมดู ก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าจะให้มันเช็ดเองจริงหรือ เห็นแบบนั้นแล้ว ผมก็เลยอุทิศตัวช่วยเช็ดให้มันอีกหน่อยก็ได้ ทดแทนที่มันอุตส่าห์ขับรถพามาเที่ยว แถมหลายอย่างที่ผมซื้อก็เงินมันทั้งนั้น
“ขอบคุณ” โอ้ จะละลายกับรอยยิ้มอันเจิดจรัสของมัน เห็นแล้ววิงเวียนคล้ายจะเป็นลม รีบหลบสายตาลงมาจากรอยยิ้มนั่น แล้วหมุนตัวออกเดินนำ พวกเราเดินกันได้อีกหน่อย และตัดสินใจไม่เข้าชมพิพิธภัณฑ์บ้านขุนจำนงจีนารักษ์ที่ขึ้นชื่อ เพราะผมแอบเหลือบเห็นป้ายหน้าบ้านไม้อายุเก่าแก่ที่จัดเป็นพิพิธภัณฑ์
‘ห้ามขึ้นชมเกิน 30 คน’ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่มีเจ้าหน้าที่ยืนตรวจจำนวนคนในการเข้าชม ใจจริงผมก็อยากเข้าล่ะครับ แต่ว่า…
“แล้วถ้าเข้าไปเป็นคนที่สามสิบเอ็ดพอดี ไม่แย่เหรอ” ผมหันไปบอกเหตุผลกับไอ้พี่ธันแบบนั้น ทำเอามันยิ้มแล้วส่ายหัว สุดท้ายเราก็เลยไม่ได้ชมครับ แถมใกล้เที่ยงแล้วด้วย เลยตั้งใจจะไปนั่งร้านอร่อยๆหากุ้งแม่น้ำเมืองสุพรรณฯกินกันก่อนกลับ เป็นอันจบเดท เอ๊ะ? นี่ผมมาเดทนี่หว่า ลืมไปเลยว่าวันนี้มาเดท และจะแกล้งไอ้พี่ธันให้มันเป็นลมคาตลาดเพราะความร้อน สนุกจนลืมความตั้งใจเดิม แย่จริงจริ๊ง!!
“วันนี้…พี่สนุกมาก” ไอ้พี่ธันบอกตอนเลี้ยวราชรถเข้ามาเกยประตูบ้านผม อิ่มหนำสำราญกับกุ้งแม่น้ำเผาแล้ว พวกผมก็กลับกรุงเทพกันล่ะครับ และตอนนี้ก็มาอยู่หน้าบ้านน้องถ้วยฟูแล้ว
“ฟูก็ด้วย ขอบคุณที่พาไป” ขอบคุณที่เลี้ยง ขอบคุณที่หิ้วของให้ และสารพัดจะขอบคุณ ผมแจกยิ้มหล่อหนึ่งที ก่อนจะหยิบถุงข้าวของของตัวเองลงจากรถ มายืนส่งไอ้คนที่กดกระจกรถลงแล้วบอกลา
“พี่ไปนะ” แล้วเราก็ยิ้มให้กัน ก่อนที่มันจะขับรถออกจากหน้าบ้านผมไป ทิ้งให้มองตามแล้วได้แต่กระพริบตาปริบๆ เพราะรู้สึกประหลาดแปลกๆกับเรื่องเมื่อกี้ที่คุยกัน
‘พี่สนุกมาก’ ‘ฟูก็ด้วย’ ‘พี่ไปนะ’ ทำไมสรรพนามแทนตัวกูและมึง ฉันและนาย กลายเป็น ‘พี่’ กับ ‘ฟู’ ไปแล้ววะ!
โอ้ว!! ม่ายยยยยย!!!! นี่มันเกิดอะไรขึ้นนนนนนนน!!
………………..
เกินเลย เกินเลย…มันชักเกินเลยไปกันใหญ่ จากตอนแรก ผมกับมัน เป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องที่ รุ่นน้องผู้แสนน่ารักอย่างผม เอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงตาย กับนิสัย ‘ทันท่วงที’ เฉพาะกับเรื่องน้องสาวของมัน ไปๆมาๆ ก็กลายเป็นเข้าไปร่วมขบวนการปัญญาอ่อนอันได้แก่การเป็นมาสคอตของคณะ แล้วไงอีก…ก็ ก็ ก็
ก็ไปๆมาๆ มาลงอีหรอบนี้ ที่คนเขารู้กันทั่วว่าผมกับมันเป็นแฟนกัน
แล้วนี่!! กลายเป็นว่ามีของรับขวัญอะไรให้ผม แถมด้วยเดทหนึ่งครั้ง ณ ตลาดสามชุกอันแสนร้อนระอุ และ…และ…สรรพนามแทนตัวหวานหยดย้อยว่า ‘พี่’ กับ ‘ฟู’ บรื๋อ!!! ขนลุก!!!!
ชักไม่สนุกแล้วครับ ทั้งของรับขวัญที่ได้มาแบบที่เหมือนผมไปหลอกคุณป๋ากับคุณแม่วิ แล้วไหนจะเดทสุดโรแมนติกเหงื่อแตกเป็นน้ำนั่นอีก จะเอาไงดี ผมว่ามันต้องมีสักทาง ที่ทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ผมเป็นแค่รุ่นน้อง มันเป็นแค่รุ่นพี่ เราเกี่ยวกันเรื่องเดียวคือผมเป็นพี่รหัสน้องสาวของมัน เอาแค่นั้นพอ เรื่องอื่นๆและอื่นๆ ให้มันหายไปให้หมด
“แฟนเก่าไอ้พี่ธันชื่ออะไรวะ”
หลังจากคิดมาอย่างดี ใช้สมองหนักยิ่งกว่าทำข้อสอบ ก็สรุปความได้ว่า ผมจะเข้าหาแฟนเก่าของหมอนั่น วันนี้เลยเสนอหน้ามาถามเพื่อนรัก ซึ่งเหลือแค่สอง เพราะอีกหนึ่งบอกว่ายังมาไม่ถึง
“มึงจะรู้ไปทำไมวะ ไอ้ฟู” มีแต่ไอ้เป้ที่ขานรับ ส่วนไอ้แป๊ะเอกเห็นแก่กินเป็นนิจจนไม่คิดจะช่วยเหลือใดๆ
“ก็ไอ้พี่ธันมันบอกว่าแฟนเก่ามันมาขอคืนดี กูก็จะเอาไอ้พี่ธันเนี่ยแหละ ไปประเคนคืนให้เอง” ไอ้เอกทำขนมหล่นจากปากทันทีที่ผมพูดจบ ก่อนจะกลืนส่วนที่ไม่หล่นลงคออย่างยากลำบาก แล้วรีบร้องห้าม
“มึงเอาจริงเหรอฟู!!! กูว่าไม่ดีมั้ง”
“ไม่ดียังไง กูว่านี่ล่ะ แผนนี้ครีเอทสุดแล้ว”
ไอ้เอกยังทำหน้าแหย เหมือนเห็นนรกอยู่ข้างหลังผม
“แผนโง่ๆ ทำแบบนี้ มีแต่จะถูกโกรธเท่านั้น”
ไอ้เป้ด่าด้วยปากและสายตาที่มองลอดผ่านแว่น
“แต่กูต้องทำ มึงดูดิ นี่ขนาดตอนนี้ ยังตื่นกันไปหมด เดี๋ยวของรับขวัญ เดี๋ยวนั่นเดี๋ยวนี้ ปล่อยเอาไว้ อีกหน่อยกูไม่ถูกคลุมถุงชนรึไง” ไอ้เอกมองผมก่อนจะย้อนถามอย่างที่น่ายันโครมที่สุด
“ชนยังไงก็ไม่ท้อง มึงจะกลัวอะไร”
“กูกลัวตอนชนเว้ย!! ไม่ได้กลัวตอนท้อง!! ไอ้นี่! มึงกินไปเลย!!” ผมเริ่มฟาดหัวฟาดหาง ก่อตัวเป็นพายุอารมณ์ให้ไอ้เป้โอบไหล่ปลอบ
“สรุปว่า มึงกลัวเรื่องจะเกินเลยไปมากกว่านี้” ผมได้แต่พยักหน้าแกนๆ เพราะไม่มีอารมณ์มานั่งดีใจที่เพื่อนรักเข้าใจความรู้สึก
“แล้วมึงรู้มั้ยว่า ที่จริงแล้ว เรื่องมันเกินเลยมาตั้งแต่เมื่อไร” ไอ้เอกถาม ให้ผมต้องเงยหน้ามองมันด้วยความไม่เข้าใจ แต่มือไอ้เป้ที่บีบไหล่ผม ทำให้รู้สึกตัวหันไปมองไอ้คนที่นั่งข้างๆแทน
“มึงก็อย่างงี้ทุกทีอ่ะเป้” เสียงไอ้เอกบ่นพึมพำ ให้ผมยิ่งงง แต่ไอ้เป้ยิ้มบาง
“แฟนเก่าพี่ธันชื่อ กิ๊ก อยู่บัญชี มึงจะไปหาเขารึเปล่า”
“ไปดิ ไปวันนี้เลย มึงสองคนไปกับกูด้วย” เรื่องที่ไอ้เอกพูดไว้เคลียร์ทีหลัง วันนี้ขอเคลียร์เรื่องนี้ก่อน ด้วยความฉลาดส่วนตัว ผมเชื่อว่าแผนนี้สำเร็จร้อยเปอร์เซ็นต์!!
……………………………..
ต่อข้างล่างนะคะ
-
ไม่ต้องรอเลิกเรียน ทันทีที่อาจารย์บอกว่า ‘ใครมีอะไรให้ยกมือถาม’ ผมก็บังคับเพื่อนรักทั้งสองให้เก็บข้าวของลงกระเป๋า แล้วเผ่นออกจากห้องเรียน (แน่นอนว่ายังเหลือแค่สอง เพราะอีกหนึ่งอ้างเรื่องนั้นเรื่องนี้ จนมันหายไปตั้งแต่ตอนบ่ายสองโมงสี่สิบห้า)
พวกเรามาที่ไหนน่ะเหรอครับ คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชีไง
แต่ผมลืมไปสองอย่าง
หนึ่ง…คือไม่รู้ว่าแฟนเก่าไอ้พี่ธันเรียนที่ห้องไหน
และสอง… ผมไม่รู้จักหน้าตาใดๆทั้งสิ้นของ ‘กิ๊ก’ เลยด้วยซ้ำ
เอ้า! แล้วกูจะหาเจอได้ไงวะเนี่ย!!
“มึงมันก็โง่อย่างงี้ตลอดแหละ ตามกูมานี่”
ไอ้เป้ด่าเข้าให้ ทันทีที่รู้ว่า ผมไม่รู้อะไรเลย ก่อนจะลากผมขึ้นตึกเรียน เดินอาดๆไม่สนสายตาชาวบ้านชาวช่อง แน่ล่ะครับ! จะสนทำไม ในเมื่อชาวบ้านไม่ได้มองผมกับไอ้เป้ที่หิ้วคอเสื้อกันมา แต่มองไอ้เอกที่เดินเคี้ยวตุ้ยๆตามหลัง แบบที่มือซ้ายถือลูกชิ้นปิ้ง มือขวาถือถุงโค้ก อร่อยไม่แบ่งเพื่อนฝูง
ห้องที่ไอ้เป้พามา กำลังเลิกเรียนพอดี เพราะนิสิตกำลังกรูออกจากห้องประหนึ่งหลุดพ้นนรกโลกันตร์ สาวๆคณะบัญชีสวยนะครับ คนนั้นหน้าตาจิ้มลิ้ม คนนี้ก็สวยคม เจริญหูเจริญตากว่าวิศวะฯเยอะ
คิดถึงคณะตัวเองแล้วทำไมหน้าไอ้พี่ธันลอยเข้ามาในหัวผมวะเนี่ย!
“กิ๊ก”
เสียงเรียกไม่ดังมากนักมาจากไอ้เป้ ทำเอาผมต้องลบหน้าไอ้พี่ธันออกจากหัวเสียก่อน แล้วหันตามเสียงเรียกนั้น สาวสวยผมดัดลอนสีน้ำตาลทองกำลังมองมาทางพวกผม เธอเป็นสาวเข้าขั้นสวยทีเดียว หน้าตาก็ไม่แต่งเจิดจ้าอลังการ แต่แต่งงามๆพอให้ดูดี
ไอ้พี่ธันวามันโง่หรือบ้า สวยขนาดนี้มาขอคืนดี ดันปฏิเสธ
“ชื่อกิ๊กใช่มั้ย…ที่เป็นแฟนเก่า เอ่อ พี่ธัน” ผมเดินเข้าไปถามตรงๆ สาวสวยเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ให้ผมต้องยิ้มบาง
“ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อฟู…เป็นแฟนใหม่พี่ธัน” กิ๊กหันกลับมามองด้วยดวงตาที่เบิกโตขึ้นเล็กน้อย เธอคงไม่ได้เตรียมใจที่ว่าแฟนใหม่ของแฟนเก่าตัวเอง จะบุกมาหาที่คณะแบบนี้
ผมสอดมือล้วงกระเป๋ากางเกง ทั้งที่ยังยิ้มเสแสร้งให้กิ๊ก
“พอดีพี่ธันบอกว่า กิ๊กไปขอคืนดี…ก็เลย จะมาดูหน้าสักหน่อยน่ะ”
“หมายความว่าไง” กิ๊กถามผมเสียงต่ำ หน้าตาสวยๆเข้มขึ้นเหมือนจะเอาเรื่อง ใครว่าสาวๆต้องหวานเท่านั้นถึงจะสยบผู้ชาย ผมว่าสวยดุก็เยี่ยมไปเลยเหอะ เอ? หรือเปลี่ยนมาจีบกิ๊กแย่งกับไอ้พี่ธันดีวะ
“ก็หมายความว่า…จะมาดูว่าหน้าแบบไหน ที่ขอคืนดีพี่ธัน รู้ใช่มั้ยว่าพี่ธันมีแฟนใหม่แล้ว และแฟนใหม่คนนั้นก็คือฉันนี่แหละ รู้แบบนี้แล้ว คิดจะปลงชะตาชีวิตตัวเองที่กลายเป็นอดีตของพี่ธัน หรือจะแย่งพี่ธันคืนกลับไป…”
“นาย!!!” ผมยังยิ้มให้ เพราะกิ๊กแค่ขึ้นเสียงใส่ผมแต่ไม่กล้าเข้ามาทำอะไร อย่างน้อยก็เพราะแบ็คกราวน์ของผมเป็นสองหนุ่มวิศวะฯที่หุ่นไม่เป็นสองรองใครในแผ่นดินนี้ กิ๊กเลยได้แต่กำมือตัวเอง แทนที่จะตบผมสักเพี๊ยะ แต่อย่างงี้ยิ่งดีครับ กดดันให้มากๆเหอะ แผนผมจะได้สำเร็จ
ผมยืดหน้าเข้าไปใกล้ แต่กิ๊กไม่มีถอยแม้สักนิดเดียว ทำเอาได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ลอยเข้าจมูก อืม! ใช้ได้! ผู้หญิงคนนี้รู้จักใช้ของ น้ำหอมกลิ่นดี ไม่ฉุนเกินไป
สรุปว่าไอ้พี่ธันมันบ้า หรือโง่ เนี่ย ถามจริง!!
“กล้าแย่งรึเปล่าล่ะ หล่อรวยเพอร์เฟ็คแบบนี้ ไม่ได้มีขายแบกับดินหรอกนะ”
“นาย…จะให้พี่ธันคืนมาอย่างนั้นเหรอ” ผมยิ้ม เริ่มรู้แล้วว่าทำไมไอ้พี่ธันถึงไม่กลับไปคบกับผู้หญิงคนนี้ต่อ ถามมาได้งี่เง่าชะมัด ถ่อมาถึงนี่ คงจะมาประเคนคืนให้ง่ายๆล่ะมั้ง! แม่คุณ! ผมมาท้าครับ มาท้า!
“ถ้าแย่งได้ ก็เอาคืนไป แต่ถ้าแย่งไม่ได้ ก็ปล่อยให้ฉันเขมือบซะ ผู้ชายดีๆแบบนี้ ไม่มีตกถึงท้องบ่อยๆหรอก จริงมั้ย อู้ย! แค่คิดก็เปรี้ยวปาก!!” กะเทยชิดซ้ายเถอะ เจอถ้วยฟูแรดเนี่ย วะฮ่าฮ่า
“…เอ? สงสัยต้องกลับไปพนันกับเพื่อนที่คณะสักหน่อย ว่าผู้ชายที่เป็นแฟนใหม่ กับผู้หญิงที่เป็นของเก่าเก็บลงกรุ อันไหนจะเจ๋งกว่ากัน…” กิ๊กเม้มปากเป็นเส้นตรง ให้ผมต้องแอบแต๊ะอั๋งสักหน่อย ยกมือขึ้นสะกิดปลายคางหล่อนเบาๆ ทำเอากิ๊กถึงกับปัดมัดผมทิ้งดังเพี๊ยะ!
“ผู้หญิงสวยๆ มีปากไว้จูบมากกว่าไว้เม้ม…ไว้จะรอนะ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก” ผมพูด แล้วยิ้มหวานเยิ้มให้กิ๊กอีกที ก่อนจะหมุนตัวเดินไปคว้าแขนเพื่อนสองคนให้ออกจากตึกไปพร้อมกัน
งานนี้ คอยดูฤทธิ์ผู้หญิงได้เลย
ผมรับประกัน!!!
………………………………
แล้วก็ได้เรื่องในเช้าวันต่อมานั่นเองครับ
“พี่ฟู! แย่แล้วค่ะ แย่แล้ว!!”
น้องเมคนสวยวิ่งไม่สนกระปรงกระโปรงใดๆทั้งสิ้น แถมร้องลั่นให้ผมที่กำลังนั่งอยู่กับเพื่อนที่โต๊ะริมลานเอนกประสงค์ต้องเงยหน้ามอง วันนี้สมาชิกครบสี่ครับ ไอ้โจโผล่หัวมาได้ หลังจากเมื่อคืน ผมแวะไปนอนบ้านมันมา อยากรู้นักว่าตอนเช้ามันมีธุระอะไรที่ไหน ถึงมาสายบ่อยๆ แต่เมื่อเช้าก็ไม่เห็นแวะไหนเลย ขับตรงมาที่คณะอย่างเดียว คงมีเรื่องปิดบัง…แต่เอาไว้ก่อน มาคุยเรื่องน้องรหัสสุดที่รักของผมดีกว่า
“ว่าไงจ๊ะ น้องเม”
“พี่กิ๊กค่ะ เอ่อ…แฟนเก่าพี่ธัน ตอนนี้อยู่กับพี่ธันที่หน้าคณะค่ะ!!” น้องเมไม่พูดอย่างเดียว แต่เข้ามาฉุดแขนผมทำนองว่าจะให้ลุกจากเก้าอี้ซะด้วย
“แล้วจะมาดึงพี่ไปไหนครับ” ผมถามง่าย สั้น แต่ทำเอาน้องเมอึ้ง ถึงกับหมดแรงดึงแขนผมซะดื้อๆงั้นล่ะ
“ก็…พี่ฟู…คือ เมไม่รู้ว่าพี่กิ๊กจะมาแย่งพี่ธันคืนมั้ย แต่ว่ายังไงตอนนี้พี่ฟูเป็นแฟนพี่ธันแล้ว พี่ฟูก็ต้องปกป้องแฟนตัวเองจากแฟนเก่าสิคะ!!” เขาว่ากันว่าผู้หญิงมีความสามารถพิเศษในการจินตนาการนะครับ ผมเห็นด้วยกับทฤษฎีนี้ร้อยเปอร์เซ็นต์เลย ยกตัวอย่างเช่นน้องเมคนสวย แค่เห็นแฟนเก่ามายืนคู่กัน ก็คิดเป็นตุเป็นตะไปแล้วว่างานนี้มีรีเทิร์น
รีเทิร์นก็ดีสิครับน้อง!! พี่ฟูสุดหล่อจะได้รอดสักที!!!
เอ๊ะ! แล้วผมรอดอะไรวะ
“พี่ฟูไปเร็วค่ะ! ไปกับเม!! แต่พี่ฟูต้องใจเย็นๆไว้ก่อนนะคะ อย่าเพิ่งโวยวาย” อ้าว คาบข่าวมาบอก ฉุดกระชากลากถูให้ไปเห็นกับตา แต่ปิดท้ายว่าให้ใจเย็นเนี่ยนะ เชื่อเลย ผู้หญิง
ผมขืนตัวไม่ไปตามแรงลากของน้องเม ทำเอาสาวน้อยหันมามองผมด้วยความไม่เข้าใจ แถมด้วยสายตาตำหนิติเตียน ให้ผมต้องยิ้มกว้าง ก่อนจะชูนิ้วชี้กระดิกไปมาเป็นเชิงห้าม
“พี่ฟูใจเย็นอยู่แล้วครับ น้องเมไม่ต้องห่วง”
“ใจเย็นก็ไปดูสิคะ!...อ๊ะ หรือว่า…พี่ฟู พี่ฟูเชื่อใจพี่ธันเหรอคะ”
เอ่อ…ผิดประเด็นครับน้อง ไม่ใช่เชื่อใจ แต่พี่ตั้งใจครับ
“จะว่าอย่างงั้นก็ได้แหละน้องเม ไอ้ฟูมันร้ากกกก รัก! พี่ชายของน้องเมจะตายไป” ไอ้โจที่แม้ไม่ร่วมอยู่ในเหตุการณ์คราวนั้น แต่มันก็รู้ทุกเรื่อง ผมไม่ชอบปิดบังเพื่อนฝูงครับ มีอะไรต้องเล่าหมด แหะ แหะ
น้องเมปล่อยแขนผมทันที แล้วยกสองมือประสานกันที่กลางอก ดวงตาวาวระยิบระยับจับใจมากครับ
“ที่แท้ก็แบบนี้ พี่ฟูนี่น่ารักจังค่ะ ว่าแต่…นี่สอบมิดเทอมเสร็จแล้วนะคะ พี่ฟูลืมอะไรรึเปล่า”
สอบมิดเทอมเสร็จแล้ว? ลืมอะไรมั้ย?
“ไม่ลืมนี่ สอบมิดเทอมเสร็จ ก็ปีใหม่ ถ้าน้องเมจะทวงของขวัญปีใหม่ละก็ คือ…ช่วงนี้พี่ฟูเข้าลัทธิกินดินกินหญ้าน่ะครับ” น้องเมถอนหายใจเฮือก ก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“เชื่อใจพี่ธันมันก็ดีหรอกค่ะ แต่ช่วยจำหน่อยเถอะ ว่าคนชื่อ ธันวา ก็เพราะเขาเกิดเดือนธันวาคม…”
แล้ว? ยังไงต่อ…
คงเพราะน้องเมเห็นสีหน้าที่เหมือนจะไม่เก็ทของผม สาวสวยก็เลยถอนหายใจอีกเฮือก เพิ่มคาร์บอนไดออกไซด์อีกนิดหน่อยให้แก่ชั้นบรรยากาศของโลก
“ของขวัญวันเกิดพี่ธัน…พี่ฟูซื้อแล้วใช่มั้ยคะ”
เอ๊ะ! ต้องซื้อด้วยเหรอวะ! มันไม่ใช่ผู้หญิง แล้วต้องเอาของขวัญวันเกิดไปทำไม
“นายปวิน!!!”
เสียงที่ห่างหายจากหูผมไปนานดังขึ้นให้ต้องหมดเวลางง แล้วต้องหันไปมอง ก่อนจะเห็นมือใหญ่ๆคว้าหมับเข้าที่แขน แล้วทันใดนั้น มันก็จับลาก ลาก ลาก
“เฮ้ย! เดี๋ยวๆ จะไปไหนเนี่ย!!!” ผมร้องถาม ให้มันหันกลับมามอง ตาดุๆของมันส่อแววเอาเรื่องอย่างที่เคยพบเห็นบ่อยๆ
“เราต้องคุยกัน…เรื่องกิ๊ก” คำสุดท้ายแทบกระซิบ แล้วจากนั้น ชีวิตน้อยๆของลูกแกะผู้แสนน่าสงสารอย่างน้องถ้วยฟูก็ตกอยู่ในกำมือหมาป่าร้ายใจโฉดนามว่าธันวา
แต่นั่นเรื่องหนึ่ง ส่วนอีกเรื่องหนึ่งคือเรื่องที่ผมเพิ่งคิดได้…
ธันวา…เกิดเดือนธันวาคม ต้องได้ของขวัญในเดือนธันวาคม และแน่นอนว่ามันคงต้องตัดเค้กในเดือนธันวาคม ซึ่งนั่นหมายถึงอาจมีงานกินเลี้ยง ปาร์ตี้ และฉลองความแก่ในเดือนธันวาคม …พร้อมหน้าพร้อมตากับ บุพการีผู้ตั้งชื่อมันว่า ธันวา
นี่คงไม่ได้หมายความว่า กูต้องไปถวายบังคมเสด็จป๋า เสด็จแม่ของมันอีกหรอกนะ…
ฮ่วย!!!
ทูบีคอนตินิ๊ววววววววว
……………………..
ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตามทุกตอนที่ผ่านมานะคะ แต่ทีนี้มีเรื่องต้องแจ้งนิดนึง คือว่าตั้งแต่พรุ่งนี้บัวต้องไปอยู่หอ เพราะว่าจะเริ่มฝึกงานวันจันทร์ แล้วก็ไม่รู้ว่าเน็ตจะเป็นยังไงมั่ง :o12: เพราะฉะนั้น พาร์ทหน้า อาจจะมาช่วงคืนวันศุกร์หน้านะคะ เพราะจะกลับบ้านวันศุกร์ล่ะ
ขอโทษด้วยที่ไม่สะดวกมาลงนิยายนะคะ :impress3:
แล้วเจอกันน้า
-
หายไปนานเลย เเต่มาต่อยาวเเบบนี้
รักตาย ถ้วยฟูร้ายมากเดี๋ยวจะมาเสียดายที่ธันตอนหลังนะ
:-[
-
ถ้วยฟูของป้า กลับมาแล้ววววว :กอด1: :กอด1:ถ้วยฟู
ถ้วยฟูน่าร๊ากกกกก
+1 คนแต่งค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุงคร้าฟฟฟฟไรเตอร์
งานนี้ถ้วยฟูงานเข้าแน่ๆ
:-[
-
จะรอร้อรอละกันครับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
เริ่มเข้มข้น :z2:
-
เรื่องสนุกและภาษาดีมากค่ะ ชอบค่ะ อ่านไปฮาไป
-
ตามมาให้กำลังใจบัวค่ะ :z2:
น้องฟู น้องฟู และน้องฟู น่ารักเป็นที่ซู้ดดดดด :impress2:
แต่ความซวยจะมาเยือนแน่ๆ ห้าห้า เพราะพี่ธันโกรธใหญ่แล้วววววว :fire:
-
อยากรู้จริงว่าเรื่องเริ่มเลยเถิดตั้งแต่ตอนไหน เราว่าอาจจะหลายปีก่อนก็ได้
-
เอ้าถ้วยฟูงานเข้าซะงั้น :laugh:
-
ยาววววววๆๆๆๆๆๆๆ ..... ได้ใจ o13
อูย... สนุกค่ะคุณขา
อยากรู้ตอนหน้าจะมีแบบตบจูบ ๆ รึเปล่าน๊า....อิอิ :z1:
-
น่ารักเว่อร์มากอ่ะ
-
ถ้วยฟูน่ารักได้อีกอ่ะ ตอนที่ไปเดทกันนี้ตั้งใจป่วนเต็มที่เลยใช่ม่ะ
ไม่รู้ว่าอากาศร้อนหรือใจมันร้อนกันแน่
เล่นหึงพี่ธันซะควันออกหูขนาดนั้น :jul3:
แอบฮาตอนที่ถ้วยฟูพยายามแรด ไม่ไหวอ่ะ นั่งหัวเราะแทบตาย
แฟนใหม่ไปหาเรื่องแฟนเก่าแบบนี้ พี่ธันคงปวดหัวแย่เลย
ปล. ตั้งใจฝึกงานนะ +1 ให้เป็นกำลังใจ
-
มาต่อยาวแบบจุใจมากๆ ขอบคุณครับ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว จะรอวันศุกร์หน้านะ ขอให้สนุกกับการฝึกงานนะครับ
-
ขอให้หอที่น้องบัวอยู่ ใช้เน็ตได้ด้วยเถอะนะ เพราะว่ากว่าจะวันศุกร์
พวกเราคิดถึง ถ้วยฟูกับพี่ธันน่ะจ้า พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
ฟูเอ๊ย อยู่ดีไม่ว่าดี พีธันโกรธซะแล้ว
แต่ก็ดีนะ ถ้วยฟูมันจะได้รู้บ้างว่า อย่าเที่ยวไปยกพี่ธันให้ใคร ฮิฮิ
ชอบตอนเดท มีซับเหงื่อให้กันด้วย หวานเชียว
ไม่รู้ว่าอารมณ์หรือบรรยากาศมันพาไปนะ
กำลังหวานกันดีๆ ถ้วยฟูก่อเรื่องอีกจนได้
อย่างนี้พี่ธันควรลงโทษให้หนักนะ ฮิฮิ
วันเกิดพี่ธัน ถ้วยฟูจะโดนให้ทำอะไรน๊ออออ อยากอ่านเร็วๆจัง
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
จะหาเรื่องให้งานเข้าตัวเองทำไมย๊ะ..นายถ้วยฟู :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ถ้วยฟูง่า หางานให้ตัวเอง
ปล่อยให้เรื่องมันเกินเลยอ่ะดีแล้ว เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้นเองแหละ คริคริ
เปิดตา เปิดใจ ยอมรับในเรื่องที่เกินเลยแล้วกัน กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบตอนเดท น่ารักกกกกกกกกกกกก ถึงแม้ว่าอากาศมันจะร้อน
แต่มันก็แอบหวาน มีแอบหึงพี่ธันซะด้วย :-[
-
>//<
งื้ออ ฟูหึงไม่รุตัว
ยังมีหน้าไปท้าคนมาแย่งแฟนตะเองอีก
งานนี้นุ้งฟูเจอพี่ธันแน่ๆ
คริกๆ
มาต่อเร็วๆนะค๊า
จะมารอทุกวันเลยค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: งานเช้าแว้วววว
-
ถ้วยฟูฟฟฟู
พี่ธันโกรธแล้ว
เดี๋วยก้อเชียร์ให้พี่ธันกลับไปหากิ๊กซะเลย
เอาให้ถ้วยฟูสำนึกไปเลย
เนอะพี่ธันเนอะ
-
เอาละสิ ถ้วยฟูเอ๊ยย
งานเข้าอย่างแรง เหอเหอ
-
กรี๊ดด..น้องฟูงานงอก ไม่รู้ว่ากิ๊กมาฟ้องอะไรพี่ธัน
กิ๊กเค้าอาจจะเคลียร์กับพี่ธันแล้วก็ได้...รู้แต่ว่างานนี้น้องฟูคงโดนพี่ธันซักยาวววว
ปล..รออ่านต่อจ้าาาา o13
-
ขยันสร้างงานจริงนะฟูเอ๋ย
:laugh:
-
:L2:
โอ่ยยยยยยยยยยย
ไม่ได้อ่านนาน
งื้อออออออออ
ถ้วยฟูน่ารักไปนะคะ
ฮ่าๆๆ เมื่อไรน้องฟูจะรับรักซักทีล่ะคะ
เลิฟคุณป๋าอ่ะ
แบบ ... คุณป๋าเป็น ซับพอร์ทเตอร์นะ
ฮ่าๆๆ น่ารักจังเลยอ่ะ
แล้วเรื่องน้องกิ๊ก นะ
ระวังพี่ธนจะโกรธมากนะคะ
วันเกิดพี่ธัน เอาถ้วยฟูผูกโบว์ดิ
ถ้าคิดของขวัญไม่ออกอ่ะนะ นี่แนะนำ
ฮ่าๆๆๆ
^^
-
ดีใจที่มาอัพคร้าบ จะเรียกถ้วยฟูในตอนนี้ว่าไรดีว้า
"หาเหาใส่หัว" น่าจะเหมาะ? หรือ "แกว่งเท้าหาเสี้ยน" ก็ไม่เลว จริงมะคร้าบ? อิอิ
แต่งดีครับ จิกกัดพอเป็นกระสัยโคตร แต่ถ้วยฟูนี่ไม่ได้ออกสาวไม่ใช่เหรอครับ แต่ตอนนี้ทำไมส๊าวสาว~ รับไม่ได้อ๊า! :serius2:
-
ฟูแทนที่จะผลักพี่ธันให้แฟนเก่าดูถ้าจะเข้าตัวมากกว่า :m20:
-
ถ้วยฟูมานรนหาที่ซะจริงๆ
หลงรักถ้วยฟูค่ะ
-
:laugh: หางานเข้าเองนะ ถ้วยฟู
-
พึ่งได้มาอ่าน นายธันน่ารักดีค่ะ ถ้วยฟูก็น่ารักบ้าๆบอๆดีแท้เชียว
เป็นกำลังใจให้นะคะ รออ่านตอนต่อไปจ้า..
-
+1 ให้ไรต์เตอร์ จะได้มาต่อตอน 10 ไวๆนะครับ
-
แอร้ยยยยย
มาแล้ว ๆ ๆ ๆ
+1 นะจ๊ะ อ่านไปยิ้มไปเลย อิอิ
..
-
ช่วยสงสารถ้วยฟูอีกแรง ช่างขยันหาเรื่องเข้าตัวได้ ไม่ขาดวรรคขาดตอนจริงๆ นับถือนับถือ ปลาหมอตายเพราะปากจริงๆเลยถ้วยฟู สม สม สม สม :m20: :m20: :m20:
-
ถ้วยฟูน่าร๊ากกกกกกกกกกได้อีกอ่ะ :m3:
ตอนที่ไปเดทกัน ตั้งใจป่วนเต็มที่เลยใช่ม๊าา
ไม่รู้ว่าอากาศร้อนหรือไง เล่นหึงพี่ธันซะน่ารักจริงเชียว :jul3:
แล้วยังแอบมีหวานๆใส่กันด้วย อิอิ~ :-[
ฮาตอนถ้วยฟูพยายามแร๊ดแรด แฟนใหม่ไปหาเรื่องแฟนเก่าแบบนี้ พี่ธันคงปวดหัวแย่เลย :laugh: ไม่ไหวจริงๆ น่าหมั่นเขี้ยวชะมัด
งานเข้าแล้วววน้องถ้วยฟู พี่ธันโกรธน่าดูเลยนะเนี่ยยยย จะโดนอะไรก็ไม่รุ จะมีจ๊วบๆให้หลาบจำสักทีไหมนะ :m12:
หึหึ~ วันเกิดว่าที่สามีทั้งที .. ถ้วยฟูจะเตรียมไรให้คุณพี่ธันวานะ :confuse:
ว่าแต่... เพื่อนโจนี่ทำตัวน่าสงสัยจริงๆนั่นแหละ :m26:
Ps. ตั้งใจฝึกงานนะ เป็นกำลังใจให้ :L2:
-
ถ้วยผูยนารักเกิน :m20:
-
คนแต่งสู้ๆ ไว้มาต่ออีกก็ได้ค่ะ
ถ้วยฟู กะจะแกล้งเขากลายเป็นหึงแทนซะงั้น
แล้ววันเกิดว่าที่สามีเอาอะไรให้ละ
แนะนำว่าเอาโบว์มาผูกตัวเอง
แล้วยกให้พี่ธันเป็นของขวัญ
รับรองไม่มีปฏิเสธ
-
มาต่อ่ร็วๆนะ o13 o13
-
แผนของถ้วยฟู นี่สงสัยจะไม่ได้ผล ซะแล้วมั้ง
ที่ตลาดสามชุก แอบหวานกัน น่ารัก ~ :-[
มีเช็ดเหงื่อให้กันด้วย แถมถ้วยฟูเลือกมะม่วงให้อีก
เตรียมตัวเป็นสะใภ้ที่ดีแล้วใช่มั้ย 55555
อยากรู้แล้วอ่ะ ถ้วยฟูจะเอาอะไรให้พี่ธัน
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
ถ้วยฟูเอ้ยยย จะรอดมั๊ยย 555
คิดจะเอาพี่ธนไปคืนให้แฟนเก่าเนี่ยยยย
-
สนุกดีค่ะ ชอบขนมถ้วยฟูนะจ๊ะ
รอติดตามต่อไปค่ะ :L2:
-
ถ้วยฟูน่ารักกกกกกกกกกก
แต่ก็ขยันหางานมาเข้าตัวเองจริงๆ :laugh:
พี่ กับ ฟู ฟู กับ พี่ น่ารักกกเท่าโลกก
-
นุ้งถ้วยฟูจ๋า น้องฟูอย่างงั้น ถ้วยฟูอย่างงี้
กีซซซน่ารักที่ซู้ด เด็กอะไรเนี่ย ไม่แปลกเลยที่คุณป๊ะกับแม่ของพี่ธันวา
จะหลงว่าที่ลุกสะใภ้ม๊ากมากกกกกกกกกกกกกก ไม่สวมสร้อยพระก็เอาแหวนพร้อมสร้อยไปแทน
นะลูก
แหมออกเดทซะ ถึงจะร้อนแต่พี่ธันวาก็สู้ตายเนอะ อิอิตามใจทุกสิ่งอัน
แล้วตอนนี้แผนจะทำลายการเป็นสะใภ้ของคุณป๊ะก็เริ่มขึ้น
เด็กน้อยหาเรื่องให้พี่ธันวาโกรธแล้วเข้าให้ เรียก ปวินซะเสียงดัง ครึๆ
งานนี้โดนลงโทษแน่ๆ ดื้อนักเจ้าแผนการ ปล้ำเลยๆๆคะพี่ธันวา
“เอาแบบยังไม่สุกนะ พี่ไม่ชอบกินสุก”
“แต่ฟูชอบ”
>>ลูกคุณนายปานดาว....เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้น่ารักกกกกกกกกกกกก
“วันนี้…พี่สนุกมาก”
“ฟูก็ด้วย ขอบคุณที่พาไป”
>>ลืมแผนการแกล้งพี่ธันวาเลยชิมิคะลูก ก็นะสนุกจนเพลิน :-[ :impress2:
แค่นี้พี่ธันก็ชื่นใจแล้ว
+1 คะ
-
ฟูเอ๊ย ได้แฟนหล่อเลิศหรูดูดีก็ดีล่ะ
ทำไมต้องหาเรื่องให้พี่ธันโมโหเนี่ย
แล้วของขวัญ อย่าลืมนะ!,,
-
ง่า...........อยากอ่านต่อไวๆ
-
น่าร๊ากกกกกกกกก :-[
มาต่อไวไวนะ
-
น่ารักจัง ขนมถ้วยฟู ฮุฮุฮุ
ได้ฤกษ์(เขียนถูกป่าวหว่า)มาคอมเม้นครั้งแรกหลังจากเป็นภูติผีสถิตอยู่นานนม..แหะๆ
รู้สึกเหมือนถ้วยฟูจะชอบหางานทำบ่อยๆนะเนี่ย เหอๆ...
นายปวิน!!! เสียงดังมาแต่ไกล มาพร้อมโปรโมชั่นลากฟรี ฉุดฟรีด้วยนะเออ...
...คุณพี่กิ๊กไปพูดอะไรกับพี่ธันไว้ล่ะนี่ เอ๊ะ!! รึไม่ได้พูด พี่ธันอาจจะรู้ได้เองเหมือนอัปดุล (แต่ยังไงก็ตู้มใหญ่แน่ฟูเอ๊ยย)
แล้วเดือนธันวา...ก็มาพร้อมกับวันเกิดพี่ธันวา และของขวัญของน้องถ้วยฟู พูดแล้วอยากอ่านตอนวันเกิดจังเลยเน้ออ ฮ่าฮ่าฮ่า
อยากรู้ว่าพี่ธันจะได้อะไรเป็นของขวัญ (ก็ดูแต่ละความคิดของน้องถ้วยฟูสิ ฮ่าฮ่าฮ่า)
อ่านเรื่องนี้แล้วมึนกับความเมาของถ้วยฟู คนอะไรทั้งมึนทั้งเมาทั้งกวนทั้งฮาแต่ยังน่ารักได้(อีกกกกก)
สงสัยว่าคุณป๋ากับคุณม๊าของพี่ธันจะชอบถ้วยฟูเพราะความน่ารักแบบเมาๆมึนๆนี่แหล่ะ ฮาาาา
และสุดท้ายยยย...บทพี่ปอมหายไปไหนนน พี่ปอมจงมีบท จงมีบท จงมีบท :call: :call: :call:
-
หนูถ้วยฟูน่ารักมากมายค่ะ อ่านรวดเดียวเก้าตอนเลยอ่านสนุกอ่านเพลิน ยอดเยี่ยมอย่างร้ายกาจค่า
เป็นกำลังใจให้และรอตอนต่อไปนะค่ะ
-
อ่านจนถึงตอนปัจจุบัน
เรื่องระหว่างสองคนนี้เกิดได้เพราะความคิดไปเองล้วนๆ :laugh:
คิดเองเออเอง กันไปทั้งนั้น
แต่คิดไปคิดมา กลายเป็นของจริงซะได้
ถ้วยฟูออกแนวปากแข็งนะ หึงเค้าขนาดนั้นบอกไปเลยเซ่
พี่ธันออกจะน่ารัก เซ็กส์ซี่ ขี้เล่น เป็นกันเองขนาดนั้น
อย่าปล่อยให้ใครคาบไปกินนะ 55555
-
แวะมาเยี่ยมถ้วยฟูกับคุณพี่ธันค่า :-[
-
ไม่ว่ากันแต่อย่าหาย
ตั้งใจทำงานให้เต็มที่
กลับมาอีกทีก็มาแบบยาว ๆ กันเลยจะดีมาก
-
:o8:อย่าบอกนะว่าน้องกิ๊ฟ มาตกลงยอมแพ้ให้ถ้วยฟูเพราะเห็นแก่ความน่ารักของถ้วยฟูน่ะ อิอิ
-
ถ้วยฟูอย่ามัวแอ๊บเลย ผู้ชายดีๆ อย่าให้เสียของ
-
เมื่อไหร่จะวันศุกร์ซะที ขอแบบยาวๆเลยนะคร้าบ pleaseeeeeeeee
-
ตามอ่านทันแล้วจ้า
สนุกมากมายเลยเรื่องนี้
เจ้าฟูปาก...ได้ใจจริงๆ
นายธันก็นะน่าสงสารต้องมารับมือกับคนอย่างเจ้าฟู
เรื่องนี้สนุกสุดๆ
พี่อ่านรวดเดียวเลย สนุกจริงๆ
รออ่านตอนต่อไปแทบไม่ไหว
เป็นกำลังใจให้จ้า สู้ๆ
-
:o8: ชอบอ่า ๆๆ ๆ ๆ>[ ]<
มาต่อๆๆ ๆเร็ว ๆ ๆๆนะคร๊า บ บบบ บ :impress2:
สู้ว ๆ ๆ ๆ-w- น้องฟูมันแรง งงง ฮ๋า ๆ ๆ ๆ ๆ o18
-
น้องฟูํ~~~~
เดี๋ยวกูโดนพี่ธันตบจูบหรอก
ข้อพยายามยัดเยียดว่าที่สามีตัวเองให้คนอื่น :z13:
-
ถ้วยฟูหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว
น้องบัวโชคดีกับการฝึกงานนะค่ะ
-
ออกเดท
สามชุก
แอบหึง
ห้า ห้า ห้า
ฟูเอ้ยยยยยยยยยยยยยย
จะน่ารักไปไหน
ถวายตัวเป็นของขวัญวันเกิดให้พี่ธันซะดี ๆ ถ้วยฟู
หุ หุ
-
คนแต่งหายยยยย ><"
ฝึกงานท่าจะเวียร์
สู้ ๆ ครับ ^^"
..
-
น้องถ้วยฟูคะ รุ้จักสำนวน ปลาหมอตายเพราะปากไหมคะ :laugh:
-
ถ้วยฟูขราาาา
มาไวไวซิคร่ะ
o18 o18
-
สนุกมากๆๆๆๆๆ o13
รีบๆมาต่อนะ ชอบถ้วยฟูจังเลย :impress2:
-
มารอน้องฟูจ้า
-
:z2: :z2:
มาเต้นรอน้องถ้วยฟู
-
เข้ามารอถ้วยฟูค่ะ
เห็นน้องบัวบอกว่า
วันนี้ตอนดึกๆ
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 10
By : Dezair
…………………….
“ไปบอกกิ๊กว่ายังไง”
หลังตึกเรียนนั้นเงียบแสนเงียบ แต่ทั้งอย่างนั้น ไอ้คุณพี่ธันวาก็ยังทำ 3 ต. ได้แก่ ตะคอก ตะโกน ตวาดใส่น้องถ้วยฟู ชายหนุ่มตัวเล็กๆอย่างผม กระซิก กระซิก น่าสงสารจริงๆนะครับ
“ปวิน!!! ไปบอกกิ๊กว่ายังไง!!!!”
“ก็…บอกว่า พี่ธันน่ะผัวฉัน…” ผมบอกด้วยน้ำเสียงสั่นๆฟังแล้วก็รู้ว่าเสแสร้ง และมันก็คงรู้นั่นแหละครับ มันถึงได้กระชากแขนผมแล้วบีบแรงๆ หน้ามันโหด ตามันดุ อันนี้น่ากลัวจริงๆ ขอบอก
“ปวิน!!!!”
“ก็ได้ๆ…ก็ไปบอกให้เขามาแย่งนายคืนอ่ะดิ ฉันไม่อยากจะอยู่อย่างงี้ไปจนกว่านายจะจบหรอกนะเว้ย เป็นแฟนอะไร นรกสิ้นดี เดี๋ยวก็มีของรับขวัญ เดี๋ยวก็พบปะหน้าตาพ่อผัวแม่ผัว เดี๋ยวก็อย่างงั้น เดี๋ยวก็อย่างงี้ ปวินคนนี้เกิดมาเป็นผู้ชาย ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นเกย์คู่กับนาย เข้าใจชัดมั้ย!”
มันนิ่งไป หน้าหล่อๆขึ้นสันกรามชัดเจนอย่างที่บอกให้รู้ว่ามันกำลังระงับอารมณ์ด้วยการข่มกรามแน่น สายตาที่มองมา เต็มไปด้วยร่องรอยของแววผิดหวัง และโกรธเคือง
“ตามใจ”
ไอ้คุณพี่ธันวามันพูดแค่นั้นก็หมุนตัวเดินหนีออกไป ทิ้งผมไว้กับคำพูดของมัน
‘ตามใจ’
ก็แน่ดิ!! ก็ต้องตามใจกูอยู่แล้ว เรื่องนี้มันเรื่องของกูเว้ย!! จะให้ตามใจมึงรึไงห๊า!!!
……………………….
ผมพูดชัดใช่มั้ยว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของผม ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องของผม เป็นเรื่องของผมคนเดียว ขนาดไอ้พี่ธันวายังไม่เกี่ยว แล้วทำไมวะ…ทำไม…ทำไมครับน้องเมมมมมม!!!!!
“น้องของธันเขามาบอกแม่ว่า แฟนเก่าธันกลับไปขอคืนดี จริงรึเปล่าถ้วยฟู” พอดีว่าสอบมิดเทอมเสร็จมันก็ใกล้กับวันหยุดช่วงสิ้นปีไปจนถึงปีใหม่ คณะผมเลยให้หยุดต่อยอดกันไปเลย แต่ไอ้หยุดต่อยอดเนี่ยแหละ ที่มันทำให้ผมต้องอยู่บ้าน และนั่นทำให้ผมว่างพอที่คุณนายปานดาวจะเรียกไปคุย
“ก็…ตามนั้นแหละแม่”
น้องเมนะน้องเม!! ถึงขนาดมาบอกแม่พี่เชียวเหรอครับ!! ห๊ะ!!
“ตามนั้นน่ะ ตามไหนยะ! นี่ ถ้วยฟู! เรื่องแค่นี้ก็ต้องให้แม่บอกเหรอ ว่าควรทำอะไรไม่ควรทำอะไร ธันเขาเป็นคนดี น่ารักจะตาย ถ้ายังปล่อยให้หลุดมือ ก็มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละ! แล้วลูกก็ไม่ใช่คนโง่ แม่รู้จักถ้วยฟูดี” ผมหันมองหน้าแม่ที่เป็นเดือดเป็นร้อนกับเรื่องที่แฟนเก่าไอ้พี่ธันมาตามขอคืนดี แล้วชักหงุดหงิด
แม่ไม่รู้รึไงว่าผมกำลังดึงตัวเองกลับมาสู่การเป็นปุถุชนชายหนุ่มผู้ธรรมดา ผมจะเติบโตไปเป็นผู้ชายที่แต่งงานมีครอบครัวกับผู้หญิง มีลูกชายหน้าตาดี มีลูกสาวแสนสวย ทำไมเรื่องแค่นี้แม่ไม่เข้าใจผมวะ!!
“แม่อยากให้ฟูเป็นเกย์มากนักเหรอ!” มันน่าหงุดหงิดนะครับ ที่ความพยายามของตัวเองถูกคนอื่นมองข้ามทั้งที่ผมคิดแทบตายว่าจะทำยังไงให้ผมกับไอ้พี่ธันหลุดออกจากวงจรอุบาทว์นี่ได้อย่างที่พวกพ่อแม่ไม่เสียหน้า แต่แล้วสิ่งที่ทำกลับไม่มีประโยชน์เพราะไม่มีใครเห็นค่า ไอ้พี่ธันก็ไม่เอาด้วยจนทะเลาะกันมาแล้ว แล้วนี่แม่ยังมาคาดคั้นให้กลับไปรักกับมันอีก! ทำไมไม่เข้าใจวะ! ว่าลูกแม่เป็นผู้ชาย!!!!
“ฟูไม่ได้อยากเป็นเกย์นะแม่!! ทำไมแม่ไม่เข้าใจ!!” แม่อึ้งไปกับการโวยวายของผม การนิ่งงันและเงียบกริบของผู้หญิงตรงหน้าทำเอาผมต้องหันมอง และทันทีที่เห็นสีหน้าของแม่ ความโมโหในใจผมก็หายไปทันที มันเหลือแต่ความโหวงเหวงและรู้สึกผิด ได้แต่ส่งมือออกไปแตะเข้าที่แขนของแม่ แล้วหลุบตาลงต่ำ
“ฟู…เอ่อ ฟูไม่ได้…”
“ถ้วยฟูคิดว่าแม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เหรอ…ถ้วยฟูคิดว่าแม่อยากให้ถ้วยฟูเป็นเกย์ใช่มั้ย”
“ถ้วยฟูรู้รึเปล่า ตอนแรกที่แม่ได้ยินที่เขาพูดกันทั้งคณะ คนนั้นคนนี้มองแม่แล้วซุบซิบว่าลูกแม่มีแฟนเป็นผู้ชาย แม่ถึงกับเดินไม่ไหวเลยนะ” คำพูดของแม่ ทำเอาผมกลืนน้ำลายไม่ลงคอ ได้แต่เงยหน้ามอง เห็นแม่ตัวเองเหลือบตาขึ้นมองเพดาน เหมือนจะพยายามไล่น้ำตาให้กลับลงไป ก็ทำเอาฝืดไปทั้งคอ
“ยิ่งเห็นธันห่วงมากขนาดนั้น แม่ก็รู้แล้วว่าถ้วยฟูลูกแม่มีแฟนเป็นผู้ชายจริงๆ แม่พูดไม่ออก ได้แต่เดินกลับมาที่รถแล้วก็คิดว่าจะบอกพ่อยังไงดี แต่เชื่อมั้ย แม่ยังไม่ทันพูดด้วยซ้ำ น้ำตาก็ไหลลงมาพ่อตกใจใหญ่ถามแม่ว่าแม่เป็นอะไร แม่ร้องไห้ แม่เสียใจนะถ้วยฟู…แม่มีลูกชายสองคน แม่ก็อยากเห็นลูกชายแม่แต่งงาน แม่อยากช่วยคิดการ์ด อยากช่วยจัดงานแต่ง อยากช่วยเชิญคนนั้นคนนี้มาร่วมงาน แล้วแม่…แม่ก็อยากรดน้ำสังข์ให้ถ้วยฟู…” น้ำเสียงแม่สั่นเหมือนจะร้องไห้ ยิ่งทำให้เจ็บที่ใจตัวเอง
“แม่…ถึงขนาดซื้อผ้าไหมแล้วรู้มั้ย ถ้าเป็นงานของถ้วยตวง แม่จะใส่สีเขียวอ่อน เพราะว่าถ้วยตวงชอบสีเขียว งานของปุยฝ้าย แม่จะใส่สีชมพู เพราะว่าปุยฝ้ายชอบสีชมพู แล้วงานของถ้วยฟู…แม่จะใส่สีฟ้า ถ้วยฟูชอบสีน้ำเงินใช่มั้ย สีน้ำเงินมันเข้มไป เลยตั้งใจจะใส่สีฟ้าแทน…”
ก้อนแข็งๆก่อตัวขึ้นจุกอยู่ที่คอผม มันร้อนผ่าวและบาดเนื้อ ผมได้แต่อ้าปากเหมือนจะพูด แต่ไม่รู้จะพูดอะไร เมื่อแม่ยังเอาแต่ยิ้มบาง แต่ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำใส
“วันนั้น ก่อนที่ถ้วยฟูจะกลับบ้าน แม่ร้องไห้จนพ่อถามว่า แม่รักถ้วยฟูเพราะว่าถ้วยฟูเกิดเป็นลูก หรือรักถ้วยฟูเพราะว่าถ้วยฟูเกิดเป็นผู้ชาย…” คราวนี้แม่หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้ผม น้ำตาที่คลอถึงกับกลิ้งลงมา
“แม่หยุดร้องไห้เลยนะ เพราะคำพูดของพ่อ…ถ้วยฟูเป็นลูกแม่ อะไรที่ถ้วยฟูมีความสุข แม่ก็มีความสุข แล้วธันเขาก็เป็นคนดี เขาน่ารัก แม่ดูออก”
เขาว่ากันว่า คนเป็นพ่อเป็นแม่ใจกว้างยิ่งกว่ามหาสมุทร ถึงจะเค็มเป็นบางเวลา แต่ความยิ่งใหญ่ไม่แพ้แปซิฟิกแน่นอน ผมขยับเข้าไปนั่งโซฟาเดียวกับแม่ แล้วกอดแม่ไว้ แม่ผมเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ หุ่นแม่อวบๆ น่ารัก กอดเหมาะมือ ถึงแม่จะชอบคิดเองเออเอง ถึงแม่จะชอบทำตาวาววับเวลาเห็นผู้ชายหน้าตาดี ถึงแม่จะชอบถามถึงไอ้พี่ธัน หรือพี่ปอมมากกว่าถามถึงผม
แต่ทั้งอย่างนั้น แม่ก็เป็นผู้หญิง…ที่วิเศษกว่าผู้หญิงคนไหนในชีวิต
“ไหนว่าแม่หยุดร้องแล้วไง ร้องทำไมอ่ะ เดี๋ยวพ่อกลับมาเห็น เข้าใจผิดว่าฟูทำอะไรแม่ ฟูไม่โดนด่าเหรอ อย่าร้องสิแม่”
ผมได้แต่กอดปลอบ แต่แม่ก็ยังร้องไห้อยู่กับอกผม น้ำตาของแม่ซึมลงกับเสื้อ มันอุ่นจนร้อน และทำเอาผมแทบบ้ากับความร้อนแบบนี้ แม่ร้องไห้…แม่ร้องไห้เพราะเรื่องของผม แม่ร้อง…เพื่อให้ผมรู้ว่า แม่…ไม่ว่าจะร้องไห้สักเท่าไร ไม่ว่าจะเสียใจสักเท่าไร เพื่อลูกของแม่แล้ว แม่ก็ยัง ‘ให้’ ได้เสมอ
แล้วอย่างนี้ ผมจะทำยังไงดี
บอกความจริงกับแม่ ผู้หญิงคนที่อุตส่าห์ทำใจกับทางเดินผิดวิสัยผู้ชายของผม บอกความจริงกับป๋าและแม่ของไอ้พี่ธัน สองคนนั่นเองก็คงไม่ต่างกัน
ไม่ว่าจะพ่อแม่ของผมหรือของหมอนั่น ต่างก็ ‘พยายาม’ เพื่อจะก้าวผ่านมุมมองของสังคมที่ปิดกั้น ออกมายืดอกยอมรับสิ่งที่เป็นไปของลูกชายสองคนของพวกเขา
แล้วถ้าอย่างนั้น ผมจะทำเป็นเมินเฉย ‘ความพยายาม’ ของพวกเขาได้เหรอครับ ผมจะกล้าทำลายน้ำใจของพวกเขาที่อุตส่าห์ทำใจเพื่อพวกผม ด้วยการบอกความจริงทั้งหมดแล้วปล่อยให้สิ่งที่พวกพ่อแม่อุตส่าห์เสียสละความรู้สึกส่วนตัว กลายเป็นเรื่องที่สูญเปล่า
ทำได้เหรอครับ ผมจะทนบอกความจริงเพื่อทำร้ายน้ำใจเหล่านั้นได้เหรอ
ถ้าผมทำได้…
ยังควรจะเรียกผมว่าเป็น ‘ลูก’ อยู่รึเปล่า
………………………….
พ่อผมเป็นคนรับช่วงต่อ เพราะพอพ่อเข้าบ้าน ก็ปรากฏว่าแม่ผมยังตาแดงอยู่ งานนี้คุณสุวิทย์เลยไล่บี้ลูกชายหน้าตาดีคนนี้ ว่าทำอะไรให้แม่ร้องไห้ แต่แม่ก็เอาแต่ยิ้มแล้วหัวเราะ ก่อนจะอ้อนให้พ่อพาขึ้นห้อง ไม่รู้งานนี้จะมี ‘รัตนวิจิตรจูเนียร์’ ออกมาอีกคนรึเปล่า
ส่วนผม หลังจากเจอน้ำตาแม่เข้าไป ไอ้ที่คิดว่าจะให้เรื่องโกหกทั้งหมดมันสิ้นสุดเสียที ก็กลายเป็นทำอะไรต่อไม่ออก นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงจะครึ่งชั่วโมงอยู่แล้ว ก็ยังตัดสินใจไม่ได้
…หรือจะโทร.ถามไอ้พี่ธันดีวะ…
แต่…
หมอนั่นบอกเมื่อตอนนั้นว่า ‘ตามใจ(ผม)’
ก็แต่อีกนั่นแหละ เรื่องนี้เป็นเรื่องของผมก็จริงแต่มันก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยนี่หว่า เพราะงั้นมันก็ต้องช่วยกันรับผิดชอบดิวะ! คิดได้แบบนั้น ผมก็คว้ามือถือขึ้นมากดเบอร์โทร.ออกหามันทันที ดังอยู่หลายรอบ จนจะตัดใจวางสายอยู่แล้ว ถึงได้มีเสียงรับสาย
‘ฮัลโล’ อาฮะ! มุดหัวอยู่รูไหน กว่าจะรับสายได้นะมึงเนี่ย!
“มีเรื่องจะปรึกษาว่ะ ว่างมั้ย”
ผมลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียงอย่างตั้งใจ คราวนี้เอาจริงว่าผมจริงจังมาก เขาว่ากันว่า คนเราพอโกหกเรื่องที่หนึ่งแล้ว เราจะโกหกเรื่องที่สองเพื่อเสริมแต่งความสมจริงของเรื่องที่หนึ่ง ชีวิตของผมตอนนี้ก็คงเป็นแบบนั้น แต่ที่ไม่รู้ คือตอนนี้ผมโกหกไปกี่ร้อยเรื่องแล้ววะ!!
‘ว่ามา’ แหม!! ทำมาเป็นเสียงกระด้าง ถ้าไม่ติดว่ามึงก็มีส่วนเอี่ยวนะ ไม่โทร.หาหรอกเว้ย
“คือ…” พอนึกถึงหน้าแม่ที่น้ำตาไหลเป็นทางแล้ว มันก็พาลให้พูดไม่ออก ผมคงเงียบไปนานมาก จนอีกฝ่ายส่งเสียงเรียกมากับสัญญาณ
‘เป็นอะไรรึเปล่า’
“เปล่าๆ คือ…ไงดีอ่ะ แบบ…ป๋ากับแม่นายเขารับเรื่องของเราได้ใช่มั้ย”
‘ตั้งใจจะพูดอะไรกันแน่’ มันย้อนถามให้ผมอึ้งไป เพราะผมเองก็ตอบไม่ได้ ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ น้ำตาแม่ คำพูดของแม่ ยังกระจ่างชัดในความรู้สึก
“ไม่มีอะไรแล้วอ่ะ แค่นี้แหละ โทร.มาหาแฟนสุดที่รักเฉยๆ เออ…เห็นน้องเมบอกว่าวันเกิดใช่มั้ย เดือนนี้ นี่มันสิ้นเดือนแล้ว นายเกิดวันไหนอ่ะ” ต้นเดือน ต้นเดือน ต้นเดือน ได้รวบยอดไปปีหน้าเลย!! เพี้ยง!!
’31 ธันวา’ เอ่อ….มะรืนนี้นี่หว่า
ก็ได้ๆ งั้นรวบของขวัญวันเกิดกับของขวัญปีใหม่ทีเดียวเลยนะเว้ย
“อยากได้ไร เดี๋ยวซื้อให้ก็ได้ น้องเมได้ไม่มา…”
‘ตอนนี้อยู่บ้านใช่มั้ย เปิดประตูให้ด้วย เดี๋ยวไปหา’ ผมพูดไม่ทันจบ มันก็เอ่ยแทรกก่อนจะวางสายไป สัญญาณถูกตัดไปแล้ว มีแต่เสียงดัง ตื้ดๆ อยู่กับหูผม บอกให้รู้ว่าไอ้พี่ธันวาวางสายแบบไม่มีการลาอะไรสักนิด
แต่เมื่อกี้มันบอกว่า …เดี๋ยวไปหา…
หมายความว่ามันจะมาหาผมงั้นเหรอ? มาหาผมตอนนี้?
ห้าทุ่มครึ่งเนี่ยนะ!!!!
……………………………
เกือบเที่ยงคืน รถของไอ้คุณพี่ธันวาก็มาจอดสนิทที่หน้าบ้านให้ต้องออกไปเปิดประตูใหญ่ให้มันเอารถเข้ามา จอดเรียบร้อย มันก็เดินนำเข้าบ้าน แถมเลยเถิดถึงขนาดเดินขึ้นห้องผมด้วย!
เอาวะ! คุยที่ห้องก็คุยที่ห้อง
ผมเดินตามมันเข้าห้องตัวเอง หมอนั่นยึดเก้าอี้โต๊ะเขียนหนังสือของผมเอาไว้ ส่วนผมเดินไปนั่งที่เตียงมุมห้อง เรานั่งมองหน้ากันอยู่อย่างนั้นร่วมห้านาทีได้ สุดท้ายก็เป็นผมเองที่ทนความอึดอัดไม่ไหว เอ่ยปากถามมัน
“เปลี่ยนบรรยากาศที่นั่งเล่นเหรอ”
“…เห็นโทร.ไปพูดแต่เรื่องไร้สาระ เลยมาหา สรุปว่ามีอะไร” ทำไมรู้สึกว่ามันดูเย็นชายังไงไม่รู้ ทั้งสายตา ทั้งคำพูด ทั้งท่าทาง เอ?...เกิดอะไรขึ้นหว่า
“ไม่มีไรหรอก ขี้เกียจโทร.หาไอ้เป้ เดี๋ยวมันถามเรื่องสอบ แล้วถ้าโทร.หาไอ้เอก ตอนนี้เวลามื้อดึกของมัน ขัดลาภปากคนมันบาป ส่วนไอ้โจ…ป่านนี้มันนอนฝันถึงพี่ปอมสุดหล่อไปแล้ว จะโทร.หาน้องเมกลางค่ำกลางคืน เดี๋ยวพี่ชายน้องเมจะมาเป่ากะโหลกเอา…” มันถอนหายใจเบาๆ แล้วมองผม ซึ่งผมกำลังมองมันอยู่ สายตาเราสองคนเลยประสานกัน
ใจถึงใ….จ….เอ่อ ตาดุจังเลยตัวเอง
เจอสายตาวิญญาณอาฆาตของมันเข้าไป ถ้วยฟูผู้แสนบอบบางก็เลยต้องก้มหน้าลง ไม่กล้าสู้หน้าใครสักคน ทั้งพ่อทั้งแม่ ทั้งไอ้พี่ธัน เรื่องมันมาตั้งขนาดนี้แล้ว ขึ้นหลังเสือแล้วมันลงลำบากจริงๆ ต่อให้ใครมีบันไดมาวางพาด ผมก็ยังไม่กล้าลงอยู่ดี ไม่ใช่กลัวตัวเองที่เจ็บตัว แต่กลัวคนอื่นจะบาดเจ็บต่างหาก
เตียงยุบลงตามน้ำหนักให้ผมรู้สึก เงยหน้ามองก็ปรากฏว่าไอ้คนที่เมื่อกี้นั่งอยู่บนเก้าอี้ ดันมานั่งข้างๆแล้ว แต่ทั้งอย่างนั้น กลับไม่ยอมมองหน้าผมแม้แต่น้อย
“นายอาจจะคิดว่าเราสองคนเป็นแฟนที่…ถูกสถานการณ์บังคับ แต่ถึงไม่เป็น ฉันก็เป็นพี่ชายของน้องรหัสนายอยู่ดี แล้วอีกอย่าง ฉันก็เป็นเพื่อนสนิทของลุงรหัสนายด้วยใช่มั้ย เหตุผลพอรึยัง ที่จะทำให้นายยอมบอกสิ่งที่คิดอยู่” คำพูดของมันพาเอาผมอึ้ง เพราะไม่คิดว่าไอ้คนหน้าดุที่ดีแต่หวงน้องไปวันๆ จะสนใจและห่วงใยผม ได้แต่ก้มหน้ามองมือบนตักตัวเอง ลำคอตีบตัน ไม่รู้ปลื้มปิติที่ไอ้คนข้างๆมันพูดจาดี หรือเพราะตัดสินใจจะพูดเรื่องที่เกิดขึ้นกันแน่
“ก็…วันนี้แม่ร้องไห้”
“หือ? แม่นายน่ะเหรอ” ผมได้แต่พยักหน้ารับ ไม่กล้าสู้หน้ามันเลย อายที่ตัวเองเป็นลูกประเภทไหนถึงทำให้พ่อแม่เสียน้ำตา โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้วยังโง่งี่เง่าอยู่อีก
“ฉัน…ขึ้นเสียงใส่แม่ ถามว่าอยากให้เป็นเกย์นักรึไง แล้ว…แล้วแม่ก็…ร้องไห้” ไม่รู้จะอธิบายแบบไหน แค่นึกถึงหน้าแม่ที่แดงก่ำแถมฉ่ำน้ำตา ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกเนรคุณ ที่ไม่เห็นบุญคุณของพ่อแม่ ยอมรับหรอกครับ ว่าถึงจะไม่ใช่มนุษย์ที่ดีนัก โกหกบ้างเพื่อเอาตัวรอด แกล้งเพื่อนบ้างเพื่อความสนุก แต่ทั้งอย่างนั้น ผมก็ไม่คิดว่าตัวเองต้องมาทำให้แม่เสียใจถึงขั้นเสียน้ำตาแบบนี้เลย
“ฉันไม่รู้มาก่อนว่าแม่พยายามมากแค่ไหนเพื่อจะรับเรื่องของเราให้ได้ แม่คิดมากแค่ไหนกว่าจะกล้าถาม วันนั้นที่เกิดเรื่อง แม่กังวลมากแค่ไหน แม่พยายาม…แม่…” มือผมกำแขนเสื้อไอ้คนข้างกายแน่น มันอึดอัดไปหมด มันเหนื่อย มันทนแทบไม่ไหว วันนี้ที่รับรู้ทุกอย่าง ยิ่งทำให้รู้สึกว่าผมเดินมายังเส้นทางที่แม้แต่เหลียวกลับไปเพื่อจะมองหาจุดเริ่มต้นของเรื่องราว ผมยังมองไม่เห็น ถ้าอย่างนั้นก็อย่าหวังว่าจะย้อนกลับไปเพื่อเริ่มต้นใหม่ใช่มั้ย
…แล้วผมจะทำยังไงดี ดันทุรังเดินต่อไปอย่างนั้นเหรอ…
ดันทุรังเดินต่อไป เพื่อให้ทุกอย่างมันย้อนกลับไปไม่ได้อย่างนั้นใช่มั้ย
“แม่ร้องไห้เพราะฉัน…” แค่คิดถึงน้ำตาแม่ ก็เหมือนจะร้อนวาบไปทั้งตัว โดยเฉพาะที่หัวตา ให้ต้องยกแขนขึ้นใช้แขนเสื้อเช็ด แล้วสูดน้ำมูกเบาๆ ผมไม่อยากร้องไห้ต่อหน้ามัน มันไม่ใช่เพื่อนสนิทแบบไอ้เป้ ไอ้โจ ไอ้เอก ไม่ใช่พี่ชายแบบพี่ตวง ไม่ใช่ฝาแฝดแบบปุยฝ้าย มันก็แค่…แค่…แค่คนที่เดินลงมาบนทางเดียวกับผม
มือใหญ่ดึงแขนผมลง ก่อนจะตามมาด้วยผ้าเช็ดหน้าสีเข้มที่เช็ดเบาๆบนหัวตา ในขณะที่ปล่อยให้ผมมองมันเงียบๆ
…มันอ่อนโยน ผมไม่เคยรับรู้ว่ามันอ่อนโยนแบบนี้ คิดแต่ว่ามันเป็นผู้ชายแข็งกระด้าง เป็นผู้ชายที่ทำได้แค่ออกโรงปกป้องน้องของมันไปแต่ละวันเท่านั้น
“แม่นายไม่ได้ร้องไห้เพราะนาย” มันบอกแบบนั้น แต่ผมยังส่ายหน้า เรื่องนี้มันผิดที่ผม(แถมด้วยความผิดของไอ้พี่ธันอีกหน่อยนึง…ผมไม่ยอมผิดคนเดียวล้วนๆหรอก) ถ้าผมไม่รั่วจนเกินพอดี ไม่คิดทำอะไรตื้นๆ หรือไม่คิดแม้แต่จะเข้าคณะนี้ มหา’ลัยนี้ เรื่องบ้าๆนี่จะไม่เกิดด้วยซ้ำ และแม่ก็ไม่ต้องร้องไห้
แค่คิดถึงเรื่องที่แม่ร้องไห้ ผมก็เกือบจะร้องไห้ตามแม่อยู่แล้ว แต่ไม่…ไม่ร้องไห้ต่อหน้ามันหรอก ผมไม่อยากร้องไห้ให้มันเห็น ไม่อยากให้มันเห็นตอนที่ผมอ่อนแอ ไม่อยาก….
“ถ้าอยากจะร้อง ก็ร้อง” แต่เพราะคำพูดประโยคนี้ของมัน เพราะสายตาอ่อนโยนของมัน เพราะฝ่ามืออุ่นๆของมันที่ลูบอยู่ข้างแก้ม เพราะ…เพราะอะไรอีกไม่รู้ รู้แต่ผมน้ำตาแตกทะลักทลายในวินาทีนั้นเอง
“ฮือ! ธัน…ฮือ…” มันดึงผมเข้าไปกอด ฝ่ามือใหญ่ๆลูบอยู่บนหลังเหมือนจะช่วยปลอบประโลม แต่ยิ่งทำให้ผมน้ำตาไหลเหมือนกับความกดดันหลายอย่างก่อนหน้านี้ที่อัดแน่นอยู่ในอกได้ระบายออกมาในวันนี้
“เพราะฉัน…ฮือ…แม่…ฮือ…” ผมกอดมันแน่น น้ำตาไหลซึมลงกับไหล่ของมัน ทั้งๆที่บอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ให้มันเห็น อย่าร้องไห้ต่อหน้ามัน แต่ทั้งอย่างนั้น ผมกลับหยุดร้องไม่ได้ ยิ่งรับรู้ว่าเวลาแบบนี้มีคนอยู่เคียงข้าง มีคนเอาใจใส่ มีคนคอยปลอบประโลม ผมก็ยิ่งหยุดอารมณ์เอาไว้ไม่ไหว
มารู้ตัวอีกที ก็ตอนที่น้ำตาเริ่มหมดเขื่อน เหลือแค่เสียงสะอื้นฮักๆเป็นเด็กสามขวบไม่ได้ของเล่น ถึงได้รับรู้ว่าตอนนี้ตัวเองปีนขึ้นมานั่งคร่อมตักมันแล้ว
มันผละออกจากผม ใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเดิมเช็ดบนแก้มให้เบาๆ ความอ่อนโยนของมันถ่ายทอดทางสายตา และการกระทำ ยิ่งทำเอาใจสั่นเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะได้รับสิ่งเหล่านี้
“ถ้วยฟู” ครั้งแรกของวันนี้ และในหลายวันที่ผ่านมาที่มันเรียกชื่อเล่นผม เรียกชื่อด้วยน้ำเสียงอย่างที่ทำให้แทบอยากจะร้องไห้อีกรอบ รอยยิ้มบางๆบนหน้ามัน ความอบอุ่นที่รายล้อมรอบตัวผม ชวนให้ลืมแม้กระทั่งว่าสถานการณ์ตอนนี้ ที่ผมกอดมันเอาไว้ นั่งทับตักมัน หรือแม้แต่มองตากับมัน แตกต่างกับที่ผมเคยทำกับไอ้เป้ ไอ้โจ ไอ้เอก หรือแม้แต่พี่ตวงกับปุยฝ้ายซะอีก
“ไม่ว่าจะเป็นยังไง ฉันอยากให้นายรู้ ว่าฉันอยู่ข้างนาย” มันเป็นความรู้สึกหวานๆในอก แบบที่ทำเอาต้องหลบสายตาเพราะทนรับความอ่อนโยนของมันไม่ไหว มันชวนให้เขิน ชวนให้อาย ผมไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกแบบนี้เป็นเมื่อไร ไอ้ที่เคยล้อใครๆต่อใครว่าแค่มองตาก็ทำหน้าบาง ตอนนี้ผมกำลังเป็นเอง
“ถ้วยฟู” ครั้งที่สองของวันที่ชื่อ ถ้วยฟู หลุดจากปากมัน
หน้าผมถูกมันประคองให้เงยขึ้น แต่สายตาผมยังหลุบต่ำเพราะไม่กล้ามองหน้ามัน และเพราะไม่มอง ก็เลย…
สัมผัสเบาๆบนแก้มซ้ายทำเอาสะดุ้งวาบ เหลือบตากลับมามอง ก็ปรากฏว่าสัมผัสนั้นจางหายไปในวินาทีเดียว เหลือแค่ไอ้คนที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ มันยังยิ้มบางๆส่งมาให้ ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง
มือหนากดศีรษะผมให้วางลงกับบ่าแข็ง ก่อนจะใช้มือนั้นลูบหัวผมเบาๆ มันไม่พูดอะไรอีกเลย นั่งฮัมเพลงเบาๆให้ผมซบไหล่แบบนั้น มือมันอุ่นช่วยให้ผ่อนคลาย เสียงหัวใจที่ดังสะท้อนอยู่ในร่างกายมันชวนให้สงบ ผมหลับตาลงท่ามกลางเสียงทุ้มๆที่ดังอยู่ข้างหู แต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะเข้าใจว่าเป็นเพลงอะไร
ครับ วันนี้ผมเหนื่อยเหลือเกิน วันนี้ที่รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ วันนี้ที่ร้องไห้ วันนี้ที่รู้สึกว่าตัวตนกำลังพังทลาย แต่ทั้งอย่างนั้นก็ดีใจที่คนที่อยู่เคียงข้างในวันแบบนี้คือหมอนี่
…ธันวา…
……………………..
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
กูหลับ!!!!!!!
หลับไปได้ยังไงวะ!!! หลับคาบ่าของหมอนั่นเนี่ยนะ!!! หลับไปได้ยังไง!!!!!!
“ตื่นแล้วก็ยกขาออกไปด้วย น้องชายนายตื่นก่อนเจ้าของอีก เด็กสมัยนี้ฮอร์โมนพุ่งกันขนาดนี้เลยรึไง”
เสียงทุ้มดังมาจากไอ้คนที่นอนหงายให้ผมก่ายอย่างกับหมอนข้าง แสงสว่างจากนอกห้องทะลุม่านสีน้ำเงินเข้ามาบอกให้รู้ว่าตอนนี้เช้าแล้ว ผมผงะออกจากหมอนข้างมีชีวิตทันที สองมือล้วงลงไปใต้ผ้าห่มแล้วปิดบังบางส่วนที่เคารพธงชาติตั้งแต่ยังไม่แปดโมง
…ลูกหนอลูก…วันนี้สมรรถภาพเสื่อมบ้างก็ได้ พ่ออายเขา!!!...
มันลุกขึ้นนั่ง เสื้อผ้าที่ใส่ไม่ใช่แบบเมื่อวาน เพราะมันเหลือแค่กางเกงขายาวตัวเดียว ส่วนเสื้อมัน…เสื้อมันไม่มี โชว์อกล่ำด้วยกล้ามสวย และซิคแพค เซเว่นแพ็ค โอ้ว!! หุ่นสยบกะเทยเลย แบบนี้!!
“จะทำในห้อง หรือจะไปทำที่ห้องน้ำ” มันหันกลับมาถามเสียงเรียบ เหมือนเป็นเรื่องธรรมด๊า ธรรมดาที่ผมกับมันจะคุยกันเรื่องแบบนี้แต่เช้า ผมได้แต่กระพริบตาปริบๆมองไอ้คนพูดแล้วถามตัวเองซ้ำๆ ว่ามันคือคนเดียวกับไอ้ผู้ชายคนเมื่อวานนี้รึเปล่า คนที่กอดผม ปลอบผม หรือแม้แต่คนที่…เอ่อ…หอมแก้มผม
“อ้อ...ให้ช่วยสินะ”
ไม่พูดเปล่า แต่มันพลิกตัวมาคร่อมผมเอาไว้ เฮ้ย!!!!!!! ทำไรเนี่ยมึง!!!!!!
“ถ้วยฟู…ว้าย!!!”
เสียงร้องดังลั่น พาเอาทั้งผมทั้งไอ้คนคร่อมหันมองไปที่ประตูห้องพร้อมกัน ก่อนจะเห็นคุณนายปานดาวยืนนิ่งอ้าปากค้างตาเหลือกโต เล่นเอาไอ้พี่ธันวารีบพลิกตัวกลับไปนั่งที่เดิมทันที ส่วนผมรีบลุกขึ้นนั่ง พูดไม่ออกเลยทีนี้ เมื่อวานเพิ่งทำแม่ร้องไห้ แล้ววันนี้จะทำแม่เลือดกำเดาไหลมั้ยวะเนี่ย
เสียน้ำตาแล้วยังมาเสียเลือด โอ้ว! ตำแหน่งลูกทรพีแห่งชาติตกเป็นของกูก็งานนี้
“แม่…แม่เห็นรถธัน เอ่อ…เลยเข้ามาดู…เอ่อ ตามสบายนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่ลงไปทำข้าวเช้าเผื่อแล้วกัน…เอ่อ หรือจะกินข้าวเที่ยงเลยดี…” ประโยคหลังของแม่เบาหวิวมากก่อนจะยิ้มให้พวกผมจากนั้นก็รีบปิดประตูจากไป ทิ้งให้ผมนั่งอึ้งที่เดิม ในขณะที่ไอ้คนข้างกายมันหลุดเสียงหัวเราะหึหึออกมาให้ได้ยิน
“หัวเราะไรวะ!” ผมหันไปถามเอาเรื่อง แต่มันไม่ยอมตอบ น่าหมั่นไส้ขนาดนี้เลยต้องหันไปคว้าหมอนมาทุบมันสักสิบที (ความจริงจะคว้าโคมไฟที่โต๊ะข้างเตียง แต่เกรงว่าของจะเสียหาย เลยเอาหมอนพอครับ หัวมันกับโคมไฟ ผมรักโคมไฟมากกว่า)
แล้วจากนั้นก็เป็นเสียงไอ้พี่ธันร้องโอดโอยเสแสร้งว่าเจ็บหนัก กับแค่ถูกหมอนตีเนี่ยนะ!! อุดจมูกมึงเลยดีกว่า!!!!
“มานี่ เล่นไม่เข้าเรื่อง!” มันโวยที่เห็นผมตั้งท่าจะเอาหมอนอุดจมูกมันจริงๆ แล้วดึงหมอนในมือผมก่อนจะโยนไปโดนประตูห้องดังตุ้บ!
“เฮ้ย!” ผมถลาจะเข้าไปเอา แต่มันดันโถมมาฉุดเอวผมเอาไว้แล้วล้มลงกับเตียง ผมงี้จุกจนพูดไม่ออก เพราะไอ้คนที่ทับอยู่ข้างบนตัวหนักโคตรๆ
“เล่นไรแต่เช้าวะ….เฮ้ย!!!!!” คราวนี้คนเปิดประตูเข้ามาคือพี่ตวง มันกำลังจะโวยแต่พอเห็นสภาพผมและแฟนสุดที่รักของผมแล้ว มันก็เปลี่ยนเป็นร้องเสียงดังลั่น ตาเหลือกโต ซึ่งแน่นอนว่าตามันโตไม่แพ้ผมแน่ พี่ตวงยกนิ้วชี้มาที่ผม ปากอ้าพะงาบๆ ก่อนจะถูกใครบางคนฉุดออกไป พร้อมกับส่งมือเข้ามาล็อคที่ลูกบิด แล้วปิดประตูให้
ม่ายยยยยยยยยยยยย!!! กูถูกเห็นอะไรเข้าเนี่ย!!!!!!
……………………
ต่อข้างล่างน้า
-
เจี๋ยมเจี๊ยมกันเลยทีนี้
ไม่มีอารมณ์ทะเลาะอะไรใดๆอีก ผมกับไอ้พี่ธันรีบลงมาข้างล่าง ปรากฏว่าเจอพี่ตวงนั่งหน้าบูดอยู่ที่โต๊ะกินข้าว มียัยปุยฝ้ายคอยปลอบใจลูบหลังลูบไหล่ มีพ่อกำลังบั่นทอนความหงุดหงิดด้วยการพูดคุยอะไรสักอย่าง ส่วนแม่กำลังทำกับข้าวอยู่หน้าครัว และพอหันมาเห็นผมกับไอ้พี่ธัน แม่ก็ร้องออกมาว่า
“อุ้ย! ทำไมเร็วจัง” แม่คร้าบ!!! ไม่ใช่อย่างที่แม่คิด ฮือ!!!!!
“คือ พี่ตวง….” ไม่อยากเถียงแม่ ผมรีบเข้าไปนั่งประจำที่ ส่วนไอ้พี่ธันทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างพ่อ
“ไม่ต้องมาพูด!! รู้มั้ยว่ามันผิดแค่ไหน ไอ้เรื่องชิงสุกก่อนห่าม…ว่ายังไง ธันวา” อ่า วันนี้พี่ตวงสุดที่รักมาแรง เรียกชื่อจริงกันเลย
“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ฟูกับพี่ธัน ไม่มีวัน ‘ห่าม’ อยู่แล้ว จะรอทำไม” ยัยปุยฝ้ายบ่นเบาๆมือยังคอยนวดไหล่นวดแขนพี่ชาย ผมเห็นมือมันแล้วนึกออกทันที นี่เอง! มือที่ยื่นเข้ามาล็อคกลอนที่ลูกบิดเมื่อกี้
“ปุยฝ้าย!! ไม่ต้องมาเล่นลิ้นกับพี่!! พี่สั่งแล้วใช่มั้ยถ้วยฟู ว่าห้าม…ห้ามถึงขนาดไหน! แล้วเมื่อ…เมื่อกี้มันอะไร!!!” อย่างงี้เรียกว่าพี่ผมโกรธจริง โมโหจริง มีไม่บ่อยหรอกครับ ที่มันจะโมโห แต่ถ้ามันเป็นขึ้นมาแล้ว บอกได้คำเดียวว่าขนาดพ่อกับแม่ยังหลบ
“เมื่อกี้เล่นกัน”
“เล่น!!! ถ้วยฟูใช้คำว่าเล่นอย่างนั้นน่ะเหรอ!!!!ไอ้ที่…ไอ้ที่…โว้ย!!! ธันวา!! ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้นายขึ้นห้องถ้วยฟูอีก!!!”
“ได้ไง!!!” ไม่ใช่ผมและไอ้พี่ธันที่ร้องเรียน แต่เป็นยัยปุยฝ้าย ผู้ซึ่งไม่น่าจะมีส่วนได้ส่วนเสียใดๆ แต่กลับโวยขึ้นมาซะงั้น
“ฟูกับพี่ธันเป็นแฟนกัน! พี่ตวงจะห้ามแบบนี้ไม่ได้!! คนรักกันกอดกันเป็นเรื่องปกติ แล้วสองคนนี้ก็เป็นผู้ชายด้วย จะเสียหายอะไรตรงไหนห๊ะ! พี่ตวงอย่ามาทำหัวโบราณไม่เข้าเรื่อง!! รู้รึเปล่าว่าสองคนนี้ไม่ใช่แค่ที่พี่เห็นเมื่อกี้ด้วยซ้ำ!!”
“อะไรนะ!!!!!!!!” คราวนี้เสียงประกอบซ้ายขวาหน้าหลัง ทั้งพ่อ ทั้งแม่ ทั้งพี่ตวง ทั้งผม ทั้งไอ้พี่ธัน ครับ…ขนาดเจ้าของเรื่องแท้ๆยังงงเลย ว่ามันมีอะไรตรงไหนที่มากกว่าหรือเกินไปจากเมื่อกี้
ฝาแฝดสุดที่รักของผมมันสูดลมหายใจ ยืดตัวขึ้นให้ดูว่าเหนือกว่า
“ที่มหา’ลัย ในรถ ในห้องน้ำ…แล้วมันจะแปลกอะไร ถ้าวันนี้นึกจะอยากได้แบบเบสิคเป็นบนเตียง”
พูดอะไรของมึงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!! ปุยฝ้ายยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!
ผมกับไอ้พี่ธันนั่งอึ้งเพราะตามบทไม่ทัน งานนี้บอกได้คำเดียวว่าผมแพ้ฝาแฝดราบคาบ มันเล่นกันแบบนี้ล่ะไปต่อไม่ออกของแท้ พี่ตวงตวัดสายตามามองผม ก่อนจะมองเลยไปที่ไอ้พี่ธัน แล้วแผดเสียงดังลั่นจนบ้านสะเทือน
“นายต้องรับผิดชอบน้องฉันให้ถึงที่สุด!!! นายธันวา!!!”
เขาว่าคนโกหก ก็เหมือนคนขี่อยู่บนหลังเสือ ขึ้นไปแล้วมันลงลำบาก หนึ่งคือตอนจะลงก็กลัวตกลงมาเจ็บ สองคือตกลงมาแล้วถูกเสือขย้ำอีกต่างหาก สามคือตกลงมาพลาดพลั้งโดนผู้ชมเข้าล่ะซวยตายเลย และสี่…
สี่คือมีคนอีกจำพวกที่ชอบฉุดรั้งให้อยู่บนหลังเสือต่อไป
ยัยปุยฝ้าย ฝาแฝดของผมเป็นหนึ่งในจำพวกนั้น
กรรมและเวร เวรและกรรมจริงๆ!!!!
ทูบีคอนตินิ๊ววววววว
…………………
ขอบคุณมากๆที่คิดถึงถ้วยฟูกันน้า ขอบคุณสำหรับการอ่าน การเม้นท์ด้วยนะคะ
เน็ตที่หอค่อนข้างแย่ เพราะงั้นพาร์ทหน้าก็คงต้องมาวันศุกร์ดึกๆแบบนี้อีกนะ ขอโทษนะคะ
แล้วเจอกันพาร์ทหน้าน้า
-
มาต่อแล้วววววววววววววววว :a2:
คิดถึงถ้วยฟูจริงๆ :กอด1:
พี่ธันนี่ก็น๊าาา~ ชอบเค้าก็บอกว่าชอบสิ ไม่พูดอะไรเลยกับทำหน้าบึ้งๆแล้วยังทำตัวเหมือนโดนคนอื่นบังคับให้ทำแบบนี้ น้องถ้วยฟูจะรู้ได้ไง o18
นี่ดีนะ ที่พอได้ยินเสียงถ้วยฟูว่าไม่ค่อยดี ก็ยังมาหาถึงบ้านทั้งๆที่ยังน้อยใจ มาเพื่อมาง้างคนปากแข็ง น่ารักจริงๆ :m3:
แหมๆๆ พี่ธันนี่แมนจริงๆ ให้น้องฟูร้องไห้หลับคาอกทั้งๆที่ยังนั่งอยู่บนตักไปด้วยทั้งคืนเลย o13
แต่ก็น๊าาา ไอคิดว่าจะมีจ๊วบๆๆกันซะอีก ดันเป็นแค่หอมแก้มอ่ะ o16 หื่นกันมากกว่านี้ได้ม๊าาาา
:laugh3: ต่อมาก็โดนสมาชิกเกือบทั้งบ้านเห็นการหยอกล้อเล่นกันของน้องฟูกับพี่ธัน ทีนี้ถ้วยฟูก็ไปไหนไม่รอดดดด
แถมด้วยปมเงื้อนตาย จากการจิ้นซ์อันลามกส์ของปุยฝ้าย สมกับเป็นสาววายจริงๆ :m20:
รอบัวมาต่อตอนต่อไปนะเคอะ :L2:
-
ขอบคุณค่ะน้องบัว
ตอนแรกนึกว่าพี่ธันจะโกรธ
ถ้วยฟูนานซ่ะอีก...ขอบคุณ
น้องปุยฝ้ายด้วยที่ทำให้
ทั้งพี่ธันและถ้วยฟูดิ้นไปไหนไม่ได้
-
กรรมและเวร อะไรน้องถ้วยฟู
มีแต่คนแอบอิจฉา :laugh:
-
เอิ่ม ปุยฝ้ายรู้ได้ยังไงเนี่ย ขนาดพวกพี่เป็นริ้น ยุง แมลงวันแถวๆ ธันกับถ้วยฟูยังไม่รู้ไม่เห็นเลย เด็กสมัยนี้จินตนาการล้ำลึกดีมาก
-
คิดถึงถ้วยฟูจัง !!
พี่ตวงเป็นพี่ชายที่หวงน้องได้โหดจิง ฮ่า ๆ ๆ
ปุยฝ้ายก็พยายามดันเต็มที่เลยนะ ^^
-
แม่เปิดประตูเข้ามาทำม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z3: :z3: :z3:
กำลังลุ้น ให้พี่ธัน :oo1: น้องฟู
อร๊ายยยยยยย
-
:m20: :m20:
ถ้วยฟูเอ้ยย ต้องดีใจนะเนี่ย
มีแฝดที่เข้าอกเข้าใจอย่างปุยฝ้ายขนาดนี้อ่ะ
ฮร่า ๆๆๆ
-
เดินหน้าโลดดดดดดดดดดดดดด ถ้วยฟู
กลับตัวกลับใจไม่ทันแล้วแหละ คุณแม่เตรียมใส่ชุดผ้าไหมสีฟ้าในงานแต่งถ้วยฟูได้เลย อิอิ
ตอนนี้น่ารักจัง พี่ธันอ่อนโยนกับน้องถ้วยฟูมั๊กๆๆ
เกือบจะได้เสียกันแล้ว คุณแม่กับพี่ถ้วยตวงมิน่าเล้ยยยยยยย :z1:
-
ปุยฝ้ายแร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :mc4: :mc4:
-
แจ่มมากปุยฝ้าย
o13
-
:m20: :laugh: ปุยฝ้ายเคอะ ได้ข่าวสามีน้องชายนี่คะ
จะโมโหโกรธาทำไมล่ะนั่น กร๊ากกกกกกกก ประหนึ่งเป็นสามีตัวไปมีเมียน้อยอย่างงั้น
“นายต้องรับผิดชอบน้องฉันให้ถึงที่สุด!!! นายธันวา!!!”
>>นี่แหละฝาแฝดคุนนายปานดาว..เวอร์ชั่น สาวว๊ายวาย
ตอนแรกนึกว่าอิพี่ธันวาจะโมโหโกรธาเรื่องกิ๊กอะไรนั่นมากมายอ่ะนะแต่ที่ไหนได้
โกรธนุ้งถ้วยฟูมากกว่าที่พูดอะไรหักหารน้ำใจกันแบบนั้น ผิดหวังสินะนายธันวา
แต่ว่าที่เมียก็ใจแข็งไมได่้นาน ต้องให้คนปลอบเสด็จมาถึงที่ โธ่ๆเดะน้อยน่ารัก
สมกับที่คุนนายปานดาวรักจริงๆ ถ้วยฟูเอ้ย รักแม่มากสินะถึงได้รู้สึกเสียใจแบบนี้ เดะน้อยของพี่ธันวา
+1 คะ o13 o13
-
เย้ มาต่อแล้วววว
คิดถึงถ้วยฟู กับพี่ธัน สุดใจ
ปุยฝ้ายทำหน้าที่แฝดที่ดี ได้ดีมาก 5555เอาเลย เราอยู่ข้างปุยฝ้าย
คราวนี้ถ้วยฟูหนีไม่รอดแล้วแน่ ๆ ถูกทุกคนเห็นขนาดนั้น
เกือบแล้วอ่ะ เกือบแล้ว แม่ไม่น่าเปิดมาขัดจังหวะเลย :serius2:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
รักเรื่องนี้มากมายอ่ะ อ้อ! ต้องอบกรักคนแต่งสิ ถึงจะถูก จุ๊บๆ :กอด1:
ชอบมากๆอ่ะ กับการแสดงออกของธัน ที่ขนาดดึกโคตรๆแล้วแต่พอได้ยินเสียงถ้วยฟูไม่สบายใจ ก็รีบมาหาทั้งๆที่ตัวกำลังเคืองเขาอยู่เนี่ย
เฮ้อ . . . ปลื้มแทน ส่วนถ้วยฟูคงเริ่มแล้วล่ะ กำแพงที่กั้นเขาไว้ พังไปแล้วล่ะสิ
แต่เด็ดสุดนี่ ยกให้แฝดปุยฝ้ายไปเลย o13ยอดเยี่ยมกระเทียมดอง น่ายกรางวัลสาววายดีเด่นประจำเรื่องให้เลย หุหุ
รออย่างใจจดใจจ่อเลยล่ะ :pig4:
-
ขอบคุงคร้าาา
ปุยฝ้ายแรงจริงๆๆ
อิอิ
-
:m4:แด่...ปุยฝ้าย
ให้คนแต่ง.... :จุ๊บๆ:
-
หวานๆ :-[
-
น่ารัก
-
ถ้วยฟูนี่มันเจอสถานการณ์ตกกระไดพลอยโจนของแท้
มีแต่คนโผล่เข้าไปเจอฉากเลิฟซีนตลอด :z2:
-
รอพี่ธันกดถ้วยฟูของจริง :oo1:
พาทนี้คุณนายปานดาวเอาใจไปเลยค่ัะ o13
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เหมือนเดิมเลย
ก็บอกว่าเข้าหอเลย
-
เอาเหอะน่าถ้วยฟูตามน้ำไปเหอะ มีคนสมยอมด้วยแบบนี้ ตามใจกองเชียร์หน่อย
-
ไปกันหญ่แล้วถ้วยฟู ไปไกลจนเคลิ้มแล้วดิ๊ ^^ :really2:
-
มีปุยฝ้ายประธานสมาคมสาววายแห่งประเทศไทย เป็นเจ้ดันซะอย่าง :m20:
ยอมๆไปเถอะ ผู้ใหญ่และเพื่อนฝูงเรา เขารับได้
ขอบคุณคนเขียนนะ :pig4:
-
ฮิ้วววววววววว ดิ้นไม่หลุดละงานนี้ ถ้วยฟู เตรียมตัวเข้าคอร์สเจ้าสาวได้เลย :mc4:
-
ตอนแรกสงสารธันวา คงเสียใจที่ถ้วยฟูพูดแบบนั้น แต่มีคนอื่นๆคอยหนับหนุนแบบนี้ ถ้วยฟูน่าจะรอดยาก อิอิ
ขอบคุณที่มาต่อนะครับ เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกก แต่แบบ มาอาทิตย์ละครั้งนี่ ต้องนับวันรอเลยอ่ะ แต่ขอแบบยาวๆให้สมกับที่รอคอยละกันเนอะ 55
+1 ด้วยครับ
-
สนับสนุนทุกคนเลย แม่ปานดาว ถ้วยตวง ปุยฝ้าย ฯลฯ
ยอม ๆ ไปเหอะ ถ้วยฟู :m20:
-
เเต่ละท่าชวนเข้าใจผิดตลอดเลยนะ
555 พี่ธันเท่ดี ถ้วยฟูก็น่ารัก :-[
-
เค้าก็หนับหนุนให้ถ้วยฟูกะพี่ทัน...จริงๆซะที
-
จะรับอาหารเที่ยง..พร้อมไข่(ธันวา)ลวกไหม
-
มองไปมองมาอย่างกับไอ้พี่ธันมันจะแอบมองๆถ้วยฟูมานานแล้วชะมัด
เลาๆว่าพอโอกาสมาก็ตะครุบซะ ฮ่าๆ
เมื่อไหร่ถ้วยฟูจะรักพี่ธันหนอ คู่นี้นี่มันน่ารักจริงๆ :impress2:
แต่เหลือปัญหากับกิ๊กเหมือนจะยังไม่เคลียร์หรือว่าเจ๊เป็นได้แค่ตัวประกอบ?
รอวันศุกร์หน้าอยู่นะครับ~
-
:m20: เอาแล้วไงถ้วยฟู คุณพี่ธัน
รักปุยฝ้ายจริงๆ เล้ยย แฝดผู้น่ารัก
ให้ตายเถอะ ทำไมพี่ธันถึงอ่อนโยนอย่างนี้ :-[
-
555+ ปุ้ยฝ้ายเยี่ยมมาก o13 o13
-
ชอบถ้วยฟูจังเลย
น่ารักจัง
ปุยฝ้ายสุดยอด
-
กรี๊ดค่ะ......ปุยฝ้ายน่ารักมาก
จิตนาการเลิศจริง ๆ
-
ปุยฝ้ายนี่จินตนาการบรรเจิดมาก ...ว่ากันเป็นฉากๆเลยทีเดียว :laugh:
-
555 สถานการณ์เป็นใจอีกแล้ว ถ้วยฟูเอ๊ยยย :laugh:
-
แหมๆ นอนไม่ล็อกห้อง ตั้งใจให้ใครมาเห็นอยู่แล้วรึป่าว
ถูกของพี่ตวง ต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุดนะ นายธันวา :laugh:
คุณแม่เตรียมใส่ชุดสีฟ้าได้แล้วมั้งงานนี้ :mc4: :mc4:
..ปุยฝ้ายจ๋า ไปรู้กับเค้าขนาดนั้นเลยหรอ o18 o18
-
ไ่รู้จะเสียใจหรือดีใจไปกับถ้วยฟูดี 555555
ครอบครัวถ้วยฟูน่ารักมากๆเลย หลงรักพี่ตวงแล้ว :-[
-
อยากเป็นแฟนพี่ธันจัง 555
-
:laugh: :laugh:
-
ถ้ามันยากนัก ก็เป็นแฟนกันจริงๆไปเลยถ้วยฟู
ไหนๆก็มีปุยฝ้าย เป็นกองหนุนอยู่แล้ว :laugh:
-
5 5 5+ ปุยฝ้ายแรง และ น่ารักเป็นที่สุด เอิ๊กๆ~
ให้กำลังใจคนแต่ง 1 ช่อ โตๆ จ้า~ :L2:
-
โห้ พลังแห่งสาววาย งานนี้อยู่กันไปจนแก่เลยไหม
แบบว่าแยกจากกันไม่ได้แล้วววว o18
พี่ตวงหวงน้องได้อีกอ่ะ
+1 ให้ไรทเตอร์ :กอด1:
-
เรื่องสนุกมากเลยยยย :laugh:
ชอบถ้วยฟูจัง
-
กร๊ดดดดดดดดด น่ารักมากเลยเรื่องนี้ :-[
-
กรีดร้องค่ะ
เมื่อเช้าถึงกับปรินท์ไปอ่านบนรถเมล์เลยทีเดียว
น้องฟูหนีไม่พ้นพี่ธันแล้วแน่ๆ
รับผิดชอบกันไปชั่วชีวิต 555
-
:z2:ถ้วยฟู ไม่ ต้อง พยายาม แล้ว :z2: :z2: ต่อ ไปหวี ตมา ก ๆ น่ะ
-
กร๊ดดดดดดดดด ถ้วยฟูน่ารักอะ :z2:
-
อร๊าง ....... ง ~ ครอบครัวนี้น่ารักอ่าาาา :m1:
ใจอ่อนได้หรือยังเนี่ยะถ้วยฟู
พี่ธันเค้าออกจะอบอุ่นซะขนาดนี้ :กอด1:
-
:haun4: สภาพน่าเสียจิ้น..ห้าๆๆๆๆ......แฝดสาวก็น่ารัก...คุณพี่ชายก็เเหม...ทำยังกะคุณพ่อห่วงลูกสาว :m20: :m20:
-
:jul3: :m20: :laugh: :pigha2:
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่ะ
ประโยคที่ปุยฝ้ายพูดอ่ะ
ฮาแตก ...ฮาลั่นบ้านเลย
-
ปุยฝ้ายรู้ได้ยังไงเนี่ย .... :-[
-
น่ารักจังครับ :L2:
-
:m20:อ่านกี่ทีก็ยังสนุก
ตลกถ้วยฟูอ่ะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
โอ้ยยยยยยย ขำ ไม่ไหวแล้วถ้วยฟู~~~~ ตายแน่ๆงานนี้ โดนจับใส่พานประเคนเจ้าพ่อธันวาแน่นอน อุว่ะฮ่าฮ่า//หัวเราะสะใจ
เรื่องนี้ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ตอนกี่ตอนก็ฮากระจาย
แต่ครอบครัวนี้น่ารักจัง คิดเองเออเองกันได้ทั้งบ้าน น่าดีใจแทนฟูจริงๆ โดนฝาแฝดจัดมัดซะดิ้นไม่หลุด
ชาตินี้คงหนีไม่พ้นวีถีแห่งชาววายแน่ๆฟูเอ้ยยย จงทำใจแล้วก้มหน้ายอมรับชะตากรรมซะเถอะ :m20: :m20:
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกตกหลุมรัก "คุณนายปานดาว"
คุณหญิงท่านช่างเข้าใจลูกชายจริงๆ ซึ้งTT________________TT
นั่งอ่านตอนนี้แล้วน้ำตาปริ่ม พออ่านต่อมาก็....ฮาแตก โอ้แม่เจ้า!!!
พี่สาวที่นั่งอยู่ข้างๆจะจับส่งหลังคาม่วงอยู่รอมร่อ(เบื่อหลังคาแดงแล้ว เอาหลังคาม่วงนี่แหล่ะเผื่อจะมีอะไรให้เจริญหูเจริญตา อิอิ)
พี่ถ้วยตวงก็อีกคน....หวงถ้วยฟูมากล่ะสิท่า โกรธซะขนาดนั้น
แต่พี่ตวงประกาศให้รับผิดชอบซะขนาดนั้น...ปุยฟ้ายก็ดีใจแย่สิคะ (รวมถึงตัวเองด้วยใช่มั๊ย) :laugh: :laugh:
การมีความสุขบนความทุกข์ของถ้วยฟูนี่ช่างดีจริงๆ เพราะงั้นถ้วยฟูก็ไม่ต้องอยากกลับตัวกลับใจเป็นชายแท้หรอกน้าา ฮาาา
แล้วเอาถ้วยฟูกลับมาให้พี่ธันรับผิดชอบเร็วๆนะคะไรท์เตอร์ อิอิ :mc4: :mc4:
-
คิดไปเองกันทั้งบ้าน แต่เป็นเรา เราก็คิดนะ สภาพส่อขนาดนั้น
น้องถ้วยฟูคงหนีไม่พ้นแล้วล่ะ
นายธันเป็นคนจิตใจดีอยู่นะ ติดจะแสดงออกแบบดุๆ ไปบ้าง แต่จริงๆ เป็นคนอ่อนโยนเลยดีทีเดียว
คิดว่า จริงๆแล้วถึงตอนแรกๆ จะกัดกัน ออกแนวไม้เบื่อไม้เมา แต่นายธันคงแอบสังเกตถ้วยฟู ไปแบบไม่รู้ตัว
ปล.แอบลุ้นให้ธันกินขนมถ้วยฟูนะเนี่ย :laugh:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
มีซงมีซบกันด้วย อ่านแล้วเขินนนนนนนนนนนน :-[
ว่าแต่ปุยฝ้ายคะ ยกนี้เธอได้ 10 เต็ม 10 เลยค่ะ
-
ยัยปุยฝ้ายสุดพลังจริงๆค่ะ คิดไปได้ 5555
-
*
อ่านตอนแรก เคืองถ้วยฟูนะ
ทำไมวะคะ จะรักพี่ธัน ก็เพราะ สงสารแม่ ??
งื้อออ ใจร้ายนะถ้าแบบนั้นน่ะ
:m16:
แต่พี่ตวงช่วยไว้นะ
วันนี้รักพี่ตวง
ฮ่าๆๆๆ
:o8:
-
คุณนายปานดาว
กะ
คุณพี่ถ้วยตวง
จะรีบเข้ามาทำม๊ายยยยยยยยยยยยยยย
โหย กำลังจะกุ๊ก ๆ กิ๊ก ๆ กันแล้วแท้ ๆ
พี่บัวจัดตอนสวีทวี๊ดวิ้ว เห่อะน๊า
อยากเห็นถ้วยฟูมันเขิน
น่ารักดี
ห้า ห้า ห้า
-
ท่าจะขว้างงูไม่พ้นคอซะแล้วถ้วยฟูเอ๋ย :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด !!
น่ารักมากมาย ><"
ปล. ถ้วยฟูตายเพราะฝาแฝดสินะ :laugh:
ตายไปเลย ><"
..
-
งานนี้พี่ธันต้องขอบใจปุยฝ้ายยกใหญ่นะจ๊ะ
จากเรื่องร้ายๆ กลายเป็นดีซะงั้น :กอด1:
-
สนุกดีครับ ... บวก 1
ขอบคุณนะครับ ... เป็นกำลังใจให้ครับ :L2:
-
แอร๊ยยยย..น้องปุยฝ้ายเคอะ
พี่ก็ว่าพี่ตามติดชีวิตน้องฟูกะพี่ธันตลอดๆนะคะ
แล้วฉาก... :haun4: ในรถ ในห้องน้ำ ทั้งหลายแหล่นี่ มันลอดหูลอดตาพี่ไปได้ไงเนี่ย กรี๊ดดดดดดดดดดดด
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวเลยค่ะ
สนุกมาก o13
ปุยฝ้ายสุดยอด ทางที่ดีธันวากับถ้วยฟูก็ทำตามที่ปุยฝ้ายบอกซะสิ :z1:
-
:mc4: พึ่งได้เข้ามาอ่านคับน้องบัว
แต่พออ่านแล้วติดหนึบไม่อยากลุกไปไหนเลย
เพราะลุ้นว่าทิศทางเรื่องนี้จะเป็นยังไง
แต่ขอบอกว่าสนุกและน่าติดตามคับ
เป็นกำลังใจให้นะคับ o13
-
ถ้วยฟู น่ารักจังง ง
ธันวา ก็น่ารัก แค่ตอนนี้ นะ ห้าๆาา
ชอบเรื่องนี้จัง สนุกหลายๆ
เป็นกำลังใจให้ ไรเตอร์ นะ
^^
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกก
พี่ถ้วยตวงของขึ้นเลย :laugh:
:กอด1:น้องบัว
:L1: :L1:
-
น้องปุยฝ้ายไปรุ็ไปเห็นมาตอนหนายยยยยยยย ทำไใคนอ่านไม่รู้ กรีสสสสสสส :o8:
-
มาดันรอน้องบัวครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ว้าวๆๆๆ มาซักทีนะคับบ
รอตั้งนานแนะ
:pig2:
-
ตามอ่านทันแว้วว ถ้วยฟูโดนปุยฝ้ายเล่นจนได้ :m20:
เอาเหอะ พี่ธันเค้าคงเต็มใจจะรับผิดชอบอยู่แล้วล่ะมั้งเนอะ
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ :bye2:
-
คิดถึงถ้วยฟูจังเรยคร้าฟฟฟ
:-[ :o8:
-
ดันๆๆ
-
:sad11:เมื่อไหร่พี่ธันกะถ้วยฟูจะมาค่ะ
รออ่านอยู่เด้อ คนแต่งเอาหวานๆนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้
-
ขำปุยฝ้าย ปุยฝ้ายทำดีมากค่ะ o13
แต่ที่เถียงกะถ้วยตวงไม่ใช่ว่าจะได้สนองนี้ดดตัวเองเรอะ ฮ่าๆ
ถ้วยฟูตอนนี้ดราม่ามากเลย น่าสงสาร :m15:
พี่ธัน หนูรักพี่ กอดดดดดด พี่มาได้ถูกเวล่ำเวลามากๆ
เลยได้หวานกะแฟนเรย ฮิฮิ :o8: เอาอีกๆ เอาหวานๆอีกน๊าา :pig4:
-
:-[ :z13:
-
แวะมาดันค่ะ
-
ดันคร้าฟฟฟฟ ^^"
คิดถึง ถ้วยฟู กับพี่ธันวา มาต่อไว ๆ นะงับ ^^
..
-
:L2:เมื่อไหร่จะมาค่ะ
พี่ธันกะถ้วยฟูอ่ะ
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 11
By : Dezair
…………………….
และเพราะสถานการณ์เป็นแบบนั้น คือพี่ตวงไม่ไว้ใจไอ้พี่ธันอีก ถึงขนาดไม่รับไหว้ด้วยซ้ำ ผมก็เกือบจะไม่ได้ไปงานวันเกิดที่บ้านมันอยู่แล้ว (ซึ่งผมว่าไม่คุ้ม อุตส่าห์ถ่อออกจากบ้านไปซื้อของขวัญ แต่ไม่ได้กินเค้กเป็นของตอบแทนเนี่ยนะ) แต่โชคดีครับ ที่ยัยปุยฝ้ายยังคงยึดมั่นในตำแหน่งเจ้าแม่สาวกวายอะไรของมันถึงขนาดอาละวาดกับพี่ตวงจนสุดท้ายก็ยัดผมเข้ารถ ให้พ่อขับไปส่งหน้าตาเฉย
งานนี้นอกจากถ้วยฟูจะแพ้ฝาแฝดแล้ว ถ้วยตวงก็แพ้น้องสาวเช่นกัน
ผมมาถึงบ้านไอ้พี่ธันอย่างปลอดภัย ลงจากรถมาได้พร้อมกล่องของขวัญสีขาวผูกริบบิ้นสีน้ำเงิน พ่อก็หันมาบอกผมพร้อมสีหน้าแปลกๆ
“ถ้า…ถ้วยฟูจะค้างที่นี่ก็ได้นะ พ่อเข้าใจ” พ่อเข้าใจอะไร พ่อไม่เข้าใจเลยต่างหากล่ะ!!
“สี่ทุ่มพ่อมารับแล้วกัน ฟูอยู่แป๊บเดียวก็เบื่อแล้ว” แค่นี้ที่บ้านผมก็เข้าใจผิดกันจะแย่อยู่แล้ว ถ้าขืนมาค้างอีก มีหวังพรุ่งนี้พ่อแม่ผมคงพาไปจดทะเบียนสมรทให้มันสิ้นเรื่องนั่นแหละ!
“เอาอย่างนั้นเหรอ” เหมือนพ่อจะให้ผมคิดตัดสินใจอีกครั้ง
“อย่างงั้นแหละพ่อ สี่ทุ่มนะ เจอกัน” ตอนนี้หกโมงกว่า ตามกำหนดการจริงๆแล้ว น้องเมชวนให้ผมและครอบครัวมาเคานท์ดาวน์ที่นี่เลยพร้อมกัน แต่ผมอยากกลับไปใช้ชีวิตสงบๆที่บ้านมากกว่า อยู่ใกล้ไอ้พี่ธันแล้วเหนื่อย มีแต่เรื่องทั้งนั้น
“ฟู! ทางนี้ฟู!” เสียงร้องเรียกดังมาจากด้านหลัง ให้ผมที่มองส่งรถของพ่อจนลับตาต้องหันกลับไปมอง พี่ปอมนั่นเองครับ พี่แกยังหล่อเหมือนเดิม หน้าตาสดใสจังแฮะ วันนี้
“พี่ได้ยินเสียงรถ เลยวิ่งออกมาดู ฟูเป็นไงมั่ง สอบเสร็จแล้วสิ” ยังเป็นคนดีเช่นเคย ความจริงไม่ต้องวิ่งมาดูก็ได้ เดี๋ยวผมก็เดินเข้าไป
“เสร็จแล้ว พี่ปอมล่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยเจอพี่เลย” ผมถาม ขณะเดินคุยกันเข้ามาในบริเวณบ้าน เสียงเพลงดังมาจากสนามด้านหลัง ให้พวกผมเดินอ้อมโรงจอดรถไปยังต้นเสียง
“โจก็บอกว่าพวกฟูไม่ว่างกัน” โจ? โจเกี่ยวอะไรวะ
“พี่เจอไอ้โจด้วยเหรอ” พี่ปอมพยักหน้ารับ
“ก็พี่เพิ่งรู้ว่าบ้านโจอยู่ใกล้ๆบ้านพี่ พี่เลยติดรถมามหา’ลัยกับโจแทบทุกวันเลย” อ้อ…อย่างงี้นี่เอง ไอ้โจถึงมาสายมั่ง มาเร็วมั่ง ผิดปกติ
“แล้วบ้านพี่อยู่แถวไหน”
“สุขุมวิท” เอ่อ…บ้านไอ้โจอยู่แถวสีลมอ่ะพี่!!! ไม่ใกล้ว่ะ!!!!
ผมถึงกับพูดไม่ออก พี่ปอมแกก็ซื่อ ส่วนไอ้โจก็เจ้าเล่ห์ ‘แถวบ้าน’ ประเภทไหนวะ สีลมกับสุขุมวิทเนี่ย! วุ้ย!! เดินเวียนเฮดเข้ามาในงาน ตอนแรกก็นึกว่าจะเป็นปาร์ตี้ใหญ่โต แต่ก็มีแค่เพื่อนสนิทๆของไอ้พี่ธันที่ผมพอจะคุ้นหน้า เพราะว่ากลุ่มพี่ธัน ก็เป็นกลุ่มพี่รหัสของผม แล้วก็มีป๋ากับแม่ของไอ้พี่ธัน
“นึกว่าจะไม่มา” ผมยกมือไหว้ ป๋าแกก็ทักทายเรียบๆตามสไตล์
“นี่สิงหา ลูกชายคนโต ยังไม่เคยเจอหน้าใช่มั้ย” ว่าแล้วป๋าก็หันไปแนะนำผู้ชายที่นั่งอยู่ใกล้ให้ผมรู้จัก เหมือนเปี้ยบ! เหมือนไอ้พี่ธันเปี้ยบ!! แต่อันนี้เป็นเวอร์ชั่นผู้ใหญ่กว่า ผมยกมือไหว้ เขาก็รับไหว้แถมยิ้มบางให้อีกหน่อย บอกได้คำเดียวว่าคนพี่หล่อสุภาพ แต่ไอ้พี่ธันคนน้องนั่นหล่อเถื่อนโฉด
“ถ้วยฟู แฟนธัน” ดูเหมือนพี่สิงหาคนนี้จะรับรู้มาแล้ว ว่าน้องตัวเองมีแฟนเป็นผู้ชาย ดูแกไม่ตกใจ ซ้ำยังยิ้มให้อีก
“ฝากธันด้วยแล้วกัน”
นั่นแน่!! มีการมาฝากฝังกับผม ไม่รู้ซะแล้วว่าผมนี่โคตรจะพึ่งพาได้
“พี่ฟู…พี่ฟูมาแล้วเหรอคะ กำลังรออยู่เลย พี่ธันจะเป่าเทียนแล้วค่ะ” จะเป่าเทียนแล้วทำไมต้องรอพี่ล่ะครับน้องเม พี่เป็นไฟบนปลายเทียนของมันรึไง แต่ไม่ทันได้ถาม น้องเมก็ลากผมให้เข้าไปถือเค้กจากในครัว แม่เจ้า! อะไรจะโรแมนติกขนาดนี้วะ!! ให้ผมเป็นคนถือเค้กออกไปให้มันเป่าเนี่ยนะ
“ถ้าพี่เดินแล้วสะดุด น้องเมมีเค้กสำรองมั้ยครับ” ผมถามตอนที่ถือเค้กออกมาจากห้องครัว ทำเอาน้องเมหัวเราะคิกคัก ก่อนจะขยิบตา
“เพื่อแฟนสุดที่รัก เมเชื่อว่าพี่ฟูไม่มีทางสะดุดหรอกค่ะ”
แหม! มันน่าสะดุดจริงๆเว้ย เฮ้ย!!
เสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ดังลั่น ตอนที่ผมก้าวเท้าเข้ามาหาไอ้พี่ธัน มันมองแล้วเลิกคิ้วเหมือนแปลกใจที่เห็นผมทำหน้าที่นี้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นส่งยิ้มมาให้ รอจนเพลงจบ มันถึงเป่าเทียน แล้วก็เกิดเป็นเสียงตบมือเกรียวกราว
ถามว่าเขินมั้ย?
…เขินสิครับ…
ผมตกอยู่กลางวงล้อมของคนอื่นๆ พร้อมกับมีเค้กในมือและมีไอ้พี่ธันยืนยิ้มอยู่ข้างๆ คนรอบข้างมองพวกเราเหมือนเป็นคู่รักที่หวานปานจะกลืนกิน ทุกคนส่งสายตาชื่นชมและปรารถนาให้พวกผมรักกันยืนนานจนกว่าจะตอกฝาโลง มันเป็นบรรยากาศหวานๆเลี่ยนๆที่ชวนให้ไม่กล้าสบตาใครยังไงไม่รู้ ที่สำคัญคือสายตาของไอ้คนที่ยืนข้างๆนี่ขนาดว่าไม่เงยหน้ามองยังรับรู้ถึงกระแสแปลกๆที่ส่งมา กระแสแบบวันนั้น วันที่ผม…เอ่อ… ‘น้ำตาไหล ‘ (ไม่ใช่ร้องไห้นะครับ แต่แค่น้ำตาไหล เป็นกระบวนการตามธรรมชาติของร่างกายมนุษย์ ไม่ใช่การร้องไห้แต่อย่างใด)
…โอย…มันคันๆในหัวใจเว้ย!...
“พี่ธันคะ”
เสียงร้องเรียกดังขึ้นให้ทุกสายตาเบนจากผมและแฟนกำมะลอไปยังต้นเสียงทางด้านหลัง และพอผมหันไปดู ก็ถึงกับตาโตมือไม้อ่อนแทบจะทำเค้กหล่นจากมือ แถมอาการคันๆในหัวใจก็หยุดชะงักประหนึ่งได้ยาหม่องตาถ้วยเงินถ้วยทองมาทาบรรเทา
…กิ๊ก!!!!!...
แฟนเก่าไอ้พี่ธันนี่หว่า
“กิ๊ก…” ไอ้พี่ธันมันครางเบาๆ ก่อนจะหันมามองผมด้วยสายตาที่แปลกไปจากเดิม สายตาที่บอกให้รู้และแฝงความนัย ตีความได้ว่า
‘เห็นมั้ย…ว่าเกิดอะไรขึ้น!’
อย่างงี้เรียกบรรยากาศดีๆ แต่เสียเรื่องใช่มั้ย แล้วมันเป็นเพราะใครน้า?
มันเดินแยกตัวออกไปหาสาวสวยคนที่ถ่อมางานเลี้ยงวันเกิดพร้อมกล่องของขวัญเล็กๆในมือ ทิ้งว่าที่เมียหลวงอย่างผมให้มองตามด้วยสายตาสมเพชเวทนากับของขวัญกระจิดริดแลดูคนซื้อขี้งกยังไงอย่างงั้น
เดี๋ยว ของขวัญวันเกิด?
เออ! นั่นดิ!! แล้วผมเอาของขวัญไปวางไว้ไหนวะ?
………………………..
งานกร่อยกู่ไม่กลับ นับตั้งแต่สาวกิ๊กโผล่หน้ามาเยี่ยมเยียนแถมไม่มีทีท่าจะกลับ ไอ้พี่ธันก็สุภาพบุรุษสุดโลกหล้านภาลัย ชวนให้กิ๊กร่วมงานด้วย สาวเจ้าก็บ้าจี้หน้าทนอยู่ร่วมอีกต่างหาก ผมในฐานะแฟนจะว่าอะไรได้! เป็นช้างเท้าหลัง ก็ต้องเดินตามควาญช้างอย่างไอ้พี่ธันงกๆ น่าสงส๊าร น่าสงสารนะครับ
ว่าแล้วช้างเท้าหลังก็แยกตัวออกมาหาของขวัญสักหน่อย บอกน้องเมว่าเดี๋ยวกลับมานั่งกินเค้กเป็นเพื่อน(รายนี้สตรีไทยใจอ่อน กลัวอ้วนแต่ก็อยากกินเค้กครับ) ผมลุกออกจากงาน เดินตามหาของขวัญ ไม่รู้ไปวางลืมไว้ที่ไหน แต่ในงานไม่มีนะ หรือจะวางไว้ในครัวหว่า
ผมเดินตรงดิ่งกลับไปที่ครัว แต่ไม่ทันจะถึง ก็มีผู้หญิงบางคนก้าวมาดักหน้าเอาไว้
“ทำไมหนีหน้าออกมาล่ะ ท้าให้ฉันมาแย่งพี่ธันคืนไม่ใช่รึไง”
ใช่จ้ะ ใช่แล้ว…ท้าไปแบบนั้นแหละ เข้าใจถูกแล้วนะ
“ไม่ได้หนี มาเอาของ” ผมบอกเรียบๆ แกล้งทำหน้ามึนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรใดๆกับสายตาจ้องเขม็งของผู้หญิงคนนี้ หล่อนยกมือที่ถือกล่องของขวัญสีขาวผูกริบบิ้นสีน้ำเงินขึ้นมาให้ดู
เอ๊? คล้ายของกูเลยนะ เอ้ย!! ของผมนี่หว่า!!
“นายยังไม่ได้ให้พี่ธันสินะ” ก็ถ้าให้แล้ว จะมาอยู่ในมือหล่อนได้ยังไงล่ะยะ! อุ้ย! แต๋วหลุดเลยกู
ผมยังเงียบ กิ๊กเลยจงใจทิ้งกล่องลงกับพื้น แล้วจากนั้นก็…เหยียบ
ทำเอาอึ้งไปเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่ากิ๊กจะทำอะไรเป็นนางร้ายละครไทยแบบนี้ เล่นเหยียบของขวัญที่จะให้ไอ้พี่ธัน คนจะซวยก็คือกิ๊กกับไอ้พี่ธันเอง เพราะยังไงกล่องนั่นก็ต้องถึงมือแฟนสุดเลิฟของผมอยู่แล้ว (ท่านผู้อ่านคงไม่คิดว่าผมจะเอาไปทิ้งเพียงเพราะว่ากล่องเละใช่มั้ยครับ) และมันก็ต้องรับกล่องเน่าๆไปเป็นของขวัญวันเกิด โอ้ว! ฤกษ์ดีมากๆ
ผมถอนหายใจเฮือก มองการกระทำของกิ๊กที่เข้าข่ายนางร้ายทุกขณะด้วยความรู้สึกเฉยๆ เอาเลย ตามสบายแม่คุณ กล่องนั้นให้ไอ้พี่ธัน เหยียบแบบไหน เละแบบไหน ก็จะเอาแบบนั้นแหละไปให้แฟนเก่าของเธอ
“พี่ฟูคะ…พี่ฟู...”
เสียงเรียกดังมาจากที่ไหนสักแห่ง กระตุ้นให้ผมตาโต แล้วทันใดนั้นพล๊อตละครไทยก็ลอยเข้าหัว รีบทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้น ในขณะที่กิ๊กชะงักกึกกับท่าทางของผม ดูเหมือนเธอก็คงได้ยินเสียงน้องเม เท้าที่กำลังเหยียบกล่องของขวัญถึงได้รีบชักกลับไป
“กิ๊ก! เหยียบของขวัญของผมทำไม!!”
ผมเริ่มคร่ำครวญตอนที่น้องเมเลี้ยวมาเจอพอดี และน้องรหัสคนสวยก็เห็นเข้าจะจะว่ากล่องของขวัญของผมบี้แบนอยู่บนพื้นหญ้า มีผมนั่งเว้าวอนอ้อนวอนน่าสงสารเป็นที่สุด
“พี่กิ๊ก!! ทำอะไรพี่ฟูคะ” กิ๊กหน้าเจื่อนและลุกลี้ลุกลน ผมเลยรีบดึงกล่องของขวัญมาแนบอกตีหน้าเศร้าสุดฤทธิ์ ทั้งที่ในใจขยะแขยงจะตาย เสื้อผมตัวนี้เพิ่งซื้อมาใหม่ๆ ปิแอกาแดงสุดเริ่ด แต่ต้องมามีรอยเลอะเพราะฝ่าเท้าผู้หญิงบนกล่องของขวัญเนี่ยนะ เอาเถอะๆ เพื่อความสมจริงวะ
“กิ๊กทำแบบนี้ทำไม” แถมด้วยการคร่ำครวญปานใจจะขาดรอนๆ
น้องเมพ่นลมหายใจแรงๆบอกให้รู้ว่าโกรธ ก่อนจะรีบฉุดผมให้ลุกขึ้นยืน
“ไปค่ะพี่ฟู! เมจะไปบอกพี่ธัน!!” ว่าแล้วก็ก้าวฉับๆเดินลากผมออกไป ทิ้งกิ๊กเอาไว้ที่เดิมให้ผมต้องหันกลับไปมองแล้วยิ้มให้หนึ่งทีเป็นเชิงบอกลา
…งานนี้ท่าทางมารยาผู้หญิงก็แพ้ถ้วยฟู ว่ามั้ยครับทุกท่าน
…………………………………
กระเด็นออกจากงาน
ผมเริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อย ที่ทำให้ผู้หญิงคนนึงตกเข้ามาสู่วังวนนี้ ความจริงหล่อนก็อยู่ของหล่อนดีๆแต่เพราะตัวผมเองที่ไปลากหล่อนเข้ามา ตอนแรกว่าจะให้กิ๊กเข้ามาแย่งพี่ธัน ผมกับมันได้มีเหตุผลเลิกกันอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไป ถ้าให้เลือกระหว่างผู้หญิงคนนึง กับความรู้สึกของพ่อและแม่แล้ว ผมไม่เสียใจเลยครับ ถ้าจะเลือกพ่อกับแม่ของตัวเอง
แต่จะว่าไป…กิ๊กเองก็คงอยากได้พี่ธันคืนมาเหมือนกัน เพราะหมอนั่นก็เคยบอกว่าแฟนเก่ามาขอคืนดี ทั้งๆที่เรื่องผมกับไอ้พี่ธันคบกัน ออกจะดังเป็นพลุแตกแบบนี้ แต่ก็ยังกล้ากลับมาขอ แสดงว่ากิ๊กเองก็ร้ายใช่เล่น ไม่ใช่ขี้หมูขี้หมาสักหน่อย
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
กิ๊กกลับไปแล้ว ส่วนงานเลี้ยงยังดำเนินต่อไป ผมเองกำลังนั่งคุยกับลุงรหัสสุดหล่อ และพี่ปอม แต่ไอ้พี่ธันดันเข้ามาลาก
“มึงจะเอาหลานกูไปไหนวะ ให้กูอยู่กับหลานบ้างอะไรบ้าง”
พี่ภูมิลุงรหัสของผมเป็นคนปรามเอาไว้ ตอนที่ไอ้พี่ธันฉุดผมจากเก้าอี้
“หลานมึงมันฤทธิ์เยอะ กูจะเคลียร์หน่อย” ฤทธิ์เยอะที่ไหน ออกจะใสซื่อบริสุทธิ์ออกปานนี้ ไม่มีใครห้ามอะไรอีก เพราะไอ้พี่ธันลากผมเข้าบ้าน ขึ้นไปที่ห้องมัน จัดการล็อคประตูเรียบร้อย ก็หันมากอดอกพิงประตูบังทางหนีทีไล่
แม่เจ้า!! อย่างงี้เรียกสถานการณ์เสียตัวใช่มั้ยเนี่ยยยยยย!!
“เห็นมั้ยว่ามันเป็นเรื่อง รู้ตัวรึเปล่าว่าที่กิ๊กมาถึงนี่เป็นเพราะใคร”
“เพราะนายไง เขาคงไม่ได้มาหาป๋านายหรอกมั้ง” ยังตีหน้ามึนไม่รู้ไม่ชี้
“ปวิน!!!” ผมทำเป็นแคะขี้หู รำคาญกับไอ้เสียงดังๆนี่จริง
“ยอมรับก็ได้ ตอนนั้นฉันคิดอยากเลิกเล่นอะไรแบบนี้ แล้วถ้าจะให้เนียนก็คือต้องให้แฟนเก่านายกลับเข้ามาจะได้มีข้ออ้างเลิกกัน แต่ตอนนี้ฉันจะไม่เลิกกับนาย จนกว่าพ่อแม่ฉันจะทำใจได้ เข้าใจเปล่า!!” มันนิ่งไป ก่อนจะสบถออกมา
“ทำเป็นเด็กเล่นขายของ!! วันนี้อยากแบบนี้ อีกวันนึงอยากอีกแบบ! นายรู้ตัวรึเปล่าว่าใช้กิ๊กเป็นเครื่องมือ!!”
เครื่องมืออย่างนั้นเหรอ…ก็แล้วมันจะแปลกอะไร คนทั้งโลกนี้ก็ใช้คนอื่นเป็นเครื่องมือทั้งนั้น ผู้ชายดูหนังโป๊ ก็เอาผู้หญิงในนั้นเป็นเครื่องบำบัดอารมณ์ตัวเอง แล้วถ้าผมจะใช้ผู้หญิงคนนึงเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากเรื่องบ้าๆแบบนี้ มันก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย
“อย่ามาทำพูดดีไปหน่อยเลยหน่า นายเองก็ใช้ฉันเป็นเครื่องมือเหมือนกันไม่ใช่รึไง ที่เอาเป็นไม้กันหมาจะได้ไม่ต้องกลับไปคบกับกิ๊กอีก”
“ฉันไม่เคยคิดว่านายเป็นเครื่องมือ!!!!” มันตรงเข้ามากระชากแขนผมแล้วบีบแรงๆ ตามันดุอยู่แล้วยิ่งดุกว่าเดิม น่ากลัวจนแทบลืมหายใจ และคำพูดของมันก็ทำให้ผมถึงกับพูดไม่ออก
“นายมันไม่เคยรู้อะไรเลยปวิน! คิดแต่ว่าจะทำอะไรเพื่อตัวเอง คิดแต่ว่าวันนี้ตัวเองจะมีความสุขมั้ย นายคิดเป็นแค่นี้! คิดได้แค่นี้!!! ฉันไม่น่าคาดหวังอะไรกับนายเลย!” เสียงตะโกนดังก้องอยู่ในหู ในขณะที่ผมยังพูดไม่ออก แรงบีบที่แขนแทบไม่รู้สึก ทั้งๆที่เห็นมันเกร็งมือจนเส้นเลือดปูดโปน ก่อนจะสะบัดแขนผมทิ้ง แล้วเดินตึงตังออกจากห้องไป แบบที่ทำเอาผมชาวาบไปทั้งตัว
’ไม่เคยรู้อะไร’ ’คิดแต่ว่าจะทำอะไรเพื่อตัวเอง’ ’คิดเป็นแค่นี้’ ’คิดได้แค่นี้’
ก็แล้วมันผิดตรงไหนถ้ากูจะคิดถึงความรู้สึกของพ่อแม่กูมากกว่าคนอื่น
กูคิดได้แค่นี้แหละ กูยอมรับ
…………………………
ไม่ต้องรอถึงสี่ทุ่ม รถของพ่อก็มาจอดรอหน้าบ้านเพราะผมโทร.บอกว่าอยากกลับแล้ว ผมลาพี่ปอมกับพี่ภูมิแล้วก็เข้าไปไหว้ป๋ากับแม่โดยไม่ตอบคำถามอะไร ส่วนไอ้พี่ธันไปไหนไม่รู้ มันบ้าแบบไหน เกิดไปเห็นหน้าแล้วถูกกัดเข้า ขี้เกียจไปฉีดยากันพิษสุนัขบ้าครับ เข็มละตั้งหลายบาท
กลับบ้านกันไปก็เคานท์ดาวน์ฉลองปีใหม่ ผมแอบอวยพรและสาปส่งว่าปีใหม่ปีนี้ ขอให้ชีวิตน้องถ้วยฟูกลับมาเป็นปกติแบบหลายๆปีที่ผ่านมา ไม่เอาแล้วเรื่องงี่เง่าปัญญาอ่อนทั้งหลาย ขอแฟนหน้าตาดีสักคน และ ลด ละ เลิกวิถีชีวิตโชคชะตาเส็งเคร็งเช่นนี้สักที
ทั้งๆที่อุตส่าห์ขอไปแบบนั้น แล้วทำไม…ทำไม…
ทำไมเทวดาฟ้าดินชอบขัดใจกูจ๊างงงงงงง!!!
แงะขี้ตาตื่นมาเช้าวันใหม่ 1 มกราฤกษ์ดีศรีโสภา ล้างหน้าแปรงฟันลงจากห้องนอนหมายจะวิ่งดิ๊กๆไปขอตังค์ฉลองวันแรกของปีสักหน่อย ก็ปรากฏว่าไอ้คนที่ผมอุตส่าห์สาปส่งอวยส่งไปเมื่อคืนดันมานั่งอยู่ในบ้านฉลองวันปีใหม่ซะงั้น!!
มึงจะมาทำไมเนี่ย!!!!! ไหนเพิ่งด่ากูไปไง!!!!
“ถ้วยฟู ธันเขามาสวัสดีปีใหม่น่ะลูก” แม่ผมก็ยังเห่อว่าที่ลูกเขยคนเล็กอยู่นั่นเอง ผมเหลือบมองไปที่ไอ้คนมาสวัสดีปีใหม่ แล้วพูดไม่ออก มันมองผมแวบเดียวก่อนจะหันไปยิ้มให้พ่อผม
“ผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีต้องไปทำธุระต่อ” มัน…เมินผม?
“อยู่กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนซี่! จะรีบกลับไปไหนล่ะ วันปีใหม่ทั้งที ไม่คิดจะพาถ้วยฟูไปฉลองหน่อยรึไง ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่านายต้องรับผิดชอบน้องฉัน” คุณพี่ถ้วยตวงที่ยังนั่งกอดอกหน้าบูดข้างพ่อเอ่ยปากแบบไม่สนใจเท่าไรนัก แต่ผมรู้ดีว่าขืนไอ้พี่ธันวามันปฏิเสธล่ะก็ งานนี้มีแตกหัก
“ดูเหมือนเขาไม่ว่าง…” แต่…มันก็กล้าแตกหักซะด้วย
“ถ้วยฟูว่าง!” กูจะว่างหรือไม่ว่าง ช่วยถามกูบ้าง จะคุยจะนัดอะไรกัน ถามกูหน่อยก็ได้ พี่ครับ แฟนครับ
“วันนี้ฟูจะอยู่บ้าน ถ้าใครจะฉลองกับฟูก็อยู่นี่ แต่ถ้าติดงาน ติดธุระก็เชิญเลย” ผมรีบปิดประเด็นก่อนจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่ทั้งพี่ตวงทั้งไอ้พี่ธันก็ยังจ้องหน้ากันอยู่นั่น จะสปาร์คกันเหรอครับ! ห๊ะ! ถ้าจะสปาร์คกันเอง กูได้ถอยออกมาเป็นผู้ชม!!
“พอดีผมติดธุระน่ะครับ ขอโทษนะครับ สวัสดีครับ” แล้วมันก็บอกพ่อแม่ผม เสร็จแล้วก็ลุกจากไปไม่สนใจจะแลสายตามาที่น้องถ้วยฟูคนนี้เลยสักนิด
ชักจะทนไม่ไหว…นี่มึงเมินกูเหรอไอ้คุณธัน! ได้! เล่นงี้ก็ได้!... กูก็จะเมินมึงเหมือนกัน!!!
……………………
แล้วได้เมินมั้ย?...
ไม่!!!
มันเพราะใคร! มันเพราะใคร!! ที่ไม่ได้เมินเป็นการแก้แค้นไอ้พี่ธันมันเป็นเพราะใคร!!!!
‘ถ้วยฟู…ทะเลาะกับธันใช่มั้ย’ ทำไมผู้หญิงถึงเซ้นท์ดีขนาดนี้
‘ถ้วยฟู…คราวนี้คนก่อเรื่องคือลูกใช่รึเปล่า’ ทำไมคนเป็นแม่ชอบโทษว่าลูกตัวเองผิด
‘ถ้วยฟู…ไปขอโทษธันซะ’ ทำไมคุณนายปานดาวชอบเห็นคนอื่นดีกว่าลูกทุกที
‘ถ้วยฟู…อย่าให้แม่ต้องย้ำ’ ทำไมชอบใช้ประโยคแบบนี้
‘เอ๊ะ!! ถ้วยฟู!!...แม่สั่งว่ายังไง!!!’
รู้แล้วววววววววว!!!! ถ้วยฟูทำให้แล้วนี่ไง!!!!!
หลังจากปิดปีใหม่ไปสุขีกันถ้วนหน้า ผมก็กลับมาผจญชะตากรรมนรกระเบิด ฉลองศักราชใหม่ด้วยขนมกล่องน้อยๆฝีมือตัวเองอันเกิดมาจากการกำกับของคุณแม่บังเกิดเกล้า ที่กำชับนักหนาว่า
‘เอาขนมไปขอโทษธัน แล้วเดี๋ยวแม่จะโทร.ถามธันว่าได้รับมั้ย และอร่อยรึเปล่า’
ทุกที! ขู่ทุกที!! หึ!!
“ฟู…”
เสียงเรียกสดใสในวันที่หดหู่ ทำเอาผมต้องหันไปมองด้วยหน้าตาบอกบุญไม่รับ รู้ทั้งรู้ว่าเจ้าของเสียงคือพี่ปอมสุดหล่อยอดชายแห่งวิศวกรรมศาสตร์ อุ้ย! วันนี้ไม่ได้มาคนเดียว แต่มีไอ้โจผู้ซึ่ง ‘บ้านใกล้’ เดินตามหลังมาติดๆ มันทำหน้าเก้อเล็กน้อยที่เห็นผม
“ไอ้โจไปรับเหรอ” ผมทักไปคำ ใช้สายตาลอยจิกไปถึงเพื่อนรักหุ่นยักษ์ พี่ปอมไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว พยักหน้ารับซะงั้น
“ก็เมื่อคืนก่อน โจ…”
“ไปห้องสมุดนะ พี่ปอม แล้วเจอกันในคาบนะ ฟู” พี่ปอมพูดไม่ทันจบ ไอ้โจก็ขวางแล้วรีบหายต๋อมเข้าตึกไปเลย …อย่างงี้เรียกมีพิรุธ เดี๋ยวมีสอบสวน นายเจริญเพื่อนรัก!!
“ฟูเหอะ…ทะเลาะกับไอ้ธันใช่มั้ย วันนั้นน่ะ” เห็นซื่อๆ เซ่อซ่าก็ช่างสังเกตใช้ได้นี่นา
“เปล่า วันนั้นรักกันมากไปหน่อย” พี่ปอมทำหน้าไม่เชื่อ ให้ผมถอนหายใจ นั่นสิ…ทีพูดแบบนี้ พี่ปอมไม่เชื่อ แล้วถ้าบอกว่า ที่จริงแล้ว ผมกับมันไม่ได้รักกันเลย พี่ปอมจะเชื่อมั้ย
“ถ้าบอกว่า ผมกับไอ้พี่ธันโกหกทุกเรื่องล่ะ?” เท่านั้น พี่ปอมก็รีบส่ายหน้า แล้วเถียงเสียงแข็งจริงจังมากมาย
“ไม่มีทาง!! ธันมันรักฟูจะตาย!!”
“รักยังไง” รักแบบเช้าหน้าหงิก เย็นหน้าบูดอย่างงี้รึเปล่า
“ก็…พี่ได้ยินเต็มสองหูเลย วันงานโอเพ่นเฮ้าส์ที่ฟูเป็นลมน่ะ มันบอกอาจารย์เองว่าจะพาแฟนผมไปโรง’บาล แล้วพอมันพาฟูกลับมานะ มันก็สั่งให้เป้ โจ เอกไม่ต้องทำงานแล้ว ให้ไปนั่งเฝ้าฟูแทน” ห๊ะ!! อะไรนะ!!!
ผมคงทำหน้าตกใจพอสมควร พี่ปอมเลยหน้าตื่น
“นี่ฟูไม่รู้เหรอ ตอนที่ฟูเป็นลมน่ะ ตอนแรกอาจารย์เมธาแกบอกว่าให้พาไปนอนที่ห้องพยาบาล แต่ธันบอกเสียงแข็ง ว่า ผมจะพาแฟนไปโรง’บาล ทีนี้เรื่องเลยยิ่งกระจายไง เพราะว่าตอนธันพูดน่ะ คนที่อยู่ตรงนั้นได้ยินกันหมด เพื่อนฟูไม่มีใครเล่าให้ฟังเลยเหรอ ตอนนั้นเป้ก็อยู่ด้วยนะ” ไอ้เพื่อนเป้!! นี่มึงเล่าไม่หมดนี่หว่า!!!
ไม่สิ…ผมว่านอกจากไอ้เป้แล้ว ช่วงพักหลัง ๆ มานี่ไอ้เอกก็พูดจาแปลก ๆเหมือนกัน วันนั้นมันพูดว่าไงนะ
‘…ที่จริงแล้ว เรื่องมันเกินเลยมาตั้งแต่เมื่อไร’ หมายความว่าก่อนที่เรื่องทั้งหมดจะมาลงเอยแบบนี้ มันมีอะไรที่คนฉลาดอย่างผมไม่รู้อีกงั้นเหรอ
เออ! จริงด้วย วันนั้นที่ผม ‘น้ำตาไหล ‘ (ขอย้ำคำเดิมว่าผมไม่ได้ร้องไห้ครับ!!) จะว่าไปแล้วแค่กอดปลอบก็น่าจะพอ แต่มันก็ดันจูบแก้มผมด้วย ตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นเด็กหัวนอก จูบเจิบอะไรงี้เป็นการปลอบใจ แต่…ถ้าจะรวมกับสายตา การกระทำของมันด้วยแล้ว คนฉลาดอย่างผมขอฟันธงว่ามัน…อ่า…คิดกับผมเกินเลย (อะฮิ้ววววว ถ้วยฟูขายออกครับพ่อแม่พี่น้อง!!)
แต่เพื่อไม่ให้มีการหน้าแตก ผมต้องหาพยานวัตถุสักหน่อย แล้วเดี๋ยวค่อยผ่าศพไอ้พี่ธันพิสูจน์ตามหลักนิติวิทยาศาสตร์
“พี่ปอม พี่รู้มั้ยว่าพี่ธัน…เอ่อ ชอบผมตอนไหน” พี่ปอมทำตาโต ก่อนจะรีบสั่นหน้าปฏิเสธ มาอีกแล้ว ไอ้พวกตาเหลือกลนลานแบบนี้ จับไต๋ง่ายโคตรว่าปิดบังครับพี่!!
“อ้อ ไม่รู้…แน่ใจนะว่าไม่รู้ ผมเกลียดคนโกหกมากแค่ไหน พี่รู้รึเปล่า” พี่ปอมยังสั่นหน้าแต่เหงื่อเริ่มแตกซิก คนซื่อประเภทนี้ยังมีในโลกครับ ทุกท่าน
“ไม่เป็นไร พี่ไม่พูดก็ไม่เป็นไร ผมมันก็แค่รุ่นน้องจะไปบังคับอะไรพี่…” บังคับเสียงตัวเองให้สั่น ก่อนจะทำเป็นก้มหน้าหลบสายตา เท่านั้นแหละ พี่ปอมก็รีบเข้ามาโอบผมใหญ่
“ฟู…ไม่ใช่นะเว้ย พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น พี่เองก็ไม่ได้สนิทกับไอ้ธันมันมาก จะพูดไปก็… คือ…ที่รู้เพราะไอ้ภูมิมันมาเล่าให้ฟังด้วย เลย…เอ่อ…พี่ก็ไม่รู้ว่ามันจริงมากแค่ไหน…อ่า…” ผมจ้องพี่ปอมที่เริ่มลิ้นพันกัน ตื่นเต้นประหนึ่งตัวเองกำลังจะบอกรักผมอย่างงั้นแหละ
“ก็ได้ๆ…ฮื้อ…” ว่าแล้วพี่แกก็ถอนหายใจเฮือก
“…ไอ้ธันมันชอบฟูตั้งแต่ปีที่แล้ว…”
ห๊ะ!!!! อะไรนะ
“ตอนธันขอฟูเป็นแฟน มันไม่ได้บอกเหรอ…”
ก็เพราะมันไม่ได้ขอผมเป็นแฟนไง!!!
“นี่เรื่องของมึงเหรอปอม”
เสียงดุๆดังขึ้น ให้ทั้งผมทั้งพี่ปอมรีบเงยหน้ามอง แล้วถึงได้เห็นไอ้คนบางคนมันยืนหน้าดุ กอดอก ปล่อยรังสีอำมหิตให้พี่ปอมรีบปลดมือออกจากไหล่ผมทันที
“เอ่อ…ธันมาแล้ว ฟูอยากรู้อะไร ถามมันเองแล้วกันนะ พี่ไปก่อนล่ะ” ว่าแล้วสุดหล่อกลัวตายก็รีบแจ้นหนีจากไป ทิ้งผมเอาไว้กับไอ้ผู้ชายตรงหน้าแค่สองคน กับอีกหนึ่งความรู้ใหม่ที่มากระแทกก้อนเนื้อในกะโหลกของคนฉลาดโคตรๆอย่างนายถ้วยฟู
…ไอ้ธันมันชอบฟูตั้งแต่ปีที่แล้ว…
เอิ่ม…งานเข้ามั้ย แบบนี้
ทูบีคอนตินิ๊วววววววววว
…………………………
พาร์ทนี้สั้นเนอะ (แล้วทำไมไม่แต่งให้มันยาวกว่านี้หว่า) แต่นิดนึง…พาร์ทที่แล้วปุยฝ้ายแย่งซีนถ้วยฟูไปเลย มีแต่คนเม้นท์ถึงปุยฝ้าย ฝาแฝดคู่นี้กินกันไม่ลงจริงๆ แสบทั้งคู่ :laugh: ฮ่าฮ่า
ขอบคุณสำหรับการอ่านและการคอมเม้นท์นะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามและถามไถ่ด้วยนะ
แล้วเจอกันศุกร์หน้าค่ะ
-
ดีกันเถอะนะ ปีใหม่แล้ว :mc4: :mc4:
-
ถ้วยฟูน่ารักอีกแล้วววววววว :m3:
แหม ทำเป็นด่าอย่างโน้นอย่างนี้ ทำเป็นหวงน้อง ที่แท้ก็อยากหาเรื่องเข้าใกล้ถ้วยฟูใช่มั้ยล่ะ พี่ธัน :m12:
-
ค้างเบาๆนะคะ XD
-
มัยมันสั้นจังวะ ใช้สุภาษิต รักยาวให้บั่นรักสั้นให้ต่อ มาต่อเลยมาต่อ อิอิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณนะคร้าบ
แล้วอย่างนี้ฟูจะเอายังไงกับพี่ธันอ่ะ เดาไม่ออกเลย ตกลงชอบเค้าไปบ้างยังเนี่ย รู้บ้างรึเปล่าว่าทำร้ายจิตใจพี่ธัน โดยไม่รู้ตัวอ่ะ
-
:serius2: :serius2:
อยากรู้แล้วววอ่ะ
ต้องรออีกซะนานเลยยยย :เฮ้อ:
-
อัพทุกวันศุกร์เหรอค่ะ
คนอ่านลงแดงตายพอดี
เพิ่มวันได้ไหมค่ะ
ก็เพราะถ้วยฟูน่ารักอ่ะ
พี่ธันก็โหดได้ใจ
ตอนนี้เริ่มที่จะหวานกันและเริ่มรู้ความในใจกันแล้ว
อยากอ่านต่อแบบเรี่อยๆ
แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร
เพราะยังไงก็รอเหมือนเดิม :bye2:
-
เป็นแฟนกันอย่างไม่เป็นทางการซะทีเถอะ เป็นทางการต่อหน้าชาวบ้านมานานละ :mc4:
-
โอ้ววว
เมื่อไหร่จาเข้าใจกันน้าาา
เฮ้ออ
สงสารธันวาจังง
-
รีบๆมาต่อนะ :call:
ติดตามอยู่
ถ้วยฟูน่ารักจัง :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด มาต่อแล้นนนนนนนนนนนน ปั้มก่อนๆๆๆ o13
-------------------------------
เอ้าแล้วเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่นะ :interest:
แหมๆๆๆ พี่ธันก็... แอบชอบเค้ามานานยังจะปากแข็งอยู่ด้ายยยยยยยย :m12:
ไม่บอกน้องฟูก็ไม่เข้าใจหรอกนะ พอดีคนมันน่ารัก ใครๆก็หลงน่ะนะ :laugh3:
-
ตั้งอาทิตย์นึงแนะ :z3:
-
พี่ธันนน~ ชอบน้องฟูมานานขนาดนั้นเลย :o8:
ที่ดุน้องถ้วยฟูตลอดเนี่ยเพื่อให้เค้าจำตัวเองได้ใช่มั้ย :m12:
อิอิ
ดีกันเร็วๆนะ จะได้หวานๆ และหวานๆ
จะได้เป็นแฟน และเป็นแฟน กันจริงๆซะที :mc4:
-
พี่ธันชอบฟูฟูมาเป็นปีแล้วหรอเนี้ย หุหุ รู้แล้วทีนี้จะยังทำเมินเฉยเล่นละครได้มั๊ยจ๊ะตาถ้วยฟู
-
:o8: หูยจบแบบค้างคานิ
-
พี่ธันอ่ะ ทำไมต้องแอ๊บดุด้วยล่ะ
แถมชอบเค้ามาตั้งนานแล้วก็ไม่ยอมบอก หุหุ :-[
กว่าจะถึงวันศุกร์ นานจังเลยยยย :o12:
+1 ขอบคุณคร้า :L1:
-
อุ้ย ที่แต่คุณพี่ธันก็หลงรักน้องถ้วยฟูมาตั้งนานแล้วนี้เอง :o8: :o8:
แต่ว่า มีการเมินถ้วยฟูด้วยน่ารักอ่ะ แต่ที่เมินนี้โกรธเพราะฟูเค้ายุ่งเรื่องกิ๊กหรือว่า..ดกรธที่เค้าไม่สนใจด้วยเองค่ะคคุณพี่ :laugh:
:กอด1: :กอด1: คนเขียน แลวจะรอให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ นะค่ะ
-
เย้ ! มาต่อแล้ววว แต่ตอนนี้มันสั้นๆอ่ะ
จบได้ค้างมากเลยค่ะ อยากรู้ธันจะทำไงต่อ
ธันชอบถ้วยฟูตั้งแต่ปีที่แล้ว :-[ ที่แท้แอบชอบมานานนี่เอง
ถ้วยฟู ยอมๆพี่ธันไปเถอะ มาขนาดนี้แล้ว
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
โฮ~~~ ก่อนศุกร์หน้ามะได้เหรอคะ
ลงแดงทุกวันเลย
จัน อังคาร พุธ พฤ T...T
ขนาดนอนยังฝุนถึงน้องถ้วยฟู คริๆๆ
-
ปากแข็งจริงเลยน๊าคนเรา
ต้องหาคนมาแงะปากใช่มั้ย :m16:
-
และแล้ว....ถ้วยฟูก็... :m11: ช่ายม๊ายยยยย
:กอด1: สำหรับคนแต่งค่ะ
-
ชอบมาตั้งแต่ปี 1........มิน่าพี่ธันถึงเต็มเป็นแฟนน้องถ้วยฟูมาก ๆ
-
ตั้งแต่ปีที่แล้ว ว้าว!!!
แล้วถ้วยฟูอ่ะรู้สึกยังไง
-
:serius2:
เอาแล้วไงถ้วยฟู
พี่ธันเขามองเรามานานแล้วนะ
แล้วเราละ รักพี่เขาบ้างหรือยัง ?
-
หูยยยยยยยยยยยยย ไรต์เตอร์ใจร้ายอ่ะ
ต้องรอถึงวันศุกร์หน้าเลยหรอครับ
มันรอไม่ไหวอ่ะ ขอร้องเหอะ นะๆๆๆๆๆๆๆครับ
-
กด+ให้นะคะ
น่ารักมาก ถ้วยฟู
พี่ธันอีก
สาววายทั้งหลาย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบมาก
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ยังไงก็มาอัพต่อไวๆนะคะ
ชอบค่ะชอบบบบบบบบบบบบบ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:man1: :impress2: :-[ :o8: o18
-
มันเป็นอะไรที่ . . .
บาดใจมากๆ ฟูเข้าใจตัวเองหน่อยเห๊อะ ส่วนธันก็อย่าว่าน้องมันมาก น้องมันชอบประชดไม่รู้เหรอน่ะ?
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ง่า ขอ เพิ่มวันอีก 1 เสียงงับ ><"
..
-
ชอบมากเลยขอรับ
น่ารักทั้งคู่เลย >w<
ดูเหมือนน้องฟูจะโดนจองตัวมานานแล้วนะ เอิ้กๆๆ
รอตอนต่อไปค้าบ มาต่อไวๆน้า
-
โฮก! เอาแล้วไงนายปวิน ,, น้องถ้วยฟู
พี่ธันเค้าชอบฟูมานานแล้วทีนี้เข้าใจยัง?
หึหึ ,, เลิกทำตัวงี้ได้แระ
แล้วไปร๊ากกับแฟนได้แล้ว 555
-
อ่อยย ความจริงจะเปิดเผยแล้ว!!
ตื่นเต้นน
-
ง่า ง่า ศุกร์หน้าเลยหรอ ม่ายยยยน๊าาาา
อยากอ่านก่อนวันศุกร์ได้มั้ยคะ ฮืออออ :serius2:
เรื่องกะลังลุ้นเล๊ย ความจริงได้ตีแผ่
น้องฟูจะกล้าถามธันมั้ยเนี่ย เหอๆ
พี่ธันน่ารักอ่า ชอบน้องมาเป็นปีๆเลย
รอพี่ธันบอกรักน้องถ้วยฟูด้วยตัวเอง ฮิฮิ
-
รีบๆเคลียกัน แล้วปรับความเข้าใจให้ตรงกันนะตัวเอง :-[
พี่ธันแอบมองน้องมาก่อนแล้วเหรอนี่
พี่ปอมน่ารักอ่ะ
>/////////////////////<
-
นายธันวา :angry2: นี่ ชอบเขา รักเขา ก็ช่วยแสดงออกหน่อยนะ
เอาแต่ทำหน้าดุ งอน ใครจะรู้ละคราบ...
ขอบคุณผู้แต่งครับผม o13 รอครับรอ
-
:-[ น้องฟู คนฉลาดทำไม ไม่รู้ละนี้
หรือตาพี่ธันแกแสดงออกได้ดีหว่าาา
รอตอนต่อไป :z2:
-
อ่านกี่รอบก็ยังน่ารัก
-
กรี๊ดดดดดดดดด
. ..
ดีกันเถิดดด o13
้ถ้วยฟูร่ารัก ง่ะะะ
-
กรี๊ดดดดดดดด พี่ธันเฉลยเลยค่ะๆ หนูรอฟังอยู่ :o8:
-
อาทิตย์ละครั้ง..กูตายดีกว่า
กลัวลืมจัง
-
ค้างงงงงงงงงงงง
พี่ธันชอบถ้วยฟูมาเป็นปีแล้วหรอเนี้ย
ถ้วยฟูน่ารักอ่ะ
-
ขัดใจถ้วยฟูจริงๆๆ อร๊ายยยยย :serius2:
รู้สึกอะไรกะพี่ธันหน่อยก็ไม่ได้
พี่ธันน่าสงสารออก
-
แหมน้องฟู~ เรื่องแบบนี้ดันไม่รู้
พี่ธันก็บอกเลยสิคะ!
-
สงสัยงานนี้น้องฟูต้องง้อพี่ธันล่ะหว่า.....
รักกัน รักกัน
-
บอกได้คำเดียวว่า...........
ค้างๆๆๆๆๆๆๆ
โอย...ทำใจๆ รอไปอีกอาทิตย์นึง คร่อกกกกกก
-
ค้างไปสัปดาห์หน้า เลย :m15:
:z2: :z2:รอ พี่ ธัน น้องฟู :z2: :z2:
-
สงสารพี่ธัน
ถ้วยฟูรู้ใจตัวเองซักทีเห๊อะ
-
ค้างอ้ะ ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โธ่เอ่ย ที่แท้ก็ปากแข็งขี้อายไม่ทราบจะมาคุยกับสาวเจ้าอย่างไรเลยเอางานมาบังหน้านี้เอง 5555+
-
เฮอๆๆๆ เอาละสิ :a5:
-
ชอบเพราะอะไรอ่ะเนี่ย
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m4: :m3: :m4: :m3:
-
เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกันแบบมาจากใจซะทีเนี่ย
อีกคนก็ปากแข็ง อีกคนก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ย
:เฮ้อ:
-
ถ้วยฟูน่ารักอ่ะ :-[
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากกินขนนถ้วยฟูจัง :z1:
ปล.ธันวาก็ปากหนัก ทำไม๊ ทำไม ไม่พูดออกไปตรง ๆ
-
ชอบมาตั้งแต่ปี 1 แต่ไม่บอกเนี่ยนะ
แถมยังทำตัวโหดใส่อีก ซึนไปป่ะพี่ธัน
ปล. ถ้วยฟูนางเอกสุดๆอ่ะ โดยเฉพาะท่าเก็บของขวัญเนี่ย
อ่านไปขำไป กด + ให้ไรทเตอร์ :กอด1:
-
พี่ธัน ปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจจริงๆ เลย ชอบเค้ามาแต่ปี ๑ เชียว
ถ้วยฟูก็ไม่รับรู้อะไรเลย
ก็จงเป็นแฟนกำมะลอกันต่อไป
-
vอ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อด่วนเลยคัฟ :z13:
-
คิดถึงง แวะมาบอก
กอด :กอด1: นะ
-
ปากก็ว่าอย่างงู้นอย่างงี้
แต่จริงๆก็รักชิมิล่าาา :กอด1:
-
อ่าน แล้วชอบ อย่างบอกไม่ถูก (เพิ่งอ่านวันนี้ค่ะ)
ถ้วยฟู กวน มาก ถึงมากที่สุดเลยค่ะ แต่น่ารัก
พี่ธัน ก็น่ารักค่ะ ปากแข็ง
555+
รอตอนต่อไป อยู่ (อยากให้ถึงวันศุกร์ เร็วๆ จัง)
:กอด1: :L2:
-
รอถ้วยฟูกะพี่ธันอยู่เด้อ
:z13:จิ้มคนแต่ง :L2:
-
มารยาถ้วยฟูชนะเลิศ
ฮ่าๆๆๆ
พี่ธันนนน
พระเอกมาก
ชอบก่อน ชอบมานานนน
อย่างงี้สิ น่ายกให้ ^^
-
ชอบเรื่องนี้จริงๆ สนุกมาก
ปวินน่าถีบ(น่ารักจนน่าถีบ) พี่ธันสุดเท่ห์>.<
-
:L2:ถ้วยฟูููููุฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
อยู่ไหนเอ่ย อย่าให้เจอนะ จะจับจูบเลย :จุ๊บๆ:
-
:fire:
มารอหลายวันละนะ
คนเขียนไปไหนเนี่ยยย
ไม่มาต่อซักกะที
:fire:
ถ้าเจอนะจะจิ้ม :z13:จิ้ม :z13:จิ้ม :z13:
ให้หนักเลย
-
มาตามครับๆๆๆๆ :mc4:
-
รออยู่นะจ้ะ
-
5 วันแล้ว..
-
พี่ธันเลิกงอนเห่อะ
เอ็นดูน้องถ้วยฟู
ว่าแต่พี่ปอมกะโจนี่มัน หุ หุ
รีเควสตอนพิเศษล่วงหน้าเรยได้ป่าวพี่บัว
-
ค้างอ่ะ
รีบมาต่อเน้อ
เค้าก้ออยากรู้เหมือนกัน
-
จะเอาพี่ธันวา กะ น้องถ้วยฟูอ่ะ o9
-
พรุ่งนี้วันศุกร์ ^^^^^^^^
..
-
วันศุกร์ วันศุกร์ :z10:
ไม่อยากรอๆๆๆ :z13:
-
รีบๆมาต่อน้าคร้าบบบบ
รออออออ
-
:L2:มารอถ้วยฟูกะพี่ธัน
-
จองที่นั่งดู ^^"
..
-
มานั่งรอแร้วจร้าาา
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ตามหาถ้วยฟูกะพี่ธัน :oni1:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนแรกๆก็ฮาจริงจัง พอมาตอนหลังๆเริ่มฮาไปเขินอายม้วนตัวไป
เอร๊ยยยยยยยย รอน้องถ้วยฟูกับพี่ธันวานะคะ :กอด1:
-
: 222222:
ร่าเริงรอกินขนมถ้วยฟู
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 12
By : Dezair
.....................
เงียบ…หรืออย่างงี้เรียกพูดไม่ออก
อยู่กันแค่สองคน กับเรื่องคาใจที่เพิ่งรู้สดๆร้อนๆ มันก็ชวนให้พูดลำบากเหมือนกันนะครับ
“หลังจากวันนั้น กิ๊กโทร.มาร้องไห้”
ผมมองไอ้คนพูดด้วยความไม่เข้าใจว่ามันมาเล่าให้ผมฟังทำไม ในเมื่อว่าเรื่องที่ควรพูดตอนนี้ไม่ใช่เรื่องกิ๊ก เรื่องกั๊ก เรื่องสกั๊งค์ที่ไหน แต่ควรจะคุยกันเรื่องของผมกับมัน
…ไอ้ธันมันชอบฟูตั้งแต่ปีที่แล้ว…
มันถอนหายใจยาว ที่เห็นผมยังทำหน้าบื้อ
“นายมันก็เป็นซะแบบนี้ ต่อให้กิ๊กมาร้องไห้ต่อหน้า ก็ยังคิดไม่ได้ใช่มั้ยว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของนาย ทำอะไรไม่คิดพอผลออกมาก็ต้องมาคอยตามเช็ดตามล้าง” บ่นเสร็จ มันก็ถอนหายใจอีกรอบให้รู้ว่ามันระอากับนิสัยผม
…มึงจะถอนหายใจทำไมนักหนาวะ!...
“หึ! กะอีแค่ร้องไห้…ต่อให้มากรีดแขนเลือดพุ่งกระฉูดตรงนี้ ฉันก็ไม่เลิกกับนายด้วย แถมจะจูบโชว์ให้ดูอีกต่างหาก…”
“อย่ามาปากดี ปวิน”
“ไม่ได้ปากดี แต่ฉันทำจริง!! แล้วฉันก็ไม่สนด้วยว่าใครจะมองยังไง พ่อกับแม่สำคัญที่สุดในเมื่อแม่ร้องไห้กับเรื่องนี้ ร้องไห้เพื่อจะยอมรับเรื่องนี้ ฉันก็จะทนให้เรื่องนี้มันเดินไปให้ยาวที่สุด แล้วใครก็มาขวางไม่ได้ด้วย! แม้แต่นายก็เถอะ!”
ไอ้พี่ธันมองหน้าผม สายตามันเจ็บปวด ซึ่งผมไม่เข้าใจว่ามันเจ็บเรื่องอะไร และตรงไหน
“ฉันรู้…ใครก็ขวางนายไม่ได้ นายคิดจะทำอะไรก็ทำ นายอยากให้มันเป็นแบบไหน นายก็จงใจทำแบบนั้น ต่อให้เรื่องที่นายทำ ส่งผลให้ผู้หญิงคนนึงแทบคลั่งอยู่แล้ว นายก็ทำได้ไม่ทุกข์ร้อน นายอ้างแต่คำว่าทำเพื่อพ่อแม่ ทำเพื่อพ่อแม่…ถามจริงๆ ถ้าพ่อแม่นายรู้ว่านายไปวุ่นวายกับผู้หญิงคนนึงที่เขาอยู่ของเขาดีๆ พ่อแม่นายจะรู้สึกยังไง เขาจะร้องไห้อีกมั้ย…”
มันพูดจบก็ถอนหายใจ ยกมือขึ้นเสยผมตัวเอง แล้วยิ้มบางอย่างที่ผมคอนเฟิร์มได้เลยว่ามันยิ้มเสแสร้ง
“ฉันเคยคิดว่านายใส่ใจคนอื่นมากกว่านี้ ฉันเคยคิดว่านายรักคนรอบข้างมากกว่านี้ ทั้งหมดนี่ ฉันเข้าใจผิดไปเอง…”
มันไม่ด่า มันไม่ว่า แต่มันพูดเรียบๆ เหมือนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ พูดเสร็จ มันก็เดินหนีไป ทิ้งผมไว้คนเดียว เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี
…ใส่ใจคนอื่น รักคนอื่น…
จะให้ใส่ใจคนอื่น จะให้รักคนอื่นมากกว่าพ่อแม่อย่างงั้นเหรอ จะให้ทำยังไงเล่า! ในสถานการณ์แบบนี้ จะให้ยืนอยู่ตรงไหน จะให้ทำตัวแบบไหน ในเมื่อเรื่องมันกลายมาเป็นแบบนี้ ก็ตอนนั้นมันพลาด ก็ตอนนั้นมันไม่คิดว่าจะกลายมาเป็นแบบนี้ ถ้ารู้ทุกอย่างล่วงหน้า กูจะไม่เลือกเข้าคณะนี้ มหา’ลัยนี้เพื่อเจอมึงด้วยซ้ำ
“แม่ง! พูดจาแบบนี้ ไม่ต้องกินมันแล้วกัน!!!”
ถูกพูดแบบนั้นใส่ จะให้โวยวายอาละวาดกลับไปก็ใช่ที่ สุดท้ายเลยได้แต่หงุดหงิดกับตัวเอง แล้วเดินหนีไปหลังตึกเรียน อุตส่าห์ทำขนมมา โยนให้หมากินแม่งซะนั่นแหละ!! ในเมื่อคนมันพูดจาไม่เข้าหู ก็อดอยากไปเหอะ!!!
ผมเทขนมทั้งหมดลงกับดินใต้ต้นไม้ มีหมาสองสามตัวที่ป้วนเปี้ยนในคณะมานาน เข้ามาด้อมๆมองๆ ผมเลยถอยห่างออกมา พวกมันถึงกล้าเข้าไปดมๆ ก่อนจะงับกินกันอร่อย
…ดี! กินให้หมดไปเลย!!...
…อุตส่าห์นั่งทำ! ยืนทำ! กินอย่าให้เหลือแม้แต่ซากนะเว้ย!!...
…บอกว่าให้กินให้หมดไง! วะ!! ยังมามองหน้าอีก!! กินเด๊!! กินเข้าไป! ถ้ากินเหลือนะ! พ่อจะเอาละเลงหน้าให้ดู!!!...
ผมได้แต่ยืนบ่นหงุงหงิงใส่ไอ้หมาดวงซวยที่ทำท่าจะกินไม่หมด งานนี้หมากับคน คนอย่างผมชนะใสๆ เพราะพวกมันเปลี่ยนใจก้มหน้าก้มตากินกันจนจะเกลี้ยง พอดิบพอดีกลับที่เสียงเดินดังเข้ามาทางด้านหลัง
“ปวิน…” ไม่ต้องหันดูก็รู้ว่าใคร ทั้งโลกนี้มีมันคนเดียวเรียกผมด้วยชื่อนี้ และเพราะผมไม่หันไปมอง มันเลยเดินเข้ามาดึงแขน
“แม่นายบอกว่า…” อ้อ…สงสัยแม่จะโทร.มาเช็ค ผมชี้ให้ดูที่พื้น หมาสองสามตัวยังรุมสะกำขนมผม(อย่างที่ดูเหมือน) เอร็ดอร่อย
“ฉันไม่ใส่ใจคนอื่น ไม่รักคนอื่น เลยคิดว่าเทให้หมากินดีกว่าให้ ‘คน’ ก็คงดี” ไอ้พี่ธันมองผม ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“ที่พูดเมื่อกี้ งอนรึไง” งอน!! หน้าอย่างกูเนี่ยนะงอน!! บ้ารึเปล่าวะ!! ผมกำลังอ้าปากจะปฏิเสธว่าไม่ได้งอน แต่มือมันที่จับแขนผมอยู่เลื่อนลงไปกุมที่มือแทน ให้ต้องลดสายตาลงมองตามด้วยความไม่เข้าใจ
“เย็นนี้ กลับไปทำขนมให้กินที ฉันบอกแม่นายไปแล้วว่าได้ขนมมา ไม่อยากให้กลายเป็นว่าโกหก”
“ก็โกหกมาแต่แรกแล้วนี่หว่า” ผมได้แต่พึมพำบอกมัน เหมือนรู้สึกว่ากำลังถูกง้อทั้งๆที่ผมบอกตัวเองว่าไม่ได้งอนมัน ที่เอาขนมมาเทให้หมากินนี่เพราะเสียดายของถ้าจะโยนทิ้งไปซะเฉยๆ ไม่ได้งอน! ไม่ได้งอน! ไม่ได้งอนโว้ย!!!!!!
“ไม่ได้โกหก…” ผมเงยหน้ามองมัน เรื่องที่พี่ปอมพูดทิ้งเอาไว้ ก็อยากถามหรอกนะ แต่มันไม่กล้าเนี่ยสิ
“แล้วจะให้ไปทำขนมที่ไหน บ้านนายเหรอ” เปลี่ยนเรื่องไปก่อน ตอนนี้สภาวะหัวใจไม่พร้อมคุยเรื่องนั้น
“อืม…ตอนเย็นหลังเลิกเรียน เจอกันหน้าตึก จะพาไปแวะซุปเปอร์ก่อน เผื่อจะซื้ออะไร แล้วค่อยไปทำที่บ้านฉัน ไป…ไปเรียนได้แล้ว” แล้วมันก็จูงมือผมเดินออกมาจากหลังตึก
อย่างงี้เรียก ‘เนียน’ รึเปล่าไม่รู้ แต่ผมว่ามือมันก็อุ่นดีหรอกนะ
ว่าแต่ ใครเนียน…
มัน ‘เนียน’ จับมือผม หรือผม ‘เนียน’ ไม่กระโตกกระตากให้มันปล่อยฃ
หรืออย่างงี้เรียก เนียนทั้งคู่
………………..
เย็นนั้น ราชรถก็มาเกยถึงที่ พร้อมสารถีสุดหล่อยืนรออยู่แล้ว งานนี้เล่นเอาผมแทบอยากจะกลับบ้านไปสารภาพความจริงกับแม่ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ว่าผมเผลอทำขนมหกให้หมากินไปแล้ว
“มึงหยุดทำไมวะไอ้ฟู เดินดิ พี่ธันรอมึงอยู่”
ไอ้แป๊ะเอกเอาพุงนิ่มๆมาดันหลังผม
“ถ้ามึงไปกับพี่ธันวันนี้ เดี๋ยวกูเล่าความจริงให้มึงฟังเรื่องนึง” แสดงว่ามีหลายเรื่องสิท่า ไอ้ความจริงเนี่ย แต่ถ้าความจริงเรื่องที่ไอ้พี่ธันรักกูตั้งแต่ปีที่แล้วล่ะก็ เรื่องนั้นไม่ต้อง เพราะว่ากูรู้แล้วเว้ย!!
ในเมื่อเพื่อนเอาพุงดันขนาดนี้แล้ว ผมก็ต้อง ‘จำใจ’ ไปกับมันล่ะครับ นี่ถ้าเสียตัววันนี้ กรุณาแจ้งตำรวจจับไอ้แป๊ะเอกให้ทีนะครับ โทษฐานสมรู้ร่วมคิด
ไอ้พี่ธันพาแวะซุปเปอร์กันก่อน ผมออกอาการงงเล็กน้อย เพราะมันบอกว่าจะใช้อะไรก็ซื้ออันนั้นเลย และแน่นอน พอผมถามมันว่า ‘ต้องซื้อตะหลิวด้วยมั้ย’ มันก็พยักหน้าซะงั้น เริ่มงงแล้ว สรุปบ้านมึงนี่ไม่มีกระทั่งตะหลิวเหรอวะ แล้วคราวที่แล้วใช้อะไรทำให้กูกินเนี่ย!!
ซื้อข้าวของเรียบร้อย ก็ขึ้นรถกลับบ้านมัน และนี่แหละ ที่ถ้วยฟูคนฉลาดได้ฉลาดยิ่งขึ้น
“นี่ไม่ใช่ทางไปบ้านนายนี่หว่า!!” มันหันมายิ้มบาง
“นี่แหละทางไปบ้านฉัน”
“ไม่ใช่!!”
หัวเด็ดตีนขาดก็ขอปฏิเสธ ถ้าบ้านมึงมันต้องเลี้ยวซ้ายที่สี่แยกเมื่อกี้!!!
“นายจะรู้ดีกว่าฉันได้ยังไง ว่าทางไหนไปบ้าน ทางไหนไม่ใช่” พอมันว่ามาแบบนี้ ผมก็เลยได้แต่นั่งใบ้กิน จนมันเลี้ยวรถเข้าอาณาเขตของคอนโดสูงกลางใจเมือง ผมถึงได้ฉลาดอีกครั้ง
…เออ มันก็ไม่ได้บอกนี่หว่า ว่ามีบ้านหลังนั้นหลังเดียว…
……………………..
หอบหิ้วข้าวของกันขึ้นลิฟต์ มาชั้น 23 ประตูลิฟต์ก็เปิดออกให้ผมพบว่า ชีวิตคนมีอันจะกินนั้น มีเพื่อนบ้านน้อยมาก ถึงมากๆ ถึงมากๆ
ทั้งชั้นมีประตูห้องแค่สี่บานเองเหรอวะ!
“นายท่าทางจะถูกสังคมรังเกียจเนอะ”
ผมได้แต่พึมพำถาม มันหันมามอง ก่อนจะเขกหัวผมดังโป๊ก!
“เขาเรียกว่ารักสันโดษต่างหาก” พูดจบ มันก็เอามือที่โขกหัวผมเมื่อกี้ คว้าหมับเข้าที่ข้อมือผม ทั้งๆที่มือมันอีกข้างหิ้วของเยอะแยะ แทนที่จะเอาอีกมือช่วยถือ ก็ยังจะอุตส่าห์แบ่งงานกันทำ ข้างนึงหิ้วของ อีกข้างมาแต๊ะอั๋งผมจนได้
… แต๊ะอั๋งกูทำไม๊!!!...
จะบิดมือหนีก็ไม่ถนัดเพราะมือผมเองก็หิ้วของเยอะพอสมควร พะรุงพะรังแบบนี้สุดท้ายเลยได้แต่ยอม ‘เนียน’ ถูกมันจับลากพาไปหน้าประตู หนึ่งในสี่บานที่เรียงอยู่ตรงหน้า
เดี๋ยว!
ถ้าประตูสี่บานเท่ากับคอนโดสี่ห้อง…งั้นแล้วถ้าไอ้พี่ธันมันหื่นแตกปล้ำผมขึ้นมา ใครจะช่วยเหลือน้องถ้วยฟูคนดีศรีสังคมเนี่ย!! โอ้ว!! ม่ายยยยยย!!
…แต่มันรวย…
หรือก่อนมันจะปล้ำผม ผมควรจะปล้ำมันก่อนเลย สมบัติตระกูลมันได้ตกตกเป็นของผม วะฮ่าฮ่า!!!
“เป็นอะไร ทำหน้าตลก” อุ้ย!
“เปล่า…นายอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ”
สาธุ! กรุณาอยู่กับน้องสาวที่มึงรักและหวงยิ่งชีพด้วยเถิดดดดด… เพี้ยง!!!
“อือ…ฉันขอป๋าซื้อเอง ก็ต้องอยู่คนเดียวสิ” กูนี่ขออะไรไม่เคยได้อย่างหวังจริงๆ!!…ผมได้แต่เดินนำไอ้เจ้าของห้องเข้าไปข้างใน จัดการถอดรองเท้าเรียบร้อย ก็เหยียบย่างเข้าสู่โลกของไอ้พี่ธัน
…ท่าทางจะเพิ่งซื้อจริงๆ เพราะใหม่เอี่ยม วู้!! โซฟาตัวใหญ่โคตรๆ โฮมเธียเตอร์ก็มี นั่นๆ โซนครัวก็เทพไปเลย เข้าชุดกันตั้งแต่ตู้เย็นยันเคาน์เตอร์ แม่เจ้า!! ขนาดไมโครเวฟยังฝังผนัง!! ไหนวะ ขอดูห้องน้ำหน่อย…อะฮ้า!! คิดไว้ไม่ผิด!! จากุซซี่!!!!
“อยากใช้มั้ย”
คำถามดังมาจากด้านหลังให้ผมนึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่บ้านเรา หันกลับไปมองแล้วได้แต่เดินเลี่ยงออกมาจากห้องน้ำ ชะอุ้ย!! นี่มันห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนนี่หว่า! รีบห่างไกลห้องนอนก่อนดีกว่า ยิ่งเหลือบเห็นเตียงยิ่งเสียว สั่นสะท้านระริกระรี้ เอ้ย! คือเตียงของไอ้พี่ธันไม่รู้มันจะกว้างอะไรนักหนา มึงจะเอาไว้เต้นรึไงวะ!!
“นายไปนั่งรอก็ได้”
ทางที่ดี ตอกตะปูเท้าไว้กับห้องครัวเห็นจะปลอดภัยสุด ถ้ามันหื่นแตกจะได้เอาอีโต้ฟันฉับเข้าให้ หรือเอาสากทุบหัวดี ไม่ตายแต่เลี้ยงไม่โต อ่า…ไม่ดี ลำบากป๋ากับแม่มันอีก
ผมแกะเอาอุปกรณ์ที่เพิ่งซื้อมาใหม่ไปล้างทำความสะอาดเสียก่อนแล้วไล่มันให้ห่างไกลจากตัวให้มากที่สุด จะว่าไป ห้องครัว และผ้ากันเปื้อนก็ถือว่าเป็นโลเกชั่นและอุปกรณ์เสริมที่สุดแสนจะสยิวเสียวซ่านในหมู่คู่รักยุคนี้
“นายจะทำขนมอะไร”
“พายแอปเปิ้ล”
ผมกะว่าจะทำขนมอย่างเดียวกับที่ทำมาให้มันเมื่อเช้า ไหนๆก็พลีกายมาทำให้ถึงบ้านมันแล้ว เสี่ยงเสียตัวสุดๆก็ไม่ควรให้แม่จับได้ว่ามันไม่ได้กินของจริง
“ฉันช่วย”
ไอ้พี่ธันเข้ามาช่วยแกะของ แล้วล้างน้ำ เช็ดจนแห้ง แล้วจึงมาวางเรียงเอาไว้ให้ผมหยิบจับสะดวกมือ เห็นท่าทางมันช่วยแล้วก็ต้องบอกว่ามันเป็นคนที่คล่องแคล่วใช้ได้เหมือนกัน นึกว่าจะไม่เอาอ่าวซะอีก
“แล้วอันนี้ปอกยังไง” มันหยิบแอปเปิ้ลเขียวหันมาถามผม ทำเอาคำชมที่กำลังคิดไว้ถึงกับติดลบในวินาทีนั้น
“ก็ปอกปกติ นายไม่เคยปอกแอปเปิ้ลเหรอ”
“ฉันชอบกินทั้งเปลือก”
เอ่อ…ข้ออ้างมึงนะ ฟังขึ้นมากมาย ผมจัดการผสมแป้งที่จะทำก่อน แล้วจึงยกให้มันเอาไปคนให้เข้ากัน ส่วนตัวเองมาปอกแอปเปิ้ล
“เท่านี้พอรึยัง”
ผมชะโงกหน้าไปดูคนที่นวดแป้งอยู่ข้างๆ ก่อนจะพยักหน้า แล้วบอกให้มันเอาฝามาปิดแป้งไว้ก่อน จากนั้นก็บอกให้ไปตั้งไฟ ค่อยยังชั่วที่มันไม่หันมาถามว่าเตาแก๊สเปิดตรงไหน ไม่งั้นผมจะเอาแอปเปิ้ลอัดปากมันทั้งลูก คอยดูสิ ปอกเรียบร้อยก็เอาแอปเปิ้ลเขียวลงไปเคี่ยวให้นุ่ม
“นายทำกับข้าวเป็นมั้ย” ผมถามมัน ระหว่างรอแอปเปิ้ลให้สุกดี คอยเคี่ยวบ้าง เดี๋ยวไหม้ แล้วก็ต้องใส่เนยด้วย จะได้มันๆ
“ได้บ้าง”
“ได้บ้าง…แต่อุปกรณ์ครบเนี่ยนะ!!” เตาอบเอย ไมโครเวฟเอย เครื่องปั่นเอย แถมแต่ละอย่างนี่หรูเลิศอลังการทั้งนั้น ไอ้พี่ธันเงียบ ไม่ตอบอะไร มันทำเหมือนไม่ได้ยิน จนผมต้องไปกระแซะไหล่
“รู้นะเว้ย! กะว่าในอนาคตจะให้เมียใช้อ่ะดิ” หน้าหล่อๆถึงกับเลิ่กลั่ก หันไปยุ่งวุ่นวายกับแป้งที่ปิดฝาเอาไว้
“เย็นนี้กินอะไรดีที่รัก เดี๋ยวเมียจะทำให้ เช้าล่ะที่รัก ข้าวต้มร้อนๆ หรือขนมปังไข่ดาว แต่เมียว่าไข่ลวกดีกว่า จะได้เสริมสร้างสมรรถภาพ…” ผมแกล้งแซว เห็นมันเขินแล้วยิ่งน่าแกล้ง มันเหลือบตามามองด้วยท่าทางเก้อๆ โอ้ว!! คุณชายธันวาเวอร์ชั่นนี้ขอถ่ายรูปไว้ได้มั้ยเนี่ย!
“ไม่รู้ตัวอีก”
“อะไร” …ไม่รู้ตัวอีก… ในสถานการณ์แบบนี้ หมายความว่าไง
ในเมื่อไม่ตอบ ผมไม่ได้สนใจมันนักเพราะแอปเปิ้ลในหม้อเริ่มแห้ง ต้องคอยคนเดี๋ยวมันจะติดหม้อ พอเห็นว่าได้ที่ก็ยกลงมายีในกระชอน เอากากทิ้ง ไอ้พี่ธันเป็นลูกมือที่ผมลืมครับ เพราะคิดว่าถ้าทำคนเดียวน่าจะเร็วกว่า จนเรียบร้อย ได้เป็นแอปเปิ้ลเคี่ยวแอนด์บด เติมน้ำตาลทราย ก็ส่งช้อนให้มันชิม
“จะเอาหวานอีกรึเปล่า”
มันส่ายหน้า ผมก็ใส่ลูกเกดเป็นอันดับสุดท้าย แล้วก็ทิ้งเอาไว้ หันมาจัดการแป้ง บดแผ่เป็นแผ่นบนที่รอง แล้วจึงวางลงบนถาดพิมพ์ เทแอปเปิ้ลที่ทำไว้ลงกับแผ่นแป้ง จากนั้นก็เอาแป้งอีกส่วนมาสานเป็นตาข่ายบนหน้าอีกที แล้วก็เอาเข้าเตาอบ เรียบร้อย! ทีนี้ก็เอาแยมแอพริคอตมาตั้งไฟอ่อนๆ เติมน้ำ เคี่ยวจนเข้ากัน กรองกระชอน เอาไว้เตรียมป้ายลงบนหน้าพาย
รอจนอบเสร็จ ผมก็ยกพายหอมๆออกมาวาง แกะถาดออก แล้วทาด้วยน้ำแยมแอพริคอตที่ทำไว้ เท่านี้ก็ได้พายแอปเปิ้ลอร่อยๆแล้ว
“อ่ะ กินซะ จะได้โทร.ไปบอกแม่ฉันว่าอร่อยโคตรๆ” จัดการตัดแบ่งให้มันหนึ่งชิ้น ของตัวเองหนึ่งชิ้น ครับ! คนทำก็ต้องได้ส่วนแบ่งด้วยดิ ผมรอมันกินก่อน จ้องหน้าทำนองว่าถ้ามึงบอกว่าไม่อร่อยล่ะก็…พายต่อไปที่จะทำ คือพาย ‘จูฮุ๊กกรู๊’ ของนายธันวา!!
“อร่อยมั้ย” คนทำอาหารไม่ได้คาดหวังอะไรเยอะหรอกครับ ขอแค่คนที่กินอาหารที่เราทำแล้วเขามีความสุข เท่านั้นก็พอใจแล้ว มันเงยหน้ามองผมแล้วยิ้ม ก่อนจะพยักหน้ารับ
“อร่อย” ผมยิ้มกว้าง ตักพายเข้าปากบ้าง อื้ม! อร่อยจริงๆ!! ฝีมือผมนี่ไม่ธรรมดา
“ก่อนแต่งงาน ส่งว่าที่เมียมาเรียนทำอาหารกับฉันก่อนได้นะ รับรองจะถ่ายทอดทุกอย่าง นายได้ไม่ต้องกินแต่ไข่ลวก”
“ไม่ต้องเรียน” มันตอบกลับมาเรียบๆ ก้มหน้าตักพายเข้าปาก
“ไรว้า! นี่ใจคิดจะหวงตั้งแต่น้องสาวยันเมียเลยเรอะ!! แบ่งปันกันบ้างก็…” พูดไม่ทันจบ มันก็เงยหน้ามอง ผมเคยบอกแล้วว่าหน้ามันดุ โหด สยบใจชายด้วยกัน และเพราะผมเองก็ถูกมันมองแบบนั้น เลยต้องรีบตักพายเข้าปากเป็นการอุดเส้นเสียงตัวเอง ประเดี๋ยวนอกจากจะไม่เสียตัว กลัวจะตายฟรีที่นี่น่ะสิ!
ก้มหน้าก้มตากิน จะได้รีบๆกลับแม่งซะ แล้วไอ้คอนโดนี้มันอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพฯวะ รถเมล์สายไหนไปถึงบ้านผมมั่งอ่ะ แล้ว…แล้ว…
หัวสมองผมคงเล็กเกินไป มันเลยคิดไม่ทันไอ้เจ้าของห้องที่ขยับตัวเองมายืนชิดให้ผมต้องเหลือบมองมัน กลัวอยู่ครับ ถึงจะเลิกกลัวไปพักหนึ่ง แต่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้ ต่อให้วิ่งหนีทัน แต่สุดท้ายก็น่าจะไปไม่รอด เพราะไม่รู้ว่าออกทางไหน
“เอ่อ…คือ…”
“เมื่อเช้าไอ้ปอมบอกแล้วไม่ใช่เหรอ”
มันถาม เสียงเรียบ ตาดุ หน้าโหด โอ้ว!! กูจะเป็นลม!!!
“เอ่อ…บ…บอก?”
อ๊ะ! จริงด้วย!! เมื่อเช้าพี่ปอมบอกเรื่องที่มัน…รอ…รอ เรือ….เอ่อ ไม้หันอากาศ…ก…กอ…กอ…
“นายไม่เคยรู้สักเรื่อง…ไม่เคยจำสักเรื่อง…”
พูดแค่นั้น มันก็…
ก้มหน้าลงมา
ลงมา
ลงมา
…แล้ว…
…แล้ว…
…ปากมันก็แนบลงมา
ลงมา
ลงมา
…กับปากผม
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!
พายแอปเปิ้ลในปากไม่ส่งรสหวานให้ต่อมรับรสที่ลิ้นผมอีกเลยนับตั้งแต่วินาทีนั้นมา ทุกความรู้สึกไปรวมตัวเต้นดึ๋งดั๋งกันที่ริมฝีปาก รู้สึกแม้กระทั่งว่ามันกดปากมันลงมาทับปากผมมากขึ้นอีก รู้สึกแม้กระทั่งกลิ่นหอมๆของพายแอปเปิ้ลลอยเข้ามาในจมูก รู้สึกแม้กระทั่ง…
มันกำลังใช้ลิ้นดุนริมฝีปากผมอยู่!!!!
--ผลั๊ก!!!—
ผมฮึดแรงเฮือกสุดท้ายออกมาจากฮอร์โมนนางเอก ผลักไอ้พี่ธันออกไปจนมันชนกับเคาน์เตอร์ครัวด้านหลัง เราสองคนมองกันแบบนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ผมจะรีบถอดผ้ากันเปื้อนแล้วโยนลงกับพื้น เดินไปคว้ากระเป๋าออกจากห้องมัน ได้ยินเสียงเรียกตามหลังแว่วๆ แบบที่ยิ่งทำให้ใจเต้นจนแทบทะลัก
“ถ้วยฟู…”
ทำไมเวลาแบบนี้มึงไม่เรียกกู ว่า ‘ปวิน รัตนวิจิตร’ วะ!!!
……………………….
“พี่ธันเขาอาจจะ ‘เช็ดปาก’ ก็ได้นี่ ไม่ได้จูบ…ฟูหลงตัวเองไปรึเปล่า”
นี่คิดถูกหรือผิดที่เอาเรื่องนี้มาปรึกษาฝาแฝดที่แสนน่ารักอย่างยัยปุยฝ้าย ผมเหลือบมองมันด้วยความเซ็ง คราวถูกหอมแก้มนั่นเช็ดจนแก้มแดง คราวนี้ถูกจูบผมก็ถูจนปากจะหลุดติดมือออกมา แต่เห็นว่าสุดท้ายแล้วไม่ดีขึ้นแถมยังจำได้ทุกสัมผัส เลยหาคนมาให้กำลังใจดีกว่า ลงทุนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยนี่ฟัง ปรากฏมันตีความหน้าซื่อๆ
‘เช็ดปาก’
ไอ้บ้านั่นมันคงตั้งใจเช็ดปากหรอก!!! มันเอาลิ้นมันมาแงะปากกูด้วยเนี่ย!!!
และ
‘ฟูหลงตัวเองไปรึเปล่า’
จ้ะ!! หลงตัวเองจ้ะ!!!
“นี่ฟู…อย่าทำหัวโบราณแบบพี่ตวงเลยหน่า ถูกจูบไม่ดีตรงไหน ฟูกับพี่ธันเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ กลัวอะไร หรือยังไม่ได้ตรวจเลือดพี่ธัน กลัวติดเอดส์? เอดส์มันไม่ได้ติดกันง่ายขนาดนั้นหรอก” ดูมัน…จินตนาการล้ำเลิศจริงๆ พวกสาววายนี่เป็นอย่างงี้กันทุกคนรึเปล่าวะ!!
“แล้วเนี่ย ถูจนปากแดง พี่ธันมาเจอได้ถูกจูบอีกแน่ ปากเจ่อเซ็กซี่” เอ่อ…คุณปุยฝ้ายครับ ช่วยให้กำลังใจกันนิดนึงเถอะ ถือว่าทำในฐานะเพื่อนร่วมโลกก็ได้
“ฟู…คิ้วขมวดอะไรน่ะ”
“ก็…” ผมไม่เคยมีเรื่องปิดบังมัน ถึงเราจะเป็นแฝดคนละเพศ แต่เวลามีเรื่อง คนที่ผมนึกถึงและอยากระบายให้ฟังก่อนใครในบ้านก็คือมัน แต่ในกรณีนี้ตอนที่มันรู้ว่าผมเป็นแฟนไอ้พี่ธัน มันร้องลั่นจนบ้านแทบแตก หน้ามันดีใจ ปากมันยิ้มกว้างจนถึงหู แล้วมันก็เอาแต่กระโดดเหยงๆไปรอบๆตัวผม ในเมื่อมันมีความสุขขนาดนั้น แล้วผมจะบอกความจริงได้ยังไง
บรรยากาศกำลังเครียด อยู่ดีๆยัยแฝดสาวนรกส่งมาเกิดก็ดันหัวเราะขึ้นมา
“ตลกดี ไม่คิดว่าสุดท้ายแล้ว ฟูจะมีแฟนเป็นผู้ชาย แถมเป็นผู้ชายที่…จะว่าไงดี ยอมฟูทุกอย่าง” ห๊ะ!! ยอมอะไรทุกอย่างวะ!!!
“ยอมอะไร ทะเลาะกันเรื่อย”
“…เหมือนลิ้นกับฟัน…” มันต่อให้แบบละเมอเพ้อพก
“อือ…ฉันขอเป็นฟันนะ จะได้กัดลิ้นบ่อยๆ” ปุยฝ้ายหัวเราะเบาๆ ก่อนพูดต่อพร้อมหลิ่วตา
“ฟูรู้รึเปล่า ลิ้นกับฟันเขาไม่ได้มีไว้กัดกันสักหน่อย ลิ้นกับฟันน่ะเขามีไว้ช่วยกัน ลิ้นช่วยส่งอาหารให้ฟัน ฟันบดอาหารแล้วส่งให้ลิ้นดันลงคอ ออกจะช่วยกันทำงานขนาดนี้ เขาเรียกว่ารักกันม๊าก มากต่างหาก” เสียงแม่เรียกดังแว่วๆมาจากชั้นล่าง ยัยฝาแฝดของผมเลยลุกขึ้น
“จะขอเป็นฟัน ให้พี่ธันเป็นลิ้น ฝ้ายไม่มีเหตุผลห้ามอยู่แล้ว แต่ระวังเหอะ ถ้าลิ้นอย่างพี่ธันหลบไว ฟันอย่างฟูกัดโดนฟันด้วยกันเอง ก็เหมือนทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง สุดท้ายผลทั้งหมดตกอยู่ที่ตัวฟูคนเดียว แล้วมันจะเจ็บไปถึงหัวใจ แถมถูกลิ้นหัวเราะเยาะอีกแหน่ะ ฟูที่รัก…” พูดจบมันก็เดินไปเปิดประตู ให้เสียงแม่ลอยเข้ามาในห้อง
“ปุยฝ้าย…บอกถ้วยฟูที ธันมาแหน่ะลูก”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
ทูบีคอนตินิ๊ววววว
………..
ขอโทษที่มาช้าค่ะ พอดีไปคุยรายงานกับเพื่อนมา เพิ่งกลับถึงบ้านเมื่อกี้ ถลาหาคอมทันใด มีคนมารอด้วย :-[ขอบคุณมากๆนะคะ ที่ติดตามถ้วยฟูกับพี่ธันกันมาถึงขนาดนี้
แล้วเจอกันศุกร์หน้าค่ะ ^^
-
แหม่ พี่ธันขา เช็ดปากแบบนี้บ่อยๆก็ได้นะคะ :o8:
ถ้วยฟูเป็นแม่ศรีเรือนจริงๆ น่าอิจฉาพี่ธันที่จะได้กินอาหารอร่อยๆทุกวัน :laugh:
-
อะหุหุ จูบกันแล้วววววววววววววววววววววววววววววววว~~~!!~
เหมือนลึกๆ ถ้วยฟูจะมีใจให้พี่ธันแล้วนะ แต่ว่าเหมือนยังคิดว่าทำเพื่อคนรอบข้างอยู่ หุหุ
รอตอนต่อไปจ้า
-
กรี๊ดดดดดดดด
พี่ธันทำไมไม่บอกถ้วยฟูไปเลยนะ
ครั้งหน้าขอดูดดื่มๆ :haun4:
-
ตายๆๆ ยิ่งอ่านยิ่งเขินนนนนนนนนนนนนนนน
จะรอตอนต่อไปอย่างจดจ่อนะคะ
สรุปว่าตัวละครเรื่องนี้น่าหลงรักทุกตัว ไม่เว้นแม่แต่แป๊ะเอก :impress2:
-
พี่ธันกับน้องถ้วยฟูน่ารักมาก....อยากให้มีอาทิตย์ละ 2-3 ตอนจัง :L2:
-
อ่านทันแล้วเย้ :mc4:
ถ้วยฟูกวนได้ใจจริงๆ
-
ถ้วยฟูน่ารักอ่ะ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักที่สุดอ่ะ ! อยากโดนเช็ดปากมั่ง
55555555555555555555 5
-
ที่เช็ดปากน่ารักจังเลยนะพี่ธัน :m20:
ปุยฝ้ายให้กำลังใจได้ดีมาก o13
-
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อ่านแล้วก็ลุ้นนึกว่าจะเสร็จธันซะแล้ว รอดตัวไปนะถ้วยฟู
-
เห่อๆๆ ครุมเครือๆๆ ขอแบบโจ้งๆๆๆๆๆ
:z2:
รอบศุกร์หน้า ขอ 2 ตอนเรยได้ไหมอ่า หุหุ :z10:
-
เค้าเอาปากเช็ดปากกันแล้ว
กรี๊ดดดด :laugh: :laugh:
ชอบคอนโดชั้นที่ 23 จัง
คาเมนาชิ เลิฟ เลิฟ
-
กรี๊ดดดดด เครื่องครัวเนี่ยสำหรับใครกันน้า อิอิ
อยากให้ศุกร์หน้า มาถึงไวไว :call:
-
ขอกรี๊ดด้วยอีกคนได้มั้ย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่ธันสุดยอด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ถ้วยฟูกำลังใจอ่อน ลุยโลด!!! ถ้วยฟูจะได้รู้ตัวเหมือนที่ปุยฝ้ายบอกซักทีว่า ฟันกระทบกันเองเจ็บไปถึงทรวง
ต้องให้ลิ้นมาช่วยสิ :o8:
-
กรี๊ด จูบกันแล้วนะฟู
พี่ธันก็มาหาอีก ยอมรับได้แล้ว
อย่ามาเนียนไม่รู้อีกเลย ฮ่าๆ ,,
-
ตัดฉึบ เลยอ่ะ ถ้วยฟูยังกรี๊ดไม่เสร็จเลยมั๊งเนี่ย
พี่ะันคงต้องคุยให้รู้เรื่องแล้วแหละ
จับถ้วยฟูเอาไว้ด้วย ถ้วยฟูหนีได้ตลอด เอาให้รู้ความจริงกันไปเลยพี่ธัน
ถ้วยฟูจะได้รู้ใจตัวเองซักที งื่ออออออออออออออออออ
:กอด1:
-
น่าร๊ากกกกที่สุดเล้ยยยย ถ้วยฟู :-[
พี่ธันเค้าก็ออกจะเปิดเผยซะขนาดนี้ ยอมรับซะทีเถอะนู๋น้อย อิอิ
+1 ขอบคุณคร้า จะรอวันศุกร์หน้านะคร้า เฮ้อ แต่นานจัง
-
อยากกินพายแอ๊ปเปิล
อยากกินขนมถ้วยฟู
อยากกิน ๆ ๆ :serius2: :serius2:
มาต่อเร็ว ๆ น้า
หิวอ่ะ
สู้ ๆ ๆ เป็นกำลังใจให้ครับ o13
-
อ่าววว........แล้วตกลงถ้วยฟูออกมาจากคอนโดได้ยังไงอะคะ......55+
เค้าอุส่ามาทำขนมให้ถึงที่ห้อง.......ก็ไปทำให้ตกใจซะนี่.......
หรือว่าให้จูบเป็นรางวัลอะคะ...^^
ตอนนี้ดีกันได้เพราะคุณแม่แท้ๆเลย......>___<....คุณแม่น่ารักมากกกก.....
-
พายต่อไปที่จะทำ คือพาย ‘จูฮุ๊กกรู๊’ ของนายธันวา!!
หุหุหุ เอาของเค้ามาทำพายจริงๆ ตัวเองก็ไม่มีใช้สิ
ปล. มาช้า ศุกร์หน้า ขอ ๒ ตอนนะครับผม :laugh:
-
เมื่อไหร่จะมากกว่าจูบละเนี่ย :-[ พี่ธันเตรียมความพร้อมแล้ว เรือนหอแน่เลย
-
:impress2: :impress2:
สงสััััยธัันวาจะตามมาช่่วยเช็็ดปากอีีกรอบ
-
เมื่อไหร่ถ้วยฟูจะเข้าใจธันสักที
รอลุ้นจะแย่แล้ว
:L1: :L1:
-
:L2:
ฟูน่ารักจังเลยค่ะตอนนี้ มีทำหนมให้กันด้วย
อิอิ
แต่ว่า
ได้แค่จูบเองหรอ :angry2:
-
กีสสสส
ต่อซะค้างเติ้ง
-
ค้างกันแบบ นี้ !! 5 55 5=w= แรงคร๊า เหอ ๆ ๆ>[ ]<!!
:o12: :o12: :o12:
-
คริ คริ :o8:
อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น่ารักมากมายอ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คู่นี้ ท่าทางจะต้องลุ้นจนเหนื่อยไปอีกนาน
:z2:
-
ไรต์เตอร์ใจร้ายอ่ะ ต่ออาทิตย์ละครั้งเอง สามวันตอน สีวันตอนไม่ได้หรอ นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:z2: :z2: :z2:
-
เมื่อไหร่ถ้วยฟูจะรู้ใจตัวเองซะทีล่ะเนี้ย
:z3: :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ชอบตอนนี้ที่สุดดดดดดดด :m11:
ไม่ได้รู้ตัวเล้ยยยยย ว่าคนที่จะมาเป็นเมียพี่ธันก็คือถ้วยฟูตัวเองนี่แหละ! :laugh:
จ๊วบกันแล้วววววววว เกือบจูบกันแล๊ะ :จุ๊บๆ:
แหมๆๆๆ ถ้วยฟูก็ยอมไปเหอะนะ พี่ธันเค้ารอมานานแล้วนะ :m12:
ว่าแต่... รู้สึกตอนนี้จะสั้นกว่าตอนก่อนๆเลยนะ สั้นไปไหมมมมมมม มาต่อไวๆเลย ไม่ยอมๆๆ :z3:
-
แหมบทจะแอบหวานก็มี สงสัยพี่ธันว์จะตามมาเช็ดปากให้ถ้วยฟูแน่ๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
น่ารักมากถ้วยฟู
:กอด1:
-
นายธันวาน่ารักอ่ะ
ถ้วยฟูจะวิ่งหนีใจตัวเองอีกนานมั๊ย
-
เลิกอมพะนำได้แล้วพี่ธัน :z2:..มึนๆแบบน้องฟูเนี่ยถ้าไม่พูดตรง คงรู้ได้หรอก..
พูดตรงๆไปเลย ว่าว่าที่เมียอ่ะก็น้องฟูนั่นแหล่ะ.. :z1:
-
น่ารักอ่า รีบๆอัพนะค้าบบบ :call:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย น่ารักได้อีก อดใจรอถึงวันศุกร์ไม่ไหวแล้ว
-
ไม่ใช่ว่าไม่รัก..แต่รออ่านไม่ไหว.
นานเกินไป..จนจำไม่ได้
:bye2:
ขอโทษครับ
-
ฟูเอ้ย ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยน้า
พี่ธันเค้าก็ซื้อของมารอให้ฟูมาใช้แหละจ๊ะ
-
:sad4:ตายแล้วพี่ธันนนนนนน
มาจูบถ้วยฟูได้ยังไง
รับผิดชอบเลยนะให้ป๋ามาขอเลย
พี่ธันเองคงเตรียมห้องเอาไว้อยู่กะถ้วยฟูแน่เลยอ่ะ
ปล.อัพวันศุกร์ คนอ่านขาดใจ
-
เป็นวิธีกินพายที่อร่อยจิงๆ :z1:
-
วิธีกินพายท่านช่าง..... :z1:
ดีกันได้เพราะคุณแม่จริงๆนะ!! o13
-
เนียน เนียน กันไป
เหมือนที่พี่ธัน บอก นายไมรู้อะไรเลย
แต่ถ้วยฟู น่ารัก กกกกกก
แต่ แอบค้าง อีกแล้ว แงแง
-
ห้าๆ
ถ้วยฟูน่ารักจริงๆๆ
ชอบที่ปุยฝ้ายพูดเรื่องลิ้นกับฟันนะ
ดูโช๊ะเช๊ะดี *- *
อร๊ายย จูบนิดจูบหน่อยทำเป็น ผลักกก
-
พี่ธันชนะเริ่ดดดด อิๆๆ
advance ถึงขั้นจูบแระ กรี๊ดดดดดดดดดด
น้องฟูฮีไม่ค่อยรับรู้อะไรซะเลย พี่ธันก็รีบทำให้น้องฟูเข้าใจอะไรซะบ้างนะ :z1:
-
55555
มีกรี๊ด ฟูเอียย เข้าใจอะไรซะทีเห้ออ
อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้เล้ยย แล้วไอ้ที่ยอมให้กอด จับมือ
ไม่ได้คิดอะไรจริงเร้อออ
อย่าปล่อยไว้นานละ เดี๋ยวพี่ธันเปลี่ยนใจละแย่เลย
เฮ้ออ :เฮ้อ:
-
หึหึ
น่ารักที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ถ้วยฟูนี่ไม่ค่อยรู้อะไรจริงๆด้วยสิ พี่ธันก็...ไหนๆมาแล้วก็พูดตรงๆไปเลย
แต่ถ้ายังไม่รู้เรื่องอีกก็ใช้ไม้ตายสุดท้ายไปเ้ลย หึหึ
ปล.ลงทุกวันศุกร์จริงๆเหรอครับเนี่ย
-
เข้าใจคิดเน๊อะ ซื้อไว้ให้เมียใช้
แล้วก็ได้ใช้จริงๆเน๊อะ เมียพี่ธันวา
แต่ว่าเช็ดปากกันเร่าร้อนดีเน๊อะ :haun4:
-
อ้ายยยย
โพสอีกที
มาวันศุกร์
รอร้อออ รอออออ
รอต่อไปปปปปปป
-
อะหูยย
ค้าง
เป็นการเช็ดปากที่ หื๊นหื่น :pighaun:
รอตอนถัดไปค่า
-
พี่ธันซื้อคอนโดใหม่เพื่อที่จะมาอยู่กับว่าที่เมีย
ทำห้องครัวซ่ะหรูหราดูดีมีอุปกรณ์ทำครัวครบเพราะรู้ว่าว่าที่เมียชอบทำอาหาร
ห้องน้ำกว้างขวางมีอ่างจากุชชี่เพื่อให้ว่าที่เมียได้นอนแช่
เตียงนอนอย่างใหญ่เพื่อต้อนรับว่าที่เมีย
โฮมเธียเตอร์มีไว้เพื่อดูหนังกับว่าที่เมีย
.
.
.
แต่ไอ้ว่าที่เมียของพี่ธันนี่มัน....ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
-
พี่ธันวาแกเตรียมเรือนหอไว้รอรับน้องถ้วยฟูเสียครบเครื่องขนาดนั้น แล้วน้องฟูจะหลบเลี่ยงพี่เขาไปได้อีกสักกี่น้ำคะเนี่ย ดูเหมือนพี่ธันเขาไม่คิดจะรอฤกษ์แต่งแล้วนะ คงกะทุบหัวถ้วยฟูแล้วลากเข้าเรือนหอเร็วๆนี้แหละ
-
ค้างมากเลยค่า
อ่านถึงบรรทัดสุดท้ายแล้วอยากจะจิกกบาลแรงๆ T..T
มาต่ออีกไวๆนะค้า
จะเข้ามารอทุกวันเลยค่ะ ฮืออ ~
-
พี่ธันช่วยบอกถ้วยฟูไปตรงๆ ทีเถอะ
รักก็บอกว่ารักซิจ๊ะ
:กอด1:
-
แอร้ยยยยยยยยยยย น่ารัก ๆ ๆ ๆ :o8:
จุ๊บกันด้วยอ้ะ
ฮ่า ๆ ๆ
..
-
เมื่อไหร่จะได้ร่วมเรียงเคียงหมอน
กันซักทีน๊า ถ้วยฟู กะ พี่ธัน
หุ หุ หุ
พี่ธัน รีบบอกรัก แล้วรวบรัด ถ้วยฟู เลยพี่
-
น่ารักกันจังเลย
-
:z1:
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ในที่สุดก็มาแล้ว
ฟูนี่ไม่รู้ตัวบ้างเลย :เฮ้อ:
-
ตลกฟู ตอนท้าย ๆ ชอบกรี๊ดดด ฮ่า ๆ ๆ
..
-
อ่อยยย
จูบแล้วววววว
พี่ธันพูดกับฟูตรงๆไปเลยสักทีซี่ๆ
รอคอยศุกหน้าอย่างจดจ่อ อยากให้อัพทุกวันเลย ><
-
ธันวา...นารัก :-[
-
เขินเเทนเลยอ่ะ :o8:
:impress2: ฝ้ายก็คิดได้เนอะว่าเขาเช็ดปาก
งานนี้อีกยาว :jul3:
-
:-[ :-[
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่ธันทำไมน่ารักอย่างงี้
:-[ :-[ :-[
-
โอ้วววววววววววววววววว ศุกร์หน้าเลยหรอ
คิดถึงพี่ธัน แน่ๆเลย หุหุ
-
สนุกจริงๆค่ะเรื่องนี้
รอวันถุ้วยฟูเสร็จพี่ธัน :z1:
-
คุณ Dezair คะ
วันนี้วันศุกร์ค่ะ :z1:
-
:z3: นับวันรอศุกร์หน้าคับ
ตอนนี้ลุ้นนายธันสุดตัว ให้กดน้องถ้วยฟูให้ได้
อยากเห็นตอนนายถ้วยฟูสิ้นฤทธิ์ หมดความเฮี้ยว
แต่ยอมทำตัวหวานกับธันบ้างอะคับ จะมีโอกาสเห็นไหมเนี่ย :laugh:
:pig4: Dezair คับ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกก ค้อดๆ :-[
-
คุณ Dezair คะ
วันนี้วันศุกร์ค่ะ :z1:
55555555555555555555555555 เห็นด้วยอีกคนค้าบบบ วันนี้วันศุกร์ พรุ่งนี้ก็วันศุกร์ วันไหๆก็วันศุกร์ มาเร็วๆสิ เจ้าวันศุกร์
อย่าลืมเอาคนแต่งมาฝากด้วยนะ
-
คุณ Dezair คะ
วันนี้วันศุกร์ค่ะ :z1:
นั่นดิครับ ผมว่าวันนี้ก็วันศุกร์นะ
-
รักถ้วยฟู~~ :กอด1:
[/size][/size][/size][/size]
-
มารอ
คิคิ
-
ว๊าววว..จูบแล้วๆ รออยู่น่ะ มาต่อเร๊วๆ :impress2:
-
รออยู่ๆๆ
-
วันศุกร์ครับ ฮ่า ๆ ๆ ๆ
ปูเสื่อนั่งรอ กร๊าก ๆ
..
-
เย้..ๆๆ
วันสุขแล้วนร้า
นอนเกาพุงรอด้วยคน
-
มาปั่นทู้รอจร้า :กอด1:
-
วันศุกร์แล้วววววววววววววว
วันนี้ขอสองนะ :laugh:
-
วันศุกร์แล้วเย้ !
:call:
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 13
By : Dezair
.....................
ใครอยู่เจอไอ้พี่ธันก็บ้าแล้ว!!
ด้วยความที่ว่าผมกลัวตายมากพอ เลยไม่กล้าปีนหนีจากหน้าต่างชั้นสอง อุตส่าห์วิ่งลงบันไดมาแล้วแวบหายออกประตูหลัง หาแท็กซี่ได้ ก็เผ่นไปบ้านไอ้เป้ทันที เพราะหลังจากผ่านกระบวนการคิดแล้ว ผมคิดว่าไอ้โจน่าจะไม่อยู่บ้าน ส่วนไอ้เอกก็คงกำลังตระเวนกินสิบเอ็ดย่านน้ำเพื่อหาร้านอร่อยถูกปาก เพราะงั้น…เป้นี่แหละครับ เพื่อนรักยามยาก!
“เป้!!! ช่วยกูด้วย!!! ฮืออออออออ!!!!”
ลงจากแท็กซี่ก็ถลาหามัน คุณพี่คนขับสะดุ้งเล็กน้อยที่เห็น ‘ชายและชาย’ ถวิลหากันกลางวันแสกๆ พี่แกเลยรีบกลับรถจากไปอย่างว่องไว ส่วนผมก็หันมาให้ความสนใจไอ้คนที่ออกมาเปิดประตูให้
“เป้!! มึงต้องช่วยกู มึงเท่านั้น…มึงเท่านั้น…” มันคงเห็นว่าผมใกล้บ้า จิตตก ป่วง ง่วง งง และพูดจาฟังไม่รู้เรื่อง เลยรีบลากผมเข้าบ้าน ไม่ต้องให้สวัสดีคุณพ่อคุณแม่ มันก็แทบจะฉุดผมขึ้นห้องนอน นี่ถ้าไม่คิดว่าคบกับมันมาตั้งแต่เข้ามหา’ลัย ผมคงกลัวเสียตัวไปแหละ
ประตูปิดลง ไอ้เป้ก็หันมามองผมที่ทำหน้าหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้
“มึงเป็นอะไร”
“กูเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว…” คิดถึงตอนที่ไอ้พี่ธันมันจูบผม น้ำตาก็พาลจะไหล เบะปากอยากร้องไห้ขึ้นมาทันที อุตส่าห์ถือสัตย์ว่าจะไม่ขอเป็นฝ่ายถูกจูบ ถูกขืนใจ ถูกทำร้ายด้วยน้ำมือผู้ชายด้วยกัน แต่นี่มันอะไร!! เสียสัตย์ลูกเสือเหรอเนี่ย!!
“มึงว่าไงนะ!!! มึงเสร็จพี่ธันไปแล้ว!!”
“อืม! จ๊วบนึงเลยอ่ะ”
“จ๊วบ?...สรุปมึงเสียอะไร เสียตัวแน่รึเปล่า” ไอ้เพื่อนเป้!! นี่มึงแช่งกูขนาดนี้เลยเหรอวะ!! อะไรมึงจะอิจฉาในความหน้าตาดีของกูมากขนาดนี้!!!
“กูเสียไปจูบนึง! ทำไม จูบกูมันไม่บริสุทธิ์ตรงไหน! ออกจะหวานอร่อยกลมกล่อมขนาดนี้!!” ไอ้เอก(ผู้ซึ่งเคยถูกผมจูบ) ยังเคยบอกเลยว่ารสจูบของผมเหมือนคาราเมลผสมกับโกโก้ แน่ดิ! ก็ก่อนจูบมัน ผมกินลูกอมคาราเมล แล้วก็กระดกโกโก้ไอ้โจกินไปสามคำ จะให้จูบออกมาเป็นรสต้มยำแกงไก่ไข่ดาวก็แปลกแล้ว!
จริงด้วย! ทำไมผมคิดไม่ทันวะ!! ตอนทำขนมให้ไอ้พี่ธัน รู้งี้ทำข้าวเหนียวทุเรียนก็ดีหรอก!! ให้มันจูบผมตอนเพิ่งกินพายแอปเปิ้ลเนี่ย ไฮโซเกินหน้าเกินตา!!
เอ๊ะ…แต่ถ้าผมทำข้าวเหนียวทุเรียนมันก็ต้องกินข้าวเหนียวทุเรียนด้วยอ่ะดิ
แล้ว…แล้วมาจูบผมเนี่ยนะ?
อ้วกแตกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!
“ไอ้ฟู! ไอ้ฟู…มีสติหน่อยมึง อะไรวะ…แค่ถูกจูบทำเป็นเรื่องใหญ่” ผมถึงกับหันควับมองไอ้เพื่อนรัก
“มึงหมายความว่าไงว่ากูทำเป็นเรื่องใหญ่!...นี่มันเรื่องใหญ่โว้ย!! เรื่องคอขาดบาดตายด้วย!! เข้าใจมั้ย!! กูถูกไอ้พี่ธันจูบ!! ถูกจูบน่ะมึง!!! จูบที่ปาก ไม่ใช่จูบที่ก้น!!” ไอ้เป้ถอนหายใจเฮือก
“ไอ้เอกเคยบอกแล้วไม่ใช่รึไง เรื่อง…” ผมรีบยกมือห้าม
“ถ้าเรื่องที่ไอ้พี่ธันรักกูล่ะก็ กูรู้แล้ว…พวกมึงรู้เรื่องนี้นานรึยัง”
“ก็…ตั้งต่ปีก่อน กูเห็นพี่เขาชอบมองมึงบ่อยๆ แล้วเคยได้ยินพี่ภูมิพูดทำนองว่าพี่ธันมาปิ๊งเด็กรุ่นเรา ทายๆกับพวกไอ้โจก็ว่าน่าจะเป็นมึง ยิ่งมาแน่ใจก็ตอนมึงได้น้องเมเป็นน้องรหัส มึงไม่สังเกตจริงๆเหรอ ว่าพี่ธันมาตามหวงน้องเมเฉพาะเวลาที่น้องเขาอยู่กับมึง…”
“เอ่อ…ไม่จริงมั้ง” นางเอกที่ดีต้องปฏิเสธและทำอินโนเซ้นท์ไว้ก่อน ทั้งๆที่เริ่มสำเหนียกแล้วว่าเวลาไหนที่ผมจู๋จี๋กับน้องเม เวลานั้นไอ้พี่ธันต้องโผล่หน้ามาเสมอ
“จะไม่จริงได้ไง มึงก็เห็นว่าคณะเรามีแต่ผู้ชาย คนที่หวงน้องจริงก็ต้องเข้าไปนั่งเรียนกับน้องด้วยสิ ถ้ากลัวว่าผู้ชายจะมายุ่งกับน้องสาวตัวเองมากขนาดนั้นน่ะ”
“แล้วทีตอนที่มาระเบิดลงที่ร้านล่ะ” ผมย้อนถาม ให้ไอ้เป้ส่ายหัว
“นั่นเป็นใครก็ห่วงทั้งนั้น น้องเมเล่นมาไม่บอกใครสักคน กูไม่ได้บอกนี่ว่าปกติพี่ธันไม่ได้ห่วง ไม่ได้หวง กูแค่บอกว่าเวลาน้องเมอยู่กับมึง พี่ธัน…อ่า ทำท่าว่าหวงมากเกินไป…นั่นแหละ เพราะอย่างงั้นพวกกูก็เลยรู้ไง”
“รู้แล้วไม่บอกกู!!!”
“ไอ้โจเกริ่นแล้วครั้งนึง มึงลืมเองช่วยไม่ได้”
“แล้วทำไมมึงไม่เตือนกูวะ”
“ก็พี่ธันไม่ให้บอก”
“อ้อ!! ระหว่างกูกับพี่ธัน มึงเลือกพี่ธันงั้นสิ!!!”
“ไม่เอาหน่าไอ้ฟู…กูไม่ได้เลือกพี่ธัน แต่กูเลือกไม่บอกมึง เพราะรู้ว่าบอกไปก็เท่านั้น คนฉลาดอย่างมึงต้องคิดว่ากูล้อเล่นอยู่แล้ว สู้ให้รู้เอาทีหลังตอนกำลังโง่ๆนี่แหละ ดีที่สุด” หือ!! มาหาว่ากูโง่! กูแค่อัจฉริยะหลบในเว้ย!!
“แล้วทีนี้มึงจะเอาไง อย่าบอกนะว่าที่มาบ้านกูเพราะพี่ธันไปบ้านมึงน่ะ” มันช่างเป็นคนที่มองเหตุการณ์ได้ทะลุปรุโปร่งจริงๆ
“กูว่าแล้ว….” มึงว่าแล้วอะไร กูยังไม่ได้บอกอะไรสักคำ
“แล้วนี่ก็หนีพี่ธันมาล่ะสิ? มึงเนี่ยนะไอ้ฟู ทำอะไรไม่เคยรับผิดชอบสักอย่าง เรื่องกิ๊กก็ทีนึงแล้ว มาคราวนี้ก็หนีหางจุกตูด มึงไม่เคลียร์สักเรื่อง ระวังมันหมักหมมจะทำให้ซวยหนัก” กูว่าชีวิตมันคงไม่ซวยไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ ไตรมาสที่แล้ว รวมยอดมาถึงไตรมาสนี้ ดัชนีกราฟชีวิตของยอดชายนายถ้วยฟูยังตกเอาตกเอา ขาดทุนย่อยยับเหลือประมาณ
“ที่มึงพูดนี่ให้กำลังใจกูแล้วใช่มั้ย กูจะได้ไปหากำลังใจจากคนอื่นอีก” ผมถามมันเซ็งๆ ทำเอาไอ้เป้รีบเข้ามาโอบไหล่
“ขี้งอนจริงเว้ย แล้วมึงคิดจะทำยังไงต่อ…หนีพี่ธันไปเรื่อย?”
“ไม่รู้ กูยังคิดไม่ออก แต่คืนนี้กูนอนห้องมึงนะ” ตอบแบบนั้น ไอ้เป้ก็จิ้มจึ้กเข้าที่หน้าผากทีนึง ทำเอาแทบหน้าหงาย
“อย่างงี้เรียกคิดเอาไว้แล้ว! ตามใจมึงเหอะ แต่จะนอนบ้านกูก็ช่วยโทร.ไปบอกแม่มึงด้วย กูไม่อยากให้ใครมาตามทิ้งระเบิดอย่างตอนพี่ธันไปทิ้งใส่ร้านมึงหรอกนะ” รู้แล้วๆ แม่งสั่งได้สั่งดีจริงๆ! ถ้าไม่ติดมาว่าพึ่งพาอาศัยล่ะก็ หึ!!
…………………..
…เฮ้อ… โลกใบนี้ไม่สงบ
หรือเพราะตัวผมเองที่ไม่สงบ มันเป็นแบบนี้ก็เพราะไอ้บ้าบางคนบังอาจล่วงล้ำอธิปไตยริมฝีปากของหนุ่มถ้วยฟู ไอ้บ้าบางคนที่ผมหนีมันมาสี่วันแล้ว วันไหนเรียนเช้า วันนั้นออกเช้ากว่า วันไหนเรียนบ่าย วันนั้นออกสาย วันไหนกลับเย็น แอบหลบออกมาก่อน วันไหนเลิกเที่ยง โน่น…เดินเตร่อยู่ที่ห้างฯ
ดังนั้น ไอ้คุณพี่ทันท่วงที ก็เลยไม่ทันท่วงทีสมชื่อ ตามผมไม่ทันทุกวันเลยเป็นเหตุให้ไม่เจอหน้ากันจนเกือบจะสัปดาห์นึงอยู่แล้วครับ
…นั่นสิ!...ทำไมบทมันจะตามไม่ทัน มันก็ตามไม่ทันขึ้นมาซะงั้นเลยวะ…
…จะว่าไป ตั้งแต่แรกมันตามผมทันได้ยังไง มันรู้ได้ยังไงว่าเมื่อไรผมจะไปเจ๊าะแจ๊ะกับน้องเม เมื่อไรที่ผมกับน้องเมจะเจอกัน จะว่าเอาตามจริง พี่รหัสน้องรหัสมันไม่ได้เจอกันเป็นเวลาสักหน่อย แต่ไอ้พี่ธันมันก็รู้ นี่มันคงพกกล้องส่องทางไกลมาสอดส่องพฤติกรรมของผมทุกวันแน่ๆ
…นี่สินะ ที่เขาเรียกอานุภาพแห่งรักที่ไอ้พี่ธันมีต่อผมมาตั้งแต่ปีมะโว้
“เป็นไรไอ้ฟู ทำหน้าเครียด” ไอ้แป๊ะเอกวางชามก๋วยเตี๋ยวแล้วถาม แต่มันไม่ฟังคำตอบ เพราะก้มหน้าสนใจอาหารไปแล้วเรียบร้อย
…ทีหลังมึงไม่ต้องถามกูก็ได้นะ!! ถ้าไม่คิดจะเอาคำตอบอ่ะ!!...
“ฟู วันนี้ไปห้างฯมั้ย กูจะไปเดินเล่น” ไอ้เป้เข้ามาถาม ตอนที่ผมไหลตัวลงนอนราบกับโต๊ะไม้ริมลานหน้าตึกคณะ ไม่สนเรื่องเสื้อนิสิตสีขาวที่อาจเลอะเทอะ ถูกแม่บ่นก็ช่างเหอะ ตอนนี้ถ้วยฟูเหนื๊อย เหนื่อย คิดเยอะแล้วมันหนักสมอง รู้แล้วว่าทำไมพี่ปอมไม่ชอบคิด…ฮื้อ
“วันนี้เลิกสี่โมง…” ผมบอกหน้าตาเฉยเมย
เลิกสี่โมง หมายความว่าผมจะออกจากห้องเรียนสามโมงครึ่ง เพื่อจะได้ไม่เจอไอ้คนที่อาจมารอรับ
“มึงไม่ต้องกลัวเจอพี่ธันหรอกหน่า เลิกเรียนเดี๋ยวก็แวบไปเลย ไปกับกูหน่อย ไอ้เอกก็อยากกินไอติมด้วย” ไอ้เป้ว่า แล้วโบ้ยไปที่คนอยากกินไอติม แต่ตอนนี้กำลังซัดโฮกก๋วยเตี๋ยวน้ำตกเผ็ดจี้ดจ้าดจนเหงื่อแตก มันเห็นผมมองมัน ไอ้แป๊ะเอกเลยรีบอ้าง
“กูกินของร้อน ตามตำราหยินหยางต้องกินของเย็นแก้” ทีเวลามึงกินของอ้วน กูไม่เห็นมึงเคยคิดจะกินของผอมแก้ตามตำราหยินหยางอะไรของมึงเลย
“นะ ไปกับพวกกู นี่ไอ้โจก็จะไปด้วย มึงจะได้ซักเรื่องพี่ปอม” ไม่เห็นต้องซัก ลองว่าทุ่มทุนสร้างไปรับไปส่งแบบนี้ ไอ้โจเข้าตำราโคอ่อนกินหญ้าแก่ชัวร์อยู่แล้ว
…แล้ว โคแก่กินหญ้าอ่อนล่ะ? อันนั้นก็ตามรับตามส่งเหมือนกัน…โอย! คิดแล้วเครียดเว้ย!!
“เออ ไปก็ไป…” ดีกว่ากลับบ้านไปแล้วเป็นบ้าอยู่คนเดียวแหละวะ ไม่แน่ การไปนั่งซักไอ้โจ อาจจะสนุกจนลืมเรื่องตัวเองก็ได้
……………………………..
“ก็กูชอบ…กูก็ต้องตื้อดิวะ”
นั่นคือคำตอบของไอ้โจ คำตอบแมนๆตอนที่มันกำลังตักไอศกรีมสตรอเบอร์รี่ราดเรนโบว์หลากสีเข้าปาก นี่คือความลับขั้นสุดยอดอย่างที่เรียกว่า ท็อป ซีเครท นายเจริญ ลูกครึ่งหนุ่มสุดหล่อมีเมนูไอศกรีมถูกใจเพียงอย่างเดียวคือ รสสตรอเบอร์รี่ราดเรนโบว์ แมนซะล่ะมึง!!
“แล้วพี่ปอมรู้มั้ย” ไอ้เป้ถาม ในขณะที่ผมยังนั่งเงียบ
“ไม่รู้ กูก็ยังไม่คิดจะบอกด้วย”
“ทำไม” คำถามนี้เป็นของผม ไอ้โจเหลือบตามอง
“คงเหตุผลเดียวกับที่พี่ธันไม่ยอมบอกมึงละมั้ง” วกมาคุยเรื่องนี้ เล่นเอาผมต้องวางช้อน ไอ้แป๊ะเอกเห็นผมทำท่าจะอิ่ม เลยส่งช้อนมาจะช่วยกิน ทำเอาผมต้องรีบตีมือมัน แล้วหันไปขู่ฟ่อ
“กูยังไม่เลิก!!” มันก็เลยล่าถอยกลับไปกินของตัวเองต่อ
“คุยเรื่องมึงดีกว่าฟู สรุปกับพี่ธันนี่เอายังไงวะ” เรื่องนี้กูเลิกแล้ว…
ผมมองหน้ามันอย่างเบื่อๆ
“เห็นไอ้เป้ว่า มึงหนีพี่เขา…”
“ความจริงแล้วมันกลัวเสียตัวน่ะ” ไอ้เอกเสนอหน้าบอก ทั้งที่ปากยังคาบช้อนไอติม ทำเอาผมชักอยากกระทุ้งช้อนลงคอมันจริงๆ
“กูไม่ได้กลัวเสียตัวเว้ย คนอย่างกูน่ะไม่เสียตัวอยู่แล้ว แต่กู…ไม่รู้ว่ะ! ก็พวกมึงอ่ะ ตัวดี รู้อะไรไม่เคยบอกกู” ผมเริ่มพาล จะว่าไปพวกมันก็ไม่ผิด จำได้ว่าไอ้โจเคยพูดคล้ายจะเดามาแล้วครั้งนึงว่าไอ้พี่ธันชอบผมแน่ๆ แต่…แต่ตอนนั้น ใครมันจะไปคิดวะ ว่าจะกลายเป็นเรื่องจริง
“มึงหนีเขาไม่ได้ตลอดหรอก ฟู กูจะบอกให้รู้…พี่ธันน่ะ จริงจังกับเรื่องของมึงมากกว่าที่มึงคิด กูเคยได้ยินมาว่า ป๋าของพี่ธันดุโคตร แต่กลับรับเรื่องของมึงได้ง่ายๆเนี่ยนะ…” ไอ้โจพูด ให้ผมต้องค้าน
“ก็น้องเมกับแม่น้องเมไปช่วยพูด” คราวนี้ไอ้ลูกครึ่งมันส่ายหน้า
“มึงคิดว่าแค่นั้นจริงเหรอ พี่ปอมบอกกูว่ามีพักนึงที่พี่ธันหายหน้าไป พอกลับมาเรียนอีกทีปรากฏว่าคิ้วแตก ปากแตก แถมตอนแรกที่ตั้งใจว่าจะต่อโทก็ยกเลิก เพราะเข้าไปช่วยงานที่บ้าน” หมายความว่า…เรื่องที่คุณป๋ารับได้ ไม่ใช่เพราะแค่น้องเมไปช่วยพูดเท่านั้นเหรอ
ไอศกรีมในถ้วยของผมเริ่มละลาย ในขณะที่น้องถ้วยฟูคนดีคนนี้เริ่มทิ้งช้อนแล้วดันถ้วยของตัวเองให้ไอ้เอกเป็นการทำทาน
“มึงไม่กินแล้วเหรอ” มันถาม สายตามันวาววับแค่ไหนกับการได้ของฟรี ผมรู้ และเพราะรู้ก็เลยไม่ได้หันมอง
“กู…กินไม่ลง”
มืออุ่นๆของใครสักคนที่นั่งข้างๆวางลงกับหัวผม แต่ผมเองกลับไม่มีกระจิตกระใจจะหันมอง ได้แต่นั่งเงียบๆ แล้วทบทวนกับตัวเองว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้มันถูกต้องแล้วเหรอ
…ในเมื่อไอ้พี่ธันมันจริงจัง แล้วผมทำถูกรึยังที่หนีมันแบบนี้ ผมทำถูกมากแค่ไหนที่ไม่เห็นหัวใคร ยกเว้นพ่อกับแม่ ไอ้เป้เคยบอกว่าผมเป็นพวกที่ชอบแบ่งโลกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งสำหรับ ‘คนของผม’ และอีกส่วนคือ ‘คนอื่น’ โลกสองส่วนจะถูกปฏิบัติแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง โลกของ ‘คนของผม’ ไม่ว่าอะไร ผมก็คิดถึงพวกเขา ในขณะที่โลกของ ‘คนอื่น’ ผมจะไม่เห็นแม้แต่เงาหัวของมัน
…แล้วไอ้พี่ธันเป็นใคร? มันอยู่ในโลกใบไหน…
“ถ้ามึงไม่รักเขา มึงก็บอกเขาตรงๆเหอะวะ ส่วนเรื่องพ่อแม่มึง กูว่าเขาเข้าใจ” เสียงไอ้เป้ดังเข้าหู แต่ใจผมกลับถามไปอีกเรื่อง
…แล้วถ้ากูรักเขาล่ะ? กูควรจะทำยังไง?...
และแม้ในใจว่าแบบนั้น แต่ปากจำเป็นต้องพูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้อง
“กูไม่ได้สระผมมาสี่วันแล้ว”
เท่านั้นแหละ มือที่ลูบหัวถึงกับผงะออกห่างพร้อมเสียงร้องเบาๆ
“อูว์ว์ว์ว์!!”
……………………..
สรุปว่าไอศกรีมเป็นที่ถูกอกถูกใจเฉพาะแค่ไอ้เอกเพียงคนเดียว พวกผมออกมาจากร้าน ก็ว่าจะเดินเที่ยวพักนึง แล้วค่อยแยกย้ายกันกลับ ความจริงผมไม่มีอารมณ์เดินเที่ยว อยากแวบไปที่คอนโดของไอ้พี่ธันมากกว่า กะว่าอย่างน้อยไปยืนทำซึ้งอยู่หน้าตึกคอนโดของมันสักพักก็ยังดี
“เฮ้ย! นั่นพี่ธันนี่หว่า”
เสียงของไอ้โจทำเอาผมต้องหันควับไปตามคนพูด ในร้านเค้กหวานแหววนั่น คุณพี่ธันกำลังนั่งหน้านิ่งไม่สมกับการมากินเค้กเลยแม้แต่น้อย ส่วนคนที่มาด้วยกันเป็นผู้หญิงในชุดนิสิต แต่เพราะเธอคนนั้นนั่งหันหลังให้ ผมเลยเดาไม่ถูกว่าเป็นใคร
…แต่ที่แน่ๆ ได้ข่าวว่าเป็นแฟนกู แล้วมากับหญิงสองต่อสองแบบนี้ กะลองดีกันใช่มั้ยวะ!...
“ฟู! มึงจะไปไหน” เป้รีบดึงแขนผมไว้
“มึงก็เห็น แฟนกูมากับสาวสองต่อสอง”
“เอ่อ…” ไอ้เป้ทำหน้าแปลกๆเหมือนจะบอกไม่ถูกว่ามันรู้สึกทะแม่งๆกับคำพูดของผม แต่ผมว่า ไม่เห็นจะทะแม่งตรงไหนเลย มองหน้ามันกลับ แล้วบอกย้ำ
“อย่างงี้เรียก ‘มีเคลียร์’ เข้าใจมั้ยมึง” มือมันที่ดึงแขนผมไว้หมดแรงเอาแค่นั้น ปล่อยให้ผมเดินเข้าไปในร้านแบบที่ไม่มีใครสักคนกล้าทักท้วง
…ก็บอกแล้วว่า ‘มีเคลียร์’ หมาตัวไหนสะเออะท้วง ผมจะยันโครมให้!!
……………………
“สวัสดี…คุณแฟน…”
ผมทักทายพร้อมรอยยิ้มกว้างเสแสร้งสุดๆ ปรายตาเห็นแม่สาวคนสวยนามว่า ‘กิ๊ก’ แล้วยิ่งอยากบีบคอไอ้ผู้ชายบางตัวที่มันจูบผม แต่กล้ามากินข้าวกินเค้กสองต่อสองกับผู้หญิงอื่น
ไอ้พี่ธันไม่พูดอะไร มันหันหน้าออกไปนอกกระจกร้าน ให้ผมต้องหันมาจิกกิ๊กแทน เลิ่กคิ้วน้อยๆ เป็นเชิงถามว่าเหตุใด๊ เหตุใด ถึงโคจรมานั่งกินเค้กด้วยกันได้
กิ๊กถอนหายใจแรง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วคว้ากระเป๋าสะพาย หันมามองผมด้วยสายตาที่บอกให้รู้กันโจ่งแจ้งว่าไม่เป็นมิตร
“คนประเภทนี้ไม่น่าได้พี่ธันไปเลยนะคะ ให้ลูกตาสีตาสาได้พี่ธันไป กิ๊กคงจะรู้สึกดีกว่านี้ บอกตามตรงว่ากิ๊กเสียดายพี่ธัน”
อ้าว…นี่ปากเหรอวะเนี่ย! หน้าตาก็ดี ทำไมด่ากันอย่างงี้ละครับเจ๊!!
“แต่เอาเถอะค่ะ ในเมื่อพี่ธันมาพูดกับกิ๊กเอง กิ๊กก็เข้าใจ ’เกย์’ ก็คือ ’เกย์’ กิ๊กคงไม่มีความสามารถจะเปลี่ยนเกย์เป็นผู้ชาย ถ้าอย่างนั้นกิ๊กก็กลับละนะคะ” สาวสวยทำหน้าตาหยิ่งผยองได้น่าเตะมากๆนี่ถ้าหนุ่มถ้วยฟูคนนี้ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเพียงพอแล้วล่ะก็ หึ! บอกได้คำเดียวว่ายัยกิ๊กนี่ถูกฆ่าถ่วงน้ำอยู่ใต้อ่าวไทยแน่ๆ
สาวกิ๊กจากไปแล้ว เหลือผมที่ยังยืนค้ำหัว กับไอ้พี่ธันที่ยังหันหน้าออกไปทางกระจก มองออกนอกร้าน ในขณะที่มือถือถ้วยกาแฟยกขึ้นจิบ
…มองเข้าไปมึง มองให้กระจกร้านเขาเป็นรูไปเล้ย!! ในเมื่อหน้ากูมันหล่อเกินที่มึงจะมอง ก็ไม่ต้องมอง!!...
“ไม่น่าเชื่อนะ ว่าฉันจะเจอนายที่ร้านเค้ก แทนที่เราจะเจอกันที่คณะ” คำพูดของมันทำเอาผมสะอึก แล้วได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปลากเก้าอี้อีกตัวมานั่ง ไอ้พี่ธันมองหน้าเหมือนจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมทำว่าทำไมต้องไปลากเก้าอี้ตัวอื่นมานั่ง ทั้งๆที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามก็ว่าง
“ไม่ชอบนั่งทับที่ใคร” ผมบอกมันเรียบๆ ปรายตาไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของไอ้พี่ธันอันเป็นที่นั่งของแม่หญิงกิ๊กที่ลุกจากไปแล้วนึกคันๆในใจ
แล้วจากนั้นก็เงียบ…ทั้งผมทั้งมันต่างพากันเงียบ ผมไม่รู้จะพูดอะไร จริงๆแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้รู้สึกแบบไหน
“จะให้ไปส่งที่บ้านมั้ย”
มันถาม แล้วหันไปเรียกพนักงานมาเก็บเงิน ผมมองมัน รู้ดีว่าถ้าบอกไม่ มันก็ยอมให้ผมกลับเองนั่นแหละครับ ระหว่างผมกับมัน เป็นบรรยากาศประหลาดๆ ที่เหมือนจะอึดอัด เหมือนจะไม่เข้าใจ แต่ทั้งอย่างนั้น ก็รู้แก่ใจว่าหลังม่านหมอกหนาๆที่โรยตัวอยู่นี่ คือความรู้สึกบางอย่างที่พยายามวิ่งหนีมาตลอด
…แล้วจะหนีต่อไปดีมั้ย…
…นี่สรุปว่าผมหนีอะไรกันแน่? หนีไอ้พี่ธันที่มันจูบผม หรือผมหนีความรู้สึกตัวเอง…
“ฉันเคลียร์เรื่องกิ๊กให้หมดแล้ว ต่อจากนี้นายต้องการให้เป็นแบบไหน นายก็จัดการเองแล้วกัน” เคลียร์เรื่องกิ๊กแล้ว? หมายความว่าที่ผมไปทำป่วนเอาไว้ กิ๊กยอมเข้าใจและจากไปโดยดีตามสไตล์หนังไทยที่พระเอกต้องคู่กับนางเอก ส่วนนางร้ายตกกระป๋องดังป๊องอย่างงั้นเหรอ
‘…นายต้องการให้เป็นแบบไหน นายก็จัดการเองแล้วกัน’
นี่ก็หมายความว่า ถึงผมจะทู่ซี้คบกับมันต่อไปเพื่อความสบายใจของพ่อและแม่ มันก็จะไม่เกี่ยงใช่มั้ย
‘…พี่ธันเขาจริงจังกับเรื่องของมึง มากกว่าที่มึงคิดเยอะ’
ถ้าเรื่องคุณป๋า มันเป็นคนจัดการ เรื่องของกิ๊ก มันก็เป็นคนจัดการอีกเหมือนกัน ส่วนผม…นอกจากจะคอยรับอานิสงค์ส่วนบุญส่วนกุศลแล้ว ก็ไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง แถมยังหนีอีก
ไอ้พี่ธันจ่ายเงินเรียบร้อย และลุกขึ้นยืน ก้มลงมองผม
“จะกลับเอง หรือจะให้ไปส่ง” ผมเงียบ เงยหน้ามองมันเงียบๆ ให้ไอ้พี่ธันถอนหายใจเบาๆ แล้วหันหน้าหนี
“ปวิน อย่ามากวนประสาทเวลาแบบนี้”
“ฉันอยากไปคอนโดนาย” ผมพูดแทรกก่อนที่มันจะพูดจบ ทำเอาไอ้คนตรงหน้าถึงกับหันควับมามองด้วยความตกใจให้ผมต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วบอกมันอีกครั้ง
“ฉันอยากไปคอนโดนาย ได้ยินรึเปล่า”
…มองอะไรครับท่านผู้อ่าน…
…ผมแค่…เอ่อ…จะแวะไปดู ‘สถานที่เกิดเหตุ’ เฉยๆ…
………………….
“นี่ไม่ใช่ทางไปคอนโดนาย!!!”
ผมหันไปร้องลั่นรถ ให้ไอ้คนขับได้สำเหนียกว่าที่เลี้ยวขวานี่มันผิดทางโว้ย!!
“ฉันจะพาไปส่งที่บ้าน” มันตอบกลับมาเรียบๆให้ผมยิ่งอยากงับหัว
“ฉันบอกว่าจะไปคอนโดนาย ไม่ใช่จะกลับบ้าน ได้ยินชัดมั้ยวะ คอน – โด สะกดคนละแบบกับคำว่า บ้าน โว้ย!! จบอนุบาลที่ไหนเนี่ย!” ย้ำช้า ชัด แต่มันไม่มีทีท่าจะเลี้ยวรถกลับแต่อย่างใด แบบนี้เรียกลองของ
“ไอ้พี่ธัน!!! กูบอกว่าจะไปคอนโดของมึง ฟังไม่รู้เรื่องเหรอวะ!”
“จะไปทำไม” มันหันกลับมาถาม ก่อนจะหันกลับไปมองถนนต่อ แล้วพูดแบบไม่ยอมหันมามองหน้า
“นายก็รู้ว่าฉันรู้สึกแบบไหน จะไปให้เสียตัวรึไง” อุ้ย! ย้อนแบบนี้เจ็บใช่เล่น
ผมเริ่มควบคุมสติและอารมณ์ตัวเองได้ แต่ทั้งอย่างนั้นก็ยังหงุดหงิดที่มันตั้งใจจะพาผมไปส่งที่บ้านแบบที่ปล่อยให้เรื่องราวทุกอย่างค้างคา แต่มีสิทธิ์ทำอะไรที่ไหน ในเมื่อมันยังคุมพวงมาลัยอยู่แบบนี้ เลยได้แต่กระแทกหลังลงกับเบาะเบาๆ ไม่อยากทำแรงๆให้เจ็บตัว แค่นี้ก็เจ็บใจจะแย่ ที่สุดท้ายแล้วไอ้พี่ธันก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรที่สะสางปัญหาคาใจ
“…หนีแบบเดิมก็ดีแล้ว”
ประโยคนี้ของมันเบามากจนเหมือนว่ามันคุยกับตัวเอง ผมหันไปมองไอ้คุณนายกสโมฯหล่อล่ำกลับทำหน้าเรียบตีอารมณ์ไม่ออก ผมไม่รู้ว่ามันรู้สึกแบบไหน เพราะมันใส่แว่นกันแดด ดวงตาอันเป็นหน้าต่างของหัวใจก็เลยไม่เผยโฉม
…แต่ฟังจากน้ำเสียงแล้ว คล้ายมันจะงอนว่ะ!...
แต่มันก็สมควรงอนหรอก เป็นผม เกิดไปจูบใครเขา แล้วคนถูกจูบเอาแต่หนี ผมคงรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ และเผลอๆอาจคิดว่าตัวเองปากเหม็นก็ได้
…อย่างงี้ต้องง้อหน่อยใช่มั้ย มันจะได้เลิกงอน…
“ให้เวลากันบ้างดิ จะให้พร้อมเสียตัว สแตนด์บายตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงได้ไงวะ” ผมบอกกลับไปเบาๆ เอาเป็นว่าถ้ามันหูดี ก็ได้ยิน ถ้ามันแก่งั่กหูตึงหูยานอันนี้ก็ช่วยไม่ได้
แอบเหลือบมองปฏิกิริยา เห็นไอ้คนขับมันชะงักไป อย่างงี้แสดงว่าได้ยิน ผมเลยต้องทำเป็นหันมองออกนอกหน้าต่างเพราะทำหน้าไม่ถูก
“แล้วตอนนี้สรุปว่าพร้อมรึยัง” …เอ่อ!!!!!…ถามอะไรของมึงครับ!
ผมหันมองมัน ไอ้พี่ธันหันมามองเล็กน้อย แต่ก็อย่างที่บอก มันใส่แว่นดำ ผมเลยไม่รู้ว่าสายตามันเป็นยังไง แต่ที่สำคัญคือมันยิ้มเย็นเจี๊ยบ
…โอ้ว! หนาวยะเยือก!!!...
“ยัง! เฮ้ย! เลี้ยวรถทำไมวะ!” ไอ้พี่ธันปล่อยมือจากเกียร์แล้วเลื่อนมากุมมือผมเอาไว้ พร้อมกับบอกด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วจั๊กกะจี้ในรูหูจนกระดูกค้อน ทั่ง โกลนแทบจะสลับที่กัน
“อยากไปคอนโดฉันไม่ใช่รึไง”
…ก…ก…กูเปลี่ยนใจแล้วอ่ะ กูอยากกลับบ้าน…
……………………
ไม่อาจเรียกร้อง เพราะตอนแรกเป็นคนรีเควสท์เองว่าอยากมาคอนโดมัน ตอนนี้จะมากลับคำ ผมอาจจะถูกเทศนาแปดร้อยจบ ว่ากลับกลอก โกหก ปลิ้นปล้อน กะล่อน เชื่อไม่ได้ บลา บลา บลา สุดท้ายเลยได้แต่เดินสะพายเป้ตามมันมาที่ห้องต้อยๆไม่มีปากมีเสียง
ประตูห้องเปิดแอ้ด…
เชิญชวนกันจริงๆ คอนโดมันยังน่าอยู่ โซฟาตัวใหญ่ๆนั่นน่ากระโดดเข้าไปซุกตัว แถมพรมสีขาวสะอาดก็นุ๊ม นุ่มน่าเกลือกกลิ้ง ส่วนครัวนี่ไม่ต้องพูดถึง เพราะว่าอุปกรณ์แต่ละอย่างไฮโซน่าใช้สุดๆ
“นั่งสิ”
มันบอก ทำเอาผมรีบนั่งลงบนโซฟาแทบไม่ทัน มาคราวนี้มันเกร็งๆยังไงไม่รู้ โอย…
ไอ้พี่ธันเข้าครัวไปทำก๊อกๆแก๊กๆให้ผมต้องชะเง้อคอยืดคอยาวมองเข้าไปด้วยความรู้สึกหวั่นใจ กลัวมันจะวางยาใดๆ เดี๋ยวน้องถ้วยฟูจะเสียพรหมจรรย์กันตั้งแต่ยังไม่สาวแตก แต่พอเห็นมันทำท่าจะเดินออกมา เลยต้องรีบหันกลับมานั่งหลังตรงเหมือนเดิม เจ้าของห้องวางน้ำลงตรงหน้า ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาเดียวกัน ยิ่งทำเอาผมสะดุ้งเฮือก
“เป็นอะไร”
“ป…เปล๊า! ไม่มีอะไร น…นายมีไรจะคุยอ่ะ”
ผมถามเสียงสั่นไม่กล้าหันไปมอง รีบส่งมือไปคว้าน้ำแดงมาดูด แล้วถึงนึกขึ้นได้ว่าน้ำแดงอาจมีอย่างอื่นปนเปื้อนตามที่เคยมีข่าวบ่อยๆ เลยต้องรีบเอาปากออกจากหลอด
“นายต่างหากที่มีเรื่องจะคุยกับฉัน เลยอยากมาที่นี่ไม่ใช่เหรอ”
ผมเหลือบไปทางซ้ายเล็กน้อย เห็นมือ ’ใครบางคน’ วางพาดพนักพิงโอบมาทางด้านหลังแล้วชวนให้ต้องรีบกระถดก้นออกมานั่งหมิ่นๆ ไม่กล้าพิง ในห้องแม่งก็ร้อนจริงๆ แอร์เสียเปล่าวะ!
“ก็…ก็ไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉัน…” กำลังบอกว่าจะกลับ แต่ไอ้คนที่นั่งข้างๆ ดันขยับเข้ามาใกล้แล้วเช็ดเบาๆที่ปลายจมูก
“เป็นอะไร เหงื่อออก” แม่เจ้า!!! ไอ้ผู้ชายคนที่มันเช็ดเหงื่อให้กูนี่มันใช่ผู้ชายคนที่เคยตะโกนเรียกกูดังๆว่า ‘ปวิน รัตนวิจิตร’ เปล่าวะ!!
“…ถ้วยฟู…” เสียงเรียกอ่อนโยนดังข้างหู ให้ผมต้องหันมองมันช้าๆอย่างไม่เชื่อหู แก้วน้ำในมือถูกแย่งไปถือเอาไว้ ในขณะที่หน้าหล่อๆขยับเคลื่อนเข้ามาใกล้
ช้าๆ
ช้าๆ
แล้วจากนั้น…
ความรู้สึกอุ่นๆก็ทาบลงกับริมฝีปาก ให้ผมนั่งอึ้งไปกับสัมผัสที่ดูดซับเบาๆ จากปาก ไปที่แก้ม จากแก้มซ้าย ไปที่แก้มขวา จากแก้มขวากลับมาที่ริมฝีปากอีกครั้ง แล้วจูบซับเล็มไล้จนน้ำแดงในปากที่ว่าหวานแล้ว ยังหวานไม่สู้ความรู้สึกที่ริมฝีปากเลยสักนิด มันเน้นหนักตรงริมฝีปากล่าง สัมผัสแฉะๆบอกให้รู้ว่ามันเลียเบาๆ ก่อนจะถอยออกไป
ผมได้แต่นั่งนิ่งๆมองตามัน มันก็มองตาผม มันยิ้ม ยิ้มทั้งตายิ้มทั้งปาก ยกมือข้างหนึ่งแนบแก้ม แล้วใช้นิ้วโป้งไล้เบาๆชวนให้หวั่นไหวไปทั้งหัวใจ
“อย่าหนีอีกเลยนะ ถ้วยฟู…อย่าโกหกคนอื่นอีกเลย”
หมายความว่าไง…หมายความว่าไงที่ไม่ให้โกหกใคร
“เรา…”
“…เป็นแฟนกันจริงๆได้มั้ย”
…เอ่อ…
…ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก…ติ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!
ทูบีคอนตินิ๊ววววววว
……………..
อ่า อย่างงี้เรียกตัดฉับรึเปล่า :laugh: ฮ่าฮ่า
ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตามนะคะ แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่มาต่อได้แค่สัปดาห์ละครั้งเท่านั้น เพราะว่าบัวติดงานมากมายก่ายกองเลยล่ะ ถ้าอาทิตย์หน้าเคลียร์รายงานได้เยอะ อาจจะมาต่อก่อนวันศุกร์นะคะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ^^
-
:z13:
ในที่สุดก็มาเเล้ว เเล้วก็ค้างมากด้วย
มาต่อด่วนเลยอยากรู้ว่าถ้วยฟูจะตกลง
เป็นแฟนกับพี่ธันรึเปล่า :-[
-
:L2:
-
ตัดฉับสิค่ะ
ค้าง เวอร์ๆๆ เลย
ตอบตกลงไปเลย ถ้วยฟู
ขอบคุณค่า
-
โหย...แล้วจะไงต่อเนี่ย :serius2:
-
ใช่ค่ะตัดฉับเลย
ค้างมากมายอ่ะ
มาต่อไวไวเลย
-
เย่ๆๆๆๆ พี่ธันน่ารักจังเลย
เมื่อไหร่แกจะหยุดหนีพี่ธันซะทีถ้วยฟู :z6: :z6:
กระโดดถีบให้สลบแล้วให้พี่ธันลากไปจัดการซะ อิอิ :impress2: :impress2:
-
ง่ะ ตัดฉับดื้อๆอย่างนี้เลยเรอะ :a5:
ถ้าน้องถ้วยฟูไม่ยอม ก็ใช้กำลังบังคับไปเลยค่ะพี่ธันขา :laugh:
-
บอกไปเลยว่า OK นะถ้วยฟู
-
ตัดฉับค่ะ ทรมานจิตจายยยย
55555555555 5
-
"ได้!!"
อยากตอบแทนถ้วยฟู :laugh:
คนที่รู้ใจตั้งแต่แรกอย่างพี่ธัน
กับคนที่เพิ่งรู้(หรือควรใช้คำว่าตะหงิด)อย่างถ้วยฟู ก็ต้องให้เวลากันหน่อยเนอะ
พอคบเป็นแฟนจริงๆพี่ธันจะได้ดัดนิสัยเด็กดื้อด้วยไง อิ อิ
ตามอ่านตั้งแต่แรกเพิ่งจบค่า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนน๊า ลุ้นๆกับตอนต่อไป
อยากให้ตอบว่าได้...แต่ถ้วยฟูมันแปลก เค้าไม่ไว้ใจที่จะเดาแล้วสิ 555
-
โอ้ววววว จะเป็นแฟนกันจริงๆ แล้ว
ตัดได้ทรมานคนอ่านมาก
-
และสุดท้าย เราก็ต้องค้างคาไปอีก 1 อาทิตย์ :z3:
อ่า ล้อเล่น อาทิตย์เดียวเค้ารอได้ๆๆๆๆๆๆ :o8:
-
ถ้วยฟูน่ารัก :-[ :-[ :-[
ให้ มาต่อเร็วๆนะ
-
ถ้วยฟูต้องเป็นแฟนกับพี่ธันจริงๆแล้วนะเว้ย
อย่ามาทำร้ายพี่ธันโดยไม่รับผิดชอบนะ
ต้องดีกับพี่เค้าด้วย ฮ่าๆ
-
“ให้เวลากันบ้างดิ จะให้พร้อมเสียตัว สแตนด์บายตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงได้ไงวะ”
ประโยคนี้โดนใจอย่างแรง ...
ถ้าได้ผู้ชายแบบพี่ธัน ..
ก็พร้อมพลีกายเลยแหละ
-
ค้างงงงง อ่ะ
อยากรู้ว่าถ้วยฟูมันจะบ่ายเบี่ยงไปอีกมั๊ย
อย่าหนี และอย่าโกหก ถ้วยฟู
โดยเฉพาะตัวเองเนี่ย
พี่ธันจัดการทำทุกอย่างให้แล้วนะเธอ
ตอนหน้าก็พร้อมเสียตัวได้แล้วล่ะ กร๊ากกกกกกกกก :laugh:
-
กรี๊ดดดดดด พาร์ทนี้หวานกว่าน้ำแดงอีกคร้าาาาาาาาาา :jul1:
พี่ธันอ่า ทัมไมไม่ฉวยโอกาสตอนที่น้องปวิน รัตนวิจิตรกำลังอึ้งจับกดซะเลยอ่ะ แค่จูบแค่นี้ ไม่แรงเลยๆ :-[
ชอบอ่ะ มาต่อไวๆนะคะ
-
พี่ธันน่ารักจังเลย
-
จะรอดป่าวเนี่ย
:oo1: :oo1:
-
มาทำให้ค้างแล้วก็จากไปนะไรท์
ระวังโดนเสียบแบบไม่รู้ตัวนะ 5555 o18 o18 o18
-
ค้างอ่ะค่ะ
แล้วจะรอให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ นะค่ะ :bye2:
-
พี่ธันไม้ต้องไปขอฟูหรอก
ขอหมุนไพรดีก่า :o8:
-
:haun4: ชอ บบบ
ตอนนี้หวาน >[ ]< หวานค่ะหวาน น น นน เครี๊ยกกกกกกกกกกก !!>[ ]< :pighaun:
มาต่อนะก๊า บบ บ >[ ]<~
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ค้าง และ ค้าง
อยากเห็นถ้วยฟูเสียตัวแล้ว ยั่ว(โมโห) พี่ธันมานานแล้ว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m3:
เขินนนนนนนนนนนนน เขินมากกกกกกกกกก มากถึงมากที่ซูดดดดดดดดดดด :o8:
หวานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยอ่ะ อ่านแล้วเขินไปด้วยจริงๆน๊าา :m1:
ชอบบทสนทนาเชิงเสียตัวระหว่างถ้วยฟูกับพี่ธันจัง :give2:
เมื่อไหร่ถ้วยฟูจะเสร็จพี่ธันนะ :haun4:
อยากรู้จังว่าพี่ธันปิ๊งถ้วยฟูยังไงตอนไหนอ่ะ :haun5:
ที่จริงอยากรู้ความคิดของพี่ธันในทุกๆตอนเลย :oni2:
อยากรู้ด้วยว่าทำไงให้ที่บ้านยอมอ่ะ ท่าทางพี่ธันจะไม่เคยทำให้ที่บ้านผิดหวังมาตลอด
อยู่ๆไปบอกว่าชอบผู้ชาย และคิดจริงจังถึงขั้นมีคอนโด(เรือนหอ)ที่จะด้วยกันแบบนี้ ที่บ้านคงตกใจน่าดู :interest:
แทบอดใจรออ่านตอนต่อไปไม่ไหว (แต่ก็ต้องรอ) :serius2:
Miz U naja :กอด1:
:L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากเป็นแบบน้องถ้วยฟูมีคนแบบพี่ธันมารัก รักมากด้วย
อ่านจบตอนนี้เขินมาก
นั่งยิ้มแก้มจะแตกอยู่คนเดียวพร้อมทั้งบิดตัวไปมาเพราะเขินแทนน้องถ้วยฟู ^_____________^
ขอบคุณนะคะคุณบัว :กอด1:
-
:a5: กำลังอิน คานะเนี่ย อ๊ากกกกกกก
พยายามเข้านะคะ ไรเตอร์ สู้ๆ :กอด1:
-
:a5: เฮ้ยยยยย ทำไมบัวมาเร็ว (หรือว่าเรามาช้าเอง)
แปะไว้ก่อน เดี๋ยวตามไปอ่านในบล็อคนะฮ้า :z2:
:กอด1: :กอด1: เป็นกำลังใจให้สุดตัวนะเค่อะ :impress2:
-
ถ้วยฟู
:man1: :man1:
:z1: :m25: :pighaun:
เป็นแฟนกันมะ
-
ฆ่าคนดีมั๊ฮ้าเนี่ย นานนานมาที แล้วมาทำให้ค้างอีก ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:m16: :m16: :m16: :seng2ped: :seng2ped:
-
ู^
^
เห็นด้วยค้าบบบ
:serius2:
-
สมควรตกลงนะถ้วยฟู
:-[
-
พี่ธันน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
ไล่ ไล่ ไล่ และไล่ อ่านทันเเล้ว :o12:
+10 เลยฮาๆๆๆ ชอบอย่างแรง เอกลักษณ์มาก ทั้งการเขียนที่แทรกมุขตลอด ชอบบบบ อย่างแร๊งงงงงง :impress2:
ขำเหงือกแห้ง ขี้ฟันร่วงหมดปากที่เดี๋ยว :laugh:
คุณภาพคับแก้วจริงๆ คับจน ล้น ทะลัก ทะลาย ทะลุ ทะ....(คิดต่อเองแหละกัน เยอะจัด)
ตามอ่านผลงานกันมาคั้งแต่ ฟิค จินเมะ โฮกๆๆๆ มาเจอ ถ้วยฟู กะ ธันวา :z2:
เห็นชื่อคนแต่งรีบกระโจนเข้าใส่ ก๊ากกกก แล้วก็ไม่มีคำว่าผิดหวัง
หนุกสุดๆ รออ่านต่อไปครับบบบ
-
กรี้ดดร้องงง จิกกบาล
ดีดดิ้น ทุรนทุราย คล้ายจะเป็นลมค่ะ
อยากอ่านต่อมาก สนุกมากๆๆๆ
โฮ~~ จะเอาใจช่วยนะคะ
สู้ๆกับงานจ้า
-
จากอาทิตย์ละครั้ง เป็นทุกวันครั้งได้ไหม เห่อๆๆๆๆๆๆ :call:
-
คือรักไอ้คู่นี้มากๆอ่ะ
ยิ่งตอนที่ถ้วยฟูคิดในใจว่า "...แล้วถ้ากูรักเขาล่ะ?..." มันบาดอารมณมากๆ ดีแล้วที่อย่างน้อยถ้วยฟูก็เริ่มคิดเป็นจากคำพูดของเพื่อนๆ
รอตอนต่อไปอยู่นะ xxx
-
:z1:
(จะ)เป็นแฟนกันจริงๆแล้วอะ
:L1:
-
อยากกินน้ำแดงบ้างอ่ะ งุงิ :-[
ถ้วยฟูทำไมน่าร๊ากอย่างเน้ :กอด1:
+1 ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วมีความสุขจัง น่ารักอ่าคู่เนี้ย :o8:
-
อ๊ายยยย เพ่ธัน!!!!!! :-[
เคลิ้มมมมม ชิมขนมถ้วยฟูไปทั้งหน้า :m31: ค้างงงงงง
-
ถ้วยฟูเอ๋ย...เป็นสาวแล้วซินะ
มีหนุ่มหล่อ..มาขอเป็นแฟนอย่างเป็นทางการ :o9:
คงต้อง....ปูเสื่อนอนรอฟังคำตอบร่วมกับนายธัน... :onion_asleep:
:pig4: คนแต่งค่ะ
-
ใจร้ายคร๊าบบบบบ..ใจร้าย บัวเล่นตัดฉับเลย
มันค้างงงงงงงงงงงง..นะคับ ค้างนานถึงศุกร์หน้าแน่ะ :เฮ้อ:
แต่ก็จะรอน้องถ้อยฟูเสียตัวให้พี่ธันนะคับ 555++
-
say yes ไปเลยค่ะ ถ้วยฟู !!
พี่ธัน บทจะหวาน..ก็เล่นเอาเขินเลยทีเดียว ว :-[ :-[
-
:-[ :-[ :-[
......ให้เวลาอีกนิ๊สนึงพอนะ..ถ้วยฟู
-
เข้ามารอลุ้นคำตอบของน้องถ้วยฟู
ขอหวาน ๆ บ้างอะไรบ้างเน้อ (ไอ่พี่ธันน่าสงสารมาหลายตอนแล้ว)
-
เขินนน!!คือความรู้สึกเดียวหลังจากอ่านตอนนี้
ถ้าเป็นถ้วยฟูคงยอมถวายตัวให้แล้ว55555
อ่อยย เขินนนต่อไป
-
ค้างมากๆๆๆ เลย
ตอบ yes ไปเลย ถ้วยฟู
:o8:
-
กำลังหวานเลย รีบมาต่อนะคะ :L2:
-
:z3: :z3:กำลังลุ้นๆเลยอ่ะ รออีกที นานจังนั่งรอเหี่ยวเลย อิอิ
-
จ๊วบถ้วยฟู 1 ที ให้หายคิดถึง
นี่พี่ธันขอเป็นแฟนอย่างเป็นทางการแล้ว
นะฟูเอ้ย รีบๆตอบรับซ่ะนะห้ามเล่นตัว
นานๆเดี๋ยวอด
:o8:
-
แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยย :-[
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ><"
..
-
ตัดฉับอย่างโหดร้ายยย
ถ้วยฟูเนี่ยช่วงนี้วิญญาณนางร้ายเข้าสิงหรอ
แต่ก็น่ารักอยู่ดีอ่ะ
-
:z2: :z2:
-
แปะไว้ก่อนนะเดี๋ยวมาอ่าน
-
ตอบตกลงไปเหอะปวิน คนอ่านลุ้นแย่แล่วเนี่ย
สงสารพระเอกอ่ะ
-
"เดี๋ยวน้องถ้วยฟูจะเสียพรหมจรรย์กันตั้งแต่ยังไม่สาวแตก" :-[ 55+ ได้ใจฮ่ะ
แต่ มาตัดฉับเค้าทำไมมมมม :z3: :z3:
-
หุหุ..ตัดแบบได้ใจมาก..
รออ่านต่อนะจ๊ะ ว่าถ้วยฟูจะตอบว่ายังไง
-
ฮิ้ววววววววว พี่ธันรุกแรงแฮะงวดนี้ แล้วน้องถ้วยฟูจะตอบว่าไงเนี่ย
แต่สังหรณ์ว่าถ้าตอบไม่ถูกใจพี่ธันนี่มีสิทธิเสียตัวได้นะ
-
พี่ธัณน่ารัก :o8:
น้องถ้วยฟูจ๋ารับรักเค้าไปเลย o13
-
ถ้วยฟูถ้าไม่ตอบตกลงระวังจะใสเจียนะจ้ะ หุหุ o18
-
พี่ธันน่ารักอ่ะ ถ้วยฟูตอบรับพี่ธันเถอะนะ
สนุกมากเลยค่า ให้ 1+ เลย
-
อ๊ากกกกกกกกกก ตัดฉับได้ใจ จริงๆ
ทำไมพี่ธัน มันอ่อนโยน อบอุ่นอย่างนี้
ถ้วยฟู อย่าหนีใจตัวเองเลย ยอมคบไปเถอะ
อยากให้ถ้วยฟูเสียตัว เร็วๆจังเลย 5555
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองนะเธอ
-
ตอนแรกสงสารพี่ธันนะ แต่หลังๆเนี่ย หวานซะตาร้อนฉ่า
ขอบคุณน้องบัวที่มาต่อนะ แต่แอบใจร้ายทิ้งไว้ให้ค้าง รอตอนต่อไปจ้า แอบดีใจที่รู้ว่าไม่ต้องรอถึงวันศุกร์แล้ว อิอิ
+1 เป็นกำลังใจคร้าบ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
น้องถ้วยฟูจะเสียตัวแล้ว ????
รอๆ ตอนต่อไปค่ะ
และ +1 แทนคำขอบคุณค่ะ :pig4:
-
โว้ววว...น่ารัก
-
กรี๊ดดดดดด สัญญาณขาดคุณบัวต่อสัญญาณด่วนนนนนนน :serius2:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยย ถ้วยฟู น่ารัก เวอร์์......
ลงโทษเด็กชายถ้วยฟูให้สำนึกเลยนะค่ะ พี่ธัน
ค้างงงงงงงงงง ต่อ ด่วน
-
ช่างทำร้ายจิตใจคนอ่านได้เลือดเย็มมากๆ :o12:
ตอนหน้านี่ขอเลย :haun4:
-
ตอบไปเลยย ว่าได้อ่ะ
แอร๊ยๆยๆๆ
-
อ๊ายยยย
คนเขียนทำอย่างนี้กะคนอ่านได้ง๊ายย
:L2:
-
ตามอ่าน...ยังไม่ทัน
งั้นขอไปอ่านต่อก่อนนะ :bye2:
-
:-[ ฟูกะธันน่ารักสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8: :-[ :impress2:
คนแต่งอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :m31:
ตัดฉับเลย :m16:
-
ได้
เหอ ๆ รอตอนต่อไป
-
เค้าชอบถ้วยฟูจัง
ติ๊งต๊องดี
-
อยากอ่านต่อจังไรท์เตอร์ครับ ก่องวันศุกร์ม่ายได้หลอออ
:monkeysad: :monkeysad:
-
รออ่านตอนต่อไปนะค๊าบ.... :mc4:
-
เรื่องมันน่ารักมากๆ พลาดไปได้ไงเนี่ย
-
ชอบพี่ธันอ่ะ
-
หนุกมากมาย จะกินถ้วยฟูอะ จะกินถ้วยฟูอะ...........
:impress3: :impress3: :impress3: :-[
-
อ่านทันซักที อ๊ากกกก กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คนเขียนมาต่อเถอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คนอ่านจะไม่ไหวแล้วนะ โฮกกก ถ้วยฟูก็น่ารักแต่พี่ธันน่ารักกว่า โอ๊ยยยยยยยอยากได้ฉากNCผสมฉากบู๊ล้างผลาญบนคอนโดจังเลยอ๊า :m31:
ยอมๆไปเหอะนะถ้วยฟูพี่ธันน่ารักขนาดเงี้ยยอมทั้งเป็นแฟนและกะยอมทั้ง....(จงเติมคำในช่องว่าง) ด้วยเลย 555
.
.
.
..
...
....
.....
.....
.......
.........
............
ขอติดตามเรื่องนี้ด้วยคนนะน่ารักมากๆเลย
-
มาต่อ เถอะนะ คิดคึง ใจจะขาดแล้ววววววเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
อ๊ายฟูฟู่ Say Yes เฮียธันไปเล้ย :impress2: (ยังไงสุดท้ายก็ Say Yes อยุ่ดีนี่หว่า :m28:) เค้าลงทุนทำถึงขนาดนี้เลยนะเว้ยฟูฟู่! :m12:
ปล.อ่านรวดเดียวเลยจ๊า ตามมาจากบอร์ดนู้น! แหม! ถึงจะเคยอ่านจนจบแล้วก็เหอะ แต่ยังไงก็ยังสนุกอยู่ดี ปลื้มพี่ธัน ร๊ากไอ่ฟูฟู่ (พี่ธันตามมาตื๊บโทษฐานยุ่งก๊ะเมียชาวบ้าน 55+)
ปล2.ตอนจบฮามากมายสุดยอด :m20:
ปล3.ตอนพิเศษที่บอกไปไหนล่ะค๊า T^T! :sad4:
-
อ๊ายฟูฟู่ Say Yes เฮียธันไปเล้ย :impress2: (ยังไงสุดท้ายก็ Say Yes อยุ่ดีนี่หว่า :m28:) เค้าลงทุนทำถึงขนาดนี้เลยนะเว้ยฟูฟู่! :m12:
ปล.อ่านรวดเดียวเลยจ๊า ตามมาจากบอร์ดนู้น! แหม! ถึงจะเคยอ่านจนจบแล้วก็เหอะ แต่ยังไงก็ยังสนุกอยู่ดี ปลื้มพี่ธัน ร๊ากไอ่ฟูฟู่ (พี่ธันตามมาตื๊บโทษฐานยุ่งก๊ะเมียชาวบ้าน 55+)
ปล2.ตอนจบฮามากมายสุดยอด :m20:
ปล3.ตอนพิเศษที่บอกไปไหนล่ะค๊า T^T! :sad4:
เรียกซะน่ารักเชียว แต่แอบเหมือนชื่อน้องหมาไงมะรุ้ :laugh:
-
อ๊ายฟูฟู่ Say Yes เฮียธันไปเล้ย :impress2: (ยังไงสุดท้ายก็ Say Yes อยุ่ดีนี่หว่า :m28:) เค้าลงทุนทำถึงขนาดนี้เลยนะเว้ยฟูฟู่! :m12:
ปล.อ่านรวดเดียวเลยจ๊า ตามมาจากบอร์ดนู้น! แหม! ถึงจะเคยอ่านจนจบแล้วก็เหอะ แต่ยังไงก็ยังสนุกอยู่ดี ปลื้มพี่ธัน ร๊ากไอ่ฟูฟู่ (พี่ธันตามมาตื๊บโทษฐานยุ่งก๊ะเมียชาวบ้าน 55+)
ปล2.ตอนจบฮามากมายสุดยอด :m20:
ปล3.ตอนพิเศษที่บอกไปไหนล่ะค๊า T^T! :sad4:
เรียกซะน่ารักเชียว แต่แอบเหมือนชื่อน้องหมาไงมะรุ้ :laugh:
โอ๊ะโอ! ลองคิดตามแล้ว แอบฮานะเนียะ :m20: จะว่าไปก็เหมือนจริงๆแฮะ นิสัยก็เหมือน ชอบอ้อน(ทีน)ชาวบ้าน แล้วก็ชอบ 'กัด' (เจ้าตัวว่าแหย่เล่น 55+) เฮียธันประจำ แถมบางครั้งก็ปล่อยลูกน้องออกมาจากฟาร์ม(ปาก) เหมือนจริงๆนั้นแฮะ 55+ :laugh: หมาน้อยของเฮียธัน :z2:
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ :impress2:
ประทับใจมากกกกกกกกกกกก
พระเอกปากแข็ง ส่วนนา(ย)เอกปากเสีย
หาเรื่องให้ตัวเองไม่มีหยุดแบบนี จับปิดปากไปเลยดีกว่า
ฮิ้ววววววววววววว
อ่านไปก็เหนื่อยใจแทนธัน คนที่หลงรักร้ายซะไม่มี กวนได้อีกต่างหาก.
แต่ก็น่ารักอ่ะ น่ารักมากๆๆๆ จนเข้าใจว่าทำไมต้องตอแยด้วยวิธีนี้
คาดว่าฟู คงไม่มีทางรู้ตัวจนโดนจูบนั่นแหละ
รักแท้ย่อมมีอุปสรรคจริงๆ สู้ๆนะคะคนแต่ง
รออ่านวันศุกร์หน้าค่ะ
-
ค้างงงงง
อย่างแรงงง
:sad4: :sad4:
คุณบัวรีบมาต่อเถ๊อะะะะะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก น่ารักสุดๆไปเลยคู่นี้ พี่่ธัยวาครบสูตรจริงๆ หล่อ เท่ รวย ขรึม :-[น้องถ้วยฟูก็น่ารักมากก แถมรั่วได้อีก ยิ่งอ่าน ยิ่งฮา :m20:
ขอบคุณคุณบัวมากเลยค่ะที่แต่งเรื่องน่ารักแบบนี้ให้อ่าน o13 มาต่อไวไวนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
:o8:หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แต่ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มาต่อ รออยู่เด้อ
-
ช่วยดัน ตกไปหน้า2แล้ววววววววว
Writerรีบๆมาต่อน้า อยากอ่านไวๆแล้ว
-
คู่นี้ น่ารักนะคับ o13
-
จะกินถ้วยฟู จะกินถ้วยฟู
:call: :call: :call:
-
ถ้วยฟู มีแววว่าจะเสียตัวนะนี่ !??
-
มาดันรอน้องบัวครับ
-
รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 14
By : Dezair
.....................
‘…เป็นแฟนกันจริงๆได้มั้ย’
‘…เป็นแฟนกันจริงๆได้มั้ย’
‘…เป็นแฟนกันจริงๆได้มั้ย’
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! เลิกคิดซะที!!! เลิกคิดได้แล้ว!!!!
“ถ้วยฟู เป็นอะไรหึ! ทำหน้าตลก รีบๆกินได้แล้วลูก เดี๋ยวธันเขาจะมารับแล้วนะ” วันนี้วันเสาร์ ไม่ต้องไปมหา’ลัย แต่ทั้งอย่างนั้นก็ยังมีใครบางคนมารับผมตั้งแต่เช้า
…มันจะพาผมไปเที่ยวครับ…
ไปใกล้ๆนี่แหละ และ…อ่า ต้องค้างสองคืน
…เอ่อ…บอกก่อนว่าผมไม่ได้อยากจะไปกับมันนะ!
แต่แบบ…ของฟรีอ่ะครับ
(อาจจะสงสัยว่าพี่ชายสุดที่รักของผมยอมให้ไปได้ยังไง แหะแหะ พอดียัยปุยฝ้ายกลายร่างเป็นระเบิดนิวเคลียร์ เลย ‘เคลียร์’ ทุกเรื่องเลย)
ผมรีบยัดขนมปังเข้าปาก ไม่ได้รีบกินแบบที่แม่สั่ง แต่แค่อยากพุ่งสมาธิทั้งหมดไปที่การเคี้ยวแทน
“อ้าว พูดถึงก็มาพอดี ตรงเวลาจริงๆนะธันเนี่ย”
…อ๊อก!!!...ขนมปังติดคอ!!!
“ถ้วยฟู!! ค่อยๆกินสิลูก! อะไรกันเด็กคนนี้ แค่แฟนมารับนี่รีบขนาดนี้เชียว” ก็แล้วเมื่อกี้ใครบอกให้ถ้วยฟูรีบล่ะครับ!!
คุณนายปานดาวไม่ได้มาลูบหลังลูบไหล่ลูกชายสุดที่รัก เพราะมีว่าที่ลูกเขยที่น่าปลื้มมากกว่า แม่ผมเลยรีบถลาไปหาไอ้คนมาใหม่ ที่พอเหยียบเท้าเข้ามาในห้องครัวปุ๊บ มันก็ยกมือไหว้ให้แม่ผมรับไหว้แทบไม่ทัน
“สวัสดีครับ คุณแม่ พี่ตวง” พี่ตวงทำเป็นพยักหน้าไปงั้น ผมกลัวว่าระเบิดจะลงเป็นการฉลองมื้อเช้า เลยรีบลุกจากโต๊ะ แล้วยกมือไหว้ลาแม่ กับพี่ตวง ก่อนจะดึงแขนไอ้พี่ธันออกจากห้อง แต่ไม่ทันไปถึงรถ ยัยปุยฝ้ายก็วิ่งร้องเรียกตามหลังมา
“ฟู พี่ธัน รอก่อน…” ว่าแล้วมันก็ส่งถุงให้พี่ธัน
“รูปตั้งแต่ตอนงานโอเพ่นเฮ้าส์น่ะค่ะ แล้วก็มีตอนไปทะเลกันด้วย ฝ้ายล้างมาให้แล้ว”
“เอ่อ…เท่าไร…” ยัยปุยฝ้ายรีบปฏิเสธ ทำเอาผมตาโต เพราะรูปไม่ใช่น้อยๆ จะมาล้างฟรีได้ไงวะ! ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปเรียกเก็บทีหลังเองก็ได้
“ฝ้ายสมนาคุณค่ะ…”
หือ!! สมนาคุณที่ไอ้หมอนี่มันทำให้ฝาแฝดแกเป็นเกย์ใช่มั้ย! ถูกใจล่ะสิ!!
“เอามาให้ดูก่อน ไม่รู้มีรูปแย่ๆรึเปล่า” ผมรีบหันไปบอกไอ้คนตัวสูงข้างกาย มันยิ้ม ก่อนจะยกมือขึ้นปัดอะไรบางอย่างบนปากผมเบาๆ
“เศษขนมปัง…”
...เหวอออออ… ก…ก็บอกดิ…เดี๋ยวปัดเอง…
“ไปก่อนนะปุยฝ้าย”
ไอ้พี่ธันไม่ได้สนใจว่าผมจะรู้สึกยังไงกับการเทคแคร์ของมัน ที่เกินเลยถึงขนาดปัดเศษขนมปังจากปาก มันหันไปบอกฝาแฝดของผมเป็นการลา แต่ก่อนที่จะได้ขึ้นรถ เสียงยัยปุยฝ้ายก็ดังขึ้นให้ผมต้องหันมอง
“ไปดูรูปดีๆนะฟู”
…ทำไมต้องดูดีๆ?...
…จะให้เล่น โฟโต้ ฮั้นท์ เรอะ?...
……………….
พัทยาไม่ได้คนเยอะเสมอไปครับ ดูเหมือนไอ้พี่ธันจะรู้จักโรงแรมดีๆ ที่มีชายหาดส่วนตัว และค่อนข้างเงียบสงบ เพราะแขกส่วนใหญ่เป็นพวกต่างชาติที่มากันเป็นกรุ๊ปทัวร์ ฉะนั้น ชายหาดส่วนตัวก็เลยไม่มีคนใช้เท่าไร
“ห้องนี้เห็นทะเลด้วย!!” ผมถลาเข้าไปที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่ซึ่งมองเห็นทะเลสุดลูกหูลูกตา ผมชอบทะเลมากกว่าภูเขาหรือน้ำตก ตรงที่มันดูเวิ้งว้าง กว้างใหญ่ และให้ความรู้สึกอิสระดี
“นายอยากเล่นทะเลรึเปล่า ทะเลของที่นี่ลงเล่นไม่ได้ มันมีแต่หิน” ผมหันกลับไปมองไอ้คนที่เดินตามเข้ามาในห้องแล้วยิ้ม พลางส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปเล่นที่อื่น วันนี้ว่าจะเล่นสระ เอากางเกงว่ายน้ำมาด้วย” มากันตั้งสามวันสองคืน ผมจะเล่นน้ำจืดน้ำเค็มเอาให้ตัวเปื่อยไปเลย!
“กางเกงว่ายน้ำ? ไหน?”
“ในกระเป๋าดิ…โห! ลมแรง” ผมไม่ค่อยสนใจคำถามมันเท่าไร เปิดประตูระเบียงได้ ลมก็พัดเย็นสบาย น่านั่งกินเบียร์จริงๆ
“นี่เหรอกางเกงว่ายน้ำนาย”
คำถามดังใกล้ๆ ให้ผมที่กำลังดื่มด่ำกับธรรมชาติต้องหันมอง ไอ้พี่ธันยืนค้ำหัว แล้วชูกางเกงว่ายน้ำสีดำของผมขึ้นมา
“เออดิ…” แล้วมึงมองเห็นเป็นกางเกงยีนส์รึไง
เท่านั้นล่ะ ที่หน้ามันเปลี่ยนเป็นบึ้งขึ้นมาทันที
“ไม่มีกางเกงเล่นเซิร์พเหรอ”
กางเกงเล่นเซิร์พ? กูจะมีทำไมในเมื่อกูเล่นไม่เป็น
“ถ้าใส่ตัวนี้ฉันไม่ให้ลงสระ” ผมเกาหัวกับคำสั่งของมัน คือ…จะว่าไงดี…กางเกงว่ายน้ำเนี่ย ผู้ชายเขาใส่กันทั้งประเทศ แล้วไอ้พี่ธันมันเป็นอะไรครับ! จะไม่ให้ผู้ชายอย่างน้องถ้วยฟูคนนี้ใส่ขึ้นมาซะงั้น!!
“คือ…งี้นะ คุณพี่ธันวา กางเกงว่ายน้ำนะครับพี่ ไม่ใช่จีสตริง ไม่ต้องกลัวชายอื่นเห็นแก้มก้น เข้าใจเปล่า? แล้วถึงจะมีใครเห็น ก็ไม่มีใครปรารถนาหรอกเว้ย! ก้นด่างๆดำๆของน้องถ้วยฟูเนี่ย!” ผมตอบขำๆ กะเอาฮา แตไอ้พี่ธันนิ่งมาก
“อย่าทำเป็นเล่น…” มันว่าตาดุ หน้าดุ จนผมต้องลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาดึงกางเกงว่ายน้ำของตัวเองคืน ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มที่คิ้วมัน
“คิ้วขมวดอยู่ได้ รู้ตัวรึเปล่าว่าหน้าโคตรดุ”
“แล้วรู้มั้ยว่าดุเพราะใคร” มันถามเสียงเรียบ ดึงมือผมลง ตาจ้องผมไม่กระพริบ…จะกินกูรึไงคร้าบ! จ้องอยู่ได้!...
“เออ รู้! แต่นายก็ควรรู้เอาไว้ด้วย ว่าฉันไม่เคยไปเที่ยวไหนกับผู้ชายสองต่อสอง นายได้อภิสิทธิ์แค่ไหน รู้ตัวซะบ้าง…แล้วก็เลิกบ้าซะที มาเที่ยวกับนายขนาดนี้แล้วยังจะกังวลอะไรอีก คิดว่าจะมีใครมาอ่อยฉัน แล้วฉันจะตามเขาไปงั้นสิ มาขั้นนี้แล้ว ถึงฉันจะเป็นแบบนี้ แต่…แต่เวลาคบ เอ่อ…คบทีละคนนะเว้ย” ไม่รู้ทำไมแต่ท้ายประโยคผมเบาหวิว แถมใจมันสั่นๆ หรือเพราะห้องพักมันอยู่สูงเกินไป นี่ผมคงจะเป็นโรคกลัวความสูงสินะ
“แล้วอีกอย่าง…ไม่มีใครรสนิยมแย่เท่านายอีกแล้ว ที่มา…เอ่อ…นั่นแหละ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว! จะว่ายน้ำ!”
วุ้ย! เรื่องแค่นี้ก็ต้องให้บอก!
…………………
...วู้!! สาวตรงนั้น ‘หน่ม น๊ม’ เป็น ‘หน่ม น๊ม’ โคตรๆ!!! แม่เจ้าโว้ย!! ขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะจริงๆ!!
“มองอะไร…”
ผมลอยตัวอยู่ในสระ แต่สายตาเลยนอกสระไปที่เก้าอี้ชายหาดที่มีสาวนางหนึ่งในชุดทูพีชสีส้มสดใสกำลังยืนโชว์ส่วนโค้งส่วนเว้าทาครีมกันแดดอยู่ แทบจะอยากขึ้นจากสระไปทาให้จริงๆ
“เปล่า” ปากว่าเปล่า แต่ตายังจับจ้อง โอ้ว!! มีการก้มลงทาครีมที่ขา หน้าอกหน้าใจเลยทะลักทะลายย้อยลงต่ำให้ผมแทบจะกำเดาไหล
…สระว่ายน้ำคือวิมานของผู้ชายจริงๆ ซี้ด!!!...
เฮ้ย!! ใครบังวะ!!
ผมกำลังดื่มด่ำกับ ‘เนินเนื้อโหนกนูน’ ก็ปรากฏว่ามี ‘เนินเนื้อแต่ไม่โหนกนูน’ มาบังเสียมิด ให้ต้องเงยหน้ามองแล้วถึงกับสะดุ้งเล็กๆ เมื่อปรากฏว่าแฟนหนุ่มคนล่าสุดของตัวเองยืนทำหน้าทมึงถึง
…กูคบใครคบทีละคนจริงๆนะ แต่เวลามองน่ะ มองหลายๆคนพร้อมกัน แฮะ แฮะ…
“ให้ตายสินายน่ะ…ชอบแบบนั้นรึไง”
ก็ถ้าโดยปกติแล้ว ผู้ชายก็ต้องชอบแบบนั้นถูกมั้ยล่ะ
ผมถูจมูกตัวเองเขินๆ จะให้บอกได้ไงวะ ว่าชอบผู้หญิงเนื้อนมไม่ใส่ไข่
“เอาแต่มองคนอื่น…รู้ตัวรึเปล่าว่าตัวเองก็ถูกมองเหมือนกัน” ห๊ะ! ใครมอง ไอ้พี่ธันเหลือบสายตาไปที่มุมสระว่ายน้ำด้านหนึ่ง ผมเลยมองตาม สายตาก็เลยไปจ๊ะเอ๋กับหนุ่มหัวทองตัวล่ำ พอมันเห็นผมก็ส่งสายตาแถมยิ้มหวานเยิ้มมาแบบที่ทำเอาขนลุกซู่
…เอ่อ…หรือนี่กูจะเดินเข้าเส้นทางที่อันตรายซะแล้ววะเนี่ย หลังจากมีไอ้พี่ธันมาหลง ก็มีฝรั่งตาน้ำข้าวมาสนใจ ส่งสายตาปิ๊งปั๊งน่าหวั่นไหว
“ก่อนหน้านี้ก็มีไอ้หนุ่มญี่ปุ่นมองที่ล็อบบี้ ไม่รู้ตัวเลยสินะ นายน่ะ”
ผมหันกลับมามองไอ้คนพูด แล้วได้แต่ทำหน้าแหยเพราะไม่รู้จริงๆ ไอ้พี่ธันส่ายหน้าไปมา ส่วนผมน่ะเริ่มอยากจะกลับห้องแล้ว สายตาไอ้ฝรั่งมุมนู้นชวนให้จะเป็นไข้ขึ้นมากะทันหัน
“เอ่อ… ขึ้นห้องเหอะ” ผมเริ่มซีด ถ้าถูกผู้หญิงมองจะภูมิใจกว่านี้ แต่นี่เป็นผู้ชายหุ่นหมีควายก็ชักอยากจะเป็นลมลงไปดำบุ๋งๆใต้น้ำจริงๆ ‘แฟนหนุ่ม’ สุดที่รักเห็นท่าทางผมแล้วเลยได้แต่ตามใจ พากันกลับขึ้นห้องแบบที่ผมแทบจะวิ่งขึ้นลิฟต์ด้วยซ้ำไป
แต่ว่า…
นอกจากไอ้ฝรั่งนั่นแล้ว ผมลืมซะสนิท ว่ามีบางคนที่มองผมมากกว่า มองผมมานานกว่า ยิ่งอยู่ในลิฟต์ที่มีกันแค่สองคน มันก็ยิ่งมอง และมันไม่มองเปล่า แต่มันพูดเรียบๆตามสไตล์มันว่า…
“จะว่าไปแล้ว หุ่นนายก็น่ามองจริงๆ”
ลิฟต์ไม่ค้าง แต่ผมนี่แหละตาค้าง
……………………
สาบานว่าต่อไปนี้ ลงสระว่ายน้ำที่ไหน น้องถ้วยฟูจะใส่ชุดนักประดาน้ำลง!
ถ้ามีไอ้ผู้ชายหมีควายหน้ามืดตามัวหื่นได้อีกล่ะก็…พ่อจะเอาถังอ็อกซิเจนฟาดหัว เอาให้ดับอนาถคาสระ ไม่ได้ผุดได้เกิด ลอยละล่องเป็นเพื่อนคลอรีนในน้ำแม่งซะ!!
“เป็นอะไร ยังไม่หายบูดอีกรึไง”
มื้อเย็น ไอ้พี่ธันพาไปกินที่ร้านอร่อยๆ ขากลับแวะซื้อขนมกับเบียร์เล็กน้อย มานั่งจิบกันริมระเบียง แต่ผมก็ยังเซ็ง อารมณ์ที่ว่าจะดีๆเพราะกับข้าวรสเลิศ ก็ดันล่มเพราะตอนเข้าโรงแรมดันเจอไอ้ฝรั่งซังกะบ๊วยที่มองผมในสระนั่น
“ช่างเหอะ…ดูรูปดีกว่า” ผมตัดใจจากเรื่องเซ็งๆ อุตส่าห์ได้มาด้วยกันทั้งทีก็น่าจะทำให้มันสนุกเข้าไว้
ลุกจากระเบียงไปหยิบถุงรูปที่ยัยปุยฝ้ายให้มา ตอนนั่งในรถก็ไม่ได้ดูเพราะเอาแต่คุยกันติดลม จะว่าไปแล้ว ผมกับมันก็มีเรื่องที่เข้ากันได้เยอะอยู่นะ
รูปที่ปุยฝ้ายถ่ายมาดูจะเน้นไปที่ภาพถ่ายแบบปาปารัสซี่อยู่มากๆ อย่างตอนงานโอเพ่นเฮ้าส์ ซึ่งกลายเป็นประวัติศาสตร์อุบาทว์ติดตรึงในหัวใจผมนั่น ภาพที่ออกมาทั้งหมด ถ่ายตอนที่ผมไม่รู้ตัว
นี่ภาพตอนอยู่บนเวทีในชุดเจ้าหญิง…อืม จะว่าไปผมก็หน้าเหมือนปุยฝ้ายดีว่ะ! ส่วนนี่ก็ตอนลงมาแล้ว และกำลังถูกรุม ส่วนนี่ก็ตอนที่ไอ้พี่ธันมาตามให้ไปเดินโชว์ตัวรอบงาน และนี่…
เฮ้ย!!!...
นี่มันรูปตอนที่กระโปรงผมไปเกี่ยวกับกิ่งไม้ แล้วไอ้พี่ธันมันก้มลงแกะให้นี่หว่า
เอ่อ…ทำไม…ผมถึงรู้สึกว่าภาพมัน ‘หวาน’ จังวะ
ภาพถ่ายจากด้านข้าง เลยเห็นหน้าด้านข้างของมันตอนก้มลงแกะกระโปรงให้ผม มันยิ้มเล็กๆอย่างที่ผมบอกไม่ถูกว่ามันยิ้มทำไม แต่ที่รู้ๆ ผมกลับรู้สึกว่ามันดู ‘อ่อนโยน’ ส่วนผมในภาพนั้นกำลังเอี้ยวตัวก้มลงมองตาม สถานการณ์จริงที่เกิดขึ้นกินเวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ แต่ทำไมรูปนี้ ผมถึงรู้สึกว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน
อ่า…นี่สินะที่เขาเรียกกันว่ามุมกล้อง
“ดูอะไรน่ะ”
คำถามดังขึ้นให้ผมเงยหน้ามองไอ้คนตรงหน้า มีอะไรอีกเยอะใช่มั้ยที่ผมยังไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทั้งหมดคือ ‘ภาพ’ ที่ผมเห็นคนเดียว ภาพที่ผมตีความอยู่คนเดียว ผมคิดแต่ว่ามันไม่มีอะไร มันไม่มีอะไร แต่ในขณะเดียวกัน กลับมีใครอีกคนที่คิดมากกว่า และคิดไปไกลกว่า
ผมยื่นรูปให้ดู มันเลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนแปลกใจที่ได้เห็นภาพนี้
“นาย…ตอนนั้นคิดอะไรอยู่เหรอ” มันเหลือบตาขึ้นมองผม ก่อนจะหันกลับไปยังท้องทะเลกว้างนอกระเบียงเหมือนจะไม่ยอมตอบ
“…ฉันไม่รู้อะไรเลย กระทั่งในภาพนี้ ฉันยัง…ธันวา ฉัน…อยากรู้เรื่องทั้งหมด” ในใจผมสั่น มันบีบรัดรุนแรงเมื่อคิดว่าคงมีเรื่องราวอีกมากที่เก็บไว้กับมัน ในขณะที่เรื่องราวเล่านั้นสำหรับผมแล้วกลับเป็นเหตุการณ์ที่หมุนผ่านไปอย่างไม่น่าจดจำ
…เพราะความรู้สึกมันต่างกัน…
ความรู้สึกของผม ณ วันนั้นแค่เล่นสนุก แค่ขำขัน ในขณะที่ความรู้สึกของอีกคนกลับมองว่ามีค่า
…ใครจะคิดว่า ณ เวลานั้นที่กระโปรงของผมติดกับกิ่งไม้ สำหรับผมแล้วมันเป็นเรื่องน่ารำคาญ น่าเบื่อ รู้สึกว่าเซ็งและซวย ในขณะที่ธันวากลับยิ้มอ่อนโยนตอนที่ก้มลงแกะกระโปรงให้อย่างใจเย็นและตั้งใจ
“ไม่ต้องรู้ทุกเรื่องก็ได้ ฉันไม่เคยคิดอยากจะให้นายรู้” มันพูดเสียงเรื่อย แต่สายตาเหม่อมองออกทะเลไปไกล ให้ผมต้องจับแขนเสื้อมันไว้
“มันไม่ใช่ความผิดของนายเพราะฉันตั้งใจเองที่จะไม่บอก…มันคงประหลาด ถ้าอยู่ดีๆรุ่นพี่ผู้ชายจะเดินเข้าไปบอกรุ่นน้องผู้ชายว่ารัก ถูกมั้ย”
มันก็ใช่…ผมได้แต่พยักหน้ารับ เพราะไม่รู้ว่าจะมีอะไรที่ดีไปกว่านี้ มือใหญ่ๆลูบหัวผมเบาๆ
“ส่วนตอนที่นายเป็นลมในงาน ฉันก็แค่ใช้ข่าวลือนั่นให้เป็นประโยชน์ บอกว่าตัวเองเป็นแฟนกับนาย อย่างน้อย ณ ตรงนั้น ทุกคนก็ต้องยกสิทธิ์ในการตัดสินใจให้ฉัน ถ้าฉันจะพานายไปโรง’บาล ก็คงไม่มีใครกล้าค้าน ถึงจะเป็นอาจารย์ก็เถอะ ฉันคิดแค่ว่า นายไม่มีวันสงสัย หรือถึงสงสัย นายก็คงคิดว่ามันเป็นแค่ข่าวลือ เพื่อนของนายก็ไม่พูดอยู่แล้ว แต่ฉันไม่คิดว่าแม่นายจะมาที่คณะ…”
และพอแม่มา แม่ก็คงได้ยินข่าวลือที่อุดไม่อยู่ ก็เลยกลายเป็นเข้าใจว่าผมกับมันเป็นแฟนกันจริงๆ
แล้วถ้าแม่ไม่มา ถ้าแม่ไม่ได้ยินข่าวลือ ถ้าแม่ไม่เข้าใจผิด
“…ถ้า…ถ้าแม่ฉันไม่เข้าใจผิด มันจะเกิดอะไรขึ้น” มันหันมามอง แล้วยิ้มบางส่งกลับมาให้ผมอึ้ง มือมันวางลงบนมือผมที่กุมแขนเสื้อมันไว้ มือร้อนๆนั่นบีบเบาๆ ส่งผ่านความรู้สึกบางอย่างที่ตีรวนในหัวใจ
…ถ้าแม่ไม่เข้าใจผิด ผมกับมันจะไม่กลายมาเป็นแฟนกัน…
…ถ้าแม่ไม่เข้าใจผิด ผมกับมันจะเป็นเพียงรุ่นพี่รุ่นน้องที่ตีกันทั้งปี…
…ถ้าแม่ไม่เข้าใจผิด ผมกับมันจะก็คงไม่มาถึงวันนี้…
…วันที่ผมได้รู้ว่า ‘มัน’ สร้างเกราะขึ้นมาบังหน้า ในขณะที่เบื้องหลังแล้ว กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ผมไม่เคยรับรู้…
“ไม่ต้องคิดมากหรอก อดีตก็คืออดีต ที่ฉันต้องการตอนนี้คือปัจจุบันกับอนาคต นาย…ให้ฉันบอกความรู้สึกของตัวเอง ให้นายรู้ได้มั้ย…” คำว่า ‘บอก’ ของมัน ผมรู้ดีว่าไม่ใช่แค่คำพูด สายตามันแน่วแน่ น้ำเสียงมันมุ่งมั่น อย่างที่ทำเอาต้องก้มลงยิ้มกับตัวเอง
…ถ้าแม่ไม่เข้าใจผิด ถ้วยฟูลูกของแม่คนนี้คงไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่ากำลังถูกรักด้วยหัวใจที่เข้มแข็งมากขนาดนี้ หัวใจที่บ้าบิ่นถึงขนาดจะไม่บอกความรู้สึกใดๆ ถ้าไม่ขออนุญาตก่อน บ้าจริงๆ…
“ถ้านายสัญญาว่าจะบอกทุกอย่าง ก็โอเค” เป็นครั้งแรก ที่ผมเห็นไอ้พี่ธันมันก้มหน้ายิ้มเขินกับตัวเอง ผมเลยหันกลับไปพลิกรูปดูต่อ
รูปที่ถ่ายในงานโอเพ่นเฮ้าส์ ดูเหมือนจะมีแค่หลังจากภาพนั้นอีกสองสามภาพ เป็นภาพผมกับมันยืนแอ็คงามอยู่หน้าซุ้มต่างๆ กับ…รูปที่มันเดินอยู่ข้างหลังผมและหยิบเศษใบไม้ออกจากหัวของผม
“นายทำแบบนี้ตอนไหน” ผมพลิกรูปให้มันดู ไม่รู้จริงๆว่าถูกดูแลมากขนาดนี้ กระทั่งเศษใบไม้ติดผม มันก็หยิบออกให้ทั้งๆที่ผมไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย
“ก็ตอนที่นายเดินอยู่หน้าซุ้มของพวกปีสองนั่นแหละ”
มันตอบกลับมาให้ผมต้องนิ่งคิดกับตัวเอง ตอนนั้นไม่รู้ตัวจริงๆว่ามีใครทำอะไรแบบนี้ให้ อาจจะเพราะว่าทั้งหิว ทั้งเหนื่อย นั่นสิ…พูดถึงเรื่องหิวและเหนื่อยก็นึกขึ้นมาได้ว่าการใช้งานเยี่ยงทาสของมัน ทำเอาผมถึงกับ ‘วูบ’
“ทีอย่างงี้ทำได้ ทีหาข้าวหาน้ำมาให้กินล่ะไม่ทำ” ผมโวยใส่มัน ภาพของงานโอเพ่นเฮ้าส์หมดแค่นั้น สงสัยยัยปุยฝ้ายจะอยู่ไม่ถึงฉากเด็ดที่ไอ้พี่ธันประกาศสถานะ
“ทำไมจะไม่หา…ฉันฝากนมกับแซนวิชไว้กับสต๊าฟ”
ไม่จริงน่า…พูดเป็นเล่น! ไม่เห็นรู้เรื่อง
มันส่ายหน้าไปมา ก่อนจะหันกลับไปหยิบขนมเข้าปาก
“ฉันฝากขนมให้นายเรื่อยแหละ”
…ฝากให้เรื่อย… หมายความว่าไง มันฝากขนมให้ผมตอนไหนอีก
อ๊ะ…หรือว่าตอนที่ซ้อมเต้นกับพี่ปอม ผมจำได้ว่าพี่ปอมมีขนมมาให้ทุกวัน พอขอบคุณก็เอาแต่ยิ้มลูกเดียว ผมหันไปมองไอ้คนที่ทำเป็นสนใจเบียร์กระป๋องและทะเลเวิ้งว้างยามค่ำคืนเบื้องหน้า แล้วได้แต่ก้มหน้ามองรูปในมือซ้ำๆ
ผมไม่รู้ตัวเลยสินะ ไม่รู้ตัวเลยสักนิด ว่ามีใครบางคนพยายามคงสถานะเอาไว้ พยายามทำตัวเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง ทั้งๆที่ใจเขาอยากให้มันไปไกลกว่านั้น
…แต่ทั้งอย่างนั้นก็ยังอดทน…
ผมหันไปมองไอ้ใครบางคนคนนั้น ก่อนจะยืดหน้าเข้าไปหอมแก้มมันเบาๆ แล้วรีบถอยออกมา ก้มหน้าดูรูปต่อ เหมือนไม่ได้ทำอะไร
…มันเขินอยู่นะครับ! เกิดมาเคยหอมแต่แก้มผู้หญิง มาหอมแก้มผู้ชายด้วยกันแล้วมันแบบ…
เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ให้ผมเหลือบตามองเล็กน้อย ไอ้พี่ธันยังไม่ละสายตาจากทะเลตรงหน้า ไม่รู้มันขำอะไรนักหนา ถูกหอมแก้มมึงขำ ลองถูกกดดูมั้ย อยากรู้ว่าจะขำอยู่รึเปล่า
“ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้จะตื่นเช้าดูพระอาทิตย์ขึ้นไม่ใช่เหรอ” มันพูดก่อนจะวางกระป๋องเบียร์ลง ผมหันมองเตียงกว้างหนึ่งเดียวในห้องแล้วกลืนน้ำลายเอื้อก!
แต่พอหันกลับมามองมัน ปรากฏว่าไอ้พี่ธันมันลุกขึ้นยืนส่งมือมาให้ผมยึดเพื่อดึงตัวเองขึ้นจากเก้าอี้ ผมยอมวางอัลบั้มรูปที่ยังดูไม่เสร็จลง ก่อนจะส่งมือไปจับกับมือของมัน ยอมถูกดึง ถูกพาไปที่เตียง ยอมทรุดตัวลงนอน ยอมแม้กระทั่งถูกมันลากเข้าไปนอนกอด
“ราตรีสวัสดิ์…ถ้วยฟู”
…อ่า… ‘ถ้วยฟู’ ชื่อนี้จากปากมัน ทำไมทำให้หัวใจผมเต้นแรงขนาดนี้…
………………………
แต่…ของดีมีรอบเดียวครับ
ไม่มีชื่อ ‘ถ้วยฟู’ หลุดออกมาอีก พร้อมๆกับที่มันก็ไม่ได้เร่งรัดอะไรผมเรื่องคบกันเป็นแฟน ผมไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไงที่เหมือนผมจะทำลืมไปแล้วว่ามันเคยพูดแบบนั้น ในขณะที่ผมเอง…จะเห็นแก่ตัวไปมั้ย ถ้าจะบอกว่าผมชอบเวลาแบบนี้ ชอบความสัมพันธ์แบบนี้ แบบที่ไม่ต้องบอกว่าเป็นอะไรกัน ไม่ต้องเดินชิดกัน ไม่ต้องจับมือกัน แต่ทั้งอย่างนั้นก็ไปเที่ยวด้วยกัน ไปกินข้าวด้วยกัน คุยกัน หัวเราะกัน
…แล้วมันล่ะ? ชอบแบบนี้มั้ย? หรืออยากเป็นอะไรที่เกินกว่านี้…
“พรุ่งนี้จะแวะตลาดซื้อของฝากมั้ย”
วันนี้วันสุดท้ายสำหรับการเที่ยวทะเล เลยเล่นน้ำเค็มกันซะตัวซีด กลับมาอาบน้ำสั่งอาหารของโรงแรมขึ้นมาทานเพราะเหนื่อยเกินจะออกไปไหน
เดินเช็ดผมเปียกๆออกมาจากห้องน้ำแล้วได้แต่เออออไปกับมัน ขืนไม่แวะมีหวังคุณนายปานดาวเชือดคอหอยแน่แท้ มาถึงทะเลไม่แวะซื้ออะไรกลับไป แล้วปล่อยให้ที่บ้านกินหมูกินไก่ ผมอาจจะถูกกล่าวหาว่าเป็นลูกเนรคุณได้
“หิวก็กินก่อนเลยนะ” มันว่าอย่างนั้นเพราะว่ายังไม่ได้อาบน้ำ ในขณะที่กับข้าวถูกยกขึ้นมาเสิร์ฟที่ห้องแล้วเรียบร้อย ผมได้แต่พยักหน้าให้มัน เพราะปากไม่ว่างเนื่องจากหยิบปลาหมึกชุบแป้งทอดเข้าปากไปแล้วหนึ่งชิ้น
ไอ้พี่ธันหายหัวหายตัวเข้าไปอาบน้ำต่อ ส่วนผมเริ่มไล่เก็บข้าวของลงกระเป๋าเพราะพรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องรีบแหกขี้ตาตื่นแต่เช้า พระอาทิตย์ขึ้นดูครั้งเดียวต่อหนึ่งทริปก็พอมันขึ้นแบบเดิมนั่นแหละครับ พรุ่งนี้เลยกะจะตื่นสาย กินอาหารเช้าเสร็จแล้วก็ค่อยออกจากโรงแรม อืม…แวะซื้อของฝากด้วย
“เวร! อะไรหล่นวะ!”
หยิบนั่นหยิบนี่ยัดกระเป๋า ปรากฏว่าไปกวาดเอาของบนโต๊ะหน้ากระจกตกลงมาด้วย ผมเลยต้องทรุดตัวลงเก็บ
…กระเป๋าสตางค์ของมัน กับกุญแจรถ แล้วก็สร้อย…
…อ๊ะ! สร้อยที่ร้อยแหวนคู่สลักชื่อที่คุณแม่วิมอบให้ผมเป็นของรับขวัญเข้าตระกูล เส้นนี้ไม่ใช่ของผมแน่ล่ะ เพราะผมเก็บไว้ที่บ้าน งั้นแสดงว่า…เส้นนี้ของไอ้พี่ธัน…
…แต่…
ทำไมตัวอักษรที่สลักข้างในมันยาวๆวะ ไม่ได้เขียนชื่ออย่างเดียวเหรอ…
ผมลองเพ่งสายตาดู ก่อนจะตาเหลือกด้วยความตกใจกับสิ่งที่เห็น รีบทิ้งสร้อยลงกับพื้นอย่างกับมันเป็นของร้อน
…ข…ข้างใน…ข้างในนั่น…ข้างในนั่นไม่ใช่เขียนแค่ ‘ปวิน’ อย่างเดียว…
…ต…แต่…แต่มีนามสกุลต่อท้ายด้วยอ่ะ!!...และ…
…ไม่ใช่นามสกุลผม…
เหงื่อแตกซิกเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะถูกรักมากขนาดที่อีกฝ่ายยอมให้ใช้นามสกุลร่วมกันแบบนี้ ผมนั่งอึ้งจนเสียงฝักบัวในห้องน้ำหยุดดัง เลยต้องรวบรวมสติหยิบสร้อยมันขึ้นมา ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกุญแจรถที่กระเด็นเข้าไปใต้โต๊ะ ทำไมเวลาของหล่นแม่งต้องกระเด็นเข้าไปใต้โต๊ะใต้ตู้ตลอดเลยวะ มันหยิบยากนะเว้ย! ได้แต่บ่นหงุงหงิงกับตัวเองจนควาญมือเจอกุญแจถึงได้หยิบออกมา และทันทีที่เห็นกุญแจรถก็เล่นเอานิ่งไปอีก เมื่อเห็นพวงกุญแจที่ร้อยอยู่ด้วยกันคือพวงกุญแจตุ๊กตารูปอุนจิที่ตัวเองเลือกเองกับมือเป็นของขวัญวันเกิดของมันเมื่อตอนปลายปีที่ผ่านมา
แล้วพวงกุญแจอุนจิอันละไม่กี่ร้อย กับกุญแจรถยนต์หรูที่ราคาเหยียบล้านเนี่ยนะ
…มึงมันผู้ชายน้ำเน่าหาตัวจับยากจริงๆ ไอ้คุณพี่ธันวา มึงมันผู้ชายน้ำเน่า เป็นพระเอกแสนดี มึงมัน…อ่า… บอกตัวเองว่ามันเป็นผู้ชายน้ำเน่า แล้วผมใจเต้นไปกับความน้ำเน่าของมันทำไมวะเนี่ย
“ไปทำอะไรที่พื้น…” คำถามดังขึ้นให้ผมหันไปมอง
ไอ้พระเอกอยู่ในชุดกางเกงนอนขายาวตัวเดียวโชว์ซิคแพ็คยั่วน้ำลาย และกำลังเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ มันมองตามมือผม และคงเห็นทั้งสร้อย ทั้งกุญแจรถ มันก็เลยนิ่งไป ภายในห้องเงียบอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนที่ผมจะควานมือไปหยิบกระเป๋าสตางค์ของมันขึ้นมาด้วย แล้วลุกขึ้นยืน
“โคตรไม่เข้ากันเลยว่ะ กุญแจรถกับพวงกุญแจอุนจิเนี่ย” ไอ้พี่ธันไม่ตอบอะไร แต่เดินเข้ามาเก็บรวบรวมของของตัวเองให้เป็นที่เป็นทาง โดยไม่มองหน้าผมแม้แต่น้อย
…มีองมีอาย สรุปมึงจะเป็นพระเอกหรือนางเอกเอาให้เคลียร์ กูงงนะเนี่ย…
“แต่นามสกุลนาย…เข้ากับชื่อฉันดีนะ”
ผมบอกก่อนจะรีบหมุนตัวเดินไปที่โต๊ะที่มีกับข้าววางรออยู่แล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววว่าคนข้างหลังจะตามมา เลยต้องหันกลับไปมอง ปรากฏว่าเจ้าของนามสกุลยังยืนนิ่งอยู่กับที่
“มากินข้าวดิ ฉันหิวแล้ว” ไอ้พี่ธันยิ้มบาง แล้วส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเดินเข้ามาหา พร้อมกับโอบเอวพาเอาสะดุ้ง
“ก็บอกให้กินก่อน…หรือรอ?”
“ร…รออะไรเล่า! เก็บของอยู่! ไม่งั้นจะเห็นเหรอว่านายเปลี่ยนนามสกุลฉัน…อื้อ…”
แล้วก็…
ถูกมันจูบจนได้ เอะอะจูบ เอะอะจูบจริงๆหมอนี่ ไอ้ผมจะยืนนิ่งเป็นตอไม้ก็เดี๋ยวจะหาว่าเราอินโนเซ้นท์ ไร้ประสบการณ์ เลยต้องหันกลับไปโชว์พาวเล็กน้อย ด้วยการจูบตอบ
และเพราะจูบตอบนั่นแหละครับ…ก็เลย…อ่า…เป็นเรื่อง…
“คิดจะรุกฉันเหรอ”
มันถามเบาๆกับริมฝีปากของผม ตอนที่กำลังเคลิ้มไปกับความรู้สึกหวานๆ ผมเหลือบตามองมัน ทั้งที่ยังหอบเพราะไม่ทันหายใจ ไอ้พี่ธันยิ้ม เลื่อนริมฝีปากไปเคลียอยู่ข้างแก้มให้รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆ ก่อนจะไล้เรื่อยไปถึงใบหูแล้วจูบเบาๆ
“ให้ฉันเป็นฝ่ายที่ ‘รัก’ ไม่ได้เหรอ…ถ้วยฟู”
โอ้วววววววววววว… ‘ถ้วยฟู’
ชื่อนี้พาระทวย
ทูบีคอนตินิ๊วววววว
…………………….
แหม เรื่องนี้นี่มันหวานรั้งท้ายจริงๆ :-[
พาร์ทหน้าก็ตอนจบละนะ เดี๋ยวบัวจะลงตอนพิเศษตามที่สัญญาเอาไว้ตั้งแต่แรกนะคะ
ตอนแรกว่าจะมาลงเร็ว ปรากฏว่าญาติมาบ้าน ทั้งกินทั้งเล่นน้ำก็เลยยาวววววว :impress2: แหะๆ
อ๊ะ สำหรับคนที่สนใจเรื่องนี้แบบเป็นรูปเล่ม ทางพี่ๆสำนักพิมพ์นาบูเป็นคนจัดทำให้น่ะค่ะ เห็นว่าปกน่าจะเสร็จทันไปโชว์ในงาน Cocoro ในวันที่ 25 เมษานี้ ที่บูธของนาบู แล้วก็จะมีให้ลงชื่อกับอีเมลสำหรับผู้สนใจด้วย เพื่อที่ว่าเวลาเปิดจองจะได้ส่งอีเมลแจ้งได้ ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ แล้วเจอกันพาร์ทหน้าตอนจบ (เอ๊ะ จบแล้ว??? :a5:)
-
:z13: :z13:
มาจิ้มก่อน
เดี๋ยวไปอ่านค่ะ
-
:o8: :-[ :impress2: :z1:
น่ารักสุดดดดดดดดดดดดดดดด
รออ่านตอนต่อไปนะ
หวานแหววนำ้ตาลเรียกยายเลย
-
หวานมากเลยจ้ะ ขนมถ้วยฟู ของพี่ธันวา
ตอนหน้าจะจบแล้วหรอ งั้นขอตอนพิเศษ เยอะๆนะ :L2: :L2:
-
ขอบใจน้องบัวที่มาอัพก่อนพี่กลับบ้าน
ฝันดีจ้า
-
โหๆๆๆๆ ของเขาหวานได้อีกนะเนี่ย
รักกันๆ :L2:
-
ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยมาทำให้ค้างตอนดึกๆเลย :z1: :z1: :z1:
-
อิอ๊าง~ น่ารักอ่ะ :-[ แหมๆ หวานไม่เกรงใจเลยน๊า~ :impress2: เล่นเอาฟูฟู่ใจละลายไปเลย ฮิ้ว!~
-
น่ารักจริงๆๆ ถ้วยฟู กับพี่ธัน
-
:z13: จิ้มบัว
มาก่อนวันศุกร์จริงๆ ด้วย o13 เดี๋ยวไปอ่านก่อน แล้วค่อยว่ากัน :กอด1:
---------------------------------------------------------------------
อีดิ๊ททททททททททททททท
:jul1: หึหึ คิดดีแล้วเร้อออน้องฟูที่จะรุกพี่ธันอ่ะห๊ะ เจ้ว่ามันเร็วไปสามร้อยปีนะ o22
หวานแหววน่ารักกุ๊กกิ๊กวว่ะพี่ธัน มาแบบนิ่งๆ แต่ก็สยบไอ้ห่าม เอ้ย ไอ้ตัวแสบ (ไอ้ห่ามนั่นมันของไอ้เต่าเว้ย อย่าเอามาปนกัน :laugh:) ซะอยู่หมัด o13
อ่า...ตอนหน้าก็จบแล้วอ่ะ :serius2: บัวจ๋า...จบพี่ธันแล้ว จะมีเรื่องอื่นอีกป่ะอ่ะ :impress2: เขารอนะตะเอง :undecided:
ปอกะลอ. พี่ธันยังไม่ได้ NC กะน้องฟูเลยนะจ๊ะบัว :pighaun: หึหึ :amen: (สะกดจิตบัว :oni3:)
-
อบอุ่นจัง :L2: :L2: :L2:
-
โอ๊ยยยยยย
พี่ธัน ทำไมถึงหน้ารักแบบนี้อ่ะ
:man1: :man1:
-
จะจบแล้วหรอ :serius2:
กรี๊ดกร๊าดรวมเล่ม :z2:
-
จารีบจบไปหนายยยยย น้องฟูน่ารักจิงๆ :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอกรี๊ดยาวๆหน่อยเถอะ อยากให้โลกนี้มีผู้ชายอย่างอิพี่ธันเยอะๆ :impress2:
น้ำเน่าจริงอะไรจริง รักจริงหวังแต่งงานอีกต่างหาก ถ้วยฟูน้อยๆรับรักพี่เขาเถิดนะหนู
ดูซิ..น่าเอ็นดู๊ จะทำอะไรทีก็ต้องขออนุญาต ขนาดจะทำรักยังขออนุญาตซะหวานเจี๊ยบเชียว
-
น่ารักที่สุด
:L1:
-
เสร็จแน่ถ้วยฟู :z1:
:o12: อยากอ่านต่ออะ
:pig4:
-
วี๊ดวิ้ว ฉลองสงกรานต์ อิจฉาถ้วยฟูกับพี่ธันลิ้นพันกันหวานเด้งออกมาจากคอมเลย :-[
รอรวมเล่มเรื่องนี้นะคะ น้องบัว :กอด1:
-
ชอบๆ รอรวมเล่ม
ถ้วยฟูกันพี่ธันสวีทกันจังนะ
-
ค้างงงงงง :z3:
ตอนหน้าจบแล้วก็ขอหวานๆแบบน้ำตาลยังอายได้มั้ยคะ :impress2:
-
หวานมากมาย จะจบเเล้วเหรอคะน้องบัว รอรวมเล่มนะคะ :L2:
-
จะจบซะแล้วหรอยังไม่เต็มอิ่มกะน้องฟูฟู่เลยอ่า :m31:แต่ก็นะขอเป็นตอนพิเศษเพิ่มได้มะนะ นะ นะ นะ นะ นะนะนนะนะนะนะนะนะนะ :serius2:
ปล.ไม่ต้องรีบจะได้นะเพราะเราอยากติดตามต่อนานๆและตลอดไป 555 :z1:
-
พี่ธันวาแกเหมือนจะหื่นซะงั้น
เรื่องนี้น่ารักที่สุดครับ
-
จบเร็วจัง
หวานเกิน ไม่เกรงใจ :-[
-
น่ารักมากกกกกกกกก :-[ :-[
แต่จะจบแล้วหรอคะ :sad4:
อยากให้ต่อยาวกว่านี้หน่อยอ๊า !!!!
รักพี่ธันจัง ทุ่มเทกับถ้วยฟูสุดๆเลยอะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ จะรอตอนพิเศษนะ
-
ขออ่านตอนที่พี่ธันแอบชอบถ้วยฟูได้ไหมคะ อยากรู้จริงๆ ว่าชอบเด็กซึนมึนๆ อย่างน้องฟูอีท่าไหน
-
:haun4: :haun4:ตอนหน้าจบแล้ว
ขอเลือดสักแก้วนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
แอร๊ยยยส์ อยากได้พี่ธันมาเป็นแฟน :-[ อิจฉาถ้วยฟูจริงๆ
-
ทำไมจบเร็วจังอ่ะ
อ่านตอนนี้แล้วแบบว่าธันน่ารักมากเลย
ทำทุกอย่างเพื่อคนที่รักอย่างหมดใจโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน
แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งเล็กน้อยที่คนอื่นอาจเห็นว่ามันไร้ค่า แต่ก็ยังทำให้ด้วยหัวใจ
นี่สินะที่หากลองสังเกตสักนิดเราก็จะเห็นคนที่รักเราว่าอยู่รอบ ๆ ตัวเรา
เหมือนอย่าที่ธันทำสิ่งต่าง ๆ ให้กับถ้วยฟู
หากสังเกตสักนิดตั้งแต่แรกก็จะเห็น
ธันวาเป็นผู้ชายที่ดีจริง ๆ
ขอให้ผู้ชายคนนี้สมหวังในความรัก
และคนที่เชื่อในความรักและรักจงได้รักตอบ
แม้ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหนขอให้รักจงอยู่กันทุกคน
ปล.หากปารถนาในรัก ขอจงได้รัก หากเชื่อในรัก ขอรักนั้นจงคงมั่น ไม่ว่าคืนหรือวัน
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
พีธันอ่ะ อย่างน้ำเน่าจริงๆแหล่ะ....กร๊ากก จริงๆ จะหวานอะไรขนาดนี้..
ชอบๆๆ o13
ปล. จะจบแล้วจริงอ่ะ..ไวไปม้ายยยยย :z10:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย โซ สวีท มั๊กๆๆ
พี่ธันพาเราอ่อนระทวย ? อิอิ ได้ใจได้อีกอ่าพี่ เรื่องเล็กๆน้อยของถ้วยฟู แต่เป็นเรื่องสำคัญสำหรับพี่ธัน
ในเมื่อรู้ตัวแล้ว ก็ยอมพี่ธันซะดีๆนะ ถ้วยฟู เอ . . หรือว่ามันยอมไปแล้วน้าาาาาาา
" …ถ้าแม่ไม่เข้าใจผิด ถ้วยฟูลูกของแม่คนนี้คงไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่ากำลังถูกรักด้วยหัวใจที่เข้มแข็งมากขนาดนี้ หัวใจที่บ้าบิ่นถึงขนาดจะไม่บอกความรู้สึกใดๆ ถ้าไม่ขออนุญาตก่อน บ้าจริงๆ… " อันนี้ นับถือพี่ธันมาก ถ้วยฟูโชคดีที่ได้พี่ธันเป็นแฟน แถมถูกรักซะขนาดนี้ คริคริ อิจฉามานนนนนนนนนนนนนน
ปอลิง ตอนหน้าจะจบแล้ว o22 จริง ? ยังไม่อยากให้จบเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ แบบนี้นะคะ
-
แหม......ไอ้เราก็เป็นคนชอบเห็นคนรักกันซะด้วยสิ :o8: :-[ :impress2:
-
กรี๊ด รวมเล่มจริงหรอบัว!
กับนาบูด้วย แต่ว่าอาจจะไม่ได้ไปโคโคโระ
ทางเวปนาบูน่าจะมีแจ้งเนอะ ,,
จะจบแล้วหรอเนี่ย
เร็วจังเลย อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆจังเลยอะ
คงคิดถึงพี่ธันกับถ้วยฟูแย่เลยเนะ
-
อ่อยยย
จริงพี่ธันนี่หาได้จากไหนคะ ฮ่าๆ รักจริงสุดๆ
ถ้วยฟูก็น่าร๊ากกก
ยังไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านต่อเรื่อยๆ แง้ๆ
-
อ๊ายย
ค้างๆๆๆ
ตอนหน้าจะจบแล้วหรอเนี่ย
ยังติดใจอยู่เลยอ่า ยังไม่หนำใจเลย 55
รออ่านตอนต่อไปและตอนพิเศษเจ้าค่า
ปล.จะรอซื้อรวมเล่มค่า
-
:impress2: :impress2:
-
ชอบเรื่องนี้จริงๆให้ตายเถอะโรบิน! :m3:
คู่นี้เขาหวานกันจริงๆเนอะ :m12:
เอ๊ะ จะจบแล้ว!? จบเร็วไปไหมมมมมม :a5:
รวมเล่มยังไงที่ไหน เมื่อไหร่ ช่วยบอกให้ชัดเจนทีนะคะ ไอซื้อเก็บแน่นอนค่ะ!! :a2:
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มากๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮู้ยยย อ่านแล้วทำเอาอยากเลิกกะแฟน
ทำไมพี่ธันถึงดีแบบเน้ ><~~~
ถ้วยฟูก็น่ารัก สองคนนี้น่ารักไม่ไหวแล้ว
สนุกมากเลยค่ะ
พอถึงคำว่าทูบีคอนตีนิ้วแล้วใจจะขาด
โฮ~~~ มีแบบรวมเล่ม หนึ่งซีรีย์ติดมั้ยคะ อยากอ่านต่อทั้งวันทั้งคืน 55
เอาใจช่วยคนแต่งนะคะ สู้ๆ
-
โอ้ววววววววว พี่ธันขา ทำไมน่ารักเยี่ยงเน้ แอบรักหนุ่มน้อยถ้วยฟูมานานสองนาน ปากแข็งไม่เคยเปิดปาก
คุณบัวขา อยากอ่านตอนพี่ธันเจอน้องถ้วยฟูครั้งแรก อยากรู้ว่าพี่ธันตกหลุมรักน้องถ้วยฟูได้ยังไง
-
พี่ธันสุดยอดมาก รักถ้วยฟูสุดจิตสุดใจจริงๆ
แต่ตอนหน้าจะจบแล้วนิ :z3:
-
อะไรกัน!!!!?????? จะจบแล้วเหรอ? ยังไม่เต็มอิ่ม สะใจ หวานจ๋อยไปกับขนมถ้วยฟูเดือนธันว่าเยยยยยยยยยยยยยย
ขอจองด้วยคนได้มั้ยครับน่ะ ต้องทำยังไงบ้าง? อยากได้ๆๆๆ เพราะแค่ปกหนังสือของสนพ.นี้ก็ชวนให้อยากอ่านแล้ว
สู้ๆนะคร้าบ บัวคุง!! o13
-
:-[
-
คุณพี่ธ้นน่ารักจริงๆๆๆ :-[
-
:-[เขิลลลลแทนค่ะ
ตอนหลักจบแล้ว แต่ว่าตอนพิเศษมีมาเรื่อยๆเหรอค่ะ
เป็นยังงั้นได้ก็คงดีไม่น้อย
ความจริงไม่อยากให้จบเลย
ถ้วยฟูกะพี่ธันน่ารักไม่เบาเลยค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
>,,,,,,,,,,,< อยากได้เล่มรวมบ้างจัง แต่อยู่ต่างจังหวัดทำไงดีนี่!!~
ไม่น่าเชื่อว่าจะจบเร็วมาก ดูเหมือนความรู้สึกของถ้วยฟูยังไม่เคลียร์ ก็คือ ชอบไปแล้ว แต่ยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่า ชอบจริงไม๊
ยังคงหลอกตัวเองอยู่!!~ แต่ถ้า มีตอนพิเศษ สัก 4-5 ตอนจะ ดีมากๆเลย เอิ๊กๆ >,,,,,,,,,,<
-
แงๆๆ จะจบแล้วหรอ :sad4:
เชียร์นายธันให้กินขนมถ้วยฟูเร็วๆ :o8:
-
เพิ่งจะหวานกัน จะจบเสียแล้วเหรอ ...... คิดถึงถ้วยฟูแย่เลย
:monkeysad:
-
รวมเล่มเหรอค่ะ
ต้องไปจองที่ไหนอ่ะ อยากเก็บไว้อ่านอีก
แต่ละประโยคที่ถ้วยฟูหลุดออกมาจากปากนี่.....
น่าจับกินซะไม่มีอ่ะ
-
พาร์ทนี้หวานเว่ออออออออออออ กรี๊ดดดดดดดดดดด
ชอบเรื่องนี้จังค่ะ แต่จบไวจังเลยอ่า ว่าแต่งานที่ไรเตอร์เปิดจองวันมีเมื่อไหร่อ่าคะ แล้วที่ไหนยังไง บอกรายละเอียดหน่อยนร้า :L2:
-
:o8: อ๊ายๆ ๆ หวานแหวนน้ำตาลเรียกพี่-. .-~~~
:mc4: มาต่อไวๆก๊าบ บ บ รออยู่ๆ ๆๆ
แต่จะจบแล้วอ่อ? :o12: อยากอ่านนานๆอ่า กริ๊บ บกริ๊ว ว ว><!!~ :-[
-
ทำไมจะจบแล้วอ่ะ ยังไม่ได้อ่านเอ็นซีเลย :laugh:
แต่่น่าร๊ากกก ที่ซู๊ดดดดด :-[
-
เพิ่งไดมีโอกาสมาอ่านเรื่องนี้....
พอดีเห็นจากบอร์ นาบู แต่เอ๊ะ เห็นที่นี่ก็มีเลยมาอ่านที่นี่...
สนุกมากค่ะ....
เรื่องน่าติดตามมากๆ
เขียนดีจริงๆ นักเขียน นาบู นี่เขียนดีทุกคนจริงๆค่ะ ชอบมาก
ภาษาสวย เดินเรื่องน่าติดตาม ที่สำคัญ ฮาาาาา ฮา แบบ อ่านไปขำไป ได้ตลอดเลยจริงๆ
จะจบแลวเหรอค่ะ... จบเนื้อเรื่องหลักได้ไม่เป็นไร แต่ขอตอนพิเศษ เยอะๆ นะคะ ^^
:L2: ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ...
-
ถ้วยฟูเหมือนสโลแกนของ M&M ฮ่าๆ
มันหวานจริงๆเรื่องนี้ หวานไม่บันยะบันยัง อ่านแล้วยิ้ม ยิ้ม...
ตอนหน้าก็จบแล้ว เร็วมาก :z3:
-
ตอนนี้หวานมากกกกกกกก :m1:
ทำไมจบเร็วจัง มีตอนพิเศษเยอะๆนะค่า
รักคนแต่ง :L1:
-
ภ้วยฟูจะโดนรุกเหรอ
:jul1: :haun4:
-
ตอนหน้าขอแบบเลือดหมดตัวกันไปเลยนะนะนะ :jul1: :jul1: :jul1:
ยังไม่อยากให้จบอ่ะ
-
อยากอ่านความน่ารักของน้องฟู่ไปนานอ่ะ
ไม่จบได้ไหมอ่ะ คิดถึง
-
น่ารักมากๆๆๆ หวานสุดๆ ชอบๆ รอตอนหน้านะจ๊ะ เง้อ จะจบเหรอ อำป้ะ อยากอ่านอีกเยอะอ่ะจ๊ะ นะๆๆๆๆ
ลงชื่อจองหนึ่งชุดจ้า o13
-
กี๊ดดดด จบเร็วจัง
พี่ธันจะอมพะนำไปไหนนนน
-
ทานข้าวก่อนน้าาาา
เดี๋ยวไม่มีแรงงงงง
-
หวานง่ะ........แต่สั้นไปไหม?????
ถ้วยฟูจ๋า....นู๋เป็นสาวแล้วจะมีสามีแล้วจะรับหนีไปไหน...
อยู่ให้พี่ๆ ชื่นชมกับสมรักสมรสของนู๋อีกสักพักได้ไหม...
รักถ้วยฟู...หลงพี่ธัน.... :m17:
ขอตอนพิเศษหลายๆตอนได้ไหม???? :impress:
:pig4: คนแต่งค่ะ
-
หว๊านนนน หวานค่ะตอนนี้
แต่ว่าจะจบแล้วหรอค่ะ เร็วจัง
-
พอจะอธิบายนิดได้มิค่ะว่าอะไรคือนาบู? อะไรคือโคโรโค? แบบว่าสนใจที่จะอุดหนุนหนังสือเล่มนี้ค่ะ
เพราะเรื่องน่ารักถูกใจอิฉันอย่างแรง อยากได้มาครอบครองมากๆ
ขอบคุณนะค่ะที่เขียนเรื่องดีๆให้พวกเราได้อ่านกัน
-
:impress2:
-
ขณะนี้น้ำตาลในเลือดสูง มาก!!!
-
รักที่พี่ธันมีต่อถ้วยฟูทำไมมัน...มากมาย จริงใจอย่างเสมอต้นเสมอปลาย และมั่นคง...เช่นนี้ค่ะ ซาบซึ้งแกมอิจฉาถ้วยฟูจัง :m1: :m1:
ขอบคุณนะค่ะ เพิ่งได้มาอ่านค่ะ ขอบคุณมาก o1
-
หวานส่งท้ายให้หยดย้อยเลยนะ
:-[
-
จะจบแล้วหรอ กำลังหวานได้ที่เลย
ตอนหน้าเอาให้หวานไม่มีใครเกินได้ป่าวคะ ฮิฮิ
พี่ธันน่ารักจังเลยอ่า ถ้วยฟูจับให้มั่นนะคะ
ผู้ชายแบบนี้หายากนะคะคุณน้อง
ขอตอนพิเศษความหวานของคุณพี่ธันกะน้องถ้วยฟูหลายตอนได้มั้ยคะเนี่ย
-
เฮ้ย...จะจบแล้วเหรอ...โอยยย ยังไม่ฉ่ำเลยอ่ะ
-
o22 จะจบแล้วหรอ ใจหายนะเนี่ย
ตอนจบเนี่ยขอหวานแบบมดขึ้นทะเลเลยน๊า
พระเอกเรื่องนี้น้ำเน่าพอๆกับความรั่วของน้องถ้วยฟูเลย
กด +1 ให้หนูบัว ตอนนี้น่ารักมากๆเลย
-
อ๊าคคคคคค
ขอจองด้วย 1 เล่ม ...
ไปทะเลคราวนี้แหม้ ...
หวานซ้านะ ...
ไม่มีอะไรโก๊ะ ๆ ๆ เลยนะ
-
สนใจเป็นรูปเล่มอ่ะครับ
ต้องทำยังไงบ้าง
-
มารอตอนพิเศษ
ถ้วยฟูกะพี่ธัน
รักกันนานๆนะ
-
:กอด1: :L2: :3123: :L1:
รักพี่ธันสุดสุดเลยอะ.....
-
มีคนแนะนำให้อ่านเรื่องนี้ บอกว่าสนุก ก็อ่านดู ชอบมาก สนุกสนาก เฮฮามาก อย่างที่คนแนะนำบอก ขอขอบคุณ ผิง คนแนะนำด้วย
อยากจะถาม ไรเตอร์ว่า ทำมายถึงจะรีบจบหล่ะ ยังสนุกมากมายอยู่เลย
ชอบมากกกกกกกก กับลักษณะ และการเขียนแบบนี้ อ่านไปฮาไป ครายจะว่าบ้า...ไม่สน...
ลงต่อนะ รออ่านอยู่แล้วววววว...
เป็นกำลังใจให้...ไรเตอร์บัว...อย่าพึ่งหนีหายไปหนาย เจอแค่อาทิตย์ละครั้งก็นานเกินแย้ว....
o13
-
“ให้ฉันเป็นฝ่ายที่ ‘รัก’ ไม่ได้เหรอ…ถ้วยฟู”
ว่าแต่ขอรักหรือขอรุกกันแน่
:haun4: :haun4:
ยังไม่อยากให้จบเลย ชอบคู่นี้อ่า
พี่ธันน่ารักมาก เป็นคนที่รักจริงสุดๆอ่ะ
ถ้าเป็นถ้วยฟูนี่คงปลื้มตาย
-
กิ๊กกิ๊ว ๆๆๆๆ กะลังหนุก :z1:
รีบๆ มาต่อซะทีซิ
-
น่ารักอ่ะ หวานได้อีก
ชอบมากเลยค่า
-
อย่าเพิ่งนะ
ยังอิน กะความหวานอยู่
:o8:
-
แอร๊ยยยยย....พี่ธันจะหม่ำ้ถ้วยฟูแล้ว :z1:
ตอนหน้าจบจริงๆเหรอน้องบัว
งั้นขอตอนพิเศษอีก 15 ตอนนะ (เท่ากะตอนปกติเลยนะนั่น 555)
สนใจจองหนังสือด้วยค่า
ส่งให้ด้วยได้ไหมคะ อยู่ต่างจังหวัดอ่ะ แต่อยากได้หนังสือจริงๆนะ :monkeysad:
-
ถ้วยฟูน่าร้ากกกกกกกกกกก
ไม่อยากให้รีบจบเลย ขอตอนพิเศษเยอะๆนะจ๊ะน้องบัว
+1 ให้ถ้วยฟูกะพี่ธัน
ขอจองหนังสือด้วยคนจ้า :L2:
-
เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ ชอบชื่อนายเอก...มั่กมากกกก จนนำไปตั้งชื่อน้องเหมียวตัวล่าสุด
:pig4:
-
น่ารักมากมาย
แต่ว่า
ตอนหน้าก็จบแล้วเหรอ
-
พี่ธัน
ชิมเผื่อด้วย
อยากจะรู้ด้วยคน
ว่าถ้วยฟูถ้วยนี้จะทั้งหวานทั้งหอมมั้ย
อ้า .. จะจบแล้วหรอพี่บัว
รออ่านตอนพิเศษนะคะ
เดี๋ยวต้องรีบไปหาขนมถ้วยฟูกินมั่งละ
เดี๋ยวจะแพ้พี่ธัน
ห้า ห้า ห้า
-
พาร์ทหน้าจบแล้วววว โอ้แม่งเจ้าาาาาา
ไม่นะครับคุณบัวอย่าเพิ่งจบนะครับ ถ้วยฟู รักแกหมดใจเลยวะครับ
ทำไมแกน่ารักได้ขนาดนี้ ส่วนพี่ธันวา แอบอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆนะเนี่ย
ความจริงคายออกมาหมดเเล้ว ที่แท้แอบหวานลับหลัง
ชอบตอนก้มลงแก้กระโปรง กับหยิบใบไม้ออกจากหัว น่ารักกก :-[ สุดใจขาดดิ้น
ชอบอย่างแรงเลย รอๆๆๆ ตอนจบ(แม้ไม่อยากให้จบ)
ขอบคุณสำหรับงานดีๆนะครับ o13 o13
-
จะจบแล้วหรออออ
ต้องคิดถึงแน่แน่เลย
มาต่อไวไวนะจ๊ะ
-
ถ้วยฟูกับพี่ธันวาน่ารักไม่ไหวจะเคลียร์
บทเฮีแกจะดุก็ดุ๊ดุ แต่บทจะหวานก็หวานวะน้ำตาลจืดไปเลยอ่ะ
คนผู้ชายที่มั่นคงและยึดมั่นในความรักของตัวเองจริงๆ
นุ้งถ้วยฟูของอิป้าอย่าทำให้พี่เค้ารมณ์เพชรหึงออกหูบ่อยสิคะลูก อั๊ย
เค้ารักเค้าหวงของเค้า ของๆธันวานะไผ๋อย่ามาแตะ :jul3: เฮ้อน่ารักสุดพลัง
“แต่นามสกุลนาย…เข้ากับชื่อฉันดีนะ”
>>พี่ธันวาถ้าเป็นอิป้า อิป้าจับนุ้งถ้วยฟูสุดที่รักกดไปแล้วนะคะลูก
จะได้เป็นลูกสะใภ้ถูกต้องทั้งนิตินัยและพฤตินัยเลยนะคะ ฮิ้ววววคุนแม่อยากอุ้มหลานแว้ว กร๊าก
+1 คะ o13 o13
-
หวัดดีค่ามาเป็นกำลังใจให้
อ่านแค่ ตอน1-2เอง :o8:
แต่มันมากเดี๋ยวจะอ่านให้ทัน :laugh:
ฟูกวนมาก o13
-
เอ๋ ฟูคุงมาที่นี่ด้วยเหรอเนี้ย ฮิฮิ ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะมาอยู่ที่นี่ด้วย
-
:-[ :-[ :-[
-
น้องฟูกับพี่ธันน่ารักมากเลยค่ะ
อ่านจบไปแล้วหลายรอบ เพิ่งจะได้เม้นต์สักที
พี่ธันจอมวางแผนเหมือนกันนะคะเนี๊ย
พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาศสุดๆเลย ใ้ช้ประโยชน์ซะคุ้ม
่อ่านไปยิ้มไปเลยค่ะ เวลาน้องฟูทะเลาะกับพี่ธัน
เหมือนลิ้นกับฟันอย่างชื่อเรื่องจริงจัง!
ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเหมือนกันค่ะ
อยากจะให้มีตอนพิเศษของน้องฟูกับพี่ธันแบบหวานๆ
ชอบเวลาน้องฟูเขินมากเลยยยย~~~
รอติดตามอ่านนะคะ
ps. “แต่นามสกุลนาย…เข้ากับชื่อฉันดีนะ” ประโยคนี้ไม่ไหวเคลีัยค่ะ น้องฟูน่ารักมากถึงมากที่สุด!!!!
พี่ธันอดใจไหวก็ให้มันรู้ไปสิ!!!!!!!!!!!!!!!!!
:-[
-
หวานมากเลยอะ :-[ อ๊ายยย
:laugh:ชอบฟูฮามาก ว่าแต่ฝ้ายชอบจิ้นตัวเองยังจิ้นบ้าบอเลย
o17 ว่าแต่ฟูยอมจะเป็นมอ สระ เอีย เห็นพูตั้งหลายครั้ง
มาต่อเร็วนะค้า :oni2:
ว่าแต่ธันนามสกุลอะไรอ่าบอกหน่อย
-
อยากได้พี่ธันเป็นแฟนบ้างอ่ะ
-
พี่ธันแกทุ่มเทมากเลยอ่ะ แต่ขอแค่ได้รักก็พอใจ
ตอนนี้คงมีความสุขแล้วอ่ะดิ๊ ที่ฟูก็รักธันเหมือนกัน 55+ สมหวังแล้วนะพี่ธันนนนนนนน
-
:call: :call: :call: :call:
ถ้วยฟู .... ถ้วยฟู.... ถ้วยฟู.....
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
น่ารักกกก มาก เรื่ออองงงงง นี้้ ถ้วยฟู อยากขอชื่อนี้ไว้ตั้งเป็นชื่อ ลูก จัง อิอิ
รีบๆมาอัพนะค่ะ
-
แอร้ยยย มาปูเสื่อรอครับ
ขอให้มาก่อนวันพฤหัส :call: ^^"
..
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ น่ารักมากเลยอะ ชอบๆๆ เเบบเรื่องสั้นก็ดีนะ เเต่ชอบพีธันวามากเลย น่ารักโคตรเข้าใจเเล้วที่ กิ๊ก เสียดายพี่เเก 555+++ ตามมาจาก นาบูนะคะ จะรอตอนท้ายเเละตอนพิเศษนะ
-
:z3: :z3: :z3:
เมื่อไรจะมา.....เค้าหิวถ้วยฟู :เฮ้อ:
-
แจ้งเรื่องรวมเล่มนะคะ
สำหรับคนที่สนใจเรื่องนี้แบบเป็นรูปเล่ม อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่ามันจะออกแล้ว :a5: คือตอนนี้อยู่ในระหว่างดำเนินการ ยังไม่เปิดให้จองหรือโอนเงินๆใดๆทั้งสิ้น
ในวันจันทร์หน้า พี่ๆทางนาบูกำลังจะเปิดจองเรื่อง The Long Kiss Desert และมีขายเรื่องอื่นๆ ซึ่งไม่ใช่เรื่องนี้ค่ะ ถ้าเปิดจองเรื่องถ้วยฟูเมื่อไหร่ (ซึ่งการจองในที่นี้หมายถึงการโอนเงินอย่างครบถ้วนและถูกต้อง) เดี๋ยวจะมาแจ้งให้นะคะ :z2:
ป.ล. รอกินข้าวเที่ยง เดี๋ยวมืดๆ มาอัพตอนจบนะคะ ตอนนี้มาฝึกงานอ่ะ :o12:
ป.ล. ลืมบอกเรื่องงาน Cocoro ตอนนี้เลื่อนอย่างไม่มีกำหนดเนื่องจากเหตุการณ์เมื่อคืนนะคะ
-
o22 o22 o22
ตอนจบ!!!!???? ในที่สุดมันก็มาแล้วใช่มั้ยเนี่ย :serius2:
ไม่อยากให้จบเลยครับ กำลังน่ารักน่าหยิก เฮ้อ...พูดแล้วก็เศร้ากับเรื่องเมื่อคืน แต่ยังไงซะจะรออ่านตอนพิเศษปลอบใจตัวเอง
มีใช่มั้ยคร้าบ อิอิ จะรอนะ :o8:
-
คิดถึงน้องถ้วยฟู :กอด1:
-
รอคร้าบ
-
เข้ามาปูเสื่อรอตอนจบ..
ไม่ได้เข้ามานานแป๊บๆก็จะจบกันแล้วหรือนี่ :z3:..
...สาธุขอให้มีตอนพิเศษ..
ไรเตอร์สู้ๆครับผม
-
รอบัวส่งข่าวอีกครั้งว่าจะเปิดจองหนังสืออีกเมื่อไหร่บอกด้วยนะ
ขอจองไว้ก่อนล่วงหน้าเลย
เพ่งได้รับเรื่องคำเตือนอะ ... ตลกมากก สนุกด้วย
-
:call:
-
วันศุกร์ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ :z1:
..
-
วันศุกร์ :z2:
-
มาปูเสื่อรอออ
o18 o18
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 15
By : Dezair
.....................
ผมควรจะตื่นขึ้นมาร้องกระซิกๆด้วยความเสียใจที่เผลอชิงสุกก่อนห่ามใช่มั้ยครับ ตามด้วยการกัดผ้าห่มด้วยความรันทดใจ น้ำตานองหน้าเรียกร้องหาความรับผิดชอบ พลางชี้ไปที่คราบเลือดแห่งความบริสุทธิ์ที่กลายเป็นหลักฐานทนโท่อยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาวซึ่งยับย่น จากนั้นไอ้พี่ธันก็เข้ามาคุกเข่าอยู่ข้างเตียง พร้อมเผยความรู้สึกทั้งหลายทั้งปวง รวมถึงความรับผิดชอบ แล้วผมก็จะกลายเป็นหนูตกถังข้าวสารในพริบตา
จากนั้นเรื่องราวทั้งหมดก็จะจบลงอย่างหวานชื่น…
ครับ! ถ้าทุกอย่างดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็น ไม่ใช่เพราะไอ้นิสัยเห็นแก่กินของผม ไอ้กระเพาะเวรตะไลเลยส่งเสียงโครกครากตอนที่มือไอ้พี่ธันไต่อยู่ตรงเอวพอดี
งานนี้พาเอาพูดไม่ออก มือที่กำลังล้วงเข้ามา ถึงกับหดกลับออกไป พร้อมกับจูบกลายเป็นเสียงหัวเราะในบัดดล
…เซ็งเป็ดกันไปเลย…
“ขอบคุณ”
ผมได้แต่บอก ตอนที่มันตักกับข้าวใส่จานให้ มันดูแลผมดีซะจนเริ่มอายเพราะขนาดตอนรักกับผู้หญิง ผมยังไม่เคยถึงขนาดตักกับข้าวให้เลย แต่ที่มันทำให้ผมเนี่ย แทบจะจับป้อนปากอยู่แล้ว
“เมื่อกี้…ขอโทษนะ” ผมบอกมันเบาๆ เรื่องกำลังหวานๆ มาชะงักกึกเพราะผมเอง มันส่ายหน้าไปมา แล้วยิ้ม
“ฉันต่างหากต้องขอโทษที่ไม่ควบคุมตัวเอง พี่ตวงคงไม่ปล่อยให้มาด้วยกันอีก ถ้ารู้ว่า…” ถ้ารู้ว่าน้องชายเขาพร้อมพลีกายให้ผู้ชายด้วยกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ผมต่อให้ในใจ
“ต่อไปนี้จะระวังให้มากกว่านี้”
“กับแฟนเก่า นายระวังแบบนี้มั้ย” ผมถามกลับ ไม่เข้าใจว่ามันจะยกผมขึ้นหิ้งบูชาไปถึงไหน ดูเหมือนไอ้พี่ธันจะอึ้งไปกับคำถามของผม ก่อนจะส่ายหน้า
“แต่กับนาย…ฉัน…อยากให้ความสำคัญ”
คราวนี้เป็นผมเองที่นิ่งไปกับคำตอบของมัน ผมรู้ว่าผู้ชายด้วยกัน เรื่องอารมณ์ทางเพศมันเป็นเรื่องธรรมชาติ เป็นสัญชาตญาณ เพราะฉะนั้นมันจึงเกิดง่ายมาก แล้วผมกับมันนอนกอดกันมากี่ครั้งแล้ว มีเหรอที่มันจะไม่มีอารมณ์แบบนั้น ยิ่งมานอนกอดน้องถ้วยฟูผู้แสนจะมีร่างกายอันเพอร์เฟ็คแบบนี้ด้วยแล้ว ร้อยทั้งร้อยล่ะครับ!!…เสร็จ!!!...
ผมได้แต่ยิ้มให้กับคำตอบของไอ้พี่ธัน แล้วก้มลงกินข้าวต่อ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรที่ดีกว่านี้ อีกฝ่ายอุตส่าห์รักผมไว้บูชาทั้งที เราก็ควรสนองนี้ดของเขาหน่อยใช่มั้ยครับ สงบเสงี่ยมเจียมตัว เป็นกุลบุรุษสุดหล่อต่อไปก็แล้วกัน นายถ้วยฟู มีแฟนดีมันก็เงี้ย! ไม่เสียตัวพร่ำเพรื่อ
“แล้วฉัน…เอ่อ…พี่จะรอ ถ้วยฟูเรียนจบเมื่อไร ย้ายไปอยู่คอนโดเดียวกับพี่ได้มั้ย” …เอ๊ะ…คอนโด? นึกว่าจะให้ย้ายไปอยู่บนหิ้งซะอีก…
“คอนโด?” มันก้มหน้าลงเล็กน้อย เหมือนจะไม่ยอมสบตา ก่อนจะพูดต่อ
“อืม คอนโดนั่น…ถ้วยฟูชอบนอนดิ้น…ตอนที่ซื้อเตียง ก็เลยเลือกกว้างๆ ถ้วยฟูชอบทำกับข้าว…พี่ก็เลยไปถามพวกพ่อครัวว่าเขามีอุปกรณ์อะไรบ้าง แล้ว…ถ้วยฟูชอบแช่น้ำในอ่างใช่มั้ย เวลาไปนอนโรงแรม พี่ก็เลยหาอ่างมาลง ถ้วยฟูชอบนั่งซุกตัวกับโซฟาเวลาดูโทรทัศน์ ชอบพรมนิ่มๆ แล้วก็…ชอบดูหนัง”
อ่า…ผู้ชายคนนี้…
ผมไม่รู้ว่าจะมีคนสักกี่คนในชีวิตของผม ที่ใส่ใจกับเรื่องของผมได้มากขนาดนี้ จะมีสักกี่คนในชีวิต ที่ทำเพื่อผมมากถึงขนาดนี้ จะมีสักกี่คน ที่ทำ ทั้งๆที่รู้ว่าอาจไม่มีหวัง
ไม่รู้ว่าจะมีสักกี่คน แต่ที่รู้ๆ มีไอ้คนบ้าบิ่นแบบนั้นอยู่ตรงหน้าผมแล้วหนึ่งคนนี่ไง
“ถ้วยฟู…” มันเรียกเหมือนต้องการคำตอบ ให้ผมต้องเงยหน้ามอง
…คำตอบที่มันอยากได้ ในใจของผมเองก็อยากบอกเหมือนกัน ไม่รู้ทำไม แต่แค่คิดว่ากำลังถูกรัก ถูกให้ความสำคัญจากผู้ชายคนนี้ ก็ทำเอาหัวใจสั่นจนแทบทะลักออกมาอยู่แล้ว
ไอ้ผู้ชายที่มันชอบเนียนเป็นรุ่นพี่
ไอ้ผู้ชายที่มันชอบไล่บี้ผมด้วยการเอาเรื่องน้องสาวมาอ้าง
ไอ้ผู้ชายที่มันชอบทำเหมือนไม่ใส่ใจแต่กลับดูแลแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๆ
แต่ไอ้ผู้ชายคนนั้นก็คือคนที่ผมอุตส่าห์เอาเรื่องเก็บเสื้อผ้าเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับกรุงเทพวันพรุ่งนี้ มาเป็นข้ออ้างให้ตัวเอง ในการรอกินข้าวพร้อมมัน
ครับ ยอมรับก็ได้…ว่ารอกินข้าวพร้อมมัน
อย่างที่บอกไงครับ ผมแบ่งคนรอบตัวเป็นโลกสองใบเสมอ ใบหนึ่งสำหรับคนที่ผมรัก และอีกใบสำหรับคนอื่น
ณ วันนี้ ผมรู้แล้วว่า ‘ธันวา’ อยู่ในโลกใบไหนของผม
…และเพราะแบบนั้น ไม่ยากหรอกครับ ถ้าผมจะทำอะไรให้เขาสักอย่าง หรือสองอย่าง
“ถ้วยฟู…มาอยู่ด้วยกันได้มั้ย”
คำถามเดิมดังอีกครั้ง ให้ผมต้องเงยหน้ามอง สบตากับผู้ชายตรงหน้า
สายตาของมันจริงจัง จริงใจ และมั่นคง
ไม่รู้ชั่วชีวิตนี้ จะหาคนประเภทนี้ได้จากไหนอีกและเพราะผมคงไม่อยากไปวิ่งเต้นหาคนแบบนี้จากไหนแล้วละมั้ง คำตอบที่มีให้มันก็เลย…
“ถ้า…ถ้าพี่ธัน อยากแบบนั้น…ฟ…ฟูก็… ‘อือ’…”
…เอ่อ…พอดีน้ำลายผมติดคอ มันก็เลย เอ่อ ทำให้พูดตะกุกตะกัก…
…น้ำลายติดคอจริงจริ๊ง! ไม่ใช่เพราะเขิน หรืออายนะ ...แต่แบบ…แบบ…
…แบบ…
นานทีเจอผู้ชายน้ำเน่า กูก็สาวแตกแม่งซะเลย จะได้เจ๊าๆกันไปปปปปป
…………………………………
เราเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรมในเช้าวันต่อมา แอบเห็นไอ้ฝรั่งขี้นกที่มองผมตาเป็นมันในสระว่ายน้ำคราวก่อน มันนั่งอยู่ที่ล็อบบี้และก็มองผมอีก ไอ้พี่ธันเลยหันไปมองหน้า แถมด้วยการดึงผมเข้าไปยืนชิดมันจนปากผมแทบจะจูบลูกกระเดือกมันอยู่แล้ว งานนี้พนักงานตรงเคาน์เตอร์ของโรงแรมถึงกับตาทะลัก ให้ผมต้องยิ้มแห้งๆส่งไปให้
…ไม่ได้ตั้งใจจะแสดงออกนอกหน้าครับพี่ พอดี ‘แฟนผม’ มันขี้หวง…
“ไม่รู้จะมองอะไรนักหนา”
มีบ่นอีกต่างหาก ตอนที่ดึงผมออกมาที่ลานจอดรถ ดูมันเถอะครับ เลิกหวงน้องก็มาหวงผมแทน แถมท่าทางจะหวงผมมากกว่าที่มันหวงน้องซะอีก
“นายก็ด้วย! ไม่ต้องไปมองมันกลับหรอก! เกิดมันคิดว่าเล่นด้วยขึ้นมาจะทำยังไง” อ้าว…แล้วสรุปกูผิด?
มันคงเห็นหน้าผมเอ๋อที่ถูกดุ ไอ้พี่ธันเลยหยุดเดินแล้วถอนหายใจ มือที่จับแขนผมไว้เปลี่ยนมาเป็นโน้มหัวผมเข้าไปหาแล้วมันก็จุ๊บๆเบาๆที่หน้าผากทีนึง
…อู้ย!!! กูจะไม่ทำตัวเอ๋ออีกเลยตลอดชีวิต!!!...
“ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะดุ…ไป ขึ้นรถเถอะ จะได้แวะซื้อของฝากด้วย”
แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกจากโรงแรม มันแวะตลาดชื่อดังของชลบุรีให้ผมซื้อของฝากพ่อแม่และป๋ากับแม่ของมัน ก่อนจะขับยาวถึงกรุงเทพ แวะไปส่งผมที่บ้าน ลงไปสวัสดีคุณนายปานดาวกับคุณสุวิทย์เรียบร้อย เราก็แยกจากกัน
ครับ…เท่านั้นจริงๆ
…จริงๆนะ ไม่เชื่อผมเหรอ…
ผมพูดจริ๊ง! ไอ้พี่ธันไม่ได้ดึงผมไปจูบลา ไม่ได้ดึงผมไปกอด ไม่ได้บอกรักสั่งเสียใดๆทั้งสิ้น
…แต่มันแค่…แค่…ยัดคีย์การ์ดคอนโดของมันใส่มือผม แล้วพูดง่ายๆ
“พี่ให้ไว้ก่อน ถ้วยฟูจะได้รู้ตัวว่าคอนโดนี้ พี่ซื้อเพราะถ้วยฟู”
…แทบคลำหาทางเข้าบ้านไม่ถูกเลย เจอไปประโยคเดียว
แต่เอาเถอะ สุดท้ายแล้ว ก็ลงมายืนทำหน้าซึ้งมองส่งรถหรูพ้นสายตาไปจนได้ ผมก้มลงมองคีย์การ์ดในมือด้วยความรู้สึกหลากหลาย ออกแนวตื้นๆตันๆ ดีใจปนเคลิบเคลิ้มที่ตัวเองได้แฟนดีเลิศเลอโสภาขนาดนี้ จะมีใครโชคดีเท่าผมไม่มีอีกแล้ว อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย ถึงมันจะตั้งปณิธานว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผมเกินเลยถึงขั้นขึ้นเตียงลันล้าถึงสวรรค์วิมานดาวดึงค์ แต่การไปพักค้างอ้างแรมที่คอนโดแสนไฮโซของมันบ้าง ผมว่ามันก็เป็นความคิดที่ดีไม่หยอก
…ในเมื่อซื้อเตียงกว้างๆเพื่อให้ผมนอนดิ้น (และมีคนนอนกอด) ซื้อโซฟาตัวใหญ่ๆให้ผมซุก (และมีคนซุกด้วยกัน) ซื้อชุดโฮมเธียเตอร์ให้ผมดูหนังตาแฉะ (และมีคนอบป็อปคอร์นให้…หวังว่ามึงจะใช้ไมโครเวฟเป็นนะ ไอ้พี่ธัน) ซื้อจากุซซี่ให้ผมแช่ (เอ่อ…อันนี้ขอแช่คนเดียว) ซื้ออุปกรณ์ครัวครบเซ็ตให้ผมใช้ (และมีคนใช้ด้วยกัน) ซื้อพรมนุ่มๆให้ผมกลิ้ง (และมีคนกลิ้งด้วยกัน แต่ไม่กลิ้งทับกันนะครับ)…
เพราะฉะนั้น ผมก็ควรแวะเวียนไปบ้าง นี่ผมไม่ได้งกนะครับ เขาเรียกใช้ของเป็น
……………………
“นี่มึง…หอบผ้าหอบผ่อนหนีตามพี่ธันไปแล้วเหรอวะ!”
ไอ้โจร้องลั่น เมื่อเย็นหลังเลิกเรียน มันเห็นผมเหวี่ยงกระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่นักให้สุดที่รักนามว่า ธันวาไปใส่หลังรถ หมอนั่นก็รับไปแต่โดยดี ไม่มีเกี่ยงงอน แค่บอกมันว่าคืนนี้จะไปค้างด้วย มันก็ยอมให้ไป แบบนี้เรียกว่าช่วงข้าวใหม่ปลามันใช่มั้ย
…แต่หารู้ไม่…
ว่าน้องถ้วยฟูกะเอาคอนโดมึงนั่นแหละเป็นแหล่งรวบรวมลมปราณก่อนเจอศึกติวหนังสือสอบกับไอ้เป้วันมะรืน ไหนๆจะสอบทั้งที ขอกูทิ้งทวนหน่อยเถอะว้า!!
…อ๊ะ! อย่าไปแหล่มให้มันฟังล่ะครับ เดี๋ยวมันไม่ยอมให้ผมชิลล์…
“หนีตามอะไร กูแค่ไปเที่ยวเฉยๆ มึงไม่มีปัญญาทำอย่างกู อย่ามาอิจฉา ฮูย! ตาร้อนเชียวมึงอ่ะ!” ผมทำเป็นแตะที่ตามันเพื่อพิสูจน์อุณหภูมิ ก่อนจะรีบผละออกมาสะบัดอย่างโอเว่อร์ ทำเอาไอ้โจชกผลัวะเข้าที่ไหล่
…อ้าว! แฟนกูอยู่ตรงนี้นะเฟ้ย! เดี๋ยวมีเรื่องหรอก! ไม่รู้ซะแล้ว ว่าแฟนกูใหญ่โตแค่ไหน ขนาดกูยังยอมศิโรราบมาแล้วเลย!!...
ไอ้โจมองผมแล้วหลิ่วตาอย่างมีเล่ห์นัย
“…หื้อ? มึงไปอย่างงี้ ก็ไม่ได้อ่านหนังสือสอบอ่ะดิ จำได้เปล่าเนี่ยว่ามีสอบอาทิตย์หน้า” อุ้ย! สอบอาทิตย์หน้าอะไร๊! ไอ้โจ! กูไม่มีสอบ อย่ามาพูดให้ไอ้พี่ธันเขว!!
“สอบ? มีสอบเหรอ อาทิตย์หน้า” ซวยล่ะ…มันหันมาถามผมด้วยหน้าตาแบบไอ้พี่ธันคนเดิม สมัยก่อนจะอัพเกรดมาเป็นแฟนผม หน้าเหี้ยมๆโหดๆนั่นแหละครับ
“ม…ไม่มี๊! ไอ้โจมันมั่ว!!”
“ใช่มะ! อาทิตย์หน้านั่นพี่ปอมสุดเลิฟของมึงรึเปล่าที่สอบ กูไม่มี!!” ผมหันไปเถียงไอ้เพื่อนรักปากพาซวย ส่งสายตา ถลึงตา หลิ่วตา หรี่ตา หมายจะส่งซิก จนเรตินาแทบฉีก แต่ไอ้โจไม่รับรู้อะไรเลย เพราะมันยังพูดต่อ
“ไม่มีได้ไง มึงยังนัดไอ้เป้อยู่เลยว่ามะรืนนี้จะไปค้างบ้าน เพราะต้องติวหนังสือ” ไม่จริง!! กูไม่ได้นัด!! กูไม่ได้นัดโว้ย!!!!! กูแค่ ‘เผลอ’ ตกลงเฉยๆ!!
“จะติวหนังสือมะรืนนี้?” ไอ้พี่ธันหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงเรียบ และเย็น
…อู้ย! ขอเสื้อโค้ทด่วน! ผ้าพันคอ ถุงมือ อ่า…บู้ทด้วยก็ดีครับ
“ทำไมต้องรอมะรืน”
มันหันมาถามหน้าตรง กอดอก ทำเอาผมแทบอยากจะหันไปหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเองออกมาจากหลังรถมัน แล้วขอเซย์กู้ดบาย ข้าน้อยจะกลับบ้านแล้ว แต่ทำได้ที่ไหนล่ะครับ ในเมื่อสายตามันจิกจึ้กอยู่ที่ผม แถมหรี่ลงเล็กน้อยยิ่งโคตรดุเข้าไปใหญ่
…งานนี้เรียกว่า องค์(พระบิดา)ลง…
“ถามว่าทำไมต้องรอมะรืนนี้” เสียงที่ถามเย็นเยียบตัดขั้วหัวใจ แถมยังย่างสามขุมเข้าหา อย่างกับหมีป่าต้อนเหยื่อ เขาว่ากันว่าถ้าเจอหมีเราควรแกล้งตาย เพราะหมีจะไม่ทำอะไร แล้วถ้าเราเจอผู้ชายหุ่นหมีนามว่าธันวาล่ะครับ ควรแกล้งตายด้วยมั้ย
“เอ่อ…รู้สึกว่าวันนี้ต้องกลับไปช่วยงานที่บ้านแล้วอ่ะ…” แกล้งตายก็อาจไม่รอด เพราะไอ้หมอนี่มันฉลาดกว่าหมี ทางที่ดีควรหนีให้ไกลดีกว่า นี่ถ้าแถวนี้มีต้นไม้ ผมคงหนีขึ้นต้นไม้ไปแล้วล่ะ หมุนตัวหันกลับไปจะหยิบกระเป๋า แต่ไอ้พี่ธันคว้าหมับเข้าที่แขน พาเอาขนลุกซู่!
“อาทิตย์หน้าสอบวิชาอะไร”
มันหันไปถามเพื่อนโจที่ผมแอบเห็นรอยกระหยิ่มยิ้มย่องของไอ้เพื่อนรักแสนดี ไอ้โจรีบตีสีหน้าเคร่งเครียดทันทีที่ไอ้พี่ธันหันมา
“หลายวิชาเลยครับพี่ มีเก็บแล็บด้วย”
ไม่มี!!! กูเรียนบัญชี กูไม่มีแล็บ ไม่มีโว้ย!! ไม่มี๊!!!
ไอ้นายกสโมฯผู้แสนคลั่งไคล้ในการเรียนปรายสายตามาจิกผมทีเดียว ทำเอาสะดุ้งตั้งแต่หนังหัวยันตาปลา ชะอุ้ย! แถมหัวใจแทบจะหล่นลงไปขอแลกที่กับตาตุ่ม…
ผมส่งสายปิ๊งๆเป็นการหลอกล่อ แต่มือเริ่มแงะนิ้วของมันที่จับแขนผมอยู่ ก่อนจะก้าวขาซ้ายถอยหลัง ตามด้วยขาขวา แล้วก้าวขาซ้ายอีก จากนั้นก็ตามด้วยขาขวา
เอ่อ…ผมไม่ได้หนีนะครับ แต่…แต่…แต่ท่านผู้อ่านที่รัก!! มีใครนอนไม่หลับ และต้องการนับแกะหนึ่งพันตัวมั้ยครับ เดี๋ยวผมจะเข้าไปเป็นแกะตัวที่หนึ่งพันหนึ่งให้ แบบว่าแถมน่ะครับ แฮะแฮะ
…ม…ไม่ได้หนี ไม่ได้หนี…แต่…แต่จะเข้าไปเป็นแกะตัวที่หนึ่งพันหนึ่งเฉยๆ
…สมนาคุณท่านผู้อ่านไงล่ะ…
…จริงๆนะ…
“ปวิน!!!!!! จะไปไหน!!!!!”
กรี๊ด! ไอ้พี่ธันโหดคนเดิมกลับมาแล้ว! ขืนกูอยู่ให้มึงลากไปอ่านหนังสือสอบ ก็ไม่ใช่นายปวิน รัตนวิจิตรแล้วโว้ย!!!!
“ปวิน!!!!!”
ผมทิ้งกระป๋ง กระเป๋า ไม่เอาแม่งแล้ว กะว่าวิ่งออกไปนอกคณะ ยังไงซะคนก็ต้องมอง แล้วเดี๋ยวไอ้พี่ธันมันก็อายเลิกวิ่งตามไปเอง ใครจะหน้าด้านหน้าทนเท่าผม แถมหมอนั่นวิ่งอืดอาดจะตาย ไม่ ‘ทันท่วงที’ หรอกหน่…หน่า…
…เอ๊ะ! แล้วนี่แขนกูไป ‘เกี่ยว’ กับอะไรเข้าล่ะนี่! เอ่อ…ทำ…ทำไมดึงเท่าไรก็ไม่หลุดวะ…
“จะหนีไปไหน! ปวิน”
จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!! ไอ้พี่ธัน!!! มึงตามกูทันได้ไงวะ!!!!!
มันคงเห็นสีหน้าอันไม่โสภาของผม ไอ้พี่ธันเลยยิ้มเหี้ยมแบบที่บอกได้คำเดียวว่าต้องเป็นคนละคนกับไอ้คนที่สารภาพความจริงตอนที่เราไปพรีฮันนีมูนกันที่พัทยาเมื่อไม่กี่วันก่อนแน่ๆ
ธันวาคนนั้น กับธันวาคนนี้ต้องไม่ใช่คนเดียวกัน มึงบอกกูสิ มึงมีฝาแฝดใช่ม๊ายยยยย
“กลับคอนโด! ฉันจะติวหนังสือให้!!!”
ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!
…ใครก็ได้!! ช่วยลูกแกะน้อยถ้วยฟูด้วยยยยยยยยยย!!...
…………………………
อัปยศอดสู
นี่กูมีแฟนหรือมีพ่อ สรุปคอนโดนี้คือเรือนหอหรือสุสานของกู
ห๊า! ไอ้พี่ธัน!! กูอยากได้คำตอบ!! มึงจะเป็นพ่อหรือเป็นแฟน แล้วที่นี่มึงซื้อเพื่อกู หรือมึงซื้อเพื่อฝังกูไม่ทราบ!!!
“เข้าเวปไซต์ของมหา’ลัย แล้วจดตารางสอบมาให้ฉัน” ผมแทบอยากจะร้องไห้ให้น้ำตากลายเป็นน้ำตกเจ็ดสาวน้อย ไอ้พี่ธันไม่เพียงแต่จะติวหนังสือเท่านั้น แต่เกินเลยถึงขั้นอยากจะรู้ว่าผมมีสอบปลายภาควันไหนบ้าง
…มึงไปสอบของมึงดีกว่ามั้ย!!! ไม่ต้องมาห่วงกูหรอก!!!
“ปวิน! จะเข้าเอง หรือจะให้ฉันบังคับ”
แล้วที่มึงดุอยู่นี่ไม่เรียกบังคับหรอกเหรอ ผมได้แต่ก้มหน้าทำบทโศกเปิดเวปไซต์ แล้วเข้ายูสเซอร์ของตัวเอง เพื่อเปิดดูรายละเอียดของวันสอบปลายภาค แต่บังเอิ๊ญ!! สวรรค์กลั่นแกล้งหรือเฟอะฟะซุ่มซ่ามเองก็ไม่รู้ ดันกดผิด ไปเปิดหน้าประกาศเกรดซะงั้น เรื่องก็เลย…
“นี่…นี่เกรดนายเหรอปวิน”
มันครางอย่างเหลือเชื่อ เหมือนเห็นเกรดของผมเป็นเลขทศนิยมสิบแปดหลัก มึงจะงงอะไรไอ้คุณพี่ธัน เกรดเท่านี้เขาเรียกว่ามนุษย์โลกโว้ย! ใครจะเหมือนมึงที่เกรดไฮโซสมควรเกิดเป็นมนุษย์ดาวอังคาร!!
“นี่นายอ่านหนังสือสอบรึเปล่า!!!!”
ต๊าย!! ดูมันถามผมเถอะครับท่านผู้อ่าน!! ไอ้หมอนี่นอกจากจะหน้าโหดแล้วยังหยาบคาย ด่ามาได้ว่าน้องถ้วยฟูไม่อ่านหนังสือสอบ
“อ…อ่าน…” ทั้งที่ในใจโต้ตอบมันเผ็ดร้อน แต่ปากกลับตะกุกตะกักเหมือนคนทำผิดแล้วถูกจับได้ นี่ผมเกรงอะไรมันวะ ไอ้หมอนี่ก็แค่อายุมากกว่า แค่เรียนเก่งกว่า แค่รวยกว่า แค่ตัวใหญ่กว่า
อ้อ ผมเกรงมันทุกอย่างเลย ซวยล่ะกู นี่ยังไม่ทันแต่ง ก็กลัวเมียซะแล้ว
“อ่านกี่วันก่อนสอบ”
เออ จะว่าไป ผมกับมันก็ยังไม่ได้ตกลงว่าใครจะเป็นเมีย ใครจะเป็นผัว แต่ดูจะรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว…อ่า…หรือว่า…
ไม่ดีครับ!! คนเราไม่ควรดูแค่ภายนอก เราควรจะดูให้ทะลุก้นบึ้ง! ไม่แน่หรอก ตัวใหญ่นมใหญ่บึ้บบั้บแบบไอ้พี่ธันอาจจะชอบ เอ่อ…ชอบ ชอบแบบ…แบบอยู่ข้างล่างก็ได้นี่!
“ปวิน! ถามว่าอ่านกี่วันก่อนสอบ!!” เสียงตะคอกของมัน ทำเอาความคิดของผมกระเจิดกระเจิง แล้วได้แต่กลับมาสู่ความจริงที่ตอนนี้ อย่าเพิ่งคิดถึงตำแหน่งผัวตำแหน่งเมียเลย คิดถึงตำแหน่ง ‘พ่อทูนหัว’ ที่มันสถาปนาขึ้นเองก่อนดีกว่า
“ใครจะไปจำได้วะ”
อยากเถียงดังกว่านี้ แต่รู้สึกเส้นเสียงของผมจะอ่อนแรงอย่างไม่มีสาเหตุ แถมกล้ามเนื้อต้นคอก็ไม่ทำงาน นั่งคอตก หน้าตอบ แบบนี้เรียกสำนึกผิดรึเปล่าครับ?
“ดี! งั้นต่อแต่นี้! หนึ่งเดือนก่อนสอบ นายมาค้างห้องฉัน ไม่ต้องค้าน! ฉันจะขออนุญาตพ่อแม่นายเอง แล้วถ้าจบปีสาม เกรดยังไม่ขึ้นมากกว่านี้ นายโดนดีแน่ ปวิน!!!” ผมถึงกับตาเหลือก ตั้งหนึ่งเดือนก่อนสอบ!! หนึ่งเดือนก่อนสอบเชียวเหรอวะ!! มึงจะเอาเวลากูไปทำไมตั้งหนึ่งเดือน!! อ้ากกกกกก!! กูไม่ยอม!!!
ผมลุกขึ้น หมายจะวิ่งหนี แต่ไปไหนรอดเล่า! ถูกไอ้พี่ธันดักหน้าดักหลัง สุดท้ายก็จนมุม ถูกมันคว้าเข้าที่เอวจนได้ แต่ผมยอมงั้นเรอะ! ดิ้นหนีจนหลุดจากมือมันไปอีก แล้วจากนั้นก็กลายเป็นการวิ่งไล่จับ แบบที่ไม่รู้ทำไม ผมถึงหัวเราะดังลั่น ยิ้มแย้มซะแบบนั้น
…แลดูเหมือนฉากจบของละครแฮปปี้เอ็นดิ้งนะครับ…
ถ้านางเอกอย่างผมวิ่งหนีพร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ก่อนจะตกอยู่ในอ้อมกอดของพระเอกอย่างไอ้พี่ธัน ท่ามกลางฉากพระอาทิตย์ตกที่เริ่มคล้อยลงหลังตึกระฟ้าใจกลางเมืองหลวง
…มันดูดีทีเดียว ถ้าไม่มีประโยคของไอ้พี่ธันตามมาว่า…
“มานี่ซะดีๆ! ปวิน! อย่าให้ฉันต้องใช้กำลังกับนาย!!! มาอ่านหนังสือ!!!”
แฮปปี้เอนดิ้งบ้านป๋ามึงรึไง!!! ‘อ่านหนังสือ’ เนี่ย!!!!!
…………………………………….
ครับ!!
ถ้วยฟู เป็นชื่อของผู้ชายคนนึง ที่มารู้ตัวเอาเมื่อไม่นานมานี้ว่าตัวเองดวงตกสุดขีด ยมบาลส่ายหน้า สวรรค์ไม่เหลียวแล อุตส่าห์ใช้ชีวิตอย่างปกติลูกผู้ชายมาได้ตั้งยี่สิบปี ก็มีไอ้ผู้ชายบางคนเนียนเข้ามาวนเวียนไม่ห่าง ไปๆมาๆก็ดันตกล่องปล่องชิ้นเดินเส้นทางสายสีม่วงเข้าซะงั้น
แถมเป็นสายสีม่วงแบบลุ่มๆดอนๆ เนื่องจากมีแนวโน้มจะตีกันมากกว่ารักหวานแหวว
…ลิ้นกับฟัน…
ยัยปุยฝ้าย ฝาแฝดมหาภัยของผมให้นิยามไว้แบบนั้น
…ลิ้นกับฟันเหรอ?...
ตอนนั้นผมขอเป็นฟันใช่มั้ย? แต่ว่าตอนนี้ผมขอเปลี่ยนตัวเองเป็นลิ้นแทนได้มั้ยครับ ให้ไอ้พี่ธันเป็นฟันดีกว่า เพราะว่าฟันคอยปกป้องลิ้นนี่นา ผมซึ่งเป็นถ้วยฟูตัวน้อยๆที่แสนน่ารักจะได้ถูกปกป้องไปเรื่อยๆ
แต่ว่า…มีข้อแลกเปลี่ยนที่น้องถ้วยฟูจะทำกับข้าวให้ไอ้คนงี่เง่าที่ปอกไม่เป็นแม้แต่เปลือกแอปเปิ้ลได้กินแล้วกัน
ดูแลกันและกัน นี่ก็เป็นงานของ ลิ้นกับฟัน ไม่ใช่เหรอครับ
…หวานเนอะ แต่เอียงหูมา มีความลับจะบอก…
เนื่องจากผมเพิ่งรำลึกได้จากวิชาสุขศึกษาสมัยม.ต้น ในหมวดร่างกายของเรา อธิบายเกี่ยวกับอวัยวะเอาไว้ว่า มนุษย์มีลิ้นอันเดียว และมีฟันสองชุด ฟันชุดแรกคือฟันน้ำนมที่จะหลุดหมดปากไม่เกินอายุสิบสาม อีกชุดคือฟันแท้ เอาล่ะครับ ผมขอพรปีใหม่ วันเด็ก วันวิสาขฯ วันอาสาฬหฯ และสารพัดวันมงคลเลยแล้วกัน
ขอให้ไอ้พี่ธันเป็นฟันชุดน้ำนมด้วยเถิดดดดดดดดดด
…เพี้ยงงงงงงงงงงงงง!!!!!...
“ปวิน!!! พรุ่งนี้สอบ!! ไปนั่งยกมือไหว้ประตูห้องน้ำทำไม!!! มาอ่านหนังสือ”
ยกมือไหว้ประตูห้องน้ำ ก็เพราะไม่อยากให้พรเป็นจริงน่ะสิ งุงิ งุงิ ไม่เข้าใจหัวอกน้องถ้วยฟูเอาซะเลยนะ ไอ้คุณพี่ธัน อุตส่าห์อยากอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร (แน่นอนว่าผมถือกระบอง เพราะมันมียอดเป็นเพชร และดูยอดมันสิครับ อันเท่านี่!!!)
“ปวิน! มาอ่านหนังสือ”
ถูกดุอีกรอบ ลูกแกะน้อยแสนน่าสงสารก็เลยต้องกระโจนเข้าหาอ้อมอกอบอุ่นของไอ้คุณหมาป่าอีกครั้ง เพื่อให้มันติวหนังสือเตรียมสอบวันพรุ่งนี้
เพราะฉะนั้นแล้ว นายถ้วยฟูคนนี้ก็ขอลาไปทั้งน้ำตาล่ะครับท่านผู้อ่าน ขืนไม่เลิกเขียน ทั้งๆที่ใกล้สอบ มีหวังไอ้คุณแฟนได้เขมือบคอหอย แล้วจะกลายเป็นซีรีส์เกาหลี นางเอกตาย พระเอกตรม คนดูขื่นขม โอ้ ทิชชู่อยู่ไหน
แค่นี้ก็ แซด เอนดิ้งพออยู่แล้วนะครับ ท่านผู้อ่าน T_____________T
“ปวิน!! ใจลอยไปไหน!!! อ่านหนังสือ!!!!”
แซดจริงๆ เห็นมั้ย ฮือออออออออออออออออออออออออ….
FIN
………………………
ย้ำอีกครั้ง เรื่องถ้วยฟูยังไม่เปิดจองนะคะ (ในที่นี้ การจองหมายถึงการโอนเงินอย่างครบถ้วนและสมบูรณ์ในทุกกติกาที่ทางสำนักพิมพ์นาบูวางไว้ค่ะ)
ส่วนที่ว่าจะเปิดเมื่อไหร่ เดี๋ยวบัวจะเข้ามาแจ้งในนี้นะคะ ไม่อย่างนั้น จะเอาบล็อกของบัวมาลงให้ในตอนพิเศษค่ะ
อ่า…ต้องแจ้งอะไรกับทางบอร์ดมั้ยคะ เพื่อจะย้ายไปอยู่ในบอร์ดเรื่องที่จบแล้วน่ะค่ะ
เดี๋ยวอาทิตย์หน้ามาลงตอนพิเศษให้นะคะ
ขอบคุณมากๆสำหรับสิบห้าตอนที่ผ่านมานะคะ :pig4:
-
สงสารถ้วยฟูไปเลยล่ะ ฮ่าๆๆ
:-[ :-[
จามีตอนพิเศษมั้ยนะ
-
พี่ธนโหดอ่ะ :serius2:
อยากอ่านตอนพิเศษๆๆ :กอด1:
-
ธันกับถ้วยฟูน่ารักมากมาย :L2: :L2: :L2:
อย่าเพิ่งจบเลยนะคร้าบ o13 o13 o13
-
โธ่...สงสารเจ้าปวินจริงๆ ต้องโดนบังคับอ่านหนังสือซะได้ 555555555
-
รออ่านตอนพิเศษค่ะ น่าร้ากกกก อย่างพี่ธันเนี่ยหาได้แถวไหนคะ อยากรู้อดีตค่ะ เหตุใดพี่ธันถึงมาหลงรักตัวป่วนแบบนี้ได้
-
:กอด1: :z2: :z2: :กอด1: :z2: :z2: สงสารน้องถ้วยฟูจัง จะรอดมั้ยเนี่ย :z10: :z10: :z10:
น้องบัวคะ ขอตอนพิเศษแบบพิเศษด้วยนะคะ :L2: :L2:
-
ปวิณ!!!
อย่าลืมตอนพิเศษ!!!
-
ขอหวานๆๆๆๆๆ
ขอเอ็นซีหวานๆน่ารักๆด้วยยยยยยยยยย
จะทำหนังสืออะไรก็มาแจ้งกันเน้อออออออ
ถ้วยฟูน่ารักสุดๆๆๆ :man1:
-
โห........ได้งัยหายไปนาน กลับมาหักลบกลบหนี้จบไปแบบเนี้ยวัยรุ่น(นี้)เซ็งเลย :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
น้องถ้วยฟูช่างโชคดีเสียจริง ๆ ได้แฟนแบบพี่ธัน ทูอินวัน ซะขนาดนั้น (พ่อ+แฟน)
ชิวิตน้อย ๆ ของน้องถ้วยฟูจะต้องรุ่งโรจน์โชติช่วงชัชวาลย์แน่ ๆ :pandalaugh: : 222222:
:pig4: :pig4: สำหรับเรื่องราวอันสนุกสนานค่ะ
รอตอนพิเศษต่อไป.... :จุ๊บๆ: คนแต่ง
-
โฮว อะไรกัน จบแล้ว
แค่เนี้ยเซะ จบแล้ว เศร้าจี๊ดนะถ้วยฟู
ฮ่าๆๆๆ ,, ลาจากแฮปปี้ หรือ แซดดีล่ะเนี่ย
ไปอ่านหนังสือสอบนะถ้วยฟู
แฟนแบบนี้หาไม่ได้อีกแล้วนะปวิน ฮ่าๆ
-
โอ่ยยยย
อย่างพี่ธันหาได้ที่ไหนคะอยากได้บ้างงง
ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย ชอบมากกๆ
รอตอนพิเศษค่า ^^
-
อิอิ โชคดีนะปวิน
รออ่านตอนพิเศษค๊า อิอิ
-
จบแล้วเหรอ :sad5: ขออีกหลาย ๆ ตอนไปป่าว
ชอบสุด สุด น่ารักมาก ๆ ไม่ต้อง NC ก็สนุกได้
อ่านไปยิ้มไป........
-
:z1:
น่าร้ากกก ><"
..
-
o13
-
จบแล้วเหรอ เร็วจังเลย :pig4:
ขอบคุณ ไรเตอร์บัว ที่เขียนนิยายน่ารัก ๆ ๆ
ให้รีดเดอร์ทั้งหลายได้อ่านกันอย่างมีความสุข
สนุกสนานเฮฮาตลอดทั้งเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ
:L2: :L2: :L
รักถ้วยฟูกะพี่ธัน
ถ้วยฟูได้ติวเตอร์ส่วนตัวแบบนี้
หวังว่าผลการเรียนของถ้วยฟูตอนเรียนจบคงได้คะแนนสูง ๆๆๆ นะ
o13
-
:bye2: ปวิน รัตนวิจิตร
-
จบแล้วหรอ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :a5: :a5: :a5: :z13: :z13:
:L2: :L2: :L2: :L2: o13 o13 o13 :bye2: :bye2:
-
น่ารักจนบรรทัดสุดท้าย
ขอบคุณสำหรับสำหรับเรื่องราวดีๆที่แต่งมาให้อ่านค่ะ
ถึงจะจบแล้ว ถ้วยฟูกับพี่ธันก็จะยังอยู่ในใจตลอดไป อร๊างงงง~
:L2: :L2:
-
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
ขอตอนพิเศษเป็นเอ็นซีหวานๆได้มั้ย
:impress2: :impress2:
อยากอ่านเรื่องของพี่ธันกับถ้วยฟูอีก
ทั้งสนุก ฮา หวาน o13
น่าติดตามจนตอนสุดท้ายเลย
-
อยากมีแฟนแบบพี่ธันจัง แต่แบบขอพี่ธันในโหมดฮันนีมูนนะ ฮ่าๆ
รักกันนานๆนะ เหมือนลิ้นกับฟันที่อยู่คู่กัน
ขอบคุณคนแต่งค่าาาา :กอด1:
รอตอนพิเศษนะ
-
โถ น่าสงสารน้องถ้วยฟู มีแฟนโหดกว่าพ่ออีกนะคะนี่
-
คู่กันแล้ว....จะหนีไปไหนได้ :-[ :-[
-
น่ารักขั้นสุด พี่ธันจะแสนดีไปไหนเนี่ย
แล้วถ้วยฟูจะปากไม่ตรงกับใจและการกระทำไปถึงไหน เขินก็บอกมาเฮอะ กร้ากกกกกกกกกกส์
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขมากมาย แล้วคอนโดก็จะเป็นรังรักของสองเราใช่ม้าย??? :impress2:
-
จองด้วยตน
อยากอ่านตอนพิเศษจัง
พี่ธันกะถ้วยฟูจะมีลูกด้วยกันป่ะ :laugh:
-
รอตอนพิเศษ
-
ฮาจนหยดสุดท้ายเลยนะค่ะถ้วยฟู :m20: เจอแบบพี่ธันสุดแสน Perfect เข้าไปถ้วยฟูจอมกะล่อนก็ไปต่อไม่เป็นเหมือนกัน :m20:
ขอบคุณนะค่ะ สนุกมากเลยค่ะ :L2:
-
จบแล้วหรอ ยังอยากอ่านต่อไปอีกเยอะๆเลย ขอตอนพิเศษอีกได้ไหมจ้ะ นะนะ :call:
พี่ธัน ช่างเป็นผู้ชายที่แสนดี คนรักที่เพียบพร้อม ห่วงอนาคตถ้วยฟูมากมาย หายากนะเนี่ย
ถ้วยฟู ก็ยอมๆพี่ธัน หน่อยนะ เค้ารักและหวังดีขนาดนี้ เชื่อฟังไว้ อนาคตสดใสแน่ เกรดขึ้นชัวร์ o13
น่ารักมากมาย ขอบใจไรเตอร์นะจ้ะ :pig4:
-
จบแบบ น่ารัก มากกกก อ่านไป :laugh: ไป
น้องฟูเอ๋ย... ท่าทางหนูต้องอยู่ "เบื้องล่าง" ซะแล้วละนะ ^^
:L2: ให้คนแต่งจ้า.. ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารัก มากๆจ๊ะ
-
ขอบคุณไรเตอร์นะครับสำหรับสิบห้าตอนที่เขียนมาให้อ่านกันครับ ขอบคุณณณณณณ :pig4:
o13 ตัวใหญ่ๆ
-
เอาน่าปวิน
พี่ธันคงจะโหดแค่ช่วงสอบนี่แหละ มั้ง?
:laugh:
-
โอ้เย้ ๆ ๆ :m18: :mc2:
อยากอ่านตอนพิเศษอ่ะ
อยากอ่าน ๆ ๆ :m3:
มาไว ๆ ๆ นะจ๊ะหนูบัวที่รัก :m5:
-
ขอตอนพิเศษด้วยได้มั้ยเนี่ยยยยยย :sad4:
-
จบไวจัง ยังอยากอ่านต่ออีกจั๊กหน่อย
มาต่อตอนพิเศษเร็ว ๆ น๊าคับ
จะนั่งคอย นอนคอยอยู่ตรงเนี้ย ไม่ไปไหน o19
-
อ่าส์จบแล้วๆๆๆๆ มาวิ่งรอตอนพิเศษด้วยคนเจ้าค่ะ พี่ธันนี้ หลายรมณ์จังเลย อิอิ งานนี้ถ้วยฟู นายเจอศึกหนักแน่ๆ
:3123: :3123: :3123: :3123:ขอบคุณมากๆค่ะคุณบัวที่เอาเรื่องสนุกๆมาได้อ่านกัน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:sad4: ทำไมๆ จบเร็วจัง
ยังหวีดหวานไม่เต็มที่เลย ใจร้ายจัง
หรือว่า :impress2: :impress3:
ตอนพิเศษจะเยอะมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ให้สัมผัสรสหวานปนซ่ามากกว่านี้อ่ะ นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :call: :call:
แล้วมีของพี่ปอมกับโจหรือเปล่า อยากรู้จังคู่นี้จะเป็นไง
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆน้า :m5: :m1: :m13: :m3:
-
อ่านที่เดียวรวดเลยครับ
ขอบคุณครับสำหรับเรื่องดีๆ
สนุกมากๆ
จะรอตอนพี่เศษครับ
จะมีหนังสือหรือครับดีจัง :man1:
-
:pig4: :pig4:
-
555555 เกิดเป็นน้องฟูนี่น่าสงสารอ่ะ...โดนพระเอกบังคับขืนใจให้อ่านหนังสือ...กร๊ากกกกก คิดได้ไงเนี่ย :m20:
อย่างน้อยเค้าก็แฮปปี้อยู่ด้วยกันละน๊า....
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆๆเรื่องนี้นะคะ :pig4:
-
:กอด1: ไรท์เตอร์
ถ้วยฟูน่ารักจริงๆ
:pig4:
รอคอยตอนพิเศษ :z2:
-
ว๊าวววววววววววววววว จบแล้ว
ขอชมจากใจเลยค่ะว่า
แต่งได้ฮามาก :m20:
นั่งอ่านไป ขำน้ำตาไหล จนแฟนจะหาว่าบ้าแล้วเนี่ย
โอ๊ยยยยย น้องถ้วยฟูก็น่ารักปนต๊องได้ใจจริงๆ
พี่ธันวาก็พระเอกมาดแมน แฮนซั่มสุดๆ
เหมาะสมกันอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงง
ขอบคุณมากเลยนะคะ สำหรับเรื่องราวน่ารักๆแบบนี้
แหม่ เสียดาย ไม่มี NC (เฮ้ย กรุหวังอะไรอยู่วะเนี่ย)
-
น้องฟูนี่ฮาเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ...
นายปวินไปอ่านหนังสือ...!!!
(เราก็ไปอ่านด้วยดีกว่า...ไม่มีพี่ธันมาคอยบังคับเดี๋ยวไม่จบ... :m15:)
-
น้องถ้วยฟูกับพี่ธัน happy ซะแล้ว
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ ขำมาก ๆ
-
รออ่านตอนพิเศษ
แหม้อ่านไปหัวเราะไปอะ
มีความสุขอย่างแรง
ว่ามะ
-
นึกว่าจะจบหวานกว่านี้ แต่นี่กลับฮาซะ สงสารก็สงสารหรอกนะ แต่ขำอ่ะ :laugh:
สนุกครับ บัว อ่านแล้วอมยิ้มได้ตลอดเลย
จะรอสนับสนุนนะครับกับหนังสือ รอให้ตีพิมพ์ไวๆ
-
ออกจะแฮปปี้เนาะ ถ้วยฟู
พี่ธันวา หาจองได้ที่ไหนค่ะ ขอออเดอร์ 1 ที่
-
จบแล้วเหรอ...ม่ายยยย
อยากอ่านอีกอ่ะ
สนุกสนาน จริงๆ
-
น่าร๊ากกกกกก
แต่ว่าจบแล้วเหรอคร้า อยากอ่านตอนพิเศษอ่า
ยังไม่ได้เสียเลือดเลยน๊า >///<
ขอบคุณค่ะไรเตอร์ ชอบน้องฟูมากเลยยย :กอด1:
-
ถ้วยฟูน่ารักน่าหยิกดีจริงๆอ่านไปก็หัวเราะไป o13
พี่ธันเวลาหวานก็เอาซะฟูเคลิ้ม เวลาโหดก็สุดๆอ่า
ยังไม่อยากให้จบเล้ยเรื่องนี้น่ารักมาก ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆขอรับ :pig4:
-
กว่าจะอ่านหนังสือพได้
เพ้อ เจ้อ ไม่รุกี่รอบ อ้ายยยถ้วยฟู!!!!!!!!
-
สั้นเกิน :serius2:
รอตอนพิเศษ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่งเข้ามาอ่านค่ะ รวดเดียวจบเลย
สนุกมาก ๆ พี่ธันกับน้องถ้วยฟูน่ารักได้อีก
อ่านไปขำไป ชอบมาก ๆ คะ
มารอตอนพิเศษด้วยคน
-
จบซะแล้ว น่ารักไปไหมเนี่ยน้องถ้วยฟู
ถ้าไม่ห่วงเค้าก็ไม่ดุขนาดนี้หรอก
แหม๋ ดีออกมีแฟนแถมพ่อแบบนี้
รออ่านตอนพิเศษด้วยคน
-
ถ้วยฟู แม้ตอนจบน้องก็ยังได้อีกนะ เปลี่ยนความหวานเป็นฮากระจาย :z2:
(ตามจริงน่าจะ บอกว่าคนเขียนมากกว่านะที่เปลี่ยนจากหวานเป็นฮา อิอิอิ)
ตอนจบมันน่ารักรักดี ปวิน!!!! ไหว้ประตูห้องน้ำทำไม
อยากรู้จริงๆครับ แกจะไหว้ทำไม ฮาาาาาา :a5:
รอคอยตอนพิเศษครับ อยากอ่านอย่างแรง ขอบคุณคุณบัวนะครับ
สำหรับนิยายสนุกๆจะติดตามผลงานนะครับ :mc4:
-
หนีไม่รอดแล้วล่ะ ถ้วยฟูเอ๋ยยยยยยยยย
จงยอม(ติวหนังสือกับ)ไอ้พี่ธันซะดีๆ อุวะฮ่าๆ
ตลกยันตอนสุดท้ายจริงๆค่ะ :laugh:
รออ่านตอนพิเศษค๊าบบ
-
จบเร็วจัง
คิดถึงถ้วยฟู
รอตอนพิเศษนะ
:L2:
-
เพิ่งตามเข้ามาอ่านค่ะ ถ้วยฟูน่ารักมากกกก
แอบปลื้มกับความรักของคุณพี่ ธันวา แบบว่า
อยากอ่านเนื้อเรื่อง ในส่วนที่พี่ธันวาเป็นคนเล่า
บ้างจัง คงจะอบอุ่นน่าดูชม ฮู้วววว
-
:z3:ทำมายยยยยยย
จบแบบนี้อะ แต่บ้าสมเป็นถ้วยฟูดี o13
จารอตอนพิเศษนะค้า :mc4:
ขอแบบหวานๆได้มั้ยอ่า :-[
:bye2:
-
:man1:
-
เรื่องนี้ตลกมากอ่ะ อ่านทีไร ขำทุกทีเลยอ่ะ 555
ปล. ขอบคุณมากนะคะที่เขียนเรื่องน่ารัีกๆให้อ่านค่ะ :mc4:
ปล. 2 สุดท้ายน้องฟูก็รอดจากพี่ธัญ มาจนบทสุดท้ายนะคะ อิอิ
-
มานั่งรอตอนพิเศษจ่ะ
:กอด1:
-
อ่าาาาาาาา
จบแล้วหรอคะ
ยังติดใจอยู่เลย ไม่อยากให้จบเลยอ่า
แต่สุดท้ายพี่ธันก็ยังคงโหดปิดเรื่องอยู่ดี 5555
รออ่านตอนพิเศษค่า
-
o13 o13 o13
-
:man1:ถ้วยฟูน่ารักชนะเลิศ
-
:m20: :laugh: :pigha2:
น่ารักมาก
-
จบน่ารักมากเลยขอรับ
ตอนกลางๆเรื่องน้องฟูแอบซึนนะเนี่ย ครึๆๆๆ :impress3:
ชอบจังเลยขอรับ
-
ดีออกมีคนช่วยติวหนังสือด้วย ^^
-
รอเจ๊สั่งพิมพ์เรื่องนี้
ว่างๆจะแอบขอข่าวกะนาบู ว่าเรื่องนี้จะวางเมื่อไร หุหุ (หวังว่าภายในปีนี้นะ-"-)
จบสั้นเนาะ น่าจะยาวกว่านี้ แอบเสียดาย อยากให้เรื่องยาวๆ
งั้นขอตอนพิเศษเยอะๆแล้วกันนะ เป็นกำลังใจให้น้องบัวจ้า
-
ตอนพิเศษๆ :z2:
-
โอ๊ยเรื่องนี้จบจนได้ ตอนจบน่ารักมากเลย มาลงเรื่องใหม่ๆ แล้วก็ตอนพิเศษให้อ่านบ้างนะ รักคนเขียว รักพี่ธันว รักน้องวา
ใช่ไหมปวิน!!! :m20:
-
จบแล้วหรอ น้องถ้วยฟูยังมิโดนพี่ธันกดเรย :laugh: ขาดตอนสำคัญไปนะเนี่ย
หรือจะมีในตอนพิเศษจ๊ะน้องบัว :z1: หวังลึกๆนะเนี่ย
-
จบได้ไม่ผิดคอนเซ็ปรั่วๆ ฮาๆ งงๆ สมกับมีนายเอกชื่อน้องถ้วยฟูเลยค่ะ
น่ารักมาก
:pig4: น้องบัวค่า
รอตอนพิเศษนะคะ
-
ขอบคุณครับบ ,, :mc4:
-
หลังจากมาฮันนีมูนล่วงหน้าพี่ธันก็..... “ถ้วยฟู…มาอยู่ด้วยกันได้มั้ย” พี่ธันขอแต่งงานกันซะงั้น! :-[
สุดท้ายแล้วก็ยังทิ้งท้ายกันให้ฮาได้อีก พี่ธันกลัวว่าถ้วยฟูจะจบช้าแล้วไม่ได้แอ้มสักทีล่ะสิ :laugh:
แต่ฟูฟูนี่เป็นที่รักจริงๆนะ :-[ ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกัน ทั้งๆที่แทบไม่มีหวังยังจัดห้องหอ เอ๊ย! คอนโดเราสองไว้อย่างดีเลิศเลอจริงๆ (อิจฉาอ่ะ) :m11:
รอตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆๆ :z2:
(ขอให้มีพิเศษหลายๆตอน) ตัดจบกันแบบนี้ ถึงจะokแล้วแต่ไม่จุใจอ่ะ :o12:
-
โอ้ยๆๆๆ นายปวินนี่มันน่ารักจริงๆ เลย...
ติวให้น้องฟูแบบนี้พี่ธันท่าทางจะเครียด อย่างนี้ต้องเสิร์ฟขนมหวานๆ ซักหน่อย (จะให้ดีต้องขนมถ้วยฟูนะ อิอิ)
ก็แบบว่าขนมอื่นๆ ฝีมือน้องฟูพี่ธันก็กินไปเยอะแล้ว แต่ยังไม่เคยได้กินถ้วยฟูเลยนี่นา... :o8: กรี๊ดดด...
รอตอนพิเศษด้วยคน
-
เฮือก
จะหวานกับเค้าได้มั่งมั้ยคู่นี้อ่ะ
กัดกันจริงๆเลย
-
ตอนพิเศษ ๆ ๆๆๆๆๆๆๆ
:call: :call:
-
รักนี้…ลิ้นกับฟัน
ตอนพิเศษ
By : Dezair
……………………..
เวอร์จิ้นจ๊ะ
เวอร์จิ้นได้ยินพี่ถ้วยฟูมั้ย
ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายแล้วล่ะ ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน เวอร์จิ้นจะต้องไปแล้วนะ เดี๋ยวพี่ถ้วยฟูจะทำบุญอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลแถมถวายสังฆทานไปให้ พี่ถ้วยฟูขอโทษนะ ที่เราไม่อาจอยู่ด้วยกันจนวันตาย ระหว่างเวอร์จิ้นกับผู้ชายคนนั้น พี่ถ้วยฟูขอเห็นผู้ชายดีกว่าเวอร์จิ้นแล้วกัน
พี่ถ้วยฟูขอโทษ…พี่ถ้วยฟูเสียใจ ฮึก…
“ถ้วยฟู”
เฮือก! ทั้งผมทั้งน้องเวอร์จิ้นพากันสะดุ้งโดยพร้อมเพรียง…นี่แหละจ้ะ น้องเวอร์จิ้นที่รัก ไอ้หมอนี่แหละที่จะมาพรากน้องเวอร์จิ้นไปจากพี่ถ้วยฟู
“เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงดังมาจากอีกฟาก บอกให้รู้ว่าไอ้พี่ธันอัญเชิญตัวเองมาสิงหน้าประตูห้องน้ำแล้วเรียบร้อย
“ถ้วยฟู”
เสียงมันฟังดูร้อนรน แถมเคาะหนักๆบนประตูอีกต่างหาก ยิ่งทำเอาชวนหวั่นว่ามันจะพังประตูเข้ามาแล้วจะพบกับเรือนร่างอันแสนเย้ายวนของถ้วยฟูคนนี้
“มีไร แต่งตัวอยู่”
อุ๊! หลุดปาก! บอกมันไปแบบนั้น แล้วเกิดมันอยากดูผมตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าขึ้นมาจะทำไงวะ! โอ๊ย! ไอ้ถ้วยฟู พูดอะไรออกไป!!
“นึกว่าเป็นอะไรซะอีก เห็นเข้าไปนาน”
น้ำเสียงลดระดับความห่วงใยลง ให้ผมถอนหายใจอีกเฮือก
…กูแค่เข้ามาอาบน้ำ แถมสั่งลาน้องเวอร์จิ้นของกู มันก็ต้องนานเป็นธรรมดา
ผมเปิดประตูออกหลังจากแต่งตัวสวมชุดนอนเรียบร้อย วันนี้เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เรียนจบที่ผมมาค้างคอนโดแห่งนี้ ตามคำชวนของมัน เพราะพรุ่งนี้ไอ้คุณพี่ธันนัดแบบแกมสั่งว่าให้ไปทำบุญซะบ้าง ทั้งเรียนทั้งสอบจนจบออกมาได้ ใช้บุญไปมากแค่ไหนแล้ว (ดู๊! ดูมันเถอะครับ ใครว่าถ้วยฟูสอบผ่านเพราะบุญหนาวะ!)
แต่ความจริงน่ะ ผมรู้หรอกครับ ไอ้พี่ธันเอาเรื่องวัดเรื่องวามาเป็นข้ออ้าง โด่! อยากกอดอยากหอมน้องถ้วยฟูคนนี้ล่ะสิ!!
“มานอนสิ ถ้วยฟู”
ไอ้คุณแฟนหันไปวางหนังสือในมือลงบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะปิดสวิตซ์โคมไฟที่ตั้งอยู่ใกล้กัน จากนั้นก็ไถตัวลงนอน แล้วหลับตา
…เอ่อ…หลับตา…
…เฮ้ย!! หลับตาแล้วเรอะ!! ไม่ปล้ำน้องถ้วยฟูเหรอฟะ!!...
“ถ้วยฟู พรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้านะ” มันลืมตาขึ้นมาบอก แล้วหลับตาต่อ
…แค่นี้!! ถามจริง! นี่มึงชวนกูมานอนคอนโดเพราะพรุ่งนี้ต้องทำบุญแค่นี้เหรอวะ!! เฮ้ย!! กูบอกลาน้องเวอร์จิ้นของกูแล้วนะ!
สถานการณ์ไม่เข้าข่ายเสียตัวอย่างที่หวัง เอ้ย! อย่างที่คิด ทำเอาหน้าแตกเงียบๆล่ะครับ ไอ้ผมรึ อุตส่าห์คิดว่าวันนี้มันอยากจะรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว ที่ไหนได้ ดันชวนผมมานอน แบบนอนเฉยๆ นอนเฉยๆอ่ะ!!
โว้ย! หงุดหงิด!! ถึงจะอาลัยอาวรณ์เวอร์จิ้น แต่บางทีผมก็อยากจ้ำจี้กับมันเหมือนกันแหละ มีแฟนแต่ไม่ได้ทำอะไรกัน ต้องอาศัยน้องอุ้งมือตัวเองมันก็เบื่อเป็นนะเว้ย! แล้วอย่างงี้กูจะมีแฟนทำแป๊ะอะไร! เอาไว้มองหน้ากันอย่างเดียวรึไง!!
หงุดหงิดครับ หงุดหงิด ไม่คิดว่าตัวเองจะมีแฟนดีเลิศประเสริฐศรีขนาดนี้ ได้แต่ทรุดตัวลงนอนแล้วพลิกตัวตะแครงหันหลังให้มันทันที คบกันเป็นแฟนมาตั้งสองปี แต่ไปได้มากแค่จูบ หรือนี่มันคิดจะเอาผมบูชาจริงๆ อีกหน่อยมันคงจะเอาผมเลี่ยมทองห้อยไว้กับคอด้วยล่ะมั้ง!!!
หันมองไอ้คนยังหลับแล้วหมั่นไส้มันชะมัด มึงจะบำเพ็ญตบะให้ได้โล่คนดีศรีสังคมไปเลยมั้ย ฮ่วย! ขอฟาดสักทีเหอะวะ!!
--ปึ้ก--
ผมตวัดแขนไปตีที่ท้องมัน ทำเนียนว่าพลิกตัวและละเมอดิ้น ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาแม้แต่เสียงร้องโอย เมื่อกี้ก็ฟาดไปแรงอยู่นะ หรือซิคแพ็คของมึงช่วยลดแรงกระแทก งั้นเอาอีกสักทีก็ได้!
--ปึ้ก--
อีกแขนตวัดไปตีเข้าที่ท้องมันอีก คราวนี้ผมกะน้ำหนักให้แรงกว่าเดิมนิดหน่อย พลิกตัวหันเข้าหามันแล้วหรี่ตามองเล็กน้อยดูปฏิกิริยารีแอ็คชั่น แต่ไอ้พี่ธันก็ยังนิ่ง
…ได้มึง…ยังนิ่งใช่มั้ย งั้นเอาขากูอีกสักข้างแล้วกันนะ!...
แต่ยังครับยัง…
ยังไม่ได้ทำ ไม่ใช่เพราะว่าผมคิดได้กะทันหันหรอกนะ ว่ามันคือคนรักไม่ใช่กระสอบทราย แต่เพราะไอ้คนที่มันนอนนิ่งมาตั้งแต่แรก ดันพลิกตัวขึ้นมาทับผมทั้งตัวต่างหาก!
…ม…มาได้ไงวะ!...
“กวนพี่เหรอ ถ้วยฟู” มันปีนขึ้นมาคร่อมผม แล้วถาม หน้าตาไม่มีแววง่วงเลยแม้แต่นิดเดียว …นี่หรือว่า เมื่อกี้มึงแกล้งหลับ?...
“เปล่านี่” ยอมรับกันตรงๆก็ไม่ใช่กูแล้วล่ะครับ ไอ้คุณแฟน
“แล้วเมื่อกี้ทำอะไร” มันถามยิ้มๆ เหมือนไม่ได้ต้องการจะเอาคำตอบ แน่ล่ะ! ถ้ามันจะเอาคำตอบ มันไม่ไต่มือเข้ามาในเสื้อผมหรอก!!
“ก็…พลิกตัว…” และตอนนี้กูก็จะดิ้นทั้งตัวให้มึงเอามือออกไป อึ๋ย! มือมันลูบอยู่ตรงสีข้างเนี่ย จั๊กกะเดี๋ยมว่ะ!
ไอ้พี่ธันก้มลงมาใกล้ โคมไฟที่โต๊ะข้างเตียงฝั่งผมยังเปิดอยู่ เลยเปิดเผยความจริงที่ว่า สิ่งที่น่ากลัวยิ่งว่าสายตาดุๆของไอ้พี่ธัน ก็คือรอยยิ้มหื่นๆของมันนี่แหละครับ
“พี่อยากให้ถ้วยฟูนอนสบายๆ แต่นี่ถ้วยฟูกวนพี่เอง…”
ปากมันแนบลงมากับแก้มผม ก่อนจะไซ้ลงมาที่คอ แล้วจากนั้นก็…
…เอ่อ…กล้องแพนไปที่โคมไฟครับ
แล้วเราเจอกันพรุ่งนี้เช้าตอนพระอาทิตย์ขึ้นเลยแล้วกัน ท่านผู้อ่าน
……………………….
เมื่อวานนี้
ผมตัดสินใจชวนเขาไปทำบุญด้วยกัน เราไม่ค่อยได้ทำอะไรแบบนี้บ่อยหนัก เป็นเพราะทั้งผมทั้งเขาต่างมีชีวิตเป็นของตัวเอง เขาเรียน ส่วนผมต้องทำงาน ทันทีที่เขาเรียนจบ สิ่งแรกที่ผมนึกถึงคือการทำบุญร่วมกัน ถึงตอนแรกเขาจะอิดออดไม่ยอมไปด้วย แถมหัวเราะเสียยกใหญ่ แต่สุดท้ายเขาก็ยอมไป แถมคืนนี้ยังมาค้างกับผมตามคำชวน ดูจากสีหน้าเขาแล้วเหมือนจะไม่คิดอะไร
แต่เขาไม่รู้…
ว่าผมทำใจยากมากแค่ไหนกับการนอนเฉย เหมือนเขาไม่มีตัวตน
แต่เขาไม่รู้…
ว่าผมทำใจยากมากแค่ไหนกับการไม่หันไปลากเขาเข้ามากอด
เพราะรัก เพราะอยากให้พร้อม เลยพยายามทำใจ แต่ผมไม่คิดมาก่อน ว่าเขาเอง ก็ต้องการให้ความรักของเราก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง
--ปึ้ก--
ครั้งที่หนึ่งยังพอทำใจ ถึงมือที่ฟาดลงกับท้องผมจะไม่หยุดอยู่แค่การวางเอาไว้ เพราะมันเริ่มไล้เบาๆก็เถอะ
--ปึ้ก--
ครั้งที่สองตามมา และนั่น มือมันไม่หยุดอยู่กับที่อีกแล้ว ผมคิดว่าครั้งต่อไปเขาคงเล่นขา เพราะอย่างนั้นก็เลยตัดสินใจพลิกตัวขึ้นไปนอนคร่อมเขาเอาไว้
แล้วจากนั้นก็…
“พ…พี่…พี่ธัน”
เสียงเขาสั่น ตอนที่ผมซุกหน้าอยู่กับซอกคอขาวหอมกรุ่นด้วยกลิ่นสบู่ขวดเดียวกับที่ผมใช้ ผิวเขาเรียบลื่น ไม่นิ่มหยุ่นอย่างผู้หญิงแต่มันมีกล้ามเนื้ออย่างที่พอสัมผัสแล้ว ให้ความรู้สึกถึงร่างกายที่ออกกำลังกายเป็นประจำ ถ้วยฟูชอบเล่นกีฬา ชอบวิ่งกลางแจ้ง แต่ทั้งอย่างนั้นเขากลับไม่ดำ มันเป็นผิวสีน้ำตาลอ่อนๆอมชมพูที่น่าหลงใหลเอามากๆ
“อ๊ะ…”
ผมไล้มือข้างหนึ่งเข้าไปใต้เสื้อนอนตัวโคร่งของเขาอย่างใจร้อน ในขณะที่อีกมือปลดกระดุมหน้าออกจนหมด แล้วจึงปัดเสื้อให้พ้นทาง จากนั้นก็แนบหน้าลงไซ้แผ่นอกแบนราบนั่นอย่างที่คิดอยากทำมาตลอด
“อื้อ…” เสียงเขาสั่นพร่า แต่ทั้งอย่างนั้นก็แอ่นอกจนหลังแทบไม่ติดเตียง ส่งยอดอกเม็ดเล็กข้างหนึ่งเข้าปากผม ส่วนอีกข้าง กำลังถูกบดขยี้ด้วยปลายนิ้ว ร่างกายของเขาร้อนผ่าว บิดสะโพกไปมาอยู่ไม่สุข ผมลากริมฝีปากลงต่ำไปยังหน้าท้อง จูบเบาๆตรงแอ่งสะดือ ยิ่งทำให้เขาครางเครือ พร้อมกับคำว่าไม่ แต่ทั้งอย่างนั้น สองมือเล็กๆกลับไม่ผลักไส มันกำจิกผ้าปูนอนแน่น ให้ผมยิ่งย่ามใจ ไซ้หน้าลงต่ำกว่านั้น ไปยังส่วนที่ปกปิดเอาไว้ใต้กางเกงนอน
“พ…พี่ธัน…อื้อ…” ผมชอบเวลาเขาเรียกผมว่า ‘พี่ธัน’ ฟังแล้วให้ความรู้สึกว่าเขาเป็นเด็กตัวน้อยๆ ที่อยากให้ผมรักและเอ็นดู
“หือ…” ผมเงยหน้าขานรับ แต่สองมือยังลูบไล้อยู่กับบั้นเอวเล็ก ลงมายังสะโพกกลมที่ยังมีเนื้อผ้าขวางกั้น กางเกงนอนของถ้วยฟูเป็นผ้าเนื้อนิ่มใส่สบาย นอกจากนั้นมันยังบางเบาและทำให้บางส่วนที่เริ่มโป่งพองปรากฏแก่สายตาผม
“มัน…ซี้ด…”
เขาหลับตาปี๋ เมื่อผมจูบเบาๆเข้ากับบางส่วนที่โดดเด่น ใบหน้าของถ้วยฟูแดงก่ำ แววตาตื่นตระหนก แต่ทั้งอย่างนั้นกลับเต็มไปด้วยความต้องการ ผมเลื่อนตัวขึ้นไปจูบเขา เล็มไล้กลีบปากนิ่มๆนั่น ในขณะที่สองมือเริ่มปลดกางเกงของเขาลง แล้วสัมผัสเข้ากับบางส่วนที่ตื่นตัว
“อ๊ะ…เย็น…อื้อ…” เขาร้อง แล้วเบี่ยงสะโพกหนี แต่เมื่อผมกระชับมือเบาๆ เขาก็ได้แต่ครางเสียงอ่อน แล้วส่ายสะโพกไปมาตอบรับสัมผัสจากมือผมที่ค่อยๆรูดรั้งขึ้นลงช้าๆจนเริ่มชื้นฉ่ำ ผมถอยออกมาลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะดึงกางเกงนอนของเขาออกทางปลายเท้า ตอนนี้ร่างกายของถ้วยฟูมีเหลือแค่เสื้อนอนตัวเดียว แต่ทั้งอย่างนั้นมันก็ถูกดึงรั้งจนเปิดแผ่นอกทั้งหมดให้ผมก้มลงไปครอบครองด้วยริมฝีปากได้อย่างสะดวก
“พ…พี่ธัน…อื้อ…อ๊ะ…” มือเขาข้างหนึ่งกดศีรษะของผมเอาไว้ บอกให้รู้ว่าอารมณ์กำลังพุ่งสูงมากแค่ไหน เมื่อผมจงใจละเลยส่วนล่างที่โป่งพองและชื้นแฉะ แล้วไล้ปลายนิ้วเข้าไปยังส่วนที่อยู่ด้านหลังซึ่งถูกปิดบังด้วยเนินเนื้อนิ่ม ค่อยๆสอดปลายนิ้วผ่านรอยแยกของก้อนเนื้อกลมสองข้างเข้าไปแตะมันเบาๆ เพียงแค่นั้นถ้วยฟูก็สะดุ้งเฮือก กระดกสะโพกลอยจากเตียงด้วยความตกใจ
“ม…ไม่…อื้อ” เสียงห้ามของเขาหยุดแค่นั้น เมื่อผมเลื่อนตัวขึ้นไปจูบ มาถึงขั้นนี้แล้ว จะให้หยุดทุกอย่าง ผมคงทำไม่ได้ ถึงจะใจร้าย ถึงจะดูเหมือนผู้ใหญ่รังแกเด็ก แต่เด็กไม่ใช่เหรอ ที่ยั่วผู้ใหญ่อย่างผมมาตั้งแต่แรก
“ชูว์…คนดี ไม่เป็นไร” ผมกระซิบบอกบนริมฝีปากของเขา กดนิ้วลงสร้างความคุ้นเคยให้กับบางส่วนที่ไม่คุ้นชิน ถ้วยฟูยังดูตื่นกลัว เขาสั่นน้อยๆ ให้ผมคอยจูบซับประโลมอารมณ์ มือหนึ่งบดคลึงกับยอดอก ดูเหมือนนี่จะเป็นส่วนที่ไวต่อความรู้สึกของเขา อีกมือทำความคุ้นเคยให้กับช่องทางด้านหลัง ที่เริ่มชื้นทีละน้อย แต่ทั้งอย่างนั้นมันก็ยังคับแคบ ผมจูบเขาเบาๆ ก่อนจะลุกจากเตียงไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเจลหล่อลื่นที่ซื้อเตรียมไว้นานแล้ว
“อ๊ะ อ๊า” เสียงครางดังขึ้น ให้ผมต้องหันไปมอง ก่อนจะรีบถลากลับขึ้นเตียงเมื่อพบว่าคนที่ผมปล่อยทิ้งเอาไว้กำลังใช้สองมือโอบประคองแก่นกายตัวเองเพื่อชักพาให้ถึงฝั่ง
“อย่าใจร้อน ถ้วยฟู”
ผมบอกเขา ชโลมเจลกับนิ้วตัวเอง ก่อนจะดันมันเข้าสู่ช่องทางเล็กแคบช้าๆ
“อื้อ” ถ้วยฟูคงอึดอัด เขาขมวดคิ้วแน่น จนผมต้องคอยจูบเบาๆให้เขาผ่อนคลาย เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า แต่ทั้งอย่างนั้นเราสองคนกลับจูบกันซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้จักอิ่มในขณะที่ปลายนิ้วผมเริ่มเพิ่มจำนวนภายในช่องทางเล็กที่กำลังขยับขยาย จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม และในที่สุดแล้ว จากนิ้ว ก็ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นร่างกายของผมเอง
“พี่…พี่ธัน…” เขาคงรู้ ว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไง ผมรั้งกางเกงลง ให้แก่นกายที่คับพองเต็มที่ได้สัมผัสเข้ากับปากทางที่ชุ่มฉ่ำด้วยเจลหล่อลื่น
“อื้อ!” มันร้อน ทั้งของผมและปากทางของเขา ผมดันเบาๆ รับรู้ถึงการตอบรับจากอีกฝ่าย มันขยับเคลื่อนเข้าไปภายในช้าๆ เราสองคนต่างกลั้นลมหายใจ มันอึดอัด คับแน่น และร้อนรุ่ม แต่กลับให้ความรู้สึกว่ากำลังเติมเต็มกันและกัน
“พ…พี่ธัน…อื้อ เข้ามาเถอะ ไม่ไหวแล้ว…” เขาบอกพลางหอบ เหงื่อซึมตามไรผม และปลายจมูก ถ้วยฟูหน้าแดงก่ำ ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ก่อนจะดันกายเข้าจนสุด รับรู้ถึงอาการเหยียดเกร็งของร่างในอ้อมแขน แล้วได้แต่พยายามประคองลมหายใจให้คงที่ ระงับอาการร้อนรุ่มของตัวเองที่อยากขยับเข้าแนบชิดมากกว่านี้
“อื้อ…ธัน…อื้อ…” ถ้วยฟูกำลังทรมาน เขาบิดเร้าอยู่ในอ้อมแขนของผม ยิ่งทำให้เราสัมผัสกันมากขึ้น บางส่วนของผมที่ฝังตัวอยู่ภายในร่างกายของเขาขยับเคลื่อนไปมาเบาๆ ให้ร่างเล็กๆต้องครางเครือด้วยความต้องการ เขาจูบเบาๆบนหูผม
“ขยับสักที อ๊ะ…มัน…อื้ม…” เขาหลับตาครางเสียงสั่น เมื่อผมดันกายที่เข้าจนสุดแล้วให้ยิ่งแนบสนิทเข้าไปอีก ก่อนจะดึงออกมาแล้วดันกลับเข้าไปซ้ำอีกครั้ง และอีกครั้ง จากช้ากลายเป็นเร็วในชั่วเวลาไม่ถึงนาที ร่างกายเราสองคนเชื่อมกัน ริมฝีปากคลอเคลียกันไม่ห่าง อ้อมกอดยังกระชับแน่น เนิ่นนานจนทนแทบไม่ไหว ผมจูบเขาเบาๆบนหน้าผาก ทั้งที่เบื้องล่างกำลังกระแทกกระทั้นให้สมกับที่รอคอยมานาน เขาเองก็หยัดกายรับ ตอบรับทั้งตัวตนของผมและจูบของผม เราครางเรียกชื่อกันซ้ำ ๆ จูบกันซ้ำ ๆ ในขณะที่เวลาเลื่อนผ่านไปช้าๆ พร้อมกับความรักที่มอบให้กันไม่หมดสิ้นในค่ำคืนนี้
………………………
แสงแดดสาดส่องเข้ามาทางรอยแยกของผ้าม่าน กล้องแพนกลับมาที่เตียง
และ…
อะฮ้า! ไม่เจอผมหรอกครับท่านผู้อ่านที่รัก!
ผมลุกแต่เช้าครับ ไม่กล้าอ้อยอิ่งบนเตียง ประเดี๋ยวสุดที่รักนามว่าธันวาตื่นขึ้นมาแล้วจะมาขอ มอร์นิ่งคิส และมอร์นิ่ง เอิ่ม…มากกว่าคิส ก็กลัวจะอดใจไม่ไหว เอ้ย กลัวจะต้านทานแรงโน้มถ่วงของเตียงไม่ไหว เดี๋ยวก็ตามน้ำแบบเมื่อคืนอีก
รีบลุกมาอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันเข้าครัว เดินโขยกเขยกกันเลยทีเดียว โลกนี้มันไม่ยุติธรรมอย่างใหญ่หลวงครับ ท่านผู้อ่าน นอกจากจะมีคนรวยโคตร และจนติดดินแล้ว ยังมีคนที่ ‘ใหญ่’ เว่อร์ และคนที่…อ่า ระดับนอร์มอลอยู่ด้วย แล้วทำไม๊ ทำไม ไอ้คน ‘ใหญ่’ เว่อร์มันต้องเป็น ‘รุก’ ฟะ! ตามตรรกะแล้ว เราควรจะให้คนที่ ‘เล็ก’ กว่า เป็นฝ่าย ‘รุก’ จริงมั้ยครับ เพราะอะไรๆมันจะได้เข้าพอดี
เอ่อ…นี่ผมเล่าอะไรแต่เช้าเนี่ย!!
เอาเถอะครับ เรื่องที่มันแล้วก็แล้วกันไป ตอนนี้ผมกำลังทำข้าวต้มอยู่ เป็นข้าวต้มปลาครับ โดยส่วนตัวแล้ว ผมไม่ชอบกินปลา เพราะก้างมันเยอะ กินๆไปต้องมาคอยคายก้างนี่ ไม่อร่อยปาก แต่ถ้าเป็นพวกเนื้อปลาเป็นชิ้นๆมาแล้วล่ะก็ อย่างนี้ค่อยโอ.เค.หน่อย
“ทำไมตื่นเร็ว” อุ้ย! แล้วมึงล่ะ ทำไมตื่นเร็ว
ผมหันกลับไปมอง ไอ้พี่ธันคงจะล้างหน้าล้างตาแล้ว เพราะหน้าใสปิ๊งหล่อสะท้านใจเช่นเคย แต่มันก็ยังสวมแค่กางเกงนอนตัวเดียว โชว์แผ่นอกหนาปึ้ก แถมมีรอยข่วนด้วย
อะฮิ้ว! กูนี่ก็ร้อนแรงใช้ได้!!
“ทำข้าวต้มเหรอ ให้พี่ช่วยมั้ย”
มันเข้ามายืนข้างๆ แล้ววางมือแหมะลงกับเอวผม
อ้าวเฮ้ย! นี่มึงจะช่วยอะไรไม่ทราบ!
“ช่วยไปนั่งรอดีกว่า จะเสร็จแล้ว…เฮ้ย!”
หันกลับมาดูข้าวต้มในหม้อ ปรากฏว่าโดนไอ้คนที่มายืนข้างๆเมื่อกี้ ดันขยับมาประกบซ้อนหลังซะงั้น แถมมันยัง…อ่า…แนบ ‘อันนั้น’ ลงกับก้นผมด้วย
โอ้ว! แม่เจ้า! ไอ้หมอนี่มันบ้ากามชัดๆ!
“ตกใจอะไร” มันถามเคลียอยู่ข้างหู ให้ผมกลืนน้ำลายเอื้อก
…ก็ตกใจช้างน้อยของมึงน่ะสิ! ตกมันแต่เช้าเลยเหรอวะ!!...
“ป…เปล่า ถอยดิ ข้าวต้มเสร็จแล้ว” ไอ้พี่ธันยอมล่าถอยแต่โดยดี ผมเลยจัดแจงเทข้าวต้มลงถ้วย แล้วให้มันเป็นคนยกไปวางบนโต๊ะอาหาร เราสองคนนั่งทานกันเงียบๆ ไม่มีใครแหล่มเรื่องเมื่อคืนอะไรใดๆทั้งสิ้น กินกันเรียบร้อย ผมก็ยกจานชามไปล้างในอ่างล้างจาน
…เอ๊ะ!...
ทำไมแลดูกิจกรรมของกูเป็น ‘แม่บ้าน’ ขนาดนี้วะ ตื่นเช้ามา ทำกับข้าว ล้างจาน แล้วถ้าไอ้พี่ธันไปทำงาน ผมก็คงต้องออกไปส่งหน้าประตูพร้อมบอกว่า ‘รีบกลับนะจ๊ะ ดาร์ลิ่ง’ อย่างงี้ด้วยมั้ยเนี่ย!
“ถ้วยฟู…” ชักอยากให้มันไปทำงานวันนี้ซะแล้ว เพราะไอ้พี่ธันดันไสตัวเองมาช่วยผมล้างจาน แถมไม่ล้างอย่างเดียว มันมายืนกระแซะผมอีก อย่างงี้เห็นทีคงต้องมีเรื่องแจ้งให้ทราบ
“ถ้าจะทำอีก ครั้งนี้ฉันขออยู่บน” ผมก้มหน้าก้มตาพูด อายนะครับ เป็นหนุ่มน้อยรูปงามมารยาทดีก็งี้ เรื่องแบบนี้กระดากปาก
แต่ดูเหมือนจะมีผมคนเดียวที่กระดากปาก เพราะมีคนบางประเภทมันไม่กระดากหู แถมดูดี๊ด๊าเป็นพิเศษเมื่อได้ยินผมเรียกร้องแบบนั้น ไอ้พี่ธันวางมือจากการล้างจานทันที แถมเปิดก๊อกดึงมือผมไปล้างฟองออก จากนั้นก็จัดแจงลากผมไปที่โซฟา ตัวมันนั่งลง ดึงผมลงนั่งคร่อมตักหันหน้าเข้าหากัน
อู้ว์! ก้นกูกับช้างน้อยตกมันของมึงอยู่ตรงกันพอดีเด๊ะเลยนะ!
“ถ้วยฟูอยากอยู่ข้างบนใช่มั้ย”
มันกระซิบถามกับริมฝีปากของผม หลังจากจูบไปแล้วหนึ่งที มือมันสองข้างก็อยู่ไม่สุข ลูบอยู่แต่ก้นผม แถมไม่ลูบอย่างเดียว มันยัง…อ่า นั่นแหละ ล้วงเข้าไปทางขากางเกง จนไปขย้ำเนื้อข้างในจนได้
“อ๊ะ!” เอ่อ…นี่เสียงครางกูเหรอ ทำไมกูครางได้แต๋วอย่างงี้วะ
“พี่จะให้ถ้วยฟูอยู่ข้างบน”
ดูเหมือนมึงจะเข้าใจกูผิดนะไอ้พี่ธัน ข้างบนของกูหมายถึงได้เป็นฝ่ายจิ้มมึงบ้าง ไม่ใช่อยู่ข้างบนแค่ตำแหน่ง แต่สถานะเป็นฝ่ายรับเหมือนเดิม!!
“ม…ไม่…อื้อ…อ๊า…”
จะบอกมันว่า ‘มึงเข้าใจผิด’ ก็ไม่ทันแล้วครับ เพราะมือมันที่ล้วงควักเข้าไปในกางเกงผมเนี่ย เริ่มปฏิบัติการจน…จน…
อ่า…จนกล้องต้องแพนไปที่พรมแทนแล้วครับ ตอนนี้ที่โซฟา ‘สั่น’ มากจนอาจทำให้ภาพเบลอได้ แฮะแฮะ…
เอ๊ะ…แล้วเรื่องที่จะไปทำบุญวันนี้?...อ๊ะ…อื้อ…
“ถ้วยฟู ข้างในร้อนมากเลย” เสียงไอ้พี่ธันครางกระเส่าอยู่ข้างหู
…ส่วนเรื่องทำบุญ…อื้อ…มัน…
“ถ้วยฟู กดสะโพกลงมาอีก” มือไอ้พี่ธันบีบเฟ้นต้นขาผมจนร้อน
…ส่วนเรื่องทำบุญ…อ๊ะ…
“ถ้วยฟู ใช่ อย่างนั้น เด็กดี อ่า…ไปพร้อมกับเลยนะ” และ…อ่า อะไรบางอย่างของไอ้พี่ธันกระแทกเข้ามาในตัวผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
…ส่วนเรื่องทำบุญ…ก็ อ้า…
“ถ้วยฟู…ไปที่เตียงกันนะ”
ไอ้คุณแฟนลุกขึ้นยืนโดยมีผมติดไปกับมันด้วย สองขาผมยังแนบอยู่ข้างเอวมัน และส่วนนั้นกับส่วนนี้ของผมกับมันก็ยังเชื่อมกันแบบสนิ๊ท สนิท
สงสัยเรื่องที่จะไปทำบุญคงต้องยกยอดเป็นพรุ่งนี้แล้วล่ะครับ
“ไม่เอาที่เตียง…” ผมกอดคอมันแล้วบอกเบาๆ ไม่มีแรงจะพูดแล้ว แค่หอบยังเหนื่อยเลย
“เตียงเลอะจะตาย…” มีแต่คราบนั้นคราบนี้เต็มไปหมด
“…ไปที่อ่างอาบน้ำดิ” ว่าแล้วก็เสนอแนะเสียหน่อย ประเดี๋ยวจะมัวแต่หาโลเกชั่นแล้วอารมณ์ค้างเติ่งกันพอดี
เอ่อ…นี่ผมไม่ได้ยั่วมันนะครับ ไม่ได้ชี้โพรงให้กระรอกด้วย แค่…ก็…ก็…ก็ที่อ่างอาบน้ำมันไม่ยังไม่เลอะ อ่า…แถมทำความสะอาดง่ายด้วยนะ งุงิ งุงิ ผมไม่ได้ยั่วจริงๆนะครับ แต่แบบว่า แบบว่า…อ่า…
ช่วงฮันนีมูนก็เงี้ยยยยยยยยยยย เข้าใจกันหน่อยนะครับท่านผู้อ่าน!
FIN
…………………
FIN
…………………
จบลงด้วยดี ขอบคุณมากๆที่ติดตามมาถึงตอนนี้นะคะ ทั้งๆที่มาลงได้แค่อาทิตย์ละครั้งเท่านั้นเอง ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณทุกการอ่าน ขอบคุณทุกความคิดถึงนะคะ
ถ้ามีโอกาสได้แต่นิยายอีก ก็จะเอามาลงที่นี่ ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ :o8: สำหรับวันข้างหน้า ฮ่าฮ่า
ส่วนเรื่องถ้วยฟูแบบรวมเล่ม ตอนนี้กำลังอยู่ในระหว่างดำเนินการ สามารถติดตามได้ที่บล็อกของบัวนะคะ http://dezair.blog124.fc2.com/ (http://dezair.blog124.fc2.com/)หรือที่กระทู้เรื่องถ้วยฟูนี่แหละค่ะ เดี๋ยวบัวจะเข้ามาแจ้งเอาไว้ เมื่อถึงเวลานะ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
Dezair ค่ะ :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m3: :m11:
อย่าลืมมาแจ้งนะคะ ไอจะรอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เอาแน่นอนค่ะ o13
Ps.มีตอนพิเศษเพิ่มอีกได้ม๊าาาา ชอบเรื่องนี้มากมายอ่า ต่อไปต้องคิดถึงถ้วยฟูมากมายแน่เลย อยากให้มีตอนพิเศษเยอะๆ :m13:
Ps2.ขอบคุณบัวที่แต่งเรื่องน่ารักๆให้อ่านกันค่ะ มีผลงานต่อไปอีกไวๆนะ เป็นกำลังใจให้จ๊ะ :กอด1: :จุ๊บๆ: :L2:
-
อ่า .... ชอบครับ :oo1: :pighaun:
-
เขาได้กันแล้วล่ะ :-[
ยิฮิ้ววววว :haun4:
-
จองๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(เล่นๆ) กร๊ากกกกกกก :laugh:
แต่ถ้าโปรเจ็คเป็นจริงขึ้นมาก็อยากได้ครับ o13
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
น่ารักที่สุด อรั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สองปีที่คบกันมา สี่ปีที่รอคอยนะพี่ธันนะ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก :impress2:
-
ถ้วยฟูน่ารักอ่าน่ารักแบบโคตรๆ ยังคงความฮาเหมือนเดิม
พี่ธันก็นะ...ก็รอมานานนี่เนอะอิอิ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆครับ :pig4:
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:คิดถุึงนะ
-
ชอบมากมาย
น่ารักดีครับ
:-[ :-[ :-[
-
น้องฟูจะฮาไปไหนเนี่ย..ตั้งแต่ไปยืนสั่งลาน้องจิ้นในห้องน้ำแล้ว และในที่สุดสิ่งที่ถ้วยฟูหวังก็สำเร็จลุล่วง กร๊ากกกกก :laugh:
-
:z3 :z3: :z3: ไมจบเร็วจังเลย :z3: :z3: :z3:
-
:-[
ฟูก็ยังน่ารักและฮาเหมือนเดิม
-
ฉาก Make Love ยังจะเอาฮาอีกหรอค่ะ ถ้วยฟู :m20:
พี่ธันอ่ะ หล่อ รวย เนี๊ยบ ฉลาด มาดดี แต่ก็หื่นใช่เล่นนะค่ะเนี่ย :o8:
-
อ๊าคคค
ถ้วยฟูออนท๊อป
แหม้ ๆ ๆ NC พี่ธันเนี้ยนะ
ลื่นไหลมากเลยยยย
-
:jul1: :haun4:
-
confirmmmmm ว่าจองหนึ่งเล่มจ้า
น่ารักมากๆๆเลยอ่ะ ชอบจ้า ทั้งถ้วยฟูจอมแอ๊บ ทั้งพี่ธันสุดเท่ห์
-
อ่านแล้วตัวสั่นระริกระรี้จนอยากจะ (>/[]\<)
ถ้วยฟูเป็นปู้ใหญ่แล้วนะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ :-[
ยินดีกับพี่ธันด้วย สมหวังซะที แถมพอสมหวังก็ได้ของแถมชุดใหญ่อีกต่างหาก ถ้วยฟูเวอร์ชั่นของคาวที่ร้อนแรง! :o8:
-
น่าร๊ากกกกก :o8:
จะน่ารักไปไหนเค๊อะคู่นี้...
ภาษาที่เขียน เยี่ยมเลยค่ะ ให้อารมณืวาบหวาม น่ารักๆ ไม่ติดเรท... บรรยายสวยค่ะ ชอบ... o13
-
กรี๊ดดดดดดดด หวานๆ และหวาน
ถ้วยฟูเรียนรู้เร็วมาก ครั้งแรกก็ยั่วเค้าก่อน ครั้งสองก็ออนท็อป ครั้งต่อไปจะเป็นไงเนี่ย :-[
พี่ธันตาถึงมาก มีแฟนแบบนี้ใครก็อิจฉา เอ.... หรือกลับกัน ต้องอิจฉาถ้วยฟู เพราะพี่ธันก็หื่นช่ายย่อย :haun4:
-
:laugh: น้องเอ้ย ย ย ฉกที่รอคอยย >[ ]<
ถ้วยฟู ชีแรงมากกก !! >.,< กร๊ากกกกกกกก ๆๆ ๆๆ ๆ :laugh:
ชอบค่ะ ชอบมาก >< น้องถ้วยฟูไม่มีอิดออด -.,- เทอมันน่ารักจริง ๆๆ เครี๊ยก ๆๆ=.,=~
-
น้องถ้วยฟูน่ารักที่สุดครับ
แต่เสียดายจังจบซะแล้ว น่าจะยืดหน่อยนะครับ 555
-
:laugh: เรียบร้อยโรงเรียนพี่ธัน
รอรวมเล่มครับ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักตั้งแต่ต้นยันจบเลยเรื่องนี้ :m1:
เสียใจจังที่ต้องลาจากน้องถ้วยฟูกะพี่ธันแล้ว :sad11:
ฉบับรวมเล่มขอตอนพิเศษเพิ่มอีกได้มั้ยคะ :impress2:
-
จบแล้วววว :sad4:
ชอบพี่ธันมากกกกกกกกกกกก
จะหาผู้ชายดีดีแบบนี้ไดที่ไหน
-
ทั้งเนื้อเรื่อง ตัวละคร และภาษาที่ใช้ในการเขียน o13
ถ้วยฟูน่ารักจิง ๆ ฮาได้ตั้งแต่ต้นจนตอนจบ
แสบได้ใจจิง ๆๆๆ
ขอบคุณไรเตอร์บัวที่เขียนนิยายน่ารัก ๆ ๆ
ให้รีดเดอร์ทั้งหลายอ่านอย่างมีความสุข :กอด1:
-
ถ้วยฟูเก่งมาก 55+
น่ารักจริงๆ พี่ธันนี่อดทนเว่อร์อ่า สุดยอดไปเลย o13
แต่ว่าสมกับที่รอคอยใช่ม๊า ถ้วยฟูอยู่บนด้วย :laugh:
ขอบคุณไรเตอร์ที่แต่งเรื่องน่ารักอย่างนี้ให้อ่านค่ะ น่ารักมากๆๆๆๆ >///<
-
ในที่สุดน้องถ้วยฟูของพี่ธันก็บอกลาเวอร์จิ้นได้สำเร็จ วะฮ่าฮ่า :laugh:
อยากอ่านสเปเรื่องนี้เรื่อยๆเลยค่ะ มันจบไวไป หรือชอบเกินไปก็ไม่รู้ :z1:
ชอบฉากออนท็อป เหมือนพี่ธันจะแกล้งไม่้เข้าใจความหมายที่ฟูสื่อ :pigha2:
รอรวมเล่มจร้า :L2:
-
:L2: :L2:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ถ้วยฟูซนอ่ะ น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ในที่เสร็จเวอร์จิ้นของน้องถ้วยฟูก็จากไปตลอดกาล เอิ๊กๆๆๆๆ
อยากได้อยู่บนก็สมใจแล้วใช่มั๊ย ถ้วยฟู :z1:
เรามนึกถึง ถ้าถ้วยฟูมาเล่าตอน :oo1: แทนพี่ธัน คงจะขำน่าดู ฮ่าๆๆ
หวังว่าคงจะได้ไปทำบุญกันนะ อย่าลืมเอาบุญมาฝากด้วยล่ะ
รอเรื่องใหม่ล่ะ
:กอด1:
-
:pig4:
ขอบคุณณณณณณณณณณณณณณณณณ
สำหรับนิยายดีๆนะคะ เราเคยติดตามผลงานของคุณบัวตอนที่เคยขอบ KATTUN อยู่ตอนนั้นก็ว่าชอบแล้วนะ
แต่พอคุณบัวมาแต่งนิยายขอบอกว่ายิ่งชอบบบบบบบบ
:-[
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เราจะซื้อเรื่องนี้แน่ๆค่ะ ^_________^
-
ถ้วยฟูน่ารักไม่เปลี่ยน คู่นี้น่าร๊ากกกก
รอเป็นเล่มๆอย่างจดจ่อสุดๆ
-
ลาก่อนนะ เวอร์จิ้นของน้องถ้วยฟู
เสร็จพี่ธันไปแล้ว หึหึหึ
แต่พี่ธันนี่ พอถึงตอนนั้นแล้ว
เปลี่ยนไปเป็นยคนละคนเลยนะ :laugh:
ถ้วยฟูก็ไม่ได้ยั๊วว ไม่ได้ยั่วพี่ธันเลย
ฮ่าๆ ,, พี่ธันไม่เริ่ม ฟูเสนอเอง อิอิ
+ แต้มที่ 61 จ้า ,,
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักนะบัว
จะติดตามเรื่องใหม่ๆนะจ๊ะ อิอิ*
-
พี่ธันนี่อดทนสุดยอดไปเลย.... o13
ถ้วยฟูก็น่ารักจริง ๆ...ฮาได้ใจตั้งแต่ต้นจนจบ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ นะคะ :pig4:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~~
ก็เด็กมันยั่ว จะทนและชักช้าอยู่ใย ~!!~ :haun4:
-
เป็นไปอย่างที่คาดหวัง เอ้ย ที่คิด จนได้นะถ้วยฟู
:laugh:
-
พี่ธันพอได้น้องถ้วยฟูแล้วหื่นขึ้นเลย ฮ่าๆ
น่ารักมากเลยค่ะ ถ้วยฟูแพนไปที่โคมไฟ
แต่พี่ธันมาเล่าฉากอะจึกแทน ดีมากๆ ฮ่าๆ
ขอบคุณบัวเช่นกันสำหรับเรื่องน่ารักๆและสนุกมากๆเรื่องนี้
รอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ
-
ไม่มี special พี่ธันบ้างเหรอคะ อยากรู้จริงๆ ว่าเอ๋อ ปากหมา อย่างถ้วยฟูเนี่ย พี่ธันไปหลงรักมาตั้งแต่ตอนไหน
-
น่ารักมากมายสำหรับ ถ้วยฟูกะพี่ธัน
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ ค่ะ
อ่านทีไร อารมณ์ดีทุกที
:L2: :pig4: :bye2:
-
น้องถ้วยฟูกับพี่ธันน่ารักมากมาย อยากให้มีตอนพิเศษอีก เป็นกำลังใจให้น้องบัวนะคะ :L2:
-
น้องถ้วยฟู อยากก็ม่ายบอก :z1:
-
พึ่งเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรก อ่านรวดเดียวจนจบเลยคับ ติดใจ :laugh: :laugh: :laugh:
ชอบมากถึงขนาดยอมเสียความบริสุทธิที่เก็บไว้มานาน มาเม้นให้เลยนะเนี่ย
นั่งอ่านไป เรียนไป ขำไป ทั้งเพื่อน ทั้งครู หันมามองกันแบบ "ไอ้นี้ปกติหรือเปล่าเนี่ย?"
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่เอามาให้อ่านนะคับ :pig4:
หนังสือจะออกเมื่อไหร่ ส่งข่าวด้วยนะคับ อยากได้ อยากได้
ว่าแต่... รับส่งข้ามโลกหรือเปล่าอ่ะเธอว์? :laugh:
ปอ ลอ ลิง เจี๊ยกกๆ อิจฉาถ้วยฟูอ่าาาา ~~~ :o8:
ขอพี่ธันอย่างนี้เป๊ะๆสักคนมาให้ผมหน่อยได้ไหมคับ สาธุ๊! :call:
-
กิ๊ววววววววววว..................ถ้วยฟูอยากเสียจิ้น :haun4: :haun4:
พี่ธัน.............................หื่นได้อีก :haun4:
-
ขอนะ ขอ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เหอะ
น่ารักอย่างแรง โดยเฉพาะตอนพิเศษ (ไม่ได้หื่น แต่ชอบเป็นพิเศษ)
ผู้ชายอย่างพี่ธันวา มีเหลือมั๊ยค๊ะ ขอซักคนเหอะ
อยากเป็นคนที่ถูกร๊ากกกกกกกกกกกก บ้าง
อิจฉาน้องถ้วยฟู
น่ารักกันเกินไปแล้ว หวานกันเข้าไป
พี่ธันวา ก็น่ารัก โรแมนติก เอาใจใส่น้องถ้วยฟูโคตร
โคตรน่าอิจฉา
-
อ๊าย น้องถ้วยฟูน่ารัก น่าหยิกมากๆอ่ะ....
เป็นนายเอกที่ไม่รักษาภาพ...จริงๆ.....อิๆๆ...
-
อ๊ายจบได้ :haun4:มาก น้องถ้วยฟูก็ยังคงน่ารักตั้งแต่ต้นจนจบ น้องถ้วยฟูไม่ค่อยยั่วพี่ธันเล้ยจริงจริ๊ง อ่างอาบน้ำมันล้างง่ายก็เท่านั้น
ชั้นล่ะชอบน้องถ้วยฟูจริงๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
ถ้วยฟูๆๆๆๆๆๆๆ
เวอจิ้นของถ้วยฟู หายไปแล้ววว
ไม่ไปที่เตียง ไปอ่างน้ำ
5555555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
น่ารักที่สุด ><"
..
-
กรี้ดดดดดดดดดดด
จิกกบาล กับความน่ารักของทั้งสองคน
ชอบมุมมองของพี่ธันด้วยอ่ะค่ะ
อยากให้มีตอนพิเศษอีก สามร้อยแปดสิบตอน
แล้วก็รวมเล่มด้วยนะคะ อิือิ
-
มาครั้งนี้ เสียน้องเวอร์จิ้นเลยนะถ้วยฟู
แต่คนอ่านชอบบบบบบบบบ
ส่วนหนังสือ รอค่ะ อยากได้เหมือนกัน
แต่ตอนพิเศษเยอะๆนะค่ะ
-
ชอบมาก ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารัก และ โรแมนติกค่ะ
-
น่ารักมากกกกกกกก :-[
ถ้วยฟูน่ารักที่สุด อยากได้ๆ :o8:
อยากอ่านตอนพิเศษอีกอ่ะ ต้องคิดถึงถ้วยฟูแน่ๆเลย :serius2:
-
55555555
ไม่เอาที่เตียงมันเลอะ
“…ไปที่อ่างอาบน้ำดิ” ว่าแล้วก็เสนอแนะเสียหน่อย ประเดี๋ยวจะมัวแต่หาโลเกชั่นแล้วอารมณ์ค้างเติ่งกันพอดี
ตกลงนี้ใครหื่นกันแน่อ่ะ 555 :impress2:
ในที่สุดก็สมหวังของถ้วยฟู หลังจากลาน้องจิ้นไปแล้ว
น้องบัวเขียนได้ฮ่ามากๆ จะติดตามผลงานต่อๆไปนะจ๊ะ
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
ถ้วยฟูฮาเสมอต้นเสมอปลายมากๆ
ขนาดฉากชวนเสียเลือดยังฮาได้ขนาดนี้
ถ้าไม่ได้พี่ธันล่ะก้อ คงไม่ได้เสียเลือดขนาดนี้แน่ๆ 5555
-
อ่านเรื่องของถ้วยฟูจนเราอี๋ฟูเลย
ชอบพี่ธันมั่กๆ สะเป็คเลยอ่ะ
-
ถ้วยฟูเป็นสาววว ซะล้ะ ฮิ้ววววววววววว
-
ถูกใจมากเลย o13
-
ขอบคุณคร๊าบบบ ,, :monkeysad: :monkeysad:
-
อร๊ายยยย น่ารักโคด ขอบคุณมากเลยนะคะ
ต่อไปคงคิดถึงถ้วยฟู
-
กร๊าซซซซ
เพิ่งเคยมาตามอ่าน
สนุกมากๆค่ะ !!!!
>O<
น้องถ้วยฟูน่าร๊ากกกกก :-[
พี่ธันก็....อรั๊งงงงค์~~~!!!~ :o8:
โฮกกกกกก
อยากให้มีตอนพิเศษสัก 2-3 ตอน :sad4:
ขอบคุณมากเลยนะค๊าา~~~ :กอด1: :กอด1:
-
สนุกอ่ะ ไม่อยากให้จบเลย
ไม่แถมตอนพิเศษสักสองสามตอนเรียกเลือดอีกหน่อยเหรอ :haun4:
-
จบแล้วววววว สุดท้ายก็แฮปปี้เอนดิ้ง
มีความสุข ถูกใจมากๆๆเลยจ้าาาาา
ปล. น่าจะมีตอนพิเศษอีกเนอะ >///<
ชอบจังถ้วยฟูๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ถ้วยฟูเสียตัวแล้ว 5555
รักษามาได้นานมากจริง ตั้งสองปี
น่าจะเสร็จพี่ธันไปนานละนะ
แหม่ ถ้วยฟู เป็นคนยั่วเขาก่อนนี่เอง พี่ธันจะอดใจไหวได้ไง
ถ้วยฟูน่ารักกกก แลดูเป็นแม่ศรีเรือนเลย
เรื่องนี้จบแล้วอ่ะ เห็นแล้วใจหายย
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆ เลยค่ะ จริงๆชอบฟิคพี่ทุกเรื่องเลย
อยากให้มีต่ออีกจัง
-
ฟูฟูเสียตัวได้ใจมากๆเลยค่ะ อิอิ
-
สุดยอด.........
เรื่องนี้สนุกสุดๆ
-
ในที่สุดน้องถ้วยฟูก็เสียเวอร์จิ้น 55
สมหวังแล้วมั้ยล่ะ
พี่ธันร้อนแรงมาก 55
สุดท้ายแล้ว ทำบุญก็ต้องยกยอด แต่ไม่ใช่ผลัดไปเรื่อยๆอีกนะ หุหุ
รอหนังสือออก ซื้อเก็บแน่นอนค่า
-
:o8:หวานซ้า อิ อิ
อยากให้มีตอนหน้าอีกง่ะ :sad4:
แต่คงเป็นไปมะได้ :o12:
ตอนนี้กะลังตามอ่านเรื่องอื่นในบอร์ดอยู่นะ :bye2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ตอนนี้ถูกใจเดี๊ยนมากค่ะ
:z1: ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ นะค่ะ
-
ขำ ถ้วยฟู สุด ... พีธันมีแฟนอย่างนี้ รักกันตาย น่ารัก.. :jul1: :jul1: :jul1: :m20: :m20: :jul1: :jul1:
-
มีฝาแฝดอย่างปุยฝ้ายจะดีใจหรือเสียใจดีหนอ ถ้วยฟู
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
พี่ธันก็นะ หล่อจัง หล่อจริง นิสัยพระเอกเกิ๊นๆ
อิจฉาง่ะ
เอิ้ก ก กก ก ก
ชอบตอนพิเศษ ฮ่าฮ่า น่ารัก ^^
-
ถ้วยฟูน่ารัก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
น่ารักมาก ๆๆๆๆ
อยากอยู่ด้านบนด้้วย
55555
-
ได้อยุ่บนสมใจไมละน้องถ้วยฟู :haun4:
-
ในที่สุดธันก็ได้กินถ้วยฟู
อิอิ
:haun4:
-
55555555555555555555555555555555555555
เรื่องนี้อ่านจบกรี๊ดคนเดียวจนเพื่อนคืดว่าบ้าเลย
-
:L2: :L2: :pig4: :pig4:
-
รีบๆมีหลานให้อานะถ้วยฟู
รอถ้วยฟูเป็นเล่มนะคร้าบบบ
-
ตามอ่านเรื่องนี้รวดเดียวจบ ..ไม่ผิดหวังค่ะ
น่ารักและสนุกมาก ยิ่งอ่านยิ่งชอบธันวา 55+
ขอบคุณคนแต่งนะคะ
-
ถ้วยฟูมีพรสวรรค์จริงๆ เป็นคนมีจินตนาการ อิอิ
-
อ๊ายยยย....กรี๊ดดดดด....
เค้า..เค้า..เค้าอร่อย(?)กันแล้วอ้ะ :-[
ทั้งเขิน ทั้งขำ ไปกับตอนนี้
สนุกมากอะ ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านต่ออีกเรื่อยๆ
อ่านทีไรก็ขำทุกทีกับค.รั่ว+น่ารักของนายฟู
อ่านไปก็ยิ้มขำไปได้ทุกตอน
แต่ก็เพิ่งจะมีตอนนี้แหล่ะค่ะ ที่ได้ยิ้มหื่นกันบ้าง (ไปพร้อมๆ กับพี่ธัน...ฮา)
ตอนพิเศษนี่ทำเราเขินจริงๆ
พี่ธันนะพี่ธันทำเป็นชวนไปวัด ไอ้เราก็นึกว่าจะธัมมะธัมโม
ป้าดดด.....ปรากฏว่าพี่แกดันชวนนายฟูให้ไปวัดขนาดช้างน้อย (ที่ไม่ได้น้อยสมชื่อ) แทนซะนี่ :m25:
ยังมีซื้อเจลเก็บไว้นานแล้วอีก กรี๊ดดดด พี่ธันลามกที่สุดเลยอ้ะ
แต่งสนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาลงให้อ่านกัน สนุกทุกตอนจริงๆ ค่ะ
ป.ล. อย่าลืมแจ้งเรื่องรวมเล่มนะคะ เราซื้อแน่นอน เอาไว้อ่านแก้คิดถึงพี่ธันกะนายฟู อิอิ :man1:
ป.ล.๒ ฝากบอกนายฟูนิด ว่าทำบุญด้วยการช่วย (ปลด) ปล่อยสัตว์ใหญ๊..ใหญ่ ก็ได้บุญเยอะอยู่นะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่า..ไม่มีอะไรจะบรรยาย
น้องถ้วยฟู๊ !!!!!!!
ฮาตั้งแต่ต้นยันจบเลยนะ
สุดท้ายน้องเวอร์จิ้นก็..
บ๊าย..บาย
>//<
สนุกมากๆเลยค่ะ >w<
ขอบคุณที่มาลงให้อ่านนะคะ
^^
-
อ่านจบรวดเดียวเลย o13
ถ้วยฟูน่ารักมาก รวมเล่มขอเพิ่มตอนพิเศษอีกนะคะ แล้วจะรอค่ะ :bye2: :bye2: :L2: :L1:
-
กลับมาตามอ่านต่อจนจบ สนุกมากเลยค่า
จะรอข่าวรวมเล่มน้า
-
ขอบคุณ จ้า
-
ตามมาคอมเม้นท์ให้น้องบัวถึงในเล้า
น่ารักจริงๆ อ่านไปตั้งหลายรอบ อมยิ้มได้ตลอดเรื่องเลย
น้องถ้วยฟู.................น่ารักเนอะ
จะรอรวมเล่มนะคะ
-
พลาดจนได้สิน๊า.....เรื่องราวน่ารักๆ...แบบนี้...มาช้าไป...เค้าจบปัยแล้ว....
ถ้วยฟู...น่ารัก....ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดดีดีที่มีมาแบ่งปันค่ะ...หลงรักซะเเล้วถ้วยฟู
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!
ถ้วยฟูน่ารักมากกกกกกกกก สุดๆแล้วกับคนนี้>///<
ตอนพิเศษนี่ยั่วได้อีกเถอะ มีการแนะนำให้ทำในอ่างอีก โว้ว
น่ารักมากกกกกก ชอบแบบสุดๆเลยทีเดียววววว
-
น้องถ้วยฟูฮาดีไม่มีเปลี่ยน น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
ยังคิดอยู่่ว่า ถึงฉาก :haun4: ถ้าน้องฟูเป็นคนเล่า มันจะเปลี่ยนจากเสียเลือดเป็นฮาน้ำหมากกระจายซะมากกว่า
โชคดี...เทพบุตรธันวาขี่ม้าขาวมาช่วยทันเวลา 555
ปล. ยังยืนยันอยากได้หนังสือนะคะน้องบัว
ขอพิเศษเพิ่มลูกชิ้นเยอะๆด้วยน้า :laugh:
-
โหย ชอบมากอ่ะเรื่องนี้
ได้ใจเลย 5555 o13
-
เหอๆ พึ่งเจอตอนพิเศษ น่าสนุกจัง นั่วหัวดี ฮิฮิ(นั่นขำตั้งแต่พูคุงเรียกหาเวอจิ้นแล้ว ฮิฮิ)
-
น่ารักมั๊กๆ
:o8:
-
มาตามอ่านช้าไป....ไม่รู้ว่าพลาดเรื่องสนุกๆแบบนี้ไม่ได้ยังไง=''=
ชอบมากๆๆเลยค่ะ ถ้วยฟูน่ารักมากกกก
รอติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ
+1เป็นกำลังใจค่า
-
สนุกมากอ่ะ
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเนี่ย
-
หนุกมากเลยอ่ะ :L1: :L1:
อิอิ (ถึงอ่านยังไม่ค่อยเคลียอ่ะนะ) :pig4:
ชอบมากเลยอ่ะ โรแมนมากเลยอ่ะ พี่ธัน :กอด1:
อิอิอิ :impress2: :impress2:
ปล.ชอบตอนพิเศษที่สุดเลยนะ :z1:
:pig4: :L1: :pig4: :L1:
-
โอ๊ย เขินนนนนนนนนนนนนน
มันหวานมาก เปิดเพลงอ่านไปพร้อมๆ กันนี่ได้รมณ์มากมายอ่า :impress2:
อ่านในมุมคุณพี่แล้วมันโฮกมาก ไม่เหมือนอ่านของนายเอกงุงิของเรา ทำเอาหมดอารมณ์
เหอๆๆๆ
แบบว่าๆๆๆ อยากอ่านของคู่โจกะพี่ปอมด้วยอ่า :call: :call: :call:
นะคะๆๆๆ น้าๆๆๆๆ :z3: ไม่ง้านมันยังขาดๆ ไรไปอยู่
-
น่าร๊ากกกกกกกก
จะรอเป็นหนังสือนะค่ะ ><
-
:impress2: :impress2:
ว้ายๆๆๆๆ กลับมาอีกครั้ง อีหยังมันเริ่ดซะแม่นแท๋น อย่างนี้
อิอิ รักคู่นี้สุดๆ อิอิ love love
น่ารักเกิ่นคำบรรยาย อิิอิ
-
sanook jung loei...now reading page 13 yuu la
will comment again after finish reading na author, thx very much for a wonderful story :-)
-
เรื่องนี้สนุกดีครับ
อ่านตอนจบแล้วแอบฮา
แต่พออ่านตอนพิเศษแล้วแบบว่า...เอ่อ...คือว่า... :jul1:
ลป.(ลืมไป) มีตอนพิเศษของโจกับพี่ปอมก็น่าจะดีนะครับ แหะๆ :m23:
-
น่ารักอ๊ะกริ๊ดดดดดดดดดดดดดด
-
เหอๆ...อ่านทีเดียวจบเลยอ่า
ตอนแรกก็ติงต๊องๆอยู่หรอกแต่ว่า...
ไมหลังๆคนเขียนหื่นจัง5555 o22
-
*
ไม่ได้เล่นเน็ตนาน
เพิ่งรู้ว่า จบแล้ววว
งื้อออออ
น้องถ้วยฟูน่ารักว่ะ
ฮ่าๆๆๆๆๆ
พยายามจะแมนตลอดเวลาอ่ะนะ
^^
เรื่องน่ารักมากๆเลยค่ะ
-
อ๊ายยยยยยยย... :-[
เรื่องนี้น่ารักมากๆๆๆ...อ่านแล้วยิ้มมมม
ถ้วยฟูรั่วๆ 555 แต่พี่ธันให้ตายเหอะ นิสัยน่ารักสุดๆ :m3:
ชอบมากๆิอะค่ะ...ถ้ามีนิยายเรื่องอื่นอีกอย่าลืมเอามาลงให้อ่านกันนะคะ แต่งได้น่ารักน่าหมั่นเขี้ยวมากค่ะ :L2:
-
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
รอถ้วยฟูกับพี่ธันแบบเป็นเล่มนะค๊ะ
-
น่ารักมากๆๆ ที่แท้ พี่ธัน ก็
แอบชอบน้องถ้วยฟูมานานแล้วนิเอง
มิน่า ดูไม่เดือดร้อนเรื่องข่าวลือ......
-
omg!!!
เนี่ยๆๆๆ ไม่ได้เข้ามาต้างนาน อ่ะ ...น่ารัก
-
:o8: :pighaun: :monkeysad: มีครบทุกรสจริง ๆ เลยค้าบ เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่แบบว่า รวดเดียวจบเลย
ขอบอกว่า คนแต่งเก่งจริง ๆ เีขียนเรื่องได้น่ารัก มาก หลงรักทั้งนิยาย และคนแต่งแล้ว
:L2: :L2: ขอบคุณสำหรับความน่ารักค้าบ
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากกกกกก
ทั้งฮาทั้งน่ารัก ขำเป็นบ้าอยู่คนเดียว 55+
พี่ธันก็แสนดี อิจฉาน้องถ้วยฟู
น้องถ้วยฟูก็ทั้งน่ารักทั้งรั่ว
มีความสุขจริง ๆ ที่ได้อ่านเรื่องนี้
ขอบคุณมากนะคะ
-
ถ้วยฟูชนะเลิศ!
น่ารักน่าหยิกและน่าฟัดซะจริง อิจฉาพี่ธันเหมือนกันนะเนี่ย
จริงๆไปอ่านที่บล๊อคน้องบัวมาแล้วแต่ก็มาอ่านที่นี่อีก และยังจะเป่าหูน้องบัวเรื่องเดิมอีก ฮี่ๆๆ
รวมเล่มจ้รวมเล่ม พร้อมท่านองครักษ์จินและท่านหญิงคาซึยะเถอะ รออยู่นะจ๊ะ จุ๊บๆๆ
-
น่ารักค่า น่ารักสุดๆ อยากได้เป็นรูปเล่มเร็วๆเลยทีเดียว
-
พี่ทันท่วงที น่ารัก มาก :-[
เนื้อเรื่องก็น่ารัก ขอบคุณที่เขียนเรื่องน่ารักๆแบบนี้ค่ะ o13
-
คู่นี้น่ารักมากๆ เลยอ่ะ ชอบๆๆๆๆ
-
ชอบมากมาย ถ้วยฟูน่ารักดี
จะมีตอนพิเศษไหมอะ
ขอบคุณไรเตอร์ที่แต่งเรื่องน่ารัำกๆ สนุกๆ ให้ได้บันเทิงใจ
:pig4:
-
โอ้ยย จะเป็นลมม
ถ้วยฟูกะธันวา น่ารักไปมั้ยย >"<
-
ฮ่าๆ ในที่สุดหนูถ้วยฟูก็ "เสร็จ" พี่ธันวาจนได้นะ
-
น้องถ้วยฟูน่ารักมากมายเลยง่า อย่างนี้พี่ธันรักตายเลย อิอิ
-
น่ารักที่สุดเลยอ่ะ ถ้วยฟู >//<
ในที่สุดก็ได้อยู่ข้างบน ฮร่า ๆๆๆๆ
-
:m3:พี่ธันวาอบอุ่นจัง ถ้วยฟูมันน่ารักตามประสา ดูสิยอมสละพรหมจรรย์เลยเชียวน่ะ มีการอำลากันด้วยง่ะ คิดไปได้ ไม่น่าเชื่อว่าพี่ธันวาจะทำอะไรหลาย ๆ อย่าให้ถ้วยฟูขนาดนี้ เขินแทนเลยวุ้ย :myeye: กัดกันจนได้เรื่อง คึคึ
พีเอสซึ.ต้อนรับเข้าบ้านหลังนี้ กับผลงานดี ๆ ของน้องบัว พี่ +1 ให้เลยเป็นคนแรกของเค้าเลยน่ะ
-
สนุกมากมาย ถ้วยฟูน่าร้ากกก พี่ธันก็แสนดี ดุไปนิดๆแต่ก็ชอบ อิอิ
กระทบกระทั่งกันบ้างเหมือนลิ้นกับฟัน แต่พอหวานก็มดขึ้นเลยทีเดียว
ขอบคุณคนแต่งนะคะ สนุกมากมายก่ายกองงง~ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:jul1: ตายคากองเลือด
ในรที่สุดเตอรืก็อ่านจบจนได้
สุดยอด
พี่ถ้วยฟู ร้อนเร่า
โอ๊วเยย
พี่ธัน เดินราศีเดียวกับเตอร์เลย 555
สุดจะบรรยายกะนิยายเรื่องนี้ โครตหวานเล๊ยยย
:pig4: :pig4: :pig4:
:L2: :L2: :L1: :L1: :L2: :L2:
-
กำลังอ่านอย่างเมามันส์
แต่...เพิ่งถึงตอนสามเอง แฮ่ๆ
ต้องขออนุญาติเซฟไว้ก่อนที่เค้าจะตัดสัญญาณเน็ตนะคระ อิอิ
ติดอย่างแรงค่ะ
:กอด1:
-
มาเยี่ยมเยียนจร้า :L2:
อยากให้มีตอนพิเศษอีกจัง
นะ นะ นะ นร้าาาาาาาาาาาา :กอด1:
-
ว้า...จบซะล่ะ ไงก็ขอบคุณนะคับ :3123:
-
อ๊ากซ์....น่ารักมากมายอ่า
ทั้งน้องถ้วยฟู แลพี่ธันวา..
ไรท์เตอร์แต่งแก่งมาก อ่านแล้วไม่มีเบื่อสักตอน
ดูเป็นธรรมชาติ แถมแทรกมุกได้แนบเนียน
แอบเลือกกระฉูดตอนพิเศษอีก
ได้ใจมากมาย
-
อ่านไป3ตอน อยากบอกว่า...
สนุกมากกกกกกกก :m3:
ถ้วยฟู กับ นายธันวา น่ารักจัง คู่นี้ตลกดี
แว๊บไปอ่านต่อก่อน อิอิ :m13:
-
โอ้ย เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี้ย
ถ้วยฟูน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่ธันก็น่ารักมากเหอะ ไม่ไหวจะเคลียร์กับคู่นี้ น่ารักของจริง
-
ชอบจังเลย ถ้วยฟูน่ารักจังเลย
-
:angry2:เน่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มันจะเกินไปแล้วนะ
ถ้วยฟู................................
นายน่ารักเกินไปอ่ะ :-[
-
น่ารักมากๆ 555 5
ธันเห็นเงียบบๆ ก็หื่นเหมือนกันน้า คึๆๆ
-
กีี๊ดดดดดดดดดดด แทบจะดับดิ้นคาพื้นคะ
น่ารักมากแต่งได้ลื่นไหลจนยิ้มไม่หุบเลยคะ
นายธันวาเห็นเงียบๆลามกกว่าที่คิด ฮู้ยๆ
อยากอ่านอีกจังเลยคะ รู้สึกไม่พอกับเรื่องนี้จริงๆ ><
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
ขนมถ้วยฟู ช่งหอมหวานจริงๆ ฮิฮิ
-
:pighaun:
เอิ๊ก..ข้างบนของแท้
แน่นอน กล้องซูมมาแย้ว!!
:laugh:
-
น่ารักมากมายเลยจ้า
อ่านไปก็ขำกลิ้งกันไปเลย โก๊ะมากนายเอก
-
น่ารักมากๆ เลยค่ะ ^^
-
อ่านมาหลายวัน ตั้งแต่ยังไม่เป็นเมม
วันนี้ได้เป็นเมมหล่ะ เม้นท์ซะหน่อย
ถ้วยฟูขออยู่ข้างบน ตลอดหลายตอนที่ผ่านมา
พยายามหนีพี่ธันตลอด ในที่สุดก้อ...พี่ธัน o13
สนุกๆๆๆๆๆๆ
-
ถ้วยฟูกับธันวา กุ๊กกิ๊ก บวก ฮามากมาย
ชอบนิยายเรื่องนี้ อ่านแล้วมีความสุข
ไม่ต้องมีอุปสรรคร้ายแรงมากมาย กัดกันไปมา อมยิ้มไปกับตัวละครทุกตัว
ขอบคุณผู้เขียน ที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านกันนะคะ
:pig4:
-
อ่านแล้วมีความสุขมากค่ะ ขอบคุณพี่ธันวากับถ้วยฟูนะค่ะ :กอด1: :3123:
-
สวัสดีค่ะ มีใครยังคิดถึงถ้วยฟูกันอยู่ม้ายยยยย :o8: ฮ่าฮ่า
วันนี้เข้ามาบอกคนรักถ้วยฟูว่า ตอนนี้ เรื่อง "รักนี้...ลิ้นกับฟัน" ทางสำนักพิมพ์นาบูได้ประกาศจัดทำเป็นรูปเล่มแล้วค่ะ
สำหรับใครที่สนใจ สามารถเข้าไปอ่านรายละเอียดได้ที่นี่เลยค่ะ
http://nabushop.ibuy.co.th/37204/รักนี้...ลิ้นกับฟัน/ (http://nabushop.ibuy.co.th/37204/รักนี้...ลิ้นกับฟัน/)
ขอบคุณมากๆนะคะ
Dezair :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอบคุณที่มาบอกข่าวนะคะ :กอด1:
-
ตามไปจองน้องถ้วยฟู๊วววว
-
จองไปแล้ว1เล่ม แต่เสียดายอ่ะ ได้ตั้ง15สิงหาฯเลยเหรอ ตอนนั้นไม่อยู่เมืองไทยแล้วด้วยอ่ะ
กว่าจะกลับตั้งตุลาฯ ลงแดงตายกันพอดีสิเนี่ย ฮือๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รอ ๆ ๆ ๆ
อยากได้สุด ๆ ๆ ๆ
ของบัวตอนนี้มี 3 เล่มแล้ว
ถ้าร่วมเล่มนี้ก็ 4 เล่ม
อยากได้ ๆ สุด ๆ ๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย
เรื่องน่ารักมากๆๆ ชอบอ่านแนวนี้ที่สุดเลยค่ะ ^^
ขอบคุณไรเตอร์ที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่านนะคะ
ปล.เดี๋ยวจะตามไปอุดหนุนแน่นอนเรื่องนี้ ไม่พลาดๆ
ปล2.รวมเล่มแล้วจะมีตอนพิเศษเพิ่มอีกหรือป่าวคะ ??
ขอบคุณจ้า
-
โซโล่รวดเดียวจบเช่นเดิม :man1:
สนุกมากเลยค่ะคุณบัว (ขออนุญาติเรียกตาม)
เห็นคนอื่นเค้าเรียกกัน แฮ่ๆ
นายเอกกวนอ่ะ ในความกวนของ
นายเอกคือความน่ารัก อิอิ ชอบนายเอกสไตล์นี้มาก
น้องถ้วยฟูเลยได้ใจไปเต็มๆเลยค่ะ
ชื่อน่ารักพานึกถึงตุ๊กตาหมาแบรนด์ไทย
ไม่ทราบจะเคยเห็นกันมั้ย เฉาก๊วยกับถ้วยฟูน่ะค่ะ
(เอ๋ งั้นพี่ธันคือเฉาก๊วย??) นอกประเด็นละ
ชอบถ้วยฟู กวนโอ๊ยได้ใจ ชอบมากๆที่บอกว่าโดนธันสั่งเต้นไก่ย่าง
แล้วตอกกลับว่าล้อเลียนผู้มีพระคุณต่อกระเพาะอาหารไม่ใช่ทาง :laugh:
ส่วนพี่ธัน ซึนเดเร๊ัะ คือคำจำกัดนิยามของพี่
แต่แอบวางแผนไว้แล้วเสร็จสรรพสินะ
ซื้อคอนโดไว้ด้วยเว้ยเฮร้ยยยยย :oo1:
เป็นเพอร์เฟ็คแมนที่น่าใฝ่ฝันอีกคนนึงค่ะ อิอิ
เหมาะกับน้องถ้วยฟูดี
นอกจากนั้นแล้วน้องปุยฝ้ายสาววาย
ก็ยังเป็นอีกตัวละครนึงที่รู้สึกได้ของการมีชีวิตจริง ก๊ากกกก
คุณแม่ของถ้วยฟูก็น่ารักเหลือเกิน ถ้าไม่มีคุณแม่ไม่รู้จะรักกันได้มั้ย
แต่สุดท้ายก็แฮปปี้เอนท์ดิ้ง :3123:
ขอบคุณ คุณบัวที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้ให้อ่านค่ะ :กอด1:
คาดว่าช่วงสิ้นเดือน กค.จะตามไปจองหนังสือเช่นกันค่ะ :z2:
ตอนนี้ขอหมุนเงินก่อนนะคะ :z3:
ชีวิตเด็กมหาลัยยยย :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วมีเขิน :-[ :-[
-
โอนเงินไปเรียบร้อยแล้ว
ตอนนี้ก้อรอ ร้อ รอ อย่างเดียว :o8:
-
ยัง ไม่ได้อ่าน เลย แต่ จะรีบตามให้จบนะ น่าหนุก ๆ :L2:
-
อ่านจบแล้วขอรับ
ชอบมากมาย ถ้วยฟู!! :กอด1:
-
สั่งซื้อไปแล้วค่ะ :L2:
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลย แอบดีใจที่ยังทันสั่งซื้อเรื่องนี้ ไม่งั้นเสียใจแย่เลย
ตอนพิเศษ พี่ธันน่ารัก หื่นใช่ย่อยนะคนนี้ อยากให้มีหวานๆ อีกเยอะๆ จัง
เวลาน้องถ้วยฟูเขินน่ารักอ่ะ :o8:
ขอบคุณน้องบัวสำหรับเรื่องสนุกๆ แบบนี้ค่ะ เด๋วจะตามไปอึดหนุนนะคะ o13
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ชอบตอนพิเศษ :-[
-
สนุกมากเลยอะ
-
เลือกอยู่บนอยู่ล่างพร้อมเลือกสถานที่แล้วก็ :oo1: :m20:
-
สนุกมากค่ะ
ชอบตอนที่คุณแม่ของถ้วยฟูคุยกับถ้วยฟูเรื่องการยอมรับในสิ่งที่ลูกเป็น ก้ออย่างที่คุณบัวว่าแหละค่ะ ใจพ่อแม่กว้างกว่ามหาสมุทร ยอมได้ทุกอย่างที่ทำให้ลูกเป็นสุข
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่าอ่านแบบนี้นะคะ
-
เหตุการเดียวกันแต่คนละความรู้สึก
คนนึงทำเพราะรัก แต่อีกคนกับมองว่าน่ารำคาญ
อ่านแล้วสงสารธันทนความรู้สึกแบบนั้ยมาได้งัย
แต่ตอนนี้ความพยายามทั้งหมด เห็นผลแล้ว
น้องถ้วยฟูตอบแทนมาด้วยความรักทั้งหมด ดีใจแทนพี่ธันด้วย
-
รวดเดียวจบ สนุกมากๆค่ะ ขอให้หนังสือขายดีนะคะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลยคับ ชอบมากมาย ขอคุณนะคับผม
-
ถ้วยฟูรั่วจริงๆ แม้จะNCแต่ก็ยังฮาได้ 55+ :haun4:
แล้วจะรอหนังสือนะคะ :impress2:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ถ้วยฟูน่ารักไปนะ
ฮ่าๆๆๆ.....
มีคิดมุมกล้องให้ด้วย
โถๆ เป็นห่วงคนอ่าน กลัวจะมึนเพราะภาพมันเบลอออ
ก๊ากกกกกกกกกก
ได้อยู่ข้างบนสมใจนะ
หุหุ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวจบเลย
เนื้อเรื่องน่ารักดี สบายๆ
ถ้วยฟูน่ารักมากๆๆ
:pig4:
-
:-[
อ่ะฮิ่ววว น่ารักมากมาย
อ่านรวดเดียว จบ ถึงกับ เดินโขยกเขยกกันเลยทีเดียว
-
o13 เยี่ยมสุดๆ เลยค่ะ
น้องถ้วยฟูกะพี่ธัน :กอด1: กัดกัน รักกัน
เหมือนลิ้นกะฟันเลยเนอะ :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! :m3:
ยกนิ้วโป้งให้เลยค่าาาา! o13
น่ารักมากกกกกก....น่ารักเกินห้ามใจเจงๆๆ :oni2:
ฮือ- -น้องถ้วยฟูกับพี่ธัน อ๊าย! :-[
-
ชอบมาก :impress2:
ตอนแรกนึกว่าธันวาเป็นพี่ชายจอมหวงน้องสาว
ที่ไหนได้แอบหวงคนอื่นซะงั้น น่ารักจริงธันวา
น้องถ้วยฟู น่ารักและ ฮาดี คิดถึงนะเนี่ย
ขอบคุณมากค่ะ
-
คือว่า อยากถามนิดหน่อยเกี่ยวรูปเล่มอ่าครับ :oo1:
ว่า เนื้อหาในเล่นจะมีการเพิ่มหรือเท่าเดิมครับ เพราะรูสึกว่าอยากอ่านต่อมากๆๆๆ ยังไงก็ช่วยตอบหน่อยนะครับ :3123: :3123:
-
น่ารักมาเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะที่เอามาให้ได้อ่านกัน
พี่ธันทนได้ตั้งสองปีอ่ะ โห 555
-
อ่านจบละ ^^
คือ อยากถามหน่อยอะครับว่า เรื่องของ โจ กับ ปอม เป็นยังไงบ้างอะ :o8:
-
อ่านจบแล้วT^T
ไม่อยากให้จบเลยแฮะ
สนุกมากมายเรื่องนี้
ดีใจด้วยที่ได้รวมเล่ม^^
สงสัยเหมือนคนข้างบนว่าโจกับพี่ปอมเป็นไงต่อ
แต่พี่ธันนี่เก่งเนอะ ทนได้ตั้ง2ปี
ถ้วยฟูก็น่าหยิกเชียว 55+
-
ชอบมากกกก สั่งหนังสือแล้ว จะเก็บไว้อ่านก่อนนอนทุกวันเลยนะครับ o13
-
อยากได้รวมเล่ม
แต่เงินน่ะมีมั้ย :z3:
แวะเข้ามา +1 ให้อ่ะ o13
-
ฟูน่ารักมากมาย
พี่ธันอุตส่าห์ อดทนนะนั้น
555 ขอบคุณค้าบ
-
พึ่งได้เข้ามาหลังจากที่ไม่ได้เข้ามานานชาติ
พี่ธันโหดได้ใจ น้องฟู น่ารักได้ใจมาก
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ อิอิ
แต่ถ้าถามว่าชอบใครที่สุด สงสัยจะเป็นปุยฝ้าย อิอิ
พวกเดียวกันนี่เนาะ
-
เพิ่งมาอ่าน ก็เลยอ่านจนจบเลย แหะๆ
ชอบนะ ฮาตลอดทั้งเรื่อง เเต่ก็มีตอนโศกบ้า อะไรบ้าง
เเต่หวานกันซะส่วนใหญ่
ฉากพิเศษนี่ก็น่ารักนะ มีการบอกไปอ่างอาบน้ำอีก
เเหมเต่ตอนอยู่บน (=..=) ก็ยังคิดถึงเรื่องการทำบุญนะ เเหม ธรรมะธรรมโม เสียจริง
น่ารักๆๆๆ เดี๋ยวจะตามตอนรวมเล่มด้วย
ฮุฮิ
-
555 หนุหนานหนุกหนาน ได้เรื่องซะแล้วถ้วยฟู o22
-
น่ารัก
-
แต่งได้น่ารักมากอ่า
-
สั่งไปแว้วว อิอิ
นอนรอหนังสืออยู่ห้อง
กิ๊วกิ่ววววว :man1:
ป.ล.ระหว่างรออ่านหนังสือสอบไปก่อน :a5:
-
ชอบมากๆ ค่ะ เรื่องนี้ ได้มีโอกาสเข้ามาอ่านครั้งแรก อ่านจนจบเลยค่ะ
ชอบน้องถ้วยฟูมากๆ คะ น่ารักๆ และฮาได้อีกนะ
ชอบการบรรยายความรู้สึกค่ะ
พี่ธันวา แอบโหดแอบหวง แต่ก็รักน้องคนเดียว
ขอบคุณนะค่ะ
-
อ่านจบแล้ว น่ารักมากเลย ขำตอนพิเศษอะ ถ้วยฟูอุส่า request ขออยู่บน ได้ตามที่ขอเลย :laugh:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
สนุกมากกกกกกก
ถ้วยฟูน่ารักได้อีกอ่ะค่ะ
อ่านไปยิ้มไปตลอดเลย
-
กรี๊ดดดด ทำไมเราพึ่งได้อ่านเนี่ยยย
สนุกมากเลย น่ารักสุดๆ ทั้งถ้วยฟูแล้วก็พี่ธัน
ป๋า ม๊าทั้งหลาย รวมทั้ง น้องเมๆเพื่อนๆด้วย
อ่านไปกรี๊ดไป ^^ เน้นอีกครั้ง เรื่องนี้น่ารักมากกกกก
เราอ่านรวดเดียวจบเลย แอบเสียดายนิดๆไม่อยากให้จบเลยอ่า แหะแหะ
-
==>
Hot News !!!
วันนี้ ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๓ เวลา ๒๔.๐๐ น. ปิดรับจอง "รักนี้...ลิ้นกับฟัน" แล้วนะคะ ผู้ที่โอนเงินมาก่อนเที่ยงคืน จะได้รับสิทธิ์ส่งฟรีและโดจินชิ แม้ว่าจะอีเมล์มาแจ้งโอนช้าไปกี่วันก็ตาม
ทางสำนักพิมพ์ขอบคุณลูกค้าทุกท่านเป็นอย่างยิ่งที่ให้การตอบรับหนังสือเล่มนี้ดีกว่าที่คาดการณ์ไว้มาก และเพื่อแทนคำขอบคุณจากสนพ. ทางเราจะเร่งมือทำงานให้เร็วและดีที่สุดค่ะ หนังสือรักนี้...ลิ้นกับฟัน มีกำหนดจัดส่งประมาณวันที่ ๑๕ สิงหาคมนี้ ซึ่งอาจจะช้าหรือเร็วกว่านั้น ทางสนพ. จะอีเมล์แจ้งลูกค้าเป็นระยะค่ะ
สำหรับลูกค้าที่ต้องการแก้ไขเปลี่ยนแปลงที่อยู่จัดส่ง สั่งซื้อหนังสือเพิ่ม(ถ้าสั่ง RN เพิ่มไม่ได้สิทธิ์โดจินชิแล้วนะคะ) สามารถอีเมล์มาแจ้งสนพ. ได้ด้วยการแจ้งเลขออเดอร์และชื่อ นามสกุลที่ใช้จัดส่งค่ะ
สำหรับลูกค้าที่พลาดโอกาสโอนเงินเข้ามาไม่ทันแต่ยังอยากได้โดจินชิ ขอแจ้งให้ทราบว่า ทางสนพ. สั่งพิมพ์โดจินชิตามจำนวนจองค่ะ ถ้ามีเหลือก็คงน้อยมาก ตอนนี้ยังสรุปจำนวนยอดจองไม่เสร็จจึงยังบอกจำนวนโดจินชิที่ขายแยกไม่ได้และแม้จะเหลือ เราจะไม่วางขายที่หน้าร้าน ดังนั้นขอให้ติดตามข่าวคราวของโดจินชิต่อไปอีกประมาณ ๒ สัปดาห์ น่าจะรู้ผลนะคะ
สำหรับลูกค้าที่ต้องการสั่งซื้อ The Long Kiss Desert (ไม่รวมกับที่จองก่อน ๑ สิงหาคม) ตอนนี้หนังสือถูกส่งกลับไปโรงพิมพ์ด้วยเหตุผลบางประการ คาดว่าจะได้รับหนังสือคืนช่วงปลายเดือนสิงหาคม ดังนั้นจะจัดส่งให้เมื่อได้รับหนังสือคืนจากโรงพิมพ์ค่ะ
ตอนนี้แอดมินยังทำออเดอร์ไม่เสร็จค่ะ ใช้เวลาอีกสองสามวัน โอนมาแล้วอย่าเพิ่งทวงนะคะ
ครบ ๕ วันไม่มีคำตอบจากแอดมิน เมล์มาทวงได้เลย
ขอบคุณค่ะ
แอดมินกี้
http://www.nabu-publishing.com
nabu.lingbahh แอด ยาฮู ดอท คอม <==
ในฐานะคนเขียน บัวขอบคุณมากๆสำหรับการอ่าน การติดตาม การคอมเม้นท์ ขอบคุณพื้นที่บอร์ด และขอบคุณสำหรับคนที่อยากเก็บแบบเป็นรูปเล่ม ขอบคุณทุกๆกำลังใจ ขอบคุณนะคะ :pig4: :pig4:
-
อยากจะรออ่านจากในเล่มอะรับ เลยยังพยายามตัดใจไปเปิดบริสุททธิ์จากในกระทู้ แหะ ๆ ขอบคุณคนแต่นะครับสำหรับเรื่องดี ๆ สั่งจองไปเรียบร้อยแล้ว แต่ก็คงไม่ได้อ่านในเร็ว ๆ นี้เพราะจะต้องเดินทางไกล ได้อ่านเมื่อไหร่คงเคริ้ม 555 ว่าแต่ถามอย่างบ้านนอก ๆ หน่อยได้ไม๊ฮะว่า โดจินชิ อะ คือไรเหรอ สั่งแล้วโอนแล้วก่อนกำหนด ผมก็น่าจะได้ แต่ว่ายังไม่รูเลยว่าคือไรอะ 555
-
สนุกมากๆ อะไรๆที่ไม่น่าเกิดก็เกิด555..เดาไม่ถูกกันเลย
พึ่งจะอ่านเสร็จ ไม่ค่อยว่างเลยใช้เวลาอ่านตั้ง 2วัน -..-
:bye2:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากเลย ทั้งวันอ่านจนจบ
-
อร๊ายยยยย เพิ่งอ่านจบงะ
น่ารักจังเลย นายเอกก็กวนโอ๊ย พระเอกก็กวนบาท เหมาะกันมาก 55555
อยากมีแบบพี่ธันมาดูแลหัวใจบ้างจังเลย คิคิคิคิ
ปล.เรื่อง สั๊น สั้น จริงๆเลยนะฮ่ะ 55555
-
จองที่ไว่ก่อน แล้วจะกลับมากรี๊ด
:serius2: :serius2:
.. :m25:
-
ไม่ทราบว่าถ้าจะขอจองเพิ่มอีก จะยังทันมั้ยครับ??
-
ก่อนอื่นต้องบอกว่าคนเขียน เขียนเก่งมากๆขอบอก
มาให้กำลังใจ ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะจบไปแล้ว
แต่ก้อต้องใชเวลาอ่านถึง 2 วัน ปกติอ่านช้าอะครับ
ขอให้มีความสุขขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆแบบนี้
ขอบคุณมากครับ :L2:
-
อ่านจบแล้วว น่ารักดี
เป็นแฟนกันเพราะความบังเอิญ จริง ๆ เลย 555+
-
อ่านจบมาให้กำลังใจคนแต่งครับ
อยากอ่านคู่ปอม- โจ ^^
-
กรี๊สสส
พี่ธันกะน้องถ้วยฟูน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วเขินอย่างแรง
นั่งกรี๊ดหน้าคอมเหมือนคนบ้าเลยยย
:กอด1:
-
น่ารักมากกก :sad4:ชอบบบบบบบ
ถ้วยฟูกับพี่ธัน
พี่ธันแสนดีปากก็ว่าแต่ใจรักกกก
อ๊ากกหาอยากผู้ชายแบบนี้ในปัจจุบันซึ้งไม่มีอีกแล้ว
น้ำตาซึมตอนถ้วยฟุรู้ความจริง
พี่ธันแสนดีจริงๆๆๆๆๆ
ถ้วยฟูมากกกกกกกก
กวนบาทามากกกกก
กวนประสาทได้ที่1จริงๆๆๆๆ
ฮาก้ฮาหวานก็หวาน
ชอบเรื่องนี้จริงๆๆๆ
-
ไม่มีตอนพิเศษเหรอครับ คิดถึง ถ้วยฟูอ่ะคร้าบ
-
หนุกหนานดี ถ้วยฟู
-
อยากบังเิอิญบ้างจังเลย
อิอิ
ถ้วยฟู น่าอร่อยนะ ^^
-
เรียนลูกค้าสนพ.นาบูทุกท่าน
ความคืบหน้าของโดจินชิของแถมรักนี้ลิ้นกับฟัน คือ นักวาดของเราเพิ่งส่งไฟล์ไปให้โรงพิมพ์เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา และตามปกติแล้วโรงพิมพ์จะใช้เวลาประมาณหนึ่งสัปดาห์ในการจัดพิมพ์ เมื่อบวกกับเวลาที่จะต้องใช้เพื่อแพคและจัดส่งแล้ว เราเองก็หวังว่าจะทำงานทันวันที่ 10 ช้ากว่ากำหนดสิ้นเดือนไปอีก 10 วันค่ะ
ณ เวลานี้ ทางเราไม่สามารถระบุวันจัดส่งได้อย่างแน่นอน เนื่องจากขึ้นอยู่กับวันจัดส่งจากทางโรงพิมพ์
ลูกค้าทุกท่านคงจะจำได้ว่าสิทธิ์พิเศษที่เราให้กับลูกค้าคือ โดจินชิฟรีและการจัดส่งฟรีสำหรับไปรษณีย์ลงทะเบียน หรือส่วนลดพิเศษสำหรับจัดส่ง EMS สำหรับกรณีที่ว่าทำไมคนที่โอนมาหลังวันปิดจองทำไมได้หนังสือไปก่อนหน้าคนที่โอนมาในช่วงเวลาจอง เหตุผลก็คือ เพราะคนที่โอนมาที่หลังนั้นไม่ได้รับโดจินชิ และไม่ได้รับสิทธิ์ส่งฟรีนั่นเอง ในเมื่อลูกค้าไม่ได้สิทธิ์การส่งฟรีจึงไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องยื้อเวลาไว้ และอีกประการหนึ่ง สำนักพิมพ์ของเราเป็นสำนักพิมพ์ขนาดเล็กๆที่มีงบประมาณจำกัดมาก เราจึงมีความจำเป็นที่จะต้องวางขายหนังสือที่หน้าร้านและทางไปรษณีย์เพื่อมีรายได้กลับมาหมุนเวียนใช้จ่ายเพื่อทำหนังสือเล่มต่ อไป
ทางสนพ. ขออภัยเป็นอย่างยิ่งสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ ทางเราจะแจ้งข่าวให้ทราบอีกครั้งในวันจันทร์ เมื่อสามารถติดต่อกับโรงพิมพ์ได้
ขออภัยในความไม่สะดวกนี้
สำนักพิมพ์นาบู
-
ประกาศครั้งที่ ๓ ๓๐ สิงหาคม ๒๕๕๓
สวัสดีค่ะ
สืบเนื่องจากอีเมล์ที่ส่งให้เมื่อวานนี้ วันนี้เราได้คำตอบจากทางโรงพิมพ์ที่พิมพ์โดจินชิแล้วนะคะ
หนังสือพร้อมโดจินชิของแถมจะส่งให้ลูกค้าทุกท่าน ภายในวันศุกร์ที่ 3 กย. นี้
หากลูกค้าท่านใด ไม่ได้รับหนังสือภายในวันที่ 13 กย. ทำตามคำแนะนำดังนี้นะคะ br]1) สอบถามคนที่บ้านว่ามีใครเก็บไว้ให้หรือเปล่า ถ้าที่บ้านไม่มีควรถามคนข้างบ้านด้วย ลักษณะซองจะเป็นซองสีน้ำตาล หรือคนที่สั่งเกิน 3 เล่มจะได้รับเป็นกล่องพัสดุสีน้ำตาลอีกเช่นกัน ผู้ส่งคือ สำนักพิมพ์นาบู รหัสไปรษณีย์ 77000
2) โทรไปหาไปรษณีย์ใกล้บ้าน ว่ามีของตกค้างไหม ปกติไปรษณีย์ในเขตพื้นที่จะเก็บของตกค้างไว้ประมาณ 7 วัน
3) หาไม่เจอจริงๆ ติดต่อสนพ. นาบูกลับมา พร้อมกับ Order No. ชื่อ อีเมล์ที่ใช้ในการจอง เบอร์โทรศัพท์ กรุณาอย่าเปลี่ยนอีเมล์เพราะเราไม่รู้จักอีเมล์ใหม่ของคุณ พอหาจากเรคคอร์ดก็จะหาไม่เจอ
หนังสือที่ทุกท่านจะได้รับ จะถูกเปิดเพื่อตรวจเช็คความเสียหายเบื้องต้นไปแล้ว หนังสือทุกเล่มที่ส่งออกไปจะเป็นหนังสือใหม่เอี่ยม สภาพ 100% ดังนั้น หากพบว่าหนังสือมีตำหนิจนอ่านไม่ได้ เช่น หมึกเลือน หมึกเลอะ หน้ากระดาษฉีกขาด หน้าหาย หมึกซึมซ้อนกัน กรุณาติดต่อทางสนพ. นาบู กลับพร้อมกับถ่ายรูปตำหนิที่เกิดขึ้น Order No. ถ้ายังคงใช้ที่อยู่จัดส่งเดิม)
ในกรณีที่หนังสือชำรุดเสียหายจากการจัดส่ง แกะออกมาแล้วหนังสือหักกลาง สันแตก หนังสือพับ ฯลฯ เป็นความรับผิดชอบของบริษัทไปรษณีย์ไทยค่ะ ลูกค้าสามารถร้องเรียนเรื่องจดหมายพัสดุเสียหายได้จากไปรษณีย์ใกล้บ้าน
ปัญหาอื่นๆเพิ่มเติม เกี่ยวกับหนังสือ ติดต่อ คุณกี้ 0818337292
หวังว่าอีเมล์ฉบับนี้คงทำให้ทุกท่านสบายใจมากขึ้นแล้วนะคะ สำนักพิมพ์นาบูขอขอบคุณลูกค้าทุกคนที่เข้าใจและให้โอกาสเราเสมอมา
ขอบคุณค่ะ
สำนักพิมพ์นาบู
-
หลังจากที่ไซโค จนเพื่อนยอมซื้อและเราก็กระทำตัวเปนเพื่อนที่ดี
ฮุบเอามาอ่านก่อน ในระหว่างที่รอหนังสือของตัวเอง o18
อยากจะกรี๊ดร้อง.. น่ารักมากกกก
ทั้งปกทั้งรูปการตูนประกอบ น่าร๊ากกกกกก :o8:
แต่.... สันในของหน้าหนังสืออ่ะค่ะ
มันชิดข้างในมาก ทำให้เวลาอ่านต้องแบะหน้าหนังสืออกเยอะกว่าปกติ
นอกนั้น ขอบอกว่า คุ้มจริงๆ กับการรอคอยน้องถ้วยฟู :mc4:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ่านจบเเล้วน่ารักดี มีคนที่รุ้จักการันตีให้อีกทีด้วย
-
ได้รับหนังสือพร้อมการ์ตูนแล้ว น่ารักม๊ากกกกกกกกกกกก :jul1:
หลังจากอ่านตอนพิเศษจบแล้วทำให้มีความหวังว่าจะได้อ่านเรื่องของโจกับพี่ปอมต่อ :sad4:
คุณพี่ธันสุดยอดไปเรยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :-[
รักคนเขียนมากๆจ้า :bye2:
-
แง้ๆๆๆๆๆๆ ยังไม่มาเลย อยากได้บ้าง รอ ร้ออออออออ รอต่อไปงิ
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะได้เมื่อวาน
ถ้วยฟูน่ารัก
พี่ธันสุดยอดไปเลยยยยย
อยากอ่านคู่พี่ปอมกับโจเหมือนกัน
-
เค้าก็ยังไม่ได้เหมือนกัน
แงๆ :sad4:
-
^
^
^
แต่เค้าได้แล้วนะ ถึงบ้านปุ๊บน้องถ้วยฟูก็มารออยู่เลย
(แอบเศร้านิดนึงเพราะมุมหนังสือแอบยับ แต่ไม่เป็นไร นิดเดียวจริงๆงิ)
ปล.ตอนที่เพิ่มเข้ามาน่ารักมากกกกกกกกกกกกก เสียดายแอบมีพิมพ์ผิดสองที่(ยังสแกนแค่ช่วงหลังๆ) สงสัยรีบปรู๊ฟไปหน่อย
-
ได้รับหนังสือวันนี้คร่า
อิอิ
อยากจะบอกว่า
ตอนที่แกะพัสดุอ่าตกใจ
ว่าทำไมปกเป็นแบบนี้(ปกสีชมพู)
ทั้งๆที่ในตัวอย่างมันไม่ใช่แบบนี้
แต่พอแกะออกจากห่อ....
โอ้ว์แม่เจ้า....โดจินชิ
พออ่าโดจินชิน่ารักมากๆเลยค่ะ
น่าจะมีโดจินชิเยอะๆ
ชอบๆค่ะ
อิอิอิ
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ โดจินชิน่าร๊ากกกกกกกกกมั๊กๆๆๆๆๆๆๆๆ :m3: อยากให้มีการ์ตูนสี่ช่องเยอะๆจัง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
สนุกมากเลย
ร๊ากกกกน้องถ้วยฟู
-
.. .
ชอบบบบบ บ
น้องแนะนำมาให้อ่าน น่ารักมากเลย ฮ่าๆๆ
น้องฟูอย่างฮาอ่ะค่า พี่ธันเห็นเงียบๆ ดุๆ แต่แอบหื่นนะเนี้ยยย ยย
สนุกมากเลยค่าา
แต่งมาอีกน้า เรารออ่าน o13
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน เรื่องนี้สนุกมากครับบ
อ่านไปยิ้มไป
เป้นกำลังใจให้นะครับบ ว่าเเต่มีตอนพิเศษ ป่ะครับบ อิอิอิ
-
^
^
^
จิ้มๆ แอบบอกว่ามีตอนพิเศษอยู่ในรวมเล่มค่ะ
ถ้าอยากอ่านลองหาซื้อดูนะคะ
สนุก น่ารัก อ่านแล้วยิ้มได้กว๊างกว้างค่ะ
เรื่องนี้พิมพ์กับสำนักพิมพ์นาบู ยังไงลองหาๆดูนะคะ
(ไม่ได้ค่าโฆษณาแต่อย่างใด แค่ปลื้มน้องถ้วยฟูกับพี่ธันมากๆแค่น้านนนนนนน)
-
ถ้วยฟูน่ารักมาก กกกกกกก ไอ้พี่ธันก็แสนดี๊แสนดี
จะมีอีกมั้ยเนี้ยะผู้ชายแบบนี้
-
เำพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ...แล้วก็อ่านรวดเดียวจนจบ :t3:
ถ้วยฟูน่ารักมาก ๆ อ่ะ...สมแล้วที่พี่ธันยอมให้ขนาดนี้ :-[
ตอนสุดท้าย...ร้อนแรงจนเลือดพุ่ง :m25:
-
คิดถึงหนูถ้วยฟูกับพี่ธันวาจังเลยย
:-[
-
อยากอ่านคู่พี่ปอม-โจจังเล้ยยยยยยย :serius2:
น้องฟูน่ารักจิงๆๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก เพิ่งมาอ่าน น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกอ่า
อ่านไปเขินไปขำไป :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ อ่านรวดเดียวจบเลย ไรท์เตอร์เก่งอ่า สนุกดี
น่าร๊ากกกกกกกกทั้งคู่เลย
-
เพิ่งมาอ่านแบบรวดเดียวจบ น่ารักมากเลยค่าาาาาาาาาาาาาาาาา อ่านไปนั่งขำไปแทบทุกตอนเลย o13
สงสัยต้องไปซื้อแบบรวมเล่มแล้ว :z1:
-
:laugh: ถ้วยฟูน่าร๊ากกกก ตลกสุดๆ ด้วยอ่ะ มีแต่มุขสนุกๆ ทั้งนั้นเลย คิดได้ง่ะค่ะเนี่ยะ คุณพี่ธันวาก็เย็นได้ใจจริงๆ สมแล้วที่เกิดหน้าหนาว น่าร๊ากกก
-
ถ้วยฟูน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่ธันก็น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบมากเลย ทั้งฮา ทั้งซึ้ง ทั้งหวาน เลยอ่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกดีค่ะ ถ้วยฟูรั่วจัง
-
กี๊ซซซซซซซซซซ
ถ้วยฟูน่าจับกดจริงๆแหละ ฮ่าๆๆๆๆ
สนุกมากๆเลยค่ะ ^^
คนอ่านเลือดท่วมจอเลยทีเดียว อิอิ
-
:z3:
ทำร้ายมากกก
คำสารภาพตอนท้ายพี่ธัน
ฮื่อออออ น่ารักไม่ไหวแล้ววว X)
พี่ธันเลิฟฟฟๆๆๆ 55555555555
ฟูก็น่ารักสุดๆ บทจะขี้อ้อน อยู่ในโอวาทพี่ธัน
ก็น่ารักสุดๆไปเลย งื้ออออ อยากได้ตอนพิเศษอีกหลายๆตอน 555
อ่านไป ขำไปแรก หลังๆ ซึ้งงงงง สุดๆไปเลย :-[
ขอบคุณนิยายดีๆแบบนี้ค่ะ
เป็นอีกเรื่องในดวงใจเลย :pig4:
-
ถ้วยฟูน่าร้ากกกกกก
มีตอนพิเศษอีกก็ดีนะคะ
-
ขอบคุณครับ
ถ้วยฟู :L1: ธันวา
-
เรื่องนี้อ่านไปแล้วมีทั้ง ขำ ซึ้ง น่ารัก
ชอบถ้วยฟูมาก บ้าๆบ๊องๆดี555 :bye2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆนะคะ อิอิ
-
ได้หนังสือมาอ่านจบไป3รอบแล้ว แบบอย่างฮา :m20: แถมมีหวานซะ ชอบมากเลยค่ะ :-[
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปอยู่นะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆสนุกๆค่ะ :pig4:
-
:-[ :-[ ชอบมากเลยค่ะ
ถ้วยฟู น่ารักจิงๆๆ :call:
-
หลงรักเรื่องนี้
น่ารักมากกกก ~~~
ซื้อมาอ่านแล้วก็อ่านอีก
ฮ่าฮ่า ,
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ <3
-
:pighaun: :pighaun:
เป็นตอนพิเศษที่กระชากใจให้หลุดลอย
กรี๊ดดดดดดดดดดด
เป็นรักที่แบบว่า ลุ้นมากกกก ค่ะ
แต่สนุกสุดๆเลยนะคะ
-
ชอบจังเลยค่ะ 5555
อ่านแล้วอารมณ์ดีมาก ฮาก๊ากอยู่คนเดียวจนคนอื่นคงนึกว่าประสาท :laugh:
ถ้วยฟูน่ารักมากเลยอ่า ชอบนิสัยค่ะ กวนส้นได้โล่เลย
ส่วนพี่ธัน.. นับถือในความรักค่ะ อยากได้แฟนแบบนี้!
แบบว่าสุดยอดค่ะ ทะนุถนอม แถมใส่ใจแบบสุดๆอ่ะ!
ชอบเรื่องนี้จังเลย ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :mc4:
-
ว้าวๆๆๆ เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ
ขอบคุณคนแต่งมากๆเลยนะคะ
น้องถ้วยฟูน่ารักมาก แอบจะเห็นด้วยเกี่ยวกับโลกสองใบ ขืนทุกคนเท่ากันหมด เราตายแน่ แต่แอบสงสารกิ๊๕กเหมือนกัน แต่นิดดดดเดียว
พี่ธันนี่ผู้ชายในอุดมคติชัดๆเลยนะคะ มีเตี๊ยมคอนโดไว้ให้ แถมใส่ใจสุดๆ
ตอนนี้ถ้าอยากขอซื้อหนังสือ ยังพอจะมีไหมคะ
-
ขอบคุณค่ะ
น่ารักมากมายย พี่ทันท่วงที กะ น้องถ้วยฟู
:3123: :3123:
-
:pighaun:สนุกมากเลยจ้า พี่จ๋าา o13
ขำขัน น่ารัก ลุ้นๆ หลายอารมณ์มาก น่ารักมากเลยอ่า
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับเรื่องๆสนุกๆอย่างนี้
จุ๊บุ๊~~~~~~~~~
-
ประทับใจกับความน่ารักของถ้วยฟู จนต้องมาอ่านครั้งที่สอง ขอบคุณค่ะ :pig4: :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆเลย
น่ารักทั้งน้องถ้วยฟูทั้งพี่ธันวาเลย
ประทับใจที่ซูด............
o13 :-[ o13
-
:L2: :L2: :L2:
น่ารักจังเลยอ่ะคู่นี้อ่ะ ชอบคู่โจกะปอมด้วย o13 o13 o13
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
เพิ่งเข้ามาอ่านแบบว่าหลงรักเรื่องนี้จริงๆ
:man1:
-
:angry2:น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
น่ารักมาก ว่าจะสั่งหนังสืออ่ะ อ๊ายยย :-[
-
ตกลงไอ้พี่ธันมันหื่น
หรือหรือน้องถ้วยฟูหื่นคะเนี่ย
หุหุหุ
:L1: :L1: :L1:
-
อ่านกี่ทีก็สนุกเหมือนเดิมครับ
-
คู่นี้น่ารักมากกกกกกกก
> < อ่านไปขำฮาแตกไป
ทีแรกนึกว่าเคยอ่านแล้ว เพราะคุ้นชื่อยูส
อ่านไปอ่านมา อ๋อ คนแต่งฟิคพ่อลูกหัวถั่วนี่เอง 555
แอบติดตามอยู่ ทั้งที่ไม่ได้ชอบคัตตุนเลย
แต่อ่านฟิคของไรท์เตอร์จนจำชื่อ-นามสกุลคนในวงได้เกือบหมด
>[]< อยากบอกว่าชอบทุกเรื่องที่ไรท์เตอร์คนนี้แต่งมากมายนะค้า
สู้ต่อไป !! เราจะรอติดตามผลงานน้า >3< :impress2: :impress2:
-
พี่ธันก็ฮาได้อีก
:) o13
-
เข้ามาก็ติดใจถ้วยฟูเลยเรา
ชื่อน่ารักแต่นิสัยนี่กวนได้ใจมากมาย
แถมปากไม่ค่อยจะตรงกับใจเลยน่ะ
ชอบหาเรื่องให้ตัวเองได้ตลอดจริงๆ
พี่ธันก็น่ะนิ่งจริงๆ แต่กับถ้วยฟูแล้ว
พี่แกดุตลอดเลยแล้วดูสิแอบรักถ้วยฟู
มาตั้งนานก็เก็บซะเงียบเชียวน่ะพี่
ชอบทุกคนเลยโดยเฉพาะปุ้ยฝ้าย
ช่างกล้าและเป็นสาววายตัวจริงเสียงจริง
ตอนพิเศษก็น่ารักมากๆเรียกด้วยอีกต่างหาก
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ทำไมถึงเพิ่งได้มาอ่านตอนนี้น้า~ ถ้วยฟูน่ารักมาก เอาแต่ใจจริงๆเลย ดีนะที่ธันวาเข้าใจน้อง แล้วก็จบแบบแฮปปี้ น่ารักมากๆเลยอะค่ะ
ปล.สนใจที่รวมเล่มตอนนี้ทันอยู่ไหมคะ?
-
^
^
^
ทันค่ะคุณคุรุม่า เข้าไปหน้าของนาบูพับบลิชชิ่งนะคะ
ยังมีหนังสืออยู่ในสต๊อคค่ะ
(ไม่ได้ค่าโฆษณาแต่อย่างใด)
-
ชอบบบบบบบบบบบ
:o8: :o8: :o8:
-
น้องถ้วยฟูก็น่าร๊ากกกกกกก แอบกวนหน่อยๆ(ไม่หน่อยล่ะม๊างง55+) ชอบๆ
พี่ธันก็แสนดี สุดๆ ปลื้มมมมมมมมมมม
o13
-
มีแฟนแบบพี่ธันนี่เขินตาย >////<
ปล.รออ่านสเปนะคะ :)
-
:o8: ถ้วยฟูฉันหลงรักนายเข้าให้แล้วววววว :-[
-
:o8: น่ารักอ่า
อ่านรวดเดียวจบ
สนุกๆมากเลยมีครบทุกรสชาติ
:pig4: :pig4:
-
ถ้วยฟูน่ารักสุดๆ :-[ แต่พี่ธันก็สูดยอด อยากได้ๆ
ขอบคุณมากๆค่ะ สนุกมาก :pig4:
-
กดไลค์รัวๆ เรื่องนี้เคยอ่านในบอร์ดกิจกรรมแล้วแต่อ่านไม่จบ
ขอบอกว่าสนุกมากๆ ฮ่าๆ
เขินพี่ธันวา มีอะไรมากกว่าที่เราเห็นอีกอ่ะ
ตอนแรกนึกว่าจะหวงน้องสาวจริงๆ แต่ก็นะ ไม่เลย พี่เขามีเหตุผล
เขาอยากอยู่ใกล้ๆ ถ้วยฟูอ่าดิ
โ้ว้วววววววว น่ารักสุดยอดเลย! ชอบมากๆ
อ่านรวดเดียวจบ
-
ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ
ถึงจะไม่ได้เป็นที่หนึ่งแต่ก็ติดหนึ่งในสาม
เป็นกำลังใจให้ค่ะ แต่งได้ตลกดีค่ะ อยากให้แต่งเรื่องอื่นอีกจังเลยค่ะ
-
อยากอ่านอีก ยังไม่ทันไร จบซะละ
สนุกดี ถ้วยฟูเอ๋อได้อีก พี่ธันสุดโหดแต่แอบโรแมนติก ชอบบบบบบ
-
สนุกมาๆๆเลยค่า อ่านแล้วฮามากเลยย อ่านที่เดียวจบเลยค่า หนุกมากๆๆๆเลยค่า ถ้วยฟูฮา พี่ธันก้อน่ารักอ่า :impress2: :-[ :o8:
-
:impress2: อ่า น่ารักมากอ่ะ อ่านรวดเดียวจนจบเลย ฮี่ฮี่
ตอนแรกๆๆ ฮามากมายอ่ะ ถ้วยฟูกวนมาก
:L2: ให้คนแต่ง เก่งมากๆๆๆเลย เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
ถ้วยฟูน่ารัก น่ากินจังเลยยยย อิอิ
พี่ธันวา ก็น่ะ น่ารักเกิน
-
แวะมาบอกรักน้องถ้วยฟูค่ะ :-[
-
สนุกมากครับ ขำจริงๆ เขียนได้ลื่นมากๆๆ ขอบอกว่า โคตรชอบเลย
-
อิจฉ้า อิจฉา ถ้วยฟูทีมีแฟนแบบพี่ธัน
-
o13 o13 o13
-
ตามอ่านจนจบครับ น้องถ้วยฟูน่ารักเว่อร์อ่ะ
-
เป็นนักเขียนของสำนักพิมพ์นาบูการันตีฝีมืออยู่แล้วค่ะ ขอบอกว่า สนุกมาก ตลกมาก และหวานกันได้ไม่เกินและไม่น้อยไป พี่ธันวาเป็นชายหนุ่มที่รักมั่นคงอะไรเยี่ยงนี้
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
>.<~
น้องถ้วยฟูน่ารักขนาดนี้ ไม่หลงรักก็แย่ล่ะ!
อยากเอามาไว้ที่บ้านสักคน :-[
-
น้องถ้วยฟูฮาเกิ๊นนนนน พี่ธันก็แมนโคด พระเอกสุดๆ ประทับใจตอนถ้วยฟูนั่งดูรูปมากเลยค่ะ น้ำตาซึม
ชอบเวลาเค้าเรียกกันพี่ธัน ถ้วยฟู อ่านแล้วมันเขินแปลกๆ แอร๊ยยยยยย
ว่าแต่ถ้วยฟูนี่บื้อเกินคาดหรือพี่ธันเนียนไปคะเนี้ย ถ้าไม่ได้คุณนายแม่คู่นี้จะได้กันป่ะคะเนี้ย 5555
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ขอขำก่อนเลย สนุกมาก ถ้วยฟูโคตรๆๆๆ กวนเลยอ่ะ
ส่วนอีตาพี่ธันนี่มาแบบเนียนๆเลย แต่เพราะรักนี่เนอะ.. น่ารักดีค่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านค่ะ อ่านแล้วรู้สึกมีความสุขจังเลยอ่า :กอด1:
อ่านไปขำไป ยิ้มได้ตลอด แม้กระทั่งบางตอนที่คิดว่า (น่าจะ) เข้าสู่โหมดเครียด
แต่น้องถ้วยฟู สามารถมาก จากเครียดกลับฮาซะงั้น...
:laugh3: :laugh3: :laugh3:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมากกกกกอ่ะค่า
แบบว่ามันอบอุ่น
มันเห็นถึงความรักที่พี่ธันมีให้ฟูมากกกกกก
แล้วยังสอนให้เรารู้ว่า
ควรมองคนอื่นบ้าง
อย่าเห็นแต่ตัวเอง
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
แบบว่า
อิจฉามากกกกกกกกก
ขอบคุณมากนะค่า :-[ :bye2:
-
น่ารักมามายอ่ะค่ะ ชอบที่สุดเลยชอบชอบชอบชอบชอบ!!!! (x300 คำ)
พี่ธันแบบว่าน่ารักมากค่ะเป็นผู้ชายที่เพอเฟคเวอร์
ส่วนน้องปวิณ เอ่อ..ถ้วยฟูฟู้ฟู ก็น่ารักไม่แพ้กันโดยเฉพาะตอนหลังๆเนี่ย...
และที่สำคัญค่ะ ไม่ใช่ตอนไหนเลย ตอนพิเศษ!!! เป็นอะไรที่แบบว่า อยากกรี้ด! ออกมาดังๆให้ลั้นบ้าน(แต่ก็ได้แค่อยาก)
It's so beautiful!!!!!! :impress2:
เลือดแทบพุ่ง(แต่ก็ไม่ได้พุ่งอีกนั่นแหละ) น่ารักที่สุดค่ะ สองคนเนี้ย อยากได้มาเป็นเพื่อนจริงๆ ฮุฮุ <<อยากแอบใต้เตียงด้วย เหอเหอ :haun4:
ยังไงก็ขอให้คุณบัวแต่งนิยายสนุกๆน่ารักออกมาให้อ่านกันอีกเยอะๆนะค่ะ คนอ่านอ่านแล้วมีความสุข งุงิ
ปล.แล้วจะติดตามผนงานค่ะ o13 <<<มีรวมเล่มแล้วอยากได้มากมาย ต้องขอไปดูงบในไหก่อนนะค่ะ 555+ :bye2:
-
อ่านแล้วเพลินมากๆ
อารมณ์ก็สดใสด้วย
เสียดายจบแล้ว
อยากให้มีต่ออีก
-
:-[สนุกมากๆเลย ชอบๆอ่านรวดเดียวจบเลยอ่า ติดใจ o13
-
ชอบจังถ้วยฟูน่ารักมากมาย คนแต่ง แต่งนิยายดีมากอ่ะ ไม่สั้นไม่ยาวเกินไป ไงก้อจะรอผลงานต่อไปนะ
-
55555555 มาอ่านตอนแต่งจบไปแล้ว ชอบเลยอ่ะ อ่านรวดเดียวจบลากยาวจนถึงเช้าเหมือนเคย :z2:
ชอบถ้วยฟูมากกกกกกก จริงๆอ่านแล้วคิดไม่ออกเลยนะว่ามันจะรักกันยังไงไอสองคนนี้
แต่อ่านไปอ่านมา ถ้าเราเป็นพี่ธันก็คงชอบถ้วยฟูเพราะความบ้าีนี่แหละ 5555555555555 :laugh:
เป็นฟิคที่ทำให้เราหัวเราะเสียงดังมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m20: :m20: :m20:
และนั่งคุยโทรศัพท์กับแฟนไปก็นั่งอ่านให้แฟนฟังและนั่งขำอยู่คนเดียว เพราะเรารุ้เรื่องของเราคนเดียว
o18 o18 o1ชอบโคตรรรรรรรรร เป็นนายเอกที่ไม่เหมือนใครจริงๆ o13
ความบ้าประสาทและสุดโต่ง ขอมอบให้ถ้วยฟู :กอด1: แต่ตอนพิเศษก็เป็นถ้วยฟูอีกเวอร์ชั่นนึง
ที่น่ารักโคตรสุดติ่งอย่าได้บอกใคร 555555 แต่ก็ยังคงความบ้าไว้เหมือนเดิมจริงจัง :m20:
-
น้องฟูน่ารักมาก
พี่ธันก็ดีแสนดีค่ะ
สรุป ชอบทั้งสองคน อิอิ
-
พี่ธันกับน้องฟูน่ารักมากมาย :o8:
ว๊ากกกกกกก ไม่ไหวแล้ว เสียดายมาไม่ทันจองหนังสือ ฮือออออออ :sad4:
-
:o8:เรื่องนี้น่ารักมากๆ
ถ้วยฟูน่ารักมาก พี่ธันรักจริงหวังเเต่ง ♥
-
ถ้วยฟูน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกมากๆ
ทำอาหารก็อร่อย ทำขนมก็เก่ง(นี่แหละประเด็น ฮ่าๆๆ)
ธันโชคดีที่ได้ถ้วยฟูไปเป็นมะ.. อุ๊บ แฟน ระวังจะโดนขุนจนอ้วนนะ ฮ่าๆๆๆ
ช่วงหลังๆแอบสงสารธัน จะเป็นพระเอกไปไหน เก็บไว้คนเดียวหมดเลยอ่ะ
ถ้วยฟูก็ไม่รู้เรื่องอะไรเล้ยยยยยย มันน่าจับมาตีก้น ฮึ!
แต่สุดท้ายก็รักกันได้ เฮ้ออออ โล่งอก ^^
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขมากๆ ขอบคุณ คุณDezair ที่ใจดีนำเรื่องนี้มาแบ่งปันจ้าา
-
มาแปะไว้ค่ะ กลับจากเรียนแล้วจะมาอ่าน
-
ย๊ากกกกกกก ชอบถ้วยฟู~~~~~~~~~~
ชื่อน่ากินมากกกกกแถบน่ารักอีกตะหาก :z1:
เวลาเห็นขนมถ้วยฟูชอบพูดว่า เป็นฝาแฝดกับปุ่ยฝ้าย เพื่อนบอกอะไรของมึง :z10:
-
เรื่องนี้รักพี่ธันมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โดยเฉพาะตอนพิเศษ ทำไมเป็นผู้ชายที่แสนดีแบบนี้!!!!!!!!!!!!
น้องถ้สวยฟูเลือกถูกจริงๆๆแอร่กกน่ารักเกินคำบรรยาย >///<
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยไม่ไหวแล้วถ้วยฟูน่ารักเกินไปแล้วน๊า
พี่ธันก็ช่างแสนดี อ่านแล้วอิจฉาคู่นี้จริงจริ๊ง :z1:
-
พี่ธันโรเเมนติกเว่ออ่ะ อ่านเเล้วซึ้งมากกกกก ก ชอบมากค่ะ สนุกมาก
-
ถ้วยฟูน่าีัรักมากก !
พี่ธันก็น่ารักแต่แิอบโหดนะ 55.
เข้มงวดเรื่องการเรียนกับฟูมากเลย
o13
-
น่ารักมากกกก ขอบคุณนะคะ^^
-
น้องถ้วยฟูน่ารักจริงๆ พี่ธันบทจะหวานก็หวานซะ
น่ารักจริงๆเลยทั้งสองคน
:pig4:
-
หลงเรื่องนี้สุดๆๆๆๆ!! ถ้วยฟูน่ารักแต่ธันนี่รักเว่อร์ๆๆ!! อร๊าย!
-
ถ้วยฟู
.
.
.
.
.
น่ารักเกินไปแล้วน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :z3: :z3:
ขอสเปเชี่ยลเถิด :impress2: :impress2: :impress2:
-
ถ้วยฟูนายแน่มาก.............. o13 o13 o13 o13
-
ฮาแบบสุดๆ นายถ้วยฟูฮูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:really2: :really2: :really2: :really2:
-
หิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...
หวามซะ...
:man1: :man1: :man1: :man1:
-
ปลาบปลื้มจริงจริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ฟูจ๋า...
โอ้ย.....
ไม่รู้จะอธิยาบยังไง...
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ตอบไปเลยนายถ้วยฟูว่า... อืม...
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
ถ้วยฟูจ๋า...
รักคนเขียนซะแล้ว....
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
พี่ธันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ทำไมพี่เป็นคนดี(?)อย่างนี้
:monkeysad:
หนูร้องไห้เลยอ่ะ ตอนที่ฟูรู้ว่าพี่ธันชอบ(ตอนที่ดูรูปง่ะ)
กระทืบไลค์ให้เลย :impress3:
-
ถ้วยฟูเนี๊ยะ
ฮี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ.. :o8: :o8: :o8: :o8:
-
พึ่งได้อ่านเรื่องนี้คะ สนุกมากต้องไปหาซื้อรวมเล่มเก็บไว้แล้วซิ :impress2:
-
ชอบมากมากมากมากมาก คร้าบบบบบบบ :impress2:
-
เรื่องนี้ ฮาได้อีก
อ่านตอนแรกก็แบบ 555+
เป็นอะไรที่แปลก ตรงที่ว่า อ่านนิยายต้องใช้ตาอ่านก้ต้องปวดตา
แต่ทำมัยเมื่อยปากหว่า
ถ้วยฟู กับธันวา
น่ารัก><
-
ชอบเรื่องนี้จริงไรจริง
น้องถ้วยฟูน่ารักแถมกวนใจได้อีก
พี่ธันก็โฉด โหด เถื่อน แถมรักน้องถ้วยฟูมากมาย
เพิ่งรู้ว่าพี่ธันก็หื่นเหมือนกันก็ตอนจบก็แหล่ะ คริคริ :z1: :z1: :z1:
-
สนุกมากมายค่ะเรื่องนี้
:laugh:
-
รักถ้วยฟู
เคะมากจ้า
-
ชอบอ่ะ
ธันวาช่างเป็นเมะในฝัน
แอร๊กกกกกก ><
-
เรื่องนี้ฮามากๆ
ขอบคุณมากค่ะที่แต่งเรื่องนี้
:L2: :L1: :L2:
-
พี่ธันวาเนี่ยเป็นแฟนที่น่าปลื้มม๊ากมากเจ้าค่ะ ถ้าได้มีในชีวิตคงจะสุขใจไปตลอดอ่ะ :impress2: :-[ :o8:
-
อ่านจบแล้ว..สรปุได้ว่าา ถ้วยฟู แร๊ดแรด 555++
-
:pig4: :pig4:
:กอด1:
-
หนุกหนานมากค๊า
ถ้วยฟูน่ารักมากมาย
พี่ธันวาแมนไปแล้ว
:กอด1: :L2:
-
ฮ่าทั้งเรื่อง :laugh:
ถ้วยฟูฮ่ามากเลยจ้า มุขแต่ละมุขมาซะ..สุดยอดเลย~
-
มาด้วยความคิดถึง อิอิ
-
เรื่องนี้น่ารักจังเลย น่าเสียดายที่มาตามอ่านเอาตอนจบแล้ว
ไม่งั้นจะได้ร่วมเวิ่นไปกับคนอื่นๆ ด้วย .... ตอนนี้หลงพี่ธันวาสุดๆ เลย อิอิ :o8: :-[
-
อยากบอกว่าถ้วยฟูยิ่งกว่าถูกล็อตเตอร์รี่รางวัลที่หนึ่งอีกค่ะแบบนี้!!!
มีสามีแบบพี่ธันนี่โชคดียิ่งกว่าอะไรทั้งมวนแล้วค่าา
จะหาที่เพอร์เฟ็ค หล่อ รวย รักเมีย เอาใจใส่เมียยิ่งชีพแบบนี้ได้ที่ไหนอีก
พี่ธันเป็นผู้ชายในอุดมคติจริงๆค่ะ ได้สามีแถมพ่อมาด้วย 5555
ถ้วยฟูก็แอบงอแง ยังไม่โต เลยต้องได้สามีแถมพ่อแบบนี้แหละ เหมาะสมที่ซู้ดดด!!!
ขอบคุณสำหรับรักนี้ลิ้นกับฟันมากๆนะค๊า :)
-
พี่ธันวาน่ารักที่สุด
อยากได้สักคน
-
มาอ่านตอนทีไรเตอร์แต่งจบไปแล้ว เลยอ่านรวดเดียวจบแล้วเม้นท์ทีเดียวเลย ฮ่าๆๆ
ถ้วยฟูเป็นชื่อที่น่ารักจริงๆนั่นแหละ >_< อ่านไปยิ้มไปจนคนที่นั่งเล่นคอมข้างๆหันมามองว่ายัยนี่บ้ารึเปล่า เพราะยิ้มมาตลอดตั้งแต่เปิดเรื่อง ฮ่าๆๆ ที่พี่ธันสุดหล่อไม่เรียกชื่อเล่นของถ้วยฟูนี่เป็นเพราะเขินรึเปล่า หรือเพราะอยากกดความรู้สึกไว้ไม่อยากให้ใครรู้ เรียกแต่ชื่อจริงพร้อมนามสกุลตลอด แต่นายปวินของเรา (เฮือก<<สายตาเชือดเฉือนของพี่ธัน) แต่หนูถ้วยฟูของพี่ธันเหมือนจะรู้สึกตัวช้ามากๆ กว่าจะรู้ตัวนี่ผ่านไปหลายฉาก ตอนที่ธันวาพูดว่า "นายไม่เคยรู้อะไรเลย" (ประโยคนี้รึเปล่าหว่า) อ่านแล้วก็เจ็บตาม ทำเพื่ออีกฝ่ายมากมายแต่อีกฝ่ายดันไม่รับรู้อะไรเลย เหมือนกับมีแต่เราที่ทุ่มเทอยู่ฝ่ายเดียวจนเหนื่อยและท้อใจอย่างนั้นแหละ แต่ตอนที่บอกว่าเห็นแก่ตัวมันก็มองได้หลายแง่แฮะ คนถูกกระทำว่าเห็นแก่ตัว คนกระทำว่าทำเพื่อพ่อแม่ ไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจ ก็มองได้หลายแง่มุมแล้วแต่คนจะมอง
ฉากที่ชอบที่สุดคือฉากที่ถ้วยฟูร้องไห้ เพราะตอนนั้นพี่ธันดูอ่อนโยนมาก อยากได้ๆ ฮ่าๆๆ ยิ่งตอนเช็ดน้ำตาแล้วตบท้ายด้วย
หอมแก้มและกอดเนี่ยทำเอาเราอยากจะร้องกรี๊ด รู้สึกว่าพี่ธันเนี่ยอ่อนโยนกับถ้วยฟูมากๆ ถึงตอนปกติจะมาดโหดก็เถอะนะ แต่ก็โหดเพราะรักใช่มั้ยพี่ธัน วิ่้ววววววว
อ่านตอนพิเศษแล้วแอบฮาตอนถ้วยฟูบอกถ้าจะทำอีกขออยู่ข้างบน กร๊าก......ข้างบนจริงๆนั่นแหละ แล้วถ้วยฟูลูก หนูเป็นฝ่ายรุกไม่ได้หรอก เพราะพี่ธันไม่ยอมชัวร์ป้าบร้อยเปอร์เซ็นต์เลยลูก ฮ่าๆๆ
ปล.ขอบคุณไรเตอร์สำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนึงนะคะ >_< :impress3:
-
ขอบคุณมากค่ะ ...สนุกมาก
ทั้งฮาทั้งซึ้งเลย ชอบมากกกกกกก
-
เรื่องนี้น่ารักจัง สุดท้ายก็เป็นแฟนกัน
-
ถ้วยฟูแสบ ปากหมามาก
คุณแม่นี่เด็ดสุดๆ รักคุณแม่^^
-
เจอถ้วยฟูสั่งสอน อึ้งเลยอ่ะดิพี่ธัน ฮ๋าๆๆๆ
-
ข่าวลือแพร่เร็วมากกกกกก ฮ่าๆๆๆ ไอ้ถ้วยจากไม่คิดก็มาคิดเพราะพี่ปอมเนี่ยแหละ
-
อ่าๆๆๆๆๆๆ คุณแม่ ดีใจหรือเสียใจล่ะนั่น แต่ยังไงก็รักคุณแม่ แบบนี้เขาเรียกว่าเนื้อคู่ หุหุ
-
หวานนนนนนนน ให้ป๋าพี่ธันเป็นเบาหวานเลยนะ ฮ่าๆๆ
-
ไอ้ถ้วยฟูหนีไม่พ้นแน่
-
ฮากับถ้วยฟูมากอ่ะ
คนอะไรทำอะไร คิดอะไร ก็ฮาไปหมด ฮ่าๆๆ
-
ปุยฝ้ายพูดซะ ฮ่าๆๆๆ
ชอบตอนที่พี่ธันปลอบถ้วยฟูมากเลย>< :impress2: :-[ :o8:
-
พี่ปอมนี่ซื่อชะมัด ฮ่าๆๆๆ
นึกแล้วว่าพี่ธันต้องชอบฟูก่อนหน้านั้น
-
จูบแล้ววววว จูบรสพายแอปเปิ้ล ><
-
โคตรเขินเลยเหอะ อ๊ากกกกกกกก
:o8: :o8: :-[ :-[ :impress2: :impress2:
-
โหยยยยยยยยย ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ยังสนุกอยู่เลย
ไหนๆก็จบแล้วอ่ะนะ ก็อยากจะบอกว่า...
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกก ชอบสารบบความคิดของถ้วยฟู แบบว่ามันฮาได้อ่ะ
อ่านไปขำไป จนปวดท้องไปหมด
พี่ธัันก็ช่างแสนดีรักถ้วยฟูยิ่งชีพ นับถือๆ
ยังไงก็ขอบคุณนะคร๊าบบบบบบบบ ที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่าน
o13 o13 o13 o13 o13
-
ถ้วยฟูร้อนแรงนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ ออนท็อปเชียวนะ
พี่ธันก็หื่น
-
ขอบคุณนะคร๊าบบบบบบบบ ที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่าน
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้สนุกมากๆๆๆๆ ถ้วยฟูชื่อน่ากินจริงๆๆๆ แต่งเรื่องได้น่ารักมากอ่ะ
อยากได้ฉบับเต็มบ้างจัง ^^ รู้ส฿กไม่ค่อยเต็มอิ่ม 555+
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่ธันกับถ้วยฟูน่ารักมากกก ><
ไม่น่าจบเร็วเลย สนุกมากๆคะ
-
ว้าวๆๆๆ..ชอบมากๆเลย..
นายถ้วยฟูช่างแสบจริงๆ..
รอให้นายธันวาเอาคืนปราบเด็กแสบให้อยู่หมัดอยู่น๊าาาา..
:really2: :impress2:
-
ชอบม๊ากกกกกกกกกก.. :-[
ไรเตอร์แต่งได้เก่ง..สนุก..สุดยอดมั่กๆจร้าาา o13
แอบอิจฉานายถ้วยฟูอ่ะ..อยากให้ในชีวิตมีคนดีๆอย่างนายธันมารักบ้างจัง..หุหุ
เป็นกะลังใจให้เสมอน๊าาาาาา.. :monkeysad:
-
เรื่องนี้อ่านแล้วฮาดี ไม่เครียด
ฮาตั้งแต่ต้นจนจบได้คงเส้นคงวามาก
กด Like!!! เลย o13
:L2: :pig4: :L2:
-
ต๊าย ตาย ถ้ามีแบบพี่ธันรักตายเลย
-
อร๊ายยยยยยย
สนุกสุดๆเลยจ้า ในที่สุดนะพี่ธันหลังจากรอคอยมานาน
ได้กินน้องถ้วยฟูจนได้
ถ้วยฟูก็จะฮาไปไหนลูก มีการลาน้องเวอร์จิ้นด้วย อ่ออ๊อยเอ็นดูล้ำ
คนเขียนเขียนได้น่ารักสุดๆเลยจ้า
คนอ่านติดงอมแงมขนาดเรียนไปด้วยอ่านไปด้วยอ่ะคิดดู 55555
-
บอกได้คำเดียวว่าน่ารักมากกกกกกก
อ่านไปขำไป เขินไป กี๊ดดด :impress2:
ตอนพิเศษถึงกับต้องเตรียมเลือดสำรองเลยทีเดียว :jul1:
-
น่ารักจัง ขอบคุณนะครับ
-
ThankS
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
ชอบถ้วยฟูมากกก..
ทั้งแสบ ทั้งมึน แถมน่ารักสุด ๆ
พี่ธันก็น่ารัก อดทนเป็นที่หนึ่ง
ทนได้ไงตั้งสองปี ยอมรอจนถ้วยฟูเรียนจบ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักเรื่องนี้ค่ะ ^^
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
อยากกินขนมถ้วยฟู มั้งอ่ะ พี่ธัน
ขอบคุณมากมายค่ะ น่ารักทั้งนายเอกพระเอก และคนแต่ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบ สุดยอดมากๆอ่ะ
-
ถ้วยฟูน่ารักมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ส่วนธันวาเป็นผู้ชายที่เชื่อได้ว่าคนอ่านเรื่องนี้ต้องอิจฉาถ้วยฟูแน่นอน
-
55555 ถ้วยฟู >w< น่ารักอะ 5555
พี่ธันนี้สุดยอด อดทนได้ตั้งนาน พอไม่ต้องทนละเอาใหญ่ :jul1:
ชอบอะเรื่องนี้ >< แล้วคู่ โจกับพี่ปอม(ชื่อนี้หรือป่าวหนอ อ่านแล้วจำได้แต่ ถ้วยฟูกับพี่ธัน 55555) อยากรู้อะ อิอิ
-
เรื่องนี้ น่ารักมากๆ
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกว่า เออเนอะ ความรักที่เกิดแบบค่อยเป็นค่อยไป (ของพ่อถ้วยฟู)
กับความรักที่แสนจะจริงใจ (ของพี่ธัน) มันน่ารักมากๆ
อดทน เฝ้าดูแล หาเรื่องเข้ามาวุ่นวายให้ได้รำคาญใจ(ในช่วงแรก)
ช่างเป็นความรักหนุ่มสาวที่แสนจะน่าประทับใจ เห้อ....
นี่ถ้าพี่ธันได้มาเล่าเอง นอกเหนือจากเรื่องบน..ที่นอน...(ซึ่งชอบ 555) คงต้องจิกหมอนมากๆ
ขอบคุณที่มาลงเรื่องน่ารักๆ แบบนี้ให้ได้อ่าน และชื่นใจจ้า...
ชอบมากๆ อีกหนึ่งเรื่องเลยแหละ ประทับใจจริงๆ ^_^
-
:กอด1:พี่ธันวา :กอด1:น้องถ้วยฟู
รักนะถ้วยฟู น้องแนวได้ใจพี่มาก
ตอนสุดท้ายแบบจัดเต็ม :haun5:
เขาไม่หื่นนะ ใสๆ
ขอบคุณDezair มากค่ะ น่ารักมากเลย
และขอบคุณเล้าเป็ดด้วยค่ะ
-
NOV: รักนี้…ลิ้นกับฟัน
BY: Dezair
……………….
ตอนพิเศษ วันรับปริญญา
…ตีสองสี่สิบแปด…
…ยังครับยัง ยังไม่ถึงเวลา…
…ตีสาม กับอีกสิบสองนาที…
…อืม…อีกสักหน่อยแล้วกัน ตอนนี้มันแอบเช้าไปหน่อย…
…ตีสี่ สี่สิบห้า…
…อ่า…สักตีห้า เวลากำลังเหมาะ…
…ตีสี่ ห้าสิบแปด…
…ช่างหัวแม่งเถอะ! เหลืออีกสองนาทีปัดเศษไปเล้ย!...
ผมกดนิ้วลงบนปุ่มเขียว ไม่ต้องเสียเวลาจิ้มเลขใดๆทั้งสิ้นเพราะพิมพ์ค้างเอาไว้บนจอตั้งแต่เที่ยงคืน จัดการยกขึ้นแนบหูได้ก็ภาวนาให้ไอ้เจ้าของเบอร์รับเร็วๆทีเถิดดดดด กูจะได้ไปนอนแล้ว!!!
‘ถ้วยฟู?...ว่าไง’ อย่าถามว่าโทร.หาใคร ช่วงเวลาไพรม์ไทม์แบบนี้ก็ต้องโทร.หายอดชายขมองอิ่มสุดที่รักนัมเบอร์ทรีอยู่แล้ว…นายธันวา ผู้ชายหล่อลากที่นิสัยโคตรพระเอกนั่นเองครับ
อ๊ะๆ ไม่ต้องมาทำหน้าฉงนสงสัยว่าเพราะเหตุใด ไอ้พี่ธันที่โคตรจะดีขนาดนี้ยังได้เป็นแค่สุภาพบุรุษสุดที่รักนัมเบอร์ทรี เพราะว่านัมเบอร์วันคือคุณชายสุพจน์พ่อผมเอง ส่วนนัมเบอร์ทู…เอ่อ…พี่ถ้วยตวงมันยึดเอาตำแหน่งนี้ไปอย่างหน้าด้านๆ ด้วยการอ้างว่ามันเป็นพี่แท้ๆ ผมต้องให้มันสำคัญมากกว่าแฟน!...อะโด่! แต่แฟนมีประโยชน์กว่า อย่างน้อยเวลาอยากจ้ำจี้ มันก็ช่วยเหลือผมได้ แต่พี่แท้ๆช่วยไม่ได้นี่หว่า
เพราะงั้น นายธันวาหล่อรัศมีเลิศเลอเพอร์เฟ็คเลยเป็นได้แค่นัมเบอร์ทรีเท่านั้น แต่ขอบอกว่างานนี้ไม่มีน้อยใจ เพราะมันยืดอกอย่างหน้าชื่นตาบานว่า ‘ติดท็อปไฟว์ก็ดีใจแล้ว’ โอ้โฮ…พ่อเจ้าประคุณทวนหัว!! อยากจะจูบหน้าหล่อๆของมึงสักล้านที!!!
‘ถ้วยฟู?’ อ่า…ผมเอาแต่เงียบ ปลายสายเลยเรียกชื่อขึ้นมาอีก
“อ่า…อืม…นาย…นายตื่นแล้วใช่มั้ยที่รัก”
คำว่า ‘ที่รัก’ นี่โคตรจะกระดากลิ้นเลยให้ตาย เหมือนเอากระดาษทรายมาถูลิ้นอ่ะครับ แต่ก็ต้องพูดซะหน่อย อย่างน้อยก็เพื่อมงคลในวันดีวันนี้…
‘อืม ตื่นแล้ว อาบน้ำแล้วด้วย’ กูถามแค่อย่างเดียว ตอบมาทำไมสองอย่างวะ
‘…ถ้วยฟูล่ะ ทำไมตื่นเช้า’ ใครบอกว่ากูตื่นเช้า กูนั่งถ่างตามาตั้งแต่ตีสอง นับถอยหลังเคานท์ดาวน์กว่าจะถึงตีห้านี่ตาคล้ำจนต้องแอบเข้าครัวไปเอาแตงกวามาแปะ เดี๋ยวไม่หล่อจะเรื่องใหญ่ครับ เพราะพรุ่งนี้…เอ้ย! ต้องวันนี้สิ วันนี้เป็นมงคล…อ๊ะๆ ไม่ใช่วันหมั้น วันแต่งอะไรทั้งสิ้น…
แต่เป็นวันรับปริญญาของไอ้คุณพี่ธันนั่นเอง
แล้วขึ้นชื่อว่ารับปริญญา งานนี้ไอ้พวกหน้าตาธรรมดาแต่แจ้งเกิดเข้าวงการเพราะรัศมีบัณฑิตมันผุดผ่องนี่มีหลายรายแล้วนะครับ แล้วไอ้พี่ธันของผมมันหน้าตาธรรมดาที่ไหน ปกติก็โคตรจะหล่อจนผมไปไหนไม่รอด ยิ่งให้มันมาใส่ครุยอีก คราวนี้ล่ะหล่อนรกแตกกันไปข้าง!!!
…ซึ่ง…ผมไม่มีวันยอม!! ไหนๆก็ต้องถ่ายรูปคู่กัน จะให้มันหล่อฝ่ายเดียวแล้วผมกลายเป็นตุ๊กแกจิ้งจกตัวประกอบสร้างความสมดุลในรูปอย่างเดียวก็ใช่ที่…งานนี้จัดเต็มสถานเดียว!!!...ว่าแล้วก็ขอขยับแตงกวานิดนึง รู้สึกว่ามันจะไม่ยอมติดอยู่กับหน้าผมซะแล้ว
“ไม่ได้ตื่นเว้ย กำลังจะไปนอน นี่โทร.มาราตรีสวัสดิ์เฉยๆ เดี๋ยวจะไปฝันถึงสาวอึ๋มๆแล้ว”
จริงๆแล้วแค่อยากจะโทร.มาเพื่อเป็นส่วนหนึ่งในวันสำคัญของมัน แต่ผมมันเป็นพระเอกนี่นา ฟอร์มต้องเยอะหน่อย เผยไต๋หมดได้ไง เดี๋ยวไม่เท่ห์
เสียงหัวเราะดังมาจากปลายสายเบาๆ ก่อนที่ระหว่างเราจะกลายเป็นความเงียบ ผมกับมันปล่อยให้ค่าโทรศัพท์ไหลผ่านเป็นน้ำ แต่ไม่ยอมพูดอะไรกันสักคำ
…พูดสิ…พูดสิวะถ้วยฟู…พูดไปเลยว่าโทร.มายินดีด้วย…เกริ่นไปก่อนก็ได้ว่าเนื่องในวาระดิถีสวัสดีวันรับปริญญา…อะไรก็ได้ที่เป็นการแสดงความยินดี…พูดสิวะ…พู…
‘ไปนอนได้แล้วถ้วยฟู’ …เห็นมั้ย…ไม่พูดแล้วเป็นไง ไอ้พี่ธันไล่ให้ไปนอนเลย…
“เออๆ จะไปนอนแล้ว…” แล้วก็เงียบกันไปอีก…ค่าโทรศัพท์ไหลเป็นน้ำอีกครั้ง…
‘ถ้วย…’
“พี่ธัน” มันกำลังจะเรียกชื่อผม แต่ผมรีบชิงเรียกมันตัดหน้าซะก่อน และพอผมเรียกมันด้วยคำว่า ‘พี่ธัน’ มันก็เงียบ…ไม่บ่อยหรอกครับที่ผมจะเรียกมันแบบนี้ ปกติไม่ค่อยเรียกชื่อมัน หรือถ้าต้องเรียกก็เรียกว่า ‘นาย’ ตลอด
ไอ้พี่ธันเงียบรอฟัง ผมเลยสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกรอกเสียงลงไปเบาๆ
“ยินดีด้วยนะ…” …เรียนเก่งมากๆเลยจ้ะ…
ประโยคหลังผมต่อเองในใจ เพราะคิดว่าหากพูดออกไปจะทำให้อีกฝ่ายไม่ซาบซึ้งกันซะเปล่าๆ
‘ขอบใจ’ ผมยิ้มบางกับตัวเอง รู้สึกเหมือนได้ทำความดีอะไรสักอย่างที่ทำให้หัวใจพองโตและมีความสุข
“ไปนอนก่อนล่ะ นายก็ขับรถไปดีๆแล้วกัน” มันต้องขับรถไปมหา’ลัยตั้งแต่เช้าตรู่ เพราะคณะพวกผมรับช่วงเช้า ส่วนป๋าและคุณแม่วิจะตามไปทีหลังในตอนสาย
‘อืม’
แล้วเราก็วางสายจากกัน ผมวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะใกล้ๆ ก่อนหงายหลังลงนอนผึ่งบนเตียง มือเอื้อมไปหยิบมะเขือเทศในจานบนโต๊ะมาวางลงบนหน้าจนแทบไม่เหลือที่ว่าง
…มาสก์หน้าครับ มาสก์หน้า…บอกแล้วว่าถ้าไปถ่ายรูปร่วมกับบัณฑิตเกียรตินิยมเหรียญทองแพลตตินั่มอย่างนายธันวาแล้วผมไม่หล่อกว่านี่ไม่ยอมเด็ดขาด
…ว่าแล้วก็ขอภาวนาให้น้องแตงกวาและน้องมะเขือเทศที่เต้นระบำอยู่บนใบหน้าผมช่วยพัฒนาผิวหน้าให้ขาวผ่องเนียนนุ่มเหมือนตูดเด็กในชั่วเวลาพริบตาเดียวที่หลับด้วยเถิดดดดด…
………………………….
นาฬิกาปลุกทำงานตามคำสั่งที่ได้รับ ผมจัดการอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย แม่ก็เปิดประตูเข้ามาเรียกพอดี
“ยังไม่เสร็จอีกเหรอถ้วยฟู”
คุณนายปานดาวจัดเต็มมากครับวันนี้ ชุดผ้าไหมตัดใหม่เพิ่งเสร็จแหมบๆเมื่อวาน ผมก็ทำสีใหม่ แถมเข็มกลัดเพชรติดหน้าอกนั่นก็เพิ่งไปเอาจากร้านเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เอง ทำประหนึ่งว่าเป็นวันรับปริญญาลูกในไส้ของตัวเอง…เชอะ! ใช่ซี่!! ไอ้พี่ธันมันลูกคนโปรดไปแล้ว!
“พ่อแม่ไปก่อนเลย ไปพร้อมบ้านนั้นใช่มั้ย” ผมรู้มาคร่าวๆว่าพ่อแม่ผมกับพ่อแม่พี่ธันจะไปรถคันเดียวกัน เพราะกลัวว่าจะหาที่จอดไม่ได้
“แล้วเราจะตามไปทีหลังเหรอ” ผมเอี้ยวตัวหันมามอง ทั้งๆที่มือตัวเองยังละเลงอยู่บนหัว
“อืม ยังทำผมไม่เสร็จเลย”
ไม่ค่อยได้เซ็ตผมบ่อยก็แบบนี้แหละครับ มือเลยไม่เที่ยง ว่าจะให้ไอ้โจมาเซ็ตให้เหมือนกัน แต่รายนั้นงดรับการติดต่อทุกรูปแบบ เห็นว่าทำงานหาเงินจนแทบจะขายตัวเพื่อของขวัญรับปริญญาให้พี่ปอม…แต่เชื่อเถ้อะ!! ต่อให้ไอ้โจซื้อเพชรยอดมงกุฎราคาแปดร้อยล้านมาให้ พี่ปอมก็คงมองเห็นเป็นลูกแก้วอันละ 5 บาท ดีไม่ดีอาจจะขอบอกขอบใจแล้ววิ่งเอาไปโยนเล่นกับน้องหมาแถวบ้านก็ได้…
“อะไรกัน ปกติไม่ทำผมก็หล่อไม่ใช่เหรอ” แม่ผมถามยิ้มๆ แหม…แม่นี่น่ารักจริงๆ มีแบบนี้อีกคนมั้ย ผมจะได้จีบซะเลย!!!...
“ก็อยากหล่อขั้นกว่าอ่ะแม่…” ผมตอบแล้วบิดเล็กน้อยแต่พองามให้แม่เห็นว่าผมไม่ได้หน้าด้านรับคำชมแม่นะ เขินเป็นเหมือนกัน!
“อ๋อ…จะได้หล่อคู่ควรกับธันล่ะสิ” คำพูดแม่ทำเอามือผมที่กำลังปาดเจลถึงกับสะดุดหนังหัวเหมือนสแคลชแผ่น…พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้ง!! คุณนายปานดาวคิดว่าผมเป็นเศษหินเศษดินที่ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้คู่ควรกับพระเอกอย่างไอ้พี่ธันเหรอวะเนี่ย!!!...
“ผมจะไปหล่อแข่งมัน! ไม่ได้จะหล่อเพื่อให้คู่ควร! วุ้ย!! ไม่เข้าใจลูกเลย!” อย่าหาว่าผมเหวี่ยงบุพการีเลยนะครับ แต่บุพการีควรถือหางลูกตัวเองไม่ใช่เหรอ นี่อะไร้!...แค่ไอ้พี่ธันดีกว่าผมทุกอย่างก็หาว่าผมพยายามทำทุกทางเพื่ออัพเกรดตัวเองให้เหมาะสมกับมัน หึ!!
“จ้ะๆ จะหล่อแข่งกับบัณฑิต! ทีหลังก็หัดแข่ง ‘เกรด’ กับบัณฑิตบ้างสิ!” เอ่อ…วกมาพูดเรื่องเกรดแล้วเหมือนมือที่ปาดเจลจะไม่ทำงาน เกรดระดับไอ้คุณพี่ธันน่ะ แค่คิดก็สยองแถมยังทำให้ทรานสคริปป์แลดูน่าเบื่อเพราะมีแต่ A สู้ผมก็ไม่ได้ หลากหลาย ไม่ซ้ำซากจำเจ ไล่กันตั้งแต่ D ขึ้นไปถึง B+
คุณปานดาวเห็นผมไม่ต่อความยาวสาวความยืด ก็เลยตัดบทบอกว่าจะไปก่อน กำชับหนักแน่นว่าผมต้องไปให้ทันสิบเอ็ดโมง ที่บัณฑิตออกจากห้องประชุมพอดี ผมก็ได้แต่เออออ ถ้าตอนนั้นเซ็ตหัวได้หล่อเฟี้ยวก็คงได้เจอกันแหละ
……………………………….
สิบเอ็ดโมง…ครึ่ง…
…ตามที่แม่สั่ง…
ผมเหยียบเข้าที่หน้าประตูมหาวิทยาลัย เห็นฝูงชนมหาศาลที่พลุ่กพล่านเต็มพื้นที่ก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกนึง…จากประตูใหญ่เดินไปถึงคณะผมใช้เวลาประมาณ 10 นาทีโดยปกติ แต่คนเล่นหนาแน่นซะแบบนี้…คาดว่าเที่ยงคงจะได้เจอหน้าที่รักนั่นแหละ!
เดินหลบซ้ายเบี่ยงขวา ทักทายกับรุ่นน้องรุ่นพี่ที่รู้จักรายทาง กว่าจะมาถึงวิศวะฯได้ก็เล่นเอาเหงื่อย้อย หัวที่เซ็ตมาอย่างดีเหี่ยวเหมือนผักชีตากลมเลยทีเดียวเชียว ผมเบียดผู้คนไปจนถึงเต้นท์ที่กางในลานเกียร์ซึ่งเต็มเอียดไปด้วยมวลมนุษย์ทั้งหลายที่พากันแห่แหนมางานรับปริญญาลูกหลานเพื่อนพ้องน้องนุ่งของตัวเอง
และหนึ่งในนั้นก็มีมวลมนุษย์ที่ชื่อว่าครอบครัว รัตนวิจิตร พร้อมด้วยครอบครัวของไอ้พี่ธันอยู่มุมลิบๆตรงนู่น...และ...มีบัณฑิตสุดหล่อยืนถ่ายรูปอยู่ด้วย…
…ไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าบัณฑิตสุดหล่อคนนั้นเป็นใคร...
“อ้าว ฟูมาแล้ว…” ยัยปุยฝ้ายกดภาพไปหนึ่งแชะก็เห็นผมพอดี มันลดกล้องลงแล้วแล้วโบกไม้โบกมือให้ผม ทุกคนก็เลยหันมามองผมเป็นตาเดียว
…มาสายมันก็ดีอย่างงี้แหละ โคตรจะเด่น…ความหล่อกระแทกตาพาเอาคนมองกันเงียบกริบ! คงจะเข้าใจกันแล้วล่ะสิว่าใครคือพระเอกของงานนี้…วะฮ่าฮ่า!
“เซ็ตผมเสร็จแล้วเหรอ ถ้วยฟู” คำถามของคุณแม่วิทำเอาผมแทบวืด
…เซ็ต…เซ็ตผม?!! รู้ได้ไงว่าเซ็ตผมมา!!!...
…อุตส่าห์เซ็ตให้ดูเป็นธรรมชาติ เหมือนผุดจากท้องพ่อท้องแม่มาก็หล่อลากดินจนไส้เดือนอยู่ไม่สุข ยืนเมื่อยขาอยู่หน้ากระจกเป็นชั่วโมง หมุนซ้ายหมุนขวาเอี้ยวคอจนหมุนแทบรอบเพื่อให้ผมทุกเส้นเด้งกระดกงดงามแลดูพลิ้วราวธงสะบัด! แต่แล้วทำไม!! ทำไมแค่เห็นหน้ากันปาดเดียวก็ทักขึ้นมาง่ายๆว่า ‘เซ็ตผมเสร็จแล้วเหรอ’ …รู้ได้ยังไง!!!!!
ผมยิ้มแหยให้คุณแม่วิแล้วยกมือไหว้ทุกผู้ทุกนามเพื่อเป็นการเลี่ยงไม่ตอบคำถามเรื่องเซ็ตผม แน่นอน…ไหว้ว่าที่สามีด้วยหนึ่งที ไอ้พี่ธันยิ้มแล้วก้มลงมองเสื้อผ้าผม
“ทำไมใส่ชุดนิสิต…” พ่อยอดชายถามแล้วมองผมด้วยสายตาที่ทั้งรักทั้งบูชา…หึๆ เห็นความหล่อกูแล้วยิ่งหลงเลยล่ะสิมึง…
“เผื่อถ่ายรูปคู่กับบัณฑิต จะได้รู้กันไปว่าเลี้ยงต้อยหล่อๆหนึ่งคน” จริงๆแล้วใส่ชุดเรียบๆอย่างชุดนิสิตเพื่อไม่ให้แย่งซีนหน้าตาหล่อๆของผมต่างหากล่ะ
แต่ไอ้พี่ธันคงคิดว่าผมตั้งใจใส่มาแซวมันจริงๆถึงได้โคลงหัวไปมา ได้ยินมันพึมพำเบาๆว่า ‘ห่างกันแค่สองปี’ …โธ่! อายุน่ะห่างกันแค่สองปี แต่หนังหน้าน่ะห่างกันไกล!! อย่างน้อยมึงก็คงไม่เคยเอามะเขือเทศกับแตงกวาขึ้นเป็นเต้นระบำชะชะช่าอยู่บนหน้าจนจะกลายเป็นสลัดผักสดแบบกูหรอก!...
“กินก่อนสิ เมื่อเช้าตื่นกี่โมง” มันว่าอย่างนั้นก่อนจะหันไปหยิบกล่องทัปเปอร์แวร์จากบนโต๊ะมาเปิด ข้างในคือแซนวิชหลากไส้ที่ถูกตัดพอดีคำแล้ว อันนี้ฝีมือคุณนายแม่ชัวร์ เพราะเมื่อวานผมเห็นหญิงอวบผู้แสนน่ารักสั่งให้เด็กที่ร้านไปซื้อขนมปังมาสามแถว
“เก้าครึ่งได้มั้ง” ผมตอบก่อนจะยัดขนมปังเข้าปาก
“เพื่อทำผม?” มันถาม แต่ขนมปังยังเต็มปาก ผมก็เลยได้แต่เหลือบตาจิกมัน
…ช่วยคิดบ้างว่ากูหล่อธรรมชาติสรรสร้าง! จะย้ำทำไมว่ากูทำผมมา หา?!!!!...
“ธัน ถ้วยฟูมาแล้ว ไปถ่ายรูปกับถ้วยฟูสิไป” คุณแม่วิเอ่ยปากขึ้นมา หลังจากเห็นผมเอาแต่ฟาดขนมปังในกล่องไม่ยอมกระดิกตัวไปไหน แม่ไอ้พี่ธันคงคิดว่าผมมาเพื่อกิน ก็เลยต้องหาทางผลักไสไล่ส่งให้พ้นจากกล่องอาหารแหงๆ
“นั่นสิพี่ ไปถ่ายตรงป้ายคณะมั้ย” ช่างกล้องแนะนำอย่างสนิทสนม
ตากล้องก็ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ ฝาแฝดสุดที่รักของผม…ยัยปุยฝ้ายนั่นเอง
วันนี้มันมาเต็ม จัดเต็ม มีอุปกรณ์มากมายใส่กระเป๋าสะพายมาด้วย ตอนแรกไอ้พี่ธันจะจ้างช่างกล้อง แต่ผมเสนอให้เอาปุยฝ้ายเพราะ…หนึ่ง…มันเป็นฝาแฝดผม มันได้ตังค์ค่าจ้าง ผมก็ได้ค่านายหน้าอย่างน้อย 10% และสอง…เพราะว่ามันเป็นฝาแฝดผมอีกนั่นแหละ เพราะงั้น…ผมก็เลยสั่งมันได้…
‘แกต้องถ่ายฉันให้หล่อกว่าไอ้พี่ธัน เข้าใจมั้ย?!!’ ถ้าไม่เข้าใจ กูจะเลิกกับมันแล้วเอามาเล่าให้มึงฟังจนมึงนอย ให้สาววายอย่างมึงหงอยจนโลกแตกไปเลย!!! วะฮ่าฮ่า!!!
ผมกับสุดที่เลิฟเดินตามยัยปุยฝ้ายฝ่าฝูงชนลัดเลาะออกไปยังป้ายคณะ แล้วเราก็เริ่มถ่ายรูปคู่ที่มีแบ็กกราวน์เป็นมนุษย์มากมายมหาศาล แต่ก็แค่รูปคู่หรอกครับ ไม่มีรูปใกล้ชิด ชิดใกล้จนหัวใจหวั่นไหว…ไม่มีเลยแม้แต่รูปเดียว เรารักษาระยะห่างของพวกเราเอาไว้เสมอเวลาอยู่กับคนอื่นๆ…
“พอแล้ว เหนื่อย…ไปถ่ายเดี่ยวบ้างไป” ผมเหลือบเห็นที่นั่งใต้ต้นไม้ เลยจัดการไล่ให้บัณฑิตไปถ่ายรูปเดี่ยวซะบ้าง
“มาทางนี้เลยค่ะพี่ธัน ไปถ่ายกันตรงนั้นดีกว่า…” แล้วยัยปุยฝ้ายก็ชี้นั่นชี้นี้หาโลเกชั่นให้เสร็จสรรพ ผมก็เลยได้เวลาพักเหนื่อย เดินไปนั่งใต้ต้นไม้ แม้จะมีลม แต่อากาศเมืองไทยน่ะครับ เอาอะไรมาก…ไม่ทำให้น้ำเดือดได้ก็บุญแล้ว
ผมนั่งรอไอ้พี่ธันถ่ายรูปก็เหลือบซ้ายมองขวาดูบัณฑิตคนอื่นๆ นับถือจริงๆครับ ชุดที่ใส่น่ะแค่ดูแล้วยังร้อนแทน ผมเห็นบัณฑิตสาวๆสวยๆบางคนเดินเขย่งเพราะรองเท้ากัด บัณฑิตหนุ่มๆอีกหลายคนก็เหงื่อออกจนจั๊กกะแร้แฉะ และมีอีกบางส่วนที่หน้าซีดจนเหมือนใกล้จะเป็นลมทุกขณะ แต่…ก็ยังยิ้มแย้ม
ตอนนี้หันไปทางไหนก็เจอแต่รอยยิ้ม ชนิดที่ต่อให้ตีนสักสิบข้างเหยียบลงที่ตาปลาก็ไม่มีใครมานั่งโกรธเคืองกัน…ผมเคยถามตัวเองว่าปริญญาบัตรมันมีความหมายขนาดนั้นเลยเหรอ ผมไม่เคยเข้าใจ จนกระทั่งวันที่คนใกล้ตัวถูกเรียกว่า ‘บัณฑิต’ และได้กระดาษหนึ่งแผ่นมาถืออวดใครต่อใคร
…แค่กระดาษหนึ่งแผ่น…แต่เป็นแผ่นที่แฝงความอดทน มุมานะ อุตสาหะตลอดช่วงชีวิตที่เป็นนักเรียน ตั้งแต่อนุบาลที่ตั้งหน้าตั้งตาท่อง ก.ไก่ถึง ฮ.นกฮูก ท่อง A-Z ท่อง 1-10 ก็เพื่อวันนี้…วันที่ใช้ ก.ไก่ถึง ง.งู ในการทำข้อสอบช้อยส์ ใช้ A-Fและ 1-4 ในการตัดเกรด…ส่วนที่เหลือ…ของแถมไงครับ คุณครูสมัยอนุบาลสุดแสนจะใจดี เลยแถมส่วนที่เราจะไม่ต้องใช้มาเพียบบบบบบ…
“มองไร ถ่ายเสร็จแล้วเหรอ” ผมหันกลับมาเห็นมันกับปุยฝ้ายยืนมองผมอยู่ ก็เลยเอ่ยปากถาม
“อือ…” ปุยฝ้ายตอบแบบนั้น ผมก็เลยกวักมือเรียก
“งั้นมาถ่ายเดี่ยวฉันนี่มา” ไหนๆก็หล่อจัดเต็มเซ็ตผมจนเจลแทบหมดกระปุกทั้งที ก็ควรได้รูปที่ระลึกซะหน่อย
“ก็ออกมาตรงนี้ดิ ตรงนั้นมันมืด” แม่สาวบ้ากล้องว่าอย่างนั้น ผมก็เลยบุ้ยปากไปที่กระเป๋าที่มันสะพายมาด้วย
“เอาไฟมาด้วยไม่ใช่เหรอ ใช้ดิวะ”
“แล้วใครจะถือล่ะ!” ยัยน้องสาวฝาแฝดนี่ไม่ได้เรื่องเลย! ตรงนี้มีอยู่กันสามคน คนนึงเป็นนายแบบ อีกคนเป็นช่างกล้อง ก็ให้อีกคนถือไฟสิวะ!!
“บัณฑิตไง” ผมชี้ไปที่นายธันวาผู้เก่งกาจไปซะทุกเรื่อง แค่เรื่องให้ถือไฟง่ายๆ ทำไม่ได้ก็คืนปริญญาไปซะเถอะ
ปุยฝ้ายทำตาโตร้องลั่น
“ไอ้ฟู!! พี่ธันเป็นบัณฑิต! มีบัณฑิตที่ไหนมาถือไฟให้คนอื่นถ่ายรูปล่ะ!!” ก็แหม…จะมีสักหนึ่งในล้านไม่ได้รึไง!
“ไม่เป็นไรหรอกฝ้าย เอาไฟมาเดี๋ยวพี่ถือให้” เห็นมะ…เจ้าตัวอาสา(ตามคำสั่ง)ผมด้วยซ้ำ
“แต่พี่เป็นบัณฑิต…” ปุยฝ้ายยังค้านแล้วมันก็ลดสายตาลงมองชุดครุย เข็มของมหาวิทยาลัยสะท้อนแสงแดดวิบวับเข้าตาจนแทบบอด…ดูมันจะเกรงใจชุดครุยที่บัณฑิตใส่อยู่เหมือนกัน…อ่า…จริงๆแล้วก็ควรให้ความเคารพชุดนี้ เพราะถือเป็นชุดในนามมหาวิทยาลัยที่จะได้ใส่เป็นครั้งสุดท้ายในฐานะนิสิตปริญญาตรี
“แค่ถือไฟนี่ ไม่ได้ให้ทำอะไรเสียหาย” แล้วพระเอก…ก็ตอบแบบพระเอก พระเอก… ยัยปุยฝ้ายเลยยอมเปิดกระเป๋าส่งไฟให้ แล้วชี้มุมให้มันเดินมาหลบอยู่หลังผม
“หลบมุมดีๆล่ะ เดี๋ยวติดเข้ามาในรูปด้วย” ผมหันไปสั่งไอ้คนถือไฟ จนมันเขกหน้าผากไปที
โป้ก!
…โอย…อโหสิให้วันเดียว ในฐานะที่เป็นบัณฑิต เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงออกจากการเป็นบัณฑิตแล้ว กูจะเอาคืน!
“ยิ้มให้หล่อๆแล้วกัน อุตส่าห์เป็นหนึ่งในล้านที่มีบัณฑิตถือไฟให้น่ะ” มันว่าอย่างนั้นแล้วยิ้มกว้าง จนผมใจสั่น
…ตั้งแต่ยอมขยับฐานะของกันและกัน รู้สึกหัวใจผมจะอ่อนแออย่างไม่มีสาเหตุ แค่มันยิ้มให้ หรืออารมณ์ดีตอนที่อยู่กับผม ใจผมก็ลอยตุ๊บป่องๆอยู่ในอากาศ สอยลงมาก็ยาก บังคับให้อยู่นิ่งๆก็ยาก เฮ้อ…ไม่ไหวๆ สงสัยผมต้องทำให้มันโมโหซะบ้าง หัวใจผมจะได้ไม่อ่อนไหวไปกับมันมากเกินไป
…เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลยแล้วกัน…
ผมหันไปมองบัณฑิตแล้วยกยิ้มมุมปาก
“พอดีว่ามีบัณฑิตเคยถือไฟให้มาหลายคนแล้วว่ะ โอ๊ย!!!”
...พูดแค่นี้ก็ต้องเขกหัวกูด้วย! วู้!!...
……………………………..
หลังจากถ่ายเดี่ยวผม ก็กลับไปถ่ายหมู่ครอบครัวอีก แต่เนื่องจากคนมันเยอะมาก ก็ถ่ายได้ไม่เท่าไหร่หรอกครับ พวกเราออกจากมหา’ลัยตอนเกือบจะสี่โมงเย็นได้ จุดหมายปลายทางคือสวนอาหารเตาถ่านของครอบครัวผมเอง งานนี้ ‘รัตนวิจิตร’ รับทรัพย์กันอื้อซ่า เพราะทั้งปุยฝ้ายรับถ่ายภาพให้ แถมกินเลี้ยงรับปริญญาก็ยังจัดที่ร้านของบ้านผม…มีแฟนเป็นบัณฑิตมันดีอย่างงี้นี่เอง หึๆ…
“อ้าว ออกมาทำไมอ่ะ” ผมร้องถามเมื่อเห็นบัณฑิตยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ตรงระแนงทางเดินเหนือบ่อปลาคราฟ ทั้งๆที่เจ้าของงานอย่างมันควรจะเข้าไปนั่งอยู่ในห้องจัดเลี้ยง
“เรานั่นล่ะ ทำไมไม่เข้าไปกิน” อ้อ…ที่แท้ก็มาตามหารักแท้นามว่า ปวิน รัตนวิจิตรนี่เอง งุงิๆ…แค่ไม่เห็นหน้ากูสักชั่วโมง ทำให้มึงลงแดงตัวสั่นต้องออกมาตามกันเลยรึไง
อันที่จริง ผมก็อยากเข้าไปร่วมปาร์ตี้ด้วยแหละ แต่พอดีคุณนายปานดาวสั่งให้ผมกลายร่างเป็นนางซินเข้าครัวไปช่วยทำอาหารน่ะสิ…อ๊ะๆ อย่ามาหาว่าแม่ผมกีดกันหนุ่มน้อยถ้วยฟูออกจากครอบครัวว่าที่สามีนะ จริงๆแล้วคุณนายเขามีแผนการขั้นกว่าเตรียมเอาไว้แล้ว
‘เวลาใครถาม เราจะได้บอกว่าเป็นคนทำ คิดดูสิ ว่าธันจะดีใจแค่ไหน ทีนี้ล่ะ! ผู้ชายดีๆ มีหนึ่งเดียวในโลกแบบนั้นไปไหนจากถ้วยฟูลูกแม่ไม่รอดหรอก!!’
…เป็นไงล่ะ แผนแม่ผม…นอกจากจะให้สุดที่รักของผมดีใจแล้ว ยังหมายมั่นปั้นมือไม่ให้มันไปไหนรอดอีกต่างหาก…
“…แล้วทำไมหน้าตามอมแมมแบบนี้ ไอ้หล่อเมื่อตอนกลางวันหายไปไหน” มันถามแล้วเดินเข้ามาหา ส่งมือมาจับหัวของผมที่เริ่มเหี่ยวตามกาลเวลาและความร้อนในครัว เลยไม่หล่อเป๊ะเหมือนเมื่อตอนกลางวัน แต่ก็ยังทำให้ว่าที่สามีรักๆหลงๆได้นะเออ!! ไม่งั้นมันจะลูบหน้าผมเล่นอย่างงี้เหรอ
…ลูบหน้ากูเพราะรัก กูไม่ว่า แต่ถ้าหน้ากูสิวขึ้น หมดหล่อนะมึงงงงง! มีเจ็บแน่!!!…
“ก็เข้าครัวนี่หว่า จะเอาอะไรเพิ่มรึเปล่า”
“ถ้วยฟูทำเองเหรอ” มันถามด้วยหน้าตาตกใจเล็กน้อย จริงๆผมทำแค่ไข่เจียว แต่เนื่องจากมันรู้ว่าผมทำอาหารได้หลากหลาย ก็คงไม่คิดล่ะสิว่ามีแค่ไข่เจียวเท่านั้นที่เป็นฝีมือผม หึๆ…คิดว่ากูจะทำของยากๆใช่มะ! ไม่มีทาง! กูขี้เกียจจะตาย…
“อือ อร่อยมั้ย” ถามไปงั้นว่าอร่อยมั้ย ระดับผมเหรอ ทำกับข้าวไม่อร่อย…แล้วยิ่งไข่เจียว อาหารหลักประจำชาติ ถ้าทำไม่อร่อยนี่ให้ตามเตะก้นกบผมได้เลย!
“อร่อย” นอกจากจะบอกว่าอร่อยแล้ว ไอ้พี่ธันยังมองผมตาเยิ้มหยดๆ นี่มันคงจะเริ่มอยากชิมผมแล้วล่ะสิ ว่าหน้าหล่อๆอย่างถ้วยฟู จะอร่อยกว่าไข่เจียวสักแค่ไหน…
…ไม่ได้หรอกมึง กูต้องรักนวลสงวนตัว เดี๋ยวชาวบ้านชาวเมืองจะหาว่าลูกชายตระกูลนี้ใจแตก…
“แล้วกินข้าวรึยัง” มันถามอีก
“ยังอ่ะ…” ยังไม่ได้กินข้าว แต่ขนมนี่ฟาดเรียบจนถูกไล่ออกมาจากครัวนี่ไง…
“งั้นไปล้างหน้าไป จะได้เข้าไปกินข้าว” นี่คงอยากจะเปิดตัวผมกับญาติคนอื่นๆใช่มั้ยล่ะ หึ…เสน่ห์ของถ้วยฟูมันแจ่มโว้ยยยยย…อยากจะอวดล่ะสิว่ามึงโชคดีแค่ไหนที่ได้คนอย่างกูมาเคียงข้าง…
“เดี๋ยว…” ผมกำลังจะเดินไปห้องน้ำ แต่ถูกเรียกเอาไว้
ไอ้พี่ธันดึงแขนผมเข้าไปยืนใกล้มัน ก่อนจะหยิบมือถือออกมาถ่ายรูปเราสองคน
…รูปของเราแค่สองคน ไม่มีแบ็กกราวน์เป็นใครหน้าไหน ไม่มีใครถ่ายให้ ในรูปคือหน้าหล่อๆของมัน กับหน้าที่หล่อกว่าของผม ที่ใหญ่จนแทบจะเต็มกรอบ แสงสีส้มอมเหลืองนวลๆของโคมไฟตามระเบียงทางเดินให้ความรู้สึกอบอุ่น แม้รูปจะดูสลัว แต่กลับทำให้ผมยิ้ม
…ยิ้มเพราะดีใจ…ที่ได้มีโอกาสอยู่กับมันในฐานะแบบนี้ ในวันสำคัญแบบนี้…
…ได้ยินเคียงข้างมัน ในวันที่มันใส่ชุดครุย…ชุดที่กว่าจะได้ใส่ ต้องใช้เวลาเดินทาง ตามหายาวนานนับยี่สิบกว่าปี…ต้องใช้เงินจำนวนมหาศาลมากแค่ไหน ตลอดหลายปีของการเป็นนักเรียน เป็นนิสิต…ต้องใช้ความอดทน ความมุมานะและอุสาหะไปเท่าไหร่…
…เป็นชุดแห่งเกียรติ เป็นชุดแห่งศักดิ์ศรี เป็นชุดแห่งความรับผิดชอบในฐานะนักเรียนคนหนึ่ง ในฐานะลูกคนหนึ่งที่พ่อแม่ส่งเสีย…
“ยินดีด้วยจริงๆนะพี่ธัน”
…ผมมองตามันหวานหยด…แต่เบื้องหลังเรตินาใสแจ๋วอันแสนบริสุทธิ์ของผมนั้น คือความจริงที่กระแทกหัวใจตั้งแต่นั่งแท็กซี่ออกจากบ้านมาได้ครึ่งทาง…
…ผมลืมหยิบของขวัญมาให้มันอ่ะครับ แหะๆ…
…………………………..
-
หลังจากแวบไปหยิบของขวัญที่บ้าน โดยอ้างว่าจะกลับไปเปลี่ยนชุด ผมก็กลับมาที่ร้านอีกครั้ง พร้อมกับถูกแนะนำตัวในงานเลี้ยงรับปริญญาของไอ้พี่ธันว่าเป็น ‘แฟนตัวจริง’ และอนาคต ‘ลูกสะใภ้’ ของตระกูล
แต่ญาติผู้ใหญ่บ้านมันไม่ตกอกตกใจอะไรเลย คาดว่าคงจะรู้เรื่องผมกันมาคร่าวๆแล้ว ทุกคนนั่งกินนั่งดื่มกันเป็นเรื่องปกติ ตระกูลนี้จัดปาร์ตี้แบบผู้ดีมีสกุลมากครับ คาราโอเกะไม่ร้อง เปิดเป็นเพลงบรรเลงที่เตรียมแผ่นกันมาเอง คนละเรื่องกับบ้านผมยิ่งนัก ตอนพี่ถ้วยตวงพี่ชายหล่อน้อยๆของผมรับปริญญานั้น ตระกูลผมร้องคาราโอเกะเหมือนเกิดมาไมค์ก็ติดอยู่กับปาก ไม่มีใครใส่ใจบัณฑิต ไม่มีใครคิดจะถามว่าบัณฑิตจบมาจากคณะไหน ทุกคนมาเพื่อร้องเพลง ร้องเพลง และร้องเพลง!!
“ถ้วยฟูคืนนี้กลับไปนอนบ้านรึเปล่า” บัณฑิตหนุ่มหล่อมากกกก…หันมาถามผมที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับพวกพี่ๆน้องๆของมันนั่นแหละ
“คิดอยู่ว่าจะกลับ หรือจะไปค้างบ้านไอ้โจดี คืนนี้ไอ้เป้จะไปอยู่กับไอ้โจด้วย” ไม่ใช่เพื่อนผมกิ๊กกันเอง อย่าๆ…นรกจะมาเยือนเอานะครับ แค่คิดว่าพวกนั้นกินกันเอง ผมก็แทบอยากจะบอกให้ไอ้แป๊ะเอกกระโดดทับไอ้สองตัวนั่นให้ตายหมู่ไปเถอะ
แต่ที่ไอ้เป้ต้องไปค้างบ้านไอ้โจ ก็เนื่องมาจากว่าวันนี้วันรับปริญญา นอกจากสุดที่เลิฟของผมจะเรียนจบแล้ว อย่าลืมว่าเจ้าชายคณะนามว่า ‘ปอม’ ก็จบเช่นกัน เพราะงั้นไอ้โจที่มีพี่ปอมไว้เป็นลมหายใจ ก็เลยใกล้ตายทุกขณะ
“อ้อ…มันทำใจได้บ้างรึยังล่ะ” ผมส่ายหน้า ไอ้โจมาเรียนแบบสภาพดูไม่ได้ หน้าซีดเซียว ที่ไม่หล่ออยู่แล้ว เลยยิ่งไม่หล่อหนักกว่าเดิม
“คงต้องให้เวลามันสักพัก…แต่เป้ไปอยู่กับมันแล้วใช่มั้ย” คราวนี้ผมพยักหน้า เพราะกำลังซัดกุ้งเผาเข้าปาก
“งั้นถ้วยฟูก็ไม่ต้องไปหรอก คืนนี้ไปค้างคอนโด…”
…คอนโด?…
ไม่ต้องบอกหรอกมั้งว่าคอนโดไหน ก็คอนโดที่นายธันวาศรีประเสริฐบอกผมสั้นๆง่ายๆว่า ‘พี่ซื้อเพราะถ้วยฟู’ นั่นไงล่ะครับ แค่คิดถึงประโยคนี้ของมัน ผมก็อยากจะฮิ้วววว ให้กับบุญพาวาสนาส่งของตัวเองซะจริ๊ง!…
“ไปทำไมอ่ะ” ลูกแกะน้อยถ้วยฟูทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ใสซื่อน่ารักอินโนเซ้นท์ ทั้งๆที่ในใจเนื้อเต้นจู่ฮุ๊กกรู๊! งานนี้จะมีได้เสียมั้ยเนี่ยยยยยย…
“จะได้ช่วยขนดอกไม้กับของขวัญขึ้นคอนโดไง” ว่าแล้วมันก็บุ้ยหน้าไปด้านหลังที่เป็นโต๊ะวางช่อดอกไม้และของขวัญกองพะเนิน
…นี่กูเป็นแฟนมึงนะ! ไม่ใช่คนใช้!!!!...
………………………….
…แต่ก็…ต้องไปแหละครับ…
…สุดที่รักขอมาทั้งทีว่าให้ไปช่วยขนของขึ้นไปเก็บที่คอนโด ผมก็เลยตกลงปลงใจยอมไปค้างกับมัน…
รถเลี้ยวเข้าที่จอดของตึกสูงที่มีรังรักของผมกับไอ้พี่ธันสถิตอยู่ ผมกับคุณบัณฑิตก็พากันเอาของหอบหิ้วขึ้นไปบนห้อง
ผมไล่มันไปอาบน้ำก่อน เพราะสภาพมันโทรมเหลือใจ ส่วนตัวเองก็แยกช่อดอกไม้ออกมาวางไม่ให้ทับกัน เพราะเดี๋ยวจะเหี่ยว ทำนั่นทำนี่ได้แปบเดียว ไอ้พี่ธันก็อาบน้ำเสร็จ ผมก็เลยเข้าต่อ อาบน้ำขัดสีฉวีวรรณเรียบร้อย ออกจากห้องน้ำมาหยิบของขวัญจะให้มัน แต่พอเดินออกมาหา กลับเจอสุดหล่อหลับคอพับอยู่บนโซฟาซะแล้ว
ทั้งห้องเงียบกริบ บรรยากาศยามค่ำคืนที่มีแสงไฟสีอ่อนกับพระจันทร์ลอยเหินเวหาอยู่นอกหน้าต่าง บอกตามตรงว่าทำให้ผมไม่ลังเลที่จะทรุดตัวลงนั่งข้างๆ แล้วเอนศีรษะลงพิงกับไหล่มัน
…นอกจากจะยินดีกับมันอย่างที่บอกไปแล้ว ผมยังดีใจมากๆ…ดีใจ…ที่ได้อยู่กับมันวันนี้…อยากให้พอถึงวันของผม ผมก็มีมันเคียงข้างแบบนี้เหมือนกัน…
“ระราน…” เสียงดังมาจากเจ้าของไหล่ ทำเอาความหวามไหวในอกหายวูบ
…เอ่อ…ไม่คิดบ้างล่ะว่ากูกำลังโรแมนติกออเซาะมึงอยู่!!...
“เออ ระรานน่ะสิ…หมั่นไส้ เรียนยังไงได้เกียรตินิยมเหรียญทองแพลตตินั่มไทเทเนียมวะ” ว่าแล้วผมก็ไถหัวตัวเองกับไหล่มันแรงๆ อันนี้แกล้งมันด้วย และคันหัวตัวเองด้วยส่วนหนึ่ง ไอ้พี่ธันหัวเราะเบาๆ แล้วล็อคคอฉุดเข้าไปใกล้มันมากกว่าเดิม จนหัวผมแทบจิ้มลูกกระเดือกมันอยู่แล้ว
“อย่าดึงแรงดิ เดี๋ยวของขวัญยับ…เอ้า!” ว่าแล้วผมก็เบี่ยงประเด็นเข้าสู่การให้ของขวัญอย่างโคตรจะไม่โรแมนติก แหม…ถ้ามาทำหน้าออดอ้อนส่งเสียงหวานก็ไม่ใช่ผมแล้วล่ะครับ
ผมส่งกล่องของขวัญเล็กๆในมือให้มัน ไอ้พี่ธันคงเพิ่งสังเกต เพราะมันเลิกคิ้วอย่างคาดไม่ถึงก่อนจะมองผม
“ขอบใจนะ” มันว่าอย่างนั้นแล้วรับกล่องของขวัญเล็กๆไปแกะ
…แกะโบว์ออก แกะกระดาษ เปิดกล่อง และแล้ว…
…ทะด้า!!!!!...
“อะไรเนี่ยถ้วยฟู วันนี้วันรับปริญญาพี่ แล้ว…ให้แก้วน้ำที่มีหน้าเราเนี่ยนะ” มันถามแล้วยกแก้วกาแฟสีขาวที่มีหน้าผมประหนึ่งไอดอลยอดนิยมถูกพ่นอยู่บนตัวแก้ว
“เอาไว้ใช้ตอนไปทำงานไง เขาจะได้รู้กันว่านายธันวามีเจ้าของแล้ว”
…ของขวัญชิ้นนี้ผมตรึกตรองมาแล้วอย่างดีว่ามีประโยชน์ต่อทุกฝ่าย มันจะได้เอาไว้ใช้ดื่มกาแฟตอนทำงาน ส่วนผมจะได้เอาไว้ประกาศความเป็นเจ้าของในตัวคนใช้แก้ว หึๆ บัณฑิตปริญญาตรีเกียรตินิยมเหรียญทองแพลตตินั่มคิดไม่ถึงล่ะซี่!!
ไอ้พี่ธันหัวเราะแล้วขยี้หัวผมแรงๆ เสียงหัวเราะของมันที่ดังอยู่ข้างหู บอกให้รู้ว่ามันมีความสุขและยินดีกับการรับของขวัญชิ้นนี้มากแค่ไหน สัมผัสจากมืออุ่นๆของมัน ทำให้หัวใจผมสั่นจนต้องยกมือขึ้นไปจับมือมันเอาไว้ เราสองคนมองตากัน ก่อนที่ห้องทั้งห้องจะตกอยู่ในภาวะเงียบ แล้วมันถึงได้เอ่ยปากขึ้นมา
“พี่ดีใจที่วันนี้…มีถ้วยฟูอยู่ด้วย…”
“เหมือนกัน…” ผมตอบรับไปแค่นั้น แล้วสิ่งที่ได้กลับมาคือรอยสัมผัสอุ่นๆบนริมฝีปาก จูบสั้นๆอย่างนุ่มนวล อบอวลไปด้วยความอบอุ่นจนเหมือนหัวใจจะมีปีก บินลอยออกไปในอากาศ
เราจูบกันแล้วผละออกมายิ้มให้กัน ก่อนจะจูบกันอีก แล้วก็ผละออกมาอีก…ตลอดค่ำคืนนี้…เรายิ้มให้กันนับครั้งไม่ถ้วน จูบกันนับครั้งไม่ถ้วน เรียกชื่อกันนับครั้งไม่ถ้วน
“ยินดีด้วยอีกครั้ง บัณฑิต” และประโยคสุดท้ายของค่ำคืนนี้ก่อนที่เราสองคนจะเข้านอน ผมย้ำกับมันอีกครั้ง กับสถานะ ‘บัณฑิต’ ที่จะหมดเขตในวันพรุ่งนี้…และผม…เป็นคนสุดท้ายที่ได้เรียกมัน
FIN
เซอร์ไพรส์!!!!! :impress2:
คิดว่าหลายคนจะต้องตกใจแน่ๆ ที่เห็นว่ามาลงตอนพิเศษของเรื่องนี้
บัวเองก็คาดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะพิมพ์จบ ฮ่าฮ่า
แต่ยังไงก็ขอบคุณมากๆสำหรับความคิดถึงที่มีต่อถ้วยฟูและพี่ธันนะคะ :L2:
เวลาเห็นใครพูดถึงถ้วยฟูหรือพี่ธันให้ฟัง หรือบอกว่าอยากอ่านตอนพิเศษ
จะรู้สึกว่าถ้วยฟูและพี่ธันถูกรักและเอ็นดูมากเลย :o8:
ดีใจมากๆเลยค่ะ
แล้วเจอกันใหม่ ถ้ามี(ตอนพิเศษ)อีก ฮ่าฮ่า :laugh:
ป.ล. ‘บัณฑิตถือไฟ’ แบบพี่ธัน ใครเคยบ้างงงงง??? บัวเคยมาแล้วนะขอบอก :z3:
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด ขอบคุณคนอ่านและคนติดตามทุกคนนะคะ
-
:z13:
พี่ธันน่ารัก!! :o8:
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ที่เอาตอนพิเศษมาให้อ่าน!! :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
ถ้วยฟู เขินก็บอกเถอะจ๊ะ เราให้อภัย ไม่ต้องแกล้งเสียงแข็งใส่พี่ธันหรอก อิอิ
-
น่ารักมากๆเลย ทั้งพี่ธันและน้องถ้วยฟู
ตอนแรกที่เห็นนึกว่าตาฝาด ไม่คิดว่าจะมีตอนพิเศษ เพราะรวมเล่มก็ออกมาตั้งนานแล้ว
ดีใจมากค่ะที่ได้อ่านอีก หวังว่าจะมีตอนต่อๆไป ขอบคุณนะคะ
-
:-[ :o8:
-
ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆดีใจที่ได้อ่าน :กอด1: :3123:
-
ยังประทับใจเหมือนเดิม
-
ถ้วยฟูก็ทำไปได้ ใช้บัณฑิตถือไฟ
ค่ำคืนของสองคนช่างหวานละมุน อบอุ่นจริง ๆ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ เอ่อ...ถ้าจะกรุณา ขอโจ-ปอมด้วยค่ะ
-
ถ้วยฟูน่ารักกกกมากกกก ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ :กอด1:
-
เซอร์ไพร์สค่ะ ถ้วยฟูยังน่ารักไม่เปลี่ยน พี่ธันก็ใจดีจริง
ชอบแก้วใบนั้นจริงๆ
-
ยังน่ารักเหมือนดิม ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:
-
ถ้วยฟูก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
-
ถ้วยฟู พี่ธัน คิดถึงมากเลยยยยย
-
:-[ ถ้วยฟูน่ารักมากอ่ะ
อ่านแล้วละลายเลย
-
...ร้ายเหมือนเดิมน้องถ้วยฟู :laugh:
ยินดีด้วยกับพี่ธัน :L2:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
ขยันบ่อยๆ นะน้องบัว คนอ่านชอบ
+1
-
คิดถึงๆ ถ้วยฟูก็ยังฮาเหมือนเดิม ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษไปเรื่อยๆเลย ขอบคุณนะค่ะที่ยังมีมาต่อให้หายคิดถึง
-
พี่ธัน เรียนยังไงให้ได้เหรียญทองแพลตตินั่มอ่ะ
เทพเกิ๊น!!
-
คิดถึงพี่ธัน ก่ะ ถ้วยฟู มากๆๆๆ มาบ่อยน่ะคะ น่ารักมากๆๆเลย :pig4:
-
อ่าาา จะ่ว่าเซอร์ไพส ได้มั๊ยเนี่ยพี่บัว 55555
แต่ถ้วยฟูน่ารักมากก :กอด1:
ปล.ตอนนี้แอบหวาน :-[ :-[ :-[
-
น่ารัก :z3:
-
พี่ธันก็ยังน่ารักกับถ้วยฟูเสมอ
น้องฟูก็ยังเจ้าเล่ห์ไม่หาย
ขอบคุณน้องบัวจ้า :กอด1:
-
อ่า...ใช่เลย คาดไม่ถึงจริงๆว่าเรื่องนี้จะมีตอนพิเศษมาต่อให้อีก
เพราะเห็นว่าจบไปนานแล้ว เลยไม่คิดว่าจะมีตอนพอเศษแล้วอ่ะนะ
แต่ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม ทำให้ได้คิดถึงกันอีกครั้ง :o8:
ขอบคุณในความมานะของคนเขียน
:L2: :pig4: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
คิดถึงถ้วยฟูมากกกก
+1 :กอด1:
-
ถ้วยฟูกับพี่ธันน่ารักมากกกก :o8:
เรียนเก่งเกิ๊นอ่ะพี่ธัน แต่ถ้าขยันกว่านี้ก็ยังมีลุ้นอันดับหนึ่งกับเค้าบ้าง แต่ไม่ทันซะแระ :z3:
คิดถึงวันนั้นของตัวเองเหมือนกัน ได้เห็นรอยยิ้มพ่อกับแม่ทั้งวัน ก็หายเหนื่อยไปเลย :กอด1:
แต่รอยยิ้มของพี่ธันส่วนหนึ่งมาจากถ้วยฟูสินะ :-[
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ น่ารักมากๆๆๆ :L2:
-
:กอด1: ว้าว เซอร์ไพร์ส
คิดถึงถ้วยฟูกับพี่ธัน :L2: ขอบคุณนะคะ
-
ขอซื้อ ธันวาโหลนึง ......... พระเอกโคตร ๆ
-
อ๊า
น่ารักที่สุดดดดด อยากมีแบบนี้บ้าง
เศร้าใจ ยังไม่มีที่เรียน ยังสอบที่ไหนไม่ได้ แงงง
หนูอยากมีที่เรียนนนน
-
น่ารัก
-
ว้ายๆๆ
ฟูน่ารักจริงๆ อ่ะ ชอบ
พี่ธัญก็ช่าง...แมนอ่ะ รักอ่ะ โอ๊ย จิกหมอนนะ
ขอบคุณมากๆ สำหรับตอนพิเศษตอนนี้จ้า
-
อ๊ายยยย น่ารัก :กอด1:
ถ้วยฟู ภาษาหนูยังแนวเหมือนเดิมเลยนะลูก :laugh:
-
น่ารักมากกกกกกค่า :-[
ไม่คิดว่าจะได้อ่านตอนพิเศษจริงๆค่ะ ดีใจๆๆๆ
-
เซอร์ไพร์ส จริงๆค่ะ ถ้วยฟู น่ารักน่าหยิกเหมือนเดิมเลย อยากเห็นวันรับปริญญาถ้วยฟูมั่ง คงไม่ธรรมดาแน่นอน ขนาดของพี่ธันยังจัดเต็มขนาดนี้ ทั้งเซ็ทผม ทั้งจัดไฟ 555 :3123: ขอบคุณคนแต่งนะคะที่ยังมาให้หายคิดถึงกัน :L1:
-
น้องถ้วยฟู ยังกวนและหล่อ เสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ
น่ารักที่สุดดดดดด
-
กรี๊ดมากคะ ตอนเห็นว่าตอนพิเศษ ฮือ น้องถ้วยฟูคะ จะเกรียนไปไหนนนนนนนนน(คือไม่ได้ด่านะคะ ขออภัยถ้าดูหยาบคาย) จะน่ารักไปไหนนนนนนนนนน อั่ก เป็นไอ้พี่ธันวาคงทนไม่ไหวไปนานแล้วไม่รอถ้วยฟูจบก่อนหรอก สนุกมากเลยคะ อ่านแล้วฮา+อมยิ้มตลอดเวลาเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
-
คิดถึงพี่ธันและน้องถ้วยฟู เดี๋ยวคงต้องกลับไปย้อนอ่านใหม่
พี่ธันยังคงความเป็นสุภาพบุรุษ ส่วนถ้วยฟูก็ยังน่ารักและเจ้าเล่ห์
เหมือนเดิมเลย :pig4: สำหรับตอนพิเศษมากเลยค่ะ ....
-
ตอนพิเศษ น้องถ้วยฟูก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่านกันค่ะ
-
คิดถึง ถ้วยฟูกับธันวาจังค่ะ น่ารักเหลือเกิน
-
o13 น่ารักมากกกกกกกกกกก คิดถึงคู่นี้จังได้อ่านตอนพิเศษแล้ว ยิ้มตลอดเวลาที่อ่านเลยค่ะ ขอบคุณมากค่ะที่แต่งมาให้อ่าน :pig4: :กอด1:
-
บอกได้คำเดียวว่าน่าร๊ากกกกก o13
-
คิดถึง พี่ธัน กับถ้วยฟู มากๆๆจ้า
-
ดีใจ...ที่ได้เจอพี่ธันกะถ้วยฟู
ดีใจ...ที่เข้ามาเจอตอนพิเศษเพิ่มเติม
ขอบคุณ...ที่ทำให้คิดถึงวันที่ตามอ่านอย่างสนุกสนานอีกครั้ง
ขอบคุณ...ที่ทำให้คิดถึงว่ามีอยู่กับตัว เดี๋ยวไปค้นมาอ่านซ้ำดีกว่า ^^V
ปล.ขอบคุณที่ทำให้คิดถึง...วันรับปริญาอันทรหดอดทนของเราและผองเพื่อนด้วยค่ะ
-
ถ้วยฟู พี่ธัน!! กระโดดกอดคู่นี้ จ๊วบๆๆ คิดถึงมากๆๆๆๆ
ตอนนี้น่ารักอ่า แสบเหมือนเดิมเลยนะถ้วยฟู รังแกพี่ธันทำไม
แต่ก็ยังแอบมีหวานกันตอนจบเนอะ ตอนนี้พี่ธันยังทำได้แค่นี้สินะ
เพราะน้องถ้วยฟูยังเรียนไม่จบ ฮ่าา ว่าแล้วก็ไปหยิบรวมเล่มมาอ่านใหม่ดีกว่า
มาต่ออีกนะคะ ชอบบบบบบบ
-
:กอด1:
คิดถึงพี่ธันกับถ้วยฟูมาก
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษอบอุ่นๆนะคะ
-
จำได้ว่า เคยอ่านนิยายเรื่องนี้
แต่อ่านตอนที่ยังไม่ได้มาสมัครเล้าเป็ดทีอ่า :laugh:
แต่เห็นในเฟซ ของสำนักพิมพ์อ่ะ ว่ามีการตีพิมพ์เรื่องนี้
อยากรู้ว่าตอนนี้นิยายเรื่องนี้ยังเหลือรุปเล่มอยู่มั๊ยอ่าค๊าบบ?? :monkeysad:
ขอบคุณคับ :call: :กอด1: :L2: :3123:
-
นึกถึงวันของตัวเองจัง...ความสุขมันมาพร้อมใบปริญญาจริงๆ
ถ้วยฟูน่ารักมากกกกกกกกกก
พี่ธันยังพระเอกเหมือนเดิม หล่อสุด
ปล.ไม่เจอบัณฑิตถือไฟ แต่เป็นบัณฑิตซื้อข้าวให้ตากล้องอ่ะค่ะ q--__--p
-
ขอบคุณมากค่ะ สำหรับตอนพิเศษที่มาต่อ :กอด1:
ถ้วยฟูยังคงน่ารัก(และหลงตัวเอง)มากกกกกกกกก
ส่วนพี่ธันก็หลงถ้วยฟูมากกกกกกกก(อีกต่อนึง)
หวานและโรแมนติกตามสไตล์ลิ้นกับฟันจริงๆเลย
หวังว่าจะได้เจอถ้วยฟูกับพี่ธันอีกนะคะ ได้โปรดดดดดดดดดดด :call:
-
ฮู้้ๆๆๆๆๆๆๆ ถ้วยฟูน่ารักอะ
ขอบคุณค้าบ
-
ถ้วยฟูน่ารักมากกกกกกกกก
:pig4: :pig4: :pig4:(http://)
-
น่ารักมากเลย > <
-
น่ารักอ่ะ :L2:
-
น่ารักเสมออะคู่นี้ๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณมากน้า
-
:m3: :m3: :m3:
กรีดร้องจนเกือบขาดสติ........ถ้วยฟูและพี่ธันกลับมาในตอนพิเศษ
ยินดีกับพี่ธันด้วย แต่คงจะไม่มีใครได้หน้าเกินหนูถ้วยฟูเป็นแน่
ได้แฟนหล่อ คุณสมบัติครบถ้วนทุกประการ
-
วะฮุ วะฮุ
ตกใจกับตอนพิเศษ
ยังน่ารักเหมือนเดิมจริงๆๆ หุหุ
-
คู่นี้น่ารักตลอด :-[
-
แอร๊ยยยย :m3: นึกว่าตาฝาดดูวันที่ผิดซะอีก
้พี่ธันกับถ้วยฟูน่ารักไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ :m1:
-
อ๊ากกกกกกก น่ารั๊กมากกกกกกกกกกกก >/////<
อ่านไปยิ้มไปจนเหมือนคนบ้าแล้ววว
-
o13
-
อ่อยยยยยยยยยยยย คิดถึงบัณฑิตคนนี้จริงจริง !!
แล้วเมื่อไหร่ ถ้วยฟูจะเป็นกับเค้ามั่ง ? ฮ่าๆ ,, รออยู่นะจ๊ะ
-
ถ้วยฟูเนี่ย
แสดงความเป็นเจ้าของสุดฤทธิ์
นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าจะหวงถึงขนาดนี้
-
ฟูน่ารักมาก พี่ธันก็เก่งโคตรๆ
-
ถ้วยฟูน่ารักอ่ะ :impress2:
-
ของขวัญวันรับปริญญาของถ้วยฟูนี่สร้างสรรจริงๆ ยินดีกับบัณฑิตใหม่ด้วยนะคะพี่ธัน ขอให้ได้งานดีๆนะคะ
-
ดีใจได้อ่านตอนพิเศษ มาอ่านอีกที คิดถึงอ่ะ เดี๋ยวได้ย้อนกลับอ่านอีกรอบแน่ๆ ชอบลีลาถ้วยฟูจริงๆ
-
เคยอ่านเรื่องนี้จบไปนานแล้ววววว แต่ไม่เคยได้เม้นท์เลย
วันนี้เพิ่งเห็นว่ามีอัพตอนพิเศษ เลยคลิกเข้ามาดู
จำถ้วยฟูได้ แต่จำเนื้อเรื่องไม่ค่อยได้แล้วอ่ะ
ต้องกลับไปอ่านใหม่ซะล่ะ หะหะ ชอบนะเรื่องนี้
ขอบคุณที่มาต่อตอนพิเศษนะคะ ต้องน่ารักมากแน่เลย :impress2:
-
น่ารัก
-
น่ารักเป็นที่สุ๊ดดดด
-
คุณพระเอก พระเอกจริง ๆ นายเอกก็ไม่รู้อะไรเลย แต่น่ารักดีนะครับ ^___^
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
:-[ มาแบบนี้ รักตายเลย
-
ขอบคุณนะคะคุณบัวที่มีตอนพิเศษของคู่น่ารักพี่ธันกะถ้วยฟูมาให้กระชุ่มกระชวยหัวใจแบบนี้
คิดถึงมากๆเลยล่ะค่ะ และจะดีใจกว่านี้มากถ้ามีมาอีก ฮ่าๆๆ
ถ้วยฟูยังคงเป็นอะไรที่น่าเอ็นดูอยู่เสมอเลยนะคะ
และพี่ธันแสนดีก็ยังคงแมนให้คนอ่านหลงใหลกันต่อไป...
จะบอกว่าหนังสือที่ซื้อมาเปิดอ่านหลายรอบมากๆๆๆๆเลย
ก็แหม แบบว่ามันทั้งรักทั้งหลงพ่อขนมหวานน่ากินไปแล้วนี่นา
เลยอดที่จะหยิบขึ้นมาอ่านบ่อยๆไม่ได้
รอคอยเรื่องต่อๆไปของคุณบัวอยู่นะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
คิดถึงจัง
-
พี่ธันและน้องถ้วยฟู
ยังน่ารักเหมือนเดิม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อิจฉาถ้วยฟูที่่สุดดดดดดด
-
น่ารัก :กอด1:
-
คิดถึง ฟูกะพี่ธันมากกกก อิฟูยังคงความกวนได้เสมอต้นเสมอปลายยยยย
-
ถ้วยฟูน่ารักจัง :impress2: :impress2:
-
อยู่ดีๆก็ .. เห้ย ตอนพิเศษมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?
ว่าแล้วก็อ่านซะยิ้มปวดแก้มเลยค่ะ !
อย่างนี้ต้องไปขุดตำนานรักพี่ธันวานายถ้วยฟูมาอ่านอีกรอบซะแล้ว
อยู่บนหัวเีตียงนู่น
ขอบคุรนะคะ ^^
-
น่ารักเนอะคู่นี้
:impress2:
-
น่ารักมากเลยยย
น้องถ้วยฟูกับพี่ธันเนี่ย 55
แต่ละคำของถ้วยฟูนี่แสบๆทั้งนั้นเลยนะ
ช่างพูดแบบนี้พี่ธันรักตายเลยยย
ขอบคุณเซอร์ไพร์สมากคะพี่บัววว
ไม่คิดไม่ฝันว่าจะออกมาเซอร์ไพร์สกันแบบนี้ ><
-
เพิ่งได้มีโอกาสอ่าน น่ารักมากเลยค่ะ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
จริงๆถ้ามีเรื่องราวในรั้วมหาลัยมากกว่านี้คงฮาเยอะกว่านี้แน่ๆ
พี่ธัน ถ้วยฟูน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก XD
-
คิดถึงมากกก ขอคุณมากค๊าา หนุกมากกกกกเลยอะ
พี่ธัน เพอเฟค ซะจริง ๆ
ฟู ก็นะ น่าร๊ากกกก เหมือนเดิมม ฮิ้ววว
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ที่อุตส่าเขียนเรื่องดี ๆ แบบ นี้ให้ได้อ่านนะคะ ^^
-
แจ่มมาก ๆ ถ้วยฟู
ให้บัณฑิตถือไฟ
o13
-
คือว่าอ่านรวดเดียวจบ
สนุกดีค่ะถึงตอนแรกๆจะไม่ค่อยชอบฝีปากของถ้วยฟูก็ตาม
แต่บางทีก็ขำดีค่ะ พี่ธันล่ะก็พระเอกมากกกกกสุดยอด
อย่าให้หลุดมือไปเชียวนะฟู
แต่ว่าได้เสียแล้วนี่ไม่มีหลุดแน่นอน ฮ่าฮ่าฮ่า
แต่ว่าคือขอพิเศษ โจ-ปอม ได้ไหมคะ
แบบว่าไม่เข้าใจเกิดอะไรขึ้น
แบบว่าสำหรับเรามันไม่เคลียร์นะค่ะ
-
ถ้วยฟูน่ารักมากกกกกก
วันสำคัญกับคนสำคัญ >.,<
มีความสุขมากๆนะะ
-
อั๊ยยยยยยย!!!!!!!! >.<
ไล่อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ ขอ 3 คําให้เรื่องนี้ น่า ร๊ากกกกกก อ้ะ
ชอบนายเอกเรื่องนี้มั่ก ถ้วยฟู รั่วได้ใจเจ้จริงๆ
อ่านแล้วฮาตลอด ฮากับความบ้าของนายเอก ดูกวน มึน เกรียนดี 55555
แล้วพระเอกเรื่องโคตรพระเอกอ่ะ อิจฉาถ้วยฟูเฟ่ยยยยย
ฉากเรทก็ อะหื้อๆ ได้ใจดี กร๊ากกกกก
-
น่ารักจังเลยยยย :impress2:
-
…แค่กระดาษหนึ่งแผ่น…แต่เป็นแผ่นที่แฝงความอดทน มุมานะ อุตสาหะตลอดช่วงชีวิตที่เป็นนักเรียน ตั้งแต่อนุบาลที่ตั้งหน้าตั้งตาท่อง ก.ไก่ถึง ฮ.นกฮูก ท่อง A-Z ท่อง 1-10 ก็เพื่อวันนี้…วันที่ใช้ ก.ไก่ถึง ง.งู ในการทำข้อสอบช้อยส์ ใช้ A-Fและ 1-4 ในการตัดเกรด…ส่วนที่เหลือ…ของแถมไงครับ คุณครูสมัยอนุบาลสุดแสนจะใจดี เลยแถมส่วนที่เราจะไม่ต้องใช้มาเพียบบบบบบ…
ชอบบบบ
อยาก ถึง วัน นั้น บ้าง
ชอบ เรื ่อง นี้ มาก เลยยยย
-
หวานกันจังคู่นี้ > <
-
สนุกมากเลยค่ะ o13
พี่ธันก้อน่าจะบอกถ้วยฟูไปนะ
ว่าคิดยังไงอ่ะ :o10:
นี่ถ้าถ้วยฟูไม่คิดได้นะ
พี่ธันคงเหมือนโจอ่ะ :เฮ้อ:
อยากอ่านตอนพิเศษอีกอ่ะค่ะ :กอด1:
จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
ขอบคุนค่ะ :pig4:
-
o13 o13 o13
-
มีเรื่องที่จะให้ขำเเทบทุกตอนเลย สนุกมากๆค่ะ ขอเรื่องต่อไปก็หนุกหนานแบบนี้นะคะ
-
แถวบ้านเรียก เกรียน ป่ะ
น้องฟู
ฮามากมาย
-
ถ้วยยยยยยยยยยฟู
ขยันฮาเนอะ
บอกไว้ว่าชอบเขาก็จบ
ป๋า ม้า เข้าใจ
-
จบ
:pig4: :pig4: :pig4:
งุง งิ๊งๆๆ มาก
น่าฟัด และฮามาก
แปลกใจแอบจบไว แต่สนุกมากค่ะ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด รักพี่ธัน ถ้วยฟูก็น่ารักกก
โอ๊ยยมีตอนพิเศษแถมอีกด้วยฮือออ รักคนแต่งมากค่ะ!
-
พี่ธันกับถ้วยฟูน่ารักอ่ะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย
อย่าว่าแต่ฟูปากไม่ดี ตอนแรกๆอิ่พี่ธันก็แอบโหดเหมือนกันแหละ :z2:
-
I am happy to read your story.. it's so awesome... wanna follow your tropic...
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
ถ้ายฟูก็ฮา พี่ธันก็ทำตัวน่ารักโคตรๆ
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปล. พูดถึงรับปริญญานี่เหนื่อยกว่าเรียนมาสี่ปีอีก 5555555
-
พี่ธัน ทำไมน่ารักแบบนี้
โอ้ย...อ่านแล้วใจละลาย
:o8:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากจริงๆ
ชอบมากๆ ถ้วยฟูน่ารัก พี่ธันหัวใจหล่อมากกกกก
คนนึงก็ต๊องเกิน คนนึงก็จริงจังเกิน เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากกก น่าร้ากกกกก
-
o13
-
อ่านรวดเดียวจบ!!!!
แอบนอยด์คุณแม่ถ้วยฟู ลำเอียงอ่ะ :angry2:
แต่โอเคให้อภยเพราะทำให้พี่ธันสมหวัง
พี่ธันน่ารักมากกกกกก อ่ะ!! :o8:
นั่งเขินบิดไปบิดมาตอนพี่ธันบอกว่าคอนโดนี้ซื้อให้ฟูฟู(?)
พี่รักจริงหวังแต่งมากอ่ะ!!!
อยากอ่านตอนพิเศษอีกนะคะพี่บัว รักพี่ :give2:
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากครับ ถ้วยฟูทั้งฮาและสุดจะเกรียน
พี่ธันก็รักแฟนเหลือเกิน น่ารักกันทั้งคู่
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ของธันวากับถ้วยฟูครับ
:L2: :L2: :L2:
-
เรื่องนี้ยิ้มทั้งเรื่องเลย :m1:
-
พี่ธันท่าทางจะทำบุญมาน้อยนะคะ ~T_T~
-
ตามมาจากน้องจอมคะแต่ถ้วยฟูฮากว่า
นิสัยแบบนี้ พี่ธันถึงทั้งรักทั้งหลง
-
แอบตกใจกับตอนพิเศษนี้ ตอนแรกคิดว่าอ่านพลาด แต่ไม่ใช่แหะ
ดีใจมากเลย เพราะไอชอบคู่นี้มาก ^^ ถ้าจะมีตอนพิเศษอีกก็ไม่ว่ากันนะคะ ♥
-
ข้ามเรื่องนี้ไปได้ยังไง คิดว่าอ่านไปแล้วเสียอีก
น่ารักมากเลยค่ะ
สำนวนและภาษา เขียนดีมากเลยค่ะ
-
o13
-
ดีใจที่ได้อ่านอีก
-
ชอบมากเลยคราบบบบ
-
ชอบมากเลย สนุกมาก ขอบคุณครับ
-
สนุกมากเลยค่ะ
น้องถ้วยฟูน่ารักมาก
ต๊องมาก รั่วมาก
ไม่แปลกที่พี่ธันจะรักใจขนาดนี
แปลกกว่านี้คงไม่มีแล้ว
-
พี่ธันกับถ้วยฟูน่ารักมากเลย :กอด1:
-
ชอบความ(แอบ)เกรียนของถ้วยฟู และผู้ชายแบบธันวา
ฮึฮึ อิจฉาถ้วยฟูอ่ะ
-
สนุกดีครับ ขอบคุณ
-
:3123: :z10: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
ชอบมากครับ สนุกดีครับ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
พลาด!!!!
พลาเรื่องนี้ไปได้ยังไง!!!!
ชอบมากกกกกก ถ้วยฟูน่ารัก กวนตีน แถมแต่ละมุก :laugh:
พี่ธันก็โคตรจะพระเอก แสนดี อิจฉาฟู :-[
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านค่ะ :กอด1:
ปล.ตามมาจากเรื่องจอมร้ายค่ะ เห็นโผล่มาก็สงสัย น่ารักมากกกกกกกกสองคนนี้ o13
-
ThankS
:n1:
-
o13 o13
อ่านจบแล้ว วู้ฮู้วววว
เหมือนเรื่องสั้นเลย
แต่ว่าสนุกมาก
ฮามาก กับน้องถ้วยฟู
แค่การดำเนินเรื่องก็ฮาแล้ว ยังจะบรรยายอะไรฮา ๆ อีก
นั่งอ่านไปอมยิ้มไป
มีความสุขไปกับพี่พี่ธันและถ้วยฟูด้วย
คนเขียนแต่งเก่งจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะจ๊ะ
-
มาตามอ่านจากเรื่อง จอมร้ายค่ะ > <!
ขอบอกคำเดียวว่า ถ้วยฟู "เกรียน!!!!!!!" 555555 แถมมึนด้วย บ้าบอมาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่น่ารักมากเหมือนกันนนนนนนนน กรี๊ดดดดดดพี่ธันวาม๊ากกกมากกกกก สเป๊คเลยยย ก๊ากกกกกก
อยากให้มีตอนพิเศษมาเรื่อยๆๆ อิอิ
จะรอนะค่ะ :-[ :L1: :pig4:
-
:กอด1: ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่า
พี่ธันก็ยังน่ารักเหมือนเดิม..รักน่ะ จุ๊บจุ๊บ
..ถ้วยฟู ไม่ต้องค้อน ..เค้าอิจฉาตัวน่ะ อิจฉามากด้วย :z2:
-
น่ารักอ่ะถ้วยฟู o13
-
อ่านจบแล้ววว สนุกมากกก
น้องถ้วยฟู น่ารักกกกกก
พี่ธัน เพอร์เฟคแมน ที่สุดดดด 555
เป็นคู่ที่น่า ฮา สมกันมากๆเลย
ขอบคุณนะคะ แต่งเก่งจังเลยจ๊ะ :L2:
ป่านนี้แล้วหนังสือจะยังมีขายอยู่ไหมน้า
สั่งซื้อหนังสือแล้ว รอๆกอดน้องถ้วยฟู
-
ตามมาอ่านจากลิงค์ที่คุณบัวให้ไว้ในจอมร้ายค่ะ
อ่านรวดเดียวจบสนุกมากๆค่ะ (งานการทิ้งไว้ก่อน ฮ่าๆ)
อยากอ่านตอนถ้วยฟูเรียนจบด้วย จะมีไหมคะ? :impress3:
-
เพิ่งจะเข้ามาในเล้า มีเพื่อนแนะนำมาให้อ่าน
จะบอกว่า ถูกใจมากกกกกกกกกกกกกกกค่ะ กรี๊ดมากกกกกกกก อ่านสองวันจบ ฮ่าๆๆๆๆๆ
น้องถ้วยฟู น่ารักกกก
จะหาแบบพี่ธันวาได้ที่ไหนบ้างคะเนี่ยยย รักมาตลอดเลย โอ๊ยย น่ารักแบบไม่ไหวแล้วค่า
ชอบมากๆๆ
-
สนุกสุดๆ ไปเลยจ้า o13
-
ตามมาจากจอมขวัญจ้า
คนแต่งมีพรสวรรค์ เขียนนายเอกน่ารักได้ทุกเรื่องสินะ
โคตรน่ารักอ่ะ :o8: :o8: ชอบมากเลยครับ
-
ชอบถ้วยฟูอะะะ :กอด1:
-
น่าร๊ากกกกกกกกก โรแม้นซซซซซซ์มากกกกกกก
[/size][/color]
น้ำตาลกับเลือดจะหมดตัว สนุกมากขอบคุณครับ :L2:
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้จบชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
เดี๋ยวจะตามไปซื้อหนังสือน้าค่าาาาา าาาา
-
น้องฟูรั่วๆกำลังน่ารัก..นายธันวาก็เก๊กกะลังดี
ชอบค่า :)
-
สนุก & น่ารัก :impress2:
-
อ่านไปนานแล้วแต่ดันลืมขอบคุณ อิอิ สนุกมากเลยนะครับ ขอบคุณที่มีเรื่องดีๆมาให้อ่าน
-
:กอด1: สนุกมากค่ะ ชอบ จริงๆ :-[
-
ถ้วยฟู เธอมั่นมากกกกก 5555
-
o13
-
:กอด1: :กอด1: :L1:
-
อ่านอีกรอบ อิอิ
:กอด1:
-
เค้าหลงรักตัวละครในเรื่องนี้ซะแล้วหละ :-[
-
สนุกมากๆเลยค่ะ o13 o13 o13 o13
-
สนุกมากมาย o13 o13
-
อ่านแล้วรู้สึกในอกมันเต็มตื้นมากๆจริงๆ
ชอบพี่ธันมากๆ มากๆของมากๆ
ลักษณะนิสัยแบบนี้สเปคผมแบบตรงเด๊ะๆ
แค่นิสัยนะ เพราะว่าพี่ธันไม่ขาวไง
แล้วผมมันคนดำเลยอยากได้แฟนขาว :-[
ขอบคุณมากๆจริงๆนะครับ ผมมีความสุขกับนิยายของพี่บัว(คนเขียนชื่อพี่บัวเนอะ? ขอนับเป็นพี่แบบหน้าด้านไปเลยนะครับ :o8:)
ขอบคุณครับ :pig4:
-
เหมือนตอบไปแล้ว แต่ไม่ขึ้นแฮะ เอาใหม่ๆ
มาขอบคุณนักเขียนค่ะ เรื่องนี้สนุกมากมาย ทั้งฮา ทั้งซึ้ง
ะติดตามผลงานต่อไปค่ะ
-
สนุกมากคับ :impress2:
-
อ่านรวดเดียวจบ
สนุกมากเลยค่ะ
นายเอกเรากวนมาก ๆ :o8:
-
อ๊ากกกกชอบพี่ธันนนนน
หล่อมากกกกก สุภาพบุรุษโครตตตต
ถ้วบฟูไม่เคลิ้มได้ไง อ่านรวดเดียวจบเลยค่า สนุกมากกกกก o13
-
ถ้วยฟูน่ารักเหมือนชื่อเลยยยย
พี่ธันดูแลถ้วยฟูนานๆน้า
-
จบเเล้ว
เรื่องนี้ก็น่ารักอีกแล้วอ่ะ
แต่เอ๊ะ ถ้วยฟูบอกรักพี่ธันไปรึยังหว่า หรือว่าเราอ่านข้ามไป ฮ่าๆ
-
คิดถึงพี่ธันกับถ้วยฟูที่สุด
>X<
-
ถ้วยฟูรั่วซะขนาดนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเป็นเพื่อนกับของขวัญได้
-
:z13: :z13:
อ่านก่อน
-
:กอด1: :กอด1: พี่ธันน่ารักมากกกก พระเอกโคตรๆๆ
:pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วไม่อยากให้จบ ติดงอมแงมเลยทีเดียว
ขณะอยู่ที่ทำงานยังแอบหัวหน้าอ่านเลย 555
ชอบถ้วยฟูมากๆๆ น่ารักสดใส ร่าเริง บ้าบอดี 555 ชอบ
พี่ธันวาสุดหล่อของถ้วยฟูก็น่ารักแสนดี แต่โคตรจะดุอ่ะ
อยากให้มีตอนพิเศษอีกค่ะ
-
เวลาอ่านถ้วยฟูคนละอารมณ์กับจอมขวัญเลย
ถ้วยยฟูเป็นคนสุขภาพจิตดี โลกสดใจ เฮฮา
แต่ก็ชอบทั้งสองคนนะค่ะ
ไม่น่าเชื่ออออว่าจะเป็นเพื่อนกันได้5555555
พี่ธันก็น่ารักกก><
ชอบตอนพิเศษอันสุดท้ายจัง
ถ้วยฟูน่าฟัดมากกกกกกกกกกกก
น่ารักจริงๆ
ทั้งสองเรื่องมีจุดเหมือนกัน คือทุกคนมีครอบครัวที่น่ารัก
อ่านแล้วอมยิ้มตามเลย เรื่องนี้ปุยฝ้ายมาวิน!!!
-
อร๊ายยย น่ารักมากอ่ะ !
รู้สึกว่าโชคดีมากที่ได้มาอ่านเรื่องนี้
แบบว่าตัวละครเรื่องนี้มีเสน่ห์ทุกตัว หลงรักเลยย !
ธันเป็นผู้ชายที่ดีมากๆๆๆ ถ้วยฟูก็น่ารัก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ^^
ปล. มีผลงานอื่นอีกไหมอ่า จะตามไปอ่าน แล้วก็..
แต่งของพี่ปอมกับโจ้บ้างสิ 555
o13 o13 o13 o13
-
รักเลยค่ะเรื่องนี้ อ่านตั้งแต่กลางคืนยันเช้าเลยค่ะ อ่านแล้วตื้นตันมากกกกก :impress3: ตัวล่ะครก็น่ารัก ขอตอนพิเศษเป็นPartของพี่ธันวาได้มั้ยค่ะ :monkeysad: ว่าไปแอบรักถ้วยฟูตอนไหน ยังไง แล้วเพื่อนๆถ้วยฟูรุ้ได้ยัง
ขอบคุณคนแต่งค่ะ :L1:
จะรอติดตามน่ะค่ะ
:bye2:
-
อ่านอีกครั้ง
มีเรื่องไหนอีกไหมจะตามไปอ่าน
-
o13 ชอบ ชอบ ชอบ
-
:L2:
-
เรียกร้องค่ะ เรียกร้อง ^^ ขอตอนพิเศษ พี่ธัน กะ ถ้วยฟู อ่ะค่ะ คิดถึงคู่นี้มากกกก
หลังจากที่คุณบัวทำให้หายคิดถึง พี่โต กะ ของขวัญ ไปแล้ววววว ^^
-
กลับมาอ่านอีกครั้งแล้วเจอตอนพิเศษแอบดีใจ
เป็นตอนพิเศษที่ทำให้คิดถึงตอนรับปริญญาสมัยตัวเองยังใสๆ :o8:
หนูถ้วยฟู กับน้องธันยังน่ารักและฮาคงเส้นคงวามาก
o13 o13 :bye2:
-
สนุกมากกกกกกกกกกก
มีคนแนะนำให้มาอ่าน
เชื่อแล้วจริงๆว่าน่ารักมากแค่ไหน อิอิ
พี่ธันรักจริงจังเว่อออ ส่วนถ้วยฟูก็ฮาตลอดๆ แต่สุดท้ายก็รักกัน
จ้ำจี้ มะเขือเปาะแปะกันด้วย กร๊ากกกก หื่นๆๆๆ :haun4:
ขอชื่นชมเรื่องนี้เรื่องอักขระ และภาษาไทย เขียนภาษาได้สอดคล้องและไม่มีคำผิดเลย
ขอชมจริงๆค่ะ ภาษาดีมากค่ะ o13
รอๆตอนพิเศษต่อไปน่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ^^
-
เรื่องน่ารักดีครับ สนุกดี ขอบคุณครับ
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ ค่ะ
เราตามมาจากเรื่องจอมร้ายอ่า(ก่อนหน้านี้ไม่รู้พลาดเรื่องนี้ได้ไง)
อยากให้มีตอนพิเศษอีกอ่ะ ถ้วยฟูน่ารักสุดๆ ไปเลย
คงคิดถึงแย่เลย
-
เป็นนิยายที่น่ารักและสนุกมากๆเลย ขอบคุณนะคะ ถ้วยฟูนี่นะ
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ก็ยังน่ารักมากเลยอ่ะ คิกคิก
o13 o13
-
อ่านรวดเดียวเลยเรื่องนี้
พี่ธัน เป็นผู้ชายที่ดี จริงๆนะเนี่ย
แต่ถ้วยฟู นี้น่ากินเสมอ ชื่อน่ารักมากอ่าาาาา
-
สนุกมว๊ากกกกกกกกกกกกกกก
รู้จักพี่บัวตั้งแต่ฟิคอาคาเมะ ตามอ่านมาตลอด ชอบ สนุก ><
พอมาแต่งออริจิ ก็ชอบมาก น้องถ้วยฟูน่ารัก คือกวนมาก
อ่านไปฮาไปนะ แล้วแบบเวลาพี่บัวเขียน มันจะมีความลึกซึ้งซ่อนอยู่
มีอะไรให้เราได้คิดในหลายๆอย่าง
อย่างเรื่องโลกของคนอื่นกับโลกของคนที่ตัวเองรักของถ้วยฟู หนูชอบมากกกก
เออมันจริงนะ คนแบบนี้มีเยอะ คือพี่สามารถ่ายทอดออกมาให้เข้าใจเห็นภาพได้ง่ายๆเลย
ส่วนพี่ัธันตอนมาเฉลยมาชอบตั้งแต่ปีที่แล้วนี่ตกใจนะ 555+
แบบว้ายยยย อารมณ์ซึ้งพุ่งขึ้นมาเลย
อิจฉาถ้วยฟูสุดติ่ง T^T มีผู้ชายที่แสนดีมารักขนาดนี้
ตอนพิเศษก็ถูกใจจริงอะไรจริงค่ะ 555+
-
สนุกดีอ่ะ... o13
ถ้วยฟูกวนมากกกกก น่ารักกกกก หลงตัวเองเป็นที่หนึ่ง :laugh: อิอิ..... ชอบค่า
-
นิยายเรื่องนี้กลายเป็นอีกหนึ่งรายการโปรดไปเลยย
น่ารักมากก
จริงๆกำลังอ่านจอมร้ายอยู่
แล้วไปเจอตอนพิเศษ ปวิน ธันวา
พอรู้ว่ามาจากเรื่องนี้
ก็หนีของขวัญกับพี่โตมาอ่านเรื่องนี้ซะงั้นน
555 5
ติดใจมากก
ไม่ผิดหวังเลยค่ะ
เรื่องนี้สนุกมากจริงๆ
นายเอก บุคลิกแบบถ้วยฟูนี่น่ารักมาก อ่านไปฮาไป
ส่วนพี่ธันก็ แหมมม คนอะไรจะใส่ใจเมียได้ขนาดนี้
ถึงขนาดซื้อคอนโดเพราะถ้วยฟู
ช่างน่ารักมากมายเหลือเกินน
รักคู่นี้มากนะคะ
ว่างๆ ก็มาอัพตอนพิเศษอีกซักตอนสองตอนก็ได้นะคะ
5555 5
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณณณณณณณณณณณณณณณณณ
สำหรับนิยายดีๆนะคับ o13 :bye2:
-
คิดถึงถ้วยฟูกับพี่ธันมากๆๆๆๆๆ
โผล่มาให้ฮา เอ้ย หายคิดถึงหน่อยสินะๆๆๆๆ
-
ถ้วยฟูกับผัว เอ้ยยยย พี่ธันเดี๋ยวก็ชอบโผล่ไปเรื่องคนอื่น
เมื่อไหร่จะกลับมาบ้านตัวเองล่ะฮะ?!!!!!!
:angry2:
เค้าคิดตึ๋งงงงงงงง
:hao5:
-
:m24: :m24: :m24: ชอบคู่นี้มาก ขอรูปเก็บไว้เป็นที่ระทึกหน่อยนะจ๊ะ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
อีหนูถ้วยฟูเกรียนแตกมากค่า!!!
อ่านตอนแรกฮาน้ำตาเล็ด คุณพี่เคลมไวไปมั้ยค่ะ5555555
ได้เกือบครบทุกแนว ขาดดราม่าค่ะ แต่ดีแล้ว... ไม่ชอบมาม่า อืดดดด
ถ้วยฟูตัดจบได้อุบาทว์มาก ณ จุดนี้ กระทืบรัวๆๆ5555
ขอบคุณที่ทำผลงานดีๆให้อ่านค่ะ>.<! :กอด1:
-
อ่านแล้วมีความสุขมากกกกกกกก
ยิ้มตลอกเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ
ถ้วยฟู น่ารัก เกรียนได้เกรียนดี
เกรียนจนกระชากหัวใจพี่ธันมาครองเลย ฮ่าๆๆๆ
โอ้ยยยยยยย
พระเอกแบบพี่ทันนี่หาได้จากไหนน้าา
น่ารัก สุภาพบุรุษ มาดแมน แฮนซั่ม แบบนี้
รักน้องฟู เอ็นดู เกิ๊นนนนนน :-[ :กอด1:
-
คิดถึงถ้วยฟูจังเน้อ ..... เมื่อไหร่จะกลับมาวิ่งเล่นในใจป้าสักที ขอตอนพิเศษจักตอนสองตอนแน้เด้อ
-
คิดถึงถ้วยฟูคนน่ารักกับพี่ธันจอมหลง(เมีย) :กอด1: อัฟเดทข่าวสารชีวิตคู่หน่อยเด้อออออ~~~~~~~ :mew1: :hao3: :hao7:
-
น่ารักมากเลยยย :-[ :-[
:L2: :L2: :L2:
-
น่ารักมากเลย =.,= :ruready :ruready
-
:o8:
-
ไปถอยมาแล้วจ้าาาาาเรื่องนี้ >< ชอบมากกกกก
-
อยากให้มีตอนพิเศษอีกค่ะ
-
พึ่งอ่านถึงตอนที่ 10 แบบว่าชอบมากๆ
เลยลองหาดูว่ามีทำเป็นหนังสือไหม
กรี๊ดเจอด้วย รีบสั่งซื้อเลยค่ะ
ชอบอะ ชอบมาก
ขอบคุณมากๆนะค่ะ
ชอบถ้วยฟู นายเอกแนวนี้ปลื้มมาก
-
รักนี้…มีน้ำยา
By: Dezair
…………………………
ผมมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างฝาผนัง สองทุ่มกว่าแล้ว แต่ผัวสุดเลิฟยังไม่กลับบ้านเลย ช่วงนี้มันทำงานหนักประหนึ่งว่าจะหาเงินได้เดือนละสองแสนล้าน บางวันถึงขั้นกลับมาอาบน้ำกินข้าวเช้า แล้วก็ออกไปอีกรอบชนิด ไม่ต้องหลับต้องนอนกันเลยชีวิต
‘ลีลามึงไม่เร้าใจรึเปล่า เขาเลยไม่อยากกลับมานอนกับมึง’ เพื่อนประเสริฐนามว่าเจริญ หรือชื่อเล่นโคตรเชยว่าโจเคยกล่าวเอาไว้ หลังจากผมเปรยๆให้มันฟังถึงความน่าสงสารของไอ้พี่ธันสุดที่รักซึ่งออกไปทำงานเหมือนไปรบ เพราะพอกลับบ้านมาแม่งก็หมดแรงไร้น้ำยามาจิ้มจุ่มผมเหมือนเคย
‘กูว่าพี่ธันเขาอาจจะกำลังเบื่อมึง คบกันมากี่ปีแล้วล่ะ 7ปีเปล่าวะ เลขอาถรรพ์กำลังอร่อยเลย’ ไอ้แป๊ะเอกว่าอย่างนั้นพร้อมกับง่ำลูกชิ้นเอ็นหมูเข้าไปทั้งไม้ ครับ อ่านไม่ผิด ไอ้นี่สามารถฟาดลูกชิ้นเอ็นหมูสี่ลูกในหนึ่งไม้เข้าปากได้ในรวดเดียว ประมาณว่าไม่มีสมบัติผู้ดีในการรับประแดกเลยแม้แต่น้อย
‘หรือไม่อย่างนั้น พี่ธันก็หมดน้ำยา เพราะเอาน้ำยาไปลงกับอีหนูหมด’ ตบท้ายด้วยไอ้เป้ เพื่อนที่เหมือนมนุษย์มากที่สุดในกลุ่มผม เพราะพอมันให้เหตุผลปุ๊บ ผมก็นิ่งปั๊บ ไม่อยากจะสนับสนุนทฤษฎีของมันเลย ว่าช่วงนี้ที่ไอ้พี่ธันหาเรื่องไม่ชูว้าบชูว้าบกับผมเหมือนเดิม อาจจะเป็นเพราะ ‘หมดน้ำยา’ จริงๆ
…มันอ้างว่าเหนื่อย อ้างว่าต้องตื่นเช้า อ้างว่างานหนัก…ทุกวันนี้ผมอาศัยเมียน้อยทั้งห้า อันได้แก่ โป้ง ชี้ กลาง นาง ก้อยในการดูแลลูกชายผม ผัวเผอไม่ต้องไปพูดถึง มีก็เหมือนไม่มี ไม่พึ่งมันมาหลายสัปดาห์แล้วครับ
เสียงประตูเปิดดังปลุกสติให้ผมหลุดออกมาจากวังวนคำพูดของเหล่าเพื่อนรักที่พากันประณามการกลับบ้านมืดค่ำของไอ้พี่ธันว่าส่อไปในทาง ‘นอกใจ’ ผมหันไปมองสภาพสุดที่เลิฟซึ่งเพิ่งกลับมาถึงบ้านแล้วกวาดตาสแกนไปทั่วเสื้อผ้าของมันที่ค่อนไปทางไม่เรียบร้อย ชายเสื้อออกนอกกางเกง แขนเสื้อพับขึ้นไปถึงศอก เนคไทที่เมื่อเช้าผูกคอไปดีๆ ตอนนี้ดันยัดอยู่ในกระเป๋าเสื้อซะงั้น!
…สภาพเหมือนผ่านการอาบ อบ นวดและนาบมาเลย!!!!...
“ถ้วยฟู?...” ไอ้พี่ธันคงเห็นผมจ้องเอา จ้องเอา มันก็เลยเรียก ผมรีบฉีกยิ้มให้ ไม่บอกมันหรอกว่าตอนนี้กำลังสงสัยพฤติกรรมกลับดึกของมัน
“กินข้าวมายัง” มันส่ายหน้า แล้วเดินมาทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาตัวเดียวกับผม ก่อนจะเอนศีรษะไปทางด้านหลังวางท้ายทอยกับพนักพิงอย่างอ่อนล้า
…ล้าเพราะงานน่ะไม่ว่า แต่ถ้าล้าเพราะแอบซุกอีหนู มึงโดนแน่!!!...
“งั้นเดี๋ยวฟูอุ่นข้าวให้นะ” ในใจคาดโทษนะครับ แต่ปากต้องยิ้มไว้ก่อน คุณนายปานดาวสอนเอาไว้
ผมลุกจากโซฟา เดินเข้าครัวไปหากับข้าวมาอุ่นให้มัน ผมทำข้าวผัดเอาไว้เมื่อตอนเย็น แถมด้วยน้ำซุปร้อนๆฝีมือพ่อครัวเอกแห่งร้านอาหารเตาถ่าน แปบเดียว ไอ้พี่ธันก็อัญเชิญตัวเองจากโซฟามานั่งรอที่โต๊ะอาหารแบบไม่ต้องเป่าปากเรียกเลยทีเดียว
“กินข้าวแล้วเหรอ” มันเงยหน้าถามผมที่ยกข้าวผัดร้อนๆกับน้ำซุปมาวางตรงหน้ามัน
“กินแล้ว เดี๋ยวฟูไปเปิดน้ำใส่อ่างให้นะ จะได้แช่สบายๆ” ผัวเหนื่อยต้องเอาใจผัว ประกาศิตข้อแรกที่แม่บังคับให้ผมท่อง ถ้าท่องไม่ได้ คุณนายปานดาวยื่นคำขาดว่าไม่ต้องย้ายมาอยู่กับไอ้พี่ธัน ไอ้ตอนนั้นผมก็อยากจะเสียตัวให้มันใจจะขาดล่ะครับ ท่องหน้ามืดตามัว ท่องจนเก็บเอาไปฝันว่าผมปรณนิบัติพัดวีประมาณว่าเป็นเมียทาส ส่วนมันเป็นผัวคุณหลวงอะไรทำนองนั้นทีเดียว
ผมลุกจากโต๊ะอาหาร เดินกลับเข้าไปในห้องนอน ทะลุไปยังห้องน้ำ ก่อนจะเปิดน้ำร้อนใส่อ่าง โรยเกลืออาบน้ำลงไปหน่อยให้กลิ่นหอมผ่อนคลาย ก่อนจะเดินกลับออกไปหามัน ไอ้พี่ธันซัดข้าวหมดไปแล้วครึ่งจานภายในเวลาไม่ถึงห้านาที ดูก็รู้ว่ามันหิว แม่งข้าวกลางวันได้กินบ้างรึเปล่าวะเนี่ย
“มานั่งนี่สิ” แม้จะหิวซกๆ แต่มันก็ยังหันมาสนใจผมนะครับ เพราะมีการเรียกให้เข้าไปนั่งข้างมัน ตบเก้าอี้ข้างตัวปุ๊ๆเหมือนสั่งหมาสั่งแมวทำนองนั้น แล้วไอ้หมาแมวที่ชื่อถ้วยฟูก็ดั๊น!! ว่าง่ายเดินไปนั่งซะด้วยสิ
“มองอะไร” มันเห็นผมจ้องมันเอาจ้องมันเอาเป็นครั้งที่สอง เลยเอ่ยปากถาม
“มองผัว ไม่รู้ชาติที่แล้วทำบุญมาด้วยอะไร ชาตินี้ได้ผัวหล้อหล่อ โอ๊ย!” ถูกมันเขกหน้าผากเข้าให้ โทษฐานซะจนมันยิ้ม แหมๆ…ยิ้มเพราะเขินล่ะสิ กูรู้นะ…
“ที่ร้านเป็นยังไงบ้าง” มันกินไปถามไป
“ก็เรื่อยๆ” ผมตอบแค่นั้นก็เงียบ ได้แต่มองมันเงียบๆ ไอ้พี่ธันมันหล่อนะครับ อย่างที่เคยบอกด้วยความรักและหลงจนโงหัวไม่ขึ้นว่ามันหน้าตาดี แต่พักนี้หน้ามันโทรมไปตามพฤติกรรมทำลายคอลลาเจนทั้งหลายแหล่ ไม่ว่าจะโหมงาน กลับดึก นอนน้อย ไม่จ้ำจี้กับผมให้เอ็นโดรฟินหลั่ง สุดท้ายก็เข้าสู่โหมดโทรมตามวัย และนอกจากหน้ามันจะโทรมแล้ว กระทั่งไหล่มัน ท้ายทอยของมันก็ดูเกร็ง ดูเครียดไปหมด ผมเอื้อมมือไปแตะที่ต้นคอของมันแล้วลูบเบาๆ จนมันหันมามอง
“เส้นแข็งมากเลยนะ เครียดมากไปรึเปล่า”
สาบานว่าไม่เคยไปเรียนจับเส้น เรียนนวด หรืออะไรมาก่อน แต่เพราะอยู่กับมันมานาน เรื่องกายวิภาคของนายธันวา มีเหรอที่ผมจะไม่รู้
“ช่วงนี้งานยุ่งน่ะ” มันหันมาตอบ สายตาดูเหนื่อยล้า หากแต่แค่วูบเดียวที่มันมองผม มันก็หันกลับไปตักข้าวผัดเข้าปากต่อ…กลายเป็นว่ากูแพ้ข้าวสินะ…ใช่ซี่!! อยู่กันมา 5ปี อะไรๆของกูมันก็เก่า ก็แก่ มันไม่เร้าใจเหมือนเดิม!!
“พรุ่งนี้ได้หยุดรึเปล่า” ผมทำเสียงอ่อนลงเล็กน้อยให้ฟังดูเซ็กซี่เพื่อเรียกความสนใจ อยากน้อยถ้ามันให้ความสนใจกับเสียงแหบเสน่ห์ของผม ผมก็อาจจะเอาไปแย้งเอาไปค้านกับไอ้เพื่อนๆทั้งสามว่าผมยังคง ‘เร้า’ มันได้เหมือนเคย และนั่น!...มันคิ้วขมวดฉับทันทีเลยครับ!! ไหมล่ะ!! คนอย่างถ้วยฟูมีเหรอจะไม่ ‘สะท้านใจ’ นายธันวา!!!
“เสียงแปลกๆ เป็นหวัดเหรอ”
หอยหลอด!!!! กูพยายามเซ็กซี่!!!! ไม่ใช่หวัดลงคอ!!!!
“ป…เปล่า…แล้วสรุปพรุ่งนี้วันเสาร์ หยุดมั้ย” ไม่ต้องเอาเสียงอ่อนเสียงหวานแม่งแล้ว! ด๋อยจริง กูจะเซ็กซี่เสือกเอาโรคมายัดเยียดให้กู
“หยุด” อาทิตย์ที่แล้ว อาทิตย์ก่อนอาทิตย์ที่แล้ว และอาทิตย์ก่อนนั้นไปอีก มันไม่ได้หยุดเลยทั้งเสาร์ทั้งอาทิตย์ ออกจากบ้านทุกวันประหนึ่งมีอีหนูจริงๆ
“ถ้วยฟูอยากไปไหนรึเปล่า พี่จะพาไป” โธ่ถัง สภาพระโหยเหมือนปลาขาดน้ำยังจะมาทำตัวเป็นแฟมิลี่แมนอีก มึงลุกจากเตียงไหวรึเปล่าเถอะ พรุ่งนี้น่ะ
“ไม่ได้อยากไปไหนหรอก พี่ธันไปอาบน้ำเถอะ จะได้นอน จานเอาไว้นี่แหละ เดี๋ยวฟูเก็บเอง” ไอ้พี่ธันพยักหน้าหงึกๆอย่างล้าๆ ผมลุกขึ้นทำเป็นเก็บจานชาม ส่วนมันก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องไปอาบน้ำ ผมล้างจานชามทั้งหมดอย่างใจเย็น นับเวลาเคาท์ดาวน์ตัวเองตั้งแต่ 10 ถึง 1
‘ลีลามึงไม่เร้าใจรึเปล่า เขาเลยไม่อยากกลับมานอนกับมึง’
‘แต่กูว่าพี่ธันเขาอาจจะกำลังเบื่อมึง คบกันมากี่ปีแล้วล่ะ 7ปีเปล่าวะ เลขอาถรรพ์กำลังอร่อยเลย’
‘หรือไม่อย่างนั้น พี่ธันก็หมดน้ำยา เพราะเอาน้ำยาไปลงกับอีหนูหมด’
เสียงของเพื่อนทั้งฝูงดังก้องอยู่ในหัวผม ทำเอายิ่งอยากมุ่งมั่นหาคำตอบให้ได้ว่าแท้จริงแล้ว ไอ้พี่ธันกกอีหนูไว้จริงรึเปล่า ผมจ้องเข้าไปในห้องนอน ด้วยความหมายมาด
…คืนนี้…ความจริงต้องกระจ่าง!!!...
………………………………
เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ กับบ็อกเซอร์สั้นเสมอ ‘จ๊วบ’ ส่วน…กางเกง…ไม่ต้อง!!!
…เอ่อ…มันควรจะเอ็กซ์กว่านี้เปล่าวะ?! ทำไมกูใส่แล้วเหมือนพวกไม่สมประกอบที่ใส่เสื้อผ้าไม่ครบเลย! ชุดอื่นก็ไม่มีแล้ว คราวหน้าคราวหลังคงต้องหาซื้อเสื้อผ้าเอ็กซ์ๆมาใส่ยั่วผัวบ้างล่ะ!!...
ผมเปิดตู้เสื้อผ้าฝั่งตัวเอง แล้วก็ปิด จากนั้นก็ไปเปิดตู้ฝั่งไอ้พี่ธัน เปิดไปเปิดมาก็หาชุดที่ ‘เอ็กซ์’ กว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว สุดท้ายเลยช่างแม่ง ถ้ามันเห็นแล้วซู่ซ่าก็นับว่าเป็นบุญตามัน แต่ถ้ามันเห็นแล้วหดจ้อยเหลือเท่าหอยมดก็ถือว่าเป็นโชคร้ายที่ได้เมียอย่างผมแล้วกัน
พอตัดสินใจว่า ‘ภารกิจ’ นี้จะใส่แค่เชิ้ตกับบ็อกเซอร์ ผมก็เดินตรงไปที่ห้องน้ำทันที ผลักประตูห้องน้ำเข้าไปเบาๆ เห็นไอ้พี่ธันนอนหลับตาแช่อ่างอยู่ ไม่ได้รับได้รู้เลยแม้แต่น้อยว่าเมียอย่างผมกำลังพยายามยั่วให้มันไม่ทันมีสติ และผมจะได้สำรวจร่างกายมันว่ามีร่องรอยอารยธรรมของเมียน้อยที่ไหนแอบประทับเอาไว้รึเปล่า?!!!
ผมย่องเข้าไปหามันเบาๆ หยิบเก้าอี้เตี้ยใต้อ่างล้างหน้าไปวางใกล้อ่างที่มันนอนแช่อยู่ พอนั่งได้เรียบร้อยก็แตะมือเบาๆที่ข้างขมับมัน ไอ้พี่ธันสะดุ้งลืมตาหันมามองทันที
คิดว่ากูเป็นโจรรึไง? มือน้องถ้วยฟูอุ่นนุ่มขนาดนี้ เสือกทำเป็นตกใจ
“ถ้วยฟู” มันเรียกชื่อผมเบาๆ ก็ลองเรียกชื่ออื่น มีเฮแน่มึง
“นอนสิ จะนวดให้” มันมองหน้าผมนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าตกลงแล้วหันกลับไป ผมสำรวจท้ายทอยมันอย่างถี่ถ้วน ไม่มีรอยจูบรอยกัด หรือรอยแปลกปลอมอื่นใดที่แสดงให้เห็นว่ามันมีคนอื่น แต่ก็ไม่แน่…อีหนูของมันอาจจะไม่ทิ้งหลักฐานเอาไว้ตรงที่สังเกตง่ายก็ได้…
“ถ้วยฟู…” มันเรียกอีกครั้ง คงเพราะผมไม่ลงมือนวดให้มันสักทีนั่นล่ะ
“เออๆ” เมียทาสอย่างผมจะทำอะไรได้ ผัวให้นวดก็ต้องนวด ทั้งๆที่นวดเป็นที่ไหนล่ะ อาศัยว่าเคยนวดเนื้อหมูเนื้อวัวบนเขียง ก็ถือซะว่าไหล่ไอ้พี่ธันเป็นเนื้อหมูแล้วกัน
ผมนวดไหล่มันได้พักนึง ไม่เห็นว่าตรงไหล่ตรงคอมีรอยอื่นใดอีก แอบเอามือลูบลงไปที่หลังมัน ก็ไม่มีรอยข่วนให้สากระคาย ผมเริ่มชักจะหมดความสนใจแล้ว เลยลุกขึ้นเดินไปนั่งที่ขอบอ่างด้านข้างแล้วยกแขนมันมาพาดตัก ก่อนจะลงมือนวด แต่ตานี่กวาดทั่วตั้งแต่แขนไปจนถึงอก
…อุวะ!! นังหนูของไอ้พี่ธันไม่ทิ้งรอยอะไรไว้ที่อกเลยแฮะ! หรือกูจะคิดมากไป มันอาจไม่ได้มีเมียนงเมียน้อยอย่างที่ไอ้พวกเพื่อนประเสริฐทั้งหลายใส่ไฟก็ได้!! แต่…แต่ไอ้พี่ธันเป็นคนฉลาด ถ้ามันมีเมียน้อยจริง มันก็คงไม่ยอมให้เมียน้อยทำรอยเอาไว้ตรงที่ที่ง่ายต่อการมองเห็นแน่ๆ แล้วถ้ามันไม่ให้เมียน้อยของมันทำรอยที่ไหล่ ที่คอ ที่หลัง ที่อก ถ้าอย่างนั้นก็เหลือแค่ที่เดียวแล้วล่ะ!!!
“เฮ้ย!!”
ไอ้พี่ธันร้องลั่น เมื่อผมกระโดดลงไปในอ่างร่วมกับมันทั้งที่เสื้อและบ็อกเซอร์อยู่ครบ
“จะนวดขาให้ไง”
ผมเงยหน้าบอกมันเสียงขุ่น เริ่มหงุดหงิดเล็กๆ เพราะไม่ว่าตรงไหนๆของไอ้พี่ธันก็ไม่มีร่องรอยบอกว่ามันมีอีหนูเลย โอเค! ผมควรจะดีใจที่มันยังอยู่กับร่องกับรอยเหมือนเดิม แต่ก็แอบเจ็บใจเหมือนกัน เพราะผมคิดแผนเอาไว้ซะสูงลิ่ว ว่าถ้าเจอมันกกอีหนู ผมจะจัดการยังไง…อย่างงี้แผนการอันครีเอทของกูก็เป็นหม้ายน่ะสิ!!...
ผมจุ่มมือลงไปในน้ำ แล้วยกขามันขึ้นมานวด ตาก็ไล่สำรวจไปแทบจะทุกรูขนบนขาของมันว่ามีรอยอะไรแปลกๆหรือไม่ แต่ขาซ้ายก็แล้ว ขาขวาก็แล้ว…ก็ยังไม่มี!!!
…อะไรวะ!!! ไม่มีอีหนูจริงๆเหรอเนี่ย!!!!...
เริ่มหงุดหงิด คิ้วขมวดหน้าหงิกที่ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิด สมมติฐานที่มันกลับบ้านช้าเพราะมีเมียน้อยไม่มีหลักฐานมาสนับสนุน เล่นเอาหมดอารมณ์จะทำอะไรต่อ
…เลิกก็เลิก!! วุ้ย!!! เซ็ง!!!!...
“พี่ธันอย่าแช่นานล่ะ เดี๋ยวไม่สบาย ฟูขึ้นก่อนแล้วกัน” ผมบอกมัน หมดความสนใจจะตามหาร่องรอยอารยธรรมที่อีหนูทิ้งไว้ แต่พอตั้งท่าจะลุกขึ้นจากอ่าง มือของไอ้พี่ธันก็คว้าหมับเข้าที่แขนแล้วกระชากผมลงไปล้มใส่ตัวมัน
“โอ๊ย! ทำ…อื้อ!!!...”
กำลังจะด่าที่มันเล่นแรง กระชากไม่ดูห่าอะไรเล้ย! ล้มใส่ตัวมันนี่เจ็บไม่แพ้ล้มกระแทกคอนกรีตนะขอบอก แต่…ไอ้พี่ธันเป็นผัวผมมา 5 ปี มันเคยปล่อยให้ผมด่ามันนานเสียที่ไหน พี่แกหามุมได้ปุ๊บ จูบประกบปากผมปั๊บ! แถมเป็นการประกบปากที่โคตรร้อนแรง แม่งบดขยี้ซะแบคทีเรียบนปากผมตายสนิท
มือสองข้างของไอ้พี่ธันอุ้มผมขึ้นนั่งทับตักมัน ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นมาขย้ำไปทั่วอกผม บีบบี้หัวนมจนเสียววาบถึงสันหลัง ในขณะที่ปากตะโปมจูบดูดปากดูดลิ้นซะจนวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง ผมได้แต่ครางอื้ออึงในคอ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็พยายามตอบสนองด้วยจูบที่ร้อนแรงไม่แพ้มัน แน่นอน…ตอนแรกผมคิดว่าผมจะชนะมันบ้าง อย่างน้อยให้มันเป็นฝ่ายถอนปากออกไปหอบแฮ่กๆนี่ก็คงทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเอง ‘เป็นพระเอก’ ไม่น้อย ทว่า…ยิ่งผมจูบตอบมันหนักเท่าไหร่ มือของมันที่ขย้ำไปทั่วตัวผมก็ยิ่งลงแรงหนักขึ้น
แคว่ก!!!!
เสียงหนึ่งดังเข้ามาในหัว ตอนแรกผมไม่สนใจเลย มารู้ตัวอีกที แขนสองข้างของตัวเองก็ถูกเชิ้ตที่เมื่อกี้ยังใส่อยู่ มัดรวบไพล่หลังไปแล้วเรียบร้อย
“อื้อ! อื้ม!!!” ยิ่งจูบกันนานเท่าไหร่ก็เหมือนอากาศที่มีในปอดจะยิ่งน้อยลงเท่านั้น ผมจะทุบมันก็ไม่ได้เพราะมือถูกมัดอยู่ข้างหลัง ปากจะบอกก็ไม่ได้เพราะมันจูบอยู่ สิ่งที่ทำได้คือบิดตัวไปมา…อาฮะ! นึกภาพออกใช่มั้ยครับ ผมนั่งทับตักมัน และผมบิดตัวบนตักมัน พยายามจะบอกมันให้รู้ว่าผมหายใจไม่ออก แต่กลายเป็นว่าพอผมบิดตัวไปได้แปบเดียว อะไรบางอย่างของไอ้พี่ธันก็ซู่ซ่าทิ่มแทงก้นผม…ฉิบหายล่ะ!
มือสองข้างของมันที่เมื่อกี้ขย้ำอกผมอยู่เลื่อนลงไปขย้ำก้นผมแล้ว ทั้งขย้ำทั้งบีบ แล้ววกกลับมารูดรั้งน้องชายผมด้านหน้า…บิ้วท์อารมณ์กูเหลือเกิน ไม่อยากจะบอกว่ากูพร้อมตั้งแต่มึงจูบกูตอนแรกแล้ว!!
“ฮ้า…” กว่ามันจะปล่อยปากออกมาได้ เล่นเอาสมองผมแทบขาดออกซิเจน แต่ดูเหมือนไอ้พี่ธันจะกลายร่างเป็นกบเป็นคางคกหายใจทางผิวหนัง เพราะพอมันถอนปากจากปากผม มันก็ไซ้คอผมต่อทันที
“เจ็บ…อ๊ะ! อื้อ…พี่ธัน ปล่อยแขน…อื้อ…” ซอกคอถูกกัดไปแล้วสองจุด เจ็บจี้ดๆ แต่ที่เริ่มเมื่อยคือแขนสองข้างที่ถูกมัดไพล่หลังอยู่นี่
“ไม่” มันเงยหน้าขึ้นมาตอบสั้นง่าย ตามันสบตาผม ในสายตามันไม่มีข้อความใดๆอยู่เลย ยกเว้น…ความหื่น…
“อ๊ะ!! เดี๋ยว!...อื้อ…อ้า…” บ็อกเซอร์ถูกดึงร่นไปที่หน้าขา และผมกำลังถูกเบิกทางด้วยปลายนิ้วแข็งๆ ในขณะที่ริมฝีปากของมันไม่ได้อยู่เฉย หลังจากกัดคอผมไปสองที มันก็ไล่ลงไปดูดนมผมอีก ทั้งดูดทั้งเม้มจนผมได้แต่แอ่นอกสู้ปากมันอย่างอดไม่ไหว และหลังจากนั้นเพียงแปบเดียว…ไอ้พี่ธันก็พาลูกชายมุดอู่ผมอย่างรวดเร็ว!!
“อ้า!!!!!” ผมครางไม่ยั้ง เพราะไอ้ผัวเวรทะลึ่งใส่เข้ามาทีเดียว ตอนนี้มันหื่นมาก ชนิดที่ผมบอกให้มันช้าๆ มันเสือกเร็ว บอกให้มันหยุด มันก็เสือกขยับ เอาเป็นว่า ณ เวลานี้ไอ้พี่ธันหูดับและหื่นชนิดหน้ามืดตามัวไปแล้วครับ
“อ๊ะ! พอ…พอแล้ว…อ้า…” ผมนั่งอยู่บนตักมัน ถูกมันบังคับให้ขยับขึ้นลงจนเสียดเสียวไปหมด แต่ไอ้พี่ธันไม่ฟังเมียเลยสักนิด มันตั้งหน้าตั้งตาจูบผมไม่หยุด เดี๋ยวก็วกไปจูบแก้ม ไซ้คอ แล้วก็กลับมาจูบปากใหม่ ส่วนข้างล่างนี่กระแทกลึกถี่ยิบจนหัวสั่นหัวคลอน
“ถ้วยฟู…อ่า…อ่า…”
“อ๊ะ! ไม่ไหวแล้ว…ปล่อย…ปล่อยมือที…อื้อ…อ้า!!” ผมบิดตัวเกร็ง สองขาหนีบเข้าหากันอย่างสุดกลั้น อยากใช้มือประคองลูกชายตัวน้อยที่บวมเป่งอยู่ใต้น้ำ แต่แขนสองข้างถูกจับมัดอยู่ ผมร้องบอกมันให้ปล่อย แต่ก็อย่างที่บอก ว่าตอนนี้มันหูดับไปแล้วเรียบร้อย นอกจากจะไม่ยอมปล่อย แล้วยังกระแทกไม่หยุดอีกต่างหาก
“อ๊ะ! อย่า…อื้อ! อื้อ!! อ้า!!!!” มันอัดกระแทกเข้ามาครั้งสุดท้าย พร้อมๆกับที่ท้องน้อยผมบิดมวนและลูกชายกระตุกพรวดอย่างสุดกลั้น ในสมองผมเห็นแต่หมอกขาวๆ ตาเบลอแทบไม่รับรู้ แต่หูได้ยินเสียงมันหอบหายใจหนักหน่วง และริมฝีปากรับรู้ถึงความร้อนรุ่มของปากมันที่ประกบจูบแนบชิด
“อื้ม…” ครั้งนี้มันจูบแผ่วเบา พอความหื่นจางลง มันก็คงเพิ่งนึกได้ว่าผมเป็นเมียที่ควรทะนุถนอมไม่ใช่นางทาสสนองนี้ด
“ถ้วยฟู…” ผมปรือตาขึ้นเล็กน้อย ครั้งเดียวของมันทำเอาชีวิตผมแทบหาไม่ อดอยากมากนักรึไงวะเนี่ย
“…อีกครั้งนะ” คุณพระ!!! มึงขออะไรนะ?!!!
“เอ้ย! เดี๋ยวๆ อ๊ะ! อย่า…อื้อ…” ไม่ทันแล้วครับ ณ จุดนี้ไอ้พี่ธันพลิกตัวผมหันหลังให้มัน จากนั้น…ไอ้ที่ยังค้างอยู่ในตัวผมก็เริ่มออกฤทธิ์อีกรอบ…อีกรอบ…และอีกรอบ…
…ทำไมไม่บอกแต่แรก ว่าโหมงานหนักแล้วหื่นอยากข่มขื่นเมีย…ถ้ารู้อย่างงี้ กูได้หางานให้มึงโหมอีกเยอะๆ!!!!...
………………………….
แทบเอาชีวิตไม่รอด
แถมแขนผมเคล็ดไปแล้วเรียบร้อย เนื่องจากไอ้พี่ธันจัดหนักไม่ดูตาม้าตาเรือ มัดแขนผมเป็นชั่วโมง มาระลึกได้ตอนเสร็จไปสามยกและพากันกลับมาที่เตียง มันถึงได้รีบแกะซากเสื้อเชิ้ตออกจากแขนผม พอแขนหลุดเท่านั้นล่ะครับ เหมือนง่อยถามหาทันที ตะคริวกินเจ็บยิ่งกว่าถูกผัวนอกใจอีก
“เจ็บมากมั้ย” ผมนอนนิ่งอยู่บนเตียง มีไอ้สามีตัวดีนั่งอยู่ข้างๆคอยจับแขนพลิกซ้ายพลิกขวาเหมือนพ่อค้าหมูปิ้งขยันพลิกยังไงอย่างงั้น
“เพิ่งนึกได้รึไง ทีตอนนั้นทั้งร้องทั้งบอก ไม่มีฟัง”
“ก็…” มันเถียงไม่ออก คงเพิ่งนึกได้จริงๆว่ามันมัดผมตลอดรายการจัดหนักนั่นเลย
“ก็อะไร”
“ก็…ก็ถ้วยฟูยั่วพี่”
“ยั่ว?! ยั่วตอนไหนวะ!!”
“ก็…ที่ไปนวด…แล้ว…ไหนจะเสื้อเชิ้ตกับบ็อกเซอร์อีก”
ผัวรักผัวหลงของจริงไม่อิงนิยาย ขนาดแต่งตัวเหมือนคนไม่สมประกอบใส่เสื้อผ้าไม่เสร็จ มันยังคิดว่าผมยั่วมัน กูดูตัวเองในกระจกยังตกใจจะตายห่า มึงเสือกบอกว่ากูเอ็กซ์ซะงั้น!
“ฟูไม่ได้ยั่ว ฟูแค่เห็นว่าเหนื่อย ก็เลยจะนวดให้ ก็เท่านั้น” จริงๆแล้วจะยั่วให้มันไม่มีสติเฉยๆ ไม่ได้ตั้งใจยั่วให้หื่น เพราะผมจะได้มีเวลาสอดส่องร่างกายมันว่ามีร่องรอยของอีหนูที่ไหนรึเปล่า ซึ่ง…หลังจากโดนมันจัดหนักไปหลายยก ผมก็รู้ซึ้งว่าถ้ามันมีอีหนูจริง มันคงโคตรอึดยิ่งกว่าแรมโบ้ เพราะยังกลับมาฟันผมได้ตั้งหลายที
“แต่เป้บอกพี่ว่า ถ้วยฟูคิดว่าพี่กลับดึกเพราะมีเมียน้อย”
ผมตาเหลือก หันไปมองหน้ามันแทบไม่ทัน ไอ้พี่ธันยิ้มบาง สายตามองผมอย่างอ่อนโยน ก่อนจะยื่นมือข้างหนึ่งมาลูบแก้มผม
“…พี่ขอโทษที่ทำให้ถ้วยฟูกังวล ช่วงที่ผ่านมา งานมันเยอะมาก แต่พี่อยากให้ถ้วยฟูรู้ ว่าพี่ไม่มีใครนอกจากถ้วยฟู” มันก้มหน้าลงมาใกล้ จูบเบาๆที่หน้าผากผมทีนึง ผมงี้ได้แต่เงียบ ไม่ได้ซึ้งนะครับ แต่กำลังคาดโทษไอ้เพื่อนเป้! แม่งเอ๊ย!! เสือกไปบอกไอ้พี่ธันว่ากูคิดอะไร!! ความลับมันควรจะมีในโลกบ้างสิเว้ย!! ไม่ใช่บอกเขาไปหมด!!!
“…แต่…เป้ไม่ได้บอกพี่นะ ว่าถ้วยฟูจะใช้วิธีนี้กับพี่” ผมเงยหน้ามองไอ้คนที่กำลังจูบหน้าผากผม มันก้มลงยิ้มน้อยๆส่งมาให้ ดวงตาเป็นประกายวาววับ
…อ่า…ประกายที่น่ากลัว…
“ก็บอกว่าไม่ได้ยั่ว ไม่ได้ยั่ว ที่ใส่เชิ้ตกับบ็อกเซอร์ก็เพราะว่ามันใส่ง่าย สบาย เปียกได้ แล้วที่นวดก็เพราะเห็นว่าเหนื่อย แล้วที่เข้าไปนวดตอนอาบน้ำก็เพราะ…”
“…ก็เพราะอยากจะดูว่าบนตัวพี่มีรอยอะไรรึเปล่า” เงียบจ้า! เงียบกันไปเลย ถูกผัวรู้ทัน
ตาไอ้พี่ธันวิบวับกว่าเดิม มือมันเริ่มลูบเอวผมเบาๆ …เอาแล้วไง…ท่าทางจะเริ่มอีกยก…
“ใช่มั้ย…” มันถามย้ำ เรื่องอะไรกูจะตอบความจริง
“ไม่ใช่…อื้อ…” ผลของการโกหก เลยถูกจูบไปที มันสอดลิ้นเข้ามารุกไล่กับลิ้นผมอยู่ครู่นึง ก่อนจะถอนออกไป ตอนนี้มือมันลูบไปที่ก้นผมแล้ว
“ให้ตอบอีกที ที่เข้าไปตอนพี่อาบน้ำเพราะอยากดูใช่มั้ยว่าบนตัวพี่มีรอยรึเปล่า”
“ก็บอกว่าไม่ใช่…อื้อ!!” โกหกอีกก็โดนอีก คราวนี้มันส่งนิ้วไปทักทายช่องทางที่มันกระทำชำเราเมื่อกี้อีกต่างหาก ผมแอ่นแทบไม่ทันเพราะความตกใจ แต่ไอ้พี่ธันมีกลวิธีหลอกล่อถ้วยฟูตัวน้อยๆตัวนี้เสมอ นอกจากจูบอ่อนหวานแล้ว มืออีกข้างก็เริ่มลูบคล้ำน้องชายของถ้วยฟูจนมันเริ่มจะฟูตามชื่อ
“รู้มั้ย ว่าถ้าโกหกพี่ อะไรจะเกิดขึ้น” มันละจูบออกมาพูดยิ้มๆ ไม่ต้องมาทำเป็นถามกูเลย มือมึงขยับยิกๆจนตากูเยิ้มไปหมดแล้วเนี่ย
“ไม่รู้…อ๊ะ…อื้อ…ต…แต่…แต่ไม่เอามัดแขนแล้วนะ อื้อ…” มันหัวเราะเบาๆ ก่อนที่วินาทีต่อมา สายตาผมก็มองไม่เห็นอะไรอีกเพราะถูกมันเอาเนคไทปิดตาซะมืดสนิท ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูผมด้วยเสียงโคตรหื่น
“ไม่มัดแขน แต่ปิดตาแทนแล้วกัน”
แล้วหลังจากนั้น ยอดชายนายถ้วยฟูก็โดนลงโทษฐานโกหกผัวไปอีกหลายยก หลายยก และหลายยก
“พี่ธัน…อ๊ะ…อ๊ะ…รู้เปล่า…อื้อ…ไอ้เป้มันบอกฟูว่า พี่หมดน้ำยาแล้ว” ผมแอบกระซิบ ตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข้มรอบที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ เสียงเตียงลั่นเอี้ยดอ้าด ท่อนล่างถูกกระแทกไปมาจนหัวผมแทบจะชนกับหัวเตียง
“งั้นคราวหลัง ถ้วยฟูบอกเพื่อนไปเลยนะ อ้า…”
“บ…บอก…อ๊ะ…อื้อ…บอกอะไร…”
“บอกว่า…น้ำยาพี่มี แต่พี่ให้ถ้วยฟูคนเดียว”
ถ้ามึงจะพูดจาหวานหูกับกูซะขนาดนี้ ก็อย่าคิดเลยว่านี่จะเป็น ‘น้ำยาชุดสุดท้าย’ ที่กูจะสูบในคืนนี้!!!
รักนี้…มีน้ำยา จูฮุ้กกรู๊!!!!
FIN
เป็นฉากที่…เลือดสาดกระจายใช่มั้ย ฮ่าฮ่า :hao7:
ระหว่างที่เขียนสเปของถ้วยฟู บัวก็เขียนสเปของของขวัญไปด้วยค่ะ ซึ่งทั้งสองเรื่องมีฉาก ‘จิ้มจุ่ม’ เหมือนกัน แต่ว่าให้อารมณ์คนละแบบกันเลย ฮ่าฮ่า (สเปของของขวัญยังไม่เสร็จดี ถ้าเสร็จดีจะเอาลงให้อ่านแน่นอนค่ะ)
สเปตอนนี้เขียนขึ้นมาด้วยเหตุผลที่ว่า ‘อยากให้พี่ธันจิ้มจุ่มถ้วยฟูอ่ะ!!’ เพราะเหมือนบัวจะเขียนตอนจิ้มจุ่มของคู่นี้น้อยมากๆๆๆๆ ทั้งๆที่ถ้วยฟูก็ออกจะเซ็กซี่ ซู่ซ่าจะตายไป ก๊ากๆๆๆๆ
แล้วถ้าคิดตอนพิเศษได้อีก จะเอามาลงให้อ่านอีกน้า ไปพิมพ์สเปของขวัญต่อล่ะ
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม และทุกๆคนที่ยังคิดถึงพี่ธันและถ้วยฟูนะคะ
ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
-
อั๊ยยะ จิ้มจุ่มสเปฯ
พี่ธันน้ำยาเยอะจะตายไป...
ก็เล่นงดไปหลายสัปดาห์...
จนเมียคิดว่ามีอิหนูที่ไหน...
สุดท้าย...ถ้วยฟูก็นับต่อไม่ไหว
สัปดาห์นี้...ได้นอนอยู่บ้านกันยาวววว หุหุ
โชคดีที่เปิดมาส่องแล้วเจอ...
เพราะเหมือนนัดในเจ้าชายเลี้ยงหอยว่าจะมาพรุ่งนี้
นั่งรอ-จิ้มจุ่ม-ของของขวัญดีกว่า...หวังว่าจะไม่มีใครมาส่องประตูอีกนะ ฮาาาา
-
อย่าว่าแต่พี่ธันหลงเลย
ป้าแถวนี้ก็หลง ถ้วยฟูน่ารักตลอดอ้ะ
-
น้ำยาเขายังดีอยู่จริงๆ พับผ่าเถอะ! :hao6:
ขอบคุณคุณบัวมากค่ะ
:กอด1:
-
อร๊ายยยยยย เมื่อกี้เข้าหน้ากระทู้ เจออัพเดท รักนี้ ลิ้นกับฟัน นึกว่าตาฝาด
เห็น 27/08 เลยรีบตามมาอย่างไว
คิดถึงถ้วยฟูกะพี่ธันอยู่พอดี
ขอบคุณที่มาลงตอนพิเศษให้นะคะ ดีใจจัง
ปล 7 ปีผ่านไป ถ้วยฟูคงไม่คิดกดพี่ธันแล้วแหงมๆ อิอิ
จากตอนพิเศษเรื่องน้ำยา ดู Happy ที่เป็นคนข้างล่าง 5555
-
:pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m25:
ถ้วยฟูน่ารักที่สุดดดดดดดดดดดด ใน 3 โลกเลย :-[
พี่ธันก็เท่ หล่อ ฉลาด รู้ทันถ้วยฟูเหมือนเดิมเลย น่าร๊ากกกกกกกก o13
ฟินจุงเบย อยากบอกว่าก่อนเข้ามาอ่านอารมณ์ไม่ดีเลยอ่ะ
แต่พออ่านน้องฟูแล้ว อารมณ์ดีมากมาย รักนะจุ๊บ ๆ :mew1:
ขอบคุณนะจ๊ะ น้องบัว จะรออ่านของขวัญนะจ๊ะ :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะคุณบัว :pighaun: :o8:
-
กรีดร้อง ถ้วยฟูเอ็กซ์แตก ฮาที่สวด :ling1:
ฟูเจ้ว่าแกหื่นกว่าพี่ธันอีกนะ
-
555555
เป็นการจิ้มจุ่มที่เต็มไปด้วยความฮาาาา
ขอบคุณสำหรับความสุขก่อนนอนค่ะ
รอความสุขจาก"ของขวัญ"ต่อไปค้าบบบบ
-
ฟินเว่อร์ๆ ถ้วยฟูยังเกรียนเหมือนเดิมมิเสื่อมคลายถึงจะมีผัวเป็นตัวเป็นตนมาตั้ง 5-6 ปี
ตอนพิเศษของคุณบัวนี่ พิเศษจริงๆ เพราะพี่ธันแกจัดคอร์สพิเศษเสิร์ฟเมียกันเลยทีเดียว อิอิ
-
มาพร้อมความสนุก อ่านไปยิ้มไปเช่นเคย ถ้วยฟู
เหลือเชื่อ เจ็ดปีแล้วเรอะ o13
+1
-
ถ้วยฟูราดน้ำยาสินะ
อ๊ากกกกกกกก ชั้นพิมพ์อะไรออกไปเนี่ย
-
ถ้วยฟูน้อยยังคงน่ารักและแพ้ทางพี่ธันเหมือนเดิม :hao7:
:กอด1: :L2:
-
พี่ธันจัดให้ถ้วยฟูซะเต็มที่เลย
:hao6: :hao6: :hao6:
-
อิอิอิ :katai2-1:
สงสัยวันหยุดนี่ จะไม่ได้ออกไปไหนทั่งคู่
งานนี้พี่ธัน ยังเหลือ "น้ำยา"ให้ถ้วยฟูอีกเยอะ :z1: :hao6:
-
:laugh:
โคดน่ารักเลยคู่นี้ ฮาฝุดๆๆ
-
อิ่มจนจุกเลยละงานนี้
ถ้วยฟูเอ๋ย :katai5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
กรี๊ดตอนพิเศษค่าาาาา เปิดมาเจอค่าาาาา ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย เขินสุดอะไรสุดดดดด งือออออออออออ
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่ธัน ทันท่วงทีตลอดศกเลยนะค่าาาา
รู้หมดว่าน้องถ้วยฟูคิดไร ><
รักพี่ธันเวอร์ชั่น SM ที่สูดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :hao7: :hao7: :hao6: :hao6:
-
:pighaun: โอ้วววว ถ้วยฟู ร้อนแรงมากค่าาาา555
โอ้ยยย คิดถึงมากๆๆ คิดถึงน้องถ้วยฟูจริงๆ ทั้งฮาทั้งเกรียน แถมไปยั่วพี่ธันอีก 555 :z1:
:hao5: ดีใจจริงๆที่มีตอนใหม่ เพราะ ซื้อนิยายมาอ่านซ้ำไปซ้ำมาจนกระดาษเปื่อยแล้ว555
ว้ายยย รอตอนใหม่ของจอมขวัญอยู่น้าา รักคนเขียนจัง :กอด1:
บวกเป็ด
-
กรี๊ดดด คิดถึงถ้วยฟูกับพี่ธัน กลับมาทีก็ร้อนแรงซะ ปล.คิดถึงของขวัญกับพี่โตด้วยค่ะ จะรอนะค้าาา
-
คงต้องไม่บอกว่าพี่ธันน้ำยาดีหรือไม่
ถ้วยฟูไม่เคยปิดพี่ธันได้สักที พี่ธันมีวิธี
เปิดปากถ้วยฟู น่ารักมากคู่นี้
-
ผัวเมียคู่นี้ร้อนแรงจริง ๆ
-
รักเรื่องนี้ รักพี่ธัน รักน้องถ้วยฟู :mew1:
spนี้ พออ่านจบแล้ว เม้นท์แล้ว ต้องไปเติมเลือดละ :pighaun:
ขอบคุณค่า ชอบมากเลย
-
กรี๊ดกร๊าดดด
คิดถึงคู่นี้มากแล้วก็น่ารักมากด้วย
รอจิ้มจุ่มของของขวัญกับพี่โตนะคะ
ท่าทางจะเซ็กซี่ไม่เบาเหมือนกัน อิอิ
-
น่ารักเวอร์ ถ้วยฟูมุ้งมิ้งสุดๆ :hao7:
-
ตอนนี้ ถ้วยฟูน่ารัก เซ็กซีมากกกกก :z1:
อ่านตอนนี้แล้วเลือดสาดกระจาย โฮ๊ะๆๆ :m25:
:L2: :pig4: :L2:
-
เป็นไงล่ะ จุกน้ำยาพี่ธันไปเลยมั้ย
:hao6:
แต่ดูท่าทางจะไม่นะะะะ
:-[
-
อ๊าย
ถ้วยฟู ฉันว่าเธอต่างหากที่ดูเหมือนเมียหลวงมากเลย
พี่ธันกลับดึก นึกว่าไปมีเมียน้อย 55+
พี่ธันนี่โครตๆ หื่นเลยอ่ะ เก็บกดไปหรือเปล่าพี่ แต่ถ้วยฟูดูจะหื่นกว่าน่ะ
ยั่วพี่ธันด้วย
-
ถ้วยฟู แกแรดมาก :laugh:
-
ถ้วยฟูชอบกินจิ้มจุ่มเหรอ :m20:
แต่พี่ธันจัดให้ขนาดนี้ คงอิ่มแปล้กันเลยทีเดียว :haun4:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: ชอบมาก ถ้วยฟูโดนจัดหนัก คึคึคึ
-
ยั่วซะ.....
ขอบคุนสำหรับตอนพิเศษจ้า
-
ถ้วยฟู น่ารักมากกกกก
ฮือออ
ชอบบบบ แบบอ่านแล้วเขิน
เราเป็นพี่ธันเราก็ไม่ทนนะ
เมียน่ารักขนาดนี้ กิกิ
-
แหม่ พอไม่มีรอยนี่อารมณ์เสีย
คืออยากให้มีใช่มั้ย?
โดนจัดหนักซะ ทำบ่น แต่สู้ไม่ถอยนะ :hao6:
พี่ธันนี่ก้อเริ่มจะซาดิสต์และไง มัดมือ ปิดตา คงมีโซ่ในสักวัน
-
จิ้มจุ่มได้ซู่ซ่าสุดๆ !!
ฟินจริงจังแม้จะห่างหายไปนาน ฮ่าๆ
แล้วสเปมาอีกนะตัวเอง ชุ้บๆ :hao7:
-
คนแก่คิดถึงหลานถ้วยฟูมากกกกกก
ขอ :กอด1: ทีนะ
:bye2: :bye2:
-
:m25:
ฮ่าๆ โดนจัดหนักเลยถ้วยฟู
-
แทบจะจมกองเลือดตาย ฟินสุดๆ
คิดถึงคู่นี้มากกกกกกก ไม่คิดว่าการกลับมาครั้งนี้จะเรียกเลือดได้ขนาดนี้
พี่ธันเป็นพวกน้ำยาเยอะนะ สงสัยถ้วยฟูคงไม่ต้องลุกจากเตียงไปอีกวัน 5555555
ถ้วยฟูเป็นเมียที่ฮาและยั่วแบบฮาๆ เกรียนแตกมากกกกกก
พี่ธันก็หื่นสุดๆเลยค่าาา ไม่เป็นไร คนอ่านชอบบ //โดนตบปลิว
ดีใจที่ได้กลับมาอ่านตอนพิเศษคู่นี้อีกนะคะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย :z3: :z2: :hao7: :hao6: :pighaun:
ถ้วยฟู ฮาไ่ม่เปลี่ยนเลยอะ 5555 ฮ่วย คู่นี้น่ารักไปแล้ววว
-
:m25: :m25: :m25:
น้ำยาพี่ธันดีจริงๆ คราวนี้ถ้วยฟูคงไม่ระเเวงแล้วล่ะ :z1:
รอจิ้มจุ่มของขวัญกะพี่โตค่ะ
หึหึ ตอนนี้จิตนาการไปถึง จิ้มจุ่ม องค์ชายหอย ล่ะ กร๊ากกกก ไปเเล้วเรา :-[
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
ขอที่รักจริงรักเดียวแบบพี่ธันบ้างได้ปะ? :laugh:
ขอบคุณมากครับ ตอนพิเศษน่ารักมากจริงๆ :L2: :pig4:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ :katai2-1:
อยากให้คุณบัวเขียนภาคต่อคู่นี้จัง ชอบมากๆๆ
-
พี่ธันคงมีน้ำยาเยอะเนาะเก็บมาหลานสัปดาห์แล้วนิ งี้ถ้วยฟูจะลุกไหวไหมเนี่ย อิ่มจนพุงกางเลยดิเนี่ย 555
-
หูยยยยยย คิดถึงเรื่องนี้มาก
มีตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงแล้ววว
แล้วดูสิตอนพิเศษ ขนาดเป็นตอนจิ้มจุ่มยังฮาเลยอ่ะ
ทำให้ฮาได้ตลอดเลยเรื่องนี้ ขอบคุณมากๆเลย
แล้วเอาตอนพิเศษมาให้อ่านอีกนะ จะคอยติดตามจ้าาาาา
-
อ่านแล้วรู้สึกสับสน
ว่าตอนนี้ควรเรียกเลือดหรือเรียกเสียงฮา
ขำถ้วยฟูอะ 5555
-
สเป ตอนนี้ทั้งเลือดสาดและฮากระจายเลยคะ ชอบๆ
น้องถ้วยฟู ยังไงๆก็แพ้พี่ธันตลอดเลยอะ
แต่สงสัยว่าพี่ธันมีเมียน้อยแล้วเข้ามาหาหลักฐานแบบนี้
พี่ธันอยากให้น้องถ้วยฟูสงสัยบ่อยๆไหมคะ ฮ่าๆ
-
:-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ถ้วยฟู ><
จะบ้าตายยยยย ขนาดจิ้มจุ่มยังฮา ฮ่าๆๆๆ
เป็นพี่ธันใครจะทนไหว เสื้อเชิ้ต บอกเซอร์ ปล้ำไม่เลี้ยงค่ะ ><
ชอบอ่ะ อ่านถ้วยฟูทีไรขำตลอด น่ารักจริงๆ
ปล.รออ่านของของขวัญนะ ><
-
:hao6:
-
:mew1:
เป็นเรื่องที่น่ารักน่าหยิกมากค่ะ
ถ้วยฟูดูป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ดี 555
ส่วนพี่ธันก็คงเป็นแฟน คนรัก สามีตัวอย่างที่สุดเลย
น่าอิจฉาถ้วยฟูจริงๆนะคะ
-
กรี๊สสสสส วิ่งมาดูอย่างว่องไว ดีใจจังเลยได้เห็นถ้วยฟูกลับมา ^^
-
ความคิดถ้วยฟู
ฮามาก ๆ :hao6: :hao3: :laugh:
-
ดีใจจัง ตอนพิเศษของถ้วยฟูกับพี่ธันว์
คิดถึงมากกกกกกก ถ้วยฟูน่ารักและฮาเหมือนเดิมเลย :m9:
แสบ ซน ซ่าซะขนาดนี้ แต่พี่ธันว์ก็เอาอยู่เนอะ
คู่นี้น่ารักมากเลย ชอบๆ ยังไม่หายคิดถึงเลยคะ รอตอนพิเศษต่อๆไปนะคะ
ไปแจมกับคู่ "จอมร้าย" พี่โตกับน้องของขวัญก็ดีค่า
มีหนังสือทั้งสองเรื่องนี้เรียบร้อยแล้วคะ ขอบคุณผู้เขียนสำหรับงานเขียนดีๆนี้ด้วยคะ
-
ถ้วยฟูเซ็กซี่ซู่ซ่าจริงด้วยค่ะ พี่ธันจัดหนักไม่ยั้งกันเลยทีเดียว 5555
-
7 ปีมิมีเสื่อมคลาย
ฟูยังคงรักษาความเกรียน
พี่ธันยังคงหลงเมียเหมือนเดิม 555
-
ถ้วยฟูก็ยังหลงตัวเองว่าผัวรักผัวหลงเหมือนเดิม (แม้ความมั่นใจจะลดลงเพราะเพื่อนเป่าหูไปนิดนึงก็เถอะ)
ส่วนพี่ธัน..ก็นะ...เคยหลงเมียเกรียนยังไง ก็ยังหลงอยู่อย่างนั้น โชคดีของน้องฟูอย่างที่น้องฟูภูมิใจจริงๆ :hao3:
อ้อ...เพื่อนของถ้วยฟูนี่ก็...ขายเพื่อนเหมือนเดิมเลยจ้า :laugh:
-
ถ้วยฟูอิ่มแปร้เลยงานนี้ :hao3:
-
เขินจังเลย ถ้าจะบอกว่าเราเพิ่งมาอ่านล่ะ :o8: อ่านแล้วก็ติดหลงเสน่ห์ถ้วยฟูไปเต็มๆ
เป็นอีกเรื่องที่ชอบเลย ชอบนายเอกแบบนี้ ซ่าและก๋ากั่น ความคิดก็ล้ำซะเหลือเกิน
ส่วนพี่ธันวาก็นะ พระเอ๊กพระเอก นี่แหละถึงเอาถ้วยฟูอยู่หมัด :hao3:
ครอบครัวก็น่ารักและอบอุ่น สรุปคือชอบเรื่องนี้มากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกและน่ารักอย่างนี้
จบเรื่องนี้แล้วก็ว่าจะไปตามอ่านผลงานเรื่องอื่นๆของคนเขียนต่อ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :L2:
-
โอยย ต้องอ่านทั้งเรื่องอีกรอบ
น่ารักมากเลย > <
แต่ที่ถูกใจมากๆคือ สเปของขวัญ รอ รอ รออ...
-
ถ้วยฟูก็ยังเกรียนเหมือนเดิม o13 o13 o13
-
กับมาอ่านอีกรอบ สนุกเหมือนเดิม o13
ถ้วยฟูน่ารัก เซ็กซี่ซู่ซ่า(เหรอ) 555
-
อ่านตามมาจนจบ บอกได้คำเดียวว่า "ฟิน"
ถ้วยฟูน่ารักไม่พอ ยังกวนโอ๊ยอีกต่างหาก
แบบนี้ถึงต้องตาโดนใจพี่ธันเข้าเต็มๆ อิอิ
ขนาดตอนพิเศษยังหวานเกิ๊นนน
โดยเฉพาะตอนสุดท้าย โดนพี่ธันจัดเต็มจนเดินได้มั้ยนั่น ฮ่าๆๆๆ
เรื่องนี้สนุกมากค่าาา
:L2: :mew1:
-
โฮ ทั้งดีใจทั้งคิดถึง อ่านฮาก๊ากไปหลายรอบเลยคะ โฮกๆๆๆๆ
อยากได้แบบเล่มอะ แง :ling1:
-
โอ๊ยยยย อยากบอกว่าอ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมากจ้า
:mew1:
-
ป้าา! ทิชชู่สามม้วนสิบ เอามาเลยเหมา
อะเฮือกกก เลือดพุ่ง
-
กิ้วๆ ถ้วยฟูโดนจัดเลย ทีหลังอย่าคิดแบบนี้อีกนะ :katai3:
-
พี่ธันหื่นถ้วยฟูน่่ารักมากๆ
-
พี่ธันsm 555
-
อ่าพลังงานหมดดด
-
ถึงจะมาช้า แต่ก็มาอ่านแล้ว
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ฟินแลนด์ไปเลย น้ำยาพี่มีให้ถ้วยฟูคนเดียว ลองไปให้คนอื่นดิ ฮึ่มมมมมมมม แน่
นั่งรออ่าน จิ้มจุ่มน้องของขวัญสุดที่รักรายต่อไป >////////////<
-
:laugh: :laugh: :laugh:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ถ้วยฟูกลับมาให้หายคิดถึง
-
ถ้วยฟูยังน่ารักเหมือนเดิมเลยอ่ะ
พี่ธันก็หวานซ้า
ชอบมากที่พี่ธันบอกว่า
"น้ำยาพี่มี แต่ให้ถ้วยฟูคนเดียว"
ถ้าจะหวานขนาดนี้นะ
อยากอ่านสเปอีกอ่ะ
ขอสเปคู่นี้กับของขวัญเร็วๆน้า
รออ่านอยู่จ้ะ
-
ขอบคุณฮะ ชอบคู่นี้มากๆ น่ารักกกกทั้งสองคนเลย
แต่...คุณบัวน่ารักที่สุดฮะ ^_^
-
ถ้าถ้วยฟูจะยั่วขนาดนี้พี่ก็คงไม่ทน
น่ารักเกินไปแล้ว อย่างงี้พี่ธันจะไปไหนรอด
:hao6: :hao6:
-
:jul1: จมอยู่ในกองเลือด
พี่ธันร้อนแรงมาก ชอบคู่นี้จริงๆ
ไว้มาลงตอนพิเศษอีกนะคะ :-[
-
:hao6: :hao6: :hao6: หึหึหึ น้ำยาพี่ธัน แร็งงงงงงงงงง
ถ้วยฟูยั่วซ่ะขนาดนั้น พี่ธันเลยจัดโปรจิ้มจุ่ม เติมไม่อั้น :ling1:
คนอ่านชอบมาก มาก อยากให้รีปริ้นท์ใหม่จัง (แต่หน้าปกชอบแบบเดิม)
แล้วแทรกตอนพิเศษ 2 ตอนสุดท้ายเข้าไปด้วย จะมีหวังไหมน้อ :hao5:
-
โอ๊ย เข้ามาเจอตอนพิเศษ ดีใจที่สุด
ไปหยิบรวมเล่มมาอ่านอีกรอบ ถ้วยฟูน่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิจฉาพี่ธัน เมียน่ารักกกกกกก
-
รักถ้วยฟูมาก ขอบคุณนะคะ o13 :katai2-1:
-
ฉากแบบนี้น้อยจริงๆนั่นแหละค่ะ คงเพราะพี่ธันเอาถ้วยฟูไว้บนหิ้งตลอดเลยมั้ง :laugh:
ชอบคู่นี้มากกกกกกกกก น่ารักน่าหลงกันตลอดอ่ะ :-[
มาต่อตอนพิเศษคู่นี้อีกเยอะๆเลยนะคะ ร๊ากกกกสุดๆ! :hao7:
-
กรี๊ดกร๊าดคร้า :z3:
กว่าจะได้สมสู่ :oo1: เอ๊ย สมหวัง :กอด1: ทำเอาลุ้นแทบแย่ :hao5:
ที่แท้อีพี่ธันก็รักน้องมากนานมว๊ากแล้ว o18 สมใจอยากเลยค่ะ กะแล้วไม่มีผิด :impress2:
อ่านมาทั้งเรื่องแต่ที่ปลื้มปีติที่สุดนี่ต้องยกให้ตอนพิเศษเลยเค่อะ :o8: :-[ แบบว่ามันอร๊ายยยยมาก :jul1: :laugh:
-
พี่ธัน จากตอนนี้น้ำยาพี่นี่เลี้ยงคนได้ทั้งจังหวัดนะ แต่มีเมียคนเดียวที่ได้กิน แถมรู้สึกนางจะยังไม่อิ่มด้วย
พี่ธันต้องจัดให้อีกหลายชุดแล้วล่ะ 5555555
-
เป็นจิ้มจุ่มที่แซ่บมากกกกกกกกกคร่าเผ็ดซี้ดสะใจถ้วยฟูเลย5555 ิคู่นี้ฉากแบบนี้น้อยมากจริงๆค่ะ แต่ว่าก็ยังสนุกมากอยู่ดี อิๆ ถ้วยฟูยังคงเกรียนได้สม่ำเสมอจริงๆและพี่ธันว์ก็ยังคงน่ารักมากๆๆๆๆเหมือนเดิม
คิดถึงถ้วยฟูและพี่ธันว์มากๆๆ
มีแบบพิเศษมาบ่อยๆนะคะ
รักเรื่องนี้ที่สุดเลยยยย
-
ชอบจริงๆค่ะเรื่องนี้ พี่ธันน่ารักมากกกกกกกกกกก
แล้วตอน 'จิ้มจุ่ม' แซ่บเวอร์ๆเลยอ่า อร๊ายยยยยย เขินแทนถ้วยฟู
ตอนแรกอ่านเรื่องของพี่โตกับขวัญมีนายถ้วยฟูโผล่มาด้วยก็เอ๊ะ คุ้นๆ
รู้สึกว่าจะเป็นหนังสือไปแล้ว มาเห็นก็อ่านหน่อยดีกว่าเพราะนักเขียนคนนี้เขียนสนุก อิอิ
ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับนิยายดีๆค่ะ น่ารักมุ้งมิ้งได้ใจไปเลยค่าาาาา :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1:
ขอบคุณสำหรับนิยายที่เขียนมาให้อ่านครับ
-
เอร้ยยยย ยอดชายนามนายถ้วยฟู ฮาค่อดดด อะไรมันจะหลุดโลกได้เยี่ยงนี้ 555 นึกถึงตอนที่นางไปโม้ว่าตัวเองเป็นสามีพี่ธันเค้า ให้ของขวัญฟังแล้วก็ยิ่งขำ อิลูกถ้วยฟู จะเอาน้ำยาอะไรไปจับพี่ธันกดจิ้มจุ่มได้ละค้าา แพ้ทางซะขนาดนั้น แถมเล่นบทปรนนิบัติคุณหลวงพี่ธันซะสมบทบาทขนาดนี้ ทั้งทำกับข้าว อาบอบนวด ช่างเอาใจ(แม้จะหวังจับผิดก็เถอะ เจ้าเล่ห์นะเรา) คุณหลวงพี่ธันคงไปไหนไม่รอด ส่วนอิหนูถ้วยฟูก็รับบทภรรเมียคุณหลวงพี่ธันไปอย่างเดิมนั่นแหละ เหมาะสมๆๆ 555
สไตล์การเล่าดำเนินเรื่องต่างจาก จอมร้าย แต่ยังคงความฮาสุดโต่งไว้ไม่เปลี่ยน ยิ่งนายถ้วยฟูเนี่ยะ ยิ่งโดนน เป็นนายเอกที่เจ้ชอบจริงๆ
ขอบคุณคุณ Dezair สำหรับนิยายดีๆๆมากๆอีกเรื่องนะคะ
-
ฟินมากกกกกกกกกกเลย
-
กรี๊ดดดดดด ชอบน้องถ้วยฟูมากๆ ความคิดน้องแต่ละอย่าง....สุดๆ ทั้งนั้นล่ะ จะบอกว่าหลุดขำออกมาบ่อยมากจนโดนมองโดยคนในครอบครัวหลายครั้ง 555+ แต่ที่ชอบยิ่งกว่าชอบคือพี่ธันวาค่ะ ฮีเป็นคนที่ชัดเจนและซื่อตรงต่อความรักที่มีต่อถ้วยฟู ไม่ได้คิดว่า 'แค่' แอบรักปีเดียวมันน้อยไปนะ เพราะอย่างที่ฟูติดแหละหากไม่เกิดเหตุการณ์กอสซิบ(ซึ่งเกิดจากตัวฟูเองแหละอยากแกล้งอยากกวนเพื่อนจนได้เรื่อง)พี่ธันก็คงจะยังแอบรักต่อไปไม่มีสิ้นสุด นับถือน้ำใจจริงๆ เว้นเรื่องหื่นไว้อย่างแล้วกันเนอะเพราะเพิ่งเห็นฮีจะมาออกลายหลังจากน้องฟูเรียนจบ 555+ แต่เหมือนนายเองของเราจะไม่หวั่นแม้สามีจะหื่นนะนั่น
รักครอบครัวทั้งสองครอบครัวมากๆ จะมีสักกี่ครอบครัวที่เป็นแบบนี้ อ้า~ ฟินค่ะ เราตามมาจากจอมร้ายเพราะติดภาษาของคนแต่งมาเรื่องนี้ก็ไม่ผิดหวังด้วย ยังไงเราจะติดตามเรื่องต่อๆ ไปของคุณนะคะ
ขอบคุณค่ะ o13
-
พี่ธันยังมีน้ำยา
คิคิ
ไม่ยั่วก็เหมือนยั่วถ้วยฟูเอ้ย
-
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อยากอ่าน ตอนที่พี่ธันหึงบ้าง
จะลงโทษกันแบบไหนน้า...
-
:m20: ฮ่าๆถ้วยฟูอยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องตลอดอ่ะ
กลัวธนว์หึง ธันว์เลยจัดให้ซะเลย
-
อ๊ายยยยยยย ฟินชอบคู่นี้มากกกกอ่านตั้งแต่ตอนแรกจนจบถึงตอนพิเศษ
จะผิดไหมถ้าบอกว่าชอบตอนพิเศษทุกตอนมากกว่าตอนหลัก 555
หนูเปล่าหื่นนะ อิอิ
ล้อเล่นค่ะ ชอบทุกตอนนั่นแหละ ขอบคุณค่ะที่แต่งมาให้ฟิน อิอิ
-
โอ้ยยย ถ้วยชู ทำหน้าที่เมียได้ดีมากลูก
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ถ้วยฟูสั่งหนมจีนมากินเปล่าๆได้เลยนะ บอกป้าไม่ต้องราด เพราะมี น้ำยา แล้วเยอะมากด้วย :hao7:๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ชอบๆๆ ฉากสวีทกับพี่ธันหื่นๆไม่ค่อยโผล่ :hao6:
-
:-[ :-[ อ่านจบแล้วหัวใจจะวาย>< ถ้วยฟูน่ารักมากๆเลยค่ะ อิอิ
ยั่วสุดๆอ่ะ >O<
-
พี่ธันแอบชอบความรุนแแรง มีมัดมงมัดมือ :hao6:
-
ถ้วยฟูเสร็จแน่ ยอมๆ พี่ธันไปเถอะนะ อิอิ :jul1:
-
:hao6: :katai2-1: :hao6:
-
อ่านจอมขวัญเสร็จก็มาอ่านถ้วยฟูต่อ
:pighaun: ....
มันช่าง... :haun4:
แล้วถ้าเอา"ของ"คืนถ้วยฟูตอนเจ้าตัวอยู่กับธันละก็ :hao6: :hao6:
ว่าแต่... ถ้วยฟูหัดดูของแบบนี้แล้วเรอะ :hao3:
อย่าบอกนะว่าจะเอาไปลองกับพี่ธันน :hao7: :hao7:
-
ถ้วยฟูนี่สุดยอดเลยอ่ะ
คิดแต่ล่ะอย่างแปลกๆทั้งนั้น
-
น้องฟูก็รั่ว พี่ธันก็แสนดี อ่านไปขำไป สนุกมากครับเรื่องนี้ o13
-
ถ้วยฟู ความคิดนางแต่ละอย่างช่าง....
แต่อ่านตอนนี้แล้ว :pighaun:
-
น่ารักกันจังพี่ธัน ถ้วยฟู
นี่ก้อคิดได้นะถ้วยฟู พี่ธันเค้ารักเค้าหลงถ้วยฟูจะตาย จะไปมีอีหนูที่ไหนได้
ตอนนี้คงเข้าใจแล้วสินะ ได้รับความหื่นของพี่ธันเข้าไปเต็มๆเลย
เล่นเอาคนอ่านเสียเลือดกันไปเยอะ :haun4:
-
น่ารักสุดๆ ถ้วยฟูน่ารักมาก พี่ธันก็หวานตามใจน้องมากๆ
-
โคตรคิดถึงคู่นี้ จะว่าไปน่าจะมีตอนนี้ในหนังสือเนาะ ><
ชอบจิ้มจุ่ม 55555 (ศัพท์นี้เก๋มาก พี่บัวได้แต่ใดมา?)
ชอบพี่บัวเขียน สนุ๊กกกกกสนุก
ที่จริงว่าจะซื้อจอมร้ายเก็บไว้ด้วย แต่ในใจรอรีปริ้นรอบ 2 (อ้าว อินี่)
คือแบบ....ไปเห็นเล่มจริงละมันหนามากกกกกก
ที่จริงน่าจะแยกเป็น 2 เล่มนะคะ TT
กลัวอ่านแล้วสันมันหักอ่ะ TT_TT
ฝากพี่บัวพิจารณา หนูยินดีจะจ่ายเพิ่มถ้าแยก 2 เล่ม จริงๆ
สุดท้ายนี้จะเฝ้ารอเรื่องใหม่พี่บัวนะคะ จะสอยหนังสือพี่ให้ครบทุกเล่มเลย
เยิฟฟฟฟฟฟ สุ้ๆค่ะ
-
แวะมาทักทายพี่ธันกับน้องถ้วยฟู
คิดถึงมากๆเลย :กอด1: :L1:
-
กีสสสสสสสสสสสสสสสสส เพิ่งเห็นว่ามีตอนพิเศษ ขอบคุณมากๆ เลยค่าาาาาาา
ทั้งฟิน ทั้งขำกับความน่ารักน่าหยิกของถ้วยฟูเหมือนเดิม ส่วนพี่ธันก็เป็นสามีที่น่ารักที่สุดในโลกเหมือนเดิม 555+
:haun4: :haun4: :haun4:
-
มีน้ำยาจริงๆ
555555555
้ถ้วยฟูเอ้ย ผัวรู้ทันตลอดดดด
-
ThankS
-
กรี๊ดกร๊าดดดด :hao6:
พี่ธันจิ้มน้องฟูแรงไปไหมคะ เตียงสนั่นเลย
จิ้มเบาๆนะเออ น้องยังฟิตๆอยู่ :z13:
-
:mew2: :mew2:
หลงรักพี่ธันนนนน
หลงรักน้องถ้อยฟู
หลงรักทั้งคู่เลย น่ารักสุดๆ แล้วพี่ธันแม่งก็รักน้องถ้วยฟูซะขนาดนั้น
แต่ฮามากค่ะ นายเอกเรื่องนี้เป็นคนที่ฮาสุด แล้วคุณป๋าของธันก็แบบนะ
ของขวัญต้อนรับลูกสะใภ้เป็นพระเนี่ยนะ
ดูเหมือนพี่ธันไม่โรแมนติก แต่โรแมนติกสุดๆ เลยค่ะ
อ้ากกกกก อยากเจอคนแบบพี่ธัน แล้วไอ้คอนโดอ่ะ พี่ซื้อเพราะถ้วยฟู
กรี๊ดดดดดด แบบลั่นบ้านอ่ะ ความรักของพี่ธันนี่ยิ่งใหญ่จริงๆ แต่ตอนจบนี่ฮาหน่อย ติวหนังสือสอบกัน
ส่วนตอนพิเศษนี่หวานมากค่ะ แล้วหื่นมากๆ ด้วย
อ้าายยยย หลงรัก แบบหัวปักหัวปำ เสียดายที่ไม่ได้ซื้อหนังสือมาเก็บไว้ ฮือๆ
จะติดตามตลอดไปนะคะ
รักนักเขียนเรื่องนี้ที่สุด จุ๊บๆ
:mew1: :mew3:
-
อ๊าาาาาา พี่ธันวาหื่นนนน :hao6:
-
เฮียอ่าาาา :oni1: แรงดีไม่มีตกเลยนะค๊าาาา ขนาดว่าทำงานมาเหนื่อยๆ หึหึ
-
สาววายเรื่องนี้ช่างมีพลังจิ้นล้นเหลือ น่ากลัวยิ่งนัก เหอๆๆๆ
ปล. ตามมาอ่านจากเรื่อง จอมร้าย ครับผม
-
มาต่อตอนพิเศษเรื่องนี้บ้างสิคะ!!! คิดถึงถ้วยฟูมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling1:
ปอลิง จริงๆไอชอบคู่นี้มากเลยนะ ออกจะมากกว่าคู่ของขวัญกับพี่โตซะอีก แหะๆ :o8:
-
สนุกมาก ขำมากครับ ชอบเรื่องนี้นะครับ ขอบคุณคนแต่งมากๆครับ
-
สนุกอ่ะ ฮา กร้ากกกก
ชอบพระเอกแบบนี้นะ โคตรพระเอก หื่นกับคนแค่คนเดียว ยกย่องเมียเป็นที่หนึ่ง อ่านแล้วมันจึกกึดึ๋ยหัวใจดี
ขอคุณคุณคนแต่งค่ะ
ติดตามต่อ ทั้งเรื่องนี้ถ้ามีตอนพิเศษ แล้วจะไปหาเรื่องอื่นของคุณอ่านด้วยจ้ะ
:กอด1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงนายถ.ฟ.ที่มี ผ. ชื่อพี่ธ.ว. :katai5:
-
อ่านจบแล้วสนุกมากเลยครับ อ่านนิยายคุณบัวสองเรื่องติดเลย อ่านจอมร้ายจบก็มาต่อเรื่องนี้เลย เขียนได้สนุกทุกเรื่องเลย
:pig4:
:pig4:
:pig4:
:pig4:
-
NOV: รักนี้...ลินกับฟัน
By: Dezair
ตอนพิเศษ…รักนี้…อินโตเกียว!!
.............................................
1
ธันวาครับ
ไอ้ภูมิเพื่อนผมเคยพูดว่าถ้าผมอยู่กินกับถ้วยฟู หลานรหัสของมันล่ะก็ ผมจะกลายเป็นผู้ชายที่โชคร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์
ผมคิดว่าที่ไอ้ภูมิพูดมันเว่อร์ไป ถ้วยฟูอาจจะเป็นคนประหลาดไปหน่อย นิสัยสุดโต่งบ้างเป็นบางครั้ง และบางครั้งอาจถึงขั้นเกรียน แต่ในหลายๆครั้งมันก็น่ารักในแบบของมัน โอ.เค. ความน่ารักของมันอาจจะอยู่ลึกไปสักหน่อย แต่มันก็เป็นคนร่าเริง มันสร้างเสียงหัวเราะ สร้างรอยยิ้มให้กับคนรอบข้างไปตั้งไม่รู้เท่าไหร่ ถึงแม้บางครั้ง...จะเป็นมันเองที่ต้องร้องไห้ก็ตาม
“จะไปมีคนอื่นก็บอกกันมาดิวะ!!! ไม่เห็นต้องเอาเรื่องเด็กมาอ้างเลย!!!” ไอ้แสบโวยวายเสียงดังลั่น ก่อนที่น้ำตาจะทะลักออกมาอย่างกับท่อประปาแตก ผมบอกก่อนว่าผมไม่ได้ทำอะไรมันเลย แต่เพราะวันนี้เรากลับมาพร้อมกัน และบังเอิญเจอเพื่อนข้างห้องที่พาลูกสาววัยสามขวบเศษออกไปเดินเล่น พวกผมทักทายเล็กน้อย และพอเดินจากมา ผมก็แค่ชมเด็กผู้หญิงคนนั้นว่า ‘น่ารัก’
แค่นั้นล่ะครับ พอกลับขึ้นมาถึงห้อง ไอ้ถ้วยฟูก็น้ำตาแตก...
“ถ้วยฟู พี่ไม่ได้หมายความว่า…” ผมพยายามจะอธิบายให้ไอ้คนง้อแง้งงอแงไม่สมอายุตั้งสติฟัง แต่ดูเหมือนตอนนี้สติมันจะแตกไปแล้ว
“ไม่ต้องมาพูดว่าไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น?!! นี่มันประโยคยอดฮิตของพระเอกโว้ย!! แต่พระเอกห่าอะไรจะทิ้งเมียตัวเองไปมีคนอื่น!!!! ฮือออออ!!!” มันชี้หน้าด่าผม ขณะที่น้ำตากำลังทะลักออกมาอีกจนผมเริ่มลนลาน รีบหันไปดึงทิชชู่ที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟามาเช็ดหน้ามัน แต่มันกลับปัดมือผมออกอย่างไม่ใยดีแล้วถอดเสื้อยืดตัวเองมาขยุ้มๆแล้วเช็ดหน้าซะงั้น
…เถื่อนและเกรียนได้อีก…
“ฮือออออ…ถ้าจะรักคนอื่นแล้วมาขอเป็นแฟนทำไมตั้งแต่สมัยเรียน!! ฮืออออ…ต้องอ่านหนังสือตั้งเยอะเลย…ฮืออออ…” มันเริ่มครวญครางขุดเรื่องสมัยพระเจ้าเหาที่สิบแปดออกมารำพึงรำพรรณอย่างกับอดีตของมันแร้นแค้นน่าสงสารยังไงอย่างงั้น
“เพราะพี่ธัน…ฮือออออ…ถ้าไม่เป็นแฟนตั้งแต่ตอนนั้น ก็ไม่ต้องอ่านหนังสือเยอะขนาดนั้นหรอก!! ฮืออออ…เพราะพี่คนเดียว!!” สรุปว่าตอนนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเด็ก หรือเรื่องคนอื่น แต่เกี่ยวกับเรื่องที่ผมกับมันคบกันตั้งแต่สมัยเรียน
“แล้วจะทิ้งฟูไปหาคนอื่น!! ฮืออออ…ถ้าจะไปก็คืนเวลาสมัยเรียนมาให้หมด!!! ถ้าไม่คบกันตั้งแต่ตอนนั้น ก็เรียนขำๆไปแล้ว ฮืออออ ไม่ต้องถูกด่าเวลาเล่นเกม ไม่ต้องถูกสั่งให้อ่านหนังสือตอนสอบ ฮืออออออ เสียเวลาที่สุดดดดดด…” มันเงยหน้าขึ้นมาจากเสื้อยืดที่เอามาเช็ดน้ำตาน้ำมูกแล้วโวยวายใส่ผมอีก
…แต่ให้ตายเถอะ! ทำไมผมถึงไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดเลยวะ!!!...
“ใจเย็นๆถ้วยฟู ใจเย็นๆ” ผมเริ่มปวดหัวไปด้วย ไม่เคยเป็นไมเกรนก็จะเริ่มมาเป็นเพราะมีแฟนชื่อถ้วยฟูนี่ล่ะครับ
“ไม่ใจเย็นแล้ว!!! ฮือออออ…” ...เสียงฮือของมึงนี่ปวดกะโหลกสิ้นดี...ผมปวดหัวตุบๆเหมือนเส้นเลือดในสมองจะแตก
“งั้นก็หยุดร้องไห้ ร้องมากขนาดนี้เดี๋ยวก็ปวดหัวหรอก หยุดร้องซะ พี่ไม่ได้จะมีคนอื่น พี่แค่เห็นเด็กน่ารักก็เท่านั้น”
“เห็นเด็กน่ารักนั่นแหละคุณสมบัติขั้นต้นของคนอยากมีลูก!! ฮือออออ!!!!” ผมจะอธิบายให้มันฟังยังไงดีวะเนี่ย นอกจากสติจะแตก หูยังเสือกดับอีกต่างหาก
“เออ ก็มีแล้วนี่ไงหนึ่งคน” ผมเอ่ยปากตัดบทไปแบบนั้น และแทบจะในทันที ไอ้ถ้วยฟูตัวแสบเงยหน้าจากเสื้อยืดขึ้นมามองผมตาเบิกโพลง
“ม…ม…มีลูกแล้ว?...มีลูกได้ยังไงอ่ะ!!!! มีลูกได้ยังไง!!!!! ฮือออออออ”
ผมขอถอนหายใจสักทีได้มั้ย นี่มันซื่อบื้อไม่รู้จริงๆเหรอว่าลูกที่ผมพูดนี่หมายถึงใคร
“นั่งอยู่ตรงหน้าเนี่ย” ผมใบ้ให้มันรู้ตัวมากกว่าเดิม แต่…กลายเป็นว่าไอ้คนกำลังร้องไห้ไม่ใช้สมองไตร่ตรองความน่าจะเป็นเลย เพราะมันหันซ้ายหันขวาทำตาขวางแล้วโวยวายดังลั่น
“ไหน!! อยู่ไหน!!! ไอ้เด็กนั่นอยู่ไหน!!! ฮือออออ!”
“ถ้วยฟูไปส่องกระจกไป จะได้หาเจอเร็วๆ” ผมรีบบอกก่อนมันจะบ้ามากกว่าเดิม แล้วไอ้นี่มันบ้าคนเดียวเป็นที่ไหน มันบ้าทีไรมีผมบ้าเป็นเพื่อนมันทุกที!
ไอ้ถ้วยฟูหันมามองเหมือนยังงงๆ ระบบประมวลความคิดยังกลั่นกรองคำพูดผมออกมาเป็นรูปธรรมไม่ชัดเจน แรมต่ำน่าเอาไปเคลมใหม่จริงๆ
เห็นมันยังนั่งงง ผมก็เลยคว้าหัวมันเข้ามาซบไหล่ แล้วลูบเส้นผมมันเบาๆเป็นการปลอบ
“ถ้วยฟู…พี่ไม่มีใครหรอก พี่ก็มีแต่ถ้วยฟูคนเดียว”
“แต่ว่า…”
“เรื่องเด็กน่ะ มีไม่ได้ก็ไม่เห็นเป็นไร เลี้ยงหลานเอาก็ได้นี่” ถ้วยฟูเงยหน้าขึ้นมามองผม
“พูดแล้วห้ามคืนคำด้วย” มัดมือชกกันจริงๆ ถ้าไม่แน่จริงเป็นแฟนมันไม่ได้นะเนี่ย
“เออ คืนคำได้ไงเล่า” ผมรับคำแล้วยิ้มให้มัน น้ำตามันหมดเขื่อนไปแล้ว ไม่มีไหลลงมาอีก ไม่รู้เมื่อกี้มันคิดยังไงอยู่ดีๆถึงร้องไห้ซะขนาดนั้น
“แต่…ก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดีแหละ” ไอ้ถ้วยฟูเริ่มเล่นตัว ทั้งๆที่จมูกยังแดงแล้วสูดน้ำมูกเป็นระยะ หายใจไม่ออกล่ะสิไอ้แสบ! บอกแล้วว่าอย่าร้องไห้!
“...ฮึก...วันนี้ก็บอกเต็มปากเต็มคำว่าจะเลี้ยงหลานแทนลูก แต่เดี๋ยวอีกสักสิบปี ยี่สิบปี สามสิบปีก็คงจะชิ่งไปหาเด็กเอ๊าะๆ เพราะไอ้ถ้วยฟูคนนี้มันมีลูกให้ไม่ได้...ฮึก...น่าเศร้า...สถานะของถ้วยฟูคนนี้มันไม่มั่นคงเอาซะเลย...ฮึก...” มันเริ่มตีหน้าเศร้าพูดเสียงสะอื้น แน่นอน...ผมรู้ว่ามันตีบทแตกไปอย่างงั้นเอง แต่ที่ไม่รู้คือมันต้องการอะไรจากการตีบทแตกครั้งนี้
“แล้วจะให้ทำไง” ผมถามแบบเปิดช่องสุดๆ รู้ดีว่าไอ้นี่กำลังพยายามลากผมไปตกหลุมอะไรสักอย่างของมัน
“ก็…ก็…ต้องง้อ…”
“ง้อ?” ผมทวนคำ
“อือ ง้อ…ก็...ก็...ก็ตอนนี้ฟูเสียใจใช่มั้ยล่ะ ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมแล้ว เพราะงั้น...เพราะงั้นก็ต้อง…ต้อง...กระชับความสัมพันธ์ระหว่างเรา...” มันพูดอ้ำๆอึ้งๆ เหลือบตามองผมแบบลุกลี้ลุกลน
“กระชับความสัมพันธ์?”
“อืม...ก็...ก็แบบ...แบบ...ไปทำอะไรด้วยกันสองคน ไปในที่ที่มีแค่เราสองคน ไปเปลี่ยนบรรยากาศมั่งอะไรมั่ง...”
“เปลี่ยนบรรยากาศ?” ผมทวนอีกรอบ พยายามกลั้นยิ้มไม่ขำ เดี๋ยวมันจะไม่ยอมพูดต่อ ผมจะกลายเป็นอดรู้ว่ามันอยากได้อะไรตอนนี้
ไอ้ถ้วยฟูหันมามองผม ดวงตามันพยายามส่อประกายใสซื่อเหมือนเด็กสามขวบ แต่ขอโทษ...นิสัยอย่างมัน ไอ้ความใส่ซื่อคงบอกลาตั้งแต่มันยังไม่เกิด...
“ช่ายยยย...เปลี่ยนบรรยากาศ...เอ่อ...แบบ...เปลี่ยนจาก…กรุงเทพฯ…เป็นโตเกียว…ดีมั้ย?”
“อะไรนะ?!!”
.........................................
คิดว่ามันพูดเล่นใช่มั้ย คิดว่ามันจะไม่เอาจริง คิดว่ามันพูดเพื่อกวนประสาทเฉยๆ…
…ไม่ใช่ครับ…
“วู้!!! สวัสดี นาริตะ!!”
ทันทีเครื่องบินแลนด์ดิ้งลงสนามบินนานาชาตินาริตะ งวงช้างมาเสียบ ประตูเคบินเปิด ไอ้แสบที่เคยร้องไห้ขี้มูกโป่งในวันนั้นก็รีบถลาลงจากเครื่องมายืนชูไม้ชูมือโห่ร้องจนผู้โดยสารคนอื่นยังมองกันเป็นตาเดียวอย่างกับแม่งได้แชมป์โลกมา เป็นฝ่ายผมเองที่ต้องลากมันออกมาจากหน้าประตูเครื่องบิน ไม่อยากจะบอกมันเลยว่าถ้าขืนมันยังทำตัวไม่สงบเสงี่ยมเจียมตัวและเกรียนแตกแบบนี้ ตม.ที่นี่อาจจะไม่ให้เข้าประเทศ งานนี้ล่ะน้ำตาตกกลับเมืองไทยตั้งแต่ยังไม่ได้ออกไปแตะโตเกียวด้วยซ้ำ
…อ้อ…แล้วไม่ต้องถามหาคณะทัวร์หรือไกด์ที่มากับเรานะครับ เพราะผมเพิ่งรู้ตอนขึ้นเครื่องว่างานนี้…เรามากันสองคน…
…บ้าเอ๊ย!! ผมไม่น่าให้มันเป็นคนจัดการเรื่องเที่ยวเลย! เห็นมันออกตัวว่าจะจัดการทุกอย่าง แค่ผมเอาเงินมาให้มัน มันจะบริหารให้ทริป 7 วันของผมกับมันเป็นความสุขมิรู้ลืม! ผมก็คิดว่ามันจะไปกับทัวร์ เพราะรู้ๆกันอยู่ว่าประเทศนี้ไม่ใช้ภาษาอังกฤษ แต่ใครจะคิดว่าไอ้บ้านี่อยากหาเรื่องใส่ตัวมาเที่ยวกันเองแค่สองคน แล้วเป็นสองคนที่ไม่เข้าใจภาษาญี่ปุ่นเลย!!
...7 วันสุขมิรู้ลืมจะกลายเป็น 7 วันทรหดสิไม่ว่า!...
“แล้วเราจะไปทางไหนต่อ”
ผมหันมาถามไอ้แสบ หลังจากผ่านจุดตรวจคนเข้าเมืองแล้ว(ซึ่งผมเห็นไอ้ถ้วยฟูพยักหน้ารับตอบเยส ตอบโนไปตามเรื่องก็พ้นตม.ของประเทศนี้มาได้อย่างสวัสดิภาพ) รับกระเป๋าเดินทางแล้ว เราก็มาพบเจอความจริงที่โคตรโหดร้าย เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี
มันควักกระดาษยับๆออกมาจากกระเป๋าเป้บนไหล่มันแล้วกวาดตาอ่าน
“เราต้องไปขึ้นรถไฟเพื่อเข้าโตเกียว เอาแบบไปลงที่สถานีนิปโปริ มันมีรถด่วนชื่อสกายไลน์เนอร์ อ่ะ! เอาไปถามให้หน่อย ที่สนามบินเขาพูดภาษาอังกฤษได้” แล้วมันก็ยิ้มแฉ่งส่งกระดาษที่มีรายละเอียดชื่อสายรถไฟและสถานีปลายทางที่พวกผมต้องลงมาให้ เป็นอันรู้กันว่าผมต้องเป็นคนไปถามเป็นภาษาอังกฤษว่าไอ้รถไฟสายที่ว่านี่มันอยู่ตรงไหนของสนามบิน
พนักงานชี้ทางให้ผมไปยังจุดซื้อตั๋วรถไฟซึ่งอยู่ชั้นใต้ดิน ผมกลับมาช่วยมันลากกระเป๋าลงไปยังจุดขายตั๋วรถไฟ แล้วก็เป็นผมนั่นแหละที่เป็นคนเดินไปซื้อตั๋ว เพราะไอ้แสบถ้วยฟูไม่ทำอะไรอีก นอกจากยกกล้องขึ้นถ่ายรูปเก็บมันทุกอณู
ได้ตั๋วมาสองใบ บอกเขาว่าเอารถแบบที่เร็วที่สุด เพราะเกรงว่านั่งในรถไฟนานๆ ถ้วยฟูมันจะเกรียนแตกเสียก่อน สุดท้าย ผมกับมันก็ลงมาเหยียบสถานีรถไฟใต้สนามบินนาริตะเพื่อมุ่งสู่เมืองหลวงของญี่ปุ่น
...โตเกียว...
............................................
“อะโหย! อะโหย! อะโฮ้ยยยยยยยย!” ผมอยากจะกรีดร้องให้ดังกว่านี้ เอาจริงๆว่าอยากให้ดังกว่านี้อีก! แต่เพราะหน้าตาของสามีนามว่าธันวาที่ยืนข้างผมบอกยี่ห้อว่าพี่แกเป็น ‘ไทย’ ล้านเปอร์เซ็นชนิดไม่ต้องควักพาสปอร์ตขึ้นมาโชว์ก็ทำเอาผมต้องทำตัวให้ดูเป็นมนุษย์มนาผู้มาจากสังคมที่มีอารยะและเจริญแล้วอย่างไทยแลนด์แดนแค่นยิ้มแค่กๆ จะมาทำตัวขายขี้หน้าให้หนุ่มสาวชาวโตเกียวเห็นได้ยังไง!
“ทำไมรถไฟที่จอดอยู่ตรงหัวลำโพงบ้านเราไม่ไฮโซอย่างที่นี่บ้างอ่ะ!” ผมหันไปกระซิบถามสามีที่ยืนรอรถไฟอยู่ใต้สนามบินด้วยกัน
วันนี้เรามาเหยียบนาริตะอย่างที่ไอ้พี่ธันมันเกริ่นเอาไว้ข้างต้น หลังจากศึกษาหาความรู้(?)มาอย่างดีว่าการแบ็คแพ็คมาที่นี่ไม่ใช่เรื่องยาก แม้จะรู้ภาษาญี่ปุ่นงูๆปลาๆจากหนังโป๊ที่โหลดมาดูตั้งแต่สมัยยังหัวเกรียนก็ตาม พวกผมสองคน(อันที่จริงผมคนเดียว)ก็ตกลงปลงใจมาเที่ยวด้วยกันแบบไม่ง้อทัวร์ ไม่พึ่งไกด์ มีแค่สี่เท้าของเราสอง และหัวใจที่รักการผจญภัยในต่างแดนเท่านั้นเองครับ!
และเวลานี้ รถไฟที่จะพาพวกผมออกจากสนามบินแล้วตรงดิ่งเข้าใจกลางเมืองหลวงก็มาจอดเทียบท่ารออยู่แล้ว หลังจากฟาดค่าตั๋วไปคนละเกือบพันบาท เราก็ได้มาเห็นวิวัฒนาการที่รถไฟไทยให้ไม่ได้
…นอกจากหน้าตาแม่งจะดูล้ำแตกต่างจากรถไฟปู๊นๆบ้านเราแล้ว เบาะนั่งในรถไฟยังสามารถหมุนได้โดยอัตโนมัติครับ!!
ที่เขาต้องหมุนเบาะก็เนื่องมาจากว่ารถไฟขบวนนี้วิ่งได้จากทั้งสองฝั่ง ทั้งหัวทั้งหางรถไฟเลยหน้าตาเหมือนกันเดี้ยะ! เพราะใช้เป็นหัวขบวนได้ทั้งคู่นั่นเอง แล้วอีตอนเข้ามาจอดที่ชานชาลาเพื่อส่งผู้โดยสารที่มาจากโตเกียวเข้ามาสนามบินนาริตะ มันเอาหัวเข้าถูกมั้ยครับ เบาะรถไฟทั้งหมด หันหน้าเข้าสู่อุโมงค์ที่เทียบชานชาลา พอส่งผู้โดยสารล็อตโตเกียว-นาริตะแล้ว คราวนี้มันจะตีรถเปล่าออกไปทำไมให้เปลืองพลังงาน มันก็รับพวกผมจากสนามบินนาริตะนี่ล่ะครับ กลับไปโตเกียว ทีนี้เนื่องจากรถไฟไม่ใช่รถยนต์ มันจึงไม่มีที่ให้กลับรถ ซึ่งพี่ยุ่นแกก็ทำทุกอย่างให้ง่ายขึ้นครับ ด้วยการที่ใช้ทางหางรถไฟเป็นหัวขบวนวิ่งนำออกไปซะเลย ทีนี้เบาะรถไฟในตอนแรกที่หันหน้าไปทางทิศเดียวกับตอนขาเข้าเลยกลายเป็นหันหลังให้กับทิศที่รถไฟจะวิ่งตอนขาออกซะงั้น ไอ้ครั้นจะทิ้งเอาไว้แบบนั้นให้ผู้โดยสารนั่งหันหลังมองทิวทัศน์ก็เกรงว่าผู้โดยสารจะอ้วกแตก แถมแลดูไม่มีเซอร์วิสมายเอาซะเลย พี่ยุ่นแกก็ก้าวไปข้างหน้าอีกขั้นด้วยการใช้ระบบอัตโนมัติหมุนเบาะในรถไฟให้หันไปตามทิศที่รถไฟจะวิ่งนั่นเองครับ!
...เลอเลิศ!! เลอเลิศจริงๆ!!!!!...
ผมยืนตาร้อนผ่าวๆอยู่นอกรถมองดูการหมุนของเบาะนั่งในโบกี้รถไฟด้วยความคลั่งใคล้แล้วภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้การรถไฟไทยมาเอาอะไรอย่างงี้ไปบ้าง! ญี่ปุ่นไม่ได้สร้างได้แค่หนังหุ่นยนต์แปลงร่างนะเว้ยเฮ้ย!!
“ไปขึ้นรถไป เดี๋ยวรถจะออกแล้ว”
ไอ้พี่ธันเอามือมาตบคางให้ผมหุบปาก ก่อนจะทำตัวเป็นพระเอกนอกประเทศช่วยผมลากกระเป๋าเดินทางใบโตไปขึ้นรถไฟ
แต่ละโบกี้จะมีโซนสำหรับเก็บกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ๆอยู่ใกล้ประตู หรือจะหอบไปนั่งกอดก็ได้ ถ้ากลัวว่าจะมีคนมาหยิบไป แต่เนื่องจากไอ้กระเป๋าเดินทางของผมที่ไปแทบจะทั้งจักรวาลนั้นอยู่ในสภาพค่อนข้างจะเน่ามาก ผมก็เลยตกลงใจวางเอาไว้ตรงโซนวางกระเป๋ารวมกับของสมาชิกร่วมโบกี้คนอื่นๆ เพราะสภาพเยี่ยงนั้น ถ้ามีใครมาเอาไปนี่ก็สันดานโจรจริงๆแหละ
สภาพในรถไฟนี่ผมบอกเลยว่ากรุณาลืมรถไฟปู๊นๆที่บ้านเราซะ นอกจากภายนอกจะดูล้ำยุคแล้ว ภายในก็ล้ำไม่ต่างกันครับ ทั้งเบาะนั่งสบายตูด หน้าต่างบานใหญ่แถมออฟชั่นเสริมพร้อมด้วยมู่ลี่บังแดดที่ดึงๆชักๆได้ตามอัธยาศัย นอกจากนั้น จุดเชื่อมของแต่ละโบกี้ก็มีบริการตู้ขายน้ำอัตโนมัติด้วยล่ะครับ!
เราสองคนหาที่นั่งตามเบอร์ตั๋วได้ก็เริ่มทำตัวเป็นนักท่องเที่ยว มาขึ้นรถไฟไฮโซฟาดค่าตั๋วไปเกือบพันทั้งที ต้องถ่ายรูปไปฝากสมาชิกที่เมืองไทยซะหน่อย แต่ไอ้ครั้นจะถ่ายให้ติดทั้งผมทั้งไอ้พี่ธัน ในรูปก็จะมีแต่หน้าหล่อๆของเราสองคน ไม่สามารถเก็บบรรยากาศสภาพแวดล้อมได้ เพราะงั้น…เรื่องถ่ายรูปอย่างงี้ต้องหาตัวช่วย…
ผมมองซ้ายมองขวา และในที่สุดก็เห็นลุงญี่ปุ่นคนนึงนั่งโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่ที่เบาะเยื้องหลังไปสองตัว
“เจอเหยื่อแหละ” ผมหันไปบอกไอ้พี่ธันก่อนจะลุกจากเก้าอี้เดินถือกล้องไปหาลุงญี่ปุ่นผู้แสนอะโลนที่นั่งอยู่ไม่ไกล
“พลีส เทค อะ พิคเจอร์ ฟอร์ มี!”
ภาษาอังกฤษระดับหอยทากยังป่วยนั้น ผมสามารถใช้ได้ไม่อายใคร ก็ไอ้โจเพื่อนยากที่เคยมาญี่ปุ่นมันบอกว่าคนญี่ปุ่นพูดภาษาอังกฤษไม่เป็นนี่หว่า ผมเองก็พูดภาษาอังกฤษไม่เป็นเหมือนกัน เพราะงั้น...ต่างฝ่ายต่างพูดไม่ได้แบบนี้ ยิ่งไม่มีปัญหา!!!
ทว่า...บางครั้ง...ปัญหาก็เกิดเมื่อเราพูดภาษาอังกฤษครับ
-
“ผมพูดภาษาไทยได้ครับ” ตาลุงญี่ปุ่นสุดอะโลนคนนั้นตอบกลับมาเป็นภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำ เล่นเอาผมเงิบไปเล็กน้อยเพราะเมื่อกี้เพิ่งเรียกเขาว่า ‘เหยื่อ’ มาหมาดๆ แล้วคนอย่างผมก็ไม่ใช่พวกพูดจาเบาซะด้วยสิ
…แต่บางทีเขาอาจจะฟังไม่ทัน หรืออาจจะฟังคำว่า ‘เหยื่อ’ เป็นคำอื่นก็ได้! อาจจะฟังเป็น ‘เยื่อ’ หรือ ‘เยื้อย’ อะไรทำนองนี้ ขอบคุณภาษาไทยที่ออกแบบหลักภาษามาได้ยากโคตรครับ กราบขอบพระคุณ...
“…พ…พูดไทยได้เหรอครับ” ผมย้อนถามอีกรอบพยายามทำใจดีสู้เสือ ท่องไว้ ท่องไว้ ว่าภาษาไทยแม่งยากจะตายห่า เด็กไทยยังตกแล้วตกอีก แล้วลุงเป็นญี่ปุ่นทั้งหน้าตาทั้งสำเนียงแบบนี้ ลุงจะเข้าใจภาษาไทยได้ดีไปกว่าสวัสดี ขอบคุณ ผมรักคุณ ลาก่อน ได้ยังไง!!
ลุงอะโลนยิ้มกว้างแล้วพยักหน้ารับ
“พูดได้ครับ ผมอยู่เมืองไทยมาสิบห้าปี ภรรยาของผมก็เป็นครูสอนภาษาไทย” ฉิบหาย...อยู่เมืองไทยตั้งสิบห้าปี แถมเมียเป็นครูสอนภาษาไทยอีกต่างหาก!!! อย่างงี้ก็เข้าใจคำว่าเหยื่อสิวะเนี่ย!!!
ผมเงิบไม่เล็กแล้วตอนนี้ เพราะอีกฝ่ายพูดไทยได้ ฟังไทยออก แม้จะมีสำเนียงแบบโกโบริๆก็เหอะ แต่ยังไงก็ยังเป็นภาษาไทยอยู่ดี!!
...กูอยากจะกลายเป็นหิ่งห้อยแล้วบินขึ้นสู่ทางช้างเผือกซะเดี๋ยวนี้!! ใครจะไปคิดว่าจะมาเจอคนญี่ปุ่นพูดไทยได้ฟังไทยออกนอกประเทศแบบนี้วะ!!!!...
แม้หัวใจผมจะลอยปิ๋วไปกับสายลม หน้าแตกละเอียดยิบๆ แต่เรามันคนไทยมีรอยยิ้มเป็นอาวุธเลยต้องส่งยิ้มแฉ่งไปหนึ่งที ตามด้วยคำเยินยอสรรเสริญถือเป็นการไถ่โทษ
“อ่า…ก…เก่งนะครับ! แหม! ภาษาไทยยากมาก แต่คุณลุงพูดภาษาไทยเก่งมากเลย! ภรรยาสอนมาดีสินะครับนี่!” แพ็กเกจคู่ชมทั้งลุง ทั้งเมียลุงเลยนะเนี่ยยยยย...ไม่เรียกว่าชะเลียก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว!!...
“ขอบคุณครับ มาครับ ผมจะถ่ายรูปให้” ลุงญี่ปุ่นว่าอย่างนั้น ผมก็เลยส่งกล้องให้ แล้วกลับไปนั่งบนเบาะข้างไอ้พี่ธัน ให้คุณลุงถ่ายรูปให้ 2-3 แชะ พอเอามาเช็คก็พบว่าลุงแกเก็บทั้งนายแบบสองหน่อและบรรยากาศในตู้โบกี้ราวกับรู้ว่าผมจะเอาความอลังการของรถไฟญี่ปุ่นกลับไปอวดคนที่บ้านอย่างไรอย่างนั้น
“มาเที่ยวกันสองคนเหรอครับ” ลุงถาม หลังจากส่งกล้องคืนให้ผม
“ครับ ลุงล่ะครับ กลับมาเยี่ยมญาติเหรอ”
“ผมกลับมาทุกปี แต่ปีหน้าว่าจะพาลูกมาเยี่ยมปู่กับย่าบ้างแล้ว แกไม่เคยมาเลย” หน้าตาแกดูเศร้าตอนที่พูดถึงเรื่องลูกให้ฟัง “ผมเห็นคนหนุ่มสาวต่างชาติพากันมาที่นี่ แต่ผมกลับไม่เคยพาลูกผมมา รู้สึกแปลกๆนะครับ” แกว่าอย่างนั้น ก่อนจะหันมายิ้มให้พวกผมอีกรอบ
“พวกคุณเที่ยวแค่ในโตเกียวหรือว่าไปต่างจังหวัดด้วยล่ะ” มาถึงคำถามนี้ ไอ้ผมผู้ซึ่งเป็นคนเตรียมแผนการเดินทางตั้งแต่วันแรกยันวันสุดท้ายก็ถึงกับยืดอกสามศอกขึ้นอย่างภาคภูมิ
“เที่ยวแค่โตเกียวครับ!!” แค่โตเกียวก็ยากแล้วนะเว้ยเฮ้ย! สำหรับการเที่ยวโดยใช้แค่รถสาธารณะอย่างเดียวในประเทศที่มีสายรถไฟหยึบหยับยั้วเยี้ยมากที่สุดแห่งหนึ่งในโลกน่ะ!!
“ถ้าอย่างนั้นก็เที่ยวให้สนุกนะ”
รถไฟปิดประตูแล้ว คุณลุงแกอวยพรให้เล็กๆก่อนจะเดินกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง ไม่เกินอึดใจรถไฟก็เริ่มเคลื่อนตัวออกสู่โลกภายนอก จากอุโมงค์ทึบๆ วิวนอกหน้าต่างก็กลายเป็นทุ่งหญ้าทุ่งข้าวสารพัด ตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงกว่าๆของที่นี่ แดดยังสาดเข้ามา ดูแล้วร้อนไม่น่าจะหนาวถึงขนาดต่ำกว่าสิบองศาเลยแหะ
“มีแต่ทุ่งเหมือนปทุมฯ รังสิตอะไรอย่างงี้เลยอ่ะ” ผมหันมาออกความเห็นกับไอ้คนไทยที่นั่งข้างๆ มันได้แต่ยิ้ม ก่อนจะหันไปเก็บภาพบรรยากาศนอกโบกี้ต่อ เสียงประกาศเป็นภาษาญี่ปุ่นดังขึ้น ตามด้วยภาษาจีน และภาษาอังกฤษ พร้อมกับที่มอนิเตอร์เหนือประตูเชื่อมระหว่างโบกี้ที่เริ่มบอกเวลาการเข้าจอดสองสถานีตามลำดับคือสถานีนิปโปริที่ผมจะลง และสถานีอุเอโนะซึ่งเป็นสถานีปลายทาง ใช้เวลาเดินทางเกือบชั่วโมงนึง จริงๆนั่งสักสองชั่วโมงก็ได้ จะได้คุ้มค่าตั๋วสักหน่อย
เมื่อมอนิเตอร์ไม่ประกาศอย่างอื่นที่น่าสนใจอีก ผมก็เบี่ยงสายตามองออกไปนอกหน้าต่างรถแทน ตอนนี้ภาพทุ่งหญ้าทุ่งข้าวเริ่มกลายเป็นบ้านทรงญี่ปุ่นแบบที่เห็นบ่อยๆตามการ์ตูนปลูกเรียงรายเป็นพืดไปสุดลูกหูลูกตา ไกลลิบๆคือภูเขาที่ทอดตัวสงบนิ่งอยู่ใต้เมฆน้อยลอยบุ๋งๆ ช่างเป็นภาพที่งดงามเหลือจะบรรยายครับ ยิ่งรับรู้ว่าได้ออกมาเที่ยวเมืองนอกกับยอดรักแค่สองคนด้วยแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกกระดี๊กระด๊ายิ่งกว่าปลากระดี่ได้น้ำซะอี๊ก!!
ว่าแล้วก็ขอเช็คกราฟความรักของตัวเองและไอ้พี่ธันนิดนึง
“นั่นภูเขาฟูจิรึเปล่า” ผมชี้ชวนสุดเลิฟให้ดูภูเขาไกลๆ อันที่จริงก็คิดว่าไม่ใช่ล่ะครับ แต่...นี่คือบททดสอบของการชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ ชี้ภูเขาก็ต้องเป็นภูเขา ชีวิตผัวอยู่ในกำมือเมียประหนึ่งลูกเจี๊ยบที่แค่บีบก็ตาย แค่คลายก็รอด!! วะฮ่าฮ่า!!
“นั่นมันภูเขาที่ไหน นั่นมันเทือกเขา” ...เอ่อออออ...ช่วยไม่ขัดกูได้มั้ย ช่วยเออออไปกับกูว่ามันคือภูเขาไฟฟูจิได้รึเปล่า ช่วยทำให้กูรู้สึกดี ช่วยทำให้กูรู้สึกฉลาด ช่วยทำได้มั้ย?...
“แล้วอีกอย่าง ภูเขาไฟฟูจิมันไม่ได้อยู่แถวนี้สักหน่อย มันอยู่ทางตะวันตกของญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ” นี่นอกจากมึงจะฟาดเกียรตินิยมเหรียญทองแพลตตินั่มมาจากคณะวิศวะฯคณะเดียวกับกูผู้ซึ่งจบมาด้วยเกรดเฉลี่ย 3.01 แล้ว มึงคงจะแอบไปเทคคอร์สภูมิศาสตร์อะราวด์ เดอะ เวิลด์มาด้วยสินะ!! รู้ลึกรู้ดีรู้จริงซะเหลือเกิ๊น!!
“เออ! ถ้างั้นภูเขาเมื่อกี้คงเป็นเทือกเขาบรรพต!!” ในเมื่อไม่ใช่ภูเขาไฟฟูจิก็เป็นบรรพตไปแล้วกัน!!
ไอ้พี่ธันหัวเราะเบาๆ แล้วโยกหัวผมไปมาอย่างแสนเอ็นดู
“อย่างอนหน่า อุตส่าห์พามาเที่ยวแล้ว” ผมแอบเหล่ตามองมันเล็กน้อย ก่อนจะสูดลมหายใจฟืดนึงเพื่อเป็นการคลายอารมณ์
“ดูนั่นสิ เหมือนบ้านโนบิตะมั้ย” แล้วไอ้พี่ธันก็ชี้ชวนผมให้หันไปสนใจสิ่งอื่น ตอนนี้บ้านคนเริ่มหนาตามากแล้วครับ คงเพราะวิ่งเข้าใกล้เขตเมืองเข้าไปทุกที บ้านแต่ล่ะหลังก็สไตล์ใกล้เคียงกัน เป็นสไตล์แบบบ้านโนบิตะ ณ โดราเอมอนแทบทุกหลัง
รถไฟชะลอตัววิ่งเข้าสู่ชานชาลาแล้ววิ่งเลยไป ไม่ยอมจอด คนที่ชานชาลาก็ยืนรอกันต่อไป มีเด็กนักเรียนญี่ปุ่นกลุ่มใหญ่ๆยืนคอยรถอยู่ แต่รถไฟขบวนที่ผมขึ้นดันไม่จอดซะงั้น สงสัยเพราะขบวนผมจะเป็นขบวนอภิสิทธิ์ชนนะครับ ฮุฮุฮุ
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างงั้น ขบวนนี้เป็นรถด่วน” ไอ้หล่อข้างกายคงเห็นสีหน้าที่แสนภาคภูมิของผม มันก็เลยกระชากผมลงมารับรู้ความจริงสักหน่อย
...นอกจากมึงจะไม่เออออเทือกเขาเมื่อกี้ว่าเป็นภูเขาไฟฟูจิแล้ว มึงยังทำลายความรู้สึกกูไม่ยั้งเลยนะ!! กูคิดว่ากูบอกมึงแล้วว่าทริปนี้คือทริปกระชับความสัมพันธ์ที่มึงจะต้องดูแลหัวจิตหัวใจของกูมากเป็นพิเศษ! แล้วนี่อะไร!! นี่อะไร!! เหยียบโตเกียววันแรกมึงก็ขัดแข้งขัดขากูตลอด!!!...
เวลาประมาณสี่สิบนาทีไม่ได้ช้าอย่างที่คิด คงเพราะมีวิวทิวทัศน์แปลกตาที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิตให้ดูไปตลอดทาง แถมมีคู่หูเดินทางที่กัดกันไปแง่งกันมาโอ๋กันบ้างเป็นบางระยะ รู้ตัวอีกที รถไฟก็ประกาศอีกรอบ ไอ้พี่ธันเริ่มชะเง้อชะแง้ คงเพราะใกล้ถึงแล้ว
“จะลงแล้วเหรอ” ผมถามเริ่มลุกลี้ลุกลนตามมัน
“อืม ป้ายหน้า” ผมขยับเตรียมตัวอย่างโคตรตื่นเต้น เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาเหยียบญี่ปุ่น ถึงแม้จะรู้จักประเทศนี้ตั้งแต่ยังเอ๊าะก็เหอะ
รถไฟวิ่งเข้าจอดเทียบชานชาลา ผมกับไอ้พี่ธันลุกจากเก้าอี้เดินไปเอากระเป๋าเน่าๆของเราสองคนออกจากที่วางแล้วยกมันลงจากรถไฟ
และของขวัญชิ้นแรกที่โตเกียวมอบให้ก็คือ…
…ลมหนาวหอบใหญ่พัดเข้ามาในสถานีรถไฟซะหัวแทบปลิว!!!...
...เห็นแดดเปรี้ยงๆนี่ไม่ใช่เล่นๆเลยนะมึงงงงงงง!! หนาวได้อีก!!!!...
“เดี๋ยวเราเอากระเป๋าไปเก็บโรงแรมก่อน แล้วค่อยไปหาอะไรกินแล้วกัน” ไอ้หล่อเสนอแนะ ผมก็พยักหน้าหงึกๆเห็นด้วย เพราะไฟลท์บินตอนเช้าได้กินข้าวไปมื้อเดียวบนเครื่องและตอนนี้ก็เริ่มหิวแล้วด้วย
เราสองคนช่วยกันลากกระเป๋าออกจากสถานีที่มีญี่ปุ่นชนทั้งคนธรรมดา นักเรียน มนุษย์สูท แม่บ้าน สารพัดจะเยอะ แค่เห็นคนเดินไปเดินมาขวักไขว่อยู่ตรงหน้าก็ให้ความรู้สึกว่าโคตรจะเมืองหลวงอย่างน่าตื่นตาตื่นใจ ในสถานีรถไฟก็กว้างขวาง สะอาดสะอ้าน มีร้านหนังสือ ร้านขายขนมปัง ร้านขายอาหาร แต่ไม่ยักกะเห็นคนเดินกินในสถานีทั้งๆที่ก็ไม่เห็นจะมีป้ายห้ามอะไรเลย แหม...ไม่เหมือนบางประเทศแถวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ที่ตั้งอยู่บนลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยานะครับ ติดป้ายห้ามใหญ่เท่าฝาบ้าน หรือต่อให้แม่งทำเป็นบิลบอร์ดข้างทางด่วน แต่ข้อห้ามคือของหวาน ลิ้มรสแล้วอร่อยแม้ไม่อิ่มก็ตาม
กลับมาที่โตเกียวกันต่อ โรงแรมที่ผมจอง ไม่ไกลจากสถานีรถไฟเท่าไหร่ เดินไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ โรงแรมนี้ผมเลือกเพราะไอ้โจมาเที่ยวกับพี่ปอมคราวก่อนแล้วใช้บริการที่นี่ มันว่าใกล้สถานีรถไฟสายหลักอย่างสายยามาโนเตะ(กรุณาจำสายรถไฟสายนี้ให้มั่นเลยนะครับ เพราะมันคือเพื่อนตายของผมและไอ้พี่ธันเลยทีเดียว!) และสายที่วิ่งด่วนจี๋กลับสนามบินนาริตะ สะดวกทั้งเดินทางในเมือง สะดวกทั้งเดินทางไปสนามบิน แถมราคาห้องก็ไม่ค่อยแพงเท่าไหร่ ผมก็เลยเอามั่ง
ผมส่งพ่อยอดขมองอิ่มไปเจรจากับฟร้อนท์ของโรงแรมพร้อมด้วยใบจองที่ปริ้นท์ออกมาจากอินเตอร์เน็ต ไอ้พี่ธันคุยอยู่แปบนึงก็เดินกลับมาบอกผม
“เขายังทำห้องไม่เสร็จ ให้เราทิ้งกระเป๋าไว้ แล้วเขาจะเอาขึ้นห้องให้” ผมพยักหน้ารับพอดีกับที่พนักงานโรงแรมสาวชาวญี่ปุ่นวิ่งมารับกระเป๋าเดินทางไปเก็บให้ ผมค้อมศีรษะให้ทีนึงแทนคำขอบคุณ แต่อีกฝ่ายโค้งอ่อนช้อยเสียจนผมเริ่มเขิน
พอกระเป๋าเดินทางสองใบของผมและมันอยู่ในมือพนักงานโรงแรมเรียบร้อย เราสองคนก็ตกลงใจจะแวะร้านขายข้าวหน้าของทอดทั้งหลายที่อยู่ข้างสถานีรถไฟเป็นที่พึ่งให้กระเพาะอาหารก่อนที่จะประเดิมสถานที่ท่องเที่ยวแห่งแรกในโตเกียว
...โตเกียวทาวเวอร์นั่นเอง!!!...
.................................................
“โอ้โฮววววว!!!!!” เสาเหล็กสีเหลืองอร่ามท่ามกลางท้องฟ้ามืดเร็วในช่วงฤดูหนาวทำเอาผมอ้าปากค้างตาโตด้วยความตื่นเต้น อากาศหนาวๆไม่อาจทำอะไรหัวใจของยอดนักผจญภัยอย่างนายถ้วยฟูได้หรอกครับ! ผมรีบวิ่งไปหาเจ้าเสาเหล็กสีอร่ามตานั่นทันที!!
ตัวโตเกียวทาวเวอร์ไม่ได้ตั้งอยู่บนพื้นดินเหมือนอย่างหอไอเฟลแห่งฝรั่งเศสนะครับ(พูดเหมือนเคยไป แต่งบบานตะไท ผัวเลยยังไม่ยอมอนุมัติครับ) เสาเหล็กขนาดใหญ่นี้ตั้งอยู่บนฐานปูนขนาดประมาณตึก2-3ชั้น ภายในฐานของโตเกียวทาวเวอร์มีร้านขายของมากมาย หน้าประตูทางเข้าโซนขายของจะมีจุดขายตั๋วสำหรับคนที่อยากขึ้นไปชมวิวจากบนโตเกียวทาวเวอร์ ส่วนรอบฐานด้านนอกนั้น มีไฟจัดเป็นหย่อมๆตามพุ่มไม้ให้ถ่ายรูปเป็นที่ระลึก นอกจากนั้นก็มีแสงเลเซอร์ที่ยิงลงกับพื้นเขียนเป็นข้อความว่าโตเกียวทาวเวอร์เอาไว้ให้คนที่มาเหยียบที่นี่ระลึกว่าไม่ใช่หอไอเฟลนะจ๊ะ
และแน่นอนว่าไหนๆก็มาเหยียบแล้ว ก็ต้องถ่ายรูปกันสักหน่อย ทั้งถ่ายรูปคู่ ทั้งถ่ายโตเกียวทาวเวอร์เดี่ยวๆ แหงนหน้าถ่ายจนหลังจะเดาะ แต่ก็เก็บได้ไม่หมดเนื่องจากมันค่อนข้างสูง สุดท้ายเลยตัดใจถ่ายติดแค่ตีนโตเกียวทาวเวอร์ก็พอ
แล้วพอถ่ายรูปเดี่ยวโตเกียวทาวเวอร์แล้ว ก็ต้องถ่ายรูปเดี่ยวนักท่องเที่ยวจริงมั้ยครับ เพราะงั้น...
“ถ่ายให้หน่อย เอาหล่อๆนะ” ผมยื่นกล้องให้ไอ้ตากล้องกิตติมศักดิ์ มันยิ้มแล้วรับไปถ่ายรูปให้ผม ซึ่ง...ชื่นชอบการมีรูปเดี่ยวหลายๆใบครับ ฮ่าฮ่า! รูปคู่มีใบเดียวไว้แปะฝาบ้านก็พอแล้ว แต่รูปเดี่ยวต้องมีเป็นคอลเลคชั่นเอาไว้ตอนแก่ตัวไปจะได้กลับมาดูความสดใสในวัยเยาว์ยังไงล่ะครับ!!
ถ่ายไปถ่ายมาก็เริ่มรู้สึกว่าน้ำมูกไหล เพราะอากาศเย็นขึ้นเรื่อยๆจนแทบเข้าขั้นหนาว ประเทศนี้มีลมเป็นอาวุธจริงๆครับ ลมพัดมาทีหัวใจก็วูบไปที ผมแอบเห็นสาวญี่ปุ่นใส่มินิสเกิร์ตคนเมื่อกี้ที่เดินผ่านหน้าผมไป ต้นขาเธอขนลุกจนกลายเป็นหนังไก่เลย
…ผู้หญิงนี่น้า อยากสวยจนต้องทรมานตัวเอง ไม่เหมือนผมที่หล่อธรรมชาติสรรค์สร้างไม่ต้องพยายามอะไร...
“จมูกแดงแล้วถ้วยฟู หนาวรึเปล่า” มัวแต่จ้องขาอ่อนผู้หญิงอื่น ผัวเลยเรียกสติด้วยการบีบจมูกของผมไปที
“ไม่เท่าไหร่” ผมยกหลังมือขยี้ปลายจมูกตัวเอง รู้สึกมีน้ำมูกใสๆติดมากับมือด้วยนิดหน่อยแต่ยังปากเก่งบอกว่าไม่เท่าไหร่
ไอ้พี่ธันส่ายหัวน้อยๆ เหมือนจะระอากับความแมนในเส้นเลือดของผม ก่อนที่มันจะยื่นมือมากระตุกที่ผ้าพันคอซึ่งผมเอามาคล้องไว้ที่คอเท่ห์ๆแบบในหนังมาเฟีย
“ไอ้นี่น่ะ เขาให้พัน ไม่ใช่ให้เอามาคล้องไว้เฉยๆ” มันไม่พูดอย่างเดียวแต่ตวัดผ้าพันคอสีดำของผมขึ้นพันรอบคอ
“เอ้า หันหลังมา” มันหมุนตัวผมให้หันหลังให้มัน ผมก็ว่าง่ายตามใจ แต่ปากถาม
“ทำไรอ่ะ” มันทำอะไรกับผ้าพันคอผมสักอย่างจนผมชักสงสัย...หรือแม่งจะหาเรื่องฆาตกรรมด้วยผ้าพันคอวะ? หึ! มันพลาดซะแล้วล่ะ ถ้าคิดจะฆ่าผมที่นี่ ทั้งโคนัน ทั้งคินดะอิจิ ไม่มีทางปล่อยมันให้ลอยนวลรอดพ้นเงื้อมมือกฎหมายแน่นอนนนนน...เดี๋ยวผมต้องหาทางทิ้งไดอิ้ง เมสเซจก่อน...เอาอะไรดี เอาอะไรดี...
“ผูกโบว์” เสียงไอ้หล่อข้างหลังตอบกลับมา ทำเอาผมที่กำลังจะหาทางทิ้งข้อความชี้ตัวผู้ต้องสงสัยถึงกับชะงักไปเล็กน้อย
“ผูกโบว์?” ผมทวนคำ แล้วก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าผ้าพันคอของผมถูกดึงแน่นๆอีกที ตอนนี้เลยระลึกได้ขึ้นมาว่าสิ่งที่มันกำลังทำนั้นยิ่งกว่าฆ่าผมด้วยผ้าพันคอซะอีก!!!
...ผูกผ้าพันคอเป็นโบว์!!! กูเป็นหนุ่มหล่อหน้าตาดีมีหน้ามีตาในสังคมนะโว้ย!! ไม่ใช่เด็กชายถ้วยฟูอยู่อนุบาลสามที่ใช้ความน่ารักมุ้งมิ้งเรียกแขก!!!...
“เฮ้ย!! ไม่เอา! ไม่เท่ห์!!!”
ไอ้พี่ธันหัวเราะเบาๆ แต่พอผมยื่นมือไปด้านหลังเพื่อแก้โบว์ผ้าพันคอออก ไอ้หล่อแต่ชอบทำตัวเนียนก็คว้ามือผมไปใส่ในกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตหนังของมันซะงั้น!
“อย่าโวยวายหน่า เดี๋ยวคนก็มองหรอก” มือมันกับมือผมจับกันอยู่ในกระเป๋าเสื้อหนังของมัน ทำเอาผมเริ่มจะเกรงสายตาคนรอบข้างที่นับหัวได้ไม่ถึงสิบ ทางนู้นมีคู่รักวัยรุ่นสาวมินิสเกิร์ตขาหนังไก่กับแฟนหนุ่มกำลังถ่ายรูปกันกระหนุงกระหนิงหนึ่งคู่ กับครอบครัวลูกเล็กเด็กแดงที่กำลังจะเดินเข้าไปในฐานของโตเกียวทาวเวอร์อีกครอบครัวนึง
มีคนนิดหน่อย และก็มืดขนาดนี้ คงไม่มีใครเห็นว่ามันกับผมเอามือซุกเข้าไปในกระเป๋าเสื้อด้วยกัน...แต่...ฮื้อ!! ไม่ได้! ภาพลักษณ์เสียหายหมด! แม่สั่งแม่สอนมาตั้งแต่เล็กว่าเกิดเป็นลูกหลานรัตนวิจิตรต้องรักนวลสงวนตัว
ผมกำลังจะดึงมือน้อยๆของผมออกจากกระเป๋าเสื้อหนังของมัน แต่แบบ...แต่แบบ...ในกระเป๋าอุ่นมากเลยยยยย...ทำไงดี ทำไงดี อยากเอามือออก แต่ก็ไม่อยากเอามือออก...กูแรดไปแล้วววววว...
“ไปเดินข้างในกัน” ว่าแล้วไอ้หล่อก็หลอกล่อถ้วยฟูตัวน้อยๆให้หันเหไปทางอื่นในตอนที่กำลังคิดไม่ตกว่าจะเอามือออกหรือไม่เอามือออกดี ผมเดินตามมันต้อยๆเข้าไปในฐานของโตเกียวทาวเวอร์ แล้วข้าวของร้านค้าที่มีอยู่ในนั้นก็ทำเอาผมลืมเรื่องจับมือกับมันซะสนิท
รวมถึง...ลืมเรื่องผ้าผันคอผูกโบว์ด้วย! อ๊ากกกกกกกก!!! นี่กูปล่อยให้มันทำอะไรลงไป๊?!!!...
......................................
ผมเดินตามหลังไอ้คนที่ช้อปกระจายภายในสี่ชั่วโมงแรกหลังจากเหยียบเท้าที่โตเกียว ที่ท้ายทอยของมันยังมีผ้าพันคอผูกเป็นโบว์คาเอาไว้อยู่เลย เราสองคนออกจากโตเกียวทาวเวอร์โดยที่ไม่ได้ขึ้นไปชั้นบนเพราะไอ้แสบเห็นราคาค่าขึ้นแล้วก็ได้แต่ปฏิเสธอย่างหนักแน่นว่า
‘ของสูง จะสวยก็ต่อเมื่อดูไกลๆ จะขึ้นไปทำไมเล่า’
...ไม่อยากบอกเลยว่ากูรู้ว่ามึงงก มึงถึงไม่ขึ้น...
“เดี๋ยวเรากลับโรงแรมเลยแล้วกัน พรุ่งนี้จะออกไปวัดอาซาคุสะแต่เช้า” มันหันมาบอกแล้วควักเอาแผนที่รถไฟของโตเกียวออกมาดู ไม่น่าเชื่อใช่มั้ยครับว่ามันจะเป็นคนนำผม อันที่จริงผมเองก็ไม่เชื่อเหมือนกันว่ามันจะพาผมขึ้นรถไฟมาถึงโตเกียวทาวเวอร์ได้โดยสวัสดิภาพขนาดนี้ รู้ๆกันอยู่ว่าประเทศนี้ขึ้นชื่อเรื่องสายรถไฟมากมายแค่ไหน และเราก็รู้กันอยู่ว่าคนอย่างถ้วยฟูมันพึ่งไม่ค่อยจะได้ แต่มันก็ยังพาผมอาศัยรถสาธารณะจนมาเหยียบโตเกียวทาวเวอร์ได้นี่ก็นับว่ามันโตขึ้นมาก เพราะถ้าเป็นสมัยก่อนล่ะก็ ผมรับรองได้เลยว่าคงกลับไปนอนโรงแรมตั้งแต่เปลี่ยนสายรถไฟรอบแรกแล้ว
“มา ช่วยถือ” มันเก็บแผนที่ลงกระเป๋ากางเกงหลังจากดูสายรถไฟที่เราจะใช้กลับไปโรงแรมเรียบร้อยก็หันมาขอถุงในมือผมไปถือ
“ไม่เป็นไร ถ้วยฟูเดินนำเถอะ” สองมือผมเต็มไปด้วยถุงของฝากที่มันซื้อตั้งแต่วันแรก มีทั้งขนม ทั้งของที่ระลึก
“ฟูช่วย” มันไม่ยอมรับคำปฏิเสธ แต่ดึงถุงในมือผมข้างหนึ่งไปถือ แล้วออกเดินนำอีกครั้ง พวกเราสองคนใช้บัตรรถไฟแบบเติมเงินซึ่งคนซื้อก็คือไอ้แสบนี่ล่ะครับ ไปงมที่ตู้ขายตั๋วจนได้มา มันว่าพรุ่งนี้ค่อยใช้แบบบัตรรายวันเพราะต้องไปหลายที่
รถไฟตอนกลางคืนไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่แล้ว หรืออาจเป็นเพราะสายรถไฟที่เราใช้ไม่ค่อยพลุ่กพล่าน เพียงไม่นานก็มาถึงสถานีรถไฟใกล้โรงแรมของเราอีกครั้ง ถ้วยฟูแวะร้านขายของที่ขายตั้งแต่เครื่องสำอางไปยันของกินของใช้ ก่อนที่เราจะกลับขึ้นห้อง ซึ่งกระเป๋าเดินทางของเราสองคนมารออยู่แล้ว
“โฮ...ห้องเล็กมากกกกกก...” ไอ้แสบร้องทันทีที่เปิดประตูเข้าห้อง
นี่เป็นครั้งแรกที่เราสองคนได้เห็นห้องของโรงแรม ประเทศนี้ขึ้นชื่อว่าที่ดินแพง เพราะงั้นอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับที่อยู่ที่อาศัยก็เลยต้องย่อยขนาดลง แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น อุปกรณ์อำนวยความสะดวกก็ครบครัน
“ถ้วยฟูไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวพี่จะเก็บของให้ แล้วเมื่อกี้แวะซื้ออะไรมา” เพราะว่าดึกมากแล้ว และอากาศก็หนาว ผมไม่อยากให้มันอาบน้ำช้าไปกว่านี้ ไม่ใช่เพราะกลัวว่ามันจะไม่สบายหรอกครับ แต่กลัวว่ามันจะขี้เกียจพาลเป็นไม่อาบต่างหาก
“ซื้อน้ำเปล่ากับขนม พี่ธันต้องกินน้ำก่อนนอนใช่มั้ยล่ะ กลัวโรงแรมไม่แจกน้ำ เลยซื้อมา ถึงที่นี่จะกินน้ำก็อกได้ แต่...กินจากขวดน่าจะดีกว่า” มันเปิดถุงให้ดูน้ำขวดใหญ่สองขวดในนั้น ถึงว่าล่ะ ผมเห็นมันรีบเดินกลับขึ้นมา ตอนแรกก็คิดว่ามันหนาว แต่ที่แท้มันคงหนัก
“ที่นี่มีแต่ขวดสองลิตร เลยซื้อมาสองขวดเลย” สองลิตร สองขวดก็สี่ลิตรเข้าไปแล้ว ถึงแม้จากร้านกลับมาถึงห้องจะไม่ไกล แต่ผมก็รู้ว่ามันหนัก ถ้วยฟูอาจจะเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง อาจจะทำอะไรไม่ค่อยคิดถึงคนอื่น แต่มันก็ไม่เคยปล่อยปละละเลยใครเหมือนกัน
...และที่สำคัญ มันไม่เคยลืมผม...
“พี่ธัน...” ผมได้ยินเสียงมันเรียกชื่อแผ่วเบาเมื่อผมก้มลงไปหามัน แล้วกดจูบลงกับริมฝีปากแดงๆที่มักจะมีรอยยิ้มหลากหลายให้ผมเสมอ เราสองคนจูบกัน ก่อนที่เป็นฝ่ายถ้วยฟูจะผละจากออกมาเล็กน้อย
“ขอวางของก่อน หนัก” ผมดึงถุงขวดน้ำออกไปโยนไว้บนเตียง ก่อนจะหันกลับไปเบียดมันเข้ากับฝาผนังอีกครั้ง
“อาบน้ำก่อน” มันต่อรองอีกครั้ง
“อาบพร้อมกัน” ผมบอกมัน แล้วก้มลงจูบข้างแก้ม มือกระตุกผ้าพันคอผูกโบว์ของมันออก แล้วซุกลงหาซอกคอขาวๆ ผมได้ยินเสียงมันครางฮือ แต่ก่อนที่มันจะว่าง่าย กลับยังทิ้งความแสบเอาไว้เป็นของส่งท้าย
“ถ้าพรุ่งนี้ตื่นไปวัดไม่ไหว ปีหน้าต้องพามาโตเกียวอีกรอบด้วย” ผมเงยหน้ายิ้มให้มัน แล้วกระตุกแขนมันเข้าห้องน้ำพร้อมคำสัญญา
“ถ้าถ้วยฟูให้พี่สองรอบ พี่พามาสองรอบเลย”
つづく
ตามคำเรียกร้อง...ถ้วยฟูแอนด์สามีค่ะ!! :hao7:
และเนื่องจากบอกเอาไว้ตั้งแต่ตอนแรกว่าครั้งนี้เป็นเซอร์ไพรส์ เพราะฉะนั้น...มันจึงไม่ใช่แค่ตอนพิเศษ 1 ตอนจบ หรือ 2 ตอนจบ แต่มันค่อนข้างยาววววววว...
ตอนพิเศษพาร์ทนี้เขียนเอาไว้ตั้งแต่ตอนที่อยู่ญี่ปุ่น แต่ก็เขียนทิ้งเอาไว้แค่2หน้าเอง แล้วอยู่ดีๆช่วงนี้ก็คิดถึงโตเกียวขึ้นมา ก็เลยเอามาเขียนต่อ
แล้วตอนที่เขียนอยู่นี่ก็สนุกกับมันมาก เหมือนได้รำลึกความหลัง แล้วก็ขำกับคาแรกเตอร์ของถ้วยฟูด้วย เป็นเรื่องที่เขียนแล้วอารมณ์ดีมากๆ หวังว่าทุกๆคนจะอารมณ์ดีไปกับถ้วยฟูเหมือนบัวนะคะ
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ กำลังใจ ทุกความคิดถึงที่มีให้กับถ้วยฟูและพี่ธัน ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
เจอกันอังคารหน้าน้า
-
อ่านแล้วคิดถึงโตเกียวเหมือนกันค่ะ แต่อยู่มาตั้งนานไม่ยักกะเจอคนญี่ปุ่นที่พูดไทยได้นะ นอกจากอาจารย์ที่สอนภาษาไทยที่มหาลัยอ่ะ ><
บอกจากใจเลยว่าพอเห็นว่าเป็นตอนยาววววแล้วแอบเครียดนะ เพราะตอนยาวนี่บางทีก็จะมีดราม่าอ่ะ ไม่ชอบ ฮืออออ
ขอแบบโนดราม่านะคะ เอาแบบน่ารักมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งอย่างเดียวก็พอ
-
รออ่านน้าาาาาาา คิดถึงถ้วยฟูมากกกกกกก
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย คิดถึงถ้วยฟู
มายาวๆ เลยค่ะคิดถึงมาก
-
อ๊ากกกกก ต้องมีฟูกัยพี่ธันในชุดยูกาตะด้วยนะ
ฟินไปไกลลล :mew1:
-
ถ้วยฟูแสบจริงๆ. แต่ก็น่าร้ากกก
มีหวานกะพี่ธันด้วย อิอิ
ฉากในห้องน้ำละห้ามตัดน๊าาาา :hao6:
-
โอ้โหววว งี้ถ้าถ้วยฟูอยากมาอีกหลายๆรอบนี่ต้องทำไงอะ ครึครึ
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อนะคะ น่ารักที่สุดดดดดดด
-
น้องถ้วยฟูยังคงน่ารักและเกรียนสม่ำเสมอ :mew1:
พี่ธันพาน้องไปโตเกียวกี่รอบ :hao6:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
อ่านไปขำไป ถ้วยฟูกับพี่ธันน่ารัก :m1:
-
:กอด1:
-
อมยิ้มแก้มป่องไปกับถ้วยฟูค่ะ อดคิดถึงบรรยากาศหนาวๆออนเซ็นอุ่นๆ วิวสวยๆที่ญี่ปุ่นไม่ได้จริงๆค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ(ถ้ามี555) ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ+1 :mew1:
-
ถ้วยฟู นางแผนสูง งอแงจนสามีหลงพามาเที่ยวญี่ปุ่นแบบ งง ๆ
555 คิดถึงความเกรียนนนน
-
กี๊ดดดดด
ไม่คิดว่าจะเข้ามาเจอ
-
อ่านแล้วอารมณ์ดีมากค่ะะะะะะ
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เรายิ้มทั้งตอน หัวเราะทั้งตอนเลย ฮืออออ
น้องถ้วยฟูยังน่ารัก เกรียนแตก และฮาเหมือนเดิม
น้องมารยามากตอนร้องไห้ให้พี่ธันง้อ 55555555555
อ่านแล้วอยากเก็บกระเป๋าไปเที่ยวบ้างเลย
แต่ติดที่ไม่มีคนไปด้วยเหมือนถ้วยฟู และไม่มีเงิน! /พรากกกกกกกส์
แต่ชอบเวลาถ้วยฟูเรียกพี่ธันว่าสามีมาก >__<
เขินตอนบอกสองรอบจะพามาอีกสองปีเลย
แหม่ นี่ถ้าน้องถ้วยฟูยอมๆ พี่มันไปสักสี่ห้ารอบ อาจจะได้ไปหอไอเฟลอย่างที่หวังเลยก็ได้นะ
ฮาาาาาาาาา :-[
-
555 ถ้วยฟูแสบจริงๆ น่ารักมากๆค่ะ อ่านแล้วยิ้มตามไปด้วยเลย :mew1:
-
คิดถึงน้องถ้วยฟู
(แอบฮาตอนถ้วยฟูร้องไห้อ้อนพี่ธัน)
-
:pig4: คิดถึงถ้วยฟูจังเลยได้อ่านพอดี
-
ธันกลายเป็นน้องพลับขอสองไปซะแล้ว ระวังถ้วยทะลุนะ- -
-
อยากไปอีกก็สามรอบ ไปเลยถ้วยฟู :m20: :m20: :m20:
-
อ๊ายยยย คุณบัวขา ขอบคุณมากค่ะ มีตอนพิเศษของน้องถ้วยฟูมาให้แฟน ๆ ชื่นใจ
-
อ่านถ้วยฟูกะพี่ธันตอนนี้บอกเลยอยากไปญี่ปุ่นมากๆๆๆ
รอเก็บตังค์ก่อน><
-
น่ารักอ่ะบอกเลย พี่ธันยังคงเป็นช้างเท้าหลังเสมอ ถ้วยฟูรู้สึกมารยาแกจะเพิ่มขึ้นนะ อิอิ
-
คิดถึงถ้วยฟูพี่ธันนนนนนนน นายเอกเรายังคงบ้าเกรียนเถื่อนแตกเสมอต้นเสมอปลายยย พี่ธันจัดหนักเลยค่ะ :oo1: ตอนเรื่องนู้นบอกคิดถึงน้องฟูพี่ธัน พอมาเรื่องนี้คืดถึงพี่โตกับกิฟฟุซะแล้ว โฮะๆๆ :hao7:
-
ถ้วยฟูน่ารัก น่าหลงจริง ๆ
พี่ธันต้องตายแน่ ๆ
-
แหม เอาทริปเที่ยวมาล่อออออออออ
อย่างงี้ฟูคงจัดให้เกินสองอ่ะพี่ธัน 5555555555555555555 :laugh:
-
ถ้วยฟูยังคงความแสบและความเกรียนเหมือนเดิมจริงๆ
-
ถ้วยฟูยังแสบเหมือนเดิม :hao6:
-
อ่านแล้วอยากไปโตเกียวเลยค่ะ!!
อยากไปทำอะไรสะเดิดๆที่นู่นแบบถ้วยฟูตัวน้อยๆบ้าง!
น้องฟูของพี่ธัน ฮร๊างงงงง คิดถึงจุงงงงงงง
นี่เมื่อคืนเพิ่งอ่านเล่มจบไป ไม่คิดว่าบ่ายเปิดคอมแล้วจะมาเจอตอนพิเศษ
ฮิฮิ ขอบคุณพี่บัวมากค่า อ่านต่อเนื่องกันดีเบย 555555 XD
ว่าแต่ สงสัยมานานแล้ว สรุปที่เพื่อนๆเตะโด่งพี่ปอมตามโจไปอลาสก้า
เค้าก็เซย์เยสโอเคกันที่นู่นเลยใช่มั้ยคะ
โจคงไม่ได้มีเมียเป็นปูอลาสก้าแบบที่ถ้วยฟูมันบอกใช่มั้ย คึคึ
-
คิดถึงไอ้ฟู ตัวป่วน
ยังกวนตีนไม่เลิก
-
เย้ ๆ ตามพี่ธันกับถ้วยฟูไปเที่ยวญี่ปุ่น
นางวางแผนไว้อย่างดีเลยสินะ สามารถลากเรื่องลูกไปเรื่องกระชับความสัมพันธ์ที่ญี่ปุ่น
สามีที่แสนดีก็ตามใจกันเหลือเกิน แหม...กี่ปี ๆ ถ้วยฟูก็ยังหวานลิ้นล่ะสิ
ปล.อย่าได้หลุดนินทาผู้คนตามที่เที่ยว เพราะ...นักท่องเที่ยวไทยเยอะมากกกกกกก
-
รอครับ
-
:mew1:
-
ถ้วยฟูมันเกรียนเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ แต่ก็สู้พี่ทันไม่ได้ซักที 55555
-
น่ารักน่าชังจริงคู่นี้ :hao6:
ขอบคุณที่มาต่อให้อ่านนะครับ :pig4: :L2:
-
น่ารักจังเลยคู่นี้ ^^
-
น่ารักมากกกกก
รอตอนพิเศษอีกนะค่ะ
-
ชอบมากค่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วอารมณ์ดีเลย
ขำกับถ้วยฟูมาก บ๊องๆต๊องๆ น่ารักๆ :m20: :m20: :m20:
-
น่าร้ากกกกกกมากเลยยยย
-
กรี๊ดกร๊าดๆๆๆ มาแล้วถ้วยฟูแอนด์พี่ธัน 55555 เปนตอนฮันนีมูนอีกตะหาก ชีฮาได้ตลอดๆ
-
คิดถึงพี่ธัน-ถ้วยฟู รีบมาต่อนะคะ ><
-
น้องถ้วยฟูก็ยังคงเป็นน้องถ้วยฟูผู้น่ารักเหมือนเดิม
ตกลงพี่ธันได้คำตอบหรือยังว่าตัวเองโชคร้ายมั๊ย
-
คิดถึงถ้วยฟูมากๆ
อยากให้นางมีภาค 2 ซะจริงเชียว
-
งั้นพี่ธันก็จัดไปหลาย ๆ รอบเลย ถ้วยฟูจะได้มาหลาย ๆ รอบเช่นกัน ฮี่ ฮี่ ฮี่
-
5555 ถ้วยฟูน่ารักอ่ะ
แบบนี้ถ้วยฟูยอมเสียตัวเพื่อญี่ปุ่น
-
ถ้วยฟูงอนเนียนมาญี่ปุ่นเฉย555555555
-
ถ้วยฟูอยากเที่ยวกี่รอบดีล่ะ สองพอเหรอ อิอิ :haun4:
-
น่ารักจริงๆ เกิดถ้วยฟูอยากมาหลายรอบพี่ธันก็ต้องเสียน้ำหลายรอบเลยดิ :o8:
-
:-[ :impress2: น่ารักมากเลยจ้า ><
-
มาต่อเร็วนะคะ.. :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องถ้วยฟู!!!!!!!!!!!!!!
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แต่ทำไมเวลาน้องร้องไห้ พี่ฮาวะ 55555
รอตอนต่อค่าาาาาาาาาาาาา :hao7: :hao7: :mew1: :mew1:
-
ว๊ายยๆๆๆ ขอตามคู่สะมีภรรยาไปเที่ยวโตเกียวด้วยคนคร้าาาาา~~ ฟูฟูเกรียนไม่เปลี่ยนแปลงเลยจริงๆ
-
เกรียนกันทั้งคนพี่และคนน้องนะคะ ^^
สงสัยคงมี รักนี้ อินโตเกียวรอบสองแน่เลยค่ะ อิอิ
ขอบคุณคุณบัวมากค่า :mc4:
-
ถ้วยฟูก็ยังเป็นถ้วยฟูทำอะไรต้องมีแผนตลอด
-
ถ้วยฟูจะฮาไปไหนนนนนน 55555
คิดถึงถ้วยฟู คิดถึงพี่ธัน คิดถึงโตเกียววววว
-
น่าจะชวนกิ๊ฟฟุกะพี่โตไปด้วย เป็นฮันนีมูน?คู่ 5555
-
สุดยอด สมเป็นถ้วยฟูจิงๆ
รอตอนต่อไปอยู่
งานนี้ถ้วยฟูจะป่วนขนาดไหนละเนี๊ย
-
เรื่องนี้สนุกมาเลยค่ะ อ่านจบวันเดียวรวด ตอนนี้ตกหลุมรักนายถ้วยฟูแล้ว นางตลกผสมแสนซื่อ? ฮาดี ชอบค่ะ
คุณพี่ธันก็มาดเข้มสมกับภาพลักษณ์ภายนอกที่น้องถ้วยฟูบรรยายเอาไว้ ยิ่งช่วงแรกเรียกชื่อเต็มของถ้วยฟู เรายงสะดุ้งแทนนางเลยค่ะ แต่ก็หล่อเข้มดี สมกันมากค่ะ
เดี๋ยวจะติดตามเรื่องถัดไปนะคะ :L2:
-
วีซ่ามาญี่ปุ่นของถ้วยฟูคงถี่ๆๆๆๆ
-
NOV: รักนี้...ลินกับฟัน
By: Dezair
ตอนพิเศษ…รักนี้…อินโตเกียว!!
..............................................
2
แดดอย่างจัดครับท่านผู้อ่าน!!
เริ่มต้นวันที่สอง ณ โตเกียวด้วยวัดอาซาคุสะ วัดชื่อดังที่ไม่ว่าทัวร์ไทย ทัวร์จีน ทัวร์แขก ทัวร์ฝรั่ง ทัวร์ไหนแวะมาเยี่ยมโตเกียวก็ต้องมาจอดที่นี่ทั้งนั้น ผมพาพี่ธันมายเลิฟโผล่หัวออกจากสถานีรถไฟใต้ดินตอนแปดโมงนิดๆ ตลอดเส้นทางเดินจากสถานีรถไฟไปจนถึงตัววัดมีร้านค้ามากมายสองข้างทางเอาไว้ดูดทรัพย์นักท่องเที่ยว แถมเซอร์วิสมายด์สุดๆด้วยการทำหลังคาสูงกันแดดกันฝนไปจนถึงปากทางเข้าวัดนู่นเลย แต่เนื่องจากว่าเรามากันเช้ามาก หลายๆร้านเลยยังไม่เปิด...แต่...มากับถ้วยฟูศิษย์เจ้าแม่ปานดาวนักช้อปตัวยง มีเหรอจะทอดทิ้งถนนแห่งการละลายทรัพย์แห่งนี้!!...
...ประเดี๋ยวจะหาว่าเรามาไม่ถึงโตเกียว ผมเลยมีแพลนว่าวันสุดท้ายก่อนกลับ ผมจะลากพ่อยอดขมองอิ่มมาช้อปกระจายตายสงบ ณ วัดแห่งนี้เป็นการสั่งลา!...
“นี่คือวัดอาซาคุสะหรือเรียกอีกชื่อว่าวัดเซน...”
...เซน...เซนอะไรวะ?!! เซนอะไรสักอย่าง!!! แต่มันเซนอะไรล่ะ?!!!... ผมเริ่มอึกอักเล็กน้อย แอบเหลือบดูไอ้พี่ธัน เห็นมันกำลังสนใจร้านขายของข้างทางก็คิดเอาเองว่ามันอาจจะยังไม่ตั้งใจฟัง เพราะงั้นตัดตอนข้ามไปที่รายละเอียดเลยแล้วกัน!
“...เอ่อ...ที่นี่เป็นที่ประดิษฐานของเจ้าแม่กวนอิม ในสมัยก่อนมีเรื่องเล่าว่ามีสองพี่น้องคนหาปลาไปตกปลาแล้วได้เป็นพระพุทธรูปขึ้นมาจากแม่น้ำใกล้ๆนี่ แล้วก็เลยเอาพระพุทธรูปนั้นมาตั้งที่บ้าน เป็นจุดเริ่มต้นของวัดแห่งนี้” ผมให้ไอ้โจบรีฟรายละเอียดต่างๆที่จะทำให้ผมดูฉลาดอย่างคาดไม่ถึงยัดใส่สมองมา ซึ่งจากการบรีฟของไอ้โจที่นับว่าสั้นแล้ว เมื่อมันมาเก็บในสมองความจำต่ำของผมก็เลยกลายเป็นสั้นลงกว่าเดิมมากมายครับ
“วัดนี้นับว่าเป็นวัดที่เก่าแก่ที่สุดในโตเกียวเลยนะ มีความศักดิ์สิทธิ์มากๆเลยล่ะ!”
ไอ้หล่อหันมามองหน้าผม หึ! นี่มันคงจะเริ่มชื่นชมในโชคชะตาตัวเองแล้วล่ะสิ! ที่ได้มารักกับคนที่ไม่ได้หล่อแค่ภายนอก แต่ภายในยังมีสมองที่ชาญฉลาดซุกซ่อนอยู่!! หึหึหึ บอกแล้วว่าคบกับปวินไม่มีวันผิดหวัง!!!
ในขณะที่กำลังยกหางตัวเองจนตัวเกือบลอยไปถึงดาวอังคาร คำถามของไอ้พี่ธันก็ฉุดขาผมกระชากลงมากระแทกกับพื้นโลกจุกแอ้กๆ!
“ทำไมได้พระพุทธรูปขึ้นมาจากแม่น้ำ แต่กลายเป็นว่าสุดท้ายแล้วเป็นวัดเจ้าแม่กวนอิมล่ะ” ...ห๊ะ!! คำถามอะไรของมึงเนี่ย!!!...
“ก็เมื่อกี้ ถ้วยฟูบอกว่าคนหาปลาตกได้พระพุทธรูป แล้วก็เอากลับมาประดิษฐานที่บ้านเป็นต้นกำเนิดของวัดนี้ใช่มั้ยล่ะ แล้ว...ทำไมตอนนี้ถึงกลายเป็นวัดเจ้าแม่กวนอิม ไม่ใช่วัดพุทธธรรมดาหรอกเหรอ” เออ นั่นสิ...หรือผมท่องจากไอ้โจมาผิดวะ?!...
ผมเริ่มอึกอักเล็กน้อย เหลือบตาสบกับตาไอ้หล่อก็เห็นมันจับจ้องมาที่ผมอย่างรอคอยคำตอบ...กูจะรู้ม้ายยยย!! กูก็ถือพาสปอร์ตไทยเหมือนมึงอ่ะ!! เทือกเถาเหล่ากอไม่ใช่คนญี่ปุ่นนะโว้ย!!!...
“อ้อ หรือว่าพระพุทธรูปที่ตกได้เป็นพระพุทธรูปเจ้าแม่กวนอิม” มันย้อนถามอีกรอบ งานนี้ถ้าไม่เออออไปกับคำพูดไอ้พี่ธันก็เปลี่ยนชื่อผมจากถ้วยฟูเป็นควายน้อยได้เลยครับ
“ใช่ๆ!! คนหาปลาตกได้พระพุทธรูปเจ้าแม่กวนอิมน่ะ!...เอ่อ...เราเดินต่อกันเหอะ!! วัดอยู่ข้างหน้านู่น” ผมรีบชักชวนมายเลิฟให้ออกเดิน ก่อนที่มันจะตั้งคำถามอะไรให้ผมเผยไต๋ความโง่มากกว่าไปนี้ นานทีปีหนก็ให้กูดูหล่อ ดูฉลาด ดูเป็นสมาร์ทแมนนานๆหน่อยเถ้อออออ....
ผมพายอดรักเดินฉลุยเพราะคนไม่มากไปจนถึงตัววัด ผ่านประตูขนาดใหญ่ที่มีหุ่นเทพตัวเบ้อเริ่มขนาบข้างประตูให้ความรู้สึกเหมือนวัดแจ้งวัดโพธิ์เล็กๆครับ แต่ด้วยโคมไฟยักษ์สามอัน ซ้ายขวาเป็นสีดำทอง ส่วนอันตรงกลางเป็นสีแดงแป้ดที่ห้อยอยู่เหนือประตูทางเข้า แถมเสียงซาวด์แทร็กโนะเนะๆจากคนรอบข้างและอากาศต่ำกว่าสิบก็ทำให้ผมนึกถึงเมืองไทยแดนร้อนระอุไม่ลง
พ้นประตูทางเข้าที่มีเทพตระหง่านก็จะพบทางเดินปูด้วยหิน สองฝั่งซ้ายขวาเป็นเรือนไม้ชั้นเดียวปลูกเป็นแนวยาวขนานไปกับถนน ทางซ้ายมือ ถัดจากเรือนชั้นเดียวออกไปเล็กน้อยเป็นเจดีย์ห้าชั้นสูงตระหง่านให้แชะภาพเป็นที่ระลึก ก่อนที่เราจะหันกลับมาสนใจทางเดินกว้างขวางปูด้วยแผ่นหินต่อ เจ้าทางเดินนี้ทอดตัวไปสู่บันไดขึ้นอาคารไม้ขนาดใหญ่ที่มีโคมไฟยักษ์สีแดงห้อยอยู่เหนือบันได ใต้หลังคาแบบปลายงอขึ้นสไตล์เอเชียตะวันออกครับ และนั่นล่ะคือจุดมุ่งหมายของเราสองคน!!
ผมและมันมุ่งหน้าไปยังอาคารไม้ขนาดใหญ่เบื้องหน้าที่มีบันไดทอดตัวลงมา ควันธูปโขมงจากกระถางธูปขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่หน้าบันไดเริ่มมีคนรายล้อมกวักควันธูปเข้าหาตัวเองตามความเชื่อ ให้บรรยากาศขลังๆดีพิลึก
ภายในอาคารไม้นั้น ที่มุมซ้ายและขวา เอาตู้กระจกเตี้ยๆมากั้นเป็นสี่เหลี่ยมทำเป็นจุดขายเครื่องราง ส่วนตรงกลางอาคารคือที่โยนเหรียญซึ่งมีเสียงดังกรุ้งกริ้งตลอดเวลาจากญาติโยมที่มาโยนเหรียญขอพรไหว้พระตามแรงศรัทธา ถัดจากช่องโยนเหรียญลึกเข้าไปคือตาข่ายกั้น และหลังตาข่ายนั้นผมมองเห็นไม่ชัดเนื่องจากแสงสลัวภายใน ดูคล้ายตี่จู่เอี้ยแถวบ้านเรา แต่มีขนาดค่อนข้างใหญ่ แล้วทุกอย่างดูเหลืองอร่ามจับกับแสงเทียนหรือแสงไฟอะไรสักอย่าง ดูลึกลับ ทึบทึม แต่ก็น่าเลื่อมใสครับ
“โฮยยยยย...” ผมที่ไม่เคยไปวัดของศาสนาพุทธนิกายอื่น เพราะงั้นก็เลยตื่นตาตื่นใจเป็นพิเศษ
“มาไหว้พระตรงนี้” ไอ้หล่อข้างกายดึงผมไปที่หน้าช่องโยนเหรียญแล้วยัดเหรียญใส่มือผม
“แล้ว...ไหว้ยังไงอ่ะ” แม้จะท่องมาอย่างดีว่าจะต้องทำตัวดูฉลาด แต่บางครั้งเราก็ต้องทำโง่บ้างเพื่อให้สุดที่รักของเราได้รับรู้ถึงรสชาติของการเป็นผู้นำ ผมมองซ้ายมองขวา ไม่มีใครนั่งพับเพียบกราบสามครั้งแบบบ้านเราเลย ดอกไม้ธูปเทียนและกระบอกเขย่าเสียมซีไม่ต้องพูดถึง เพราะมองไปทางไหนก็มีแต่คนยืนไหว้ ยืนตบมือ ยืนโยนเหรียญ
“โยนเหรียญ ตบมือ แล้วไหว้” มันว่าอย่างนั้นก่อนจะหันไปโยนเหรียญลงในช่องโยนเหรียญแล้วยกมือตบสองแปะตามญี่ปุ่นชนคนอื่น ก่อนจะไหว้พระ ผมเห็นมันทำ ก็เลยทำตามบ้าง แต่...ไอ้จะไหว้อย่างเดียว มนุษย์โลภอย่างผมก็ทำไม่เป็นซะด้วยสิ...
ผมโยนเหรียญ ตบมือ แล้วพนมมือค้างเอาไว้ หลับตาลงแล้วพูดขมุบขมิบให้รู้ในใจแค่ตัวเองกับเทพเจ้า
...ขอให้ผัวรักผัวหลง ขอให้ผัวไม่นอกใจ ขอให้ผัวมีความสุข ร่างกายแข็งแรงเตะปี๊บดัง หาเงินได้ทองหาทองได้เพชรและให้ทั้งทองทั้งเพชรแก่ผมคนเดียว ห้ามเอาไปแบ่งอีหนูที่ไหน ขอให้ครอบครัวผมและครอบครัวพี่ธันมีความสุข แข็งแรงและร่ำรวย ขอให้...ขอให้...ขอให้...ขอให้อะไรอีกดีล่ะ...โยนไปตั้งร้อยเยนนะนั่น...อ่า...ขอให้...ขอให้คนรอบข้างมีแต่ความสุข ความเจริญ สมปรารถนาทุกประการ...เพี้ยงงงง!!!
หลังจากอธิษฐานจนเห็นสมควรว่าเหมาะกับร้อยเยนที่โยนไปแล้ว ผมก็ผละไปเดินดูเครื่องรางของขลังที่วัดเอามาขาย ปล่อยให้สุดเลิฟศึกษาสถาปัตยกรรมของวัดไปแล้วกัน
วัดนี้เข้าใจทำการค้าครับ เขาไม่ได้จ้างคนธรรมดามาขายเครื่องราง แต่ให้พระมาขาย ผมไม่รู้ว่าเรียกว่าพระรึเปล่า แต่เอาเป็นว่าใส่ชุดแบบนักบวชก็แล้วกัน เครื่องรางที่มีขายก็เป็นพวกรูปเจ้าแม่กวนอิมหลายขนาด ถุงผ้าเขียนตัวอักษรภาษาญี่ปุ่นซึ่งแน่นอนว่าผมอ่านไม่ออก มีทั้งราคาระดับรากหญ้าห้าร้อยเยนและราคาระดับรากแก้วหนึ่งพันเยนครับ
“อ่า...ไอ ว้อนท์...เอ่อ...ซัมติง ฟอร์ เฮ้ลตี้...” เรามันคนไทย ไปวัดไหนที่มีของขลังมันก็อดไม่ได้ เลยต้องขอรับไปบูชาสักหน่อย
คนขายในชุดนักบวชหยิบถุงสีน้ำเงินถุงใหญ่ให้ แต่ผมรีบส่ายหน้า
“โน โน...เอาห้าร้อยเยน...ห้าร้อยภาษาอังกฤษพูดว่าไงวะ” ถุงเครื่องรางถุงใหญ่ราคาหนึ่งพันเยน แต่ผมอยากได้ราคาระดับรากหญ้าห้าร้อยเยนพอ และภาษาอังกฤษของนายถ้วยฟูคนนี้ก็พร้อมต้อนรับ AEC มากครับ! แค่ห้าร้อยกูยังนึกไม่ออกว่ามันพูดว่ายังไง!!!...
...ร้อยนี่ภาษาอังกฤษคืออะไรวะ? ฮันเดร็ด! ใช่ๆ หนึ่งร้อยก็ วันฮันเดร็ด สองร้อยก็ทูฮันเดร็ด สามร้อยก็ทรี...
“Oh!” ไม่ทันที่ผมจะท่องภาษาอังกฤษในใจจนครบห้าร้อย คนขายก็เหมือนจะเข้าใจ เพราะแกหันไปหยิบถุงเล็กมาให้ผมแทน ผมรีบพยักหน้ารับรัวๆ ให้เขารู้ว่าผมจะเอา
...เห็นมั้ยครับ! ผมบอกแล้วว่ามาประเทศนี้ ภาษาอังกฤษไม่ได้ไม่ใช่ปัญหา!!...
“แอนด์...เอ่อ...มันนี่!” แน่นอนว่าผมไม่ได้หยุดอยู่ที่การซื้อแค่ห่อเดียว ผมสั่งถุงเครื่องรางถุงต่อไปทันที และภาษาอังกฤษระดับฝรั่งงงก็ยังคงไม่อาจทำอะไรพี่ยุ่นของเราได้ครับ แกรู้เรื่อง เข้าใจ และต้องการขายของ เพราะพี่นักบวชคนขายหยิบถุงสีทองมาให้ผมอีกถุง ซึ่งเป็นถุงเล็กราคาระดับรากหญ้า แกคงรู้แล้วล่ะว่าผมมันนักท่องเที่ยวรายได้น้อย เลยหยิบถุงราคาห้าร้อยมาให้ผมโดยไม่นำเสนอถุงราคารากแก้วอีก
“แอนด์...เลิฟ!!” ผมยังคงใช้ภาษาอังกฤษระดับดีเยี่ยมต่อไป ซึ่งมันน่าแปลกมากที่สื่อสารกับคนขายรู้เรื่อง ในที่สุดก็ได้ถุงเครื่องรางมาสามถุง ประกอบด้วยถุงเครื่องรางเพื่อสุขภาพสำหรับพ่อ ถุงเครื่องรางเพื่อการเงินสำหรับแม่ และถุงเครื่องรางเพื่อความรักสำหรับสาวโสดอย่างนางสาวปุยฝ้าย
...แต่ยังขาดของพี่ตวง ของป๋าและคุณแม่วิพ่อแม่ไอ้พี่ธัน แล้วก็ของพี่น้องของไอ้พี่ธันอีก ทั้งพี่สิงหา พี่ตุลา และน้องเมษาผู้ซึ่งพ่วงสถานะน้องรหัสสุดที่รักของผมด้วย...
“อ่า...เฮ้ลตี้...อีก...ทู!” ผมชูนิ้วสองนิ้วให้รู้ว่าขอเครื่องรางเพื่อสุขภาพอีกสองห่อสำหรับพ่อแม่ไอ้พี่ธัน
“แล้วก็...แล้วก็...เลิฟ อีก วัน!...เอ่อ ทู...ทู เลยแล้วกัน” อันนี้ของพี่ตวงและน้องเม หลวงพี่นักบวชหยิบถุงเครื่องรางออกมาวางบนโต๊ะกระจกอย่างมันมือตามที่ผมสั่ง แต่ไอ้ผมนี่ล่ะครับที่เริ่มใจสั่นตอนที่เห็นถุงเครื่องรางกองพะเนินอยู่ตรงหน้า
ถุงละห้าร้อยเยนเชียวนะเว้ยเฮ้ย! พี่น้องของไอ้พี่ธันไม่ต้องเอาแล้วกัน...เอ?...แต่...มันจะดูไม่ดี...ถ้าให้แต่พี่น้องตัวเอง แต่พี่น้องผัวไม่ได้...
“อ่า...ดู ยู แฮป ซัมติง ฟอร์ เวิร์ค ออร์ จ็อป” คือไม่รู้จะถามยังไง แค่อยากถามว่ามีเครื่องรางสำหรับการงานมั้ย แต่...ผมบอกแล้วว่าภาษาอังกฤษเลเวลพร้อมรับ AEC ของผมนั้น เป็นที่เข้าใจได้ง่ายและรวดเร็ว เพราะคนขายแกหยิบถุงสีน้ำเงินออกมาให้
“โอเค! ไอ ว้อนท์ ทู” ไม่ลืมภาษากายชูนิ้วสองนิ้วให้ดูด้วย จะได้เข้าใจไม่คลาดเคลื่อน
สรุปตรงหน้าผมตอนนี้ มีเครื่องรางเพื่อสุขภาพ 3 อัน สำหรับป๋า แม่วิ และพ่อของผม เครื่องรางเพื่อความรัก 3 อันสำหรับพี่ตวง ปุยฝ้าย และน้องเม เครื่องรางเพื่อเงินทอง 1 อันสำหรับแม่ผม และเครื่องรางเพื่อการงาน 2 อันสำหรับพี่สิงหาและพี่ตุลา พี่ชายและน้องชายของไอ้พี่ธัน
ผมทำนิ้ววนรอบถุงเครื่องรางทั้งหมดเพื่อเป็นการบอกให้เช็คบิล คนขายหันไปกดเครื่องคิดเลขแปบนึงก็หันมาส่งเครื่องคิดเลขให้ผมดู และตัวเลขที่ปรากฏบนนั้นก็ทำเอาผมเกือบตาเหลือก
...ฉิบหาย!! 4,500 เยน!!!…
แค่ถุงเครื่องรางยังฟาดแบงค์ห้าพันเยนกูไปหนึ่งใบ! ได้กลับมาเป็นเหรียญกลมๆเหรียญเดียว...ถ้ามีใครจน เจ็บ ป่วย อกหักหรือตกงาน ทั้งๆที่ได้ถุงเครื่องรางไปแล้วล่ะก็!! คงไม่ต้องบอกนะ!! ว่ากูคนนี้จะแค้นแค่ไหน!!!!...
“ซื้ออะไร” แล้วพอจ่ายตังค์ปุ๊บ พระเอกก็ปรากฏตัวปั๊บ ไทม์มิ่งมึงเป๊ะมากกกกกก!!!
“เครื่องราง นี่ อันนี้เพื่อสุขภาพของป๋าแล้วก็แม่วิ อันนี้เพื่อความรักของน้องเม แล้วก็อันนี้เพื่อหน้าที่การงานของพี่สิงห์กับพี่ตุล” คนขายแยกถุงกระดาษให้แต่ละอัน ผมเลยหยิบปากกามาเขียนกันลืมเพราะทุกอันแม่งหน้าตาเหมือนกันหมดต่างกันแค่สีเท่านั้นเอง แล้วคิดว่าคนอย่างผมจะจำได้มั้ยครับว่าสีไหนแปลว่าอะไร เอาเป็นว่าก้าวพ้นประตูวัดก็คงลืมแล้วล่ะ
“ยิ้มไรอ่ะ” ผมหันมาเห็นมันยังมองผมนิ่ง แถมเอาแต่ยิ้มแล้วนึกเสียวสันหลัง เมื่อคืนก็ฉลองคืนแรกในโตเกียวซะสองรอบครึ่ง เมื่อเช้าเกือบตื่นไม่ไหวแล้วนะโว้ย
มันส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย ก่อนจะถามไปอีกเรื่องในขณะที่มือเก็บถุงเครื่องรางทั้งหมดลงในกระเป๋าเป้ของมัน เนื่องจากผมไม่นิยมพกกระเป๋าเป้ครับ เดินตัวปลิวหล่อๆแบบนายแบบเท่ห์กว่าเยอะ เพราะงั้นไอ้คนที่ต้องแบกทุกสรรพสิ่งก็เลยเป็นมายเลิฟของผมแทน
“แล้วเราจะไปไหนกันต่อ”
“ศาลเจ้า”
“ศาลเจ้า?” มันถามย้ำอย่างตกใจ...ไม่เชื่อล่ะสิ ว่าหน้าตาอย่างกูจะเป็นพุทธศาสนิกชนที่ดีเยี่ยงนี้ พามึงมาวัดแล้วต่อด้วยศาลเจ้า หึ...กูทำตามแพลนที่ไอ้โจเคยพาพี่ปอมมาเที่ยว ขนาดไฟลท์บินยังเลือกไฟลท์เวลาเดียวกับมันทั้งไปทั้งกลับ! ไม่คิดเอง ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ออกนอกลู่นอกทาง ทุกอย่างเหมือนไอ้โจเป๊ะ!!
“ใช่ ศาลเจ้า...อยู่ตรงข้ามกับฮาราจูกุพอดีเลยอ่ะ ก็เลยกะว่าไปศาลเจ้าอันนั้นแล้วก็ข้ามมาฮาราจูกุเลย”
แล้วเราสองคนก็ออกเดินทางอีกครั้ง มุ่งหน้าสู่อีกฟากของโตเกียว แต่...ก่อนที่ผมจะก้าวลงบันไดขั้นสุดท้ายของตัววัด อะไรบางอย่างก็ทำให้ผมชะงัก
...ตอนนี้ผมอยู่โตเกียว...ใช่ ผมอยู่โตเกียว... โตเกี่ยวซึ่งเป็นเมืองหลวงของญี่ปุ่น แล้ว...แล้วคนที่นี่ก็พูดภาษาญี่ปุ่น...แล้ว...แล้ว...แล้วเทพเจ้าล่ะ...
...เทพเจ้า...ก็คง...พูดภาษาญี่ปุ่นเหมือนกันสินะ...
“เวรแล้ว ตอนโยนเหรียญดันขอเป็นภาษาไทย แล้วเทพจะฟังรู้เรื่องมั้ยเนี่ย!!!”
……………………………..
หลังจากปลงกับหนึ่งร้อยเยนที่โยนไปแต่ดันอธิษฐานเป็นภาษาไทยไปซะเยอะ และเทพเจ้าก็คงจะอำนวยพรให้ไม่ได้เพราะท่านไม่เข้าใจ ผมก็พยายามกลับมาร่าเริงสดใสอีกครั้ง เพราะกลัวว่ายอดรักจะหมดสนุกไปด้วย
ศาลเจ้าตามแพลนของไอ้โจที่ผมก็อปมันมานั้นอยู่ฝั่งตรงข้ามกับถนนวัยรุ่นชื่อดังย่านฮาราจูกุครับ แต่พอดีวันที่ผมมาดันเป็นวันธรรมดา เลยไม่ค่อยมีคนมากมายเสียเท่าไหร่ ผมออกจากสถานีรถไฟมองส่งไปฝั่งตรงข้ามที่เป็นถนนวัยรุ่นนามว่าทาเคชิตะแล้วแปะโป้งเอาไว้ เดี๋ยวขอไปไหว้พระสวดมนต์หาความเจริญใส่ชีวิตแล้วจะมาหลีสาวนักเรียนญี่ปุ่นให้กระชุ่มกระชวยนะจ๊ะ!!
ศาลเจ้าที่ไอ้โจแนะนำว่าร่มรื่นและน่าแวะมาเยี่ยมเยียนชื่อว่าศาลเจ้าเมจิ อยู่ท่ามกลางต้นไม้สูงตระหง่านที่ทำให้บริเวณภายในศาลเจ้าเงียบสงบอย่างที่ไม่ควรจะเป็นทั้งๆที่ตั้งอยู่ติดกับสี่แยกแท้ๆ
“ที่นี่เรียกว่าศาลเจ้าเมจิ เป็นศาลเจ้าที่สร้างเพื่ออุทิศแด่จักรพรรดิเมจิและเมีย...เอ่อ...พระภรรยา...เอ่อ...เมียจักรพรรดิ...เอ่อ...” ผมมันเด็กวิศวะฯสายไม่เอาคณิต ไม่เอาฟิสิกข์ ไม่เอาภาษาอังกฤษ และไม่เอาภาษาไทย คำราชาศัพท์สำหรับผมคือการเอาคำธรรมดามาใส่คำว่า ‘พระ’ นำหน้า ซึ่ง...ผมยอมรับครับ ว่ามันวิบัติมากกกกก...
“จักรพรรดินี” ส่วนไอ้เด็กวิศวะฯที่เอาทุกวิชาตั้งแต่วิชางานบ้านไปจนถึงฟิสิกข์ เคมี ชีวะอย่างไอ้พี่ธันนั้น รู้รอบไปซะทุกเรื่อง ซึ่งมันช่วยผมได้มาก แม้มันจะพูดไปมองผมอย่างระอาไปก็เถอะ
“เออ นั่นล่ะจักรพรรดิเมจิกับจักรพรรดินีเป็นบุคคลที่สำคัญมากของญี่ปุ่นในการปฏิรูปประเทศนี้ให้ทันสมัย” การจะเที่ยวให้สนุกก็ต้องมีความรู้เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยนิดๆหน่อยๆเอาไว้เอนเตอร์เทนผู้ร่วมเดินทางครับ ผมหาความรู้(มาจากไอ้โจ)เป็นอย่างดีว่าศาลเจ้าแห่งนี้เป็นเช่นไร แล้วระหว่างที่เดินชมนกชมไม้จากปากทางเข้าไปยังตัวศาลเจ้าก็อธิบายให้ไอ้หล่อข้างกายฟังไปด้วย
“ที่นี่เคยถูกไฟไหม้ครั้งนึงเพราะถูกโจมตีทางอากาศตอนสงครามโลกครั้งที่ 2 แต่คนญี่ปุ่นทั่วประเทศก็ช่วยกันออกเงินเพื่อบูรณะขึ้นมาใหม่ แล้วก็นั่น!...นั่นคือถังหมักสาเกที่คนญี่ปุ่นบริจาคมาที่นี่เหมือนกัน!” ผมชี้ไปที่ถังหมักสาเกจำนวนมากที่ถูกตั้งเรียงสูงเป็นกำแพงริมทางเดินช่วงสั้นๆให้นักท่องเที่ยวอย่างพวกเราแวะเวียนไปถ่ายรูปกันสักเล็กน้อย
“แล้วข้างในยังมีสาเกมั้ย” คำถามจากไอ้พี่ธันทำเอาผมชะงัก
“ไม่รู้สิ” กูจะไปรู้ได้ไง กูไม่ใช่คนบริจาค และกูก็เพิ่งมาเห็นถังนี่ครั้งแรกพร้อมมึงนี่ล่ะ!
“อ้าว”
“ช่วยถามอะไรที่มันง่ายๆหน่อยได้มั้ย ถามทำไมว่าในถังพวกนี้มีสาเกรึเปล่า ใครจะไปรู้!” ผมโวยแหลก ซึ่งไอ้หล่อก็ทำตัวเป็นผัวที่ดีครับ ยกมือยอมแพ้ไม่เถียงสู้ ก่อนจะออกเดินต่อ
ทางเดินจากถนนใหญ่ไปจนถึงศาลเจ้ามีต้นไม้สูงสองข้างทางเดินที่ทำเอาอากาศหนาวหนักกว่าเดิม คงเป็นเพราะมีร่มเงาต้นไม้ แดดเลยยิ่งส่องลงมาไม่ถึง ผมกระชับผ้าพันคอซึ่งวันนี้ไม่มีการคล้องเพื่อความเท่ห์อีกแล้ว เนื่องจากอากาศแห้งมากเลยยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนคอแห้งตามไปด้วย
หลังจากเดินมาได้พักหนึ่งก็เข้ามาถึงจุดที่เป็นที่ตั้งของศาลเจ้า ที่นี่ไม่ใช่ศาลเจ้าเล็กๆนะครับ อาณาบริเวณกว้างขวางใหญ่โตและสะอาดสะอ้านมากเลย ก่อนถึงทางเข้า ทางซ้ายมือจะมีบ่อน้ำสำหรับล้างมือและบ้วนปาก แต่พวกผมทำไม่เป็นเราก็เลยตรงเข้าไปยังจุดที่ใช้สำหรับเคารพสักการะแล้วโยนเหรียญขอพร
ซึ่งแน่นอนว่า...ครั้งนี้ผมไม่อธิษฐานเป็นภาษาไทยอีกแล้ว!
...โอมมมมม...พลีส เซ้นด์ แฮปปี้ เฮลตี้ มันนี่ แอนด์ เลิฟ ทู มายแฟมิลี่แอนด์ไอ!!...เพี้ยง!!!...
ไงล่ะ! บอกแล้วว่านายถ้วยฟูคนนี้พร้อมรับ AEC!!!
-
พวกผมเดินเล่นในศาลเจ้าอีกพอประมาณ แวะเวียนถ่ายรูปกับจุดห้อยแผ่นป้ายไม้สำหรับเขียนอธิษฐานซึ่งอยู่รอบต้นไม้ใหญ่กลางศาลเจ้า ตัวอาคารไม้มุมต่างๆที่ให้ความรู้สึกว่าเป็นแบบญี่ปุ้นญี่ปุ่นอดไม่ได้ที่จะได้ถ่ายรูปเป็นที่ระลึก จนท้องเริ่มร้องโหยหวนด้วยความหิว ผมก็เลยเสนอร้านสุดเด็ดที่เพื่อนของเพื่อนของเพื่อนแนะนำมา
“ไปกินบุฟเฟ่ต์เค้กกัน”
“ห๊ะ!” ไอ้พี่ธันตาเหลือกตามสไตล์พระเอกมาดเข้มไม่นิยมขนมหวาน
ไม่ต้องตกใจไป ยอดรัก...กูเป็นเจ้าของสวนอาหารก็ต้องอยากไปกินอะไรที่มันแปลกหูแปลกตาจะได้เอามาพัฒนากิจการของตัวเองยังไงล่ะ! พูดไปนี่น้ำตาจะไหลกับความรักที่มีให้แก่กิจการของพ่อแม่ที่ตกทอดมาถึงมือผมจริงๆ
“บุฟเฟ่ต์เค้กแต่เช้าเนี่ยนะ?”
“เช้าที่ไหนเล่า สิบโมงกว่าแล้ว!” คนมันจะกิน ต่อให้ตีห้า กูก็ไม่คิดว่าเช้าหรอก!
ผมลากไอ้พี่ธันออกจากศาลเจ้าเมจิ ข้ามถนนมาอีกฝั่งที่หมายตาไว้ตั้งแต่แรก ถนนทาเคชิตะหรือที่พวกเราชาวไทยติดปากเรียกว่าฮาราจูกุนั่นล่ะครับ!
ถนนแห่งนี้เป็นถนนแคบๆขนาดประมาณรถวิ่งได้เลนเดียว ปากทางเป็นทางลาดลงบอกให้รู้ว่าถนนทาเคชิตะต่ำกว่าถนนที่พวกผมเพิ่งข้ามมาเมื่อกี้ชนิดที่ถ้าไอ้ถนนนี้อยู่ที่เมืองไทย รับรองได้ว่ามึงเจอน้ำท่วมแน่นอน
สิบโมงกว่าๆวันธรรมดาไม่ค่อยมีวัยรุ่นมากมายเท่าไหร่ แต่ก็พอเห็นเป็นกลุ่มๆเดินสวนผมไปสวนผมมาอยู่นี่ ร้านค้าในถนนนี้ส่วนใหญ่จะเน้นหากินกับดาราครับ สังเกตได้จากที่มีรูปดาราหนุ่มๆสาวๆแปะเรียงรายเรียกลูกค้าเป็นแนว นอกจากนั้นก็มีร้านขายเสื้อผ้า รองเท้าสไตล์วัยรุ่น และที่สะดุดตาผมยิ่งกว่าอะไรก็คือร้านขายเครป!
“ฮูย!! เครปก็น่ากินอ่ะ!!”
โดยเฉพาะโมเดลเครปที่อยู่ในตู้กระจกนี่ล่ะครับ ตัวเรียกลูกค้าชั้นยอด!! ต่อให้ตอนแรกไม่อยากกิน แม่งมาเห็นโมเดลหน้าตาฟรุ้งฟริ้งแบบนี้ ร้อยละเก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าก็น้ำลายสอกันขึ้นมาทั้งนั้นล่ะครับ!
...สงสัยใช่มั้ย ว่าทำไมคนที่น้ำลายสอถึงขาดไปศูนย์จุดศูนย์หนึ่ง...
...นั่นก็เพราะ...
“พี่ว่าถ้ากินเครปก็ไม่ต้องกินบุฟเฟ่ต์เค้กหรอก” ผัวผมเองครับ ขนาดมีโมเดลของหวานตั้งอยู่หน้าร้านเป็นสิบประหนึ่งนางกวักโบกมือเรียกลูกค้า ไอ้พี่ธันยังขยาดกันหน้าตาเฉย! แถมยังมีหน้ามาชี้แนะว่าถ้ากินเครปก็ไม่ต้องกินเค้กอีกต่างหาก! เรื่องอะไรล่ะเว้ย!! คนอย่างนายถ้วยฟู ไม่เคยโลเล โมเม นอกใจอยู่แล้ว!!
“ไม่! จะกินเค้ก” ผมปฏิญาณหนักแน่น ก่อนจะออกเดินต่อแล้วทิ้งร้านขายเครปกับพ่อค้าหนุ่มสุดหล่อไว้ด้านหลัง
...เดี๋ยวก่อน...รอกูก่อน...กูต้องอยู่โตเกียวอีกหลายวัน มึงต้องเสร็จกูแน่เครป!...
ตามโพยที่ไอ้โจบอกมานั้น ร้านบุฟเฟ่ต์เค้กอยู่ไม่ไกลจากปากทางเข้าถนนทาเคชิตะเสียเท่าไหร่ แต่ทางเข้าร้านลึกลับเล็กน้อยจนถึงปานกลางเพราะต้องเดินเข้าตึกไหนสักตึกกดลิฟต์ขึ้นไปชั้นไหนสักชั้น ซึ่งไอ้โจเพื่อนยากแนะนำมาว่า
‘มึงก็ดูป้ายร้านอ่ะ มันแปะบอกไปทางไหนก็ไปทางนั้น’
เป็นคำแนะนำที่แลดูเต็มใจแนะนำเป็นอย่างยิ่งใช่มั้ยครับ แต่ในท้ายที่สุดด้วยอานุภาพแห่งรักและความภักดี ผมก็มาเหยียบอยู่หน้าประตูร้านบุฟเฟ่ต์เค้กที่ไอ้โจเคยพาพี่ปอมมากินจนได้
พนักงานร้านสาวหน้าตาคิคุอาโนเนะโค้งกายเหมือนผมเอาทองมาแจก แล้วส่งเสียงเป็นภาษาญี่ปุ่นใส่หน้าผมผู้ซึ่งแค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่านอกจากเชื้อจีนจากเหล่ากงเหล่าม่า ผมและคำว่าญี่ปุ่นก็ไม่มีอะไรที่ใกล้เคียงกันอีก
แต่...เพราะมากับยอดชู้นามว่าธันวา การที่ผมจะทำหน้าตาซื่อบื่อมันดูไม่เท่ห์ในสายตาคนรักเอาซะเลยครับ แม้จะไม่เข้าใจคำพูดของพนักงานสาวหน้าตาน่ารักเลยสักนิด แต่ผมก็ส่งเสียงตอบกลับไปอย่างคล่องแคล่ว
“ทู!” พร้อมชูสองนิ้วให้รู้ว่ากูมาแค่สองคน พนักงานสาวชะงักไปเล็กน้อยกับความคล่องแคล่วของผม(มั้ง) ก่อนจะฝอยภาษาญี่ปุ่นใส่หน้าผมต่อไป
…เอ่อ...การที่ผมพูดภาษาอังกฤษกลับไป แล้วยังพ่นภาษาญี่ปุ่นกลับมาใส่หน้าผมนี่คืออะไร...คือการบอกกลายๆว่าไม่ว่าคุณลูกค้าจะพูดภาษาอะไรมา กูผู้เป็นพนักงานก็จะพูดภาษาญี่ปุ่นค่ะ อย่างงั้นเหรอ แหม้! สุดยอดของความชาตินิยมจริงๆ!!
และในเมื่อภาษาญี่ปุ่นเป็นพืดยังลอยละล่องออกมาจากปากสาวน้อยพนักงานหน้าตาจิ้มลิ้ม ไอ้เรามันเป็นผู้ชายแมนๆมาจากประเทศที่ขึ้นชื่อเรื่องสุภาพบุรุษลูกผู้ชาย ถูกพ่อแม่ครูบาอาจารย์สั่งสอนมาตั้งแต่ตีเท่าฝาหอยว่าห้ามทำร้ายผู้หญิง จะมาทำหน้าตางงงวยก็เกรงว่าอีกฝ่ายจะน้อยใจที่เขาอุตส่าห์พูดมาตั้งยาว เราเสือกฟังไม่รู้เรื่อง เพราะงั้น...สิ่งเดียวที่ผมทำได้ก็คือ...
“อาฮะ! โอเค! เยส!!” สามคำกันตาย และพยักหน้าอย่างเดียว พนักงานเห็นการตอบโต้บทสนทนาของผมแล้วก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม คงคิดว่าผมฟังรู้เรื่อง ทั้งที่ในความจริงแล้ว ถ้ากูฟังรู้เรื่องกูไม่ตอบกลับไปเป็นภาษาอังกฤษหร้อก!!!
พนักงานสาวผายมือผมไปที่ตู้อะไรสักอย่างที่ตั้งอยู่หน้าร้าน คล้ายตู้เกมส์แถวบ้านเราอันป็นแหล่งสถิตของหนุ่มแว้นซ์สาว’ก๊อยซ์นั่นล่ะครับ ผมเดินตามไปดู เห็นหล่อนกดนิ้วจึกๆบนหน้าจอ ก่อนจะชี้ให้ผมดูว่ามันคือตัวอักษรภาษาญี่ปุ่นเป็นเบือและเลข 2 พร้อมด้วยคำนวนเงินค่าบุฟเฟ่ต์สำหรับสองคนเสร็จสรรพ!!
...อู้ฮู!! นี่มันเครื่องคิดเลขเวอร์ชั่นพัฒนาหน้าตาชัดๆ!! โคตรจะน่าตื่นตาตื่นใจสำหรับมนุษย์ชาวไทยที่ไม่เคยเห็นไอ้เครื่องพรรค์นี้มาก่อน ประหนึ่งถูกดีดน้ำมันพรายผมควักกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาหยิบแบงก์พันเยนส่งให้พนักงานไปสามใบแบบไม่มีอิดออดเลยแม้แต่นิด!!...
พนักงานสาวโค้งแช่มช้อยรับเงินไปใส่เข้าไอ้เครื่องไฮเทคเครื่องนั้น มันดูดแบงก์เข้าไปแล้วคายสลิปค่าบุฟเฟ่ต์ออกมาหนึ่งแผ่นและเงินทอนเป็นเศษเหรียญ หล่อนส่งทั้งหมดให้ผม ก่อนจะเดินนำผมไปที่โต๊ะ
ในร้านมีลูกค้าไม่มากคงเพราะเพิ่งจะเปิดร้าน แต่ที่น่าแปลกคือลูกค้าของร้านบุฟเฟ่ต์เค้กแห่งนี้มีตั้งแต่วัยรุ่นสาวกลุ่มใหญ่ๆ ไปจนถึงแก๊งค์วัยรุ่นผู้ชายสามสี่คนที่คะเนจากหน้าตาดูแล้ว แม่งไซด์ไลน์ต้องเป็นสมุนแก๊งยากุซ่าแน่ๆ แต่หัวใจมันคงจะเฮลโล คิตตี้มากจริงๆ ถึงได้นัดประชุมแก๊งค์กันในร้านบุฟเฟ่ต์เค้กแบบนี้
พนักงานพาพวกผมเดินผ่านไลน์ของหวานหน้าตาน่าอร่อยมากมายไปจนถึงโต๊ะ ก่อนจะพูดโนะๆเนะๆอีกหลายประโยค แล้วจึงจากลาไป และเมื่อเหลือเพียงเราสองแล้ว ไอ้พี่ธันก็ทำตัวรู้หน้าที่ครับ มันทรุดตัวลงนั่งแล้วเอ่ยปาก
“ไปตักก่อนไป” เรามันมาจากประเทศที่เกือบจะเอารายได้จากอาชญากรรมรวมเข้าไปใน GDP เพราะงั้นมันเลยต้องทำหน้าที่เป็นยามให้ก่อนในช่วงที่ผมไปตักอาหาร ในขณะที่ลูกค้าสาวญี่ปุ่นโต๊ะข้างๆหายกันไปทั้งโต๊ะ มีแค่กระเป๋าสพายจองที่เท่านั้น
เมื่อสามีทำตัวสุภาพบุรุษเสียสละให้ผมไปตักอาหารก่อน ผมก็เลยรีบแว่บไปที่ไลน์เค้กอย่างว่องไว ซึ่งก็สมกับที่ร้านนี้เรียกตัวเองว่าบุฟเฟ่ต์เค้กครับ เพราะมีให้เลือกทั้งเค้กแยม เค้กครีม ไหนจะพายอีกมากมาย และที่สำคัญมีการเบรกของหวานด้วยอาหารจำพวกแกงกะหรี่และข้าวสวย พาสต้า สปาเก็ตตี้ก็มีนะเออ! เลือดในกายผมลุกฮือ ผมสาบานว่ากลับเมืองไทยไปได้ ผมจะเปิดบุฟเฟ่ต์เค้กในนามร้านเตาถ่านสาขา 2! ต่อให้แม่จะไม่ยอม ต่อให้พ่อจะร้องไห้กับการเอาชื่อร้านมาปู้ยี้ปู้ยำ แต่ผมจะทำให้ได้!! ทุกคนช่วยไปอุดหนุนด้วยนะครับ!!
ผมตักเค้กมาห้าชิ้น แกล้มด้วยสปาเก็ตตี้ผัดแฮมอีกเล็กน้อยพร้อมด้วยน้ำอัดลมสำหรับดับเลี่ยนแล้วจึงกลับมาที่โต๊ะ
“พี่ธัน มีข้าวแกงกะหรี่ด้วยนะ แล้วก็มีกาแฟร้อนด้วย” ผมรู้ว่ามันชอบกินอาหารจานหลักมากกว่ามาโด๊ปของหวาน ตอนที่ไปตักอาหารก็เลยสอดส่ายสายตาดูของไม่หวานมาเผื่อมัน ไอ้หล่อพยักหน้ารับสั้นๆ ก่อนจะเดินตรงไปที่ไลน์อาหาร ผมมองส่งเล็กน้อยด้วยความห่วงใยกลัวว่ามันจะอ้วกใส่ขนมของเขาซะก่อนเนื่องจากเลี่ยนในกลิ่นหวาน แต่พอเห็นมันตรงดิ่งไปยังอาหารคาว ผมก็เลิกสนใจอีก หันมาลัลล้ากับขนมที่ตักมาดีกว่า
...น่ารัก น่ากิน น่าสวาปามที่ซู้ดดดดดด!!...
.....................................
หลังจากชิมเค้กทุกชนิดในร้าน ผมก็หิ้วปีกไอ้ถ้วยฟูออกมาด้วยสภาพที่ท้องมันกลมอย่างกับลูกแตงโม อยากบ่นมันอยู่หรอกครับว่ากินไม่ดูตัวเอง แต่พอเห็นสภาพมันที่สะโหลสะเหลแบบนี้แล้วก็นึกสงสารมากกว่าจะอยากดุ
“ไหวมั้ย” ผมถามไอ้คนกินไม่เจียม ตอนนี้มันยืนลิ้นห้อยสูดอากาศอยู่นอกร้าน ใกล้เที่ยงเข้าไปทุกทีแล้ว คนที่ถนนแห่งนี้ก็เยอะขึ้นตามไปด้วย
“ไหว...” มันตอบแต่ดูจากสภาพหน้ามันแล้ว มันคงงดของหวานไปสามเดือน ผมเปิดกระเป๋าเป้เอาขวดน้ำออกมาส่งให้มันจิบแก้เลี่ยน มันก็รับไปอย่างว่าง่าย
“แล้วเราจะไปไหนกันต่อ” ผมถามมันที่ดูสีหน้าจะดีขึ้นเล็กน้อยหลังจากได้อากาศเย็นๆพัดผ่านหน้า
“เดินกลับไปที่สถานีเมื่อกี้แล้วเดี๋ยวไปชินจูกุ” ผมพยักหน้ารับ ก่อนที่เราสองคนจะเริ่มออกเดินกลับไปทางเดิม ซึ่งแน่นอนว่าตอนที่ผ่านร้านเครปที่มันหมายตาไว้ตอนแรก ไอ้นี่ก็ยังชะเง้อคอยืดคอยาวมองจนผมต้องดึงแขนมันออกมา
เรากำลังจะเดินจนถึงปากทางอยู่แล้ว ถนนใหญ่อยู่ตรงหน้านี่เอง แต่...ไอ้ตัวแสบดันเหลือบไปเห็นอะไรดีๆ(สำหรับมัน)เข้า
“พี่ธันๆ เดี๋ยวๆ!!” มันชะงักแล้วรั้งแขนผมไว้ ผมหันกลับไปมอง เห็นมันกำลังจับจ้องไปที่ตรอกเล็กๆที่มีบันไดทอดตัวลงชั้นใต้ดิน ซึ่งผนังข้างบันไดมีรูปผู้หญิงสองคนโพสต์ท่าเหมือนกำลังถ่ายรูปด้วยกัน
“ข้างล่างนี่ต้องมีตู้ถ่ายรูปแน่เลยอ่ะ!” มันว่าอย่างนั้น แล้วมองรูปผู้หญิงที่ติดอยู่ข้างผนังด้วยสายตาวิบวับ...สรุปว่ามึงสนใจตู้ถ่ายรูป หรือสนใจผู้หญิง?...
“ลงไปดูกันเหอะ” มันเบี่ยงสายตาจากรูปผู้หญิงหันมาชวนผม และไม่ทันที่ผมจะเรียกมันเอาไว้ ไอ้แสบก็รีบก้าวขาลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว
...ถ้าเกิดข้างล่างเป็นรังยากุซ่า มึงจะขึ้นมาทันมั้ย ไอ้แสบ!!...
............................
“อู้ฮู้!! นี่มันอาณาจักรโฟโต้กราฟฟี่ชัดๆ!!”
โคตรน่าตื่นตาตื่นใจเลยครับ!! ชั้นใต้ดินที่หัวใจพาปลายเท้าของผมลงมานั้น คือจุดที่อัดแน่นไปด้วยตู้ถ่ายรูปนับได้เกือบสิบเครื่อง ทุกเครื่องหน้าตาจะมุ้งมิ้งกว่าบ้านเรามากนัก เนื่องจากว่าจะมีรูปของสาวๆหน้าตาน่ารักติดอยู่ทั่วทุกตู้เป็นการเชิญชวนว่าตู้นี้ถ่ายออกมาแล้วคนถูกถ่ายจะออร่าปิ๊งปั๊งแบบนั้นแบบนี้ ผมเดินเหล่ตามตู้ บางตู้มีกลุ่มวัยรุ่นผู้หญิง 2-3 คนยืนออกันอยู่ข้างตู้ซึ่งเป็นหน้าจอมอนิเตอร์ให้แต่งรูปภาพที่เพิ่งถูกถ่ายครับ ผมแอบชำเลืองมองก็เห็นว่ามีการตกแต่งรูปภาพด้วยวิกได้ด้วย! แหม้!! ถ้ามันจะศิวิไลซ์แบบนี้ เห็นทีต้องลองสักหน่อย!
“เอาตู้นี้แล้วกัน!” ผมเลือกตู้ที่ดูหวานแหววที่สุดในบรรดาทุกตู้ รอบตู้ติดด้วยโปสเตอร์ภาพผู้หญิงสองคนในชุดสีชมพู้ ชมพู มีประกายวิ้งวั้งดูแล้วเชิญชวนให้เรารู้สึกว่าถ้าถ่ายรูปตู้นี้ ก็จะออกมาสไตล์นี้ล่ะ!!
...แล้วคิดถึงไอ้ผู้ชายไทยแท้ร้อยเปอร์เซ็นที่มากับผมสิครับ ถ้าไอ้โปสเตอร์ข้างตู้ไม่หลอกลวงผู้บริโภคแล้วล่ะก็ รูปที่มันถ่ายออกมาก็วิ้งกระจายแบบโปสเตอร์...หึ หึ หึ นี่จะกลายเป็นงานแบล็กเมล์ระดับชาติทีเดียว!!!...
“จะถ่ายเหรอ?!” ดูเหมือนไอ้พี่ธันจะรู้ตัวซะแล้วว่างานอาจงอกที่มัน ผมเลยต้องรีบมารยาสาไถทำหน้าเศร้าแล้วเอานิ้วเขี่ยที่ตู้ถ่ายรูปให้มันเห็นว่าผมอยากถ่ายจริงจริ๊ง!!
“ก็...ฟูไม่เคยเห็นตู้แบบนี้เลยอ่ะ...วันๆทำแต่งานในครัว เห็นแต่ตู้เย็น ตู้ล้างจาน ตู้เก็บผักเก็บเนื้อ พอได้มาเห็นไอ้ตู้แบบนี้ก็เลย...ก็เลยคิดว่ามันน่าถ่ายจัง...แต่จะถ่ายคนเดียว ฟูก็...ฟูก็มีแฟนอ่ะ! ฟูอยากถ่ายกับแฟน...” ตอนท้ายทอดเสียงเบาอย่างโคตรอ่อย อยากจะอ้วกกับคำว่า ‘ฟูอยากจะถ่ายกับแฟน’ จริงๆเลยว่ะ ให้ตายเถอะ! นี่ถ้าไม่ใช่เพราะว่าอยากจะแกล้งมัน เอ๊ย! อยากจะถ่ายรูปกับมัน ผมไม่มีวันพูดอะไรแบบนี้เด็ดขาด!!
“จริงๆนะ ฟูอยากมีรูปถ่ายกับพี่ธันเป็นที่ระลึกว่าครั้งนึงเราเคยมาโตเกียวด้วยกัน เราเคยมาถ่ายรูปที่ฮาราจูกุด้วยกัน ตอนแก่ที่ไปไหนไม่ไหวแล้ว จะได้เอารูปพวกนี้มานั่งดู ...” น้ำตายังทำให้ผมหอบผ้าหอบผ่อนมาถึงโตเกียวได้ เพราะงั้นไอ้หน้าเศร้าๆก็ต้องทำให้ผมได้ถ่ายรูปในตู้นี้กับมันได้เหมือนกัน!!...
ไอ้พี่ธันมองหน้าผมแล้วเหลือบมองตู้ถ่ายรูปก่อนจะถอนหายใจเฮือก...ไอ้ถอนหายใจนี่ล่ะครับ บอกให้รู้ว่ามันติดกับผม!!...
“เอาตู้นี้เหรอ” มันถามถึงตู้ที่ผมกำลังเอานิ้วเขี่ยอย่างกับจะขอเลขซื้อหวย
“อือ” ผมพยักหน้ารับด้วยดวงตาอันหวานซึ้ง จะกระตู้วู้ตอนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวไอ้พี่ธันรู้ว่าผมมีแผนชั่วจะเอารูปนี้ไปปล่อยให้ประชาชีทั่วล้าได้ยล แล้วมันจะไม่ยอมตกหลุมพรางที่ผมขุดเอาไว้
ไอ้หล่อจ้องผมแล้วยกนิ้วชี้หน้าเป็นการสั่ง(เสีย)
“ถ่ายแล้ว ห้ามเอาไปให้ใครดู เข้าใจมั้ย” มันคงรู้แล้วล่ะว่าชีวิตมันจะต้องเจออะไรถ้าหากก้าวเข้าไปในตู้ถ่ายรูปเครื่องนี้กับผม
ผมทำเป็นยิ้มหวาน แล้วรับคำอย่างจริงใจสุดๆ
“ไม่ให้ใครดูแน่นอน” มันถอนหายใจอีกรอบก่อนจะเดินเข้าไปในตู้ถ่ายรูป ทิ้งให้ผมมองตามด้วยความรักสุดฤทธิ์ที่มีให้กับมัน
...เรื่องอะไรกูจะเอาไปให้ใครดูล่ะ! กูจะอัปโหลดลงยูทูป แล้วถ้าใครอยากดูก็เข้ามาดูกันเองต่างหาก! นี่กูไม่ได้เอาไปให้ใครดูนะ! คนอื่นเขามากันเอง!! กูไม่เกี่ยว!!! คริ คริ คริ...
...............................
“ญี่ปุ่นนี่แม่งสุดยอดจริงๆ รูปนี้พี่ธันตลก ฮ่าฮ่า” ผมเหลือบตามองไอ้ถ้วยฟูที่กำลังกลั้นหัวเราะท้องแข็งกับรูปที่อยู่ในมือมัน ในขณะที่เรากำลังนั่งรถไฟจากสถานีฮาราจูกุไปยังสถานีชินจูกุซึ่งอยู่ใกล้ๆกัน
...และไอ้สิ่งที่ทำให้มันกลั้นหัวเราะจนตัวงอก็คือไอ้เครื่องถ่ายรูปอัจฉริยะนั่นสร้างมาเพื่อผู้หญิงโดยเฉพาะ โดยเครื่องจะใส่บิ๊กอายให้ในรูปทันที แถมด้วยแก้มชมพู ปากชมพู...เอาง่ายๆว่ารูปออกมา ผมอุบาทจนอยากจะริบจากมือมันมาฉีกทิ้งทุกวินาที!
“เหมือนกะเทยเลยอ่ะ ฮ่าฮ่า” การเป็นกะเทยไม่ใช่เรื่องตลก แต่เพราะในรูปนั่นเป็นผมที่ถูกเครื่องจับใส่ตาดำใหญ่ๆ ใส่แก้มชมพู แถมไอ้ถ้วยฟูยังอุตริเติมวิกผมยาวให้อีกต่างหาก ผมถึงได้บอกว่าสนุกมันล่ะ!
“รับปากพี่แล้วนะว่าจะไม่ให้ใครดู” ผมย้ำ กันมันลืมอีกที ไอ้แสบเงยหน้ามองผมตาวิบวับ ดูแล้วไม่น่าวางใจเลยสักนิด
“เออหน่า...” ผมถอนหายใจ แล้วปล่อยให้มันเสพสุขกับรูปในมือต่อไป ส่วนตัวผมเริ่มมองดูข้างทาง เพราะจากสถานีฮาราจูกุมาสถานีชินจูกุนั้นค่อนข้างใกล้ ถ้าเอาแต่ดุไอ้แสบ เดี๋ยวได้นั่งเลยกันพอดี
“แต่พี่ธันก็แต่งหญิงขึ้นเหมือนกันนะ สวยดุสวยดุ โอ๊ย!” มะเหงกสักทีเถอะมึง ตอนแรกว่าจะไม่ดุแล้ว แต่เสือกพูดจาน่าโดนก็เอาสักหน่อยแล้วกัน! อย่าคิดว่าออกนอกประเทศแล้วกูจะดูแลอย่างเดียว กูดุได้เหมือนเดิม
เสียงประกาศบอกสถานีดังขึ้น บอกให้รู้ว่าป้ายหน้าคือสถานที่ที่พวกผมจะต้องลง ผมก็เลยดึงรูปในมือมันมาเก็บลงกระเป๋าเป้เพื่อเตรียมตัว ก่อนที่รถไฟจะวิ่งเข้าสู่ชานชาลาที่พลุ่กพล่านที่สุดแห่งหนึ่งของโลก
...สถานีชินจูกุครับ...
...........................................
ชินจูกุ!! วู้ฮู้!!! ชินจูกุ!!!!!
ชินจูกุคือแหล่งที่รวมทุกอย่างเอาไว้ด้วยกัน มีตั้งแต่แนวโชห่วยไปจนถึงห้างสรรพสินค้าหรูๆ มีตึกสำนักงานเตี้ยๆและมีอาคารสูงเสียดฟ้า มองไปทางไหนก็เบลอตาไปหมดเพราะแม่งดูแน่นขนัดชนิดที่ว่าพอมุดหัวออกมาจากสถานีแล้วยืนงงจนอยากจะกรีดร้องว่ากูจะไปทางไหนต่อดี!!
“ไอ้โจบอกว่าตึกชื่อนี้มีของเล่นขาย”
จริงๆไอ้โจบอกว่าย่านนี้มีถนนที่มีแต่บาร์เกย์ด้วย แต่บังเอิ้น บังเอิญผมเป็นคนดี ไม่ฝักใฝ่ ไม่หมกหมุ่นกับเรื่องพวกนั้น อยู่ในศีลธรรมและขนบประเพณีอันดีงามของสยามประเทศ ผมก็เลยไม่สนใจหรอกครับ (จริงๆแล้ว ผมกลัวว่าไปเดินแถวนั้นแล้วไอ้พี่ธันจะถูกฉกไปจากอ้อมอก หล่อๆรวยๆดีๆแบบมันไม่ได้มีขายแบกับดินนะครับ! ต้องตบตีแย่งชิงกว่าจะได้มาอยู่ในกำมือ แถมต้องใช้เรือนร่างอันสยิวเสียวซ่านของผมในการทำให้มันหลงหัวปักหัวปำไปไหนไม่ได้อีก ดูสิครับ!! เหน็ดเหนื่อยแค่ไหนกว่าจะประคับประคองให้มันหน้ามืดตามัวอยู่กับผมได้นานขนาดนี้! แล้วเรื่องอะไรจะยอมให้มันมาเสร็จผู้ชายป้ายเหลืองที่ประเทศนี้ ให้ตายยังไงนายถ้วยฟูคนนี้ก็ไม่ย้อม!ไม่ยอม!!!)
ผมเปิดโทรศัพท์มือถือขึ้นมาให้ไอ้พี่ธันดูรูปที่ผมจิ๊กมาจากไอ้โจ ซึ่งแน่นอนว่ารูปที่จิ๊กมานั้นเป็นรูปถ่ายคู่ของไอ้โจกับพี่ปอมซึ่งมีชื่อตึกเป็นฉากหลังไกลลิบๆ แต่ผมตัดมาเฉพาะชื่อตึก แอบติดหัวไอ้โจมาหน่อยนึง
“ตึกนั้นรึเปล่า” ไอ้พี่ธันดูชื่อตึกแล้วมองซ้ายมองขวาก่อนจะชี้ไปที่ตึกฝั่งตรงข้ามที่มีสะพานลอยเชื่อมไปถึงพอดี
“ใช่ๆ!!”
ผมกำลังจะก้าวขาออกเดิน แต่ถูกดึงแขนเอาไว้ซะก่อน
“ผ้าพันคอจะหลุดแล้ว” มันเอ่ยปากบอก
“ถ้างั้นมัดให้หน่อย เอาแบบเมื่อวานก็ได้ หลุดยากดี”
“มัดแบบเมื่อวาน? ผูกโบว์น่ะเหรอ” ไอ้หล่อถามแซวๆ แต่ ณ จุดนี้ที่ยอดชายนายปวินมีจิตใจจดจ่ออยู่กับของเล่นที่จะไปสอยก็เลยเลิกสนใจความเท่ห์แล้วครับ
“เออๆ เอาแบบนั้นแหละ” ผมหันหลังให้มันช่วยมัดให้
“เอาโบว์มาผูกไว้ข้างหน้ามั้ย” มันถามยิ้มๆ
...ไอ้นี่...มึงจะทำให้กูดูน่ารักมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งมากไปแล้วนะเว้ย!!! กูหล่อนะโว้ยยยยย! ชอบดาวน์เกรดจากความหล่อของกูให้กลายเป็นความน่ารักเรื่อยเลย!!
แต่อย่าคิดว่าผมจะตีโพยตีพายให้เสียภาพลักษณ์ ระดับผมต้องปฏิเสธแบบผู้ดีเท่านั้น
“อย่าเลย แค่โบว์อยู่ข้างหลัง เมื่อวานยังโดนไปสองรอบครึ่ง ถ้าโบว์อยู่ข้างหน้า กลัวใจคนแถวนี้จะฟาดห้ารอบ” ไอ้พี่ธันหัวเราะแล้วล็อกคอผมเข้าไปใกล้แล้วกระซิบเบาๆแต่โคตรหื่นอย่างหาตัวจับยาก
“พรุ่งนี้ไม่ต้องตื่นเช้าใช่มั้ย คืนนี้เตรียมตัวได้เลย”
ผมเหล่ตามองมันแล้วตบอกตัวเองดังปั้กๆ!
“อย่าตายคาอกแน่นๆนี่แล้วกัน!” อย่าคิดว่ามึงจะหื่นเป็นคนเดียว กูก็หื่นไม่แพ้กัน!!!
มันหัวเราะลั่นแล้วลากคอผมออกเดิน แขนมันยังคล้องอยู่บนบ่าผม ไออุ่นจากร่างกายของมันถ่ายทอดมาถึงผม ลมหนาวพัดมาอีกแล้ว ลมแรงหอบเอาอุณหภูมิต่ำกว่าสิบองศามาปะทะร่างให้ผมหาโอกาสเบียดเข้าหาไอ้หล่อมากกว่าเดิม มันเหลือบตามองผม เราสบตากัน ยิ้มให้กันน้อยๆ มันรู้ว่าผมเขินที่ทำเหมือนอ้อนมันแบบนี้ แต่มันก็รู้ว่าไม่ควรพูดอะไรออกมา
จากหน้าสถานีไปจนถึงตึกที่ผมหมายตาใกล้นิดเดียว ถ้าวิ่งไปก็คงจะถึงในอึดใจ แต่...ท่ามกลางอากาศหนาว...ไออุ่นของร่างกายที่ถ่ายทอดให้กันกลับยิ่งเด่นชัดให้รับรู้ว่าเรายังอยู่ข้างๆกัน เจ็ดปีแล้ว...เจ็ดปีแล้วที่เราคบกัน และเรายังอยู่ข้างๆกันเหมือนเจ็ดปีที่ผ่านมา
แขนมันที่วางพาดบนบ่าผมโอบไหล่ผมเข้าหามันเบาๆ ก้าวเดินที่ช้าลงทำให้เราได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น ทำให้เราได้รับรู้กันและกันนานขึ้น และผมหวังว่าอีกเจ็ดปีข้างหน้า และอีกเจ็ดปีต่อไป ต่อไป ต่อไป...เราจะอยู่ด้วยกันแบบนี้...
ผมหวัง ผมภาวนา และผมจะทำวันนี้ให้ดีพอที่อีกเจ็ดปีข้างหน้ามันจะยังคงอยากอยู่กับผม
ผมสัญญา
つづく
อะแหน่ะ! รอสองรอบในห้องน้ำกันใช่ม้ายยยยย เก็บเอาไว้ให้เขารู้กันสองคนบ้างเนอะ เล่าตลอดไม่ได้หรอก ฮ่าฮ่า :hao7:
สำหรับ “รักนี้ อิน โตเกียว” น่าจะมีทั้งหมดประมาณ 6-7 ตอน บัวพิมพ์ยังไม่จบ เลยบอกชัวร์ๆไม่ได้ แต่ก็คิดว่าไม่น่าจะถึง 10 ตอนค่ะ และด้วยความที่มันเป็นสเปฯ เพราะฉะนั้นบอกเลยว่าไร้สาระตั้งแต่ต้นจนจบค่ะ ฮ่าฮ่า
ตอนแรกที่จะเอาลง ค่อนข้างกังวลมากๆ กลัวคนอ่านอ่านแล้วไม่อิน เพราะว่ามันไม่ใช่เมืองไทยก็ด้วย แล้วสถานที่ที่สองคนนี้ไปเกือบ 90 % ถึงจะมีอยู่จริงในโตเกียว แต่มันก็ไม่ใช่ลักษณะที่ใกล้เคียงกับบ้านเราเลย ทั้งวัด ทั้งแหล่งช้อปปิ้ง เพราะงั้น...ถ้าใครนึกไม่ออก เซิร์จถามอากู๋นะคะ แหะๆ
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงถ้วยฟูและพี่ธัน ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
เจอกันใหม่อาทิตย์หน้า
ป.ล. จะบอกว่า...ที่ถ้วยฟูเจอคนญี่ปุ่นพูดไทยได้ฟังไทยออกที่นาริตะในพาร์ทแรกนั้น เกิดขึ้นจริงกับบัวนะคะ T^T จำจนทุกวันนี้ จังหวะนั้นมันเงิบมากถึงมากที่สุดจริงๆ โลกเราไร้พรมแดนมากไปแล้ววววว กระทั่งคนญี่ปุ่น ก็ยังพูดไทยได้ฟังไทยออกด้วยเหตุผลที่ว่า “ผมมีภรรยาเป็นคนไทยครับ” :mew5:
-
น้องฟูฮาตลอด 55555
น่ารักด้วย
-
ึ7ปี ยังหื่นไม่เปลี่ยน :z1: :z1: :z1:
-
โถๆ น้องถ้วยฟูวววว
จะน่ารักไปไหนเนี่ย 5555555
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อนะคะ
-
ฟูแกมันน่ารัก อ่านทีไรยิ้มทุกที หื่นพอกัน :heaven
-
สนุกมากๆๆๆเลยจ้า
ดีใจที่มีตอนพิเศษเพิ่ม
รอๆๆตอนต่อไป
-
:z2: อ่านแล้วอยากไปญี่ปุ่นอีกรอบเลยค่าาา เห็นภาพมากๆเลยค่าา
รอตอนต่อไปค่าาา+1 :mew1:
-
จะไร้สาระจะไม่ดราม่า จะฮาน่ารักอย่างนี้ไปอีกสิบตอนใช่ม่าาาาาาา. ฟินนนนนน/////(-w-)//////
-
นุ้งถ้วยฟูน่ารักน่าเอ็นดูอีกแล้ว
เจ็ดปีแล้ว ขอให้ความหื่นจงสถิติอยู่ในตัวทั้งคู่ตลอดไป (เดี๋ยวๆ 5555)
ชอบมารยาน้องตอนอ้อนพี่ธันจริงๆ
ชอบตอนที่กอดคอกันเดินท่ามกลางอากาศหนาวๆ ด้วย
โอ้ยยย เป็นโมเม้นท์ที่น่ารักมาก น้ำตาไหลพราก อ่านไปยิ้มไป
ฮือออออออ พรุ่งนี้ไม่ต้องตื่นเช้าใช่มั้ย? พี่ธันจัดไปเลยนะคะะะะะ 55555555
:-[ :-[ :-[
-
:mew1: 7ปีแระยังน่ารัก หื่น ฮาไม่เปลี่ยนเลย
-
:laugh:
-
ถึงถ้วยฟูจะตลกจะฮาหื่นอะไรก็ตาม แต่สิ่งที่คิดล้วนเป็นสิ่งดี
เราขออวยพรให้ถ้วยฟูได้ครองรักกับพี่ธันตราบนานเท่านาน
-
น่ารักเนอะ แบบรักเรายังหวานอยู่ อะไรแบบนี้
-
น้องถ้วยฟูกับพี่ธันว์น่ารักมากกก หวานกันจัง 555
-
คิดถึงโตเกียวเลยยอ่าา
-
น่ารักอ่ะ ทั้งพี่ธันทั้งถ้วยฟูเลย
เพราะรักกันเลยเข้าใจกัน ถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน
พร้อมกวนกันนิดๆ เพื่อสีสันของชีวิต :mew1:
-
รอตอนต่อไปนะน้องบัว
-
7ปีแล้วแต่นายถ.ฟ.และผ.ของนางยังน่ารักกันไม่เปลี่ยน :กอด1:
ชอบอะตอนไหว้พระ ถ้วยฟูตลกเกินไป สติยังมีอยู่มั้ย นี่ถาม :laugh:
ชอบที่ทั้งสองคนยังใส่ใจกันละกันเสมอ ขอให้รักกันไปตราบนานเท่านานเลยเนอะ :m1:
-
เราเข้าใจอารมณ์เมจิไชร์นนะเพราะตอนเราไปเราก็เดินแบบถ้วยฟูเลย
ชอบตอนหวานๆแบบนี้จัง กลัวตอนยาวจะดราม่าอ่ะ มันจะไม่มีใช่มั้ยค้า :ling3:
-
น้องถ้วยฟูไม่ต้องขอมากหรอกแค่นี้พี่ธันก็ไปไหนไม่ได้แล้ว :laugh:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ถ้วยฟูจะตลกไปไหนนนน ฮ่าๆๆๆๆ
น่ารักมากเลย พี่ธันก็รักมากกก ><
อ่านแล้วคิดถึงโตเกียว นึกภาพตามออกมาเป็นฉากๆ ขอบคุณที่มากระตุ้นเตือนความทรงจำนะคะ
รออ่านตอนต่อไปค่าา
-
ถ้วยฟูฮามากกกก :pigha2: ผ่านมาหลายปีถ้วยฟูอัพเลเวลความฮามากขึ้น ถูกใจคนอ่านมากกกกกกก
แต่เหนือถ้วยฟูยังมีพี่ธันว์ หนูฟูมาแผนไหนๆ พี่ธันว์รับมือได้ตลอดดดด
แอบถูกใจแผนถ่ายสติ๊กเกอร์ใส่บิ๊กอายให้พี่ธันว์ด้วยชอบๆ
คู่นี้รักกันคนอ่านฮาาาาอย่างเดียว
ถูกใจกับตอนพิเศษมากๆๆ ขอยาวๆๆๆหลายๆตอนนะคะ :mew3:
-
รักถ้วยฟู รู้ว่าถ้วยฟูทำได้
และพี่ธันก็จะอยู่ข้างถ้วยฟูตลอดไปแน่ๆ
-
อ่านถ้วยฟูทีไร ฮาทุกที
-
ไม่ต้องกลัวถ้วยฟู พี่ธันยังมีน้ำยาที่จะมีพอจิ้มจุ่มเทอน๊า
-
คือ 7 ปีผ่านไป ฟูฟูก็ยังเกรียนเสมอต้นเสมอปลาย 555+
-
เหมือนได้ไปเที่ยวโตเกียวด้วย สนุกมากๆถ้วยฟูจะฮาไปไหนลูก
อยากกินปุฟเฟเค้กจัง
-
ถ้วยฟูเกรียนกว่าเดิมเยอะเลย ฮาาาา
-
น้องฟูน่ารักมากลูก
พี่ธันคงโงหัวจากแกไม่ขึ้นอีกแล้วล่ะ
-
:m20: :m20: :jul3: :jul3: :pigha2: :pigha2:
โอ๊ยยยยย ไม่ไหวแล้ว ปวดท้อง 555 // ปาดน้ำตา
น้องถ้วยฟูจ๋าาาา อธิษฐานไปเตอะะะ ท่านเข้าใจทุกภาษา 555
อยากเห็นรูปนั้นของพี่ธันอ่าาาา ถ้วยฟูอย่าลืมเอาลงนะ เค้าจะคอยย คึคึ
-
อ่านถึงตอนที่ถ้วยฟูขอพรนั่นขำก๊ากเลยค่ะคุณบัว 5555
พอมาถึงตอนท้ายก็อบอุ่นมากจนรู้สึกถึงอ้อมกอดของทั้งสองคนเลยค่ะ
มีอีกหลายตอน! วาว อิ่มใจไปกับโตเกียวแน่ๆค่ะ จะรอนะคะ :กอด1:
-
ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ยังคงหื่น เอ๊ย รักกันมากเหมือนเดิม
คราวนี้ไปหวานไกลถึงญี่ปุ่นแน่ะ แม้อากาศหนาวก็ไม่เป็นอุปสรรค
ต้องบอกว่าไม่ว่าอะไรก็ไม่เป็นอุปสรรคกับถ้วยฟูหรอก :laugh:
อ่านไปก็ขำถ้วยฟูไป เพราะอย่างนี้แหละสามีถึงได้รักได้หลง :-[
ขอบคุณคนเขียนสำหรับตอนพิเศ๊ษพิเศษนี้ค่ะ :กอด1:
-
ขำถ้วยฟูมากค่ะ น่ารักเหมือนเดิมเลย > <
-
ดีใจจังคิดถึงคู่นี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
คู่นี้หน้ารัก >< เคยเจอเหมือนคุณบัวเลย แต่เจอที่ซัพเวย์ของเกาหลี กำลังพูดภาษาไทยอยู่ เค้าหันมาบอกเป็นภาษาไทยเลย นั่นเค้ามีสามีคนไทย 5555 สลับกับของคุณบัว
-
ถ้วยฟูฮาจริงๆเลย
-
ถ้วยฟูรั่วมาก
-
คืออ่านแล้ว อยากตามรอยสองคนนี้ไปบ้าง
แอบฮาตอนถ้วยฟูขอพรเป็นภาษาอังกฤษอ่ะ 5555
เกรียนมาก
-
ณ จุดนี้ขำถ้วยฟูมากค่ะตอนอยู่ที่วัด :laugh:
อ่านแล้วอยากกินบุฟเฟ่ต์เค้กขึ้นมาทันใด
-
ถ้วยฟูรั่วอีกแล้ววววว
พี่ธันยังตงเป็นสามีที่ดีของน้องหูเหมือนเดิม555
-
ขณะเม้น เพิ่งอ่านตอนสองจบ หวานฟรุ๊งฟริ๊งมาก :กอด1:
เดาว่าตอนอื่นๆคงออกแล้ว จะรีบมาราธอนอ่านนะครับ :L2:
-
เตรียมจัดทริปตามรอยน้องถ้วยฟูกับพี่ธันซะดีไหมนะ 5555
-
คิดถึงธันกะฟูมากกกก
-
ถ้วยฟูเจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยน พี่ธันน่ารักเหมือนเดิม
ขอบคุณสำหรับเสียงหัวเราะ
+1
-
มารอครับ
-
NOV: รักนี้...ลินกับฟัน
By: Dezair
ตอนพิเศษ…รักนี้…อินโตเกียว!!
..............................................
3.1
แหม แหม...หวานน้ำตาลในเลือดพุ่งสมกับที่ฟาดบุฟเฟ่ต์เค้กมาใช่มั้ยล่ะครับ! นานๆทีผมก็อยากจะปฏิญาณรักบ้างอะไรบ้าง เอาล่ะ หลังจากทำมิชชั่นทัวร์ของเล่นไปเป็นที่เรียบร้อย ผมก็ฟาดกันดั้มออกมาจากโซนขายของเล่นชนิดที่ไอ้เด็กญี่ปุ่นแถวนั้นเงยหน้ามองผมอ้าปากค้างด้วยความอิจฉา
งานนี้ผัวไม่ดุแม้ว่าผมจะซื้อมาเยอะมากกกกก...แต่มันแค่แนะนำมาประโยคเดียว
“ถ้าเยอะเกินกว่าจะเอาขึ้นเครื่อง พี่จะจับโหลดให้หมด” นี่มึงจะโหดร้ายกับกันดั้มของกูมากไปแล้วนะ!! ถึงขนาดจะยัดลงกระเป๋าเดินทางให้มันกลิ้งกุ๊กๆอยู่ใต้ท้องเครื่องบินเชียวเหรอวะ!!!
แม้จะมึนตึงเพราะปากมันเล็กน้อย แต่เนื่องจากอยู่นอกประเทศ ไอ้ผมจะทำตัวซ่ากับมันก็ใช่ที่ ยิ่งเวลาที่ต้องอาศัยแรงมันให้ช่วยหิ้วด้วยแล้ว อย่าทำตัวให้มันหมั่นไส้เป็นดีที่สุด
และเพื่อให้มันอารมณ์ดีตลอดศกแม้ว่าผมจะกวนตีนเพียงใด ผมก็เลยเสนอแนะให้เราแวะเข้าไปหาอะไรรองท้องในร้านเบอร์เกอร์แห่งโลกใบนี้อย่างแมคโดนัลล์กัน ก่อนที่จะเอาของกลับไปเก็บที่โรงแรม แล้วค่อยออกมาเที่ยวอีกรอบ เพราะตอนนี้เป็นเวลาสามโมงเย็นนิดๆแล้ว บุฟเฟ่ต์เค้กที่กินไปตอนสิบเอ็ดโมงโดนย่อยจนกลายเป็นกากน้ำตาลตั้งแต่ผมยืนเลือกกันดั้มกล่องที่ห้าแล้วล่ะครับ
“ถ้วยฟู กินอะไร”
เข้ามายืนในร้านเบอร์เกอร์ตัวเอ็มได้ ไอ้หล่อก็หันมาถามผม แหม...จะอวดว่ามึงพูดภาษาอังกฤษสั่งอาหารเป็นใช่มั้ยล่ะ! ไม่ต้องเว้ย! ระดับนายถ้วยฟูผู้เป็นแฟนคลับร้านเบอร์เกอร์ร้านนี้มาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยแถมยังมีสกิลภาษาอังกฤษดีเลิศพร้อมต้อนรับนานาชาติอาเซียนน่ะสั่งอาหารนอกประเทศเองได้!!
ผมยืดอกอย่างโคตรเท่ห์ก่อนจะหันไปส่งเสียงใส่พนักงานชาวญี่ปุ่นที่ยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์อย่างคล่องแคล่วดูแล้วแม่งใครต่อใครต้องอิจฉาไอ้พี่ธันที่ได้แฟนอย่างผมแน่นอน!!
“ไอ ว้อนท์ ซามูไร พอค!” แปลได้ใจความว่ากระผมอยากได้เบอร์เกอร์ซามูไรหมูฉึกๆ!!
ทว่า...แม้จะส่งสำเนียงภาษาอังกฤษออกไปแบบจัดเต็ม แต่กลับเกิดเป็นความกริบสิบหกทิศรอบตัวผม พนักงานสาวมองนายถ้วยฟูคนนี้ตาแทบถลนอย่างที่ผมไม่เข้าใจว่าจะถลนไปทำไม? หรือคิดว่าคนหน้าตาดีอย่างผมจะต้องกินแต่เนื้อกิโลละหมื่นแปด แดกเศษเนื้อบดเอาขนมปังประกบไม่เป็น โน้ววววว!!!...ถึงจะหน้าตาดีมาตั้งแต่ออกจากท้องแม่ แถมมีผัวรวยเว่อร์ๆ แต่ผมก็กินง่ายอยู่ง่ายไม่เรื่องมากนะครับ!! แหม้! พูดไปแล้วก็รู้สึกว่าไอ้พี่ธันมันช่างโชคดีเหลือเกินที่ได้คนหน้าตาดี มีหัวใจประเสริฐ แถมเลี้ยงดูง่ายอย่างผมเป็นแฟน
“S…Samurai?!!” น้องนางพนักงานญี่ปุ่นย้อนถามด้วยน้ำเสียงตกใจไม่แพ้การทำตาถลน ตอนนี้ดวงตาคู่สวยๆของน้องเขายังถลนจ้องผมอยู่เลย นี่ตกใจจริงจังมากเลยนะเนี่ย
“เยส! ซามูไร พอค!!!” ผมตอบกลับไปอย่างมั่นอกมั่นใจ แม้จะแอบคิดเล็กน้อยว่าอาจจะเรียงประโยคผิด แต่ผมว่ามันก็ไม่น่าจะผิด ถึงภาษาอังกฤษของผมจะป่วยเล็กน้อย แต่ตอนซื้อของที่วัดอาซาคุสะก็พิสูจน์แล้วว่าผมสื่อสารกับคนประเทศนี้ได้!!
พนักงานยังคงทำตาโตอ้าปากค้าง ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงจากไอ้หล่อข้างกายดังขึ้นเบาๆ
“ถ้วยฟู...ก่อนสั่งน่ะดูเมนูรึยัง”
“ดูเมนู? ทำไมต้องดู? แมคขายเบอร์เกอร์ไง เรื่องนี้เขารู้กันทั้งโลก” ผมหันไปตอบมัน แต่ไอ้พี่ธันกลับส่ายหน้าระอา
“แมคขายเบอร์เกอร์น่ะใช่ แต่เบอร์เกอร์ซามูไรหมูไม่มีขายที่นี่”
...อะไรนะ?!!!!...ซามูไรหมูไม่มีขายที่นี่!!!!...
จากตาตี่กลายเป็นตาเหลือก ผมเหลือบตาโตๆขึ้นไปมองที่ป้ายเมนูด้านหลังพนักงานทันที กวาดตาดูตั้งแต่ป้ายแรกยันป้ายสุดท้ายแล้ววกจากป้ายสุดท้ายกลับไปที่ป้ายแรกก็พบว่า...พบว่าไม่มีซามูไรหมูขายเหมือนเมืองไทย!!!!...ทำไมล่ะ! ที่นี่คือโตเกียว! ที่นี่คือญี่ปุ่น!! แล้วทำไมที่ญี่ปุ่นถึงไม่มีซามูไรหมูขาย แต่เมืองไทยมี!!!!...
สายตาของผมตกลงมาสบกับสายตาของพนักงานสาวชาวญี่ปุ่นที่มองผมอย่างเอ๋อๆ ผมเองก็เอ๋อไปเหมือนกัน งานนี้เรียกหน้าแตกนอกประเทศแบบโคตรน่าอายชนิดอยากกลับเมืองไทยด่วนจี๋เลยทีเดียว!
ผมได้แต่ส่งยิ้มแหยๆให้พนักงาน ก่อนจะรีบกระดึ้บไปหลบหลังไอ้หล่อ แล้วกระซิบบอกมันเป็นการผลักภาระ
“สั่งเผื่อด้วยแล้วกันนะ” บอกแค่นั้นผมก็รีบเผ่นแน่บไปหาโต๊ะนั่งที่ไกลจากเคาท์เตอร์สั่งอาหารให้มากที่สุด พร้อมด้วยบทเรียนราคาแพงจากแดนอาทิตย์อุทัยที่ผมจะเก็บเอาไว้ในใจและจะไม่แพร่งพรายบอกลูกหลานแน่นอน
...เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าซามูไรหมูไม่มีขายในประเทศที่มีซามูไร...เข้าใจตรงกันนะ!...
....................................
หลังจากปรากฏการณ์ ‘ซามูไร พอค’ ที่ผมทำให้คนเมืองซามูไรงงเป็นไก่ตาแตกแล้ว ผมกับไอ้พี่ธันก็พากันหอบหิ้วกล่องกันดั้มกลับมาเก็บที่โรงแรมก่อน ตอนแรกผมมีแพลนว่าจะอยู่ที่ร้านขายของเล่นจนเย็นและเดินเล่นแถวชินจูกุจนมืด แต่พอดีของเล่นที่ผมซื้อมามันทำให้เราเดินเล่นค่อนข้างลำบาก แล้วไหนๆก็ออกจากชินจูกุมาแล้ว ผมก็เลยตัดสินใจเปลี่ยนแผนกะทันหัน
“แล้วเดี๋ยวเราไปไหนต่อ” เก็บของ เข้าห้องน้ำเรียบร้อย ไอ้พี่ธันก็เดินไปค้นอะไรสักอย่างในกระเป๋าเดินทาง ปล่อยให้ผมนั่งพักเท้าอยู่บนเตียงไป
“พระราชวังอิมพีเรียล”
“ห๊ะ! ตอนนี้?!” มันหันมาย้อนถามเสียงตกใจ เหลือบตามองออกไปนอกหน้าต่างเห็นฟ้ายังไม่มืดเพราะเพิ่งจะสี่โมงหน่อยๆ แต่เพราะตอนนี้ที่นี่เป็นหน้าหนาว ไม่เกินหกโมงก็มืดราวกับทุ่มนึงเมืองไทย
“ใช่ แล้วก็แวะดูตึกแถวนั้นด้วยเลย” มีพรายกระซิบ เอ้ย! ไอ้โจกระซิบมาว่าแถวๆพระราชวังอิมพีเรียลนั้น เป็นย่านธุรกิจสำคัญ มีตึกสวยๆมากมายให้ได้ถ่ายรูปเก็บมาอวดทางบ้าน
ผมเห็นไอ้พี่ธันหยิบอะไรยัดใส่กระเป๋าเป้ของมัน แต่ก็ไม่ได้สนใจ มันเป็นพวกช่างดูแลอยู่แล้ว อาจจะเป็นผ้าพันคออีกผืน ถุงมือ ที่ปิดหู หรืออะไรก็ตามแต่ที่ถ้าหากผมเป็นอะไรขึ้นมามันจะจัดการผมได้โดยปลอดภัย
...เป็นไงล่ะ! อิจฉาความดีงามที่มันมีต่อผมล่ะสิ ฮี่ฮี่! เลือกผัวถูกก็แฮปปี้ตลอดชีวิตแบบนี้ล่ะครับ!...
เราสองคนออกจากโรงแรมอีกครั้งตอนใกล้จะห้าโมง นั่งรถไฟสายยามาโนเตะมาลงที่สถานีโตเกียวซึ่งเป็นสถานีโคตรใหญ่ชนิดว่าถ้าหลงกันที่นี่ก็กลับไปเจอที่โรงแรมเลยสถานเดียว
และเพราะว่ามันเป็นสถานีใหญ่ การจะหาทางออกจากสถานีไม่ใช่เรื่องง่ายเลยครับเมื่อประตูทางออกมีหลายทาง แถมแต่ละทางก็อยู่ห่างกันค่อนข้างไกล และไม่รู้ว่าจะด้วยโชคช่วยหรือบุญพาวาสนาส่ง มนุษย์นามว่าถ้วยฟูผู้นี้ก็พาผัวเดินหลงจนไปเจอเข้ากับ
...คาแรคเตอร์ สตรีท...
“อุว้าววววววว!!!...”
คาแรคเตอร์ สตรีทคือตรอกไม่เล็กชั้นใต้ดินติดกับสถานีรถไฟที่มีร้านขายของเล่นและร้านขายของพรี่เมียมจากภาพยนตร์ การ์ตูน และละครเรื่องดังที่มีฉายในโทรทัศน์ของญี่ปุ่นครับ!
...วินาทีที่ผมปรายสายตาไปทางซ้ายแล้วเห็นโมเดลตัวการ์ตูนจากหนังสือการ์ตูนเรื่องโปรด พอปรายมาทางขวาก็เห็นร้านขายกันดั้มอีก ผมก็รู้เลยครับว่าตอนที่โคลัมบัสค้นพบอเมริกานี่เขารู้สึกยังไง!!
...สุดจะบรรยาย!!! สุดจะบรรยายจริงๆ!!!!...
“มีกันดั้มขายอีกแล้....ว...” ผมกำลังจะถลาไปหาร้านขายกันดั้มแต่ถูกดึงแขนเสื้อเอาไว้ซะก่อน
“ไหนว่าจะไปพระราชวังอิมพีเรียล” ไอ้คนดึงเอ่ยปากถามเรียบๆ แต่กูเห็นหรอก...มึงแอบยิ้มที่มุมปากนะนั่น
“ไปตอนกลางคืนจะเห็นอะไรเล่า! เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพามาใหม่อีกรอบก็ได้ ตอนนี้ขอดูของก่อนนะ” ราวกับองค์นักช้อปของคุณแม่ปานดาวสถิตอยู่ในร่าง ร้านค้าสองฝั่งทางเดินมีแต่ของน่าซื้อทั้งนั้น ทั้งตัวการ์ตูนจากละครเรื่องดัง ทั้งของเล่นสารพัดอย่าง เดินอยู่ครึ่งชั่วโมงก็ได้ของฝากติดไม้ติดมือมาเล็กน้อย...แฮะๆ...อย่าถามว่าเล็กน้อยนี่มันเยอะแค่ไหน...เอาเป็นว่าไอ้พี่ธันบอกว่า
‘พี่คิดว่าเราน่าจะซื้อกระเป๋าเดินทางอีกใบไปเลย’ ...แหม! ทำเป็นพูดประชด กูมันคนญาติเยอะโว้ย!! ก็ต้องมีของฝากคนนั้นคนนี้(และตัวกูเอง)มากมายเป็นธรรมดา!!...
นอกจากคาแรกเตอร์ สตรีทแล้ว ชั้นล่างถัดจากชั้นคาแรกเตอร์ สตรีทซึ่งอนุมานได้ว่าเจาะลึกลงไปใต้ดินเพิ่มอีกชั้นก็เป็นชั้นที่รวบรวมร้านอาหารเอาไว้มากมาย ทั้งร้านราเมงทีวีแชมเปี้ยน ร้านอาหารฝรั่ง สปาเก็ตตี้พิซซ่า หรือแม้แต่ร้านอาหารญี่ปุ่นก็มี บางร้านคนต่อแถวยาวเหยียดชนิดอ้อมไปอีกฝั่ง แต่เนื่องจากพวกผมขี้เกียจรอ และเริ่มหิว เราก็เลยเลือกร้านข้าวหมูทอดหรือทงคัตสึของโปรดของไอ้พี่ธันเป็นมื้อเย็น ก่อนที่จะได้ออกจากสถานีกันจริงๆแล้วล่ะครับ
............................
สรุปคือ...ไม่ได้ไปพระราชวังอิมพีเรียล เพราะไหนจะช้อปปิ้งรอบที่ร้อย ไหนจะกินข้าว เราก้าวเท้าออกมาจากสถานีโตเกียวก็ตอนที่ท้องฟ้ามืดสนิทไปแล้วเรียบร้อย ไม่ต้องเดินไปจนถึงพระราชวังก้รู้ดีว่าคงไม่เห็นอะไร ดังนั้น ตอนนี้เราก็เลยเดินชมไฟจากอาคารสูงต่างๆที่อยู่รอบสถานีแทน
“โอ้โฮ!!!” เสียงร้องของไอ้คนข้างกายทำเอาผมต้องเหลือบตามองตามมัน ถึงได้เห็นว่าสิ่งที่ไอ้แสบโอ้โฮคือไดโนเสาร์ตัวใหญ่ที่ถูกตั้งอยู่ในตึกใกล้ๆสถานี รอบสถานีโตเกียวเป็นอาคารสูงเพราะเป็นย่านธุรกิจสำคัญ บางตึกเป็นตึกออฟฟิศธรรมดา แต่บางตึกก็พอดูรู้ว่าเป็นห้างสรรพสินค้าด้วย อย่างเช่นตึกที่มีหุ่นไดโนเสาร์ตัวโตจัดโชว์อยู่นี่
“พี่ธัน เข้าไปถ่ายรูปกัน” ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นชื่อตึกอะไร แต่เห็นมีคนญี่ปุ่นหลายวัยยืนถ่ายกับหุ่นไดโนเสาร์ตัวใหญ่กันในนั้น ผมก็เลยเออออไปกับไอ้คนตื่นตาตื่นใจเหมือนกับเด็กได้ของเล่น
พวกผมถ่ายรูปกันพอเป็นพิธีแล้วก็ออกมาเดินชมบรรยากาศละแวกนี้ ซึ่งล้วนเป็นตึกสูงรูปร่างแปลกตา คนที่เดินแถวนี้มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นพนักงานกินเงินเดือนตามออฟฟิศในย่านนี้ ส่วนมากเป็นผู้ชายแต่ผู้หญิงวัยทำงานก็มีประปราย
“สวยดีเนอะ” ถ้วยฟูพึมพำเบาๆให้ได้ยินกันสองคน ผมหันมองมันแล้วได้แต่ยิ้มเห็นด้วย
“รู้เปล่า แถวนี้มีศาลของนักรบคนหนึ่งของญี่ปุ่นด้วยนะ นักรบคนนั้นถูกตัดคอที่ไหนสักแห่งในญี่ปุ่นนี่ล่ะ แต่หัวก็ยังบินกลับมาถึงโตเกียว ว่ากันว่านักรบคนนั้นแค้นมากที่ถูกฆ่า ทางการญี่ปุ่นเลยต้องสร้างสายรถไฟยามาโนเตะเป็นวงกลมเพื่อขังวิญญาณนักรบคนนั้นเอาไว้ในนี้ ไม่ให้ออกมาสร้างความเดือดร้อน แต่นักรบคนนั้นก็เป็นที่เคารพของคนที่นี่มากนะ แต่คนก็กลัว คนญี่ปุ่นนี่ประหลาดๆอ่ะ” มันเล่าหน้าตาดูจริงจัง
“รู้ได้ไง”
“ก็ถ้าเป็นคนขยันหาความรู้ใส่ตัว ก็จะรู้เรื่องพวกนี้” ไอ้แสบเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจจนจมูกจะชนท้องฟ้าอยู่แล้ว
“จริงอ่ะ”
“ไอ้โจเล่าให้ฟังอีกที มันบอกว่ามันอุตส่าห์หาเรื่องผีไว้เล่าให้พี่ปอมฟังตอนมาที่นี่ พี่ปอมจะได้ไม่กล้าแยกกับมัน” ไอ้แสบยอมเปิดปาก หน้าบูดซะจนผมหัวเราะแล้วโยกหัวมันเบาๆอย่างเอ็นดู เราสองคนเดินเรื่อยไปตามทางเดินริมถนน และคงเป็นเพราะอากาศหนาวๆ ไฟจากเสาที่สะท้อนกับกระจกตามอาคารสูง ถนนหนทางสะอาดสะอ้าน และเงียบสงบแม้จะอยู่กลางเมือง บรรยากาศดีๆที่ทำให้ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ไหล่เราสองคนชิดกัน และหลังมือของเราสองคนแตะกันโดยบังเอิญ
ผมจับมือมันเอาไว้ มือถ้วยฟูเย็นเฉียบเพราะมันไม่ยอมใส่ถุงมือ มันอ้างแต่ว่าไม่เท่ห์ ไม่หล่อ ซึ่งครั้งนี้ผมยอมให้มันรักเท่ห์รักหล่อไม่ยอมใส่ถุงมือเพราะนั่นคือโอกาสที่จะทำให้ผมได้จับมือมันแบบนี้โดยมีข้ออ้างและมันก็ไม่ดื้อดึงเอามือออกจากมือผมด้วย
“ไว้ปีหน้าเรามากันอีกนะ” อยู่ดีๆ ไอ้คนที่เดินกับผมเงียบๆก็เอ่ยปากขึ้นมา ทั้งๆที่ตายังมองไฟที่ประดับตามเสาและต้นไม้
“อืม” ผมอยากบอกมันว่าไม่ว่ามันจะอยากไปที่ไหน ผมก็อยากไปที่นั่นทั้งนั้น ขอแค่มีมันอยู่ข้างๆ ขอแค่มันมีความสุข ต่อให้ต้องไปที่ทุรกันดารแค่ไหน ผมก็พร้อมไปกับมันเสมอ
“ขอบคุณนะ” มันหันมาพูดแล้วยิ้มให้ผม รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของผมพองโตทุกครั้งที่เห็น รอยยิ้มที่บอกให้รู้ว่าถ้วยฟูกำลังดีใจ รอยยิ้มที่บอกให้รู้ว่าถ้วยฟูกำลังมีความสุข ผมชอบรอยยิ้มแบบนี้ ผมรักรอยยิ้มของถ้วยฟู
“พี่ธัน...” ผมได้ยินเสียงมันเรียกแผ่วๆตอนที่ผมก้มหน้าลงไปหามันแล้วแตะริมฝีปากลงกับริมฝีปากของมันเบาๆ
“...ตรงนี้มัน........” มันเป็นคนผละออกมาเตือนสติ ผมเหลือบตามองรอบกายเล็กน้อยแต่แถวนี้ไม่มีใครสักคนนอกจากพวกผมสองคน ผมก็เลยถือโอกาสก้มลงจูบมันหนักๆที่ริมฝีปากของมันอีกหนก่อนจะถอนออกมา
“ถ้างั้นกลับห้องกัน...” ผมก้าวขาออกเดินแต่ถ้วยฟูไม่ยอมเดินตามจนผมต้องหันกลับไปมอง มันก้มหน้านิ่งแล้วยื่นมือออกมาข้างนึง
“จูง...” มันพูดเหมือนออกคำสั่ง แต่ไม่ยอมสบตาผมสักนิด ท่าทางมันเหมือนเด็กๆเอาแต่ใจ แต่ก็เป็นการเอาแต่ใจที่น่ารักมากสำหรับผม
ผมเดินกลับไปจับมือมันมาซุกในกระเป๋าเสื้อหนังของผม พร้อมด้วยมือผมที่ยังคงจับกับมือของมันอยู่ในนั้น มันอุ่นจนแทบร้อน แต่ทั้งอย่างนั้นมือเราสองคนก็ยังประสานกันแนบแน่น ทั้งๆที่เราไม่มองหน้ากันเลยสักนิด ถ้วยฟูเอาแต่มองไฟถนนข้างทาง ในขณะที่ผมก็มองท้องฟ้าแคบๆเพราะอาคารสูงบดบัง
...และอาจจะเป็นเพราะท้องฟ้าแคบๆ ถึงยิ่งทำให้รู้สึกว่าเรามีกันแค่สองคน...ท้องฟ้าแคบๆที่มองไม่เห็นดวงดาว มองไม่เห็นดวงจันทร์ แต่ทั้งอย่างนั้น...มันก็เป็นท้องฟ้าที่โอบล้อมเราสองคนเอาไว้ให้อยู่ด้วยกัน ให้เดินไปด้วยกัน และให้เคียงข้างกัน...
...ท้องฟ้าแคบๆที่สร้างโลกเงียบๆให้เราได้อยู่กันสองคน...
...............................
ไม่ต้องบอกเนอะ...ว่ามาเที่ยวเมืองนอกแต่เสือกกลับห้องซะเร็วนี่กลับมาทำไม และผมก็หวังว่าทุกท่านคงจะไม่ให้ผมมานั่งเล่าเรื่องในมุ้งอะไรนั่น อย่างอแงครับ เกรงใจกันบ้าง ผมเป็นนางเอกนะครับ! นางเอกที่ดีก็ต้องรักษาภาพพจน์ ผมเล่าไม่ได้หรอกว่ามันจูบตรงไหน มันเลียตรงไหน มันชักกระตุกตรงไหน แล้วที่สำคัญผมเป็นลูกมีพ่อมีแม่ไม่ได้เกิดจากกระบอกไม้ไผ่ ทำอะไรก็ต้องเกรงใจคุณหญิงแม่คุณชายพ่อด้วย
แต่...ถ้าทุกท่านอยากรู้จริงๆ เอาเป็นว่าผมเล่าย่อๆแล้วกันนะ ก็...เอ่อ...ไอ้พี่ธันมันก็...มันก็อ่อนโยน อ่อนหวาน แต่พอจะถึงจุดจุดนั้น มันดันรุนแรงและก็เต็มไปด้วยพละกำลังอันมากมายที่จะทำให้ถ้วยฟูผู้บอบบางคนนี้หลอมละลายไปกับมัน อิ๊วววววซ์!! ง่ายๆว่าด้วยความเร่าร้อนของมายเลิฟนามว่าธันวา และเรือนร่างอันน่ารัญจวนของผม สุดท้ายมันก็เสร็จผมไปสามครั้ง เอ่อ...หมายถึง...เราเสร็จไปด้วยกันคนละสามครั้ง งานนี้ถ้าผมท้อง เรียกลูกในท้องผมว่า ‘น้องเจแปน’ ได้เลย
และหลังจากงานเมด อิน เจแปนแล้ว ไอ้พี่ธันก็ยังคงแรงดีไม่มีตกครับ มันสามารถนั่งตัวตรงเช็คของฝากทั้งหลายที่เราสองคนซื้อมาได้แบบไม่มีกังวลเรื่องสังขารเลยแม้แต่น้อย!!
“ขาดของใครบ้างอ่ะ” ไอ้ตัวผมที่ต้องรองรับอารมณ์ใคร่นั้นเหน็ดเหนื่อยสุดประมาณ(พูดแล้วน้ำตาจะเล็ด) ได้แต่นอนคว่ำหน้าบนเตียงคุยกับไอ้คนที่นั่งบนพื้นเช็คข้าวของ นอกจากของเล่นที่ซื้อจากร้านขายของเล่นในย่านชินจูกุแล้ว ผมซื้อพวกเครื่องสำอางบำรุงผิวอะไรพวกนั้นมาด้วย เผื่อเอาไว้ฝากพวกผู้หญิง
“ไม่ขาดแล้ว”
“อ้าว แต่ของป๋า แม่วิ พี่สิงห์ พี่ตุล ยังไม่ได้ซื้อเลยนะ” ผมย้อนถามมัน
“ก็ที่ถ้วยฟูซื้อเครื่องรางที่วัดนั่นไง”
“เฮ้ย! นั่นมันเครื่องรางเล็กๆน้อยๆเอง ให้แค่นั้นไม่ได้หรอก!!” ผมรีบบอก ขืนกลับประเทศไปพร้อมกับเครื่องรางติดไม้ติดมือไปฝากพ่อแม่สามีนี่เกรงว่าภาพลักษณ์ของผมจะกลายเป็นลูกสะใภ้ขี้เหนียวน่ะสิ!! เสียชื่อมีผัวรวยหมด!!!...
ดูเหมือนไอ้พี่ธันจะนิ่งไปนิด ก่อนที่รอยยิ้มบางๆจะจุดที่ริมฝีปากของมัน อ้าวเฮ้ย! มึงยิ้มอย่างงี้ทีไรกูเหนื่อยทุกทีเลยนะเว้ยเฮ้ย!
“อ...อะไร...อะไรอีกอ่ะ...” ผมถามมันหวั่นๆ เมื่อไอ้หล่อเริ่มขยับตัวเข้ามาใกล้ผมมากกว่าเดิม
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวไหน” มันถามตอนที่พลิกร่างผมให้นอนหงาย แล้วคร่อมผมเอาไว้ครึ่งตัว...ฉิบหายล่ะ อย่าบอกนะว่า...
“ก...ก็...ก็...ก็พระราชวัง...กับ...เอ่อ...เอ่อ...โอไดบะ...”
“ไม่ต้องตื่นแต่เช้าก็ได้ใช่มั้ย”
“ง่า...ก็...ก็...เอ่อ...”
“ไม่ต้องตื่นเช้าก็ได้สินะ” กูยังไม่ทันตอบเลยโว้ย!!! แต่ไม่ทันแล้วครับ ถ้วยฟูตัวน้อยๆถูกไอ้พี่ธันเริ่มจัดการอีกรอบซะแล้ว
...หรือบางที...ผมควรตั้งเงื่อนไขกับมันไปเลย ถ้าหนึ่งครั้งต่อหนึ่งวัน ต้องพาผมกลับมาเที่ยวที่ญี่ปุ่นอีกรอบ ถ้าสองครั้งต่อวัน ต้องพาไปลอนดอน ถ้าสามครั้งต่อวัน ควบปารีสด้วย ถ้าสี่ครั้งต่อวันต้องพาบุกนิวยอร์ค ถ้าห้าครั้ง...มึงเอาโปรอันลิมิเต็ดไปเลยแล้วแลกกับการตามใจกู 365 วัน!!!!...แม่ง!! กูเป็นคนนะเว้ย ไม่ใช่ตุ๊กตายาง!!!!
...................................
-
สายวันที่สามประเดิมด้วยพระราชวังอิมพีเรียลที่เมื่อวานเรามากันไม่ทัน นั่งสายยามาโนเตะมาลงที่สถานีโตเกียวเพื่ออาศัยแรงขาพาเดินไปจนถึงพระราชวังอิมพีเรียลครับ จริงๆแล้วมีอีกสถานีนึงที่อยู่ใกล้กว่า แต่เนื่องจากสถานีนั้นต้องใช้สายรถไฟสายอื่นซึ่งมันแพงกว่า เพราะงั้น...อะไรประหยัดได้ก็ประหยัดครับ เราออกจากสถานีโตเกียวแล้วก็แอบแชะรูปคู่กันหน้าสถานีชื่อดังอันเก่าแก่แห่งนี้สักหน่อย
สถานีโตเกียวเป็นสถานีใหญ่ สร้างแบบสมมาตรมั้งครับ เพราะผมเห็นมันเท่ากันทั้งซ้ายและขวา ตรงกลางเป็นหลังคาทรงพีระมิดแบบตัดปลายออกแทนที่ด้วยเสาระเบียงแทน ก่อนจะทอดหลังคายาวออกซ้ายขวาไปบรรจบกับหลังคาทรงโดมที่อยู่ทั้งสองฝั่ง ใต้หลังคาทรงพีระมิดคือนาฬิกากลมๆ ตัวอาคารเป็นอิฐสีแดงคล้ำๆ และพวกหน้าต่างเป็นทรงโค้งทั้งหมด ด้วยสถาปัตยกรรมแบบยุโรปดั้งเดิม เมื่อมาอยู่ท่ามกลางหมู่ตึกทรงทันสมัยในละแวกใจกลางธุรกิจแล้ว เจ้าสถานีแห่งนี้เลยโดดเด่นสุดๆเลยล่ะครับ
“นี่เป็นสถานีที่เก่าแก่มากๆ ตัวอาคารน่ะสร้างมาเป็นร้อยปีแล้ว แต่ทำเลตรงนี้คนญี่ปุ่นใช้เป็นจุดจอดรถ จอดเกวียนมาตั้งแต่สมัยโบราณ เพราะงั้นมันก็เลยสำคัญมาตั้งแต่ยุคนู้นยันปัจจุบันที่ถือว่าสถานีนี้เป็นหลักกิโลเมตรที่ศูนย์ของรถไฟที่วิ่งออกจากโตเกียวไปจังหวัดอื่นๆ” ผมอธิบายอย่างโคตรทรงภูมิ ดูหล่อ ดูเท่ห์ และเป็นนักวิชาการอย่างที่ไม่มีใครคาดถึงทีเดียวล่ะครับ
“ชินคันเซนก็วิ่งออกจากที่นี่ด้วยใช่มั้ย”
“ใช่แล้ว!” คำถามง่ายๆใครก็รู้! มีคำถามยากกว่านี้มะ?! เอาแบบถามแล้วกูตอบได้ให้กูดูฉลาดอ่ะ!
“แล้วนอกจากจะไปโอซาก้าแล้ว ชินคันเซ็นวิ่งไปที่ไหนอีกบ้างล่ะ”
...กูบอกให้เอาคำถามที่กูตอบได้!! ไม่ใช่คำถามตามใจมึง!!!...
“ไปดูพระราชวังกันเหอะ!” ผมทำเป็นไม่ได้ยินคำถามของมันแล้วเปลี่ยนเรื่องซะเลย! เรื่องอะไรจะบอกให้เสียหน้าว่ากูไม่รู้คำตอบ!!
“ไม่รู้เหรอ” ไอ้พี่ธันถาม ผมเหลือบตาไปมองมัน เห็นมันยิ้มบางที่มุมปากซึ่งผมตีความไปแล้วว่ามันยิ้มเยาะเย้ย!
“จะรู้ได้ไง!! ไม่ได้มีผัวขับชินคันเซ็นนี่หว่า! ให้หาผัวใหม่ปะล่ะ!” มันหัวเราะเบาๆแล้วถาม
“แน่ใจเหรอว่าอยากได้แฟนใหม่” ตามันวิบวับทำเอาผมนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน ที่นอกจากผมจะสนองนี้ดมันแล้ว ผมยอมรับครับว่ามันเองก็สนองนี้ดผมได้ดีไม่แพ้กัน เอาง่ายๆว่าถึงจุดนี้ ถ้าผมต้องช่วยตัวเอง ก็ลืมนมลืมเนื้อได้เลย นึกถึงไข่ไอ้พี่ธันอย่างเดียว
“อ้าว เงียบ...” มันแซว แล้วก้มหน้าลงมาใกล้หน้าผมมากกว่าเดิม
“เมื่อคืนดีมั้ย” ถ้าไม่ดีกูยันมึงตกเตียงตั้งแต่แรกแล้วโว้ย!!! ไม่ปล่อยให้มึงทำถึงขนาดนั้นหรอก!!!
ผมพยายามสูดลมหายใจลึกๆ ไม่ได้! คนอย่างถ้วยฟูจะให้ผัวมาบิ้วท์ซ้ายบิ้วท์ขวาปั่นหัวแบบนี้ไม่ได้! นายปวิน รัตนวิจิตรคนนี้จะต้องเป็นคนมีศักดิ์ศรีให้สมหน้าสมตาวงศ์ตระกูล หายใจเข้าถ้วยฟู! ใช่...แล้วก็หายใจออก...อย่างนั้น...หายใจลึกๆ...ดีมาก...ท่องเอาไว้ ศักดิ์ศรี ศักดิ์ศรี ศักดิ์ศรี
“จะทิ้งพี่ไปหาแฟนใหม่จริงๆเหรอ” ก็ถ้ามึงยังพูดจาไม่รักษาน้ำใจกูแบบนี้ล่ะก็...ตำแหน่งสามีตามพฤตินัยที่มึงถืออยู่ก็จะหลุดโดยปริยาย กูบอกเลยว่าคนอย่างนายถ้วยฟูนั้นมีตัวเลือกอีกมากมายยยยยย
“...สำหรับพี่ ไม่มีใครดีกับพี่เท่าถ้วยฟู ถ้าไม่ได้ถ้วยฟู ใครจะทำอาหารอร่อยๆให้พี่ทาน ใครจะตามใจพี่ ใครจะพาพี่มาเที่ยวโตเกียว ถ้าพี่ขาดถ้วยฟูไป...พี่ต้องแย่แน่ๆ” ก็...ถ้ามึงจะพูดกันขนาดนี้ กูก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องไปมีผัวใหม่ เพราะกูรู้! สำหรับมึงแล้ว กูเป็นยิ่งกว่าอากาศ เป็นยิ่งกว่าน้ำสะอาด เป็นยิ่งกว่าปัจจัยสี่...ถ้าขาดกูไป ชีวิตมึงคงไม่ต่างอะไรกับเนื้อสักก้อนที่ไร้กระดูกและจิตใจ
“เพราะงั้นถึงไม่ทิ้งไปไงล่ะ สำนึกในบุญคุณซะนะ!” ผมตบไหล่มัน
“อืม ไม่ลืมบุญคุณของถ้วยฟูแน่นอน” มันย้ำพร้อมรอยยิ้มบางแบบที่ทำเอาผมเหล่ตามองมันเล็กน้อยอย่างไม่วางใจ ไอ้พี่ธันมันฉลาดนะครับ ไม่อย่างนั้นไม่ฟาดเกียรตินิยมเหรียญแพลตตินั่มมาจากคณะวิศวะฯหรอก!
“ถ้วยฟูช่วยพี่ตั้งหลายอย่าง ทั้งคอยดูแลพี่ ทั้งใส่ใจพี่ บุญคุณของถ้วยฟู ยังไงพี่ก็ไม่ลืม”
“แหม...ก็ไม่ขนาดนั้นหร้อกกกก...” ถูกชมซะขนาดนี้ ก็มีเขินเป็นธรรมดาเลยต้องปฏิเสธซะหน่อยให้พอเป็นพิธี เดี๋ยวมันจะหาว่าผมหน้าหนารับคำชมแบบไม่อายฟ้าอายดิน
“เพราะงั้นพี่ก็เลยอยากทำทุกอย่างให้ถ้วยฟู อยากทำทุกอย่างให้ถ้วยฟูมีความสุข ถือเป็นการตอบแทนบุญคุณ...ว่าแต่...เมื่อคืนดีมั้ย”
“ดี เฮ้ย!!...” ฉิบ!!! เสียรู้มันจนได้!!! ผมยกมือปิดปากตัวเองแต่ก็หลุดคีย์เวิร์ดสำคัญไปซะแล้ว ไอ้พี่ธันอมยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างที่ทำเอาผมโคตรเคือง
...เห็นมั้ย เห็นมั้ย!! บอกแล้วว่ามันฉลาด!! มันเยินยอผมแล้วสุดท้ายก็รวบหัวรวบหางให้ผมยอมตอบในสิ่งที่โคตรน่าอายออกไป!!! ฮึ้ย!!!...
“ถ้วยฟูว่าดี พี่ก็ดีใจ อ้าว...จะรีบเดินไปไหนล่ะ” ผมก้าวออกนำทันที ไม่รอแม่งแล้วครับ! จะล้อทำซากอะไร! ไอ้ท่ายากที่มันทำเมื่อคืนและผมก็ยอมให้มันทำนั่น อยู่กินเป็นผัวเมียกันมาตั้งหลายปี ทำท่านั้นเกิน 10 รอบแล้วโว้ย!! ไม่มีอะไรแปลกใหม่ก็ยังเสือกจะขุดมาพูดอยู่นั่น!! เข้าใจมั้ยว่าไม่มีอะไรแปลกใหม่และไม่ต้องรื้อฟื้นขึ้นมาพูดบ่อยๆ!
ไอ้พี่ธันรีบวิ่งตามมา ก่อนจะชี้ชวนให้ผมดูโตเกียว ทาวเวอร์ที่อยู่ไกลลิบๆ แถมเสนอแพ็กเกจถ่ายรูปเดี่ยวให้ผมไม่อั้น ไอ้ถ้วยฟูคนนี้ก็ใจอ่อนกับผัวไปตามระเบียบ มาด้วยกันไม่รักกันแล้วจะให้ไปรักมนุษย์เกาะที่ไหนล่ะครับ จริงมั้ย
เราถ่ายรูปกันที่หน้าพระราชวังอิมพีเรียลกันพอประมาณ เนื่องจากมีไม่กี่มุมให้ถ่าย เพราะพระราชวังนี้ยังคงเป็นที่ประทับของจักรพรรดิ์และครอบครัว ซึ่งในแต่ล่ะปีก็จะเปิดให้ประชาชนเข้าไปด้านในเพียงแค่ช่วงปีใหม่เท่านั้นครับ หากเป็นวันปกติแล้ว ก็จะปิดประตูเงียบ ให้ถ่ายรูปได้แค่ด้านนอกริมถนนเท่านั้นเอง
หลังจากเก็บภาพที่ระลึกหน้าพระราชวังอิมพีเรียลไปพอประมาณแล้ว เราก็เดินเลาะริมคูน้ำรอบพระราชวังขึ้นไปตามเนิน ใกล้ๆนี้มีฐานหอคอยเก่าแก่สมัยโชกุนอะไรสักอย่างตั้งอยู่ในสวนตะวันออกของพระราชวังอิมพีเรียล ให้เข้าไปเยี่ยมชมฟรีครับ และเพราะคำว่าฟรีนั่นเอง ผมก็เลยชักชวนมายเลิฟไปศึกษาดูของโบราณเอาไว้ประดับความรู้สักหน่อย
ทางเข้าจุดที่เป็นที่ตั้งของหอคอยเก่านั้นเป็นประตูไม้แบบโบราณ คือเป็นประตูบานใหญ่ที่ขนาบสองฝั่งด้วยป้อมกำแพงซึ่งชั้นล่างเป็นหินซ้อนหลายๆก้อนขัดทั้งสี่ด้านให้เรียบเสมอกัน ส่วนชั้นบนเป็นปูน มีหลังคาปลายงุ้มขึ้นตามพิมพ์นิยมแบบญี่ปุ้นญี่ปุ่นนั่นเอง
เราก้าวผ่านประตูไม้เข้ามาก็ยังไม่พบอะไรที่เป็นสิ่งแสดงถึงความโบราณ ถนนปูอย่างดี สองฝั่งซ้ายขวาเป็นสวนใหญ่และต้นไม้ร่มรื่นเชียว เราเดินไปตามทางที่มีญี่ปุ่นวัยคุณป้าหลายคนเดินพูดคุยกันอยู่ข้างหน้า เดินไปได้หน่อยก็เจอเข้ากับกำแพงหินแบบญี่ปุ่นโบราณ คือการเอาหินก้อนใหญ่มาซ้อนหลายๆก้อนแล้วขัดเรียบทั้งสี่ด้านนั่นเอง ว่าแล้วก็เข้าไปจับๆแตะๆสักหน่อย
แล้วเราก็ถ่ายรูปกันเล็กน้อย ก่อนจะพากันเดินลึกเข้าไปอีก คราวนี้ทางเดินเริ่มกลายเป็นการไต่เนิน เล่นเอาหอบเป็นหมาเลยทีเดียว แต่พอไต่ขึ้นไปจนสุดแล้ว สิ่งที่เห็นอยู่ไกลลิบๆก็ทำให้หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
“ฮูย!!! สวยยยย...” จุดที่เรายืนอยู่เป็นเนินสูงครับ เพราะงั้นก็เลยทำให้เห็นวิวไกลๆของโตเกียว ที่มีตึกสูงขึ้นเบียดเสียดอารมณ์เมืองหลวงแสนศิวิไลซ์นั่นเอง!
“ตรงนั้นล่ะมั้ง ฐานหอคอยเก่าน่ะ” ไม่ใกล้ไม่ไกลจากจุดที่พวกผมยืนคือหินก่อเป็นทรงสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่มากนัก พวกผมเดินตรงไปยังเจ้าฐานหินนั้น พอมองใกล้ๆแล้วเห็นชัดเจนว่าเป็นการนำหินก้อนใหญ่ๆมาวางเรียงซ้อนกันแล้วขัดให้เรียบแบบตัวกำแพงนั่นเอง
“ขึ้นไปดูข้างบนกัน” เพราะสิ่งที่เหลืออยู่ตรงหน้าคือมีแค่ฐาน ทางขึ้นเป็นบันไดหินของเก่าซึ่งขั้นเล็กและชัน ซึ่งจากพื้นดินจนถึงจุดบนสุดของฐานก็สูงประมาณเมตรหรือสองเมตรเท่านั้น ด้านบนมีการสร้างรั้วกั้นเรียบร้อยให้พวกเราเดินขึ้นบันไดไปชมวิวจากฐานนั้นเอง และเพราะฐานนี้ถูกสร้างบนเนินอีกที ความสูงของมันก็เลยทำให้เราได้ดูวิวโตเกียวกันจุใจ
เรายืนชมบรรยากาศกันสักครู่ก็ทนความหนาวของแรงลมแห่งโตเกียวไม่ไหว เลยพากันลงมาเดินเล่นถ่ายรูปบริเวณรอบๆที่ปรับภูมิทัศน์ให้กลายเป็นสวนหย่อมขนาดใหญ่ มีครอบครัวลูกเด็กเล็กแดงมาปิกนิกกันด้วย หลังจากถ่ายรูปพอเป็นพิธีแล้ว เราก็ออกเดินทางกันต่อครับ ออกจากสถานีโตเกียวนั่งรถไฟแปบเดียวก็มาถึงสถานีชิมบาชิ โดยเป้าหมายต่อไปคือการนั่งรถไฟไร้คนขับออกไปที่โอไดบะซึ่งเกิดจากการถมทะเลด้วยขยะนั่นเอง!!
つづく
(**เพราะว่าตอนนี้มันแอบยาวมากเลย เลยต้องแบ่งเป็น 3.1 และ 3.2 บัวจะเอา 3.2 มาลงในวันศุกร์นี้ค่ะ)
เวลาอ่านเม้นท์ประมาณว่า อ่านสเปอันนี้แล้วคิดถึงญี่ปุ่น อ่านแล้วอยากไปโตเกียว บัวดีใจมากเลยค่ะ
ตัวบัวค่อนข้างจะชอบโตเกียวมากๆ ถึงหลายๆคนจะบอกว่าโตเกียวค่อนข้างแห้งแล้ง คนไม่ค่อยสนใจกัน แต่บัวได้เจออะไรดีๆที่โตเกียวเยอะ ได้เจอคนนิสัยดีๆ เจอประสบการณ์ดีๆ เลยรู้สึกค่อนข้างจะถูกโฉลกกับโตเกียวเป็นพิเศษ (ไม่นับเรื่องที่ชอบผู้ชายสไตล์หนุ่มญี่ปุ่น อันนั้นยกเอาไว้ ฮ่าฮ่า)
เพราะงั้น ก็เลยอยากให้คนอ่านอ่านสเปอันนี้แล้วมีความสุขกับมัน เป็นสเปโลกสวย มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้งตลอดเวลา (เขียนเองยังหมั่นไส้ถ้วยฟูเลย ไม่ไหวกะมันมากๆ ฮ่าฮ่า)
เจอกันวันศุกร์นี้ 3.2 นี่ทำเอาบัวตาร้อนผ่าวๆด้วยความอิจฉาถ้วยฟูเลยนะขอบอกกกกก
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์และพื้นที่บอร์ดเช่นเคยค่ะ
-
อ่านแล้วอยากไปบ้างงงง
-
อิจฉาถ้วยฟูค่ะ ณ จุดๆนี้
ได้สะมีดีแบบนี้มันน่าอิจฉาจริงงงงงง
อ่านแล้วอยากไปเที่ยวญี่ปุ่นขึ้นมาทันทีทันใดเลยค่ะ :impress2:
-
ถ้วยฟูน่ารัก :z1:
-
อยากมีสามีแบบพี่ธันจริง ๆ เลย ฟู อิจฉานะ
-
ชาติที่แล้วถ้วยฟูทำบุญมาด้วยอะไรชาตินี้ถึงได้สามีดีเด่นอย่างพี่ธันไปครอบครองทั้งตัวและหัวใจแบบนี้ ถ้ารู้จะไปทำบุญแบบถ้วยฟูบ้างเผื่อจะได้สุดยอดสามีแบบพี่ธัน :mew3: :mew3:
-
ถ้วยฟูไม่มีทางจะตามสามีทันหรอก ใสๆ ซื่อๆ ต่อไปเถอะ 555
-
ขอบคุณครับอสนุกมากเลย :3123:
-
เลือกสามีถูก แฮปปี้ตลอดชีวิตจริงๆถ้วยฟู :m1:
อ่านแล้วอยากไปตามรอยสเปนี้เลยค่ะ :pig4: นักเขียน
-
ถ้วยฟูมันโชคดี
โอ๊ยยย อิจฉานางมาก
แบบพี่ธันมีขายที่ไหนอีกกกกกกกกกกก กร๊ากกกกก
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อนะคะ
-
อิจฉาถ้วยฟูววววววววววววววว
อ่านแล้วอยากไปญี่ปุ่นมว้ากกกกกกกกกก
ญี่ปุ่นนี่ประเทศในฝันเลย อยากไปมากกกก เก็บตังค์แปบ (น่าจะไม่แปบ555555)
-
น้องถ้วยฟูๆๆๆๆๆทำไมน่าอิจฉาเหลือเกิน
:กอด1: :L2: :pig4:
-
น่ารักกกก แต่ช่วงนี้หวานไปป่ะ อยากได้รสขม รสเผ็ดบ้างงงง
-
เอาหนุ่มญี่ปุ่นมาจีบถ้วยฟูให้พี่ธันหึงบ้างจิ่ จีบย่านไหนดีที่โตเกียว
-
ชักสงสัยว่า ถ้าพี่ธันทำแต้มขนาดนี้ ถ้วยฟูอาจจะได้เที่ยวรอบโลกในไม่ช้า 555 :z1:
-
:pighaun: อิจฉา ถ้วยฟู มากกกกกกกกกกก อยากได้อย่างพี่ธัน :mew6:
-
อิจฉาถ้วยฟูสุดๆ :ling1:
-
อิจฉาถ้วยฟูอ่า
-
กรี๊ดดดด!! นี่เราอ่านน้องฟูเป็นการหาแนวทางเที่ยวโตเกียวนะเนี่ย เราจะไปสิ้นปีนี้พอดี เผื่อจะไปตามรอยถ้วยฟู-พี่ธัน 555
-
อ่านในนมุมพี่ธันว์ ถ้วยฟูมันน่าร้ากน่ารัก
แต่พ่ออ่านมุมของมันเอง ถ้วยฟูมันน่าหมั่นไส้มาก :ruready
-
อยากอิจฉาถ้วยฟูแล้วค่ะ :hao6:
-
ซามูไรหมู 5555555555
ฮาถ้วยฟูมากกกกก
อ่านละอยากไปโตเกียววววววว
-
NOV: รักนี้...ลินกับฟัน
By: Dezair
ตอนพิเศษ…รักนี้…อินโตเกียว!!
..............................................
3.2
“เราจะใช้สายรถไฟอันนี้ไปเกาะโอไดบะ เจ้าสายรถไฟอันนี้มีชื่อเล่นว่าสายนกนางนวลด้วย! ดูสัญลักษณ์มันดิ เหมือนนกใช่มั้ย” ผมพายอดรักเดินออกจากสถานีชิมบาชิของสายยามาโนเตะมาใช้สถานีของสายยูริคาโมเมะซึ่งเป็นชื่อมาจากนกนางนวลของญี่ปุ่นครับ
...แหม้!! กูนี่มันฉลาดจริงจริ๊ง!! ทั้งประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น ทั้งสัตววิทยาญี่ปุ่น พ่วงด้วยหน้าตาหล่อเหลาที่พ่อแม่ให้มา บอกได้คำเดียวว่าถ้าไอ้พี่ธันไม่ภูมิใจในเมียมันคนนี้แล้วล่ะก็ เกิดแล้วตายอีกสิบชาติก็หาเมียแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว!...
“ทำไมถึงใช้ชื่อสายว่านกนางนวลล่ะ” เอ่อ...เริ่มรู้สึกว่าตัวเองโง่ซะแล้วสิ มาอีกแล้วไอ้ประเภทคำถามที่กูไม่ได้หาคำตอบมา...
ผมกำลังจะเข้าตาจนแต่ไอ้หล่อแสนฉลาดก็เหมือนจะนึกออกในคำตอบของคำถามที่มันตั้ง
“อ้อ หรือว่าเกาะโอไดบะอยู่ในทะเล แล้วสายรถไฟนี้ก็วิ่งไปที่เกาะ ก็เลยตั้งชื่อสายรถไฟตามนกที่มีอยู่แถบชายฝั่ง”
“ใช่เลย!” ตามนั้นแหละ! กูก็คิดว่างั้น!
ผมไม่ชวนมันคุยอีก ก้าวขึ้นบันไดเลื่อนที่พาขึ้นสู่จุดขายตั๋วของสถานี โดยไม่ลืมขยับชิดซ้ายด้วย ไอ้พี่ธันขึ้นตามมาก็ยืนชิดซ้ายต่อหลังผมเช่นกัน มีมนุษย์สูทชาวญี่ปุ่นเดินแซงไปทางขวาอย่างเร่งรีบ ผมมาเที่ยวที่นี่ได้หลายวันก็พบว่าคนญี่ปุ่นเป็นมนุษย์ใจร้อนมากทีเดียวครับ เดินเร็ว กินเร็ว พูดเร็ว วันแรกๆที่มาแล้วติดนิสัย ‘พี่ไทย’ ยืนขวางกลางบันไดเลื่อนนี่ผมถูกคนญี่ปุ่นหันมามองหน้าเหมือนจะด่าพ่อผมในใจด้วยล่ะ
นับแต่นั้นด้วยความเป็นลูกกตัญญูกลัวพ่อที่อยู่เมืองไทยจะสะดุ้งเพราะถูกคนญี่ปุ่นด่าข้ามน้ำข้ามทะเล ผมก็เลยท่องทุกขณะจิตว่าขึ้นบันไดเลื่อนต้องชิดซ้าย ชิดซ้าย และชิดซ้ายเท่านั้น!
“ทำไมต้องชิดซ้าย ทำไมไม่ชิดขวาอ่ะ” ผมเอี้ยวตัวมาถามยอดเลิฟที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“อืม...อาจจะใช้หลักเดียวกับตอนขับรถ ขับช้าชิดซ้าย ถ้าจะแซงก็แซงขวา”
“เออ ก็จริง...” ตรรกะนี้ฟังขึ้นทีเดียว ถึงแม้จะใช้ไม่ได้ในมาตุภูมิของผมที่เรานิยมแซงได้ทุกเลนก็ตาม
บันไดเลื่อนพาเราสองคนขึ้นมาถึงจุดซื้อตั๋วรถไฟพอดี ผมผู้ซึ่งรับภาระอันหนักอึ้งก็ต้องเป็นคนไปซื้อตั๋วครับ ได้ตั๋วแบบ ‘วัน เดย์’ มาสองใบ เจ้าตั๋ว ‘วัน เดย์’ นี้คือตั๋วที่ทำให้เราสามารถใช้บริการรถไฟสายนี้จากสถานีนี้ไปลงสถานีไหนก็ได้ในเกาะ จะเป็นพวกย้ำคิดย้ำทำขึ้นๆลงๆกี่รอบก็ได้ จนกว่าจะหมดวันนั่นเอง
ได้ตั๋วมาแล้ว เราก็พากันขึ้นสู่ชานชาลา สายรถไฟยูริคาโมเมะนั้นเป็นสายรถไฟสร้างใหม่ กรุด้วยกระจกมีประตูเลื่อนอัตโนมัติ นอกจากนั้นก็อย่างที่ผมบอกข้างต้นว่าเจ้ารถไฟสายนี้ขายไอเดียที่มันเป็น ‘รถไฟไร้คนขับ’!!
และแน่นอนว่าในเมื่อเป็นรถไฟไร้คนขับ ที่นั่งหน้าสุดของรถไฟจึงเป็นที่หมายตาต้องใจสำหรับผมเป็นอย่างยิ่ง!!!
หลังจากเล็งเอาไว้แล้วว่าประตูตรงไหนเปิดปุ๊บ สามารถวิ่งเข้าไปแย่งที่นั่งหน้าสุดของรถไฟได้โดยไว ผมก็หมายมั่นปั้นมือกับขบวนรถไฟที่กำลังจะเข้านี่มากครับ และทันทีที่รถไฟจอดเทียบท่า ประตูรถไฟเปิด คนในรถไฟแห่กันออก ผมก็รีบถลาเข้าไปแย่งที่นั่งหน้าสุดของขบวนทันที!!
...เยส!!! ที่นั่งเป็นของกู!!!...
...อ้าว! แล้วไอ้คนที่นั่งข้างๆนี่ใคร? ไม่ใช่ไอ้พี่ธันนี่หว่า!!!...
ผมหันมองซ้ายมองขวาเมื่อพบว่าที่นั่งคู่หน้าสุดของรถไฟเป็นผมและสาวญี่ปุ่นที่มีแฟนหนุ่มยืนขนาบข้างคุยกันกระหนุงกระหนิงโลกนี้สีชมพู ในขณะที่แฟนหนุ่มของผม...
...อ้อ! อัปเปหิตัวเองมายืนหลังที่นั่งของผมนี่เอง!!...
พอเบาใจแล้วว่าผัวตัวเองมีที่สิงสถิต ผมก็หันหน้าจะกลับไปมองทางตรงเหมือนเดิม แต่...อีตอนที่สายตาเลื่อนผ่านไปทางไอ้เด็กญี่ปุ่นคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาในรถไฟพร้อมแม่ของมัน อะไรบางอย่างในดวงตาเด็กคนนั้นทำให้ผมหยุดชะงัก
...สายตามันปะทะกับสายตาผม เราจับจ้องกันและกัน แม้เราจะคนล่ะชาติคนล่ะภาษา แต่ผมบอกได้เลยว่าในแววตาของมันนั้น บอกว่ามันหวังในสิ่งที่ผมได้!!!...
“ママ そこ座りたい。ไอ้เด็กนั่นหันไปงอแงกับแม่มัน ก่อนจะหันกลับมาสบตาผมอีกครั้ง เอาแล้วไง...นี่อย่าบอกนะว่ามึงอยากนั่งตรงกู ซึ่ง...ถ้ามึงจะนั่ง นั่นหมายความว่ากูต้องลุก กูจะอด กูไม่ได้ลิ้มรสประสบการณ์นอกประเทศที่หาไม่ได้ในบ้านเมืองกู
“ママ…” มันเริ่มแกว่งแขนแม่มัน ตีหน้าเศร้ารันทดประหนึ่งว่ากำลังอ้อนวอนขออะไรสักอย่าง ซึ่งผมรู้!!!...ผมรู้ว่ามันอยากได้อะไร แม้ว่าจะฟังในสิ่งที่มันพูดไม่รู้เรื่อง!!!!...
“ไอ้แสบ แย่งแม้กระทั่งที่นั่งเด็ก” ไอ้หล่อที่ยืนอยู่ข้างหลังที่นั่งของผมก้มลงกระซิบข้างหู นั่นยิ่งทำเอาผมชักจะร้อนรนซะแล้ว ใจหนึ่งก็อยากแสดงน้ำใจให้เป็นที่ประจักษ์ไปสิบโลก แต่อีกใจ...อีกใจมันบอกว่าถ้าผมไม่ได้นั่งวันนี้ ก็ต้องรอไปอีกหลายปีกว่าผัวจะพากลับมาเที่ยวโตเกียวอีก จนถึงตอนนั้น รถไฟสายนี้อาจถูกเอาออกจากการขนส่งของญี่ปุ่นแล้วก็ได้!!
“ม...ไม่ได้แย่งเว้ย! ฟังไอ้เด็กนั่นพูดออกเหรอ มันชี้มาทางนี้เพราะจะชมว่าคนนั่งตรงนี้หล่อน่ะสิ!” ผมเอี้ยวหน้าหันกลับไปเถียงมันด้วยหัวใจที่กำลังแบ่งเป็นสองฝ่าย ทำยังไงดีครับ! ทำยังไงดี!! ลุกดี หรือไม่ลุกดีล่ะ!!!
ในช่วงที่กำลังคิดไม่ตกว่าจะลุกหรือไม่ลุกอยู่นั้น สาวญี่ปุ่นที่นั่งข้างๆผมก็ดันลุกขึ้น แล้วหันไปกวักมือเรียกไอ้เด็กนั่นมานั่งแทน
ผมงี้ตาเหลือกมองน้ำใจอันประเสริฐสุดของสาวญี่ปุ่นหน้าตาอินโนเซ้นท์แล้วถึงกับร้อนรุ่มไปทั้งทรวง!!
ฉิบหายล่ะ!...ผู้หญิงญี่ปุ่นจะแสดงความแมนเกินหน้าเกินตานายปวินคนนี้มากไปแล้ว! ผมมันคนไทยมาจากเมืองแห่งน้ำใจระดับโลก จะยอมให้ผู้หญิงสละที่นั่งให้เด็กทั้งๆที่ผู้ชายแมนทั้งแท่งอย่างผมนั่งตูดร้อนตูดแฉะต่อไปได้ยังไง ใครรู้เข้า จะชี้หน้าประณามว่าผัวไม่สั่งสอนเอาได้!!...
และก่อนที่จะมีใครได้พูดอะไรอีก ผมก็แสดงความแมนอย่างน่ายกย่องด้วยการแตะแขนผู้หญิงญี่ปุ่นคนที่เคยนั่งข้างผมเมื่อกี้ ก่อนที่ตัวผมเองจะลุกสละที่นั่งให้เขา ผู้หญิงคนนั้นมองผมงงๆ แต่พอผมใช้ภาษากายผายมือลงที่นั่งซึ่งผมอุตส่าห์ฝ่าฟันจนได้มา แล้วขยับตัวออกมายืนข้างนอก ผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนจะเข้าใจ เธอโค้งให้ผมทีนึงก่อนจะก้าวเข้าไปนั่งแทน แฟนของเธอก็ส่งยิ้มให้ผมแทนคำขอบคุณเช่นกัน ผมได้แต่ยิ้มตอบแล้วเดินมายืนข้างไอ้พี่ธันแทน
“หล่อมั้ย” ผมถามมันเสียงเบา พอได้เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่สตรีงามแล้ว หัวใจผู้ชายหน้าตาดีอย่างผมก็พองฟูเหลือเกิน
“เออ กับเด็กไม่ให้ กับผู้หญิงงี้อ่อนเป็นขี้ผึ้ง” อันนี้คือชมกูใช่มั้ย?...
ผมถลึงตาใส่มันไปทีนึง รถไฟก็เริ่มเคลื่อนตัว และเพราะตำแหน่งยืนของผมอยู่ข้างหลังเบาะหน้าสุดของขบวน ดังนั้นวิวทิวทัศน์ที่ผมได้รับชมก็ไม่ต่างจากตอนที่นั่งเบาะเสียเท่าไหร่ นับว่าผมเลือกทางถูกจริงๆครับ เพราะถึงจะต้องยืนไปตลอดทาง แต่ก็แค่เมื่อยนิดหน่อยเท่านั้น ถ้าเทียบกับการได้โชว์แมนต่อหน้ามนุษย์ทั้งโบกี้แบบเมื่อกี้นี้
รถไฟสายนี้เป็นสายที่วิ่งข้ามอ่าวโตเกียวไปยังเกาะโอไดบะซึ่งเป็นเกาะสร้างใหม่ที่เกิดจากการถมทะเลด้วยขยะ ในเกาะมีทั้งอาคารชุด โรงเรียน สถานีโทรทัศน์และห้างสรรพสินค้ามากมาย ชมวิวทิวทัศน์ซึ่งประกอบด้วยทะเล ทะเล และทะเลสองข้างทางได้อึดใจนึง รถไฟก็ข้ามมาเข้าเกาะเรียบร้อย เวียนจอดตามสถานีต่างๆ ในเกาะและสถานีที่คนลงเยอะที่สุดก็คือสถานีไดบะที่ผมลงนี่ล่ะครับ
ที่สถานีนี้นอกจากจะมีห้างสรรพสินค้าแล้ว ยังมีจุดชมวิวเรนโบว์บริดจ์ ก็เจ้าสะพานแขวนที่พาดระหว่างฝั่งโตเกียวและเกาะโอไดบะนั่นล่ะครับ และนอกจากนั้นก็ยังมีเทพีเสรีภาพจำลองเอาไว้ให้ถ่ายรูปคู่แล้วมโนเป็นนิวยอร์คด้วยนะเออ!!
เราสองคนเดินถ่ายรูปท้าลมหนาวและบรรยากาศสวยแบบแห้งๆของฤดูนี้อย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะแวะเข้าห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้ๆเพื่อหาอาหารกลางวันกินกัน จากนั้นก็ข้ามมาอีกฝั่งของถนนซึ่งเป็นสถานีโทรทัศน์ชื่อดังของญี่ปุ่นครับ
อาคารสำนักงานใหญ่ของสถานีโทรทัศน์แห่งนี้ เป็นอาคารสองตึกขึ้นคู่กันครับ บนสุดของตึกทั้งสองที่เชื่อมกันด้วยท่อนเหล็กนั้น มีลูกกลมๆขนาดใหญ่ที่บอกไม่ได้ว่ามันมีหน้าที่อะไร เนื่องจากเราเห็นแค่จากภายนอก ด้วยหน้าตาอาคารค่อนข้างจะดูล้ำก็เลยต้องถ่ายรูปเป็นที่ระลึกเล็กน้อย นอกจากจะถ่ายรูปแล้ว เพื่อนของเพื่อนของเพื่อนบอกว่าที่นี่มีร้านขายของที่ระลึกจากละครและรายการต่างๆของสถานีโทรทัศน์แห่งนี้ แล้วก็ยังมีจุดที่จัดแสดงข้าวของเครื่องใช้ที่ใช้ในการถ่ายทำรายการต่างๆด้วย! ซึ่งแน่นอนว่าฟรี งานนี้ผมก็เลยลากสุดเลิฟมาดูซะหน่อย
เราไม่ได้สนใจพวกของพรีเมี่ยมเท่าไหร่นัก เพราะส่วนใหญ่ฟาดมาแล้วจากคาแรกเตอร์ สตรีทเมื่อวานนี้ ที่มีร้านออฟฟิซเชี่ยลของสถานีโทรทัศน์แห่งนี้ไปเปิดที่นั่นเช่นกัน แต่จุดที่ผมสนใจคือโซนของการจัดแสดงของที่ใช้ในรายการโทรทัศน์ครับ!
ภายในบริเวณจัดแสดงนั้น จะเป็นทางเดินที่พาเราเดินไปยังจุดต่างๆซึ่งจะมีข้าวของ แผ่นโปสเตอร์และป้ายรายการเรียงรายตามทางให้เราชม นอกจากนั้นก็มีรูปปั้นของตัวการ์ตูนเรื่องดังที่ออกอากาศทางช่องนี้ให้เราเข้าไปเกาะแกะถ่ายรูปด้วยได้ และที่สำคัญมีการสร้างหุ่นขี้ผึ้งของพิธีกรชื่อดังเอาไว้ให้ถ่ายรูปคู่ด้วย
“เฮ้ย! อยากถ่ายกับลุงคนนั้นอ่ะ!!”
“ลุงใส่แว่นดำน่ะเหรอ” มันหันมาถามผมที่กำลังกรีดร้องจะเข้าไปนั่งคู่กับหุ่นขี้ผึ้งพิธีกรอายุคราวพ่อที่นิยมใส่แว่นดำทุกครั้งที่ออกโทรทัศน์ ผมไม่รู้ว่าลุงชื่ออะไร ไม่รู้ว่าลุงทำรายการอะไร แค่คุ้นหน้าเหมือนเคยเห็นผ่านๆ แต่ว่าเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนบอกว่าลุงใส่แว่นนี่ดังมากกกกกในญี่ปุ่น
“ใช่ๆ” บอกอย่างไม่อายปากว่าถ่ายไปอวดชาวบ้านชาวช่องเฉยๆ กะจะเอาไปแปะที่ผนังในร้านให้ดูโก้ๆ ถึงแม้ว่าลุงจะไม่เคยมากินข้าวที่ร้านผมก็ตาม
“รู้จักลุงด้วยเหรอ” ไอ้พี่ธันถามยิ้มๆ
“ไม่อ่ะ แต่รู้ว่าลุงดัง” มันหัวเราะร่วน เรายืนรอให้สาวญี่ปุ่นนางนึงไปแชะรูปกับหุ่นขี้ผึ้งของลุงเรียบร้อย ผมก็ถลาเข้าไปนั่งข้างบ้าง ไอ้พี่ธันกดมา 2 แชะกันเสียรูปนึง ก่อนที่เราจะออกเดินต่อ
ทางเดินนี้ไม่ยาวมากนัก เดินแบบส่องซ้ายส่องขวาไปเรื่อยประสาคนไม่รู้จักรายการของญี่ปุ่น ก็เลยไม่ได้ถ่ายรูปกับอะไรเป็นพิเศษ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงทางออกแล้ว เราสองคนบอกลาสถานีโทรทัศน์ชื่อดังแห่งนี้ก่อนจะนั่งรถไฟไปลงอีกสถานีหนึ่งในเกาะที่ชื่อว่าสถานีอาโอมิ
ประเด็นที่ผมแวะมาที่นี่ก็เพราะที่สถานีแห่งนี้มีห้างสรรพสินค้าซึ่งภายในตกแต่งให้กลายเป็นเมืองสไตล์ตะวันตก ทำนองว่าผัวไม่พาไปเหยียบของจริงสักที มาดูของปลอมๆไปก่อนก็ได้ หน้าร้านแต่ละร้านจะถูกออกแบบให้เป็นอาคารสไตล์ยุโรปครับ กลางห้างมีวงเวียนน้ำพุขนาดใหญ่ให้ถ่ายรูปคู่เช่นเคย นอกจากนั้นเพดานของที่นี่ก็ทำเป็นท้องฟ้าที่เปลี่ยนสีได้คล้ายๆเดอะเวเนเชี่ยนแห่งมาเก๊าด้วย แม้ไม่ยิ่งใหญ่แต่ก็ตระการตามากสำหรับผมที่มักจะตื่นเต้นกับอะไรก็ตามในประเทศนี้
“เฮ้ยๆ มีร้านเครปด้วยอ่ะ!”
และแน่นอนว่าหนึ่งในแปดร้อยสิ่งมหัศจรรย์บนเกาะญี่ปุ่นนั้นคือร้านขายขนมหวานที่ผมขอมอบกายอุทิศใจให้ไปเลย! มีแทบทุกซอกทุกมุมของเมือง! แถมแต่ละร้านนี้ไม่ใช่กะโหลกกะลานะครับ! ทั้งหน้าตาขนม ทั้งวัตถุดิบที่ใช้ ทั้งรสชาติ ขอบอกว่าอื้อหือ! (และที่โอ้โฮสุดๆก็คือราคาครับ ผมล่ะใจหายฉิบเป๋งตอนจ่ายเงินแต่ละทีแบงค์พันเยนปลิวออกจากกระเป๋าให้วุ่น พันเยนนี่ก็สามร้อยสี่ร้อยบาทบ้านเรานะครับ! เรียกได้ว่าค่าครองชีพแพงถีบคอหอยเลยล่ะ!)
ผมยืนเลือกเครปอยู่พักใหญ่เพราะอยากกินไปหมดทุกอัน แต่สุดท้ายก็ได้มาอันนึงเป็นสตรอเบอร์รี่ครีมสดที่โคตรน่ากิน!!!
นอกร้านมีชุดโต๊ะเก้าอี้เล็กๆไว้บริการ ผมก็นั่งแหมะแล้วล่ะครับ ได้ของกินแล้วนี่หว่า
“เป็นไง”
“อร่อยมากกกกก” ผมพูดหลังจากกัดเข้าไปคำใหญ่ๆ ร้านมีช้อนพลาสติกให้บริการ แต่จะกินให้ถึงใจมันต้องมูมมามนิดๆ แถมนี่เป็นครีมสดอีกต่างหาก ให้มันเลอะหน้าบ้างติดริมฝีปากบ้าง จะได้ดูเซ็กซี่เอาใจผัว อิอิ
“ช้อนน่ะถือไว้ทำไม ทำไมไม่ตักกินดีๆ” แต่กลายเป็นถูกผัวบ่นซะงั้น! เฮ้อ!! อย่างงี้แหละ!! อยู่กินกันมาเจ็ดปี น้ำผักต้มที่เคยชมว่าหวานก็กลายเป็นขมฉิบหายสินะ!
“ไม่ชิมเหรอ อร่อยนะ” แต่แม้จะถูกผัวดุ ไอ้ถ้วยฟูคนนี้ก็ยังตามเอาใจผัวไม่ห่าง...ใครได้กูไปเป็นแฟนนี่มันโชคดีจริงจริ๊ง!!!...
“ไม่” มันตอบสั้นๆ แล้วกระดกชาในขวดเข้าปาก
“ลองหน่อยหน่า” ผมตักเนื้อเครป ครีมสด และสตรอเบอร์ขึ้นมาหนึ่งชิ้น...นี่กูเสียสละสตรอเบอร์รี่เลยนะเว้ยเฮ้ย!!
“ไม่เอา”
“นิดเดียว”
“มะ...!!” ไม่ทันแล้วครับ ทันทีที่มันอ้าปาก ผมก็ยัดช้อนในมือที่อุดมไปด้วยของหวานเข้าปากมันทันที
“เคี้ยวเลย เคี้ยวเข้าไปแล้วกลืน” อย่าคิดว่าผมจะปล่อยให้มันคาย ผมดันคางมันไว้ให้ปิดปาก ช้อนก็ยังคาอยู่ในปากมัน ไอ้พี่ธันถลึงตาใส่ผมแต่สุดท้ายก็ยอมเคี้ยวแล้วกลืนแต่โดยดี อะฮ้า!! งานนี้ถ้วยฟูชนะ!
“อร่อยเปล่า” ผมถามมันยิ้มๆ ดีใจได้แกล้งสุดเลิฟ
“หวาน” มันตอบสั้นๆแล้วรีบยกชาขึ้นเทกรอกปาก แต่ไม่วายหันมาคาดโทษกับผมเสียงเบา
“คืนนี้ เจอหนักแน่” นั่นเรียกลงโทษเหรอมึง...แถวบ้านกูเรียกว่าให้รางวัลว่ะ ฮ่าฮ่า!!
หลังจากอิ่มหมีพีมันกับเครปอร่อย ผมกับไอ้พี่ธันก็เดินเล่นต่อในห้างนั้นอีกเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจนั่งรถไฟกลับไปยังสถานีที่มีหุ่นเทพีเสรีภาพจำลองเพื่อชักภาพเป็นระลึกในยามเย็นที่เริ่มมืด และฝั่งโตเกียวรวมถึงเรนโบว์บริดจ์เริ่มมีไฟเปิดระยิบระยับ ถัดจากเรนโบว์บริดจ์ออกไป ที่เห็นไกลลิบๆเป็นแท่งนั่นก็โตเกียว ทาวเวอร์ที่เราไปเหยียบกันมาแล้ว
อากาศหนาวๆ บรรยากาศสวยๆ กับคนรักรูปหล่อ...สุขใดไหนจะเกินนายปวิน ฮี่ฮี่!!
“ยิ้มไร ตัวแสบ” ไอ้คนรักรูปหล่อหันมาถามตอนที่เรายืนท้าลมหนาวไหล่เบียดไหล่ชมวิวยามค่ำคืนอยู่บนระเบียงทางเดิน ข้างล่างเป็นทิวไม้มืดๆ แต่ก็ให้ความรู้สึกสงบเงียบ
“ยิ้มหล่อ” ผมตอบอย่างแสนมั่นใจ ทำเอาไอ้คนข้างกายหัวเราะพรืด ก่อนจะจับหัวผมโยกไปมา...กูเดาว่ามึงโยกหัวกูด้วยความรักและเอ็นดู ไม่มีความหมั่นไส้ใดๆเจือปนใช่มั้ย?...
“เออ หล่อ...หล่อตลอด...” มือมันเลื่อนลงมาดึงผ้าพันคอผมเล่น วันนี้ผมก็ยังคงยึดประโยชน์ใช้สอยของผ้าพันคอเหมือนเดิม คือให้ไอ้พี่ธันผูกเป็นโบว์ให้จะได้ไม่หลุด แถมยังอุ่นสบายไม่เจ็บคอด้วย ไม่เอาแบบคล้องเอาไว้เท่ห์ๆแล้วครับ หนาวจนตับจะแข็งขนาดนี้ ขืนยังจะอยากเท่ห์ด้วยผ้าพันคอ ผมอาจจบชีวิตที่เกาะญี่ปุ่นได้
“ถ้วยฟู...” เสียงทุ้มดังแผ่วที่ข้างหูผม ตอนที่มันไม่ได้ยืนข้างๆอีกแล้ว แต่ยืนโอบผมจากด้านหลัง มือมันสองข้างค้ำอยู่กับราวเหล็กกั้น ทำให้ผมกลายเป็นอยู่ในวงล้อมของมันโดยปริยาย ผมควรรู้สึกอึดอัดแต่...เพราะเป็นมัน...เพราะเป็นธันวา...จากที่ควรจะอึดอัดเลยกลายเป็นอบอุ่นอย่างน่าประหลาด
ไม่มีคำพูดอะไรระหว่างเราสองคน บางทีผมก็รู้สึกว่าเราไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกันก็ได้ แค่อยู่ข้างๆกัน แค่ยิ้มให้กัน แค่รับรู้กันและกันมันก็เพียงพอแล้ว
แต่...ใครบางคนไปไกลกว่าการอยู่เคียงข้างกันมากครับ
ไอ้คนที่ยืนซ้อนหลังผมมันควักอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเป้ของมัน
มันไม่พูดอะไร แค่เพียงยื่นกล่องหนังสีเขียวออกมาตรงหน้าผม ตาผมเหลือบจ้องตัวอักษรสีทองสะท้อนแสงไฟวิบวับที่มุมกล่องพร้อมด้วยสัญลักษณ์รูปมงกุฎแล้วหัวใจก็ฟูเต็มอกสมชื่อผมจริงๆ
...กล่องแบบนี้...สัญลักษณ์แบบนี้!!!...
...โรเล็กซ์ชัดๆ!!!! อุว้าวววววว...
“อะไรน่ะ” แต่ไอ้ครั้นจะกระตู้วู้กระโดดกอดคอผัวอย่างสุดแสนจะดีใจประหนึ่งเมียน้อยได้รางวัลจากเสี่ยเลี้ยงอันนี้ก็เกรงว่าภาพลักษณ์ของผมจะเสียหายย่อยยับเลยต้องเก็กใสซื่อพลิกตัวกลับไปสบตามันแล้วถามเหมือนหนูไม่รู้ หนูไม่เข้าใจ นี่มันคือกล่องอะร้ายยยย..
“ปากถาม แต่ตานี่บอกเลยว่าอยากได้” ไอ้หล่อย้อนกลับยิ้มๆ
“ก็อยากได้หมดแหละ ถ้าผัวขี้เหนียวควักตังค์ซื้อให้” โทษฐานที่เดาใจกูออก โดนกัดไปสักดอกละกันนะมึง
ไอ้พี่ธันหัวเราะเบาๆแล้วขยี้หัวผมจนหัวจะฟูสมชื่อถ้วยฟูอยู่แล้ว ผมเกรงว่าหากปล่อยให้มันขยี้ไม่หยุดผมอาจจะต้องนั่งรถไฟกลับโรงแรมแบบหมดหล่อสาวญี่ปุ่นไม่เหลียวแล เลยยกมือปัดมือมันออก แล้วคิดว่าคนอย่างไอ้พี่ธันจะยอมให้ปัดมือมันออกจากหัวผมมั้ยครับ? ไม่! ตอบเลยว่าไม่! มันเบี่ยงมือหลบไปหลบมา ผมก็ปัดไปปัดมาเหมือนปัดแมลงวันออกจากหัวตัวเองนั่นแหละ
แต่...ปัดไปปัดมามือผมดันพลาดไปปัดโดนมือไอ้พี่ธันข้างที่ถือกล่องนั่นดังผลัวะ! และหลังเสียงดังผลัวะคือกล่องเล็กๆที่ประเมินราคาไม่ได้เพราะยังไม่ทันได้เปิดดูข้างในก็พลัดหลุดมือหล่นลงสู่ทิวไม้ใต้ระเบียงเบื้องล่าง
...หายวับไปในความมืดราวกับเล่นกล!!!!....
“เฮ้ยยยยยยยยยยย!!” ผมร้องเสียงดังลั่นด้วยความตกใจ อ้าปากค้างตาโต สมองรอยหยักน้อยประมวลผลอย่างรวดเร็วว่าต้องลงไปเก็บ!!! แม้จะต้องเหาะลงไปก็ต้องรีบลงไปเก็บเดี๋ยวนี้!!!!
กำลังจะสบัดตัวให้หลุดออกจากอ้อมอกแข็งแกร่งของสุดหล่อเพื่อถลาลงบันไดไปตามเก็บเพราะงานนี้อกแข็งแรงนี่สู้ไม่ได้กับของมีค่าในกล่องเมื่อกี้เลยแม้แต่น้อย
“ถ้วยฟู เดี๋ยวก่อน” แต่ไม่ทันจะขยับไปได้ไกล แขนผมก็ถูกรั้งเอาไว้
“ไม่เดี๋ยวแล้ว!!! เกิดมีคนมาเก็บได้จะทำไง!!!” นั่นมันโรเล็กซ์เชียวนะเว้ย!!!! โรเล็กซ์เชียวนะมึง!!!!
“ในนั้นไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่มีอะไรได้ไง!! นั่นมันกล่องโรเล็กซ์...” กำลังจะโวยวายอย่างร้อนใจ ของแพงที่อุตส่าห์ได้รับจากมันยังไม่ทันจะได้ยลโฉมจะมาพลัดพรากจากกันแบบนี้ไม่ได้!! เทวดาฟ้าดินอย่าใจร้ายกับลูกเล้ย!! ผัวขี้เหนียวไม่ได้ใจดีซื้อของแพงมาเซ่นไหว้กันบ่อยๆนะเว้ยยยยย
“นั่นมันกล่องเปล่า”
คำพูดของไอ้พี่ธันทำเอาผมชะงัก
...อะไรนะ!! กล่องเปล่า!!! หนอยยยย!! กูว่าแล้วเชียวว่ามึงที่ขี้เหนียวขนาดนี้จะใจป้ำซื้อของแพงมาสังเวยกูได้ยังไง!!!...
“ของน่ะอยู่นี่” หลังจากก่นด่าในใจไปอย่างรวดเร็ว ไอ้พี่ธันก็ควักนาฬิกาขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง
“อ้าว...”
มันดึงผมกลับเข้าไปอยู่ในอ้อมอกอันอบอุ่นของมันตามเดิม แล้วบรรจงสวมนาฬิกายี่ห้อแพงเข้าที่ข้อมือข้างซ้ายของผม สัมผัสเย็นๆของตัวเรือนส่งขึ้นมาถึงขั้วหัวใจให้ผมสงบลงอย่างรวดเร็ว
...ก็แหงสิ! นาฬิการาคาแรงอยู่ดีๆก็ลอยมาเข้ามือแบบนี้ยิ่งกว่าถูกหวยซะอีก!!!...
“ตอนแรกตั้งใจจะเซอร์ไพรส์ กะว่าให้เปิดมาเจอแต่กล่องเปล่าๆแล้วถ้วยฟูคงโวยวายว่านาฬิกาหาย ไม่คิดว่าจะถูกเซอร์ไพรส์เองแบบนี้” อย่าว่าแต่มึงเลย วินาทีที่กล่องหล่นหายไปในความมืด กูก็แทบทรุดยิ่งกว่าสมัยเด็กๆที่แม่เห็นสมุดพกซะอีก...
“อันนี้ก็อย่าทำตกหายไปแบบกล่องล่ะ” มันหมุนนาฬิกาบนข้อมือผมไปมา นาฬิกาสีเงินเรียบๆแบบผู้ชายแต่แค่มองดูผมก็รับรู้ถึงความรักจากไอ้พี่ธันใส่ลงไปอย่างสุดซึ้ง อะฮิ้ววววว...
“ซื้อให้เนื่องในวันอะไรเนี่ย ไม่ใช่วันเกิดสักหน่อย”
“ก็...อยากให้” คำตอบโคตรหล่อเลยพ่อเจ้าพระคุณรุนช่อง อยากให้ก็เลยซื้อให้ เหมือนจะบอกว่าให้ด้วยใจไม่ต้องมีข้ออ้างเนื่องในโอกาสสำคัญใดๆ อู้ยยยย...ชาติที่แล้วกูทำบุญมาด้วยอะไรชาตินี้ถึงมีผัวดีเลิศประเสริฐศรีขนาดนี้!!
ผมหมุนตัวหันหลังให้มันเพราะต้องแอบกลั้นยิ้มจนแก้มตุ่ย ปลื้มใจสุดฤทธิ์กับของขวัญที่ได้รับและเหตุผลที่มันซื้อให้ ก่อนจะยิงคำถามต่อสร้างความโรแมนติกไปในตัว
“แล้ว...ทำไมซื้อนาฬิกาให้อ่ะ” ผมถามมัน แผ่นหลังผมแนบสนิทไปกับอกของมัน หัวใจสงบสุขอีกครั้งในอ้อมกอดของสุดที่รักที่เพิ่งใจป้ำมอบนาฬิการาคาแพงให้เป็นของขวัญ
...นาฬิกา...ตัวแทนของเวลา...เวลาของเราสองคนที่จะเดินไปพร้อมๆกันนับจากนี้และตลอดไป...วิ้ววววว!! ปวินยอมเป็นตุ๊ดเพราะความหมายของนาฬิกามันช่างโรแมนติกจับจิตตุ๊ดจริ๊งงงงง!!!...
“เวลานัดกับใครจะได้มีนาฬิกาไว้ดูไง ได้ไม่เลท” แต่คำตอบที่ได้กลับมา ทำเอาตุ๊ดปวินเงิบเล็กๆจนต้องเอี้ยวหน้าหันกลับไปมอง
...มันกำลังจะโรแมนติกอยู่แล้วเชียว มึงเข้าใจมั้ยว่าเวลานี้ที่มีแค่เราสองและมึงก็เพิ่งให้นาฬิกากูมาหมาดๆท่ามกลางบรรยากาศโคตรดี แม้ไม่มีดนตรีไพเราะเป็นซาวด์แทร็กแต่ฟีลมันโรแมนติกมากๆ!! มึงควรจะพูดจาให้มันหวานหูให้สมกับกาลเทศะสิวะ!! รู้จักมั้ย?!! กาลเทศะอ่ะ!! ไม่ใช่มาพูดจาเป็นนักวิชาการอ้างประโยชน์ใช้สอยของของที่มึงให้!!!...
ดูเหมือนมันจะมองหน้าตาเอือมระอาของผมออก เพราะไอ้พี่ธันหัวเราะเบาๆ แล้วโยกตัวผมไปมาเหมือนโอ๋เด็กสามขวบ
“ล้อเล่นหน่า ตอนแรกจะซื้อแหวน แต่ถ้วยฟูไม่ชอบใส่แหวน ก็เลยซื้อนาฬิกาให้” แน่สิมึง...ขืนใส่แหวนเดี๋ยวกลายเป็นประเด็น คนอื่นจะรู้เอาได้ว่ากูมีผัวเป็นของตัวเองแล้วเรตติ้งกูก็ตกพอดี...
ผมรู้สึกถึงวงแขนที่โอบเข้ามากอด มันวางคางลงบนไหล่ของผม ก่อนที่มันจะเปิดแขนเสื้อข้างซ้ายของมันให้ผมเห็นนาฬิกาที่ข้อมือของมันซึ่งเหมือนกับเรือนที่มันเพิ่งให้ผมเมื่อกี้ แล้วเสียงทุ้มๆก็ดังที่ข้างหู
“พี่รู้ว่าถ้วยฟูไม่ชอบใช้ของเหมือนใคร แต่พี่อยากใช้นาฬิกาแบบเดียวกับถ้วยฟู”
ผมมองนาฬิกาบนข้อมือของมัน แล้วยกข้อมือตัวเองขึ้นเทียบ นาฬิกาแบบเดียวกัน ขนาดเดียวกัน และเข็มที่กระดิกไปพร้อมๆกัน
...ผมไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไงตอนซื้อ ไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไงตอนก่อนจะให้ มันสวมนาฬิกาของมันมาตั้งแต่เช้าหรืออาจจะตั้งแต่เมื่อวานนี้ ผมนึกออกแล้วว่าเมื่อวานที่ผมเห็นมันเอาอะไรบางอย่างใส่ในกระเป๋าเป้มันก็คือไอ้กล่องโรเล็กซ์นั่น มันคงคิดจะให้ผมมาตั้งแต่เมื่อวาน แต่ไม่มีโอกาส รอจนกระทั่งวันนี้ และเพราะเสื้อหนังแขนยาวทำให้ผมไม่ได้ใส่ใจจะดูว่านาฬิกาของมันเปลี่ยนไป
...มันจะตื่นเต้นรึเปล่า มันจะลนลานบ้างมั้ย มันจะกลัวผมเห็นก่อนมันจะให้รึเปล่า ผมไม่รู้...สิ่งเดียวที่รู้คือ...ไม่ว่าของที่มันให้จะมีราคาค่างวดเหรือไม่ ไม่ว่าของที่มันให้จะเป็นอะไร...แต่ทุกอย่างที่ผมได้รับ ล้วนมาจากใจของมันเสมอ...
ผมพลิกตัว หันกลับไปซุกหน้าลงกับอกมัน สองแขนกอดรัดเอวมัน มือข้างขวากำข้อมือข้างซ้ายของตัวเองแน่น ฝ่ามือรับรู้ถึงเนื้อสัมผัสเย็นๆของนาฬิกาที่ได้รับจากมันแล้วหัวใจก็สั่นเหมือนตีกลอง
“ถ้วยฟู...ร้องไห้ทำไม” เสียงของมันยังดังข้างหูผมอย่างอ่อนโยน ผมอยากบอกมันว่าผมไม่ได้ร้องไห้ ผมแค่น้ำตาไหล...แค่น้ำตาไหลเท่านั้นเอง...แต่ผมพูดไม่ออก คอตีบตันไปหมด
“นาฬิกา...ชอบรึเปล่า” มันยังถามผมอีก ผมอยากบอกว่าชอบ...ชอบมาก...แต่แค่อ้าปากก็เอาแต่สะอื้น เลยได้แต่พยักหน้ากับอกมัน อ้อมกอดของมันโอบรัดแน่นจนผมแทบจะไม่รับรู้ถึงลมหนาวที่พัดผ่าน
“พี่รักถ้วยฟูนะ” ผมอยากบอกว่าผมเองก็รักมัน แต่...แค่ได้ยินเสียงมัน แค่ได้รับรู้ถึงความอ่อนโยนของมันที่ไม่เคยหายไปตลอดหลายปีที่ผ่านมา ก็ยิ่งทำให้น้ำตาผมไหลมากกว่าเดิม ผมได้แต่พยักหน้ารัวๆกับอกมันเหมือนเดิมเพื่อจะบอกว่าผมรู้ว่ามันรักผมและผมเองก็รักมันเหมือนกัน
...ผมรักมัน...รักมันไม่ว่ามันจะเป็นยังไง...ไม่ว่ามันจะดุผมสักเท่าไหร่...ต่อให้มันไม่ซื้ออะไรให้ผมเลยผมก็รักมัน รักมันที่มันอ่อนโยนกับผม รักมันที่มันทำทุกอย่างให้ผม...ผมรักมันจริงๆ...
“ถ้วยฟูก็รักพี่ใช่มั้ย ถ้าอย่างนั้น...อยู่กับพี่ไปนานๆนะถ้วยฟู” ผมกลืนก้อนสะอื้นลงในคอ ก่อนจะตอบมันกลับไปด้วยเสียงอู้อี้
“จะอยู่ด้วยไปจนแก่เลย...”
เป็นคำสัญญาต่อนาฬิกาและหยาดน้ำตา
...ผมรักผู้ชายคนนี้...ผู้ชายที่ชื่อธันวา...
つづく
เจอกันพุธหน้าค่ะ
วันนี้รู้สึกเหมือนอากาศอบอ้าวมากเลย มึนหัวมากจนต้องพึ่งไทลินอล ตอนที่อ่านแก้คำผิดนี่พยายามมโนว่าตัวเองอยู่ในโตเกียวตอนหน้าหนาวด้วยล่ะ ฮ่าฮ่า
บัวไปปั่นพาร์ท 4 ก่อน ดองมาสัปดาห์นึงแล้ววว
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม และพื้นที่บอร์ดเช่นเคยค่ะ
-
“จะอยู่ด้วยไปจนแก่เลย...” :mew1: :mew1: :mew1: :man1: :man1: :man1:
-
โอ้ยยยยพี่ธันทำซึ้งทำเอาเกือบร้องไห้ตามถ้วยฟูไปด้วยเลย ขอพูดเหมือนเดิมว่าอิจฉาถ้วยฟูที่ได้ปั๋วโคตรๆดีอย่างพี่ธัน
-
หวานแรกของคู่นี้ รู้สึกงั้นนะ
-
อยู่ด้วยกันไปตลอดนะ ธันวาถ้วยฟู :กอด1:
อ่านตอนนี้ทั้งขำทั้งซึ้งเลย มันเป็นเพราะโรเล็กซ์จริงๆเชียว :hao7:
-
ปลื้มปริ่ม มันหวานอะ นานๆจะได้เห็นที
-
:hao5: ซึ้งค่ะ ยิ่งตอนถ้วยฟูคิดว่าธันวา จะลนลานบ้างไหม กลัวความแตกรึเปล่านั้น อึก กาซิกกาซี้ ซึ้ง
-
อิจฉาถ้วยฟูอ่ะ ธันวาาาาาาา
-
มโนว่าหนาวในขณะที่ไทยร้อนโพดไม่ออกจริงๆ555
-
รักถ้วยฟูกับพี่ธันจังเลย
เจ็ดปีแล้วยังฮันนีมูนกันได้สวีทเพียงนี้
-
อะฮิ้ววววว ซึ้งเลย เขิลอ่ะนะ
-
พี่ธัน!!! พระเอกตลอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รักคู่นี้ ถ้วยฟูธันวา :heaven
-
น่ารักมากๆๆๆๆ
-
โหยยยย หวานกันเกินไปแล้ววววว
อิจฉาตาร้อนนนน :ling1:
-
โอ้ยๆๆ
หวานนนนนนน
อิจฉาคนมีแฟนขี้เหนียว ><
-
แหมมมม!!! ฟูฟู ถ้าผัวอย่างพี่ธันเรียกว่าขี้งก คงไม่มีใครสปอร์ตแล้วในโลกนี้ 55
-
ถ้วยฟู คิดถึงนะ กลับมาครั้งนี้ ก็ยังประทับใจ ^^
-
ตอนจบซึ้งอะ
-
อดอิจฉาถ้วยฟูไม่ได้เลย
ได้สามีดีชะมัด
-
3.1 ถ้วยฟูเกรียนอย่างฮา
มา 3.2 ใจหายแว๊บพร้อมถ้วยฟูตอนปัดกล่องนาฬิการ่วง
ดีที่เป็นกล่องเปล่านะคะ ^^
แหม อยากเห็นรูปใส่นาฬิกาคู่มาตงิดๆเลยค่ะ :mew3:
-
ขอบคุณ คุณบัว
ทุกตัวอักษรของคุณยังสร้างความรู้สึกดีๆทุกครั้งที่ได้อ่าน
ทำให้ตกหลุมรักในตัวละครนั้นๆได้เสม
รออ่านนิยายจากคุณอยู่ตลอดค่ะ
-
อิจฉาถ้วยฟู พี่ธันออกจะไม่งก ถ้างกป่านนี้ถ้วยฟูกินแกลบละจะ 555555 พี่ธันออกจะพระเอกกกกก
-
พี่ธันนี่เพอเฟ็คแมนจริงๆเลยให้ตายสิ
น่ารักสุดๆ
ถ้วยฟูนางโชคดีจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณพี่บัวด้วยนะคะ
:กอด1:
-
โอ๊ยๆๆๆๆ อิจฉานังหนู(?)ถ้วยฟูจริงๆว้อยยย
-
:-[ :-[ :-[ อิจฉาถ้วยฟู
-
พี่ธันทำหวานอีกแล้ว :o8:
ซึ้งใจไปกับถ้วยฟูด้วย
-
รักผู้ชายสองคนนี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
อ่านตอนนี้ด้วยความฮาและซึ้ง
ขอบคุณคุณบัว :กอด1: :L2:
-
อ่านแล้วหัวใจพองฟูแล่วหันดลีบมาตั้งคำถามกับตัวเองว่า "แช้วเราจะเจอเมื่อไหร่"
ขอบคุณสำหรับอีกตอนพิเศษแสนน่ารักนะครับ :L2: :pig4:
-
ถ้วยฟู น่าร้ากกกกกก
-
พี่ธันว์จะได้กินถ้วยฟูกี่รอบนะ :hao6:
-
ทริปนี้หวานมากกกกกกก :o8:
-
หวานนนนนกว่าเครป มีค่ากว่าRolex
-
อิจฉาถ้วยฟู :-[
+1
-
NOV: รักนี้...ลินกับฟัน
By: Dezair
ตอนพิเศษ…รักนี้…อินโตเกียว!!
..............................................
4
เป็นทริปที่อุดมไปด้วยสารอาหารหลักสำหรับคนรักนะครับ แหมมมมม...ไม่อยากจะแซวตัวเองแต่ก็ต้องแซวสักหน่อยว่านอกจากความรักมุ้งมิ้งที่เรามอบให้กันแล้ว ยังมีความรักลึกซึ้งที่เราแสดงต่อกันอีกต่างหาก งานนี้ 7 วัน ณ โตเกียวคงจะเป็นอีกหนึ่งทริปในความทรงจำที่จะอัดแน่นอยู่ในสมองซีกซ้ายซีกขวาซีกหน้าซีกหลังกันเลยทีเดียว!!
หลังจากค่ำคืนบอกรักโคตรโรแมนติกที่โอไดบะ ผมก็ฉลองนาฬิการาคาแรงของขวัญจากไอ้พี่ธันตั้งแต่เช้าวันที่ 4 ของทริป ยอมรับแบบหล่อๆว่าเห่อนาฬิกาใหม่ชนิดอาบน้ำเสร็จยังไม่ทันใส่กางเกงในก็คว้านาฬิกามาใส่ก่อนแล้วล่ะครับ!
“วันนี้ไปไหน” ไอ้พี่ธันถาม ตอนที่เราฟาดขนมปังเป็นอาหารเช้ารองท้องอยู่ในห้องพัก ผมไม่ได้ซื้อบุฟเฟ่ต์อาหารเช้าจากโรงแรม แล้วร้านอาหารส่วนใหญ่ก็มักเปิดสิบโมงหรือสิบเอ็ดโมงเป็นต้นไป อาหารเช้าของพวกเราก็เลยเป็นพวกของกินง่ายๆที่ซื้อได้จากมินิมาร์ทใกล้ๆ
“ไปอุเอโนะ จะได้ไปกินซูชิไหลๆ”
“ซูชิไหลๆ?”
“ซูชิที่ไหลมาตามสายพานไง” ไอ้หล่อส่ายหัวระอากับศัพท์วัยรุ่นของผม ก่อนที่เราสองคนจะยัดขนมปังเข้าปาก แล้วออกเดินทางไปยังสถานีอุเอโนะที่อยู่ใกล้ๆตอนเก้าโมงสี่สิบสองนาที (บอกเวลาโดยโรเล็กซ์ของปวินที่ได้รับจากธันวา อะฮิ้ววววววว)
…………………………………..
สถานีอุเอโนะอยู่ถัดจากสถานีใกล้โรงแรมของพวกผมเพียงแปบเดียวเท่านั้นเองครับ อาศัยรถไฟสายยามาโนเตะเช่นเดิมเนื่องจากราคาถูกกว่ารถไฟใต้ดินอีกทั้งยังให้วิวทิวทัศน์ไปตลอดเส้นทางเพราะมันวิ่งบนดิน แล้วก็สามารถไปสถานีหลักๆอย่างชินจูกุ ฮาราจูกุ โตเกียว อากิฮาบาระโดยไม่ต้องเปลี่ยนสายรถไฟให้ยุ่งยากด้วย
เป้าหมายหลักของผมที่มาที่นี่ก็อย่างที่บอกไปข้างต้นว่าจะมากิน ‘ซูชิไหลๆ’ เพราะฉะนั้นพอออกมาจากสถานีรถไฟได้ ผมก็ข้ามมาฝั่งตรงข้ามเพื่อเดินไปยังตรอกขนาดใหญ่ชื่อ อาเมะโยโก ตามคำแนะนำของไอ้โจเจ้าของแพลนเที่ยวที่ผมจิ๊กของมันมาใช้
‘มึงออกมาจากสถานีอุเอโนะใช่มั้ย แล้วก็ข้ามมาฝั่งตรงข้าม เสร็จแล้วมึงก็เดินแถวนั้นอ่ะ มันมีร้านเยอะ เห็นร้านไหนมีรูปซูชิแปะหน้าร้านมึงก็เข้า’
...ช่างเป็นคำแนะนำที่แสดงถึงความเต็มใจในการแนะนำเป็นอย่างยิ่ง รับรองว่ากูจะต้องมีของฝากสะแด่วทรวงไปตอบแทนมึงแน่นอน! ฮึ!!...
แต่...ยังไม่ทันจะได้เดินหาร้านซูชิไหลๆสมกับที่ตั้งใจ อะไรบางอย่างก็กระแทกตาผมเสียก่อน
“เกาลัดดดดด...” แด่เหล่ากงเหล่าม่าที่เคารพรัก วันนี้เหลนถ้วยฟูเจอของโปรดของตระกูลเราด้วยคร้าบบบบ...
“ไม่กินซูชิไหลๆแล้วเหรอ” ไอ้หล่อรั้งเสื้อผมไว้แล้วตั้งคำถามให้ผมสำนึกไปถึงประเด็นที่เรามาอุเอโนะในวันนี้
“กิน แต่อันนี้เป็นออเดิร์ฟไง!” ผมรีบบอกลิ้นเกือบพันกับลิ้นไก่ ไอ้พี่ธันส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะยอมปล่อยให้ผมเป็นอิสระถลาไปหาคนขายเกาลัดแล้วฟาดถุงใหญ่มาหนึ่งถุง
เกาลัดร้อนๆกินตอนหนาวๆแบบนี้แม่งโคตรฟินเลยครับ ผมจ่ายเงินปุ๊บแกะกินปั๊บ! และแน่นอนว่าประเทศแห่งการเซอร์วิสมายด์นั้น การซื้อเกาลัดแล้วขายแค่เกาลัดอย่างเดียว ย่อมไม่ใช่พี่ยุ่นครับ เพราะพี่แกแถมที่แกะเกาลัดอันเล็กๆเป็นแผ่นพลาสติกบางๆ ด้านหนึ่งเป็นรอยบุ๋มสำหรับใช้นิ้วกด อีกด้านเป็นซี่พลาสติกแหลมๆไว้เจาะเปลือกเกาลัดครับ และ...ไม่เพียงเท่านั้น เมื่อคุณซื้อเกาลัดที่นี่ เขาจะแถมกระดาษเช็ดมือแบบซีลในซองพลาสติกอย่างดีมาให้ด้วย แหม้! นี่มันจะคิดถึงผู้บริโภคมากไปล่ะนะ!!
“อ่ะ” หลังจากส่งเข้าปากตัวเองไปสามเม็ด ผมก็แกะให้ไอ้หล่อกินมั่ง หลังจากเมื่อกี้มันเอาแต่สนใจร้านราเมงข้างๆร้านเกาลัด ซึ่งมีถ้วยราเมงชามเบ้อเริ่มที่มีตะเกียบคีบเส้นลอยอยู่กลางอากาศด้วยพลังเหนือธรรมชาติอะไรสักอย่าง
“อร่อยเนอะ วันจะกลับค่อยซื้อไปฝากแม่ ป๋าพี่ธันก็ชอบกินเกาลัดใช่เปล่า เดี๋ยวซื้อสองถุงเลย” ผมบอกมัน พอกินอะไรอร่อยๆแล้ว เราก็อยากเอากลับไปฝากคนทางบ้านนะครับ
“ยิ้มไรอีกล่ะ” ไอ้นี่เผลอเป็นไม่ได้ มองแล้วยิ้ม มองแล้วยิ้มตลอด...แล้วรอยยิ้มมึงนี่แม้แต่เด็กอนุบาลสามยังดูออกว่าเป็นรอยยิ้มแบบหวังในร่างกายกูชัดๆ!!!
“เปล่า แล้วเราจะเดินไปทางไหนต่อดี”
“ไปทางนี้แล้วกัน” ผมเห็นคลื่นมหาชนแห่ไปทางหนึ่ง ก็เลยเดินตาม และแน่นอนว่าไม่ผิดหวังครับ เพราะคลื่นมหาชนพาผมมาพบถนนคนเดินขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กที่มีผู้คนเดินขวักไขว่ไปมา แม้จะมองไม่เห็นป้ายบอกทาง แต่อะไรบางอย่างบอกผมว่านี่ล่ะ! เป้าหมายที่ผมพร้อมพุ่งชน!!
… อาเมะ โยโก!!!...
………………………………..
“ผลไม้น่ากินอ่ะ!!” ยังไม่ทันจะก้าวขาเข้ามาได้เกินสิบก้าว ไอ้แสบก็วิ่งถลาไปที่แผงขายผลไม้ซึ่งอยู่ทางด้านซ้ายมือ ถนนคนเดินที่ถ้วยฟูพาผมมาเดินนั้น ดูท่าจะเป็นแหล่งที่มีชื่อเสียงพอสมควร เพราะมีผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ ทั้งๆที่อากาศหนาวใช่ย่อย ทางด้านขวามือเป็นตึกขายเครื่องใช้ไฟฟ้า ในขณะที่ทางซ้ายซึ่งเป็นจุดสนใจของไอ้แสบคือแผงขายผลไม้เมืองหนาว
“เดี๋ยวตอนกลับค่อยซื้อก็ได้มั้ง ยังไงก็ต้องกลับมาสถานีนี้ใช่มั้ย” ผมบอกมัน เพราะขืนซื้อผลไม้เดินไปเดินมาคงได้ช้ำกันพอดี
“อืม งั้นขากลับก็ได้”
“แล้ว...ที่นี่เรียกว่าอะไร” ผมถาม เพราะเห็นถ้วยฟูไม่เล่าเหมือนเคย ปกติไปเที่ยวที่ไหน มันมักจะอธิบายเรื่องราวสั้นๆของสถานที่นั้นให้ผมฟังด้วย บางเรื่องผมรู้มาแล้ว แต่ผมก็เออออทำเป็นไม่รู้ จริงๆแล้ว แค่มันพาผมไปเที่ยวที่นั่นที่นี่ในโตเกียวได้หลายวันขนาดนี้ ผมก็ดีใจมากแล้ว เพราะนั่นหมายความว่ามันต้องทำการบ้านมาหนักมาก ว่าจะพาผมไปที่ไหน พาไปยังไง ไปแล้วจะกินอะไร ถ้าจะกลับ จะต้องกลับแบบไหน
ถึงผมจะชอบแซวมัน แกล้งมัน ดุมัน แต่...ผมยอมรับเลยว่าผมภูมิใจในตัวมัน ผมไม่คิดว่าทริปนี้ที่มันเป็นคนจัดตั้งแต่หาตั๋วเครื่องบิน หาโรงแรม วางแผนเที่ยวจะดำเนินไปได้ดีขนาดนี้
“อยากรู้เหรอ” ไอ้แสบเหลือบตามองเหมือนเล่นตัว
“อยากสิ”
“ถ้าเล่าแล้วห้ามขัดด้วย”
“ไม่ขัดหรอกหน่า เล่ามาเถอะ” ผมง้ออีกหน่อย มันก็ใจอ่อนเรียบร้อย
“ที่นี่เรียกว่าอาเมะโยโก ชื่อเต็มๆคือ...เอ่อ...อ่า...” มันเริ่มตะกุกตะกัก ผมรู้ว่ามันจำไม่ได้ แต่ผมแกล้งทำเป็นไม่สนใจอาการตะกุกตะกักของมัน เพราะอยากรู้ว่ามันจะแก้ตัวไปแบบไหน
“...เอ่อ...ชื่อเต็มๆ...ก็...อ่า...อาเมะ&@*)!โยโก...” จังหวะสวรรค์มาถึงตอนที่มันเดินผ่านร้านขายขนมร้านหนึ่งที่ตะโกนเสียงดังเซ็งแซ่เรียกลูกค้า ไอ้แสบเลยดำน้ำไปอย่างรวดเร็ว ผมอยากขำมันอยู่ แต่อุตส่าห์สัญญาไปแล้วว่าจะไม่ขัดมัน เลยต้องทำเป็นหันมองไปทางอื่นแล้วกลั้นยิ้ม ในขณะที่หูก็ฟังมันเล่าต่อ
“ชื่อเต็มๆมันยาว จากนี้จะเรียกสั้นๆว่าอาเมะโยโก ที่เรียกที่นี่ว่าอาเมะโยโกก็เพราะว่าช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่นี่มีของจากกองทัพอเมริกามาขายเยอะ คล้ายๆเป็นตลาดมืดนิดๆ อาเมะในชื่ออาเมะโยโกมาจากคำว่าอเมริกานี่ล่ะ” ผมหันไปพยักหน้ารับรู้ ไอ้แสบก็เชิดหน้าอวดภูมิโยนเกาลัดเข้าปาก เห็นแล้วหมั่นเขี้ยวอยากดึงจมูกมันจริงๆ
“แสดงว่าถนนตรงนี้ก็มีของขายมานานแล้วสินะ”
“ใช่แล้ว!” มันตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ ใจผมอยากจะถามต่อว่าสมัยก่อน แถวนี้ขายอะไร แต่คิดว่าไอ้แสบต้องไม่ได้หาคำตอบมาแน่ๆ และถ้าคำถามไหนที่มันตอบไม่ได้ ทางเลือกของมันมีสองอย่างคือมั่วคำตอบมาให้ผม กับทำมึนไม่ได้ยินคำถาม และถ้าผมขืนถามย้ำ รับรองว่ามันจะเหวี่ยงใส่ผมแน่นอน
อันที่จริง ผมก็อยากแกล้งถามคำถามที่มันไม่รู้คำตอบหรอกนะ แต่พอเหลือบเห็นมันเดินไปกินเกาลัดไปอย่างอารมณ์ดี ผมก็ไม่อยากให้มันทำคิ้วขมวดหน้าหงิกใส่เท่าไหร่ เอาไว้หมั่นไส้มันมากๆหน่อย แล้วค่อยหาเรื่องแกล้งมันก็ไม่สาย
เราสองคนเดินลึกเข้าไปในตรอกซึ่งยังคงมีคนหลั่งไหลเดินไปเดินมาทั้งๆที่อากาศหนาวจนแทบสั่น เสียงตะโกนเรียกลูกค้าจากพ่อค้าสองฝั่งถนนดังลั่น ข้าวของที่ขายในตรอกนี้มีตั้งแต่เสื้อผ้าเครื่องกีฬา นาฬิกา น้ำหอม เครื่องสำอาง เดินลึกเข้าไปอีกหน่อย ตรอกก็แยกเป็นสองทาง ทางหนึ่งดูเหมือนจะขายพวกของแห้งคล้ายๆเยาวราชบ้านเรา ส่วนอีกทางหนึ่งเป็นจำพวกร้านเสื้อผ้า และร้านอาหาร และเพราะเริ่มใกล้เที่ยงแล้ว เมื่อเช้าเราก็ทานมาแค่ขนมปัง เราก็เลยตัดสินใจเดินหาร้านซูชิตามที่ถ้วยฟูอยากกินเสียก่อน ซึ่งก็หาไม่ยากครับ เพราะแม้จะมีแต่ภาษาญี่ปุ่น แต่ก็มีรูปภาพติดอยู่หน้าร้าน บอกเมนูว่าซูชิที่จะเสิร์ฟบนสายพานนั้นมีซูชิหน้าอะไรบ้าง ถ้วยฟูตัดสินใจเลือกร้านหนึ่ง หลังจากเดินวนแถวนั้นแล้วเจอ 2-3 ร้าน
ร้านซูชิที่ถ้วยฟูเลือกเป็นร้านแคบๆที่มีสายพานวนเป็นวงกลมอยู่กลางร้าน พร้อมด้วยซูชิหลากหลายหน้าตาที่ไหลเป็นทาง ผ่านหน้าลูกค้าที่นั่งหันหน้าเข้าหาพ่อครัวซึ่งยืนอยู่กลางวงสายพาน เราสองคนเดินไปนั่งที่เก้าอี้ว่างสองตัว ตรงหน้ามีกระบอกใส่ตะเกียบและถ้วยซอสเปล่าวางเรียงเอาไว้ กระปุกใส่ขิงดอง กระปุกใส่วาซาบิ กระปุกใส่ผงชาเขียว และขวดซอสโชยุ ข้างๆมีที่กดน้ำร้อนและแก้วกระเบื้องสำหรับชาบริการตัวเอง ซึ่งแน่นอนครับว่าใครบางคนไม่เคยบริการตัวเองอยู่แล้ว
มันทำหน้าตาเหรอหรามองลูกค้าชาวญี่ปุ่นที่นั่งข้างๆมัน ดูเหมือนเจ้าถิ่นจะรู้ว่าเราสองคนเป็นชาวต่างชาติ เขาส่งยิ้มให้ก่อนจะหยิบแก้วออกมาใส่ผงชาแล้วกดน้ำร้อนก่อนจะส่งให้พวกผมคนละแก้ว
“แต๊งกิ้ว แต๊งกิ้ว!” มันยิ้มเผล่พร้อมขอบคุณคุณลุงสูงวัยชาวญี่ปุ่นที่มีน้ำใจคนนั้น คุณลุงหันไปชี้ที่ข้าวปั้นหน้าปลาแซลมอนที่กำลังไหลผ่านหน้ามันแล้วชูนิ้วโป้งเป็นสัญลักษณ์ ไอ้แสบก็รีบหยิบออกมาจากสายพานทันที
“อันนี้...โออิชิ...ใช่มั้ย” ผมไม่รู้ว่ามันไปเอาภาษาญี่ปุ่นมาจากไหน แต่ทันทีที่ลุงญี่ปุ่นได้ยินมันพูด เขาก็ร้องโอ้ออกมาพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง
“Oishii Oishii!!” มันหันมายิ้มให้ผมอย่างภาคภูมิใจ
“เก่งปะล่ะ คุยกะลุงรู้เรื่อง” ผมได้แต่หัวเราะ ไอ้แสบไม่ทันรอฟังคำเยินยอจากปากผมมันก็ควานเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูป และแน่นอนว่าใช้ลุงญี่ปุ่นให้ถ่ายรูปให้มันกับผมด้วย พรสวรรค์ด้านนี้ต้องยกให้มันจริงๆ
“ลุงถ่ายด้วยกันสิ เทค อะ พิคเจอร์ วิธ มี!” แล้วไอ้ถ้วยฟูก็ไม่ธรรมดาครับ มันหันไปชวนลุงญี่ปุ่นที่ท่าทางจะไม่เข้าใจภาษาอังกฤษให้ถ่ายรูปกับมัน ลุงมองหน้ามันงงๆ มันก็เลยชี้นิ้วไปที่ลุง ชี้นิ้วที่ตัวเอง แล้วชี้นิ้วมาที่ผม ก่อนจะสั่นโทรศัพท์ในมือเป็นเชิงให้ถ่ายรูปด้วยกัน ลุงญี่ปุ่นหัวเราะลั่น ก่อนจะหันไปเรียกพนักงานร้านมาช่วยถ่ายรูปให้เราสามคน
“แต๊งกิ๊ว แต๊งกิ๊ว” มันหันไปบอกพนักงานร้านที่ส่งโทรศัพท์คืน ก่อนจะหันไปทางลุงญี่ปุ่นแล้วชวนคุยอย่างสนิทชิดเชื้อ
“ลุง แต๊งกิ้ว...เจแปนนิสพูดว่ายังไง แต๊งกิ้วอ่ะ” คิดว่าลุงจะไม่เข้าใจคำถามมันใช่มั้ยครับ คนนึงพูดไทยคำอังกฤษคำ อีกคนฟังทั้งไทยทั้งอังกฤษไม่ออก ผมก็คิดว่างั้น...แต่...ผิดคาด...
“A-ri-ga-tou”
“อาริกาโต้ว?”
“Un! Arigatou”
“อาริกาโต้ววววว” มันลากเสียงยาวพยายามออกเสียงให้เหมือนเจ้าถิ่น ลุงหัวเราะแล้วชูนิ้วโป้งให้มันเป็นการชม ลูกค้าคนที่นั่งถัดจากลุงญี่ปุ่นชะโงกหน้ามาที่พวกผมบ้างแล้ว
“Where are you come from?” ผู้หญิงญี่ปุ่นวัยทำงานเป็นคนถามด้วยสำเนียงติดญี่ปุ่นเล็กน้อย
“ไทย!” ไอ้ถ้วยฟูตอบกลับไปพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง
“Oh Taiwan?” ลุงญี่ปุ่นคนเดิมย้อนถาม
“โน้ ไต้หวัน! ไทย!! ไทยแลนด์ แบ็งค็อก ตุ๊กตุ๊ก ต้มยำกุ้ง แอนด์ เอ่อ...โทนี่ จา! แอนด์ นิชคุณ!! ดู ยู โน้ว นิชคุณ! ไอ แอนด์ นิชคุณ คัม ฟรอม เดอะ เซม คันทรี่!!” คำขยายความทำเอาทุกคนเข้าใจในทันที ขนาดพ่อครัวที่ยืนอยู่หลังสายพานยังหัวเราะ แล้วแกก็ปั้นซูชิหน้าแซลมอนมาวางในจานไอ้ถ้วยฟูพร้อมกับรอยยิ้ม
“Service!”
ไอ้ถ้วยฟูตาโต ก่อนจะหันมากระซิบกับผม
“เซอร์วิสแปลว่าฟรีปะ”
“อืม”
“แน่นะ”
“ร้านนี้คิดตามจาน ถ้าได้มาชิ้นนึงโดยไม่มีจาน แสดงว่าไม่คิดเงิน” ผมบอก มันทำตาโตก่อนจะรีบหันไปประจบพ่อครัววัยปลายด้วยภาษาญี่ปุ่นที่เพิ่งเรียนมาเมื่อกี้
“อา&%#@โต้ววววววว!!!” เน้นคำท้ายเสียงดังเลยนะมึง จำตรงกลางไม่ได้สิท่า!!!
……...............................
>>>หน้าต่อไปค่ะ>>>
-
อิ่มแบบโคตรอิ่มจนอยากจะกลิ้งกลับโรงแรมแล้วนอนแผ่สามสลึงจริงๆครับ! แต่...เนื่องจากว่ายังมีหลายแหล่งช้อปปิ้งที่เรายังไม่ได้ไป ผมผู้ซึ่งรักการผจญภัยจะมาจอดแค่ไปเที่ยวอุเอโนะมาที่เดียวได้ยังไง!
หลังจากอิ่มท้องด้วยซูชิและอิ่มสมองด้วยความรู้ภาษาญี่ปุ่นจากคนญี่ปุ่นนิสัยโคตรน่ารักแล้ว เราสองคนก็กลับมาเก็บของที่โรงแรมก่อน แล้วค่อยออกไปช้อปกระจายกันต่อ โดยแพลนวันนี้คือการไปตะลุยย่านแผ่นดินทองนามว่ากินซ่าที่ว่ากันว่ามีร้านแบรนด์เนมเต็มเอียดสองข้างทางให้ได้ช้อปกันชนิดนอนตายตาหลับ!
ผมยังคงพาไอ้พี่ธันใช้บริการรถไฟสาธารณะสายยามาโนเตะเช่นเดิมมาโผล่ที่สถานียูรักกุโจะซึ่งสามารถเดินไปจนถึงย่านกินซ่าได้แบบสบายเท้าครับ
หากจะเปรียบฮาราจูกุเป็นแหล่งท่องเที่ยวสไตล์วัยรุ่นแล้ว กินซ่าก็ประมาณสถานที่ช้อปปิ้งของผู้ใหญ่ มีแต่ร้านแบรนด์เนมยี่ห้อดังเรียงรายสองข้างทางตลอดถนนสี่เลนที่มีรถวิ่งไปมาขวักไขว่ และไฮไลท์ที่ไม่ว่าใครมาที่นี่ก็ต้องมาถ่ายรูปก็คือเจ้านาฬิกา Wako นั่นเองครับ
นาฬิกาวาโกะเป็นนาฬิกาที่ประดับอยู่บนตึกทรงยุโรป และเจ้าตึกนี่ก็ดันอยู่ที่สี่แยกพอดี ใครไปใครมาก็เห็น แล้วใครสักคนก็เลยสถาปนามันให้กลายเป็นแลนด์มาร์กครับ
แต่งานนี้ ครั้นจะถ่ายนาฬิกาวาโกะอย่างเดียวก็เกรงว่าเจ้าโรเล็กซ์ที่ข้อมือจะน้อยใจ เลยต้องยกข้อมือข้างซ้ายขึ้นมาแนบหน้าให้ติดอยู่ในเฟรมด้วยชนิดที่ไอ้ตากล้องจำเป็นต้องยกกล้องลงทั้งๆที่ยังไม่ทันจะถ่าย
“ท่าอะไรน่ะ”
“ท่าอวดโรเล็กซ์” ไอ้หล่อหัวเราะแล้วเขกหัวผมเบาๆด้วยความรักและเอ็นดู
เราสองคนถ่ายรูปคู่อีกสองรูปโดยมีนาฬิกาวาโกะเป็นฉากหลัง ก่อนจะแวะเข้าห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่มีรูปปั้นสิงโตหมอบรอขย้ำเหยื่อประดับอยู่ที่หน้าห้างฯ
เล่นฮวงจุ้ยกันขนาดนี้ ไอ้ถ้วยฟูคนนี้ก็เสียทรัพย์ให้ห้างฯนี้ตามระเบียบล่ะครับ! ตะปบกันตั้งแต่หน้าห้างฯแล้วมันจะไปเหลืออะไร้!!!
…………………………………..
“เฮ้อ.......” พ่นลมหายใจออกประหนึ่งโล่งอก ผมเหยียดขาเพื่อไล่ความเมื่อย ขณะมองไปรอบร้านกาแฟที่เราเข้ามานั่งพักหลังจากตะลุยห้างสรรพสินค้าจนได้น้ำหอมมาห้าขวด เสื้อเชิ้ตไอ้พี่ธันอีกสามตัว และรองเท้าของผมอีกคู่
“ปวดขาเหรอ” ไอ้หล่อเป็นคนเดินไปซื้อของกิน มันเดินกลับมาพร้อมกับถาดอาหารที่มีขนมปังและเครื่องดื่มสองแก้ว
“เมื่อยเท้าเฉยๆ ซื้ออะไรมาบ้างอ่ะ” ผมขยับตัวนั่งตรงเพื่อสำรวจของที่ไอ้พี่ธันซื้อมา
“มัจฉะลาเต้ร้อนแล้วก็แซนวิชแฮมสดกับไก่ราดซอสอะโวคาโด” มันยื่นแก้วให้ผม ของมันคงเป็นกาแฟตามเคย ส่วนแซนวิชแฮมสดที่มันพูดถึงนั้นหน้าตาน่าดูชมทีเดียวครับ
“แฮมสดนี่คือแฮมดิบ?”
“อืม เห็นว่าเป็นเมนูแนะนำน่ะ” ในเมื่อร้านแนะนำก็แสดงว่าแม่งต้องมีดี ผมรีบหยิบขึ้นมาจากจานอย่างไม่รอช้า ก่อนจะลองกัดเข้าไปคำนึง
...เฮ้ยยยยย!!! แค่แซนวิชแฮมดิบโง่ๆกับเนื้อไก่ต้มฉีกราดด้วยซอสอะโวคาโดเจือรสชาติเลมอนเปรี้ยวนิดหวานหน่อยนี่มันอร่อยเหาะเลยว่ะ!!!...
“อร่อย ชิมดิ” หลังจากผ่านปากผมแล้ว ผมก็ส่งคืนให้ไอ้พี่ธันลองชิม ตามประสาเมียที่ดี มีอะไรต้องแบ่งกัน (แต่กูต้องได้ก่อน อิอิ)
“อืม อร่อยดี” มันยังชม ว่าแล้วผมก็แอบเล็งว่าในนั้นมีวัตถุดิบอะไรที่มองเห็นได้มั่ง จะแอบจำกลับไปทำให้มันกินที่เมืองไทย...วุ้ย!! รักผัวจริงๆเลยกูนี่!!...
“ขนมอย่างอื่นก็น่าจะอร่อย” ผมเหลือบตามองรอบร้านกาแฟซึ่งมีป้ายเมนูอยู่หลังเคาท์เตอร์สั่งอาหารให้ส่องว่ามีอะไรขายมั่ง
“อยากกินอะไรล่ะ เดี๋ยวไปซื้อให้ มีพวกขนมเค้กด้วยนะ” พอมันพูดถึงเค้กแล้วผมก็รู้สึกเลี่ยนขึ้นมาในมโนสำนึก หลังจากบุฟเฟ่ต์เค้กวันนั้นแล้ว ผมก็ไม่คิดถึงขนมหวานประเภทเค้กอีกเลย
“เอ่อ...เอาไว้ทีหลังแล้วกัน เดี๋ยวจะไปกินบุฟเฟ่ต์เนื้อย่างอ่ะ” ผมว่าอย่างนั้น แต่พอมันส่งแซนวิชกลับมาที่มือผม งานนี้ก็หมดทั้งนั้นแหละครับ ท้องมารซะอย่าง!
เราสองคนนั่งพักพอหายเมื่อยก็ขึ้นรถไฟไปยังสถานีใกล้ๆเพื่อไปลองลิ้มชิมเนื้อย่างแบบบุฟเฟ่ต์ที่ว่ากันว่าถูกมากกกกกสำหรับเมืองค่าครองชีพสูงอย่างโตเกียวและเหมาะสมมากสำหรับแบ็กแพ็คหนุ่มๆอย่างพวกผมที่เอาเงินไปถมให้ร้านขายของหมดเรียบร้อย แฮ่!
……………………………………..
บุฟเฟ่ต์เนื้อย่างไฟโชจน์ช่วงชัชวาลย์นั้นเป็นร้านที่อยู่ชั้นใต้ดินครับ ชั้นใต้ดินอีกแล้ว บอกแล้วว่าประเทศนี้เขาใช้พื้นที่กันคุ้มค่ามากมาย ร้านนี้เป็นร้านค่อนข้างใหญ่ มีชื่อเสียงทีเดียวในแง่ของความถูกและรสชาติใช้ได้ ซึ่งไอ้ความถูกนี่ล่ะครับที่ไม่ควรหาได้ในเมืองค่าครองชีพแพงแบบโตเกียว แม้ว่าพวกเราจะมาทานกันมื้อเย็น ซึ่งราคาจะแพงกว่ามื้อกลางวัน แต่คนก็ยังหนาตาอยู่ดี ต้องรอคิวตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงแหน่ะ
พอถึงคิว พนักงานก็เดินนำพวกเราไปที่โต๊ะ แต่ละโต๊ะจะมีเตาย่างเป็นของตัวเอง โดยจะเป็นหลุมสี่เหลี่ยมอยู่กลางโต๊ะมีตะแกรงเหล็กไว้สำหรับให้เราเอาเนื้อลงไปย่าง จะเอาสุกเอาดิบแค่ไหนก็ตามศรัทธาได้เลย
“เดี๋ยวพี่ไปตักอาหารให้ ถ้วยฟูอยากได้อะไร” พอเราได้โต๊ะ อย่างแรกที่มนุษย์ขี้เกียจอย่างผมจะทำก็คือการทรุดตัวลงนั่งแหมะกับเก้าอี้ครับ ในขณะที่ไอ้หล่อแค่วางของแต่ยังยืนหัวโด่หัวเด่อยู่เลย
...อ่า...แต่มันก็เมื่อย...ข้อนี้ผมรู้ดี เพราะตอนเราขึ้นรถไฟมาที่นี่ ก็ต้องยืนมาตลอดทาง แถมเมื่อกี้ตอนมารอคิวหน้าร้าน เก้าอี้สำหรับนั่งรอก็เหลือว่างแค่ตัวเดียว มันก็ให้ผมนั่งอีก ในขณะที่มันต้องยืนตลอดเลย
“เดี๋ยวฟูตักเอง” ผมฮึดแรงใจขึ้นมาจากก้นบึ้งของความรักที่มีต่อมัน แล้วลุกขึ้นบอกอย่างมาดแมน แม้จะโคตรเมื่อยเท้าเพราะเราเดิน เดิน เดินและเดินมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา แต่จะให้ผมสบายคนเดียวแล้วมันต้องเสียสละตลอดนี่ก็ไม่ใช่ปวิน รัตนวิจิตรแล้วล่ะครับ
“แต่ถ้วยฟูเมื่อยไม่ใช่เหรอ พี่ไปตักให้”
“พี่ธันก็เมื่อย แล้วอีกอย่าง...พี่ธันทำงานอะไร? งานออฟฟิศใช่มั้ย แต่ฟูทำงานร้านอาหาร ใครมีสกิลในการเลือกผักเลือกเนื้อมากกว่ากัน” ผมถามอย่างตรงไปตรงมา ไอ้หล่อเลยถอนหายใจแล้วยอมปล่อยให้ผมไปลัลล้าที่ไลน์บุฟเฟ่ต์ตักเนื้อสัตว์และผักมาแต่โดยดี
…………………………………………
เสียงเนื้อกำลังสุกดังแทบจะตลอดเวลาที่ถ้วยฟูครองที่คีบคอยปิ้งอาหาร ในขณะที่ผมมีหน้าที่แค่ทานอย่างเดียวเท่านั้น
“ถ้วยฟู พี่ช่วยปิ้งมั้ย” ผมถาม เพราะเห็นมันคีบเนื้อเข้าปากน้อยกว่าที่มันคีบมาใส่จานผมเสียอีก
“ไม่เอา พี่ธันปิ้งไม่อร่อยเท่าฟูทำหรอก” ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะย้อนถามไอ้คนที่กำลังมุ่งมั่นอยู่กับการปิ้งอาหาร
“พี่ทำอาหารแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่ใช่แย่ธรรมดา แค่เอาเข้าไมโครเวฟยังเคยใช้ไฟแรงเกินจนแกงเดือดแล้วล้นออกจากถ้วยเลย แถมทำโจ๊กสำเร็จรูปก็ไม่อร่อย ไข่เจียวไข่ดาวไม่ต้องพูดถึง บอกเลยว่าถ้าพี่ธันไม่มีนายถ้วยฟูคนนี้ รับรองอดตาย” ได้ทีเผาแล้วเผาอีก ไอ้ถ้วยฟูจอมแสบทำเชิดหน้าตอนที่เยินยอตัวเองว่าถ้าผมไม่มีมัน ผมคงมีชีวิตอยู่ไม่ได้
ถึงผมจะยอมรับก็เถอะ ว่าถ้าไม่มีมันแล้วผมคงไม่มีความสุข แต่ไอ้จะยอมปล่อยให้ไอ้แสบยกหางตัวเองสูงลิ่วแบบนี้นานๆ ก็ไม่ใช่ผมหรอก
“แต่สมัยนี้ร้านอาหารเยอะแยะ ถ้าไม่มีถ้วยฟู พี่ก็แค่ไปพึ่งร้านอาหารก็เท่านั้นเอง” มือขาวที่กำลังคีบเนื้อสัตว์บนตะแกรงปิ้งชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่มันจะเหลือบตาตี่ๆขึ้นมองผม
“ระวังเหอะ กินมากๆจะหัวล้าน เพราะร้านพวกนั้นน่ะใส่แต่ผงชูรสทั้งนั้นแหละ!”
“ถ้างั้นก็สั่งแบบไม่ใส่ผงชูรสสิ” ผมบอกมัน คราวนี้ไอ้แสบเริ่มเลิกลั่ก ก่อนจะค้านเสียงแข็งขึ้นมาอีก
“แล้วพวกวัตถุดิบก็ไม่สะอาด! ทั้งผักทั้งเนื้อ ซื้อมาแบบไหนก็ทำทั้งแบบนั้น ไม่มีการล้างหรอก!!”
“พี่ก็เลือกกินเฉพาะร้านพวกผักออแกนิก แล้วเนื้อสัตว์ ถ้าปรุงสุกแล้ว เชื้อโรคก็ตายหมดอยู่แล้วล่ะ” ผมตอบ มาถึงตอนนี้ไอ้แสบเม้มปากแน่นแล้วทิ้งที่คีบลงกับจานดังเคร้ง! โชคดีในร้านค่อนข้างเสียงดังเพราะลูกค้าจำนวนมาก ทำให้โต๊ะเราไม่เป็นที่สนใจเท่าไหร่
“แต่ฟูทำอาหารอร่อยกว่าร้านพวกนั้น!!!” ไอ้แสบพูดเสียงแข็ง บอกให้รู้ว่าถ้าผมยังขืนขัดมันล่ะก็ รับรองว่าคงได้ล้มโต๊ะบุฟเฟ่ต์เนื้ออย่างมื้อนี้แน่ๆ ผมยิ้มบางแล้วพยักหน้ารับ
“ข้อนี้พี่ไม่เถียง” พอผมบอกออกไปแบบนั้น ถ้วยฟูก็คลี่ยิ้มกว้างอย่างพอใจ แล้วเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจในตัวเอง
“ก็เถียงไม่ได้อยู่แล้วล่ะ! จะมีพ่อครัวคนไหนที่ทำอาหารอร่อยกว่านายปวิน รัตนวิจิตรคนนี้อี๊ก!!!”
“มีสิ” ผมพูด และแทบจะในทันทีที่มันตวัดสายตามามองผม
“ใคร?!! ใครที่พี่ธันว่าทำอาหารอร่อยกว่าฟู!!!”
“พ่อถ้วยฟูไง”
“อู้ยยยยยย...” ไอ้แสบครางเสียงอ่อน จากหน้าบึ้งตึงเมื่อกี้กลายเป็นหน้าสลดอย่างรวดเร็ว
“อันนั้น...ยกให้เป็นอร่อยที่สุดในจักรวาลเลย” มันทำหน้าเจี๋ยมเจี๊ยม แล้วคีบเนื้อสัตว์ปิ้งต่อไป
“ถ้วยฟูก็เรียนทำอาหารจากพ่อกับแม่ใช่มั้ย” ผมถาม ตอนที่มันคีบเนื้อหมูปิ้งสุกแล้วมาใส่จานผม
“อืม จริงๆพ่อแม่ก็สอนทุกคน แต่พี่ตวงกับปุยฝ้ายไม่ชอบทำอาหารน่ะ”
“แล้วถ้วยฟูชอบทำเหรอ” มันนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“ก็ไม่เชิงว่าชอบทำ แต่ว่า...เวลาเห็นคนอื่นกินแล้วเขาบอกว่าอร่อย มันรู้สึกดีน่ะ ยิ่งเวลาเห็นลูกค้ามากินข้าวที่ร้าน แล้วทุกคนมีความสุขกับการได้มาเจอกันที่โต๊ะอาหาร มีอาหารอร่อยๆให้กินด้วยกัน ได้พูดคุยกัน ถึงจะชั่วโมงสองชั่วโมง แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่คนทั้งโต๊ะจะได้สร้างความทรงจำดีๆด้วยกัน” ถ้วยฟูมักจะมีมุมที่คิดถึงคนอื่นแบบนี้เสมอ จริงๆแล้ว มันเป็นคนที่อ่อนโยนมาก ผมรู้ว่าร้านเตาถ่านที่มันได้รับจากพ่อและแม่นั้น มันไม่ได้อยากทำต่อ แต่เพราะไม่มีพี่น้องคนไหนอยากจะทำ และมันก็กลัวพ่อกับแม่จะเสียใจหากต้องปิดร้านไปเพราะไม่มีคนสืบทอด มันก็เลยทิ้งใบปริญญาไว้บนฝาผนัง แล้วขลุกตัวเองอยู่ในครัวของร้านนั้นสืบต่อแทนพ่อกับแม่
“แล้ว...ถ้วยฟูไม่อยากไปทำงานอย่างอื่นบ้างเหรอ”
“อืม...ก็คงเคยอยากมั้ง แต่พอตัดสินใจมาทำร้านเตาถ่านแล้ว ก็ไม่กลับไปคิดอีก แล้วก็เลย...ลืมไปแล้วล่ะว่าเคยอยากทำอะไร” มันตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ ไม่จริงจัง ข้อดีของการเป็นคนลืมง่ายของมัน คือการที่ทำให้มันมีความสุขกับปัจจุบันโดยที่ไม่ต้องโหยหากลับไปหาความอยากในอดีต
มันเหลือบตามองผมเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง
“แต่ทุกวันนี้ ฟูก็มีความสุขดีนะ ทำร้านอาหารก็สนุกดี แล้วก็...อย่างที่บอก...เวลามีคนชมว่าอาหารอร่อย มันรู้สึกดี” ถ้วยฟูว่าอย่างนั้น ก่อนจะก้มลงคีบเนื้อย่างในจานตัวเองเข้าปาก
“อร่อยมั้ย” ผมถาม ถ้วยฟูเงยหน้ามอง ผมยิ้มให้มัน ก่อนจะพูดต่อ
“พี่ว่าอร่อยดีนะ เนื้อย่างที่ถ้วยฟูทำให้พี่ทานน่ะ” มันนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบสายตามองไปทางอื่นแล้วอมยิ้มจนแก้มตุ่ย
“ก็แค่ปิ้งเอง เนื้อจะอร่อยก็เพราะร้านเขาหมักดีหรอก” มันเถียงกลับมาเสียงเบา แต่หน้ามันแดงไปถึงหู บอกให้รู้ว่ามันเขินที่ถูกผมชม
“เนื้ออร่อยเพราะร้านหมักดีน่ะใช่ แต่ที่เนื้อ ‘อร่อยมาก’ เป็นเพราะถ้วยฟูปิ้งให้พี่ทานต่างหาก” ถ้าการที่มีคนชมอาหารที่มันทำว่าอร่อย แล้วทำให้มันรู้สึกดี ผมจะเป็นคนที่ทำให้มันรู้สึกดีไปตลอดเอง
“ทำให้พี่ทานบ่อยๆนะ”
“อืม” เสียงตอบกลับมานั้นแผ่วเบา ก่อนที่เราจะไม่ได้พูดอะไรอีก แม้ทั้งร้านจะอื้ออึงไปด้วยเสียงของลูกค้าโต๊ะอื่น แต่น่าประหลาดที่โต๊ะของเราเงียบ และมีเพียงเสียงของเนื้อย่างเท่านั้น
ทว่า...มันกลับเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดช่วงหนึ่งของทริปนี้เลย
……………………………..
เอาล่ะๆ!! คุณคงไม่คิดว่าการที่ผมตอบรับมันอย่างง่ายดายว่าจะอยู่เคียงข้างมัน และจะทำอาหารให้มันกินตลอดชีวิต นั่นจะหมายความว่าผมรักมันมากกกกก!! ไม่จริงเลยครับ!! ไอ้ที่ตอบอืม ตอบเออไปตอนนั้นนั่นก็แค่...ก็แค่เป็นจังหวะที่เคี้ยวแล้วกลืนเนื้อย่างในปากลงคอพอดี!! จริงๆแล้วผมไม่ได้ใจง่าย ไม่ได้ไร้ศักดิ์ศรี มีผู้ชายมาชมนิดชมหน่อยก็เขินอายถึงขั้นยอมตามเขาไปต้อยๆนะครับ! ถ้ามันไม่ลงทุนเกาะแข้งเกาะขาผมล่ะก็ ผมไม่มีวันอยู่กับมันหรอก รู้กันเอาไว้ซะด้วย!!
เอ่อ...แต่...แต่ไม่ต้องไปบอกมันนะ ว่าผมมาเล่าว่ามันเกาะแข้งเกาะขาอ้อนวอนผม ผมกลัวมันอายน่ะ ที่ผมเอาเรื่องพวกนี้มาเปิดเผยว่ามันรักผมมากเพียงใด...เอ่อ...เอาเป็นว่า...เรื่องแบบนี้ เรารู้กันแค่นี้แล้วกันนะ เราจบเรื่องบุฟเฟ่ต์เนื้อย่างไฟบัลลัยกัลป์และเรื่องที่มันคุกเข่าอ้อนวอนผมไปเลยดีกว่าครับ!
ออกจากร้านมาได้ เราสองคนก็ตัดสินใจนั่งรถไฟตุเลงตุเลงหอบของที่ช้อปจากอุเอโนะและกินซ่าที่ถือติดมือไปแวะร้านบุฟเฟ่ต์เนื้อย่างกลับไปเก็บที่โรงแรมก่อน เพราะตามแพลนแล้ว เราจะไปเยี่ยมเยียนย่านอิเคะบุคุโระกันครับ
“พี่ว่าถ้าเรายังซื้อแบบนี้ สงสัยต้องซื้อน้ำหนักกระเป๋าเพิ่มนะถ้วยฟู” ไอ้พี่ธันบอกตอนวางของกองรวมกันบนพื้นกลางห้อง ในขณะที่ผมถอดเสื้อกันหนาวออกมาฉีดสเปรย์ดับกลิ่นเนื้อย่าง แล้วผึ่งไว้กับโซฟาเดี่ยวริมหน้าต่าง แล้วจึงเดินตรงไปที่เตียงประหนึ่งถูกแรงดึงดูด
“งั้นไม่ซื้อแล้วก็ได้...” ผมได้แต่บอกมันเสียงอ่อยๆ แล้วทรุดตัวลงนั่งบนเตียง พอได้นั่งพักแล้วก็รู้สึกถึงความล้าของฝ่าเท้าวิ่งขึ้นมาจู่โจมทีเดียวเชียว เพราะไหนจะตะลุยทั้งอุเอโนะ ตะลุยทั้งกินซ่า แม้จะได้นั่งเวลาแวะร้านกินข้าวกินขนม แต่ตอนนั่งพักแบบนั้นมันไม่ได้ถอดรองเท้าอ่ะครับ พอกลับมาถึงห้อง สลัดรองเท้าผ้าใบออกนี่รู้เลยว่าตีนบวมสุดๆ
ผมเอนหลังลงนอนแผ่กับเตียงอย่างหมดสภาพ ทั้งเหนื่อยทั้งอิ่มจนไม่อยากแม้แต่จะขยับตัวเลยสักนิด!
“เหนื่อยเหรอ ถ้วยฟู” เสียงไอ้หล่อกว่าดังมาจากปลายเตียง ผมอยากผงกหัวขึ้นไปมองคนถามอยู่หรอก แต่ ณ ตอนนี้ที่กำลังอยู่ในท่าโคตรสบาย นอนแผ่บนเตียงนุ่ม เท้าไม่ต้องเหยียบพื้น ก็ทำเอาผมไม่มีแรงจะผงกหัวมองหน้าหล่อๆของมันให้ใจละลายได้อีก
“อือ” ผมส่งสียงตอบกลับไป
“ลุกขึ้นมาฉีดสเปรย์ที่ผมหน่อย เดี๋ยวกลิ่นก็ติดหมอน คืนนี้นอนไม่ได้หรอก” มันเดินไปหยิบสเปรย์ดับกลิ่นที่แวะซื้อจากร้านขายยามาฉีดใส่ตัวมัน ก่อนจะเดินมาดึงผมลุกขึ้นนั่งแล้วฉีดให้ ผมก็นั่งโงนเงนให้มันฉีดล่ะครับ พอสเปรย์ทำงาน ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนเหมือนเดิม เพราะเมื่อกี้นี้รู้สึกเหมือนตัวเองกลายร่างเป็นเนื้อย่างยังไงอย่างงั้น
“ไหวมั้ยถ้วยฟู วันนี้ไม่ต้องออกไปไหนแล้วดีมั้ย จะได้นอนพัก” มันถาม เพราะทันทีที่มันลุกเอาสเปรย์ไปวางที่โต๊ะข้างโทรทัศน์ ผมก็หงายหลังลงนอนผึ่งอย่างไม่มีหลักยึด
“อือ” ผมรับคำอีกครั้ง ตาจะปิดด้วยความเหนื่อย ไอ้พี่ธันเดินกลับมาหาผมแล้ววางมือทาบลงบนหน้าผากด้วยความห่วงใยสุดประมาณ กลัวหาเมียใหม่ดีกว่านี้ไม่ได้สิท่า บอกแล้วว่ากูมันแรร์ ไอเทมนะเว้ยยยย...
“ตัวไม่ร้อน...” มันพึมพำ แต่ผมได้ยิน อยากจะตะโกนใส่หน้ามันจริงๆว่าผมไม่ได้เป็นอะไร แค่เหนื่อย แค่อยากออเซาะ แค่อยากทำตัวอ่อนแอก็เท่านั้น แต่ในเมื่อสุดเลิฟห่วงใยกันขนาดนี้ ผมผู้ซึ่งถูกแม่สอนมาดีจะทำตัวโวยวายให้มันเสียน้ำใจไม่ได้
...รักผัวต้องขยันเอาใจผัว...บัญญัติแปะฝาบ้านข้อที่สองที่ผมท่องขึ้นใจ ส่วนข้อหนึ่งน่ะหรือครับ...แหม ไม่เห็นต้องถาม ข้อหนึ่งก็ต้องเป็น ‘รักถ้วยฟู ก็ต้องตามใจถ้วยฟู’ น่ะสิครับ!! แต่ไอ้หล่อไม่ค่อยทำตามกฎเท่าไหร่ เดี๋ยวผมว่างเมื่อไหร่จะปรับมันให้อานเลย!! โทษฐานผิดกฎที่ผมบัญญัติขึ้น!...
“ไม่ร้อนหรอก แค่เมื่อยนิดหน่อยเอง แต่เห็นนาฬิกาเรือนนี้ แรงใจก็ฮึดขึ้นมาแปดสิบเปอร์เซ็น” ว่าแล้วก็ขออวดโรเล็กซ์อีกสักรอบนะครับ มันแบบ...มันแบบ...ประทับจิตประทับใจอย่าบอกใครเชียว!!!...
ไอ้พี่ธันหัวเราะเบาๆ ก่อนย้อนถาม
“แปดสิบเปอร์เซ็น? แล้วอีกยี่สิบล่ะ”
“ซื้อแท็ก ฮอยเออร์ให้อีกเรือน คราวนี้ให้สองร้อยเปอร์เซ็นเลย! โอ๊ย!!” ถูกดีดหน้าผากไปดอก โทษฐานรีดไถ่ผัวขี้งก
“ฝันไปเถอะ” เห็นมั้ย แค่มันถอยโรเล็กซ์ให้ผม ผมว่ามันคงเหมาของขวัญผมล่วงหน้าไปแล้วสิบปีด้วยซ้ำ อย่าหวังถึงพ่อแท็ก ฮอยเออร์ยอดขมองอิ่มซะให้ยาก
“แต่...ยังไงก็ขอบคุณนะ ฟูชอบมากเลย” ผมเงยหน้าบอกมันแล้วแถมยิ้มให้อีกกระบุง ไอ้พี่ธันยิ้ม ก่อนจะก้มหน้าลงมาจูบผมเบาๆ
“พี่ก็ดีใจที่ถ้วยฟูชอบ” ไม่อยากบอกมันเลยว่าที่ชอบที่สุดคือการที่เราสองคนใช้นาฬิกาแบบเดียวกัน ต่อให้มันเป็นแค่นาฬิกาตลาดนัด หรือจะราคาแค่หลักสิบหลักร้อย แต่ถ้าเป็นของที่มาจากใจมันแล้ว ผมก็ดีใจทั้งนั้น
เราสองคนจูบกันบนเตียง จูบเบาๆไม่ลึกซึ้ง แค่เพียงแตะริมฝีปากเข้าหากันอย่างเชื่องช้า แต่...มันกลับทำให้หัวใจผมท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกมากมายที่มีต่อผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ผมฝากชีวิตเอาไว้ ฝากหัวใจเอาไว้ ผู้ชายที่หน้าดุก็เท่านั้น โหดก็เท่านั้น
แต่...ก็เป็นผู้ชายที่รักผมมากที่สุด และผมเองก็รักผู้ชายคนนี้มากที่สุดเช่นกัน
つづく
เจอกันพุธหน้าค่ะ
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตามและพื้นที่บอร์ดค่ะ
รู้สึกว่ามันจะหวานนนนนนน...ถือว่าเป็นเซอร์วิสล่ะกันเนอะ เนื่องจากว่าตอนหลักก็ไม่ค่อยจะสวีทกันเท่าไหร่ แต่ไหนๆเขามาเที่ยวกันแบบนี้ บัวก็ไม่อยากให้มีเรื่องหมองใจ (ที่สำคัญคือถ้วยฟูไม่น่าจะร่วมมือด้วยแน่ๆ เพราะนิสัยมันไม่น่าจะมีโมเม้นท์หมองๆเท่าไหร่ ฮ่าฮ่า)
ใครอยากเจอแบบหมองๆ เอาไว้รอของขวัญและพี่โตเนอะ คู่นั้นมีเรื่องหมองๆเย้อะ!! ฮ่าฮ่า
แล้วเจอกันพุธหน้าน้า
-
น่าร้ากกกกกกกกกกก
-
โฮ่
คู่นี้มันน่ารักนักกกก
ขอบคุณพี่บัวนะคะ
-
อิจฉาถ้วยฟูอ่ะ...... :hao5: :hao5: :hao5:
-
ขอบคุณที่นำความน่ารักของพี่ธันกับถ้วยฟูมาส่งก่อนเข้านอนค่ะ
อ่านแล้วมีความสุขมาก และหิวเนื้อย่างขึ้นมาตงิด ๆ
-
ขอบคุณจ้า หวานจังนะ
-
อ่านไปฮาไปเขิลไป น่าร้ากกกกกอ่า ชอบแบบนี้ :-[
-
:-[ อร๊ายยยย ถ้วยฟู น่ารักเหมือนเดิม ชัดคิดถึง ว่าแล้ว :katai5: ไปคุ้ยหาหนังสือมาอ่านตอนเก่า ใหม่ดีกั่ว
-
ในความเขิลถ้วยฟูก็ยังฮาได้55555555555555555 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีสามีดีนี่มีดีไปทั้งชาติเลยจริงๆ
-
The best husband !!!!!!!!
มอบโล่เกียรติคุณ ตบมือ รัว ๆ
-
ถ้วยฟูเอ๊ย...แต่ละความคิด...ไม่อยากจะบอกเลยว่า...แกอ่ะรักพี่ธันว์มากๆๆๆ
-
น่ารักมากเลย คู่นี้ เค้าใส่ใจความรู้สึกและเป็นห่วงกันตลอด
มีหยอก มีแกล้งกันบ้าง แบบนี้อยู่ด้วยกันก็มีแต่ความสุข o13
-
กรี๊ด น่ารักมากๆๆ หยุดอ่านไม่ได้เลย
รอให้วันพุธมาถึงเร็วๆ
-
อยากจิเอามือขยี้หัวถ้วยฟูแรงๆ
-
ถ้วยฟูน่ารักกกกกกกกกก :-[
-
หมั่นไส้นายถ้วยฟูมากกกกกกก อ่านแล้วแอบเบะปากใส่ไปร้ายรอบ
เรื่องยอตัวเองนี่ไม่เป็นรองใครเลยจริงๆ อยากหยิกมาก ฮ่าๆ
ปล....คิดถึงพี่โตของขวัญเหมือนกันนะคะ อิอิ อีกหนึ่งเรื่องในดวงใจเลยย
-
หวาน~~~~
-
อ่านฟูฟู กี่ตอนๆ ก็อมยิมได้ตลอด เกรียนมิเสื่อมคลายจริงๆ
-
รู้สึกอิจฉาชีวิตคู่ของเธอทั้งสองเหลือเกิน :o8:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ไม่รู้จะอิจฉาใครดีระหว่างถ้วยฟูกับพี่ธันๆ :o8:
-
ถ้าถ้วยฟูจะน่ารักขนาดนี้ มันน่าหมั่นเขี้ยวมาก อยากฟัดจริงๆ
-
อ่านแล้วอยากไปเที่ยวญี่ปุ่นเลย อิจฉาคู่นี้จริง ๆ
-
ยิ่งอ่านยิ่งอิจฉาาาาาาาา
ดูเหมือนจะไม่ได้หวือหวาอะไรมากมาย
แต่มันสุขล้นในใจจริงๆ
:katai2-1: :mew1:
-
อ่านแล้วหิว และ อยากจะติดปีกบินไปญี่ปุ่นตาม2หนุ่มเลย
อ่านแล้วยิ้มกับสองคนมาก หวานสุดๆ
-
หวาน...เชื่อม...น่าร๊ากกกกก
-
อ่านตอนแรก แหม้้้้ นัวถ้วยฟูนี่ยังเกรียนไม่เลิกจริงๆ แต่ก็น่ารักที่สุดอ่ะ อ่านไปก็ขำถ้วยฟูไป ฝั่งพี่ธันก็ทำเอายิ้มไม่หุบเลย น่ารัก หวานเว่อร์ไม่เปลี่ยนเช่นกัน อิจฉานังถ้วยฟูจริงๆ 5555 จิกกัดเพราะรักเน้อ คิดถึงเรื่องนี้สุดๆ ตอนพิเศษจุใจมากกกกกกก ก.ไก่ล้านตัว แต่ขอเพิ่มมาเร่่ือยๆนะคะ555(โลภได้อีก5555)
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนนี้น่ารักจะไม่ไหวละครับ ตกหลุมรักในความกวนของฟูสุดๆ
-
:-[
-
ฟูมันน่ารักมากจริงๆ เนาะ
-
NOV: รักนี้...ลินกับฟัน
By: Dezair
ตอนพิเศษ…รักนี้…อินโตเกียว!!
..............................................
5.1
เข้าสู่เช้าวันที่ 5 แพลนเที่ยวเมื่อวานที่กะจะไปอิเคะบุคุโระต่อหลังจากเก็บของล่มไม่เป็นท่า ไม่ต้องบอกนะครับว่าหลังจูบหวานๆที่ผมกับไอ้พี่ธันมีต่อกันแล้ว เราก็...เอ่อ...เราก็...เล่นแมงมุมขยุ้มหลังคา แมวกินปลา หมากัดขยุ้มก้นเป็นการย่อยอาหารนั่นเองล่ะครับ ที่ว่าจะไปดูย่านช้อปปิ้งของเหล่าวัยรุ่นแห่งโตเกียวอย่างอิเคะบุคุโระเลยต้องล้มเลิกไป แล้วยกยอดมาเป็นสายวันนี้แทน
เช่นเคย เราฟาดอะไรเล็กๆน้อยๆเป็นการรองท้อง วันนี้ไม่ใช่ขนมปังเหมือนเมื่อวานแต่เป็นโอนิกิริหรือข้าวปั้นทรงสามเหลี่ยมสอดไส้ข้างในนั่นเองครับ กินกันไปคนละอันอิ่มตื้อเหมือนฟาดข้าวหลามหนองมนยังไงอย่างงั้น หลังจากท้องอิ่มแล้วพวกผมก็ยังคงพึ่งพารถไฟสายยามาโนเตะเพื่อนยาก นั่งไปไม่เกิน 15 นาที ก็มาเหยียบถิ่นอิเคะบุคุโระครับ
ย่านอิเคะบุคุโระนี้ ไอ้โจคอนเฟิร์มว่าเหมาะกับวัยรุ่นปุถุชนธรรมดาๆแตกต่างจากย่านฮาราจูกุที่พวกผมไปกันมาแล้ว เพราะย่านนี้จะเป็นแนวเด็กมหาวิทยาลัย ไม่เหมือนถนนทาเคชิตะ ณ ฮาราจูกุที่เป็นเด็กมัธยมผู้อินเลิฟดาราซะเป็นส่วนมาก
พวกเราสองคนเดินไปตามฝูงชนจนมาเจอถนนช้อปปิ้งสายสั้นๆ มีร้านรวงทั้งสองฝั่งซ้ายขวาทั้งร้านอาหาร ร้านขนมหวาน เกมส์เซ็นเตอร์ โรงหนัง และร้านหนังสือมือสอง ไอ้สายตาผมน่ะเพ่งไปที่ร้านขายหนังสือมือสองครับเพราะเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนบอกมาอีกทีว่าที่นี่ไม่ใช่แค่ขายหนังสือมือสองเท่านั้น แต่ทั้งแผ่นซีดีของแท้ก็เอามาขายกันหลักร้อยเยนสบายกระเป๋า ทั้งเครื่องเกมส์ฮิตๆที่แม้แต่เมืองไทยยังไม่มี ที่นี่ก็มีขายในราคาที่พอเอื้อมถึงเนื่องจากเป็นมือสอง แต่...ยังไม่ทันจะเดินไปถึงร้านที่ผมหมายตา ระหว่างทางก็ดันโดนดูดเข้าไปในร้านขายเครื่องสำอางที่มีขนมราคาถูกวางขายล่อใจอยู่ข้างหน้า แต่พอเข้าไปแล้วประหนึ่งตัวเองกำลังเดินอยู่ในอวกาศที่มีแต่เครื่องสำอางทั้งสิ้น!!
...นี่สินะครับ ที่น้องเมน้องรหัสของผมเคยให้คำนิยามว่าเป็นร้านหลุมดำ เพราะผู้หญิงคนไหนถูกดูดเข้ามาก็จะหลงใหลอยู่ในร้านนี้นานนับชั่วโมง!!...
...แต่ผม...ไม่ใช่ผู้หญิง...ถึงจะมีแฟนเป็นหนุ่มหล่อรวยแต่ผมไม่มีวันหลงละเมอเพ้อพกอยู่ในร้านนี้เป็นอันขาด...
“พี่ธัน ตะกร้าอยู่ตรงไหนอ่ะ” ผมหันไปถามสุดเลิฟ เมื่อสาวญี่ปุ่นนางนึงถือตะกร้าที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางหลายชนิดเดินผ่านหน้าผมไปอย่างยั่วยวนกันชัดๆ เห็นคนอื่นซื้อ...เอ่อ...หมายถึงถือตะกร้า...ครับ เห็นคนอื่นถือแล้วก็อยากถือบ้างอะไรบ้างตามสุภาษิตไทยเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามยังไงล่ะครับ
“จะซื้ออีกเหรอ พี่ว่าถ้าซื้ออีก ตอนเข้าประเทศต้องโดนภาษีแน่” ไอ้นี่ก็มองแง่ร้ายไว้ก่อน มีมั่งมั้ยที่จะเออออห่อหมกไปกับถ้วยฟูคนนี้น่ะเหอะ?
“ถ้าโดนตรวจ เดี๋ยวฟูอธิบายเองว่าอันไหนของฝากของใคร ศุลกากรไม่เข้าใจกันบ้างเลย คนมันญาติเยอะญาติแยะ จะให้แต่ญาติตัวเอง แล้วปล่อยญาติพี่น้องผัวให้อดยากปากแห้งได้ไงล่ะ! รางวัลลูกสะใภ้ดีเด่นก็ไม่ตกถึงมือกันพอดี!” ว่าแล้วผมก็ขุดประเด็นรางวัลลูกสะใภ้ดีเด่นขึ้นมาบังหน้า เอ๊ย! ขึ้นมาเป็นเหตุผล ไอ้พี่ธันถอนหายใจน้อยๆ ก่อนจะเดินไปหยิบตะกร้ามาถือให้และยังคงมองผมด้วยสายตาระอาประหนึ่งอยากเปลี่ยนเมียใหม่
...อย่ามองกูอย่างงั้นยอดรัก!! นี่กูไม่ได้ทำเพื่อตัวเองแต่ทำเพื่อญาติสนิทมิตรสหายล้วนๆ!!! ไม่ได้ซื้อเพื่อตัวเองจริงจริ๊งงงงงง!!...
………………………………
คนล่ะถุง...ไม่มากไม่น้อย พอจะยัดลงกระเป๋าเดินทางได้ เพราะเครื่องสำอางพวกนี้มันกระจุกกระจิกนะครับ ยัดตามซอกตามเหลือบไม่กินเนื้อที่ เราสองคนออกเดินกันต่อโดยผมให้คำมั่นกับคนที่มาด้วยกันว่าเรามีจุดมุ่งหมายที่ร้านขายหนังสือมือสองซึ่งมีป้ายสีเหลืองใหญ่ๆลอยเด่นเป็นสง่าอยู่ไม่ไกล
ระหว่างทางก่อนจะถึงร้านที่ผมหมายตา ก็ดันมีของมาให้ผมวอกแวกเล็กน้อย สิ่งนั้นก็คือเจ้าตู้หมุนไข่หรือกาชาปองที่วางเรียงรายอยู่ข้างถนนนั่นเอง สำหรับคนที่เกิดไม่ทันในช่วงที่ตุ้หมุนไข่ฮิตติดลมในบ้านเรา ผมจะอธิบายสั้นๆว่ามันเป็นตู้ที่มีไข่พลาสติกอยู่ข้างในเป็นสิบๆลูก หลากสีสันราวกับลูกกวาดหลอกเด็กสามขวบ ข้างในไข่พวกนั้นบรรจุของกระจุกกระจิกเอาไว้ พวกที่ห้อยมือถือ โมเดลตัวการ์ตูนตัวเล็กๆ อะไรเทือกนั้น พอเราหยอดเหรียญเข้าไปในเครื่อง หมุนที่ตัวหมุนไม่เกิน 5 แก็ก ไข่จากตู้ก็จะหล่นออกมาให้เราตื่นเต้นตอนแกะว่าข้างในจะเป็นอะไร ซึ่งตู้กาชาปองของญี่ปุ่นนั้น มีการหลอกล่อพวกฝันสูง(อย่างผม) ด้วยการติดรูปอวดบนตู้ว่าตู้ไหนจะคายไข่ที่ข้างในไข่มีของอะไรบ้าง ซึ่งไอ้อันที่เล็งว่าอยากจะได้ ก็ไม่เคยได้หรอกครับ ผมเสียไปหลายร้อยเยน ได้พวงกุญแจมาห้าอัน ทั้งๆที่เล็งโมเดลตัวการ์ตูนเอาไว้แท้ๆ อันที่จริง ผมเกือบจะหมุนอีกสักรอบ แต่ไอ้พี่ธันสะกิดยิกๆพร้อมคำนวนเป็นเงินไทยให้เสร็จสรรพว่าไอ้ที่หยอดๆลงไปในตู้กาชาปองนี้ ผมเสียไปกี่ร้อยบาทแล้ว สุดท้ายเราสองคนก็ละจากตู้กาชาปองมา แล้วมาเหยียบร้านมือสองได้เรียบร้อย
เจ้าร้านหนังสือมือสองอันเป็นที่หมายตาของผมตั้งแต่แรก แต่เพิ่งมาเหยียบเอาป่านนี้ ขึ้นชื่อว่าขายหนังสือมือสอง แต่เอาเข้าจริงๆแล้วทั้งแผ่นซีดีเพลง แผ่นซีดีหนัง หรือแผ่นเกมส์ รวมไปถึงเครื่องเกมส์มือสองก็มีขายด้วยเช่นกัน! แล้วร้านไม่ใช่เล็กๆนะครับ กินพื้นที่เกือบ 3-4 ชั้น แล้วสภาพของมือสองที่เอามาขายนี่ผมคอนเฟิร์มว่าใหม่มากกกกก
ว่าแล้วก็ขอไปแวะมุมสิบแปดบวกสักหน่อยแล้วกันครับ!!
“ว่าจะซื้อฝากไอ้โจ” ผมเกริ่นก่อน เดี๋ยวผัวหาว่าเปลี่ยนรสนิยม เพราะหน้าปกแผ่นซีดีที่ผมหยิบมาดูนั้น เป็นรูปสาวน้อยในชุดนักเรียนทำตาละห้อยหยาดเยิ้ม
“นึกว่าจะซื้อไปดูเอง” ไอ้หล่อหยอก คงหวังจะเห็นเมียมันอายม้วนต้วนเป็นหนุ่มบริสุทธิ์สินะ...แต่ขอโทษ คนระดับผม ไม่มีหรอกครับคำว่ายางอายน่ะ
“ซื้อทำไม?! เล่นเองเด็ดกว่าเยอะ ไม่งั้นผัวจะรักจะหลงหัวปักหัวปำขนาดนี้เรอะ!” พูดไปจะหาว่าโม้ แต่ตั้งแต่มาเหยียบโตเกียว ไม่มีวันไหนที่ไอ้พี่ธันจะรอดจากร่างกายอันแสนสยิวกิ๊วของผมไปได้ ไม่แบบเซ็ตเมนคอร์ส ก็ลูบๆคลำๆพอเอาหลับสบาย ส่วนเรื่องจูบเจ๊าะๆแจ๊ะๆนั้น เรียกได้ว่าปากเกือบเปื่อยกันเลยทีเดียว! วุ้ย!! ไม่อยากจะอวดว่าเจ็ดปีแห่งความใคร่ เอ๊ย! ความรักความผูกพันนั้น มันรักและหลงใหลในร่างกายและหัวใจผมขนาดไหน!!
ไอ้พี่ธันหัวเราะเบาๆ ก่อนที่เราสองคนจะช่วยกันเลือกซีดีหนังโป๊ที่มีมากมาย สุดท้ายก็ได้มาแผ่นหนึ่งเพราะไอ้พี่ธันเตือนกว่าเกิดถูกตรวจเจอที่สนามบินตอนเข้าประเทศเรื่องจะยาว เพราะแค่ของฝากจำนวนมากที่มีสิทธิ์ได้ซื้อน้ำหนักกระเป๋าเพิ่มแล้ว ก็น่าจะเตะตาพี่ๆเจ้าหน้าที่ศุลกากรพอสมควร
เราสองคนลาจากร้านหนังสือมือสองเมื่อได้ซีดีของฝากไอ้โจมาหนึ่งแผ่น และเซ็ตหนังสือการ์ตูนเรื่องโปรดที่ผมมีเวอร์ชั่นภาษาไทย ส่วนเวอร์ชั่นญี่ปุ่นที่ผมฟาดมานั้น บอกอย่างไม่อายปากว่าซื้อมาประดับบ้านให้ดูฉลาดเฉยๆอ่ะครับ
เป้าหมายต่อไป เราจะแวะทานอาหารเที่ยงกัน โดยมื้อเที่ยงวันนี้ผมตัดสินใจก็อบมาจากไอ้โจเช่นเคย ด้วยการไปลิ้มลองโอโคโนมิยากิหรือเจ้าพิซซ่าญี่ปุ่นที่ของแท้ต้นตำรับนั้นต้องให้เราทำกินเองครับ!
เดินวกๆวนๆแถวอิเคะบุคุโระเกือบสิบนาทีก็มาจ๊ะเอ๋กับร้านโอโคโนมิยากิที่มีในแพลนของไอ้โจ เจ้าร้านโอโคโนมิยากินี้เป็นร้านเล็กๆที่ประตูทางเข้าอยู่บนพื้นดิน แต่พอก้าวผ่านประตูไปแล้วดันเป็นบันไดทอดตัวสู่ชั้นใต้ดิน ประเทศนี้ใช้พื้นที่กันคุ้มค่ามากครับ ทั้งบนดิน บนฟ้าและใต้ดิน ตรงไหนเจาะได้พี่แกเจาะไม่ยั้งจริงๆ
ผมเดินลงบันไดมายังชั้นใต้ดินซึ่งสว่างไสวด้วยแสงไฟ มีพนักงานต้อนรับทักทาย ผมก็ทำเช่นเคยคือการชูสองนิ้วบอกให้รู้ว่ามากันแค่สองคน พนักงานก็พาเดินไปนั่งโต๊ะอย่างไม่มีปัญหา
ภายในร้านมีการกั้นโต๊ะแต่ละโต๊ะด้วยคอกไม้ค่อนข้างสูง กลางโต๊ะมีแผ่นเหล็กซึ่งเดาได้ว่าใช้สำหรับการทำโอโคโนมิยากินั่นเองครับ เราสองคนสั่งโอโคโนมิยากิหน้าเบคอนมาลิ้มลอง พร้อมด้วยยากิโซบะและสเต็กหมูมาด้วย เจ้าโอโคโนมิยากิถูกส่งมาในสภาพยังดิบในถ้วยเดียวเล็กประมาณถ้วยข้าวต้มบ้านเรา ก้นถ้วยเป็นกระหล่ำปลีหั่นฟอย เนื้อแป้ง เนื้อสัตว์วางเรียงกันขึ้นมาจนพูนถ้วย ให้เราคนเอง ละเลงเองอย่างสนุกสนาน
...แล้วงานนี้มากับถ้วยฟูเจ้าของสวนอาหารเตาถ่านทั้งที! ก็ต้องโชว์ฝีมือกันเช่นเคยครับ!!...
“อี๋!! เหมือนอ้วกเลย” ผมเทเจ้าเนื้อแป้งโอโคโนมิยากิที่คลุกเคล้ากับเบคอนลงบนแผ่นเหล็กที่มีน้ำมันเคลือบพอสวยงาม แต่พอแป้งเละๆที่ยังเหลวๆลงไปกองกันอยู่บนกระทะ ก็ทำเอาอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบให้เห็นภาพ
“ทำเป็นจริงรึเปล่าน่ะ ถ้วยฟู” อ้าว...ไอ้พี่ธันเริ่มหยามน้ำหน้าเชฟมือเอกแห่งร้านเตาถ่านอย่างงี้ได้ไง!! คนอย่างกูมีเรอะจะทำอาหารไม่เป็น!!
“ทำเป็นสิ! พี่ธันผัดยากิโซบะไป” ยากิโซบะและสเต็กหมูหั่นเป็นชิ้นๆพอดีคำนั้นถูกปรุงสุกมาแล้ว แต่เพื่ออรรถรส ผมก็เลยแบ่งปันพื้นที่แผ่นเหล็กร้อนๆให้ไอ้พี่ธันจัดการผัดยากิโซบะอีกรอบ
ผมใช้สกิลเล็กน้อย ในที่สุดแป้งเละๆก็กลายร่างเป็นแผ่นโอโคโนมิยากิที่เราคุ้นตาส่งเสียงฉู่ฉี่อยู่บนแผ่นเหล็กร้อน กลิ่นหอมอบอวลแสดงถึงความสามารถของหัตถ์เทพเจ้าของผม
“น่ากินเปล่าล่ะ!” ว่าแล้วก็อวดซะหน่อย ไอ้พี่ธันยิ้ม มันคงกำลังชื่นชมและภาคภูมิใจในความสามารถของผมแน่ๆเลยล่ะครับ!!
“ถ้าสมัยเรียนทุ่มเทได้เท่ากับตอนทำโอโคโนมิยากิ พี่ว่าถ้วยฟูคงได้เกียรตินิยมไปแล้ว” ...เอ่อ...แถวบ้านไม่ได้เรียกว่าชื่นชมและภาคภูมิใจซะแล้ว...
ผมหรี่ตามองมันเล็กน้อยให้รู้ว่าเคือง ก่อนจะใช้ตะหลิวเล็กๆในมือตัดแบ่งโอโคโนมิยากิเป็นชิ้นเล็กๆให้พอดีคำ และตักชิ้นเล็กที่สุดใส่จานมัน!!
…โทษฐานว่ากูไม่ทุ่มเทกับการเรียน มึงกินแต่แป้งและกะหล่ำปลีพอ!! เบคอนไม่ต้อง!!!...
“เฮ้ย! ไหงให้พี่แค่นี้ล่ะ” ไอ้พี่ธันโวยหน้ายิ้มๆ นี่มันคงจะคิดว่าผมแกล้งมันด้วยความรักความเอ็นดูใช่มั้ย...ขอบอกเลยว่าไม่ใช่!!...
ผมเอาตะหลิวในมือกวาดโอโคโนมิยากิที่เหลือทั้งหมดมาที่ฝั่งตัวเอง บอกให้รู้ว่าทั้งหมดนี่เป็นของผม แต่ไอ้พี่ธันไม่ยอมครับ มันเอาตะหลิวของตัวเองมาแอบเขี่ยโอโคโนมิยากิบางชิ้นไปทางมัน คราวนี้เลยเหมือนกับการเล่นฮ้อกกี้โอโคโนมิยากิยังไงอย่างงั้น เกิดการแย่งโอโคโนมิยากิบนแผ่นเหล็กไปมา และผมตัดสินใจใช้ท่าไม้ตายคือการแย่งอันไหนได้ปุ๊บเอาเข้าปากปั๊บ!!!
“อุ๊!!!” เป็นเรื่องเลยครับ!! โอโคโนมิยากิที่อยู่บนแผ่นเหล็กร้อนๆ พอเข้าปากโดนไม่ทันเป่า ก็ลวกสิครับท่านผู้ชม!! คายออกมาลิ้นห้อยเป็นหมาหมดสภาพความหล่อกันเลยทีเดียว
“กินเข้าไปได้ยังไง ถ้วยฟู เอ้า! น้ำ” ศัตรูหมายเลขหนึ่งรีบวางอาวุธแล้วส่งน้ำเปล่ามาให้ผม ทำตัวเป็นวีรบุรุษเลยนะมึง!! ก็เพราะมึงไม่ใช่เรอะ! กูถึงต้องใช้วิชามารจนกลายเป็นบาปกรรมย้อนหาตัวเองแบบนี้!!
“ลวกปากมากรึเปล่า” มันถาม แล้วยื่นมือข้ามโต๊ะมาจับปากผมดู
...นี่หาเรื่องแต๊ะอั๋งกูเปล่าเนี่ย...
แม้จะหงุดหงิดไม่น้อยที่กรรมนั้นตามสนองผมอย่างรวดเร็ว แต่เพราะความห่วงใยที่สุดเลิฟมอบให้ทั้งทางการกระทำและสายตานั้น ก็พอจะทำให้ผมใจกว้างลืมเรื่องเมื่อกี้ไปซะ
...ขอบคุณกูซะนะ! ที่กูมีใจเมตตาและพร้อมให้อภัยมึงขนาดนี้...
ในห้วงอารมณ์แห่งความรักและการให้อภัยที่ลอยอวลอยู่รอบตัวพวกผมนั้น เสียงฉู่ฉี่ของโอโคโนมิยากิและยากิโซบะยังคงดังกังวาล โรแมนติกฉิบหายเลยครับ และมันคงจะโรแมนติกกว่านี้ ถ้าหากว่าไม่มีกลิ่นอะไรเข้ามาในมโนสำนึกซะก่อน
ผมทำจมูกฟุดฟิด ก่อนจะก้มลงดูเจ้าโอโคโนมิยากิและยากิโซบะบนแผ่นเหล็กร้อน แล้วเพิ่งสำนึกได้ว่าไอ้กลิ่นไหม้ๆนี่น่าจะมาจากไอ้พวกนี้!!
“เฮ้ย!!!” มือไวเท่าความคิด ตะหลิวในมือผมพลิกโอโคโนมิยากิอีกฝั่งขึ้นดูทันที คงไม่ต้องบอกสภาพนะครับ ว่ามันดำปิ้ดปี๋แค่ไหน
ผมเหลือบตาสลดๆขึ้นมองหน้าไอ้พี่ธันที่รีบกลับยากิโซบะขึ้นดู ซึ่งสภาพมันก็ไม่แตกต่างจากโอโคโนมิยากิเท่าไหร่นัก เราสองคนมองหน้ากัน แล้วอะไรบ้างอย่างก็ดลใจให้เราหัวเราะออกมาพร้อมกัน
สุดท้ายมื้อนั้นก็ต้องสั่งมาใหม่ พร้อมกับแอบกระดิกนิ้วเรียกพนักงานมาทำให้ เพราะเกรงว่าขืนยังทำเองอาจจะอดกินเสียก่อน!
………………………………
เสร็จกิจกับโอโคโนมิยากิเรียบร้อย เราก็กลับขึ้นมาสูดอากาศบนพื้นดินอีกครั้ง เราสองคนกำลังจะตกลงกันเรื่องที่จะไปไหนกันต่อดี ก็ปรากฏว่ามีเสียงซาวด์แทร็กเป็นภาษาไทยดังขึ้น
“ธัน? นั่นธันรึเปล่า” แม้ผมจะไม่ได้ชื่อธัน แต่พอดีผัวผมชื่อธัน ผมก็เลยหันมองตามเสียงเรียกนั้นด้วย
“พี่ก้อย...” มายเลิฟครางออกมาเป็นชื่อหญิงอื่น ทำเอาไอ้ถ้วยฟูเริ่มเสียวสันหลังวาบ ผู้หญิงเจ้าของเสียงที่มองตรงมาที่พวกผมรีบวิ่งเข้ามาพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ธันจริงๆด้วย! มาเที่ยวที่นี่เหรอ” เธอเป็นผู้หญิงไทยที่กลายพันธุ์เป็นญี่ปุ่นไปแล้วเรียบร้อย ทั้งแฟชั่นการแต่งตัวและสีผม ชนิดที่ถ้าไม่พูดภาษาไทยชัดขนาดนี้ ผมก็คงคิดว่าเธอเป็นญี่ปุ่นชนแน่นอน
“ครับ สวัสดีครับ” ในขณะที่ ‘เจ๊ก้อย’ ดูจะแสดงความสนิทชิดเชื้อแตะแขนไอ้พี่ธันอย่างแสนสนิท ไอ้หล่อของผมดันยกมือไหว้เขาซะงั้น เจ๊ก้อยเงิบไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมา
“โอ๊ย! ไม่ได้อยู่ที่คณะ ไม่ต้องยกมือไหว้ก็ได้!” อ้อ...แสดงว่าเจ๊ก้อยต้องเป็นรุ่นพี่ในวิศวะฯแน่เลย...แต่ผมว่าผมไม่เคยเห็นหน้า อาจจะจบก่อนที่ผมจะเข้าก็เป็นได้
“แล้วนี่ธันมากับใครล่ะ น้องของธันเหรอ ชื่ออะไรนะ ตุลารึเปล่า พี่จำได้นะ บ้านธันชื่อเป็นชื่อเดือนกันหมดทุกคนเลย คนโตชื่อสิงหาใช่มั้ย คนที่สองก็ธันวา คนที่สามชื่อตุลา ส่วนคนที่สี่นี่...มีนา?” ฮั่นแหน่ะ! ไม่ธรรมดา! รู้จักพี่น้องไอ้พี่ธันซะด้วย! แต่คนที่สี่ไม่ได้ชื่อมีนานะครับเจ๊
“คนที่สี่ชื่อเมษาครับ” ในฐานะพี่รหัสของน้องเมษา ผมเลยเฉลยความจริงให้เจ๊แกสักหน่อย เจ๊หันมายิ้มให้ผมแล้วหัวเราะเบาๆ
“ตายจริง พี่จำผิดเหรอเนี่ย แล้วมาเที่ยวกันสองคนพี่น้องเหรอ” ดูเหมือนนอกจากเจ๊จะจำชื่อน้องสาวคนสุดท้องสุดรักสุดหวงของไอ้พี่ธันไม่ได้แล้ว ยังเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นน้องแท้ๆของมันอีกต่างหาก โถ!! เปิดตาดูหน่อยเจ๊!! หล่อตี๋อินเทรนด์ขนาดนี้ จะเป็นญาติกับไอ้พี่ธันหน้าเข้มได้ยังไง้?!!!
“นี่ไม่ใช่ตุลาครับ นี่ถ้วยฟูเป็นรุ่นน้องที่คณะ” ไอ้หล่อแนะนำเรียบๆ แต่ทำเอาเจ๊แกชะงักไปนิด
“รุ่นน้องที่คณะ?” เสียงเจ๊แกทวนสถานะผมเบาๆ แม้ผมจะคันปากยิบๆว่าไม่ใช่แค่รุ่นน้องร่วมคณะธรรมดา แต่เป็นรุ่นน้องในห้วงคำนึงที่ไอ้พี่ธันทั้งรักทั้งเอาใจใส่กว่าสิ่งใดในโลกหล้า แต่ไอ้หล่อไม่เปิดโอกาสให้ผมแสดงตัวมากไปกว่านั้น มันหันมามองผมแล้วแนะนำเจ๊ก้อยให้รู้จักอย่างเป็นทางการ
“ถ้วยฟู นี่พี่ก้อยเป็นรุ่นพี่ในวิศวะฯ” ผมยกมือไหว้สวัสดีตามธรรมเนียมไทย แต่สายตาอันคมปลาบของผมมองแปบเดียวก็รู้ไปถึงชาติที่แล้วว่าเจ๊ก้อยคนนี้จะต้องไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาในวังวนชีวิตของไอ้หล่อแน่นอน
“สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะที่เข้าใจผิด ก็ว่าล่ะว่าทำไมถึงหน้าไม่เหมือนกันเลย ที่แท้ก็แค่รุ่นน้องที่คณะนั่นเอง” เจ๊พูดคำว่า ‘แค่รุ่นน้อง’ ได้โคตรเจ็บเข้าไปถึงทรวงใน ก่อนจะหันไปส่งสายตาให้ไอ้หล่อต่อ
“แล้ว...ธันสบายดีมั้ย จะมาโตเกียวก็ไม่บอกกันเลย รู้ทั้งรู้ว่าพี่อยู่ที่นี่” อีประโยคท้ายนั่นอะไร?!! การที่พยายามทำเสียงอ่อนเสียงหวานบอกว่าไอ้พี่ธันรู้ทุกการเคลื่อนไหวของเจ๊ และควรติดต่อเจ๊ถ้าจะมาเหยียบโตเกียว มันหมายความว่ายังไง?!! โตเกียวเป็นถิ่นเจ๊ก็อาจจะใช่ แต่ก็ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องประกาศให้รู้นี่หว่าว่าจะมา!!!
...ชักจะไม่สนุกแล้วสิ คือก็รู้นะครับว่าไอ้พี่ธันมันหล่อ แต่การเห็นผู้หญิงคนอื่นมาแสดงอาการชื่นชมกันต่อหน้าแบบนี้ ผมก็ชัก...เอ่อ...นี่บอกก่อนว่าผมไม่ได้หึงมันหรอกนะครับ! ไม่ได้หึงครับ ไม่ได้หึงเลยแม้แต่น้อย! ผมแค่อิจฉามันเฉยๆที่มีผู้หญิงมากรี๊ดกร๊าดเท่านั้นเอ๊ง!!!...
“ถ้วยฟูเป็นคนจัดทริป ผมก็เลยไม่ได้ยุ่งเรื่องมาที่นี่เท่าไหร่” กำลังจะหน้าบูดด้วยความหงุดหงิด แต่ไอ้หล่อดันโยนบทสนทนากลับมาที่ผมอีกครั้ง ผมก็เลยต้องเสยิ้มการค้าส่งให้เจ๊ก้อยอีกรอบ
“อ๋อ เหรอ...แหม! แต่ธันก็น่าจะบอกกันมั่งนี่นา พี่จะได้พาเที่ยว” เจ๊หันมา ‘อ๋อ เหรอ’ ใส่หน้าผมแค่นี้ก็หันกลับไปคุยกับไอ้พี่ธันต่อ ถ้าจะโจ่งแจ้งกันขนาดนี้ ขอไอ้พี่ธันแต่งงานเลยมั้ย?!
“ไม่เป็นไรหรอกครับ โตเกียวก็ไม่ได้เที่ยวยากอะไร” ก็แน่ล่ะสิ ก็เพราะมีคนอย่างนายถ้วยฟูคนนี้เป็นไกด์ นอกจากจะเที่ยวสนุก ช้อปเพลิน แล้วยังมีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยจากไกด์กิตติมศักดิ์คนนี้คอยให้ความรู้ไปตลอดทาง!! ต่อให้ ‘เจ้าถิ่น’ อย่างเจ๊ก้อยพาเที่ยวก็ไม่สนุกเท่าถ้วยฟูคนนี้หรอก!!!!
“เที่ยวไม่ยาก แต่พี่อยากพาเที่ยวนี่นา” ยาวเลยนะเจ๊ สะพานของเจ๊ทอดมาที่ไอ้พี่ธันยาวมากกกกกก...
“ขอบคุณครับ แต่ไม่เป็นไรจริงๆ...แล้วพี่ก้อยเป็นยังไงบ้าง สบายดีรึเปล่า เห็นว่าแต่งงานอยู่ที่นี่” ในขณะที่ฝ่ายสาวเจ้าพยายามส่งสายตาแปดร้อยแปดสิบแปดรอบ ไอ้หล่อของผมก็เย็นชาแบบพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่นม้ากมาก! แล้วพอมันเริ่มประเด็นเรื่องที่ว่าเจ๊ก้อยมีผัวแล้ว เจ๊แกก็เริ่มชะงักอีกรอบ ก่อนจะส่งยิ้มบางๆกลับมา
“ก็...นะ...แต่พี่ว่า...พี่คงไม่เหมาะจะอยู่ที่นี่ เริ่ม...อยากกลับเมืองไทยแล้วล่ะ” ...ฮัดช่า!...เลี่ยงตอบความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาแล้วเบี่ยงประเด็นว่าอยากกลับเมืองไทยแบบนี้ แสดงว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่นอน!!...
“แล้ว...ถ้าพี่กลับเมืองไทย ธันต้องมากินข้าวกับพี่นะ นี่...ธันมาเที่ยวที่นี่กี่วันล่ะ” เอาแล้วไง...ตีนยังอยู่โตเกียว ดันนัดเดทกันยันอนาคตที่กรุงเทพฯ เจ๊แกไม่ธรรมดาจริงๆ ถ้าไอ้พี่ธันเป็นคนโลเล รับรองว่าเจ๊ต้องฉกมันไปจากอ้อมอกของผมสำเร็จแน่ แต่...ขอโทษ คนอย่างนายธันวาผัวสุดที่รัก แสนจะประเสริฐศรี แถมดีตลอดศกนั้น มั่นคง จริงจัง จริงใจ รับใช้ประชาชน เอ๊ย! รับใช้ถ้วยฟูคนเดียวเท่านั้นครับ!...
“อีกสองวันก็กลับแล้วครับ” ไอ้หล่อยังคงตอบอย่างสุภาพและนิ่งสนิทราวกับรุ่นน้องในคณะที่ไม่มีอะไรในกอไผ่ ในขณะที่ผมเริ่มควักมือถือออกมาทำทีกดเล่นเหมือนไม่ได้สนใจบทสนทนาของชายหญิงคู่นี้ประการใด แต่หูนี่กระดิกยิกๆด้วยความอยากเผือกว่าเขาคุยอะไรกัน!!
“ว้า! เสียดายจัง พี่ต้องลงโอซาก้าวันนี้ซะด้วยสิ กว่าจะกลับก็อาทิตย์หน้า เลยไม่ได้อยู่ดูแลธันเลย” ไม่เป็นไร จะลงโอซาก้าไปอีกสามเดือนก็ได้ ไม่ต้องดูแลพี่ธันของผมก็ได้!!!
เอ่อ...ผมย้ำคำเดิมว่าผมไม่ได้หึงไอ้พี่ธันนะครับ แต่ที่ไม่อยากให้เจ๊ก้อยมายุ่งกับไอ้พี่ธันก็เพราะ...เอ่อ...เพราะ..เพราะผมแค่รักความสะอาด! ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร! นึกถึงผ้าเช็ดตัวนะครับ ของใช้ส่วนตัวของเรา เราจะให้คนอื่นมาหยิบไปใช้ด้วยมั้ย?! คำตอบคือไม่! แน่นอนครับ! ไอ้พี่ธันก็เหมือนผ้าเช็ดตัว ของใครของมัน ใช้ร่วมกันไม่ได้!!!
“ถ้ายังไง ขอไลน์ของธันไว้หน่อยได้มั้ย เผื่อพี่กลับเมืองไทย จะได้ติดต่อกันได้” ว่าแล้วเธอก็ควักมือถือออกมารอ ผมเหลือบตาดูเล็กน้อย ก็เห็นสายตาที่แสนระยิบระยับอย่างกับมีสปอตไลท์สักสิบดวงหมายจะมาแย่งไอ้พี่ธัน เอ๊ย! แย่ง ‘ผ้าเช็ดตัว’ ไปจากผม!!!
“คงไม่สะดวก เพราะผมไม่ค่อยได้เล่น ถ้าพี่ก้อยจะติดต่อผมก็ทางเฟซบุ้คดีกว่าครับ ไม่งั้นก็อีเมลก็ได้” แล้วไอ้พี่ธันก็ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยอีกหน หึหึหึ!!! ‘ผ้าเช็ดตัว’ ก็เล่นตัวเป็นเว้ยเฮ้ย!! เจ๊ก้อยเงิบรอบที่สามสิบเก้าแล้วมั้ง ก่อนจะเสยิ้มแล้วถามต่อ
“แล้วเฟซของธันชื่ออะไร เหมือนพี่จะไม่มีนะ” ไอ้พี่ธันเงียบไปนิดหน่อยก่อนจะยอมบอกชื่อเฟซบุ้กของมัน เจ๊ก้อยกดมือถือเดี๋ยวนั้นประหนึ่งกลัวลืม
“เรียบร้อย ธันกลับไปรับแอดพี่ด้วยนะ” ว่าแล้วก็ยิ้มสวยๆหนึ่งทีก่อนจะเก็บมือถือลงกระเป๋า ณ จุดนี้ผมเริ่มเกลียดเทคโนโลยีล่ะ เพราะมันทำให้หญิงชายสองคนนี้จะได้ติดต่อกันในอนาคต...เอ่อ...แต่ผมก็ยังยืนยันคำเดิมนะครับ ว่าผมไม่ได้หึง! ไม่ได้หึงเลยแม้แต่นิดเดียว!! (แต่อย่าให้รู้ว่าแอบไปติดต่อกันลับหลังนะมึงงงงงงง กูไม่เอาไว้ทั้งหญิงทั้งชายแน่!!!)
“เดี๋ยวพี่ต้องไปแล้วเพราะว่ารถไฟลงโอซาก้ารอบบ่ายสอง แล้วไว้เจอกันนะ” และยังคงมีวาจา สายตา ท่าทางทุกอย่างเพื่อไอ้พี่ธันคนเดียว เจ๊ก้อยหมุนตัวเดินจากไปแล้ว ทิ้งพวกผมสองคนเอาไว้ที่เดิม และเป็นผมผู้กล้าหาญเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน
-
“สาบานเลยว่าเจ๊แกชอบพี่ธันว่ะ” แฟนเก่าชื่อกิ๊ก เจ๊คนนี้ชื่อก้อย แหม...ดูเหมือนว่าผู้หญิงตัว ก. จะถูกโฉลกกับผัวผมนะครับ...
...ไม่ได้หึง ไม่ได้หึง ย้ำเหมือนเดิมว่าไม่ได้หึง...
“ตอนพี่เข้ามาปีหนึ่ง พี่ก้อยที่อยู่ปีสามน่ะ” มันหันมามองผมนิดนึงแล้วเปิดปากเล่าเรื่องอดีตช่วงเวลาที่ยังไม่มาตกหลุมรัก ‘คนดีๆ’ อย่างผม
“แล้ว...เป็นแฟนกัน?” ผมถาม
“เกือบจะคบ”
“เกือบจะคบ? หมายความว่าไง” คือเกือบจะได้กันแล้ว เอ๊ย! เกือบจะเป็นแฟนกันแล้ว แต่หลุดมืองั้นเรอะ?! แล้วใครหลุดมือใคร เจ๊หลุดมือไปจากมึงรึเปล่า? แล้วมึงยังอาลัยอาวรณ์อยู่มั้ย? ถ้าเจ๊เลิกกับผัวกลับเมืองไทย มึงจะทำยังไง?
เราสองคนมองตากัน ก่อนที่มันจะดีดหน้าผากผมดังเป๊าะ!
“โอ๊ย!!” กำลังอ้าปากจะด่าแต่ไอ้พี่ธันหัวเราะใส่หน้าผมซะงั้น
“หึงรึไง?” ...ใครหึงใคร พูดให้มันดีๆนะเว้ย! คนระดับนายถ้วยฟูคนนี้ที่ได้รับความรักความเอาใจใส่จากปวงประชาทั่วโลก จำเป็นต้องมีความรู้สึกหึงหวงด้วยเรอะ!! เลิกกับมึงไปกูก็มีหญิงชายนับร้อยต่อคิวมาขอให้กูพิจารณา แต่ที่ทุกวันนี้ที่กูยังคบมึงอยู่เป็นเพราะกูเห็นแก่ความรักมากมายของมึงหร๊อก!!!!...
“เปล่า!! แค่ถามดู๊!!” แล้วนี่กูจะเสียงสูงทำไม!!!
“หึงก็บอกมาเถอะหน่า หน้าหงิกขนาดนี้” แล้วมันก็เขี่ยแก้มผมเล่นอย่างอารมณ์ดี ไอ้หน้าหล่อนิ่งๆที่มีกับเจ๊ก้อยเมื่อกี้กลายเป็นหน้าหล่อยิ้มแย้มแจ่มใสประหนึ่งเป็นคนละคนยังไงอย่างงั้น
ผู้หญิงตัว ก. ทั้งหลายเอ๋ยยยยย...รู้เอาไว้เถิดว่าสู้ผู้ชายตัว ถ. คนนี้ที่ทำให้ไอ้พี่ธันมีความสุขไม่ได้หรอกหนา...อะฮุ อะฮุ...
“หึงใช่มั้ย” มันถามย้ำหน้ายิ้มๆ แต่ผมงี้คันปากยิบๆอยากตะโกนกรอกหูมันจริงๆว่ากูไม่ได้หึง!! แต่...จะตอบเอาใจผัวก็แล้วกัน! นี่ถือว่าเป็นการตอบแทนเล็กๆน้อยๆสำหรับโรเล็กซ์ราคาแพงที่มึงซื้อให้กูนะ...
“เออ! หึงก็ได้!!” ย้ำนะครับว่าผมไม่ได้พูดจากใจ แต่แค่พูดเอาใจผัวเฉยๆ เป็นการพูดเพื่อรักษาหน้าผัว ผมไม่อยากให้ผัวหน้าแตก แล้วพอผมตอบไปแบบนั้น ไอ้พี่ธันก็ยิ้มกว้าง แล้วโยกหัวผมไปมา
“แล้ว...สรุปว่าไง...เรื่องเจ๊คนนั้น ไม่ได้คบกันเหรอ” ผมวกไปถามประเด็นเดิมที่มันยังค้างเอาไว้
“อือ...เหมือนว่าตอนนั้นพี่ก้อยจะคบกับเด็กมหา’ลัยอื่นอยู่แล้ว พอพี่รู้ก็เลยแยกตัวออกมา”
“ฮูย...ควบสอง” ไม่เบาทีเดียว ผมคงต้องยกเจ๊แกเอาไว้เป็นตัวเต็งอันดับหนึ่งซะแล้ว
“แต่ตอนนี้เขาแต่งงานไปแล้ว”
“ไม่ได้ยินรึไง เขาบอกอยู่เมื่อกี้ว่าอาจจะกลับเมืองไทย ก็แสดงว่าอาจจะไปกันไม่รอด และถ้าไปกันไม่รอด เขาจะ ‘เรียกธันมากินข้าวด้วยกันนะ’...” ผมดัดเสียงประโยคหลังให้แหลมเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไอ้พี่ธันมองหน้าผมนิ่ง มันคงรู้ว่าผมก็แอบกังวลเล็กๆ ถึงจะเชื่อใจมัน เชื่อใจในความรู้สึกของเราสองคน แต่...ถ้าผู้หญิงไม่แสดงออกขนาดนี้ ผมก็คงไม่รู้สึกแบบนี้
มันดึงมือผมไปจับเอาไว้ แล้วบอก
“ถ้างั้นพี่จะนัดเขากินร้านเตาถ่าน” มันพูดหน้านิ่ง เหมือนตัดสินใจเด็ดชาดว่าการที่พาผู้หญิงคนนั้นไปกินข้าวที่ร้านของผม จะเป็นการแก้ปัญหาที่ถูกจุด
ผมหัวเราะลั่นกับวิธีอันแยบยลของมัน ถ้าไม่ใช่หัวระดับเกียรตินิยมเหรียญทองแพลตตินั่มแบบสุดเลิฟของผมคนนี้ คิดแบบนี้ไม่ได้นะครับเนี่ยยยย
“เดี๋ยวฟูจะต้อนรับอย่างดีเลย แต่รับรองว่าเจ๊แกเงิบแน่ๆ เมื่อกี้ก็เงิบไปหลายรอบอยู่นะนั่น” เราสองคนหัวเราะกับจินตนาการอันล้ำเลิศที่ไม่รู้ว่าวันหนึ่งจะกลายเป็นเรื่องจริงรึเปล่าที่ร้านเตาถ่านของผมจะต้องต้อนรับเจ๊ก้อยคนนั้น แต่อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดครับ ขอแค่เรามั่นคงในรักของเราก็พอแล้ว อะฮิ้ววววว...
“แล้วเราจะไปไหนกันต่อดี เอาของไปเก็บโรงแรมมั้ย” จบประเด็นเรื่องเจ๊ก้อยแล้ว ไอ้พี่ธันก็หันมาถามเรื่องของเราสองและข้าวของที่เราซื้อมา ซึ่งก็มีไม่มากเท่าไหร่ ถ้ากลับไปเก็บที่โรงแรมก็เปลืองค่ารถ เปลืองเวลาด้วย
“เอาไปฝากไว้ในล็อกเกอร์หยอดเหรียญดีกว่า อยากลองเล่นอ่ะ แล้วไปเดินเล่นแถวชิบุยะกัน ยังไม่ได้ถ่ายรูปกับอนุเสาวรีย์หมาเลย” ตามสถานีรถไฟจะมีล็อกเกอร์หยอดเหรียญเอาไว้ให้บริการเก็บของครับ อัตราค่าบริการก็ขึ้นอยู่กับขนาดของล็อกเกอร์ซึ่งมีตั้งแต่ไซส์สำหรับกระเป๋าเดินทางไปจนถึงไซส์ย่อมๆขนาดประมาณกล่องรองเท้า
“อือ ก็ได้” แล้วเราสองคนก็ออกเดินทางอีกครั้ง ทิ้งเรื่องรกสมองเอาไว้เบื้องหลัง
…………………………..
ชิบุยะ ย่านช้อปปิ้งอีกแห่งของโตเกียว มีจุดน่าสนใจที่ไม่ใช่การช้อปปิ้งนั่นคือรูปปั้นสุนัขตัวไม่ใหญ่ไม่เล็กหน้าสถานี ใกล้กับห้าแยกมหาประลัยที่แสนขึ้นชื่อ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นจุดนัดพบของญี่ปุ่นชนคู่รักและเพื่อนฝูงที่มายืนรายล้อม บางคนก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือรอ บางคนสูบบุหรี่รอ บางคนเม้าส์แตกกับเพื่อนรอ หลากหลายสีสันชีวิตที่อยู่รอบรูปปั้นสุนัขตัวแข็งทื่อ ทำให้บรรยากาศดูคึกครื้นมากมายครับ
“นี่คืออนุสาวรีย์หมา เอ่อ...ชื่อหมาชื่ออะไรไม่รู้อ่ะ แต่หมาตัวนี้มันเป็นหมาที่ซื่อสัตย์มาก ทุกวันมันจะมารอเจ้านายของมันที่สถานีนี้ตรงเวลาเพื่อเดินกลับบ้านพร้อมกัน จนนายมันตาย มันก็ยังมารอตลอด จนสุดท้ายมันก็ตายตามไป คนก็เลยสร้างอนุสาวรีย์เอาไว้ระลึกถึงมัน และกลายเป็นจุดนัดพบของคนญี่ปุ่น” ว่าแล้วก็โชว์ภูมิอธิบายเรื่องราวสั้นๆให้ไอ้หล่อฟังถึงที่มาที่ไปของเจ้ารูปปั้นนี้
“อ๋อ ที่เอามาทำเป็นหนังใช่มั้ย” มันเออออสมกับเป็นผัวที่ดีจริงๆ
“ใช่”
“ที่ถ้วยฟูดูแล้วร้องไห้” ...เอ่อ...รู้สึกจะเริ่มไม่ใช่ผัวที่ดีตอนที่ขุดคุ้ยเรื่องการเสียน้ำตาของกูขึ้นมานี่ล่ะ!! เป็นผู้ชายอ่อนไหว อ่อนโยนดูหนังแล้วร้องไห้นี่ผิดตรงไหน?!!
ผมไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงก็เลยหันไปยังห้าแยกชิบุยะที่อยู่ใกล้กัน ซึ่งเป็นจุดที่มีคนข้ามถนนไปมาวันๆนึงนับล้าน ข้ามไป ข้ามมา ข้ามมา ข้ามไป ซึ่งจุดที่พิเศษของเจ้าห้าแยกนี้คือการที่เขาจะปิดการเดินรถทุกฝั่งแล้วปล่อยให้คนข้ามทีเดียวพร้อมกัน ไม่ว่าจะข้ามจากมุมไหนของห้าแยกก็ไปจะเอ๋กันตรงกลาง ระบบการปิดการจราจรและให้คนข้ามถนนพร้อมกันนี้ กลายเป็นจุดดูงาน สัมมนาวิชาชีพของหลายประเทศที่มาศึกษารูปแบบเลยนะครับ อ้อ...ไม่ต้องถามว่ามีประเทศไทยมาดูงานนี้มั้ย ผมว่าคงไม่จำเป็น เพราะบ้านเราไม่เคยข้ามตรงทางม้าลายหรอกครับ ไม่รู้จะปิดการจราจรไปทำไม
“นั่นๆ เขาจะข้ามกันแล้ว” ว่าแล้วผมก็กระตุกแขนมันให้ดูปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติ เมื่อรถทุกฝั่งหยุดเคลื่อน แล้วหมู่มวลมหาประชาชนที่ยืนรอกันริมฟุตบาธก็เริ่มข้ามไปข้ามมาพร้อมกัน ทั้งหัวดำ หัวทอง หัวแดง หัวสารพัดสีหยึบหยับไปหมดเต็มถนนเลยอ่ะ!!
“ไปรอข้ามมั่ง ไปเร็ว” เขาปล่อยให้คนข้ามแปบนึง ก็ปล่อยให้รถเดินต่อ แล้วพอพอรถเริ่มวิ่งไปวิ่งมา คนก็มายืนออกันริมฟุตบาธเตรียมรอข้ามรอบต่อไปกันแล้ว และหนึ่งในคนเล่านั้นก็มีผมและสุดเลิฟด้วยล่ะครับ
เราสองคนรออยู่อึดใจหนึ่งก็ได้ข้ามห้าแยกนี้กับเขาบ้าง มันดูวุ่นวายแต่ก็เป็นเอกลักษณ์ดีเหมือนกัน แล้วพอข้ามมาแล้ว...ทีนี้ประเด็นคือไปไหนต่อ...
“อ่า...ไปทางนี้ล่ะกัน” ผมชี้ไปที่ตรอกขนาดประมาณถนนเลนเดียวสองฝั่งเป็นตึกสูงประมาณ 3-4 ชั้นเรียงเบียดเสียด ทุกตึกล้วนทำมาหากินด้วยการค้าขาย ไม่ว่าจะขายเสื้อผ้า ขายรองเท้า ขายอาหาร เรียงรายตาแทบพร่า
เราสองคนเดินดูไปเรื่อยจนไปเจอเข้ากับร้านขายคาราอาเกะหรือไก่ทอดร้านเล็กๆ ซึ่งขอบอกว่าเล็กมากขนาดที่ภายในร้านแบบหนึ่งคูหาแบ่งเป็นสองฝั่งคือฝั่งครัวและฝั่งนั่งกินซึ่งเป็นบาร์เดี่ยว ต้องเดินเรียงแถวทีละคนเข้าไป ห้ามเดินแพ็กคู่ทำตัวเป็นคู่ผัวเมียเด็ดขาด ไม่งั้นเข้าไม่ได้ครับ
“ร้านนี้น่ากินอ่ะ” ประเด็นที่น่ากินไม่ใช่เพราะแคชเชียร์สวย พ่อครัวหล่อ หรือในร้านมีคนนั่งกินก่อนแล้ว แต่ประเด็นคือมันหอมและดูพ่อครัวหลังกระจกกั้นทำอาหารคล่องแคล่วดี
“เข้าไปสิ” ไอ้หล่อชักชวน ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่ปฏิเสธ เมื่อกี้ก็กินมาอิ่มล่ะครับ แต่แค่คาราอาเกะไม่กี่ชิ้น เรื่องแบบนี้ไม่คณาท้องผมหรอก เราสองคนเดินเข้าไปในร้าน แน่นอนว่าเดินเรียงแถวประหนึ่งแถวลูกเสือ ข้างประตูเป็นแคชเชียร์ พนักงานส่งเมนูซึ่งเป็นแผ่นพลาสติกแผ่นเดียวมีรายการพร้อมรูปประกอบทั้งด้านหน้าและหลังให้ผมเลือก คงเป็นระบบ ‘สั่งก่อน จ่ายก่อน กินทีหลัง’ นั่นเอง
“เอาชุดนี้แล้วกันเนอะ กินกันสองคน” ผมชี้ชุดคาราอาเกะพร้อมข้าว และมีน้ำโค้กให้ด้วย สนนราคาไม่ถึงเจ็ดร้อยเยน
“แล้วก็เอานี่มากินเล่นล่ะกัน” อีกอันที่ผมชี้คือเฟรนซ์ฟรายทอด เฟรนซ์ฟรายที่นี่จะหั่นเป็นแท่งหนาๆ ค่อนข้างสั้นครับ ไม่เรียวยาวแบบเฟรนซ์ฟรายแมคโดนัลล์
เมื่อสุดเลิฟพยักหน้า ผมก็หันไปชี้นิ้วสั่งอาหารกับพนักงาน จ่ายเงินเรียบร้อยก็รับใบเสร็จและเครื่องดื่มมานั่งรอที่บาร์หน้าครัวซึ่งมีกระจกใสกั้นระหว่างลูกค้ากับครัว พ่อครัวหนุ่มหล่อเริ่มทำอาหารโช้งเช้ง แปบเดียวก็ยื่นเซ็ตอาหารที่ผมสั่งผ่านทางช่องใต้กระจกกั้นมาให้
เซ็ตคาราอาเกะนั้นเป็นข้าวสวยถ้วยนึง ไก่ทอดห้าชิ้นเคียงด้วยกะหล่ำฝอยมีมายองเนสให้จิ้มพร้อมด้วยเลมอนหนึ่งซีก และก็มีซุปมิโสะให้ด้วย
เราสองคนหยิบตะเกียบจากกระบอกตะเกียบที่วางบริการข้างๆกับเหยือกน้ำเปล่าและแก้วเปล่า ร้านอาหารที่ประเทศนี้แทบทั้งหมดจะบริการน้ำเปล่าฟรีครับ คงเป็นเพราะน้ำก็อกประเทศนี้ทานได้นั่นเอง เอาล่ะครับ! เรามาเริ่มประเด็นที่ทำให้ผมเหยียบเท้ามาที่ร้านนี้กันเล้ย!! เจ้าคาราอาเกะนั่นเอง!!!...
ว่าแล้วก็ขอกัดสักกร๊วบ...บ...
“อ้อน! อ้อน!! อ้อน!!!” ไม่ใช่จะอ้อนใคร แต่มันร้อนมากครับ!!
คาราอาเกะหรือไก่ทอด ใช้เฉพาะเนื้อไก่ไม่ติดกระดูกนำมาชุบแป้งบางๆแล้วทอด ซึ่งแต่ละร้านก็จะมีแป้งสูตรเฉพาะเป็นเอกลักษณ์ครับ แต่โดยพื้นฐานแล้ว คาราอาเกะจะต้องมีลักษณะพิเศษคือข้างในเนื้อจะนุ่มและฉ่ำน้ำ ส่วนข้างนอกกรอบกรุบกัดไปแล้วดังกร๊วบ ซึ่งร้านนี้ทำได้เกินมาตรฐานมากๆเพราะทั้งเนื้อแป้งข้างนอกที่ไม่หนาแต่กรอบ ส่วนข้างในก็นุ่มและชุ่มช่ำ อร่อยเหาะจริงจริ๊ง!!!
“อร่อยมั้ย” ไอ้พี่ธันถามยิ้มๆ ผมก็ได้แต่พยักหน้าอย่างเดียวแล้ว เพราะปากต้องเอาไว้เคี้ยว มันคีบมากัดบ้าง แต่ก็คายแทบไม่ทันเพราะร้อนจริงๆอย่างที่บอก ผมรีบกลืนไก่ในปากแล้วหัวเราะเสียงดังบอกให้รู้กันไปเลยว่าขำผัว
“ก็พูดอยู่เมื่อกี้ว่าร้อน ยังกัดเข้าไปได้”
“ก็ไม่คิดว่าร้อนขนาดนี้” มันบ่นหน้าเหยเกแต่ผมยังขำไม่หยุด เราสองคนช่วยกันกินเซ็ตคาราอาเกะและเฟรนซ์ฟรายแปบเดียวก็หมดเกลี้ยง อร่อยจริงๆทั้งเนื้อไก่ ทั้งซุป ขนาดกะหล่ำหั่นฝอยยังอร่อยเลย!!
หลังจากอิ่มท้องด้วยคาราอาเกะแล้ว เราก็บอกลาร้านเล็กๆร้านนั้นเดินเลาะตามตรอกซอกซอยชมร้านค้ามากมายในละแวก ผมว่าย่านนี้เป็นย่านวัยรุ่นแบบออกแนวอินดี้เล็กๆ ไม่เหมือนย่านอิเคะบุคุโระที่เป็นย่านวัยรุ่นแบบเด็กมหา’ลัย แฟชั่นส่วนใหญ่ถึงจะไม่เว่อวังอลังการแนวคอสเฟลย์แบบฮาราจูกุ แต่ก็มีสไตล์เป็นตัวของตัวเองค่อนข้างมากทีเดียวครับ ทั้งรองเท้าผ้าใบสีสันแสบตาลวดลายฉวัดเฉวียนดูแล้วลุงๆอย่างผมงง หรือเสื้อเพ้นท์ลายเข้าใจยากที่แขวนเรียงรายตามร้าน ถ้าผมมาที่นี่ตอนอายุสักยี่สิบต้นๆ ก็อาจจะได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไป แต่นี่จะสามสิบอยู่แล้ว ด้วยภาพลักษณ์ดูดีที่ต้องรักษาเอาไว้ ผมก็คู่ควรแค่เสื้อเชิ้ตและกางเกงสแล็กเท่านั้นล่ะครับ
เราสองคนออกจากชิบุยะโดยที่ไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือมา แวะเอาของที่ล็อกเกอร์ฝากของก่อนแล้วนั่งรถไฟสายยามาโนเตะไปยังสถานีเอบิสึก่อนจะเปลี่ยนสายรถไฟมุดหัวลงลงรถไฟใต้ดินไปใช้สายฮิบิยะที่ตรงไปยังรปปงงิเพื่อดูตึกสวยๆอย่างรปปงงิ ฮิลล์ครับ
つづく
5.2 มาวันศุกร์ดึกๆค่ะ
-
:z13: :z13:
-
เห็นถ้วยฟูกินแล้วหิวขึ้นมาทันที
อยากกินบ้างอ้าาาา 55555
ขอบคุณพี่บัวที่มาต่อนะคะ
-
น้องถ้วยฟูไม่หึงเลยค่ะ ไม่ได้หึงเลยจริงๆ ฮ่าาาา
ยิ่งอ่านยิ่งอยากไปญี่ปุ่นนนนนนนนน :ling1:
-
:pig4:
-
ถ้วยฟูสุดยอดของการหลงตัวเอง แต่ไม่เป็นไรหรอกเนอะพี่ธันก็หลงตามไปด้วย คิคิ
-
ตอนนี้ถ้วยฟูพาชิมอาหารอ่านแล้วรู้สีกหิวตาม
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ถ้วยฟู ซึน อึน จริงๆเลย :laugh:
-
เกรียน หลงตัวเอง แล้วก็ซึนมากจริงๆ อิหนูเอ้ยยยย
:laugh: :laugh: :laugh:
ไม่หึงเลยเนอะ ไม่หึงพี่ธันเลย
แหมมมมม นี่นั่งหัวเราะคนบอกไม่หึงอยู่ ถถถถถถ
ทำเป็นบอกเอาใจผัว โอ้ยย หมั่นเขี้ยว อยากหยิกแก้มถ้วยฟู 5555
ตอนนี้อ่านนี้ไปหิวไปเลยค่ะ TvT
อยากทั้งพิซซ่าอยากทั้งคาราอะเกะ คิดภาพกระหลำปลีหั่นฝอยจิ้มมายองเนสล่ะรู้สึกสดชื่นบอกไม่ถูก แงงง
ถ้วยฟูกับพี่ธันทำเราหิวววววววววววววววว
ปล.คิดถึงหนังเรื่องนั้น น้องหมาฮาจิโกะ อย่าว่าแต่ถ้วยฟูร้องไห้เลย เราก็ร้องงง TvT
อ่านตอนพิเศษนี้ทำให้คิดถึงอะไรที่เป็นญี่ปุ่นจริงๆ ทั้งที่เรายังไม่เคยไปญี่ปุ่นเลยสักครั้งในชีวิต อยากแพ็คกระเป๋าไปเที่ยวแบบนี้บ้างจังเลยค่า >_<
-
:pig4: :pig4:
ถ้วยฟูน่ารักตลอด
-
หึงก็บอกว่าหึงดิถ้วยฟู มาทำบอกเอาใจสามี 555 แกนี่วางฟอร์มเยอะจริง
-
น่าเบื่อ อิเจ๊ก้อยจริงๆ คนมาเที่ยวเค้าก็อยากเที่ยวกับคนที่รัก ถึงจะมีความสุข
ยังเซ้าซี้ โดนตัดบทหลายรอบก็ยังหน้าทน ตื้อจริงๆสิพับผ้า มีผัวแล้วนะแจ๊ะ
ถ้วยฟู ถึงกับ หึง อิพี่ธัน จริงจัง :laugh:
ชอบถ้วยฟูพาตะลุยกินมากกกกก :hao6: หิววววววว
-
:katai4: อ่านแล้วหิววววว อยากกินไก่คาราอาเกะขึ้นมาเลยทันที555
ถ้วยฟูน่ารักขนาดนี้ มือที่3ก็เงิบน่ะสิคะ
รอตอนต่อไปค่ะ :mew1:
-
หิวตามน้องฟูเลยอ่ะ หิวววววววววววววววว :กอด1: :hao6:
-
ทำให้อยากไปเที่ยว
แต่ไม่มีเงิน :hao5:
-
โอย แสบท้อง อยากกินตามถ้วยฟูเลย :katai1:
อยากเห็นพี่ธันนัดเจ๊ก้อยไปกินข้าวร้านเตาถ่านจัง
อยากเห็นถ้วยฟูต้อนรับขับสู้เจ๊ก้อยแบบเต็มที่ :laugh:
-
อยากดีดหน้าผากนายถ้วยฟูมากกกกกกก
หมั่นไส้อีกตามเคย ฮ่าๆๆ จะไม่บอกหรอกว่าริษยา ก๊ากก
-
NOV: รักนี้...ลินกับฟัน
By: Dezair
ตอนพิเศษ…รักนี้…อินโตเกียว!!
..............................................
5.2
เจ้ารปปงงิ ฮิลล์นี้คือหมู่ตึกน้อยใหญ่ที่อยู่ในละแวกเดียวกัน เชื่อมด้วยลานกว้าง ทางเดิน สวนต้นไม้ใบหญ้า จนแทบจะกลายเป็นเมืองขนาดย่อมๆ จุดที่น่าสนใจของที่นี่คือแมงมุมตัวใหญ่มากกกกก...ตั้งอยู่ในส่วนของลานกว้างใกล้กับโมริ ทาวเวอร์ อาคารแห่งหนึ่งของรปปงงิ ฮิลล์นั่นเอง ที่สำคัญสุดก็คือเราสามารถเข้าไปเกาะแข้งเกาะขาเจ้าหุ่นแมงมุมนี้ได้ฟรี! ไม่มีเสียเงินครับ!!
“ถ่ายรูปๆ” และแน่นอนว่ามาเจอแมงมุมตัวใหญ่ราวสองเมตรแบบนี้ก็ต้องถ่ายสักหน่อย ครั้นจะถ่ายมันตัวเดียว แล้วนักท่องเที่ยวอย่างผมจะแต่งหล่อมาทำไมล่ะ จริงป่ะครับ?
ผมรีบวางถุงข้าวของลงกับพื้นแล้วถลาไปเกาะขามันข้างหนึ่ง ให้ไอ้หล่อทำหน้าที่ตากล้องจำเป็นเช่นเคย กดไป 3 แชะพอดิบพอดีไม่มีเกิน มันก็เอากล้องลง ผมก็เลยเงยหน้าสำรวจท้องแมงมุมที่อยู่เหนือหัวผมสักหน่อย
แมงมุมตัวนี้ไม่ได้สร้างมาเหมือนจริงทุกกระเบียดนิ้วนะครับ ใครกลัวแมงมุมตัวเป็นๆ อาจจะไม่กลัวเจ้าตัวนี้ก็ได้เพราะมันเป็นรูปปั้นที่ปั้นออกมาแบบไม่มีขนหยึบหยับอะไรทำนองนั้น คือมองไกลๆก็รู้ว่ามันเป็นรูปปั้นน่ะครับ
“แมงมุมพันธุ์อะไร” ไอ้หล่อเดินเข้ามาถาม มันคงเห็นผมสำรวจท้องแมงมุมมากเกินไปนั่นเอง
“ไม่รู้อ่ะ รู้แต่ประวัติของมัน...” ด้วยแสงสลัวๆของยามเย็นแบบนี้และแสงไฟที่เริ่มเปิดก็พอจะทำให้มันกลายเป็นแมงมุมน่ากลัวได้ไม่ยาก แต่ประวัติของมันที่ผมศึกษามา(จากไอ้โจเช่นเคย)นั้นช่างแสนน่าซาบซึ้งไม่แพ้เจ้ารูปปั้นหมาที่ชิบุยะเลยครับ
“คนปั้นเขาปั้นแมงมุมตัวนี้มาเพื่อสื่อถึงแม่ตัวเอง เพราะว่าเขาอยู่กับแม่แค่สองคน ไม่มีพ่อ แล้วแม่เขาก็ทำงานอยู่ในโรงงานทอผ้า แมงมุมตัวนี้ก็เลยเปรียบถึงแม่เขาที่เลี้ยงดูเขามา ฟูมฟักชักใยเขา...” ผมอ้าปากบรรยายองค์ความรู้ตามประสาไกด์กิตติมศักดิ์ แต่ปรากฏว่าไอ้นักท่องเที่ยววีไอพีอย่างนายธันวาดูเหมือนจะไม่ได้สนใจความรู้ที่ผมมอบให้มันเลยสักนิด เพราะมันเอาแต่จับจ้องผมด้วยสายตาที่...เอ่อ...หมายจะกลืนกิน...
“พ...พี่ธัน...ฟ...ฟังอยู่เปล่าอ่ะ” ...นี่มึงสนใจสิ่งที่กูเล่าป่ะเนี่ย ไม่ใช่ฟังแต่เสียงหัวใจตัวเองนะมึง...
แต่ไอ้หล่อไม่หือไม่อือผมเลยสักนิด เอาแต่มองผมจนชื่อแซ่แมงมุมตัวโตแห่งรปปงงิ ฮิลล์ลอยปิ้วออกจากหัวผมเรียบร้อย
“ฟังอยู่ พูดต่อสิ...” มันก้มลงมาพูดเบาๆ ในขณะที่สายตายังไม่ละไปไหน...มึงเล่นจ้องกันแบบนี้ แล้วกูจะพูดอะไรออกม้ายยยยย?!!!!...
“ม...ไม่...ไม่พูดแล้ว...” ผมก้มหน้าหนี วิญญาณนางเอกขี้อายเข้าสิงอย่างห้ามไม่ได้ ก็แม่งเล่นก้มลงมาจ้องซะใกล้ ใครมันจะไปมีอารมณ์สปีช คอนเทสต์ต่อวะครับ?!!!
“ถ้าไม่พูด...งั้น...” ไอ้หล่อทิ้งประโยคไว้แค่นี้ให้คิดเอาเอง แล้วคิดว่าคนอย่างผมรู้มั้ยครับว่ามันจะทำอะไร บอกเลยว่ารู้!!! เป็นผัวเมียกันมาตั้งกี่ปี ทำไมจะไม่รู้ว่านายธันวาคนนี้มันรักผมปานจะแหกตูดดมแค่ไหน และก่อนที่มันจะได้ทำอะไรอวดชาวโลกใต้เงาแมงมุมยักษ์ที่คนปั้นเขาอุตส่าห์ปั้นเพื่ออุทิศแด่แม่ แต่ไอ้คนมาชมรายนี้ดันจะเอามาเป็นรักรังไว้เล้าโลมเมีย ผมก็รีบยกมือตะครุบปากมันไว้ซะก่อน
“ถ้าจะจูบช่วยหาสถานที่ที่มันดูดีกว่าใต้ท้องแมงมุมได้มั้ย” ...ที่สำคัญใต้ท้องแมงมุมแห่งรักระหว่างแม่ลูกด้วยนะเว้ย!! ถึงไม่ให้เกียรติสถานที่ มึงก็ควรให้เกียรติความหมายของรูปปั้นแมงมุมก็ยังดี!!!...
ไอ้พี่ธันหัวเราะพรืดอยู่ใต้อุ้งมือผม ก่อนจะจับมือผมออก แล้วยื่นข้อเสนอแบบหน้าตาย
“ถ้างั้นไว้จูบที่ห้องก็แล้วกัน...”
“เออ!”
ในช่วงจังหวะที่ผมกำลังเบาใจว่าไม่ต้องแสดงพลังรักให้โตเกียวประจักษ์ ไอ้พี่ธันก็พูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“แต่ต้องมัดจำก่อน...” แล้วกดริมฝีปากลงจูบกลางฝ่ามือผมที่มันยังจับอยู่ ก่อนจะจับมือผมลงซุกในกระเป๋าเสื้อมัน ทิ้งให้สัมผัสอุ่นๆที่กลางฝ่ามือวิ่งมาถึงกลางใจแบบไม่มีอะไรขวาง ทำเอาตัวร้อนวูบวาบยิ่งกว่าถูกจูบแบบดีฟคิสแลกเปลี่ยนเอนไซม์ดีเอ็นเอซะอีก!!
...บ้าเอ้ย!! ถ้าจะมัดจำกันแบบนี้ ให้กูจ่ายทั้งหมดตอนนี้เลยก็ได้นะ! กูพร้อม!!!...
“อะไร แค่นี้หน้าแดง อายเหรอ?”
“หน้าแดงที่ไหน?!! ลมหนาวมันกัด! ไม่ได้อายเอยอะไรสักหน่อย!!!!” ตามสูตรนายถ้วยฟู ปากแข็งแล้วหันหน้าหนี อย่าให้มันจับได้เด็ดขาดว่ากำลังเขินมัน ทั้งที่จริงๆแล้วเขินฉิบหายวายป่วง แถมมือข้างที่ซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อของไอ้พี่ธันงี้กำแน่นจนแทบไม่มีอากาศเล็ดรอดเข้าไป ไม่ใช่อะไรครับ...กลัวความอุ่นของสัมผัสจากริมฝีปากของมันที่อยู่กลางมือผมจะจางน่ะสิ!! ฮิ้วววววววว...
หลังจากจูบหวานๆระหว่างปากมันกับฝ่ามือของผม เราสองคนเดินถ่ายรูปบริเวณลานกว้างของรปปงงิ ฮิลล์ที่มีไฟประดับกันต่อ บรรยากาศดีจนแทบลืมหายใจไปเลยล่ะ ถึงแม่งจะโคตรหนาวก็ตาม
“ถ้วยฟู ตึกนี้มันเปิดให้ชมวิวจากชั้นบนด้วยนี่” ไอ้หล่อหันมาบอกผมเมื่อเราเดินไปเจอป้ายบอกทางที่ชี้ชวนให้เราขึ้นไปแตะขอบฟ้า
“เสียตังค์” ผมรีบแย้ง เพราะพี่ตูน บอดี้สแลมบอกมาว่าถ้าอยากแตะขอบฟ้าให้ออกไปแตะได้เลย ไม่ต้องจ่ายตังค์ ผมก็เลยนับถือพี่ตูนเป็นไอดอลแห่งการแตะขอบฟ้าฟรีๆนับตั้งแต่นั้นมา
หลังจากเชยชมลมหนาวกันที่ลานเพียงพอแล้ว เราก็หลบไอหนาวไปหาไออุ่นของฮีตเตอร์ในตึกกันบ้าง ซึ่งนอกจากจะเป็นอาคารสำนักงานแล้ว ก็เป็นอาคารห้างสรรพสินค้าด้วยครับ มีร้านชื่อดังมากมายแน่นอาคารกันทีเดียว ซึ่งราคาแบบคิดเรทเจแปนนีสเยนนั้น ก็ทำเอาผมนับเลขศูนย์แทบไม่ทัน สุดท้ายหลังจากแวะเวียนเข้าไปชื่นชมได้ 2 ร้าน ผมก็มากระซิบสุดที่เลิฟ
“ไปเดินเล่นทีอื่นกันมั้ย” คือมันดูได้แต่ตาควักตังค์จ่ายไม่ได้นี่อึดอัดโคตรครับ ผมควักแผนที่สายรถไฟของโตเกียวขึ้นมาดูเพื่อหาตัวเลือกว่าเราควรจะไปลัลล้าที่ไหนกันดี หวยมาออกที่อากิฮาบาระเนื่องจากรถไฟใต้ดินสายฮิบิยะที่จะวิ่งออกจากรปปงงินั้น สามารถไปถึงอากิฮาบาระโดยไม่ต้องเปลี่ยนรถไฟให้ยุ่งยากครับ
จากนั้น เราก็โบกมือบ๊ายบายแมงมุมเพื่อนยากแล้วมุดลงรถไฟใต้ดินอีกครั้ง ไปยังที่ที่เราน่าจะเดินได้สบายตาสบายกายหายใจคล่องกว่าที่นี่
อากิฮาบาระ...ดินแดนแห่งเมด คาเฟ่!!
...อะฮิ อะฮิ อะฮิ ผมไม่ได้หวังอะไรจากคำว่าเมดคาเฟ่จริงจริ๊ง!!...
..........................................
เนื่องจากสถานีอากิฮาบาระของรถไฟสายฮิบิยะนั้นค่อนข้างอยู่ในเหลือบเล็กน้อย แถมเจ้าสายฮิบิยะยังไม่สามารถพาเรากลับโรงแรมได้อีกต่างหาก ดังนั้นหากเราจะเริ่มต้นเที่ยวให้สนุก เราก็ต้องตั้งจุดเริ่มต้นก่อน ซึ่งจุดเริ่มต้นที่ดีก็ควรจะเป็นจุดที่สามารถพาเราไปยังที่ต่อไปได้โดยง่ายด้วยครับ
“เดี๋ยวเราหาสถานีอากิฮาบาระของสายยามาโนเตะก่อนดีกว่า เพราะขากลับไปโรงแรมเราต้องกลับทางนั้น” ผมบอกมันอย่างเชี่ยวชาญทาง อยู่ที่นี่มาหลายวัน เริ่มจะคุ้นกับชื่อสายรถไฟที่มีแต่โนะๆโตะๆแล้วล่ะครับ เราสองคนเริ่มเดินหา ซึ่งไม่ยากเลยเพราะแค่เสนอหน้าไปถามคนญี่ปุ่นสักคนแถวนั้นด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษดีเลิศของผมว่า
“ยามาโนเตะ ไลน์ อากิฮาบาระ สเตชั่น!!” สาวญี่ปุ่นรายหนึ่งก็มีน้ำใจเอื้ออาทรต่อผมและสามีด้วยการพาเดินไปส่งถึงหน้าสถานีด้วยซ้ำ
...นอกจากจะเป็นสาวญี่ปุ่นหน้าตาน่ารักแล้ว ยังน้ำใจประเสริฐอีกต่างหาก ถ้าไม่ติดว่าผมมีผัวแล้ว ผมจะจีบให้ดู!...
ผมยืนโค้งแต้งกิ๊วทรีไทม์ เอ้ย โค้งขอบคุณไปสามทีให้แก่สาวญี่ปุ่นหัวใจนางงามอยู่ที่หน้าสถานีรถไฟอากิฮาบาระของสายยามาโนเตะ แล้วพลันนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้เลือดรักกันดั้มในกายผมลุกฮือ
…กันดั้ม คาเฟ่!!!!...ร้านอาหารสำหรับคนรักกันดั้ม!! ถ้าชาตินี้ผมไม่ได้กิน ผมคงตายไม่สงบเป็นแน่แท้!!!...
ไวเท่าความคิด มือผมกระตุกแขนไอ้หล่อเร็วๆ
“อยากกินล่ะสิ” ไม่ต้องพูด ไม่ต้องบอก สุดที่รักก็เหมือนจะรู้จักรู้ใจผมเป็นอย่างดี
“ขอเข้าไปสูดอากาศข้างในนั้นก็ยังดี นะ...นะ...” ให้กูทรุดกายลงแทบเท้ามึงตรงนี้ก็ได้ แต่ขอให้กูได้เข้าไปข้างในนั้นเถ้ออออออ...
“คาราอาเกะไม่อิ่มรึไง”
“ฮูยยยย ย่อยหมดแล้ว” ผมเถียงทันควัน ตาจับจ้องไปที่เจ้าหุ่นกันดั้มขนาดจำลองที่สูงไม่เกินเมตรครึ่งซึ่งวางตั้งเด่อยู่หน้าร้านแล้วเหมือนถูกอาคมครับ รู้สึกอยากถลาไปหาใจจะขาดรอนๆ
“นะนะ เข้าเหอะ เข้าไปเดินดูสักรอบก็ได้” ผมยื่นข้อเสนอไปงั้น คิดเรอะว่าคนอย่างผมจะดูแต่ตาปากไม่แดก ไม่มีทาง!! แต่ต้องตะล่อมให้มันวางใจก่อนครับ เกิดเผยไต๋ความโลภไปซะหมด ก็อดน่ะซี่!!!
“ก็ได้” แล้วทันทีที่คำอนุญาตหลุดจากปากมัน ผมก็ผละห่างจากมายเลิฟแล้ววิ่งไปหาสิ่งที่เป็นดั่งหัวใจของชีวิต
...กันด้ามมมมมมมมม...
........................................
“อร่อยมั้ย” ผมถามไอ้แสบที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามซึ่งกำลังตักข้าวผัดซึ่งถูกตกแต่งเป็นหัวกันดั้มเข้าปากด้วยหน้าตามีความสุขเหลือประมาณ ตอนแรกมันบอกผมใช่มั้ยว่าขอเข้ามาเดินดูสักรอบก็ได้ ไม่กินก็ได้ แต่คนอย่างมันได้คืบจะเอาศอกตลอดล่ะครับ ผมรู้ดี
“เฉยๆอ่ะ แต่มันอิ่มจายยยย” มันเงยหน้าจากจานขึ้นมายิ้มตาแทบปิดจนผมต้องหัวเราะ มันไม่ได้พูดโอเว่อร์ไปหรอกครับ เพราะนอกจากอาหารที่แม้จะเป็นอาหารพื้นๆอย่างข้าวผัดแต่ถูกตกแต่งให้กลายเป็นหัวกันดั้มแล้ว ในร้านกันดั้มคาเฟ่แห่งนี้ยังตกแต่งคล้ายอยู่ในยานอวกาศ มีจอมอนิเตอร์เปิดเรื่องกันดั้มให้ดู ส่วนพนักงานสาวๆในร้านนี้ก็แต่งตัวตามคาแรกเตอร์ที่อยู่ในการ์ตูน เล่นเอาไอ้แสบตาเยิ้มตั้งแต่ตอนสั่งอาหารแล้ว
ถ้วยฟูส่งช้อนมาให้ผมลองชิมบ้าง ก่อนที่มันจะมองไปรอบร้านซึ่งมีข้าวของพรีเมี่ยมของกันดั้มวางขายแทบทุกมุม ในร้านมีลูกค้าค่อนข้างเยอะทีเดียวครับ ตอนแรกผมคิดว่ากลุ่มลูกค้าหลักน่าจะเป็นเด็ก แต่เอาเข้าจริงแล้ว ลูกค้าเกือบ 2 ใน 3 เป็นผู้ใหญ่วัยทำงานที่นั่งกินอาหารหน้าตากันดั้มอย่างไม่เคอะเขิน
“ผู้ใหญ่มากินเยอะเหมือนกันเนอะ” ไอ้แสบชวนคุยหลังจากรับช้อนคืนจากผม
“นั่นสิ ตอนแรกคิดว่าจะมีแต่เด็กๆซะอีก”
“เหมือนตอนเราไปกินบุฟเฟ่ต์เค้กไง ตอนแรกคิดว่าน่าจะมีแต่ผู้หญิงกิน แต่กลับมีลูกค้าผู้ชายเพียบเลย ญี่ปุ่นนี่เป็นประเทศที่แปลกจริงๆเนอะ” ใช่ครับ ตอนเราไปกินบุฟเฟ่ต์เค้ก ผมค่อนข้างตกใจที่เห็นลูกค้าผู้ชายมีมากพอๆกับลูกค้าผู้หญิง ซึ่งลูกค้าผู้ชายที่มาไม่ได้มากับแฟน แต่มากับเพื่อนผู้ชายทั้งกลุ่มด้วยซ้ำ
“ทาเก็ตกรุ๊ปของประเทศนึ้คาดคะเนไม่ได้” มันพูดจามีหลักการจนผมขำ ถ้วยฟูเงยหน้ามองผมงงๆแล้วถามด้วยความสงสัย
“หัวเราะไร” ผมไม่อยากบอกมันเลยว่าแค่เห็นมันมีความสุขผมก็อารมณ์ดีมากแล้ว เพราะฉะนั้นต่อให้มันไม่พูดอะไร แล้วนั่งอยู่เฉยๆหน้าตายิ้มแย้ม ผมก็หัวเราะได้
...เสียงหัวเราะของผมขึ้นอยู่กับความสุขของมัน เพราะฉะนั้นอะไรก็ตามที่ทำให้มันมีความสุขคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของผม...
“พี่ธันประหลาดว่ะ” มันบ่นผมเล็กน้อยที่ผมไม่ยอมบอกว่าขำอะไรมัน
“อยู่กันมาตั้งนานเพิ่งรู้เหรอว่าประหลาด” ถ้าไม่ประหลาดจะมารักมาชอบคนอย่างมันได้ยังไง ผมอยากถามมันอยู่หรอก แต่กลัวมันงอนผมซะก่อน เดี๋ยวต้องง้อด้วยทริปโตเกียวอีก 7 วัน งานการไม่ต้องทำกันพอดี
“ไม่รู้หร้อกกกก ขนาดเรื่องเจ๊ก้อยยังไม่รู้เล้ยยยย” มันตอบแล้วตะครุบปากตัวเองทำตาเหลือกเหมือนนึกขึ้นได้ว่าไม่น่ารื้อฟื้น ถ้วยฟูไม่ใช่คนเก็บเรื่องเก่ามาคิดหรอกครับ ผมรู้จักมันดี แต่บางทีมันก็ปากไวกว่าสิ่งที่คิด มันมองผมตาโตแล้วยิ้มแหย
“ง่า...ไม่ได้คิดจะพูดเรื่องเจ๊คนนั้น...”
“พี่คิดว่าเรื่องเขาไม่สำคัญก็เลยไม่ได้พูด ไม่ได้คิดจะปิดเป็นความลับหรอก” ผมบอกมันด้วยน้ำเสียงสบายๆ อยากให้มันเลิกกังวลกับเรื่องในอดีต หรือต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะเข้ามาในอนาคต ผมก็ไม่คิดจะไปคบใครอยู่ดี ในเมื่อมีคนที่ผมรู้สึกว่าเขาเป็นทั้งชีวิตอยู่ตรงหน้านี้แล้ว แล้วผมจะไปหาคนอื่นทำไม
“ฟูก็ไม่ได้อะไร...แบบ...ไม่ได้คิดว่าพี่ธันจะกลับไปรักเจ๊คนนั้น แต่...เอ่อ...มัน...มันก็...กังวลเล็กๆมั้ง...” หน้าตามันดูวุ่นวายและสับสน ตลอดเวลาที่เราคบกัน ผมไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามาข้องแวะ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเข้ามาเกาะแกะจนทำให้มันไม่มั่นใจในความรู้สึกของเราสองคนมาก่อน พอวันนี้มาเจอแบบนี้เข้า มันก็คงคิดมาก
“ถ้วยฟู...” ผมเรียกชื่อมัน สายตามันเหลือบกลับมาสบกับสายตาผม สายตาที่เคยเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข มาบัดนี้มันกลับมีแวววูบไหวประหลาดของความหวั่นไหว
“ไม่ต้องกังวลหรอก เพราะพี่รักใครไม่ได้อีกแล้ว...”
“พี่รักถ้วยฟูคนเดียว” ผมย้ำกับมันให้มันมั่นใจ ไม่อยากให้มันเป็นกังวล อยากให้มันมีแต่ความสุข อยากให้มันมีแต่เสียงหัวเราะ อยากให้มันรับรู้ความรักของผมทั้งหมด ถึงสุดท้ายแล้วจะทำให้มันหลงตัวเองหาว่าผมตายรังไปไหนไม่ได้ แต่...ผมก็อยากให้มันมั่นใจกับความรักของผม
“อืม...” มันรับคำผมพร้อมรอยยิ้มบาง ก่อนจะก้มหน้าลงมองจานข้าว ผมรู้ว่ามันเขิน จริงๆแล้วมันเป็นคนค่อนข้างขี้อาย และไม่ถนัดกับการรับรู้ความรักจากใคร ตัวผมเองก็ไม่ใช่คนชอบพูดเรื่องพวกนี้ เลยกลายเป็นว่าเราสองคนแทบไม่เคยบอกรักกันเลย แต่เพราะครั้งนี้...อะไรสักอย่างในใจผมบอกให้พูดออกไปว่าผมรักมัน...รักมันคนเดียว
“...เข้าใจคิดนะ...” มันเอ่ยปากขึ้นมาท่ามกลางความเงียบระหว่างเราสองคน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าว ในสายตาของมัน ณ ตอนนี้ไม่มีอีกแล้วไอ้ความหวั่นไหว ไม่มั่นคง ไม่เชื่อมั่นอะไรนั่น...
ในนั้น...มีแต่...
...ความกวนตีน...
“...บอกรักสาวกกันดั้มในร้านกันดั้ม คาเฟ่ นี่ถ้าทำคลิปแล้วอัปโหลดลงเน็ต รับรองว่ายอดวิวทะลุล้าน!!!” ว่าแล้วมันก็หัวเราะลั่นอย่างสะใจ ก่อนจะตบอกตัวเองป้าบๆเหมือนภาคภูมิใจอย่างน่าเตะ
“แหม้!! นายปวินคนนี้ทำบุญมาด้วยอะไร้?!!! อยู่ดีๆก็มีผู้ชายมาบอกรักโดยมีกันดั้มเป็นสักขีพยาน ยิ่งกว่าถูกหวยสิบงวดติดกันซะอี๊ก!!! วะฮ่าฮ่า!!!”
...คนอย่างมันนี่...ไม่น่าเลย...ไม่น่าบอกรักมันเลยจริงๆ!!!...
“รีบกิน!! จะได้ไปที่อื่นต่อ!!” ผมรีบทำเสียงเข้มขัดคอมันเป็นการกลบเกลื่อน เพราะรู้ดีว่างานนี้ตัวเองเป็นคนไม่ดูสถานที่เอง
“โถ โถ โถ!!! รักเค้าแน่นอกจนต้องรีบบอกในร้านกันดั้มเลยนะตัวเอง อดใจนิดอดใจหน่อย เอากลับไปบอกกันในห้องก็ไม่ได้ จะเอาโทระโข่งมะ ให้เขาได้ยินกันทั้งอากิฮาบาระ แต่ต้องพูดแบบเมื่อกี้นะ ‘...อย่ากังวลอีกเลย ยอดรัก พี่รักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากคนดีของพี่คนนี้ พี่รักถ้วยฟูคนเดียว ถ้วยฟูคือฮันนี่นัมเบอร์วันของพี่…’ โอ๊ย!!” ผมเขกหน้าผากมันเข้าให้ ไอ้ถ้วยฟูเลยหุบปากเงียบไม่แซวอะไรอีก แต่สายตาขี้เล่นของมันก็ยังจับจ้องผมไม่วาง
“ไม่กินแล้วใช่มั้ย จะได้ไป ลุก!!” ผมถามมันเสียงเข้มมากกว่าเดิมให้รู้ว่าเอาจริง
“กินจ้ะกิน โธ่ เราอ่านใจออกก็ทำเป็นดุ จริงๆแล้วอยากได้โทระโข่งมาบอกรักใช่มั้ยล่ะ” ไอ้แสบทำเป็นรีบก้มหน้าก้มตากิน แต่ปากยังแซวผมไม่เลิก จนผมต้องถลึงตาใส่มันไปที มันถึงยอมเงียบ แต่...ขอโทษเถอะครับ ถ้าใครคิดว่ามันจะหยุด ปากมันเคี้ยว ตามันจ้องอยู่แต่จานข้าว แต่เท้ามันใต้โต๊ะเตะขาผมยิกๆ รู้เลยว่าแซวทางไหนไม่ได้ ขอแซวด้วยเท้าก็ยังดี!
“ถ้วยฟู!”
“ไม่ได้พูดอะไรเลยนะ!!! ไม่ได้พูดเรื่องบอกรักในกันดั้มคาเฟ่ หรือเรื่องที่พี่ธันอยากได้โทระโข่งแล้วด้วย!!” นี่คือมึงไม่พูดแล้วใช่มั้ย?...
“แล้วเตะขาพี่ทำไม?”
“ก็!...” มันอ้าปากจะหาข้ออ้าง แต่พูดอะไรไม่ออก สุดท้ายก็เลยยอมตักข้าวเข้าปากแล้วไม่พูดอะไรอีก แต่เชื่อเถอะครับ ไม่เกินครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวมันก็กวนตีนผมใหม่
...ไม่ประหลาดจริง รักมันไม่ได้หรอก ผมบอกเลย...
つづく
พุธหน้าค่ะ
เริ่มรู้สึกว่าเหมือนพี่ธันพาลูกมาเที่ยวเมืองนอกยังไงไม่รู้ ฮ่าฮ่า ยอมๆลูกคนนี้ไปหน่อยแล้วกันเนอะ ลูกแบบนี้หาไม่ได้อีกแล้ว ถือเป็นเมียแรร์ ไอเทมของแท้ พี่ธันนี่มีบุญยิ่งกว่าถ้วยฟูอีกอ่ะ
แต่เหมือนสองคนนี้ไม่ค่อยได้สวีทกันเนอะ ตอนหลักก็ไม่ได้บอกรักกันแบบหวานหยดๆ เนื่องด้วยนิสัยของถ้วยฟูเป็นตัวขัดขวางหลายประการในการทำเรื่องโรแมนติก ดังเช่นตอนนี้เป็นต้น ฮ่าฮ่า
ไปพิมพ์ตอน 6 ก่อน (ทั้งๆที่เป็นสเปแท้ๆ แต่มาถึงตอน 6 ได้ยังไงเนี่ยยยยย) แล้วเจอกันใหม่พุธหน้า
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ และพื้นที่บอร์ดนะคะ
-
555 ฟูมันเขินแล้วกวนตีนพี่ธัน อิอิ
-
ก็บอกตั้งแต่แรกแล้ว ว่า นายปวิน คนนี้มัน limited edition หุหุ
-
ก็ต้องตามใจมาก ๆ หน่อยให้สมกับที่พี่ธันใช้งาน(ร่างกาย)ถ้วยฟูอย่างหนักเลยนิ
-
ถ้วยฟูนี่ก็มุกเดิมตลอด เบี่ยงความเขิลเป็นความกวนตีนตล๊อดตลอดอ่ะ 555 ขำอีกรอบ ขอให้พี่ธันโชคดี :laugh: :laugh: :laugh:
-
คู่นี้ยังน่ารักเหมือนเดิม :-[
-
ถ้วยฟูฮาเสมอ
-
ใกล้จะจบทริปแล้ว ไม่จัดเต็มวันสุดท้ายให้หน่อยเหรอ แบบ ขี้เกียจไปนอนรออยู่ใต้เตียงแล้วอ่ะ เอิ๊กๆๆๆ
ขอแบบ ถ้วยฟูมาบรรยายะองได้มะ อิๆ
ปล ตอนนี้หวานเวอร์ มดไต่เต็มร้านกันดั้มแล้วววว
-
โหยยยย มดกัด!!!
จะหวานกันเกินไปละ :z2:
-
พี่ธัน ดีมากกกก โชคดีของถ้วยฟู ที่ได้พี่ธันเป็นสามี
ชอบที่พี่ธันบอกว่า ผมจะบอกรักมัน ถึงมันจะเห็นผมเป็นของตาย ก็ไม่เป็นไร ขอแค่ถ้วยฟูมีความสุข :-[
-
น่าร๊ากกกกอ่าาาาาา. ทั้งธัน. ทั้งถ้วยฟู เลย
-
ถ้วยฟูพาฮาตันหลอดดดดดด
55555555555
เขินอะไรก็ฮาไว้ก่อน 5555555
-
เขินแล้วกวนตลอดนะปวิน :hao3:
แสนดีอย่างพี่ธันคงมีแต่ในนิยายและก็เป็นของถ้วยฟูไปแล้ว :impress3:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ว้าว ตอนพิเศษ :o8:
ธันกับถ้วยฟูก็ยังน่ารักเหมือนเดิมจ้ะ
แต่ถ้วยฟูก็นะ เจ้าวางแผนเหลือเกิน อยากมาเที่ยวญี่ปุ่นก็บอกพี่ธันตรงๆ ก็ได้ อิอิ
-
ถ้วยฟูเอ้ยยยย
กำลังซึ้งๆกันอยู่แท้ๆเลยเชียวววววว ฮ่าๆๆๆ
-
อ่าน 5 ตอนรวด ฮามากกว่าฟิน :laugh:
ไม่ประหลาดจริง รักคนแบบถ้วยฟูไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ
-
ญี่ปุ่น น้ำตาลเต็มเมืองแล้วววว
พี่ธันน่ารักโคดดดด
-
บอกรักเมียในร้านกันดั้มคาเฟ่ก็โรแมนติกดีอยู่
แต่เมียดันไม่ให้ความร่วมมือนี่สิ โถถถถถถถถ สงสารพี่ธัน :laugh:
ทำใจนะพี่ *ตบบ่าแปะๆ*
มีเมียขี้อาย ทำเป็นหลงตัวเองแซวชาวบ้านกลบเกลื่อน 555555
อ่านแล้วอยากหยิกถ้วยฟู คนอะไรน่าหมั่นเขี้ยว เป็นเราจะจับปล้ำ
ใต้ท้องแมงมุมยักษ์นั่นแหละ! >___<
-
มันใช่ มันกรี๊ด มัวี้ดวิ้ว
-
หวานมากกกกกกก
-
แบบถ้วยฟูนี่มัน limited edition จริงๆ
เมียแบบนี้มีคนเดียวนะอิพี่ธัน :jul3:
-
NOV: รักนี้...ลินกับฟัน
By: Dezair
ตอนพิเศษ…รักนี้…อินโตเกียว!!
..............................................
6
หลังจากสารภาพรักผมโดยมีกันดั้มเป็นพยาน เราสองคนก็ออกจากกันดั้มคาเฟ่มายืนอยู่หน้าสถานีรถไฟอากิฮาบาระอีกครั้ง ตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้วแม้จะเป็นเวลาเพียงห้าโมงกว่าเท่านั้น แต่ผู้คนก็ยังเดินกันขวักไขว่ไม่สนลมหนาวยะเยือกที่พัดไปพัดมาเลยแม้แต่น้อย
“ที่นี่มีเมด คาเฟ่ด้วยนะ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนอ่ะ” เนื่องจากแพลนของไอ้โจและพี่ปอมนั้นไม่มีแวะเวียนเข้าไปยังจุดที่มีสาวน่ารักๆเลยสักนิด ไอ้ตัวผมก็ไม่ได้หาข้อมูลเพิ่มเติมมาซะด้วย ก็เลยอวดฉลาดไม่ได้เหมือนเคย
“ถ้างั้น ลองเดินไปทางนั้นมั้ย” มันชี้ไปทางหนึ่งให้ผมมองตาม แต่พอผมมองไปตามทางที่มันชี้แล้ว สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นใครบางคนที่กำลังมองมาที่พวกผม
ไม่สิ...ใครบางคนคนนั้นไม่ได้มองมาที่ ‘พวกผม’ แต่มองมาที่ ‘ผม’ ต่างหาก!!
ผมจ้องไปที่ผู้ชายคนนั้น ตาสบตากันอยู่อึดใจนึง อีกฝ่ายก็ส่งยิ้มกว้างมาให้แล้วรีบก้าวเท้าเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว!
“คุณถ้วยฟู!” ชายคนนั้นตะโกนดังลั่น อุต๊ะ! รู้จักชื่อกูด้วย!!!
“สวัสดีครับ!! ไม่คิดว่าจะได้เจอกันที่นี่!” เขาทักทายผมอย่างสนิทสนม เอ่อ...ก็ไม่ได้สนิทมาก ยืนห่างกันประมาณเมตรนึงได้ แต่ก็มอบรอยยิ้มพิมพ์ใจประหนึ่งดีใจมากมายที่ได้เจอผมคนนี้
...ว่าแต่...หมอนี่เป็นใคร...
แม้จะมีคำถามนี้ดังไปทั้งหัว แต่บุคคลสาธารณะอย่างผมจะทำให้คนทักเสียหน้าไม่ได้หรอกครับ เราก็ต้องมีรอยยิ้มหวานหยดๆส่งตอบกลับไปเช่นกัน
“สวัสดีครับ ไม่คิดเหมือนกันว่าจะมาเจอกันที่นี่...คุณใช่คนที่...เอ่อ...” ผมทิ้งประโยคเล็กน้อย เหมือนเป็นเชิงว่าตัวเองกำลังนึกด้วยสมองอันอัดแน่นไปด้วยความทรงจำ ทั้งๆที่ความจริงแล้ว....กูกำลังถาม ‘คุณ’ นั่นล่ะครับ ว่าคุณชื่ออะไร เป็นใครมาจากไหนทำไมรู้จักชื่อแซ่กูด้วย?
“ผมพัฒนะไงครับ ที่ชอบไปทานร้านของคุณถ้วยฟูบ่อยๆ แล้วก็ชอบสั่งอาหารแบบให้ใส่หัวหอม”
“อ๋อออออ...คุณพัฒนะนั่นเอง!” ผมร้องพร้อมรอยยิ้มการค้า ไม่อยากจะบอกเลยว่าทำอาหารให้โต๊ะคุณพัฒนะทีไร ในครัวบ่นกันให้แซ่ดว่าแม้กระทั่งสั่งต้มยำน้ำข้นยังรีเควสท์ให้ใส่หัวหอม
“ดีใจจังครับที่ได้มาเจอคุณถ้วยฟูที่นี่! แล้วมาเที่ยวหรือครับ มากับทัวร์หรือมาเองครับนี่” พ่อหนุ่มพัฒนะถามด้วยใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้ม แม้หน้าตาจะไม่หล่อเท่าผัวผม ติดไปทางตี๋ๆแถมใส่แว่น แต่ก็นับว่าเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์และมีเสน่ห์ใช้ได้เลยล่ะครับ ยิ่งบวกกับสายตาระยิบระยับยามมองผมด้วยความชาบูบูชานั้น ก็บอกได้เลยว่าหมอนี่กำลังคลั่งไคล้ผมขนาดหนัก
ผมเหลือบตามองไอ้พี่ธันเล็กน้อยพร้อมด้วยรอยยิ้มเหนือกว่า
...หึ หึ หึ...มึงมีเจ๊ก้อยมาทอดสะพาน กูก็มีคุณพัฒนะมาปลาบปลื้มล่ะโว้ยยยย...บอกแล้วว่าให้รักษากูดีๆ เห็นมั้ยว่านอกจากมึงแล้ว มีชายหญิงอีกมากมายนักที่พร้อมจะต่อแถวมาให้กูพิจารณา!!...
“มากันเองครับ...อ้อ...นี่...พี่ชายผม...” ผมแนะนำไอ้พี่ธันในฐานะพี่ชายอย่างไม่กระดากปาก จริงๆผมไม่ค่อยแคร์เรื่องสถานะระหว่างผมกับไอ้พี่ธันเท่าไหร่ ใครจะรู้ก็รู้ไป แต่บางทีเราก็ต้องมีหมกเม็ดกันบ้าง...
“สวัสดีครับ!” คุณพัฒนะหันไปผงกศีรษะเล็กน้อยให้ไอ้พี่ธัน ก่อนจะหันมามอบรอยยิ้มกว้างขวางให้ผมต่อ...แหมะ!! นี่กูชักจะเขินแล้วนะเนี่ย ที่ได้รับความสนใจขนาดนี้!!...
“ดีจังเลยนะครับ ผมก็อยากมาเที่ยวเองเหมือนกัน แต่ครั้งนี้มากับทัวร์ ก็สะดวกมีรถรับส่ง แต่ไปที่ไหนก็ชะโงกตลอดเลย ลงไปเดินได้แปบๆก็ต้องขึ้นรถอีกแล้ว นี่ก็ต้องขอไกด์ออกมาเที่ยวเองนะครับ ไม่อย่างนั้นป่านนี้คงอยู่ในรถบัสอีกแล้ว” พ่อหนุ่มตี๋พัฒนะพูดอย่างปลงตก ไอ้ตัวผมก็เป็นคนชอบเสนอความช่วยเหลือเสียด้วย จะปล่อยให้คุณพัฒนะโศกเศร้าโศกาอยู่กับการมาเที่ยวครั้งนี้ ก็จะแลดูเป็นคนไร้น้ำใจไปหน่อย
“ถ้าอย่างงั้น หากคราวหน้าคุณพัฒนะอยากมาเที่ยวเอง ก็มาถามผมสิครับ เพราะทริปนี้ของผม ผมเป็นคนจัดการเอง ทั้งหาโรงแรม ทั้งจัดตารางเที่ยว ผมสามารถแนะนำคุณพัฒนะได้นะครับ” นอกจากความช่วยเหลืออย่างแสนมีน้ำใจที่มอบให้แล้ว ผมใส่เสน่ห์ลงไปอย่างเต็มที่ หัวใจลอยฟ่องๆรอบตัวผมและเขาราวกับโลกนี้สีชมพู
“จริงนะครับ!!”
“จริงสิครับ ผมยินดีช่วยคุณพัฒนะเสมอ” ผมตอบพร้อมรอยยิ้มกว้างให้ผู้ชายตรงหน้า เล่นเอาไอ้ผู้ชายที่ยืนข้างๆเริ่มส่งเสียงกระแอ่มไอเบาๆพร้อมกับรังสีความหึงหวงที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวมัน
...หึหึหึ เป็นยังไงล่ะ มึงคงจะเริ่มหึงหน้ามืดตามัว ตาร้อนผ่าวๆที่กูมอบไมตรีจิตให้ชายอื่นต่อหน้าสินะ แล้วพอหึงมากๆ มึงก็จะต้องเริ่มแสดงตัวว่ามึงยังมีตัวตนอยู่ตรงนี้ มึงอาจจะลงไปชักดิ้นชักงอที่กูสนใจผู้ชายคนอื่นมากกว่ามึง หรือมึงอาจจะทำตัวซึน ทำหน้ามึนเดินหนีให้กูต้องเดินตามง้อ เอาเถ้อะ!! เมื่อถึงเวลานั้น กูจะลูบหัวปลอบใจมึงก็แล้วกัน!...
“ผมต้องรบกวนคุณถ้วยฟูแน่ๆครับ! เพราะมาครั้งนี้ เชอร์รี่บ่นอุบเลยว่ายังเที่ยวไม่จุใจ“ ในจังหวะที่กำลังคิดเข้าข้างตัวเองสุดลิ่มทิ่มประตู อะไรแปลกๆในคำพูดของคุณพัฒนะที่กำลังมองผมด้วยความชื่นชม ก็ทำเอาผมนิ่งชะงักไปเล็กน้อย
...เชอร์รี่? ใครคือเชอร์รี่?!!...
ผมทำหน้าตางุนงงอย่างเปิดเผย แต่ไม่ทันที่คุณพัฒนะจะพูดอะไรต่อ เสียงซาวด์แทร็กภาษาไทยก็ดังขึ้น
“ป๊ะป๋า!!! ไม่รอเชอร์รี่กะมาม๊าเลย!!”
...ห๊ะ!!!!! เชอร์รี่กะมาม๊า!!! อะไรคือเชอร์รี่กะมาม๊า!!!!
ผมตวัดสายตามองส่งไปทางด้านหลังของคุณพัฒนะอย่างรวดเร็ว ก็เห็นเด็กหญิงวัยไม่เกิน 10 ขวบ มัดผมแกละสองข้างสวมชุดกันหนาวสีชมพูแปร๊นวิ่งตุบตับมาทางนี้ คล้อยหลังเด็กผู้หญิงคนนั้นเล็กน้อยคือสตรีงามชนิดนางสาวไทยเดินตามมา
“ป๊ะป๋าเจอคนรู้จักนี่คะ เชอร์รี่สวัสดีคุณลุงถ้วยฟูเร็ว” ในช่วงจังหวะที่โคตรเงิบนั้น คุณพัฒนะก็รีเควสในสิ่งที่เจ็บกว่าการขอให้ใส่หัวหอมลงในต้มยำน้ำข้น นั่นคือการสั่งให้เชอร์รี่สวัสดี ‘คุณลุงถ้วยฟู’
...คุณลุงถ้วยฟู!!! กูอายุยังไม่สามสิบ มึงอัพเกรดกูเป็นลุงได้ยังไง!!!!...
“สวัสดีค่ะ คุณลุงถ้วยฟุ” เด็กเชอร์รี่ยกมือไหว้อย่างแช่มช้อย หน้าตาก็น่ารักน่าเอ็นดูอยู่หรอก แต่ดันออกเสียงผิด!
...ชื่อถ้วยฟูวววว ไม่ใช่ถ้วยฟุ!!! สระอูออกเสียงยาวววววว ไม่ใช่สระอุโว้ย!!!!...
“คุณถ้วยฟูครับ นี่เชอร์รี่ลูกสาวของผม ส่วนนี่ภรรยาผมเองครับ” คุณพัฒนะยังคงแนะนำพร้อมรอยยิ้มกว้าง อย่างที่ทำเอาไอ้ถ้วยฟูคนนี้เริ่มสำเหนียกตัวเองได้
“หนิง นี่คุณถ้วยฟู เจ้าของสวนอาหารเตาถ่านที่เราไปกินกันบ่อยๆไง ที่ทำต้มยำใส่หัวหอมอร่อยมากๆน่ะ”
...อ๋อออออ...จริงๆแล้วไม่ได้ปลาบปลื้มกูในเชิงชู้สาวชู้หนุ่ม แต่แค่บูชาที่กูสามารถทำต้มยำใส่หัวหอมให้มึงกินได้สินะ...
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ร้านอาหารของคุณทำอาหารอร่อยมากเลยค่ะ” ภรรเมียของคุณพัฒนะมีดวงตาปลาบปลื้มผมไม่น้อยไปกว่าสามีของเธอ บ้านนี้คงจะคลั่งหัวหอมมากจริงๆ คราวหน้ากูจะซื้อส่งไปให้สักลังนึงเลยแล้วกัน!!!
“ขอบคุณครับ เอ่อ...ถ้ายังไง ผมขอตัวก่อนนะครับ” นาทีนี้ที่มาพร้อมทั้งลูกทั้งเมีย แถมครอบครัวสุขสันต์ขนาดนี้ ผมก็หมดใจจะคิดเข้าข้างตัวเองแล้ว รอยยิ้มที่มีให้กับครอบครัวหัวหอมก็เลยเหือดแห้งเป็นน้ำในเขื่อนหน้าแล้งยังไงอย่างงั้น!
“โอ้! เชิญครับ! แล้วไว้ผมจะแวะทานอาหารที่ร้านอีกนะครับ!!” คุณพัฒนะยังคงเป็นมนุษย์เฟรนด์ลี่อย่างเคย แต่ผมไม่มีความสามารถที่จะเฟรนด์ลี่ตอบอีกแล้ว ได้แต่ยิ้มแหยให้ครอบครัวนี้ แล้วรีบกระตุกแขนเสื้อไอ้พี่ธันให้จากมาอย่างรวดเร็ว!!
เดินหลบซ้ายเลี้ยวขวากะว่าให้พ้นครอบครัวหัวหอมได้แล้ว ผมก็หยุดกึกแล้วถอนหายใจเฮือกอย่างหมดอารมณ์
...โธ่ถัง! ไอ้ผู้ชายที่วันๆหมกหัวอยู่แต่ในครัวมันจะไปเจอมนุษย์ที่ไหนมาปิ๊งรักเอาได้!! ผมนี่ไม่สำเหนียกตัวเองจริงๆ!!...
“เป็นอะไรไป” ไอ้หล่อถาม แต่ผมส่ายหัวลูกเดียวด้วยความเซ็งสุดจิต ทีไอ้พี่ธันที่วันๆเอาแต่ทำงานกับกลับบ้าน ไม่เคยวอกแวกที่ไหน ยังเสือกมีกิ๊กเก่าทะลุจากอดีตมาปรากฏตัวตรงหน้าในโตเกียวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย แถมยังทำท่าจะพยายามกลายร่างเป็นคนรักในอนาคตของไอ้พี่ธันอีกต่างหาก แล้วผมล่ะ!! ผมที่มีเสน่ห์และแสนจะน่าสนใจขนาดนี้ ดันไม่มีใครมาทอดสะพานให้ได้ไงวะ!!
“ทำหน้าหงิก เดี๋ยวสาวก็กลัวหรอก” มันบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย แต่ผมที่กำลังหงุดหงิด หงิดหงุดนั้น ไม่ว่ามันจะใช้น้ำเสียงนุ่มทุ้มไพเราะประหนึ่งเสียงขลุ่ยเสียงซอแค่ไหน ผมก็ไม่หายหน้าบูดหรอกครับ
“สาวไหน?!” จะมีสาวที่ไหนมากลัว หน้าตี๋ๆแบบนี้หาได้ทุกที่บนโลก ไม่มีใครมาสนใจไอ้พ่อครัวที่ชื่อปวินคนนี้มากไปกว่าการที่มันทำกับข้าวได้หรอก!!
“ผู้หญิงคนเมื่อกี้ไง ที่ถ้วยฟูเดินผ่านมา ท่าทางเขาจะชอบถ้วยฟูมั้ง เห็นมองตลอด” ...ผู้หญิงมอง?...ผู้หญิงคนไหน?...
“ไหน” ผมหันกลับไปมองทางเก่าที่เดินจากมา แต่ก็ไม่เห็นจะมีหนุ่มสาวชาวโตเกียวคนไหนจะมาสนใจผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆอย่างผมเลยสักคน
...ใช่ซี่!!! กูมันไม่หล่อ พ่อไม่รวย เป็นแค่ผู้ชายธรรมดา หน้าตาธรรมดา การศึกษาธรรมดา อาชีพธรรมดา...ไม่ได้มีอะไรดีเด่นแบบไอ้พี่ธันเลยสักนิด!!!...
“ก็ที่เดินผ่านมาเมื่อกี้ ผู้หญิงหน้าตาน่ารักด้วยนะ” มันบอกด้วยหน้าตาเรียบเฉย แต่คำพูดของมันทำเอาผมฉุกใจเล็กน้อย
...ผู้หญิงหน้าตาน่ารักมองผมอย่างงั้นเหรอ...
“จริงเหรอ” ผมถามย้ำ แอบไม่เชื่อมันเท่าไหร่ว่าจะมีใครมามองผม แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะโกหกไปทำไม
“จริง”
“หน้าตาน่ารักด้วยเหรอ?” ประเด็นมันอยู่ตรงที่ผู้หญิงหน้าตาน่ารักมองผมนี่ล่ะครับ ผมจ้องหน้ามันจับสังเกตปฏิกริยาว่ามันจะทำสีหน้าแบบไหนที่ผมย้ำแต่เรื่องที่มีผู้หญิงหน้าตาดีมาหมายปองนายปวินคนนี้
“อืม” มันรับคำแล้วหันมองไปทางอื่น ไม่ยอมสบตา
...นั่นแหน่ะ!! ไม่สบตากันด้วย!!!! นี่หรือว่า...หรือว่ามันจะ...หึง?...
“อยากเห็นอ่ะ พาเดินกลับไปดูหน่อย”
“จะเดินกลับไปดูทำไม”
“เอ้า! ก็อยากรู้ว่าจะหน้าตาน่ารักแค่ไหน” ผมบอก ไอ้พี่ธันหันกลับมามองหน้า ก่อนจะลากแขนผมออกเดินไปในทิศทางตรงข้ามกับทางที่จะเดินกลับไปพบหน้าสาวหน้าตาน่ารัก
“ไปไหนล่ะ จะกลับไปดูผู้หญิงคนเมื่อกี้”
“ไม่ต้องไป” มันลากผมไม่หยุด แต่ผมทำตัวหนักรั้งมันไว้อย่างเล่นตัว จริงๆก็ไม่ได้อยากกลับไปดูหน้าผู้หญิงที่มาสนใจผมเท่าไหร่หรอก ที่อยากเห็นจริงๆคือสีหน้ามันตอนนี้ต่างหากว่ามันจะทำหน้าแบบไหน แต่ถ้าให้ผมทาย มันคงหน้าหงิกฉิบหายด้วยความหึงที่ล้นทะลักไปทั้งหัวใจที่เต็มปี่ยมไปด้วยความรักที่มันมีต่อผมแน่ๆเลยล่ะครับ หึ หึ หึ...
“หึงล่ะสิ” ผมถามในคำถามที่มันถามผมเมื่อกลางวัน เดจาวูสมกับเราเป็นคู่แท้ปาฏิหาริย์จริงๆ และทันทีที่ถาม ไอ้พี่ธันก็หยุดกึก ก่อนจะหันกลับมามอง
“อยากให้หึงรึไง” จะผิดก็แต่ เมื่อกลางวันนั้นผมยอมรับเพื่อรักษาหน้าตาให้มันว่าผมหึง แต่พอมาถึงคราวมันที่ต้องตอบคำถามประโยคนี้ ไอ้หล่อกลับไม่ยอมพูดจาเพื่อรักษาหน้าตาผมบ้าง แถมมีการมาย้อนถามอีกต่างหาก! โธ่!! ไอ้ตูดหมึกเอ๊ย!!!...ถ้ากูไม่อยากให้มึงหึง แล้วกูจะทอดสะพานใส่ตี๋พัฒนะเมื่อกี้ทำไมเล่า?!!
“แสบ รู้อะไรมั้ย” มันก้มหน้าลงมาถามซะใกล้ด้วยสรรพนามที่ใช้เรียกผมว่า ‘แสบ’ ฟังดูก็รู้ว่ามันรักและเอ็นดูผมไม่ต่างจากลูกสามขวบ
ไอ้พี่ธันกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะพูดต่อ
“คนที่อยากให้คนอื่นหึงน่ะ แสดงว่าคนคนนั้นรักคนที่เขาอยากให้หึงมาก” พูดจาอะไรของมึง ฟังแล้วไม่เข้าใจ มึงช่วยพูดภาษาเด็กเกรดเฉลี่ยธรรมดาที่แหวกว่ายอยู่ในค่ามีนมาทั้งชีวิตได้มั้ย? ไม่ต้องใช้แกรมม่าแบบมนุษย์เกียรตินิยม...
และพอมันเห็นหน้าผมไม่เก็ท ไอ้หล่อก็โชว์ภูมิอธิบายแบบพอสังเขป
“ถ้วยฟูอยากให้พี่หึงถูกมั้ย” จริงๆคือถูก แต่กูไม่ยอมรับหรอกว่าถูกหรือไม่ถูก เพราะไม่ว่ากูจะตอบทางไหน กูชักจะเริ่มเห็นเค้าว่ามึงจะต้องพูดจาเข้าข้างตัวเองแน่ๆ
ผมเงียบกริบ ไม่ยอมตอบ แต่ตั้งหลักอย่างระแวดระวัง มองมันอย่างไม่วางใจ
“ไม่ตอบ งั้นเอาเป็นว่าพี่สรุปว่าถ้วยฟูอยากให้พี่หึง ปกติแล้วถ้วยฟูอยากให้โจ เอก หรือเป้มาหึงรึเปล่า” คำตอบคือไม่ ผมจะให้พวกมันมาหึงทำไมวะครับ?! แต่...อย่างที่บอก ผมจะไม่ยอมตอบอะไรมัน พูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียถ้วยฟูเนื้อทอง คนไม่พูด ย่อมไม่เสียหมาครับ...
“คำตอบคือไม่ จริงมั้ย ถ้วยฟูไม่ได้อยากให้โจ ให้เอก ให้เป้มาหึง นั่นก็เพราะถ้วยฟูไม่ได้รักพวกนั้นในแง่ที่อยากเก็บพวกนั้นเอาไว้เป็นของตัวเองคนเดียว แต่ถ้วยฟู...กลับอยากให้พี่หึง เพราะถ้วยฟูรักพี่ในความหมายแบบที่อยากให้พี่เป็นของถ้วยฟูคนเดียวไงล่ะ” ผมกลืนน้ำลายเอื้อก รู้สึกเหมือนถูกค้อนปอนด์ตีแสกหน้า
...ไม่จริง!! มึงรู้ได้ยังไง!!...มึงรู้ได้ยังไงว่ากูรักมึงแบบไหน!! มึงถือวิสาสะมาแอบแงะสี่ห้องหัวใจของกูดูใช่มั้ย!! ไอ้คนไร้มารยาท!!! มึงมาล่วงรู้ความรู้สึกลึกลับของกูได้ยังไง!!!!!...
“และที่สำคัญ ถ้วยฟู...รักพี่มาก” ม่ายยยยยย...อย่าพูดจาแบบนี้!!! มันทำให้กูเสียเซลฟ์!!!!...
ไอ้หล่อหัวเราะหึๆเหมือนสะใจเหลือประมาณที่สามารถตีแผ่ความจริงที่ผมซุกซ่อนเก็บงำเอาไว้มานาน อยากจะทุบมันสักสิบอั่กให้สมกับความแค้น แต่ก็กลัวมันเจ็บ เลยเลือกที่จะเตะขามันไปทีแบบเบาๆแล้วเดินหนี
“อ้าว จะไปไหนล่ะ ไม่อยากกลับไปดูหน้าผู้หญิงคนที่แอบมองถ้วยฟูแล้วเหรอ”
“ไม่อยากแล้ว!!!!” ผมหันไปตอบมันเสียงแข็งโป้ก แต่ไอ้พี่ธันดันเสือกหัวเราะซะงั้น หงุดหงิดเว้ยยยยยย!!! หงุดหงิด!!!! คอยดูนะ!! กูจะไม่อยากให้มึงหึงไปตลอดชีวิตกูเลย!!!!...
…………………………
ไอ้แสบเดินนำวนแถวอากิฮาบาระอยู่เกือบสามรอบ มันก็หยุดยืนลิ้นห้อยที่หน้าสถานีรถไฟ จริงๆแถวนี้มันน่าจะชอบ เพราะมีร้านจำพวกขายของพรีเมี่ยมเกี่ยวกับการ์ตูนญี่ปุ่นหลายร้าน แต่เพราะมันกำลังหงุดหงิดที่ผมพูดว่ามันรักผมมาก ไอ้ถ้วยฟูเลยไม่ยอมแวะร้านไหนสักร้าน
“ไปที่อื่นต่อมั้ย” ผมถามมันที่ยังคงหน้าหงิกไม่หาย จริงๆแล้วผมชอบแกล้งให้มันหัวเสียเล่นๆ แต่ถ้ามันจะหงุดหงิดนานๆ ผมก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เมื่อกี้เลยต้องหลอกมันว่ามีผู้หญิงหน้าตาน่ารักแอบมอง มันจะได้หายเซ็งเรื่องที่มันพยายามโปรยเสน่ห์ไม่ดูตาม้าตาเรือ ทอดสะพานให้ผู้ชายที่มีลูกมีเมียแล้ว ซึ่งมันก็หายเซ็งสมความตั้งใจของผม แต่เพราะผมแกล้งมันมากไปหน่อย ไอ้แสบเลยมาหงิกใส่ผมแทนแบบนี้
“ไม่เอา!” มันตอบเสียงแข็ง หน้าบูด
“เหนื่อยแล้วเหรอ งั้นกลับโรงแรมมั้ยล่ะ” มันสั่นหัวดิก แล้วเอาแต่ก้มหน้าจนผมชักเป็นห่วง
“ถ้วยฟู เป็นอะไร” มันเป็นคนคิดอะไรแผลงๆ หลายๆครั้งที่ผมเข้าไม่ถึงความคิดของมัน แต่ผมก็พยายามดึงความสนใจของมันออกมาจากความคิดประหลาดๆที่แม้จะไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร แต่ก็แปลกจนน่าปวดหัว
“ระหว่างเราสองคน...ใครรักใครมากกว่ากัน” คำถามของมันทำเอาผมชะงัก สายตาแน่วแน่จะเอาคำตอบของมันจับจ้องผมชนิดที่ถ้าผมไม่ยอมตอบล่ะก็ คืนนี้เราได้นอนกันหน้าสถานีรถไฟไม่ต้องกลับโรงแรมแน่ๆ
ผมสบตามัน ในขณะที่สมองพยายามคิดว่าจะตอบแบบไหนดี ถ้าผมตอบว่าผมรักมันมากกว่าที่มันรักผม ไอ้ถ้วยฟูจะทำตัวหลงระเริงในทันที แต่พอคล้อยหลังไปสักวันหรือสองวัน มันจะเริ่มคิดหนักถึงสิ่งที่มันตอบแทนผมว่าเพียงพอกับความรักของผมรึยัง เห็นมันเป็นคนแบบนี้ แต่จริงๆแล้ว มันรักความเท่าเทียมมากๆเลยนะครับ แล้วถ้าผมเกิดตอบว่ามันรักผมมากกว่าที่ผมรักมัน ไอ้แสบฟอร์มเยอะจะเริ่มทำตัวเกรียนหนักยิ่งกว่านี้ โทษฐานที่ไปบอกว่ามันรักผมมากกว่า ซึ่งถ้ามันเกรียนในประเทศไทย ก็พอจะรับมือได้หรอกครับ แต่นี่เรายังอยู่ในญี่ปุ่น ผมไม่อยากให้มันเกรียนจนสร้างเรื่องสร้างราวในต่างประเทศเท่าไหร่
...เอายังไงดี ผมจะตอบมันแบบไหนดี...
“ว่าไงล่ะ ใครรักใครมากกว่ากัน” มันย้ำคำถาม ในขณะที่ผมต้องตัดสินใจเลือกที่จะตอบอย่างใดอย่างหนึ่ง
“พี่ว่า...เรารักเท่ากัน”
“ไม่จริงอ่ะ!! นิ้วมือห้านิ้วยังไม่เท่ากันเลย!! แล้วเราสองคนจะรักเท่ากันได้ไง!!” มันไม่พูดเปล่า แต่ยกมือมันขึ้นมาให้ดูอีกต่างหาก
“จริงๆแล้ว...พี่ว่าพี่รักถ้วยฟูมากกว่าที่ถ้วยฟูรักพี่หน่อยนึง แต่เราสองคนรักกันน้อยกว่าคู่อื่นที่เขารักกันซะอีก” ไอ้มนุษย์ฟอร์มเยอะอย่างมันไม่มีทางยอมให้ผมรักมันมากกว่าที่มันรักผมหรอกครับ และไม่มีทางยอมให้ผมพูดว่ามันรักผมมากกว่าที่ผมรักมันด้วย เพราะงั้นต้องรักษาฟอร์มให้มันด้วยการเบี่ยงประเด็นไปที่คู่ของเรารักกันน้อยกว่าคู่อื่น เพราะถ้าเรารักกันมากกว่าคู่อื่น มันจะเริ่มเขิน แล้วพอมันเขิน มันก็จะกวนตีน ซึ่งการกวนตีนของมัน อาจจะวกกลับมาที่ประเด็น ‘ใครรักใครมากกว่ากัน’ ได้ เพราะงั้น...ก็ต้องใช้วิธีนี้เท่านั้น ที่จะพามันออกไปสู่ประเด็นอื่น และเป็นการรักษาฟอร์มให้มันไปในตัว
“หมายความว่าเราสองคนรักกันไม่มากเท่าคนอื่นงั้นเหรอ” มันย้อนถามอย่างงงๆ
“ใช่ พี่ว่าคนอื่นเขารักกันมากกว่าที่เรารักกัน ดูอย่างตอนที่ถ้วยฟูขอมาโตเกียวนี่สิ ลองเป็นคู่อื่น เขาคงพาไปไกลกว่าโตเกียวแล้วล่ะ ถ้าแฟนเขาร้องไห้หนักขนาดนั้น” มันนิ่งไปเล็กน้อยเหมือนพยายามประมวลความสมเหตุสมผลที่ผมให้ ผมก็เลยพูดต่อ
“แล้วถ้าเป็นคู่อื่น เขามาเที่ยวด้วยกันแบบนี้ เขาก็คงตามใจคนที่พามาเที่ยวด้วย ไม่เหมือนแบบถ้วยฟูที่อยากจะไปไหนก็ไป ไม่ถามพี่สักคำว่าสนใจที่ที่ถ้วยฟูอยากไปรึเปล่า จริงมั้ย” มาถึงตรงนี้ มันพยักหน้าหงึกๆอย่างเห็นด้วย
“แล้วถ้าเป็นคู่อื่น มีผู้หญิงผู้ชายมาทำแบบพี่ก้อย หรือคุณพัฒนะ คงโมโหหึงกันไปแล้ว” ผมพูดต่อ ซึ่งมันก็ยังพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะเงยหน้ามองผมแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“เรารักกันน้อยกว่าคู่อื่นจริงๆด้วย”
“ใช่”
มันนิ่งไปเล็กน้อยดูเหมือนจะกำลังคิดสะระตะในหัว ก่อนจะทำหน้ากระหยิ่มเหมือนสมใจ
“ดีมาก! งั้น...ฟูจะกลับโรงแรมนะ เมื่อยขาแล้ว” แล้วมันก็เปลี่ยนเรื่องพูดไปเรื่องอื่น ผมแอบยิ้มเล็กๆเมื่อพบว่าสิ่งที่ผมพูดนั้นประสบความสำเร็จอย่างงดงาม
“เห็นมั้ย ถ้าเป็นคู่อื่น เขาคงถามว่าจะกลับโรงแรมกันมั้ย ไม่ตัดสินใจเองทุกอย่างแบบถ้วยฟูหรอก” ผมพูดยิ้มๆ ไอ้จอมแสบตบไหล่ผมหนักๆเหมือนจะเป็นเชิงปลอบใจ แต่หน้ามันยิ้มแป้นอย่างน่าเอ็นดู
“เอาหน่าๆ ไว้เรารักกันมากกว่านี้แล้วจะถามแล้วกันนะ!!” มันบอกเสียงสดใส ก่อนจะเดินนำกลับเข้าไปในสถานีรถไฟ ทิ้งผมให้มองตามแล้วได้แต่หัวเราะกับตัวเองเบาๆ ที่เบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่น และทำให้คำถามของมันยังคงไม่มีคำตอบ
...ระหว่างเราสองคน ใครรักใครมากกว่ากัน...
...นั่นสิ...ระหว่างผมกับมัน ใครรักใครมากกว่ากัน...
...บางที อาจไม่จำเป็นต้องหาคำตอบก็ได้ เพราะไม่ว่าใครจะรักใครมากกว่า สุดท้ายแล้ว...เราสองคนก็ยังรักกันอยู่ดี...
............................................
-
...หึหึหึ...อยากจะขำใส่หน้าไอ้พี่ธันจริงจริ๊ง!!!...
...อุตส่าห์ฟาดเกียรตินิยมเหรียญทองแพลตตินัมมาจากวิศวะฯทั้งที เสือกฉลาดน้อยมองไม่ออกว่าเรารักกันมากแค่ไหน โถๆๆๆๆ ผมล่ะอยากจะแนะนำให้มันเอาปริญญาคืนคณะไปซะจริงๆครับ! คนอะไรโง่ฉิบหาย พูดมาได้ยังไง้! ว่าเรารักกันน้อยกว่าคู่อื่น! ถ้ารักกันน้อย กูจะพามึงมาเที่ยวโตเกียวด้วยทำไม กูมาคนเดียวไม่ดีกว่าเรอะ?! แล้วน้ำหน้ามนุษย์ขี้เหนียวอย่างมึง ถ้ารักกูน้อย มึงจะซื้อโรเล็กซ์ให้กูทำไม แค่นาฬิการูปนกฮูกแปะฝาบ้าน มึงก็คงไม่อยากจะควักตังค์ซื้อด้วยซ้ำ!!
นี่ล่ะครับ ดูเอาไว้เป็นตัวอย่าง พวกฉลาดแต่ในห้องเรียน ไม่มีประสบการณ์ชีวิตจริง เลยดูไม่ออกว่าความรักที่เราสองคนมีให้กันนั้นมันจะล้นทะลักจักรวาลอยู่แล้วโว้ยยยยย...
...แต่...การที่มันดูไม่ออกแบบนี้ จะว่าไปก็เป็นผลดีเหมือนกัน...คิดดูสิครับ ถ้ามันคิดว่าผมรักมันไม่มากเท่าไหร่ มันก็จะได้ไม่หลงระเริงคิดว่าผมเป็นน้ำพริกถ้วยเก่าที่จะกลับมากินเมื่อไหร่ก็ได้ มันจะต้องพยายามรักษาของน้อยๆอย่างความรักของผมไม่ให้ยุงมาไต่ ไรมาตอม...อะฮ้า! และในเมื่อเป็นอย่างนั้น มันก็จะไม่มีกระจิตกระใจวอกแวกไปหลงอีหนูที่ไหน เพราะต้องคอยมาดูแลความรักอันน้อยนิดของผมไม่ให้ลดลงไปมากกว่านี้นั่นเอง!!!...
“ยิ้มอะไร” เสียงของไอ้หล่อดังเข้ามาในมโนสติ ทำเอาผมได้สติขึ้นมาโดยพลัน
ตอนนี้พวกเรากลับมาที่โรงแรมกันแล้วครับ หลังจากผมยื่นข้อเสนอว่าเมื่อย และอยากกลับห้อง หลังจากไอ้พี่ธันปล่อยไก่ตัวใหญ่เท่าโลกบอกว่าพวกเรารักกันน้อยกว่าคู่อื่น ผมก็อยากจะหัวเราะเยาะเย้ยในความฉลาดของมันซะตั้งแต่ตอนนั้น แต่อย่างที่บอกว่าแม่ผมสอนมาดีว่าต้องรู้จักรักษาหน้าตาผัว ผมก็เลยบอกมันให้กลับโรงแรมซะ เพราะขืนเที่ยวต่อ ผมคงเที่ยวไปหัวเราะเยาะไปแน่ๆ
ผมหันไปมองมัน บัดนี้เทพบุตรสุดหล่อนามว่าธันวาอาบน้ำเสร็จแล้ว อยู่ในชุดนอนอันได้แก่สเวตเตอร์แขนยาวและกางเกงขายาวพร้อมถอด เอ๊ย! หมายถึง...พร้อมนอน...
“ยิ้มเฉยๆ ไม่มีอะไร” บอกได้ไงว่ากำลังยิ้มดูถูกมึงอยู่ ที่โง่สุดฤทธิ์ตีค่าว่าความรักที่พวกเรามีให้กันนั้นน้อยนิดเท่าหอยมด
“แล้วนั่นทำไมไม่เช็ดผมให้แห้ง เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก อากาศยิ่งเย็นๆอยู่” มันเริ่มทำตัวเป็นพี่ ชี้มาที่หัวของผมซึ่งยังเปียกหมาด ทั้งๆที่อาบน้ำเสร็จก่อนมันตั้งนานแล้ว
“แล้วยังไปนั่งริมหน้าต่างอีก ไม่หนาวรึไง เมื่อกี้ตอนเดินกลับจากสถานี บ่นหนาวไม่ใช่เหรอ” ส่วนอันนี้เริ่มเป็นพ่อ อีกสักเดี๋ยวมันจะเข้ามาเช็ดหัวให้ผมเอง อันนี้ทำตัวเป็นผัว ทรีอินวันในคนคนเดียว สงสัยเพราะตอนเด็กๆผมชอบทำบุญด้วยไมโลและโอวัลตินแบบทรีอินวันนะครับ โตขึ้นมาเลยได้แบบทรีอินวันมาครอบครองเป็นตัวเป็นตน อิอิ
“ก็...ลืม...” ผมให้เหตุผลสั้นง่าย ไอ้หล่อก็เดินเอาผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้ เห็นมะ อย่างที่บอกเป๊ะว่ามันจะต้องมาเช็ดผมให้ แล้วดูเถอะครับ มันทำกันถึงขนาดนี้ ยังมีหน้ามาบอกอีกว่าคู่เรารักกันน้อยกว่าคู่ชาวบ้านชาวช่อง ถ้ารักกันน้อยจริง มึงต้องปาผ้าขนหนูใส่หน้ากูแล้วสั่งให้กูเช็ดเองโว้ยยยย...
“ถ้าอยากให้เช็ดให้ ก็นั่งดีๆ” มันบอก และก็แทบจะในทันทีที่ผมนั่งตัวตรงแน่วแล้วหลับตาผ่อนคลายให้มันเช็ดหัวให้ ไอ้พี่ธันเป็นคนที่มีสกิลในการเช็ดหัวมากครับ ขยี้นิดๆ ลงน้ำหนักหน่อยๆ ผมแห้งไว และสบายกับการนวดของมันชนิดที่ไปเข้าเฝ้าพระอินทร์ในความฝันได้เลย และผมก็กำลังจะไปถวายบังคมพระอินทร์อยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าพระเอกมันก้มลงมาทำมิดีมิร้ายกับปากผมซะก่อน
ผมลืมตาขึ้นทันทีที่รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกดทับลงบนปาก พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นแค่เงามืด กะพริบตา 2-3 ทีก็พบว่าไอ้ที่เกือบจะจิ้มตาผมอยู่นั้นคือลูกกะเดือกของไอ้หล่อ
“อืม...” ผมครางเล็กน้อย แอบดื้อไม่ให้มันเข้ามาลิ้มรสน้ำผึ้งแสนหวานในปาก โทษฐานที่จูบห่าเหวไม่ได้ความ กลับหัวกลับหาเป็นหกเก้าแม้กระทั่งท่าจูบ สงสัยคืนนี้ท่าทางมันจะเล่นท่ายากระดับสองซะแล้ว (อ้อ พวกผมจัดเกรดท่ายากเอาไว้ 10 ระดับนะครับ สงสัยล่ะสิว่าพวกผมบรรลุไปถึงระดับไหน พูดไปจะหาว่าโม้ แต่เอาเป็นว่า 5 บวก 5 ได้เท่าไหร่ ก็เท่านั้นอ่ะครับ)
มันยอมถอนปากออก หลังจากผมดื้อด้านกับมันอย่างถึงพริกถึงขิง ไม่ว่าจะแงะด้วยลิ้นแค่ไหนก็ไม่ยอมให้มันเข้า
“เป็นไร” มันถามยิ้มๆ ก่อนจะดึงผมให้ลุกจากเก้าอี้ แล้วหมุนตัวหันหน้าเข้าหามัน แม้จะเคยเตี้ยกว่ามันมาทั้งชีวิต แต่เมื่อเวลานี้ที่ผมคุกเข่าอยู่บนโซฟาเดี่ยว ก็ทำเอาระดับสายตาของผมกับมันพอดีกันเด๊ะ
...เออ ค่อยยังชั่วหน่อย เมื่อกี้กลับหัวกลับหางซะน้ำในหูกูไหลไม่เท่ากัน มึนหัวไปหมด...
“ว่าไง เป็นไร” มันถามอีกครั้ง ก่อนจะสอดแขนมารั้งเอวผมเข้าไปใกล้มัน แต่ระหว่างเรา มีพนักโซฟาเดี่ยวกลั้นกลาง แทนที่ทั้งตัวจะแนบชิดสนิทเนื้อ ก็เลยมีเพียงอกเราสองคนเท่านั้นที่ได้แนบกัน ส่วนอวัยวะอื่น...อดใจเดี๋ยว เดี๋ยวได้ทักทายกันแน่นอน...
“เปล่า...” ผมตอบ แล้ววางแขนลงบนไหล่ของมันทั้งสองข้าง หน้าเราสองคนใกล้กันมากจนผมแทบจะพูดบนปากมันอยู่แล้ว และแน่นอนว่าในเมื่อของกินมาล่อกันถึงปาก ก็ต้อง ‘กิน’ สักหน่อยล่ะครับ
ผมแตะริมฝีปากลงกับปากของมัน บดจูบ คลึงเคล้น ในขณะที่มือเริ่มไต่ที่ท้ายทอยเพื่อเป็นการกระตุ้นอารมณ์ให้ซู่ซ่า แต่อย่างว่า...แค่แตะนิดๆหน่อยๆไอ้พี่ธันก็ครางฮือกับความเก่งกาจของหัตถ์เทพเจ้าของผม ที่ไม่ว่าจะสัมผัสส่วนไหนในร่างกายของมัน จุดนั้นก็ลุกเป็นไฟร้อนผ่าวๆจนอยากจะให้ผมจัดการ! วู้ฮู้!!!
ในช่วงจังหวะกำลังหลงระเริงว่างานนี้ผมจะได้จัดการมันบ้าง มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่หลังผมสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่นุ่มและยวบเล็กน้อย ในขณะที่ช่วงลำตัวรู้สึกถึงแรงกดทับของน้ำหนักตัวคน ผมพยายามตั้งสติเพื่อมองสถานการณ์ให้รอบด้านจะได้แก้ปัญหาให้ถูกจุด แต่ไอ้พี่ธันก็หลอกล่อกันฉิบหาย เดี๋ยวจูบปาก จูบคอ ถกเสื้อขึ้นเม้มหัวนม
...มึงช่วยอยู่นิ่งๆก่อนได้มั้ย?!! กูอยากรู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?!! เมื่อกี้ยังยืนกันอยู่ที่โซฟาดีๆ แล้วทำไมตอนนี้เหมือนว่าหลังกูจะอยู่บนเตียงซะแล้วล่ะ!!!...
“พ...พี่ธัน...ด...เดี๋ยว...อื้อ...” ไอ้นี่ก็เม้มเก่งจริงเว้ย! ผมงี้เสียวไปทั้งหน้าอก สกิลเม้มของมันขั้นเทพมาก ทั้งเม้ม ทั้งเลีย แม้จะมีแค่ปากเดียว และผมมีสองหัวนม แต่มันก็ยังใช้ตัวเลือกเสริมเป็นนิ้วมือกับนมอีกข้าง คงจะกลัวนมของผมอิจฉากันและกันสินะ ถึงพยายามสร้างความยุติธรรมขนาดนี้
“ไม่...” มันตอบ แล้วขบแรงๆจนผมสะดุ้งวาบ แล้วสะดุ้งแบบไหนไม่สะดุ้ง เสือกสะดุ้งเดาะอกเข้าปากมันอีก! มันเลยได้โอกาสหลังการขบด้วยการเลียไปรอบๆด้วยลิ้นแฉะๆอุ่นๆ ไอ้ผมจะไปเหลือซากเหรอครับ บิดตัวม้วนจนจะกลายเป็นไส้เดือนถูกไม้แยงอยู่แล้ว!
“อ๊ะ!! อื้อ...” ผมทำได้แค่ครางแล้วตอนนี้ มือสองข้างชอนไชอยู่ในหัวของมันด้วยความเสียวซ่านเหลือประมาณ คือถ้ามันจะเลียเก่งแบบนี้ ผมก็ชักอยากจะเห็นว่าลิ้นของมันหน้าตาเป็นแบบไหน เหมือนลิ้นผมมั้ย ทำไมมันถึงสร้างความหฤหรรษ์ให้หัวนมผมได้มากขนาดนี้!!
“พ...พอแล้ว...เลิกเลียได้แล้ว...อ๊า...” ผมรีบร้องบอกมันตะกุกตะกัก คือถ้ามันยังเลียแบบนี้ต่อไปอีกห้านาที รับรองน้ำนมผมไหลแน่ๆ แถมที่ไหลไม่น่าจะมีแค่น้ำนมด้วย งานนี้ล่ะล่มปากอ่าวเพราะแค่ถูกเลียหัวนม รู้ถึงไหนอายถึงนั่นกันเลยนะครับ!
“ไม่เลียแล้วก็ได้” มันเงยหน้าขึ้นมาบอกผมพร้อมด้วยรอยยิ้มหล่อโคตรๆ ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากลากลงสู่สะดือน้อยๆของผมที่ขัดสีฉวีวรรณมาอย่างดีไม่มีขี้ไคลแน่นอน เพราะรู้ว่าทริปนี้มาแล้วต้องเสียตัว ผมเลยเตรียมร่างกายให้พร้อมทั้งสามสิบสองอวัยวะ
“อ๊ะ อ๊า...” มันจกลิ้นเข้าไปในรูสะดือเล่นเอาผมงี้เกร็งไปทั้งท้อง ก่อนจะวนปลายลิ้นรอบสะดือผม ในขณะที่นิ้วมือข้างหนึ่งของมันบีบบี้อยู่ที่หัวนม ส่วนมืออีกข้างกำลังรั้งกางเกงยางยืดของผมลงต่ำเพื่อเปิดทางให้น้องน้อยของผมได้ยลโลก พอกางเกงถูกดึงลงไปอยู่ที่ต้นขาแล้ว ไอ้พี่ธันก็จัดการลากลิ้นลงสู่พงไหมอันนุ่มสลวย ไปสู่ถ้วยฟูตัวน้อยที่มันอยู่ของมันดีๆ ไอ้นี่ก็มือบอนปากบอนไปวุ่นวาย (แล้วอย่ามาโทษกันนะโว้ย ว่าลูกกูโด่ไม่รู้ล้ม! ที่มันโด่ก็เพราะมึงไปยุ่งกับมันเอง!!)
“อ๊า...อื้อ...อื้อ...” ผมครางเสียงดังแทบจะในทันทีที่ปากมันแตะลงกับลูกผม ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าผนังห้องอาจจะบางและห้องข้างๆอาจจะตกใจเสียงหมูถูกเชือดก็เป็นได้ ก็เลยต้องยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดปาก ส่วนมืออีกข้างน่ะหรือครับ...ก็กดหัวไอ้พี่ธันน่ะสิครับ!
ลิ้นและปากของมันประคบประหงมลูกผมด้วยความเอ็นดู ทั้งเม้มทั้งเลียซะจนผมเห็นสวรรค์รำไรอยู่ตรงหน้า แต่ไอ้หล่อใจร้ายมันปลุกปั่นลูกผมให้เติบใหญ่แล้วก็เสือกผละขึ้นมามองหน้ายิ้มๆเหมือนเหนือกว่า
“ทำ...ทำต่อสิ...” ผมรีบบอกเสียงสั่น มือควานลงหาลูกตัวเอง คือถ้ามันจะเล้าโลมกันขนาดนี้แล้วปล่อยเคว้ง มึงให้กูช่วยตัวเองตั้งแต่แรกเถ้อะ!
“ถ้วยฟูทำให้พี่ด้วยสิ” ไอ้หล่อพูด แล้วขยับตัวไปนอนหงายลงกับเตียงทั้งที่เสื้อผ้ายังอยู่ครบ ไม่เหมือนผมที่กางเกงติดอยู่ที่ต้นขา ส่วนเสื้อถูกถกขึ้นไปม้วนไว้ใต้คอ สภาพแบบพร้อมเสียตัวเต็มที่นั่นเอง ผมมองมันที่ทำเป็นวางท่าหล่อนอนรอการปรนนิบัติพัดวีจากเมียทาสด้วยความหมั่นไส้
...คอยดู...กูจะทำให้มึงหลงเมียทาสคนนี้แบบหัวปักหัวปำเลย!!!...
ผมก้าวลงจากเตียง แล้วค่อยๆถอดกางเกงออก ให้มันเห็นถึงความฟิตแอนด์เฟิร์มของร่างกายช่วงล่าง ผมหมุนตัวให้มันดูหนึ่งรอบ เห็นสายตามันเริ่มเยิ้มแล้ว ก็เลยถกเสื้อแขนยาวขึ้น และแน่นอนว่าจะถอดออกไปดีๆก็อย่ามาเรียกผมว่าเซ็กซี่สตาร์เลยครับ! ผมดึงเสื้อให้หลุดออกจากหัวแต่ให้ค้างเอาไว้ที่แขนทั้งสองข้างที่ชูขึ้นในอากาศ ดูยั่วยวนและช่วยตัวเองไม่ได้ และหลังจากส่งสายตาออเซาะมันนิดเดียว ไอ้พี่ธันก็กลับคำที่เรียกร้องให้ผมช่วยมันเมื่อกี้ กลายเป็นรวบร่างผมลงไปนอนบนเตียงแล้วมันประกบขึ้นคร่อมอีกครั้ง
“เดี๋ยวสิ ยังถอดเสื้อไม่เสร็จเลย อื้อ...” ผมบอกมันด้วยน้ำเสียงมารยาร้อยเล่มเกวียนแต่เปิดซอกคอให้มันซุกไซ้ตามใจชอบ ปากอย่างใจอย่างจริงๆ
“ไม่ต้องเสร็จแล้ว” มันว่าอย่างงั้นตอนที่ไซ้คอผมไปด้วย มือสองข้างของมันบีบขย้ำก้นผมเหมือนเป็นการเตือนภัยให้รู้ว่าหลังจากนี้ไม่เกินอึดใจ จะเกิดอะไรขึ้น แต่...ณ จุดนี้...ผมยอมรับเลยว่าพร้อม!
“อ๊ะ!! อ๊า!!!...” แม้จะเตรียมใจมาอย่างดี แต่พอถูกงูทะเลของมันจู่โจมเข้ามา ก็ทำเอาผมบิดไปทั้งตัวด้วยความเสียวซ่านและอึดอัด ไอ้พี่ธันยัดเยียดความเป็นสามี(รอบที่หมื่น)เข้ามารวดเดียวจนสุด เล่นเอาผมแหงนหน้าหงายไปด้านหลังเพราะอารมณ์ปะทุอย่างรวดเร็ว มันเข้ามาจนสุดแล้วหอบฮักหายใจหายคอ ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่งชันเข่ากับเตียง ลากเอาตัวผมขึ้นไปเกยบนหน้าขาของมัน แล้วจับขาผมข้างหนึ่งขึ้นวางพาดไปบนไหล่
ฉิบหาย!!!...นี่ท่ายากระดับสิบเอ็ดรึเปล่าเนี่ย!!!...
“อ๊ะ! มะ...ไม่เอา...ไม่เอาท่านี้...อ๊ะ...อื้อ!!!...” ผมรีบร้องบอก แต่ไม่ทันแล้วครับ ไอ้พี่ธันสุดหล่อเทพบุตรตกสวรรค์มันพลิกร่างผมตะแคงทั้งๆที่งูทะเลของมันยังอยู่ในโพรงกระต่ายของผม และขาผมยังพาดอยู่บนไหล่ของมัน ในขณะที่สองแขนของผมยังอยู่ในพันธนาการของเสื้อกันหนาวของผมเอง
...แถวบ้านกูเรียกข่มขืนนะแบบนี้!!...
“อ๊ะ!! อ๊ะ!! อ๊า! อ๊า!! อ๊า!!!” ในใจบอกตัวเองว่ากำลังถูกมันทารุณกรรม แต่ปากงี้ร้องลั่นไม่กลัวผนังบางอีกแล้ว เพราะไอ้พี่ธันกระแทกเอากระแทกเอา ยิ่งมันค้ำแขนลงกับเตียงแบบได้องศาของการลงแรงแข็งขันด้วยแล้ว แม่งมีแรงเท่าไหร่ มันอัดยับมาที่ผมไม่มีเหลือ ผมงี้หัวซุกหัวซุนจนแขนที่อยู่เหนือหัวไปชนเข้ากับพนักเตียงแล้ว แต่ไอ้หล่อไม่มีสนใจสักนิด งานนี้มันลุ่มหลงอยู่แต่โลกีย์เท่านั้น!!
“อ๊ะ! อื้อ! อ๊ะ!!” ผมออกเสียงได้แค่ อ.อ่างแล้วตอนนี้ คือไม่สามารถกระดกลิ้นเป็นพยัญชนะอื่นได้อีก เนื่องจากท่ายากระดับสิบเอ็ดท่านี้ที่ไม่รู้ไอ้หล่อไปเอามาจากไหนทำให้ผมเสียวใจจะขาด แถมไอ้พี่ธันยังทะลึ่งมาจับอนาคอนด้าของผมอีกต่างหาก แล้วจับไม่จับเปล่าดันขยับมือด้วย! ทั้งหน้าทั้งหลังแถมท่าพิสดารขนาดนี้ เหลือรอดเก็บกลับไปที่เมืองไทย ก็ตีตราหน้าผมว่าหมดสมรรถภาพได้เลยครับ
“อ๊ะ!! ม...ไม่ไหวแล้ว!...อ๊ะ! อ๊ะ!!” ผมหลับตาครางเสียงสั่น เมื่อห้วงวินาทีแห่งความเป็นความตายมาถึง ทั้งโพรงกระต่ายที่ถูกมันกระแทกถี่ยิบ ทั้งอนาคอนด้าที่ถูกมันรูดขึ้นรูดลงด้วยอัตราเร่งสิบครั้งต่อหนึ่งวินาที หนึ่งนาทีแม่งก็ปาไปร้อยครั้ง ข้อมือมันมหัศจรรย์มาก
“อ๊า!!!!!!” ณ จุดที่ไอ้พี่ธันอัดแรงกระหน่ำซัมเมอร์เซลเข้ามาสุดลึก พร้อมกับกระตุกข้อมือทำมิดีมิร้ายกับลูกผม เจ้าอนาคอนด้าแห่งป่าอเมซอนก็ทะลักทะลายคายพิษออกมาแบบไม่ไว้หน้าพ่อมันเลยสักนิด จะคายพิษช้ากว่างูทะเลของไอ้พี่ธันหน่อยก็ไม่ได้ อย่างงี้มันก็รู้หมดว่าที่มันทำน่ะ...กูชอบ...
“อ่า...” สองจังหวะถัดมา ไอ้หล่อก็กระแทกเข้ามาสุดลึกแล้วเสร็จกิจในร่างกายผม มันครางต่ำเหมือนหมาหอนตอนที่กดงูทะเลเข้าสู่โพรงกระต่ายอันอุ่นนุ่มและตอดรัด ก่อนจะคายพิษล้นทะลักอยู่ในนั้น
...หมดฤทธิ์ทั้งอนาคอนด้าและงูทะเล...
ระหว่างเราเหลือเพียงเสียงหอบ ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างโกยอากาศเข้าปอด ได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึ่กๆ เลือดลมสูบฉีดดียิ่งกว่าแข่งไตรกีฬาอีกนะครับ
ผมเหลือบตามองมันเล็กน้อย ตอนนี้สภาพผมก็ยังคงนอนตะแคง ขาเกยไหล่มันข้างหนึ่ง แขนสองข้างยังถูกเสื้อกันหนาวตัวเองพันติดอยู่เหนือหัว คือจากสภาพแล้ว นี่มันเหยื่อทารุณกรรมในครัวเรือนชัดๆ ดูเหมือนพอมันได้สติโงหัวจากความหื่นขึ้นมาเห็นสภาพเมียรักของมันเป็นแบบนี้ ไอ้พี่ธันก็ชะงักไปนิด กำลังจะถอนงูทะเลออกจากร่างกายผม แต่ผมรีบร้องบอกเสียงหลง
“อย่าเพิ่งเอาออก!...” ...เล่นท่ายากท่าเดียว มึงจะเลิกได้ยังไง กูยิ่งพูดไปทั่วทุกคุ้งน้ำแห่งเจ้าพระยาว่ามึงอึด ถึก ทนส่วนกูก็สนองตัณหาผัวได้ดีไม่มีที่ติ จะมาทำให้เสียหน้าเอาตอนนี้ไม่ได้นะเว้ย!!...
“แต่ถ้วยฟูเหนื่อย...” มันอ้าปากค้าน แต่ผมเอี้ยวหน้าไปแย่งพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกระเส่าเสียก่อน
“ไม่เหนื่อยหรอก อย่าเพิ่งเอาออกนะ...” ออดอ้อนทั้งน้ำเสียงและสายตา ก่อนจะจะพลิกตัวลงนอนหงายแล้วปลดขาตัวเองลงจากไหล่มัน จากนั้นก็ชูแขนสองข้างไปตรงหน้าเป็นเชิงให้มันช่วยดึงขึ้น ไอ้หล่อดึงแขนผมให้ร่างกายผมลุกขึ้นนั่ง ทั้งๆที่ทุกอย่างของเรายังเชื่อมกันสนิท
“อื้อ พี่ธัน...” ผมครางใกล้หูมัน เมื่อขยับขึ้นนั่งทับขามันได้เรียบร้อยแล้ว สองแขนที่ยังมีเสื้อกันหนาวของผมคล้องเอาไว้ด้วยกัน วางทาบอยู่บนอกมัน แล้วค่อยๆลูบเบาๆ ถึงมือผมจะสากไปบ้าง แต่ร้อยทั้งร้อย ไอ้พี่ธันไม่มีทางทนกิเลสที่ผมกำลังปลุกเร้าได้หรอกครับ
“พี่ธัน...เหนื่อยแล้วเหรอ...อื้อ...” ผมถามเสียงแผ่วแล้วครางตบท้าย งูทะเลของไอ้พี่ธันก็เริ่มซู่ซ่าอีกหน ผมแอบยิ้มกริ่ม งานนี้ล่ะมันจะหลงผมไม่มีวันไปหาน้ำพริกถ้วยใหม่แน่ๆ!!
“ถ้วยฟูไหวเหรอ” มันถามผมเสียงสั่นไม่แพ้กัน แค่น้ำเสียงก็รู้แล้วว่าแม่งยังหื่น แต่ทำเป็นตั้งคำถามเกรงใจ โถ!! อยู่กินกันมากี่ปียังมาเสือกเกรงใจเรื่องนี้ แบบนี้ผมต้องพูดเปิดทางสักหน่อย
ผมขยับหน้าออกมาห่างมันเล็กน้อย ก่อนจะพูดเบาๆบนริมฝีปากของมันพร้อมด้วยดวงตาหยาดเยิ้มเซ็กซี่สุดๆ
“ไหว...” ตอบแล้วจุ๊บปากมันอีกที แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้หูมัน ก่อนจะร้องขอด้วยประโยคเด็ดทำลายสถิติโลก
“ทำอีกได้มั้ย...”
ไม่ต้องบอกนะครับ ว่าหลังจากประโยคนั้น จะมีอีกกี่ยกตามมา แต่เอาเป็นว่า...ตอนที่หัวของผมถึงหมอน แสงสีทองก็จับขอบฟ้าโตเกียวแล้วล่ะครับ
…มั้ยล่ะ!! ของเขาอึด ถึก ทนสมกับที่ผมโม้ใช่เปล่า!!!...
つづく (พุธหน้าค่ะ)
มันยากกกกกก...บัวว่าฉากแบบนี้เป็นอะไรที่เขียนยากมากแล้ว และมันยากแบบยกกำลังสองทันทีที่เป็นถ้วยฟูเล่า =.= แต่หวังว่าคงจะลดเสียงเรียกร้องได้ระดับหนึ่งจากเหล่าแฟนๆที่ไปซ่อนใต้เตียงนะคะ อิอิ
ไปปั่นตอนเจ็ดก่อน ตอนแรกคิดว่าจะเอาให้ไม่เกิน 7 ตอน แต่ไม่น่าจะได้ เพราะในเรื่องยังเหลืออีกตั้งสองวันหนึ่งคืนแหน่ะ ถือว่าเป็นสเปที่ยาวมากที่สุดเท่าที่เขียนสเปมาเลยล่ะค่ะ
ขอบคุณคนอ่าน คนติดตาม คนเม้นท์ และพื้นที่บอร์ดนะคะ
เจอกันวันพุธหน้าค่ะ
-
ถ้วยฟูฮาได้ตลอด 5555555
รอพุธหน้าค่าาา
-
ถ้วยฟูนี่คิดอะไรสมกับเป็นถ้วยฟูจริงๆนะ ฮ่าาาา
ไอ้เกรียนเอ้ยยย :katai3:
-
ไม่เสียทีที่โม้ไว้เนาะน้องถ้วยฟู :m25:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
กรี๊ดดดด
ไม่เสียแรงที่ซุ่มอยู่ใต้เตียงมาหลายวัน ฮ่าๆๆๆ
ถ้วยฟูขี้ยั่วอ่าาาาาา
ขอบคุฯพี่บัวที่มาต่อนะคะ
-
ฟูนายแน่จริง คึคึ สมคำเล่าลือ กร๊าก
-
o13 เกรียนขนาดนี้หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว. นอกจากถ้วยฟูเจ้าของร้านเตาถ่านคนนี้คนเดียว พี่ธันต้องดูแลดีๆน้า55
ขอบคุณพี่บัวมากค่ะ สนุกมากๆ+1 :mew1:
-
น้อยกว่านี้ก็เสียชื่อถ้วยฟูแห่งเตาถ่านหมดน่ะสิ
-
เอิ่ม...แชมป์อึด ถึก ทน คงต้องหารสอง หื่นพอกันทั้งผัวทั้งเมีย
-
อร๊ายยยยย นอนใต้เตียงมาหลายวัน ในที่สุด 555555 >////< ฟูจะยั่วไปไหนนนนน ทีหลังเอาแส้ฟาดไปเลยนะ ถ้านางจะเยอะ 5555
แอบฮาตรง ครอบครัวหัวหอม แบบเอิ่มมมมม ถ้าจะชอบนาดดนั้น นะ
-
แกคิดยังงไงว่าตัวเองฉลาดกว่าผัวอ่ะ 555555
-
ถ้วยฟูนี่มันเกรียนกระทั่งบนเตียง ฮ่าๆๆๆๆๆ :m25:
พี่ธันช่างเป็นสามีที่เข้าใจถ้วยฟูดีจริงๆ ดักทางได้หมด
-
น่าร้ากกโน้ะ
-
พอเป็นถ้วยฟูบรรยายแล้วมันฮามากกว่าหื่นจริงๆ :jul3:
-
ทั้งฮาทั้งหื่น ครบรส ครบอารมณ์จริงๆ
ถ้วยฟูเอ๊ย น่ารัก น่าหยิกเหลือเกิน
อีกหนึ่งคืน เอาล่ะถ้วยฟู ฟ้าเหลืองทันตาล่ะ อิอิ
-
:m25: ท่ายากมาครบเครื่องจริงๆสมเป็นถ้วยฟู
-
อึด ถึก ทน พร้อมท่ายาก :m25: :m25: :m25:
-
อั๊ยย่ะ!!!!!นานๆจะได้มุดออกจากใต้เตียงซักที :laugh: น่ารักอ่ะ partถ้วยฟูเล่าเป็นNCที่ฮาอ่ะ..งวดหน้าขอของเฮียบ้างซิ..อยากรู้อ่ะว่าจะฮาถ้วยฟูอย่างที่เราฉากันมั่งมั้ย
-
ถ้วยฟูเอ๊ยยย แม้บทหื่น หนูถ้วยฟูก็ทำให้ฮาได้ :m20:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
เปน nc ที่ฮาดี 5555
-
เสน่ห์มัดใจผัวของนายปวินนี่เด็ดจริงๆ
ข้าน้อยขอคาระวะ
-
เรียกเลือดมาก เราว่าเราไม่หื่นนะ แต่ชอบทุกฉาก 55555
-
จะรอนะ :mew1:
-
ถ้วยฟูน่ารักจริงๆเลย รั่วได้อีก5555
-
ถ้วยฟูน่ารักเหมือนเดิมจริงๆ
-
โอ้ย!!! เป็นฉากที่เรียกเลือดพร้อมกับสำลักหัวเราะได้พร้อม ๆ กันอ่ะ สุดยอด o13
ถ้วยฟูนี้ก็ตลกได้ตลอดเวลาจริง ๆ สงสารก็แต่พี่ธันที่ดูท่าจะไปไหนไม่รอดซะแล้ว
-
เลือดกระฉูด
ตกลงคือหื่นทั้งผัวทั้งเมีย 5555
จุใจมาก
-
หยิวอย่างเดียวไม่ได้ต้องฮาด้วย ถ้วยฟูเอ๊ย
-
:pighaun: อ่านรสดเดียวตอนพิเศษ 6 ตอนแล้วสงสารธัน
มีเมียสุดเกรียน :hao7:
บ้าได้ทั้งในไทย และเจแปน
-
สนุกทุกตอน
+1
-
ถ้วยฟู มีคาถาเด็ดมัดใจผัวตลอดนะ พี่ธันนี่โงหัวไม่ขึ้นกันเลยทีเดียว
-
ถ้วยฟูเป็นคนที่น่ารัก
จริง ๆ :mew1:
-
ถ้วยฟูววว น่ารัก เกรียนมาก ทั้งหื่นทั้งฮา 5555555
-
NOV: รักนี้...ลินกับฟัน
By: Dezair
ตอนพิเศษ…รักนี้…อินโตเกียว!!
………………………………………..
7
เราสองคนหลับกันตั้งแต่เที่ยงคืน แต่ก็หลับแบบมีไอ้เด็กแสบบางคนมันยังระรานไม่เลิกนั่นล่ะครับ เพราะแทนที่จะลงไปนอนดีๆ มันดันก่ายขึ้นมานอนทับอกผมแล้วหลับไปทั้งอย่างนั้น ผมเองก็จนใจ เลยได้แต่ยอมให้มันนอนแบบนั้นไปก่อน ตื่นมาอีกทีตีสี่กว่าเห็นมันยังนอนคว่ำหน้าทับอกผมเหมือนเดิมเลยปลุกให้มันใส่เสื้อกันหนาวสักตัว ถ้วยฟูก็งัวเงียตื่นมานั่งโงนเงนให้ผมใส่เสื้อให้ แล้วมันก็หงายหลังลงไปนอนแผ่แล้วหลับต่อ ดูท่าทางมันจะเพลียมากจริงๆ
ผมผละจากเตียงไปเปิดม่านหน้าต่าง ก็พบว่าตีสี่กว่าในช่วงหน้าหนาวของญี่ปุ่นนั้นเริ่มสว่างแล้ว แม้จะยังเห็นเป็นแสงสลัวก็ตาม เพราะอาศัยว่าเที่ยวกันเอง เราก็เลยมักจะตื่นสายกันเล็กน้อย เลยไม่เคยทันดูพระอาทิตย์ขึ้นของที่นี่สักครั้ง บางที...ถ้าได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นกับถ้วยฟูก็คงจะดี...
กำลังคิดอะไรเพลินๆ เสียงข้อความจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เรียกความสนใจจากผมที่กำลังคิดเรื่องถ้วยฟูไปที่โทรศัพท์มือถือของมันที่วางอยู่ข้างโทรทัศน์ด้วยความสงสัย ก่อนจะเดินไปหยิบขึ้นมาดู เห็นเป็นข้อความจากเมษา น้องสาวผมส่งมาบอกว่าให้โทร.กลับ
...โทร.กลับ?...
ให้ถ้วยฟูโทร.กลับเมืองไทยตอนนี้น่ะหรือ?...ไทยกับญี่ปุ่น เวลาห่างกัน 2 ชั่วโมง ตอนนี้ที่ญี่ปุ่นตีสี่กว่า แสดงว่าที่เมืองไทยตีสองกว่า แต่เมกลับส่งข้อความมาบอกให้โทร.กลับกลางดึกของที่นั่น...หรือว่าจะมีเรื่องอะไร?...
ผมรีบกดโทรศัพท์กลับไปหาน้องสาว รอสัญญาณเรียกเข้าไม่เกินอึดใจ ปลายสายก็รับ
‘พี่ฟู! โทร.กลับเร็วจังค่ะ! พอดีคุณน้าปานบอกให้เมมาถามพี่ฟูว่าจะให้เอาของเข้าไปจัดเซอร์ไพรส์พี่ธันตอนไหนคะ พรุ่งนี้เมจะแวะไปที่ร้านเตาถ่านเลยจะไปคุยกับคุณน้าปานด้วย แล้วพี่ฟูกลับมาถึงกรุงเทพฯกี่โมง ทางเมจะได้ช่วยคุณน้าปานจัดโต๊ะทันเวลา พวกพี่กลับมาจะได้มีของอร่อยๆทานสวีทกันเป็นการส่งท้ายทริป รับรองว่าพี่ธันจะรักพี่ฟูไปอีกอย่างน้อย 22 ปีตามที่พี่คาดเลยล่ะค่ะ!’
ผมนิ่งฟังน้องสาวจากปลายสายพูดเป็นต่อยหอยด้วยความงุนงง...จัดเซอร์ไพรส์ผม?...ถ้วยฟูจะจัดเซอร์ไพรส์ให้ผมที่เมืองไทยอย่างนั้นหรือ?...
‘พี่ฟู? พี่ฟูตื่นอยู่รึเปล่า? พี่ฟู? เมว่าแล้วเชียวว่าให้เมโทร.มาหาเวลาแบบนี้ พี่ฟูจะมีสติได้ยังไง จะโทร.เวลาปกติ ก็กลัวพี่ธันจะสังเกตอีก!’
“เอ่อ...ถ้วยฟูหลับอยู่” ผมตอบกลับไป แล้วปลายสายก็เงียบไปอึดใจ
‘พ...พี่ธัน...’ เสียงเมดูตกใจมากที่คนรับโทรศัพท์เป็นผม
“อืม พี่เอง”
‘ง...งั้น...งั้นเมไม่กวน...’
“บอกพี่ก่อน ว่าถ้วยฟูวางแผนจะทำอะไร” ผมรีบถาม เหลือบตากลับไปมองที่เตียงก็ยังเห็นไอ้แสบหลับปุ๋ย เลยเดินถือโทรศัพท์เข้าไปคุยในห้องน้ำ เพราะไม่อยากให้มันตื่นขึ้นมาเห็นซะก่อนว่าผมกำลังล่วงรู้ความลับของมัน
‘ถ้า...ถ้าบอก...พี่ธันจะเก็บเป็นความลับมั้ยคะ’
“อืม”
‘ห้ามบอกพี่ฟูว่าเมบอกนะ...’ เสียงของเมดูลำบากใจเล็กน้อย แต่ผมกลับเป็นฝ่ายรอฟังจนแทบจะไม่หายใจ
‘...คือ...คือพี่ฟูจะจัดดินเนอร์ให้พี่ ให้เมกับคุณแม่ของพี่ฟูช่วยกันจัดโต๊ะในคอนโดพวกพี่ให้ พี่ฟูลิสต์รายการอาหารที่พี่ชอบทิ้งไว้ให้คุณพ่อพี่ฟูเป็นคนทำ...’
“แล้วที่บอกว่าพี่จะรักถ้วยฟูไปอีกอย่างน้อย22 ปี ตามที่ถ้วยฟูคาดล่ะ?”
‘อ่า...ก็...ก็พี่ฟู...พี่ฟูบอกว่ากลัวอาถรรพ์เลข 7 ที่ทำให้คนรักเลิกกันอะไรนั่น ก็เลย...คิดจะจัดเซอร์ไพรส์ โดยที่มีเป้าหมายว่าจะให้พี่รักพี่ฟูไปอีกอย่างน้อยก็ 22 ปี เพราะว่าเลข 22 เป็นเลขวันเกิดพี่ฟูค่ะ’ ผมฟังแล้วทั้งขำ ทั้งเอ็นดู และทั้งปวดหัวไปกับความคิดมันจริงๆ
‘…พี่ธันสัญญาแล้วนะ ว่าจะไม่บอกพี่ฟูว่าเมบอกพี่ ตอนที่กลับมาเห็นเซอร์ไพรส์ต้องทำเป็นตกใจด้วย ไม่งั้นเมถูกพี่ฟูโกรธแน่เลย...’
“ถ้วยฟูน่ะเหรอจะโกรธเม” ผมแทบไม่เคยเห็นมันโกรธใคร ยิ่งกับน้องสาวผมที่มีฐานะเป็นน้องรหัสบังเกิดเกล้าของถ้วยฟูด้วยแล้ว เรื่องขัดใจ มันยังไม่เคยทำกับเมเลยสักครั้ง
‘โกรธสิคะ...พี่ฟูตั้งใจกับทริปครั้งนี้ของพวกพี่มากเลยนะ ถึงขนาดให้พี่โจลางานมาสอนวิธีดูสายรถไฟในโตเกียวด้วยล่ะ พี่เป้ยังบอกเลยว่าพี่ฟูหาข้อมูลโตเกียวมากกว่าตอนทำธีซิสเรียนจบซะอีก เพราะงั้น...ถ้าเซอร์ไพรส์ล่มเพราะเมบอกพี่ธันล่ะก็ เมถูกตัดสายรหัสแน่เลย’ เสียงของเมดูเป็นกังวลจริงๆ ว่าถ้วยฟูจะโกรธ หากรู้ว่าเซอร์ไพรส์ครั้งนี้ของมันที่คิดจะทำให้ผม แต่ผมดันรู้เข้าเสียแล้ว
‘แล้วสรุปพวกพี่จะกลับมาถึงกี่โมง เมจะได้จัดห้องถูก’ เมื่อกลายเป็นว่าผมรู้เรื่องนี้แล้ว เมเลยถามเอาจากผมเสียเลย
“ออกจากที่นี่สิบเอ็ดโมงกว่า ไปถึงกรุงเทพก็เกือบๆห้าโมงเย็น”
‘โอเคค่ะ งั้นเมไม่กวนล่ะ ทำตามสัญญานะ ห้ามบอกพี่ฟูด้วยว่ารู้เรื่องแล้ว แล้วตอนกลับมาเห็นเซอร์ไพรส์ต้องทำเป็นตกใจด้วย’
“รู้แล้วล่ะหน่า” ผมบอกกับปลายสาย ก่อนจะนึกอะไรได้บางอย่าง เมื่อน้องสาวพูดย้ำถึงคำว่าเซอร์ไพรส์
...ถ้าอย่างนั้น...ผมทำเซอร์ไพรส์ให้มันด้วยดีมั้ยนะ...
“เม...”
‘คะ’
“เมพอจะมีร้านที่ขายพายแอปเปิ้ลอร่อยๆมั้ย”
‘พายแอปเปิ้ลเหรอคะ’
“อืม”
‘ก็พอจะรู้จักร้านที่พี่ฟูชอบพาเมไปทาน’ ร้านที่ถ้วยฟูชอบพาไปทานอย่างนั้นหรือ...ถ้าอย่างนั้น ถ้วยฟูก็น่าจะชอบร้านนั้นจริงไหม...
“ถ้างั้น...พี่ฝากเมซื้อมาใส่ไว้ในตู้เย็นทีสิ”
‘เอ๋?’
“พี่จะเซอร์ไพรส์ถ้วยฟู” ผมบอก เมเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะส่งเสียงหัวเราะกลับมาให้ผมรู้สึกว่าตัวเองทำตัวเหมือนเด็กวัยรุ่นมีความรักครั้งแรกอย่างไรอย่างนั้น
“เม หัวเราะอะไร” ผมพยายามทำเสียงเข้ม แต่น้องสาวกลับหัวเราะไม่หยุด
‘เมดีใจจังที่คนที่พี่ฟูรักคือพี่ แล้วคนที่พี่รักก็คือพี่ฟู เรื่องพายแอปเปิ้ล เมจะจัดการให้ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะ’
“ขอบใจ”
‘เมขอถามหน่อยได้มั้ย ทำไมต้องเป็นพายแอปเปิ้ลล่ะ’ ทำไมถึงเป็นพายแอปเปิ้ลอย่างนั้นหรือ...ก็เพราะว่า...มันเป็นขนมที่อยู่ในความทรงจำของเราสองคนน่ะสิ...
“...พี่บอกไม่ได้หรอก”
‘ใจร้ายยยยย’
“เรื่องนี้เป็นความลับของพี่กับถ้วยฟู” เสียงงอแงของน้องสาวเงียบไป อะไรบางอย่างบอกผมว่าเธอกำลังยิ้ม ก่อนที่จะเป็นเสียงอ่อนหวานของเมดังกลับมา
‘รักกันนานๆนะคะ’
“อืม” ผมรับคำเสียงเบา ทว่าในหัวใจนั้นบอกอย่างมั่นคงว่าจะทำให้ทุกอย่างให้ความรักของเรายาวนานที่สุดเท่าที่จะทำได้ จะทำทุกอย่างให้ถ้วยฟูอยู่กับผมให้นานที่สุด มีความสุขที่สุด จะทำทุกอย่าง...เพื่อความรักของเราสองคน
ผมออกจากห้องน้ำอีกที ถ้วยฟูก็ยังหลับอยู่ ผมวางโทรศัพท์ของมันลงบนโต๊ะข้างโทรทัศน์เหมือนเดิม ก่อนจะเดินกลับไปทรุดตัวลงนอนบนเตียง แล้วรวบร่างของมันเข้ามากอด ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง บอกตัวเองว่าผมจะนอนกอดมันอย่างนี้ไปอีกสิบปี ยี่สิบปี หรืออีกกี่ปีก็ตามที่มันยังอยู่กับผม
...ผมจะกอดมันเอาไว้ จะรักมัน จะทำทุกอย่างให้มัน เท่าที่ผู้ชายธรรมดาอย่างผมจะทำได้....................................
แหม้!!! กว่าที่พวกผมจะตื่นขึ้นมาอีกทีก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงแล้วล่ะครับ! มันก็ต้องมีกันบ้างที่จะนอนตื่นสายพระอาทิตย์เลียก้น เพราะพวกผมมันเป็นหนุ่มสุขภาพดี หลังจากตรากตรำศึกหนักมาทั้งคืน หัวถึงหมอนตอนตีสี่ เราก็ต้องพักผ่อนเซฟพลังงานนิดนึง...เอ่อ...ทำไมมองผมแบบนั้น...หรือว่า...หรือว่า...หรือว่าเรื่องที่หัวผมถึงหมอนตอนพระอาทิตย์ขึ้นนั่น...ทุกคนรู้ความจริงแล้ว?...
...เอ้อ!!!..จริงๆผมก็ไม่ได้จะปิดบังอะไรนะ! แต่...แต่แบบ...แบบหัวผมถึงหมอนตอนเช้าจริงๆ! เพราะว่า...เพราะว่าทั้งคืนที่ผ่านมา ผมนอนอยู่บนอกไอ้พี่ธันน่ะครับ...แหะๆ...
เอาล่ะๆ!! ผมว่าเราข้ามเรื่องหัวถึงหมอนอะไรนั่นไปดีกว่าครับ! นี่เข้าสู่วันที่ 6 ในโตเกียวแล้ว สถานที่ท่องเที่ยวที่หลักๆในโตเกียวเราก็ไปมาเกือบทั้งหมด หรือพูดให้ถูกคือ สถานที่ท่องเที่ยวตามแพลนของไอ้โจนั้น พวกผมไปเหยียบมาเกือบครบ จะขาดก็แต่ตลาดปลาที่ต้องแหกขี้ตาไปตั้งแต่เช้าตรู่ ซึ่งด้วยคุณวุฒิและวัยวุฒิของพวกผมแล้ว ผมก็เลยตัดสินใจไม่ไปดีกว่า สุดท้ายและท้ายที่สุด สถานที่ท่องเที่ยวในวันก่อนวันเดินทางกลับของพวกเราก็เลยมาตกที่...
...โยโกฮาม่า...
หลังจากนั่งรถไฟตูดแฉะ เสียค่ารถไฟไปหลายร้อย กว่าจะเดินทางมาถึงโยโกฮาม่าก็ปาเข้าไปบ่ายสองโมงแล้ว แต่ประเด็นหลักของการมาที่นี่ในยามบ่ายก็คือ...ได้เที่ยวน้อย เที่ยวไม่คุ้ม เพราะงั้น...พาหนูถ้วยฟูกลับมาเที่ยวที่นี่อีกรอบนะคะป๋าธันวาขา!!!...
เราสองออกจากสถานีรถไฟชื่อน่ารักว่าซากุรางิโจครับ ออกมาก็เห็นฟ้ากว้างสีฟ้าสวยและตึกสูงตระหง่านตั้งโดดเดี่ยวแบบโคตรโดดเด่นประหนึ่งแลนด์มาร์กของที่นี่ และแน่นอน...นักวิชาการผู้อุดมไปด้วยไอคิวอย่างผมก็ต้องมอบความรู้ให้ผู้ที่เดินทางมาด้วย
“ตึกนี้ชื่อว่าแลนด์มาร์กทาวเวอร์ แต่ก่อนเป็นตึกที่สูงที่สุดในญี่ปุ่น ข้างในก็จะเป็นพวกร้านค้า โรงแรมอะไรงี้ ส่วนย่านนี้ที่เราเหยียบกันอยู่เรียกว่ามินาโตะมิไร ถือว่าเป็นย่านเมืองใหม่ที่ถูกพัฒนาขึ้นมาในช่วงปี 1980 เพื่อเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจของโยโกฮาม่า แต่จริงๆแล้ว โยโกฮาม่าเป็นเมืองท่ามาตั้งแต่สมัยโบราณแล้วนะ ที่นี่เจริญมานานแล้ว และเพราะเป็นเมืองท่า โยโกฮาม่าก็เลยเป็นจุดที่สำคัญมากสำหรับการเปิดประเทศของญี่ปุ่นในสมัยก่อน พวกข้าวของจากตะวันตกที่เข้ามาในญี่ปุ่นก็เข้ามาทางโยโกฮาม่านี่ล่ะ” ประวัติศาสตร์ชาติญี่ปุ่นกูมาเต็ม จงปลื้มใจเสียเถิดที่มีเมียเก่งอย่างกู โฮะ โฮะ โฮะ...
“แล้วโยโกฮาม่าเป็นส่วนหนึ่งของโตเกียวมั้ย” ... คำถามนอกรอบมาอีกแหละ...แต่ขอโทษ ถึงจะเป็นคำถามนอกรอบแต่กูผู้ซึ่งมีความรู้รอบตัวมากมายมหาศาลน่ะ รู้คำตอบอยู่แล้ว!...
“ไม่ได้เป็น โยโกฮาม่าเป็นเมืองในจังหวัด...” จังหวัด...จังหวัด...จังหวัดอะไรวะ?!!!...ฉิบหายล่ะ! เมื่อตอนก่อนจะออกจากโรงแรมก็อุตส่าห์ท่องมาซะดิบดี เสือกลืมได้ไงเนี่ย!!!...
“จังหวัด...จังหวัด...จังหวัดที่มีพระใหญ่! ลองทายดูสิว่าจังหวัดอะไร” ผมโยนคำถามส่งกลับไป แล้วรีบเร่งฝีเท้าเดินให้เร็วขึ้น ไม่ต้องดูแม่งแล้ววิวรายทางอะไรเนี่ย! ตอนแรกว่าจะแวะถ่ายรูปกับชิงช้าสวรรค์อันเบ้อเร่อ แต่ถ้าแวะก็จะกลายเป็นการยืดเวลาออกไป แล้วอาจทำให้ต้องเฉลยทั้งๆที่จำคำตอบไม่ได้! เพราะงั้น...เพื่อเป็นการรักษาฟอร์ม เราจะต้องรีบเดินไปให้ถึงที่หมายต่อไปเร็วที่สุด!! แล้วจะได้พูดเรื่องต่อไปโดยไม่ต้องตอบคำถามว่าโยโกฮาม่าอยู่ในจังหวัดอะไร!!!...
“จังหวัดที่มีพระใหญ่?...”
มันทวนคำถามของผม แล้วทำหน้านึก ผมงี้ภาวนาสาธุขอให้พระใหญ่ช่วยดลบันดาลให้มันนึกนานๆแต่นึกออกด้วยเถ้อะ!! อย่าให้กูต้องเฉลยเลย!!!...
“อืม...ไม่รู้...”
...ฉิบ!!...คนไม่รู้จักทำบุญทำทานอย่างผม พระสงฆ์องค์เจ้าคงจะไม่ช่วยสินะ...
และก่อนที่จะต้องเฉลยในคำตอบที่ผมไม่รู้ อาคารไกลลิบๆก็ปรากฏเข้ามาในสายตา ผมเลยรีบทำเป็นไม่ได้ยินในคำตอบของมันแล้วชี้นิ้วไปที่เจ้าสิ่งก่อสร้างที่อยู่ไกลฉิบหายนั่น
“นั่นไง! ถึงแล้ว!! นั่นคืออาคารอิฐแดง อากะเรนกะ!!”
คือจริงๆแล้วควรจะให้เข้าไปใกล้กว่านี้แล้วค่อยพูด แต่เพื่อเป็นการหมกเม็ดคำถามที่ผมไม่มีเฉลยเรื่องที่ว่าโยโกฮาม่าอยู่ในจังหวัดอะไร ผมก็เลยต้องรีบเอาโลเกชั่นต่อไปมาบังหน้าอย่างด่วน
“ไหน” และเพราะมันไกลมาก ไอ้หล่อก็เลยไม่รู้ว่าเป้าหมายที่ผมชี้คือที่ไหน
“อันที่เป็นอาคารสีแดงๆน้ำตาลๆนั่นอ่ะ ที่มีสองหลังนั่นน่ะ” ผมบอกแล้วรีบก้าวเดินตรงไปหา ‘อากะเรนกะ’ อย่างรวดเร็ว
อากะเรนกะเป็นอาคารสูงประมาณ 3-4 ชั้น แต่ค่อนข้างกว้างและยาวดูเผินๆคล้ายโกดังตามท่าเรือ ซึ่งอาคารสองหลังนั้นมีความยาวไม่เท่ากัน อาคารทางฝั่งซ้ายจะยาวกว่าครับ แต่ทั้งคู่ก็ถูกก่อสร้างด้วยอิฐสีแดงคล้ำๆค่อนไปทางน้ำตาลเหมือนกัน ดูไฮคลาสกว่าโกดังตามท่าเรือค่อนข้างมาก เพิ่มความโดดเด่นมากกว่าเดิมด้วยการที่มันตั้งอยู่โดดเดี่ยวกลางลานกว้างปูด้วยแผ่นหินสีขาวเทาๆติดกับทะเลนั่นเอง!
“คล้ายโกดังเลยนะ” เยี่ยมมาก!! มันไหลมาตามการชี้นำของผมและไม่ถามเรื่องที่โยโกฮาม่าอยู่จังหวัดอะไรอีก!!...
“สมัยก่อนเมื่อประมาณร้อยกว่าปีที่แล้ว ที่นี่เป็นด่านศุลกากรล่ะ ช่วงที่เกิดแผ่นดินไหวใหญ่ปี 1920 กว่าๆ ที่นี่ก็พังเสียหายจนต้องซ่อมใหม่ แต่ก็พังไม่มากเท่ากับอาคารหลังอื่น เพราะมันถูกสร้างด้วยอิฐและเหล็ก แล้วพอถึงช่วงหลังสงครามโลก ที่นี่ก็ถูกยึดเป็นของกองทัพอเมริกาด้วยนะ จากนั้นก็ค่อยกลับมาเป็นของญี่ปุ่น ซึ่งก็ถูกใช้เป็นด่านศุลกากรจนกระทั่งเพิ่งมายกเลิกเมื่อไม่กี่สิบปีก่อนนี่เอง ตอนนี้ข้างในก็ถูกปรับปรุงให้เป็นห้างฯไปแล้ว เราไปดูใกล้ๆกันเถอะ” ผมอธิบายให้มันฟัง เรียงลำดับเหตุการณ์สำคัญทางประวัติศาสตร์ได้อย่างถูกต้องจนไอ้หล่อต้องภาคภูมิใจที่มีเมียเก่ง
เราสองคนก้าวเท้าตรงไปหาเจ้าอากะเรนกะที่ปัจจุบันถูกปรับปรุงภายในให้มีร้านขายอาหารและข้าวของมากมาย ในขณะที่ภายนอกยังคงสภาพการเป็นอาคารอิฐแดงเอาไว้ทุกส่วน มีบางจุดที่มีการต่อเติมกระจกออกมาที่นอกอาคาร แต่โดยรวมแล้ว ก็ยังคงเรียกอาคารหลังนี้ว่าเป็นอาคารอิฐแดงได้อย่างไม่กระดากปากครับ นักท่องเที่ยวก็เลยยั้วเยี้ยอย่างที่เห็น มีทั้งครอบครัวลูกเล็กเด็กแดง กลุ่มเพื่อนวัยรุ่น และที่มีมากชนิดเห็นแล้วตาร้อนผ่าวๆคือคู่รักหนุ่มสาวเดินเบียดแซะกอบกุมมือกันและกันกระหนุงกระหนิง
และแน่นอนว่าในเมื่อนักท่องเที่ยวอย่างพวกผมมาเจอกับแลนด์มาร์กทั้งที สิ่งที่จะเกิดขึ้นก็คือการถ่ายรูป ไอ้พี่ธันถ่ายรูปให้ผมสองแชะ ผมก็ไปหาชาวญี่ปุ่นน้ำใจงามมาช่วยถ่ายรูปคู่ให้พวกเรา ถ่ายเรียบร้อยก็ถึงเวลาผจญภัยแล้วล่ะครับ
พวกเราพากันเดินเข้าไปในอากะเรนกะ ที่มีร้านอาหารมากหน้าหลายตา ร้านขายของ ขายเสื้อผ้า เดินเอาไออุ่นจากฮีตเตอร์พอให้หายหนาวก็ชวนกันออกไปถ่ายรูปข้างนอกต่อ อย่างที่บอกว่าอากะเรนกะนั้นอยู่ติดทะเล โดยมีการทำระเบียงกั้นระหว่างทะเลกับฝั่งแผ่นดิน ในทะเลมีเรือวิ่งกันขวักไขว่ประหนึ่งถนนพญาไทบ้านเรา ในขณะที่ทางซ้ายมือก็มีเรือเท่ห์ๆของยามชายฝั่งมาจอดให้ถ่ายรูปด้วย ซึ่งผมก็ยังคงเป็นนายแบบหนุ่มรูปหล่อให้ไอ้พี่ธันอยู่เสมอ
“อันนั้นคืออะไร” หลังจากถ่ายรูปผมกับเรือที่จอดอยู่ไม่ไกลแล้ว มันก็หันชี้ไปทางด้านขวามือ ที่เหมือนเป็นแท่นใหญ่ยักษ์ประหนึ่งยานแม่ยื่นลงไปในทะเล
“อ้อ นั่นเป็นท่าจอดเรือน่ะ ชั้นบนสุดเป็นสวนหญ้า ให้เดินชมวิวได้ด้วยนะ” ผมตอบ และแน่นอนว่าเลี่ยงชื่อแซ่ของไอ้ท่าจอดเรือนั้นไป เพราะจำไม่ได้นั่นเอง
“หน้าตาแปลกดี”
“พี่ธันอยากไปเดินเปล่าอ่ะ เขาเปิดให้เดินฟรีด้วย” มันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“ถ้าไม่ฟรีจะไม่ถามพี่ใช่มั้ย” แหม...ทำเป็นทายใจกูถูก...กูเป็นคนประหยัดมัธยัทธ์ อะไรเสียตังค์ก็ต้องคิดนิดนึงว่ามันคุ้มกับที่เสียมั้ย...
“มาดูท้องฟ้าเหอะ ตอนนู้นที่ไปรปปงงิ ชวนขึ้นไปดูท้องฟ้าไม่ใช่เหรอ นี่ไง...ที่นี่ท้องฟ้ากว๊างกว้าง ดูได้ตามสบายเลย!” ผมชวนมันคุยไปเรื่องอื่นก่อนที่มันจะหาเรื่องวกเข้าประเด็นผมขี้งกอีก
การมายืนริมระเบียงติดทะเลรับลมหนาวแล้วทิ้งอากะเรนกะไว้เบื้องหลังนั้นถือเป็นการกระชับมิตรทางหนึ่ง เพราะลมหนาวแม่งขยันพัดเหลือเกิน ผมก็เลยต้องหาเรื่องไปแพะไปอิงไอ้หล่อขอไออุ่นจากตัวคนสักหน่อย อิอิ...
“อืม เมฆที่นี่ก็ไม่เหมือนเมฆบ้านเราด้วย” ในขณะที่ผมดูท้องฟ้า ไอ้พี่ธันกลับชี้จุดยิบจุดย่อยอย่างเช่นรูปทรงของเมฆสมกับที่มีผัวฉลาดชาติเจริญ ลองว่ามาคนเดียวผมก็คงอิ่มเอิบกับแค่ท้องฟ้า ไม่สังเกตุสังกาก้อนเมฆหรอกครับ...งานนี้เรียกอวยผัว บอกเลย...
“เหรอ แล้วบ้านเราเมฆเป็นยังไงอ่ะ” ผมหันไปถามมันเพราะไม่เคยสนใจว่าเมฆจะหน้าตาเป็นยังไง วิทยาศาสตร์สมัยป.4บอกผมว่าเมฆคือไอน้ำที่จับตัวกันเป็นก้อนและจะกลายเป็นฝนเมื่อมันอ้วนเกินไป เพราะงั้นแสดงว่ามันเปลี่ยนรูปร่างได้ ผมก็เลยไม่สนใจว่ารูปร่างมันจะเป็นยังไง เพราะเดี๋ยวมันก็ต้องเปลี่ยนรูปร่างตัวเองอยู่ดี
“เมฆบ้านเราจะเป็นก้อนปุยๆ แต่ที่นี่เป็นเส้นๆ ดูสิ” มันชี้ชวนให้ดูเมฆบนท้องฟ้าอย่างกับชี้นกชี้ไม้จีบผมยังไงอย่างงั้น แต่ประโยคถัดมาดูท่าจะไม่ใช่การจีบซะแล้ว
-
“มันมีทฤษฎีเรื่องก้อนเมฆและแผ่นดินไหวด้วยนะ เพราะว่าก่อนที่จะมีการเกิดแผ่นดินไหว พื้นดินจะถูกแรงเค้นทำให้บางจุดเกิดการแตกแล้วคายไอร้อนจากแอ่งน้ำร้อนใต้ชั้นหินขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศ พอไอร้อนพวกนี้ไปเจอกับอุณหภูมิบนบรรยากาศที่เย็นกว่าจะเกิดเมฆรูปร่างแปลกๆขนานไปกับรอยแผ่นดินไหว มีทั้งที่เป็นรูปเส้นๆคล้ายระลอกคลื่น รูปขนนก อะไรพวกนี้” มันอธิบายเล่นเอาผมรีบตวัดสายตามองขึ้นฟ้าแทบไม่ทันว่าเมฆบนท้องฟ้าตอนนี้มีอย่างที่มันว่ามารึเปล่า
“เมฆแบบนั้นเป็นเมฆแผ่นดินไหวมั้ย” ผมหันไปถามไอ้หล่อแล้วชี้ไปที่เมฆรูปร่างเป็นเส้น เส้นหนึ่ง
“ไม่น่าจะใช่ แต่ตั้งแต่เรามานี่ เราไม่เจอแผ่นดินไหวแรงๆเลยนะ”
“ไม่ต้องเจอก็ได้” ผมรีบบอกมัน ไอ้นี่ก็อยากจะเจอทุกเรื่องเลยรึไง! กูไม่พร้อมช็อกนะเว้ยยยยย...
“กลัวเหรอ?” ไอ้หล่อหันมาถาม ปกติผมเป็นคนปากหนัก แต่ถ้าเป็นเรื่องกลัวตายนี่บอกเลยว่าผมว่าง่ายมาก
“กลัว” ผมบอกและก่อนที่จะถูกมันล้อเลียนให้เสียฟอร์ม ผมก็กระแซะเข้าไปเบียดแขนมันมากกว่าเดิม
“...ก็...อยากอยู่กับพี่ธันนานๆนี่นา...” เสร็จกู...เจอมารยาร้อยเล่มเกวียนของกูเข้าไป ร้อยละร้อยล้อไม่ออก! คริ คริ...
“รู้แล้ว...” มันบอกเสียงเบา แต่ทำเอาผมชะงักไปนิด รีบเงยหน้ามองมัน
“รู้อะไร”
“ก็รู้ว่าถ้วยฟูอยากอยู่กับพี่นานๆ” ผมไปบอกมันตอนไหนวะ อยู่กันมาตั้งนานผมจำได้ว่าไม่เคยพูดกับมันสักครั้งว่าจะอยู่กับมันจนวันตาย
“แล้วรู้ได้ไง”
“ก็....” ไอ้หล่อเริ่มอึกอัก ในขณะที่ผมเริ่มจับจ้องมันอย่างไม่วางใจ...มันไปรู้อะไรมา ทำไมถึงได้ดูมั่นใจว่าผมคิดอยากจะอยู่กับมันไปนานๆ...
“ก็อะไร” ผมถามย้ำ...ในใจหวั่นสุดๆว่ามันจะล่วงรู้แผนลับที่ผมจะทำคุณไสยใส่มันทันทีที่เรากลับถึงเมืองไทย...แต่...เป็นไปไม่ได้! เรื่องนั้นมีไม่กี่คนที่รู้!! มีแค่แม่ผม พ่อผม และน้องเมเท่านั้น ขนาดไอ้ปุยฝ้ายฝาแฝดผมมันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ!!...
...หรือจะมีใครปากโป้ง...ไม่หน่า...ผมบอกแผนนั้นกับคนที่เกี่ยวข้องวันสุดท้ายก่อนเราจะขึ้นเครื่องมาโตเกียว ไม่มีใครรู้แผนก่อน หรือว่า...หรือว่า...มีใครโทร.หาผมช่วงที่ผมหลับ?...ไม่...ไม่จริงหรอก...ผมเช็คมือถือตัวเองทุกเช้า ไม่มีสายเรียกเข้าหรือประวัติการโทร.ออกในช่วงที่ผมหลับเลย...
ไอ้พี่ธันเหลือบมามองผมเล็กน้อย ก่อนจะโอบร่างผมเข้าไปชิดมัน ในขณะที่สายตามันมองไกลออกไปในอ่าวเบื้องหน้าที่มีเรือแล่นไปมา มีสะพานแขวนพาดระหว่างฝั่งที่พวกผมอยู่กับอีกฝั่งที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่คงเป็นส่วนหนึ่งของญี่ปุ่นนั่นล่ะครับ เพาะเห็นมีตึกเบียดเสียดเต็มไปหมด
“...ก็...ก็ถ้าถ้วยฟูไม่อยากอยู่กับพี่นานๆ ถ้วยฟูไม่อยู่กับพี่แบบนี้หรอก” เหตุผลอะไรของมึงวะเนี่ย ทำไมมันกำกวมวกไปวนมา...กูฟังแล้วงง...
“ถ้วยฟูมีคนมาชอบตั้งเยอะ พวกรุ่นน้องรุ่นพี่ในคณะก็มีแต่คนชอบถ้วยฟู พวกลูกค้าที่ร้านหรือพนักงานในร้านก็มีแต่คนชอบถ้วยฟู ถ้าถ้วยฟูไม่อยากอยู่กับพี่ ป่านนี้ถ้วยฟูทิ้งพี่ไปแล้ว” ...แหม...กูก็รู้อ่ะนะว่าตัวกูเองมันมีเสน่ห์ล้นเหลือ...แต่มึงไม่ต้องยกย่องชมเชยกูซะขนาดนี้ก็ได้ กูเขินนะเว้ย...
“พี่รู้ว้าถ้วยฟูพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เราสองคนอยู่ด้วยกันได้มานานขนาดนี้ ขอบคุณนะถ้วยฟู สำหรับ 5 ปีที่เราอยู่ด้วยกันมา และ 7 ปี ที่เราคบกัน”
เสียงมันทุ้มนุ่มดังเบาๆท่ามกลางภาพในท้องทะเลที่ยุ่งเหยิงของเรือที่สวนกันไปมา ตึกรามบ้านช่องจากฝั่งตรงข้ามที่เบียดเสียดแน่นขนัดอยู่ไกลลิบๆ เสียงพูดคุยจ้อกแจ้กจากเนินกว้างหน้าอากะเรนกะทางด้านหลัง ตรงนี้...ตรงริมระเบียงข้างทะเลที่พวกผมยืนกันอยู่นี้...กลับสงบอย่างน่าประหลาด...คำพูดทุกคำของมัน ดังชัดเข้ามาในสติของผมแบบไม่ต้องตีความหมายอะไรอีก ผมรับรู้ ผมเข้าใจ...ในทุกคำที่มันต้องการจะบอก...
...มันขอบคุณคนแบบผมที่ไม่ได้มีอะไรดีเด่น...
...มันขอบคุณคนแบบผมที่นิสัยไม่ได้ดีพร้อม...
...มันขอบคุณคนแบบผมที่พยายามอยู่ข้างๆมันทั้งๆที่มีคนอีกหลายคนที่สามารถทำได้ดีกว่า...
ผมไม่รู้ว่าตัวเองมีค่าเพียงพอที่จะรับคำขอบคุณของมันรึเปล่า...แต่ผมรู้แค่ว่า...ผมดีใจ...ดีใจที่อย่างน้อย มันก็รับรู้ว่าผมพยายามแค่ไหนเพื่อให้เราสองคนอยู่ด้วยกันได้ทั้งๆที่เราไม่มีนิสัยตรงไหนที่เหมือนกันเลย เราน่าจะเลิกกันตั้งแต่วันแรกที่เราคบกันด้วยซ้ำ แต่...เราก็รักกันมาจนถึงวันนี้...
ถ้าถามว่าผมเหนื่อยมั้ยกับการพยายามขนาดนี้ ผมบอกได้เลยว่าเหนื่อย...ผมเหนื่อยกับการที่จะต้องเรียนรู้ชีวิตใครอีกคนที่ไม่มีตรงไหนที่เหมือนกับผม ผมเหนื่อยที่ต้องพยายามทำความเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของคนที่ไม่ได้มาจากพื้นฐานสังคมที่เหมือนกัน ผมเหนื่อย...แต่ทุกครั้งที่มองหน้ามันแล้วได้รู้ว่าตัวเองเหนื่อยเพื่อมัน ผมกลับมีความสุข แค่เห็นมันยิ้ม แค่หันไปข้างๆแล้วได้รับรู้ว่ามันยังอยู่กับผม แค่นั้น...ผมก็พอใจแล้ว...
มันโอบศีรษะผมเข้าไปซุกอยู่กับอกมัน ผมรับรู้ถึงสัมผัสอุ่นๆที่กดลงมาตรงหน้าผากพร้อมกับเสียงทุ้มๆที่ดังเบาๆ
“อย่าร้องไห้สิ...” ใครร้อง...กูเปล่า...
“ม...ไม่ได้ร้อง...ฮึก...” เสียงผมอู้อี้ แต่ผมก็ยังยืนยันคำเดิมว่าไม่ได้ร้อง ไม่ได้ซึ้ง ไม่ได้รู้สึกอะไร...ก็แค่...ก็แค่...
“โอเค ไม่ได้ร้องแต่แค่น้ำตาไหลใช่มั้ย” ...ใช่เลย! แค่น้ำตาไหล...
ผมพยักหน้ากับอกเสื้อของมันอย่างแข็งขันแทนคำตอบ ได้ยินเสียงมันหัวเราะเบาๆตอบกลับมา
“ถ้าอย่างนั้นก็เลิกน้ำตาไหลได้แล้ว เดี๋ยวพี่ก็คิดว่าตัวเองเป็นคนรักที่แย่หรอก ทำแฟนตัวเองน้ำตาไหลกลางเมืองโรแมนติกแบบ...” มันพูดไม่ทันจบผมก็ยกสองมือโอบเอวมันแน่น
“ไม่แย่...” ผมแย้งเสียงเบากับอกเสื้อของมัน แล้วรัดร่างมันแน่น บอกตัวเองว่าจะไม่มีวันปล่อยมันไป จะไม่มีทางทำให้ความรักของเราต้องจบลง ต่อให้ต้องพยายามมากกว่านี้ ต่อให้ต้องทำมากกว่านี้ ผมก็จะทำทุกอย่างเพื่อให้มันยังอยากอยู่กับผม
“...พี่ธัน...ดีที่สุดแล้ว” อ้อมกอดอุ่นๆของมันโอบกระชับไหล่ผมให้เข้าชิดกับร่างมันมากกว่าเดิม พร้อมกับเสียงของมันที่ตอบกลับมา
“พี่ก็เหมือนกัน สำหรับพี่...ถ้วยฟูดีที่สุดเหมือนกัน”
เมื่อ 9 ปีที่แล้ว เราเพิ่งเริ่มรู้จักกัน เมื่อ 7 ปีที่แล้ว เราเพิ่งเริ่มคบกัน เมื่อ 5 ปีที่แล้ว เราเพิ่งเรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกัน และวันนี้...เรากำลังจะเริ่มความสัมพันธ์ของเราขึ้นมาใหม่...
...ความสัมพันธ์ที่ไม่เพียงแค่คาดหวังให้วันนี้เรายังอยู่ด้วยกัน แต่เราคาดหวังไปถึงอนาคต
...อนาคตที่เรายังอยากมีเรา...
ลมหนาวจากทะเลพัดมาอีกรอบ เรือในอ่าวตรงหน้ายังคงขวักไขว่ไปมาดูยุ่งเหยิง ตึกที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็ยังระเกะระกะสุดลูกหูลูกตา เสียงจ้อกแจ้กจากอากะเรนกะยังคงดังอยู่เบื้องหลัง และที่ตรงนี้...
ที่ริมระเบียงข้างทะเลนี้...พวกผมยังคงอยู่ด้วยกัน ยังคงกอดกัน ยังคงยิ้มให้กัน และผมหวังว่าวันข้างหน้า...ผมจะได้กลับมายืนดูความยุ่งเหยิงของท้องน้ำแห่งอ่าวโตเกียวแบบนี้กับมันอีก ได้มาทอดสายตาไปไกลยังตึกระเกะระกะฝั่งตรงข้ามกับมันอีก ได้มารับรู้เสียงจอแจของอากะเรนกะจากเบื้องหลังกับมันอีก...
...ผมหวังว่าวันข้างหน้า ผมจะได้กลับมาที่นี่อีก...กลับมา...พร้อมกับคนคนเดิม...
...........................................
หลังจากเสียน้ำตาที่เมืองโรแมนติกอย่างโยโกฮาม่า ผมและสามีสุดที่เลิฟก็พากันนั่งรถไฟกลับมาโตเกียว ซึ่งตอนที่มาเหยียบโตเกียวอีกทีนั้น ฟ้าก็มืดเรียบร้อยแถมอุณหภูมิที่ปกติก็ต่ำกว่าสิบอยู่แล้ว ดูเหมือนจะทวีความรุนแรงมากกว่าเดิมขึ้นทุกที เราสองคนก็เลยแวะหาราเมงอุ่นๆใส่ท้องสักหน่อย และไหนๆเราก็มาเหยียบถิ่นทีวีแชมเปี้ยนทั้งที เราก็ต้องฟาดราเมงทีวีแชมเปี้ยนนี่ล่ะครับ
ร้านราเมงทีวีแชมเปี้ยนชื่อดังที่ใครต่อใครก็รู้จักกันดี หนำซ้ำยังหาง่าย เดินทางสะดวก ก็ไม่พ้นร้านราเมงริมถนนใหญ่ในละแวกฮาราจูกุครับ ไอ้หล่อหันมามองผมเล็กน้อยตอนที่เราสองคนมุดหัวออกมาจากสถานีรถไฟฮาราจูกุ เหมือนมันจะไม่เชื่อใจคิดว่าผมเล่นตุกติกบอกมันว่าจะพามากินราเมง แต่เสือกพามาย่านนักเรียนมัธยมนุ่งกระโปรงสั้น
“ร้านราเมงอยู่แถวนี้เหรอ” มันถามเหมือนไม่ไว้ใจกัน นี่มึงคงจะลืมไปแล้วสินะ ว่าเมื่อกี้เราเพิ่งปฏิญาณรักต่อหน้าอ่าวโตเกียวและเรือยามฝั่งที่โยโกฮาม่าน่ะ?!
“ใช่ อยู่ริมถนนฝั่งโน้น ไม่ใช่ตรงทาเคชิตะที่เราไปกินเค้กกันหรอก” อันที่จริงก็แอบเสียดายนิดหน่อยที่จะไม่ได้ไปยลต้นขาของสาวๆวัยขบเผาะสวมชุดนักเรียน แต่ก็เกรงว่าถ้าไปเหล่ขาสาวๆ จะเจอขาของไอ้พี่ธันหวดต้นคอแทน
เราสองคนข้ามสะพานลอยจากหน้าสถานีมายังฝั่งตรงข้าม ริมถนนใหญ่ฝั่งนี้เรายังไม่เคยมาเดินกันเลย แต่ลมหนาวที่พัดวูบมาเรื่อยก็ทำเอาร่างกายเรียกร้องหาราเมงร้อนๆกินกันก่อนจะออกมาเดินเที่ยว ร้านราเมงที่ผมพามันมากินนั้นอยู่ริมถนนใหญ่อย่างที่บอกเอาไว้ครับ จะมีบันไดเล็กๆจากริมฟุตบาธพาขึ้นไปยังชั้นสองอันเป็นที่ตั้งของตัวร้านนั่นเอง
ในร้านมีทั้งที่เป็นโต๊ะแบบชุดเก้าอี้ และบาร์ที่นั่งหันหน้าเข้าหาพ่อครัว รวมถึงบาร์ที่นั่งหันหน้าออกหน้าต่างไปยังถนนใหญ่ ผมเลือกนั่งบาร์ที่หันออกสู่ถนนใหญ่ เพราะนี่ก็วันสุดท้ายในโตเกียวแล้ว ก็อยากจะซึมซับบรรยากาศประเทศเกาะนี้เยอะๆหน่อย
หาที่นั่งได้ปุ๊บ เมนูก็มาปั๊บ เมนูของร้านนี้ไม่สร้างความลำบากใจให้เราแต่อย่างใด เพราะมีเมนูภาษาไทยให้ด้วย คนไทยคงแวะเวียนมากินเยอะทีเดียวล่ะครับ เราสองคนสั่งอาหารกับพนักงานเรียบร้อยก็ได้น้ำเปล่ามากินฟรีตามสไตล์ร้านญี่ปุ่น
“พรุ่งนี้ไปสนามบินกี่โมงอ่ะ” ผมหันไปถามมัน ไฟลท์กลับของพวกเราคือสิบเอ็ดโมงกว่า ไปถึงเมืองไทยประมาณ สี่โมงเกือบห้าโมงได้ เพราะตอนเลือกไฟลท์บินนั้นเลือกแบบไม่มีสติไงครับ ลอกไอ้โจล้วนๆ แล้วเป็นไง!!...หงอยเลย แทนที่จะกลับเย็นๆหน่อย จะได้มีเวลาเที่ยวอีกสักครึ่งวัน แม่ง!...
“ก็...สักเจ็ดโมงมั้ย ถ้วยฟูจะเดินดิวตี้ฟรีรึเปล่า” ดิวตี้ฟรี ชื่อก็บอกว่าไม่มีภาษี ปวินรู้สึกชอบชื่อนี้อย่างไม่มีสาเหตุ อิอิ...
“เดิน อยากซื้อขนม” พวกของฝากกระจุกกระจิกนั้นผมซื้อเตรียมไว้แล้ว แต่พวกขนมนมเนยที่จะหอบกลับไปกินที่เมืองไทยยังไม่ได้ซื้อสักกะอย่าง
“เจ็ดโมงออกจากโรงแรมแล้วกัน นั่งรถไฟไปนาริตะชั่วโมงนึง โหลดกระเป๋า เช็คอิน ไม่เกิน 10 โมงก็น่าจะได้เข้าไปข้างใน จะได้มีเวลาเดินซื้อขนม” ผมพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับมัน จริงๆจะบอกให้มันออกจากโรงแรมสักตีห้าด้วยซ้ำ แหะๆ
“แต่...งั้นก็คงไม่ได้เดินอาซาคุสะสินะ” ผมแอบเปรยเบาๆเอาให้ผัวได้ยิน ผัวจะได้เห็นใจ
“เดินอาซาคุสะ? ตรงที่เป็นถนนที่มีของขายน่ะเหรอ”
“อืม...”
“กินเสร็จก็ไปสิ”
“ไปถึงมันก็คงปิด......” ผมกำลังบอกมันเสียงเศร้ารันทด ซึ่งบรรยากาศกำลังด่ำดิ่งไปฉุดขาไอ้พี่ธันให้พูดจาปลอบใจผมพร้อมด้วยคำสัญญาจากปากมันว่าจะพาผมมาเที่ยวญี่ปุ่นอีก แต่บังเอิ๊น!!! ราเมงที่สั่งไปมาถึงพอดีพร้อมกับเสียงตะโกนโหวกเหวกของพนักงานที่พูดอะไรก็ไม่รู้ ไอ้ที่กำลังทำซึ้งทำเศร้าให้ผัวตามใจเลยหมดกัน!!
รอจนพนักงานจากไปแล้ว ผมก็หันไปมองไอ้หล่อที่นั่งข้างกันหมายจะสร้างบรรยากาศขึ้นมาใหม่ เอาแบบให้ไฉไลกว่าเก่า จะต้องบีบน้ำตาก็ยอมแต่ไอ้พี่ธันต้องปฏิญาณลูกเสือหนักแน่นว่ามันจะต้องพาผมกลับมาญี่ปุ่นอีก!! แต่...พอหันไปมอง ก็ได้รู้เช่นเห็นชาติว่าผัวที่ตัวเองมีนั้น...รักกินมากกว่ารักกู!! มันซัดโฮกราเมงเข้าปากอย่างกับผมปล่อยให้มันตายอดตายยากมาแต่ชาติไหน!!
…วุ้ย!!! เห็นราเมงดีกว่าเมียได้ไงวะเนี่ย!!...
หมดใจจะโวยวายเอากับมัน คนกำลังกินจะให้ไปขวางก็ใช่ที่ ให้มันกินไปเลย!! เอาให้จุกคอหอยไปเลย!! ไหนๆก็ไม่สนใจกูแล้วนี่!!!...
ผมหันกลับมาที่ราเมงของตัวเองแล้วจ้วงตะเกียบลงไปในชามอย่างหงุดหงิด เมื่อกี้เพิ่งบอกรักกูอยู่หยกๆ!! เพิ่งจะขอบคุณที่กูอยู่กับมึง!! แล้วดูซิ!!! พอมีของกินมาอยู่ตรงหน้าก็ลืมกูหมด!!!...
กำลังด่าไอ้พี่ธันได้ที่ เสียงทุ้มๆก็ดังมาจากไอ้หล่อที่นั่งข้างๆ
“...ไปไม่ทัน ปีหน้าค่อยมาใหม่ก็ได้นี่” ผมรีบหันขวับกลับไปมองไอ้คนพูด มันหันมายิ้มน้อยๆให้ผม
“จริงเหรอ?! ปีหน้ามาอีกจริงนะ!!”
“อืม...แต่ต้องมากับพี่ ห้ามมาคนเดียว” แหม!!!...กูจะมาคนเดียวได้ไง กูไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือย อุตส่าห์มีสามีกับเขาทั้งคนก็ต้องมากับสามีสิ!...
“เออ! ไม่มากับพี่ธันแล้วจะมากับใครล่ะ?!” ผมตอบเสียงแข็งเล็กน้อยกลับไปแล้วก้มหน้างุดซูดเส้นราเมงเข้าปาก จะไปยอมรับดีๆว่าจะมาญี่ปุ่นกับมันอีกรอบก็ไม่ใช่นายปวินรูปหล่อฟอร์มเยอะคนนี้แล้วล่ะครับ
ไอ้หล่อก้มหน้าลงมาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจของมันที่เป่ารดข้างแก้ม ก่อนที่เสียงมันจะดังขึ้นเบาๆ
“โดยเฉพาะโยโกฮาม่ากับโอไดบะ ถ้าถ้วยฟูไปกับคนอื่น...พี่ไม่ยอม” ...โอไดบะอยู่ในฉากที่มึงมอบโรเล็กซ์แทนใจให้กู ส่วนโยโกฮาม่าก็ที่ที่เราชูสามนิ้วปฎิญาณว่าจะรักกันจนวันตาย...สองโลเกชั่นในตำนานที่จะตราตรึงไปในความทรงจำตลอดกาลเหมือนที่ลานเกียร์แห่งวิศวะฯคือสถานที่ที่กูจำจนทุกวันนี้ว่ามันคือที่ที่ทำให้เราได้มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกันประหนึ่งลิ้นกับฟัน...
“ไม่ไปกับคนอื่นหรอก...” ผมบอกมันเสียงเบาไม่แพ้กัน แม้จะฟอร์มเยอะแต่เราก็ต้องมีมารยาพูดความจริงกันบ้าง แต่พูดไปแล้วก็เขิน ได้แต่ก้มหน้าลงหาถ้วยราเมงจนจมูกจะทิ่มน้ำซุป รสชาติราเมงแห่งร้านทีวีแชมเปี้ยนนั้นไม่ได้เข้าไปในสามัญสำนึกของผมเลยสักนิด เพราะไอ้หล่อขยันขายขนมจีบแบบนี้ ผมก็เลยรับรู้แค่สิ่งที่มันพูดเท่านั้น ไม่มีสติไปไว้ที่ลิ้นรับรสอีกแล้ว
“ส่วน...ที่อื่น ถ้วยฟูจะไปกับใครก็ไปเถอะ”
...ห๊ะ?! มึงพูดว่าไงนะ?...
ผมหันไปมองหน้ามันแทบไม่ทัน ไอ้หล่อก้มหน้าลงคีบเส้นราเมงเข้าปากเหมือนเมื่อกี้พูดเรื่องดินฟ้าอากาศ
“เมื่อกี้ว่าไงนะ” ผมถามมัน ไอ้พี่ธันหันมามองหน้า มันเคี้ยวแล้วกลืนราเมงลงกระเพาะไปแล้ว ก่อนจะพูดต่อ
“บอกว่า...ที่อื่น...ถ้วยฟูจะไปกับใครก็ไปเถอะ ร้านขายกันดั้ม ร้านบุฟเฟ่ต์เค้ก หรือว่าร้านขายของเล่นอะไรนั่น...ถ้วยฟูจะไปกับใครก็ได้ ตามสบายเลย”
...ไหนเมื่อกี้มึงบอกกูว่ากูดีที่สุดสำหรับมึง!! ยังไม่ทันไรก็ไล่กูไปกับคนอื่นได้ไงวะ!!!...
ผมอ้าปากค้างจะด่าก็ด่าไม่ออก ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามันดี ปากพะงาบๆเหมือนปลาทองงับอาหารเม็ดยังไงอย่างงั้น!!
ไอ้หล่อมองหน้าผมแล้วหัวเราะร่วน ก่อนจะโยกหัวผมเบาๆเป็นการปลอบโยนตามทฤษฎีตบหัวแล้วลูบหลัง
“ล้อเล่นหน่า ถ้วยฟูไปไหนพี่ก็จะไปด้วย ไม่ปล่อยให้ไปกับคนอื่นหรอก” ...ล้อเล่น?!!!!...มึงล้อเล่นได้น่าใจหายมาก!!!...
ผมสูดหายใจลึกก่อนจะสะบัดหน้ากลับไปสนใจราเมง แต่ปากพูดเสียงดังฟังชัดเป็นการขู่บังคับ
“ไม่รู้ล่ะ!! ห้ามทิ้งกันด้วย!! ได้ฟูแล้ว จะเอาฟูกลับไปรีฟันด์กับพ่อแม่ไม่ได้!!”
“แบบนี้รีฟันด์ได้ด้วยเหรอ” มันย้อนถามเสียงสูง ทำเอาผมตวัดสายตาไปมองมันแทบไม่ทัน
... ‘แบบนี้’?!!! มึงหมายความว่ายังไงไอ้คำว่า ‘แบบนี้’ ของมึง!! มึงหมายความว่า ‘กูที่เป็นแบบนี้ยังรีฟันด์ได้ด้วยเหรอ’ อย่างงั้นใช่มั้ย!!! กูมีค่านะเว้ยยยยยยยย!!!...
ผมได้แต่อ้าปากพะงาบเถียงมันไม่ทัน ไร้แนวปกป้อง ไม่สามารถสร้างการ์ดมาดูแลหัวจิตหัวใจอันบอบบาง ปล่อยให้มันทำร้ายจิตใจครั้งแล้วครั้งเล่า ไอ้หล่อก็เอาแต่หัวเราะเยาะอยู่นั่น...มึงงงงงงง!!!!...
และก่อนที่ไอ้พี่ธันจะได้ทำร้ายหัวใจของผมเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็สุดจะนับ ตะเกียบในมือผมก็พุ่งทะยานไปในชามราเมงของมันทันทีแล้วจกเนื้อหมูแผ่นใหญ่หนามาเข้าปากตัวเองอย่างรวดเร็ว!!
“เฮ้ย!!!!” ไอ้หล่อร้องด้วยความตกใจ ผมยักคิ้วให้มันแล้วเคี้ยวหมูในปากช้าๆ เอาให้มันเห็นการขยับของขากรรไกรบนและล่าง ตอนจะกลืนยังมีการเงยหน้าให้มันดูลูกกะเดือกที่วิ่งขึ้นลงของผมด้วย
“ฮ้า!!!” กลืนเสร็จแลบลิ้นให้ดูอีกทีว่ากลืนลงไปหมดทุกชิ้นส่วนของหมู เป็นไงล่ะมึง!! เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคนอย่างถ้วยฟู!!! กูบอกแล้วว่าจิตใจของกูมีค่า!! ไม่ใช่เรื่องที่มึงจะมาย่ำยีได้ง่ายๆ!!!...
ผมกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างสาแก่ใจที่จัดการมันให้แพ้ราบคาบได้อย่างง่ายดาย แต่ด้วยชัยชนะที่ได้มาทำให้ผมประมาทว่าในชามตัวเองก็มีหมูแบบเดียวกัน ไอ้หล่อก็เลยฉกตะเกียบเข้ามาคีบหมูไปจากชามผมรวดเร็วไม่แพ้กัน!!
แล้วหลังจากนั้น...ราเมงจากร้านทีวีแชมเปี้ยนก็กลายเป็นสมรภูมิประลองปัญญาในการฉกชิงหมูของกันและกัน ตีกันไปรักกันมา เดี๋ยวทะเลาะกันเดี๋ยวคืนดีกัน ตามสมญานามว่าเราคือคู่รักลิ้นกับฟัน
...แต่...
...มึงได้หมูกูไปหลายชิ้นแล้วนะเว้ย!!! พอได้รึยัง!!!!...
つづく (พุธหน้าค่ะ)
สรุปว่าพาร์ทที่แล้ว ‘หัวถึงหมอน’ นั่น...ถ้วยฟูหมกเม็ดนะคะ :laugh:ฮ่าฮ่า บอกแล้วว่าอย่าไปไว้ใจมันมาก พี่ธันยังไม่ไว้ใจมันเลย ใครมีฉบับที่เป็นเวอร์ชั่นพี่ธันเล่า จะรู้ว่าถ้วยฟูเล่าความจริง 90% ที่เหลืออีก 10% มันมักจะงุบงิบค่ะ ฮ่าฮ่า
เอาล่ะ เรื่องนี้ก็เดินทางมาถึง 7 ตอน...ยาวจริงอะไรจริง พาร์ทหน้าน่าจะจบ ถือว่าเป็นสเปเชียล พาร์ทที่บัวบ้าพลังเขียนมากๆเลยอ่ะ มันยาวมากกกก (ทำตัวเหมือนเป็นเรื่องหลัก ฮ่าฮ่า) ถ้าเทียบกับตอนหลักของถ้วยฟูแล้ว มันยาวกว่าครึ่งนึงของเรื่องหลักอีกนะเนี่ย ถือว่าเป็นของขวัญแก้คิดถึงก็แล้วกันเนอะ
เจอกันพาร์ทหน้าตอนจบ วันพุธหน้าค่ะ
ขอบคุณคนอ่าน คนคิดถึง คนเม้นท์ และพื้นที่บอร์ดด้วยนะคะ
-
พี่ธันกับน้องถ้วยฟู น่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:
"เจอกันพาร์ทหน้าตอนจบ วันพุธหน้าค่ะ
ขอบคุณคนอ่าน คนคิดถึง คนเม้นท์ และพื้นที่บอร์ดด้วยนะคะ"
v
v
ยังไม่อยากให้จบเลยค่าาาาาาาาาาาาา
ถ้วยฟูน่ารักขนาดนี้ อยากให้มีตอนพิเศษนานๆ
-
ถ้วยฟูตามพี่ธันไม่ทันหรอก 555
-
เกือบจะซึ้งแล้วนะถ้วยฟู :laugh:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
โหยยยยย ยังไม่อยากให้จบเลยยยยยย
ยังอยากเห็นสองคนนี้หวีทหวานโชว์ไปอีก 22 ปีเลยยย :กอด1:
-
ฮาาาาาา ถ้วยฟูน่ามันเขี้ยวววว
พี่ทันก็คงความกวนได้น่ารักเหมือนเดิม
รักกันนานน้ออออออ อิอิ
ขอบคุณพี่บัวที่มาต่อให้นะคะ จุ๊บบบ
-
:pig4: นักเขียนอ่านสนุกมากเลยค่ะ
พี่ธันนี่ก็ช่างแกล้งถ้วยฟูจริงๆ ก็ถ้วยฟูมันน่าแกล้ง น่ารักจริงๆ
-
รักถ้วยฟูมากขึ้นอีกร้อยเท่า
พี่ธันไปไหนไม่รอดหรอก ตายคาอกถ้วยฟูแน่
-
น่ารักกกกกกเว่อออออ
-
คือแบบ... รวมเล่มเถอะค่ะ
#กอดขาอ้อนวอน
-
โอ้ยย ถ้วยฟู แกจะน่ารักไปไหนนนน
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:laugh: อิชั้นขำลั่นห้องตอน พี่ธันจะเอาถ้วยฟูไปรีฟันด์คืน 5555+ แม้จะฮานำหน้าแต่ตอนนี้ซาบซึ้งมากๆคะ
-
ถ้วยฟูมันงุบงิบไว้ เล่าไม่หมดจริงๆด้วย มันน่าหยิกจริงเชียว :hao5:
คิดถึงวีรกรรมของถ้วยฟูกับพี่ธันตอนพายแอปเปิ้ลจัง :laugh:
-
คู่นี้บทจะหวานก็หวานซะ บทจะฮาก็ลืมความหวานเมื่อกี้ไปได้เลย :laugh:
-
หมกเม็ดตลอด
-
ชอบของขวัญจัดมาเยอะๆ :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: คู่นี้รักกันกัดกันเป็นปกติจริงๆ
-
เอิ่มมมมม ขอโต้ดนะเคอะ แบบว่า สารภาพความผิด เราตามอ่านเรื่องหลักมานานนนนน แล้วววว ก็ชอบมากกกก เลยตามมาอ่านตอนพิเศษ ตามแอบอยู่ใต้เตียง เอ้ย นอกเรื่อง จะบอกว่า เราลืม เตื่องหลักไปแล่ววว ว่างๆจะกลับไปอ่านย้อนหลังนะคะ
แต่ตอนนี้ เรางง กับ เวลาที่สองคนอยู่ด้วยกันอ่ะ แบบที่บอกว่า รู้กันมา เก้าปี คบเจ็ดปี อยู่กันห้าปี หมายถึงรู้จักกัน เก้าปี แล้วค่อยคบกัน หรือว่ายังไงอ่าาา เพราะบวกกันแล้ว มันเกินสิบปีเลยเน้อออ แสดงว่า ทั้งคู่จะเลขสี่แล้วป่ะคะ แหะๆ
ปล ชอบตรงฉากนึ้แหละ ซึ้งตามฟูอ่ะ น้ำตาไหลตามเลย เลยมาข้องใจช่วงเวลานค่แหละ 555 แบบซึ้งไปก่อนแล้วค่อย มานั่งนึก 5555
เจอกัน ตอนจบจ้าาาา
-
เป็นการเที่ยวญี่ปุ่นอันยาวนาน แต่ชอบอ่ะ :laugh:
โรแมนติกจริงๆ แม้ตอนหลังจะมีความเกรียนของพี่ธันร่วมด้วย แต่ถ้วยฟูก็ยังน่าร้ากกกก :man1:
ตอนหน้าจบแล้วเหรอคะ วางแผนหรือยังว่าทริปหน้าจะไปไหนกันอีก เราจะตามไปติดชิดขอบเตียงถึงที่เลย :m20:
-
คนแบบ ถ้วยฟูนี่ มันต้อง แปลก จริงๆ สินะ ถึงจะรักได้ อย่างที่พี่ธัน เค้า คอนเฟิร์มมา 555555 แบบนี้เรียก ถ้วยฟู 4D ได้ไหมนะ
ตอนหน้า จะจบซะแล้ว เป็นตอนเซอร์ไพรส์ สินะ อร๊างงง แค่คิดก็ฟินล่วงหน้าเลยทีเดียว แต่งนิยาย น่ารักๆ ตลกๆ แบบนี้มาให้อ่านอีกนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :katai2-1:
-
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ แงๆๆๆ :ling1:
-
น่ารักตลอด
-
เราอ่านได้อีกนะ จะมาอีกกี่พาร์ทเราก็ไหวนะ :eiei1:
-
อ่านไปยิ้มไปทุกตอน
+1
-
พี่ธันจะ refund ถ้วยฟูหรอออออ!!! 555 คิดได้ไงฟระ!! รอลุ้นเซอร์ไพรส์คุณไสยที่เมืองไทย กร๊ากกกก
-
ซึ้งกะฉากบอกรักมาก
อ่านแล้วนึกภาพตามเลย
โอ๊ย จุใจและฟินที่สุด
อยากมีโมเม้นแบบสองคนนี้บ้าง 555
-
ถ้วยฟู แม่งโคดน่ารัก 5555
-
อ่านจบแล้วขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านค่ะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:laugh:
:กอด1:
-
NOV: รักนี้...ลินกับฟัน
By: Dezair
ตอนพิเศษ…รักนี้…อินโตเกียว!!
..............................................
8
อิ่มจากร้านราเมงเจ้าดังแต่ผมแทบไม่รับรู้รสชาติเพราะเอาแต่รักกับมายเลิฟ เราก็ออกมาเดินเตร่กันริมถนนใหญ่ที่มีร้านรวงทั้งฝั่งนี้และฝั่งตรงข้าม ร้านที่เปิดริมถนนแห่งนี้ล้วนเป็นร้านโด่งร้านดังประหนึ่งเอาร้านแบรนด์เนมในห้างฯหรูกลางสยามประเทศมาวางริมถนนยังไงอย่างงั้น ซึ่งแม้หัวใจของผมจะอยากเข้าไปเยี่ยมชมในร้านสักเท่าไหร่ แต่พอเหลือบตามองหน้าผัวก็เหมือนจะเห็นหน้าพี่ๆศุลกากรที่สุวรรณภูมิผุดขึ้นมาโดยพลัน หากซื้ออะไรไปอีก รับรองว่าได้ไปตีซี้กับศุลกากรแน่นอน
พวกเราเดินไปถึงสี่แยกที่มีคนรอข้ามมากมาย เห็นคนข้ามไปทางไหนก็ไปตามเขา เดินชิลล์ๆชมนกชมไม้ยามที่ท้องฟ้าเป็นสีดำเห็นแต่ดวงดาวส่องประกายระยิบระยับ
...แหม้! ทริปนี้สุขสมอารมณ์หมายยันวันสุดท้ายจริงๆ!!...
...แต่เดี๋ยวก่อน...วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้ค้างคืนที่โตเกียวกันก็จริง และผมก็ไม่คิดว่านี่จะเป็นทริปสุดท้ายในชีวิตของพวกเราด้วย แต่...ผมจะทำยังให้ทริปต่อไปมาถึงเร็วๆโดยที่ไม่ต้องเสียน้ำตาเสียน้ำมูกอ้อนวอนกอดเข่าให้มันพามาเที่ยวอีกล่ะ?...มารยาใช้ดีๆนั้นมีประโยชน์ แต่ใช้มากไปผัวอาจหมั่นไส้เอาได้...
“หิวอะไรอีกมั้ย” เสียงไอ้หล่อดังปลุกสติผมออกมาจากภวังค์ของการวางแผนอันแยบยลที่จะทำให้มันกระโจนลงสู่หลุมพรางพาผมมาเที่ยวเมืองนอกเมืองนาแบบนี้อีก...พาสปอร์ตกูราคาไม่ใช่ถูกๆ ต่อแล้วต่ออีกแต่ใช้ไปแค่หน้าสองหน้ามันไม่คุ้มนะโว้ยยยยยย!!!...
“ไม่อ่ะ...อิ่มจะตาย” โดยเฉพาะการ ‘อิ่มแป้ง’ ณ จุดนี้คืออิ่มมากเป็นพิเศษ ส่วนหมูเหมอไม่ต้องพูดถึง จอมฉกมือวางอันดับหนึ่งอย่างไอ้หล่อมันแย่งไปกินหน้าด้านๆ เมียทาสอย่างผมก็ได้แต่จำใจกิน(เส้น)ราเมงเคล้าน้ำตาไปตามระเบียบ
“นึกว่าจะอยากกินอะไรอีก งั้น...กลับโรงแรมมั้ย จะได้ไปเก็บกระเป๋า พรุ่งนี้ต้องไปสนามบินแต่เช้าด้วย” มันถามเหมือนเปิดทางให้ผมสุดๆ แต่เสือกตบท้ายชวนกลับโรงแรมซะงั้น ไอ้ผมจะชิงพูดว่ายังมีของที่อยากก็ไม่ทันซะแล้ว ไอ้หล่อหมุนตัวเดินกลับไปสถานีรถไฟเรียบร้อย
...บางทีก็ช่วยถามย้ำกับกูสักนิดได้มั้ย ให้กูรู้สึกเหมือนว่ามึงกำลังออดอ้อนให้กูอยากกินอะไรสักอย่างทำนองเนี้ย!! ให้กูรู้สึกว่ามึงอยากใช้ช่วงเวลาอันน้อยนิดอย่างมีค่ากับกู!! มึงทำได้มั้ย!!! อ้อนกูน่ะอ้อน!!!! หรือมึงลืมไปแล้วว่านี่คือทริปกระชับความสัมพันธ์ระหว่างเรา!!! โทษฐานที่มึงอยากมีลูกแบบออกหน้าออกตาไปทักทายชื่นชมเด็กผู้หญิงลูกสาวครอบครัวอื่น ทั้งๆที่เมียยังหนุ่มแบบกูยืนหัวโด่หัวเด่และไม่มีวันให้ลูกกับมึงได้!!!...
พูดไปแล้วมันก็น่าน้อยใจจริงๆ แต่ไม่ต้องสงสารผมนะครับ ผมสงสารตัวเองคนเดียวก็พอ ผมไม่อยากให้ใครมาร่วมรับรู้ความเจ็บช้ำไปกับผม ผมรักเขาเอง ผมก็เจ็บเอง ผมยินยอมมอบกายใจให้เขาเอง ผมก็ต้องยอมรับความทุกข์แสนสาหัส(และโรเล็กซ์)ที่เขาให้กับผม ซึ่ง ณ จุดนี้ ผมยอมรับความทุกข์(และโรเล็กซ์)อีกหลายๆครั้งก็ได้ครับ ผมยินดีที่จะรับไว้ทั้งหมดด้วยหัวใจรักที่พร้อมพลีให้กับมัน!!!
“ยืนทำหน้าตลกอยู่ได้ ไม่กลับโรงแรมรึไง” เสียงไอ้หล่อฉุดผมออกมาจากโลกส่วนตัวอีกครั้ง ที่เห็นเมื่อกี้มันเดินนำหน้า ตอนนี้กลายมาเป็นว่ามันเดินกลับมาดึงแขนผมให้ไปกับมัน
“กลับโรงแรมไปเก็บของอย่างเดียวใช่เปล่า” อันนี้ผมไม่ได้ตั้งใจมีจริตถามเกริ่นนำไปถึงเรื่องอื่นที่เราทำกันในโรงแรมนะครับ หลายคืนที่ผ่านมาผมบูชายัญลูกผมไปหลายร้อยล้านตัวได้แล้วมั้ง ถ้ามีคืนนี้อีก ผมคงต้องยกวิญญาณตัวเองให้มันแล้วล่ะครับ!
ไอ้หล่อยิ้มบางที่มุมปาก ซึ่ง...มันหล่อมากกกกกกกก ยิ้มแบบนี้ทีไร ไอ้ที่ว่าจะไม่ จะไม่ ก็เสร็จมันทุกทีเลย!!...แต่...ไม่ได้ๆๆๆๆๆๆ!!! ยังไงๆก็ไม่ได้!!! วันนี้ผมจะหวงตัว หวงตัว หวงตัววววววว...
“อยากเก็บของอย่างเดียวรึเปล่าล่ะ”
“อยาก” เดี๋ยวจะหาว่าป็นคนหื่นและใจง่าย ถ้ามีโอกาสให้หวงตัวได้ก็หวงตัวบ้าง มันจะได้รู้สึกว่าเราเป็นของสูง และได้มายากนั่นเอง
“เหนื่อยรึไง” มันถามพร้อมรอยยิ้มที่เหมือนจะถากถางในที แต่วันนี้ผมปฏิญาณมั่นว่าจะทำเล่นตัว ให้มันนอนกอดอย่างเดียว ห้ามแต๊ะอั๋ง!
ผมเหลือบตามองมัน สายตาที่ไอ้พี่ธันทอดมองผมนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใยมากมายล้นเอ่อ...คือ...ถ้าจะมองกันแบบนี้ กูอนุญาติให้มึงจูบกูด้วยก็ได้นะ...
“ไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้นหรอก แต่แบบ...” สายตาของมันยังมองตรงมาที่ผมเหมือนรอคอยคำตอบว่าทำไมคืนนี้ผมถึงขอให้เรารักกันมุ้งมิ้งนอนข้างกันเล่านิทานเรื่องหมูสามตัวให้กันและกันฟังแทนที่จะเล่นหนังเรทเอ็กซ์ตะลุ่งตุงแช่เหมือนหลายคืนที่ผ่านมา
...คือ...ถ้ามึงจะมองกันนานขนาดนี้...นอกจากจูบแล้ว กูให้มึงคลำกูอีกนิดก็ได้ นี่กูแถมกันสุดๆล่ะนะ เพราะงั้น...เลิกมองกูได้แล้ว เดี๋ยวคืนนี้ที่กะว่าจะหวงตัวจะกลายเป็นเสียตัวเหมือนทุกคืนที่ผ่านมาจนได้...
“...แบบ...” ผมพยายามคิดหาข้ออ้างที่ดีที่สุดทั้งๆที่ความเป็นจริงแล้วคืออยากให้ร่างกายได้พักผ่อนและผลิตลูกๆเอาไว้สำหรับคืนที่เราเดินทางกลับถึงเมืองไทยซึ่งผมจะทำคุณไสยใส่มันนั่นเอง!!
...แต่...เรื่องคืนแห่งคุณไสยนั้น ผมเก็บงำเป็นความลับเงียบ ผมไม่มีทางให้มันรู้ตัวก่อนเด็ดขาด!! เพราะงั้น...เลยต้องหาข้ออ้าง...อ้าง...อ้างอะไรดี...
“...ก็...ก็...” คิดไปคิดมา มองซ้ายมองขวาไม่กล้ามองตามันเพราะไม่งั้นคืนนี้มีสิทธิ์เสียพรหมจรรย์สูงมาก พอดี๊! เหลือบตาไปเห็นป้ายบิลบอร์ดขนาดใหญ่บนยอดตึกฝั่งตรงข้ามถนน เป็นรูปผู้หญิงหลายคนกำลังถือไมค์ มีตัวอักษรญี่ปุ่นที่ชาตินี้ผมไม่มีวันอ่านออกถ้าไม่สลัดผัวไทยออกจากตัวแล้วไปคว้าผู้ชายญี่ปุ่นมาเคียงกาย แต่...ถึงจะอ่านไม่ออก ผมก็พอเดาได้ว่าสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มหลายคนในบิลบอร์ดป้ายยักษ์นั้น...เป็นนักร้อง!!
...อะฮ้า!! นึกออกล่ะ!!!...
“...ก็...คืนนี้อยากร้องเพลงอำลาโตเกียวน่ะ” ผมตอบแล้วหันกลับไปยิ้มให้ผัวไทย ที่พอหันไปเห็นหน้ามันแล้ว เห็นสายตาที่มองผมด้วยความรักและภักดีนั้น ก็นึกสงสารขึ้นมาจับจิต หากผมทิ้งมันไปคว้าผู้ชายญี่ปุ่นมาแทนที่จริงๆ มันคงกินไม่ได้นอนไม่หลับและเหี่ยวเฉาไม่ต่างอะไรกับถั่วงอกถูกแดดเผา
“ร้องเพลงอำลาโตเกียว?” มันทวนคำแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ หล่อเหลามีสกุลรุนชาติมากมาย
“ใช่”
“ร้องเพลงอะไร...” อ้าว...เสือกถามดีเทลอีก! ช่วยไม่ต้องอยากรู้ได้ป่ะ!! กูจะร้องเพลงอะไรก็ให้มันเป็นเรื่องของกูได้มั้ย!!
“...ก็เพลง...สามัคคีชุมนุม” ไอ้พี่ธันหัวเราะลั่นไม่รักษาความมีสกุลรุนชาติของตัวเองอีกต่อไป คือ...มึงจะหัวเราะจริงจังไปมั้ย กูพูดเล่นโว้ยยยยย...แต่...คิดอีกที ให้มันหัวเราะไปก็ดี จะได้ไม่ต้องมาซักไซ้อะไรกับผมอีกว่าทำไมคืนนี้เราจะแค่นอนนับแกะข้างกันอย่างเดียว
“สามัคคีชุมนุมมันเป็นเพลงอำลาตรงไหน”
“ตอนจบค่ายลูกเสือก็ร้องเพลงนี้อ่ะ! ก็ต้องเป็นเพลงอำลาดิ!! ไปๆ จะได้กลับไปเก็บของกันอีก เออ! ต้องแวะไปอุเอโนะด้วยนะ จะไปซื้อเกาลัดกลับไปฝากแม่กับป๋าพี่ธัน” ผมตบไหล่ให้มันออกเดินอีกครั้ง เพื่อมุ่งหน้ากลับไปยังสถานีรถไฟฮาราจูกุเจ้าเก่า
“จะซื้ออีกแล้วเหรอ?!” ไอ้หล่อรีบเดินมาโวยข้างหู อย่างกับเป็นเรื่องขอคาดบาดตาย...กูรู้ว่าข้าวของที่ซื้อตั้งแต่มาเหยียบวันแรกยันวันนี้ทำให้แทบปิดกระเป๋าไม่ลงแล้ว! แต่กะอีแค่เกาลัดถุงสองถุงมันจะไปอะไรนักหนาล่ะ!!...
“ป๋าพี่ธันชอบ ไม่ซื้อไปฝากไม่ได้หรอก” ลูกกตัญญูตัวอย่างแบบปวินนั้น แม้กระทั่งพ่อผัวก็เอาใจใส่เสมือนเป็นพ่อตัวเอง หึหึหึ...บอกเลยว่านอกจากผมจะมัดใจนายธันวาได้แล้ว ญาติโกโหติกาฝั่งไอ้พี่ธัน ก็รักหลงผมสมกับที่ผมเป็น ‘คาริสม่า บอย’ แห่งศตวรรษนี้!!...
เราสองคนเข้าไปในสถานีรถไฟเงียบๆ แล้วพากับขึ้นรถไฟมุ่งหน้าสู่อุเอโนะ ภายในรถไฟนั้นสว่างไสวด้วยแสงไฟในขณะที่ภายนอกนั้นมีแสงไฟสว่างตามบ้านเรือนและถนนหนทางตามคอนเซ็ปต์เมืองหลวง พวกผมยืนอยู่ที่ข้างประตูซึ่งมีหน้าต่างกระจกให้ได้ชมวิวทิวทัศน์ยามค่ำคืนเป็นการบอกลา แล้วอยู่ดีๆ ไอ้หล่อก็ยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ ผมเหลือบตาไปสบตามันทางภาพสะท้อนบนกระจก มันส่งยิ้มบางให้ผม
“ขอบใจนะถ้วยฟู”
ผมเลิกคิ้วเล็กน้อยเพราะไม่เข้าใจว่ามันขอบคุณผมเรื่องอะไร จนกระทั่งมันพูดต่อ
“...ขอบใจ...ที่เอาใส่ใจป๋าพี่ แม่พี่ ครอบครัวพี่”
คำชมนั้นแม้จะเป็นเพียงประโยคเรียบง่าย แต่กลับทำให้ผมใจเต้นตึกตักอย่างกับถูกมันบอกรัก จนผมต้องเอาแต่ทำเป็นมองออกไปนอกหน้าต่างกระจกรถไฟ จมสายตาเอาไว้กับฟ้ามืดๆข้างนอกโบกี้ แสงไฟจากหน้าต่างบ้านช่องที่อยู่รายทางเส้นรถไฟ ผู้คนที่เดินไปมาตามข้างทางที่มีไฟสาดส่องจากเสาไฟริมถนน ทว่าแม้จะพยายามมองภาพนอกหน้าต่างพวกนั้นขนาดไหน แต่เงาผู้ชายที่ยืนข้างๆซึ่งสะท้อนอยู่บนหน้าต่างก็ทำให้ผมต้องเหลือบสายตากลับไปสบกับดวงตาคมๆที่จับจ้องผมผ่านทางภาพสะท้อนนั่นอยู่ดี
...ผู้ชายที่ยืนข้างๆ ผู้ชายที่เคียงข้างผมมานานหลายปี ผู้ชายคนที่ผม...บอกตัวเองเสมอว่าจะทำให้เขาทุกอย่าง...ทุกอย่างเท่าที่เขาจะพอใจ ทุกอย่างเท่าที่เขาจะดีใจ ทุกอย่างเท่าที่เขาจะสุขใจ...
“เพราะครอบครัวพี่ธันสำคัญกับพี่ธัน ฟูก็ต้องเอาใจใส่สิ” ผมบอกมัน เรามองกันผ่านทางภาพสะท้อนในหน้าต่าง แล้วส่งยิ้มให้กันโดยมีภาพของโตเกียวอยู่เบื้องหลังราวกับจะบอกว่าถึงแม้ว่าที่นี่จะไม่ใช่บ้านเกิดเมืองนอนของเรา แต่โตเกียวก็ยังเป็นเมืองหลวงเล็กๆที่ยังต้อนรับพวกเรา ยังคงรอคอยให้เรากลับมาเยี่ยมเยียน ยังพร้อมให้เรากลับมาทักทาย
...ครั้งหน้าถ้าเรามาโตเกียว...
...เราจะพาครอบครัวของเรามา...ครอบครัวที่สำคัญสำหรับผม ครอบครัวที่สำคัญสำหรับพี่ธัน...
ครอบครัว...ที่สำคัญสำหรับเรา
…………………………………………
วันสุดท้ายแบบท้ายสุดๆมาถึงอย่างรวดเร็ว เมื่อคืนเราเข้านอนกันประมาณเที่ยงคืนหลังจากทิ้งทวนด้วยการไปย่ำอุเอโนะอีกรอบ ได้เกาลัดมาสองถุงและของฝากสำหรับเพื่อนรักแนวเนกาทีฟติ๊งกิ้งที่ผมเลือกสรรมาเด็ดดวงชนิดที่มันจะรักผมไม่ต่างจากที่มันรักผัวมัน
แต่หลังจากหัวถึงหมอนแล้วรู้สึกว่าตัวเองหลับไปได้แปบเดียว! แปบเดียวแบบโคตรแปบจริงๆ นาฬิกาปลุกจากมือถือไอ้หล่อก็ดังปลุกผมตั้งแต่ตีสี่ญี่ปุ่นซะงั้น!! ถูก!! ตีสี่ญี่ปุ่นนั่นหมายถึงตีสองเมืองไทย!! พ่องงงงงงงงง!! ไหนมึงว่าออกจากโรงแรม 7 โมงเช้าไงวะ!! แล้วมึงตื่นตีสี่ขึ้นมาทำนั่นทำนี่ให้กูต้องตื่นตามทำไม!!!!
“เพิ่งจะตีสี่เองถ้วยฟู ทำไมรีบตื่น” ยังเสือกมีหน้ามาถาม ตอนที่มันออกจากห้องน้ำมาเห็นผมลุกขึ้นมานั่งหัวฟูตาปรือ
“ก็...ก็แล้วพี่ธันตื่นทำไมอ่ะ!” หงุดหงิดฉิบเป๋ง แต่เราอุตส่าห์รักกันมายาวนานตั้ง 7 วัน จะมาหงิกใส่กันเอาวันสุดท้าย ทริปนี้ก็จะถูกลดเกรดจากทริปหวาน มดล้านตัว เป็นทริปหวาน แต่มดตายตอนจบเอาน่ะสิครับ!
“เช็คเมลบริษัทน่ะ” อ๊ะหือ!!!...พ่อยอดขมองอิ่ม!! หลายวันที่มึงทิ้งกรุงเทพฯมาหาความสุขกับกูที่โตเกียว กูไม่เห็นมึงจะแยแสงานการ มาสนใจเอาวันสุดท้ายที่จะกลับเนี่ยนะ!
...แต่...พูดไปก็จะกลายเป็นดูถูกดูแคลน ผมจะนิ่งเงียบทำตัวเป็นตำลึงทองก็แล้วกัน!...
“นอนต่อสิ เดี๋ยวสักหกโมงครึ่งพี่ปลุก” มีการมาบอกให้กูนอน จริงๆกูก็นอนอยู่ตั้งแต่แรกนั่นแหละ! แต่มันเพราะมึงมั้ย?!! เพราะมึงมั้ยที่ทำให้กูตื่นแบบนี้!!
“ช่างมันเหอะ ตื่นก็ได้” พูดตามใจฉันก็อาจจะตีกัน เพราะงั้นผมก็เลยช่างแม่ง ตื่นตอนนี้ก็ได้ เดี๋ยวค่อยไปหลับบนเครื่องเอา
ผมลุกจากเตียง ไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาอีกครั้ง ไอ้หล่อกดเปิดทีวีดูรายการญี่ปุ่นอย่างกับมันฟังออก ก่อนจะหันมามองผม
“หิวอะไรมั้ย” แหม่ะ...จริงๆก็หงิดนาฬิกาปลุกจากมือถือของมันจนกลายเป็นหงิดมัน แต่พอมันแสดงความเป็นห่วงเป็นใยปากท้องของผมแล้ว ผมก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วบอกตัวเองว่าถ้าหาเรื่องทะเลาะกับไอ้หล่อคนนี้แล้วต้องเลิกรากันไป ผมคงหาผู้ชายที่จะมาดูแลกายใจของผมได้ดีเทียบเท่ามันไม่ได้อีกแล้ว (ถึงแม้ในโลกใบนี้จะมีคนรักผมมากมายก็เถอะ!)
“นิดหน่อย” พอผมตอบไปเท่านั้น ไอ้พี่ธันก็เปิดถุงพลาสติกบนโต๊ะข้างโทรทัศน์แล้วหยิบนมออกมาส่งให้ผมขวดนึง
“เอามาจากไหนอ่ะ” นี่นอกจากจะหล่อ รวย แสนดีแล้วยังเป็นชายผู้วิเศษเสกอาหารการกินมาให้กูได้ตั้งแต่เช้าตรู่แบบนี้เลยเหรอ...มึงจะทำตัวน่าปลาบปลื้มไปแล้วนะ บอกได้เลยว่าตอนนี้กราฟอัตราการที่กูจะอยู่กับมึงไปจนแก่ตายนั้นพุ่งเอาพุ่งเอาฉุดไม่อยู่!!
ว้า...แย่เลย อย่างงี้ก็คงไม่ได้หาผัวใหม่แล้วล่ะ ชาตินี้...
“ก็เมื่อวานตอนจะกลับขึ้นมาโรงแรม ถ้วยฟูซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อไม่ใช่เหรอ กินซะสิ จะได้ไม่เหลือทิ้ง เสียดาย” อีประโยคอธิบายว่ามันเป็นของที่กูซื้อมาเองนี่ไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่นะ ถึงแม้ว่ามันจะแสดงให้เห็นว่ามึงไม่ได้เป็นชายผู้วิเศษที่สามารถดูแลกระเพาะอาหารกูได้ แต่กูก็ยังพอทำความเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา ปากใครปากมัน ท้องใครท้องมัน ใครกลัวหิวก็ซื้อมาตุนเอง ใครหิวก็หากินเอาเอง แต่!...ไอ้ประโยคสุดท้ายนั่นหมายความว่าไง?!!!
… ‘จะได้ไม่เหลือทิ้ง’ ...นี่มึงเห็นกูเป็นปลาเทศบาลกินทุกอย่างไม่ให้เหลือรึไงวะ?!!!!!...
“ถ้วยฟูล้างหน้าแปรงฟันแล้วใช่มั้ย งั้นพี่เก็บยาสีฟันแปรงสีฟันลงกระเป๋าเลยนะ แล้วเสื้อผ้าที่จะใส่ตอนกลับเอาออกจากกระเป๋ารึยัง” ยังไม่ทันแง่งใส่มัน ไอ้หล่อก็ทำตัววุ่นวายกับการเก็บข้าวของลงกระเป๋า พวกของฝากเรายัดลงกระเป๋าใบนึงแล้วปิดเรียบร้อยไปเมื่อวานครับ ส่วนอีกใบจะรอปิดตอนเช้านี้ ซึ่ง...ดูแล้วคาดว่าน่าจะต้องให้ผมขึ้นไปนั่งหล่อๆบนกระเป๋าในขณะที่มันรูดซิปปิด เพราะของในนั้นล้นมากกกกกกกก...
“เอาออกมาแล้ว จะปิดกระเป๋าแล้วเหรอ” ผมถาม...ตีสี่กว่านี่มึงจะเตรียมตัวกลับแล้วเหรอ? กูยังทำใจไม่ได้เลยนะ ยังไม่ได้ร้องสามัคคีชุมนุมบอกลาโตเกียวเลย...
ไอ้หล่อหันมามองหน้าผมแล้วยิ้ม ก่อนจะเดินเข้ามาหา
“ไม่อยากกลับกรุงเทพฯรึไง”
“ก็...อยาก แต่ว่า...” แอบใจหายเหมือนกันนะครับ เหมือนได้มาเหยียบวันเดอร์แลนด์ดินแดนมหัศจรรย์ที่ไม่ถูกผัวดุ นี่ถึงเวลาต้องกลับไปผจญความจริงชีวิตเมียทาสใต้ร่มเงามันเหมือนเดิมซะแล้ว
“บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวพากลับมาเที่ยวอีก” หลอกล่อผมอย่างกับเอาของเล่นมาหลอกเด็กสามขวบ! นี่มึงคิดว่ากูอายุเท่าไหร่วะครับ!! ของแบบนี้น่ะล่อกูไม่ได้หรอก!!...
“แต่...”
“เดี๋ยวแถมพ็อกเก็ตมันนี่ให้ด้วย” อะไรนะ?...พ็อกเก็ตมันนี่?...มึงอย่าดูถูกสกิลภาษาอังกฤษของกูนะเว้ย! กูแปลออกนะว่าพ็อกเก็ตมันนี่แปลว่าอะไร...มึงกำลังจะบอกกูว่าถ้ากูไม่งอแงและกลับกรุงเทพฯไปแต่โดยดี ครั้งหน้ามึงจะพากูมาโตเกียวพร้อมเงินพิเศษให้กูไว้จับจ่ายใช้สอยอย่างนั้นใช่มั้ย?
ผมมองหน้ามันเหมือนกำลังคาดเดาสถานการณ์ ไอ้หล่อมันฉลาด มันรู้ว่าผมซื้อได้ด้วยเงิน เอ้ย! ชักจูงผมได้ง่ายด้วยเงิน แต่ปกติมันเป็ยนคนขี้เหนียว แสดงว่ามันเอาเงินมาล่อผมเพื่อ...เพื่อ...
“ที่ว่าครั้งหน้าน่ะเมื่อไหร่” ผมเจาะประเด็นหลักเพื่อไม่ให้ตัวเองคล้อยตามการที่มันเอาพ็อกเก็ตมันนี่มาล่อ
...เงินน่ะหาเองไม่ยาก! แต่ไอ้ครั้งหน้าที่มันว่าจะพามาน่ะเมื่อไหร่ก็ไม่รู้!!...
“ถ้วยฟูอยากมาเมื่อไหร่ล่ะ” มันทำเป็นย้อนถามพร้อมด้วยรอยยิ้มหล่อบาดใจเช่นเคย นั่นแหน่ะๆ...เอารอยยิ้มหล่อๆมาหลอกล่อกูอีกต่างหาก!!...
“พี่ธันสัญญาว่าจะพามาปีหน้า...” ผมตอบเป็นการหยั่งเชิง มันก็พยักหน้ารับ ลองว่าทำเป็นลืมว่ามันสัญญาผมตอนไหน ผมจะกระโดดเตะก้านคอให้! กูพลีกายให้มึงตั้งแต่คืนแรกพร้อมด้วยสัญญาการมาเหยียบโตเกียวในปีหน้า ถึงแม้จะเป็นสัญญาปากเปล่า แต่กูจะไม่มีวันให้มันกลายเป็นอากาศเด็ดขาด!!
“งั้นก็ปีหน้า”
“ห้ามลืมด้วย” ผมย้ำกับมัน ไอ้หล่อเออออห่อหมก ก่อนจะไล่ให้ผมไปช่วยเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับ
...แต่...มันไม่รู้ซะแล้ว...ปีหน้าที่มึงจะพากูมาเที่ยวอีกนั้น กูหมายถึงเที่ยวโตเกียว ไม่ได้หมายถึงเที่ยวที่อื่น...ส่วนการเที่ยวที่อื่น...กูไม่ปล่อยให้มันนานถึงปีหน้าหร้อก!!! กูบอกเลย!!!!...
………………………………..
-
แปดโมงนิดๆ เราก็ออกจากสถานีรถไฟใต้สนามบินนาริตะครับ ถ้วยฟูนั่งหลับมาตลอดทางจากโตเกียวออกมาสนามบิน เพราะมันตื่นตั้งแต่ตีสี่กว่า เราสองคนช่วยกันลากกระเป๋าออกมาจากรถไฟ กระเป๋าค่อนข้างหนักมากเพราะของฝากที่ไอ้แสบซื้อนั้นแทบจะฝากทุกคนที่มันรัก ตั้งแต่เด็กในร้านไปจนถึงลูกน้องผม แถมมีแพลนจะเข้าไปซื้อขนมในดิวตี้ฟรีอีกต่างหาก กันดั้มที่มันขนกลับมาก็ไม่ใช่น้อย เราก็เลยพะรุงพะรังกันพอสมควร
หลังจากเช็คอิน โหลดกระเป๋าเดินทางที่น้ำหนักสองใบรวมกันแล้ว แม้แต่พนักงานประจำเคาท์เตอร์ยังช่วยลุ้น ซึ่งมันพอดีเป๊ะมากราวกับโชคช่วยให้ไม่ต้องเสียเงินซื้อน้ำหนักกระเป๋าเพิ่ม หลังจากกระบวนการเรื่องตั๋วเรียบร้อย เราสองคนก็ตัดสินใจเข้าไปรอข้างในเพื่อจะได้เดินดิวตี้ฟรีด้วย และแน่นอน...ร้านแรกที่มันพุ่งทะยานเข้าไปคือร้านขายขนมที่มีคนมากมายพอๆกับขนมที่วางขาย
“นี่ๆ อันนี้ขึ้นชื่อ” มันหยิบกล่องขนมที่ห่อด้วยกระดาษสีเหลืองอ่อนมีรูปกล้วยสีเหลืองอยู่ตรงกลางขึ้นมา เราเคยกินกันมาแล้วเพราะถ้วยฟูซื้อแพ็คเล็กๆขนาดสี่ชิ้นจากโตเกียว ทาวเวอร์มาลองชิม และมันตั้งใจจะซื้อกลับไปฝากครอบครัวผมและมัน
“เอาสองกล่องพอมั้ย บ้านพี่ธันกล่องนึง บ้านฟูกล่องนึง”
“อือ” บ้านผมไม่ค่อยเน้นขนมหวาน กล่องเดียวก็เกินพอ
“งั้น...ฟูซื้อฝากเพื่อนอีกกล่องดีกว่า” มันพึมพำหงุงหงิงแล้วหยิบอีกกล่องมาถือเอาไว้ ก่อนจะมองซ้ายมองขวาหาขนมอย่างอื่น ผมก็เลยต้องเตือนมันหน่อย เดี๋ยวมันลืม
“อย่าลืมช็อกโกแลตที่เมฝากซื้อนะ”
“ร้านขายช็อกโกแลตต้องเดินไปอีกที่นึงน่ะ ร้านนี้มีขายแค่ขนมของโตเกียว” มันอธิบายอย่างกับเคยมาเดินดิวตี้ฟรีนาริตะ แล้วดูมันทำหน้าเถอะครับ เชิดหน้าจมูกจะทิ่มเพดานอยู่แล้ว ผมรู้ว่ามันกำลังเห่อตัวเองขนาดหนักที่อัดความรู้ใส่สมองมาเอนเตอร์เทนผมตั้งแต่วันแรกยันวันกลับ
“อ้าว แล้วช็อกโกแลตอันนั้นไม่ใช่ของโตเกียวเหรอ” ผมถามมัน ทั้งๆที่เคยได้ยินมาว่าช็อกโกแลตยี่ห้อดังที่ใครไปใครมาญี่ปุ่นก็ต้องซื้อติดไม้ติดมือกลับเมืองไทยนั้นไม่ใช่ของโตเกียว
ไอ้แสบเหลือบมอง แล้วทำเป็นถอนหายใจเบาๆเหมือนกำลังระอาที่ผมไม่รู้อะไรเอาเสียเลย ผมต้องกลั้นยิ้มเอาไว้ ไม่อยากให้มันรู้ตัวว่าผมกำลังขำมันอยู่
“ก็ไม่ใช่น่ะสิ ช็อกโกแลตนั่นเป็นของฮอกไกโด พี่ธันรอตรงนี้แหละ เดี๋ยวฟูไปจ่ายตังค์ก่อน แล้วจะพาไป” มันทิ้งท้ายประโยคด้วยสีหน้าเหมือนเสียไม่ได้ที่จะต้องมาคอยพาผมไปนั่นมานี่ ซึ่งหน้าตาแบบนี้น่าเตะมาก
ถ้วยฟูจ่ายเงินเรียบร้อย ก็พาผมเดินไปหาร้านที่จะขายช็อกโกแลตยี่ห้อโปรดของเม ร้านนั้นอยู่ค่อนข้างไกลทีเดียวครับ ซ้ำยังเป็นร้านแคบๆที่มีคนรุมเยอะไม่แพ้ร้านขนมที่เราเพิ่งจากมา หน้าร้านมีตู้แช่ชอกโกแลตขนาดไม่ใหญ่นัก คล้ายตู้ขายไอศกรีมตามห้างฯบ้านเรา แต่ในตู้นั้นมีแต่ช็อกโกแลตกล่องสี่เหลี่ยมจตุรัสหลากหลายสีวางเรียงรายให้เลือกหยิบ
“น้องเมเอารสชาเขียวเนอะ พี่ธันเอามั้ย” มันก้มลงหยิบช็อกโกแลตกล่องสีเขียวอ่อนขึ้นมาสองกล่องตามที่เมฝากมา ผมไล่สายตาอ่านป้ายที่มีชื่อรสชาติของช็อกโกแลตซึ่งวางอยู่ในตู้แช่แล้วก็ไม่รู้จะเลือกอะไรดีเพราะมันมีเยอะเจนตาลาย สุดท้ายเลยยกประโยชน์ให้ถ้วยฟูเป็นคนตัดสินใจ
“ถ้วยฟูเลือกแล้วกัน พี่กินด้วย” ผมบอกมัน แล้วเดินไปดูที่เชลฟ์วางกล่องขนมใกล้ๆ ซึ่งเป็นมันฝรั่งทอดกรอบชุบช็อกโกแลตนั่นเองครับ ผมหยิบมาดูอย่างสนใจ เพราะที่เมืองไทยไม่มี น่าจะลองซื้อกลับไปชิม มีแบบกล่องใหญ่ที่มีหลายรสชาติด้วย เลยตัดสินใจหยิบมากล่องนึง พอกลับไปที่ถ้วยฟูอีกที ปรากฏไอ้แสบหยิบช็อกโกแลตออกมาเกือบสิบกล่อง
“ถ้วยฟู! จะซื้อไปขายเหรอ”
“โฮย หยาบคาย จะซื้อไปกินเองหรอก ก็เมื่อกี้พี่ธันให้ฟูเลือกแทนไม่ใช่เหรอ นี่ไง...อันที่เลือกแทนพี่ธัน” มันบอกแล้วโบ้ยหน้าลงมาที่กล่องช็อกโกแลตในมือทั้งสิบกล่อง ผมถึงกับพูดไม่ออก ยกประโยชน์ให้มันเลือกแทนก็จริง แต่ไม่ใช่หมายความว่าให้มันเลือกเป็นสิบกล่องแบบนี้!!!
มันมองหน้าผม คงจะเห็นท่าว่าผมจะดุ มันก็เลยทำหน้าละห้อย ตาโศก ดูรู้เลยว่ากำลังเล่นละครตบตา
“ก็...ฟูไม่เคยกินเลยนะ ช็อกโกแลตพวกนี้ ที่เมืองไทยมีขายก็จริง แต่แพ้งแพง ฟูเป็นแค่เจ้าของร้านอาหารเล็กๆ ซื้อของแพงๆแบบนั้นกินไม่ได้หรอก ที่พอจะทำได้ก็คือพอมาที่นี่ก็ลองซื้อมาชิม ตอนแรกก็ตั้งใจจะซื้อกล่องเดียวนะ แต่ว่า...แต่ว่าถ้าซื้อกล่องเดียวก็จะไม่ได้ชิมรสอื่นๆ ก็เลยต้องซื้อหลายกล่อง จะได้ชิมทุกรส แต่ถ้า...ถ้าพี่ธันไม่อยากให้ซื้อเยอะ ฟูก็...” ทั้งๆที่บอกตัวเองแล้วแท้ๆว่ามันกำลังตีบทโศก แต่ไอ้ถ้วยฟูมันคงจะทำบุญมาดีเกินไป ถึงจะรู้ว่ามันเสแสร้งทำหน้าเศร้า แต่ผมก็ยังใจอ่อนกับมันอยู่ดี
“เอามานี่มา เดี๋ยวพี่จ่ายให้” พอผมบอกไปแบบนั้น ไอ้แสบก็ถึงกับทำตาโตเป็นไข่ห่าน วิบวับขึ้นมาเชียว
“จะจ่ายให้ด้วยเหรอ?!!” หน้าตามันออกนอกหน้าเลย ว่าถ้าผมจ่ายให้ มันจะก้มลงหยิบช็อกโกแลตมาเพิ่ม แต่ผมรีบชี้หน้ามันเสียก่อน
“พอเลย เท่านั้นพอแล้ว” ผมทำเสียงเข้ม ไอ้คนที่ทำตาวิบวับเมื่อกี้ก็กลายเป็นทำตาเศร้าเหมือนเดิม
“ก็ไม่ได้จะเอาอะไรเพิ่มสักหน่อย...” มันกล้อมแกล้มบอกแล้วเดินไปรอที่แคชเชียร์ให้ผมเดินตามไปจัดการ
เราออกจากร้านมาได้แบบที่มีถุงขนมถุงใหญ่อยู่ในมือผม แถมมือมันมีถุงขนมที่ซื้อจากร้านก่อนหน้านี้อีก ผมเลยกำชับมันว่าห้ามซื้ออะไรอีกแล้ว ไม่อย่างนั้นตอนขึ้นเครื่องจะไม่มีที่เก็บ ไอ้แสบก็ยินยอมแต่โดยดีแล้วเดินตามผมต้อยๆไปนั่งที่หน้าเกทรอเวลาเรียกขึ้นเครื่อง นั่งเพลินๆริมหน้าต่างกระจกมองดูเครื่องบินลำนั้นลำนี้บินลงมาจอดแล้วก็แอบใจหายเหมือนกันนะครับ ที่ถึงเวลาที่เราต้องกลับกันแล้ว
“เป็นไง ทริปนี้” นั่งข้างกันเงียบๆมาพักหนึ่ง เสียงของถ้วยฟูก็ดังขึ้น ผมหันไปมองหน้ามัน นิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะยอมตอบ
“ตอนแรก...พี่คิดว่าเราอาจได้ค้างคืนที่นาริตะคืนนึง แล้วเช้าวันต่อมาก็บินกลับกรุงเทพฯเลย”
“โฮ!!!!!” ถ้วยฟูร้องปากหวอที่ผมดูถูกกันขนาดนี้ แต่ก่อนที่มันจะโวยวายอะไร ผมก็รีบชิงพูดต่อเสียก่อน ไม่อย่างนั้นอาจเจอมันเล่นน้ำตาทำพิษแบบตอนก่อนจะมาที่นี่อีก
“แต่มันไม่ใช่ ถ้วยฟูพาพี่เข้าโตเกียว พาพี่ไปทุกที่ พอเหนื่อย ถ้วยฟูก็หาที่พักให้ พอหิว ถ้วยฟูก็พาไปหาข้าวกิน พี่ไม่คิดว่าถ้วยฟูจะเตรียมตัวมาดีขนาดนี้ การมาเที่ยวด้วยกันไม่ใช่เรื่องยาก แต่มาเที่ยวแล้วเราได้สนุกด้วยกัน เรามีความสุขด้วยกัน เรามีความทรงจำดีๆร่วมกันนี่สิที่ทำยาก แต่ถ้วยฟูแสดงให้พี่เห็นว่าถ้วยฟูทำได้” ผมพูดก่อนจะหันไปมองหน้ามัน ถ้วยฟูได้แต่มองผมกลับมาเงียบๆ ก่อนจะก้มหน้าลงเบือนสายตาหนีไปทางอื่น
“ขอบคุณนะถ้วยฟู ทริปนี้เป็นทริปที่ดีที่สุดทริปหนึ่งของพี่เลย”
“เหมือนกัน...ทริปนี้ก็ดีที่สุดทริปหนึ่งในชีวิตฟูเหมือนกัน” มันบอกเสียงเบาแต่ยังไม่ยอมหันกลับมามองหน้าผม สายตามันเหลือบไปทิ้งเอาไว้กับเครื่องบินที่จอดอยู่นอกหน้าต่างกระจกบานสูงแทน ทว่า...พอผมเอื้อมมือไปจับมือมันที่วางอยู่บนเก้าอี้ สิ่งที่ได้กลับมาคือการบีบเบาๆจากมือของมัน
“แล้วไว้เรามากันอีก” ผมบอกมัน ก่อนที่ระหว่างเราจะกลายเป็นความเงียบเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรอีก ปล่อยให้มีแต่เสียงประกาศและเสียงผู้คนรอบข้างที่ดังเซ็งแซ่ แล้วหลังจากนั้นอีกครู่ใหญ่ๆ ก็มีเสียงประกาศจากไฟลท์บินของเราให้ผู้โดยสารขึ้นเครื่องได้
...และเมื่อนั้น...เราก็ทิ้งโตเกียวเอาไว้เบื้องหลัง แล้วหวังว่าในไม่ช้า เราจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง
รักนี้...อิน โตเกียว
FIN
((แถม))
“อ๊ะหือ!! มีแต่รูปมึงทั้งนั้นเลยนะ! นี่มึงไปคนเดียวเหรอ” ไอ้โจถาม ขณะเปิดดูรูปที่ผมเอามาอวด ซึ่ง...ก็อย่างที่บอกว่านักท่องเที่ยวหล่อๆแต่งตัวประหนึ่งนายแบบอย่างผมก็ต้องมีรูปเดี่ยวมากมายเป็นภูเขาเหล่ากา
“รูปคู่ก็มีโว้ยยยยย” ผมรีบบอกแล้วจิ้มนิ้วให้มันดูรูปคู่ของผมและมายเลิฟที่มีบ้างประปราย
“แล้วมึงได้ไปโตเกียว สกาย ทรีมั้ย” ไอ้โจถามอีก ตอนที่มันดูไปจนถึงรูปที่เราถ่ายกันในวัดอาซาคุสะชื่อดัง ในขณะที่ผมมองมันงงๆกับคำถาม
...อะไรคือ โตเกียว สกาย ทรี...
“คืออะไรวะ” ผมย้อนถาม ก็ว่าไปทุกที่ตามแพลนเที่ยวที่ไอ้โจไปนี่หว่า แต่จำไม่เห็นได้ว่ามีไอ้ทรีๆอะไรนี่ด้วย
“อ้าว ก็โตเกียว สกาย ทรีไง ที่อยู่ใกล้ๆอาซาคุสะ” ไอ้โจเงยหน้าจากรูปขึ้นมาตอบ
“ใกล้อาซาคุสะ?!”
“ใช่ มันเพิ่งสร้างเสร็จไม่นานนี่เอง ตอนนี้เป็นแลนด์มาร์คนะเว้ย ใครไปโตเกียวก็ต้องแวะไปทั้งนั้นแหละ”
“ไม่เห็นมีเขียนในแพลนของมึงที่ให้กูมาเลย” ผมบอกมัน
“อ้าว! ก็กูเพิ่งบอกเมื่อกี้ว่ามันเพิ่งสร้างเสร็จไม่นาน รู้สึกว่ากูไปเที่ยวกลับมาได้ 2-3 เดือนมั้ง มันถึงเพิ่งเปิดให้เที่ยว”
“หมายความว่าแพลนเที่ยวของมึงไม่อัพเดต?”
“ก็จะอัพเดตได้ไงล่ะวะ ไปตั้งแต่ปีนู้นนนนนน”
“แล้วทำไมมึงถึงไม่บอกกู!!!!!! %$#&@!!!!”
FIN
ลอกแพลนของโจจนไร้สติคือถ้วยฟูนะคะ ฮ่าฮ่า :laugh:
เป็นตอนพิเศษที่ยาวที่สุดเท่าที่บัวเคยเขียนมา แต่เป็นตอนพิเศษที่ปั่นจบอย่างรวดเร็ว
จริงๆตอนแรกจะเขียนเรื่องใหม่หลังจากเขียนหอยจบ แต่ช่วงนั้นคิดถึงโตเกียวมากเลย ก็เลยเอาเรื่องนี้ที่เขียนไปไม่กี่หน้าตอนอยู่ที่นู่นมาเขียนต่อ แล้วสุดท้าย ก็มาจบที่ 8 ตอนนี่ล่ะค่ะ
ขอบคุณมากๆสำหรับคนอ่าน คนเม้นท์ และทุกๆคนที่ยังคิดถึงพี่ธันและถ้วยฟูนะคะ บัวเขียนถ้วยฟูมานานแล้ว แต่ทุกวันนี้ก็ยังมีหลายๆคนมาบ่นคิดถึงถ้วยฟูให้ได้ยินอยู่เสมอ ดีใจมากๆที่ถ้วยฟูเป็นที่รักของทุกๆคนและอยู่ในความทรงจำของทุกคน บัวตั้งใจเขียนถ้วยฟูเพื่อให้คนที่อ่านรู้สึกอารมณ์ดีและผ่อนคลาย ไม่ว่าจะในเรื่องหลักหรือในตอนพิเศษ ซึ่งถ้าคนอ่านอารมณ์ดีไปกับถ้วยฟูเหมือนที่บัวตั้งใจ บัวจะดีใจมากเลยค่ะ (แต่ถ้วยฟูเป็นคาแรกเตอร์ที่ตอนเขียนจะมันมือมาก สนุกกับการเขียนมาก แต่พอเขียนเสร็จปุ๊บจะหมดพลังทันที เหมือนถูกสูบพลังไปเลยล่ะค่ะ ฮ่าฮ่า)
ขอบคุณพื้นที่บอร์ดที่ให้โอกาสบัวได้พบปะคนอ่านเหมือนเคย
แล้วไว้เจอกันใหม่เรื่องหน้า แต่อาจต้องพักสักเดือนนึงเพื่อเคลียร์งานนิดหน่อย แต่จะกลับมาแน่นอนนนนน
ฝากเนื้อฝากตัวสำหรับเรื่องต่อไปด้วยนะคะ
ป.ล. เห็นมีคนสงสัยเรื่องช่วงเวลาที่ถ้วยฟูกะพี่ธันคบกัน คือถ้วยฟูกะพี่ธันรู้จักกันตั้งแต่ถ้วยฟูเข้าปีหนึ่งค่ะ(ใครมีเล่มจะรู้ว่าเขาเจอกันตั้งแต่สมัยนู้นนนนน) มารักกันตอนปีสอง ย้ายมาอยู่ด้วยกันหลังจากถ้วยฟูเรียนจบปีสี่(หมายความว่าถ้วยฟูกะพี่ธันคบกันมา 2 ปีถึงย้ายมาอยู่ด้วยกัน) และหลังจากที่ย้ายมาอยู่ด้วยกันได้ 5 ปี (รวมแล้วเป็นคบมา 7 ปี) ก็มาเที่ยวโตเกียวนี่ล่ะค่ะ เพราะงั้นอายุคร่าวๆของถ้วยฟูในตอนสเปเชียลนี้คือ 26-27 ค่ะ ^^
-
ไม่อยากให้จบเลยยยย
-
ขำ อันท้ายนี่แหล่ะ ถ้วยฟูเอ้ย ลอกไม่ลืมหูลืมตาเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
พี่ธันโชคดีน้า ที่ได้ถ้วยฟูเป็นแฟน อะไรที่เป็นความสุข ของพี่ธัน ถ้วยฟูล้วนใส่ใจเสมอ น่ารัก :mew1:
-
จบแล้ว แอร๊ยยย
เป็นทริปที่น่ารักจริงๆสองคนนี้
ขอบคุณพี่บัวที่เขียนตอนพิเศษยาวๆแบบนี้มาให้อ่านกันนะคะ
-
ไม่กล้าสงสารถ้วยฟูหรอกจ้า :mew1:
ขอบคุณคุณบัวมากๆๆๆๆๆๆกับตอนพิเศษทีน่ารักสุดๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1: :L2: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิจฉาถ้วยฟุที่มีสามีอย่างพี่ธัน งือ
ขอบคุณมากจ้า ที่แต่งตอนพิเศษให้อ่านกันมากมายขนาดนี้
ขอบคุณมากจ้า
-
น่ารักอ่านแล้วยิ้มตลอดเลย
-
ขอบคุณมากเลยนะคะ
จะรอติดตามเรื่องต่อไปค่าาาา
ถ้วยฟูกับเฮียอกหวานเบาๆเนอะ
-
รักเรื่องนี้ รักถ้วยฟูกับพี่ธัน :pig4:
-
ฮาถ้วยฟูอะ เปนผู้ชายที่ตอแหลจริงๆ 5555
-
ตอนพิเศษจบแล้ว!! ไม่ยอมมมมม จาอาวอีกกกกกกกกกก :ling1: #โลภ
-
แล้วไม่มีตอนเซอร์ไพร ที่กลับมาเมืองไทยหรือคะ
อยากอ่านด้วยน้า
-
ขอบคุณสำหรับความสนุก o13
ขอบคุณที่พาพี่ธัน ถ้วยฟู กลับมาเยี่ยมแฟนๆ :L2:
ขออ่านบรรยากาศตอนผ่านด่านศุลกากรและตอนแจกของฝากนะ :z2:
+1
-
สนุกมากจริงๆ คืออ่านแล้วยิ้มกับความน่ารักของถ้วยฟูเลยอ่ะ
-
ยังไม่เห็นฉากเซอไพรซ์ของฟูเลยนะ
-
ต้อนรับกลับเมืองไทย :mew1: :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: สนุกมาก
-
จะมีแผนเซอร์ไพรส์ของถ้วยฟูตอนกลับเมืองไทยหรือเปล่าค่ะ
-
ทำไมน้องน่ารักอย่างนี้เนี่ยถ้วยฟู อิอิ
ยังรอการเซอร์ไพรซ์ ของถ้วยฟู ที่จะโดนเซอร์กลับอยู่นะจ๊าาาาา
-
:-[
:กอด1:
:L2:
-
ยิ้มตลอด 8 ตอน 1 สัปดาห์ในโตเกียวเลยค่ะ
แหมมม!! ว่าจะลอกแพลนถ้วยฟูซะหน่อย!!! แต่กลัวเป็นแบบตอนสุดท้าย "แพลนไม่อัพเดต" 5555
-
จบซะแล้ว เราเสพติดถ้วยฟูจริงๆแหละ อ่านแล้วระรื่นตลอดทุกตอนเลย
อยากให้คุณบัวรวมเล่มจัง
-
อะไรจะลอกโปรแกรมเที่ยวของโจมาทั้งดุ้นขนาดนั้น
เลยพลาดที่เที่ยวที่ต้องอัพเดตไปเลยนะถ้วยฟู
ฉลาดกับพี่ธันมาตลอด มาตกม้าตายเอาตอนกลับมาอวดรูปกับเพื่อนนี่แหละนะ :jul3:
พี่ธันใจอ่อนกับถ้วยฟูตลอดๆ
ถ้าไม่ได้พี่ธันมาเล่าบ้างทริปนี้คงทั้งฮาทั้งหมั่นไส้ถ้วยฟูมากแน่ๆ
ขอบคุณนะพี่ธันที่ทำให้ทริปนี้กลายเป็นทริปหวานๆบ้าง :-[ :กอด1:
ขอบคุณสำหรับสเปฯฟินๆนะคะคุณบัว
ปล.จะมีตอนเซอร์ไพรส์ตอนกลับมาถึงไทยหรือเปล่าคะคุณบัว :m13:
-
ขอบคุณที่เขียนถ้วยฟูกับพี่ธันให้คลายความคิดถึงนะคะ
ชอบเรื่องนี้มาก ๆ ถึงจะเขียนสเปมาแปดตอนก็ยังไม่เต็มอิ่ม
รอตอนต่อไปของถ้วยฟู , น้องหอย และเรื่องใหม่ของคุณบัวนะคะ
-
โอ๊ยยยยยยยยย สนุกฝุดๆ รักพี่ธันกับน้องถ้วยฟูจัง ชอบผู้ชายเกรียนแบบนี้ที่สุด อ่านแล้วมีแต่รอยยิ้ม ขำฉากเกรียนของน้องฟูทุกฉากเลยค่ะ เขียนได้เก่งมากๆเลย อย่างที่พาไปญีปุ่น นี่ยังกะได้ไปเที่ยวเองเลย อยากอ่านเรื่องอื่นๆ ด้วยอ่ะค่ะ มีอีกมั้ยค่ะ^^ ขอบคุณนะค่ะ^^
-
ตอนพิเศษที่พิเศษสุดๆ ทำให้หายคิดถึงถ้วยฟูเลย
ถ้วยฟูโคตรน่ารักเลย :กอด1:
-
จะมีใครดีเท่าพี่ธันว์และร่าเริงเท่าถ้วยฟูอีกคะเนี่ย
ขอบคุณคุณบัวมากค่ะ :L2:
-
:call: :call:
ขอบคุณตอนพิเศษนะ
คู่นี้น่ารักมาก
รอเรื่องใหม่ของนักเขียนเสมอ
-
อยู่กับถ้วยฟูแล้วดีชีวิตมีรสชาติ
จะไปเที่ยวไหนกันอีก อย่าลืมแวะมาบอกนะ จะได้เกาะชิดติดขอบขอตามไปเที่ยวด้วย
-
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
สนุกมาก อ่านแล้วคิดถึงตอนไปเที่ยวญี่ปุ่นเลย
-
เคยอ่านเรื่องนี้ที่บอร์ดนาบู ตามมาเจอตอนพิเศษ กรี๊ดกร๊าด ถ้วยฟูคนงาม คิดถึงมากมาย
ยังคงความเกรียนไว้ได้เหนียวแน่นจริงๆ อ่านไปก็ยิ้มไป มีความสุขมากกับเรื่องนี้
หลงรักถ้วยฟูอีกรอบ น่ารักมากกกกกก คุณคนแต่งแต่งดีมากๆ ชอบมากเลยยย
-
มาตามอ่านน้องถ้วยฟู กับพี่ธัน...ยังสนุกเหมือนเดิมเลย
ขอบคุณค่า o18
-
555+ ถ้วยฟูพลาดแล้ว
-
พี่ธันก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนะ ^^
-
ยาวจุใจมากเลย ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
ถ้วยฟู & มายเลิฟน่ารักมาก ๆ ค่ะ
ไม่มีฉากถ้วยฟูทำคุณไสยพี่ธันเหรอคะ :impress2:
-
โอ้ยชอบ รักพี่ธันหัวจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว
ถ้วยฟูเอาฮาหรอตัวเธอ :laugh:
-
คืออ่านจบแล้วทั้งตอนพิเศษ สนุกมากกกกกกกกกกก
ถ้วยฟูน่ารักอ่ะ เกรียนได้ใจ ชอบอ่ะ 5555 :impress2: :impress2:
ส่วนพี่ธันนีก้อ..หาได้ที่ไหนคร๊าา ผู้ชายแบบนี้ อยากได้บ้าง
-
:o8: ถ้วยฟูน่ารักมากๆ
-
o13 เรื่องนี้สนุกแล้วก้อน่ารักมาก ๆ เลยครับ
-
ครึ้มใจมานั่งอ่านนิยายเก่าๆ ที่เคยอ่ายจบไปนานมากแล้ว
ชอบพี่ธันมากเลย ถ้วยฟู ก็น่ารัก ดีใจได้อ่านเสปเพิ่มด้วย
ขอบคุณมากๆ ค่ะ *-*
-
อยากจะได้ตอนพิเศษอีกหลายๆตอน :ling3: :ling3:
-
ทั้งเขินทั้งขำจริงๆถ้วยฟู
โอ้ยย น่าปวดหัวแทนพี่ธัน
แต่ก็คิดถึงสองคนนี้มากๆเลยค่ะ
ขอบคุณพี่บัวมากนะคะ
-
แวะเวียนมาบอกว่าคิดถึงงงงงงงงงงงงงง
-
รักนี้...ลิ้นกับฟัน
ตอน รักนี้...ต้องเซอร์ไพรส์
By: Dezair
ต้องให้บอกมั้ย...ว่านอกจากเดือนธันวาคมของทุกปีจะมีวันพ่อและวันรัฐธรรมนูญเป็นวันหยุดราชการที่ทำให้เจ้าของร้านอาหารอย่างผมอู้ฟู้เพราะคนแห่กันออกมาฉลองนอกบ้านแล้ว ในเดือนสุดท้ายของปียังมีวัน ‘สำ-มะ-คัน’อะไรอีก?
...โน้ว! อย่าบอกว่ามีกีฬาสี จริงอยู่ว่ากีฬาสีเป็นเรื่องจำเป็นสำหรับโรงเรียนประถมและมัธยม แต่ผมที่เลยวัยใส่ชุดนักเรียนมาแล้ว กีฬาสีไม่ได้จำเป็นกับชีวิตนะครับ...เอาล่ะๆ ก่อนที่ทุกคนจะเดากันให้มั่วไปกว่านี้ ผมเฉลยเลยแล้วกันว่าเดือนนี้มีวันพิเศษในปฏิทินชีวิตเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งวัน นั่นก็คือ...
...วันเกิดไอ้หล่อธันวานั่นเอง!!!...
แล้ววันเกิดทั้งที หนึ่งปีมีหนึ่งครั้ง เราก็ต้องมีเซอร์ไพรส์กันบ้างจริงมั้ยครับ ระดับปวิน รัตนวิจิตรคนนี้ บอกเลยว่าเซอร์ไพรส์ประเภทแกล้งป่วยใกล้ตาย หรือว่าแกล้งนอกใจไปหาคนอื่น หรือจะแกล้งไม่สนใจทำเนียนลืมวันเกิดมันนั้น เป็นแผนเซอร์ไพรส์ที่ธรรมดาเกินไป!! ระดับผมจะต้องเป็นเซอร์ไพรส์ขั้นแอดวานส์ที่จะทำให้มันจดจำและระลึกถึงวันเกิดปีนี้ไปอีกนานแสนนาน
นั่นก็คือ...
...แผนเซอร์ไพรส์จัดงานวันเกิดผิดวัน!!!...
……………………………….
วันที่ 28 ธันวาคม ก่อนวันเกิดไอ้หล่อ 3 วัน หลังจากเตี๊ยมกับมนุษย์ทั้งโลกรู้กันตั้งแต่บ้านผม บ้านไอ้หล่อ ผองเพื่อนของผม ผองเพื่อนของไอ้หล่อเรียบร้อยแล้ว ผมก็หอบเค้กก้อนเล็กๆและอาหารมื้อเย็นระดับภัตตาคารร้านเตาถ่านไปจัดโต๊ะที่คอนโดของเรา มีน้องเมสุดน่ารักมาช่วยติดสายรุ้งระโยงระยาง ตกแต่งคอนโดหรูหราให้กลายเป็นปาร์ตี้วันเกิดเล็กๆที่ในงานจะมีแค่ผมกับไอ้พี่ธัน งานวันนี้จะมีคนนอกมาร่วมด้วยไม่ได้ครับ เพราะอย่างที่บอกว่าผมตั้งใจจะทำเนียนเป็นจัดงานวันเกิดให้มันผิดวันนั่นเอง! นี่ลงทุนหน้าแตกด้วยตัวเองไม่ใช้แสตนด์อินเลยนะเนี่ย!
จัดห้อง จัดโต๊ะอาหาร ทำทุกอย่างเรียบร้อยน้องเมก็ขอตัวกลับ ส่วนผมก็ซุ่มรออยู่ในห้องอย่างเงียบเฉียบ รออยู่ไม่เกินชั่วโมงไอ้พี่ธันก็กลับบ้านมาตรงเวลาไม่มีเถลไถล มันเปิดประตูเข้ามาปุ๊บ ผมก็ดึงสายรุ้งใส่มันดังปุ้ก! พร้อมตะโกนเสียงดังลั่น
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์!!!!!”
ไอ้หล่อชะงักไปนิด มันเหลือบตามองรอบห้องที่มีสายรุ้งสะท้อนแสงวิบวับติดระโยงระยางบนเพดาน ก่อนจะเหลือบตามองไปที่โต๊ะอาหารที่มีเค้กพร้อมเทียนปักอยู่ ข้างๆเค้กคือช่อดอกกุหลาบขาวที่ผมตั้งใจหามาเป็นพร็อพสำหรับงานวันเกิดตอแหลงานนี้
ผมเดินไปหยิบช่อดอกกุหลาบขึ้นมา ก่อนจะเดินมาหามัน แล้วคุกเข่ายื่นดอกไม้ให้
“สุขสันต์วันเกิดนะพี่ธัน” มันมองผมงงๆ แต่ก็ยังมีมารยาทรับช่อดอกไม้ไป แล้วดึงแขนให้ผมลุกขึ้น
“เอ่อ...ถ้วยฟู...” ดูเหมือนมันจะเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก มึงจะบอกใช่มั้ยว่าวันนี้ไม่ใช่วันเกิดมึง มาจัดงานวันเกิดให้ทำไม มึงพูดมาเลย พูดมาเลย กูได้เล่นบทต่อไป
“มีอะไรเหรอ” ผมแอ๊บใสๆย้อนถามมันพร้อมด้วยดวงตาอันบริสุทธิ์ผุดผ่อง ที่สบกับสายตาอันเต็มไปด้วยความลำบากใจของมัน
...ไม่ลำบากใจยังไงไหวล่ะครับ ไอ้พี่ธันมันคงเริ่มทายได้แล้วล่ะว่าผมซื่อบื้อจัดงานวันเกิดให้มันผิดวัน และด้วยความรักมากมายที่มันมีให้ผม ก็เป็นธรรมดาที่มันจะลำบากใจหากจะหักหน้าผมกลางงานวันเกิดว่าผมจำวันเกิดมันผิด...
“เอ่อ...”
ท่าทางมันจะพูดไม่ออก อย่างงี้ผมต้องกระตุ้นสักหน่อย
“ทำไมทำหน้างงงั้นล่ะ วันนี้วันเกิดพี่ธันไม่ใช่เหรอ” ผมถามมันแล้วตีหน้าใสซื่อแบบยกกำลังสิบ
...มึงหัวเราะใส่หน้ากูก็ได้ บอกกูมาเลยว่ากูจำวันผิด วันนี้ไม่ใช่วันเกิดมึง พูดมาเลยๆ กูรออยู่!!...
“เอ่อ...ถ้วยฟู...พี่...เกิดวันที่ 31...” ไอ้พี่ธันพูดตะกุกตะกัก สีหน้ามันตอนนี้อยู่ในภาวะทั้งเกรงใจทั้งงุนงง ผมรู้ว่าที่มันดูจะเกรงใจผมเป็นเพราะมันเห็นผมจัดงานวันเกิดให้มัน มันคงกลัวผมเสียใจถ้าหากว่านี่คือการจัดงานวันเกิดผิดวัน และที่มันงุนงงก็เป็นเพราะทุกปีผมไม่เคยจัดงานวันเกิดให้มันผิด แต่อยู่ดีๆปีนี้ก็ดันมาจัดวันที่ 28 ซะงั้น หึหึหึ...ก็เพราะปีนี้กูกะเซอร์ไพรส์มึงไงล่ะ!
“เกิดวันที่ 31 ?...” ผมทำเป็นทวนถาม ยังคงตีสีหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราวต่อไป ออสการ์ปีนี้ไปไหนไม่พ้นมือกูแน่!
“อืม...” ไอ้หล่อรับคำแผ่วเบา
“แต่ปีที่แล้ว...ปีที่แล้วก็จัดวันที่ 28 ไม่ใช่เหรอ”
“ปีที่แล้ว เมจะไปเที่ยวช่วงสิ้นปี ก็เลยจัดก่อน...” นั่นแหละครับ ประเด็นที่ทำให้ผมเลือกจัดงานวันเกิดให้มันวันนี้ เป็นเพราะผมสามารถอ้างอิงงานวันเกิดมันเมื่อปีที่แล้วได้ เนื่องจากปีที่แล้วน้องเมจะไปเที่ยวเขาใหญ่ตอนปีใหม่กับแฟน ก็เลยจัดงานวันเกิดไอ้หล่อล่วงหน้านั่นเอง
“นี่หมายความว่า...ฟูจำวันเกิดพี่ธันผิด...”
เริ่มมาถึงไคลแมกซ์แล้วครับ ผมเริ่มทำตัวดราม่า ตีหน้าเศร้าอุตลุตจนไอ้หล่อต้องเข้ามาปลอบ
“ไม่เป็นไรหรอกถ้วยฟู จัดวันนี้ก็ได้ ไม่เห็นเป็นไรเลย ถ้วยฟูจัดห้องสวยดีนะ ไหน...วันนี้มีอะไรกินมั่ง...” มันพยายามดึงผมไปที่โต๊ะอาหาร แต่ผมรั้งตัวเอาไว้แล้วทำหน้าเศร้าปานจะร้องไห้
“นี่ฟู...ฟูจำวันเกิดพี่ผิด...ฟู...ฟูขอโทษ”
“ไม่เป็...น...ไ...”
“ฟูขอโทษ ฟูเสียใจ...เราคบกันมาตั้งนาน แต่ฟูกลับจำวันเกิดพี่ไม่ได้...”
“ไม่เป็นไรหรอกถ้วย...”
“ไม่เป็นไรได้ยังไง!! ฟูมันชั่วที่สุด!! ฟูมันเลว!! ทั้งๆที่ฟูบอกว่าพี่คือคนสำคัญของฟู แต่ฟูกลับ...”
“ถ้วยฟู มันแค่เรื่องวันเกิดเอง ไม่เป็นไร”
“ไม่!! มันไม่ใช่แค่เรื่องวันเกิด!! แต่วันเกิดของพี่คือวันสำคัญของฟู แค่วันเกิดของพี่ธันคนเดียว ฟูยังจำไม่ได้ ฟูจะมีหน้าไปเจอใครได้ยังไง!!..” อินเนอร์มาเต็ม มีเสียงซูดน้ำมูกเป็นของแถมด้วย ผมทำเป็นกรอกตามองเพดานเหมือนจะกล้ำกลืนไม่ให้น้ำตาไหล ทำเป็นกลืนก้อนสะอื้นลงคอให้ลูกกระเดือกวิ่งขึ้นวิ่งลง ก่อนจะหมุนตัวหันหลังให้มันเหมือนเวลานางเอกจะร้องไห้แบบไม่ให้พระเอกเห็นอ่ะครับ
“ถ้วยฟู...อย่าคิดมากเลย” ไอ้หล่อพยายามปลอบอีกรอบ มันดึงผมให้หันกลับไปหามันแล้วสวมกอดผมเอาไว้ แต่ด้วยองค์นางเอกที่สิงอยู่ในตัว ผมเลยผลักมันออกห่างแล้วก้มหน้าหลบสายตา
“ฟู...ฟูดีไม่พอจริงๆ...”
“...ทั้งๆที่พี่ทำอะไรให้ฟูตั้งหลายอย่าง แต่แค่วันเกิดของพี่ ฟูยังจำผิด ฟูไม่มีหน้าจะไปพบใครอีกแล้ว...”
ผมเงยหน้ามองมันอีกครั้งด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำใสซึ่งบิ้วท์อารมณ์หมาดๆเมื่อกี้ ริมฝีปากเม้มแน่นเหมือนไม่อยากเอื้อนเอ่ยสิ่งใด แต่ต้องตัดใจพูดเหมือนเวลานางเอกบอกลาพระเอก
“เราห่างกันสักพักเถอะ!”
“ห๊ะ!” ไอ้หล่อเหวอไปชั่วขณะ หน้าหล่อๆของมันงงเป็นไก่ตาแตก คงเพราะไม่คิดว่าแค่เรื่องจัดงานวันเกิดผิดวันจะกลายเป็นประเด็นใหญ่โตถึงขั้นที่ผมขอ ‘ห่างกันสักพัก’
“ฟูทนเห็นหน้าพี่ไม่ได้! ยิ่งเห็น ฟูก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรดีเลย! แค่วันเกิดของคู่ชีวิตเพียงคนเดียวที่ฟูมี ฟูยังจำไม่ได้ มันเจ็บ! เจ็บไปทั้งหัวใจ! แค่ฟูคิดว่าฟูจำวันเกิดของพี่ไม่ได้ ฟูก็...ฟูก็รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก ทรมานเหมือนคนจมน้ำ ฟูขอร้อง...อย่าให้ฟูทรมานอีกเลย ขอฟูกลับไปนอนที่บ้านนะ ให้เวลาฟูสักพัก แล้ว...แล้วเมื่อฟูพร้อม ฟูจะกลับมา โฮ!!!!” แล้วปิดท้ายประโยคน้ำเน่าด้วยเสียงร้องไห้เป็นซาวด์เอฟเฟ็ค จากนั้นผมก็รีบวิ่งเข้าห้องนอนแล้วปิดประตูขังตัวเองอยู่ในนั้น
“ถ้วยฟู...” ไอ้หล่อเดินตามมาเคาะประตูส่งเสียงเรียก ผมปล่อยให้มันเรียกสักพัก ส่วนตัวเองเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็กๆ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้มัน
“ถ้วยฟู!...” มันร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นกระเป๋าเดินทางในมือผม ปกติหน้ามันหล่อนะครับ แต่เวลานี้โคตรเหวออย่าบอกใคร ผมเกือบจะหัวเราะแล้ว แต่ด้วยหน้าที่และบทบาทที่ได้รับมา ก็ทำให้ผมทำได้แค่ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จต่อไป
“ฟูขอร้อง...ให้เวลาฟูหน่อยนะ...” ผมมองตามันหวานเชื่อมแต่อุดมไปด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส ก่อนจะทำเป็นส่งมือข้างหนึ่งขึ้นไปลูบแก้มมันด้วยความโหยหา
“ดูแลตัวเองนะพี่ธัน ถ้าเจอกันข้างนอก...อย่าทักฟูเลยนะ ให้ฟูได้ทบทวนตัวเองหน่อย ว่าฟูเหมาะสมจะเป็นคนรักของพี่อยู่รึเปล่า...ลาก่อน” ผมปิดท้ายประโยคด้วยคำพูดปวดใจและตัดใจ ก่อนจะรีบหมุนตัวหมายจะเดินออกจากคอนโด
ทว่า...มีใครบางคนผิดบทครับ
“ถ้วยฟู พี่ไม่ให้ไป!” ไอ้หล่อดึงแขนผมไว้แล้วกระชากผมกลับมาที่เดิม ก่อนจะแย่งกระเป๋าในมือผมไปด้วยใบหน้าดุดันและถมึงทึง ฉิบหายล่ะ! ลืมไปเลยว่ามีผัวโหด! ไอ้ตอนที่คิดบทพูดดราม่านั่นก็นึกว่าตัวเองมีผัวว่าง่ายไงครับ นึกว่าไอ้หล่อจะยอมปล่อยให้ผมลอยนวลออกจากที่นี่ไปแต่โดยดี ลืมไปเลยว่าหน้าอย่างมันทั้งรักและกักขังผมจะตายไป! แต่งานนี้จะมายอมเสียแผนกันกลางอากาศก็ไม่ใช่ผมซะด้วย ถึงจะไม่ได้เตรียมไดอะล็อกมาสำหรับการถูกมันรั้ง แต่ด้วยจรรยาบรรณของนักแสดง ในเมื่อกล้องเดิน ผู้กำกับสั่งแอ็กชั่น เราก็ต้องเล่นต่อจนกว่าจะถึงเวลาคัท!
“พี่ธันปล่อยฟูไปเถอะ ฟูขอร้อง...” ผมพยายามบิดแขนออกจากมือมัน แต่ไอ้หล่อมือตุ๊กแกมาก เหนียวหนึบและแข็งโป้ก
“ถ้วยฟู! มันแค่เรื่องจัดงานวันเกิดผิด ทำไมถ้วยฟูต้องไปนอนบ้านด้วย!” ไอ้พี่ธันถามเสียงเข้ม คิ้วเริ่มขมวดกันเป็นโบว์ ซึ่งนั่นหมายความว่ามันเริ่มหงุดหงิด...ซวยแล้วไง...มันกลายร่างเป็นพระเอกสวรรค์เบี่ยงไปซะแล้ว!!
“ฟู...ฟูแค่อยากทบทวน...”
“ทบทวนอะไร?!!” เอ่อ...นั่นสิ...กูจะต้องทบทวนอะไรวะ...
“เอ่อ...ก็...ก็...ก็ทบทวนว่าฟูยังเหมาะจะเป็นคนรักของพี่อยู่มั้ย...” เวลานี้นางเอกอย่างผมไม่มีน้ำตาแห่งความดราม่าแล้วครับ มีแต่เหงื่อแตกซิกๆเพราะกลัวผัวนี่ล่ะ!
“แค่เพราะว่าจัดงานวันเกิดผิดวันเนี่ยนะ?!”
“ช...ใช่!...พ...พี่...พี่ธันปล่อยฟูให้กลับไปนอนบ้านเถอะ...”
ไอ้พี่ธันพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดและงุนงง มันจ้องหน้าผมอย่างเอาจริง แล้วตั้งตำถาม
“ถ้วยฟูคิดจะเลิกกับพี่ใช่มั้ย”
“เฮ้ย! ไม่ใช่!!” นี่มึงคิดไกลไปถึงขนาดนี้ได้ไงวะ! กูบอกว่ากูแค่อยากทบทวน ไม่ได้หาเรื่องเลิกกับมึง!!
“...ฟู...ฟูแค่อยากทบทวนเฉยๆ!...แค่ทบทวนไม่กี่วันเท่านั้นล่ะ เดี๋ยวก็กลับมานอนที่นี่!” ผมพยายามตั้งสติแล้วรีบย้ำหนักแน่นว่าที่จะย้ายกลับไปนอนบ้านนั้น แค่ไปนอนไม่กี่วัน มึงอย่าเพิ่งหาคนอื่นมานอนที่นี่ทับที่กู และอย่าเพิ่งคิดจะหาเมียใหม่มาฉลองปีใหม่ด้วย กูยังอยากเป็นเมียคนเดิมของมึง โอเคมั้ย?
“แล้วทำไมไม่ทบทวนที่นี่! ทำไมต้องกลับไปนอนบ้าน?!”
“ก็...ก็ถ้าอยู่ที่นี่แล้วจะได้ทบทวนเหรอ?! นอนห้องเดียวกัน ตื่นมาก็เจอกัน ก่อนนอนก็เห็นกัน แล้วมันจะได้ทบทวนได้ยังไงเล่า!” ดราม่าน้ำตานองจืดจางไปเรียบร้อย อินน่งอินเนอร์กระเด็นเรียบ ตอนนี้สิ่งเดียวที่ผมต้องทำคือชักจูงให้มันยอมปล่อยให้ผมกลับไปนอนที่บ้าน!
“ให้ทบทวนวันเดียว พรุ่งนี้จะไปรับกลับ!” เฮ้ย!! วันเดียวมันจะไปพอได้ยังไง?!
“ขอสามวัน”
“พี่ให้วันเดียว!” เอ้า!! แต่วันเกิดมึงคืออีกสามวันข้างหน้านะโว้ย! ถ้าพรุ่งนี้มึงไปรับกูกลับมานอนที่นี่แล้วกูจะเซอร์ไพรส์มึงยังไงล่ะ!!
“แต่!...”
“ไม่มีแต่ พี่ให้แค่วันเดียวก็คือวันเดียว! และถ้าจะกลับไปนอนบ้าน พี่ต้องเป็นคนไปส่ง!” มันทิ้งแขนผมลงเหมือนไม่อยากจะแตะต้องเนื้อตัวผมอีก ก่อนจะหมุนตัวเดินตึงตังถือกระเป๋าเดินทางของผมออกจากคอนโด ปล่อยให้ผมมองตามแล้วขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
...ผิดแผน!! ผิดแผนเพราะมึงคนเดียว!!! เซอร์ไพรส์วันเกิดมึงไม่ต้องเอาดีมั้ย?!!! วุ้ย!!!!!...
-
...............................................
ไอ้หล่อขับรถแบบโคตรหงุดหงิดเอาผมมาหย่อนทิ้งไว้ที่บ้านรัตนวิจิตร พร้อมย้ำหนักแน่นว่าพรุ่งนี้จะมารับกลับในตอนเย็น ก่อนที่มันจะขับรถกลับไปนอนคอนโด เหล่าพ่อแม่พี่น้องเห็นผมกลับมาที่บ้านตามแผนที่เตี๊ยมกันไว้ก็รีบวิ่งเข้ามาถามไถ่ทันทีที่รถไอ้พี่ธันลับสายตาไปแล้ว
“เป็นไง! ถ้วยฟู ทุกอย่างเรียบร้อยมั้ย ธันคงงงไปเลยล่ะสิ”
“เรียบร้อยอะไรล่ะแม่ มันให้นอนที่นี่คืนเดียว พรุ่งนี้จะมารับกลับ”
“อ้าว! แล้วถ้าถ้วยฟูกลับไปแล้วจะจัดเซอร์ไพรส์วันเกิดธันยังไง” เรื่องเซอร์ไพรส์วันเกิดไอ้หล่อนี่คนรู้กันทั้งโลกยกเว้นเจ้าตัวครับ ผมตระเตรียมแผนการอย่างดี แต่แผนจะมาพังไม่เป็นท่าเพราะไอ้พี่ธันนี่ล่ะ!
“พ่อกับแม่ต้องช่วยฟูนะ พรุ่งนี้ถ้ามันมารับฟูกลับ พ่อกับแม่ต้องเป็นคนรับหน้า บอกมันยังไงก็ได้ว่าฟูจะต้องอยู่ที่นี่อีกสองวัน แล้วให้มันมารับกลับวันที่ 31 แทน”
ตามแผนเดิมคือผมจะมาค้างที่บ้านผมสามคืน และให้มันมารับกลับในวันที่ 31 ธันวา ซึ่งมันจะต้องเป็นคนขึ้นไปรับที่ห้องนอน แล้วก็จะเจอผมสลบไสลอยู่บนพื้น มีขวดยาหล่นกระจัดกระจายแลดูเหมือนฆ่าตัวตาย แล้วพอมันเข้ามาเขย่าตัวผม ผมต้องทำเป็นไอเหมือนจะได้สติเพื่อรั้งเวลามันเล็กน้อยให้คนอื่นๆที่อยู่ชั้นล่างของบ้านจุดเทียนเตรียมสถานที่กันให้เรียบร้อย จากนั้นก็ค่อยทำเป็นสลบต่อเพื่อให้มันอุ้มผมลงมาจากชั้นสอง แล้วพอมันลงมาถึงตีนบันได ทั้งครอบครัวมันและครอบครัวผมก็จะแห่กันออกมาดึงสายรุ้ง เป่าปากวิดวิ้วพร้อมด้วยเค้กที่น้องเมจะเป็นคนถือมา ส่วนผมก็จะฟื้นจากนิทราในอ้อมกอดของมันมากระซิบแฮปปี้เบิร์ธเดย์ แหมะ!! แลดูโรแมนติกใช่มั้ยล่ะครับ! ทุกอย่างจะเพอร์เฟ็ค ถ้าเป็นไปตามแผนและไม่มีมนุษย์บางตัวนอกบทจะมารับผมกลับวันพรุ่งนี้!!!
“จะได้ผลเหรอวะไอ้ฟู พ่อน่ะไม่เท่าไหร่ แต่แม่นี่สิ ถ้าธันขอรับแกกลับพร้อมด้วยหน้าหล่อๆถูกใจคุณนายปานดาว คุณนายก็ยกให้อยู่แล้ว ตามใจลูกเขยคือคุณปานดาว รัตนวิจิตร ไม่รู้รึไง” พี่ชายหล่อน้อยๆของผมปากหมาไม่ดูเวล่ำเวลา เลยถูกแม่ตีไปเพี๊ยะนึงก่อนจะหันมาย้ำกับผมเสียงหนักแน่นเอาจริงเอาจังยิ่งกว่าตอนบริหารร้านเตาถ่าน
“แต่งานนี้เซอร์ไพรส์วันเกิดของธันสำคัญที่สุด! ถ้วยฟูไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้แม่กับพ่อจะทำทุกอย่างไม่ให้ธันพาถ้วยฟูกลับไปได้แน่นอน! แม่สัญญา!!” ผมเห็นแววตาแม่แล้วก็พอจะรู้ว่างานนี้แม่เอาจริง เลยพอจะทำให้ผมมีแรงใจและแอบลุ้นว่าเซอร์ไพรส์งานวันเกิดปีนี้ของไอ้หล่อจะต้องสมบูรณ์แบบและสำเร็จลุล่วงทุกประการ
เอาล่ะครับ! เรามาเค้าท์ดาวน์สู่งานเซอร์ไพรส์วันเกิดไอ้หล่อของผมกันเล้ย!!
……………………………
วันต่อมาอันเป็นวันที่ไอ้หล่อนัดจะมารับผมกลับ ผมก็ให้พ่อกับแม่รับหน้าไปครับ ซึ่งดูเหมือนคุณและคุณนายรัตนวิจิตรจะทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม เพราะไอ้พี่ธันยอมตัดใจไม่เอาตัวผมกลับหลังจากถูกพ่อแม่ผมหว่านล้อมและต่อเวลากันอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง สุดท้ายมันถึงยอมให้เวลาผมนอนที่บ้านรัตนวิจิตรต่อไป และย้ำหนักแน่นว่าจะมารับกลับวันที่ 31 แน่นอน
ตอนเช้าวันที่ 31 ซึ่งเป็นวันหยุดสิ้นปี เพื่อไม่ให้ไอ้พี่ธันมาบ้านผมเร็วเกินกว่าที่พวกเราจะเตรียมอาหารและอุปกรณ์สำหรับปาร์ตี้เสร็จ ผมก็เตี๊ยมกับป๋าของไอ้หล่อ ให้ใช้งานมันเอากระเช้าสวัสดีปีใหม่ไปให้ญาติโกโหติกาที่จังหวัดข้างเคียงกรุงเทพฯ ใช้เวลาเดินทางไปกลับอย่างน้อยๆก็สามชั่วโมง แถมให้ป๋ากำกับเวลาว่าต้องไปหลังเที่ยงอีกต่างหาก ลูกกตัญญูดีเด่นอย่างนายธันวาก็ทำตามคำสั่งป๋านั่นแหละครับ ตีรถเอากระเช้าไปให้ญาติเสร็จปุ๊บก็ตีรถตรงดิ่งกลับมาที่บ้านผมปั๊บ!
“ธันมาแล้ว!”
ข้อความจากสายสืบอย่างนายถ้วยตวงที่ซุ่มอยู่นอกบ้านปรากฏขึ้นบนโทรศัพท์ของผม ตัวผมนั้นอยู่ในห้องนอนบนชั้นสองครับ ในบ้านมีคนอยู่เกือบสิบชีวิตได้ แต่ทุกคนจะต้องอยู่อย่างเงียบเฉียบทำเสมือนไม่มีใครอยู่ ปิดไฟ ปิดหน้าต่างเงียบ รถทุกคันต้องเอาไปจอดทิ้งไว้ที่ลานจอดรถในร้านเตาถ่านซึ่งอยู่ใกล้ๆ สภาพบ้านตอนนี้เลยดูวังเวงวิเวกและหดหู่มาก
“ถ้วยฟู...ถ้วยฟู...” เสียงของไอ้หล่อดังขึ้นมาจากชั้นล่าง ผมเดาได้ว่าในอีกไม่กี่อึดใจมันจะต้องเดินขึ้นมาข้างบนที่ห้องผมแน่ๆ และสิ่งเดียวที่ผมต้องทำในตอนนี้คือเปิดขวดยาสีชาแล้วเทยาข้างในสักกำนึงมาใส่มือเอาไว้ แล้วนอนเอนแพะหัวกับเตียง จริงๆตอนแรกว่าจะเอาน้ำลายฟูมปากด้วย แต่มันดูสกปรกเละเทะไปหน่อย ผมอยากเซอร์ไพรส์มันแบบหล่อๆอ่ะครับ
เสียงฝีเท้ามันดังขึ้นแล้ว ผมรีบหมุนเปิดฝาขวด แต่ไม่รู้ว่าโรงงานไหนผลิตยากระปุกนี้ จะเปิดยากไปมั้ย?!! ผมพยายามหมุนฝาขวดด้วยมือเปล่าก็แล้ว เอาชายเสื้อมาช่วยเปิดก็แล้ว แม่งก็ยังเปิดไม่ออก!!
ในช่วงจังหวะที่กำลังงัดกับฝาขวดยาอยู่นั้น เสียงเคาะประตูห้องผมก็ดังขึ้น
“ถ้วยฟู...”
ฉิบหาย!! ทำไมมันเดินขึ้นมาเร็วแบบนี้!!
ผมมองไปที่ประตู แล้วฮึดแรงเฮือกสุดท้ายหมุนฝาขวด และไม่ว่าจะด้วยพระเจ้าเข้าข้างหรือนรกสนับสนุน แรงเฮือกนี้ของผมทำให้ฝาขวดเปิดออกแต่ในจังหวะเดียวกันขวดยาในมือผมก็กระฉอกเทยาเม็ดสีขาวพรวดออกมาเต็มพื้น พอดีกับที่ประตูห้องผมถูกเปิดเข้ามา
คนมาใหม่ชะงักอยู่ที่หน้าประตู ในขณะที่ผมหันกลับไปสบตามัน แล้วเกิดเป็นเดธ แอร์ไปชั่วขณะ
ไอ้พี่ธันก้มลงมองบนพื้นที่มียาเม็ดกระจัดกระจาย ก่อนจะเงยหน้ามองผมอีกครั้ง
“ยา? ถ้วยฟูเป็นอะไร ทำไมต้องกินยา”
“เอ่อ...” ผมพูดไม่ออก ผิดบทมโหฬารเพราะไอ้หล่อมาเร็วเกินไปที่จะเซ็ตฉากเสร็จ แถมขวดยาก็เสือกเปิดยากเกิดไป สุดท้ายเลยหกกระจายเต็มพื้นแบบนี้
“ไหนเอามาให้พี่ดูซิ กินยาอะไร” ไอ้หล่อเดินเข้ามาหาแล้วเอื้อมมือจะมาดึงขวดยาในมือผมไปดู แต่ผมรีบซ่อนไว้ข้างหลัง
“ย...ยา...ยาแก้ปวด!”
“แก้ปวด? ถ้วยฟูปวดอะไร เอายามาให้พี่ดู!” เสียงมันเข้มขึ้นอีกแปดร้อยเท่า แล้วเอื้อมมือไปด้านหลังผมเพื่อดึงขวดยาไปดู ผมพยายามหลบมันแล้วนะครับ แต่...แต่ไอ้หล่อใช้วิชามารเอาแขนข้างหนึ่งรัดร่างผมเข้าไปแนบกับมัน พอผมได้ดมฟีโรโมนของมันเท่านั้นล่ะ มือไม้อ่อนยอมให้มันดึงขวดยาจากมือไปแต่โดยดี แล้วพอมันได้ขวดยาไปแล้ว มันก็ทอดทิ้งรีบปล่อยผมสิทีนี้
มันก้มลงดูขวดยาสีชาในมือที่มีกระดาษสีขาวติดอยู่ด้านข้าง ซึ่งผมปริ้นท์ออกมาติดเองเป็นอุปกรณ์ประกอบฉาก เพราะตอนแรกกะว่าจะให้มันเปิดประตูเข้ามาเจอผมกำลังสลบไสลอยู่กับขวดยาใช่มั้ยล่ะครับ และเพื่อเพิ่มความน่าตกใจให้มัน ผมก็เลยติดภาษาไทยบนขวดยาว่า ‘ยานอนหลับ’
“ยานอนหลับ?!” คือจริงๆแล้วยานอนหลับของจริงมันไม่มีเขียนข้างขวดว่า ‘ยานอนหลับ’ แบบโจ่งแจ้งอย่างงี้หรอกครับ แต่ถ้าใช้ศัพท์เทคนิคทางวงการยาแล้วไอ้หล่อที่จบวิศวะฯมาแม่งจะเข้าใจได้ไง ผมก็เลยเขียนเป็นภาษาไทยติดเอาไว้อีกทีนึง ใครจะไปรู้...ว่าแผนจะไม่เป็นไปตามแผนแบบนี้...
“ไหนเมื่อกี้บอกว่ายาแก้ปวด?!!” มันเงยหน้าถามตะคอกด้วยหน้าตาถมึงทึง พระเอกคาวี ณ สวรรค์เบี่ยงสิงร่างมึงอีกแล้วใช่มั้ย...เอายังไงดีล่ะกูทีนี้ จะอ้างอะไรดีวะ!...
“ก็...”
“ก็อะไร?!”
“ก็...” คิดอะไรไม่ออกหาข้ออ้างไม่ได้ ผมก็มารยาสารไถทำเป็นแพะหัวใส่ไหล่มันทันที
“ก็...ปวดหัวอ่ะ...ปวดหัวแล้วนอนไม่หลับ หายาแก้ปวดไม่เจอ ก็เลย...ก็เลย...โอ๊ยๆๆๆ ปวดหัวอีกแล้ว โอ๊ยยยยย...” ผมยกมือขึ้นกุมหัวเพื่อให้ดูสมจริง ก่อนจะทำเป็นเหลือบตามองมันด้วยสายตาน่าสงสารและแสนอ่อนแอ
“พี่ธันพาฟูไปหาหมอหน่อยนะ ฟูปวดหัว...”
“ปวดหัวเป็นอะไร”
“ไม่รู้อ่ะ อยู่ดีๆก็ปวด โอ๊ยยยยยยยย...ปวด...ปวดอีกแล้ว...” แล้วผมก็ทำตัวอ่อนเอนกายลงพิงมันทั้งตัว จนได้หล่อต้องประคองเอาไว้ ตอนนี้หน้าตาดุดันเป็นพระเอกซาดิสต์หายไปเรียบร้อย เหลือแต่พระเอกที่รักและห่วงใยในตัวถ้วยฟูคนนี้อย่างเต็มเปี่ยมครับ
“ปวดมากรึเปล่า” มันถามด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้อนรนด้วยความเป็นห่วง จากเมื่อกี้ที่เป็นธันวาเวอร์ชั่นดุ กลายเป็นธันวาเวอร์ชั่นห่วงใยผมไปแล้ว
“ปวดมาก...” และในเมื่อมีธันวาเวอร์ชั่นห่วงใยก็ต้องมีถ้วยฟูเวอร์ชั่นตอแหลนะครับ ถือเป็นของคู่กันราวกับกิ่งทองใบหยก ผมทำเป็นหมดแรงโอนเอนพิงกายมัน ไอ้หล่อเลยจับแขนผมข้างหนึ่งวางพาดบนไหล่มันเอาไว้
“งั้นลงไปข้างล่าง พี่จะพาไปหาหมอ เดินไหวมั้ย”
“ไม่ไหว...” ไอ้พี่ธันมองหน้าผมอย่างกังวลและเป็นห่วง ก่อนจะหันหลังให้ผมแล้วย่อตัวลง
“ขึ้นมาสิถ้วยฟู” มันเอี้ยวหน้ากลับมาพูดกับผม เล่นเอาผมชะงักไปเล็กน้อยเพราะตอนแรกนึกว่ามันจะอุ้มแบบเจ้าชายอุ้มเจ้าหญิงซะอีก นี่มึงกะอุ้มแบบซีรีส์เกาหลีประเภทนางเอกตายบนหลังพระเอกกันเลยใช่มั้ย เอ้า! เอาก็เอา เดี๋ยวข้างล่างรอนาน ป่านนี้เทียนละลายเหลือแต่ตอหมดแล้วมั้ง!
ผมกระโดดขึ้นหลังมัน เอาขาหนีบเอวมันเอาไว้ มือสองข้างของมันพยุงขาผมอีกที ก่อนจะพาผมออกจากห้อง ทุกจังหวะช่างเชื่องช้าและมั่นคงเหลือเกิน กูรู้นะว่าตัวกูหนัก แต่มึงช่วยเดินให้เร็วกว่านี้ได้มั้ย เอาแบบให้ดูเร่งรีบจะพากูไปโรงพยาบาลไรงี้อ่ะ!
“ปวดหัวอ่ะพี่ธัน...” ในเมื่อมันไม่รีบ งั้นเดี๋ยวผมเร่งให้เอง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอ...” จะมาไม่เป็นไรอะไรอีกล่ะวะ! มึงควรจะรีบเดินสิเว้ย! ไม่ต้องหันไปปิดประตูห้องนอนให้กูก็ได้! รีบเดินน่ะรีบเดิน!!
“ไม่ไหวแล้ว...ปวดหัว...โอ๊ย!! โอ๊ย!!! ปวดหัวไม่ไหวแล้ว!!! โอ๊ยยยยยยย...” ผมครวญครางอยู่ข้างหูมัน แล้วจิกมือลงกับไหล่มันเหมือนว่ากำลังทรมานและทุรนทุรายอย่างแสนสาหัส
“ถ้วยฟู!”
“ปวดหัว...โอ๊ยยยยยยย!!...ฟู...ฟูหายใจไม่ออกด้วยอ่ะ...” ในเมื่อปวดหัวอย่างเดียวแล้วมึงไม่รีบ งั้นกูเอาหายใจไม่ออกไปด้วยอีกอย่าง ผมทำเป็นหายใจฟืดฟาดเหมือนหายใจลำบาก แถมหอบใส่หูมันเหมือนร่างกายผมกำลังแย่ลงทุกขณะ
“ฟู...ฟูหายใจไม่ออก...ฮ้า ฮ้า ฮ้า” คราวนี้เริ่มทำเป็นหายใจทางปากรัวๆ
“ใจเย็นๆถ้วยฟู! หายใจเข้าไว้! หายใจ!”
มันเร่งฝีเท้ารีบสับขาลงบันไดอย่างรวดเร็วจนมาถึงชั้นล่าง กำลังจะตรงดิ่งไปที่ประตูบ้าน แต่ไฟทั้งห้องกลับถูกเปิดพรึ่บ! พร้อมกับกระบอกสายรุ้งจากเหล่าพ่อแม่พี่น้องทั้งหลายถูกดึงดังปุ้กๆๆๆ!
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์!!”
ขาไอ้หล่อชะงักกึก เมื่อเสียงตะโกนและแสงสว่างที่สว่างพรึ่บในห้องอย่างรวดเร็วทำให้มันเห็นว่าในบ้านน้อยๆของครอบครัวรัตนวิจิตรไม่ได้มีแค่พระเอกที่กำลังให้นายเอกขี่หลัง แต่มีทั้งครอบครัวมันและครอบครัวผมมายืนหน้าแฉล้มเรียงเป็นหน้ากระดานขวางประตูอยู่ เหนือประตูมีป้ายไวนิลอันใหญ่ที่พึ่งถูกผูกแหม็บๆเมื่อกี้เขียนว่า
‘สุขสันต์วันเกิด ธันวา!!!’
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์” ผมที่ยังอยู่บนหลังมันก้มลงพูดข้างหู ทำเอาไอ้พี่ธันรีบหันกลับมามอง พอมันเห็นหน้าตาอันหล่อเหลาและออร่ากระจายโดยไม่หลงเหลือเค้าลางของโรคภัยใดของผมแล้ว ไอ้พี่ธันก็ถึงถอนหายใจพรูอย่างโล่งอก ยิ่งพอมันหันไปเห็นน้องเมถือเค้กที่มีเทียนปักมาหยุดตรงหน้า แถมคนอื่นๆพากันโยนกระดาษสะท้อนแสงระยิบระยับขึ้นกลางอากาศและเป่าปากไปด้วย มันก็ได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหัวไปมา
“สรุปว่าเซอร์ไพรส์วันเกิดสินะ”
“แผนพี่ฟูคนเดียวเลยค่ะ” อ้าว...น้องเม ไหงตอนนี้มาโยนว่าเป็นความคิดของพี่ล่ะครับ ตอนเตรียมการ เราก็ช่วยกันอย่างดีไม่ใช่เหรอ
ไอ้หล่อเอี้ยวหน้าหันมามองผมที่ยังกอดคออยู่บนหลังมัน
“แล้วไม่ได้ปวดหัว หายใจไม่ออกจริงๆใช่มั้ย” ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ขวดยาเมื่อกี้ล่ะ” มันถามอีก
“อุปกรณ์ประกอบฉากเฉยๆ” ผมตอบแต่ยังทำเนียนอยู่บนหลังมัน ไอ้พี่ธันได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา คงไม่คิดว่าจะเซอร์ไพรส์มันได้สมจริงขนาดนี้
“เอ้าๆ! มาร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้ธันกันดีกว่านะ ถ้วยฟู แล้วเราน่ะ จะอยู่บนหลังธันอีกนานมั้ย เดี๋ยวธันก็หลังหักหรอก” แม่ผมชักชวน แต่ไม่วายหันมากัดลูกชายสุดหล่อคนนี้
“ลงก็ได้...” ผมได้แต่รับคำเสียงอ่อย กำลังจะปลดขาตัวเองลงจากเอวมัน แต่มือไอ้หล่อที่จับขาผมอยู่กลับไม่ยอมปล่อยซะงั้น ผมเลยได้ทีฟ้องแม่ซะเลย ว่าผมไม่ได้เอาตัวไปใกล้ชิดมันก่อนนะ ไอ้หล่อธันต่างหากที่อยากชิดใกล้ผม
“แม่ ดูนะ พี่ธันไม่ยอมปล่อยเอง”
“เป่าเทียนด้วยกันก่อน” มันหันมาบอกผมพร้อมรอยยิ้มหล่อๆ เห็นแล้วใจละลายกลายเป็นน้ำแข็งใสในหน้าร้อน ไหนๆสุดที่เลิฟก็อ่อยให้ผมอยู่บนหลังมันต่ออีกหน่อยแล้ว ผมจะดิ้นลงทำไมล่ะ ก็เลยอยู่บนหลังมันแบบนั้นแล้วร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ข้างหูมันไปด้วย
เสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ดังขึ้น ทุกคนพากันร้องเพลงอวยพรให้มันพร้อมกับตบมือเป็นจังหวะ ผมเองที่อยู่บนหลังมันก็ร้องเพลงให้มันเหมือนกัน เห็นมันยิ้ม เห็นมันมีความสุขกับงานวันเกิดที่ผมตั้งใจคิดแผนเซอร์ไพรส์ให้ ก็รู้สึกดีใจจนลืมความเหน็ดเหนื่อยของการเตรียมงานไปเลยล่ะครับ
“...แฮปปี้เบิร์ธเดย์ มายธัน!” คนอื่นจบเพลงด้วยคำว่าอะไรไม่รู้ แต่สำหรับผมต้องคำนี้เท่านั้น
มันหันกลับมามองหน้าผมแล้วยิ้ม ก่อนจะหันกลับไปหลับตาอธิษฐานต่อหน้าเค้กแล้วลืมตาขึ้นเป่าเทียน แล้วเสียงตบมือจากทุกๆคนก็ดังขึ้นอีกระลอก
“สุขสันต์วันเกิดนะ” ผมกระซิบข้างหูมันท่ามกลางเสียงตบมือและเสียงเซ็งแซ่แฮปปี้เบิร์ธเดย์จากทุกๆคน มันหันกลับมามองหน้าผมแล้วยิ้มหล่อให้ทีนึง
“ขอบคุณ”
แล้วก็ถึงช่วงเวลาของการมอบของขวัญครับ แม้ผมจะอยากอยู่บนแผ่นหลังอันอบอุ่นของมันต่อไปอีกนานแค่ไหน แต่ก็ต้องตัดใจยอมกระโดดลงจากหลังมันไปหยิบของขวัญวันเกิดมาให้ ซึ่งถ้าจะให้แบบปกติปุถุชนธรรมดาทั่วไปก็คงไม่ใช่ปวินคนนี้หรอกครับ
“เอาชิ้นนั้นๆ” ก่อนจะให้ของขวัญ เราก็ต้องรีเควสท์เค้กชิ้นที่ใหญ่ที่สุด และมีสตรอเบอร์รี่ลูกโตที่สุด
“แหม พี่ฟู...ทำเองกินเองเลยนะคะ” น้องเมส่งเสียงล้อเลียน ทำเอาไอ้คนกำลังตัดเค้กใส่จานให้ผมถึงกับเงยหน้ามอง
“ถ้วยฟูทำเค้กเองเหรอ” มันเอ่ยปากถาม เล่นเอาผมแอบเงิบเล็กน้อย เพราะกะจะเอาเรื่องนี้ไปสวีทกับมันสองต่อสองเมื่อเรากลับคอนโดไปแล้ว แต่น้องเมดันพูดขึ้นมาซะก่อน
“ก็...ก็...ก็จะซื้อทำไมล่ะ ทำเองถูกกว่า!” จริงอยู่ว่าทำเองถูกกว่า แต่การที่ต้องลองทำหลายๆก้อนก่อนจะมาเป็นก้อนที่ใช้งานได้จริงอย่างไอ้เค้กที่กำลังถูกตัดอยู่ตรงหน้านี่ ผมว่าใช้เงินมากกว่าไปซื้อร้านมากินอีกนะครับ แต่ก็อย่างที่บอก...วันเกิดปีหนึ่งมีครั้งเดียว แถมเป็นวันเกิดของคนสำคัญ ก็ต้องลงทุนกันบ้าง...
“ฮึ้ย! หมั่นไส้! ทำเองถูกกว่า! ธัน อย่าไปเชื่อถ้วยฟู มันน่ะนั่งทำเค้กเป็นวันเลย เค้กเสียไปตั้งเยอะ แม่บอกว่าจะทำให้ก็ไม่ยอม” นอกจากน้องผัวจะชอบชงแล้ว แม่ตัวเองก็ใช่ย่อย ชงกันอร่อยจริงๆ กะจะเอาให้ไอ้ถ้วยฟูคนนี้เขินตรงนี้ให้ได้เลยใช่มั้ย
ไอ้พี่ธันมองหน้าผม ไอ้ผมก็อยากจะมองตอบหรอกครับ แต่เป็นอะไรไม่รู้ เห็นหน้ามันแล้วจั๊กกะเดี๋ยมในหัวใจ เลยต้องก้มหน้ามองเค้กในมือมันแทน แล้วส่งกล่องของขวัญในมือให้มัน พอมันรับไปแล้ว ผมก็ทำเนียนเอื้อมมือไปดึงจานเค้กจากมือมันมาแบบไม่ยอมมองหน้า แต่...ไอ้หล่อไม่ยอมปล่อย
“อวยพรพี่รึยัง”
“อวยพร? ก็ร้องแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้แล้วไง” จะอยากได้อะไรมากมายนักหนา เซอร์ไพรส์ก็ทำให้ เค้กก็ทำให้ ของขวัญก็ให้ ยังจะเอาคำอวยพรอีก?
“ไม่เอาเป็นเพลงสิ ไม่เอาแค่คำว่าแฮปปี้เบิร์ธเดย์ด้วย เอาเป็นภาษาไทยแบบที่คนอื่นๆเขาทำเมื่อกี้” ผมไม่รู้ว่ามันเป็นวัฒนธรรมของประเทศไทยไปตอนไหนที่ต้องอวยพรขอให้มั่งมีสีสุข คิดสิ่งใดก็สมปรารถนาตอนให้ของขวัญวันเกิด ทั้งๆที่ก็ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ไปแล้วตอนก่อนเป่าเทียน ระวังเหอะ! อวยพรซ้ำซ้อนเดี๋ยวก็ไม่ได้สักอย่าง
“เร็ว อวยพรพี่ก่อน” ไอ้หล่อย้ำ ผมเหลือบตามองไปรอบตัว ตอนนี้คนทั้งบ้านจ้องมาที่ผมและไอ้พี่ธันเป็นตาเดียว แถมไม่มีใครพูดอะไรสักคำ กะจะรอฟังคำอวยพรจากปากผมกันจนหูผึ่ง!
ผมหันกลับมามองไอ้คนตรงหน้า มันยังคงมองหน้าผมแล้วยิ้มน้อยๆเหมือนรอคอย แถมมือยังดึงจานเค้กเอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้ผมอีก นั่นหมายความว่าถ้าผมไม่อวยพรมัน ผมจะไม่ได้กินเค้กสินะ เอ้า! พูดก็ได้! นี่เพราะอยากกินเค้กหรอกนะ! ไม่ได้อวยพรเพราะความรักความเทิดทูนอะไรหร้อก!!
“ขอให้มีความสุข...”
“แค่นี้?”
“...คิดอะไรก็สมปรารถนา...”
“แล้ว?”
ผมเหลือบตามองมันอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจพูด
“...ไม่ว่าปีนี้หรือปีไหนๆ ฟูก็จะอยู่ข้างๆพี่ไปเรื่อยๆ แฮปปี้เบิร์ธเดย์” แล้วเสียงเป่าปากจากคนทั้งบ้านก็ดังลั่น ผมกระตุกจานเค้กจากมือไอ้หล่อ แต่มันกลับไม่ยอมปล่อย แถมยังส่งแขนข้างหนึ่งมาล็อกคอผมเข้าไปกอดอีกต่างหาก
“ขอบคุณมากถ้วยฟู”
ท่ามกลางเสียงเป่าปากล้อเลียนและเสียงตบมือเอะอะดังลั่นบ้านนั้น คำพูดแผ่วเบาของมันที่ดังข้างหูผมกลับแทรกเสียงเหล่านั้นเข้ามาดังอยู่กลางหัวใจได้อย่างง่ายดาย น้ำเสียงแผ่วเบาแต่เจือไปด้วยความดีใจและความสุขนั้น บอกให้รู้ว่ามันรู้สึกยังไงกับงานวันเกิดในปีนี้ รู้สึกยังไงกับการที่ผมอยู่เคียงข้างมันในปีนี้ และอย่างที่ผมบอก ไม่ว่าจะปีไหนๆ หรืออีกกี่ปีต่อจากนี้ ในวันเกิดของมัน ผมก็ยังอยู่เคียงข้าง...จะอยู่ข้างๆเพื่อร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้มัน จะอยู่ข้างๆอยู่เพื่อให้ของขวัญมัน และจะอยู่ข้างๆ...เพื่ออวยพรให้มัน...
แฮปปี้เบิร์ธเดย์ สุขสันต์วันเกิด...พี่ธันวา
FIN
นอกจากตอนพิเศษ “รักนี้...อิน โตเกียว” ซึ่งยาวมากกกกกกเมื่อตอนกลางปีที่ผ่านมา สิ้นปียังมีตอนพิเศษของถ้วยฟูออกมาอีก ปีนี้สำหรับบัว ถือว่าเป็นปีแห่งถ้วยฟูจริงๆค่ะ และปีนี้ปีเดียว เป็นปีที่บัวลงตอนพิเศษถ้วยฟูเยอะกว่าทุกปีที่ผ่านมารวมกันซะอีกนะ ฮ่าฮ่า (แค่โตเกียวก็ปาไป 8 ตอนแล้วนี่เนอะ ยาวเป็นครึ่งนึงของเนื้อเรื่องหลักเลย)
หวังว่าทุกคนจะยังไม่เบื่อถ้วยฟูไปซะก่อน และหวังว่าเรื่องนี้จะเป็นอีกเรื่องที่ทำให้ทุกคนได้หัวเราะและมีความสุขส่งท้ายปี
Happy New Year 2015 ล่วงหน้านะคะ ขอให้ทุกๆคนแข็งแรง สุขสมหวังตามที่ตั้งใจ และปีหน้าบัวก็ขอฝากตัวล่วงหน้าเช่นเคย ฝากตัวฝากผลงานล่วงหน้า(ซึ่งยังไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร)
สำหรับปีนี้ ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตาม การอ่าน กำลังใจ และทุกๆอย่างที่ทุกคนมอบให้บัว ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
แล้วเจอกันเรื่องต่อไปค่ะ(เมื่อไหร่ดี?????)
-
สมกับเป็นถ้วยฟูมากอ่ะ :laugh:
-
น่ารักจังเลยอ่ะ ชอบบบบบบบบบบบบบบ :ling1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: แล้วมาลงตอนพิเศษอีกนะคะ.. :impress2: :impress2: :impress2:
-
ฮิ้ววววว หวานซ้าาา :mew1:
-
โอยยยย ถ้วยฟูเกรียนเสมอต้นเสมอปลาย 55555555 น่ารักกันตลอดๆๆๆๆๆๆ :impress2: พีบัว ขอตอนพิเศษเรื่อยๆได้ป้ะล่ะะะ -.,- 55555555
-
ฟูน่ารักมาก 55555555555555555
คิดแผนอะไรได้น่ารักสุดๆ...
แต่ผิดแผนไปเยอะเหมือนกันนะ
ปีหน้าควรจะทำแผนสำรองไว้ซัก3แผน 5555555555555555555
:hao7:
-
ไม่เบื่อเลยค่ะ ออกจะคิดถึงถ้วยฟูกับพี่ธันด้วยซ้ำ (คิดถึงพี่โตกับของขวัญด้วยยยย :hao7: )
คงไม่มีใครคิดได้สุดยอดอย่างถ้วยฟูแล้วล่ะเรื่องเซอไพรสเนี่ย ขอให้บอก :laugh:
อิจฉาพี่ธันมีถ้วยฟูอยู่เคียงข้างคงไม่มีวันเหงาแน่ :mew3:
ปีใหม่ที่จะถึงนี้ก็ขอให้คุณบัวมีเเต่ความสุขสมหวังดั่งปรารถนาทุกสิ่งที่หวังไว้
สุขภาพเเข็งแรง ร่ำรวยๆ เรื่องไม่ดีก็ขอให้ผ่านพ้นไป มีแต่เรื่องดีๆที่จะเข้ามาต่อจากนี้ค่ะ :mew1:
รอติดตามผลงานคุณบัวนะคะ เป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
หวานกันตลอดนะคู่นี้
Happy new year 2015 ขอให้คุณบัวพบเจอแต่สิ่งดีๆๆ :กอด1: :L2: :pig4:
-
ถ้วยฟูเว่อชั่นตอแหล 555555 แสบจริงๆ :katai2-1:
-
:กอด1:
:L2:
-
ฟูเกรียนจริง ๆ ดราม่าสุด ๆ ตีบทแตก ขำพี่ธันนอกบท 555
-
555555555555 ถ้วยฟู~~~
รางวัลออสการ์ยังไม่เหมาะกับบทบาทของถ้วยฟูเลยนะพี่ว่า สุดยอดจริงๆ
อิจฉาคนมีคู่วุ้ยยยย ><
ยังไงก็ตาม.... สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะคะ คุณธันวา ^_^
-
เบิร์เดย์ธันวาล่วงหน้าจ้า
ฟูเอาใจสามีสุดๆ ธันรักธันหลง
-
รักถ้วยฟู รักนาง นางน่ารักอะ 5555
อย่างนี้ไม่ให้พี่ธันรักไม่ให้หลงได้ไง
แล้วแต่ละแผนที่คิดมานะ ชวนปวดหัวทั้งน้านนน
ขอบคุณพี่บัวที่เขียนตอนพิเศษมาให้อ่านกันนะคะ แล้วก็ สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้าด้วยค่าาา
กอดดดดด
-
Happy new year เช่นกันค่ะ ไม่เบื่อถ้วยฟูกับพี่ธันเลย มีอะไรฮาๆตลอดๆ 5555
-
น่ารักอ่ะ ถ้วยฟู
Ps. อยากอ่านเรื่องใหม่แล้วก็ตอนพิเศษจังงง
-
น่ารักนะเน๋ยยยย :ling1: :ling1: พี่ธันใจดีจริงๆ ฟูก็ช่างคิดแผน 55555
-
ถ้วยฟูคงความน่ารักไว้เหมือนเดิม
-
เกรียนเสมอต้นเสมอปลายปาก สงสารพี่ธัน ปวดหัวกับนางมาก :laugh: :m20:
-
เกรียนแต่น่ารักนะถ้วยฟู
-
ถ้วยฟูเกรียนมากอ่ะ
-
ถ้าแกเป็นแฟนฉันนะไอ้ฟู ฉันจะเซอร์ไพรซ์กลับให้หงายเงิบเลย
555 สงสารมายธันจัง
-
ถ้วยฟูสุดยอดอ่ะ คิดได้ไงอ่ะแผนนี้
ดีนะ ที่พี่ธัน ไม่ดราม่าใส่อ่ะ แอบลุ้นเลยนะเนี่ย
ถ้าพี่ธันแกล้งดราม่า โมโหใส่ งอนถ้วยฟูจะเป็นไงนะ คริ คริ :m14:
ขอบคุณน้องบัวที่นำตอนพิเศษ มาให้เป็นของขวัญปีใหม่
ขอบคุณนะครัช แต่ถ้าให้ดี ขอของขวัญของพี่อธิปได้มั๊ยจ๊ะ
คิดถึ๊งงงงงงงงงงงงง คิดถึง :m1: :m1:
-
:pig4: :mew1:
-
ไม่ใช่ถ้วยฟูคิดไม่ได้นะเนี่ย
ฮาที่ธันนอกบททุกอย่างอ่ะ เหนือการควบคุมสุดๆ
-
ช่วงแรกนี่ ฮาจนหายใจไม่ออก ท้องแข็งไปหมด
ตอนหลังตายอย่างสงบค่ะ สาเหตุน้ำตาลพุ่งสูงจุกอก
ตอนที่ถ้วยฟูบอกจะขอกลับบ้านไปทบทวนนี่
นึกหน้าที่ธันว์ออกเลยว่า เอ๋อ เหวอ เงิบขนาดไหน 555555555
ถ้วยฟูOnly จริงๆค่ะ ไม่มีใครโค่นได้ o13 o13
-
ถ้วยฟูนายแน่มาก o13
ยอมรับว่าอ่านตอนแรกๆ กลัวถ้วยฟูทำไม่สำเร็จมากๆ แผนอาจแตก
พี่ธันต้องจับได้แน่ ไรงี้
แต่นี่ ถ้วยฟู ทำได้ เย่เฮททททท เขินแทนเลย
-
ตอนนี้ทำให้เห็นสองอย่าง พี่ธันรักถ้วยฟูมาก และถ้วยฟูบ้ามาก :m20:
ทุ่มเทแบบนี้ สามีรักสามีหลง ไม่ไปไหนแน่นอนนะถ้วยฟู :hao3:
-
:pig4:
-
เกือบละถ้วยฟู ลุ้นตามไปด้วยเลยนะเนี้ย 555
สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้าค่ะพี่ธันนนนน
ถึงจะอิจฉาตาร้อนแค่ไหน แต่ก็ขอรักกันนานๆนะคู่นี้
คิดถึงๆค่ะคุณบัว :กอด1:
-
มีเมียอย่างนางนี่รักตายเลย
-
แผนของถ้วยฟู แนวมากจริง ๆ
-
Happy New Year 2015 :mc3: คุณบัว
ถ้วยฟูพี่ธันน่ารักมากๆ รอผลงานเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
-
น่ารักตลอด
-
:L2: ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะคุณบัว :L2:
มีความสุขมากที่ได้อ่านเรื่องราวของพี่ธันและถ้วยฟูอีก
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่หยิบมาอ่านบ่อยๆ เวลาเครียดๆ
อ่านแล้วยิ้มตลอด ทั้งน่ารักและฮา หวานด้วยอ่ะ :o8:
-
สุขสันต์วันเกิด(ล่วงหน้า)นะพี่ธัน ผ.นายถ.ฟ. :laugh:
เราไม่มีวันเบื่อสองผัวเมีย(?)นี่ เอามาอีกกกก :กอด1:
-
ไม่ใช่ปวินทำไม่ได้จริงๆ นะเนี่ยบอกเลย~~~
มีเมียแบบน้องฟู อีกกี่สิบปีพี่ธันก็ไม่มีทางเบื่อเน๊อะ อิอิ
-
ก็เพราะถ้วยฟูคือถ้วยฟูที่เป็นแบบนี้
พี่ธันถึงไปไหนไม่รอด :hao6:
-
ถ้วยฟูกับพี่ธัน ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
-
ถ้วยฟูคือความน่ารัก คือความพิเศษ
อ่านแล้วน้องน่ารักมาก ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ไม่ทำให้ความน่ารักน่าชังของถ้วยฟูเสื่อมคลาย
เป็นบุคคลคนเกรียนๆที่อ่อนโยนมากกกกกกกกก
-
ถ้วยฟูมาเต็ม555555566
-
ถ้วยฟู น่ารักสุด teen จริง ๆ เลย ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะครับ
-
หวานไปดิ ฮิ้วววว :-[ :-[
-
ตอนอ่านเรื่องนี้ตอนในเล่มจะอิจฉาถ้วยฟูมากกกกก เพราะพี่ธันทั้งรักทั้งหลง เป็นผู้ชายที่แสนดีไม่ว่าถ้วยฟูจะเกรียนใส่ยังไงก็ยังเป็นพระเอ๊ก พระเอก เอาใจ ตามใจสารพัดจนอดคิดไม่ได้ว่าถ้วยฟูนี่โชดดีจังที่มีคนหล่อแสนดีมาหลงรัก แต่พออ่านตอนพิเศษมาเรื่อยๆ ก็เห็นว่าถ้วยฟูเองก็รักมายธันสุดชีวิตเหมือนกัน ถึงจะปากแข็งไปบ้างแต่ก็แสดงออกในหลายๆ ครั้งว่าถ้วยฟูเองก็มีมุมน่ารักและแคร์พี่ธันไม่ต่างกัน คู่นี้เคมีลงตัวมาก ชีวิตรักตื่นเต้น ฮา ตลอด ขนาดจะเซอร์ไพร์ซสามียังคิดได้หลายตลบขนาดนี้ นับถือจริงๆ
ชอบตอนถ้วยฟูมารยา รู้สึกน่ารักน่าหยิกจริงๆ ผู้ชายคนนี้ ชอบมากๆ เลยจ้า ขอบคุณนักเขียนที่เอาตอนน่ารักๆ อย่างนี้มาให้ได้ยิ้มช่วงสิ้นปีนะคะ สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ :mew1:
-
น่าจะรวมเล่มตอนพิเศษถ้วยฟูอีกเล่มนะคะ เยอะเกิ้นนนนนนน อยากได้ๆๆๆๆๆ
-
:mew1:
-
หวานนนนน รับปีใหม่เลยน้าาาาา
Happy new year 2015 !!!!!
-
แผนเซอร์ไพรส์ตลกดีอ่ะ เข้าใจคิด :laugh:
ดีใจที่ได้เจอธันกับถ้วยฟูอีกครั้ง :pig4:
-
อิฟู!! ตอแหลขั้นเทพจริงๆ :hao3: :hao3: แต่เพื่อพี่ธันให้อภัย ฮ่าๆ :mew1:
-
ไม่มีวันเบื่อ นายถ้วยฟู แน่นอนค่ะ สวัสดีปีใหม่นะคะคุณบัว ^^
-
โอ้ยขำ5555555555555555555
อ่านตอนนี้แล้วทำให้อยากกลับไปอ่านเรื่องนี้ใหม่อีกรอบ เพราะค่อนข้างลืมๆไปละ เดี๋ยวจัดสักรอบต้อนรับปีใหม่ดีฝ่า อิิอ :hao3:
-
:m1: ขอบคุณค่ะ :m1:
-
ฟินมากกกกก มาบ่อยๆนะค่ะ ^_^
-
สนุกมากกก
-
สนุกมาก ตลกมาก ขอบคุณนักเขียนมากคร่า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด น่ารักมากกกกก สนุกและขำมากกกกกกกกกกก :m20:
สมกับเป็นถ้วยฟูจริงๆ ไม่ใช่ นายปวิน รัตนวิจิตร ทำไม่ได้นะเนี่ย สุดยอด o13
ขอบคุณสำหรับของขวัญพี่ใหม่นะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ ค่ะ สวัสดีปีใหม่ค่ะ :yeb:
-
เกรียนสมกับเป็น
ถ้วยฟูจริง ๆ :katai2-1:
-
กรี๊ดดดด คิดถึงพี่ธันกับถ้วยฟูมากที่สุด >w< ยังเกรียนเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ แต่ก็รักทั้งคู่นะ :กอด1:
-
ดีใจด้วยที่แผนเซอร์ไพร้ส์ปั๋วของถ้วยฟูประสบความสำเร็จแม้จะทุลักทุเลก็เถอะ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
ฟินาเร่ สิ้นปี ฮือๆๆๆ ถ้วยฟูพี่ธันน่ารักมากๆๆ หยิบหนังสือมาอ่านซ้ำวันหยุดดีกั่ว อิอิ ^^ หวัดดีปีใหม่นะค้ะ
-
ถ้วยฟูกะเล่นแรงนะเนี่ย
ถ้าเป็นเราเจอเซอร์ไพรส์แบบนี้ได้โกรธแน่ๆ
จะแกล้งกินยานอนหลับแบบนั้น
ดีที่แผนล้มเพราะเปิดฝาขวดไม่ออก 5555
แต่ธันแฮปปี้ก็โอเคแล้ว
ฟูยังเกรียนและกวนเหมือนเดิม น่ารักกก(?)
-
ถ้าไม่ใช่ถ้วยฟูทำไม่ได้นะเนี่ย :mew1: :mew1: :mew1:
-
ถ้วยฟู!!! :jul3:
ถ้าไม่ใช่ถ้วยฟู คงไม่มีใครกล้าทำเซอร์ไพรส์แบบนี้นะ
ดีนะที่ปั๋วไม่โกรธเอาน่ะ แต่ละอย่างมันน่าโดนอิพี่ธันโกรธจริงๆ :laugh:
-
ถ้วยฟูตัวจริงเสียงจริง 55555
-
55555. น่ารัก ชอบๆๆๆๆ
-
โอ้ยยย น่ารักที่สุดเลย
อิจฉาถ้วยฟู กะ ธัน จริงๆที่รักกันนานขนาดนี้
สวัสดีปีใหม่คุณบัวด่วยนะงับ
-
คู่นี้น่ารักเว่อร์ๆๆๆๆ รอเรื่องต่อไปนะคะพี่บัว
Happy new yearค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ คิดอะไรก็สมปรารถนาสุขภาพแข็งแรงนะคะ :mew1:
-
สุดยอดมากน้องถ้วยฟู...
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมากๆ สำหรับความสุขที่นำมาฝากแฟนๆ ถ้วยฟูและพี่ธัน
เป็นกำลังใจและรอติดตามเรื่องใหม่นะ
:L2: Happy New Year 2015 :L2:
ขอให้มีความสุขมากๆ
-
โอ้ยยยยถ้วยฟู!! อยากบอกว่าเรารักนางงง555555 :m20:
คิดอะไรได้สมกับเป็นตัวเองสุดๆ :jul3: กร๊ากกกก
-
เนื่องจากมรสุมชีวิตทำใไม่ได้มาตามอ่านนิยายเลย
แต่มาตามอ่านที่หลังก็ยังคงซาบซึ้งไม่เปลี่ยน รักคู่นี้จริงๆ
อ่านแล้วอยากเจอคู่ชีวิตเลย
พี่ธัน วันเกิดเราอยู่ติดกันเลย
ธันวา นิวเยียร์ เอิ๊กๆๆๆ
รู้สึกมีรังสีสังหารแปลกๆ ไปดีกว่า :laugh:
ขอบคุณพี่บัวมากนะครับ :pig4: :L2:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักอ่ะ
ชอบมากเลย
:-[ :-[
แอบฮาอีกเบาๆ
:laugh:
-
ขำถ้วยฟูอ่ะ ถึงแผนจะไม่ค่อยเป็นดั่งที่คิดแต่ทุกอย่างก็ราบรื่นไปได้สวยเนาะ :katai2-1:
-
อ่านตอนพิเศษแล้วอยากจะไปร่วมทริปเที่ยวโตเกียวกับถ้วยฟูจริงๆ
:laugh:
หมั่นไส้ถ้วยฟู
ฮ่าๆๆๆ
น่ารัก และฮาไปและ
เกรียนจริงๆ
ถ้วยฟูนี่มันถ้วยฟูจริงๆ
อิจฉามีผัวดีไปล่ะ
:z1: :z1:
-
ก็อยากจะสงสารถ้วยฟู แต่ขำซะก่อน 5555555
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักมากเลยค่ะ ตลกน่ารัก
อ่านแล้วคลายเครียดดีมากๆ อยากทำกับข้าวอร่อยเหมือนถ้วยฟู
ถ้าเขียนตอนพิเศษอีกจะมารออ่านนะคะ
:pig4: :L2:
-
เค้าเพิ่งเห็นว่ามีตอนพิเศษ
:ling1:
แอร๊ยยยย ถ้วยฟูน่ารักเหมือนเดิมเลย :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆเลยค่ะ. :mew1:
ชอบถ้วยฟูตอนรักนี้. อินโตเกียวด้วย. ถ้วยฟูน่ารักมากๆๆๆและก็ฮามากๆๆด้วย.ดูต๊องๆๆยังไงไม่รู้ :o8: :-[
พี่ธันก็ฉลาดมากๆๆทันเกมน้องตลอด. แต่ที่ยอมนี้เพราะรักมากใช่ปะ. :laugh:
ขอบคุณสำหร้บนิยายสนุกๆๆ ฮาๆๆเรื่องนี้ใากๆๆค่ะ. :pig4:
-
ขอโจ ปอม ได้ไหม T^T แค่นี้แหละ รักเรื่องนี้เลยอะ แต่ขอตอนนี้ลงด้วย 5555
เอาเยอะนะ เค้ารอติดตามตลอดเลยยยยยยยยยย
ถ้วยฟู ธันวาว่าเริดแล้ว โจปอมอยากรู้กว่า :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
จบภาค1แล้ววว กำลังจะต่อภาค2
ตอนแรกๆเายอมรับว่าเบื่อนิสัยถ้วยฟูนิดนึง คือแบบมันขัดใจมากกก
ทำไมช่างไม่รู้สึกอะไรเลย ถ้าไม่รู้สึกเค้าจะมาทำดีด้วยทำไม
ถ้าไม่คิดไรป่านนี้ฟูโดนทืบไปแล้ว อิอิ แต่พอหวานก็นะนิดนึง ธันวานี้มีอีกไหม ขอซื้อ1คน :call:
-
อ่านจอมร้ายแล้วเห็นชื่อถ้วยฟู ตามมาอ่านให้ไว :hao7:
-
คิดถึงเรื่องนี้จริงๆ :mew1:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
-
:m1: :m3: :m1: :m3: :m1: :m3:
-
คิดถึงพี่ธันกับน้องถ้วยฟูขึ้นมา :mew3: :mew1:
ชอบนายเอกแบบถ้วยฟู พี่ธันก็ดี๊ดี เลิฟๆ
-
กลับมาอ่านเรื่องนี้อีกรอบ ได้อ่านตอนพิเศษเยอะเลย :pig4:
เวลาผันผ่าน แต่ความเกรียนไม่ผ่อนผัน
-
ทำไมพึ่งมาเจอนิยายดีๆแบบนี้ ฮืออออ
สนุกมากค่ะ อ่านแล้วรักตัวละคร ❤️
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หลงรักพี่ธัน :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
น่ารักที่สุด เกรียนที่สุดคือถ้วยฟู นางน่ารักน่าหลงจริงๆน้า ใครก็สู้นางไม่ได้เรื่องแบบนี้ พี่ธันนี่สุดยอดจองสุดยอดของคนรักถ้วยฟูจริง รักมากด้วยนะ5555
รักกันนานๆนะคะ
-
หลงรักถ้วยฟู กวนเกรียนแต่น่ารักมากกก คิดถึงถ้วยฟูขอตอนพิเศษอีกนะคะ
-
น่ารักกกกกกกกกก พี่ธันน่ารักกก ถ้วยฟูก็ตัวแสบบบบบ
-
ถ้วยฟูวววววววว์ อ่านในนี้ก็ได้อารมณ์อีกแบบนะ
ปล.ตามมาจากบล็อกของพี่บัวเลยนะเนี่ยะ อิอิ
:katai3:
-
:hao3:
-
จะว่าสมเป็นถ้วยฟูดีไหม คือถ้าผมเป็นธัน หลังงานเลี้ยงจะจับฟูลงโทษซะให้เข็ด โทษฐานที่ทำให้ใจหายใจคว่ำ :hao6:
-
ถ้วยฟูกับธันวาสนุกมาก ขอบคุณค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้วยฟูเอ้ยยนย ทั้งน่ารักทั้งกวนตีน หาแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว พี่ธันก็แสนดี อิจฉาถ้วยฟูที่มีผัวดีอย่างพี่ธัน 5555
:heaven :heaven
-
ถ้วยฟูฮามากกก สมกับเป็นถ้วยฟูเลยจริงๆ 55555555
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่าาา รักถ้วยฟูกับพี่ธันวามากๆเลยค่าาา :katai2-1:
-
สนุกมากเลยครับ ชอบถ้วยฟูจัง
-
จริงๆ ได้น้องเจแปน เป็นโหลเลยนะ 5555555
-
มาอ่านช้าไปหน่อย แต่ก็ยังได้เห็นความน่ารักของน้องถ้วย เอ้ยยย ของน้องฟูอยู่ดี พี่ธันจ๋าาา ตำแหน่งผัวดีเด่นอยู่ไม่ไกลเล้ยยย
-
ตามมาจากจอมขวัญค่ะ
ถ้วยฟูนางไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ ถึงนางชอบทำเหมือนไม่รักไม่หลงผัว
แต่ความจริงมิใช่เลย นางทั้งรักทั้งหวงทั้งหลง แต่ชอบการแสดงออกของนางนะ
นางมักคิดว่าพี่ธันไม่รู้เล่ห์มายาของนาง ที่ไหนได้พี่ธันฉลาดค่ะตามความคิดของถ้วยฟูทันเกือบทุกเรื่อง
แต่เพราะรักไงไม่อยากให้เมียเสียหน้าเลยเงียบๆไว้ ชอบพี่ธันนนน
ขอให้พี่ธันกับน้องถ้วยฟูรักกันไปจนแก่เลยนะคะ
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนนิยายน่ารักๆมาให้อ่านค่ะ ขอบคุณค่ะ :pig4: o13 :bye2:
-
หวานยิ่งกว่าทองหยิบ ทองหยอด 55555
แผนเซอร์ไพร์เกือบล่มแล้ว แต่ฟูก็แถไปได้นะ น่ารักกันจริงคู่นี้ อิจฉา
-
:mc4: :mc4: :o8: :-[ :laugh: o18 :jul1: :impress2: :katai5: :กอด1: หวานจนมดขึ้นหน้าจอ กรี๊ดๆ และฮาจนปวดกรามมาก :m20:
------------------------------------------------------------------------------
วรั้ยยยยยยยยยยยย อ่านรวดเดียวจบ งื้ออออออออ เรื่องนี้น่ารักมากกกกกกกก!!!!!!(กอเอ่ยกอไก่ล้านๆตัวเลย) ถ้วยฟูน่ารักที่สุด พี่ธันก็หล่อโฉดโหดเถื่อนที่สุด เหมาะสมกัน งี้แหละน่าคู่แท้ คริคริ ตลกโคตรอ่า ฮาแถกเลยครับ555555 กร๊ากกกกกกกก!! หัวเราะอยู่คนเดียวในห้อง เหมือนคนบ้าเลย 5555555 เขินตอนที่ถ้วยฟูใส่ชุดเจ้าหญิงแล้วกระโปรงมันเกี่ยวแล้วพี่ธันก็เอาออกให้ กรี๊ดดดดดดดดด ฟินมว๊ากกกกกกกก เขินหนักมาก พี่ธันเป็นผู้ชายที่ดีมากๆ เชื่อว่าจะเป็นสามีที่ดีให้กับถ้วยฟู และจะอยู่คู่กันจนผมหงอกขาวเลย อร้ายยยยยยยยย ชอบทุกๆอย่างในเรื่องนี้เลยทั้งครอบครัวทั้งเพื่อนทั้งคนรัก ถึงใจถึงอารมณ์ หึหึ 555555555 สุดท้ายขอบคุณนักเขียนที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่าน ขอบคุณนะครับ จุ๊บๆ :กอด1: :L2:
สุดท้ายท้ายสุด รักนะ..❤ รักนี้...ลิ้นกับฟัน #พี่ธันน้องถ้วยฟู
-
:o8: :-[ :impress2: :oo1: :jul1: :katai4: o18 :katai5: ฟินกับทริปโตเกียว วรั้ยยยยยย เขินนนนนนนนน!!!!!
:m20: ฮาแถกน้ำตาเล็ดเลยทีเดียวกับตอนเซอร์ไพรส์วันเกิดพี่ธัน ถ้วยฟูน่ารักมากๆเกรียนได้ใจฮาได้อีก มโนเก่งสุดยอด กร๊ากกกกกกก!!! ขอให้พี่ธันรักพี่ธันหลงนะถ้วยฟู คริคริ ชอบที่พี่ธันรู้ทันถ้วยฟูแต่แค่ไม่บอกให้ถ้วยฟูเออออคนเดียว555555 น่ารักจริงๆ รักคู่นี้ พี่ธันถ้วยฟูจงเจริญ :กอด1: #พี่ธันน้องถ้วยฟู
-
:o8:หลงรักถ้วยฟูอย่างแรง
-
ติดตามมาตั้งแต่เขียนฟิค 5555 ขอบคุณค่า อ่านๆ
-
น้องถ้วยฟูน่ารักมากๆๆ ชอบเรื่องนี้มากกกก
-
‘ก่อน 31’ เป็นโปรเจ็คตอนพิเศษ 6 ตอน จาก 6 เรื่อง ลงตั้งแต่วันที่ 25-30 ธันวาคม
ตอน 25 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48766.msg3542893#msg3542893)
ตอน 26 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg3543860#msg3543860)
ตอน 27 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55466.msg3544531#msg3544531)
ตอน 28 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13562.msg3545217#msg3545217)
ตอน 29 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg3545880#msg3545880)
ตอน 30 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32451.msg3546538#msg3546538)
…………………………..
NOV: ก่อน 31
By: Dezair
………....
ตอน วันที่ 28 ธันวาคม (ธันวา-ปวิน)
‘มึงเข้าใจที่กูสั่งใช่มั้ยไอ้ฟู กันไอ้ธันเอาไว้ อย่าเพิ่งให้มันกลับบ้าน กูจะกลับไปแอบจัดงานวันเกิดให้มันที่บ้าน’
‘เข้าใจ แต่...เพื่อนพี่ที่ชื่อธันหน้าตาเป็นยังไง’
‘ก็คนที่มึงเคยกวนตีนตอนงานวันเกิดกูไง ’
‘จำไม่เห็นได้’
‘งั้น...มึงจำตอนรับน้องได้มั้ย ที่มึงหาเรื่องไม่เต้นท่าไก่ย่างน่ะ’
‘บ้าแล้ว ตอนรับน้อง ผมยังเอ๊าะๆ จะกล้าหาเรื่องรุ่นพี่ได้ไง’
‘โอ้โฮ! พูดมาได้! เรื่องของมึงน่ะถึงขั้นเอาเข้าที่ประชุมเชียวนะเว้ย! เอาล่ะๆ ถ้ามึงจำไม่ได้ก็ช่าง! มึงไปถามเพื่อนมึงเอาแล้วกันว่ารุ่นพี่ที่ชื่อธันวาน่ะหน้าตาเป็นไง แล้วมึงอย่าให้ไอ้ธันจับได้นะว่าร่วมมือกับกู’
‘จะจับได้ได้ไงล่ะ ผมไม่ได้อยากจะร่วมมือกับพี่นี่นา ถ้าพี่ไม่ขู่ว่าจะตัดสายผมล่ะก็ ผมไม่ช่วยหรอก’
‘เออ มึงรู้ตัวก็ดีว่ากูมีอำนาจในการตัดสาย ไปจัดการซะ’
นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ลุงรหัสมีต่อผม แล้วจากนั้นมันก็เผ่นแน่บออกจากคณะ ติดต่อไม่ได้อีก ทิ้งภาระก้อนใหญ่ที่โคตรน่าหนักใจเอาไว้กับเด็กปีหนึ่งหน้าตาสุภาพอย่างหนุ่มน้อยถ้วยฟูคนนี้
‘กันไอ้ธันเอาไว้’
โตๆกันแล้ว ทำไมยังมานั่งเล่นเซอร์ไพรส์วันเกิดกันอีก แล้วไอ้ธันอะไรนั่นถ้าไม่รู้ว่ากำลังจะถูกเซอร์ไพรส์วันเกิด ในช่วงใกล้วันเกิดตัวเอง ผมว่าให้แม่งไปกระโดดหน้าผาตายเถอะครับ!
“มีอะไร มาดักหน้ากู” เสียงทุ้มๆ ตาดุๆ แถมมองต่ำเล่นเอาคนสูง ‘180’ อย่างผมรู้สึกตัวขึ้นมาทันที
หลังจากปรึกษาเพื่อนเป้ และได้เพื่อนโจชี้เป้าให้แล้ว ผมก็พุ่งหลาวมาดักหน้า ‘พี่ธัน’ ที่กำลังจะออกจากคณะพอดี แต่ไอ้หลังจากนี้ที่ต้องยื้อยุดฉุดกระชาก ‘พี่ธัน’ เอาไว้นี่สิครับ เป็นหนทางที่ยากยิ่งยวดนัก!
“อ่า...คือ...คือผมมีเรื่องจะปรึกษาอ่ะครับ” งานตอแหลต้องมา รับภารกิจจากลุงรหัสมาแล้ว กูต้องรอด!
“ปรึกษา? มึงไม่มีสายรหัสรึไง ทำไมไม่ปรึกษาสายมึง” ก็สายรหัสกูอ่ะครับ ที่ให้มาทำอะไรแบบนี้ ตรงนี้
“คือ...วันนี้สายผมเขากลับบ้านไปกันหมดแล้ว แล้ว...แล้วพี่ก็...เป็นเพื่อนสนิทกับพี่ภูมิ ผมก็เลยว่า...น่าจะเหมารวมกันได้” ช่วงนี้คณะผมเป็นช่วงสอบก่อนปิดปีใหม่ ใครใคร่จะมาสอบก็มา ใครไม่มีสอบก็ไม่ต้องมา ตัวผมนั้นเพิ่งสอบเสร็จหมาดๆ แต่แทนที่จะได้กลับบ้านไปพักใจพักกาย ดันต้องมาทำภารกิจเพื่อชาติอยู่ตรงนี้
“มีอะไรก็ว่ามา” มันพูดแล้วยกแขนขึ้นกอดอก ตาจ้องจิกอย่างกับจะเอาให้ผมตาบอด คือจำเป็นมั้ยที่จะต้องจิกกูขนาดนี้ นี่กูจะขอคำปรึกษานะ ไม่ได้จะขอตังค์
“เอ่อ...ไป...ไปนั่งคุยกันได้มั้ยพี่ แบบ...เรื่องมันยาว...” เป็นอีกครั้งที่ถูกจิกด้วยสายตา แต่มันก็ยอมเดินไปนั่งโต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ใกล้ๆ แล้วพอเรานั่งร่วมโต๊ะกันแล้ว ตาจ้องตา สายตาจ้องมองกัน รู้สึกเสียวซ่านหัวใจ เฮ้ยๆ ไม่สิไม่ ไม่ใช่เสียวซ่านหัวใจดิวะ!
“พูดมาสิ มีเรื่องอะไร หรือไปกวนตีนใครเข้า”
“เปล่าพี่ แต่...เอ่อ...คือ...” คืออะไรดีวะ กูเพิ่งเข้ามาปีหนึ่ง แต่กูปรับตัวได้ง่ายเหมือนจิ้งจก และกูแฮปปี้กับชีวิต กูเอนจอยกับเพื่อน กูเวรี่มีความสุขกับที่นี่ แล้ว...แล้วกูจะ...กูจะปรึกษาเรื่องอะไรดี
“มีอะไรก็พูดมา” เหมือนน้ำเสียงมันจะอ่อนลงนิดหน่อยตอนที่ผมตะกุกตะกัก
“อ่า...พี่ว่า...อักษรฯกับบัญชีฯที่ไหนดีกว่ากัน”
คิ้วมันขมวดฉับทันทีที่ผมถาม
“มึงจะซิ่วเหรอ” ห๊ะ? ซิ่ว? ไม่ๆ กูจะถามว่าผู้หญิงจากสองคณะนี้ที่ไหนโอเคกว่า! กูไม่ได้จะซิ่ว!
…แต่...แต่มันเข้าใจว่าซิ่ว ก็...เลยตามเลยแล้วกันวะ!…
“ก็...ก็คิดๆอยู่อ่ะพี่”
“ทำไมจะซิ่วล่ะ ไม่ชอบคณะนี้? หรือว่ามีปัญหาอะไร?” จากตาจ้องจิก กลายเป็นสายตาจริงจัง และดูเหมือนจะเริ่มห่วงใยในเรื่องของผมซะแล้ว
“เอ่อ...ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่...แต่แบบว่าแค่คิดๆเฉยๆ”
“อยู่ดีๆใครที่ไหนจะคิดซิ่ว” พูดถูกเผงเลยครับพี่ครับ ยิ่งผมไม่มีปัญหาอะไรกับที่นี่ ผมยิ่งไม่เคยคิด แถมเรื่องอะไรต้องไปนั่งอ่านหนังสือสอบเข้ามหา’ลัยใหม่ ในเมื่อขี้เกียจตัวเป็นขนแบบนี้
เพื่อนซี้ของลุงรหัสผมถอนหายใจทีนึง แล้วมองผมด้วยสายตาห่วงใย...เอาล่ะสิ รู้สึกเสียวซ่านในหัวใจอีกแล้ววววว แม่คร้าบบบบ ถ้วยฟูรู้สึกแพ้สายตาผู้ชายคนนี้...
“แล้วสอบวันนี้เป็นยังไงบ้าง ทำได้รึเปล่า” จากเสียงดุๆ เริ่มมีโทนของความอ่อนโยน ผมงี้กะพริบตาปริบๆ เพราะรู้สึกน้ำเสียงของ ‘พี่ธัน’ อะไรนี่จะหวานเพราะเสนาะหูอย่างกับกาพย์ญาณี 11
“ก็ทำได้ครับพี่”
“แล้วตอนเรียนในห้องล่ะ เข้าใจรึเปล่า”
“ก็เข้าใจ”
“เข้าใจที่ว่าน่ะ คิดว่าจะได้เกรดมากกว่า 2 มั้ย” อ๊ะหือ! จะดูถูกกูมากไปแล้วนะ หน้าตากูหล่อก็จริงแต่ไม่ได้หมายความว่าไร้สมอง ขาดอย่างเดียวคือไม่รวย แต่คุณสมบัติกูก็เพอร์เฟ็คนะจะบอกให้!
“ต้องเกินสิพี่! ผมเรียนรู้เรื่องจริงๆ!”
“แล้วเพื่อนล่ะ”
“เพื่อนก็ดี”
“งั้นมีปัญหาอะไร ทำไมถึงอยากซิ่ว” ปัญหาคือลุงรหัสผมให้ชวนพี่คุย ให้ดักพี่ไว้ไม่ให้กลับบ้าน จนกว่าทางนั้นจะส่งสัญญาณมาว่าจัดปาร์ตี้เรียบร้อยแล้ว ผมถึงจะปล่อยพี่ได้ นั่นแหละ ปัญหาของชีวิตผมมีแค่นั้น
“ก็...ก็ไม่มีปัญหาอะไร”
“ถ้าไม่มีแล้วจะซิ่วทำไม”
“งั้นไม่ซิ่วก็ได้”
“อ้าว แล้วสรุปมึงจะซิ่วหรือจะไม่ซิ่ว” จากสีหน้าเป็นห่วง จากน้ำเสียงอ่อนโยน กลายเป็นแข็งโป้กทั้งเสียงและหน้าตา เอาไงดีล่ะกู อยู่ดีไม่ว่าดี ทำภารกิจเพื่อชาติ แต่กูจะถูกเตะแบบไร้ข้อแก้ตัวก็ตอนนี้
“ไม่ซิ่วแล้วล่ะ”
“แล้วที่มึงบอกว่าจะปรึกษากู เรื่องที่มึงจะปรึกษาคือเรื่องอะไร” เสียงชักมีอารมณ์ หน้าตาก็ชักมีอารมณ์ ถ้าผมตายเพราะตีนใครสักคนในวันนี้ ฝากบอกพ่อแม่ผมด้วยว่าผมรักเขามาก และถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้ผมได้เกิดมาเป็นลูกเขาอีก ผมจะชดใช้บุญคุณทั้งของชาตินี้และชาติหน้า ในชาติหน้าทีเดียว
“มึงไม่มีเรื่องจะปรึกษากูตั้งแต่แรกใช่มั้ย?!” อาจจะเพราะผมแสดงออกถึงความเลิ่กลั่ก อาจจะเพราะมันฉลาด และอาจจะเพราะอะไรหลายๆอย่าง ความจริงเลยเปิดเผยและผมก็เลยถูกมันตะคอกใส่แถมหน้าโคตรโหด เล่นเอาหัวใจน้องถ้วยฟูงี้ หล่นลงไปกองที่พื้นดังแหม่ะ!
“เปล่า!!” สัญชาติญาณเอาตัวรอด เราต้องปฏิเสธไว้ก่อน
“เปล่าของมึงแปลว่าอะไร?!”
“ก็...ก็แปลว่าปฏิเสธ...”
“มึงอย่ามากวนตีนกู! คิดว่าเป็นหลานไอ้ภูมิแล้วกูจะไม่กล้าทำอะไรใช่มั้ย?!!”
“เปล่า!!”
“มึงยังจะมาเปล่าอีกเหรอ?!”
“เปล่า!!”
“ไอ้เชี่ยนี่กวนตีน!!” มันลุกจากเก้าอี้ ผมคิดว่าตัวเองคงโดนต่อยแน่เลยหลับตาปี๋รอไว้ก่อน ต่อยมาจะได้ไม่เสียวมาก ณ จุดนี้คือจำต้องสังเวยหนังหน้าหล่อๆเพื่อภารกิจนี้ไปก่อน เดี๋ยวไปตามเคลมค่ารักษาพยาบาลและแผลใจจากพี่ภูมิทีเดียว
ผมหลับตาอยู่อึดใจใหญ่ๆ แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีคามเจ็บปวดใดๆบนใบหน้าซีกไหนทั้งนั้นเลยลองลืมตาขึ้นดู แล้วสิ่งที่เห็นคือตรงหน้าผมมีแต่ความว่างเปล่า ส่วนคนที่ผมคิดว่าน่าจะต่อยผมสักหมัดน่ะเหรอครับ เดินไปนู่นแล้ว
ฉิบหายล่ะ! จะกลับบ้านตอนนี้ไม่ได้!! พี่ภูมิยังไม่โทร.มาเลย!!
“เดี๋ยวพี่เดี๋ยว!! พี่ธัน รอก่อนพี่!” ผมรีบวิ่งไปดักหน้าหล่อๆ แต่มองผมแบบอยากจะฉีกทึ้งเนื้อตัวผมเอามาปู้ยี้ปู้ยำ เอ๊ะ นี่กูคิดอะไร?
“มึงจะเอาอะไรกับกูอีก!! ถ้าจะกวนตีน ก็ไปเล่นกับคนอื่น!! กูไม่ใช่เพื่อนมึง”
“ผมไม่ได้จะเล่น” มันจ้องผมจิกซะยิ่งกว่าตอนแรก เอาง่ายๆว่าถ้ารอบนี้หาเรื่องอึกอักใส่มันอีก รับรองผมไปเยี่ยมยมบาลแบบไม่ได้กลับมามีชีวิตเป็นครั้งที่สองแน่นอน
...เอาไงดีวะ เอาไงดี! กูจะเอาอะไรมาอ้างดี!!! แล้วพี่ภูมิทำอะไรอยู่ เมื่อไรจะส่งสัญญาณมาบอกให้ผมปล่อยเพื่อนพี่ไปซะที!!!...
“กูนับหนึ่งถึงสาม หนึ่ง! สอง! ส...”
“ผมไม่มีตังค์อ่ะพี่!”
“อะไรนะ?”
“ผม...หิวข้าว...” เอาวะ เรื่องปากท้องเนี่ยแหละ น่าจะฟังขึ้นที่สุด ขอให้แม่งเลี้ยงข้าวสักจาน แล้วขอให้นั่งเป็นเพื่อน จากนั้นกูก็ละเลียดทีละเม็ด พอพี่ภูมิโทร.มา กูค่อยปล่อยมันกลับ น่าจะเวิร์กสุดแล้ว
“หิวข้าว?”
“ใช่...คือ...คือ...ผมไม่มีตังค์ ลืมเอากระเป๋าตังค์มา แล้ว...แล้วเพื่อนก็กลับไปหมดแล้ว...” ตีหน้าเศร้า ไอ้ถ้วยฟู ตีหน้าเศร้า ทำตาตกนิดนึง เหลือบมองไอ้หล่อหน่อย มันน่าจะใจอ่อน
หลังจากส่งสายตาอ้อนวอน เว้าวอน เร้าหรือไปประมาณสองล้านปีแสง มันก็ล้วงกระเป๋าตังค์ออกมาหยิบเงินส่งให้ผมแบงค์ใหญ่ๆหนึ่งแบงค์
“อ่ะ มึงเอาไปกินข้าวไป”
“เอ้ย! เยอะไปพี่ ผมขอแค่ค่าข้าว”
“เออหน่า เอาไปหมดนี่แหละ” มันยัดเงินใส่มือผม แม่งน้ำจิตน้ำใจดีงามมาก นอกจากหล่อแล้วยังรวยเงินและรวยน้ำใจแบบนี้ มิน่าพี่ภูมิถึงบอกว่ามันเป็นคนดัง
“ทีหลังก็บอกตรงๆ ไม่ต้องรั้งกูไว้ตั้งนานหรอก แล้วเอาเงินไปกินข้าวล่ะ ไม่ใช่ซื้อของไร้สาระ หน้าตามึงดูไม่น่าจะซื้อของมีประโยชน์” รวยน้ำใจนะ แต่ปากหมามากกกกกก
“พี่ไปซื้อกับผมดิ จะได้เชื่อไงว่าผมเอาตังค์พี่ไปซื้อข้าวจริงๆ”
“ไม่ล่ะ วันนี้กูมีนัดกับที่บ้าน” รู้! ว่ามีนัดกับที่บ้าน แต่ยังกลับตอนนี้ไม่ได้!!!
“ไปนั่งกับผมก่อนไม่ได้เหรอ คือ...พี่เล่นให้แบงค์ใหญ่ผมมางี้ เผื่อแม่ค้าไม่มีทอน ผมจะเอาที่ไหนไปจ่ายเขา ถ้าพี่ไปด้วย มีอะไรขึ้นมา พี่จะได้ช่วยผมได้ไง แล้ว...พี่จะได้เก็บเงินที่เหลือจากซื้อข้าวคืนไปเลย ผมไม่อยากติดหนี้พี่เยอะ นะ ผมไม่อยากนั่งกินข้าวคนเดียวด้วยอ่ะ” เหตุผลกูมาเต็มขนาดนี้ ไปกินข้าวกับกูเถ้ออออออ
มันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู แล้วก็เหลือบตามาสบตาผม แล้วแม่งก็นิ่ง เฮ้ย! อย่านิ่งดิวะ ใจๆหน่อย กูอ้อนขนาดนี้แล้ว
“ก็ได้”
แล้วจากนั้น เพื่อนซี้ลุงรหัสของผมก็ยอมเดินตามผมต้อยๆเข้าโรงอาหารคณะ แถมยังนั่งเป็นเพื่อนตอนผมกินข้าวอีกต่างหาก จนผ่านไปครึ่งชั่วโมง ข้าวผมหมดไปครึ่งจาน โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมก็สั่นหงึกๆ เป็นข้อความจากลุงรหัสที่บอกให้ผมเลิกกักบริเวณเพื่อนแกได้แล้ว พอดีกับที่โทรศัพท์ในมือของพี่ธันก็ดังพอดี
“ว่าไง เม” มันรับสายจากใครสักคนที่ชื่อเม ไม่รู้เมไหน แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ เรื่องของมันไม่เกี่ยวกับผมนี่นา
“พี่จะกลับแล้ว แม่กับป๋ากลับมาถึงบ้านแล้วเหรอ” มีบุพการีโผล่มาด้วย แสดงว่าน่าจะเป็นสายจากทางบ้าน ซึ่งก็น่าจะฮั้วกันกับพี่ภูมิลุงรหัสของผมที่ไปจัดเซอร์ไพรส์ที่บ้านของหมอนี่
...แต่...ไม่เผือกสิถ้วยฟู ไม่เผือก...
“ได้ เอาร้านเดิมมั้ย เดี๋ยวพี่แวะซื้อ...โอเค...ไว้เจอกัน” ช่างเป็นบทสนทนาที่ไม่มีอะไรเลย แต่หน้าแม่งมีรอยยิ้มจางๆและหล่อมากกกกกกก...
“มองอะไร” มันวางสายพอดีตอนที่หันมาเห็นผมจ้อง และพอถูกถามแบบนั้น ผมก็เลยตาตกลงมองจานข้าวแล้วส่ายหน้า ไม่กล้าบอกแม่งเลยว่าหน้ามันเมื่อกี้ รอยยิ้มจางๆแบบเมื่อกี้ องศาแบบเมื่อกี้ หล่อมาก หล่อสุดๆ หล่อจนหัวใจเสียวซ่าน
“เดี๋ยวกูต้องไปแล้ว มึงนั่งกินคนเดียวได้มั้ย”
“ได้พี่” ตอนนี้ผมยอมปล่อยมันไปทุกกรณี จะไปไหนก็ไปเถอะจ๊ะ กูทำภารกิจเพื่อชาติสำเร็จแล้ว
มันลุกจากโต๊ะ ก่อนจะส่งเงินให้ผม ทำเอาต้องเงยหน้ามอง
“ค่ารถกลับบ้าน” น้ำใจที่มันหยิบยื่นให้โดยไม่ได้ร้องขอ ยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนชั่วขึ้นมาทันทีที่โกหกมันว่าไม่ได้เอากระเป๋าสตางค์มา ทั้งๆที่เมื่อเช้าเพิ่งขอเงินแม่ยัดกระเป๋ามาจนตุงเพื่อเป็นขวัญกำลังใจในการทำข้อสอบ
“เอาไปสิ มึงไม่มีเงินไม่ใช่เหรอ แล้วจะกลับบ้านยังไง” มันยัดเงินใส่มือผม เป็นครั้งที่สองที่ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ เงินไม่กี่บาท แต่น้ำใจที่มันมีให้กลับรู้สึกยิ่งใหญ่กว่าเงินที่มันให้ซะอีก
“ขอบคุณครับพี่” ผมยกมือไหว้ขอบคุณ ดูเหมือนมันจะอึ้งไปหน่อย
“ไว้...เปิดมาหลังปีใหม่ ผมจะเอาเงินมาคืน”
“ไม่ต้องหรอก มันไม่ได้มากอะไร กินข้าวให้หมดแล้วก็กลับบ้านซะ กูไปแล้ว” ผมได้แต่พยักหน้า แล้วปล่อยให้มันเดินออกจากโต๊ะไป ทั้งๆที่เราไม่สนิทกันเลย ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพื่อนสนิทกับลุงรหัสผมก็ตาม แล้วไอ้เป้ก็บอกว่าผมเคยกวนตีนมันตอนรับน้องด้วย แต่ก็ผมยังจำหน้ามันไม่ได้อีก ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น...แต่...มันก็ยังมีน้ำใจกับผม
“พี่ธัน” ผมตะโกนเรียกคนที่กำลังจะเดินออกจากโรงอาหาร เจ้าของชื่อหันกลับมามอง และด้วยอะไรดลใจไม่รู้ ผมเลยตัดสินใจพูด
“เอ่อ...แฮปปี้เบิร์ธเดย์” มันชะงัก มองผมเหมือนคาดไม่ถึงว่าผมจะพูดคำนี้
“พี่ภูมิบอกผมว่า...ช่วงนี้วันเกิดพี่...” มันยิ้มน้อยๆ ยิ้มแบบที่ผมบอกว่าหล่อนั่นแหละ
“กูเกิดวันที่ 31 ไม่ใช่วันนี้”
“อวยพรล่วงหน้าไงพี่” ผมพูดแล้วยิ้มขำๆ มันก็พลอยหัวเราะไปด้วย
“มึงเป็นคนแรกเลยว่ะ” เราสบตากัน และนั่นทำให้หัวใจผมเต้นแปลกๆ มันยังคงยิ้มให้ผม ก่อนจะชี้นิ้วมาที่เงินที่มันยัดใส่มือผมเมื่อกี้นี้
“กลับบ้านดีๆล่ะ อย่าทำเงินหาย” นั่นคือประโยคสุดท้าย ก่อนที่มันจะหมุนตัวเดินจากไป ผมมองตามแผ่นหลังของมันแล้วก้มลงมองเงินในมือก่อนจะเบี่ยงสายตามาที่จานข้าว เสียงหัวใจเต้นแปลกๆเมื่อกี้หายไปแล้ว แต่น้ำใจของรุ่นพี่ร่วมคณะยังคงอยู่ตรงหน้า
ผมสัญญา...จากนี้ไป ผมจะไม่ลืมว่าผู้ชายที่ชื่อธันวาหน้าตาเป็นยังไง ผมจะจำเขาให้ได้ แม้ว่าผมอาจจะหยุดกวนตีนเขาไม่ได้ก็ตาม คึคึคึ...
FIN
ถ้วยฟูพี่ธันเวอร์ชั่นรักแรกพบ กร๊ากกกกกก พี่ธันแกพลาดจริงๆค่ะ อยู่ดีไม่ว่าดี ไปใจอ่อนเป็นที่ปรึกษาปัญหา(ไร้สาระ)ให้ถ้วยฟูจำหน้าได้ สุดท้ายเวรต้องเป็นไปตามกรรมนะคะ ฮา
พรุ่งนี้เจอกันใหม่ วันนี้ปวดหัวมากๆเลย ไม่รู้มีคำผิดตรงไหนมั่งมั้ย ขอโทษล่วงหน้านะคะ
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงพี่ธันและถ้วยฟู และพื้นที่บอร์ดเช่นเคยค่ะ
-
แอ๊รยยยยยย น่ารัก คิดถึงคู่นี้มากๆเลยค่ะ ><
-
ง่อวววว ไปกวนตีนเค้าตั้งแต่แรกนี่หว่าาาา
ถ้วยฟูมันร้ายยยยยย
หลังจากนั้นก็ไปจีบน้องสาวเค้าเพื่อกวนตีนใช่แมะ กิกิกิ
-
:man1:
-
น้องถ้วยของป้าาาา
ได้เวลากลับไปทบทวนเรื่องหวานวันวานของพี่ธันน้องถ้วยซะแล้นนนน ^^
หลังจากได้แฟนมาหนึ่งคน พี่ธันเลยเจอเซอร์ไพรส์ทุกปีเลยมั้ง ^^ อิอิ
-
น่าร๊ากกกกกกกกก คิดถึงทั้งคู่เลยย :mew1:
-
อ๊าาาาาาา เหนื่อยจากวันพุธแบบนี้ ได้อ่านแล้วรู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจ :hao5:
-
ง่อววว พี่ธันคนดีของน้องงง
ขอบคุณพี่บัวมากนะคะ
-
คิดถึงคู่นี้จริงๆ น้องฟูกับพี่ธันในวันแรกที่ได้พบกันแบบจริงจัง อ่านๆไปก็แอบสงสัยว่าแผนพี่ธันด้วยป่าวเนี่ย ฮ่าๆๆ ก็แหม วันเกิดวันที่ 31 แล้วอะไรคือลุงรหัสถ้วยฟูบอกจะจัดงานวันนี้ มีพิรุธน้าาา ฮ่าๆๆ
-
ถ้วยฟูเวอร์ชั่นไหนก็น่ารัก กวนพี่ธันได้ตลอดเวลาเลยจริงๆ
นี่ตกหลุมรักกันเพราะให้ยืมตังใช่มะๆ
-
มาทุกวันแบบนี้มันกระชุ่มกระชวยดีจังเลยค่ะ. ฮอลลลลลลลล
-
แรกพบก็เหมือนพี่ธันเลี้ยงเด็กประถมเลย อิอิ
-
พี่ธันอ่แนโยนมากกก กับถ้วยฟูใสๆ :hao5:
-
ด้วยรักและคิดถึงน้องถ้วยฟูกับพี่ธันเป็นที่สุด อยากอ่านอีกยาวๆเลยค่ะสำหรับคู่นี้ ขอบคุณมากๆเลยค่ะสำหรับตอนพิเศษแก้คิดถึงตอนนี้ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตั้งใจรอคู่นี้เป็นพิเศษ ฮรื่อออคิดถึงน่ารักมากอะ ถ้วยฟูเป็นคนที่แหลลื่นไหลไปเรื่อยๆมาก ที่พี่ธันดุขนาดนั้นไม่ต้องแปลกใจเลย
-
คิดถึงพี่ธัน มากกกกก
ส่วนน้องฟูคิดถึงนิดเดียว
-
น้องฟูนี่ละก็
-
พี่ธันคนดีมาก ส่วน ถ้วยฟูเกรียนตั้งแต่ปี 1 เลย
ขอบคุณครับ
-
พี่ธันนนนนนนน มันเป็นเวรกรรมของพี่จริงๆสินะเนี่ยที่ไปทำใ้ห้ถ้วยูจำหน้าได้ 5555
-
ชอบโมเม้นนี้มากจ้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ธัน น้องฟู นานเท่าไหร่แล้วที่เราไม่ได้เจอกัน
-
คิดถึงฟูสุด จัดเวอร์ชั่นภาคพิเศษสักเล่มก็ดีน่ะ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
เกรียนตั้งแต่แรกพบ
เลยนะถ้วยฟู :laugh:
-
จะตอนปกติหรือตอนพิเศษก็อดหมั่นไส้นังถ้วยฟูไม่ได้
5555555555 พ่อคุณเอ้ยยย น่ารักดีค่ะ
พี่ธันพลาดไปจริงๆ
-
เป็นโมเมนต์แรกพบที่ดีจริงๆ มีครบทุกรส คิดถึงคู่นี้สุดๆเลยค่ะ ขอตอนพิเศษคู่นี้อีกเยอะๆ
-
โอยๆๆๆๆๆ ถ้วยฟูคะ
ป้าถามหน่อยสิ
ทำบุญด้วยอะไรถึฃได้พี่ธันมาเป็นสามี
ป้าจะไปทำบ้างงงงง 555555
-
คิดถึงพี่ธันมากกกกกกกก
-
ยังไงก็เกรียนได้ตลอดอ่ะ
-
:กอด1:
:L2: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
อ๊ายยยย คิดถึงถ้วยฟูกับพี่ธัน ชอบคู่นี้มากกกกกกกก อยากให้เขียนภาคต่อจังงงงงง *ส่งสายตาอ้อนปิ๊งๆๆๆ*
ปล. สวัสดีปีใหม่ค่ะ!!
-
ถ้วยฟูยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
พี่ธันก็หล่อเหมือนเดิม
ขอบคณที่มาให้หายคิดถึงน้า
-
สนุกมากครับ แสบจริงๆ น้องถ้วยฟู
-
โอ๊ยยยยยยยยยย........คิดถึงๆๆๆๆ ^^
-
:mc4: อ่านรอบที่สอง รักและคิดถึงพี่ธันและถ้วยฟู :-[ :o8:
-
คู่นี้ อ่านกี่ทีก็ฟิน ขอบคุณครับ :L2:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบที่ล้านด้วยความคิดถึงค่ะ 555555555555
-
:mew2: :mew2: คืออ่านมากหลายตอนมาก เหมือนอ่านวนไปวนมา
-
ฟินอ่ะ อ่านแล้วคันหัวใจเลย
-
คิดถึงถ้วยฟู เลยเข้ามาอ่านอีกครั้ง :กอด1: :กอด1:
-
:pig4 :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
-
สนุกและฮากับนายถ้วยฟูมากค่ะ
มีความหลงตัวเองขั้นสุด 555
ส่วนพี่ธันก็น่ารักแสนดี รักน้องฟูสุดๆ
ขอบคุณคนเขียนจ้าาาา
-
อ่านแล้วอ่านอีก ชอบถ้วยฟู :mew1:
-
กลับมาหาถ้วยฟูรอบที่สองแล้ว
พ่อยอดขมองอิ่มของถ้วยฟูช่างดีเหลือเกิน พ่อยอดชาย พ่อคนดี พ่อคนเก่ง 555
แรกๆพี่ธันหลงฟูอยู่หรอก แต่หลังๆนี่ฟูก็หลงพี่ธันใช่เล่นนะ
ชอบทั้งพี่ธัน และน้องฟูเลย น่ารัก น่าเอ็นดู
-
โอ้ยยย อ่านไปยิ้นไปเพราะถ้วยฟู เธอฮามากกก
ลุ้นพี่ธันวาแอบชอบน้องถ้วย แต่ดันได้เป็นแฟน
แบบไม่รู้ตัวเพราะแผนเอาคืนของถ้วยฟู
-
ขอบคุณค่ะ ถ้วยฟูตลกมาก :laugh: ตอนแรกไม่รู้ว่ามีเรื่องของฟูด้วย
อ่านแต่เรื่องของของขวัญแล้วเจอตอนที่มาร้านของถ้วยฟู
-
คิดถึงยอดชายนายถ้วยฟูมากกก ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องตลกอะไรขนาดนั้น5555 //กลับมาอ่านหลาบรอบเลยค่ะเพราะหาซื้อไม่ได้ :hao5:
-
พี่ธันกับน้องฟูน่ารักจริงๆ มีครบทุกรสเลย โหด มัน ฮา :m20:
-
:impress2: :impress2:
ขอบคุณนะคะ สนุกกกกก
-
ขอบคุณนะค่ะที่เขียนเรื่องนี้มามาให้ทุกๆคนได้อ่านเป็นเรื่องที่ดีมากค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงพี่ธันถ้วยฟูจริงๆ
-
น้องน่ารัก แต่แม่ประสาทไปหน่อย
-
ยิ่งอ่านยิ่งปวดหัวกับแม่ของถ้วยฟู แค่ได้ยินเค้าลือกันก็เอาลูกยัดเยียดให้เค้าเลย ไม่ถามลูกว่ามันจริงหรือไม่จริง ยังมาอ้างบุญคุณในความพยายามให้ลูกมีแฟนอีก เป็นแม่ยังไง กลายเป็นว่าลูกพูดความจริงจะกลายเป็นอกตัญญูไปซะงั้น น่าสงสารถ้วยฟูอ่ะ ธันถึงจะรักจริงแต่ไม่แมนเลยเพราะเธอฉวยโอกาสในการเข้าหา
-
กลับมาอ่านในรอบ 3 ปี
-
:pig4: :3123:
-
รักนี้ ลิ้นกับฟัน
By: Dezair
…………..
ตอนพิเศษ เซอร์ไพรส์วันเกิด
สวัสดีวันสิ้นปีมิตรรักนักอ่านทุกท่าน!
กระผม นายถ้วยฟูยอดนักคิดอัจฉริยะ ผู้สร้างสรรค์แผนเซอร์ไพรส์วันเกิดสามีมาหล้ายยยยย...ปี!
ไม่ว่าจะเซอร์ไพรส์แบบเบสิคปิดตาเอาเค้กมาให้เป่า หรือจะเล่นใหญ่ทำเนียนลืมวันเกิด แม้กระทั่งเซอร์ไพรส์ฉลองวันเกิดผิดวันก็เคยมาแล้ว เรียกได้ว่าไม่มีปีไหนเลยที่ไอ้พี่ธันจะได้ฉลองวันเกิดด้วยการกินข้าวเฉยๆอย่างปุถุชนคนธรรมดา
…ถ้ามันมีอายุสักร้อยปี ผมก็มีร้อยแผนรอเซอร์ไพรส์ให้มันนั่นแหละครับ!…
เกริ่นมาซะยาว ทุกๆท่านคงอยากรู้กันแล้วว่าแล้วปีนี้มีเซอร์ไพรส์อะไรรอไอ้พี่ธันอยู่ใช่มั้ยครับ!
เหอะ! ไม่อยากจะพูดไป ว่าเซอร์ไพรส์น่ะมี หรูหราหมาเห่า มองจากยานอวกาศก็รู้ว่าผมรักมันที่สุดในโลก! รักนี้ ลิ้นกับฟันมีที่ไหน มีแต่รักนี้ พร้อมพลีกายให้เธอจ้ะ พ่อทูนหัว!
แต่...ต่อให้ความรักของผมจะยิ่งใหญ่เกรียงไกรแค่ไหน ต่อให้จะพร้อมทอดกายให้เขาเชยชมเพียงใด ถ้าสวรรค์จะใจร้ายสร้างอุปสรรคมาขัดขวาง ทั้งตัวและหัวใจของผมก็ไม่อาจทัดทานลิขิตสวรรค์ได้
และปีนี้...สวรรค์ก็ลิขิตมาแล้ว
...ให้ผมป่วย...
...ป่วย?...
ใช่ครับ ตอนแรกผมสะกดคำว่า ‘ป่วย’ ไม่ถูก เพราะเกิดมาเป็นเด็กแข็งแรง เติบโตเป็นผู้ใหญ่คุณภาพที่มีสุขภาพดีสมวัย แต่สวรรค์สั่งมาแล้ว ให้ปีนี้ผมต้องสะกดคำว่า ‘ป่วย’ ให้ถูกสักที
แล้วป่วยทั้งที ไข้หวัดเล็กๆน่ะไม่ ระดับนายถ้วยฟูต้องเป็นไข้หวัดใหญ่เท่านั้น เอากะผมซี่!
นี่โชคดีว่าน้อมส่งซานต้าคลอสกลับบ้านไปแล้ว ไข้หวัดใหญ่ถึงปรากฏตัว แล้วขึ้นชื่อว่าไข้หวัดใหญ่น่ะครับ ถ้ามันหายง่ายๆมันก็คงไม่เรียกว่า ‘ใหญ่’ ถูกมั้ย ถึงผมจะมีเป้าหมายชีวิตว่าจะต้องหายให้ทันวันที่ 31 แต่แรงใจฮึด แรงกายกลับไม่เอาด้วย ต่อให้มีบุรุษพยาบาลรูปหล่อคอยเช็ดตัวดูแล แต่สุดท้าย ผมก็นอนซมอยู่ 5 วันเต็ม!
กว่าอาการจะดีขึ้นแบบเริ่มซ่าได้ก็ปาเข้าไปตอนเช้าวันที่ 31
แล้ว 31 ธันวาเป็นวันอะไร? ถ้าเป็นวันวาเลนไทน์ ผมไม่เดือดร้อนหรอกครับ ที่เดือดและร้อนก็เพราะมันดันเป็นวันเกิด ‘ยอดยาหยี’ ของผมน่ะสิ!
แต่...เดือดแล้วไง ร้อนแล้วไง ต่อให้ไข้จะลด หัวไม่ปวด ตัวไม่เมื่อย แต่ถ้าคนดูแลบอกว่า ‘ยังไม่หาย’ ก็คือ ไม่ต้องไปไหน ไม่ต้องไปเจอใคร ไม่ต้องกระดิกตัวลงจากเตียงด้วย!
...อ่ะ! สั่งเก่ง ห้ามเก่ง ดุเก่ง แล้วคิดว่าคนอย่างผมจะ ‘ทำตามเก่ง’ มั้ยครับ...
...บอกเลยว่าไม่!...
..........................
ผมเหลือบไปมองพ่อหนุ่มรูปหล่อเจ้าของแผ่นหลังน่าซบที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ มันนั่งหันหลังให้ผมที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนไม่ได้เฝ้าไข้กันแต่อย่างใด แต่เรื่องนี้ผมไม่ดราม่าหรอก เพราะถือว่าทางสะดวกให้เราทำอะไรก็ได้!
ผมขยับขาออกจากผ้าห่มช้าๆ แต่แค่หนังกำพร้าสีไปกับเนื้อผ้า ไอ้พี่ธันก็หูผีได้ยินเสียง หันขวับมามองทันที
“นั่นจะไปไหน”
ดูสิครับ แค่กระดึ้บตัวจะออกจากผ้าห่ม มันก็หันมาถามแล้ว อย่างงี้อย่าหวังจะเซอร์ไพรส์วันเกิดเลย เอาให้อยู่นอกสายตามันให้ได้ซะก่อนเถอะ!
...เฮ้อ! เหนื่อยจริ๊ง! อยู่ในสายตาแฟนตลอดเวลา...
“ไป...อะแฮ่ม!...” คำแรกเสียงแหบไปหน่อย ถึงผมจะคิดว่าก็แหบเสน่ห์ดี แต่ไอ้พี่ธันไม่น่าหลงเสน่ห์ผมแน่ เพราะมันปักใจแต่ว่าผมยังไม่หายป่วยนั่นเอง เลยต้องเคลียร์ช่องเสียง แล้วใช้เสียงสองพูดใหม่
“...ไปห้องน้ำ...”
ไอ้พี่ธันขยับจะลุก แต่ผมรีบยกมือห้ามมันไว้
“ฟูไปเองได้ ไม่ต้องช่วย”
มันมองผมอยู่อึดใจหนึ่ง เหมือนช่างใจ แต่สุดท้ายก็ยอมนั่งลงที่เดิม เป็นสัญญานว่าให้ผมไปห้องน้ำด้วยตัวเอง
ผมลงจากเตียงไปห้องน้ำอย่างกระฉับกระเฉง ทำตัวเป็นถ้วยฟูผู้แข็งแรงคนเดิม ถึงจะยังเวียนหัวนิดหน่อย แต่จะแสดงออกว่ายังป่วยไม่ได้ วันนี้วันเกิดไอ้หล่อ ผมไม่อยากให้มันกังวลกับสุขภาพของผมอีกแล้ว
...ความรักของผมนี่ช่าง...บริสุทธิ์ผุดผ่องยิ่งกว่าเพชรน้ำเอกซะอีก ซึ้งเนอะ!...
หลังจากจัดการธุระส่วนตัว ล้างหน้าล้างตาจนสดชื่น สติสตังพละกำลังก็ค่อยกลับมา
ผมมองตัวเองในกระจก ถึงจะยอมรับว่าหน้าตาหล่อๆของผมยังอิดโรยเพราะพิษไข้เล่นงาน แต่...วันนี้วันเกิดพี่ธัน ผมจะอ่อนแอไม่ได้ ผมต้องสู้! ผมต้องลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่างให้สมกับเป็นวันเกิดของมัน! ผมจะไม่ยอมให้พิษไข้ทำลายวันสำคัญที่สุดในรอบปี!!
พิษรักต้องสู้พิษไข้ให้ได้!
สู้!!
ผมสูดลมหายใจลึก ตั้งสติมั่นแล้วประมวลผลด้วยสมองน้อยๆอันชาญฉลาด
ไอ้พี่ธันนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน หันหลังให้เตียง ให้โต๊ะ ให้ประตู ถ้าผมแอบออกจากห้องน้ำแล้วย่องออกจากห้องนอนไปหาโทรศัพท์มือถือของผมที่คงอยู่ตรงไหนสักแห่ง จากนั้นก็โทรสั่งให้น้องเมคนดีช่วยซื้อเค้กสักก้อน แล้วเอามาส่ง...ไม่สิ แค่เค้กไม่ได้ ต้องมีอาหารอร่อยๆ เอาแบบคอร์ส...ไม่ดี อาหารคอร์สเดี๋ยวกินไม่เสร็จสักที เกิดผมเป็นลมหน้าคว่ำคาจาน มีหวังไอ้พี่ธันจับผมแอดมิดยาวไปจนถึงวันเด็กแน่!
เอาเป็นว่า เอาแค่เค้กกับอาหารอร่อยๆสัก 2-3 อย่างแล้วกัน! แล้วก็ของประดับตกแต่ง ลูกโป่งสายรุ้งแบบสำเร็จ เอามาแล้วตั้งได้เลย ไม่เปลืองแรง ถึงจะดูง่ายไปหน่อย แต่ปีหน้าจะชดเชยให้แล้วกัน!
เมื่อวางแผนอย่างแยบยลภายในเวลาไม่กี่วินาที กลยุทธสำคัญคือการลงมือทำอย่างรวดเร็ว!
ผมค่อยๆแง้มประตูห้องน้ำ แล้วย่องออกมาช้าๆ ชะโงกหน้าดูว่าสุดเลิฟอยู่ตรงไหนแล้วก็นั่น! โป๊ะเช๊ะ! มันยังนั่งอยู่ที่เดิม หันหลังให้ทุกสิ่งอย่างเหมือนเดิม!
เอาล่ะ ‘นาตาชา ถ้วยฟู โรมานอฟ!’ นายต้องทำได้!
ย่องจากตรงนี้ ไปที่ประตูห้อง จัดไป!
ผมกลั้นหายใจ จรดปลายเท้าทีละก้าว ทีละก้าว ในขณะที่สายตายังจ้องไอ้พี่ธันว่ามันขยับตัวหรือไม่
แต่ก็ไม่ มันยังเอาแต่นั่งหน้าจอโน้ตบุ้ค ทำงานของมันไปตามเรื่อง ไม่ได้รู้สักนิดว่าสุดที่รักของมันแอบปฏิบัติการลับ!
พอก้าวถึงประตู ผมก็รีบผลุบหายออกไปทันที แอบชะโงกหน้ากลับไปดูไอ้พี่ธันอีกรอบ มันก็ยังนั่งที่เดิม ไม่กระดุกกระดิกเหมือนเดิม
เยี่ยม!
แผนต่อไปคือหาโทรศัพท์
เอาล่ะ! ‘เจมส์ ถ้วยฟู บอนด์’ อย่าให้เสียชื่อนักคุ้ย เอ๊ย! สายลับ!
ผมรีบพุ่งตัวไปค้นตามโต๊ะตู้มุมต่างๆ เปิดตะกร้าซ้าย เปิดลิ้นชักขวา ควานหาโทรศัพท์เพื่อโทรหาผู้ช่วยหมายเลข 1 ของผม และในที่สุด! นั่นไง! โทรศัพท์ของผมนอนแอ้งแม้งอยู่บนโซฟา!
ผมรีบหยิบขึ้นมา กดหาชื่อน้องเมษาน้องรหัสสุดสวยของผมที่พ่วงด้วยตำแหน่งน้องสาวสุดที่รักของไอ้พี่ธัน แล้วกดโทรออก!
เสียงสัญญานรอสายดังครั้งที่ 1
เสียงสัญญานรอสายครั้งที่ 2
เสียงสัญญานรอสายครั้งที่ 3
...รับสิครับ น้องเม! รับสิครับ!...
เสียงสัญญานรอสายครั้งที่ 4
เสียงสัญญานรอสายครั้งที่ 5
...น้องเมคร้าบ! รับเถ้อออออ...
เสียงสัญญานรอสายครั้งที่ 6 และ...
...เสียงที่ไม่ใช่สัญญานรอสายก็ดังขึ้น...
“โทรหาใคร”
มือไม้ผมอ่อน โทรศัพท์แทบหล่น ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเสียงนี้เป็นของบุรุษพยาบาลรูปหล่อแต่ชอบทำตัวเป็นยมบาลนั่นเอง
...แต่...ถึงใจจะไม่อยากหันไปมอง ก็ต้องหันไปมอง เพราะไม่งั้นจะส่งสายตาวิ๊งๆขอความเห็นใจได้ยังไง...
ผมเอี้ยวหน้าไปมองเล็กน้อย ยิ้มหวานที่สุดในชีวิต ในขณะที่สมองหาข้ออ้างล้านแปด แต่ยังไม่ทันคิดออก หลักฐานในมือก็ส่งเสียงกลับมา
‘ฮัลโล? พี่ฟู?’
...จังหวะสวรรค์อยู่ที่ไหนเอ่ยยยย จังหวะนรกล่ะจับยัดใส่มือกูจัง! ไม่รับสายตั้ง 6 ตื๊ดก็เกิดจะรับสายขึ้นมาตอนนี้อ่ะนะ!!...
ไอ้พี่ธันจิกตาจ้องผม มันจำเสียงน้องมันได้ล้านเปอร์เซ็น แต่มันคงไม่รู้ว่าผมโทรหาน้องเมทำไม แต่รู้หรือไม่ก็เท่านั้น ที่รู้กันตอนนี้คือผมแอบออกจากห้องมาโทรหาน้อง
“เอามานี่”
มันสั่งแล้วแบมือ ผมจะยึกยักไม่ให้ก็กระไรอยู่ แค่มือถือเครื่องเดียว ไม่สะเทือนขนหน้าแข้งเจ้าของร้านเตาถ่านสาขา 1 ถึง 100 หรอกครับ (จริงๆแล้วเพราะว่าไม่กล้าเล่นแง่กับมันแล้วน่ะสิครับ)
พอผมส่งโทรศัพท์ให้มัน ไอ้พี่ธันก็พูดกับปลายสายทันที
“ฮัลโล เม”
ไม่รู้น้องเมพูดอะไร แต่ไอ้พี่ธันตอบกลับไป
“ไม่มีอะไร ถ้วยฟูเล่นไม่รู้เรื่อง”
...กูไม่ได้เล่น! แต่นี่คือการแคสต์บทนาตาชา โรมานอฟ กับเจมส์ บอนด์ต่างหาก!...
“อือ ยังไม่หายสนิท ไว้หายดีจะพาไปไหว้ป๋ากับแม่”
...ปิดโอกาสกูอีกครับ พี่น้องงงง โอยยยย ไปบอกเขาทำไมว่ายังไม่หาย!...
ไอ้พี่ธันไม่เสวนาอะไรกับใคร แม้แต่น้องเมษายอดยาหยีที่มันเคยรักยิ่งชีพ เวลานี้ดูท่ามันจะอยากปลิดชีพผมมากกว่า หลังจากตัดสาย เก็บโทรศัพท์ลงกับกระเป๋ากางเกงของมัน ไอ้หล่อก็มองหน้าผมนิ่ง
“ไหนว่ามาเข้าห้องน้ำ”
“คือ...”
“แล้วโทรหาเมทำไม”
“อ่า...”
“จะฟ้องอะไร”
“ไม่ได้จะฟ้อง! จะฝากน้องเมซื้อเค้กมาให้ต่างหาก!” ผมโพล่งอย่างหมดหนทางจะปิดบัง หมดอารมณ์จะเซอร์ไพรส์ใดๆ ทำดีไม่ได้ดี โปรดสัตว์ได้บาปที่แท้ทรู!
“เค้ก?”
“ก็วันนี้วันเกิดพี่ธัน...” มาถึงประโยคนี้ ก็ได้แต่พูดเสียงอ่อยเพราะรู้สึกผิด
พอคิดว่าวันเกิดมันปีนี้ ผมไม่อาจสร้างเซอร์ไพรส์สุดยิ่งใหญ่เหมือนปีก่อนๆได้ ก็รู้สึกเหมือนหัวตาจะร้อนผ่าวๆ ทั้งๆที่ไข้ลดแล้ว
...ทำไมตาร้อนวะ ไข้ขึ้นตามีด้วยเหรอ...
เจ้าของวันเกิดวันนี้มองหน้าผมนิ่ง ก่อนจะยิ้มออกมา
“ยิ้มทำไม ฟูจัดปาร์ตี้วันเกิดให้ไม่ได้ น่ายิ้มตรงไหน” ผมยอมรับว่าเหวี่ยง ถึงรอยยิ้มของมันจะหล่อที่สุดในใจผม แต่เวลานี้ดราม่าอยู่ ยิ้มหล่อแค่ไหนก็เคืองตาผมได้แล้วกัน
“จัดไม่ได้ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“เป็นสิ! วันนี้วันเกิดพี่ธัน แทนที่จะได้เลี้ยงวันเกิดควบปีใหม่ แต่ต้องมาเฝ้าฟูแบบนี้ บอกให้ไปฉลองกับป๋า กับแม่วิ ก็ไม่ไป...” แต่ถ้ามันไปจริง ผมก็งอนแหละ เมียแสนดีนอนซมอยู่คอนโด แต่ผัวออกไปสำเริงสำราญวันเกิดควบปีใหม่งี้ก็เกินไป ถึงผมจะเกือบหายป่วยแล้ว แต่ผมก็อยากอยู่ใกล้หมอของใจนะ อะฮิ้ววววว
“ถ้าพี่ไปจริง ถ้วยฟูก็งอนพี่อีก”
ผัวอ่านขาดแล้วหนึ่ง แต่เราก็ต้องแก้ตัวอย่างหล่อๆว่าเราไม่งอแงแค่เพราะเขาไปเที่ยวในวันที่เราป่วย
“แต่ว่า...วันนี้วันเกิดพี่ธันนะ...”
มันยังยิ้ม แล้วส่ายหน้าไปมา “แค่วันเกิดเอง”
“ไม่สิ! วันเกิดคือวันพิเศษ!”
วันเกิดไม่ใช่แค่วันเกิด แต่เป็นวันพิเศษเพียงวันเดียวในรอบปีที่ทำให้ผู้ชายที่ชื่อธันวาลืมตาดูโลก! เป็นวันที่ทำให้ธันวามีตัวตน! และทำให้ผมมีคนที่ชื่อธันวาเคียงข้างในวันนี้!
ไม่พิเศษตรงไหน? ไม่ต้องตอบครับ! เพราะไม่มี! วันนี้คือวันพิเศษที่สุดในรอบปี!
“แค่ถ้วยฟูคิดว่าวันนี้พิเศษ พี่ก็ดีใจแล้ว” มันพูดแล้วยิ้ม
...ผมบอกไปกี่รอบแล้วนะว่ามันยิ้มแล้วหล่อมาก แต่จะบอกอีกกี่ครั้งก็ได้ว่ามันยิ้มแล้วโคตรหล่อ พ่อเจ้าประคุณยมบาลของผม...
“แต่...ฟูอยากจัดงานวันเกิดให้นี่นา...”
“ไว้จัดวันที่ถ้วยฟูหายดีแล้วก็ได้”
จริงๆ งานวันเกิดมันก็น่าจะยืดหยุ่นกันได้ แต่ติดที่ว่า...วันเกิดไอ้หล่อดันเป็นวันสุดท้ายของเดือน และเป็นวันสุดท้ายของปี
“ถ้าไม่ฉลองวันนี้ ก็จะพ้นเดือนเกิดพี่ธัน...”
“พ้นแล้วยังไง”
“ก็! ก็...มันจะไม่ใช่เดือนธันวา...”
ความผิดใครล่ะที่เกิดวันสุดท้ายของเดือน จะฉลองย้อนหลัง มันก็ไม่ใช่เดือนธันวาแล้วมั้ย วันเกิดของนายธันวาแต่ไปฉลองมกรางั้นเหรอ ใครรู้เข้า ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ตำแหน่งภรรยาดีเด่นที่มอบให้ตัวเองมาหลายปี จะยังกล้ามอบให้ตัวเองต่อไปอีกเหรอครับ!
“ไม่เป็นไร ไม่ใช่เดือนธันวาก็ฉลองได้”
“ไม่ได้! ถ้าไม่ใช่เดือนธันวาก็ไม่ใช่เดือนเกิด...ฮึก...” ปากเบะแล้ว น้ำมูกเริ่มมา น้ำตาเริ่มคลอ บอกแล้วว่าวันนี้ดราม่ามาก
ส่วนไอ้หล่อธันวายังเอาแต่ยิ้มน้อยแบบหล่อๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆที่แสนอบอุ่น
“ไม่ใช่เดือนเกิด ก็ฉลองได้”
“ไม่ได้! พี่ธันชื่อธันวา จะฉลองเดือนอื่นได้ไง! ฮือ!”
ร้องไห้แล้วนะ น้ำตาไหลพรากๆ ถ้วยฟูการละครสุดๆ
“แต่คนชื่อธันวาไม่ใช่เดือนธันวา”
ปากหยุดเบะ น้ำตาหยุดไหล ผมมองสามีสุดหล่อแสนฉลาด
คือ...ก็เข้าใจนะครับว่าสมัยเรียนมันพิชิตเกียรตินิยมเหรียญทองไทเทเนี่ยม แต่แบบ...มันพิชิตคนเดียวไง ผมไม่ได้พิชิตด้วยไง ประเด็นคือผมไม่เข้าใจความหมายของมันไง
ดูเหมือนมันจะรู้ว่าผมไม่เข้าใจ ไอ้พี่ธันยิ้มจาง
“ถ้วยฟู วันนี้เป็นวันสุดท้ายของเดือนธันวา แต่พี่ไม่ได้อยู่กับถ้วยฟูเป็นวันสุดท้าย พรุ่งนี้พี่ก็ยังอยู่ วันต่อไปก็ยังอยู่ เรายังอยู่ด้วยกัน จะฉลองวันเกิดวันไหนก็ได้”
“ก็ฉลองวันนี้สิ!” ผมงอแง ผมยอมรับ ก็ผมอยากฉลองวันนี้อ่ะ!
“ไม่ใช่วันนี้ เอาไว้ให้ถ้วยฟูหายดีก่อน” ไอ้พี่ธันเหมือนปลอบเด็กสามขวบ แต่ถ้วยฟูสามขวบแล้วไง น่ารักก็แล้วกัน!
“แต่ว่า...” ดูสิ สามขวบก็รู้จักจะแย้งแล้วเห็นมั้ย น่ารักสุด!
“หรือถ้วยฟูจะอยู่กับพี่แค่วันนี้เหรอ พรุ่งนี้จะไม่อยู่ด้วยกันแล้ว?”
“ไม่ใช่นะ!”
“ถ้าอย่างนั้นก็รอให้หายดี แล้วเราค่อยฉลองวันเกิดพี่ด้วยกัน”
“แต่มันจะไม่ใช่เดือนธันวาอ่ะ!”
“ไม่เห็นเป็นไร เอาแค่คนชื่อธันวาก็พอมั้ง” มันพูดแล้วหัวเราะเบาๆ ใครว่าผัวผมโหด แท้จริงมีมุมตลกนะเออ!
แต่ถึงมันจะตลก ผมกลับหัวเราะไม่ออก โทษตัวเองที่หายป่วยไม่ทันฉลองวันเกิดให้มัน หนึ่งปีมีครั้งเดียว ก็ยังพลาดซะงั้น
“เอางี้ งั้นวันนี้เราฉลองด้วยข้าวต้มกันก่อน” ไอ้หล่อตะล่อม
“ใครที่ไหนฉลองวันเกิดด้วยข้าวต้ม” ผมเถียงหน้าคว่ำ
“ก็พี่ไง เซอร์ไพรส์จะตาย ฉลองวันเกิดด้วยข้าวต้ม”
ไม่รู้ว่าเพราะผมป่วยหรือเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของมัน ไอ้พี่ธันถึงได้ยิ้มเก่งมาก เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวยิ้ม หัวใจคนป่วยระทดระทวยไปหมดแล้ว
“ไป ไปรอที่ห้อง เดี๋ยวพี่อุ่นข้าวต้มแล้วจะเอาไปให้ พ่อของถ้วยฟูเอากับข้าวมาส่ง มีผัดผัก ไข่เจียว แล้วก็ยำกุ้งแห้ง”
อ่ะแหน่ะ สุดหล่อรู้ใจ มีการโปรยเมนูฝีมือพ่อให้ผมน้ำลายหกด้วย
แล้วพูดมาอย่างงี้ มีหรือผมจะทำตัวยาก ก็ได้แต่พยักหน้ายอมกลับเข้าห้องนอนแต่โดยดีแหละครับ
ผมเข้ามานั่งรอในห้องนอนอยู่พักหนึ่ง ไอ้พี่ธันก็ยกอาหารเข้ามา ทั้งหม้อข้าวต้มที่อุ่นจนร้อน และกับข้าวสามอย่างที่มันว่ามา
“มา กินข้าวต้มฉลองวันเกิดพี่กันเถอะ”
มันย้ำคำว่าฉลองวันเกิดเพื่อเอาใจผม แล้วยังตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้ด้วย ผมได้แต่มองมัน ไอ้พี่ธันไม่ใช่คนเอาใจใคร มันทำเรื่องแบบนี้ได้แย่ที่สุดในโลกเลย แต่...มันเอาใจผม
“ขอโทษนะพี่ธัน”
มันเงยหน้ามอง เราสบตากัน ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด
พี่ธันอยู่ตรงนี้ อยู่กับผมในวันที่พิเศษที่สุดของมัน แต่...มันกลับไม่ได้นั่งสบาย ไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้หัวเราะอย่างที่ควรจะเป็น แล้วยังต้องมาดูแลผมอีก
“...พี่...ไม่ได้ฉลองวันเกิดเพราะฟู”
มันส่ายหน้าทั้งๆที่ยิ้มจาง “ไม่ใช่เพราะถ้วยฟู เพราะไข้หวัดต่างหาก”
...ใช่เลย! โทษอย่างอื่นนอกจากตัวเองคืองานถนัดของเรา!...
“เออ! ใช่! ไอ้แบคทีเรียตัวร้าย!”
ไอ้หล่อนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะพูด
“ถ้วยฟู ไข้หวัดใหญ่เกิดจากเชื้อไวรัส”
...คือ...กูก็รู้นะว่ามึงฉลาด แต่แบบ...บางทีก็ไม่ต้องแสดงความฉลาดมาขวางทางซึ้งกูก็ได้มั้ง...
“นั่นแหละๆ เป็นไข้เลยพูดผิดไง!”
มันยิ้ม แต่ก็พยักหน้าไม่แสดงความฉลาดอะไรต่อ ผมเลยกลับสู่โหมดซึ้งเหมือนเดิม
“ต่อไป...ฟูจะดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ จะไม่ให้ป่วยอีก...”
“ดีแล้ว พี่ก็ไม่อยากเห็นถ้วยฟูป่วย”
...เอ่อ...แล้วมึงจะไม่ออกตัวว่าจะช่วยกูดูแลตัวกูเองสักหน่อยเหรอครับ? แบบโมเม้นท์ปากหวานใส่กูอ่ะ! บอกว่าจะไม่ให้ป่วย ไม่ให้เจ็บ จะดูแลรักษาเยียวยาทั้งใจทั้งกายกูไปจนชั่วชีวิตยังงี้อ่ะ!
แต่...สิ่งที่หวังไม่เคยเกิดขึ้นจริง เพราะไอ้พี่ธันมันเริ่มตักข้าวต้มเข้าปากแล้ว
...ไม่รอกูกินอีกจ้า! ความฉลองวันเกิด! ความเป็นเจ้าของวันเกิดเนาะ!...
“กินข้าวได้แล้ว เอาแต่นั่งอ้าปากอยู่นั่น” แล้วมันก็ตักยำกุ้งแห้งมาใส่ถ้วยข้าวต้มของผม
...เฮ้ยๆ บริการด้วยแหะ ว่าไม่ได้!...
“อ้าว ไม่อ้าปากค้าง แต่นั่งยิ้ม เป็นอะไรอีก”
...แหน่ะ! บทหยอกก็มา...
“เปล่า...” เรื่องอะไรจะบอกว่าเขินที่มันดูแลเอาใจใส่ มันรับบทเอาใจแบบพระเอก ผมก็ต้องทำเป็นซึนแบบนางเอก ทำเป็นตักข้าวต้มกับยำกุ้งแห้งเข้าปากเพื่อเลี่ยงการตอบ แต่ตาเหลือบไปเห็นไข่เจียวนุ่มฟูสีเหลืองน่ากินที่ยังไม่ถูกตักซะก่อน
...ไข่เจียว!...
…ใช่! ไข่เจียวไงล่ะ!!...
“เฮ้ย! พี่ธันอย่าเพิ่งกินไข่เจียวนะ!” ผมรีบบอกมันแล้วคว้าจานไข่เจียวลุกออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว จังหวะหนึ่งแอบหน้ามืดก็คว้าผนังไว้ จังหวะต่อมาหายหน้ามืดแล้วก็รีบก้าวเท้าไวๆตรงไปที่ครัว
“ถ้วยฟู” เสียงเรียกไอ้พี่ธันดังตามหลัง แต่ผมไม่มีเวลาหันไปขาน วางจานลงกับเคาท์เตอร์ครัวแล้วก็ควานหาของที่ต้องการจากในลิ้นชัก หยิบกล่องเทียนวันเกิดที่ใช้ไม่หมดตั้งแต่ปีก่อน แล้วจากนั้นก็...
ปักเทียนหนึ่งอันกลางไข่เจียว แล้วจุดไฟ!
...ไฟ?...
...เออ! ไฟแช็กอยู่ไหน?! ไฟแช็กอยู่ไหนวะ?!!...
“ถ้วยฟู?”
ไอ้พี่ธันเดินตามเข้ามาในครัว แต่ผมเปิดทุกลิ้นชักก็ไม่เจอไฟแช็กหรือแม้แต่ไม้ขีดสักอัน จนมันเดินมายืนข้างกันแล้ว เทียนบนไข่เจียวก็ยังตั้งโด่แบบเอียงๆ จะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ แล้วยังไม่มีเปลวไฟสว่างไสวสักกะเปลวเดียว!
...หมดกัน! เซอร์ไพรส์เค้กไข่เจียวก็ไม่ถึงฝั่ง!...
ผมเงยหน้ามองมัน จะร้องไห้อีกรอบตามบทนางเอกเจ้าน้ำตา ไอ้พี่ธันลดสายตาลงมองจานไข่เจียวในมือผมแล้วยิ้ม ไม่รู้ยิ้มอะไรนักหนา เทียนปักบนไข่เจียวก็แทบตั้งไม่อยู่ แล้วเทียนก็ไม่ได้จุดไฟอีกต่างหาก มึงก็ยังยิ้มออกอีกนะ!
“จะเอาให้ได้เลยสินะ เราน่ะ” มันพูดแล้วส่ายศีรษะไปมาทั้งๆที่ยังยิ้ม
“หาไฟแช็กไม่เจอ...” ผมได้แต่พึมพำ น้ำตาจะหยด รู้สึกว่าวันนี้สวรรค์ไม่รัก ทำอะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่าง
“ไม่เป็นไร เอ้า! ร้องเพลงให้เจ้าของวันเกิดหน่อย”
มันพูด แล้วยกจานไข่เจียวขึ้นมามือหนึ่ง อีกมือช่วยจับเทียนที่ปักไม่ให้ล้ม แล้วก็เริ่มเป็นต้นเสียงร้องเพลงให้ด้วย
พอไอ้พี่ธันร้อง ผมจะปล่อยให้เจ้าของวันเกิดร้องคนเดียวก็ใช่ที่ เลยร้องไปกับมันทั้งๆที่เทียนก็ไม่ได้จุด
“แฮปปี้เบิร์ธ...เดย์ ทูยู้ แฮปปี้เบิร์ธ...เดย์ ทูยู้ แฮปปี้เบิร์ธ...เดย์ แฮปปี้เบิร์ธ...เดย์ แฮปปี้เบิร์ธ...เดย์ ทู ยู”
ร้องเพลงจบ มันก็หลับตาลง อธิษฐานอยู่อึดใจหนึ่ง แล้วค่อยลืมตาขึ้น มองผม
“ปีนี้เซอร์ไพรส์อยู่นะ เค้กไข่เจียวน่ะ” มันพูดแล้วยิ้ม…เป็นรอยยิ้มที่หล่อที่สุดในโลกของผมจริงๆ
“...อวยพรพี่ด้วยสิ ถ้วยฟู”
ไม่รู้สมองผมช็อตกับอะไร ระหว่างเห็นมันยิ้ม หรือมันขอให้อวยพร
“อ่า...อวยพร...อวยพรอะไรดี...” ...งานถนัดคือความคิดสร้างสรรค์ แต่ถ้าเจองานกะทันหันแบบใช้ความคิดก็คือเออเร่อร์...
“ขอให้พี่สมหวังตามที่ขอก็ได้” มันนำให้
“เออๆ ขอให้พี่ธันสมหวัง”
ไอ้หล่อหัวเราะเบา
“รู้มั้ยว่าพี่ขออะไร”
...เออว่ะ...ไม่รู้...
“พี่ขอให้ ‘ครอบครัว’ ของพี่มีความสุข สุขภาพแข็งแรง”
ไม่รู้ว่าครอบครัวของมันมีใครบ้าง แต่...ถ้าจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าหนึ่งในครอบครัวของมันก็มีผม...ก็คงได้ใช่มั้ยครับ
“ขอให้ ‘ครอบครัว’ ของพี่คิดหรือทำอะไรก็สมหวัง แต่ถ้าเขาคิดเรื่องแผลงๆ ก็ขอให้เขาคิดถึงความปลอดภัยของตัวเองด้วย ชีวิตของเขา...สำคัญที่สุดสำหรับพี่”
ไม่รู้ว่าคนในครอบครัวของมันมีใครที่คิดหรือทำเรื่องแผลงๆอีกมั้ย แต่...ถ้าจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าคือผม เป็นผมที่สำคัญสำหรับมัน...ก็คงได้ใช่มั้ยครับ
“แล้วก็...ขอให้ ‘ครอบครัว’ ของพี่ อยู่กับพี่ไปนานๆ อยู่ฉลองวันเกิดกับพี่ไปจนแก่เลยนะ...ถ้วยฟู”
ตอนแรกก็ว่าต้องคิดเข้าข้างตัวเอง มาถึงประโยคนี้ที่มันลงท้ายด้วยชื่อผม และมองผมไม่ละสายตาไปไหน น้ำตาของผมก็ไหลทะลักเป็นเขื่อนแตก
จานไข่เจียวอยู่ไหนแล้วไม่รู้ รู้อีกทีผมก็ใช้สองแขนกอดมันแน่น มันเองก็กอดตอบผมแน่นเช่นกัน
“ฮือ!...อยู่...จะอยู่กับพี่ธันไปตลอดเลย...ฮือ!...” ผมได้แต่พูดอู้อี้อยู่กับไหล่ของพี่ธัน สัญญากับตัวเองและมันไปพร้อมๆกัน ว่าเราจะอยู่ฉลองวันเกิดด้วยกันแบบนี้ ไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ
แล้ววันเกิดในปีนี้ของนายธันวา ถึงจะไม่มีเซอร์ไพรส์ยิ่งใหญ่ ไม่มีเค้ก ไม่มีแขกร่วมงาน
แต่ก็มีเซอร์ไพรส์ลุ่มๆดอนๆ มีไข่เจียว และมีนายปวิน...
และเรา...ได้ฉลองวันเกิดด้วยกันอีกปี
...แฮปปี้ เบิร์ธเดย์ อีกครั้งนะ...พี่ธัน...
...ทุกอย่างที่พี่ขอ จะเป็นจริงทุกประการ...ถ้วยฟูสัญญา...
FIN
สวัสดีวันสิ้นปี กับคู่ที่หายไปนานมากกกก...
ปีนี้เป็นอีกปีที่ชีวิตของบัวค่อนข้างยุ่งยาก งานเยอะมากๆ จนไม่สามารถจัดสรรเวลาได้เลย ก็เลยไม่มีเรื่องยาวเรื่องใหม่ออกมาสักที แต่ปีหน้าจะพยายามให้ดีกว่านี้ค่ะ ยังไงก็ฝากตัว ฝากเรื่องเก่า เรื่องใหม่ ฝากติดตามผลงานของบัวด้วยนะคะ
สำหรับปีนี้ ขอบคุณจริงๆที่อยู่ด้วยกันมา บัวได้รับกำลังใจและความปรารถนาดีจากคนอ่านเสมอ แม้ว่าจะไม่มีผลงานออกมาเป็นชิ้นยาวๆ แต่ก็มักจะมีคนทักมาถาม มาพูดคุยตลอด ทุกๆกำลังใจของคนอ่าน มีค่าสำหรับบัวมากๆเลยค่ะ หวังว่างานเขียนเล็กๆน้อยๆไม่กี่ตอนของบัวตลอดปีนี้จะเป็นกำลังใจ และสร้างรอยยิ้มให้คนอ่านได้เช่นกันนะคะ
Happy New Year ล่วงหน้าค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
นิยายของคุณบัวทำให้อบอุ่นหัวใจทุกครั้งที่อ่าน
ถ้วยฟูจอมป่วงของเราป่วยซะได้
แต่ก็แลกกับรอยยิ้มพี่ธันเลยน้าาา อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4: