-
****************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*******************************************************************************
ตัวเอกในเรื่อง โดยมุมมองภาพรวมอาจดูร้ายกาจและดูไม่ดีเหมือนเรื่องอื่น ๆ ที่สดใสน่ารัก ซิง แต่หากในความร้ายกาจนี้ ได้ซ่อนความรู้สึกที่ซับซ้อนอย่างมากมาย ยังไงก็ลองอ่านดูนะครับ ต้น ๆ เรื่องจะเป็นที่มาที่ไปของตัวหลักเป็นส่วนใหญ่ เพราะอะไรทำไมถึงเป็นเช่นนั้นเช่นนี้ เหตุผลที่ทำให้เป็นแบบนี้
+++ สะดุดรัก ไอ้คิ้วเข้ม +++ ตอนที่ 1 ปฐมบท
"เฮ้!!!!! นาย เราชื่อ เวย์นายหล่ะชื่ออะไร" คำถามแรกที่ตัวผมได้ยิน จากปากของมาน
"เราชื่อ เฟย มีอะไรหรอ" ผมตอบกลับไปอย่างอื้ง ๆ บวกกับการที่กำลังคุยอยู่ก่ะเพื่อน ๆ รอบข้างทำให้ผมต้องสะดุดและตกใจนิดหน่อย
เพราะอะไรนะหรอ ?? มันเป็นคน หน้าตาโอเคครับ รูปร่างดี ไม่ขาวไม่ดำมาก อีกอย่าง คิ้วสิ เข้มฉิบหายเลย เหมือนมีคนเอาปลิงมาแปะไว้ที่คิ้ว
เอ้อ ลืมบอกไป ผม ชื่อ "เฟย" นักศึกษามหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ผมเป็นคนตัวเล็กครับ หรือที่เรียกว่าผอมนั่นหล่ะ กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน หน้าตาก็พอไปวัดไปวาได้ ถ้าถามใคร ๆ ก็จะได้คำตอบว่า ผม น่ารักเป็นบางมุม ไอ้บางมุมเนี่ย คืออะไรหว่า?? ผมก็อยากรู้จริง ๆ ความสูงก็ไม่มากเท่าไหร่ ปามาณปกติของผู้ชายทั่วไป แต่ คงไม่สูงเท่ากับ วัว ควายแบบมัน มันคือใครนะหรอ?? ก็ไอ้เวย์ ไง ไอ้นี่มัน วัวควายชัด ๆ ตัวสูง เกือบ 190 แถม หนัก 70 ปลาย ๆ ถ้าฟังจากน้ำหนักคงคิดว่ามันอ้วน แต่จิง ๆ แล้วมันรูปร่างดีด้วยซ้ำ มันเป็นนักบาส ก่อนที่จะมาเข้ามหาวิทยาลัย เป็นนักบาสของโรงเรียน การเล่นของมันเป็นไง หน่ะหรอ?? ก็ โอเคน่ะคับ ในใจผมคิดว่ามันก็เก่งพอสมควรหล่ะ หน้าตามันก็น่ารักน่ะคับ ถึงขั้นหล่อเลยทีเดียว แต่ที่ถูกใจผมที่สุด คงคิดว่าเป็น คิ้วมัน เนี่ยหล่ะ คน บ้าไร คิ้วเข้มฉิบ
มันทักทายผมขณะที่ผมกำลังคุยกันสนุกสนาน กับเพื่อนใหม่ ๆ ที่พึ่งรู้จักกันได้ไม่นานหรอก เพราะว่านี่พึ่งจะเปิดเทอมของมหาลัยปี 1 เพื่อนใหม่ ๆ ของผมก็คงจะมีแต่ผู้หญิงหล่ะคับ
เพราะว่าผมออกจะหน้าตากวน ๆ นิดหน่อย บวกกับการที่ผมเป็น เด็กซิ่ว มาจากที่อื่น ทำให้ผมไม่ค่อย ซีเรียจกับการรับน้องซักเท่าไร ไม่ค่อยเกรงกลัวรุ่นพี่ เนื่องจากผมเป็นคนที่
ทำอะไร หลายๆ อย่างได้ด้วยตัวคนเดียวอยู่แล้ว (แบบว่าที่บ้านเลี้ยงมาดีอ่ะคับ ให้ทำเองทุกอย่าง ไม่เคยง้อใคร ทำเองเป็นหมด) และอีกอย่างก็ไม่ค่อยอยากเข้าไปอยู่กลุ่มพวกผู้ชายด้วย
ผมเห็นสองคนนี้น่ารักดี เลยเข้ามาคุยด้วย สุดท้ายแล้วผมก็เลยนั่งอยู่ตรงนี้ซะเลย
"เราเจน" เพื่อผมพี่พึ่งคุยกันได้ไม่ถึงสองชั่วโมงแนะนำตัวกับมัน
"เราตาล" เพื่ออีกคนของผมก็แนะนำตัวเช่นกัน
"พวกเธอรู้จักกันมาตั้งแต่ก่อนจะมาเรียนที่นี้หรอ?" มันถามพวกผมครับ
" เปล่า " ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน มันทำหน้า งง งง เล็กน้อย ก็คงงง หล่ะ เพราะว่าพวกผมคุยกันเหมือนเพื่อนสนิทกันเลยทีเดียว ใคร ๆ รอบข้างก็คงมองแล้วแปลกใจ
ผมเห็นมันมองเพื่อนผมใหญ่เลย เจนอ่ะคับ เจนเป็นผู้หญิงที่สวย แล้วก็คุยเก่ง แหง หล่ะเป็นใคร ๆ ก็ต้องชอบ ผมเองยังชอบเลย สงสัยเข้ามาทักผมเป็นทางผ่านมั้ง
มันก็นั่งลงข้าง ๆ ผมแล้วคุยกันเรื่องมาจากไหนแล้วเรียนที่ไหนมา ทำไมถึงมาเรียนที่นี่ พวกผมก็คุยกันเรื่องนี้อยู่แล้วหล่ะคับ ก็ดีไปอย่างที่มีมันคุยด้วย
เราุคุยกันไปได้สักพัก
"กรูว่าแม่งต้องจีบเจนแน่ ๆ" ผมแอบได้ยิน พวกผู้ชายกลุ่มหนึ่งกระซิบกัน และก็มองมาทางผม ซึ่งเจนกำลังคุยอย่างออกรส
"กรู่วาแม่งไม่หรอก แต่ก็ไม่แน่หว่ะ " เพื่อนอีกคนในกลุ่มนั้นก็พูดขึ้น
"ไอ้ เฟย!!!!" เอาแล้วไงครับ เสียงไอ้ผู้ชายตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มมันเรียกผม
"มานี่หน่อยดิ๊" พร้อมกับกวักมือเรียกผม หยอย ๆ ผมก็ งง งง ครับ แต่ก็ ไปตามมัน
"เห้ย!! นายเป็นเพื่อน กับ เจน ก่ะ ตาลมาก่อนแล้วหรอวะ ? " มันถามผมด้วยสีหน้าสงสัย สุด ๆ
"ปล่าวพึ่งเจอกันที่นี่หล่ะ" ผมตอบไป แบบหน้ากวน ๆ
"เมิงจะจีบเจน หรือตาล " มันเล่นถามผมตรง ๆ จนผมเกือบจุกไปแหน่ะ
"เหอะๆ ไมได้จีบเฟ้ย เพราะไมได้ชอบผู้หญิง" ผมตอบไปแบบนั้น พวกมันอึ้งกันเลยหล่ะคับ ก็จริงนิคับ ผมไม่ศีเรียจอยู่แล้ว เรื่องที่ผมเป็นผมไม่แคร์ใครด้วย เพราะว่าที่้บ้านผมพ่อกับแม่ก็รู้แล้วก็ไม่ได้ห้าม
หรือมีปัญหาอะไร แค่บอกว่าอย่าทำไรที่มันเกินเลยก็พอ แค่นั้นเอง พ่อแม่ผมมันหัวสมัยใหม่ซะด้วยสิคับ
"งั้นเมิงแนะนำให้กรู" มันพูดตรงมากครับ ไอ้เจมส์เนี่ย
"กรูไม่รู้เมิงไปจีบเอาเอง" พูดแค่นั้นผมก็หยิบบุหรี่อออกมาสูบ แล้วเดินออกไปจากกลุ่มพวกมัน ก็คนไม่อยากคุยนิคับ ผมไม่ชอบอยู่แล้วพวกที่ทำตัวกร่าง ๆตอนแรกที่เจอกัน
"กรูว่าแม่งซิ่วมาแหง๋ม ๆ แม่งดูทำตัวไม่สนใจห่าไรเลย รุ่นพี่แม่งก็ไม่สนใจ แถม เดินดูดหรี่ในมอหน้าตาเฉยอีก " ผมได้ยิน มันซุบซิบกันหลังผมเดินออกมา
"รวมๆๆๆๆๆๆๆๆ" พี่ว้ากคับ สั่งเรียกรวม ผมได้ยินก็ยังไม่ค่อยสนใจเท่าไร แต่ เจนกับตาล ซิคับ ตะโกนมาเรียก บอกว่ามาเร็ว ๆ ผมงี้ งง เลย ตะ โกนดังฉิบหาย แบบว่าจุดเด่นเลยหล่ะคับ
ผมรีบดับบุหรี่ แล้ววิ่งลงไปนั่งข้างเจน ผมไม่รู้น่ะคับว่า เวย์หายไปไหน แต่ ข้างหลังผมเป็น ไอ้โก้ เพื่อนที่ก็เคยคุยกันนิดหน่อยคับ เห็นมันหงอย ๆ แบบว่าซึ่อ ๆ อ่ะคับ มันคงเคยคุยก่ะผมแค่คนเดียว
เลยมานั่งข้างหลัง ผมครับ สักพัก ไอ้เวย์มาจากไหนไม่รู้ครับ มาดึงเสื้อไอ้โก้ขึ้น แล้ว บอกว่าให้ไปนั่งข้าง ๆ ตรงนุ้น มันจะนั่งข้างหลังผมครับ ก็แอบบแปลกใจหน่อย ๆ นะ แต่ก็ยังไม่ได้คิดอะไร
พี่เรียกรวมแต่ก็ยังไม่พูดไรสักทีเหมือนเรียกให้มานั่งรวมกันเฉย ๆ แต่ ที่เห็นจะไม่เฉย ก็ไอ้ เวย์เนี่ยหล่ะ มัน ยื่นหน้าเข้ามาทางข้าง ๆ ของ ผม
"บ้านเฟยอยู่ไหนอ๊ะ" มันถามผม ด้วยเสียงเหมือนเด็ก ๆ
"อยู่อ่อนนุช" ผมตอบไปคำเดียว เพราะกำลังตกใจ และก็หัวใจเต้นแรง โครมครามเลยคับ ก็ หน้าแม่งแทบจะชิดก่ะผมอยู่แล้ว แล้วก็ ด้านหลังผมเนี่ย มันนั่งติดเลยคับ ขามันแบนก่ะหลังผมเลยคับ
"บ้านเวย์อยู่แถว ๆ นี้หล่ะใกล้ ๆ กับมอ" มันบอกผมผมกับชี้ไปทางหลังมหาลัยซึ่งคือทางด้านหน้าผม
มองใกล้ ๆ มันก็หล่อน่ะคับ คิ้วเข้ม จมูกได้รูป ปากชมพูได้รูป จอนยาว ๆ โอ้ย เทห์ฉิบเป้ง
"เอ้าๆๆ ๆ ๆ พวกเมิง จะมานั่ง คุยห่าไรกัน" พี่ว้าก คับ เขาด่ากราดไปหมด เพราะว่ารุ่นน้องเสียงดังกัน มาก ๆ ไอ้เวย์มันเลย ยื่นหน้ากลับไปแล้วนั่งตามเดิม เขยิบตัวออกไปนั่งให้ตรงแถวเเหมือนเดิม
พวกพี่ ๆ ก็ไม่ค่อยมีไรกันหรอกคับ แนะนำตัวกันทุกคน แต่ที่เห็นจะสะดุดก็คือ รุ่นพี่คนหนึ่งคับ ชื่อพี่ บอย ผมดูแว๊ปแรกก็รู้เลยว่าพี่เขาเป็นเกย์ เขาก็พอมองผมออกน่ะคับ แน่หล่ะ ของแบบนี้ย่อมรู้กัน
พี่บอยพยายามจะเข้ามาุคุยก่ะผมตลอด แต่ผมก็ เดินหนีออกไป ออกไปไหนหน่ะหรอ? ก็ ไปอยู่ก่ะไอ้พวกไอ้เจมส์อ่ะคับ แม่งปากหมา เอามาก ๆ เลยกลับเป็นว่า พี่บอย เลยไม่ได้เข้ามาุคุยก่ะผม
พี่บอย เป็นรุ่นพี่ปีสองของผมครับ ผมเรียนวิศวะคอม มีแต่พวก ตัวดี ๆ ทั้งนั้นเลยหล่ะคับ ก็แน่หล่ะ วิศวะนี่่ฟ่า พี่บอยก็จัดว่าอยู่ในเกณฑ์หน้าตาน่ารักเลยหล่ะคับ แบบว่าพวกเกย์ออกเนี่ยจ้องคิดจะฮุบพี่กันเลย
พี่บอยเป็นพี่ปลอบอ่ะคับ แบบว่าพอใครโดนด่าหรือว่าโดนพี่ว้าก ด่าใส่ เขาก็จะคอยปลอบ เป็นพี่ที่น่ารักเลยหล่ะคับ เห็นเพื่อน ๆ มันบอกว่า ตอนแรกจริง ๆ ตรงที่ที่พวกเรานั่งกัน มันสกปรกอยู่ ก็ได้พี่บอยเนี่ยหล่ะคับ
คอยมากวาดให้ก่อนที่จะให้รุ่นน้องมานั่ง (ตัวผมเองอ่ะไม่เห็นหรอก เพราะว่ามาสายตลอด) พี่บอยสูงเท่าผมหล่ะคับ ออกจะเตี้ยกว่าผมนิดนึงด้วยซ้ำ หุ่นก็แข็งแรง แบบผู้ชาย ตัวเล็ก ๆ หล่ะคับ แต่หน้าตาสิคับ
คิ้วเข้มเหมือนกัน แต่ยังไม่เท่าไอ้เวย์ (คนบ้าไรคิ้วอย่างก่ะหมึก)
วันนี้พี่ก็ให้ซ้อมร้องเพลงรับน้องกันไปพลาง ๆ แล้วก็ให้ล่ารายชื่อและเบอร์โทรศัพท์ของรุ่นเดียวกันให้ได้มากที่สุด แล้วก็ปล่อยให้เลิกคับ (ส่วนตัวผมไม่ได้ล่าครับ เพราะว่าไม่ค่อยสนใจ ผมรู้ว่าสุดท้ายแล้ว มันก็ไม่
ได้ตรวจหรอก เหมือนเป็นการให้รุ่นน้องเดินคุยกันให้รู้จักกันทุกคนนั่นหล่ะ แต่ก็มีพวกเพื่อน ๆ เดินเข้ามาขอเบอร์ ขอชื่อจากผมไปก็หลายอยู่เหมือนกัน ไอ้จะไม่เขียนไม่ให้ก็ดูน่าเกียจ แล้วก็ดูหยิ่ง ก็เลย
เขียน ๆ ไปให้ทุกคนหล่ะคับที่เดินเข้ามาขอ )
ตอนเลิกพวกผมก็ยังไม่กลับคับ เพราะพวกไอ้เจมส์มันชวนกินเบียร์กันต่อ (จะกินกันตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเลยหรอวะ แมร่ง เดวตรูใจแตกหมด) ไม่วาย คับ ผม โดนพวกมันลากไปกินด้วยอย่างน่าตาเฉย
ไม่ไปก็ไมได้นะคับ พวกมันมีขู่แกมบังคับ สรุปว่าไปกินกันหลายคนเลยครับมีรุ่นพี่ไปด้วย แล้วเป็นอย่างที่ผมคิดครับ พี่บอย ก็ไปด้วย (พึ่งมารู้ตอนหลังว่าพี่บอยเป็นคนให้พวกไอ้เจมส์มาบังคับผมไปให้ได้
แล้วพี่บอยเขาก็รู้ว่าผมเป็นก็มาจากพวกมันนี่หล่ะคับ !!! แม่มเอ้ย กวนจิง ๆ ) พอไปถึงก็เริ่มกันเลยคับ สั่งกันกินกันแบบว่าหูดับตับใหม้ ไม่เมาไม่เลิก แต่ดีที่เพราะว่าผมกินมาตั้งแต่เด็ก ๆ และ
กินเท่าไหร่ก็ไม่ค่อยเมา แต่ก็แอบมึนบ้างนิดหน่อย
"เห้ย สรุปว่าเมิงไม่ได้คิดจะจีบเจนใช่ป่าว กรูถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ" ไอ้เจมส์อีกแล้วคับ มันถามย้ำอีกรอบแล้ว
การสนทนาในวงเหล้าที่กินกันเงียบกันหมด เหมือนจะรอฟังคำตอบของผมอยู่คนเดียว
"เออดิวะ กรูบอกว่ากรูไม่ได้จีบ ๆ แค่คุยกัน เป็นเพื่อนกันเฉย ๆ ห่า ถามหลายรอบและ แม่งถามอีก กรูจีบจิง ๆ ด้่วย แล้วอีกอย่าง กรูว่านะถึงกรูไม่จีบเขาก็ไม่เอาเมิงหรอก เมิงอ่ะ แม่งตัวยิ่งกว่าวัวควายอีก
เช็คสะแปนหน้าบ้างเห๊อะ แล้วกรูบอกตรง ๆ หว่ะ ตอนเลิก แฟนมันก็มารับกลับไปแล้ว กรูเสียใจแทนเมิงด้วยหว่ะ " ผมบอกกับไอ้เจมส์พร้อมกับ ตบหลังมันเบา ๆ ก็ผมกำลัง มึน ๆ นี่หว่า เลยพูดแบบไม่ทัน
คิด ไอ้เจมส์สิคับ หน้าหงายไปเลย ทั้งวงนี่ แบบว่าฮาแตกคับ แต่ก็ยอมรับคับว่าผมพูดแรงเกินไป แต่ก็รำคาญแม่งอะคับ อยากจีบเขาซะป่าวแต่ไม่ก้าคุยก่ะเขา โห่ ไอ้ใจเสาะเอ้ย
"แล้วเมิงไม่ชอบผู้หญิงจริงหรอว่ะ" เอาแล้วไง ไอ้บี(เพื่อนไอ้เจมส์มันอ่ะคับ) ยิงคำถามซะตรงแบบว่าไม่อ้อมเลย สงสัยแก้แค้นให้แทนเพื่อนมันมั้ง
เงียบอีกแล้วคับ วงเหล้าทั้งวงเหมือนก่ะโดนมนสะกด หยุดกันเหมือนว่าเรื่องของผมนี่เป็นเรื่องคอขาดบาดตายขนาดนั้น
"กรูไม่ชอบหว่ะ" สิ้นเสียงผมเท่านั้นหล่ะคับ เพื่อน ๆไอ้เจมส์ คนอื่น ๆ รุ่นพี่ ต่างตกใจ และมึนไปกับคำตอบที่ผมให้ บางคนยังแอบซุบซิบว่าจริงหรือป่าว หรือแค่เป็นเรื่องขำ ๆ แบบอำ ๆ กัน
ส่วนพี่บอยหรอคับ นั่งคุยก่ะเพื่อนยิ้มเล็กยิ้มน้อยใหญ่เลยคับ แล้วก็หันมาทางผม ก่อนจะยิ้มให้แล้วก็
"แล้วน้องเฟยเป็นแบบไหนหรอคับ" ทุกคนอึ้งอีกแล้วไม่เชื่อว่าคำถามแบบนี้จะถามกันกลางวงคนที่พึ่งเคยรู้จักกันแบบนี้ ตัวผมเองก็งงครับ ไม่น่าเชื่อว่าพี่บอยจะกล้าถาม
"ไม่รู้ิดิคับ สำหรับผม ใครใหญ่กว่าได้เสียบครับ 55555" ฮาแตกคับ ทั้งวง นี่ผมพูดแรงไปป่าวหว่า?
เพื่อนผู้หญิงบางคนถึงกับ เขินอาย กันไปเลยคับ แล้วก็ตามมาด้วยเสียงของพวกรุ่นพี่ ที่แซวพี่บอยว่า
"งี้เมิงก็เสร็จดิวะ ไหนว้าบอกจะหาเมีย ที่แท้กลับได้สามี" แล้วก็ขำกันครับ ขำกันแบบว่าไม่ลืมหูลืมตา สรุปว่า พี่บอยเล็กหรอ? ผมยังคิดกับตัวเองในใจ อ้าวแล้วนี่ตรูจะคิดทามมายหว่า? ไม่ได้คิด
จะมีไรก่ะพี่เขาซะหน่อย แต่พอเมา ๆ แล้ว มองเห็นพี่เขา พี่เขาก็น่ารักดีนะครับ คิ้วเข้ม ตาโต ปากสวย เฮ้ย นี่ตรูเป็นไรเนี่ย มองคนแต่คิ้วเรื่อยเลย ผมอยุดคิดต่อเพราะ
"จ๋าาาาาาาาาา ว่าไงครับ หม่าม้า" ทอสัพผมเองครับ แม่โทรเข้ามา ผมเดินออกมาจากกลุ่มเพราะว่าเสียงคุยกันดังมากไหนจะเสียงเพลงอีก
"ทำอะไรอยู่ทำไมไม่กลับบ้านซักที พี่ซี กับ พี่น้ำเขารอที่บ้านอยู่เนี่ย"
"แล้วพี่ซีกับพี่น้ำเขามาทำไมอ่ะม้า" ผมถามกลับไปเพราะว่างง วันนี้ก็ไม่ได้มีนัดอะไรกับพี่เขาสองคนนี่ครับ
"อ้าว เขาก็มาหาแบบนี้ปกติ ยังไม่ชินอีกหรอ? แล้วนี่เมื่อไหร่จะกลับ กลับมาเร็ว ๆ เลย เดวม้าจะออกไปตลาดแล้ว พี่แกก็ไม่อยู่หายหัวไปไหนทั้งวัน รีบกลับมาเลยนะ เดี๋ยวนี้เลย แล้วก็ตัดสายไปครับ
แม่ผมเป็นแบบนี้ประจำไม่ให้ได้ตอบกลับหรอกครับ บังคับกันชัด ๆ แบบนี้ เฮ้อ (แม่ผมขายไก่ที่ตลาดสดครับ ต้องออกไปตลาดตั้งแต่ ตอนสี่ห้าทุ่ม เพราะว่า ขายยัน เก้าโมงสิบโมง อ่ะครับ)
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วก็ขอตัวกลับแล้วเพราะว่ามันดึกแล้ว อีกอย่างแม่โทรมาเร่งด้วยนี่สิ ปัญหาใหญ่
"อย่าพึ่งกลับสิคับน้องเฟย อยู่กินก่ะพวกพี่ก่อน" เสียงพี่บอยพูดกับผมคับ จากเก้าอี้ถัดไปสามตัว เพื่อน ๆ พวกเขาต่างเมาส์กันซุบซิบ ยักคิ้วหลิ่วตา เป็นกำลังใจให้พี่บอยใหญ่เลยหล่ะคับ
"เดวเมาแล้วกลับลำบากครับ อีกอย่างบ้านอยู่ไกลด้วย" ผมบอกกลับไป เพื่อน ๆ เขาแซวพี่บอยใหญ่เลยคับ ว่า ฮูยๆ น้องเขาไม่เล่นด้วย "เมิงเสียเชิงเกย์ไทยก็วันนี้หล่ะ" จริง ๆ แล้วไม่อยากบอกหรอกครับว่าแม่โทรมาตาม
เดวจะหาว่าเป็นลูกแหง่ครับ
"นอนบ้านกรูก็ได้" เสียงไอ้เวย์มันครับ คนอะไรนั่งตั้งนานไม่ยอมพูด ทีงี้เสีอกมาพูด มันแอบคิดไรป่าวหว่า? ทำมีเป็นชวนผมไปนอนบ้าน หรือว่ามันไม่รู้ว่าผมเป็นเกย์จริง ๆ หรือมันรู้ แล้วมันแอบคิดอะไรอยู่ ผมงง กับ
คำถามของมันครับ
"เอาแล้วไงไอ้เวย์มันวอนเจ็บตูดแล้ว เอหรือว่าไอ้เฟยจะเป็นคนเจ็บวะ" เสียงไอ้เจมส์มันครับ แม่ม ปากหมาดีฉิบ
"ห่า กรูเห็นเป็นเพื่อนหรอกโว้ย กรูไม่ได้คิดไรทั้งนั้นหล่ะวะ กรูว่านะที่เมิงคิดได้เนี่ย แสดงว่าเมิงก็คิดไว้ในใจเหมือนกันอะดิวะ" โดนไปเต็ม ๆ ครับ ไอ้เจมส์
"เดี๋ยวเฟยต้องขอตัวกลับก่อนและกันน่ะครับ พอดีต้องรีบกลับบ้านจริง ๆ อ่ะครับ" ผมบอกทุกคน
"ขอบใจนะ เวย์ แต่เฟยต้องรีบกลับจริง ๆ ไปและ" แล้วก็ก็เดินออกมาเลย ไม่ไหว้ใครทั้งนั้นหล่ะครับ คน มันรีบจริง ๆ นี่นา (คืนนี้พี่เขาเลี้ยงครับ ผมบอกว่าจะช่วยแต่พี่บอยกลับบอกว่าไม่ต้อง ๆ เดี๋ยวจัดการเอง
ผมก็เลยออกมาเลยครับ)
ตอนเดินออกมาได้ยินเสียงคุยกันสนุกสนานเลยผมว่าต้องเป็นเรื่องของผมชัวร์ ๆ แต่ก็ไม่สนใจอ่ะไรกลับบ้านดีกว่า ตอนเดินจะไปขึ้นแท๊กซี่นั่งคิดในใจว่า พี่ซีกับพี่น้ำจะมาทำไมที่บ้าน แล้วทำไมไม่โทรมาบอกก่อนว่าจะมา
แต่ต้องหยุดก่อนหล่ะคับ เพราะว่าไอ้เวย์ครับ มันตะโกนตามหลังมา
"เฟย เฟย รอด้วย" มัน กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามผมมาครับ
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
:mc4:
ที่ 1 เย้ๆๆ
+1 เป็นกำลังใจฮับ
-
เจิมเรื่องใหม่ :mc4: เป็นกำลังใจให้จ้า
-
รีบมาต่อนะครับ ชื่อเฟย น่ารักดี
-
เจิมด้วยคน
อิอิ
ชอบครับมาต่อไวๆๆนะ
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
:L2:
-
+++ สะดุดรัก ไอ้คิ้วเข้ม +++ ตอนที่ 2
"เฟย เฟย รอด้วย" มัน กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามผมมาครับ
"อ้าว จาไปไหน เฟยกำลังจะกลับบ้านแล้วเน้อ" ผมหันไปบอกมัน
"ทางเดียวกัน กลับพร้อมกันดิ เดี๋ยวเวย์ลงตรงปากซอยเข้าบ้านก็ได้ ตรง..... " มันบอกผมครับ
"โอเค ๆ เร็ว ๆ หน่อยดิ๊ รีบจริง ๆ" ผมเร่งมัน ยิก ๆ เพราะว่า กัวหม่าม้าจะฆ่าเอาน่ะครับ
เดินมาไม่ถึงสองร้อยเมตรแท๊กซี่ก็มาเหมือนรู้ใจ
"ไปอ่อนนุชครับ ไปเปล่า" พี่แท๊กซี่ก็พยักหน้าหยึกหยัก เป็นสัญญาณว่าขึ้นมาเลย
พอขึ้นแท๊กซี่ได้ผมก็รีบโทรหาพี่ซีก่อนเลยครับ เพราะยอมรับว่ายังหงุดหงิดว่าทำไมถึงมาโดยไม่บอกก่อน เพราะทุกทีก็จะบอกก่อน
"อยู่ไหนเนี่ย" คำถามแรกที่โทรศัพท์ถูกรับ พี่ซีถามผมครับ น้ำเสียงแบบว่าดุมาก ๆ
"กำลังกลับบ้าน อยู่บนแท๊กซี่ มีไร" ผมถามกลับไปด้วยความหงุดหงิด ก็มาดุก่อนทำไมว้า
"มารอตั้งนานแล้ว ทำไมไม่กลับซักที ไงหนุ่ม ๆ เยอะหรือไง" พี่ซีถามกวนโอ้ยออกมาอีก
"มากินเหล้ากันหลังมอ ทำความรู้ัจักกันมากขึ้นก่ะเพื่อน ๆ รุ่นพี่ ไม่มีไรนิ เป็นบ้าหรือปล่าว แล้วจะมาไมไม่โทรมาบอกก่อน แล้วพี่น้ำก็อยู่ด้วยใช่ไหม มีอะไรหรือปล่าว วันนี้ก็ไม่ได้นัดกันไปไหนนี่นา" ผมยิงคำถามรัวเลยครับ ยอมรับว่าหงุดหงิดนิครับ
"เหอะน่า รีบกลับมาแล้ว กัน นอนรออยู่ในห้องนะ แค่นี้นะครับ ที่รัก" พี่ซีพูดอ้อนผมครับ หายหงุดหงิดเลย
"คร้าบบบบบบบบบผม รอแป๊ปนะ เดวก็ถึงแล้ว แค่นี้" ผมก็กดวางสายไปครับ
แท๊กซี่ทะยานมาด้วยความเร็วสูง เนื่องจากก็เป็นเวลาดึกแล้วด้วยรถเริ่มน้อย ผมกลับมาถึงบ้าน ภายในเวลาไม่ถึง สี่สิบนาที ไขประตูเข้าบ้าน ถอดรองเท้า รีบวิ่งขึ้นห้องนอน เปิดประตูห้องนอน เห็นพี่ซี กับพี่น้ำ
หลับไปแล้ว ไปวางกระเป๋า แล้วโดดไปที่ตัวพี่น้ำ "ตุ๊บ !!!!!"ผม ทับตัวพี่น้ำอย่างเต็ม ๆ พี่น้ำตื่นขึ้นมาแบบว่ามึน ๆ พี่ซีก็งัวเงีย ๆ ผมขยับไปอยู่ตรงกลางระหว่างพี่น้ำและพี่ซี จากนั้นพี่ซีก็ เข้ามาจูบผม
ปลายลิ้นที่แข็งและดุดันกำลังล่วงล้ำเข้ามาในปากผม และดูไม่มีทีท่าว่าจะออกไป เหมือนกันราวจะควานหาอะไรสักอย่างในปากผม มือที่ใหญ่และอบอุ่นของพี่น้ำกำลังล้วงเข้ามาจากด้านล่างของเสื้อนักศึกษาที่ตอนนี้มันยับยู่ยี่
จากแรงกดทับและการเบียดเสียดร่างกายของสามคนที่อยู่บนเตียง เสื้อผ้าในตอนนี้ดูเหมือนจะไม่จำเป็นอีกต่อไป เพราะคนสามคนที่กำลังดำเนินกิจกรรมกันอย่างเร่าร้อนและรุณแรง ความเย็นในห้องที่ตอนแรก
รู้สึกหนาว ในตอนนี้มันเหมือนกับยืนอยู่กลางทะเลทรายที่ร้อนระอุ ไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิง หรือเพราะว่าความโหยหาในสิ่งที่ปรารถนาที่อยู่ข้างหน้า
บทรักดำเนินไปอย่างเร่าร้อนและรุณแรง เนิ่นนานเท่าไรผมไม่ทราบได้ ไม่รู้แม้กระทั่งว่าผมหลับไปตอนไหน หรือหลับคาอกใคร ตอนจังหว่ะไหน ท่าไหน?....
"โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่ตรงนี้มันหนาวเกินไป อยากจะรู้รักแท้นั้นเป็นเช่นไรมีจริงใช่ใหม ..... " โทรศัพท์ที่อยู่ในกางเกงนักศึกษาที่กองอยู่บนพื้นดังขึ้น
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกางเกงด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า ผมมองไปที่หน้าจอโทรศัทพ์ 027702------- เบอร์พีซีทีนี่หว่า? ใครหล่ะเนี่ย
ผมดูนาฬิกาในมือถือก่อนที่จะรับโทรศัพท์ เวรกำ นี่มัน บ่ายโมงกว่า ๆ แล้วนี่ ผมกดรับโทรศํพท์ ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและฟังดูมีความสุข
"ฮัลโหล น้องเฟยหรือเปล่าครับ"
"คร้าบผม พูดอยู่ ใครหว่า?" ผมตอบปลายสายไป
"นี่พี่บอยนะครับ พึ่งตื่นหรอครับ น้ำเสียงยัง งัวเงียอยู่เลย" พี่บอยพูดครับ (ผมฟัง ๆ ดูแล้่วรู้สึกว่ามีความสุขยังไงก็ไม่รู้ หรืออาจเป็นที่เขาบอกกันว่า หากเรายิ้มตอนคุยโทรศัพท์ คนที่เราคุยด้วยก็จะรับรู้ว่า
เรากำลังยิ้มอยู่ จริงหรือเปล่าหว่า?)
"ก็พึ่งตื่นหล่ะครับ พี่บอยมีธุระอะไรหรอครับ?" ผมถามบ้าง
"ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ เห็นวันนี้ไม่มารับน้องเป็นอะไรหรือเปล่าครับ เมื่อคืนกินเยอะไปไหม แล้วนี่ปวดหัวหรือเปล่าครับ ไม่สบายหรอ ถึงไม่มาวันนี้" ยิงคำถามเป็นชุด
"อ๋อ เปล่าหรอกครับ เผอินผมต้องช่วยงานแม่ดึกไปหน่อยหล่ะครับ เลยไม่ได้นอน เอ้อ แล้ววันนี้ไม่ไปเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ผมถามไป
"ไม่เป็นไรหรอกคร้าบ ใครลองมีปัญหาดิ เดี๋ยวพี่เคียให้เอง" พี่บอยพูด เหมือนกับว่าตัวเองนี่เจ๋งชิบ แต่ผมว่าพี่บอยเขาพูดเพราะดีนะครับ น่ารักไปอีกแบบ
"เออ ช่าย แล้วนี่พี่บอยมีเบอร์ผมได้ยังไง" นี่สิครับประเด็นหลัก พี่บอยเอาเบอร์ผมไปตอนไหนหว่า? ก็จำได้ว่าไม่ให้นิเนอะ
"เอ่อ .............. ได้มาจาก หนังสือล่ารายชื่อรุ่นน้องหน่ะครับ ชื่อน้องเฟยหาง่ายจะตาย แค่ถามว่าใครมีเบอร์น้องเฟยมั่ง แล้วพี่จะหาลายเซ็นพี่บังคับให้ทุกคนเลย เป็นรางวัล เท่านั้นหล่ะ แทบจะกรูกันเข้ามาหมด
คณะเลย" โห้ว เบอร์ผมนี่มันมีค่าขนาดนี้เลยหรอเนี่ย พึ่งรู้ตัวนะเนี่ย
"....." ผมยังอึ้งอยู่ครับ อึ้งในความสามารถของเขาจริง ๆ
"แล้วน้องเฟยรู้ไหมครับว่าใครเป็นคนที่ได้ไป รางวัลเนี้ย " พี่บอยเขาพูด ออกแนวกรุ้มกริ่ม ๆ ครับ
"แล้วผมจะรู้ได้ไงหว่า? " ผมตอบพี่เขาไปแบบงง งง ครับ ถามมาแบบนี้ จะรู้ได้ไงหล่ะเนี่ย ก็จำได้ว่าผมก็พึ่งตื่นนี่หว่า แล้วจะไปตรัสรู้ได้ไง
"ก็น้องเจนกับน้องตาลไงครับ เพื่อนซื้น้องไง" โหว!!!!!!!ตรูไปซี้ก่ะมานตอนไหนหว่า ?
"สองคนเนี้ย เขามาบอกว่า เขามีความลับมากกว่าเบอร์โทรศํพท์อีกน่ะ อยากรู้อ่ะไร เฟยเป็นยังไง รายละเอียดก่อนหน้าเป็นแบบไหน จะสาธะยายให้หมด" โอย เอาแล้วไงตรู เล่าอะไรให้มันฟังไปบ้างหว่า ยังไม่ทันไรก็ขายกันซะแล้ว
ท่าทางเป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ
"อยากได้ ก็ขอกันก็ได้นิครับ ไม่เห็นต้องลำบากเลย แบบนี้พวกมันสองตัวก็หน้าระรื่นสบายไปแล้ว" ผมบอกไปขำ ๆ ครับ
"พี่ไม่กล้า นะครับ บอกตรง ๆ เลย เฟย ดูเหมือนคนหยิ่งมาก ๆ แบบว่าเข้าถึงตัวยากเลยหล่ะ" ก็แน่นอนหล่ะ ผมไม่ค่อยชอบสุงสิงก่ะใครเยอะ ๆ นะครับ แต่ไอ้สองตัวนั้น(เจนกับตาล)ผมว่าสองคนนี้ดูลึก ๆ แล้วคนนิสัยดีน่ะ เลยคุยกันดีด้วย
"อือ.....อือ......." พี่ซีครับ นอนดิ้นมามองผมแต่ตายังหลับอยู่นะครับ สงสัยแค่ดิ้นเฉย ๆ แต่นี่ก็ปาไปบ่ายกว่า ๆ แล้ว ถ้านับเวลาจริง ๆ ผมได้นอนไปตอนไหนหว่า? แล้วพี่ซี กับพี่้น้ำ ตอนไปตอนไหนทำไมบ่ายกว่า ๆ แบบนี้แล้ว
ยังไม่รู้สึกตัว แต่ก็ไม่แปลกใจเลยครับ เพราะว่าช่วงด้านล่างของผมตอนนี้มันเริ่มแสดงอาการออกมาแล้วครับ ปวดร้าวไปถึงหลังเลย ยอมรับเลยครับว่าปวดจริง ๆ จนผมต้องกัดฟันเพราะความเจ็บที่เกิดขึ้น
"เฟยเงียบทำไมหรอครับ" อ้าว ผมลืมคนในสายไปซะสนิทเลย
"เปล่า ๆ ครับ ไม่มีอะไรหรอก พี่บอยครับ ผมขอตัวก่อนได้ไหมอ่ะ ผมต้องไปอาบน้ำแล้ว" จริง ๆ แล้วก็อยากอาบน้ำเหมือนกันหล่ะครับ เพราะผมรู้สึกว่าตัวผมในตอนนี้กลิ่นคาวมันเต็มไปหมดเลยหล่ะครับ รู้สึกเหมือนว่า มันจะยังแห้งติดอยู่ที่ด้านหน้าอก
และหลังอยู่เลยหล่ะ ท่าทางผมคงไม่ต้องเดาแล้วว่า ทำไมผมถึงตื่นไปมหาลัยตอนเช้าไม่ทัน สงสัยเมื่อคืนผมคงโดนอย่างหนักเลยหล่ะ
"โอเค ครับ งั้นพี่บอยไม่กวนน่ะครับ ...................... เอ้อ ๆๆๆ น้องเฟย แล้ววันนี้จะมามหาลัยหรือเปล่าครับ เขากินเหล้ากันต่อน่ะครับวันนี้" มันจากินไรกันหนักกันหนาหว่า? เมื่อวานก็พึ่งกิน
"คงไม่หล่ะครับพี่บอย เฟยว่าเฟยไม่ค่อยสบาย ว่าจะอาบน้ำ กินยา แล้วพักผ่อนดีกว่า" จะให้ไปไหวได้ยังไงหล่ะครับ ตอนนี้บทรักรุณแรงเมื่อคืนกำลังกลับมาสร้างความทรมารให้ผมแล้วซิครับ ขาเริ่มสั่น ๆ แล้ว ตามเนื้อตัวเริ่มปวดแล้วด้วย
ทุกคนคงสงสัยนะคับว่าขาสั่นแล้วจะยืนคุยทำไม ผมเป็นพวกที่ถ้าคุยโทรศัทพ์แล้วจะนั่งไม่ลง พวกชีพจรลงเท้าหน่ะครับ ไม่เดินก็ยืนคุยแมร่งซะตรงนั้นหล่ะ
"งั้นดูแลดี ๆ นะครับ พี่เป็นห่วง" โอ๊ะ ๆ ๆ คุยกันวันแรก ก็ เป็นห่วงกันได้แล้วหรอเนี่ย พิลึกคน
"คร้าบผม บะบายนะครับ" ผมชิงบอกลาแล้วกดตัดสายทันที ไม่ฟังคำสุดท้ายจากปลายสายเลย
เอาโทรศัพท์วางไว้บนชั้นวางโทรทัศน์แล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำ
"อูย........ แซบฉิบเป้ง" ผมร้องกับตัวเองเบา ๆ เมื่อน้ำอุ่นไหลผ่านจากไหล่ลงไปยังเบื้องล่าง ผมรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นจนสักเกตุกับสิ่งต่าง ๆ มากขึ้น เห้ย.... ทำไมมันแดงเป็นจ้ำ ๆ ทั้งตัวเลย ฟ่ะ
ผมรีบเดินไปที่กระจกที่อยู่ตรงเคาท์เตอร์อ่างล้างหน้าทันที
"ซวยแล้วไง กรู " ก็ ตัวผมสิครับ มีแต่รอยแดง ๆ เป็นจ้ำ ๆ หลายจุด เมื่อคืนมันหนักขนาดนี้เลยหรอหว่าเนี่ย แต่ก็แค่นั้นหล่ะคับ เพราะว่าผมชินซะและกับการมีรอยช้ำ ๆตามตัว จากการกระทำของพวกพี่เขาทั้งสองคน บางทีผมก็คิดนะ
ว่าผมเป็นตุ๊กตาหรือเปล่าหว่า หรือว่าจริง ๆ แล้วเขาสองคนรักผม แต่ก็คิดได้แค่นั้นหล่ะครับ สรุปแล้วผมก็หาคำตอบไม่ได้ มันวนไปวนมา เหมือนเรือในอ่าง
ผมเดินกลับไปอาบน้ำอุ่นอีกที เร่งความร้อนขึ้นอีกเพื่อให้มันสบายมากกว่าเดิมแล้วก็ให้มันช่วยลดรอยช้ำเหล่านี้ด้วย
"พรืดดดด......" ผมออกจากประตูห้องน้ำครับ หลังจากชำระล้างคราบที่พี่สองคนเขาทิ้งไว้บนตัว แต่แล้ว เฮ้อ.......พวกพี่สองคนก็ยังนอนสบายกันอยู่ ในความคิดผมนะ ผมว่าพวกเขาวันนี้ก็คงตื่นเย็น ๆ นุ้นหล่ะ
พวกซ้อมนอนตาย เซ็งจิง ๆ ไปหาไรกินดีกว่า คิด ๆ แล้วก็น่าแปลกน่ะคับ ถ้าใครเข้ามาตอนนี้คงไม่รู้จะทำหน้ายังไง ผู้ชายหน้าตาดีสองคนนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน ใส่แต่บ๊อกเซอร์ กับอีกคนนึงที่ยืนเปลือยเปล่าทาครีมอย่างสบายใจเฉิบ
คิด ๆ แล้วก็ขำครับ ถ้าเป็นผมเข้ามาเห็นสภาพแบบนี้ผมคงคิดว่า ไอ้คนที่ยืนทาครีมนี่มันร้ายสุด ๆ จริง ๆ ที่ปราบไอ้หนุ่มสองคนนี้นอนเป็นตายได้ เฮ้อ เลิกคิดฟุ้งซ่านดีกว่า รีบๆ แต่งตัวเหอะ ท้องร้องและสงสัยขาดพลังงานแน่ ๆ
ลงมาก็เจอพี่ชายผมครับ ไอ้พี่ตัวดีนี้หล่ะที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้เพราะอะไรหน่ะหรอ..
-
:L2:..เจิมเรื่องใหม่ด้วยคน ...
..เพราะส่วนใหญ่จะไม่ค่อยได้อ่านเรื่องไหนเป็นตอนแรก..
..ขอบคุณที่เอาเรื่องส่วนตัวมาถ่ายทอดฟัง...
...เป็นกำลังใจให้จ่ะ..ตอนแรกก็ลงซะยาวเลย...
....เฟยดูกวนๆๆใครเป็นนายเอก พระเอกยังดูไม่ออกเลย...
....เรย์นี่ถ้าจะตื้อๆๆเนอะวันแรกก็ตามติดเลย รอเฉลยตอนต่อไปจ่ะ :L2:
-
คือ ผม จา ให้เดา ว่าใคร เป็นพระเอก กันแน่ อ่ะครับ
แล้วก็ อีกอย่าง ตัวละครในเรื่องแต่ละตัว จะมีบทบาทที่แตกต่างกัน
ตัวละครแต่ละตัว จะเป็นตัวที่แปลงเปลี่ยนชีวิต ของตัวเอกให้เปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาอ่ะ
ลองทายกันดูเล่น ๆ ดีกว่า
-
+1 ให้คราบ
เจิมเรื่องใหม่ :mc4: :mc4: :mc4:
ถ้าให้เดาว่าใครเป็นตัวพระ ก็ น่าจะ เวย์ นะ
แล้วจะรอดูผล ไปละ :bye2: :bye2:
-
เจิมเรื่องใหม่ :mc4:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ทำไมมันมีพระเอกหลายคนจัง
นุ้งฟ่าว่าสองคนบนเตียงไม่ใช่
ไอ้เวย์แล้วกันมาแมนๆดีน่าจะพิชิตใจเฟยได้
เอิ๊กๆๆๆๆ
พี่บอยนี้ดูธรรมดาไม่หวือหวา
เอาไอ้เวยแหละเป็นคำตอบสุดท้ายครับ
คอนเฟิร์ม o13
-
---------- ย้อนกลับไปตอนสมัยผมอยู่ ม.1 --------------
ด้วยความที่ผมเรียนเอกชนมาน่ะคับ จึงไม่จำเป็นต้องตัดผมสั้นไว้ผมทรงปามาณน้องคนที่เล่นข้าวเหนียวหมูปิ้งหล่ะครับ ลองคิดดูดิว่าตอนนี้ผมอายุสิบแปด ผมยังถือว่าเป็นผู้ชายร่างเล็กอยู่เลย แต่ดีอย่างที่ผมไม่ได้เตี้ย ในสมัยม.1
ผมเนี้ยจาตัวเท่าไหน? บอกเลยครับว่า สมัยเด็ก ๆ ผมเนี่ยแยกไม่ออกเลยว่าเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง ผมได้แม่มาหมดครับ ทั้งคิ้ว ตา จมูก ปาก แต่ผมก็แซบพอตัวน่ะคับ เอาหล่ะเข้าเรื่องดีกว่า
วันศุกร์ปลายสัปดาห์ของอาทิตย์แรกการเปิดเทอม ม.1
"เออ ๆ เดี๋ยวกรูไป แต่เฮ้ย เดี๋ยวกรูเอาน้องกรูไปด้วยนะเว้ย แมร่งอยู่บ้านคนเดียว เดี๋ยวแม่ด่ากรูหว่ะ" ไอ้พี่ชายผมครับ มันคุยโทรศัพท์บ้านกับเพื่อน นัดแนะกันไปกินเหล้าที่บ้านเพื่อนมัน
ก็อย่างที่ว่าหล่ะคับ หม่าม้าผมขายไก่ จึงไม่ค่อยมีเวลาดูแลพวกผมซักเท่าไหร่ มีก็แค่เงินที่ให้ไม่เคยขาดเท่านั้น ไอ้การที่จะเจอหน้ากันเนี่ย วันนึง ๆ นับชั่วโมงได้เลยหล่ะครับ
"เฟย ๆ ๆ ๆ อยู่ไหนวะ เร็ว ๆ กรูรีบ เดี๋ยวไอ้ซีกับไอ้น้ำแม่งด่ากรู" พี่ชายผมเร่งผมยิก ๆ อยู่ในรถที่จอดรออยู่หน้าบ้านเตรียมพร้อมจะออกอยู่มะรอมมะร่อ
"เสร็จแล้ว ๆ จะรีบไปไหนเนี่ย " ผมบ่นกับพี่ชายเมื่อผมลงมาและล๊อกประตูบ้าน ผมใส่กางเกงขาสั้นสีขาว เลื้อสีขาวพอดีตัว เอ่อลืมบอกไปว่าตอนนี้ผมยังไม่ได้เป็นเกย์นะครับ ยังเป็นผู้ชายอยู่เลยเลยไม่ศีเรียจเรื่องการแต่งตัว
หยิบไรได้ก็ใส่ พี่ชายคนโตผมตอนนี้อยู่ม.6 ครับ ผมพึ่งเข้าม.1 โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง
ขับรถมาถึงบ้านพี่ซี ปามาณสี่ทุ่มครึ่ง
"โห่ เอ้ย กว่าแม่งจะมา กรูนึกว่าจะให้กรูเมาหลับก่อนแล้วเมิงค่อยมาซะอีก" พี่น้ำ เจ้าของบ้านบ่นครับ
"เห้ย ๆๆๆ นี่น้องเมิงหรอ? ทำไม ไม่เหมือนเมิงเลยวะ น่ารักดีหว่ะ" เพื่อนอีกคนของพี่ผมตะโกนมานะครับ
ผมเข้ามาถึงในบ้านเห็นอยู่กันทั้งหมด 6 คนครับ
"เออ ดิ แมร่ง อาทมันไม่อยู่บ้านไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนมันกรูเลยต้องเอามันมาด้วย เกมส์เพลย์อยู่ไหนวะ เอามาให้มันเล่นหน่อยดิ๊" พูดเหมือนผมเป็นตัวปัญหางั้นแหล่ะ ก็ผมกลัวการอยู่คนเดียวนิ
(อาทนี่คือพี่สาวผมครับ บ้านผมมีพี่น้องสามคน ผมคนสุดท้อง พี่ชายคนโตก็มันหล่ะครับ ส่วนคนรองคือพี่สาวตอนนี้อยู่ม.4 แต่ดันเป็นทอมซิครับ แต่ผมกับพี่สาวเหมือนกันสุด ๆ จะมีก็แต่พี่สาวผมออกจะได้พ่อมานิดหน่อยนะครับ
ได้คิ้วมา พี่สาวผมเลยคิ้วเข้มกว่าผมอีกครับ ขอบอกเลยว่าพี่สาวผมเนี่ย เป็นทอมที่หล่อที่สุดในโรงเรียนเลยก็ว่าได้)
พวกมันก็ตั้งวงกันเลยครับ กินกันโหดฉิบเป้งสมัยนั้นนะหรอ? เรด แบล๊กเนี่ย ไม่รู้จักหรอกครับ มีแต่ 40 เหอะๆ กินกันไปได้ไงหว่าตอนนั้น
เด็กม.1 อย่างที่รู้ ๆ วัยกำลังอยากรู้อยากลอง เห็นกินกันก็อยากกินบ้างสิครับ เลยขอพี่ชายผมลองกินหน่อย สำหรับ 40 นะครับผมว่ามันเป็นเหล้าที่แรงมาก ๆ กินไปนี่เหมือนทางเดินอาหารโดนน้ำร้อนลวงเลย พองเป็นทางแล้วที่
สำคัญที่สุดก็คือ ถ้าเราไม่ลุกจะยังไม่เมา แต่ถ้าเราลุกขึ้นเมื่อไหร่จะเมาทันทีครับ ผมกินไปได้สองเป๊ก สรุปว่าไม่เมาครับไม่เมาเลยแค่มึน ๆ หมุนนิด ๆ แต่ยอมรับครับว่าสติอยู่ครบ ใครทำอะไรรับรู้หมดแต่แค่หมุน ๆ แต่พอจะลุกไปเข้า
ห้องน้ำสิครับ หัวทิ่มสรุปว่าก็ไม่ได้ไปห้องน้ำ แต่ก็ไม่เป็นไรปวดไม่มากเอาวะนอนแมร่งตรงนี้เลยและกัน ผมนอนห่างจากกลุ่มที่พวกพี่ ๆ กินเหล้าไม่ไกลเท่าไหร่และก็นอนมองพวกเขากินเหล้ากัน กินกันไปสักปามาณจาเที่ยงคืน
"ติ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ " เสียงเพจเจอร์พี่ชายผมเองครับ
-มาช่วยแม่ขายหน่อย ลูกจ้างมันป่วย เดี๋ยวนี้เลยนะคนเยอะมาก- แม่ผมส่งข้อความมาให้พี่ชายผมไปช่วยขายไก่ตอนนี้
"แม่มเอ้ย เดวกรูไปก่อนและกันแม่กรูให้ไปช่วยขายของหว่ะ" มันพูดพร้อมกับหันมามองผมซึ่งตอนนี้ เรียบร้อยไปแล้วครับ เรียบร้อยอยู่บนพื้นนอนแอ้งแม้งอยู่เลย
"กรูฝากมันไว้ด้วยแล้วกัน ขืนเอาไปแม่กรูได้เอามึดขายไก่เฉือนหัวกรูแน่ ๆ " พี่ชายผมบอกกับเพื่อน ๆ
"เออ !!!!!!!! เดวพวกกรูดูแลเอง เมิงไปเหอะ แล้วเมิงจะกลับมาป่าววะ" พี่น้ำถามพี่ชายผมครับ
"กรูกลับมาแน่ ต้องมาเอาแมร่งกลับไปดิ ขืนแม่กรูกลับไปไม่เห็นมันนอนเรื่องใหญ่กว่านี้อีกหว่ะ" พี่ชายผมพูดพร้อมกับหัวเสียนิด ๆ
ตอนนี้ผมไม่อยากไปไหนทั้งนั้นแล้วครับ อยู่ตรงนี้สบายแล้วหล่ะใครจะไปไหนทำอะไรก็ไม่สนและ สบายแล้วนี่หว่าตรู
พี่ชายผมออกไปได้ซักพัก พวกนี้ก็เริ่มเมากันแล้วครับ ก็แน่หล่ะแมร่งกินกันตั้งแต่สองทุ่ม นี่เที่ยงคืนแล้วไม่เมากันให้มันรู้ไป วัวควายกันจริง ๆ พวกเนี้ย
"เฮ้ย ๆ ไอ้ซี เมิงไปซื้อหนังโป้มาใหม่นี่หว่า? ฝรั่งอะ ที่เมิงบอกกรูว่าเด็ด ๆ อะ อยู่ไหนวะ เอามาศึกษาหน่อยดิ๊" ไอ้พี่ใหญ่ครับ มันโวยวายจะดูให้ได้
พวกผู้ชายพอรวมกันแล้วบวกกับความเมาด้วยแมร่งก็จังไรกันสุด ๆ แหล่ะครับ ผมว่าทุกคนคงรู้กันอยู่ มันก็เปิดกันเลยหล่ะครับ นั่งดูไปกินไป สักพักเริ่มและครับต่างคนต่างนั่งไม่ติดกันแล้ว
หนังฝรั่งครับ ย้ำว่าหนังฝรั่ง มันมีฉากเอาข้างหลังกันด้วย อันนี้สิครับตัวเริ่มเลย ต่างคนต่างคิดกันไปต่าง ๆ นา ๆ บวกกับความเมาอีก ไอ้พี่ใหญ่ครับ มันหันมามองเห็นผม
........................
........................
"กรูเริ่มอยากรู้แล้วหว่ะ ว่าข้างหลังมันจะมันส์กว่าข้างหน้าจริงป่าววะ กรูเห็นไอ้ห่านั้นแม่งร้องเวอร์ฉิบ" พี่ใหญ่เริ่มจุดประกายครับ
"เออหว่ะ กลับไปกรูต้องขอแฟนกรูหน่อยและ เมิงว่ากรูจะโดนด่าป่าววะ" เพื่อนอีกคนเสริม
"แต่กรูว่ามันก็น่าสนอยู่นะเว้ย กรูอยากรู้เหมือนกันหว่ะ" พี่ซีที่เริ่มเมาแล้วกลับไปคิดตามไอ้พี่ใหญ่ซะงั้น
ส่วนตัวผมน่ะครับไม่ได้คิดอะไรในตอนนั้นเลยจริง ๆ คือเมาอ่ะครับเมาแล้วผมก็นอนตาปรือ ๆ ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เพราะว่าพวกมันก็พากค์หนังตลอดแผ่นกันอยู่แล้ว นึกว่ามันพูดกันปกติ แล้่วผมก็หลับครับ
รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่โดนยกขาเนี่ยหล่ะครับ กางเกงถอดไปตอนไหนแล้วก็ไม่รู้ พี่ใหญ่ครับคนเริ่มก่อน Ky ทา ๆ แล้วจับยัดเลยครับ บอกตรง ๆ เลยครับ ความรู้สึกตอนนั้นคือด่าหมดเลยครับ บรรดาสัตว์เล็ก
สัตว์ใหญ่เดินออกมาจากปากผมไม่ขาดสาย พร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุดเลยคับ เจ็บจริง ๆ จุกด้วย เหมือนร่างจะฉีกออกมาจากกันเลยหล่ะครับ ผมเด็ก ม.1 ตัวอย่างกะแมลงแกรบ แต่พวกมันดิครับ ตัวอย่างก่ะควาย
แม่งนักบาสนักบอลกันทั้งนั้น ไอ้ตรงนั้นไม่ต้องพูดถึงครับ ข้อมือผมยังเล็กกว่ามันอีก พอมันเข้าไปได้หมด ไอ้พี่ใหญ่ก็พร่ำพรรณาถึงความรัด ความตอด ความอุ่น สาธะยายออกมาหมด จนไอ้เพื่อน ๆ มันเริ่มอยากรู้อยากลอง
มันซอยแบบว่าไม่ยั้งเลยครับ ผมงี้ดิน้ำตาไหนพรากเลย เจ็บสุด ๆ ทรมาร แล้วไอ้เรื่องที่คิดจะสู้แรงมันเป็นไปไม่ได้เลย ผมจะเอาไรไปสู้พวกมันได้ เมาก็เมา แล้วตอนมันซอยเบา ๆ ผมพอตั้งสติได้ผมก็พยายามจะดันตัวเองออกมา
มันกลับลากแล้วกระแทกเข้าไปสุดเลยครับผมงี้จุกไปถึงอกเลยหล่ะครับ ไม่กล้าดันตัวออกอีกเลยกลัวครับเจ็บสุด ๆ พอมันเสร็จ ผมก็ไม่มีแรงแล้วครับไหนจะต้องขืนแรงมันตลอดเวลา ไหนจะต้องเกร็งรับเพราะว่าเจ็บอีก หมดแรงแล้วครับ
คนที่สองก็ต่อมา ผมรู้สึกแย่กับตัวเองมากครับแต่ก็ทำไรไม่ได้ก็ต้องยอมปล่อยเลยตามเลยไป แต่แปลกน่ะครับ คนที่สาม สี่ ห้า หก ผมกลับไม่รู้สึกรังเกียจ แต่มันกลับเป็นความรู้สึกดี ความรู้สึกชอบ ผมรู้สึกสะใจนะครับ
เวลาที่โดนกระทำรุณแรง ๆ ไม่รู้สิครับว่าผมเอาความคิดนี้มาได้ยังไง แต่ผมคิดว่า มันคงเป็นจิตสำนึกอ่ะครับ เด็ก ๆ ก็คือวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ หากได้ลองอะไรแล้วรู้สึกโอเคก็จะติดใจตลอดไป เหมือนฝังใจหล่ะมั้ง ผมคิดว่าน่ะ
ตีสี่นะครับ กว่าผมจะได้พัก ก็นอนอยู่ตรงนั้นหล่ะครับ แสบมาก ๆ แสบข้างหลังมาก ๆ ผมรู้เลยหล่ะครับว่ามันต้องฉีกแน่ ๆ แต่ก็ลุกไปไหนไม่ได้หรอกครับ พวกเพื่อนพี่ผมหน่ะหรอ มันเสร็จกิจพวกมันก็นอนเป็นตาย กลาดเกลื่อนบ้านหล่ะครับ
ตีห้ากว่า ๆ ผมหยุดร้องไห้ไปนานและ รู้แต่ว่าแสบมาก ๆ เจ็บจุกไม่รู้จะบรรยายอะไรออกมาได้ พี่ชายผมครับ เปิดประตูเข้ามา ผมงี้ร้องไห้เลยครับ พี่ชายผมเห็นสภาพแล้ว คงไม่ต้องอธิบายหรอกครับว่าผมต้องเจออะไร รู้ได้ทันทีอยู่แล้ว
"โครม ........." กระติกน้ำ ถูกคว่ำลงบนพื้นบ้าน พี่ชายผมเอาแก้วเหล้าที่พวกมันกินกันไม่หมดเหลือเอาไว้สาดไปที่ไอ้พี่ซีครับ
"เชี่ย เมิงทำไรน้องกรู " พี่ผมโวยวาย ดังลั่นเลยครับ แต่ คงไม่มีใครได้ยินหรอก บ้านพี่ซีมัน อยู่ในหมู่บ้าน เป็นบ้านเดี่ยวกว้างเวอร์ ๆ พ่อแม่ก็ไม่อยู่ครับไปทำงานต่างจังหวัด ทุกคนเริ่มงัวเงัย ๆ เพราะว่าน้ำที่หกมันไปโดนพวกมันครับ
พวกมันเหมือนได้นอนนิดหน่อยก็เริ่มมีสติขึ้น คงจะจำได้แล้วมั้งหล่ะครับว่าทำอะไรลงไปบ้าง หน้าเสียกันหมดเลยครับ เป็นคุณ คุณลองคิดดูนะครับ ว่าคุณจะทำยังไง
-แจ้งความ นี่มันเพื่อนรักกรูหมดเลย จะแจ้งได้ยังไง แล้วนั่นก็น้องกรู กรูจะบอกใครว่าน้องกรูโดนข่มขืน
-ฟ้องแม่ ก็ไม่ใช่ทางออกที่ดีเลย แม่จะเสียใจแค่ไหน ที่น้องโดนอ่ะไรมา
สรุปว่า มันก็ทำอะไรไม่ได้ครับ นั่นก็เพื่อนรัก นี่ก็น้อง ผมยอมรับน่ะครับว่าพี่ผมมีสติมาก ๆ ในตอนนั้น ถ้าเป็นผมผมคงทำอะไรไม่ถูกเลยหล่ะ
เพื่อน ๆ มันเริ่มเดินเข้ามาหาพี่ผมครับ
"กรูเองหล่ะ กรูดูแลน้องเมิงไม่ดี เมิงจะเอายังไงก็เอา" พี่ซีครับ ออกรับผิดชอบก่อนคนแรกเลย
"เห้ย ๆ ๆ ไอ้ซี เมิงไม่ผิดนะเว้ย กรูดิ กรูเนี่ยหล่ะคนเริ่มหว่ะ เมิงจะเล่นเล่นกรูนี่" พี่ใหญ่ครับ ออกมารับความผิดเลย โครตกล้าอ่ะ โครตเทห์ด้วย
"พลั๊ก !!!!!!!!!!!!!!!!!" พี่ผมครับ ต่อยตูมเข้าไปที่พี่ใหญ่ ตามมาด้วยพี่ซี หงายกันไปเลย ตอนนั้นผมมองดูร้องไห้ด้วย แต่ีพี่ผมโครตเทห์
เพื่อน ๆ คนอื่น ก็เดินเข้ามาครับ
"เมิงต่อยกรูด้วย กรูด้วย ๆๆๆ " พี่ผมก็ต่อยไปครับ คนละหมัด
เสร็จ มันก็มายืนคุยก่ะพี่ผมผมฟังไม่ค่อยได้ยินหรอกครับแต่จับใจความสำคัญได้ราว ๆ ว่า
"เออ พวกกรูผิด ผิดแบบไม่รู้จะทำยังไงให้เมิงหายโกรษได้ พวกกรูสัญญาเว้ยว่าจะดูแลน้องเมิงอย่างดี ไงมันก็เมียกรูไปแล้ว พวกกรูก็ทำได้แค่นี้หล่ะวะ" ไอ้พี่ใหญ่พูดครับ ซึ้งฉิบ
ผมพึ่งมารู้น่ะคับ ว่าสัญญาลูกผู้ชายเนี่ย มันรุณแรงจริง ๆ มันสำคัญกับพวกมันมาก ๆ
"เออ เมิงก็ดูมันดี ๆ แล้วกัน ถ้าพวกเมิงใครแม้แต่คนเดียวพูดเรื่องนี้นะ เมิงเจอกรู" พี่ชายผมกำชับอีกครับ ก่อนที่จะมาอุ้มผมเดินออกไป
"เฮ้ย ไอ้ฮารด์ กรูเสียใจนะเว้ย แต่พวกกรูจะดูแม่งให้ดีที่สุด กรูจะรักษาสัญญาหว่ะ" พี่ซีพูดครับก่อนที่พี่ผมจะพาผมขึ้นรถแล้วขับออกไป
สรุปว่าผมเป็นไข้อยู่สามวัน แม่จะพาผมไปหาหมอ พี่ชายก็ห้ามบอกว่าจะดูแลเอง แม่ก็ไม่ว่าอะไร
วันอังคาร ผมสร่างไข้แล้ว ผมก็ไปเรียนปกติ สรุปว่าผมกลายเป็นที่เด็กผู้ชายด้วยกัน เกียจ เด็กผู้หญิงหมั่นใส้ แทบจะทั้งโรงเรียน ก็ทำไมหน่ะหรอครับ?
ผมแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย แค่อยากได้อะไรอยากทำอะไร พวกมันก็จะจัดการทำให้ทั้งหมด พาไปส่งบ้าน ซื้อขนม ซื้อข้าว แม้กระทั่งผมจะเล่นบาส มันก็เดินไปใล่ไอ้พวกที่เล่น ๆ อยู่ออก
แล้วก็เล่นกับผม แล้วพวกมันก็ถือว่าหน้าตาโอเคกันส่วนใหญ่ พวกเด็กผู้หญิงหรือผู้หญิงก็จะเกียจผมเพราะว่าผมได้รับความสนใจตลอดเวลา พวกมันจะใช้เวลาอยู่กับผมมากที่สุด สรุปว่า
ผมเลยเป็นคนที่โดนนักเรียนในโรงเรียนเกียจเอามาก ๆ แต่ใครก็ทำอะไรผมไมได้น่ะครับ ขึ้นม.2 พวกมันจบออกไป แต่ผมยังมีพี่สาวที่ขึ้น ม.5 อยู่ พี่สาวผมก็คุ้มครองผมได้นะครับ
ผมเลยติดนิสัย เอาแต่ใจ เพราะว่าโดนตามใจมากมาก ๆ ขี้เหงา เพราะว่า ไม่ว่าผมจะทำอะไร อยากเล่นอ่ะไร พวกมัน หนึ่งในหก ก็ต้องอยู่เป็นเพื่อนผมเสมอ คอยดูแลผมอยู่เสมอ มันจบไปแล้ว
มันก็ยังดูแลผมอยู่นะครับ ผมเลยไม่สนใจว่าใครจะมองว่าผมเป็นเกย์ ผมไม่แคร์ และเรื่องเรียนด้วยความที่ผมไม่มีเพื่อน ผมก็ต้องพยายามเรียนด้วยตัวคนเดียว ดังนั้นจึงกลายเป็นนิสัยเสียของผมครับ
เพราะว่าผมทำทุกอย่างได้ด้วยตัวเอง ไม่เคยง้อใครไง
แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนี้ทั้งหมดหรอกครับ ปัญหาจริง ๆ อยู่ตรงที่ว่า รวม ๆ แล้วก็เท่ากับผมคบกับแฟนทีเดียว 6 คนจริงม่ะครับ แต่อาทิตย์นึงมี 7 วัน คงไม่ต้องบอกนะครับ
เคยหกคนพร้อมกันยังเคยมาแล้ว มีวันนึงครับผมอยากเล่นเกมส์เพลย์มาก ๆ พึ่งซื้อแผ่นมาใหม่ ยังไม่ได้เล่นเลยตั้งก่ะเมื่อวาน วันนี้เลิกเรียนจะกลับไปเล่นซะหน่อย ไอ้พี่ซีครับ มารับผม
สงสัยวันนี้เวรมันมั้ง ผมบอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวผมกลับไปเล่นเกมส์ ที่บ้าน มันก็บอกว่ามันก็มีเกมส์ ผมยืนยันว่าอันนี้เกมส์ใหม่พึ่งซื้อมา มันก็บอกว่ามันมีแล้วให้ไปเล่นที่บ้านมันสิ
ผมก็ไปครับ สรุปว่าเกมส์เกิม อะไรก็ไม่ได้เล่นหรอกครับ เล่นเกมส์รักเกมส์ร้อนนะสิ ผมอยากบอกครับว่า "ผมเบื่อเซ็กซ์" มีทุกวันจน ม.5 ตลอดเวลาที่ผ่านมาเนี่ย พวกมัน 6 คนนี่ก็ฝึกผมทุกอย่าง
แบบนั้นสิดีกว่า แบบนี้สิดีกว่า ท่านั้น ท่านี้ แบบนั้น แบบนี้ สอนเทคนิคกันสุด ๆ เลยหล่ะครับ แต่ขอบอกครับ ผมเลยเป็นคนที่ชอบความรุณแรง ความเร่าร้อน มันสะใจดีครับ
ขึ้น ม.6 พวกพี่ ๆ อีกสี่คน พี่ใหญ่ แล้วก็ ........ ต้อง มีธุระ ต้องแต่งงานบ้าง ไปต่างประเทศบ้าง แต่ผมก็ได้บอกพี่ๆทุกคนที่จะไปแล้วว่าไม่ต้องดูแลผมแล้วผมโตแล้ว พวกพี่สี่คนก็เลย
ไปตามทางของพี่เขาครับ พี่ชายผมก็ไม่ได้ยุ่งกับผมแล้วหล่ะครับ ก็อย่างที่บอกผมโตแล้ว ผมไม่ได้ศีเรียจกับเรื่องพวกนี้แล้วหล่ะครับ มันเป็นอดีตไปนานแล้ว แต่เหลือก็แต่พี่ซี กับพี่น้ำ ที่ยังไม่ไปไหน ก็อยู่กับผมเหมือนเดิม
ไม่เปลี่ยนแปลง ลึก ๆ แล้วผมก็คิดว่าเขารักผมนะครับ แต่บางทีผมก็คิดว่ามันก็เป็นแค่สัญญาเฉย ๆ ผมไม่รู้นะครับว่าเขาคิดไงกันแน่ แล้วก็ไม่อยากถามด้วยครับ เพราะกลัวคำตอบที่มันอาจไม่ตรงกับที่ผมคิดไว้แล้วผมจะทำใจไม่ได้
ปล. ผมไม่รู้ว่าจะเขียนฉากเรียกเลือดยังไงดี ขอความเห็นหน่อยเอาแบบว่าเลือดหมดตัว หรือว่า Soft soft ดีครับ
ที่เขียนไปตอนแรก ๆ นี่เป็นแบบ soft soft ครับ
-
o13 o13 o13
เขียนมาเถอะคับ เต็มที่เลย
รออ่านอยู่ อิๆ
-
o22
หกคนเจ็ดวัน บริหารเวลากันดีมั่กๆๆ
เขียนยังไงก็ได้รออ่านเสมอ
:z1: :z1:
-
มาให้กำลังใจ ทั้งคนอ่าน คนแต่งเลยจ้า o18
ถือโอกาส จิ้มนู๋ Mint ด้วย เพราะว่ารอ อยู่นะ
-
:z13:
มาให้กำลังใจด้วยคน :L2:
-
นี่ขนาด Soft Soft นะเนี่ย
ถ้าเขียนแบบเลือดหมดตัวจะขนาดไหน :z1:
เป็นกำลังใจให้จ้ะ :L2:
-
กลับมาสู่ ณ ปัจจุบัน
"โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่ตรงนี้มันหนาวเกินไป อยากจะรู้รักแท้นั้นเป็นเช่นไรมีจริงใช่ใหม ..... " โทรศัทพ์สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงขาสั้น
"สัดดีครับ" ผมพูดกับปลายสายที่เบอร์ไม่คุ้นตา
"ฮัลโหล ขอสายเฟยครับ" ปลายสายที่ไม่รู้จัก พูดด้วยเสียงที่รู้สึกประหม่า ๆ
"ใช่ครับ พูดอยู่ แล้วนั่นคัยหรอครับ"
"เวย์ เอง เฟย จำได้หรือเปล่า" อ่อ ไอ้เวย์นี่เอง มีอะไรอีกหว่า?
"เอ้อ ว่าไง" ผมพูด
"ก็ไม่มีไรหรอก เห็นวันนี้ไม่มา เป็นไรหรือเปล่า เวย์เลยไม่มีคนคุยด้วยเลย เจน กับตาล ก็เดินไปเดินมาเวย์ขี้เกียจเดินตามหน่ะ" อ่อ จะเอากรูไปนั่งเป็นเพื่อนว่างั้นเหอะ
"อ่อ ก็ไม่ค่อยสบายนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรมากหรอก ตอนนี้หายแล้วเนี่ย เดินป๋อเลย" ก็ดีไปอีกแบบนะมีคนคอยโทรถามว่าเป็นอะไร หรือว่ามันห่วงเราหว่า?
"อื้มมมม ดีแล้วหล่ะ งั้นพรุ่งนี้อย่าลืมมามหาลัยนะ เวย์รออยู่ อยู่คนเดียวเหงาฉิบเป้ง ไม่รู้จะคุยก่ะใคร " เมิงไม่มีคนเลยเลยหรอวะ ทำไมต้องเป็นตรูด้วยเนี่ย
"เออว่าแต่ เวย์เอาเบอร์ เฟย มาจากไหนหล่ะ เฟยจำได้ว่าไม่ได้ให้เบอร์เวย์ไว้นี่หว่า" มาอีกและ พวกตามล่าหาเบอร์เนี่ย หรือว่าเบอร์ตรูแปะไว้ตามห้องน้ำหรือไงเนี่ย
"ก็.......จากเจน เวย์ไปขอดูสมุดที่เจนมา เจนฝากมาบอกด้วยว่าพรุ่งนี้ รุ่นพี่เขาจะพาเดินทัวร์คณะอื่นแล้วนะ ให้มาด้วย จะได้มาสนุกด้วยกัน"
"เค เค พุ่งนี้ไปชัวร์ เอ้อ ว่าแต่กี่โมงหล่ะ"
"ก็มาเช้า ๆ หน่อยก็ได้ หาไรกินกันก่อนที่มอ ดีป่าว" ฮั่นแน่!!! ชวนตรูกินข้าวซะและ หรือมันอาจจะไม่มีเพื่อนจริง ๆ กินเป็นเพื่อนมันก็ได้ฟร่ะ
"ได้ ๆ เดวพุ่งนี้เจอกัน แปดครึ่งนะ หน้าซุ้ม เคป่าว " ผมยืนยันว่าผมจะไปแน่ ๆ
"แปดโมงหน้าซุ้ม" แหน่ะ มันยังจะย่นเวลาตรูอีก
"เออ ก็ได้ แปดโมงก็แปดโมง แค่นี้นะ เดี๋ยวหาไรกินก่อน หิวมาก ๆ " ผมรีบตัดบทเพราะว่ากลัวว่ายิ่งคุย เดี๋ยวได้ไปมอ ตอนหกโมงเช้าแน่ ๆ
"งั้นเดี๋ยวเจอกันนะเฟย บาย"
"อือ แค่ีนี้" ผมตัดสายทันที ไปมหาลัยวันเดียวก็โดนโทรตามและ แต่ก็ดีเหมือนกัน สงสัยที่นี่แหละอาจจะทำให้ผมจบมหาลัยก็เป็นได้ เรียนมาตั้งสองที่และ คิดแล้วก็น่าจะสนุกพรุ่งนี้
เฮ้อ หิวไปกินข้าวดีกว่า
กินข้าวเสร็จห้าโมงครึ่งก็กลับขึ้นมาบนห้องพร้อมกับนมเปรี้ยวกล่องที่ดูดอยู่ในปาก พี่ซี พี่้น้ำก็ยังนอนอยู่เลย สงสัยซ้อมนอนตายชัวร์ ๆ ปลุกหน่อยดีกว่าเดวจะไม่สบายเอา ผมเดินไปที่เตียง
"พี่ซี ๆ ๆ ๆ ตื่นได้แล้ว เย็นแล้วเนี่ย หาไรกินก่อน เดี๋ยวก็ตายหรอก" ผมเรียกพร้อมกับจับตัวเขย่า ๆ
"อือ.........อืม........... พี่ซีหันมาพร้อมกับค่อย ๆ ลืมตาแล้วก็ยิ้มบาง ๆ ให้ผม ทำไมพี่ซีน่ารักอย่างงี้หว่าคนบ้าอะไรไม่รู้ ตอนยังน่ารักเลย ผมก้มลงไปจูบพี่ซีทีนึง
พี่ซีทำหน้าตกใจ ก่อนจะดีดตัวออกห่าง
"ลักหลับพี่หรอ" พี่ซีถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
"แค่จูบเนี่ยน่ะลักหลับ บ้าป่าว" ผมย้อนกลับด้วยเสียงสูง พร้อมกับงงกับอาการของพี่ซี
"ไม่รู้หรอ แค่หอมแก้มก็เป็นการลักหลับแล้ว มันไม่ดีรู้ไหม มาลักหลับคนกำลังนอนเนี่ย" โหมามุขไหนอีกหว่า ท่าจะเป็นเอาหนัก เอ!!!!!หรือว่าละเมอ ท่าจะบ้าแล้วแฮะ
"มันไม่ดีเพราะว่า มันทำให้คนที่โดนลักหลับเกิดอารมณ์" พี่ซีทำตาเคลิ้ม ๆ และก็พูดอย่างเขิน ๆ ผมงี้ขำใหญ่เลยครับ ตื่นมาก็เล่นมุขเสี่ยวและ คนอารั้ย เสี่ยวได้ทั้งวัน
"มา ๆ ๆ ๆ ๆ มานี่เลย มาให้ทำโทษเลยเกิดอารมณ์แล้ว" พี่ซีพูดพร้อมกับกระโจนตัวเข้ามาหาผมทันที
"อุ๊ก !!!!!!!! " เสียงพี่ซี ครับ พี่น้ำเอาขาเหวี่ยงเข้าให้ที่ช่องท้องแต่ก็ไม่แรงหรอกครับ เล่น ๆ กัน
"เมิงนี่มันเสี่ยวตลอดเวลาจริง ๆ ไอ้ซี เฟยมันจะตายอยู่แล้วเมื่อคืน เมิงยังจะต่ออีกหรอ ไอ้หื่นกาม" พี่น้ำกัดพี่ซีนิดหน่อย นี่ขนาดพึ่งตื่นนะเนี่ย ก็เริ่มกัดกันแล้ว อยากรู้จริง ๆ เมื่อคืน
ทำไมมันไม่กัดกันบ้างฟระ แมร่งร่วมมืออย่างกับนัดกันมา ปล่อยให้ตรูรับภาระหนักอยู่คนเดียว
"แล้วสรุปว่า เมื่อคืนมีไรหรือเปล่า ไม่เห็นโทรมาบอกก่อนจะมาเลย" ยังงง อยู่ครับ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ไม่มีโอกาสถาม เพราะว่า...... (เขินหว่ะ ไม่อยากพิมพ์และ)
"ถ้าไม่มีอะไรนี่มาไม่ได้ใช่หรือเปล่าเฟย" พี่น้ำยิงคำถามสวนมาก่อนผมจะพูดจบซะอีก
"เปล่านี่ เฟยก็แค่งง ก็เห็นทุกทีจะโทรมาก่อนนิน่า ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นซักหน่อย" ซวยแล้วตรู มอบโชคกันตอนเย็นแล้วไงหล่ะ
"ก็แค่อยากมาหาเฉย ๆ ไม่มีไรหรอก มีไรกินบ้างหล่ะหิวแล้ว เมื่อคืนใช้พลังงานเยอะไปหน่อย" พี่ซีนี่กะล่อนตลอดแต่ก็น่ารักสำหรับผมนะ
"กินตรีนกรูก่อนแล้วกันป่าวไอ้ซี" จะกัดกันทำไมเนี่ย เดี๋ยวก็ต้องกินข้าวหม้อเดียวกันและ เฮ้อ ผมหล่ะเหนื่อยใจกับพี่สองคนนี้จริง ๆ
"ไปอาบน้ำเหอะ อยากกินไรบอก เดวเฟยทำให้กิน หม่าม้าไม่อยู่" เผอินหม่าม้าสอนมาดีหน่ะครับ ให้เป็นแม่ช้อยในครัวและเป็นอีตัวบนเตียงนอน ผมว่าผมทำได้ไม่มีบิดพลิ้วนะสองเรื่องเนี้ย
แล้วพี่ซีกับพี่น้ำก็เดินเข้าห้องน้ำไปด้วยกันทั้งคู่ สองคนนี้เขาไม่อายกันหรอกครับ เขาเห็นกันมาตั้งก่ะเด็ก แข่งลีลาท่าทางกันก็แข่งมาแล้ว แค่อาบน้ำด้วยกันปกติแล้วหล่ะครับ แล้วผมก็เดินเก็บ
เสื้อผ้า ที่กองอยู่บนพื้นที่อยู่กระจัดกระจายทางนุ้นบ้างทางนี้บ้างมาใส่ตระกร้า
"เฟย ๆ พี่อยากกินสปาเก็ตตี้" เสียงพี่ซีตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
"เออ ๆ เอาด้วยเฟย พี่เอาด้วย เอาเยอะ ๆ นะ หิวเวอร์ ๆ " พี่น้ำก็ตะโกนแข่งกันออกมา สรุปว่าผมต้องทำสปาเก็ตตี้ช่ายไหมเนี่ย เก็บผ้าเสร็จผมก็เดินลงไปห้องครัวจัดแจงทำสิ่งที่พี่เขาต้องการ
-
แล้วใจกรูจะเต้นแรงทำไมเนี่ย หยุดสักทีสิวะ มันเหนื่อยนะเฟ้ย!!!!!!!!
ผมทำใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมองหน้าจอโทรศัพท์ีที่พึ่งวางไป ทำไมกรูเป็นแบบนี้วะ ไม่เคยเป็นนะเว้ย หรือแบบนี้วะที่เขาเรียกกันว่า "ประหม่า"
--- เฟย --- หน้าจอโทรศัพท์ซึ่งตอนนี้แสงจอสว่างวาบขึ้นมาโชว์ชื่อปลายทางว่าคนที่กำลังคุยด้วยพึ่งจะกดวางลงไป
ผมยิ้มให้กับโทรศัพท์ก็เป็นด้วยแฮะ ท่าจะเพี้ยนไปแล้วเรา เอาวะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มีคนมากินข้าวเป็นเพื่อนตั้งแต่เช้าเลย กินไรดีว้าาาาาา ร้านไหนในมหาลัยที่อร่อย ๆ แทบอยากจะเดินไปดูตอนนี้เลย
เด็กหนุ่มใส่ชุดบาส เดินออกจากบ้านก่อนที่จะไปซ้อมบาสที่โรงเรียนเก่าสมัย ม.ปลาย
"เห้ย เมิงเป็นไรของเมิงวะวันนี้ หน้าบานอย่างก่ะโล่" เพื่อนผมคนนึงแซวผมครับ
"เปล่านี่หว่า กรูก็ปกติ เมิงเป็นเชี่ยไรเนี่ยมานั่งมองกรู หรือเมิงคิดไรกับกรู" ผมเอาคืนบ้าง ถ้ามันไม่มานั่งมองผมแล้วมันจะรู้หรอว่าผมกำลังอารมณ์ดี
"ให้กรูคิดไรกับเมิงเนี่ยนะ กรูว่ากรูชักว่าวจนหนังหลุดติดมือยังดีกว่าหว่ะ" เพื่อนผมแมร่งปากสุดยอดจริง ๆ
"ไม่มีไรหรอกหว่ะ กรูก็แค่คิดว่าพรุ่งนี้น่าจะสนุกก็แค่นั้นเอง" พูดเสร็จผมก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อย
"ยังไง มีเด็กใหม่หรอวะ? โห้ย ไวนี่หว่าเมิงอ่ะ มอเปิดวันเดียวเอง" พูดเสร็จมันก็เหวี่ยงแขนที่ล่ำพอ ๆ กับกิ่งไม้ใหญ่ ๆ มาที่ไหล่ผม "อึ๊ก.."
"เปล่าหรอหว่ะ พรุ่งนี้รับน้อง กรูก็แค่คิดว่าน่าจะสนุกก็แค่นั้นเอง ไปเหอะหว่ะ ซ้อมต่อ" ผมกับซันนั่งคุยกันที่แสตนด์ ขณะที่เพื่อนในทีมกำลังเดินมาพร้อมกับน้ำในมือที่ไปซื้อมาตอนพักเบรกของการซ้อมบาสของพวกผม
"โครตเหนื่อยเลยหว่ะ พุ่งนี้อย่าลืมนะเว้ย สามทุ่ม ไกล้แข่งแล้วเต็มที่หน่อยหว่ะ" ไอ้ซันบอกกับผมก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ ตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว
"เออ พุ่งนี้เจอกัน" ผมบอกลาก่อนจะขับมอไซด์ที่ผมเอามาจากบ้านขับไปหาไรกินก่อนเข้าบ้าน
"ผัดไทยพิเศษจานนึงเจ้" กิจวรรตประจำวันของผมก็คือซ้อมบาส แล้วก็มานั่งหาอะไรกินทีตลาดแห่งนี้ประจำ
มันจะนอนยังหว่า? แล้วมันจะหายไข้แล้วหรือยัง พรุ่งนี้มันจะมาตามเวลาที่นัดหรือเปล่า ผมนั่งย้อนคำถามนี้ในหัววนไปวนมา ถ้าอยากรู้ก็โทรไปสิวะ กรูนี่มันโง่จริง ๆ
--- เฟย --- โทรศัพท์ถูกกดโทรออกไปยังเบอร์ที่เคยกดโทรเมื่อตอนเย็น อีกแล้วสิไอ้ห่าเต้นโครมครามอีกแล้ว แมร่งเป็นเชี่ยไรเนี่ย
"สัดดี เฟยพูดครับ" ปลายสายพูดเสียงร่าเริง และมีเสียงหัวเราะอยู่รอบ ๆ ข้าง
"เฟย เวย์เอง" ผมตอบแบบเลิ่กลัก
"เออ มีไร " เฟยตอบมาด้วยเสียงสงสัย "พุ่งนี้ ชัวร์เปล่าเนี่ย แล้วหายไข้ยัง ไม่รีบนอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไม่สบายหนักหรอก" ผมพูดรัวยาวทีเดียวเหมือนกับท่องเอาไว้
"ชัวร์ดิ .. เฟย หายแล้ว แต่เดียวก็จะไปนอนแล้วหล่ะ เฟยว่าพรุ่งนี้ท่าทางจะเหนื่อย นอนเอาแรงไว้เยอะ ๆ ดีกว่า" เฟยตอบเสียงสนุก ๆ หรืออาจเป็นเพราะเฟยกำลังสนุกอยู่หล่ะมั้ง ก็แน่หล่ะเสียงหัวเราะรอบตัวขนาดนั้น
"พรุ่งนี้อยากกินไร เดวเวย์เลี้ยงเอง" เวรแล้วตรู หลุดพูดไปแล้ว ปากแมร่งไวกว่าสมองจริง ๆ
"หา!!!!!! " ปลายสายแปลกใจกับคำถามของผม "เออ ๆ ไม่มีไรหรอก ข้าวมาและเวย์กินข้าวก่อนนะ " ผมรีบกดปุ่มวางสายโดยเร็ว นี่ตรูเป็นไรไปหว่า แล้วตรูจะรีบวางสายทำไมเนี่ย พิลึกแล้ว กรูว่าต้องเป็นเพราะอากาศร้อน ๆ แน่ ๆ กรูเลยทำอะไรแปลก ๆ ต้องใช่แน่ ๆ เพราะอากาศร้อน
ว่าแต่ว่า มันจะจำเราได้หรือป่าว? ช่างมันเหอะกินดีกว่าแล้วจะได้ไปนอน
***งานวันสงการนต์ ผมเล่นน้ำกับเพื่อนที่เชียงใหม่ด้วยความสนุกสนาน สาดคนนุ้น ยิงคนนี้ ปะแป้งคนนั้นทีคนนี้ที มันก็สนุกไปอีกแบบ ข้างถนนแบบนี้สนุกดีฉิบเป้ง รถน้ำมาก็สาดรถน้ำ คนเดินก็สาด น้ำก็น้ำบ้านเพื่อนไม่ต้องกลัวเปลือง
เล่นไปได้พักใหญ่ เดินออกไปซื้อไรเย็น ๆ กินซักหน่อยดีกว่า
"เห้ย เดี๋ยวกรูมา กรูไปเซเว่นแป๊ป เอาไรเปล่าวะ" ผมตะโกนไปถามเพื่อน ๆ ที่สาดน้ำกันระงม ที่หน้าบ้าน
"เบียร์มา หกป๋อง" ไอ้ซันตะโกนออกมาขณะที่สาดน้ำอยู่ก่ะรถน้ำอีกคัน ผมเดินไปจนถึงหน้าเซเว่นที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่
"ตุ๊บ....." ผู้ชายร่างเล็กกว่าผมมาก วิ่งถลาเข้ามาชนผม "แคร้ง ๆ ๆ ๆ " กระป๋องเบียร์ของผู้ชายร่างเล็กคนนั้นหล่นกระจายเต็มพื้น หงุดหงิดฉิบ
"ช่วยเก็บหน่อยดิ๊ ตรงนุ้นอ่ะ กลิ้งไปแล้วววววว" มันลากเสียงยาว น้ำเสียงออก เมา ๆ ด้วยมั้ง ผมจำใจต้องเดินไปเก็บมาให้
"ขอบใจนะ" ผู้ชายร่างเล็กพูดขณะที่รับเบียร์ที่ยื่นให้กลับไปเก็บใส่ในถุงเหมือนเดิม ก่อนจะวิ่งออกไปอีก
"เห้ย...........หมากฝรั่งหล่น" มันวิ่งออกไปได้ไม่กี่ก้าวเอง หมากฝรั่งก็หล่นจากถุง สงสัยมันใส่ไม่ดีเอาซะเลย ผมเลยเรียกให้มันรู้ตัว
มันอยู่อยู่ตรงแถว ๆ ข้างถนนริมฟุตบาต ผมจำใจต้องเก็บแล้วเดินไปให้มัน มันยื่นถุงมาข้างหน้าเป็นการบอกว่า ใส่ในนี้เลย แต่นี้มันไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวแล้วสิครับ ผู้ชายอีกคนตัวพอ ๆ กับผมเดินเข้ามาหามัน
"พลั๊ก !!" ผมกับมันกระเด็นออกมาด้วยกันทั้งคู่ด้วยแรงพลักจากคนที่เดินเข้ามาหามัน เหย๋อ...... มันทับตัวผมครับอยู่ข้างบนผมเลย
"ซ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา" เปียกครับ เปียกเต็ม ๆ มันอ่ะเต็ม ๆ เปียกกว่าผมอีก น้ำมันสาดมาจากด้านบนครับ ผู้ชายที่เดินเข้ามาหามันเห็นเพื่อนมันที่วิ่งมาจากข้างหลังผมกับมัน ถือถังน้ำถังเบ้อเร่อมา มันเลยพลักให้หลบ โห้แมร่งหวังดีซะด้วย ถ้ากรูไม่ยืนบังอยู่เนี่ย เพื่อนเมิงจะกระเด็นไปถึงไหนหว่า ตัวกรูก็พอ ๆ กันก่ะมาน ยังกระเด็นออกมาได้เลย
ขาวครับ ขาวมากผิวละเอียดเนียนไปทั้งตัวเลยยิ่งตอนผมมันเปียกน้ำด้วยนะ น่ารักฉิบเป้งแล้วไอ้ที่พิเศษที่สุดสิครับมันอยู่บนตัวผม นอนทับผมอยู่กลางฟุตบาตหน้าเซเว่น มันจะลุกขึ้น ดันลื่นลงมา ผมกับมันเลยแนบสนิดกันขึ้นอีกครับ
ผู้ชายบ้าไรฟ่ะ ตัวโครตนิ่มอย่างกับผู้หญิงเลยหน้าผมกับมันนี่ห่างกันไม่ึถึงห้านิ้ว พอมันรู้สึกตัวมันรีบลุกแล้วก็ เปิดกระป๋องเบียร์ในถุงที่มันถือหล่ะครับ สาด ๆ ๆๆ ๆๆ เพื่อนมันคนที่มาสาดน้ำมันนั่นหล่ะ เบียร์มันหล่นมารอบนึงแล้ว
มันเลยฟู่ ๆ นิด ๆ อ่ะครับ
"เอ้าา ช่วยหน่อยเดะ เบียร์ในถุงอ่ะ" มันหันมาบอกผมครับ ผมมองหน้ามันอีกที มันพยักหน้า ผมเลยร่วมเล่นกับมันด้วยเลย กระป๋องเบียร์มีเท่าไหร่สาด ๆ หมด สนุกชิบ เบียร์หมด มันหันมาขอโทษผมแล้วถามว่าเป็นไรไหม
"ไม่เป็นไร" ผมตอบไป มันเดินสวนผมเข้ามา ผมรู้สึกว่าผู้ชายน่ารัก ๆอย่างมันเนี่ย บวกกับกลิ่นเบียร์ก็เทห์ไม่หยอกเหมือนกัน มันเดินไปหยิบถุงเซเว่นที่ตอนนี้ไม่เหลือเบียร์แล้ว แล้วหยิบหมากฝรั่งที่ผมเอาใส่ไว้ให้มันในถุงออกมา
"...." เพื่อนมันตะโกนเรียกมันครับ แล้วก็วิ่งไปหาเพื่อนมัน มันหันมาบอก "ขอบใจนะ" ก่อนจะยกมือบ้ายบายแล้วก็เดินไปก่ะเพื่อน ๆ มัน
"กรี้ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ " นาฬิกาปลุกดังลั่น ผมลืมตาขึ้นมาจากเตียงนอน กลิ่นเบียร์ยังติดจมูกไม่หาย เอาอีกแล้วหรอฟร่ะ ผมฝันถึงเรื่องวันนั้นอีกแล้ว......
เจ็ดโมงเข้า ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัยต้องไปให้ถึงก่อนแปดโมงให้ได้
--------------------------------------------------------------------------------------------------
-
:z13: :z13: :z13:
ขอกอดคนขยัน :กอด1:
-
สุดยอดเลย o13 ให้กำลังใจ
-
สปาเก็ตตี้สองจานใหญ่ ๆ วางอยุ่บนโต๊ะกินข้าวที่กลางบ้าน พี่ซีและพี่น้ำเดินลงมาที่บันได
"ฮูว์ น่ากินโครต ๆ เลย เฟย" แน่นอนอยู่แล้วฝีมือซะอย่าง
"แล้วเฟยไม่กินหรอ?"พี่น้ำถามผม
"ไม่อ๊ะ เฟยยังไม่หิว เฟยพึ่งออกไปกินข้างนอกมาเอง"
"กินเสร็จแล้วไปดูหนังกันเปล่าเฟย" พี่ซีถามผม พี่น้ำมองหน้าผมเพื่อรอคำตอบ
"เฟยไม่ค่อยอยากดูเท่าไหร่อ่ะ ไม่ค่อยมีไรน่าดูเลยตอนนี้อ่ะ" ก็มันไม่น่าดูจริง ๆ นิครับ
"แล้วจาทำอะไร นี่ก็เย็นและ อยากไปไหนหรือเปล่า" เอ!! ทำไมพี่ซีดูแปลก ๆ ไปหว่า เหมือนจะเอาใจเป็นพิเศษ
"ไม่นิ ก็ ไม่ได้อยากไปไหน เหนื่อย ๆ ด้วยหล่ะ อยากอยู่บ้านอ่ะพี่ซี" ผมอ้อนพี่ซีนิด ๆ เพราะไม่อยากออกไปไหนจริง ๆ
"เอางี้ไปบ้านพวกพี่ดีกว่า วันนี้มีเซอไพรส์" พี่น้ำพูดดูท่าทางตื่นเต้น แต่ผมก็อดขำไมได้เพราะซ๊อสของสปาเก็ตตี้มันกำลังจะเปื้อนแล้ว
"ไปก็ได้แต่ต้องกลับไวนะ เฟยต้องไปมอพรุ่งนี้ มีรับน้องด้วย ไม่อยากมีปัญหาวันนี้ก็ไม่ได้ไปและ" ผมหาข้ออ้างเอาไว้ก่อนกันพลาด
กินเสร็จผมก็แต่งตัวออกไปก่ะพี่ซีและพี่น้ำ
"อ้าวนี่มันไม่ใช่ทางไปบ้านพี่ซีนิ่นา" ผมถามเพราะสงสัย
"วันนี้เราจะไปบ้านพี่ใหญ่กัน" โหว พี่ใหญ่กลับมาแล้วหรอ? ไม่ได้เจอตั้งนาน ยังจะกวนตีนเหมือนเดิมหรือเปล่าน้า
ยี่สิบนาทีมาถึงบ้านพี่ใหญ่ ผมคุ้นเคยกับบ้านของพวกเขาทุกคนอยู่แล้วเพราะว่ามาจนชิน
"ไฟมึด ตื๋อ เลย ไม่เห็นมีใครอยู่เลยพี่น้ำ" ผมยืนอยู่หน้าประตูบ้าน พี่น้ำยืนอยู่ข้างหลังผมครับ พี่ซียังไม่ออกมาจากรถเลย
"พรึบ!!!!!!!!" ไฟสว่างโล่ เลย มีไฟกระพริบ ๆ ด้วย อยู่กันครบเลย พี่ชายผมก็อยู่ แล้วก็พวกมันหกคนครบเลยตอนนี้
"ฉลอง วันครบรอบที่เฟยเป็นเมียพวกพี่ 55555555555" พี่ใหญ่ครับ พูดได้แบบว่า น่าถีบสุด ๆ แต่วันนี้จะเว้นไว้ให้สักวันและกัน
เพราะว่าทุกคนกลับมา ทุกคนจำวันนี้ได้ ขนาดผมเองผมยังลืมไปแล้วเลย ตลกเนอะ แต่ผมว่าจริง ๆ แล้วมันไม่ได้คิดจะจัดอะไรให้ผมหรอกมันก็แค่หาข้ออ้างมากินเหล้ากันวันนี้เท่านั้นหล่ะ
แต่มันก็วันนี้จริง ๆ นี่หว่า เปิดเทอม ม.1 ได้อาทิตย์นึง มหาลัยเปิดช้ากว่ามัทยมอยู่แล้วนิเนอะ มันก็คงไกล้ ๆ กับวันนี้แหล่ะ
"เฟยมีเรียนพรุ่งนี้เช้านะเนี่ย ห้ามกักตัวไว้ด้วย" ผมขู่ทุกคนก่อน เพราะเหมือนจะรู้ตัวว่าคืนนี้มันเป็นคืนพิเศษยังไง
"อ้าว ซวยแล้วเมิง แล้วกรูจะเอาใครหล่ะทีนี้ เอาเมิงได้เปล่าว่ะ ไอ้เต้" พี่ใหญ่พูดขึ้นครับ
"อ้าว แสรดแล้วไง เฟยอยู่หน่อยก็ไม่ได้หรอ?" อีกสองคนที่ไม่ค่อยได้เจอนาน เดินเข้ามาอ้อน
"พวกเมิงนี่แมร่งยังไง กะจะเอาน้องกรูจนมันแก่เลยมั้ย" พี่ชายผมครับ พระเอกขี่ม้าขาวจริง ๆ (พี่ชายผมก็ไม่ได้ศีเรียจเรื่องนี้เท่าไหร่หรอก มันขึ้นอยู่กับผมเองต่างหากว่าพอใจหรือเปล่า มันก็บอกอยู่ว่าถ้าอึดอัดก็ไม่ต้องสนใจพวกแมร่งก็ได้)
"เฟยก็นั่งกิน ๆ ก่ะพวกมันก่อนแหละ เดี๋ยว ห้าทุ่มเที่ยงคืนค่อยกลับ เดวพี่ไปส่ง" พี่ชายผมบอกครับ
"งานนี้เมาไม่ขับ แล้วกรูจะกลับยังไง ลุย ๆๆๆๆๆๆ " ผมวิ่งไปที่โต๊ะที่เคยนั่งกินกันปาจำ ๆ ก่อนเลยแล้วทุกคนก็เดินมารวมกัน คุยนุ่นคุยนี่ คนนั้นเป็นแบบนั้นแบบนี้ เจออะไรมาบ้างไปไหนมา พวกมันก็คุยกันไปหล่ะครับ ผมก็นั่งฟังคนนั้นเล่าเรื่องนุ้นที เรื่องนี้ที ก็ตลกดีน่ะครับ สนุกดีไม่ได้เป็นแบบนี้มานานแล้ว ผมคิดว่าจะไม่ได้มารวมกันแล้วซะอีกด้วยซ้ำ คุยกันขำกันตลอด
"โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่ตรงนี้มันหนาวเกินไป อยากจะรู้รักแท้นั้นเป็นเช่นไรมีจริงใช่ใหม ..... " โทรศัพท์ผมกรีดร้องเพราะมีคนโทรเข้ามา
"สัดดี เฟยพูดครับ" ผมกรอกเสียงไปในโทรศัพท์ รอบ ๆ ผมพวก พี่ๆ ก็ขำกันใหญ่เลยครับ ขำว่าพี่ตี๋ โดนกาเทยควายที่เชียงใหม่ตามจีบตามตื้อครับ
"เฟย เวย์เอง" ปลายสายตอบกลับมา
"เออ มีไร " ผมกำลังสนใจกับบทสนทนาข้างหน้ามากกว่านิครับเลยตอบห้วน ๆ "พุ่งนี้ ชัวร์เปล่าเนี่ย แล้วหายไข้ยัง ไม่รีบนอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไม่สบายหนักหรอก" มันพูดรัวเหมือนคนไม่หายใจ
"ชัวร์ดิ .. เฟย หายแล้ว แต่เดียวก็จะไปนอนแล้วหล่ะ เฟยว่าพรุ่งนี้ท่าทางจะเหนื่อย นอนเอาแรงไว้เยอะ ๆ ดีกว่า" เฟยตอบไปก็ฟังพี่ตี๋เล่าถึงวีรกรรมของนังกาเทยควายที่มาตามจีบให้ฟัง
"พรุ่งนี้อยากกินไร เดวเวย์เลี้ยงเอง" มันพูดไวมาก ๆ
"หา!!!!!! " ผมร้องเพราะว่าไอ้พี่ซีอ่ะดิครับหัวเราะดังโครต ๆ ผมเลยไม่ได้ยินว่ามันพูดอะไร พูดไวฉิบ "เออ ๆ ไม่มีไรหรอก ข้าวมาและเวย์กินข้าวก่อนนะ " แล้วมันก็ตัดสายไปเอ้าไอ้ห่านิ บทจะตัดสายก็ตัดสาย เหลือบมองนาฬิกา เที่ยงคืนแล้วนี่หว่า
"พี่ฮาร์ดกลับบ้านกันเหอะ เดวไปเรียนพุ่งนี้ไม่ทัน" ผมตะโกนไปหาพี่ชายผม
"เออ ๆ กลับเลย ๆ"พี่ชายผมก็ร่ำลากับเพื่อน ๆ
"เฟย พวกพี่ อยู่กันอีกสามวันก็กลับแล้วนะ แอบโดดมาได้แค่นี้เอง แล้วจะมาหาอีกป่าวเนี่ย" ไอ้พี่ใหญ่ครับ ถามมาแล้วผมจะตอบยังไงเนี่ย คือตรูต้องเตรียมตัวรับศึกช่ายม่ะที่ถามแบบนี้เนี่ย ภายในสามวันนี้ ตรูต้อง........ เฮ้อ ไม่อยากจะคิดเลยหว่ะ
"กรูได้แล้วเว้ยเมื่อคืน 5555555555555" ไอ้พี่ซี ก่ะไอ้พี่้น้ำครับ ข่มเพื่อนมันกันเอง ผมเห็นมีบางคนวิ่งไล่เตะไอ้พี่น้ำก่ะพี่ซี ดู ๆ ไป พวกมันก็ไม่เปลี่ยนกันเลยนะครับยังปัญญาอ่อน กันเหมือนเดิม
"ไป ๆๆ ๆ ๆ ๆขึ้นรถ " พี่ชายผม กึ่งลากกึ่งจูงผมกลับรถ ครับ
"ไปและเน้อ เก็บน้ำไว้ให้ด้วย 55555" ผมทักก่อนที่จะขึ้นรถ
"เก็บไว้แล้วถ้าแมร่งไม่มานะ เดวประเคนยันบ้าน" ไม่รู้ว่าเสียงใครแต่ กวนตีนฉิบเป้ง กลับไปนอนดีกว่า
-
+ ให้คนขยัน :L2:
รออ่านศึกหนักสามวันของเฟย :z1:
-
อุ๊ยยยย ชอบเรื่องนี้ :o8:
-
เฟยยยย :sad11: รับศึกหนักตลอดเลย
-
:L2:...ยกนิ้วให้เป็นนักเขียนคนขยันเลย...
...เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แปลกมากไม่เคยอ่านมาก่อน..ขอบคุณอีกครั้งที่นำเสนอ..
...เมื่อคืนอ่านตอนแรกคิดว่าไม่มีอะไรก็เป็นเรื่องธรรมดา..ปิ๊งรัก...
...เช้านี้เข้ามาเจอไปอีก 5 ตอนโอ้โหทำไมขยันอย่างนี้ เหล้านี่มันทำให้
ลืมหมดเลยความเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้อง ยังดีที่ทุกคนรับผิดชอบกับการกระทำ
..เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ่ะ เฟยที่ผ่านมามันเป็นความรักหรือเปล่าไม่รู้เนอะ..
..แต่กับ..เรย์...สงสัยจะเป็นตัวจริง..แต่กว่าจะเจอตัวจริง..เฟยก็เสริมสร้างประสบการณ์ชีวิตมาเยอะเลย..
....แล้วนี่..ใครมันจะสอน..ใครฟะ... :กอด1:
-
o13 o13 o13
อัพถี่ดีชอบ มันส์มากมายรีบมาต่อละ :bye2:
-
o13 o13
ตกลงเวย์นี่คือ ไอ้คิ้วเข้ม ชิมิ
:serius2:
-
แอร๊ยยยย 6คนได้กันถ้วนหน้าา
รอลุ้นว่าใครคึิอตัวจริง o13
เรื่องนี้ได้ใจจริงๆๆ
-
:z13:
จิ้มคุณยายค่ะ
โอ้วววววววววววว
เรื่องนี้แรงมาก
6 คนค่ะ 6 คน
น้องเฟยนี่ก็แบบว่า
เหอเหอ ไม่รู้จะพูดไร
รอตอนหน้าดีกว่า
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2:
-
แม่เจ้า 6 คนพร้อมกัน สามารถสุด ๆ
แถวนี้มีแต่คนอิจฉาตาร้อนน้องเฟยกันใหญ่แฮ่ะ :m20:
-
]" ติ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ " นาฬิกาปลุกที่หัวเตียงดังเพื่อบอกให้รู้ถึงเวลาตื่นของคนที่อยู่บนเตียง
"อูย........ ยังปวดไม่หายเลยหว่ะ กี่วันวะเนี่ยกว่าจะหาย" ก็ไอ้กรรมจากบทเพลงรักนั่นแหล่ะครับ ยังร้าวอยู่เลยสะโพกกับหลัง ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว
ไปมหาลัย
"ง่วงจังเลยหว่ะ" แมร่งไอ้เวย์ ดันมานัดห่าไรไม่รู้ตอนนี้ แล้วตรูบ้าจี้ไปกับมันทำไมหว่า ถ้าไม่อยากมาก้น่าจะหาข้ออ้างบอกกับมันก็ได้นี่หว่า ผมว่าตัวผมเองเนี่ยหล่ะที่เป็นอะไรไปไม่รู้
-- 7.55 น. -- ผมลงแท๊กซี่ที่หน้าซุ้มของคณะที่นัดกันไว้ แต่แปลกน่ะครับ ไม่เห็นใครเลยนี่หว่า? หรือไอ้เวย์มันจะมาสาย ฮึ เดวเจอกันไอ้เวย์ นัดแล้วสาย
เสียดายเวลานอนชะมัด ผมก็เดินไปที่ซุ้มเพื่อจะหาโต๊ะเพื่อจะนั่งรอมัน หงุดหงิดสุด ๆ
"อ้าว เฟย .......... อยู่นี่ " ไอ้เวย์ครับ มันนอนอยู่ตรงที่นั่งของโต๊ะ มิน่าผมถึงไม่เห็นมัน มันพูดพร้อมกับ โบกไม้โบกมือทั้ง ๆ ที่มันยังนอนอยู่นั่นหล่ะครับ
ผมเดินไปหยุดตรงหน้ามัน มันก็ส่งมือมาด้านหน้าผม
"ดึง หน่อย" มันบอกผมแบบนั้นครับ เฮ้อ จะให้แรงอย่างตรูไปดึงวัวควายอย่างเมิงขึ้นมาเนี่ยน่ะ บ้าแล้วหล่ะ แต่ผมก็ดึง เอาวะไหน ๆ ก็ไหนๆ ลองดึงก็ได้
ผมจับมือกับมันแล้วออกแรงดึงจนตัวเอียง มันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลุก เฮ้อ เหนื่อยนะเนี่ย
"วูบ" มันดึงผมกลับครับ ผมนี่ถลาไปที่ตัวมันเลย แรงมันเยอะจริง ๆ คับ ผมพลิกตัวไม่อยากเอาด้านหน้าลง
"ตุบ" ผมนั่งอยู่บนตัวมันครับ ตรงช่วงท้องของมันครับ ได้ยินมันร้อง อุ๊กเบา ๆ คงจุกมั้ง แต่ผมนี่ดิ จากหงุดหงิด ๆ อยู่กลายเป็นโมโหเลยครับ ก็เล่นบ้าอะไรก็ไม่รู้ เกิดกระชากแล้วหน้าผมกระแทกกับโต๊ะตายขึ้นมาว่าไง พอทุกอย่างกลับเข้าที่ ผมใส่เต็ม ๆ เลย
"เมิงเล่นเชี่ยไรวะ เกิดกรูกระแทกโต๊ะ ขึ้นมาว่าไง ห่า ปล่อยกรู" ผมสะบัดมือมันครับแล้วก็รีบลุกจากตัวมันด้วย มันหน้าเสียไปเลยครับ หน้าซีดโครต ๆ เอ!!! หรือว่าผมว่ามันแรงไปหว่าแต่ก็จริงนะครับใครเค้าเล่นกันแบบนี้ แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ
มันรีบลุกขึ้นมาเลยครับ
"ขอโทษ ๆ ก็แค่อยากรู้ว่าเฟยแข็งแรงหรือเปล่า ก็เท่านั้นเอง" เขาวัดความแข็งแรงกันทางนี้หรอฟ่ะเนี่ยพึ่งจะรู้
"โทษนะ ๆ " มันย้ำคำขอโทษ อีกเป็นสิบหนเลยครับ "เออ ช่างมันเหอะ ทีหลังอย่าเล่นแล้วกัน เล่นไรให้ดูบ้าง" ผมก็ใจเย็นลงแล้วหล่ะครับ ก็ในเมื่อไม่เป็นอะไรแล้วนิ อีกอย่างหน้าซีด ๆ ของมันที่ตัดกับคิ้วเข้ม ๆ ของมันตอนนี้ น่าสงสารสุด ๆ อ่ะครับ (ผมแพ้คิ้วๆ)
" ปะ ๆ ๆ ไปกินข้าวกัน " มันทำ เสียงสดใสขึ้นมาทันที แล้วก็ หน้าตาตื่น ๆ
"ที่ไหน?" ผมถามมันห้วน ๆ เลย ยอมรับว่าก็ยังมีนิดหน่อยหละครับ
"ที่ไหนก็ได้ ไปหมด วันนี้ เสี่ยมาเอง สั่งเลยไอ้น้อง" มันพูดพร้อมกับทำท่าตบกระเป๋าสะพายมันที่แบกมาด้วย ผมว่าในนั้นคงมีชุดบาส กับรองเท้าบาสมันนั่นแหล่ะ
สรุป ผมกับมันก็กิน กันที่โรงอาหารมหาลัย ก็ไม่รู้จะไปไหนนิเนอะ พึ่งเคยจะมาได้สองวัน
-- 9.00 น. -- เวลานัดรวมรุ่นน้องที่เดิม วันนี้รุ่นพี่จะพาทัวร์ไปยังคณะต่าง ๆ ตื่นเต้นดีหว่ะ รับน้องมาแล้วรอบนี้รอบที่สามก็ยังไม่วายตื่นเต้นอีกวุ้ยกรู
หลังจากนัดแนะซ้อมร้องเพลงแล้วก็เตรียมตัวโชว์ของคณะ คณะผมก็พร้อมที่จะเดินทัวร์ไปยังคณะอื่น ๆ
"แดดร้อนฉิบหายเลย แม่งต้องให้เดินแบบนี้ตลอดเลยหรอวะ" ผมบ่นครับ ก็แดดมันร้อนโครต ๆ แล้วแถมให้มาอยุดอยู่ตรงกลางสนามที่ไม่มีร่มเงาเลยนี่หว่า
ผมเลยเดินไปหาเพือนอีกคนที่พึ่งรู้จักกัน มันชื่อตี๋
"เฮ้ยตี๋ อยู่เฉย ๆ ก่อนน้า ขอเฟยหลบแดดหน่อย" แล้วผมก็ก้มลงนั่งข้าง ๆ มัน มันตัวสูง อ้วน ๆ อะครับ บังแดดผมได้สำบายเลย
"มานี่ เดี๋ยวกรูยืนบังให้ก็ได้" ไอ้เวย์ครับ มาจากไหนไม่รู้ มาดึงคอเสื้อผมจากทางด้านหลังครับ แล้วลากไปที่ ๆ มันจะยืน โดยมันจะเป็นคนยืนบังให้ผมเอง
ผมงี้ งงเลย แล้วตลอดทั้งวันวันนี้ ผมก็เจอแต่เรื่องไร้สาระครับ
"เมื่อยป่าว ขี่หลังกรูไหม"
"แดรกน้ำอะไรวะ เดี๋ยวกรูไปซื้อให้"
"เมิงอย่าไปไหนนะเว้ย รอกรูอยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวกรูมา"
"ปวดขาไหมวะ เดี๋ยวเลิกแล้วเดี๋ยวกรูนวดให้"
เยอะแยะไปหมดเลยครับ คือ จะให้ผมตัดสินใจอะไรได้ด้วยตัวเองบ้างได้ไหม กรูโตแล้วนะเว้ย ดูแลตัวเองได้
พี่งจะมารู้ตอนหลัง มันบอกว่าก็กรูเห็นเมิงไม่สบายเมื่อวาน แล้วก็นอนดึก กรูกลัวว่าเมิงยังไม่หายดี เดี๋ยวจะเป็นหนัก แล้ววันต่อไปก็มาไม่ได้ เดี๋ยวมันจะต้องอยู่คนเดียวอีก
อ่อ นี่นะรึ ต้นเหตุของพฤติกรรมที่คล้าย ๆ กับบ้านผมเรียกว่า "จีบ" ผม โดนมันจีบหรือยังหว่า? หรือมันก็แค่เหงา งงจัง
วันนี้พี่บอยไม่ได้มา ไม่รู้จากสาเหตุใด แล้วก็ไม่ได้โทรมาด้วย แปลก ๆ ดี เหมือนจะสนใจมาก ๆ แต่ก็หายไปซะดื้อ ๆ
ตอนเย็นหลังเลิกรวมปามาณ หกโมงเย็น "ฝากกระเป๋าหน่อยนะเฟย เดี๋ยวเวย์มา" แล้วมันก็หายไปเลยครับ หายไปเลย กลับมาอีกทีสองทุ่ม ผมเองก็ไม่กล้าไปไหนด้วย
กลัวรองเท้ามันหาย รองเท้าบาสมันก็แพงอยู่หล่ะครับ ไม่ใช่ไม่มีปัญญาซื้อนะครับ แต่ไม่อยากให้มันเกิดเหตุการณ์แบบนั้น ก็เลยต้องนั่งเฝ้าคนเดียว
"อ้าว เฟย ยังไม่กลับหรอ" ห่านิ ถ้ากรูกลับแล้ว เมิงจะเห็นกรูไหม
"ก็กลัวรองเท้าเมิงหายกรูเลยเฝ้าไว้ ขี้เกียจมีปัญหาภายหลัง" ผมตอบแบบหัวเสียนิดหน่อย
"ทีหลังกลับไปเลยก็ได้นะ ไม่ต้องรอหรอก " อ้าว ไอ้เวรนี่ แล้วที่กรูอยู่รอนี่มันคืออะไรวะ
"เออ กรูกลับและ " แล้วผมก็เดินหนีมันมาเลยครับ ย้ำครับว่าเซ็งสุด ๆ ไอ้เราก็อุสาห์นั่งรอเจอแม่งพูดกวนตรีนแบบนี้ใส่อีก หมด หมดทุกอย่าง
"เฟย ๆ รีบกลับหรือเปล่า ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยสิ เดี๋ยวเลี้ยงเอง" มันเดินตามมาครับ
"ก็ไม่ได้รีบ แต่ ขี้เกียจอยู่แล้ว ไปแล้วนะเว้ย" ผมไม่อยากคุยไรกะแม่งแล้ว จับอารมณ์มันไม่ถูกครับ
"ไปเหอะน่า เดี๋ยวไปส่งก็ได้ ไปเป็นเพื่อนก่อนดิวะ" มันเริ่มพูดจาแย่ ๆ ครับ ปกติถ้าอยู่แบบมีคนอื่นมันจะพูดกูเมิงกับผม แต่ถ้าอยู่กันสองคน มันจะพูดแทนชื่อทุกคำ แต่มันไม่พูดเปล่า แต่ยังเอื้อมมือมาจับแขนผมดึงไว้ด้วย
"ไปกับกรูก่อนได้ป่าววะ ไปเป็นเพื่อนกรูหน่อย" อะไรของมันอีกเนี่ย ม่ะกี้ก็กวนตรีนกรู ทีนี้จะมาชวนกรูไปนุ่นมานี่
"เออ ไปเดะ นำไปดิ" มันยิ้มแล้วครับ
"เฮ้อ............ กรูมาทำอะไรตรงนี้วะเนี่ย" ผมนั่งอยู่บนแสตนด์มองดูมันซ้อมบาสกับเพื่อน ๆ มันในสนาม ข้าง ๆ ขนมให้เพียบ มันซื้อมาเต็มเลย
สรุปว่า ต้องมาดูมันเล่นบาสกับเพื่อนเนี่ยนะ ไร้สาระฉิบหาย
แต่จะว่าก็ว่าไป ตอนมันเล่นบาส มันก็เทห์ดีเหมือนกัน มีเสนห์ด้วยนะ ผมเปียกหมาด ๆ ร่างกายสั่นไหวตลอดเวลาเพราะอาการเหนื่อย ผิวหนังที่เป็นเงาสะท้อนจากหยดเหงื่อ น้ำเสียงตอนขอลูกจากเพื่อนที่ทุ้มต่ำ และเซ็กซี่ คิ้วที่เหมือนจะขมวดติดกันตลอดเวลาจากอาการเคียจ และแล้วผมก็เผลอลืมตัว นั่งมองมันเล่นบาสจนเที่ยงคืน
"เห้ย เที่ยงคืนแล้ว" ซวยอีกแล้วตรู กลับบ้านไงเนี่ย ในนี้ก็ไม่มีแท๊กซี่ซะด้วย
"เวย์กลับไง" ผมถามมัน "เดี๋ยวให้เพื่อนไปส่ง แต่เดี๋ยวเวย์ไปส่งเฟยก่อน ค่อยกลับมา" เออดียังรับผิดชอบที่พาตรูมาแล้วก็ต้องพากลับ
"นอนบ้านเวย์เปล่าคืนนี้" เฮ้ย ท่าทางมันจะอาการหนักและ คุยกันวันสองวันชวนนอนบ้าน แมร่งน่ากลัวหว่ะ
"ไม่ดีกว่า เดี๋ยวโทรให้พี่ชายมารับก็ได้" ผมบอกปัดออกไป ป้องกันตัวเองหน่อยดีกว่า ถึงผมจะมีแฟนหก มีไรกับพวกมันทุกวัน แต่ก็ไม่ได้แปลว่าผม "ง่าย" นะครับผม กลัว ด้วยซ้ำ กับการมีอะไรกับคนอื่น ๆ
มันดูหงอย ๆ ไปนะครับ แต่ผมไม่สนหรอกผมจะกลับบ้าน
ผมโทรไปหาพี่ชายแล้วก็บอกสถานที่ให้มารับผม ไม่เกินยี่สิบนาทีพี่ชายผมก็มา
"อ้าว พี่ใหญ่มาได้ไงอ๊ะ แล้วพี่ฮาร์ดหล่ะ" ก็คนที่ลงจากรถมามันไม่ใช่พี่ชายผมอะดิ
"มันไปทำธุระ มันเลยบอกให้พี่มารับแทน"
"เค ๆ งั้นไปก่อนนะเวย์ เจอกันพุ่งนี้ที่มอ บาย ๆ "
ไอ้เวย์ดูมันหงอย ๆ ไงไม่รู้ หรือแค่ที่ผมไม่ไปนอนบ้านมันเนี่ยนะ เมิงคิดไรอยู่วะไอ้เวย์ คนคุยกันสองวันชวนไปนอนบ้าน
พี่ใหญ่ก็ออกรถออกมา และไอ้เวย์ก็เดินไปหาเพื่อนคงกลับกับเพื่อนอย่างที่มันบอกแหละครับ
"พี่มีข่าวดีจะบอกด้วย เฟย" พี่ใหญ่พูดแบบตื่นเต้น ๆ ข่าวดีอะไรหว่า? แล้วเกี่ยวอะไรกับตรูด้วยเนี่ย
"อะไรอ่ะ ดีจริงหรือเปล่า อยากหลอกกันนะ " ผมก็อยากรู้สิครับว่าจะดีอย่างที่คิดหรือเปล่า
"ไอ้เต้ ไอ้บอล ไอ้ปลาม์ มันเรียนจบแล้ว มันไม่ต้องไปเรียนอีกแล้วหล่ะที่ มันก็กลับมาอยู่บ้าน ช่วยงานที่บ้านมันเลย แล้วพี่ก็ก่ะว่าจะมาคุมงานที่กรุงเทพแทนที่เชียงใหม่ด้วย จะได้อยู่ด้วยกันครบเหมือนเดิมไง" พี่ใหญ่พูดแบบว่าเป็นเรื่องที่น่าดีใจโครต ๆ อ่ะครับ
แต่ความรู้สึกผมอ่ะหรอ? เมื่อก่อนอาจจะใช่ มันอาจเป็นข่าวดีสำหรับผม แต่ตอนนี้มันไมใช่แล้วมันเป็นข่าวร้ายชัด ๆ มันก็ดีจริงนะครับที่พวกเขากลับมาอยู่ที่เดิม แต่ผมดิอึดอัดนะครับ ตอนนี้ผมเบื่อเซ็กซ์มาก ๆ ถ้ากลับมาอยู่กันแบบนี้อีกผมไม่อยากได้นิครับ
"แล้วพี่ใหญ่ขับรถไปไหนเนี่ย เฟยจะกลับบ้าน" ผมโวยวายเมื่อพี่ใหญ่ไม่ได้ขับทางที่จะกลับบ้านผม
"ไปบ้านพี่ก่อนและกัน พวกมันก็รอกันอยู่" เอาแล้วไง ซวยอีกแล้ว คิดไว้แล้วเชียว
"พี่ใหญ่ วันนี้เฟยขอวันนึงและกัน เฟยเหนื่อยอ่ะ ไหนจะรับน้อง แล้วก็นอนไม่พออีก" ลองอ้อนพี่ใหญ่ดูดีกว่า ผม ก็คลอเคลีย ๆ กับพี่ใหญ่ในรถนั่นแหล่ะ
อ้อน อ่ะครับอ้อน ไม่อยากไปเลย
"น่ะ นะ น้า นะ" ผมเขย่าแขนพี่ใหญ่อีกรอบ เพื่อบอกว่าวันนี้ไม่อยากจริง ๆ
-
หูยยย ชอบเรื่องนี้แล้วอะ ฮ่าๆๆ
อัพไวจังเลย ชอบชอบ
ว่าแต่พระเอกเรื่องนี้ใครดีอะ
คงไม่ใช่แก๊งของนายพี่ชายทั้งหลายช่ายป่าวเนี่ย
[แอบเสียดาย หึหึหึ]
สนุกอะ แอบ+1 ให้ :z2:
-
โอ้วววววว รอกันครบบบบบบ
เฟยคงถึงจุดอิ่มตัวแล้วเรื่องเซ็ก
ไงก็หันมามองเวย์หน่อยยยยยยยย แอร๊ยยยยยย
เวย์ๆๆ รุกหนัก
-
แอร้ยยยย
ชั่งน้ำหนัก
หกคน กะ ไอ้คิ้วเข้ม
:z1: :z1:
เอาใครดีหว่า คิคิ
-
เจอเยอะๆ แบบนี้มันก็น่าเบื่อละเนอะ
ว่าแต่ พี่ใหญ่ จะยอมตามที่ขอมั้ยเนี่ย
-
โอ้ บุดด้า
ทำไงละ ที่นี้
หึึหึ
-
ตามทันแล้ว :z2:
น้องเฟยนี่สุดยอดจิง o13 แล้วอย่างงี้เบื่อๆ เมื่อไหร่จะเจอรักแท้ละเนี่ย
-
:z2:
:oo1: :haun4: :jul1:
อ๊ากกซซซ...15-16 ชั่วโมง อัพไปกี่ตอนเนี่ย
อ่านกันจนเพลิน เกินไปป่าวครับ อิ อิ ชอบบบ
ขยันเกิ๊น...ขอบคุณด้วยการจิ้ม + ไปแล้ว
โอ๊ย..โอ๊ย...จริงๆ อะไรมันจะ...ปานนั้น
เฟย..ผู้ชำนาญการป่าววะ..ครับ
หึ หึ..แต่ละฉาก แต่ละตอน
เลือดทะลัก เลือดป่วน เลือดแห้งไปแล้วมั๊ย
สภากาชาด..สำรองเลือดด่วนครับ
ได้ไงหว่า เราว่า 2 in 1 ก็น่ากลัวแล้ว นี่ 6 in 1 โหยยย...โค..ตร..อึด..เลย
นายแน่มาก....(เป็นเหตุที่ทำให้ตอนนี้เฉยๆกับ sex ใช่ป่าว ฮี่ ฮี่ )
งานนี้ เอาเวย์ เป็นพระเอกแล้วกัน เฟยเป็นนายเอกแล้วนี่555
ขอบคุณนะครับ..แล้วนี่จะไม่พักผ่อนบ้างเรอะ ห่วง .. อิ อิ
มีแรง มีพลังก็ลงมาเหอะเนาะ คนอ่านชอบบ..บบบ..
คอยตอนต่อไปนะกรึบ..
:z10: :pig4: :pig4: :pig4: :z10:
:z2:
-
จะรอดเหรอเฟยพี่ใหญ่ยิ่ง.......... :z1:
-
สนุก 6 วัน จนเริ่มอึดอัดแล้ว อิๆ :เฮ้อ:
ถ้าเวย์รู้เรื่องนี้เข้าจะเป็นไงน๊าฃท่าทางงานนี้จะไม่ง่ายนะเนี่ย
แล้วจะรออ่านต่อน๊า :bye2: :bye2:
-
"ไหน ลองดึงดิ๊" ผมยื่นมือไปให้มันดึงให้ผมลุกขึ้นจากท่านอน
เย้โด้...มือแมร่งนิ่มเหมือนวันนั้นเลย ไม่เปลี่ยนไปเลยหว่ะ ใช่ชัวร์ แต่ทำไมไอ้นี่มันดูกวนตีนกว่าไอ้คนที่เจอที่เชียงใหม่เยอะเลยวะ แมร่งจำกรูไม่ได้จริง ๆ ด้วย
มันดึง จิง ๆ ด้วยวุ้ย ตัวแมร่งแค่นั้น จะมาดึงผมขึ้นได้ยังไง น่ารักดีหว่ะ ดึงจนตัวเอียงไปเลย
"ฮึบ" ผมออกแรงกระชากมันเข้ามาหาตัวผม
"อุ๊ก" มันลงมานั่งทับท้องผมเลยครับ เห็นตัวเล็ก ๆ อย่างนี้ก็หนักใช้ได้อยู่ มันนิ่มไปทั้งตัวเลยหว่ะ อยากรู้ว่ามันออกกำลังกายบ้างป่าว ตัวถึงได้บอบบางแบบนี้
"#@$#@!" มันบ่นชุดใหญ่มาเลย ช่างเหอะ ขอโทษคือทางออกทุกสิ่งอย่าง
"ขอโทษ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ " พร้อมกับทำหน้าน่าสงสาร ๆ เห็นม่ะ มันก็เงียบจนได้ โด่เอ้ย นึกว่าจะเก่งที่ไหนได้ แพ้มุขนี้ผมหมดทุกราย
------กลางสนาม-------
ไอ้ห่าอ้วนนั่นมันครัยว่ะ เมิงถึงไปนั่งในเงามันเนี่ย ผมบ่นกับตัวเอง แต่ขาสิครับ เดินตรงไปถึงมันแล้ว
"มานี่ เดี๋ยวกรูยืนบังให้" ผมกระชากคอเสี้อมันลากออกมาเลยครับ คิดไปคิดมาผมว่าผมออกจะทำเกินไปหน่อยมั้ง
แลดูวันนี้มันเหนื่อย ๆ อิดโรย ๆ ชะมัด "เฟย เมิงเอาน้ำอะไรไหม เดี๋ยวกรูไปซื้อให้" "ไม่เอา กรูซื้อเองเป็น กรูโตแล้ว" มันว้ากกลับมาครับ
ทำไมมันเดินแปลก ๆ หว่า เหมือนเอวมันหักหว่ะ "เมิงเดินไหวเปล่า ขี่หลังกรูไหม" "เชี่ย กรูไม่ได้เป็นง่อย แล้วก็จำไว้ว่า กรูโตแล้ว ดูแลตัวเองได้ " ผมโดนอีกชุดครับ
"เมิงรอกรูตรงนี้นะเว้ย อย่าไปไหนนะเว้ย เดี๋ยวกรูมา" ผมไปซื้อเคาเตอร์เพนก่อนไว้นวดขาให้แมร่ง ขาเล็กนิดเดียวเดินเท่ากรูไม่ปวดก็บ้าแล้ว อีกอย่างกลัวกลับมาแม่งหายไปอีก เดี๋ยวหาไม่เจอ
"ไอ้ห่า แล้วกรูจะต้องรอเมิงทำไม กูไม่ได้พิการ ไอ้โง่" ทำไมปากมันจัดจังเลยวะ
"เมิงปวดขาเปล่าหล่ะ เดี๋ยวกรูนวดให้ตอนเลิก" อุตสาห์หวังดีกับมัน แต่ดูมันทำดิ มันชี้ให้ดูปากมันแล้วมันก็ทำปากเป็นคำว่า กรู - - - - โต - - - - แล้ว
"เมิงรอกรูก่อน นะ นะ อย่าพึ่งไปไหน" แล้วก็ทำหน้าตาน่าสงสารไปอีกที
----เสร็จ---- ผมกลับมามันก็นั่งอยู่ที่เดิมจริง ๆ
ผม นึกแล้วก็ขำ แล้วมันจะเถียงผมทำไมหว่าทั้ง ๆ ที่เดี๋ยวตัวมันเองก็ต้องแพ้...... (แพ้ใจของผม)
ทำยังไงดีวะ อยากนอนกอดมันจังเลย อยากนอนกอดเหมือนตอนที่กอดที่เชียงใหม่ ทำไงดี ๆ ๆ ๆ อ่อรู้และ ถ้าเดาไม่ผิด ...... เมิงไม่รอดชัวร์ ๆ
"ตุ๊บ ........ ฝากกระเป๋าหน่อยนะ เฟย เดี๋ยวเวย์มา" แล้วผม ก็ ไป เล่นเกมส์ครับ หลังมอเนี่ยหล่ะ สักสองทุ่มก็คงพอ เดี๋ยวสามทุ่มต้องไปซ้อมบาสต่ออีก
"อ้าว เฟยยังไม่กลับหรอ?" กวนตีนใส่หน่อยนึงให้เกิดอารมณ์โมโหก่อน มันพูดไรของมันก็ไม่รู้น่าจะประมาณว่า "ก็นั่งเฝ้ากระเป๋าให้อยู่เพราะว่ากลัวหาย" กรูคิดแล้วไม่ผิด มันต้องรับผิดชอบชัวร์ ๆ เพราะว่าก่อนไป บอกว่าฝากหน่อย เหอะๆ
ฮั่นแน่ ทำหน้าทำตาหงุดหงิด ให้รอนิดรอหน่อยทำเป็นใส่อารมณ์
"ทีหลังกลับไปเลยก็ได้ ไม่ต้องรอหรอก" ได้ผลวุ้ย อูย...... โกรษเลยหว่ะ น่ารักฉิบหาย มีเดินหนีด้วย
เอาเส่ะ !!!! หนี ให้พ้นกรูนะเว้ย นับ 1 2 3
ผมเดินตาม " เฟย ๆ ๆ รีบหรือเปล่า ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยสิ เดี๋ยวเลี้ยงเอง " เสียงน่าสงสารเข้าไว้ ทำหน้าน่าสงสารเข้าไว้
ก็ไม่ได้รีบ ก็ไม่ได้อยากอยู่ มันตอบอ่ะไรของมันฟ่ะ เหอะๆ เริ่มทิ้งกรูไม่ลงและสิ
"ไปเหอะน่า เดี๋ยวไปส่งก็ได้ ไปเป็นเพื่อนก่อนดิวะ" ยังไง ซะ มีคนกลับเป็นเพื่อนก็ต้องดีกว่ากลับคนเดียวอยู่แล้วหล่ะวะ เดี๋ยวไปส่ง เหอะๆ เชื่อกรูอีกดิ๊
ซวยแล้วกรู แมร่งเดินหนีกรูด้วยวุ้ย ท่าทางจะยังไม่น่าสงสารพอ
ท่าไม้ตาย ----
:m15:"ไปกับกรูก่อนได้ป่ะ ไปเป็นเพื่อนกรูหน่อย" :m15:
"เออ ไปเดะ นำไปเดะ" -- นี่ไง เสร็จ โจร !!!!!!!!!!!
ทำไมมันไม่อ้วนหว่า? มันก็กินเก่ง กินนุ้นกินนี่ ยัดเข้าไปได้ไงหมดวะ นี่ขนมซื้อมาแมร่งก็ล่อซะเตรียน เกรงใจมันสะกดเป็นป่าวไหมเนี่ย?
แต่ก็ดี อ้วน ๆ กว่านี้ตัวจะได้นิ่มๆ กว่านี้ ผมมองมันตอนที่กำลังซ้อมบาสกับเพื่อน ๆ แล้วมันก็นั่งอยู่บนแสตนด์
"เชี้ย เมิงเล่นดี ๆ เป็นป่ะ " เพื่อนผมโวยและครับ ผมไม่มีสมาธิเล่นเลยนี่หว่า
"เออ ๆ เอาจริง ๆ และนะเว้ย" ผมเลิกสนใจมันซักที เล่นจิง ๆ จัง ๆ ดีกว่า ผมเล่นแบบเต็มที่เลยครับ มีพลังเท่าไหร่ ใส่ไม่ยั้ง สนุกโครต ๆ
เที่ยงคืน พวกผมเลิกซ้อมกัน
อะไรวะ อะไรของมันอีกเนี่ย เลิ่กลั๊ก ๆ "เที่ยงคืนแล้ว" มันพูดขึ้น แล้วก็มองซ้ายมองขวา เที่ยงคืนจะมีแท๊กซี่วิ่งในนี้ได้ยังไง นี่มันในสนามหมู่บ้าน
แต่มันไม่รู้หรอกครับ ผมก็พามันมาเรื่อย ๆ หล่ะครับ
"เวย์ ๆ กลับยังไงอ่ะ" ผมว่ามันร้อนรนแปลก ๆ น่ะครับ
"เดี๋ยวให้เพื่อนไปส่ง แต่เดี๋ยวเวย์ไปส่งเฟยก่อนแล้วค่อยกลับมาอีกที " มันเข้าใจเปล่าเนี่ยที่พูดไป ตอนนี้ผมรู้สึกว่า มัน อะเลิท ๆ แปลก ๆ
ชวนมันนอนบ้านซะเลย เที่ยงคืน รถกลับไม่มี อยากจะรู้มันจะทำยังไง?
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวให้พี่ชายมารับก็ได้" มันพูดแล้วก็โทรศัพท์หาพี่ชายของมัน แล้วมันก็เดินหนีผมด้วยนะครับ อะไรฟร่ะ ตรูน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ?
อยากจะบอกกับเมิงตรง ๆ เลย กรูแค่อยากกอดเฉย ๆ เว้ย แค่กอดเฉย ๆ เมิงเข้าใจมั้ย เฮ้อ ป่านนี้มันคงคิดไปไหนต่อไหนแล้วหล่ะครับ เซ็งเลยตรู
แล้วผมนะก็ต้องบอกทางให้พี่ชายมันมารับมันมันกลับไปอีก
--------- เซ็ง หว่ะ -----------
แผนพลาดหมดเลย
พี่มันมาถึงโครตไว ยี่สิบนาทีเอง แม่งโครตรักน้องเลยหว่ะ
โห้ว พี่ชายแม่งหน้าดุฉิบ ไม่เห็นเหมือนมันเลยหว่ะ พี่แม่งโจรโครต น้องมันไม่ยักเหมือนโจร ไหนจะหุ่นอีก พี่มันนี่ใหญ่กว่าผมอีก ไหงน้องมันเหลือเท่านั้นหว่า?
บ้านนี้เริ่มแปลก ๆ แล้ววุ้ย น่าค้นหา
"อ้าว พี่ใหญ่มาได้ไงอ๊ะ แล้วพี่ฮาร์ดหล่ะ" ก็คนที่ลงจากรถมามันไม่ใช่พี่ชายมัน
"มันไปทำธุระ มันเลยบอกให้พี่มารับแทน" พี่หน้าดุตอบกับมัน
"เค ๆ งั้นไปก่อนนะเวย์ เจอกันพุ่งนี้ที่มอ บาย ๆ " โอ้โห เมิงนี่มัน เฮ้อ วางแผนตั้งนาน พลาดอีกตรู!!!!!!!!!!!!
"ป่ะ เชี้ยซัน กลับกันดีกว่า" ผมเรียกไอ้ซันที่รอกลับพร้อมผมอยู่
"อ่อ ไอ้นี่นี่เอง ที่เมิงได้เสียกับมันหน้าเซเว่นเชียงใหม่ ช่ายป่าววะ มิน่ากรูคุ้น ๆ " ไอ้ซันมันก็จำได้ครับ ก็มีแต่ไอ้บ้านั่นแหล่ะ คนอะไรความจำสั้นฉิบ
"กลับบ้านกันดีกว่าหว่ะ" ผมตบบ่าไอ้ซันก่อนที่จะซ้อนมอไซด์มัน มาที่บ้านผม......................
-
o13 o13 o13
อัพถี่โดนใจมากๆๆๆๆ ยิ่งอ่านยิ่งติด มันส์อะ
เป็นกำลังใจให้น๊า จะรออ่านตอนต่อ :bye2:
-
รออ่านต่อๆ :z2:
โดนปาดหน้า :z3: :z3:
-
โอย ลง ต่อเนื่อง โคตรต ๆ
จริง ๆ ก็ แต่งไว้ส่วนหนึ่งแล้วด้วยหล่ะครับ
เนื้อเรื่องช่วงแรก ๆ มันจะ ดูแย่ๆ เพราะว่าเป็นปฐมบท ที่ทำให้รู้จักตัวละครแต่ละตัว
มันเลยเป็นการทำให้ นายเอกของเรา มีภาพลักษณ์ที่เสียหาย แต่ เนื้อเรื่อง ตอนนี้ค่อย ๆ โผล่หางออกมาและ
กำลังคิดในเรื่องของฉากรีดเลือดอยู่ว่าจะ จะให้ออกมาในแนว soft หรือ ว่า สูบเลือดคนอ่านดี
ไงก็ขอกำลังใจให้ คนเขียนหน้าใหม่ด้วยนะครับ
เม้นกานเยอะ ๆ นะครับ ติชมได้ตลอด
-
ชอบมากมายยยย ขยันอัพจริงๆๆ
เรื่องนี้ชอบๆๆโดนใจ
ปล. เวย์ แล้วจะผ่าด่าน พี่ๆๆ แท้ พี่เทียม ของเฟยไปได้ไงนี่
แอร๊ยยยยย เวย์สู้ๆๆ :mc4:
-
เวย์ร้ายลึกนะเนี่ย
:z1:
-
จิ้มทะลุป้า ไม่ได้ป้านี่งึดเรยนะเนี่ย
โอ้ว ชอบมากน้องเฟยยยย
ไม่ไหวแล้วแรงดี ดังแน่นอน
ธงฟัน ฟันธง แรงค่ะ!!
-
มีความหลังกันนี่เอง :impress2:
-
ตามทันเเย้วววว
แต่สงสัยอ่ะ
แมงแกลบเป็นไงอ่ะอยากร้อ่าคับบบบ
ว่าแต่เฟยนี้ไหวมั้ยอ่ะหกเลยหรอหกนี้มันครึ่งโหลเลยนะ
ไม่อยากคิดเยย
:sad4:
-
สุดยอดจิงๆคับ
6 คน เหนื่อยมั้ยคับ
-
ว้าว ๆ มีคน สนใจเรื่องเราถึงเพียงนี้เลยหรอ?
เดว ไว้ มา อัพ ให้ นะ คับ
ตอนนี้ ขอ ตัว ไป เรียน ก่อน
โพส ต่อ เนื่อง หลายชั่วโมงและ
ขอบคุณ ทุก คอมเม้นเลยนะคับ
ปล. แมลงแกรบ ก็ หมายถึงคำเปรียบเทียบว่า ตัวน้อย ๆ อ่ะ ตัวเล็ก ๆ มาก ๆ
-
เวย์ดูน่ารักดีอ่ะ แต่หนักใจกับ6คนนั่นจริงๆ :serius2:
-
อ่านแล้วเลือดพุ่งเลย :pighaun: :jul1:
แบบว่า 6 คน o22กี่ชม.นั้น งานหนักเลยสิ
จะสงสารหรืออิจฉาดีเนี่ย 555
:L2:
-
โฮกก อะไรจะอัพได้ทันใจขนาดนี้เนี่ย :impress2: :impress2:
-
อัพทันใจมากๆ ขอบคุณคร้าบบบ :pig4:
-
เวย์จะฝ่าด่าน 6 คนยังไงไหวนั้น
เค้าอยู่กันมา 6 ปีเลยนะ
6x6 = 36
-
"ค่อยไปบอกพวกมันเองเหอะ ขืนพี่ไม่มีตัวเฟยกลับไป คิดร้อว่าพี่จะรอดชีวิต" พี่ใหญ่พูดแบบขำ ๆ แต่คนฟังสิคับ ไมได้ขำด้วยเลย
เวลาทำไมมันผ่านไปเร็วจังเลยหว่า แปร๊ปเดียวก็ถึงบ้านพี่ใหญ่และ เฮ้อ ทำไงดีหว่า ตอนนี้ยังคิดไม่ออกเลยนะเนี่ย สะโพกกับหลังก็ยังปวดอยู่เลย
ณ ตอนนี้อยากให้พี่ฮาร์ดอยู่ด้วยจังเลย พี่คงจะต้องช่วยอะไรผมได้แน่ ๆ
"เฟยมาแล้วเว้ย ๆ ๆ ๆ ๆ " ผมรู้สึกว่า บรรยากาศมันแปลก ๆ แฮะ วันนี้ หรืออาจเป็นที่ความรู้สึกของตัวผมเองกันแน่ที่แปลกไป
ยอมรับครับว่า การที่อยู่ครบองค์ประชุมกันแบบนี้ ไม่ได้มีบ่อยๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเกิดขึ้นไม่ได้เลย
"เดี๋ยวแป๊ปเน้อ ไปเข้าห้องน้ำก่อง ปวดฉี่ตั้งแต่ก่อนมาและ" แว๊ป หนีออกมาก่อนดีกว่า มาตั้งหลักหน่อย เผื่อจะนึกอะไรดี ๆ ออก ก่อนวาระสุดท้าย(เวรอ์ไปหรือเปล่าฟ่ะตรูเนี่ย)
"ตรุ๊ด ............ ตรุ๊ด............ ๆ ๆ ๆ ๆ " ทำไมที่ฮาร์ดไม่ยอมรับโทรสัพสักทีหว่า
"ทำไรอยู่เฟย โทรหาใคร" พี่ใหญ่ครับ มาตอนไหนหว่าตกใจหมดเลย
"โทรหาพี่ฮาร์ด อ่ะว่าอยู่ที่ไหน" ผมก็บอกไปตามตรง ทำไมหล่ะครับ พี่น้องกันโทรหากันมันผิดปกติหรอ?
"ไม่ต้องโทรหรอก มันอยู่ข้างในบ้านนุ้น มันให้พี่ไปรับเรามาเองแหล่ะ เสร็จธุระหรือยัง ออกไปคุยกันหน่อยสิ" พี่ฮาร์ดเป็นอะไรหว่า ทุกทีจะต้องยืนอยู่ข้างผมเสมอนิ แล้วทำไมเวลานี้ถึงไปอยู่ด้านนุ้นได้หล่ะเนี่ย
ผมเดินตามพี่ใหญ่ออกมาเงียบ ๆ มาถึงกลางบ้านที่ ๆ เคยนั่งกินเหล้ากันตอนนี้มันไม่ได้เป็นที่กินเหล้าครับ ทำไมทุกคนถึงได้นั่งเฉย ๆ กันได้หว่า ถ้าเป็นงี้จริง ๆ แสดงว่าต้องเป็นเรื่องใหญ่ แน่ ๆ เฮ้อ เอาก็เอาวะ ให้มันรู้ ๆ กันไปเลย
"............................................"
ทำไมมันเงียบจังหว่า?
"ตกลงมีเรื่องอะไรกันแน่ เนี่ยเฟยไม่เข้าใจเลยพวกพี่ ๆ เป็นอะไรกัน แล้วนี่คืออะไรเงียบกันทำไม" ผมเริ่มก่อนเลยครับ นิสัยเสีย ๆ ของผมสมัยเก่า ๆ เริ่มออกมาบ้างและ
"เฟย เฟยลำบากใจกับสถานะที่เป็นอยู่ตอนนี้หรือเปล่า" พี่ฮารด์ถามครับ
"สถานะอะไร เฟยไม่เข้าใจ" ผมแย้งทันที
"แล้วทำไมเฟยถึงบ่ายเบี่ยงตลอดเวลา ที่จะต้องมีอะไรกับพวกพี่ " พี่ซีพูดครับ น้ำเสียงจริงจัง ซึ่งผมแทบจะไม่เคยได้ยินน้ำเสียงนี้เลย
"เฟยไม่ได้บ่ายเบี่ยงนะ เฟยแค่..........." พูดไม่ออกครับ เพราะไม่รู้จะอธิบายยังไง
"กรูไปก่อนดีกว่าหว่ะ พวกเมิงก็ดูแลน้องกรูให้เมือนที่รับปากแล้วกัน" พี่ฮาร์ดครับ ต้องไปช่วยแม่แล้วหล่ะ มันจะตี 1 แล้วนี่
"สัญญายังคงเป็นสัญญานะเว้ย กรูรู้พวกเมิงคิดยังไง ไงมันก็น้องกรู คิดดี ๆ หน่อยแล้วกัน" พี่ผมย้ำก่อนเดินออกจากบ้านไป
"เฟยเบื่อพวกพี่แล้วหรือไง หรือเฟยต้องการอ่ะไร ต้องการแค่ใคร หรือไม่ต้องการใคร เฟยก็บอกได้นี่" พี่ใหญ่พูดขึ้น
"ไม่จริงหรอก เฟยไม่ได้เบื่อใคร ไม่ได้มีปัญหาอะไรทั้งนั้น เพียงแต่... เฟยแค่รู้สึกว่ามันมากไป" ตอนนี้ผมเริ่มน้ำเสียงสั่น ๆ แล้วครับ
ก็ปัญหาภายในใจผมมันกำลังจะระเบิดออกมาทีละน้อย ปัญหาที่ผมต้องเก็บไว้คนเดียว และก็บอกใครไม่ได้มันกำลังจะหลุดออกมาแล้ว
อึดอัดนะครับ ที่ต้องจมกับปัญหาที่แก้ไม่ออกซักที
"มากไปหรอ? เฟยพูดแบบนี้ได้ไง" พี่เต้ เริ่มอารมณ์ร้อนขึ้น "ถามหน่อยเหอะ แต่ก่อนเราเป็นยังไงกัน เฟยก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไรนี่
แล้วทำไมปัญหามันพึ่งจะเกิดขึ้น มันเกิดขึ้นจากตอนไหน และเพราะอะไร" พี่เต้ตะคอกผมแล้วครับ
"ฮึก ... ฮือ... " ผมร้องแล้วครับ ผมไม่เคยโดนพวกนี้ตะคอก หรือด่าเลยนะครับ มีแต่พวกมันตามใจผมทุกอย่าง ผมอยากได้อะไร
ต้องการแบบไหน มันก็จะสรรหามาให้ คนนี้ทำให้ไม่ได้ คนที่เหลือก็ต้องทำได้สักคนหล่ะครับ
"แล้ว พี่เต้จะตะคอกผมทำไม" ผมขึ้นเสียงบ้าง ผมไม่เคยกลัวพวกนี้อยู่แล้ว ยังไงซะสัญญาที่มันให้ไว้กับพี่ผมก็ยังต้องคุ้มครองผมอยู่ได้แหละ!
"แค่เฟยเป็นเหมือนเดิม ทุกอย่างมันก็เหมือนเดิม พวกพี่มีความสุขกันอยู่แล้วที่เป็นเหมือนเดิม เฟยทำได้ไหมหล่ะ" พี่ปลาม์พูดขึ้นครับ
พี่ปลาม์เป็นคนที่พูดน้อยที่สุดในกลุ่ม แต่ยังพูดเรื่องนี้ แสดงว่ามันเป็นเรื่องที่หนักหนาพอสมควร
ผมร้องหนักกว่าเดิมอีก
พี่ซีเดินเข้ามากอดผมแล้วลูบหัว "ไม่เป็นไรเด็กดี มีอะไรก็พูดเลยพูดออกมาเลย พวกพี่จะได้เข้าใจ" อบอุ่นนะครับ มันอบอุ่นมาก ๆ
นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้รู้สึกอบอุ่นแบบนี้ อ้อมกอดนี้ผมก็พึ่งอยู่เมื่อสองคืนก่อนนี้ ทำไมเวลานั้นมันไม่อบอุ่นแบบนี้ ในเวลานี้มันอบอุ่นมาก
มันเหมือนกับว่า ไม่มีอันตรายอะไรเลยที่เข้ามาหาผมได้
ผมอยุดร้องไห้!!!!!!!
"เฟย กลัว ......." ผมค่อย ๆ พูดออกมาอย่างช้า ๆ พยายามที่จะเริ่มอธิบายสิ่งที่อึดอัดอยู่ภายในอก ซึ่งตอนนี้มันกำลังล้นปรี่ที่จะ
ถ่ายทอดออกมาให้ทุกคนได้รับรู้กันซักที
"ตอนที่พวกพี่ไปเรียนต่อกันแล้ว แยกย้ายกันไป พี่ไม่รู้หรอกว่าเฟยต้องเป็นอย่างไรบ้าง " ผมระบายออกมา แต่พยายามจะไม่ร้องไห้
"บอกมาเลยเด็กดี ค่อย ๆ พูดก็ได้ ถ้ามันจะรู้สึกดีขึ้น ก็พูดมันออกมา" พี่ซีกอดผมแน่นขึ้นลูบหัวผมเหมือนสมัยก่อน ๆ
"พอจะเริ่มมึด เฟยจะสั่น สั่นไปหมดทั้งตัว เฟยต้องการ เข้าใจป่ะ ว่า เฟยต้องการ" ผมเร่งเสียงดังขึ้นในคำสุดท้าย
"มันทรมารมากรู้ไหมที่ต้องเก็บกักอารมณ์แบบนั้นไว้คนเดียว พวกพี่หล่ะ พวกพี่เป็นกันหรือเปล่า เฟยขาดมันไม่ได้ในตอนนั้น เฟยต้องการอยู่ตลอดเวลา
เฟยต้องอยู่คนเดียว ต้องพยายามแค่ไหน พวกพี่รู้ไหมหล่ะ" ผมร้องไห้แล้วครับร้องหนักมาก ๆ ด้วย
"เฟยต้องกินยา ระงับประสาท ต้องเดินไปอาบน้ำทั้ง ๆ ที่เสื้อผ้ายังใส่ มันหนาวขนาดไหน ไม่มีใครรับรู้หรอก เฟยไปหาหมอ หมอบอกว่าเฟยเป็นโรคประสาทเฟยเป็นโรคขาดผู้ชายไม่ได้ สะใจไหมหล่ะ พอใจไหมหล่ะที่ทำให้เฟยเป็นแบบนั้นได้ ภูมิใจไหม ........... ที่มีเมียเป็นโรคนี้อ่ะ"
ศัพท์ทางการเรียกว่า โรค สไตเรียซิส (Satyriasis) เกิดกับผู้ชาย คล้าย ๆ กับผู้หญิง เป็นโรคเกี่ยวกับระบบประสาททำให้มีความต้องการทางเพศสูง
จะเกิดจากความผิดปกติทางอารมณ์ที่มีความต้องการทางเพศมากเกินไป อารมณ์ไม่คงที่ สภาวะซึมเศร้าที่ทำให้สารเคมีในสมองเปลี่ยนไป หรือการได้เห็นคนร่วมรักกันตั้งแต่เด็ก
"พี่ว่าแล้ว ว่าต้องเป็นแบบนี้" พี่น้ำพูดขึ้น
"เฟย ฟังพี่ดี ๆ นะ พวกพี่เองก็เหมือนกับคนที่ไต่ไปรอบ ๆ กรง เฟยเป็นนกที่อยู่ในกรง พวกพี่ก็ได้แค่หยิบจับ เอาออกมาเล่น เอาออกมาดู ให้สิ่งที่ต้องการกับนกตัวนั้นพวกพี่ไม่สามารถครอบครองเฟย เพียงคนเดียวได้ พวกพี่ทุกคนรักเฟยทุกคนนะครับ ก็เพราะว่าความรักนี้แหล่ะ ทำให้พวกพี่ต้องออกไปจากชีวิตเฟย อยากเห็นเฟยมีชีวิตเหมือน ๆ คนอื่น พวกพี่ไม่ว่าใครสักคนก็ทนไม่ได้หรอก ที่เห็น (พี่เขาเงียบไปสักพัก) เมียตัวเอง อยู่กับใคร ตอบสนองการสัมผัสของคนอื่นแบบไหน แล้วเฟยรู้ไหมเฟยคิดถึงข้อนี้เหมือนกันบ้างไหม แต่ตอนนี้พวกพี่รู้แล้วหล่ะ พวกพี่อยากอยู่ใกล้ ๆ เฟย เอาแค่เหมือนเดิมก็พอ เฟยไม่ต้องเพิ่มค่าความรู้สึกกับพวกพี่ก็ได้ ในตอนนี้ พวกพี่อยู่ตรงนี้แล้ว กลับมาตรงนี้แล้วไง กลับมาหาเฟย มันไม่เห็นยากเลย เพียงแค่เฟยเหมือนเดิม พวกพี่ก็จะเป็นเหมือนเดิม ไม่ยากเกินไปใช่ไหมครับเฟย" พี่น้ำอธิบายถึง สาเหตุที่พวกเขาต้องไป
"พวกพี่มีปัญหากันตลอดเวลา เฟยไม่เคยเห็น พวกพี่ต้องทะเลาะกันเรื่องเวลาของเฟย ทะเลาะกันเวลาที่ต้องการเฟย แต่ไม่ได้ พวกพี่ก็เคยลองแล้วที่จะหาคนมาแทนแต่มันไม่ใช่ มันไม่เหมือนกันซักคน มันไม่มีใครเหมือนเฟย ไอ้สามตัวที่ต้องไปเรียนต่างประเทศ เพราะอะไรหล่ะ มันทำใจไม่ได้ที่เฟยต้องมานอนกับพี่บ้าง ไอ้ใหญ่บ้างคนนั้นบ้างคนนี้บ้าง มันเลยอยากจะหนีไปให้ไกลด้วยจะได้ไม่ต้องเห็นไม่ต้องรับรู้ ยิ่งตอนที่พวกมันจะไป เฟยกลับบอกพวกมันว่า ไม่มีปัญหาหรอก เฟยโตแล้ว สัญญานั้นก็ไม่ต้องไปจดจำมันหรอก มันเป็นอดีตไปแล้ว เฟยพูดมาได้ยังไง แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่าน ๆ มาเนี้ย เฟยไม่เคยรู้สึกอะไรเลยใช่ไหม เฟยไม่เคยรับรู้สัมผัส ไม่เคยรับรู้ความรู้สึกของแต่ละคนที่ส่งไปหาเฟยว่ามันแตกต่างกันยังไง ไอ้สัญญากับพี่เฟยนั่นนะ มันไม่ได้มีความหมายมานานแล้วสำหรับพวกพี่ " พี่น้ำพูดจบ ก็หันหลังไปเลยครับ สงสัยไม่กล้าสู้หน้าผมมั้ง เป็นผม ก็คงต้องอายหล่ะครับที่ต้องบรรยายความรู้สึกแบบนี้ออกมาให้คนที่ตัวเองรู้สึกดี ๆ ด้วยฟัง
ผมร้องไห้ร้องไห้เยอะมาก ๆครับ
"ไปเหอะ เดี๋ยวพี่จะไปส่งเฟยเอง" พี่ใหญ่บอกผมพร้อมกับยื่นมือมาทางผม
"ไม่เอา ไม่ไปแล้ว เฟยจะอยู่ตรงนี้อ่ะ เฟยจะอยู่กับพวกพี่ ๆ อะ เฟยไม่อยากไปไหนแล้ว" ผมร้องไปด้วยพูดไปด้วย
"เฟยจะเป็นเหมือนเดิม เหมือนเดิมทุกอย่าง จำไม่ได้หรอเฟยเป็นเมียพวกพี่ไง แล้วตอนนี้ก็ยังเป็น เฟยรู้สึกดีทุกครั้งที่มีอะไรกับพวกพี่ แม้มันจะมากเกินกว่าเฟยจะไหว แล้วเฟยเคยบ่นให้พวกพี่ฟังไหม เฟยยินดี ถ้ามันจะทำให้ทุกอย่างเหมือนเดิม เฟยไม่สนอะไรแล้ว มันจะเป็นยังไงก็เป็น ยังไงเฟยก็จะอยู่ตรงนี้" ผมรักพวกนี้ทุกคนเลยครับ ทำไมผมโง่ขนาดนี้นะเนี่ย ผมนี่มันโง่จริง ๆ
"เฟยพูดแล้วนะ ว่าเฟยจะอยู่ตรงนี้ เฟยไม่ไปไหนแล้วนะ เฟยรู้ใช่ไหมว่ามันหมายถึงอะไร เฟยคิดดีแล้วใช่ไหม" พี่ซีถามผมขึ้นมา
"ไม่สนแล้ว ไม่สนอะไรเลย ยังไงก็ได้ขอแค่เฟยได้อยู่ตรงนี้ เฟยก็เกินพอและ" นี่หล่ะมั้งครับที่เขาเรียกว่าความรัก มันจะใช่ความรักที่ผมโหยหามานานหรือเปล่า แล้วใครจะสนหล่ะผมไม่สนอะไรแล้ว ผมจะอยู่กับพวกพี่เขา เหมือนเดิม ต่อให้มันจะเป็นยังไง ผมก็ไม่กลัวและ
-
ยิ่งอ่านยิ่งน่าสนใจ
โอ้วววววววว ชีวิตเฟยจะเป็นยังไงต่อนี่
เพราะ เจอครั้งแรกก็ 6 คนเลยใช่ป่าวนี่
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย
เฟยยยยยยยยยยยยยยยยย
แล้วไอคิ้วเข้มล่ะจะเข้ามามีอิทธิพลกับเฟยตอนไหนนนนน
ปล. รออ่านตามติดเรื่องนี้ ต่อไป o13
-
o13 o13
อ่านแล้วกลัวจังเลยอะมันเหมือนเป็นพันธะที่มีร่วมกัน
:เฮ้อ: :เฮ้อ: อยากถาม เฟยนะว่าที่ บอกว่ารักอะมันใช่รักแบบนั้นจริงๆเหรอ
แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ ยิ่งอ่านยิ่งอยากอ่านต่อมันส์ดี อิๆ
-
กลัว :sad11:
-
คืนนี้ ผม คงไม่ได้โพสแล้วหล่ะครับ
เพราะว่า โพสมาตั้งก่ะเมื่อคืน ยังไม่ได้นอนเลย
มีความสุขมาก ๆ ที่ได้เขียน รู้แล้วว่าความรู้สึกของนักเขียนแต่ละคนเป็นยังไง
ไม่ใช่ว่า พอคนเข้ามาอ่าน เยอะ ๆ ก็ ไม่โพสนะครับ
ขอย้ำเหมือนเดิมว่า แรงดีไม่มีตกแน่นอนครับ พรุ่งนี้ เดวจะอัพ ต่อเนื่องยาว ๆ เวย
ตอนนี้ เหมือนภาพในหัวมันกำลังฉาย ออกมาเป็นฉาก ๆ ไหลออกมาเหมือนธารน้ำ
มันก็ไม่อยากอยุดเขียนเหมือนกันน่ะคับ แต่ ร่างกายมันไม่ไหวแล้วหล่ะครับ
-
น่ารักจริงๆเลย o13
-
รักคนแต่งตายเลย ขยันจริงๆ :mc4:
เข้าใจนะค่ะชีวิตมันก็เหมือนนิยาย
ความรู้สึกของคนแต่ละคนแตกต่างกันไป
สู้ๆนะค่ะ o13
ยิ่งอ่านยิ่งติด ชอบมากค่ะ :bye2:
-
ชอบบบบมากกกกกกกกก ก ก ก ก ก ก
-
เรื่องใหม่ :L2:
ตามทันเเย้วววว
แต่สงสัยอ่ะ
แมงแกลบเป็นไงอ่ะอยากร้อ่าคับบบบ
ว่าแต่เฟยนี้ไหวมั้ยอ่ะหกเลยหรอหกนี้มันครึ่งโหลเลยนะ
ไม่อยากคิดเยย
:sad4:
ปล. แมลงแกรบ ก็ หมายถึงคำเปรียบเทียบว่า ตัวน้อย ๆ อ่ะ ตัวเล็ก ๆ มาก ๆ
แมลงแกลบตัวน้อย คือแมลงสาปตัวน๋อยๆ นั่นเอง o18 ตัวประมาณปลายก้อย
รายละเอียดเพิ่มเติมตามนี้ http://pr.ku.ac.th/pr_news/research/html/2548/266-2548.htm
-
อ่านแล้วแอบเครียดไปด้วยนะเนี่ย :serius2:
มันเป็นชีวิตที่ไม่ธรรมดา...ซึ่งถ้าทำให้ธรรมดาได้ก็ช่างน่าสนใจ
จะรอติดตามตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
อ๊ายยยย อ่านทันแล้วว
เห็นว่าเรื่องใหม่ชะล่าใจ
ที่ไหนได้ ขยันอัพขนาดดดดดด ...
แร๊งงงงง.....ไม่เคยเจอเรื่องแบบเน้
คิ้วเข้มสู้โว้ยยย!!!
-
เนื้อเรื่องน่าสนใจ
คนเขียนก็ใจดีอัพถี่มากๆ
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
:3123:
-
เอ่ออออ
รักพร้อมกัน 6 คนเลย
เฟยนี้แรงจิงๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ
แอบเหงาในเนื้อเรื่องนะ
เศร้า
Y_Y
-
:pighaun: :oo1: :jul1:
ตาย ตาย ตาย มีแฟนขยันแบบนี้มีหวัง ไม่ตายก็บวมน้ำแน่นอน อ๊ากซซ
เป็นการอัพโพส ที่ติดต่อยาวววว...นานนน..เรื่องหนึ่งนะเนี่ย
สุดยอด....แต่เฟย..จะเป็นไรมากป่าวเนี่ย
เวย์...จะมีทาง..สำเร็จเหมือนชื่อมั๊ยอ่ะ
แล้วเฮียๆ ทั้ง 6 ที่ทำอะไรกับเด็กอายุ 13 จะไงล่ะทีนี้
น่าตามอย่างมาก
พักให้น้ำแล้วมีแรงก็ ออกมาเลยนะครับ
เชียร์
:z10: :pig4: :pig4: :z10:
-
:กอด1:...อือ..มันเป็นอีกรูปแบบของ..ชีวิต..
..เป็นกำลังใจให้เฟย...สู้ๆๆๆ.. :กอด1:
:L2:..พักผ่อนก่อนก็ได้จ่ะ เห็นโพสตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว..เดี๋ยวจะป่วย
..รอได้เสมอ...นักเขียนคนขยัน... :L2:
-
พี่ซีเปลี่ยนจากกอดผมเป็นอุ้มผมมาบนโต๊ะกินข้าวที่ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่รอบ ๆ
ผมร้องไห้ยังไม่หยุด พี่ซีคอยปลอบผมอยู่ตลอด
"เฟยเข้าใจพวกพี่ใช่ไหม เฟยรู้หรือเปล่าว่าเมื่อเวลาเรามีคนที่เรารัก เราก็จะอยากอยู่ใกล้เขาตลอดเวลา เมื่อเราอยู่ไกล้เขาแล้วเราก็จะต้องการสัมผัสเขา
และเมื่อเราได้สัมผัสเขาแล้ว เราก็จะอยากสัมผัสมากขึ้นไปอีก อยากกอด อยากหอม อยากให้เขาเป็นของเรา ไม่อยากให้เขาไปไหน เฟยรู้ไหมครับว่ามันทรมารนะครับความรู้สึกแบบนี้ หวังว่าเฟยคงเข้าใจพวกพี่นะครับ" พี่ซี พูดพร้อมกับกอดผมแน่นขึ้น ๆ จนผมเริ่มหายใจไม่ออก
"เฟยรักพี่นะครับพี่ซี " ผมพูดพร้อมกับจูบพี่ซีอย่างอบอุ่น
"พี่ใหญ่ เฟยก็รักพี่นะครับ" ผมพูดพร้อมกับเดินลงไปหาพี่ใหญ่แล้วหอมที่อกเบา ๆ
"เฟยรักทุกคนเลยนะ รักมากด้วย ถ้ามันคือความต้องการของพี่ ๆ หรือแค่ใครคนหนึ่ง เฟยจะทำนะครับ ขอแค่พวกพี่บอกคำเดียว " ผมพูดแล้วก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
พี่บอลเดินเข้ามาหาผมแล้วจูบผมแบบร้อนแรง ผมตกใจนิดหน่อยพี่กัดปากผมเบา ๆ แล้วกอดผมแรงขึ้น ๆ ผมเริ่มรู้ตัวแล้วหล่ะครับว่าอารมณ์ในตอนนี้ของพวกพี่ ๆ เป็นยังไง
เมื่อผมปรับตัวได้แล้วผมก็จูบอย่างรุณแรงและเร่าร้อน เพื่อสนองอารมณ์ของตัวผมเองด้วยที่ตอนนี้มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้แล้ว มันล้น มันเต็มไปในใจ มันท่วมท้น ผมพลักพี่บอลไปที่โต๊ะวงกลมตรงกลางห้อง แล้วเริ่มบรรเลงเพลงจูบที่เร่าร้อนและรุณแรงแบบที่ใจผมมันต้องการ พี่ใหญ่เดินมาจากทางด้านหลังผม
กอดผมให้จูบกับพี่เขาโดยที่ผมยังหันหลังอยู่แล้วแหง๋นคอไปด้านบนแล้วพี่ใหญ่ก็โน้มลงมา พี่บอยเริ่มกระชากเสื้อผมออก "โอ๊ะ .." เสื้อผมถูกฉีกออกจากร่างกาย แต่แปลกทำไมผมถึงไม่มีความรู้สึกกลัว หรือต่อต้านมันเลย กลับมีแต่ความสุข มากขึ้น ๆ พี่บอลวุ่นวายกับหน้าอกของผมซึ่งตอนนี้มันเป็นไต รออยู่แล้ว "อื้ม....อื้อ...." ผมได้แต่ครางในลำคอ พี่บอลถอดกางเกงผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
"วูบ...." และผมก็ทรุดฮวบลงไปที่ตัวพี่ใหญ่ซึ่งอยู่ด้านหลังผม ขาไม่มีแรง ร่างกายควบคุมไม่อยู่แต่ในจุดที่โดนสัมผันกลับตอบสนองคืนเจ้าของอวัยวะที่สัมผัสที่จุดนั้น ตอนนี้แม้แต่แรงยังไม่มีจะยืน ก็พี่ซีสิครับจู่โจมที่จุดอ่อนของผม มือล้วงเข้าไปที่ขาอ่อนด้านใน พร้อมกับเลียที่ใบหูข้างซ้าย ทุกคนจะรู้ว่าสองจุดนี้เป็นจุดอ่อนของผม ซึ่งถ้าสัมผัสส่วนตรงนี้ ผมไม่สามารถขัดขืนได้เลย พี่สามคนเริ่มรุณแรงกับผมมากขึ้นเรื่อย ๆ พี่บอลถอยออกห่างจากโต๊ะตรงกลาง พี่ใหญ่หมุนตัวผมก่อนที่จะล๊อกแขนผมทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียวไว้เหนือหัวผม
มันทรมารจังเหมือนร่างกายไม่ใช่ของผมเอง ร่างกายผมตอนนี้มันเหมือนกับหุ่นที่เต้นไปตามจังหว่ะที่อีกฝ่ายอยากให้เป็น
"โอ้ย ... เจ็บ... พี่ซีกัดผม มันแปลกน่ะครับ เจ็บก็จริงแต่ทำไมผมถึงชอบ อยากให้กัด อยากให้รุณแรง ยิ่งผมรู้สึกเจ็บและทรมารเท่าไหร่ผมจะยิ่งตอนสนองได้รุณแรงมากขึ้นกว่าเดิม
หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยท่วงท่าที่รุณแรงของแต่ละคนที่ลุกล้ำเข้ามาในตัวผม มันยิ่งเติมเต็มความรู้สึกในใจ ผมแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย ร่างกายมันตอบสนองเองในทุก ๆ ส่วน ท่วงท่าแต่ละท่าที่มอบให้เหมือนกับร่างกายจะรับรู้และคืนกลับให้กับคนที่กระทำมัน
มันอาจจะเป็นเพราะความเคยชินของร่างกายที่จะตอบสนองต่อเจ้าของร่างแต่ละคนที่มอบความรุณแรง ที่แตกต่างกัน ตราผมเริ่มพร่ามัว สติเลือนลาง รู้เพียงอย่างเดียวว่ามีความสุข ในแต่ละบทบาทที่โดนกระทำ
ทรมารจังเลย แต่ทำไมร่างกายมันไม่ยอมฟังคำสั่งของเจ้าของมันเลย ความสุขมันล้นปรี่มากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเปลี่ยนเจ้าของร่างที่ทำร้ายมัน .............................
"โอย.................." ปวดไปทั้งตัว ผมตื่นขึ้นมามองนาฬิกาที่ติดอยู่ที่กำแพงฝั่งตรงข้ามกับเตียง สี่โมงเย็น.. ผมหลับในห้องนอนของผมเองที่บ้านผม ในสติที่เลือนลางผมจำได้ว่า มีใครบางคนอุ้มผมกลับมา และก่อนจะไปยังจูบผมที่หน้าผากด้วยความอบอุ่น ก่อนจะห่มผ้าให้ผมและเดินออกไปอย่างแผ่วเบา....
มึนหัว ร้าวไปทั้งตัว และที่สำคัญปวดด้านหลังอย่างสุด ๆ ผมพยายามที่จะลุกจากเตียง ผมใส่เสื้อใครสักคนไม่รู้ แต่รู้ว่าตัวใหญ่มากสำหรับผม กางเกงก็ยังคงเป็นบ๊อคเซอร์ของผมเอง ที่หัวเตียงมีกระดาษใบหนึ่งแป๊ะไว้ที่หน้ากรอบรูปของผม
มันตลกนะครับ เพราะว่ามันไม่ใช่แค่กระดาษโน๊ตแผ่นเล็ก ๆ แต่มันเป็นกระดาษ A4 ที่มีข้อความอยู่ในนั้น 6 จุด แต่ละจุดเขียนเหมือนกันว่า ตื่นแล้วโทรมาหาด้วย ผมขำแต่ก็ขำได้แป๊ปเดียว เพราะเจ็บที่หน้าท้องด้วย จะไม่ให้ขำได้ยังไงหล่ะครับ ก็พวกพี่เขาเล่นเขียนกันทุกคนเลย แล้วสรุปว่าผมจะต้องโทรหาใครก่อนเนี่ย คิดแล้วก็ยิ่งขำนะครับ ผมนั่งมองกระดาษแผ่นนั้นอยู่พักนึง แค่มองผมก็รู้ว่าใครเขียนตรงไหน อันนี้ อันโน้น ตรงนั้น ตรงนี้ ลายมือใคร แบบนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าความสุข มันเหมือนผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ทุกอย่างมันดูสวยงามไปหมด
"ฮึบ... " ผมเรียกกำลังเพื่อลุกจากที่นอน โอย.......เจ็บจังเลยหว่ะ แม่งไปเอาเรี่ยวแรงกันมาจากไหนวะเนี่ย ผมกึ่งเดินกึ่งลากไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งไม่แปลกใจเลยเมื่อส่องกระจก จะเห็นร่องรอยจากการทำร้ายของพวกเขา มีความสุขนะครับมันเหมือนกับตราอะไรสักอย่างที่โดนตรีจองไว้ หรือผมกำลังจะบ้าไปแล้วหว่า ตราจองอะไรจะน่ากลัวขนาดนี้ เฮ้อมันเกือบช้ำเลยหล่ะครับ เอาเหอะ ผมชินและ เพราะมันเคยมีเป็นประจำอยู่แล้ว
ผมฝึนจนผมอาบน้ำจนเสร็จ น้ำอุ่น ๆ ก็ช่วยลดความปวดไปได้มาก อาบน้ำอยู่สี่สิบกว่านาที มองกระจกไปก็นั่งนึกไปว่าตรงนี้โดนอะไร ตรงนั้นโดนอ่ะไร พอคิดเท่านั้นหล่ะครับ ........
เขินหว่ะ .... ความรู้สึกนี้มาได้ไงหว่า มันหมดไปตั้งนานแล้วมั้ง เขินเนี่ยนะ ผมหมดไปตั้งแต่ ม.1 แล้วหล่ะครับ แต่ทำไมตอนนี้มันยังรู้สึกหว่า แปลกดีแฮะ รู้สึกเหมือนผมพึ่งเคยมีอะไรกับพวกมันครั้งแรกเลย
วุ้ย..เขิน ไม่เอาและ เลิกคิดดีกว่า
เวรกำ นี่มันสี่โมงเย็นแล้ว ไม่ได้ไปมหาลัยอีกแล้วดิตรู โทรศัพท์อยู่ไหนเนี่ย หนักกว่าเดิมอีก ตรูไม่ได้เอามานี่หว่า? อยู่บ้านพี่ใหญ่ ชัวร์ เฮ้อ แล้วตรูจะเอาไรโทรหาพวกมันเนี่ย
บันไดบ้านมันลงยากขนาดนี้เลยหรอวะเนี่ย ทำไมมันเหนื่อยจังวะ ลงมาถึง
"ตื่นแล้วหรอ?" พี่สาวผมครับ วันนี้นึกยังไงมันอยู่บ้านได้เนี่ย ทุกทีไม่เคยเห็นหัว
"เฟย พี่ขอเตือนไรอย่างได้เปล่า สัญญานะว่าจะไม่โกรษ แต่ต้องเอาไปคิด" พี่สาวผมคอยอยู่ข้าง ๆ ผมเสมอเหมือนกันเพียงแต่แค่ไม่ได้ชิดเหมือนพี่ชาย แต่ก็ช่วยได้มากไม่แพ้กันหรอกครับ
"ว่ามาดิ อะไรหรอ?" ผมถามอย่าง งงๆ
"ไอ้หกตัวนั่นอ่ะ มันไม่ได้รักเมิงจริงทุกคนหรอก เชื่อกรูเหอะ กรูดูแค่สายตามันที่มองเมิงกรูก็รู้และ เมิงลองสังเกตุดี ๆ แล้วกัน บอกได้แค่นี้แหล่ะ" พี่สาวผมถ้าเตือนในสิ่งที่สำคัญ ๆ จะพูด กู เมิง ครับ
"อื้อ จะจำไว้" พี่สาวผมมันเป็นเสือผู้หญิงจริง ๆ ครับ สายตา ท่าทาง มันนี่ชั้นเซียนแล้วหล่ะครับ ผมก็ไม่ได้เชื่อมันหรอก แต่ก็ฟัง ๆ ไว้ผ่านหู ทำไมหน่ะหรอ? ตอนนี้ผมมีความสุขมากนะสิครับ
-
แล้วมันจะยังงัยต่อละเนี่ย เฟยจะเอาไว้ทั้งหกคน แล้วคิ้วเข้มจะเข้ามาตอนไหน ลุ้นๆ :z2:
คนเขียนก็ดูแลสุขภาพไม่ไหวก็พัก รอได้จ้า :กอด1:
-
มันหยุดเขียนไม่ได้
แต่ รอบนี้ไม่ไหวและ
นอนดีกว่า
เดวจะตายซะก่อน
จะไม่ได้เขียนอีก
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ
หวังว่า คงจะเข้าใจกับอารมณ์ที่ซับซ้อนของแต่ละตัวละครนะครับ
-
:jul1:
พักบ้างก็ได้นะ เดี๋ยวน็อค นะจ๊ะ
อัพสักวันละตอนก็โอ.เค แล้วละ
..โฮ๊ๆ +1 ตอบแทนความขยันคร้า..
-
อืมซับซ้อนจริงๆด้วยว่าแต่ละคนที่พูดๆกันหลอกตัวเอง หลอกคนอื่นกันรึเปล่า
เพื่อประโยชน์ของตัวเอง อยากให้เรื่องนี้เป็นนิยายมากกกเลยนะ :call:
ขยันลงจริงๆสุดยอดไปเลยค่ะ :pig4:
-
ขอบใจมากจ้าที่เขียนมาให้อ่าน
เรื่องแนวนี้ยังไม่เคยอ่านมาก่อนเลย
อยากบอกว่าน่าติดตามมากๆ
ปล. ทนไหวได้ไงง่ะตั้ง 6 คน
-
:pighaun: :pighaun:
โอ๊ยยยย...อารายกันคร้าบบบ พี่น้อง
สุดยอด ทรหดเลย มันทำให้คนอ่านหฤหรรษ์ มากกก
เอ่อออ...ผมว่าพี่สาวเฟยพูดถูกนะ
รักจริงกะ....ไร ทำได้แบบนี้ ยังไงก็ไม่อยากเชื่อ
ดูเวย์เถอะครับ (อิ อิ มีวาระซ่อนเร้นนี่หว่าเรา)ก๊ากกก
พักผ่อนเถอะครับ หลับสนิทเน้อ แล้วเจอกันตอนหน้า อิ อิ
:z2: :pig4: :pig4: :z2:
-
พร้อมกัน 6 คนนนนนน เฟยจะอึดไปไหนนนนนนนนน
ปล. ตกลงหก คน ใครบ้างไม่รักจริงนี่
แอร๊ยย เรื่องนี้มีอะไรให้ลุ้นให้คิดตลอด เดาไม่ถูกเลบ
ปล.คนเขียนพักผ่อนเยอะๆนะ รุ้แล้วว่าอึดดดด แต่พักบ้างนะ
ขยันโคตรๆๆ สุดยอดดดดดดดดด o13
-
+1 ให้เลยนับถือจริงๆอัพไม่หยุดโฮะๆ ตอนล่าสุดนี่ช่าง :haun4: :haun4:
ชอบที่พี่สาวเฟยบอกจังน่าคิดอย่างแรง แล้วจะรอนะคราบฝันดี :bye2: :bye2:
-
:กอด1:
มาให้กำลังใจจ้า
-
อ๊ายย ไมสนุกเง้
เฟย...........ยังมีความสุขกะ 6 คนนั้นอยุ่
คิ้วเข้ม จะไหวม๊ายย
คนแต่งขยันมาก+1
-
เป็นเรื่องที่น่าสนใจ แล้วก็สนุกมากๆ ด้วย น่าติดตามทุกตอนเลย
คนเขียนก็ o13
-
o22
อึดไปม้ายยยเฟย
แต่คำพูดพี่สาวก็ชวนสะกิดใจ
:serius2: :serius2:
รออ่านต่อไปละกัน
:impress2:
-
+1ความขยัน
พักบ้าง
แต่ที่พี่สาวพูดอะ พี่เค้ารู้อะไรรึป่าว
-
o22
อึดไปม้ายยยเฟย
แต่คำพูดพี่สาวก็ชวนสะกิดใจ
:serius2: :serius2:
รออ่านต่อไปละกัน
:impress2:
รออ่านตอนต่อไปเหมือนกันจ้า :impress2:
พี่มิ้นท์ๆๆ
เค้ามาตามๆๆ ค้าบ
^
^
^
^
จิ้มๆๆๆ พี่มิ้นท์อ่ะ อ่านจบแล้ว
รีบกลับบ้านตะเองด่วน :m16:
บอร์ดจะพังแล้วนะ
มามะ มาอัพ รัก...ร้ายกันนะ :call:
-
มันรักกันไม่ได้ทั้ง 6 คนหรอกคับ
ผมว่า....ความรักบังตา
เหอๆ
-
:กอด1:...มันเป็น..ความรัก...หรือ..ความใคร่..
..เป็นกำลังใจให้..เฟย..พี่สาวพูดดีนะ...น่าคิด... :กอด1:
...นอนได้แล้วน้อง...เดี๋ยวตีก้นเลย..ยังอุตส่ามาลงอีก..เดี๋ยวน๊อคเน๊อะ.. :L2:
-
โอ้โห เซ็งเป็ดอวอร์ดได้แน่เรยคราวหน้า
ขยันโคตรๆๆ เนื้อเรื่องน่าติดตามมาก
แต่ครัยเนี่ยที่ไม่รักจิง แล้ว เค้าพูดงั้นกันทำไมอ่ะเฟย
แอร๊ยยยยยยยยยสงสัย อยากรู้
แต่ต้องหั้ยคนเขียนไปนอนก่อง
ห่มผ้าหนาๆน้า เด๋วจะไม่สบายเอาแล้วป้าๆ
จะไม่ได้อ่านกัน 555+ :laugh:
-
เชื่อพี่สาวเหอะเฟย
เริ่มลองตัดไปทีละคนก่อน คนไหนรุ้ก็ตัดไป
จนหมดทุกคน แล้วก็เหลือพ่อคิ้หนน่า7 คริๆๆๆ
เง้อ ทำใจครับ ในเมื่อมันเปนอย่างนี้ก็สนุกกับมันไปละกัน
หรอไม่ก็ตัดไปหกเลย บอกว่ามีแฟนแล้ว จะได้ไม่ต้องบาดหมางกัน รึป่าว
รอลุ้นละกันคับ
-
:angry2:ฟ่าก็ว่าไอ้หกคนเนี่ยมันไม่จริงใจหรอก
ถึงจะเป็นเพื่อนกันก็ตามเหอะ
ไม่มีใครทนเห็นคนรักของตัวเองมีอะไรกับคนอื่นได้หรอก
นี้มันไม่ใช่ความรักมันแค่ความใคร่
พี่ชายเฟยนี้ก็ใช้ไม่ได้เลยไม่ดูแลน้องเลยถึง6คนนี้จะเป็นเพื่อนก็เหอะ
มันก็ไม่สมควรที่จะทำแบบนี้อยู่ดี นี้มันก็ไม่ต่างจากคำว่าคู่นอนเลยด้วยซ้ำ
คำว่าคู่รักอยู่ที่ไหนอยู่ที่คนทั้งหกคนงั้นหรอ
ไม่มีทางเป็นไปได้
เชื่อพี่สาวนายเหอะเฟยไอ้6คนนั้นมันไม่รักนายจริงหรอก
อินไปป่าวเนี่ยเรา เห้อๆๆๆๆๆ o22
พุทโธ ธัมโม สังโฆ :call:
-
^
^
^
เห็นด้วยกับคนข้างบนมากๆ
ไม่มีใครทนเห็นคนที่ตัวเองรักไปมีอะไรกับคนอื่นได้หรอกคะ
ถ้าทนได้จริง เค้าคิดยังไงของเค้านะ?
อยากให้เฟยเจอ ผช ที่ดีๆ เร็วๆ นะคะ
เวย์ก็ได้ :monkeysad:
-
แล้วเวย์จะทำยังไงต่อไป :serius2:
-
เฮ้ออออออออออออออออออ
อ่ะนะ เฟยมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่
แต่ไม่รู้ว่าพี่ 6 คนเค้าคิดอะไรอยู่เนอะ
เอาเป็นว่ารอต่อไปดีกว่า
-
แล้วคิ้วเข้มจะสู้กะ 6 หนุ่มไหวเหรอเนี่ย
รอลุ้นๆๆๆ :z2:
-
มาอ่านเรื่องนี้ดูคับ อิอิ
หนุกดีเหมือนกัน
แต่ว่าเชื่อที่พี่สาวพูดแล้วไปรักกับไอ้คิ้วเข้มเหอะ ดีกว่าเยอะ อิอิ
ไงมาต่อบ่อยๆ นะคับ
รออยู่
^_^
-
"แมร่งเอ้ย .... เป็นอ่ะไรฟร่ะ" ผมบ่นกับตัวเองหลังจากที่พยายามกดโทรศัพท์ตั้งแต่เมื่อคืน จนกระทั่งถึงตอนนี้
"เวย์เป็นอะไร หงุดหงิดไรหรอ?" เจนถามผมครับ
"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก" ผมรีบเดินไปหยิบกระเป๋าหลังจากที่รุ่นพี่ปล่อยให้กลับบ้านได้ วันนี้เป็นวันรับน้องวันที่สี่แล้วครับ ไอ้เฟยมันก็ไม่มาอีก แมร่งมาวันหยุดวันโกรษตรูหรือเปล่าว่ะ โทรไปตอนกลางคืน แมร่งก็ไม่รับโทรศัพท์เลย แล้วตอนนี้ก็ปิดเครื่องไปแล้ว ปิดมาทั้งวันเลยตั้งแต่เช้า เป็นอะไรไปวะ เป็นห่วงหว่ะยอมรับว่าห่วงมัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ โมโหตัวเองเหมือนกันที่ทำอะไรไม่ได้ได้แต่รอ ๆ ๆ เหมือนคนจะบ้าแล้วหว่ะ ไปซ้อมบาสดีกว่า
"ไอ้ซัน วันนี้กรูเลิกแล้วเมิงมาซ้อมบาสเลยได้เปล่าวะ กรูไม่มีไรทำ เซ็ง ๆ อยู่" ผมกรอกเสียงไปตามสาย
"เชี่ย กรูจะไปได้ไง กรูอยู่รังสิตนะเมิงตอนนี้ นัดกันสามทุ่มนี่หว่า เมิงนี่เป็นห่าไรวันนี้" ปลายสายด่าผมกลับมาครับ ก็จริงของมัน นี่พึ่งจะสี่โมง นัดกันสามทุ่มผมเองหล่ะครับที่เป็นคนผิด คิดว่านัดกันดึก ๆ ดีกว่า หลังรุ่นพี่ปล่อยจะได้มีเวลาเล่นก่ะไอ้เฟยมัน คิดแผนไว้ตั้งก่ะเมื่อคืนว่าวันนี้จะชวนมันไปนุ่นไปนี่ พลาดหมดกรู
ไปไหนดีวะ......
.... โทรศัทพ์ผมดังขึ้นครับ ...... เบอร์โทรเข้าที่ไม่เคยรู้จัก
"ฮาโหล... พี่เวย์หรือเปล่าค่ะ" เสียงผู้หญิง น่ารัก ๆ พูดตามสายมา
"เอ่อ พูดอยู่ครับ ไม่ทราบว่านี่ใครหรอครับ"
"ชื่อ นะ ค่ะ คือนะเป็นผู้จัดการทีมบาสของโรงเรียน....... ที่พี่บอกว่า ให้มาลองเจอกันเพื่อฝึกฝีมือก่อนไปแข่งน่ะค่ะ"
"อ๋อ ครับ มีอะไรหรือเปล่า" ผมเคยเจอพวก ๆ ที่เล่นบาสด้วยกันมาบ้าง แต่เป็นรุ่นน้องในโรงเรียนแนะนำให้รู้จักกัน พอผมจบมาก็เลยยังเคยเจอ ๆ กันอยู่บ้างแล้วก็เคยอยากลองเล่นกับพวกมัน ก็เลยเคยชวนให้มาเล่นด้วยกันอยู่จะได้รู้ว่าทีมผมเป็นยังไงไปถึงไหนแล้วไงหล่ะครับ วัดระดับความสามารถทีมได้ดีวิธีนี้
"คือตอนดึก ๆ วันนี้ทีมพวกพี่พร้อมหรือเปล่าค่ะ คือทีมของ นะ ก็โอเคกันมานานแล้ว วันนี้พร้อมที่จะลองเจอกันหน่อยหรือเปล่าค่ะ" ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
ผมว่ามันก็ไม่ได้คิดจะแข่งขันเอาชนะอะไรหรอก เพราะผู้จัดการทีมก็คงอยากให้ทีมได้แข่งขันบ่อย ๆ เพื่อที่จะได้เรียนรู้อะไรมาก ๆ ขึ้นหน่ะครับ
"กี่โมงดีครับน้องนะ "ผมเห็นด้วยผมเองก็เซ็ง ๆ อยู่ มีแข่งก็คงทำให้ว้าวุ่นใด้สักพักแหล่ะ
"สองทุ่มวันนี้ สนามโรงเรียน นะ เลยค่ะ มาได้หรือเปล่าค่ะ" หูย เจอกันนอกบ้านอีกตรู จะไหวหรือเปล่าวะ
"เดี๋ยวพี่โทรไปให้คำตอบแล้วกันนะครับ ไม่นานหรอกโทรถามเพื่อน ๆ ก่อน" ผมให้คำตอบไป
"ค่ะ จะรอน่ะค่ะ" ปลายสายตัดบทแล้วครับ
"ได้ครับ เดี๋ยวแป๊ปเดียวครับ แค่ีนี้น่ะครับ บาย"
"บายค่ะ" จบการสนทนาเท่านี้
ผมไล่โทรไปหาเพื่อนที่เล่นด้วยกัน บอกว่าวันนี้มีแบบนี้ เพื่อนผมมันตกลงทุกคนครับ เจ๋งหว่ะสงสัยพวกมันก็คงอยากเล่นแบบนี้อยู่ เหมือนรอมานานหล่ะครับ คนสุดท้ายไอ้ซัน
"เออ วันนี้มีนัดนะเว้ย ที่โรงเรียน......... แต่พวกน้องเขาเรียนอยู่ม.6 หว่ะ ท่าจะเก่งพอสมควรกรูว่า ไม่งั้นไม่กล้ามาแบบนี้หรอก"ผมกรอกเสียงกลับไปหาไอ้ซัน
"เออหว่ะจริงด้วย สงสัยแมร่งท่าจะเจ๋ง วันนี้กรูเต็มที่เลย จะได้วัดว่าทีมพวกเราเป็นยังไง ดูความสามารถกรูด้วยหว่ะ เพราะกรูกำลังจะคัดตัวเป็นนักบาสที่มหาลัยเหมือนกัน" เพื่อนผมมันชอบบาสครับไอ้คนนี้
มันอยากเล่นให้มหาลัยมัน ซึ่งมันก็เข้ามหาลัยนี้เพราะมันอยากอยู่ทีมบาสเขาหล่ะครับ
"แต่กรูว่า เมิงอ่ะว่าง ๆ อยู่ใช่เปล่าววะ ไปดูหนามก่อนเลย เป็นยังไงเหมือนที่เราซ้อมกันหรือเปล่า จะได้เตรียมตัวถูก " ใช่ครับสนามนี่แหละปัญหาเหมือนกัน เพราะว่าถ้าสนามที่พวกผมไม่ค่อยได้เล่นกัน
มันจะทำให้เล่นลำบาก บางครั้งบางสนาม แป้นมันก็สูงไม่ค่อยเท่ากันครับ เรื่องชู๊ตนี่อาจมีปัญหาได้ ไหนจะเรื่องพื้นอีก เฮ้อ ปัญหาใหญ่แฮะ
"เออ ๆ เดี๋ยวกรูไปดูให้ก่อนก็ได้วะ แต่กรูไม่ไปคนเดียวหรอก เดี๋ยวกรูเอาไอ้เจต ไปด้วย" ไอ้เจตก็คือรุ่นน้องผมที่เล่นด้วยกันนี่หล่ะ มันแหล่ะครับที่เป็นคนทำให้ผมได้รู้จักกับพวกทีมบาสโรงเรียนอื่น
คุยกันไปอีกสักพักนัดแนะกันเรียบร้อย ผมก็โทรไปหาไอ้เจตบอกมันว่า 6 โมงให้ไปเจอกันที่ซีคอนก่อน ที่จะไปที่โรงเรียนที่นัดมาอะครับ ไอ้เจตก็โอเค มันดูท่าตื่น ๆ ด้วยหล่ะครับ คงตื่นเต้นหล่ะครับ
ผมกลับไปบ้านก่อนไปเตรียมตัว เอาทุกอย่างที่ต้องใช้ในการแข่งขันใส่กระเป๋า แต่ก็ยังไม่วายที่จะกดโทรศัพท์หาไอ้เฟยมัน แมร่งยังปิดเครื่องอยู่อีก หงุดหงิดโว้ยหงุดหงิด
----- 6 โมงเย็น ----------
"พี่อยู่ตรงไหนครับ จะได้เดินไป" ไอ้เจตโทรเข้าเครื่องผมครับ ผมรอมันอยู่ที่ร้านแม๊ค พึ่งมาถึงเหมือนกันแหล่ะครับ ร้านแม๊คมันอยู่หน้าห้างเลยนี่หว่า รอมันตรงนี้ดีที่สุด
"ในแม๊ค เมิงเดินเข้ามาเลย" ผมตอบไป
"คับ เจอกัน" มันก็กดวางสายไปครับ
ผมนั่งรอไอ้เจตมันมองไปนอกกระจกมันติดกับลานจอดรถและถนนใหญ่ ผมก็มองไปเรื่อย ๆ แหล่ะครับ
มิสซูแลนเซอร์ ชุดแต่งอีโวสีขาววิ่งเข้ามาจอดตรงซองที่ว่างอยู่ด้านหน้านั้น
"รถแมร่งสวยหว่ะ" ผมอุทานกับตัวเอง ตาก็มองที่รถคันนั้นอยู่ แล้วผมก็ต้องตกใจ คนที่ลงรถมาคือไอ้เฟยครับ แต่คนที่ลงมาจากด้านคนขับใครก็ไม่รู้ หล่อด้วยครับ แต่ตัวเนี้ยบมาก
ตั้งแต่ผมจรดรองเท้า นึกว่ากลอฟ์ ไมค์ เหมือนจริง ๆ ครับ ผมยังมองอยู่เห็นตะโกนคุยกันข้ามรถ คุยกันสนิดสนมฉิบหาย หงุดหงิดอีกแล้ว
ทุกการกระทำของคนคู่นี้อยู่ในสายตาผมครับ ไอ้เฟยมันเดินอ้อมไปหาไอ้คนนั้น แล้วก็จับผมให้เข้าที่ จับเสื้อผ้าให้ เชี่ย แค่นี้เมิงก็เด่นแล้ว เมิงจะทำอะไรกับตัวเมิงอีก ผมหมายถึงไอ้ผู้ชายที่มาด้วยกันมันหน่ะครับ
แล้วมันก็เดินไปทางประตูทางเข้าโรงหนัง ตอนเดินไปมันกอดคอกันด้วยครับ ปวดใจหว่ะ ผมกำลังจะลุกตาม ก็มีคนมาตบที่หลังเบา ๆ
"พี่เวย์" ไอ้เจตอ่ะครับมันมาถึงพอดี
"เดี๋ยวกรูมาแป๊ปนึง "ผมบอกกับมันก่อนด้วยสีหน้าเคียจ ๆ ก่อนที่จะรีบวิ่งไปทางประตูโรงหนัง ผมวิ่งค่อย ๆ วิ่งไป (วิ่งเร็ว ๆในห้าง มันจะดูแปลก ๆ หน่ะครับ อีกอย่างทำไมผมถึงไม่วิ่งไปหามันตั้งแต่ตอนที่
เห็นมันลงมาจากรถ ผมกำลังอึ้งไงครับ คนมันช๊อค แล้วสองคนนี้แสดงความสนิทสนมกันขนาดนั้น ผมมองด้วยความอึ้ง ๆ มันคิดอะไรไม่ออกครับวินาทีนั้นอ่ะ กว่าจะรู้ตัวอีกที มันก็เดินจวนจะหายไปซะและ)
ไม่ทันครับ มันขึ้นลิฟท์ไปแล้ว เอาไงดีวะ ลิฟท์ตัวนี้ขึ้นได้แค่ชั้น ลานจอดรถใต้ดิน ชั้น 1 แล้วก็ ชั้น 4 ตามดีเปล่าวะ ผมกดลิทฟ์เลยครับ ช้าโครต ๆ
"มีไรป่าวพี่ " ไอ้เจตมันหอบกระเป๋าผมตามมาด้วย หน้าตาตื่น
"เปล่าไม่มีอะไร...เจอคนรู้จักเฉย ๆ "ผมตอบห้วน ๆ
"โห่ย นึกว่ามีเรื่องเห็นรีบวิ่งมานึกว่าเจอโจทย์ซะอีก" ไอ้เจตมันพวกเด็กแซบ ๆ หล่ะครับ ก็คงรู้จักคนหลายโรงเรียน มีหมั่นใส้กันบ้างก็คงไม่แปลก
"แล้วนี่จะไปไหนเนี่ย....อย่าบอกนะว่าจะตามไป" ไอ้เจตถามผมแบบงง ๆ
"เออ ทำไม.." ผมตอบแบบไม่หันไปมอง ตามองแต่ไฟลิฟท์
"ซีคอนออกจะใหญ่ ป่านนี้เดินไปทางไหนแล้วก็ไม่รู้ แล้วทำไมไม่โทรไปหาหล่ะบอกว่าให้รอก่อน เผื่อเขาเข้าไปกินอะไร แล้วเดินหาจะเจอไหม" ไอ้เจตมันตอกหน้ากลับมา
ห่าเอ้ย ถ้ากรูโทรหามันได้กรูจะต้องมาตามแบบนี้ไหม ไอ้โง่ แต่จะบอกแมร่งก็ไม่ได้อีก
"เออ ๆ ช่างเหอะ...... เดี๋ยวค่อยโทรไปคุยก็ได้ " ผมไม่อยากให้ไอ้เจตมันรู้เรื่องมากกว่านี้ ตัดบทดีกว่า
"แดรกไรมายัง เอาไงจะหาไรแดรกก่อนหรือไปเลย" ผมถามมันแบบหัวเสียนิด ๆ
"ไปเลยก็ได้พี่ เดี๋ยวค่อยไปหาไรกินที่โรงเรียนมันก็ได้" พูดเสร็จมันก็เริ่มเดินออกไปเลย
-
เอ่อ อยากถามว่า
วิธีการเขียนของผมเป็นไงบ้างอ่ะครับ
มันรายละเอียดพอหรือเปล่า หรือเยอะเกินไป
บางครั้งผมเขียนเองยังคิดเลยว่ามันยังไงไม่รู้
มาถามความรู้สึกคนอ่านดีกว่า
แล้วอ่านง่ายไหม??
เป็นไงด้วยอ่ะครับ
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้ม อิๆ
เขียนดีแล้วคับ อาจจะมีต้องดูในส่วนของการบรรยายเพิ่มนีดหน่อย
โดยรวมดีมากแล้ว o13 o13
อยากอ่านต่อแล้วสิอยากรู้จังใคร คือ คนที่มากะเฟย
-
อ่านไม่ยากหรอกครับ o13
-
ตามมาอ่านนิยายน้องนะห์
+1 เป็นกำลังใจให้ก่อน
ไปอ่านล่ะ
-
อ่านง่ายค่ะ
แต่ว่าอยากให้เพิ่มรายละเอียดมากขึ้นอ่ะคะ
โดยรวมลื่นดีค่ะ
ขยัน โพสอีกนะคะ :mc4: :mc4:
-
เห็นด้วยจ้า อ่านลื่นดี
ขยันลงอีก ปลื้มตายเลย
-
การเขียนก็ดีอยู่แล้ววคับ
ติงนิดหนึ่งได้มั้ยคับ เครียด กับซีเรียส ได้รึเปล่าคับ
คือผมก็ไม่ใช่คนภาษาไทยถูกต้องมากมายนะคับ แต่ว่า เคียจ นี้ผมเผลออ่านไปแล้วเติม j ลงไปอ่าคับ เหอๆ
-
เขียนอ่านง่ายดีค่ะ ไม่ค่อยสะดุดเท่าไหร่ ไม่ค่อยพรรณนาเยิ่นเย้อมากดี
-
"วันนี้ ที่โรงเรียนมันแข่งบาสย่อย ๆ กันกับโรงเรียนอื่น ไปด้วยกันเปล่า?" พี่สาวถามผมขณะที่ผมกำลังจะเดินไปดูอะไรกินในไมโครเวฟ (ที่บ้านผมถ้าทำกับข้าวเสร็จจะเก็บไว้ในไมโครเวฟครับใครจะอุ่นกินก็จะได้อุ่นได้สบาย ๆ )
"จริง เปล่า !!!!!!! ไปดิ๊ แล้วมีใครไปบ้างเปล่าอ่ะ" ผมถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ๆ ก็โรงเรียนเก่าเนี่ยมีความทรงจำหลาย ๆ อย่างอยากกลับไปเป็นแบบนั้นจังเลย
"ก็ไปกันหมดแหล่ะ ขาดพี่แกรคนเดียว" พี่สาวตอบผมขณะที่กินกับข้าวบนโต๊ะหมดเป็นที่เรียบร้อย พี่สาวก็รู้แหล่ะว่าผมไม่มีใครหรอกที่โรงเรียนเก่า ก็มีแต่มัน พี่ชายผม แล้วก็พวกพี่ ๆ พวกนั้น จะมีก็แค่เพื่อนอีกนิดหน่อยสมัยตอน ม.ปลาย
"โห่ย...กินหมดเลย แล้วน้องจะกินอะไรเนี่ย " ผมหันมาโวยขำ ๆ ใส่พี่สาวผมเพราะตอนนี้ในไมโครเวฟมันมีแต่ความว่างเปล่า
"ตรู๊ด.................. ๆ ๆ " โทรศัพท์บ้านดังขึ้น พี่สาวผมเดินไปรับ
"สวัสดีครับ" พี่สาวกรอกเสียงห้าว ๆ ลงไป ขณะที่ผมเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อจะหาอะไรทำกิน
...................................
ผมควานหาของในตู้เย็นสักพัก
"ไอ้น้อง ๆ ทำเผื่อหม่าม้าด้วยน่ะ" พี่สาวพูดพร้อมกับหม่าม้าที่เดินเข้ามาในห้องครัว
"หม่าม้า" ผมพูดเสียงสูง พร้อมกับวิ่งไปกอดแม่
"ไม่สบายอีกแล้วหรอ? ใส่เสื้อแขนยาวไม่ร้อนหรือไง" แม่ถามผมด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง จะให้ผมใส่เสื้อกล้ามโชว์รอยช้ำหรือไงหว่า เหอะ ๆ
"หม่าม้า จากินอ่ะไร เดี๋ยวเฟยทำให้กิน" ผมพูดกับแม่ผมพร้อมกับส่ายตัวไปส่ายตัวมา ตัวแม่ก็ขยับไปขยับมาด้วยแรงเหวี่ยงเบา ๆ ของอ้อมกอดผม
---- สี่สิบนาทีผ่านไป -----
ต้มจืดวุ้นเส้นไก่สับ ไข่เจียวไก่สับ ผัดพริกเผาไก่ วางอยู่บนโต๊ะกินข้าวหน้าทีวีกลางห้องพร้อมกับคนสองคนที่นั่งอยู่
จริง ๆ แล้วแม่ผมแค่สั่งเอาอะไรง่าย ๆ ก็ได้นะ เนี่ยหล่ะง่าย ๆ ของผม ก็ตอนแรกผมคิดว่าจะทำผัดกระเพราง่าย ๆ ก็พอ
แม่ก็บอกอีกว่างั้นเอาไข่เจียวด้วยแล้วกัน กินกับกระเพราก็สุดยอดแล้วเนอะ ผมก็คิดอีกว่าน่าจะหาอะไรมาซดซะหน่อย
เลยออกมาเป็นต้มจืดอีกอย่าง แต่ที่หลุดออกมากลายเป็นพริกเผาหน่ะหรอ? กระเพราะสิครับ มันเน่าคาตู้เย็นไปแล้ว เพราะไม่ค่อยมีใครเอาออกมาทำอ่ะครับ
"เสร็จแล้ว... น่ากินเปล่าเอ่ย" ผมถามความเห็นจากคนสองคนที่นั่งอยู่ ก็พี่สาวผมกับแม่นะสิครับ
"น่ากินอะน่ากินอยู่หรอก ว่าแต่ผีมือจะตกหรือเปล่าเนี่ย" แม่ผมพูดขึ้นขณะที่เอื้อมช้อนไปตักน้ำต้มจืดมาชิม
"ไม่เห็นอร่อยเลย" แม่พูดขึ้นหลังซดน้ำเข้าไป
"โห่ย ..... งั้นเอาไปทิ้ง ทิ้งให้หมดกดชักโครกลงไปเลยนะ" ผมพูดด้วยอาการงอน ๆ
"งั้นก็พอกินได้ กินกันตายยเนอะ ยังไงก็ดีกว่าไม่มีอะไรกิน" แม่พูดขึ้นพร้อมกันหันหน้าไปหาพี่สาวเหมือนกับหาแนวร่วมซึ่งตอนนี้พี่สาวเคี้ยวผัดพริกเผาไก่อยู่ และนำหน้าหงึกหงัก ๆ เหมือนจะเห็นด้วยกับแม่
เป็นงี้ประจำครับจะชมลูกตัวเองนี่มันจะตาย แม่ผมเนี่ย ผมรู้หล่ะยังไงผมก็ทำได้ไม่เพี้ยนจากแม่ผมหรอก ก็แน่หล่ะแม่สอนผมมากับมือทุกอย่างนี่นา
"เรียนเป็นไงบ้าง"แม่ถามผมขณะที่กินกันอยู่
"ก็ดีอ่ะ เรื่อย ๆ ตอนนี้ยังไม่มีเรียนหรอก อาทิตย์หน้านุ้นหล่ะถึงจะเริ่มเรียน อาทิตย์นี้มีแต่รับน้อง" ผมบอกแม่
"แล้วนี่ก็ไม่ไปอีกวันนี้ ไปวันอยุดวัน เขาไม่ด่าให้หรอ เอาให้จบนะคราวนี้ ถ้าไม่จบอีก พ่อแกรไม่ส่งแกรแล้วนะ" แม่พูดขึ้นให้ผมสะอึกทำไมเนี่ย
"รู้แล้วน่าาาาาาาาาาาา " ผมลากเสียงยาว
กินกันเสร็จเก็บผมเก็บโต๊ะกินข้าว โทรศัทพ์บ้านดังขึ้นอีกแล้ว พี่สาวผมเดินเข้าไปรับ
"ฮาโหล สวัสดีครับ" ทำไมมันต้องทำเสียงห้าว ๆ แบบนี้ด้วยนะเวลารับโทรศัทพ์ผมคิดในใจ
ผมก็เก็บโต๊ะล้างจานตามไปเลยทีเดียว เพราะบ้านผมก็ไม่มีใครนิครับ ถ้ากองเอาไว้ สุดท้ายแล้วคนที่ล้างก็เป็นผม ไม่ก็แม่ผม ถ้าผมไม่ทำเลยเดี๋ยวแม่ก็ต้องมาทำ
เหนื่อยอีก ไอ้ที่ปวดตามร่างกายก็แสดงออกมาให้เห็นบ้าง แต่ผมชิน ๆ แล้วครับ เจ๊บแปร๊ป ๆ บางทีก็สนุกดี หรือว่าผมเป็นสาดิสซ์หว่า
ผมล้างจานเสร็จออกมา แม่ก็ขึ้นห้องไปนอนและ ชินแล้วหล่ะครับแม่ก็เป็นแบบเนี้ยหล่ะ แม่พึ่งจะกลับมาจากขายของนิครับ ผมกับแม่แทบจะไม่ค่อยได้คุยกันอยู่แล้ว แต่ผมรู้หล่ะครับทุกอย่างที่แม่ทำอยู่ก็เพื่อที่บ้านทั้งนั้น แต่ความรักที่แม่ให้ผมมาเนี่ยผมรับรู้อยู่ตลอดแหล่ะ เอาเป็นว่าถ้ามีปัญหาค่อยไปพูดกับแม่ แม่ก็ช่วยได้อยู่แล้ว แต่พี่สาวผมนั่งดูโทรทัศน์อยู่
"ไปแต่งตัว ป่ะ เดี๋ยวไปซีคอนก่อน น้องนะเขาอยากกินโออิชิ ต้องซื้อไปให้อีก แล้วเดี๋ยวเลยไปโรงเรียนเลย" พี่สาวตะโกนแข่งกับเสียงทีวีมา
"แล้วแกรไม่แต่งหรองัย" ผมงงครับ เพราะตอนนี้มันยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่เลย ใส่กระโปรงซะด้วย มันขัดกันกับ ทรงผมที่ถูกเซ็ตเป็นทรงนึกว่า หลุดออกมาจากแม๊กกาซีนเกาหลี จิลหู จิลคิ้ว สร้อยคอที่ห้อยจี้เทห์ ๆ แล้วไหนจะออฟชั่นทั่วตัวอีก ซึ่งมันมีแต่เครื่องประดับผู้ชายชัด ๆ
"แต่งดิ ไปชุดนี้นี่อายตายเลย" มันพูดพร้อมกับเดินไปปิดทีวี แล้วก็เดินขึ้นบันไดไป ซึ่งตามด้วยผมที่เดินตามมันไปติด ๆ
"เสื้อตัวนี้เป็นไง" "กางเกงนี้หล่ะ" "จะเข้าคู่กับรองเท้าคู่นั้นไหม" มันเดินมาถามตลอด โอ้ยจะบ้าตายไปแค่โรงเรียนเก่ามันจะไปเดินแฟชั่นหรือไง หรือไม่ก็ผมรีบแต่งตัวให้เสร็จแล้วเดินไปนั่งในห้องมันซะเลย มันจะได้ไม่เหนื่อยเดินไปเดินมาแบบนี้
ผมใส่เสื้อยืดธรรมดา พับแขนนิด ๆ ตามด้วยกางเกงยีสน์สีขาว ขาดตรงขาอ่อนนิด ๆ จัดทรงผมให้เข้าที่ด้วยแว๊กซ์นิดหน่อย เฮ้อเสียดายผมเหมือนกันนะเนี่ย ตัดไปทำไมว้า (ผมพึ่งจะเปลี่ยนทรงผมมาเป็นสั้น ๆ หน้าม้าเต่อ ก็ตอนที่ก่อนจะเปิดเรียนเนี่ยหล่ะครับ ก่อนหน้านี้ผมไว้ผมยาว ๆ เหมือนพี่สาวผมแหล่ะครับ แต่ผมไม่ค่อยจัดทรงมันสักเท่าไหร่
มีแต่ก็ทำสี น้ำตาลอ่อน ๆ ให้มันดูบางเบาขึ้นเท่านั้น
รองเท้าผ้าใบหุ้มข้อสีแดงถูกสวมเข้าที่เท้าผม ทันทีที่พี่สาวผมเดินลงมาจากบันได โหแม่ง.. ไปเดินแบบจริง ๆ ด้วยหว่ะ
"ข้า ว่าเสื้อมันแปลก ๆ นะ ว่าไหม" มันถามผมอีกก่อนที่จะเดินไปหยิบกุญแจรถคนงามของมันที่พึ่งแต่งเสร็จได้ไม่นาน
"ไม่หรอก แกรคิดไปเองหล่ะ แค่นี้ก็เวอร์พอแล้ว คือเวอร์กว่านี้คงไม่มีอีกแล้วหล่ะ" ผมตอบแบบตัดปัญหา ลองผมพูดว่า เออ ดิ แค่เออแค่คำเดียว ได้รื้อตู้เสื้อผ้าใหม่อีกแน่ ๆ
"วันนี้ต้องไปเจอ น้องนะ ซะด้วยมันต้องเต็มที่หน่อย" มันพูดพร้อมสีหน้าเพ้อฝัน
ผมเห็นมันเป็นแบบนี้บ่อยเวลาที่มันชอบใครสักคน น้องนะที่ว่านี้คือรุ่นน้องของผมที่โรงเรียนเก่า ตอนนี้คงอยู่ม.6 แล้วมั้ง น้องนะ ไม่ได้เกียจผมเหมือนเด็กนักเรียนคนอื่น ๆในโรงเรียนหรอก เพราะว่า น้องนะเข้ามาก็ตอนที่ผม อยู่ ม.ปลายแล้วไม่มีใครหมั่นใส้ผมตอนอยู่ม.ปลายแล้วหล่ะ จะมีก็แต่พวกที่เรียนรุ่นไกล้ ๆ กันเท่านั้น เพราะว่าไอ้พวกพี่ ๆ มันก็จบไปนานแล้ว แล้วมันก็ไม่ได้มาวุ่นวายในโรงเรียน
บ่อย จะมาก็แค่มารับผมกลับบ้านเท่านั้น
"บรึม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ " เสียงท่อรถสะเทือนใจดีฉิบ
มันออกรถมาก็ถามถึงตรงนั้นตรงนี้บนรถมัน "เสียงท่อเป็นยังไง" "แต่งแค่นี้พอหรือยัง" "มันสวยพอแล้วใช่ไหม"
ผมก็เออ ออ ไปกับมันหล่ะครับ ขี้เกียจขัด เดี๋ยวปัญหายาว พี่ผมมันเป็นพวกต้องตอนนี้เท่านั้น ถ้าเกิดมันอยากได้อะไรขึ้นมา
ก็ต้องตอนนี้ ต้องตอนนี้เลย ต้องให้ได้อย่างใจมันเลยหล่ะครับ มาถึงซึคอนมันลองวนเข้าไปดูทางด้านหน้าว่าจะมีที่จอดไหม มันไม่อยากอ้อมรถไปด้านหลังอ่ะครับ มันบอกว่ากัวสะเกริต์ หน้าขูดบ้างหล่ะ ไอ้นั่นไอ้นี่บ้างหล่ะ เฮ้อ เหนื่อยใจกะมันจริง ๆ แล้วผมก็โชคดีครับ มีซองว่างอยู่ซองหนึ่ง มันรีบปรี่เข้าไปเลยครับ
ลงจากรถ
"ดีแล้วแน่นะ" มันตะโกนข้ามรถมาถามผมที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง
"เออ ดิ ดีแล้ว" ผมตอบแบบเริ่มหัวเสียแล้วมันจะอะไรหนักหนาเนี่ย
"กรูว่าเสื้อตรงนี้มันแปลก ๆ จริง ๆ แหละ" มันก็เอื้อมมือไปจับเสื้อมัน ผมต้องเดินไปหามันแล้วดูให้ว่ามันเป็นยังไง
"ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ มันก็เป็นแบบนี้แหล่ะ แล้วผมก็เอามือไปจัดทรงผม เสื้อผ้าให้มันอีกที" เฮ้อ พี่สาวตรูหรือสามีตรูกันแน่หว่า
"หล่อแล้วเว้ย" ผมบอกมันอีกทีก่อนที่จะเดินนำมันออกมา มันก็เดินตามผมมาไปที่ทางเข้าประตูโรงหนัง มันกอดคอผมเดินไปด้วยกัน ............ น่ารักจังพี่ผมเนี่ย ผมรู้สึกถึงความรักของมันที่ถ่ายทอดมาเวลาที่เดินกอดคอผม แต่ก็ปวดแปร๊ป ๆ มันหนักง่ะ ก็ผมปวดตัวอยู่นี่ครับ แต่ก็เอาเหอะ ไม่ตายหรอกน่า
เข้าไปถึงลิฟท์ โอ้วโชคดีแฮะ ลิฟท์จอดอยู่ชั้นนี้พอดี กดได้ปุ๊ปก็เปิดเลย..................
อูยลืมไปซะสนิดเลย พวกพี่บอกให้โทรหานี่หว่า ...
-
ที่ไหนได้....
คนที่คิ้วเข้มหึง ก็พี่สาวนี่เอง
ว่าแต่ตูมาปาดป่าวหว่า
-
จิ้มๆๆๆ
หุหุ ไอคิ้วเข้มไปไหนนนนนนน
บทหายๆๆ หุหุ
-
แหมอีเราก็คิดว่าเฟยมากะใครอิๆ ที่แท้ก็พี่สาวสุดหล่อนี่เอง :เฮ้อ:
รออ่านต่อน๊า ชอบมากมายอยากบวกให้นะเนี่ยแต่ต้องรอ 12 ชม.ก่อน อะ
-
เอ่อ คือ คำแนะนำนะครับ คือผมอยากให้อ่าน ชื่อของตอนด้วยอ่ะครับ
มันจะทำให้เข้าใจความรู้สึกของตัวละครในขณะนั้นอ่ะน่ะครับ
เพราะว่ามันจะเป็นสาเหตุและ เป็นตัวที่เปลี่ยนแปลงหลาย ๆ อย่างในอนาคตอ่ะครับ
-
เวย์จะเป็นหนุ่มคิ้วเข็มคนนั้นมั้นน๊าา :impress2:
-
:impress2:
ลุ้นๆว่าจะไปจ๊ะเอ๋กันอ๊ะเปล่า
-
อืมมมมม
ล้นกะมินท์ด้วย
5555
-
พี่สาวหล่อขนาดนี้...อยากเห็นจัง :z1:
-
โธ่ ที่แท้ก็พี่สาว(?)นี่เอง
แต่งได้โอเคแล้วนะ
ติดนิดนึงตรงคำผิดอ่ะ
แต่ก็ค่อยๆ แก้ไขกันไป
สู้ๆ
:3123:
-
คึ คึ พี่สาวหล่อได้มากมายจริงๆ :laugh:
-
ไอ้เราก็นึกว่า เป็น 1 ในพี่ๆ 6 หนุ่ม ซะอีก
แต่อยากเห็นรถพี่สาวอะ ท่าทางจะแต่งได้เท่ห์ดี
-
ตอนที่ 13 ไอ้คนนิสัยเสีย!!
"ไม่เป็นไรครับ ร้อย ไปเลยแล้วกัน" ผมพูดพร้อมกับยื่นแบงค์สีแดงให้พี่แท๊กซี่ไปแล้วลงจากรถค่าแท๊กซี่มัน 93 บาทครับ
ผมมาถึงที่โรงเรียนแล้วก็โทรหาน้องนะ ถามว่าสนามที่จะแข่งกันอยู่ตรงไหน น้องนะบอกให้รอตรงหน้าประตูก่อน เดี๋ยวจะเดินมารับ
ไม่นานเท่าไหร่น้องนะก็เดินเข้ามา น้องนะเป็นคนที่ไม่สวยนะครับ แต่น่ารัก น้องนะเดินเข้ามาหาผมทันทีเลย ก็เพราะว่าผมใส่เสื้อบาสมาแล้วนี่ครับ คือทุกอย่างพร้อมแล้ว เหลือก็แต่รองเท้าที่ยังเป็นรองเท้าแตะอยู่ น้องนะเลยรู้ได้ทันทีเลยว่าเป็นผม แต่ไอ้เจตสิครับลุกลี้ลุกลนใหญ่ มันยังสะกิตผมให้ดูน้องนะเลยครับไอ้นี่มันเป็นพวกบ้าผู้หญิงอ่ะ
"ดีค่ะ พี่ ทำไมมาเร็วจัง" น้องนะถามด้วยสีหน้าแปลกใจ ก็แน่หล่ะครับผมมาถึงยังไม่หกโมงครึ่งเลย นัดกันสองทุ่ม
"พี่จะมาดูสนามด้วยหน่ะครับ ว่าเป็นยังไง มันแตกต่างกับที่เคยเล่น ๆ หรือเปล่า" ผมตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
"อ่อ คือแพ้ไม่ได้เลยว่างั้น นี่นัดมาแข่งขำ ๆ นะเนี่ย ไม่มีถ้วยน่ะค่ะแข่งคราวนี้อะ" น้องนะนี่ก็ปากไวดีแฮะ แบบนี้ก็ดีจะได้คุยกันง่าย ๆ นิสัยคล้าย ๆ กันแต่ไอ้เจตสิครับตอนนี้มันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สงสัยชอบเขาแล้วสิท่า
"เอ้อ นี่ไอ้เจต รุ่นน้องพี่ ที่เป็นเพื่อน ๆ กับเพื่อนน้อง นั่นแหล่ะ" ผมแนะนำมัน
"ค่ะ ดีเจต" น้องนะ ทักไอ้เจตมันซึ่งตอนนี้มันหน้าบานใหญ่แล้วครับ
"ป่ะ เหอะ เดี๋ยวนะพาไปเลยและกัน" น้องนะพยักหน้า แล้วก็เดินนำพวกผมเข้าไปครับ
เดินเข้ามาน้องนะก็อธิบายว่าอันนั้นเป็นอะไรอันนี้เป็นอะไร เหมือนมาทัศนะศึกษาเลยแฮะ น้องนะคุยเก่งมาก ๆ จนเดินมาถึงสนามน้องนะยังคุยไม่หยุดพูดนั่นพูดนี่ ไอ้เจตก็ยิ้มอย่างเดียวเลยครับ สงสัยแค่ฟังเสียงมันก็มีความสุขแล้วมั้ง
"ขอลูกบาสสักลูกด้วยนะ" ผมบอกกับน้องนะ ก่อนที่จะเดินออกไปหลังจากที่พาผมมาที่หัวสนามบาสที่มีม้าหินอ่อนไว้นั่งเล่นกัน สนามทั้งหมดเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้ายาวครับ เป็นสนามรวมหลาย ๆ สนามเข้าด้วยกัน สนามบาสอยู่ตรงกลาง ๆ ถัดจากสนามเทนนิสมาครับ
"ค่ะ" แล้วน้องนะก็เดินออกไป
"นะน่ารักเนอะพี่เวย์" ไอ้เจตครับมันเริ่มทันที สีหน้าชวนฝัน
"เห็นทีผมต้องไปทักทายเพื่อน ๆ หน่อยและ" แล้วมันก็ลุกเดินไปทางที่น้องนะเดินออกไป ผมรู้หรอกมันจะไปถามเพื่อน ๆ มันเกี่ยวกับน้องนะอะดิ
สักพักน้องนะก็เข้ามาพร้อมกับน้ำสองขวดและลูกบาส ส่วนไอ้เจตหรอคับมันหายไปเลย ห่านี่กรูพามาให้มาเป็นเพื่อนแมร่งดันหายไปอีก
จนป่านนี้ก็ยังโทรไม่ติด คงมีความสุขอยู่สิท่า ปิดเครื่องไม่รับการติดต่อจากใครทั้งนั้น อยากรู้นักถ้ามีใครเป็นไรตอนนี้มันจะรับรู้ไหม นิสัยเสียจริง ๆ สนใจแต่ความสุขตัวเอง ปิดเครื่องไม่รับปัญหาอะไรเลย ผมคิดไปเยอะเลยครับ คิดว่ามันคงมีความสุขมากสิท่าที่ได้อยู่กับไอ้หมอนั่น จนไม่อยากสนใจอะไรถึงต้องปิดเครื่อง โอ้ยหงุดหงิด ๆ
"พี่เวย์จะเอาอะไรอีก ก็บอกนะได้เลยนะคะ สนามเล่นได้เลยไม่มีใครมากวนหรอก นะเคียร์ให้แล้ว" เออ.. เจ๋งจริง ๆ ด้วยแฮะ ตอนผมเดินมายังมีคนเล่นอยู่บ้างเลย ตอนนี้กลับหายไปหมดและ สนามว่างเลย
"ไม่และคร้าบ พี่โตแล้ว พี่ดูแลตัวเองได้" ผมเอาคำใครมาพูดหว่า อ่อไอ้คนนิสัยเสียนั่นนี่เอง
"คำคุ้น ๆ จัง พูดเหมือนเพื่อนนะคนนึงเลย" น้องนะทำท่าคิดแป๊ปนึง ขณะที่ผมกำลังเปิดขวดน้ำ แล้วดูดน้ำกิน
"รู้แล้วเหมือนใคร เหมือนพี่เฟยนี่หว่า คำเดียวกันเป๊ะเลย พี่เฟยชอบพูดแบบนี้"
"พรวด...." "แอ๊ก ... แค๊ก... ๆ" สำลักครับ ก็ผมกำลังคิดแบบเดียวกันกับน้องน้ำอยู่นิครับ ตกใจเลย
"เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ" น้องน้ำพูดพร้อมกับเข้ามาช่วยทุบหลังผม
"เอ้อ พี่ก็อยู่ มหาลัยเดียวกับพี่เฟยนี่นา รู้จักพี่เฟยหรือเปล่าค่ะ น่าจะปี 1 เหมือนกัน" น้องนะถามไปก็ยังทุบหลังผมไป อยากรู้จริง ๆ ตอนสำลักน้ำเนี่ยเขาให้ทุบหลังกันหรอ? น้องน้ำหยุดทุบหลังผมและไปนั่งเก้าอี้อีกตัวหนึ่งข้าง ๆ
"พี่อยู่คณะอะไรอ่ะ" สงสารผมหน่อยเหอะ ผมกำลังลำลักน้ำม่ะกี้นะเฟ้ย ขอเวลาปรับตัวก่อน ให้อวัยวะทำงานตามปกติก่อนได้ไหม ถามรัวเชียว
"ไอ้เฟยที่ตัวผอม ๆ ขาว ๆ หน้าตากวนตีน ๆ อ่ะน่ะ" ผมตอบกลับไป
"อืม... ไม่นะค่ะ พี่เฟยหน้าตาไม่กวนตีน แต่ตัวเล็ก ๆ ผอม ๆ อ่ะใช่ อื้อ ขาวด้วย จะใช่คนเดียวกันหรือเปล่า " น้องน้ำพูดพร้อมกับคิด ๆ
"พี่เรียนวิดวะคอม เพื่อนนะเรียนคณะไรหล่ะ" เริ่มอยากรู้แล้วครับว่าใช่หรือเปล่า แต่คิดไปคิดมาผมเองเนี่ยหล่ะที่โง่ ทำไมไม่ิคิดได้ตั้งแต่ที่น้องเขาโทรไปเลยน่ะ ก็ว่าแล้วชื่อโรงเรียนมันคุ้น ๆ เหมือนเคยได้ยินจากใครว่าจบมา ที่แท้กรูเนี่ยหล่ะควายจริง ๆ ไอ้คนนิสัยเสียมันจบจากโรงเรียนนี้นี่
"นะ ไม่รู้อะดิ เพราะว่าไม่ค่อยได้คุยกันเลยเดี๋ยวนี้" นะพูดแบบน้อยใจ ๆ สงสัยจะซี้กับมันแน่ ๆ
"แต่นะคิดว่าคงใช่แหล่ะ คนชื่อเฟยมีน้อยจะตาย วันนี้เห็นพี่เขาบอกว่าจะมาด้วยนี่นา เดี๋ยวมาก็รู้ว่าใช่ไม่ใช่เนอะ" น้องน้ำบอกก่อนที่จะมองไปหาต้นเสียงบางอย่าง
"บรู้ม .............. บรึม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ" รถคันหนึ่งขับเข้ามาแล้วจอดตรงข้ามกับที่ผมนั่งอยู่โดยมีสนามกั้นอยู่ตรงกลาง มิสซูแลนเซอร์อีโวสีขาวคันนั้นนั่นเอง ห่าตายยากฉิบหาย
"นะขอตัวนะค่ะ เดี๋ยวมา" น้องนะรีบเดินไปที่รถคันนั้นจอดทันทีทันใด
ประตูรถเปิดออก ไอ้เฟยจริง ๆ มันลงมาจากรถไอ้หนุ่มนั่น โห่เอ้ย ไม่ไปมหาลัยไอ้เราก็นึกว่าไม่สบายเป็นนั่นเป็นนี่ ที่แท้ก็ติดไอ้นี่นี่เอง มิน่าถึงเรียนได้แค่ปี 1 ไม่ขึ้นปี 2 สักที เพราะนิสัยเสียแบบนี้ ผมรู้สึกแย่ ๆ กับมันสุด ๆ เลยตอนนี้
นะเดินเข้าไปหาไอ้หมอนั่นที่ออกมาจากฝั่งคนขับ มันรู้จักกันด้วยหรอวะ ไอ้คนนิสัยเสียก็ว่าง่ายเหลือเกิน พอไอ้หมอนั่นชี้ ๆ นิดหน่อย ๆ ก็ทำตาม เดินไปเปิดประตูหลังหยิบถุงอะไรไม่รู้ออกมา
แล้วก็เดินอ้อมมายื่นให้ไอ้หมอนั่น แล้วก็ให้กับน้องนะ
--- น้อยใจหว่ะ ----
กรูนั่งตรงข้างหน้ามันแท้ ๆ แมร่งยังมองไม่เห็นเลย ไม่มีอารมณ์จะแข่งแล้วโว้ย ไอ้เชี่ยเจตก็หายไปอีก กรูนี่มันไม่มีใครสนใจจริง ๆ เลย ผมนั่งคอตก น้อยใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น กรูมันจะเอาไรไปแข่ง กับไอ้หมอนั่นได้ว้า เฮ้อ !!! แล้วผมก็นั่งเล่นลูกบาสที่อยู่ในมือ เดาะ ขึ้น เดาะลง
"ปั๊ก" ลูกบาสกระแทกกับขอบเก้าอี้ กระเด็นเข้าไปข้างหน้า เข้าไปในสนาม ผมมองตามลูกบาสที่กลิ้ง ๆ เข้าไปจนหยุดที่ปลายรองเท้าสีแดงหุ้มข้อ กางเกงยีนส์สีขาว
-
:z1: :z1:
-
นายเวย์นี่ก็ขี้ใจน้อยใช้ได้
:laugh:
-
เวย์หลงรักเฟยปะเนี่ย :z1:
-
ตอนที่ 14 การพบกันโดยบังเอิน
ขึ้นลิฟท์มาถึงชั้น 4 เดินออกมาก็ถึงโออิชิเลย พี่สาวผมจะมาซื้อไปฝากแฟนสาวคนใหม่มันครับ น้องนะเนี่ยผมก็รู้จักอยู่แล้วเป็นการส่วนตัว ตอนที่เรียนม.ปลาย น้องนะเป็นคนคุยเก่ง คุยสนุก
ประมาณว่าพูดมากเนี่ยหล่ะ แต่นิสัยดีถึงดีมากเลยหล่ะครับ ผมไม่ค่อยมีปัญหาหรอกถ้าซื้อไปฝากน้องคนเนี้ย เพราะผมเองก็เห็นมันเป็นน้องคนหนึ่งอยู่แล้ว
"อันนุ้น ๆ เอาอีกอัน" "อันนี้ด้วย ๆ " " เมิงคิดว่าน้องเขาจะชอบอันนี้เปล่าวะ " อะไรของมันกันนักกันหนา เริ่มรำคาญแล้วนะเนี่ย แค่มาซื้อซูชิ ทำอย่างกับเลือกของขวัญ
สรุปแล้วได้มากล่องเบ้อเร่อ เฮ้อ เหนื่อยกว่าจะเลือกเสร็จ
ซื้อเสร็จก็ลงลิฟท์ตัวเดิมเลยครับ ไปโรงเรียนเลย
"ไปเร็ว ๆ จะได้มีเวลาว่าง เยอะ ๆ " พี่สาวผมพูดตอนขับรถมุ่งหน้าไปโรงเรียน
เหอะ!! ตรูรู้หรอก จะได้มีเวลาคุยก่ะน้องนะหล่ะสิไม่ว่า ไอ้กะล่อนเอ้ย
"พี่อาทททททททททททททท" น้องนะลากเสียงยาวก่อนที่จะเดินเข้ามาพี่สาวผม
"ว่าไงจ๊ะ วันนี้ดื้อหรือเปล่าเนี่ย" พี่สาวผมตอบเสียงหวานกลับไป แหวะ!!! เลี่ยนฉิบหาย พึ่งเคยเจอคนทักกันแบบนี้แหล่ะ
"ไหนอ๊ะ โออิชิ ของนะ" น้องนะทวงของกินก่อนเลย
"เฟย ๆ ๆ หยิบให้หน่อยหลังรถนุ้น" พี่สาวผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่ด้านหลังรถ
เฮ้อ ตรูต้องหยิบให้มันอีกหรอเนี่ย แล้วผมก็หยิบให้มันครับ
"ต้องให้ป้อนด้วยไหมจ๊ะ เด็กดื้อ" ผมทำเสียงห้าว ๆ ให้คล้ายพี่สาว ก็คนมันหมั่นใส้นี่
"พี่เฟย ตลกป่ะ ตลกเนอะ" นะหันมาทำตาเขียวใส่ผม
"พี่เฟย รู้จักพี่เวย์ป่ะ เรียนที่เดียวกับพี่อ่ะ" เวย์ไหนหว่า? หรือจะเป็นไอ้เวย์ บ้าเหอะจะใช่ได้ไง น้องนะจะไปรู้จักมันได้ยังไง
"เวย์ไหน" ผมถามงง ๆ
"นั่นไง คนนั้นอ่ะวันนี้เขาจะมาแข่งบาสกับโรงเรียนเราไง" น้ำพูดพร้อมกับชี้ไปหัวสนาม ผมเห็นคนนั่งก้มหน้า เดาะลูกบาสอยู่
"อ้าว เพื่อนพี่นี่หว่า มาได้ไงวะ โลกกลมฉิบ" ผมพูดขึ้น แล้วก็เดินตรงไปที่หัวสนามทันที
ลูกบาสกลิ้ง ๆ มาจากข้างหน้าผม ผมเดินไปกั้นไว้ แล้วหยิบลูกบาสขึ้นมาไว้บนหน้าอก
"เห้ย เมิงมาได้ไงเนี่ย" ตะโกนไปอ่ะครับเพราะว่าอยู่ห่างจากมันสักสิบเก้าได้
มันเงยหน้ามามองผม ตาเศร้า ๆ มันเป็นไรไปหว่า
".............................." มันเงียบครับ มันไม่ตอบ
"เห้ย เมิงเป็นอะไรเนี่ย กรูถามว่ามาได้ยังไง" ผมย้ำคำถามอีกทีกลัวมันไม่ได้ยิน
"กรูมาแข่งบาสกับรุ่นน้องเมิง แล้วเมิงหล่ะมาได้ไง" มันพูดแบบน้ำเสียงราบเรียบ เหมือนไม่อยากคุย ไอ้ห่านี่เป็นอะไรของมันอีกฟ่ะ
ผมส่งลูกบาสให้มันแบบดันออกจากอกอ่ะครับ
"อุ๊ป" เข้าหน้ามันจัง ๆ เลยครับ แรงด้วย ผมส่งไปแรงเหมือนกัน นึกว่ามันจะรับได้ ผมงี้หน้าเสียเลย
"เชี่ยเอ้ย" มันทำเสียงหงุดหงิดสุด ๆ เอาแล้วกรู
"เมิงเล่นบ้าไรเนี่ย กรูเจ็บนะเว้ย แม่งเอ้ย" มันพูดพร้อมกับเอามือมาจับหน้าตัวเอง และบีบจมูก เหมือนคลำดูว่ามีส่วนใดเสียหาย
ผมรีบเดินเข้าไปหามันทันที
"โทษ ๆ ๆ ๆ ๆ ขอโทษน้า ก็นึกว่าเวย์จะรับได้นี่ ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้" ผมขอโทษรัวเลยครับ ผมผิดนี่นา แล้วผมก็งัดหน้ามันขึ้นมาเพื่อจะดูชัด ๆ ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
มองไกล้ ๆ มันยิ่งน่ารัก แถมตอนนี้ทำหน้าหงุดหงิด ๆ ด้วย เร้าใจหว่ะ
"ไม่เป็นอะไรหรอก หล่อเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเสียหาย" ผมแซวมันขำ ๆ มันสะบัดหน้าออก แล้วหันไปหยิบน้ำขึ้นมาดูด มันโกรษกรูจิง ๆ ด้วย
"โห่ย เมิงอย่าทำเป็นเรื่องใหญ่หน่อยเลย ทีวันนั้นเมิงอ่ะกระชากกรู กรูก็เกือบหน้าแหกเหมือนกัน แล้วกรูขอโทษแล้วด้วย เมิงจะโกรษอีกทำไม ก็บอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ๆ" ต้องให้ใช้มุขนี้ใช่ไหม ไอ้เวย์
ได้ผลครับมันหันมา
"เห้ย เลือดกำดาวไหล" เอาแล้วไงตรู ซวยแล้วงานนี้ พอผมพูดจบมันก็เอามือมาแตะ ๆ ตรงแถว ๆ รูจมูกสองข้าง แล้วออกมาดู เลือดอะดิ มันไหนออกจากรูจมูกด้านขวา
"นะ นะ "ผมตะโกนเรียกนะที่ยืนคุยก่ะพี่สาวผมอยู่ พอนะหันมา
"เอาทิชชู่ ให้หน่อย เดี๋ยวนี้เลยด้วย ด่วน ๆ " ผมตะโกนไปบอกนะที่อยู่ปลายสนาม นะยังไม่ยอมไปอีกครับ ยืนคุยอยู่
"เดี๋ยวนี้" ผมตะโกนย้ำไปอีกครับ พี่สาวผมเลยเปิดรถเอาทิชชู่ในรถส่งให้นะวิ่งเอามาให้ผมครับ
"เมิงเงยหน้าขึ้นดิ๊ เดี๋ยวมันก็ไหลเยอะหรอก" ผมสั่งมันครับพร้อมกับจับคางมันงัดหน้าให้เงยหน้าขึ้น
ทิชชู่มาถึงมือผมและ ผมค่อย ๆ เช็ด ๆ ให้มัน ซึ่งตอนนี้ตามันมองผมที่กำลังพยาบาลตัวมันอยู่ ผมเช็ดจนหมดแล้วก็เอาทิชชู่ม้วน ๆ ใส่รูจมูกมันไว้ นะยืนข้าง ๆ ผมมองผมเช็ดให้มัน
"ไปห้องพยาบาลไหมค่ะ พี่เวย์" นะถามมัน
"ไม่เป็นไร นิดหน่อยเองแค่เลือดกำดาว แป๊ปเดียวก็หายแล้ว" มันพูดพร้อมจ้องมาที่ผม ทำไมผมรู้สึกว่าสายตานี้ประชดประชันจัง
ผมไปนั่งปลายเก้าอี้พร้อมกับกระชากตัวมันให้มานอนบนตัก
"เมิงต้องนอนแบบนี้มันถึงจะหยุดไหล" ผมบอกมันหลังจากที่มันนอนบนตักผมแล้ว มันเปลี่ยนสีหน้าทันทีเลยครับ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
"งั้น นะ ไปก่อนนะค่ะ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวก็หยุดค่ะพี่เวย์" แล้วนะก็วิ่งไปหาพี่สาวผมที่ยืนรออยู่ที่รถ ก่อนที่จะเดินไปทางโรงอาหาร
"เมิงมาก่ะใครวะ " ไอ้เวย์มันถามผมครับ
"อ๋อ... พี่สาวกรูเอง มันเป็นทอม" มันทำหน้าเหว๋อไปเลย ปกติแล้วครับ ชินโดนถามบ่อยและเรื่องพี่สาวเนี่ย แล้วมันก็เงียบ
"แล้วเพื่อนเมิงหล่ะเมื่อไหร่จะมา เมิงมาคนเดียวหรอ?" ผมถามมันกลับบ้าง
"กรูมากับรุ่นน้อง มาดูสนามก่อนหว่ะ ว่าเป็นยังไง เชี่ยเอ้ยลืมโทรบอกพวกแมร่งเลย" มันคิดจิงจังกับการแข่งขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
"แล้วทำไมไม่ไปมอ วันนี้ " มันเริ่มทำเสียงปกติแล้วครับ เฮ้อดีจังหายโกรษและ
"ไม่ค่อยสบายนิดหน่อย" ไม่รู้จะตอบว่าอะไร ตอบแบบนี้ไปก่อนและกัน
"เมิงอะไม่ค่อยแข็งแรง หัดออกกำลังกายซะบ้างเหอะ มาเล่นบาสกับพวกกรูก็ได้ อะไรนิดอะไรหน่อยก็ไม่สบาย" มันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"โห่ เมิงอ่ะแข็งแรงตายหล่ะ ขนาดกรูไม่สบายอย่างกรูส่งลูกให้โดนหน้านิดหน่อยแค่เนี้ย เลือดกำดาวไหล เมิงอ่ะดิที่อ่อนแอ" ผมสวนมันครับ ผมแข็งแรงจะตายใช่ม่ะ
"แล้วโทรศัพท์เมิงเป็นอะไร กรูโทรกระจายเลย ปิดเครื่องทำไม" มันจะโทรกระจายทำไมหว่า ผมอยากรู้
"ลืมไว้ที่บ้านพี่ใหญ่ พี่ที่ไปรับเมื่อคืนอ่ะ" มันจะคิดไรหรือป่าววะ เพี้ยงขออย่าให้คิดเลย
"แล้วเมิงโทรกระจายทำไม มีอะไรหรอ?" ถามมันดีกว่าอยากรู้
"เอ่อ........... ......." มันจะเอ่ออะไรหว่า มีไรก็บอกดิ
"กรู.. ก็วันนี้อ่ะดิ รุ่นพี่เขาสอนเพลงคณะ กับเพลงประจำมหาลัย กรูเลยจะโทรมาบอกเมิง เดี๋ยวเมิงร้องไม่ได้ ตอนรวมกลุ่มจะมีปัญหา" มันตอบแบบเลิ่กลัก
"กรูโทรไปเยอะหน่อยนะเว้ย ถ้ามีข้อความส่งบอกก็ไม่ต้องตกใจแล้วกัน" มันโทรเยอะขนาดไหนหว่าถึงบอกว่าไม่ต้องตกใจ พูดเสร็จมันก็หลับตาไปครับ
มองหน้ามันแบบนี้มันก็หล่อเหมือนกันนะ โดยเฉพาะคิ้วผมลองเอามือขึ้นมาเทียบ โห้วหนาเกือบเท่านิ้วก้อยผมแหน่ะ มันจะมีแฟนหรือยังหว่า คงมีแล้วมั้งหน้าตาก็ดีขนาดนี้
คงไม่หลุดมือมาถึงตอนนี้หรอก
"ยังเจ็บอยู่ไหม"ผมถามด้วยเสียงเป็นห่วง มันยังหลับตาอยู่ครับ
"ไม่แล้ว ไม่เจ็บแล้ว" มันตอบผมด้วยเสียงเบา ๆ เสียงทุ้มต่ำแบบนี้มันเร้าใจผมจังเลย อย่าทำเสียงแบบนี้อีกนะไอ้เวย์ มันจะหายใจไม่ออก
"เมิงอย่าขาดบ่อยดิวะ กรูอยู่คนเดียวไม่มีเพื่อนเลยนะเว้ย" มันพูดแบบน่าสงสาร ๆ ในตอนนี้เสียงมันยิ่งเร้าใจผมมากขึ้นไปอีก ผมกำลังโดนมันอ้อนอยู่หรอเนี่ย
"เออ ๆ กรูให้สัญญากรูจะไม่ขาดแล้ว เคป่ะ ถ้าขาดกรูจะโทรบอกเมิง เคป่าว" มันลืมตามองหน้าผมครับ เขินหว่ะ แล้วจะเขินทำไมเนี่ย
"สัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่เลย เอ้า!!" ผมพูดพร้อมกับชูนิ้วสามนิ้ว สัญลักษณ์ของคำปฏิญาณลูกเสือสามัญ
มันยิ้มครับ โอ้ย...........มันยิ้มแล้วน่ารักมาก ๆ
"กี่โมงแล้วเนี่ย" มันหลับตาไปก่อนที่จะถามผมพร้อมกับยกแขนข้างที่ใส่นาฬิกามาให้ผมดู
"ก็เกือบ ๆ จะทุ่มแล้วหล่ะ" ผมดูนาฬิกาที่ข้อมือก่อนตอบมันไป
"เฮ้อ กรูนึกว่าเวลากรูไม่เดินแล้วซะอีก" อะไรของมัน มันพูดอะไรหว่า?
"เปล่า ไม่มีอะไร" มันทำเสียงสูง
"พรุ่งนี้ไปดูกรูซ้อมบาสอีกป่าว ซ้อมเสร็จเดี๋ยวพาไปกินผัดไทยเจ้าอร่อย ไปป่ะ" มันชวนผมทั้ง ๆ ที่หลับตาอยู่นั่นแหล่ะ
"เดวขอดูก่อนได้ป่ะ ยังไม่แน่ใจอ่ะ แต่ถ้าไปได้จะไป เคป่าว" มันพยักหน้าทั้ง ๆ ที่นอนบนตักผม
แปร๊ป........... "อูยเจ็บ" ผมร้าวไปทั้งตัวอยู่นิครับ เจ็บไปถึงข้างหลังเลย
"เป็นอะไร เจ็บหรอ?" มันลุกขึ้นนั่งเลยครับ สีหน้าเป็นห่วงผมสุด ๆ
"เปล่า ๆ ไม่มีอะไร แค่ปวดขานิด ๆ " ผมบ่ายเบี่ยงที่จะตอบไป
"กรูทำเมิงเจ็บหรือเปล่า" มันจ้องผม
"ไม่ ๆ นอนต่อดิ เดี๋ยวมันไม่หยุด" ผมอยากให้มันนอนต่อครับ มีความสุขดี
"ไม่เป็นไร ๆ หยุดแล้วมั้ง" มันพูดพร้อมกับดึงทิชชู่ที่คาที่จมูกออก
"มานี่เดี๋ยวทำให้" ผมกระชากมันนอนบนตักต่อ แล้วก็เอาทิชชู่ยัดเข้าไปอีกอัน แล้วออกมาดู
"หยุดแล้วจริง ๆ ด้วย" ผมพูดด้วยเสียงดีใจ
"เห็นเปล่า กรูบอกแล้วว่ากรูแข็งแรงแป๊ปเดียวก็หายแล้ว เมิงอ่ะไม่แข็งแรง เดี๋ยวมีอะไรกรูดูแลเมิงเอง โอเคเปล่า" มันพูดแปลก ๆ อีกแล้ว
"ยังไงวะ งง" ผมงง กับคำพูดมันครับ ก็ผมเนี่ยดูแลมันอยู่เนี่ยไง แล้วมันจะเอาอะไรมาดูแลผม ไอ้บ้านี่
มันยิ้มครับ สงสัยมันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ
-
รุกไปเรื่อยๆเวย์ :mc4:
-
เฟย เริ่มใจเต้นกะเวย์ยังเนี่ย :z1:
-
เวย์สู้ๆ
เวย์สุ้ตาย
เวย์ไว้ลาย
เวย์รุกๆ o18
ตอนนี้น่ารักจังเลย
ลงอีกตอนคนเขียนน่ารักมากๆ o13
-
:-[ :-[
แอร้ยย ชอบพี่เวย์จริงๆ
-
เวย์นี่ก็น่ารักใช่เล่นเหมือนกันเลยนะเนี่ย
-
เวย์คนดีที่หนึ่งเลยยยยยยยย :กอด1:
-
เวย์ สุภาพบุรุษ
ได้ใจมากมายค้าบบบบบบบ :impress2:
-
เวย์ได้ใจมากมายยย
ชอบบบบบบบบบบบบ.....ไอ้คิ้วเข้มมม
แอร๊ยนุ้งนะ เลือดกำดาว >> เลือดกำเดามะ กิ๊สสพอดีพี่ชื่อดาว
อ่านแล้วสะดุ้งคร่ะ อิอิ
-
ขอแบบเวย์ 1 ที่ค่ะ สั่งได้ที่ไหนค่ะ :-[
ไม่เอา6คนนั่น เลิกกกกกกกกกไปให้หมด....เวย์ยยยยยเท่าน้าน :m3:
-
ต้องมาดูก่อนว่า เวย์จะสู้ 6คนนั่นได้มั้ย
คริๆ ต้องอึดเป็น 6 เท่า ตายแน่น้องเอ๋ย
-
:z2: :L1: :L1: :L1: :z2:
น้องนะห์.....ครับ
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขอ่ะครับ มันกุ๊กกิ๊ก..น่ารักดี
ชอบนะครับวิธีการเขียนแบบนี้
ผลัดกันคิด ผลัดกันพูดผ่านตัวละครเอกทั้งสองคน
ตัวพระเอก.. เวย์...และนายเอก..เฟย (เดาเอาน่ะ)
เวย์/สีม่วง.......เฟย/สีเขียว....ใช่ป่าวเนี่ย
แต่ยังมีสะกดคลาดเคลื่อนหลายคำเหมือนที่ พี่ๆ รีบนๆที่บอกไว้เช่นคำว่า
บังเอิน = บังเอิญ
โกรษ = โกรธ
จิงจัง = จริงจัง
เลิ่กลัก = เลิ่กลั่ก
อะไรทำนองนี้แต่ถือว่าเล็กน้อยหากเทียบกับเนื้อหาที่นำเสนออย่างน่ารัก น่าติดตาม
ตัวละครมันมีความเป็นตัวตน ที่ค่อนข้างเด่นชัดในบุคลิกนะ ผมว่า ผมชอบหลายตอนอ่ะ
มีแอบยกมาให้ดูด้วยนะนี่ ....ตอนนี้
"โทษ ๆ ๆ ๆ ๆ ขอโทษน้า ก็นึกว่าเวย์จะรับได้นี่ ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้" ผมขอโทษรัวเลยครับ ผมผิดนี่นา แล้วผมก็งัดหน้ามันขึ้นมาเพื่อจะดูชัด ๆ ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
มองไกล้ ๆ มันยิ่งน่ารัก แถมตอนนี้ทำหน้าหงุดหงิด ๆ ด้วย เร้าใจหว่ะ
ชอบคำว่า โทษ ๆ ๆ ๆ ๆ........และ...ขอโทษรัว.....และ งัดหน้า(อิ อิ เห็นภาพเลย กร๊ากกก)
"ไม่เป็นไร นิดหน่อยเองแค่เลือดกำดาว แป๊ปเดียวก็หายแล้ว" มันพูดพร้อมจ้องมาที่ผม ทำไมผมรู้สึกว่าสายตานี้ประชดประชันจัง
ผมไปนั่งปลายเก้าอี้พร้อมกับกระชากตัวมันให้มานอนบนตัก
ฮ่า ฮ่า กระชากเลยเรอะ รุนแรงเพราะรักป่าวเนี่ย
"เมิงอย่าขาดบ่อยดิวะ กรูอยู่คนเดียวไม่มีเพื่อนเลยนะเว้ย" มันพูดแบบน่าสงสาร ๆ ในตอนนี้เสียงมันยิ่งเร้าใจผมมากขึ้นไปอีก ผมกำลังโดนมันอ้อนอยู่หรอเนี่ย
"เออ ๆ กรูให้สัญญากรูจะไม่ขาดแล้ว เคป่ะ ถ้าขาดกรูจะโทรบอกเมิง เคป่าว" มันลืมตามองหน้าผมครับ เขินหว่ะ แล้วจะเขินทำไมเนี่ย
"สัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่เลย เอ้า!!" ผมพูดพร้อมกับชูนิ้วสามนิ้ว สัญลักษณ์ของคำปฏิญาณลูกเสือสามัญ
มันยิ้มครับ โอ้ย...........มันยิ้มแล้วน่ารักมาก ๆ
ตอนนี้น่ารักกันสุดๆ ชอบ ชอบ ชอบ บรรยายได้ดี ภาพลอยมาเลยอ่ะ
เห็นเปล่า กรูบอกแล้วว่ากรูแข็งแรงแป๊ปเดียวก็หายแล้ว เมิงอ่ะไม่แข็งแรง เดี๋ยวมีอะไรกรูดูแลเมิงเอง โอเคเปล่า" มันพูดแปลก ๆ อีกแล้ว
"ยังไงวะ งง" ผมงง กับคำพูดมันครับ ก็ผมเนี่ยดูแลมันอยู่เนี่ยไง แล้วมันจะเอาอะไรมาดูแลผม ไอ้บ้านี่
นี่ก็น่ารัก อิ อิ
ชอบใช่คำว่า เคป่ะ ...เคเปล่า...เคป่าว วัยรุ่นเขาพูดกันแบบนี้
เหมือนนั่งฟังเขาคุยกันใกล้ๆ
ขอโทษครับที่วิจารณ์ซะยาวเฟื้อย
แต่ชอบและชื่นชมนะครับ
ขยันโพสมาก เป็นกำลังใจให้นะครับ
เดี๋ยวจะกลับไปจิ้ม + ให้อีก ด้วยความร๊ากกกก
:z2: :pig4: :pig4: :pig4: :z2:
-
อ่านทันแว้ว
ปล.ซีคอนที่เราก็ไปบ่อย เวลากลับบ้านก็นั่งรถเมล์ลงที่นี่ :z2:
-
เนื้อเรื่องสนุกมากๆค่ะ
คาแรคเตอร์แต่ละคนก็ค่อนข้าง
แต่ตองว่ามีบางจุดที่มันสั้นไปหน่อยไม่ละเอียด ทำให้อ่านแล้วงงๆ
บางทีรอยต่อของแต่ละตอนก็ช่วงงงอะค่ะ
ตอนนั้นจบแล้วเหรอ นี้ตอนใหม่ใช่ไหม เหมือนเรื่องไม่ต่อกัน
แล้วก็คำผิด แบบว่าเยอะมาก
แต่ว่าก็อ่านข้าม เอาความสนุกไว้ก่อน
สงสารนายเอกอะค่ะ มันไม่ใช่ควมรักแล้วแบบนี้
ตองพูดไม่ถูกจริงๆ
ตอนนี้บอกรัก 6 คนนั้น อารมณ์เสียมากๆ พาลจะเลิกอ่าน
แต่ว่าก็ยังอ่านต่อ เพราะว่าเรื่องมันสนุกชวนติดตาม
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
ตอนที่ 14 โอกาศที่เฝ้ารอ
หลับดีกว่า.. ไม่กล้าสู้หน้าแมร่งอ่ะ
อะไรของมันวะชอบทำอะไรให้กรูคิดว่ามันมีใจให้ตลอด
สัญญาว่าจะไม่ขาดอีกแล้วเพราะกลัวผมจะเหงา ทำผมเจ็บแล้วก็ดูแลอย่างดีกลัวว่าผมจะไม่หาย อยากจะเจ็บแบบนี้ไปตลอดจัง ไอ้เฟยกรูอยากให้เมิง
พลาดเอามีดมาแทงกรูเลยก็ได้ เมิงจะได้ดูแลกรูไปนาน ๆ เลย ขนาดแค่เลือดกำเดาไหล ยังทำหน้าซีดเหมือนขาผมหักไปข้างนึง มันน่ารักจริง ๆ เลย
มันเอามือลูบหน้าผมด้วยมันคิดอะไรกับผมแล้วหรือยังเนี่ย เพี้ยงขอให้คิดทีเหอะ ชักอยากขอบคุณไอ้ลูกบาสลูกนี้จริง ๆ เลย ทำให้มีโอกาสแบบนี้ได้
คิด ๆ ไปแล้วก็ตลกเนอะ มันชอบเถียงว่ามันแข็งแรง ทั้ง ๆ ที่มันอ่อนแอจะตาย ดูตัวดิ๊ กะติ๊ดเดียว นิดหน่อยก็ไม่สบาย ยิ่งตอนที่มันมาจับหน้าไปเช็ดเลือดให้อีก แทบคลั่ง หน้ามันใกล้กับผมโครต ๆ เกือบลืมตัวจะจุ๊ปมันไปซะแล้ว ดีนะที่ห้ามตัวเองได้ทัน ไม่งั้นเมิงเสร็จกรูแน่ไอ้เฟยเอ้ย
อีกอย่างใจยังเต้นแรงไม่หายเลยเกือบหาคำตอบไม่ได้ซะและ ว่าทำไมถึงโทรหามันกระจาย เกือบเสียลายแล้วไงหล่ะกรู
ว่าแต่ว่าตักมันนิ่มจังเลยง่ะอยากนอนไปตลอดเลย
"หายยังอ่ะค่ะ" เสียงนะนี่นา มาขัดจังหว่ะทำไมฟร่ะ ผมลืมตามอง
"เลือดหยุดแล้วหล่ะ แต่นอนไปก่อนอีกสักพักเอาให้หยุดชัวร์ ๆ เผื่อมันไหลอีก" เฟยมันตอบแทนผมครับ ดีมาก ๆ ที่รัก ผมหลับตาต่อ
"แล้วเพื่อนพี่เวย์มาหรือยังค่ะ" นะทักขึ้นมาพอดี ผมเกือบลืมไปเลยแหนะ
"เออ พี่ลืมไปเลยนี่หว่า" ไม่ได้โทรหามันเลยนี่หว่า โดดพวกแมร่งเตะแน่ ๆ โทรเลยดีกว่า
"เฟย หยิบโทรศัพท์ให้เวย์หน่อยดิ๊" ลองอ้อน ๆ มันหน่อยดีกว่า มันจะทำยังไงฟร่ะ อยากรู้จริง ๆ
"อยู่ไหนหล่ะ " ฮั่นแน่ ว่าง่ายซะด้วย
"ในเป๋าเกงข้างขวาอ่ะ" กล้า ๆ หน่อยไอ้น้อง หยิบเลยเด้ ผมพยายามปรือ ๆ ตามองมันว่ามันจะทำหน้ายังไง ตอนนี้เหมือนนะจะเดินออกไปแล้ว สงสัยแค่มาถามเฉย ๆ มั้งว่าเพื่อนผมอยู่ไหน กลัวจะไม่ได้แข่งมั้ง
"เป๋าเกงหรอ?" มันทำหน้าอึ้ง ๆ ครับ ตลกหว่ะ
มันค่อย ๆ แตะตรงกระเป๋าครับ วุ้ย ๆ ขนลุกเกรียวเลย มันพยายามแตะ ๆ ไปทั่ว ๆ บริเวณที่เป็นกระเป๋า เพื่อหาโทรศัพท์ในกระเป๋า กระเป๋ามันลึกครับ มันอยู่ล่าง ๆ นุ้น
มันค่อย ๆ เอื้อม ไปไกลเรื่อย ๆ สีหน้ามันดูเหมือนมันเจ็บ ๆ นะผมว่า มันต้องปวดอะไรสักอย่างแน่ ๆ
ผมเลยควานหาโทรศัพท์ซะเอง มันเลยอยุดหาแล้วนั่งปกติ ๆ เหมือนเดิม มันเจ็บอะไรของมันหว่า ผมคลำเจอโทรศัทพ์แล้วก็หยิบออกมา กดเบอร์หาไอ้ซัน สักพักไอ้ซันรับ
"เห้ยกรูอยู่ที่โรงเรียนน้องเขาแล้วนะเว้ย เมิงหล่ะอยู่ไหนแล้วใกล้ถึงยังวะ" ผมกรอกเสียงตามสายไป
"เออกรูอยู่พัฒนาการแล้ว ใกล้แล้วเว้ย เอ้อ แล้วสนามเป็นไงวะ เหมือนที่เคยเล่น ๆ กันหรือเปล่า" มันตอบแล้วถามผมกลับมาบ้าง
"เออ เหมือนวะไม่น่ามีปัญหา รีบ ๆ มาแล้วกัน แค่นี้" ผมกดวางไปครับ ไม่อยากคุยนาน เสียเวลาความสุขหมด
"อยู่ไหนกันแล้วหล่ะ" เฟยถามผมน้ำเสียงแปลก ๆ สงสัยเจ็บจริง ๆ หล่ะครับ มันเจ็บอะไรว้า อยากรู้ ตะคริวกินขาหรือเปล่า ใช่แน่ ๆ ตะคริวกินขาชัวร์ ผมเลยรีบลุกออกมาจากตักมันครับ
"พัฒนาการแล้ว อีกแป๊ปเดียวก็คงถึง" ผมตอบมันไปด้วยสีหน้าเป็นห่วงมัน
"ปวดขาหรอ? ตะคริวกินหรือเปล่า" ถามซะเลยดีกว่าไม่อยากค้างคา อยากรู้นี่
"อ๋อ เปล่า ๆ ไม่มีอะไรหรอก ไม่เจ็บแล้วใช่ไหมจมูกอะ " ทั้ง ๆ ที่มันต้องเจ็บอะไรบางอย่างแท้ ๆ แต่มันยังมีหน้ามาห่วงผมอีก ซึ้งหว่ะ อย่าทำแบบนี้กับกรูได้ไหม เมิงรู้ไหมว่าตอนนี้เมิงกำลังให้ความหวังกรูอยู่เนี่ย
"ไม่แล้ว แค่นี้เด็ก ๆ ไกลหัวใจหว่ะ" ผมพูดพร้อมกับทุบอกตัวเองเบา ๆ เพื่อเป็นการยืนยันว่าผมนี่แข็งแรงมาก ๆ ได้ผลครับ มันยิ้มแล้ว ดีใจจัง
"เฟย ๆ มานี่หน่อย.. เร็ว " พี่สาวมันตะโกนเรียกมาจากด้านโรงอาหารด้านฝั่งซ้ายของสนาม
"งั้นเดี๋ยวเฟยมานะ ไปหาพี่ก่อนไม่รู้มีอะไร" เฟยพูดพร้อมกับลุกขึ้นเดินไป
"มาเร็ว ๆ นะเว้ย กรูเหงา" ผมพูดตามหลังมันไป ไม่รู้มันได้ยินหรือเปล่า มันไม่ตอบไรกลับมาเดินไปเฉยเลย ไปไกลแล้วด้วย
"เออ... เดี๋ยวกรูรีบมา อย่าไปไหนหล่ะเดี๋ยวหลง" มันหันแล้วตะโกนกลับมา เอาอีกและเมื่อกี้เหมือนไม่สนใจกรู ทีงี้มาพูดให้ความหวังอีก ไอ้.. โอ้ยไม่รู้จะด่าว่าอะไร
คิดถึงเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านไปเมื่อครู่ ก็ยิ้ม บ้าอีกแล้วกรูบ้าไปแล้วแน่ ๆ ก็คนมันมีความสุขนี่ครับให้ทำไงได้ เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เอาครับ แค่นี้ก็มีความสุขแล้วครับ
นั่งคิดนั่นคิดนี่ไปสักพัก นะเดินมาหาผม
"พี่เวย์รู้เปล่าค่ะ ว่าในพื้นที่ของโรงเรียนนี้อ่ะ ไม่มีผู้ชายหน้าไหนเข้าใกล้พี่เฟยในรัศมีขนาดนั้นหรอกค่ะ" นะบอกผมด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก ๆ
"ทำไมหรอนะ " เพราะอะไรฟ่ะ ทำไมมันดูเครีดขนาดนี้เนี่ย
"เอาเป็นว่าในโรงเรียนนี้อ่ะ พี่เวย์พยายามอยู่ห่างพี่เฟยไว้ก็จะดีกว่านะค่ะ ถือว่านะเตือนไว้และกัน" ยิ่งพูดยิ่งเครีดหว่ะ มันจะมีอะไรวะอยากรู้ พูดเสร็จนะก็เดินไปทางโรงอาหารทางเดียวกับที่เฟยเดินไป
"น้องนะครับ ฝากเรียกไอ้เจตด้วยนะครับ" แมร่งหายไปตั้งนานแล้ว ไม่เคยคิดจะห่วงพี่มันเลยหรอไงวะเนี่ย หงุดหงิดอีกแล้ว คงเป็นเพราะเรื่องที่นะพูดเมื่อกี้นี้แน่ ๆ เลย
ไอ้เจตมันเดินกลับมาแล้วครับ ทำหน้าตาบอกบุญไม่รับ เป็นอะไรของมันอีกวะ ก่อนเดินออกไปยังหน้าบานเป็นจานเชิงอยู่เลย
"แมร่ง เสียเส้นเลย ไม่น่าเป็นดี้เลยหว่ะ น่าตาก็ดี" ไอ้เจตเดินมาถึงก็บ่นก่อนเลย ไอ้นี่นิเคยคิดจะถามกรูมั่งไหมว่าเป็นยังไงบ้าง
"ใครหรอวะ นะอะหรอ?" ผมเดาเอาครับ มันคงต้องหมายถึงนะนั่นแหละ
"เออดิพี่ แมร่งแทบจะนั่งขี่กันในโรงอาหาร กลัวคนอื่นไม่รู้หรอไงวะว่าเป็นแฟนกัน " มันทำหน้าตาแย่สุด ๆ เลยหล่ะครับ เข้าใจเลยคนเสียความมั่นใจเนี่ยเป็นยังไง
"กับไอ้กลอฟ์ ไมค์ ใช่ม่ะ" ผมถามเพื่อความแน่ใจ
"เออดิพี่ แมร่งหล่อจริง ๆ ด้วย เออ กรูยอม!!!" มันพูดได้ดีจริง ๆ
รถยนต์สามคันเข้ามาในโรงเรียน ต่างหาที่จอดกันตามความสามารถของคนขับ มีคนลงมาจากรถรวมกันแล้ว 6 คน
เอ!!! คันนั้นคุ้น ๆ หว่ะ เหมือนคันที่เคยไปรับไอ้เฟยวันนั้นเลย ใช่จริง ๆ ด้วย
พี่ชายหน้าโหดของมันนี่หว่า แล้วมันมาทำไมเนี่ย
-
กรี๊ดดดดด มาหมด 6 คนเลยเหรอ สงสัยเพราะ เฟย ไม่โทรไปหาแน่เลย
มาทั้ง 6 แล้วอะไรจะเกิดขึ้น :sad4:
-
มาแล้ว หก คนนี้
พี่เวยน์จะทำยังไงละนั้น
-
ไม่ กล้าโพสต่อเนื่อง เหมือนคราวแรกแล้ว
หลับ เป็นตาย เลย
เอามาฝากไว้อีกตอนแล้วกันนะครับ
ผม ไม่รู้ว่าพิมพ์ผิดตรงไหนบ้าง
เล่นเอ็มกับเพื่อนจนชินไปซะและ
ส่วนใหญ่ก็พิมพ์จนติดไปแล้วอ่ะ
เลยไม่รู้ว่าจริง ๆ สะกดยังไง
ไปนอนแล้วนะครับ หวังว่าจะสนุกกับตอนใหม่ ๆ นะครับ
ตอนที่ 14 เนี่ยอาจจะสั้นไปนิสนุง ก็ไอ้คนข้าง ๆ นะสิครับ บ่นอุบเลย เห็นนิยายดีกว่ามันแล้วใช่ไหม?
ไปและดีกว่า ฝันดีทุกคนนะครับ
-
แอร๊ยยยยย มาพร้อมกันเลยยย
เวย์ระวังตัวด้วยยยยยยยยยยย :sad4:
ปล.รอๆๆอ่านพรุ่งนี้
ปล.นอนหลับฝันดีนะ :กอด1:
-
มันส์มากเลย เรื่องนี้ ชอบๆๆ
-
โห อยากรู้จักถ้าพระเอกคือเวย์
เวย์ผ่านด่าน 6 หนุ่มนั่นมาได้ไง
เก่งจริงๆๆๆๆ
ปล.คนข้างๆอ่ะใครเหรอ อิอิ
ฝันดีน้า :กอด1:
-
กำ เวย์ ทำไงเน๊
มากันครบองค์ขนาดนี้
แอร๊ยย รอลุ้นต่อไป
สู้ตายค่ะไอ้คิ้วเข้ม......(เอียงคอแอ๊บแบ๊ว)
-
:กอด1:
เรื่องราวตอนต่อไป จะเป็นยังไงน้า...
-
พลาดไม่ได้เลยเรื่องนี้ แค่หยุดไม่้ได้เข้าบอร์ดแค่วันเดียว เล่นมาซ๋ะหลายตอน
ตามอ่านตาเหลือก :jul3: :jul3:
สงสารเฟยว่ะ รับศึกหนักตลอด :o8:
-
เวย์ตายแน่งานนี้
หรอจะเป็นจุดเปลืยน
รออ่านเน้อ
-
ไอ้หกคนนี้ตื๊บไอ้เวย์แหงเลยอ่ะ
คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองไอ้คิ้วเข้มด้วยนะครับบบบบบ
สาธุสาธุ :call:
เดี๋ยวไอ้พวกนักบาสเพื่อนไอ้เวย์ก็ต้องมาแน่เลยจะมาทันไอ้เวย์โนตื๊บมั้ยน๊า
ลุ้นๆๆๆๆๆอ่ะ
เฟยจะทำไงอ่ะ สงสารไอ้เวย์อ่ะคิ้วจะแตกป่ะเนี่ย :m15:
.........................
ปล.คนข้างบ่นอุบว่าเห็นนิยายสำคัญกว่ารึไง
เอิ๊กๆๆๆๆ
พอๆกะไอ้เตอร์คนข้างๆฟ่าเยย บ่นพอกันอ่ะ
-
มากันครบเลย เวย์จะโดนมั้ยนี่ :laugh:
-
6:1 คิ้วเข้มสู้ ๆ :z2:
-
6:1 เวย์จะสู้อย่างไงค่ะ
แต่ละคนโหดๆทั้งนั้น
ตอนนี้สนุกมากคะ o13
กำลังตื่นเต้น ชอบทุกตอนเลย
อยากรู้จะเป็นอย่างไงต่อไป :z2:
ปล.คิ้วเข้มสู้ตาย :angry2:
-
:fire:
มาทำไมวะ..อ้าย 6คนพวกนี้
ยังไงก็เชียร์..เวย์ สุดตัว ฮ่า ฮ่า มันน่ารักดี
อิ อิ เรื่องสะกดคำผิด...ไม่ใช่เรื่องใหญ่..ครับ
ชอบเรื่องเน้...
อยากอ่าน..ฉาก..เฟยเวย์ ปาร์ตี้ .. กร๊ากกก
:z2: :pig4: :pig4: :z2:
-
หูย ตอนที่13 น่ารักงะ
ตาคิ้วเข้มขี้อ้อนเน๊อะ :-[
ว่าแต่ขนกันมาทำไมงะ พวกนั้น - -'
ให้โอกาสปี๋เวย์เค้าได้ทำคะแนนมั่งเด้ พี่น้องงงงง :เฮ้อ:
ตอนแรกแอบเชียร์พี่ๆ ทั้งหก ไปๆ มาๆ ตาคิ้วเข้มนี่อ้อนได้ใจจริงๆ :jul3:
-
โหยยยยยยยยยยยยย
อยากอ่านตอนหน้ามากมาย
เหอเหอ
คำเตือนมาเตือนเวย์แล้วด้วย
เวย์จะโดนไรป่ะเนี่ย
o22
-
o13 o13 o13
สนุกอย่างแรง งานนี้มีเฮชัว อาเฮียทั้ง 6 กับ นายเวย์ ปะทะกันอิๆ
ไม่รู้เวย์จะฟังคำเตือนของน้องนะ หรือเปล่าน๊า :bye2: :bye2:
-
กรีซซซซซซซซซซ
มันมากันแล้ววววววว
หกเทพอสูรมังกรฟ้า
แอร้ยยยยย เพ่เวย์คิ้วหนาเราจะเป็นเยี่ยงไรเนี่ย
:serius2: :serius2:
-
เอาแล้วๆๆ
สมองเละ ระเบิดลง โลกแตก
อร๊ากกกกกกก :z3:
ไม่อยากนึกถึงสภาพของ พระเอกฉาน
เอือกๆๆๆ :a5:
-
ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก สู้เค้าเวย์คิ้วเข้มเพื่อมนุษยชาติ :m11:
-
ระเบิดจะลงไหมล่ะครับผม
-
ลุ้นแทนพระเอกค่ะ
เอาใจเชียร์ให้เวย์พาเฟยออกจากหลุมบ้าๆนั้นได้แล้ว
-
ตอนที่ 16 เมิงทำกรูใจสั่น ไอ้คิ้วเข้ม
"เฮ้ย ไอ้เจต กรูไปหาไรกินก่อนดีกว่า" "เออ กรูไปด้วย ว่าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหว่ะ"
"รอ กรูด้วย ๆ กรูไปด้วย" "ไอ้เจต กรูว่าเมิงกลับไปหาพี่เมิงเหอะหว่ะ "
เป็นอะไรกันวะเนี่ย เป็นแบบนี้ประจำพอผมเดินมาทีไร เป็นต้องชิ่งหนีหายไปหมด ไม่ก็หยุดเรื่องที่กำลังคุยอยู่แล้วกลายเป็นนั่งเงียบ ๆ
ก็ไอ้พวกรุ่นน้องที่จะต้องแข่งบาสกับไอ้เวย์วันนี้นะสิครับ ชิ่งกันไปอีกและ ไม่เคยได้นั่งรวมกลุ่มกับพวกมันได้เกินสองนาทีหรอกครับ ผมเดินเข้ามาในโรงอาหาร
ตามที่พี่สาวผมเรียก แล้วมานั่งอยู่ข้าง ๆ มัน
"มีอะไรแกร " เรียกตรูมาทำไมหว่า? คนกำลังมีความสุข
"เดี๋ยวบรรดาผู้ปกครองแกร กำลังจะมาถึงแล้วหน่ะสิ" พี่สาวผมตอบ หน้าบอกบุญไม่รับ
"อ้าว แล้วแกร รู้ได้ไงว่า จะมากัน มากันหมดเลยหรอ?" งง กะมัน มันรู้ได้ไง ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นอยากจะคุยกันเท่าไหร่นิ
"ก็แมร่งโทรมา โทรเข้าบ้านตั้งแต่ตอนแกรทำกับข้าวแล้ว ตอนกินข้าวเสร็จก็โทรมา จะขอคุยนั่นคุยนี่ ขี้เกียจเรียกเลยบอกว่าทำกับข้าวให้หม่าม้าอยู่ มันไม่ว่าง
มันเลยบอกให้พาแกรมาที่นี่ด้วย ก็เลยเออ ออไป น่ารำคาญ ทั้ง ๆ ที่บอกว่าไม่ว่างแล้ว ก็ยังจะโทรมาอีก โทรศัพท์เมิงไม่มีหรือไงวะถึงต้องโทรเข้าบ้าน
ว่าจะบอกตั้งแต่ตอนนั้นและ แต่ขี้เกียจ" เอ้า อะไรของมันเนี่ย เขาโทรมาก็น่าจะบอกกันหน่อยจะได้ไปรับ นี่มันจัดแจงให้เสร็จสรรพ แล้วก็มาหงุดหงิดใส่อีก
เป็นไรของมันฟร่ะ เมนส์มาแน่ ๆ ไอ้พี่สาวผมเนี่ย
"ม่ะกี้มันก็โทรเข้าเครื่องข้าเนี่ย ถามว่าแกรมาด้วยหรือเปล่า กำลังจะถึงแล้ว" พี่สาวบอกพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มันให้ดูว่าโทรเข้ามาได้สักพักจริง ๆ
"เฟย ลืมโทรศัพท์ไว้บ้านพี่ใหญ่อ่ะ ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว" ผมบอกพี่สาวผมแบบกลัว ๆ
"ว่าแล้ว" มันฟาดมือลงบนโต๊ะ " ทำไมซื้อหวยไม่ถูกวะ ทีแบบนี้หล่ะทายแม่นฉิบ" พี่สาวผมบ่นกับตัวเอง ประมาณว่าเจ็บใจสุด ๆ
"คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง พี่ใหญ่ก็แค่จะเอาโทรศัพท์มาให้หล่ะ " ผมหาข้ออ้างข้าง ๆ คู ๆ ตอบไป
"ไม่ใช่ไอ้พี่ใหญ่ ที่โทรมา ไอ้พี่ซีอะสิ " พี่สาวผมเนี่ยเกียจใครเป็นการส่วนตัวหรือเปล่าหว่า
ช่างเหอะขี้เกียจพูดกับมันแล้ว คนอะไรอารมณ์แปรปรวณฉิบหาย เมนส์มาก็อย่ามาหงุดหงิดใส่น้องเลย เฮ้อ อันตรายฉิบ วันแดงเดือดเนี่ย
ตอนนี้ไอ้เจตหายไปแล้วครับไม่รู้ว่าเดินออกไปตอนไหน ก็แน่หล่ะครับเพื่อน ๆ หายหัวกันหมด แล้วมันจะนั่งดูผมก่ะพี่สาวเหวี่ยงใส่กันทำไมเนอะ
นะเดินเข้ามา พี่สาวผมเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังเท้าเลย โห้ สุดยอด อยากจะให้โล่ห์จริง ๆ ไวสุด ๆ
"น้องนะมานั่งนี่เร็ว ไปไหนมา หายไปตั้งนานคิดถึงจะแย่แล้วนะเนี่ย" มันพูดพร้อมกับดันตัวผมให้ออกห่าง ๆ มันแล้วตบลงบนพื้นที่ ๆ ผมเป็นเจ้าของอยู่เมื่อครู่
"น้องนะคร่ะ มานั่งข้าง ๆ พี่เร็วพี่ใจจะขาดแล้ว" ผมทำเสียงล้อเลียนมันพร้อมกับทำท่าที่มันทำด้วย
"เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวเมิงจะรู้ว่าเล่นกับใคร วันนี้มีอะไรกรูไม่ช่วยด้วย" มันพูดถึงอ่ะไรของมันฟร่ะ ไม่เข้าใจเลย ไม่ช่วยก็ไม่ต้องช่วยดิ พวกพี่ใหญ่มาแล้ว ทำไมต้องให้แกรช่วยด้วย ไอ้พี่บ้า
รถสามคันวิ่งเข้ามาในโรงเรียน วิ่งไปจอดที่ประจำของแต่ละคน นั่นไง!! พูดถึงก็มาพอดีเลย แฟน ๆ ของโผม............... เดินไปหาดีกว่า คิดถึงจัง จะโทรหาก็ไม่ได้โทรหา ลืมไปซะสนิทเลย
อ้าว !!!!!!!! พี่บอลก่ะพี่ปลาม์ไปไหน แล้วอีกสองคนนั่นใครหว่า? นั่งรถมากับพี่ซี (คือพี่ใหญ่อ่ะมาคนเดียว พี่เต้มากับพี่น้ำ แล้วพี่ซีมากับใครไม่รู้อีกสองคน)
"แล้วพี่บอลกะพี่ปลาม์หล่ะ ไม่มาด้วยกันหรอ" ผมถามทันทีที่สงสัยเลย
"เดี๋ยวก็คงมามั้ง ทำไมคิดถึงมันสองตัวมากกว่าหรอ?" พี่ใหญ่ซัดเข้าก่อนเลย ดอกแรก เหว๋อเลย ตอบไงดีฟร่ะเนี่ย
"บ้าหรอ? ก็เห็นไม่มา ก็ต้องถามดิ ลองพี่ใหญ่ไม่มาบ้างป่าวหล่ะ แล้วดูว่าเฟยจะถามถึงบ้างอ่ะเปล่า" พูดพร้อมกับฟาดไปที่ต้นแขนหนึ่งที ไม่สะดุ้งสะเทือนเลย เฮ้อ
"เพ่ซีมากะครายอ่ะ " ผมถามแบบยียวน นิด ๆ
"อ่อ เพื่อนสมัยเรียนมหาลัย นี่ ไอ้วุฒิ นี่ไอ้ชิน " พี่ซีพูดพร้อมแนะนำเพื่อนทั้งสองคนให้รู้จัก
"หวาดดีคร้าบบบบบ " ผมทักทายเสียงหวาน ก่อนที่จะก้มหัวนิด ๆ แต่ตายังมองพี่สองคนนี้อยู่ เป็นการสวัสดีในแบบฉบับของผมครับ แล้วจากนั้นก็พากันมานั่งในโรงอาหารด้วยกันทั้งหมด ซึ่งตอนนี้ผมเห็นไอ้เวย์มันเดินไปที่หน้าประตูโรงเรียน สงสัยเพื่อน ๆ มันคงมาถึงกันแล้วมั้ง
มันเจอเพื่อนมันเสร็จมันก็เดินไปที่สนาม คงไปนั่งที่เดิมที่มันนั่งอยู่มั้ง แต่ผมก็ยังไม่ได้ไปหามันนะครับ นั่งคุยอยู่กับพวกพี่ ๆ อยู่ ก็ผมมีความสุขอะครับ รักพวกพี่ ๆ จัง เลย เสียดายวันนี้ไม่มาฉองคนไม่งั้นผมคงมีความสุขกว่านี้แน่ ๆ
"เออ แล้วใครเป็นคนไปส่งเฟยที่บ้านอ่ะ" ผมถามพี่ใหญ่ เพราะผมไม่รู้ว่าใครจริง ๆ นี่นา โดยปกติถ้าเรามีปาร์ตี้กันแบบนั้น ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยมีใครยอมใคร เล่นกันสุดเหวี่ยง สุดแรงตัวเองทั้งนั้น ก็น่าจะนอนน๊อคกันหมดเหมือนวันแรก นี่หว่า? แล้วสรุปว่าใครเป็นคนไปส่งผม อยากรู้จริง ๆ ว่าใครกันน้าที่เป็นคนจูบผมอย่างอ่อนโยนแบบนั้น
"ช่างเหอะ ใครจะส่งแล้วจะอยากรู้ไปทำไม" พี่ซีพูดขึ้นครับ เอ้าก็ผมอยากรุ้นิ ตะคอกทำไมอีกเนี่ย มีอะไรหรือเปล่าว้า
"ไอ้ซี เดี๋ยวเหอะ" พี่น้ำครับ หันไปปราม ๆ พี่ซีอ่ะ เหมือนจะบอกว่าอย่าตะคอกผม
"แล้วไม่เห็นที่เขียนไว้หรองัย ถ้าตื่นแล้วให้โทรมา ไม่เห็นโทรเลย" พี่เต้พูดบ้างครับ จะให้โทรไงหล่ะก็ในเมื่อ
"โทรศัทพ์เฟยลืมอยู่ที่บ้านพี่ใหญ่นิ ในกระเป๋ากางเกงอ่ะ พี่ใหญ่เอามาให้เฟยด้วยหรือเปล่า" ผมพูดพร้อมกับหันไปหาพี่ใหญ่ซึ่งตอนนี้กำลังมองไอ้สองคนที่มากับพี่ซีด้วยสีหน้าหงุดหงิดแปลก ๆ เอ!!! หรือผมจะคิดไปเอง
"อยู่ในรถ เมื่อคืนใครโทรมาไม่รู้ เยอะแยะ รำคาญ พี่เลยปิดเครื่องไปเลย กางเกงพี่ใส่ถุงมาให้แล้ว แต่เสื้อมันขาดหมด พี่ทิ้งไปแล้วนะ เดี๋ยวค่อยไปซื้อใหม่ด้วยกัน เอาผ้าหนา ๆ กว่านั้นหน่อย ผ้าห่าอะไรไม่รู้บางฉิบหาย ใส่ไปได้ยังไง ห้ามใส่อีกแล้วนะผ้าแบบนั้นหน่ะ" พี่ใหญ่พูดด้วยอารมณ์ หงุดหงิด ๆ ครับ
"เอาแจรถมาให้หน่อยดิ จะไปเอาโทรศัพท์" ผม แบบมือไปตรงหน้าพี่ใหญ่เหมือนเด็ก ๆ ขอเงินจากพ่อแม่ แต่พี่ใหญ่ไม่ได้ให้กุญแจรถครับ แต่ ดึงผมเข้าไปกอด กอดแรงด้วย
"เจ็บ............... เฟยเจ็บอยู่พี่ หายใจไม่ออกด้วย" ผมพูดออกไป ก็ผมเจ็บนี่ครับผมยังเจ็บอยู่เลย ถ้าเฉย ๆ ก็ไม่เป็นไรหรอก นี่พี่เขาเล่นรัดผม เจ็บมาก ๆ หายใจไม่ออกอีก พี่ใหญ่เป็นอะไรไปน่ะ
พี่ใหญ่ปล่อยผมแล้วจึงจับมือผมขึ้นมาแล้วลูบที่หลังมือเบา ๆ "โทษน่ะครับ เด็กดี อยู่กับพวกพี่ไปนาน ๆ นะครับ" พี่ใหญ่พูดเพราะกับผมขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ผมชักจะงงกับความรู้สึกที่สับสนของแต่ละคนซะจริง มัน งง ไปหมดแล้ว
พี่ใหญ่ยื่นกุญแจรถให้ผม ผมรับแล้วรีบเดินออกมาจากพวกพี่เขาทันที ตอนเดินออกมาภาพในหัว มันค่อย ๆ ไหลออกมาเป็นฉาก ๆ ครับ ภาพที่พวกพี่บอกว่ารักผมมากมาย ภาพที่พวกพี่มีอะไรกับผม มันค่อย ๆ ย้อน ๆ มา ผมเริ่มรู้สึกว่ามันแปลก ๆ ในบางจุด
บางคำที่ถูกซ่อนอยู่มันแปลก ๆ ไป เอาน่าช่างมันเหอะ ผมปลอบกับตัวเองในใจ จะต้องแคร์อะไรหล่ะในเมื่อวันนี้ผมก็มีความสุขดี อนาคตจะเป็นยังไงช่างมันเหอะ ผมไม่อยากคาดหวังอะไรแล้ว ขอแค่วันนี้ผมรู้สึกดี มีคาามสุขก็พอใจแล้วหล่ะ
ผมเดินตรงไปหยิบโทรศัพท์ที่รถของพี่ใหญ่ กดปุ่มเปิดเครื่อง สักพัก
---- ข้อความใหม่ 4 ข้อความ --------
ผมกดดูข้อความแรก เบอร์ไอ้เวย์ครับ 114 สาย โอ้วแม่เจ้า มันโทรกระหน่ำจริง ๆ ด้วย แต่มันก็บอกแล้วนี่หว่า ว่าอย่าตกใจ ข้าม ๆ ไปก่อน
----------------- เบอร์ พีซีที อีก 3 สาย พีซีที ใครหว่า ???? น่าจะเป็นพี่บอยหล่ะมั้ง
---------------- เบอร์ที่ ไม่รู้จัก อีก 1 สาย อันนี้เบอร์ไม่คุ้นเลยหว่ะ
----------------- เบอร์ที่ไม่รู้จัก อีก 3 สาย อันนี้ก็ไม่คุ้นอีก
ตอนนี้ก็ทุ่ม เกือบจะครึ่งแล้ว ผม เห็นไอ้เวย์เล่นบาสอยู่กลางสนาม มันมากัน หกคนครับ รวมไอ้เจตด้วย แต่บาสเนี่ยมันแข่งแค่ฝั่งละ 5 คน ไอ้เจตคงไม่ได้ลงด้วย แต่ตอนนี้มันเล่นกันแบบ ครึ่งสนามเองครับ ฝั่งละ 3 - 3 ผมยืนมองมันอีกแล้ว ตอนเล่นบาสมันเทห์จังเลยหว่ะ มองได้สักพักผมก็เดินไปหาพวกมัน
"เฟย ๆ ซื้อน้ำให้หน่อยดิ เอาห้าหกขวดก็ได้ ตังค์อยู่ในกระเป๋าอะ" มันชี้ไปที่กระเป๋าสะพายมันครับที่ตอนนี้ไม่มีอะไรอยู่ในนั้น เพราะรองเท้าบาสที่เคยอยู่ตอนนี้อยู่ที่เท้ามันแล้วครับ
"ไหนมานี่ก่อน เลือดไม่ไหลแล้วใช่ไหม มาดูก่อนดิ๊ " ผมกวักมือเรียกมันที่เล่นอยู่กับเพื่อน ๆ มัน มันอยุดเล่นแล้วก็เดินมาหาผม ตะโกนไปบอกเพื่อน ๆ
"พักก่อนเว้ย" แล้วตรงเข้ามาที่ผมยืนอยู่
ผมเงยหน้ามองมัน มันสูงนี่หว่า เหงื่อเต็มตัวเลยด้วย คงเป็นเพราะอากาศที่ร้อนแล้วมันไม่ได้ มันไม่ได้วอม ตัวเองก่อนที่จะเล่น มันคงเล่นเลยอ่ะแหละ เลยทำให้เหงื่อออกเยอะกว่าปกติ เพราะว่าร่างกายปรับสภาพไม่ทัน ผมเปียกหมาด ๆ ด้วยความชื้นของเหงื่อ กับอุณหภูมิของร่ายกายมันที่สูงขึ้น การหายใจที่รุณแรงเพราะหัวใจที่เต้นรัวและถี่ยิบ มันจะรู้ไหมว่า ตอนนี้ผมกำลังใจสั่น หัวใจเต้นแรงเลือดสูบฉีดไปทั่วตัว ผมไม่กล้าที่จะเอามือไปสัมผัสมันเหมือนก่อนหน้านี้
ผมกลัวว่ามันจะรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงภายในที่เกิดขึ้นกับตัวผม
"ก็ไม่ไหลแล้วนี่หว่า หายแล้ว" แล้วผมก็พลักอกมันออกไปจากผม ฟู่ เกือบไปแล้วไหมหล่ะ ผมใจสั่นตุบตั๊บ ๆ ร่างกายร้อนผ่าว ผมจึงเดินออกมาจากมันไม่อยากให้มันรับรู้ว่าผมรู้สึกอย่างไร ม่งหน้าเดินไปทางโรงอาหาร
เห้ย!!!!! พี่ใหญ่ยืนมองผมอยู่ครับ
-
:z13:
กรีซซซซซซซว
งานเข้าแล้วววว
มาต่อเร็วๆนะ
ลุ้นๆๆๆ :serius2: :serius2:
ป.ล.สองคนที่มาใหม่นี่มันแปลกๆนะนี่ หึหึหึ
-
กระซวกรีบน
แอร๊ยยยยย พี่ใหญ่เห็นแล้ว
จะว่าไงบ้างนี่ :serius2:
-
พี่ใหญ่เห็นก็ดี จะได้จบๆไป :laugh: เวย์สู้ๆ :z2:
-
เอาล่ะซิพี่ใหญ่จะทำไงต่อไป.. o22
-
เฟยไม่โดนแต่เวย์ไม่แน่ :laugh:
-
แอร๊ยยยงาน(ใหญ่)เข้าแล้ววว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
....ถึงจะมึนและไม่สบายขนาดไหน แต่ก็ต้องแถกมาอ่านเรื่องเน้
แอร๊ยย สนุก
-
อ่านมาจนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่ค่อยชอบ เวย์ เลยอะไม่รู้ทำไม :m17:
ว่าแต่ พี่ใหญ่ เห็นแล้ว งานจะเข้าใครเป็นคนแรก
-
:z13:
ว้าย ว้าย ว้าย
ได้จิ้มดอกดาเลียอีกแล้ว
แอร๊ยยยยยยยยยยยย
ว่าแต่นะ
ไม่รู้ว่างานนี้งานจะเข้าเฟย หรือเวย์
:เฮ้อ:
-
พี่เฟย ก็นะ ... จะว่าเป็นคนที่ positive thinking ก็ไม่ใช่ อื้มมม แต่เป็นคนที่อยู่กับปัจจุบันจริงๆ
พี่บอล พี่ปาลม์หายไปไหน แล้วคนสองคนที่มากับพี่ซี คือ ใคร แล้วใครเป็นคนไปส่งพี่เฟยที่บ้าน?
ปริศนาเยอะแยะไปหมด
เชียร์พี่เวย์สุดขาดใจ :impress2:
-
งานเข้าแล้วคิ้วเข้ม
ขอให้รอดอย่างสงบสุข :call: :call:
-
เกลียดไอ้หกตัวนี้เจงเชียว
หมาหัวก้างแน่ๆ
แล้วไอ้สองตัวนั้นมาไมอีกเนี่ย
หรือจะมาเพิ่มจากหกเทพอสูรมังกรฟ้าเป็นแปดซาตานทะยานเหว
เซ็ง
ใครกันที่จูบเฟยอ่ะใครกันที่ไปส่งอยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้เพ่ใหญ่ถ้าทำไรไอ้เวย์นะเมิงโดนแน่
ฟ่าพาพวกไปตื๊บเมิงแน่
เชอะ...นึกถึงไอ้หกตัวนี้ทีไรอารมณ์มันจี๊ดทุกทีเยย
ชิ
-
ฮึฮึ Messy !!!! ยุ่งแล้วเฟยเอ้ย :sad4:
-
พี่ใหญ่พูดแบบนั้นหมายความว่ายังไงหว่า
มีอะไรแอบแฝงรึป่าวน้า
แต่เชียร์เวย์อ่ะ
ดูเหมือนเฟยเองก็เริ่มหวั่นไหวกับเวย์แล้วด้วยนี่
ลป. มีคำผิดก็ค่อยๆ แก้ไปเรื่อยๆ ก็ได้ อย่าง อยุด แก้เป็น หยุด นะจ๊ะ :3123:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
พี่ใหญ่เห็นแล้วววววว o18
ต่อด่วนๆๆๆเลยค่ะ :serius2:
ปล.+1เป็นกำลังใจ ขยันมากมายค่ะ สู้ๆ
-
อ่านตามทันแล้ว แต่ตาลายเลย ขอสมัครเป็นสมาชิกเรื่องนี้ด้วยคนนะครับ
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
ตอนที่ 16 เหตุการณ์ไม่คาดฝัน
ว่าง่ายหว่ะ แมร่งทำตัวน่ารักอีกและ
"เห้ย ๆ ไอ้คนนี้นี่หว่าที่ไปนั่งรอเมิงซ้อมบาสใช่เปล่า" เพื่อนผมถามทันทีที่เฟยเดินออกไป
"เออ แมร่งเรียนที่โรงเรียนนี้แหล่ะ ตอนม.ปลาย" ผมตอบ
"เออวุ้ยโลกกลมฉิบหาย"
เฟยมันเดินตรงไปโรงอาหารและ รู้สึกมันเดินแปลก ๆ จริง ๆ ด้วย มันต้องเจ็บหรือปวดอ่ะไรสักอย่างตรงเอวมันเนี่ยแหล่ะ หรือมันจะเป็นโรคกระเพาะวะ ปวดท้องหรือเปล่า เดี๋ยวมันมาค่อยเค้นถามเอาก็ได้ พี่หน้าโหดมันก็อีกมองหน้าตรูทำไมวะ มองเหมือนจะหาเรื่องยังไงยังงั้นแหล่ะ
"เห้ย.. กรูว่าซ้อมเหอะ ไกล้จะได้เวลาแข่งแล้ว เดี๋ยวแพ้นี่ตายเลย กรูเสียชื่อหมดเลย เอาเต็มที่เลยนะเพื่อนวันนี้ ไม่ชนะไม่กลับ"
ไอ้ต่อพูดขึ้นมาครับ มันต้องไปคัดตัวที่มหาลัยมันด้วยนิ ถ้าแพ้ให้กับเด็กม.ปลายนี่ รู้ถึงไหนอายถึงนั่นเลยนะครับ
"กรูว่า พักเหอะ แค่นี้เราก็ดีแล้ว เล่นกันแบบปกติ ๆ แหล่ะ ขืนเมิงซ้อมจริงจังตอนนี้ ได้หมดแรงกันพอดี เก็บแรงไว้ดีกว่าหว่ะ" ไอ้ซันบอก ก็จริงของมันนะครับแข่งบาสรอบนึงถ้าแข่งเต็ม ๆ นี่ ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงเลยนะครับ แต่ละควอเตอร์ ไหนจะพักครึ่ง พักเบรกของควอเตอร์อีก เวลานอก แล้วไหนจะเกิดฟาล์วอีก รวม ๆ แล้วก็เกือบ ๆ สองชั่วโมงหล่ะครับ
นะ เดินเข้ามาสวนทางกับที่เฟยเดินออกไป
"พวกพี่ ๆ พร้อมหรือยังค่ะ เดี๋ยวจะได้ให้พวกทีมนะมาเลย แข่งกันเสร็จไว ๆ จะได้แยกย้ายกันกลับ อยู่นาน ๆ ท่าจะไม่ค่อยดีหรอกค่ะ" นะพูดเหมือนมีอะไรแอบแฝงเล็ก ๆ
"เคครับ พวกพี่ไงก็ได้ มาเลยก็ได้ครับ พร้อมเสมออยู่แล้ว" ไอ้เนย พูดขึ้นกับน้องนะ สีหน้ายิ้มแย้ม
ผมเห็นเฟยเดินไปคุยไรกับพี่หน้าโหดมันไม่รู้พี่หน้าโหดจับข้อมือขวามันขึ้นมาแล้วพูดไรกันสักอย่าง มองดูอยู่ตรงนี้รู้สึกว่าน่าจะมีปัญหากันแหล่ะครับ เพราะไอ้เฟยมันพยายามถอยออกห่างพี่หน้าโหดของมันด้วย
ช่างเหอะ คงไม่มีอะไรหรอก พี่มันนี่เนอะ
นะหันไปเห็นภาพเดียวกับที่ผมกำลังเห็น นะวิ่งไปทันที เห้ยเกิดอะไรขึ้นวะ
"รอตรงนี้ก่อนน่ะค่ะ เดี๋ยวนะไปตามทีมนะให้" นะตะโกนกลับมาตอนที่วิ่งออกไปได้นิดหน่อย
"กรูว่าแปลก ๆ หว่ะไอ้เวย์" เพื่อน ๆ ผมก็คิดเหมือนผมแหละครับ
สายตาผมยังไม่หยุดมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พี่หน้าโหดมันกึ่งลากกึ่งจูงไอ้เฟยเข้าไปในโรงอาหาร แล้วผมก็มองไม่เห็นอีก
ผมปลอบใจตัวเอง ก็คงไม่มีอะไรหรอก พี่ชายมันจะทำอะไรมันคงมีเรื่องนิด ๆ หน่อย ๆ เรื่องในครอบครัวก็แค่นั้น
ไม่เกินห้านาที พวกทีมน้อง ๆ ที่จะต้องแข่งกับผมก็เดินออกมาจากโรงอาหารนั่นแหล่ะครับ น้องนะวิ่งออกมาก่อน พร้อมสร้อยนกหวีดในมือ สีหน้าปกติ
คงไม่มีอะไรจริง ๆ อย่างที่ผมคิดแหล่ะครับ
"เริ่มเลยดีกว่าค่ะพี่" เดี๋ยวนะเป็นกรรมการให้เอง
"โอเค" เพื่อน ๆ ผมพูดพร้อมกัน
ก่อนลงสนามนะก็แนะนำให้รู้จักกันก่อนแข่ง เป็นธรรมเนียมแหละครับ ก็ทักทายกันตามประสา ไอ้เจตก็ออกไปนั่งที่ม้าหินที่วางของของพวกผมที่หัวสนาม
แข่งไปได้สักพักยังไม่ทันหมดควอเตอร์แรก พวกพี่ชายไอ้เฟยก็เดินเข้ามา ไปนั่งตรงหัวสนามแหละครับ ผมไม่ค่อยได้สังเกตุเท่าไร เพราะกำลังแข่งอยู่ เดี๋ยวเสียสมาธิอะครับ มากันครบองค์เลยก็ว่าได้นะผมว่า พี่สาวมัน ไอ้เฟย พี่หน้าโหดแล้วก็คนอื่น ๆ ที่ลงมาจากรถด้วยกัน เห็นไอ้เฟยนั่งอยู่ข้าง ๆ พี่มันใครสักคนเนี่ยหล่ะครับแต่ไม่ใช่พี่หน้าโหดมันนะครับ
อ้าวแล้วน้ำกรูหล่ะให้ไปซื้อแล้วอยู่ไหนเนี่ย ตรูจะได้กินไหม? หมดควอเตอร์แรก จะมีเวลาพัก สองนาที พวกผมนำอยู่ 10 - 3 ครับ ก็คนมันเก่งนี่ครับ
"เฟย ๆ น้ำกรูหล่ะ" สิ้นเสียงนกหวีดจากนะ ผมก็หันมาตะโกนถามมันเลย และจึงเดินตรงไปทางที่มันนั่งอยู่
"เออ ลืมเลยหว่ะ เดี๋ยวไปซื้อให้" มันบอกพร้อมกับลุกขึ้นจะเดินไปซื้อให้ พี่ที่นั่งข้าง ๆ มันจับมือมันไว้
"เดี๋ยวให้เพื่อนมันไปซื้อให้ก็ได้ ว่างอยู่ไม่ใช่หรอมึง " พี่ที่นั่งข้าง ๆ มันหันหน้าไปหาไอ้เจตซึ่งตอนนี้ ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกอยู่ครับ
"เดี๋ยวเฟยไปเองก็ได้ ไอ้เจตมันจะรู้ได้ไงว่าต้องซื้อตรงไหน" ไอ้เฟยมันแย้งขึ้นมาครับ เออ .. มีความรับผิดชอบเหมือนกันนี่หว่า
"เจตไปซื้อให้เองก็ได้ครับ พี่เฟยเอาตังค์มาดิ" เจตมันอาสาที่จะไปซื้อเองครับ
"อ๊ะ ... น้ำเฟยเอง กินได้ " มันพูดพร้อมกับยื่นน้ำขวดของมันมาให้ผมครับ เนสเล่ เพียวไลท์ กินแล้วจะสดชื่นเหมือนโฆษณาเปล่าหว่า?
พี่หน้าโหดมันครับ หยิบไปก่อนที่ผมจะหยิบ แล้วก็ราดมาที่หัวผมครับ ผมโดดออกเลยครับ เปียกเลย อะไรวะเนี่ย
"เห้ย!!!!!!!!!!!!!! " ทุกคนพูดเสียงเดียวกันครับ
"ต้องแบบนี้ดิจะได้สดชื่นจริง ๆ กำลังเหนื่อย ๆ อยู่ เขาห้ามกินน้ำ เดี๋ยวจะจุกนะเว้ย" มันยังไงกันแน่วะ จะแกล้งกรูหรือห่วงกรู เอาสักอย่างไอ้หน้าโหด
"ปรี้ด...................." นะเป่าสัญญาณครบสองนาทีแล้ว หมดเวลาพักควอเตอร์แรก
พวกผมก็ลงสนามกันเลยครับ ยังรู้สึกแปลก ๆ ไม่หาย อะไรกันวะเนี่ย ช่างเหอะคงไม่มีอะไรหรอก เพื่อน ๆ ผมเดินมาตบบ่าผมก่อนที่จะแข่ง
"กรูว่ามันยังไง ๆ แล้วนะเว้ย" ไอ้ซันแอบกระซิบกระซาบกับผม
"เออดิ กรูว่างานนี้ไม่ได้แข่งบาสอย่างเดียวแน่นอน" ไอ้ต่อเริ่มคิดเหมือนกันครับ
"ไม่หรอก ไอ้พี่คนนี้กรูก็เคยเจอแล้วตอนไปรับมันไง ไม่มีอะไรหรอก แข่งเหอะเดี๋ยวแพ้" ผมพูดก่อนที่จะเริ่มแข่งต่อ
"ระวัง ๆ ไว้หน่อยนะเว้ย เอาไงกรูเอาด้วย" ไอ้เนยบอกกับผม ก่อนที่จะวิ่งไปประจำตำแหน่งของมัน
ไอ้เฟยมันยืนคุยอยู่กับพี่หน้าโหดมัน สีหน้าเครีดสุด ๆ ผมเหลือบเห็น แต่ก็ไม่ได้สนใจมากมาย แข่งอยู่นิครับ
ผมเหลือบเห็นเป็นระยะ ๆ ก็ยังยืนคุยกันอยู่แต่เดินเข้าไปลึกกว่าเดิม เห็นพี่หน้าโหดมันกอดไอ้เฟยไว้ แล้วลูบหัว ๆ
พี่มันแหละคงไม่มีอะไรหรอก ผมยังปลอบตัวเองในใจ ไอ้เจตกลับมาตอนไหนไม่รู้ ไม่ได้สังเกตุ แต่น้ำของผมก็มาแล้ว
"ปรี้ด...................." พักครึ่งแล้วครับ
ผมเดินไปนั่งพักเหนื่อยตรงโต๊ะของผม ตอนนี้ไอ้เฟยมันเดินกลับมาแล้ว สีหน้าปกตินิครับ มันก็ยิ้มแย้มปกติของมัน เฮ้อ ไม่มีอะไรจริง ๆ ด้วย
"เฟย ๆ พาไอ้สองคนนี้ไปห้องน้ำหน่อย ที่โรงอาหารมันปิดแล้ว" พี่หน้าตี๋ (พี่ซี)ของไอ้เฟยเรียกมัน ตอนนี้สองทุ่มสี่สิบแล้วครับ แข่งกันมาเกือบ ๆ สี่สิบนาทีได้แล้วหล่ะ
"ไปดิป่ะ ใครจะไปห้องน้ำเปล่า" มันหันมาถามพวกผม
"ไอ้ต่อไปเปล่า" ผมหันไปถามไอ้ต่อ
"ไปดิปะ" ไอ้ต่อเดินมากับผม
ไอ้เฟยมันพาไปที่ตึกด้านหลังคนละทางกับที่ไปโรงอาหาร "นั่นอะห้องน้ำอยู่ทางโน้น" มันพูดพร้อมชี้มือไป
"แล้วเฟยไม่เข้าห้องน้ำหรอ?" ไอ้พี่สองคนที่มากับมันถาม
"เข้าก็ได้ ปวดนิด ๆ และ" ไอ้นี่มันยังไง ปวดท้องมันบังคับกันได้ด้วยหรอ?
ห้องน้ำมีหลายห้องมาก ๆ ครับ ผมก็เดินไปเข้ากับไอ้ต่อ ส่วนไอ้เฟยไปกับพี่มันสองคน สักพัก
"เย็.แม่ เหมือนที่ไอ้ซีบอกเลยหว่ะ แมร่งฝึกมาดีฉิบหาย ไม่มีขัดเลยหว่ะ" ผมได้ยินเหมือนเสียงคนกระซิบกันผ่านทางรูห้องน้ำ
"ไอ้เวย์รอกรูด้วย" ไอ้เฟยครับวิ่งหน้าตาตื่นออกมา แล้วก็วิ่งมาเกาะแขนผมแล้วลากให้วิ่งไปด้วยกัน
"ไอ้ต่อ วิ่งตามมานะเว้ย" ไอ้ต่อก็งงครับ ว่าผมจะวิ่งไปกับไอ้เฟยทำไม
ตอนนี้ไอ้เฟยมันเริ่มตาแดง ๆ ครับเสื้อยืดที่มันใส่เปื้อนฝุ่นเต็มหลังเลย กางเกงอีก มันไปทำไรมาวะ
วิ่งมาถึงที่ที่นั่งอยู่กันครบ มันวิ่งตรงไปหาพี่หน้าตี๋ของมัน
"เพียะ!!!!!!!!!!!! มันตบเข้าที่แก้มซ้ายพี่มันอย่างจัง ก่อนที่จะบอกพี่สาวมันว่า กลับเดี๋ยวนี้พี่อาท
ทุกคนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พี่สาวมันเหมือนจะรู้ตัวอยู่แล้ว
"เออ กลับกัน นายบอกเพื่อน ๆ นายว่ากลับรถเรา ไปเก็บของป่ะ" พี่สาวมันบอกกับผมครับ
ตอนนี้ไอ้เฟยมันเดินลิ่ว ๆ ไปที่รถพี่สาวมันแล้ว พี่สาวมันเปิดสัญญาณให้ให้มันขึ้นไปนั่งบนรถ
เกิดอะไรขึ้นหว่า ผมกับคนอื่น ๆ ก็งง
ไอ้พี่ ๆ สี่คนของมันตอนนี้เดินตามมันไปที่รถพี่สาวมันแล้วครับ
"ไอ้พี่ใหญ่ ไม่ต้องเดินไปเลยนะ เดี๋ยวคุยกับมันให้เอง" พี่สาวมันตะโกนห้ามพวกพี่ ๆ มันไว้ พวกพี่ ๆ มันก็หยุดครับ โห้แมร่งสั่งได้จริง ๆ
"เอ่อ พี่ของเฟย เดี๋ยวพวกผมกลับกันเองก็ได้น่ะครับ ไปก่อนเลยก็ได้" เกรงใจอ่ะครับ บอกตรง ๆ เลยว่าเกรงใจ
พึ่งจะสังเกตุ ไอ้พี่สองคนที่ไอ้เฟยพาไปเข้าห้องน้ำ แมร่งยังไม่มาเลยอะดิครับ แล้วคำในห้องน้ำคืออะไรหว่า?
งง จริง ๆ คราวนี้
"เออน่า เชื่อพี่เหอะ เก็บของแล้วไปที่รถ" พี่สาวมันพูดน้ำเสียงจริงจัง
พวกผมก็ทำอะไรไม่ได้ครับก็เก็บของแล้วไปที่รถ แต่จะไปกันหมดหรอครับ 6 คนแหน่ะ แต่ละคนตัวอย่างก่ะวัวควาย ช่างเหอะเก็บไปก่อนแล้วกัน พวกผมเดินไปรอที่รถ เห็นพี่สาวมันเดินไปคุยกับไอ้พี่หน้าโหด แล้วชี้หน้าพวกมันทุกคนเลยหล่ะครับ
ผมอยู่ตรงนี้ไม่ได้ยินหรอกว่าพูดว่าอะไรกัน แต่ที่รู้ ๆ คือ น่าจะเรื่องใหญ่แฮะ
พี่สาวมันเดินกลับมาพร้อมกับกุญแจรถพี่หน้าโหดมันอ่ะครับ เปิดประตูแล้วบอกว่า ขับรถไหวไหม ขับไปส่งเพื่อนเมิงด้วย
ไอ้เฟยมันก็ลงจากรถมาครับแล้วบอกพวกผมให้ตามไปที่รถไอ้พี่หน้าโหดของมัน
"เห้ย เดี๋ยวพวกกรูกลับกันเองก็ได้" ผมบอกกับมันครับ
"ไม่ต้องเดี๋ยวมีปัญหาอีก อย่าเรื่องมากได้ป่ะ ไปคันพี่กรูสองคน" มันหันมาทำหน้าเครีด ๆ ใส่พวกผม ผมเลยให้ไอ้เจตกับไอ้ซันไปคันพี่สาวมัน แต่ไอ้ต่อให้มาคันเดียวกับผม จะได้คุยกันได้ว่าตอนไปห้องน้ำคืออะไร
ขึ้นรถกันหมดทุกคน พี่สาวมันออกตัวแรงไปเลยครับ ไอ้เฟยมันก็ออกตัวตามแรงไม่แพ้กันหรอกครับ
".................." ความเงียบปกคลุมไปทั่วรถ
"กรูส่งเมิงแค่พัฒนาการแล้วกันนะเว้ย" "โทษทีที่ไปส่งไม่ได้กรูมีปัญหาอย่างที่เมิงเห็นแหล่ะ" มันบอกพวกผมตอนที่ออกมาได้สักพัก
"เกิดอะไรขึ้นวะ มีไรกันวะ" ผมพยายามถาม ผมนั่งหน้าคู่กับมันครับ
"เดี๋ยวกรูค่อยเล่าให้ฟังแล้วกัน กรูยังไม่อยากเล่าตอนนี้" มันพูดพร้อมกับทำตาแดง ๆ เหมือนจะร้องไห้อีกแล้ว
โอ้ย........ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บแปลก ๆ ครับ ผมเจ็บเพราะมันเจ็บหรือเปล่าเนี่ย
-
ทำไมทำ กับเฟยแบบนี้ๆๆๆ :serius2:
เห็นเฟยเป็นอะไรกันนนนนนนนนนน :z6:
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเจ็บจี๊ดแทนเฟยยยย
ไอพวกนี้ ทำกันได้ ไงวะ :z6:
-
ตามอ่านอยู่นะคะ
+1 ให้กำลังใจค่า
-
กรีซซซซซซซซซซซซซซ
เครียดดดดดดดดดดดดด
กลายเป็นหกเชี่ยอสูรสะท้านฟ้าแล้ว
ไม่สิ มาอีกสอง ต้องเป็นแปด
แอร้ยยยยยย ตรู :fire:
ป.ล. วันนี้มาต่ออีกนะ :impress3: ค้างเยี่ยงนี้ นอนมิหลับ
o9 o9 o9
-
ต้องเป็นใครสักคนในหกคนนั้นทำอะไรแน่ๆ
:3125:
-
เกิดไรขึ้นอะ :serius2:
-
ซีแมร่ง เอาเพื่อนมา.....เฟยแน่เลย
เหอๆๆ
เห็นด้วยกับพี่มินส์ หกเชี่ยอสูรสะท้านฟ้า......กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
เลววววววววววววววววว แม่มกะให้เพื่อนมารุมชิมิ :angry2: :angry2:
เฟยขา มะเป็นไรแล้วนะ เวย์อยู่เคียงข้างเฟยเสมอ :o8: (ชิมิคะ :m20: )
คืนนี้ต่ออีกค่ะ เอาอีกๆๆๆๆ :-[
-
เลวมาก สาร..เลวเลยคะ
ทำได้ไงพวกนี้ จิตใจต่ำทราม
สงสารเฟยมาก ทนไปได้ไง
ซีนี่ทำเกินพาเพื่อนมา เห็นชีวิตคนเป็นไร
เวรกรรมตามทัน :call:
ปล. ลงอีกตอนนะคะ นอนไม่หลับแน่ๆ :serius2:
-
:z3: อยากรู้เรื่อง มันเกิดอะไรขึ้น มาต่ออีกหน่อยนะ :impress:
-
ค้างมากมาย
แอร๊ยยยยย
ไม่อยากเดาไปเองเลย
แต่ก็นะ ขอประนามไอ้ 2 ตัวนั่นก่อน
-
เกิดอารายขึ้นเนี่ย
อยากรู้ๆๆๆ
:sad4:
-
อ่านตอนนี้แล้วงง นิดหน่อย ตอนขึ้นรถ
แต่ก็พอจะจับใจความได้ว่าเวย์ขึ้นคันเดียวกับเฟย :-[
แต่อิพี่ซีแม่งอย่างเลวคะะะะะ พาเพื่อนมาด้วยยยยยย
เลวที่สุดดดดดดดดดดดดดด
-
ฆ่ามันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แม่งเลว
สงสารเฟยอ่ะ
:sad4:
-
แม่งเอ๊ย .... รออ่านตอนต่อไปก่อน จะได้ด่าได้ถูกตัวไม่พลาด :fire:
-
แอร๊ยยยยยย (กรุพูดคำอื่นเป็นหม๊ายย)
อ่านตอนนี้แบบมีผุ้ช่วย...แบบว่ายังมึนเฮดนิดหน่อย
แต่อดอ่านไม่ด๊ายย
มาต่อด้วย.....อย่าให้คั่งค้าง
-
:L2:...ความเลวของ 6 เขยเริ่มปรากฎ..
..จะพาเพื่อนมาเชยชม..เฟย..อีก 2 คนเหรอ..มันไม่จริงใจเลย..
.......อยากตืบบบบบบบบบบบว่ะ..ฝีมือเขยคนไหนเนี่ย..พี่ซึแหงเลย..
....ไอ้ 2 คนนี้มันมากับพี่ซึ นี่หว่า..เลวจริงๆๆๆ..ดีนะเฟย ไม่เล่นด้วย...
...ชอบพี่อาท..ที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดด... :L2:
-
คิดแล้วซักวันเรื่องแบบนี้ต้องเกิด ก็เพราะไอ้6คนนั่นอ่ะ ไอ้พวกเห็นแก่ตัว :serius2:
-
ตอนที่ 17 ความรักที่แอบแฝง
เนี่ยหรอวะที่เรียกว่าความรัก รักมันคือแบบนี้ใช่ไหม แล้วมันบอกว่ารักกรูทำไม
พอรักแล้วก็อยากอยู่ใกล้ พอใกล้แล้วก็อยากสัมผัสมากขึ้นไปอีก อยากกอด อยากหอม ไม่อยากให้เขาไปไหน
เนี่ยอ่ะหรอ?วะ คือความรัก ทนไม่ได้ที่เห็นคนที่ตัวเองรักอยู่กับใคร แล้วนี่อ่ะไร มันบอกเรื่องเกี่ยวกับกรูให้พวกมันฟังใช่ไหม
พวกมันรู้แม้กระทั่งจุดอ่อน ว่าตรงไหนสัมผัสแล้วเป็นยังไง ตรงไหนที่กรูจะหมดแรง ตรงไหนที่กรูจะสัมผัสตอบ ตรงไหนที่เป็นจุดกระตุ้น
พวกมันรู้ได้ยังไง .............. ไอ้เลว ไอ้สารเลว แมร่งเลวมาก ทีนี้กรูจะเชื่อใครได้เนี่ย คนที่กรูรักหมดหัวใจ คนที่พร่ำบอกว่ารักกรูนักรักกรูหนา
คนที่คอยทำทุกอย่างเพื่อกรู กลัวกรูจะหนีไป กลัวกรูจะเจ็บ กลัวกรูจะมีอนาคตที่แย่ ๆ กลับหักหลังกรู เนี่ยหรอ? เนี่ยคือสิ่งที่กรูสมควรจะได้รับใช่ไหม
--------------------- ในห้องน้ำ ---------------------------
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิงทางด้านขวา ในเวลานี้คงไม่มีใครมาเข้าแล้วหล่ะ ก็ห้องน้ำชายมันมี 6 ห้อง เวย์กับต่อก็เดินไปทางห้องน้ำชายแล้วนี่ ไอ้เลวสองตัวนั้นเดินตามผมเข้ามา ปิดปากผมแล้วพลักผมติดกำแพงด้านทางเดินก่อนเข้าห้องน้ำ (คือเข้าไปประตูห้องน้ำหญิงแล้วมันจะมีทางเดินที่มีห้องน้ำเรียงกันอยู่ อีกด้านหนึ่งจะเป็นอ่างล้างหน้า ตรงกำแพงนี้มันจะติดกับห้องน้ำชายที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง ห้องน้ำชายก็เหมือนกันแต่เพียงสลับข้างกันเท่านั้น ) มันล้วงมือเข้ามาทางรอยขาดของกางเกงยืนส์ตรงขาอ่อน มันล้วงเข้าไปที่ขาอ่อนด้านใน อีกคนอยู่ที่ใบหูข้างซ้าย
---- ฮวบ ---- ผมทรุดลงกับพื้นทันที ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ลมหายใจเหนื่อยหอบ สีหน้าเว้าวอน
" "เย็.แม่ เหมือนที่ไอ้ซีบอกเลยหว่ะ แมร่งฝึกมาดีฉิบหาย ไม่มีขัดเลยหว่ะ" ไอ้เลวตัวหนึ่ง กระซิบกระซาบกับไอ้เลวอีกตัว ซึ่งยืนมองดูผมด้วยสายตาหื่นกาม
มันพยายามจะยกตัวผมขึ้น ผมพยายามรวบรวมสติเท่าที่มี ตะโกนออกมา
"ไอ้เวย์รอกรูด้วย" ไอ้เลว 2 ตัวนั่นตกใจหน้าซีดเผือก เมื่อรู้สึกว่าควบคุมตัวเองได้แล้วผมจึงรีบวิ่งออกมา ผมเห็นไอ้เวย์อยู่ข้างหน้าพอดี เลยรีบวิ่งไปจับแขนมันแล้วรีบหนีให้ไกลจากที่นั่น ผมกลัว ครับ ผมกลัว โกรษมาก ๆ ด้วย มันบรรยายอะไรไม่ถูก มันแน่นอยู่ในอก คำถามมากมายถาโถมเข้ามา และสิ่งเดียวที่ผมคิดได้ตอนนั้นคือ
ไอ้เลวสองตัวนั้นมันมากับไอ้ซี แถมยังพูดชื่อไอ้ซี ไอ้เลวซี เมิงทำแบบนี้กับกรูใช่ไหม เมิง ๆ เลวมาก ผมเดินไปจนถึงหน้ามัน ผมอยากจะถามนะว่าทำแบบนั้นไปได้ไง แต่มือมันไวกว่าปากมาก
"เพียะ !!!!!!!!!!!!!!!" ผมตบเข้าไปเต็มแรง พอทีไม่อยากฟังอะไรจากมันแล้ว แค่นี้ก็รู้แล้ว ว่ามันคืออะไร
----------------------------------------------------------------------------------
คำถามมากมายหลั่งไหลกันเวียนวนพร้อมกับภาพของไอ้สองคนตอนอยู่ในห้องน้ำ ตั้งแต่ผมขับรถออกมา แค่ตบมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ กับความเลวที่มันทำไว้
"กรูส่งเมิงแค่พัฒนาการนะเว้ย" "โทษทีที่ไปส่งไม่ได้กรูมีปัญหาอย่างที่เมิงเห็นเนี่ยแหล่ะ"
"เกิดอะไรขึ้นวะ มีไรกันวะ" เวย์ถามผม สีหน้าเป็นห่วง
"เดี๋ยวกรูค่อยเล่าให้ฟังแล้วกัน กรูยังไม่อยากเล่าตอนนี้" ผมตอบไป ผมแน่นหน้าอกไปหมดเลย อยากจะร้องไห้จัง
"โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่ตรงนี้มันหนาวเกินไป อยากจะรู้รักแท้นั้นเป็นเช่นไรมีจริงใช่ไหม......" โทรศัพท์ผมดังขึ้น หยุดความคิดของผมไว้แค่นั้น
ผมดูที่หน้าจอ --- พี่อาท ---- ผมกดรับ
"แกรขับเบา ๆ หน่อยได้ไหม อยากตายไม่มีโรคหรือไง" พี่สาวผมกรอกเสียงผ่านโทรศัพท์มันมา
"เออรู้แล้ว" ผมพยายามรักษาน้ำเสียงตอบให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่ความสามารถของผมจะรักษาเอาไว้ได้ ผมโกรษ โกรษจริง ๆ โกรษที่สุด โกรษแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"แล้วแกรจะเอายังไงต่อไป เอาเรื่องนี้ก่อน แกรจะส่งเพื่อนแกรที่ไหน ไปส่งที่บ้านเลยหรอ?" พี่สาวผมคอยเตือนสติผมอยู่ เอายังไงดีหล่ะครับเนี่ยทีนี้
"ส่งที่พัฒนาการก็ได้ เดี๋ยวค่อยให้พวกมันกลับกันเอง" ผมบอกกลับไป ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้วครับ ตัวผมเองพึ่งโดนคนที่ผมรักที่สุดหักหลังมานี่นา
"แค่นี้นะ ขับรถก่อน" ผมตัดสายทันทีที่พูดจบ
ผมขับรถออกมาได้สักระยะแล้วหล่ะครับ โรงเรียนผมกับพัฒนาการไม่ไกลกันเท่าไหร่หรอก ไม่เกิน 10 นาทีก็ถึง ตอนที่ผมขับรถเนี่ย ผมไม่สนใจอะไรเลย เหยียบเป็นว่าเล่นเลยหล่ะครับ
"เฟย เมิงใจเย็น ๆ ก่อนดิ พวกกรูก็อยู่ในรถด้วยนะเว้ย" ไอ้ต่อพูดออกมาครับ
"เฟยมีอะไรบอกเวย์ได้นะครับ เผื่อเวย์ช่วยได้ เวย์ช่วยจริง ๆ นะครับ" เวย์พูดเพราะจังเลยตอนนี้ แต่ผมยังไม่มีอารมณ์มาสนใจแล้วหล่ะครับ
"โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่ตรงนี้มันหนาวเกินไป อยากจะรู้รักแท้นั้นเป็นเช่นไรมีจริงใช่ไหม......" โทรศัพท์ดังขึ้นอีกแล้วครับ
---- พี่ใหญ่ ----- ผมกดตัดสายทันทีที่ผมเห็นหน้าจอโชว์เป็นชื่อนี้
"โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่ตรงนี้มันหนาวเกินไป อยากจะรู้รักแท้นั้นเป็นเช่นไรมีจริงใช่ไหม......"
ผมกดตัดสายอีก เพราะรู้ว่าเป็นคนเดิม พี่ใหญ่ยังโทรมาอีก สองรอบ ผมตัดสินใจปิดเครื่องเลย ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากฟังข้อแก้ตัวใด ๆ ทั้งสิ้น
พวกมันเลว พี่ใหญ่อีกคน เห็นผมไปคุยอยู่กับเวย์ อยู่ใกล้ ๆ ชิดเวย์ ก็โมโห ทำมาเป็นพูดดี ๆ กับผม ไม่อยากให้ผมใส่เสื้อบาง ๆ กลัวคนอื่นจะเห็นเรือนร่าง ไม่อยากให้เข้าใกล้ใครเพราะหึง ไม่อยากให้ทำอะไรให้ใคร เพราะพี่เขาทนไม่ได้ที่เห็นผมต้องคอยทำนุ้นทำนี่ให้ใคร
ผมมันโง่เองหล่ะ โง่เอง โง่ที่สุดด้วย พี่สาวผมก็เตือนแล้วผมกลับไม่ยอมฟัง คิดแล้วก็ยิ่งเจ็บใจ
"เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ผมเบรกรถที่ป้ายรถเมล์ตรงข้างจัสโก้พัฒนาการ
"โทษทีนะเว้ย ที่ไปส่งไม่ได้จริง ๆ กลับเองได้ชัวร์นะ " ผมมาส่งมันถึงจุดที่ตกลงกันไว้
"ไม่เป็นไร ๆ มีอะไรก็โทรหาเวย์นะเฟย เวย์เปิดเครื่องตลอด สัญญานะเว้ยว่าจะไม่คิดอะไรแผลง ๆ " เวย์พูดก่อนที่จะเอื้อมมือมาจับที่ข้อมือผม
"อื้อ ๆ เจอกันพุ่งนี้ " แล้วพวกเวย์ก็ลงรถไปครับ
ผมเห็นรถข้างหลัง แต๊ป ไฟสูงขึ้นสองครั้ง ก่อนที่คนขับจะลงมาเดินมาหาผม ผมเปิดกระจก พี่สาวผมเองครับ เดินลงมาหาผม
"เดี๋ยว ๆ อย่าพึ่งไป" พี่สาวผมบอกให้ผมรอก่อน รออะไรอีกว้าเนี่ย
"มีใครขับรถเป็นบ้างเปล่า" พี่สาวผมตะโกนลงไปถามพวกไอ้เวย์
"เวย์ ครับ" เวย์มันตอบพี่สาวผม
-
ค่อยโล่งอกที่ไม่โดนทำไร
แต่ว่า เลวซีทำชั่วมาก :angry2: :angry2:
เลวจริงๆ เฟยเชื่อที่พี่อาทบอกเหอะ
หันไปรักคิ้วเข้มดีกว่า :z3:
-
ง่า
กำลังตามมาอ่านนะคราบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
น้องเฟยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
แต่ยังอ่านมะจบหรอก มาเม้น รอ
ไม่ค่อยได้อ่านมานานมากมายยยยยยยยยยยยยยย
รอก่อนนา
เด่ว จารีบๆๆ อ่าน :z10: :z10: :z10: :z10:
-
ลงน้อยไปนิสตอนนี้ กลัว คน อ่าน ค้าง
ไป นอน แล้ว นะครับ ไม่ค่อย สำบาย
ไง ก็ขอบคุณ สำหรับทุกคอมเม้นน่ะคับ
มันเป็นกำลังใจ มาก ๆ ที่ช่วยให้มีแรงในการเขียนต่อไป
ฝานดีฝานหวานทุกคนคร้าบ
-
โห แรง แรง
เฟยคงโกรธจริงเนอะ เจ็บแล้วต้องจำนะ
:z6:
-
สนุกอย่างแรง
อ่านแล้วต้องให้ทันรวดเลย
เขียนได้ดีมากเลยค่ะ ตรึงใจ o13
ตอนแรกสงสารเฟยง่ะ แต่ก็ดีที่6คนนั้นยังมีความดีอยู่บ้าง
แต่พอมาเจอไอ้พี่ซีมันทำแบบนี้กะเฟยและแบบว่า
อยากจาโดดฟรีคิกมานจริงๆ :z6:
มาต่อไวๆนะ จามาตามอ่านอย่างถี่ยิ๊บเลย
ไม่สบายหายไวๆน้า :3123:
-
ค่อยยังชั่วหน่อยที่ไม่โดนทำไร
แอร้ยยยยยยยยย
:fire: ไอ้เชี่ยซี
เลิกมันไปให้หมดดดด แฟนทั้ง 6 อ่ะ :serius2:
:call:
ป.ล. หายไวๆเน้ออออ เค้่ารออ่านซำเหมอ :-[
-
มาสมัคเปนแฟนคลับเรื่องนี้คับ พี่คนแต่ง
อ่านรวดเดียวรู้สึกปวดตามากมาย จ้องคอมนานๆ ฮ่าๆ
ทีแรกก็รู้สึกเชียร์ พวก 6เทพ อะน่ะความรู้สึกขัดแย้งกับพี่ๆทั้งหลาย ฮ่าๆ
แต่พอตอนหลังๆ แล้ว 6เทพกลายเป็น 6เทพอสูร เลวววววววววววววววววววว มากกก
นี่หางโผล่แค่ 2 3 คนน่ะ
ต้นๆพี่ซีพูดดีมากเลยอะ พูดยังงั้นยังงี้ โหยยที่แท้ก็น้ำเน่าแท้ไม่ไหวๆ
แล้วไอที่ ม.1-ตอนปีหนึ่ง มันทำกันมาเพื่ออะไรวะเนี้ย
สุดตรีนจริงๆ พระเอกของเรากำลังจะได้ฤกษ์แล้ว
<กำลังจะขอฉาก 6 เทพอสูรพิชิตสุริยันจันทราอยู่เชียว จิ้นไม่ออกกันเลยทีเดียว-*->
แต่เห็นงี้รอดูนยคิ้วเข้ม ดีกว่าฮ่าๆ
ขอบคุณพี่คนแต่งคับที่ขยันและเอาเรื่องดีๆมาตีแผ่คับ
-
ค่อยยังชั่ว เฟย นึกว่าโดนซะแว้วว แอร๊ยย
อิพวก 6 เขย (ก๊าก ออกแนวสังข์ทอง)เชรี่ยเจง เลิกให้หมด
พี่เวย์...จะขับรถให้หรอ.....แมนโดยแท้
-
:serius2:ค้างๆๆๆ
หลับไปแล้วแต่ฟื้นขึ้นมาเพื่ออ่านเรื่องนี้โดยเฉพาะ
แอร๊ยยยยยยยยยยย
ตกลงอะไรยังไง
อยากจะรู้จริงว่าไอ 6 คนมันจะว่ายังไง :beat:
:fire:
ปล.รอๆๆอ่านต่อด้วยจวยยยย จดจ่อ แอร๊ยยยยยยยยยยย
-
เฮ้อ โล่งอก ดีนะ เฟย เอาตัวรอดได้ o13
แต่ว่า ไอ้พี่ซี มันเป็นตัวการแน่หรือเปล่า :fire:
ใช่หรือไม่ใช่ ใครทำแบบนี้ แม่งเลวสาดดดดดดดดด
ปล. หายป่วยไวๆๆ พักผ่อนเยอะๆๆ
-
ทำแบบนี้ ค้างกว่านะครับ
สรุปพี่ซียังไงๆ
-
เชียร์เวย์ต่อไป :z2:
ไอ้พวกหกคนนั้น เลิกให้หมด :3125:
-
:angry2:
แม่ม กุก็นึกว่าอีพี่ซีมันจะเป็นคนที่รักที่สุด
กลับกลายเป็นคนพาไอ้สองคนนั้นมาซะนี่
มันน่าโดนจริงๆ
:3125:
-
มันอาจจะมีอารายบางอย่างที่เฟยม่ายรุก้อได้น๊า
เช่น สองคนนั้นบังเอิญมารู้ว่าซีชอบผู้ชาย
ซีก็เลยต้องหาทางปิดปาก
แหะๆ เดาตามประสาคนฟุ้งซ่านอ่ะ
ปล.อากาศเย็นเนอะ งัยก็ดูแลตัวเองกันดีๆทุกคนนะคับ
ห่มผ้าหนาๆ หรือจะหาคนตัวอุ่นๆไว้กอดซักคนก็น่าจะดีนะ :กอด1:
แล้วก็หายไวๆนะคับ คนแต่งอ่ะ
-
ทำใจนะเฟยเอ๊ย ยอมเค้ามาตั้งกี่ปี เค้าก็ต้องคิดว่าเราง่ายๆแบบนี้อ่ะ :sad4:
แต่ตอนนี้ถ้าคิดได้ก็ออกมาเหอะไอ้พวกหกตัวนั่น :z6:
-
ค้างอ่ะ
อยากอ่านต่อ
รีบมาต่อด้วย
-
:z6: ฝากให้เขยทั้ง 6 :z6:
-
ง่า ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อยากอ่านต่อ แต่เข้าของเรื่องไม่สบาย
ฝันดีน้า พักผ่อนมากๆ หายเร็วๆ
:กอด1: :L2:
-
เวย์ เท่าน้านนน ที่จะได้ทั้งหัวใจและร่างกายของเฟย :angry2:
คนอื่นเอาแต่ตูดไปละกัล เลวแบบนี้ไม่มีทางได้ใจหรอก 5555 :laugh:
-
WAY ALL THE WAY!
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
หางเริ่มโผล่ละ คนรักกันมันไม่ทำกันแบบนี้หลอก
-
ไอ้ หกตัวนั่นหางเริ่มโผล่ :angry2:
ทุเรศมากมาย อ๊ากกกกกก :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
ขอตัวละทีเลยละกัน
อยากฆ่าให้ตายยยยย :fire:
ชั่วได้อีกนะคนเรา........
-
ไงต่ออ่ะ นอนไม่หลับแล้วเนี๊ย :m16:
ค้างเติ่งเลยอ่ะ ไอ้พวก 6 ตัวนี่มันไงกันแน่ มันรักหรือว่ามันแค่แก้ขัด
:เฮ้อ:ผิดพลาดตั้งแต่ริจะคบกะพวกมันพร้อมกันแล้ว แต่ที่แน่ ๆ งานนี้เคืองไอ้พี่ชายของเฟยสุด ๆ อ่ะ แมร่งรักเพื่อนเกิน
มันน่าจะตัดขาดไปซ่ะตั้งแต่ทีแรกที่เกิดเรื่องแล้วเนี๊ย :m31: เจ็บใจว่ะ
แต่ทั้งหมด พี่สาวโคตรแมนอ่ะ สุดยอด :o8:
-
ท่านพี่ทำกันได้ลงคอ :m31:
-
ไอ้6ตัว+มาเพิ่มอีก2ตัว
เป็น8
นรกส่งมาเกิดชัดๆๆๆๆ
เกลียดมันจริงวุ้ย
อย่าให้เจอนะพ่อจะตื้บให้เชียว
แค้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m31:
-
ยังดีที่รอดจากไอ่เลวสองตัวนั้นมาได้
ไหนว่าจะดูแลกันไง ทำงี้ได้ไงเนี่ยยยยย :beat:
-
เรื่องแรง แต่เขียนเล่าได้ดี น่าติดตามมากเลย :impress2:
ขยันอัพอีกต่างหาก ขอบคุณมากเลย
บวกเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:angry2:
ทำไมทำกับเฟยกันแบบนี้อ่ะ
ใจร้ายที่สุดเลยอ่ะ
:m15:
-
ทำไมทำตัวแบบนี้ล่ะ :fire:
-
ไอ้พวก 6คนนั้นเริ่มออกลายกันแล้วอ่ะสิ
:beat: :beat: :beat:
-
นั่งรอ นอนรอ ยืนรอ เดินรอ ตะแคงรอ
แอร้ยยยยยยยยยย
รอจ้าาาา :impress2:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง
ต่อเถอะ มาต่อเร๊วๆๆๆๆๆๆๆ :call:
-
เพิ่งอ่านหน้าแรกจบค่ะ เรื่องนี้สุดๆเลยค่ะ ไม่เคยอ่านแบบนี้มาก่อนเลย o13 (ขอไปอ่านต่อล่ะ) :z13:
-
เรื่องแปลกๆไม่เคยอ่านแบบนี้มาก่อน
เฟยน่าสงสารนะเนี่ย
โรคได้รับความรัก??มากเกินไป
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ตอนที่ 18 เฟยเมิงน่ากลัวหว่ะ
"มีใครขับรถได้มั่ง" พี่สาวมันตะโกนมาหาพวกผมที่กำลังเดินมารวมกลุ่มกัน
"เวย์ครับ" ผมตอบกลับไป ใจจริงก็อยากขับให้มันอยู่แล้วหล่ะครับ สภาพนี้ขืนให้มันขับไปคนเดียวมีหวัง .... ไม่อยากจะคิดหว่ะ
"เออดี ๆ มาขับให้หน่อยได้เปล่า" พี่สาวมันพูดพร้อมกับ ไล่ให้มันมานั่งอีกฝั่งหนึ่ง มันก็ทำตามนะครับ เปิดประตูแล้วมานั่งอีกฝั่งอย่างว่าง่าย เป็นผม ผมก็คงว่าง่ายแหล่ะครับ ตอนนี้หน้าพี่สาวมันดุฉิบหาย
"พวกเมิงกลับไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกรูไปขับรถให้เพื่อนกรูก่อน" ผมบอกกับพวกเพื่อน ๆ ผม พวกมันก็ เออ ออ กันครับ คงรู้ว่าตอนนี้ถามอะไรไปก็คงไม่มีคำตอบหรอก พวกมันก็เดินไปที่ป้ายรถและยืนรอแท๊กซี่กัน ส่วนผมเดินมาฝั่งด้านคนขับ พี่สาวมันก็ยืนอยู่ตรงประตู
"เดี๋ยวนายขับรถตามพี่แล้วกันนะ ขอบใจหว่ะ" พี่สาวมันพูดพร้อมกับตบที่บ่าผมเบา ๆ เฮ้ย แมร่งแมนฉิบ
"ครับ ๆ " ผมรับคำ ผมเป็นคนขับรถตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
ผมขึ้นไปนั่งบนรถซึ่งตอนนี้ผมสงสารมันจริง ๆ ครับ มันถอดรองเท้าออกแล้วนั่งกอดเข่าบนเบาะรถ น้ำตาไหลเป็นทาง แต่ไม่มีเสียงร้องไห้ แววตาเหม่อลอย ผมว่าการร้องไห้แบบนี้แหล่ะครับ ทรมารที่สุด
ผมออกตัวรถขับตามพี่สาวมันไปไม่นาน ก็ถึงบ้านมันครับ บ้านมันเป็นอาคารพาณิชย์ติดถนนใหญ่ ตรงสี่แยก... ผมจอดรถที่จอดรถรวมด้านหน้าตึก ดับเครื่อง แต่มันยังนั่งอยู่เหมือนเดิม น้ำตาไหลไม่หยุด ผมจะทำยังไงดีครับ
พี่สาวมันเดินไปเปิดประตูบ้านก่อนแล้ว
"เฟย ๆ ถึงบ้านแล้ว" ผมบอกมัน มันเงียบครับ ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลย ผมเลยเอื้อมไปเขย่าตัวมันเบา ๆ มันหันมามองผมก่อนที่จะ
"อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก" มันหวีดครับ มันไม่ได้กรี้ดแบบเสียงผู้หญิง แต่ก็ฟังดูว่ามันอยากระบายให้หายอึดอัดในใจ
"ช่างแมร่งเหอะ ถึอซะว่ากรูโง่เองเนอะ"มันหันมาพูดกับผมเป็นเชิงว่า ไม่ต้องคิดอะไรหรอก ไม่มีอะไรแล้ว มันก็เปิดประตูรถแล้วเดินออกมาในมือถือรองเท้าไว้แล้วหยุดหน้ารถ แล้วกวักมือเรียกผมที่อยู่ในรถ
ในตอนนี้ผมคิดได้แค่ว่า มันคงไม่อยากให้ผมคิดอะไรมาก มันคงอยากให้เห็นว่ามันไม่เป็นอะไรแล้ว ใจจริงผมก็อยากรู้นะครับว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นอ่ะไร ยอมรับว่า งง จริง ๆ เดาอะไรไม่ออกเลย
"ลงมาดิ เข้าบ้านก่อน" มันบอกกับผม ผมก็ลงดับเครื่องแล้วลงรถครับ มันเดินนำหน้าผมไป ผมเดินตามเข้าไปในบ้าน
ในบ้านพี่สาวมันเปิดทีวีแล้วนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวกลางบ้าน มั่นเดินไปนั่งโซฟาทีข้าง ๆ ผนัง
"บ้านนายอยู่ไหนอะ" พี่สาวมันถามผม
"โชคชัย 4 ครับ" ผมตอบ ตอนนี้ก็สามทุ่มกว่า ๆ ได้แล้วหล่ะครับ
"เดี๋ยวพี่ไปส่งแล้วกัน รอแป๊ปนึงได้เปล่า" เสียงรถวิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้านสองคัน พี่สาวมันวิ่งออกมายืนดูหน้าประตูบ้าน ไอ้เฟยเดินขึ้นบ้านพร้อมกับลากมือผมขึ้นไปด้วย เดินขึ้นมาชั้นสาม มันก็เดินไปที่ห้องแล้วปิดประตูล๊อค ล๊อคหมดเลยครับ ทั้งลูกบิดทั้งกลอนประตู
มันเดินไปนั่งที่เตียง ห้องมันจัดได้น่ารักมาก ๆ รูปเต็มหัวเตียงเลย รูปมันทั้งนั้นเลยครับ ไม่ต่ำกว่า สี่สิบรูป เป็นรูปขนาด 4p มาแปะ ๆ ติด ๆ เอาไว้ มันดึงเอากระดาษ A4 ที่ติดอยู่ที่หน้ากรอบรูปอันหนึ่งของมัน มาฉีก ๆ ๆ ๆ แล้วก็ปาออกไป มันพริ้ว ๆ ๆ ปลิว ๆ เป็นเศษเล็กเศษน้อยเลย
คือพยายามปาออกไปแต่กระดาษก็ปลิว ๆ อยู่รอบตัวมันนั่นหล่ะครับ เหมือนมิวสิคโครต ๆ เพราะตอนนี้มันนั่งเหมือนในรถ เริ่มร้องไห้อีกรอบ แล้วก็เอามือทุบ ๆ บนที่นอนข้าง ๆ ตัวมัน
ผมจะทำยังไงดีวะเนี่ย ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ผมได้ยินเสียงโวยวาย ๆ ข้างล่างเล็ก ๆ แต่จับใจความไม่ได้หรอกครับ สักพัก
"ปึง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ " เสียงเคาะประตูครับ รัวเลย
"เฟย ๆ ๆ นี่พี่ใหญ่เองนะ เปิดให้พี่หน่อย" อ่อ พี่หน้าโหดมันนี่เอง
"กลับไปเหอะ เฟยจะนอน มีอะไรค่อยว่ากันพรุ่งนี้" มันตะโกนสวนออกไป
"เปิดก่อนดิ เฟยต้องฟังพี่นะ เฟยต้องฟังพี่ก่อน " พี่มันหยุดทุบประตูไปแล้วครับ แต่ตะโกนเข้ามาแทน
"ฟังอ่ะไรอีก เฟยต้องฟังอ่ะไรอีก ต้องฟังคำลวงโลก คำตอแหลของใครอีก" เสียงมันดังขึ้นกว่าเดิมอีกครับ ทำไมตอนนี้ตัวผมหดเหลือจิ๊ดเดียวก็ไม่รู้นะ
"เปิดก่อนได้ไหมหล่ะเปิดให้พี่ก่อน พี่อธิบายให้ฟังได้ พี่มีคำตอบในสิ่งที่เกิดขึ้น" ..... ไอ้เฟยมันเงียบไปพักนึงครับ ผมคิดว่ามันเองก็คงอยากรู้แหละ แต่
"กลับไปเหอะ ขอร้อง ได้โปรด กลับไปเหอะ" เฟยมันพูดด้วยน้ำเสียงขอร้อง อ้อนวอน ฟังแล้วมันเจ็บจริง ๆ ครับ
"ไม่เอา ๆ พี่ไม่กลับ ถ้าเฟยไม่เปิดพี่ก็จะอยู่ตรงนี้แหล่ะ" พี่มันก็พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนเหมือนกันครับ
"เฟยขอร้อง กลับไปเหอะนะ เฟยอยากนอน ปล่อยเฟยไปเหอะนะ เฟยอยากนอน" มันพูดด้วยน้ำเสียงที่สะอื้น และก็อ้อนวอนหนักกว่าเดิม
"งั้นพรุ่งนี้พี่จะมาใหม่นะ มีอะไรโทรหาพี่นะเฟย พี่รักเฟยนะ" ผมอึ้งครับ ตัวผมแข็งเป็นหิน เอาแล้วไงกรู มาได้ยินในสิ่งที่ไม่สมควรได้ยินเข้าซะแล้ว
"เดี๋ยวเวย์กลับเลยแล้วกันนะเฟย" ขอตัวกลับดีกว่า ทำไรไม่ถูกแล้วหว่ะ
"เวย์เดินลงไปตอนนี้ เวย์ตายแน่ ๆ เชื่อเฟยดิ" เฟยมันหันมาบอกกับผมด้วยใบหน้าที่มีแต่น้ำตา
"มานั่งนี่ดิ" มาตบลงบนที่นอนข้าง ๆ ตัวมัน ผมเดินไปตามคำที่มันบอก ทำไมผมว่าง่ายแบบนี้วะเนี่ย แต่ผมก็ทำอะไรไม่ถูกจริง ๆ แหล่ะ
"ขอกอดหน่อยนะ เฟยไม่ไหวแล้ว แค่แป๊ปเดียว แป๊ปเดียวจริง ๆ นะ" มันพูดเหมือนเป็นการขออณุญาตจากผม
ผมพยักหน้าเป็นการแสดงความตกลง แล้วมันก็กอดผมเอาหน้าซบตรงอกผมแล้วร้องให้เยอะมาก ๆ สะอึกสะอื้น ผมพึ่งรู้เดี๋ยวนี้หล่ะครับว่ามันต้องเก็บอาการและความโกรษแค่ไหน
มันคงต้องการคนอยู่ข้าง ๆ เพื่อปลอบมันหล่ะมั้ง อย่างน้อยก็ตอนนี้ตอนที่มันอ่อนแอ ผมอยากปลอบมันนะครับ แต่ผมทำอะไรไม่ถูก ผมกลัวว่าผมกอดมันไปจะยิ่งแย่กว่านี้ กลับกลายเป็นว่า ผมนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น โดยที่มันร้องไห้อยู่ที่หน้าอก เดี๋ยวร้องดังเดี๋ยวร้องเบา เอามือทุบที่นอนบ้าง หยุดบ้าง แล้วไม่นานครับ มันก็หยุดร้อง แล้วลุกออกไปจากตัวผม เดินไปเปิดหน้าต่าง แล้วเดินไปที่ลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบบุหรี่ออกมาแล้วไปสูบที่หน้าต่าง
"ขอบคุณนะเวย์ ขอบคุณจริง ๆ" มันเปลี่ยนอารมณ์ไวมาก ๆ ครับ
"ไม่เป็นไร เฟยดีขึ้นแล้วใช่ไหม เกิดอะไรขึ้นหรอ? เล่าให้เวย์ฟังได้ไหม" ผมตอบกลับออกไป
"ไม่มีอะไรมากหรอก เฟยก็ไม่ค่อยรู้อะไรหรอก รู้เพียงแค่ว่าเฟยโดนหลอก เฟยโดนหักหลัง ก็แค่นั้น เดี๋ยวเฟยรู้ครบทุกเรื่อง แล้วเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังแล้วกัน เคปะ" สีหน้ามันยังคงราบเรียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมว่ามันน่ากลัวนะครับ มันเปลี่ยนอารมณ์ เก็บความรู้สึกได้เก่งมาก ๆ มันทำเหมือนเรื่องราวที่ผ่านมาไม่เกินสองชั่วโมงนี้ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เฟยว่า เวย์ต้องนอนนี่แล้วหล่ะวันนี้ เวย์ลงไปไม่ได้หรอก" มันบอกด้วยสีหน้ายิ้มแห้ง ๆ
"ทำไมหล่ะ" ผม งง ก็ผมจะกลับบ้านมันจะเป็นปัญหาอะไรมากมาย
"เวย์ก็ได้ยินแล้วว่าพี่ใหญ่ก่ะเฟยเป็นอ่ะไรกัน แล้วถ้าเวย์ลงออกจากห้องเฟยตอนนี้ เวย์ว่าพี่ใหญ่จะทำยังไง" มันยิ้มมากกว่าเดิม น่ากลัวหว่ะ คนอะไรเปลี่ยนอารมณ์ไวฉิบหาย
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ออกเช้า ๆ ก็ได้ แล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านเวย์ก่อน เอารถไป เวย์ขับให้ด้วยนะ เวย์ขับรถนิ่มดี" ไอ้นี่ เออ ออ เองเสร็จสรรพ ถามกรูก่อนไหมว่าจะนอนกับเมิงหรอ? เอาก็เอาวะ จะได้กอดมันซักที แล้วไอ้ที่ขับนิ่มก็ไม่ใช่อะไรหรอก ไม่กล้าเหยียบแรง มันซีรี่ 3 นี่ครับ ชุดแต่งครบ เป็นรอยขึ้นมานี่ซวยยันลูกบวชแน่ ๆ
ตอนนี้มันดูดบุหรี่หมดมวนแล้วครับ เดินไปเปิดประสิ้นชักตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าขนหนูมาส่งให้ผม
"อ๊ะ ห้องน้ำอยู่ตรงนุ้น" มันพูดพร้อมกับชี้ไปที่ประตูกระจกบานเลื่อนที่มุมห้องอีฟากหนึ่ง ใครมันจะกล้าอาบฟร่ะ ประตูกระจกฝ้าแค่นั้นเอง อาบไปก็เห็นหมดดิวะ
-
กรีซซซ
มาต่อแล้วดีใจ
แอร้ยยย :fire: ไอ้ซี
รอๆๆต่อไป
-
แว๊ก เวย์รู้เกือบหมดเลยว่าพี่ใหญ่เป็นแฟนเฟย
ที่เกือบหมดเพราะยังไม่รู้ว่ามีอีก 5 คิคิ
มาเฉลยเร็วๆน้าค่ะ
อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเพื่อนพี่ซีถึงทำงั้น มันต้องมีอะไรแหง่มๆ
และแล้วเวย์ก็ได้นอนกะเฟย สมใจอยากและดิ
มาต่อไวๆนะ
+1เลยเอ้า
-
และแล้วเวย์ก็ได้รู้ล่ะเนอะ
ว่าอะไรเป็นอะไร
แต่อยากรู้จริงจริ๊งงงงง
ว่าอีพี่ใหญ่จะแก้ตัวยังไง :angry2:
แต่ตอนนี้ขอก่อนทีนึง :z6: เฮอะ สบายใจ
-
พี่ใหญ่จะพูดอะไรกันนนนนนนน
พูดอะไรกันนนนนนนนน
:serius2:
ปล.เวย์ เชียร์เวย์ต่อไป :mc4:
-
อีพี่ใหญ่จะมาทำไม o18
เวย์สู้ๆ :z2:
-
ตอนแรกก็อยากเห็นฉาก 6P หรอกนะ
แต่เจอแบบนี้ก็ไม่ไหวอะ
เวย์สู้ๆพาเฟยออกมาที
-
ไอ้พี่ใหญ่ จะมาพูดอะไรอีกอะ
อ่านตอนนี้แล้วชอบ อารมณ์ของเฟย
-
ตรุอ่านทันแว้ววววววววววววว :mc4:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดด
แปลกมากเรื่องนี้ ชอบๆ
แนวๆ
ที่ผ่านมาระหว่างเฟยกะแฟนๆ
มันคืออารายยยยย
-
พี่เฟยผ่านช่วงชีวิตตรงนั้นมาได้ยังไงนะ................ ช่างเจ็บปวดจริงๆ...............
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากอ่านต่อ มะไหวแระ :serius2: :serius2:
เฟยเข้มแข็งมากกกกกก
อิพวกเลว6ตัวนั่น เกลียดมันๆๆๆๆๆ :angry2:
รอค่ะ รออออออ :call:
-
o13 o13 o13
ยิ่งอ่านยิ่งฃอบเฟย คนอะรายโดนใจจริงๆ
ท่าทางงาน เวย์ต้องเก็บกดอารทมณ์ให้ละอิๆ อดกลั้นไว้นะ :z1: :z1:
-
เดี๋ยว ดึก ๆ จะมาต่อให้อีกตอนนะครับ
ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว ไปนอนก่อนดีกว่า ไข้ขื้น แต่ก็ยังลากสังขารมาโพสให้
เดี๋ยวมีเรียนตอน หก โมงอีก นอนสักชั่วโมงคงจะดีขึ้น
ขอบคุณทุกคอมเม้นเช่นเคย
ฝานดีครับ (แล้วตรูจะอวยพรฝันดีทำไมเนี่ย เวลานี้ใครจะไปนอน มีตรูเนี่ยหล่ะนอนอยู่คนเดียว เอิ๊ก ๆ )
-
^
^
จิ้มๆๆๆๆ อยากจิ้มคนแต่งงงง :z13: :z13: :z13:
:o8: :o8: :o8:
-----------------
จิ้มได้ด้วยเว้ย
อร๊ายยยยยยยยยยย
เด๋วเค้าไปนอนด้วยด็ได้ เอิ๊กสๆ :z1: :z1:
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มๆ เเอบหนีไป นอน ชิส์ๆ ฮ่าๆพักผ่อนให้เยอะๆนะครับย จะได้มีเเรงมาต่อ
ยังไงก็ ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะครับผม
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8034.0
-
ก็ดีนะที่เจอแบบนี้เฟยจะได้ตื่นจากภาพลวงตาซักที :3123:
-
:z3:
ดีใจ..ดีป่าววะเนี่ย
เวย์จะนอนกับเฟย...อ๊ากกกซซซ
รักกัน รักกัน คิ้วเข้ม สู้ สู้
:L1: :pig4: :pig4::L1:
:z10:
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z3:
-
นี้เปนเรื่องจิงป่าวคับ
ถ้าเรื่องจิงโหดร้ายน่าดู
-
ตามอ่านทันซะที :impress2:
-
เชียร์เวย์คนเดียววว :impress2:
-
ต่อมอยากรู้ถูกกระตุ้น
กรี๊ดดดดดดดด
ทำไงดีอ่ะ มาต่อเร็วๆอีกนะ :serius2:
พระเอกฉ้านน....
-
เชียร์ '''เวย์' :z1:
-
เลิกกันไปให้หมดเลย
เหลือไว้แต่เวย์คนเดียวพอ
-
สงสารเฟย ที่ต้องรับทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในตัว
สงสารเวย์ ที่ต้องเจอกับสิ่งที่ยังไม่มีคำอธิบาย แต่ มันก็เป็นการเริ่มต้นที่ดีนี่นา
เป็นกำลังใจให้นะครับ เฟย
-
อ่านแล้วโมโหอ่ะ เลวกันจิงๆ แง่มๆๆๆๆๆ :fire:
เลิกเลยๆๆๆๆๆ เวย์อ่ะน่ารัก อุอุ
-
ชอบเฟยที่สุด เข้มแข็งดี... แต่ขอสวนกระแสชอบพี่ใหญ่ได้มั้ย ชอบคนโหด :o8:
ขอให้หายป่วยไวๆ นะ =^^=
-
อ๊ายยย
ชอบตอนนี้อย่างน่าประหลาดดดดด
(แปลว่าไรวะ) แต่ชอบบบบบบบบบ
-
:กอด1:..เฟย กับ เวย์ เข้าใกล้กันทุกทีแล้วนะ..
.. 6 ปีศาจ ก็เริ่มจะห่างออกไปทุกทีแล้ว..
...อยากรู้ถ้า เวย์ รู้อดีตของเฟย เวย์จะว่าอย่างไร...
...แต่ดูเหมือน เวย์ จะเป็นอดีต คนหนึ่งของ เฟย ด้วยใช่ปล่าว..
...ที่เชียงใหม่อะ...รอตอนต่อไปจ่ะหลังคนแต่งตื่นนอนนนนนน... :กอด1:
-
มาให้กำลังใจคนแต่งฮับ +1 กำลังพยายามตามให้ทัน อิอิ
:bye2:
-
ขอบคุณในทุก ๆ คอมเม้น
วันนี้ไปสอบเกือบไปไม่ทันแหน่ะ
ตื่นมาก็เข้ามาอ่านคอมเม้น อ่านไปยิ้มไป มีความสุข ที่มีคนสนใจขนาดนี้
มองนาฬิกาอีกที เวรกำ เลยเวลาสอบมา สิบนาทีแล้วนี่หว่า
เข้าไปในห้องสอบเหลือเวลาสอบอีก สี่สิบนาที เฮ้อ
ยังพอจะทัน พลิกข้อสอบ ไปมา ๆ ๆ
โห้ 100 ข้อ อุแม่เจ้า
จะทันไหมเนี่ย
สรุปว่า ทำทัน แต่มั่วไปเกือบครึ่ง เอาวะ ไงก็จบเทอมนี้ ไม่ศีเรียจ ๆ
มีคนมาขอเป็น อิดิตเตอร์ให้ด้วยหล่ะ รู้สึกปลื้มมาก ๆ
(จะปลื้มดีเปล่าหว่า มีคนมาดิอิตให้เนี่ย ก็แปลว่าเราพิมพ์ผิดเยอะสุด ๆ )
แต่ก็ให้เขาอิดิตให้แหล่ะ เรื่องนี้จะได้ออกมาสมบูรณ์ยิ่งขึ้น เพื่อคนอ่านทุกท่าน
ไหน ๆ ก็อ่านกันมาเยอะ และ ทายอะไรเล่น ๆ กัน ขำ ๆ ดีกว่า
อะแฮ่ม (ทำเสียงเลียนแบบอ้ำ พัชร ก่อน)
ถ้าคุณคิดว่าเรื่องนี้จริง กด 1 คร่ะ แต่ถ้าคุณคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทางเราแต่งขึ้น กด 2 ค่ะ
ไว้เดี๋ยวจะมาเฉลยหลังเบรกโฆษณาน่ะค่ะ คุณคิดว่ายังไง????
-
จิ้มน้องนะห์ :z13:
น้องปลื้ม พี่ก็ปลื้มด้วย :-[
ขอกด 2 ละกัน เพราะจั่วหัวว่านิยายนิ แต่คาดว่าน่าจะมีความจริงแฝงบ้างแหละ เพราะอ่านแล้วชวนอิน
-
ตามมาติดๆๆ...กด 1.... :L1:
-
กด 3 กดน้องเวย์ค้า.......แอร๊ยยยย
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก
-
อื้มมม เวย์รู้แล้วว่าพี่ใหญ่กับเฟยเป็นอะไรกัน แต่ถ้าเวย์รู้ว่ามีอีกห้าคนเนี้ยจะเป็นยังไงละนั้น?
แต่เห็นด้วยกับเวย์คะ ว่าเฟยเป็นคนที่เก็บอารมณ์ความรู้สึกเก่งมากกกก เพราะอ่านมาหลายตอนแล้วรู้สึกว่าเฟยจะไม่ค่อยเปิดเผยอะไรเลย เหมือนจะเป็นคนเรื่อยๆ แต่จริงๆ คงเก็บอะไรไว้เยอะ
ส่วนเรื่องแต่งรึเรื่องจริง หนูก็ไม่รู้คะ แต่ถ้าเป็นเรื่องจริง อยากจะบอกว่าเฟยเป็นคนที่เข้มแข็งมาก
:impress2:
-
กด.....คนเขียน
เอ้ย กด 2
อิอิ
-
^
^
ตามมาจิ้มตรูดดด ริว
อ่านทันล่ะ :mc4:
เป็นเรื่องที่แปลกแต่อ่านสนุก
เง้ออ สงสารเฟยจัง
ส่วนไอ้หกคนนั้น :beat: คนรักกันที่ไหนเค้าทำแบบเน้ :angry2:
กด 2 ไม่อยากให้เป็นเรื่องจริง สงสารเฟย :z3:
-
ตามมากด น้องนะ
เอ๊ย กด2 ถึงเรื่องจะสนุกมากกกก
แต่ถ้าจริง พี่ก็เกินรับไหว
พี่....คนอ่อนไหว กร๊ากกกกกก
-
กร้ากกก
สวนกระแส ด้วยการกด 1
:z2:
-
^
^
^
คนไม่มีหัวใจ
-
กดสองด้วยคน
สงสารเฟยจริงๆครับบ
นายแน่มาก o13
-
อ่านทันแล้ว ใจหนึ่งขอให้เป็นเพียงแค่นิยาย
เพราะ เกลียดฮาร์ดมากกกกกก พี่ชายบ้าอะไรว่ะ เห็นน้องโดนข่มขืน แทนที่จะจัดการ กะอีแค่เพื่อนทำกับน้องคุณขนาดนี้ยังไปคบมันอยู่ได้ แถมปล่อยให้เกิดขึ้นอีกตั้ง 6 ปี :fire: :fire: :fire:
ไอ้ 6 คน นั่นก็เหมือนกัน บอกว่าเมา แต่ไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง ทำกับเด็กอายุ 13 ได้ลงคอ ไม่เป็นน้องเป็นลูกมันมั่งคงไม่สำนึก :m31: :m31: :m31:
เห็นเป็นที่ระบายอารมณ์ใช่มั๊ย น่า :z6: :beat: ทั้ง 6 ตัวนั่น กับไอ้พี่ชาย :beat: :beat:
ถ้านี่เป็นเรื่องจริง อยากบอกว่า กรรมเวรมีจริง คงใกล้จะสนองมันแล้วล่ะ
ปล. ขอโทษเจ้าของเรื่องด้วย อ่านเรื่องที่มีเด็กถูกกระทำทีไร โมโหทุกที :m16: :m16:
ปล. 2 บวกให้กับเรื่องนี้จ้า
-
:เฮ้อ: ตอนนี้ระบบประมวลผลไม่ทำงานงานครับ แฮ็งค์ไปแล้ว :m16:
-
ตอนที 19 ไอ้โรคจิต ขอบใจเมิงหว่ะ
มันคงเป็นความโง่ของตัวเราเองนั่นแหล่ะ เรามันโง่เอง โทษใครไม่ได้หรอก ที่หลงไปเชื่อคำว่ารักที่มันลวงโลก คำว่ารักที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เรามันเป็นแค่ของบางอย่างที่ไว้ปรนเปรอความสุข เราเป็นแค่นกในกรงจริง ๆ ด้วย กรงทองที่สร้างมาอย่างสวยหรู เหมาะกับสิ่งที่มีค่าอยู่ภายใน แต่สุดท้ายแล้วสิ่งที่มีค่าอยู่ภายในมันก็แค่ของชิ้น ๆ หนึ่งเท่านั้น
ลืม ๆ มันไปซะดีกว่า เจ็บจริง ๆ แต่ถ้าต้องมาทนอยู่แบบนี้ตลอดไป เจ็บแล้วได้อะไร ผมพยายามปลอบใจตนเองกับสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนที่จะหยุดร้องให้ที่อกของใครบางคน แค่เวลานี้ แค่เวลานี้เท่านั้น ขอบคุณจริง ๆ ที่ให้ยืมอกอันแข็งแกร่งอันนี้ ขอบคุณสำหรับความอบอุ่นของร่างกายที่ส่งมาให้ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับผมในเวลานี้
ผมหยุดร้องแล้วเดินไปที่หน้าต่างเปิดหน้าต่าง และเดินไปที่ลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบบุหรี่ออกมาแล้วไปสูบที่หน้าต่าง
"ขอบคุณนะเวย์ ขอบคุณจริง ๆ" ผมพูดกับมันคนที่ผมให้ยืมวงแขนอันแข็งแกร่งนั่นแหล่ะ
"ไม่เป็นไร เฟยดีขึ้นแล้วใช่ไหม เกิดอะไรขึ้นหรอ? เล่าให้เวย์ฟังได้ไหม" มันตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงเป็นใย
"ไม่มีอะไรมากหรอก เฟยก็ไม่ค่อยรู้อะไรหรอก รู้เพียงแค่ว่าเฟยโดนหลอก เฟยโดนหักหลัง ก็แค่นั้น เดี๋ยวเฟยรู้ครบทุกเรื่อง แล้วเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังแล้วกัน เคปะ" ผมตอบด้วยสีหน้าราบเรียบปกติ มันจบแล้วหล่ะ ผมจะไม่คิดอะไรอีก มันเลว ไอ้พวกนั้นมันเลว เลวเหมือนกันหมด ผมจะต้องแคร์พวกที่เลว ๆ แล้วทำผมเจ็บทำไม
ผมยอบรับนะครับว่าผมเป็นคนที่ใจแข็ง ผมผ่านสิ่งเลวร้าย ต่าง ๆ ในชีวิตได้ด้วยตัวผมเอง ผมมีแม่ที่คอยสอนให้ผมเข้มแข็ง ผมมีพี่ชายพี่สาวที่คอยช่วยเหลือผมในทุก ๆ ด้าน คอยสนใจว่าผมจะเป็นอะไรไหม แม้ไม่ได้ไกล้ชิดก็เหอะ แต่ก็ไม่เคยออกหนีออกไปจากตัวผมได้นี่นา แล้วผมจะแคร์คนเลว ๆ ทำไมเนอะ
"เฟยว่า เวย์ต้องนอนนี่แล้วหล่ะวันนี้ เวย์ลงไปไม่ได้หรอก" ผมยิ้มให้มันเล็ก ๆ ก่อนที่จะพูดออกไป
"ทำไมหล่ะ" มันคง งง หล่ะครับ มันตอบด้วยสีหน้าแปลกใจ อยู่ ๆ คนที่รู้จักกันแค่ไม่กี่วันมาชวนนอนด้วย ทั้ง ๆ ที่มีปัญหาคาราคาซังอยู่แบบนี้
"เวย์ก็ได้ยินแล้วว่าพี่ใหญ่ก่ะเฟยเป็นอ่ะไรกัน แล้วถ้าเวย์ลงออกจากห้องเฟย เวย์ว่าพี่ใหญ่จะทำยังไง" ผมยิ้มมากกว่าเดิม แล้วตอบไปแบบขำ ๆ กับสิ่งที่มันพึ่งจะได้รับรู้ไปสักครู่
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ออกเช้า ๆ ก็ได้ แล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านเวย์ก่อน เอารถไป ขับให้ด้วยนะ เวย์ขับรถนิ่มดี" ผมเสนอทางเลือกให้มัน แกมบังคับ แต่มันก็ขับรถนิ่มดีนะครับ ผมแทบจะไม่รู้สึกอะไรเลยเวลาเร่งเครื่อง เวลาเบรก หรืออาจเป็นเพราะผมชินกับคนอื่น ๆ ที่ขับให้ผมนั่งก็ไม่รู้ เหยียบกันเหมือนน้ำมัน กับผ้าเบรกมันราคาถูกงั้นแหละ
ผมดูดบุหรี่จนหมดมวน แล้วเดินไปเปิดประสิ้นชักตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าขนหนูมาส่งมาส่งให้มัน
"อ๊ะ ห้องน้ำอยู่ตรงนุ้น" ผมพูดพร้อมเอามือชี้ไปทางประตูเลื่อนกระจกฝ้า ที่มุมห้องอีกด้าน มันทำหน้าแปลก ๆ มันเป็นอะไรหว่า?
"เดี๋ยวเวย์ค่อยอาบตอนก่อนนอนได้ไหม" มันบอกผมพร้อมกับก้มหน้า ไอ้นี่มันแปลก ๆ แฮะ
"อึ้ม.. ตามสบายแล้วกัน จะกินอะไรก็บอกนะ เดี๋ยวเดินไปหยิบห้องหม่าม้าให้" ผมบอกมันพร้อมกับเดินไปจุดเทียนที่เตาอโรมา และเปิดโคมไฟสีส้มอ่อน
ๆ ผมชอบไฟสีวรอม์ไลท์อ่ะครับ มันสบายตาดี อีกอย่างมันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นด้วย
"ฟังเพลงหรือเปล่า เปิดคอมได้นะ หรือจะดูทอทัดก็ได้" ผมหาทางเลือกเพิ่มให้มัน ซึ่งตอนนี้ยืนมองดูผมเดินทำนุ่นทำนี่ในห้อง ผมกลัวมันจะเกร็ง ๆ หาอะไรให้มันทำดีกว่า
มันเดินไปเปิดโน๊ตบุคที่วางอยู่บนโต๊ะคอมของผมที่อยู่ข้าง ๆ หัวเตียง ถัดจากประตูห้องน้ำสองแผ่นกระเบื้อง
ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่แขวนไว้ที่แขวน ที่หน้าประตูห้องน้ำ แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ ตอนนี้ผมอยากอาบน้ำ อยากล้างความสกปรกของร่างกายที่พวกมันเคยสัมผัสออก
น้ำอุ่น ๆ ไหนผ่านร่างกายตั้งแต่หัวจรดเท้าผมเงยหน้ารับความอบอุ่นของสายน้ำที่ไหลลงมาปรกหน้า
"ลืมมันให้หมดนะไอ้เฟย" ผมบอกกับตัวเองเพื่อเป็นการย้ำกับตัวเองว่าให้ลืมไปให้หมดกับสิ่งเลวร้ายที่พึ่งจะได้รับรู้
ผมมองร่างกายตัวเองในกระจก รอยช้ำตามร่างกายที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ผมยังรู้สึกดีกับมันรู้สึกปลื้มที่มันอยู่บนร่างกาย แต่ ณ ตอนนี้ผมเกียจมัน อยากให้มันหายออกไป ผมรู้สึกถึงความโสโครกบนร่างกายตัวเอง รู้สึกถึงความเกียจชังจนจับใจ ผมหยิบครีมอาบน้ำเทใส่ใยขัดตัวสังเคราะห์ แล้วขัด ๆ ถูมันอย่างแรงเพื่อให้มันลบออกไป ผมถูที่ต้นแขนขวาเป็นจุดแรก ผมถู ๆ แรงขึ้น ๆ ถู น้ำตาผมไหนออกมาตอนไหนไม่รู้ แต่ผมก็ยังถู ๆ จนรู้สึกแสบ เจ็บ มันเจ็บ ผมยิ่งร้องไห้หนักขึ้น ๆ ผมนั่งทรุดลงไปกับพื้นห้องน้ำ ร้อง ๆ ผมเกียจร่างกายของผมตอนนี้จัง มันเหมือนไม่ใช่ร่างกายของผม ผมรู้สึกมันเหมือนกับสิ่งของที่มีไว้เพื่อบางอย่าง
"พรืด ... " เสียงเปิดประตูห้องน้ำ ผมหันไปมอง เป็นไอ้เวย์ครับ มันเข้ามาทำไมเนี่ย
"เมิงเป็นไร" มันทำหน้าตาตื่น มองร่างที่เปลือยเปล่าของผม ผมมองมันด้วยตาแดง ๆ เพราะร้องไห้ ผมว่ามันคงเห็นแขนขวาของผมที่ตอนนี้แดงจนมีเลือดซึมออกมาเพราะการขัดอย่างแรง และมองไปบนร่างกายที่ตอนนี้มีแต่รอยช้ำ
"ใครทำอะไรเมิง" มันวิ่งเข้ามาจับแขนขวาตรงที่เกิดรอยเลือดซึม ผมหยุดร้องทันที
"กรูอาบน้ำอยู่ เมิงเข้ามาทำไม" ผมหันไปบอกมันด้วยสีหน้าตกใจ ก็ผมอายนี่ครับ พยายามดึงมือออกจากมันแล้วหดตัวเข้ามาเพื่อไม่ให้มันเห็นมากกว่านั้น อายนะครับ อยู่ ๆ ก็พรวดเข้ามา ป่านนี้เห็นอะไรต่อมิอะไรผมไปหมดแล้วมั้ง มันทำหน้าเหว๋อ ๆ สงสัยพึ่งจะรู้ตัวมั้งว่ากำลังล่วงล้ำความเป็นส่วนตัว มันหันหลังปล่อยมือผมแล้วเดินออกไป ตัวมันเปียกด้วยครับ ก็ผมนั่งอยู่ใต้ฝักบัวนี่นา
"ครืด...." สิ้นเสียงปิดประตู ผมก็ขำครับ ขำที่มันวิ่งเข้ามา แล้วผมก็อายมาก ๆ ด้วย แปลกดีแฮะ ผมเลิกคิดเรื่องที่คิดก่อนหน้านี้ทันที เพราะมันหน่ะหรอ? ก็ดีแฮะ ขอบคุณเมิงจริง ๆ ไอ้เวย์ กรูหายแล้วตอนนี้
ผมอาบน้ำต่อ อาบนานมาก ๆ เพราะไม่กล้าออกมาสู้หน้ามันครับ อายนี่หว่า เห็นหมดเลย แต่ก็ต้องออกมา จะให้นอนในห้องน้ำคงเป็นไปไม่ได้ ผมออกมาจากห้องน้ำโดยใส่เสื้อตัวเดิมก่อนอาบ แต่ใส่บ๊อคเซอร์ แล้วเอาผ้าขนหนูปิดตรงด้านล่าง เขินอ่ะครับ มันบอกไม่ถูก เห็นมันนั่งเล่นเอ็มอยู่ มันก็ไม่กล้ามองหน้าผมครับ ผมเดินเลยมันไปตรงตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อออกมา กางเกงอีกตัว แล้วเดินไปเปลี่ยนในห้องน้ำ อายนี่หว่า อายสุด ๆ
"..................................." ไม่มีใครพูดอะไรก่อนครับ จนผมเปลี่ยนชุดเสร็จแขวนผ้าขนหนูกลับตามเดิม
"เมิงเข้าไปทำไม" ผมถามขึ้นครับ
"ก็.....ก็กรูเห็นเหมือนเมิงล้มนี่หว่า?" มันตอบเสียงเบา ๆ แบบเขิน ๆ ครับ แต่หน้ามันยังไม่ได้มองผมนะครับ มองแต่จอคอมอย่างเดียว
"เห็นหมดแล้วดิ"
"เออ เมิงไปทำอะไรมาวะ อย่างก่ะโดนรุมโทรม" มันตอบผม ผมนี่หน้าเสียเลยครับ มันทำให้ผมคิดถึงเรื่องนั้นอีกแล้ว ไอ้บ้าเวย์
"เออ กรูโดนรุมโทรม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเมิงวะ" เสียงผมเริ่มสั่นอีกแล้ว จะร้องไห้ครับ ไม่เอานะเว้ย ไม่ร้องแล้วกรูจะเข้มแข็งนี่หว่า ผมพยายามปลอบตัวเอง
"เฮ้ย กรูขอโทษ เมิงร้องทำไมอีกเนี่ย" มันหันมาเพราะเสียงผมสั่น ๆ อ่ะครับ แล้วก็ลุกจากเก้าอี้หน้าคอมเดินมาหยุดข้างหน้าผม
"กรูล้อเล่น กรูมีเรื่องก่ะคนแถวนี้นิดหน่อย" ผมพยายามกลบเกลี่อนครับ จะให้มันรู้ความจริงได้ไง ความจริงที่เลวร้าย ความจริงที่โสมม ผมไม่อยากให้ใครรับรู้ครับ
"เป็นอะไรมากเปล่า แล้วที่แขนเมิงเลือดไหลนะเว้ย" มันพูดพร้อมชี้มาที่ต้นแขนขวาผมที่มันเห็นเมื่อตะกี้
"เออ ไม่เป็นไรหรอก"ผมบอกมัน ไม่อยากให้มันคิดมาก จะได้จบ ๆ เรื่องนี้ซักที
"แสดงว่าเมิงแอบดูกรูอาบน้ำอะดิ" ไม่งั้นมันจะเห็นผมลงไปนั่งได้ยังไง
"................" มันเงียบครับ
"เปล่า กรูแค่บังเอินเห็นเว้ย ก็ประตูมันเห็นลาง ๆ นี่หว่า กรู...ก็มองไปเรื่อย ๆ รอบ ๆ แหละ" โห่ ไอ้เวย์ กรูนั่งยังไม่ถึงสามวิเมิงก็เข้าไปและ บังเอินฉิบหายเลยเนอะ
"ไอ้โรคจิต แอบดูคนอื่นอาบน้ำ" ผมด่ามัน มันหน้าซีดไปเลยครับ สงสัยโดนเต็ม ๆ
"แล้วนี่เมิงแอบดูรูปกรูในคอมด้วยหรือเปล่าเนี่ย โรคจิตจริง ๆ เมิงเนี่ย ขออนุญาตเจ้าของก่อนบ้างเหอะ" ผมเดินไปที่คอมเพื่อดูว่ามันเปิดโฟลเดอร์รูปผมหรือเปล่า มันไม่ได้เปิดครับโชคดีไป
"แล้วเมิงจะไม่อาบน้ำหรอ เดี๋ยวก็ไข้แดรก" หัวมันยังชึ้น ๆ อยู่เลยครับเสื้อก็ชื้น ด้วย ก็จากเหตุการณ์เมื่อกี้เนี่ยแหล่ะ
"กรูไม่แอบดูเมิงหรอก เพราะกรูไมได้โรคจิต" ผมบอกมัน เพราะมันทำหน้าตาระแวง ๆ ใส่ผม มันตลกดีหว่ะ
แต่มีมันอยู่ข้าง ๆ ก็ดีนะครับ ตอนนี้มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะ ทำให้ผมไม่คิดเรื่องอย่างว่าไปได้สักพัก
มันเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่ผมเคยส่งให้มันที่วางอยู่ที่เตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป.....
-
เฮ่อ ดีใจที่หนูเวย์ทำให้เฟยหายกลุ้มได้ :man1:
-
อยากไปดูมั่ง
:z1:
-
ดีเหมือนกันที่มีเวย์อยุ่ :กอด1:
ปล.เฟยก็ แอบดูเวย์อาบน้ำบ้างจะได้หายกัน :z1:
-
ดีแล้วเฟย
อยู่กะเวย์ดีที่สุด
ลืมไอ้เลว หกคนนั่นไปซะ
-
มาต่อซะดีๆ :oni3:
-
เวย์ดีที่หนึ่งงงงงงง :impress2:
ส่วนหกคนนั้นก็นะ :beat:
-
ตอนนี้สั้นไปนิส แต่คงไม่ค้างกันช่ายไหมครับ
แบบนี้ นะห์ คงนอนหลับสบายได้แล้วคืนนี้ ไม่ต้องระแวงคนในเล้า จะค้าง ๆ คา ๆ
พักผ่อนเยอะ ๆ จะได้หายไว ๆ
พรุ่งนี้ สิบเอ็ดโมงถึงเที่ยงน่าจะโพสตอนต่อไปได้ สัญญาว่าจะโพสยาว ๆ ก่านี้
ไปและนะครับ นอนแล้ว
ฝานดีทุกคนคร้าบ
-
^
^
^
ได้จิ้มอีกแระๆๆๆ :z13: :z13:
-----------------------
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากดูด้วยยยย เวย์ขา เค้าอยากดูด้วยอ่ะ :laugh:
คราวนี้เฟยจะแอบดูเวย์ชิมิคะ :-[
มะค้างจ๊ะ แต่คืนนี้(ในเรื่อง)อยากไปค้างด้วย :z1: :z1:
-
อยากรู้ว่าไอ้หกตัวมีอะไร
-
เชียร์เวย์
รักเวย์
เวย์สู้ๆ :m4: :m11: :m1:
-
เวย์โรคจิต โรคจิตๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
:เฮ้อ: ถ้าเวย์รู้แล้วจะรับได้ไหมน๊~า :กอด1:
พี่เฟยเข้มแข็งมากเลยค่ะ o13 สู้ๆน๊~า เราต้องผ่านมันไปให้ได้!!!!!!!!! :a2:
แต่อยากรู้ว่าพี่ชาย(พี่ฮาร์ท)ไม่รู้เรื่องที่พวกเพื่อนๆทั้ง 6 คน หลอกน้องตัวเองเลยจริงๆน่ะหรอ??
แบบว่าขนาดพี่สาว(พี่อาร์ท)ยังมองดูรู้เลยว่าพวกมันทั้ง 6 ไม่ได้รักน้องกูจริง! อ่ะนะ
ปล.ไม่รู้ใช่เรื่องจริงรึป่าว...... แต่ความรู้สึกมันบอกว่าใช่..... เพราะงั้นตอบข้อ 1 ค่ะ ^^
ปล2.เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ :L2: :กอด1: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
รักเวย์หลงเวย์ด้วยเถิดเฟย เพี้ยง
-
สั้นจางเยย
ติดตามนะ สงสารเฟยจิงๆ :3123:
-
:z3:
ทำไม..เวย์ไม่เข้าไปช่วยเฟย.....
อาบน้ำ......
เวย์....อาบน้ำเสร็จแล้ว...จะนอนเลยป่าวเนี่ย
คุยกันบ้างอะไรบ้างก็ดีนะ....อ๊ากกซซซซ
:o8: :impress2: :-[
:z10:
-
โอ้ว...ดีจังที่มีเวย์อยู่ด้วย
ฝันดีน้า
:กอด1: :L2:
-
พี่เวย์คือ สุภาพบุรุษขี่ม้าขาวตราลิงถือลูกท้อ
แอร๊ยยย...เฟย แกโชคดีแระ
-
เวย์ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นเยอะเลย เฟยโชคดีมาก
แต่เราอยากให้เป็นนิยายมากกว่า :z3:
-
หวังว่าเวย์คงช่วยให้เฟยดีขึ้นนะ
เกลียดไอ้หกคนนั้น :3125:
-
เชียร์เวย์ๆ
:3123:
ลป.ขอกด...........คนเขียน ได้ป่าว :z1:
-
เห้อ......ไม่ได้อ่านซะนานเยยเรา.......มาเริ่มอ่านเรื่องเรียกก้อนะฮะ
ความรุสึกที่ได้อ่านมานบอกไม่ถูกเลยนะนี่............จะติดตามต่อไปนะฮะ
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยเน้อฮะ........อย่าลืมมาต่อนะฮะ
จะรอต่อไปเรื่อยๆ........สู้ๆค๊าฟ :o12: :o12:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
จะ รอ
อ่าน น่ะ
:bye2:
-
อื้ม ขอบคุณพี่คนโพสครับ
ทะว่าจะให้ กด 1 หรือ 2
ยังไงดีละเพราะว่าตอนต้นๆผมสังเกตุได้ว่า
พี่เขียนว่า อยากให้มันเป็นเพียงแค่เรื่องแต่ง...??
และขีดแดงไว้ด้านล่างๆ
มันขัดกับการจะกด 2
แล้วถ้าจะจัดกด1 ไปมันก็ยังไม่แน่ชัด
สรุปขอ ลุ้นไปดีก่าคับ
ปล.สงสัยเฟย์จาได้กอดเต็มๆคนคืนนี้
-
:-[
ยังอาบน้ำกันไม่เสร็จอีกเหรอ
-
โหด ร้ายยยยย
o22 o22 o22 o22
มา ต่อไว ๆน้าาาาา
เฟยจาทำไงต่อเนี่ยยยยยย
-
แหม รู้จักกันไม่ทันไรก็เห็นกันหมดซะและ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอยากบอกว่า
"เฟยเข้มแข็งมาก"
-
ขอกด 3 ได้มะ :o8:
เลือกทั้งคู่นั่นแหละ เหอะๆๆ
ก็คนมันโลภนี่นา :impress2:
กร๊ากๆๆๆ
รอคอยๆๆๆ ติดตามติดขอบจอ
กรี๊ดดด
อยากเห็นมั่งอ่ะ อ๊ากกก..... :-[ :haun4:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากไปแอบส่องจัง
-
เฟยไม่แอบดูเวย์อาบน้ำจริงๆเหรอ
เด๋วคนจ๋วยไปแอบดูให้แทนนะ อิอิ :z1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
อยากแบบว่า ชีวิตเฟยยยย :เฮ้อ:
แต่ตอนนี้มีเจอ เวย์แล้ว อะไรๆ ก็น่าจะดีขึ้นช่ายมะ อิอิ
รอลุ้นๆ ให้เฟยหลุดจากบ่วงกรรม ไปสู่สิ่งที่ดีกว่า หุหุ
-
lสงสารเฟยจังเป็นฟ่าคงตายไปแร้วอ่ะ
เห้อๆๆๆๆเศร้าแทน
เข้มแข็งน๊าเฟย
อย่าไปยุ่งกะพวกมันอีกเน้อไอ้หกตัวเนี่ย
จุฟๆๆๆๆๆๆ :z13:
-
ดีนะยังมีเวย์อยู่เป็นเพื่อน :กอด1:
-
เพิ่งมีโอกาสเข้ามาอ่าน ชอบมากๆๆๆ เลย
เวย์พาเฟยหนีไปหน่อยเร้วววว
มันชักจะมีอะไรไม่ชอบมาพากล หักเหลี่ยมโหดกันมากไปแย้ว
ว่าแต่สงสัยมากเลยใครเป็นคนไปส่งเฟยคืนนั้น ><
มันจะมีอะไรหักมุมกว่านี้อีกมั้ยเนี่ย
:เฮ้อ:
เค้าเอาใจช่วยเฟยนะ :กอด1:
เอาใจช่วยคนแต่งด้วยค่ะ :impress2:
-
รออยู่ นะครับ นะห์
เป็นกำลังใจให้ เรื่องให้กด นะ อยากให้เป็นนิยายอะ
ไม่อยากให้เป็นเรื่องจริงเลย มันโหดร้าย ทำได้ยังไงแบบนี้ กด 2 ละกัน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดด
ดดดดดด
ดดด
ด
ชอบโรคจิตเน้~!
555+
-
^
^
^
^
^
อิ อิ.....ด มากจังเลยครับ
เห็น ด มากแล้วตาลายอ่ะครับ คริก คริก. :m20:
:z13:
-
อย่ายอมเสียเปรียบนะเฟย ของแบบนี้มันต้องผลัดกันดูจะได้ฉะเหมอกัน :z1:
-
ตามทันแย้วววววววววววววววววววววววว หกเทพนั่นไปตายซ้า :fire: แล้วตกลงไม่เฉลยเหรอว่ากด 1 หรือกด 2 5555
อ่านติดหนุบหนับเลยเขียนดีขึ้นเรื่อยๆเลย แต่บางทีก็งงๆเวลาบรรยายเล่าเรื่องลำดับการกระทำ อย่างตอนขึ้นรถ สู้ๆ ต่อไปจ้า คนอ่าน คนเขียน
-
อยากรู้สาเหตุมากกว่า ว่าทำไม ไอ้พี่ 6 ตัวนั่นเลวได้เยี่ยงนี้ o12
หายป่วยไวๆ นะคะ
-
เสร็จแล้วหนึ่งตอน เดี๋ยวรอ พี่เจ อิดิท เสร็จก่อน เดี๋ยวจะมาลงให้นะคร้าฟฟฟฟ
ขอบคุณพี่เจ จริง ๆ ที่อาสาช่วยผม
ขอบคุณมั๊ก ๆ
-
^
^
^
รอจ๊ะ กำลังรอดูว่าเวย์จะแอบดูเฟยป่าว :z1:
ยังไม่ได้เลือกเลยว่าอะไร แต่เป็นนิยายเหอะ สงสารเฟย :sad4: :sad4:
-
รอด้วยยยยยยยย
พี่เจ เร็วๆน๊า (แอร๊ยยเนียนๆ)
-
: 222222: : 222222: : 222222:
เริงร่าๆๆ
เข้ามาเต้นรอ
-
------- ตอนที่แล้วมันสั้นไป มาต่อก่อน --------------
มันปิดประตูห้องน้ำไปแล้ว พักหนึ่งมันตะโกนออกมา
"ห้ามแอบดูนะเว้ย เมิงแอบบดูกรูเอาเมิงตายแน่" ไอ้เวรนี่ เมื่อกี้เมิงเองต่างหากที่แอบดูกรู ฮึ่ม....ไม่อยากจะด่า
"กรูไม่ได้โรคจิตเหมือนเมิง เมิงอ่ะบอกตัวเองเหอะไอ้โรคจิต" ผมด่าสวนกลับไป
เห็นมันเงียบไปแล้ว เก็บกวาดห้องดีกว่า เศษกระดาษเล็กๆ เต็มห้องเลย ก็จากที่ผมฉีกเมื่อกี้นั่นแหละ ออกไปเอาไม้กวาดดีกว่า ผมจึงเดินออกไป หยิบไม้กวาด
ใจจริงก็อยากแอบดูเหมือนกันนะ แต่ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวจะกลายเป็นคนโรคจิตแบบที่ด่ามัน ตอนที่ผมเก็บกวาดห้องผมก็ชำเลืองดูบ้างเป็นระยะนะครับ
มัน... sexy จัง มันมองไม่เห็นแบบทะลุปรุโปร่งหรอก แต่ก็เห็นแบบลางๆ มันยิ่งทำให้รู้สึกว่า มัน sexy มากๆ ตัวสูงๆ ในแบบฉบับผู้ชาย กำลังอาบน้ำ ขัดตรงนั้นตรงนี้และยืนหันหน้าเข้าฝักบัว เงยหน้านิดๆ เพื่อรองรับน้ำจากฝักบัว จริงๆ แล้วผมก็เห็นผู้ชายอาบน้ำบ่อยแล้วนะครับ พี่ซี พี่น้ำ วันนั้นผมก็เห็น แต่ผมไม่รู้สึกแบบนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะพวกพี่ๆ นั้นผมเห็นจนชินแล้ว แต่กับมันผมยังไม่เคยเห็นหรือเปล่าน๊า ผมรีบละสายตาออกจากห้องน้ำเพราะว่ามันปิดน้ำแล้ว ผมไม่รู้จะทำยังไงเดินออกจากห้องดีกว่า ทำไงดีล่ะเนี่ยกลัวมันรู้ว่าแอบดูมัน ด่ามันไว้เยอะซะด้วย เหลือบไปเห็นที่ตักผง ....... พอดีเลย กวาดไว้ยังไม่ได้ตักนี่หว่า
ผมเปิดประตูเข้าไป มันกำลังเช็ดหัวด้วยผ้าเช็ดผมผืนของผมที่แขวนอยู่ข้าง ๆ กันกับผ้าขนหนูของผม นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ก็ผู้ชายผิวสองสี หุ่นนักกีฬา แต่กล้ามท้องมันก็ไม่มีหรอกครับ ออกจะเป็นพุงด้วยซ้ำ ยืนเช็ดหัว ที่เปียกหมาด ๆ นุ่งผ้าเช็ดตัวที่สะโพก แล้วหันหน้ามาทางคุณ อึ้งครับ ผมรู้ตัวเลยว่าผมยืนมองมัน
"ขอเสื้อผ้าใส่หน่อยดิ เสื้อผ้าเวย์มันเหม็นเหงื่อ" มันพูดขึ้น ทำให้ผมรู้สึกตัวว่ากำลังจ้องมันเกินไปเป็นอะไรวะเนี่ย ใจเต้มโครมครามไปหมด ทำไงดีๆ ต้องกลบเกลื่อนก่อน เดี๋ยวมันหาว่าเราโรคจิต
"อื้อๆ เดี๋ยวเอาให้ เดี๋ยวกวาดตรงนี้ก่อน" ผมรีบเดินไปกวาดเศษกระดาษที่กองๆ ไว้ ใส่ที่ตักผง แบบเกร็งๆ
"รอแป๊ปนะ" ผมบอกมันขณะที่เดินเอาขยะในที่ตักผงออกไปทิ้งที่ถังขยะในห้องแม่ ถังขยะในห้องกรูก็มีจะออกมาทิ้งในห้องแม่ทำไมวะเนี่ย
ผมเดินกลับเข้ามาในห้องเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เลือกเสื้อผ้า ตัวนั้นก็เล็กไป ตัวนี้ก็เล็กไป ผมมีแต่เสื้อพอดีตัวนี่ครับ แล้วออกจะเป็นเสื้อไซส์พอๆ กับผู้หญิงด้วยซ้ำ กางเกงอีก บ๊อกเซอร์มันคงใส่ได้แหละเพราะเป็นฟรีไซด์ กางเกงใส่เล่นผมก็เอวเล็กไปอีก
"เมิงเดินมาดูดิว่าตัวไหนใส่ได้บ้าง" ผมเรียกมันให้เดินมาดูครับ มันก็เดินมาตามที่ผมบอกหยุดลงข้าง ๆ ตัวผมแล้วเลือกเสื้อผ้า พร้อมกับผ้าเช็ดหัวที่ตอนนี้ยังอยู่บนหัวมัน
"ตัวนี้ใส่ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ นี่ก็เล็กไปอีก ตัวนี้โครตเล็กเลย " มันเลือกไปบ่นไปครับ
"กรูไมได้ วัวควายเหมือนเมิงนี่หว่า ไอ้โรคจิต" ผมด่ามันครับ ก็ผมมีเสื้อผ้าแค่ไซด์นี้ไซด์เดียวนี่ครับ ไอ้เสื้อตัวใหญ่ที่ผมใส่นอนเมื่อคืนอยู่ในตะกร้า แต่จะเอามาให้มันใส่ก็คงยังไงอยู่นะครับ
"กรูใส่ไม่ได้หรอก ทั้งตู้เลย ตัวเล็กฉิบหาย กรูใส่ไปปริกันหมดพอดี " มันพูดพร้อมกับเดินออกมาจากตู้เสื้อผ้าพร้อมกับหัวเสียนิด ๆ แล้วก็นั่งบนเตียงก้มหัว เช็ดผมมันต่อ
"อ่ะ บ๊อกเซอร์ คงใส่ได้นะ มันฟรีไซด์" ผมโยนบ๊อกเซอร์สีพื้นๆ ให้มันหนึ่งตัวก่อนที่จะเดินออกไปนอกห้อง
"เดี๋ยวไปดูของป่ะป๊าให้" ผมตะโกนหลังจากออกมานอกห้องแล้ว ตัวแมร่งใหญ่จริง ๆ ตอนยืนเทียบกันก็คงไม่เท่าไหร่ แต่ทำไมตอนเลือกเสื้อผ้าถึงได้รู้ว่ามันตัวใหญ่มาก ๆ แต่ก็จริงแหละ ตอนผมร้องไห้ที่หน้าอกมัน มันก็ตัวใหญ่นี่เนอะ ผมลืมสังเกตไปเองแหละ
ผมไปเลือกเสื้อผ้าในห้องแม่ ได้เสื้อคอกลมกับเสื้อกล้ามของพ่อมาอย่างล่ะตัว แล้วเดินกลับไปที่ห้องมัน ห้องของผมกับห้องของแม่จะอยู่ตรงข้ามกันครับ มีบันไดอยู่ตรงกลางทางเดิน
"อ่ะ" ผมเอามาโยนบนเตียงข้างๆ ที่มันนั่งอยู่ ซึ่งตอนนี้มันใส่แต่บ๊อกเซอร์ ผ้าขนหนูวางอยู่อีกด้านหนึ่งของมัน บ๊อกเซอร์ตัวที่มันใส่ถ้าผมใส่มันจะตัวใหญ่นิดๆ แต่มันใส่นี่เกือบฟิตเลยครับ มันยังเช็ดหัวของมันอยู่มันเงยมามองหน้าผมสักพักก่อนที่จะยิ้มให้แล้วหยิบเสื้อที่ผมพึ่งเอามาให้ไปดู
"ของพ่อเมิงนี่ ไม่มีปัญหาเหรอ? " มันถามผม
"ไม่หรอก ใส่ได้" ผมยืนยันกับมัน ว่าไม่มีปัญหา แล้วมันก็เลือกเสื้อกล้ามไปใส่ ไอ้เวย์เอ๋ยเมิงรู้ไหมว่าตอนนี้เมิงทำให้กรู ใจสั่นระรัว ชาไปทั้งตัวแล้ว
"กินไรป่ะ หิวยัง" ผมถามมัน ทำไมผมอยู่กับมันผมต้องคอยเปลี่ยนเรื่องตลอดเวลาเลยนะ
"ก็นิดๆ มีอะไรกินบ้างล่ะ" มันถามผมกับพร้อมกับเช็ดหัวไปด้วย มันเช็ดหัวนานจังเลยวะ อยากรู้จริงๆ จะเช็ดให้เลขมันออกมาเลยหรือไงผมบอกมันว่าจะไปดูที่ห้องแม่ให้ แล้วก็เดินไปห้องแม่ ไปดูในตู้เย็น ว่ามีอะไรให้มันกินได้บ้าง
ผมกลับมาพร้อมนมสองกล่อง กับขนมปัง และแยมสตอเบอรี่อีกหนึ่งกระปุก แล้วก็ทาให้มันกิน มันกินได้สามแผ่นมั้งก็บอกว่าพอแล้ว
ณ ตอนนี้ก็เกือบๆ จะห้าทุ่มแล้วล่ะครับ ผมเริ่มอยากนอนแล้วล่ะครับ ผมเริ่มหาวแล้ว ทั้งๆ ที่ตื่นตอนสี่โมงเย็น แต่ทำไมถึงรู้สึกง่วงหว่า หรืออาจเป็นเพราะความเพลียสะสมผมเอนตัวลงบนที่นอน หมอนใบใหญ่ซึ่งไม่ว่านอนกี่ทีก็นุ่มสบายเหมือนเดิม ผมอยากนอนครับตอนนี้ อยากหลับ ผมคิดว่าบางทีผมตื่นมาเรื่องเลวร้าย ๆ วันนี้อาจจะเป็นเพียงแค่ความฝันก็ได้ผมชวนเวย์บอกว่าให้นอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องตื่นแต่เช้าอีกไปบ้านเวย์ก่อน เวย์มันก็ตกลงครับ มันเดินไปปิดคอมให้ผมก่อน แล้วก็เดินไปปิดหน้าต่าง ที่ตอนนี้ในห้องเสียงดังเพราะเสียงจากถนนใหญ่
"ติ๊ด" รีโมทแอร์ถูกกดขึ้น และความเย็นแบบชื้นๆ ก็เข้ามาปกคลุมในห้องพร้อมกับไฟสลัวๆ ของโคมไฟอันใหญ่ที่ตั้งข้างกรอบรูปบนหัวเตียงผม เราสองคนต่างคนต่างนอน ไม่มีส่วนใดสัมผัสกัน ผมนอนอีกฟากหนึ่งแทบจะตกเตียง มันก็เช่นกันครับ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร แต่ตัวผมสิรู้สึกเกร็งครับ เลยไม่กล้านอนไกล้ๆ มัน
ผมเริ่มหนาวครับ ผ้าห่มถูกดึงขึ้นมาห่มเหนืออก มันยังนอนหันหลังให้ผมอยู่เลยครับ
"แค่ก.. ๆ " ผมเริ่มไอ ครับ สงสัยไข้ต้องขึ้นแน่ๆ เพราะว่าอาบน้ำนานเกินไป ผมไอจากเบาๆ กลายเป็นไอหนักมากขึ้นๆ จนต้องลุกขึ้นมานั่งแล้วไอ ผมนอนกลับลงไป รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่มากกว่าหมอน เป็นมือมันครับ มือไอ้เวย์ผมนอนทับแถวๆ ท่อนแขนช่วงล่างของไอ้เวย์ ผมไม่กล้าหันไปมองหน้ามัน และมันก็ลากผมให้เข้าไปติดกับมันแบบแนบสนิท ตอนนี้หลังผมกับอกมันแนบสนิทกันแล้ว ไม่รู้ว่าเสียงหัวใจของใครดังกว่า ของผมหรือว่าของมัน แต่มันดังมาก ดังจนน่ารำคาญ ดังจนผมกลัวว่า เสียงหัวใจของผมจะดังจนมันได้ยิน
"........................................" ความเงียบปกคลุมครับ ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น ช่วงล่างของมันไม่ได้สัมผัสผมอยู่หรอกครับ มันมีหมอนข้างกั้นอยู่
แต่ช่วงบนมันนี่สิครับแนบสนิทกับผมเลย อาจเป็นเพราะหมอนข้างนี่เองมั้ง ที่ทำให้ผมไม่รู้สึกถึงความแข็งแกร่งใต้ร่มผ้าของมันว่าตอนนี้มันรู้สึกอย่างไร แต่ก็ดีน่ะครับคิดในทางกลับกันถ้าหากผมได้รับรู้ ผมอาจจะมองมันในแง่เสียๆ ก็ได้ เพราะผมพึ่งเจอเหตุการณ์แย่ๆ มานี่นา ยอมรับครับว่า ณ ตอนนี้ผมรู้สึกตื่นเต้นอย่างประหลาด ทั้งๆ ที่ก็แค่กอดกัน กอดกันแค่นั้นเองแต่ทำไมมัน ถึงรู้สึกแบบนี้ได้นะ มันกระซิบจากด้านหลังด้วยเสียงที่อ่อนนุ่มและอบอุ่น
"ไม่เป็นไรแล้วนะ นอนซะ ตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างจะดีเอง" พร้อมกับจับมือผมไว้และกอดแรงขึ้น
ผมหลับไปใต้วงแขนมันครับ.................................
6 โมงเช้าโทรศัพท์ดัง ไม่ใช่โทรศัพท์ผมหรอกครับ แต่เป็นโทรศัพท์ไอ้เวย์มัน ผมพยายามผลักตัวมันที่ตอนนี้ก่ายผมอยู่ทั้งแขนทั้งขา เหมือนผมเป็นหมอนข้างยังไงยังงั้น ผมหลับได้ปกติอยู่แล้ว เพราะผมโดนคนนอนกอดนอนทับจนชิน มันกรนเล็กๆ ที่ข้างหูผมหันหน้าไปมองมัน ตอนหลับมันช่างน่ารักจริงๆ ขนตายาวเป็นแพ คิ้วเข้มๆ ที่ไม่ว่ามองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ ปากชมพูสวยได้รูป
มันลืมตาขึ้นมา ผมสะดุ้งตัวออกมาจากอ้อมแขนมัน
"หยิบโทสัพให้หน่อย" มันบอกผมที่ตอนนี้ตกใจสุดขีดขึ้นมานั่งตรงตรงบนที่นอน ก่อนที่จะหันไปมองหน้ามันแล้วพยักหน้าเล็ก ๆ หลายที ห่าเอ้ยตกใจหมดเลย แมร่งทำไมต้องตื่นขึ้นมาตอนนี้ด้วยฟะ เกือบลืมตัวแน่ะ
มันเป็นนาฬิกาปลุกครับ ไม่ใช่เสียงคนโทรเข้า ผมหยิบโทรศัพท์มันขึ้นมาดู
"นาฬิกาปลุกนี่หว่า ม่ะใช่สายเข้า" ผมบอกกับมัน
"หกโมงแล้วดิ" มันทำหน้างัวเงียๆ ก่อนที่จะขยี้ตาแล้วหลับต่อ "ขออีกสิบนาทีนะ"
ผมไม่ง่วงแล้วครับตกใจจากเหตุการณ์เมื่อกี้ ล้างหน้าดีกว่าตรู ผมเข้าไปล้างหน้าล้างตา แง้มประตูออกมาหยิบผ้าขนหนูแล้วอาบน้ำต่อ ผมออกมาจากห้องน้ำ มันยังนอนอยู่บนเตียง
"เวย์ๆ ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวต้องไปบ้านเวย์อีก" ผมพูดเสียงดัง เพื่อเป็นการปลุกไอ้คนที่อยู่บนเตียง พร้อมกับเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งทาครีมที่ตัว
มันลุกขึ้นมานั่งทำหน้าตางัวเงียๆ ก่อนที่จะลงจากเตียงแล้วเดินจะไปที่ห้องน้ำ ผมมองสะท้อนผ่านกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ช๊อค............
ก็ไอ้เวย์มันเดินไปทั้ง ๆ ที่น้องมันตื่นครับ มันตั้งตรง 90 องศากับตัวมัน แต่มันคงยังไม่รู้ตัว มันก้มหน้าแล้วขยี้ตา พอมันหยุดขยี้ตา
"เฮ้ย............." มันรีบเอามือกุมไว้แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป
ผมล่ะนึกขำในใจ ไอ้นี่มันโรคจิตจริงๆ ผมทำฟอร์มว่าไม่รู้เรื่องดีกว่า
"เป็นไรวะ" ผมตะโกนตามไป
"เมิงเห็นหรือเปล่าเมื่อกี้นี้" มันตอบด้วยน้ำเสียงตกใจ
"เห็นอะไร ใครเป็นอะไร?" ทำเบลอใส่ดีกว่า ไม่อยากบอกว่าเห็น เดี๋ยวยาว
"เออ แล้วไป"
ผมทาครีมเสร็จก็เดินไปที่ห้องแม่ หยิบแปรงสีฟันที่ยังไม่ได้แกะมาให้มันอันนึง ส่งผ่านประตูไปนั่นแหละ มันไม่ได้อาบน้ำ เพราะมันบอกว่าเดี๋ยวกลับไปอาบที่บ้าน
มันใส่ชุดเดิมของมันเมื่อวาน ผมแต่งตัวเสร็จพอดี เสื้อนักศึกษาพอดีตัว กางเกงยีนส์สีดำ เดินไปหยิบกุญแจรถพี่ใหญ่ที่ไอ้เวย์มันขับกลับมาเมื่อคืนนี้
ผมเดินลงมาพร้อมมัน ไม่เห็นใครอยู่ด้านล่าง ผมเปิดประตูแล้วก็ออกรถ โดยมีมันเป็นคนขับให้
ผมมาถึงบ้านมันประมาณ 7 โมงได้ครับ ตอนเช้ารถก็แล่นได้ปกตินะครับ ไม่ค่อยติดเท่าไหร่ ถึงบ้านมัน แม่มันบอกว่าไปไหนทำไมไม่โทรมาบอก
ไม่คิดเลยหรอว่าจะห่วงกันแต่ก็แค่นิดๆ หน่อยๆ แหละครับ มันเป็นลูกผู้ชายนี่นา ผมนั่งรอมันในบ้าน บ้านมันเป็นบ้านกึ่งไม้กึ่งปูน ชั้นเดียวครับ มีสามห้องนอน หนึ่ง ห้องน้ำ แล้วก็ทางเดิน กับห้องครัวนิดหน่อย ตกแต่งได้น่ารักดี มันลากให้ผมเข้าไปรอมันในห้องของมันครับ ห้องมันเป็นเตียงเล็ก คนเดียวนอนสบายๆ อ่ะ ห้องไม่กว้างมากหรอก เทียบกับ ห้องผมแล้วห่างกันลิบลับ ในห้องจัดแต่งแบบผู้ชายๆ
มีคอมวางไว้ข้างๆ ที่นอน พร้อมกับโทรทัศน์ และเกมส์เพลย์ 2 กีตาร์ และตะกร้าผ้าอีกนิดหน่อย ชั้นหนังสือที่มีแต่หนังสือการ์ตูน และก็ห้องรกๆ ที่เหมาะกับห้องผู้ชายๆ
-
จิ้มๆ ตูมาจิ้มใครหน้านี้ แอร๊ยยยยยยย
ข้างล่างอย่าจิ้มแรง ระวังเจอของแถม
ปล. นอนกอดกันแล้ว เวย์น่ารักมากมายยย เชียร์เวย์ :mc4: o13
-
:z13:
ต่อๆ
-
Me too
-
"เห็นอะไร ใครเป็นอะไร?" ทำเบลอใส่ดีกว่า ไม่อยากบอกว่าเห็น เดี๋ยวยาว
อยากให้ยาววววว :z1: :z1:
อร๊ายยยยยยยยยยย พูดไรออกไปเนี่ยตรู :-[
รอตอนต่อไปค่ะ คืนนี้จะมีอีกชิมิคะ? :laugh:
-
เป็นอีกเรื่อง ที่ขยันโพสดี่จัง :3123:
-
ต่างคนต่างพากันเข้าบ้านแล้ววุ้ย
:laugh:
-
^
^
^น่านดิ เข้าทั้งบ้าน เข้าทั้งห้อง เข้าทั้งอ้อมกอด :-[
-
ขอจิ้มมั้ง :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มทะลุหันมันทุกรีเลย
เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
....ยิ่งใกล้กัน..ยิ่งหวั่นไหว..
...คนนี้ใช้ได้เฟย...ผ่าน..
...Fc approved... :z2:
-
เชียเวย์ด้วย
ตอนแรกแอบเชียพี่ๆๆ
แต่แม่ม มันเลวมากกกกก
ไม่เชียละ
มาต่อเยวๆๆน้า อยากอ่านแล้ว
ปลๆๆ แอบมากด 1 ได้ป่ะ เรื่องจิงๆ
-
ขอบคุณมากๆครับผม
-
นอนกอดด้วยหนูเวย์ได้อย่างใจจริงๆ :impress2:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
เอาอีก ๆๆๆ5555
-
พาเข้าบ้าน เข้าห้องนอนด้วย
นอนเตียงเดียวกัน แล้วก็ยังกอดทั้งคืน
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แล้วต่อไปก็............
โปรดต่อโดยด่วน
ป้ากำลังลงแดง อิอิ :z3:
-
หวั่นไหวแล้ววววววววว :-[
-
ความอ่อนโยนของเวย์ เริ่มมีอิทธิพลต่อ เฟย แล้ว
-
พี่เจ เร็วๆน๊า (แอร๊ยยเนียนๆ)
^
^
:man1:
ตอนนี้แอบขำที่เวย์หุ่นมีพุงนิดๆ แต่เฟยก็ยังใจเต้น
เวย์จะรู้มั้ยเนี่ยว่าเฟยแอบเนียนมอง
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย
เวย์นอนกอดทั้งคืนเลย
รู้สึกปลอดภัยม้ายยยย
กรี๊ดดดดดดดด
-
อยากมีอกอุ่นๆไว้ให้เราซบบ้างง่ะ
อยากได้ๆๆ
แงๆๆ :z3:
-
ดีจัง อ่านแล้วดุน่ารักดีอะ
อยากได้แบบนี้สักคน
-
''เวย์'' >>>>>>> น่ารักได้ใจมากมายค้าบบบบบบ
:o8:
-
เวย์น่าร้ากกกกอ่ะ :3123:
-
ขอบคุณครับ
พี่คนแต่ง
แล้วจะเอาไงกับไอ6เทพอสูรละเนี้ย
อย่าไปเอามันไว้นะครับ
จัดการเลย ก๊ากก
-
เวย์มีพุง :z3: นึกว่าซิกแพ็ค
แต่เวย์น่ารัก :-[
-
จิ้มคนข้างบน :z13: :z13: :z13:
มาเป็นกำลังใจให้เพ่เฟย
เอิ๊กๆๆๆๆ
-
เฟยยยยยยยยยยยยยยยสู้ๆๆ
-
ต้องขอโทษ ผู้อ่านทุกท่าน ที่วันนี้มาต่อให้ช้า
เนื่องจาก ติดภาระกิจ
ต้องไปกิน เหล้า ก่ะ เพื่อน ๆ
ขอความเห็นใจ ทุกคน อย่าพึ่งนอย แล้ว หนี หาย กันไป
สัญญา ด้วยเกีรติของลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่เลย ว่า
จะมาต่อให้ หลังจากกิน เสร็จ
ปล. ขอบคุณ ในทุกความเห็น นะครับ
ขอบคุณที่ติดตา (ซื้งอ่ะ จะร้องไห้และ)
-
กินอย่ามาน๊า
ห่วงสุขภาพตัวเองด้วย
ไม่ทิ้งกันหรอก
จะรอนะตอนใหม่ อิอิ :z2: :z2:
-
น่ารักจังเลยเวย์
-
น่าร้ากกกกกกกกก
-
รอได้ครับ :bye2:
-
ตอนพิเศษ ตอนที่ 20 ผมตกหลุมรักมันหรือเปล่า
ผมย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพตอน ม.4 ย้ายมาอยู่กับพี่ชายที่ต้องเรียนที่นี่ เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ผมก็พอมีบางบ้าง แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สีกแย่ ๆ กับความรักก็คือเหตุการณ์หลังจากที่ผมย้ายลงมากรุงเทพนั่นแหล่ะ
วันนี้เป็นวันที่พี่ชายผมและเพื่อน ๆ จะกินเหล้ากันครบทุกคน พี่ชายผมมีเพื่อนที่สนิท ๆ อยู่ 6 คน วันนี้ทุกคนกินกันตามปกติ ผมพึ่งจะมาได้ไม่นาน จึงยังไม่ค่อยอยากรวมกลุ่ม อีกทั้งส่วนตัวแล้วผมไม่ชอบกินด้วยหล่ะมั้งผมรู้สึกว่า เหล้ามันขม ๆ ผมชอบที่จะเล่นกีฬา หรือเล่นดนตรีมากกว่า จะมีก็แค่เดินผ่าน ๆ หรือแว๊ป ไปแว๊ปมาตามประสาผม พี่ชายชวนผมกินกับเพื่อน ๆ ของเขาตลอด เพื่อน ๆ ของเขาก็พยายามที่จะชวนผมกินด้วย
"ไม่หล่ะ ผมไม่ค่อยชอบ" ผมตอบกลับไปขณะที่มีคนร่างบางคนหนึ่งชวนผมกินด้วย ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันเริ่มจะเมาแล้วหล่ะครับ ก็มันทั้งเดินออเซาะ ฉอเลาะกับเพื่อนพี่ ๆ ผมแทบจะทุกคนเลยอ่ะดิ ผมรู้สึกไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่นะเพราะผมรู้สึกว่ามันไม่ค่อยเหมือนผู้ชาย ร่างมันบาง ๆ ตัวสูง ๆ หน้าตาออกกวน ๆ นิด ๆ แต่ทำไมต้องทำตัวเหมือนขาดความรัก ที่บ้านเลี้ยงไม่ดีหรือไง ต้องไปกอดคนนุ้นทีคนนี้ที ให้คนนั้นป้อนนั่นบ้างป้อนนี่บ้าง แต่พวกเพื่อน ๆ พี่ผมทำไมดูมีความสุขกันนักว้า ผมเดินออกมาดีกว่า ตอนนี้ก็เที่ยงคืนกว่า ๆ แล้ว ไปนอนพรุ่งนี้จะได้ตื่นมาสดชื่น ๆ
ผมหลับไปซักพักรู้สึกว่าปวดท้องฉี่ เดินไปเข้าห้องน้ำดีกว่า ผมเดินออกประตูผ่านกลางโต๊ะกลางบ้านไปที่ห้องน้ำ
"อือ.................. อ๊ะ.......................... อา..............................." มันทำให้ผมสะดุดจนต้องหาต้นเสียงที่เปล่งมันออกมา ผมเดินไปที่ห้องนอนพี่ชายที่แง้มประตูอยู่นิดหน่อย กลางบ้านเปิดไฟสว่าง ตัดกับห้องพี่ชายที่เปิดเพียงไฟสสัว ๆ ผมมองผ่านประตูห้องที่แง้มเข้าไป คนหกคนรวมทั้งพี่ชายผมด้วย กำลังบรรเลงเพลงรักที่เร้าร้อนรุณแรง หนักหน่วงแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ทั้งกดทับ ล่วงล้ำ และกระทำรุณแรงเหมือนผมกำลังดูสารคดีสัตว์ป่า และคนที่โดนกระทำสีหน้ามีความสุข แต่เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมมองอยู่ครู่หนึ่งเริ่มรู้สึกอยากอาเจียนผมจึงวิ่งไปห้องน้ำ อ้วก ๆ ผมอ้วก ออกมา มันเกิดอะไรขึ้น ภาพที่ผมเห็นมันคืออะไร ผมคิดพร้อมกับเดินกลับไปห้องตัวเองอย่างเร็วที่สุด คืนนี้ผมนอนไม่หลับ ภาพทั้งหมดมันติดตาผมอยู่
ไอ้คนนั้น คนที่โดนกระทำ อายุก็ไม่น่าจะไกลจากผมเท่าไหร่ แต่ทำไม ทำไมมันถึงยอม แล้วทำไมพวกพี่ผมถึงเป็นแบบนั้น ผมยอมรับครับ ผมฟุ้งซ่านมาก ๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่แล้วยังไงหล่ะ ชีวิตใครชีวิตมัน ความสุขใคร ความสุขมัน มันอาจจะมีความสุขก็ได้
แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับผมหล่ะ ผมหยุดความคิดลง สงบสติอารมณ์แล้วนอนหลับไป
หลังจากนั้นทุกวันพุธผมก็เห็นภาพแบบนี้อีก หรือไม่ก็ได้ยินเสียงแบบนี้ประจำ ไอ้คนนั้นกับพี่ชายผมเอง แต่ในวันที่กินเหล้ากัน วันที่รวมพร้อม ๆ กัน ผมก็ได้ยินเสียงประจำ เหมือนกับมันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แต่ผมก็ไม่สนใจหรอก
ผ่านมาได้สัก ครึ่งปีผมรู้สึกเริ่มชินซะแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกแย่ ๆ คือ วันนั้นเป็นวันที่ผมต้องไปเรียนแต่เช้าตรู่ ผมตื่นเพื่อที่จะไปอาบน้ำ ห้องน้ำถูกใช้อยู่แต่ประตูแง้ม ๆ เอาไว้ ผมเห็นมันอาบน้ำอยู่ ตามเนื้อตัวมีรอยช้ำเล็ก ๆ หลายจุดจากการกระทำของพี่ชายผม มันร้องไห้และยิ้มในเวลาเดียวกัน แปลกมาก ๆ ผมยืนมองมันอาบน้ำ ทั้ง ๆ ที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ผมกลับรู้สึกสงสาร รู้สึกปวด รู้สึกเจ็บแทนมันจัง หน้าตาของมันในตอนนี้เป็นสีหน้าที่น่าสงสาร แต่มันยิ้ม ผมเลยไม่รู้ว่ามันมีความสุขหรือกำลังทุกข์กันแน่ ผมหยุดความคิดไว้แค่นั้น เพราะว่ามันกำลังจะอาบน้ำเสร็จ ผมเดินออกมานั่งที่โต๊ะกินข้าวกลางบ้าน ได้ยินเสียงเรียก
"เฟย มาหาพี่หน่อย " เสียงพี่ชายผมเรียกมันครับ มันเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างว่าง่าย แล้วเดินไปหาพี่ชายผม ซึ่งนอนรออยู่ในห้อง แล้วผมจะสนใจมันทำไมเนี่ย เรื่องของมันสิ ไม่เกี่ยวอะไรกับผมซะหน่อย
เพราะอะไรผมถึงรักมันหน่ะหรอ? ผมยังไม่รู้ตัวเลยว่าผมสงสารมันหรือเปล่า ก็ เย็นวันนั้น เพื่อนของพี่ชายผมเข้ามาในบ้าน ผมนั่งอยู่ในห้องของผมเล่นฝึกเล่นกีตาร์ในเพลงที่ผมพึ่งแกะโน๊ตได้ ผมได้ยินเสียงเพื่อนของพี่ชายผมโทรศัพท์อยู่นอกบ้านข้าง ๆ ห้องผม
"พวกกรูฝึกแมร่งมาอย่างดี ลีลางี้ไม่ต้องพูดถึง สะใจ เมิงทำยังไงก็ได้ รุณแรงแค่ไหนมันก็ไม่ขัด สะใจในอารมณ์สุด ๆ เลยหว่ะ " ประโยคแรกที่ผมได้ยินทำให้ผมสะดุด อยากรู้ว่าเขาพูดถึงใคร
"กรูก็แกล้งทำเป็นรักมันแหล่ะหว่ะ แต่น้องเขาก็ไม่รู้หรอก มันคงเชื่อว่ากรูรักมันจริง กรูทำทุกอย่างให้มันนะเว้ย ตอนแรกกรูก็รัก ๆ มันแหละหว่ะ แต่คิดอีกทีกรูว่ากรูแค่เห็นมันเป็นที่รองรับอย่างว่าแค่นั้น ใครวะจะเอาน้องเขามาเป็นแฟนจริง ๆ กรูอยากรู้ ก็แมร่งต้องนอนกับพวกกรูในกลุ่มกันคนละวัน บางวันมีสอง มีสาม เป็นกรู กรูรับไม่ได้หรอกหว่ะ" ประโยคที่สองตามมาห่างจากประโยคแรกไปสักพัก
ผมรู้ได้ทันทีว่าเขาพูดถึงใคร ทำไมมันโง่แบบนี้วะ มันไม่รู้ตัวเลยหรองัยว่าถูกหักหลังอยู่ มันนี่โง่จริง ๆ ผมเห็นมันทุ่มเทความรักให้กับพวกพี่ผม แบบที่ผมไม่เคยเห็นใครทำให้ได้ มันยอมเจ็บยอมรับทุกอย่างที่พวกพี่ผมทำ บางทีผมเห็นเพื่อนพี่ผมพาผู้หญิงมาบ้าน มันก็เฉย ๆ ไม่เห็นมันรู้สึกอ่ะไร ทำไมมันเป็นคนแบบนี้วะ มันทนได้ยังไง บางทีผมเดินสวนกับมัน ผมอยากรู้จริง ๆ ว่ามันคิดอะไรอยู่ รักพวกแมร่งเนี่ยนะ พวกที่ทำให้มันเจ็บ ให้มันต้องทรมารหลังจากมีอะไรด้วยเนี่ยน่ะ
บางวันมันก็ทำขนมมาให้พี่ชายผม ทำขนมมาให้พวกเพื่อนพี่ผมกิน ดูแลเอาใจสารพัด ซักผ้าเก็บกวาดบ้าน มันก็ดีกับผมนะครับ เป็นห่วงเป็นใย วันนึงผมไม่สบายไข้หนักมาก ๆ เพราะว่าโหมซ้อมหนักไปหน่อย แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องเล่นแข่งแล้วด้วย ก็ได้มันเนี่ยหล่ะครับ
มาคอยดูแล มันทะเลาะกับพี่ชายผมเลยด้วยซ้ำว่าทำไมไม่ไปนอนกับพี่ผม มันด่าพี่ผม
"น้องพี่ไม่สบายนะเฟ้ย ไม่ดูแลหน่อยหรอ? พรุ่งนี้มันต้องแข่งด้วย ดูแลกันบ้างเหอะ เรื่องนี้ไว้ทีหลังก็ได้ เมื่อไหร่ก็ได้ ยังไงเฟยก็ไม่หนีไปไหนหรอก" ผมงี้ซื้งเลยครับ ผมเป็นแค่น้องชายของสามีมันเอง มันยังห่วง ตอนที่มันดูแลผมสีหน้า แววตา มันบ่งบอกถึงความห่วงใยอย่างมากมาย หายาให้ผมกิน ทำข้าวต้มให้ผมกิน คอยดูแลผมเหมือนผมเป็นคนสำคัญ ผมไม่รู้หรอกนะครับว่ามันคิดยังไง แต่ผมอยู่กับพี่ชายสองคน พอผมป่วยพี่ชายก็จะได้แค่บอกว่า ไม่ไหวก็บอกเดี๋ยวจะพาไปหาหมอ ซื้อยาหรือยังเดี๋ยวจะซื้อให้ จะกินอ่ะไรก็แค่บอก พี่ชายผมก็ทำได้แค่เนี้ยหล่ะครับ แค่ซื้อในสิ่งที่ผมต้องการ ซื้อในสิ่งที่ผมอยากกิน แต่มันสิครับ ไม่ถามผมสักคำ กลับคอยดูแล ห่วงใยผม เหมือนผมเป็นญาติคนนึงเลยด้วยซ้ำ วันรุ่งขึ้นสรุปว่ามันป่วยเองครับ ไม่ได้ไปเรียนต้องนอนซมอยู่ที่บ้านผมนั่นแหล่ะ แต่ผมกลับหาย ไม่รู้ว่ามันติดหวัดจากผมไปหรือเปล่า เนี่ยหล่ะมั้ง คือต้นเหตุที่ทำให้ผมรู้สึกรักมัน เพราะผมยอมรับครับผมไม่เคยได้รับการดูแลจากใคร พ่อแม่ผมยังไม่เคยสนใจผมขนาดนี้ อาจจะมีก็แค่ถามไถ่นิด ๆ หน่อย ๆ แค่นั้นเอง ผมสาบานกับตัวเองครับ ว่าผมจะทำดีกับมัน ผมจะตอบแทนความห่วงใยที่มันมีให้
สงกานต์ ผมต้องกลับไปเชียงใหม่กับพี่ชาย กลับไปหาพ่อแม่ที่นั่น พี่ชายผมชวนมันไปด้วย มันก็ตงลงไปนะครับ สงสัยมันก็อยากไปเที่ยวอยู่เหมือนกันหล่ะมั้ง ตลอดการเดินทางมันชวนผมคุยนั่น คุยนี่ มันคุยเก่งมาก ๆ จนผมรู้สึกหายเกร็ง ๆ เริ่มเล่นกับมันมากขึ้น ผมรู้สึกว่ามันน่ารักนะครับ ทำอะไรไม่ค่อยแคร์สายตาใคร ทำอะไรที่อยากทำ มาถึงพี่ชายผมต้องขับรถให้แม่ไปหาญาติ ๆ แต่ผมไม่ต้องไป เพราะผมไม่ค่อยสนใจญาติ ๆ ซักเท่าไหร่ มันจึงมาขอให้ผมพามันไปเที่ยวเล่นสาดน้ำหน่อย ผมก็พามันไปครับ ไปในที่ที่ คน เล่นกันเยอะ ๆ มาถึงเมันก็ไปเล่นน้ำกับคนอื่น ๆ ตัวมันเปียก ๆ ก็น่ารักดีนะครับ ผิวมันขาว ๆ ตัดกับหน้าตอนนี้ที่หวาน ๆ เพราะว่ามันไว้ผมยาวขึ้น ร่างบาง ๆ ที่ตอนนี้ใบหน้ามีความสุขแบบที่ผมไม่เคยเห็น มันเป็นสีหน้าความสุขที่ไม่ได้เกิดจากอารมณ์ในด้านนั้น ผมว่าสีหน้าความสุขของมันในตอนนี้น่ามองมาก ๆ มันยิ้ม มันสนุก แม้กระทั่งแววตาผมก็รู้สึกว่ามันยิ้ม พอมันโดนฉีดน้ำ มันก็จะมาหลบที่ตัวผม หันหน้าหลบเข้ามาที่อกผม ผมมีความสุขแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน หรือตอนนี้ผมกำลังรู้สึก รัก มัน มันลากผมไปทางนุ้นทางนี้ตามทางที่มันอยากไป พอมันหลงมันก็หันมาบอกผมด้วยสีหน้าเขิน ๆ
"พาเฟยหลับหน่อยนะเล็ก เฟยพาเดินมั่วเลย" ผมขำกับนิสัยที่เด็ก ๆ ของมัน ทั้ง ๆ ที่มันอายุเยอะกว่าผม แต่ทำไมมันถึงได้เด็กขนาดนี้นะ
ผมขับมอเตอร์ไซด์กับมันกลับบ้าน มันก็กอดผม ผมว่าสงสัยมันคงหนาวแหละครับ ตัวมันเปียกนี่ และลมมันก็แรงด้วย ผมยิ่งรู้สึกใจเต้นไปกับมัน
ผมยอมรับนะครับผมไม่รู้ว่าผมกำลังรักมันหรือสงสารในความรักที่มันมีอยู่กันแน่ แต่ตอนนี้ผมอยากทำให้มันมีความสุขครับ ผมอยากเห็นรอยยิ้มที่สดใสของมัน ผมอยากเห็นมันยิ้มจริง ๆ ยิ้มที่มาจากใจ ไม่ใช่ยิ้มแบบหลอก ๆ แบบที่มันยิ้มประจำ
ครั้งล่าสุดผมยิ่งเจ็บใจเพราะ ไอ้พี่ที่ผมเคยได้ยินมันคุยโทรศัพท์แบบเลว ๆ อย่างนั้น กลับบอกรักมันและมันก็เชื่อ ผมไม่ไหวแล้วผมสงสารมันจริง ๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นี่ครับ ผมจึงโทรไปหาพี่สาวมัน ซึ่งก็เคย ๆ คุยกันอยู่บ้างบางครั้ง บอกเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นให้พี่สาวมันฟัง ผมอยากให้มันหลุดออกไปจากตรงนี้ซักที หลุดออกไปจากคนเลว ๆ ซักที ผมนัดแนะกับพี่สาวมัน ให้โทรเข้ามาที่บ้านและบอกว่าให้พามันไปส่งด้วยเหตุผลอะไรก็ได้ สรุปผมจึงได้ไปส่งมันครับ เพราะพวกพี่ผมก็จะนอนกัน
ผมอุ้มมันมาส่งที่ห้องนอนของมัน ห่มผ้าให้มัน ก่อนที่จะจูบมันเบา ๆ ที่ปาก เปลือกตา และหน้าผาก อย่างเบา ๆ กลัวมันจะตื่น ก่อนจะออกมาแล้วกลับบ้านผม
-
^
^
^จิ้ม คนแรกป่าวว้า
เย้ๆๆ ได้จิ้มตรูดเด็กวันนี้นอนหลับสบายแระตรู
แต่ว่า อีพี่นั่นแม่มเลวววววววว :angry2:
เอาหน้ามาหั้ยเหยียบหน่อยดิ๊ แค้นเฟ้ย :z6:
-
มาต่อให้ตามสัญญา
เมา แล้ว ด้วย
ไป นอนแล้วนะ
หวังว่า ตอนนี้ คงทำให้ปริศนา บางอย่างในเรื่อง กระจ่างขึ้น
ฝานดีนะครับ
เมาไม่ขับ แล้วตรูกลับมาได้ไงเนี่ย เอิ๊ก ๆ
-
:z13:
แล้วไปอ่าน
o22 o22 o22
น้องมันชื่อเล็ก พี่มันก็ต้องชื่อใหญ่
:serius2: :serius2: :serius2:
สรุปมันเชี่ยหมดทั้งหกตัวเลยใช่ป่ะเนี่ย
แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตรูเครียดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
สงสารเฟยมากๆๆๆๆๆ
ไม่รุ้ว่าสนไปได้ไง
พวกเลวนั้นก็จัญ... :m16:
เวรกรรมมีจริงขอให้เมียมันโดนเองจะรุ้สึก
-
:z13: rep บน ฉึกๆ
------------
แอร๊ยยจิ้มไอ่มินท์ไม่ทัน อรส มม...
เล็ก นอ้งไอ้พี่ใหญ่เหรอ.........กรี๊ดดดท่ามกลางความเลวร้าย
คนดียังมีเหลือ (สุภาษิตจีน ..คิดเอง กร๊ากก) :z2:
-
ง่า...อ่อ น้องพี่ใหญ่นี่เอง
ท่าทางเป็นคนดีนะ คิ้วเข้มไหมเนี่ย
:z2:
-
เวย์มีคู่แข่งแล้วม๊างงง o22
-
เล็ก หวังว่าจะเป็นคนดีจริงๆนะ
o13
-
ขอระบายหน่อยเหาะ
-พออ่านแล้วถึงตอนนี้
*"กรูก็แกล้งทำเป็นรักมันแหล่ะหว่ะ แต่น้องเขาก็ไม่รู้หรอก มันคงเชื่อว่ากรูรักมันจริง กรูทำทุกอย่างให้มันนะเว้ย ตอนแรกกรูก็รัก ๆ มันแหละหว่ะ แต่คิดอีกทีกรูว่ากรูแค่เห็นมันเป็นที่รองรับอย่างว่าแค่นั้น ใครวะจะเอาน้องเขามาเป็นแฟนจริง ๆ กรูอยากรู้ ก็แมร่งต้องนอนกับพวกกรูในกลุ่มกันคนละวัน บางวันมีสอง มีสาม เป็นกรู กรูรับไม่ได้หรอกหว่ะ" ประโยคที่สองตามมาห่างจากประโยคแรกไปสักพัก
-แล้วไม่อ่านต่อเลยรู้สึกมันไม่ยุติธรรมกับมนุษย์คนหนึ่ง
จะมาอ่านตอนต่อไปเลยนะตอนข้ามตอนนี้แล้วกานรับไปได้จิงๆๆๆ
-
อิพี่ใหญ่ เลวมากกกกกกกก :z6:
แล้วน้องเล็กเค้าจะมาเป็นคู่แข่งกะคิ้วเข้มรึป่าวเนี่ย :serius2:
-
ซี - เล็ก ทูน่ารึเปล่า?
กร๊ากก พี่น้องกัน
-
แล้ว เล็กกะ เวย์ คนเดียวกันปะ :confuse: หรือมาเพิ่มอีกคนนึง
-
คนที่บอกรัก?
งั้นก็ไอ้พี่ซีอ่ะดิ่
:fire:
-
เรื่องนี้อ่านแล้วบางตอนเหมือนอยุ่บนสวรรค์
แต่บางตอนก็เหมือนอยุ่ในนรก
ทำไมคนเราถึงได้เลวได้ขนาดนี้?
แต่อย่างไรก็ตาม เป็นกำลังใจให้คนเขียนตลอดกาลค่ะ
-
น้องชื่อเล็ก ง้านพี่มันจะชื่อใหญ่รึเปล่า
อ่านแล้ว :fire:
เลวจิงๆ ขอเหมารวมไปทั้ง หก ตัวเลยแล้วกัน :angry2:
เริ่มต้นจากการข่มขืน แล้วเห็นเป็นแค่บำเรอความใคร่เนี่ย
ปล่อยเค้าไปดีเห๊อะ...
อรส. :m16: :fire:
-
กลับมาอ่านอีกทนไม่ไหว
เข้าใจแล้วคนที่มาส่งเฟยในคืนนั้นเปนเล็กแน่นอน จูบหน้าผากอะไรตอนที่เฟยบอกว่ารู้สึกนะ
แล้วตอนที่เฟยตื่นขึ้นมาพี่สาวของเฟยบอกว่าพวกมันไม่รักหลอกอะไรอย่าเนียเพราะเล็กเคยโทรคุยกับพี่เฟย
ใช่ไม
น่าจะเปนอย่านี้นะตามที่เข้าใจ
พระเอกน่าจะเปนเล็กนะเรื่องนี้เพราะเหนอะไรเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับเฟยแล้วก้ยังยอมรับได้
ไม่รู้เข้าใจถูกป่าว
-
..................
ยิ่งรู้ ก็ยิ่งเกินจะบรรยาย
ทำไมเลวได้โล่แบบนี้เนีย ห๊า!!!
:z6: :z6:
เดี๋ยวแม่โดดถีบเรียงตัวเลยคอยดู
อ๊ากกกกกกก.......
-
เล็กนี้มันน้องไอ้เลวซีไม่ไช่หรอครับหรือน้องไอ้ชั่วใหญ่อ่ะ
งงนะเนี่ย
แต่แม่งก็เลวทั้งคู่อ่ะ
เล็กน่ารัก ช่างเป็นคนดีซะเหลือเกิน
ไอ้เวย์อ่ะทำไงหล่ะที่นี้
อย่าเลยอย่าบอกให้ฉันเลือกเลยเพราะฉันไม่เคยรู้เลย
ไม่รู้ว่าจะเลือกใคร ขาดเธอก็เหงา ขาดเขาก็คงเสียใจ
ไม่อยากจะเลือกใคร อยากเก็บเธอเอาไว้ทั้งสองคน
เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆ
หกยังทำได้
แค่สองสบายบรื้อออออออ
อิอิ
-
หนูเล็กนี่เอง เป็นคนดีจริงๆ :กอด1:
-
อย่างน้อยในหมู่ของคนเลว ก็มีคนดีปะปนอยู่ละน่า
-
ปลื้ม 'เล็ก'
ช่างต่างกับพี่ชายเจงๆ :z1:
-
เล็ก เป็นคนดีจังอะ :-[ :-[ :-[
ยิ่งอ่านยิ่ง เกลียด ใหญ่ เลว ชิบ
-
อ่านตอนนี้อารมณ์แบบว่า "นายเอกเราช่างเสน่ห์เหลือล้น"
น้องชายสามีก็หลงรัก แอร๊ยยยยยยยยย ได้ข่าวว่ามะเคยอยู่ในสายตาเลย :เฮ้อ:
แล้ว "เล็ก" กับ "เวย์" ใครจะมาวิน? o18
ยังไงก็เชียร์คิ้วเข้มนะคะ ดูลักษณะ "เล็ก" ยังไงๆก็เป็นได้แค่ "พระรอง :laugh: :laugh:"
-
อ่าาาาาา ปริศนาเฉลยแล้ว!
ผช คนที่ว่า คือ เล็กน้อง อิพี่ใหญ่นั้นเองงงงง
-
เล็ก น้องไอ้พี่ใหญ่นะเหรอ ยังดีที่พอดี "คน" เหลืออยู่้บ้าง พี่ชายก็นะคบเข้าไปอยู๋ได้เพื่อนแบบนี้ :fire:
-
เออ คู่แข่งเวย์มั้ยนิ
ว่าแต่หกคนนี่ไม่ไหวเลยอ่ะ
ปากบอกว่าร้ากกกกกกกกกกก แล้วดูเธอทำ..
-
ทำไมด้านมืดของมนุษย์น่ากลัวจังเลย :z3:
-
แล้วแบบนี้ยังจะเชื่อใจใครได้อีก
-
เล็กเองหร๋อที่มาส่ง
เฟยนี่มีแต่คนมารักโน๊ะ น่ารักจัด คิคิ
ถึงว่าล่ะวันนั้นเฟยถามว่าใครมาส่งถึงไม่มีใครตอบ
เพราะเหตุนี้นี่เอง
ไอ้พี่ซีมันเลวมากเลยอ่ะ ไม่ไหวทนแล้วนะ
ตัดมันออกจากกองมรดกด่วน อยากจะ :z6:มากมาย
-
ตอนที่ 21 มันน่ารักจริงๆ น้า
เจ็ดโมงครึ่ง ผมอาบน้ำเสร็จ ก่อนที่จะเดินเข้ามาในห้อง
"เวย์เล่นกีตาร์ เป็นด้วยหรอ?" มันถามผม ขณะที่หยิบกีตาร์ขึ้นไปเกาเบา ๆ พร้อมทั้งเงยหน้าขึ้นมามองผม ทำไมมันเทห์จังวะเนี่ย มันทำอะไรเป็นบ้างวะผมเริ่มอยากรู้ เพราะหลาย ๆ อย่างที่มันกระทำ มันขัดกับภาพที่ผมเคยจำได้ลิบลับ
ภาพที่ผมเห็นก่อนหน้านี้ที่เชียงใหม่ มันเหมือนเด็กน่ารัก ๆ คนหนึ่ง แต่ตอนนี้มันเหมือนผู้ชายเสเพลคนหนึ่งเหมือนกัน ทั้งดูดบุหรี่ กินเหล้า แถมยังเล่นกีตาร์เป็นด้วยแฮะ
"ก็พอเล่นเป็นบ้างนิดหน่อย แต่ไม่เก่งหรอก"ผมบอกกลับไปขณะที่แต่งตัวชุดนักศึกษา
"บ้านเฟยก็มีของพี่สาว ไว้วันหลัง ไปเล่นให้ฟังหน่อยนะ" มันถามผมหรือเปล่าหว่า หรือมันบังคับกันแน่วะเนี่ย
วันนี้ผมเลยแต่งตัวไม่เรียบร้อย เพราะมันนั่นแหล่ะ มันแต่งตัวได้กวนตีน สุด ๆ ทั้ง ๆ ที่อยู่ปี 1 แท้ๆ กลับใส่กางเกงยีสน์ กับรองเท้าหุ้มข้อสีแดง
แม่ถามผม ว่าเอารถใครมา ก็คงต้องแปลกใจหล่ะครับ เมื่อเห็นผมเดินไปที่นั่งด้านคนขับ ซีรี่สามสีขาวมุกชุดแต่งเต็มสูบ แม่ไม่อยากให้ผมขับ ว่านุ้น ว่านี่บ้างหล่ะ แต่สุดท้าย เฟยมันก็บอกว่ารถมันเองไม่มีปัญหา แม่ผมจึงให้ผมขับออกมาอย่างหัวเสียนิด ๆ
กว่าจะมาถึงมหาลัยก็ เกือบ 9 โมง เพราะมันนั่นแหละครับ ชวนผมไปกินข้าวก่อนมา ด้วยเหตุผลว่า หิวจะตายอยู่แล้ว ไอ้ผมก็กลัวมาสาย ก็ใช่ดิ ผมไม่เคยซิ่วแบบมันนี่หว่า ผมก็ต้องเกรงรุ่นพี่เป็นธรรมดา แต่ก็ต้องแพ้คำว่า หิวจะตายของมันเนี่ยหล่ะ
ผมขับรถมาจอดที่จอดรถที่ใกล้ซุ้มที่สุด ทันทีที่ผมลงจากรถพร้อมมัน สายตาของเพื่อน และรุ่นพี่ก็มองมาที่ผมกับมันทั้งคณะ ผมเดินเข้าไปที่ซุ้มที่ตอนนี้รุ่นน้องนั่งกันครบหมดแล้ว
"พวกมึงมาสาย" พี่ว้ากคณะผมส่งเสียงดัง เป็นสัญญาณบอกว่า ผมซวยแล้วแน่ๆ
"ไปนุ่นเลยๆ ไปยืนกอดเสากันทั้งคู่นั่นแหละ รักกันดีนักนะพวกมึง" พี่ว้ากสั่งผมกับมันให้ไปยืนกอดเสาเหล็กอันเดียวกัน
"กอดกันแน่นๆ นะเว้ย กอดให้เหมือนที่เมิงกอดกันเมื่อคืนเลยนะ" เฮ้ยมันรู้ได้ไงวะว่าเมื่อคืนกูนอนกอดกับมัน มันก็คงเป็นแค่การเดาหล่ะครับ เพราะตอนนี้ผมว่าใคร ๆ ก็รู้กันแล้วว่ามันเป็นเกย์ เพราะว่ามันเล่นบอกแบบไม่อายใครในวงเหล้าคราวที่แล้ว แล้วอีกอย่าง
ผมมากับมันด้วย คนคงคิดกันไปต่างๆ นาๆ ผมงี้หน้าชาเลยครับ แต่ผมเห็นมันไม่ค่อยสะทกสะท้านเท่าไหร่ สงสัยชิน หรือไม่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร ก็มันเรื่องจริงนี่เนอะ ซึ่งตอนนี้ผมเห็นเพื่อนๆ ในคณะ และรุ่นพี่ต่างซุบซิบกันเป็นการใหญ่แล้ว เอาแล้วไงกรู ยัดเยียดกันสุดๆ
ผมยืนกอดกับมันที่เสาเหล็ก มันก็ยิ้มแย้มตามประสามันหละครับ ไอ้เวรนี่กูอายเป็นนะเว้ย เมิงเล่นกอดกูซะกูเขินเลย มันแขนสั้นกว่าผมนี่ครับแล้วผมก็ตัวหนาซะด้วย มันคงกอดลำบากเพราะมีเสาเหล็กกั้นตรงกลาง มันก็ทำได้แค่เอามือแตะไว้ตรงเอวผมหล่ะครับ แต่ผมดิกอดมันแบบเอามือไปประสานกันด้านหลังมันได้เลยด้วย
อยากกอดมันนะครับ แต่ไม่ใช่แบบนี้นี่หว่า อายหวะ อายสุดๆ
"น้องเฟยมานี่ดีกว่า อย่าไปยืนเลยเดี๋ยวเมื่อย" ไอ้พี่บอยครับ พี่โอ๋มันแน่ๆ เรียกมันไปพร้อมกวักมือ
"มึงอย่ามาให้อภิสิทธินะเว้ย" ไอ้พี่ว้าก ว้ากกลับไปที่ไอ้พี่บอย ซึ่งตอนนี้ทำหน้าตากวนตีนใส่
"ทำไมหรือมึงจะกล้ากับกู" ไอ้พี่บอยสวนให้ครับ ไอ้พี่ว้ากเนี่ยหน้าจ๋อยไปเลย
"น้องเฟยมานี่เร็ว มานั่งข้าง ๆ พี่ ยืนอยู่แบบนั้นเมื่อยจะตาย" พี่บอยหันมาบอกกับมันสีหน้างี้ยิ้มแย้มสุดๆ โอ้ย หงุดหงิดโว้ย ไอ้นี่ก็อีกเดินไปหาเขาซะงั้น แทนที่จะอยู่กับกู แมร่งไม่สงสารกันบ้างเลย
มันไปนั่งข้างพี่บอยหันมาทำหน้าเยาะเย้ยผมด้วย ไอ้เวร เมื่อคืนมึงไม่ใช่คนแบบนี้นี่
สรุปว่าผมยืนกอดเสาเหล็กเกือบชั่วโมง แต่มันดันได้นั่งบนซุ้ม มีคนหาขนมมาให้กินอย่างสบาย จะเป็นใครอีกหละครับ ถ้าไม่ใช่ไอ้พี่บอยของแมร่ง
"ไป ๆ ไปนั่งกูรู้ว่ามึงกอดเสาเหล็กมันเย็น ไม่เหมือนกอดกับไอ้นั่นหรอก" พี่ว้ากพูดพร้อมชี้มือไปที่ไอ้เฟยซึ่งตอนนี้นอนเล่นอยู่บนตักของพี่บอยสบายใจเฉิบไปแล้ว แล้วพี่ว้ากก็พูดเสียงเบาลง เพราะไอ้พี่บอยชี้หน้ากลับมา สรุปใครเป็นพี่ว้ากกันแน่วะเนี่ย แต่ช่างเหอะผมเห็นมันยิ้ม ๆ ผมก็ดีใจแล้ว ให้มันอยู่สบายๆ แบบนั้นดีกว่า ผมเมื่อยไม่เป็นไรหรอก แต่สงสารตัวมันแหละครับ ช้ำทั้งตัวแบบนั้น คิดแล้วตอนนี้ผมก็รู้สึกสงสารมันขึ้นมาตะหงิดๆ
วันนี้ทั้งวันก่อนที่จะปล่อยไปกินข้าว ผมไม่ได้คุยอะไรกับมันเลย เพราะผมอยู่ด้านล่าง มันนั่งอยู่ด้านบน นั่งขำสนุกสนานคุยกับพวกเพื่อนรุ่นพี่เป็นการใหญ่ ผมจะสงสารมันดีไหมเนี่ย?
พี่ว้ากปล่อยให้ไปทานข้าวได้ตอนนี้ ผมเดินไปหามันพร้อมกับที่มันกำลังจะลุกขึ้นมาหาผม ไอ้พี่บอยจับมือดึงมันเอาไว้เหมือนไม่ให้ไป ผมเดินตรงเข้าไป
"เฟยต้องไปกินกับเวย์คร้าบบบบ" มันบอกกับพี่บอยแบบอ้อน ๆ อะไรวะ แค่แป๊ปเดียวเอง มึงอ้อนมันแล้วหรอเนี่ย? เจ็บใจๆ ผมเดินไปถึงด้านหลังมัน
"ไปเหอะ กูหิวแล้ว" ผมบอกกันมันแบบหัวเสียนิดๆ มันหันมามองผม สีหน้าแสดงความอึดอัดมากๆ เหมือนบอกให้ผมช่วยมันหน่อยปามาณนั้น
"พี่คร้าบ ผมหิวแล้ว" ผมบอกพี่บอย เพื่อพี่จะให้ปล่อยมือมันแล้วไปกับผม พี่บอยก็ยังไม่ยอมปล่อยนะครับ พยายามคะยั้นคะยอให้มันไปกินข้าวด้วยกัน มันก็บอกว่าไปไม่ได้ๆ ต้องไปธุระกับผมก่อนด้วย อะไรของมันวะ กรูจะมีธุระอะไรวันนี้เนี่ย สุดท้ายพี่บอยก็ยอมปล่อยมันมาครับ มันออกมาได้มันรีบเดินไปที่รถอย่างเร็วเลยหละครับ ผมเกือบเดินตามไม่ทันแหนะ
ผมต้องขับรถให้มันอีกจนได้ ผมกลายเป็นสารถีตั้งแต่เมื่อไหร่ฟร่ะ ไม่ทันรู้ตัวเลย
"เฟยถามไอ้บอยแล้ว ว่าวันนี้ก็ไม่มีอะไร ให้ซ้อมร้องเพลงเฉยๆ เราไม่ต้องเข้าแล้วหล่ะ เวย์" เห้ย มันเรียกสนิทสนมกันแบบนี้เลยหรอ? สนิทกันไวฉิบเป้ง อาจเป็นเพราะมันอายุเท่ากันก็ได้ มันซิ่วมาสองที่แล้วนิครับ
"ไปไหนดีน้า ว่างทั้งวันเลยวันนี้ เนอะ" แล้วกูไปเกี่ยวอะไรกับมึงด้วยเนี่ย พูดเองเออเองเสร็จสรรพ มันพูดพร้อมกับหันหน้ามาทางผม เหมือนจะให้ผมเห็นด้วยซะงั้น ไอ้เฟยเมิงแคร์กูบ้างเหอะ กูไม่ได้คิดอะไรเลยนะเนี่ย มึงตัดสินใจเองเสร็จสรรพ แต่ก็ทำไงได้ผมอยากอยู่กับมันนิครับ
"กลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวเฟยทำอะไรให้กิน แล้วเวย์เล่นกีตาร์ให้ฟังด้วยนะ" ทำไมมันเป็นคนเอาแต่ใจแบบนี้นะเนี่ย นิสัยเสียจริงๆ สนใจความรู้สึกกูหน่อยเหอะว่ากูอยากทำไหม แล้วที่มันบอกว่าวันหลังไปเล่นให้ฟังหน่อยนะ มันวันหลังไม่ใช่หรอวะ ไหงเป็นวันนี้ไปได้เนี่ย เอาแต่ใจโครตๆ
สรุปผมก็ต้องกลับมาที่บ้านมัน และก็ต้องนั่งกีตาร์ให้มันฟังอีกด้วย มันร้องเพลงเพราะด้วยนะครับ พึ่งมารู้ทีหลังมันบอกว่ามันเคยออดิชั่นแถวนี้มาหมดแล้วด้วยซ้ำ แต่ที่ไม่อยากทำต่อเพราะว่าเซ็ง ผู้หญิงชอบมาขอเบอร์ มันหงุดหงิด ไอ้เลว!!!!!!
มันทำนุ่นทำนี่เยอะแยะเลย ทำอย่างกับว่าวันนี้มีงานบวชก็ไม่ปาน หลายอย่างมาก ผมกินเสร็จ
"เดี๋ยวอาหารว่างจะตามมา อบเค้กเอาไว้แล้ว" โห้มีอาหารว่างด้วย กูอยู่บ้านเอาแกงราดข้าวก็จบแล้ว ไม่มีอาหารว่างตามมาด้วยหรอก มันกินเก่งขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ทำไมมันไม่อ้วนฟร่ะ ดูผมดิตอนนี้ผมว่าผมต้องน้ำหนักขึ้นอีกโลสองโลแน่ๆ
"ใครได้เฟยไปนะ สบายไปทั้งชาติ ทำเป็นทุกอย่าง ทำได้ทุกเรื่อง เฟอร์เฟคจริงๆเนอะ" มันพูดกับผมพร้อมกับยืนอกตัวเองเบาๆ ไอ้ห่าคนอะไรวะเนี่ย เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ ชมตัวเองได้หน้าด้านมากๆ แต่มันก็ทำทุกอย่างได้ไม่มีข้อบกพร่องจริงๆ แหละครับ ผมว่ามันเก่งมากๆ เลยด้วยซ้ำ ผมงี้ยังทำอะไรไม่เป็นเลย โตขนาดนี้แล้ว
"ป่ะ เล่นกีตาร์ให้ฟังต่อนะ อยากร้องเพลง" ฮั่นแน่ กูไม่ใช่ทาสมึงนะเว้ย ที่เอาข้าวมาให้กินแล้วก็บังคับให้ทำนุ่นทำนี่ต่อให้หน่ะ ฝันไปซะเหอะ
สรุป ผมก็ต้องมานั่งดีดกีตาร์โดยมีมันเป็นคนร้องเพลงอยู่บนที่นอนมันเนี่ยหล่ะ เฮ้อใช้ไม่ได้เลยกู เอาก็เอาวะตอนนี้มันดูมีความสุข ไม่เหมือนเป็นทุกข์แบบเมื่อวานเลย คนอะไรเก็บความรู้สึกเก่งโครตๆ
---- 6 โมงเย็น ------
ผมอยู่ที่เดอะมอล์บางกะปิกับมัน เพราะอะไรหรอครับ? ก็มันนั่นแหละครับ ผมกลายเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย ขัดมันไม่ได้สักอย่าง มันเดินที่ชั้น 1 ที่มีนกแก้วมาคอร์หลายสีเกาะอยู่
"เฟยชอบสีแดง แล้วเวย์ชอบสีไหน" มันพูดพร้อมกับตักไอศรีมเข้าปาก แล้วขี้มือที่ถือช้อนไปทางนกแก้วสีแดงที่เกาะอยู่
"สีไหนก็สวยเหมือนกันแหละ" ผมตอบไปงั้นๆ
"โห่ แค่สียังเลือกไม่ถูกเลย แล้วจะเลือกอะไรได้เนี่ย" มันบอกแบบกวนตีน ๆ ไอ้เวรนี่ ก็แค่สีนกแก้วมึงคิดจริงจังมากเกินไปหรือเปล่า แล้วก็เดินขึ้นไปดูหนังกัน เพราะมันบอกอยากดูหนัง
ได้ดูเรื่องอ่ะไรผมก็จำไม่ได้ เพราะผมไม่ได้อยากดูเท่าไหร่ รู้แต่ว่ามันเป็นหนังแนวสยองขวัญ
เข้ามาในโรงมันก็สีหน้ายิ้มแย้มปกติๆ นะครับ หนังดำเนินเรื่องไปได้สักพักมันเริ่มเอาและ ผีเริ่มออกมามันเอามือปิดตาข้างนึง แล้วก็แง้มรูระหว่างนิ้วกลางกับนิ้วนาง แอบดูแค่ตาเดียว
"ไปยังๆ มันไปยัง" อยากถามมันจริงๆ มันกลัวผีแล้วมานั่งดูหนังผีทำไมเนี่ย พอผีออกมาอีกมันก็ปิดตาอีก
ช๊อตเด็ดที่สุด ในเรื่องเป็นผู้หญิงหันหลังกำลังแปรงฟันที่หน้ากระจก มันเงียบมากๆ ในโรง
"อ้าก......................................................" มันหวีดออกมาครับ ข้าง ๆ หันมามองมันใหญ่เลย แล้วก็ซุบซิบๆ มันจะร้องทำไมเนี่ยผมหล่ะอายแทน
มันไม่มีอ่ะไรเลยนะครับ มันเป็นฉากปกติๆ แท้ๆ มันดันกรี้ด ผมงี้ขำตัวงอเลย ตลกฉิบหาย มันก็แค่ฉากเงียบๆ ในโรง ผมสงสัยว่ามันคงคิดว่าผีจะต้องออกมาตอนนี้แน่ๆ เลยกรี้ดไว้ก่อน
หนังจบมันก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไรนะครับ เดินออกมาปกติเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น ผมว่ามันก็คงอายๆ บ้างแหละ เพราะคนที่เดินออกมาด้วยกัน ซุบซิบๆ ตลอด แต่มันก็ทำหน้าเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
คนอะไร หน้าด้านโครตๆ
ขากลับมันบอกว่าให้เอารถไปคืนเป็นเพื่อนมันหน่อยแล้วเดี๋ยวนั่งแท๊กซี่กลับมาด้วยกัน มันไม่อยากไปคนเดียว ผมไม่ค่อยกล้าไปหรอกครับ ไม่รู้ทำไมถึงไม่กล้าไป แต่สุดท้ายก็ต้องไป ขัดมันได้ที่ไหน
เฮ้อ................ กรูเป็นอะไรไปแล้ววะเนี่ย
ระหว่างทางขับรถผมไม่เห็นโทรศัพท์มันเลยนะครับ สงสัยปิดเครื่องตั้งแต่เมื่อคืนไปแล้วแน่ๆ มันใจแข็งสุดๆ ผมเองปิดเครื่องก็ปิดได้ไม่นานหรอก กลัวคนอื่นมีธุระสำคัญ แต่มันปิดแบบไม่สนใจเลย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเอาโทรศัทพ์มาหรือเปล่า
"เป็นหนังที่ดูแล้วเสียดายตังค์มากๆ" มันพูดขึ้น
"ทำไมวะ" ผมถามด้วยอาการงง งง ผมก็ว่าหนังเขาทำดีนะครับ
"เสียตังค์ตั้งร้อยยี่ ได้ดูห้าบาทเอง ปิดตาแมร่งทั้งเรื่อง น่ากลัวฉิบหาย" ฮั่นแน่ กวนตีนอีก ก็มึงปิดตาของมึงเองกูไม่ได้ปิดซะหน่อย ผมขำกับมันครับ
"มึงกลัวผีแล้วดูเสือกดูหนังผีทำไม" ผมถามมัน
"ไม่รู้ดิ มันสะใจดี" แมร่งต้องโรคจิตแน่ๆ สาดิดส์เปล่าวะ ไอ้คนที่นั่งข้างๆ กูเนี่ย ชักไม่ปลอดภัยแล้วหว่ะ
"เวย์รู้ป่ะ ว่าเฟยชอบนกสีอะไร" มันถามผม
"ไม่รู้ดิ สีอะไรอ่ะ" ผมกำลังใช้สมาธิในการขับรถอยู่ก็เลยไม่ได้ทันคิด แต่ก็ตอบไปงั้นๆ แหละครับ
"สีแดงไง จำอะไรไม่เคยได้" มันบอกแบบหัวเสียๆ
แล้วมันก็เงียบไปอีก ผมก็เงียบครับขับรถก่อน
"แล้วนกแก้วหล่ะเวย์ เวย์ว่าสีอะไรสวยสุด" มันถามอีกแล้วครับ
"สีเขียวมั้ง" ก็ในความคิดของผมคือ นกแก้วก็น่าจะสีเขียวนะครับ เพราะเห็นบ่อยที่สุด แต่ไม่ได้คิดถึงตอนนั้นหรอก
"สีแดงดิ ก็บอกว่าสีแดง สีแดง สีแดงไง" มันตอบรัวเลยครับ มันเป็นบ้าอะไรของมันเนี่ย ตะโกนลั่นรถเลย แมร่งโดนตามใจมาเยอะแน่ๆ นิสัยเสียชะมัด แล้วมันก็เงียบไปเลย ผมทำมันหงุดหงิดเปล่าหว่า?
ขับรถมาถึงบ้านไอ้พี่ใหญ่ บ้านแมร่งใหญ่จริงๆ ด้วยหว่ะ ผมเอารถเข้าไปจอดข้าง ๆ รถที่ผมเคยเห็นวันที่แข่งบาสที่โรงเรียน มันเดินมาเอากุนแจที่ผมแล้วบอกให้ผมรอแป๊ปนึงแล้วเดินหายเข้าไปในบ้าน
-
รออ่านต่อ แล้วงัยต่อนะ อิพี่ใหญ่จะว่างัยเนี่ย :z10: :z10:
-
:monkeysad: อย่ามีอะไรเกิดขึ้นเลยนะ เศร้าไปก่อนหน้าแล้ว :monkeysad:
-
เลิกกับพวกเลวนั้นไปเลย :z6:
จะแคร์พวกมันทำไม :beat:
พวกส่วนเกินของโลก
:กอด1: รักคนแต่ง ลงอีกจะ :กอด1: คนแต่งอีก
:L2:
-
โอ้...เรื่องนี้ หนุ่มๆเยอะจริงๆ
จะสงสาร เฟย หรือเวย์ดี ฮ๋าๆ
-
คนเขียน ต่อตอนเดียวจิงเหรออ :m15:
-
ว้ายยยยยยยยยยยยยย
ตายแล้วคุณพระ
น้องเฟยจะได้ออกมาไหมเนี่ย
อิพี่ใหญ่จะทำอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้
อยู่กันครบรึเปล่าก็ไม่รู้
ปลอดภัยรึเปล่าก็ไม่รู้
โอ่ยยไม่อยากจะคิด
รอตอนหน้าค่ะ :monkeysad:
-
ชอบเฟยล่ะสิเวย์ อิอิ
แต่เฟย หนุ่มเยอะจิง
-
o22
-
เวย์เป็นอะไรใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย กลัวเฟยเหรอ :laugh:
-
ตอนนี้เทใจให้เวย์เต็มที่ลุยเลยลูกกกกกก :call:
-
...เวย์ เป็นใครเนี่ย..
...แล้วเคยเห็นเฟย ที่เชียงใหม่ ได้อย่างไร..
..คนแต่งเจ้าขา..รีบมาเฉลยด่วน...
...เงื่อนงำเยอะนะเรื่องนี้...
..เฟย นี่มันมี sex appealใช้คำนี้ถูกไหมวะเนี่ย..
มันแปลว่าเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้าง งั้นคิดซะว่าเฟยเป็นชะนี ละกัน
หรือ มันเจ้าชู้ ฟะ ถึงมีคนต้องการเยอะขนาดนี้ :เฮ้อ:
-
เห้ย ลุ้นอ่ะ :serius2:
-
แสดงว่าเฟยก็จำเวย์ได้สิ ที่สาดน้ำสงกรานต์อ่ะ
(คิดว่าเวย์จำได้ฝ่ายเดียวซะอีก)
แต่แอบเชียร์คนอุ้มมานอนค่ะ
เล็ก คนอบอุ่นอ่อนโยน
อร๊ายยยยยย
-
ลุ้นๆๆๆ คร้าบบบบบบบ
สงสารเฟยมากๆ อ่ะ
ขอบคุณคนแต่งที่นำเสนอพล็อตที่แตกต่าง ชอบค่ะ o13
+1 เป็นกำลังใจจ้า :t3:
-
วันนี้ เดี๋ยว เที่ยวเสร็จจะกลับมาต่อให้น่ะครับ
เรื่องนี้ มีปมเยอะ ถ้าอ่าน ดี ๆ ก็จะ เข้าใจอ่ะครับ
อย่างเช่น เล็ก น้อง ของใคร ถ้าอ่าน ดี ๆ ก็จะรู้ ครับ
อย่างเช่น เดินผ่านบ้านที่มีโต๊ะกลมตรงกลาง.....
ฉากบอกรักที่ทุกคนอยู่กันครบ อยู่บ้านใคร?.....
ปามาณ เนี้ยอ่ะครับ คือ รายละเอียดต่าง ๆ ของเรื่องนี้เยอะนิดหน่อยอ่ะครับ
ต้องอ่านแล้วเก็บดี ๆ นิส นึง
ขอบคุณนะครับที่สนใจเรื่องผม
ขอบคุณจริง ๆ ขอบคุณมาก ๆ
-
ไปเที่ยวแล้วอย่าลืมมาต่อน้า
รออ่านอยู่เนี่ย
:m13:
-
แอ๊กกกยังกะหนังสือเตรียมเอ็นท์
ต้องเก็บรายละเอียด อันไหนสำคัญต้องไฮไรท์ไว้นะทุกคนเด๋ว งง
ระวังมานจาออกบรรทัดไหนคนเขียนเกร็งไว้
พยายามจ้องเอาไว้ๆ
ก๊ากกๆ
ไปนอนละเดวตื่นมาอ่านหนังสือต่อ
-
เขียนได้ซับซ้อนดีแท้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :impress2:
-
รอๆๆ ตอนต่อไป
เชียร์เวย์ สุดริด
แต่ท่าทาง เหมือนจะโดนเฟยงอนรึเปล่าเนี่ย
เพราะไม่สนใจเฟยเลยอะ
-
รออ่านต่อจ๊ะ :z2:
-
เพิ่งอ่านทัน ~
สงสารเฟย เพราะ ไอ่เชี่ย 6 ตัวนั้นแหละที่ทำให้เฟยเป็นแบบนี้
เลวสาดดดดด เกียจมัน เผามาน 6 คนพร้อมกันไปเลย :z6: :fire:
ขอดู เวย์ กับ เล็กก่อน
ไม่อยากเชียร์ เล็ก เท่าไหร่ เพราะมันอยู่ใกล่กะ 1 ใน 6 เชี่ย :z6:
-
เอาตัวอย่างตอนต่อไปมาปล่อยก่อน
และเราก็ไปเที่ยวอย่างสบายใจเฉิบ คริก ๆ ๆ ๆ
"กูก็เคยรักมันเหมือนกัน รักมันมากกว่ามึงในตอนนี้ด้วย แต่กูทำใจไม่ได้ กูยอมรับไม่ได้หว่ะ ที่มันต้องไปนอนกับพวกมึง กูเจ็บนะเว้ย กูเจ็บมากๆ ยิ่งกูรักมันมากเท่าไหร่กูก็เจ็บมากขึ้น" เป็นเสียงเดียวกับเสียงแรกที่พูดขึ้น
ตอนนี้ผมอยากเดินออกไปแต่ผมเดินออกไปไม่ได้เพราะเล็กดึงผมมากอดไว้เพื่อไม่ให้ผมไปไหน ผมพยายามพลักออกแต่เล็กกลับทำตาอ้อนวอนเพื่อไม่ให้ผมเดินออกไป ผมจึงต้องยืนฟังอยู่ที่เดิม
"แล้วมึงคิดว่ากูไม่เจ็บหรอไง มึงอย่าเปลี่ยนเรื่อง กูถามว่ามึงทำแบบนั้นไปได้ยังไง มึงพาไอ้สองตัวนั้นมาทำไม มึงพาไอ้เลวสองตัวนั้นมาทำคนที่มึงรักงั้นหรอ?" เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้นอีกครั้ง
"เหอะ ... ตอนนี้กูไม่ได้รักมันแล้ว กูเลิกรักมันแล้วหว่ะ....... ตอนนี้กูบอกตรงๆ มันเปลี่ยนไปแล้ว กูให้หลายๆ อย่างมัน แต่มันกลับให้กูได้แค่เรื่องบนเตียงหรอวะ" ......
"มึงคิดยังไงกับมัน มึงบอกกูมาดิไอ้....."
ขอโทษด้วยเน้อ ม่ะช่ายเห็นคนอ่านเยอะ แล้วก็เล่นตัว แต่ทำเพื่อความสะใจในอารมณ์เท่านั้น แฮะ ๆ ๆ
เดี๋ยวมาต่อให้นะครับ กำลังเร่งปั่นอยู่
-
:fire: :fire:
สปอยกันอย่างนี้
เอามีดมาแทงกันเถอะ
:serius2: :serius2:
-
ช่ายยยแทงกันเลยยยยมางี้
-
:z3: :z3: :z3:
มาสปอยกันได้น๊า
-
:z3: สปอยทำไมไม่เอา เอาของจิงเลย ให้ไว
-
ถือมีดอยู่ในมือ
เดินสะดุด อุ๊ หกล้ม ไปโดนคนแต่ง
55555 :laugh: :laugh:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ค้างงงงงงงง
:a5: :a5: :a5: :a5:
มาต่อๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนที่ 22 ความรู้สึกที่แท้จริง
ผมเดินเข้ามาในบ้านพี่ใหญ่ โดนบอกให้เวย์รอที่รถก่อน จะเข้ามาแป๊ปเดียวใจจริงก็แค่จะเอากุญแจรถมาคืนให้ ไม่อยากใช้ของเขา เขาคงมีความจำเป็นที่ต้องใช้บ้างแหละ
ทำไมกรูยังโง่อยู่อีก จริงๆ น่าจะเอาไปเลยด้วยซ้ำ ตอบแทนการกระทำเลวๆ ที่พวกเขาได้กระทำไว้ ผมเดินเข้ามาจากประตูใหญ่ เห็นน้องพี่ใหญ่
"อ้าวเล็ก อยู่บ้านด้วยหรอวันนี้" ผมทักทายมัน (เล็กคือน้องของพี่ใหญ่ที่ย้ายมาตั้งแต่อยู่ตอน ม.4) เล็กยกมือขึ้นจุ๊ปากเพื่อเป็นการบอกให้ผมเงียบเสียง และเดินเข้ามาจับข้อมือผมและลากให้ผมเดินตาม
"เบา ๆ นะ อย่าพึ่งพูดอ่ะไร" มันบอกกับผมครับ ผมงง เล็กๆ ก่อนที่จะเดินตามมันที่ตอนนี้กำลังลากมือผมไปอยู่ อย่างว่าง่าย และพาผมเดินไปแอบที่ประตูก่อนถึงกลางห้องกินข้าวที่มีโต๊ะกลมอยู่ตรงกลาง
"ไอ้ใหญ่ มึงโง่หรือเปล่าเนี่ย มึงบอกว่ามึงรักมันจริงๆ หรอ มึงรักมันหรือไงไอ้เฟยอ่ะ" เสียงคุ้นหู เป็นเสียงที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี
"เออกูรักมัน กูรักมันจริงๆ รักมันจากใจเลย แล้วทำไมมึงถึงทำเชี่ยแบบนั้นได้ ไอ้ฮาร์ดมันก็บอกแล้วว่าถ้าใครรู้เรื่องพวกนี้ มันไม่ยอมแน่ๆ แต่ทำไมมึงยังทำแบบนี้ มึงเห็นเฟยเป็นอะไร" เสียงคุ้นหูอีกเสียง ที่ทุ้มหนักและตอนนี้ผมรู้สึกว่าเสียงนี้น่ากลัวจับใจ
"กูก็เคยรักมันเหมือนกัน รักมันมากกว่ามึงในตอนนี้ด้วย แต่กูทำใจไม่ได้ กูยอมรับไม่ได้หว่ะ ที่มันต้องไปนอนกับพวกมึง กูเจ็บนะเว้ย กูเจ็บมากๆ ยิ่งกูรักมันมากเท่าไหร่กูก็เจ็บมากขึ้น" เป็นเสียงเดียวกับเสียงแรกที่พูดขึ้น
ตอนนี้ผมอยากเดินออกไปแต่ผมเดินออกไปไม่ได้เพราะเล็กดึงผมมากอดไว้เพื่อไม่ให้ผมไปไหน ผมพยายามพลักออกแต่เล็กกลับทำตาอ้อนวอนเพื่อไม่ให้ผมเดินออกไป ผมจึงต้องยืนฟังอยู่ที่เดิม
"แล้วมึงคิดว่ากูไม่เจ็บหรอไง มึงอย่าเปลี่ยนเรื่อง กูถามว่ามึงทำแบบนั้นไปได้ยังไง มึงพาไอ้สองตัวนั้นมาทำไม มึงพาไอ้เลวสองตัวนั้นมาทำคนที่มึงรักงั้นหรอ?" เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้นอีกครั้ง
"เหอะ ... ตอนนี้กูไม่ได้รักมันแล้ว กูเลิกรักมันแล้วหว่ะไอ้ใหญ่ ตอนนี้กูบอกตรงๆ มันเปลี่ยนไปแล้ว กูให้หลายๆ อย่างมัน แต่มันกลับให้กูได้แค่เรื่องบนเตียงหรอวะ" ......
"มึงคิดยังไงกับมัน มึงบอกกูมาดิไอ้ซี" เสียงทุ้มต่ำที่ได้ยินคือพี่ใหญ่นี่เอง
"มันก็แค่ตุ๊กตาหว่ะ ตุ๊กตาบนเตียงที่มึง กู และคนอื่นๆ ฝึกปรือมาอย่างดีไง"
"โครม...." ถึงตอนนี้แล้วผมพลักเล็กออกแล้ววิ่งเข้าไปทันที ภาพที่ผมเห็นคือ
พี่ซีกองลงไปกับพื้นแล้วพี่ใหญ่กำลังวิ่งจะไปซ้ำ
"พอที." ผมตะโกนเสียงลั่น พี่ใหญ่และพี่ซีหันมามองหน้าผมแบบตกใจ คงไม่คิดว่าผมจะมายืนตรงนี้
ผมเดินเข้าไปหาจับมือข้างที่ง้างเพื่อเตรียมการมากอดไว้
"พอเหอะ พอเหอะนะ พี่ใหญ่ เฟยไม่อยากรับรู้แล้ว" ผมเริ่มร้องไห้ออกมาแล้ว ผมไม่อยากรับรู้อะไรมากกว่านี้แล้ว
"แต่ไอ้ซีมัน....." พี่ใหญ่พยามจะพูดต่อแต่หยุดไว้เพราะอะไรไม่รู้
"ช่างมันเหอะพี่ใหญ่ พอได้แล้ว เฟยเหนื่อย" ผมอ้อนวอนกับพี่ใหญ่ ซึ่งตอนนี้หยุดอารมณ์โกรษแล้วยืนเฉยๆ โดยมีผมยืนจับกอดมือข้างที่ต่อยพี่ซีไปเมื่อกี้พี่ซีในตอนนี้หน้าซีดมากๆ มุมปากด้านซ้ายมีรอยช้ำบนวง และมีเลือดอยู่เต็มปาก หันมามองผมด้วยใบหน้าที่แทบจะไม่มีเลือดเลี้ยง
"ผมทำอะไรผิดหรอพี่ พี่ถึงได้ทำกับผมแบบนี้ ผมรักพี่น้อยลงกว่าเดิมหรอ หรือมันไม่เคยไปถึงพี่เลย" ผมพูดทั้งน้ำตา
พี่ซีไม่พูดอะไรทั้งนั้น ลุกแล้วรีบวิ่งออกไปจากบ้านทันที
"ไอ้ใหญ่มึงมันโง่ คนที่มึงรักนักรักหนา มันพาใครมาเย้ยมึงเนี่ย แล้วมึงจะรู้ว่ามึงแหละที่โง่ที่สุด ไอ้ควาย" เสียงพี่ซีตะโกนมาจากหน้าบ้าน ก่อนที่จะขับรถออกไปด้วยความเร็ว
พี่ใหญ่สะบัดมือผมทิ้งก่อนที่จะรีบเดินออกไปที่หน้าบ้านตามที่พี่ซีบอก
ทำไมตอนนี้ผมถึงรู้สึกใจหวิวๆ จัง ผมกลัวไอ้เวย์จะมีอันตรายหรอ? หรือผมกลัวว่าพี่ใหญ่จะเข้าใจผิด? ผมกลัวอะไรกันแน่
"มึงมากับใคร" เสียงพี่ใหญ่ตะโกนถาม ผมวิ่งตามออกมายืนข้างพี่ใหญ่ ตอนนี้ไอ้เวย์หน้าซีดเลยครับ ก็แหง๋หล่ะมันคงเห็นสภาพไอ้พี่ซีก่อนจะขับรถออกไป แล้วไหนจะพี่ใหญ่ตะโกนถามมันอีก
"มันมาเป็นเพื่อนเฟยเอง เฟยให้มันมาด้วย เฟยไม่กล้ามาคนเดียว" ผมพยายามอธิบายให้พี่ใหญ่ฟัง พร้อมกับเดินไปหาไอ้เวย์ที่ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกแล้ว
"ให้มันกลับไปก่อน แล้วทีหลังไม่ต้องให้มันมาอีกนะ" พี่ใหญ่ยังตะคอกอยู่ ทำไมไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกกลับพี่ใหญ่ขึ้นมาแล้ว
"พี่ใหญ่มีเหตุผลหน่อย เฟยให้มันมาเป็นเพื่อนนะ แล้วจะให้ไล่กลับไปได้ไง" ผมเริ่มแย้งครับ ไม่รู้เพราะว่าผมแคร์มันมากกว่าพี่ใหญ่หรือเปล่า
"ไอ้เล็ก มึงไปส่งมันให้หน่อย เฟยเข้ามานี่ก่อนอย่าพึ่งกลับนะ" พี่ใหญ่ตะโกนสั่งน้องมัน ก่อนทำเสียงเบาลงแล้วหันมาบอกกับผม
ตอนนี้ผมเดินมาอยู่ข้างๆ เวย์แล้ว
"เวย์กลับไปก่อนนะ เฟยขอโทษ ขอโทษจริงๆ แต่เดี๋ยวเฟยเสร็จธุระแล้ว เฟยโทรไปหานะ อย่าพึ่งนอนนะ รอด้วย" ผมบอกกับเวย์ ซึ่งตอนนี้ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ใจนึงก็กลัวว่าเวย์จะโกรษ แต่อีกใจนึงก็อยากรู้เรื่องราวทั้งหมด อยากรู้ว่าพี่ใหญ่จะพูดอะไร
เล็กเดินมาสตาร์ทรถและบอกให้เวย์ขึ้นรถ
"สัญญาว่าจะไม่โกรษนะเวย์" ผมบอกกับเวย์ก่อนที่มันจะขึ้นรถ
"อือๆ เวย์เข้าใจ แต่ต้องโทรมานะ เวย์จะรอ" มันบอกพร้อมกับปิดประตูรถ และเล็กก็ขับออกไป
ผมเดินไปหาพี่ใหญ่ที่ตอนนี้อยู่หน้าประตูบ้าน พี่ใหญ่จับกำข้อมือผมแล้วดึงผมให้เดินเข้าไปในบ้าน (ที่ต้องใช้ว่ากำ เพราะว่าพี่ใหญ่เขาบีบข้อมือผมจนเจ็บ)
"มันเป็นใคร" พี่ใหญ่ถามพร้อมกับลากผมไปที่ห้องของเขา
"เพื่อนที่มหาลัย"ผมตอบแบบเสียงเบาๆ
"มหาลัยพึ่งจะเปิดได้กี่วัน สนิทกันขนาดนี้เลยหรอ?" ทำไมคำถามนี้เป็นคำตอบที่ตอบยากจังวะเนี่ย
"ก็ไม่ได้สนิทมาก แต่บังเอินในหลายๆ เรื่องมันมาแข่งบาสกับโรงเรียนเราด้วยไงวันนั้นอ่ะ จำไม่ได้หรอ?" ผมพยายามตอบให้ดูดีที่สุด ทำไมผมต้องกลัวด้วยนะ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนี่
พี่ใหญ่ลากผมมาถึงเตียงนอนก่อนที่จะเหวี่ยงตัวผมให้ไปนั่งบนปลายที่นอน
"โกรษพี่ซีหรือเปล่า" พี่ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงเครียด
"ไม่หรอก เฟยคิดไว้แล้วหล่ะว่าสักวันต้องเป็นแบบนี้" ผมตอบไปตามความรู้สึกจริงๆ ผมเคยคิดไว้แล้วว่าสักวันต้องเป็นแบบนี้ พอเกิดเหตุการณ์เมื่อวานขึ้น มันเลยทำให้ผมรู้สึกแย่ไม่นาน มันทำให้ผมรู้สึกปล่อยวางเรื่องนี้ได้มากขึ้น
"เฟยคิดไว้แล้วหรอ?" พี่ใหญ่ถามผมซ้ำ
"ใช่ เฟยคิดไว้แล้ว เฟยคิดมานานแล้วด้วย เฟยไม่ใช่คนโง่นะ แล้วเฟยก็ไม่ใช่เด็กแล้วด้วย เฟยโตแล้ว โตพอที่จะมองอะไรออก แล้วพี่ใหญ่หละ คิดแบบเดียวกับพี่ซีหรือเปล่า" ผมถามย้อนกลับไป
"เฟยถามพี่หรอ เฟยถามพี่แบบนี้ได้ไง เฟยก็ได้ยินแล้วนี่ เฟยได้ยินสิ่งที่พี่คิดหมดแล้วนี่ แล้วเฟยยังต้องมาถามอีกหรอ? เฟยไม่ไว้ใจพี่เลยใช่ใหม" มาถึงตอนนี้พี่ใหญ่พูดเสียงดังขึ้นกว่าเดิมมากๆ
"เฟยขอโทษ เฟยก็แค่ไม่กล้าไว้ใจเท่านั้น เฟยรักพี่นะพี่ใหญ่" ผมเดินไปกอดพี่ใหญ่ที่ตอนนี้กำลังร้องไห้อยู่ นี่ผมระแวงผิดไปหรือเปล่านี่ ผมระแวงคนที่รักผมได้หรอ? ผมได้ยินทั้งหมดแล้วนี่ ได้ยินทุกอย่าง เรื่องเมื่อกี้ทำให้ผมตาสว่างขึ้นเยอะ
"ไม่เป็นไรแล้วนะพี่ใหญ่ เฟยไม่เป็นไรแล้ว อย่าไปคิดถึงมันเลยนะ พอเหอะ เฟยไม่อยากเห็นคนที่เฟยรักเป็นแบบนี้ และเฟยก็ไม่อยากคิดถึงมันแล้วด้วย" ผมพูดพร้อมกับกอดพี่ใหญ่แรงขึ้นไปอีก
"พี่รักเฟยจริงๆ นะ รักจริงๆ" พี่ใหญ่กอดผมตอบพร้อมกับยืนยำคำว่ารักกับผมหนักแน่น
ผมรู้ว่าพี่ใหญ่คงรู้สึกแย่ๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากๆ ก็เพราะว่าอีกคนคือเพื่อนรักที่คบกันมานาน และอีกคนคือคนที่เขารัก เขาคงจะลำบากใจมากๆ ตอนนี้เพื่อนรักคนนั้นก็คงจะไม่เหมือนเดิมแล้ว แล้วปัญหาที่ทะเลาะก็เป็นปัญหาเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ มันคงรู้สึกแย่มากๆ เลยทีเดียว
ผมหยุดกอดพี่ใหญ่และลากพี่ใหญ่ให้มานอนบนเตียง ผมนอนกอดพี่ใหญ่
"ไม่เป็นไรแล้วนะ นอนซะ ตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างจะดีเอง" มีคนเคยใช้คำนี้กับผม มันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ ในตอนนี้ผมขอยืมมันใช้หน่อยแล้วกัน เผื่อจะทำให้คนตรงข้างหน้าผมนี้รู้สึกดีขึ้นได้บ้าง
เสียงรถขับกลับเข้ามา เล็กคงไปส่งเวย์เสร็จแล้วมั้ง
ผมนอนกอดพี่ใหญ่และพี่ใหญ่ก็กอดผม สักพักไม่นานพี่ใหญ่ก็หลับไป ผมเดินออกมา มาหาเล็ก
"เล็กไปส่งเฟยหน่อยดิ เฟยอยากกลับบ้าน" เล็กทำหน้างง เล็กๆ และเดินไปหยิบกุญแจรถจากหน้าโทรทัศน์
"ทำไมวันนี้พี่เฟยกลับบ้านได้หละ ทุกทีต้องนอนนี่ไม่ใช่หรอ?" เล็กถามผมงงๆ ขณะที่ขับรถให้ผม
"พี่อยากกลับบ้านไปนอนที่บ้านอะ ไม่มีอะไรหรอก ดูแลพี่ใหญ่ด้วยนะ มีอะไรโทรหาพี่เลย สัญญา" ผมกำชับเล็ก ผมเป็นห่วงเขานี่นา แต่ผมไม่ได้เอาโทรศัทพ์มา เบอร์เวย์อยู่ในนั้น ถ้าผมไม่กลับบ้านแล้วผมจะโทรหาเวย์ยังไงหล่ะ เวย์บอกว่าจะรอซะด้วย ผมเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย ผมสมควรแคร์ใคร ณ ตอนนี้ผมคิดไม่ออกจริงๆ
-
:z13:
เลิกให้หมด
แล้วหันมาซบอกเพ่เวย์ซีดีๆ
:z2: :z2:
-
สัญญา ว่าจะไม่เล่น สปอยแล้ว
กลัวคนอ่านหาย
ขอโทษน้าๆๆๆๆๆๆ
สัญญาจริง ๆ ว่าจะไม่เล่น แล้ว
ไปเที่ยวแล้วงับ
ตอนนี้สั้นไปนิส เพราะรีบแต่ง เดี๋ยวไม่ได้ไปเที่ยว
-
ซีเผย ออกมาแล้ว ใครจะเป็นรายต่อไป :beat: :z6:
-
แอร๊ยยยย ไอ่ซี
เลวแสร่ดดดดดดดดดดดด
-
ใครจะเป็นรายต่อไปหวา...
แม้กระทั่งพี่ใหญ่ก้อด้วย ชิมิ งานนี้ หุหุ
..เลิกหมดทุกคน จะได้ไม่มีใครน้อยหน้าใคร เอิ้กๆ...
แล้วก้อ หาใหม่ ผู้ชายไม่ไร้เท่าใบพุทรา :laugh:
-
เพิ่งมาอ่านครับ อิอิ ทันแระ
อธิบายไม่ถูก หลายอารมณ์ เพระาอ่านรวดเดียว เอิ๊กๆ
-
แล้วใครจะเป็นรายต่อไป เฟยเริ่มคิดไรกะเวย์บ้างแล้วนะเนี่ย แคร์ความรู้สึกบ้างแล้ว :กอด1:
-
ก็ใช่ซี้ทำให้เค้าติดแล้วอ่ะ
คิดจะทัมรัยกับเค้าก็ได้ :z3:
ฮึกๆ
-
ค้างอ่า แง้วๆๆๆๆๆ
เลิกไปให้หมดเหอะ ทรมานแทน :m17:
-
ผู้ร้ายออกแล้วหนึ่ง
แต่ัมันต้องมีอีกแน่ๆๆๆ
ดูดีๆ นะเฟย อย่าไปไว้ใจคราย
ซบอกเวย์ดีก่า เอิ๊กก
-
เลิกกับบรรดาสามีแย่ๆของเธอซะเฟย
เวย์รออยู่นะ อิอิ
-
โอ้วววววววววววววววววววว
พี่ใหญ่นี่ยังไง
พี่ซีเผยธาตุแท้ออกมาแล้ว คนต่อไปจะเป็นใคร ยังเหลืออีกตั้งหลายคน
:z2:
-
ในที่สุดความจริงก็เผยออกมา
-
หนักใจๆๆๆ
:กอด1:ให้กำลังใจคนแต่งง
-
จะเชื่อไอ้พี่ใหญ่ดีมั้ยเนี่ย แต่ก็นะ ไม่น่าไว้ใจสักคน
-
พวกเดนมนุษย์ เฟยออกมาเหอะ
คนดีกว่าพวกนั้นมีอีกมาก
อย่าติดอยุ่กับอดีตอีกเลย
-
ไอ้ซี เมิงเลวววววววว :beat: :beat:
เริ่มสงสารอิพี่ใหญ่แล้วค่ะ
อนาคตเห็นรำไรๆแล้วค่ะ
เวย์สู้ๆค่ะ
-
อ่ะคับ สู้สู้
-
...เรื่องราวเริ่มคลื่คลาย..
...พร้อมกับใจของเฟย..
...ก็เริ่ม...เอียง...ไปหา..เวย์.. :mc4:
-
+1 ให้เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆๆนะ พยายามเข้าล่ะ
-
โผล่หางมาแล้วหนึ่ง
ต่อไปใครจะโผล่
:3125:
-
เจ็บจัง.... เจ็บจริงๆ................. :m15:
-
เป็นอีกเรื่องที่พล็อตแปลกดีครับ สวนทางกับชื่อเรื่องที่ดูใสๆ เบาๆ
ไงก็แต่ง เฟย-เวย์เยอะๆนะครับ น่ารัก น่าลุ้นดี
-
คือว่า ไอ้เชี้ยซีนี้มันจะรถคว่ำตายป่ะครับขอให้มันชนหมาแล้วเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ
ชั่วจริงๆไอ้นี้
แล้วไอ้พี่ฮาร์ดไปไหนเนี่ยอยากรู้เจงเชียว
คนหกคนนี้ไม่น่าไว้ใจเลยอ่ะ
ปากก็บอกว่ารักแต่ไม่สามารถจะทนได้ที่เห็นคนรักไปนอนกับคนโน้นคนนี้
แม่งทำไมเมิงไม่ตกลงกันเองหว่ะว่าให้ใครสักคน
เห็นแก่ตัวนี้ไม่ใช่ความรักแล้ว
รักต้องเสียสละเพื่อคนที่เรารักมีความสุดสิไอ้หกชั่ว
จากความคิดของนุ้งฟ่านะ ไม่เชื่อหรอกว่าไอ้ใหญ่จะจริงใจมันต้องจัดฉากกับไอ้ซีแน่
เพราะมันรู้ว่ายังไงๆ เฟยต้องไม่ยอมเรื่องนี้แน่ให้ใครก็ได้เป็นแพะซักคนก็คือไอ้ซีนั้นเอง
อย่างน้อยก็ยังเก็บเฟยไว้ให้ไอ้ห้าคนที่เหลือนี้ได้(แผนมันสูงนักหรือว่าฟ่าคิดมากไปเอง) เห้อๆๆๆๆๆ
รีล่างว่าไงคิดเหมือนนุ้งฟ่ามั้ย
-
:z6: ไอ้พี่ซีเฮงซวย
รับไม่ได้อย่างแรงงงงงงงง
ชั่วได้อีกค่ะ
แต่พี่ใหญ่เนี่ยไว้ใจได้แค่ไหนเนี่ย
จะว่าไปไม่น่าไว้ใจสักคน
:เฮ้อ:
น่าสงสารเฟยจังอ่ะ
-
ไอ้ซี เมิงเลวววววววว :beat: :beat:
เริ่มสงสารอิพี่ใหญ่แล้วค่ะ
อนาคตเห็นรำไรๆแล้วค่ะ
เวย์สู้ๆค่ะ
คือว่านุ้งฟ่าฮารูปพี่คนนี้อ่ะ
ชอบๆๆๆๆ
-
เปรี้ยงไอ้พี่ซีด้วยอีกคน
ยังไงก็ มาต่อเร็วๆน๊า จะได้รุ้เรื่องกระจ่างเเจ้งสักที
:beat: :beat:
-
โอ้โหไอเพ่ซี .. เมิงเน่มัน :angry2: :m31: :z6: :beat:
ตอนแรกนึกว่าไอพี่ซีนี่จะดูอบอุ่นน่าพึ่งพาที่สุดในกลุ่มแล้วนะเนี่ย
สรุปแล้วดันเลวที่สุด เฮ่อออออออ รักของมันตรงไหนฟะนั่นหนะ ฮึ่มๆๆๆ
เลิกเห้ออออออออออออ เลิกไปเลยยยยยยยย
ไปหาน้องเวย์ดีกว่าาาา
อย่าติดอยู่ในวงจรอุบาทว์เลยยยยย :z10:
-
เฟยสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
:เฮ้อ: เดินออกจากตรงนั้นเถอะ :z3: :z3:
-
ทิ้ง 6 มาร ไปอยู่กะเวย์ดีที่สุด สาธุ๊ :call:
-
เลิกมันแมร่งทุกคนละมาคบ เวย์ คนเดียวดีกว่าครับ
-
เลิกเหอะ :z3:
-
พี่ใหญ่จะรักเฟยจริงๆป่าวเนี่ย
สงสารเฟย :z3:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ปวดหัวแทน เรย
เลิกเหอะ อย่าไปทนเรย เลิกเหอะ
555
-
อุส่าชอบพี่ซี
-
ซี แม่ง เลว... :m16:
ถึงพี่ใหญ่จะพูดแบบนั้น แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าจะดีอ่ะ :เฮ้อ:
สรุปเชียร์ เวย์ดีกว่า ถ้าเฟยรุกแล้วเวย์รับคงสนุกพิลึก :m3:
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L1:
-
o22 พี่ซีแย่มากกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ไหวว่ะ
สงสารเวย์ คงตกใจ รีบไปปลอบเร้ววววว
-
อ๊ากกกกกกกกกกซ์... เพิ่งตามอ่านทัน... เหนื่อยม่อกๆ
เข้ามาเป็นกำลังใจให้คนแต่งจ่ะ....
ปล. ไอ่คนที่ควรโดนเตะก่อนใคร คือไอ่พี่ฮาร์ดนี่แหละ ปล่อยให้เพื่อนทำกับน้องเมริงแบบนี้ได้ไงเนี่ยะ...
:z6:
-
:laugh:..... :z3:
ฮ่า ฮ่า วิกลจริตไปแล้ว...ผมอ่ะ
จะดีใจรึ เสียใจกับเฟย ดีวะนี่
ทำไม่ความรู้สึกมันสับสน ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน ขนาดเน้....
แต่ที่รู้คือ....ไอ้ซี...ไปตายก่อนเลย...มรึง (อินว่ะ)
รอตอนต่อไปน้า
:pig4: :pig4: :pig4:
:z2:
-
:z2:
-
นายซี เนี่ยพาคนไปรุมโทรมันดีมะ เลวเอี้ยเลยยยย :z6:
-
ตามอ่านทันแล้ว
มาต่อเร็วๆๆนะคับ
:L2: :L2:
-
แอร้ยยยยยยยยยย
ไปเที่ยวยังไม่ฟื้นอีกเหรออออออออออออ
:z3: :z3: :z3:
:call:
จุดธูปสวดมนต์รอ
:impress3: :impress3: :impress3:
-
เที่ยวจนลืมคนในเล้าแล้วหรอ :serius2:
ลงต่อเร็วๆนะค้าง
:call: :call:
-
ไปรักพวกมานทำไม๊ไอ้พวกเนี้ย :z6:
-
เหนื่อยใจ
นี่แค่ 2 คนนะ แล้วอีกสี่คนที่เหลือล่ะ เป็นยังไง
-
ใจนึง สงสารซี นะ คือความรู้สึกที่ต้องมาเห็น ผช คนอื่นนอนกับคนที่เรารัก นี้มันเจ็บปวดน่าดู
เฝ้ารักเค้าแต่ก็ไม่ได้อะไรตอบแทน แถมยังต้องมาเห็นภาพบาดตาบาดใจ
ความรู้สึกรักคงแปรเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น
-
ทำไมคนเรามันถึงได้เลยชาติชั่วอย่างนี้ ขอให้พ่อแม่ ลูกหลานพี่น้องมันโดน ข่มขืนบ้างชีวิตมันล่มจม ไอ้ชิงนรกมาเกิด สารเลย :fire: :angry2: :fire: :angry2: :fire: :angry2: :z6: :z6:
-
มาดันให้พี่คนโพส
สู้ตาย
-
วันนี้ ต้องขอ โทษทุกท่านด้วยที่ ไม่ได้ มา ต่อให้เลย
เนื่องจากติดภารกิจ ช่วงนี้ แอบมีปัญหา เล็ก ๆ
เลย ต้อง ไป หา ที่ คลาย เครียด นิดหน่อย
ตอนนี้ ก็ พึ่ง จะ กลับ จาก ปาร์ ตี้กับ เพื่อน ๆ
เพื่อน ทัก ว่า ทำไม ช่วย นี้ ดู หน้า ไม่ สด ใส เลย
อาจเป็น เพราะว่า
เช้า ไปฝึกงาน
เย็น ก็ต้อง ไป ฟิสเนส
ตกเย็น ยังต้อง แต่ง นิยาย
ตอน ดึก ยัง ต้อง ไป ปาร์ ตี้ กับ เพื่อน ๆ อีก
แต่ ตอนนี้ ก็ยัง ลั้น ลา ได้อยู่ เลย อ่ะ
คริก ๆ
เดี๋ยว พรุ่ง นี้ จะ โพส ให้นะ ครับ
ขอบ คุณ สำหรับ อารมณ์ร่วม (ร่วมกับเรื่องนี้)
ขอบ คุณ สำหรับ คอมเม้น
เอ้อ ว่า แต่ ว่า ยัง ไม่ รู้ จัก กัน เลย อ่ะ ครับ คน อ่าน ที่ น่ารัก ทั้ง หมด ขอ ผม
แนะ นำ ตัว ก่อนเลย แล้ว กัน
กระ ผม มี นามว่า น้อง เฟย เอ้ย ม่ะช่าย น้องนะห์
แล้ว ทุก คน ชื่อ อาราย กัน บ้าง อ่ะครับ
แนะ นำ ตัว หน่อย
ปล. ตอนนี้ ไป นอน ก่อง ดีกว่า
ไม่ไหว แล้ว
เมาไม่ขับ แล้ว ตรู กลับมา ได้ ไงหว่าเนี่ย
สัญญา ด้วย เกียรติของลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่ว่า
พรุ่ง นี้ จะ มาต่อ ให้ แบบ ไม่คั่ง ค้าง เจง ๆ นะ
ฝาน ดี ฝาน หวาน ทุก คน คร้าบ
บะบาย
-
ู^
^
^
:z13: จิ้มน้องนะห์
พี่ชื่อ ต้นอ้อ
รอตอนต่อไปอยู่น้า
:z2:
-
:z13:
กันเป็นทอดๆ
พี่มิ้นท์ จ้า
รอๆๆลุ้นๆ วันพรุ่งนี้
:z2: :z2:
-
พี่โอ้ครับ อิอิอิิอ
มารออ่านนะครับ
-
ป้าขวัญจ๊ะ
ฝากน้องนะห์ไปบอกน้องเฟยให้เลิกกับไอ้พวกพี่เฮงซวยได้แล้ว
แล้วคนคิ้วเข้มนี่คือเวย์กับเล็กใช่ป่าว
อิอิ
:z13:
-
ได้ข่าวว่า
ไอ้พี่ใหญ่ก็คิดไม่ดีกับเวย์ไม่ใช่หรอ
ตอนที่เล๊กแอบฟังอ่ะ
เลิกให้หมดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แค้นแทน.... :fire: :fire: :fire:
-
ชื่อโน้ตครับ
(อ่านวันเดียวตั้งแต่ต้นเรื่อง)
พี่ ฟางแนะนำมาแต่จำชื่อเรื่องไม่ได้ เผอิญมาอ่านเจอ
ตอนแรกนึกว่าจะแนวสามีเยอะเฉยๆ
ดันยิ่งกว่านั้นอีก o22
ไมเกรนจะขึ้นไหมเนี่ยะ
ยังไงก็รออ่านนะครับ
ปล.ถ้าไหนๆก็ไหนๆถ้ารู้ว่ามีสามคนแล้วก็คนละสีไปเลยท่าจะงงน้อยกว่านะครับ
-
กรี๊ดดด น้องนะห์
พี่ชื่อ ดาว สวยสุดในหน้านี้ กร๊ากกกก
รบมาต่อนะ รอคอยมากมายยย
กอดดด
-
แอร๊ยยยย พี่ชื่อ
พอลล่า :-[ หน้าตาดีเกิ้นคนอื่น (ดีกว่ารีบน) :beat:
-
ชื่อเคทจ้า
มาฝากนะห์ไปจิ้ม :z13: เฟยแรงๆซักที ให้เลิกกับ 6 คนนั้นให้หมดเลยยยยยยย
พรุ่งนี้จะมารออ่านน้า ^^
-
เค เค พอจะเก็ทอะไรมามั่งแล้ว
เล็ก น้องพี่ใหญ่ คนเชียงใหม่
เฟยไปเชียงใหม่กะเล็ก & ใหญ่
เฟยไปเที่ยวสงกรานต์กะเล็ก
เวย์ต้องเป็นคนเชียงใหม่ (แหง๋ม ๆ )
เวย์กะเฟยเจอกันครั้งแรกที่เซเว่นแห่งหนึ่งใหนเชียงใหม่
เวย์หลงชอบเฟยในตอนนั้นแหล่ะ เห็นเพื่อนเวย์เคยบอกไว้ (ตอนไหนจำไม่ได้แระ)
เอาดี๊......เล่นลึกลับมา ไอ้มาร์ชก็จะมั่วไปงี้แหล่ะ :laugh: :laugh:
-
ยังตามอ่านไม่ทันเลยค่ะ
มาเม้นก่อน ชื่ออีฟค่ะ
เรื่องนี้น่าสนใจดี สนุกด้วย
+1ให้กับความขยันในการอัพค่ะ :L2:
-
อ่าๆ วันนี้ก็ได้อ่านแล้ว o18
มาทักทายค่ะ ชื่อโบ้ :a5:
ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ พี่นะห์
:mc4: :mc4:
-
เมาไม่ขับ แล้ว ตรู กลับมา ได้ ไงหว่าเนี่ย
^
^
เจอสโลแกนนี้สองรอบแล้ว มีคนขับมาส่งให้ก็บอกมาเถ๊อะ :teach:
ทักทายอีกรอบ พี่ชื่อเจค่ะ
-
มาทักทายด้วยคน พี่ นนนี่ จ้า :L2:
-
มาทักทายน้องนะห์
พี่ชื่อ แข นะคะ
แล้วก็ +1 ให้สำหรับคนขยัน
-
โหย เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ ยาวสะใจดีจริง
ขอบคุณคนแต่งนะคะ ขยันดีจัง
ตกลง ไอ้ 6 คนนั่น มันจะเลวกันหมดมั๊ย
เฮ้อ สงสารเฟย :เฮ้อ:
-
^
^
^
^
:z13: :z13: :z13:
จิ้มให้สะเทือนให้ครบทุกคน
เพ่มินท์ พี่เจ พี่แข พี่นนท์ พี่โบ้ พี่อีฟ พี่มาร์ช
พี่เคท พี่พอลล่า พี่ดาว พี่โต๊ต ป้าขวัญ พี่โอ้ พี่ต้นอ้อ
วันนี้มาต่อให้และ เดี๋ยวเอาไปสักสองตอนเน้อ รีบปั่นก่อง
-
ตอนที่ 22 ความรู้สึกที่ปิดเอาไว้
"นายเป็นอะไรกับเฟย" เสียงของคนขับรถที่อยู่ข้างๆ ผมถามขึ้น
"ทำไมหรอ? ก็เพื่อนกัน" ผมตอบกลับไป ด้วยอาการงงๆ กับคนถาม ผมไม่รู้ว่าเขาถามเพื่ออะไร
"เราเคยเจอกันหรือเปล่า ทำไมรู้สึกคุ้นๆ จัง" คนที่ขับรถอยู่ถามผมขึ้นอีก
"ไม่นี่" ก็ผมไม่เคยเจอมันนี่ ผมก็ตอบไปตามที่ผมคิด
"หน้าเซเว่น ตอนสงการนต์" มันพูดขึ้น ด้วยสีหน้านิ่งๆ
"ทำไม หน้าเซเว่นตอนสงการนต์ มีอะไร" ผมตกใจกับคำถาม เพราะหน้าเซเว่นตอนสงการนต์ ผมมีความทรงจำบางอย่างที่จำจนวันนี้
"นายคือคนที่เล่นสาดเบียร์กับเฟยหรือเปล่า" คนขับยังถามด้วยสีหน้าราบเรียบ
"นายจำได้ด้วยหรอ? " ทำไมไอ้หมอนี่มันยังจำได้เลย แต่ทำไมไอ้คนที่อยากให้จำ กลับจำมันไม่ได้ แย่หวะ
"รู้หรือเปล่าว่าตอนนั้นเฟยมีความสุชมากๆ ไม่เหมือนกับตอนนี้เลย" มันกำลังหมายถึงอะไรเนี่ย
"นายจะพูดอะไรนายพูดดีกว่า อย่าอ้อมค้อม" ผมชักจะทนไม่ไหวกับการทีต้องนั่งตอบคำถาม เหมือนหุ่นเชิดของมัน มันอยากรู้อะไร ให้มันถามเลยดีกว่า
"นายชอบเฟยหรือเปล่า" มันพูดพร้อมกับหันมามามองผมแว๊ปนึง ก่อนที่จะหันไปขับรถต่อ
"............................................." ผมอึ้งไปชั่วขณะ ตอบไม่ถูกครับ ไม่คิดว่ามันจะถามคำถามนี้ หรือผมไม่กล้าตอบ ผมไม่รู้จะตอบอะไรครับ ผมยังไม่แน่ใจกับความรู้สึก ว่าจริงๆ แล้วผมแค่อยากตอบสนองความต้องการ คือแค่อยากกอดมันเหมือนวันนั้น
เพราะผมรู้สึกว่าตัวมันนิ่มแล้วน่ากอด หรือผมชอบมัน แต่ผมยอมรับว่าผมอยากอยู่ใกล้ๆ มันในตอนนี้ แต่ผมก็ยังไม่ได้คิดว่าอยากจะคบกับมันแบบแฟน ผมเป็นห่วงมัน ไม่อยากให้มันเจ็บ หรือผมรักมันแล้ว ผมไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง มันเร็วเกินไป
หรือเปล่าที่ใช้คำๆ ไหน นี่ก็แค่ 5 วันเองที่ผมได้ใกล้ชิดๆ กับมันมากขึ้น มันเร็วไปหรือเปล่า ผมสับสน
"ตอบไมได้อะดิ เพราะไม่รู้จะตอบอะไรใช่ไหม" มันยังคงถามด้วยสีหน้าเหมือนเดิม
"ช่างเหอะ เราก็เคยเป็นเหมือนนาย เราตอบไม่ได้ว่าชอบหรือเปล่า แต่พอมารู้ตัวอีกที เราก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ไม่ว่าพยายามเท่าไหร่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ทำให้มันมีความสุขไมได้อยู่ดี" มันเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กๆ คงออกมาจากใจลึกๆ จริงๆ
ผมว่ามันก็แค่อยากหาคนคุยด้วย อยากระบายความในใจที่มันอึดอัด และผมก็เป็นแค่คนที่มันไม่เคยรู้จัก ไม่ได้สนิท แต่น่าจะรู้สึกคล้ายๆ กัน มันเลยพูดให้ผมฟังมั้ง
"นายรักเฟยหรอเล็ก" ผมถามกลับขึ้นบ้าง
"รัก.........ใช่ผมรักมัน ผมอยากเห็นมันมีความสุข ผมไม่อยากให้มันทุกข์เหมือนที่เป็นตอนนี้ นายคิดว่านายมีความสามารถไหม นายลองทำให้มันมีความสุขดูดิ แล้วนายจะรู้ว่าเมื่อมันมีความสุข มันเป็นยังไง" เล็กพูดด้วยสีหน้าอมยิ้มเล็กๆ เมื่อพูดถึงตอนที่มันมีความสุข
"นายกำลังรักแฟนของพี่ชายตัวเองนะเว้ย" ผมเริ่มพูดเตือนสติ ก่อนที่มันจะไปไกลว่านี้
"แล้วไงหละ ก็ได้แค่รัก แค่นั้นเอง" มันบอกด้วยน้ำเสียงที่ดูแย่ลงไปทันที
"มันยังมีอีกหลายเรื่อง แต่เราคงบอกนายไม่ได้ สักวันนายก็คงรู้เอง ถ้านายรู้นายจะยังสับสนกับความรู้สึกอยู่หรือเปล่า หรือนายจะสงสาร เราก็ไม่รู้ แต่ถ้านายสงสาร ก็อย่ามาอยู่ข้างๆ มันเลย ถือว่าผมขอร้อง" มันพูดน้ำเสียงเหมือนอ้อนวอน
ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บก็ไม่รู้แฮะ
"ถึงและ กลับเองได้แล้วใช่เปล่า ถ้าเราพูดอะไรที่นายดูงงๆ หรือไม่เข้าใจก็ ลืมๆ มันไปซะ ถึอว่าเราไม่ได้พูดแล้วกัน" มันหันมาบอกกับผม ขณะที่จอดที่หน้าป้ายรถเมล์ สี่แยกพัฒนาการ
"เออ โชคดี บาย" ผมลงจากรถแล้วบอกมันก่อนที่จะปิดประตู
ผมคิดย้อนคำที่มันพูดเมื่อสักครู่ คำมันยังวนเวียนอยู่ในหัว "ถ้าเราพูดอะไรที่นายดูงงๆ หรือไม่เข้าใจก็ ลืมๆ มันไปซะ ถึอว่าเราไม่ได้พูดแล้วกัน" ให้ลืมหรอ? แล้วกูจะลืมได้ยังไง ก็ในเมื่อเรื่องที่มันพูดขึ้นเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคนที่ทำให้ผมสับสน
กับความรู้สึกอยู่เนี่ย
ผมนั่งรถเมล์กลับบ้าน เพราะคิดว่านั่งแท๊กซี่คงเร็วไป กว่าเฟยจะโทรกลับมา นั่งรถเมล์เนี่ยหละ ฆ่าเวลาไปได้เยอะ อย่างน้อยก็ทำให้ผมได้คิดอะไรมากขึ้นกว่าเดิม
ผมนั่งรถกลับมาถึงบ้าน 5 ทุ่มครึ่ง พวกไอ้ซันโทรมาด่าผมตั้งแต่อยู่บนรถเมล็เป็นการใหญ่ว่าทำไมไม่ไปซ้อมบาส ผมบอกว่าผมปวดหัว ข้ออ้างต่างๆ นาๆ ในอารมณ์ผมตอนนี้ มันคิดเยอะไปหมดซะจนไม่อยากจะต่อร้องต่อเถียงอะไรกับใครทั้งนั้น
ผมเดินเข้ามาในห้อง ล้มตัวลงนอนบนที่นอน ในหัวผมยังคิดนุ้นคิดนี่คิดวนซ้ำไปซ้ำมา ว่าจริงๆ แล้วผมรู้สึกอย่างไรกับมันแน่ แล้วถ้าผมชอบมันจริงๆ ผมจะเลวไหม มันมีแฟนอยุ่แล้ว อีกอย่างน้องมันก็ดันรักด้วยซะอีก ถ้าผมจะเข้าไป
ผมจะยืนอยู่ตรงไหน มันวนไปวนมาไม่จบสิ้นสักที
"ใจเย็นจนเริ่มจะชา ดา ดา ดี้ ดา ด่าว ใจเย็นจนกลัวว่า หมา อา อา จะคาบไป" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเพื่อสั่งให้ผมหยุดคิด
---- เฟย ---- หน้าจอแสดงชื่อคนโทรเข้า ผมรีบกดรับอย่างเร็ว
"ถึงบ้านนานหรือยัง" คำถามแรกที่มันถามผมเลย มันเป็นห่วงผมหรือนี่ ผมคิดเข้าข้างตัวเองอยู่หรือเปล่า ไอ้เล็กนะไอ้เล็ก ตอนนี้กูคิดแทบจะบ้าแล้วเนี่ย
"ครึ่งชั่วโมงได้แล้ว" ผมตอบกลับ
แล้วมันก็ถามรัวยิก เล็กไปส่งที่ไหน นั่งอะไรกลับมา แล้วแม่ว่าไหม กินอะไรหรือยัง ไม่ได้ไปซ้อมบาสหรอ ผมก็ตอบไปตามปกติ แต่มีคำถามนึงที่ผมสะดุด
"โกรธเฟยหรือเปล่า" มันถามแล้วเงียบทันที
"โกรธเรื่องอะไร เวย์ไม่มีอะไรต้องโกรธนี่ จะให้เวย์โกรธเรื่องอะไรหล่ะ" อะไรวะเนี่ยกู ยิ่งพูดแบบนี้แหละมันยิ่งผิดปกติ
"นั่นไง เวย์โกรธ ......" เสียงปลายสายเริ่มดังขึ้น
"เปล่า ไม่ได้โกรธจริงๆ จะให้เวย์โกรธอะไรเล่า" ถ้าผมย้อนกลับไปได้ผมจะตอบแค่คำว่า "เปล่า" ผมไม่น่าพูดเยอะเลย สรุปผมก็ต้องนั่งเถียงกับมันเรื่องโกรธกับไม่โกรธเนี่ยอีกเกือบสิบนาที
กว่ามันจะเข้าใจได้ว่าผมไม่โกรธ แต่ผมก็ตลกนะครับ บางทีเรื่องใหญ่ๆ มันกลับปล่อยวางได้ง่ายดาย แต่กลับเรื่องเล็กๆ แค่นี้ มันกลับสนใจและให้ความสำคัญซะเกินไป
เอ!!!!!! หรือว่าที่มันสำคัญเพราะว่ามันเป็นความรู้สึกของผม นั่นไงผมคิดอีกแล้วคิดอีกจนได้ คิดเข้าข้างตัวเอง ไอ้เวย์เอ้ย แกกำลังจะบ้า รู้ตัวหรือเปล่า แต่ช่างเหอะ ผมมีความสุขนี่ จะสนใจอะไร
"วันนี้เอาโทรศัพท์มาด้วยหรอ? เวย์ไม่ยักกะเห็น" ผมถามเพราะผมไม่เห็นจริงๆ นะ อยากรู้เฉยๆ
"เปล่าอะ เฟยกลับมาบ้านแล้ว เห็นเวย์บอกจะรอ เลยต้องกลับมาโทร ไม่มีเบอร์ด้วย เบอร์อยู่ในเครื่อง" มันตอบแบบเสียงร่าเริงเล็กๆ
เอาอีกแล้ว มันกำลังให้ความหวังผมอีกแล้ว มันจะรู้ตัวไหม ว่ามันกำลังทำให้ใครอีกคนคิดมาก และคิดเข้าข้างตัวเองไปอย่างมากมาย
"กลัวเวย์โกรธขนาดนั้นเลยหรอ?" คำถามลองเชิง แต่ก็ใจสั่นเหมือนกันที่ถามออกไป กลัวคำตอบไม่เป็นอย่างที่คิด
"ก็.........................ไม่รู้ดิ แต่ถ้าไม่โกรธก็จะดีกว่าใช่ปะ" จุก........... แน่นขึ้นมาถึงที่ลิ้นปี่เลย กูไม่น่าถามออกไปเลย เป็นไงหล่ะเมื่อคำตอบไม่เป็นอย่างที่คิด มันไม่ได้แคร์อะไรกูมากมายเลยนี่หว่า
ก็แค่ถ้าไม่โกรธจะดีกว่า แค่นั้นเอง
"เวย์อาบน้ำยัง" ปลายสายยังคงยิงคำถามต่อมา
"ยังเลย ว่าจะไปอาบอยู่ อีกสักแป๊ปหล่ะ" ไม่รู้จะตอบอะไรแล้วครับ ตอนนี้ในสมองมันเบลอไปหมด
"แล้วถ้าคราวนี้เฟยล้มในห้องน้ำจริงๆ ใครจะช่วยเฟยหล่ะ" มันถามด้วยน้ำเสียงเบาๆ
ไอ้เฟย ไอ้เลว มึงทำแบบนี้มึงมาฆ่ากันเลยดีกว่า เมื่อกี้เหมือนมึงไม่สนใจ ทีงี้กลับทำเป็นสนใจซะมากมาย จับอารมณ์มันไม่ถูกแล้วครับ ไม่รู้ว่ามันคิดยังไงกันแน่
".............................." ผมเงียบเพราะไม่รู้จะตอบอะไรดี
"มานอนกับเฟยไหม" ปลายสายถามคำถามที่ทำให้ผมอึ้ง พูดไม่ออก ตัวชา ผมรู้สึกถึงความร้อนในร่างกายที่เพิ่มสูงขึ้น
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"กลัวเวย์โกรธขนาดนั้นเลยหรอ?" ปลายสายถามคำถามกลับมา
"ก็........................." ตอบไม่ถูก ผมตอบไม่ถูกเลยจริงๆ มันขัดแย้งกันอยู่ ผมมีแฟนแล้วนะ แล้วแฟนผมก็รักผมมาก แต่ทำไมผมถึงรู้สึกแคร์มันอย่างประหลาด
ทำไมผมถึงกลัวมันโกรธขนาดนี้ ตอนนี้ความรู้สึกหลายๆ อย่างมันตีกันอยู่ในหัว ความรู้สึกผิดที่ไปรู้สึกดีกับมันทั้งๆ ที่มีแฟนอยู่แล้ว แต่วันที่มันนอนกอด ผมมีความสุขมากๆ
ความสุขแบบที่ไม่เคยได้รับ ความสุขที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องบนเตียง
"ไม่รู้ดิ แต่ถ้าไม่โกรธจะดีกว่าใช่ป่ะ" เอาวะตอบไปก่อน เดี๋ยวมันจะรู้ว่าผมคิดยังไง
"เวย์อาบน้ำยัง" เปลี่ยนเรื่องๆ โดยด่วน ตอนนี้ในหัวมันตีกันสับสนไปหมดแล้ว ต้องสงบสติความคิดให้ได้
"ยังเลย ว่าจะไปอาบอยู่ อีกสักแป๊ปหล่ะ" เฮ้ยมันกำลังจะวางสายแล้ว มันต้องไม่อยากคุยกัยผมแล้วแน่ๆ เอาวะไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว
"แล้วถ้าคราวนี้เฟยล้มในห้องน้ำจริงๆ ใครจะช่วยเฟยหล่ะ"
"..................................." เงียบจัง ทำไมมันไม่ตอบอะไรเลย ตอบอะไรซักหน่อยสิ ตอบให้กูได้รู้ว่ามึงจะสนใจกูไหม
"มานอนกับเฟยไหม" เฮ้ย!!!!!!!!!!! กรูต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ปากทำไมมันไวแบบนี้วะ พูดออกไปได้ไง
-
"หน้าเซเว่น ตอนสงการนต์" มันพูดขึ้น ด้วยสีหน้านิ่งๆ
น๊านนน พ่อหมอฟันธงได้ถูกต้องแป๊ ๆ :jul3: :jul3:
เอาล่ะซี้เฟยชวนผู้ชายมานอนด้วย :m20: หวั่น ๆ ว่าจะมี NC :haun4:
-
แอร้ยยยยยยยยย
เฟย ชวน ปู้จายมาค้างที่บ้านนนนน
:z1: :z1:
ไม่อยากจะคิดดดดดดดดดดดดดดด
รอตอนต่อไป
:z2:
ป.ล. มีความผิดพลาดเรื่องชื่ออ่ะ ยายแก่ๆ RN มิได้ชื่อ พอลล่า นะ แต่ในเมื่อยายยืนยันอย่างนั้น
ก็เรียกชื่อยายแกเต็มๆไปเลยดีกว่า เรียกว่า "พอลล่า(ปู้จาย)" กร้ากกกกกกกกกกกก
-
เอาละเว้ยเฮ้ยยยย
ตอนหน้า ......จะเกิดขึ้น เอิ๊กๆ
รอแต่อย่างงี้ตู.. ส่อมากก ส่อแววคนดี กร๊ากก
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก เฟยยยยย ชวนเวย์มานอนที่บ้าน
หุหุ ตื่นเต้นเหมือนไม่เคยมาคึคึ
แอร๊ยยยยย ตอนหน้า :z1:
-
อิอิ เวย์จะตอบว่าไงนะ
อยากรู้จัง
:z2:
-
เอาไงดีอ่ะ ที่นี้อ่ะ
ถ้าชอบกันก้อบอกมาเลยดิ
มัวๆๆๆๆ ...... กันอยู่นั่นแหละ
เดี๋ยวเฟยก้อ กลับไป กับพี่ใหญ่อีกอ่ะ
เฟยก้อม่รู้ตัวเองซะที
-
สั้นๆแต่ทำให้ค้างได้เว้ยเฮ้ย o22 ข้าน้อยขอคารวะ 3 จอก :call:
เวย์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดด...... น้องเฟย เจ๋ง ๆ ๆ
-
ตอนที่ 23 เผลอใจไปแล้วแน่ๆ
"มานอนกับเฟยไหม" พูดออกไปแล้ว ผมพูดมันออกไปแล้ว พูดไปแบบไม่ทันคิด โอ้ยไม่อยากจะฟังคำตอบเลย อยากจะกดวางซะตรงนี้ มันจะรู้ไหมว่าตอนนี้ผมใจสั่นมากๆ
".............................................................." ความเงียบเข้าปกคลุม ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น ผมรู้สึกแย่มากๆ ที่พูดออกไป ผมเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองเลย
"อย่าพึ่งอาบน้ำแล้วกันนะเดี๋ยวล้ม"
เห้ย นี่แสดงว่ามันกำลังจะมาใช่ไหม?
"เวย์เตรียมเสื้อผ้าก่อนนะ เสื้อผ้าเฟยเวย์ใส่ไม่ได้ ถึงแล้วเดี๋ยวโทรหา" เวย์พูดเสียงนุ่มๆ เบาๆ มันยิ่งทำให้ผมเขินมากกว่าเดิม ผมยิ่งคิดอะไรเข้าข้างตัวเองมากขึ้น มันจะรู้หรือเปล่า ว่าสิ่งที่มันทำอยู่เนี่ย มันทำให้อีกคนรู้สึกเหมือนคนใกล้ตาย ไอ้เวย์บ้า
"เดี๋ยวเจอกัน บาย" ผมรีบตัดสายทันที เพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ กลัวพูดมากกว่านี้ แล้วมันจะรู้ว่าผมใจสั่น กลัวมันจะรู้ว่าผมกำลังดีใจที่ได้ฟังคำตอบแบบนี้
ผมรีบจัดห้องนอนใหม่ เก็บทุกอย่างให้เข้าที่ นี่ผมเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย แค่เพื่อนคนนึงจะมานอนค้างด้วย ทำไมผมต้องเก็บห้องให้เรียบร้อย เพราะอะไร?
ตอนผมเก็บห้องเวย์ก็โทรมาอีก ถามว่าผมจะกินอะไรไหม จะได้ซื้อเข้ามาให้เลยทีเดียว
หลังจากวางหูผมก็นั่งคิดสิ่งที่ผมกำลังเป็นอยู่ในขณะนี้ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่ต้องตื่นเต้นเวลาอยู่ใกล้ๆ ใคร ทำไมเราต้องใจสั่น หน้าแดง ร่างกายหนังอึ้ง ทั้งๆ ที่มันเป็นความรู้สึกที่แปลก ๆ แต่ความรู้สึกแปลกๆ แบบนี้มันทำให้ผมมีความสุข มันทำให้ผมยิ้มได้ตลอดเวลา มันคือความรู้สึกอะไรกันแน่ ทำไมทั้ง 6 คนผมถึงไม่เคยรู้สึกแบบนี้สักครั้ง มันต่างกันที่ตรงไหนหรอ?
---- 0.40 ------
"เวย์อยู่หน้าบ้านแล้ว" ทันทีที่โทรศัพท์ ดังแค่วิเดียวผมก็กดรับโดยเร็ว ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มและแผ่วเบา
"อื้อๆ เดี๋ยวเฟยลงไปรับ" แล้วผมก็กดวางสายไป ในใจตอนนี้มันกำลังเต้นโครมคราม รู้สึกได้ถึงเลือดที่สูบฉีดไปทั้งตัว ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกตัวหนักมากๆ
ผมลงมารับเฟยที่หน้าประตูบ้านใกล้กับที่จอดรถด้านหน้า เวย์มาชุด เสื้อคอกลมสีขาว กางเกงเล่นเซริฟขาสั้น ผมที่พึ่งสระแต่ไม่ได้เซ็ตทำให้มันดูดีไปในอีกแบบหนึ่ง ทำไมผมรู้สึกว่าตอนนี้เวย์มันดูโตขึ้น และอบอุ่นขึ้นมาก
"ไหนบอกจะซื้อไรมาให้กินไง" ต้องกลบเกลื่อนแล้วหล่ะ เดี๋ยวจะรู้กันพอดีว่าผมใจเต้น
"เวย์ว่า เราออกไปหาอะไรกินกันดีกว่า ซื้อมาเดี๋ยวไม่ถูกใจ" มันพูดพร้อมยิ้มเล็กๆ ให้ผม ก่อนที่จะเดินมาข้างๆ แล้วจูงมือผมเดินออกไป
"แล้วเวย์รู้หรอว่าแถวนี้มีอะไรกิน" ผมถามด้วยอาการงงๆ เพราะนี่มันบ้านผมนี่นา ทำไมเวย์ต้องเป็นคนเดินนำผมด้วย
"เออ .......... นั่นดิ" มันหันมายิ้มแหย๋ๆ ให้ผม ตอนนี้มันหน้าแดงมากๆ หรือที่มันทำแบบนี้แสดงว่ามันกลบเกลื่อนความรู้สึกอยู่แน่ๆ หรือมันก็คิดแบบเดียวกันกับผม
ผมแอบขำเล็กๆ ก่อนที่จะลากมันเดินกลับเข้ามาในบ้านแทน
"อ้าวไม่หิวแล้วหรอ?" มันถามผมตอนที่ผมกำลังลากมันให้เดินตาม
"หิว แต่เดี๋ยวไปเอามอไซด์ก่อน ไปกินตลาดโต้รุ่งดีกว่า อร่อยๆ งี้เลย" ผมบอกมันและมันก็เดินตามผมมาอย่างว่าง่าย
ผมเดินไปในบ้านเปิดผ้าคลุมรถออก เป็นมอไซด์ KSR สีเขียว
"เฮ้ย มอไซด์บังคับรัก" ไอ้เวย์มันตะโกนออกมา
ผมหันไปมองหน้ามันด้วยอาการงงๆ มอไซด์ไรวะ มองไซด์บังคับรัก
"งงดิงง ก็ไม่ว่ามึงจะโกรธกันแค่ไหน งอนกันแทบตายยังไง มึงก็ต้องนั่งติดกันอยู่ดี" ผมอดขำในความขี้เล่นของมันไม่ได้ มันน่ารักจริงๆ น้า น่ารักมากๆ
มันขอผมเป็นคนขับ ซึ่งตอนแรกผมก็ไม่อยากให้เพราะว่ารถคันนี้ผมรักมากๆ แต่ก็ต้องให้เพราะว่าแพ้คิ้วเข้มๆ กับสายตาที่อ้อนวอนขอร้องว่าอยากขับมากๆ
มันขับมอไซด์ไม่เหมือนขับรถยนต์เลย ขับหวาดเสียวโครตๆ หรืออาจจะเป็นเพราะว่ารถมันเล็ก ทำให้เราดูเตี้ยลงกว่าเดิม และความเร็วของรถที่เร่งขึ้นง่าย
ตอนแรกๆ ผมก็แค่ดึงเสื้อมันไว้เท่านั้น แต่พอมันขับแรงขึ้นผมต้องเปลี่ยนจากดึงเสื้อมาเป็นกอดมัน และกอดแรงขึ้นเมื่อมันเร่งความเร็วขึ้นกว่าเดิมอีก
ในตอนนี้ผมอยากให้มันขับมอไซด์ไปถึงเชียงใหม่ซะเลย ผมจะได้กอดมันแบบนี้ไปนานๆ
เรามาถึงตลาดโต้รุ่งหลังจากที่ไอ้เวย์ขับด้วยความหวาดเสียวสุดๆ ปามาณ 5 นาที
"กินไรเวย์ ผัดไทยตรงนุ้นอร่อยมากๆ" ผมชี้ไปที่ร้านทางนุ้นเพื่อเป็นการสร้างทางเลือกให้มัน ซึ่งตอนนี้มันดูท่าจะไม่สนใจของกินซักเท่าไหร่เลย
"เวย์เป็นอะไรเนี่ย ไม่หิวหรอ?" ผมหันมาถามมันที่เดินตามผมอยู่กลางตลาด
"ไม่ค่อยหิวอะ อยากกลับไวๆ " มันบอกด้วยสีหน้าตื่นเต้นๆ
"อ้าว ไม่กินไรก่อนหรอ? ร้านแถวนี้อร่อยหลายร้านเน้อ" ผมบอกกับเวย์ที่ตอนนี้ ไม่สนใจอะไรเลย
"เวย์อยากขับรถเล่นอะ หนุกดี" โห้ ที่แท้มึงก็อยากขับมอไซด์เล่นนี่เอง ไอ้เวร
"หาไรกินก่อนเดี๋ยวค่อยไปขับเล่น เฟยมีหลายที่เลยที่อยากไป เดี๋ยวขับไปให้หน่อยนะ" พอผมพูดจบเท่านั้นหล่ะครับ เดินเข้ามาจูงที่ข้อมือผมแล้วลากผมไปร้านนุ้นร้านนี้ จนผมอิ่มมากๆ
"ป่ะ ไปขี่รถเล่นกัน" มันบอกผมที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ริมฟุตบาตข้างๆ มอไซด์บังคับรัก ดูดบุหรี่อยู่
ผมเงยหน้าขึ้นมาบอกมันที่นั่งอยู่บนรถพร้อมปากที่คาบบุหรี่ มันทำหน้าเบื่อหน่าย
"เลิกดูดซักทีเหอะ มันไม่ดี" มันทำหน้างอใส่ผม
"อืมๆๆ เสร็จแล้ว ป่ะๆๆ แหม อยากขับซะจนตัวสั่นและดิ" ผม พูดพร้อมกับทิ้งบุหรี่ลงข้างทางแล้วขึ้นไปซ้อนมันบนรถ
"เกาะแน่นๆ นะจ๊ะ เดี๋ยวพี่จะซึ่งให้ถึงใจเลย" มันหันมาทำหน้ายียวนกับผม ก่อนที่จะบิดคันเร่ง พุ่งออกไป ผมกอดมันแน่นเลยหล่ะครับ รถมันเล็กอะ อีกอย่างตัวมันก็ใหญ่อยู่แล้วด้วย ที่นั่งเหลือจิ๊ดเดียว ผมต้องนั่งเบียดมันสุดๆ
"ไปทางไหนบอกด้วยน้า" มันตะโกนแข่งกับลมที่ตอนนี้แรงมากๆ
"ไปทางไหนก็ได้ อย่าหลงแล้วกัน" ผมพูดใส่หูมัน เพราะด้านหลังมันจะสูงกว่าเล้กน้อยทำให้ผมตะโกนแล้วเสียงจะอยู่ไกล้ๆ กับหูมัน
"เฮ้ย.........." ผมกับมันร้องพร้อมกัน เพราะว่า รถเสียหลักนิดหน่อย
"ไอ้เฟยอย่าพูดข้างหูกู มันเสียว" มันตะโกนแข่งกับลมกลับมา ม่ะกี้ใจหายแว๊ปเลย แมร่งขับแรงซะด้วย เกิดอะไรขึ้นมาเนี่ย ได้ไปหาท่านทูตพร้อมกับมันแน่ๆ
มันขับเล่นอยู่เกือบสี่สิบนาที ผมก็กอดมันอยู่อย่างนั้น แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ ตอนนี้ผมหันหน้าแล้วเอาหัวพิงที่หลังมันแล้ว ตอนนี้รถติดอยู่ในซอย มันหันหน้ามาถามผมแต่หลังยังนิ่งเหมือนเดิม
"ง่วงหรอ?" มันถามผมด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"นิดๆ อ่ะ มันหนาวๆ ด้วย" ผมตอบไปตามจริง ก็มันขับเร็วนี่ครับลมมันก็แรงก็เลยหนาวหน่อยๆ และผมก็เริ่มง่วงแล้วด้วย เพราะตอนนี้มันตีสองกว่าๆ แล้ว
"ป่ะ กลับกัน" แล้วมันก็ขับกลับบ้านผม เอารถไปจอดในบ้านเอาผ้าคลุมเหมือนเดิม
"วันหลังไปขี่เล่นด้วยกันอีกนะ เวย์ชอบ สนุกดีอะ" มันทำหน้าเหมือนเด็กได้ของเล่นชิ้นใหม่ แต่ทำไมเด็กคนนี้ตัวมันโตจังหว่า แต่มันก็น่ารักจัง อยากกอดมันซะตรงนี้เลย เฮ้อแต่ไม่ได้ มันเป็นเพื่อนนะเฟ้ย ท่องเอาไว้ๆ
"อื้อ มาขี่ให้ด้วยนะ ขี้เกียจขี่แล้ว เมื่อยขา" ผมบอกกับมันและเดินนำมันขึ้นมาบนห้อง มันเดินตามขึ้นมาอย่างอารมณ์ดีสุดๆ
เข้ามาในห้อง มันเดินไปเปิดคอมฟิวเตอร์ทันที ผมเปิดไฟสีวอร์มไลท์ จุดเทียนหอมกลิ่นที่ผมชอบ ปิดหน้าต่าง เปิดแอร์ และโดดลงไปนอนบนที่นอน
"เฮ้อ อิ่มจัง ง่วงแล้วด้วย" ผมพูดเบาๆ ไม่นึกว่าใครจะได้ยิน
"ไปอาบน้ำเลย ไม่งั้นไม่ต้องมานอนข้างๆ นะ" ไอ้เวย์มันหันหน้ามา แยกเขี้ยวใส่ผม
-
ถึงตอนจะสั้น
แต่ก็ โพส สองตอน น้า ครับ
ไปและ เลิกงาน และ กลับ บ้าน เรา รัก รอ อยู่
คริก ๆ
เดินทาง กลับ บ้าน กัน ดี ๆ นะ ง้าบ
-
:z13:
เวย์เฟย สมกันมากกกกกกก
แอร้ยยยยยยยยยย
ชอบบบบบบบบบบ :-[
-
อ่านแล้วรุ้สึกดีจริงๆๆ ที่เฟยได้รู้สึก ถึงแรกรักกับเค้าบ้าง แอร๊ย น่ารัก
:impress2:
ที่ผ่านมามันเกินวัยจริงๆๆๆ
เวย์อยู่ข้างๆเฟยด้วยนะๆๆ :กอด1:
-
เฟยน่ารักอ่ะ :กอด1:
-
กำ ยังไม่ถึงตอนสำคัญ
ตั้งหน่าตั้งตารอต่อไป คิคิ
-
:z13:
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
จิ้มรีบน :laugh:
เผลอใจไปเลยเฟย
เลิกรักไปเหอะไอ้พี่ 6 คนนั้นน่ะ
รักเวย์ดีกว่า
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
ขอบคุณจ้า คนเขียนน่ารักที่สุดเลย o13
อาการแบบนี้เค้าเรียกว่า "ตกหลุมรัก" ดีจังในที่สุดเฟยจะได้รุ้จักกับความรักแบบปกติธรรมดากับเค้าสักที :z2:
-
เริ่มมีใจกันแล้ว :impress2:
พี่ชื่อ หนึ่ง ยินดีที่ได้รู้จักน้อง นะห์ :กอด1:
-
ชื่อ นิว น๊า อิๆ
ชอบเวย์จังน่าร๊ากกกกกๆๆๆๆๆ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ตอนแบบนี้แลลล ที่อะฮั้นรอมานานนนนนนนนน
น่ารักมากมายค่า พี่นะห์ น่ารักค่อดๆๆๆ
-
ชอบเฟยจัง น่ารักกกกกกกกก :กอด1:
ให้กำลังคนเขียนจ้ะ :L2:
-
อิอิอิ...ชื่อปังหนา
หวานจัง
-
อย่างน้อยๆ ตอนนี้เวย์ ก็ทำให้ เฟย มีความสุขมากกว่าคนอื่นๆ :กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย
น่ารักอ่ะตอนนี้
เหมือนอ่านคนจีบกันใหม่ๆ
อะไรก็สวยงาม
ฮิ้วววววววววว
+1 ให้น้องนะห์ค่า
-
อ่านตอนนี้แล้วไม่อยากให้มามีตอนไอ้6อสูรนั่นเลย :fire:
แบบนี้แหล่ะดีที่สุดแล้วนะเฟย :-[
-
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
เฟย ลืมมันไปเหอะไอ้หกคนนั้นอ่ะ
อยู่กะเวย์ดีแล้วววววว
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
-
:L2: .... สวัสดีจ้า มาทักทายกันก่อน ...
เพราะตอนนี้อ่านถึง ตอน 14 แล้ว
น่ารักมาก ชอบเวย์ แต่สงสารเฟย ... งะ
อ่านตอนของเฟย มันรู้สึกเศร้า ปน เหงา บอกไม่ถูก :sad11:
ตอน ของเวย์ ก็จะเป็น แบบน่ารัก น่าลุ้น ปนเท่ห์ ... :o8:
แล้วจะติดตามอ่านให้ทัน เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
แอบสงสัย ..คนแต่งเล่นบาส ด้วยป่าวเนี่ย รู้ลึกรู้จริงดีจัง ... :bye2:
19 /01 /09
v
v
ผ่านไป 2 ชม. ทันแล้ว .... สนุกมากๆ
แล้วก็ยินดี ที่ได้รู้จัก กับน้องนะห์ ....นะจ๊ะ :กอด1:
-
เฟยน่ารักกกกกกกกกกก :กอด1:
ตามให้กำลังใจคู่นี้แล้วกัน .... แอบกังวลพวก6นรกนั่น :serius2:
ชื่อ วุ่น จ้า ให้กำลังใจนะ +1
-
แอร๊ยยยย เป็นสองตอนที่น่ารักมากๆๆๆๆ
ชอบฟีลนี้จัง >< มันแบบ ละ ละ ละ เลิฟยู้ววว์
เฟยชวนเวย์มานอนด้วยบ่อยๆ นะ
เค้าเป็นห่วงงง กลัวเฟยล้มในห้องน้ำ ฮ่าๆๆ
:กอด1:
-
:-[ หวานกันจริงจริ๊ง...
-
เป็นสองตอนที่น่ารักจริงๆ พอๆจะลืมเรื่อง 6 นรกเดนตายนั่นไปได้บ้าง :กอด1: :กอด1:
ปล. พี่ชื่อทิพนะจ๊ะ :L2:
-
ต้นรักเฟยเริ่มงอก
แต่ไม่จบกับพี่ใหญ่ให้เรียบร้อยก่อนล่ะ เดี๋ยวเกิดเรื่อง
ลางมันมาไกลๆ
-
เวย์มาอยู่กะเฟยด้วยอ่ะ อิๆๆ
หวานๆๆ
อันนี้+1 ให้นะห์ จ้า
-
เครียดมาหลายตอนแระ.... เจอตอนนี้เข้า... ถูกใจ จิงงงงงงงงงงง..... :m3:
-
:เฮ้อ: ในที่สุดก้อตามอ่านทันแล้ว หลังจากไม่มีเวลาว่างอ่านเลย
หวังว่าเฟยคงผ่านอุปสรรค แล้วเจอกะคนดีๆได้ในที่สุดเน้อ
:z13: :z13: :z13:
-
เฟย เป็นสาวเป็นนาง ชวนผู้ชายนอนบ้านไม่ดีนะ :m16: (มาแบ่งสัก2 -3คนหน่อยสิ) :o8:
ตอนนี้น่ารักได้โล่เลย :impress2:
ปล.พี่นะห์พักผ่อนมากๆนะค่า
-
อุ๊ยๆ สอง ต่อ สอง :o8:
-
:mc4: :mc4:
ขอบคุณครับพี่ คริคริ รักตายเลย
-
เฟยคงมีคนดูแล จิงๆ ซะที :impress2:
-
:o8: :o8: :o8:เวย์มีแผนแอบดูเฟยอาบน้ำป่าวเนี่ย
:z13:
-
เวย์น่ารักมากกก
-
รอลุ้นว่าืคืนนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นป่าว
:z1:
ลป.ชื่อป๋อมแป๋มนะจ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักน้องนะห์จ้า :กอด1:
-
ง่า...น่ารักอ่ะ
:-[
-
น่ารักจังเลยอ่ะ
-
...เจอ..รักแท้..ซะทีเถอะ...
...ที่บอกว่ากลับบ้านเรา รักรออยู่เนี่ย..
..คนไหนรออยู่อะ...ไอ้คิ้วเข้ม..หรือเปล่า.. :mc4:
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อิจฉา อิอิอิ
-
...เจอ..รักแท้..ซะทีเถอะ...
...ที่บอกว่ากลับบ้านเรา รักรออยู่เนี่ย..
..คนไหนรออยู่อะ...ไอ้คิ้วเข้ม..หรือเปล่า.. :mc4:
^
^
^
พี่แข ฮั่นแน่ จะแอบมาถาม ฟามลับอ่ะ ดิ
ถ้านะห์ ตอบว่า คิ้ว เข้ม แดงว่าเรื่องนี้ เรื่องจริง
ช่ายแม่ะ
เดี๋ยว โพสให้ อีกตอนนะครับ
พึ่งกลับ จาก วอเตอร์ไซด์ สนุกมั๊ก ๆ
ร้อง คา รา เกะ + กิน เหล้า เสียง หาย ไปมาก มาย คริกๆ
-
:z13:
จิ้ม นะ
นั่นสิ ตกลงนี่เรื่องจริงปะเนี่ย อิๆ
รออ่านต่อน๊า
-
:serius2:
อยากรู้ มาลงเลย
บอกด้วย เฉลยๆ
-
อ่ะ ดูเองและกัน ไม่ขอตอบเน้อ
คิดว่ามันคิ้วเข้มป่าวหล่ะ รูปที่ดิสเน้อ
ดูกันเร็ว ๆ หน่อยนะ เดี๋ยวเปลี่ยนกลับและ อาย !!!!!!!!!!!
ปล. อย่าเซฟรูปเน้อ ผมเขิน
-
จิ้มๆๆๆ
เรากลับมาแว้ววววววว
มาอ่านต่อรสดเดียวเรย
ถึงรู้ว่า น้องเฟยยยยยยยยน่าร้าก
แหมกะจะมุกซะหน่อย ถ้าอีเวย์ไม่ไปนอน
เจ๊ ไปแทนได้นะ
เสียอารมจิงๆ มันดันไปซะงั้น :m16:
เข้มดีๆๆ น่าเอามาผัดกิน >>เกี่ยวรัยกันฟะ
-
อิๆๆ เรื่องจริงป่าว
ไม่รู้แหละคิดไปและว่า คิ้วเข้ม
-
คิ้วเข้ม จริงด้วย
น่ารักด้วยอะ
รอตอนต่ออยู่น๊า
-
ขอได้ไหมค่ะ ชอบคนคิ้วเข้มๆ
-
:z3: พลาดไม่ทันดูอะ อีกรอบได้มะ :laugh:
-
รออยู่น้าๆๆๆๆๆ
v
v
v
v
-
ดูตรงไหนอะ
ตรงลงเรื่องจิงรือแต่งอะ...งง
-
ขอบคุณจ้า เห็นแล้ว เข้มจิงๆด้วย :L2: จะมาต่อตอนต่อไปยัง รออยู่
-
ทันได้เห็นด้วย อิอิ :o8:
-
ตอนที่ 24 ความรักกับความใคร่
มันเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่แขวนอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ
"ห้ามแอบดูนะไอ้โรคจิต" มันหันมาทำตาเขียวใส่ผมก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ไอ้บ้านี่ กูม่ะช่ายโรคจิตนะเว้ย แต่...เอ!!!!!!! แต่ถ้าผมจะโรคจิตก็โรคจิตเพราะมันเนี่ยหล่ะ ก็มันเล่นเปิดไฟสีส้มๆ แบบนี้ แล้วไฟห้องน้ำมันสว่างกว่า ข้างนอกมันก็ต้องมองเห็นชัดเป็นธรรมดาแหละ
"ขอเวย์ดูรูปในคอมหน่อยนะ" ผมตะโกนเข้าไปถามมันซึ่งตอนนี้กำลังสระผมอยู่ (คงไม่ต้องถามนะว่าผมรู้ได้ไงว่ามันสระผมอยู่)
"ตามสันดานเลย" คนในห้องน้ำตะโกนกลับมา ไอ้เวรนี่ มันหลอกด่ากรูชัดๆ เลย
ผมเปิดดูรูปในคอมไปเรื่อยๆ เห็นมันถ่ายรูปนั้นรูปนี้ ไปนุ้นไปนี่ มีเยอะมากๆ เป็นคอเลคชั่นเลยก็ว่าได้ ตอนผมยาว ผมสั้น หน้าม้าเต่อ เยอะแยะไปหมด ดูรวมๆ แล้วมันชอบถ่ายรูปแบบถอดเสื้อซะมากกว่า มันยิ่งทำให้ผมคิดถึงวันที่เชียงใหม่มากๆ
ผมเปิดไปในอัลบั้มเซ็ตที่มันไว้ผมยาว เปิดไปได้อีกหน่อยทำให้ผมต้องสะดุด เพราะมันเป็นรูปที่เชียงใหม่่ มันแอ๊คท่ากับหมากฝรั่งทำท่าเหมือนจะกินหมากฝรั่งทั้งกล่อง แต่ด้านหลังสิครับ
มันคือผม ผมเอง มันคงถ่ายตอนหลังจากที่เดินออกจากตอนเล่นสาดเบียร์กับผมแน่ๆ จะบอกมันดีไหมว่านั่นคือผม หรือจะไม่บอก ในตอนนี้ความรู้สึกมันไม่รู้จะเอาไงดี แต่ก็แอบน้อยใจเล็กๆ ทำไมมันถึงจำผมไม่ได้หว่า
"พรีด.." เสียงเปิดประตูห้องน้ำ ผมรีบปิดรูปนั้นทันที ผมกลัวอะไรเนี่ย แต่ทำไมวันนี้มันอาบน้ำเสร็จไวจังเนี่ย เห็นทุกทีมันอาบช้ากว่านี้นี่หว่า?
กลิ่นครีมอาบน้ำอ่อนๆ ผสมกับแชมพูกลิ่นที่มันชอบ โอ้ยทำไมผมถึงอยากกอดมันซะตอนนี้เลย มันก้มลงมามองหน้าจอคอม และเช็ดผมไปด้วย มันเช็ดแรงมากๆ เหมือนจะเช็ดให้หัวหลุดออกมางั้นแหละ
"มานี่ เดี๋ยวเวย์เช็ดให้ นั่งลงดิ" มันทำหน้างงๆ ก่อนที่จะนั่งลงตรงข้างหน้าผม ที่ตอนนี้ผมนั่งบนเก้าอี้หน้าคอม มันเลื่อนเก้าอี้ที่ผมนั่งให้ออกไปนิดหน่อย และนั่งลงบนพื้นระหว่างขาผม และส่งผ้าเช็ดผมให้ผม ใจผมจริงๆ แล้วไม่ได้ต้องการให้มันนั่งแบบนี้
ผมจะลุกขึ้นแล้วให้มันนั่งบนเก้าอี้แทน แต่ดูมันทำดิ โอ้ยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ตอนนี้มันไม่ใส่เสื้อ ใส่แต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว กลิ่นแชมพูอ่อนๆ ฟุ้งกระจายตอนผมเช็ดผมให้ ทำเอาผมแทบคลั่งแหนะ
"พรุ่งนี้ต้องไปไหนไหม" มันถามผม พร้อมกับแหง๋นหน้าขึ้นมา
"จุ๊ป" ซวยแล้วกรู ทำไปโดยไม่คิดอีกแล้ว ผมก้มลงไปจุ๊บที่ปากมัน และมันตอนนี้ก็ทำหน้าเหว๋อๆ ผมเองก็เหว๋อ ไม่รู้ว่าทำไปได้ไง แค่คิดเฉยๆ แต่ทำไมร่างกายมันไปก่อนซะงั้นวะเนี่ย ตอนนี้ผมหยุดเช็ดผมให้มันแล้ว แต่มันยังมองหน้าผมอยู่
"ไปอาบน้ำเหอะเวย์ ขับมอไซด์เหม็นควัน" มันก้มลงไปเหมือนเดิม และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ผมทำมันโกรธหรอเนี่ย ซวยแล้วกู
"ขอโทษ เวย์ไม่ได้ตั้งใจ" .......................
"..........................." มันยังคงเงียบครับ ก้มหน้าไม่มองหน้าผม
"เวย์อาบน้ำก่อนนะ" ผมลุกจากเก้าอี้เดินไปอาบน้ำ ตอนนี้ผมงงไปหมดแล้ว ผมทำแบบนั้นไปได้ยังไง มันต้องโกรธผมแน่ๆ ผมจะทำยังไงดี ถ้ามันไม่เหมือนเดิม มันต้องเร็วไปแน่ๆ 5 วัน เจอกันแค่ 5 วันเอง ในความคิดมันต้องคิดแบบนี้แน่ๆ
แฟนมันก็มีแล้ว แต่ผมยังไปทำกับมันแบบนั้นอีก ผมชักจะเกียจตัวเองในตอนนี้ซะแล้วจริงๆ
ผมอาบน้ำนานมากๆ คราวนี้ ในสมองก็คิดแต่เรื่องเมื่อครู่ที่ทำลงไป ผมทำไปได้ยังไงนะ ผมไม่กล้าออกไปเจอหน้ามัน ผมกลัวว่าถ้าออกไปแล้วมันจะไล่ผมกลับบ้าน ผมไม่อยากกลับ ผมไม่อยากเป็นแบบนี้นี่
"เวย์กินเค้กเปล่า" เสียงสดใสของมันตะโกนเข้ามา
"เค้กอะไร" มันเป็นอะไรของมันอีกวะ เมื่อกี้ทำเป็นเหมือนจะโกรธๆ แต่ดันหาเค้กมาให้ผมกินซะนี่ ผมตามอารมณ์ไม่ถูกแล้ว
"ก็ที่อบไว้เมื่อวานไง แม่ยังกินไม่หมดเลย เดี๋ยวจะเสียซะก่อน เสียดายของ" สรุปว่ามึงเห็นกูเป็นตัวกันบูดหรือไงไอ้เฟย
"เอามาดิ เดี๋ยวเวย์จัดการให้" ผมตะโกนกลับออกไป ตอนนี้ผมยอมรับครับว่าผมเลิกคิดเรื่องที่มันจะโกรธผมแล้ว ผมรีบอาบน้ำให้เสร็จเพื่อจะออกไปหามัน
มันนั่งอยู่บนที่นอน ในตักมีจานเค้กบัตเตอร์อยู่ เกือบครึ่งปอนด์ มันหยิบกินอย่างสบายอารมณ์ ผมไม่เห็นว่าสิ่งที่ผมได้ทำไปเมื่อกี้ มันรู้สึกหรือเปล่า หรือมันไม่สนใจ แต่ช่างมันเถอะ ผมได้กำไรนี่หว่า
มันนั่งดูรายการเพลง ซึ่งตอนนี้เปิดเพลง อย่าใกล้กันเลย ของอ๊อฟ ปองศักดิ์ มันนั่งฟังได้สักครึ่งเพลง แล้วมันก็กดปิด
"แล้วไง" มันพูดก่อนที่มันจะเอาจานมายืนให้ผม ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เตียงเช็ดผมอยู่ ผมต้องหยุดเช็ดผม เพราะต้องรับจานเค้กจากมัน
"นั่งดิ เดี๋ยวเช็ดให้" มันพูดพร้อมกระตุกชายเสื้อผมเบาๆ
ผมทำตามมันอย่างว่าง่าย เหมือนลูกแมวเชื่องๆ เลย มันค่อยๆ เช็ดผม ของผมเบาๆ ทำไมตอนมันเช็ดผมของมันเองมันเช็ดแรงจัง แต่เช็ดให้ผมกลับเช็ดเบาจนผมแทบจะไม่รู้สึกเลยด้วยซ้ำ
"ยังไม่ตอบเลยพรุ่งนี้ไปไหนไหม" มันถามผมพร้อมกับขยี้ผมของผมเบาๆ
"ก็มีซ้อมบาสตอนหกโมง แต่ตอนเช้าก็ไม่มี" ถ้าเป็นเสาร์ อาทิตย์ ผมจะนัดซ้อมกันเร็วกว่าเดิมขึ้นมาอีก
สรุปว่ามันชวนผมไปสวนหลวงร.9 ตอนเช้า เอามอไซด์ไป โดยมีผมเป็นคนขี่ มันอ้างว่ามันยังเดินไม่ทั่วสวนเลย ถ้าเอามอไซด์ไปขับเล่นคงจะไปทั่วสวนได้
ตอนนี้มันหยุดเช็ดผมแล้ว แล้วโยนผ้าเช็ดผม ไปแถว ๆ ราวแขวนผ้า ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนบนที่นอน มันใช้ให้ผมไปเปิดเพลงในคอม แล้วก็กินเค้กให้หมดด้วย ไอ้บ้าเอ้ย เค้กเกือบครึ่งปอนด์ใครจะกินหมด
ผมทำตามที่มันบอก แต่เค้กกินได้แค่ 2 ชิ้น ผมก็จุกแล้ว ไหนจะขนมนมเนย ที่ไปกินที่ตลาดโต้รุ่ง ตอนนี้ยังไม่ย่อยเลยด้วยซ้ำ ผมคงอ้วนแน่ๆ กินแล้วก็นอนเนี่ย สงสัยต้องหาอะไรทำเพื่อสลายพลังงานมากมายที่กินเข้าไปซะหน่อย
ว่าแต่ทำอะไรดีหว่า??????
ผมเดินไปนอนข้างๆ มันมันเหมือนรู้ว่าผมต้องนอนยังไง มันยกคอขึ้น ผมจึงเอาแขนผมสอดเข้าไปแล้วลากมันเข้ามานอนติดกับผม
กลิ่นแชมพูอ่อนๆ มันยิ่งทำให้ผมใจสั่น มันต้องรู้แน่ๆ ว่าผมใจเต้นแรงขนาดไหน มันนอนติดกับผมอยู่นี่ แต่ตอนนี้ผมก็รู้เหมือนกันว่ามันใจเต้นแรงมากๆ ไม่ต่างจากผมหรอก เพราะว่ามันจับมือผมแล้วไปทาบที่หน้าอกมัน
"เวย์ขอโทษนะ เวย์ไม่ได้ขอก่อน" ผมเริ่มคิดถึงเรื่องที่ผมทำลงไปเมื่อกี้ อยากขอโทษมัน มันไม่พูดอะไรนิ่งอยู่แบบนั้น ผมพยายามยืดคอไปมองหน้ามัน
มันร้องไห้ ................. เห้ย ผมทำอะไรผิดเนี่ย
____________________________________________________
ผมสับสนไปหมดแล้ว อันไหนมันคือความรัก อันไหนคือความรู้สึกดีๆ ที่แท้จริงกันแน่ ผมอึดอัด อึดอัดแบบไม่รู้จะพูดยังไง มารู้ตัวอีกทีน้ำตาก็ไหลออกมาแล้ว
พวกพี่ๆ จูบผมด้วยความเร่าร้อนและรุณแรง มันไม่ได้ทำให้ผมใจเต้นหรือตื่นเต้นได้เลย มันมีแต่ความปรารถนาที่เพิ่มขึ้น แต่ทำไมมันแค่จุ๊บ เบาๆ ไม่ถึงวินึง แค่เอาปากแตะปากเองด้วยซ้ำ ผมกลับใจเต้นแรง เลือดซูบฉีดไปทั่วร่าง
มีความรู้สึกเป็นสุขแบบอธิบายไม่ได้ ผมเขินเลยมากๆ จนไม่กล้ามองหน้ามัน ต้องพยายามหาเรื่องอื่นมากลบเกลื่อน
แล้วนี่ผมกำลังนอกใจใช่ไหม นอกใจคนที่ผมรักอยู่ อันนั้นคือหรืออันนี่กันแน่คือความรัก ผมงงไปหมดแล้ว
พวกพี่ไม่เคยขอ ไม่เคยขอโทษ แต่มันกลับขอ ผมสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ? ตอนนี้ในหัวของผมมันตีกัน ความสับสน ยิ่งฟังเพลงอย่าใกล้กันเลย มันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด ทำไมหล่ะ ก็ผมมีความสุขนี่ ผมผิดใช่ไหม ที่ผมแค่อยากทำอะไรตามใจตัวเอง
แล้วไงหล่ะ แล้วใครจะสน ทีพวกมันยังทำตามความสุขของพวกมันได้เลย แล้วทำไมแค่นี้ผมจะทำไม่ได้ แค่กอด เท่านั้นเอง
"เฟย เวย์ขอโทษ ขอโทษจริง ๆ เวย์ทำไปเพราะว่าเวย์อยากทำ อย่าโกรธเวย์เลยนะ" มันพูดพร้อมกับกอดผมแรงขึ้นๆ
"ช่างเหอะ ไม่ได้โกรธหรอก เฟยแค่สับสนนิดหน่อย" ผมตอบกลับไป แต่ตอนนี้ผมหยุดร้องแล้ว
"เวย์จะไม่ทำอีกแล้ว เวย์สัญญา แต่ขอร้องอย่าไล่เวย์ไปนะ เวย์อยู่ใกล้ๆ เฟยแล้วเวย์มีความสุข แค่อยู่ใกล้ๆ ก็ได้ นะ ๆ " คนข้างหลังพูดพร้อมกับเขย่าตัวผมเพื่อเป็นการบอกว่า มันต้องการคำตอบที่มันถาม
ก็แล้วไงหล่ะ
ผมไม่สนอะไรอีกแล้ว คนที่ดีขนาดนี้ คนที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก คนที่ทำให้ผมใจเต้น ใจสั่น ผมไม่รู้ว่านี่คือความรู้สึกอะไร เพราะผมไม่เคยได้สัมผัสมัน แต่ผมรู้แค่ว่า ผมจะทำตามใจที่ผมอยากทำ ใครจะว่ายังไงผมไม่สน
ผมหันไปหามัน แล้วจูบมันเบาๆ มันหยุดชะงักไปชั่วครู่ ผมจูบค่อยๆ รุณแรงขึ้น แต่ไม่เท่ากับที่จูบกับพวกนั้น ไม่รู้เพราะอะไร แต่แค่นี้ก็ทำให้ผมมีความสุข มันมีความสุขมากกว่าจูบกับคนพวกนั้นมากมาย ตอนนี้มันจูบกลับผมมา
จูบแบบเก้งๆ กังๆ เหมือนคนไม่เคย แต่มันไม่ได้ทำให้ผมหงุดหงิด มันยิ่งกลับทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเป็นทวีคูณ ผมละการจูบจากมันแล้วขึ้นนั่งคร่อมบนตัวมัน
"เฮ้ย........" มันตะโกนออกมา ผมอยุดอารมณ์นั้นทันที อึ้ง... มันตะโกนทำไม มันหยุดทำไม หรือมันไม่อยากมีอะไรกับผม แล้วที่ก่อนหน้านี้หล่ะมันคืออะไร มันกอดผมทำไม มันจูบผมทำไม
"เวย์ว่า แค่นอนกอดกันเวย์ก็มีความสุขแล้ว หรือเฟยไม่มีความสุข" มันมองหน้าผม แล้วถามด้วยสีหน้าเคียจ
นั่นอะดิ แค่กอดกันมันก็ทำให้ผมใจสั่นได้แล้ว ทำไมผมต้องทำแบบนี้ด้วย ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ หรือมันเป็นนิสัย ไม่ใช่สิมันต้องเป็นสันดานผมไปแล้วแน่ ๆ สันดานที่เคยชินแต่เรื่องพวกนี้
"เฟยขอโทษ เฟยแค่............" ผมพูดอะไรไม่ออก ผมไม่รู้จะพูดอะไร
"เวย์ไม่ใช่คนแบบนั้นนะเฟย เวย์รอได้ รอให้เฟยพร้อมจริงๆ ก่อนก็ได้ เวย์รอได้จริงๆ เฟยถามใจตัวเฟยก่อน ว่าดีแล้วหรอ ที่เป็นแบบนี้" เวย์พูดด้วยสีหน้าจริงจังกว่าเดิมมากๆ
"เวย์รู้สึกดีมากๆ ที่ได้ใกล้เฟย ใช้เวลาด้วยกัน อยู่ด้วยกัน กอดกัน แค่นี้เวย์ก็เกินพอแล้ว" ผมทำอะไรลงไปเนี่ย มันจะโกรธผมไหม
"หรือเฟยไม่มีความสุข เฟยต้องการแบบนั้นหรอ?" ตอนนี้ผมยังอยู่บนตัวมัน ผมต้องการแบบนั้นจริงๆ หรอ ผมลองถามใจตัวผมเอง
"ขอโทษ" มันคือคำเดียวที่ผมพูดได้ในตอนนี้ ผมอธิบายไม่ถูกว่าผมรู้สึกยังไง แต่ผมรู้สึกผิดที่ทำแบบนี้ลงไป มันแตกต่าง แตกต่างกันจริงๆ มันตรงข้ามกับความรู้สึกที่มีต่อพวกนั้นมากๆ
มันดึงตัวผมลงไปกอด ลูบหัวผมเบาๆ
"ไม่เป็นไรนะเฟย รอเฟยถามตัวเองว่าต้องการแบบนั้นจากเวย์จริงๆ แล้วค่อยเริ่มใหม่ก็ได้" มันพูดด้วยเสียงนุ่มนวล ทุ้มต่ำ แบบที่ผมชอบ
"ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ" ผมบอกกับมัน และลงมาจากตัวมันและนอนกอดกับมันจนหลับไปทั้งคู่
____________________________________________________________
ผมก็แค่อยากนอนกอดมันเฉยๆ ผมไม่ได้คิดเรื่องอย่างว่าเลย มันจูบผมตอนแรกผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกดีๆ แต่หลังจากนั้นมันเริ่มไม่ใช่ความรู้สึกดีๆ แล้วแต่มันเป็นแค่ความใคร่
ผมไม่อยากผูกพันกับมันด้วยความใคร่ เพราะแบบนั้นมันจะจบลงง่ายๆ เพราะเริ่มต้นมันง่าย ทำไมผมถึงคิดแบบนี้ก็ไม่รู้หรือว่าผมรักมันจริงๆ ผมคิดขณะที่นอนกอดมันไว้ในอ้อมแขน ก่อนที่จะหลับไป
-
^
^
^
จิ้มน้องนะห์ก่อน ค่อยอ่าน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คิ้วเข้มจริงๆด้วย น่ารักอ่ะ
--------------------------
เวย์ ทำไมน่ารักยังงี้เนี่ยยยยยยยยยยย
เฟย รู้แล้วใช่มั๊ยว่าใครดีที่สุด เลิกไปเลยไอ้พวกเลวนั่นน่ะ
:กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องนะห์ ดีใจที่ได้เจอ กร๊ากกกกกกกกกกก
แต่เสียใจ ที่ไม่ได้ทันเห็นรูปคนน่ารัก ....
จะมีคนเห็นใจ มั๊ยเนี่ย .... :monkeysad:
-
เฟยเจอรักแรกแล้ว และเวย์คือคนนั้น :-[
-
เฟยกะเวย์ๆๆๆ
:กอด1:
-
น่าร้ากกกก หายากนะ คนแบบนี้อ่ะ
เวย์จะดีไปไหน อยากได้แบบเน้มั้งอ่ะ
หาแถวไหนอ่ะเฟย เผื่อจะไปหาจะเจอมั้ง
:z13: :z13: :z13:
-
เพิ่งเเวะเข้ามาทักทาย...เรื่องนี้หนุกดีอ่า....เเล้วพ่อคิ้วเข้มหนะ...รูปที่ดิสเพลย์ใช่ป่ะเนี่ย...หล่อดีอ่า....
ขอสมัครเป็นเเฟนคลับเฟย+เวย์อีกคนละนะ :mc4: :กอด1:
-
เวย์เป็นคนดีจริงๆๆ อบอุ่นๆๆ :กอด1:
เย่ๆๆ :mc4:ตอนนี้น่ารักมากมายๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาเชียร์เวย์ๆๆๆๆ :impress2:
-
(http://i36.photobucket.com/albums/e34/jaydesperado/V6000400-33.jpg)
อยากขี่มอไซต์มั้งอ่ะ
เคยรู้จักคนๆหนึ่งมีมอไซต์แบบนี้อ่ะ
ไปเรียนทำเค้กมั้งดีกว่าจะได้เอาไว้มัดใจคนสำคัญ
เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ปรอทแตก ทะมายเวย์น่าร้าก
เยี่ยงเน้ๆๆ
ทีเวย์ตกจัยเพราะคิดว่าเฟยจะรุกอ๊ะป่าว :z1:
-
ตามอ่านทันแล้ว :mc4: ตอนแรกว่าจะไปนอนๆ แต่ก็ติด บอกตัวเองว่า 'ขออีกตอนๆ ' จนในที่สุดก็อ่านทันจนได้.... เวย์เป็นคนดีจังเลย เฟยก็น่ารักนะ แต่อ่านแล้วให้อารมณ์หม่นๆหน่ะ ขอให้เฟยมีความสุขเร็วๆ
เล็ก......พระรองซีรี่ย์เกาหลีจริงๆเลย ขอให้เล็กมีความสุขด้วยเช่นกัน
ปล.ไม่แน่ใจว่าที่เห็นที่ดิส ณ เวลา 03.11 จะใช่พ่อคิ้วเข้มรึเปล่า แต่น่ารักดีค่ะ o13 (แต่ถ้าไม่ใช่..... :z3:...เสียดายอ่ะ)
-
(http://i36.photobucket.com/albums/e34/jaydesperado/V6000400-33.jpg)
อยากขี่มอไซต์มั้งอ่ะ
เคยรู้จักคนๆหนึ่งมีมอไซต์แบบนี้อ่ะ
ไปเรียนทำเค้กมั้งดีกว่าจะได้เอาไว้มัดใจคนสำคัญ
เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ
^
^
^
ไอ้หย๋า...... มอไซด์บังคับรักของฉาน เอามาได้ไงฟร่ะเนี่ย
เค้กอ่ะ มันเป็นแป้งสำเร็จรูป มาใส่เนยกับไข่ แล้วก็นวดดี ๆ แล้วก็อบ ก็ได้และ
ปล.ไม่แน่ใจว่าที่เห็นที่ดิส ณ เวลา 03.11 จะใช่พ่อคิ้วเข้มรึเปล่า แต่น่ารักดีค่ะ o13 (แต่ถ้าไม่ใช่..... :z3:...เสียดายอ่ะ)
^
^
^
ถ้ามันคิ้ว เข้มๆ แล้วแลบลิ้นอยู่อ่ะ ชัวร์เลยงับ
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ปรอทแตก ทะมายเวย์น่าร้าก
เยี่ยงเน้ๆๆ
ทีเวย์ตกจัยเพราะคิดว่าเฟยจะรุกอ๊ะป่าว :z1:
^
^
^
พี่เจ นี่ก็ อีกคน เฟยจะรุก แหม๋ม ๆ ขึ้น ไป นั่งคร่อม นี่จารุกหรอ? เหอๆเพิ่งเเวะเข้ามาทักทาย...เรื่องนี้หนุกดีอ่า....เเล้วพ่อคิ้วเข้มหนะ...รูปที่ดิสเพลย์ใช่ป่ะเนี่ย...หล่อดีอ่า....
ขอสมัครเป็นเเฟนคลับเฟย+เวย์อีกคนละนะ :mc4: :กอด1:
^
^
^
ถ้า หน้า ขาว ๆ แอ๊ป เก่ง ๆ อ่ะ ม่ะช่าย เวย์หรอก จ้า เฟยเอง เอ้ย นะห์ เองง้าบ
นะไม่กล้า เอารูปมานลง และ เขิน อ่ะ คริก ๆ
-
ปล.ไม่แน่ใจว่าที่เห็นที่ดิส ณ เวลา 03.11 จะใช่พ่อคิ้วเข้มรึเปล่า แต่น่ารักดีค่ะ o13 (แต่ถ้าไม่ใช่..... :z3:...เสียดายอ่ะ)
^
^
^
ถ้ามันคิ้ว เข้มๆ แล้วแลบลิ้นอยู่อ่ะ ชัวร์เลยงับ
งั้นก็ไม่ใช่อ่ะดิเนี่ย ฮืออออ....ที่เห็นไม่ใช่รูปแลบลิ้นอ่ะ (ก็ว่าทำไม่คิ้วไม่เข้มอย่างที่คิด) :z3:
ลงอีกทีได้มั้ยคะ....อ่านมาตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืนด้วยซ้ำ พลาดได้ไงเนี่ย :sad4:
ไปนอนก่อนนะคะ ง่วงไม่ไหวแล้ว
ฝันดีนะคะ
-
o13 o13 o13
ไมเวย์น่าร๊ากอย่างนี้เนี่ย อิๆ
-
^
^
^
จิ้มทะลุถึงพี่นะห์
อ๋อออออยยยย แวะไปดูหนังแปปเดียว พี่นะห์มาอัพอีกตอน แถมหนูยังอดดูรูป ไอ้คิ้วเข้มของพี่นะอีกกกกก
เสียดายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แต่ไม่เป็นไร(จริงหรอ?) ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก โคตรมากกกกกกก
เวย์คนดีที่หนึ่งจริงๆๆๆ กรี๊ดดดดเหอะะ กรี๊ดมากก WAY ALL THE WAY !วู้
อะเม้นเนื้อเรื่องงบ้างง
หนูว่าที่จูบกันนิดหน่อยแล้วมีความสุขนี้อาจจะเป็นเพราะความรักมั้งคะ เค้ารักเรา เรารักเค้า
ไม่ต้องมีอะไรมาก บางทีการได้อยู่ใกล้กัน ได้สัมผัสไออุ่นของกันและกันก็มีความสุขแล้ว พูดไปพูดมาก็อิจฉานะเนี้ยย ฮิ้ววว ขออีกที เวย์น่ารักมากกกกกกกกกกกกก เจนเทิลแมนสุดๆ แหมอย่างงี้ไม่ให้เชียร์ก็ไม่รู้จะว่าไงดีแล้ว
ไปนอนละคะ
ฝันดีนะคะพี่นะห์ :man1:
-
ไม่ได้อ่านวันนึง รึ สองวันหว่า...
ถึงกะพลาด รูปพ่อคิ้วเข้มกันเลยเหรออออ
อ่านมาสามตอนรวดดด
เชียร์ เวย์ให้ตีท้ายครัวสุดริด
ส่วนเฟย ก็เชียร์ให้ทิ้งพวกนั้นเต็มที่ แล้วมาซบอกเวย์ดีก่าาาา
CHEER WAY ONLY!!!!
-
เวย์น่ารักได้ใจ
แหงะ มาไม่ทันเห็นรูปอ่ะ
อยากเห็นๆ
เอามาลงใหม่เร้วววววววววว
o11
-
พี่นะห์ใจร้ายยยยยยยยยย :serius2:
มาดูรูปไม่ทัน :o12: :o12:
อยากดูใหม่อ่า :sad4:
ชอบตอนนี้จัง เฟยจะรุกแล้วเหรอ :a5:
ไปเรียนก่อนนะค่ะเดียวมาต่อใหม่
-
เวย์ น่ารักดีนะ น่าจะรักและหวังดีกะเฟยจริงๆ
เสียดาย มาไม่ทันดูรูป
-
กิ๊สสสสสสสสสสสสสส
แค่นอนเร็ววันเดียว ทำเรา
พลาดพี่เวย์คิ้วเข้ม............ไม่ยอมม
ขอดูอีกทีได้ม๊ายยยยยยยยยยน้องนะห์
ปล. ตอนนี้น่ารักมากเลย....เวย์คนดีอะ
-
อ๊ากกก...เฟยออนท๊อป
เอ๊ย
ตอนนี้อ่านแล้วมีความสุขจัง
แค่กอดแล้วก็จุ๊บกันเบาๆ
แค่นี้ก็แทบละลายแล้ว
เฮ้ออ..
พี่ชื่อนิ้ง
พี่นิ้งกะน้องนะห์
เข้ากั๊นเข้ากัน
อิอิ
มาไม่ทันดูรูปคนคิ้วเข้ม อยากดูๆๆๆๆ :z3:
-
:เฮ้อ:
เฟยจ๋า
คิดใหม่ได้แล้วนะ
ว่าใครที่ดี ใครที่รักเรา
ค่อย ๆ คิดนะ ยังไงเวย์ก็รออยู่เนอะ
เวย์น่ารักมากมาย
-
:กอด1:
-
แค่จุ๊บก็สุขแล้ว น่าร้ากกกจังเลย :m1:
คอมพังอ่ะ อดดูรูปเลย :z3:
-
ม่ายทันดูรูปอ่ะ อิอิอิ
-
ม๊ายยยยย มาไม่ทันเห็นพ่อคิ้วเข้มของน้องนะห์ :z3: อยากเห็น :monkeysad:
อัพดึกดื่นไม่หลับไม่นอน เด๋วโทรมนะจ้า (คนแก่ต้องนอนเร็ว :o12:)
ความรัก กับความใคร่มันต่างกัน เพราะรักถึงไม่อยากให้มันจบง่าย พอกับที่เริ่มง่ายๆ
เวย์ได้ใจไปเต็มๆเลย :impress2:
-
แบบนี้ใช่มั้ยที่เรียกว่า อบอุ่นและอ่อนโยน :man1:
-
:-[ :-[
ไม่ทันดูคนคิ้วเข้มเลยอ่ะ
อยากดู อย่าลืมเอามาให่ดูใหม่นะ
:z2:
-
...คุณน้องนะห์ ที่เคารพ ดิช้านม่ายเห็นรูป..
...กรุณาเอามาลงใหม่ ลงตอนตี 2 ดิช้านเฝ้าพระอินทร์ไปและ..
...มีแฟนหล่อ อายไร....ขอชื่นชมด้วยคน...
...บอกมั่ง อะไรมั่ง จะลง ไอ้คิ้วเข้ม อะ...จะได้ตั้งตารอ...
...เห็นมะ มี Fc อยากเห็น ไอ้คิ้วเข้ม มากมาย...
...ไอ้ตัวหนังสือ สีม่วงนิ่ ไอ้คิ้วเข้ม เขียนเองปล่าว..
...แล้วไอ้ที่ใจสั่นๆเนี่ยเค้าเรียกว่า...ความร๊ากกกกนะจ๊ะ...
...กับคนอื่นที่ใจมันไม่สั่งนะ เค้าเรียกว่า...ความค่ายยยจ่า..
....กรุณาแจ้งด้วยว่าคืนนี้ลงตอนกี่โมงขอก่อนตีสองนะจะมาเฝ้า
..ไอ้คิ้วเข้ม.. อย่าลืม กรุณาเอามาลงให้เห็นเป็นบุญตาอีกครั้ง..
...อยากเห็นหน้า คนโชคร้าย..เอ๊ยโชคดี ที่เป็นแฟนกับคนน่าร๊ากกกก.. :z3:
-
เวย์เป็นคนดีจังเลย เชียร์ๆ :3123:
น้องเฟย หันมารักเวย์คนเดียวเต๊อะ :-[
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยย
มาไม่ทันคิ้วเข้ม
ไม่ไรดูนะห์ก็ได้
ฮี่ๆ
--------------------------
เวย์ แมนมากกกกกกกกกกก
o13
-
งั้นเรามาตกลงเวลากันดีกว่า เวลาที่ ไอ้คิ้วเข้มจะเปิดเผยตัวจริง
ขอความกรุณา อย่าเซฟ รูปไว้เน้อ เพราะอาจจะมีปัญหาตามมาภายหลัง
สี่โมงเย็น ถึง ห้าโมง เย็น
เป็นอันตกลง เคป่ะครับ
-
:z13:
จิ้มๆ แหมเย็นนี้จะได้เห็น คิ้วเข้มอีกรอบหรอเนี่ย อิๆ :-[
-
^
^
^
:z13: นะห์
ตกลงค่ะ
แต่ขอรอบดึกๆอีกรอบได้ป่าวค่ะ เผื่อกลับมาไม่ทัน
ตามอ่านทันแล้ว เย้ๆ
อยู่กับเวย์นี่หละดีแล้วน่ารักดี
กับพวก6คนนั้นเลิกๆไปเหอะ
+1เป็นกำลังใจให้นะห์ด้วยค่ะ
-
งั้นเรามาตกลงเวลากันดีกว่า เวลาที่ ไอ้คิ้วเข้มจะเปิดเผยตัวจริง
ขอความกรุณา อย่าเซฟ รูปไว้เน้อ เพราะอาจจะมีปัญหาตามมาภายหลัง
สี่โมงเย็น ถึง ห้าโมง เย็น
เป็นอันตกลง เคป่ะครับ
แหงะ
งั้นที่นี่ก็หกโมงอ่ะดิ่
งี้ก็อดอีกแระดิ่
ไปทำงานพิเศษอ่า
:z3:
-
โอเช เจอกันเวลาตามนั้น :really2:
-
:o12: :o12: สี่ห้าโมงไม่ว่างอ่ะพี่นะห์ อยู่หอเพื่อนทำงาน
แอบเล่นคอมไม่ได้ :sad4: ลงซัก หกโมงถึงทุ่มได้ไหมคะ
อยากเห็น น๊าค๊า :monkeysad:
-
o13 ได้เลยค่ะ ตามนั้น
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ปรอทแตก ทะมายเวย์น่าร้าก
เยี่ยงเน้ๆๆ
ทีเวย์ตกจัยเพราะคิดว่าเฟยจะรุกอ๊ะป่าว :z1:
^
^
^
พี่เจ นี่ก็ อีกคน เฟยจะรุก แหม๋ม ๆ ขึ้น ไป นั่งคร่อม นี่จารุกหรอ? เหอๆ[/quote]
แอร๊ยยยยยยยยยยยครัยชื่อเจ :beat:
-
...อย่างไว...ได้ๆๆเดี๋ยวจะรีบกลับมา...
...แต่ฉิวเฉียดเหมือนกัน..
...ขอบคุณนะจ๊ะ พ่อคนน่าร๊ากกกก..
...วันนี้โดดเรียนจิ ถึงมาเข้าบอร์ดได้เนี่ย..
...ok ไม่เชฟ ...ขอดูแต่ตา และเก็บไว้ในความทรงจำ..
...ไม่คิดจะทำให้น้องๆๆเดือดร้อนจ้า.... :L2: :กอด1: :L2:
-
เฮ่อ ตอนนั้นไปทำงานอยู่ดูไม่ได้อ่ะ เสียใจจัง :o12:
-
งั้นน้องนะห์ก็น่ารักเหมือนกันเเต่ยังไม่ได้เห็นพ่อคิ้วเข้มเลยอ่า...วันนี้จะได้เห็นมั้ยนะ.... :เฮ้อ:
กลัวหลับจนลืมเวลา... :t3:
-
:-[
มาจริงหรอ
รอ รอ รอ รอเจอ
สี่โมง - ห้าโมง เจอกานจ้า
:กอด1:
-
เคร เคร น้องนะห์
ดูเฉยๆ ไม่เซฟ ตามนั้น
-
ไม่รู้ว่าป้าจะได้เข้ามาดูรูปหรือเปล่านะ
แต่อยากจะบอกว่า น้องเวย์น่ารักน่ากอดมากกกกกกกกกก :z13:
-
อุ้ยเคาท์ดาวน์ รูปคนคิ้วเข้ม อิอิอิอิ :-[
-
รับทราบคับผม
-
อร๊ายยยยย กลัวอดดูคิ้วเข้มของพี่นะห์อะะะะะ
เพราะเดี๋ยวหนูต้องออกไปทำธุระ เง้อออออออ :sad4:
แต่พยายามจะกลับมาให้ทันนน
ขอรอบดึกๆ ด้วยได้ม๊ายยยยยย :serius2:
-
แหงะ หนีไปทำรายงานแค่วันเดียว ก็พลาดมะเห็นรูปคิ้วเข้มซะแล้ว
วันนี้ก็ต้องพลาดอีก เพราะติดเรียน :o12: :o12: :o12:
นะห์ขา ขอซัก 4-5 ทุ่มอีกรอบได้ม้ายยยยยยยย :sad4: :sad4: :sad4:
เค้าจะตั้งตารอคอยอย่างใจจดใจจ่อเลย :sad4:
อ่าน 3 ตอนรวด น่าร๊ากกกกกกกมากมาย
เวย์เป็นผะชายที่ดีมาก น่ารักอ่ะ :-[ :-[ :-[
ปล. เค้าชื่อ อัม เน้อ :man1:
-
ตอนที่ 25 ชักจะเริ่มมั่นใจแล้วว่ารัก
ผมลืมตาตื่นขึ้นมารู้สึกดีมากๆ เพราะในวงแขนที่แข็งแกร่งของผมมีคนๆ นึงนอนอยู่ในนั้น และเขาคนนั้นก็คือมัน ไอ้เฟย ในตอนนี้มันนอนหลับตาพริ้ม มือเล็กๆ ของมันวางอยู่บนตัวผม ผมอยากให้มันอยู่แบบนี้ตลอดไปจัง หลับตาไม่ต้องพูดอะไร แค่หลับ หลับบนแขนผมแบบนี้ แค่นั้นผมก็พอแล้ว ผมไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นเลย เรื่องอย่างว่าผมยังไมได้คิด แต่้ถ้าหากมันจะต้องมีหล่ะ ผมต้องทำยังไง ผมไม่เคยรู้เลยนี่หว่า พอผมคิดถึงข้อนี้ เลิกคิดดีกว่า ปล่อยมันไปตามอารมณ์ก็ได้ คงไปได้เรื่อยๆ แหละ ผมพยายามจะลุกขึ้นไปห้องน้ำ ผมค่อยๆ เอาผานวมออก สงสัยมันจะรู้สึกหนาวมั้ง มันกลับดึงเสื้อผมและเบียดร่างเข้ามาชิดผมมากขึ้น
ซวยแล้วกู ไม่คิดๆ แต่ทำไมช่วงล่างมันไม่ฟังเลยวะ ก็ตอนนี้ไอ้เวย์น้อยมันเริ่มรู้สึกแข็งแกร่งขึ้นมาแล้วดิ หรืออาจเป็นเพราะตอนเช้ามันต้องแบบนี้อยู่แล้ว หรืออาจเพราะไอ้คนข้างๆ ก็ไม่รู้
ผมตัดสินใจยกหัวมันออกจากแขนผม ไม่งั้นผมคงห้ามตัวเองไม่ได้แน่ๆ และอาจทำให้มันรู้สึกแย่ลงไปอีก แต่ตอนนี้ผม......... โอ้ย ไปอาบน้ำดีกว่า
กว่าจะออกมาจากมันได้ มันทั้งดึงเสื้อเกาะแขน มันขาดความอบอุ่นหรือไงเนี่ย ผมต้องห่มผ้านวมให้มันแน่นๆ มันถึงจะยอมปล่อยออกมาได้ เดี๋ยวเถอะมึง.........
ในตอนนี้แปรงสีฟันในห้องมันมีอยู่สองอัน อันนึงก็คือของผม อีกอันนึงเป็นของมัน มองดูแล้วมีความสุขจังเลย ผมอาบน้ำๆ กำลังสระผมอยู่
"พรืด" ไอ้เฟยมันเปิดประตูเข้ามาแบบก้มหน้าหัวยุ่งๆ เหมือนคนยังตื่นไม่เต็มตา เดินมาด้วยสัญชาตญาณ มันเงยหน้าขึ้นมามอง พร้อมกับผมที่หันไปมอง สองมือสระผมอยู่
มันและผมอึ้งไปประมาณ 3 วิได้ ตอนนี้ตามันลอยๆ เหมือนมันยังแยกไม่ออกว่านี้เรื่องจริงหรือความฝันมั้ง มันยังยืนนิ่ง เหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่ แต่ผมดิ ตอนนี้เขิลสุดๆ ไม่รู้จะอธิบายคำไหนออกมาได้ เพราะไอ้เวย์น้อยมันยังแข็งแกร่งอยู่เลย
ผมหันหลังให้มัน แล้วตะโกน
"ไอ้เฟย ไอ้โรคจิต" แล้วมันก็ปิดประตูออกไป
"มึงเข้ามาทำไม" ผมตะโกนตามออกไปอีก
"กูไม่รู้ กูยังไม่ตื่น กูละเมอ" มันตะโกนกลับมา แบบเสียงอู้อี้ๆ ผมว่ามันต้องอยู่ในผ้าห่มแน่ๆ คลุมโปงอยู่
หมดกัน หมดแล้ว ไม่เหลือไรแล้ว เห็นหมดเลย แต่จะว่าไป มันก็เท่ากันนี่หว่า ผมก็เห็นมันหมดแล้ว แต่ตัวมันกับผมต่างกันลิบลับ ตัวผมจะสีเข้มเพราะแดด แต่มันจะขาวเหลืองๆ รูปร่างของร่างกายก็ต่างกัน ผมมีแต่กล้ามเนื้อ แต่มันกลับมีแค่พอดี ผมมองตัวเองผ่านกระจก
เฮ้ย แล้วนี่กูคิดอะไรอยู่เนี่ย จะเหมือนกันหรือไม่เหมือนกัน จะมาคิดทำไม กูต้องบ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วจริงๆแหละ
ผมอาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องน้ำ เห็นมันนอนคลุมโปงอยู่ เป็นก้อนกลมๆ ตรงกลางที่นอน เอาวะช่างเหอะ เห็นไปแล้วนี่หว่าทำอะไรไม่ได้และ
"ไอ้โรคจิต ไปอาบน้ำไป้" ผมตะโกนพร้อมกันมาดึงๆ ผ้านวมที่มันคลุมตัวมันอยู่
"กูละเมอ กูไม่รู้ กูไม่เห็นนะเว้ย" มันตะโกนเป็นเสียงอู้อี้ๆ ออกมา ห่านิ ยิ่งมึงพูดแบบนี้แหละ กูยิ่งคิดใหญ่ แมร่งกูจะเลิกคิดได้แล้วนะเนี่ย ดันมาจุดประกายกูอีก
ผมออกแรงกระชากทีเดียวหลุดออกมาหมด มันหันมาทำตาเขียวใส่ผมก่อนที่จะวิ่งเข้าห้องน้ำ
"ไอ้เวย์บ้า" มันตะโกนกลับออกมา ตลกดีแฮะ เมื่อคืนมันยังขึ้นคร่อมกูอยู่เลย ตอนนี้กลับทำเป็นเขินซะงั้น ไม่เข้าใจมึงจิงๆ ไอ้เฟย
มันอาบน้ำสักพักก็เอื้อมมือออกมาหยิบผ้าขนหนูที่แขวนที่ประจำของมัน แต่ตอนที่มันเอื้อมหยิบเนี่ย ดูมันเก้งๆ กังๆ พิลึก สงสัยมันต้องกลัวผมแอบบมองแน่ๆ มันยืนห่างประตูกระจกสุดๆ อะ
พอแต่งตัวเสร็จ ผมพึ่งจะสังเกตุว่าทำไมมันถึงได้เนียนไปทั้งตัวแล้วผิวก็นุ่มไม่เหมือนกับผม ก็มันขาดครีมไม่ได้เลยหละครับ ทาแมร่งเข้าไป ทาแล้วทาอีก ก่อนอนมันก็ทา อาบน้ำเสร็จมันก็ทา แต่งตัวเสร็จพอจะออกไปข้างนอกมันก็ทาอีก เฮ้อ....
ผมเดินลงตามมันลงมา วันนี้วันเสาร์ ลงมาเกือบจะถึงชั้นหนึ่ง มันวิ่งกลับขึ้นมาทำหน้าตาตื่น
"ป่ะป้าอะ" มันทำเสียงเบาๆ แต่น้ำเสียงตกใจสุดๆ แล้วทำไมวะ พ่ออยู่แล้วยังไง หรืออาจเป็นเพราะว่าผมไปบ้านเพื่อนผู้ชายด้วยกัน พ่อมันอยู่ก็ไม่เห็นแปลกนี่ครับ แต่ลืมไปว่าผมดันมาบ้านลูกสาวเขา เอาแล้วไงกูหัวจะแตกก็คราวนี้แหละ
ผมหน้าเสียไปกับมัน แต่จริงๆ แล้วผมจะหน้าเสียทำไมเนี่ย ผมไม่ได้ทำอะไรมันสักหน่อย ผมบริสุทธิ์ใจนะครับคุณพ่อตา
"ไม่มีอะไรหรอก ล้อเล่น ฮั่นแน่ๆ หน้าเสียอ่ะดิ" ไอ้เฟย ไอ้เลว ตกใจเลยกู แล้วมันก็เดินนำหน้าผมลงมา
"ไหงวันนี้อยู่บ้านได้เนี่ย" โอ้โหนี่คำทักทายคนเป็นพ่อของมึงหรอเนี่ยไอ้เฟย
"เหนื่อยๆ เลยพักสักวัน เงินเยอะและ ไม่มีเวลาได้ใช้ด้วย มีแต่ลูกๆ คอยผลาญ" โห้ พ่อมันสวนกลับมาให้ หนักกว่าลูกชายมันอีก
"โห ป่ะป้าอ่ะ" แล้วมันก็วิ่งเข้าไปนั่งข้างๆ พ่อมัน คนอะไร้ ขี้ประจบสุดๆ
"เอ้อลืมแนะนำแหนะ เพื่อนหนู เวย์" แล้วมันก็ชี้มาทางผม ไอ้ห่านี่กรูยืนจนขาจะแข็งอยู่แล้ว พึ่งจะบอกเนี่ยน่ะ ป่านนี้พ่อมึงคงเห็นว่ากรูไร้มารยาทไปซะและหล่ะ ผมยกมือสวัสดี พ่อมันก็พยักหน้าหงึกหงัก
แลดูเหมือนพ่อมันไม่ค่อยชอบผมนะเนี่ย หรือผมคิดไปเองหว่า
"ป่ะป้า งั้นหนูไปก่อนนะ กลับมาเดี๋ยวซื้อไรมาฝาก" มันบอกพร้อมกับเดินไปที่รถมอไซด์บังคับรักที่มีผ้าคลุมไว้อยู่ มันกวักมือเรียกผมให้เอามอไซด์ออกไป แล้วมันก็เดินหายเข้าไปที่หลังครัว
"เฟย ไอ้พวกนั้นมันเป็นอะไรกัน โทรมาตั้งแต่เช้า มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า" พ่อมันถามไอ้เฟยครับ แล้วไอ้พวกนั้นนี่มันคือใครหว่า? มีเรื่องะไรด้วย งง
"ใคร ทอมา" มันตะโกนออกมาจากหลังครัว ไอ้เฟยเอ้ย นี่หรอคือการที่มึงคุยกับพ่อมึง เฮ้อ มารยาทนะมารยาทมีบ้างไหม
"พวกเพื่อนไอ้ฮาร์ด" พ่อมันตะโกนแข่งกับเสียงเพลง
"อ๋อมันก็แค่จะชวนไปเที่ยว ไม่มีอะไรหรอก" มันเดินกลับเข้ามาพร้อมกับหมวกกันน๊อค แนว sport สองใบ โห้ว เทห์โครตๆ มันส่งให้ผมใบนึงก่อนที่จะใส่อีกใบ
พ่อมันด่าว่าทำไมต้องเอามอไซด์ออกไป ให้เอารถพ่อไปแทน มันก็เถียงข้างๆ คูๆ จนพ่อมันแพ้ มันก็ได้เอามอไซด์ออกมา แล้วไอ้ที่จะชวนไปเที่ยวชวนเมื่อไหร่ว่ะเนี่ย โทรศัพท์มันปิดเครื่องทั้งวัน มันอยู่กับผมเกือบตลอดเวลา แล้วมันเอาเวลาไหนไปนัดกันวะเนี่ย หงุดหงิดเว้ย
ผมเป็นคนขับอยู่ดี เหมือน วันนี้ฟ้าฝนเป็นใจ แดดไม่มี เมฆเยอะมากๆ ไอ้คนข้างหลังก็กอดผมซะแน่นเชียว เหมือนกลัวจะตก นี่กูขับรถหวาดเสียวไปเปล่าเนี่ย
มาถึงสวนหลวงร.9 ตอนบ่ายนิดๆ มันก็ให้ผมขับไปตรงนุ้นตรงนี้ ไปสวนญีุ่ปุ่น สวนนั้นสวนนี้ ไปกันจนครบทุกสวนที่อยู่ในละแวกนั้น
"เฮ้ยกูว่าขาดไปอยู่สวนนึงหว่ะ" ผมถามมัน
"สวนอะไรอ่ะ" มันตอบพร้อมกับหลังจากที่ดูดน้ำโค้กแก้วใหญ่ที่พึ่งซื้อมาเมื่อกี้
"สวน.....(ประตูหลังอ่ะครับ)" ผมบอกมันหน้ากวนๆ ซึ่งตอนนี้มันทำหน้าแหยะๆ บ่งบอกว่ามุขผมนี่มันห่วยสุดๆ
ผมไปดูนั่นดูนี่กับมันไปดูบ่อปลาที่เขาขุดเสี้ยงไว้ มีปลาเยอะแยะเลยมันอะเดินตัวปลิวแต่ผมดิ ต้องจูงมอไซด์เดินตาม สรุปว่ากูเป็นอะไรกันแน่วะเนี่ย มันเอากูมาเพื่อการนี้หรือเปล่าวะ
"เวย์ว่าปลาอ่ะไรสีสวยสุด" มาอีกแล้วคำถามยอดฮิตของแมร่ง
"สีแดง" ผมรีบชิงตอบก่อน ก่อนที่มันจะโวยวายอีก
"บ้า มีสีแดงที่ไหนเล่าในบ่อเนี้ย" มันพูดพร้อมทำหน้าบูดๆ
"สีเขียวหรอกสวยสุด" เอ้าไอ้เวรนี่ แล้วกูจะรู้ไหมกูลากมอไซด์อยู่ตรงนี้ แต่มึงยืนดูปลาในบ่อ แล้วก็พึ่งจะรู้ว่าถ้าเป็นนกต้องตอบสีแดง แต่ถ้าเป็นปลาต้องตอบสีเขียว อะไรของมัน ชอบนั่นชอบนี่มั่วไปเรื่อย ไม่เคยตรงกันซักอย่าง
ผมเริ่มคิดถึงคำของเล็กที่บอกกับผมว่า ลองทำให้ให้มันมีความสุขดูสิ แล้วจะรู้ว่ามันเป็นยังไง ในตอนนั้นผมยังคงไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วครับ มันมีความสุข แล้วมันทำให้ทุกอย่างรอบตัวมันมีความสุขได้ด้วย มันเก่งจริงๆ
"แล้วพวกพี่ใหญ่จะชวนไปเที่ยวไหน" ผมถามมัน
"ไม่ได้ชวนไปไหนหรอก แต่ไม่รู้จะตอบยังไงกับป่ะป้า เลยตอบไปงั้นแหละ เดี๋ยวได้มากเรื่อกอีก" มันตอบด้วยสีหน้าเรียบๆ
ทำไมนะ ผมรู้สึกว่าตอนนี้ความสุขรอบๆ ตัวมันลดลงไปถนัดตา
ผมกับมันขับไปที่หอรัชมงคล หอตรงกลางที่มียอดแหลมๆ นั่นแหละ มันเดินไปดูพระราชกรณีกิจของในหลวง มันนี่หน้าบานเป็นกระด้ง เดินไปดูจนมาหยุดที่รถไถนาเหล็ก มีป้ายเขียนคำว่า "ควายเหล็ก" แปะอยู่
"หูย.........." มันเป็นแบบนี้ประจำครับ ตื่นเต้นกับเรื่องนิดๆ หน่อยๆ ได้ตลอด ผมว่าผมคงชอบที่มันเป็นแบบนี้แหละครับ
"อันนั้นควายเหล็ก ส่วนอันนี้ควายเนื้อ" มันพูดพร้อมกับชี้ไปที่รถไถเหล็ก และชี้มาที่ผมต่อ ก่อนที่แลบลิ้นเล็กๆ แล้ววิ่งออกไป
ผมวิ่งไล่เตะมันอยู่บนหอนั้นแหละ คนมองกันนิดหน่อย แต่ผมไม่ได้อายนะครับ สนุกดี วิ่งไปได้สักพักมันหันมาชี้หน้าผม
"เวย์กล้าทำเฟยหรอ?" มันพูดเสียงเบาๆ เหมือนอ้อนๆ
"เออ กูกล้า" ผมตอบแบบหนักแน่น
"เลว ต่อยกระเทย เตะหมา ด่าผู้หญิง มึงนี่แมนมากๆ" มันด่าผมทันทีที่ผมตอบ แล้วก็วิ่งหนีผมไปอีก เฮ้อวันนี้สนุกมากๆ
เดินเล่นอีกสักแป๊ป เราก็ไปหาอะไรกินกัน ก็กินกันในนั้นแหละครับ เห็นอะไรก็ซื้อกินไปเรื่อยๆ
ผมขับรถเล่นกับมันต่อไป โดยมีมันเป็นไกด์นำทาง ถึงตรงโน้นถึงตรงนี้ มันก็จะอธิบาย ก็มันมาตั้งแต่เด็กคงมีความทรงจำกับที่นี่เยอะอยู่เหมือนกัน
--- 4 โมงเย็น ---
มันบอกผมว่ามันเหนื่อยแล้ว แต่ยังอยากไปที่โรงเรียนเก่า อยากไปเดินเล่น ผมหรือจะขัดมัน ผมก็ขับไปให้มันครับ ตอนนี้ผมมีความสุขมากๆ สุขซะจนลืมไปซะสนิดเลยว่า นัดเพื่อนซ้อมบาสตอน 6 โมงเย็น มันมาถึงโรงเรียน มันก็เดินไปที่ห้องพละ ผมเห็นมันยืนคุยกับอาจานย์พละซักแป๊ป ก่อนที่จะได้กุญแจห้องพละ แล้วหันมาโชว์กับผม ก่อนที่จะวิ่งหายไป แล้วกลับมาพร้อมกับลูกบาส
ก็เพราะมันเป็นคนแบบนี้หล่ะมั้ง อยู่ใกล้ใครก็ทำให้เขามีความสุขไปด้วย ด้วยนิสัยที่น่ารักๆ ของมัน นิสัยเหมือนเด็ก น่าเอ็นดู ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงมีคนรักมันมากมาย แม้แต่อาจานย์พละ มันจบไปตั้งหลายปีแล้ว ยังไว้ใจให้กุญแจมันมาอีก
มันมายืนหน้าแป้นบาส แล้วค่อยๆ บรรจงชู๊ตลงห่วง มันเล่นเก่งนะครับผมเห็นมันชู๊ตอยู่สิบลูก ลงแปดลูกเลยด้วยซ้ำ ท่าหรือลักษณะการชู๊ต ก็สมบูรณ์ทุกประการ แต่ทำไมนะ ผมถึงรู้สึกว่าอารมณ์มันในตอนนี้เหงาจัง
มันชวนผมให้ไปเล่นด้วยกัน ผมก็ไปเล่นกับมัน แต่คงอาจเป็นเพราะว่ามันใส่รองเท้าแตะ เลยทำให้มันสะดุดนิดหน่อย
มันล้มลงมาใส่ผมที่อยู่ด้านหน้าซึ่งกำลังบังไม่ให้มันชู๊ตอยู่
ท่าเดิมเลย ท่าเหมือนตอนที่เชียงใหม่ ตอนนี้ผมใจเต้มโครมครามเป็นการใหญ่ มันหน้าแดงนิดๆ ก่อนที่จะลุกขึ้น
"พอเหอะ เลิกและ" แล้วมันก็วิ่งหายไป
อะไรวะ !!! มันเป็นอะไรของมัน หรือมันจำได้ ตอนนี้ผมเริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ต้องหยุดคิด เพราะโทรศัทพ์ผมดังขึ้น ไอ้ซันโทรมาถามว่าจะไปไหมวันนี้ เพราุะถ้าไม่ไป ก็จะได้โทรบอกว่าไม่ต้องไปกันหมด เพราะพวกมันก็เหนื่อยๆ กันอยู่ อยากพักบ้างอะไรบ้าง
แต่มาถึง ณ จุดๆ นี้แล้ว ผมควรไปหรือไม่ไปดี
-
ู^
^
จิ้มตรูดทะลุถึงหัวจวย เอ๊ย ใจ
:laugh:
ไม่ต้องไปแล้วมั้งอย่างนี้อ่ะ
อยู่กะเฟยต่ออีกคืนดีกว่า
-
หุหุ ตอนนี้ เฟยก็เห็น หมดทั้งตัวแล้ววววววว
หุหุ
อ่านแล้วน่ารักมากมายๆๆ
เห็นเฟยมีความสุข แอร๊ย กระชุ่มกระชวย :กอด1:
-
^
^
^
เสียบ
แอรียยยยยยยยยยยยยย
ไม่ทันอีป้ารีบน วา :m31:บมารึงัยเนี่ย
ไม่ต้องปายยยยยยยยเผด็จศึกก๊อนนนน
คิดรัยเนี่ยตรูๆๆ
-
งั้นก็เสมอกันแล้วสิ ต่างคนต่างเห็น :-[
คราวหน้าก็ต่างคน ต่างจับบ้างน้า :z1:
-
เสมอกันแล้วว ต่างคนต่างเห็น
แล้วมะไหร่จะ จะ......สักที
กรี๊ดดดดดดดดดดดน่ารักเกิ๊นน
-
เฟย คิดถึงไอ้พี่พวกนั้นหรือเปล่า
-
^
^
แอรั๊ยยยยยยยยยยยย
คิ้วเข้ม แลบลิ้น อันนี้ ของจิง ใช่ป่ะ :-[
กำลังจะตอบว่า เวย์ ไม่ต้องไปหรอก อยู่เล่นกะเฟยเหอะ
-
^
^
^ :z13:
กลัวใครไม่รู้ว่ามีสามีหล่อเร๊อะ
เดี๊ยะๆๆ จับมาต้มกินซะหั้ยหมดเรย
แอร๊ยยยยยยย น้องเวย์น่าร้ากกกก
ไม่สนใจเฟยแล้ว ชิ o18
-
^
^
^
ได้เห็นแล้วๆๆๆ คิ้วเข้มจริงๆด้วย หล่อเชียว มิน่า.....นะห์ย้ำใหญ่เลย ว่าของนะห์คนเดียว :-[
-
อ่านตอนใหม่แล้ว
พร้อมกับเห็นรูปพ่อหนุ่มคิ้วเข้มเรียบร้อยแล้วจ้า
:กอด1:
ของนะห์ชิมิ
ไม่แยกหรอก
ขอแค่เชยชมก็พอแระ :L1:
โฮะๆๆๆๆๆๆๆ :z2:
-
เห็นเเล้วจ้าพ่อคิ้วเข้ม....เข้มจิงเเฮะ.... :-[...น่ารักกันซะจริงๆทั้ง 2 คนเลย.... :กอด1:
เเอบอิจฉา......... :L1:ขอให้รักกันมากๆนะ...ไม่ต้องกลัวพ่อคิ้วเข้มของนะห์คนเดียวพี่ไม่คิดเเย่ง...อิอิ :z2:
-
ไม่แย่งเฟยหรอกแต่จะ....เอาเฟยแท้55555555+
-
เที่ยวสวนกันหนุกหนาน
ว่าแต่อย่าลืมสวนสุดท้ายล่ะ
อิอิ :m25:
-
ช่วงเวลาแห่งความสุขจะยาวนานมั้ย :z10:
-
เศร้ามาไม่ทัน เค้าไม่รุ้ว่าหนุ่มคิ้วเข้มจะมา 4-5 โมง ปั่นงานโผล่มาอีกที ก็ 5 โมงครึ่งซะแล้ว แป่ว
:o12: :sad4:
ขอให้เฟยมีความสุขกับความรัก(ของเวย์) กลัวใจ พี่ใหญ่จังเลย
-
เดี๋ยว ดึก ๆ เฟย กลับ มา โพส ให้ อีก ตอน นะครับ
ไป ทำ ภา ระ กิจ ก่อง
คริก ๆ
-
สองคนนี้เค้าน่ารักจริงๆ
-
แว๊กกกกกกกกกกก
ปั่นจักรยานแทบแหกโค้ง
สุดท้ายก็มาไม่ทันหน้าไอ้คิ้วเข้มของน้องนะห์
:z10:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ลืมไปเลย มัวแต่ไปทำกับข้าวให้น้องกิน ว่ามีนัดกะคิ้วเข้ม
:z3: :z3: :z3:
-
อืมมม ท่าทางเรื่องวุ่นๆ จะเริ่มตามมาอีกแล้วม้ายยยยย
เฟย สู้ๆ เวย์ สู้ๆ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย
อิจฉาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะน่าร๊ากไปหนายยยย :-[
รอตอนต่อไปในคืนนี้ค่ะ
ปล. เม้นได้ซักที หลังจากที่รีเฟรชมะรู้กี่รอบ 5555+
-
มาไม่ทันจริงๆด้วยยยยยยยยยย ไม่น่าไปแรดดดูหนังเลยยย
อดเลยเราาาาา
แต่ตอนนี้น่ารักมากกกกกกก ชอบที่พี่เฟย เรียกแทนตัวเองว่าหนูกับปะป๊า น่ารักมั่กมายยย
ขอคิ้วเข้มรอบดึกได้ม๊ายยยยยยยยย
-
+1 ให้นะน้อง นะห์
อ่านแล้วยากที่จะถอนตัว ติดงอมแงม
มาต่อเร็วๆๆๆนะคับ
:L2: :กอด1: :L2:
-
...16.45น. แอบมาดูรูป พ่อหนุ่มคิ้วเข้ม..เกือบไม่ทัน
...ดูเสร็จ..บอกได้คำเดียว..รู้หน้าไม่รู้ใจ..
...หน้าหล่อๆๆคิ้วเข้มๆๆเนี่ยมันไม่เข้ากับ
นิสัยที่ดูจริงใจ สุภาพ อ่อนโยน ของพ่อหนุ่มเลย..
...มิน่านายนะห์ ถึงกลัวถูกแย่ง.. :n1:
-
อยากเอากล้อง ไปติดใน "ห้องน้ำ ติดใน"ห้องนอน" เอิ้กกกกกกส์ :z1:
-
พี่นะห์ใจร้ายยยยยยยยยยยย :o12: :o12:
มาดูไม่ทัน ไหนบอกถึง5โมง มาดู 4.50 ยังไม่ได้ดูเลย :sad4:
อยากเห็นมั่งอ่า คืนนี้ปั่นงานอยู่ค่ะ
ถ้าเอามาลงช่วยบอกทีนะคะ
:z3: :z3: :z3:
-
ก่อนอื่นมาแนะนำตัวก่อน พี่ชื่อ วัน นะครับ
ไม่ได้เข้ามา 3 วันเรื่องวิ่งไปเร็วมาก ๆ แต่ก็ชอบนะครับ
น้องนะห์ ไอ้เรื่องรูป คนคิ้วหนานะ ไม่ได้ดูด้วยเพราะเวลาไม่สมพงษ์กัน
ไม่เป็นไร สักวันหนึ่งคงได้เห็น เป็นกำลังใจให้นะครับ แล้วก็ +1 ให้ด้วย
-
อิอิอิ มาแอบอ่านต่อ สนุกๆๆ น่ารักกดีจัง
-
ชอบบบบบบ....... :L2:
-
ง่า...ไม่ไปซิ ไม่ต้องไปหรอก
อดดูรูปอีกแล้ว
จะได้ดูไหมนี่
:z3:
-
:n1: :n1: :n1:
อ่ะอ่ะ
ชอบจัง
เรีอง
นี้
ว่ะ
-
แระแล้วก้อมาไม่ทันไอ้คิ้วเข้ม :z3:
หุหุ 1-1 เท่ากันๆ :m25:
ไม่ได้เปรียบเสียเปรียบกัน
-
เวย์น่ารัก แสนดี :L2:
คืนนี้จะมีอีกมั้ยเนี่ย อยากอ่านมุมมองของเฟยบ้างจัง
-
:z1: เวย์น่ารักคิ้วเข้มเยี่ยงนี้เองนะ มิน่าเฟยถึงหวง อิอิ
อ่านช่วงนี้ค่อยยิ้มได้หน่อย อย่าปล่อย 6คนนั้นออกมานะ :m31:
ปล.แนะนำตัวให้บ้าง พี่ฟางค่ะ :really2:
-
โหยย พลาดอ่ะ
เสียจายยยยย :m15:
-
แหงะ ไม่รู้ว่าจะปล่อยไอ้คิ้วเข้มมาให้เหล่อีก
เสียดายจัง :z3:
ไม่เป็นไร ดูน้องเฟยไปก่อนก็ได้ :man1:
เฟยอายเป็นด้วยเหรอ ก๊ากก..
ล้อเล่น
อายแล้วไปนอนคลุมผ้าห่ม
น่ารักนะเนี่ย
-
นะห์ รีบมาต่อละจะรออ่าน
ตอนนี้เฟยน่าร๊ากกกกกกกก มากๆๆๆ
แล้วเฟยจะจำเรื่องที่เชียงใหม่ได้เปล่าหว่า อิๆ
-
อยากบอกว่า คนแต่งขยันมากครับ ดีใจจิงๆ :o8:
-
,, แง~ มัวแต่ออกไปหลั่นล๊าข้างนอก
อดเห็น คิ้วเข้มเลยอะ :monkeysad: :monkeysad:
-
:z3:
ปร๊ะเจ้า .. เค้าไปตลาดโรงเกลือแค่วันนึง
พลาดมหกรรมเปิดตัวคิ้วเข้มครั้งยิ่งใหญ่เลยอ้ะ แงๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากเห็นอ้ะ อยากเห็นๆๆๆ แงแงแง :m15:
เมื่อเย็นไม่น่าไปต่อสู้กับพ่อค้าเขมรอยู่เลย ฮือออออออ
ว่างๆ พามาให้ดูอีกน้านะห์ เค้าอยากเบิ่งม่าง :กอด1:
เค้าอยากเบิ่งคิ้วเข้มคนดี
+1 ให้น้องนะห์คนขยัน :impress2:
อัพบ่อยๆ พี่ชอบ
-
ว้ายยยย รักกัน อิอิ :call:
-
เพ่เฟยน่ารักมากอ่ะ
ปลื้มอ่ะ
ใสๆแบ๊วๆๆดีชอบบบบบบบบบบ
-
^
^
จิ้มฟ่า เดี๋ยวจะไปฟ้องเตอร์ :m16: ก๊ากกกกกกกกกกก
ได้ข่าวน้องนะห์ เค้าเปิดตัว คิ้วเข้ม มะใช่เหรอ
-
เมื่อคืน ขอ โทษที ที่ ไม่ได้ มา โพส
เพราะ มี ปัญ หา นิด หน่อย
ไว้ เคีย ปัญ หา ได้ เมื่อ ไหร่ จะ มาต่อ ให้ นะครั บ
มิส ๆ ทุก คน เวย อ่ะ
-
รับทราบ เคลียร์ปัญหาให้ได้ไวๆน้า o13
-
โอเค รับทราบจ้า
เคลียร์เสร็จ น้องพลับขอ2 ตอนนะ :laugh:
:กอด1:
-
ขอให้ปัญหาทุกอย่างราบรื่นจ้า :call:
-
:z2: :z2: :z2:
รับทราบคราบ นะห์ รอได้เสมอ
ขอให้ปัญหาผ่านไปด้วยดีนะ :L2: :L2:
-
ไม่เป็นไรค่ะ รอได้ค่าาาาาา
ขอให้ปัญหาทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะคะะะะะ :man1:
-
โอเช รับแซ่บคับผม
เครียร์ปัญหาเสดแล้วมาต่อน้า
คิดถึงงงงง :กอด1:
-
จ้า
เคลียร์ให้เสร็จก่อน ค่อยมาต่อก็ได้จ้า
ยังไงก็รอจ้า
:กอด1:
-
พี่ไปช่วยเคลียม๊ายยยยยยยยยย
เจือกเจงๆๆตรู :z1:
-
โหยยยย อ่านแต่หนังสือเข้ามาอีกทีรูปพี่คิ้วเข้มก็ไมได้ดู
แถมอดอ่านต่ออีก แงๆๆๆ
จารอนะคับ
-
พลาดเรื่องนี้ไปได้ไงเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย สนุกมาก
-
รอได้ค้าบ (แต่ไวๆก็ดีนะค้าบใจจะขาดรอนๆ)
แฮ่ๆ :กอด1:
-
ตอนที่ 26 ตวามสุขกับความทุกข์
อูย ..........ใจเต้นโครมครามอีกแล้ว
ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้นะ ความรู้สึกนี้มันคุ้นๆแฮะ ตอนล้มทับมันเนี่ย มันคล้ายมากๆ มันเป็นความสุขสุดๆ แต่ทำไมถึงจำไม่ได้ มันคลับคล้ายคลับคลา เหมือนกับเคยแบบนี้มาแล้ว แต่ที่ไหนนะ ทำไมถึงจำไม่ได้เนี่ย ถ้าไม่หนีออกมา มันต้องรู้แน่ๆ ว่าเราใจเต้นแรงอีกแล้ว ใจเต้นแรงกับมัน
แต่ช่างเหอะ เอาลูกบาสไปคืนดีกว่า
ผมเดินกลับมา เห็นมันคุยโทรศัทพ์อยู่กับใครไม่รู้ แต่หน้าตาทำหน้าเหมือนลำบากใจ หรือคิดอะไรบางอย่างอยู่ มันมีปัญหาอะไรหรือเปล่า เราทำอะไรให้ลำบากใจหรือเปล่า หรือจะเป็นแฟนมันโทรมา โอ้ย..เจ็บในใจแปลกๆ แฮะ
"ใครทอมาอ่ะ" อยากรู้ก็ต้องถามดิเนอะ ไม่งั้นก็คิดมากอยู่คนเดียวเนี่ยแหละ
"ไอ้ซัน โทรมาถามว่าวันนี้จะซ้อมบาสไหม พวกมันเหนื่อยๆ อยู่ ไม่รู้เอาไงดี" มันพูดกลับมาด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
นั่นไง ลืมซะสนิทเลย เวย์มันบอกว่าวันนี้ต้องไปซ้อมบาสตอน 6 โมงนี่หว่า แล้วดันชวนมันมานี่อีก นี่ก็จะห้าโมงแล้ว ผมทำมันลำบากใจแน่ๆ เลย เมื่อไหร่ผมจะเลิกนิสัยแบบนี้สักทีนะ ไอ้พวกพี่แมร่งทำผมนิสัยเสียไปซะและ
"เวย์ไปก็ได้ เดี๋ยวเฟยไปเป็นเพื่อน ไปดูเวย์ซ้อมบาส คงสนุกดี" สัญญากับมันไว้นี่ ต้องทำตามสัญญาหล่ะ
มันนิ่งไปพักหนึ่ง แล้วบอกกับผมว่า ไม่ต้องไปส่งก็ได้ มันให้ผมกลับบ้านไปนอนเพราะว่าผมอาจจะเหนื่อย วันนี้เที่ยวมาทั้งวัน โห้ย... มันห่วงผมด้วยแฮะ ดีใจจัง
ผมคะยั้นคะยอว่าจะไปส่ง แต่มันก็ไม่ให้ไป แถมจะไปส่งผมที่บ้านก่อน เพราะจะไปเอาเสื้อผ้าแล้วค่อยกลับบ้าน ผมก็ตกลงตามนั้น เพราะสีหน้ามันดูแย่ๆ เลยไม่อยากขัดมัน
มันคงมีอะไรอยู่แหละ แต่ไม่ได้บอก เอาวะ เดี๋ยวมันดีขึ้นมันคงบอกเองหละ
มันมาส่งผมที่บ้านแล้วก็กลับขึ้นไปเอาเสื้อผ้า ตอนนี้พ่อก็ยังนั่งดูหนังอยู่ข้างล่าง
"อ้าวยังไม่กลับอีกหรอ เราหนะ" พ่อผมถามมันที่กำลังเอามอไซด์เก็บอยู่
"กำลังจะกลับแล้วครับ มาเอาของก่อน" มันตอบกลับไปแบบเกร็งๆ
"เมื่อคืนนอนที่นี่หรอ?" พ่อผมเริ่มถามแปลกๆ และ
"ครับ" มันก็ยิ่งเกร็งขึ้นไปอีก
"ทำไมหรอป่ะป้า" ผมเริ่มงง กับคำถามที่พ่อถามมัน มันแปลกๆ นี่ครับ
"ไม่มีอะไรหรอก ป่ะป้าไม่เคยเห็นหน้า ลูกเต้าเหล่าใครเนี่ย เพื่อนที่ไหน" เอาแล้วไง พ่อผมเริ่มซักซะแล้ว
"เพื่อนที่ มอ อ่ะป๋า แข่งบาสด้วยกัน เลยหนิดกัน" ผมเริ่มเกร็งๆ กับคำถามที่พ่อถามแล้วไง ผมเลยรีบลากมันขึ้นมาบนห้องโดยเร็ว กันคำถามที่จะหลุดออกมาอีกเยอะแน่ๆ
เดินมาถึงบนห้อง
"พ่อเฟยต้องไม่ชอบเวย์แน่ๆ" มันบอกขึ้น พร้อมกับหน้าเจื่อนๆ
"ไม่หรอก คิดมาก เขาก็ห่วงแบบนี้ปกติ" หรือไม่ปกติหว่า ผมเริ่มมีข้อขัดแย้งขึ้นในใจ
"ไปเหอะ เดี๋ยวพวกซันจะรอนาน" ผมบอกกับมันที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเตียง คิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
"เฟยว่า เวย์ไม่ต้องเอากลับไปหรอก เสื้อผ้าอ่ะ มันอยู่ในตระกร้าแล้ว เดี๋ยวซักไว้ให้แล้วกัน" ผมบอกมันพร้อมกับหยิบเสื้อผ้ามันที่อยู่ในตระกร้าให้มันดู
มันทำหน้างง เล็กๆ
"ทำไม!!! หรือจะไม่มาอีก" มาอีกแล้วนิสัยเอาแต่ใจของผม
"อื้อๆ ไงก็ได้" แล้วมันก็ลุกเดินมากอดผมที่ตอนนี้ยืนอึ้งตัวแข็งไปแล้ว
"เวย์ชอบเฟยนะ ชอบมาตั้งแต่เชียงใหม่แล้ว" หา....... รู้สึกเหมือนลอยได้ รู้สึกเหมือนใจจะขาดตรงนี้ เหมือนหัวใจหยุดเต้น ไม่เคยรู้สึกดีใจขนาดนี้มาก่อน ทำไมมันรู้สึกดีแบบนี้ ดีแบบควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่เคยรับรู้ความรู้สึกนึ้มาก่อน หรือผมเองก็รอคำนี้อยู่ หรือว่าผมเองก็ชอบมัน แต่เชียงใหม่คืออะไร ไม่เข้าใจ
มันเริ่มกอดผมแรงขึ้น ลมหายใจที่อบอุ่นไหลรินอยู่ข้างหู พร้อมกับเสียงหัวใจมันที่เต้นเหมือนจะออกมานอกอกอย่างงั้นแหละ แล้วมันก็ปล่อยผม แล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมยืนอึ้ง อยู่แบบนั้น
ผมวิ่งตามมันลงไป แต่มันก็วิ่งเหมือนกัน ลงไปก็มันถึงชั้นล่างแล้ว ซึ่งพ่อผมอยู่ด้วย ผมจึงถามอะไรไม่ได้ มันก็สวัดดีพ่อผม แล้วหันมายิ้มให้ผมแบบเจื่อนๆ ก่อนที่จะลา แล้วเดินออกไป
ผมทำอะไรไม่ได้ พ่ออยู่ จะให้วิ่งตามไปก็ดูแปลกๆ แล้วผมสมควรทำยังไง โทรศัทพ์ไง ผมนึกขึ้นได้
ผมรีบขึ้นไปบนห้องควานหาโทรศัพท์ที่ตอนนี้อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ หาเจอผมรีบเปิดเครื่อง แล้วโทรหามัน
"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ..." มันปิดเครื่อง ผมลองโทรใหม่ โทรเป็นสิบ จากสิบเป็น สามสิบ สามสิบเป็นเกือบร้อย นั่งโทรอยู่เป็นชั่วโมงๆ แต่มันก็ยังปิดเครื่องอยู่ดี
อะไรเนี่ย มันเป็นอะไรของมัน ผมไม่เข้าใจ มันเกิดอะไรขึ้น ความรู้สึกมันตีสับสนวุ่นวายกันในหัวผม มีเมสเลจส่งเข้ามาหลายข้อความ เป็นข้อความจากพวกพี่ๆ มีเมสเสจหนึ่งที่ทำให้ผมสะดุด
--- พี่ซี ---
ผมรีบเปิดอ่านโดยเร็ว
-- ยังไงมึงก็ของๆ กู มึงหนึกูไม่พ้นหรอก กูไม่ยอมให้มึงไปไหนทั้งนั้น ยังไงมึงก็ลืมกูไม่ได้หรอก มึงลืมกูบนเตียงไม่ได้ เหมือนที่กูลืมมึงไม่ได้ มึงคอยดูกู --
ผมอึ้ง อึ้งในความคิดของเขา คนเลวๆ พรรณนี้ ยังมีหน้าส่งข้อความมาตอกย้ำผมอีก เลวจริงๆ ผมเริ่มน้ำตาไหล ในหัวตอนนี้ผมสับสนไปหมด อันไหนจริงอันไหนเล่น อันไหนคือความสุข อันไหนคือความทุกข์ คนที่ผมเคยรักมากๆ กลับหักหลังผม มันสุขที่สุดแล้วก็เจ็บที่สุด พอมาเจอมัน ไอ้เวย์ มันทำให้ผมรู้สึกดีสุดๆ ในช่วงๆ หนึ่ง แต่ตอนนี้มันก็ทำให้ผมทุกข์ด้วยเหมือนกัน อะไรกันเนี่ย ทำไมต้องเป็นผม ผมจะมีความสุขเหมือนกับคนอื่นๆ ไม่ได้เลยหรอไง ทำไมต้องเป็นแบบนี้ผมไม่เข้าใจ
น้ำตาผมไหลไม่หยุด ไหลมานานแค่ไหนผมไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คือใจผมตอนนี้มันปวดมาก ปวดเหมือนจะตายให้ได้ ทำไม เมื่อก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง ผมก็รู้สึกแบบนี้ แต่ทำไมครั้งนี้มันปวดเหลือเกิน ปวดที่ใจเหมือนกัน แต่ความรู้สึกตรงข้ามกันลิบลับ เพราะอะไร
ผมยังคงอ่านเมสเสจไอ้เลวนั่น ซ้ำไปซ้ำมา ผมจะหนีจากมันไม่ได้หรอ? ผมต้องทำยังไง ผมต้องเจอแบบนั้นอีกหรอ ผมเริ่มเกียจชังร่างกายขึ้นมาอีกแล้ว ผมเป็นได้แค่นี้ใช่ไหม แค่ตุ๊กตาสนองความใคร่ใช่ใหม ผมเริ่มสั่นขึ้นอีกแล้ว สั่นแบบที่เคยสั่น ยาระงับประสาทที่เคยกินมันหมดไปนานแล้ว หมดไปเพราะผมมีความสุข หมดไปเพราะผมไม่คิดถึงมัน เรื่องอย่างว่า แต่ตอนนี้ทำไมผมสั่นอีก ผมอยากขึ้นมาอีกแล้ว หรือผมชอบที่โดนกระทำแบบนั้น ลึกๆ แล้วผมต้องการแบบนั้นใช่ไหม ร่างกายผมมันต้องการแบบนั้นหรอ คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว พร้อมกับร่างกายที่สั่นมากขึ้น
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำร้อนมากๆหน่อย นั่งกอดเข่าอยู่ในฝักบัว อยากจะให้สายน้ำพาเอาความสั่น และความอยากขอผมให้มันออกไปเสียที ผมไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกแล้ว ไม่อยากจริงๆ มันทรมาร
ผมนั่งอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้มือผมเริ่มเหี่ยวเพราะอยู่ในน้ำนาน ผมพยายามระงับอารมณ์ ระงับความอยาก อย่างน้อยมันก็ดีขึ้น มันเริ่มสั่นน้อยลง ผมอยากนอน ผมรู้สึกเหนื่อยจัง
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ เสื้อผ้าเปียกหมด เดินมองตัวเองที่กระจก คำถามเหล่านั้นยังวนเวียน ตาผมบวมและแดงมาก ในตอนนี้ผมเหมือนคนใกล้ตายแล้วจริงๆ ด้วย แต่ผมยังสั่นอยู่เล็กๆ
"โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่ตรงนี้มันหนาวเกินไป อยากจะรู้รักแท้นั้นเป็นเช่นไร มีจริงใช่ใหม" เสียงโทรศัพท์ผมดัง พร้อมกับหน้าจอที่โชว์ชื่อ
-- เวย์ --
ผมถือมันอยู่ในมือ คิดว่าจะรับดีหรือไม่รับดี ผมตัดสินใจไม่รับ แล้วกดเงียบไว้
ผมกลัว ผมในตอนนี้คือไม่กล้าที่จะรับรู้อะไรแล้วทั้งนั้น ทุกอย่างมันเร็วเกินไป ความสุขมันเข้ามาเร็ว แล้วมันก็จากไปเร็ว ผมรับอะไรไม่ไหวแล้วจริงๆ
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมใส่เสื้อเวย์ที่อยู่ในตระกร้า ผมอยากให้มันกอด อยากให้มันอยู่ตรงนี้ อย่างน้อยแค่ใส่เสื้อก็คงจะรับรู้ถึงความอบอุ่น กลิ่นกาย ของมันได้บ้างแหละ ในตอนนี้ผมระงับสติอารมณ์ในมากขึ้น ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มีเมสเสจจากเวย์
-- ทอสัพเวย์แบตหมด ไม่ได้ชาร์ตเลย พึ่งซ้อมบาสเสร็จ นอนห่มผ้าหนาๆ นะ เดี๋ยวเป็นหวัด คิดถึงจัง ไอ้................ที่รัก"
ผมยิ้มกับเมสเสจ โกรธตัวเองต่างๆ นาๆ โกรธที่เข้าใจผิด ว่ามันไม่รับโทรศัพท์ โกรธจนเอามารวมกันหลายๆ เรื่อง บ้าเนอะ เรามันบ้ามากๆ
ทำไมตอนนี้ผมลืมเรื่องไอ้เลวนั่นได้ทันที ผมไม่คิดเข้ามาในสมอง ตอนนี้ผมมีแต่ความสุข แต่ผมก็ระแวงๆ ว่ามันจะหายไปอีก ผมกลัวจัง
ผมกดโทรกลับไปหามัน
-
เลวซี :m16: อยู่ไปก็รกโลกจริงๆ :m31:
รับไม่ได้ :serius2:แล้วทำนิสัยหมาๆ :fire:
:angry2:กำจัดเลวซีออกไปด่วน :3125:
เวย์น่ารักมากกก :o8:
-
:m31: :m31: :m31:
ทำไมซีมันเลวได้ขนาดนี้เนี่ย :เฮ้อ:
-
อยากอ่านต่ออีก พ่อกลับไปยัง โทรชวนเวย์มาค้างด้วยอีกซิ
:z2:
-
:m31: :m31: :m31:
ไปตื้บบบบบบบบบบบบมัน
ไอ้เชี่ยซี
:fire:
-
ไอ พี่ซี แอร๊ยย เลวมาก :beat: :serius2:
เวย์น่ารักมากมายยยยยยย :mc4:เวย์
-
เกลียดมานนนนนนนนน ไอ้เลวววววววว ไอ้ซีชั่ว :angry2: :angry2:
เฟยขา โทรกลับไปแล้วเป็นไงบ้างคะ?
อยากรู้แล่วๆๆๆๆๆ :man1:
-
แสร่ดดดดดดดดดดดดดดดดดไอ้ซี
แอร๊ยยย เกลียดมัน
-
:beat: :beat: :beat:
เชี่ยซี
:-[ เวย์ยังน่ารักเหมือนเดิม
-
ตอนนี้สั้น แฮะ
เป็นอะไร ไม่รู้ เดี๋ยวนี้เขียนได้ ตอนสั้น มั๊ก ๆ
หรืออาจจะเป็นเพราะว่าต้องเขียนในมุมมองสองคนมั้ง
มันเลย ได้ ตอน สั้น ๆ อ่ะ
วันนี้ คงได้ตอนเดียวอ่ะ เพราะว่าไม่ไหวแล้ว
สั่นไปทั้งตัวเลย เอ้ย ม่ะช่าย ง่วงนอนมากๆ แล้ว
ฝานดี ฝาน หวานทุกคนนะครับ
-
,,ไอ้พี่ซี เหอะๆๆๆ....
เสียใจเจงๆ ที่ตอนแรก แอบหลงไปเชียร์พวกแก~!!!
งึดดดดดด.... เวย์คนดีต้องอยู่ข้างเฟยไว้นะ :sad11:
-
กดทอสับไปหามัน
แล้วพูดว่างัยต่ออออออออออออออ :angry2:
แอร๊ยหนีไปนอนซะงั้น เด๋วปั๊ด :oo1: ซะเรย
กลับม๊า :z13:
-
อร๊ายยยยยยยยยย
อารมณ์เสีย ไอซี เลวได้อีก
-
อิพี่ซี อิชั่ววววววววววววววววว :fire:
แหมมมม เราก็อุส่าห์หาข้อแก้ตัวให้ในการกระทำของมัน สุดท้ายแกก็เลวแบบนี้หรอพี่ซี
กาลเวลาเปลี่ยนคนจริงๆ อร๊ายยยย
แต่พี่เวย์น่ารักมากกกกกกก เจนเทิลแมนมากๆ พี่เฟยไม่ชอบหนูก็ไม่รู้จะว่ายังไงแหละ
คนอ่านยังปลื้มกันซะขนาดนี้ :o8:
ส่วนอิพี่ซี ขอด่าอีกที ไอ้เลววววววววววววววววว
-
ไม่สะใจอ่านนะ
ฝันดีๆ :กอด1:
-
:เฮ้อ: พูดไรไม่ออก ทำไมทำแบบนี้ได้ คนเคยไว้ใจ
ทำไมถึงทำกันได้ :serius2: :serius2: :serius2:
คนแต่งฝันดีๆ :กอด1: :กอด1:
:z2: :z2: :z2:
-
:z6:อิพี่ซี :beat:
แต่อย่างน้อยเฟยก้อยังมีเวย์อยู่ข้างๆ
ฝันดีค่ะ :กอด1:
-
ความรักแบบของซี ช่างน่ากลัว และน่า :beat: :z6: จริงๆ
-
ความรู้สึกที่เจ็บช้ำ ควรเก็บไว้เป็นบทเรียน แต่อย่านำมาเป็นความตอกย้ำ
พยายามค้นหาสิ่งที่เพียรรอ แต่จะพบกับความสุขที่แท้จริง
เป็นกำลังใจให้ น้องนะห์ +1 ให้ด้วย
ปล. ไอ้สั่นแบบนั้นนะ ให้เวย์ช่วยละกัน อย่ามาอ้างว่าง้วงนอนเลย ตะเอง
-
น่าสงสารเฟย
อะฮึก อะฮึก
ทำไมพ่อแปลกๆ สงสัยจะรู้ว่าเวย์มาชอบลูกชาย(มั้ง)
-
ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนเลย ชื่ออิ๊กค่า ยินดีมากมายที่ได้รู้จักพี่นะห์ (ไม่แน่ใจว่าพี่รึเปล่า ยังไงขอโมเมเลยนะคะ อยากเด็ก 55+ :z2:) และรู้จักเรื่องนี้
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรกตอนตี 4 กว่า กะจะอ่านนิดๆแล้วไปนอน ปรากฎต้องนั่งอ่านจนจบไม่ได้นอน และอ่านจบก็อยากเม้นท์ทันที เพราะตอนนี้อะไรๆมันล้นท่วมตัวไปหมด
อยากบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำให้ร้องไห้ตลอดเรื่อง ร้องไห้แบบสุดๆ ร้องไห้เหมือนอยู่ในเหตุการณ์จริงๆ เหมือนเป็นคนในเรื่อง ร้องแบบสะอึกสะอื้นเลย ปวดใจ อยากจะอ้วก ไม่รู้จะพูดยังไง ถึงจะบรรยายความรู้สึกออกมาหมด
ไม่รู้ว่าอินไปมั้ย แต่ก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ สุดยอด ขอยกให้เป็นอีกเรื่องที่ติดอยู่ในใจไปเลยค่ะ แต่สารภาพว่าไม่รู้ว่าจะกล้ากลับไปอ่านอีกมั้ย เพราะมันทำร้ายความรู้สึกสุดๆ อ่านไปทรมานไป ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวเองเป็นขนาดนี้ ตั้งแต่อ่านหนังสือออก เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 2 ที่ทำให้ร้องไห้แบบสุดๆ ดีนะเนี่ยที่เวย์ออกมาช่วยฟื้นฟูจิตใจได้บ้าง :o8:
อยากบอกว่าพี่นะห์เขียนเก่งมาก ถ้าเป็นนิยาย ก็เป็นนิยายที่น่าสนใจมากถึงมากที่สุด แต่ถ้ามีความจริงผสมอยู่ ถึงจะแค่ไม่มาก ก็เป็นเรื่องที่เศร้ามากๆ บอกได้มั้ยคะ ว่าตกลงมันเป็นนิยายหรือว่ายังไง เห็นที่พี่บอกไว้ตอนต้นว่า"แรง บัน ดาล ใจ มาจากชีวิตจริง"
เป็นกำลังใจให้นะคะ ถ่ายทอดออกมาได้ดีจริงๆ พี่เรียกน้ำตาหนูได้มากกว่าคนที่เคยหักอกซะอีก เอิ๊กๆ
และก็เป็นนักเขียนที่ขยันมากด้วย ชอบมากมาย ใกล้ๆจะหลงรักแล้วนะเนี่ย :-[
-
ไอ่พี่ซี เลวแล้วยังตามมารังควาญได้อีก :beat:
-
:beat: :beat: :beat: :beat:
-
...หนักแน่นเข้าไว้เฟย...
...เดี๋ยวทุกอย่างจะดีเอง..
...สั่นเหรอ..เดี๋ยวตามเวย์ให้นะ..
...เวย์ :กอด1: เฟยหน่อย..
-
:z6: ไอ้พี่ซีชั่ว
สารเลวได้อีก
ทำไมเป็นคนแบบนี้
ไอ้บ้านี่
คนเค้ากำลังมีความสุข
ยังจะมาก่อกวนอีก ไอ้บ้า
-
ถ้ายังปล่อยไปแบบนี้ สักวันเฟยต้องเป็นบ้าแน่ๆ
-
ความรักเริ่มพัฒนาแล้วแฮะ ไอ้เราก็ลุ้นอยู่ว่าเวย์จะทำงัย
กล้าสารภาพรักแบบนี้ เฟยจะหนีไปไหนพ้นล่ะ :impress2:
แต่ก็ยังมีมาร ไอ้ซีอยู่ดีเน๊อะ เฮ้อ :เฮ้อ: เรื่องมันยังไม่จบสินะ
รอลุ้นอยู่ ตอนต่อไปขอให้หวานกันก่อนเด้อ ^_^
-
:beat:ไอซี
:กอด1:เวย์ดีกว่า
-
ชีวิตก็เป็นแบบนี้ต้องเจอทั้งคนดีและไม่ดี
ปัญหาคือทำไงจะแยกตัวออกจากคนไม่ดีได้มากกว่า :เฮ้อ:
-
:กอด1: ตอนแรกอ่านชื่อเรื่อง นึกว่าเป็นเรื่องรักแบบใสใส น่ารัก ๆ
แต่พอได้อ่านกลับเป็นแบบที่ไม่คาดคิด ขอบอกว่า o13 มากเลยจ๊ะ
อ่านแล้วบีบคั้นจิตใจจริง ๆ อยากให้น้องเฟยผ่านพ้นเรื่องร้าย ๆ บ้า ๆ โดยเร็ว...
ขอเป็นกำลังใจให้ทั้งน้องเฟย กะคนคิ้วเข้ม สู้ สู้ อดทน เอาชนะให้ได้นะ
กด + 1 ให้น้องเฟย เอ้ย..ไม่ใช่ น้องนะห์คนน่ารัก :pig4:
แล้วก็รออ่านตอนต่อไป.... :L1: :จุ๊บๆ:
-
มาให้กำลังใจน้องนะห์คนน่ารักจ้า :L2:
จริงๆมีเพื่อนแนะนำให้อ่านเรื่องนี้หลายวันละ
แต่เพิ่งจะได้ฤกษ์งามยามดี เริ่มอ่านเมื่อวันก่อน จนตอนนี้อ่านทันละ
อยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งมากกว่า เพราะสะเทือนใจมากจริงๆ :o12:
แต่ถ้าเป็นเรื่องจริง น้องเฟยก็เข้มแข็งมากนะ ที่ผ่านเรื่องร้ายๆขนาดนี้มาได้
เหมือนเฟยกระโดดข้ามขั้นจากเด็ก เป็นผู้ใหญ่ไปเลย
ไม่ได้ผ่านช่วงสดใสของวัยรุ่น วัยที่จะควรจะอยู่กับเพื่อนๆ
หรือแอบชอบใคร ได้คบใครในวัยเดียวกันแบบปับปี้เลิฟ
ต้องโทษไอ้6ชั่วฝ่านรกโลกันต์นี่แหล่ะ :m31: ที่ทำให้เฟยต้องเป็นแบบนี้
แต่พี่เชื่อนะ ว่ากรรมสมัยนี้มันติดจรวด
ชีวิตพวกมันจะไม่มีวันมีความสุขที่แท้จริงอย่างแน่นอน
เป็นกำลังใจให้เฟยกะไอ้คิ้วเข้มมีความสุขมากๆนะจ๊ะ
รออ่านตอนต่อไปนะน้องนะห์จ๋า :pig4:
-
กำเวนจริงๆ เฟย
จะหนียังไงพ้นละเนี่ย
เอาความเข้มแข็งเข้าสู้
อยู่กะคนที่เห็นค่าเราจริงๆ มะ
-
ตอนที่ 27 มันก็ต้องคิดกับผมบ้างแหละน่า
ผมรีบลงจากห้องมันโดยเร็วที่สุด เอาอีกแล้วกู ทำอะไรโดยไม่คิดอีกแล้ว ทำอะไรก่อนสมองสั่ง ผมต้องใกล้จะบ้าเร็วๆ นี้แน่ๆ อายจัง เขินสุดๆ ด้วย รีบไปดีกว่า
ผมรีบลงมาแล้วลาพ่อมันก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปนอกบ้านอย่างรวดเร็ว มันต้องโทรมาแน่ๆ ปิดเครื่องก่อนดีกว่า ไม่กล้ารับสายตอนนี้ด้วย อาย ไม่รู้จะพูดยังไง ปิดไปแหละดีทีสุดแล้ว รอให้มีสติก่อน คิดก่อนว่าจะตอบมันว่ายังไงดีกับสิ่งที่ได้ทำลงไป
ผมไม่ได้ไปซ้อมบาสหรอก ในตอนนี้ภาพหลายๆ ภาพมันผุดขึ้นมา นกมันชอบสีแดง ปลามันชอบสีเขียว แล้วมีอะไรอีกที่มันชอบ มันขี้หนาว แต่ชอบเปิดแอร์แรง ขาดผ้าห่มไม่ได้ ชอบนอนเบียด นิสัยเหมือนเด็ก เอาแต่ใจ แต่น่ารัก ขี้เหงาบางเวลา และสุดท้ายเมื่อมันมีความสุข รอบๆ ข้างก็จะมีความสุขไปด้วย ตอนนนี้ผมนอนอยู่บนเตียง คอมพิวเตอร์ที่ผมต้องเปิดทุกครั้งเมื่อเข้าห้อง ผมกลับไม่ต้องเปิด มารู้ตัวอีกทีผมก็นอนยิ้มอยู่คนเดียว จนรู้สึกว่าปวดกรามเลยด้วยซ้ำ
ผมยิ้มเยอะเกินไปหรอ?
ผมคิดได้แล้วว่าจะบอกยังไงกับมัน ไหนๆ ก็บอกความรู้สึกไปแล้วนี่ มันอาจจะไม่โรแมนติก แต่ผมก็หัวใจเกือบวายได้เหมือนกัน ผมเปิดเครื่อง เมสเสจถูกส่งเข้ามา
-- เฟย --
--- เฟย ได้โทรหาคุณเมื่อ 19.20 ------- จำนวน 104 ครั้ง ---
"ซวยแล้วกู" ผมอุทานกับตัวเองเบาๆ เมื่อเห็นเมสเสจ มันโทรหาผมขนาดนี้เลยหรอเนี่ย โอ้ย...เจ็บกรามจัง ยิ้มอีกแล้ว ผมตัดสินใจโทรกลับไปหา แต่มันไม่รับสงสัยหลับไปแล้วมั้ง แต่ก็ดีเหมือนกัน พรุ่งนี้ค่อยพูดก็ได้ ให้ผมคิดเองเออเองไปผ่ายเดียวแบบนี้ก่อนก็ได้ ขออย่าให้มันคิดคนละแบบกับผมเลย ข้อร้อง
ผมมส่งเมสเสจไปแทนเพราะอยากอยู่ข้างๆ คอยดูแลแต่ทำไม่ได้ มันคงคิดว่าผมไปซ้อมบาสอยู่แน่ๆ เอาวะให้มันคิดไปแบบนั้นและกัน ถ้าบอกว่าเขินจนไม่กล้ารับโทรศัพท์นี่คงจะ เสียหน้าตายเลย
-- ทอสัพเวย์แบตหมด ไม่ได้ชาร์ตเลย พึ่งซ้อมบาสเสร็จ นอนห่มผ้าหนาๆ นะ เดี๋ยวเป็นหวัด คิดถึงจัง ไอ้.......... --- ไอ้อ่ะไรดีหว่า ผมคิดไม่ออก มือเตรียมตัวกดอยู่ที่แป้นโทรศัพท์ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก
---- ที่รัก ----- เอาคำนี้หล่ะ กดมันลงไปเลย กด sent ไปแล้วด้วยแก้ไขไม่ได้แล้ว ตายแน่ๆ คราวนี้กู ไปอาบน้ำดีกว่า สงบสติอารมณ์หน่อย จะได้นอน วันนี้ก็เหนื่อยๆ มาเหมือนกัน
ผมถอดเสื้อผ้า เหลือแต่ผ้าขนหนูอยู่ที่เอว มองตัวเองหน้ากระจก ยังคงคิดถึงตอนที่มันนอนอยู่ในแขน วงแขนคู่นี่เคยกอดมัน หน้าอกตรงนี้มันมือมันวางไว้ แล้วก็ร่างกายนี้ที่มอบความอบอุ่นให้มันทั้งคืน โอ้ย.......... ผมบ้าไปแล้ว ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ มายืนคิด ยืนลูบตัวเองอยู่ได้ ไม่ไหวแล้ววุ้ย ไปอาบน้ำดีกว่า
"ใจเย็นจนเริ่มจะช้า ดา ดา ดี้ ดา ด่าว ใจเย็นจนกลัวว่าหมา อา อา จะ คาบไป ใจเย็น......" โทรศัทพ์ที่อยู่บนเตียงนอนที่โยนไว้หลังจากส่งเมสเสจเสร็จ หน้าจอโชว์ชื่อปลายทางที่โทรเข้ามา
---- เฟย ----
เฮ้ย ตายยากชะมัด อะไรวะเนี่ย ไอ้ตอนเมื่อกี้สงบใจได้แล้วโทรไปหาดันไม่รับ แล้วดันโทรกลับมาตอนนี้อีก รับดีไหมวะเนี่ย
ผมตัดสินใจกดรับสาย
"..................." เงียบ ทำไมมันเงียบหว่า?
"เฟยๆ โหลๆ เฮ้ ได้ยินเปล่า" ผมพูดกลับไปเพราะว่ามันเงียบมากๆ เป็นไรไปวะเนี่ย
"ถึงบ้านนายยัง" มันถามแล้วครับ เฮ้อ ตกใจนึกว่าจะโดนโทรมาด่าซะอีก
มันก็ถามไปเรื่อยหละครับ แต่ไม่มีวี่แววจะพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เรื่องที่ผมกระทำลงไปเลย หรือว่ามันไม่อยากรู้กันแน่ หรือมันไม่สนใจ เอาแล้วไงกู บอกรักวันแรกก็โดนซะแล้ว แต่ก็คงไม่หรอก ถ้ามันไม่สนใจกันจริงๆ มันคงไม่โทรกลับมาถาม ไม่โทรเป็นร้อยๆ สายหล่ะมั้ง ผมปลอบใจตัวเอง
"ที่เชียงใหม่คืออะไร" เอาแล้วไง เชียงใหม่หลุดมาแล้ว
"เฟยจำอะไรไม่ได้เลยหรอ? เวย์กับเฟยเคยเจอกันที่เชียงใหม่แล้วนะ" ผมเริ่มพยายามรื้อฟื้นความทรงจำของมัน
"ตอนไหน" มันถามด้วยน้ำเสียงสงสัยๆ
"สงการนต์ไง แต่เฟยคงจำไม่ได้หรอก เฟยคงจำเวย์ไม่ได้ เพราะเวย์ไม่ได้สำคัญอะไรนี่นา" เฮ้อ น้อยใจหวะ แต่เก็บไม่ไหวแล้ว น้อยใจมานานแล้ว คนบ้าอ่ะไรความจำสั้นนัก ทั้งๆ ที่ล้มมาทับกันถึงขนาดนั้น แมร่งยังจำไม่ได้
สงสัยล้มทับคนบ่อยแน่ๆ แมร่งต้องอ่อยคนอื่นไว้เยอะชัวร์
ถ้าผมไม่ได้บอกชอบมันไปแล้ว ผมคงไม่เป็นถึงขนาดนี้แน่ๆ ตอนนี้มันกำลังให้ความหวังผมอยู่ ถ้ามันไม่คิดอะไรมันก็น่าจะบอกผมดิ บอกผมให้รับรู้หน่อย บอกผมให้หยุดความคิดไว้แค่นี้ แต่นี่มันไม่ด่า มันไม่ว่าอะไรสักอย่าง กลับโทรมาเหมือนปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วผมจะน้อยใจมันได้ไหมเนี่ย แต่ก็ไม่รู้แล้วเว้ย ก็มันน้อยใจนี่หว่า โอ้ยเจ็บหว่ะ เจ็บสุดๆ
"ไม่รู้อ่ะ เฟยจำไม่ได้ มันแค่คุ้นๆ แต่ก็จำไม่ได้ อาจเป็นเพราะว่าช่วงนั้นเฟยกินยาอยู่มั้ง ยามันแรง เฟยเลยเบลอๆ" เฟยมันตอบแบบน้ำเสียงเหมือนคนผิดมากๆ มันทำให้ผมรู้สึกสงสารสงสัยผมพูดแรงเกินไปหรือเปล่า
"เฟยไปดูรูปในคอมดิ ตอนที่อยู่ที่เชียงใหม่ เฟยไว้ผมยาว แอ๊คท่ากับหมากฝรั่งอ่ะ ด้านหลังอ่ะสังเกตุดีๆ เดี๋ยวเวย์ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวโทรกลับไป อย่าพึ่งนอนนะ สัญญา... ว่าจะรอ" ผมไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ใส่ผ้าขนหนูตัวเดียวมันเย็นพิลึก อีกอย่างไประงับสติอารมณ์ตัวเองด้วย ตอนนี้ฟุ้งซ่านใหญ่แล้ว แล้วก็ให้เวลาเฟยมันไปดูรูปเผื่อมันจะคิดอะไรออกบ้าง
"อื้อ สัญญา โทรมานะ" มันบอกก่อนวางสายไป
ผมเข้ามาอาบน้ำในหัวตอนนี้มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้สักอย่าง สับสน ดีใจ เสียใจ น้อยใจ มันตีกันไปหมด ผมไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วเฟยคิดยังไงกับผม มันทำให้ผมมีความสุข มันพยายามเอาใจผม ทั้งๆ ที่บางทีมันก็เอาแต่ใจมากมาย หรือเป็นผมคนเดียวที่คิดไปเอง
ผมแอบรักมันข้างเดียวแน่ๆ เฮ้อ.....กูมันโง่เอง รู้ทั้งรู้ว่าเขามีเจ้าของอยู่แล้วก็ยังไปรักเขา แล้วจะให้ทำไงหล่ะ ในเมื่อรักเขาไปแล้วนี่ ก็ทำได้แค่นี้หล่ะ อยู่ข้างๆ ก็เป็นสุข ไม่หวังอะไรมากมายแล้วโว้ย
ผมอาบน้ำได้สักพัก ออกมาเช็ดตัวให้แห้ง ใส่เสื้อผ้า ในหัวยังคิดเสื้อผ้าที่อยู่ทีห้องมัน มันจะซักเสื้อผ้าให้ น่ารักดีหวะ ไม่เคยมีใครทำให้ผม นอกจากแม่ แล้วมันเป็นคนที่สอง ผมนั่งพักสักแป๊ป พยายามเรียบเรียงคำพูด แล้วกดโทรออกไป
"โหล" ผมบอกกับปลายสาย
"อื้อ อาบนานจัง รอนานมั๊กๆ" มันพูดน้ำเสียงดีใจ
ผมถามมันเรื่องรูปที่ให้มันไปดู มันทำเสียงตกใจสุดๆ แล้วก้ว่าผมต่างๆ นาๆ บอกว่าในเมื่อเคยเจอกันแล้วก็ทำไมไม่บอก ทำไมถึงเก็บเป็นความลับ อ้าวกูผิดหรือไงเนี่ย ก็กูเห็นมึงไม่สนใจ มึงจำไม่ได้แล้วจะให้กูพูดอ่ะไรหล่ะ มันก็เถียงของมันไปเรื่อย สุดท้าย
"ถ้าเวย์ไม่บอกแล้วเฟยจะจำได้ไหม" เออ จริงของมัน อาจเป็นเพราะผมเองเนี่ยหล่ะที่เงียบเอาไว้ ถ้าผมพูดไปตั้งนาน มันก็จำได้ตั้งนานแล้ว ผม มันโง่ไปเองหละครับ แล้วก็มาคิดน้อยใจ คนเรามันก็ต้องหลงลืมกันบ้างเป็นธรรมดา ถ้าจะให้จำทุกเรื่องในชีวิตเลยก็คงเป็นไปไม่ได้ แต่ล้มทับกันแบบนี้มันก็น่าจะจำหน่อยนะ หรือเป็นเพราะมันไม่ได้ใส่ใจ นั่นไงเอาอีกแล้วกู
"แล้วพี่เฟยบอกว่ายามันแรง เฟยกินยาอะไร เป็นโรคประจำตัวหรอ?" ผมถามไปเพราะอยากรู้ว่า มันไม่สบายหนักหรือเปล่า ถึงต้องกินยา เห็นบอกว่ายาแรงซะด้วย แสดงว่าต้องเป็นหนักแน่ๆ
"เอ่อ...................ยา............แก้เครียดนิดหน่อย ตอนนั้นที่บ้านมีปัญหาอ่ะ" มันพูดๆ เหมือนพยายามเลี่ยงคำตอบยังไงไม่รู้แฮะ
"เฟย เฟยรู้ใช่ไหมว่าเวย์คิดยังไงกับเฟย" ไหนๆ ก็ไหนๆ และถามซะเลยดีกว่า
"รู้ แต่......เวย์ก็รู้ใช่ป่ะ ว่าเฟยมี......" มันไม่ค่อยอยากจะพูดซักเท่าไหร่
"เวย์รู้ แต่แค่นี้ก็พอแล้ว เวย์ขอแค่นี้แหละ" ผมบอกกลับไปแบบที่ผมคิด ผมแอบรักมันไปแล้วนี่ แอบรักไปทั้งๆ ที่รู้ว่าเขามีเจ้าของอยู่แล้ว แต่ผมมีความสุขนี่ครับ รอให้มันทุกข์ทรมารมากๆ ก่อน ผมค่อยไปมันคงยังไม่สาย
พอดีกว่า ไม่อยากพูดเครื่องเครียดๆ แบบนี้ แกล้งมันซะหน่อย
"เฟยๆ คุยทอสัพข้างไหนอ่ะ" ผมถามมัน
"ขวา ทำไมหรอ?" เสียงปลายสายเริ่มรู้สึกงงๆ กับคำถามผมและ
"เวย์รักเฟยนะ" เขินหว่ะแฮะๆ
"ไหนๆ ลองเปลี่ยนไปอีกข้างดิ๊" ผมทำเสียงอ้อนๆใส่มัน
"เปลี่ยนทำไม ทำไมต้องเปลี่ยนอ่ะ" มันตอบกลับมาแบบงงหนักกว่าเดิม
"เหอะน่า บอกให้เปลี่ยนก็เปลี่ยนดิ" แล้วมันก็ทำเสียงกุกกักๆ เหมือนกำลังเปลี่ยนมืออีกข้างอยู่
"เปลี่ยนแล้ว" เสียงมันเริ่มรู้สึกรำคาญนิดๆและ
"เวย์เกียจเฟยนะ" ผมพูดแบบน้ำเสียงเข้มๆ
"อ้าวไหงงั้นอ่ะ เมื่อกี้ยังบอก......อยู่เลย" มันว้ากขึ้นมาทันทีเลยครับ
"ก็เวย์รักเฟยข้างเดียวอ่ะ" โดนๆ โดนไปเต็มๆ 5555555555
".................................." มันเงียบไม่พูดอ่ะ
ผมถามมันว่าเสี่ยวไหม มันบอกว่าสุดๆ เลยหล่ะ
"เสี่ยวแล้วยิ้มทำไม" ผมรู้ว่าตอนนี้มันต้องยิ้มแน่ๆ ได้ยินจากน้ำเสียง
"ใครยิ้ม ไหนใครยิ้ม บ้าเปล่า จะยิ้มทำไม" มันตอบกลับมาเสียงน่ารักๆ ผมว่ามันต้องยิ้มหนักกว่าเดิมอีกแน่ๆ
"เฟยแหละยิ้ม ฮั่นแน่ ยิ้มใหญ่เลย ชอบอะดิ" ผมแหย่มันหนักขึ้นๆ มันน่ารักอ่ะ ถ้าผมอยู่ใกล้ๆ มันตอนนี้ผมต้องจุ๊บมันอีกแน่ๆ แค่คิดก็เหมือนมันอยู่ตรงหน้าเลย
เล่นต่ออีกดีกว่า
"เฟยๆ กี่โมงแล้วอะ" ห้องกูก็มีนาฬิกา แต่ต้องเล่นซะหน่อย เอาให้มันหันมามองหน่อยก็ดี
"จะเที่ยงคืนแล้วอะ ไมหรอ?" มันยังคงตอบน้ำเสียงปกติ มันคงคิดว่าผมคงถามมันเฉยๆ มั้ง
"ไม่รู้ดิ รู้สึกว่าวันเวลาเวย์จะหยุดเดินไปแล้ว ตั้งแต่เจอเฟย" โดนไปอีกหนึ่งดอก เอิ๊กๆ
"......................" มันเงียบไปอีก แล้วมันก็บอกว่า
"ประทานโทษนะ นาฬิกาเฟยมันตายไปแล้วหละ ตั้งแต่ตอนเจอเวย์อะ" อุ๊ก............ จุก หว่ะ แมร่งสวนกลับ ไอ้เฟย นะ ไอ้เฟย มันกระแทกเสียงหนักๆ ตรงคำว่าตายด้วย
"หูย..........." ผมเผลออุทานออกมา เหมือนที่มันชอบอุทาน สงสัยผมติดมาแล้วแน่ๆ
"ล้อเล่นน่า" มันบอกกลับมา
แล้วเราก็เล่นมุขเสี่ยวๆ กันไปต่อเนื่อง ผมชอบเล่นมุขแบบนี้นะ แต่ไม่น่าเชื่อว่ามันจะแก้ได้เยอะขนาดนี้ หรือมันเองก็มีมุขแบบนี้เยอะเหมือนกัน น่ารักจริงๆ เลยหว่ะ แฟนใครวะ เหอๆ ไม่ใช่แฟนกูนี่หว่า คุยกันจนเกือบตีสอง แล้วก็แยกย้ายกันไปนอน ก่อนนอนมันยังบอก
" ถ้าเวย์อยู่ข้างๆ ก็คงดี คืนนี้คงหนาวเนอะ" แล้วมันก็กดวางสายไปเลย
ผมโทรกลับไปก็ไม่รับ อาการคล้ายๆ กับผมเลย หรือว่ามันจะเขิน...........
-
เวย์กับเฟย คุยกันน่ารักมาก
ค่อยสมวัยหน่อย แอร๊ย น่ารัก
มุข รักเขาข้างเดียว แอร๊ยยยยย คิดได้อีก o13
ชอบๆๆ
ปล.อยากเห็นเฟยสดใส สมวัยๆๆ :กอด1:
-
ถึงจะลงสั้น ๆ แต่ มาทุกวัน คงไม่มีปัญหากันเนอะ
ตอนนี้ เสี่ยวไปนิส ใครกินข้าวกลางวันแล้วระวังอ้วกนะ
-
น่ารักมาก ชอบเฟยกับเวย์ที่เป็นแบบนี้จังค่ะ อยากให้เฟยมีความสุขเยอะๆ :m1:
-
จีบกันกระหนุงกระหนิงแบบนี้สิ น่ารัก อ่อนโยน อบอุ่นดีด้วย :กอด1:
-
เวย์รักเฟยข้างเดียว :man1:
มุขนี้ไม่ไหวแร้ววววววว
กรี๊ดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดด
-
:-[ :-[ :-[
เสี่ยวได้ใจจริงๆ เล่นกันไปได้ ไม่เขินกันเองหรอเนี่ย
:z13: :z13: :z13:
-
แหมมมมมม
ไม่เสี่ยวหรอก
หวานกำลังดีเลย
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
เขินนนนนนนนนนนนนนนน
-
เสี่ยวแต่น่ารักยังไงก็ยอมมมมมมมมมมมมมมมมมม อิอิ
-
น่ารักกันจริงๆ :-[
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย
ดูๆๆไปเหมือนพีอพพี้เลิฟฟเรย :-[
-
สั้นๆ แต่ขยันซอย ก็ไม่มีใครว่ารายเลยค้าบคนแต่งค้าบ อิอิ :กอด1:
-
หูย ขอจดมุขไปยืมใช้หน่อยเถอะพ่อคู๊นน รักเค้าข้างเดียวเนี่ย :laugh: :laugh:
-
โอ๊ยยยยจะน่ารักกันไปไหน มันอิจฉานะเนี่ย :sad4:
-
อิอิ น่ารักใสๆ ชอบ :-[
-
น้องเวย์เสี่ยวอ่ะ แต่น่ารักสุดๆๆๆๆๆๆ
ถ้ามีใครมาจีบป้าแบบนี้มั่ง คงจะขำแย่เลย อิอิ :z2:
-
น่ารัก อยากให้เวย์อยู่ข้างเฟยตลอดไปนะ
-
มุขเสี่ยว ชอบบบบบบบบ น่ารัก
อีพี่ซี ไปลงนรกซ้า :fire:
-
ตอนนี้น่ารักมากมายอะพี่นะห์
คนอ่านเป็นปลื้มม :man1:
-
เฮ้ออออออออออออออออ
เมื่อไหร่น๊า
เมื่อไหร่กัน
ทั้งสองคนจะมีความสุข
โดยไม่ต้องมีใครมารบกวนอ่ะ
-
:o8: :o8: :o8:
เสี่ยวแต่ก็น่าร๊ากกกกก
-
เอิ่ม จะน่ารักกันไปไหน สองคนนี้เนี่่ย :-[
ปล่อยมุข ไม่เกรงใจกันเล้ย
-
เจอมุขเข้าไป ขอยืนไปใช้มั่งนะ ไอ้รักข้างเดียวเนี่ย :jul3:
-
:man1:
น่าร้ากกกกกกก
-
เวย์
เสี่ยวได้อีกคับ
เหอๆ
-
กรีสสสสสสสสสส
เค้าปวดกรามมมมมมมม :o8:
เวย์ น่ารักโวยยยยย ลุยๆๆๆ สู้ตาย :mc4:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกก เสี่ยววววววววว
แต่เสี่ยวได้น่ารักมากกกกกกกกก :man1:
รอตอนต่อไป นะห์จะมาต่อให้คืนนี้ชิมิคะ :laugh:
-
อิจฉา :m31: น่ารักกันจั :L1:
เวย์สู้ๆ o18
-
ค่อย ๆ เติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหาย เมื่อมันเต็มเมื่อไหร่
เมื่อนั้น :L1: ความรักก็จะผลิบานเต็มหัวใจของทั้งสอง :กอด1:
-
เอิ๊กกกกกกกกส์
มุขเสี่ยวได้ใจมากมาย
:jul3:
-
น่ารักจังเลยอ่ะ
ชอบๆ
-
:impress3: :impress3:
ฮื้อออสั้น แต่บ่อยครั้งก็ยังดี
ตามติดก้นเลยเนี้ย
พี่คนแต่งวุ่นวายยย สงสัยงานเยอะแน่ๆเลย
:sad4:
-
น่ารักจัง มุขเสี่ยวดีๆ
:-[
-
มุข เสี่ยวๆ ไปหน่อย
แต่ถูกใจ น้องเฟย ชิมเค่อะ
สองหนุ่มเขา เขินกันไป กันมา ไฉไลเลยอ่านไปเขินไปมั่ง อิอิ :-[
-
เฟย เวย์น่ารักมาก :-[
แต่มุกอะเสี่ยยวได้อีก
-
น่ารัก เดี่ยวจะเอาไปใช่มั่ง รักข้างเดียวเนี่ย คิคคิคิ :o8: :o8:
-
ชอบความรู้สึกด้านของเวย์นะ
มันดูจริงใจแล้วก็ตรงไปตรงมาดี
น่ารัก :man1:
-
เอาอีกๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
เวย์บอกรักแล้ว
ถึงจะ รักข้างเดียว (กร๊ากกกกกกกกกกกก ขำมุขเสี่ยว)
ปัญหาคือ ไอ้ 6 เชรี่ยนั่นแหละ ...ฮ่วย
แต่ตอนนี้น่าร๊ากกกกกกลืมมันไปก่อน
-
เข้ามาขำกะมุกเวย์ น่าร้ากกกกกอ่ะ :m3:
-
รักเฟย :L1: :L1:
+1 ให้คร้าบบบบ
-
นะห์ รออยู่น๊า
มาดัน อิๆ
:z2: :z2: :z2:
-
>>>>> น่ารักทั้งคู่เล้ยยยยยยยยยค๊าบบบ
ชอบ คับ ชอบ :กอด1:
-
o13 o13 o13 o13
ปลื้ม!! มุขรักข้างเดียว ของเวย์ มากมายเรย
555+
:z6: :z6: :z6: :z6: จัดการ ไอ้คุงซี
-
เชียร์เวย์อย่างรุนแรง
ให้กำลังใจเฟยด้วย
และเกลียดไอ้หกตัวมากมาย
-
เฟยจ้าอยู่ไหนจ้ามาได้แล้วนะจ้ากำลังมัน o18
อยากไปกะทืบ...6เชียนั้น..โดยเฉพาะIเชียพี่ซี :z6: :m16:
-
คิดได้เนอะเวย์..รักเข้าข้างเดียว
:o8: :o8:
-
อยากรู้บ้านไอ้ซีอยู่ตรงไหนอ่ะ
จะไปดักตื๊บมันหน้าบ้าน
โห....คนอะไรชั่วได้ใจขนาดนี้
อย่าปล่อยให้เวย์หลุดมือไปน๊า
คว้าไว้ๆแล้วปล่อยให้ไอ้6ตัวนั้นตายไปกะความทรงจำเถอะครับ
ฟ่าขอร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :m15:
-
ตามมาแย้ว ^^
ก่อนอื่นเลย ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดด สิบสามตลบ
เวย์กับเฟยโหมดน่ารักนี่มันงี๊ดง๊าดหัวใจมากกกกก
ชอบๆๆๆๆๆๆ มุกเสี่ยวๆก็ชอบบ 555
ว่าแต่ไอพี่ซี :angry2:
จาทามอารายยยยยย ปล่อยเฟยมานไปเห้อออออออออ
อยากรุ้จักมานจะทามอารายยยยยยยย
-
นะห์ยังมะมาอีกหรอรออยู่น๊า :z2: :z2: :z2:
-
เวย์น่ารักมากมาย....ถึงจะเสี่ยวเเต่จริงใจ :laugh:
-
แวะมาบอกว่า
เมื่อวานนี้เพิ่งจะได้ลองอ่านได้ไม่กี่ตอนเอง อ่านแล้วชอบๆ
จะติดตามต่อไปนะ
แต่ตอนนี้ขอพักไว้ก่อน
สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้นะ
-
:-[ :-[
-
ครายจะว่าเสี่ยว แต่พี่ชอบบบบบบ :-[
วัยน้องเฟยก็ต้องเจอแบบเวย์ถึงจะเหมาะสมกัน
ให้ไอ้เดนตาย 6 หน่อนั่น มันไปตามเวรตามกรรมมันซะที :z3:
-
บ้านIเชียซีอยู่ไหน จะไปวางระเบิดขี้..ปาไข่เน่า 5555555+สะใจ(เด็กๆๆอย่าเอาเยียงอย่าง)
-
นะห์หายไปไหนหว่า
:z10:
-
พี่ไปไหนอะครับ
เฮลโหล คิดตึ๋งงคนโพส
หายไปไหนมีปัญหาอาไร
แอ๊กกอยากอ่าน
-
นั่นซิ นะห์หายไปไหน
รีบมาลงเรื่องด่วนๆๆๆ
:กอด1:
-
คิดตึ๋ง :m13:
-
ต้องขอโทษด้วยที่ห่างหาย ไป
ช่วง นี้ ติด ภาระ แล้ว ปัญญา ก็เข้ามามากมายเหลือเกิน
จนตอนนี้ ปวดหัวไปหมดแล้ว
สัญญา ว่าเรื่องนี้ต้องจบ แน่ ๆ คร้าบ
ไง ก็ ขอบคุณทุกคนน่ะคับ ที่เป็นห่วง และคิดถึง
V
V
V
V
จุ๊ ๆ อย่า เอ็ด เรื่อง ดิสเพลไปนะ เขิน เปลี่ยนแล้ว จ้า
-
^
^
^
โอเคคร่าาาาพี่นะ :-[
โอะะ ลืมมม HAPPY CHINESE NEW YEAR นะคะะ
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้
ซินเจิ้งหรูอี้ ซินเหนียนฟาไฉ ค๊าาา
=====
เป็นกำลังใจให้พี่นะห์นะคะ อย่าคิดมาก
เครียดมากๆ เดี๋ยวจะเป็นไมเกรน ไม่สบาย ล้มป่วยกันอีก
PS.ดิสเพลย์ :pighaun:
-
มาซินเจียอยู่อี่ด้วยคนคร้าบบบบ ปีใหม่ มีแต่สิ่งดีๆ
มีความสุขมากๆ แต๊ะเอีย และกินให้เยอะๆนะค้าบ :mc4:
-
...น้องนะห์ ถามจริงๆๆเถอะ..
...แกถ่ายรูปเนี่ยไม่เคยใส่เสื้อเลยเหรอ..
...แกจะโชว์ความ..เซ็กซี่..ไปไหนฟะ.. :z3:
-
^
^
^
^
ง่ะ ไม่รู้ดิ มัน ถ่าย จน ชิน แล้วอ่ะ
แบบว่า ต้อง พรี เซ้น ร่าง กาย นิส นึงอ่ะ
โดนด่า บ่อย แต่ ไม่ มี ใคร กล้า ขัด
เพราะ ว่า เรา อำ นาจ เหนือ กว่า คริก ๆ
แต่ มัน ก็ ไม่ได้ น่า เกียจ นิ ชิมิ
-
เห็นแล้ว น้ำลายไหล :z1:
-
อะครึครึ
ดูพี่ๆ พวกนี้จาชอบ ดิสเพล พี่คนแต่งนะ ก๊ากกก
เอาดิส พี่คิ้วเข้มด้วยเจ้
ถอดกี่ชิ้นดีคับ
ฮ้าๆๆๆๆ
สงสัยปัญหาตามมาคือ พี่คนแต่งโดนที่รักว่า ทำไมชอบถ่ายรูปไม่ใส่เสื้อ
ก๊ากก o13
-
อยากอ่านคิ้วเข้มแร้ววววววววว
-
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ ซินเจิ้งหรูอี้ ซินเหนียนฟาไฉ
:mc4: :mc4:
:z3: :z3: :z3:
รอ ร๊อ รอออออ
-
ชอบมากๆ
แรงส์ได้ใจจริงๆ
ทั้งเรื่องทั้งคนแต่ง :fire:
-
:mc4: สุขสันต์วันตรุษจีนจ้า :mc4:
-
ซินเจี่ยยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ นะจ๊ะ
ปีใหม่แล้วมีแต่สิ่งดี ๆ เข้ามาในชีวิตนะจ๊ะ
อุปสรรคอะไรก็ผ่านไปได้ทุกอย่างนะ
จัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนก็ได้จ้ะ
ยังไงก็รอตอนต่อไปอยู่แล้ว
ช้าก็ไม่เป็นไรจ้า
รักและเป็นห่วงเหมือนเดิมจ้า :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2:
ขอให้นะห์ ผ่านพ้นปัญหาต่างๆที่เข้ามาไปด้วยดีนะ
-
:mc4: ซินเจียยู่อี่ ซินนีฮวดใช้ :mc4:
:mc4: เจ้าของบ้าน แล้วก็ลูกบ้านทูกคน จ้า :mc4:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
เปิดหน้ามา ได้เห็นผิวขาวๆของพี่นะห์ :z1:
ซินเจี่ย ด้วยคนค่า :mc4:
มาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่ค่า
ขอให้ผ่านอุปสรรคด้วยดีนะคะ o13
-
ยังรออยู่นะคะเฟย :really2:
-
นะห์สู้ๆ อย่าเครียดมากน้า หอบกำลังใจมาฝาก :mc1:
ไม่ต้องรีบ ให้ปัญหาผ่านไปด้วยดีก่อนค่อยมาลงก็ได้ ยังไงก็จะรอจ้า :m27:
-
ตอนที่ 28 โซ่ผูกมัดที่มองไม่เห็น
หว๋าย.. พูดไปได้ไงวะ เนี่ย กู เขินฉิบหาย ปิดเครื่องเลยดีกว่า ไม่กล้าพูดกับมันและ
ตอนนี้สงสัยผมคงต้องเริ่มชอบมันแล้วแน่ๆ เป็นเอามากถึงขนาดนี้ เสื้อที่มันใส่อยู่ตอนนี้เหมือนมีกลิ่นกายของเพิ่มมากขึ้น รู้สึกอบอุ่นมากขึ้นอีกเป็นทวีคูณ หรือเป็นเพราะว่าผมคิดเรื่องตอนที่มันอยู่กับผมมากเกินไป
คนอะไร้ เสี่ยวได้ใจจริงๆ แต่เสี่ยวก็น่ารัก แล้วเราจะยิ้มทำไมเนี่ย บ้าแน่ๆ กู
วันนี้นอนคนเดียว รู้สึกเหงาในใจขึ้นมาพิลึก ผมกดเปิดเครื่องโทรศัทพ์แต่ปิดสัญญาณเครือข่ายเป็น offline ไว้ เปิดมาทำไมหน่ะหรอ?
ผมนั่งอ่านเมสเสจที่มันส่งมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า อ่านแล้วอ่านอีก ในคืนนี้จากที่เคยเหงาเมื่อสักครู่ มันแปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่น เปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่ท่วมท้นขึ้นในใจ คิดรวมๆ แล้วผมคงรักมันแล้วหล่ะ ไอ้คิ้วเข้มเอ้ย
ผมหลับไปไม่รู้ตอนไหน แต่ตื่นมาก็รีบหาโทรศัพท์ก่อนเลย เพื่อมาดูเมสเสจ เพราะคิดว่าเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่พอเปิดดูเห็นเมสเสจมันยังอยู่ สรุปคือผมไม่ได้ฝันไปจริงๆ ด้วย ในตอนนี้ผมคิดถึงมันจัง
แค่สองวันเองที่มันมาอยู่กับผม มันเหมือนมีอะไรต่างๆ มากมาย ความทรงจำหลายๆ อย่างผุดขึ้นมาเมื่อผมเดินไปทางนุ้น ทำนุ่นทำนี่ในห้อง แม้กระทั่งผมแปรงฟัน แค่แปรงสีฟันมันที่วางอยู่ข้างๆ ของผม แค่นั้นเองผมก็รู้สึกอบอุ่นและรู้สึกมีความสุขอย่างมากมาย ผมทำภารกิจส่วนตัวเสร็จจึงเดินมาเปิดเครื่องให้เป็น online เหมือนเดิม สักพัก เมสเสจถูกส่งเข้ามา
เวย์โทรหาผมอีก 3 สายก่อนที่จะเลิกโทร สงสัยมันต้องรู้แน่ๆ ว่าผมเขิน เฮ้อ อายจัง
--- พี่น้ำ ---
--- เฟย วันนี้ไปกินข้าวกันนะ เดี๋ยวพี่ไปรับ ---
เมสเสจจากพี่น้ำส่งมาหาผม เมื่อกี้ผมยังยิ้มอยู่เลย แต่ตอนนี้อารมณ์ผมมันเริ่มขุ่นมัว อาจเป็นเพราะว่าพี่น้ำเป็นเพื่อนที่สนิทกับไอ้เลวซีด้วยหล่ะมั้ง ในกลุ่มเขาสองคนจะสนิทกันเป็นพิเศษ แล้วตั้งแต่วันนั้นผมก็ยังไม่ได้เจอพี่น้ำอีกเลย ผมไม่รู้ว่าพี่น้ำจะเหมือนไอ้เลวหรือเปล่า พี่น้ำจะรู้เห็นกับไอ้เลวนั่นด้วยไหม แล้วในตอนนี้ผมสมควรทำอย่างไร ถ้าเขามาผมจะไปดีหรือไม่ไปดี
โทรศัพท์ในมือผมตอนนี้มันส่งเสียงเป็นสัญญาณว่ามีคนโทรเข้ามา
-- พี่น้ำ ---
ผมรอสักพักก่อนที่จะกดรับ ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแบบที่เคยพูด
เฟยครับเฟย พี่กำลังจะถึงหน้าบ้านแล้วนะ แต่งตัวหรือยังเอ่ย" ปลายสายพูดขึ้นมา
"ครับ รอสักแป๊ปแลัวกัน ผมกำลังแต่งตัว" ผมตอบกลับไปแบบเรียบๆ
"ได้ๆ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปรอที่ห้องแล้วกัน" พูดจบเขาก็วางไปเลย ไม่ได้ให้ผมต่อร้องต่อเถียงอ่ะไรเลย เฮ้อ เวรกำ
ไม่เกิน 10 นาที พี่น้ำก็ขึ้นมาเคาะประตูห้องผม ผมเปิดให้พี่เขาเข้ามา พี่น้ำนั่งลงบนเตียงก่อน แล้วโวยวายขึ้นมา
"นั่นเสื้อใคร ไม่เคยเห็น เฟยไม่ใส่ตัวใหญ่แบบนี้นี่่" พี่น้ำพูดพร้อมชี้ไปที่เสื้อที่ผมพึ่งถอดแล้ววางไว้บนเตียงนอน
"เอ่อ.... เสื้อเพื่อน" ผมจะอ้ำอึ้งทำไมเนี่ย ผมทำอะไรผิดอยู่ใช่ไหม
"แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง" พี่ซีซักผมต่อไปอีก
"เฟยไปบ้านมันมา แล้วเสื้อเปื้อนโค้ก มันเลยให้ใส่มาก่อน" โอ้ย ... แล้ว กูจะโกหกทำไมเนี่ย
มันบอกไม่ถูกอะครับ หรือผมกลัวอะไรอยู่ ผมถึงไม่กล้าบอกความจริง แต่ที่จริงแล้วพวกเขาต่างหากที่ผมสมควรแคร์หรือเปล่า พวกเขาเป็นแฟนผมนี่นา เวย์มันเป็นคนที่มาหลังจากพวกเขา ผมต้องแคร์ใน ณ เวลานี้ ความสับสนเกิดขึ้นมาในสมองผม
"ไปเหอะ ไปกินข้าวกัน" พี่น้ำบอกกับผมซึ่งตอนนี้ยืนคิดอะไรบางอย่างอยู่
ช่างเหอะ อะไรจะเป็นยังไงก็เรื่องของมัน ตอนนี้ผมคงทำอะไรไม่ได้ พวกพี่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา ผมจะทิ้งพวกเขาไปได้ยังไง พวกเขาที่เคยดีกับผมขนาดนี้ มีก็แค่ไอ้เลวซีคนเดียวนั่นแหละ ที่ผมควรตัดออกไปได้ซักที
แล้วผมสมควรจะเอาเมสเสจที่มันส่งมาให้พี่น้ำดูดีไหม ถ้าให้ดูจะเป็นยังไง แล้วถ้าเกิดมีเรื่องขึ้นมาหล่ะ ตอนนี้ในสมองผมเริ่มสับสนมากกว่าเดิม ผมกำลังยืนอยู่ตรงระหว่างสิ่งสองสิ่งที่ผมเองก็ตัดสินใจไม่ได้
พี่น้ำเดินเข้ามากอดผมอย่างอ่อนโยนและอบอุ่น จับผมเงยหน้า ผมว่าที่พี่เขาหายไปเพราะเขาก็คงรู้สึกผิด หรือรู้สึกแย่กับเหตุการณ์ที่ไอ้เลวนั่นทำขึ้นมา วันนี้ที่เขามาหาผมก็คงอยากจะมาดูผมว่าผมเป็นอย่างไรมั้ง
"ไม่เป็นไรแล้วนะ พี่ขอโทษในทุกๆ สิ่งที่เกิดขึ้น พี่ไม่รู้ว่าไอ้ซีจะเป็นแบบนั้น พี่ไม่รู้จริงๆ" พี่น้ำพูดกับผมพร้อมตาแดงๆ ผมนี่มันร้ายที่สุด ผมทำให้ผู้ชายหลายคนต้องร้องไห้ ต้องทะเลาะกัน ทำให้พวกเขามีอนาคตที่แย่ๆ
พวกเขาต้องดูแลผมไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย หรือผมควรจบมันสักทีในเวลานี้ ผมควรปล่อยพวกเขาไปได้ซักที
"พี่น้ำรักผมจริงหรือเปล่า หรือมันเป็นแค่สัญญาที่ต้องทำ" ผมถามกลับบ้างด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเครียด พี่น้ำหยุดไปพักหนึ่งแล้วปล่อยผมจากกอดจากนั้นจึงหันหลังเดินไปที่หน้าต่าง
"พี่คิดไว้อยู่แล้ว ว่าซักวันเฟยต้องถามแบบนี้กับพวกพี่แน่ๆ" พี่น้ำหันหน้ามาพูดกับผมผมสังเกตุเห็นน้ำตาที่ตอนนี้เริ่มไหลแล้ว
"เฟยกำลังจะไปแล้วใช่ไหม เฟยกำลังจะไล่พวกพี่ไปกันแล้ว" ในตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนที่เลวมากๆ เลวจริงๆ ผมต่างหากที่ทำให้พวกพี่เขาเป็นกันแบบนี้ ผมให้พวกพี่เขามาดูแลผม ผมอ้างนุ้นอ้างนี้่ว่าพวกเขาต้องอยู่ข้างๆ ผม แล้วตอนนี้เมื่อผมมีความสุข ผมกลับจะทิ้งพวกพี่เขาไว้ แล้วเดินไปกับความสุขเพียงคนเดียว ผมเห็นแก่ตัวใช่ไหมที่ทำแบบนี้ แล้วคนข้างหน้านี่หล่ะ ผมไม่สมควรใส่ใจเขาใช่ไหม
ตอนนี้ผมเริ่มร้องไห้บ้าง ร้องเพราะว่าผมคิดอะไรไม่ออก มันอึดอัดอยู่ในใจมากมาย ผมไม่อยากอยู่แบบนี้แล้ว ผมอยากมีความสุขแบบที่คนอื่นมี ผมอยากมีรักเดียว อยากให้ความสำคัญกับคนๆ เดียวแบบที่ใครหลายๆ คนเป็น ผมอยากหึง อยากหวง ผมไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว ผมไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่นี้กับพวกพี่ๆ เขามันคืออะไร แต่ผมก็ทำลายมันไม่ได้ หรือเพราะว่านี่มันก็คือความรักหรอ? ความรักอีกรูปแบบหนึ่งใช่ไหม
"เพราะไอ้นั่นใช่ไหม ไอ้เหี้ยนักบาสนั่นใช่ไหม ขับรถเล่นกับมันสนุกไหมหล่ะ สีหน้ามีความสุขกว่าตอนที่อยู่กับพี่อีกหนิ" พี่น้ำเริ่มขึ้นเสียงขึ้นมาบ้างแล้ว ผมตกใจ เพราะพี่น้ำไม่เคยขึ้นเสียงกับผมเลย
พี่น้ำเดินเข้ามาหาผมแล้วจับข้อมือผมบีบ
"มึงฟังกรูดีๆ....... มึงเป็นของๆ กู มึงเป็นเมียกู แค่มึงต้องมีพวกมันอยู่กูก็พอทน แต่ถ้ามึงจะมีคนอื่น กูไม่ยอม" พี่น้ำพูดด้วยคำที่หนักแน่น ช้าๆ ชัดๆ จนเหมือนคำทุกคำมันย้ำอยู่ในหัวในตัวผม
"กูจะไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้น มึงจำไว้ว่าตัวของมึงมันคือของพวกกู" พี่น้ำย้ำอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับเสียงประตูที่ปิดดังลั่น เสียงประตูที่ปิดลง
"ปัง.." มันเป็นเหมือนเสียงที่ย้ำเตือนว่า ผมไม่ได้ไหนไม่ได้หรอก ผมต้องอยู่ในนี้ อยู่ตรงนี้เท่านั้น ออกไปไหนไม่ได้
จริงๆ แล้วมันคือความผิดของผมเอง ผมคือต้นเหตุเองทั้งนั้น ถ้าผมเคียร์ไปซะตั้งแต่วันนั้น
________________________________________________________________________________
ตอนม. 4 ผมอยู่ที่โรงเรียนเพียงคนเดียว พี่สาวผมจบไปแล้ว ผมรู้สึกเหงามากๆ โรงเรียนไม่สนุกเหมือนก่อน ผมกลายเป็นคนที่เข้ากับเพื่อนลำบากเพราะความเอาแต่ใจ
เย็นวันแรกของการเปิดเทอม ม.4 ผมไปบ้านพี่ใหญ่ ที่ๆ ทุกคนวันนี้อยู่กันพร้อมหน้า
"วันนี้ที่โรงเรียนเหงาโครตๆ อ่ะ ไม่มีเพื่อนเลย เบื่อ" ผมพูดขึ้นในกลางวงซึ่งตอนนี้กำลังกินพิซซ่าที่พี่ใหญ่สั่งมา
"พี่ใหญ่ พวกพี่ต้องไปรับเฟยทุกวันนะ เฟยเหงาจริงๆ กินข้าวก็กินคนเดียวด้วย" ผมตะโกนขึ้นมาพร้อมกับพิซซ่าที่อยู่ในมือ พร้อมขนมอีกมายมายที่อยู่ข้างหน้า เพราะพวกพี่ๆ เขาซื้อมาให้
"เฟยว่า เฟยมาอยู่กับพี่ใหญ่ดีกว่ามั้ย พี่ใหญ่จะได้ไปส่งเฟยทุกวันเลย" ผมยังไม่หยุดพูด
"พี่ว่า เฟยก็โตแล้วนะ หัดดูแลตัวเองบ้าง เดี๋ยวก็ทำอะไรไม่เป็นหรอก ถ้าเกิดพี่มีธุระหล่ะ เฟยจะแย่เอาน้า" พี่ใหญ่หันมาพูดกับผม พร้อมเอามือขยี้หัว แบบเอ็นดูๆ
"เฟยก็ยังมี พี่น้ำ พี่ซี พี่บอล พี่เต้ พี่ปลาม์ อีกไง ใช่ปะ" ผมพูดพร้อมกับชี้มือไปที่แต่ละคน และขึ้นเสียงสูงในตอนท้ายเพื่อเป็นการเรียกหาคำตอบ
".............." ทุกคนเงียบ
"หรือพวกพี่ไม่สนใจเฟยแล้ว เบื่อแล้วใช่ไหมหล่ะ" ผมวางพิซซ่าลง พร้อมกับ ทุบโต๊ะ พวกพี่ทั้งหมดหันมามองที่ผม
"พวกพี่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ แต่พอตอนนี้ก็จะมาผลักหัวส่งกันง่ายๆ เนี่ยนะ เลว เลวจริงๆ" ผมเริ่มตาแดงแล้วก็เสียงสั่น มันเสียใจนิครับในตอนนั้น ผมรู้สึกว่าเหมือนผมกำลังจะโดนทิ้ง พวกเขาไม่สนใจผมแล้ว พวกเขานั่นแหละทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้ แล้วตอนนี้จะเลิกรับผิดชอบกันง่ายๆ เนี่ยนะ เลวกันหมด เลวกันทุกคนเลย
"พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แต่เฟยเองก็โตแล้ว เดี๋ยวเฟยก็ต้องเจอคนอื่นที่ใช่ เฟยต้องมีอนาคตที่ดีกว่านี้ หรือเฟยต้องการจะเป็นแบบนี้ตลอดไป เฟยไม่ให้พวกพี่ไปมีครอบครัวเลยหรอ?" พี่ใหญ่พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียง เหมือนขอความเห็นใจ
"ไม่รู้หล่ะ พวกพี่ไม่รับผิดชอบ พวกพี่ก็ดีแต่อ้างว่าจะไปมีอนาคตที่ดี ครอบครัวบ้างหล่ะ แล้วเฟยหล่ะ พี่ทำเฟยเป็นแบบนี้ เฟยเรียกร้องอะไรได้ไหม ถ้าเกิดพี่จะทิ้งกันไปเนี่ย พวกพี่มันเห็นแก่ตัว เห็นแก่ตัวกันทุกคน"
"ตอนนี้เฟยรักพวกพี่ไปแล้ว พวกพี่ก็ทำกันแบบนี้ใช่ไหม พวกพี่เคยสนใจผมไหม มาอ้างว่าต้องอย่างงั้นต้องอย่างงี้ ถ้าคิดว่าอยากมีอนาคตดีๆ แล้วทำแบบนั้นกับเฟยทำไมตั้งแต่ตอนแรก เนี่ยหรอลูกผู้ชาย ที่แท้มันก็หน้าตัวเมียทั้งนั้น เห็นแก่ตัวกันทุกคน อยากไปไหนก็ไป ไปแล้วอย่ากลับมาเลยนะ ไปให้ไกลๆเลย" ผมยังคงพูดไม่เลิก ตอนนี้ในหัวผมมันมีแต่คำว่าโดนทิ้ง โดนพลักใส พวกเขากำลังจะไป กำลังจะไปจากผม ผมไม่ยอม ยังไงๆ พวกเขาก็เป็นของผม
ของผมคนเดียว ผมไม่ให้ใครแน่นอน ผมรักของผมนิ
"เฟยใจเย็นๆ ก่อน" พี่น้ำเดินเข้ามากอดผม และพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ เบาๆ
"เฟยอยากให้พวกพี่อยู่ใช่ไหม ไม่อยากให้พวกพี่ไปไหน ต้องอยู่ใกล้ๆ เฟยใช่ไหม แล้วถ้าเกิดอนาคต เฟยไล่พวกพี่หล่ะ เฟยจะว่ายังไง" พี่น้ำถามผม
"ไม่มีทาง เฟยรักพวกพี่ทุกคน เฟยไม่มีทางไล่พวกพี่ไปไหนหรอก เฟยมีความสุขพอแล้ว แค่นี้เฟยก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว พวกพี่ต้องอยู่กับเฟยนะ เฟยสัญญาว่าจะไม่มีวันที่เฟยจะไล่พวกพี่ไปแน่ๆ" ผมบอกกับพวกพี่เขา
"แล้วถ้าวันนั้นมาถึง พวกพี่ก็จะไม่ให้เฟยไปเหมือนกัน เฟยจำเอาไว้นะ" พี่น้ำบอกกับผมก่อนที่จะกอดแรงมากขึ้นกว่าเดิม
ในตอนนี้ผมรู้สึกอุ่นใจ สบายใจ พวกเขาไม่มีทางไปจากผมแน่ๆ แล้วผมก็ไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปแน่ๆ แค่นี้ผมก็มีความสุขลันเหลือพอแล้ว คงไม่ต้องการอะไรมากกว่านี้แล้ว ผมมีคนที่ผมรัก และรักผมอยู่ข้างๆ ผมโชคดีกว่าคนอื่น คนอื่นมีแค่คนเดียว แต่ผมกลับมีตั้ง 6 คน 6 คนที่จะคอยดูแลผมตลอดไป
______________________________________________________________________________
ผมมันผิดเอง พวกเขาจะไปกันตั้งนานแล้วตั้งแต่ตอนนั้น ถ้าผมโตกว่านี้ ผมคิดอะไรได้มากกว่านี้ มันคงไม่เป็นแบบนี้หรอกในวันนี้ ในตอนนั้นผมเด็กเกินไป เด็กซะจนกลัวว่าจะมีคนมาแย่งความรักของผมไป ซึ่งความรักในตอนนั้น ผมยังไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำ ว่ามันคืออะไร ผมทึกทักไปเองว่านั้นคือความรัก แต่จริงๆ แล้วมันคือความกลัวมากกว่า กลัวว่าจะไม่่ีมีคนอยู่ข้างๆ ผมนี่มันโง่ โง่จริงๆ แล้วยังไงหล่ะ ตอนนี้สิ่งที่ผมทำไว้ในตอนนั้น กลับกลายเป็นโซ่ที่มาผูกมัดตัวผมไว้ไม่ให้ไปไหน
โอ้ย................ ผมอยากจะบ้าตาย
ผมนอนอยู่บนเตียง น้ำตาไหลไม่หยุด ถามตัวเองตลอดว่าต้องทำยังไงต่อไปดี ผมคงหนีไปจากพวกเขาไม่ได้แน่ๆ แต่ตอนนี้ผมชอบเวย์แล้วนี่ ผมชอบเวย์จริงๆ ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับมันมากกว่าพวกพี่เขาอีก หรือนั่นมันจะคือความรักจริงๆ คราวนี้ผมคง รับรู้ถูกต้องใช่ไหม ผมสมควรทำยังไงดี
พวกพี่ๆ ตอนนี้ก็ไม่เหมือนเก่าแล้ว แต่ก่อนผมอยากทำอะไร เขาก็จะไม่ขับผมอยากไปไหนเขาก็จะสนใจผมทันที แต่ตอนนี้ดิ นี่ขนาดเกิดเรื่องขึ้นมา คนที่สนใจผมที่สุดก็คือพี่ใหญ่ แถมตอนนี้ผมยังโดนตะคอกอีก โดนขึ้นเสียง พี่ใหญ่ก็ขึ้นเสียงกับผมตอนที่เจอเวย์อยู่หน้าบ้าน แล้วนี่ก็พี่น้ำอีก ผมไม่อยากรักพวกพี่เขาแล้ว พวกพี่เขาใจร้าย ผมร้องไห้อยู่บนเตียง ร้องไห้มากเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่ผมก็เผลอหลับไป ผมตื่นมาด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
--- เวย์ ---
"รับช้าจังเลย รู้หรือเปล่าว่าคิดถึงจะแย่" ปลายสายบอกด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
"อื้ม..." ผมตอบกลับไป เพราะว่าในหัวตอนนี้กลับคิดเรื่องเดิมๆ อีกแล้ว
"เดี๋ยววันนี้เวย์ไปนอนด้วยนะ นอนกอดกันๆ" มันพูดเหมือนเด็กๆ ขาดความอบอุ่นอย่างงั้นหล่ะ
"เอ่อ....." เอาไงดี จะให้มันมาดีหรือไม่มาดี ผมตอบไม่ได้อ่ะ คิดไม่ออก
"เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายใช่ไหม บอกแล้วว่าให้ห่มผ้าหนาๆ ไม่มีเวย์กอดคงหนาวแย่เลยดิ" มันพูดด้วยอารมณ์ขำๆ ของมัน แต่ผมในตอนนี้ดิ ขำไม่ออก ไม่รู้จะพูดอะไร กลัวมันมาแล้วจะรู้ว่าผมร้องไห้ เพราะตาผมต้องบวมแน่ๆ ผมกลัวมันจะเครียด กลัวไปต่างๆ นาๆ
"อื้อ...." ผมก็ยังไม่รู้จะตอบอะไรเหมือนกัน
"งั้นเดี๋ยวเวย์ไปหาแล้วกัน กินไรไหม เย็นๆ เจอกันนะ ซัก 6 โมงหละคร้าบ คงไปถึง คิดถึงนะ จุ๊ปๆ" มันพูดเองเออเองเสร็จสรรพ แล้วก็วางไป
มันคงคิดว่าผมไม่สบายจริงๆ มั้ง ที่ผมไม่ค่อยพูดอะไร แล้วมันก็คงเป็นห่วงผมเลยอยากมาอยู่ใกล้ๆ แต่เปล่าหรอก ยิ่งมันมาอยู่ใกล้ๆ ผมตอนนี้ ผมยิ่งรู้สึกเจ็บ เจ็บเพราะว่าผมกับมันคงก้าวหน้าไปมากกว่านี้ไม่ได้ ผมคงจะรักมันไม่ได้
เพราะผมมีโซ่ที่ผูกมัดผมอยู่อีกหลายเส้น ผมคิดไปผมก็ร้องไห้อีก ผมอ่อนแอจัง
-
:z13:
มองไปข้างหน้า เวย์รออยู่ๆๆ :กอด1:
-
คิดหนักเลย :เฮ้อ:
เวย์น่ารัก
:-[
-
:a2: :a2:
ไมไม่ปรึกษาพี่ชายหล่ะ
อย่างน้อยพวกนั้นก็เพื่อนกันนะ
:call:
-
:sad4:
เฟย น่ะ
-
:เฮ้อ:
เศร้าอะ ท่าทางจะหลุดจากวังวนนี้ยากนะ
จริงๆอยากให้บอกเวย์ทุกเรื่องไปเลย เด่วมารู้ทีหลังจะแย่ไปกว่าเก่าอีก
ปล. o13 o13 o13 นะห์ เขียนดีขึ้นเรื่อยๆอ่านแล้วติด อิๆ
-
แล้วจะหนีจากพวกพี่ๆ ห้าหกคนนั่นได้มั้ยเนี่ย
:เฮ้อ:
-
สงสาร เฟยจัง ทำไงดีหละ :เฮ้อ:
-
อ่า...โซ่เส้นเบ้อเร้อเท่อ ตั้งหลายเส้น น่าจะมองเห็นบ้างน้า
-
หนีไปอยู่กลับเวย์เลย ในเมื่อโจรยังแหกคุกได้
กับแค่โซ่เส้นเดียวจะทำให้หลุดได้เชียวรือ มันต้องมีใครซักคนในหกคน นั้นมาช่วยไขกุญแจจากโซ่ให้หลุดได้แน่
-
ของของใครใครก็รัก :o12:
แต่กรณีนี้รักแล้วเลิกยาก :serius2:
ขึ้นอยู่กับตัวเองว่าจะก้าวทางไหน :z10:
เชียร์เวย์สุดใจขาดดิ้น :z2: :z2:
-
โอย
วุ่นวายเหลือเกิน
เอาใจช่วยๆ :serius2:
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจแทน ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้เนี่ย
เหมือนสุภาษิตไทยเลย "พบไม้งามเมื่อยามขวานบิ่น"
:z2: :z2: :z2:
-
ไม่รู้จะแนะนำไงละ :z3:
ยังไงก็เชียร์แต่ เวย์!!!!!
-
ฮือออออ เศร้าาาา
สงสารเฟยอะ :m15:
-
สั่งยิงแมร่งให้หมดทุกตัวเลย
ที่นี้ก็คบกับเวย์คนเดียว
สบายใจเน๊อะเฟย
เอิ้กๆ
-
เวย์ รักจริงนะ
อย่าไปคิดถึงไอ้ 6 คนนั้นเลย เฟย
-
โอยสับสน..สับสน
:z3: :z3:
-
:o7: รักสามเส้าก็แย่แล้วนี่มันรัก7เส้า8เส้า แล้วจะทำไงดีเนี่ย
:angry2: เพราะพี่เฟยแหล่ะที่ปล่อยมาตั้งแต่ต้น แล้วทีนี้ทำไงล่ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
:m15:
เฟยเข้มแข็งไว้ สู้ๆ
-
จะผ่านเทพอสูรทั้ง6 ไหมเนี้ย
ไม่ต้องทำไรกินกันแล้ว
แค่พวกมันตักตวงความสุขไปตลอด
ผมกะว่ามันมากเกินพอละ
มันไม่คิดเหรอไงคน คนเดวรับภาระอาทิตย์นึง 6 วัน
อ๊วกแตกก เอียยกันไปเลยทีเดียว ฮ้าๆๆ
นายเอกสู้ๆ :-[ :-[
-
พ่ใหญ่คงเข้าใจน่าจะให้เฟยไป
แต่พี่น้ำ นี้สิ ดูแบบว่า
ไม่ปล่อยเฟยไปง่ายๆ :serius2:
-
6 เส้น จะแก้ยังไงหมดละเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
มันขึ้นอยู่กับตัวเฟยเองว่าจะเลือกใคร
ถ้ายังเลือกไอ้พวกหกคนนั่นก็ตัดใจจากเวย์เสีย
แต่ถ้าเลือกเวย์ก็บอกไอ้หกคนนั่นไปเลย
แต่ป้าลุ้นน้องเวย์ น่ารัก อบอุ่นดี :z2:
-
โซ่ตั้ง 6 เส้นเชียวนา ... แกะทีล่ะเส้น หรือจะแกะทีเดียวทั้ง 6เส้น ( แค่คิด ก้อเหนี่อยแล่ะ) :เฮ้อ:
แล้วหาเส้นที่มันเป็นของเราจริงๆ มาผูกใหม่
แต่กว่าจะได้เส้นใหม่มาผูก มันต้องแลกด้วยอะไรบ้างล่ะนั่น ..แอร๊ยยย ไม่อยากจะคิด o22
-
:เฮ้อ: ทีงี้ พี่ชายตัวดีหายไปไหนหว่า :angry2:
-
แล้วจะเคลียร์ยังไงล่ะ
-
...เวลาเปลี่ยน..ใจก็เปลี่ยน..
...แต่..หมายังหวงก้าง..เหมือนเดิม.. :z3:
-
:sad11: :sad11:
-
ตอนที่ 29 ความคิดที่ตรงกัน
มันไม่สบายหรือเปล่าหว่า วันนี้ดูเงียบๆ ผิดปกติ หยอดมุขอะไรไปก็ไม่ขำ ได้แต่ อื้อ...อืม.. ซื้ออะไรไปฝากมันดี ไม่เคยรู้ซะด้วยว่ามันชอบอะไร รู้แต่ว่านกสีแดง ปลาสีเขียว แล้วอะไรที่มันชอบกินหละเนี่ย นึกไม่ออกเลยหวะ ซื้อให้ผมเลยอะไรที่ขึ้นชื่อแถวนี้
--- 5 โมงครึ่ง ---
ผมมาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านเฟย ในมือถือของมาเยอะมาก ผัดไทย ข้าวมันไก่ ราดหน้าหมี่กรอบ ขนมเบื้อง ขนมหวาน ซื้อมาแบบว่าเหมือนมีงานบวชเลยว่างั้น ผมกดโทรศัพท์โทรหาเฟย บอกว่าผมอยู่ด้านล่างแล้ว เฟยก็บอกให้ผมรอสัพแป๊ป ไม่ถึงห้านาที
เฟยเดินลงมารับผมที่หน้าประตูบ้าน กวักมือเรียกผมให้เดินเข้าไป แต่เฟยไม่รอผมกลับเดินเข้าไปก่อนเลย ผมยิ่งมั่นใจว่ามันต้องไม่สบายแน่ๆ ผมเดินตามเข้ามาในบ้าน เห็นพี่อาทคุยโทรศัพท์อยู่ ผมสวัสดิพี่อาท พี่อาทก็ทักทายตามปกติ ก่อนที่จะทำหน้าเคียด
"ระวังๆ หน่อยแล้วกันวันนี้อะ" พี่อาทคุยกับผมทั้งๆ ที่ยังถือโทรศัพท์อยู่ที่ข้างหู
"ระวังไรหรอครับพี่" ผมงง กับคำเตือนของพี่เขา
"ไม่มีอะไรหรอก อยู่บนห้องเฉยๆ นะไม่ต้องลงมา" พี่อาทบอกกับผม แล้วก็คุยโทรศัพท์ต่อ
ผมยกของกินที่ซื้อมาให้เฟยดู และเรียกเฟย เฟยเดินมาใกล้ๆ ผมแล้วหยิบของทั้งหมดไป แต่เหมือนๆ พยายามหลบหน้าผม แล้วเดินไปที่หลังครัวก่อนที่จะตะโกนบอกผมให้ไปรอที่ห้องก่อน
มันแปลกๆ จริงๆ ด้วยวันนี้ มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมเฟยดูไม่เหมือนเก่า ความสดใสไปไหนหมด ผมทำให้เฟยลำบากใจหรือเปล่า
"ถ้าเฟยอยากพักผ่อนเดี๋ยวเวย์กลับก็ได้นะ" ผมเดินตามมันเข้าไปบอกมันในครัว ตอนนี้ผมสังเกตุเห็นตามันบวมๆ และแดงนิดๆ ผมจับหน้ามันให้หันมาทางผม
"เพี้ยะ.!!!!" เฟยตบเข้าที่มือผมที่จับหน้ามันหันมา
ผมตกใจมากๆ ทำไมเฟยถึงทำแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น
"เฟยขอโทษ" แล้วเฟยก็วิ่งขึ้นไปบนห้อง ผมกำลังจะวิ่งตาม หันไปมองพี่อาท
"ขึ้นไปแล้วอย่าลงมานะ" พี่อาทย้ำกับผมอีกที
ผมรีบวิ่งตามขึ้นไปบนห้องของเฟย เฟยไม่ได้ล๊อกประตูผมวิ่งตามเข้าไป ตอนนี้เฟยอยู่ในห้องน้ำ
"เฟยเป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรบอกเวย์ได้นะ" ผมพยายามตะโกนเข้าไปในห้องน้ำ ไม่มีเสียงตอบกลับออกมา แต่ผมก็ยังไม่กล้าเข้าไป
ผมนั่งรออยู่ที่เตียง สักพักเฟยก็ออกมาพร้อมกับตาแดงๆ เฟยต้องร้องไห้แน่ๆ
"กินอะไรมาหรือยัง" เฟยถามผม ตอนนี้มันกำลังกลุ้มใจอยู่แท้ๆ ผมกลับช่วยอะไรมันไม่ได้ ผมไม่รู้ว่ามันกลุ้มใจเรื่องอะไร แต่คงเป็นเรื่องใหญ่มากทีเดียว เพราะคนที่อารมณ์ดีแบบมัน ยังเป็นถึงขนาดนี้ได้ คงต้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆ หรอก แต่มันก็ยังห่วงผม ยังถามว่าผมหิวหรือเปล่า มันสนใจผมมากกว่าตัวมันอีก นี่ผมกำลังคิดเข้าข้างตัวเองหรือเปล่า
"ยังไม่หิว เฟยเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายไหม ปวดตรงไหนหรือเปล่า" ผมเดินตรงไปที่มัน ตอนนี้ยอมรับว่ากล้าๆ กลัวๆ เพราะเมื่อม่ะกี้มันตีผมแรงเหมือนกัน แต่ก็อยากจับหน้าผากเพื่อดูว่ามันมีไข้หรือเปล่า
"ขอเวย์จับหน่อยนะ" ผมบอกมันเสียงเบาๆ มันไม่ตอบกลับมาแสดงว่าโอเคกับคำขอผม
ผมแตะไปที่หน้าผากมัน มันอุ่นๆ แต่ไม่ได้มีไข้ แล้วมันเป็นอะไรหละ ผมอยากรู้จริงๆ
มันเดินออกจากมือผมที่แตะหน้าผากอยู่แล้วลงไปนอนที่เตียง ผมไปนั่งข้างๆ แต่ยังไม่ได้ขึ้นบนเตียง มันเอื้อมมือมาจับมือผมไว้
"เฟยชอบเวย์นะ ชอบมาก เวย์ดีกับเฟยจริงๆ เวย์ทำให้เฟยรู้สึกในสิ่งที่เฟยไม่เคยได้รู้สึกมาก่อน " เฟยบอกกับผม ซึ่งตอนนี้ผมอยากจะตะโกนดังๆ ผมดีใจที่มันรู้สึกกับผมแบบนี้ แต่ในเมื่อมันคิดแบบนี้ แล้วมันร้องไห้ทำไม มันต้องมีเรื่องอะไรมากกว่านี้แน่ๆ หรือจะเป็นเพราะแฟนมัน มันทะเลาะกับแฟนหรือเปล่า เป็นเพราะผมใช่ไหมเนี่ย ผมทำให้มันไม่มีความสุข
ทำไมกันน้า ผมรู้สึกดีใจแล้วก็เสียใจไปในเวลาเดียวกัน ดีใจที่มันบอกว่ารักบอกว่าชอบ แต่ก็เสียใจที่เห็นมันเป็นทุกข์ จริงๆ ด้วยเป็นอย่างที่เล็กพูดจริงๆ ด้วย ลองทำให้มันมีความสุขดูสิแล้วจะรู้ และผมก็ได้รู้แล้วว่ามันมีความสุขแล้วผมเป็นยังไง แต่ตอนนี้มันตรงข้ามกัน มันมีความทุกข์ แล้วผมก็ทุกข์มากๆ ด้วย
โอ้ย.........ผมปวดใจที่เห็นมันแบบนี้จัง
ผมพยายามถามเท่าไหร่ๆ มันก็ไม่บอกอะไรผม บอกได้แค่คำว่าปัญหาที่บ้านนิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอกไม่ต้องสนใจ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเองหล่ะ
มือเล็กๆ ของมันดึงมือผมเหมือนเป็นการบอกให้ผมขึ้นไปนอนข้างๆ มัน ผมก็ขึ้นไปนอนมันกอดผมก่อนแล้วก็ร้องไห้ที่อกผมนั่นแหละ ร้องอยู่สักพักจนมันหลับไป
ผมไม่เชื่อมันหรอกว่าเป็นปัญหาที่บ้าน มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่นอน ความรู้สึกของผมมันบอกได้ชัดเจน แต่แล้วยังไงหล่ะ ถึงมันจะมีแฟนแล้วก็แล้วยังไง ตอนนี้มันอยู่ในอ้อมกอดผม แล้วมันก็อยู่มาสองสามวันแล้ว ผมมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆ มัน แล้วถ้าเกิดนี่ไม่ใช่ความรักหละ แล้วผมรู้สึกยังไงกับมัน ผมรู้อย่างเดียวว่าในตอนนี้ผมจะไม่ให้มันไปกับใคร ผมจะให้มันอยู่กับผม ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ตาม ผมจะเอามันมาให้ได้ ผมต้องให้มันอยู่ในอ้อมกอดผมแบบนี้ต่อไปให้ได้ ผมคิดในขณะที่มันอยู่ในอ้อมกอดผม มือเล็กๆ ของมันยังอยู่ที่ตัวผม ตอนนี้ผมไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้ว ถ้าผมจะเลว ผมจะเลวเพราะให้ได้มันมา
เสียงโทรศัพท์มันดังขึ้นหยุดความคิดของผมไว้แค่นั้น โทรศัพท์มันอยู่บนหัวเตียงผมเอื้อมไปหยิบมาดูที่หน้าจอ
-- พี่ใหญ่ --
ทันทีที่ผมเห็นเบอร์โทรเข้าเป็นเขา ผมก็ปิดเครื่องทันที ผมไม่อยากให้มันคุย แล้วผมก็ยังไม่กล้ารับด้วย ลึกๆ แล้วผมก็รู้ว่าผมมาทีหลัง แต่ยังไงผมก็ไม่ยอมเด็ดขาด
มันหลับไปแล้ว ผมนั่งมองหน้ามัน หน้าขาวๆ ใสๆ เล็กเรียว หลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดของผม ผมอยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไปจัง อยากให้มันหลับอยู่แบบนี้ มันจะรู้ไหมแค่นี้ผมก็มีความสุขมากมายแล้ว แต่ผมไม่อยากให้มันตื่น กลัวมันตื่นมาแล้วก็คิดปัญหาของมัน แล้วก็เป็นทุกข์อีก
หรือว่านี่คือความรัก .... ผมถามตัวเองก่อนที่จะหลับไปกับมัน
"ตึง ๆ ๆ ๆ ๆ " ผมตื่นมาด้วยเสียงเคาะประตู ไม่ใช่สิไม่ได้เคาะแล้วแบบนี้ เขาเรียกว่าทุบประตูต่างหาก
เฟยลืมตาขึ้นมา เงยหน้าขึ้นมามองผม สีหน้าตกใจ
"ใครอะ.." เฟยมันตะโกนออกไป
"พี่เอง" เสียงทุ้มหนัก ตะโกนเข้ามา
พี่ไหนวะ ใครวะเนี่ย แต่มันคงรู้แหละมันคงต้องจำเสียงได้
"มีอะไร จะนอน" มันตะโกนออกไปแบบหงุดหงิดๆ แต่ตอนนี้มันออกไปจากตัวผมแล้ว
"พี่ขอเข้าไปคุยไรด้วยหน่อย นิดนึง มาเปิดก่อน" เสียงนั้นยังคงตะโกนเข้ามาในห้อง
ผมก็ยังไม่รู้ว่าใครอยู่ดี ผมงงมากๆ ตอนนี้ ผมควรทำตัวยังไงดีตอนนี้ ถ้าเกิดเป็นพี่ใหญ่ แฟนมันหล่ะ ผมซวยแน่ๆ แต่แล้วไงหล่ะ ผมยังไมได้ทำอะไรมันซักหน่อย ผมแค่นอนกอดกับมัน แต่ผมก็ยังอดวิตกไม่ได้อยู่ดี
"เดี๋ยวน้องเดินไปหาที่ห้อง แป๊ปนึง" มันตะโกนออกไป ตอนนี้ผมห้ามความคิดไม่ได้แล้ว
"ใครหรอ" ผมถามมันแบบไม่มีเสียงให้มันอ่านปากเอาเอง
"พี่ฮาร์ด" มันก็ตอบกลับมาแบบไม่มีเสียงเหมือนกัน
มันลุกขึ้นไปเดินไปในห้องน้ำ ในตอนนี้เสียงทุบประตูเงียบไปแล้ว พร้อมกับใจผมที่หยุดเต้นแรงเพราะตกใจ เฮ้อ.. พี่ชายมันเองนี่หว่า ผมรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที
มันออกมาจากห้องน้ำก่อนที่จะเดินไปที่ประตู
"เดี๋ยวมานะ ไปหาพี่ก่อน" มันหันมาบอกกับผมแล้วเปิดประตูเดินออกไป
มันคงมีปัญหาที่บ้านจริงๆ นั่นหล่ะ เพราะพี่ชายมันยังมาเรียกมันไปคุยเลย คงไม่ใช่เพราะผมหรอก ยิ่งผมรู้แบบนี้ความดีใจเมื่อสักครู่ที่มันบอกชอบบอกรักผมกำลังกลับมา มันคิดเหมือนกันกับผม ดีใจหว่ะ ดีใจสุดๆ ผมไม่ได้คิดไปข้างเดียว
มันออกไปแล้ว ผมนั่งวาดภาพมันกับผมในอนาคต จะไปนุ่นไปนี่กัน เรียนหนังสือด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ผมจะพามันไปนุ้นไปนี่ ไปในที่ๆ สวยๆที่ผมชอบ ผมอยากให้มันเห็นในสิ่งที่ผมชอบ แต่ถ้ามันไม่อยากไป ผมก็จะไปในที่ๆ มันชอบแทนก็ได้ ยังไงก็ได้ขอแค่ให้มันอยู่กับผม ภาพที่ผมคิดตอนนี้มีแต่ภาพของมันในเวลาที่อยู่กับผม แค่คิดผมก็ยิ้มไม่หุบแล้ว มันต้องมีความสุขแน่ๆ
มันไม่เร็วไปหรอก แค่อาทิตย์เดียวที่ผมได้ใกล้ชิดกับมัน ผมยังรู้สึกขนาดนี้เลย ถ้าหากนานไปกว่านี้ผมต้องยิ่งรู้สึกมากกว่านี้แน่ๆ หรืออาจเป็นเพราะผมรอมันอยู่มั้ง ผมคิดถึงมันตั้งแต่เจอมันที่เชียงใหม่ มันสดใสร่าเริง ผมชอบคนแบบนี้ ผมชอบคนที่ร่าเริงแบบมัน อยู่ใกล้ๆ แล้วมีความสุขดี
-
^
^
จิ้มมม นึกว่าจะๆไม่มาซะแล้ววววว
:กอด1:
-
ตอนแรกว่าจะไปนอน เพราะว่าพรุ่งนี้ฝึกงานแต่เช้า แต่ก็มาโพสให้ก่องดีกว่า
เพราะว่าหายไปหลายวัน เดี๋ยวจะไม่ได้ รางวัลนักเขียนคนขยัน คริกๆ กำลังเล็งไว้อยู่
แบบว่ารู้สึกผิดนิด ๆ ด้วยหล่ะ ที่ไม่ได้โพสหลายวัน ทำให้ผู้อ่านต้องรอคอย
อย่าโกรธกันเน้อ
จริงๆ แล้วอ่ะ คิดว่าจะโพสแค่ตอนก่อนที่เวย์จะถามว่าใคร แต่ไม่เอาดีกว่า
เพราะอาจจะโดนสาปแช่ง จากคนในเล้าได้
ตอนนี้อาจสั้นไปนิส เพราะว่าเป็นความรู้สึกของเวย์โดยตรง และที่สั้นเพราะว่า สาระสำคัญที่จริงอยู่ที่ พี่ฮาร์ดจะคุยก่ะเฟยต่างหาก ชิมิ
-
งานเข้าอีกแล้ว ทำไมมันเข้ามาบ่อยจริงๆเลย
จะได้มีเวลาหวานๆแบบไม่มีคนขัดมั้งมั้ยเนี่ย
:z3: :z3: :z3:
-
หึหึ ดีนะรออ่าน
ฝึกงานสู้ๆครับ
ก๊ากกก
แหมนายเอกช่างชีวิตวุ่นวาย
โซ่6เส้นดูว่ายาว
แต่ในทางเคมี โซ่ 6เส้น ขาดง่ายกว่าเส้นเดียวนะคับ
แต่3 เส้นก็มากเกินพอละนี้พึ่งเหน 6 เส้นก๊ากก
ยังงไรบรองหลุดง่ายกว่าที่คิดละมั้ง ก๊ากก
ต้องดูว่าจะมีอะไรมาทำลายโซ่ ทั้ง 6เส้นไหม
แต่คงต้องดูคนกลางด้วยละ
ว่าจะเลือกอะไร
จิงไหมคับ
-
:serius2: :serius2:
เพ่ฮาร์ดดดดดดดดดด จะคุยอะไรกะเฟยเนี่ย
แอร้ยยยยยยยย
เวย์ สู้ๆๆๆ :a2: :a2:
-
เห็นตอนใหม่ ดีใจ :mc4:
ระหว่างอ่าน อึมครึม :m15:
อ่านจบ อยากรู้ว่าเรียกเฟยไปคุยเรื่องอะไร :serius2:
ขอบคุณนะห์นะคะที่เอามาลงให้อีกตอน :m4:
ไม่มาหลายวันไม่โกรธหรอก รอได้ซำเหมอ :m1:
.
.
.
แค่ตอนกลับมาขอซัก 5 ตอนรวดได้ม้า :m12:
-
ช่ายยยย
เพ่ฮาร์ดดดดดดดดดดด
จะพูดไรกะเฟยยยยยยยยยย
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยมาต่อๆๆๆๆ
-
สงสารเฟยจัง :เฮ้อ:
ไอ้พี่6คนนั้นก้อนะ :z6:
ท่าทางจะเลวทั้ง6คนจริงๆ :beat:
ว่าแต่พี่ฮาทจะคุยไรกับเฟยเนี่ย
-
:beat: :beat:
กล้ามากที่มาปล่อยระเบิดเอาไว้
ว่าเหมือนจะหายไปหลายวัน
กลับมามีโดนกันมั่ง :z6:
แอร๊ยยยยยยยยย พี่ฮาร์ด(คอ)
ต้องซีเรียสมากแน่ๆๆรุย รู้สึกเหมือน
เฟยจะมีงานเข้ายังงัย ยังงั้นแหละ
-
ขอให้เฟยพูดกับพี่ฮาร์ด เค้าตรงๆละกัน เพราะทุกอย่างคงจะดีมากขึ้นกว่านี้ ซักนิดก็ยังดี
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โอ้วววว
ลุ้นๆๆๆ ตื่นเต้นๆ
เฟยจะคุยอะไรกับพี่ฮาร์ด
แต่อะไรไม่รู้ พี่ฮาร์ดช่วยปลดโซ่ให้เฟยด้วยน้าาาาา :m15:
-
ไอพี่ฮาร์ด จะพูดอะไรกับเฟย ช่วยนึกถึงน้องตัวเองให้มากๆๆ ด้วย
-
สงสารเฟยจัง...เวย์ช่วยดูเเลเฟยด้วยนะ...พ่อคิ้วเข้มคนเก่งต้องปกป้องเฟยได้เเน่ๆ...เอาใจชาวยจ้า
ว่าเเต่น้องนะหฺอ่าเซ็กซี่มากมาย... :z1:...เอารูปคู่มาลงบ้างจิ..อิอิ
-
ไอ้พี่ฮาร์ดวานช่วยเคลียร์ด้วย
รู้สึกว่าจะไม่ค่อยได้มีส่วนช่วยอะไรเท่าไรเลย
-
พี่ฮาร์ดไปทำงานที่อิรักมาหรือไรกานนน เกิดเรื่องขนาดนี้ถึงเพิ่งกลับมา :fire:
อยากหาเลื่อยไฟฟ้ามาช่วยตัดโซ่ (กรรม) จริงๆ เลย :beat:
-
ถ้าพี่ฮาร์ดเข้าใจในตัวของเฟยก็ดีนะสิ
เฟยมีไรก็บอกไปตรงๆเลยให้พี่เค้าช่วยคิด
จะได้หลุดง่ายๆจากพวกนั้น :angry2:
ก็นะนั้นก็คือเพื่อนรัก นี่คือน้อง :z3:
ถ้าพี่ฮาร์ดเข้าข้างเพื่อนก็ :z6: :z6: :beat: :beat:
แล้วเฟยจะหลุดไปหาคิ้วเข้มได้ไหม :z10:
-
:กอด1:เฟย
-
อยากรู้ว่าพี่ฮาร์ดจะคุยไรกะเฟย :L2:
-
เพ่ฮาร์ดต้องไม่ให้เลิกกับ หกชั่วแน่เลย :m17:
-
เป็นกำลังใจให้ เฟย นะ สู้ๆ น้อง :กอด1:
-
เฟย..........ตอบด่วนใครที่ข้านหลังในรูปนะ
-
พี่ฮาร์ดน่าจะมาช่วยเคลียร์ เพราะเป็นคนบอกให้ไอ่ 6 คนมานรับผิดชอบเฟยนินา
-
พี่ฮาร์ดเอาให้ดีนะ ปล่อยมาได้ไงตั้งนาน :z3:
-
คุยอะไรกัน
:serius2:
-
มีลุ้น :t3:
-
ดีสเพล์ใหม่น่ารักอะ นะห์ ข้างหลังนั่น คิ้วเข้มชะปะ อิๆ
ยิ่งอ่านยิ่งกลุ้มกับปัญหาของเฟยอะ :เฮ้อ:
-
:serius2:
ว่าแล้วเชียวว่าปัญหากำลังจะมา แงแง
พี่ฮาร์ดจะว่าไงบ้างน้า
มาช่วยน้องตัดไอโซ่บ้าๆ ซะทีเห้อออ >.<
ps. ในที่สุดเค้าก็ได้เห็นหูกับหัวของคิ้วเข้มแล้ว 555
-
ตอนที่ 30 ผมมันแย่ที่สุด
ผมเดินขึ้นบันไดขึ้นมาที่ชั้น 5 เพื่อขึ้นมาที่ห้องพี่ฮาร์ด ห้องพี่ชายผมเป็นคล้ายๆ กับห้องสูต มีห้องรับแขกก่อน แล้วค่อยมีห้องนอน และห้องน้ำ พี่ชายผมอยู่คนเดียวบนชั้น 5 ของบ้าน ก็เลยได้พื้นที่ทั้งชั้นไปคนเดียว ในตอนนี้ผมอยากรู้ว่าพี่ฮาร์ดจะพูดอะไรกับผม แล้วผมก็อยากรู้ว่าหลายวันมานี่พี่ฮาร์ดไปไหน ทำไมไม่มาอยู่ข้างๆ ผมเหมือนเคย ไหนๆ ก็ไหนแล้ววันนี้ผมจะถามให้รู้ๆ กันไป แต่ผมก็ยังตัดสินใจอะไรไม่ได้ หรือลึกๆ แล้วคนที่เห็นแก่ตัวที่สุดก็คือผม
ผมยืนอยู่หน้าประตูห้องพี่ชายผม ก่อนที่จะเริ่มเคาะเบาๆ เสียงพี่ชายผมบอกว่าเปิดเลย ผมเปิดประตูเข้าไปข้างใน พี่ชายผมยืนหันหลังอยู่ที่หน้าต่าง
"น้องคิดยังไงตอนนี้กับพวกมัน" พี่ชายผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ยังหันหลังอยู่
ผมงง กับคำถามนิดหน่อย แต่แล้วผมจะงงทำไม ในเมื่อผมรู้อยู่แล้วว่าพี่ผมพูดหมายถึงใคร และหมายถึงอะไร
"น้องไม่รู้ น้องแค่รู่สึกสับสน" ผมตอบไปแบบกล้าๆ กลัวๆ พี่ชายผมแม้จะอยู่ข้างผมตลอด แต่ลึกๆ แล้วผมก็เข้าใจ ตอนนี้พี่ชายผมอยู่ในฐานะคนกลาง คนที่พูดอะไรลำบากที่สุด เพราะอีกฝ่ายหนึ่งก็คือผม และอีกฝ่ายหนึงก็เพื่อนรักกัน
ตอนนี้พี่ชายผมหันหน้ามาหาผม ผมเห็นหน้าพี่ชายผมสภาพดูแทบไม่ได้ มุมปากเป็นรอยช้ำม่วงๆ ตาข้างซ้ายก็มีรอยช้ำเช่นเดียวกัน และไหนยังจะรอยช้ำที่แก้มด้านขวาอีก พี่ชายผมไปทำอะไรมาเนี่ย
"พี่ไปโดนไรมาอะ" ผมถามด้วยน้ำเสียงตกใจ และเดินเข้าไปหาเอามือค่อยๆ จับไปที่รอยช้ำๆ บนหน้าพี่ชายผม
"พี่ไปหาไอ้ซีมาแล้ว มันเลว มันเหี้ยจริงๆ เหี้ยจนไม่น่าให้อภัยได้เลย พี่ผิดเองจะโกรธก็โกรธพี่แล้วกัน พี่มันเลวเอง ที่ไม่รู้ว่ามันคิดแบบนั้นกับน้อง" พี่ชายผมตอนนี้มองผมด้วยแววตาเป็นห่วงแบบสุดๆ และจับมือผมไปกุมไว้
"เจ็บมากไหม" ผมเป็นห่วงพี่ผมนี่ครับ ตอนนี้ผมเริ่มจะร้องไห้อีกแล้ว ทำไมผมต้องเป็นแบบนี้ด้วย นี่มันเป็นปัญหาของผมเองแท้ๆ แต่พี่ผมกลับต้องรับภาระ ผมเสียใจ เสียใจจริงๆ
"พี่ไม่เป็นไรหรอก น้องหล่ะ พี่อยากรู้ว่าตอนนี้น้องคิดยังไงกับพวกมัน น้องจะเอายังไง บอกให้พี่ฟังหน่อย" ตอนนี้พี่ชายผมมองหน้าผม เพื่อเป็นการบอกว่าต้องการคำตอบจริงๆ
"เอ่อ........... น้องไม่รู้อะ ไม่รู้จริงๆ ว่าที่เป็นอยู่นี้คืออะไร บางทีน้องก็กลัวว่าพวกพี่เขาจะทิ้งน้องไป แต่อีกใจหนึ่งน้องก็อยากมีรักเหมือนคนอื่นๆ บ้าง" ในตอนนี้ผมเริ่มร้องไห้ออกมาแล้ว แต่ก็ยังไม่มากพอ อาจจะแค่เสียงสั่นๆ
"น้องจะให้พวกมันไปหรอ? น้องไม่ต้องการพวกมันแล้วใช่ไหม" พี่ชายผมยังคงถามคำถามซ้ำๆ เหมือนเดิม
ผมคิดว่าพี่ผมคงต้องการแค่คำตอบว่าใช่กับไม่ใช่ แค่นั้นเองหล่ะมั้ง แต่ให้ทำไงได้หละ ตอนนี้ผมยังไม่แน่ใจอะไรซักอย่าง ผมรู้สึกดีกับเวย์ก็จริง เวย์ทำให้ผมรู้สึกในสิ่งที่ผมไม่เคยรู้สึก แต่พวกพี่เขาหละ เขาคอยอยู่ข้างๆ ผมเวลาผมต้องการอะไร เวลาผมเหงา เวลาผมต้องการใครสักคน พวกพี่เขาก็คอยอยู่ข้างผม อยู่ข้างๆ ผม ใกล้ๆ ผมมานานแล้วด้วย แล้วความรู้สึกกับเวย์มันก็แค่พึ่งจะเริ่มต้น แล้วถ้าหากต่อไปมันไม่เป็นแบบที่ผมคิดหละ ผมจะเสียใจไหม แล้วถ้าผมให้พวกพี่เขาไปพวกเขาจะเสียใจไหม ผมอึดอัดมากๆ ในตอนนี้ ผมพูดอะไรไม่ออก มันเหมือนเป็นการตัดสินใจครั้งใหญ่ของชีวิตเลยก็ว่าได้
"เดี๋ยวมันก็จะมา น้องอยู่ในห้องพี่เนี่ยหละ เดี๋ยวพี่จะคุยกับพวกมันให้น้องฟัง น้องจะได้ได้ยินว่าพวกมันคิดยังไง พอถึงตอนนั้นน้องค่อยคิดดูแล้วกันว่าน้องจะเอายังไง น้องเข้าใจพี่ใช่ไหม แต่ถ้าน้องพูดมาคำเดียวว่า ใช่ พี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้เป็นตามที่น้องบอก รู้ไหม" พี่ชายผมพูดกับผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และเอามือมาลูบหัวผมเบาๆ
ทำไมผมรู้สึกผิดแบบนี้นะ พี่ชายผมเป็นคนต้องรับภาระทุกอย่าง ก็จริงที่พี่ชายผมทำให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น และสมควรทำให้มันจบลง แต่ลึกๆ แล้วตอนนี้ผมเองคงทำให้พี่ผมเจ็บมากมายทีเดียว เจ็บเพราะต้องเลือกระหว่างน้องกับเพื่อนรัก แต่ผมก็รู้ว่ายังไงๆ พี่ผมก็ต้องเลือกผมอยู่ดี แล้วตัวพี่ผมหละ จะต้องมานั่งตามแก้ไขในสิ่งที่มัดมันเอาไว้ โซ่ที่ผมเป็นคนพันธนาการมันขึ้นมาด้วยตัวผมเอง พี่ชายผมต้องรับภาระนี้ไปแทนใช่ไหม รับเอาความเจ็บปวดจากการกระทำที่โง่ๆ ของผม เพียงแค่ความคิดเด็กๆ ในสมัยก่อนหรอ ผมมันแย่จริงๆ ผมเป็นน้องที่แย่มากๆ
ตอนนี้น้ำตาผมไหลออกมามากมาย ไม่รู้ว่ามันไหลมาจากไหน วันนี้ผมร้องไห้มากเหมือนคนบ้าแล้ว ผมปวดตาจัง
ผมเดินเข้าไปในห้องนอนพี่ชายผม เข้าไปนอนบนที่นอนที่ไม่เคยได้นอนมานานแล้ว ผมกับพี่ชายผมบางทีก็จะมานอนด้วยกัน นอนคุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ ปรึกษากันในเรื่องภายในบ้าน คุยกันเรื่องสนุกขำๆ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องแบบนั้นแล้ว มันกลายเป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัส สำหรับผมและพี่มากๆ พี่ชายผมเดินมาเปิดเพลงให้ผมฟัง และบอกให้ผมอยู่ในนี้ไปก่อนเงียบๆ อีกไม่นานเดี๋ยวพวกนั้นก็คงจะมา
ผมฟังเพลง และมองไปนอกหน้าต่าง ผมควรตัดสินใจยังไงดีตอนนี้ ผมมองออกไปที่ถนนใหญ่ที่ตอนนี้รถราวิ่งกันมากมาย ดูสับสน บรรยากาศในตอนหัวค่ำที่มองดูแล้วเหงาๆ มันเหมือนกับตัวผมในตอนนี้ที่รู้สึกสับสนจนบอกไม่ถูก ไม่รู้จะต้องทำอย่างไรกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ผมสมควรทำอย่างไรดี ผมคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก
ผมพยายามคิดวกไปวนมาเพื่อหาทางออก คิดไปก็ยิ่งแต่จะทำให้ผมรู้สึกแย่ลงๆ เพราะพวกพี่เขาอยู่ในชีวิตของผมเกือบตลอดเวลา ภาพแห่งความสุขที่เคยมีพวกพี่ๆ อยู่ด้วยลอยเข้ามาในหัวอย่างมากมาย แต่แล้วสุดท้ายภาพความสุขตอนที่เวย์อยู่กับผมมันก็ทับภาพเหล่านั้นซะจางหายไปหมด ผมเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกแล้ว ผมยังคิดต่อไปอีกสักพัก ผมก็ได้ยินเสียงพวกพี่ๆ เขาเข้ามาในห้องกันหมดแล้ว
"เห้ยมึงไปโดนไรมาวะ" หลายคนพูดขึ้น พี่ชายผมก็บอกว่าไปหาไอ้ซีมา พวกมันทุกคนทำน้ำเสียงตกใจแล้วก็พูดนั่นพูดนี่ ผมจับใจความได้ประมาณว่า พี่ชายผมไปหาไอ้พี่ซีเจอได้ไง เพราะว่าพวกมันก็ตามหาอยู่แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ พวกนั้นคุยกันอยู่สักพักถามว่าเป็นไงอย่างไรต่อ
"เฟยไปไหนวะ" เสียงพี่ใหญ่ถามขึ้น
พี่ชายผมบอกว่าผมออกไปหาแม่ที่ตลาดคงจะไม่กลับวันนี้ พวกมันก็บ่นกันต่างๆ นาๆ มีบางคนบอกว่าช่วงนี้ผมเป็นอะไรทำไมถึงไม่ค่อยรับโทรศัพท์ ปิดเครื่องบ่อยมากๆ ผมได้ยินเสียงพี่ใหญ่ บอกว่า วันนี้ก็โทรหาผม เมื่อตอนเย็น แต่ผมปิดเครื่องใส่ พี่ใหญ่ถามกับพี่ผมว่าตัวเขาทำอะไรผิด ทำไมผมต้องปิดเครื่องใส่เขา ผมงี้งงเลย ผมยังไม่ได้ปิดเครื่องใส่ใครทั้งนั้นวันนี้ แล้วผมก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่เขาโทรมาตอนไหน แล้วใครหละที่เป็นคนปิดเครื่อง หรือแบตผมจะหมด แต่ผมก็ชาร์ตแล้วนี่นา เป็นไปไม่ได้ แต่ก็ช่างเหอะ ผมอยากรอดูเหตุการณ์ข้างหน้านี้มากกว่า ว่าจะเป็นอย่างไร
"พวกมึงจะเอายังไงกับน้องกู" เสียงพี่ชายผมพูดขึ้นแทรกพวกมันที่ตอนนี้คุยเล่นกันสนุกสนาน ตอนนี้ทุกคนเงียบทันที เหมือนคำถามของพี่ผมเป็นอะไรที่น่ากลัวอย่างงั้นแหละ
"มึงหมายความว่าไง" เสียงพี่ใหญ่ สวนกลับขึ้นมาทำลายความเงียบที่เกิดขึ้น ผมได้ยิน พวกข้างๆ ปรามๆ พี่ใหญ่บอกให้ใจเย็นๆ
"ก็กูถามว่าพวกมึงจะเอายังไงกับน้องกู พวกมึงคิดไงไหนบอกกูมาหน่อยดิ๊" พี่ชายผมถามคำถามด้วยน้ำเสียงกวนตีนๆ
"มึงอย่าบอกนะ ว่ามึงจะให้น้องมึงทิ้งพวกกู อย่าแม้แต่จะคิดนะไอ้สัดนิ" พี่ใหญ่ยังคงเสียงดังใส่พี่ผมอยู่
"กูถามหน่อย พวกมึงรู้ไหมที่ไอ้ซีแมร่งคิดกับน้องกูแบบเนี้ย" พี่ผมยังเสียงกวนตีนไม่เลิก
"แล้วมึงรู้ไหมหละ มึงก็อยู่กับพวกกู อยู่ด้วยกันตลอด" เสียงพี่น้ำพูดขึ้นบ้าง พูดเหมือนน้ำเสียงเย้ยหยัน
"..........................." เงียบกันทุกคนอีกแล้ว ผมคิดว่าก็คงไม่มีใครรู้เหมือนกันว่าพี่ซีจะเป็นแบบนี้ เพราะตัวผมเองน่าจะเป็นคนที่รับรู้ไวที่สุด ผมเองยังไม่รู้เลย
"แล้วพวกมึงหละ มีใครคิดอีกไหม กูจะได้จบๆแมร่งตรงนี้เลย" พี่ชายผมขนาดหน้าตาโดนมาแบบนั้น ยังเปรี้ยวไม่เลิกแฮะ ผมยิ่งเจ็บในใจมากกว่าเดิม พี่ผมต้องมารับภาระแทนผมอีกหรอเนี่ย คอยมาแก้ปัญหาให้ผมอีกแล้ว
"แล้วถ้าเกิดน้องกูอยากให้พวกมึงไปหละ มึงจะว่าไง" พี่ชายผมยิงคำถามตรงๆ ผมงี้หน้าชาไปเลย มันเหมือนผมไปยืนพูดอยู่ตรงนั้นเลย
"ไอ้ฮาร์ดมึงลืมไรไปหรือเปล่า น้องมึงก็จริง แต่เมียพวกกู พวกกูเคยทำให้มันเสียใจมั่งไหม พวกกูดูแลมันดีขนาดไหน มึงคิดว่าถ้ามึงให้น้องมึงไปจากพวกกู แล้วถ้ามันเจอคนเหี้ยๆ หละ มันจะยิ่งกว่าที่เป็นอยู่นี้นะเว้ย" พี่ใหญ่ยียวนกลับมาที่พี่ชายผม จริงด้วยพวกเขาไม่เคยทำให้ผมเสียใจ ถึงจะมีบ้างแต่พวกเขาก็ถามผมก่อนแล้ว อย่างเรื่องที่จะไปเรียนต่อ ไปช่วยงานที่บ้าน ซึ่งมันก็เป็นเหตุจำเป็นทั้งนั้น แล้วตัวผมเองก็เป็นคนอนุญาตให้เขาไปเองนี่นา พวกเขาไม่เคยทำผมเสียใจจริงๆ มีแต่คอยให้ผมด้วยซ้ำ
"แล้วถ้ามันไม่อยากอยู่กับพวกมึงแล้วหละ" พี่ชายผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลง และเป็นปกติ ผมว่าตอนนี้พี่ผมคงเริ่มเข้าใจในตัวพวกนั้นมากขึ้น เริ่มรู้สึกที่จะตัดสินใจลำบาก แต่สุดท้ายก็ต้องเข้าข้างผมอยู่ดี ตอนนี้พี่ชายผมจะเจ็บซักแค่ไหนกันนะ
"มึงรู้ไหมมันไปกับใครไม่รู้ เอาแมร่งไปที่หน้าบ้านกรูนุ่น ให้มันขับรถกูด้วยมั้ง กูไม่รู้ว่าเหี้ยนั่น ป่านนี้พาเมียกูขึ้นเตียงไปกี่รอบแล้ว กูไม่เอามันตายตั้งแต่วันนั้นก็บุญและ กูว่าเพราะเหี้ยนั่นแหละ เฟยถึงได้เริ่มคิดแบบนี้" พี่ใหญ่บอกกับพี่ผม แบบอารมณ์เสียสุดๆ แต่ก็ยังรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติ เพราะตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ใช้อารมณ์คุยกันแล้ว กลับกลายเป็นเวลาที่พูดด้วยความเข้าใจ และการเห็นใจกันมากกว่า
"เมื่อวานมันก็ไปขับมอไซด์เล่นกัน กูเห็นกับตา กอดกันอยู่บนมอไซด์แทบจะขี่กัน แล้วไหนจะเสื้ออีก กูมาหามันตอนเช้ามีเสื้อตัวใหญ่ๆ วางบนเตียงมึงให้กูคิดยังไง มันต้องไปนอนด้วยกันมาแหง๋ๆ" พี่น้ำพูดขึ้นบ้าง
"กูกับไอ้ปลาม์ ถึงจะไม่ได้อยู่วันนั้น แต่กูก็เจ็บนะเว้ยที่เหี้ยซีทำแบบนั้น กูตามหาตัวมันให้ทั่วเลย สั่งพวกๆ ให้คอยดูด้วยซ้ำ ที่กูไม่ได้มาหามันเลย กูโทรมาแล้วแต่มันปิดเครื่อง แล้วกูก็ติดทำเรื่องจบเลยทำให้มาไม่ได้เลย" พี่เต้พูดขึ้นมา
"ถ้าเฟยไม่ต้องการพวกมึงจริงๆ หละ ไอ้ใหญ่มึงจะทำยังไง" พี่ผมเล่นคำถามสุดท้ายออกมาและ
"เหอะๆ กูว่าเป็นอย่างที่เหี้ยซีพูดจริงๆ ด้วย มันเคยรักน้องมึงมาก มากกว่าใครๆ ทั้งนั้น แต่มันก็กลายเป็นแบบนั้น กูเริ่มพอจะรู้สาเหตุและ ถ้าน้องมึงยังเป็นแบบนี้ กูเนี่ยหละคงจะเริ่มคิดแบบเหี้ยซี เพราะกูเริ่ม......" เสียงมันหยุดไปก่อน
"โครม..........." ผมรีบเปิดประตูออกไป เห็นพี่ใหญ่ล้มลงไปกองกับพื้นหน้าประตู เสียงดังโวยวายเต็มไปหมด "เห้ย..หยุด" "มึงบ้าป่าว" "เหี้ยเอ้ย" แล้วพวกที่เหลือก็มาล๊อคตัวพี่ชายผมไว้ พี่ชายผมคงต่อยเข้าไปเต็มแรงเลย ขนาดตัวใหญ่ๆ อย่างพี่ใหญ่ยังล้มได้เลย
ตอนนี้ทุกคนมองมาที่ผมเป็นสายตาเดียวกัน ผมทำอะไรไม่ถูก ผมมันแย่ แย่จริงๆ ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้จนได้ พี่ชายผม พี่ใหญ่ และคนอื่นๆ โอ้ย..ไม่ไหวแล้ว ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว
ผมพยายามวิ่งออกไปหน้าห้อง พี่ใหญ่คว้าข้อมือผมไว้
"อย่าทิ้งพวกพี่ไปนะเฟย พี่ขอร้อง" ผมสะบัดมือออกแล้ววิ่งกลับมาที่ห้อง
ในตอนนี้ในหัวผมมันวุ่นวายหนักกว่าเก่า ผมได้รับรู้แล้วว่าพวกพี่เขาไม่มีทางให้ผมไปแน่ๆ แล้วอันไหนคือความรู้สึกจริงๆ ของพี่ใหญ่ เขาคิดแบบพี่ซีหรือเปล่า ไหนจะพี่น้ำอีกที่ตอนนี้ก็เริ่มจะเหมือนพี่ซีเข้าไปทุกที ผมวิ่งลงมาถึงห้อง วิ่งเข้าไปในห้อง เห็นเวย์อยู่บนเตียง ผมสมควรทำไงดีเนี่ย
-
:z13:
:serius2:
แอร๊ยยยยยยยยยย เฟยจะทำไงต่อไปปปปปป :serius2:
-
อยากหลับแบบว่า ไม่มีวันตื่นเลยได้ไหมเนี่ย
:m31: :m31: :m31:
อึดอัดอ่ะ :serius2:
-
:เฮ้อ: เห็นคำตอบของไอ้พี่ใหญ่แล้ว สมควรที่จะตัดใจกันเสียทีนะ เฟยนะ :กอด1:
-
:z3: ตาสว่างกันรึยังเนี่ย
-
โอ้ยยยย เครียดดดดดด o9 o9
-
พี่ฮาร์ดนายแน่มากกกกกกกกก :angry2:
เฟยจะทำไงต่อไป
ค้างงงงงงงงงง :serius2: :m31:
-
พี่ฮาร์ดแมนมากๆ :sad4: ประทับใจสุดๆ
ชีวิตรักน้องเฟยมรสุมเยอะ ถ้าไงเปิดประตูรับเวย์เข้ามาเป้นคนที่ 7 เลขสวย เจ็ดเทพมารเป็นไง :call:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
สงสัยจะได้เครียดกันทั้งกระทู้แน่ๆเลย อ้ากกกกกกกก
:z3: :z3: :z3:
-
:serius2:
-
นั่นซิจะเป็นไงดี :z10:
-
วุ่นวายสุดๆ โอ้ยยยยยยยยยยยยนายเวย์ จะโผล่มาให้รุมตื้บทำไมเนี่ยยยยยยยยยยยยยย
-
น่ากลัวอ่ะ o22
-
:เฮ้อ:
เมื่อไหร่อะไร ๆ มันจะลงตัวซะทีน้า
มีแต่เรื่องแย่ ๆ เกิดขึ้น
เป็นปัญหาที่แก้ยากด้วยนะเนี่ย
ยังไงก็สู้สู้ละกันนะเฟยนะ :กอด1:
-
..พี่ฮาร์ดมันจะโดนยำไหมเนี่ย...
..คุณเฟย ใจโลเล รักพี่ 6 คนแต่เสียดายน้องเวย์..
...กล้า กล้า หน่อยคุณเฟย...
....ตอนนี้มันเจ็บอยู่ 6 คนถ้าไม่กล้ามันจะมีอีก 1 ที่เจ็บ..
....อาจจะเจ็บทั้ง..ตัว..และ..หัวใจ..
....บทสรุปของมันคือะไร..
...รอมาเฉลยอย่างเดียว...ไม่กล้าเดา.. :กอด1:
-
กำลังเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ
-
โอย ยิ่งเครียดไปใหญ่
เอาใจช่วยพี่ฮาร์ด ปกป้องน้องนะ :L2:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
แล้ว เฟย จะทำยังไงอ่ะ
-
:sad11: :m15: :monkeysad: :เฮ้อ:
-
:o8: :o8:
แหมดิสเพลพี่คนโพสนี่พวกป้าๆอิจฉาตาร้อนกันแล้วนะครับ
แล้วมาแจ้งแถลงไขด้วยนะครับ
ไปดีก่า
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ทรมานแทน :m15:
อ่านเรื่องนี้ทีไรต้องทำใจก่อนทุกที ไม่งั้นปวดตับค่ะ
นี่ขนาดทำใจแล้วก็ยังมิวายปวดนิดๆ :เฮ้อ:
-
ง่า......เรื่องจะเป็นไงต่อไปนะ
:เฮ้อ:
-
:z3:
เข้ามาเอาใจช่วยเฟย ให้ผ่านช่วงยากๆนี้ไปให้ได้น้า
เพิ่งจะลิ้มรสหวาน ไปหยกๆ มาเจอขมปี๋อีกและ
น้องนะห์ ปรับอารมณ์ได้ไงเนี่ย ซูฮกเลย
อยากอ่าน แบบ...รักเค้าข้างเดียว...อีกอ่ะ
มุข รักเขาข้างเดียว....นี่กล่อมใจได้ดีแท้..ชอบฮเมิกกกกก
เมื่อไรจะกลับไปแบบนั้นอีกล่ะคร้าบบบบ....อิ อิ ทำเป็นไม่สนใจเรื่องราวตอนนี้ซะงั้น
แม๊...ก็คนมันไม่ชอบเครียด..ขม อมทุกข์นี่เนอะ
คอยเป็นกำลังใจให้ต่อไปเน้อ
:z10: :pig4: :pig4: :pig4: :z10:
:L1:
-
อ้าว เวรกำ
เกิดมันห้ารุมหนึ่งขึ้นมา
พี่ฮาร์ดจะแย่เอานะเนี่ย
o22
ลป.แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ บอกมาเดี๋ยวนี้นะน้องนะห์ว่าหนุ่มหัวเกรียนที่ซุกซอกคออยู่ในอวาทาร์คือครายยยยยยยย :z1:
-
หนุ่มสกินเฮด.....น่ารัก น่ากินจังเลย
เฟยคงตัดสินใจได้เสียที เลิกแล้วค่ะ
-
หวังว่าเฟยจะผ่านมรสุมครั้งนี้ไปได้ด้วยดีนะ :call:
-
:เฮ้อ:
สุดๆอะ ไม่รู้จะพูดว่าไงดีนะ แบบว่า เป็นเราก็คิดมะออกเหมินกัน
-
เครียดโว๊ยยย :serius2:
-
ขอสมัครเปนแฟนคลับเรื่องนี้อีกคนอ่านรวดเดียวจบปวดตามาก
ตอนหน้านี่ลุ้นหนักว่าอะไรจะเกิดขึ้น
ไงรีบมาต่อไวๆนะคับ
-
:z13: :z13:
เจาะไข่รีบนครับคริคริ
พี่คนแต่ง ท่าทางจะติดธุระมาได้ไม่บ่อย
เหมือนเดิมๆเป่าอะครับT^T
เปนกำลังใจ
-
อ่านแล้วก็สงสารนะ สงสารทุกคนเลย
สงสารทั้ง หก คนนั้นด้วย
ถ้าเกิดทุกๆคนเกิดความรู้สึกแบบพี่ซีกันหมด คงจะเจ็บปวดน่าดู
รักแค่ไหน ถึงจะได้ครอบครองเป็นเจ้าของร่างกายกี่ครั้ง
แต่ก็ไม่มีวันที่จะได้ทั้งหัวใจและร่างกายมาเป็นของของเราคนเดียว
เพราะว่าหนูเชื่อว่ายังไง ทุกคนก็คงอยากจะมีคนเดียว คนคนเดียวที่เป็นของเรา"จริงๆ"
แต่มองไม่เห็นทางออกจริงๆ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ลุ้นอ่ะ
-
^
^
^
^
:z13:
จิ้มทะลุทุกรีเลยเน้อ ขอบคุณที่อินไปกับเรื่องมั๊ก ๆ ตอนนี้กำลังเร่งตอนต่อไปอยู่
เปลี่ยน ดิสเพล ดีก่า แบบนี้มัน หวาบหวามเกินไป เอิ๊กๆ
-
:z13:
จิ้ม นะห์ อิๆ
แหมดิสเพลนี้ก็ออกจะ ... ดีออกนะ อะพูดเล่น
เปลี่ยเถอะชอบดูรูป เยอะๆ
:z2: :z2: :z2:
-
แต่ละดิสเพลเอ็กๆทั้งนั๊นนนนน ชอบๆๆ :-[
-
ดีแล้ว
เปลียนใหม่เลยน้องนะห์
เอาแบบให้เห็นหน้าคนข้างหลังด้วยจิ :z1:
-
+1 ให้ดิสเพล
วาบหวาม โดนใจเจ๊
5555+ :laugh:
-
พี่ฮาร์ด กอดดดด
เฟยยยยยยยยยยยยยยจะทำงนี่
-
ตอนสุดท้ายนายเอกมันจะเป็นโรคจิตป่ะวะเนี่ยยยย
แบบว่าโดนกดดันสุดๆ
ทำไมเรื่องมันเป็นงี้ล่ะ
เหนื่อยจัง
ไปแล้วววววววววววววว
:z10: :z10: :z10:
-
ตอนที่ 31 ต่างคนต่างมุมมอง
มันวิ่งเข้ามาพร้อมกับตาแดงๆ มันร้องไห้อีกแล้ว ผมชักจะหงุดหงิดกับมันแล้วนะ มีอะไรทำไมมันไม่บอกผม หรือผมไม่สามารถช่วยอะไรมันได้เลย มันล๊อกประตู ล๊อกหมดทุกอย่างที่ล๊อคได้ แล้วมันก็นั่งพิงประตูอยู่ ร้องไห้มากมาย ผมนอนมองมันแบบสงสารแต่ผมจะทำอะไรได้หละ ในเมื่อมันไม่บอกอะไรกับผมเลย หรือผมเป็นได้แค่เพียงคอย รอคอยมันว่าเมื่อไหร่มันจะบอกผม คอยอยู่ตรงนี้ คอยใกล้ๆ มัน
ผมพยายามจะไม่ถามอะไรมัน ผมเดินลุกจากเตียงไปนั่งอยู่ข้างหน้ามัน มันโผเข้ามากอดผมแล้วก็ร้องไห้ตรงอกผมอีกแล้ว ผมคงทำได้แค่นี้ ทำอะไรให้มันมากกว่านี้ไม่ได้ ผมกับมันในตอนนี้เหมือนอยู่กันคนละโลก ผมเองมันก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่มีอะไร มีแค่ไหล่ให้มันได้ร้องไห้ใส่ แต่ตัวมันเองทำทุกอย่างได้ด้วยตัวเอง ลึกๆ แล้วผมว่ามันแข็งแกร่งกว่าผมอีกเท่าที่ผมสังเกตุ มันเก็บอาการ เก็บความรู้สึกทุกอย่างไว้เพียงคนเดียว แต่ตอนนี้มันเป็นแบบนี้ สงสัยเรื่องมันต้องร้ายแรงมากๆ มันต้องหนักหนาสาหัสมากๆ จนคนที่แข็งแกร่งแบบมัน ยังต้องเป็นทุกข์ขนาดนี้ แล้วตัวผมหละ จะทำอะไรให้มันได้ หรือผมก็ทำได้แค่อยู่ข้างๆ มัน เท่านั้นหรอ?
"เวย์ เฟยไม่ได้เลวใช่ไหม" มันพูดพร้อมกับที่ร้องไห้ที่อกผมนั่นแหละ
"ไม่เลย เฟยเลวยังไง อะไรที่เฟยคิดว่าตัวเองเลวหละ" ผมอยากรู้สาเหตุจริงๆ
"เฟยมีแฟนอยู่แล้ว แต่เฟยก็ยังมาชอบเวย์อีก เฟยเลวมาก เลวจริงๆ เลยเนอะ" มันยังคงร้องไห้อยู่ที่เดิม
"ไม่หรอก เวย์ต่างหากที่เลว ที่เข้ามาทำให้เฟยเป็นแบบนี้ เฟยร้องไห้เพราะเวย์หรือเปล่า" มันคงต้องเกี่ยวกับผมแน่ๆ สิ่งที่ผมอยากรู้ตอนนี้เริ่มค่อยๆ ออกมาทีละนิด
"เปล่า เฟยร้องเพราะว่าตัวเฟยเองทั้งนั้น เฟยทำเรื่องทั้งหมดเอง เป็นเพราะเฟยคนเดียว" มันยังคงบอกซึ่งตอนนี้มันร้องไห้หนักขึ้นๆ จนผมรู้สึกจะทนไม่ไหวแล้ว
"ไม่เอาน่าไม่ร้องแล้วนะ อะไรจะเป็นยังไงก็เรื่องของมันเหอะ ตอนนี้เฟยมีความสุขหรือเปล่า ปัญหาค่อยมองมันทีหลังก็ได้ ดูดิ๊ ตาบวมไปหมดแล้ว เดี๋ยวไม่น่ารักนะ" ผมพูดพร้อมกับ ดึงมันออกมาแล้วจับมันเงยหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตา ตอนนี้ผมไม่รู้จะปลอมมันยังไงแล้ว ผมรู้แค่ว่าไม่อยากให้มันร้องไห้ในตอนนี้ ผมเห็นแล้วทรมารมากๆ
มันดีขึ้น เริ่มร้องไห้เบาลงแล้ว ตอนนี้ผมเห็นมันตาบวมมากๆ เพราะร้องไห้มาเยอะ วันนี้ทั้งวันมันคงร้องไห้อย่างเดียวแน่ๆ ผมสงสารมันจัง
ผมพยายามดึงตัวมันให้ลุกขึ้นแล้วพามาบนเตียง มันหยุดร้องไห้แล้ว ผมนอนกอดมันบนเตียง มันก็กอดผม กอดแรงมากกว่าที่เคยกอด ผมควรจะปลอบมันยังไงดีเนี่ยในเวลานี้
ผมค่อยๆ จูบมันเบาๆ มันยังคงไม่ขัดขืน ผมเริ่มใช้ลิ้นเข้าในในปากมัน มันพลักผมออก
"เวย์ทำอะไรอะ" มันมองผมด้วยสีหน้าตกใจ
"เวย์ไม่รู้จะปลอบเฟยยังไง เวย์คิดว่า ถ้าเฟยเป็นของเวย์จริงๆ เวย์คงรับรู้ความรู้สึกของเฟยได้มากกว่านี้" ในใจตอนนี้ผมคิดแบบนี้จริงๆ ก็ผมไม่รู้จะปลอบมันยังไงนี่ ผมแค่อยากให้มันรับรู้บ้างว่า เวลาที่มันเจ็บมันปวดมันร้องไห้ ผมก็เจ็บก็ปวดไปกับมัน หรือผมคิดอะไรอยู่กันแน่ ผมฉวยโอกาศหรือเปล่า
"จริงๆ หรอเวย์คิดแบบนั้นจริงๆ หรอ?" เฟยถามผมด้วยสีหน้าที่ตกใจอยู่
"เฟยครับ เวย์เป็นผู้ชายนะ เวย์ก็คิดได้แค่นี้ เวลาเฟยร้องไห้ เฟยเสียใจ เวย์ก็แค่อยากให้ความอบอุ่น ความไว้ใจ แบ่งความแข็งแรงของเวย์ให้กับเฟย เพื่อให้เฟยรับรู้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเวย์ก็อยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆ เฟยเสมอ "ผมบอกกับมันด้วยน้ำเสียงที่อยากให้มันเข้าใจว่าผมก็ทำไรให้มันไม่ได้ ได้แต่อยู่ข้างๆ แค่นั้น ผมคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ย
ตอนนี้มันทำหน้าดีขึ้นกว่าเดิม หยุดร้องไห้แต่ตาก็ยังแดงๆ และบวมๆ อยู่ ผมคิดว่ามันคงเข้าใจที่ผมพูดหละ ก็มันเป็นความรู้สึกจริงๆ ที่ผมคิดกับมันนี่นา ผมแค่อยากแบ่งเบาความทุกข์ของมันบ้าง แม้ไม่มากมาย แต่สักนิดก็ยังดี
"แต่เฟยยังไม่พร้อม เวย์เข้าใจใช่ป่ะ" มันบอกผมแล้วก็กอดผมเหมือนเดิม สงสัยมันคงเข้าใจจริงๆ ก็ดีและมันเลิกเศร้าได้ซักทีในตอนนี้
ผมอยากให้มันคิดถึงผม คิดถึงผมบ้างในเวลาที่มันมีปัญหา ถึงผมจะช่วยอะไรมันไม่ได้ก็แค่อยากให้มันรู้ว่าผมจะไม่หนีไปไหน จะอยู่ข้างๆมัน คอยทำให้มันหายเศร้า อย่างน้อยในตอนนี้ผมก็ทำให้มันรู้สึกแบบนั้นได้แล้ว ดีใจจัง
"เฟยไปอาบน้ำก่อนนะ เฟยง่วงแล้ว จะได้นอนเลย พรุ่งนี้ต้องไปมหาลัยอีก" มันพูดพร้อมกับลุกจากตัวผมแล้วไปหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป
_______________________________________________________________________________________________
ไอ้ใหญ่ลุกขึ้นมา ตอนนี้ตัวผมโดนพวกมันล๊อคเอาไว้ มันเดินเข้ามาแค่ระยะที่ตีนผมไปไม่ถึง
"กูรักของกู มึงเข้าใจไหม ถ้ามึงเป็นกู มึงจะทำยังไง" ไอ้ใหญ่มันพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเล็กๆ
ตอนนี้ผมหยุดอาละวาด ผมเริ่มมองในมุมของมันบ้าง ใช่ถ้าเกิดผมรักใครสักคนหละ ผมจะยอมให้เขาไปจากผมไหม ผมว่าผมก็คงไม่ แต่แล้วให้ทำยังไงหละ ก็คนที่มันรักนั้นเป็นน้องของผม น้องที่ผมทำให้มันเป็นแบบนั้น ผมทำเรื่องแย่ๆ ให้เกิดกับน้องผม แล้วตอนนี้ปัญหามันก็เริ่มใหญ่ซะจนผมไม่รู้จะทำยังไง ข้างหน้าของผมนี้ก็คือเพื่อน เพื่อนรักที่ผมคบมานาน ไว้ใจกันในทุกๆ เรื่อง อีกคนก็น้องผม น้องผมแท้ๆ ผมจะทำยังไงดีเนื่ย
"แล้วพวกมึงจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปหรือไง พวกมึงทนกันได้หรอ? มึง 5 คนเนี่ย" ผมพูดพร้อมกับชี้หน้าไปที่พวกมัน
"แล้วมึงจะให้กูทำยังไง ในเมื่อมันเริ่มมาแบบนี้ ถ้าแค่พวกกู กูไม่มีปัญหาหรอก แต่ถ้าน้องมึงมีคนอื่นอีก กูไม่ยอมหวะ" พี่เต้พูดขึ้นมา
"กูเข้าใจพวกมึง แต่มึงเข้าใจกูมั่งไหม นั่นน้องกู พวกมึงก็เพื่อนกู มึงจะให้กูทำยังไง" ผมเริ่มอธิบายสิ่งที่อึดอัดใจให้พวกมันได้รับรู้
"พวกกูไม่เคยสร้างปัญหา แต่ไหนแต่ไรมา มันก็ไม่เคยมีปัญหา ตอนนี้เฟยมันกำลังเปลี่ยนไป กูไม่โทษมึงหรอก มึงก็ต้องรักน้องของมึง ถ้าเป็นกู กูก็ต้องทำแบบมึง" ไอ้ใหญ่เดินเข้ามากอดคอผม แล้วเริ่มร้องไห้
ผมเห็นพวกมันที่เหลือต่างหันหน้าหนีผม พวกมันก็คงรู้สึกเหมือนกับไอ้ใหญ่แหละ
"เดี๋ยวสักพักมันคงดีขึ้นเอง ตอนนี้มันคงสับสน เหมือนพวกมึงแหละ ใจเย็นๆแล้วกัน ให้เวลามันหน่อย พวกมึงก็ด้วยให้เวลาตัวเองด้วย" ผมพูดพร้อมกับตบที่หลังไอ้ใหญ่เบาๆ
ถึงพวกมันจะเหี้ยจะเลวแค่ไหน แต่พวกมันก็ไม่เคยมาทำกับน้องผม มีก็แต่เหี้ยซีคนเดียว มันคงรักน้องผมมากเกินไป รักซะจนทำให้ความรู้สึกมันเปลี่ยนแปลงไป ผมไม่โทษพวกมันหรอก เพราะจริงๆ แล้ว เรื่องทั้งหมดนี้ มันเป็นเพราะผมคนเดียว ผมเนี่ยหละ ที่พาพวกมันเข้ามาในโซ่พันธนาการนี้
_______________________________________________________________________________________________
ผมเดินเข้ามาอาบน้ำในห้องน้ำ
ยังดีที่ยังมีมันอยู่ข้างๆ ในตอนนี้ ถ้าเกิดไม่มีมัน ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ในสมองผมเมื่อกี้มีแต่ความวุ่นวานสับสนไปหมด หาทางออกไม่เจอ
จริงอย่างที่เวย์พูด ผมจะต้องสนอะไร ตอนนี้ผมมีความสุขดีก็พอแล้ว ปัญหาค่อยมองมันทีหลัง ตอนนี้ผมต้องสนใจตัวผมเองมากที่สุด ผมต้องถามใจตัวเองว่าคิดยังไงกันแน่ ทุกอย่างมันอยู่ที่ผมตัดสินใจ แต่แล้วไงหละ ตอนนี้ถ้าผมยังคิดไม่ออก ผมก็ยังไม่ต้องคิด ผมจะลองให้เวลาตัวผมเอง ผมคิดว่าถ้าผมพูดไป คนที่รักผมคงต้องเข้าใจผมแน่ๆ
ทำไมผมโง่แบบนี้นะ ผมน่าจะคิดแบบนี้ได้ตั้งนาน ปัญหามันต้องมีทางออกอยู่แล้ว ผมแค่ใช้อารมณ์มากเกินไป คิดคำนึงถึงคนอื่นมากเกินไป ต่อไปนี้ผมจะคิดถึงจิตใจผมมากที่สุด ผมจะทำตามที่ใจผมมันเรียกร้องและต้องการ
-
^
^
จิ้มน้องนะห์ก่อน
แล้วค่อยไปอ่าน
---------------------
เวย์น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ถูกต้องแล้วเฟย ทำตามที่ใจตัวเองต้องการดีที่สุด
-
จิ้มต่อ
เฟยทำตามใจตัวเองค่ะลูก
ปวดตับกับพวก 6 เขย
-
ตอนนี้เป็นตอนที่ยากที่สุดเท่าที่เคยเขียนมา
สามอารมณ์ในตอนเดียว
กว่าจะปรับอารมณ์ให้ถึงจุดนั้น เหนื่อยมากๆ
อาจจะสัน้ไปนิส แต่ก็บอกอะไรหลายๆ อย่างไว้
ปรับอารมณ์กันให้ทันหน่อยเน้อ
เพราะว่า มันเป็นความรู้สึกของตัวละครตัวอื่นด้วย
ไงคืนนี้ก็ฝานดีน่ะครับ
มิส ๆ ทุก คนเวย
บะบาย
-
^
^
^
:z13: นะห์แล้วไปอ่าน :oni1:
**************************
ทำตามที่ใจตัวเองต้องการนั้นหละดีที่สุดแล้วเฟย
คิดถึงตัวเองให้มากๆ
เวย์น่ารักมากกกกกกกกกก
6คนนั้น :เฮ้อ: จะยังต่อไปเนี่ย
-
o13 o13 o13
ตอนนี้นะห์เขียนดีมากนะมีหลายอารมณืความรู้สึกดีชอบ
-
เห้ออออออออ ปาดเหงื่อ!!!!!!!!!!!!!
หลังจากอ่านรวดเดียว ก่อนอื่นต้องชื่นชมคนเเต่งก่อนน่ะค่ะว่า "ขยัน" มากๆเลยค่ะ
เเล้วที่บอกว่าเเต่งเป็นครั้งเเรกเนี่ย นับว่าเเต่งออกมาได้ดีมากๆเลยค่ะ
อาจจะมีบางครั้งที่พิมพ์ผิดเล็กน้อย เเต่ไม่ใช่ปัญหาเลยค่ะ
อืมมมมม เป็นเรื่องที่น่าสนใจมากเลย เเต่งสดอีกต่างหาก
จะติดตามต่อไปน่ะค่ะ
ปล. เป็นกำลังใจให้คนเเต่งค่ะ
-
อ่านแล้วก็รู้สึกเหมือนตอนที่แล้ว คือ สงสารทุกคนที่ต้องเข้ามาพัวพัน
แต่เวย์น่ารักมากมายยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:กอด1:เฟย ทำตามใจตัวเองเลย เชียร์เวย์
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :sad2: < < < ตอนนี้ทำได้แค่นี้จริงๆค่ะ
ฝันดีเช่นกันนะคะ นะห์และก็ทุกคนเลย o4
-
ปัญหาทุกอย่างมันมีทางแก้จริงๆ
อยู่ที่เราจะเข้าใจปัญหา แล้วค่อยแก้มัน
สู้ๆเน้อ :กอด1: :กอด1:
:z13: :z13: :z13:
-
พี่ชายที่แสนดี
เห้อๆๆๆๆๆๆ
อึดอัดจังอ่ะ
วันนี้ต้องเครียดทั้งวันแน่เลยเรา
โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทำตามเสียงของหัวใจเถอะ
นุ้งฟ่าเชียร์เวย์
เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:เฮ้อ: เบื่อบรรดา 6 เขยจริง ๆ ปากบอกว่ารัก แต่พฤติกรรมนี่ :beat: :beat:
-
ยิ่งอยู่กันกะ 6 หนุ่มไปนาน ๆ ความรักมันจะแปรเปลี่ยนเป็นความบ้าอะดิ :z10:
-
มีกำลังใจดีนะหนูเหย :impress2:
-
:เฮ้อ:
ภาวนาให้เหตุการณ์แบบนี้ผ่านไปเร็วๆ เสียที
สงสารเฟยอ่ะ
โชคดีที่มีเวย์อยู่ข้างๆ ตลอด
-
ค่อยๆคิด ค่อยๆแก้ปัญหาไปนะเฟย เอาใจช่วย :L2:
บางทีมันอาจต้องใช้เวลา ให้ความรู้สึกมันชัดเจนกว่านี้
ค่อยๆคุยกะ พี่ๆ5-6 คน ก็หวังให้พวกเค้าเข้าใจ :เฮ้อ:
-
สู้ๆแล้วกันนะ :กอด1:
-
ไอ้คุงพี่ 6 ตัวนี่ ทำปวดประสาทได้อีกนะเนี่ย
เฟย เข้มแข็งไว้ :กอด1:
-
:z2:
น้องนะห์....เก่งมากกกกก 3 อารมณ์ในตอนเดียว
เวย์ไม่รู้จะปลอบเฟยยังไง เวย์คิดว่า ถ้าเฟยเป็นของเวย์จริงๆ เวย์คงรับรู้ความรู้สึกของเฟยได้มากกว่านี้" ในใจตอนนี้ผมคิดแบบนี้จริงๆ ก็ผมไม่รู้จะปลอบมันยังไงนี่ ผมแค่อยากให้มันรับรู้บ้างว่า เวลาที่มันเจ็บมันปวดมันร้องไห้ ผมก็เจ็บก็ปวดไปกับมัน หรือผมคิดอะไรอยู่กันแน่
เวย์..น่ารักมาก ก็รักเขาแล้วนี่เนอะ
"กูเข้าใจพวกมึง แต่มึงเข้าใจกูมั่งไหม นั่นน้องกู พวกมึงก็เพื่อนกู มึงจะให้กูทำยังไง" ผมเริ่มอธิบายสิ่งที่อึดอัดใจให้พวกมันได้รับรู้
นี่อารมณ์พี่ชายเฟย....ที่สื่อกับไอ้ 6(-1) เขย อี๊...ไมเราไม่ชอบพวกนี้เลยว้า
ทำไมผมโง่แบบนี้นะ ผมน่าจะคิดแบบนี้ได้ตั้งนาน ปัญหามันต้องมีทางออกอยู่แล้ว ผมแค่ใช้อารมณ์มากเกินไป คิดคำนึงถึงคนอื่นมากเกินไป ต่อไปนี้ผมจะคิดถึงจิตใจผมมากที่สุด ผมจะทำตามที่ใจผมมันเรียกร้องและต้องการ
เอาแบบนี้เลยเฟย...ค่อยๆตัดใจ
แล้วตามใจอารมณ์ ความคิดที่สุข ของตัวเองบ้าง
เอาใจช่วยจริงๆ แบกความทุกข์มามาก..นานนน...แล้ว
น้องนะห์เก่งมากกก...ขยันมากกกก
:z2: :pig4: :pig4: :z2:
-
ก้ต้องค่อยๆคิดไป ปัญหาบางอย่างมันเร่งไม่ได้ สรุปไม่ได้ทันที เวลาจะทำให้เราคิดได้เอง :L2:
-
สู้ๆๆ อิอิอิอ
-
:เฮ้อ:เชียเวย์
-
รุงรังอย่างแรง รักกัน ... 8 เซ้า เลยนะเนี่ย :a5:
-
. . . สวัสดีค่า เพิ่งเข้ามาอ่านได้แป๊บเดียว รวดเดียว จะลืมตาไม่ขึ้นอยู่แล้ว .. .รู้สึกเหมือนเริ่มจิตขึ้นหน่อยๆ
... ซาดิสซ์ขึ้นนิดๆ . .. กลัวด้วยอ่ะ . .. .เป็นเรื่องที่น่ากลัวจริงๆ มีโหวตให้นิยายหรือเรื่องเล่าที่น่ากลัวมั้ยอะ
ยกให้เรื่องนี้เลยค่ะ . .. ติดใจเรื่องดิสมะวานมากเลยอ่ะ .. ไอก้อนกลมๆ ที่อยู่ที่ข้างหลังคนถ่ายมันคืออะไร?
-
เดี๋ยวมาต่อให้ดึก ๆ นะ จ๊ะ
ขอตัวไปนอนก่อง
วันนี้ ปวดหัวมากมาย
มิส ๆ ทุกคน ในเล้า นะครับ
จุ๊ป ๆๆๆๆ
-
ว้ายยยยยยยยยยยย
:z13:
ได้จิ้มตูดเฟยยยยยยยยยยย
:o8:
ทุกปัญหามีทางออกแน่นอน
ค่อย ๆ คิดนะจ๊ะ
:กอด1:
-
ดีแล้วเรื่องของหัวใจก็ต้องถามหัวใจตัวเราเอง เพราะไปตามกระแสนั่นแหละดีที่สุด ตอนนี้เวย์ดูไม่ค่อยมีหวังเลย :o12:
-
เฮ้อ
คิดไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไงต่อไป
แล้วถ้าห้าคนนั้นไม่ยอมปล่อยเฟยไปง่ายๆ ล่ะ
:z10:
-
:laugh: :laugh:
ดิสแต่ละอันแหมม ชั่งจี๊ดจ๊าดในใจยิ่งนัก
เด๋วป้าๆหัวใจวายหลอกคับ
พี่คนแต่ง
อย่าร้ายหัวใจคนแก่เลยก๊ากก
มาต่ออีกน้า o13
-
ตั้งเต้นรอตอนต่อไป อิอิ :jul3:
ปัญหาทุกอย่าง แก้ได้หมด อยู่ที่ว่าเราจะเลือกทางไหน
ดูแลสุขภาพด้วยนะคะพี่นะห์ :กอด1:
แต่เรื่องนี้ มัน นิยายหรือเรื่องจริง คาใจมากๆ
-
ทำตามความรู้สึกของตัวเองดีที่สุด
เอาใจช่วยเฟย เอาใจเชียร์เวย์ :z2:
-
ตามเสียงหัวใจตัวเองดีที่สุด เฟย
:กอด1:
-
ตอนที่ 32 ความสุขที่บรรยายไม่ได้
ผมเดินเข้ามาอาบน้ำ ชำระล้างร่างกาย เพื่อให้ร่างกายสดชื่นขึ้น เพราะผมต้องเข้มแข็ง ตอนนี้ผมจะทำตามใจที่ผมต้องการ ผมจะต้องแคร์ใครทำไม ในเมื่อพวกเขาไม่แคร์ผมกันเลย พวกเขาเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น ที่แท้มันก็คือข้ออ้างเท่านั้น ต่อให้พูดสวยหรูยังไง ข้ออ้างก็คือข้ออ้าง มันเป็นเพียงสิ่งที่มาอ้างเพื่อให้ตัวเองทำแบบนั้นแบบนี้ ผมเนี่ยหล่ะที่เป็นคนโง่ เป็นคนที่เต้นไปตามจังหวะที่พวกเขา อยากจะให้มันเป็น
ผมไม่เปิดน้ำอุ่นในตอนนี้ผม อยากให้น้ำมันเย็นๆ เย็นให้มากๆ มากที่สุด มากพอที่จะทำให้ใจผมตอนนี้ที่แสนเจ็บปวดทรมารนั้น ให้มันชินชา ให้มันเยือกเย็นกว่านี้ มันจะได้ไม่ต้องรู้สึกเจ็บรู้สึกปวดกับความรู้สึกที่เข้ามากระทบกับมัน
ตอนนี้ผมชอบเวย์ ผมบอกได้คำเดียวว่าผมชอบมันมากๆ เมื่อผมมีสติผมเริ่มคิดอะไรหลายๆ อย่างได้ กับพวกพี่ๆ มันเป็นเพียงแค่การรับผิดชอบในสิ่งที่ทำไปเท่านั้น พวกพี่ๆ ที่ยังคงอยู่รอบๆ ผม ก็เพราะว่าลึกๆ แล้วจริงๆ พวกเขากำลังเข้าใจผิดแน่ๆ
เข้าใจผิดว่านี่คือความรัก แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่หรอก มันไม่ใช่แน่ๆ มันเป็นแค่ความรับผิดชอบที่ได้ทำแบบนั้นลงไป เป็นแค่การแสดงความรับผิดในสิ่งที่ตนเองได้กระทำไปตั้งแต่ตอนที่มีความคิดแบบเด็กๆ ความคิดที่แม้แต่ตอนนี้พวกเขาโต
แล้วก็ยังเข้าใจมันแบบผิดๆ เมื่อไหร่นะ พวกเขาจะเข้าใจมันเสียที หรือว่านี่ก็อาจจะเป็นข้ออ้างที่ตัวผมสร้างขึ้นมาเพื่อตัดพวกเขาออกไปก็ได้ แต่แล้วยังไงหละ มันคือความคิดของผมนี่
ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร มันแค่รู้สึกกับเวย์คนเดียว ผมพึ่งเคยรับรู้ได้ตั้งแต่เกิดมา เวลาใจเต้นเมื่ออยู่ใกล้ รู้สึกดีใจเมื่อเขาสัมผัส เห็นเขามีความสุขก็อดที่จะขำไม่ได้ ผมไม่ได้ต้องการให้มันอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา แต่แค่ต้องการให้มันมีผมอยู่ในใจ
ตลอดแค่นั้น ผมอยากให้มันเข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น และผมก็พร้อมจะเข้าใจในสิ่งที่มันเป็น เนี่ยหละมั้ง ที่เขาเรียกกันว่า "ความรัก"
ตอนนี้ผมดีขึ้น ตาที่บวมก็เริ่มดีขึ้นมากแล้ว สายน้ำเย็นๆ ช่วยผมได้เยอะ ช่วยทั้งด้านร่างกายและสภาพจิตใจ
ผมอาบน้ำเสร็จแล้วก็ออกมาแต่งตัวนอกห้อง ผมเห็นสายตาเวย์แอบมองผมบ่อยๆ หรืออาจจะเป็นเพราะผมนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวแค่นั้นหละมั้ง แต่แล้วไงหละ ผมอยากยั่วมันนี่
ตอนนี้เป็นเวลาจะสี่ทุ่มแล้ว ผมเปิดเพลงเบาๆ ฟัง เพื่อให้จิตใจที่บอบช้ำอยู่ของผมให้ดีขึ้นมา และให้เหมือนเดิมโดยเร็วที่สุด เมื่อกี้ผมอาบน้ำผมก็ขัดผิวไปด้วย ล้างหน้าตัวเองด้วยอุปกรณ์ล้างหน้าทั้งหมดที่เคยซื้อมาเพื่อบำรุง ทาครีมบนตัวเพื่อให้
ร่างกายกลับมาสดชื่น ใส่เสื้อผ้าที่ตัวโปรดที่ตัวเองชอบ แล้วไปยืนดูดบุหรีที่หน้าต่าง ทำในสิ่งที่ผมอยากทำ มองออกไปไกลๆ ให้สุดสายตา อย่างน้อยก็เป็นการให้รางวัลกับร่างกายสักหน่อย ร่างกายที่เราไม่เคยสนใจมัน มัวแต่ใช้มันเพื่อให้ความสุขกับคนอื่น
สายตาเวย์ก็ยังคงจับจ้องมาที่ผมตลอดเวลา ตอนที่ผมทำท่าจะจุดบุหรี่ มันก็เหมือนพยายามจะห้าม แต่ก็หยุดไป มันคงรู้แหล่ะ ว่าเวลานี้ควรปล่อยให้ผมทำในสิ่งที่ผมอยากทำ มันรู้ใจผมจริงๆ มันเข้าใจผมมากๆเลย
ผมดูดบุหรี่จนหมดมวนก็เดินไปห้องแม่ หยิบช๊อกโกแลตที่เคยพี่สาวเคยซื้อไว้มากิน และเอามาให้มันกินด้วย มันนั่งอยู่บนเตียง แต่ผมไปนั่งที่เก้าอี้คอม
"ช๊อคโกแลตขมแปลกๆ เนอะเฟย" มันถามผมตอนที่กัดไปเกือบจะหมดชิ้น
"ไม่นิก็อร่อยดีออก ไปซื้อกับพี่สาวมา ของดีนะเนี่ย" ผมพูดไป ก็ยกกล่องให้มันดูด้วย
"เฟยไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม ถ้าเมื่อกี้เวย์ทำอะไรแปลกๆ พูดอะไรแปลกๆ ก็อย่าไปสนใจเลยนะ" มันพูดพร้อมกับก้มหน้าหลบตาผมนิดๆ สงสัยมันจะเขินแฮะ
-- "เฟยครับ เวย์เป็นผู้ชายนะ เวย์ก็คิดได้แค่นี้ เวลาเฟยร้องไห้ เฟยเสียใจ เวย์ก็แค่อยากให้ความอบอุ่น ความไว้ใจ แบ่งความแข็งแรงของเวย์ให้กับเฟย เพื่อให้เฟยรับรู้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเวย์ก็อยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆ เฟยเสมอ " -- คำพูดของมันยังคงก้องในหูของผมตอนนี้ ในเวลานั้นมันอบอุ่นมากๆ แต่ผมก็ยังคงรู้สึกแปลกใจนิดๆ ว่าผู้ชายเขาคิดกันแบบนี้จริงๆ หรอ? หรือมันเนี่ยหล่ะที่คิดแค่คนเดียว แต่ฟังแล้วก็อบอุ่นพิลึกแฮะ
ผมอมยิ้มไว้เล็กๆ แล้วมันก็มองมาทางผม ถามว่าผมยิ้มทำไม
"ยิ้มเพราะว่ามีความสุข มีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆ เวย์ไง" ตอนนี้ผมไม่เขินแล้วครับ ผมอยากแสดงให้มันเห็นว่าผมก็ชอบมันไม่น้อยไปกว่าที่มันชอบผมหรอก
มันยิ้มร่าเลยครับ ยิ้มไม่หุบ แต่ผมสังเกตุว่าทำมันตอนนี้หน้ามันแดงผิดปกติหว่า ผมรีบหยิบกล่องช๊อคโกแลตมาอ่านข้างๆ ซวยแล้วกู ใส่ไวน์ด้วย
แต่ผมไม่รู้ว่ามันแพ้ไวน์ แต่นี่มันเป็นช๊อคโกแลต sex ที่พี่สาวเคยไปซื้อด้วยกันกับผม และในนั้นก็ใส่ ไวน์อย่างแรงไว้ด้วย กินกันไปเกือบหมดกล่องกันทั้งคู่ แต่ผมอะรู้สึกอะไรเลย อาจเป็นเพราะว่าผมเคยกินยาระงับประสาทด้วยมั้ง แล้วก็ผมกินเหล้าเก่งอยู่แล้ว ของแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก แต่มันดิตอนนี้หน้าก่ำเลย เหอะๆ น่ารักดีหวะ
"เฟยๆ เวย์ง่วงนอนอะ" มันบอกผม แต่พยายามทำตาให้ปกติที่สุด มันคงไม่นึกหรอกว่าช๊อคโกแลตจะทำให้มันเป็นได้ขนาดนี้
เวรกำ ซวยแล้วไงผม มอมมันหรอเนี่ย ผมไม่รู้นี่หว่า เพราะผมแค่นี้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่มันกลับกลายเป็นแบบนี้ แต่.. หน้ามันแดงๆ แบบนี้มัน sexy จัง ผมรีบกระโดดขึ้นไปบนเตียงไปนอนกอดมันทันที
มันทำเป็นขืนๆ ผมนิดหน่อย แต่ผมจะกอดอะ ทำไมหละ สงสัยเป็นเพราะว่ามันเมาๆ ด้วยมั้งตอนนี้มันอื้อ ๆ อ้อๆ เหมือนเด็กๆเลย น่ารักโครตๆ
ผมกอดมันแล้วเขย่าไปเขย่ามาเหมือนผมได้ของเล่นชิ้นใหม่ แต่มันในตอนนี้เริ่มทำหน้าจิงจังขึ้นมาหลับตาพริ้มแล้วจูบผมเบาๆ ผมจูบต่อเพราะนี่คือสิ่งที่ผมต้องการในเวลานี้เหมือนกัน เราแลกจูบกันสักพัก จากจูบที่เคยเบาๆ และอบอุ่นตอนนี้กลับกลายเป็นเร่าร้อนและรุณแรงขึ้นไปเรื่อยๆ เสื้อผ้าของผมและมันตอนนี้เหมือนจะไม่จำเป็นแล้ว มันดันผมขึ้นมาทั้งๆ ที่จูบกันอยู่แล้วถอดเสื้อผมออก เว้นระยะชั่วครู่ก็แค่ตอนเอาเสื้อออกจากคอเท่านั้น ผมก็เช่นกัน ในตอนนี้อารมณ์มันกระเจิดกระเจิงไปมดแล้ว ผมไม่เข้าใจว่าคนที่ดูธรรมดาๆ แบบมัน ทำไมถึงมีอารมณ์เร่าร้อนแบบนี้ได้ หรือเป็นเพราะช๊อกโกแลตนั่น แต่จะอะไรก็ช่างเหอะ ตอนนี้ผมขอสนใจสิ่งตรงหน้าของผมก็พอ
เรือนร่างส่วนบนเบียดรัดกันอยู่ขณะที่ส่วนล่างเริ่มหลุดออกไป มันพลักผมลงไปนอนเหมือนเดิมแล้วมันขึ้นมาบนตัวผมก่อนที่จะจับมือทั้งสองข้างของผมไว้เหนือหัวล๊อคแขนผมทั้งสองไว้ด้วยแขนที่แข็งแกร่งของมันเพียงแขนเดียว น้ำหนักที่กดทับลงมาทำให้ผมยิ่งรู้สึกต้องการมากขึ้น มันจูบผมไปทั่วช่วงอก ไม่มีส่วนไหนที่มันไม่สัมผัส มันยิ่งเม้ม เค้น กัดในส่วนที่เป็นไตที่รอมันอยู่
ผมทรมารกับความกระหายของมันมากๆ แต่ผมก็ชอบ ชอบมากกว่าเป็นพวกนั้น ไม่รู้ทำไมผมก็ไม่สามารถให้คำตอบกับตัวเองได้ ในตอนนี้ผมอยากให้มันเป็นเจ้าของๆ ผม ผมรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่มันกระทำ แต่กลับพวกพี่ผมไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้ หรือนี่หล่ะมั้ง การมีอะไรกับคนที่เรารู้สึกดีด้วย มันก็จะดีตาม มันไม่ใช่แค่ความใคร่ที่ได้รับการตอบสนอง และไม่ว่ามันจะรุณแรงมากขึ้นเท่าไร ผมก็ยิ่งจะตอบสนองมากยิ่งขึ้น
ในตอนนี้มันเซ็กซี่มากๆ อาการหอบจากฤทธิ์ของยาปลุก sex ในช๊อกโกแลต และบวกกับความเมาไวน์ของมันด้วย ร่างกายมันแดงอมชมพู ริมผีปากที่แดงมากขึ้นกว่าเดิมเพราะการจูบเมื่อครู่ เส้นผมที่เริ่มเปียกชื้นเพราะเหงี่อ ดวงตาที่ตอนนี้เบลอเหมือนกับว่ามองไม่เห็นอะไร แต่มันยังคงแฝงไปด้วยความอบอุ่นและความต้องการในเวลาเดียวกัน
"เฟย เวย์ขอนะ" มันกระซิบที่ข้างหูด้านซ้ายของผม ที่จุดอ่อนของผม ตอนนี้ผมขัดขืนไรไม่ได้แล้ว ผมเองก็ต้องการแบบนั้นด้วย ผมรู้สึกดีมากๆ ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับผมในเวลานี้ แต่มันกลับขอก่อน ผมมีความสำคัญขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ผมมีค่ามากมายสำหรับมันจริงๆ ด้วย
"อื้อ..." ผมอยากขอบคุณในความรู้สึกของมันที่รู้สึกกับผมแบบนั้น เห็นผมมีค่า เห็นผมสำคัญ และเห็นผมไม่่ใช่สิ่งของ มันเป็นผมเป็นคนจริงๆ เป็นสิ่งมีชีวิตมีจิตใจ ที่ต้องดูแลและสนใจในความรู้สึก ไม่ใช่พวกนั้นที่เห็นผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ ไม่เคยสนใจเลยว่าผมจะเป็นยังไงในตอนนั้น
ผมเปิดลิ้นชักหัวเตียงหยิบเอาหล่อลื่นมาให้เวย์ และกล่องถุงยางกล่องใหม่ที่ยังไม่ได้แกะส่งให้มัน มันทำหน้างงนิดๆ ก่อนที่จะรับไปแล้วแกะกล่องถุงยางแบบเก้ๆกังๆ ผมหยิบกลับมาแล้วแกะอย่างรวดเร็ว ตอนนี้มันบีบเจลแล้วทาไปที่จุดสำคัญของผมแล้ว ค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไป
ผมดันตัวออกห่างทันที มันทำหน้าเจื่อนๆ แบบงงๆ
"เฟยไม่ชอบนิ้ว" ผมบอกกับมันแบบท่าทางอายๆ ก็ผมไม่ชอบจริงๆ นี่ครับไม่แปลกๆ แล้วมันก็แข็งๆ พิลึกๆ ด้วย แถมมันงอตรงข้อได้อีก ผมเลยรู้สึกไม่ชอบนิ้วเอาซะเลย ผมกลับชอบของจริงซะมากกว่า มันอบอุ่นและนิ่มนวลในเวลาเดียวกัน
เฟยยังกล้าๆ กลัวๆ กับการใส่ถุงยาง ผมจัดการให้เอง ผมเอาถุงยางใส่ไว้ในปาก แล้วจัดการรูดโดยใช้ลิ้นคอยประคองไว้ เวย์ซู้ดปากเงยหน้าเกรงหน้าท้องจนแข็ง มันคงไม่เคยเจอแบบนี้แน่ๆ พอผมใส่เสร็จเงยหน้ามาหามัน มันก้มลงมาหอมแก้มผมหนึ่งที
"เก่งจังที่รัก" แล้วจึงพลักผมให้นอนลงไปเหมือนเดิม
ผมสังเกตตัวเวย์สั่นเล็กๆ อาจเป็นเพราะยังกล้าๆ กลัวๆ แต่เวย์น้อย(ที่ไม่น้อยเอาซะเลย)มันสิครับ กลับแสดงความรู้สึกตรงกันข้าม ตลกดีวุ้ย
มันทาเจลที่เวย์น้อย(ที่ไม่น้อยเอาซะเลย)ของมันจนเยิ้ม เพราะผมบอกให้ทาเยอะๆ ผมไม่ชอบหนืดๆ และค่อยๆ มาหยุดอยู่ตรงระหว่างขาของผมที่ตอนนี้อ้าออกเตรียมพร้อมอยู่แล้ว
เวย์บรรจงค่อยๆ กดลงไปทีละนิดๆ ผมรู้สึกถึงทุกครั้งที่เวย์น้อยเคลื่อนผ่านเข้ามาในตัวผม มันโน้มตัวลงมากระซิบผมอีกครั้ง
"เวย์รักเฟยนะครับ เป็นของเวย์นะครับ" ก่อนที่จะจูบผมอย่างร้อนแรง และกดลงทีเดียวจนหมด
"อุ๊ก.." เสียงผมครางในลำคอเบาๆ พร้อมกับที่เวย์ยิ่งจูบผมรุณแรงกว่าเดิม
ด้านล่างเวย์เริ่มขยับไปมาจากช้าเป็นเร็ว ผมเห็นมันหลับตาพร้อมกับจูบผมไปด้วย มันช่าง sexy เหลือเกินในเวลานี้ เมื่อผมเริ่มปรับตัวให้เข้ากับจังหวะของมันได้ ผมเริ่มตอบรับและตอบกลับกับจังหวะของมันที่ส่งเข้ามา
มันเริ่มรุณแรงกว่าเดิม กดสุดเท่าที่มันจะกดได้ผมจุกและเจ็บในเวลาเดียวกันแต่มีความสุขมากๆ ผมเริ่มร้องดังมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงดังในลำคอของผมกับมันในตอนนี้ประสานกันอย่างกับอยู่ในโรงละครโอเปร่า
มันหยุดจากปากผมหันมากระซิบที่ข้างหูผม "เวย์ไม่กลัวเจ็บหลังนะครับ ข่วนได้ถ้าต้องการ" มันคงสังเกตุเห็นผมจิกและดึงผ้าปูที่นอน เพราะแรงจากที่มันส่งเข้ามาทำให้ผมต้องเป็นแบบนั้น มันคงอยากให้ผมทำกับมันแทนหละมั้ง มันช่างน่ารักจริงๆ
ตอนนี้เวย์เริ่มขยับเร็วขึ้นๆ เรื่อยๆ พร้อมกับมือและเล็บของผมที่อยู่ที่หลังมัน ผมลากมือกรีดยาวไปตามแผ่นหลังอันแข็งแกร่งของมัน สังเกตุเห็นมันเกร็งกล้ามเนื้อตอบรับเพราะความเจ็บ ปากก็กัดฟันไว้ ไม่นานเวย์ก็เร่งจังหวะจนผิดเพี้ยน และรุณแรงหนักกว่าเดิมมาก ผมรู้สึกถึงอาการเต้นของเวย์น้อยที่เป็นจังหวะอยู่ภายในร่างของผม จนสุดท้ายเวย์กอดผมแน่นขึ้นและก็ล้มลงนอนทับอยู่บนตัวผม
ผมรู้สึกถึงความร้อนจากร่างกาย ความอบอุ่นที่เพิ่มพูนทวีมากยิ่งขึ้น รู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่มันยัดเยียดและส่งมาให้ผม ตอนนี้ผมดีขึ้นมากแล้ว ผมรู้ว่ายังไงๆ มันก็อยู่ข้างๆ ผม มันไม่ใช่ความใคร่เลย มันเป็นความรู้สึกที่พิลึกพิลั่นที่สุดเท่าที่เคยเจอมา มันเป็นความสุขที่หาคำบรรยายไม่ได้อีกแล้ว
เมื่อมันหายใจเป็นปกติแล้วมันก็อุ้มผมในสภาพที่มันยังอยู่ในตัวผมไปอาบน้ำด้วยกัน ตอนอาบน้ำผมเห็นหลังมันเป็นรอยเยอะมาก ผมข่วนมันเยอะขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ผมบ้าไปแล้วแน่ๆ แต่มันกลับหันหลังแล้วยิ้มให้ผม
"เหมือนโดนตีตราไว้แล้ว เวย์หนีเฟยไปไหนไม่ได้แล้วนะคร้าบ" มันพูดเสียงอ้อนๆ พร้อมกับทำปากจู๋ใส่ผมเหมือนต้องการไรบางอย่าง
"จุ๊บ" ผมจูบที่ปากมันเบาๆ แล้วมันก็ยิ้มแต่ยังคงหลับตา โอ้ยไอ้เวย์มึงจะทำŨ
-
จิ้มนู๋นะห์
-
:haun4:
:m25:
-
:m25:
นะห์ตอนนี้โดนใจมากๆงะ
ท่าทางว่าหลังฟผ้าใสในตอนนี้จะตามมาด้วยพายุในตอนหน้านะเนี่ย อิๆ
แล้วจะรออ่านต่ออย่างใจจดใจจ่อ
:z2: :z2: :z2: :z2:
เด่วจะดิ้นรอ
-
:m25: ไม่เตือนกันมั่งเลย
-
:m25: :m25:
เสร็จเฟยจนได้ เวย์เอ๊ยยยยยยย
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh:
-
:m25: เรียบร้อยโรงเรียนคิ้วเข้ม
-
ปรากฎว่าเฟยเสร็จเวย์
เอ๊ะ หรือว่าเวย์เสร็จเฟยหว่า
เอิ๊กๆ
:z1:
-
:pighaun: sex ที่เกิดจากความรัก ก็มีความสุขงี้แหละ
แล้วนี่เวย์จะน้องพลับขอสองปะเนี่ย :z1:
-
:m25: :m25: :m25:
เป็นฉากที่แบบว่า น่ารักเหลือเกิน
เวย์ก้อนะ :-[ :-[ :-[ พูดไม่ถูก
รู้แต่ว่าถูกใจ กร๊ากกกกก :z1: :z1:
:z2: :z2: :z2:
-
โอว ... ในที่สุด เฟย กับเวย์ ก็ ..ซะที .. :-[
ดีใจกับเฟยที่ ในที่สุดก็จะพบความสุข ที่แท้จริง ซะที
ต้องขอบคุณเวย์ มากๆ
ขอบคุณ น้องนะห์ ..กับเรื่องดีๆ
แต่ขอฉาก แบบนี้อีกบ่อยๆ นะจ๊ะ .. :L1:
-
เวย์ เสร็จ เฟย
เอ๊ย เฟย เสร็จ เวย์ แย้ววววว
:m25:
-
:mc4:
นี่แหละ"ร่วมรัก"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ต่อไปนี้ ช่วยปกป้องเฟยด้วยนะเวย์
-
:m25: :o8:
ชื่อตอนโดนใจมากค่ะ "ความสุขที่บรรยายไม่ได้" อ่านแล้วรู้สึกมีความสุขจัง :กอด1:
-
:z1: โดนแล้วววววววววว หุหุ
แอรียยยยยยยยยยยย :mc4:
-
wowwwww :haun4:
-
Thx a lot
ขอบคุณพี่มากครับ
ก๊ากกรอมานานในที่สุดก็.....สำเร็จจจจจจจจจจโย้วๆๆๆ :z2: :z2:
ดีใจมากมายก๊ากก
ตอนนี้พี่เวย์ยังไม่เป็นงาน
สงสัยตอนหน้าจะเป็นงานมากกว่านี้ คริคริ
-
^
^
^ :z13: :z13: :z13: จิ้มตูดทุกรีเลย
กะว่าจะไม่เขียนแบบนี้แล้ว
เขียนลำบาก กว่าตอนเขียน ความซับซ้อนทางอารมณ์อีก
แต่ที่เขียนได้เนี่ย............เพราะมีตัวช่วยดี
ดูเวลาเอาเองและกันว่าลงไปตอนไหน
ฮิฮิ
ไปนอนก่องนะครับ
ปล. เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อ เตรียมรถพยาบาล และเลือดสำรองไว้ได้เลยครับ
เด็กต่ำกว่า 18 ผมขอห้ามเน้อ มันน่ากัว อะจึ๋ยๆ
-
:haun4:
เด่วพรุ่งนี้จะมาอ่าน นะห์เขียนฉากแบบนี้ได้เนี่ย คิ้วเข้มมีส่วนด้วยชะมะเนี่ย อิๆ
ปล. รูปดิสเพล์น่ารักดี
-
:haun4:
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น้องเฟย
ในที่สุดนะ
ในที่สุด :haun4:
-
:m25: :m25:
-
ปล. เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อ เตรียมรถพยาบาล และเลือดสำรองไว้ได้เลยครับ
เด็กต่ำกว่า 18 ผมขอห้ามเน้อ มันน่ากัว อะจึ๋ยๆ
แอร๊ยยยส์ ทำงัยดียังไม่ถึง 18 จะได้อ่านมั้ย :z10:
-
กรีสสสสสสสสสสสสสส
น้องเฟยยยยย เข้าใจตัวเองแล้ววววว
รักตัวเองให้ดีที่สุดนะเคอะ แล้วรักเวย์ด้วย :laugh:
ส่วนพวกพี่ๆลุงๆ ทั้งหลาย ปล่อยเค้าไปเห๊อะ
-
กรีสสสสสสสสสสสสสส
น้องเฟยยยยย เข้าใจตัวเองแล้ววววว
รักตัวเองให้ดีที่สุดนะเคอะ แล้วรักเวย์ด้วย :laugh:
ส่วนพวกพี่ๆลุงๆ ทั้งหลาย ปล่อยเค้าไปเห๊อะ
-
พี่นะห์ไม่ตรงไม่เตือนกันบ้างเลยยย เปิดมาปุ๊บเจอตอนนี้ปุ๊บ อื้มมมม :jul1:
อ่านตอนนี้รู้สึกเขินตรงคำพูดนี้มากที่สุด
"เฟยไม่ชอบนิ้ว"
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :haun4:
-
ปล. เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อ เตรียมรถพยาบาล และเลือดสำรองไว้ได้เลยครับ
เด็กต่ำกว่า 18 ผมขอห้ามเน้อ มันน่ากัว อะจึ๋ยๆ
แอร๊ยยยส์ ทำงัยดียังไม่ถึง 18 จะได้อ่านมั้ย :z10:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดใส่เดะอายุต่ำกว่า 18
-
:jul1:
ปล. เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อ เตรียมรถพยาบาล และเลือดสำรองไว้ได้เลยครับ
เด็กต่ำกว่า 18 ผมขอห้ามเน้อ มันน่ากัว อะจึ๋ยๆ
แอร๊ยยยส์ ทำงัยดียังไม่ถึง 18 จะได้อ่านมั้ย :z10:
^
^
o22 "ช่างกล้านะเค่อะ"
-
:haun4:...โหยอ่านตอนนี้เเล้ว :z1:......สหวีวี่วีกันไปเเล้ว....อิจฉา..
ตอน ความสุขที่บรรยายไม่ได้ ..จริงๆที่บรรยายมาก็สุขสูดดยอดดดดดดเเล้วจ้านุ้งนะห์... :oo1:
ว่าเเต่พรุ่งนี้มีงี้อีกหรอ...เหอๆชอบๆ...... :z1:
-
:pighaun:
เวย์ เฟย :-[
:mc4:
-
:m25:
น่ารักกันจริงๆ :-[
-
:-[
-
:haun4: :haun4:
-
ขอบคุณค่ะที่เตือน แอร๊ยยยยยย :m10:
-
น่าร้ากกกกกกก
ปล. "เฟย์ไม่ชอบนิ้ว" หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ :haun4:
-
..เหอะๆๆๆมีตัวช่วยด้วย...
...แสดงว่าอยู่ข้างกายตลอด...
...งั้นก็ NC ขั้น มหาลัย..ไปเลยนะ.. :haun4:
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้ม
แต่เดาได้ถึงพายุงวงช้าง นากิส ฯลฯ ที่กำลังจะตามมา
-
.. . . :monkeysad: ดีใจที่เฟยคิดได้ . . .ที่เหลือก็จัดการกับเขยทั้ง 6 ได้ . . . โล้ ด ดด ด ด
. . . . . อยากเห็นหน้าค่าตาไอ่คิ้วเข้มจังค่า ใครมีกรุณาส่งให้หน่อยได้ป่ะ . . .ถือว่าสงสารคนเข้ามาช้า น้า . .
-
เพิ่งตามอ่านทัน :z3:มาไม่ทันเวย์เสร็จเฟยไปเสียแล้ว ยังไม่ได้เคลียร์กับ 6 มารฟ้าเลย แล้วถึงเวย์จะรู้ว่ามีแฟนแต่ไม่รู้นี่ว่ามี
ตั้ง 6 คน :เฮ้อ: งานใหญ่นะเนี่ย เวลาไปเคลียร์เอาพี่ฮาร์คกับพี่อาทไปด้วยนะ เป็นกำลังใจให้สู้ สู้ :fire:
+1ให้เป็นแรงใจ :L2: คนน่ารักแถมเสน่ห์แรงเนี่ยทำใจลำบากเจงๆ :กอด1:
-
แต่ละคน
เวย์เสร็จเฟย โห่ย ทำร้ายจิตใจน้องเฟยมาก ๆ
เฟย ต่างหาก ที่เสร็จ เวย์
แง่ม ๆ
กำลัง ปั่น ต้น ฉบับต่อไปอยู่
ไง ก็ เตรียมเลือดสำรองเลยแล้วกัน มันจะ โดดข้ามขั้น ไป ชั้น มหาลัยทันทีเลย เอาซี๋
-
มาจิ้ม ๆ
แล้ว อิอิ แล้วก็ :oo1:
-
ตอนนี้สั่งเลือดจากกาชาติไว้พร้อม
:haun4:
-
เพิ่งตามเข้ามาอ่านแบบรวดเดียวจบ
เป็นเรื่องที่แปลก มีความซับซ้อนทางอารมณ์ที่หลากหลาย
ดีที่เป็นนิยาย ขอให้เป็นความจริงแค่บางส่วนเท่านั้น
การที่เพื่อนพี่ชายหกคนจะทำอะไรน้องชายเพื่อนก็เป็นไปได้ในสังคมปัจจุบัน
การที่ 6 คน แสดงว่ารับผิดชอบก็ดูจะไม่แปลก
บางที่ทั้งหมดอาจจะคิดแบบที่ซีคิดคือเหมือนตุ๊กตา หรือที่รองรับอารมณ์
ดูจากบางครั้งที่ฝ่ายดีมา 6 คนนี่จะคิดปล่อยมือจากเฟย
แต่ที่ปวดใจที่สุดคือการที่พี่ชายเฟย หลังจากที่รู้ว่าเพื่อนทำอะไรน้อง
กลับยินยอมให้น้องกลายเป็นของเล่นของเพื่อนต่อไป
ด้วยเหตุผลว่ารักเพื่อน
ถ้าเป็นเพื่อนคนเดียวยังพอเข้าใจ แต่นี่ตั้ง 6 คน
ถ้าด้วยเหตุผลทางด้านการเงิน ก็ไม่เห็นพูดถึง
แล้วตามที่บรรยาย บ้านเฟยก็ไม่ใช่ว่าจน หรือขัดสน
ทำไมพี่ถึงทำกับน้องได้ขนาดนี้
แล้วการที่น้องไม่สบาย เหมือนเสพติดเซ็กส์ ไม่สงสารน้องบ้างหรือ
แล้วตอนนี้เฟยมีความรักขึ้นมาจริงๆ กับคนที่รักเฟยจริงๆ
จะรอดจากทั้ง 6 คนได้เหรอ
ใครจะปล่อยของเล่นที่ยังไม่เบื่อออกจากมือ
+ 1 ให้น้องนะห์ค่ะ
ถึงแม้จะไม่มีโอกาสที่จะได้เห็นหน้าหล่อๆ ของใครบางคน
คงไม่ว่ากันนะคะ ที่เม้นท์ยาวไปหน่อย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องเฟย
อยากเข้ามหาลัยแล้วอ่ะ
มาเร็วๆนะ
อยากเห็นเวย์น้อยที่ไม่น้อยด้วยยยย :haun4:
เลือดพร้อมแล้ววววววววววววววว
มาเลย :m10:
-
ไชโย ไชโย หุหุหุหุ ในที่สุดก็ตามทันซักกะที ใช้เวลาอ่านไปเกือบ 2 วัน
งั้นก็สมัครเป็นแฟนคลับ เฟย กับ เวย์ อีกคนนึงน๊าาาาาาา
เป็นเรื่องที่สนุกมากมาย
ประการที่ 1 ขอชมเชยคนแต่งมากกทีี่มา โพสให้บ่อยๆ การประติดประต่อเรื่อง โอเค อ่านแล้วไม่งง แต่บางตอนต้องปรับอารมณ์กะทันหัน หุหุหุหุ :L2:
ประการที่ 2 เฟย น่ารักมากมาย เป็นกำลังใจให้เฟย ผ่านพ้นอุปสรรค์ทั้ง 6 ให้ได้นะจ๊ะ :sad4:
ประการที่ 3 เวย์ เวย์เป็นผู้ชายที่ดูแล้วอบอุ่น อ่านแล้วรับรู้ได้เลยว่า เวย์รักเฟย แค่ไหน :L1:
ประการที่ 4 ทำไหมพี่เฟย ถึงโพล่มาน้อยจัง ใจนึงก็แอบปลื้มพี่ของเฟยอยู่น๊าาาาาาา หุหุหุหุหุ :-[
ประการสุดท้าย ขอบคุงคนเขียนจากใจจริงที่ มีเรื่องมาให้เราอ่าน แล้วแถมยังมาขยันโพสบ่อยๆ แบบนี้รักตายเลย
รีบๆมาต่อนะ เตรียมเลือดแช่ตู้เย็นไว้แล้ว หุหุหุหุหุหุ
-
^
^
^
:z13: :z13:
ว้าว
ได้จิ้มน้องใหม่ อะคริก ๆ
เสร็จ ฉาน แน่ ๆ นาย น้องใหม่
เอิ๊ก ๆ
กำลัง ปั่น ต้นฉบับอยู่
ใกล้เสร็จแล้ว โปรดเตียมถุงเลือดไว้ข้างตัวได้เลย
คริก ๆ
-
:mc4: แล้วจะรอน๊าาาาาาาาา หุหุหุ
:z10: :z10: :z10:
หนีไปนอนก่อน แล้วเดี๋ยว ดึกๆจะมาอ่านต่อ หุหุหุหุหุ มาอยู่เป็นเพื่อน เฟย กะ เวย์
เอิ้กๆๆ :bye2:
-
มาเตรียมขั้นมหา'ลัย
555+ สำรองเลือดมาแว้วววว :oo1: :oo1:
มาต่อด่วยนะพี่นะห์ รออ่านอยู่
รูปในดิสแต่ละวันชวนจิ้นทุกที :haun4:
-
รอเสีย เลือดดดดด
กรั๊กๆๆๆๆ
-
ตอนที่ 33 ความสุขที่เริ่มจะบรรยายได้แล้ว
อูย....เขินหวะ ทำไมกูเป็นแบบนี้วะเนี่ย ทำตามสัญชาติญาณดิบเลย ในหัวมันอื้อๆ เบลอๆ ไปหมด ใจเต้นโครมครามไม่หยุดซักที เนื้อตัวสั่นรัว เหมือนเส้นเลือดในร่างกายทำงานเต็มประสิทธิภาพสุดๆ ยิ่งมาเห็นมันยืนอาบน้ำใกล้ๆ แบบนี้ด้วย ผมชักจะเริ่มทนไม่ไหวแล้ว
แต่..รู้สึกแสบที่หลังจัง มันข่วนผมซะแรงเลย เล่นเอาแสบไปหมด ต้องเอาคืนบ้างแล้วตอนนี้ ผิวขาวๆ เนียนๆ ของมันตอนนี้ ยิ่งเป็นสีชมพูมากขึ้น เพราะน้ำอุ่นๆ และความเหนื่อยจากเหตุการณ์เมื่อครู่ หันไปมองกระจก โห.. อย่างกับไปฟัดกับหมามาแหนะ รอยเล็บทั้งนั้น แต่..
"เหมือนโดนตีตราไว้แล้ว เวย์หนีเฟยไปไหนไม่ได้แล้วนะคร้าบ" ผมพูดตามสิ่งที่คิดทันที สติตอนนี้แทบจะไม่ได้ใช้วิเคราะห์ก่อนที่จะพูดเลย ทำไมเป็นแบบนี้วะเนี่ย เขินหวะ กลบเกลื่อนก่อน
พูดจบผมก็ยื่นหน้าไปหามันทำปากจู๋..
"จุ๊ป" มันจูบผมที่ปากเบาๆ ไม่กล้ามองหน้ามันแล้วตอนนี้อายหวะ แต่มีความสุขมากๆ มีความสุขแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน มันจะรับรู้ไหมว่าผมมีความสุขขนาดนี้
โอ้ย..............ไม่ไหวแล้วโว้ย...............
ผมพลักมันไปชิดกับผนังห้องน้ำ จูบมันแบบเร่าร้อนและรุณแรง มันก็สนองกลับมาทันทีเหมือนไม่มีทีท่าว่าเหนื่อยเลย ผมเบียดร่างกายเข้าไปหามันมากขึ้น สายน้ำอุ่นๆ ยิ่งทำให้ผมอารมณ์ฟุ้งซ่านมากขึ้นกว่าเดิม มันเอื้อมมือไปปิดน้ำ แล้วสวมกอดผม มือมันสะเปะสะปะไปทั่วร่างผม เราแลกจูบกันเนิ่นนานมาก
มันพลักผมออกมาแล้วเคลื่อนต่ำลงมาที่หน้าอกที่แข็งแกร่งของผม จัดการทุกส่วนที่มันต้องการ กัดเบาๆ ในจุดที่ผมรู้สึกดี และเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ เหมือนกับตามหาอะไรบางอย่าง มันเลื่อนต่ำลงมาอีกที่จุดตรงกลางระหว่างท้อง ผมเกร็งกล้ามเนื้อรับลิ้นอุ่นๆ ที่เคลื่อนที่ไปมาเหมือนลื่นอยู่บนร่างกาย แต่มันไม่หยุดแค่นั้น ตอนนี้มันเคลื่อนต่ำลงไปอีก มันใช้ลิ้นสัมผัสกับเวย์น้อยของผมอย่างแผ่วเบา และค่อยๆ รุณแรงขึ้น ผมรู้สึกทนไม่ไหวที่มันยังทำแบบนั้น
ผมทำอะไรโดยไม่คิดอีกแล้ว ผมเอามือกดไว้ที่หัวด้านหลังแล้วกดจนสุด
"กรึด..ๆๆ" เสียงผมกัดฟันดังอยู่ในหูผมเอง สุดๆ อะ มันสุดยอดโครตๆ ไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน มันทุบเข้าที่หน้าท้องผมเบาๆ เหมือนเป็นการบอกว่าอย่าทำแบบนี้อีก แล้วไงตอนนี้อารมณ์ผมมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว มันนั่นแหละที่เป็นคนผิด มันเองแหละที่ยั่วผม มันเองหละที่เอาช๊อคโกแลต sex มาให้ผมกิน มันต้องรับผิดชอบ
มันยังคงใช้ปากและลิ้นกับเวย์น้อยของผมอยู่ ผมแทบหมดแรงในตอนที่ลิ้นอุ่นๆ ของมันพลิกกลับไปมาพร้อมกับเวย์น้อยที่อยู่ภายใน ผมงี้แทบคลั่งเลย
ไม่ไหวแล้ว ผมดึงออกมาแล้วจับมันลุกขึ้นพร้อมกับอุ้มมันกลับมาที่เตียง บรรจงใส่ถุงยางอย่างรวดเร็ว แบบเก้งๆ กังๆ แต่ในตอนนี้มันยังไม่หยุดมันยังวุ่นวายกับส่วนบนของผมอยู่
ตอนนี้ในสมองผมคิดได้คำเดียวว่า ไอ้เฟย..มึงยังไม่เคยตายใช่ไหม..ที่ทำแบบนี้
ผมจัดการทาเจลที่เวย์น้อย แล้วจะทาในจุดของมันแต่มันกลับดันตัวออกห่าง
มันเป็นอะไรอีกวะเนี่ย...
"เฟยไม่ชอบนิ้วนะ" มันพูดพร้อมกับสีหน้าอายๆ เออกูรู้แล้ว แค่จะทาครีม แมร่มเอ้ย
สมองในส่วนที่ยับยั้งช่างใจของผมตอนนี้รู้สึกเหมือนมันเสียหายไปทันที ผมทำอะไรตามสิ่งที่ตัวเองต้องการ และเคยจินตนาการ ผมหยุดไม่อยู่แล้วในเวลานี้ คนข้างหน้าเนี่ยหละที่ต้องรับภาระ มันนั่นแหละเป็นคนผิด
"เวย์ขออีกทีนะ" ผมก้มลงไปกระซิบข้างหูมันที่ตอนนี้นอนอยู่ขอบเตียงและผมยืนอยู่ ต่อให้ผมจะทำรุณแรงแค่ไหน แต่ผมก็ยังแคร์ความรู้สึกของมันอยู่นะ ผมเลยต้องขอก่อน
มันไม่ตอบ แปลว่าไม่ขัดขืน ผมลากมันมาให้ชิดขอบเตียงมากที่สุด แล้วค่อยๆ นำความแข็งแกร่งของผมเบียดเข้าไปในตัวมัน
มันเอามือมายันไว้ที่หน้าท้องของผม เพราะเมื่อกี้ผมกดทันที มันคงไม่อยากให้ทำแบบนั้นอีกหละมั้ง แต่ยิ่งห้ามก็ยิ่งยุ ผมกดทีเดียวจดหมด
"ตุบ ๆ ๆ " มันทุบผมรัวเลยครับ สะใจสุดๆ
ผมสังเกตุตัวมันเริ่มสั่นเล็กๆ แปลกๆ ผมทำอะไรผิดไปไหมเนี่ย
มันเอื้อมมือมาโน้มที่คอผมไปจูบแบบรุณแรงเร่าร้อนแบบที่ผมไม่เคยเจอ มือมันเริ่มกดและจิกรุณแรงขึ้นที่ด้านหลังของผม ผมเองก็ไม่น้อยหน้าเริ่มเคลื่อนไหวอย่างข้าๆ จนเร็วขึ้นๆ จนเป็นจังหวะที่เหมือนกันทั้งผมและมัน มือมันยังคงไม่หยุด เคลื่อนเลยมาถึงหัวของผม แล้วกำเส้นผมแล้วดึงเล็กๆ มันยิ่งเพิ่มอารมณ์ของผมให้กระเจิงและฟุ้งซ่านมากยิ่งขึ้น เสียงของมันยิ่งทวีความดังมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อผมเคลื่อนเข้าออกอย่างเต็มที่และรุณแรง
ผมเงยหน้าออกมาจากมัน กดขามันทั้งสองข้างให้อ้าเพิ่มขึ้นอีก แล้วเร่งจังหวะให้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้
"อืม..อื้อ.. อุ๊..%$#%^ " ดังออกมาจากปากของมันไม่ขาดสาย มันยิ่งทำให้ผมได้ใจและรุณแรงมากกว่าเดิม
ผมใช้จังหวะสูงสุดเท่าที่ผมทำได้ แต่มันก็ตอบสนองกลับมาเหมือนกัน ผมมองมันในตอนนี้ มัน x สุดๆ ร่างกายที่ทะเทือนตามจังหวะที่ผมมอบให้ ดวงตาที่ปรือๆ เพราะอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิง ปากสีแดงทีเม้มอยู่เผยให้เห็นฟันเหล็กเล็กๆ เสียงหอบที่ขาดเป็นช่วงๆ เพราะต้องปรับจังหวะ ผิวขาวเนียนทั้งตัวที่ตอนนี้เป็นสีแดง เพราะเลือดในร่างกายสูบฉีดอย่างเต็มที่ โอ้ย...ไม่ไหวแล้ว
ผมเร่งจังหวะจนผิดเพี้ยนไปหมด ยัดเยียดความแข็งแกร่งแบบไม่สนใจมันสักนิด ก่อนที่จะปล่อยให้เวย์น้อยคายความรักของผมจนหมด เฮ้ย.. ผมลืมอะไรไปบางอย่างหรือเปล่า
"แล้วเฟยหละ" ผมถามในสิ่งที่ผมลืมทันที
"ไม่เป็นไร เฟยไม่จำเป็น เฟยไม่เคยเสร็จอยู่แล้ว" มันตอบกลับมาด้วยสีหน้าเขินๆ
"แล้ว....." ผมไม่รู้จะพูดอะไร
"เหอะน่า อย่าสนใจเลย เฟยก็เป็นแบบเนี้ยหละ แค่นี้ก็เติมเต็มเฟยพอแล้ว" มันพูดพร้อมกับค่อยๆ เบียดร่างกายออกจากเวย์น้อยของผมที่ตอนนี้มันก็ยังแข็งแกร่งอยู่ มันเป็นอะไรวะเนี่ย ผมเริ่มไม่เข้าใจกับร่างกายของผมแล้ว มันไม่เคยเป็นแบบนี้นะเนี่ย อาจเป็นเพราะช๊อกโกแลตแน่ๆ ผมโทษช๊อกโกแลตดีกว่า
มันจูงมือผมไปล้างตัวกับมันในห้องน้ำ
ผมไม่เห็นมันยืนนะ แต่เห็นมันนั่งลงไปกับพื้นห้องน้ำแทน เปิดน้ำเย็นไม่เปิดน้ำอุ่น ผมจับตัวมันรู้สึกตัวมันสั่นเล็กๆ รัวๆ มันเป็นอะไรเนี่ย!!!!! ผมเอื้อมมือลงไปจับที่ไหล่มัน
"อย่าพึ่ง อาบน้ำไปก่อน" มันบอกผมทั้งๆ ที่ก้มหน้าชันเข่าทั้งสองข้างอยู่
ผมทำตามที่มันบอก ล้างตัวจนเสร็จแต่มันก็ยังคงนั่งอยู่แบบนั้น ผมเริ่มเห็นว่าท่าจะไม่ดีแล้ว แต่ก็ยังไม่กล้าจะถาม เดี๋ยวมันอยากบอกก็คงบอกผมเองหละ ผมเดินออกไปเช็ดตัวปล่อยให้มันนั่งอยู่คนเดียว
ผมเลวหรือเปล่าเนี่ย ผมทำมันเสียใจหรือเปล่า หรือผมทำมันเจ็บ ตอนนี้ในสมองผมมีคำถามต่างๆ นาๆ มากมาย แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ตอนที่มีไรกันมันก็ตอบสนองดี ไม่เห็นมีทีท่าแบบนี้ แล้วไหงเป็นแบบนี้ไปได้หละ
หรือมันโกรธผม แล้วมันจะโกรธผมเรื่องอะไรเล่า มันเองด้วยซ้ำที่ตอบสนองผมแบบไม่ขัด แล้วมันเป็นอะไรเนี่ย คำถามที่ไม่มีคำตอบยังคงวนเวียนอยู่ในหัวผม
ผมต้องถามมันให้ได้ ถ้าเกิดมันเข้าใจผิดเรื่องนี้มันจะเป็นเรื่องที่แย่ที่สุด ผมไม่อยากให้มันคิดว่าผมแค่หวังแบบนี้กับมัน แต่ก็จริงแหละมันสมควรจะคิด นี่มันครั้งแรกแต่สองรอบ สองรอบที่ผมทำเรื่องน่าอายลงไป ทำแบบไม่สนใจมันเลย ผมไม่อยากให้มันเข้าใจผิดในเรื่องนี้ ต้องพูดให้เข้าใจให้ได้ ผมเดินไปที่ประตูห้องน้ำ
"ครืด..." ผมเปิดประตูห้องน้ำ ภาพที่ผมเห็นคือมันยืนอาบน้ำสบายใจเฉิบ ท่าทีเมื่อสักครู่คืออะไร มันเป็นอะไร มันหันหน้ามองผมแล้วด่าด้วยซ้ำ
"ไอ้โรคจิต ยังจะมาแอบดูเขาอีก" มันพูดด้วยน้ำเสียงน่ารักๆ แล้วเมื่อกี้อีกอะไร ผมให้คำตอบตัวเองไม่ได้เลย
"โกรธไรเวย์หรือเปล่า" ผมต้องถามให้รู้ให้ได้ ไม่งั้นมันคาใจ
"ไม่นิ มีความสุขมากด้วยซ้ำ เวย์หละโกรธเฟยหรือเปล่า" ฮั่นแน่ มีการถามย้อนด้วยวุ้ย สรุปว่า ใครเสียหายวะเนี่ย กูหรอ? ที่เสียหาย
"เปล่าคร้าบ ไม่โกรธ แถมรักมากขึ้นด้วย" ผมตอบไปแบบกวนๆ มันทำหน้าเขินเล็กๆ
"แล้วจะยืนดูอีกนานไหม อายนะเนี่ย" มันเตือนสติผมที่ตอนนี้ยืนมองมันอาบน้ำอยู่ แต่ผมนุ่งผ้าเช็ดตัว
ผมปลดผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปหามันเลย
"ต้องเท่าเทียมกันถึงจะไม่โรคจิตช่ายเปล่า" ผมพูดพร้อมกับเดินเข้าไปกอดมันที่อาบน้ำอยู่
"โรคจิต" มันพูดเบาๆ ก่อนที่จะอาบน้ำต่อไป
-
จิ้มๆๆๆๆ :z13: :z13: 55+
เดี่ยวค่อยอ่าน คิคิค
-
:z10: ฮึ๊ยย ย ย ย ย ย ไม่ทัน .. :z13: อ่ะ . . . . . เซ็งเลย
. . .. เววว วว ว ว แล้ว ไรว่ะ สุขก็ต้องสุขด้วยกันดิ . . . . เวย์เอ๊ยย ยย จะอยุ่กันรอดมั๊ยเนี้ย . . .
. .ซื่อบื้อทำให้เฟยด้วยดิ .. . . . เหมือนจะเรียกเลือดนะคะ แต่ก็เศร้ากว่าอ่ะ . .. เลย :เฮ้อ:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
นะห์ รู้สึกเริ่มจะบรรยายได้แล้วจริงๆนะเนี่ย
แล้วจะรออ่านต่อดูสิว่าไมเฟยไม่ยอมเสร็จ อิๆ
-
โรคจิตเลยเราชอบบบบบบบ
-
คิคิคิค
อีกรอบมะนั่น
-
:pighaun:
เวย์น่าจะช่วยให้เฟยเสร้จด้วยนะ คึคึ อีกรอบเป็นงัย :laugh:
-
เวย์
เฟยยังไม่เสร็จ
ต้องต่ออีกรอบนะ :haun4:
-
อาบน้ำ
ให้เสร็จ นะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
-
วุ้ย ช๊อกโกแลต ยี่ห้ออะไรคะ
เดี๋ยวไปซื้อมาบ้าง แอร๊ยยยย
-
:z1:
-
...เฟย ไม่เสร็จๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...
...เวย์ จัดการระบบร่างกายของเฟยใหม่...
...XXXX กับเวย์..ต้องเสร็จ ๆๆๆๆๆๆๆ.....
...ถ้าเวย์ ทำได้นะ..มหาลัย..จะมอบปริญญาให้เลย.. :haun4:
-
:-[
:m25: :pighaun: :haun4:
:mc4:
-
ถึงยังไง เฟยก็ไม่ชอบนิ้ว อยู่ดี กร๊ากกกกกกกกกกกก :haun5:
-
อยากเป็นโรคจิต อิอิ
-
:m25: ใครจิตไม่รู้แต่คนอ่านคงจิต เชียร์กันสุดฤทธ์
-
ว่าคนแต่งจิตแล้ว :oo1:
คนอ่านจิตกว่า
เฟยไม่เสร็จ เวย์ :oo1: ใหม่
อย่างไงเฟยก็ชอบของจริงมากกว่า นิ้ว :impress2:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
พระเจ้า!!! จอร์จจจจ
:-[ :-[ :-[ :-[
-
:haun4: :haun4:
-
เฟยค้าง ป่ะ เวย์ :m25:
จัดการให้เสร็จซะ รับผิดชอบด้วย :-[
-
จะทำแฮคทริกซ์หรือไง.เวย์กับเฟย
แต่เฟยไม่ชอบนิ้วนะ
:m25: :m25:
-
ไปไหนไปด้วย
เวย์เสร็จ เฟยเสร็จเด้
..อีกรอบมะ..
:z1:
-
มองดูแล้วเหมือนเป็นอีกปมนะ
ทำไมเฟยไม่เสร็จ
ต้นเหตุมาจาก 6 คนนั่นหรือเปล่า
ที่เวลาหาความสุขจากตัวเฟย ไม่เคยสนใจว่าเฟยจะเป็นไง
-
สงสัยจะจิตพอกัน
ทั้งคนอ่าน คนเขียน
:z1:
ลป.กางเกงที่น้องนะห์ใส่ในอวาทาร์อ่ะ ขอต่ำกว่านี้อีกนิดส์ :haun4:
-
เฟยอาการกำเริบหรือเปล่า น่าสงสาร :เฮ้อ:
-
ง่า....เฟยเป็นอะไรอ่ะ
มีอาการเหรอ
:z2:
-
ตาย ๆๆ มีแต่ คน เม้น เรื่อง อะวาทาร์
แดง ว่า บ้าน นี้ ร้อน แรง เพราะ คน แต่ง แน่ ๆ คริก ๆ
ฮิฮิ
คืนนี้คงไม่ได้ลง แฮะ
ขอบคุณ ทุก คอมเม้น
สงสัยมีคำ ฮิต ติดปากใหม่แน่ ๆ
"เฟยไม่ชอบนิ้ว" เย้ออออออออออออออออออออออ
-
....เออ ไม่ลงก็ไม่ว่าไรหรอก.....
....จะไปนอนกอด ไอ้คิ้วเข้ม ก็บอกมาตรงๆๆเหอะ... :z3:
-
^
^
:z13: :z13:
ไปไหนไปด้วย
เวย์เสร็จ เฟยเสร็จเด้
..อีกรอบมะ..
******************
บ้าตาลใจเยนๆเด๋ว เขาก็ออกลูกได้พอดี หลายรอบละๆ
เด๋วเขาอาบน้ำตัวเปื่อย เหนมะเสร็จแล้วอาบมานทุกรอบ
ตัวเปื่อยกานพอดี
ก๊ากกก
-
ตอนนี้แร๊ง อิอิ
แต่ก็ชอบ
-
ตอนที่ 34 รู้สักทีว่าควรทำอย่างไร
ผมอาบน้ำกับมันโดยมีมันเป็นคนอาบน้ำให้ ผมกดครีมอาบน้ำลงบนใยสังเคราะห์ โดยมีมันเป็นคนขัดให้ มันพยายามจะล้างในจุดซ่อนเร้นให้ ผมเบียดตัวออกมาแล้วหันไปมองหน้า
"เฟยไม่ชอบนิ้ว" มันทำเสียงเล็กๆ ล้อเลียนผม ไอ้เวย์บ้า
ผมทุบมันไปสองสามทีก่อนที่มันจะกอดผมเต็มแรงอีกรอบ ปากเริ่มประกบปากอีกครั้ง มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ฟิตเกินไปหรือเปล่า ถ้ารอบนี้อีก ก็เป็นสามแล้วนะ
"พอเหอะเวย์ เฟยจะตายแล้ว" ผมบอกมันพร้อมกับจับมือมันมาจับที่ต้นขา เพื่อให้มันรู้ว่าตอนนี้ขาผมสั่นเพราะการรับความแข็งแกร่งของมันที่ผ่านมาเมื่อกี้ ผมรู้สึกสั่นๆ เล็กๆ เพราะอาการเหนื่อยและอาการล้า แต่ที่ร่างกายยังมีอาการสั่นจากโรคที่เป็นนิดหน่อย แต่ยังจะควบคุมและบังคับได้ เพราะว่าความรู้สึกที่เกิดจากมัน ไม่ใช่ความรู้สึกในความใคร่ทั้งหมด มันเป็นความรู้สึกดีที่พิลึกๆ แบบที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน
"เฟยเป็นของเวย์แล้วนะ เวย์สัญญาว่าจะดูแลเฟยอย่างดี" มันพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นๆ แต่แฝงไปด้วยความจริงใจที่ส่งผ่านและถ่ายทอดมาที่ผมจนผมรับรู้ได้ว่าคำพูดนี้คือคำพูดจริงๆ ที่ออกมาจากใจจริงๆ
ผมน้ำตาไหล ไม่รู้ว่าไหลเพราะสาเหตุใด หรืออาจจะเป็นเพราะคำว่า "สัญญา" ก็ได้มั้ง ฟังแล้วมันรู้สึกจิ๊ดๆ เจ็บๆ ที่หัวใจแปลกๆ
หลังจากแต่งตัวเสร็จ ผมอยากสูดอากาศให้เต็มปอด ผมพามันเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าของบ้าน นั่งลงบนม้าหินเล็กๆ ที่อยู่บนนั้น มันเดินมาจากทางด้านหลัง พลักผมเบาๆ เพื่อให้ผมรู้ว่ามันจะนั่งด้านหลังผม
มันสวมกอดผมจากด้านหลังเอาคางเกยที่ไหล่ของผม หน้ามันห่างผมแค่ไม่กี่นิ้ว คล้ายๆ กับตอนที่มันนั่งข้างหลังผมวันที่รับน้องวันแรกเลย แต่ที่ไม่เหมือนกันคือ ผมไม่รู้สึกใจเต้นโครมคราม ไม่รู้สึกตกใจ ในเวลานี้ผมมีแต่ความอบอุ่น อบอุ่นจากไออุ่นของมันที่ส่งผ่านมายังผมที่แนบสนิทกับมันในเวลานี้
ผมนั่งมองไปบนท้องฟ้ากว้างๆ ที่ไม่มีอะไรมากั้น เสียงรถราจากถนน ยังคงวุ่นวายเหมือนเดิมแต่ตอนนี้ผมกลับสงบ มีความสุข อบอุ่นมากๆ ทำไมผมถึงไม่รู้สึกแบบนี้เร็วกว่านี้นะ ผมจะได้ตัดสินใจอะไรหลายๆ อย่างได้ง่ายกว่านี้ ไม่น่าปล่อยให้มันคาราคาสังอยู่แบบนี้เลย
แสงไฟในกรุงเทพยังคงสว่าง จนมองดาวเห็นได้น้อยมาก ดาวที่เห็นชัดๆ ก็มีไม่กี่ดวง ผมนั่งมองดาว เหนือ ดาวลูกไก่ ที่ไม่ว่ากรุงเทพจะสว่างแค่ไหน มันก็ยังพอจะมองเห็นได้อยู่ แล้วชี้ให้มันดู
เวลานี้ความสุขเข้ามาท่วมท้นในหัวใจ ผมนึกถึงหนังสือเล่มหนึ่งที่เคยอ่านเรื่องเกี่ยวกับดวงดาว จึงคุยกับมัน
"เวย์รู้เรื่องของดวงดาวมั่งไหม" ผมหันไปถามมันที่ตอนนี้หน้าแทบจะชิดกับผมแล้ว มันจุ๊บเข้าที่ปากหนึ่งที
"ไม่รู้ดิ เรื่องอะไรหรอ เป็นความลับหรือเปล่า" มันตอบผมด้วยเสียงนุ่มๆ เบาๆ
"เวย์รู้ไหมว่า ดวงดาวที่เราเห็นเนี่ย มันห่างไกลกับเรามาก เป็นล้านๆ ปีแสงเลยนะ" ผมเริ่มอธิบาย
"แล้วล้านปีแสงเนี่ยมันไกลแค่ไหนหล่ะ" เวย์ถามผม
"หนึ่งปีแสง ก็คือแสงเดินทางหนึ่งปีกว่าจะถึงไง" ..
"แล้วล้านปีแสง ก็คือล้านปีของแสงที่เดินทางอยู่หรองัย" มันทำหน้างงๆ เหมือนเด็ก น่ารักจัง
"แสงที่เห็นเนี่ย เกิดมาเป็นล้านๆ ปีแล้วนะ กว่ามันจะเดินทางมาถึง ป่านนี้ดาวที่เราเห็นอาจจะระเบิดไปแล้วก็ได้ แต่มันยังมาไม่ถึงเราเท่านั้น" ผมตอบพร้อมกับชี้ขึ้นไปให้มันดู
"แล้วถ้าเรามองๆ อยู่แล้วเห็นมันระเบิดหละ" หน้ามันก็ยังคง งงๆ อยู่
"แสดงว่าเราโชคดีมากๆ ไง ไม่เห็นยากเลย" ผมตลกกับคำถามมัน
"แต่เวย์ว่า เวย์ไม่ต้องเห็นมันระเบิดหรอก เวย์ไม่อยากรอวันนั้นหรอก เพราะตอนนี้เวย์ก็โชคดีพอแล้ว ที่นั่งอยู่ตรงนี้ ข้างๆ เฟย" มันพูดพร้อมกับกอดผมแรงขึ้น และหอมเข้าที่แก้มผม
มันน่ารักมากในตอนนี้ มันอบอุ่นและแข็งแกร่งในเวลาเดียวกัน ผมรับรู้ได้ทันทีว่า วงแขนอันนี้พร้อมที่จะอยู่กับผมตลอด พร้อมที่จะกอดผมในยามผมอ่อนแอ พร้อมที่จะแข็งแกร่งกับผมในเวลาที่ผมต้องการ และมันก็จะนุ่มนวลในเวลาที่ผมสวมกอดมัน
นั่งกันอยู่พักใหญ่ คุยกันไปเรื่อยๆ จนรู้สึกว่าเริ่มหนาว ลมข้างบนมันเย็น พวกเราก็เลยกลับมาที่ห้อง มันบอกอยากเล่นกีตาร์ ผมเดินไปห้องพี่สาวที่ชั้นสอง ตอนผมเดินลงไป ผมได้ยินเสียงดังโวยวายอยู่ด้านล่าง
แต่ผมไม่อยากลงไปหรอกตอนนี้ ผมอยากอยู่เฉยๆ ทำในสิ่งที่ผมต้องการ ก็แค่นั้น
ผมถือกีตาร์เข้ามาพร้อมกับหนังสือเพลงอีกสองสามเล่มส่งให้มัน และเดินขึ้นไปนอนบนเตียง มันนั่งอยู่ด้านล่างเตียงและตบเตียงด้านข้างๆ ที่มันนั่งอยู่เบาๆ เพื่อบอกกับผมว่าให้ผมไปนอนตรงนั้น
"อยากฟังเพลงอะไร" มันถามผมพร้อมกับเปิดหนังสือเพลงพลิกไปพลิกมา
"อะไรก็ได้ ที่เวย์อยากเล่น" ผมคิดเพลงไม่ออกในตอนนั้น
เสียงอินโทรกีตาร์ขึ้นมาเบาๆ บ่งบอกให้ผมรู้ว่ามันคือเพลงอ่ะไร
กดด้วย เพื่ออรรถรถในการอ่าน
http://media.imeem.com/m/IZvfEcamFy/aus=false/
ได้เจอเธอเมื่อวาน ได้คุยและทักทาย
บอกไม่ถูกว่าทำไม รู้สึกเหมือนเจอเธอมานาน
จิตใจมันสับสน และเธอจะรู้ตัวบ้างไหม
ว่าเธอคือเหตุผล ที่ทำให้ฉัน ต้องกระวนกระวายในคืนนี้
อยากจะบอกเธอว่ารัก แต่มันคงจะเร็วไป
เธอคงไม่เข้าใจ ในสิ่งที่ฉันมีตอนนี้
ที่เป็นทุกข์ ก็เพราะคงเฝ้าแต่คิดถึงเธอ
ตั้งแต่วันที่ได้เจอ เธอคือเหตุผลที่ฉันต้องเป็นอย่างนี้
ตีสองสิบห้านาที พยายามข่มตานอน
แต่ก็ไม่วายคิดถึงเธอ หลับตาเห็นเธอทั้งคืน
นั่งอยู่จนเช้า มันทนไม่ไหวแล้วใจ
จะเป็นไปได้ไหม อยากเจอเธออีกครั้ง อยากบอกความในใจที่ฉันมี
อยากจะบอกเธอว่ารัก แต่มันคงจะเร็วไป
เธอคงไม่เข้าใจ ในสิ่งที่ฉันมีตอนนี้
ที่เป็นทุกข์ ก็เพราะคงเฝ้าแต่คิดถึงเธอ
ตั้งแต่วันที่ได้เจอ เธอคือเหตุผลที่ฉันต้องเป็นอย่างนี้
แค่รอยยิ้มของเธอ ความอ่อนหวานของเธอ มันมีมากเกินทนไหว
ฉันไม่อาจต้านทาน ความรู้สึกข้างใน ที่ฉันนั้นมีมากเกินจะเก็บไว้
อยากจะบอกเธอว่ารัก แต่มันคงจะเร็วไป
เธอคงไม่เข้าใจ ในสิ่งที่ฉันมีตอนนี้
ที่เป็นทุกข์ ก็เพราะคงเฝ้าแต่คิดถึงเธอ
ตั้งแต่วันที่ได้เจอ เธอคือเหตุผลที่ฉันต้องเป็นอย่างนี้
ตอนที่มันร้องท่อนกลาง มันพยายามหันมามองหน้าผม ยักคิ้วเข้มๆ ให้ผม ผมจึงเอาแขนกอดคอมัน
มันเล่นจบ ก็ วางกีตาร์แล้วขึ้นมาจูบผม จูบแผ่วเบา เพื่อบ่งบอกความรู้สึกที่มันมีอยู่ในใจขณะนี้ มันยิ่งทำให้ผมคิดได้ ว่าตอนนี้ผมคิดไม่ผิดที่อยู่ตรงนี้ คิดไม่ผิดเลยที่กำลังจะเลือกมัน และมันเนี่ยหล่ะคือสิ่งที่หัวใจผมเรียกร้องหาอยู่
มันนอนกอดผมแบบที่เคยนอนกอด ในตอนนี้หัวใจของผมมันช่างเติมเต็มเหลือเกิน เหมือนสิ่งที่ขาดหายไปนาน กำลังเข้ามาตอนนี้ ผมต้องรักมันแน่ๆ หรือถ้าไม่รัก ผมก็พร้อมแล้วที่จะรักมัน พร้อมที่จะทำทุกวิธีทางเพื่ออยู่กับมัน
-
ปล. ฉากที่ผมพูดกับมัน ตอนหลังมา ผมเคยดูหนังเรื่องนึง คล้ายๆ ที่ผมพูดเลย ยังว่าอยู่เลยว่ามีคนคิดแบบผมด้วยหรือเนี่ย
ตอนนี้อาจสั้นไปนิสนะครับ เพราะว่ามันก็ดึก และต่างคนต่างก็ง่วงด้วย ก็เลยไม่มีไรมากกว่านี้ ผมเขียนอิงเอาความจริงเป็นหลัก ช่ายมิ
แล้วตอนนี้ผมก็ง่วงแล้วด้วย ฝากแฮปปี้เบริดเดย์ พี่หนึ่งด้วยนะครับ ผ่านทางนี้เลยและกัน
ที่ต้องลงเพราะว่ามีคนบางคน สาปแช่งอยู่เนืองๆ
v
v
....เออ ไม่ลงก็ไม่ว่าไรหรอก.....
....จะไปนอนกอด ไอ้คิ้วเข้ม ก็บอกมาตรงๆๆเหอะ... :z3:
-
ูู^
^
^
วันนี้ทันได้จิ้มคนแต่งด้วย โย่วๆๆ
-------------------------------------
เพลงมันหวานเนาะ :-[
ดีใจ ที่ดูเหมือนว่าเฟยจะได้คำตอบที่ชัดเจนของหัวใจแล้ว
แต่ก็ยัง รอลุ้น ว่ามันจะเป็นไงต่อไป
เพราะท่าทาง คงไม่สมหวังง่ายๆ ชิมิเคอะ
-
^
^
^
:z13:
:pighaun: นึกว่าจะมีต่อรอบ3ซะอีก อิอิ
"เฟยไม่ชอบนิ้ว" :-[
วุ้ยยยย ตอนล่าสุดนี่หว๊านหวาน
อวาทาร์แต่ละภาพนี่ หุหุ :haun4:
-
ขอมอบ :L2: ให้น้องนะห์ ...นายยอดมากกกกกกกก
เวย์ เฟย ดูแลกันนะคร๊าบบบบบบบ :กอด1:
อย่าให้ ใครมาขัดขวางเลย สาธุ๊ ....
-
ชอบตอนนี้มว๊ากกกกกกกกกกกก ><
น่ารักมากมาย
ฝันดีนะคะพี่นะห์
-
:-[ หวานอีกแล้ว เวย์น่าร๊ากกก
-
:-[ อย่าเพิ่งมีอะไรมาดับความหวานนะ
-
มาลงดึกเลยอ่ะ
ดี(มั้ยหว่า?)นะว่าคืนนี้นอนไม่หลับ
ตีสี่ตีห้ายังแหกตาตามมาอ่านเฟยกะเวย์
:z1:
ตอนนี้มีหวานหน่อยๆ ด้วยอ่ะ
แต่แอบกลัวว่าตอนหน้าจะมีเรื่องอะไรรึเปล่าเนี่ยสิ
:z10:
-
ช็อคโกแลตยี่ห้อไรอ่ะ
จะไปหาซื้อมั้ง
สงสัยยี่ห้อน้องพลับ
กินเข้าไป ขอสอง เลย
เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่รู้วันเกิดใคร
HBDด้วยคนมีความสุขมากมากนะครับ
................................................................................ฝันดีนะครับบบบ
-
เวย์น่ารักอีกแล้วววววววววว :กอด1: :impress2:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกก :impress2:
-
ไม่ต้องเถียงกันๆ สรุปแล้ว โรคจิตทั้งคู่เลยอ่ะ เสมอกัน
ตอนนี้คนอ่านก้อจะโรคจิตตามด้วยหละ กร๊ากกกก
:z1: :z1: :z1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
อ่าน่ะ
ไม่ได้เข้ามาอ่าน หลายวัน
สุดท้าย
เฟย ก็ได้ เวย์ แล้ว
เป็นแฟนกันน่ะ
5555+
-
หรือถ้าไม่รัก ผมก็พร้อมแล้วที่จะรักมัน พร้อมที่จะทำทุกวิธีทางเพื่ออยู่กับมัน
กรี๊ดดดดดดดดดดด พร้อมแล้วก็ ลุยเลยค่ะ
เวย์น่ารักกกกก :-[
-
อ่านตอนเวลา :oo1: ทำไมเวย์ถึงดูเถื่อนๆจัง
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
:m20: :m20:
-
ตอนนี้อบอุ่นดีจัง มีคนกอดตอนนอนด้วย :m13:
-
:m10: :m10: :m10: :m10:
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
โอ๊ยๆๆๆๆๆ มีทั้งเลือดสาด และความหวานปนกันไป
ตอนล่าสุดนี่ หวานสุดๆอ่ะ หวานนนนนนมากมาย :impress2:
เพลงเพราะมากกกกก ฟังแล้ว น้ำตาคลอนิดๆๆ อยากมีคนกอดมั้งจัง หุหุหุหุหุ :z3:
-
หวานกันอีกแล้วววว มดขึ้นทู้แล้วเนี่ย
คิ้วเข้มน่ารักจังเลย :m12:
-
:กอด1: :กอด1:
-
ปล. ฉากที่ผมพูดกับมัน ตอนหลังมา ผมเคยดูหนังเรื่องนึง คล้ายๆ ที่ผมพูดเลย ยังว่าอยู่เลยว่ามีคนคิดแบบผมด้วยหรือเนี่ย
ตอนนี้อาจสั้นไปนิสนะครับ เพราะว่ามันก็ดึก และต่างคนต่างก็ง่วงด้วย ก็เลยไม่มีไรมากกว่านี้ ผมเขียนอิงเอาความจริงเป็นหลัก ช่ายมิ
แล้วตอนนี้ผมก็ง่วงแล้วด้วย ฝากแฮปปี้เบริดเดย์ พี่หนึ่งด้วยนะครับ ผ่านทางนี้เลยและกัน
ที่ต้องลงเพราะว่ามีคนบางคน สาปแช่งอยู่เนืองๆ
v
v
....เออ ไม่ลงก็ไม่ว่าไรหรอก.....
....จะไปนอนกอด ไอ้คิ้วเข้ม ก็บอกมาตรงๆๆเหอะ... :z3:
...คุณน้องนะห์ ว่าเราสาปแช่ง แต่ก็คุ้มนะ..
...ก้ได้อ่านตอนหวานๆแถมโรแมนติก อีกต่างหาก... :กอด1:
-
:-[ :-[
-
ถ้ากอดคิ้วเข้มก่อนมาลงแล้วได้หวานขนาดนี้ก็ไม่ว่าหรอก กอดเยอะๆเลย :-[
อย่าบอกนะว่า ที่ข้างล่างเสียงดังวุ่นวายเป็นเพราะ .... :fire:
ทำไมพ่อเฟยถึงดูไม่ชอบเวย์น้า แล้วไม่ตะหงิดเรื่อง 6 เทพอสูรบ้างเหรอ
-
ตอนนี้ หวานจิง :-[
-
มานั้งรอ นอนรอ หุหุหุหุหุ
:z13:
-
อร๊ายยยยย
น่ารักอย่างเวอร์
สู้ๆ
ผ่านอุปสรรคไปด้วยกันนะ
โย่ว
-
อ่านแล้วมีความสุขมากๆครับแต่ไงดีล่ะพอนึกถึงวันข้างหน้าอ่ะกับไอ้พวก6เขยนั้นอีกอ่ะปัญหาใหญ่เอาการอยู่แต่ไงก็เก็บเอาช่วงนี้เป็นพลังงานสำรองก่อนนะครับได้มีแรงสู้กับวันข้างหน้าอ่ะ :L2:
-
. . . . . :z3: วิตกจริตอ่ะ กลัวว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นจัง .. . เวย์เอ๊ย ศึกหนักว่ะแก . .. .
. . .หยองงงงงงงงงงงง :call: .. . .
-
:-[ :-[ :-[
จะหวานกันไปไหนเนี่ย เด่วจะรอดูว่า หลังจากนี้จะเป็นไง
ท่าทางตอนหวานๆคงใกล้จบลงเต็มทีแล้ว
ถึงเวลาที่เฟยต้องยอมเดินเข้าหาความจริง และเลือกที่จะจัดการอะไรบางอย่างอย่าปล่อยให้มันคาราคาซังอยู่
อย่างนี้ เวย์เองก็คงรู้ตัวดีว่าตัวเอง ยังไม่อยู่ในฐานะที่จะมาปกป้องดูแลเฟยอย่างเต็มที
เด่วคืนนี้ดึกๆลงอีกละ นะห์ เด่วจะรออ่าน ก็แบบเรามันคนกลางคืนอะนะ อิๆ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักมากกกกกกกกกกกก :-[ :-[
อ่านตั้งแต่ตอน 28-34 รวดเดียว ได้อารมณ์มากมาย น่าร๊ากกกกกกก ฉากด้ายเข้าเข็มก็น่ารักมากมาย อบอุ่นอ่อนโยน :-[ :-[
ตอนล่าสุดนี่ก็น่าร๊ากกกกกกกกกก ชอบบบบบ :-[ :-[
:กอด1: รักนะห์ :กอด1:
:laugh: :laugh: :laugh:
-
จับมือกันสู้ๆ กะไอ้พี่ 6 คนนั้น :n1:
-
รู้สึกได้ถึงความรัก
-
เดี๋ยวมาลงให้เน้อ
แต่ก่อนอื่น ขอ อ่าน รักร้าย ให้จบก่องได้ป่ะ
มันส์ มาก มาย พึ่งเคยอ่าน
คิดไปคิด มา พล๊อต เรื่อง แอบ เนียน คล้าย กันบางส่วน ๆ
-
:serius2:
รออะรอได นะห์ แต่อย่าให้รอนานละ อิๆ
เด่วจะดิ้นรอ :z2: :z2: :z2: :z2:
-
เอิ่มไม่ต้องออกแนวรักร้ายเลยนะ :m16: :m16:
ไม่งั้นพี่คนโพสจะโดนถล่ม
ขอแบบ นี้ยังดีกว่าไม่งั้นเด๋วนายเอกต้องเดินจากไป
กระผมรับไมได้อยู่หลายวัน o22
มาเลยเร็วๆๆๆ
-
:z13: :z13:
จิ้ม จิ้ม จิ้ม คนเขียนอ่ะ :z10: หนีไปอ่าน รักร้ายซะงั้น หุหุหุหุ
เอาเป็นว่า มาปุเสื่อนอนรอตรงนี้แหละ หุหุหุ
:a12:
-
มาแล้วปลุกด้วยนะ
จะหลับรอ
:a12:
-
เข้ามาฉลองหน้า 100 :mc4:
ว้าอ่านรักร้ายงี้อีกนานเลย ของเค้าดีจิง o13
-
:impress2:
งั้นก็ขอเข้ามารอเป็น reply ที่ 1000 ด้วยนะจ๊ะ
:กอด1: น้องนะห์
-
ไอ้คิ้วเข็มแมร่งอบอุ่นว่ะ
-
หวานกันไปก่อน
แต่เดี๋ยวก็ต้องมีเรื่องมากวนใจอีกแน่เลย
-
:haun4:
หื่นบ้าง หวานบ้าง
น่ารักมากมาย
:-[
-
ตอนที่ 35 สถานการณ์ที่แย่ที่สุด
ตอนนี้ผมนอนหลับอยู่บนเตียง เสียงประตูถูกเคาะอย่างแผ่วเบา อย่างมีมารยาท เสียงเบาๆ และอบอุ่นที่สุดในชีวิตของผมดังขึ้น
"เฟย.. ตื่นหรือยังลูก" เจ้าของเสียงพูดพร้อมกับเปิดประตูเข้ามาอย่างเบาที่สุด เพราะกลัวผมจะตื่น ผมหยีตามองเล็กๆ เพราะตายังไม่สามารถสู้แสงสว่างจากประตูที่สาดเข้ามาได้ แม่ของผมอยู่ในชุดเตรียมตัวจะออกไปขายของ เข้ามาพร้อมกับ นั่งลงด้านข้างผม ลูบหัวผมเบาๆ
"หม่าม้าไปขายของแล้วนะ อย่าลืมไปเรียนหละ" แม่ผมบอกก่อนที่จะเอากระเป๋าสตางค์ขึ้นมา พร้อมกับยื่นธนบัตรสีเทาเจ็ดใบส่งให้ผม ที่สภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น แต่ก็ยังเอื้อมมือมารับเพราะว่ามันเป็นของสำคัญ ที่ขาดไม่ได้ และผมก็อยากได้อยู่แล้วด้วย
"เก็บดีๆหละ เดี๋ยวจะหาย ยิ่งซุ่มซ่ามอยู่เราหนะ" แม่ผมทำเสียงดุขึ้นนิดหน่อย ก่อนที่จะหอมเข้าที่แก้มผมเบาๆ และปิดประตูเดินออกไป
สภาพผมตอนนี้อยากนอนมากมาย แต่เงินที่อยู่ในมือหละ มันจะหายไหม แต่แล้วยังไงหละ ห้องผมนี่มันจะหายไปไหนได้ มันก็ต้องอยู่ในนี้หละ
ผมเลือกที่จะกำเอาไว้ให้แน่นเพราะกลัวว่ามันจะหาย ผมกำจนเกร็งไปทั้งตัว เงินตั้งเจ็ดพันแหนะ ใครจะปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ แล้วหลับต่อ
ผมลืมตาขึ้นมา มองไปรอบๆ เห็นไฟรถหลายๆ คันกำลังเคลื่อนผ่านไป ผมอยู่ในรถนี่ ในรถพี่สาว ผมลุงขึ้นหันไปมอง เห็นเวย์ทำสีหน้าตกใจ เหงื่อเต็มร่างกาย
"เป็นไรหรือเปล่า เมื่อกี้เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น" เสียงมันยังคงถามรัว และน้ำเสียงตื่นตระหนก ผมเป็นอะไรไปหรอ? ผม งง จัง
"แกเป็นอะไร เกร็งไปทั้งตัวเลย ชักหรอ? หรือว่าอาการกำเริบ" พี่สาวผมก็ถามรัวต่อจากมัน พร้อมกับขับ อีโว ของมันด้วยความเร็ว บนถนนศรีนครินทร์
"ใครเป็นอะไร" ผมยังถามด้วยความรู้สึกมึนๆ อยู่ ตอนนี้เวย์ก้มลงมาจูบผมที่หัว
"เฮ้อ..." เสียงเวย์มันถอนหายใจยาว
พี่สาวผมก็ยังคะยั้นคะยอถามผมว่าผมเป็นอะไร ผมก็ไม่รู้จะตอบอะไรเพราะผมไม่ได้เป็นอะไรนี่ครับ
"ก็แก เกร็ง กำมือแน่น ไม่ยอมปล่อย เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบ ข้าก็เลยนึกว่าแกช๊อคอะดิ นึกว่าจะตายซะอีก นิ่งไปเลย สรุปแล้วแกเป็นอะไร" พี่สาวผมอธิบาย อาการของผมเมื่อสักครู่ อาการที่พวกเขาเข้าใจผิดว่าผมเป็นอะไรสักอย่างแหละ
"ก็แค่ฝันเฉยๆ ฝันว่า..." ผมก็เล่าเรื่องในความฝันให้พี่สาวผมและเวย์ฟัง
ตอนนี้เสียงเครื่องยนต์และเสียงท่อเบาลงแล้ว พร้อมกับอาการขำในสิ่งที่ผมเล่า และสิ่งที่ผมเป็นเมื่อสักครู่นี้ อะไรฟ่ะเนี่ย ขำทำไม?
ในตอนนี้พี่สาวผมเมื่อรู้ว่าผมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ก็ทำสีหน้าเครียดมากกว่าเดิม ตายังมองถนนข้างหน้า ผมเห็นเวย์ก็มีอาการเช่นเดียวกัน
"แกลองมองไปข้างหลังดิ" พี่สาวผมพูดน้ำเสียงเรียบๆ
ซีรี่ 3 ที่ผมคุ้นเคย และเวย์ก็คุ้นเคยเช่นเดียวกันเพราะว่ามันเคยขับเมื่อไม่นานมานี้ ตามติดรถของพี่สาวผมอยู่
"ก็ไอ้เวย์มันอุ้มแกลงมา พวกพี่ใหญ่อยู่ข้างล่างกันครบ ข้าเกือบห้ามไม่ได้แหนะ แต่ยังดีเพราะว่าแกเกร็งๆ แล้วก็กำมือแน่น ทุกคนไม่รู้ว่าแกเป็นอะไร เหมือนคนจะตาย เพราะเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น ข้าเลยเสนอมาว่าต้องรีบไปโรงพยาบาล เพราะแกเป็นอะไรไม่รู้ เดี๋ยวจะตายซะก่อน พวกมันก็เลยหยุดเรื่องที่ไอ้เวย์นอนอยู่กับแกไว้ก่อน แล้วปล่อยให้อุ้มมาที่รถข้าเนี่ยหละ แล้วตอนนี้แกไม่ได้เป็นอะไรแล้ว จะบอกกับพวกมันยังไง" พี่สาวผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เครียดขึ้นเรื่อยๆ พูดรัวเหมือนไม่หายใจ สงสัยยังคงตกใจกับเรื่องเมื่อกี้อยู่
ผมหันไปมองหน้าเวย์ทันที ในตอนนี้หน้าซีด ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา แววตาวิตกเล็กๆ ผมคิดได้ทันทีเลยว่าตอนนี้คงมีปัญหาใหญ่มากๆ แล้ว เพราะว่าพวกพี่ใหญ่เองก็ไม่อยากให้ผมไปไหน ไปอยู่กับใคร แต่พวกเขารู้ไหมว่า ตอนที่พวกเขาเถียงกันอยู่บนห้อง เวย์มันนอนอยู่ในห้องผม พวกเขาจะรู้ไหมว่าโจทย์หัวใจ คนที่ทำให้ผมนั้นเปลี่ยนไป คนที่ทำให้ผมรู้สึกแย่ๆ กับพวกเขาเพิ่มมากขึ้นนั้น กลับอยู่ใกล้ตัวพวกเขาแค่นั้นเอง
"เวย์เป็นอะไรหรือเปล่า" ผมเอื้อมไปลูบหน้ามันเบาๆ ที่ตอนนี้เหงื่อตกมากขึ้น
"เฟยไม่เป็นอะไรจริงๆ นะ แค่ฝันจริงๆ นะ" มันมองผมด้วยสีหน้าเป็นห่วงอยู่ แต่แววตาก็ยังแฝงไว้ด้วยความกังวล แสดงว่ามันห่วงผมมาก ผมคงจะแสดงอาการผิดปกติจริงๆ แหละ แต่ผมไม่ได้เป็นอะไรนิ ผมก็แค่ฝัน ฝันที่มันคล้ายจริงมากๆ ผมกลัวว่าเงินจะหายเลยกำแน่นไปหน่อย และก็เกร็งมากไปด้วยเพราะกลัวเงินจะหลุดหายไป แล้วที่ไม่ตื่นเนี่ยก็เป็นเพราะสองรอบติดกัน มันก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา ก็เลยตื่นยากไปนิด
"แล้วแกจะเอายังไงกับพวกนั้นวะ น้อง" พี่สาวผมถามกลับขึ้นมาเพื่อหาทางออก
"ขับรถกลับบ้านเหอะ เป็นไงเป็นกัน" ผมตั้งสติได้แล้วตอนนี้ เหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ มันทำให้ผมคิดอะไรได้หลายๆ อย่าง และผมจะต้องเริ่มทำมันเสียเดี๋ยวนี้ ก่อนที่อะไรๆ จะสายเกินไป
พี่สาวผมถามย้ำอีกครั้ง ก่อนที่จะกลับรถที่สี่แยก แล้วมุ่งหน้ากลับบ้าน ตอนกลับรถได้สักพัก พี่ใหญ่ โทรเข้าเครื่องพี่สาวผม คงถามว่าทำไมไม่ไปโรงพยาบาลแล้ว พี่สาวก็ตอบไปตามสไตล์ของมัน แล้วก็วางไป บนรถ เวย์พยายามบ่ายเบี่ยงที่จะกลับไปพร้อมผม หาข้ออ้างต่างๆ นาๆ เพื่อที่จะไม่กลับไป มันกลัวอะไรอยู่เนี่ย
"เวย์ไม่อยากให้เฟยต้องเลิกกับพี่ใหญ่เพราะเวย์" เสียงนุ่มๆ ของมันดังขึ้น หลังจากที่เราเถียงกันในรถได้สักพัก
"เวย์ไม่รู้หรอก สถานะมันเป็นยังไง เชื่อใจเฟยดิ ถ้าเวย์พร้อม เฟยก็จะพร้อมเหมือนกัน" ผมพูดพร้อมจับมือเวย์เอาไว้แน่นๆ
"แล้วแกไม่กลัว พวกนั้น ฆ่ามันหรือไง" พี่สาวผมถามแทรกขึ้นมาแบบน้ำเสียงเรียบๆ
"ลองดูดิ ใครกล้าก็ลองดู" ผมพูดแบบมั่นใจ เพราะยังไงๆ ผมก็มีไม้ตายอยู่ดี
ถนนในยามราตรีแบบนี้ รถวิ่งน้อยมากๆ ไม่นาน ผมก็กลับมาถึงบ้าน
ผมรีบลงจากรถโดยเร็วที่สุดพยายามรีบเปิดประตูบ้านที่เป็นประตูเหล็กม้วน ที่เปิดยากพอสมควร แต่ไม่ทันแล้ว พี่ใหญ่วิ่งตามเข้ามาด้วยความเร็ว เวย์ตั้งท่าพร้อมเหมือนกับรับรู้ว่าจะต้องเจออะไร
-
^
^^
จิ้ม ๆ อิิ ได้จิ้มซะที
ไปอ่านก่อน ฟิ้ววววววววว
-
จิ้มต่อ คิคิคิ
เฮ้อ สั้นอ่ะ
มารอต่อนะครับ
-
แอร๊ยยย อิพี่ใหญ่
อย่าทำไร เวย์นะ
เฟยเป็นไรอะ
-
พี่ใหญ่
อย่านะว้อยยยยยยยยยยยย :angry2:
เอาให้เด็ดขาดไปเลยนะเฟย
-
ใครช่วยกันพี่ใหญ่ไว้ด่วน
-
:z3:เวย์จะโดนไรบ้างนี่
-
ค้างงง
รีบสอยลงด่วน อยากรู้มากมายยยยยยยยย :m31:
-
...ง่ายนิดเดียว..พี่ใหญ่สอยเวย์ เฟยก็เอาหน้าไปรับแทน...
...แค่เนี้ย พี่ใหญ่ก็ หยุดละ หรือเปล่าหว่า...หรือสอยต่อ..
..ขำๆๆว่ะ เฟย ...แกจัดการได้อยู่แล้ว มีไม้ตายมิใช่หรือ..
..รอมาเฉลยละกัน... :z3:
-
ค้างงงงงงงง ใครก็ได้ช่วยอิพี่ใหญ่หน่อย :serius2: อย่าทำอะไรเวย์เค้านะ
-
โอยยยยยยยยยย
แล้วมันจะยังไงล่ะเนี่ย
:z3:
-
กรีสสสสสสสส
สั้น และก็ ค้างงงงงงงงงง :z3:
เอาใจช่วย เวย์ กะ เฟย :call:
ว่าแต่ เฟยตั้งแต่โดนรอบสองไป เริ่มมีอาการแปลกๆ อะ
จะเป็นไรไปรึเปล่า :monkeysad:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
จะเกิดไรขึ้นเนี่ย อยากรู้ๆมากมาย
อย่าทำให้ค้างแล้วจากไปแบบเน้น้า
:z3: :z3: :z3:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
คืนนี้จะมาต่ออีกม้ายยยยยยยยยยย
-
มาต่อเพิ่มให้ เพราะว่าเมื่อกี้ น้อยไปมั๊ก ๆ เขียนได้ไม่ดีเลยคราวนี้ ในหัวอื้อไปหมด แต่ พยายามจะไม่ให้ค้างนะครับ
อ่านเรื่อง รัก..ร้าย มา แบบว่า ยังปรับอารมณ์ไม่ทัน เหตุการณ์ต่อจากนี้หละครับ จะยิ่ง.....เข้มข้นมากขึ้น...
ตอนที่ 35 สถานการณ์ที่แย่ที่สุด(มาต่อ)
ผมหยุดการยกประตูเหล็กม้วนหน้าบ้านขึ้น แล้วไปยืนบังด้านหน้าของเวย์ไว้ เวย์พยายามพลักตัวผมให้ออกมา ผมหันไปทำตาขวางใส่มันจึงหยุดพลักผมออกมา
พี่ใหญ่ตอนนี้ยืนตรงหน้าผมห่างเพียงไม่กี่ก้าว
"เมิงทำอะไร ไอ้สัตว์" พี่ใหญ่ขึ้นเสียงดัง พร้อมกับชี้หน้าเวย์ เพราะเดินเข้ามามากกว่านี้ไม่ได้ ผมบังอยู่
"พี่ใหญ่หยุดก่อน เดี๋ยวค่อยคุยกัน" ผมขึ้นเสียงบอกกับคนตรงหน้าเพื่อให้หยุดอารมณ์ในเวลานี้
ตอนนี้พวกพี่สาวผม พี่ชายผม และพวกเพื่อนพี่ผม วิ่งกันมาครบแล้ว ต่างคนต่างยืนระวังกันหมด
ผมยื่นกุญแจให้พี่สาวผม เพื่อให้ไขประตูบ้านเข้าไป พี่สาวผมก็เดินเข้ามาทำตามแต่สายตาไม่วายที่จะจับจ้องดูการเคลื่อนไหวทั้งหมด
"เฟยมานี่" พี่ใหญ่เรียกผมพร้อมกับเอื้อมมือจะมาจับแขนด้านบนของผม ผมเบี่ยงตัวหลบเพื่อไม่ให้มือใหญ่ๆ คู่นั้นสัมผัสผมได้
"อ๋อ รักมันมากดิ คิดว่าพี่ไม่กล้าทำหรือไง หา" พี่ใหญ่ยังคงตะคอกใส่หน้าผมอยู่
"แล้วจะทำไม" เป็นครั้งแรกที่ผมตอบตามใจตัวผมเอง ผมอยากตอบแบบนี้นิ เอาดิ ไงวันนี้ก็ต้องเห็นดีกันไปข้าง ผมไม่อยากให้มันคาราคาซังแบบนี้แล้ว มันทรมาร ผมไม่ต้องการให้เขาดูแลผมแล้ว ผมอยากเลือกทางเดินของผมเอง แต่ก็แอบเสียใจเล็กๆ ที่ต้องกลายเป็นสถาการณ์แบบนี้
"มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไอ้หน้าตัวเมียเนี่ย" พี่ใหญ่ยังคงใช้น้ำเสียงเย้ยหยันและโมโห แต่ยังคงทำอะไรไม่ได้เพราะว่าผมยืนอยู่ด้านหน้าเวย์
"ใครหน้าตัวเมีย พูดให้มันสวยๆ หน่อย" เสียงทุ้มหนักที่ตอนนี้ยิ่งดังกังวาล ดังมาจากด้านหลังผม
"แล้วมึงคิดว่าใครหละ กูมั้ง" พี่ใหญ่ยังคงใช้น้ำเสียงกวนๆ เหมือนเดิม
"หยุดๆ เลยพวกมึง เข้าไปในบ้านแล้วค่อยคุย" พี่ชายผมเดินเข้ามาขวางไว้ ดีนะที่ยังมีพี่ชายผมอยู่ ตอนนี้พี่สาวผมเปิดประตูบ้านได้แล้ว ผมรีบลากเวย์แล้ววิ่งขึ้นห้องไปอย่างเร็วที่สุด
"ปั๊ก" มือผมถูกปล่อยออกจากเวย์ เพราะหมอนจากบนโซฟาด้านล่างถูกปาเข้ามาที่มืออย่างแรง พร้อมกับพี่ใหญ่ที่วิ่งเข้ามา
หมัดซ้ายใส่เข้าที่ด้านแก้มขวาของเวย์จังๆ เวย์เซนิดๆ ก่อนที่จะสวนกลับไปที่ท้องของพี่ใหญ่เต็มแรงเหมือนกัน ภาพในตอนนี้มันเป็นภาพที่ช้ามากๆ ผมทำอะไรไม่ถูก พี่น้ำ พี่เต้ พี่ปลาม์ พี่บอล วิ่งถลาเข้ามาที่เวย์ ก่อนที่จะช่วยกันรุมหมัดรุมตีนใส่
ส่วนพี่สาวผมพยายามจะเข้าไป แต่เข้าไปไม่ได้ เพราะพี่สาวผมตัวก็พอๆ กับผมเข้าไปไม่มีทางสู้แรงผู้ชายพวกนั้นได้แน่ๆ พี่ชายผมพยายามวิ่งเข้าไปดึงพี่ใหญ่ออก แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่พี่ผมดึงไว้ไม่ได้ เสียงดังโวยวายเกิดขึ้นจนไม่รู้ว่าใครพูดอะไรบ้าง ผมวิ่งเข้าไปเพื่อจะห้าม แต่โดนหมัดใครไม่รู้เข้าที่ชายโครงอย่างจัง
"อุ๊ก..." ผมทรุดลงไปกองกับพื้นทันที เจ็บ ปวด บอกไม่ถูก ผมยิ่งไม่มีแรงอยู่แล้วเพราะผ่านความรักกับเวย์มาสองรอบ
"ไอ้น้อง" เสียงพี่สาวผมตะโกนเหมือนกับเป็นเสียงระฆังหมดยก เพราะว่าทุกคนในตอนนี้ที่กำลังชุลมุลกันอยู่กลับหยุดนิ่ง หันมามองที่ผมที่ตอนนี้มือจับชายโครง และลงไปคุดคู้อยู่บนพื้นบ้าน
ทุกคนวิ่งเข้ามาที่ผมเหมือนผมเป็นศูยน์กลาง เวย์ก้มลงมาเพื่อที่จะถามผม
"โครม..." เสียงเวย์โดนตีนใครไม่รู้กระเด็นไปติดกำแพง
"พอสักที เห็นมั้ยน้องกูเจ็บเลย ออกไป ออกไปให้หมด " พี่สาวผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เล็กแหลม คล้ายเสียงผู้หญิง ตอนนี้มันคงจิตหลุดไปแล้ว เพราะผม ผมเจ็บไง พี่สาวผมยอมไม่ได้ถ้าผมต้องเจ็บ
พวกมันมองไปที่พี่สาวผมแบบอึ้งๆ แล้วพากันเดินไปที่หน้าประตู
"ตุ๊บ.." พี่ใหญ่วิ่งผ่านหัวผมไป ต่อยเวย์ที่ตอนนี้นั่งติดกำแพงอยู่ มันทำอะไรไม่ได้ได้แต่ยกมือขึ้นปัดป้องจากหมัดที่รัวลงมาอย่างไม่ขาดสาย พี่ฮาร์ดพยายามวิ่งเข้าไปกันไอ้พวกที่เหลือที่กำลังจะวิ่งเข้ามา
"ซ่า...." พี่สาวผมหยิบแจกันที่มีน้ำที่วางอยู่บนตู้โชว์ สาดลงไปที่พี่ใหญ่ พี่ใหญ่หันมามองหน้าพี่สาวผม
"มึงมันเลวไอ้ใหญ่ มึงดูนุ่น ถ้ามึงมีสติมึงควรคิดได้ว่าควรทำอะไรก่อน" พี่สาวพูดพร้อมกับชี้มาที่ผม ที่ตอนนี้ยังนอนกุมชายโครงอยู่
ผมมองเห็นเวย์นั่งอยู่ติดกำแพงที่มันกระเด็นไป รอยรองเท้าที่เสื้อมันหลายรอยแสดงว่ามันโดนไม่เบาทีเดียว ไหนจะมุมปากที่มีรอยเลือด ตามแขนมีรอยเขียวและแดงบนกัน มีรอยขีดเป็นทางเพราะอาจจะโดนนาฬิกาขูด น้ำตาผมไหลออกมาทันทีไม่รู้ว่าเพราะเจ็บที่โดนลูกหลง หรือเจ็บเพราะว่าภาพที่เห็นตรงหน้ากันแน่
ในตอนนี้พี่ใหญ่เหมือนจะมีสติเพิ่มมากขึ้น เดินมาหาผม
"พวกมึงออกไปก่อน กูขอร้อง" พี่ฮาร์ดพูดขึ้น พวกมันก็ทำตามที่พี่ชายผมบอกทันที ถึงหน้าประตูบ้านผมเห็นพี่ใหญ่เอามือชี้หน้าเวย์ แล้วเดินออกไป
พี่อาร์ทและพี่ฮาร์ด ช่วยกันพาผมไปนอนที่บนโซฟา ถามว่าผมเป็นยังไงบ้าง เวย์เดินมาหาผม
"มึงรีบขึ้นไปบนห้องเลย" พี่สาวผมหันไปบอกกับเวย์ด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด แล้วเดินไปหายาที่ตู้ยา
ตอนนี้ผมดีขึ้นแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หรือเป็นเพราะว่าผมห่วงมันมากกว่าตัวผมด้วย ความจุกที่ช่องท้องเริ่มเบาบางลง แต่ก็ยังเสียวแปร๊ปๆ ถ้าขยับตัว ผมค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งโดยมีเวย์ประคองให้ พี่ชายผมเดินออกไปคุยก่ะพวกพี่ใหญ่
"เฟยเจ็บไหม" ผมยิ่งน้ำตาไหลมากขึ้นกว่าเดิม เพราะว่าคนที่พูดนั้น สภาพตอนนี้ยิ่งกว่าผมหลายเท่านัก
"ไม่อะ แล้วเวย์หละ" ผมถามมันกลับด้วยน้ำเสียงที่ทุลักทุเล เพราะความจุกในช่องท้องและน้ำเสียงที่สั่นเครือเนื่องจากน้ำตา
เวย์มันจะวิ่งออกไปอีก ผมจับมือมันไว้ได้มันเลยหยุด แล้วหันมามองผม
"เวย์จะไปต่อยมัน มันทำเฟยเจ็บ" เวย์พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ ที่แฝงไปด้วยอารมณ์ของความโกรธที่มากขึ้น แต่ผมสิครับตอนนี้ผมหาคำไหนมาอธิบายไม่ได้เลย ทั้งๆ ที่มันเป็นถึงขนาดนี้แล้ว มันยังจะออกไปเพราะว่าคนพวกนั้นทำผมเจ็บ
"เออมึงเก่ง มึงเอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ ขึ้นไปได้แล้ว" เสียงพี่สาวผมแทรกขึ้นมา และบังคับให้มันขึ้นไปบนห้อง แต่มันไม่ยอมขึ้นไป พี่สาวผมหันไปมองหน้ามันอีกที จนมันต้องยอมขึ้นไปจนได้
ผมกินน้ำอุ่นที่พี่สาวเอามาให้ ทายา แล้วนั่งดีๆ ก็เริ่มจะหายจุกบ้างแล้ว แต่ยังมีอาการนิดหน่อยๆ พี่อาทเดินเอายาไปเก็บ พี่ฮาร์ดเดินเข้ามาถามอาการว่าผมเป็นไงบ้าง ผมบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว พี่ฮาร์ดจึงเรียกพวกนั้นให้เข้ามา
"เจ็บมากไหม ไปหาหมอเปล่า" พี่น้ำพูดขึ้น พร้อมกับหลายๆ คนที่เดินเข้ามาอยู่รอบๆ ตัวผม ยกเว้นพี่ใหญ่
"มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่" พี่ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ สงสัยไม่รู้เลยมั้งว่าผมเจ็บอยู่ จะเป็นห่วงกันมั่งไหม
ผมจับมือพี่น้ำและบอลที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆ ผมขึ้นมา
"ปล่อยเฟยไปเหอะนะ เฟยอยากไปแล้ว" ผมพูดขึ้นพร้อมกับน้ำตา
"ไม่มีทาง" เสียงพี่ใหญ่ตะโกนขึ้นมา
"ไอ้ใหญ่" เสียงพี่ชายผมปรามขึ้นมา ทำให้บรรยากาศในตอนนี้เงียบมากๆ
"อาร์ทว่า ตอนนี้คุยไม่รู้เรื่องหรอก รอให้อารมณ์ดีๆ แล้วค่อยคุยกัน กลับได้แล้วหละ พรุ่งนี้มีเรียนกันหมด" พี่สาวพูดขึ้นมาทำลายความเงียบที่ปกคลุมอยู่
"กูกลับไป มันก็ขึ้นเตียงกันอีกอะดิ กูไม่กลับหรอก กูจะอยู่นี่" เสียงพี่ใหญ่ยังพูดขึ้นมาแบบไม่สนใจใครอยู่ดี
"ต่ำ มิน่าถึงไม่เจริญ วันๆ คิดได้แต่เรื่องต่ำๆ" พี่สาวผมหันไปพูดถากถาง ในใจผมรู้สึกผิด จริงๆ แล้วต้นเหตุทั้งหมดมันอยู่ที่ผมเองต่างหาก แต่ตอนนี้ครอบครัวของผม พี่สาว พี่ชายผม ต้องคอยมาแก้ปัญหาให้ ผมมันเลวจริงๆ เลวมากๆ
"เดี๋ยวน้องไปนอนกับพี่แล้วกันนะ จะได้ไม่มีปัญหา" พี่ฮาร์ดพูดขึ้นเพื่อให้บรรยากาศในห้องคลายความเครียจลง
เหมือนทุกคนเริ่มจะโอเคกับข้อตกลงนี้
"พี่ขอโทษที่เป็นแบบนี้ แต่อย่าให้พี่เห็นหน้ามันอีก พี่กลับและ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน" พี่น้ำพูดขึ้นก่อนที่จะเดินออกไปหน้าบ้าน
"ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม มีไรโทรหาพี่นะ" พี่เต้บอกกับผมก่อนที่จะเดินตามพี่น้ำไป
แล้วพวกพี่ๆ ก็พูดนั่นพูดนี่อีกหน่อย ผมเข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น พวกพี่เขาคงจะโกรธ ที่ผมทำแบบนี้ แต่เขาก็คงจะทำอะไรไม่ได้ในเวลานี้ เพราะยังไงนี่ก็บ้านของผม พี่ฮาร์ทกับพี่อาทก็อยู่ ก็เลยคงต้องจำยอมหละมั้ง
ถ้าหากว่าไม่มีพี่ของผม ผมจะเป็นยังไง เวย์จะเป็นยังไง ผมคิดไม่ออกเหมือนกัน ในตอนนี้ผมบอกไม่ถูกเหมือนกัน ความเข้มแข็งลึกๆ ที่ก่อนหน้านี้คิดว่าจะให้รู้เรื่องกันในวันนี้ พอเอาเข้าจริงๆ ก็สงสารเขาอีกจนได้ ยังไงพวกเขาก็ดูแลผมมานาน ความผูกพันธุ์มันก็เหมือนด้ายเส้นบางๆ ที่มองไม่เห็นหละ ผมสมควรจะทำยังไงในเวลานี้ ผมคิดไม่ออกจริงๆ
พี่ใหญ่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
"เฟย อย่าบังคับให้พี่ต้องทำเลยนะ" พี่ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมากๆ ก่อนที่จะเดินออกไป
-
:serius2: :serius2:
พี่ใหญ่จะทำอะไร?
:serius2: :serius2:
-
:angry2: สุนัขหมู่นี่หว่า
เวย์จะเป็นงัยมั้ง :monkeysad: พี่สาวเฟยนี่ได้ใจจริงๆ
ส่งใครไปเก็บอิพี่ใหญ่ดีเนี่ย :fire:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รักมาก เจ็บมาก
เวลาที่ผ่านมา...ถ้าไม่รักกันเลย มันคงจะดีกว่านี้
ความต้องการกับความรัก มันเป็นแค่ทางผ่านเส้นบางๆ ทียากต่อการแยกออก...
-
:serius2: :serius2: :serius2:
คนเรา ทำไมมันหมู่กันงี้เนี่ย แน่จิงๆตัวเสื้อผ้าไม่เกี่ยวดิ
เอ๊ยผิดหลๆ :-[ :-[ สงสารเวย์อ่ะ
แล้วพี่ใหญ่มันจะทำไรอีกเนี่ย หวังว่าคงไม่ร้ายแรงนะ ไม่งั้นคงมีเสียเลือดแน่
:z3: :z3: :z3:
-
เฮ้ยยยยย ไม่แฟร์ รุมแบบนี้ :angry2:
รักเค้าจิงก็ปล่อยเค้าไปเห๊อะ
ถ้าอยู่แล้วไม่มีควาามสุข ก็ทางครายทางมันดีก่า :serius2:
-
เออ.....กลายเรื่องใหญ่วุ่นวายไปหมด
ว้ากกก พี่ใหญ่จะทำอาราย
-
ไอพี่ใหญ่จะทำอะไรเวย์ :beat: :z6:
-
อนาถถถถถถถถถถถ
จะเกิดไรขึ้นอีกกกก
อิเพ่ใหญ่...จะทำอารายยย[
-
เวย์ โดนยำตรีนเข้าไป หนักนะนั่น
ท่าทางอิพี่ใหญ่จะไม่ยอมจบอ่ะดิ :เฮ้อ:
-
ทำไมจะทำอะไรเฟยยยยยยย แจ้งตำรวจจับเหรอออออ :fire:
น่าสงสารเวย์กินลาบเลือดอิ่มเลย
-
เหอ เหอ แน่จริงตัวๆ สิ :beat: :beat:
ปล. น้องนะห์เขียนเก่งเนอะ สนุกและเข้าถึงอารมณ์ตัวละครได้ดีเลย o13
-
เวย์โดนรุมเลยอ่ะ :sad4:
-
พี่ใหญ่จะทำอะไรอ่ะ :z3:อยากบอกว่าในบรรดา6เขยนี้ชอบพี่ใหญ่ที่สุดนะขอร้องล่ะพี่อย่าทำเขาเลยนะ :call:
-
เวย์ เวย์ :z3:
สงสารเวย์ อยากจะร้องไห้ :o12:
6 มารทำไม ถึงเป้นอย่างนี้อ่ะ รุมกันนี่หว่า
เวย์ก็สุภาพบุรุษมากกกกกก :impress2:
เฟยต้งปกป้องเวย์จากบรรดา 6 มารนะ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆๆ :mc4:
-
ทำไงได้ไปแย่งแฟนเค้ามาก็ต้องโดนรุมเป็นธรรมดา แต่ว่าจะไม่ถามคนกลางหน่อยเหรอว่าเค้าจะเลือกใคร เฮ้อ :เฮ้อ:
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
เฟย จา ทไงัย ต่อละเนี่ย ที่นี้
เวย์ เรยอิ่ม ตรีน เรย
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
ตอนนี้สมกับชื่อตอนเลย
สถานการณ์แย่ที่สุด
ยังมองไม่เห็นทางเลยว่า 6 มารนั่นจะปล่อยเฟย
ยิ่งตอนนี้เหมือนมีอารมณ์เอาชนะอยู่ด้วย
สงสารเวย์มาก
-
:z3:
อ่อยยย...3 วัน 10 หน้า กับ 5 อารมณ์
ไม่ได้อ่าน 3 วันเอง มีเหตุการณ์ เกิดขึ้นมากมาย
มีทั้ง รัก หื่น เศร้า เข้าใจชีวิต พิชิตพรหมจรรย์(ที่มีป่าววะเนี่ย) อิ อิ
แม๊... ช่วงความสุขมันสั้นจริงๆ เนอะ น้องนะห์
ยินดีด้วยกับเรทติ้งที่กระฉูด ขนาดนี้ ปรบมืออ...
หึ หึ ...มันน่ากระฉูดไหมล่ะ น่ารักขนาดนี้...ขยันขนาดนี้
แม้แต่...อวาทา..ยังเป็นที่โจทก์ขานกันทั่ว...คริก คริก
ชอบตอนนี้
ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร มันแค่รู้สึกกับเวย์คนเดียว ผมพึ่งเคยรับรู้ได้ตั้งแต่เกิดมา เวลาใจเต้นเมื่ออยู่ใกล้ รู้สึกดีใจเมื่อเขาสัมผัส เห็นเขามีความสุขก็อดที่จะขำไม่ได้ ผมไม่ได้ต้องการให้มันอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา แต่แค่ต้องการให้มันมีผมอยู่ในใจ ตลอดแค่นั้น ผมอยากให้มันเข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น และผมก็พร้อมจะเข้าใจในสิ่งที่มันเป็น เนี่ยหละมั้ง ที่เขาเรียกกันว่า "ความรัก"
และตอนนี้
"อื้อ..." ผมอยากขอบคุณในความรู้สึกของมันที่รู้สึกกับผมแบบนั้น เห็นผมมีค่า เห็นผมสำคัญ และเห็นผมไม่่ใช่สิ่งของ มันเป็นผมเป็นคนจริงๆ เป็นสิ่งมีชีวิตมีจิตใจ ที่ต้องดูแลและสนใจในความรู้สึก ไม่ใช่พวกนั้นที่เห็นผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ ไม่เคยสนใจเลยว่าผมจะเป็นยังไงในตอนนั้น
เป็นอารมณ์ ความรู้สึกที่ละเมียดละมุน อ่อนไหว ลึกๆ และซาบซึ้งอ่ะ
อ่านแล้วอิ่ม สุข ตามไปเลย 555..แต่หลังจากนั้น...
ผมอ่านด้วยสภาวจิตที่กระเจิงมากมากมาย
ควบคุมอะไรของตัวเองไม่ได้ตั้งหลายอย่าง...กร๊ากกก
เป็น 2 ช้อต ที่ให้ความรู้สึกดีจริงๆ(เมื่อเทียบกับ ไอ่ 6 เขย)
ว๊ากกก....แล้วไอ้พี่ใหญ่ มันจะทำอะไรเนี่ย..
อย่านะเฟ้ย...เวย์ของเฟยเค้านะ...มรึง
พอและ...เริ่มอิน ก็ เริ่มเพี้ยน
เดี๋ยวกลับไปจิ้ม + ให้น้องนะห์ ก่อนเน้อ
ขอบคุณคร้าบบบบ
:z2: :pig4: :pig4: :pig4: :z2:
-
มันต้องมีทางแก้ไขดิ
อย่างน้อยก้อผ่านช่วงเวลาที่แย่ที่สุดมาแล้วนี่
-
เครียดดดดดดดดดดดดดดด
เครียดเลยตรู o22 o22
เวย์ขา เจ็บมากมั้ย มามะ มาให้เค้าช่วยดูแลก่อน
เจร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
โดนเฟย :beat: แน่ตรู
มิกล้าค่ะ o22 o22
-
....เออ มันแย่จริงๆๆว่ะ..6 รุม 1...
...รอดมาได้ก็บุญแล้ว เวย์เอ๊ยยยยยย..
...แต่ก้ได้ใจเฟย ไปเนอะคุ้มว่ะ... :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
โดนรุมช้ำเลย
สงสารอ่ะ
พี่ใหญ่ยังไม่ยอมเลยนะนี่
ต้องเจอยำติงไปจนมะไหร่
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
+1 ให้คนแต่งจ้า
-
ไอ้พวกนี้มันหมาหวงก้างชัดๆ
น้องเฟยต้องพูดแล้วจ๊ะ
บอกเลิกมันดังๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารเวย์โคตร
เวย์เมือนตัวเดี่ยวเลยไม่มีใครสนใจ :m15:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า
อ่านจบเกิดคำถามขึ้นในใจ ชั้นพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังง๊ายยยยยย :z3:
นิยายหนุกๆมันๆอย่างนี้ ดันพลาดซะนี่ อิอิ
แต่พออ่านมาเจอตอนล่าสุดนี่เกิดอาการเครียดดดด
เวย์โดนรุม อ้ากกก พระเอกที่น่ารักของช้านนนนน :sad4:
จะรอดไปจาก 6 คนนั้นยังไงเนี่ยยยย ลุ้นๆๆๆ
มาต่อเร็วๆนะกำลังเครียดได้ที่เลย เหอๆ
-
ติดตามมาตลอด ชีวิตนายเอกเหลือรับจริงๆๆ ไม่รู้ทำไปได้งัย
อยากหยุดที่เวน์ก็ลำบากซะแล้ว แต่ก็ดีที่จะสู้ด้วยกัน เป็นแบบนี้มันส์ดี
-
. . . สงสัยงานเน้ เวย์จะอิ่มทรีนนนน น นน กี่ทรีนว่ะนั่น . .. . เฟยสู้สู้ :z2:
-
กว่าจะตามอ่านทัน โหยยย
เมื่อไหร่เฟยจะผ่านพ้นช้วงวิกฤษ ไปเสียที :z3:
อ่านไปก็แบบว่าหายใจไม่ออกไป ทรมานแท้ๆ :z10:
(อินจัดไปหน่อย ถ้าเป็นเรา ตายไปแล้วแน่ๆ)
เฟยเข้มแข็งมากมาย สู้ๆ เวย์สู้ๆ เฟยสู้ๆ
-
ตอนที่36 รอ..รอ...แล้วก็รอ..
ผมเดินขึ้นมาบนห้องเพราะพี่สาวของมันบังคับ ใจจริงตอนนี้ผมอยากออกไปฟัดกับหมาอีกซักรอบ หมาหมู่ ทั้งๆ ที่รู้ว่ายังไงตัวผมก็คงไม่สามารถสู้ได้ หรือไม่ไหวแน่ๆ
"ไอ้หน้าตัวเมีย" คำๆ นี้มันยังคงก้องและสะเทือนในจิตใจผม เหมือนเป็นคำที่ย้ำเตือนให้ผมยิ่งคิดที่จะออกไปฟัดกับมันอีกสักรอบให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ทำไงได้ ผมไปก็มีแต่เจ็บกับเจ็บ เอาไว้รอจังหวะเวลาดีๆ ก่อนก็ได้ เพราะตอนนี้ผมก็ยังคงทำอะไรไม่ได้ ต้องหลบอยู่หลังมัน ใจนึงก็กลัว แต่อีกใจนึงก็อยากลุย มันเสียงเชิงหวะแบบนี้ ต้องหลบอยู่หลังคนที่ตัวเล็กกว่า คนที่ผมน่าจะเป็นฝ่ายดูแล
ฮึ่ม......
"เวย์จะดูแลเฟยเอง" สิ่งที่เคยพูดออกไป แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ กลับกลายเป็นว่ามันต้องเป็นคนปกป้องและดูแลผมกลับอีก ทำไมผมถึงไม่เก่งและแข็งแกร่งกว่านี้วะ แต่ก็แค่นั้น ต่อให้ผมเก่งแค่ไหน ผมจะไหวได้ไง พวกมันตั้งห้าคน ตอนนี้เองผมถึงจะตัวใหญ่ อึด แค่ไหน ก็คงไม่เท่าพี่หน้าโหดมันอยู่ดี มันหนากว่าผมเยอะ แค่พี่หน้าโหดมันคนเดียวก็สุดๆ แล้ว นี่มาอีกสี่
โห่เอ้ย.....
ผมเดินมาถึงห้องมัน ระบายความแค้นใส่ที่นอน ความเจ็บที่มุมปาก แขน และช่วงอก มันเริ่มจะส่อแววมาให้เห็นบ้างแล้ว แต่ผมก็ยังฝืนๆ อยู่ได้ ไม่เจ็บเท่าไหร่นักหรอก เพราะว่าที่เจ็บจริงๆ มันคือตรงนี้ต่างหาก ตรงหัวใจ ไง เจ็บเพราะว่าแค้นตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย แค้นที่ต้องเป็นแบบนี้ แล้วก็ที่แค้นที่สุดคือ ผมมาช้ากว่าพี่หน้าโหดของมัน
ตอนนี้ผมเริ่มสงบสติอารมณ์ลง ผมเริ่มคิดถึงมันบ้าง มันโดนหมัดใครเข้าไป ตัวผมเองยังเจ็บแปร๊ป จะบอกว่าไม่เจ็บก็คงไม่ใช่ แต่ก็ยังทนได้อยู่ แต่มันดิตัวแค่นั้น แถมโดนเข้าไป ไม่รู้เต็มๆ หรือเปล่า แต่คงเต็มหละ เพราะมันลงไปนอนเลย มันจะเจ็บมากไหมเนี่ย ผมว่ามันต้องเจ็บแน่ๆ
ผมเอามือขึ้นมาเช็ดน้ำตาตัวเองที่ไหลออกมาตอนไหนไม่รู้ มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเจ็บปวด หรือเสียใจ แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความแค้น แค้นที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย แค้นที่ทำได้แค่นี้เอง ทำได้แค่ยืนอยู่ตรงนี้ แล้วรอให้คนอื่นจัดการ หรือรอได้แค่รอให้มันขึ้นมาแค่นั้น ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลยจริงๆ หรอเนี่ย
แต่แล้วไงหละ ตอนนี้มันเองก็มีจิตใจโอนเอียงมาหาผมมากกว่า หรือผมจะแกล้งสำออยเพื่อให้มันหันมาหาผมมากขึ้น ลึกๆ แล้วที่มันไม่กล้าพูดตรงๆ หรือบอกไห้ชัดเจนกว่านี้ อาจเป็นเพราะมันยังคงรักพี่หน้าโหดมันอยู่ก็ได้ หากเป็นแบบนั้นผมไม่ยอมแน่ๆ ผมรักของผม ผมไม่ให้ใครเอามันไปไหนแน่ๆ ยังไงก็ไม่ยอม ผมย้อนกลับไปคิดสิ่งที่เคยคิดเมื่อไม่นานมานี้
--ถ้าผมจะเลว ผมจะเลวเพราะให้ได้มันมา--
ร่องรายจากการฟัดกันเมื่อครู่เริ่มแสดงอาการขึ้นมาแล้ว ตอนนี้ผมเริ่มปวดแก้มด้านที่โดนต่อย หน้าอกตอนนี้ก็เหมือนกับมีใครเอาเข็มมาทิ่มไว้หลายร้อยเล่ม รู้สึกแน่นทุกครั้งที่หายใจเข้า และปวดทุกครั้งเมื่อหายใจออก มือที่เริ่มกำได้ยากมากขึ้น เพราะช้ำตามแขนไปหมด ขาเริ่มอ่อนแรงเพราะเหนื่อยจากเพลงรักที่บรรเลงกับมัน แล้วไหนจะแรงที่ต้องออกเมื่อครู่ ผมเดินไปนั่งที่เตียง ตรงข้ามกับประตู ยกมือมาค่อยๆ นวดที่หัวเบาๆ คลายความเครียด ให้ตัวเองผ่อนคลายที่สุด
"แอ๊ด..." เสียงคนเปิดประตูเข้ามา ผมเห็นมันยืนอยู่ตรงหน้า โดยมีพี่ชายมันจับต้นแขนอีกข้างไว้เพื่อให้มันทรงตัวได้ มันโผเข้ามาหาผมทั้งตัว พี่ชายมันปล่อยมือออก ผมอ้าแขนรอรับมัน
"อุ๊ก.." ผมร้องเบาๆ เพราะว่าจุก มันโถมลงมาทับผมซะเต็มแรง ในตอนนี้มันคงอยากกอดผม อยากอยู่ใกล้ๆ ผม มันคงรู้สึกผิดมากๆ ที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น มันร้องไห้ที่หน้าอกผมตรงที่เดิม
"ขอโทษ เฟยขอโทษ เจ็บตรงไหนมั่งหรือเปล่า" มันพูดไปร้องไห้ไป แต่ก็ยังไม่วายที่จะกอดผมอยู่ สรุปว่ามันสนใจจริงหรือเปล่าเนี่ย ว่าผมกำลังเจ็บอยู่ เห็นกอดอย่างเดียว
"ตอนแรกไม่เจ็บแต่ตอนนี้ เริ่มเจ็บนิดๆ และ" ผมบอกเพราะผมเริ่มเจ็บจริงๆ มันยังคงกอดผมไว้แน่นอยู่ ผมก็ปวดหน้าอกอยู่ด้วย
มันถอนตัวออกโดยไว "ขอโทษๆ เจ็บตรงไหนไหม ไปหาหมอไหม กินยาหรือยัง ปวดหรือเปล่า เป็นอะไรมากไหม" มันพูดพร้อมกับจับไปทั่วตัวผม เปิดเสื้อผมขึ้นมาดู จับที่มุมปากที่มีรอยเลือดอยู่ ผมเห็นแล้วก็รู้สึกอดขำไม่ได้ สภาพมันตอนนี้ หน้าซีดนิดๆ ผมคิดว่ามันคงปวดที่โดนลูกหลงเมื่อกี้อยู่นิดหน่อย แต่ตอนนี้มันเหมือนเด็ก ถามซ้ำไปซ้ำมา ขอโทษซ้ำแล้วซ้ำอีก ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่จับนุ้นจับนี่วนไปวนมา สีหน้าแววตาแสดงถึงความเป็นห่วงมากๆ น้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กๆ บ่งบอกให้รู้ว่ายังไม่หายร้องไห้เลย มันคงเป็นห่วงผมมากจนทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ
"แล้วน้องไม่เอายาขึ้นมาด้วยหละ" พี่ชายมันพูดแทรกขึ้น มันหันหลังไปมอง
"ลืมเลย มัวแต่คิดว่าเวย์มันจะเป็นอะไรบ้างไหม ไม่ได้ทันคิดเรื่องยาเลยอะ" มันยิ่งตลกใหญ่เลยเพราะตอนนี้มันยิ่งลนลานทำอะไรไม่ถูกแล้ว
"พี่ลงไปเอามาให้น้องหน่อยนะ นะ นะ" มันทำเสียงอ้อนพี่ชายเล็กๆ ก่อนที่พี่ชายจะส่ายหน้าเล็กน้อย และเดินลงไป
มันลุกขึ้นไปค้นหาบางอย่างในตู้เสื้อผ้า แล้วก็เดินไปค้นในกล่องอะไรบางอย่าง ผมก็ได้แต่มอง พอถามว่าทำอะไร มันก็ด่ากลับมา
"เงียบไปเลย คนป่วยต้องอยู่เฉยๆ แล้วห้ามพูดด้วย เดี๋ยวปากจะบวม" เหอะๆ พึ่งรู้นะเนี่ยว่า โดนต่อยปากมาแล้วเขาห้ามพูด เพราะว่าปากจะบวม มันใช้อะไรคิดเนี่ย ผมขำนิดๆ แต่ก็ต้องหยุดขำเพราะตอนนี้ผมเริ่มได้กลิ่นคาวเลือดในปาก แล้วก็เริ่มจุกมากขึ้น มันคงเริ่มช้ำแล้วหละ ผมเลยเอนกายนอนลงบนที่นอนมัน
ไม่นานมันก็ตะโกน "เจอสักที" แล้วก็วิ่งไปในห้องน้ำ เดินออกมาพร้อมกับโถเลี้ยงปลาใบเล็กที่มีน้ำอุ่นกับผ้าเช็ดหน้าอยู่ภายใน
พี่ชายมันเดินขึ้นมาพร้อมกับยาทา และยาแก้ปวด และยาแก้ช้ำ
"อ่ะ กินซะจะได้ไม่ตาย" แล้วพี่ชายมันก็โยนถุงยาลงมาที่อกผม แล้วหันไปมองเฟยที่ตอนนี้กำลังถือโถน้ำมาแบบระวังๆ
"น้อง .... เดี๋ยวขึ้นไปนอนกับพี่นะวันนี้" พี่ชายมันพูดเสียงราบเรียบแต่ในความจริงแล้ว ดูเหมือนเป็นคำสั่งมากกว่า
"ไม่เอา น้องจะนอนที่นี่ จะดูเวย์มัน" มันค้านทันที ที่พี่มันยังพูดไม่ทันจบเลย
"อย่าดื้อ ได้ไหม ถ้าน้องนอนนี่แล้วไอ้พวกนั้นรู้ มันจะเจ็บหนักกว่านี้อีก" พี่ชายมันพูดเหตุผลให้ฟังแบบเชิงขู่
"ถ้าพี่ไม่บอกแล้วมันจะรู้ได้ไง จริงปะ" มันก็สวนกลับไปอีกที ในมือยังคือถือโถน้ำไว้อยู่ ผมว่ามันคงอยากตั้งแล้วหละ แต่ยังตั้งไม่ได้เพราะว่ามันกำลังยืนเถียงกับพี่ชายมันอยู่
"ตามใจ ไงพี่ก็ห้ามไม่ได้อยู่แล้วนี่" แล้วพี่มันก็เดินออกไป เฟยเอ้าเท้าปิดเกี่ยวประตูแล้วปิด
มันเช็ดหน้าผมไปร้องไห้ไป แล้วก็พูดแต่คำว่า "ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ " "เจ็บมากไหม" วนไปวนมาจนเหมือนเปิดเทป ผมก็เริ่มจุกมากขึ้นกว่าเดิม เพราะพยายามจะขำในท่าทีของมันที่เป็นแบบนี้ มันถอดเสื้อให้ผมแล้วเอาเสื้อกล้ามตัวใหม่มาให้ใส่หลังจากที่เช็ดตัวผมเสร็จ มันบอกว่าเสื้อผมมีแต่รอยรองเท้าจะใส่ไปได้ไง ส่วนกางเกงผมใส่แต่บ๊อคเซอ อยู่แล้วเพราะว่านอนกอดกันอยู่มันก็เกิดเกร็งขึ้นมา มันตลกมากๆ ใครจะไปรู้ว่ามันฝันอยู่แล้วก็เลยเกร็งตามในฝัน ผมตกใจเลยรีบอุ้มมันลงไปข้างล่าง เจอคนเยอะแยะเลยอยู่ข้างล่าง ผมเกือบจะโดนสอยตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ถ้าไม่ติดที่ผมอุ้มมันอยู่ และพี่สาวมันพูดช่วยผมด้วย ป่านนี้ผมคงโดนยำเละไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
คิดไปคิดมา เฮ้อ.... หน้าด้านหวะกูเนี่ย จะใส่บ๊อคเซอบางๆ แบบนั้นไปโรงพยาบาล เหอะๆ คิดได้เนอะ
มันเปลี่ยนเสื้อให้ผมเสร็จก็เดินไปเอาน้ำจากห้องแม่มาให้ ให้ผมกินยา แล้วก็คอยนวดเบาๆ ให้ผม มันถามว่าตรงนี้ไหมตรงนั้นไหม ผมก็ชี้ไปเรื่อยให้มันนวดไปเรื่อยเปื่อย ผมเริ่มดีขึ้นมาบ้างแล้วอาการจุกเริ่มค่อยๆ น้อยลง หรืออาจเป็นเพราะผมอึดอยู่แล้วด้วยมั้ง เล่นบาสมาเยอะ ล้มใส่กันก็บ่อย แค่นี้คงไม่เป็นไรมาก จะมีก็แต่มุมปากเนี่ยหล่ะครับ หมดหล่อเลย ปากแตก แล้วก็เริ่มบวมแล้วด้วย ผมได้ยินมันบ่นๆ
ตอนนี้มันหยุดร้องไห้ไปได้สักพักแล้ว สักพักที่จะเริ่มบ่นผมนั่นแหละ ผมจะอ้าปากพูดอะไรก็ไม่ได้ โดนบ่นหมด จะบอกว่าปวดตรงนี้ ก็ไม่ได้ มันให้ชี้แทน เอากะมันดิ สรุปว่าผมป่วยหรือเปล่าเนี่ย ไม่เห็นมันแคร์ผมสักนิด บ่นอุบเลย
ผมพยายามจะถามมันว่า มันหละเป็นไงบ้าง มันก็บอกว่าไม่ต้องห่วงแล้วสบายมาก หายแล้ว มันโกหกชัดๆ ผมเห็นบางทีมันยังทำหน้าจุกนิดๆ อยู่เลย เวลาเอื้อมตัวไปทางนุ้นทางนี้
"เฟยขอโทษนะ ที่ทำให้เวย์เจ็บ เวย์อยากให้เฟยทำไรก็บอกนะ" มันพูดตอนที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของผม ผมก็ยังรู้สึกเจ็บๆ ปวดๆ นิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรมันนอนแบบนี้รู้สึกดีในใจมากกว่าเยอะ น้ำเสียงของมันในตอนนี้มันเป็นน้ำเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกดีมากๆ เพราะมันทั้งเป็นห่วง รู้สึกผิด และปนไปด้วยความรู้สึกของความแคร์เป็นอย่างมาก
"แล้วเฟยจะทำยังไงต่อ" ผมยิงคำถามออกไป
"เฟยคงต้องหาเวลาคุยกับเขาหละ แต่คงไม่ใช่เร็วๆ นี้หรอก เฟยอยากขอเวลาซักพัก เฟยว่าพี่ใหญ่คงจะเข้าใจหละ" มันต้องด้วยน้ำเสียงเครียดมากๆ เฮ้อ มันก็ยังไม่เด็ดขาดสักที สงสัยมันจะรักพี่ใหญ่มันอยู่ แล้วผมหละ ผมก็คงทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ได้แต่รออยู่ตรงนี้
ก็ใช่นิเนอะ...ผมทำอะไรไม่ได้หรอก เพราะผมมาทีหลังเขา ก็ต้องเจียมตัวเป็นธรรมดา...........
-
สงสารเวย์ :monkeysad: ช้ำในแน่ๆ
:fire: :fire: :fire: ต้องจัดการพี่ใหญ่
-
ก็ใช่นิเนอะ...ผมทำอะไรไม่ได้หรอก เพราะผมมาทีหลังเขา ก็ต้องเจียมตัวเป็นธรรมดา...........
โถ พ่อคุณ จูบกะหม่อมที
เจียมตัวเสียจริง
โฮฮฮฮฮ
-
ไม่เป็นไรมีเฟยอยู่ข้างๆ :impress2:
-
โถน้องเวย์ช้ำทั้งร่างกาย ช้ำทั้งจิตใจ
แต่เฟยทายาแก้ช้ำให้แล้ว เดี๋ยวก็หายนะ :sad11:
-
อีตาพี่ใหญ่จะทำอะไรอ่ะ จะทำชั่วๆอย่างซีหรือเปล่า แง่งงงงงงงงงงงงงงงงงง :m31:
-
รันทด :monkeysad:
จริงๆก็แอบสงสารทุกฝ่ายนะเนี่ย :m17:
-
แงๆๆ สงสารเวย์อ่ะ :monkeysad:
แต่ยังดีที่มีเฟยคอยดูแล
น้องเฟยดูแลเวย์ดีๆน้าาาา
ส่วนไอ้พวกพี่ใหญ่ ไอ้พวกหมาหมู่ ชิ!! :beat:
-
ชาวเล้าบุกไปฉุดพี่ใหญ่ดีไหม (ฉุดมาทำหยัง? :m20:)
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
หายไวๆนะเวย์
:L2: :L2: :L2:
เป็นกะลังใจให้ทั้งเฟยทั้งเวย์ผ่านอุปสรรคนี้ไปได้
-
ชาวเล้าบุกไปฉุดพี่ใหญ่ดีไหม (ฉุดมาทำหยัง? :m20:)
ไปด้วยคน :z6:
-
โหยยยย เวย์โครตพระเอกอะ เจียมเนื้อเจียมตัวซะ พ่อคู๊ณณณณณณ
สงสารเวย์ สงสารเฟย
แต่ก็แอบเห็นใจพวกพี่ใหญ่เหมือนกันนะเนี่ย
แต่เสียใจด้วยพี่ใหญ่ นายไม่ใช่พระเอก ก็ต้องแห้วไปตามระเบียบ เอิ๊กๆ
-
o13 o13 o13
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักคิ้วเข้มอะ เท่ห์สะจายๆๆๆๆๆๆ
แต่อยากบอกว่าเกลียด ใหญ่ขั้นสุดยอดแล้ว มันจะมาทำไร เวย์รึเปล่าเนี่ย
กลัวจังเลย แล้วจะรออ่านต่อ อิๆ
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
เศร้า ...... ใช่ มาที่หลังอ่ะเจ็บที่สุดดดด เรย
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
ว๊ายยยยยยย สงสารเวย์อ่ะ :sad4:
เจ็บตรงไหนมากไหม
เฟยดุแลเวย์ดีๆน๊าาาาาาาา :L1:
ชาวเล้าบุกไปฉุดพี่ใหญ่ดีไหม (ฉุดมาทำหยัง? :m20:)
ไปด้วยคน :z6:
^
^^
^^^
^^^^
^^^^^
ไปด้วยคน รวมพลัง กำจัดจุดอ่อนกัน หุหุหุหุ :fire:
ป.ล. คนเขียนขยันลงมากมายยยยยยยย เป็นกำลังใจให้น๊าาาาาาาาาา
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
นอนรออยู่น๊า มาลงตอนต่อไป ปลุกด้วยนะ
:a12: :a12:
-
ตบบ่าเวย์ แปะๆ
สู้ๆ
-
หนทางนี้อุปสรรคช่างเยอะนัก :monkeysad: :monkeysad:
-
:o12: :o12: :o12:
เศร้าอะประโยคที่บอกว่า
ผมคงทำได้แต่รอ ก็ผมมันคนที่มาทีหลัง
แล้วจะรออ่านต่อนะ นะห์ ดึกแค่ไหนก็จะรอ
ตอนนี้ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักเฟย
ขอ :กอด1: :กอด1: :กอด1: ให้ชื่นใจทีอิๆ
-
ตอนที่ 37 เพราะความไว้ใจ
วันนี้วันจันทร์ ผมบอกกับตัวเองที่อยู่หน้ากระจก ตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงแล้ว ผมแต่งตัวเพื่อที่จะไปมหาลัย ส่วนเวย์อาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ ผมกดเปิดเครื่องโทรศัพท์ที่มันปิดอยู่ ในใจคิดว่าแบตคงหมด แต่ก็มันนานพอสมควร นานพอที่จะมีแบตนิดหน่อยน่าจะเปิดเครื่องได้ ผมกดเปิดเครื่องไว้แล้วเดินไปหยิบที่ชาร์ตแบต ที่อยู่ในลิ้นชักเล็กข้างตู้เสื้อผ้า ผมเดินกลับมาหยิบโทรศัพท์ที่กดเปิดไว้รอเครื่องรีโหลดเสร็จ
แบตยังเหลืออีกสองก้อน ผมมองอย่างไม่เชื่อสายตา แล้วเครื่องมันปิดได้ยังไง หรือว่าแบตเสื่อม แต่ก็หยุดคิด เมสเสจถูกส่งเข้ามาหลายข้อความ ผมเลือกที่ยังไม่อ่าน และกดโทรไปหาพี่สาว ที่ตอนนี้น่าจะไปเรียน เสียงเพลงรอสายดังต่อเนื่องแสดงว่าเจ้าของยังไม่รับ จนเสียงเพลงรอสายใกล้จะหมดท่อนฮุก
"มีอารายน้อง" พี่สาวผมทำเสียงสลึมสลือ สงสัยไม่ได้ไปเรียนแน่ๆ คงหลับเหมือนผมนั่นแหละ
"แกไม่ได้ไปเรียนหรอ?" ผมกรอกเสียงลงไป
"ไม่ได้ไป ง่วงมาก ไม่ได้นอนเลยเมื่อคืน เพราะใครหละ" เสียงเริ่มฟังดูหงุดหงิด พี่สาวผมจะหงุดหงิดกับการที่้ต้องตื่นนอนมากๆ ผมเข้าเรื่องเลยดีกว่าก่อนจะโดนด่า
"งั้นเดี๋ยวน้องยืมรถหน่อยนะ วันนี้ไม่ได้ใช้นี่" ผมจะเอารถไปมันไป เพราะว่าต้องไปบ้านเวย์ก่อน ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะว่าวันนี้เรามีเรียนตอนบ่ายโมง เวย์เปลี่ยนวิชาเรียนมาให้ตรงกับผม ที่มหาลัยผมเป็นระบบออนไลด์ นักศึกษาเปลี่ยนตัวเรียนได้เลย โดยไม่้ต้องไปพบอาจารย์ เพียงแต่หากลุ่มที่เปิดเท่านั้น มันเปลี่ยนตั้งแต่ตอนรับน้องใหม่ๆ แล้ว ด้วยเหตุผลที่ว่า จะได้เรียนเป็นเพื่อนกัน เพราะมันเองก็ไม่มีใครรู้จักในคณะเลย
"ลงมาเอาและกัน บนหัวเตียง แค่นี้" ปลายสายพูดแล้วกดวางทันที พี่สาวผมไม่ค่อยเรื่องมากหรอก ถึงมันจะรักรถมันแค่ไหน แต่ถ้ามันนอนอยู่มันก็จะบอกปัดๆ ไปทุกเรื่อง พอตื่นแล้วค่อยสนใจ มันเป็นแบบนี้ประจำ
ผมกับเวย์แต่งตัวเสร็จแล้วเดินลงมาห้องพี่สาวผม ผมให้เวย์ไปรอข้างล่าง ก่อนที่ผมจะวิ่งเข้าไปหยิบกุญแจรถ อีโว คันงามของมันแล้วขับออกไป
ผมเลือกที่จะขับเอง เพราะมันเป็นเกียร์กระปุก เวย์คงขับลำบาก
ไปถึงบ้านเวย์ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมเพราะว่าไม่มีใครอยู่บ้าน เวย์บอกให้ผมรอแป๊ปนึงก่อนที่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมา ใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีเวย์ก็ออกมา แล้วเราก็บึ่งรถไปที่มหาลัยทันที
สิบเอ็ดโมงครึ่ง รถมิสซูอีโว คันงามจอดที่แถวคณะใกล้ๆ กับซุ้ม ตอนนี้ยังมีเพื่อนร่วมคณะหลายคนนั่งอยู่ หรืออาจเป็นเพราะว่า มีเรียนตัวเดียวกันกับผมก็ได้ รุ่นพี่ก็นั่งๆ รวมกันอยู่บนซุ้ม ผมเห็นสองคนที่ผมรู้จัก และสนิทดี จึงเดินเข้าไปหา โดยมีเวย์เดินตามผมมาแบบห่างๆ
ผมสองคนเลือกที่จะไม่พูดเรื่องเมื่อคืน เพราะว่ามันยังคาราคาซังอยู่ ผมขอเวลากับเวย์สักนิดหน่อย บอกกับเวย์ว่า เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้น เวย์ก็คิดเหมือนผม คือเลือกที่จะไม่พูดมากกว่า ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ แต่ผมก็รู้สึกดีที่มันเข้าใจผม
"หวาดดี เจน ตาล" ผมทักทายก่อนที่จะเดินเข้าไปถึงตัว แต่สองสาวนั้นมองเห็นผมกับเวย์เดินลงมาจากรถด้วยกันอยู่แล้ว
"ฮั่นแน่ เฟยแกร้ายหวะ" เจนเล่นผมก่อนเลย
"อาทิตย์เดียว แค่อาทิตย์เดียว เดินตามกันและ" ตาลหัวเราะคิกคักนิดหน่อยหลังพูดจบ
ผมก็คุยไปเรื่อยๆ ตามประสาผม ทุกคนสนใจในรอยแผลที่ปากเวย์ เจนถามนิดหน่อย เวย์ก็บ่ายเบียงที่จะตอบ บอกแค่ว่า มีเรื่องกับคนแถวบ้านก็แค่นั้น ทุกคนเลยไม่ค่อยอยากจะถามซักเท่าไหร่
คุยกันไปซักพัก จนเที่ยงนิดๆ เจน ตาล ชวนพวกผมไปกินข้าวด้วยกัน แล้วค่อยขึ้นเรียนพร้อมกันเลย ซึ่งผมก็ตกลง แต่ก่อนที่จะเดินไปด้วยกัน
ซีรี่สาม คันที่ผมคุ้นเคยก็วิ่งเข้ามาจอดใกล้ๆ กับซุ้ม พร้อมคนที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี สามคนเดินลงมาจากรถ แล้วมุ่งหน้ามาทางผม
ผมพยายามลากเวย์มาไว้ข้างหลัง ก่อนที่พวกนั้นจะเดินเข้ามาถึง มันคงไม่กล้าทำอะไรหรอก ในนี้มันมหาลัยนะ ว่าแต่มันรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่ เหอะๆ แต่คงไม่ยากเท่าไหร่หรอก พวกมันก็รู้นี่นา ว่าผมเรียนที่นี่ แค่เช็คในเน็ตก็คงรู้แล้วว่าตรงไหนคืออะไรบ้างในมหาลัย ผมชักจะเกียจอินเตอร์เน็ตขึ้นมาก็ตอนนี้หละ หรือไม่แน่มันก็อาจจะถามคนในมหาลัยว่าซุ้มของคณะผมอยู่ตรงไหนก็เป็นไปได้
"น้องเฟย หม่าม้าให้มารับไปธุระ ไปเร็ว" พี่ใหญ่พูดน้ำเสียงปกติ เหมือนเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมยังงง กับท่าทีแบบนั้น แต่ผมก็เดินไปหาพวกเขา เพราะไม่อยากให้ใครรู้เรื่องราว เลยเลือกที่จะไปคุยกันเงียบๆ ถามว่ามาทำไมดีกว่า
เวย์ทำท่าจะเดินตามผมไปด้วย ผมหันกลับไปมอง เวย์ก็รู้ตัวว่าไม่ควรตามผมไป
ผมเดินไปหาพี่ใหญ่ พี่น้ำ และพี่บอล
"พี่ขอคุยแป๊ปนึงได้ไหม ไม่นานหรอก นะ ขอร้อง" พี่ใหญ่พูดน้ำเสียงเบาๆ เพื่อไม่ให้ใครสงสัย ก็ยังดีที่เขายังไว้หน้าผมอยู่บ้าง ไม่ทำอะไรเกินเลยเกินไป
ผมบอกกับพี่ใหญ่ว่าโอเค แต่แป๊ปนึง ผมเดินกลับมาหาเวย์ที่ตอนนี้ยืนมองผมอยู่บนซุ้ม แล้วยื่นกุญแจรถของพี่สาวไว้ให้มันเก็บไว้ บอกกับมันว่าไม่มีอะไร พี่เขาแค่มาุคุยด้วยนิดหน่อย แล้วเดินกลับไปหาพี่ใหญ่ที่ยืนรออยู่ข้างๆ รถ
สายตาทุกคนที่เคยมองตอนนี้ก็หยุดมองไปแล้ว เพราะเหตุการณ์ทุกอย่างปกติ มีก็แต่เวย์ เจนและตาล ที่มองผมอยู่
ผมยืนคุยข้างๆ รถ พี่น้ำเดินเข้าไปที่ด้านคนขับ บอกกับผมว่าจะไปดับเครื่อง ผมยังไม่เอะใจอะไร
พอพี่น้ำเข้าไปนั่งได้สักพัก พี่ใหญ่กลับเปิดประตูแล้วพลักผมเข้าไปในรถทันทีแล้วรีบขึ้นรถออกมาเลย
หัวผมโขกกับประตูรถอีกข้างเพราะแรงผลักของพี่ใหญ่ ผมโวยวายในรถ แต่คงไม่มีปัญหาอะไรเพราะตอนนี้พี่น้ำกดล๊อคประตูหมดแล้ว และเปิดเพลงเสียงดังสั่น กลบเสียงของผมทันที (ซีรี่สามกลอนล๊อกประตูเมื่อมันล๊อคแล้วมันจะราบไปกับขอบกระจกเลย ทำให้ไม่สามารถดึงออกมาได้ ต้องใช้ระบบไฟฟ้าปลดจากด้านหน้าเท่านั้น) ผมไม่สามารถเปิดประตูเองได้ และก็ยังโวยวายอยู่ และผมก็ไม่กล้าที่จะใช้กำลังกับพวกนี้ด้วยเหมือนกัน เพราะที่่ผ่านๆ มา ผมไม่เคยโดนแบบนี้ และผมก็ไม่กล้าที่จะทำแบบนั้นด้วย ผมกลัวพวกเขาเจ็บ ผมเลยได้แต่เสียงดังโวยวายในรถเท่านั้น
"ทำอะไรเนี่ย เฟยมีเรียน หยุดรถเลย" ผมตะโกนแข่งกับเสียงเพลงที่ดังมากๆ ในรถ
"พี่แค่ขอคุยด้วยนิดหน่อย แต่ที่นี่คนมันเยอะ เราไปคุยที่เงียบๆ กันดีกว่าไหม" พี่ใหญ่ก็ตะโกนแข่งกลับมา
"ก่อนบ่ายโมง เคป่ะ เฟยต้องเรียน" ผมบอกกลับอย่างหัวเสีย
ก็ในตอนนี้ผมก็อยากรู้ว่าพี่เขาจะคุยอะไร แล้วอีกใจนึงก็ไม่คิดว่าจะเป็นอะไร ยังไงซะพวกเขาก็เป็นแฟนผมอยู่ดี ยังไม่ได้เลิกกันซักหน่อย เขาคงไม่ทำอะไรผมหรอก และคงไม่กล้าทำด้วย ด้วยเหตุผลว่าเขาเป็นเพื่อนพี่ชายผม คงต้องเกรงใจพี่ชายผมบ้างแหละน่า
ผมมองกลับไปเห็น อีโวของพี่สาวผมขับตามมาด้วย
"ดีเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลา" พี่ใหญ่พูดขึ้น ผมรู้สึกงงกับคำพูดที่เกิดขึ้น
ตอนนี้ผมรู้สึกอุ่นใจมากขึ้น คิดว่าถ้าหากคุยเสร็จก็คงกลับพร้อมเวย์เลย เวย์มันรู้ใจดีแฮะ คิดไม่ผิดที่เอากุญแจรถไปไว้กับมันก่อน
เวย์โทรหาผม ตอนที่เลี้ยวออกมาจากมหาลัยแล้ว ผมบอกให้ัขับตามมาก็ได้ ไม่มีอะไรหรอก แค่ไปคุยกันเฉยๆ แต่บอกให้เวย์อย่าลงจากรถล๊อกให้ดี รอผมที่รถแล้วกัน ห้ามลงมา ...
ก็ผมห่วงในความปลอดภัยของเวย์นี่นา ตอนนี้ไม่มีพี่ของผมช่วยแล้วด้วย แต่ผมก็ยังไม่ได้โทรไปหาพี่ๆ ของผมอยู่ดี เพราะคิดว่าคงไม่มีอะไรหรอก พวกเขาก็ดีกับผมมาตลอดนี่นา
ขับมาจนถึงบ้านพี่ใหญ่ ซึ่งตอนนี้ก็ใกล้จะบ่ายโมงแล้ว ผมยิ่งหงุดหงิดและโวยวายตลอดทาง เพราะกลัวจะกลับไปเรียนไม่ทัน พวกพี่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่บอกว่า วันแรกไม่มีอะไรมากหรอก แค่บอกรายละเอียดวิชาแล้วก็ปล่อยให้กลับแค่นั้นเอง แต่ผมก็ยังหงุดหงิดอยู่ดี ผมอยากไปเรียนนี่ วันแรกซะด้วย เซ็งชะมัดเลย
"เหี้ยนั่นรู้หรือเปล่าว่า คบกับพวกพี่" พี่น้ำที่ตอนนี้ขับรถอยู่ถามขึ้นมา
"ไม่รู้ มันคิดว่าคบกับพี่ใหญ่แค่คนเดียว" ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบมองออกไปแต่ด้านหลังรถ ก็ยังคงเห็น อีโว ขับตามอยู่เนืองๆ
ถึงบ้านพี่ใหญ่ พี่น้ำปลดล๊อค ผมรีบลงมาแล้วรีบเดินออกไปรอเวย์ ผมบอกกับเวย์ว่าอย่าดับเครื่องและอย่าลงจากรถ เดี๋ยวผมคุยเสร็จจะออกมา เวย์พยายามจะไม่ยอมจะขอเข้าไปด้วย แต่ผมยืนกรานว่าให้รอที่นี่ เวย์เลยนิ่งๆ ไปและทำตามที่ผมพูดแต่โดยดี ก่อนเดินเข้าไปผมยังกำชับเวย์ว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นหรือดูไม่ดี ให้ขับรถไปหาพี่สาวผมเลย อย่าลงมา พวกนี้คงไม่ทำอะไรผมหรอก
ผมเดินเข้าไปในบ้าน ในสมองคิดแต่คำที่จะพูด พูดให้รู้เรื่องรู้ราวกันไปข้างหนึ่ง เพราะเรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ผมผูกขึ้นมา และผมต้องแก้ด้วยตัวผมเอง แต่ลึกๆ แล้วผมก็ยังหวั่นๆ เล็กๆ กลัวว่าจะพูดกันไม่รู้เรื่อง แต่ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่อง ผมก็แค่โทรบอกพี่ชายผมก็คงจะหมดเรื่องได้ง่ายๆ ยังไงซะพวกนี้ก็คงเห็นหัวพี่ผมบ้างแหละน่า และคงยังรักผมอยู่ด้วย ผมถือว่าผมถือไพ่เหนือกว่ามากๆ ในตอนนี้
ตอนนี้ผมมาหยุดที่โต๊ะกินข้าววงกลมกลางบ้านที่เคยกินกันบ่อยๆ พี่้น้ำ พี่บอล เดินไปที่อื่น มีแต่พี่ใหญ่ที่เดินเข้ามาหาผม
"ยังเจ็บอยู่ไหม หายหรือยัง" พี่ใหญ่ถามผมด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงและอบอุ่น ตอนนี้พี่ใหญ่เปิดรีโมท์แอร์ในบ้าน ปรับอุณหภูมิที่เบาที่สุด ผมรู้สึกได้ถึงความเย็นที่พัดเข้ามากระทบผิวกาย
"ดีขึ้นแล้ว จะมีก็แค่นิดหน่อย แปร๊ปๆ เวลาเดินอะ" ผมตอบไปแบบเบาๆ เพราะน้ำเสียงที่เขาถามผมมันบ่งบอกถึงความเป็นห่วงเป็นใย
"รอแป๊ป เดี๋ยวเอายามาให้ ยานี้ดีมากๆ" พูดจบพี่ใหญ่ก็เดินหายเข้าไปในห้องออกมาพร้อมกับน้ำอุ่นๆ ที่ละลายยาไว้แล้ว
"ยาอะไรอะ" มันเป็นน้ำอุ่นเปล่าๆ แต่แค่เพียงใส่ยาที่น่าจะเป็นเม็ดแล้วทุบๆ ให้แตกลงไป ผมเห็นเม็ดยาที่ยังไม่ละลายเป็นสีดำๆ ลอยหมุนอยู่ในแก้วที่ตอนนี้ถูกคนโดยพี่ใหญ่
"แก้ช้ำในเนี่ยหล่ะ กินแล้วสองวันก็หาย วิ่งสบายปรี๋อเลย" พี่ใหญ่พูดแบบน้ำเสียงล้อเล่น ทำให้ผมคลายความกังวลไปได้เยอะ
แต่ผมว่า สียามันคุ้นๆ วิธีการละลายมันคุ้นๆ แต่คงไม่ใช่หรอก เขาคงไม่ทำแบบนั้นหรอก
"กินให้หมดนะ" พี่ใหญ่ยื่นแก้วที่น้ำหมุนเคว้งเพราะการคน มาให้กับผม
ผมกินไปได้ครึ่งแก้ว แต่ก็หยุดกิน ผมว่ารดชาด มันคุ้นๆ พิกล แต่ก็ไม่ใช่ แต่ขมมากๆ พี่ใหญ่ยังคงบังคับให้ผมกินให้หมด แล้วค่อยคุยกันอีกที ผมกินยานั่นจนหมดวางแก้วไว้บนโต๊ะ แล้วมองหน้าคนตรงหน้า
"พี่ใหญ่จะคุยอะไรกับเฟยอ่ะ" ผมเข้าประเด็นทันที
"เฟยจะเอายังไงกับพวกพี่" พี่ใหญ่พูดด้้วยน้ำเสียงเครียด
"เฟยว่า จริงๆแล้ว พวกพี่ไม่ได้รักเฟยหรอก มันก็แค่คำสัญญาที่พวกพี่เคยให้กับพี่ฮาร์ทเท่านั้น พวกพี่เข้าใจผิด เข้าใจผิดว่านี่คือความรัก แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่หรอก มันเป็นแค่ความรับผิดชอบที่ได้ทำแบบนั้นลงไป เป็นแค่การแสดงความรับผิดในสิ่งที่ตนเองได้กระทำไปตั้งแต่ตอนที่มีความคิดแบบเด็กๆ" ผมบอกสิ่งที่ผมเคยคิดได้เมื่อตอนอาบน้ำให้พวกพี่ใหญ่ฟัง
"ไม่จริง เฟยไม่รู้หรอก พี่รักเฟยจริงๆ" พี่ใหญ่ยังคงยืนกรานว่าสิ่งที่ผมพูดไม่ใช่ความจริง
"พี่รักผมแบบไหน พี่ตอบได้ไหมหละ" ผมถามย้อนกลับไป
"พี่อยากให้เฟยอยู่กับพวกพี่ตลอดเวลา ไม่ให้อยากให้ไปไหน อยู่แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ พวกพี่ให้เฟยทุกอย่าง ให้ความรัก ให้เวลา ให้สิ่งที่เฟยต้องการ เนี่ยหรอไม่ใช่ความรัก" พี่ใหญ่เริ่มพูดดังขึ้นเรื่อยๆ
ผมยังคงยืนเถียงกับพี่ใหญ่เรื่องนี้อยู่สักพัก อากาศเริ่มเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะแอร์ที่ถูกเปิดไว้ทำงานอย่างเต็มที่
"ตึบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ" ผมได้ยินเสียงนี้ในหูผมอยู่ตลอดเวลา มันเริ่มได้ยินชัดขึ้นๆ และดังขึ้นเรื่อยๆ แสงไฟในบ้านเริ่มเบาลงๆ เพราะพี่น้ำปิดมัน ไฟหมุนๆ เริ่มหมุนไปมาเพราะพี่บอลเป็นคนเปิดสวิกซ์ ผมมองตามไฟที่หมุนๆ ด้วยความเบลอ
ว่าแล้วว่าทำไมมันถึงรู้สึกคุ้นๆ นี่มันขนมนี่นา ขนมจากสิงคโปร์ ยาคลายเครียดที่ขายดิบดีขายดีที่สุดในสิงคโปร์ แต่ไทยกลับมองว่าเป็นยาเสพติด มันคือ "ตงชี" ยาอีที่บริสุทธิ์ที่สุด ตรวจฉี่ไม่ม่วง สามาร$
-
ว่าแล้วว่าทำไมมันถึงรู้สึกคุ้นๆ นี่มันขนมนี่นา ขนมจากสิงคโปร์ ยาคลายเครียดที่ขายดิบดีขายดีที่สุดในสิงคโปร์ แต่ไทยกลับมองว่าเป็นยาเสพติด มันคือ "ตงชี" ยาอีที่บริสุทธิ์ที่สุด ตรวจฉี่ไม่ม่วง สามารถค้างอยู่ในตัวได้เป็นหลายวัน หากเจออุณหภูมิต่ำๆ และไฟหลากสี จะกระตุ้นให้ฤทธิ์ยาเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า สำหรับคนปกติ แค่ครึ่งเม็ดก็แทบจะไร้สติ แต่นี่ผมคิดว่าน่าจะสองเม็ดด้วยซ้ำ กว่าจะคิดได้ สติก็เริ่มเลือนลางลงทุกที มองเห็นไฟที่วิ่งวนแล้วอยากจะวิ่งเข้าไปจับ เสียง ตึบ ๆ ๆ ที่ดังในหัวอีก มันยิ่งทำให้ผมสติหายไปในทันใด
วันนี้ขอตอนเดียวนะ ไม่ไหว
มือไม้สั่นไปหมด เวลาเขียน สงสัยอินมากไปหน่อย
ขอทำใจสักแป๊ป
โทษทีนะครับ
-
โห ขอผ่านได้ปะ :monkeysad: ไม่ชอบเศร้าๆ
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
แย่แล้วโดนวางยาซะได้ :serius2:
-
:z3: :z3: :z3:
-
เศร้ามากเลย
ยานี้กินเข้าไปแล้วจะเป็นไง
พวกนี้จะทำไรกะเฟยอ่ะ
:z3:
-
:z3:
:angry2: :fire: :angry2:
จ๊ากกซซซ์...ไอ้เลวสามตัว...จะทำอไรเฟยวะเนี่ย
มันวางยาเลยเรอะ...ไอ้ชั่ว
น้องนะห์...ไม่เอาแรงมากๆได้อ๊ะเปล่า
สงสารเฟย..สงสารความรู้สึกตัวเองด้วย
+ 1 ให้ก่อนติดสินบน
ไม่แรงนะไม่แรง
ขอบคุณ
:z3: :pig4: :pig4: :pig4: :z3:
:z2:
-
...เฟย..ผ่านเรื่องร้ายๆๆมาเยอะเลยเนอะ..
..ไม่คิดว่าเรื่องพวกนี้จะเกิดกับผู้ชายด้วย..
...ตัวเหี้ย มารวมตัวกัน มันร้ายจริงๆๆ....
...เออ.แต่ตอนนี้มันได้ประโยชน์มากนะ
เกี่ยวกับยา ที่ตัวเหี้ยมันละลายให้เฟยกิน...
...ถ้าเครียดๆๆก็หยุดเลย สบายใจแล้วค่อยมาต่อ..
...เป็นกำลังใจให้นะเฟย กว่าจะผ่านมาได้สุดๆๆเลยเนอะ... :กอด1: :L2: :กอด1:
-
นี่จะทำให้เฟย ติดยาอีกหรือป่าวนี่ :z3: :serius2:
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอพวกเลววววววววววววว :angry2:
-
เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อารายก๊านนนน
-
เห็นแต่ละคนเม้นแล้ว เกิดอาการไม่กล้าอ่าน :monkeysad:
พรุ่งนี้มีเรียนเช้าเดี๋ยวอารมย์ค้าง 555
ไว้ลงเพิ่มอีกตอนแล้วจะเข้ามาอ่านนะ (เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น เหอๆ)
เข้ามาเม้นให้กำลังใจคนเขียน เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ
-
:a5:
ไอ้พวกพี่บ้านี่ต้องการอะไรกันแน่เนี่ย
เฟยก็กินเข้าไปได้ยังง้ายยยยยยยยย
ไว้ใจมันได้ที่ไหนเล่า
:serius2:
-
สงสารเฟย :z3:
-
มันหายไปหรือเปล่าตอนสุดท้าย ????
ใจร้ายจังเลย จะพันธการกันด้วยไว้ด้วยยาเสพติดงั้นเหรอ :impress3: ได้แค่ร่างกายแต่ไร้ใจจะมีประโยชน์อะไร
-
สิ่งที่พวกแกรทำ.นี่หรือที่เรียกว่ารัก
:monkeysad: :monkeysad:
-
ตัวร้ายมาอยู่ในเรื่องนี้หมดเลยนะ
:เฮ้อ:
แล้วจะทำยังไงดีทำยังไงดี
-
เลวววววววววววววว :o211:
-
อย่าว่าแต่คนเขียนจะอินเลย
คนอ่านก็ปวดใจมากมาย
บีบหัวใจเหลือเกิน
-
:o12:
จะไปแจ้ง 191 ทันม๊ายยยยยยยยยย
carbomb
ระเบิด
อาวุธสงคราม
ใครมีจัดมาด่วย
ช่วยน้องเฟย .... :13223:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
สู้ๆเน้อ ขอให้มันผ่านไปได้นะ
:L2: :L2: :L2:
-
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยย
เลวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เมิงทำกับคนที่เมิงรักแบบนี้รึไงฟร่ะ :angry2: :angry2:
หงุดหงิดแทนเฟย อยากจะไปฆ่ามัน
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
เป็นกำลังใจให้นะห์นะคะ :กอด1:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
กินเข้าไปแล้วก็จะติด
ติดแล้วก็จะต้องการมันมากขึ้นๆๆ
ไอ้เลวพวกนั้นก็ใช้เป็นข้อต่อรองหน่ะสิ
หรือว่าจะข่มขืนแต่ก็คงใช่
แล้วจะเป็นไงต่ออ่ะ
สงสารเฟยจัง
ไอ้เลวพวกนั้นอันนี้เค้าไม่เรียกว่ารักแล้วหล่ะ
คนรักกันต้องไม่ทำร้ายกัน :m15:
-
:serius2:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
จะเกิดอารายขึ้นกับน้องเฟย
ไอ้พวกเลวววววววววววววว
มรึงงงงงงงงงงงง ตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คนรักกัน เค้าไม่ทำ ไม่ทำ ไม่ืทำ กันหรอก จำไว้เลย
เป็นกำลังใจคับน้องเฟย โฮฮฮ เสียน้ำตาอีกแระ :m15:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
ใหญ่ไมมันเลวได้ขนาดนี้เนี่ย
ไว้ค่อยมาลงก็ได้จะรอน๊า อิๆ
-
:fire: :fire: :fire: :fire:
เชี่ยยยยย 6 คน แม่งงง
อืมมม 5 มั้ง
เลวสาดดดดดดดดดดว่ะ
เฟยจะเป็นไงบ่างอ่ะ
-
จริงๆ ก็เห็นใจพวกพี่ๆ้ ห้าคนนะ
แต่มาทำแบบนี้มันเริ่มจะไม่น่าเห็นใจแล้วดิ่
คนรักกันทำกันแบบนี้เหรอฟระ
แม่ม
:angry2:
-
เวย์มาช่วยให้ทันนะ
-
แหะแหะ
สงสารเวย์
แต่ยาอ่ะ ขอเม็ดดิ
-
เวรกรรม
ไอ้พวกมารทั้งหกคงกะจะวางยาเฟย
แล้วก็จัดการข่มขืนแล้วก็ถ่ายคลิปไว้
กะจะเอาไว้ข่มขู่กันตลอดแน่ๆ
มารจริงๆ
-
ถึงขั้นใส่ยาเลยหรอ สงสารเฟยอ่ะ แค่คิดตามก้อเศร้าแล้ว :m15:
คนรักกันเค้าทำกันอย่างนั้นหรอเนี่ย :o12:
-
ทำไมมันเลวกันแบบเน้ :z6:
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
สงสารเฟย
ไอ้พวกบ้านั่น
บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทำแบบนี้ได้ไงฟะ เลววววววววววววววววววว :fire:
-
พวกไอ้พี่ใหญ่ เลวขั้นเทพ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
สงสารเฟยอ่า
ใครจามาช่วยเฟยเนี่ย
พระเจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
o13 o13
มีเล่นยงเล่นยาเว้ย
เอาสู้เว้ย มันจะใช้วิธีนี้ครอบครองหัวใจคนเร๊อะ
รักภาษาอาไร
สงสัยตัวเอกคงหลอนพิกลโดนหลายขนาดเหลือเกิน
เอิ่ม....อย่าเอามาแบบรักร้ายนะ
จบแบบเศร้าม่ายยหวายน้า :fire:
-
ตามทันซะที แต่ดันค้างซะนี่ ม่ายยยยยยยยนะ :o12:
-
:angry2:
พี่ใหญ่ พี่บอล พี่น้ำ .. อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ไหนรักไงฟะ รักภาษาอะไร
แล้วไอยานั่นมันจะออกฤทธิ์ยังไงเนี่ย โอยเครียด
นี่มันไม่เห็นแก่หน้าใครเลยนี่หว่า
หน้าพี่ หน้าเพื่อน หน้าคนที่มันรัก มานก็ยังทำกันได้ เหอๆๆ
อย่าเครียดนะ ค่อยๆ พิม ค่อยๆเรียบเรียง สู้ๆ
:monkeysad:
-
เวรกำ มันหายไปตอนนึงจิง ๆ ด้วย
แต่คงลงต่อให้ไม่ไหวจริงๆ มันไม่ไหวจิงๆ อะ
ทรมารมาก ๆ เหมือนภาพเหตุการณ์มันซ้อนทับกันอยู่อ่ะ
จนป่านนี้ก็ยังนอนไม่หลับ
ไม่รู้เพราะอะไร ข่มตาให้นอนหลับเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล
เดี๋ยวดีขึ้นจะมาต่อให้นะครัย
-
จิ้มๆๆๆๆๆ
นี้แน่ๆๆๆๆๆๆ :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
:a2: :a2: :a2:
-
โห ขนาดรักเอายาอีให้กินนะเนี่ย ถ้าไม่รักนี่จับปาดเคยเลยรึป่าวเนี่ย :fire:
-
:เฮ้อ: อ่านตั้งแต่ต้นจนถึงตอนปัจจุบัน
คอมเม้นท์หน่อยนะ
โทษใครก็ไม่ได้ว่ะเฟย มันต้องโทษตัวนายเอง
ลองย้อนกลับไปดิ โดนไป6คนแล้วครั้งแรก
ทำมั้ยไม่หยุดว่ะ
ไอ้พี่ชายเฟย ไอ้นี้ก็เว้นจริงๆอยู่ตั้ง ม6
มันดูไม่ออกเหรอว่าจะเป็นไงในอนาคต
ไม่เคยได้ยินเหลอเลือดมันค้นกว่าน้ำ
เพื่อนมันจะไปดีกว่าน้องได้ไง ไอ้บ้า
อ่านไปอ่านมาโมโหว่ะ ชีวิตทั้งชีวิตนะโว๊ย
มันไม่ใช่เขียนผิดลบออกเขียนใหม่
ไม่รู้จะว่าไง โชดดีมีชัยแล้วกันว่ะเฟย
นิยายใช่ป่ะ อ่านแล้วยังโมโห ถ้าเรียนจริงคงคลั้งตาย
:call: เห็นใจคนที่โดนแบบนี้นะ
ไอ้6ตัวที่บอกว่ารักนะโกหกแบบโคตรๆเลย
ใครเชื่อก็มีเขาแล้ว
-
กลับมาแล้ว อ่านตามจนตาลาย ขอบใจในความขยันนะ หนูนะห์
ธาตุแท้ แสดงออกให้เห็นแล้ว แต่เฟยจะรอดพ้นเหตุการณ์นี้ยังไง
ต้องติดตามกันต่อไป +1 ให้ด้วย :L2:
-
พวกพี่ๆจะทำอะไรเฟยอ่ะ :m31:
-
โหยยยย
แย่อ่ะ
แบบนี้ยิ่งน่าเลิกอย่างแรงง่ะ
คนรักกันเค้าทำแบบนี้หรอ
เวย์จะมาช่วยได้มะเนี่ย
เป็นกำลังใจให้น้องนะห์แต่งตอนต่อไปเนอะ
ใจพร้อมแล้วค่อยเขียนต่อเน้อ
อย่าไปฝืนมัน
-
:mc4:
เป็นรีฯที่ 1111
o7
ป.ล. เวย์เฟยสู้ๆๆ :a2:
-
เศร้ามากกก :o12:
คนรักกันเค้าไม่ทำแบบนี้กันหรอก นอกจากพวกเห็นแก่ตัว :m16:
ทำใจให้สบายๆนะพี่พี่นะห์ :กอด1:
-
ขอบคุณนะห์ที่มาต่อให้นะคะ :กอด1:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
:ไอ้พี่ชายเฟย ไอ้นี้ก็เว้นจริงๆอยู่ตั้ง ม6
มันดูไม่ออกเหรอว่าจะเป็นไงในอนาคต
ไม่เคยได้ยินเหลอเลือดมันค้นกว่าน้ำ
อ่านไปอ่านมาโมโหว่ะ ชีวิตทั้งชีวิตนะโว๊ย
เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ....
แต่ถ้าใคร โดน ..ก็ อย่าท้อนะ...
เป็นกำลังใจให้ ..
แต่ขอให้เป็นแค่นิยายก็แล้วกัน
อย่ามีใครต้องมาเจอแบบนี้เลย สาธุ๊ .... :เฮ้อ:
-
สงสารอ่ะ
-
o13
พี่สู้ๆ แหมดิสเพล
พี่นิสุดเจ๋ง
รอเรื่องอยู่นะครับ
-
ไอ้พวกนี้ เลวจริงๆ อ่ะ
ทำร้ายคนที่ตัวเองบอกว่ารัก อย่างงั๊ได้ไงเนี่ย เลวมาก :angry2:
เป็นกำลังใจให้นะเฟย :L2:
-
มาดิ้นรอ นะห์ ไว้คืนนี้อย่าลืมมาโพสต์ละ
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
:m15:
เฟยเข้มแข็งไว้
:L2: :L2: :L2:
-
:z3: :z3: :z3:
เฟยยยยยยยยยยยยย เฟยยยยยยยยยยยยย
:angry2: พวก 6 มาร เลวที่สุด โอ๊ยยยย โมโห :fire:
สงสาร เฟย และ ก็ เวย์มากมายยยย :o12:
เป็นกำลังใจให้เฟยน๊าาาาาาา :sad4:
ต้องผ่านพ้นเรื่องร้ายๆไปให้ได้น๊าาาาา :call:
-
ตอนที่ 38 มันคู่ควรกับผมแล้วหรือ?
ผมนั่งรออยู่ในรถด้วยอาการใจจดใจจ่อ ว่าเมื่อไหร่เฟยจะออกมาซักที แต่ก็ไม่ได้ดับเครื่องเพราะว่าเฟยบอกไว้ว่าห้ามดับ เกิดอะไรขึ้นไห้ออกไปเลยไม่ต้องห่วง เพราะยังไงก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรหรอก
"โง่ ถ้ามันไม่กล้า แล้วมันจะลากมึงมาถึงนี่ได้หรือเปล่า" ผมสบทกับตัวเองในรถ เพราะไอ้คนที่สั่งผมเนี่ย มันคิดอะไรตื้นๆ มันคงไม่รู้หรอกมั้งว่า ผู้ชายหนะ เวลาโกรธจะเป็นยังไง
ผมมองอยู่ที่หน้าประตูบ้านตลอดเวลา ตอนนี้มันหายไปได้ราวๆ 15 นาทีแล้ว
"เห้ย เฟยนี่หว่า" ผมพยามเพ่งสายตาไปที่ประตู ที่ตอนนี้มีคนยืนอยู่ แล้วก็ใช่จริงๆ เป็นเฟยจริงๆ ด้วย กวักมือเหมือนเรียกผมให้เข้าไปข้างใน สีหน้ามันตอนนี้ยิ้มแย้มมากๆ ดูมีความสุขสุดๆ
สงสัยคงเคียร์กันรู้เรื่องวุ้ย หรือผมคิดมากไปเองวะ ไม่น่าเชื่อว่าอะไรหลายๆ อย่างมันจะง่ายขนาดนี้ ทำไมพี่หน้าโหดมันถึงปล่อยมันง่ายๆ แบบนี้ ผมไม่เข้าใจจริงๆ
ผมเปิดประตูรถแล้วลงรถ เดินเข้าไปหามันที่ตอนนี้ก็ยังกวักมือเรียกผมเพื่อให้เดินเข้าไป ผมเปิดประตูใหญ่มาหยุดยืนตรงหน้ามัน บรรยากาศภายในบ้านมึดมาก มีแต่แสงไฟที่หมุนๆ วนๆ และเลเซอร์สีเขียว ประปรายจากเครื่องยิงเครื่องเล็กที่ติดอยู่
ที่บนฝ้าของบ้าน และอุณหภูมิที่เย็น เย็นมากๆ จนผมรู้สึกได้ว่าหนาว
ผมสังเกตุจากแววตาและท่าทาง ดวงตามันลอยๆ ยืนเคี้ยวปากตัวเอง ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรอยู่ในปาก ถือยาดมอันเล็กไว้ในมือ ก่อนที่มันจะสวมกอดที่คอผมและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ มือมันเย็นเฉียบเหมือนพึ่งออกมาจากตู้เย็น
"ไปเต้นกัน เฟยอยากเต้นอะเวย์" มันบอกด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูราวกับล่องลอย พูดเหมือนคนไร้สติ พร้อมกับลากผมให้ไปยังโต๊ะกินข้าวกลางบ้าน
ในตอนนี้ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ผมเห็น ผมรับรู้ตรงหน้านี้เกิดจากอะไร แต่ก็เดินตามแรงฉุดของมันเบาๆ ไปยังโต๊ะกลมกลางบ้าน เพราะถ้าผมขืนไม่เดินไปตามแรง มันอาจจะล้มได้ เพราะในตอนนี้มันเดินเซไปเซมา ยิ่ง
กว่าคนเมาซะอีก
พี่หน้าโหดของมันเดินเข้ามาใกล้ๆ ผมระวังตัวเองเต็มที่ กำหมันแน่น แต่พี่หน้าโหดมันคงสังเกตุเห็นได้
"ตอนนี้ยังก่อนหวะ กูกำลังสนุกอยู่ เดี๋ยวมึงก็สนุกแน่ กูรับรอง" พี่หน้าโหดมันพูดขึ้นพร้อมกับตบเข้าที่แก้มผมเบาๆ สองที
"พี่ใหญ่ เฟยอยากกินเบียร์ อยากกินซูกัส เอาเลเซอร์ให้ด้วยนะ" มันคลายมือจากคอผมแล้วหันไปอ้อนพี่หน้าโหดมันทันที
อะไรวะ สรุปมึงให้กูเข้ามาทำไม สรุปมึงเลือกใครกันแน่ไอ้เฟย ผมยืนงงกับภาพที่เห็นตรงหน้า
"อยู่ในห้องพี่หนะ เฟยเดินไปหยิบเอาเลยนะคร้าบ" พี่หน้าโหดก็อ้อนมันกลับทำสีหน้าเยาะเย้ยผมด้วยต่างหาก
"ไหนๆ ให้รางวัลหน่อย รู้ใจจัง" แล้วพี่หน้าโหดกับมันก็จุ๊บปากกันเบาๆ ก่อนที่เฟยมันจะเดินเข้าไปในห้องด้านหลัง ที่เปิดประตูแง้มๆ ไว้ ผมไม่ทันสังเกตุตอนเข้ามาตอนแรก แต่ตอนนี้ผมเห็นเพื่อนพี่มัน อีกสองคนนั่งอยู่ตรงมุมๆ ของบ้าน
ส่ายหัวไปมา มันเหมือนอะไรวะ ผมเริ่มคิดๆ เพราะภาพที่เห็นตรงหน้านี้คล้ายๆ กับผมเคยเห็น
อ๋อ รู้และ หนังเรื่องใดเรื่องนึงเนี่ยหละ ที่มีการอัพยากัน บรรยากาศ ท่าทาง แบบนี้ใช่ชัวร์ นี่ผมอยู่กลางวงคนเล่นยากันหรอเนี่ย ผมพึ่งจะรู้ตัวเอง
"ผมจะไปตามเฟย ผมขอตัวก่อนแล้วกัน" พูดเสร็จผมก็เดินตรงจะไปที่ห้องที่เฟยหายไป ผมจะไปเอามันกลับ จะได้ไปคุยกันในรถด้วย
"อุ๊ก..." พี่หน้าโหดของมันต่อยเข้าที่ลิ้นปี่ของผมอย่างจัง โดยที่ไม่ได้เตรียมตัว ผมเลยไม่ได้เกร็งหน้าท้องรับ มันเลยจุกเข้าไปข้างใน รู้สึกเหมือนกระบังลมจะไม่ทำงาน หายใจไม่ค่อยออก ผมกำจุดที่มันต่อยไว้ แล้วลงไปนอนกองกับพื้น
สายรัดแก๊ซ ถูกมัดเข้าที่แขนผมที่ตอนนี้ไพ่หลังอยู่ และข้อเท้า ตอนนี้จุกมากๆ แรงจะหายใจยังแทบไม่มี เหมือนคนจะขาดสติซะให้ได้ แต่ไม่มีทาง ผมจะหมดสติไม่ได้ ผมต้องช่วยมันก่อน นี่เป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ผมยังลืมตามองสิ่งที่เกิดขึ้น
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เพราะจุกมากๆ ไม่สามารถฝืนได้เลย
มันจัดการลากผมไปอยู่ที่มุมบ้าน และรั้งผมไว้ด้วยสายแก๊ซอีกเล้น กับท่อเหล็กที่เป็นเสาบ้านมุมหนึ่ง และคลุมผมไว้ด้วยผ้าห่ม แต่ไมได้คลุมหัว คงกลัวเฟยจะเห็นว่าผมโดนมัดอยู่มั้ง
"ไม่เห็นมีเลย ไหนอ่ะซูกัส อะ" เฟยเดินออกมาพร้อมกับเบียร์กระป๋อง มันยกกระดกเล็กๆ หลายที กว่าจะเดินมาถึงพี่หน้าโหดของมัน
"อ้าวแล้วเวย์ไปนั่งตรงนั้นทำไม" มันหันมามองผม ถามผมแล้วก็หัวเราะ คิกคักๆ ผมว่าตอนนี้มันต้องโดนมอมยาไปแน่ๆ มันถึงไม่มีสติแบบนี้ เฟยไม่น่าจะเป็นคนแบบนี้นะเนี่ย
"เฟยๆ มาหาเวย์หน่อย" ผมพูดพร้อมกับพยักหน้าได้อย่างเดียวเพราะมือโดนมัดอยู่
มันทำท่าจะเดินเข้ามาหา แต่พี่หน้าโหดของมันก็ไม่ให้มา บอกว่าอยากเห็นเฟยเต้น เต้นให้ดูหน่อย มันหันมาบอกกับผมว่าแป๊ปนะ ขอเต้นก่อน แล้วก็ขึ้นไปบนโต๊ะกลมกลางบ้าน
"มึงมอมยาเฟยใช่ไหม ไอ้เหี้ย" ผมตะโกนไป เฟยคงได้ยินด้วย หันมามองผมแบบงงๆ
"ไม่ได้มอมยา มันเป็นขนม ขนมของสิงคโปร์ เดี๋ยวพรุ่งนี้เฟยก็หาย เวย์เอาไหมเดี๋ยวขอพี่ใหญ่ให้"มันพูดแบบลอยๆ แต่ขาก็ยังไม่หยุดเต้น พร้อมกับเปิดยาดมแล้วก็ดมเข้าไปแบบเต็มๆ ทั้งสองรูจมูก
"พี่ให้เวย์ไปแล้วคร้าบ แต่คงยังไม่มามั้ง เห็นหนาวๆ อยู่ห่มผ้าใหญ่เลยเห็นป่ะ" พี่หน้าโหดมันพูดพร้อมกับชี้มาทางผม แล้วก็หัวเราะคิกคัก กันสองคน
ทำไงดีวะเนี่ย สถานการณ์เลวร้ายฉิบหายตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย จะลุกไม่ได้ ขาโดนรัดไว้ ไหนจะแขน กับมืออีก ขยับไม่ได้เลยหวะ ผมลองขยับๆ ตัวมันติดขัดไปหมดจริงๆ และก็ยังจุกๆ อยู่ด้วย เมื่อกี้ก็ต้องเกร็งเสียงพูด เหนื่อยฉิบหาย
เรี่ยวแรงกูไปไหนหมดวะ
"แคร้ง..." ผมมองไปตามเสียงแล้วผมก็ต้องตกใจ เพราะตอนนี้เฟยมันยืนเต้นอยู่บนโต๊ะวงกลมกลางบ้าน กระดุมทุกเม็ดถูกปลดออกแต่ยังไม่ได้ถอดเสื้อ กางเกงนักศึกษาถูกเควี้ยงลงมา
ท่วงท่าการเต้นเป็นจังหวะที่ประสานกับแสงไฟหลากสี และเลเซอร์ หน้าตาลอยๆ ขายืนไม่ค่อยมั่นคง แต่มันกลับเต้นได้ แถมเต้นได้ไม่สะดุดด้วยซ้ำ ผมทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งมอง เหมือนมาก เหมือนผับที่ผมดูในหนังต่างประเทศ มันโดนยาไป
จริงๆ และคงแรงมากด้วย แรงจนทำอะไรตามที่ตัวเองต้องการ แต่ไร้สติ
พี่สองคนมันเดินมาหาผม
"เดี๋ยวกูจะให้มึงดูโชว์ ที่มึงจะไม่เคยลืม" มันพูดเสร็จก็หัวเราะกันสองคน พร้อมเอาพาสเทปหนังไก่ มาแปะปากผมไว้ เพราะผมพยายามเรียกเฟยหลายครั้ง และเฟยก็จะเดินลงมาหาผม แต่พี่หน้าโหดมันกลับเบี่ยงความสนใจมันไปที่อื่นได้ทุกครั้ง
พี่สองคนเดินไปหยิบอะไรในห้องที่แง้มประตูไว้ และออกมาพร้อมกับขวดเล็กๆ ในมือ พร้อมกับหลอดเล็กๆ ที่ตัดออกเหลือเพียงครึ่งวงกลม
"เฟยคร้าบๆ ลองนี่ไหม" มันพูดพร้อมกับโชว์ขวดเล็กๆ ในมือให้เฟยดู เฟยทำหน้าตกใจเล็กๆ
"ไม่เอา..เดี๋ยวเลือดกำเดาไหล" มันพูดพร้อมกับทำมือบอกว่าไม่เอา และก็เต้นต่อไป
"นิดนึง นิดเดียวน่า" พี่หน้าโหดมันก็อุ้มเฟยลงมา เฟยมันฟึดฟัดเล็กน้อย แต่ก็ยอมโดยดี
มันเทน้ำในขวดในที่หลอดที่ตัดไว้ แล้วให้เฟยดมแบบลากยาวไปตามทางหลอด ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร และผมก็ส่งเสียงเท่าไรมันก็ไม่รู้เรื่องด้วย แต่ผมยิ่งขยับตัวผมก็ยิ่งจุก และเจ็บ แผลเก่ายังไม่ทันหาย โดนต่อยเข้าอีก คงช้ำซ้อนช้ำแล้วหละผม
มันสูดเสร็จ ตามันเริ่มลอยมากกว่าเดิม ค่อยๆ ล้มลง พี่หน้าโหดประคองมันไว้และอุ้มมันขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ จัดการถอดเสื้อและกางเกงมันออกจนหมด ตอนนี้สภาพของมันเหมือนศพ ศพที่หายใจได้ ดวงตาลืมอยู่ แต่กลับไม่กรอกไปมา นิ่งสนิทอยู่กับที่ ไม่ขยับเขยื้อนส่วนไหนเลย เหมือนตุ๊กตาจริงๆ ตุ๊กตาที่มีชีวิต สามารถหายใจได้
(มันคือโค้ก เป็นยาเสพติดชนิดนึง ราคาค่อนข้างสูง ขวดเล็กๆ นั่น ราคาถึง 6000 - 8000 บาท เล่นโดยการใช้ดม หากดมเกินขนาดอาจจะทำให้ช๊อค และไร้สติได้ จะมีอาการเหวอ จนไม่รู้เรื่องราว บางครั้งอาจเห็นภาพหลอน วิ่งตามแสงไฟจนตกตึกก็มี สำหรับคนที่จมูกทำมา ดมแล้วจะทำให้สิลิโคนเน่า ซึ่งหมายถึงต้องขูดออกและทำใหม่ หากคนที่เยื่อโพรงจมูกเปราะ ดมไปก็อาจทำให้เลือกกำเดาไหลได้ ยาเสพติดชนิดนี้มีความรุณแรงมาก ขนาดสิลิโคนยังเน่าเลย)
ผมยิ่งออกแรงมากขึ้น รู้สึกเจ็บที่ข้อมือมากขึ้นเรื่อยๆ ผมคิดว่าสายรัดแก๊ซคงเฉือนเข้าเนื้อที่ข้อมือผมบ้างแล้วหล่ะ แต่ผมไม่สน ผมจะไปช่วยมัน ผมจะลุกไปจากตรงนี้ แต่ก็ไม่เป็นผลอยู่ดี สายรัดแก๊ซมันแน่นมากๆ
ผมร้องอยู่ในลำคอ จนรู้สึกเจ็บคอและแสบไปหมด ตามันมองมาทางผมแต่เหมือนไม่รับรู้อ่ะไรเลย ผมสงสารมัน สงสารมันมากๆ ทำไมมันถึงต้องเป็นแบบนี้ หรือเพียงแค่ผมไม่เข้ามาหามัน ผมไม่มายุ่งกับมัน มันก็คงอาจจะไม่โดนพวกเหี้ยนั่นทำกับมันแบบนี้ ผมเริ่มโทษตัวเองที่เป็นผ่ายที่ทำให้มันต้องรับเคราะห์
เมื่อวานมันก็โดนต่อยเพราะจะช่วยผม วันนี้มันก็โดนแบบนี้อีก เพราะอยากจะมาคบกับผม ผมนี่เหี้ยมาก เหี้ยจริงๆ ทำไมผมถึงไม่เจอมันก่อนหน้าพวกนี้ แล้วทำไมพวกนี้ถึงได้เลวขนาดนี้ เนี่ยหรอวะ ที่มันรัก รักแล้วมันทำกับแบบนี้ใช่ไหม ผมมองมันแล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมา ไม่รู้เพราะความสงสารมันในตอนนี้หรือ ความแค้นที่อยากจะฆ่าพวกเลวพวกนั้นที่ทำแบบนี้ หรืออาจเป็นทั้งสองอย่างที่รวมๆ กันอยู่ก็ได้ ผมอึดอัดมากในเวลานี้
ตอนนี้ผมไม่อยากมองมันแล้ว เพราะไอ้เลวใหญ่มันปลดกางเกงลง ทาเจลที่ของมันและจุดของเฟย เฟยไม่ขยับเขยื้อนร่างกายเลยแม้แต่น้อย ยังคงนอนนิ่ง ดวงตาเปิดแต่ไม่รับรู้อ่ะไรสักอย่าง
ผมเห็นพวกมันทำ มันเลวมากๆ มันไม่สนใจเลยว่าคนๆ นั้นจะเป็นยังไง มันเห็นเฟยเป็นแค่เครื่องระบายความสุข ความสุขเหี้ยๆ ของมัน มันเห็นเฟยเป็นตุ๊กตา มันอยากตีตรงไหนก็ตี อยากทำไรมันก็ทำ ทำเพื่อความสะใจในอารมณ์ของมัน มันอยากกัดตรงไหนมันก็กัด อยากจะทำแบบไหน ท่าไหนมันก็เป็นคนควบคุมบังคับ เฟยไม่ได้ตอบโต้อะไรเลย และยังคงไม่รู้สึกอยู่แบบนั้น แต่ผมในตอนนี้ไม่อยากจะมอง มันเลวจริงๆ เลวจนไม่สามารถหาอะไรมาเปรียบได้ มันทำกับเฟยทั้งๆ ที่เฟยไม่รู้สึกตัวเลยเนี่ยนะ แล้วมันทำแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว รอยบนตัวพวกนั้นที่ผมเคยเห็น ก็เป็นเพราะพวกมันด้วยใช่ไหม ผมอึ้งกับภาพที่ได้เห็นจนสมองเบลอไปหมด ไร้เรี่ยวแรง ไม่มีอันจะทำอะไรแล้ว
มันทำไปได้สักพัก เฟยก็เริ่มมีอาการตอบรับ ผมอู้อี้เสียงในลำคอ แต่เฟยก็ยังคงไม่สนใจ กลับตอบสนองพวกมันแบบเร่าร้อนมากๆ เร่าร้อนแบบที่ไม่ใช่อยู่กับผม เหมือนตอนนี้ผมกำลังดูหนัง x อยู่เลย สีหน้าท่าทาง ตอนนี้ทุกอย่างมันไปหมด ไม่จริงเฟยไม่ใช่คนแบบนี้ เฟยยังเขิน ยังใจเต้นแรงด้วยซ้ำที่กอดกับผม แต่ทำไม ทำไมตอนนี้มันถึงกลับ ตอบสนองพวกนี้ได้ขนาดนี้ มันเป็นอ่ะไร
พวกมันทำกันจนเสร็จสามคน ในตอนนี้ผมหันหน้าออกมาแล้ว ไม่มองอยู่นานแล้ว เพื่อนมันคนนึงเดินมาหาผม
"มึงดูซะ คนที่มึงจะเอาไปเป็นแฟน ไปเป็นเมีย มันเป็นยังไง มึงทำให้มันตอบสนองได้ขนาดพวกูหรือเปล่า มีปัญญาแบบพวกกูไหม" มันพูดพร้อมกับบีมกรามผมแล้วบังคับให้ผมหันไปดูเฟย
เฟยตอนนี้ เริ่มนอนคุดขู้ และมีอาการสั่นๆ ผมไม่รู้ว่าสั่นเพราะความเย็นของแอร์หรือเปล่า แต่คงไม่ใช่ เพราะตอนนี้เฟย เริ่มเรียกหาพวกมันอีก และหวีดร้องออกมา ถ้าพวกมันไม่ไปหาเฟย ไปทำแบบนั้นกับเฟยอีก
เฟยมันเป็นอะไร มันเหมือนคนบ้า มันต้องการขนาดนี้เลยหรอเนี่ย นี่หรือคืออีกมุมของมันที่ตัวผมไม่ได้รู้ และมันก็คงไม่อยากให้ผมรับรู้ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วนี่ แล้วผมจะทำยังไงต่อ ผมจะเอามันเป็นแฟนหรอ?
"คนที่มึงจะเอาไปเป็นแฟน ไปเป็นเมีย มันเป็นยังไง มึงทำให้มันตอบสนองได้ขนาดพวกูหรือเปล่า มีปัญญาแบบพวกกูไหม" เสียงของเพื่อนพี่หน้าโหดมัน เริ่มก้องกังวาลในหูผม ผมคิดย้อนไปย้อนมา
มันสมควรที่จะเป็นแฟนผมหรอ ผมเริ่มถามตัวเองมากขึ้น มันเล่นยา ขาดเซ็กซ์ไม่ได้ โดนรุมมาหลายครั้ง มันสมควรไหมที่ผมจะรักมัน และคบกับมัน...
-
ยิ่งเขียน ยิ่งแรง
แต่ พล๊อตเรื่องวางไว้แบบนี้ แล้วเจงๆ นะ
ตอนนี้คายเป็นโรคหัวใจ ก็ อย่าพึ่งอ่านแล้ว กัน
เขียนเองยังบีบหัวใจสุด ๆ เกือบหายใจไม่ออก
อินจัด เหอะๆ
วันนี้ขอตอนเดียวเน้อ ไม่ค่อยสำบาย ๆ
-
^
^^
ได้จิ้มน้องนะด้วย
เฟยน่าสงสาร เวย์ก็มีสิทธิ์คิดแบบนี้ได้เหมือนกันนะ แต่สงสารเฟยจัง :impress3:
-
เลวววววววววววววววววววววววววว
พวกมันเลวจนเกินบรรยาย
สงสารเฟยอ่ะ สงสารมากมาย ทำไมต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย
-
:z13: น้องนะ
สงสารเฟยกับเวย์จัง ไอ้พวกพี่ใหญ่มึง :angry2: :angry2:
-
แม้งเอย มันสมควรตายว่ะ
ไอ้พวกเหี้ยนี้มันสมควรตายอย่างเดียว
อินว่ะ อินมาก :z3:
-
:m15: :monkeysad: :sad4: :o12:
ที่เคยรู้สึกเห็นใจพวกมัน ไม่มีอีกแล้ว :m31: :m31:
สงสารเฟย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ แค่จะมีความสุขเหมือนคนธรรมดาบ้างไม่ได้เลยเหรอ :m15:
เป็นกำลังใจให้นะห์นะคะ พักให้สบายดีก่อนน้า :L2:
-
ชีวิต หนอ ชีวิต
แอร๊ยยยยย ทำไมพวกมันต้องทำกันขนาดนี้
:beat: :beat:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย :fire: :angry2:
-
:monkeysad: คนรักกันทำกันแบบนี้หรอ
ไอ้พวกเชี้ย :z6:
-
เลวมากกกกกกกกกกกกก :m31: :m31:
เลวแบบหาที่สุดไม่ได้
สงสารเฟยมากกกกกกก
คิ้วเข้มจะรับได้ไหม
ปล. ยานั้นไหมมันแรงจังซิลิโคนละลายเลยหรอ ไม่ไหวๆ
-
ยิ่งเขียน ยิ่งแรง
แต่ พล๊อตเรื่องวางไว้แบบนี้ แล้วเจงๆ นะ
ตอนนี้คายเป็นโรคหัวใจ ก็ อย่าพึ่งอ่านแล้ว กัน
เขียนเองยังบีบหัวใจสุด ๆ เกือบหายใจไม่ออก
อินจัด เหอะๆ
วันนี้ขอตอนเดียวเน้อ ไม่ค่อยสำบาย ๆ
อย่าให้คนอ่านถึงกับหัวใจวายตายน๊าาาาาาาา
แค่นี้ก็ก็วายตายอยู่แล้ว
เวย์ สงสารเวย์มากมาย
เฟย์เข้มแข็งไว้นะ มันต้องผ่านไปได้ :o12:
คนเขียนไม่ค่อยสบาย พักผ่อนเยอะๆน๊าาาาาาาาาาาาาาาาา
:a12:
-
ทำกันได้ขนาดนี้เลย :sad4:
-
แร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ขอไปหายใจก่อน
-
ตายคk CoM :jul1:
:fire:
:m31:
:m15:
:monkeysad:
:sad4:
:o12:
-
:เฮ้อ: :z3: :z3:
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
เลว หาเปรียบไม่ได้
:z3: :z3: :z3:
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอพวกเลวววว เลวอย่างไม่รู้จะหาคำไหนมาเปรียบ :angry2:
เวย์ อย่าถอดใจนะ
ช่วยเฟยออกมาจากนรกนั่นซะที :m15:
-
ตรูอยากบ้า ไอ้นรกพวกนั้นมันเห็นแก่ตัวชั่วจริงๆ :z3:
-
เลวได้ใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดเอ๊ยยยย
-
:เฮ้อ:
คนเรามันทำได้ทุกอย่างจริงๆนะเนี่ย....
-
เลวสาดดดดดดดดดดดดดด
ฮือออออ
ผ่านพ้นไปซะทีเถอะ
-
อยากติดคุกวะ...จบ
-
เหมือนหยุดหายใจไปตั้งแต่ ประโยคแรก
มารู้ตัวอีกที ..เมื่ออ่านประโยค สุดท้ายผ่านพ้นไป
อยากกอด เฟย
อยากกอดเวย์ ...
-
:fire:.....นี่หรือ..มนุษย์...... :fire:
-
อ่านไป
เครียดเลย
อ๊ากกก เวย์ อย่าคิดงั้นดิ
-
แม่งเอ้ยยยยยยยย :angry2:
-
พอเฟยได้สติรู้ตัวว่า อะไรเกิดขึ้นบ้าง นี่สิน่าเป็นห่วง :กอด1:
แถมเวย์ยังรับรู้เรื่องแบบนี้อีก ก็เหมือนวัดใจเวย์เหมือนกันว่า คำว่า รัก ของเวย์ คืออะไร
ส่วนไอ้สัดกลุ่มนี้ น่าจะจบสิ้นบ่วงเวรบ่วงกรรมกันได้แล้วมั้ง :z6:
-
ชั้นไม่น่าเห็นใจพวกแกเลย ไอ้พวกพี่ใหญ่
ย๊ากกกก เครียด อยากทำลายยยย :z3: <<คลั่งไปแระ 555
เวย์ อย่าเพิ่งถอดใจ เอาเฟยออกมาจากไอ้พวกนั้นให้ด้ายยยยย
สงสารเฟย :monkeysad:
-
สงสารเฟย สงสารเวย์
:z6: ไอ้พี่ใหญ่ทำงี้ได้ไง
:z3:
-
:angry2: :angry2: :angry2:
ไอ้พวกเลว ทำไมทำกะคนที่เรียกว่าคนที่รักกันแบบเน้ได้
ไม่สมควรเรียกว่าคนรักกันหละ แบบนี้มันเครื่องระบายอารมณ์มากกว่า
:z3: :z3: :z3:
-
แม่ม พูดไม่ออก บอกไม่ถูก
:z6:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ทำไมหนักจัง เนื้อเรื่อง-*-
:m31: :m31:
แต่ไอพวกนี้ก็เล้วเลว :fire:
ทำยังกะเป็นสัตว์ ขนาดสัตวยังไม่ควรไปทำกับมันยังงี้เลย
เห้อไม่ใช่คนแล้วไอ้พวกนี้อะ
อมนุษย์ ชัดๆ เลวจริงๆ
:L2:
-
จุก
-
:fire: :fire: :fire:
-
:z3:
อ่านต่อไม่ไหวอ่ะ
ขอพักก่อนนะ ไม่ไหวแล้วจริง ๆ
-
ทำกันได้ขนาดนี้เชียว
จะใช้คำอะไรมาเรียกพวกนี้ดี
สัตว์นรก ปีศาจ ซาตาน
:z3:
-
เอาเรื่องนี้ไปให้ช่อง 7 ทำได้เลย
รับรองดังแน่ 555
-
น้ำตาร่วงเลย สงสารเฟย :m15:
แม้แต่เวย์ ก็ยังสับสนเลย
มันสมควรไหมที่ผมจะรักมัน และคบกับมัน...
มันไม่ใช่สิ่งที่เฟยตั้งใจทำนะเวย์ มันเป็นฤทธิ์ของยาอ่ะ :กอด1:
-
น่าจะจับไอ้พวกเชี้ยนี้ตัดหนอนน้อยทิ้งนะ :z4:
คนอะไรเลวได้น่าจดจำยิ่งนัก
ขอให้แม่งนกเขาไม่ขัน :angry2:
สงสารเฟยกะเวย์จังอ่ะ :sad11:
โอ้น้ำตาซึม :m15: :m15: :m15:
-
^^
^^
^^
จิ้มนู๋ฟ่า แล้วสบายใจ เตอร์ไม่โกรธผมนะ :z2:
อ่านแล้วนึกหาคำมาสรรเสริญ ไอ้พวกระยำ แต่ก็หาไม่ได้ มันไม่สมกับความเลวของมัน
มาดูดีกว่า ว่า เรื่องต่อไปจะเป็นยังไง
เป็นกำลังใจให้หนูนะห์ ครับ :กอด1:
-
:o12: :o12: :o12:
เลวมากกกกกกกกกก เชี่ยมากกกกกกกกกกก
สงสารทั้งเวย์ทั้งเฟย :o12:
เป็นกำลังใจให้นะห์ค่ะ :กอด1:
-
ยิ่งเขียน ยิ่งแรง
แต่ พล๊อตเรื่องวางไว้แบบนี้ แล้วเจงๆ นะ
ตอนนี้คายเป็นโรคหัวใจ ก็ อย่าพึ่งอ่านแล้ว กัน
เขียนเองยังบีบหัวใจสุด ๆ เกือบหายใจไม่ออก
อินจัด เหอะๆ
ขอบอกว่าที่น้องนะห์เตือนเนี่ยจริงสุดๆ
นอกจากปวดหัวใจแล้ว ปวดตับอีกตังหาก
สงสารเฟยสุดๆ :z3: :z3:
วันนี้ขอตอนเดียวเน้อ ไม่ค่อยสำบาย ๆ
-
เหวออออออออออออออออออออออออ
:a5:.
แรงมากมาย ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วยอ่ะ
ไอ้พี่บ้าเฮงซวยไปตายซะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
-
เมื่อความรักโดนทดสอบ :sad2:
-
0
-
โหย บีบหัวใจอ่ะตอนนี้
อ่านไปเครียดไป
สงสารทั้งสองคนเลย
ไอ่พวกนั้นเลวจริงๆ อ่ะ
เห็นเฟยเป็นที่ระบายอารมณ์ไปม้ายยย
o13น้องนะห์ สุดยอดว่ะ o13
-
. . . . แมร่งง ง ง ง งง ง ไมเงี้ยอ่ะ . . . . ถ้าเวย์เปลี่ยนใจเพราะอย่างเน่ . . . แล้วเฟยจะรอดพ้นจากพวก ชั่วๆ แบบ
นี้มั้ยอ่ะ . . . . ต้องโทษพี่ชายกะพี่สาวเฟยด้วย . .. ถ้าบอกป๊ากะม๊า . . . ตั้งแต่แรกคงไม่ยืดมาขนาดนี้ น้องก็ไม่
ต้องเป็นแบบนี้หรอก . .. เข้าใจนะว่ารักเพื่อนน่ะ แต่ก็ต้องรักน้องมากกว่าสิ . .. ฮึ่ยย ย ย ย :m16: . . :z6:
-
:angry2: :angry2: :angry2:
ไอ้ใหญ่ เลวเกินไปแล้วนะ
:เฮ้อ:
สุดท้ายไงๆเวย์ก็ต้องรู้อยู่แล้ว ถ้ารู้ตอนนี้แล้วเวย์จะคิดยังไงน๊า คงต้องรออ่านต่อ
นะห์ วนนี้จะมะมาต่ออีกจริงหรอ อยากอ่านต่อแล้วอะ ดึกๆก็ได้
เด่วจะดิ้นรอ :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
อ่านวันนนี้รวดเดียวจบ
มันสะใจมั่กมากกก
เกลียดพวกพี่ว่ะ แม่ง.
:monkeysad:
มาต่อเร็วๆ นะ ซึ้ง
-
ไอ้พี่ใหญ่ ไอ้เลวววววววววววว เกินคำบรรยายจิงๆๆ :m31: :fire: สงสารเฟย กะเวย์ :m15: :monkeysad:
-
คู่ควรหรือเปล่าไม่รู้!!!
คิดไงทำงั้นแล้วกันเวย์....กล้าๆ หน่อย ไม่งั้นก็ถอยไปเลย :serius2:
สงสารเฟย จะต้องตกอยู่ในสภาพนี้ไปอีกนานแค่ไหน!!!
ไมชีวิตมันแย่มันตกต่ำสุดๆ ขนาดนี้...เจอแต่คนเลว เลวทั้งคณะ แมร่ง
เหนื่อยโคตรเรื่องนี้ :angry2:
-
ตอนที่ 39 อดีตที่ลบไม่ได้
"อูย.." ปวดหัวจังเลย เวียนหัวมากๆ คอก็แห้ง แถมล้าไปทั้งตัว เมื่อคืนกูไปทำอะไรมาวะเนี่ย เมื่อยไปทั้งตัวเลย ล้าสุดๆ ผมคิดพร้อมกับค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ที่นี่ไม่ใช่ห้องผมนี่หว่า
ผมลุกพรวดทีเดียวขึ้นมานั่ง หน้ามึดไปสักพัก เมื่อดีขึ้นจึงหันมองไปรอบๆ
พี่ใหญ่ พี่เต้ พี่น้ำ นอนอยู่ถัดจากผมไป ผมอยู่ในห้องพี่ใหญ่ ร่างกายผมไม่ได้ใส่อ่ะไร มีแต่ผ้าห่มที่คลุมตัวไว้เท่านั้น กับแอร์ที่เย็นเฉียบ และเสียงเพลง แนว อัพยาที่พวกพี่เปิดคลอไว้จนหลับ
ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ผมค่อยๆ พยายามนึก แต่ก็รู้สึกปวดหัวมากๆ
น้ำตาผมเริ่มไหลออกมา ผมเริ่มนึกได้แล้ว เมื่อวานพี่ใหญ่พาผมมาคุยที่บ้านว่าจะเอายังไง แต่ผมกลับโดนหลอกให้กินยาอี แล้ว.... ผมไม่อยากคิดต่อ เพราะว่าตอนนี้ร่างกายของผมมันฟ้องหมดแล้วว่าผมโดนอะไร ในช่วงที่ไม่มีสติ
เวย์หละ แล้วเวย์ไปไหน ผมรีบลุกขึ้นทันทีทั้งๆ ที่น้ำตายังไม่หยุดไหล ผมค่อยๆ เดินออกมาด้วยสองขาที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ค่อยๆ เดินออกมาจากห้อง
ผมเห็นเวย์อยู่ที่มุมบ้านหนึ่งที่มีเสาเหล็กอยู่ ห่มผ้าห่ม นั่งก้มหน้า
"เวย์" ผมตะโกน แต่น้ำเสียงมันเหมือนกับพูดเบาๆ เพราะตอนนี้คอผมแห้งมาก ไม่มีแรงแม้กระทั่งจะเปล่งเสียงออกมา
เวย์เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ดวงตาใสซื่อที่เป็นประกายแบบที่เคยเป็น ไม่มีเหลือให้เห็น มันเป็นดวงตาที่เศร้า ขนาดที่มองก็รู้ว่าตอนนี้เจ้าของดวงตาคู่นี้ รู้สึกเจ็บขนาดไหน และเสียใจมากเพียงใด และไม่รู้เลยว่าเจ้าของของมันกำลังคิดอะไรอยู่
ผมร้องไห้หนักมากขึ้น จนทรุดลงไปนั่งกับพื้น หมดแล้ว ผมไม่เหลืออะไรแล้ว
ทำไม!!! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ไอ้เลว ไอ้พวกเลว ทำไมต้องให้เวย์มาเห็นผมแบบนี้ด้วย เห็นผมในสภาพทุเรศๆ ทำไมต้องให้เวย์มารับรู้เรื่องแบบนี้
"เฟย อย่าร้อง" เวย์ ค่อยๆ พูดกับผมเบาๆ
"มานี่มา เฟย มาหาเวย์นะ" มันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบากว่าเดิม รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ค่อยๆ ผ่อนออกมา เหมือนร่างกายไร้เรี่ยวแรงเหมือนกัน หรืออาจเป็นเพราะว่าทำอะไรไม่ถูกแล้วก็ได้
ผมค่อยๆ เดินไปหามัน มันบอกว่าให้เอาผ้าห่มออกให้หน่อย ผมก็ดึงออก
ตอนนี้น้ำตาผมไหลมากมายกว่าเดิม ไหลเหมือนเขื่อนแตก มันมากมายซะจนเหมือนกับว่าผมกำลังลืมตาในน้ำอยู่ เวย์มันเอามือไพ่หลังไว้ ขาสองข้างเหยีดตรง มีสายรัดแก๊ซรัดอยู่แบบแน่นๆ ตอนนี้มันคงทรมารมากๆ
ทำไมนะ แค่มันรักผมและผมรักมันแค่นี้เอง มันต้องเป็นแบบนี้เลยหรอ? เนี่ยหรอ คนที่เขารักกัน รักกันแต่ทำลายกันแบบนี้ใช่ไหม หรือว่าผมผิดมากมาย ผิดที่พยายามจะเดินออกมาจากพวกมันงั้นหรอ? ผิดที่ผมไม่ได้รักพวกมัน หรือผิดที่
พวกมันรักผมจนเกินไป เกินไปซะจนต้องทำกันแบบนี้ ผมสมควรโทษใครดีในเวลานี้
"เราออกไปจากที่นี่กันก่อน แล้วค่อยว่ากัน ดีไหม" เวย์ก็ยังคงค่อยๆ พูด สีหน้าราบเรียบ แต่แววตาไม่มีประกายเหมือนเช่นเคย
"ใช่ๆ เราต้องออกไปจากที่นี่" ผมพยายามนึก ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะออกไปจากที่นี่ได้ แล้วผมจะทำยังไงหล่ะ ผมคงแงะสายแก๊ซนี่ไม่ได้แน่ๆ ผมคิดอยู่แป๊ปนึง
"มีด ใช่มีด" เมื่อผมนึกได้ก็เดินไปที่ห้องครัวเพื่อที่จะหยิบมีด ตอนนี้ในสมองผม มันเหมือนย้ำคิดย้ำทำ เหมือนคนกำลังจะเป็นบ้า อารมณ์หลายๆ อย่างมันตีกันอยู่ในหัว แถมปวดหัวอีก ร่างกายเหนื่อยล้า ปวดไปทั้งตัว
ผมเดินไกล้จะถึงห้องครัว มีคนมาจับข้อมือผมไว้ ผมหันไปเพื่อที่จะสะบัดออก
"เล็ก" ผมร้องขึ้น เพราะตกใจกับคนที่อยู่ตรงข้างหน้า น้องชายพี่ใหญ่ก็อยู่ด้วยหรอ แล้วผมก็ตกใจด้วย เพราะในตอนนี้ผมไม่ได้ใส่อะไรเลย สภาพเปลือยเปล่า ผมคิดว่าไม่มีคนอื่นอยู่ในบ้านด้วยซ้ำ
"ไปใส่เสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวเล็กจัดการให้เอง" เล็กพูดพร้อมกับยื่น เสื้อกับกางเกงให้ผม และในมืออีกข้างถือกรรไกร
ผมร้องไห้หนักกว่าเดิมมากๆ ปากพร่ำบอก ขอบคุณ ๆ ๆ ๆ ๆ กับเล็ก แล้วก็ใส่เสื้อผ้าตรงนั้น ส่วนเล็ก ก็เดินไปที่เวย์ตัดสายแก๊ซทิ้ง
เวย์ไม่ขอบคุณเล็ก แต่รีบวิ่งมาหาผม กอดผม
ผมรับรู้ด้วยไออุ่นจากร่างกายเวย์ที่ส่งผ่านมา เล็กเบือนหน้าหนี
"รีบๆ เหอะ เดี๋ยวจะไม่ได้ไปหรอก" เล็กพูดทั้งๆ ที่ยังหันหน้าไปทางอื่น
ผมกับเวย์กำลังจะเดินออกจากประตูบ้าน
"เดี๋ยวก่อน" เล็กเรียกพร้อมกับวิ่งตามออกมา
"มึงต่อยกูหน่อย" เล็กมันบอกกับเวย์ ผมอึ้ง แล้วจะให้เวย์ต่อยทำไม ต่อยเพื่ออะไร ก็เล็กเป็นคนช่วยแท้ๆ แล้วเวย์จะต่อยเล็กได้ยังไง เล็กเป็นอะไรเนี่ย
เล็กคงสังเกตุได้ว่าผมกำลังงง เล็กเอื้อมมือมาลูบหัวผม
"ถ้าพี่ใหญ่ตื่น แล้วไม่เจอเฟยกับมัน เขาก็ต้องโทษเล็ก ถ้าเล็กโดนต่อย เล็กจะได้บอกได้ว่า เล็กพยายามแล้ว แต่ สู้ไม่ไหว" เล็กพูดเสียงเบาๆ เพื่ออธิบายให้ผมฟังด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วงแบบที่ผมไม่เคยได้รับจากเล็กมาก่อน
"มึงจะต่อยได้ยัง หรือจะให้กรูต่อยก่อน ถึงจะต่อยได้" เล็กหันไปพูดกับเวย์ด้วยน้ำเสียงกวนๆ
เวย์ยังคงทำท่าทางไม่กล้าต่อยอยู่ แต่สักพัก
"ตูม" เวย์ต่อยเข้าไปเต็มๆ แรง เล็กหน้าเอียงตามแรงต่อย เซไปข้างหลังพอประมาณ พอหยุดก็หันมา
"เออ สะใจดี" เล็กพูดพร้อมกับเช็ดเลือดที่มุมปากที่ตอนนี้ เลือดเริ่มไหลออกมามากแล้ว
"คราวหน้ากูจะให้ต่อยคืน รับรอง" เวย์บอกกลับไป พร้อมกับหันมาประคองผมแล้วรีบเดินไปที่รถ
เวย์เป็นคนขับรถ เพราะผมคิดว่าเวลานี้ผมคงขับไม่ได้ การตัดสินใจในสมองมันเบลอ และช้ามากๆ ออกมาจากบ้านพี่ใหญ่ ผมรู้สึกโล่งแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนความรู้สึกปลอดภัย เข้ามาแทนที่ความหวาดระแวง และความกลัว
"..............." เงียบ มันเงียบมากๆ ทั้งตัวผมและตัวมันในตอนนี้ ไม่มีใครพูดอะไรเลย หรืออาจะเป็นเพราะไม่รู้จะพูดอะไร จะเริ่มจากตรงไหน หรือไม่อยากจะพูดกันแน่ มันกำลังสับสนอยู่ อีกใจนึงก็อยากจะรู้ว่าเวย์เห็น
อะไรบ้าง ในตอนที่ผมไม่มีสติ อยากรู้ว่าเวย์ิคิดอย่างไรตอนนี้ แต่ผมไม่กล้าถาม ไม่กล้าที่จะเอ่ยถึง เพราะกลัว กลัวว่าคำตอบที่ผมจะได้รับมันอาจไม่ตรงกับสิ่งที่ผมอยากฟัง ผมกลัวว่ามันจะไป ผมในตอนนี้ไม่มีอะไรดีเลยด้วยซ้ำ ไม่ต่างสภาพอะไรจากคนมั่วคนนึง ทั้งเล่นยา บ้าเซ็ก ขาดไม่ได้ ผมไม่อยากให้มันไปเลย ทำไมนะ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ผมยิ่งคิดก็ยิ่งร้องไห้ออกมา
ถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ถ้าแค่ผมในตอนเด็กตอนนั้น ไม่หลงระเริงไปกับสิ่งที่พวกมันมอบให้ ป่านนี้ผมก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้
ผมร้องไห้แต่ัหันหน้าไปทางกระจก มองไปข้างนอก อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมไม่้ต้องเห็นหน้าเวย์ ผมกลัวการมองหน้ามัน กลัวว่าหน้าของมันตอนนี้จะเป็นสีหน้าที่รังเกียจผม ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมคงรับไม่ได้
เวย์เอื้อมมือมาจับมือผมเบาๆ
"เฟยไม่ได้เป็นแบบนั้นจริงๆ ใช่ไหม เฟยแค่เมายาใช่ไหม" เฟยพูดพร้อมกำมือผมแน่นมากขึ้น เพื่อเป็นการเร่งให้ผมตอบคำถาม
ผมไม่รู้จะพูดยังไง ผมอยากจะโกหก แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะโกหก ถ้าผมบอกความจริงไป ความจริงที่โสมม ความจริงที่ผมเป็นโรคนั้น โดนกระทำแบบนั้นบ่อยๆ แล้วเวย์จะรับได้หรอ? ผมไม่รู้จะพูดอะไรในตอนนี้ ผมได้แต่ร้องไห้ ร้องหนักมาก
ขึ้นกว่าเก่า ทำไมนะ แค่อาทิตย์เดียว อาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ผมร้องไห้มากมายเหลือเกิน อาจจะมากกว่าน้ำที่กินเข้าไปซะอีกมั้ง
"เวย์รู้แล้ว เฟยแค่เมายา เฟยไม่ได้เป็นแบบนั้นซะหน่อย เนอะ" เวย์พูดเสียงที่สดใสขึ้น เหมือนจะเป็นการปลอบใจผมหรือเปล่า หรือปลอบใจตัวมันเองก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะ รู้สึกดีกว่าเมื่อกี้มากมายหลายเท่านัก แต่ผมก็คง
ยังไม่กล้าพูดอะไรกับมันอยู่ดี
แล้วผมกับมันก็เงียบกันมาตลอดทาง เงียบจนกลับมาถึงบ้าน บ้านของผม ซึ่งตอนนี้ผมอยากวิ่งเข้าไปในบ้านมากๆ เผื่อเข้าไปแล้วจะเจอคนที่ผมรัก คือครอบครัวของผม ผมอยากให้พวกเขาช่วยดึงจิตใจผมที่กำลังแย่ในตอนนี้ ให้กลับมาเข้มแข็งโดยเร็ว
ผมลงรถทันทีที่รถจอดในที่จอด แล้วรีบวิ่งเข้าบ้าน พี่อาทนั่งดูโทรทัศน์อยู่ด้านล่าง เห็นผมวิ่งเข้ามา อ้าปากกำลังจะด่า แต่ผมวิ่งเข้าไปกอด และร้องไห้ พี่อาทคงพอจะรู้ว่าผมกำลังแย่ ยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ น้ำเสียงอ่อนโยน
"เป็นไรมาอีกแก ไม่เป็นไรแล้วนะ ถึงบ้านเราแล้ว" พี่อาทพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่เหมือนกับจะสลายความกลัว ความเจ็บในจิตใจได้อย่างทันที ความกลัวในตอนนี้ค่อยๆ ลดลง จนสุดท้ายมันก็เริ่มดีขึ้น และเป็นปกติ
"เล่ามา จะได้ช่วยกัน" ตอนนี้พี่สาวผมกดผมให้นั่งบนโซฟา จับมือผมข้างนึง หลังจากที่ผมหยุดร้องไห้แล้ว เวย์ยืนอยู่หน้าประตู ข้อมือมีรอยเลือดสองข้างแต่มันก็ยืนอยู่ตรงนั้น แค่ยืนมองแต่ไม่ได้ทำอะไร
"เฟยไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรบ้าง รู้แต่ว่าพวกมัน...เลว" ผมไม่รู้จะบอกยังไง ผมเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ไม่ถูกในเวลานั้น มันอื้ออึงไปหมด สมองเบลอ ปวดหัวนิดๆ ผมต้องกำลังจะบ้าแน่ๆ
"แล้วนายรู้เรื่องไหม เล่าให้ฟังหน่อยสิ" พี่อาทพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางเวย์ที่ตอนนี้ยืนก้มหน้าอยู่หน้าประตูบ้าน
"มานั่งนี่ มานั่งใกล้ๆ กัน" พี่สาวกอดจับมือผมด้วยมือข้างเดียว อีกมือนึงกวักมือเรียกมันพร้อมกับตบที่โซฟาที่ว่างข้างๆ มัน
เวย์เดินมานั่ง พี่สาวเอื้อมมือมันจับไว้อีกข้าง มันก้มหน้า
"ให้ผมเล่าจริงๆ หรอ?" มันถามย้ำกับพี่สาวด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
"เล่ามา เล่ามาให้หมด" พี่สาวผมบีบมือมันแรงขึ้นเพื่อย้ำให้มันรู้สึกอุ่นใจมากกว่าเดิม
เวย์เล่าเรื่องที่เห็นทั้งหมดออกมา ...............
ผมร้องไห้ ร้องไห้ตลอดเวลาที่มันเล่า พี่สาวผมฟังแบบเงียบๆ มันเล่าด้วยสีหน้าราบเรียบ เหมือนคนไม่รู้สึกอะไร ในใจตอนนี้มันคิดอะไรอยู่กันแน่ผมไม่เข้าใจเลย แต่ขอร้อง อย่าคิดเดินไปจากผมได้ไหม ผมอยากบอกมันเหลือเกิน
มันรับรู้ทุกอย่าง มันเห็นทุกอย่าง มันคงต้องไปหล่ะ ผมคงไม่มีอะไรจะรั้งมันไว้ได้หรอก
ระยะเวลาผมกับมัน มันสั้นนัก แค่อาทิตย์เดียว ที่ผมกับมันได้อยู่ใกล้ๆ กัน ผูกพันกันมากขึ้น แต่มันคงไม่เพียงพอที่จะทำให้มันรับสิ่งที่ผมเป็นได้หรอก มันคงไม่เพียงพอที่จะทำให้มันเปิดใจรับอดีตที่ผมเป็น ต่อให้ผมพยายามซักเท่าไหร่ พยามแค่
ไหน ก็คงดีกว่านี้ไม่ได้ เพราะว่าผมแก้ไขอดีตไม่ได้ ผมเคยเป็น แล้วก็ต้องเป็นมันอยู่อย่างนั้นตลอดไป
"แล้วนายจะเอายังไง กับไอ้พวกนั้น" พี่สาวผมถามเวย์หลังจากมันเล่าจบ
"ถามผมทำไม ผมไม่ได้เป็นอะไร พี่ถามน้องพี่เหอะ มันเป็นคนโดน ไม่ใช่ผม" เวย์ตอบพร้อมกับหันหน้ามามองผม
ทำไมนะแววตาของมันตอนนี้ มันคมยิ่งกว่าคัตเตอร์เสียอีก มันกำลังบาดลึกลงไปในใจผม มันเจ็บปวดมากๆ มันทรมารยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น
"น้องไม่ยอม ไม่ยอมจริงๆ พี่ต้องช่วยน้องนะ น้องไม่อยากเจอพวกมันแล้ว" ผมพูดพร้อมเขย่ามือพี่สาวที่จับมือผมอยู่ พร้อมกับเสียงที่พูดดังขึ้น
"พี่ว่า แกสองคนไปนอนพักเหอะ แล้วนายโทรบอกแม่หรือยัง เขาจะเป็นห่วง หรือจะกลับบ้านก็บอก จะได้ไปส่ง" พี่สาวผมพูดขึ้น พร้อมข้อเสนอห้กับเวย์
"ผมยังไม่กลับได้ไหม ข้อมือเป็นแบบนี้ แม่คงเป็นห่วงแย่" เวย์พูดพร้อมกับยื่นข้อมือให้พี่สาวผมดู
ผมร้องไห้อีกแล้ว ร้องไห้เพราะเห็นแผลที่ข้อมือของมัน ทำไมผมร้องไห้ง่ายขนาดนี้เนี่ย ผมไม่เข้าใจตัวผมเองเลย
"เฟยทำแผลด้วยนะ พี่จะออกไปข้างนอกนิดหน่อย" พี่สาวพูดพร้อมกับชี้ไปที่แผลของเวย์ ก่อนที่จะขอกุญแจรถ แล้วออกไป
ก่อนออกไปพี่สาวผมย้ำว่าให้ล๊อคบ้านให้หมด ใครมาก็ไม่ต้องเปิด เพราะว่าคนในบ้านผมทุกคนมีกุญแจกันหมด ไม่จำเป็นต้องลงมาทั้งนั้น ให้อยู่ต่บนห้องอย่างเดียว ถ้าหิวให้หาไรกินเอาเองในไมโครเวฟ
"เจ็บไหม" ผมถามเวย์ ขณะที่เอาแองกฮอล์ เช็ดลงไปที่รอยแผล
"ตรงนี้อะไม่ แต่เจ็บตรงนี้" มันพูดพร้อมเอามืออีกข้างชี้ตรงหัวใจ ถ้าเป็นตอนปกติผมอาจจะขำในมุขเสี่ยวๆ ของมันนะ แต่เวลานี้ผมรู้่ว่ามันคงพูดจริงๆ คงเป็นคำพูดที่ออกมาจากใจเลยหล่ะ
"แล้วเฟยจะทำไงต่อไป" มันถามผมกลับพร้อมกับจ้องหน้าผม ผมหลบสายตามองไปที่แผลอย่างเดียว ตอนนี้ผมรู้สึกกลัวสายตาคู่นี้แล้วสิ ไม่รู้เพราะอะไร หรือผมกลัวว่ามันจะสื่อถึงอะไรที่ผมไม่ต้องการก็ได้ ผมเลยเลือกที่จะหลบมันซะดีกว่า
"เฟยจัดการเองไม่ได้แล้วหล่ะ เดี๋ยวเฟยให้พวกพี่ๆ เฟยจัดการให้" ผมตอ&
-
"เฟยจัดการเองไม่ได้แล้วหล่ะ เดี๋ยวเฟยให้พวกพี่ๆ เฟยจัดการให้" ผมตอบมันแบบตะกุกตะกัก
"พวกพี่เฟยก็รู้หรอ? หรือมันเป็นแบบนี้มานานแล้ว" เวย์เริ่มขึ้นเสียงกับผม
"พวกมันไม่รู้หรอกว่าเป็นแบบนี้ แค่รู้ว่าคบกับพี่ใหญ่เฉยๆ" ผมไม่รู้จะพูดยังไง ตอนนี้ผมไม่อยากให้มันไป ผมเลยต้องโกหก ผมรักมันแล้วนี่ ใครจะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ไม่สนแล้ว
"เฟยไม่ว่าเวย์หรอก ถ้าเวย์จะคิดยังไง ไม่โกรธด้วย แต่ขออย่างเดียว อย่าไปได้ไหม" ผมพูดขึ้นพร้อมกับน้ำตา ผมร้องไห้อีกแล้ว......
"ได้ไหม.." มันยังคงเงียบไม่พูด ผมเลยต้องพูดอีกทีเพื่อให้มันรับรู้ว่าผมต้องการคำตอบ
"ขอเวลาเวย์ซักแป๊ปและกัน" เวย์พูดกับผมด้วยเสียงเบาๆ
ว่าแล้ว ... มันต้องเป็นแบบนี้ ใครมันจะรับได้ คนที่ผ่านมาแบบผม บ้าเซ็ก ขาดไม่ได้ ติดยา มั่ว นิสัยเสีย เอาแต่ใจตัวเอง
แต่ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าต้องออกมาสภาพนี้ ผมก็ยังมีความหวัง หวังว่ามันจะไม่ใช่ แต่แล้วไงหละ มันก็ออกมาแบบนี้ ตอนนี้ผมคงทำอะไรไม่ได้แล้วหละ อดีตที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ อนาคตที่ต้องมีอดีตเลวๆ แบบนี้ติดไปตลอด ใครมันจะรับไหว
ถามหน่อย... ว่าใครจะรับหัวใจ และร่างกายที่แหลกเหลวแบบนี้ได้บ้าง.......
____________________________________________
มันหายไป ต้องมาต่อตรงนี้เน้อ
วันนี้ก็คงได้แค่ตอนนี้เดียวนะคร้าบ
เพราะยังไม่หายเวยอ่ะ
คงไม่สั้นนะตอนนี้อ่ะ
มิสๆ ทุก คนเลย นะครับ
ปล. รู้สึกว่าเรื่องมันเดินช้าไปเนอะ
เหมือนนะห์ใส่ความรู้สึกมากไปหน่อย ว่าป่ะ
-
:monkeysad: สงสารเฟย แต่เวย์ก็น่าสงสาร
อดีตที่ลบไม่ได้ แต่ถ้าอนาคตที่จะมาถึงทำให้มันดีได้นิ เอาใจช่วยทั้งคู่ :กอด1: ขอให้ผ่านไปได้
-
:z13: บีบหัวใจมาก
-
ตามทันแล้ว ชอบเนื้อเรื่องที่วางไว้มากๆ ครับ ใครจะบอกโหดร้ายยังไง แต่ตรูชอบ กร๊ากกก
ตอนล่าสุดนี่บีบหัวใจสุดๆ และต่อไปก็คาดว่าคงจะยิ่งขึ้น
ชอบๆ .... เอาให้สุดๆ เลยนะ
o13 o13 o13
น้องนะห์รักษาสุขภาพด้วยครับ รูปในดิสน่ารักเชียว :o8:
-
:m15: อดีต ผ่านไปแล้ว
เวย์อยุ่เป็นกำลังใจให้เฟยด้วยนะๆๆ :กอด1:
-
สงสารทั้งคู่เรยย
6เชรี่ยนั่นมะไหร่จะตายให้หมด
อ๊ายใส่อารมณ์ไปมะ
-
มันหายไปตอนสุดท้าย แต่มาต่อให้แล้ว
ตอนบิ้วอารมณ์ด้วย แง่มๆ หายไปได้ไงเนี่ย เซ็งเลย
-
สงสารทั้งคู่จัง.เฮ้อ
:monkeysad:
-
พูด ไม่ออก
เรยยยยย
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อ่านแล้ว เจ็บอก
เห้อ!!!!
-
:เฮ้อ:
เป็นใครก็ทำใจยากน่ะเนอะ
ทั้งเวย์ทั้งเฟยเลยอ่ะ
ทำไมน้ามันต้องเป็นแบบนี้ด้วยอ่ะ
ไม่น่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับไอ้พี่บ้า 6 คนนั้นเล้ยยยยยยยยยยยยยย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
-
แล้วจะทำไงกันต่อไปละเนี่ย :z3:
-
สงสารทั้งเวย์ เฟย :m15:
-
:z3: :z3:
-
อ่านสองตอนรวด
บีบหัวใจแม่มทั้งสองตอนเลย
:z10:
-
เศร้าค่ะ
อ่านแล้วอินมากๆๆๆๆ
ชอบที่เขียนแบบนี้นะคะ เห็นความรู้สึกนึกคิดของเฟยและเวย์ดี เลยรู้สึกเหมือนมีส่วนร่วมไปด้วย เป็นกำลังใจให้เฟย เวย์และคนเขียนนะคะ
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
[/size]
-
มีอะไรเล่าให้ฟังให้หมด ไม่มีอะไรต้องปิดบังแล้ว
ไอ้พวกนั้น มันเกิดคนจริงๆ ยิ่งกว่าเลว
o13 o13 o13
-
:o12:
อ่านเม้นท์ แต่ละคน โฮฮฮฮ บีบหัวใจ
ไปอ่านก่อนดีกว่า
-
ทรมานมากมาย แต่ก็หยุดอ่านไม่ได้
สู้ๆ!!
-
. . . .ปกติอ่านตอนเค้า อะจึ๊ก กันจะประมาณว่า :haun4: . . .แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยค่ะ .. .ที่อ่านไปสั่นไปเลย
น่ากลัวจริงๆค่ะ . . . เป็นกำลังใจให้เฟยผ่านเรื่องร้ายๆ ไปให้ได้ . . . เวย์ด้วยเลือกทางไหนก็ต้องเข้มแข็งไว้น้า . . ..
-
เป็นกำลังใจให้ทุก ๆ คนเลย
ทั้ง ๆ ที่ ตัวเองแทบจะหมดลมตายตั้งแต่เมื่อวานนี้ (หลังจากอ่านตอนที่ 38)
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
:o12:
สงสารทั้งเวย์และเฟยอ่ะ
ใช่อดีตมันลบไม่ได้หรอก เฟยน่าจะเล่าให้เวย์ฟังไปเลยนะ
จะได้ผ่านเรื่องเลวร้ายนี่ไปพร้อมๆกัน
ส่วนไอ้พวกนั้น อึ๋ย เลววววววไม่มีที่ติ :z6:
-
ให้พี่ฮาทกับพี่อาทไปจัดเลย :angry2:
มาทำเฟยกับเวย์แบบนี้ได้งัย :กอด1:
-
ทำไมเฟยต้องมาเจออย่างนี้ด้วย ให้พี่ฮาทกับพี่อาทไปจัดการให้เด็ดขาดเพื่อนก็เพื่อนเหอะให้ขาดกันไปเลย
-
:o12: :o12: :o12:
ไอ้พวกเลว ทำไมทำกันได้นะ นี่นะหรือความรัก
แค่คนที่จะเสียของไปแค่นั้นเอง เลวได้ใจจริงๆ
:beat: :beat: :z6: :z6:
-
โอย เรื่องนี้ สงสารเฟยสุดๆ :กอด1: :L2:
-
สงสารเฟย...
สงสารเวย์ ด้วย ไปเจอแบบนั้น คงทำใจยากหน่อย
แต่เชื่อว่า เวย์จะเข้าใจเฟยนะ :sad11:
-
ง่า.......สงสารทั้ง 2 คนทั้งเลย
:z3:
-
:o12:เศร้าจัง สงสารเฟย
ขอเป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ค่ะ สู้ๆ
-
นอยๆๆๆ
มีแต่คน เม้น ว่าชอบ เวย์
เวย์น่ารัก งั้น น่ารักงี้
แล้ว เฟย หล่ะ
ไม่น่ารักหรอ
ใช่ซี้
ปล. ตั้งกฏใหม่ดีก่า ใครไม่ชมเฟย น่ารัก ไม่ลงตอนต่อไป เอาซี้
คริกๆ ล้อเล่นนะง้าบ
-
เฟยงอนด้วย o22
ชิชะ แต่เวย์น่ารักจริงๆนะพี่นะห์
-
ตอนนี้ที่ไม่ค่อยเข้าใจ คือ พี่ชายเฟย อะ ไม่เห็นจะทำอะไรที่เด็ดขาดกับเรื่องนี้ซะที
กลับเป็นพี่สาวซะมากกว่าที่มีความรู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจ
-
เรื่องไม่เดินช้าไปหรอกจ้า เน้นความรุ้สึกก็ดีแล้ว เพราะเนื้อเรื่องมันบีบคั้นอารมณ์ คนอ่านชอบบบบบบ
นะห์หายไวๆน้า
ปล.เฟย น่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดดดด :L2:
-
....อดีตที่ลบไม่ได้...แต่เฟยสามารถที่จะ..ลืม..มันได้...
....เลือกลืม เลือกจำ เถอะเฟย...
....อย่าเอา..อดีต..มาทำลาย...อนาคต..เลย..
....ร่างกายก็เหมือนกันมันจะสกปรกแค่ไหนให้..เวลา..เยียวยา...
....ใจ...ต่างหากที่สำคัญ ขอให้เฟย..มีจิตใจที่ดี..ก้พอแล้ว...
....แต่ว่าเมื่อไหร่จะหันหน้าพ่อหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง รูปที่ดีสเพย์
ให้หันหน้ามาเสียที่ รูปสึกจะอ้วนขึ้นนะคนเดียวกันหรือเปล่า...
....แอบจุ๊บ..ซอกคอ เค้าอยู่นั่นแหละ แน่จริงหันหน้ามาสิ.. :z3:
-
แหมมมมมมมมมมมๆๆๆๆๆ
มีน้อยใจๆๆๆ
ชิ!!
ก็เวย์น่ารักจริงๆนี่นา :o8:
ไม่ต้องมางั้นงี้เลย
ลงตอนใหม่ดด้วย :angry2:
แล้วที่พี่ขอไว้อ่ะ
อย่าลืมจัดให้ด้วยนะ :impress2:
อ่ะๆๆ ชมนิดนึงก็ด๊ะ เฟยน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก อิอิ พอใจยัง
-
ไอ้พวกหกตัวนั่นทำเกินไปแล้ว
เรื่องขนาดนี้คงต้องถึงผู้ใหญ่ของทุกฝ่ายมาคุยกันแล้ว :fire:
ทั้งเวย์-เฟยน่ารักทั้งคู่จ๊ะ
:กอด1:
-
:m15: :m15:
-
:m15:
เรื่องไม่ช้าหรอกค่ะ เล่าเรื่องได้ดีมาก แต่เศร้า :sad4:
อดีตลบไม่ได้ แต่อนาคตสร้างได้นะ เฟยสู้ๆ
-
ความเข้าใจ
-
โถถถถถถถถถถถ
มัน
จะ
เลวอะไรว่ะ
เชี่ยมากกกกกกกกกก
สงสาร เฟยจัง
-
:z3: :m15: :z3:
เฟย น่ารัก..และน่าสงสารมาก
เวย์ น่าสงสาร..และน่ารักมาก
ไอ้พี่ใหญ่และเหล่าอสูร..เลวมาก
น้องนะห์ สุดยอด เก่งมาก อารมณ์คนอ่าน มาเป็นคลื่นเลยครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
:fire:
-
ยิ่งแรงขึ้นทุกวัน
-
:กอด1: :กอด1:
ชอบเรื่องนี้มากๆครับ
อารมณ์สาระพัด เศร้า เหงา สุข ทุกข์ เขิน อาย ก๊ากก
ยิ่งกว่าภาพยนต์
-
มันจะเศร้าไปไหนเนี่ย :sad2:
-
:beat:
ปวดตา อ่านอะรัยขนาดเน้ๆๆๆๆ
เริ่มเกลียดอิเวย์แล้วนะ มันมีลังเล
:z6:
รักก้อรักแคร์รัยฟะ หงุดหงิด
ปล แอบเหงอิพี่พากมาเกี๊ยวสีอยู่กระทู้นี้
กูโกะอยู่หนายยยยยยยยยยย :z1:
-
เจ็บปวด
-
แต่งดีแล้วค่ะ เนื้อเรื่องไม่เดินช้าหรอก เนื้อเรื่องช่วงนี้มันพีค ต้องให้ความสำคัญมากๆถึงจะได้ฟีล
เนื้อเรือ่งตอนนี้เจ็บปวดไปกับเฟยค่ะ เวย์คะ อย่าทำให้เฟยเศร้าไปมากกว่านี้ แค่นี้คนอ่านก็จะตายแล้ว :sad4:
-
สงสารทั้งสองคนเลย :m15:
-
:เฮ้อ: สงสารทั้งคู่เครียด :serius2: :z3:
-
ช๊านนนนนนนนนน ตายดีกว่า :a6:
สงสารเฟยอ่ะ :sad4:
ยิ่งอ่าน ยิ่งแรง หุหุหุหุหุ :a5:
เฟยน่ารัก หุหุหุหุหุ
-
สงสารทั้งคู่อ่ะไงก็สู้ๆนะครับผม :กอด1:อยากบอกว่าแจ้งความจับยมันเถอะไอ้พวกชิงผีเกิดเนี้ย :angry2:
-
เฟยน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
ตอนที่ 40 ทางออกของปัญหา
แล้วผมสมควรจะคิดยังไงตอนนี้ ผมก็แค่เด็กคนนึง อายุ 19 ผมอยากมีความรักดีๆ คนที่ผมรักดีๆ ก็แค่นั้นเอง แต่สุดท้ายแล้วผมจะก็มองใครไม่ออกเลย ไม่รู้เลยซักนิดว่าภาพที่เห็นตรงหน้าที่มองดูว่ามันสวยงาม มองดูว่ามันดีอย่างมากมาย แต่จริงๆ แล้ว เบื้องหลังของมันเปื้อนอะไรมาบ้าง มากน้อยแค่ไหน
อาจเป็นเพราะความอ่อนต่อโลก ความไม่เข้าใจต่างหาก ผมถูกเลี้ยงมาแบบคนปกติทั่วไป แล้วผมจะรับเรื่องที่เลวร้ายขนาดนี้ได้หรอ? คนที่ผมจะนอนกอดด้วยต่อไปในอนาคต คนที่ผมจะทุ่มเทใจให้ในอนาคต คนที่ผมควรเห็นเป็นคนสำคัญที่สุดของผมในอนาคต จะใช่คนนี้หรอ? คนที่อยู่ข้างหน้าผม ทำแผลให้ผมอยู่ แผลที่เกิดจากการที่ผมเข้าไปในชีวิตมันใช่ไหม
คนที่มีเบื้องหลังที่โสมม และน่าอายแบบนี้
"ขอเวลาเวย์ซักแป๊ปและกัน" ผมตอบเฟยกลับไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ผมกำลังงง กับความรู้สึก ว่าผมสมควรจะทำอย่างไรต่อไปดี แต่ตอนนี้ผมรับอะไรไม่ไหวแล้ว ผมขอเวลาพักใจตัวเองก่อนแล้วกัน ผมไม่ได้เห็นแก่ตัวใช่ไหม ก็แค่ผมอยากรักษาใจตัวผมเองบ้างก็เท่านั้น
มันยังคงร้องไห้ ร้องไห้อย่างมากมายอยู่ตรงหน้าผม ผมก็เจ็บเหมือนกัน เจ็บที่เห็นมันเป็นแบบนั้น มันเจ็บแล้วยังมีคนปลอบ แล้วผมหละ ใครจะปลอบผมได้บ้าง...
"งั้นเวย์กลับบ้านนะ แม่คงเป็นห่วงแล้ว" ผมค่อยๆ พูดออกมา เพราะลึกๆ แล้วก็ไม่อยากพูดเท่าไหร่ แต่ผมอยากกลับจริงๆ อยากกลับบ้านในเวลานี้ อย่างน้อย ผมคงอาจจะคิดอะไรได้มากมาย เวลาอาจจะช่วยอะไรได้บ้าง
"ไม่เอา เฟยไม่ไห้ไป เฟยรู้ว่าถ้าเวย์ออกไปแล้ว เวย์จะไม่กลับมาอีก" มันพูดพร้อมจับแขนผมเขย่าเบา พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมายังไม่ขาดสาย
"เฟยกินยา แล้วขึ้นไปนอนนะ เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้น เวย์จะกลับไปหาแม่ แม่คงเป็นห่วงหละ" ผมเอามือที่พันด้วยผ้าก๊อซผันแผลเล็กๆ ที่มันพึ่งจะทำให้ ลูบหัวแล้วดึงมันเข้ามากอด
"สัญญานะ อย่าไปจากเฟยนะ " มันพูดพร้อมกับสะอึกสะอื้น และร้องไห้ที่อกผมอยู่
ผมไม่ตอบอะไร แต่ค่อยๆ คลายมืออ้อมกอดออก แล้วค่อยๆ เดินออกไป
"กินยาซะแล้วไปนอน ตื่นแล้วค่อยโทรไป" ผมหันมาย้ำกับมันอีกทีก่อนที่จะเดินออกประตูบ้านไป
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มันไปแล้ว สุดท้ายแล้วก็ต้องจบลงแบบนี้ มันพังทลายลงมาหมด ในหัวของผมตอนนี้มันมีแต่คำถามว่า ทำไม ทำไม ทำไม แต่ผมก็ให้คำตอบตัวเองได้ทุกอัน เพียงแค่ผมไม่เป็นแบบนี้ ทุกอย่างมันก็คงจะดีกว่านี้ใช่ไหม
"กินยาซะแล้วไปนอน ตื่นแล้วค่อยโทรไป" คำๆ นี้มันคงยังก้องในหัวผม มันอาจจะยังไม่ไปก็ได้ หรือผมกำลังปลอบใจตัวเองอยู่ ปลอบใจที่กำลังเหี่ยวเฉาและแห้งแล้งในตอนนี้
ผมจะไปกินยา กินแล้วก็นอน ตื่นมาแล้วอะไรหลายๆ อย่างคงจะดีขึ้น
ผมเดินไปหายาในตู้ มียาคลายเครียดแบบเบาๆ และทำให้ง่วง ผมเลือกที่จะกินสองเม็ด เพื่อที่อยากจะนอน อยากจะหลับ และคิดว่าตื่นมามันอาจจะดีกว่านี้ หรือถ้าจะดีที่สุด ก็ขอให้เป็นเพียงแค่ความฝัน ฝันที่ผมตื่นมาแล้วมันไม่เป็นความจริง
ผมเดินขึ้นมาบนห้อง ผ่านหน้าห้องแม่ ประตูที่เปิดแง้มๆ อยู่ แต่ไม่มีคนอยู่ข้างใน ในตอนนี้มันยิ่งบีบหัวใจผมมากๆ ถ้าแม่รู้ว่าผมเป็นแบบนี้แล้วแม่จะรับได้ไหม แม่จะทำยังไง ถ้าลูกแม่เป็นแบบนี้ ลูกแม่ที่แม่รัก ที่แม่ดูแลมาอย่างดี กลับกลายเป็นคนแบบนี้
ด้วยความมึนจากฤทธิ์ของยาที่พึ่งจะโดนมอมไป บวกกับสภาพจิตใจที่กำลังใกล้จะแตกลงทุกขณะ ความเพลียที่สะสม ความเหนื่อยล้าจากบทเพลงรักที่พึ่งโดนดำเนินมา และฤทธิ์ของยากดประสาทและยานอนหลับที่พึ่งจะกินไปเมื่อครู่ ตอนนี้สมองมันอื้ออึง เบลอไปหมด เริ่มอยู่นอกเหนือการควบคุมอีกครั้ง
สมองที่ตอนนี้ทำตามสิ่งที่อยู่ในจิตใต้สำนึก สั่งให้ร่างกายเดินไป เดินเข้าไปในห้องแม่ของตัวเอง ไปที่เซฟ ไขกุญแจและเปิดรหัส หยิบสิ่งที่ตนเองไม่เคยคาดคิดว่าจะหยิบมันขึ้นมา
-------------- ปืน -----------------
อาวุธของพ่อที่ซื้อไว้เพื่อป้องกันตัวยามฉุกเฉิน ตอนนี้มันจะกลายเป็นอาวุธที่พรากชีวิตของลูกตัวเอง
"แกร๊ก" เสียงปลดเซฟล๊อคของปืนดังขึ้น
"ปัง"....................................................................
-
ล้อเล่ง.....
ไม่มีไรทำเลย คิดตอนนี้เล่นๆ เอาเป็นว่า อ่านตอนต่อไป เลยแล้วกันน่ะ
หึ หึ หึ ก็ไม่ อยากชมเฟย ว่า น่ารัก กัน
ต้อง โดน แบบนี้ ซะ บ้าง รู้ สึก หรือ ยัง
หวัง ว่า คง ไม่ มี ใคร ช๊อค ตาย ก่อน นะ
ตอนนี้ บีบ อารมณ์ สุด ๆ คริกๆ
ตอน ต่อ ไป อยู่ ล่าง เน้อ
หวังหว่าคงมีความสุข กันนะ เอิ๊ก ๆ
ปล. สั้นไปนิส แต่ เดี๋ยว ดึกๆ คืนนี้ มาต่อให้ อีก สัญญา
-
ตอนที่ 40 ทางออกของปัญหา
แล้วผมสมควรจะคิดยังไงตอนนี้ ผมก็แค่เด็กคนนึง อายุ 19 ผมอยากมีความรักดีๆ คนที่ผมรักดีๆ ก็แค่นั้นเอง แต่สุดท้ายแล้วผมจะก็มองใครไม่ออกเลย ไม่รู้เลยซักนิดว่าภาพที่เห็นตรงหน้าที่มองดูว่ามันสวยงาม มองดูว่ามันดีอย่างมากมาย แต่จริงๆ แล้ว เบื้องหลังของมันเปื้อนอะไรมาบ้าง มากน้อยแค่ไหน
อาจเป็นเพราะความอ่อนต่อโลก ความไม่เข้าใจต่างหาก ผมถูกเลี้ยงมาแบบคนปกติทั่วไป แล้วผมจะรับเรื่องที่เลวร้ายขนาดนี้ได้หรอ? คนที่ผมจะนอนกอดด้วยต่อไปในอนาคต คนที่ผมจะทุ่มเทใจให้ในอนาคต คนที่ผมควรเห็นเป็นคนสำคัญที่สุดของผมในอนาคต จะใช่คนนี้หรอ? คนที่อยู่ข้างหน้าผม ทำแผลให้ผมอยู่ แผลที่เกิดจากการที่ผมเข้าไปในชีวิตมันใช่ไหม
คนที่มีเบื้องหลังที่โสมม และน่าอายแบบนี้
"ขอเวลาเวย์ซักแป๊ปและกัน" ผมตอบเฟยกลับไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ผมกำลังงง กับความรู้สึก ว่าผมสมควรจะทำอย่างไรต่อไปดี แต่ตอนนี้ผมรับอะไรไม่ไหวแล้ว ผมขอเวลาพักใจตัวเองก่อนแล้วกัน ผมไม่ได้เห็นแก่ตัวใช่ไหม ก็แค่ผมอยากรักษาใจตัวผมเองบ้างก็เท่านั้น
มันยังคงร้องไห้ ร้องไห้อย่างมากมายอยู่ตรงหน้าผม ผมก็เจ็บเหมือนกัน เจ็บที่เห็นมันเป็นแบบนั้น มันเจ็บแล้วยังมีคนปลอบ แล้วผมหละ ใครจะปลอบผมได้บ้าง...
"งั้นเวย์กลับบ้านนะ แม่คงเป็นห่วงแล้ว" ผมค่อยๆ พูดออกมา เพราะลึกๆ แล้วก็ไม่อยากพูดเท่าไหร่ แต่ผมอยากกลับจริงๆ อยากกลับบ้านในเวลานี้ อย่างน้อย ผมคงอาจจะคิดอะไรได้มากมาย เวลาอาจจะช่วยอะไรได้บ้าง
"ไม่เอา เฟยไม่ไห้ไป เฟยรู้ว่าถ้าเวย์ออกไปแล้ว เวย์จะไม่กลับมาอีก" มันพูดพร้อมจับแขนผมเขย่าเบา พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมายังไม่ขาดสาย
"เฟยกินยา แล้วขึ้นไปนอนนะ เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้น เวย์จะกลับไปหาแม่ แม่คงเป็นห่วงหละ" ผมเอามือที่พันด้วยผ้าก๊อซผันแผลเล็กๆ ที่มันพึ่งจะทำให้ ลูบหัวแล้วดึงมันเข้ามากอด
"สัญญานะ อย่าไปจากเฟยนะ " มันพูดพร้อมกับสะอึกสะอื้น และร้องไห้ที่อกผมอยู่
ผมไม่ตอบอะไร แต่ค่อยๆ คลายมืออ้อมกอดออก แล้วค่อยๆ เดินออกไป
"กินยาซะแล้วไปนอน ตื่นแล้วค่อยโทรไป" ผมหันมาย้ำกับมันอีกทีก่อนที่จะเดินออกประตูบ้านไป
ผมเลือกที่จะนั่งรถเมล์กลับ เพราผมอยากคิดอะไรไปด้วยกว่าจะถึงบ้าน การนั่งมองไปข้างนอก มันอาจจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นก็ได้ในเวลานี้ แล้วผมก็ยังหาคำตอบกับรอยแผลที่ข้อมือผมสองข้างให้แม่ผมไม่ได้ด้วย
ผมนั่งบนรถเมล์ สายลมอุ่นๆ จากควันของรถยนต์ และไอแดดจากแสงอาทิตย์ ทำให้ผมค่อยๆ คิดถึงสิ่งที่พึ่งจะผ่านมา
นั่นไม่ใช่มัน มันต้องไม่ใช่คนแบบนี้ สิ่งที่มันเจอในเมื่อวานนี้
ในตอนนี้ผมกำลังทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น คำตอบมันได้ออกมาหมดแล้ว ต้นเหตุทั้งหมด มันเป็นเพราะตัวผมต่างหาก ตัวผมเนี่ยหละที่เข้าไปในชีวิตของมัน มันเลยต้องเจอแบบนี้ ถ้าเพียงแค่ผมไม่เข้าไป มันก็จะไม่เจอกับเหตุการณ์แบบนี้ ผมทำให้มันเป็นแบบนี้ ผมมันเลว และตอนนี้ผมกำลังทำร้ายคนที่ผมรักทางอ้อมอยู่ ทำร้ายแบบเลือดเย็นเลยด้วยซ้ำ ผมไม่น่าเข้ามาในชีวิตมันเลย
ถ้าผมเองไม่เข้ามาในชีวิตมัน และมาทำให้มันรักผม มันก็คงรักกับพี่หน้าโหดของมันดีๆ และคงไม่ต้องเป็นแบบนี้
แต่ตอนนี้เรื่องมันมาถึงขึ้นนี้แล้ว ผมสมควรต้องยอมรับผิด ผมต้องรับผิดชอบ ผมเป็นผู้ชายนี่ ผมจะทิ้งมันไปตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด
ผมลุกขึ้นจากที่นั่งของตัวเอง กดกริ่งอย่างรวดเร็ว ผมจะลงตอนนี้ ผมจะกลับไปหามันตอนนี้ ขนาดตอนนี้ผมยังรู้สึกเจ็บปวด แล้วมันหละ มันต้องยิ่งกว่าผมในตอนนี้แน่ๆ และผมก็ยังเดินออกมาจากมันอีก ผมมันเลวจริงๆ เลวอย่างไม่น่าให้อภัย
รถเมล์จอดที่ป้ายรถเมล์ที่ใกล้จะถึง มันอีกแค่สองร้อยเมตรเท่านั้น แต่ทำไมมันถึงดูไกลเหลือเกิน หรือเป็นเพราะหัวใจผมตอนนี้มันกำลังเร่งรีบ มันกำลังร่ำร้องที่จะกลับไปหาเจ้าของๆ มันแน่ๆ
ผมลงรถแล้วรีบวิ่งข้ามถนนเร็วที่สุด เรียกแท๊กซี่ ผมทำแบบกระวนกระวาย เหมือนไม่ใช่ตัวของผมเอง ผมรีบร้อนในทุกๆ เรื่อง ผมอยากกลับไปหามันอย่างเร็วที่สุด ผมอยากกลับไปอยู่ข้างๆ มัน อยากกลับไปโอบกอดมัน อยากไปแบ่งเบาความเจ็บปวดที่ตอนนี้มันได้รับอยู่ ถ้าผมทำอะไรให้มันมากไม่ได้ อย่างน้อยก็แค่ร่างกายนี้หละ ร่างกายที่มีให้มันได้ระบาย ได้ร้องไห้บนร่างกายนี้ แค่นั้นก็คงเพียงพอแล้วสำหรับผม ขอแค่ได้อยู่ข้างๆ มัน จะเป็นยังไงผมก็ไม่สนแล้ว
แท๊กซี่ทะยายมาด้วยความรวดเร็ว โดยมีผมเป็นคนเร่ง ไม่กี่อึดใจผมก็มาถึงหน้าบ้านของมัน ผมรีบจ่ายเงินโดยไม่รอตังค์ทอน แล้วรีบวิ่งไปที่หน้าบ้านมัน ปิดประตูกระจกไว้แต่ไม่ได้ล๊อค ผมวิ่งเข้าไป ไม่เห็นมันในบ้าน ผมวิ่งตามขึ้นไปบนห้อง เห็นมันยืนอยู่ร้องไห้อยู่หน้าห้องแม่
ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกแล้ว รู้แต่เพียงว่า ผมมันแย่ที่สุด ทำให้มันเป็นถึงขนาดนี้แล้วยังเดินหนีมันออกมาอีก ทั้งๆ ที่สัญญาแล้วแท้ๆ สัญญาว่าจะอยู่ข้างมันแล้วแท้ๆ แต่กลับเป็นแบบนี้
ผมวิ่งเข้าไปกอดมัน มันดูตกใจเล็กๆ ก่อนที่จะกอดผมตอบ และร้องไห้มากกว่าเดิม
"ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่กลับมา" มันบอกกับผมพร้อมๆ กับกอดผมแรงขึ้นกว่าเดิม
"ไม่เป็นไรแล้วนะ เวย์อยู่นี่แล้ว เวย์ไม่ไปไหนแล้ว" ผมพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวมันเบาๆ ตอนนี้ผมมีความสุขเหลือเกิน ความสุขมันท่วมท้นในจิตใจ ผมไม่ทิ้งมันไปไหนแล้ว แล้วผมก็จะไม่มีวันทิ้งมันไปด้วย
ผมพามันเดินมาที่เตียง กอดมันอย่างอบอุ่น มันหลับไปด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม ผมก้มมองดูหน้ามัน รอยยิ้มที่มีความสุข รอยยิ้มที่จริงใจและบริสุทธิ์
"ไม่มีทางหรอก รอยยิ้มแบบนี้ คงไม่มีทางเป็นคนแบบนั้นได้แน่ๆ" ผมพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะกอดมันและหลับไปด้วยกัน
-
อย่านะทำไมคิดแบบนี้ล่ะแก
-
อร๊ายยย
ตกใจหมด
กำเวน..ล้อเล่นซะงั้น
------------------------
เวย์ทำถูกแล้วค่ะ
ขอบคุณที่กลับไปหาเฟยเช่นกัน
-
แกล้งกันเข้าไป ใจหายหมดเลย
-
ใจหายหมดเลย :z3:
ดีนะที่เวย์กลับมา
-
ดีจัง ที่เวย์ ไม่ทิ้งเฟย :กอด1:
-
ตกใจนะเนี่ย :เฮ้อ:
แต่ชอบที่เวย์เลือกที่จะเชื่อใจคนที่ตัวเองรักอ่ะ
-
:a5: ตกใจหมดเลย
เศร้าได้ใจ :o12: ขอไปทำใจก่อน
-
. . . . :z3: เครียดเลยวุ้ย ยย ย ย .. . . เฟยน่าร๊ากกกกก ก ก ก ก ก ก ก . . . . . มาต่อให้ไวเลยค่า . .. .
. . .ลุ้น . . .
-
:call: :call: รักกันๆๆๆ :call: :call:
-
:beat: ตบจูบน้องนะห์ ทำเอาตกใจหมด ใช้ปืนนี่โอกาสรอดน้อย กลัวเวย์กลับมาไม่ทัน --'
เวย์น่ารักคอดๆ ขอให้ผ่านอุปสรรคไปได้ด้วยดี
ปล.น้องนะห์ตาสีอ่อนจัง
-
ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทุกคนเรย
เป็นกะลังจายยยยยยยยยนะ
-
แกล้งซะใจหายหมด
:serius2:
:beat: :beat:สั่งสอน
ดีนะที่เวย์กลับมา :เฮ้อ: เผชิญปัญหากันต่อไป
สู้ๆ
-
แอร๊ยยยยยยย หัวใจจะวาย
อนาถเจรง
กรี๊ดดดดดดดดดดด อย่าเล่นเง้เด่ โฮฮ
-
เดี๋ยวเถอะนะ ล้อเล่งบ่อย ๆ
พี่จะเอา ไอ้นั่น ของน้อง มายืมเล่นบ้าง
หัวใจจะวายตาย
-
แกล้งซะใจหายหมด
:serius2:
:beat: :beat:สั่งสอน
ดีนะที่เวย์กลับมา :เฮ้อ: เผชิญปัญหากันต่อไป
สู้ๆ
:beat: :beat: ตบเรียกขวัญรีบน
ความจริงแอบชอบแบบแรกนะ กร้ากกกก รันทดดี
อยากให้เฟยถึงทางตันขนาดคิดฆ่าตัวตาย ไอ้6ตัวนั่นจะได้สำนึกซะ o18
-
:fire: :angry2: :fire:
จ๊ากกกซซซ์.....เกือบช็อคไปเหมือนกัน..กับเสียง...ปืน
น้องนะห์....โหดไปม้ายยย..ปอดกระตุกเลยอ่ะ
ดี..ที่มีตอนต่อมาทำให้ยิ้มได้..แบบนี้
ผมวิ่งเข้าไปกอดมัน มันดูตกใจเล็กๆ ก่อนที่จะกอดผมตอบ และร้องไห้มากกว่าเดิม
"ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่กลับมา" มันบอกกับผมพร้อมๆ กับกอดผมแรงขึ้นกว่าเดิม
"ไม่เป็นไรแล้วนะ เวย์อยู่นี่แล้ว เวย์ไม่ไปไหนแล้ว" ผมพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวมันเบาๆ ตอนนี้ผมมีความสุขเหลือเกิน ความสุขมันท่วมท้นในจิตใจ ผมไม่ทิ้งมันไปไหนแล้ว แล้วผมก็จะไม่มีวันทิ้งมันไปด้วย
ผมพามันเดินมาที่เตียง กอดมันอย่างอบอุ่น มันหลับไปด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม ผมก้มมองดูหน้ามัน รอยยิ้มที่มีความสุข รอยยิ้มที่จริงใจและบริสุทธิ์
เอ้ออ.....อย่างนี้ค่อยทานมื้อเที่ยงได้คล่องคอหน่อย
:man1:น้องนะห์ .. อิ อิ มีคนเห็นป่าววะเนี่ย
เอาแบบนี้อีก...เหนื่อยมาเยอะ..แล้ว (ยังกะนักมวยแน่ะ)
ขอบคุณคร้าบบบ.. :z2:
-
แกล้งซะใจหายหมด
:serius2:
:beat: :beat:สั่งสอน
ดีนะที่เวย์กลับมา :เฮ้อ: เผชิญปัญหากันต่อไป
สู้ๆ
:beat: :beat: ตบเรียกขวัญรีบน
ความจริงแอบชอบแบบแรกนะ กร้ากกกก รันทดดี
อยากให้เฟยถึงทางตันขนาดคิดฆ่าตัวตาย ไอ้6ตัวนั่นจะได้สำนึกซะ o18
โธ่ คุณพาก ถ้าน้องเฟยจะต้องฆ่าตัวตาย ขอเปลี่ยนจากใช้ปืนเป็นมีดแทนนได้มั้ยอ่ะ ถ้าใช้ปืนโอกาสรอดมันน้องอ่ะ เหอๆ
-
...ไอ้แสบ แหม..งอล..ว่าไม่มีใครชมว่าน่ารัก...
...เป็นไงล่ะ แกล้งแหย่ว่าหยิบปืน แกล้งเค้าทั้งบอร์ด..
...เห็นไหมละว่า พวกชาวเล้าเค้ารักตัวเองแค่ไหน...
...จะหัวใจวายกันทั้งบอร์ดแล้ววุ้ย..
...เค้าไม่ชมว่า..น่ารัก..แต่พวกเค้าให้..ความรัก..น่ะ..
....จะเอาไม๊...ชิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...
....เวย์ นายแน่มาก...เดี๋ยวไอ้แสบมันงอลอีก... :z3:
-
เฟยยังบอกความจริงไม่หมดเลย แล้วงี้ถ้าเวย์รู้ความจริงทั้งหมดจริง ๆ ล่ะ :serius2:
-
เวย์ กลับมาแล้ว เวย์น่ารักจริงๆๆๆ :กอด1:
กลับมาดูแลน้องเฟย :กอด1:
-
เฟยน่ารักมากกกกกกกกกกกกก น่า :beat: :beat: มากกว่า
ตกใจมากเลย
พี่นะห์ชอบแกล้งคนอ่าน :z6:
:beat: :z6:
-
เจ้ยยยยยยยย
อ่านตอนแรกแล้วตกใจ
แหมๆ เดี๋ยวนี้มีการแกล้งคนอ่านนะ
:z13: จิ้มให้พรุนเลยนิ
-
ตกใจหมดเลย
นายเวย์พระเอกมากกกกกก
อย่างนี้ต้อง :z13:นู๋นะห์ให้พรุน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตกใจหมดเลย :serius2:
น้องเฟยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คุยกันเล่นๆนะ ไม่ได้ให้เอาจริงงงงงงงงง
แกล้งกันแบบนี้ได้ไง มันตกใจนะเฟ้ย :angry2:
---------------------------
เวย์น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เวย์กลับมาหาเฟย น่ารักที่สุด
เวลาแบบนี้กำลังใจจากคนที่เรารักสำค้ญที่สุดแล้ว
-
ยังไม่ได้อ่าน3ตอนท้ายขอทำใจก่อน เป็นโรคหัวใจอ๊ะ o22
โอ๋ โอ๋ เค้าก็รักเฟยนะ :กอด1: แต่น้อยกว่าเวย์นิ๊ดดดดนึง :laugh: :oni1:
-
ตกใจเหมื๊อนกัน เล่นแรงนะตัวเอง
ดีแต่เนื้อเรื่องมันดีมากเลย ชอบนะถึงจะเกิดเรื่องร้ายๆๆกับเฟย แต่ก็ยังมีสิ่งดีๆๆเข้ามาในชีวิต อย่างเวน์
ส่วนไอ้พี่ใหญ่ทั้งหลาย ขอให้ไปเกิดใหม่แล้วกลับใจเป็นคนดีเด้อ :laugh:
-
เฟย คิดว่าปังจิงๆสะแล้ว
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
เฟยใจร้ายยยยยยเล่นแรงนะ
หัวใจจะวาย นึกว่าเอาจิงๆ
อ่านตอนนี้แล้ว อบอุ่น แต่มันเจือด้วยความเจ็บปวด
:z10:
ไม่ชมหรอกว่าเฟย น่ารัก เพราะ เฟย ร้ายยยยยยย
แต่รักเฟยนะ หุหุ
-
โอ้ววววววว ทำเอาตกใจเลยนะน้องนะห์
ดีหน่อยที่เป็นแบบนี้ เอาใจช่วยทั้งเวย์และเฟยต่อไป
:z2:
-
:angry2: :angry2: :angry2:
ทำเอาซะตกอกตกใจหมด หัวใจวายใครจะรับผิดชอบเนี่ย
:z6: :z6: :z6:
-
เจร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทำซะตกอกตกใจ ถ้ามีฆ่าตัวตาย คนอ่านนี่แหละจะตายก่อนเฟย
ยังดีที่แค่ ล้อเล่งงง
:z3: :z3: :z3:
-
ปัง :a5:
-
โห นึกว่าจะได้ย้ายไปเก็บอีกเรื่องแล้ว นายเอกตายเรื่องก็จบ :laugh:
น้องนะห์อย่าเล่นแบบนี้บ่อยนะ เดี่ยวพี่เล่นมั้ง อุ้มทู้หนีซะเลย o18
-
ตอนที่ 41 ไม่เหลือแล้วความไว้ใจ
"พี่อยู่ไหน มาเจอกับน้องด่วนเลย หน้าจัสโก้พัฒนาการนะ" เสียงที่พยายามดัดให้ทุ้มต่ำ แต่ก็ยังรู้อยู่ดีว่าเป็นเสียงผู้หญิง ดังออกมาจากหูโทรศัพท์อย่างร้อนรน และเสียงเครียดมากๆ
"มีอะไร ทำธุระอยู่" ผมบอกกลับไป ก็ตอนนี้ผมกำลังยุ่งอยู่จริงๆ นี่ครับ กำลังจัดการเรื่องเรียนต่อ ผมจะไปเรียนต่อที่อเมริกา
"ขี้เกียจเล่า เรื่องเหี้ยๆ ของเพื่อนพี่อะ น้องมันโดนกลับมาอีกแล้ว คราวนี้หนักด้วย รีบๆ มา ขี้เกียจพูดผ่านทอสัพ ด่วน" มันพูดจบแล้วก็วางไปเลย ไม่ทันได้ร่ำลา
น้องสาวผมเองหละครับ ไอ้อาท มันหงุดหงิดอะไรมา แล้วมีเรื่องอะไรอีก โอ้ย....สร้างปัญหาไม่เว้นแต่ละวัน
ไอ้เราก็จะทำเรื่องไปเรียนต่อ ยังต้องมานั่งสะสางปัญหาอีก แต่ก็หละ เป็นพี่นี่หว่า ต้องดูแลน้อง เดี๋ยวหม่าม๊าได้ฆ่าตายพอดี
"เอ่อ ขอโทษ นะครับ ผมคงต้องขอตัวก่อน พอดีมีธุระจริงๆ อะครับ" ผมบอกกับคนที่ให้คำปรึกษาเรื่องเรียนต่ออเมริกา ซึ่งก็คืออาจารย์ผมเองสมัยเรียนมหาวิทยาลัย อาจารย์ผมก็ไม่ว่าอะไร ปล่อยให้ผมออกมาได้ แต่หากมีธุระอะไรก็ให้เข้าไปได้ทุกเมื่อ
ผมรีบขับรถออกมาที่จัสโก้พัมนาการอย่างรวดเร็ว ไม่เกิน 10 นาที เพราะว่ามหาลัยผมอยู่แถวนั้นพอดีนี่ ผมจอดรถข้างๆ มิสซูอีโว ของน้องสาวผม เห้อ รถมันสวยกว่ากูอีก เจ็บใจหวะ
ผมไม่ทันลงจากรถ มันก็เปิดประตูขึ้นมาเองเลย
"ไปบ้านไอ้เหี้ยพี่ใหญ่ ด่วนๆ" มันหันมามองหน้าพร้อมกับทำเสียงขึงขัง เฮ้ย นี่กูไม่ใช่ทาสมึงนะเว้ย กูเป็นพี่มึง
แล้วมันก็เล่าเหตุการณ์ที่น้องชายคนเล็กของผมโดนเพื่อนๆ ผมทำมา
ผมงี้หน้าชาไปเลย ตัวชามือไม้สั่น โกรธมากๆ ทำไมวะ ก็ไหนมันบอกว่ามันจะดูแลน้องกูดีๆ ไหนมันบอกว่ารักน้องกูนักรักน้องกูหนา แล้วเหี้ยอะไรเนี่ย มันทำกับน้องกูแบบนี้
ผมกดคันเร่งแทบมิดตีน เพื่อที่จะไปหาพวกมันให้เร็วที่สุด
"โครม" เสียงผมถีบประตูบ้าน ไอ้อาทยืนอยู่ข้างๆ ผม หน้าตาเอาเรื่องเหมือนกัน ยังไม่มีใครมาเปิดประตู
"โครม ๆ ๆ" ผมถีบอีกต่อเนื่อง ตอนนี้ไม่เคาะแม่งแล้วโว้ย ต่อให้ต้องพังประตู กูก็จะทำ ต้องเอาเรื่องพวกแม่งให้ได้ วันนี้ตายเป็นตาย
ตอนนี้มีคนเปิดประตูแล้ว เป็นน้องชายมัน ออกมาปากเจ่อ เหมือนโดนต่อยมา ทำหน้าซีดๆ ก้มหน้านิดๆ
"พี่มึงไปไหน" ผมตะคอกสุดเสียง พร้อมกับกระชากที่คอเสื้อมัน
"อยู่ในห้อง หลับอยู่" มันตอบแบบตะกุกตะกัก และก็หลบหน้าผม พูดเสียงเบาๆ เหมือนกำลังกลัว
"น้องเขาไม่รู้เรื่องหรอกพี่" น้องสาวผมพูดขึ้น เออ.. ก็จริง มันไม่เกี่ยวนี่หว่า แล้วมันโดนใครต่อยปากมา แต่ช่างแม่งเหอะ ไม่ได้มาเพราะเรื่องมันนี่
ผมพุ่งเข้าไปในบ้าน ผ่านโต๊ะกลมกลางบ้านเข้าไปในห้องนอนไอ้ใหญ่ เห็นมันนอนกันอยู่สามตัว ไอ้ใหญ่ ไอ้น้ำ ไอ้เต้ น้องสาวผม และเล็กยืนมองอยู่ตรงประตูไม่ได้เข้ามา
"พลั๊ก..." ผม ขึ้นไปถีบไอ้ใหญ่ตกเตียงคนแรก แล้วก็ค่อยๆ ดึงผ้าห่มไอ้พวกที่เหลือออก ก่อนที่จะกระชากพวกมันขึ้นมาแล้วเหวี่ยงออกไปนอกเตียง
พวกมันสามตัว สลึมลืม ค่อยๆ ลืมตามองผม
สีหน้าพวกมันเริ่มตกใจ เมื่อมองเห็นหน้าผมชัดๆ
"พวกมึงทำอะไรน้องกู" ผมตะโกนลั่นห้องนอนมัน
"..........................................." ไม่มีใครตอบ พวกมันเอาแต่หลบหน้าหลบสายตา
"ป้าบ...." ผมเตะเข้าที่ไอ้ใหญ่คนแรก แบบเต็มแรง ไอ้ใหญ่กลิ้งไปนิดหน่อย
"มึงจะบอกกูไหมไอ้ใหญ่" ผมง้างที่จะเตะอีกรอบ ใอ้ใหญ่เอามือกันไว้
"ก็น้องมึงทำอะไรกับพวกกูก่อน" ไอ้น้ำยืนขึ้นมาแล้วตะคอกกลับมาหาผม
"ทำเหี้ยไร น้องกูทำไรให้พวกมึง" ผมเอาขาลงแล้วหันมาหาไอ้น้ำ ที่ตอนนี้ยืนตรงข้ามกับผม สายตาเอาเรื่องอยู่
"มันนอกใจพวกกู" ไอ้น้ำยังคงพูดเสียงดัง
"อ่อ มึงก็เลยทำแบบนี้ใช่ไหม มอมยาน้องกู แล้วก็ทำเหี้ยๆ อย่างั้นใช่มะ" ผมตะคอกกลับ ตอนนี้มือเริ่มกำแน่นขึ้น พร้อมจะตามมาอีก
"เนี่ยหรอวะ ที่มึงสัญญากับกู ว่าจะดูแลมันอย่างดี กูพึ่งรู้นะเนี่ยว่านี่คืออย่างดีของพวกมึง" ผมเริ่มทำเสียงเบาลง เปลี่ยนมาเป็นเสียงที่เยาะเย้ย
ตอนนี้ไอ้ใหญ่กับไอ้เต้ลุกขึ้นมายืนได้แล้ว
"หรือมึงจะให้กูทำไง ให้มันมีชู้ไง หรือให้ไอ้เหี้ยนั่นมันเอาจนพอใจก่อนหรือไง กูถึงจะทำได้" ไอ้ใหญ่พูดขึ้น
"แค่มึงคิดจะทำแบบนี้ มึงก็เหี้ยสุดๆ แล้ว แสดงว่ามึงไม่เห็นแก่หน้ากูเลย นั่นน้องกูนะเว้ย" ผมหันไปพูดกับไอ้ใหญ่ พอผมพูดจบ หน้ามันเจื่อนลงไปทันที
"ในเมื่อมึงไม่เห็นแก่หน้ากู ไม่เห็นว่ากูเป็นเพื่อนมึง กูก็ไม่เห็นพวกมึงเหมือนกัน" พอกันทีพวกเหี้ยพวกนี้ ไงๆ ก็ต้องเลือกน้องอยู่ดี เสียใจเหมือนกันหวะ เสียใจที่ไว้ใจพวกแม่ง เสียดายเวลาด้วย เวลาหลายปีที่คบกันมา แม่งคงไม่มีค่าแล้วตอนนี้
"เลิกยุ่งกับน้องกู ถ้าไม่เลิก กูก็ไม่จบ" ผมพูดพร้อมขู่ด้วยเสียงหนักๆ เน้นๆ ให้มันรู้ว่าผมทำจริงๆ
"มึงจะทำไรไอ้ฮาร์ท" ไอ้เต้พูดขึ้น
"มึงคิดว่าถ้าแม่กูรู้เรื่องนี้ พ่อแม่มึงด้วย เขาคงจะดีใจมั้ง มึงว่ามะ" ถ้าแก้ปัญหากันเองไม่ได้ คงต้องให้ผู้ใหญ่ช่วยแล้วหละ ไงพวกมันก็ต้องเกรงใจพ่อแม่ผม เพราะพ่อแม่ผมก็รักพวกมันเหมือนลูกคนนึง ไหนจะพ่อแม่มันอีก คิดว่าน้องผมเป็นลูกชายคนนึงในบ้านพวกมันไปและ ถ้ามารู้ว่ามันมาจากเรื่องพวกนี้ แล้วโดนพวกมันทำแบบนี้ มันคงจะแย่พิลึกเนอะ ผมเดาสีหน้าพ่อแม่พวกมันไม่ออกเลย ว่าจะทำยังไง ถ้ารู้ว่าคนที่พวกเขารักเหมือนลูกชายคือน้องชายผมเนี่ย เป็นเมียพวกมันอยู่ และโดนพวกมันทำรุณแรงแค่ไหน เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เหอะ!!!!!!!......แค่คิดก็สะใจและ
พวกมันหน้าซีดไปทันที ก็แน่หละครับ ก็ไอ้เต้พึ่งกลับจากเรียนเมืองนอก ไอ้ใหญ่ก็ดูแลกิจการที่เชียงใหม่และกรุงเทพแทนแม่มัน ไอ้น้ำก็ไม่ต้องทำอะไร ที่บ้านมีให้ผลาญได้อีกนาน และคนอื่นๆ อีกที่มีอนาคตที่สวยหรู พ่อแม่ภาคภูมิใจ และก็ฝากความหวังไว้ กลับกลายมาเป็นว่า มีเมียคนเดียวกัน แถมเมียเป็นผู้ชาย พวกพ่อแม่ก็เคยเห็นแถมคิดสะเต็มปะดาว่าเป็นลูกชาย แถมพวกมันยังหึงหวงไม่เข้าเรื่อง ถึงขนาดที่ต้องมอมยาเพื่อให้เขาอยู่กับมัน แค่คิด ก็ตลกสุดๆ คิดไม่ออกเลยว่าถ้าเรื่องนี้รู้ถึงพวกเขาจะเป็นยังไง
"มึงไม่ต้องเอาแม่พวกกูมาอ้าง มึงคิดว่าพวกกูจะกัวหรอ" ไอ้น้ำถามขึ้น ก็ไอ้น้ำมันลูกคนเดียวนี่ พ่อแม่มันตามใจอย่างกะอะไรดี มันคงไม่กลัวหรอก แต่คนอื่นเงียบหมดไม่พูดอะไร สงสัยคงคิดไรบางอย่างอยู่
"ช่างมึง มึงลองได้ กูไม่ว่า" ผมพูดจบผมก็เดินออกมาจากห้อง ก่อนออกประตู
"กูว่า กูแจ้งตำรวจเรื่องมึงกักขังหน่วงเหนี่ยวไอ้นักบาสนั่นก็ได้นะเว้ย เพราะยังไงกูก็ไม่เห็นมึงเป็นเพื่อนอยู่แล้ว จิงป่ะ" ผมพูดประชดไปอีกรอบ หวังให้พวกมันสำนึก สะใจหวะ
"ไอ้ฮาร์ท พวกกูเหี้ยเอง กูขอโทษ" ไอ้ใหญ่ตะโกนไล่หลัง ตอนที่ผมเดินผ่านน้องสาวผมก่ะน้องชายมันออกมา
"พวกพี่นี่เลวได้ใจจริงๆ " น้องสาวผมเป็นคนพูดขึ้น ก่อนที่จะเดินตามผมออกมา
"มึงอย่าพึ่งไป ขอกูคุยด้วยก่อน" ไอ้ใหญ่ตะโกนตามหลัง พร้อมกับวิ่งตามออกมา
มันขอร้องจนผมกับน้องสาวผมต้องอยู่คุยกับมัน ที่โต๊ะกลมกลางบ้าน มันไปลากไอ้สองตัวนั่นออกมาด้วย ตอนแรกไอ้น้ำไม่ออกมา แต่ไอ้ใหญ่คงไปทำไรบางอย่างไอ้น้ำเลยออกมาได้
"มึงจะพูดอะไรก็พูด กูต้องไปดูน้องกู ป่านนี้ตายหรือยังก็ไม่รู้" ผมพูดกระแทกพวกมัน
"กูฝากไปบอกน้องมึงด้วยว่ากูขอโทษ" ไอ้ใหญ่พูดขึ้นพร้อมสีหน้าบ่งบอกถึงความผิดที่มันได้ทำ
"กูก็ด้วย" ไอ้น้ำและไอ้เต้ ก็บอกพร้อมกัน
"แค่ขอโทษหรอพี่" น้องสาวผมถามพวกมันด้วยเสียงสูงๆ
"แล้วจะให้พวกพี่ทำยังไงหละ" ไอ้ใหญ่ยังคงเป็นคนพูด ไอ้สองตัวนั้นได้แต่เป็นลูกตามอย่างเดียว
"อาทว่า พี่อย่าแทนตัวเองว่าพี่เลย มันไม่เข้า แทนว่าเหี้ยเหอะ เหมาะกว่าเยอะ" น้องสาวผมแดกดันใส่ โห้โครตเจ็บ ขนาดผมนั่งฟัง ผมยังรู้สึกจี้ดขึ้นมาเลย ตอนนี้พวกไอ้ใหญ่คงสุดๆอะ
"เออ พวกพี่มันเหี้ย แต่เหี้ยเพราะรักน้องใครหละ" ไอ้ใหญ่ยังคงสวนกลับ หลังจากอึ้งไปพักนึง
"รักหรอ นี่รักหรอเนี่ย พึ่งรู้นะเนี่ย ว่ารักเขาทำกันแบบนี้ ไม่เห็นแก่ตัวเล้ย" น้องสาวยังคงสวนต่อแทนผม ปากมันร้ายจริงๆ
"แล้วจะให้พวกพี่ทำไงบอกมาดิ" ไอ้ใหญ่ยังคงถามคำถามเดิม
"อาทว่า พี่ถามตัวพวกพี่เองเหอะ ว่าพี่คิดไงกับมัน แต่ถ้าจะขอโทษ ก็ไปขอโทษมันเองแล้วกัน แต่อาทไม่รู้นะว่ามันยังจะกล้าเจอหน้าพวกพี่หรือป่าว มันคงเข็ดหละ ความไว้ใจคงไม่มีแล้วมั้ง" มันพูดรัวเหมือนไม่ได้หายใจ แต่คนฟังคงเจ็บจุกโครตๆ อะผมว่านะ
"ไปเหอะพี่ ไปดูน้องเราเหอะ ป่านนี้คงจะฆ่าตัวตายไปเรียบร้อยแล้วมั้ง คนที่มันไว้ใจกลับหักหลังมันหมด น่าสงสารน้องหวะ คงทำกรรมมาเยอะ" น้องสาวผมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นแล้วเดินออก หันหลังมาพยักหน้าให้ผมนิดหน่อย เพื่อเป็นการบอกให้ผมตามมันไป ผมก็จะลุกแต่ไอ้ใหญ่จับแขนไว้
"ไอ้ฮาร์ท กรูเสียใจจริงๆ หวะ" มันพูดพร้อมน้ำตาที่คลอๆ
"กูไม่รู้หวะ กูก็ไม่กล้าเชื่อมึงแล้วไอ้ใหญ่" ผมพูดพร้อมกับตบบ่ามันเบาๆ สองที ก่อนที่จะเดินตามน้องสาวผมออกมา
-
มาอย่างรวดเร็วตามคำเรียกร้อง
ถือซะว่า เป็นการไถ่โทษ ที่แหย่กันเล่นน่ะ
รักหลอก จึง หยอกเล่น
แอบสะใจในอารมณ์ นิดหน่อย
เอา เป็นว่า ไม่โกรษ กัน น้า
อย่า โกรษ เฟย เลยนะ เพราะ เฟย น่ารัก
คริก ๆ
ขอให้มีความสุขในการ อ่าน เน้อ
มิส ๆ ทุกเม้น เวย
วันนี้คงไม่ต่อและ พร่งนี้ค่อยต่อเนอะ
คนข้างล่างเนี่ย
แยกแยะไม่ออกแน่ ๆ ว่า อันไหน เล่นอันไหนจริง
งุงิ
โทษน้าคร้าบ
อย่า อุ้ม ทู้ เฟย หนีไปนะ
เดี๋ยว เฟย ร้องจิง ๆ ด้วย
V
V
V
-
:laugh: ดีนะเนี่ยถ่ายโทษทัน พี่เกือบอุ้มทู้หนีแล้ว
สะใจจิงๆ โดนกันซะบ้าง o18
-
สำหรับคนบางคนแค่มาขอโทษยังน้อยไป อย่างนี้มันต้อง :beat: แล้ว :z6: แล้วเหยียบมันให้จมดิน :angry2:
-
ดีมาก พี่ชายพี่สาว ได้ใจ :3123:
แต่ต้องเอาจริงนะ...พวกนี้มันเลวจริง
ท่าทางพวกมันยังไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่....รอดูต่อไป
เพื่อนมีเยอะแยะ หาใหม่...หาใหม่
กว่าจะเป็นเพื่อนกัน สนิทกัน นานอยู่
แต่เวลาแมร่งเลว แป๊บเดียว!!!
อภัยให้ทุกทีไป คงไม่สมควร
:angry2:
-
หายไปเเค่ 2-3 วันกลับมา....อีกทีเรื่องราวไปไกลเลยนะเนี่ยสุดยอดเลยน้องนะห์...
พี่ต้องฝ่าดงรีมาเป็นสิบๆหน้า.... :laugh:สุดยอดนักเขียนคนขยัน +1 ไปเลย
-
ตอนแรกคิดว่า จะ อำต่อเนื่อง
แบบว่า เฟย ยิงตัวตาย
แล้วก็มีตอนพิเศษ
เฟยเป็นผี แล้วก็กลับมาหาเวย์ ไรทำนองเนี้ย
แต่มันคำขำ ๆ พิลึก
เอาไว้ก่อง
ตามพล๊อตเรื่องที่แต่งไว้ก่อง
-
คิดพล๊อตเรื่องใหม่อย่าลืมที่ขอนะ :z1:
-
งานนี้พี่ชายออกโรงเอง
มันต้องหลุดพ้นแหละวะ
เอาใจช่วยๆ
-
พี่ๆได้ดั่งใจจริงๆ :laugh:
-
พี่ชายที่แสนดี :man1:
-
เออ ดี ตัดเป็นตัดตายไอ้พวกเพื่อนเลวๆ พวกนี้ไปเลย :z6:
-
ตอนแรกคิดว่า จะ อำต่อเนื่อง
แบบว่า เฟย ยิงตัวตาย
แล้วก็มีตอนพิเศษ
เฟยเป็นผี แล้วก็กลับมาหาเวย์ ไรทำนองเนี้ย
แต่มันคำขำ ๆ พิลึก
เอาไว้ก่อง
ตามพล๊อตเรื่องที่แต่งไว้ก่อง
ดีนะที่ไม่ทำ ไม่งั้นจะ จะ จะ ...... จะ ตัดทิ้ง
(จะให้ตัดอะไรได้บ้างล่ะเนี่ย แต่เอาแค่ให้สั้นลงนะ ไม่ได้ตัดไม่ให้เหลือ)
-
เหอๆ แบบว่าพี่อาท พูดได้โดนใจ จี๊ดๆเลย
คนฟังไม่เจ็บนี่ แสดงว่าไร้ความรู้สึกหละ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มีพี่ดีมากเลยค่ะเฟย
โดยเฉพาะพี่ฮาร์ท
ว่าแต่พี่ฮาร์ทมีเจ้าของรึยังคะ ถ้ายัง เค้าขอ :laugh: :laugh:
-
สะใจนิดๆ แต่อยากให้มันโดนยิ่งกว่านี้อีกอ่ะ
:z6:พี่ฮาร์ทสงสัยจะทำท่านี้
เลือดต้องข้นกว่าน้ำอยู่แล้วอ่ะเนอะคุณพี่ๆ
ตอนนี้ทำให้ได้รู้ว่าคุณพี่ทั้ง 2 ไม่ได้นิ่งดูดาย
ตั้งแต่ติดตามอ่านมานะ รู้สึกมาตลอดว่า พวกพี่ๆ ปล่อยให้พวกนั้นทำแบบนี้ได้ไง
แม้ว่าน้องจะชอบก็ตาม ยังไงก็ต้องดูออกว่ามันหลงผิด
และก็เห็นอยู่ว่าน้องยังเด็กมากเลยตอนที่โดน
ไม่ดีต่ออนาคตมันแน่นอนยังปล่อยมาจนป่านนี้ได้ไง
ตัวไอ้พี่ก็อายุตั้ง 18 (ตอนที่น้องโดน)ก็น่าจะมีหัวคิดบ้างนะ(เด็กสมัยนี้ไม่ได้ดังใจเลย)
แมร่ง อยากจะด่า แต่เห็นแก่ตอนนี้ เลยไม่ด่า
ดูแล้วหวังว่าสถานการณ์ต่อไปน่าจะดีขึ้นนะ
:call:ซ้า.........ธุ ขอให้อนาคตไอ้ 6 ตัวมันล่มจมแบบเรือไททานิค
ถ้าปล่อยไอ้พวกเชี่ยนี่ไปเป็นอนาคตของชาติ ไม่อยากจะคิดเลย
ปล. คอมเมนท์แบบออกอาการเครียดสุดๆ :fire:
ไม่ว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง ก็ขอสาปแช่งมันไว้ก่อน 555+
ปล. สำหรับน้องนะห์ :กอด1: o13
-
เรื่องมันจะจบง่าย ๆ แบบนี้จริง ๆ เหรอ ไม่ม้างงงงง
-
โอ้คนแต่ง หน้าบวมหมดแล้ว :jul3: แต่ไม่สงสารหรอกเพราะยังคิดจะอำต่อเนื่องอีกนะคนเรา
มาเร็วแบบนี้ ก็น่าร๊ากกก ไปอ่านก่อน :z13: :bye2:
-
:z13: :z13:
เข้ามาจิ้ม
คนเขียน
-
:m31:
:beat:
ตบจูบเรียกขวัญน้องนะห์
-
อ่านตอนแรกแล้วแบบว่า :a5:
พออ่าน ๆ ไป อ๋ออออออออออออออ มันเป็นอย่างนี้
ค่อยยังชั่ว
โชคดีจังที่เวย์กลับมา
แล้วก็ดีใจมากที่พี่ฮาร์กับพี่อาทช่วยน้องเฟยของเราน่ะเนอะ
นึกว่าเรื่องมันจะแย่ไปกว่านี้ซะอีก
แต่อีพวกพี่ ๆ เฮงซวยนี่ก็กล้าเนอะ
รัก คิดได้เนอะ รักบ้านแกทำเงี้ยอ่ะ ขอ :z6: ที
-
ทะมายมะต่ออีกตอน
กาลังไฟติดจะอ่านนนนนนนนนนนน :m16:
-
โอ๊ย.สะใจจิงๆๆๆ
o13
-
ฟ่ามาทวงพี่ซี
ที่บอกจะให้ฟ่าอ่ะ
อิอิ
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
อ่านรวดมัน สอง ตอน
อ่านครั้งแรก ถึงกะ อึ้ง..... นั่งนิ่งไวอาลัยให้กะเฟยไปแระ
ดีนะ มาเจอของจริงงงง
อย่าล้อเล่นบ่อยๆ นะ คนอ่านจะช็อคเอา
แต่ว่า อ่านแล้ว เวย์ ได้ใจว่ะ แมนมากๆๆ
แต่เหมือนกะยังไม่รู้ความจริงทั้งหมดนี่ ช่ายมะ
ถ้ารู้ทั้งหมดแล้ว จะเป็นยังไง จะรับได้ป่าวววว...
โหมด พี่สาว พี่ชาย ได้เวลาเด็ดขาดซักที
พวกเลวๆ แบบนั้น ไม่คบมันเป็นดีที่สุดแล้ว
-
อ่านแล้วก็ยังไม่เชื่อเหมือนกันแหละว่าจะสำนึกผิดกัน
:z3:
-
เรื่องนี้ฮาร์ดคอร์ คนอ่านหัวใจจะวาย อิอิ :serius2:
+1 คนเขียน ขอชมว่าเขียนได้ดีมากค่ะ :pig4:
-
น่าสงสารเนอะ
แต่ละคนก็มองเรื่องนี้ต่างกัน
-
. . .โหหหหหหหหห o13 ได้ใจไปเลยพี่อาท . . . .หน้าจะทำตั้งนานแล้วนะเนี้ย . .. . .
-
ทู้นี้กลายเป็นยาเสพติด
มีเวลาน้อยแสนน้อยแค่ไหน งานกองท่วมหัวยังไง หิวไส้จะขาดปานใด
ก็ต้องเข้ามาอ่าน ก่อนจะไปทำอย่างอื่น :man1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เออ o8 มันต้องแบบนี้สิ ถึงจะสมกับเป็นพี่ชาย :a2:
-
เพิ่งอ่านครับ
แรงจังเลย
สงสารเฟยกับเวยื ถ้าเป็นเวย์ ไม่รู้จะรับได้ป่ะเนี่ย :m15:
-
อาจดูเหมือนช้าไป แต่ก็ยังดีที่ยังทำหน้าที่
"พี่ชายที่แสนดี"
หวังว่าอะไรๆ มันคงจะดีขึ้นไปกว่านี้อีก หลังจากที่ปล่อยให้
น้องชาย (ที่บอกว่าเป้นสุดที่รัก) ต้องเจอกะอะไรมายาวนาน
เด็กอ่ะ ไม่ผิดหรอก เพราะเขายังคิดอะไรไม่ได้
ไม่งั้นจะมีคำว่า "ประสบการณ์" ที่มันต้องมาคู่กะวัย หรอ
ขอบคุณนะเฟย ที่ทำให้คนอ่านคนนึงได้รู้สึกสะใจ หายใจคล่องขึ้นมาบ้าง
เฟย น่าร้ากกกกกกกกกกก :mc4:
-
แอร๊ย ตอนนี้ค่อยยังชั่ว
ให้มันได้อย่างนี้ดิ นั่นน้องนะโว้ยย o13
-
สะจาย o13 พี่ที่แสนดี ถึงจะช้าไปหน่อยก็เถอะ
-
คุณพี่ออกโรงซะที
รอมาตั้งนาน
o13
-
ขอสมัครเป็นแฟนคลับพี่อาทนะ
เรื่องนี้ขอหดหู่กว่านี้ได้ป่ะ
เฮ้อออ..
-
จบแบบนี้ มันไม่ง่ายไปหน่อยหรือ :m16:
แต่ว่าเนอะ ห่าง ๆ ไอ้พวกเลว ๆ แบบนี้ คงดีกว่า เชื่อเถอะน่า กรรมมีจริง :fire:
ปล. ดีว่ามาอ่านทีหลังไม่งั้นคงเกิดอาการ :a5: แน่ ๆเลย
อย่าเล่นบ่อยนะมุขนี้นะ ขอร้อง +1 ให้เป็นสินบน นะ หนูนะห์
-
ยกตำแหน่ง พี่ชายที่ แสนดี ให้ พี่ ฮาร์ด กะ อาร์ท เรย
555 o13 o13 o13 o13 o13
พวกมันจะยอมหรอ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
แหมหยอกเล่นซะน่ากลัว เลยนะ นะห์
ยิ่งอ่านยิ่งเครียดอะ สุดๆแล้ว
กลัวจังว่าถ้า เวย์รู้เรื่องทั้งหมดแล้วเวย์ยังจะทนรับเรื่องราวแบบนี้ได้ไหม :เฮ้อ:
อยากอ่านต่อจังเลยงะ เขียนได้ไงเนี่ยหลากหลายอารมณ์ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ โดนแบบเต็ม
-
ต้องแบบนี้ดิเพ่
น้องเรานะ โดนขนาดนี้
ตัดมันไปเหอะ เพื่อนเลวๆๆ
:กอด1:เฟย
:กอด1:เวย์
-
^
^
ตามมาเห็นด้วยกับมามี๊รีบนค่ะ :กอด1:
ต้องอย่างนี้สิคุณพี่ชาย :m4:
-
ทีตอนทำล่ะไม่คิดนะ
ทีอย่างนี้ล่ะมาทำเสียใจ
:3125:
-
:fire:
ไอ้พวกเลวทั้งหลายยยยยย
เอาคำขอโทษ ของแก ยัดกลับเข้าตูดปายยยยยยยยยยยยยย
เฟยของพี่ :กอด1:
เวย์ของพี่ :กอด1:
น้องเล็กของพี่ :กอด1: (อร๊ายยยยยย)
-
:เฮ้อ:...ช้าไปไหมเธอ..พี่ชายที่แสนดี...:เฮ้อ:
-
แค่นี้ถือว่า พอแล้วเหรอสำหรับคนที่ทำกับน้องของตัวเองแบบนี้ :m29:
-
ตัดมัันไปเลยไอ้พวกเพื่อนชั่ว :m31:
อยากให้ไอ้พวกชั่วๆ โดนเอาคืนให้แสบเล้ยยยย แม่ง :beat: :beat:
-
จุก
-
แบบนี้ค่อยเป็นอาเฮียที่แสนดี
ถึงจะช้าไปนิดก็ตาม
ตอนนี้ก็ได้แต่เวทนาบรรดาพ่อ-แม่ของไอ้หกมารนั่น
เลี้ยงลูกมาแบบไหนกันถึงได้เลวขนาดนี้
-
หึ หึ หึ อย่า แม้ แต่ จะ คิด นะ คนแต่ง เฟ้ยยิงตัวตายเนี่ย เดวจะรวมตัวกันไปปิดประท้วงหน้าบ้านคนแต่งเรย :fire:
-
แอร๊กกก ไม่ได้เข้ามาหลายวันน
คิดถึงพี่นะห์นะ ฮิฮิ
แต่ตอนนี้ปลื้มพี่ฮารท์และอาทมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สุดยอดค่ะพี่
-
o13 o13
-
. . . มารอเฟยค่า .. . :n1:
-
ดีใจกะไอ้พี่ฮาร์ทด้วย
มึงคิดได้ตอนนี้ก็ยังดีดีว่าคิดไม่ได้เลย
เฟยเอยถ้าเอ็งอยากออกจากวังวน
ใจมันต้องแข็ง ไม่พูด ไม่ฟัง ไม่รับรู้
ดีที่สุด พวกเหี้ยมันจะเป็นจะตายก็ช่างแม้ง
ไม่สนใจ เพื่อตัวเฟยเอง :3123:
-
ตอนที่42 ภาระหนัก
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา รู้สึกปวดหัว ร่างกายหนักอึ้ง สมองยังรู้สึกเบลอๆ อยู่ ในใจคิดว่าทั้งหมดนั่นคือความฝัน แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกได้ว่าเรื่องจริงคือ ตอนนี้ผมอยู่ในอ้อมกอดอันแข็งแกร่งอันเดิม วงแขนเดิมที่เคยกอดผม แต่ที่เปลี่ยนไปคือ ผ้าก๊อซผันแผลที่ผมพึ่งทำแผลให้มันเมื่อไม่นานมานี้ตรงข้อมือทั้งสองข้าง สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เตือนสติให้ผมได้รับรู้ ว่าเหตุการณ์เหล่านั้นเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่แค่ฝันไป
ผมพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนเพื่อที่จะลุกขึ้นไปเปิดแอร์
"อือ..... จะไปไหน .... นอนเยอะๆ .. เดี๋ยวจะไม่สบายอีก" เวย์หันมามองทำตาสลึมสลือ และกอดลากผมให้เข้าไปในวงแขนอันแข็งแกร่งนั้นมากขึ้น พร้อมกับค่อยๆ จูบที่หน้าผากผมอย่างแผ่วเบา
"จะไปเปิดแอร์ ร้อน" ผมค่อยๆ บอกกับเวย์ เวย์คลายอ้อมกอดลง ผมจึงลุงออกมา หยิบรีโมทแอร์ ปิดม่านปรับแสง จนในห้องมึดเหมือนตอนกลางคืน แล้วจึงกลับเข้าไปที่วงแขนอันแข็งแกร่งนั้นเหมือนเดิม
ตอนนี้บรรยากาศในห้องเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ จนผมหลับไป
ผมตื่นอีกครั้ง หลังจากหลับไปได้ไม่ถึงสองชั่วโมง ในสภาพเบลอๆ สติเริ่มเลือนลาง
"ตึบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ " ผมได้ยินเสียงนี้ในหูอีกแล้ว อาจเป็นเพราะฤทธิ์ของยาที่โดนมอมไปอย่างหนัก ในตอนนี้มันยังคงค้างอยู่ในร่างกาย ตอนนี้มันเริ่มจะออกอาการอีกแล้ว เพราะความเย็นจากแอร์แน่ๆ
ภาพที่เห็นในตาตอนนี้คือ แสงเลเซอร์วิ่งวนไปวนวา อาจเป็นเพราะความเคยชินของสายที่เคยได้รับมันเมื่อไม่นานมานี้ ตอนนี้สมองเริ่มเบลอมากขึ้น สติจากเต็มร้อยเริ่มค่อยๆ เลือนลาง ปลายเท้าเริ่มกระดิกตามจังหว่ะที่ดังอยู่ในหัว
อ้อมกอดที่กอดผมอยู่เริ่มรู้สึกถึงแรงสั่นของการกระดิกเท้า ปรือตามองนิดๆ
"นอนเหอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย" เจ้าของอ้อมกอดยังคงสำเสียงสลึมสลือ พร้อมกับกอดคนในวงแขนแน่นมากขึ้น เพื่ออยากให้คนในอ้อมแขนนั้นหลับต่อ แต่ในตอนนี้คนในอ้อมแขนนั่นกลับไม่รู้เรื่องแล้ว
ร่างเล็กจูบเข้าที่ปากอย่างเร่าร้อนและรุณแรง เจ้าของอ้อมกอดตกใจเล็กๆ ก่อนที่จะจูบกลับแบบเร่าร้อน มือที่บอบบางและเล็กเรียวเคลื่อนไซร้ไปตามใบหน้า และค่อยๆลามมายังลำตัวที่ตอนนี้ถูกกั้นด้วยเสื้อผ้า รสจูบที่เร่าร้อนและรุณแรงทำให้เจ้าของอ้อมกอดเริ่มตอบกลับด้วยสัญชาตญาณ ปลายเล็บของมือที่เล็กเรียวตอนนี้กลับกระชากเสื้อของเจ้าของอ้อมกอดอย่างรุณแรง จนเจ้าของอ้อมกอดนั้นต้องถอดออกตามความต้องการของเขา
คนในอ้อมกอดตอนนี้กลับขึ้นมาอยู่บนร่างของร่างใหญ่ ค่อยๆ บรรจงถอดเสื้อตัวเองอย่างช้าๆ พร้อมกับสะโพกที่เคลื่อนไหวไปมาที่เบียดกับช่วงล่างของคนด้านล่าง เสื้อที่โยนออกไปข้างเตียงพร้อมกับก้มลงมาจูบแบบเร่าร้อนอีกครั้ง ร่างใหญ่รู้ได้ถึงความสั่นเล็กๆ ที่เกิดขึ้นกับคนที่อยู่บนร่างเขา เขาตอบสนองกลับทันทีพลิกร่างเล็กนั้นให้ลงมาอยู่ด้านล่าง ปลายลิ้นค่อยๆ เลื่อนคล้อยต่ำลงมาตั้งแต่ปากจรดหลุมกลางท้อง ลากผ่านจุดที่เป้นไตแข็งทั้งสองข้างที่เนินอกเล็กๆ ก่อนที่จะเม้มและกัดเบา พร้อมกับสะโพกที่เคลื่อนที่ตลอดเวลาเป็นจังหว่ะที่สัมพันธ์กัน
ร่างใหญ่ค่อยๆ บรรจงปลดเชือกกางเกงของคนใต้ร่างและค่อยๆ ดึงมันออกไป ก่อนที่จะปลดเข็มขัดนักศึกษาของตนเองก่อนที่จะโยนกางเกงสแลกค์สีดำกับกางเกงในสีขาวบริสุทธิ์ ออกไปนอกเตียง ร่างเนื้อเบียดเสียดกันบนที่นอนที่อบอุ่น อากาศชื้นๆ เข้ามาแทนที่ หากแต่ความอบอุ่นจากร่างกายในตอนนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้คนสองคนอบอุ่นได้ที่สุด สะโพกเล็กค่อยๆ แอ่นขึ้นรับตามแรงจังหวะที่คนด้านบนเป็นผู้ส่งมาให้ สายตาที่เว้าวอน ลมหายใจที่หอมถี่ พร้อมกับมือเล็กเรียวที่ค่อยๆ ลากผ่านทุกส่วนสัดของร่างกายอันแข็งแกร่งนั้น ยิ่งทำให้คนที่อยู่ด้านบน อารมณ์กระเจิดกระเจิงจนเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้
"อืม....อือ....อึ๊.." เสียงที่ดังจากภายในลำคอจากร่างเล็ก นั้นยิ่งทำให้คนด้านบน เริ่มจะเพิ่มความต้องการมากขึ้น ลิ้นที่แข็งและดุดัน ผัวพันกับสิ้นที่เล็กอ่อนและนุ่มนวล เหมือนเชือกที่เกี่ยวกันไว้ยากที่ขาดลงได้ ร่างใหญ่ควาญหาปลอกบางๆ บนหัวเตียงแล้วจัดการกับมันจนเข้าที่ ขณะที่ลิ้นทั้งสองยังคงพัวพันกันไม่เลิก เนื้อเจลใสๆ กลิ่นอ่อนๆ ถูกบีบออกจากหลอดพร้อมกับค่อยๆ บรรจงทาในส่วนที่ซ่อนเร้น ร่างบางขยับถอยหนีนิดหน่อย เมื่อรู้สึกว่าสิ่งที่พยายามจะเข้าไม่ใช่ความแข็งแกร่งที่ต้องการ คนด้านบนพยายามดึงร่างเล็กภายใต้ตัวให้เข้ามาชิดมากขึ้นพร้อมกับค่อยๆ ดันขาที่เล็กเรียวคู่นั้นออกจากกัน
ความแข็งแกร่งที่ตอนนี้คนด้านบนพยายามยัดเยียดให้ร่างเล็ก ค่อยๆ แทรกเข้าไป มือที่เล็กเรียว กดปลายเล็บลงบนเนื้อด้านผืนหลังที่แข็งแกร่งและดุดัน ก่อนที่จะลากลงเป็นทางยาว เมื่อความแข็งแกร่งค่อยๆ แทรกผ่านเข้าไปจนหมด ร่างใหญ่พยามยามหยุดก่อนที่จะรู้สึกมากกว่านี้ เพราะในตอนนี้สัญชาติญาณดิบกำลังเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ จนยากที่จะควบคุมได้ คนด้านบนละออกจากปากสีแดงที่ช้ำเนื่องจากบทรักที่ดำเนินอย่างเร่าร้อน ก่อนที่จะมองตรงไปยังร่างบางขาว ที่ตอนนี้แดงเป็นสีชมพูเล็กๆ นอนหายใจหอบถี่ สีหน้าเว้าวอน ดวงตาเยิ้ม แสดงถึงความต้องการที่ล้นปรี่ ด้านบนค่อยๆ เลื่อนกายเข้าออกอย่างช้าๆ เป็นจังหว่ะ พร้อมกับร่างเล็กด้านล่างที่เลื่อนกายสวนทางกันเพื่อรองรับอารมณ์ของกันและกันที่ส่งผ่านเข้ามา
เสียงแห่งความปรารถนาเริ่มประสานกันอย่างพร้อมเพรียง ไม่มีร่างใดยอมกัน ต่างฝ่ายต่างเพิ่มแรงและทวีความต้องการมากขึ้น มือที่ใหญ่หนา ไล้เรียงไปตามหน้าเรียวบาง ก่อนที่จะสอดนิ้วที่แข็งแกร่งเข้าไปพัวพันกับลิ้นเล็กเรียวยาว ร่างบางกลับเว้าวอนมากขึ้น ลิ้นเล็กพยายามสัมผัสนิ้วที่แข็งแกร่งอย่างร้อนแรง ทำให้ร่างใหญ่รู้สึกพอใจมากยิ่งขึ้น คนด้านบนจับสะโพกเล็กด้วยมือหนา ให้ขยับตามจังหวะที่ต้องการ จากช้าจนเร็วและจนจังหวะผิดเพื้ยน กล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายเริ่มเกร็งมากขึ้น แสดงให้เห็นถึงความต้องการที่พุ่งถึงขีดสุด พร้อมๆ กับอารมณ์ที่ถูกปล่อยออกมาในร่างเล็กเรียวด้านล่าง อารมณ์ที่ร้อนแรงเริ่มค่อยๆ เบาลง ก่อนที่จะบรรจงจูบคนใต้ร่างอย่างแผ่วเบา
ร่างใหญ่ค่อยๆ ปลดความแข็งแกร่งออกจากร่างบาง และไปชำระล้าง
"เวย์ อยู่ไหน... มาหาเฟยหน่อย" ผมค่อยๆ พูด สติในตอนนี้มีแต่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ตอนนี้ผมสั่นเหลือเกิน อาการอยากเพิ่มมากยิ่งขึ้น เมื่อคนตรงหน้า เดินออกจากไป
เวย์ค่อยๆ เดินกลับมาหาผมด้วยเนื้อตัวเปลือยเปล่า ในตอนนี้อารมณ์ของผมมันเกินความควบคุมไปอีกแล้ว ผมห้ามตัวเองไม่ได้เลย
ร่างเล็กค่อยๆ บรรจงสัมผัสความแข้งแกร่งที่มันลดลงแล้วส่วนนั้นอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะค่อยๆ รุณแรงขึ้น จนความแข็งแกร่งเริ่มทวีความแข็งแกร่งมากขึ้นเหมือนเดิม มือใหญ่หนา ค่อยๆ จับศรีษะคนตรงหน้า พร้อมกับขยับตามจังหว่ะที่ตนต้องการ ร่างบางส่งเสียงในลำคอแสดงความพึงพอใจอย่างที่สุดในเวลานั้น อาการสั่นเล็กๆ ที่ร่างบนเห็น บ่งบอกถึงความต้องการที่หยุดไม่ได้ของคนตรงหน้า ในตอนนี้ร่างบนรับรู้ถึงภาระที่ต้องทำเพื่อให้คนตรงหน้ากลับมาสงบเหมือนเดิม
----------------------------
ผมลืมตาขึ้นอีกทีด้วยความอ่อนเพลีย สะโพกสั่นเล็กๆ เนื่องจากความเหนื่อยล้า เงยมองหน้าเจ้าของอ้อมอกที่ผมนอนพิงอยู่ มันหลับตาพริ้ม หน้าตาซีดเซียว ดูไร้เรี่ยวแรง ผมค่อยๆ หอมแก้มมันเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากอ้อมอกอันแข็งแกร่ง เพื่อไปชำระล้างร่างกาย
มันไม่ทิ้งผมไป มันกลับมาหาผม ผมดีใจมากๆ ต่อให้ต้องเจอกับอะไร ผมก็จะพร้อมทำทุกอย่าง เพื่อให้ได้อยู่กับมัน ขนาดผมเป็นแบบนี้มันยังไม่รังเกียจ แถมกับช่วยผมด้วยซ้ำ ถ้าผมไม่รักมัน แล้วผมจะรักใครได้ โลกนี้คงไม่มีใครคู่ควรให้ได้รักเท่ากับมันแล้วหล่ะ
"ไอ้เวย์ กูรักมึง " ความรู้สึกนึกคิดเหล่านี้ค่อยๆ ไหลออกมาจากสมองของผม ขณะที่กำลังอาบน้ำ พร้อมกับรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ที่ออกมาจากใจของผม ตอนนี้ผมจะพยายามลืมเรื่องร้ายๆ ให้หมด เพราะผมมีสิ่งที่ดีที่สุดอยู่ใกล้ๆ แล้ว
-
ตาย!!!!
ตอนนี้ใครเลือดไม่หมดตัว ไม่ท่วม จอ ก็ไม่รู้จะพูดไงและ
-
:z10:
-
^
^
^^^^^
^^^^^^
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มพี่นะ
หุหุหุหุหุ
-
ไม่ทานนนนนนนนนนนน
ที่ 4 ก้อได้
-
ตาย!!!!
ตกกะใจหมดเลยยยยย :a5:
-
ทำไมชั้นไม่ทันนนนนนนนนนนนน
:o12:
เกิดอาการแบบนี้บ่อยๆๆ
บอร์ดนี้อาจเลือดท่วมได้
แต่แกเขียนเก่งนะ ขอชมๆ o13
:beat:ข้อหาบอกช้า จิ้มไม่ทัน
-
เอิ่ม...ใครตายเหรอน้องนะห์
หวัดดีจ๊ะ หายตัวไปนาน คิดถึงนะน้องนะห์ ^o^
เรื่องงาน ตอนนี้กำลังดองได้ที่ เดี๋ยวส่งกลับให้ทีหลังนะ ไปทำงานก่อนล่ะ :bye2:
-
ตาย!!!!
มาตงมาตายอะไรคับ
อย่าๆ -*-
สงสารเฟยโคดๆ
แต่นี่ยังพูดความจริงไม่หมดนะ
ป.ล. พี่น้องบ้านนี้มันรักกันจริงๆ หว่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไอ้เวย์ กูรักมึง!!!!!!!!!!!!
ใครตายยย ห้ามตายยยย
-
ยาเสพติดนี่มันแรงเนอะ
-
ใครตาย ใครเป็นอะไรตายอ่ะครับอย่าทำให้ :z3: :z3:รู้สึกค้างแบบนี้อ่ะครับ :z3:
-
:oo1: ไมยามันแรงงี๊เนี่ย
คนอ่านจะตายเอาอ่ะดิ :jul1:
-
...ใช่...ตาย...
...เวย์...ตาย..คาอก...เฟย..
...ต้องรับ..ศึกหนัก..ใช่ปล่าวอิอิ... :haun4:
-
ใครตายคะ น้องนะห์อย่ามาทำให้ตกใจ เดวหนีไปหาเวย์นะ :serius2:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
ตายแน่เรย เวย์ เอ้ยยยยยย
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
แอร๊ยย เร่าร้อนกันจริงๆๆ :m25:
เวย์ได้จวยยยยย มากตอนนี้ หุหุ
แอร๊ยยยยยยยยยย :-[
-
...ใช่...ตาย...
...เวย์...ตาย..คาอก...เฟย..
...ต้องรับ..ศึกหนัก..ใช่ปล่าวอิอิ... :haun4:
เห็นด้วยมากมาย ภาระหนักเลยเวย์เอ๊ย ไอ้พวกนั้นมันผลัดกันหลายคน นี่เวย์คนเดียวเลย เจ๋งโครตๆ :m25:
-
อ่า อย่าพูดอะไรเป็นลางอย่างงั้นสิ ไม่ดี ไม่พูด :-[
-
:haun4: :haun4:
-
ขอให้หาย ซะที นะ
สงสารเฟย เจงๆๆๆ
-
เข้าใจพี่ฮาร์ทนะ เป็นพี่คนโตต้องไปช่วยแม่ขนไก่ขายไก่ ต้องไปเรียนอีก แล้วตอนที่ให้เฟยเลือกตอนแรกเฟยเลือกจะอยู่กับทั้ง 6 คน และทั้ง 6 คน
ก็สัญญาจะดูแลเฟย พอเกิดเรื่องนี้ขึ้นคนที่เจ็บใจที่สุดก็ต้องเป็นพี่ฮาร์ทนั่นแหละ แต่คราวนี้พี่ฮาร์ทต้องเคลียร์ให้เรียบร้อยก่อนไปเรียนต่อนะ
น้องนะห์ขยันแกล้งคนอ่านนะน่าตบแล้วก็จูบซะจิงๆ แล้วรูปอาวาทาร์เปลี่ยนเป็นในห้องนํ้าบ้างก็ดีนะ :impress2:
-
:pighaun: :pighaun:
-
สงสารเฟยสุดๆ
หวังว่า 6 มารนั่นคงมีความดีหลงเหลืออยู่บ้างนะ
ชีวิตคนทั้งคน เอามาสังเวยความสุของตัวเอง
:beat: :beat:
-
เวย์เลือดหมดตัวงานนี้แหล่ะ :pighaun:
-
:z1: :z1:
เอิ๊กสๆ
:m25:
-
มาเม้ม มาเม้ม เม้ม เม้ม ช่วงปลาย ๆ ชอบบบบบบ :jul1:
-
. . .เฮ๊ย ย ย ย ยย . . . .
. .. ไมไม่รู้สึก :haun4: เลยอ่ะ . .. . อ่านเรื่องนี้ไม่เคยรู้สึก เล๊ย ย ย ย ย ยย . .. . . ทำงาย ย ย ยดี๊ .. . . . :z10:
-
ไม่ตาย!!! แค่คางเหลือแทนเวน์ Oh!!!! ทำไมยามันมีฤทธิ์น๊านนานอ่ะ
:z13: :z13: จิ้มไว้ก่อนเผื่อรอนาน :laugh:
-
:haun4: :haun4:
คนอ่านสิที่จะตายยยยย
เพราะเลือดไหลออกหมดตัว
:laugh: :laugh:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :haun4:
เลือดหมดตัวแว้ววววว
-
:haun4: :jul1:
เลือดหมดตัว ไหลไปท่วมจอหมดแล้วววววววววววว
-
เออ ภาระหนักจริงๆๆ :jul3:
-
:m25: :m25: :m25:
-
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องเฟย
ใครตาย!!
อ่อ...
คนอ่านตาย
ขนาดโดนเตือนก่อนอ่านแล้วนะเนี่ย
:haun4: :m25:
-
:haun4: :pighaun:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รู้แล้ว ใครตาย!!!!!
ตรูเองงงงงงงงง :jul1:
น้องเฟย จัดมาอีก ขอชุดใหญ่
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:haun4:
เรียกเลือดได้ใจจริง ๆตอนนี้
:impress2:
-
เห็นภาพสุดงานนี้
-
ภาระหนักจริงๆ ด้วย
เล่นเอาซีดเซียวกันเลยทีเดียว
:z1:
-
สั่นสู้
-
:jul1: :jul1:
ตายจริงๆด้วย
-
:m25:
ตาย!!!!
จิงๆ ด้วย
-
ไม่ต้องหลับตา ก็บรรยายซะเห็นภาพเลย :z1:
เป็นกำลังใจให้นะครับ หนูนะห์ :กอด1:
-
เจ้าเวย์เอ๋ย ศึกนี้ใหญ่หลวงนัก คงจะต้องวันละหลายดอกแน่ๆ
:oo1: :haun4: :m25:
ป้าให้กำลังใจเฟยมากๆจ๊ะ
-
ภาระหนักหนาจริงๆ เวย์เอ๋ย :o8:
-
อ่ะนะ...
เวย์รับภาระหนักจริงๆด้วย
อิๆๆๆๆๆ
ชอบจัง ดีแล้วแหละ ความรู้สึกในคำว่ารักเริ่มต้นมาอีกครั้ง.....
บางอย่างถ้าลืมมันไปบ้าง
ก็คงทำให้เราได้กลับมายิ้มอีกเหมือนเคย...
ถึงแม้ว่าจะไม่เหมือนเดิม....แต่มันก็คงจะดีกว่าเดิมกว่าที่เป็นอยู่ :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 43 รักแบบผิดๆ
เสียงเครื่องยนต์ที่กำลังคำรามค่อยๆ เบาลงจนหายไป มิซซูอีโว ตอนนี้ไม่เห็นในสายตาของผมแล้ว
ผมออกมายืนมองพี่ชายกับพี่สาวของคนที่ผมรัก ที่เมื่อสักครู่นี้ได้เข้ามาเอาเรื่องกับพี่ชายผม ที่ไปทำน้องชายของเขาแบบนั้น
"ไอ้สัตว์....... โครม......" เสียงดังมาจากในบ้าน
ผมรีบวิ่งเข้าไปดูต้นเหตุของเสียงที่เกิดขึ้นทันที ภาพที่ผมเห็นคือ ตอนนี้พี่ใหญ่กับพี่น้ำกำลังต่อยกันแบบที่ผมไม่เคยเห็นพวกเขาเป็นแบบนี้มาก่อน ใส่กันไม่ยั้ง ทั้งหมัด ตีน ขา เหวี่ยงกับแบบไม่คิดชีวิต เหมือนกับว่าจะพยายามฆ่าคนตรงหน้าเลยก็ว่าได้
ผมรีบวิ่งเข้าไปห้าม แต่พี่เต้ ยกมือเป็นสัญญาณว่าไม่ต้อง ให้ปล่อยพวกเขาไป
"พลั่ก..." พี่ใหญ่ต่อยเข้าที่แก้มซ้ายของพี่น้ำเข้าอย่างจัง พี่น้ำลงไปกองกับพื้น พี่ใหญ่กำหมันแน่น บ่งบอกให้รู้ว่าอีกหมัดกำลังจะตามลงไป พี่น้ำเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาเย้ยหยัน
"พอเหอะไอ้ใหญ่" พี่เต้วิ่งเข้าไประหว่างสองคนที่กำลังจะฟัดกันอีกรอบ
"เอาเด้ เอากูให้ตายเลย ไอ้ใหญ่" พี่น้ำยังคงตะโกน ทั้งๆที่นั่งอยู่ ด้านหลังพี่เต้
"ไม่ใช่เพราะมึงหรอไอ้น้ำ มึงบอกว่าถ้าทำแบบนี้แล้วเฟยจะไปไหนไม่ได้" พี่ใหญ่คลายมือที่กำออก เปลี่ยนเป็นชี้ไปที่หน้าพี่น้ำแทน
"เออ..ใช่ เพราะกู แล้วยังไง แล้วมึงคิดอะไรออกไหม ไอ้ควาย" พี่น้ำยังคงนั่งอยู่แบบนั้น แต่ก็ยังคงโวยวายกลับมา
".................................................." ความเงียบเข้ามาปกคลุมในตอนนี้ ทั้งสามคนไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น ในตอนนี้เหมือนทุกอย่างถูกหยุดเอาไว้ ต่างคนต่างคิดอะไรบางอย่างอยู่
"ป่านนี้คงเกลียดกูไปแล้วมั้ง" พี่ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงกว่าเดิมมากๆ สภาพที่ผมเห็นตอนนี้ พี่ผมกำลังจะร้องไห้ ตาเริ่มแดงๆ
"เฟย ต้องเกลียดกูแล้วแน่ๆ" พี่ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ แล้วค่อยๆ ทรุดลงนั่งกับพื้นบ้าน นั่งชันเข่า แล้วเริ่มร้องไห้กับเข่าตัวเอง
พี่เต้เบือนหน้าหนี ไม่อยากมอง เพราะนี่คงเป็นภาพที่ไม่น่ามองเท่าไหร่ เพราะมันคือน้ำตาของผู้ชาย ซึ่งตอนนี้มันกำลังไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย
"ไอ้ใหญ่ กูก็เสียใจนะเว้ย แต่กูไม่รู้นี่วะ ว่าจะออกมาแบบนี้" พี่น้ำเริ่มขยับเข้าไปใกล้พี่ใหญ่มากขึ้น พร้อมกับกอดคอ แล้วเขย่าเบาๆ ดวงตาเริ่มมีน้ำคลอๆ
ตอนนี้พี่เต้เบือนหน้าหนีออกไป แต่ผมก็เดาได้ว่าพี่เขาก็คงเสียใจ และร้องไห้เหมือนกัน เพียงแต่แค่แสดงออกกันคนละรูปแบบเท่านั้นเอง
ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูก มันเหมือนผมยืนอยู่ท่ามกลางความเศร้าโศก ผมไม่เคยเห็นพี่ชายผมเป็นแบบนี้ มันจะลุยๆ เข้มแข็งเสมอ แต่ทำไมวันนี้มันกลับอ่อนแอขนาดนี้ หรือเป็นเพราะความรัก ความรักที่มันมีให้กับคนที่ผมแอบหลงรักเหมือนกัน ผมก็ไม่รู้ว่าไอ้คนนั้นตอนนี้มันจะรู้ตัวไหมว่าทำให้ใครหลายๆ คนต้องเป็นทุกข์อยู่ แม้กระทั่งตัวผมเอง ผมไม่อยากเห็นพี่ชายผมเป็นแบบนี้เลย
ไม่สิ... ผมไม่เคยคิดต่างหากว่าพี่ชายผมจะรักมันมากมายขนาดนี้ ผมเห็นพี่ชายผมไม่ค่อยแสดงความรักกับมันเท่าไหร่ด้วยซ้ำ ผมนึกแค่ว่าพี่ชายผมนึกสนุกกับมันแค่เรื่องบนเตียงเอง ผมกำลังคิดผิดใช่ไหมเนี่ย
ผมสมควรทำไงตอนนี้ดี ผู้ชายที่ผมเคยเห็นว่าเข้มแข็งทั้งสามคน ตอนนี้กำลังร้องไห้อยู่ตรงข้างหน้า ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว
เวลาผ่านไปไม่นาน พวกพี่ๆ ก็เริ่มเป็นปกติ ผมก็ได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น
"กูจะไปหาเฟย ไปอธิบายให้เข้าใจ" พี่ใหญ่พูดพร้อมลุกขึ้น
"ขืนมึงไปตอนนี้ ไอ้ฮาร์ทได้ไล่ยิงมึงแน่ๆ" พี่เต้หันมาพูดเสียงดังๆ เพื่อเตือนสติพี่ชายผม
"กูไม่กัว กูจะไปหาเฟย" พี่ใหญ่ย้อนกลับพร้อมกับที่ตอนนี้เดินไปจะถึงหน้าห้องอยู่แล้ว
"มึงนี่ควายเหมือนตัวมึงจริงๆ ไอ้ใหญ่ กูถามหน่อยมึงไปแล้วมึงจะพูดอะไรกับน้องมัน ห้า" พี่น้ำตะโกนไล่หลังตามที่ใหญ่ไป
พี่ใหญ่หยุดอยู่หน้าห้อง ยืนนิ่งๆ เหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่
"กูก็ไม่รู้วะ รู้แต่ว่ากูต้องไปคุย" พี่ใหญ่พูดด้วยเสียงที่เบาลงกว่าเดิม
"มึงคิดว่ามึงไปแล้วเฟยยังจะกล้าเจอหน้ามึงหรอ?" พี่เต้ถามขึ้นมา พี่ใหญ่หันหน้ามามองพี่เต้
"แล้วมึงจะให้กูทำยังไง กูคิดอะไรไม่ออกแล้วนะเว้ย" พี่ใหญ่เริ่มเสียงสั่นอีกแล้ว ผมสงสารพี่ชายผมจัง
"เดี๋ยว เล็กไปพูดให้ก็ได้" ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมสงสารพี่ชายผมมากๆ
อย่างผมคงพอไปคุยได้อยู่ เพราะยังไงผมก็เป็นคนช่วยพวกเขาออกไปเอง เฟยคงให้ผมคุยอยู่แล้วหละ แต่ผมจะอธิบายยังไง ผมยังไม่รู้เลย รู้แต่เพียงแค่ว่าผมอยากช่วยพี่ชายผม ผมไม่อยากเห็นมันเป็นแบบนี้ ผมรู้ว่ามันจะต้องทรมารแน่ๆ
ในหัวของผมตอนนี้คิดได้ว่า พี่ชายผมต้องรักมันมากแน่ๆ แต่แค่ เขารักมันแบบผิดๆ
-
ตอนนี้สั้นไปนิส นาคร้าบ
เพราะว่า งาน ยุ่งมากเลย
ตื่นก็สายอีก ต้องรีดเสื้อผ้าอีกสองชุด
ของตัวเองแล้วก็คนคนข้างๆ
เลยมาสาย งาน ดองมากมาย
แอบมาเขียนให้ก่อง เดี๋ยว จะพลาด ถ้วย นักเขียน คนขยัน (แอบเล็งเอาไว้)
เดี๋ยว เย็น ๆ มีต่อให้อีกตอน รับรองคร้าบ
ไงก็ หาไร กินกันด้วย เน้อ เดี๋ยวจะหิวข้าว
ไปและ มิสๆ ทุกคนคร้าบ
-
:z13: . . . 55 5 5 5 สะใจโว้ย ย ยย ย ย ย . . . ... เริ่มจิตขึั้้นทุกวันอ่านเรื่องเน้ . . . ..
.. . เฟยเข้มแข็งนะค่า . . .คนแต่งเข้มแข็งน้า รีดเสื้อเข้า อย่าอู้ . . . . :impress2:
-
เมื่อไหร่ น้องเฟย จะหายจากโรคจิตซะที ฟร่ะ
แต่เอ๊ะ เดวก่อน
ระหว่าง เฟย กะ คนแต่ง
ใครโรคจิตกว่ากัน
เฮ้อ เค้าย้อเย่น นะตะเอง
-
มีแต่คนน่าสงสาร :sad4:
-
:เฮ้อ:
-
เมื่อไหร่ น้องเฟย จะหายจากโรคจิตซะที ฟร่ะ
แต่เอ๊ะ เดวก่อน
ระหว่าง เฟย กะ คนแต่ง
ใครโรคจิตกว่ากัน
เฮ้อ เค้าย้อเย่น นะตะเอง
^
^
^
วันนี้ ปอปผีฝ้า ฉายพอดีเลย
ข้า ต้อง การ เลือด !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! จะเอา เลือด รี เนี้ยหล่ะ
:angry2: :angry2: :angry2:
นี่แหน่ะ :beat: :beat: :beat:
-
ไม่รู้จะเข้าข้างใครดี
อ่านแล้ว แบบว่า กุเลว อย่างไง กุจะเอาของของกุคืน
อีกความรู้สึก เหมือนกับว่าความรักพึ่งเริ่มต้นของคนที่ผูกพัน
เฮ้อ... :serius2:
เหมือนเรื่องเมียหลวง เลย 555+
แต่ว่าเรื่องนี้มีเมียคนเดียว นอกนั้น สามีหลวง สามีน้อย สามีรำเรอ ฯ
-
ทำผิดแล้วสำนึกผิดก็ยังดีนะ แต่ยังไงก็ไม่ให้อภัยหรอก :angry2:
-
รักแบบเน้ ก็ไม่เอานะเว้ย
เล็กคิดดีๆ จะช่วยพี่จริงเหรอ
-
^
^
:beat: :beat:
ตามมาตบคนไม่สวย
:z2:
:เฮ้อ: สงสารพี่ใหญ่นะ แต่ก็ทำไปแล้ว ก็จงยอมรับในผลของการกระทำละกัน
-
^
^^
จิ้มๆ รีบนคนสวย
เล็กเป้นคนดีจัง ถ้ามีคู่ก็คงดี อิอิ
-
โอ้ย ไม่ต้องไปเคลียร์แล้ว ทำเลวซะขนาดนั้น :m31:
-
เฮ้อ ไอ้พี่ใหญ่ ไอ้ความเลวที่ทำไว้ก็โคตรเลว แต่ก็นะ ........... :เฮ้อ:
-
:pighaun: :oo1: :jul1:
ไม่รู้ซิครับ....
ผมอ่าน 2 ตอนนี้แล้ว...เฉยๆ
ไม่เห็น..มี..แรง..ทำอะไรได้เลย..
อึ้ยยยย...ใครก็ได้..ช่วยที
ช่วยไห้ขยับได้หน่อย นั่งเฉย..ตัวเกร็งมานานแล้ว
:pighaun: :haun4: :pighaun:
ตอนล่าสุด...อ่านแล้ว..ยังไงก็ไม่อภัย ไอ้ 3 ตัวนั่นแน่นอน
อิ อิ เวย์..งานหนักหน่อยนะ
แต่คงชอบนะ งานแบบนี้
:z10: :pig4: :pig4: :z10:
-
มิส ยูทู่
-
สองตอนรวด
เหนื่อยมาก แต่จัดให้บ่อยๆก็ดีนะ ชอบบบบบ :m25:
ทำไมเรื่องนี้มันขึ้นๆ ลงๆ อ่านแล้วเหมือนรถไฟเหาะ
ตอนล่าสุดเนี่ย
ขอร้องนะเล็ก อยู่ห่างๆ อย่าไปทำให้เฟยลำบากใจอีกเลย
ปล่อยๆ ไปเหอะ
บอกตรงๆ ไม่ไว้ใจน้องกรู(เฟย) กัวมันใจอ่อนจิงๆ
-
เล็กจะไปพูดไรหว่า...
-
เหมือนเดิมแหละ เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ
แต่ว่าเล็กควรคิดดีๆนะ สงสารพี่ชายน่ะ
ลองมองและคิดดูนะว่าใครเป็นคนผิด
ไอ้พี่ใหญ่แหละผิด
ตั้งแต่ต้นเลย
ตั้งแต่ตอนเด็ก มันคนแรกเลยที่คิดเอาตรูดไอ้เฟย
เอาคนเดียวไม่พอยังปล่อยให้เพื่อนเอาด้วยอีก
แล้วไง
ความรักความใคร่มันผสมปนเปกันจนแยกไม่ออกว่าอันไหนรักอันไหนใคร่
ไม่มีวุฒิภาวะเลยโตซะเปล่า
เหยื่อ ไอ้เฟยมันตกเป็นเหยื่อชัดๆ
มันมีสิทธิ์ที่จะไปเจอสิ่งที่ดีกว่า
อนาคตที่ดีกว่า
เพราะที่ผ่านมามันตกอยู่ในหลุมดำที่คอยดูดมันไว้
เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดไม่ใช่ไอ้เฟยหรอกที่เป็นต้นเหตู
เล็กอย่าทำให้เฟยต้องลำบากใจเลยนะ ขอร้อง อิอิอิ
:z2: บ่นแล้วก็เต้นจากไป
-
พูดได้คำเดียว ไอ่พี่ใหญ่ "ว่าสายไปแล้วล่ะ"
มันรักแบบผิดมากๆๆไม่ใช่แต่ผิดอย่างเดียว
มาต่อให้อ่านตลอดน่ารักจริงๆๆ นะ :L1: :L2: ^_^
-
ตอนนี้สั้นไปนิส นาคร้าบ
เพราะว่า งาน ยุ่งมากเลย
ตื่นก็สายอีก ต้องรีดเสื้อผ้าอีกสองชุด
ของตัวเองแล้วก็คนคนข้างๆ
เลยมาสาย งาน ดองมากมาย
แอบมาเขียนให้ก่อง เดี๋ยว จะพลาด ถ้วย นักเขียน คนขยัน (แอบเล็งเอาไว้)
เดี๋ยว เย็น ๆ มีต่อให้อีกตอน รับรองคร้าบ
ไงก็ หาไร กินกันด้วย เน้อ เดี๋ยวจะหิวข้าว
ไปและ มิสๆ ทุกคนคร้าบ
อ้างๆๆทั้งนั้น บอกไอ้คนข้างๆๆ เมียคือแม่ ใช้จัง :z6:
พี่ใหญ่มันรักไอ้เฟยจริงๆๆเหรอวะเนี่ย
-
รักผิดๆจริงๆอ่ะ :เฮ้อ:
-
:z6: รักผสมความใคร่ :beat:
-
สายไปซะแล้วอิพี่ใหญ่ :laugh: เฟยเค้ารักเวย์ไปแล้ว
-
ชิ!!!
สายไปแล้วล่ะพี่ใหญ่
ทำกับเฟยขนาดนั้น แถวบ้านพี่เค้าเรียกว่ารักเหรออออออออออ :angry2:
-
มาคิดได้ตอนนี้สายไปแล้วพี่ใหญ่
คิดได้ก็ดีแล้ว อย่าทำอีกแล้วกัน
ปล่อยเฟยไปเถอะ :beat:
-
มีแต่คนน่าสงสาร ที่เห็นแก่ตัว กันทั้งนั้น :เฮ้อ:
คนที่น่าสงสารที่สุด คงเป็น เฟยอ่ะ โดนทำร้ายตลอด :กอด1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ความรักทำให้คนต่บอดจริงๆด้วย
บางครั้งเราก็ไม่รู้ว่าแสดงความรักอย่างไร
แต่... เมื่อไรก็ตามที่เรากำลังจะต้องเสียสิ่งที่เรารับไปนั้น
บางอย่างในคัวเราจะถูกครอบงำให้ทำในสิ่งผิดตามแรงกระชากของห้วงอารมณ์
เหมือนดั่งเช่นที่ใหญ่ทำ
ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ต่อให้เล็กพยายามเพื่อช่วยพี่ชายร่วมสายเลือดอย่างไร...
ก็คงไม่เป็นผล ยังแต่จะนำมาซึ่งความ สงสาร สมเพช จนเป็น ความน่ารังเกลียด
เราคงทำได้เพียงแต่รอต่อไป ก็ในเมื่อการตัดสินใจทั้งอยู่ที่ เฟย โดยมีเวย์เป็นทางรักสายใหม่ที่...
จะยืนยาว หรือ สั้นเพียงคืบ ก็หารู้ไม่
-
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2:
ไม่มีคำบรรยาย
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ความรักมันห้ามกันไม่ได้.....
แต่รักแบบไหนล่ะ
ที่จะเหมาะกับเฟย
กับพี่ใหญ่ พี่น้ำ พี่ซี พี่ต้า รวมถึงพี่ๆคนอื่นๆด้วย
หรือแม้แต่เวย์
เฟยแค่ขอให้เวย์อยู่ข้างๆ
เวย์แค่ต้องการที่จะดูแลเฟย
แล้วที่เหลือล่ะ เค้าต้องการอะไร.....
-
...พี่ใหญ่..รัก ฤา เสียดาย...
...พอรู้ว่าจะต้อง..สูญเสีย..เลยสับสน...
...น้องนะห์..เป็นแม่บ้าน...อิอิ... :z3:
-
น้องนะห์เป็นแม่บ้านด้วยเหรอ
ป้าชี้นิ้วสั่งอีตาลุงทุกวัน จนตอนนี้เซ็กส์เสื่อมไปแล้ว อิอิ
:z2:
-
:เฮ้อ:
นี่อิพวกพี่ ๆ เนี่ย รักกันเป็นบ้างไหม
อิพี่น้ำตัวดีเลย
คิดได้ไงว่าแทบแบบนี้แล้วเฟยจะไม่ไปไหน
ใช้หัวหรือใช้ไรคิดคะ
ไม่เข้าใจจริง ๆ เล้ย
ถึงจะเป็นเล็กไปคุยแล้วอะไร ๆ มันจะดีขึ้นม้ายยยย
เฮ้อออออออออออออออ
น่าสงสารเฟยจัง
ชีวิตทำกรรมไรเนี่ยต้องมาเจอไอ้พี่บ้า 6 ตัวเนี่ย :เฮ้อ:
-
ถ้า รัก แล้วเป็นแบบนี้ สู้อย่ารักเลยดีกว่า
มันสายไปแล้วจริงๆ อะ
-
ปล่อยเฟยไปเหอะ
มันมากพอแล้วอ่ะ
สงสาร
นี่เวย์ยังไม่รู้เรื่องทั้งหมดอีกนะ
เฟยยังต้องเจออะไรอีกบ้าง
แต่ไม่เจอเร่อง ก้อจบสิวะ... อิอิ
เฟยสู้เค้านะเมิง
-
มารอตอนค่ำ ๆ ยังไม่เห็น ไปเดินเล่นก่อนเดียวกลับมา :z2:
-
สงสารอ่ะ เมื่อไหร่จะหลุดพ้น
-
ตอนที่ 44 สงสารหรือรัก
ผมค่อยๆ ลืมตาตื่นเพราะเสียงรถจากบนถนนที่เริ่มดังมากขึ้น ค่อยๆ ลืมตา ห้องสีฟ้ามองดูสบายตา พร้อมกับลมเบาๆ จากพัดลมที่เปิดไว้ ทำไมผมรู้สึกเพลียจังเลย เหมือนคนนอนไม่ค่อยพอ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
ผมค่อยๆ นึกย้อนก่อนที่ผมจะหลับ พร้อมกับพลิกตัว
"อูย..." ผมร้องเบาๆ เพราะอาการปวดสะโพก และช่วงขาด้านหน้าลามไปถึงบริเวณส่วนที่ลับสุดของผู้ชาย ผมเริ่มรู้แล้วว่าเกิดจากอะไร
เมื่อคืน ผมคงเยอะไปหน่อย มันคงล้าเต็มตน ผลิตกันแทบไม่ทัน
"แกร๊ก." เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น ผมหันไปมอง
เฟยเดินถือถาดอาหารมาเข้ามาวางตรงเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้ง
"เฟยลงไปต้มโจ๊กให้กิน ใส่ไข่ไปสามฟองแหนะ กินซะจะได้กินวิตามินตาม" มันพูดหลังจากวางถาดลงเสร็จ พร้อมกับมองหน้าผมแบบเขินๆ ใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กๆ อูย...มันน่ารักจัง แต่ผมไม่ไหวและ ไม่งั้นนะ.....
"จะกินตรงไหน วางบนตักไหม หรือว่าจะลุกขึ้นมากิน" มันถามอีกครั้ง
มันไม่เป็นไรเลยหรอวะเนี่ย ผมดิเกือบตาย เมื่อคืนผมกับมัน..... สาม.. ไม่ใช่สิ สี่ต่างหาก สี่รอบ ที่ผมต้องรับภาระทำให้มันสงบลง แล้วก็หลับไปได้เนี่ย เคยคิดถึงบ้างไหม ไอ้เฟย
"เดี๋ยวหยิบน้ำมาให้ เวย์ต้องกินน้ำเยอะๆ" มันพูดพร้อมกับเดินออกไปจากประตู เข้าห้องตรงข้ามห้องมัน แล้วเดินกลับมาพร้อมน้ำอีกสองขวดใหญ่
มันเห็นผมเป็นอูฐ หรือเปล่าวะ คนอะไรจะกินน้ำขวดใหญ่สองขวดหมดในทีเดียว เอ..... ว่าแต่ผมต้องกินน้ำเยอะๆ ทำไมหละ
"เวย์รู้เปล่าว่า น้ำนั่นอ่ะผลิตจากเลือดสี่สิบหยด แล้วเลือดก็ผลิตจากน้ำอีกสี่สิบหยด คิดดูว่าเวย์หมดน้ำไปกี่ถังหล่ะ" มันพูดพร้อมกับหน้ากวนๆ ในแบบฉบับมันที่ผมไม่ได้เห็นมาพักนึง
ว่าแต่ว่ามันไปรู้มาได้ไงวะ ว่ามันผลิตกันแบบนั้น ความรู้เยอะจริงๆ ผับผ่าสิ แต่ก็ตลกดี.. ผมแอบขำเล็กๆ ตอนมันพูดเสร็จ
"ป้อนหน่อยดิ ไม่มีแรงเลยอะ" ผมพูดพร้อมกับทำหน้าอ้อนๆ ใส่มัน ขณะที่ยังนอนอยู่บนเตียงเหมือนเดิม
ผมขยับหมอนพิงกับหัวเตียงก่อนที่จะลุกขึ้นมานั่งพิง เพื่อทำความพร้อมในการกิน
มันทำหน้ากวนประสาทนิดหน่อยก่อนที่จะยกถ้วยมาใกล้ๆ และค่อยๆ บรรจงตักโจ๊กแล้วค่อยๆ เป่า ก่อนที่จะป้อนผม
"อ้ามมมมมมมมมมม" มันลากเสียงยาวเหมือนป้อนข้าวเด็กยังไงยังงั้น แล้วมันก็ทำแบบนี้ทุกคำ จนผมกินหมด
ตอนนี้ผมหิวมากๆ เลยกินหมดแบบสบายๆ ทั้งๆ ที่โจ๊กถ้วยเบ้อเร่อ มันทำอร่อยดี หรือเป็นเพราะว่าผมหิวหรือเปล่าก็ไม่แน่ แต่ผมมีความสุขมากๆ ที่เป็นแบบนี้ ผมอยากป่วยไปตลอดจัง จะได้มีมันมาดูแลตลอด
มันเอาถ้วยเดินไปเก็บที่ถาด และหยิบแก้วเล็กๆ ที่มียาอยู่และยื่นมาให้ผม พร้อมกับน้ำอีกหนึ่งขวด
"โห.... ยาอะไรมั่งเนี่ย" ผมถามกับมัน เพราะในแก้วเล็กๆ ที่ใส่ยาเนี่ย มียาเกือบครึ่งแก้ว อะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด ผมนับดู เจ็ดเม็ดแหนะ มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ วิตามินเขากินกันทีเจ็ดเม็ดเลยหรอเนี่ย
"วิตามินบำรุงอะ ก็เสียไปเยอะต้องกินเติมเข้าไป เดี๋ยวไม่แข็งแรงเน้อ" มันยังคงทำหน้ากวนประสาทผมอยู่ และเดินไปเปิดทีวี ช่องรายการเพลง ตอนนี้มีเพลงของวงแครช
"แบงค์มันสักสวยเนอะ" มันพูดทั้งๆ ที่ตายังคงจ้องโทรทัศน์อยู่ ไม่หันมามองผม
ผมพยายามฝืนกินยาจนหมด หมดน้ำไปเกือบจะหมดขวดแล้ว
"แล้วเฟยคิดว่า สักที่ไหนดีที่สุด" ผมถามมัน ผมอยากแกล้งมันบ้างดูดิ๊ว่าเจอมุขนี้ไปจะเป็นไง
"ตรงหลังก็สวยนะ แขนก็สวย สะโพกก็สวย ไม่รู้ดิตรงไหนอะ" มันหันหน้ามามองผมพร้อมกับสายตาอยากรู้อยากเห็น ทำไมมันเรื่องมากจังเลย เคยคิดอะไรแบบทีเดียวจบมั่งได้ไหม หลายใจฉิบ
"สักที่รุด" ผมพูดหน้าตาย
".................." มันเงียบ อึ้งไปพักนึง
"ไอ้บ้า.." มันกระแทกเสียง แล้วก็หันกลับไปมองทีวี ร้องเพลงคลอๆ ตาม สงสัยมันคงเขินอะแหละ ตลกโครตๆ
"เวย์ไม่โกรธเฟยหรอ?" ตอนนี้เพลงจบแล้ว มันพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่เบาลงกว่าตอนที่คุยกัน แต่ตาก็ยังคงมองทีวีอยู่
สงสัยมันคงไม่กล้ามองหน้าผมมั้ง หรือจะอะไรก็ช่าง ผมจะตอบยังไงดีหละ
"มันผิดเพราะเวย์เอง เป็นที่เวย์ที่เข้ามา ทำให้เฟยต้องเจอเรื่องแบบนั้น ถ้าเวย์ไม่เข้ามาเฟยกับพี่...ก็คงจะรักกันดีอยู่ และเขาก็คงไม่ทำแบบนั้น" ผมค่อยๆ พูด แต่ไม่ค่อยปะติดปะต่อกันสักเท่าไหร่ ยิ่งตอนที่จะพูดชื่อแฟนมัน ผมยิ่งไม่กล้าพูดใหญ่ ลากเสียงยาวไว้ แล้วข้ามไปเลย
ก็ผมไม่อยากพูดชื่อเขาขึ้นมานี่นา ผมไม่อยากฟัง มันเจ็บแปลกๆ
"แล้วเฟยหละ เฟยเป็นอะไรเมื่อคืนนี้ เวย์ต้อง......." ผมถามต่อ แต่ไม่พูดในตอนสุดท้าย เพราะคิดว่ามันคงจะเข้าใจเรื่องที่ถาม
"ถ้าเวย์รู้เวย์จะรังเกลียดไหมหละ" มันก็ยังคงพูดแบบไม่หันมามองหน้าอยู่ดี ในใจตอนนี้มันคิดอะไรอยู่เนี่ย ผมว่ามันคงไม่กล้าหันมาสู้หน้าผมมั้ง
"ไม่หรอก เวย์รักเฟยนะ แต่เฟยอย่าโกหกเวย์ ก็แค่นั้น" ผมพูดด้วยเสียงที่หนักแน่นขึ้น ผมอยากรู้ว่ามันเป็นอะไร ผมจะได้ช่วยมันได้ ผมอยากเป็นคนแรกที่มันจะนึกถึงหากเกิดอะไรก็ตาม
"เฟย........ขาดไม่ได้" มันอ้ำๆ อึ้งๆ ก่อนที่จะพูดออกมาได้
"เป็นไง ยังรับได้อยู่ไหม" มันหันหน้ามามองผม พร้อมกับตาที่คลอๆ ไปด้วยน้ำตา
ผมเอื้อมมือไปลากมือมันมา มันก็เข้ามาตามแรงที่ผมดึง ผมเอามันเข้ามากอดไว้
"ถ้าเป็นอีก บอกเวย์นะ" พร้อมกับจูบลงไปที่ผมมัน
ผมสงสารมันจังเลย ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ผมไม่อยากถามสาเหตว่าเกิดจากอะไร แต่ที่รู้ๆ คือมันต้องเจอกับอะไรหลายๆ อย่างมาแน่ๆ อดีตก็คืออดีต ผมไม่อยากถามถึง แต่อนาคตผมจะอยู่กับมัน อยู่เคียงข้างมัน
มันคงไม่เร็วไปใช่ไหม ที่ผมจะรักมันมากเท่านี้
----"มันยังมีอีกหลายเรื่อง แต่เราคงบอกนายไม่ได้ สักวันนายก็คงรู้เอง ถ้านายรู้นายจะยังสับสนกับความรู้สึกอยู่หรือเปล่า หรือนายจะสงสาร เราก็ไม่รู้ แต่ถ้านายสงสาร ก็อย่ามาอยู่ข้างๆ มันเลย ถือว่าผมขอร้อง"----- ผมนึกถึงคำที่เล็กเคยพูดกับผมตอนที่ออกมาส่งผมจากบ้านแฟนมัน
ตอนนี้ผมสงสารมันอยู่หรือเปล่า ผมเริ่มถามตัวเองในใจ
แต่คงไม่หรอก เพราะทันทีที่ผมรู้ว่ามันเป็นอะไร ผมไม่ได้มีความรู้สึกสงสารมันเลย ผมกลับอยากเป็นคนที่ทำให้มันแทนด้วยซ้ำ นี่แสดงว่าผมรักมันใช่ไหม ผมต้องรักมันแน่ๆ
ผมกอดมันแรงขึ้นกว่าที่กอดอยู่ มันร้องไห้อีกแล้ว ทำไมมันอ่อนแอจังเลยเนี่ย เอาแต่ร้องๆ
"สัญญานะ ว่าจะบอกเวย์ ห้ามไปบอกใครนะ แค่นั้นเวย์ทำให้ได้อยู่แล้ว เวย์ชอบ" ผมพยายามพูดจริงจังในตอนแรก และคำสุดท้ายผมบอกแบบเล่นๆ กวนๆ
มันทุบผมสองสามทีที่อก ก่อนที่จะดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดผม แล้วเช็ดน้ำตา
"ไอ้บ้า แม่งโรคจิตจิงๆ ด้วย" มันทำปากจู๋ๆ หลังพูดเสร็จ เหอะๆ.. มันน่ารักจัง
ผมเอื้อมตัวเข้าไปจูบปากมันอีกที "จุ๊บ"
"โอ้ย.... ปวดอะ" ผมทำเสียงอ้อนๆ พร้อมกับเอามือจับที่ตรงสะโพกผม
"เป็นไรอะ ปวดตรงไหน" มันเปลี่ยนสีหน้ากลายเป็นสีหน้าเป็นห่วง
"ปวดตรงนี้" ผมจับมือมันแล้วมาวางตรงจุดสำคัญของผู้ชาย
"ปวดไข่อะ" แล้วก็บอกมัน ด้วยน้ำเสียงกวนตีนๆ
"โอ้ย." มันทุบเข้ามาเบาๆ สองที แล้วก็ชักมือกลับไปเหมือนเดิม ทำหน้าอายๆ โห่ย... จุกเลยหว่ะ ไมน่าเล่นแบบนี้เลยกู
แล้วมันก็เอนตัวนอนลงบนเตียง ดูทีวีต่อ ผมดันหมอนกลับที่เดิมแล้วก็นอนข้างๆ มัน ทำเสียงถอนหายใจแรงๆ
"เฮ้อ..." ครั้งแรกมันก็ยังดูทีวีต่อไป
"เฮ้อ..." มันหันมามองหน้าแป๊บนึงก่อนที่จะเบียดตัวเข้ามาชิดผมเอาแขนผมไปหนุนแทนหมอน แล้วก็นอนตะแคงหันหลังให้ผมก่อนที่จะดูทีวีต่อ
ผมแกล้งขยับสะโพกนิดๆ เบาๆ ซึ่งในตอนนี้ตัวมันแนบอยู่กับตัวผมนิครับ มันก็เลยเหมือน....
มันหันมามองหน้าผมแบบเอาเรื่อง ผมเลยหยุด
ตลกมากๆ อะ แกล้งมันแล้วสนุกสุดๆ มันเป็นคนเปลี่ยนสีหน้าไวมากๆ เดี๋ยวหน้ากวนตีน อีกแป๊บก็หน้าเหงาเหมือนหมาเหงา แล้วไม่นานก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าเป็นห่วง ผมแค่มองหน้ามันเปลี่ยนอารมณ์ไปมาก็สนุกแล้ว
คิดไปคิดมา ตอนผมมีไรกับมัน หน้ามันโครตเอ็กซ์เลย วุ้ย คิดแล้วเฉียวหวะ แต่ไม่ไหวและ ขอนอนก่อนดีกว่า
แล้วผมก็หลับไปโดยมีมันอยู่ในวงแขน ผมต้องฝันดีแน่ๆ ถ้ามีมันนอนแบบนี้ทุกวัน
-
^
^
เวียนมาเจอกันโดยบังเอิญ ^0^
ไปอ่านก่อนนะ
-
ตอนนี้ก็สั้นอีกและ แต่ถึงจะสั้นก็หวานน้า
Short but sweet
แต่ วันนี้ ก็สองตอนน้า
รวมกัน ก็ยาวแล้วหล่ะ
คริกๆ
ฝานดีฝานหวานทุกคนนะครับ
มิสๆ
ไปซักเสื้อก่อน เดี๋ยวคนข้างๆกลับมา แล้วจะไม่มีใส่ไปพรุ่งนี้
-
พี่นะห์ขยันจัง :z1:
เป็นพ่อบ้านได้อย่างสมบูรณ์เลย
ไหนทำกับข้าว ขนม ซักผ้า รีดผ้า
ใครไปตัวไปสบายน่าดู :o8:
ผ่านพ้นมาด้วยดีนะค่ะ
-
อ่ะนะ
สงสัยรางวัลที่หวังไว้
ได้แน่นอนชัวร์ป้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ขออย่าให้มีเรื่องร้าย ๆ กะน้องเฟยอีกเลยนะ :call:
-
:z13:
จิ้ม menano อิๆ
นะห์ยันอัพมากๆงะ อยากบวกให้จังแต่บวกมะได้แล้วอะ :เฮ้อ:
อ่านแล้วก็ดีใจนะเนี่ยที่เวย์พอจะรับเรื่องของเฟยได้อะ
-
:z13:
จิ้มไว้ แล้วไปอ่านนนน
ขยันมากกกกกกก น้องเฟยยยย
:กอด1:
-
หวานจัง
แม่บ้านเฟยย
ฮิ่ๆๆ
-
:o8: :o8:
เขิลแทนอ่ะ
-
ขอให้รักมาเหนือทุกสิ่งอย่างเถอะ เอาใจช่วย
-
เวย์ งานเข้า ละมั้ยละ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
อิอิ
-
:-[ :-[ :-[
คนนี้หละใช่เลย ชิมิ มีคนเดียวในโลกนี้ ที่เค้าเกิดมาเพื่อคู่กะเรา
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้หวานจัง
:o8:
-
ยังไม่ได้อ่าน
แต่ขอเข้ามาแปะชื่อในนี้
เดี๋ยวตกเทรนด์... :z2:
-
:-[ ชอบตอนนี้ หวานได้ใจจริงๆ
ไม่ได้ๆ เดี๋ยวน้องนะห์เสียใจ พี่ชอบทุกตอน แต่อยากให้หวานๆกันแบบนี้ั ชอบ :z1:
-
หวานจริงๆด้วย ดูเหมือนเวย์จะเต็มใจช่วยรักษามากๆเลยนะเนี่ย แต่คงต้องบำรุงกันหลายขนานเลย
นะห์แม่บ้านแม่เรือนจัง (ซักผ้าอะไรตอนนี้จ้ะ อิอิ)
-
:call: :call: :call:
สาธุ อิพี่ใหญ่
อย่ากลับมาเลยยยยยยยย
ไปที่ชอบๆเถอะ
เค้าอยู่กัน เวย์ เฟย ดีเเล้ว น่ารักเเล้ว ไม่ต้องการอะไรเพิ่มเเล้ววววว
อย่ามาเลยยยยยยยยย
เด๋วเค้าร้าวฉานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนกาน
-
หนุกจังคับ
แต่วันนี้คงไม่มาต่อแล้วป่ะ??
พุ่งนี้ละกันค้าบบบบ
-
โอ้ววววววววววว
ถึงขั้นปวดสะโพก
:z1:
-
บริการ
-
...เฟย...โชคดีที่เจอ..คนจิตใจดี..และ..เข้าใจ..
..เมื่อเช้าคุณแม่บ้าน...รีดผ้า..ตกเย็นคุณแม่บ้าน..ซักผ้า...
..ตอนกลางคือคุณแม่บ้าน.........รู้กัน..
...คุ้มเว้ย...เวย์... :z3:
-
นายเวย์แมนมากๆ ใครไม่รักก็บ้าแล้ว
นู๋นะห์เป็นแม่บ้านที่น่ารักจริงๆนะ
หนุ่มสกินเฮดคิ้วเข้มคงจะหลงน่าดู อิอิ :z13:
-
อ่านแล้ว พูดได้ประโยคเดียวว่า
โคตรจะรักเวย์เลยว่ะ
-
:กอด1: :กอด1:
ปล. ใส่เลขหน้าด้วย ดีมากๆ เลยนะ
-
ได้แต่หวังว่าจะมีความสุขอย่างนี้ไปนาน ๆ :monkeysad:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกชิหาย :o8:
หมายถึง....เวย์น่ะ
:m20: :m20: :m20:
-
ตอนนี้ ค่อยหวานหน่อย :-[
เอาใจช่วยให้ทุกอย่างมันผ่านไปให้ได้นะ :กอด1: :L2:
-
ความลงตัวของความรักและความเข้าใจ
คนหนึ่งต้องการ คนหนึ่งเติมเต็ม :impress2:
เป็นกำลังใจให้แม่บ้านคนขยัน +1 ด้วย หนูนะห์
-
ตอนนี้หวาน ตอนหน้าจิตชิมิ :z3: :z3: :z3:
-
น่ารักกันอีกแล้ว :-[
-
จ้า หวานนนนนนนนนนน
หวานแบบอุ่นๆๆ
ในที่สุด เฟยก็เจอกะคนที่รักเฟยจิงๆ สักที
หวังว่าเวย์ คงไม่สับสนอีกนะ
-
ไม่สงสารหรอก แต่เห็นใจมากกว่า
เหตุการณ์ค่อยสงบหน่อย
แต่ไม่รู้พายุลูกไหนจะพัดมาอีก :เฮ้อ:
-
โอ๊ยยยย โอ๊ยยยยยยยยยยยยย
ครวญครางงงงงงงงงงง
หมั่น เขี้ยวอ่ะ
น่ารักเกินไปแระ
-
อ่านแล้วซาบซึ้ง มีความสุขกับความรักที่มองข้ามอดีตของเวน์อ่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ความรักครั้งนี้ของเฟยก็จะยืนยง เชียร์ให้เรื่องมันจบแบบ Happy Ending
หวังว่าไอ่พวกพี่ตัวคล้ายสัตว์เข้าไปทุกวัน คงไม่ก่อเรื่องขึ้นมาอีกหรอกนะ
คนแต่ง :pig4: น่ารักขึ้นทุกวันเน้อ :จุ๊บๆ:
-
. . . สะดุดรักไอ้คิ้วเข้มจริงๆ ดั๊ว วว ว ว . . .. เฟยทำหน้าตาเซะซี่ตอน.... หรอ :haun4: อยากเห็นอ่ะ . . . .
. . .. ดูรายการทางยูบีซี เค้าบอกว่าผู้ชายที่สุขภาพดี เค้าจะมีเซ็กซ์ตลอดชีวิต(คงใช่ถ้าจำไม่ผิดนะ) ได้ถึง 500,000 ครั้ง
แต่ดูท่าของเฟยคงใกล้ถึงแระ ทำลายสถิติเลยอ่ะ . . . อู้ น่ายกย่องจริงๆ o13 .. .
-
เวย์น่ารักจริงๆๆๆ
:กอด1:
-
ขอให้ผ่านพ้นไปกะเจ้าพวกตัวมาร พวกนั้นไว ๆ เน้อ :call:
-
วันนี้อาจจะไม่ได้ ลงน่ะคับ
ไง ก็ ขอ โทษ ด้วย
มี ปัญหา นิด หน่อย
คริกๆ
-
:z13:
จิ้มนะห์ อิๆ
รับทราบคราบ ไว้ว่างๆค่อยมาอัพก็ได้แค่นี้ก็ขยันมากมายแล้ว
-
อยากจะกรี๊ด เวย์น่าร๊ากกก
แง่ว วันนี้ไม่มาหรอ
อยากอ่านต่อจังงงงง แต่ไม่เป็นไรค่า ^^
-
น่าอิจฉา รักกันจริงๆ
-
รักกันๆ
:กอด1:
-
รอได้ค้าบบบบบ
รับทราบๆๆ
ป.ล. ท่าทางพายุกำลังจะเข้า -*-
-
+1 ให้กำลังใจไอ้เด็กดื้อ(ขี้อิจฉาด้วย..อิอิ)
รักนะ...จุ๊บๆ
:กอด1:
-
มารอ วันนี้เปลี่ยนรูปหรือเปล่า เปลี่ยนมาด้วยนะ
-
อ่านทันแระ อิอิอิ
-
รออ่าน รออ่าน หุหุหุหุหุ o13
-
:L1: :L1: :L1:
รออ่าน...รออ่าน..ตอนต่อไป
หวานแบบนี้แหละดี
ขมมานานแล้วอ่ะ ชอบ 3 อันนี้มาก 555
"เวย์รู้เปล่าว่า น้ำนั่นอ่ะผลิตจากเลือดสี่สิบหยด แล้วเลือดก็ผลิตจากน้ำอีกสี่สิบหยด คิดดูว่าเวย์หมดน้ำไปกี่ถังหล่ะ"
"สักที่รุด" ผมพูดหน้าตาย
สัญญานะ ว่าจะบอกเวย์ ห้ามไปบอกใครนะ แค่นั้นเวย์ทำให้ได้อยู่แล้ว เวย์ชอบ" ผมพยายามพูดจริงจังในตอนแรก และคำสุดท้ายผมบอกแบบเล่นๆ กวนๆ
อิ อิเป็นความรู้ใหม่ที่เข้าใจว่ามั่วมากๆ...แต่ชอบบบ...กร๊ากกก
ไอ้ .. สักที่รุด..นี่เห่ยย ..มาก แต่ก็ชอบ
และยืนยัยว่า...เวย์..สามารถทำการบ้านได้ทุกข้อ..เพราะชอบบบ..555
รอต่ไปคร้าบบบ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ซุ่มอ่านหนึงวัน...สงสารเฟยจับใจ :o12:
พวกเพื่อนพี่มันนี่เลวแบบจำกัดความไม่ได้จิงๆ :z6:
รอๆๆๆพี่นะห์....กรู๊ววว :z2:
-
หายยยยยยยยย
หายยยย
หายยยยยยยย อ่ะ
-
มารอ มารอ
มารอ เวย์ กะเฟย์ อยู่น๊าาาาาาาาา
ดิ้นรอ :z2: ดิ้นรอ :z2:
-
.. . .เพิ่งได้เข้ามา หึ๊ยยยย มีปัญหาไรอะคะ . .. . . . จากวันนั้นถึงวันนี้ก็หลายวันแล้วเน่อ ... . โดนฆ่าตัดต่อน(?)ป่ะเนี้ย . . .
-
ตามมาอ่านทันแล้วววว
:L2:
คนแต่ง
หายไปไหนนนน
รออยู่น้าาา
:กอด1:
-
:กอด1:
เฟยยยยยยยย คิดถึงงงงงงงงงง
เป็นห่วงเน้อออออออออ
-
:กอด1:
เฟยยยยยยยย คิดถึงงงงงงงงงง
เป็นห่วงเน้อออออออออ
^
^^
^^^
^^^^^
^^^^^^^
เห็นด้วยกะรีบน
คิดถึงมากมาย คิดถึงที่สุด คิดถึงพี่นะห์ o18
คิดถึงเฟย์ คิดถึงเวย์ หุหุหุหุหุหุ :impress2:
-
ตอนแรกว่าจะเข้ามาอ่านเล่นๆ พักสมอง
แต่ทำไปทำมา ไหงอ่านครบทั้ง 44 ตอนแวก็ไม่รู้
อร๊ากกกกกก แล้วแบบนี้ งานกรู จะเสร็จไหมเนี๊ยย
ว่าแล้วก็กลับไปอ่านอีกรอบ เพราะเมื่อกี้อ่านแบบลวกๆ
-
:impress2: ในที่สุดก็อ่านทันซะที...น่ารักจังเลยเรื่องนี้
-
น้องเฟย
หายไปไหน
คิดถึงและเป็นห่วงน้าาาาาาาา
:กอด1:
-
^
^
^
:z13: พี่แข
ตามอ่านทันแล้ว
เวย์น่ารักอะ
ว่าแต่น้องนะห์หายไปไหนเนี่ย :กอด1:
-
พี่นะห์หาย พี่นะห์หาย :monkeysad:
-
เข้ามารายงานตัวคะ แอบซุ่มอ่านเรื่องนี้มานานจนในที่สุดก็ทัน
หลายอารมณ์มาก กะอิพวกเทพอสูรมังกรฟ้าพวกนั้น(อิพวกพี่ๆ)
ตอนแรกก็ประทับใจ อ๊ายๆๆๆดูท่าทางทุกคนจะรักจริงทั้งนั้น
แต่ไหงเอาไปเอามากลายเป็นคนนิสัยไม่ดีได้ :seng2ped: สงสารเฟยกับเวย์
แต่ในที่สุดทั้งสองคนก็ฝ่าฟันมาได้ :mc4:เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนเน้อ
-
ยังอ่านไม่จบ (ขอพักไปทำใจก่อน..)
อ่านเรื่องนี้แล้วเหนื่อยอ่ะ
เข้ามาเพื่อกดบวกให้อิน้องนะห์ (ชิสส์)
เอาใจเด่ะขี้อิจฉามันหน่อย
แข ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก
ที่หายไปอ่ะ...อิน้องมันหนีไปเที่ยวสองคืนซ้อนเลย
เที่ยวแล้วก็ดูแลตัวเองด้วยนะจ๊ะ
รักนะ จุ๊บๆ :กอด1: :L1:
-
มานั่งรอค่า
-
หายแซ้บหายสอยเลย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ยังมะมาต่ออีกหรออยากอ่านต่อจังเลยงะ
เท่าที่อ่านผ่านๆมานะตั้งแต่ตอนแรกสุดยันตอนล่าสุด
เฟย...
ชายหนุ่มผู้ที่พยายามทำตัวเองให้ดูเข้มแข็งอยู่ตลอดทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้วเป็นคนอ่อนไหว
พูดง่ายๆคือ sensitive มากพอๆกับผู้หญิงคนหนึ่งเลยทีเดียว แต่เฟยเป็นคนที่ปรับอารมณ์และสีหน้า
ได้เนียนมากจากเท่าที่สังเกตมาอะนะ สิ่งต่างๆที่เฟยเป็นอยู่ในขณะนี้มันพูดยากแต่ก็อยากบอก
อย่างที่รู้กันว่าเรื่องมันเริ่มต้นตั้งแต่ ม.1 สมัยนั้นด้วยความเป็นเด็กบวกกับไม่คิดอะไร
การที่ต้องมาเจอกับการ รุมโทรมที่เกิดจากความคึกคะนองตามภาษาวัยรุ่นของเพื่อนพี่ชายทั้ง 6 คน
มันเป็นอะไรที่ยากมากที่เด็กอายุเพียงเท่านั้นจะรับได้
การที่ฮาร์ดพี่ชายของเฟยให้เพื่อนทั้ง 6 คนรับผิดชอบด้วยการดูแลเฟยนั้นมองดูผิวเผินมันอาจจะดูดี
แต่ในความเป็นจริงแล้ว ในช่วงแรกนั้นความรับผิดชอบย่อมอาจจะมีอยู่จริง
พอนานๆเข้า ความรับผิดชอบ ก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็น ความใคร่ เงี่ยนกระหือ ในเรื่องอย่างว่า
ทั้ง 6 คน ต้องผลัดกันดูแลเฟยวันละคนนั้นบอกตรงๆเลยมันอาจพูดว่าผลัดกันเอาเฟยวันละคนก็ได้นะ
คิดดูสิไม่เพียงแต่ผลัดกันยังมีบางทีที่เฟยต้องเจอทั้ง 6 คน พร้อมๆกัน
บางคนอาจบอกว่าอยู่โรงเรียนเนี่ยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เฟยเลยนะ เพราะได้รับการดูแลจากพี่ๆเหล่านี้ไง
เหอะๆแต่ก็จะขอตีความในแบบของนิวว่ามันเหมือนกับพอพวกเราได้ของเล่นดีๆมาอย่างนึง
ตอนแรกพวกเราก็เล่นด้วยความรู้สึกที่แบกรับไว้ว่าพวกเราเป็นเจ้าของเราต้องรับผิดชอบมันอย่างดีนะ
หลังจากนั้น ก็กลายเป็นพวกเรารู้สึกชอบของเล่นชิ้นนี้มาก และหวงไม่อยากให้ใครมายุ่ง หรือจะใช้ร่วมกัน
ที่บอกว่า รัก เฟย เหอะๆแน่ใจเหรอว่านั่นเรียกว่ารักได้ พอรู้สึกว่าของที่ควรเป็นของๆเราคนเดียวทำไมมันต้องไปแบ่งให้คนอื่นใช้ร่วมกับเราด้วยละมันรู้สึกเจ็บนะอย่างนู้นอย่างนี้ จนต้องแยกกันไปทั้ง 6 คน เหลืออยู่เพียง 4 คน
พอมาคิดดูดีๆแล้วมันจะเป็นเพียงแค่ความใคร่ ที่เผอิญคนทั้ง 6 ได้ของเล่นที่มีชีวิตมา คือ เฟย มาไว้ในครอบครอง
ภายใต้กรอบของคำว่า รับผิดชอบจากฮาร์ด แล้วไงละสุดท้ายพอทุกคนเริ่มจะห่างจากเฟย
มันก็ไม่ต่างจากการทำร้ายเฟยหรอก เพราะหลังจากนั้นเฟยก็เกิดอาการทางประสาท
ที่ทำให้อยากในเรื่องอย่างนี้ชนิดที่เรียกว่าขาดไม่ได้จนต้องไปบำบัด กินยาระงับประสาทซึ่งจะทำให้เบลอๆนั่นอีกละ
ช่วงเวลาแห่งความสุขที่ผ่านมามันขาดหายไปคนที่ต้องการกลับไม่อยู่ มันช่างทุกข์ทรมานขนาดไหนคงไม่ต้องพูดถึง
รอยยิ้มที่เคยทำให้ผู้คนรอบข้างพากันมีความสุขจางหายไปเหลือทิ้งไว้แต่เฟยที่ดูแข็งนอกอ่อนใน
พอเฟยเริ่มที่จะกลับมาเป็นผู้เป็นคน ใช้ยาน้อยลงก็ต้องกลับมาเจอคนทั้ง 6 คน พร้อมกันอีกครั้ง
ถูกทำร้ายความรู้สึกอย่างรุนแรงอีกครั้งด้วยการกระทำของ น้ำ ที่พาเพื่อนมาหวังที่จะทำอะไรเฟย
ปากก็บอกว่าเพราะรักมากเลยแค้นมากที่ต้องมาแบ่งเมียใช้ร่วมกับคนอื่น แล้วเฟยเป็นคนผิดหรอ?
ซึ่งในขณะนั้นเองที่เฟย ได้พบกับเค้า "เวย์" ความรู้สึกที่เฟยมีต่อเวย์นั้นมันแปลกแยกจากที่เคยเป็นมา
ต่างจากที่เคยรู้สึกกับ พี่ชายทั้ง 6 คน มันเป็นอะไรที่ดูแล้วมีสีสัน ทำให้หัวใจพองโต
โลกดูจะน่าอยู่ขึ้นทำให้ รอยยิ้มน้อยๆของเฟยค่อยๆกลับมาอีกครั้ง
โดยที่ตัวเฟยอาจไม่รู้ตัวว่ารอยยิ้มนั้นได้กลับคืนมาแล้วแต่ที่รู้คือ ณ ขณะนี้ เค้าพูดได้เต็มปากว่า รัก เวย์
มันไม่ใช่ความสับสน มันไม่ใช่เรื่องของความรับผิดชอบที่ พี่ฮาร์ดเคยนำมาอ้าง แต่มันคือ ความรัก
ความรักที่เป็นรักครั้งแรกที่เฟยได้เลือกเอง เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น
ระหว่างพี่ชายทั้ง 6 คน กับเฟยนั้นมันก็แค่สิ่งที่ถูกผูกมัดด้วยกรอบของความรับผิดชอบ
และความผูกพันธ์ทางกายเท่านั้น แต่เวลานี้ เฟยต้องจบปัญหาที่เกิดขึ้นพร้อมๆกับ ฮาร์ด และอาท พี่สาวของเค้า
ด้วยเพราะแน่ใจในความรักที่เกิดขึ้น รวมถึงการกระทำที่ต่ำทรามของพี่ชายทั้ง 6 คนอีกครั้งที่จับตัว
เฟยมากินสารเสพย์ติดให้เกิดอาการเพ้ออยาก ในขณะเดียวกันก็จับ เวย์ มาอยู่ดูการกระทำอันไร้ทางต่อต้านนั้น
แล้วมันสมควรแล้วไม่ใช่หรือที่จะบอกว่า เลิกใช้เถอะนะ คำว่าความรับผิดชอบ คำว่าพี่รักเฟยนะ ...........
เวย์...
ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่มีชีวิตตลอดมาในแบบของเด็กหนุ่มวัยรุ่นทั้วๆไป จนวันนึงเค้าได้พบกับ
ความสดใสที่ไม่เคยเจอมาก่อน มันทำให้เค้ารู้สึกชอบเด็กผู้ชายตัวผอมบางดูน่าทนุถนอมคนนั้น
ด้วยความบังเอิญ หลังจากนั้นเค้าก็ได้พบ เด็กหนุ่มคนนั้นอีกครั้งแต่ต่างจากครั้งก่อนที่เคยพบ และได้รับรู้ว่า
คนๆนี้ชื่อว่า "เฟย" เค้าพยายามจะเข้าเฟยและดูท่าจะอะไรๆก็ดูจะเป็นใจทำให้เค้าสนิทกับเฟย
ค่อยๆรับรู้เรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับเฟยมากๆเข้า จนเค้าอยากจะปกป้องดูแล และอยู่เคียงข้างเฟย
เพราะยิ่งเค้าอยู่กับเฟยไปเรื่อยๆเค้ากลับพบว่าเฟยคนที่เค้าเคยเห็นค่อยๆกลับมาแล้ว
หากเพียงแต่ถ้าเค้าไม่เข้าไปรู้ในสิ่งที่ไม่ควรจะรู้ รู้ในสิ่งที่เฟยพยายามจะลืมมาตลอด
มันทำให้ความรู้สึก และความคิดของเค้าทั้งสับสนทั้งไม่เข้าใจ แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เค้ารู้ คือ ...
เค้าไม่อาจทอดทิ้งเฟยได้ ไม่ว่าเฟยจะเป็นยังไงเค้าก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างเฟยพร้อมจะยอม
รองรับซึ่งอารมณืของเฟย ขอแค่ให้มันมาลงกับเค้าคนเดียว เพราะเค้ามันใจแล้วละว่า
เค้ารัก เฟย อย่างชนิดที่เรียกว่าถอนตัวไม่ขึ้น เค้าพร้อมที่จะอยู่ข้างหลังคอยผลักดันให้เฟย
จบปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นให้มันจบไปเสียทีกับอ้ความรักบ้าบอแบบนั้นที่มันมีแต่จะทำร้ายเฟยมากขึ้นเรื่อยๆ....
เล็ก...
เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่ง ซึ่งเป็นน้องชายของใหญ่ หนึ่งในพี่ชายทั้ง 6 คน ของเฟย
เล็กรับรู้มาตลอดถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้ง 7 ว่าเป็นเช่นไร
แรกเริ่มเดิมที มันคือความขยาด รับไม่ได้ และกลายเป็นสงสาร จากคำว่าสงสาร
มันแปรเปลี่ยนเป็นคำว่า รัก แต่เป็นรักที่ไม่อาจจะเป็นไปได้เพราะ เฟย มองเค้าเป็นแค่
น้องชายของ พี่ใหญ่ ก็เท่านั้นเอง เค้าต้องเฝ้ามองม ความสุขของเฟย ความเจ็บปวด และความทรมาน
มาโดยไม่อาจะทำอะไรได้นอกจากเฝ้าดู จนวันนึงที่ "เวย์" ก้าวเข้ามาเฟยที่เคยมีความสุขก็กลับมา
เค้าจึงพร้อมที่จะช่วยคนทั้งคู่เช่นเดียวกับที่ ฮาร์ด และอาท ต้องการ ให้ได้รักกันอย่างจริงจัง
ไม่ไปเป็นที่ขัดหูขัดตาของพวกพี่ๆเค้า ... แต่เค้าก็เป็นได้เพียงแค่คนกลางอยู่ดี
ฝ่ายหนึ่ง คือ พี่ชายที่เข้มแข็งมาตลอด แต่ต้องมาอ่อนแอจนดูไม่ได้เพราะรัก ขณะที่อีก
ฝ่านหนึ่ง คือ คนที่เค้าหลงรักมาโดยตลอด แล้วเค้าจะทำอย่างไรได้ละ
เค้าจะทนดูพี่ชายของเค้าเสียใจต่อไปได้เหรอ เค้าต้องเลือกที่จะช่วยพี่ชายของเค้า
แม้จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เพราะการกระทำที่พี่ของเค้าได้ทำนั้นมันแย่มากแค่ไหนก็คงรู้กันดี
แล้วอย่างนี้เค้าจะพูดอย่างไรดีให้ เฟย ยอมรับในตัวพี่ของเค้าได้ ....
เท่าที่ นิว ตีความมาทั้งหมดนี้จริงๆยังสามารถพูดถึงตัวละครได้อีกหลายตัวแต่เห็นว่าพล่ามมาเยอะ
เลยจะขอสรุปละกันว่า คนที่น่าสงสารที่สุด ในฐานะคนกลางคือ เล็ก ที่ดูจะลำบากใจเหลือเกิน
ในตอนหน้าที่ นะห์ มาลงต่อเราก็คงจะได้รู้ว่า เล็กจะทำเช่นไร แต่บอกได้เลยว่าอย่างมากที่สุดที่เฟยจะยอม
คืนให้กับใหญ่ และเพื่อนอีก 5 คนได้ คือ แค่พี่ชายก็เท่านั้น....
และแล้วเราก็ต้องรออ่านกันต่อไปเพราะทั้งหมดก็สุดแล้วแต่ นะห์ จะเขียนให้เนื้อเรื่องดำเนินต่อไปอย่างไร.....
นิว
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!(ตอนนี้อยากตะโกนดังๆเป็นภาษาRockerโว้ยยยยย!!!!!!)
ไอ้เวย์...นายแน่มาก!!!!!!! สมชายจริงๆโว้ยยยยยยยยยยย!!!!!
ใครว่าแกมันหน้าตัวเมียวะ!!! ไม่ใช่เลยซักนิด!!!!
ตัดสินใจได้เฉียบดีมาก ดีมากเลยเว้ยที่ไม่ทิ้งเฟย
เจ๋งหว่ะ!!!!! ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว พูดได้คำเดียว...เจ๋ง!!
ฮึมมมมมมม...รออ่านต่อนะครับ!!
-
ตอนที่ 45 คนกลางที่ลำบากใจ
"เมื่อไหร่จะไปคุยให้พี่ได้ซักที" พี่ชายคนที่เคยเข้มแข็ง แต่ตอนนี้กลายเป็นคนอ่อนแอ เหมือนคนบ้า ของผมพูดขึ้น พร้อมๆ กับขวดเหล้าและเบียร์ที่วางกองกันอยู่ด้านหน้ามากมาย
"เล็กโทรไปแล้วเขาปิดเครื่องตลอด" ผมตอบกลับไปหาพี่ชายผม ที่ตอนนี้เอาหน้าซุบโต๊ะในมือถือขวดเบียร์ พร้อมกับร้องไห้นิดๆ
พี่ชายผมเป็นแบบนี้มาได้เกือบ สามวันและ ในใจของผมก็อยากที่จะไปคุยให้ตามที่เคยสัญญาไว้ แต่ตอนนี้ผมยังพูดอะไรไม่ออก ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงและยังจับต้นชนปลายไม่ถูกเลย รู้แต่เพียงว่าผมน่าจะพูดได้ ผมคิดว่ายังไงเขาก็ต้องฟังผมบ้าง แต่แล้วในที่สุด คนที่อยากให้มันออกไปจากวังวนชีวิตแบบนี้ ออกไปจากรูปแบบความรักที่แปลกๆ นี้ ก็คือผมเองไม่ใช่หรอ? แล้วถ้าผมไปพูด มันก็เท่ากับว่าผมต้องดึงมันเข้ามาพัวพันอีก ผมอยากรู้จริงๆ ว่า ผมควรทำยังไงกับมันดี
"เฟย" คนที่ผมหลงรัก และไม่มีทางเป็นไปได้
พี่ชายผมเงยหน้าขึ้นมามองผมพร้อมกับน้ำในตาที่ยังคงไหลริน และไหลรินมานานแล้วด้วย พี่ชายผมทั้งเมาเหล้า เสพยาหนักขึ้น ในเวลาสองวันที่ผ่านมา พี่ชายผมเล่นซะทุกอย่าง อะไรที่หาได้ อะไรที่ซื้อได้ในเวลานี้พี่ชายผมเอาหมด ไม่เกี่ยง แล้วคนที่เป็นน้องอย่างผมจะทนได้หรือไง เพราะสภาพตอนนี้ พี่ชายของผม แทบไม่เหลือความเป็นคนแล้ว
"ไปคุยให้พี่ซักทีเหอะ หรือจะให้พี่ไปเอง ตอบมาดิวะ" พี่ชายยังคงมองหน้าผม และคาดคั้นเอาคำตอบจากผมให้ได้ในตอนนี้
หรือว่ามันถึงเวลาแล้ว ผมยืดเยื้อเวลาออกไปอีกไม่ได้แล้วใช่ไหม แต่ใครจะว่ายังไงก็ช่างตอนนี้ ผมรู้แค่เพียงว่าผมคงต้องไปคุยตามที่ผมเคยสัญญากับพี่ไว้ เฟยเอ๋ย เล็กซื้อเวลาความสุขของเฟยได้แค่นี้จริงๆ
"เล็กจะไปเดี๋ยวนี้แหละ พี่ใหญ่รอก่อนนะ" ผมพูดหลังจากคิดอะไรสักแป๊บนึก แล้วเดินไปหยิบกุญแจรถ
"พาเฟยกลับมาหาพี่ให้ได้นะ สัญญานะไอ้น้อง" พี่ชายผมยังคงกับชับผมด้วยเสียงที่เหมือนกับจะไร้สติ ก่อนที่ผมจะเดินออกประตูบ้าน มาที่รถ ผมยังคงไม่ตอบอะไร ได้แต่มองหน้าแบบสงสาร และยิ้มให้นิดๆ
แสงไฟที่เลื่อนสาดส่องตามทาง บวกกับความคิดที่กำลังวนเวียนอยู่ในหัว คำต่างๆ มากมายที่อยากจะพูด อยากจะอธิบายให้มันฟังในตอนนี้ มันแน่นไปหมด แน่นพอๆ กับหัวใจของผมตอนนี้ที่มันเหมือนจะระเบิดออกมา ผมแทบไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้เลย ไม่ใช่สิ ผมไม่มีทางเลือกเลยต่างหาก มีทางนี้แค่ทางเดียว
"ยังไงผมก็ต้องเอามันกลับไปหาพี่ผมให้ได้" ผมพูดขึ้นกับตัวเอง ก่อนที่จะกดคันเร่งมากขึ้น เพื่อทะยานไปที่บ้านของเฟย
"เฟยอยู่ป่าวครับหม่าม๊า" ผมถามคนที่นั่งอยู่ตรงกลางบ้าน ดูโทรทัศน์อยู่ ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง
"อ้าวเล็กหรอลูก มากินข้าวเป็นเพื่อนแม่ไหม เนี่ยมากินกันเยอะๆ แม่ทำไว้เยอะเลย วันนี้วันหยุด ไอ้ตัวเล็กของแม่เดี๋ยวก็คงลงมา เล็กขึ้นไปตามให้แม่ด้วยนะ บอกเอาเพื่อนลงมากินด้วย" เสียงที่สดใสและดูอบอุ่น ถามผมกลับมา
ในตอนนี้ผมรู้สึกว่าหน้าผมชา ตัวผมชาไปหมด แม่ของมันก็รักผมเหมือนกับลูกคนนึง ผมอยากรู้จริงๆ ว่าถ้าแม่มันรู้ว่าพี่ชายผมและพวกเพื่อนๆ เคยทำอะไรไว้กับลูกชายของเขา เขาจะรู้สึกยังไงนะ เขายังจะคงต้อนรับผมเหมือนกับตอนนี้อยู่หรือเปล่า
แล้วตอนนี้ผมที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็กำลังจะพาลูกของเขากลับเข้าไปที่วังวนเดิมๆ อีก ผมนี่มันแย่จริงๆ ผมเริ่มมองอะไรไม่ค่อยเห็น เพราะตอนนี้ความรู้สึกที่คับอกคับใจ มันท่วมท้นจนไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบายได้ ความรู้สึกผิดตีกับความรู้สึกถูก ผมสมควรทำในสิ่งไหนดีหละครับ
อีกคนคือพี่ชายที่เป็นสายเลือดเดียวกับ และอีกคนคือคนที่ผมรักมันหมดใจ
"อ้าวเล็กเป็นอะไรไปหละลูก มานี่มาๆ มีอะไรบอกแม่ได้นะ" แม่มันคงเห็นว่าผมเริ่มจะตาแดงๆ แล้วมั้ง เลยรู้สึกตกใจนิดหน่อย เดินเข้ามาเพื่อที่จะจูงมือผมไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว
"ไม่มีไรหรอกครับหม่าม๊า เล็กแค่เจ็บตานิดหน่อย" ผมพยายามกลบเกลื่อน
"อ้าวหรอ? ถ้างั้นดีเลย ขึ้นไปตามไอ้ตัวเล็กแม่ลงมาหน่อยนะ แม่ไม่ไหวเดิน เหนื่อย" แม่มันพูดขึ้น แต่น้ำเสียงก็ยังคงถึงความเป็นห่วงผมอยู่ดี
ผมค่อยๆ เดินขึ้นบันไดไป ผมแทบจะนับบันไดได้เลยด้วยซ้ำ ผมไม่กล้ามองขึ้นไปข้างบน ได้แต่มองบันไดที่ค่อยๆ ย่างก้าวขึ้นมา จนมาหยุดที่ประตูห้องของมัน "เฟย"
ผมกำมือจะเคาะประตู แต่ก็ไม่กล้าเคาะ พยายามรวมรวมความคิด คำพูดต่างๆ ที่อยากจะพูด
"พรืด" ประตูถูกเปิดออก ผมเป็นคนเปิดเข้าไปแต่ไม่ได้เคาะก่อน
ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือคนสองคนในห้องกำลังหยอกล้อกันอย่างมีความสุข รอยยิ้มที่ผมไม่ได้เห็นมานานแล้วถูกฉาบอยู่บนหน้าเล็กๆ นั่น ก่อนที่จะหันมามองผม และเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ตกใจ
"เล็ก" คนตัวเล็กที่ผมรักพูดขึ้น ด้วยเสียงที่ตกใจนิดๆ
"นายมาทำไม" คนที่หยอกล้อกับมัน ถามผมด้วยเสียงราบเรียบ
"เล็กมีอะไรจะคุยกับพี่เฟยหน่อยจะได้ไหม" ผมตอบคำถามออกไปพร้อมกับก้มหน้านิดๆ
ทำไมตอนนี้ผมถึงรู้สึกกลัวสายตาคู่นั้นจังเลย ผมรู้สึกว่าสายตาของมันในตอนนี้ เป็นสายตาที่น่ากลัวมาก มันเหมือนจะทำให้ผมยิ่งรู้สึกแย่ลงไปทุกทีถ้าหากมองมัน
"..........." ความเงียบเกิดขึ้นหลังจากผมพูด
"เวย์ ลงไปหาหม่าม๊าก่อนนะ ไปจัดโต๊ะด้วย เดี๋ยวเฟยตามลงไป" มันหันไปบอกกับเวย์ ด้วยน้ำเสียงเบาๆ และดูเป็นกังวล
"เวย์.... ไม่อยากลงตอนนี้ รอเฟยได้ไหม" เวย์มันก็ตอบไปด้วยน้ำเสียงแบบเดียวกัน
"ลงไปก่อนนะ" เฟยยังคงยืนกรานคำเดิม แต่น้ำเสียงดูอ้อนวอนมากขึ้น
เวย์ลุกขึ้นทันทีที่เฟยพูดจบ ก่อนที่จะเดินมาเบียดผมที่อยู่หน้าประตูแล้วเดินลงไป ผมหันมองตามก่อนที่เขาจะเดินลงจากบันได เวย์มองหน้าผมซักแป๊บก่อนที่จะเดินลงหายไป
ผมเดินเข้ามาในห้อง ปิดประตูและยังคงยืนอยู่หน้าประตูไม่ได้เดินเข้าไปมากกว่านั้น
"มานี่ดิ มานั่งนี่ก็ได้ มีไรจะได้พูดกัน" เฟยกวักมือเรียกให้ไปนั่งบนเตียงที่ตอนนี้เฟยนั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของเตียง
ผมเดินไปตามที่เฟยบอก นั่งลง คำพูดหลายๆ คำพูด เหตุผลร้อยแปดที่เมื่อกี้อยู่ในสมอง ตอนนี้ดูเหมือนมันจะเลือนหายไปหมด ผมพูดอะไรไม่ออกเลยตอนนี้
"เล็กมีอะไรก็พูดเหอะ เฟยรอฟังอยู่" เฟยเขยิบเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นและเร่งเอาคำตอบ
"เล็กแค่อยากบอกว่า พี่ใหญ่เขารักเฟยนะ" ผมพยายามรวมรวมความกล้าทั้งหมด พูดประโยคนี้ขึ้นมา เฟยทำสีหน้าแปลกใจนิดๆ
"เล็กก็รู้ว่าเขาทำอะไรกับเฟย กับเวย์ใช่ไหม" เฟยพูดขึ้นมาแต่ก็ยังคงสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม
ในตอนนี้ความมั่นใจของผมทั้งหมดที่คิดว่าผมคงเอามันกลับไปได้มันแทบไม่เหลือแล้ว คนข้างหน้าผมตอนนี้ผมรู้สึกว่าเขาเข้มแข็งมาก เด็ดเดี่ยวและใจแข็งสุดๆ ผมคงพูดอะไรไม่ได้หรอก เพราะตอนนี้เขาคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่ชายผมแล้วหละ
"เฟยฟังเล็กนะ........ เล็กรู้ว่ามันแย่มากแค่ไหน ที่พี่ชายเล็กทำแบบนั้น แต่พี่เล็กเขารักเฟยจริงๆ นะ รักมากด้วย รักมากถึงขนาดทำแบบนั้นได้ แล้วตอนนี้พี่ใหญ่ก็กำลังแย่แล้วด้วย" ผมค่อยๆ เรียบเรียงคำพูดออกมา
"แย่ยังไง พี่ใหญ่เป็นอะไร" น้ำเสียงที่เรียบเฉย ตอนนี้กลายเป็นน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใยมากขึ้น
"พี่ใหญ่กินเหล้า เล่นยาหนัก ตั้งแต่วันที่ทำแบบนั้นอะ ข้าวก็ไม่กิน นอนก็ไม่นอน"
"เหอะ... ถ้าเขาโง่ก็ปล่อยไปเหอะเล็ก เขาทำกับเฟยก่อนนะ แล้วนี่หน่ะหรอความรัก รักแล้วทำกับเฟยแบบนี้เนี่ยนะ" ความเป็นห่วงเป็นใยที่แสดงมาจากสีหน้ายังคงมีอยู่ แต่น้ำเสียงเปลี่ยนไป กลายเป็นน้ำเสียงประชดประชัน
"เล็กสัญญากับพี่ใหญ่ว่าจะมาคุยให้ และก็อยากจะขอร้องกับเฟยด้วยให้กลับไปหาพี่ใหญ่หน่อยได้ไหม ครั้งเดียวก็ได้ กลับไปดูเขาหน่อย นะ เล็กขอร้อง" ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วนี่ครับ ตอนนี้ผมเลือกไม่ถูกแล้ว แต่ัยังไงผมก็คงทนไม่ได้แน่ๆ ที่ต้องเห็นพี่ชายผมเป็นแบบนี้ และเฟยก็คงเข้าใจผมเหมือนกัน
"...." เฟยยังคงไม่ตอบอะไร
"เล็กขอร้องนะพี่เฟย" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอนมากขึ้น และผมก็ไม่เคยพูดคำว่า "พี่" กับเฟยเลย ถ้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้
"...." เฟยยังคงเงียบอยู่
"ถือเห็นแก่เล็กได้ไหม" ผมพูดพร้อมเอื้อมมือไปจับข้อมือของเฟย เฟยมองหน้าผมตรงๆ
"พรุ่งนี้แล้วกันนะ เพราะเฟยก็อยากได้ยินจากปากเขาด้วยว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น" เฟยพูดพร้อมกับเสียงที่ฟังแล้วนิ่มนวลมากขึ้น และยิ้มให้กับผมนิดๆ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เฟยคิดอะไรอยู่ แต่ขอให้มันเข้าใจผมบ้างสักนิดก็ยังดี เข้าใจในสิ่งที่ผมทำทั้งหมดว่าเพราะอะไร
"ลงไปกินข้าวกันเหอะ หม่าม๊ารอและ" เฟยเปลี่ยนสีหน้ากลับมาเป็นสีหน้าปกติ เหมือนเรื่องที่เราคุยกันเมื่อครู่นี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญเลย ก่อนที่จะ ลากมือที่ผมจับเอาไว้ เพื่อเป็นการบอกให้ลุกขึ้นและลงไปพร้อมกัน
"เอ้อ เอาโทรศัพท์มาหน่อยดิ" เฟยหันหน้ากลับมา และแบมืออีกข้าง
ผมยื่นโทรศัพท์ผมให้กับเฟยไป เฟยกดเบอร์อย่างชำนาญ และยกขึ้นแนบหู
"เฟยเองนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เฟยเข้าไปแล้วกัน ถ้าเฟยเห็นสภาพเหมือนหมา เฟยจะกลับ แค่นี้" เฟยกดวางแล้วส่งโทรศัทพ์คืนมาที่ผม ผมดูเบอร์โทรออกล่าสุดในเครื่อง
------ พี่ชาย -------
"ป่ะ" เฟยลากมือผมให้เดินออกไปพร้อมกัน
-
ที่หายไป
เนื่องจากไปเที่ยวเพลินไปหน่อย
เมามากมายช่วงนี้
แล้วก็ เกิดปัญหา เล็กๆ ขึ้นกับชีวิตด้วย
แต่ตอนนี้มาต่อและ
เดี๋ยว จะตามต่อให้อีกตอนน่ะคร้าบบ
มิสๆ ทุกคนเวย
ปล. ขอบคุณสำหรับคอมเม้นช่วงที่ห่างหายไปนะคับ
ขอคุณเจ้ๆ ที่รักทุกคนด้วยที่ยังคงให้กำลังใจอยู่ วันที่กินหมูทะกัน รู้สึกถึงได้จริงๆ
แล้วก็ขอบคุณสำหรับการติดตามที่ดีนะครับ
ขอบคุณที่อินไปกับเรื่องนี้ด้วย ขอบคุณจริงๆ
-
^
^
^
:z13:
จิ้มนะห์อิๆ อ่านตอนนี้แล้วไม่ค่อยต่างจากที่เม้นไว้ให้เท่าไรนัก :เฮ้อ:
อยากอ่านต่อจัง
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เท่าที่อ่านผ่านๆมานะตั้งแต่ตอนแรกสุดยันตอนล่าสุด
เฟย...
ชายหนุ่มผู้ที่พยายามทำตัวเองให้ดูเข้มแข็งอยู่ตลอดทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้วเป็นคนอ่อนไหว
พูดง่ายๆคือ sensitive มากพอๆกับผู้หญิงคนหนึ่งเลยทีเดียว แต่เฟยเป็นคนที่ปรับอารมณ์และสีหน้า
ได้เนียนมากจากเท่าที่สังเกตมาอะนะ สิ่งต่างๆที่เฟยเป็นอยู่ในขณะนี้มันพูดยากแต่ก็อยากบอก
อย่างที่รู้กันว่าเรื่องมันเริ่มต้นตั้งแต่ ม.1 สมัยนั้นด้วยความเป็นเด็กบวกกับไม่คิดอะไร
การที่ต้องมาเจอกับการ รุมโทรมที่เกิดจากความคึกคะนองตามภาษาวัยรุ่นของเพื่อนพี่ชายทั้ง 6 คน
มันเป็นอะไรที่ยากมากที่เด็กอายุเพียงเท่านั้นจะรับได้
การที่ฮาร์ดพี่ชายของเฟยให้เพื่อนทั้ง 6 คนรับผิดชอบด้วยการดูแลเฟยนั้นมองดูผิวเผินมันอาจจะดูดี
แต่ในความเป็นจริงแล้ว ในช่วงแรกนั้นความรับผิดชอบย่อมอาจจะมีอยู่จริง
พอนานๆเข้า ความรับผิดชอบ ก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็น ความใคร่ เงี่ยนกระหือ ในเรื่องอย่างว่า
ทั้ง 6 คน ต้องผลัดกันดูแลเฟยวันละคนนั้นบอกตรงๆเลยมันอาจพูดว่าผลัดกันเอาเฟยวันละคนก็ได้นะ
คิดดูสิไม่เพียงแต่ผลัดกันยังมีบางทีที่เฟยต้องเจอทั้ง 6 คน พร้อมๆกัน
บางคนอาจบอกว่าอยู่โรงเรียนเนี่ยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เฟยเลยนะ เพราะได้รับการดูแลจากพี่ๆเหล่านี้ไง
เหอะๆแต่ก็จะขอตีความในแบบของนิวว่ามันเหมือนกับพอพวกเราได้ของเล่นดีๆมาอย่างนึง
ตอนแรกพวกเราก็เล่นด้วยความรู้สึกที่แบกรับไว้ว่าพวกเราเป็นเจ้าของเราต้องรับผิดชอบมันอย่างดีนะ
หลังจากนั้น ก็กลายเป็นพวกเรารู้สึกชอบของเล่นชิ้นนี้มาก และหวงไม่อยากให้ใครมายุ่ง หรือจะใช้ร่วมกัน
ที่บอกว่า รัก เฟย เหอะๆแน่ใจเหรอว่านั่นเรียกว่ารักได้ พอรู้สึกว่าของที่ควรเป็นของๆเราคนเดียวทำไมมันต้องไปแบ่งให้คนอื่นใช้ร่วมกับเราด้วยละมันรู้สึกเจ็บนะอย่างนู้นอย่างนี้ จนต้องแยกกันไปทั้ง 6 คน เหลืออยู่เพียง 4 คน
พอมาคิดดูดีๆแล้วมันจะเป็นเพียงแค่ความใคร่ ที่เผอิญคนทั้ง 6 ได้ของเล่นที่มีชีวิตมา คือ เฟย มาไว้ในครอบครอง
ภายใต้กรอบของคำว่า รับผิดชอบจากฮาร์ด แล้วไงละสุดท้ายพอทุกคนเริ่มจะห่างจากเฟย
มันก็ไม่ต่างจากการทำร้ายเฟยหรอก เพราะหลังจากนั้นเฟยก็เกิดอาการทางประสาท
ที่ทำให้อยากในเรื่องอย่างนี้ชนิดที่เรียกว่าขาดไม่ได้จนต้องไปบำบัด กินยาระงับประสาทซึ่งจะทำให้เบลอๆนั่นอีกละ
ช่วงเวลาแห่งความสุขที่ผ่านมามันขาดหายไปคนที่ต้องการกลับไม่อยู่ มันช่างทุกข์ทรมานขนาดไหนคงไม่ต้องพูดถึง
รอยยิ้มที่เคยทำให้ผู้คนรอบข้างพากันมีความสุขจางหายไปเหลือทิ้งไว้แต่เฟยที่ดูแข็งนอกอ่อนใน
พอเฟยเริ่มที่จะกลับมาเป็นผู้เป็นคน ใช้ยาน้อยลงก็ต้องกลับมาเจอคนทั้ง 6 คน พร้อมกันอีกครั้ง
ถูกทำร้ายความรู้สึกอย่างรุนแรงอีกครั้งด้วยการกระทำของ น้ำ ที่พาเพื่อนมาหวังที่จะทำอะไรเฟย
ปากก็บอกว่าเพราะรักมากเลยแค้นมากที่ต้องมาแบ่งเมียใช้ร่วมกับคนอื่น แล้วเฟยเป็นคนผิดหรอ?
ซึ่งในขณะนั้นเองที่เฟย ได้พบกับเค้า "เวย์" ความรู้สึกที่เฟยมีต่อเวย์นั้นมันแปลกแยกจากที่เคยเป็นมา
ต่างจากที่เคยรู้สึกกับ พี่ชายทั้ง 6 คน มันเป็นอะไรที่ดูแล้วมีสีสัน ทำให้หัวใจพองโต
โลกดูจะน่าอยู่ขึ้นทำให้ รอยยิ้มน้อยๆของเฟยค่อยๆกลับมาอีกครั้ง
โดยที่ตัวเฟยอาจไม่รู้ตัวว่ารอยยิ้มนั้นได้กลับคืนมาแล้วแต่ที่รู้คือ ณ ขณะนี้ เค้าพูดได้เต็มปากว่า รัก เวย์
มันไม่ใช่ความสับสน มันไม่ใช่เรื่องของความรับผิดชอบที่ พี่ฮาร์ดเคยนำมาอ้าง แต่มันคือ ความรัก
ความรักที่เป็นรักครั้งแรกที่เฟยได้เลือกเอง เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น
ระหว่างพี่ชายทั้ง 6 คน กับเฟยนั้นมันก็แค่สิ่งที่ถูกผูกมัดด้วยกรอบของความรับผิดชอบ
และความผูกพันธ์ทางกายเท่านั้น แต่เวลานี้ เฟยต้องจบปัญหาที่เกิดขึ้นพร้อมๆกับ ฮาร์ด และอาท พี่สาวของเค้า
ด้วยเพราะแน่ใจในความรักที่เกิดขึ้น รวมถึงการกระทำที่ต่ำทรามของพี่ชายทั้ง 6 คนอีกครั้งที่จับตัว
เฟยมากินสารเสพย์ติดให้เกิดอาการเพ้ออยาก ในขณะเดียวกันก็จับ เวย์ มาอยู่ดูการกระทำอันไร้ทางต่อต้านนั้น
แล้วมันสมควรแล้วไม่ใช่หรือที่จะบอกว่า เลิกใช้เถอะนะ คำว่าความรับผิดชอบ คำว่าพี่รักเฟยนะ ...........
เวย์...
ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่มีชีวิตตลอดมาในแบบของเด็กหนุ่มวัยรุ่นทั้วๆไป จนวันนึงเค้าได้พบกับ
ความสดใสที่ไม่เคยเจอมาก่อน มันทำให้เค้ารู้สึกชอบเด็กผู้ชายตัวผอมบางดูน่าทนุถนอมคนนั้น
ด้วยความบังเอิญ หลังจากนั้นเค้าก็ได้พบ เด็กหนุ่มคนนั้นอีกครั้งแต่ต่างจากครั้งก่อนที่เคยพบ และได้รับรู้ว่า
คนๆนี้ชื่อว่า "เฟย" เค้าพยายามจะเข้าเฟยและดูท่าจะอะไรๆก็ดูจะเป็นใจทำให้เค้าสนิทกับเฟย
ค่อยๆรับรู้เรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับเฟยมากๆเข้า จนเค้าอยากจะปกป้องดูแล และอยู่เคียงข้างเฟย
เพราะยิ่งเค้าอยู่กับเฟยไปเรื่อยๆเค้ากลับพบว่าเฟยคนที่เค้าเคยเห็นค่อยๆกลับมาแล้ว
หากเพียงแต่ถ้าเค้าไม่เข้าไปรู้ในสิ่งที่ไม่ควรจะรู้ รู้ในสิ่งที่เฟยพยายามจะลืมมาตลอด
มันทำให้ความรู้สึก และความคิดของเค้าทั้งสับสนทั้งไม่เข้าใจ แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เค้ารู้ คือ ...
เค้าไม่อาจทอดทิ้งเฟยได้ ไม่ว่าเฟยจะเป็นยังไงเค้าก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างเฟยพร้อมจะยอม
รองรับซึ่งอารมณืของเฟย ขอแค่ให้มันมาลงกับเค้าคนเดียว เพราะเค้ามันใจแล้วละว่า
เค้ารัก เฟย อย่างชนิดที่เรียกว่าถอนตัวไม่ขึ้น เค้าพร้อมที่จะอยู่ข้างหลังคอยผลักดันให้เฟย
จบปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นให้มันจบไปเสียทีกับอ้ความรักบ้าบอแบบนั้นที่มันมีแต่จะทำร้ายเฟยมากขึ้นเรื่อยๆ....
เล็ก...
เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่ง ซึ่งเป็นน้องชายของใหญ่ หนึ่งในพี่ชายทั้ง 6 คน ของเฟย
เล็กรับรู้มาตลอดถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้ง 7 ว่าเป็นเช่นไร
แรกเริ่มเดิมที มันคือความขยาด รับไม่ได้ และกลายเป็นสงสาร จากคำว่าสงสาร
มันแปรเปลี่ยนเป็นคำว่า รัก แต่เป็นรักที่ไม่อาจจะเป็นไปได้เพราะ เฟย มองเค้าเป็นแค่
น้องชายของ พี่ใหญ่ ก็เท่านั้นเอง เค้าต้องเฝ้ามองม ความสุขของเฟย ความเจ็บปวด และความทรมาน
มาโดยไม่อาจะทำอะไรได้นอกจากเฝ้าดู จนวันนึงที่ "เวย์" ก้าวเข้ามาเฟยที่เคยมีความสุขก็กลับมา
เค้าจึงพร้อมที่จะช่วยคนทั้งคู่เช่นเดียวกับที่ ฮาร์ด และอาท ต้องการ ให้ได้รักกันอย่างจริงจัง
ไม่ไปเป็นที่ขัดหูขัดตาของพวกพี่ๆเค้า ... แต่เค้าก็เป็นได้เพียงแค่คนกลางอยู่ดี
ฝ่ายหนึ่ง คือ พี่ชายที่เข้มแข็งมาตลอด แต่ต้องมาอ่อนแอจนดูไม่ได้เพราะรัก ขณะที่อีก
ฝ่านหนึ่ง คือ คนที่เค้าหลงรักมาโดยตลอด แล้วเค้าจะทำอย่างไรได้ละ
เค้าจะทนดูพี่ชายของเค้าเสียใจต่อไปได้เหรอ เค้าต้องเลือกที่จะช่วยพี่ชายของเค้า
แม้จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เพราะการกระทำที่พี่ของเค้าได้ทำนั้นมันแย่มากแค่ไหนก็คงรู้กันดี
แล้วอย่างนี้เค้าจะพูดอย่างไรดีให้ เฟย ยอมรับในตัวพี่ของเค้าได้ ....
เท่าที่ นิว ตีความมาทั้งหมดนี้จริงๆยังสามารถพูดถึงตัวละครได้อีกหลายตัวแต่เห็นว่าพล่ามมาเยอะ
เลยจะขอสรุปละกันว่า คนที่น่าสงสารที่สุด ในฐานะคนกลางคือ เล็ก ที่ดูจะลำบากใจเหลือเกิน
ในตอนหน้าที่ นะห์ มาลงต่อเราก็คงจะได้รู้ว่า เล็กจะทำเช่นไร แต่บอกได้เลยว่าอย่างมากที่สุดที่เฟยจะยอม
คืนให้กับใหญ่ และเพื่อนอีก 5 คนได้ คือ แค่พี่ชายก็เท่านั้น....
และแล้วเราก็ต้องรออ่านกันต่อไปเพราะทั้งหมดก็สุดแล้วแต่ นะห์ จะเขียนให้เนื้อเรื่องดำเนินต่อไปอย่างไร.....
นิว
-
:เฮ้อ: รอลุ้นแล้วกัน จะหมู่หรือจ่า
-
หวังว่าไปเจอแล้วจะจบได้ดีด้วยนะ ไม่ใช่ยื้อให้เรื้อรังกันไปหมดทุกคน
แล้วที่สุดเมื่อแผลของทุกคนไม่หายสักที
มันก็จะเป็นเหมือนมะเร็งที่รักษาไม่หาย มีแต่ตายกับตายไปทั้งหมดทุกคน
-
:a5: ยังจะไปหาอีก
-
จะไปจิงๆหรอ :เฮ้อ:
-
:z13:
-
สงสารเล็ก เฮ้ออออออออออออ
นี่ก็พี่ นั่นก้คนที่เราชอบ
เล็กสู้ๆเน้อ
เฟยจะไปหาเหรอ ระวังตัวด้วยนะ :กอด1:
-
เฟย....เอาเว้ยยย
เป็นกำลังใจอีกแรงแล้วกัน 5555
ถือว่าเป็นคนที่เข้มแข็งมาก
เหนือคำบรรยายจริงๆแหะ หึหึหึ
-
ไปได้ แต่อย่าใจอ่อน
ขอร้อง พี่เจ็บ
อินๆๆๆ
เรือ่งบางเรื่องไม่มายุ่งจะดีกว่านะ "เล็ก"
-
เออ รออีกตอน
พิมหั้ยไว
เฮ้อ สงสารเล็กนะ
รักข้างเดียว
เจ๊บจะตาย
-
หวังว่าเฟยจะได้ถือไพ่ดีๆบ้างนะ
อย่าต้องเจออะไรแบบนั้นอีกเลย
ถึงเฟยจะชอบแต่คนอ่านหัวใจจะวาย
-
อยากจะบอกว่า...
รูปคนแต่งได้ใจมากกกกกกกกกกกกกก
อิอิ
-
:กอด1:
น้องเฟย
โฮฮฮฮฮฮฮ จาไปทำไมอะ
ม่ายปายได้ม๊ายยยยย
น้องเล็ก สงสารได้อีก เฮ้ออออ
จาต่ออีกตอนเหรออออ
รอ รอ รอ รอ
-
:really2: :really2: :really2: :really2:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
จะสงสาร พี่ใหญ่ก็สงสารนะ
แต่ก็ทำตัวเอง
เฟย ๆ ไม่รู้ จะว่ายังๆงัย
-
มารอลุ้นด้วย ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
-
เป็นเล็กนี่ลำบากใจเจงๆ
-
พรุ่งนี้ของเฟย จะมีอะไรรออยู่น้อ :เฮ้อ:
-
เอิ่ม...น้องเฟยค่ะเจ็บแล้วต้องจำค่ะ
สงสารได้
แต่กลับไปเป็นอย่างเดิมไม่ได้ค่ะ
ส่วนน้องเล็กจ๊ะ อย่ารักพี่ในทางที่ผิด
ไอ่พี่ใหญ่มันไม่ได้รัก เฟย จริงๆหรอก
มันแค่หลง...และหวงก้าง เท่านั้นเอง
"บอกตรงๆว่าคนรักกันเค้าไม่ทำ ไม่ทำ ไม่ทำ งั้นหรอก จำไว้เลย"
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
มีอะไรมาให้ลุ้นอีกหละเนี่ย เหอๆ รอตอนต่อไป
:z2: :z2: :z2:
-
ไม่รู้ว่าเรื่องจะจบยังไง แต่ สุดท้ายมันก็ต้องมีคนเสียใจเนาะ
อยากรู้จังเลยว่าถ้าเป็นเรื่องนี้จริงๆ ขึ้นมา ถ้า เราๆ ท่านๆ เป้น เวย์ เฟย เราจะทำอย่างไร
-
มารออ่านนะคับว่าเรื่องจะเป็นไงต่อไป
-
...เหอะๆๆ..หายไปมาว นี่เองนึกว่าเค้าวัด..เวียนเทียน..
..ไปหาพี่ใหญ่..เคียร์...และ cut..ให้ขาดด้วยนะ.. :กอด1:
-
ไปหาพี่ใหญ่ได้ ให้เรื่องมันจบไปแบบไม่ค้างคา หนีบเวย์ไปด้วยนะ :เฮ้อ:
-
เจอกันแล้วจะเป็นไงเนี่ย
:z3:
-
เอ่ออออออออออออออออ
แล้วถ้าเฟยไปหาเนี่ยจะเป็นไรม้ายยยย
กินทั้งเหล้าทั้งยาจะมีสติไหมเนี่ย
โอ่ยเป็นห่วงเฟยจัง
เอาใครไปเป็นเพื่อนด้วยไหมเนี่ย
:serius2:
-
เล็กจ๊ะ
มาหาพี่นี่มะ
มามะๆ
:z1:
-
ดีจัยจัง
ได้อ่านต่อแล้ว
รักเวย์ + เฟย นะ
จุ๊ฟฟ
-
ทำไมต้องไปช่วยเหลือคนแบบนี้ด้วยน่า.ไม่เข้าใจ
:เฮ้อ:
-
:sad3:เฟยช่างเข้มแข็งยิ่งนัก!
-
เอาเวย์ไปด้วย เลย
-
ได้เวลาตัดใจซะทีนะ ไอพี่ใหญ่
เฟย จัดไปให้เด็ดขาด
เล็ก อย่าพยายามให้เค้ากลับไปเป็นแบบเดิมเลยนะ
เวย์ สู้โว๊ยยยยย
-
เฟยไปก็ ระวังตัวเองด้วยแล้วกัน :กอด1:
กลัวไอ้พี่ใหญ่มันจะทำแบบเดิมอีก
สงสารก็แต่เล็ก :sad4: เฮ้ย............ต้องทำใจแหละ ร๊ากกกเค้าไปแล้วนิ
ไอ้่พี่ใหญ่ สมควรแล้วที่จะต้องเป็นแบบนั้น :laugh: และสิ่งที่ทำไปก็ไม่ได้เรียกว่าความรักด้วย
ป.ล. คนแต่งแอบหนีเที่่ยว ว่าแต่ไปเที่ยวกะคนนั้นอ่ะป่าว
แอบไปสวีตกันอยู่ 2 คน :กอด1: ปล่อยให้คนอ่านอารมณ์ค้างอยู่ 55555555555+
-
คนกลางก็ลำบากใจฉะนี้
เฮ้อ กรรมจริงๆ
ไปหาพี่ใหญ่ ได้ แต่ห้ามใจอ่อนนะ
-
. . . . เอาเลยเฟยเป็นไงเป็นกันไปเลยดีกว่า .. . . .จะได้มีความสุขที่แท้จริงซักทีเน้อ .. . ..
.. . อย่าลืมบอกพี่ชายกะพี่สาวด้วยอ่ะ ว่าจะไป . .. ถ้าเกิดมันทำไรบ้าๆ ขึ้นมาอีก เวย์เละแน่เลย . .. . .
-
อยากจะบอกว่า...
รูปคนแต่งได้ใจมากกกกกกกกกกกกกก
อิอิ
เห็นด้วยอย่างมาก รูปนี้น้องนะห์น่ารักมากมาย
เห็นแล้วเหม็นเขียว เอ้ย หมันเขี้ยว น่ารัก น่าหม่ำ :z1:
-
ตามอ่านเรื่องนี้มานานมากค่ะ แต่พึ่งได้สมัครสมาชิกก็เลยพึ่งได้มีโอกาส post ครั้งแรก
เรื่องนี้อ่านแล้ว ความรู้สึกแรกเลยสงสาร โดนผู้ชายตั้ง 6 คนรุมโทรม แถมยังเป็นเพื่อนพี่ชายทั้งแกงค์
จริงๆ ควรจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลมแล้ว แต่ก็ปล่อยปละละเลยมาเรื่อยๆ จน 6 คนนั้นได้ใจ และคิดว่าเป็นของตาย อยากทำอะไรก็ทำ
พอคราวอยากจะตัดจริงๆ กลับทำไม่ได้ เฮ้อออ ... งานนี้มีแต่กลุ้มกับกลุ้มค่ะ
ส่วนตอนล่าสุด กรณีเล็ก จะรักพี่ชายตัวเองมากไปมั้ย
เข้าใจว่าเป็นคนกลาง แต่ลองย้อนมองดูสิ่งที่พี่ชายทำไว้กับคนอื่นสิ มันควรค่าแก่การกลับไปหา และ ให้อภัยมั้ย
หากรักกันจริง ก็ควรจะปล่อยเค้าไปไม่ใช่หรือ ... คนที่รักกัน เค้าไม่ทำ ไม่ทำกันอย่างงี้หรอกนะ คิดให้จงหนัก
-
เฟย
อย่าไปคนเดียวนะ
ยังไม่ค่อยไว้ใจพี่ใหญ่อ่ะ
คิดถึงนะ
:กอด1:
-
สงสารคนกลางอย่างนายเล็กนะ ลำบากใจจริงๆ
สำหรับเฟย จะไปดูนายใหญ่ก็ดีเหมือนกัน จะได้พูดให้จบไปเลย
แต่ว่าพาพี่ชาย พี่สาว แล้วก็นายเวย์ไปด้วย
พกไม้หน้าสามไปด้วย เผื่อมีเรื่องที่คาดไม่ถึงอีก
อิอิ :t3:
-
ตอนที่ 46 ฺ ความรู้สึก
ขณะนี้ผมนั่งอยู่โต๊ะกินข้าว ตอนนี้ในใจของผมเริ่มสับสนปนเปไปหมด ผมไม่เข้าใจความรู้สึกนี้ ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันกับเวย์ ผมรู้สึกมีความสุขแบบประหลาดๆ แบบที่ไม่เคยพบเคยเจอ มันคือความรู้สึกที่บริสุทธิ์ที่ออกมาจากใจจริงๆ ผมเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด มันรับผมได้ในหลายๆ เรื่อง รับเรื่องอดีตอันโสมมของผมได้ แต่เรื่องที่เล็กเอามาพูดกับผมเมื่อสักครู่นี้ ก่อนที่จะลงมากินข้าวนี้ผมรู้สึกโกรธว่าทำไมต้องมาบอกให้ผมรับฟังเรื่องแบบนี้ด้วย แต่ลึกๆ แล้วไอ้ความรู้สึกที่เป็นห่วงนี้หล่ะ มันมาจากไหน หรือเป็นเพราะคนเคยอยู่ด้วยกัน เคยดูแลกันมาก่อนใช่หรือเปล่า หรือว่ามันคือสิ่งที่เขาเรียกกันว่า "ความผูกพันธ์"
"เป็นอะไรอีก ตัวเล็ก เหม่อเชียว" แม่ผมหันมาถามผมขณะที่ผมนั่งถือช้อนกินข้าว มองตรงไปข้างหน้านิ่งๆ ใจลอยออกไป เพราะคิดอะไรบางอย่างอยู่
"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก คิดไรเพลินๆ นิดหน่อยเอง" ผมหันไปตอบกับแม่ของผมที่นั่งอยู่ข้างซ้ายของผม ผมหันมองตรงไปข้างหน้า สายตาคู่นึงเริ่มมีความสงสัยอยู่ภายในอย่างมากมายกำลังจ้องมองมาที่ผม มันเป็นสายตาของเวย์ ตอนนี้มันเหมือนกับกำลังจะถามอะไรบางอย่างกับผมอยู่ แต่ยังคงถามไม่ได้ เลยกลายเป็นอึดอัดใจอยู่ขณะนี้
ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง เวย์มันกลับมาหาผม อยู่กับผมจนถึงวันนี้ สามวันแล้วสิ หลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้น เราสองคนสัญญากันว่าจะไม่พูดถึงมันอีก เพราะว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่น่าสมควรพูดถึง ซึ่งทั้งผมและเวย์เองก็เห็นดีด้วยว่าเราจะไม่พูดถึงมัน เวย์มาอยู่กับผม โดยโทรไปบอกกับแม่ด้วยเหตุผลของมันว่า "ใกล้แข่งบาสแล้ว ตอนนี้คงต้องเก็บตัวหนึ่งอาทิตย์ เลยจะนอนบ้านเพื่อน" แม่มันก็ไม่ได้สงสัยอะไร เพราะว่ามันเคยเป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้วก่อนที่จะซ้อมบาส ผมกับเวย์เลยได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น ไปมหาลัยพร้อมๆ กัน กลับมาพร้อมกัน ความผูกพันก็เริ่มพัฒนามากขึ้นด้วย จนตอนนี้ผมพูดได้อย่างเต็มปากเลยว่าผมรักมัน
บทสนทนาระหว่างกินข้าว เป็นไปแบบสนุกสนาน แต่จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้สนุกซักเท่าไหร่ แต่เห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุดของแม่ ก็เลยต้องทำตัวให้สนุกสนานมากๆ เข้าไว้ แต่มีหรือว่าคนอย่างแม่ผมจะดูผมไม่ออก เขาเลี้ยงผมมานิครับ ยังไงเขาก็ต้องรับรู้ได้แน่ๆ ว่าตอนนี้ผมกำลังไม่สบายใจอยู่
"ตัวเล็ก ล้างจานเสร็จแล้วไปต่อเครื่องเล่นซีดีที่ห้องให้หน่อยนะ" แม่ผมพูดขึ้น ก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดบ้านไป ไม่ได้ทันให้ผมตอบกลับเลย
เวย์มองหน้าผมขณะที่ช่วยผมล้างจานอยู่ในครัว ตอนนี้เล็กกลับไปแล้ว ผมเป็นคนไล่ให้กลับไปเอง เพราะว่าถ้าอยู่แล้วผมคิดว่าอาจจะมีปัญหากันตามมาทีหลังก็ได้ เพราะผมรู้สึกว่าเวย์แปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ จ้องเล็กเหมือนจะฆ่าจะแกงกันซะตรงนี้ ผมไม่รู้ว่าเฟยกับเล็กไปรู้จักกันมากมายตั้งแต่ตอนไหน ผมรู้สึกว่าเวลาที่เขาสองคนมองกันเหมือนมีบางอย่างที่ผมไม่รู้อยู่ข้างใน มันเป็นความรู้สึกที่ผมก็เดาไม่ถูก แต่มองดูแล้วมันรู้สึกแย่ เพราะว่าเหมือนกับจะต้องมีปัญหากันแน่ๆ
"น้องมันมาคุยเรื่องอะไร" เวย์ทำเสียงแข็งพูดกับผม ตาไม่ได้มองหน้าผมแต่กำลังจ้องจานในมือทีกำลังล้างน้ำเปล่าอยู่
"เดี๋ยวค่อยขึ้นไปคุยได้ไหม เฟยไปทำเครื่องเล่นซีดีให้หม่าม๊าก่อน" ผมพยายามจ้องหน้าแต่เวย์ไม่ได้มอง หรือมันกำลังโกรธผมอยู่ เอาน่า เดี๋ยวอธิบายให้ฟังก็คงเข้าใจเองหละ
เราสองคนล้างจานจนเสร็จ เวย์เป็นคนอาสาที่จะคว่ำจานให้เอง และให้ผมรีบขึ้นไปทำให้แม่ จะได้คุยกันเร็วๆ ผมจึงเดินขึ้นมาบนห้องแม่ ในตอนนี้ผมรู้สึกว่ารอบๆ ข้างตัวผมมันแย่ไปซะทุกอย่าง หรืออาจจะเป็นที่ตัวผมเองที่ดูห่อเหี่ยวและเป็นกังวล สับสนในความรู้สึกอยู่หรือเปล่า จึงทำให้รอบๆ ข้างเป็นแบบนั้น
ผมเดินเข้าไปในห้องแม่ ตอนนี้แม่เปิดหนังเรื่องโปรดที่แม่ชอบดูอยู่
"ไหนอะ ให้หนูทำอะไร" ผมพูพหลังจากที่ไปนั่งข้างแม่ แล้วก็กอดแม่เบาๆ
"ไม่มีหรอก ว่าแต่เราหน่ะ มีอะไร บอกหม่าม้าได้นะ" แม่ผมหันมองหน้าผมพูดอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะลูบหัวผมเบาๆ ผมลงไปนอนบนตักแม่ ตอนนี้ในหัวผมมันยุ่งเหยิงจนพันกันไปหมด ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน จะบอกแม่ว่าเพราะอะไร หรือจะบอกตรงไหนได้บ้าง หรือตรงไหนบอกไม่ได้บ้าง หรือว่าผมไม่สมควรที่จะบอกเลย
"ไม่มีอะไรหรอก หนูแค่มีไรให้คิดนิดหน่อย" ผมบอกกับแม่ไป
"อย่าโกหก หม่าม๊ารู้สิ ตัวเล็กดูง่ายจะตาย อย่าลืมนะว่าม๊าเลี้ยงเรามากับมือ นิดหน่อยก็รู้หมดและ ตัวเล็กปิดม๊าไม่ได้หรอก" แม่ผมยังคงยืนกรานว่าผมต้องมีอะไรแน่ๆ ถึงได้เป็นแบบนี้
"หนูไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนอะ" ผมตอบกลับไป เพราะคิดว่ายังไงผมก็คงโกหกคนๆ นี้ไม่ได้ เหมือนที่ผมโกหกตัวเองไม่ได้นั่นหละ
"งั้นม๊าเริ่มให้ คนที่มาอยู่กับตัวเล็กนี่คือใคร ทำไมม๊าไม่เคยเห็น ลูกเต้าเหล่าใคร" แม่ผมยิงคำถามรัวออกมา
ผมพยายามอธิบายว่าผมกับเวย์เจอกันได้ยังไง แม่ผมก็รู้สึกงงๆ กับเหตุการณ์ที่ผมกับเวย์เจอกัน แต่ก็ยังพอจะเข้าใจได้ว่าเป็นเพื่อนที่มหาลัยก็เท่านั้น แต่แม่ผมก็ยังคงรู้สึกไม่ดีอยู่ดี ที่มหาลัยพึ่งจะเปิดได้ยังไม่ถึงสองอาทิตย์ด้วยซ้ำ กลับสนิทกันไวมากขนาดนี้
"แล้วเรื่องที่ลำบากใจหละ คนนี้ด้วยหรือเปล่า" แม่ผมถามผม
"หนูไม่รู้จะบอกไงอะม๊า เอาเป็นว่าถ้าหนูพร้อมแล้วหนูจะบอกนะ" ผมยังไม่กล้าที่จะพูดเรื่องของพวกๆ พี่ให้แม่ผมฟังหรอก ผมกลับเขาจะรับไม่ได้ อีกอย่างเรื่องมันก็เลวร้ายมากเกินไปที่จะให้แม่ผมรับรู้ด้วย เพราะว่าถ้าแม่ผมรู้ แม่ผมคงรับไม่ได้แน่นอน อาจจะมีปัญหาใหญ่เกิดขึ้นภายหลังก็ได้ ผมเลยเลี่ยงที่จะไม่บอกดีกว่า รอให้เวลาผ่านไปซักพักมันก็คงจะดีเอง
จน ณ บัดนี้ผมเริ่มจะรู้ตัวแล้วว่า ลึกๆ แล้วผมเป็นคนที่เก็บความรู้สึกได้เก่ง แต่เพียงแค่ปิดไว้ไม่หมดเท่านั้นเอง ผมเก็บอะไรหลายๆ อย่างไว้ในใจได้ทั้งหมด แต่ผมปกปิดท่าที การกระทำ สีหน้าของผมไม่ได้เลย จริงๆ แล้วถ้าหากผมกำลังมีความทุกข์อยู่หละก็ การแสดงออกของผมมันจะทำให้คนรอบข้างสัมผัสมันได้อย่างชัดเจนเลยทีเดียว เพราะว่าความสดใสร่าเริง ความเป็นตัวของตัวเองของผมนั้น มันช่างแตกต่างกับตัวตนของผมที่กำลังทุกข์ เศร้า เสียใจ อย่างมหาศาล
ผมชักจะไม่แน่ใจแล้ว ว่าตอนนี้ผมสมควรทำอย่างไรดีต่อไป
"งั้นหนูไปก่อนนะ จะไปอาบน้ำนอนและ พรุ่งนี้ไปมอ" หลังจากผมนอนคิดอะไรบนตักนุ่มๆ ของแม่ผมได้ซักพัก ผมก็ขอตัวไปหาเวย์ดีกว่า
ผมเดินเข้ามาในห้องเห็นเวย์ยืนดูดบุหรี่ที่หน้าต่าง มองออกไปข้างนอก ไม่สนใจผม หรือเสียงเปิดประตูเลย ผมเดินไปข้างหลังเบาๆ แอบหอมแก้มมันทีนึง มันตกใจนิดหน่อย หันมาแล้วมองหน้าผมด้วยแววตาที่จริงจัง และขึงขัง
ภายใตดวงตากลมเรียวสวยคู่นั้น มันเป็นคู่เดียวกับที่ผมมองตอนตื่นนอนหรือเปล่า ถ้ามันเป็นคู่เดียวกัน แต่ทำไมในเวลานี้มันช่างดูน่ากลัว จนผมอยากจะหลบสายตาคู่นี้
"จะบอกเวย์ได้ยังว่าคุยอะไรกัน" เวย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ขัดกับแววตามาก น้ำเสียงเป็นน้ำเสียงที่นุ่มนวล และอ้อนวอน
"เล็กมาบอกว่า พี่ใหญ่ฝากมาขอโทษ และตอนนี้พี่ใหญ่ก็ไม่สบายหนัก" ผมบอกกลับไปแบบช้าๆ ผมกำลังโกหกอยู่หรือเปล่าเนี่ย หรือเพียงแค่ผมพูดไม่หมด
ตอนนี้ผมก็รู้สึกเกียจตัวผมเองด้วย ผมมันเป็นคนนิสัยแย่ ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าในตอนนี้ผมสมควรแคร์มันมากกว่า แต่ทำไมผมถึงยังเป็นแบบนี้ ผมกลัว กลัวว่าหากพี่ใหญ่เกิดเป็นอะไรไป ผมจะรู้สึกผิด และอีกใจนึงผมก็อยากจะรู้ถึงสาเหตุที่ทำลงไป ผมกำลังทำตัวแย่ๆ อยู่ใช่ไหม ใครก็ได้บอกผมที
"แล้วยังไงต่อ เฟยอย่าบอกนะว่าเฟยจะไปดูมัน " เวย์ยังคงใช้น้ำเสียงที่นุ่มนวลและอ้อนวอน แต่สายตายังคงแฝงไปด้วยความน่ากลัวที่ผมไม่กล้าสู้ จึงได้แต่หลบสายตาออกมา
"อือ" ผมตอบแบบกระอักกระอ่วน
"เฟย เราสองคนเป็นอะไรกัน" เวย์เริ่มขึ้นเสียงนิดๆ เสียงเริ่มดังมากขึ้นนิดหน่อย
"เป็น..... เป็น......" ผมไม่รู้จะตอบอะไรตอนนี้ ผมกับเวย์เป็นอะไรกันอะ ผมยังไม่รู้เลย แฟน หรอ? ผมกับเวย์ยังไม่เคยตกลงกันเลยด้วยซ้ำว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน แม้กระทั่งเวย์เอง เองก็คงยังไม่เคยพูดว่าผมเป็นแฟนให้ใครต่อใครฟัง เพื่อนผมก็ไม่มี แล้วผมจะบอกใครได้หละว่ามันคือใคร รู้แต่เพียงว่ามันอยู่กับผมตลอดในเวลาสั้นๆ นี้ เรามีอะไรกันแล้ว มันคอยปลอบผมตลอดเวลาผมมีปัญหา ผมสร้างความวุ่นวายในชีวิตมันมากกว่าเดิม แต่มันก็ไม่ว่าอะไร หากแต่สิ่งที่ผมทำนั้นเป็นสิ่งที่มันต้องการ มันต้องการจะอยู่ข้างผม แต่แล้วสถานะของเราสองคนมันคืออะไรหละ ผมไม่รู้
"เฟยตอบไม่ได้ใช่ไหม ว่าเราเป็นอะไรกัน" มันขึ้นเสียงหนักขึ้น อารมณ์เสียมากขึ้น
ผมไม่เคยเห็นมันมีพฤติกรรมแบบนี้มาก่อน หรืออาจเป็นเพราะว่ามันยังคงไม่เคยมีปัญหาหรือทะเลาะกับผมเลย ผมจึงไม่เคยเห็น แต่นี่ ตอนนี้มันกับผมเริ่มมีความเห็นที่ไม่ลงรอยกัน เรากำลังจะเริ่มทะเลาะกันใช่ไหมเนี่ย
เจ็บจัง... มันเจ็บไปหมดทั้งตัว เหมือนมีใครเอาเข็มเป็นหมึ่นๆ เล่มมาจิ้มไปทั่วร่างกายไปหมด มันรู้สึกอึดอัด มันรู้สึกแย่ มันเป็นความรู้สึกที่ทรมารมากๆ ในเวลานี้ และก็อีกนั่นแหละ ความรู้สึกแบบนี้ผมก้ไม่เคยได้รู้สึก มันทรมารมากๆ ทรมารซะจริงๆ นี่หรือคือการทะเลาะกัน ความเจ็บปวดจากความรัก ความรักมันทำให้คนเจ็บปวดได้ถึงเพียงนี้เลยหรอ?
"ให้เวย์ตอบไหม ให้เวย์ตอบให้ไหม" เวย์ดึงผมเข้าไปใกล้ๆ จับแขนสองข้างของผมแน่น แล้วเขย่าตามคำพูดที่กระแทกเข้ามา
"แฟนไง นี่คือคำตอบที่สวยหรู แต่ผัวกับเมีย มันสะใจกว่า" เวย์ค่อยๆ กระแทกคำเหล่านี้ลงมา มันเหมือนเป็นการย้ำเข้าไปในสมองผมทุกคำ
"แล้วเวย์จะใช้คำว่าแฟนเนี่ยหละ สั่งห้ามไม่ให้เฟยไป" มันปล่อยมือออกจากแขนผม พูดเบาลงกว่าเดิม
ผมอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่เกิดขึ้นกับตัวผม ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดแล้ว ไม่ได้รู้สึกถึงความทรมารแบบที่เป็นเมื่อสักครู่ ในตอนนี้ผมมีแต่ความสุข สุขแบบที่ไม่เคยสุขแบบนี้ มันไม่เหมือนตอนเวย์บอกรัก มันไม่เหมือนตอนเราใจเต้นแรง มันอธิบายไม่ได้อีกด้วย หรืออาจะเป็นเพราะว่าผมไม่เคยเจอความรู้สึกนี้
เนี่ยหรือที่เขาเรียกกันว่า "หึง และ หวง"
ผมรู้สึกและสัมผัสได้ว่ามันหึง และหวงผมมาก นั่นมันทำให้ผมรู้สึกแบบนี้หรอ รู้สึกเป็นสุขใจเพราะเขาหึงเรา เหอะ...ตลกดีแฮะ ความรักเนี่ย อารมณ์มันช่างหลากหลายเหลือเกิน ทุกข์และสุขในเวลาเดียวกัน
"แฟนใช่ไหม เราเป็นแฟนกันแล้วนะ" ผมเอื้อมมือไปจับมือเวย์ พร้อมกับพูดเบาๆ
เวย์ทำหน้าตกใจนิดหน่อย ก่อนที่จะเริ่มยิ้มขึ้นมานิดๆ และกอดผมแน่นมากจนผมเกือบจะหายใจไม่ออก
"เฟยอย่าไปนะ อย่าไปหามันเลยนะ เวย์ทนไม่ได้จริงๆ" เวย์พูดขณะที่กอดผม
"เฟยเอาพี่ๆ ไปด้วย แค่ไปเยี่ยมเฉยๆ หนะ" ผมค่อยๆ พูดเหมือนจะอธิบายให้เข้าใจ
มันปล่อยผมจากอ้อมกอดที่รัดแน่น มามองหน้าผม
"งั้นเวย์ไปด้วย เคป่ะ" มันทำเสียงร่าเริงขึ้นนิดหน่อย และมีรอยยิ้มที่มุมปาก
"แน่นอน" ผมก็ตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงมากขึ้น พร้อมกับกอดมัน
เนี่ยหรอที่เขาเรียกว่า "ความรัก" มันทำให้รู้สึกดีในพริบตา แล้วมันก็ทำให้รู้สึกแย่ได้ในพริบตาเช่นเดียวกัน ความรู้สึกหลายๆ อย่างที่คิดว่าจะคล้ายๆ กัน กลับไม่ใช่ เวลาบอกรักจะรู้สึกอีกอย่าง เวลารักก็จะรู้สึกอีกอย่าง เวลาทำรักกันก็จะรู้สึกอีกอย่าง เวลากลัวเขาจะโกรธก็จะอีกแบบ เวลาโกรธเขาก็จะอีกแบบ เวลางอน เวลาต้องการ เวลาเขิน เวลาอาย มันแตกต่างกันหมด และตอนนี้ผมได้เรียนรู้ ความรู้สึกของคำว่า "หึง" แล้ว และผมพร้อมที่จะเรียนรู้มันต่อไปมากขึ้น
แล้วเจอกัน "ความรัก"
-
^
^
จิ้มเฟยก่อน
แล้วค่อยอ่าน
:กอด1:
-
ตอนนี้ ยาว แล้วน้า
รู้สึก ว่า วิธีการเขียน จะ ผิดแปลกไปจากทุกที
คำลงท้ายเริ่มใส่อารมณ์มากขึ้น หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเรื่องนี้ใกล้จะจบและ
เลยต้องมีคำลงท้ายนิดๆ หน่อยๆ เนอะ
ไงก็ กลับบ้านกันดีๆ นะคับ
เฟย เลิก งาน แว้ว
มิส ๆ ทุกคน ครับ
-
เคี๊ยกกกกกกกกกกก......
อยากว๊ากเป็นภาษาอิตาเลี่ยน = ="
คันครับ มดแอบกัด 5555555
แล้วก็มานั่งรอตอนต่อไป
คึคึ
-
ดีใจจังในที่สุดเฟยก็ได้เรียนรู้ความหมายของรักที่แท้จริงในหลายๆแง่มุมเสียที :L1:
-
เวย์น่ารักจัง
เข้าใจเฟยด้วย
อิอิ
รักกันนานๆนะ
-
แล้วเจอกานนนนนนนนนนนนนน ความรัก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
-
:z13:
จิ้มตูดสาวสวยรีบนอิๆ
o13 o13 o13
เขียนดีขึ้นอีกระดับนึงแล้วนะ นะห์ +1 ให้เลยอิๆ
มองงานเขียนของตัวเองได้กว้างขึ้นทำให้เข้าใจตัวละครมากขึ้นมันก็ทำให้เราเขียนดีขึ้นด้วย
ขอให้เป็นอย่างงี้ไปเรื่อยๆนะ อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกดีใจจังที่ทั้งสองคน เวย์กับเฟย
ตกลงเลือกฐานะบางหยิบยื่นให้กันในฐานะแฟน (ผัวเมียก็ดะ)มันเหมือนเป็นข้อมูกมัดที่รู้สึกได้
เห็นชัดเลยละว่าะอมีคำๆนี้คำว่าแฟนเกิดขึ้นมา คำว่า หึงหวงก็เกิดตามมามันสามารถเรียก
ความสุขลึกๆในใจเฟยออกมาได้ มันเหมือนเรารู้ว่าอย่างน้อยๆตอนนี้ก็ยังมีคนแคร์เราอยู่
เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว เราจะมีเวย์คอยอยู่ข้างๆเป็นห่วงเสมอ
จะไม่ขอพล่ามอะไรมากละ เพราะดูท่าตอนหน้าจะเป็นการตกลงกันให้ชัดเจนแล้วละว่า
เฟย กับ ใหญ่จะอยู่ในฐานะอะไรต่อไป ซึ่งอย่างดีสุดก็คงไม่พ้นพี่ชายคนนึงก็เท่านั้น
-
หวานมากมาย :o8:
ในที่สุดเฟยก็ได้เรียนรู้
มีเวย์เป็นคุณครู :-[
-
เวย์น่ารักว่ะ :กอด1:
เป็นคนดีจัง
เฟยรักคนไม่ผิดแล้วล่ะ
อิอิ
-
ใกล้จบแล้วหรอน้อง นะห์ :z2: คงไม่เศร้าชิมิ
รอลุ้นต่อ
-
แล้วเจอกัน
ความร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ความรักมันก้อดีอย่างนี้ นี่เอง ว่ามะ
ลุ้นต่อไปเจ้าความรัก ของเฟยกับเวย์ :impress2:
-
หวานจัง เครียดมาหลายตอนแล้ว มาหวานกันมั่ง :-[
-
อยากจะกรี๊ดดดดด แล้วก็ กรี๊ดดดดดด ให้ หน้าจอแตกไปเลย
หวานอ่ะ................. :L1:
เวย์ เวย์เป็นผู้ชายที่อบอุ่นที่สุดดด น่ารักแล้วมีความเป็นสุภาพบุรุษในเวลาเดียวกัน จากที่อ่านมาเวย์พร้อมที่จะปกป้องเฟย
เหมือนที่เจ๊มาช่าเค้าร้องไว้ว่า
โลกนี่ต้องมีผู้ชายอย่างเธอ หุหุหุหุหุ o13
อุ๊ย.....เผลอชมเวย์ ซะเยอะ แอบลืม แอบลืม
เฟย์ ก็น่ารัก ดูเป็นคนที่มีอารมณ์อ่อนไหว แต่ในเวลาเดียวกันก็ดูเข้มแข็ง o13 ใครที่ผ่านสถานะการณ์อย่างเฟยมา ยากมากที่จะทำใจให้ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้
เอาเป็นว่า สู้ๆๆต่อไป ใก้ลจะจบแล้วซินะ ขอแบบหวานๆนะ ไม่เอาเศร้า :serius2:
เป็นกำลังใจให้พี่นะห์น๊าาาาาาาาาาาา +1 จร๊าาาาาาาาา
-
. . .เฟยเริ่มเป็นคนขึ้นมาแล้ว . . . เอิ๊กกกก ก่อนนั้นเป็นลูกลิง :m20: . . . . อยากรู้ว่าถ้าเฟยหึงเวย์บ้าง
จะเป็นไงน้า . .. . ใกล้จบแล้วเหรอคะ ไวจังเลยอ่ะ . . .. . :z3:
-
:man1: :man1:
-
อ่านไปตกใจหมดนึกว่าจะทะเลาะกันซะอีก
เฮ้อออออออออออออ
ดีนะเนี่ยที่จะไปแล้วเอาพี่ไปด้วยรวมเวย์ด้วยอีกคน
อย่างน้อย ๆ ก็คงจะดีกว่าไปคนเดียวแหละเนอะ
เพราะเกิดมันอยู่กันครบทุกคนล่ะ
บรื๋อววววววววววววววววววววววววว
ไม่อยากจะคิดต่อเล้ยว่าเฟยจะโดนไรบ้าง
:serius2:
-
จะจบแล้วหรือนี่ เฮ้อออ
-
กรี๊ดดดด เค้าตกลงเป็นแฟนกันละ :กอด1:
ไปหาพี่ใหญ่ ต้องไปกันให้ครบทีมจริงๆ นะ ... พี่ใหญ่น่ากลัวหงะ
-
แล้วปัญหาพวกนั้นจะจัดการยังไงดีล่ะ
-
แล้วเจอกัน"ความรัก"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านแรกๆเครียดเลยนึกว่าจะทะเลาะกันซะแล้ว
พออ่านจบตอนปุ๊บ กรี๊ดดด ค่ะ
ชอบมากกกกกกกกก
-
o13 o13 o13
เป็นแฟนกันแล้ว
ตอนนหน้าจะ เปง ไง ม่ะรู้
ม่ะอยากนึกเรย
-
ได้รับรู้ถึงความรู้สึก หึง หวง จากคนรักอย่างจริงจัง :กอด1:
ดูอะไร ๆ มันเริ่มลงตัวแล้ว
เป็นกำลังใจให้ น้องนะห์ นะครับ +1 ให้ด้วย
-
สะดุ้งไส้
-
:beat:
หั้ยความหวังคนแก่ป่าววะ
-
ใกล้จบแล้วเหรอ
ไมมันเร็วจัง
:serius2:
-
แม่เฟยน่ารักมากนะ ท่านไม่คาดคั้นลูกชาย(สาว)เลยนะ
คงจะรอให้ลูกชายแนะนำลูกเขยเอง
อิอิ :t3:
-
:-[ :L1: :-[
เป็นแฟนกันแล้ว
แล้วเจอกันนะความรัก
สองคำนี้ เวลาอยู่ในเรื่องแถวๆนี้
ทำไมมันทำให้รู้สึกดีขึ้นมากมาย..
เวย์..เฟย ความรักที่เข้าใจกัน เห็นใจกัน
เอาใจช่วยทั้งสองคน...และน้องนะห์ด้วยครับ
:L2: :pig4: :pig4: :L2:
-
:-[ :-[ :-[
เวย์น่ารักได้อีกอ่ะ ดีแล้วหละที่เฟยไม่คิดที่จะโกหก
และหลอกเวย์ ดีซะอีกการที่พูดอะไรตรงๆไป เหมือนเป็นการซื่อสัตย์ต่อคนที่เรารักเน้อ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:o8:
เขินจัง
น่ารัก
มากมาก
^^"
เป็นแฟนกันแล้วนะ เย้เย้
-
อ่านตอนนี้แล้ว
บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง
รู้แต่ว่ามันยิ้มได้ไม่หุบเลย
เต็มๆ ตื้นๆ แฮะ :กอด1:
-
ใกล้จบแล้วหรอ -*-
:serius2: ม่ายอาวอ่า
อยากอ่านต่อ
-
มีความสุขแล้วต้องยิ้มบ่อยๆ นะ :กอด1:
-
มาเฝ้ารอตอนต่อไปน๊าาาาาาาา พี่นะห์ :กอด1:
-
อ่ะนะ...
ก็หลายสิ่งหลายอย่างมันทำให้เราโตขึ้น
ความรักเกิดใช่ว่าชีวิตจะต้องจบ
เรื่องจบ ใช่ว่าชีวิตจะต้องหาย......
เวลาสำคัญยังมีอีกเยอะ เพียงแค่เรานึกถึง
สิ่งนั้นมันก็เกิดขึ้นได้ ในใจเรา....
-
:pig4: :pig4:
:L2:
:กอด1:
-
เวย์หึงด้วย :impress2:
-
:เฮ้อ:
ดีใจที่เวย์จาไปด้วย
แต่เง้อออออออ
จาจบแล้วเหรอออออ
:กอด1: คนแต่งน้าาา คิดถึงเน้อออ
-
^
^
ซวกตรู๊ดพี่นุ้ย :กอด1:
:monkeysad: :monkeysad: เรื่องนี้จะจบแล้วจริงหรอ
ยังไงก็อย่าจบเส้าเลยนะ
+1 ให้คนแต่งเรียกกำลังใจค่ะ :L2:
-
อ่านแล้วสงสารเฟย แต่ก็สงสารพี่ใหญ่ด้วย :m15:
จวนจะจบแล้วเหรอ เฮ่อ เสียดายแต่ก็ดีใจที่เรื่องคงจบลงด้วยดี
-
อ่านตอนนี้แล้วสุขๆเศร้าๆบอกไม่ถูก
แต่ที่ตกใจมากคือ... ใกล้จบแล้ว!!!! :serius2: :monkeysad:
อยากอ่านอีก แต่ก็อยากรู้บทสรุป อยากให้ลงเอยด้วยดี
เฟยสู้ๆ :กอด1:
-
ช่วงนี้อาจจะไม่ค่อยได้ลงอ่ะคับ
เพราะว่า วุ่น เรื่องทำรายงานจบ
ไหนจะ ฝึกงาน ต้องรอ คนประเมินอีก
เดี๋ยวจะออกมาไม่ดี
ไงก็อย่าพึ่งทิ้งกันไปไหนนะคับ
-
^
^^
จิ้มๆ น้องนะห์ ไม่ทิ้งหรอกจ้า น้องอย่าทิ้งคนอ่านเป้นพอ ทำเรื่องให้เรียบร้อยว่างๆ แล้วมาต่อน้า :3123:
-
ตอนที่ 47 นิสัยผู้ชาย
"แน่นอน" มันพูดแล้วกอดผม
ตอนนี้ผมมีความสุขมากๆ ผมได้เอ่ยปากคำว่าแฟนออกไปแล้ว แล้วมันก็ยอมรับโดยดี สีหน้ามันตอนที่ผมบอกว่าเราเป็นแฟนกัน มันดูตลกมากๆ
ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้มันยังทำหน้าเหมือนเศร้าๆ อยู่เลย ทำไมนะ แค่คำว่า "แฟน" เอง มันถึงได้ดีอกดีใจขนาดนั้น มันไม่มีเคยมีแฟนหรือไงวะ ผมชักจะสงสัย
แล้วไอ้พี่ที่มันจะไปดูใจพรุ่งนี้ (คิดแรงไปป่าววะ แช่งให้แม่งตายซะนี่) ไม่ใช่แฟนมันหรอกเหรอ ถ้าใช่ แล้วทำไมมันถึงได้ดีใจกับคำว่าแฟนนัก แต่ช่างเหอะ ยังไงก็ตาม ตอนนี้ผมกับมันก็เป็นแฟนกันแล้ว ผมสามารถหึงหวงมันได้ตลอดเวลา ผมสามารถงี่เง่าใส่มันได้ สามารถสั่งให้มันทำในสิ่งที่ผมอยากให้มันทำได้ โอ้ย ดีใจว่ะที่ได้พูดคำนั้นออกไป
"แฟน"
มันยังคงกอดผมไม่ปล่อย ผมชักจะเริ่มรู้สึกแปลกๆ อีกแล้วสิ ยิ่งมันอยู่ใกล้แค่นี้ กอดผมอยู่ ลมหายใจอุ่นๆ ไหลรินตรงบ่าด้านที่มันซบ มือเล็กๆ ที่กอดผมอยู่ และกลิ่นหอมจากแชมพูอ่อนๆ ที่มันอาบน้ำไปนานแล้วแต่กลิ่นยังคงเจือจางอยู่ ผมชักจะเริ่มอยากทำไรที่คนเป็นแฟนเขาทำกันซะแล้วสิ
ผมค่อยๆ เปิดเสื้อจากทางด้านหลังตอนที่ผมกอดอยู่ ค่อยๆ สอดมือที่แข็งแกร่งของผมเข้าไปในร่มผ้า เพื่อแนบสนิทกับหลังที่เนียนเรียบและนุ่มนวล มือผมยังคงซุกซนไม่หยุด ผมถอนหน้าออกมาจากไหล่มัน มันก็เช่นเดียวกัน เราแลกจูบกันอย่างแผ่วเบาและอบอุ่น แต่ทว่ามือสองข้างผมยังคงทำงานอยู่ตลอด ผมค่อยๆ เลื่อนผ่ามือมาด้านหน้า บีบไล้ไปตามผิวที่ขาวเนียนตรงหน้า ค่อยๆ ถอดเสื้อบางที่ร่างเล็กตรงหน้าใส่อยู่ เสื้อบางจากร่างเล็กหล่นลงข้างเตียง ผิวขาวละเอียดที่ผมต้องการปรากฏอยู่เบื้องหน้า จูบที่เคยอบอุ่นตอนนี้กลายเป็นจูบที่เร่าร้อนและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือผมยังคงวนเวียนกับสิ่งที่เป็นไตทั้งสองข้าง นิ้วมือเล็กที่เรียวยาว ค่อยๆ สอดผ่านช่องว่างของขากางเกงบ๊อกเซอร์เข้ามาสัมผัสกับความแข็งแกร่งที่ถูกซ่อนอยู่ภายใน ปลายนิ้วที่ชำนาญและช่ำชองค่อยๆ สัมผัสมันอย่างแผ่วเบาแต่เพียงแค่นั้นมันก็ทำให้สัญชาติญาณของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ามันแทบจะคลั่งได้แล้ว
เราผละออกจากจูบที่เร่าร้อน ร่างหนาผลักร่างเล็กลงไปนอนกับที่นอน เสื้อที่ปกปิดร่างกายที่กำยำถูกเหวี่ยงออกไป เผยให้เห็นร่างกายที่แข็งแกร่งที่คอยอยู่ข้างๆมันตลอดเวลาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดวงตาของร่างเล็กในตอนนี้แสดงความเว้าวอนและต้องการมากขึ้น มือเล็กเรียวยาวคู่นั้นยังคงลูบไล้ไปตามร่างกาย และสัดส่วนที่แข็งแกร่งของคนตรงหน้า ร่างเล็กจะรู้ไหมว่าตอนนี้ ได้ทำอะไรบางอย่างผิดไปแล้ว เพราะเขาทำให้คนตรงหน้ากำลังจะคลั่ง
ร่างใหญ่ช้อนแขนเข้าช่วงเอวของร่างบาง ลิ้นที่ใหญ่หนาและดุดันเคลื่อนที่ไปตามร่างกายที่ขาวเนียน ร่างบางเกร็งตัวขึ้นรับเพราะต้องผ่อนคลายจากความทรมานที่ร่างใหญ่มอบให้ ร่างใหญ่ยิ่งทวีความต้องการมากขึ้นเมื่อเห็นร่างบางมีท่าทีที่ต้องการและตอบรับเป็นอย่างดี ช่วงล่างยังคงเบียดเสียดอย่างเป็นจังหวะ รอยเล็บที่ร่างบางค่อยๆ บรรจงทิ้งไว้ให้เมื่อคราวก่อน กำลังจะเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม เพราะร่างบางเริ่มค่อยๆ กดเล็บจากนิ้วที่เรียวยาวลงไปที่หลังอันแข็งแกร่ง
เสื้อผ้าที่ปกปิดความแข็งแกร่งอยู่กลายเป็นสิ่งที่น่ารำคาญ เขาทั้งคู่พยายามช่วยกันปลดเปลื้องสิ่งที่น่ารำคาญนี้ออกไปให้พันตัว ตอนนี้ร่างเนื้อบดเบียดกันอยู่บนที่นอนด้วยความร้อนแรง ลิ้นที่แข็งแกร่งยังคงลากผ่านร่างบางอย่างไม่หยุดพัก เสียงที่อยู่ในลำคอ แสดงถึงความต้องการและความพอใจในสิ่งที่โดนกระทำ แต่หารู้ไม่ว่าเสียงนั้นยิ่งทำให้คนที่มอบการกระทำให้รู้สึกพอใจจนเต็มปรี่แล้ว
เมื่อสิ่งต่างๆ เริ่มเข้าที่แล้ว ร่างเล็กค่อยๆ มุดตัวเองลงต่ำจากร่างใหญ่อย่างช้าๆ ลิ้นที่เล็กเรียวค่อยๆ ลากผ่านความแข็งแกร่งจากช่วงอกลงไปจนถึงช่วงที่แข็งแกร่งที่สุด ร่างเล็กค่อยๆ สัมผัสมันด้วยปลายลิ้นช้าๆ เสียงที่ทุ้มต่ำและเซ็กซี่ของร่างหนาที่ดังอยู่ในคอแสดงให้เห็นถึงความพอใจอย่างมากมาย
ร่างเล็กค่อยเพิ่มความรุนแรงของลิ้นที่เรียวเล็กนั้นมากขึ้น เสียงของจากร่างใหญ่ก็ยิ่งทวีมากขึ้นตาม เมื่อร่างเล็กใช้ความสามารถที่ตนทำได้มากที่สุด
จากเสียงที่ดังในลำคอกลับกลายเป็นเสียงที่คล้ายกับผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง จนร่างใหญ่รู้สึกถึงความต้องการที่เพิ่มขึ้นถึงจุดสูงสุดแล้ว
ร่างใหญ่ผละออกจากร่างเล็กเพราะต้องหยุดความต้องการไว้แค่นี้ก่อน ก่อนที่พลังแห่งรักจะถ่ายทอดออกมา ร่างเล็กยังคงไล่ติดตามสิ่งที่ตนต้องการดั่งเช่นกำลังโหยหามันอย่างมากมาย ร่างใหญ่รีบควานหาสิ่งที่สำคัญบนหัวเตียง ก่อนที่จะเริ่มบรรจงใส่พร้อมกับสีหน้าที่เว้าวอนของร่างบางที่ยังไม่
ยอมห่างหายจากความแข็งแกร่งไปไหน ร่างใหญ่ผลักร่างเล็กลงนอนกับเตียงอีกครั้ง เจลใสๆ กลิ่นอ่อนๆ ค่อยๆ บรรจงทาส่วนที่สำคัญของแต่ละร่าง มือที่เล็กเรียวยังคงไล้ไปตามร่างกายที่แข็งแกร่ง ร่างใหญ่กำลังจะคลั่งตายแล้ว จึงล็อกมือทั้งสองของร่างบางไว้เหนือร่างกายที่ขาวเนียนนั้นด้วยแขนที่แข็งแกร่งเพียงข้างเดียว ร่างใหญ่กระซิบเบาๆ "ขอนะ" ที่ใบหูพร้อมกับลิ้นที่แข็งแกร่งที่ลูบไล้ตามไปด้วย อีกทั้งช่วงล่างค่อยๆ แทรกผ่านเข้าไปในร่างบางอย่างช้าๆ ความสุขค่อยๆ เติมเต็มเข้ามาในจิตใจของแต่ละคนมากยิ่งขึ้น สีหน้าและดวงตาของร่างเล็กบ่งบอกถึงความทรมานและความสุขไปพร้อมๆ กัน
ร่างหนายังคงเก้ๆ กังๆ นิดหน่อย ร่างบางส่งสัญญาณให้รู้ว่าตนเองต้องการอยู่ด้านบนแทน ร่างหนาค่อยๆ ช้อนร่างเล็กนั้นขึ้นมา ทั้งสองต่างขยับตัวตามที่ตนเองถนัด เสียงจากลำคอดังมากขึ้นเรื่อยๆ ประสานเป็นจังหวะเดียวกัน ร่างบางผลักร่างหนาให้ลงไปนอนบ้าง ร่างบางอยู่เหนือร่างหนาในตอนนี้ มือเล็กเรียวค่อยๆ ลากผ่านทั้งร่างกาย สะโพกเล็กๆ กำลังขยับขึ้นลงอย่างชำนาญ ร่างหนาหลับตาพริ้มเพราะความสุขที่ได้รับ มือใหญ่หนาค่อยๆ จับที่สะโพกที่เล็ก ปรับจังหวะสองคนให้ตรงกัน แล้วเริ่มบรรเลงเพลงรักในแบบที่ตนต้องการ จากความนุ่มนวลในตอนแรก กลายเป็นความรุนแรงและดุดัน จนจังหวะที่เร่งขึ้นผิดเพี้ยนและหยุดไปในที่สุด
เฟยเหนื่อยหอบจนลงมาซบที่อกผม ทั้งๆ ที่ความแข็งแกร่งของผมยังอยู่ในร่างกายมัน หัวใจเต้นถี่และรุนแรง ลมหายใจเหนื่อยหอบ เนื้อตัวสั่นระริก ผมค่อยๆ ลากความเป็นชายออกมาจากร่างกายอย่างช้าๆ และจึงอุ้มเฟยไปล้างตัวในห้องน้ำด้วยกัน
แปลก.... คราวนี้ไม่เห็นสั่นเหมือนคราวแรกๆ เฟยยังคงอาบน้ำด้วยสีหน้าปกติและเขินนิดๆ ผมค่อยๆ ล้างเนื้อตัวให้เฟยอย่างเบาๆ และถนุถนอม
ตอนนี้ผมรู้สึกรักมันจับหัวใจ ผมสามารถทำอะไรให้มันได้ทุกอย่าง ขอเพียงแค่มันบอก เพราะผมกลายเป็นของๆ มันแล้ว แต่สิ่งที่ผมสงสัยที่สุดค่อยๆ ออกมาจากสมองผม
"ทำไมเฟยไม่เสร็จอะ" ผมถามขณะที่ถูเรือนร่างที่ขาวเนียนของมัน
"ไม่รู้ดิ เฟยไม่เคยเสร็จอะ" มันหันหัวมาตอบแต่ไม่ได้ขยับตัว ผมเลยจุ๊บไปอีกหนึ่งที
"แล้วทำไมต้องให้เฟยเสร็จด้วยอะ" มันพูดต่อพร้อมกันก้มลงไปขัดขาด้านล่าง โอ้ย...ไอ้เฟย มึงรู้ไหมว่าเมิงกำลังยั่วกูมากๆ
"เวย์ก็แค่อยากให้มีความสุขด้วยกัน เพราะเวย์มีความสุขแล้ว เฟยก็ต้องมีด้วยดิ" ผมพูดพร้อมกับเล่นด้านหลังมันไปด้วย มันขึ้นมายืนตรงหันมามองหน้าผม จ้องตา
"เวย์คิดอะไรอยู่ เวย์คิดว่าเฟยไม่มีความสุขหรองัย" มันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
มันเป็นอะไรของมันอีกเนี่ย ผมก็แค่อยากให้เสร็จด้วยกัน มีความสุขด้วยกัน แล้วทำไมมันต้องทำหน้าเหมือนเอาเรื่องขนาดนี้ ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า
"เปล่า เวย์ก็แค่อยากให้เฟยเสร็จด้วยกันแค่นั้นเอง" ผมเริ่มจะงงในท่าทีของมันในตอนนี้มากๆ
"เวย์ฟังเฟยดีๆ นะ แค่นี้เฟยก็มีความสุข เฟยไม่เคยรู้ว่าเสร็จเป็นยังไง แต่แค่นี้ แค่นี้ก็พอแล้ว เฟยมีความสุขมากๆ แล้ว เฟยไม่ได้ต้องการให้เวย์ทำไรให้เฟยเพิ่มเติมหรอก เพราะแค่เวย์อยู่ข้างๆ เฟยก็มีความสุขพอแล้ว" มันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง และฟังดูถึงความจริงใจที่ส่งผ่านออกมาแบบสัมผัสได้
แต่มันคนละเรื่องกันนี่หว่า ผมอยากให้มันเสร็จนิ ไม่เห็นเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย ก็แค่เสร็จเอง มันยากเย็นนักเหรอเนี่ย?
แต่ช่างเหอะ เดี๋ยวไว้คราวหน้าค่อยทำให้มันเสร็จก็ได้...........
เราสองคนอาบน้ำกันจนเสร็จ ออกมาแต่งตัว โทรศัพท์ผมดังขึ้น
--------- เบอร์ที่ไม่คุ้นตา ----------
ผมรับโทรศัพท์ เป็นเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคย
"อ้วนหรือเปล่าอะ นี่บีเองนะ" คำแรกที่เธอทักขึ้น เสียงจากโทรศัพท์มันดังลอดออกมาเลย บีเป็นคนที่พูดเสียงดังมาก หรืออาจเป็นเพราะหูโทรศัพท์ผมดังอยู่แล้วด้วยมั้ง
"อื้อ ว่าไง มีไรเหรอบีโทรดึกดื่นเชียว" ผมตอบกลับไป แต่ตอนนี้เฟยยืนมองหน้าผมในแววตาแสดงความสงสัยออกมา
"เปล่าหรอก ไม่มีอะไร แต่ถ้าไม่มีอะไร บีโทรมาหาไม่ได้แล้วใช่ไหม" ปลายสายยังคงพูดตามใจคิดอยู่
"แค่นี้ก่อนนะ เวย์ติดธุระ" ผมพยายามบ่ายเบี่ยงเพราะตอนนี้เฟยยังคงยืนจ้องหน้าผม และมีความสงสัยมากกว่าเดิมด้วย
"ธุระอะไรป่านนี้เนี่ย ตอนนี้บีอยู่แถวๆ บ้านอ้วนอะ ออกมากินข้าวกันมะ ผัดไทยเจ้าอร่อยที่อ้วนชอบไง" ปลายสายยังคงส่งเสียงดังออกมาไม่ขาดสายเหมือนจะไม่รับรู้เลยว่า ตอนนี้ผมสถานการณ์เริ่มแย่ลงแล้ว
ตอนนี้เฟยเดินไปเช็ดหัวที่เตียง สีหน้าราบเรียบ ความสงสัยจากดวงตาที่ผมเห็นเมื่อครู่หมดลงไปแล้ว เหลือแต่ความเย็นชาจนผมรู้สึกได้
ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าเฟยเย็นชา หรืออาจเป็นเพราะความวุ่นวายในหัว และความกลัวว่าเฟยจะโกรธหรือเปล่า เพราะตอนนี้ผมคุยกับแฟนเก่าของผม แฟนเก่าที่ผมกับเขายังไม่ได้เลิกกัน แต่เพียงแค่ห่างกันไปก็เท่านั้นเอง
"เวย์ไม่ได้อยู่บ้าน แค่นี้นะบี เดี๋ยวค่อยคุยกัน" ผมตัดสายทิ้งทันที ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงทำแบบนั้น แต่ผมรู้สึกว่าผมต้องแคร์คนข้างหน้าผมมากกว่าที่จะแคร์คนที่ห่างกันไปนานแบบนั้น
ผมเดินไปจะถึงเฟยที่นั่งเช็ดหัวอยู่ โทรศัพท์ผมยังคงดังขึ้นอีก
-------- เบอร์เมื่อสักครู่ที่โทรมา --------
ผมตัดสินใจที่จะไม่รับตอนนี้ เฟยหันหน้ามามอง
"รับดิ เผื่อเขามีธุระ" เฟยบอกด้วยน้ำเสียงปกติๆ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เฟยคิดอะไรอยู่ หรือไม่ได้คิดอะไรเลย หรือเป็นที่ผมเองที่ระแวงไปเองกลัวว่ามันจะโกรธ แต่เฟยไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล เดี๋ยวอธิบายก็คงจะเข้าใจเองแหละ
ผมกดรับโทรศัพท์
"ไอ้อ้วนวางโทรศัพท์ใส่เค้าเหรอ? อ้วนไม่รักเค้าแล้วใช่ไหม" ปลายสายถามคำถามที่ผมตอบไม่ได้ขึ้นมาซะแล้ว
แล้วแถมคำพูดก็เหมือนเก่าไม่เปลี่ยนแปลงเลยด้วย สรรพนามที่ใช้เรียกบุคคลก็ส่อถึงความใกล้ชิดที่มากกว่าแฟนอีก โอ้ย ตูจะบ้าตาย ไอ้เฟยต้องได้ยินแน่ๆ
ผมกับบีคบกันตั้งแต่สมัยเรียนม.ปลายแล้ว แต่ตอนที่เราเข้ามหาลัย เราสองคนก็ยุ่งกันมาก บีเอ็นติดที่จุฬา แต่ผมไม่ได้เอ็น ผมกับบีเลยต้องแยกกันเรียน และด้วยตอนก่อนเปิดเทอม ผมและบีก็จะยุ่งกัน เพราะต้องปรับตัวให้เข้ากับมหาลัย เราสองคนตกลงกันว่าอาจจะห่างกันสักพัก แต่ทุกอย่างจะต้องเหมือนเดิม ผมลืมไปซะสนิทเลยว่าผมมีบีอยู่ แล้วตอนนี้บีกลับมาแบบนี้ มาทวงสิทธิ์ที่ผมเคยให้สัญญาไว้
"เปล่าแต่เวย์ยุ่งจริงๆ เดี๋ยวเวย์โทรกลับนะ เวย์ทำธุระก่อน" ผมยังคงบ่ายเบี่ยงที่จะตอบคำถาม
"งั้นตอบมาคำเดียว รักบีอยู่หรือเปล่า" ปลายสายยังคงยิงคำถามนี้ออกมาอีก ผมชักจะเชื่อแล้วสิที่เขาบอกกันว่าผู้หญิงมักจะมีเซนส์ในเรื่องพวกนี้ พอแฟนตัวเองกำลังจะนอกใจ กำลังจะจากไป พวกผู้หญิงเขาจะรับรู้ได้ทันที เหมือนเป็นสัมผัสที่หก เวลาที่เราอยู่กับคนอื่น หรือมีอะไรแปลกๆ ความไม่ไว้ใจจะเกิดขึ้นทันที และต้องหาความเชื่อมั่นและความมั่นคง ซึ่งตอนนี้ผมกำลังโดนอยู่
"อื้อ..." ผมเลือกที่จะตอบคำนี้มากกว่า เพราะผมพูดไม่ได้แน่ๆ
"ตอบมาดีๆ ดิ" ปลายสายยังคงเร่งความดังเสียงเพิ่มมากขึ้น
"รักคร้าบบบบบ" ผมพูดเสียงเบาๆ เพื่อไม่ให้เฟยได้ยิน
"ดังๆ ดิ ถ้าไม่กล้าพูดดังๆ แสดงว่าอยู่กับคนอื่นใช่ไหม" ปลายสายพูดแม่นอย่างกะตาเห็น ซวยแล้วไงผม
ผมกดตัดสายแล้วปิดเครื่องทันที เอาวะไงเดี๋ยวค่อยเคลียร์กัน อ้างว่าแบตหมดตอนหลังก็ได้ แต่ตอนนี้ คนตรงหน้าผมไม่เห็นรู้สึกรู้สาอะไร สีหน้ายังคงราบเรียบปกติ ดูโทรทัศน์ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมไปนั่งลงข้างหลังเฟย และกอดไว้
"ใครเหรอ?" เฟยถามผมทั้งๆ ที่ตายังจ้องโทรทัศน์อยู่
"เพื่อนสมัยม.ปลายอะ" ผมตอบไปตามความจริง(ครึ่งเดียว)
"เพื่อนกันต้องบอกรักกันด้วยเหรอ?" เฟยหันหน้ามาจ้องหน้าผมแล้วถาม
-
^
^
:z13:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องเฟยมาแล้วววววววววววววววว
:กอด1:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
อะไรเนี่ยยยยยยยยยยย
บี มาจากไหนเนี่ยยยยย :z3:
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย
ได้ไงอ่ะ
ไม่ยอมนะเนี่ยยยยยยยยยย
สงสารเฟยอีกแล้ววววววววววว
-
นั้นไง ไอ้คุณเวย์
งานเข้าาาาาาาาาา แล้ววววว
หึหึ
เห้อ นึกว่าจะราบรื่น ตัวมาร มาอีกตัวละ
T^T :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อ้าวเวย์ทำไมเป็นแบบนี้ :sad4:
-
. . . .ไอ้เวย์ย์ ย์ ย์ :z6: . . ..นิสัยผู้ชายจริงๆ ด้วย . . .. แม่ม เพื่อนต้องบอกรักด้วย จริงเนาะ เฟยทิ้งมันเลย ย ย ยย
. .. ยุให้เค้าแตกแยกกันซะงั้น . .. .หึหึหึ เอาให้เคลียร์ค่ะ ไม่ไหวก็ต้องเคลียร์ .. ..
-
หึหึ เวย์นี่ นิสัยผู้ชายจริงๆ ด้วย
ยังไม่เลิกกับคนเก่ามาขอเฟยคบได้ไงเนี่ย
หยั่งงี้เขาเรียกว่าจงใจปิดบังเพื่อหลอกลวง ตอนหน้าขอเวย์แจงเหตุให้เฟยฟังให้หมดน๊า ไม่งั้นคาใจ
-
บีคือใคร
ใครคือบี
งง มากมายยยยย มันมาจากหนายยยยยยยยยยยย
ไปตายซะนัง เอ บี ซี เนี่ย
แอร๊ยยยยย มารความสุข :m31:
-
งานเข้าอีกแว้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :z3:
-
:z3: จับหัวไอ้เวย์มาแล้วกระแทกกะกำแพงอย่างบางเบา
แถมด้วยการ :z6:
-
งานเข้าอีกแล้ว
ไม่ไหวที่จะเคลียร์นะเวย์
แอร๊ยยยยยยยยยยยย
งานนี้ หุหุ :z3:
-
อ่าวเวย์ ไหงงั้น
:beat: นังบี
-
อ่าว เวย์ ไมทำงี๊หละ :m16:
ยังไม่แน่ใจอีกเหรอ เซ็ง เวย์ :z3:
-
อ่าว ทำไมเป็นงี้
:z3:
-
....ปัญหาเก่ายังไม่จบ ปัญหาใหม่ก็มาอีกแล้ว...
... ปู้ชายโวยวายดูง่าย...แต่ปู้ชายเงียบๆๆนี่ดูยากนะเฟ้ย..
....เฟย..คิดอะไรอยู่...นากีส..ไม๊.. :L2:
-
ดีแตกซะแล้ว...มาแนวอยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนซะงั้น เง้อ
-
จัดการปัญหาที่มันคาราคาซังอยู่ซะพี่เวย์ -*-
เดี๋ยวมีเรื่องแล้วมันจะแย่นะครับขอบอก
-
อ้ายเวย์
เด๋วมึงจะโดน
รีบๆ ไปเคลียร์เลยเร็วๆ
-
ไหงงี้ ดีแตกซะแล้ว มีแฟน แต่ลืมว่ามีเนี่ย :sad4: :fire:
สงสารเฟย เหมือนซวยซ้ำซ้อนยังไงไม่รุ เมื่อไหร่เฟยจะมีความสุขจริงๆสักที T_T
-
เวย์ไปบอกรักคนอื่นทำไม แล้วต่อหน้าเฟย คนที่ตัวเองรักด้วยนะ
เฮ้อออ เดี๋ยวปัญหามันจะตามมาอีกม้ายยย คิดแล้วเหนื่อยใจ :serius2:
-
:m16:
"เพื่อนกันต้องบอกรักกันด้วยหรอ?"
สะจัยอิเวย์แกงานเข้าแน่
555
เตรียมตัวไว้
เค้ารักเวย์กับเฟยนะจ๊ะ
^______________^
ปล. ทำไมอิพวกนางร้ายตัวอิจฉาจะต้องชื่อ A B C ด้วย กร๊ากกกกกกกกกก
-
Wayyyyyyyy :serius2:
-
งานชุด ใหญ่เข้านะนั่น
:fire:
-
:beat: :beat: :beat: แทนน้องนะห์ :beat: :beat: :beat:
-
นิสัยผู้ชายจริงๆด้วย นะห์ตั้งชื่อตอนได้เข้าสุดๆ :m16:
-
o13 o13 o13
ต้องให้มันได้อย่างนี้สิเฟย ให้มันบอกมาชัดๆเลย
เพื่อนกันที่ไหนเค้ามาบอกรักกัน
เวย์ๆต้องเลือกแล้วนะระหว่างความรัก กะ ความผูกพันธ์
ปล. นะห์ เรื่องสถาบันอะควรจะใช้เป็น ... แทนคำว่า จุฬ_ อะนะอย่างอื่นเยี่ยมแล้ว
แล้วจะรออ่านต่ออยากรู้ว่าเวย์จะตอบยงไงจังเลยอ๊าก
ถ้าตอบไม่ถูกใจนะมีโดน :beat: แน่ฮึเวย์
-
:a5:
เวย์แกมีคนอื่นอยู่แล้วหรอ
o22
ไมแกทำงี้อ่ะ แล้วเฟยของชั้นจะทำไงอ่ะแก
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แล้วเฟยจะคิดมากม้ายยยยย
:serius2:
-
o22
อ้ายเวรรรรรรรรรรร เอ้ย ม่ายช่าย อ้ายเวย์ยยยยยยยยยยยยยยย
:beat:
ทำงี้ได้ไงฟระ
งานเข้าแน่ๆ ชุดใหญ่ จัดไป
เฟย จัดการให้เด็ดขาด
โฮฮฮฮฮ ทำงี้ได้ไง
:กอด1: น้องเฟย
อีบี อีบี อีบี อีบี :beat:
-
หง่ะ งานเข้า
-
ตายๆ เวย์งานเข้าแล้ว
รักเก่าจะกลับมาหา รักใหม่ยังไม่ได้เคลียร์
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
งานเข้าอีกและ
-
งานเข้าแล้ว เวย์ รีบเคลียร์ซะก่อนที่มันจะสายเกินไป
เป็นกำลังใจให้ นะครับ นะห์
-
งานเข้าแล้วไง
เวย์เอ๊ยยยยยยยยย ไปเลิกกะแฟนก่อนไป
:z3:
-
o18 o18
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
:เฮ้อ:
-
นึกว่าเวย์
จะดีสุดๆ
แต่ก็ไม่
:z6:
-
เปลี่ยนตัวพระเอกด่วน จะไม่เสียใจเลยถ้าพระเอกเรึ่องนี้ไม่ใช่ไอ้เวย์ อ๊ากส์โมโห ต่อให้สุดท้ายเลึอกเฟยก็ตาม ทำไมต้องปิดบัง เฟยไม่ใช้ช้อยส์ ให้แกมาเลึอกนะโว้ย อย่างนี้ต้องเรียกสันดานผู้ชายแล้ว เฟยถ้าผู้ชายมันหาที่ดีๆ ยากนักก็อยู่เป็นโสดให้ผู้ชายเสียดายเล่นดีกว่า ฮึ่ม
-
เวย์เอ๋ย กลับไปจดทะเบียนหย่าให้เรียบร้อยก่อนดีกว่า
:t3:
-
งานเข้าเวย์ซะแล้ว โฮ่ะๆ
จะแก้ตัวกับเฟยยังไงล่ะเนี่ย
รอลุ้นๆ :z2:
-
เวนกำ เค้าหายไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตแป๊ปเดียว
เวย์งานเข้าเลย - -"
-
กร๊าก สะใจ งานนี้พี่ใหญ่มีสิทธิ์แล้วเว้ย :really2: :really2:
-
:beat: เวย์ ลืมที่มีแฟนเนี่ยนะ
-
เวย์ร้ายเหมือนกันนะ...... :m16:
มีแฟนอยุ่แล้ว.....แต่่ยังมายุ่งกันเฟยอีก
อย่างนี้ต้องโดน :z6:
-
ทำอะไรให้มันเด็ดขาดนะเวย์
เอาใครให้เป็นคนๆ ไป
-
สงสารเฟยจริงๆ........ :o12:
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเครียดได้ใจเลย ! :serius2:
-
โหยทำไมทำงี้อ่ะ :z3:
-
(http://i188.photobucket.com/albums/z128/Ray_marz/Valentine_card.jpg)
Happy Valentine ka
-
(http://i356.photobucket.com/albums/oo7/Bogiecoco/ValentineBear.gif)
น้องเฟย สุขสันต์วันแห่งความรักค๊าบบ
:กอด1:
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/v1.gif)
:กอด1:
-
(http://i475.photobucket.com/albums/rr112/ranny19/g9-1.jpg)
:กอด1:
-
โอ๊ย!! อ่านทันแล้ว :m31: ปัญหาของเวย์มันชวนปวดตับเจรงๆ
แล้วน้องเฟยจะทำยังงายยย...เป็นกำลังใจให้น้องเฟยต่อไปนะจ๊ะ :3123:
แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์คุณน่ะห์ด้วยค่ะ :L2:
-
(http://i367.photobucket.com/albums/oo111/taan19/10-01-2009_05.gif)
-
(http://i242.photobucket.com/albums/ff298/akapong999/glitter/valentine/13-02-2009_07.gif)
-
:L2:...Happy Valentine's Day...น้องนะห์+ไอ้คิ้วเข้ม...
...ทำทุกวันให้เป็นวันแห่งความรักนะ..
...คนแรกของเวย์จะเป็นใครก็ช่าง..แต่คนสุดท้ายต้องเป็น..เฟย..เท่านั้น...
...เช่นกัน คนแรกของเฟยจะเป็นใครก็ช่าง..แต่คนสุดท้ายต้องเป็น..เวย์..เท่านั้น..
....................OK ปล่าว............. :L2:
-
^
^
^
นี่ แหนะ!!!~ จิ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ
ปี้ วา เลน ไทม์ ทุก คน นะครับ
วัน นี้ นึก ว่า จะ เป็น วัน แห่ง ความ รัก ที่ ยอด แย่ ซะ อีก
ทะเลาะ กัน ไป ไม่ คุย กัน สาม สี่ วัน แหนะ
ไม่ ทอ มา หา ด้วย
แต่ วัน นี้ เขา มา หา แหละ
พร้อม ดอก กุ หลาบ ด้วย
โอ้ย มี ความ สุข จัง
ไป ดื่ม ด่ำ ความ หวาน ก่อน น่ะ ครับ
เดี๋ยว ค่อย มา ต่อ คริก ๆ
ขอบ คุณ สำ หรับ คำ ดวย พร ทุก คน เวย น่ะ ครับ ๆๆๆๆ
-
^
^^
เข้ามาจิ้มน้องนะห์ คืนดีกันได้แล้วยินดีด้วยน้า ขอให้ทุกวันเป็นวันที่ดีสำหรับน้องนะห์จ้า
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ :L2:
-
วาเลนไทน์แย้วขอให้มีความสุขอย่างล้นเหลือน้าจ๊ะ
อิจฉาจริงๆ คิกคิก
-
:o8:
เด็กใหม่คราบ อิจฉาจังเลย
ซุ่มอ่านเรื่องนี้มาตั้งนาน อิๆ
-
:z13: น้องนะห์
มีความสุขมากๆนะ :3123: :3123:
-
:L1: Happy valentine's day :L1:
ขอให้น้องนะห์กะหนุ่มข้างกายสวีทวี๊ดวิ๊วกันตลอดไปนะจ๊ะ :กอด1:
ว่าแต่ในเรื่องเนี่ย คุณเวย์ยังไม่เคลียร์เลยนะ
รีบๆมาเคลียร์ด้วย จะแก้ตัวว่าไรก็รีบๆว่ามา :m16: เด๋วยุน้องเฟยทิ้งซะเลยนี่
-
งั้นสงสัยวันนี้คงไม่ได้อ่านตอนใหม่แล้วล่ะมั้ง
เพราะคนเขียนมัวแต่ไป "ดื่มด่ำ"
:z1:
-
เพิ่งมาอ่าน...
แบบ..พลอตนี้คิดได้ไงอ่า
เอาแล้วล่ะซิ๊..มีตัวร้ายโผล่มาให้ไอ่อ้วนกะน้องเฟย ...หึหึหึหึหึ (หัวเราะไมวะ?)
..ยังไงก็ .. วาเลนไทน์ ก็อย่าหักโหมไปนะ
คึคึคึคึ..
:z2: :z2: :z2:
-
มาได้แล้วจ้าคุนเฟย รออยู่
-
หลายวันแล้วค้าบบบบบบ
พี่เฟย
รอมาสามวันแล้วค้าบ :serius2:
-
ตอนที่ 48 เศร้า.ระแวง.อาย.โกรษ
"เพื่อนกันต้องบอกรักกันด้วยเหรอ?" ไม่รู้อะไร ดลใจให้ผมพูดคำนี้ออกไป ตอนนี้มันรู้สึกแย่ แย่มากๆ เลยทีเดียว ผมได้ยินว่ามันบอกรักเขา ถึงจะเป็นคำบอกรักที่ไม่ได้ฟังดูแล้วจริงใจก็เหอะ แต่ผมรู้สึกเจ็บ เจ็บเข้าไปถึงหัวใจที่ลึกที่สุด ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมสมควรทำยังไง ผมไม่เคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน พวกพี่ๆ ก็เคยพาแฟนผู้หญิงมาให้ผมเห็นออกจะบ่อย แต่ทำไมตอนนั้นผมถึงไม่รู้สึกอะไรเลยนะ แต่กับมัน ไอ้เวย์ ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้ เจ็บจริงๆ เจ็บสุดๆ เลยตอนนี้
เวย์ทำหน้าเอ๋อๆ ไปนิดหน่อย คงไม่คิดว่าผมจะได้ยินมั้ง เพราะคำที่มันพูดเป็นคำพูดเบาๆ เหมือนกับเป็นการผ่อนลมออกมาเฉยๆ แค่นั้น ซึ่งผมไม่น่าจะได้ยิน ผมยังคงจ้องหน้ามันอยู่
"เวย์ขอโทษ" มันบอกกับผม
"เขาคือใคร" ผมถามมันทันควัน ใจจริงของผมก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมายหรอก เพราะรู้อยู่ว่ามันให้ความสำคัญกับผมมากกว่า ตอนนี้มันดูกระสับกระส่าย แถบยังปิดโทรศัทพ์ด้วยอีก และการบอกรักเมื่อกี้ไม่มีความจริงใจซักนิด เหมือนเป็นการแค่บอกรักผ่านๆ ไป แต่ผมก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาคือใคร ผมอยากรู้
"ชื่อบี คบกันตอนอยู่ม.ปลาย แต่ต่างคนต่างยุ่งเลยไม่ได้ติดต่อกัน" มันค่อยๆ เรียบเรียงคำพูดก่อนที่จะบอกผม
"แล้วรักเขาไหม" ผมยังคงถามต่อ
"ตอนนี้ไม่แล้ว" เวย์ยืนยันกับผมด้วยสีหน้าที่ดูอ้อนวอน
"แล้วทำไมต้องหนีด้วยไม่เข้าใจ ทำไมไม่บอกเขาไปตรงๆ" ผมยังคาดคั้นต่อ
ผมยอมรับว่าผมนิ่งมากในตอนนี้ นิ่งซะจนดูน่ากลัว ผมคิดว่าถ้าผมโวยวายหรือโหวกเหวกซะหน่อย อาจจะดีกว่านี้ก็ได้ เพราะว่าตอนนี้เวย์มันดูกลัวผมมากๆ มันดูเหมือนกับหง๋อไปเลย ไม่กล้าที่จะเอ่ยคำอะไรออกมา
"เวย์ไม่รู้" มันตอบคำถามได้น่าถีบมาก
"เอางี้ เฟยเองก็ยังคาราคาซัง เวย์ก็มีเรื่องแบบนี้ งั้นพรุ่งนี้ เวย์ก็ไปเคียร์กับเขา ส่วนเฟยก็จะไปเคียร์ของเฟย ดีป่ะ" ผมยื่นข้อเสนอ เพราะผมเองก็เข้าใจ ผมเองต่างหากที่ยังคาราคาซักมากกว่ามันอยู่ ถ้าเทียบกัน ปัญหาของมันแค่เล็กน้อยด้วยซ้ำ เมื่อเทียบกับสิ่งที่มันต้องเผชิญเมื่ออยู่กับผม
"เวย์ขอเวลาได้ไหม เรื่องนี้มันจัดการลำบากอะเฟย" มันพูดพร้อมๆ กับก้มหน้าหลบสายตาผม
ผมยังคงคาดคั้นจากมันต่อไปอีก แต่สุดท้ายแล้วคำตอบทีได้กลับมา เหตุผลที่ต้องขอเวลาเพราะว่า พ่อกับแม่ของทางเวย์ กับทางบี รู้ว่าทั้งสองคบกัน และก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ทางพ่อแม่ของบีเองด้วยซ้ำที่ขอร้องให้ช่วงสอบหรือตอนเข้ามหาลัย ให้ห่างๆ กัน แต่ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ก็คงจะให้ทั้งสองกลับมาเหมือนเดิม
เวย์มันบอกไม่รู้ว่าพ่อแม่บีจะยังไง เพราะบางทีก็เหมือนจะชอบเวย์ แต่บางทีก็เหมือนจะกีดกันเวย์ยังไงไม่รู้ ด้วยที่ว่าทางบ้านบีเป็นคนค่อนข้างมีฐานะ และชื่อเสียงแต่เวย์เป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาๆ คนหนึ่ง แต่ด้วยที่เห็นว่าลูกสาวตัวเองรักมากเลยปล่อยๆ แต่ก็ยังคงไม่สนับสนุนซักเท่าไหร่
ตัวเวย์เองไม่ใช่จะปิดบัง มันพยายามอธิบายว่า ที่มันไม่ได้บอกเพราะว่ามันลืมไปจริงๆ ตอนช่วงที่อยู่กับเฟย มันมีความสุขมากๆ สุขสะจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เวย์ก็ยังคงให้สัญญาคำเดิมว่า จะไม่ทิ้งเฟยไปไหน จะอยู่ข้างๆ เฟย ต่อให้อะไรเกิดขึ้นก็จะไปจากเฟยไปไหน
ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าคนตรงหน้าเกิดปัญหาขึ้นในใจ แล้วในตอนนี้ผมจะช่วยอะไรมันได้ ทำได้แค่เพียงยืนอยู่ข้างๆ มันเท่านั้นหรอ หรือด่าว่ามันเพิ่มมากขึ้น หรือว่าต้องให้กำลังใจ ผมสมควรทำยังไงหละ
ผมคิดอะไรไม่ออกหรอก ณ ตอนนี้ จะให้ผมปลอบใจแล้วบอกกับเวย์ว่าไม่เป็นไร เฟยรอได้หรอ? หรือจะให้บอกว่า ไม่มีปัญหา คบกับบีต่อก็ได้ แบบนั้นใช่ไหม?
ความกลัวเริ่มเข้ามาในจิตใจมากขึ้น กลัวว่าจะต้องเสียมันไป กลัวว่าจะไม่มีใครรัก กลัวว่าจะไม่เหลือใคร
หรือสุดท้ายแล้ว ตัวผมเอง คงต้องเกิดมาเพื่อช้ำใช่ไหม รักใครก็ไม่มีทางสมหวัง ผมพึ่งจะได้เรียนรู้รักครั้งแรกนะเนี่ย แต่มันจะเป็นแบบนี้หรอ? หรือคนต่ำๆ อย่างผมไม่สมควรได้รับความรักที่บริสุทธิ์ คนที่มีอดีตเลวๆ อดีตอันโสมม จริงๆ แล้วมันก็เกิดขึ้นจากผมเองทั้งนั้น ผมเนี่ยหล่ะที่ทำให้ชีวิตของผมเป็นแบบนี้
ผมไม่รู้ว่าในตอนนี้ผมคิดอะไร ผมผูกเรื่องทั้งหมดเข้าหากันได้อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เพียงเพราะแค่ว่าผมรู้สึกว่า ผมจะต้องสูญเสียเวย์ไป แค่นั้นผมก็อึดอัด ปวดหัว และก็คิดฟุ้งซ่าน มากมายขนาดนี้
นี่หรือคือความรู้สึกหนึ่งของความรัก แต่แล้วมันคือความรู้สึกอะไรหละ
"ระแวง" ใช่ไหม
ช่วงที่ผมนิ่งเงียบไป ฟุ้งซ่านคิดแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง เวย์ก็เข้ามากอดผมจากด้านหลัง ลมหายใจอุ่นๆ ไหลรินอยู่ที่บ่า เสียงของหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะ ถึงมันจะไม่รุณแรงแต่มันก็ส่งมาถึงผมได้จากด้านหลัง ด้านที่มันสวมกอดผมอยู่ ไออุ่นที่มันถ่ายถอดมาให้ เหมือนกับจะละลายความฟุ้งซ่านของผมทั้งหมดทิ้งไป ความสงบค่อยๆ เข้ามาในสมอง
"เชื่อเวย์นะ เวย์ไม่มีทางทิ้งเฟยไปหรอก เวย์สัญญา" มันพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำแบบที่ผมชอบ
--- แล้วยังไงหละ ตอนนี้มันอยู่ข้างๆ กูแล้ว มีความสุึขแล้ว จะยังต้องการอะไรอีก --- คำเหล่านี้เกิดขึ้นในสมองผมก่อนที่ผมจะเอนกายนอนตามแรงดึงเบาๆ ของคนด้านหลัง
ผมตื่นเช้าขึ้นมารับกับอากาศของวันใหม่ ยืนพิงหน้าต่างมองออกไปไกลสุดตา รถราที่กำลังเดินทาง แต่ก็ไม่ได้เร่งรีบอะไรมากนัก ผมค่อยๆ คิดทบทวนเรื่องเมื่อคืนนิดหน่อย ตรงๆ ลึกๆ แล้วยังแอบหงุดหงิดและหัวเสียกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ผมกลับยิ้มได้ตอนเช้า หลังจากที่หันไปมองที่เตียง
เวย์นอนหลับตาพริ้ม คิ้วที่เข้มเหมือนมีคนเอาปลิงมาแปะไว้ดูเท่าไหร่ก็ไม่เคยเบื่อ ผมเส้นเล็กที่ขาดการบำรุงชี้ฟูนิดๆ ดูตลกดี ขนตาที่ยาวเป็นแพคล้ายกันสาดบ้านเป็นสิ่งที่ผมโปรดปราณรองจากคิ้ว ริมผีปากที่เผยอนิดหน่อยเพิ่มความเซ็กซี่ให้กับร่างกายนี้มากๆ ท่อนแขนที่ผมนอนประจำยังคงเปิดอ้าไว้เหมือนกับว่าผมจะกลับเข้าไปนอนเมื่อไหร่ก็ได้
ตอนนี้ผมค่อยๆ กลับเข้าไป ณ จุดที่ผมเคยอยู่เมื่อครู่นี้ มืออีกข้างของมันก็สวมกอดผมเหมือนเป็นสัญชาติญาณ ขาขวาก้าวก่ายตัวผม คล้ายเหมือนผมเป็นส่วนๆ หนึ่งที่ขาดหายออกไปจากการนอนงั้นหละ แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เพียงพอที่จะทำให้ผมทำทุกอย่างเพื่อมัน และผมจะเชื่อมัน เชื่อว่ายังไงๆ มันก็ต้องกลับมาหาผม
ผมนอนคิดอะไรพักหนึ่งก่อนที่จะลุกออกมาอีก ไปอาบน้ำ ผมอาบน้ำเสร็จก็มาปลุกเวย์เพื่อให้ไปอาบน้ำและแต่งตัวไปมหาลัยพร้อมกัน
วันนี้พี่สาวผมออกไปเรียนสาย และเมื่อคืนคงจะกลับมาดึก เลยไม่ให้ผมยืมรถไปมหาลัย ผมก็ต้องไปเองนะสิครับ ออกจากบ้านว่าจะไปเรียกแท๊กซี่ แต่มีคนห้ามไม่ให้เรียก แต่บอกว่าวันนี้จะพาขึ้นรถเมล์
จริงๆ ผมเองก็ไม่ใช่ลูกคุณหนูอะไร รถเมล์ก็เคยขึ้นแต่ไม่บ่อย อีกอย่างถ้าต้องไปเรียนด้วยแล้วผมไม่ขึ้นหรอกรถเมล์อะ เพราะว่ามันทำให้ผมเสียทรง และเสื้อก็จะมอๆ อีกด้วย ถ้าเป็นรถปรับอากาศค่อยว่าไปอย่าง แต่ต้องว่างๆ ด้วย ถ้าไม่ว่างผมก็ไม่ขึ้นอะครับ เพราะว่ายังไงๆ ก็มีให้เลือกหลายอย่าง รถตู้ก็มี นั่งสบายไปเร็วกว่ากันเยอะ ราคาก็ไม่ได้ต่างอะไรกันมากมายกับรถปรับอากาศ แต่วันนี้เวย์บอกว่าให้ขึ้นรถเมล์ไป ผมก็ต้องตามๆ ไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
--- รถเมล์ที่ผมต้องขึ้นมาแล้ว ---
"มาซะที สงสัยแมร่งระเบิดไปหมด ถึงได้เหลือแค่ไม่กี่คัน นานฉิบหาย" ผมบ่นเมื่อเห็นรถที่ผมต้องขึ้นจอดติดไฟแดงอยู่ และกำลังจะถึงผมอีกป้ายเดียวเท่านั้น
เวย์หันมองหน้าผมนิดๆ แต่ก็ไมได้ว่าอะไร มันยังคง งัวเงียๆ อยู่ คนอะไรขี้เซาฉิบ
ปรากฎว่าเป็นเรื่องธรรมดาเลยที่ถ้ารถรอนานแล้ว คนจะต้องเต็ม แล้วมันก็จริงซะด้วย รถแน่นเอี้ยดเลย
ผมค่อยๆ ผ่าฝูงชนเข้าไปโดยมีเวย์ค่อยๆ ตาม ผมตัวเล็กอยู่แล้วแทรกไปได้ง่ายๆ แต่ผมยิ่งแทรกเข้าไปเวย์มันก็ยิ่งตามเข้ามาจนคนที่มันแทรกเขา แอบทำหัวเสียนิดหน่อย ผมมายืน ณ ที่ว่างที่พอจะยืนได้สองคน ผมค่อยๆ เอื้อมมือจะไปจับราวโหน แต่มันไม่ว่างเอาซะเลยคนจับกันหมด เฮ้อ แล้วตรูจะจับอะไรฟะเนี่ย
มือเวย์่ค่อยๆ จับที่มือผมก่อนที่จะลากให้ไปเกาะที่แขนข้างที่มันเกาะราวโหนอยู่ พร้อมกับส่งสายตาว่า เชื่อใจมันได้ และมันก็เกร็งกล้ามแขนให้ดูนิดนึงเพื่อเป็นการสร้างความมั่นใจให้กับผม ผมขำนิดหน่อย แต่ก็ต้องหยุด เพราะตอนนี้สายตาหลายๆ คู่เริ่มมองมาที่พวกผมแล้ว
-- อายจัง --
ผมยังคงเกาะแขนมันไปตลอดทาง ทำแบบนี้ก็มีความสุขดีเนอะ แค่เกาะแขน แค่นี้เองแต่ทำไมถึงได้มีความสุขมากมายแบบนี้นะ อธิบายยากจังเลยความรักเนี่ย
เรายังคงเรียนด้วยกันทุกตัวไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน และก็กลับมาเรียนกันต่อ เราเริ่มอยู่กันสองคนมากขึ้นในมหาลัย เจนกับตาลเริ่มออกห่างไปอีก เพราะพวกผมสนิทกันมากเกินจนเหมือนกับว่าใครมาแทรกพวกผมไม่ได้แน่ๆ
--- เลิกเรียน ---
ตอนนี้เวลาบ่ายสองครึ่ง ผมกับเวย์ไม่มีเรียนแล้ว แต่ผมจะให้เวย์ไปหาบีแล้วเคียร์กันให้รู้เรื่อง ส่วนตัวผมจะไปหาพี่ใหญ่และก็จะเคียร์ให้รู้เรื่องเหมือนกัน ซึ่งเวย์ก็ตกลงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่เวย์ยังคงระแวงอยู่ดี จนต้องให้ผมโทรไปหาพี่อาทกับพี่ฮาร์ด ว่าให้ไปกับผม เวย์ถึงจะยอมเชื่อและก็รีบกลับไปเคียร์
จริงๆ แล้วผมยังไม่ได้บอกพี่อาทกับพี่ฮาร์ดหรอกว่าผมจะไปหาพี่ใหญ่วันนี้ ผมคิดว่าผมคงไปเองคนเดียวได้หละ พี่เขาคงไม่กล้าทำอะไรอีกแล้ว แค่นี้เขาก็คงเข็ดแล้วหละ ยอมรับว่าอีกใจหนึ่งก็กลัวเหมือนกัน แต่อยากจะลองเสี่ยง ถึงยังไงเขาก็คงไม่ฆ่าผมหรอก จริงมะ
ผมนั่งแท๊กซี่มาถึงหน้าซอยบ้านพี่ใหญ่ ผมเลือกที่จะลงหน้าซอยเพื่อที่จะซื้อของเข้าไปให้เขาด้วย เพราะเล็กบอกว่าพี่ใหญ่กำลังแย่ และผมก็รู้ว่าในตอนนี้สมควรกินอะไรเพื่อให้ร่างกายรีบกลับมาเป็นปกติให้เร็วที่สุด ผมค่อยๆ เดินเลือกซื้อที่ตลาดหน้าปากซอยบ้าน ซื้อเสร็จผมก็เดินเข้าซอยเพื่อเข้าไปในบ้านพี่ใหญ่
รถยนต์คันที่ผมคุ้นตาขับมาจอดด้านข้าง พร้อมคนที่ผมจำได้แม่น และรู้จักดี กระชากผมให้เข้าไปในรถ ของที่ซื้อมาหล่นเกลื่อนกลาด คนขับรถซึ่งรู้ใจคนที่กระชากผมเป็นอย่างดี กดคันเร่งมิดตีน ทันที ที่ผมเข้ามาในรถและประตูถูกปิด มือผมง้างสุดวงแขนที่ทำได้
"เพี๊ยะ.." มือผมตบเข้าใบหน้าที่ผมเคยตบ
แก้มของผู้ชายขาวตี๋ตรงหน้า มีรอยผ่ามือแดงๆ ขึ้น มือผมเริ่มง้างอีกครั้ง แต่ตอนนี้มือใหญ่ขาวมือนั้นล๊อกผมเอาไว้ก่อนที่จะจ้องหน้าผมเหมือนกับผมทำร้ายเขาอย่างเจ็บแสบ แสนสาหัส
"กูบอกแล้ว ยังไงมึงก็ต้องเป็นของกู" พี่ซีเอ่อขึ้นพร้อมกับจูบผมอย่างหนักหน่วง
-
คงจะไม่ค้างกันเนอะ
ไม่เล้ย
คริกๆ
ไปดึ่มด่ำความสุขมา
ขอมาสร้างความสะใจกับคนในเล้าหน่อยเหอะ
คริกๆ
ปล. ไม่ใช่อยากให้ค้างนะ แต่ดึกแล้ว เดี๋ยวตื่นไม่ไหว
พรุ่งนี้ก่อนเที่ยงนะจ๊ะ ต่อให้
v
v
v
แหม!!!!!!! วาเลนไทม์ ก็ ผ่านไปและนะ พักบ้างอ่ะไรบ้างก็ได้นะจ๊ะ
เดี๋ยว
ฟ้าเหลือง
-
^
^
^
แหมมม ที่แท้ก็หายไปดื่มด่ำกันนี่เอง :z1:
แล้วก็ทำให้เราเป็นห่วง
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
ตื่นไม่ไหวเพราะ มัวทำไรจ้ะ :impress2:
-
ไอ่ซี ไอ่เลว มาอีกแล้วว
แอร๊ยยยยยยยยยย ตบๆๆๆ
-
:beat: :beat: :z6: :z6:
ค้างอย่างแรง พี่นะห์ใจร้าย :o12: :o12:
-
อร๊ายยย
มาต่อแร้นนนน
Happy Valentine เน้อออ
มีความสุขกับความรัก
กรี๊ดดดด
ปายอ่านก่อน
แหมมมม หวานรับวาเลนไทน์เลยอะ
อู๊ยย ดอกไม้ โฮฮ อยากได้มากมากย 5555
-
อิพี่ซี เลวได้ตลอดเลยนะ :m31: ใครไปจัดการทีดิ :fire:
-
ไอ้ห่าพี่ซีมันมาอีกแล้วเหรอวะ
เอาหนังหน้ามันมาเหบียบหน่อยเด๊ะ
ข้องจรวยมากกกก
ปล ไอ้ฟ้าเหลืองเนี่ย สงสัยมาก
แกก่าไอ้เวย์เมื่อคืนเหรอ :z1:
-
ไม่ค้างเลย
-
:angry2: :angry2: :angry2:
ใครก้อได้ ส่งคนไปเก็บหน่อยดิ เอาให้ไม่เหลือซากเลย
จะได้ไม่มาทำเลวๆกะเฟยอีก หงุดหงิด ไอ้คนบ้าไม่ยอมเลิกรา
:z3: :z3: :z3:
-
ค้างได้อีกนะเนี่ย
น้องนะห์พักเยอะๆนะ เพราะคงฟ้าเหลืองอย่างที่บอกใช่ม๊ะ
:m20:
-
กลับมาทำไม๊...ฉันลืมเธอไปหมดแล้ว!!!!!!!!!!!!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไอ่พี่ซี...กลับมาสร้างความร้าวฉานเพื่อ???
เฮ้อ...เสียดายถุงกับข้าว
5555+
-
ตอบกันโคตะระจะเร็ว
ไม่ทันเลยตรู -*-
-
เอาแล้วววว กำ - -"
-
ฮือ มันมาอีกแล้ว กลัวง่ะ อย่าโดนอะไรอีกนะเฟย
แค่ไม่เคยหลั่งนี่ก็เศร้าพอล่ะ
ให้มันไปเอากับตุ๊กตายางนู่นไป๊!!! แม่ม เลวไม่มีที่ติ
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
มันกลับมาทำม้ายยยยยยยยยยยยยยย ไอ(เพ่)ซี
แล้วเฟยอะนะ ทำไมไม่ชวนพี่ๆ ไปด้วยหาาาาาาาา :serius2:
ปล. ลป. ไม่ค้างเลยคร่ะ ไม่เลย :m16:
-
ปัญหาเดิมยังไม่ทันจบไปเท่าไหร่
ปัญหาซ้ำซาก บุคคลเดิมๆ กลับเข้ามาอีก
เวรกรรมแท้ๆ หนอ
:sad4: :sad4:
-
ชอบฉากตอน เวย์กับเฟย ขึ้นรถเมล์ค่ะ ...
เวย์น่ารักนะ มีการให้เฟยจับแขนตัวเองแทนราวด้วย แถมยังเบ่งกล้ามนิดๆ ให้รู้ว่าตัวเองแข็งแรงอีก 555+
เป็นใคร ก็คงปลื้มนะ ที่แฟนตัวเองเอาใจใส่ ดูแลขนาดนี้
ส่วนไอพี่ซี เป็นอะไรมากมั้ย ทำแต่ละอย่าง มิน่าได้รับการอภัยเลย ... จะมีวันที่สำนึกเองได้บ้างมั้ย
-
แอร๊ยยยย อิพี่ซี นี่ พระเอกหรือผู้ร้ายเค่อะ ร้ายได้โล่ห์ เลยนะเค่อะ o18
ฉุดนายเอกขึ้นรถ และปลุกปล้ำนายเอกอีกรอบป่ะเค่อะ o22
-
เอาอีกและ
เจออย่างนี้อีกและ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
มันจะเลสวไปถึงไหนกันน๊าพี่ซีเนี่ย
ฟ้าเหลืองอะไม่เคยหรอเพราะมานฟ้าสว่างก่อนทุกที อิๆ :-[
แล้วจะรออ่านต่อไม่อยากพล่ามมาก
-
:angry2: ใครบอกว่าไม่ค้างงงงง
:z3: :z3: :z3:
ค้างอย้างแรงนิ
:beat: :z6: :beat: :z6:
รางวลที่ทำให้ค้าง
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
ไอ้ที่ฟ้าเหลืองอะ คงเป็นนะห์มากกว่า ถึงไม่มีแรงมาพิมพ์ต่อ :jul3:
-
มันมาแล้ววว ไอ่ซี :beat: :beat:
-
ทำไมมันยังอยู่ล่ะนึกว่าไปตายแล้วนะเนี้ย :fire:
-
เออ นั้น
งานเข้าบ่อยจัง
ไอ้พี่ซีอีกละ เห้อ!!! เหน่อยแทนเฟย
-
เวรกาม
สุดท้าย ก็มา ต่อให้ไม่ได้
งาน ยุ่ง มากๆ
เดี๋ยวจะ รีบ ต่อให้น่ะคับ
มิสๆ
-
เฮ้ยยยยยยยยย
อิพี่ซี ไหงงี้เนี่ย
จะรอดมะอ่ะเฟย
เฮ้อออ
-
. . . .รอตอนต่อไปค่า ไอ้พี่ซี มาทำไมอ่ะ . . . .น่ากลัวอีกแล้ว . ... o22
-
เกลียดไอ้ พี่ซีอ่ะ
:
-
อิพี่ซีจองเวรไม่เลิกลา :beat:
-
บอกแล้วว่าอย่าไปคนเดียว ให้ไปด้วยกันหลายๆคน
และพกไม้หน้าสามไปด้วย ไอ้พวกมารนั่นมันเล่นไม่เลิกจริงๆ
:z3:
-
ตอนที่ 49 เรื่องบังเอิญที่สุด
ผมแยกกับเฟย ก็กลับไปที่บ้าน เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดไปซ้อมบาส ด้วยเหตุผลที่จะไปเจอแล้วจะได้อ้างว่ามีซ้อมบาส เพื่อที่จะชิ่งกลับมา โทรศัพท์ในมือถูกกดออกไปยังปลายทาง คือเบอร์ของ บี แต่เหมือนๆ ปิดเครื่อง ผมกดอีกทีเพื่อโทรไปยังเบอร์ที่โทรเข้ามาเมื่อคืน
"ฮาโหล" ปลายสายพูดด้วยเสียงสดใส
"เวย์เองนะ" ผมตอบกลับไปด้วยเสียงราบเรียบ
"รู้แล้วน่า บีอยู่บ้านพี่ชายอะ เวย์ว่างหรือเปล่า มาหาบีหน่อยสิ" บียังคงตอบผมด้วยน้ำเสียงสดใยเหมือนเดิม
"บ้านพี่ชายหรอ? แถวอโศกใช่ป่ะ บ้านที่เคยไปติวหนังสือด้วยกันอะนะ" ผมถามเพื่อความแน่ใจ
"หลังนั้นหละ เวย์ยังไม่เคยเห็นพี่ชายบีนี่นา เดี๋ยวมาวันนี้ก็คงเจอมั้ง มันออกไปธุระเดี๋ยวก็คงเข้ามา" บีบอกกับผม และเหมือนกับย้ำให้ผมไปเจอด้วย
เธอยังคุยกับผมสนิทสนมเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป ผมยอมรับว่าระยะเวลาที่ผมห่างจากบีมันไม่ได้มากมายอะไรเลย แค่สามเดือน แต่สามเดือนที่ผ่านมานี้ สำหรับผมมันมีเหตุการณ์หลายๆ อย่างเกิดขึ้นมากมายอย่างบอกไม่ถูก ผมเลิกคิดกับบีเหมือนเดิมแล้ว ตอนนี้ในใจผมกับบีเหลือไว้แค่เพียงความเป็นเพื่อนเท่านั้น แต่แล้วบีหละ ตอนนี้บีคิดกับผมยังไงบ้างผมเองก็อยากจะรู้มากๆ ผมกลัวว่าบีจะไม่เข้าใจผม และอาจจะมีปัญหากันตามมา แต่ผมก็คิดอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ เพราะมันยังไม่เกิดขึ้นนี่นา ตอนนี้ผมก็หวังไว้เพียงอย่างเดียวว่าจะให้บีเข้าใจผม
แต่ลึกๆ แล้วผมเองก็ยังไม่อยากเคียร์ตอนนี้หรอก ผมอยากให้เรื่องมันเงียบๆ ไปซักพัก แต่ก็ทำอย่างไรได้ ตอนนี้เฟยเองก็คงกำลังเคียร์ปัญหาของเฟยอยู่หละมั้ง ถ้าหากเราเคียร์กันทั้งคู่ เราก็จะคบกันจริงๆ จังๆ โดยไม่ต้องระแวงหรือระวังใครอีก ผมจะได้รักมันหมดใจมากกว่านี้
ตอนนี้จะเป็นยังไงก็ช่างมัน ชีวิตคนเรามันก็แค่เนี้ย มันสั้นนัก ขอทำตามที่เสียงหัวใจผมมันร่ำร้องบอกก่อนแล้วกัน ผมจะเลือกเฟย ตอนนี้ผมคิดได้แค่นี้
"เวย์มีอะไรจะบอกด้วยหละบี เดี๋ยวไปถึงเราค่อยคุยกันนะ" ผมพยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด ก่อนบอกออกไป
บียังคงคะยั้นคะยอให้ผมบอกให้ได้ว่าเรื่องอะไรที่ผมจะพูด บีเริ่มระแวงไปเรื่องนุ้นเรื่องนี้ แต่ผมก็ยังคงไม่บอก ผมคิดว่าการไปบอกด้วยตัวเอง คงจะดีกว่านี้ ดีกว่าจะบอกทางโทรศัทพ์ และหากบีอยากจะตบ จะต่อยผมสักที ผมก็ยินดีและพร้อมที่จะรับไว้ เพราะจริงๆ แล้วคนที่ผิด คือผมเองต่างหาก ผมเป็นคนที่ปันใจออกมาเองต่างหาก บีไม่ได้ผิดอะไรซักนิดเลย
แต่ผมจะทำตามที่เสียงหัวใจผมมันร่ำร้องนี่ครับ ผมผิดด้วยหรือ
ผมนั่งรถเมล์จากบ้านไปจตุจักร เพื่อขึ้นรถไฟฟ้า ผมกดโทรหาเฟย แต่เฟยไม่รับโทรศัพท์ ผมคิดว่าอาจจะกำลังคุยอยู่ก็ได้มั้ง คงไม่มีอะไรมากหรอก ผ่านจตุจักรวันนี้เป็นวันธรรมดา ไม่มีของขาย แต่อีกใจก็คิดไปถึงวันเสาร์ - อาทิตย์ เฮ้อ อยากชวนเฟยมาเดินเล่นด้วยกันจังเลย คงจะมีความสุขมาก
ผมขึ้นรถไฟฟ้าด้วยชุดนักบาส ชุดตัวเก่งของผมที่ผมจะใส่เมื่อผมจะไปแข่ง ชุดนี้ทำให้ผมแข่งชนะหลายรายการแล้ว หวังว่าวันนี้มันคงจะช่วยผมให้ผมผ่านไปได้ด้วยดีด้วยเถอะ
--- สถานีต่อไปอโศก ---
ผมลงที่สถานีรถไฟฟ้าแล้วต่อมอเตอร์ไซด์เพื่อไปยังบ้านพี่ชายของบี ผมเคยมาสองสามรอบได้แล้วหละครับ บ้านหลังนี้ แต่ผมไม่เคยเจอหน้าที่ชายของบีซักที บีบอกว่าพี่ชายบีติดเพื่อนมากๆ หลังจากเรียนจบก็ไม่ทำอะไร ได้แต่ผลาญเงินที่บ้านไปวันๆ ไปเรียนก็ไม่จบ ผมคิดในใจว่าพี่ชายบีคงเป็นพวกเพลย์บอยแน่ๆ ก็แน่หละ บ้านรวยขนาดนี้ มีชื่อเสียงอีกต่างหาก ถ้าอยากจะทำไรซักอย่างก็คงไม่ต้องกลัวอะไร อยากทำไรก็ได้ทำ อีกอย่างบีบอกว่าบีหน้าคล้ายๆ กับพี่ชาย แต่พี่ชายจะหน้าออกผู้ชาย บีหน้าออกผู้หญิง ก็บีเนี่ยจัดว่าสวยเลยทีเดียว แถมยังขาวอีกด้วย แล้วพี่ชายมันก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่ เป็นลูกครึ่งจีนอีก คงต้องเป็นพวกขาวตี๋หละมั้งผมว่า คงจะหล่อน่าดู แล้วไอ้ที่ไม่ค่อยได้กลับบ้านกลับช่องเนี่ย คงต้องติดใครแน่ๆ dHผู้ชายนี่เนอะ คงไม่พ้นเรื่องแบบนี้ไปได้หรอก
ผมกดโทรศัพท์หาบีขณะที่ยืนรออยู่ที่หน้ารั้วบ้าน บีรับโทรศัพท์ช้ามาก
"เวย์รอแป๊บนะ พี่ชายบีมันกวนตีนอีกและ" บีพูดกลับมาน้ำเสียงดูวุ่นวายๆ และหงุดหงิดเล็กๆ
"ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ" เสียงเหมือนคนจะพังประตู ดังลอดเข้ามาในโทรศัพท์ ผมงี้ตกใจเลย เกิดอะไรกันขึ้นวะ
"เฮียบ้า ทำไมทำแบบนี้หละ ไปขังเขาทำไม เดี๋ยวพี่เขาก็เจ็บมือหรอก ป่านนี้ทุบจนมือแดงแล้วมั้ง" บียังคงไม่วางโทรศัพท์ แต่ตะโกนไปพูดกับใครไม่รู้ ถ้าเดาจากคำพูดก็คงคิดว่าพี่ชายมันหละครับ
"เวย์รอแป๊บนะ บีลงไปและ" บีพูดก่อนที่จะตัดสายไป ปล่อยให้ผมยืนอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนิดหน่อย แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร ผมคิดว่าคงเป็นแฟนของพี่ชายมันหละครับ อาจจะมีปัญหากันนิดหน่อย คงไม่มีอะไรมากหรอก งี้หละทะเลาะกัน เดี๋ยวก็ดีกันเอง ลูกดกจะตายไป
บีลงมาเปิดประตูให้ผมพร้อมกับอารมณ์เสียนิดๆ บ่นอุบอิบนิดหน่อย เรื่องพี่ชายของเขา
เอาแล้วไงกู แล้วกูจะพูดกันรู้เรื่องไหมเนี่ย ผมเริ่มวิตกเล็กๆ เพราะว่าสถาการณ์ตอนนี้มันไม่น่าให้ผมพูดเรื่องที่ผมจะพูดเลยนี่นา มันแย่มากๆ ถ้าผมพูดไปตอนนี้ คงมีแต่พังกับพัง จากที่จะอธิบายให้เข้าใจ เห็นทีคงจะต้องยากแน่ๆ ทำไงดีวะ
บีพาผมให้ไปนั่งเล่นที่ชิงช้าข้างๆ ตัวบ้าน บอกกับผมให้รอก่อนแป๊บนึง เดี๋ยวจะขึ้นไปทำธุระนิดหน่อย
ผมว่าไอ้ธุระที่ขึ้นไปเนี่ยก็คงเป็นเรื่องแฟนของพี่ชายมันนั่นหละ แต่เอาวะ ไงมาถึงนี่แล้วรอนิดรอหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก แต่ยังไงๆ วันนี้ก็ต้องคุยให้รู้เรื่องได้ มาถึงนี่แล้ว มันต้องเด็ดขาดไปเลย ลูกผู้ชายทำแล้วต้องกล้ารับเฟ้ย
ผมยังคงได้ยินเสียงถีบประตูต่อเนื่อง ไม่หยุด สงสัยมันจะพังบ้านจริงๆ ด้วย แต่ผมไม่ได้ยินเสียงของคนที่ถีบประตูหรอก แต่แค่นี้ก็รู้แล้วว่าท่าทางเอาเรื่องจริงๆ ด้วย ใครได้เป็นแฟนไปเนี่ยโชคร้ายตาย ไม่รู้ว่าทะเลาะอะไรกันมามากมายถึงได้ต้องขังกันขนาดนี้ แต่ผมคนนึงหละ ถ้าขืนแฟนผมเป็นแบบนี้นะ จะเตะซักสองทีก่อน ค่อยเอาไปขัง จะดูดิ๊ ว่าจะยังมีฤทธิ์มากแบบนี้อีกไหม คิดแล้วก็หมั่นใส้แทน
บีเดินออกมาพร้อมน้ำผลไม้สองกล่อง ให้ผมกล่องนึงและบีกินกล่องนึง ปากยังคงบ่นนิดหน่อยเรื่องพี่ชายมัน
"แมร่งเอาอีกและ บีอะสงสารพี่เขานะ ทำไมต้องมาทนก่ะไอ้เฮียบ้าด้วยก็ไม่รู้ เห็นทำให้ทุกอย่าง อาเฮียก็เหมือนกัน นิสัยแย่ เขาเป็นแค่น้องเพื่อน แต่กลับทำซะ อย่างกะเป็นอะไรกันงั้นหละ ไปขังเขาทำไมไม่รู้" บีเริ่มบ่นเรื่องพี่ชายตัวเองกับแฟนเขาให้ผมฟัง แต่ผมว่ามันแปลกๆ ยังไงๆ อยู่ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย
"แล้วคนที่จะพังบ้านเนี่ย คือใครหรอบี" ผมเริ่มอยากรู้นิดหน่อย เอาวะ ถามนิดหน่อยก็ได้ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยคุยกันก็ได้เนอะ
"น้องชายของเพื่อนๆ มันแหละ ไม่รู้เอาเขามาขังทำไม เดี๋ยวเขาแจ้งความจับขึ้นมาจะยุ่งกันหมด" บีค่อยๆ บอกพร้อมกับหัวเสียๆ
"อ้าว... เวย์นึกว่าแฟนเขาซะอีก นึกว่าทะเลาะกัน แล้วจับขัง" ผมพูดพร้อมกับหน้าเจื่อนๆ แบบว่าเดาผิดอะคับ
"บ้าหรอ พี่ชายบีผู้ชายนะเวย์ แล้วพี่เขาก็ผู้ชาย อืม.. แต่ถึงจะดูไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่ก็เหอะ แต่คงไม่ใช่หรอก บีว่าพี่ซีคงเห็นว่าเป็นน้องชายคนนึงหละมั้ง บางทีบียังอิจฉาเลยนะ ชอบ ซื้อนุ้นซื้อนี้ให้เขา แต่บีดิ ได้น้อยกว่าอีก คิดแล้วก็น้อยใจ" บีค่อยๆ อธิบายกับผม
ผมรู้สึกคุ้นๆ ชื่อนี้พิกล แต่ก็เอาเหอะ คนชื่อซี ไม่ได้มีคนเดียวในโลกซักหน่อย
"ว่าแต่อ้วนมีไรจะบอกเค้าหรอ?" บีหันหน้ามองผมและเริ่มถามสิ่งที่ผมทิ้งไว้เป็นปริศนาก่อนออกมา
"เอ่อ......." ผมเริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูก มันตั้งตัวไม่ทันนิครับ ใจเต้นโครมครามไปหมด เนี่ยหรอคือความรู้สึกที่กำลังจะบอกเลิกคนอื่น มันไม่ต่างอะไรกับการบอกรักเลยนะเนี่ย ต้องรวบรวมความกล้ามากๆ
"คือว่า เวย์......." ผมพยายามกำลังที่จะพูดออกมา
"หมวยอยู่ไหน มาหาเฮียก่อน" พี่ชายมันตะโกนเรียกมาจากในบ้าน
บีขอตัวแป๊บนึงให้ผมรอก่อน และกำชับว่าถ้าเธอกลับมาเมื่อไหร่ต้องพูดเรื่องนั้นทันทีห้ามอ้ำอึ้ง
"เฮ้อ....." ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนมันอัดอั้นอยู่ เห้อ แล้วผมจะกล้าพูดไหมเนี่ย
ตอนนี้เสียงถีบประตูเงียบลงไปแล้ว เงียบลงไปสักพักก่อนหน้าที่พี่ชายมันจะมาเรียกอีก
ผมพยายามนั่งนึกคำพูดต่างๆ มากมาย หวังที่จะให้บีเข้าใจ แต่ผมก็ไม่รู้จะบอกคำไหน จะบอกว่าผมเลิกรักบีแล้วไปรักผู้ชายคนหนึ่งงั้นหรอ? โอ้ย..บอกไม่ได้แน่ๆ แบบนั้น
เวลาที่เราห่างๆ กันมันก็เลยทำให้เวย์รู้สึกเฉยๆ กับบีแล้ว เรามาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเหอะ อันนี้ก็ไม่ได้อีก เพราะถ้ารู้สึกเฉยๆ แล้วจะมาขอเลิกทำไมหละ ทำไมไม่รอให้นานกว่านี้ รวมๆ แล้วพูดอะไรไม่ได้อยู่ดี ยังไงๆ บีก็ต้องคิดว่าเพราะคนอื่นแน่ๆ ต้องมีคนอื่นเข้ามาเลยทำให้ผมต้องรู้สึกแบบนี้
ผมเองก็ไม่ใช่ไม่อยากให้มันจบนะครับ แต่บางทีลึกๆ แล้วผมก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่รักใครง่ายๆ แค่เฟยมาอยูใกล้ๆ ทำให้ผมหวั่นไหวผมก็รู้สึกดีๆ กับมันและเริ่มรักมัน แต่กับบี พอผมห่างจากมันหน่อยผมก็กลายเป็นว่าเลิกรักมันซะงั้น แต่อนาคตถ้าผมเจอคนที่เข้ามาในชีวิตและดีกับผมแบบเฟยอีกหละ หรือตอนนั้นเฟยกับผมต้องห่างๆ กัน ผมจะเป็นแบบนี้อีกไหม
ผมว่ามันคงไม่ใช่หรอก เพราะถ้าเทียบกัน ผมรู้สึกรักเฟยมากกว่าบี เพราะอะไรไม่รู้ หรืออาจะเพราะว่าผมสงสารมันด้วยก็ได้มั้ง สงสารที่ต้องเจอกับเหตุการณ์ร้ายๆ แบบนั้น หรืออาจเป็นเพราะผมกับมันผ่านเรื่องร้ายๆ มาด้วยกันหละมั้ง แต่ขอบอกเลยว่า ถ้ากลับกันกลายเป็นบี ผมอาจจะรับไม่ได้ก็ได้ แต่ทำไมพอเป็นเฟยแล้วผมถึงรับได้นะ นี่หละมั้ง ที่เขาเรียกกันว่า ความรักไม่มีเหตุผล
ผมยังคงนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนต้องหยุดความคิดลง ผมเห็นหน้าของพี่ชายบีแล้ว
"เห้ย......" ผมกับพี่ชายมันร้องขึ้นพร้อมกัน บีวิ่งตามออกมาทำหน้างงๆ เมื่อเห็นหน้าผมทั้งสองคนเหมือนรู้จักกัน และตอนนี้ก็เหมือนจะเข้าใส่กันแล้วด้วย
แต่ผมคงต้องหยุดอารมณ์ไว้ก่อน เพราะถ้าขืนผมทำอะไรเรื่องคงแดงขึ้นแน่ๆ และพี่ชายมันเองก็เหมือนกันคงคิดเหมือนผมหละ มันคงไม่อยากให้น้องสาวสุดที่รักมันรู้แน่ๆ
"อ้าว รู้จักกันหรอ ไอ้อ้วนกะเฮียเนี่ย ไปรู้จักกันตอนไหน" บีเข้าแทรกกลางวง
"นี่เวย์ แฟนหมวยเอง และนี่เฮียซี พี่ชายเค้าอะอ้วน" ตอนนี้บีเริ่มแนะนำตัวผมกับพี่ชายมัน
"เหอะๆ " พี่ชายมันหัวเราะนิดหน่อย และค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าคิดอะไรของมัน
"เป็นไรเฮีย" บีหันไปถามพี่ชายมัน
"เปล่า ก็แค่คิดว่าโลกมันกลมก็แค่นั้น" พี่ชายมมันพูดด้วยน้ำเสียงกวนตีน
"ทำไมอาหมวยโง่อย่างงี้วะเนี่ย เห้อโง่เหมือนเฮียเลย" พี่ชายมันพูดพร้อมกับลูบหัวน้องมันเบาๆ ก่อนที่จะหัวเราะและเดินเข้าบ้านไป
-
เห้อ...
กว่าจะหาเวลามาปั่นต่อได้ ทำงานเกือบตาย
งานก็เยอะมากๆ รีบปั่นสุดพลัง
กลัวคนอ่านจะหนีไป
ค้างนิดค้างหน่อยอย่าว่ากัน
ไงก็ติดตามกันนะคับ
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด คืนนี้อาจจะลงให้อีกตอนนะครับ
-
^
^
:z13:
กรีสสสส น้องเฟยมาต่ออีกแล้ววว
จะหนีไปไหนล่าาา
น้องเฟยไม่หนี คนอ่านก็ไม่หนีอยู่แล้วววว
แล้วคืนนี้ จะมีอะไรผิดพลาดล่ะจ้ะ
นอกจากจะหมดแรงก่อนอะดิ :z1:
(เหนื่อยจากงานๆๆๆ :laugh:)
-
โลกมันกลมจริงๆ
หวังว่า เวย์คงช่วยเฟยได้นะ :z2:
-
เฟยโคตรค้างเลยมาต่อนะนอนไม่หลับแน่เลย......
-
ซียัวเลวเหมือนเดิม :beat: :beat: :z6: :z6:
ปล่อยเฟยมานะ เจ้าชายเวย์รอรับอยู่ :angry2: :angry2: :angry2:
ค้างอย่างแรง :z3:
-
ไอ้พี่ซีนี่มันอะไรของมันวะ?? :z6:
ไม่รักแต่ไปเอาเขามาขังไว้เนี่ยนะ?! :angry2:
แล้วที่บอกว่าตัวเอง'โง่'อีกเนี่ยนะ!? งงงงงงงงงงงงงงงงงงงว่ะ! :serius2:
แล้วเวย์ไม่ฉุดใจคิดเลยเรอะว่าคนที่โดนขังจะเป็นเฟยอ่ะ :m26:
แล้วไปฉกมาก่อนที่เฟยจะไปหาพี่ใหญ่อีก....เรื่องราวจะเป็นไงต่อไปวะเนี่ยยยยยยยยยยยยยย :a6: :z3:
-
แอะ
ค้างอีกแรรรรระ
-
เหอะ..ใครก็ได้เอาไอ้พี่ซีไปเก็บดิ :m31: :m16: มาต่อไวๆๆเน้อ :call:
-
กระทืบมันๆๆๆ!!!!...
อย่างมันต้องโดนกระทืบๆๆๆๆๆๆๆ!!!
...อ๊ากกกกกกกกกกกกก เอาเฟยมาขัง (แบบไม่ได้เตะซักป้าบสองป้าบ) ได้ไง..!!!
เฮ้ออออออออออ...พี่น้องสระอี..
อ้วน!!..อย่ายอมๆๆๆๆ เข้าไปช่วย (เตะ) เฟยในห้องเลย!!
555555
...รอๆ
-
เอาแล้วไง
-
เวย์จะทำยังงัย o22
-
กรี๊ดดดดดดด....เฟยรอดแล้วงานนี้ เพราะพระเอก(เวย์)มาแว้ววววว
(ต้องรอดนะน้องนะห์ : ขู่คนแต่งอีกเว้ยเรา :laugh:)
เฟยน่าสงสารที่สุดเลย โถๆๆ
นอนก็ไม่ค่อยได้นอน งานเข้าตลอด
อิๆๆ ได้ข่าวว่า งานเยอะจนฟ้าเหลืองเลยอ่ะ :o8:
-
โลกกลมจิงๆ :laugh: เฟยรอดแล้วงานนี้
-
ทรมานจิตใจ
มาต่อด่วนๆเลย
เฟยเงียบไปเป็นไรเปล่า
แง ฮึอ ไม่ไหวแล้ว
-
โลกกลมเจงงงงงงงงงง
-
เรื่องนี้ทำให้เชื่อทฤษฎีโลกกลมอ่ะ :z3: :z3:
-
โลกมันกลม โลกมันกลม
และก็ขอเดาเลยว่าที่ที่ ทุบ :z3: ตีบ :z3: ประตูห้องไม่ใช้ใครที่ไหน.............(ใครรู้บอกที หุหุหุ)
พี่ใหญ่หายไป :angry2:มารซีกลับมา หุหุหุหุ :fire:
รีบมาต่อน๊าาาา พี่นะห์ รออ่านอยู่ หุหุหุหุ :bye2:
-
o13 o13 o13
โลกมันไม่ได้กลมหรอกนะห์แต่มันเป็นความตั้งใจ
เพื่อให้เวย์มาพบกับซีที่จับเฟยมาใช่ไหมละ
ไม่งั้นงานนี้ใครจะมาช่วยเฟยได้
อย่างมากก็คงจะเป็นเล็กที่เผอิญเห็นซีจับเฟย
หรือไม่ก็โลกมันกลมจริงๆอย่างที่นะห์เลือกมาใช้เขียนนี่ละ
-
โลกกลม จริง โว้ย
แล้วไง ต่อ เนี่ย
:z3: :z3: :z3:
-
มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ แต่ก็ดีนะ เฟยจะได้มีทางรอด
คาดว่าเวย์น่าจะคาดการณ์ได้ว่าใครถูกจับตัวมา แต่ไอวิธีที่จะช่วยนี่ซิ ท่าจะยากพอตัวนะ
-
เอามีดกระซวกน้องนะห์ o18
และก้อจิ้มให้พรุนเลย นี่แน่ะๆ :z13:
มาลงต่อซะดีๆ คุนพี่ ค้างคา เค่อะคุนน้อง
-
เอาเข้าไป วุ่นกันใหญ่และ
-
ตอนหน้าขอให้อ้ายซี ตกบันไดสมองเสื่อม จะได้เลิกเป็นมารซะที
-
เรื่องจิงป่าววะเนี่ย
มันจะกลมอะรายขนาดนเน้ๆๆๆๆๆ :angry2:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z3:
-
เหอเหอ
โลกกลมได้อีกอ่ะ
:a5:
-
ถือว่าบุญรักษา แล้วเวย์จะได้พาเฟยกลับบ้าน รอดจากน้ำมือไอ้ซีชั่วได้ทันเวลา
รีบมาต่อด่วน รู้ว่าค้าง แล้วยังปล่อยให้ค้างอีก หนูนะห์ :z10:
-
ข้ามขั้นนะเนี่ยเป็นพี่ชื่อซี น้องชื่อบี แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น โลกกลมเกินไปม๊ายยยยยย ซีตอกย้ำได้เจ็บปวดจริงๆที่ว่าพี่น้อง "โง่" เหมือนกันทั้งคู่ :sad4:
ว่าแต่พี่ซีเมื่อไหร่จะไปผุดไปเกิดสักที :fire:
-
ตอน 50 ด่วนๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก เป็นพี่น้องกัน
แต่อย่างนี้ก็ดี เวย์เข้าไปช่วยเฟยเลย
:z2:
-
:กอด1:...น้องนะห์...เหนื่อยก็พักก่อนก็ได้นะ..วันนี้ 2 ตอนแล้วนิ... :กอด1:
...แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย..เค้าจะตะลุมบอนกันไหม...
...เฟย..จะหลุดพ้น..จาก..ซี..ได้หรือปล่าว...ลุ้นๆๆๆๆ..
...แต่เวย์..น่าจะหา..ตัวช่วยนะ..พี่อาร์ท กับ พี่ฮาร์ด..ไง..โทรเลยๆๆ..
-
:serius2:
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ไอ้ซี เลวได้จัยมากกกกกกกกกก
ว่าแต่ โลกมันกลมจิงจิง
:เฮ้อ: ไงซะ เฟยจะได้รอดออกไป
ต่อเร็ว ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอ๊ ป่านนี้หมดแรงไปยังน้าาาา หุหุ
-
โลกกลมจริงๆ
แต่คนที่ควรจะถูกตื้บให้แบนคือ ไอ้ซี
:z6:
-
เหอะ เหอะ
โลกมันกลมไปม้ายยย
แล้วทำไม่ต้องค้างด้วย
-
มันเป็นเรื่องบังเอิญของทฤษฎีโลกกลม
ที่คาดว่า น่าจะส่ผลดีต่อทั้งเวย์ และ เฟย รึเปล่าว่ะ
ฮ่าๆๆ เอาน่า อย่างน้อย เวย์ก็คงจะช่วยเฟยออกมาได้ (ชิมิ)
แล้ว บี ก็จะได้รู้ความจริง โดยไม่ต้องพูดอะไรมาก (รึเปล่า เอิ๊กกก)
รอติดตาม และตามติด ^^
-
บังเอิญแสร่ดดดดดดดดดดดดด
อร๊ายย
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ฆ่ามานนนนนนน เพื่อช่วยเฟยให้ได้
ส่งกำลังใจให้เวย์ พาเฟยหนีรอดมาให้ได้ทีเหอะ
:L2: :L2: :L2:
-
:m28: โลกมันก็กลมมานานแลวน๊า
แต่ทำไมมีแต่คนเพิ่งจะรู้ว่าโลกนี้มันกลม
:z3: :z3: :z3:
-
ไปช่วยเฟยก่อนนนนนนนนนนนนน
:serius2:
-
เจ้ารีบคิดได้แล้ว ด่วน ๆ :angry2:
-
เชื่อดินายซีต้องไปบอกเรื่องนี้กับเฟยอ่ะ :z3:แล้วยุให้แตกอ่ะ :fire:
-
. . . .ไอ่เวย์ :beat: เค้าจับเฟยมาแล้วยังไม่เอะใจอีก . . .. โลกกล๊ม ม มม ม กลม . .. .
-
ตอนที่ 50 สายตาที่น่ากลัว
บนรถหลังจากที่พี่ซีจูบผมพร้อมกับล๊อคมือผมไว้ไม่ให้ตบหน้าเขาอีก ตัวเขาทับบนขาผมทำให้ผมไม่สามารถที่จะใช้ขาถีบได้ ดิ้นยังไงก็ไม่รอด
"เห้ย.... ไอ้ซี เดี๋ยวน้องเขาช้ำหมด เดี๋ยวไม่ทนคืนนี้นะเว้ย" เสียงคนขับรถพูดขึ้นผมเหล่มองผ่านกระจกมองหลัง ไปมองนิดหน่อย แล้วผมก็ต้องหลบสายตาคู่นั้น
เพราะผมรู้สึกกลัว กลัวขึ้นมาจับใจเลย ผมไม่กล้าที่จะทำอะไร ผมรู้สึกว่าดวงตาคู่ที่ผมมองเมื่อครู่มันน่ากลัวมากๆ สายตานั้นมีแต่ความต้องการที่เปี่ยมล้น แค่สายตาเท่านั้น ก็ทำให้ผมรู้สึกแย่ไปเลย
หรืออาจเป็นเพราะว่าสายตาคู่นี้หละมั้ง เป็นสายตาคู่เดียวกับตอนที่มันลวนลามผมในห้องน้ำตอนอยู่ที่โรงเรียน เขาคือวุฒิ เพื่อนที่ซี ที่พาไปด้วยที่โรงเรียนวันนั้น
ผมชักจะเริ่มเหนื่อยที่จะทุบประตูแล้ว เพราะทุบไปเท่าไหร่ก็ไม่มีผลอะไร เหมือนมันไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย หน้าต่างดันเป็นเหล็กดัดซะอีก จะออกไงหละทีนี้ โวยวายไปก็คงไม่มีใครได้ยิน ขนาดทุบประตูจนบ้านแทบพังยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แล้วผมจะทำไงดีหละเนี่ย โทรศัพท์มันก็เอาไป จะโทรบอกใครก็ไม่ได้ แล้วดันมาอยู่ที่บ้านมันซะด้วยอีก เอาไงดีหละเนี่ย ไหนจะเวย์หละ ป่านนี้คงเป็นห่วงแล้วมั้ง เวย์โทรมาตอนที่อยู่บนรถกับมัน ผมไม่ได้รับ เพราะมันไม่
ให้รับ แถมแย่งโทรศัพท์ไปตอนนั้นซะอีก เวย์จะคิดมากเปล่าหละทีนี้ โอ้ยทำไงดีวะ
ผมเดินไปนั่งบนที่นอน พักความเหนื่อยล้าที่ทุบประตูไป ผมพึ่งจะมาใช้กำลังก็ตอนที่โดนจับมาขังไว้เนี่ยหละ ตอนที่อยู่ในรถผมไม่ค่อยกล้าทำอะไร ผมกลัวไปหมด แค่สายตาคู่นั้นคู่เดียวก็ทำเอาผมขาดสติ ทำไรไม่ถูกไปหมดแล้ว ผมเริ่มค่อยๆ นึกวิธีที่จะออกไปจากที่นี่ เพราะความผิดพลาดจากบ้านพี่ใหญ่ ที่เคยโดนหลอกให้กินยา ยังคงทำให้ผมระแวงการที่จะไปบ้านคนอื่นอยู่ และยิ่งเป็นบ้านพี่ซีด้วยแล้ว ผมยิ่งต้องกลัวทุกอย่างไปหมด
พอผมเริ่มจะหายบ้า สติที่มีอยู่น้อยนิดตอนนี้ก็คล่อยๆ กลับมา ผมเดินไปดูที่หน้าต่างที่เป็นบานเกร็ดข้างนอกและมีเหล็กดัดติดอยู่ข้างในก่อนที่จะมีบานมุ้งลวดติดอยู่
"เหอะ.. แค่นี้ไม่คณามือกูหรอก" ผมบ่นกับตัวเองเพราะสังเกตุเห็น น๊อตเกลียวที่ไขเหล็กดัดซะแล้ว
ห้องนี้ผมมาหลายครั้ง เคยมาทำนุ้นทำนี่เล่น ผมจำได้ว่าของสิ่งไหนตั้งอยู่ตรงไหน ผมเดินไปที่มุมของห้องเปิดลิ้นชักชั้นล่างสุดที่ผมเคยเก็บของตอนที่ผมประดิษฐ์สิ่งของเล็กๆ น้อยๆ
--- กล่องเครื่องมือ ----
ไขควงสี่แฉกสี่แดงด้ามโต ที่ผมเอาไว้รูดกาวยาง ตอนนี้อยู่ในมือผมแล้ว ผมเดินไปที่หน้าต่าง ดึงสลักขาบานมุ้งลวดทั้งสองอันออก และค่อยๆ บรรจงไขน๊อต หกตัวบนเหล็กดัดออก ค่อยๆ ง้างขาบานเกร็ดแต่ละอันออก
"ตุบ" ผมกระโดดลงมาจากชั้นสอง ปวดข้อขานิดหน่อย อาจเป็นเพราะว่าลงมาผิดท่าด้วยมั้ง ผมว่าขาผมต้องเคล็ดแน่ๆ แต่เอาวะ หนีก่อน
ผมเดินค่อยๆ เลาะมาตามตัวบ้านพยายามทำให้ไม่มีใครเห็น ตอนนี้ในบ้านผมคิดว่าคงมีปามาณ 3 คน ก็คงมีไอ้พี่ซี น้องบี แล้วก็เพื่อนไอ้ซี ไอ้เลวที่เคยล้วงเข้าไปในกางเกงผมตอนที่อยู่ที่โรงเรียนเก่าในห้องน้ำ
"อ้วนรู้จักกับเฮียได้ไงอะ" เสียงบีถามใครไม่รู้สักคน แต่ผมยังคงเดินออกไปตอนนี้ไม่ได้ แต่ก็ว่าจะรีบไปอีกทาง แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้หยุดฟังบทสนทนานี้ต่อ หรืออาจจะเป็นเพราะผมอยากรู้ว่า อ้วนที่บีหมายถึงเนี่ยคือใคร?
"อืม..... มันบอกไม่ถูกอะ" เสียงที่ผมคุ้นเคยแต่ผมไม่คาดคิดว่าจะเป็น มาอยู่ที่นี่ได้ไงยัง หรืออาจจะแค่เสียงคล้าย หรือเปล่าไม่แน่ใจ
"เข้าเรื่องเหอะ อ้วนมีไรจะบอกกับเค้า" บีพูดเหมือนเป็นการเร่งเร้าคนตรงหน้าให้พูดในเรื่องไรบางอย่าง
ตอนนี้ผมยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ใจนึงก็อยากจะรีบหนี แต่อีกใจนึงก็อยากจะรู้บทสนทนาต่อจากนี้ เพราะว่าเสียงที่ทุ้มต่ำนั่น มันช่างคุ้นเหลือเกิน คุ้นมากๆ
"หมวยขึ้นไปดูมันให้หน่อย เอายาไปทาให้ด้วย หยุดทุบประตูไปแล้ว ไม่รู้เป็นไรหรือเปล่า" เสียงพี่ซีอยู่ใกล้ๆ แค่นี้เอง สงสัยเดินมาแทรกกลางระหว่าง บีกับผู้ชายที่กำลังคุยอยู่ ผมยิ่งเบียดตัวติดผนังมากขึ้น กลัวจะมีใครสังเกคเห็น
"เดี๋ยวก่อนได้มะ คุยกันอยู่เห็นป่ะ" บียังคงตอบไปแบบหัวเสีย
พี่ซีก็ขึ้นเสียงกลับ เหมือนกับเป็นการบังคับให้ไปเดี๋ยวนี้ บีก็คงขัดอะไรมากไม่ได้ ต้องยอมไปแต่โดยดี แต่เสียงผู้ชายอีกคนหละทำไม เงียบไปหละ ผ่านไปได้สักพัก
"มึงเป็นแฟนน้องกูหรอ? งี้มึงก็ต้องเรียกกูว่าพี่ชายดิวะ " เสียงเย้ยหยันจากพี่ซีพูดกับชายหนุ่มอีกคน
"กูกำลังจะมาบอกเลิกน้องมึง" เสียงที่คุ้นหูผมพูดต่อปากต่อคำกับเสียงเย้ยหยันนั่น
"มึงลองดู น้องกูรักมึงอย่างกะอะไรดี มึงลองทำน้องกูเจ็บดิ กูฆ่ามึงแน่" เสียงเย้ยหยันยังคงพูดข่มอยู่
"กูจะทำใครจะทำไม" เสียงทุ้มนั้นยังคงต่อคำไม่เลิก
"มึงจะไปพูดไรกับมันนักหนาวะไอ้ซี กูรำคาญแทน" เสียงผู้ชายอีกคนพูดขึ้น ผมคิดว่าคงเป็นเพื่อนมันที่ขับรถพามานั่นแหละ
"แปะ . ๆ เออมึงเก่ง แต่กูบอกไรให้มึงฟังแล้วกัน มึงคิดว่าใครทุบประตูอยู่ เอางี้กูใบ้ให้ วันนี้ใครไปหาไอ้ใหญ่ ใส่ชุดนักศึกษา กระเป๋าคาดสีดำ อ้อ... มึงว่านี่โทรศัพท์ใครวะ 555555555555" เสียงเหมือนคนโดนตบที่หน้าเบาๆ สองที
ก่อนที่เสียงเย้ยหยันจะพูด และหัวเราะร่วนไปกับเสียงเพื่อนของมันในตอนท้าย
"พลั๊ก.." เสียงคนล้มลงไปกับพื้น ผมค่อยๆ โผล่หน้ามาดูจากตรงที่แอบซ่อนอยู่ ภาพตรงหน้าคือ พี่ซีล้มลงไปบนพื้นหญ้าข้างชิงช้า มีรอยรองเท้าที่ช่วงท้อง และคนที่ถีบผมเห็นด้านหลัง แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว เพียงพอที่ผมจะรู้ว่าเขาคือใคร เพราะผมจำได้ทุกสัดส่วน ร่างกายทุกที่ผมจำได้แม่น ทรงผมด้านหลัง แผ่นหลังที่แข็งแกร่งนั้น และชุดบาสตัวเก่งที่มันชอบใส่ ยืนยันได้ทันทีว่าคนตรงหน้าคือคนที่ผมรักแน่ๆ "ไอ้เวย์" ผมทำไรไม่ถูก ได้แต่ดึงตัวกลับไปยังที่ซ่อน
ตกใจ ว้าวุ่น และไม่คิดฝันว่าจะเป็นมันได้ และที่สำคัญที่สุดคือ ดีใจ ที่เห็นมันอยู่ตรงนี้ ดีใจมากๆ
"เฮีย พี่เฟยไม่อยู่แล้วอะ โดดไปทางหน้าต่างแล้ว" เสียงบีตะโกนออกมาจากบ้าน
"เฟยอยู่ไหน" เวย์มันตะโกนถามเสียงดังลั่น
"พลั๊ก.." เสียงหมัดใครซักคน คงต่อยเข้าหน้าใครบางคนนั่นหละ
"เฮียทำอะไร" เสียงเล็กแหลมของบี กรี้ดออกมา
ตอนนี้ผมคิดอยู่ว่าจะออกไปดีไหม ผมสมควรออกไปตอนนี้ ไปช่วยมันหรือว่าผมไม่สมควรออก ยืนอยู่ตรงนี้ แอบอยู่ตรงนี้จะดีกว่าไหม หรือยังไง ผมไม่กล้าด้วย ผมกลัวพี่ซีมากๆ ตอนนี้ แล้วไหนจะเพื่อนมันอีก ผมขยะแขยง ผมไม่กล้าที่จะมองแววตาคู่นั้นเลยด้วยซ้ำ แววตาที่มีแต่ความต้องการของเพื่อนมัน แค่มองผมก็รู้สึกกลัวจนสั่นไปทั้งตัวแล้ว
"เฮียวุฒิมาต่อยเวย์ทำไม มีไรกันอะ" เสียงบียังคงดังไม่หยุด (เพื่อนสองคนที่พี่ซีพาไปที่โรงเรียนด้วยวันนั้น ชื่อวุฒิ กับ ชิน)
"เวย์เป็นอะไรไหม" เสียงบีเบาลงทันตา
ขนาดผมไม่ได้มอง ไม่ได้เห็นภาพตรงหน้าแต่ผมก็เดาได้หมดทุกเหตการณ์ เพื่อนพี่ซีมันคงต่อยเวย์แทน เพราะซีมันยังคงล้มอยู่ลุกขึ้นมาไม่ทัน หรืออาจจะเป็นตอนที่เวย์ถามว่าเฟยอยู่ไหน และกำลังจะใส่ต่อหละมั้ง เพื่อนมันเลยสวนกลับมาให้ก่อน แต่ตอนนี้ใจผมมันปวดไปหมด ตอนนี้บีคงกำลังต้องมาจับตรงที่เวย์โดนชกเมื่อกี้แน่ๆ ทำไมนะ แค่คิดแค่นี้ผมก็ปวดใจแล้ว
"ไอ้วุฒิมึงพาหมวยขึ้นไปบนห้องก่อนไป" เสียงพี่ซีบอกกับเพื่อนมัน แต่ผมเดาได้ว่าตอนนี้พี่ซีคงลุกขึ้นมายืนเรียบร้อยแล้ว
"หมวยไม่ขึ้น บอกหมวยก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้น" เสียงบียังคงขึงขัน ไม่ยอมที่จะทำตามที่พี่ซีบอก
"เวย์เจ็บไหมอะ" บีเปลี่ยนเสียงเป็นน้ำเสียงเป็นห่วงทันที ที่พูดกับเวย์
ตอนนี้ผมยิ่งรู้สึกเจ็บแล้วก็เจ็บมากขึ้นไปอีก แต่ผมก็ยังไม่กล้าออกไป ผมกลัว กลัวอะไรก็ไม่รู้ รู้แต่เพียงแค่ผมกลัว กลัวจนตัวสั่นเลย
"เดี๋ยวเฮียขอคุยไรกับเวย์หน่อย ใช่ป่าวไอ้เวย์ หมวยขึ้นไปก่อน" พี่ซียังคงทำเสียงแข็งบอกกับบี เหมือนเป็นคำสั่งมากกว่า
"อ้วนจะคุยกับเอียใช่ไหม" บียังคงถามเวย์ก่อน
"อื้อ บีขึ้นไปก่อนนะ เดี๋ยวค่อยว่ากัน" สิ้นเสียงเวย์ ผมก็ได้ยินเสียงสองคนเดินออกไป คงจะเป็นบี กับวุฒิหละมั้ง พอผมรู้แบบนี้ผมก็เริ่มหายสั่นทันที เหมือนความปลอดภัยเพิ่มขึ้นอย่างทันตา
ตอนนี้ผมอยากออกมาแสดงตัวมากๆ แต่ก็อยากรู้ว่าบทสนทนาต่อจากนี้จะเป็นยังไง ผมเลยยังคงยืนแอบอยู่ตรงนั้น
"มึงเอาเฟยไว้ไหน" เวย์เริ่มพูดด้วยเสียงกระชาก
"มึงก็ได้ยินแล้วนี่ มันโดดออกหน้าต่างไปแล้ว ป่านนี้ออกไปแล้วมั้ง" พี่ซียังคงกวนตีนกลับไม่เลิก ผมคิดว่าพี่ซีคงอยากจะตามผมเหมือนกัน แต่ตอนนี้คงจะต้องเลือกน้องตัวเองก่อน ต้องเครียร์ปัญหาของน้องตัวเองก่อน ไงซะเรื่องของผมก็คงให้น้องรู้ไม่ได้ คงต้องเครียร์ปัญญากับเวย์ก่อนหล่ะมั้ง
"เอาโทรศัพท์มา กูจะกลับแล้ว" เวย์พูดด้วยเสียงกระชากเหมือนเดิม
"กูใจกว้างพอหวะ กูยอมให้มึงใช้เมียร่วมกับกูเพิ่มอีกคนก็ได้ มันเก่งใช่ป่าวหละ มึงถึงได้หลงมันหัวปักหัวปำขนาดนี้ ถึงขนาดจะต้องมาเลิกกับน้องกูเลยด้วย" เสียงพี่ซี เย้ยหยันมากๆ ตอนนี้ผมเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว
"ไอ้สัตว์" สิ้นเสียงผมก็ได้ยินคนต่อยกัน ผมออกจากที่ซ่อน จะเข้าไปห้าม พี่ซีเห็นผมก่อน เลยผละจากวงมวย วิ่งเข้ามาทางผมล๊อคคอผมไว้
"มึงเข้ามาเดะ กล้าหรือเปล่า" พี่ซีอยู่ด้านหลังผม พร้อมกับยั่วโมโหเวย์
เวย์มันพยายามจะเข้ามา เหวี่ยงหวัด เหวี่ยงตีน แต่พี่ซีก็เหวี่ยงผมไปทางด้านที่เวย์มันเหวี่ยงเข้ามา จนเวย์มันต้องลดความเร็วของหมัดและตีนลง
"พลั๊ก.." เสียงพี่ซีถีบเข้าชายโครงเวย์เต็มๆ เวย์ล้มลงไปบนพื้นหญ้า ตามด้วยเพื่อนมันวิ่งเข้ามาเตะเข้าที่ช่องท้องเวย์อย่างจัง เวย์กอดท้องตัวงอ หน้าจุกไป
ผมร้องเสียงหลง ตอนนี้ผมพยายามสะบัดตัวออกจากพี่ซี แต่ก็ไม่มีผล น้ำตาผมเริ่มไหลอีกแล้ว นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้ร้องไห้ แต่ผมร้องอีกแล้ววันนี้ ผมสงสารมันอะ
"ไอ้วุฒิ เมิงพาเมียกูขึ้นไปก่อน มึงดูมันดีๆ ด้วยนะ แมร่งฉลาดเป็นกรด มึงก็ระวังหน่อยแล้วกัน" พี่ซีเหวี่ยงตัวผมไปให้เพื่อนมัน
ตอนนี้ผมคิดไรไม่ออกเลย ร้องไห้อย่างเดียว ผมเคยดูหนังที่เห็นนางเอกพอเห็นพระเอกโดนทำร้ายแล้วทำไรไม่ถูก ก็ได้แต่ด่าเขาว่าเขาว่าทำไมไม่ทำนุ้นทำนี่หละ สุดท้ายแล้วพอเจอกับตัวเองถึงได้รู้ว่า ตอนนี้ผมทำไรไม่ได้เลย มันทำอะไรไม่ถูก สติรวมรวมไม่ได้ ใครทำอะไรก็ตามเขาไปหมด ขัดขืนอะไรไม่ได้ซักอย่าง ผมนี่มันอ่อนแอจริงๆ เลย
ยิ่งมือใหญ่สากและหนาของเพื่อนมัน จับเข้าที่ข้อมือผม กำจนผมรู้สึกเจ็บ ผมก็ยิ่งกลัว กลัวจนทำอะไรไม่ถูก สั่น และเริ่มลนลานมากกว่าเดิม มันพาผมกลับมาที่ห้องเดิม เหวี่ยงผมลงบนเตียงและก็ นอนกอดผมไว้แบบนั้น
"เห็นไอ้ซีบอกมึงฤทธิ์เยอะ ไหนกูดูดิ๊ ว่ามึงจะหนีไปจากกูยังไง" มันพูดพร้อมกับนอนคร่อมอยู่บนตัวผม และตามด้วยกอดไว้ ผมยิ่งตัวสั่นมากกว่าเดิม เพราะสายตาคู่นั้นมันเหมือนกับจ้องลึกเข้าไปในร่างกายผม
ผมไม่รู้จะทำยังไง ตอนนี้ตัวผมเองก็เอาตัวเองแทบจะไม่รอด ผมกลัว กลัวคนตรงหน้ามากๆ ผมไม่เคยกลัวใครมากเท่านี้มาก่อนเลย ผมไม่รุ้ว่าผมกลัวเพราะอะไร หรืออาจเป็นจิตใต้สำนึกที่มันเหมือนกับภาพวันนั้นซ้อนเข้ามา ภาพความหื่นกระหาย ความหยากที่รุณแรงวันนั้น ทำให้ผมรู้สึกแย่ รู้สึกขยะแขยงและกลัวไปในเวลาเดียวกัน ผมอยากร้องแต่ผมร้องไม่ออก ผมสงสารเวย์มากๆ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย และผมจะหนีออกไปจากตรงนี้ได้ยังไง จะไปช่วยมันได้ยังไง
โอ้ย ..... ทำไมชีวิตผมถึงต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้นะ เพียงแค่ผมรักมันแค่นั้น มันผิดนักหรือไง
-
:z13:
-
เดี๋ยวบอให้พ่อจัดการให้
ไอ้พี่ซี เดี๋ยวโดนทั้งกองร้อย
สราดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
อยากจะตายแทนเฟยสะให้ได้
-
:fire: :fire:
-
เฟยจะรอดมั้ยยยย
แอร๊ยยยยยย อย่าให้โดนเหมือนคราวที่แล้วนะ
ไม่นะ ม่ายยยยยยยยยยย :z3:
ค้างอย่างแรง :z3:
-
ผมเริ่มจะควบคุมสติไม่ได้อีกคนนึงล่ะ
บีบคั้นน้อยกว่านี้มีอีกมั้ย
เฟยโผล่ไปให้มันจับทำไม
อยากได้สามีเพิ่มเรอะ
น่าจะหนีไปตามพี่มาช่วยเวย์ทีหลัง
เฮ้อ เครียด อยากจะอาเจียน
ไข้ขึ้นหนักกว่าเดิม
-
เห้อ!!
เจ็บอก
พูดไรไม่ออก
-
เฟยจ๋า ป้าบอกแล้วไง ไม่ไปกันหลายๆคน มันก็เลยเป็นแบบนี้
-
. . . .เริ่มรู้สึกว่าเฟย หง่าววว ว จริงๆ ละ ทำไมไม่บอกพี่ว่าจะมาหาไอ้ใหญ่ตั้งแต่แรก เฮ้ออ อ อ อ อ . . . .
. .เครียด !!!!! . . . :serius2:
-
ใครจะมาช่วยเนี่ย :serius2:
-
ทำมัยดูเฟยโง่เนอะ :z6:
น่ารำคาญมาก :z6:
-
ค้างงงงง
ขอให้รอดนะเฟยยย
-
ได้แต่ เอาใจช่วย
ทั้งเฟย และเวย์ ให้ ผ่านเรื่องราว พวกนี้ไปให้ได้ ...ซักที
น้องนะ ขรา ....
อย่างนี้เค้าเรียก เตะ แล้วกระทืบ
แถม ช้างมาอีกโขลงใหญ่ ๆ เลยนะเนี่ย .. :เฮ้อ
-
ไอ้พี่ซี
ไอ้เลววววววววววววววววววววววว :z6:
-
:beat: :beat: :beat:
:z3: :z3: :z3:
-
หามีดเสียยบมานเรยยยยยยยยยย :m31:
-
สงสารทั้งเวย์ ทั้งเฟยเลย
:z6: ฆ่านันซะ
-
โอ๊ยน้องเฟย..น้องเวย์ของพี่ :เฮ้อ: ฆ่ามันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้พี่ซี:z6:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
เฟย รอดให้ได้น้า เวย์ช่วยเฟยให้ได้เหอะ
ถ้ารอดไปได้ เอาซีให้ตายเลย แง่ง เลวเกินไปหละ
:z3: :z3: :z3:
-
เกลียดทุกอย่างงงงงง
ทำไมต้องเป็นแบบนี้
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกก
:m31: :fire: :angry2:
-
ป๊าดโธ่ว๊อยยยยย ทำไมกลายเป็นงี้ไปได้ฟระ :fire:
ไอ้พวกrayamนี่ชอบรุมจริงเว้ย หมาหมู่ตลอด
ต้องถลกหนังออกมาก่อน แล้วราดด้วยน้ำเกลือ (มันจะรู้สึกไม๊เนี่ย)
โดยเฉพาะไอ้วุฒิโรคจิตเนี่ย ต้องเจี๋ยนทิ้งลูกเดียว :m31:
-
นายซีนี้รักยังไงกันอ่ะ
-
:beat: :beat: :beat:
เลวกันได้อีกแต่ละคน
-
โอ๊ย เครียดดดด :m31:
-
o22 เฟย์บรรยายให้อารมณ์เหมือนคนจะโดนพวกบ้ากามโรคจิต ข่มขืนเลยอ่ะ :monkeysad:
-
:z2: :z2: :z2:
เริ่มชินละ พักนี้แต่ละตอนเครียดทั้งนั้น
เด่วจะรออ่านต่อละกัน กลัวจังว่าเฟยจะได้ผัวใหม่ปะเนี่ย :เฮ้อ:
-
โอ่ยยยยยยยยยยยยยยยย
แค่ไอ้พี่ซีคนเดียวก็จะแย่แล้ว
ดั๊นมีเพื่อนไอ้พี่ซีอีกคน
เฟยเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
จะรอดม้ายยยยยยย :serius2:
เวย์ยังจะเอาตัวไม่รอดเล้ย
จะมีใครมาช่วยทันม้ายยย
-
โอยยยยยยยยย
กำเว๊นนนนนนนนนนน
ไม่มีไรจะมอบ
ซวยจริงๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยย :z3:
แอบสงสารเฟยยยยย
ทำไมโลกช่างโหดร้ายเยี่ยงนี้นะ
แล้วจะโดนเพื่อนไอ้ซีอีกคนมั๊ยเนี่ย
ตบไอ้ซี :beat:
-
มาทำให้ลุ้นอยาก แล้วจากไป จิส์ๆ :z3:
-
:beat: :beat: :beat:
เลวกันได้อีกแต่ละคน
เห็นด้วยๆๆๆๆ
เลวได้อีก...
อ่านแล้วอยากเข้าไปในนิยายไปถีบ :z6: :z6: :z6:
-
จับมันไปตอนเป็นขันที ให้หมดไอ้พวกนี้ :fire::z6: :z6:
-
อ้าคๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z6: :z6: :z6:
-
:m31: เมื่อไหร่ไอ้พวกนี้มันจะออกไปจากชีวิตของ เฟย นะ
:z6:ไอ้ซี+ไอ้วุฒิ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย เครียด
ทำไมเป็นแบบนี้ คนอื่นๆไปไหนกันหมด
ไมไม่มีใครมาช่วยเวย์กะเฟยเลยอ่ะ
:z3:
-
เครียดดดดดดดด
จะอะไรกันนักหนาฟร่ะ
:z6: :beat:
-
ทำไม ถึงทำกันได้ขนาดนี้
-
อ่ะนะ
รันทดได้อีก
ความต้องการของคนเรานั้นแตกต่างกัน
ใครจะรู้ว่าความรัก ....มันทำให้เกิดทุกอย่างได้จริงๆ
เจ็บที่สุด และสุขที่สุด ......
ก็เพราะความรักนี่แหละ
-
นึกถึงทางออกของตอนนี้ไม่ออกเลย
ต่อด่วนหนูนะห์ ไม่งั้น :กอด1: ไม่ปล่อยนา ....
+1 เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
มะไหร่เฟยจะหลุดพ้นจากไอ่พวกนี้ซะทีเนี่ย :m31:
-
ร้อง อยากจะร้องไห้ ร้องจนไม่เหลือน้ำตา
ร้อง ให้มันรู้ว่า สงสารเฟยที่สุดดด :monkeysad:
ทำไม ทั้งคู่ต้องเจอเรื่องอย่างนี้ด้วย เศร้าๆๆๆๆๆๆ
ร้องดีกว่า ช๊านนนนนนนนนนน
-
ตอนที่ 51 เดี๋ยวโง่เดี๋ยวฉลาด
น้ำหนักยังคงกดทับบนร่างกายของผม ผมนอนตัวสั่นเทาด้วยความกลัว มือไม้สั่นไปหมด ลมหายใจอุ่นๆ ของมันยังคงไหลรินรถต้นคอผมออยู่ ผมนอนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ ในสมองมีแต่ความกลัว ความระแวง และความโกรธแค้น โกรธที่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้ในตอนนี้ โกรธที่เวย์ต้องโดนแบบนั้น โกรธเพราะว่าผมมันโง่และอ่อนแอ
ความเข้มแข็งที่ผมเคยมีตอนนี้มันหดหายไปไหนหมดนะ
เวลาผ่านไปได้พักใหญ่ๆ ผมเริ่มรู้สึกชินกับแรงกดทับที่มันกอดรัดอยู่เพื่อไม่ให้ผมหนีไปไหนได้ และเริ่มจะชินกับความกลัวที่เกิดขึ้นภายในจิตใจ จิตใต้สำนึกความกลัวผมเริ่มลดลงไปทีละน้อย อาการสั่นที่เคยมีจากเมื่อครู่หายไปแทบจะหมด สติที่แตกกระเจิงเริ่มค่อยๆ ไหลกลับมา ร่างกายผมเริ่มควบคุมมันได้ และเริ่มเป็นของผมมากขึ้น
ในเวลานี้ ผมต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ ต้องเอาเวย์ออกไปด้วยให้ได้ จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ แต่แล้วผมสมควรจะทำยังไงดีหละ ผมต้องทำแบบไหนถึงจะออกไปได้
ดวงตาผมกลอกกลิ้งไปมาในระยะรัศมีการมองที่สามารถมองได้ วุฒินอนกอดผมและลูบไล้ไปบนร่างกายเรื่อยๆ เหมือนได้ของเล่นชิ้นใหม่ ของเล่นที่มีชีวิต มีเลือดเนื้อและมีความรู้สึก แต่มันคงจะลืมไปว่า ของเล่นชิ้นนี้ก็มีสมอง
ผมค่อยๆ พยายามทำตาปรือๆ มากขึ้น เพิ่มความอ่อนโยนให้เข้าไปในดวงตามากขึ้น ร่างกายที่นอนตรงอยู่ ค่อยๆ พลิกตัวเพื่อเข้าไปไกล้ชิดมันมากกว่าเดิม ความแข็งแกร่งของมันในร่มผ้าของมันผมพยายามเบียดเสียดให้ชิด และแนบสนิทที่สุด ฝ่ามือเล็กเรียวของผม ลูบไล้ใบหน้า ที่ตอนนี้แววตาแสดงความต้องการที่พุ่งมากขึ้นบวกกับความตกใจเล็กๆ ที่เห็นท่าทีของผมเปลี่ยนไป
"ไง เริ่มทนไม่ไหวแล้วหรอ" เสียงแหบกระเซ่าที่พยายามพูดเบาๆ แสดงถึงอารมณ์ที่พุ่งพล่าน ฮอร์โมนในร่างกายผู้ชายตรงหน้าที่เริ่มถูกกระตุ้นอย่างหนักหน่วง
"เฟยไปล้างตัวก่อนได้ปะ แบบนี้เหนียวตัว" ผมพูดพร้อมกับฝ่ามือที่ยังคงไหลเลื้อยไปตามร่างกายมันที่ตอนนี้ดูจะมีความพอใจมากยิ่งขึ้น
"เอาไว้คืนนี้และกัน พี่ไม่ชอบกลางวันนะครับ" มันยังคงพูดด้วยเสียงเช่นเคย เสียงที่ผมฟังแล้วทำให้รู้สึกแย่ และอยากอาเจียน แต่ก็ต้องข่มเอาไว้ เพราะผมต้องการบางอย่าง
มือเล็กเรียวผมเริ่มไล้สัมผัสต่ำลง จนถึงจุดแข็งแกร่งแรงบีบจากนิ้วเรียวยาว สร้างความพอใจให้กับคนตรงหน้าอย่างมากมายและเหลือล้น
"ไปล้างดิ เดี๋ยวเฟยทำให้" ผมพูดพร้อมสายตาที่จ้องดวงตาหื่นกระหายคู่นั้น
สิ้นเสียงที่ผมพูดเสร็จ มันลุกปล่อยผมจากอ้อมกอด ค่อยๆ ลุกตัวจากที่นอน ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำ
"อย่าแม้แต่จะคิด กูเอามึงตายแน่ๆ" มันหันมาชี้หน้าผมก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องนั้นทั้นที วิ่งไปห้องน้องบี เคาะประตูรัว บีเดินออกมาเปิดพร้อมกับดวงตาที่ดูแปลกใจ ก็คงจะแปลกๆ ใจหละคับที่เห็นผมอยู่ตรงหน้า เพราะจริงๆ แล้วบีคิดว่าผมคงโดดหน้าต่างหนีหายไปไหนแล้วซะอีก
"พี่เฟยกลับมาทำไมอีกเล่า เดี๋ยวเฮียก็จับอีกหรอก" บีค่อยๆ พูดเหมือนกับกระซิบ
"เอาโทรศัพท์ให้พี่ยืมหน่อย" ผมตอบกลับไปด้วยเสียงกระซิบ กระซาบเหมือนกัน
บีเดินเข้าไปในห้องเพื่อจะไปหยิบโทรศัทพ์ แต่ไม่ได้ปิดประตู ผมจึงวิ่งเข้าไปในห้องบีพร้อมกับปิดประตูล๊อค
"เหี้ยเอ้ย แมร่ง." เสียงไอ้วุฒิดังออกมาจากห้องข้างๆ ดังลั่นบ้านเลยด้วยซ้ำ
บีทำหน้าตาตื่นเล็กๆ แต่ก็คงพอจะจับเหตุการณ์ใด้นิดหน่อย ผมไม่มีเวลาอธิบายแล้วตอนนี้ บียื่นโทรศัทพ์มือถือให้ผม แต่ในวินาทีนั้น ผมนึกอะไรไม่ออกจริงๆ กดเบอร์ที่ชำนาญมากที่สุด เบอร์ที่เคยกดโทรออกบ่อยที่สุดเมื่อก่อน ซึ่งก็คือเบอร์พี่ใหญ่ ผมกดโทรออกไปแบบชำนาญ
"พี่ใหญ่ เฟยโดนพี่ซีจับมาอะ ตอนนี้อยู่บ้านพี่ซี" ผมกรอกเสียงลงตามโทรศัทพ์ไป ทันทีที่มีคนรับ
"หา..." เสียงปลายสายเหมือนคนงัวเงียๆ ไร้สติ
"เฟยโดนพี่ซีจับมา" ผมเริ่มเพิ่มเสียงให้ดังมากขึ้นกว่าเก่า
"ปัง ๆๆๆ" เสียงทุบประตูห้องบี
"หมวยอยู่หรือเปล่า เปิดให้เฮียหน่อย เฟยอยู่ในนั้นไหม" เสียงพี่ซีพูดผ่านประตูเข้ามา
เอาแล้วไง จะทำไงดีวะเนี่ย ไอ้พี่ใหญ่แม่งก็พูดไม่รู้เรื่อง แล้วทำไมผมไม่โทรหาพี่ชายผมหละ พี่สาวผมก็ได้ โอ้ย...ผมนี่มันโง่จริงๆ
"แป๊บนึงเฮีย" บีตะโกนออกไปรับหน้าแทน พร้อมกับมองตาผมเป็นความหมายว่าจะทำยังไงกันดี
ผมกดตัดสายแล้วโทรออกหาพี่ชายผม ไม่มีคนรับ ทั้งเบอร์พี่ชายและเบอร์พี่สาวเลย พี่สาวผมคงกำลังอาบน้ำอยู่มั้ง เพราะนี่ก็คงเย็นแล้ว หรือไม่แน่ก็คงเรียนอยู่ พี่ชายผมก็คงจะนอนหลับ หรือช่วยแม่ที่แผงหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ แต่ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย เวลานี้ผมนึกเบอร์โทรใครไม่ออกแล้ว เสียงทุบประตูก็ยังคงดังต่อเนื่อง สติผมเริ่มจะแตกอีกครั้ง
พี่ซียังคงเร่งเร้าให้บีไปเปิด ผมมองหน้ากับบีไม่รู้จะทำยังไง ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว ณ ตอนนี้
"พี่เฟยอยู่ในนี้ มีไรเฮีย พูดกันดีๆ ดิ" บีตะโกนแข่งออกไป และเริ่มเถียงกลับกับพี่ชายของเขา
"หมวยมาเปิดให้เฮียเดี๋ยวนี้" พี่ซีขึ้นเสียงเหมือนเป็นคำสั่งเด็ดขาด บีคงทำไรมากไม่ได้ ต้องเดินไปเปิด
บีเปิดประตูเสร็จ พี่ซีก็วิ่งพรวดเข้ามา ผ่านหน้าบีและวิ่งเข้ามาที่ผม มือขาวหนาจับที่ต้นแขนผมบีบลงไปสุดแรง
"มึงอย่าเก่งให้มากนัก กูจะหมดความอดทนเอาง่ายๆ" พี่ซีพูดพร้อมกับกัดฟัน แสดงให้เห็นถึงความโกรธที่พุ่งถึงขีดสุด
บีเดินมาอยู่ข้างหลัง เห็นมือที่พี่ซีกดผมขนาดนั้น
"เฮียเป็นอะไรกับพี่เฟยหนักหนาหรอ? อย่างกะผัวเมียทะเลาะกัน" บีเริ่มใช้น้ำเสียงที่สงสัยๆ และแดกดัน ไปพร้อมๆ กัน
"เออ อีหมวย มันเป็นเมียกู มึงพอใจยัง" พี่ซีหันไปตวาดน้องตัวเอง
ตอนนี้บีตกใจสุดๆ แววตา และสีหน้า แสดงให้เห็นถึงความช๊อค เพราะไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นแบบนี้ได้ คำพูดที่เมื่อกี้พูดออกมา ก็อาจจะแค่แซวเล่นๆ หรือประชดประชันเท่านั้น แต่คำตอบที่ได้รับกลับไม่คาดคิดซะนี่
พี่ซีกำลังกึ่งลากกึ่งบังคับผมให้เดินออกจากห้อง บีคงปรับอารมณ์ได้แล้วมั้ง
"เวย์อยู่ไหน เฮีย" บีหันมากระแทกเสียงใส่พี่ชายของเขา ตอนนี้ผมเริ่มรู้แล้วว่าพี่น้องสองคนนี้เหมือนกันมากๆ ไม่ใช่แค่หน้าตา นิสัยการกระทำเหมือนกันหมด ขอเพียงแค่อยากได้อะไรก็ต้องได้ ห้ามใครขัดใจ ตอนนี้บีเริ่มใส่อารมณ์มากขึ้น หรืออาจจะเป็นเพราะว่า คำพูดของพี่ซีที่พูดได้หยาบคายตอนที่บอกว่าผมเป็นเมียมัน
"มึงก็ยังโง่อยู่อีหมวย ไอ้เวย์ที่มึงรักนักรักหนาอะ ผัวเด็กของพี่สะใภ้มึงนี่" พี่ซีพูดพร้อมกับเหวี่ยงผมให้ไปตรงหน้าบี เหมือนกับให้รู้ว่าผมเนี่ยไง
ตอนนี้ผมยืนหยุดตรงหน้าบี ไม่กล้าพูดอะไร เพราะไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะแก้ตัวคำไหน คิดไรไม่ออกจริงๆ ได้แต่ยืนนิ่ง ยืนนิ่งอยู่แบบนี้
"จริงหรือเปล่าพี่เฟย" บีเริ่มถามผมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ผมไม่ตอบยังคงเงียบ
"จริงหรือเปล่า ตอบบีมาสิ" บีกรีดเสียงดังมากขึ้น ผมก็ยังคงเงียบไม่พูดอะไร เพราะผมไม่รู้จะพูดอะไรตอนนี้ ผมคิดอะไรไม่ออก ก็มันคือความจริง แต่ผมจะอธิบายให้บีฟังได้ไหมหละ ว่าผมไม่รู้ว่าเวย์เป็นแฟนกับบี ผมไม่รู้มาก่อนจริงๆ
หรืออาจเป็นเพราะการที่ผมนิ่ง ผมไม่พูดอะไร อาจจะกลายเป็นการตอบรับในสิ่งที่ถามก็ได้
"เพี๊ยะ...." เสียงผ่ามือเรียวยาวของบีถูกตบเข้าหน้าผมอย่างจัง
"เลวมาก... ไอ้เราอุติสาห์คิดว่าเป็นพี่คนนึง แต่กลับทำน้องได้ขนาดนี้เนี่ยนะ ไม่มีปัญหาหาหรือไง ต้องมาแย่งของน้อง" คำพูดของบีในตอนนี้มันหยั่งรากลึก และกระแทกเข้าไปในจิตใจผมจังเลย ผมไม่ค่อยรู้สีกเจ็บเท่าไหร่ แต่แค่เสียความรู้สึก เสียความรู้สึกที่ว่า เพราะไอ้พี่ซีคนเดียว ถ้าไม่มีมัน ถ้ามันไม่จับผมมาที่นี่ ผมคงดีกว่านี้ ผมหันไปมองหน้าพี่ซี ง้างมือ
"เพี๋ยะ.." ผมโดนบีตบก่อนที่จะได้ตบพี่ซี
"จะตบเฮียทำไม พี่เฟยต่างหากที่สมควรโดน พี่เฟยนอกใจเฮีย" .....
"เฮียเอาเขาออกไปเหอะ บีไม่อยากเห็นหน้า เอ้อ แล้วเวย์อยู่ไหน" เสียงบีเบาลง แต่ผมฟังดูในตอนนี้รู้สึกว่าเป็นเสียงที่เย้ยหยันและเหน็บแนมผมเอามากๆ
"อยู่ในห้องเก็บของใต้บันได" พี่ซีบอกกับบี บีอึ้งนิดหน่อย ก่อนที่จะรีบลงไปด้านล่างอย่างเร็ว
คงจะตกใจที่เวย์ไปอยู่ในห้องเก็บของใต้บันไดมั้ง บีคงรักเวย์มากจริงๆ หละ มากถึงขนาดไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ไม่ฟังต้นสายปลายเหตุว่าเพราะอะไร ไม่ถามอะไรผมซักคำ ถามแค่ว่าจริงไหม หรืออาจเป็นเพราะพี่ซีรู้อยู่แล้วว่าน้องเขาเป็นแบบนี้ ก็เลยทำแบบนี้เพื่อให้เรื่องจบง่ายๆ หน่อย จะว่าไปพี่ซีเขาก็เก่งเนอะ เหตุการณ์เดียวเท่านั้น
ทำให้น้องตัวเองตาสว่างหายโง่ ทำให้น้องตัวเองรู้ว่ากำลังโดนสวมเขาอยู่ และคนที่สวมเขาก็คือคนที่มันเรียกและนับถือว่าพี่
และทำให้น้องมันรู้ว่าตัวมันเป็นแบบนี้ และให้น้องมันรู้ไปเลยว่าผมเป็นอะไรกับมัน
ผมเจ็บที่แก้มจัง โดนตบเข้าไปที่เดิมถึงสองครั้ง แต่ผมรู้สึกแย่นิดหน่อย แต่ก็คงไม่มาก แต่ในสมองตอนนี้ก็คิดอะไรไม่ออก ความฉลาดเมื่อครู่หายไปหมด ทางที่จะหนีออกไปเริ่มดับวูบมองไม่เห็นทางอีกครั้งแล้ว
พี่ซีลากผมให้ออกมาจากห้องบี ผมขัดขืนพยายามสะบัดมือให้หลุดแต่สุดท้าย
"อั๊ก....." เสียงสำลักอากาศของผม พี่ซีต่อยเข้ามาเต็มๆ ช่วงลิ้นปี่ ผมลงไปนอนกองกับพื้นทันที แขนทั้งสองข้างกุมท้อง ตัวงอด้วยความจุก และพร้อมกับความแปลกใจ ทำไมพี่ซีถึงกล้าทำแบบนี้ ทำไมวะ
"กูหมดความอดทนแล้ว ที่ผ่านมากูดีกับมึงมาตลอด แค่นี้ให้กูไม่ได้หรองัย" พี่ซีพูดพร้อมกับค่อยๆ เอาตัวผมขึ้นบ่าแล้วพากลับเข้าไปที่ห้องเดิม
เนคไทถูกมัดที่ข้อมือทั้งสองข้าง เชือกไนล่อนสีเขียวถูกมันเข้าที่ระหว่างมือสองข้างที่ตอนนี้มีเนคไท มัดอยู่อย่างแน่นหนา และปลายเชือกอีกข้างมัดกับอุปกรณ์ออกกำลังกายที่อยู่ข้างๆ เตียงนอน สภาพผมตอนนี้โดนจับนอนบนเตียงตามแนวขวาง แขนทั้งสองข้างชูขึ้นเพราะความตึงของเชือกที่ผูกกับเนคไทบนข้อมือ และช่วงขาที่ตอนนี้พี่ซีนั่งกดทับอยู่หันหนังให้พร้อมกับมัดเนคไทที่ข้อขาทั้งสองให้แน่นมากยิ่งขึ้น
ผมพยายามจะร้องโวยวายแต่ไม่สำเร็จ เพราะอาการจุกเมื่อครู่ยังไม่ได้ลดลงไปเลย น้ำตาเริ่มคลอที่ดวงตา ความเจ็บปวดและอาการเหน็บชาตามปลายมือปลายเท้าเริ่มมีมากขึ้น ผมรู้สึกว่าเลือดจะไปเลี้ยงส่วนนั้นได้ยากลำบากทีเดียว เชือกในล่อนสีเขียวถูกมัดเข้าที่เนคไท ที่ข้อขา พร้อมกับโยงไปที่หน้าต่างที่อยู่อีกมุมนึงของห้อง มัดกับเหล็กดัดไว้ ความตึงของเชือกพอที่จะให้ผมขยับเขื้อนตัวได้บ้าง แต่ไม่สามารถงอตัวได้แม้แต่ฟุตเดียว
ไอ้วุฒิเดินเข้ามาหาพี่ซี ที่ตอนนี้ยืนจ้องหน้าผมแบบเอาเรื่อง
"กูโทรหาไอ้ชินแล้ว เดี๋ยวมันก็คงมา กูฝากมันซื้อเรียบร้อยแล้ว คราวนี้มึงสั่งเยอะ ได้แถบบรึมหวะ" ไอ้วุฒิพูดกับพี่ซี แต่สายตาของมันยังจ้องมาที่ตัวผม
ผมรู้ว่ามันพูดกันหมายถึงเรื่องอะไร แล้วไอ้ชินนี่ก็เลวพอๆ กัน เหอะๆ อยากมีโทรศัพท์จัง จะได้โทรไปแจ้งความให้มาจับแม่งให้หมด อยู่ไปก็รกโลกพวกแม่ง
ตอนนี้พวกมันเดินออกไปกันหมดแล้ว แต่ไม่ปิดประตูห้อง พวกมันยังคงแว๊บมาดูผมเป็นระยะๆ ผมค่อยๆ เริ่มคิดใหม่อีกครั้ง คราวนี้ถ้าผมมีโอกาศเมื่อไหร่ ผมจะรีบออกไปก่อนทันทีแล้วค่อยกลับมาเอาเวย์ออกไป ผมจะไม่โง่อีกเป็นรอบที่สามแล้ว พอกันทีกับความโง่ในวันนี้ ผมเริ่มมองหานุ้นหานี่ ในห้อง เผื่อจะมีอะไรที่ช่วยผมได้บ้าง
"ปื้น....................................." เสียงแตรรถลากยาวดังมาจากหน้าบ้าน เหอะ... ไม่ต้องดูก็รู้ เหี้ยชินคงมาถึงแล้วแหงๆ ผมเลยต้องยิ่งรีบหาทางออกไปให้ได้ แต่ว่าแต่ผมจะออกไปยังไงหละ เชือกแน่นหนาขนาดนี้ เอาปากกัดก็ไม่ได้ อยู่เหนือหัวแบบนี้ เห้อ... แต่ด้วยแรงผมผมคิดว่าผมกระชากให้เครื่อออกกำลังกายล้มได้ แต่ถ้ากระชากมันก็ต้องล้มเช้ามาทางผม ผมคงตายศพไม่สวยแน่ๆ โดนเครื่องออกกำลังกายทับตาย เฮ้อคิดแล้วก็ยังเสียว
"ไอ้สัตว์ ... ไอ้เหี้ย ... มึงเอาเฟยไปไว้ไหน ไอ้เลว" ผมได้ยินเสียงที่ผมคุ้นเคยเบาๆ มาจากด้านล่าง เสียงคำด่าสารพัดที่ผมพอจะจับใจความได้ ผมค่อยๆ พยายามตั้งสติและฟังมากขึ้น ผมได้ยินเสียงวิ่งขึ้นบันไดมา
ผมมองไปที่หน้าประตูห้อง เพื่อดูว่าใครที่มาเยือนตอนนี้
ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือ พี่ใหญ่ ที่ตอนนี้โทรมมากๆ ขอบตดำคล้ำเพราะอดนอน ผมยุ่งไปหมด ร่างกายเหมือนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ดวงตาที่อดนอนคู่นั้น มองมาที่ผมอย่างอบอุ่น และอ่อนโยน ก่อนที่จะกระเด็นมาล้มด้านหน้า เพราะมีคนถีบจากด้านหลัง
พี่ซีถีบพี่ใหญ่ลงไปกองหน้าประตูห้อง พี่ซีก็ตอนนี้สภาพแย่เหมือนกัน คงโดนพี่ใหญ่เล่นไปไม่ใช่น้อย แต่พี่ใหญ่ไม่ได้นอนมาสามสี่วัน จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปสู้มันสองคนได้ แต่ที่ยังพอถูไถไปได้ ก็คงอาจเป็นเพราะร่างกายที่ใหญ่โตกว่า เลยได้เปรียบกว่าก็เป็นไปได้ แต่ผมคิดว่าตอนนี้คงไม่แล้วหละ พี่ใหญ่คงไม่ไหวแล้วจริงๆ เพราะตอนนี้แรงที่จะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมายังไม่มีเลย
-
อ่ะ เอาไปตอนนึงก่อน
เดี๋ยว เย็น ๆ ต่อ ให้ อีก ตอน นะ
มิส ๆ ครับ
เที่ยง แล้ว หา ไร ทาน กัน ด้วย นะคับ
เดี๋ยว จา ปวด ท้อง เอา น้า
-
:angry2: นิสัยเห้เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลย
แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:fire:
ฆ่ามันนนนนนนนนนนนนนน :beat: :z6:
-
^
^
รีบนพูดถูกกกก
ตบ นังบี
-
:z3:
เอาตำรวจมาจับ
เดี๋ยวพ่อแม่มันก็ช่วยออกไปได้อีก
แค้นอีก ชั่วอีก
แมร่ง เชี่ยไร้คำบรรยาย
นึกไม่ออกเลยว่ายังไงถึงจะสาสมกับความชั่วมันอ่ะ
เฮ้อ :เฮ้อ: อยากจะบ้าตาย
นอยด์แดรกอีกรอบ
-
เกลียดอ่ะ
คอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:z3: :z3: :z3:
-
เลวจริงๆทั้งพี่น้อง
-
โอยยยยยยยยยย
เรียกมากี่คนๆ
ก็โดนไอ่ซีสกรัมหมด
เหลือใครที่ยังไม่มาอีกล่ะเนี่ย
ช่วยทีเห้ออออ
-
รู้สีกกดดันแทน
เอาตอนปัญหาจบในตอนได้ป่าว เครียดดดแทน
-
ไม่รู้จะบรรยายเป็นคำพูดใดๆเลยอ่ะ :serius2:
เครียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆโว้ยยยยยยยยยยยยยยย! :angry2:
-
:serius2: นังบี
ตบเฟยได้งัยเลวมากชะนี
ทำไมอีพี่ใหญ่มันมาคนเดียววะ
-
หลุดได้แจ้งความจับเหอะทั้งพี่ทั้งน้องนั้นแหละข้อหามียาเสพติดในครอบครอง เสพ กักขังหน่วงเหนี่ยว กระทำอนาจาร ทำร้ายร่างกายโหยสารพัดอ้อท่าจะให้ดีก็นี้เลยพยายามฆ่าอ่ะเอาให้ไม้มีอนาคตที่จะอยู่เลยขยะสังคม :fire:
-
แจ้งตำรวจมาวิสามัญเลยดีมะเนี่ย
อยู่ไปก้อรกโลก ทำแต่เรื่องเลวๆ
:m31: :m31: :m31:
-
:angry2: :fire:
ไม่ได้อ่านหลายวัน
ทำไมอารมณ์มันขึ้นๆลงๆแบบนี้อ่ะ
น้องนะ .. ยังขยันเหมือนเดิม
คนอ่านก็มีความสุขกันไป
เอ๊ะ..บางที บางตอน ก็เครียดเหมือนกันนะเนี่ย
ว่าแต่บทบาทไอ้พี่ๆ ที่ ชั่วๆ
เมื่อไรจะหมดไปซะที
สงสารเฟย กะ เวย์
ไม่รู้จะพ้นบ่วงมารเมื่อไร
คอยตอนเย็นนะคร้าบบบ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบชื่อตอนมาก "เดี๋ยวโง่เดี๋ยวฉลาด" :z3:
ได้ยินมาว่า ต้องทานปลา (น่าจะจริง)
ไม่งั้นก้อต้องอาหารที่มีกรดไขมัน Omega 3 ในน้ำมันปลา ก้อได้
หรือจะเป็นใบแปะก้วย ก้อช่วยฟื้นฟูนะ
ห้ามกินยาอี เดี๋ยวสมองเสื่อมถาวร งดไม่ได้ ก้อ ลด :z6:
รวมทั้ง งดอาหารขยะ นอนหลับให้เพียงพอ
เขียนเอง ขำเอง :z2:
-
คิดว่าบีคงจะช่วยเฟยนะ แต่ต้องช่วยเวย์ก่อน ถ้าไม่ทำยังงั้นพี่ซีมันก็ไม่บอกว่าเวย์อยู่ไหนสิ เพราะพี่ใหญ่คงช่วยไม่ไหวแล้ว
ช่วยเวย์ได้ก็ตามกำลังเสริมได้ :z10: แต่อึดอัดมากๆๆๆๆๆๆเลยนะเนี่ย
-
:fire: :fire: :fire:
เลวจริงๆ
-
เลววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ไม่รู้จะบรรยายยังไง :m31:
-
ขอไปซัดพาราซักแผง แล้วมาอ่านตอนต่อไปนะจ๊ะน้องนะห์
สงสัยไมเกรนจะรับประทานซะแล้ว :z3: เครียดหง่ะ
-
:fire: อารมณ์ บอกไม่ถูกอ่ะ แต่ที่รู้ๆ เกลียด ไอ้พี่ซีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่ใหญ่ ช่วยเฟยออกมาให้ได้นะ ถึงจะไม่ชอบพี่ใหญ่ แต่ความหวังของนู๋ ก็ฝากไว้ที่พี่น๊าาาาาาา
+ 1 ให้พี่นะห์ หุหุหุหุ
-
:m15: :m15: :m15:
แล้วเรื่องราวจะเป็นไงต่อไปเนี่ยยิ่งอ่านยิ่งชักจะหวันๆละ ไมมันดูจะเลวร้ายลง
แล้วนี่มันยังจะไปสั่ง เอสเตซี่ มาเพิ่ให้เฟยกินอีก คราวนี้เห็นทีจะต้องพึ่งมากกว่าเวย์และใหญ่แล้ว
เพราะเล็กคงรู้สึกถึงบางอย่างและน่าจะตามมาด้วย :เฮ้อ:
ปล. นะรูปอวาต้าร์นั่น คิ้วเข้าตอนนี้ชะมะ อิๆ
-
โอ๊ยเครียดมากมาย :m31: พี่ใหญ่ช่วยเฟยกะเวย์ด้วย :m15: เกลียดไอ้พี่ซี :angry2:
สู้ๆๆเขาน้า :sad11:
-
พี่ใหญ่ ดูๆไปแล้ว ท่าทางจะเป็นคนดีพอตัว
อย่างน้อยก็ยังรัก และ ห่วงเฟย ... ช่วยเฟยออกไปให้ได้นะพี่
แต่ว่าพี่ใหญ่ที่อดนอน และเมาหัวราน้ำขนาดนั้น จะสู้กับพวกพี่ซีไหวมั้ยเนี่ย ??
-
เล็กน่าจะรออยุ่ในรถแล้วโทรเรียกตำรวจมาช่วยนะ :sad4:
เฟย โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
-
เฮ้อ
อ่านแล้วรุ้สึกว่าสังคมมันเลวร้าย
เหอะๆ
-
เอาไอ้ซีที่เลวๆ
ไปยิงเป้าด่วน
เกลียดมาน
-
พูดตรงๆ เลวโคตระ อ่ะ ไอ้ซีกะพวกเพื่อนชั่วๆของมัน :z6:
จะเหลือใครมาช่วยได้อีกมั๊ยเนี่ย :m5:
-
จะรอดมั้ยเนี่ย :z3:
-
โอ่ยเฟยเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
กว่าจะรอดออกไปได้
ช้ำในตายพอดี
อีพี่ใหญ่นี่ก็ไม่เรียกใครมาช่วยบ้างไง
:serius2:
-
อืมมม อ่านตอนนี้ ดูเหมือนจะซาบซึ้งกะพี่ใหญ่มากขึ้น
เพราะท่าทีจะรักเฟยจริง (รึเปล่า) แต่ก็ยังไม่ไว้ใจ เพราะต่อให้รักแค่ไหน
ก็ไม่ได้หมายความว่า ที่ผ่านมาจะสามารถอภัยได้จนกลับไปเป็นเหมือนเดิม
น้องบี
อ่านตอนที่แล้วแอบคิดว่า คนนี้หละ น่าจะช่วยเฟยออกไปได้
แต่ท่าทางจะไม่ช่ายแล้วแฮะ รึยังไง
แต่ยังหวังว่า เค้าคงไปปลายเวย์ออกมานะ
(รึจะลงไปแก้เครียดว่ะ โฮฮฮฮฮ)
เรื่องมันเศร้า
ส่วนไอซี และ ผองเพื่อน
ไม่ต้องมีคำบรรยายจริงๆ
-
...น้องนะห์ อ่านมา 2 ตอนหลังเม้นไม่ออกอะ ไมเกรนแดร๊ก..ปวดหัว..
...กลัวเม้นไป จะไปด่า..ไอ้พวกพี่ๆๆอีก...อึดอั๊ดอึดอัด...
...เม้นคนหล่อ ที่ดิสเพลย์ ดีกว่า..อื้อหือ..หล่อจัง... :z2:
-
เข้าใจตัดตอนดีจัง หนูนะห์ สามทุ่มครึ่งแล้ว ยังไม่มาต่อเลย
ทำไรอยู่ :z2:
-
น้องนะห์จ๊ะ เจ๊อยากรู้จัง
บ้านไอ้เลวซีมันอยู่หนายยย :beat:
เจ๊จะไปช่วยนู๋เฟย ช้ำไปทั้งตัวแล้ว
โฮ โฮ โฮ น่าสงสาร
-
หวังว่าจัดการกับไอ้ซีรอบนี้ได้ คงไม่ให้มันกลับมามีบทบาทอีกนะจ้ะ เริ่มเบื่อตัวละครซีมากมาย มันกินยาคงกระพันรึไง
-
โอ้ยยยยยยยยยย
จะเป็นยังไงเนี่ย
ทำไมพี่ใหญ่ไม่เอาเล็กมาด้วย อย่างน้อยจะได้ช่วยๆกัน
:เฮ้อ:
-
นึกว่าพี่ใหญ่ไม่มา ในที่สุดก็มาแต่จะช่วยไหวมั้ยอ่ะเนี่ย
-
เลววววว
-
ง่ะ...ไหง...ไหงโลกมันกลมงี้วะ -*-
เห็นว่าหายไปเลย นึกว่าจะหยุดแล้ว...ไหงกลับกลายเป็นงี้วะเนี่ย -*-
อื้อหืออ...ไร้คำบรรยายกับนิสัยครับ -*-
อย่างงี้มัน...(ขออนุญาตนะครับ) "เลวสุดขั้ว"
พี่เวย์ดีนะพี่ไม่บอกไปก่อนไม่งั้นดูท่างานนี้พี่เฟยไม่รอดแน่
แล้วไหงเบอร์ท่านพี่ทั้ง 2 ดันไม่มีคนรับใครเวลาฉุกเฉินซะงั้น -*-"
แล้วจะทำไงต่ออ่ะครับพี่เวย์ เหอๆ เครียดแทนพี่เว้ยครับ!!
-
อร๊ายยยยย ลุ้น น้องเฟยจะรอดไหมเนี่ย งานนี้ :z3:
-
. . . .. . สมชื่อตอนเลยค่ะ . .. . . :เฮ้อ:
-
เตรียมตัวรับมือกะ ไอ้พี่ซี อยู่น๊าาาาาาาาาาา
ช๊านนนนนนนจะ :beat: มัน
-
สารเลว
-
พี่ใหญ่จะช่วยได้มั้ยเนี่ย
ขอให้รอดทีเถอะนะ :เฮ้อ:
-
สั้น ง่าย ได้ใจความ
ไอ้ซีเลว จบ!!!
-
แล้วเฟยจะรอดจากไอ่พวกเลวได้มั้ยละเนี่ย :z3:
-
เคราะห์ซ้ำกรรมซ้อนมากๆ เหอะ เรื่องนี้
-
เค้าเชียรพี่ใหญ่ สุดใจขาดดิ้นอ่ะ พี่ใหญ่สู้ๆๆๆ
เฟย เอ๊ย ในที่สุด คนแรกที่คิดถึงก้คือ พี่ใหญ่ อยู่ดีใช่ม่ะ เพราะฉะนั้น พี่ใหญ่ สุ้ต่อไปนะค่ะ
-
^
^
^
ตามรีฯบน
เชียร์พี่ใหญ่ด้วยคน
เอิ๊กๆๆๆๆๆ
-
^
^
^
ตามรีบนด้วย อันดับ 3
เชียร์พี่ใหญ่อยู่นะ
-
รอลุ้นอยู่เนี่ย ว่าเฟยจะหนีออกมาได้ยังไง
ตัวช่วยตะละคน ก็มาแบบอาการร่อแร่ทั้งนั้นเลย :z10:
แล้วจะพึ่งใครได้ฟระ
สงสัยเฟยต้องช่วยตัวเองแล้วมั๊ง
อ้อ ช่วยเวย์กะพี่ใหญ่ออกมาด้วยเน้อ :monkeysad:
-
เฟยอยู่รือเปล่า
ถ้าอยู่ก็มาได้แล้วนะ
-
:z6:
ไอ้ซี แกรมันเลวได้จัยจิงจิงวะ
เง้อออออออ เพ่ใหญ่ มาคนเดียว ร่างกายแบบนี้จาไหวม๊ายยย โฮฮฮฮฮฮฮ
มาต่อด่วนนนนนน
สู้ ๆ น้องเฟย น้องเวย์ พี่ใหญ่
-
ตอนที่ 52 ความจริงที่เลี่ยงไม่ได้
"พี่ใหญ่....." ผมตะโกนร้อง เมื่อเห็นพี่ใหญ่ กระเด็นล้มเข้ามาในห้อง ด้านหลังมีพี่ซียืนอยู่ พี่ซีถีบพี่ใหญ่จากข้างหลังเข้ามา ตอนนี้สภาพพี่ใหญ่ดูไม่เหมือนคนเดิมเลยซักนิด ร่างกายที่ดูไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ขอบตาที่คล้ำแสดงถึงการอดนอนมาหลายคืน และที่สำคัญ ตอนนี้ผมคิดว่าพี่ใหญ่คงลุกแทบจะไม่ไหวแล้วด้วยซ้ำ
"เหอะ..ไอ้ใหญ่ มึงก็ทำได้แค่นี้หละวะ กูบอกแล้วไง ว่าให้มึงทำแบบกูนี่ ถ้ามึงทำแบบที่กูบอก ป่านนี้เมียมึงก็คงไม่ร่านไปหาใหม่หรอกหวะ" พี่ซีพูดพร้อมกับยืนมองพี่ใหญ่จากหน้าห้องเหมือนสมเพส
"พี่ซีจะเอาไรเนี่ย ทำแบบนี้ทำไม เฟยไม่เข้าใจ" ผมตะโกนถาม
พี่ใหญ่ไม่ได้ตอบอะไร และไม่ได้ขยับเขยื้อนอะไรอีก ตอนนี้พี่ใหญ่คงน๊อคไปแล้วหละมั้งครับ อาจเป็นเพราะว่าเทคยามาหลายวันเกิน ทำให้สมองขาดอาหาร และตอนที่มานี่กว่าจะวิ่งมาถึงผมได้คงใช้กำลังไปเยอะเหมือนกัน คงทำให้น๊อคไปแล้ว แบบว่าหลับไปเลย เพราะร่างกายมันไม่ไหวแล้ว
พี่ซียืนมองพร้อมกับส่ายหัว ก่อนที่จะเดินออกไป พี่ซีคงรู้หละ เพราะพวกเขาก็เล่นๆ เหมือนกัน สภาพแบบนี้ก็คือรู้ๆ กันอยู่ กว่าจะตื่นก็คงอีกนาน บางทีอาจเป็นวันสองวันเลยด้วยซ้ำ
ไม่ได้และ ยังไงผมก็ต้องออกไปจากที่นี่ ไงซะผมต้องทำอะไรซักอย่างปล่อยไว้แบบนี้ ผมเองก็คงได้สามีเพิ่ม แล้วไหนจะเวย์อีก แล้วไหนจะพี่ใหญ่อีก แต่จะว่าไปแล้ว พวกเขาก็คงไม่ทำอะไรหรอก เพราะอย่างน้อยเวย์ก็เป็นแฟนบี ถ้าพี่ซีจะทำอะไรบีก็คงไม่ยอมให้ทำหรอก แล้วพี่ใหญ่ก็เป็นเพื่อนกันมานาน ก็คงไม่มีปัญหาอะไร แต่ตัวผมนี่ดิ คงต้องเจอกับอะไร แค่ิคิดผมก็ต้องพยายามหาทางเอาตัวรอดให้เร็วที่สุด
ผมกระชากตัวเองแบบสุดแรง ค่อยๆ กระชากๆ เครื่องออกกำลังกายถึงจะหนัก แต่ถ้าค่อยๆ กระชากมันก็จะค่อยๆ เคลื่อน เข้ามาหา ตัวผมทีละนิด ความตึงของเชือกกำลังลดลงไปทีละหน่อยๆ
จนมันเข้ามาใกล้มากพอที่ปากผมจะถึงกับข้อมือได้แล้ว ผมค่อยๆ ใช้ฟันแงะเชือกออก จนผมเป็นอิศระ ค่อยๆ ไปปลดเชือกที่ด้านขา และตอนนี้ผมเป็นอิศระแล้ว โดยที่พี่ซียังไม่รู้
"บรึม. ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ " เสียงรถที่คุ้นเคย ดังสนั่นทำให้ผม เริ่มจะเห็นทางออกที่สว่างไสว
ผมตัดสินใจเดินไปดูพี่ใหญ่ก่อน ตอนนี้พี่ใหญ่หลับแบบไม่รู้สึกตัว ผมตบหน้าแรงเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น เฮ้อ... ทำไงดีวะเนี่ย
"โอ้ย........" เสียงพี่ซีดังจากข้างล่างบ้าน
ผมไม่ต้องลงไปดูก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงรถที่ได้ยินเป็นเสียงรถของพี่สาวผม และผมก็คิดได้ว่ายังไงซะพี่ชายผมก็คงมาด้วยหละ ตอนนี้พี่ซีคงโดนเล่นอยู่หละมั้ง
ผมทิ้งพี่ใหญ่ก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่บันได วิ่งลงไปที่ห้องเก็บของใต้บันได
ผมเปิดประตูห้องเก็บของ ไม่มีใครอยู่ในนั้นเลย อ้าว แล้วเวย์ไปไหนเนี่ย เวย์อยู่ไหน ผมหาเวย์ไม่เจอ
"ไอ้น้อง...." เสียงพี่สาวผมตะโกนมาจากทางประตูใหญ่
ทันทีที่ผมเห็นพี่สาว ผมกลับต่อมน้ำตาแตกทันที ร้องไห้ซะการใหญ่ ทำไมผมถึงต้องร้องไห้้ด้วยผมไม่เข้าใจ อาจจะเป็นเพราะว่าผมรู้สึกปลอดภัยมั้ง รู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว และต้องการคนดูแล เมื่อผมเห็นพี่สาวผมจึงแสดงความอ่อนแอ ออกมาทันที ผมวิ่งเข้าไปหาพี่สาวผมและกอดอย่างแน่นๆ พร้อมกับร้องไห้
"ไม่เป็นไรแล้วนะ ไอ้น้อง.. ใจเย็นๆ " พี่สาวลูบหัวผมพร้อมกับพูดอย่างอ่อนโยน มันยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก ตอนนี้ผมอยากจะอ้อนพี่สาวผมจังเลย
พี่ชายผมเดินมาจากประตูในครัว พร้อมกับลากคอเสื้อพี่ซีมา พี่ซีตอนนี้หน้าเยินไปหมด สงสัยคงโดนไปหลาย เพื่อนไอ้พี่ซี ไอ้วุฒิ ตอนนี้ขับรถออกไปแล้ว พี่ชายผมบ่นหงุดหงิดเล็กๆ "ไวฉิบหาย หนีโครตไวเลย สัด"
พอผมเลิกร้องไห้ ผมถึงนึกขึ้นได้ว่าผมหาเวย์ไม่เจอ ผมบอกกับพี่สาวและพี่ชายผม พี่ชายผมเหวี่ยงพี่ซีไปที่โซฟา ถามด้วยเสียงดังสนั่น "ไอ้นักบาสอยู่ไหน"
พี่ซียังคงไม่ตอบได้แต่หัวเราะ แบบสะใจ พี่ชายผมเลยซัดไปอีกสักหมัด พี่ซีก็ยังคงหัวเราะ ตอนนี้เริ่มหัวเราะมากขึ้นเหมือนคนบ้า
ซักพักพี่ซีเริ่มร้องไห้ ทั้งๆ ที่ยังหัวเราะอยู่ แต่เสียงหัวเราะเริ่มเบาลงและตอนนี้พี่ซีได้แต่ร้องไห้หนักขึ้น ร้องไห้พร้อมกับเอามือปิดหน้าตัวเอง
"มึงเป็นเหี้ยอะไรอีกวะ" พี่ชายผมเริ่มสงสัยกับพฤติกรรมแปลกๆ ของพี่ซี
"ไอ้ฮาร์ท กูรักน้องมึงนะเว้ย มึงรู้เปล่า" พี่ซีหยุดเอามือปิดหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นพูดกับพี่ชายผม
"เนี่ยหรอวะความรัก รักแบบไหนของมึงไอ้ซี" พี่ชายผม เริ่มนิ่งลงมาก แต่น้ำเสียงยังคงกระชากเหมือนเดิม
"รู้นะเว้ยว่ากูผิด แต่กูทำไปเพราะกูอยากทำ กูอยากให้น้องมึงอยู่กับกูไปตลอด กูอยากทำให้มันแปดเปื้อนจนมันไม่กล้าจะไปไหน มันจะได้อยู่กับกูตลอด" พี่ซีพูดพร้อมกับเสียงสั่นๆ และน้ำตาที่ไหลมามากขึ้น
"เพี๊ยะ.." ผมเดินเข้าไปตบหน้าพี่ซีอีกครั้ง พี่ซีหันหน้ามามองผมด้วยสายตาเจ็บปวด
"อย่ารักเฟยแบบนี้เลย เฟยขอร้อง เฟยอยากมีชีวิตปกติ แค่ที่ผ่านมามันก็มากพอแล้ว" ผมค่อยๆ เรียบเรียงคำพูดและพูดออกไป ตามที่ผมคิด และต้องการจะบอกมานาน
"เฟยพูดแบบนี้ได้ไง แล้วพี่หละ ที่ผ่านมามันไม่เคยไปถึงเฟยเลยหรือไง พี่รักเฟยมากกว่าใครทั้งนั้น ความรักของพี่มันไม่ส่งไปถึงเลยหรือไง" พี่ซียังคงพูดด้วยสายตาที่เจ็บปวดและทรมาร
"เฟยเคยรับรู้มันนะ แต่นั่นอะไม่ใช่ความรักหรอกพี่ซี มันเป็นความหลง หลงใหลในสิ่งของมากกว่า กลัวว่าจะมีคนมาแย่งเอามันไป" ผมพูดพร้อมกับน้ำตาที่ยังรินไหลไม่ขาดสาย
พวกเขาจะรู้อะไร ที่ผ่านมาพวกเขาให้อะไรหลายๆ อย่างกับผมก็จริง ผมรู้สึกว่าพี่ซีรักผมมากกว่าใครทั้งนั้น อันนั้นผมรับรู้ได้ พอตั้งแต่ผมเจอเวย์ ผมรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่พวกเขาทำมันไม่ใช่ความรัก ไม่ใช่เลย หากแต่เป็นเพียงความสนุก ความต้องการ ความใคร่ และความผูกพันธ์ที่มันหยั่งรากลึกลงไป สิ่งต่างๆ เหล่านี้มันเกิดขึ้นเพราะคำว่าสัญญาคำเดียว สัญญาลูกผู้ชายบ้าๆ นั่น สัญญาห่วยแตก สัญญาที่ว่าจะดูแลผมเป็นอย่างดี สัญญาที่มันทำให้ความรู้สึกได้แปรเปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่ก่อนพวกเขาต้องดูแลผมให้ดีที่สุด ต้องรับผิดชอบในการกระทำกับผม แต่กลับเรื่องบนเตียงไหนๆ ของมันก็เคยๆ กันอยู่ ก็มีเรื่อยๆ ก็ได้พวกเขาคิดกันแบบนี้ แตุ่แล้วสุดท้ายสัญญาพวกนั้นมันก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นข้อผูกมัดพวกเขากับผมไว้ ข้อผูกมัดที่ผมไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย เพราะว่าผมเป็นของพวกขา และกลับกลายทำให้พวกเขาไม่ได้มองเห็นผมเป็นสิ่งมีชีวิตมีหัวใจ ผมมันก็แค่ของชิ้นหนึ่งที่ต้องใช้บางสิ่งบางอย่างเพื่อรักษามันเอาไว้ หรือผมอาจจะเป็นเพียงแค่ของเล่นชิ้นหนึ่งก็ได้ ของเล่นที่มีชีวิต ของเล่นบนเตียงที่ทำให้ทุกคนสมปรารถนาในรูบแบบต่างๆ สิ่งที่พวกเขาทำให้ผมทั้งหมด มันก็แค่สิ่งตอบแทนที่พวกเขาต้องชดใช้ให้ผม เพราะพวกเขาต้องการอยู่รอบๆ ผมและไม่อยากให้ผมไปไหน
"พี่ไม่ได้เห็นเฟยเป็นสิ่งของนะ พี่รู้ว่าเฟยมีชีวิตและหัวใจ" พี่ซียังคงยืนกรานเถียงกับผม
"ก็อาจจะจริงที่พวกพี่เห็นเฟยมีชีวิต เฟยคงไม่ใช่สิ่งของหรอก เฟยเป็นสัตว์เลี้ยง สัตว์เลี้ยงที่ต้องถูกขังในกรง อยากได้อะไรก็แค่ร้องบอก คนที่ดูแลมันอยู่ก็จะสรรหามาให้ เพียงแต่ขอแค่เพียงสัตว์ที่อยู่ในกรงนั้นจะไม่หนีไปไหนใช่ไหม อ่อ..ไม่สิ ถ้าสัตว์ตัวนี้มันจะหนีไปแบบตอนนี้ คนที่ดูแลมันก็สามารถทำอะไรก็ได้กับสัตว์ตัวนี้ เพียงแค่ให้สัตว์ตัวนี้มันกลับมา เหมือนอย่างที่พี่ซีทำอยู่นี่ไง" ผมเริ่มระบายความอัดอั้นในใจ ความคิดที่ผมคิดได้ว่าต้องเป็นแบบนี้ และผมคิดว่ามันคงใช่แน่ๆ
ตอนนี้พี่ชายกับพี่สาวผมได้แต่ยืนมอง เพราะทำอะไรไม่ได้ พี่ชายกับพี่สาวผมคงเริ่มจะรู้ถึงความเจ็บปวด ความอัดอั้นในใจของผมในเวลานี้แล้ว
"ไม่จริง พี่รักเฟย ต่อให้เป็นยังไง พี่ก็รักเฟย" พี่ซียังคงยืนกรานคำเดิม
"ถ้ารักเฟย ก็ปล่อยเฟยไปเหอะ เฟยขอร้อง" ผมพูดแบบที่ผมคิด ถ้าเขารักผมจริง หรือสิ่งที่ผมคิดมันผิด เขาก็น่าจะปล่อยผมไปได้สักที
"ซี มึงได้ยินแล้วใช่ไหม น้องกูมันจะไปแล้ว มึงห้ามไรมันไม่ได้ มึงอย่าเป็นแบบนี้เลย สัญญาที่มึงให้ไว้กับกู ให้มันจบตรงนี้ก็ได้ มึงจะได้ไม่ต้องมาเอามันมาอ้างอีก" พี่ชายผมพูดเสริมให้พร้อมกับลงไปนั่งข้างพี่ซีและตบหลังเบาๆ
"................." ความเงียบเข้าปกคลุม จนผมเริ่มรู้สึกว่าผมลืมอะไรไปบางอย่าง
"เวย์อยู่ไหน" ผมอุทานในสิ่งที่ผมลืมไปซะสนิท
ผมรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องบี เปิดประตูเข้าไปทันทีไม่ได้เคาะก่อน เพราะรีบร้อน ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือ..
เวย์นอนกอดกับบีบนเตียงนอน ท่าที่นอนกอดกันก็เป็นท่าที่ผมนอนกอดกับเวย์ มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย...
ผมไม่กล้าเข้าไปรบกวนจังหวะเวลานี้ ถึงแม้คนที่เขากอดกันจะเป็นแฟนผม แต่ผมก็ไม่อยากจะเข้าไป ตอนนี้ผมรับอะไรไม่ไหวแล้ว
ผมเจ็บ .. เจ็บจนพูดไม่ออก ร้องไห้ก็ร้องไม่ออก เมื่อก่อนหน้านี้ตอนคุยก่ะพี่ซียังร้องไห้อยู่เลย แต่ตอนนี้ไหงมันร้องไม่ออกซะงั้น หรืออาจเป็นเพราะว่ามันเจ็บ เจ็บมาเกินไปก็ได้ เจ็บจนซะมันทรมารไปหมด ร่างกายด้านชา ปวดไปทั่วทั้งตัว ทำไมๆ ผมถามตัวเองในใจ ทั้งๆ ที่ไหนมันบอกว่ารักผม ทั้งๆ ที่ผมกำลังเดือดร้อนอยู่ แต่มันกลับมานอนกอดกับบีเนี่ยนะ เนี่ยหรอวะ ความรักที่มันบอก มันเองก็คงไม่ต่างจากพวกพี่ๆ นี้หรอก เห็นผมเป็นแค่สิ่งของเหมือนกัน ไงซะผมมันก็แค่ ตุ๊กตาบนเตียง ... แล้วผมจะต้องแคร์ทำไม
ผมวิ่งลงมาพร้อมกับ บอกพี่ซีให้ดูพี่ใหญ่ให้ด้วย และผมก็ไปนั่งบนรถพี่สาวของผม ก่อนที่พี่สาวผมจะพาผมกลับมาบ้าน
มาถึงบ้านผมรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนทันที ปิดไฟ ปิดหน้าต่าง ไม่เปิดอะไรทั้งนั้น นั่งอยู่เงียบๆ บางทีความเงียบอาจจะช่วยให้ผมคิดอะไรได้บ้าง คิดว่าทำไมเวย์ถึงทำแบบนี้ ภาพที่เห็นยังคงติดตาผมอยู่ เวย์นอนหลับตาพริ้ม ที่ปากมีรอยยิ้มที่มีความสุข รอยยิ้มขณะที่มันอยู่กับผม ท่าที่นอนกอดก็เป็นท่าที่มันนอนกอดกับผม ทำไมนะ ทำไมผมถึงคิดไม่ออกซักที ผมพยายามจะหาข้อแก้ต่างให้กับมันในจิตใจ แต่ผมคิดอะไรไม่ออกเลย คิดได้แค่คำเดียวว่า เขารักกันมาก่อน
ไงซะเขาก็เป็น ช กับ ญ
เขาคู่ควรกัน เขาคบกันได้ไม่ต้องอายใคร เปิดเผยได้ เขาจะรักกันได้นานกว่าผม ไงซะเวย์มันก็ผู้ชาย มันก็ต้องเลือกผู้หญิงมากกว่า มันจะมาเอาอะไรกับผม ผมมันก็เป็นได้แค่เนี้ย แค่ความสุขบนเตียง กับความสุขที่ให้มันได้แค่ชั่วคราว ชั่วเวลาสั้นๆ แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันก็ต้องเลือกทางนั้นอยู่ดี
รักแท้ไม่มีในหมู่ชายรักชายหรอก ... คำพูดที่ผมเคยได้ยินมานาน ไม่น่าเชื่อว่ามันจะจริง
ไงซะพอเขาโตเขาก็ต้องแต่งงาน มีลูกมีครอบครัว ... คำๆ นี้เริ่มออกมาจากความคิดของผม
แต่ต่อให้เขารักเรามากแค่ไหน เราก็ต้องแพ้ทะเบียนสมรสอยู่ดี .... ผมขำตัวเองในใจ ผมคิดมากเกินไปหรือเปล่าเนี่ย แต่มันก็เป็นเรื่องจริงนี่ ต่อให้พูดสวยหรูยังไงซะ มันก็คือความจริง ความจริงที่ผมต้องยอมรับ
______________________________________________________________________________________________
"อุ๊ก..." ผมโดนเตะเข้าที่ท้องอย่างจัง จุกปวดไปหมด ลุกไม่ไหว แค่เสียงจะเปล่งออกมายังจะไม่มีเลย ผมโดนเพื่อนไอ้เลวนั่นลากผมไปที่ห้องเก็บของ ขังผมไว้ในนั้น ค่อยๆ เอาเชือกไนล่อนมัดมือไพล่หลังผมเอาไว้ ก่อนที่จะมัดขาเอาไว้ด้วยอีก
เฮ้อ โดนมัดอีกแล้วกู อะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย..
"เหี้ยเอ้ย เดี๋ยวแม่งหายจุกก็เอาเรื่องอีก เอาที่เหลือให้มันแดกไปก่อน เดี๋ยวไอ้ชินมา ค่อยเล่นอันนั้นก็ได้" ไอ้เลวซีมันพูดกับเพื่อนมัน แต่ผมไม่ค่อยรู้หรอกว่ามันคืออะไร
ในสภาพที่ยังจุกๆ อยู่ผมโดนเพื่อนมันกรอกน้ำขมๆ ให้ดื่ม ผมพยามจะไม่ดื่มและสุดท้ายก็ต้องกินลงไป เพราะว่ามันจะสำลักน้ำ
มันปล่อยผมไว้ในห้องเก็บของ ผมไม่ได้ยินเสียงอะไร รู้สึกตาเริ่มพล่ามัว และไร้สติ
ในสติอันน้อยนิดที่ผมยังคงมีเหลืออยู่ ตาที่มองพร่าๆเลือนๆ ผมเห็นคนเปิดประตูห้องเก็บของเข้ามา
"เฟย..." ผมพูดเบาๆ
เฟยแก้มัดให้ผม ก่อนที่จะช่วยพยุงผมขึ้นไปบนบ้าน บ้านที่ผมคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าบ้านใคร ตอนนี้ขามันเบาหวิว ตัวลอยๆ สมองด้านสั่งการมันรู้สึกชาๆ แต่ผมก็รู้สึกดีมากๆ เพราะตอนนี้ เฟยอยู่ข้างๆ ผมแล้ว
เฟยมาผมมาที่เตียงนอน เฟยนอนอยู่บนตัวผมและกอดผม ผมงงกับการกอดแบบนี้ เฟยไม่เคยกอดผมแบบนี้ ผมเลยเปลี่ยนท่าให้เป็นท่าที่ผมเคยกอดกับเฟย ท่าที่ผมคุ้นเคยและชอบที่สุด
มีเฟยอยู่ในวงแขน ลมหายใจอุ่นๆ รดหน้าอกผม มือที่เล็กเรียวยาว โอมกอดผม ตอนนี้ผมมีความสุขจัง
________________________________________________________________________________________________[/
-
อ่านแล้วนอยส์จัง เรื่องเข้าใจผิดในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานหยั่งงี้ คิดแล้วตอนหน้าต้องเครียดแน่เลย
ปล...งานน้องนะห์พี่ขอหมกไว้ก่อนนะคะ :m5:
-
:เฮ้อ:
อะไรกันอีกเนี่ย
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
:serius2:
-
:z3:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เห้ออออออออออ
ชีวิต
-
เฮ้อออออออ
ชีวิต
เครียด
-
นี่แหล่ะนะ ชีวิต เฮ้อ เวย์เจอยาเข้าไปอีก :z3:
-
สองพี่น้อง บี+ซี นี่มันเลวได้โล่ห์จริงๆ
ถ้าเกิดมี เอ อีกคนคงต้องเอาไปไว้ที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ดีกว่า
อิอิ
-
...ไอ้น้ำขมๆๆนี่มันทำให้ สติหลุดลอยเลยเนอะ...
...เวย์ถึงจำอะไรไม่ได้ แล้วนี่เฟย จะหลุดพ้นหรือยัง...
...อ่านแล้วก็..บีบคั้นหัวใจ..เนอะ..
...หมด..กรรม...หรือยัง.เฟย... :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: กอดชะนีแล้ว ไม่รู้ตัวเหรอ
-
ง่ะ....เอาเซ่...เรื่องเก่ากำลังจะจบ เรื่องใหม่เข้ามาอีกและ...
เครียดแทนเลยครับ!!!! -*-
โดนยาไรไปอ่ะพี่เวย์~~~!!!
เฮ้อออออออ = ="
-
ทำไมมันถึงได้เศร้าขนาดนี้ :sad4:
เฟยรอดพ้นน้ำมือของซีและพรรคพวกได้ แล้วเวย์หละ ทำไมไม่รอด
ดันโดนน้องบีจับ ... คราวนี้ถ้าจะดิ้นหนียาก
ไหนจะความไม่เข้าใจที่เพิ่มขึ้นของเฟยต่อเวย์อีก ... ทุกข์ระทมจริงๆชีวิตของเฟย
-
ไอ้น้ำขมๆนี่มันสกัดจากพืชใบเขียวจำพวก หญ้ารึป่าวอ่ะ ถึงไม่รู้ว่ากอดชะนี
-
เขียนดี เขียนดี โดยเฉพาะช่วงของเฟยค่ะ
บรรยายไทยโดย HadsaNah
:L2: :L2: :L2:
-
จิ้ม
ไม่ทัน
นี่มันอะไรกันนักหนาวะ
เฮ้ออออออ :เฮ้อ:
เหนื่อยจาย
-
เริ่มขมได้ใจมากมาย :serius2:
-
แอร่ก!! ตายๆมีแต่เรื่องกับเรื่อง
-
นี้มันชีวิตรือนี้ :เฮ้อ:
-
:angry2:
รายฟร๊ะ
-
เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากบ่วงกรรมซะทีเนี่ย :serius2:
.
อาเมนนนนนนนนนนนน
-
:a6:
-
อ้าว เวย์โดนกรอกยาด้วย
แล้วดันนึกว่าเป็นเฟยซ้างั้น ที่เอาตัวเองไปนอน เฮ้อ... :เฮ้อ:
ยังเศ้าได้อีกเค่อะ คุนน้อง
-
เข้าใจกันผิดใหญ่โตแล้ว
คนจะรักกันไมมารมันมาขวางเยอะนัก
-
:เฮ้อ:
:m15:
เจ็บปวดดดดดดดด
-
แง่มๆ
เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว
:z3:
เมื่อไหร่จะพ้นเวรพ้นกรรมเนี่ย
-
:z3: :z3: :z3:
ทำไมมันมาลงเอยแบบนี้อีกแล้วเนี่ย
มาทำให้เฟยเจ็บอีกหละ งานเข้าอีกแล้วเวย์เอ๊ย
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:o12:
-
:serius2:
-
อ่าว
สงสารใครดี
-
อาร๊ายยย
เข้าใจผิดกันไปไหนเนี่ยยย
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
อะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
:z3:
-
อ่านทันแล้วววววววววววว
รันทดได้อีก ...
ไม่จบไม่สิ้นสักที
กรีสสสสสสสสสสสสสสสสส
:m31:
พ่นไฟใส่พี่นะห์เลยยยยยย
-
:เฮ้อ: :serius2: :serius2:
รักห่าไรวะ! :angry2:
:fire:
-
ว่าแร้วต้องโดนยา ถึงได้นอนอมยิ้มในวินาทีหน้าสิ่วหน้าขวาน :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :serius2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อ่านแล้วรู้สึกสมเพชในโชคชะตาของคนเราจริงๆ ทุกสิ่งมันเกิดได้เสมอสินะ
อย่างที่เฟยพูดไว้ ไม่มีรักแท้ในหมู่ชายรักชาย มันเป็นคำพูดที่ตรง และให้อะไรเยอะนะ
เพราะ ความรักแบบนี้เอาแน่เอานอนไม่ได้
เราไม่มีอะไรเป็นข้อผูกมัดนอกจาก หัวใจ กับ เซ็กซ์ ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่จีรัง
ความรักของเรามันไม่เหมือนของ ชายหญิงทั่วไป
พวกเค้ายังสามารถเรียกร้องจากการสร้างพันธะ ด้วยการจดทะเบียน
หากแต่เราละจะเอาอะไรไปเทียบกะเค้า ความรักที่มั่นคงงั้นหรอ เหอะๆ
รักมันมีอยู่จริงหรอ...
มันเป็นแค่สิ่งฉาบฉวยหรือเปล่า...
หรือมันก็แค่ผ่านมาวูบวาบ...แล้วผ่านไป...
เราไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เรายึดติดมาตลอดมันจะเรียกว่ารักแท้ได้ไหม
แต่หากสิ่งหนึ่งที่บอกได้คือ ความรู้สึกที่เวย์มีต่อเฟย เฟยมีต่อเวย์
มันเป็นความรู้สึกที่บริสุทธิ์ สดใส และน่าทนุถนอม แต่บอบบาง
อย่างที่เฟยกำลังรู้สึกได้ถึงความบอบบางนั้น
อันจะก่อให้เกิดเปนกำแพงกันตัวเองให้ออกห่างจากเวย์
และยังไปถึงความรู้สึกผิดที่มีต่อบีที่เหมือนโดนหักหลัง
ในขณะที่เวย์ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่กับ...
แล้วจะรออ่านต่อไป นะนะห์ยังเขียนดีอยู่เหมือนเดิมนะ
-
ขอยืมประโยคนี้หน่อย ( ไม่รู้จากไหน )
กว่าจะถึงซึ่งทางรัก :impress3:
แล้วเป็นยังไงต่อ รีบมาลงด่วน หนูนะห์คนสวย :กอด1:
+1 ให้ด้วย รีบมา ๆ
-
เวย์งานเข้าแบบไม่รู้ตัวเลย :เฮ้อ:
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร
จบตอนเนี่ย ต้องถอนหายใจยาวๆๆๆๆ
เครียดเกิ๊น ....
สงสาร ไปหมดทุกคน :เฮ้อ:
น้องนะห์ ... o13
-
เฮ้อ เห็นเม้นท์แต่ละเม้นท์ แล้วน่ากัว
ไม่ได้อ่านหลายตอนละ แต่เข้ามาบอกว่า ยังอยู่นะไม่ได้ไปไหน
(เจอตัวต้องซัดซะที โทดฐานทำให้จิตตก หุหุ)
เด่ว ว่างๆ มาอ่านทีเดียวนะ น้องรัก
-
:monkeysad:
พี่ไม่อ่านแล้วนะ...นะห์
ไม่ไหวแล้วอ่ะ
เครียด
:เฮ้อ:
-
^
^
^
อ่านต่อเถ้อะพี่
เด๋วอะไรๆ มันก็ดีเอง :เฮ้อ:
เนอะๆ พี่นะห์ ^^
-
เครียดเลย...
ช็อตสาหัสแบบนี้ติดๆ กัน
เล่นเอาประสาทเสียได้นะนี่
:serius2: :serius2:
-
:เฮ้อ: อะไรกันนี่ มันพันกันยุ่งไปหมดเลยอ่ะ
:z3:
-
ตอนนี้ สุดยอด
บอกได้คำเดียว
มันเครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z6: :z6: :z3: :z3:
แต่ก็น่าติดตามอย่างยิ่ง
-
2-3 ตอนหลังๆนี้ มีแต่เครียด กับเครียด แล้วก็ ยิ่งเครียด
ชอบพี่สาวเฟยอ่ะ เป็นพี่ที่น่ารักมากกกกกกกกกก
-
จากนี้ เธอก็คงไปดีก็ขอให้เธอจงสุขสบาย :m27: :m27:
-
อะไรกันเนี่ย เวย์โดนวางยาอีก :serius2:
-
อุส่าห์รอดจากปากเหยี่ยวปากกา
ดันมาเข้าใจผิดกันอีก :sad4:
-
:serius2:เครียดเลยอ่ะอ่อนแบบวันเดียวทันนี้ แล้วจะเป็นยังงั้ยต่ออ่ะครับ รออยู่
-
มากด + C2U ให้ได้ 69 อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
-
จะอ่านตอนต่อไปดีป่ะเนี่ย
เครียดอ่ะ
จะทำงานไหวป่ะ เนี่ย
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก
:z3: :z3: :z3:
-
ต้องโทษที นะ คับ อาจจะ หายไป นิดหน่อย สัก สี่ห้าวัน
เพราะว่า ช่วง นี้ สอบ
ต้องอ่านหนังสืออย่างหนักหน่วง
ไง ก็ อย่า พึ่ง ทิ้ง กานไปไหน คับ
มิส ๆ ทุกคน เลย
-
จิ้ม นะห์
อ่านหนังสือเลยคับ
รอได้คับ
ตั้งใจอ่านหนังสือหล่ะคับ o13
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ น้องนะห์ :L2:
มากด + C2U ให้ได้ 69 อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
แอรั๊ยยยยยยยยยยยยย ไม่ต้องกด 69อ่ะ ได้อยู่แล้วมั๊ย :z3:
-
ป้าขวัญรอด้วยความเต็มใจจ๊ะ
ขอให้ได้ A ทุกวิชานะจ๊ะ
-
:m15: :z13: :z13:
เจบ อก แทน โดย บัดดล
T^T
เข้าใจผิดกันอีกแล้ว
-
ปัญหามากมาย
สงสารเฟย จิงๆ
:m15: :m15:
-
. . .บีบคั้นได้อีกนะคะ . . .เมื่อไหร่จะเข้าสู่ภาวะปกติเนี้ย . . . เข้าใจค่ะว่าชีวิตต้องมีอุปสรรค แต่ดูเหมือนจะผิด
จากคนปกติเกินไปนะคะ .. . . เฮ้ออ อ อ อ อ งานเข้าชุดใหญ่เลยเวย์เอ๊ย . .. .
-
+ 1 ให้แล้วนะครับขอให้ได้ A ทุกๆรายวิชานะครับและก็ขอให้ผ่านเรื่องร้ายๆไปได้ด้วยดีนะครับอยากบอกว่าอ่านแล้วจิตตกมากๆอ่ะเครียดไปหลายอ่ะ :เฮ้อ:
-
มาได้แล้วคุนเฟยผู้น่ารัก :impress2:
-
เรื่อบแบบว่ายิ่งกว่าช่อง 7 อีก อิอิ
-
เฮ้ออออ อ่านตามทันแระ :o12: :o12:
บีบคั้นเจรง ๆ เลยเรื่องนี้
นู๋เฟยมีแต่ปัญหาวิ่งเข้าชนชนิดไม่ว่างกันเลย
สงสารจัง T^T
-
:L1: :L1: :L1:
อ่านหนังสือสอบเลย เยอะ ๆๆ
โชคดีในการสอบเน้อ
เป็นกำลังใจให้
แล้วกลับมาจัดการไอ้พวกพี่ ชั่วๆ ด้วยนะครับ
เวย์+เฟย ก็ ไม่ต้องงานเข้าทุกตอนก็ได้ สงสาร
เฮ้อ...ชีวิต นิยาย...ยังไงเนี่ย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตั้งใจสอบน๊าาา
ตั้งใจอ่านหนังสือน๊าาาาาา พี่นะห์
แล้วจะรอคอยการกลับมา ของ มหาไตรภาค เฟย & เวย น๊าาาาาาาาาาา
-
ตอนที่ 53 การเอาชนะของผู้หญิง
ผมตื่นมา มองเพดานที่ผมเห็นขณะลืมตาขึ้น เป็นเพดานที่ผมไม่คุ้นเคยและไม่เคยนอนที่นี่เลยสักครั้ง แต่ความรู้สึกเหมือนๆ กับปกติ คือจะมีคนที่ในวงแขนของผม ผมหันไปมอง
"เฮ้ย..............." ผมตะโกนเสียงลั่นพร้อมกับรีบถอดตัวเองออกห่างจากผู้หญิงผมยาวที่นอนอยู่ในวงแขนของผม
ผู้หญิงคนนั้นเริ่มรู้สึกตัวก่อนที่จะทำตาปรือๆ มองผม
"นอนต่อเหอะ บียังง่วงอยู่เลย" เขาบอกด้วยเสียงัวเงีย
ผมรีบลุกออกจากที่นอนที่นั้นโดยไว และรวดเร็ว ผมจำอะไรไม่ค่อยได้พยายามนึกทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น
ผมโดนให้กินไรไปไม่รู้แต่ผมรู้สึกควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ หลังจากนั้น เฟยก็เข้ามาหาผมนี่นา แล้วเฟยก็พาผมมานอน
หรือว่า.... ผมเบลอไปเองหรือเปล่า นั่นคงไม่ใช่เฟยแน่ๆ แต่เป็นบี แล้วนี่ก็คือบ้านของบี โอ้ย แย่แล้วเว้ยผม แล้วตอนนี้ เฟยเป็นยังไงบ้าง
สมองตอนนี้อื้ออึงไปหมด รู้สึกเหมือนไม่ใช่สมองของตัวเองยังไงยังงั้น การประติดประต่อเรื่องดูเหมือนมันจะไม่ค่อยต่อกันซักเท่าไหร่ แต่สิ่งที่มั่นใจคือ ผมนอนกอดกับบีตั้งแต่เมื่อคืน จนถึงเช้า ผมทำอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย โอ้ย......แค่คิดก็จะบ้าตายแล้ว
"เฟยอยู่ไหน" ในเมื่อผมอยากรู้ผมก็ต้องถามคนตรงหน้าแหละดีที่สุด
"บีไม่รู้ แล้วบีก็ไม่สนใจด้วย" คนบนเตียงเริ่มทำเสียงแข็งกลับมาหาผม ตอนนี้คงตื่นแล้วหละ
ผมไม่ถามอะไรต่อ ผมเดินไปที่ประตูก่อนที่จะบิดลูกบิด
"เมื่อคืนเวย์ทำอะไรบี เวย์รู้หรือเปล่า" เสียงเหล็กที่แหลม เหมือนแทงเข้าไปในร่างกายผม คำๆ นี้มันทำให้ผมสะดุดยิ่งนัก
ในความจำที่เลือนลางผมจำอะไรไม่ค่อยได้ แต่ผมมั่นใจได้ว่าผมไม่ได้ทำอะไรไปทั้งนั้น แต่เอ..... หรือว่าผมทำไปแล้วผมไม่รู้ตัวหละครับ
ผมกับบีคบกันตั้งแต่ม.5 ไอ้เรื่องอย่างว่า บอกตรงๆ ว่าผมไม่เคยมีไรกัน แต่ตอนที่ผมคบกับบีผมเองก็มีไปเรื่อยเปื่อย เพราะพวกนั้นไม่ได้คิดอะไรด้วย ไงซะก็เป็นแค่กิ๊กหรือก็ลองคบกันดูเล่นๆ แต่สำหรับบีผมเองก็ให้เกียรติบี เพราะคิดว่าบีน่าจะเป็นแม่ที่ดีในอนาคตได้ ผมเลยไม่อยากทำให้แปดเปื้อน และสิ่งที่ผมคิดว่าทำไมบีถึงรักผม อาจจะเป็นเพราะจุดนี้ก็ได้มั้งผม จุดที่ผมไม่เคยมีไรกับบี บีเลยเห็นว่าผมเหมาะสมควรที่จะเป็นพ่อของลูกเขาหละมั้ง ผมไม่เคยทำให้บีเสื่อมเสีย แค่กอดกับหอมก็อาจจะมีบ้าง ผมกับบีคบกันเพราะเพื่อนๆ ยุ แต่ตอนนี้บีจะเอาสิ่งนี้มาผูกมัดให้ผมอยู่กับบีหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ ผู้หญิงเวลาต้องการอะไร แล้วร้ายน่าดู แล้วบีเองก็ไม่น่าจะเป็นผู้หญิงแบบนั้นด้วย แต่เพียงแค่ความรัก แต่หรือไม่ใช่ความรัก หรือเป็นแค่เพียงความอิจฉา แต่ไหนแต่ไรมา บีไม่เคยยอมใครทั้งนั้น เรื่องเรียน เรื่องอื่น ๆ บีมักจะเป็นที่หนึ่งตลอด พอมาเห็นว่าบีต้องแพ้ สัญชาติญาณการเอาชนะมันเลยแสดงออกมาซะงั้น แต่ผมสมควรทำยังไงดีหละครับ เพื่อยืนยันตัวเองว่าผมไม่ได้ทำอะไรบีจริงๆ
"เวย์ไม่ได้ทำอะไร เวย์มั่นใจ" ผมตอบกลับไปก่อนที่จะหันหลังแล้วบิดลุกบิดประตูอีกครั้ง
"เวย์รู้ตัวด้วยหรอ? เวย์จำอะไรได้บ้าง ตอนกอดบี ก็เอาแต่เรียกชื่อเขา ได้กันกี่ครั้งแล้วหละ ท่าทางเก่งไม่เบา" บียังคงตามด้วยคำส่อเสียดออกมา ซึ่งผมไม่คิดว่าจะเป็นคำที่ออกมาจากปากบี มันดูขัดกับภาพลักษณ์ที่ผมรู้จักลิบลับ ตอนนี้บีดูแย่มากๆ ไม่ต่างอ่ะไรกับพวกเด็กๆ ที่ไร้สมองไร้การศึกษาจริงๆ
ตอนนี้ผมเริ่มชักจะไม่มั่นใจแล้วว่าตัวผมกับบีไม่ได้มีอะไรกัน ผมเริ่มวิตกมากขึ้น ผมกลัว กลัวไปหลายๆ อย่าง กลัวว่าบีจะท้อง กลัวภาระผูกพันธ์ กลัวที่บ้านจะรู้แล้วจะแย่ๆ เพราะมันไม่เหมือนกับการมีอะไรกับเฟย ยังไงซะเฟยก็ผู้ชายปัญหาคงไม่มีเหมือนผู้หญิงแน่ๆ ผมรู้ว่าผมคิดได้แย่มากๆ แต่ยังไงผมก็คือผู้ชาย ผู้ชายมันก็คิดได้แต่เรื่องพวกนี้อันดับหนึ่งนี่นา ผมคงไม่พร้อมแน่ๆ ถ้าต้องมีปัญหาใหญ่ๆ ตามมาตอนนี้ อนาคตผมคงแย่เลย ไหนจะพ่อแม่ผิดหวังอีก
ผมไม่รู้ว่าสิ่งไหนที่จะยืนยันความบริสุทธิ์ตัวผมเองได้ เอาวะไหนๆ ก็ไหนๆ
ผมเดินเข้าประตูห้องน้ำในห้องบี จัดการทำร้ายร่างกายตัวเอง โดยการรูดขึ้นรูดลงอย่างรวดเร็ว ตอนนี้อารมณ์ผมมันไม่ได้มีหรอก แต่ผมต้องทำไปเพื่อที่จะพิสูจน์ตัวเอง
"อึก...อ้า...." น้ำสีขาวขุ่นๆ ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ปริมาณมากมายพอที่จะทำให้ผมคิดได้ว่ามันยังไม่เคยออกมาเลยตั้งแต่เมื่อวาน แค่นี้หละ บทสรุปของผม ผมไม่ได้มีอะไรกับบี
การเช็คร่างกายของตัวเอง ตัวผมเองก็ย่อมรู้อยู่เป็นธรรมดา ตอนนี้ผมมั่นใจได้ทันที และร้อยเปอร์เซ็น ว่าผมกับบียังไม่มีอะไรกัน เพราะถ้ามีจริง ผมคงเห็นบีเป็นเฟย และมันคงไม่จบแค่รอบเดียวแน่ๆ แต่นี่สิ่งที่มันอัดอั้นอยู่ในตัวผม มันยังไม่ถูกระบายออกมาซะหน่อย แล้วผมกับบีจะมีอะไรกันได้ยังไง จะว่าก็ว่าไป บีนี่ก็ร้ายไม่ใช่เล่นนะเนี่ย มันทำให้ผมเริ่มรู้สึกกลัวผู้หญิงขึ้นมาจับใจ เวลาผู้หญิงจะร้ายเนี่ย คงไม่คำนึงถึงความสูญเสียและศักดิ์ศรีเลยจริงๆ ต่างกับผู้ชาย มีเรื่องก็ซัดกันตรงนั้นเลย ง่ายกว่าเยอะ
ผมเปิดประตูห้องน้ำ และเดินตรงไปที่ประตูทันที
"เวย์จะยังไปอีกใช่ไหม เวย์ไม่รับผิดชอบ" บียังคงถากถางผมด้วยคำส่อเสียดแบบนี้
"เวย์ว่าบีอย่าทำแบบนี้เลย มันน่าอายนะบี ถ้าไม่อายเวย์ก็หัดอายตัวเองบ้างเหอะ แลดูแย่" ผมคงไม่ดีด้วยแล้วหละครับแบบนี้ ผู้หญิงอะไรกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ภาพลักษณ์ภายนอกที่ดูดี ไม่คิดว่าจะกลายเป็นแบบนี้ หมดกันพอกันที แต่ก็ดีมันเป็นแบบนี้ทำให้ผมกล้าพูดได้เต็มปากว่า
"แล้วก็อย่ามายุ่งกับเวย์อีกนะ ลาขาด" ผมบอกพร้อมกับเปิดลูกบิดประตูด้วยมือซ้ายและยกมือขวาขึ้นมาโบกมือ แต่ไม่ได้หันกลับมามอง
ผมหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋า กดโทรออกไปอย่างรวดเร็ว ด้วย speed diel เบอร์ที่โทรออก เป็นเบอร์ของคนที่ผมกำลังเป็นห่วงและคิดถึงที่สุด
--- เมียกู ---
"หมายเลขที่ท่านเรียกขณะนี้ยังไม่สามารถติดต่อได้" เสียงผู้หญิงหวานๆ กรอกตามกลับมา
ผมโทรไปอีกเป็นสิบรอบก็ได้คำตอบเดียวกันจากผู้หญิงเสียงหวานนั้น
"โครม....." ผมล้มลงจากแรงถีบของใครบางคน
"มึงเอาเฟยไปไว้ไหน ไอ้สัดว์" อ้าวเฮ้ย.................. ไอ้พี่หน้าโหดมันมาได้ไงวะเนี่ย แล้วแม่งถีบมาเต็มๆ เลย ห่าเอ้ย
ผมรีบลุกขึ้นยืนอย่างเร็ว แม่งเอ้ย เมื่อวานก็โดนถีบโดนต่อย วันนี้ยังโดนอีก กูไม่ไหวแล้วนะ วันนี้ตายเป็นตาย
ผมกับพี่หน้าโหดมันเริ่มตะลุมบอลกันอีกรอบ ผมสังเกตุดูเหมือนพี่หน้าโหดมันจะแรงเอื่อยๆ ลง หรือเป็นเพราะผมเก่งขึ้นวะ แต่ช่างเหอะ ตอนนี้ผมกับมันสูสีกันมาก ทั้งๆ ที่แต่ก่อนผมนี่สู้มันไม่ได้เลยแท้ๆ
"ไอ้ใหญ่ มึงทำแบบนี้มึงก็จะยิ่งโดนเกลียด กูบอกให้" เสียงของไอ้พี่หน้าตี๋มันดังขึ้นมาจากในห้องนอนอีกห้องนึง
ผมกับพี่หน้าโหดมันหยุดการโจมตีใส่กัน
"มึงหมายความว่าไงไอ้ซี" พี่หน้าโหดมันพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องนอน
ความรู้สึกของผมยังรู้สึกแปลกใจ ทำไมผมต้องหยุดตามมันด้วย ทั้งๆ ที่ตอนที่มันหยุดผมก็ใส่มันได้ต่อ แต่ทำไมผมไม่เข้าใจ หรือเป็นเพราะคำพูดของพี่หน้าตี๋ของมัน หรืออาจจะเป็นเพราะว่าลึกๆ แล้วผมรู้อยู่แล้ววว่าพี่หน้าโหดมันเป็นอะไรกับเฟยมาก่อน แล้วผมเองเป็นคนที่แย่งมา ความรู้สึกผิดนี้หละมั้งทำให้ผมหยุดตามด้วย ผมกับพี่หน้าโหดมันก็คงไม่ได้ต่อยกันจริงจัง แต่เป็นอารมณ์ของผู้ชายที่มันถึงจุดๆ นี้แล้วคงต้องระบายกันแบบนี้หละหรือผมคิดผิด ผมอาจจะเป็นพวกชอบใช้กำลังก็ได้มั้ง
ผมค่อยๆ เดินตามพี่หน้าโหดมันแต่ไม่ได้เข้าประตูห้องนอน ยืนอยู่ห่างๆ พี่หน้าโหดมันถามพี่หน้าตี๋มันว่า เฟยอยู่ไหน ไปไหนแล้ว มันได้คำตอบซึ่งผมเองก็ได้ยินคำตอบนั้นแบบชัดเจนเลยด้วย
"มันร้องไห้แล้วก็กลับไปกับพี่สาวมันแล้ว ไอ้ฮาร์ทมันมายำกูถึงนี่เลย เอ้อ....ไอ้นักบาส กูว่ามึงซวยสุดหวะ เฟยมันเห็นมึงนอนกับน้องกู" เสียงที่อู้อี้ๆ แต่พอจับใจความได้ อันเนึ่งมาจากปากที่โดนต่อยไปหลายหมัด ไหนจะแก้มที่บวมอีก แต่ผมก็ฟังรู้เรื่อง รู้เรื่องมากพอที่จะทำให้ผมแทบทรุด ผมจะแก้ตัวกับเฟยยังไงดีเนี่ย ในสมองที่ว่างเปล่าตอนนี้ ผมยังคงคิดอะไรไม่ออก แต่ก็ฟังๆ สองคนนั้นพูดอะไรกันไปเรื่อยๆ ได้ใจความประมาณว่า
เฟยโทรไปหาพี่ใหญ่ แต่พี่ใหญ่กำลังเมายาอยู่ แต่พอมีสตินิดหน่อย คิดว่าตัวเองไม่น่าจะไหวเลยโทรไปหาเล้กบอกให้โทรไปหาพี่ชายก่ะพี่สาวเฟย แต่โทรไม่ติดเหมือนกันเล็กเลยส่งข้อความไปแทน เป็นอันว่าพี่สาวกับพี่ชายมันเลยรู้ แต่พี่ใหญ่ทนไม่ไหวมาก่อน แต่ก็ทำไรไม่ได้ แถมน๊อคซะงั้น แล้วทีนี้พี่สาวกับพี่ชายมันเลยมาด้วย แล้วก็...................
ผมฟังยังไม่ทันจบ เรื่องทั้งหมดมันก็อยู่ในหัวผมหมดแล้ว เพราะเรื่องจากนั้นผมเองพอจะเดาออก ตอนนี้ผมวิ่งลงมาจากบ้านรีบออกไป เรียกแท๊กซี่
"ไปแยกสวนหลวง" ผมขึ้นแท๊กซี่อย่างรวดเร็ว
ถึงหน้าบ้านที่ผมคุ้นเคย จริงๆ แล้วบ้านหลังนี้หากผมหยุดยืนตรงหน้าบ้านผมก็จะมีความสุข บ้านหลังนี้ทำให้ผมมีความสุขมาตลอด แต่ทำไมตอนนี้แค่ผมยืนอยู่หน้าบ้าน ผมกลับทุกข์แบบแสนสาหัส ผมไม่รู้จะแก้ตัวยังไงกับเฟย ผมบริสุทธิ์ใจจริงๆ แล้วถ้าเกิดเฟยไม่ยอมฟังที่ผมจะพูดหละ หากว่าเฟยโกรธผมมากหละ ผมลองคิดย้อนดูตอนที่ผมเห็นเฟยมันอยู่กับพี่หน้าโหดมัน วันที่เมายา ผมยังแทบรับไม่ได้ ผมเจ็บข้างในแค่ไหน ตอนนี้เฟยเองก็คงเจ็บแบบผมเช่นกัน อาจจะเจ็บมากกว่าด้วยซ้ำ เพราะเฟยไม่รู้ความจริงว่าผมโดนมอมยา ป่านนี้เฟยคงคิดว่าผมตั้งใจทำแบบนั้นจริงๆ แน่ๆ เฟยคงเสียใจน่าดู
ผมเดินเข้าไปในบ้าน พี่สาว มันนั่งดูโทรทัศน์อยู่ด้านล่างคนเดีย พี่สาวมันเห็นผม
"ถ้าน้องกูเป็นอะไรไปมึงตาย กูรับรอง" พี่สาวมันพูดพร้อมกับเอามือชี้หน้าผม ตอนนี้ผมยิ่งหงอไปหมด ทั้งๆ ที่พี่สาวมันตัวเล็กกว่าเฟยอีก แต่ทำไมผมถึงรู้สึกกลัวกับคำพูดของเขานะ หรือมันอาจจะเป็นไปได้จริง ถ้าผมทำแบบนั้น
"มึงรีบขึ้นไปเคียร์เลย ยังจะยืนทื่ออยู่อีก" พี่สาวพูดไล่ผมให้รีบขึ้นไป พี่สาวมันนี่ก็ตลกดีแฮะ เมื่อกี้ยังขู่ผมอยู่เลย ตอนนี้กลับไล่ให้ผมไปหามันซะงั้น แต่ก็เอาวะ ขอบคุณนะครับพี่สาวของผม มันช่วยทำให้ผมรู้สึกกล้าขึ้นเยอะ กล้าที่จะพูดกับเฟย กล้าที่จะแก้ตัว
ผมวิ่งขึ้นบรรไดอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันจะผ่านชั้นสองเลย พี่สาวมันตะโกนบอกว่า "กุญแจสำรองอยู่ใต้แจกัน"
ผมวิ่งขึ้นมาหน้าห้องค่อยๆ บิดลูกบิดเบาๆ มันล๊อค ผมนึกคำพี่สาว หันไปยกแจกันที่ตั้งอยู่บนพื้นหน้าห้องมันออก เห็นกุญแจสีเงินดอกเล็กอยู่ข้างใต้
"แกร๊ก.." ผมไขกุญแจสำรอง และเข้าไปในห้อง...
-
ติดสอบ แต่ก็ยังแถร มาลงก่อน
กลัวว่า เดี๋ยวจะห่างหายกันไปนาน
ปมเริ่มค่อยๆ แก้ทีละปมแล้ว
ไงก้ติดตามนะคับ
วันนี้ก็มีสอบอีก
เฮ้อ ยากซะด้วย
ไปและ อ่านหนังสือก่อง
-
:z13: ขออีกตอนเถอะก๊าบบบ อยากรู้ว่าจะง้อยังไงอ่ะ
-
เวย์สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
เคี๊ยกกกกกก...เอาล่ะเว้ยยยยย
จะการให้เรียบร้อยนะพี่เวย์ - -
เมียเราสำคัญที่สุด เรื่องอื่นช่างหัวมันก่อน 5555
หึหึหึ....งานนี้จะตายมั้ยน้อออออ = ="
Ganbare ne, Way ni -___,- b
ขอให้ทำข้อสอบได้นะคร้าบบบบบบ
สู้ๆ ครับพี่ ^[+++++]^
-
สู้ๆ ขอให้ได้ A ในการสอบเน้อ
:L2: :L2: :L2:
-
เวย์สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ จะรออ่านนะค้า ตั้งใจอ่านหนังสือล่ะ :pig4:
-
:L2:
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง ..นะจ๊ะ
สอบได้ เอ ...ได้ เอ...
:bye2:
-
คนเราหนอ ขนาดติดสอบยังมาลงให้อยู่อีก หลังสอบก็ได้นะครับ เอาเรื่องสอบมาก่อนละกันเน้อออออ สู้ๆ
-
:L2: :L2:
มาให้กำลังใจคนแต่งที่กำลังสอบ
สู้สู้น๊าคะ
Get AAA :กอด1:
-
จะลงตัวมั๊ยอ่ะ
อย่าโกรธกันเลยนะ
เวย์ถึงกับพิสูจน์ตัวเองแล้ว ว่าไม่ได้เอา
อิอิอิอิ
ออกมาซะเยอะเชียว
-
พยายามเข้าเวย์ :a1:
สงสารเฟยนะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
นังบี ร้ายนะยะ :beat:
เง้ออออ เวย์สู้ๆนะ เฟยต้องเข้าใจดิ เฟยก็เคยโดนยาเหมือนกัน
เข้าใจกันเร็วๆน้าาา
แล้วก็น้องฟย น้องชายสุดที่เลิฟ
ขอให้โชคดีในการสอบนะจ้ะ
Get AAAAAAAA :call:
รักนะจุ๊บๆ :กอด1:
-
จะสอบแล้วยังขยันมาต่อเรื่องให้ (ค้าง) ได้อีก
อิอิ โชค A ในการสอบจ้า :a2:
-
:กอด1:...คบกันมาหลายปีมันเลยเกิดอาการ..หวง..ขึ้นมา...
...ผู้หญิงบางคนพอเลิกกับคนที่คบกันมา มันก็ใช้เวลานานหมือนกันที่จะเริ่ม
ต้นกับคนใหม่ มันก็เลยต้องยื้อกันเป็นธรรมดา..และยิ่งได้รู้ว่า...คนใหม่เป็นชาย
...มันจะมีคำถามๆขึ้นมาทันทีว่า..มันดีกว่าฉันตรงไหน..และคิดว่าตัวเอง..ดีกว่าผู้ชายเสมอ..
...มันก็เลยเกิด...การเอาชนะ...ขึ้นมาก ทีนี้มันก็ต้องอยู่ที่..คนกลาง..แล้วแหละ...
...ต้องถาม..ใจ..ตัวเองแล้วว่า..ใจอยู่ที่ใคร..อยู่กับใครแล้วทำให้ตัวเองมี..ความสุข..
...ไม่ยากเกินไปหรอกเวย์..แค่มั่นใจ..กล้า..ที่จะทำในสิ่งที่..ใจ..ต้องการทุกอย่างก็..จบ..
...น้องนะห์คะ อ่านหนังสือก่อนก็ได้ค่ะ หลังสอบค่อยเจอกัน โชค A ทุกวิชานะจ๊ะ.. :กอด1:
-
โชคดีในการสอบนะจ้า :3123:
เวย์สู้ๆ รักษาแผลใจให้เฟยให้สำเร็จด้วยน้า
-
รักคนเขียนมากมาย
อิอิ
นี้มีสอบยังมาลงให้
:L1: :L1:
-
ค้างงงงง
อิอิ
รออยู่น้าค้าบ
ลุ้นๆๆๆ
-
ค้างงงงงง
เกรงใจคนสอบ
แต่ต้องมานะ
-
อ่ะ ลุ้นเลยยย
-
น้องเฟยเข้าใจเถ๊อะ :call:
-
น้องนะห์น่ารักที่สุดเลย :o8: จะสอบแล้ว ยังมาลงนิยายอีก
รีบอ่านหนังสือนะจ๊ะ ขอให้ได้ Aเน้อ
นะห์สู้ๆ :L2:
-
เวย์ สู้ๆๆๆ :really2:
-
:serius2: มาต่อโดยด่วน
-
ค้างๆๆๆ อ่ะ
พี่นะห์ ตั้งใจสอบน๊าาาาาาา
ขอให้ได้ A ทุกวิชาน๊าาาาาาาาาาา
-
ติดสอบเหมือนกัน
เครียด ทำไม่ได้ ...
มาอ่านตอนนี้แล้ว อ้าว ไอ้เวย์มึงเครียดกว่ากูอีก
:laugh:
เลิกเครียดแระ ... (อะไรของมัน - -")
ป.ล. วิธีพิสูจน์ของเวย์เด็ดดวงมากกกกกกกกก :jul3:
-
ค้างอีกแล้ว
แต่จากตรงนี้ เวย์ก็ดูรักเฟยมากแล้วก้อบริสุทธิ์ใจนะ
เฟยน่าจะรับรุ้ได้บ้าง
แล้วก็ "คง" ไม่มีปัญหาตามมากมั้ง -*-
-
เฟยต้องเข้าใจน่าเชื่อดิ่เวย์พยายามเข้านะ พยายามเข้า
-
:z3:
กำค่ะงานนี้ กำแบบไม่ต้องแบ
เหอเหอ
ไม่รู้ว่าจะอธิบายสำเร็จมั้ยเนอะ ขอให้สำเร็จแล้วกัน
ส่วนน้องนะก็ตั้งใจสอบนะจ๊ะ
ขอให้สอบผ่านทุกวิชาเลยจ้า :mc4:
-
สงสารทุกผ่ายสุดงานนี้
-
ผู้หญิงเดี๋ยวนี้น่ากลัวจัง กล้าทำอะไรน่าเกลียดๆ ขนาดนี้ด้วย
ผู้ชายเค้าไม่แล ยังหาทางจับเค้าด้วยวิธีแบบนี้ เสียศักดิ์ศรี ทำไปได้ยังไง ความรัก ( หรือเปล่า ) มันทำให้คนเราสิ้นคิด และ โง่ขนาดนี้เลยหรือ
-
โอ้ว....เฟยจะเป็นไงมั่งเนี่ย
:z3:
-
ตื้อ.... และก็ง้อ.....
มารอฟังข่าวความสำเร็จ :m23:
-
ขอบใจจ้า
โชค A นะ :L2: :L2:
-
ขอหั้ยได้ Aน้า
ตั้งใจขนาดนี้ได้แน่เรย
-
กรีสสสสสสสสส
ค้างงงงงงงงงงงงงงง
ตั้งใจสอบนะคะ โชค เอ คร่ะ
-
ยังต่อได้อีกครับ
มาต่อด่วน
:oni2: :oni2: :oni2:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
นะห์อย่าหายไปนานละคิดถึง อิๆ
:L2: :L2: :L2:ขอให้เกรดออกมาสวยๆดังใจนะ
อ่านตอนนี้แล้วเครียดจังแต่เชื่อว่ามันคงไม่มีอะไรหรอก
-
ตอนที่ 54 แค่สิ่งเดียวที่ต้องการ
ความรัก เนี่ยหรอความรัก มันทำให้คนจะเป็นจะตายได้ขนาดนี้เลยหรอ? ความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่ทรมารแบบหาคำไหนมาเปรียบไม่ได้ ความเป็นทุกข์ใจ ความเศร้า ความเหงา ความอ้างว้าง ความเปล่าเปลี่ยว ความเครียด ความรู้สึกที่แย่ๆ ทั้งหมด ตอนนี้มันกำลังสุมทับตัวผมอยู่ น้ำตาที่ยังคงไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย มันหยุดบ้าง ไหลบ้าง ตอนนี้ผมเหมือนกับคนบ้า ผมทำอะไรไม่ถูก ในสมองมีแต่ภาพเหล่านั้นวนเวียนอยู่ตลอด ภาพที่เขานอนกอดกัน ภาพรอยยิ้ม
แห่งความสุขของเวย์ตอนนอนกอดกับบี ภาพที่คนข้างกายของเวย์นั้นไม่ใช่ผม
"จ๊อก........." หิวจัง มันหิวเหลือเกิน แต่ผมก็ไม่ได้อยากรู้สึกกิน ท้องหิว แต่ปากไม่อยากกิน นี่ผมเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย
หรือนี่คืออาการของคนที่อกหัก
หรือคนที่รู้สึกว่าโดนทิ้ง
ป่านนี้เขาคงนอนคุยกัน หยอกล้อกัน และก็คงจะเหลือแค่ผมคนนี้ที่ต้องนั่งร้องให้ แต่ไงซะผมก็คงจะสู้อะไรเขาไม่ได้ เขารักกันมาก่อน เขาเป็นแฟนกันมาก่อน เขาเหมาะสมกันดี เขาเป็น ช กับ ญ ถ้าต้องให้เลือก รวมๆแล้ว ปัจจัยหลายๆ อย่าง เขาก็ต้องเลือกกันอยู่แล้ว ไงซะผมมันก็แค่ผู้ชาย ผู้ชายกับผู้ชายคงจะรักกันลำบาก ถึงตอนนี้จะไม่มีปัญหา แต่ไงหละ อนาคตต่อไป มันมีไรผูกมัดเขาได้งั้นหรอ? แค่สัมพันธ์ที่เป็นอยู่นี่ใช่ไหม ที่จะสามารถรั้งเขาเอาไว้ได้ มันช่างดูเปราะบางเหลือเกินสิ่งที่ผมกับมันเป็นอยู่ตอนนี้
ผมนั่งกอดเข่าตัวเองบนที่นอน แอร์ที่เย็นชื้น ช่างเหมือนกับอารมณ์และความรู้สึกของผมตอนนี้จริงๆ มันเย็นยะเยือก เย็นสะจนน่ากลัว ไฟที่เปิดเพียงแค่น้อยนิด ม่านที่ปิดจนแสงข้างนอกเข้ามาไม่ได้เลย ผมมองไปยังแจกันกระบอกไม้ไผ่ที่ซื้อมาจากเชียงใหม่ ไฟสีวอมไลท์ยิ่งทำให้ดอกไม้ผ้าที่ทำขึ้นดูอบอุ่นสวยงามมากขึ้น มันยังคงมองดูสวยตั้งแต่ซื้อมา แต่สุดท้ายแล้ว มันก็คือของปลอม ไม่ว่าภายนอกมันจะสวยสด ดูน่าสนใจเพียงใด แต่สุดท้ายแล้วของปลอมมันก็คือของปลอมยังวันยังค่ำ มันไม่มีทางเหมือนของจริงได้หรอก น้ำตายังคงรินไหลออกมา หลังจากที่มันเหือดแห้งไปหลายรอบแล้ว ผมยังคงนั่งร้องไห้ เดี๋ยวร้องเดี๋ยวหยุดผมคงไกล้จะตายเต็มทนและ
"แกร๊ก..." เสียงไขประตูดังขึ้นผมละความคิดที่คิด หันไปมองประตู ในใจลึกๆ หวังว่าจะเป็นมัน แต่ผมก็คงได้แต่หวัง เพราะยังไงซะก็คงไม่มีทางหรอก ที่มันจะมาอยู่ตรงนี้
ผู้ชายร่างสูง ใส่ชุดบาสที่ผมคุ้นเคย ใบหน้าที่ดูกล้าๆ กลัวๆ กับท่าทางที่ประหม่าๆ ยืนอยู่ตรงประตู แสงไฟจากด้านนอกเข้ามาในห้อง มันสว่างมากซะจนผมต้องหรี่ตามอง
"เฟย.....ฟังเวย์ก่อนได้ไหม" เสียงทุ้มนุ่มๆ ที่ผมชอบ พูดด้วยเสียงแผ่วเบา แต่เสียงที่เบาบางนั้น มันส่งเข้าไปกระเทือนใจจิตใจผมอย่างรุณแรง
ผมลุกจากที่ที่นั่งอยู่ทันที ผมคิดว่านี่คือความฝัน ผมไม่คิดหรอกว่ามันจะมาจริงๆ แต่เอาไงก็เอา ผมจะทำตามที่ใจผมอยากทำ ตอนนี้ผมอยากกอดมันเหลือเกิน
ผมวิ่งเข้าไปกอดที่เอวของมัน จากอ้อมกอดเบาๆ กลายเป็นอ้อมกอดที่แรงขึ้นๆ จนผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกาย ไอร้อนของร่ายกาย และความอบอุ่นจากหัวใจภายใน และความรู้สึกที่มันส่งกลับมาให้ ผมผละออกจากอ้อมกอด แต่ก็ไม่ทัน เวย์มันสวมกอดผมกลับ พร้อมกับพร่ำบอก
"ขอโทษนะ ๆ ๆ ๆ" เสียงพร่ำบอกพร้อมกับเสียงสะอื้นเล็กๆ ตอนนี้เวย์มันร้องไห้แน่ๆ สรุปว่านี่มันจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย ผมไม่ได้ฝัน หรือกำลังหลอกตัวเองอยู่ใช่ไหม
มันพูดพร้อมกอดผมแรงขึ้น แรงซะจนผมรู้สึกว่ากระดูกผมค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าหากันมากขึ้นกว่าเดิม แต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บหรืออึดอัดเลย มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีใจและเป็นสุขใจมากขึ้น
"ฟังเวย์อธิบายก่อนนะครับ" เวย์พูดพร้อมกับค่อยๆ คลายอ้อมกอด และจูงมือผมไปนั่งบนที่นอน โดยเวย์นั่งอยู่ด้านล่าง มองผมจากมุมล่างที่มันนั่งอยู่
"เวย์โดนให้กินไรไม่รู้ขมๆ เวย์ไม่รู้ตัวเลย ตอนที่นอนกับบี เวย์คิดว่าบีเป็นเฟย" เวย์ค่อยๆ พูดออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ แต่หนักแน่น พร้อมกับ เอามือผมไปกุม
สรุปว่านี่ผมเป็นบ้าไปเองคนเดียวใช่ไหม ผมคิดไปเองคนเดียวอีกแล้ว ทำไมผมถึงไม่เอะใจบ้าง รอยยิ้มนั่น ท่วงท่าการนอนแบบนั้น นั่นมันสำหรับผมคนเดียวนี่นา ผมนี่มันโง่จริงๆ โง่มากๆ โง่ที่ไม่เชื่อใจคนข้างหน้าของผมเลย
"ช่างมันเหอะ แค่เวย์มาก็พอแล้ว" ผมบอกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาอีกครั้ง
"ไม่เอาดิ เฟยอย่าร้อง เฟยร้องไห้จนตาบวมหมดแล้วรู้ไหม" เวย์ค่อยๆ เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาทั้งสองข้างของผม มันยิ่งทำให้ผมร้องไห้มากกว่าเดิมซะอีก
สิ่งที่ผมคิดเมื่อครู่ก่อนที่เวย์จะมา สิ่งที่คอยเฝ้าคิดมาตลอด เรื่องนั้นเรื่องนี้ ตอนนี้มันกลับเลือนลางและหายไปหมด เพราะคนตรงหน้านี้ แค่มันกลับมาเท่านั้น แค่เท่านั้นเอง มันทำให้ผมลืมสิ้นซะทุกสิ่งทุกอย่าง ในเวลานี้ผมจะไม่สนใจอะไรแล้ว อนาคตจะเป็นยังไงก็ช่าง ตอนนี้ผมบอกได้คำเดียวว่ารักมันมาก รักมันมากมายแบบที่คนๆ นึงจะรักได้ เรื่องอนาคตต่อไปจะเป็นไงไม่สน ถ้าผมกับมันต้องเลิกรากันไป ผมก็ไม่แคร์อะไร เพราะผมมีความสุขแล้ว ผมจะทำตอนนี้ให้ดีที่สุด ดีเท่าที่คนๆ นึงจะดีให้อีกคนได้ ผมพูดพร้อมกับดึงมันขึ้นมากอด
การกอดครั้งนี้มันช่างอบอุ่นและเติมเต็มสิ่งที่อยู่ภายในใจของผมอย่างมากมาย ลึกๆ แล้วผมก็ยังคิดอยู่บ้างนิดหน่อยกับการที่ว่า ยังไงซะมันก็เป็นผู้ชาย อนาคตต่อไปจะต้องเป็นอย่างไร แต่ผมเลือกที่จะไม่ถามมันดีกว่า ผมไม่อยากถามไม่อยากให้เราสองคนต้องคิดไปถึงเรื่องนั้น จริงๆ แล้วผมยอมรับเลยว่าผมกลัว ผมกลัวความเจ็บปวด เหตุการณ์ที่ผ่านมามันทำให้ผมรู้แล้วว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนถ้าไม่มีมันอยู่ และผมเองก็ไม่อยากให้มันคิดถึงจุดที่ผมคิดด้วย บางทีกว่ามันจะคิดได้ถึงจุดเดียวกับที่ผมคิดนี้ เวลานั้น ผมอาจจะเข้มแข็งกว่านี้ก็ได้ ผมอาจจะซึมซับความสุขจากตัวมันมากกว่านี้ก็ได้ แต่กว่าจะถึงเวลานั้นผมอาจจะรักมันมากกว่านี้ และผมอาจจะเจ็บกว่านี้ แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้ผมมีความสุขดีอยู่นี่ ถึงมันจะเจ็บบ้างช้ำบ้างก็ถือว่าเป็นการเรียนรู้ในความรัก ความรักครั้งแรกของชีวิตผม
๐๐ ทฤษฎีแห่งความรัก ผมเจอแล้วครับ ๐๐
"จ๊อค..........." เสียงท้องร้องของผม ดังขัดฟิวรักกันซะงั้น
"ทำไมไม่กินข้าว ไอ้ลิง" เวย์พละออกจากอ้อมกอด และเอานิ้วชี้มาจิ้มที่หน้าผากผมพร้อมกับพลักเบาๆ
"โหย......ใคร ลิงฟ่ะ ไอ้อ้วน" ผมสวนกลับทันที มาว่าผมหน้าเหมือนลิง หนอยแหนะ
แล้วเราสองคนก็ทะเลาะกันไปมาบนเตียงและเวย์ก็ลากผมให้ออกไปกินข้าวข้างนอกกัน
วันนี้เป็นวันที่เมฆมาก ขนาดตอนนี้บ่ายสองแท้ๆ แต่กลับไม่มีแดดเลย สายลมเอื่อยๆ พัดมาเป็นระยะๆ หากแต่ผมรู้สึกมีความสุขเต็มล้น เพราะตอนนี้อ้อมกอดของผมมีมันอยู่ในอ้อมกอด มันขับมอไซด์บังคับรักของผม พาผมไปหาไรกินข้างนอก ผมมองหน้ามันผ่านกระจกข้าง มันยิ้มกว้างเห็นฟันครบสามสิบสอง ยักคิ้วให้อีกหนึ่งที ผมตอบแทนการยิ้มด้วยการกอดที่แรงขึ้นนิดหน่อย ก่อนที่จะมันขับรถบึ่งไปหาของที่อยากกินกัน
วันนี้เหมือนๆ อะไรหลายๆ อย่างจะเป็นใจ แดดก็ไม่มี ร้อนก็ไม่ค่อยร้อน แถมรถยังน้อยซะด้วย หรืออาจจะเป็นเพราะตอนนี้บ่ายสองก็ได้ นักเรียนไม่เลิก แต่จะเพราะอะไรผมไม่สนหรอก รู้แค่ว่าช่วงเวลาตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำ และมีความสุข
ตอบขับขึ้นสะพานข้ามแยก คางผมเกยที่ไหล่มันซึ่งตอนนี้มันตะโกนแข่งกับเสียงลมและเสียงเครื่องยนต์กลับมา
"กี่โมงแล้วอะ" เวย์ตะโกน
"ไม่รู้ดิ ไม่ได้ใส่นาฬิกามา" ผมตอบกลับไป พร้อมด้วยอาการงง ๆ นิดหน่อย
"เวย์ก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะวันเวลาเวย์มันหยุดไปตั้งแต่เมื่อเจอเฟยแล้วหละ" มันพูดพร้อมกับเอียงคอ หนีบหัวผมมากขึ้น ผมมองผ่านกระจกมองข้าง เห็นมันทำหน้าตากวนๆ นิดหน่อย ฮึ่ย............. หมั่นเขี้ยวหวะ
"อะไรนะ..." ผมตอบกลับไป เบลอใส่ ประมาณว่าไม่ได้ยิน
"โอ้ย...ไม่พูดแล้ว ไอ้ลิง" มันทำหน้าหงุดหงิด ตลกสุดๆ อะ
ผมค่อยๆ ยืดตัวเพิ่มมากขึ้นไปหอมแก้มมัน ก่อนที่จะเพิ่มแรงกอดมากขึ้น และเปลี่ยนจากเอาหน้าเกยไหล่มันไว้ มาเป็นหันข้างพิงหลังมัน
แผ่นหลังที่อบอุ่น และเป็นแผ่นหลังของคนที่ผมรัก มันทำให้ผมมีความสุขและเรียนรู้กับความรักเป็นคนแรก ผมกระซิบกับตัวเองเบาๆ
"ไอ้เวย์ กูรักมึงนะ" .....
-
ต้องเริ่มหวานบ้างอ่ะไรบ้าง
เดี๋ยวคนอ่านจะเครียดกันมากไปกว่านี้
เอาเป็นว่าต่อจากนี้จะเป็นไง ก็ลองติดตามกันต่อนะครับ
สั้นไปนิส เพราะคนแต่งต้องอ่านหนังสือสอบ
เฮ้อ ไม่นึกเลยว่า จะต้องสอบช่วงนี้
ใกล้วันเกิดอีกซะด้วย เฮ้อ
ฉลองไหนดีเนี่ย แนะนำร้านหน่อยนะ
ปล. เฟยหน้าเหมือนลิงจริงๆ หรอ?
-
^
^
^
เสียบ เด๋วมาเม้น
*******
มาแว้ววววววว อ่านเส็ดแว้วววว
ดีหน่อยที่ตอนนี้เรื่อง ต่างๆๆ มันคลีคลายไปอีกนิด
เอาน่า ความรักมันต้องมีเสียน้ำตากันบ้าง
แต่สุดท้ายเด๋วก้อยิ้มได้
สอบ สู้ๆๆ ฮูเล่ๆๆๆๆ
ไปกินไหนอ่ะ ไปด้วยยยยยยยยยยย ชอบของฟรี :pigha2:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
เริ่มหวาน 55+
:m20: :m20: :m20: :m20:
เฟยเปง ลิง 55+
-
เฟยเหมือนลิงจริงๆนะ ถามเวย์ดูดิ
ลิงจั๊กๆไง
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ว้าวววววววว เริ่มหวานแล้ว :-[
และขอเอาใจช่วยในการสอบนะค่ะ อ่านหนังสือและทำข้อสอบให้ลื่นไหล สอบได้ A ทุกวิชา
-
หวานต่อไปนะชอบๆๆ
-
เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หวานบ่อย ๆ ก็ดีนะ
ชอบมากมาย :z2:
-
หวานมากๆหน่อยก็ดีนะครับ
เด่วคนจะเครียดตาย :m25: :m25: :m25: :m25:ก่อน
อิอิ
-
:m4: :m4: :m4:
อารายๆๆๆกำลังจะดีขึ้นแล้ว
เวย์+เฟย์สู้ตายน๊า
:กอด1: นะคนขยัน
-
ตอนนี้ผมมีความสุขดีอยู่นี่ ถึงมันจะเจ็บบ้างช้ำบ้างก็ถือว่าเป็นการเรียนรู้ในความรัก ความรักครั้งแรกของชีวิตผม
ในที่สุด ... ก็มีวันนี้ :กอด1:
หวาน อบอุ่นในหัวใจ หุหุ
ดีจัง
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย
นี่แหละๆๆ
มันต้องแบบนี้แหละเฟย
คนรักกันมันต้องแบบนี้ มีความสุขกับวันนี้ ทำวันนี้ให้ดีที่สุด
แล้วก็โชคเอในการสอบนะจ้ะน้องชาย
:กอด1:
-
เฮ้ออออออออออออออออ
ตอนนี้ ค่อยยังชั่วอ่ะ
น่ารักขึ้นเยอะ ไม่เครียด
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
เย้~ หวานแล้วววววววววว...
ชื่อเรื่องกะเนื้อหานี่ขัดกันมาก (ชื่อแอ๊บแบ๊ว แต่เนื้อเรื่องเครียดดด หุหุ...ให้อภัยเพราะหวานแล้ว)
ยังไงก็ใกล้สอบแล้วก็ขอให้พี่เฟยทำข้อสอบได้ตรงกับที่อ่าน ให้ได้ A น้า..สาธุ
ปล.พี่เฟยหน้าไม่เหมือนลองหรอกค่า อย่าคิดมากเลย
...แค่คล้ายมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆแค่นั้นเอง ก๊ากกกกกกกก
:beat: << มือที่มองไม่เห็น...ไคตบ!! ..อุ้ย พี่เวย์หรอกเหรอ
-
นี่มันตอนที่ 54 นี่นา!! ว้าวๆ
โอ้ ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้วเนอะ :mc4:
Get A เช่นกันค่ะ เพราะสอบอยู่เหมือนกัน แล้วก็แอบแว้บมาอ่าน อิอิ :bye2:
-
เข้าใจกันได้ซะที ดีจัง
เฟยเจออะไรมาเยอะแร่ะ
ถึงเวลาที่เฟยควรมีความสุขซะที
-
ต้องเริ่มหวานบ้างอ่ะไรบ้าง
เดี๋ยคนอ่านจะเครียดกันมากไปกว่านี้
เอาเป็นว่าต่อจากนี้จะเป็นไง ก็ลองติดตามกันต่อนะครับ
สั้นไปนิส เพราะคนแต่งต้องอ่านหนังสือสอบ
เฮ้อ ไม่นึกเลยว่า จะต้องสอบช่วงนี้
ใกล้วันเกิดอีกซะด้วย เฮ้อ
ฉลองไหนดีเนี่ย แนะนำร้านหน่อยนะ
ปล. เฟยหน้าเหมือนลิงจริงๆ หรอ?
ตอบ1 เฟยก้อหน้าเหมือนลิงอยู่นะ อิอิ แต่ก็น่าร้ากกกก คับป๋ม :o8:
ตอบ2 ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะค้าบ ขอให้ได้เกรดดีๆ ด้วย
-
ไปคิดอะไรมาก เหมือนไม่เหมือน เวย์มันก็รักจน....แล้ว
เป็นกำลังใจให้กับการสอบ ขอให้ได้ A+ นะครับ หนูนะห์
-
หว๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
โชคเอในการสอบจ่ะน้องนะห์
-
โถถถถถถถ
คู่
นี้
น่ะ
มีแต่เรื่อง....
-
เฟยหน้าเหมือนชะนีจ๊ะ แต่ก็น่ารัก
งั้นสกินเฮดในรูปคู่คราวก่อนก็คือไอ้อ้วนนี่้เอง
เรื่องใหญ่ยังไม่จบแน่ถ้าพี่น้องบีซียังไม่ได้รับบทเรียน
ป้ารอลุ้นจ๊ะ
-
ตั้งใจสอบนะครับ
-
มีคนเล่นมุขลิงจั๊กๆไปแล้ว
เซ็งเลย
หวานๆผ่อนคลายบ้างดีแล้ว
-
เข้าใจกันแล้ว...หิ้ววว
ตั้งใจทำข้อสอบนะเจ๊เอาใจช่วย
GET A นะลูก
-
นี่แหละคือความรัก คือความเข้าใจ ... ดีใจจังที่เวย์กับเฟยเข้าใจกันแล้ว
ต่อไปคงต้องหนักแน่นกว่านี้ เพราะคงมีอีกหลายบทพิสูจน์เข้ามาทดสอบหัวใจ :กอด1:
-
:กอด1:...คิดไปเองก่อนนอกจากจะ..ขาดทุน..แล้ว..
...การคิดไปเองก่อนก็เกิด..ทุกข์..ด้วยเนอะเฟยเนอะ.. :กอด1:
-
เฟยเอ๋ย ก็บอกรักเวย์ไปดังๆ เลยสิหนู ให้มันรู้กันไปเลย
คนแต่งช่างแสนดี
มีสอบยังอุตส่าห์มาลงนิยาย
โชคเอในการสอบนะคะ
:กอด1:
-
หึหึหึ....ดีมากพี่เวย์
มันจะดีได้ตลอดรอดฝั่งมั้ยว้าคราวนี้ -*-"
อย่าเพิ่งดีแตกล่ะคร้าบพี่น้องครับ = ="
เหอๆ
-
เข้าใจกันแบบนี้ คนอ่านค่อยโล่งใจหน่อย
เครียด :z3: มาหลายตอน เจอหวานๆสลับฉากบ้างก็ชอบสิคะ
เป็นกำลังใจให้น้องนะห์ :L2: โชคAในการสอบนะจ๊ะ
-
ค่อยหายใจโล่งหน่อย :เฮ้อ:หวานๆงี้ชอบนะครับไงก็ให้ได้ A ทุกตัวนะครับผม :L2:
-
ปรับความเข้าใจกันได้เสียที :L2:
-
แงี เจอตานโดนข่มขืน แล้วไม่กล้าอ่านน
มาเจอตอนที่ พระเอกไปคบก่า ชะนี
ยิ่งไม่กล้าาา
เดี๋ยวขอไปทำใจก่อนน ปิดเทอมเจอกัน
-
อยู่ช่วงสอบเหมือนกันค่า
แต่ก็แอบแวบมาอ่าน ตอนนี้เฟยกะเวย์ค่อยแฮปปี้ขึ้นมานิด ดีใจๆ :-[
เรื่องสอบสู้ๆน้า ขอให้ได้ A ทุกวิชาค่า
-
โอ้ว เริ่มกลับมาหวานกันอีกแล้ว ดีจัง
:-[
-
สั้นหน่อยแต่ยอมได้ เพราะเรื่องมันหวานซะขนาดนี้ :-[
-
ลิงกัง
-
สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะ...สุดเลิฟ
มีความสุขมากๆ..ร่ำรวยๆ
ขอให้สมปรารถนาในทุกสิ่ง
(http://i475.photobucket.com/albums/rr112/ranny19/thbirthday5.gif)
รักนะ...ไอ้เด็กดื้อ
-
สุขสันต์วันเกิดด้วยคน
มีความสุขมากๆๆนะไอ้ตัวเล็ก
กร๊ากๆๆๆ คิดสิ่งใดขอหั้ยสมหวัง
นะจ๊ะ :L2:
-
วันเกิดหรือนี่ ...
"H a p p y B i r t h d a y" นะคะ
ขอให้สำเร็จทุกเรื่องดังใจหวัง และขอให้เป็นคนดีด้วย... แต่ทั้งหมด ต้องทำเองนะ
:L2: :L2: :L2:
-
HappY BirthDay ..... นะจ๊ะ
ขอให้มีความสุข สดชื่น รื่นเริง กับทุกสิ่งนะ :L1:
ป.ตร : ถึงจะลิง ก็ ลิงจั๊กจั๊ก - - รักจริงจริง นะจ๊ะ
-
Happy Birthday นะจ้ะน้องชาย
แฮปปี้ๆๆๆๆๆ เยอะๆๆๆเลยน้าาาาาา
มีความสุข สมหวังกับทุกอย่างนะจ้ะ
รักนะค๊าบบบ :กอด1:
(http://i356.photobucket.com/albums/oo7/Bogiecoco/18-HappyBirthDay.gif)
-
:z7: :HBD5: :z7:
สุขกาย สุขใจ สมหวังทุกสิ่งที่ปรารถนาจ้า
-
:HBD2:สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้มีความสุขตลอดไปค่ะ :HBD2:
-
:b:
-
Happy Birth Day นะจ๊ะ
มีความสุขมากๆ นะครับ ...
จะคอยติดตามผลงาน ของน้องนะ ...
(http://i219.photobucket.com/albums/cc243/gettawa_photo/30b93181.jpg)
-
สุขสันต์วันเกิด
อย่าจน อย่าเจ็บ น้าาา จ้าาาา
:L2: :L2: :L2:
-
o13 o13 o13 o13
สนุกมากครับ
ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว
แต่ตอนนี้ต้องอ่านหนังสือสอบก่อน
เดี๋ยวไม่จบ ฮ่าๆๆๆ :a5: :a5: :a5:
ปล. HBD นะครับมีความสุขนะครับ
-
ช่วงสอบหยุดอ่านเรื่องนี้ไปหลายอาทิตย์
ไม่ใช่เพราะฟิตอ่านหนังสือ
แต่เพราะกลัวอินจัดจนทำข้อสอบไม่ได้
:laugh:
ลป.แฮปปี้เบิร์ทเดย์นะจ๊ะน้องนะห์ มีความสุขมากๆ สุขกาย สุขใจ สุขภาพแข็งแรง :3123:
-
เอ้อ...
เริ่มหวานบ้างค่อยดีขึ้นหน่อย อิอิ
+1 ให้เป็นกำลังใจคับป๋ม
:L2: :L2:
-
ลืมแฮ็ปอ่าคับ -*-
โชคดีมีความสุขนะค้าบ
กอด :กอด1:
-
ตอนที่ 55 สองจิตสองใจ
ความรักมันเป็นเพียงนามธรรม ไม่มีตัวตน จับต้องไม่ได้ แต่มันทำให้เรารู้สึก มันทำให้เรายินดีเมื่อมีมันอยู่ มันไม่มีเหตุผล มันเป็นเพียงอะไรบางอย่างที่เข้าใจยากและซับซ้อน แต่ถึงกระนั้น ตอนนี้ผมก็ได้เรียนรู้ว่ามันมีจริง ผมรักมันจัง "เฟย"
แรงกอดจากด้านหลัง หน้าที่พิงแผ่นหลังของผม ความร้อนจากร่างกายที่ส่งผ่านมา ตอนนี้ผมบิดมอไซด์ด้วยความเร็วที่มากนิดหน่อย สายสมในเวลาบ่ายๆ ช่วงไม่มีแดด รู้สึกเย็นนิดหน่อย แต่ก็อบอุ่นด้วยความอบอุ่นจากด้านหลัง ตอนนี้คนที่ผมรักกำลังกอดผมด้วยความรู้สึกที่มันส่งมาถึงผมได้ว่าเขารักผมมากเท่าใด
ร้านอาหารไม่จำเป็นที่จะต้องเลือกว่าเป็นร้านไหน ขอเพียงแค่มีมันอยู่้ข้างๆ กินอะไรก็อร่อยไปหมด ความสุขท่วมท้นเกิดขึ้นภายในจิตใจผม ตอนนี้ผมมีความสุขจังเลยครับ
กินข้าวเสร็จ ผมกับเฟย คิดกันว่าจะออกไปขับรถเล่นกันซักพัก ไปในที่ที่ผมหรือมัน ใครก็ได้อยากไป ตอนนี้ขอแค่มันบอก ต่อให้เป็นดวงดาวหรือพระจันทร์ ผมก็จะพร้อมไปกับมัน ความรักของชายกับชายนี่มันง่ายดี คุยอะไรกันก็ง่าย เข้าใจกันได้ง่ายๆ ตัวเฟยเองก็เข้าใจในหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมเป็น แค่ช่วงเวลาไม่นาน แต่มันทำให้ผมรู้สึกกับมันขนาดนี้ได้ เพราะอะไรหนะหรอ? ตัวผมไม่รู้หรอก รู้แต่เพียงว่า ความรักมันไม่มีเหตุผล...
"ไปไหนกันดีอะ ขับนานแล้วนะ" เฟยพูดตะโกนอยู่้ข้างหูผม
ผมยังไม่รู้เลยว่าจะไปไหนดี เอาวะ ไปในที่ๆ ผมชอบแล้วกัน ผมเรียนรู้ตัวมันในหลายๆ อย่าง ตอนนี้ผมจะให้มันเรียนรู้ในตัวผมบ้างแล้วกัน
"ไปโรงเรียนเวย์กัน" ผมหันหน้านิดหน่อย แต่ตายังมองถนนด้านหน้า และตะโกนบอกกันเฟย
"ก็ด่ะ ป่ะกัน ลุย" มันพูดพร้อมกับกำปั้นแน่น และกระแทกมาด้านหน้านิดหน่อย
ผมขับตรงไปยังโรงเรียนผมสมัยผมเป็นม.ปลาย
ผมไปถึงโรงเรียน ช่วงเกือบๆ สามโมงครึ่ง ซึ่งเป็นเวลาที่โรงเรียนจะเลิกพอดี
"พี่เวย์หวัดดี " รุ่นน้องคนนึงผมทักทายขณะที่ผมเอามอไซด์จอดหน้าหอประชุมโรงเรียน
ตอนนี้พวกรุ่นน้องของผมหลายๆ คน เดินเข้ามาทักทายผมอย่างมากมาย ผมตอนนี้คล้ายๆ กับศาลพระภูมิ รุ่นน้องชายบางคนชมรถมอไซด์ที่ผมขับมาว่าสวย ถามว่าของใคร ผมก็ชี้ไปที่เฟย
"ใครอะพี่" รุ่นน้องชายผมคนนึงพูดขึ้น
"เอ่อ... เพื่อนพี่เอง.." ผมไม่กล้าตอบคำถามนี้ หรืออาจเป็นเพราะผมยังไม่กล้าที่จะเปิดเผยหรือเปล่า หรืออาจจะเป็นเพราะว่า นี่คือรุ่นน้องผมด้วยหละมั้ง ผมตอบไปก่อนที่จะคิดถึงผลที่ตามมา
เฟยมองหน้าผมนิดหน่อย ทำหน้าตางงๆ เล็กๆ ก่อนที่จะยิ้มและเริ่มเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
"กรี้ด.... เพื่อนพี่เวย์น่ารักมาก" เกย์สาว รุ่นน้องผมคนนึง เดินเข้ามาจากทางด้านหลังผม ก่อนที่จะกรีดเสียงแสบแก้วหูบาดหูผมและคนรอบๆ นั้น
"ชื่อไรค่ะ พี่" เกย์สาวเริ่มออกหน้าออกตา
"เฟยครับ" เฟยมันทำเสียงนุ่มๆ ตอบกลับไป
"กรี้ด...ชื่อก็น่ารัก คนก็น่ารัก ขอรักได้ไหมคะ" เกย์สาวรุ่นน้องผม รุกอย่างรวดเร็ว แม่ม ไวไฟฉิบหาย
"เอ่อ ..... " เฟยมันยังคงไม่ตอบ ได้แต่หันหน้ามามองหน้าผม
"น้อยๆ หน่อย อี... นี่มันเมียพี่" ผมพูดพร้อมกับโอบเอวเฟยเข้ามากอดไว้ข้างๆ
"กรี้ด................." เสียงเกย์สาวรุ่นน้องผมกรี้ดดังสนั่น แสบแก้วหูฉิบหาย
"พี่เวย์อะ อย่ามาโกหก พี่เวย์ก็มีแฟนแล้ว พี่บีอะ วันนี้ไม่มาด้วยหรอ?" มันยังคงใส่ผมต่อ
ตอนนี้เฟยเริ่มขัดขืนผม ดันตัวเองออกจากแขนผม
"พี่เลิกกันแล้ว" ผมพูดเสียงเบาลง
"เอ่อ... พี่ไปก่อนนะ เจอกัน บาย" ผมรีบตัดบทซะก่อนที่จะมีอะไรมากกว่านี้ และก็จับแขนของเฟยให้เดินตามผมมา
เฟยเตินตามแบบเหมือนไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ หรือมันจะโกรษผมหว่า?
ผมพาเฟยขึ้นมาบนหอประชุมที่ตอนนี้ไม่มีคนแล้ว เดินขึ้นไปบนเวที อ้อมไปทางด้านหลังเข้าประตูด้านหลัง และออกไปยังระเบียงด้านหลังหอประชุม ก่อนที่จะขึ้นบันได เดินขึ้นไปบนดาดฟ้าของหอประชุม
บรรยากาศตอนนี้สวยมาก พระอาทิตย์ตอนนี้เป็นสีแดง ยิ่งทำให้หมู่เมฆกลายเป็นสีแดงอมส้ม ท้องฟ้าด้านตะวันตกถูกฉาบไปด้วยแสงอาทิตย์ยามเย็น
"หูย......สวยจัง" เฟยอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิน ก่อนที่จะเดินไปที่ระเบียงจนชิด และมองไปข้างหน้าแบบสุดลูกหูลูกตา
ใบหน้าตอนมันยิ้มเนี่ย มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ มันเป็นยิ้มที่ดูจริงใจและเป็นธรรมชาติ มันยิ้มแล้วทำให้โลกสดใสขึ้นเยอะเลย ผมเดินเข้าไปที่ข้างๆ มันกอดคอมันไว้ มือดันหัวมันให้มาพิงที่ไหล่ผม
"ที่ตรงนี้เป็นของเวย์มาก่อน เวย์ชอบมาดูพระอาทิตย์ตอนนี้มากๆ มันสวย มันอบอุ่น" ผมพูดกับเฟยที่ตอนนี้พิงไหล่ผมอยู่
"ใช่ มันสวยจริงๆ สวยซะจนคิดว่ามันไม่ใช่ของจริงซะเลย เหมือนภาพวาดมากกว่า" เฟยพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น เหมือนดูเศร้าๆ นิดๆ
"แต่ก่อนที่ตรงนี้เป็นของเวย์ แต่ตอนนี้ที่ตรงนี้เป็นของเวย์และก็เฟยนะครับ" ผมพูดพร้อมกับเอามือที่โอบไหล่มันมาลูบหัวมัน
"ขอบคุณนะเวย์" เฟยพูดขึ้นแต่ก็ยังมองออกไปไกลอย่างเดิม ผมไม่เข้าใจว่าเฟยขอบคุณผมเรื่องอะไร ผมงงกับการขอบคุณจริงๆ มันเหมือนมีบางอย่างแอบแฝง
ผมจับเฟยให้หันหน้ามามองผม ตอนนี้เฟยร้องไห้ แต่ไม่ได้ร้องสะอึกสะอื้นแบบที่ผมเคยเห็น เฟยร้องไห้พร้อมกับรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน มันเป็นรอยยิ้มที่บรรยายไม่ได้ มันเหมือนคนที่มีความสุขมาก แต่มันก็เหมือนคนที่ทุกข์มากเหมือนกัน ผมแยกไม่ออกว่ารอยยิ้มนี้คือรอยยิ้มแบบไหน
"เฟยเป็นอะไรครับ" ผมเขย่าตัวเฟยนิดหน่อยและถาม
"เปล่าหรอก เฟยแค่มีความสุขมาก เฟยของคุณเวย์นะ ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตเฟย ขอบคุณที่ทำให้เฟยมีความสุขขนาดนี้ ขอบคุณจริงๆ" เฟยพูดเสร็จก็สวมกอดผม พร้อมกับแอบเช็ดน้ำตาที่ไหล่ผม
ตอนนี้ผมเข้าใจการขอบคุณของเฟยแล้ว เฟยขอบคุณที่ผมรักเฟย ขอบคุณสำหรับการทำในสิ่งหลายๆ อย่างให้ คำขอบคุณนี้มันเป็นคำขอบคุณที่ออกมาจากใจ ไม่มีการเสแสร้ง หรือการหลอกลวงใดๆ ทั้งนั้น เพราะคำๆ นี้มันส่งผ่านเข้ามาถึงใจผมได้ทันที ผมก็อยากขอบคุณมันเหมือนกัน ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ มันทำให้ผมมีความสุขขนาดนี้ ผมเริ่มกอดเฟยตอบและกอดแรงขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้เราเปลี่ยนจากการกอดเป็นการแลกเปลี่ยนจูบกัน จูบในเวลานี้มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกถึงเรื่องบนเตียงเลยแม้แต่นิดเดียว จูบอันนี้มันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อ่อนหวาน ละเมียดละไม ความรู้สึกที่เปี่ยมล้นในร่างกายและจิตใจ ความรู้สึกที่ส่งผ่านให้กัน ความอบอุ่นแบบบรรยายไม่ได้ มันเป็นจูบที่ผมไม่เคยได้รับจากไหน นี่หละมั้ง จูบที่มาจากความรักจริงๆ
เรานั่งคุยกันจนเย็น จนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ทำไมนะเวลามันเดินเร็วแบบนี้ ช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะน้อยลงเสมอๆ เลยหรอ? แต่ก็ไม่เป็นไรน่า ยังไงซะ ตอนนี้มันก็อยู่ในอ้อมกอดผม ผมรักเฟย รักเฟยมากขึ้นทุกวัน ผมรักมันจริงๆนะเนี่ย ผมยิ้มกับตัวเอง ก่อนที่จะจูงมือมันและพากลับบ้าน
ผมพาเฟยมาบ้านผม เพราะว่าใกล้กว่า และอยากให้เฟยได้เรียนรู้ความเป็นอยู่ของผม อยากให้เฟยได้รู้ว่าผมโตมายังไง ใช้ชีวิตแบบไหน ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร นี่แสดงว่าผมจริงจังกับมันใช่ไหมเนี่ย
กลับมาบ้าน แม่ก็ไมได้ถามอะไร เพราะเคยเห็นเฟยบ่อยๆ แล้ว เฟยช่วยงานแม่ผมทุกอย่าง และขอแสดงโชว์ฝีมือเองด้วยซ้ำเรื่องทำกับข้าว ซึ่งผมก็ต้องเป็นคนไปตลาดให้แม่ โดยให้เฟยกับแม่เตรียมอาหารที่จะทำกัน ผมดีใจจริงๆ ที่แม่ผมชอบเฟย ถึงแม่จะยังไม่รู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีแล้วหละครับ
ผมไปตลาดกลับมา ไฟที่บ้านดับ ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ผมเดินไปในบ้านเห็นเฟยยืนบนเก้าอี้ กำลังดูสะพานไฟ และเซฟตี้คัท ผมยังงงกับภาพตรงหน้า เพราะตัวผมเองก็คงทำไม่ได้ แม่เองก็ได้แต่คอยเป็นลูกมือเฟย เฟยขอนุ้นขอนี่ก็ต้องหยิบมาให้ สุดท้ายเฟยมันบอกว่าไฟช๊อต มันก็เดินๆ ดูรอบบ้าน จนเจอตำแหน่ง ก่อนที่จะแก้ไบแบบอย่างง่ายๆ ไปก่อน และเปิดเซฟตี้คัทให้ทำงานต่อ บ้านผมกลับมาสว่างไสวอีกครั้งนึง แม่ผมได้แต่เอ่ยปากชม ชมเป็นการใหญ่เลยด้วยซ้ำ และยังมีหน้าหันมาว่าผมอีกด้วย
"เวย์ดูเฟยเป็นตัวอย่างนี่ ตัวก็นิดเดียวทำเป็นหมด ทำไฟเป็นด้วย รู้ทุกอย่าง ไม่เห็นเหมือนแกเลย ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง" แม่ผมพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันเล็กๆ
"โห..แม่ ผมไม่ใช่ช่างไฟนะคร้าบ" ผมตอบแม่ไปแบบยียวน
แม่ผมกำปั้นเล็กๆ ง้างขึ้นผม กระโดดออกมาจากตรงหน้า หูย ... ถึงขนาดจะใช้กำลังเลยหรอเนี่ย แล้วแม่ผมก็หันไปยิ้มเล็กยิ้มน้อยกับเฟย ก่อนที่จะจูงมือเฟยเข้าห้องครัวต่อไป
วันนี้เฟยทำไก่อบแบบพิเศษ ซึ่งก็ได้สูตรมาจากแม่ของเฟย แถมยังสอนแม่ผมด้วยแหนะ แหม๋ม... มันร้ายจริงๆ แต่ผมเห็นแม่มีความสุขผมก็ดีใจ แม่ผมอยากได้ลูกสาวมานาน แม่บ่นกับผมบ่อยๆ ว่าอยากมีคนช่วยทำกับข้าว ช่วยดูแลบ้าน เหอะ... แม่ผมจะรู้ไหมน้า ว่าตอนนี้ผมกำลังจะหาให้แม่ซะแล้ว
เรานั่งกินข้าวกันสามคน แม่ผมคุยถามนุ้นถามนี่กับเฟยเป็นการใหญ่ ชมปากไม่ขาดสายในหลายๆ เรื่อง และก็ไม่วายที่จะหันมาแขวะผมตลอด
"โห่ยแม่... เวย์อะลูกแม่นะคร้าบ" ผมพูดแบบน้อยใจๆ
"ไม่ต้องมาน้อยใจเลย ทีหลังพาเฟยมาบ่อยๆ นะแม่จะได้ไม่เหงา" แม่ผมพูดพร้อมกับหันไปทางเฟย เฟยทำหน้าตางงๆ เล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มกับแม่ผม พร้อมทั้งข้าวเต็มปาก หูย.. มันน่ารักหวะ ทำให้ผมรักคนเดียวไม่พอ มาทำให้แม่ผมรักด้วย
เราสามคนยังนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ จนเริ่มจะดึก ผมไล่เฟยไปอาบน้ำก่อน และผมก็นั่งคุยกับแม่
"แม่ว่าเฟยเป็นยังไง" ผมเปิดประเด็นถามแม่ผมก่อน
"ก็เก่งดี เก่งกว่าเวย์ตั้งเยอะ ถ้าแม่มีลูกแม่อยากมีลูกแบบนี้หละ ทำได้ทุกอย่าง" แม่เริ่มพูดถึงมันแบบนี้อีกแล้ว หงุดหงิดและนะเนี่ย ชมอยู่นั่นหละ
"งั้นเวย์พามาบ่อยๆ ได้ใช่ไหมครับ" ผมถามต่อ
"ก็ไม่เห็นแปลกนี่ เพื่อนกันก็มาบ้านกันได้ แม่เคยห้ามเพื่อนลูกมาบ้านหรอ?" แม่ผมพูดพร้อมกับทำสีหน้างงๆ แม่คงไม่เข้าใจที่ผมพูดแน่ๆ
ผมไม่รู้ว่าแม่จะรับได้หรือเปล่า เรื่องที่ผมจะรักกับมัน ผมไม่กล้าบอกตอนนี้หรอก ผมกลัวว่าแม่จะรับไม่ได้ ผมกลัวแม่จะเสียใจ แต่ตอนนี้ก็ดีแล้ว แม่ผมรู้สึกดีๆ กับมัน แค่นี้ผมก็ปลึ้มมากมายแล้ว
"แล้วบีหละลูก เป็นยังไงบ้าง" แม่ถามผมพร้อมๆ กับมองทีวีไปด้วย
"เอ่อ.. เลิกกันแล้วแม่" ผมตอบด้วยเสียงเบาๆ
ผมไม่อยากโกหกแม่ ผมเลิกกันแล้วผมก็อยากบอกแม่ตรงๆ แม่ผมกับแม่บีก็รู้จักกัน ความจริงผมก็กลัวจะโดนด่าโดนว่านะครับ แต่ผมไม่อยากโกหกนิครับ
"อ้าว.... แกนี่นะ เอาเป็นว่าแม่ไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวลูก วัยหนุ่มสาวก็เงี้ยหละ แต่มีอะไรให้บอกแม่นะ อย่าโกหก อย่าปิดบัง มีอะไรจะได้แก้ไขทัน" แม่พูดขึ้นพร้อมหันมาลูบหัวผม
ผมก้มลงไปนอนที่ตักแม่ ตักอุ่นๆ ที่ผมนอนตั้งแต่เด็ก ผมไม่ได้นอนตักนี้มานานหรือยังนะ แม่ยังคงมีด่าบ้างนิดหน่อย เพราะว่าผมตัวหนักขึ้น เป็นกองแต่ก็ยังให้ผมนอนต่อ
"แม่ครับ เวย์จะไม่ทำให้แม่ผิดหวังนะ แต่เวย์ก็จะไม่ทำให้ใครเดือดร้อน" ผมพูดกับแม่ขณะที่นอนอยู่ที่ตักแม่
"พูดแบบนี้คืออะไรหละเจ้าเวย์ มีอะไรหรือเปล่า" แม่ยังคงลูบหัวผมและถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
ตอนนี้ผมอยากพูดเรื่องผมกับเฟยให้แม่ได้รับรู้ แต่มันก็สองจิตสองใจ ใจนึงก็กลัวว่าแม่จะรับไม่ได้ และจะพาลให้ผมเลิกคบกับเฟย ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นคงจะแย่น่าดู แต่ถ้าแม่รับได้ แม่คงจะชอบเฟยมากๆ เพราะผมดูในตอนนี้แม่ก็ชอบเฟยอยู่เหมือนกัน แต่ผมยังไม่พร้อม รอให้ผมมั่นใจมากกว่านี้ก่อนนะครับ แล้วผมจะบอกแม่
"ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ เวย์รักแม่นะ" ผมพูดพร้อมกับกอดแม่ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปที่ห้องผม พอดีกับที่เฟยเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมเดินเข้าไปกอดเฟย
"รอเวย์พร้อมก่อนนะครับ เดี๋ยวเวย์จะบอกทุกคนว่าเฟยคือแฟนเวย์" ...
"เป็นไรเนี่ยเวย์ ไม่สบายหรือเปล่า" เฟยตอบกลับมาด้วยเสียงประหลาดใจ
-
ว้าวๆๆๆ ใกล้จะร้อยหน้าแล้ว
ไม่คิดไม่ฝัน ว่า จะติดตามก้นขนาดนี้
ขอ ขอบคุณ อีกทีนะครับ
ตอนนี้ ยาวหน่อย
ถือว่าชดเชย ในเวลาที่หายๆ ไปนะครับ
สอบ ฝึกงาน ทำเรื่องจบ
ตามมาด้วย วันเกิด
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรทุกคนนะครับ
ปล. รักทุกคนนะครับ
-
กรีสสสสสสสสสส
อยาก อ่านต่อ
มาต่อ แบบ ด่วนๆๆ เรย
นะ เอา แบบ หวานๆๆ ด้วย :z2:
-
โหยยยยยยย
พอจะหวานก็หวานแบบไม่อายฟ้าอายดินเลยนะพี่เวย์
เออ...เอาดิ่พี่...แม่งมดกัด ใครให้พี่เอาน้ำตาลมาเททิ้งแถวนี้วะครับ
ดูดิ่มดรุมกัดเลยอ่ะ คันโว้ยยยยยยย (ฮา)
รีบๆบอกไปนะพี่...จะได้ถึงคราวพี่เฟยบอกมั่ง หึหึหึหึ....
-
เอ๋!??? ตอนที่แล้ว 53 แล้วตอนนี้ 55 แล้วตอนที่ 54 ไปไหนอ่ะ งงๆแฮะ :impress2:
ตอนที่ 53 แค่สิ่งเดียวที่ต้องการ
ความรัก เนี่ยหรอความรัก มันทำให้คนจะเป็นจะตายได้ขนาดนี้เลยหรอ? ความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่ทรมารแบบหาคำไหนมาเปรียบไม่ได้ ความเป็นทุกข์ใจ ความเศร้า ความเหงา ความอ้างว้าง ความเปล่าเปลี่ยว ความเครียด ความรู้สึกที่แย่ๆ ทั้งหมด ตอนนี้มันกำลังสุมทับตัวผมอยู่ น้ำตาที่ยังคงไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย มันหยุดบ้าง ไหลบ้าง ตอนนี้ผมเหมือนกับคนบ้า ผมทำอะไรไม่ถูก ในสมองมีแต่ภาพเหล่านั้นวนเวียนอยู่ตลอด ภาพที่เขานอนกอดกัน ภาพรอยยิ้ม...........
ตอนที่ 55 สองจิตสองใจ
ความรักมันเป็นเพียงนามธรรม ไม่มีตัวตน จับต้องไม่ได้ แต่มันทำให้เรารู้สึก มันทำให้เรายินดีเมื่อมีมันอยู่ มันไม่มีเหตุผล มันเป็นเพียงอะไรบางอย่างที่เข้าใจยากและซับซ้อน แต่ถึงกระนั้น ตอนนี้ผมก็ได้เรียนรู้ว่ามันมีจริง ผมรักมันจัง "เฟย"
-
^
^
^
จิ้มๆ ๆ ๆ ๆ นี่แหน่ะ
มัน ผิด ตั้งแต่ ตอน 53 แล้วอ่ะ มี สองตอน พิมพ์ผิด ไปแก้และ
กำ ตูมาจิ้มใครหน้านี่หว่าเนี่ย
-
^
^
^
:z13:ตามมาจิ้มคืน กร๊ากกก
:กอด1: กอดซักที
-
หุหุ เจอแฟนพันธุ์แท้ซะด้วย :z2: :z2:
-
มันหว๊านหวาน ไม่เกรงใจคนแถวเน้จะสำลักตายเลย
อิจฉาอ่า เฟยอ่ามาทำให้อิจฉาอีกแล้ว คนเค้าไม่มีมันก็อิจฉานี่
:z3: :z3: :z3:
-
ที่ๆเป้นของเราสองคน :-[
น้องนะห์สู้ๆ น้า ทำเกรดให้สวยๆ
:3123:
-
รักกันนานๆนะ
-
ต่อไปนี้ก้อขอให้มีแต่สิ่งดีๆ
เนอะ เฟยทำกับข้าวเก่งเนอะ
แต่แอบกลัวบีอ่ะ
-
:L2:
-
หวังว่าแม่เวย์คงรับได้นะ
:กอด1:
-
จูบที่มาจากความรักจริง ๆ
:impress2:
ป.ล. อยากได้แบบเฟยมาไว้ที่บ้านมั่งอ้ะ :-[
-
ตอนจูบกัน
ภาพมันโรแมนติกม๊ากกกกกกกกกกก
:o8:
-
:laugh: จะเมาไปไหน
แอบบ งง 54 อยู่ไหน
ก๊ากๆๆ
ตอนนี้โรแมนติคคคน้า
-
งงด้วยคนคับ
แต่ก็อ่านต่อรู้เรื่อง
เลยไมได้สนใจอะไรมาก -*-
เหอๆ
-
ผิดพลั้งไปให้อภัยได้ :m18:
เป็นใครก็ต้องคิด และระวังเป็นธรรมดา เกิดแม่ไม่พอใจ จะเป็นงานใหญ่เข้า
รอโอกาสเหมาะก่อนดีกว่า เป็นกำลังใจให้นะครับ
+1 ให้ด้วยนะครับ นะห์
-
:o8: น่ารักกันจริงๆๆ
-
ชีวิตคนเราน่ะ
อะไรไม่แน่นอนหรอกน่ะ
คับ
ก็อย่างผมดฃอะดิ
จะไปอังกฤษแท้ๆๆแล้ว
แต่ก็ไม่ได้ไป
ด้วยเหตุผลบางประการน่ะ
:seng2ped: :seng2ped:
-
ลุ้นแม่เวย์
แต่ตอนนี้มันน่ารักดี
อวยพรวันเกิดย้อนหลัง (มาก) ด้วยนะ อิอิ
-
อ่ะนะ
HBD ย้อนหลังละกัน
ไม่ได้เข้ามาหลายวันเรยยยยยยยย
มีความสุขนะค๊าบบบบบบบบบ
-
:L2: Happy birthday ย้อนหลังนะจ๊ะน้องนะห์
ขอให้มีความสุขมากๆน้า
อ่านตอนหวานๆแล้วมีความสุขจัง :o8:
หวังว่าพวกมารผจญทั้งหลาย จะไปที่ชอบๆกันให้หมดซะที
-
กรัดๆๆๆ กำลังหวานกันเลย :กอด1: รักกันนานนะค้า
-
o13
เฮ้อ..มีความสุขกะเขาบางซะที สองคนนี้
ธรรมชาติ ของโลกก็ไม่ได้โหดร้ายไปซะทีเดียว
อิ อิ ความจริง ความคิดของคนแต่งนั่นแหละ ฮ่า ฮ่า
น้องนะห์ นี่สุดยอดมากมาย
เล่นเอาแฟน ๆ ติด งอมแงม
แต่มันน่าติดจริง ๆอ่ะ
มีความสุขกับ เวย์ เฟย ครับ
+1 ให้คนแต่งด้วยความชื่นชมครับ
:z2: :pig4: :pig4: :z2:
-
เฟยเก่งจัง ซ่อมไฟเป็นด้วย นี่เป็นอีกข้อนึงนะที่แปลกมากๆ บุคลิกภายนอกกับการทำอะไรสักอย่าง มันไม่จำเป็นต้องไปแนวเดียวกัน
-
ลิง รีบๆต่อ
แต่อย่าบ่อยนะ
สอบอยู่
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
สนุกมาก
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
มารออ่านต่อนะ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
เป็นกำลังใจให้
-
:a11: :a3: :a9:
:z2: :z2: :z2:
มาเต้นรอตอนต่อไป
-
:-[ น่ารักจังเลย
-
รอเฟยมาต่อไวไวควิกนะ
-
อ่าววววววววววว
ยังไม่มาอีกหรอครับ
หายไปตั้งหลายวัน(ผม)
นึกว่าจะมาแล้ว -*-
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
อ่านทันละเรื่องเริ่มนิ่งแล้ว นะห์ วิ่งได้แล้วอิๆ
รออ่านอยู่เสมอน๊าว่างเมื่อไหร่ก็ค่อยมาลงละกัน
-
ต้องกราบขออภัยทุกคนด้วย
เนื่องจากช่วงนี้ ติด ทำเรื่องจบ
ปัญหามากมายหลายแสน
ต้องจบ เทอมนี้ให้ได้ ไม่งั้นที่บ้าน ค่าแน่
จึงขออนุญาติ พักไว้สักแป๊ป ถ้าเครียเรื่อง จบ ลงตัวแล้ว
สาญญาจะมาต่อให้ยาวๆ เลย นะครับ
ขอบคุณนะคับ สำหรับการติดตาม
-
รับทราบค่ะ ขอให้เก็บได้หมดทุกตัวตามที่หวังนะค่ะ เพี้ยง
-
:oni2: :oni2: :oni2:
-
รีบมา อย่าให้นานนัก รออยู่นะ :m16:
-
. . . :a13: . . .มีความสุขมากๆ นะคะ สุขภาพร่างกายและจิตใจแข็งแรงด้วยค่า . . ..
.. . .หว๋า มาช้า แต่ก็อยากอวยด้วยคนค่ะ .. . รอตอนต่อไป . .
-
ถึงมาต่อช้า แต่ก็จะรอ และเป็นกำลังใจให้ :L2: นะจ๊ะ
ขอให้เคลียร์เรื่องต่างๆได้เร็วๆ
จะคอยยินดีกะบัณฑิตใหม่น้า :mc4:
-
รอได้ค้าบบบบบ
พี่นะ...
คิดถึงนะคับ
:กอด1:
-
มารอด้ยคนจ้า
-
ยังรออยู่นะค่ะ
-
รอเหมือนกัน
เฟยอยู่หนาย
-
:sad11: เพิ่งเข้ามาอ่านครับ 2 วันแล้วแต่ยังตามไม่ทันเลยเห็นใจน้องเฟยมากนะยังไงก็ต้องเข้มแข็งไว้ คิดว่าน่าจะมีทางออกที่ดีกว่านี้นะ เป็นกำลังใจให้กับเจ้าของเรื่องด้วยนะครับ
-
มาได้แล้ว :call:
-
รออยู่นะค่ะ ทำเรื่องจบ เสร็จรึยังเอ่ย :call:
-
ตอนที่ 56 ส่วนหนึ่งของกันและกัน
คุณเคยไหมเวลาที่คุณรู้สึกแปลกๆ รู้สึกว่าอีกคนกำลังคิดอะไรบางอย่างแบบที่เราคิดอยู่ และสิ่งที่เขาพูดในขณะนี้มันเป็นเรื่องที่เรากำลังคิดอยู่เหมือนกัน ความรู้สึกที่ประหลาดใจว่าเขารู้ได้ยังไงว่าเราคิดเรื่องนี้อยู่ เพราะสิ่งที่เขาพูดออกมา มันตอบคำถามในใจ ตอบคำตอบของความคิดที่เราคิดอยู่นี้ และเมื่อถึงเวลาขณะนี้ ขณะที่เขาพูดมันขึ้นมา คุณจะบ่ายเบี่ยงหรือหาข้อแก้ตัว แบบแปลกๆ จนตัวคุณเองก็แปลกใจว่าพูดแบบนั้นไปได้ยังไง แต่สุดท้ายแล้วคุณเองนั่นหล่ะที่ดีใจ เพราะสิ่งที่คุณคิดนั้น เขาเฉลยออกมาแล้วว่าเขารู้สึกยังไง
"นี่เฟย .... เพื่อนพี่" คำๆ นี้ มันคงยังสะท้อนก้องกังวานอยู่ภายในหูของผม เวย์มันคงยังไม่กล้าที่จะบอกคนรอบๆ ตัวมันว่าผมคือใคร ก็จริงหละ ขนาดเพื่อนๆ ที่เล่นบาสด้วยกัน ที่ดูออกว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน เวย์มันกลับยังไม่พูดให้แน่ชัดไปเลยว่าผมกับมันเป็นอะไรกัน
มันอายหรอ?
มันกลัวหรอ?
มันไม่กล้าหรอ?
หรือว่ามันเขิน?
คำถามมากมายเกิดขึ้นขณะที่ผมอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำบ้านของเวย์ แต่ถึงยังไงเวย์มันก็รักผม วันนี้มันแสดงให้ผมเห็นว่ามันรักผมแค่ไหน มันเริ่มเพิ่มพื้นที่ของผมในชีวิตของตัวของมันมากขึ้น มันต้องการให้ผมเรียนรู้มันมากขึ้นไปอีก ตอนนี้มันอาจจะยังไม่ได้บอกเพราะเหตุผลใดตัวผมเองก็ให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ แต่ผมรู้สึกได้อย่างเดียวว่า ผมกำลังจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตมัน ถึงจะทีละน้อย แต่มันก็จะมากขึ้น และมากขึ้นไปเรื่อยๆ
แต่ลึกๆ แล้วความกลัวก็ยังคงสะท้อนอยู่ภายในจิตใจอันอ่อนไหวและเปราะบางของผม
ผมอาบน้ำเสร็จ ออกมาจากห้องน้ำ คนตัวโตที่ผมรักปรี่เข้ามาหาและกอดผมอย่างอบอุ่นอุ่น
"รอเวย์พร้อมก่อนนะครับ เดี๋ยวเวย์จะบอกทุกคนว่าเฟยคือแฟนเวย์" เสียงทุ้มต่ำที่เซ็กซี่และอบอุ่น ดังกังวานอยู่ข้างหูของผม ถึงแม้เวย์จะหยุดพูดไปแล้ว แต่คำทีพูดมันยังคงกังวาลและส่งเข้าไปในจิตใจ
ผมไม่รู้ว่าเวย์รู้ได้อย่างไรว่าผมคิดเรื่องนี้อยู่ หรือเวย์ก็คิดอยู่เหมือนกัน แต่ผมนึกไม่ถึงแค่นั้นเอง นึกไม่ถึงว่าเวย์จะบอกกับผมแบบนี้ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ที่จะทำให้ความกลัวที่หลงเหลือในจิตใจถูกขจัดไปหมดสิ้น หมดสิ้นจริงๆ แต่ผมก็ยังแปลกใจอยู่ลึกๆ เหมือนกันว่ามันรู้ได้อย่างไรว่าผมกำลังคิดอยู่ มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ แต่ผมต้องบ่ายเบี่ยงมันซะ เพราะถ้าผมยอมรับหรือคล้อยตาม มันจะกลายเป็นว่าผมเก็บเรื่องนี้มาคิด
"เป็นอะไรเนี่ยเวย์ ไม่สบายหรือเปล่า" ผมต้องเปลี่ยนอารมณ์ ทั้งๆ ที่ในใจจริงๆ ดีใจสุดๆ แต่ต้องพยายามกลบเกลื่อนไว้ ไม่ให้เวย์รู้
"รอเวย์หน่อยนะ เวย์สัญญา" เวย์ปล่อยผมจากอ้อมกอด พร้อมกับชูสามนิ้ว แบบลูกเสือสามัญ
โอ้ย ไอ้เวย์แค่นี้ก็พอแล้ว แค่นี้เฟยก็รักเวย์จะแย่แล้ว ทำไมต้องทำท่าน่ารักขนาดนี้ด้วยน้า..
สุดท้ายกลายเป็นผมซะเองที่เป็นฝ่ายเขิล ผมเดินเข้าห้องเวย์ โดยมีเวย์เดินตามมา ผมนั่งบนเตียงนอนเป่าผมกับพัดลม เวย์เดินไปหยิบกีตาร์ตัวโปรด ก่อนที่จะเดินมานั่งข้างหน้าผมกลางหว่างขา ยื่นมือซ้ายมาลูบแก้มด้านขวาผม ลูบวนไปวนมา มันคงอยากให้ผมอ้อนมันหละมั้ง
ผมขยับหัวตามแรงลูบของมือ เพื่อให้แก้มถูกับมือมันมากขึ้น ผมมีความสุขจังในเวลานี้ มีมันอยู่ข้างๆ แบบนี้
สักพัก เวย์ค่อยๆ เอานิ้วชี้แหย่เข้ามาในหู เริ่มแกล้งผม ผมพยายามเบือนหัวออกมันก็ตามมากขึ้น ไอ้ห่านิ แมร่ง เริ่มกวนตีนอีกแล้ว.....
มันหัวเราะนิดหน่อยก่อนที่จะ เริ่มขึ้นอินโทรกีตาร์
ตรึ้ง.................................
ตรึง.................................
คลิกด้วยเน้อ (http://www.imeem.com/moddiie/music/M4QAxXmp//)
เธอคือดาวที่สวยงาม สุกสกาวแสนไกล
อยากเอื้อมมือคว้าเธอเก็บไว้ อยากโน้มใจมาเคียงกัน
แต่ความจริงที่ฉันเป็น เป็นแค่เพียงเม็ดทราย
หมดราคาไม่มีความหมาย ได้แต่มองเธอตรงนี้
* แม้ไม่เลิศเลอ แต่ฉันก็มั่นคง และจะซื่อตรงกับเธอเรื่อยไป
โลกนี้จะเปลี่ยนแปลง ฉันไม่เปลี่ยนใจ
จะรักตลอดไป อย่างไรคนๆนี้ (ก็จะรักเธอ)
ไม่ได้คอยอยู่ใกล้เธอ แต่ห่วงเธอทุกวัน
ไม่ใช่คนพูดจาอ่อนหวาน แต่ทุกคำจริงใจ
ไม่เคยมีคำสัญญา แต่เธอจงเชื่อใจ
สิ่งที่ฉันไม่เคยหวั่นไหว ก็คือใจดวงนี้
(ซ้ำ *)
(ซ้ำ * , *)
น้ำตา......
มันไหลออกมาตอนไหนไม่รู้ รู้แต่เพียงแค่ว่าน้ำตานี้มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเจ็บปวด น้ำตาแห่งความทรมาร แต่มันเป็นน้ำตาที่เกิดจากความสุข ความสุขจริงๆ ความสุขแบบที่มากมายและท่วมท้นจนทำให้มันไหลออกมา ตลกดีเนอะ ดีใจก็ร้องไห้ได้ด้วยเหมือนกัน ผมพึ่งจะรู้นะเนี่ย
ตอนเวย์ร้องท่อนสุดท้ายผมก้มตัวลงไปกอดคอเวย์ และค่อยๆ โยกไปตามจังหวะกับมัน พร้อมกับน้ำตาที่ไหนออกมาเพราะความเต็มในหัวใจ
เวย์เล่นเพลงจนจบ ก่อนที่จะหันหน้ากลับมาหาที่ผมก่อนที่จะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเอาบางสิ่งบางอย่างออกมา
O
แหวนสแตนเสลเนื้อหนาวงหนึ่ง เผยให้ผมเห็นขณะที่เวย์ค่อยๆ แบมือตรงหน้าผม
"ห้ามถอด เคป่ะ" เวย์พูดกับผม แต่ไม่ได้พูดแบบอบอุ่น แต่คำพูดที่เวย์พูดตอนนี้เป็นเสียงที่คล้ายๆ กับขอร้อง หรือคำสั่งก็ไม่ปาน
ผมหละงงกับอารมณ์ที่เปลี่ยนขึ้นเปลี่ยนลงของมันจริงๆ เวลาที่ให้แหวนกันน่าจะพูดโรแมนติกๆ หน่อยสิ นี่อะไร ห้ามถอด... โห่ แต่แค่นี้ก็พอและ ต่อให้มันไม่พูดอะไรเลยผมก็ไม่ถอดอยู่แล้ว
มันค่อยๆ สวมแหวนเข้าที่นิ้วผมอย่างช้าๆ สวมเสร็จก็จูบลงตรงแหวนกับนิ้วผมอีกครั้งหนึ่ง
"แล้วของเวย์ไม่มีหรอ?" ผมถามย้อนกลับ ทำไมซื้อมาวงเดียวหละ
"เวย์ไม่ชอบใส่แหวน เดี๋ยวค่อยรอให้เฟยซื้อไรให้แทนแล้วกัน.. ดีป่ะ" เวย์ทำหน้าครุ่นคิดนิดหน่อยแล้วค่อยตอบกลับกับผม
เอาแล้วไง แล้วผมจะซื้ออะไรให้มันดีหละเนี่ย แหวนก็ไม่ชอบใส่ สร้อยคอหรอ? ผมก็ไม่เห็นมันใส่นินา ช่างเหอะ เดี๋ยวค่อยถามก็แล้วกัน ตอนนี้อย่าพึ่งไปขับฟิวส์เลยดีกว่า กำลังหวานได้ที่เลย
"เวย์ไปอาบน้ำก่อนนะ จะได้มานอนกอดกัน กอดกัน" มันพูดพร้อมกับลุกขึ้นมากอดผมแล้วเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา ตอนพูดคำว่ากอดกัน
มันชักจะเหมือนเด็กเข้าไปทุกทีๆ สรุปว่าผมจะมีแฟนหรือจะมีลูกกันแน่เนี่ย กลุ้มใจจัง แต่ก็เอาเหอะ มันน่ารักนี่นา ให้อภัยๆ
ตอนนี้เวย์ไปอาบน้ำแล้ว ผมจึงมีเวลาเดินสำรวจห้อง คราวที่แล้วที่ผมมา ผมก็ไม่ได้ดูอะไรมากมาย ผมเดินหยิบนุ่นหยิบนี่ขึ้นมาดู อัลบั้มสมัยเรียนม.ปลาย เฟรนชิฟที่เพื่อนๆ เขียนให้ ผมค่อยๆ บรรจงเปิดทีละหน้าๆ อ่านที่ละบรรทัดที่เขียน ประวัติส่วนตัวที่บ่งบอกถึงความเป็นตัวมัน สิ่งที่มันชอบหรือไม่ชอบ สิ่งที่อยากได้ในอนาคต ความเฟ้อฝันต่างๆ นิสัยที่มันเป็น และสุดท้ายคนรักในแบบฉบับที่มันต้องการ
---- กรูชอบปกป้องแฟนกรู กรูอยากให้เขารู้ว่ากรูแข็งแรง (ทั้งแข็งด้วยแล้วก็มีแรงด้วยนะเว้ย ไม่ใช่ขาดอย่างใดอย่างหนึ่ง) กรูอยากให้เขารู้ว่ากรูดูแลเขาด้ายหว่ะ กรูอยากได้แฟนตัวเล็กๆ กว่ากรู (ถ้าแมร่งตัวใหญ่กว่ากรูได้เนี่ยกรูไม่เอามาทำแฟนหรอกเนอะ) แล้วกรูก็อยากกอดเขาทุกวัน กรูว่านะกรูต้องหายากแน่ๆ เพราะกรูนอนกรน แถมตัวหนักอีกต่างหาก ถ้ากรูกอดเขาแล้วเขาจะนอนได้หรอวะ เชี่ย... แต่กรูจะหาให้ได้คอยดูกรูดิ (เพราะอะไรกรูถึงมั่นใจรู้ป่าว... เพราะกูหล่ออะดิ หล่อขั้นเทพด้วย) ----
หลังจบบรรทัดที่ผมอ่าน ผมเห็นเพื่อนมันเขียนด่ากันยกใหญ่ ผมอ่านไปขำไป แต่จะว่าไป ผมก็เป็นอย่างที่มันต้องการเหมือนกันเนอะ มิน่ามันถึงรักผมขนาดนี้
ผมอ่านไปเรื่อยๆ จนหมดเล่ม และต่อด้วยภาพถ่ายในอัลบั้มรูป ผมเห็นมันไปนุ่นไปนี่ เห็นมันยิ้ม เห็นขณะต่างๆ ที่มันทำนุ่นทำนี่ เหมือนผมได้เรียนรู้มันมากขึ้น ผมเริ่มจะรู้ว่ามันต้องการอะไร ต้องการสิ่งไหน ชอบสีอะไร สังเกตจากการดูรูป อ่านนุ่นอ่านนี่ ตอนนี้ผมเข้าใจมันมากขึ้นกว่าเดิม และผมกำลังก้าวเข้าไปในชีวิตคนๆ หนึ่งมากขึ้นกว่าเดิมด้วย และผมก็เต็มใจที่จะเรียนรู้มันมากกว่านี้ เพราะผมจะรักมันให้มากกว่านี้
เวย์อาบน้ำเสร็จผมยังคงดูรูปอยู่ เวย์เดินเข้ามาพร้อมกับผ้าเช็ดหัวผืนเล็กและก้มหัวลงเป็นการบอกให้ผมเช็ดหัวให้
ผมค่อยๆ เช็ดอย่างแผ่วเบาและถนุดถนอม สงสัยผมชักจะอินกับบทรักและความหวานที่มีต่อเนื่องมากเกินไปหน่อยและ เช็ดเบาๆ แบบนี้หัวมันจะแห้งได้ไงเนอะ... ผมนี่ท่าจะบ้าและ
ผมเช็ดแรงขึ้นจนผมเริ่มแห้ง เวย์ล้มตัวลงมาทับผมตอนนี้หน้าผมกับเวย์ห่างกันไม่ถึงคืบ
ดวงตาที่จ้องมองผมอยู่มันเหมือนกับจ้องเข้าไปภายในจิตใจ กลิ่นแชมพูอ่อนๆ ปะทะจมูก คิ้วเข้มๆ ตอนนี้อยู่ต่อหน้าผมเพียงแค่ไม่กี่นิ้ว และระยะห่างเริ่มลดลงเรื่อยๆ ริมผีปากประกบกันส่งผ่านความอบอุ่นของกันและกันมากขึ้น ริมผีปากที่สัมพัสกันตอนนี้เริ่มเพิ่มความเร่าร้อนและความโหยหามากขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นหนาและลิ้นเรียวเล็กค่อยๆ พัวพันกันทีละน้อยและทวีความรุณแรงเพิ่มมากขึ้น ผ้าเช็ดหัวที่ค้างอยู่ในมือของร่างเล็กถูกปล่อยทิ้ง และมือเรียวเล็กนั้นค่อยๆ สัมผัสโอบกอดร่างที่อยู่บนตัวของเขา
เสื้อผ้าในตอนนี้เหมือนเป็นสิ่งที่น่ารำคาญ ร่างเล็กและร่างหนาค่อยๆ ผลัดกันถอดของกันและกันออกเพราะว่าในเวลานี้ไม่ต้องการมันแล้ว
"อือ... อาร์...." เสียงครางในลำคอของร่างเล็ก ค่อยๆ เพิ่มความดังมากยิ่งขึ้น ขณะที่ลิ้นหนาค่อยๆ ลากผ่านยอดที่แข็งเป็นไตด้านซ้าย และวนเวียนเหมือนกระหายมานาน เสียงครางในลำคอ ยิ่งดังมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อร่างหนาค่อยๆ ลากผ่านลงมาต่ำเรื่อยๆ จนต้องใช้มือใหญ่ข้างซ้ายขึ้นมาปิดป้อง เพราะกลัวบุคคลข้างนอกจะผ่านมาได้ยิน
สะโพกเล็กแอ่นรับอารมณ์ขณะที่ลิ้นหนาค่อยๆ ลากผ่านไปมาบริเวรรูเล็กบนช่องท้อง เล็บบนนิ้วเรียวยาวเริ่มกดลงบนเนื้อที่แข็งแกร่ง และผ้าปูที่นอนที่ตอนนี้ยับเนื่องจากแรงดึงจากนิ้วที่เรียวยาวอีกข้าง ความเร่าร้อนเริ่มทวีมากขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับมือหนาที่ปิดปากร่างเล็กอยู่ไม่ปล่อย เพราะตอนนี้ร่างเล็กอารมณ์กระเจิดกระเจิงจนยั้งไม่อยู่แล้ว
สายตาที่เว้าวอน ลมหายใจที่หอบถี่ เนื้อตัวที่สั่นระริกเพราะความต้องการ เนื่องจากคนตรงหน้าในตอนนี้ทำให้เขาแทบคลั่ง ร่างหนากระตุ้นทุกจุดอ่อนของร่างกายของร่างบาง รอยประทับเล็กๆ เป็นจุดๆ ห่างๆ กันเพื่อย้ำให้เห็นว่าเขาเป็นเจ้าของเพียงคนเดียวของร่างกายเล็กตรงหน้านี้ ร่างเล็กเริ่มทวีความหยากมากขึ้น จนไม่สามารถระงับอารมณ์ที่เกิดขึ้นได้แล้ว
"อย่าทรมารเฟยเลยเวย์ เฟยขอร้อง" คำพูดที่อ้อนวอน ออกจากปากของร่างเล็กที่ตอนนี้สั่นระริกด้วยความต้องการ
"แค่เวย์เท่านั้น สัญญาดิ" ร่างหนาที่ตอนนี้จ้องหน้าร่างเล็กอย่างจริงจัง เอ่ยบอกถึงข้อตกลง หากร่างเล็กไม่ตอบตกลงหรือ ตอบในสิ่งที่ร่างหนาพอใจ คงจะไม่ดำเนินต่อแน่ๆ
"สัญญา.. เฟยสัญญา.." ร่างเล็กพูดอย่างจริงจัง
ร่างหนาค่อยๆ หยิบกล่องเล็กๆ ออกจากกระเป๋ากางเกงพร้อมกับหล่อลื่นที่ยังไม่ได้แกะอีกกล่อง แกะอย่างรีบร้อนและจัดการให้เข้าที่ ก่อนที่จะค่อยๆ บรรจงเบียดความแข็งแกร่งของตนเองเข้าไปที่ร่างเล็กอย่างแผ่วเบา
เสียงครางดังมากขึ้น เมื่อความแข็งแกร่งของร่างหนาเบียดเข้าไปจนใกล้จะหมด ร่างหนาต้องปิดปากร่างเล็กอีกครั้ง เพราะกลัวจะมีคนอื่นรับรู้ว่ามีความเร่าร้อนภายในห้องนี้
เมื่อทุกอย่างเข้าที่มากขึ้น ร่างหนาจึงค่อยๆ ขยับเข้าออกและเริ่มเพิ่มความเร็วมากขึ้น นิ้วมือเรียวเล็กค่อยๆ กดปลายเล็บลงบนเนื้อด้านหลังของร่างหนา ร่างหนาเริ่มรู้สึกเจ็บมากขึ้นจนต้องรวบมือทั้งสองของข้างของร่างเล็กด้วยมือที่แข็งแกร่งอีกข้าง ไว้เหนือหัวของร่างบางเอง ก่อนที่จะเพิ่มความรุณแรงและความเร็วจากสะโพกด้านล่างมากขึ้นเรื่อยๆ ความเจ็บจากมือที่ปิดปาก เนื่องจากร่างบางกัดเพราะต้องระงับความรู้สึกเพื่อมิให้ออกเสียง ร่างบางต้องเกร็งร่างกายมากขึ้นเพื่อรองรับอารมณ์จากร่างหนาที่่ส่งมาอย่างรุณแรงและรวดเร็ว ยิ่งทำให้สัมผัสด้านหลังเพิ่มความบีบรัดมากยิ่งขึ้น ร่างหนารู้สึกถึงความบีบรัดมากขึ้นจนรู้สึกไม่ไหวเร่งความรุณแรงจนผิดเพื้ยน และสงบลงในที่สุด แรงบีบรัดจากด้านหลังเริ่มน้อยลง พร้อมกับเสียงเหนื่อยหอบจากทั้งสองคน แรงกัดจากร่างบางเริ่มน้อยลงตามพร้อมกับแรงกดจากมือทั้งสองข้างของร่างหนา ก่อนที่ทั้งสองร่างจะนอดกอดกันอย่างอบอุ่
-
:z13:
จิ้ม นะห์
โป้งไว้ก่อน เด๊วไปอ่านเน้อ
เวย์เจอคำถามนี้เข้าไป จะตอบไงหละเนี่ย
เจอคำถามตอบยากอีกหละ งานเข้าๆ
:z3: :z3: :z3:
-
มาแล้ว :z13: เดี๋ยวไปอ่าน
-
แต่ร่างบางยังคงสั่นระริกเล็กๆ ก่อนที่จะสลับตัวเองขึ้นมาอยู่ด้านบน แต่ความแข็งแกร่งของร่างหนาซึ่งยังไม่ลดลงไปมากมาย
ร่างบางค่อยๆ พรมจูบไปทั่วไบหน้า ริมผีปากประกบกันอีกครั้ง ความเร่าร้อนค่อยๆ ทวีเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสะโพกเล็กที่โยกไปมาอย่างชำนาญ มือใหญ่ค่อยๆ จับสะโพกเพื่อบังคับจังหวะที่ตนเองต้องการจากช้ากลายเป็นเร็ว จนกระทั่งเหนื่อยหอบอีกครั้ง ร่างบางเหนื่อยหอบอีกครั้งเนื่องจากอารมณ์ของร่างหนาที่ส่งผ่านมาอย่างต่อเนื่อง จนรู้สึกต้องพัก
เมื่อร่างบางรู้สึกดีขึ้นแล้ว จึงเริ่มบทรักที่รุณแรงและเร่าร้อนอีกรอบ แต่ที่แตกต่างของครั้งนี้คือ ร่างหนามีข้อตกลงกับร่างบางบางอย่าง
"ถ้าเฟยไม่เสร็จ เวย์จะหยุดทำ" ......
ซึ่งเป็นสัญญาณให้ร่างบางตอนนี้ที่ต้องการแต่เรื่องแบบนี้ ต้องทำตาม เนื่องจากหยุดอารมณ์ที่พลุ่งพล่านนี้ไม่ได้ ร่างหนาต้องใช้ความพยายามอย่างมากมาย ทั้งๆ ที่ตนเองก็เกือบจะเหนื่อยหอบอีกรอบ แต่ก็ต้องพยายามห้ามเพื่อรอจนกว่า ร่างบางจะเหนื่อยหอบบ้าง จนสุดท้าย ร่างบางก็สำเร็จ เหนื่อยหอบ พร้อมๆกับร่างหนาจนได้
เราต่างพลัดกันไปล้างร่างกาย เพราะกลัวว่าแม่ของเวย์จะรู้
น้ำที่ไหนผ่านร่างกาย มันทำให้ผมเริ่มคิดเรื่องเมื่อครู่ ตอนนี้อาการสั่นของผมมันหายทันที ซึ่งมันไม่เคยเป็นมาก่อน หรือเป็นเพราะว่าผมเสร็จหรือเปล่า ผมยังคงงงกับอาการแบบนี้ ทุกๆ ทีถ้าผมเกิดอาการแบบนี้ ถ้าผมไม่สลบไป ก็ต้องมาอาบน้ำเพื่อให้หายสั่น แต่นี่ผมกลับหายสั่นเอง หรืออาจจะเป็นเพราะการเสร็จของผมหรือเปล่า แล้วทำไมเวย์ต้องบังคับให้ผมเสร็จด้วย ผมไม่เข้าใจ
แต่ผมก็ให้คำตอบไม่ได้อยู่ดี ผมจึงเลิกคิดและเดินกลับมาที่ห้อง เพื่อให้เวย์ไปล้างร่างกายบ้าง
เวย์เดินเข้ามาในห้องหลังจากล้างตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"ทำไมเวย์ต้องให้เฟยเสร็จด้วยหละ" ผมเริ่มเปิดประเด็นถามทันที
มันหายไป โพสอักษรยาวเกินมั้ง ต่อตรงนี้แล้วกันนะ
^
^
^
นี่แหนะ จิ้มๆ ๆ ๆ
สุดท้าย ก็ ร้อย หน้าแล้ว
ยินดี กับ ตัวเอง ที่ มาถึงร้อยหน้าได้
วุ้ว ปลื้มสุดๆ กับงานเขียนครั้งแรก
ขอโทษที่นะคับที่หายไปนาน เนื่องจากปัญหารุมเร้า
สอบ ตามมาด้วยทำเรื่องจบ ทำเรื่องจบก็ตามมาด้วยเครียร์เรื่องฝึกงาน
แล้วก็ไล่เก็บเกรดอีก จบมาก็ไม่มีงานทำ พ่อกำลังจะส่งไประยองไปคุมงานที่นั่น
ไปสอบใบขับขี่มา เหนื่อยมากๆ ช่วงนี้ วุ่นวายมากๆ ไงก็อย่าพึ่งหนีหายกันไปนะครับ
ตอนนี้ยาวหน่อย ถือว่า ชดเชย ถึงจะชดเชยเวลาที่หายไปไม่ได้ แต่ก็กลับมาพร้อมกับความยาวนะคร้าบ
แล้วก็ พรุ่งนี้ต่อให้แน่นอนครับ ยาวๆ สัญญา
รักทุกคน มิส ทุกคน ตอนนี้แอบหวานเล็กๆ อ่านแล้วก็อินหน่อยนะครับ
-
^
^
^
:z13:
แอร๊ยยยยยยยยยย เส็ดเปงครั้งแรกในชีวิตเรยป่าวเนี่ย :-[
ในที่สุดไอเฟยก้อเส็ดแว้ววววว
แต่รู้สึกเวย์เร่าร้อนไปไหน :oo1:
:jul3:
-
:pighaun:
-
:mc4:ฉลองหน้า 100 ยินดีด้วยกับความสำเร็จ ทั้งเรื่องเรียน ความรัก และเรื่อง ( นิยาย )
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ นะห์
-
นึกว่ามีสองตอน 555 ดีใจด้วยน้องชาย
-
นัมเบอร์ 1990
หน้า 100
โว้วววววว
ขอให้เรื่องนี้เจริญๆ
:call:
-
ดีใจด้วยนะกับหน้า 100
นู๋นะห์ได้ A ทุกตัวนะจ๊ะ
-
:pighaun:
ยินดีด้วยกะหน้า 100 จ้า :mc4:
-
:m25:
-
:really2: ยินดีกับการขึ้นหน้า 100 ด้วยนะครับ ขออวยพรวันเกิดย้อนหลังด้วยนะครับ รวมทั้งแสดงความยินดีกับการจบการศึกษาและมีงานทำด้วย ชีวิตคือการต่อสู้ครับเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฉลองหน้า 1 0 0 ด้วยยยย
พร้อมกับฉลองที่ในที่สุดเฟยก็เสร็จ :z1:
:mc4:
-
:z13:
มารอตอนหน้าคร้าบบบผม
o13
-
100 หน้า กว่าจะเสร็จ!!!
-
^
^
^
คิดเหมือนกันเลย
เฟยเสร็จซะที
-
น่ารักมากๆ :-[
-
น่ารักมาค้า ชอบมากอิจฉาด้วย :o8: :-[
-
ร้อยแล้วๆ
-
ชอบเวย์ที่คำนึงถึงความรู้สึกของเฟยค่ะ แม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆ บนเตียง ( หื่นไปป่าวฟระเนี่ย 555+ )
แต่มันก็สะท้อนให้เห็นว่า เวย์ไม่เห็นแก่ตัวค่ะ และชีวิตที่คำนึงถึงคู่ชีวิตอีกฝ่ายแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่มันก็จะทำให้ชีวิตคู่ยืนยาวขึ้นนะ
-
รักกันให้ยาวนานนะพ่อคุณ :L2:
-
หึหึหึ....(หัวเราะแบบไม่บอกจุดประสงค์ใดๆ แต่มีเลสนัย - -+ )
-
ดีจังที่เฟยได้รุ้จักรักที่แท้จริงในที่สุด แล้วทีนี้จะจัดการยังไงกับมารทั้ง 6 ดี
:z2:
-
หวานๆแบบนี้ชอบ
แล้วกับพี่ๆทั้ง6ต้องเคลียกัน
อีกมั๊ย
-
มาไม่ทันฉลอง 100 หน้า
งั้นขอฉลองหน้า 101 แทน เย้ :mc4:
ตอนนี้หวานเจี๊ยบ :o8:
-
:z3: :z3: :z3:
อร๊ายยยยยยยยย
มาไม่ทันหน้า 100
ไม่เป็นไร 101 ก็ได้ว่ะ
-
:haun4:
หวายยยยยยยยย
ฉลองไม่ทัน 100 หน้า
-
ทำไมถึงกดมาอ่านเรื่องนี้เนี่ย :o12:
น้องเฟยน่าสงสารที่สุด :sad4:
เที่ยงคืนแล้ว พรุ่งนี้ทำงาน อยากอ่านต่อ
ทำไงดี ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2:
เด่วพรุ่งนี้ มาอ่านต่อนะ
น้องเฟย + น้องเวย์ สู้ ๆ :กอด1:
-
ในที่สุดเฟยก็เสร็จจริงๆ :haun4: แล้วจะติดตามต่อนะ :กอด1:
-
ฉลองที่เฟยเสร็จกะเค้าบ้าง
:mc4:
-
ทัน หน้า 101 ไหมเนี่ย
:z2: :z2: :z2:
เต้นรอตอนหวานๆ
-
:z2: :oo1: :z2:
เขาทั้งคู่เสร็จกันเรียบร้อยหน้าที่ 100 พอดี
เราก็เบียดกับแฟนๆ ไม่ทัน ก็เลยมาดันที่ 101 ก็แล้วกันเน้อ
ยินดีกับความสำเร็จ เรื่องเรียน เรื่องสอบนะครับน้องนะห์
เอ้อ..มันสำเร็จพร้อมกันได้งัยเนี่ย
เฟย..เวย์..นะห์ บังเอิญรึตั้งใจครับ
ฝีมือ...ฝีมือ..ชื่นชมอ่ะ
รอตอนต่อไปด้วย
:z2: :pig4: :z2:
-
อ่านทันแล้วววววววววววววว :mc4:
สุดยอดเลย ลุ้นตลอดเลย :z3:
มาอ่านทันตอนน้องเฟยเสร็จพอดี 55
ไม่ค้างงงงงงง :z2:
เขียนเก่งมากเลยจ๊ะ น้องนะห์ สู้ ๆ นะจ๊ะ :กอด1:
-
:mc4: ยินดีกะเฟยด้วยที่ "เสร็จ" เหมือนชาวบ้านเค้าซักที
ลุ้นจนปวดจายยยยยเลย
เฟยไปทำงานระยองจริงอ่ะ
งั้นเวย์ก็ต้องเก็บเสื้อผ้าหนีตามไปอยู่ระยองด้วยดิ :m20:
-
เฟยหายไปไหนเนีย
มาต่อเร็วๆๆนะ o18
-
ขอโทษทีไม่ได้มาต่อ
เพราะว่ายุ่งกับงานมากมาย
มีหลายสิ่งต้องเรียนรู้
บริหาร รีสอต ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
คิดว่าจะไม่ทำและ กลับมาอยู่กทม ดีก่า
ถ้าลงตัวแล้วจะต่อให้นะครับ
-
^
จิ้มๆ น้องนะห์ เข้าใจและจะรอเสมอจ้า
-
กรีสสสสสสสสสสสส
น้องเฟยไปอยู่ระยองตั้งแต่เมือ่ไหร่
พี่ขอโทดดดดดดดดดไม่ได้คุยกันเลย
อีกแป๊ปนะ เด่วจบ the master ละ
อยากจะบอกว่า คิดถึงมากกกกกกกกกก :กอด1: :กอด1:
(ถึงว่าไม่เห็นออนเอ็ม ไม่น่าเลยตรู)
-
ขอโทษทีไม่ได้มาต่อ
เพราะว่ายุ่งกับงานมากมาย
มีหลายสิ่งต้องเรียนรู้
บริหาร รีสอต ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
คิดว่าจะไม่ทำและ กลับมาอยู่กทม ดีก่า
ถ้าลงตัวแล้วจะต่อให้นะครับ
:z2:
น้องนะห์..บริหารรีสอร์ท..ยากนักก็...
มาเขียนเรื่องเกี่ยวกับการ..สอร์ท..กันของเฟยกับเวย์ ดีกว่า
อ๊ากกซซ์...จะหื่นไปใหนว้าเนี่ย
เป็นกำลังใจให้นะครับ
รอตอนต่อไปด้วย
:z2: :L1: :L1: :z2:
:L2:
-
นู๋นะห์กลับมาต่อได้แล้ว
ป้าคิดถึง อิอิ
-
:serius2:อยากรู้คำตอบแล้วนะ
ทำไมเวย์อยากให้เฟยเสร็จอะ
แต่จะมาบอกว่านิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องเรื่องแรก
ที่ไม่มีการใช้นิ้วเลย
55+
:z3:
-
มารอคับผม :impress2:
-
หอบ :L2: มาให้กำลังใจน้องนะ ครับผม
การเริ่มต้น เป็นสิ่งที่ยากที่สุดครับ
แต่ถ้าเริ่มดี มีใช่ไปกว่าครึ่ง
สู้ ๆ เป็นกำลังใจให้จ้า .... :กอด1:
-
มารอออออออออออออออออ
แล้วก็รออออออออออออออ
รออออออออออออออ :z3:
-
รีบมาเร็วๆ รออยู่นะ :m16:
-
พี่นะไปไหนอ่ะค้าบบบบบบบ
คิดถึงทั้งพี่นะ
ทั้งเวย์เฟยเลยคับ
-
พยายามเข้าน๊าค่ะ สู้ๆค่ะ
-
มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ
o13
-
มารออ่านครับ
-
มาดันทู้รอเฉยๆอ่ะ :z10:
-
o13 o13 o13 o13
มาดันกระทู้ฮับ
:t3: :t3:
-
:L2: อย่าเพิ่งท้อถอยง่ายๆนะครับ งานทุกอย่างย่อมมีอุปสรรคเป็นธรรมดาเป็นกำลังใจให้ครับ
-
เวลามันผ่านไปเร็วจริงๆ ในแต่ละวัน
คิดถึง :กอด1:
-
ตอนที่ 57 ความไม่เข้าใจกัน
"ความไม่เข้าใจกัน" คือการที่คนที่ไม่ใช่ตัวเรา เข้าใจในสิ่งเดียวกันกับที่เราคิดนั้นต่างกัน ความไม่เข้าใจกันนี้ เป็นบ่อเกิดของปัญหา และเป็นต้นเหตุของการทะเลาะกัน บางรายเพราะว่าความไม่เข้าใจกันนี่เองหล่ะที่ทำให้เกิดการแตกแยก ทะเลาะกันอย่างรุณแรง หรือกระทั่งบางที ไอ้ความไม่เข้าใจกัน อันนี้เอง อาจจะต้องทำให้เลิกรากันไป แต่ก็อีกหล่ะ บางคู่อาจจะทำให้เป็นสิ่งที่ทำให้รักกันมากขึ้นก็ได้
แต่ในเวลานี้ ความไม่เข้าใจกัน สำหรับพวกผมจะทำให้เป็นแบบไหนกันนะ
"ทำไมเวย์ต้องให้เฟยเสร็จด้วยหละ" เฟยถามคำถามขึ้นเมื่อผมกำลังจะเดินไปหน้าตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะแต่งตัว
"ทำไมหละเฟย ไม่ดีหรอ พอมีความสุขเราก็ต้องมีความสุขด้วยกันเดะ"ผมตอบกลับไป แบบปกติๆ ตามที่ผมคิด
ก็จริงๆ คนที่เขาแคร์ในความรู้สึกกัน ยิ่งเป็นแฟนกันด้วยแล้วเรื่องแบบนี้ น่าจะเป็นเรื่องปกติด้วยซ้ำ มีความสุขก็ต้องมีด้วยกัน อีกอย่างในความรู้สึกของผม ผมคิดว่าเวลาที่คู่ของเราไปถึงจุดนั้น มันเหมือนเป็นการเติมเต็มในความรู้สึกกันและกัน
"ทำไมเวย์คิดแบบนั้นหละ เวย์คิดว่าเฟยไม่มีความสุขหรอไง" เฟยตอบกลับมาแบบเสียงที่อ่อนเบาลง ผมเริ่มสัมผัสได้ถึงอาการแปลกๆ ในน้ำเสียงของเฟย ดูเหมือนตอนนี้เฟยเริ่มจะน้อยใจผมมั้ง ที่ผมคิดว่าเขาไม่มีความสุข
จริงๆ แล้วสิ่งที่ผมคิดมันไม่ใช่แบบนั้น ผมไม่ได้มองว่าเฟยจะไม่มีความสุขที่ได้คบกับผม ผมก็แค่อยากให้เฟยเสร็จ จะได้มีความสุขร่วมกันมากกขึ้น ก็แค่นั้นเอง
แต่รู้สึกว่าตอนนี้ความคิดของผมกับเฟยเริ่มจะไม่ตรงกัน หรือเข้าใจกันคนละมุมมอง
แต่... เฟยมันก็เคยมีแฟน ไอ้พี่หน้าโหดมันหละ เรื่องแบบนี้มันน่าจะเป็นเรื่องปกติๆ อยู่แล้วนี่นา แต่ทำไมถึงต้องกลับมามีปัญหาตอนนี้ด้วยนะ หรือว่าไอ้พี่หน้าโหดมันไม่เคยบอกให้เฟยเสร็จ หรือเปล่า
"เปล่านะ เวย์ไม่ได้คิดแบบนั้น เวย์แค่.. " ผมเงียบไป เพราะผมไม่รู้จะบอกว่า แค่อะไรหละ..
"ช่างเหอะเฟย ก็แค่เสร็จเอง มันจะเป็นอะไรนักหนา" ผมเริ่มหงุดหงิดขึ้นบ้างแล้ว เพราะตอนนี้ เฟยเริ่มทำท่าทีไม่พอใจที่ผมให้เหตุผลไม่ได้ หรือในใจเฟยอาจจะคิดก็ได้ว่า ผมคิดว่าเฟยไม่มีความสุขที่มีไรกับผม
"แค่อะไรหละ... " เฟยยังคงคั้นถามเพื่อจะเอาเหตุผล
"ก็อย่างทีเวย์บอกไปแล้วไง เวย์ก็แค่อยากให้เฟยมีความสุขด้วยกัน" ผมยังยืนยันคำตอบเดิม
ก็ในเมื่อคำตอบผมมันมีแค่ีนี้จริงๆ นี่ มีความสุขด้วยกัน ก็อยากให้มีความสุขด้วยกัน แต่ทำไมผมถึงอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้นะ หรือว่ามันเกิดไปกับความรู้สึกนี้ หรือว่าความรู้สึกนี้มันละเอียดซับซ้อนเกินไป หรือยังไง ผมถึงอธิบายมันออกมาไม่ได้
"เวย์คิดว่าเฟยไม่มีความสุขหรอไง ทำไมเวย์ถึงคิดแบบนี้" น้ำเสียงของเฟยเริ่มอ่อนลง ยิ่งแสดงให้เห็นชัดมากขึ้นว่าน้อยใจที่ผมเห็นว่าเขาไม่มีความสุข
"เวย์คิดว่าเฟยไม่มีความสุขเพราะคบกับเวย์ใช่ไหม เฟยจะบอกอะไรให้นะ แค่นี้เฟยก็มีความสุขแล้ว ต่อให้เวย์ไม่สนใจ เวย์ไม่ต้องทำอะไรให้เฟยเลยด้วยซ้ำ แค่เวย์อยู่ข้างๆ เวย์อยู่ตรงนี้แค่นั้น เวย์ไม่ต้องสรรหาอะไรมาให้เฟย ไม่ต้องทำอะไรเพื่อให้เฟย เฟยก็มีความสุขจนท่วมท้นแล้ว ฮึก..ฮึก.." เฟยพูดรัว พร้อมกับสะอึกสะอื้น ตอนนี้น้ำตาเฟยเริ่มไหลรินออกมา
ผมรู้ดีว่าน้ำตาที่ผมเห็นตอนนี้กับน้ำตาที่ผมเห็นเมื่อตอนเย็นมันคนละอารมณ์กัน ตอนนี้เฟยเสียใจ และคงเสียใจมากทีเดียวที่ผมคิดว่าเขาไม่มีความสุข แต่ผมก็อยากให้เฟยรู้ไว้เหมือนกันว่าตอนนี้ผมเห็นเฟยร้องไห้ ผมเองก็เจ็บเหมือนกัน เจ็บไม่ได้ต่างกับเฟยเท่าไหร่หรอก แต่ผมก็ยังไม่รู้จะอธิบายยังไง
"เวย์ก็แค่อยากให้เฟยมีความสุขมากขึ้นก็แค่นั้นเอง" ผมพยายามปลอบ แต่ก็ยังไม่รู้จะพูดยังไงอยู่ดี
เฟยจะรู้หรือเปล่าว่าเวลาเรามีอะไรกัน การที่ผมมีความสุขอยู่คนเดียว ผมก็รู้สึกแย่ มันเหมือนเป็นการเอาเปรียบ เออ นั่นสินะ มันเป็นการเอาเปรียบ
"เวย์ไม่อยากเอาเปรียบเฟยนะครับ" ผมเริ่มอธิบายสิ่งที่ผมพึ่งจะคิดได้
"เวย์คิดว่าเฟยหาว่าเวย์เอาเปรียบหรอ เวย์จะรู้อะไร เฟยก็บอกไปแล้ว เวย์ไม่ต้องทำอะไรให้เฟย แค่เวย์อยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆ เฟย รักเฟย ไม่ทิ้งเฟยไป เฟยก็พอแล้ว" เฟยยังคงร้องไห้ต่อ แถมผมรู้สึกด้วยว่าจะยิ่งคิดแย่ๆ เข้าไปอีก
กลับกลายเป็นว่าจากแค่เรื่องเดียว เรื่องให้มีความสุขด้วยกัน ตอนนี้กลับกลายเป็นมีสองเรื่องไปแล้ว บวกเรื่องที่ผมหาว่าผมคิดว่าเขาคิดว่าผมเอาเปรียบซะอีก โอ้ย...อะไรกันนักกันหนาเนี่ย
"ไม่ใช่อย่างนั้น... เฟยเวย์ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น" ผมแย้งขึ้น เพราะไม่อยากให้คิดไปมากกว่านี้
"แล้วมันคือยังไงอะ ก็เวย์พึ่งจะบอกเมื่อกี้อยู่หยกๆ ว่า เวย์ไม่อยากเอาเปรียบ เวย์คิดอยู่แล้วใช่ไหม คิดว่าเฟยคิดว่าว่าเวย์เอาเปรียบ เฟยไม่ได้คิดแบบนั้นซักหน่อย แล้วเฟยก็จะไม่มีทางคิดด้วย เวย์คิดมาได้ยังไงอะ คิดแบบนั้นมาได้ยังไง เวย์เห็นเฟยเป็นอะไร ฮือ..ฮือ.." เฟยยังพูดรัวเหมือนเดิม แถมร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก
"ไปกันใหญ่แล้ว... เวย์ไม่ได้คิดแบบนั้น เวย์แค่ไม่อยากเอาเปรียบ" ผมพูดจบเฟยยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก โอ้ย..จะบ้าตาย เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วเนี่ย
"นั่นไง เวย์ก็ยังคิดอยู่นั่นหล่ะว่าเอาเปรียบๆ เอาเปรียบบ้าบออะไรหละ เฟยไม่ได้คิดซักหน่อย" เฟยยังคงเถียงผมเริ่มเดิม แบบเดิมๆ และร้องไห้เหมือนเดิม
"เฟยฟังเวย์ดีๆ นะครับ มันไม่ใช่แบบนั้น เวย์รู้แล้วว่าเฟยไม่ได้คิด เวย์คิดไปเองเข้าใจไหม เวย์ก็แค่อยากให้เราสองคนเติมเต็มกันมากขึ้น แค่นั้นเอง เวย์คิดไปเอง เวย์กลัวไงครับ กลัวว่าเฟยจะคิดแบบนั้น เวย์เลยทำแบบนี้ ไม่ดีหรอ เราสองคนจะได้เข้าใจกันมากขึ้นไง ปรับเข้าหากันมากขึ้น และเวย์จะได้รักเฟยมากขึ้น และเฟยเองก็จะได้รักเวย์มากขึ้นด้วยไง ไม่ดีหรอ..ครับ" ผมจับเข้าที่หัวไหล่ทั้งสองข้างของเฟยเพื่อให้เฟยมองหน้าผมตรงๆ และพูดแบบหนักแน่นและดูจริงใจที่สุดเท่าที่จะทำได้
ตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจและ เฟยเองก็คงจะกลัวหละ กลัวว่าผมจะคิดนั่นคิดนี่ ความรักนี่ก็แปลกเนอะ ยิ่งรักกันมาเท่าไหร่ก็ยิ่งจะมีความกลัวมากขึ้น ไม่ใช่แค่เฟยเองหรอก ผมเองก็พอจะเริ่มรู้ตัวแล้วหละครับว่า ความรักมันเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง ยิ่งรักกันมากขึ้นเท่าไหร่ ความกลัวก็ยิ่งจะทวีขึ้นเป็นเงาตามตัว กลัวไปหมด กลัวแม้กระทั่งความคิด กลัวว่าเขาจะคิดนุ้นคิดนี่ที่ไม่ตรงกับเรา ผมสัมผัสได้ตั้งแต่ตอนที่ผมบอกเพื่อนว่าเฟยเป็นแค่เพื่อน แค่นั้นผมก็รู้แล้วว่าผมเริ่มกลัว กลัวว่าเฟยจะคิดไปไกล ผมเลยต้องทำแบบนี้ไง พยายามทำให้เฟยมีความสุขเพิ่มมากขึ้น และเริ่มคิดว่าจะต้องหาวิธีบอกคนอื่นซักทีว่าผมกับเฟยคบกัน บอกกับคนอื่นว่าเฟยคือแฟนผม
"สรุปว่าเฟยคิดมากไปเองใช่ไหม" เฟยเริ่มน้ำเสียงอ่อนลง น้ำตาที่ไหลรินเริ่มหดหายจากดวงตาเล็กเรียวด้านหน้าผม
"ไม่หรอกครับ เวย์เองก็คิดมาก เป็นเพราะเราสองคนรักกันมากไง ก็เลยระวังไปซะทุกเรื่อง กลัวว่าเราจะทำอะไรแล้วทำให้อีกคนรู้สึกแย่หรือคิดไปไกล ยังไงเวย์ก็ต้องขอโทษเฟยด้วยนะครับ เวย์จะไม่บังคับเฟยแล้ว เวย์จะฟังเฟยนะครับ แค่เฟยต้องการอะไร แบบไหน ยังไง บอกเวย์นะครับ เวย์จะทำให้" ผมพูดสิ่งที่ผมอยากจะพูดในตอนนี้ ซึ่งตอนที่เฟยรับฟัง ผมรู้สึกว่า คำที่ผมพูดทั้งหมด เหมือนมันไหลเข้าไปถึงจิตใจ ผมสัมผัสได้ถึงขนาดนั้น
"เฟยก็จะไม่คิดมากเหมือนกันนะ ดีปะ" เฟยเริ่มมีรอยยิ้มฉาบเข้าที่ใบหน้าที่ยังคงเปื้อนรอยน้ำตาอยู่
"งั้นต่อไปนี้ ถ้าเราสงสัยอะไร หรือมีปัญหาอะไร เราจะคุยกันดีๆ เคปะ เราจะไม่ทะเลาะกันแบบนี้อีก เคนะ" ผมพูดพร้อมกับ ชูนิ้วก้อยขึ้นมาข้างหน้า เพื่อเป็นสัญญาณว่าให้สัญญากัน
"สัญญา" เฟยยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับผม พร้อมกับยิ้มในแบบฉนับของเฟย
ริมฝีปากนุ่มๆ สองอันประกบกันทั้งๆ ที่นิ้วก้อยยังเกี่ยวกันอยู่ เราแลกจูบกันเนิ่นนาน นานซะจนคิดว่าตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆ จนไม่อยากให้มันหายไปหรือผ่านไป
เราสองคนล้มตัวลงนอนบนที่นอนผมยังคงจับมือกับเฟย ซึ่งตอนนี้เราก็ยังคงนอนกันอยู่ในท่าประจำของเรา
"ความไม่เข้าใจกัน" ของพวกผมในตอนนี้ มันยิ่งทำให้ผมรักกันมากขึ้น และใกล้กันมากขึ้นไปอีก เราสองคนเรียนรู้ซึ่งกันและกันมากขึ้น ห่วงใยในความรู้สึกกันและกันมากขึ้น
ครั้งนี้มันอาจจะเป็นแบบนี้ แต่ขอให้ครั้งหน้าเราอย่าต้องมีปัญหากันหรือแย่กว่านี้เลย เพราะถ้าหากมันแย่ไปกว่านี้ ผมคงทนไม่ได้ ทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเฟยเดินจากไปหรือ รู้สึกแย่ๆ แต่ก็แล้วจะทำไมหละ ตอนนี้ผมมีความสุขดี อนาคตปล่อยให้มันค่อยตัดสินเองดีกว่า เวลาคงทำให้อะไรหลายๆ อย่างดีกว่านี้
คืนนี้ผมต้องหลับฝันดีกว่าทุกๆ ครั้งที่่ผ่านมา แล้วผมก็กลับไปพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆ ที่ไหลรินอยู่ข้างกายผม แสงไฟสลัวๆ ในห้องทำให้ผมเห็นรอยยิ้มที่อยู่บนคนข้างๆ มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีและมีความสุข ....
-
สรุปว่า นะห์ ก็หนีกลับมาจากระยองจนได้
เหนื่อยมากๆ เหนื่อยสุดๆ
แต่ มาอยู่ กทม ดีกว่า
เป็นเด็ก ติดแสงสี
เอาเป็นว่า ห่างหายไปนานคงจะคิดถึงกันบ้างนะคับ
นะห์คิดถึงทุกคนเลย
ตอนนี้อะไรหลายๆ อย่างก็แย่ตามลงไปอีก
อยู่เป็นโสดอีกแล้ว เราเนี่ย
ไงซะ ชีวิตต้องเดินต่อไป
ไม่มีเขา เราก็คงไม่ตายเนอะ (แต่ก็เกือบ ๆหละ)
ดีที่ทำใจมานานแล้ว
เอาเป็นว่ายังไง ๆ ก็จะ ต่อให้จบ
เนื้อเรื่องใกล้จบเต็มทนแล้วคับ
ไงก็ เดี๋ยวจะฝากผลงานอันใหม่ รออันนี้จบก่อน
มิส ๆ ทุกคนคร้าบ
ขอโทษเจ้ ทุกๆ คนด้วย ที่ห่างหายไป ไม่ได้ทักทายเลย
เพราะวุ่นอยู่จริงๆ
-
ในที่สุด ก้เข้าใจกันใช่มะ เวย์ เฟย :L2:
-
ว้าวๆๆๆๆ มาแล้วๆ ตอนใหม่
เห็นชื่อตอนแอบตกใจนิดนึง
นึกว่าจะเกิดเรื่องอีก ดีที่ยังหวานเหมือนเดิม
เวย์ค่อยๆสอนให้เฟยรู้จักความรัก โอย น่ารักจริงๆชอบๆ
-
เวย์กำลังจะสอนเฟยว่าความรักจริงๆเป็นอย่างไร ไม่ใช่อย่างที่เฟยเคยผ่านมา
แน่นอน น่ารักมากเลย
ยินดีต้อนรับกลับนะ คิดถึงน้องนะห์จ๊ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
กอดนะห์ให้หายคิดถึง หายไปนานเลย
สู้ต่อไปนะอย่ายอมแพ้ ชีวิต คือการเดินทางในทุกย่างก้าวย่อมมีอุปสรรค
เราต้องกล้าที่จะก้าวข้ามไป แม้บางครั้งมันอาจจะดูยากลำบากแสนเข็ญก็ตาม
หลายคยเมื่อมาถึงจุดนี้แต่ไปต่อไม่ได้ ก็มีชีวิตที่จมปรักอยู่แต่กับอดีต
หากเราก้าวข้ามไปได้ มันก็คือบทเรียนดีๆที่เราสามารถเก็บไว้สอนตัวเองในยามท้อได้
สู้ๆน๊า เป็นกำลังใจให้เสมอ แล้วจะรออ่านผลงานเรื่องต่อไปด้วย อิๆ
นิว
-
กว่าจะเข้าใจกัน = ="
เหอๆๆๆ
-
แค่ความไม่เข้าใจกัน ก็เกือบเป็นเรื่องใหญ่ :z3: :z3:
-
:L1:....พี่มีความรู้สึกว่า น้องนะห์ เป็นแม่บ้าน เมื่อเทอมปลาย มิใช่หรือ.....
....แล้วทำไม...ปิดเทอม..ถึงเป็น...โสด .. ล่ะ
....ก็ดีจะได้...ซ่าส์... ให้สนุกไปเลยเนอะ.. ไม่ต้องห่วงงงงงใคร...
....สงกรานต์ ...หาใหม่เนอะ......ถูกต้องชีวิตต้องดำเนินต่อไป...
....ซักวันคงเจอ.....คู่แท้......สู้ๆๆๆๆๆๆ...... :L1:
-
มาต่อแล้ว :mc4:
-
เหอะ เหอะ-เพิ่งอ่านถึงหน้าที่ 2
สะใจกับน้องเฟยที่ผ่านงานมาอย่าง-อิอิ-มืออาชีพ
**********
กะลังตั้งหน้าตั้งตาอ่าน(อีกร้อยหน้า 555)
ชอบมากคร้าบ
ตัวเอกไม่ไร้เดียงสา
(เหมือนใครก็ไม่รู้ แถวๆนี้ ครึครึครึ)
แจกแต้ม+ 201 เพราะชอบคร้าบบบ.. :pig4:
-
:-[
:-[
:-[
หวานนาน ๆ น่ะ
ไม่ใช่ตอนหน้า...
:z3: :z3: :z3:
-
เป็นกะลังใจให้กับ คนที่พยายามหาความสุขให้กับตัวเองนะครับ
มีชีวิตเดียว ไขว่ขว้าความสุขมาให้ได้มากที่สุดนะครับ
+1
-
คิดถึงนะห์จังเลย
ข้างหน้าย่อมมีอะไรที่ดีกว่ารออยู่เสมอค่ะ
เป็นกำลังใจให้เสมอน้า
-
:L2:
-
ยินดีต้อนรับน้องนะห์กลับบ้าน
ความไม่เข้าใจครั้งนี้ทำให้หัวใจของเวย์กับเฟยเข้าใกล้กันมากขึ้น :L2: ดีจัง
ถึงอยู่เป้นโสด ก็มีความสุขได้นะ :n1:
-
ไม่ไหวเร้ววววว
ตามอ่านมาได้ถึงหน้า70 กว่าๆ
ปวดตับ สุดชีวิต
o13 คนแต่งฝีมือขั้นเทพมากอ่ะคร้าบ
นับถือจริงๆ
ช่างสรรหา ประเด็นมาทำให้ตับชำรุด
ป้าแดง 7 สี อ่านเจอ
ต้องชักนำเข้าวงการไปเขียนบทแน่ๆ
ชมนะคร้าบ ครึครึครึ
**
ไปอ่านต่อดีกว่า
บีบใจดี-โฮ่ะโฮ่ะ
-
เวย์ กับ เฟย น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณนะจ๊ะ น้องนะห์ที่มาต่อ สู้ ๆ :L2:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยย :-[
น่ารักมากมาย ชอบๆๆๆๆ :impress2:
มาต่ออีกน้าค้าบบ :man1:
-
เข้าใจกันมากขึ้นอีกนิดแล้วสิเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะจ้ะ :3123:
-
ตามอ่านมานานมากอ่ะ กว่าจะถึงตอนปัจจุบัน
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้สนุกมากๆเลยอ่ะ
น่าติดตามมากๆ
-
เยส ในที่สุดก้อตามอ่านทันซะที
มาต่อตอนต่อไปเร็วนะคับ
-
เข้ามาดูความเป็นไปคะ
o13
เจ้สอง
-
มาดันทู้รอน้องนะห์ :z10:
อ่านตอนล่าสุดแล้ว สุขใจที่เวย์กะเฟยเข้าใจกันมากขึ้น
แต่ก็ปวดใจกับความโสดของน้องนะห์ :m15:
สู้ๆนะจ๊ะ ยังไงเราก็ต้องอยู่ให้ได้
แล้วก็อยู่ได้อย่างมีความสุขด้วย น้องนะห์ซะอย่าง o13
-
ดันๆ
คิดถึงๆ
-
ขอฝากตัวเป็นแฟนคลับเวย์-เฟยด้วยคนนะค่ะ
นั่งอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนปัจจุบันเลย ดีใจจังอ่านทันแล้ว
แบบว่าปวดตามากมายอ่ะ แล้วแบบว่ามันหยุดอ่านไม่ได้เลยต้องอ่านต่อไปให้จบอ่ะ
ชอบๆ หนุกมากเลย พลอตแปลกดีค่ะ
เป็นกำลังใจให้พี่คนแต่งนะค่ะ แล้วมาอัพต่อเร็วๆ นะ รออ่านอยู่ค่ะ
ฝันหวานค่ะ
ดูแลสุึขภาพด้วยนะ* ...
=)) :L2:
-
แวะมาบอกว่า..ยังรอติดตามตอนต่อไปอยู่นะคร้าบบ :call:
-
รอออนานแล้วววน้า
มาดันๆๆๆ
ฮ้าๆๆๆๆ
-
รอนานแล้วนะ
มาอัพต่อเร็วๆ นะค่ะ
ยังเป็นกำลังใจให้อยู่นะ .. :L2:
-
เรื่องนี้สนุกมากๆ
แต่เมื่อไรจะอัพล่ะ
รอรอรอรอรอรอรอ
-
เพิ่งตามอ่านทันค่ะ สนุกมากค่ะ
เราไม่แน่ใจว่าพี่ๆของน้องเฟยจะ รัก เฟยในรูปแบบไหน หวงและต้องการครอบครองเฟยตลอดไป ด้วยความรู้สึกที่รักจริงๆ หรือแค่เฟยเป็นของเล่นแสนสนุกที่ตอบสนองทุกคนได้ทุกรูปแบบจนหลงและขาดไม่ได้ เรารู้สึกว่าเกือบทุกครั้งที่มีอะไรกันเฟยคงโดนวางยามาตลอด เพราะเฟยจำเรื่องต่างๆได้น้อยมาก
ประทับใจในความรักและความมั่นคงของเวย์มาก ทั้งที่รู้เห็นว่าเฟยเป็นยังไง เวย์ก้อยังเลือกที่จะรักเฟย นับถือน้ำใจจริงๆ
แล้วจะรออ่านตอนหน้านะคะ
-
หง่ะ
พี่นะห์หายปาย...
-
:pig2: ไม่ได้มาอ่านซะนานเลย ยินดีต้อนรับกลับมา กทม.นะครับ เอาไว้ให้คุณนะปรับชีวิตให้เข้าที่เข้าทางแล้วก็อย่าลืมมาต่ออีกนะครับเป็นกำลังใจให้ครับ
-
ยินดีต้อนรับการกลับมาอีกครั้งนะครับ น้องนะห์
ความรักคือการพูดคุยปรับระดับให้คน 2 คนอยู่ในความรู้สึกระดับเดียวกัน
สู้ ๆ กับปัญหาที่เกิดนะครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
อ่านแล้วเครียดมากเลยอะครับ แต่ก็ดีใจนะครับที่เฟยกับเวย์ได้รักกัน
-
เข้ามารอ คิดถึงนะคะ :L2:
-
น้องนะห์หายไปไหนน๊อ ยังรออ่านอยู่นะจ๊ะ
คิดถึง
-
กราบขอโทษทุกยูสเซอร์เลยนะคับ ที่ติดตามอ่าน
กว่าจะได้เข้าบอต ก็ปาไป หลายเดือน
เรื่องราว ผ่านไปเยอะมากๆ
ที่ยังเขียนต่อไม่ได้
เพราะเหตุผลบางประการ
เอาเป็นว่า ดีขึ้น แล้วจะ ต่อ นะครับ
มิส ๆ ทุกคนเวยนะคับ
-
ดีใจที่มาบอกข่าวคราว นานแค่ไหนก็จะรอค่า ^^
สู้ๆนะคะกับทุกเรื่อง เรื่องดีๆรอเราอยู่ข้างหน้าเสมอค่ะ เป็นกำลังใจให้นะห์นะคะ
-
เกิดอะไรขึ้นกับน้องนะห์ครับ
สู้ๆนะครับ
คิดถึงและเป็นห่วงเสมอ
เหนื่อยก็พัก
หายเหนื่อยก็สู้ต่อครับ
ชีวิตไม่สิ้นหวังครับ
-
พร้อมเมื่อไหร่ กลับมาลุยต่อนะครับ
เป็นกำลังใจให้อยู่เสมอ :กอด1:
-
ไม่เป็นไรจ้า
ดีขึ้นเมื่อไรค่อยมาต่อแล้วกัน
หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีนะ
เป็นกำลังใจให้นะจ้ะ
:กอด1:
-
สบายใจเมื่อไหร่ค่อยมาต่อก็ได้ค่ะ ยังไงก็ยังรออยู่ค่ะ :L1:
-
:กอด1:
-
เอาเป้นว่า มิส เช่นกัน หายไวๆนะ :L1:
-
พักผ่อนให้สบายกายและใจ พร้อมแล้วค่อยกลับมาต่อ
เป็นห่วงนะคนดี
-
หนุกๆ หุหุ ^ ^
อ่านไปร้องให้นิดหน่อย
แต่เรื่องแบบนี้ บอกตามตรง ได้ใจมากกกกกกก
อิอิ^ ^
ขอติดตามด้วยคนนึงนะคร๊าบบบบบบบบ
N
-
จ้า
กำลังใจดี เมื่อไหร่
ก็อกลับมานะ
พวกพี่ๆ น้องๆทุกคนยังรออยู่
และเป็นกำลังใจให้ด้วย
-
. . .เฮ้ อ ออ ให้กำลังใจ คุณนะห์นะคะ .. . กลับมาก็ยินดีต้อนรับ(แหม กล้านะ ไม่ได้เข้ามาเท่าๆ กะจขกท.เลย)
. . . :กอด1:... .
-
ตอนที่ 58 ปฐมบทของจุดจบ
สายลมอุ่นๆ ของยามเย็น พัดกระทบที่ใบหน้าผม ซึ่งตอนนี้กำลังมองใครบางคนซ้อมบาสอยู่ในสนาม
กี่ครั้งกันแล้วนะที่เรานั่งอยู่ตรงนี้ และมองออกไปยังสนามบาส ที่ตอนนี้มีกลุ่มคนกำลังซ้อมเพื่อรับมือการแข่งขันคัดตัวนักกีฬามหาลัย
"ทำไมถึงมองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อนะ คิ้วคู่นี้" ผมรำพึงรำพันกับตัวเอง
หลังจากที่ผมพูดยังไม่ทันจบประโยคดี เจ้าของคิ้วคู่ที่ผมมอง วิ่งตรงเข้ามาหาผม พร้อมกับอาการที่แสดงถึงความเป็นเจ้าของในตัวของผม
"ลูกลิง เค้าหิวน้ำ" คำพูดของเวย์บ่งบอกถึงการเป็นมากกว่าเพื่อนตอนนี้เริ่มแสดงออกมามากขึ้นๆ แล้ว
หลังจากจบเสียงทุ้มต่ำของแฟนผม ก็มีเสียงโห่ ร้อง แซว กันเป็นการใหญ่ ด้วยกองคราวานเพื่อนๆ ที่ซ้อมด้วยกัน
ผมยื่นขวดน้ำดื่มที่ตั้งอยู่ด้านข้างตัวผมให้กับเวย์ เวย์รับน้ำดื่มโดยการจับมือผมไปด้วย พร้อมทั้งยิ้มเล็กๆ น่ารักๆ กวนๆ ในแบบฉบับที่เป็นตัวมัน ก่อนที่จะเดินออกไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ของมัน แต่ก็ยังมีเสียงแซวมาเป็นระยะๆ
นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมอาจจะเขินไปแล้วหละ แต่ตอนนี้ผมคงไม่แล้ว จะว่าก็ว่าไป ตอนนี้ก็ผ่านมาได้เกือบเดือนแล้วซินะ นับตั้งแต่เหตุการณ์คราวนั้น
วันที่พี่ซีจับตัวผมไปแล้วเอาไปขังในบ้าน ซึ่งประจวบเหมาะกับเวย์ไปบอกเลิกกับบี ซึ่งเป็นน้องของพี่ซี ผมยังแอบอดขำไม่ได้กับทฤษฏีโลกกลมอันนี้ ถ้ามันไม่เกิดขึ้นกับผม ผมคงไม่มีวันเชื่อมันเป็นแน่ อะไรจะบังเอินขนาดนั้นกันเนอะ
แต่ก็แปลกในหลายๆ เรื่อง ที่ทำไมพวกพี่ๆ เขาถึงเลิกตาม และหยุดไปเลยแบบนี้ ไหนจะบีอีกเห็นเวย์เล่าว่าตัวบีเองก็เหมือนจะไม่ยอมนี่นา แต่แล้วทำไมอะไร ๆ มันถึงได้ง่ายขนาดนี้ หลังจากวันนั้น พวกพี่ๆ ก็เหมือนๆ จะหายไป ตัวผมเองไม่ทราบถึงสาเหตุนี้หรอก เอาเป็นว่ามันเป็นผลดีกับตัวผมเองก็แล้วกัน ดีสำหรับผมและเวย์ เพราะมันทำให้เราสองคนได้ไกล้ชิดกันมากขึ้น ผูกพันกันมากขึ้น และแสดงฐานะกันได้มากขึ้น จนกระทั่งตอนนี้ถึงแม้จะเป็นกลุ่มเล็กๆ ที่รู้ แต่แค่นี้มันก็เพิ่มพูนความสุขทางใจผมได้มากมายแล้วหละ
ผมรักเวย์ แล้วก็รักมันมากๆ ถึงแม้จะเป็นเวลาแค่ไม่นานที่ผมกับมันได้คบกัน เราสองคนผ่านอะไรหลายๆ อย่างมามากมาย เรียนรู้ซึ่งกันและกัน เพื่อให้เข้าใจกันมากขึ้น ผมต้องขอบคุณเวย์ ที่เข้ามาในชีวิตของผม มันทำให้ผมได้เรียนรู้ถึงความรัก ว่ามันคืออะไร แค่ช่วงเวลาสั้นๆ แค่นี้มันก็ทำให้ผมรักมันได้มากมาย มากซะจนคนๆ นึงจะรักใครได้ ตัวผมยังคงคิดย้อนกลับไปกลับมา ขณะเดียวกันที่ตอนนี้สนามบาสก็เริ่มเอะอะขึ้นอีกครั้ง เพราะว่าการซ้อมได้ดำเนินต่อแล้ว
อาทิตย์นึงแล้วซิที่ผมมารอเวย์ซ้อมบาส แล้วกลับบ้านพร้อมกัน ผมเริ่มเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเวย์มากขึ้นเรื่อยๆ เรานอนด้วยกันทุกวัน จนแทบจะไม่มีเวลาไหนเลยที่เราจะแยกกัน ความผูกพันก่อตัวขึ้นจากเวลาอันสั้นๆ เหล่านี้ พร้อมกับความรักที่เพิ่มพูนทวีตามขึ้นเป็นเงาตามตัว
แต่สิ่งที่ผมยังแปลกใจแบบไม่เคยหาข้อสงสัยได้เลยสักครั้งที่คิดถึง คือเรื่องของพวกพี่ๆ ทั้งหลายที่มันกลับเงียบหายไปเลย เหมือนมันไม่เคยมีมาเลยด้วยซ้ำ พวกเขาแทบจะหายเข้ากลีบเมฆไปเลย นับตั้งแต่วันนั้นผมก็ยังไม่ได้คุยกับพี่ใหญ่เลย จริงๆ ลึกๆ แล้วเป็นห่วง อยากรู้ว่าเป็นอย่างไรบ้างตั้งแต่ตอนนั้น ผมลองมาคิดย้อนๆ กลับไป พี่ใหญ่รักผมมากเหลือเกิน แค่ตอนที่เขาไปช่วยผมที่บ้านพี่ซี แค่นี้ผมก็อภัยให้เขาในทุกๆ อย่างที่เขาเคยกระทำกับผมเลยทีเดียว แล้วไหนจะพี่คนอื่นๆ อีกหล่ะ ก็หายกันไปหมด บางทีผมยังแอบกลัวๆ เลยว่าที่หายๆ กันไปเนื่ย พี่ซีแอบมีแผนการอะไรอีกหรือเปล่า ช่วงอาทิตย์แรก ผมเกือบๆ จะกลายเป็นคนจิตตกเลยด้วยซ้ำ กลัวไปทุกขณะ กลับไปทุกที่ทุกเวลา แต่ก็ได้เวย์คอยปลอบและดูแลอยู่ตลอด ผมถึงได้แข็งแรงขึ้นตอนนี้ แล้วครั้งนี้ก็จะเหมือนๆ กับทุกครั้ง ผมก็ยังคงหาคำตอบของการหายไปของพวกพี่ๆ ไม่ได้อยู่ดี แต่ช่างเหอะ พวกเขาก็โตๆ กันแล้ว คงไม่เป็นอะไรหรอก
ตอนนี้ผมอาจจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวไปและ ผมคิดแต่ความสุขของผม หรือว่าช่วงนี้เป็นช่วงตักตวงสำหรับผมก็ไม่รู้ ผมหวงแหนช่วงเวลาในตอนนี้มากๆ เพราะว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ผมไม่เคยได้พบเจอหรือสัมผัสมันได้เลย ผมเลยไม่อยากคิดถึงใคร เอาแค่ตัวผมมีความสุข และไม่มีใครเดือดร้อนจากการกระทำของผมก็พอแล้ว
ผมรู้สึกเมื่อยหลังจัง สงสัยจะนั่งนานเกินไปหน่อย ก็บนสแตนด์ที่ผมนั่ง มันเป็นแค่แผ่นไม้ที่ไม่มีความนิ่มเอาซะเลย ผมเลยรู้สึกปวดๆ หลังนิดหน่อยมั้ง ผมเอียงตัวตามแนวความยาวของแสตนด์พร้อมกับค่อยๆ ปล่อยตัวเอนกายนอนลงไป
ท้องฟ้ายามเย็นในตอนนี้ มันเป็นสีส้ม ก้อนเมฆที่ลอยประปรายยิ่งทำให้ท้องฟ้าในตอนนี้ดูสวยขึ้นมาก แต่แสงสีส้มที่เราเห็นว่าสวยงาม มันแฝงไปด้วยความอบอุ่น เย็นสบาย แต่หากมองในอารมณ์ที่ต่างกัน แสงสีส้มที่สวยงามนี้จะเป็นแสงที่ทำให้เราเปล่าเปลี่ยว หดหู่ และเหงาอย่างมากมายในเวลาเดียวกัน
ผมเอื้อมมือซ้ายไปสุดแขนเผื่อว่าผมจะจับก้อนเมฆได้สักก้อน
"เหอะๆ" ผมหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ที่ทำแบบเมื่อกี้ลงไป ไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมจ้องไปที่มือซ้ายของผมก่อนที่จะยิ้มและรู้สึกว่าตัวเองกำลังหน้าแดง ผมเขินก็เพราะว่ามือซ้ายของผมตอนนี้มันแสดงให้ผมรู้ว่าผมถูกตีตราจองไปซะแล้ว ด้วยแหวนสแตนเลสวงหนึ่งที่นิ้วนาวข้างซ้าย
หลังจากวันที่ผมไปนอนบ้านเวย์ เวย์ก็เริ่มแสดงฐานะและจุดยืนของผมให้เพื่อนๆ ในกลุ่มเล็กๆ ของมันรับรู้ และเริ่มแสดงความรักและท่าทีมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าผมจะยังไม่ใช่ในฐานะแฟนในทุกๆ ที่ แต่เพียงแค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้ว
วันนี้เป็นวันเสาร์ เป็นวันที่เวย์จะซ้อมหนักมากๆ เพราะว่าจะมีแข่งคัดตัวในวันพุธ ซึ่งวันเสาร์จะเป็นวันที่ซ้อมหนักที่สุด และอีกสามวันที่เหลือจะเป็นเพียงแค่ซ้อมเพื่อให้อยู่ตัวเท่านั้น เพื่อเลี่ยงการบาดเจ็บ
แสงยามเย็นเริ่มหมดไป พร้อมกับแสงสว่างจากแสงไฟสปอต์ไลท์ในสนามที่แทรกเข้ามาแทนที่ วันนี้เวย์บอกว่าจะซ้อมยันห้าทุ่ม ผมคงต้องรอถึงตอนนั้นเลยหรอ? ผมยกนาฬิกาที่แขนขวาขึ้นมาดู ใกล้จะทุ่มและ ผมคง ต้องรอไปอีกเกือบสี่ชั่วโมง ผมค่อยๆ หลับตาลงพักสายตาซะหน่อยดีกว่า รู้สึกสบายจัง
ผมหลับตาได้ไม่ถึงนาที ก็ต้องตื่นขึ้นมา เพราะมีคนโทรศัพท์เข้ามาที่เครื่องของผม ผมหยิบออกจากกระเป๋าข้างกางเกงยีนส์เพื่อดูเบอร์
-- พี่ชาย --
ผมกดรับทันที
"น้องอยู่ไหน" ปลายสายยิงคำถามเป็นคำแรกที่พูดคุยกันเลย
"อยู่หนามบาส มารอเวย์ซ้อมบาสจ้า" ผมตอบด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาทนิดๆ
"แถวไหน เดี๋ยวพี่ไปรับ ลืมแล้วหรอวันนี้วันอะไร" พี่ชายผมพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจเล็กๆ
ซวยแล้วไงหล่ะ วันนี้วันเกิดพี่ชายผมนี่หว่า ลืมได้ยังไงเนี่ย มัวแต่คิดนั่นคิดนี่จนลืมไปเลย เรานี่มันเป็นน้องที่ใช้ไม่ได้จริงๆ เลย แย่มากๆ
แต่ถ้า... เราบอกไปว่าเราจำได้ แล้วไหนหล่ะของหวัญ ถ้าจำได้ก็ต้องมีของขวัญ
แต่ถ้า... เราบอกไปว่าเราจำไม่ได้ ก็น้อยใจอีก โอย..... เอาไง ดีๆ...
"วันอะไรอะจำไม่ได้.." ผมเลือกที่จะตอบแบบนี้ออกไป เพราะผมคิดอะไรบางอย่างได้แล้วหน่ะสิ
ผมจะเซอไพรซ์ โดยบอกว่าจำไม่ได้ พี่ชายผมก็จะคิดว่าไม่มีของขวัญ แต่ผมจะเอาของขวัญไปให้ แฮะๆ... แผนการณ์ร้ายกาจถูกคิดขึ้นมาในสมองไม่ถึงสองวินาที
"ไม่เป็นไรจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร บอกมาว่าตรงไหน เดี๋ยวจะไปรับ ตอนนี้พี่อยู่รังสิต" พี่ชายผมทำเสียงน้อยใจก็เป็นด้วยวุ้ย น่ารักดีแฮะ
"มารับที่มอล์ปิแล้วกัน เดี๋ยวน้องออกไปรอที่นั่น มันใกล้ๆ กัน พี่จะได้ไม่งง เคป่ะ" ผมเสนอทางเลือกให้ เพราะผมจะไปซื้อของขวัญด้วยหนะสิ
"เคๆ เดี๋ยวพี่ถึงแล้วโทรหานะ" พี่ชายกรอกเสียงกลับมา
"จ๊ะ" ผมรับคำ พร้อมกับกดวางสาย และตะโกนเรียกเวย์
ผมบอกเวย์ถึงเรื่องเมื่อครู่ เวย์ก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ก็ออกไปส่งไม่ได้ ผมเข้าใจว่าวันนี้เป็นวันสำคัญ เวย์ขาดไม่ได้ ซึ่งตอนนี้เราสองคนใช้เหตุผลที่จะคุยกันมากกว่า ความระแวง ความไม่ไว้ใจแทบจะไม่มีระหว่างเราสองคน ผมจึงนั่งแท๊กซี่ออกมา โดยที่ตกลงกับเวย์ให้เวย์กลับไปนอนบ้านวันนี้ และเวย์เลิกซ้อมเมื่อไหร่ก็ค่อยโทรคุยกันอีกที
แท๊กซี่ทะยายมาด้วยความไว ผมคิดว่ายังไงซะพี่ชายผมกว่าจะมาถึงตรงนี้ได้ก็เกือบๆ ชั่วโมงนั่นหล่ะ เพราะว่าจากรังสิต มาตรงนี้รถติดมากๆ ผมคงมีเวลาเหลือเฟือในการดูของขวัญที่คิดว่าพี่ชายผมน่าจะชอบมัน
ผมค่อยๆ เดินอย่างไม่รีบร้อน กวาดสายตาไปยังสินค้าที่ขายอยู่ที่จุดที่เดินผ่านไป ในหัวคิดแต่ว่าสมควรจะซื้ออะไร จนสุดท้ายผมมาหยุดตรงร้านขายเครืองประดับ
ผมได้เลทเงินสวยๆ หนึ่งเส้นไว้ใส่ให้พี่ชายผมแต่ก่อนที่ผมจะเดินออกมาจากร้าน ผมเหลือบไปเห็นจี้สแตนสเลสแบบเรียบๆ อันนึง ที่ดีไซด์เก๋มาก ผมรู้สึกชอบทันที่ที่เห็น ผมแทบไม่ต้องนึกทันทีว่าจะซื้อให้ใคร เพราะอันนี้ไง... คือสิ่งที่จะตรีตราจองเวย์ว่าเป็นของเฟย
-
ผมสั่งให้เขาสลักอักษรลงไปสองตัวที่จี้อันนั้น
-- FW --
นั่งรออยู่สิบนาที ผมก็ได้จี้ที่สลักที่ผมต้องการใส่มาในถุงซิลแบบถุงยา
F มาจากเฟย W มาจากเวย์ แค่มองจี้ในถุงเล็กๆ นั่นผมก็ยิ้มแก้มแทบปริแล้ว เพราะไม่รู้ว่าถ้าให้เวย์ไปแล้ว เวย์จะทำหน้ายังไง แค่คิดก็มีความสุข
ผมเดินออกมาเพื่อที่จะไปรอพี่ชายที่ฝั่งตรงข้ามเดอะมอล์ เพราะจะได้ไม่ต้องกลับรถ ผมเดินเข้าไปในน้อมจิต เพื่อจะได้ลงมารอด้านล่าง ผมเดินผ่านร้านขายเกี่ยวกับหนังสือ และสมุดต่าง ๆ เครื่องเขียน
"ปุ๊ก" เสียงสมุดเล่มหนึ่งตกลงด้านหน้าผม ผมก้มลงไปมอง มันเป็นหนังสือสีแดงสด กำหมะหยี่ ปกแข็ง เป็นหนังสือโน๊ตเล็กๆ ขนาดเท่ากับอัลบั้มรูป ไม่มีอักษรอะไรเขียนไว้ทั้งนั้น มันดูเรียบง่ายมากๆ ผมหยิบขึ้นมาป้ายราคาถูกแปะไว้ว่า -- SELL 35 -- ส่วนตัวผมรู้สึกว่าจริงๆ แล้วสมุดเล่มนี้ต้องราคาสูงกว่านี้ เพราะโดยรูปลักษณ์แล้วสมุดพวกนี้จะราคาค่อนข้างสูง และนี่สภาพก็ยังดีอยู่ แถมยังสวยอีกต่างหาก ผมยืนถือสมุดโน๊ตเล่มนี้ พิจารณาอยู่สักพัก สุดท้ายผมก็ซื้อมันมา ด้วยสาเหตุที่จริงๆ แล้วไม่รู้ว่าผมกลัวเสียดายหรือว่ามีเวลาคิดน้อยไปกันแน่ เพราะว่าตอนที่ผมกำลังคิดว่าจะซื้อหรือไม่ซื้อนั้น พี่ชายก็บอกว่าถึงแล้ว ผมจึงตัดสินใจซื้อมาก่อน เพราะกลัวว่าหากไม่ซื้อแล้วจะเสียใจที่วันนั้นไม่ได้ซื้อมา ผมนี่คิดเยอะเกินไปหรือเปล่าเนอะ
ตลอดทางผมยังคงคิดทบทวนว่าผมซื้อสมุดโน๊ตเล่มนี้มาทำไม แล้วผมจะเอาไปทำอะไร ผมนั่งคิดไปคิดมาจนกระทั่งถึงบ้าน
ที่บ้านผมเลี้ยงฉลองกันเล็กๆ มีพี่สาวผม พี่ชายผม หม่าม้า และตัวผม เพียงแค่นี้ บ้านผมก็ดูอบอุ่นเหนือที่ไหนแล้วหละ หม่าม้าอบเค้กแบบที่แม่ถนัด พี่สาวให้ของขวัญพี่ชาย เป็นน้ำหอมกลิ่นที่พี่ชายผมชอบใช้ ผมก็เป็นคนใส่ของขวัญที่ผมให้พี่ชายผมด้วยมือผมเองเลย ส่วนแม่ก็ให้ของขวัญเหมือนกัน แต่แม่ให้ของขวัญที่แสนวิเศษกับพี่ชายผม และพวกผมด้วย คือแม่ดึงพวกเราเข้าไปกอด และบอกว่า หม่าม้าโชคดีจริงๆ ที่มีลูกแบบพวกหนู แต่ส่วนป่าป้าผม เขาไม่ค่อยได้สนใจกับงานพวกนี้เท่าไหร่ เขาหาว่าเป็นการสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุด้วยซ้ำ ผมรู้จริงๆ แล้วป่าป้าก็เป็นพวกฟอร์มจัดซะมากกว่า อายที่ต้องมานั่งทำอะไรแบบนี้ ก็เลยเลี่ยงๆ ไปซะดีกว่า
เสร็จงานเลี้ยงปามาณ 4 ทุ่ม ผมหนีขึ้นห้องก่อน โดยปล่อยให้พี่สาวผมเป็นคนเก็บ โดนแอบบ่นนิดหน่อย แต่ก็ไม่ถือสา
ผมเดินขึ้นมาถึงห้องวางสมุดโน๊ตสีแดงสดไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนที่จะหยิบจี้แสตนเลสออกมายืนมองพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข ผมยืนมองของสิ่งนี้นานเท่าไหร่ไม่ทราบ รู้แต่ว่าผมรู้สึกปวดกรามซะแล้ว ผมคงยิ้มมากเกินไปหน่อยแน่ๆ ผมนั่งลงตรงเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนที่จะเริ่มหยิบปากาสีมาเริ่มวาดลวดลายในสมุดโน๊ตสีแดงสดนี้ ผมข้ามหน้าปกไป เพราะไม่อยากให้มันดูเปื้อน และอยากให้มันคงสีที่สดแบบนี้ ผมเริ่มที่หน้าที่สอง ปากกาสีหลายสี ถูกแต่งแต้มลงไปอย่างต่อเนื่อง
-----------------------------------------
l l
l ทฤษฎีความรัก by เฟย l
l l
l ความรักเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน จับต้องไม่ได้ l
l l
l แต่ถึงกระนั้น เราก็รู้ว่ามันมีอยู่จริง l
l l
l ใช้พลังชีวิตในการขับเคลื่อนตลอดเวลา l
l l
l เป็นสิ่งที่มีพลังงานในตัวของมันเอง l
l l
l เข้าใจยาก และมีพลังทำลายล้างสูง l
l l
l ไร้ทางแก้ไข และไร้ทางป้องกัน l
l l
l l
l-----------------------------------------l
ผมนั่งเขียนไปเรื่อยๆ จนเวย์โทรมา ผมเขียน ไปได้เกือบ ๆ ยี่สิบหน้าแล้วหละ ผมยังแปลกใจกับตัวเองที่เขียนออกมาได้อย่างไร มันก็รู้สึกแปลกๆ ดี เพียงแค่คิดถึงมันเพียงแค่นั้น มือก็ไปเอง โดยแทบจะไม่ต้องคิดอะไรเลย เวย์บอกว่าเลิกซ้อมบาสแล้ว และให้ผมรอก่อน เดี๋ยวไปหาอะไรกินกับเพื่อนๆ แล้วเดี๋ยวกลับบ้านไปอาบน้ำ ก่อนนอนให้คุยกันอีกที
ในช่วงที่รอเวย์ถึงบ้าน ผมก็ไล่ๆ เขียนต่อไปเรื่อยๆ สรุปว่าก่อนเวย์โทรมาอีกครั้ง ผมเขียนหมดเล่มไปซะและ ผมเอาจี้ที่จะให้เวย์ใส่ไว้ในหน้าสุดท้ายก่อนที่จะปิดสมุดโน๊ตและวางไว้บนหัวเตียง ในคืนนี้ถ้าหากไม่มีสมุดโน๊ตนี่ กับจี้ ผมจะรู้สึกเหงาสักแค่ไหนกันนะ เพราะที่ผ่านมาผมมีมันอยู่ข้างกายตลอด แต่คืนนี้ผมหลับอย่างสบายๆ เพราะผมรู้สึกถึงความรู้สึกต่างๆ ที่ไหลท่วมท้นตอนที่ผมเขียนในสมุดโน๊ต
"ผมได้เจอแล้ว ความรัก" นี่คือคำสุดท้ายที่ผมคิดได้ก่อนที่จะหลับไป
-
คลอดซะทีตอนใหม่
ติ ชม กัน ได้ น่ะ
รู้ สึก ว่า จะ เขียน แปลก ๆ ขึ้น อีก และ
ไม่ได้ เขียน นาน วิธี เขียน สง สัย อ่อนลง
มิส ๆ ทุก คน เสมอ คับ
ใกล้ จบ และ
จะ พยายาม มา โพส บ่อย ๆ
รอ ดู รี พาย ก่อน ว่า ขึ้น มั่ง ป่าว
หรือ คน ติด ตาม หาย หมด แว้ว
เศร้าจาย
-
:กอด1: น้องณะห์ ...........
ดีใจ นะจ๊ะที่เห็นมาต่อแล้ว
คิดถึงๆ ...
สงสัยว่าตัวเองฝีมือตกเหรอจ๊ะ ...ม่ายนี่นา
แต่อาจมีอาการปากกาฝืด 555
เป็นกำลังใจ แล้วก็จะรออ่านนะจ๊ะ
-
ดีใจจริง ๆ ที่ได้อ่านต่อ :z2:
-
เราเคยอ่านจากที่ไหนซักที่ก้อไม่รู้บอกว่า รักแท้เหมือนกับผี ที่เราทุกคนรู้ว่ามีแต่ไม่เคยเห็น
ยินดีกับเฟยด้วยนะคะที่เป็นชนกลุ่มน้อยที่เคยเห็นผี เราขอให้เวย์กับเฟยใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขนะคะ
-
อ่านตอนนี้ เหมือนเฟย์ ค้นพบกับสิ่งที่ตัวเองกำลังหา
มารอตอนต่อไปดีกว่า รอนะครับ นะห์
ถึงหายไปนาน แต่ลีลา และสำนวนยังคมนะจะบอกให้ เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ
-
:กอด1: ขอให้เฟยได้พบกับความสุขที่แท้จริงซะทีนะครับ
ละขอให้ความสุขนั้นอยู่กับเฟยไปนานๆ นานแสนนาน
อย่าให้เกิดอะไรขึ้นอีกเลย เจ้าประคู้ณณณณณณณ :call:
แค่น้องนะห์กลับมาต่อพี่ก้ดีใจสุดๆๆๆๆๆๆๆๆแล้วครับ
+1 ดอก เป็นกำลังใจครับ
-
อ่ะนะ
ทฤษฎี ความรักกกกกกกก
-
มาต่อแล้ว
^
^
^
คงเจอแล้วสินะความรักที่หาอยู่ :กอด1:
-
ยินดีต้อนรับการกลับมา :L2:
ชื่อตอนน่าใจหายมาก แต่ค่อยยังชั่วที่เนื้อเรื่องเป็นแนวค้นพบตัวเองมากกว่า
-
เฟยพบสิ่งที่ตามหาแล้ว
ตอนนี้สั้นไปนิดนะ แต่อ่านแล้วสบายใจจัง อิอิ
-
:กอด1:..อ่านตอนนี้จบ ดูเหมือนว่ามันจะจบแบบ..มีความสุข..
..ยกเว้น...ชื่อตอน อย่างที่รู้รู้กันเนอะ..น้องนะห์..เป็นโสด
..คงจบไม่สวยเพราะพวกพี่ๆๆ ที่หายไปหรือเปล่าคงมี..เงื่อนงำ..อะไร
..คนอ่านไม่ได้หายไปไหนหลอก..คนเขียนต่างหากที่หาย
..เป็นอย่างไรบ้างสบายใจขี้นบ้างหรือยัง ยังไงน้องนะห์ก็สู้ๆๆนะ
..ถึงไม่สมหวังในความรัก แต่เราก็ต้องมีอนาคตที่ดีต่อไป :กอด1:
-
ตอนที่ 59 รัก...
ผมนั่งมองผู้ชาย ตัวโตที่ตอนนี้สภาพเกือบจะดูไม่ได้ ขอบตาคล้ำเพราะการอดนอน ผิวที่คล้ำหมองเพราะอาการจากการขาดน้ำ เพราะผ่านการเสพยาอย่างต่อเนื่อง ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งร้องไห้อยู่ตรงด้านหน้าผม มันเป็นเอามากเลยเนี่ย มันเป็นได้ขนาดนี้เลยหรอ กับแค่ผู้ชายคนเดียวที่ตอนนี้คงไม่ได้รักมันแล้ว คงมองเห้นแค่ว่ามันเป็นพี่ชายเท่านั้น แต่ถ้าลองมาคิดๆ ดูแล้ว ตัวผมเองก็เกือบๆ จะต้องกลายเป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่ถ้าหากผมไม่คิดในทางอื่นไปซะก่อน
ผมเคยลองถามใจดูหลายครั้ง ว่าผมรักมันบ้างไหม ทุกคำตอบทุกเหตุผลมันบ่งบอกว่าผมรักมันแน่นอน แต่ผมเองต่างหากที่ผิด ความคิดของผมต่างหาก ความเห็นแก่ตัวและนิสัยส่วนตัวของผมเนี่ยหล่ะทำให้ต้องกลายเป็นแบบนี้ ผมไม่ได้กลัวการรักใครหรอกนะ แต่สำหรับเฟย ผมรักมันจริงๆ แต่ผมก็พ่วงด้วยนิสัยและสันดานแย่ๆ ของผมเข้าไปด้วย ผมเริ่มจะรับไม่ได้ที่เฟยต้องเป็นของคนอื่นๆ ด้วย ผมอยากมีมันไว้ครอบครองเพียงคนเดียว ผมอยากได้มันแค่คนเดียว เพราะผมถูกเลี้ยงมาในแบบนี้นิ พ่อผมเป็นคนมีชื่อเสียงนิดหน่อย อยู่ในแวดวงไฮโซ ถูกตามใจมาแต่ไหนแต่ไร สิ่งที่ผมอยากได้ผมต้องได้ สิ่งที่ผมต้องการไม่ว่าสิ่งใดผมก็ต้องได้มันมาครอบครอง ต่อให้วิธีที่จะได้มันมาครอบครองนั้นจะอยู่ในกรอบหรือไม่ก็ตาม ผมสามารถทำได้อยู่แล้ว
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ผมเริ่มเปลี่ยนจากความรักกลายมาเป็นความต้องการในตัวของมันแทน ผมต้องย้ำกับตัวเองเสมอว่าผมไม่ได้รักมันแล้ว เพราะถ้าผมไม่ทำแบบนี้ผมก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรเลวๆ กับมันได้
ผมจึงเริ่มวางแผนบางอย่างขึ้นมา ผมสมควรจะทำยังไงเพื่อให้ได้มันมา แล้วสิ่งที่ผมคิดได้ก็คือ ผมจะทำให้มันกลายเป็นคนที่ไม่มีค่า เพราะถ้ากลายเป็นคนที่ไม่มีค่าแล้ว มันก็จะไม่ต้องการใคร ผมจะทำให้มันเจ็บ เจ็บซะจนไม่กล้าที่จะไว้ใจใคร ผมจะทำให้ความรู้สึกต่างๆ จางหายไปจากตัวมัน เพื่อที่มันจะได้ไม่ต้องมีความรู้สึกสึกซึ้งอ่ะไรกับใคร ผมจะทำให้มันชินชาในทุกๆ เรื่อง แล้วเมื่อถึงเวลานั้น ผมก็จะได้ครอบครองมันไว้เพียงคนเดียว แต่แล้วผมจะทำยังไงดีหล่ะ ที่จะทำให้เป็นแบบนั้นได้ ผมต้องยืมมือคนอื่นเข้ามาช่วยทำลายมัน
ตอนนี้ที่บ้านผมกำลังเจอปัญหาอย่างหนัก พ่อผมกลายเป็นไฮโซที่มีแต่ชื่อ มีแต่ภายนอกที่ดูดี แต่ข้างในกลวง หนี้สินมากมายที่พ่อทำไว้ตอนนี้กำลังเล่นงานทางบ้านเราอย่างมากมาย ส่วนตัวผมมีเงินเก็บอยู่พอประมาณ
หากผมจะหนีไปในตอนที่ผมทำลายมันเรียบร้อยแล้ว ผมคงอยู่กับมันไปได้ตลอด ส่วนแม่ผมซึ่งคิดว่าจะหาเงินแบบทางลัด ก็ข้ามไปชายแดนบ่อยมาก ซึ่งหารู้ไม่ว่าสิ่งที่แม่ทำนั้นยิ่งทำให้มันแย่ลง และเลวร้ายขึ้นไปอีก
แม่ผมเที่ยวไปขอยืมเงินจากคนอื่นๆ เพราะในตอนนี้บ้านผมเองก็ยังถูกจำนองไปแล้ว และคงจะใกล้ ๆ ยึดเร็วๆ นี้ พ่อหายไปเกือบจะครบปีและตอนนี้ มีแต่แม่ที่พยายามหาเงินในทางลัด จนตอนนี้แม่หมดตัว หมดทุกอย่าง เครื่องเพรช และสร้อยทองถูกขายจนหมด เพราะความคิดง่ายๆ ของแม่ที่คิดว่าจะหาเงินมาได้ง่ายๆ แต่ผมคงไม่กล้าด่าท่านหรอก เพราะลองมามองย้อนดูแล้ว ตัวผมเองก็คงไม่ต่างจากท่านนัก นิสัยเหมือนๆ กันหมด คิดอะไรง่ายๆ เกินไป คิดว่าทุกสิ่งที่อย่างจะได้มาง่ายๆ แต่น้องสาวผมกลับไม่รู้เรื่องพวกนี้ แม่กับผมคิดว่าจะปิดบีไม่ให้รู้ เพราะบีมีนิสัยที่เหมือนผมกับแม่นั่นหล่ะ แต่อาจจะรุณแรงกว่า ผมให้เหตุผลที่ไม่บอกให้น้องรู้เพราะว่า ผมกลัวว่าน้องสาวผมจะรับไม่ได้
และตอนนี้ผมก็สามารถเริ่มแผนการของผมได้ เพราะเพื่อนของผมเนี่ยหล่ะ ชิน กับ วุฒิ สองคนนี้ผมพึ่งรู้จักตอนเรียนมหาลัย แต่แม่ของผมกับแม่ของพวกเขาสองคนรู้จักกันดี ในฐานะภรรยาในวงการไฮโซที่แม่ผมปลาบปลึ้มนัก แม่ผมเคยยืมเงินจากแม่ของสองคนนี้มา และจนตอนนี้ก็ยังไม่ได้ใช้คืน ชิน กับ วุฒิ ถูกใช้เป็นคนที่ติดตามทวงหนี้ โดยทวงมาผ่านทางผม ด้วยความที่สนิดกันนิดหน่อย ผมมองเห็นนิสัยลับๆ ที่อยู่ข้างในของสองคนนี้
ผมจึงจับเรื่องสองเรื่องมารวมกัน ผมยื่นข้อเสนอให้กับชินและวุฒิบางอย่าง เพื่อแลกกับการชะลอการคืนหนี้ของแม่ผมไปสักพัก ผมหาของบางอย่างมาล่อ และของสิ่งนั้นก็คือเฟย
ชินกับวุฒิ เป็นเสือไบ ผมรู้มาจากเด็กของผมคนหนึ่ง ซึ่งทำงานอยู่ที่บาร์โฮสเกย์ลับๆ แห่งหนึ่ง มันทุ่มเงินกับเด็กของผมคนนี้มาก ก็แหง๋หล่ะ เด็กของผมคนนี้คล้าย เฟยอย่างกับอะไรดี ผิวขาวเหลือง จัดฟัน ตัวเล็ก และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ความชำนาญเรื่องบนเตียง สองคนมันชอบที่จะเปลี่ยนความเร้าใจบนเตียงไปเรื่อยๆ มันไม่ชอบความซ้ำซากจำเจ และไม่ชอบอารมณ์ที่จืดชืด ผมเอาเฟยเข้ามาล่ออย่างง่ายดาย เพียงแค่รูปเฟยในมือถือผม ไม่กี่สิบรูป กับประโยคบอกเล่า ที่แสดงถึงฝีมือที่ถูกฝึกปรือมาอย่างดี บวกกับความแข็งแรงที่สามารถรับได้ 6 คนในเวลาเดียวกัน แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทั้งสองคนหลุดเข้ามาเป็นเครื่องผมมือผมในทันที
ผมเริ่มแผนการณ์อย่างไม่รอช้า พาวุฒิและชินไปเจอกับเฟย หาโอกาสที่ให้พวกมันได้ทำเรื่องที่ผมคิดว่าพวกมันต้องทำแน่ๆ แต่แผนผมกลับพลาดไป จริงๆ แล้วเฟยต้องน่าจะไม่กล้าที่จะไว้ใจใครอีกเลยด้วยซ้ำ แล้วต้องเริ่มคิดมาก ต่อจากนั้นผมก็จะเริ่มสร้างความกดดันให้มากยิ่งขึ้น แต่มันกลับตาลปัดกันไปหมด เพราะไอ้นักบาสนั่นคนเดียว
แต่เฟยกลับไปหลงรักไอ้นักบาสนั่นหัวปักหัวปำ โดยต่อให้ผมพยายามสักเท่าไหร่ก็ ทำลายความรู้สึกของเฟยไม่ได้ แต่กลายเป็นว่า ตอนนี้ผมกลับกำลังเหยียบย่ำไม่ใช่แค่ความรู้สึกของผมเอง แต่เป็นคนที่อยู่รอบๆ ตัวผมด้วย
ถามว่าผมรักเพื่อนผมไหม? ผมรักพวกมัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมให้พวกมันมีเฟยได้นิ ผมต้องการครอบครองเพียงคนเดียว แต่ด้วยเพราะผมที่เป็นต้นเหตุ ทำให้เรื่องหลายๆ อย่ามันบานปลายมากขึ้น
เฟยทิ้งพวกผม เหมือนไม่แยแส สนใจใยดีด้วยซ้ำ แต่ละคนตอนนี้ก็โดนทิ้งกันทั้งนั้น ตัวผมเองก็คงไม่มีทางได้เฟยมาครอบครองแล้ว สภาพเพื่อนผมที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ แทบไม่เหลือเค้าโครงเดิมเลยด้วยซ้ำ มันดูอ่อนแอลงไปทันตา มันแทบจะไม่เหลือความแข็งแกร่งเลยด้วยซ้ำ เป็นเพราะผมเนี่ยหล่ะ ผมเป็นคนทำให้ต้องเป็นแบบนี้ แล้วคนอื่นๆ หล่ะตอนนี้จะเป็นยังไงกันบ้าง ผมไม่รู้ว่าเพื่อนผมอีกสี่คนจะรักเฟยขนาดไหน แต่ผมว่าก็คงเป็นบ้างหล่ะ แต่อาจจะไม่เท่ากับไอ้ใหญ่ ที่ตอนนี้นั่งร้องไห้อยู่ข้างหน้าผมเนี่ย
แล้วจากนี้ผมสมควรจะทำอย่างไรต่อ
ผมพยายามจะคิดหาทางออกต่อจากตรงนี้ แต่ก็ต้องหยุดคิด เพราะผมได้ยินเสียงทีวีจากชั้นล่าง ผมคิดว่าแม่ผมคงกลับมาแล้ว แต่ทำไมผมถึงไม่ด้ยินเสียงรถของน้องสาวผมที่แม่ยืมไปเลยนะ ผมลงไปดูท่านหน่อยดีกว่า
สภาพของแม่ผมตอนนี้กลายเป็นผู้ใหญ่กลางคน ธรรมดาๆ คนหนึ่ง เสื้อผ้าเรียบๆ ที่ไม่ได้เนี๊ยบตลอดเวลา ทรงผมที่ไม่ได้ทำเนื่องจากไม่ได้เข้าร้านมาหลายวัน ไม่มีเครื่องประดับที่ดูโอ่อ่าแสดงถึงฐานะ ท่าทางดูอึดโรยและเหนื่อยๆ กับดวงตาที่เศร้าและเป็นทุกข์ มันยิ่งทำให้ผมเจ็บในใจมากกว่าเดิม
"กลับมาตอนไหนครับแม่ ทำไมซีไม่ได้ยินเสียงรถเลย" ผมถามแม่ขณะที่ยังลงบรรไดอยู่
"ขายไปแล้ว" แม่ตอบผมทั้งๆ ที่ยังไม่ได้หันกลับมามอง
ผมรู้สึกตัวร้อนวูบ เพราะว่ารถที่แม่เอาไปขายนั้นมันเป็นของบี เพียงแต่มันเป็นชื่อของแม่ แม่ซื้อให้บีในวันเกิดเมื่อสองปีที่แล้ว เป็นรถเล็กตระกูลหรู ผมไม่กล้าจะคิดถ้าหากบีรู้จะเป็นยังไง แต่ผมคิดว่าแม่คงไม่มีทางเลือกจริงๆ จึงต้องทำแบบนี้ ใจจริงผมก็อยากจะเอาเงินเก็บของผมออกมาช่วยเหลือท่านนะ แต่มันเป็นเงินก้อนเดียวที่ยังเหลืออยู่ในบ้าน ยังไงซะ ปัญหาตรงนี้มันแก้ไม่ได้แล้ว ผมจะเก็บเงินก้อนนี้ไว้ เผื่อเกิดเหตุการณ์ที่เลวร้ายๆ จริงๆ กว่านี้
ไม่มีบทสนาระหว่าผมกับแม่อีก ผมเดินขึ้นห้องมาดูบีในห้องนอน บีร้องไห้อยู่บนที่นอน ผมไม่มีคำพูดที่จะไปปลอบ เพราะตัวผมเองก็ยังคิดอะไรไมได้เลย ได้แต่เดินเข้าไปจับมือไว้สักพัก ก่อนที่จะกลับไปที่ห้องผม ไอ้ใหญ่ ตอนนี้ก็หลับแล้วพร้อมกับน้ำตา เฮ้อ...ทำไมรอบๆ ตัวผมมีแต่คนน่าสงสารทั้งนั้นเลยนะ
"กรี้ด............................." เสียงกรี้ดดังยาว สั่นบ้าน เป็นเสียงของน้องสาวผมเอง เสียงนี้ดังมาจากชั้นล่าง
ผมรีบวิ่งออกไปดู มองจากระเบียงบ้านชั้นสองลงไป เห็นบีลงไปนั่งบนพื้นหินอ่อนกลางบ้าง เอามือสองมือปิดหู พร้อมกับส่ายหัวไปมา
"ไม่จริง ๆ ไม่ต้องไม่จริง แน่ๆ แม่โกหก แม่เอารถบีคืนมา" บียังคงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ และแฝงด้วยอารมณ์รับไม่ได้กับสิ่งที่ได้ฟังไปเมื่อครู่
ผมรู้ได้ทันทีว่า แม่คงบอกบีสำหรับเรื่องทั้งหมดแล้วแน่ๆ ผมหันไปด้านหลัง ไอ้ใหญ่ เดินเข้ามาตบไหล่ผมเบาๆ ก่อนที่จะพยักหน้าให้ผมอีกครั้ง เพื่อรู้กันว่าเอาใจช่วย ใหญ่มันคงรู้ตัวหล่ะครับว่าเวลานี้ไม่สมควรอยู่ที่นี่ ตอนนี้คงจะเป็นปัญหาของครอบครัว มันควรจะกลับดีกว่าผมเดินลงไปพร้อมใหญ่ ใหญ่สวัสดีแม่ผมก่อนที่จะเดินออกประตูบ้านไป ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆ น้องสาวผม
"อย่าคิดมากเลย ของนอกกาย เดี๋ยวหาเอาใหม่นะหมวย" ผมพยายามปลอบน้องสาวผม พร้อมกับลูบหัวไปด้วย
แม่ผมเดินขึ้นห้องไปแล้ว โดยที่ไม่ได้พูดอะไร ผมยังคงนั่งอยู่กับน้องสาวตรงกลางบ้าน ไม่นาน น้องสาวผมก็ลุกขึ้นแล้วขึ้นห้องไป โดยไม่มีบทสนทนาใดๆ ระหว่างพวกเราสามคนเลย บ้านหลังใหญ่ตอนนี้มันช่างอ้างว้าง เหลือเกิน
วันต่อมาแม่ผมหายไปพร้อมกับเขียนจดหมายบอกผมว่า "ดูแลน้องสาวให้ดีๆ ผมเป็นพี่ต้องรักน้องสาวให้มากๆ แม่เสียใจที่เป็นแบบนี้ "
ผมคิดว่าแม่คงหนีไปอยู่กับพ่อมั้ง เอาเถอะเงินเก็บของผมที่เหลืออยู่ ก็พอที่จะทำให้ผมกับน้องสาวอยู่ได้หล่ะคับ อาจจะไม่สบายเหมือนทุกวันนี้ ไม่มีเหมือนทุกวันนี้ แต่ก็คงจะมีความสุขได้หละ หากน้องสาวผมปรับตัวได้
แสงแดดอันร้อนระอุจนทำให้ไอความร้อนที่กระทบลงบนพื้นสนามหญ้าหน้าบ้านสะท้อนเข้ามา ณ ที่ที่ผมนั่งอยู่ ผมนั่งอยู่หน้าประตูบ้าน สายลมที่พัดผ่านเข้าตัวบ้านไม่ได้มีความเย็นเลยซักนิด มีแต่ไอร้อนจากแดด ผมมองนาฬิกาข้อมือ ใกล้เที่ยงแล้วซินะ ตอนนี้ก็เกือบๆ เดือนแล้ว ที่ผมกับน้องสาวยังอยู่ที่นี่ แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น น้องสาวผมเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง ออกมาแค่มากินข้าวกับผมแค่นั้น ผมเป็นคนที่ทำทุกอย่างในบ้าน ออกไปซื้อข้าวมารอน้องสาวผม จัดเก็บนั่นนี่นิดหน่อย สนามหญ้าหน้าบ้าน ก็เริ่มยาวแล้วผมยังคงปล่อยให้มันรกอยู่แบบนั้น ไม่ได้จ้างคนมาตัด ผมเริ่มปล่อยวางกับชีวิตสุขสบายใด้มากขึ้น ผมหาซื้อกับข้าวข้างทาง เข้ามินิมารต์เล็กๆ ซื้อของใช้ รถของผมก็ยังคงจอดสนิท ครั้งสุดท้ายที่มันเคลื่อนที่ผมก็แทบจะจำไมได้แล้ว ผมเริ่มมีความสุขกับการไม่ต้องชิงดีชิงเด่นกับใคร ไม่ต้องการอะไร อย่างน้อยตอนนี้ผมก็แค่อยากพักซักหน่อย ผม
คิดว่าถ้าผมได้พัก ผมคงได้คิดอะไรขึ้นมาได้บ้าง และผมคงจะเริ่มชีวิตในแบบใหม่ๆ ซักที เพื่อนๆ ที่รักของผมยังคงแวะเวียนกันมาหาพร้อมกับของติดไม้ติดมือบ้างนิดหน่อย ผมว่าไอ้ใหญ่คงไปบอกพวกนั้นหล่ะมั้งว่าที่บ้านผมเป็นยังไง พวกมันไม่ได้โกรษผมแล้วกับเรื่องที่เคยเกิดขึ้น ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร หรืออาจจะเป็นเพราะว่า พวกเรามันคนหัวอกเดียวกันหละมั้ง โดนเฟยทิ้งทั้งหมด อันนี้ผมคิดเข้าข้างผมไปเอง จริงๆ เฟยไม่ได้ทิ้งผมหรอก ผมเป็นคนทำให้เฟยเดินออกไปเองต่างหาก พวกมันมาหาผมก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องของเฟย และผมก็ไม่เคยถามด้วย ผมรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้ว ผมคงไม่มีสิทธิที่จะถามถึงแล้วหล่ะ
ผมจัดแจงนำอาหารที่ซื้อใส่จานแล้วขึ้นไปเรียกน้องสาวลงมาทานด้วยกันเหมือนทุกวัน น้องสาวผมดีขึ้น แต่ก็ยังพูดน้อย ความร่าเริงสดใสหายไปหมด น้องสาวผมไม่ได้ไปเรียน ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง ผมว่าน้องสาวผมคงอายที่ไม่มีรถขับไป หรืออะไรหลายๆ อย่างเปลี่ยนไป แต่ผมคิดว่าสักพักก็คงจะดีกว่านี้ ผมรอให้น้องผมดีกว่านี้ขึ้นก่อน แล้วค่อยตัดสินใจเรื่องอื่นต่อไป
"กรี๊ง.................." เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น โดยปกติหากเป็นพวกเพื่อนๆ ผมมันจะบีบแตรแทน แต่นี่ทำไมมากดออดหว่า ผมเดินออกไปดู
เป็นเจ้าหน้าที่จากธนาคาร... นำหมายศาลมายึดทรัพย์ที่นี่ เขาแจ้งกับผมว่าตอนนี้หมายศาลได้อนุมัติยึดแล้ว ให้เวลาอีกภายในเดือนนึงให้ทำการย้ายออก เพราะว่าตอนนี้ที่นี่เป็นทรัพย์สินของธนาคารไปแล้ว และแล้ววันที่ผมรอก็มาถึงซักที ผมคงต้องออกไปหาที่อยู่ใหม่ ผมเดินเข้ามาบอกน้องสาวผม น้องสาวผมยังคงสีหน้านิ่งเฉย ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อจากนี้ดี บ้านของผมที่อยู่มานานตอนนี้ผมคงต้อง
จากมันไปซะแล้ว ความทรงจำหลายๆ อย่างกำลังจะลบเลือนไปจากบ้านหลังนี้ แต่ทำยังไงได้ ผมต้องอยู่ต่อไปผมมีน้องสาวที่ต้องดูแลนี่นา ชีวิตในวันนี้ผมยังคงดำเนินไปเหมือนๆ เก่า ผมเข้านอนไวมากขึ้น แต่ถึงผมจะเข้านอนไวแค่ไหน กว่าผมจะหลับก็ เกือบๆ ตีสองอยู่ดี ผมนอนไม่หลับ หรือเป็นเพราะว่าผมคิดอะไรอยู่ในหัวมากเกินไปก็ได้
ผมตื่นมาอีกในอีกวันนึง วันนี้ท้องฟ้ามึดครึ้ม เหมือนฝนจะตก แต่ผมก็ยังดำเนินชีวิตเช่นเคย ผ่านไปเหมือนเคย ไปซื้อกับข้าวตอนเที่ยงเพื่อมากินกับน้องสาวเหมือนปกติ ผมเดินขึ้นไปเรียกน้องสาวเหมือนเช่นเคย ผมเคาะห้องแต่ไม่มีเสียงตอบ หรือน้องสาวผมยังไม่ตื่น ผมเปิดประตูเข้าไปเพื่อจะเข้าไปปลุก ภาพที่ผมเห็นคือ น้องสาวผมนอนอยู่กับพื้น คราบน้ำลายฟูมปากที่แห้งไปแล้ว ผมทรุดลงตรงพื้นที่ยืน ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ครอบครัวคนสุดท้ายของผม คนที่ผมจะต้องดูแล กลับจากผมไปซะแล้ว ผมรู้ว่าผมคงทำอะไรตอนนี้ไม่ได้ สภาพของน้องผมคือตายมาหลายชั่วโมงแล้ว น้องสาวผมไม่หายใจแล้ว นอนนิ่ง ดวงตาเบิกโพง มือกุมท้อง ผมมองภาพข้างหน้านี้อยู่เกือบๆ ชั่วโมง ก่อนที่จะตั้งสติได้ ผมแจ้งตำรวจ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง รถตำรวจก็มาที่หน้าบ้านผม ผมให้การตามความเป็นจริงเกี่ยวกับตัวน้องสาวผมและที่บ้านผม ตำรวจวางประเด็นว่าเป็นการฆ่าตัวตาย ก่อนที่จะนำศพไปชันสูตร เสร็จเรื่องก็หัวค่ำซะแล้ว ผมเดินเข้ามาในห้องของน้องสาวผม ผมเปิดคอมพิวเตอร์ของน้องสาวผม รูปหน้าจอเดสท๊อปที่เป็นรูปน้องสาวผมทำให้ผมยิ่งคิดถึงมากขึ้น ผมเปิดอัลบั้มภาพที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่ตอนนี้มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว ผมไม่เหลือใครแล้วในตอนนี้ ผมคิดว่าน้องสาวผมคงรับสภาพที่เกิดขึ้นไม่ได้แน่ๆ
"ทำไมต้องทำอะไรโง่ๆ แบบนี้ด้วยหมวย หมวยทำแบบนี้แล้วเฮียจะอยู่กับใคร" ผมลูบหน้าจอคอมเบาๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมา
ผมนั่งอยู่หน้าคอมของน้องสาวผมนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ตอนนี้ท้องฟ้ามันมึดไปหมดแล้ว มึดเหมือนกับตัวผมที่คิดอะไรไม่ออกในเวลานี้
โทรศัทพ์ผมดัง ผมค่อยๆ หยิบออกมาดู -- ไอ้ใหญ่ --
"เออ ว่าไง" ผมกดรับอย่างช้าๆ ก่อนที่จะพูดแบบคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
ใหญ่มันพึ่งรู้ข่าว มันก็โทรมาถามและกำลังจะมาหาผม ผมบอกมันว่าไม่ต้องมา ผมขออยู่คนเดียว มันก็ยังจะคะยั้นคะยอจะมาให้ได้ ผมบอกมันว่าให้บอกคนอื่นๆ ด้วยว่าผมต้องการอยู่คนเดียวไม่ต้องให้ใครมาทั้งนั้น ก่อนที่จะวาง
"ไอ้ซี มึงอย่าลืมนะเว้ย ว่าเมิงยังมีเพื่อนๆ มึงอยู่ มึงต้องใจเย็นๆ ค่อยๆ คิดนะเว้ย เพื่อนๆ ทุกคนรักมึงนะเว้ย" คำสุดท้ายก่อนที่มันจะวางไป
ผมรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยกับคำว่า ยังมีพวกมันอยู่ ถึงแม้ผมจะเคยทำอะไรเลวๆ ไว้กับพวกมันพวกมันก็ให้อภัยผมได้ โดยเฉพาะไอ้ใหญ่ มันเหมือนเดิมกับผมทุกอย่าง ยิ่งคิดผมก็ยิ่งแย่ รู้สึกแย่ที่เคยทำเลวๆ กับมันไว้ ผมนั่งคิดไปเรื่อยๆ ผมเริ่มคิดไรบางอย่างออกแล้ว ผมจะทำอะไรเพื่อเพื่อนผมคนนี้เป็นการขอบคุณได้บ้าง
-- มึงต้องรักมันในส่วนของกูแทนด้วยนะ ไอ้ใหญ่ กูจะสร้างโอกาสให้มึง ไอ้เพื่อนรัก -- ผมกดเมสเสจนี้ไปให้เพื่อนที่ผมรัก ก่อนที่จะไปหยิบโทรศัทพ์ของน้องสาวผม และเดินไปหยิบกุญแจรถที่ไม่เคยใช้มานานแล้ว และวันนี้มันจะได้ใช้มันเป็นครั้งสุดท้าย
-
ตอนนี้ก็สำบายดี และ อะไร หลายๆ อย่าง เริ่มลงตัวมากขึ้น
เดี๋ยวจะต่อให้จบเลยเน้อ ไงก็ติดตามอ่านด้วยนะ ไม่แน่อาจจะมี เรื่องใหม่ตามหลังจากเรื่องนี้จบ
แต่ ทำไม รีพายน้อยจางเลย แอบเสียใจเล็กๆ นะเนี่ย แต่ก็เอาเหอะ ผิดที่ตัวเราเองหายไปนาน แฮะๆ
-
เฮ่อ สงสารพี่ใหญ่ สงสารซีนิดหน่อย แต่คงเป็นเวรกรรมตามทัน
ถ้าเรื่องนี้จบ พี่ก็จะไปตามอ่านเรื่องใหม่แน่นอน
ปล...อย่าใจน้อยไปดิน้องนะห์ เดี๋ยวแฟนๆ ก็กลับมาทักทายกันเอง เขาอาจจะติดธุระกันอยู่ :man1:
-
นายโฉดซีจะทำอะไรอีก
จะทำอะไรก็หัดมีสติบ้างนะนาย
ปล่อยวางแล้วไปบวชซะ
ในชีวิตคิดจะทำอะไรดีๆเป็นบ้างมั้ย
กลัวใจพ่อเจ้าประคุณจริงจริ๊งง
ปล ช่วงนี้กำลังเปิดเทอมคนอ่านเลยไม่ว่างมั้งครับ น้องนะห์อย่าน้อยใจไปเลยครับนะ
-
กลัวอ่ะอ่านไประแวงไป
ซีต้องทำอะไรอีกแน่ๆ
จะไปฆ่าเวย์เหรอ
-
พี่นะห์อย่าน้อยใจนะค่ะ
ติดตามอยู่ค่า :impress3:
ช่วงนี้เริ่มเปิดเรียน น้องๆในมอก็แรงจริงๆ คุมไม่อยู่ :เฮ้อ:
ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ :L2:
-
จะโพสต์ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ดันเน็ตหลุดซะก่อน
อยากบอกว่า...ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่า
อ่านตอน 58 แล้ว...ยิ้ม
อ่านตอน 59 แล้ว...เฮ้อออ :เฮ้อ:
ดีใจมากมายที่ได้อ่านต่อ ดีใจที่เห็นว่านะห์สบายดี
ยังชอบและติดตามเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ อย่าน้อยใจน้า :L2:
-
ยังรอ ยังติดตามอยู่ เหมือนเดิม....
:L2:
-
ซีคิดจะทำอะไรอีกนะ หวังว่าคงไม่ทำอะไร แบบสิ้นคิดอีก
งั้นมาคอยดูกันต่อไปดีกว่า
ปล. อย่าคิดมากเลย นะห์ เดี๋ยวเพื่อน ๆ รู้ก็กลับมาตึมเหมือนเดิมเองแหละ
เป็นกำลังใจให้เสมอ จบแล้วต่อเรื่องใหม่เลยนะครับ จะรอ :กอด1:
-
ไม่รู้ซีคิดจะทำอะไรเพื่อ 'สร้างโอกาสให้ใหญ่'
เราเชื่อนะว่าซีรักเฟยจริงๆ แต่ความรักของซีนี่เห็นแก่ตัวจังเลย
รักเฟยต้องให้เฟยอยู่กับสิ่งที่เฟยเลือกอย่างเป็นสุข รักที่ทำร้ายกันแบบนี้อย่ามีให้กันเลยดีกว่า
ที่ซีทำไม่ใช่เพราะ ซีรักเฟยหรอก แต่ซีรักตัวเองต่างหาก
-
ตอนแรกก็สงสารซีอยู่หรอก
แต่ทำไมตอนท้ายๆ มันแหม่งๆ
ซีจะทำไรอีกเนี่ย
:เฮ้อ:
-
แอบคิดไม่ดีล่วงหน้า ซีต้องทำอะไรสิ้นคิดแน่ ๆ เลยเชียว :serius2:
-
คนเคยรวยก็เลยจมไม่ลง
พอทำพลาดไป เวรกรรมก็ตามทัน
ปลง
คงไม่คิดจะทำอะไรชั่วๆอีกครั้ง
-
:sad4: งานนี้เฟยจะเจออะไรอีกอ่า :z3: :z3:
-
โอ๋ๆ อย่าน้อยใจไป
จะมีเรื่องใหม่ด้วยช่ายป่ะ
รออ่านอยู่ดี
แต่ว่าซีจะทำไรอีก น่ากลัวนะเนี่ยคนนี้
-
พึ่งจะตามทัน 2 วันเต็มๆ
แต่ทำไมเรื่องมันถึง Sadddd ได้ป่านนี้
เปงกำลังใจให้นะห์ครับ
สู้ๆๆ
-
เง้ออออออออออออ
อ่านแล้วเครียดครับ!!!!
เหอๆ = ="
-
ตอนที่ 60 สิ่งที่ควรทำมาตั้งแต่ต้น
ตอนนี้พวกผมกำลังทำอะไรอยู่นะ พวกผมมาซึมซับความสุขครั้งสุดท้ายกันหรือ? แต่หรือว่านี่อาจจะเป็นทางออกทางเดียวก็ได้ในเวลานี้
สำหรับพวกผม อาจจะไม่มีทางทำอะไรแล้วก็ได้ ผมนึกในใจขณะที่นอนอยู่บนเตียงที่ผมเคยนอนบ่อยๆ ในหลายปีที่ผ่านมานี้ ผมพยายามจะไม่ร้องไห้ เพราะถึงร้องไห้ไปมันก็แค่นั้น เจ้าของห้องห้องนี้ก็คงไม่มีทางที่จะกลับมาเป็นเหมือนเก่ากับผม
คิดๆ ดูแล้วก็ตลกดี พวกผมสี่คน คิดคล้ายๆ กัน ที่คิดว่ามันคงถึงเวลาแล้ว จุดจบของความรู้สึกผิดๆ แปลกๆ และความรักที่มันซับซ้อน พันธะที่เคยผูกพัน โซ่ที่เคยพันธนาการพวกผมเอาไว้เข้าด้วยกัน สัญญาลูกผู้ชายที่ต้องรักษาเอาไว้ ต่อจากนี้ต่อไปมันกำลังจะกลายเป็นอากาศธาตุ มันจะไม่มีตัวตนและความหมายในความรู้สึกนึกคิดของพวกผมอีกต่อไป
"มึงว่ามันจะมีความสุขไหมวะ" ไอ้เต้พูดขึ้นพร้อมๆ กับหยิบรูปของคนที่เป็นเจ้าของโซ่พันธนาคารที่ยุ่งเหยิงเส้นนี้
"กูไม่รู้หวะ แต่กูขอให้มันมีความสุข เพราะถึงยังไง พวกมึงกับกูก็คงทำอะไรที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วหละหว่ะ คงต้องคอยดูมันห่างๆ" ไอ้ปลาม์พูดขึ้นทั้งๆ ที่หันหลังให้พวกผม มันยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปยังท้องถนนที่ตอนนี้รถราไม่ค่อยมี เนื่องจากช่วงเวลาตอนบ่ายต้นๆ ของวันธรรมดา ท้องฟ้าที่มีเมฆครึ้ม กับแสงแดดที่เบาบาง มันชวนให้บรรยากาศในวันนี้อึมครึม และหม่นหมองทั้งวัน
"มึงคิดว่าเฟยจะเคยรักเราบ้างไหม" ไอ้บอลพูดขึ้นขณะที่กำลังหยิบเสื้อตัวโปรดที่เจ้าของห้องชอบใส่กำไว้ในมือพร้อมกับขึ้นมาสูดดม ผมมองด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก พวกมันแต่ละคนแสดงออกกันคนละพฤติกรรม แต่นั่นก็หมายความว่าพวกมันและผมต่างรักคนๆ เดียวกันนี้อยู่มากมาย
"กูไม่โทษใครหรอก กูจะโทษตัวกูเองที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ กูรู้ว่ามันผิดมาตั้งแต่ต้น แต่ตัวกูเองก็ดึงดัน และปล่อยให้มันผิดอยู่ตลอดมา" ผมพูดขึ้นพร้อมกับมองเพดานที่ว่างเปล่า ผมไม่อยากมองไปเห็นพวกมัน เพราะยิ่งเห็นผมยิ่งรู้สึกเหมือนมันเป็นกระจกที่กำลังสะท้อนตัวตนผมอยู่
"กูรักมันจิงๆ นะเว้ย ถึงกูจะไม่รู้ว่ามันมากมายแค่ไหน แต่กูรู้ว่ากูรักมัน รักมันมากพอที่จะทำให้กูรู้สึกแย่สุดๆ ในตอนนี้" ไอ้ปลาม์พูดจบได้สักพักก็เดินลงมาล้มตัวนอนบนเตียงตรงที่ว่างถ้ดจากที่ผมนอนอยู่ เตียงนอนเตียงใหญ่ตอนนี้ พวกผมขึ้นมานอนกันหมด เตียงหลังนี้ดูเล็กลงไปทันที พวกผมนอนพาดกัน ตามตำแหน่งที่ว่างๆ อยู่
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจ พวกผมร้องไห้ออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน หรืออาจจะเป็นเพราะว่ามีคนเริ่มร้องไห้ก่อนก็ได้ พวกผมที่เหลือที่รู้สึกอึดอัดอยู่ในใจอยู่แล้ว ก็เลยระบายออกมาตามๆ กัน
พวกเราร้องไห้กันสักพัก ก่อนที่ไอ้เต้จะลุกไปล้างหน้า พวกผมที่เหลือจึงหยุดร้องตามๆ กัน
ไม่มีบทสนทนาของพวกผมอีก ความเงียบเข้าปกคลุม มีแต่รอยยิ้มที่เป็นเหมือนกานให้กำลังใจกัน ตอนนี้พวกผมแข็งแรงขึ้นแล้วใช่ไหม
พวกผมจะควรมองมันเป็นน้องชายอย่างที่สมควรจะมองมาตั้งแต่ต้นได้ซักที ต่างคนต่างตบบ่าให้กัน ก่อนที่จะเริ่มขำกันเอง และหัวเราะออกมา
"พวกมึงแม่งอ่อนแอฉิบหาย" พี่ชายของเจ้าของห้องเปิดประตูเข้ามาพร้อมตะโกนเป็นเชิงเย้ยหยัน
"แสรดดดดดดด" "เชี่ย" "เลว" "ควาย" พวกผมต่างสบทคำที่ตัวเองไวที่สุดออกมา
ตอนนี้พวกผมรู้สึกดึขึ้นแล้วคับ มันต้องแบบนี้หละ เย้ยหยันๆ แบบนี้หละ ทำให้ผมพวกแก้เขินกันได้ดี ถ้ายังมาพูดถึงเรื่องนั้นอีก พวกผมก็คงแย่ลงไปอีก
ขอบใจหวะไอ้ฮาร์ด ตอนนี้พวกกูดีขึ้นแล้ว พวกกูสมควรทำในเรื่องที่ถูกต้องเสียที
___________________________________________________________________
เสียงรถมอเตอร์ไซด์คันเล็กค่อยๆ เบาลงจนเลือนหายไป ผมยืนมองดูคนสองคนที่ขับออกไปด้วยสีหน้ามีความสุขจากหน้าต่างบนชั้น 5
เมื่อไม่กี่ช่วงโมงมานี้เอง ผมกับน้องสาวผมไปพามันกลับมาจากบ้านไอ้ซี ซึ่งน้องผมมันร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนไกล้จะตาย ราวกับว่าโลกนี้ดูแย่ไปซะทุกอย่าง แต่ในตอนนี้แค่มันกลับมาเท่านั้นเอง น้องชายผมก็ลืมเลือนซะทุกสิ่งอย่าง กลับหน้ามือเป็นหลังมือ กลายเป็นคนเดิมที่มีชีวิตชีวา มีความสุขเช่นเคย
ผมว่าน้องชายผมมันต้องรักไอ้หมอนี่อย่างจริงจังแน่ๆ
แล้วผมที่เป็นพี่ชายมัน จะทำอะไรให้มันได้บ้าง จะแก้ปมปัญหาที่ผมเป็นคนผูกไว้ให้มันตั้งแต่ต้นได้ยังไง ผมจะทำยังไงกับเพื่อนๆ ของผมที่รักมันเหมือนกัน ผมควรจะจบปัญหาเหล่านี้อย่างไร คำถามมากมายเหล่านี้เกิดขึ้นพร้อมๆ กันในหัวผม ผมยังคงยืนมองน้องชายผมจนลับตา แต่ก็ยังหาทางออกไม่เจออยู่ดี
ยังไงซะจุดจบของเรื่องนี้ก็ต้องมีคนเจ็บ เพียงแต่ผมสมควรทำอย่างไรให้เจ็บน้อยที่สุด อีกฝั่งก็เพื่อนรัก อีกฝ่ายก็น้องชายตัวเอง ผมกำลังตกที่นั่งลำบาก และเป็นคนกลางที่ลำบากใจที่สุด
ผมเริ่มปวดหัวขึ้นเรื่อยๆ สงสัยผมคงจะหาทางออกไม่ได้ ซะแล้วมั้ง เฮ้อ.......
"แปะ ๆ" น้องสาวผมเดินเข้ามาตะไหล่ผมเบาๆ ก่อนที่จะยิ้มให้ เป็นการสื่อให้รู้ว่า มันยังเป็นกำลังใจให้อยู่
"ให้อาทช่วยไหม อาทรู้ว่าสมควรทำยังไง" น้องสาวผมพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมากมาย
"ลองดูสิ ตามสบายเลย" ผมตอบกลับทันที
ยังดีที่ผมยังมีน้องสาวคนนี้อยู่ข้างๆ ถึงแม้เราจะไม่ได้สนิทกันมากมายนัก แต่ยังไงซะครอบครัวก็คือครอบครัว ครอบครัวเราจะรู้ได้ทันทีหากเราต้องการอะไร และน้องสาวผมคนนี้ก็ไม่เคยทำให้ผมผิดหวังมาก่อน และครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน น้องสาวผมต้องช่วยผมได้แน่
-- มันผิดมามากเกินไปแล้วหวะ กูขอโทษที่ดึงพวกมึงเข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้ กูเสียใจที่กูทำให้ดีกว่านี้ไม่ได้ กูจบให้พวกมึงแบบสวยหรูไม่ได้ ถ้าหากมึงเป็นกูมึงจะเข้าใจ กูบังคับให้น้องกูรักใครไม่ได้ สัญญาที่ให้ไว้กับกูกูขอยกเลิก จำไว้ว่ามันเป็นน้องชายกู แล้วกูก็เป็นเพื่อนมึง แล้วมันก็จะกลายเป็นน้องชายของมึงเหมือนกัน กูเสียใจนะเว้ย-- เมสเสจถูกกดส่งออกไปสำหรับหกคน น้องสาวผมเก่งจริงๆ ขนาดตัวผมเองซึ่งเป็นคนที่คิดสิ่งต่างๆ เหล่านี้อยู่ในหัว ผมยังไม่สามารถเรียบเรียงได้ แต่น้องสาวผมแค่มองผม ก็บรรยายออกมาได้ทันที ผมจะรอดูว่า สิ่งที่น้องสาวผมคิดจะทำให้ผมผิดหวังหรือไม่ และผลมันจะลงเอยเช่นใด
คืนนี้ผมแทบไม่ได้นอนผมคิดไม่ออกว่าบทสรุปสุดท้ายตอนนี้จะเป็นเช่นไร ปัญหาที่คาราคาซังมานานขนาดนี้จะแก้ไขได้ง่ายขนาดนี้เลยไหม แต่ถ้ามันเข้าใจในตัวผมจริง และมันรักน้องชายผมจริง มันคงต้องรับรู้บ้างหละน่า
ผมสะดุ้งตื่นเพราะมีคนเคาะประตูห้องนอน ผมเดินไปเปิดด้วยอาการงัวเงียเล็กๆ แล้วก็ต้องตกใจกับคนที่เคาะประตูผม
"พวกกูขอทำใจครั้งสุดท้ายได้ไหม" เพื่อนผมหนึ่งในสี่คนที่มาเคาะประตูพูดขึ้น
-
สั้น ไป นิส แต่ ต่อ ให้ ทุก วาน
รักคน อ่าน จัง
มิสๆ
ปล. อย่าห่างหายกันไปเน้อ ระวังกลับมาอีกที ตามอ่านตาเหลือกไม่รู้นะ แฮะๆ
-
:z2: :z2: :z2:
ลายการเล่าดีขึ้นนะเนี่ยอ่านแล้วจับได้เลยว่าเขียนดีขึ้น
เสียดายช่วงนี้คนยังไม่ค่อยว่างอ่านกันมั้ง เลยยังเม้นท์น้อย
แล้วจะมาตามอ่านให้บ่อยเท่าที่จะตามได้นะ
นิว
-
ว่าตอนจบจะจบแบบไหน
คิดถึงพี่นะห์นะค่ะ
จะตามอ่านทุกวันเลย :L2:
-
โหย น้องนะห์มาทุกวันเลย น่าร้ากกกเจรงๆ
ส่งกำลังใจให้ทั้ง6โฉดนะครับ
ดูเหมือน4โฉดจะทำใจได้
แล้วอีก2โฉดล่ะ
-
เย้ๆๆๆ น้องนะห์มาต่อแล้ว
จะจบยังไงหว่า
รอตอนจบนะค่ะ
:L2:
-
น้องนะห์มาต่อไวดีจัง
ตอนนี้ทิ้งปริศนาลึกลับซับซ้อนให้ใจหายวาบๆ อีกแล้ว
-
อะไรที่จะทำอะไรเป็นครั้งสุดท้ายหนอ หวังว่าคงเป็นเรื่องดีๆ :เฮ้อ: :L2:
-
กลัวว่าซีจะทำอะไรเวย์กับเฟยจัง
เริ่มได้กลิ่นตุๆ เหมือนอะไรกำลังจะเกิดขึ้น โอ้ ไม่นะคะ ขอจบแฮปปี้เหอะค่ะ ขอให้หนูเฟยกับเวย์มีความสุขมากๆ เถอะ ไม่อยากให้มีความทุกข์เลย
-
ทำใจครั้งสุดท้าย? ทำไงอ่ะ ?
-
:เฮ้อ: โอ้ว่าอนิจาความรัก เพิ่งประจักษ์ดั่งสายน้ำไหล (ไม่ผิดเรื่องนะ อ่านแล้วรู้สึกอย่างนี้อ่ะ) :เฮ้อ:
-
อ่านตอนหลังๆมานี่ช่างใด้ความ
รู้สึกเหมือนเล่นกายกรรมเดิน
บนเชือกเส้นเล็กเลย
-
ตอนนี้ก็ดูโอเคกันเกือบทุกคน
เหลือแต่ซี ที่ไม่รู้ว่าคิดจะทำอะไร :เฮ้อ:
-
อย่ามาขู่ซะให้ยากเลย นะห์ กลัวแต่จะไม่จริง ไอ้ที่อ่านไม่ทันอะ
ขอให้ขยัน ๆ เหมือนเดิมนะครับ เป็นกำลังใจให้ต่อไปเสมอ ๆ
-
พี่นะห์หลับมาต่อแร้ววววววว
เย่ๆๆๆๆๆ
-
จริงๆแล้วต้นตอของเรื่องทั้งหมดมันก้อมาจากสัญญาของพี่ฮาร์ดกับเพื่อนรักทั้ง 6 คนนั่นแหละ
เป็นเราๆคงทำใจคบเพื่อนที่ทำร้ายน้องเราไม่ได้หรอก เราจะยอมตัดเพื่อนที่รู้ทั้งรู้ว่าคนที่มันทำร้ายอย่างสาหัสเป็นน้องเราตั้งแต่ทีแรก
พี่ฮาร์ดเลือกที่จะทำอย่างนี้เพราะคิดว่าเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับทุกฝ่าย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว
เฟยเลือกที่จะก้าวออกไปจากวงจรแบบเดิมๆ ก้อต้องตามที่เฟยเลือกนั่นแหละ
เรื่องการขอ 'ทำใจครั้งสุดท้าย' อยากให้ถามเฟยกับเวย์ก่อนว่าโอเคมั้ยนะคะ แบบรวบรัดตัดตอนมัดมือชกอย่างที่แล้วๆมา ไม่เอาค่ะ
-
ขอทำใจครั้งสุดท้าย
พูดออกมาได้นะ สะบัดบ๊อบ เชิดใส่
-
+1ต้อนรับน้องนะห์ มาช้าหน่อยที่จริงอ่านไปเมื่อ2วันก่อนแล้ว คิดว่าทักทาย
ไปแล้ว วันนี้มาอ่านอ้าวไม่มีนี่ ถ้าจะเบอลได้ที่แล้วเรา
คอยบทสรุป สงสารทุกคนนะ คนเราเห็นแก่ตัวทุกคนแหละ มากหรือน้อยเท่านั้น
-
นะห์มาแว้ว
:mc4:
-
:mc4: เย้ น้องนะห์กลับมาต่อแล้วววว
ซีจะทำไรอีกเนี่ย :z3: ลุ้น ๆๆ :serius2:
-
:really2: :really2:
อ่านรวดเดียว จบ ใช่เวลา 1 คืน พอดี แบบว่าวางไม่ลง มันส์มาก :really2:
เป็นไข้หวัดใหญ่เลยครับพี่น้อง (หาผ้าปิดจมูกไว้นะครับ) เด๋วจะติดจากผม :really2:
-
เหอๆ...ทำใจให้ได้นะท่านทั้งหลาย
ความจริงมีเพียงหน่งเดียว เฮ้ย!!ไม่ใช่ (ดูมันยังกล้ายิงมุข-*-)
ความจริงมันแก้ไขอะไรไม่ได้หรอก
ทำใจยอมรับเถ้ออออออครับ
-
วิ่งกลบเข้ากาทู้ อิอิ ช้าไปหน่อย แต่เฟยก็กะลังมีความสุขจริงๆแล้ววววว
หาใครมาดามใจ 6 หน่อนี่ทีเถอะ
-
หนุกมากมาย :impress2: :impress2:
-
:เฮ้อ: มาให้กำลังใจครับคุณนะห์ อ่านตอนของ เวย์กับเฟย แล้วรู้สึกดีจังเลย แต่พอมาอ่านตอนของซีแล้วรู้สึกจิตตกเหมือนกับเป็นเวรกรรมของเขาเลยนะ หวังว่าคงไม่คิดทำอะไรแย่ๆอีกนะครับ
-
เริ่มสงสารพี่ๆ ละอ่า :o12:
แต่เชียเวย์ต่อนะ :laugh: :laugh:
-
yoohoo~~น้องนะห์
ยังสบายดีไหม ยังรออ่านเรื่องนี้อยู่นา
แหมทิ้งเรื่องให้คนอื่นลุ้นตั้งนานแล้ว :serius2:
-
อ่านรวดเดียวแล้วก็...เฮ้อ...
เหนื่อยดีแท้ ลุ้นจนเหนื่อย มารอ
ฟังการกระทำของหกหนุ่ม ทำยังไง
ถึงได้ตัดใจได้ ดูแล้วคงน่าจะไม่มี
ปัญหาต่อ แต่ก็อยากให้คุณนะห์มาต่อ
เร็วๆ
-
อยากอ่านแล้วอ่ะหายไปหน่ายล่ะ นานนนนนนนนนนนนนนนนนนน จัง
:impress: กลับมาหากันเถอะนะ
-
ตอนที่ 61 พัก...
ถนนที่จอแจ และคึกคักยามบ่ายแก่ๆ ผู้คนมากมายเดินทางกันดั่งเช่นฝูงมดที่ออกทำงาน บางคนยิ้มแย้ม บางคนเฉยเมย บางคนหัวเราะ หรือแม้แต่กระทั่งบางคนกำลังหงุดหงิด มีให้เห็นตลอดเส้นทางตอนที่ผมกำลังนั่งรถแท๊กซี่กลับบ้าน
ผมออกจากบ้านเพื่อนผม ที่เมื่อคืนวานมันพึ่งจะทำเรื่องแย่ๆ ลงไป ผมคิดบางครั้งก็ยังไม่อยากให้อภัยในสิ่งที่มันทำกับคนที่ผมรัก และมันก็รัก แต่เมื่อมองจากมุมที่ผมคิดอยู่ตอนนี้แล้ว ตอนนี้ที่บ้านมันก็กำลังย่ำแย่อยู่เหมือนกัน แต่ก็เป็นปัญหาทางบ้านมันนี่นา ผมคงไม่เอามาใส่ใจหรอก และลึกๆ ไปแล้ว ก็เป็นเพราะเรื่องนี้นี่หล่ะ ที่ทำให้ผมเริ่มจะสงสารและให้อภัยมัน หรือเพราะว่าผมเห็นใจมันก็ได้ ก็สุดท้ายแล้วต่อให้เป็นยังไง มันก็ยังคงเป็นเพื่อนคนนึงที่ผมรักอยู่ดี
"ไอ้ใหญ่ มึงทำแบบนี้มึงก็จะยิ่งโดนเกลียด กูบอกให้" เสียงนี้ยังคงก้องกังวาล ดั่งเช่นระฆังที่ตีดังอยู่ในหัวของผม มันยังคงย้ำเตือนผมตลอด
ผมคงจะไม่มีวันที่มันจะกลับมารักได้แล้วใช่ไหม? แล้วผมสมควรจะทำอย่างไรที่จะทำให้เขาไม่เกลียดผมมากไปกว่าเดิม? และผมสมควรทำอย่างไรหล่ะที่จะทำให้เขากลับมารักผมบ้าง เพราะในตอนนี้หัวใจของเขามันแทบไม่มีที่ว่างให้กับคนที่เคยทำเลวๆ กับเขาเลย มันมีแต่คนอื่นอยู่เต็มไปหมด
ผมมาถึงบ้านภายในเวลาไม่กี่อึดใจ ผมพาร่างกายที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงและพลังงาน เพราะอดหลับอดนอนจากการเล่นยา เข้าห้องนอน สายลมเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศ เริ่มทำงานหลังจากที่ผมเอนกายบนที่นอนพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลรินออกมาอีกครั้ง
ผมเฝ้าคิดทบทวน เรื่องราวต่างๆ มากมาย ความทรงจำ ความประทับใจ ผมลูบที่นอนด้านข้างตัวผม หมอนใบโปรดที่เขาคนนั้นเคยนอนประจำ ยังคงมีกลิ่นของเจ้าของที่เคยหนุนนอนมันอยู่ ถึงแม้จะเป็นแค่กลิ่นลางๆ แต่ในใจผมตอนนี้ กลิ่นมันช่างรุณแรง จนแทบทำให้ผมเกือบจะกลายเป็นบ้าได้เลยด้วยซ้ำ
บรรยากาศลสัวๆ จากแสงแดดอ่อนๆ ที่ลอดเข้ามาในห้อง ทำให้ผมภาพเงาซ้อนๆ กัน ซ้อนทับไปทับมา ไม่ว่าจะเป็นที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ปลายที่นอน เก้าอี้หน้าโต๊ะคอม หน้าตู้เสื้อผ้า หรือแม้กระทั่งริมหน้าต่าง มันมีแต่เขาคนนั้นวนเวียนไปมา หรือผมเป็นบ้าไปซะแล้วจริงๆ ผมเห็นรอยยิ้มที่มีความสุข หันกลับมายิ้มให้ผม สีหน้าเบิกบาน ที่แทบจะทำให้โลกทั้งโลกดูสนุกสนานและร่าเริงขึ้นทันตา สิงนี้หล่ะมั้งที่ทำให้ผมรู้สึกรักเขา เขาคนนั้นคนที่ร่าเริงสดใสตลอดเวลา คนที่มักจะทำให้โลกทั้งโลกใบนี้มีแต่ความสุขและรอยยิ้ม เป็นที่ตัวผมซะอีก กลับโง่ไม่รู้ว่าสมควรทำอย่างไร คิดแต่เพียงว่าตอนนี้เขาอยู่ข้างๆ ไม่จำเป็นต้องใส่ใจอะไร แต่แล้วพอในตอนสุดท้าย เขาคนนั้นเดินจากไปแล้ว ผมเนี่ยหล่ะที่กลับกลายต้องมานั่งเสียใจและทนทุกข์ทรมารอยู่แบบนี้
"เหอะ ๆ"
ผมเริ่มจะหัวเราะกับความโง่ของตัวเอง โง่ที่ปล่อยให้เวลามันเลยผ่านมาแบบนี้ โง่ที่ปล่อยให้การกระทำผิดๆ ตั้งแต่ต้น บานปลายมาถึงจุดๆ นี้
แต่แล้วผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้ จริงๆ แล้วถ้าไม่มีเรื่องตั้งแต่สมัยตอนที่ผมยังเด็กๆ นั้นเกิดขึ้น เขาคนนั้นเองก็สมควรกลายเป็นแค่น้องชายคนหนึ่ง น้องชายของเพื่อนที่ผมรัก หรือมันถึงเวลาแล้ว มันสมควรแล้วใช่ไหมที่จะให้เขาเป็นน้องชายเหมือนดั่งเช่นที่มันสมควรเป็น
น้ำตาผมเริ่มไหลรินออกมาอีกครั้ง ผมยังคิดทบทวนวกวนไปมา จนกระทั่งผมหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนมีเมสเสจเข้ามา จากพี่ชายของเขาคนนั้น
-- มันผิดมามากเกินไปแล้วหวะ กูขอโทษที่ดึงพวกมึงเข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้ กูเสียใจที่กูทำให้ดีกว่านี้ไม่ได้ กูจบให้พวกมึงแบบสวยหรูไม่ได้ ถ้าหากมึงเป็นกูมึงจะเข้าใจ กูบังคับให้น้องกูรักใครไม่ได้ สัญญาที่ให้ไว้กับกูกูขอยกเลิก จำไว้ว่ามันเป็นน้องชายกู แล้วกูก็เป็นเพื่อนมึง แล้วมันก็จะกลายเป็นน้องชายของมึงเหมือนกัน กูเสียใจนะเว้ย--
ผมอ่าน เวียนซ้ำไปซ้ำมา จนเริ่มพอจะทำใจขึ้นมาได้บ้าง แต่จะว่าก็ว่าไป ผมว่าผมก็คงเริ่มจะกลับมาแข็งแกร่งเหมือนเดิมแล้วหละ ผมเริ่มปล่อยวางเรื่องนี้ได้นิดหน่อยแล้ว แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังคงไม่กล้าที่จะเข้าไปเจอหน้าใคร ยังคงไม่พร้อมที่จะกลับไปทำอะไรเหมือนเดิมๆ ดั่งเช่นที่เคยทำ
"เล็ก ๆ ๆ " ผมตะโกนเรียก ขณะที่ยังนอนอยู่บนเตียง
ไม่เกินครึ่งนาทีน้องชายผมก็เปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้ากังวลใจ ก่อนจะยิ้มบางๆ เพื่อเป็นการให้กำลังใจผม
แต่ก็ดีแฮะ บางทีการไม่ต้องพูดอะไร มีแค่รอยยิ้มแบบนี้มันก็เพียงพอแล้ว
"เดี๋ยวไปส่งพี่ที่สนามบินหน่อย พี่จะกลับเชียงใหม่" ผมบอกกับน้องชายผม
"จะเอาไรไปด้วยไหม เดี๋ยวเล็กจัดไปให้"
___________________________________________________________
ติ๊ด. . . ๆ ๆ ๆ -6.30-
เสียงของนาฬิกาปลุกผมให้ตื่นขึ้นจากที่นอน ผมค่อยๆ ลืมตา เพราะรูม่านตายังปรับแสงไม่ค่อยได้นัก แสงสว่างยามเช้าตรู่ลอดผ่านม่านสีอมเหลืองเข้ามาทำให้ห้องสว่างขึ้นนิดหน่อย ผมเหลือบไปมองโน๊ตตัวเบ้อเร่อ ที่แปะไว้หน้ากระจก ที่อยู่ถัดจากเตียงไป
- ติดต่องานที่กรุงเทพ เครื่องออก 9.00 น. -
ผมตื่นเช้าแบบนี้มาเกือบๆ เดือนแล้วซินะ ผมบ้าไปกับการทำงาน โทรศัพท์เครื่องเก่าเบอร์เก่า ถูกตั้งทิ้งไว้ที่หัวนอน ตอนนี้ผมเปลี่ยนทุกอย่างเปลี่ยนการใช้ชีวิต ผมแทบจะไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลยด้วยซ้ำ
ผมขึ้นมาอยู่เชียงใหม่กับแม่ ขึ้นมาผ่อนภาระที่หนักหน่วงของแม่ในการทำงานหาเงินให้น้องชายได้ใช้และสำหรับผมที่คอยผลาญมาก่อนหน้านี้ ผมยอมรับว่าเหนื่อยจริงๆ กับการทำงานจริงจังเป็นครั้งแรกของผม ถึงแม้ผมจะเคยขึ้นมาช่วยแม่ทำงานบ้างแล้ว แต่ก็เป็นแค่การเข้ามาทำมาช่วยในบางเรื่อง ซึ่งไม่เหมือนกับตอนนี้ที่ผมคิดว่าผมจะดูแลทั้งหมดแทนแม่ให้ใด้
แม่ยังคงมีแอบแซวผมบ้าง แม่ชอบว่าผมที่ขึ้นมาทำแบบนี้เพราะว่า คงคิดว่าแม่จะจากไปเร็วๆ นี้แน่ๆ เลยรีบขึ้นมา เพราะจะได้ทำได้เมื่อเวลาแม่จากไป ดูซิ แม่ผมก็คิดอะไรแบบนี้ได้ด้วยเนอะ แต่มันก็ดีนะครับ ผมออกห่างจากชีวิตความเป็นอยู่เดิมๆ ผมพยายามทำงานให้มากๆ ให้หนักๆ จนแทบจะไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นๆ อีก เพราะอะไรหนะหรอ
สาเหตุเดียวเลยที่ผมทำแบบนี้ "เพราะผมจะได้ไม่ต้องคิดถึงเขาไง" นี่คือคำตอบที่ผมให้กับตัวผมเอง
และวันนี้จะเป็นวันที่ผมลงไปกรุงเทพ ไปยังซึ่งที่เก่าๆ ที่ผมเคยอยู่ ชีวิตเก่าๆ ที่ผมเคยหนีมา แต่ตอนนี้ผมคงจะไม่หนีมันอีกแล้ว ผมจะทำให้ดีกว่าเดิม..
ตอนนี้ผมเข้มแข็งขึ้นแล้วหรือยังนะ ผมยังคงถามกับตัวเอง
แต่ผมว่าผมคงดีขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยหละครับ
ผมไปอาบน้ำแต่งตัว พร้อมกับหยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าที่ไม่ใด้ใช้นานออกไปด้วย ผมจะทำให้พวกเพื่อนๆ ผมเห็นว่าผมแข็งแรงขึ้นแล้วจริงๆ
ตกลงว่าผมแข็งแรงขึ้นแล้วใช่ไหมครับ? ---
-
อา~น้องนะห์กลับมาแล้วเหรอ ประเดิมด้วยบทพี่ใหญ่
อยากให้ตั้งแต่แรกมีพี่ใหญ่คนเดียวก็ดีสิ(ใจจริงเชียร์ให้เป็นพระเอกด้วย)
รักแบบยึดติดและผิดทางไปหน่อยแต่ก็อ่านแล้วน่าสงสาร
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อยากบอกว่าบางครั้งความรู้สึกจากภายใน กับภาพที่เห็นอาจไม่ได้แสดงอย่างตรงไปตรงมา
มันมีทั้งที่เป็นจริง และ แสร้งให้เหมือนว่าเป็นเช่นนั้นจริงจนบางคน
แม้แต่คนใกล้ตัวก็ไม่อาจจับได้ว่ามัน คือ ภาพลวงที่สรรค์ขึ้นมาบังหน้า
เบียดบังความรู้สึกที่แท้จริง
ใหญ่ คำว่าแข็งแรงที่ว่ามัน คือแข็งแรงจริงหรือ มันอาจใช่แต่เพียงแค่กายภายนอก
แต่ภายใจละ หัวใจที่บอบช้ำ หัวใจที่หมดหวัง ผิดหวัง และสิ้นหวังที่ตรอมตมความรู้สึก
คำว่าแน่ใจนั้นแน่ได้แล้ว หรือว่านั่น คือ ความแข็งแรงจากภายใจ
ความสุขที่จะมีได้จากนี้ไป คงเป็นแค่สุขที่ได้อยู่กับอะไรที่ต่างไปจากเดิม
ซึ่งไม่ต่างไปจากการกล่าวว่าเริ่มต้นใหม่ เริ่มต้นนับตั้งแต่ศูนย์
เพราะบางทีความรัก อาจไม่ได้เกิดได้ง่าย แต่มันก็ไม่ได้เกิดยาก
มันอยุ่ที่ช่วงเวลา และโอกาส และก้าวเข้าหามันอย่างตรงไปตรงมา
อย่างการก้าวเข้ามาของคิ้วเข้ม ก็ทำให้ซันเปลี่ยนแปลงความรู้สึก
และเข้าใจหัวใจของตัวเองมากขึ้น
กระนั้นแล้ว ใหญ่ ละ จะเริ่มต้นมีความรักแบบที่เรียกว่ารักเค้าแล้วเค้ารักเราตอบได้ไหม
จะเฝ้ารออ่านต่อ อาจไม่มาตามอ่านบ่อยๆ แต่ก็มาอ่านเรื่อยๆเท่าที่สะดวก
นิว
-
ตอนที่ 62 โง่...ทึ่สุด
"เค้าพึ่งซ้อมบาสเสร็จนะ ลูกลิง เดี๋ยวเค้าจะไปหาไรกินกับเพื่อนก่อน กลับถึงบ้านแล้วเดี๋ยวโทรหาอีกทีนะ หาอะไรกินด้วย คิดถึงนะ" ผมโทรศัพท์หาแฟนผมหลังจากที่ซ้อมบาสเสร็จเมื่อสักครู่ ปลายสายเหมือนทำอะไรบางอย่างอยู่นิดหน่อย แต่ก็คุยกับผมเป็นปกติ
ผมชอบเวลานี้จัง มันมีความสุขโครตๆ เลย
ผมกับเฟยเริ่มเข้าใกล้กันมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ทุกวันนี้เราแทบจะไม่ได้ห่างกันไปไหนเลยก็ว่าได้ ผมมีเฟยในชีวิตแทบจะทุกเวลา ทุกนาที ทุกการกระทำต่างๆ
ผมเริ่มพยายามให้เฟยเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมมากขึ้น ผมอยากให้เฟยเรียนรู้ในสิ่งที่ผมเป็น สิ่งที่ผมกระทำทุกอย่าง ตลอดเกือบเวลาหนึ่งเดือนหลังจากผ่านเหตุการณ์แย่ๆ นั้นมา ผมกับเฟยตกลงที่จะไม่พูดถึงมันอีก เพราะยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้รู้สึกแย่ เราสองคนใช้เหตุผล และความเข้าใจกันมากกว่าแต่ก่อน จนบางทีตัวผมเองยังรู้สึกแปลกใจเลยด้วยซ้ำว่า ก่อนหน้านี้สิ่งที่ผ่านๆ มามันเป็นบทเรียน หรืออากาศธาตุ ที่ผ่านเข้ามากันแน่
เพราะว่าในตอนนี้ชีวิตผมกับเฟย มันดูราบเรียบแทบจะไม่มีเรื่องราวอย่างเช่นเคยเข้ามาให้กวนหัวใจเลยด้วยซ้ำ
บี ก็หายไปจากชีวิตของผม ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะสาเหตุใด แต่ผมก็ยินดีกับชีวิตตอนนี้ ชีวิตที่มีเฟยอยู่ข้างๆ ชีวิตที่มีความสุขแบบนี้หละมั้ง ที่ผมกับเฟย รอมันอยู่
ความรักแบบปกติทั่วๆ ไปที่เขาจะมีกัน
ไปกินข้าวด้วยกัน รอกันในเวลาที่อีกฝ่ายต้องทำอะไร ดูหนังด้วยกัน นอนด้วยกัน ไปเรียนด้วยกัน ดูแลกัน เป็นห่วงกัน และสุดท้าย เป็นเจ้าของ ของกันและกัน
"เห้ย มึงกับมันนี่จริงๆ แล้วหรอวะ" เพื่อนสนิทผมที่ซ้อมบาสด้วยกันถามขึ้น ขณะที่ผมกินข้าวหลังจากเลิกซ้อมบาสแล้ว
ผมหันไปมองหน้ามันแบบเหนื่อยๆ ผมว่ามันถามแปลกๆ นะครับ ถ้าผมไม่รู้สึกจริงจัง ผมจะกล้าเปิดเผยกับพวกมันขนาดนี้หรอ มันนี่โง่จริงๆ
แต่ผมสังเกตุดูจากคำถามของมัน มันทำให้เพื่อนคนอื่นๆ ที่กำลังสนใจในเรื่องอื่นๆ รอบข้าง กลับมาสนใจในคำถามนี้ เหมือนกับว่า รอคำตอบจากผมอยู่กันหมดทุกคน
"เออ เดะ กูว่าตอนนี้กูรักมันหว่ะ" ผมตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ผมก็ตอบแบบสิ่งที่ผมคิดในใจอยู่แล้ว ผมไม่จำเป็นต้องโกหกเพื่อนพวกนี้หรอกครับ เพราะถึงยังไง พวกมันก็เคยเจอเรื่องราวระหว่างผมกับเฟยมานิดหน่อย มันคงเดาออกอยู่แล้ว แต่เพียงแค่อยากถามเพื่อความแน่ใจหล่ะมั้งครับ
"เอาแล้วเว้ยเพื่อนกู เมิงตอบแบบนี้นี่ กูเสียวหลังวาบเลยนะเว้ย" เพื่อนอีกคนเริ่มปากหมาแล้วครับ
"กูไม่รู้จะบอกพวกมึงยังไงหวะ แต่ถ้าไม่ใช่มันกูก็ไม่ชอบ ลึกๆ แล้วกูก็ยังชอบผู้หญิงนะเว้ย แต่กูก็ไม่รู้หว่ะ ตอนนี้กูก็บอกแบบนี้หล่ะ กูรักมัน จบป่ะ" ผมทำหน้าครุ่นคิดสักพักก่อนที่จะตอบพวกมันไป
ผมไม่ได้มองว่าเฟยเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงหรอกครับ ผมคิดว่าผมชอบเฟยเพราะว่าเฟยเทห์ดี เฟยเก่ง แล้วสุดท้ายก็เฟยเป็นสิ่งที่อยู่ในอุดมคติของผม ผมชอบคนแบบเฟย ก็เท่านั้น และเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมาสำหรับผมกับเฟย มันยิ่งทำให้ผมกับเฟยรู้สึกผูกพันธ์กันมากขึ้น จนตอนนี้มันทำให้ผมรักเฟย ก็แค่นั้น
"เออ จบ" เพื่อนผมพูดตัดบท เพราะเห็นว่าผมคงตอบอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้
บทสนทนาระหว่าผมกับเพื่อนเริ่มเงียบลง หรือเป็นเพราะผมไม่อยากตอบอะไรหล่ะมั้ง เพื่อนๆ มันคงดูออก ตอนนี้บรรยากาศเริ่มดูอึดอัด เป็นเพราะคำภามที่เพื่อนผมถาม หรือเป็นเพราะคำตอบที่ผมตอบกันแน่หว่า
แต่ก็ช่างเหอะครับ ไงซะผมก็รู้ว่าพวกมันก็แค่เป็นห่วงผม เลยอยากถามเพื่อความแน่ใจก็เท่านั้น
เฟยเองกับพวกมันก็ถือว่าโดยรวมๆ ดีเลยนะครับ เฟยเข้ากับเพื่อนๆ ผมได้ทุกคน และเพื่อนๆ ผมก็ไม่มีใครรู้สึกแอนตี้กับเฟยนิครับ
แค่นี้ก็เพียงพอแล้วนิ สำหรับการเริ่มต้นที่ผมจะเปิดเผยเฟยต่อคนอื่นๆ
"แล้วมันมันส์กว่าเปล่าวะ" ......
"เชี้ย .. เมืงถามแบบนั้นได้ไง เชี่ยต่อ" ไอ้ซันพูดขึ้น ห้ามไอ้ต่อ ที่ตอนนี้พูดแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมแทบสำลักเส้นผัดไทย ไม่คิดว่ามันจะกล้าถามแบบนี้ดิครับ
"โพล๊ะ .." เสียงผมตบหัวไอ้ต่อ หน้าเกือบทิ่มจานมันแหน่ะ
ไอ้ห่า ถามมาได้ นี่มันกลางวงข้าวนะเนี่ย ผมแอบเขินนิดๆ เลยแก้เขินไปด้วยวิธีนี้
"เออ แล้วสรุปว่า สกอร์ เท่าไรวะ" ไอ้ซันยังคงถามต่อ ผมยังคงกินต่อไปโดยไม่สนใจ และในวงก็เงียบอีกครั้ง
ผมกินเสร็จคำนี้ เลยยกมือชูสิบนิ้ว ก่อนที่จะกินต่อแบบเบลอๆ ในสิ่งที่ทำไปเมื่อครู่
"เย้... ลู่... ไว้วันหลังขอกูลองบ้างเด้อ" ไอ้ต่อพูดหลังจากที่ผมชูนิ้วไป ไม่นาน
เสียงหัวเราะกันระงมในโต๊ะ .....
"ลองตีนกูก่อนป่าวหล่ะ" ผมตอบไปแบบกวนๆ
"ตีนมึงเอาได้ด้วยหรอวะ กูพึ่งรู้นะเนี่ย แล้วถ้ากูเอาจะเสร็จตรงไหนวะ แตกใส่หน้าแข้งมึงได้ช่ายป่าววะ" ไอ้ต่อยังสวนกลับมาอีกหน่อย
ตอนนี้เสียงหัวเราะเริ่มดังขึ้นกว่าเดิมอีก พวกแมร่ง นี่เลวจิงๆ เลย
ผมยิ่งรู้สึกดีขึ้นไปใหญ่ที่พวกมันไม่ได้รู้สึกแย่ๆ กับการที่ผมเป็นแบบนี้ แถมยังรู้สึกว่ากลายเป็นเรื่องปกติอีกซะต่างหาก ผมเริ่มมองเห็นอนาคตของผมกับเฟยมากขึ้น ผมจะต้องสนใจคนอื่นทำไม ในเมื่อผมกับมันรักกัน และตอนนี้ผมก็มีเพื่อนที่สนิทๆ ของผมรับได้ด้วย แค่นี้ก็มีความสุขโครตๆ แล้วหละ
ผมกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน บ้านใครบ้านมัน ก่อนจะกลับ ไอ้ต่อเดินมาตบหลังผมก่อนที่จะ พยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มให้ผมอีกครั้งและขึ้นแท๊กซี่กลับไป
"มีไรบอกพวกกูนะเว้ย ตอนนี้มึงมีความสุข เพื่อนก็อยู่ห่างๆ หวะ พอมึงทุกข์ เพื่อนๆ ก็อยู่ใกล้ๆ มึงนะเว้ย" มันตะโกนออกมาจากรถแท๊กซี่ที่วิ่งไปได้นิดหน่อย
ผมยิ้มกับคำพูดที่มันพึ่งพูดเมื่อกี้ ตอนแรกก่อนที่ผมจะทำแบบนี้ผมก็คิดอยู่เสมอว่าพวกมันจะแอนตี้ผมไหม แต่ตอนนี้คงไม่แล้ว ผมคงคิดมากไปเอง พวกมันยังไงๆ ก็ต้องเข้าข้างผมอยู่แล้ว เพราะพวกมันเป็นเพื่อนรักผมนิครับ
ผมขับมอไซด์กลับมาถึงบ้าน อาบน้ำ เรียบร้อยแล้วจึงโทรไปหาเฟย เฟยบอกว่าพรุ่งนี้เจอกันจะมีเซอไพรส์ให้ด้วย ผมคะยั้นคะยออยากรู้ว่าคือเรื่องอ่ะไร เฟยไม่ตอบ ได้แต่เพียงแค่บอกว่า ให้รอพรุ่งนี้
ผมเอนตัวลงบนที่นอน ใจเต้นตุ้มต่อม อยากรู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร เรื่องเซอไพรส์คืออะไร จนเกือบจะหลับเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
-- บี --
ผมชั่งใจอยู่นานว่าจะรับหรือไม่รับดี แต่ผมก็อยากรู้ว่าเขาจะโทรมาหาผมทำไม โทรมาเรื่องอะไร สุดท้ายผมก็กดรับ
เสียงปลายสายที่พูดขึ้นไม่ใช่เสียงที่ผมคุ้นเคย แต่เป็นเสียงผู้ชายที่ฟังดูร้อนรนและ เร่งรีบ
"เวย์หรือเปล่า" ปลายสายพูดขึ้น
"ช่าย แล้วนั่นใคร" ผมตอบไปด้วยอาการงง งง
"พี่ซีเองจำได้เปล่า" ปลายสายตอบกลับมาแบบร้อนรน
แปลกแฮะ ไอ้เลวซีจะโทรมาหาผมทำไมเวลานี้ แล้วจะมีเรื่องอะไรกันแน่ แล้วทำไมถึงเอาเบอร์บีโทรมา แถมยังพูดเพราะซะด้วย ด้วยความสงสัย จึงทำให้ผมยังไม่วาง และยังคงถามกลับไป
"มีอะไรอีก จะนอนแล้ว มีไรก็พูดๆ มา" ผมตอบกลับไปแบบหัวเสียนิดๆ เหมือนไม่อยากคุย แต่ลึกๆ แล้วก็อยากรู้ว่าเขาโทรมาเพื่ออะไร
"บีอยู่โรงพยาบาล บีกินยาฆ่าตัวตาย" ปลายสายพูดชัดๆ เน้นๆ และน้ำเสียงที่ร้อนรนกว่าเดิม
ผมไม่รู้ว่าเขาโกหกผมหรือเปล่า แต่เวลาที่ผ่านมาผมกับบีก็รู้จักกัน สนิทกันในช่วงเวลาหนึ่ง หากสถานการณ์แบบนี้ผมจะแกล้งเป็นไม่รู้สึกอะไรเลยก็คงเป็นไปไม่ได้ ลึกๆ แล้วผมก็ยังคงห่วงอยู่นิดหน่อย
"อย่ามาอำ เอาดีๆ" ผมตอบไปแบบไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
"กูจะอำมึงทำไม นั่นน้องกูนะ มันกินยาเพราะมึง มึงต้องไปดูมันหน่อย กูขอร้อง ไปพูดไรกับมันหน่อยก็ได้ นะ ๆ ถือว่า พี่ซีขอร้อง" ปลายสายเริ่มเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่อ้อนวอนลงในตอนท้าย
ผมกำลังชั่งใจว่าสมควรจะไปดีหรือไม่ไปดี แต่สุดท้ายผมก็ให้คำตอบกับตัวเองได้ ผมสมควรไป เพราะนี่อาจจะเป็นโอกาศสุดท้ายที่จะจบเรื่องระหว่างผมกับบีซะเลย และหากลองฟังๆ ดูผมกับไอ้พี่ซีเนี่ยก็เกลียดกันจะตาย แต่ตอนนี้เขากลับพูดดีกับผม อ้อนวอนด้วยซ้ำ คงไม่โกหกผมหรอก น้องใคร ใครก็ต้องรัก ถ้าเป็นถึงขนาดนี้ตัวผมเองก็คงต้องทำแบบเขาหล่ะ
"โรงบาลไหน" ผมตอบกลับไป หลังจากคิดอะไรอยู่พักหนึ่ง
"เดี๋ยวไปรับหน้าบ้านแล้วกัน บอกทางมา" เสียงปลายสายยังคงร้อนรน
ผมบอกทางมาบ้านเสร็จสรรพ ก่อนที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้ารอเขามารับออกไป
ผมเลือกที่จะไม่โทรบอกเฟย เพราะกลัวว่าเฟยจะเป็นห่วง และเรื่องแค่นี้ผมก็คงจัดการเองได้ ผมอยากจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จสิ้น เพื่อผมกับเฟยจะได้ไม่มีปัญหาเรื่องบีต่อจากนี้อีก
ช่วงเวลาที่ผมนั่งรอซีมารับ ผมยังคงคิดไปต่างๆ นาๆ ใจหนึ่งก็กลัวว่าจะเกิดปัญหาขึ้นมาอีก แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าคงเป็นการดีที่จะจบเรื่องแบบนี้ ยอมรับว่าลึกๆ แล้วผมก็กลัวว่าเรื่องของบีจะเข้ามาทำลายความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเฟยอีก แต่ถ้าผมไปเคลียร์ซะตั้งแต่ตอนนี้ ไปให้มันจบๆ อนาคตผมกับเฟยคงจะไม่มีปัญหานี้อีกแน่ๆ ผมจึงเลือกที่จะไป
"จะไปไหนลูก ดึกดื่นแล้วนะ รอไปพรุ่งนี้ดีกว่าไหม" แม่ผมออกมาเข้าห้องน้ำ และพยายามห้ามผมไม่ให้ออกไป
"ไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลอะแม่ เดี๋ยวมา" ผมตอบไปด้วยความจริงครึ่งเดียว ผมไม่อยากให้แม่รู้ว่า บีอยู่โรงพยาบาล เพราะถ้าแม่รู้แม่คงต้องไปด้วยแน่ๆ
จังหว่ะเดียวกันกับที่ซีมาถึงแล้ว ผมเดินเข้าไปกอดแม่อีกครั้งก่อนที่จะออกไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้าน
ซีท่าทางร้อนรน และดูเครียดๆ ผมจึงเริ่มมั่นใจได้ว่าเรื่องที่เขาพูดเป็นเรื่องจริง ผมไม่อยากคุยอะไรกับเขาเท่าไหร่นัก จึงไมได้เริ่มสนทนา ได้แต่นั่งเงียบๆ อยู่ในรถขณะเดินทาง
ซีขับรถด้วยความเร็ว ถึงเร็วมาก ขับมุดเลนถนนไปมา มันยิ่งทำให้ผมเชื่อมากกว่าเดิมว่าเขารีบร้อนจริงๆ
"กูขอโทษมึงด้วยนะ ถ้าจะโทษใคร โทษกูคนเดียวพอ" ซีหันมาพูดกับผม
"เรื่องอะไร โทษไรมึง" ผมตอบกลับไปแบบงง งง กับคำพูดที่ซีพูด
"ขอโทษ" ซีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนที่จะหักพวงมาลัยไปทางขวา รถเกยขึ้นเกาะกลางถนนด้วยความเร็ว
"โครม...." ................................
-
สั้นไป นิส แต่ วันนี้ ก็ สองตอน และ
ไม่ได้เขียนนาน เริ่มออกอาการ เขียนไม่ค่อยออก
ที่ห่างหายไป เพราะว่าเริ่มงานใหม่แล้ว
การทำงานนี่มันเหนื่อย จริงๆ เลยเนอะ ต้องตื่นเช้า ซะด้วย
แต่ก็ต้องสู้ๆ เพื่องาน เพื่ออนาคต เนอะ
ไงก็อย่าลืมติดตามกันต่อน้า
มีไร ก็ติ ๆ ได้เวย
อยากรับรู้ความรู้สึกคนอ่านบ้างอะไรบ้างอ่ะ
-
:z13: จิ้มน้องนะ มาสองตอนเลยวุ้ย :z2: :z2:
-
จิ้มด้วยคน :z13:
แล้วเวย์จะเป็นรัยหมั้ยเนี่ย
-
เฮ้ย เล่นงี้เลยเรอะ เจ้าซี คิดว่าพอกำจัดเวย์ไป แล้วเฟยจะเป็นแบบเดิมล่ะสิ
-
เฮ้ยยยย ไอ้พี่ซี เล่นพลีชีพกันเลยหรอว่ะ :angry2:
คงหวังให้เวย์ตายไปพร้อมกับตัวเอง เพื่อให้พวกพี่ใหญ่ได้เฟยกลับไปอ่ะหรอ
คิดอะไรโง่ๆ อ่ะ :serius2:
หวังว่าเวย์คงไม่เป็นอะไรไปหรอกนะ :call:
-
:a5: จนถึงที่สุด ไอ้พี่ซีก็ยังทำเรื่องบ้าๆ อยู่ดี
เค้าคงคิดว่าถ้าเวย์ตายไปซะ เฟยก็จะกลับไปหาพี่ใหญ่น่ะเหรอ
โถ่ เว้ยยยยย มันมีสมองเท่ามดปลอกรึไงฟระ :serius2:
-
เห็นด้วยว่าถึงตอนนี้แล้วพี่ซีก็ยังไม่เคยคิดจะทำอะไรให้ดีขึ้น
คิดจะช่วยใหญ่เพื่อนตัวเอง โดยไม่เคยคิดถึงจิตใจคนอื่น
สิ่งที่ทำไปก็ยังเป็นความเห็นแก่ตัวอยู่ดี
-
ซีเอ๊ยซี สิ่งที่ทำน่ะมันไม่ใช่จะช่วยใหญ่เลยนะ จะมีแต่ทำให้บาดแผลเปิดกว้างมากขึ้นอีกตางหาก
-
นั่งอ่านตั้งแต่หกโมงเช้าแล้วอ่า หยุดไม่ได้ ลุ้นทุกตอนเลยค่ะ o18
ทำเอาร้องไห้หลายตอนเลย :o12:
พี่ซีบ้าไปแล้ว ทำไรไปเนี่ย :angry2:
เอาเวย์คืนมาน้า! :m31:
สู้ๆ นะคะ รออยู่ค่ะ เข้มแข็งๆ ^^ o13
-
o22 หายไปนาน กลับมาทีทำไมเป็นงี้อ่ะ :o12:
-
ซีกัดไม่ปล่อยจริงๆ
แล้วเวย์จะรอดไม๊เนี่ย หุหุ
-
อืมมมมมมมมมม
โง่...ที่สุด จริงๆ ด้วย
:sad4:
-
จะเปนยังงัยนะ
เรื่องราวจะจบแล้วหรอเนี้ยะ
ขอเป็นกำลังใจให้นะคับ
-
จะออกหัวหรือก้อยเนี่ยยยยย
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:กอด1:...เออ อย่างน้องนะห์ ว่าตามอ่านกันตาเหลือกเลยอะ 3-4 ตอน
...บอกตามตรง ไม่ได้เข้ามาอ่านหลังจากน้องนะห์ เป็นโสดเลยนึกว่า
...ตอนต่อไปมันคงจะเป็นจุดจบ ของความรักของน้องนะห์ เลยพักทำใจก่อน
...วันนี้เข้ามาอ่าน เลยรู้ว่าปัญหาต่างๆๆ เริ่มคลี่คลาย แต่ละคนก็ได้รับ
...ผลของการกระทำ ตอบแทนกันไป ส่วนใหญ่ก็สำนึกได้ แต่ทำไมพี่ซี
...ถึงได้คิดทำอะไรเพื่อเพื่อน แต่..ทำโง่ๆๆแบบนี้ เวย์จะเป็นอะไรมากไหม
...น้องนะห์ ได้ทำงานแล้ว เหนื่อยก็สู้ๆๆนะ
...ขอให้พบกับสิ่งใหม่ๆๆสิ่งดีๆๆ เข้ามาในชีวิตอย่าปิดกั้นตัวเองเรื่อง..ความรัก
...อะไรที่ผ่านไปแล้ว ก็เก็บไว้แต่สิ่งดีๆๆ ที่ควรค่าแก่การจดจำ..ชีวิตเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ :กอด1:
-
เข้าใจใหญ่นะ คนที่เคยเป็นของเรากลายเป็นของคนอื่น แม้อยากเห็นอยากปกป้องอยากอยู่ใกล้ๆก้อทำไม่ได้ เพราะเค้าเลือกที่จะเดินจากไป จะยื้อยังไงก้อคงไม่มีทางเหมือนเดิม ใหญ่ทำถูกแล้วที่ไปช่วยงานแม่ที่เชียงใหม่ เมื่อยังตัดใจไม่ได้ก้อไม่ต้องเห็นไม่ต้องรับรู้อะไรซะเลยดีกว่า แล้วซักวันหนึ่ง เวลา จะช่วยรักษาใจใหญ่ได้เอง อาจจะมีรอยแผลใหญ่ที่ไม่มีวันหายสนิท แต่ในความเจ็บนั้นมันก้อช่วยเตือนว่า ใหญ่เคยมีช่วงดีๆกับเฟยอย่างล้นเหลือ
ส่วนซี แมร่ง โค ตะ ระ โง่จริงๆ คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะได้อะไรวะ :fire:
-
:m16: :m16:
ยัง
โง่
ได้
อีก
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ไอ้บ้าซี
โง่ซ้ำซาก
:m16:
-
ตอนที่ 63 เรื่องที่รับไม่ได้
"เอ.. ว่าแต่พี่ใหญ่สั่งให้ซื้ออะไรอีกน้า ลืมทุกทีเลย สงสัยสมองจะไม่ค่อยเหลือแล้วเราเนี่ย" ผมสบทกับตัวเอง ขณะที่เดินเลือกซื้อของอยู่ในมินิมาร์ทแห่งหนึ่ง ในตระกร้ามีเบียร์อยู่หกกระป๋อง แต่ผมก็ยังคงนึกไม่ออก เลยตัดสินใจเดินไปจ่ายตังค์เสียดีกว่า
"รับขนมจีบ ซาลาเปา เพิ่มไหมค่ะ" แคชเชียร์สาวเสนอสินค้าตามมารยาทที่ได้อบรมมา ผมส่ายหน้านิดๆ เพื่อเป็นการบอกว่า ไม่รับ ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นหมากฝรั่งหน้าเคาเตอร์จ่ายเงิน ก่อนที่หยิบและส่งให้กับแคชเชียร์สาวด้านหน้า
เมื่อรับถุงใส่ของที่ซื้อเรียบร้อยแล้วผมรีบวิ่งออกมาจากมินิมาร์ท เพราะจะได้รีบกลับไปเล่นน้ำสงการนต์ไวๆ
"พลั๊ก." เสียงผมชนกับผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง กระป๋องเบียร์ และของในถุงหล่นกระจัดกระจาย
ผมไม่กล้ามองหน้าเขาเท่าไหร่เนื่องจากความอาย ที่เกิดจากความสะเพร่าของตนเอง แต่กระป๋องเบียร์นี่สิ กลิ้งกลุกๆ ไปนุ้นซะแล้ว
"ช่วยเก็บหน่อยดิ๊ ตรงนุ้นอ่ะ กลิ้งไปแล้วววววว" ผมตะโกนออกมาด้วยความเมาๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ที่กินไปก่อนที่จะมาซื้อของ เขาช่วยผมเก็บเบียร์ที่หล่นกระจัดกระจาย ผมรีบวิ่งออกไปหาพี่ใหญ่ที่อยู่ริมๆ ฟุตบาท เพราะยังอายเรื่องเมื่อครู่
"เห้ย...........หมากฝรั่งหล่น" เขาคนนั้นตะโกนกลับมา ขณะที่ผมวิ่งจนเกือบจะถึงขอบฟุตบาทซะแล้ว
ด้วยความที่ยังอายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ใจจริงอยากจะวิ่งหนีไปซะเลย แต่เขาเดินมาไกล้ๆ ผมเรื่อยๆ ผมไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงกลับหันหลังกลับไป และกางถุง ยื่นมาด้านหน้า พี่ใหญ่เดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
เวรกำ.. กูทำอะไรอยู่เนี่ย มันจะด่าอะไรกูเปล่าวะ ผมนึกในใจ แต่ก็เอาสิ พี่ใหญ่เดินมาไกล้ผมแล้ว ถ้ามันกล้าด่าผม ก็ลองดู
"พลั๊ก !!" ผมกับผู้ชายคนเมื่อกี้กระเด็นออกมาด้วยกันทั้งคู่ด้วยแรงพลักจากพี่ใหญ่
"ซ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา" ผมโดนสาดน้ำ สงสัยเป็นเล็กแน่ๆ มันต้องแอบเอาถังน้ำมาสาดผมแน่ๆ แต่เรื่องของเรื่องตอนนี้สิ ผมนอนทับผู้ชายเมื่อกี้อยู่ แบบว่านอนทับเขาเลย อายฉิบหาย เมื่อกี้ก็ชนเขา ตอนนี้ยังมาล้มทับบนตัวเขาอีก ผมรีบพยายามจะลุกขึ้น
"พรืด.." ไอ้รองเท้าเจ้ากรรม ก็ดันไม่มีดอกยางซะอีก ผมยิ่งทับเขาหนักมากขึ้นไปอีก ตอนนี้หน้าผมกับหน้าเขาแทบจะชนกันอยู่แล้ว โอ้ย..จะบ้าตาย อายซ้ำอายซ้อน ฉิบเป้ง
ผมรีบตั้งตัวแล้วรีบลุกอีกครั้ง แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเพื่อกลบเกลื่อนความอาย หันไปเห็นเล็กยืนถือถังเบียร์ พี่ใหญ่ทำหน้าบอกบุญไม่รับนิดหน่อย
ผมเปิดกระป๋องเบียร์ในถุงที่ถืออยู่เนี่ยหล่ะ สาด ๆ ๆๆ ๆๆ เล่นสงการนต์ซะเลยดีกว่า ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วแก้เขินวิธีนี้เลยดีกว่า
"เอ้าา ช่วยหน่อยเดะ เบียร์ในถุงอ่ะ" ผมหันไปชวนคนที่ผมล้มทับ คล้ายๆ จะเบลอๆ ใส่เรื่องที่เกิดขึ้น แต่เขาก็ทำหน้างงๆ นิดๆ ก่อนที่จะร่วมแจมสาดเบียร์กัน สนุกมากๆ จริงๆ สาดกันจนหมด ผมก็เลยขอโทษเขาอีกที แต่ก็ยังไม่กล้ามองหน้าอยู่ดี ด้วยความอายๆ เนี่ยหล่ะ
"แล้วใครบอกว่า เวลาเมาแล้วเราจะหน้าด้าน ไม่จริงซักกะติ๊ด" ผมคิดในใจ
"ไม่เป็นไร" เขาตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ ใจผมเริ่มสั่นนิดๆ ผมว่าผมรีบไปดีกว่า ผมเลยผ่านตัวเขาไปหยิบหมากฝรั่งในถุงที่อยู่หลังจากเขาไป ก่อนที่จะเดินกลับไปหาพี่ใหญ่ เดินไปได้สักพัก ผมหันหลังกลับมามองเขา
เขายังยืนมองผมอยู่ตรงนั้น หน้าตาดูอิดโรย หน้าซีดเหมือนไม่มีชีวิตชีวา เขายกมือขวาขึ้นมาโบกเล็กๆ พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ เอ่อท้น และไหลลงมาเป็นสาย
"วูบ.." ผมลุกขึ้นจากที่นอนด้วยความเร็ว ใจเต้นรัวเหมือนกลองเพลง มือไม้สั่นไปหมด
"ฝัน.. มันก็แค่ความฝัน" ผมปลอบใจตัวเองพร้อมกับลูบที่หน้าอกเบาๆ เพื่อเป็นการเรียกขวัญตัวเองกลับมา
ผมเริ่มตั้งสติ พอสติเริ่มกลับเข้ามา ผมรีบกดโทรศัพท์ไปหาคนที่ผมฝันถึงทันที
-- กอริล่า --
"หมายเลขที่ท่านเรียกอยู่ขณะนี้ ยังไม่มีผู้รับสาย กรุณาติดต่อกลับมาใหม่" ไม่ว่าผมจะกดโทรไปอีกซักกี่ครั้งผมก็เจอแต่เสียงนี้เหมือนเดิม
ใจผมเริ่มร้อนรน มากขึ้น เวย์ไม่เคยเป็นแบบนี้ เวย์ไม่เคยปิดเครื่อง ผมตัดสินใจโทรเข้าบ้าน ทั้งๆ ที่เวลานี้เป็นเวลาเกือบๆ จะ ตีสี่แล้ว
ที่บ้านก็ยังไม่มีคนรับอยู่ดี ผมตัดสินใจโทรไปหาเพื่อนๆ ของเวย์เพื่อขอเบอร์แม่ของเวย์ ใจผมในตอนนี้มันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ไหนจะไอ้ความฝันบ้าๆ ที่ฝันขึ้นมาทำไมก็ไม่รู้
ฝันที่มันทำให้ผมยิ่งคิดไปไกล เวย์จะจากผมไปหรอ? ผมอยู่ไม่ได้แน่ๆ ถ้าไม่มีเวย์
ผมยังคงพยายามปลอบตัวเอง ผมได้เบอร์แม่เวย์จากต่อ ผมรีบกดโทรไปทันที
"สวัสดีค่ะ" ปลายสายพูดด้วยเสียงร้อนรน และดูกังวล จนผมรู้สึกได้ทันที
"แม่หรือครับ นี่เฟยนะครับ" ผมแสดงตัวตนให้ปลายสายได้รับทราบ
"เฟยหรอลูก นี่แม่กำลังไปโรงพยาบาล เวย์เกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้เป็นยังไงก็ไม่รู้" ปลายสายเมื่อรับรู้ว่ากำลังสนทนาอยู่กับใคร ก็พูดเรื่องที่กำลังเป็นกังวลออกมาให้ผมรับรู้ทันที
"ตุบ.." เสียงโทรศัพท์ผมหล่นลงบนที่นอน
ผมชาไปทั้งตัว เหมือนกับตอนนี้ทั่วร่างไม่สามารถบังคับอะไรได้ ความรู้สึกทั้งหมดเหมือนกับถูกดูดกลืนหายไป ใจสั่นหวิว เต้นไม่เป็นจังหว่ะ ผมตั้งสติอีกครั้งก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถามต่ออย่างร้อนรน
"อยู่โรงพยาบาลไหนครับแม่" ผมรีบถามทันที
เมื่อผมทราบเรื่องทั้งหมด ผมรีบวิ่งลงไปเคาะประตูห้องพี่สาวอย่างร้อนรน พี่สาวเปิดประตูมาด้วยอาการงัวเงีย ผมวิ่งไปหยิบกุญแจรถ แล้วรีบออกไปทันที
ระหว่างขับรถ ที่บ้านทั้งพี่ชาย และพี่สาว ต่างโทรเข้ามาถามถึงสาเหตุที่ผมร้อนรน และก็ตามผมออกมา
ผมไปถึงโรงพยาบาลเห็นแม่และพ่อเวย์อยู่หน้าห้องไอซียู พร้อมด้วยอาการที่เป็นกังวลอย่างมากมาย แม่เดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น ตัวผมได้แต่ยืนมองแม่เวย์ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะตอนนี้ผมเองก็คงไม่ต่างจากแม่เวย์เท่าไหร่ ผมเหมือนใจจะขาดเสียให้ได้ ผมยืนเกาะประตูห้องไอซียู เผื่อจะมองเห็นข้างในได้บ้าง แต่ก็ยังมองไม่เห็นอะไร
ไม่นาน พี่สาวผม และพี่ชายผม พร้อมกับพี่ใหญ่ก็มาถึง ทุกคนยังคงไม่ถามอะไรผม เพราะทุกคนคงรับรู้ถึงสถานการณ์ได้
ไม่มีเสียงสนทนาใดๆ หน้าห้องนี้เลย มีแต่ความเงียบเข้ามาแทนที่ จนเวลาผ่านไป ราวสามชั่วโมง
ประตูห้องไอซียูถูกเปิดขึ้น พร้อมกับหมอที่เดินออกมาด้วยสีหน้าเหนื่อย และวิตก
"เป็นอย่างไรบ้างค่ะ /ครับ" ผมกับแม่เวย์ถามพร้อมกัน พร้อมๆ กับที่ทุกคนยืนขึ้นเพื่อรอฟังคำตอบจากหมอ
"ทางเราพยายามสุดความสามารถแล้ว แต่ไม่สามารถช่วยทั้งคู่ได้ เสียใจด้วยนะครับ" หมอบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ไม่จริง... ไม่ มันต้องไม่จริง เวย์ต้องไม่เป็นแบบนี้ เวย์ต้องไม่ตาย เวย์ต้องไม่หนีเฟยไปไหน" ผมเริ่มพูดออกมาแบบไม่รู้ตัว
ผมพลักประตูห้องไอซียูแล้วเดินเข้าไป เตียงผ่าตัดสองเตียงที่ตอนนี้คนที่นอนบนนั้นทั้งสองฝั่งมีผ้าสีขาวคลุมหน้าไว้เรียบร้อย ผมเดินเข้าไปด้วยสันชาติญาณ เปิดคนด้านซ้ายดู
คิ้วที่มองมองยังไงก็ไม่เคยเบื่อ เรียวปากคู่หนาคู่นั้นที่ผมเคยสัมผัส ขนตาที่ยาวเป็นแพที่ผมเคยปลึ้ม ดวงตาตอนนี้ปิดสนิท ไม่รับรู้อะไร รอยเลือดที่ยังพอมีให้เห็นบ้างบางที่ รอยฟกช้ำบางจุด ผมค่อยๆ กอดร่างนั้นอย่างแผ่วเบา ดวงตาเริ่มพร่าเลือนเพราะน้ำในตาที่เริ่มเอ่อล้นออกมามากมาย สมองผมเริ่มเลือนลาง
"ม่าย....................................." ผมตะโกนสุดเสียงพร้อมกับกอดร่างที่ไร้วิญญาณตรงหน้า
-
สั้น แต่หวาน...
เวรกำ ตรูจะ โดนสาปแช่งไหมเนี่ย
แต่ก็ตามพล๊อตที่วางไว้
ทนๆ อ่านกันหน่อยนะครับ
ช่วงนี้ อาจจะมาต่อ ไม่ค่อยบ่อย
เพราะ ว่างานหนักมากๆ
ผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายการตลาดเงินฝากและพัฒนาผลิตภัณฑ์
หรือที่เรียกสั้นๆ ว่า เจเนอเรชั่นเบ้ นี่เอง
เหนี่อยมากๆ ใช้งานอย่างกะ ข้าทาสบริวาร แต่ก็เอาเหอะ สนุกดี
มิสๆ ทุกคนนะคร้าบ
-
เอิ่มน้องนะห์ มาทิ้งฆ่าตัดตอนแบบนี้ แล้วทิ้งท้ายว่าจะหายไปอีกสักพัก แบบนี้เอามีดมาแทงกันเลยม๊ายยยยยยยยย o22
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย
:z3: :z3: :z3:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย o9
-
:o12:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:dont2:
:freeze:
-
ทางเลือก...ที่ยอมรับได้ และต้องยอมรับ :L2:
-
เฟยจะต้องเจอแต่เรื่องเศร้าๆ ไปอีกนานแค่ไหน
:monkeysad:
-
:a5:
มาทิ้งบอมแล้วก้อจากไป....... :m31:
-
ม่ายยยยยยย ไม่จริงใช่มั้ย เวย์จะไปแบบนี้เหรอ จะปล่อยให้เฟยอยู่แบบนี้แล้วเฟยจะอยู่ได้ยังไง
:o12:
-
ไหนสัญญาว่า จะอยู่เคียงข้าง เฟย ตลอดไปไง
จะไม่ทำให้ เฟย เสียใจ ร้องไห้ ไม่ใช่หรือ
แล้วทำไม เวย์ จะต้องทิ้ง เฟย ไปแบบนี้หละ
:serius2: :serius2: :serius2:
ไม่ยอมให้ เวย์ ไปไหนนะ :m15: :m15: :m15:
-
:m31: :m31: :m31: :m31:
เปนไปไม่ได้นะ
ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ
-
ตอนที่ 64 ไม่สงสาร.แต่รักต่างหาก
ควันไฟสีดำพุ่งลอยสู่ฟ้าอย่างไม่ขาดสาย ผู้คนในชุดดำต่างอยู่ในความเศร้าโศกและเสียใจกับการจากไปของซี แม้ว่าซีตอนอยู่อาจจะทำเรื่องไม่ดีๆ ไว้กับใครหลายๆ คน แต่จริงๆ แล้ว ซีเป็นเพื่อนที่ดีมาก พวกผมหกคน ยืนมองควันไฟที่ลอยออกไป ราวกับว่าสิ่งที่พึ่งจะผ่านพ้นไปอยากให้เป็นเสียแค่ความฝัน
อย่างที่รู้ๆกันอยู่ ซีไม่เหลือใครอีกแล้ว พ่อกับแม่ซีก็คงไม่ได้รับรู้เรื่องที่เกิดขึ้น ผมกับเพื่อนเลยอาสาที่จะเป็นเจ้าภาพในการจัดงานของซีและบี
ควันไฟเบาบางลงเหลือไว้แต่เพียงเศษผงธุลีไม่กี่กำมือ ผมเดินไปเก็บใส่โกศสีทองที่เตรียมไว้
"กูกลับแล้วนะไอ้ใหญ่ ไงก็ฝากตรงนี้ต่อด้วย กูจะกลับไปดูน้องกู" พี่ชายของคนที่ผมเคยรักพูดขึ้น พร้อมกับกอดผมก่อนที่จะเดินลาลับออกไป
ผมจัดงานศพทันทีหลังจากเสร็จสิ้นขั้นตอนทางกฎหมาย ไม่จำเป็นต้องตั้งสวดอะไรให้มากมาย ซีกับบี คงไม่มีใครมาร่วมงานมากมายหรอก จะมีก็แต่ผมและเพื่อนๆ ของเขาทั้งสองนั่นหล่ะ พ่อกับแม่เขาจนตอนนี้ผมก็ยังติดต่อไม่ได้ ผมได้แต่คิดซะว่า เขาสองคนไปดีแล้ว อะไรที่เขาสองคนเคยทำให้ผมต้องรู้สึกแย่ ผมจะอโหสิให้ทุกสิ่งทุกอย่าง ผมจะไม่ถือโทษโกรธแค้นอีกต่อไปแล้ว
ผมหยิบโกศทั้งสองมาใส่ไว้ในรถ เสียงเครื่องยนต์คำราม สายลมจากเครื่องปรับอากาศในรถยังคงทำงานตามปกติ แต่คนที่นั่งอยู่บนมันนี่สิ ตอนนี้ยังคงจะเคลื่อนที่มันไปไหนไม่ได้ เพราะด้วยสายตาที่พร่ามัวจากน้ำในตาที่กำลังจะเอ่อล้นออกมาในขณะนี้
-- มึงต้องรักมันในส่วนของกูแทนด้วยนะ ไอ้ใหญ่ กูจะสร้างโอกาสให้มึง ไอ้เพื่อนรัก -- ผมอ่านเมสเสจจากโทรศัพท์ในมือ อ่านวนไปวนมา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความหมายที่มันแฝงเอาไว้คือแบบนี้หรอ? โอกาศที่เพื่อนผมสร้างให้ผมคือโอกาศนี้ใช่ไหม
"โง่จริงๆ มึงมันโง่ที่สุดไอ้ซี" ผมสบทกับตัวเอง พร้อมกับปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ผมไม่อยากกลั้นไว้อีกแล้ว ผมเริ่มโทษตัวเองที่มีส่วนที่ทำให้ซีต้องทำแบบนี้ ผมสมควรจะทำอย่างไรต่อไป ถ้าผมไม่หนีปัญหา ผมเผชิญกับมัน ผมคอยให้กำลังใจเพื่อนอยู่ข้างๆ ก็คงจะไม่เป็นแบบนี้ ผมมันเลว ผมมันเป็นคนหนีปัญหา
แต่แล้วตอนนี้ผมสำควรจะทำอย่างไรหละ
"เฮ้อ ...." ผมถอนหายใจ หลังจากที่ร้องไห้มาได้สักระยะหนึ่ง งานศพของเวย์พวกผมไม่มีใครกล้าไปซักคน เพราะหลังจากที่แม่รู้เรื่องที่ว่า ซี เป็นคนขับรถทำให้เวย์ต้องจากไป พวกเราไม่มีใครกล้าเข้าหน้าติดซักคน ถึงแม้แม่ของเวย์จะไม่ได้ติดใจอะไรก็ตาม แต่ด้วยความที่พวกเรารู้สึกผิด พวกเราจึงไม่มีใครกล้าไปซักคน
ผมพยายามปล่อยวางทุกสิ่ง ค่อยๆ คิดสิ่งที่จะต้องทำต่อไปหลังจากนี้ ผมขับรถกลับมาบ้าน ให้เล็กเอาโกศไปเก็บบนหิ้งพระ แล้วขับรถเพื่อที่จะไปโรงพยาบาลอีกครั้ง
ผมมาถึงโรงพยาบาลเกี่ยวกับโรคทางจิตแห่งหนึ่ง ผมเดินเข้าไปหาเพื่อนของผมที่อยู่ในห้องพักฟื้นกับน้องชายของเขา
น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ภาพที่เห็นตรงหน้ามันแย่ยิ่งกว่าการจากไปของเพื่อนที่ผมพึ่งจะไปมาซะอีก
เฟยในชุดสีขาวของโรงพยาบาลยืนหันหลัง เงยหน้านิดๆ เอียงคอไปทางขวา เหม่อมองออกไปที่ท้องฟ้าไกล บนโซฟาพี่ชายของเขาได้แต่นั่งมองน้องชายตัวเองในสภาพที่ไม่ว่าใครมองก็รับรู้ได้ทันทีว่าเจ็บปวดเพียงใด น้องชายสุดที่รักของเพื่อนผมคนนี้ ตอนนี้ไม่รับรู้อะไรแล้ว กลายเป็นคนเสียสติ
หลังจากที่เฟยตะโกนลั่นพร้อมกับกอดเวย์ในห้องไอซียูวันที่เกิดอุบัติเหตุ เฟยก็สลบไป ตื่นมาอีกทีเฟยก็ไม่รับรู้อะไรเลย สีหน้าที่เคยยิ้มแย้มแจ่มใส แสดงอารมณ์เปลี่ยนไปมา บัดนี้กลายเป็นสีหน้าที่เรียบเฉย ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม หรือความรู้สึกอื่นๆ ดวงตาที่ทะเล้น ที่เคยกลอกกลิ้งไปมา บัดนี้เหลือเพียง ความเศร้าหมองแม้เจ้าตัวจะไม่ได้แสดงออกมา แต่ดวงตามันยังคงแสดงออกแบบนั้น เฟยเหม่อลอยตลอดเวลา เหมือนอยู่ในโลกส่วนตัวที่ไม่มีใครเข้าไปได้
ผมกับพี่ชายของเขาคุยกับหมอ แทนแม่ เนื่องจากแม่รับไม่ได้ที่เกิดแบบนี้ขึ้น ตอนนี้แม่ของเฟย ก็เป็นทุกข์มาก มากกว่าพวกผมด้วยซ้ำ แม่เฟยเอาแต่ขายของ ขายจนสลบไปเลยก็มี แม่เฟยเคยบอกว่าไม่อยากพัก เพราะถ้าแม่พัก หรือแม่จะนอน แม่ก็ต้องคิดเรื่องของเฟย มันทำให้แม่จะเป็นบ้า แม่ต้องทำแบบนี้ แม่ต้องเข้มแข็ง รอวันที่เฟยกลับมา พี่สาวเฟยก็ช่วยแม่เต็มที่ ทำในส่วนที่แม่อาจจะทำไม่ได้ในบางเรื่อง ตอนนี้หลายๆ อย่างก็ดูแย่ไปหมด
"ร่างกายของมนุษย์จะมีระบบป้องกันตัวเอง ตามทฤษฏี ตอนนี้ร่างกายของคนไข้กำลังป้องกันตัวเองอยู่ คงต้องให้เวลาเขาหน่อย" หมอพูดอธิบายอาการของเฟยให้พวกผมได้รับทราบ
"มันก็เหมือนกับเวลาที่คุณเจ็บหนักๆ เมื่อร่างกายทนความเจ็บนั้นไม่ไหว สมองก็จะสั่งการให้สลบหรือหลับไป หรือจะสั่งให้ชาหรือสลายความรู้สึกนั้นทิ้งด้วยสารชนิดหนึ่งที่หลั่งจากสมอง แต่ของคนไข้มันเป็นความเจ็บทางความคิด ทางอารมณ์ แสดงว่าคนไข้ตอนนี้ได้รับความเจ็บปวดทางอารมณ์อย่างหนัก จนสมองต้องป้องกันตนเองโดยการสั่งให้ลืมเรื่องราวทั้งหมดเสีย อาจต้องใช้เวลาสักหน่อย เมื่อร่างกายพร้อม สมองก็จะค่อยๆ คืนเรื่องราวต่างๆ กลับมาเอง แต่หมอก็ให้คำตอบไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ บางรายก็ไม่ดีขึ้นเลย แต่บางรายก็หาย อันนี้ต้องขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายๆ ด้าน หมอก็บอกพวกคุณได้เท่านี้" หมออธิบายเพิ่ม เพราะคำอธิบายคราวแรก พวกผมสองคนแสดงให้เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจ
"แล้วผมจะช่วยให้น้องผมดีขึ้นยังไงหรอครับคุณหมอ" พี่ชายเฟยถามด้วยสีหน้าจริงจัง
"มันไม่มีอะไรตายตัว บางรายก็พาไปในที่ๆ เขาเคยไป ที่ๆ เขาชอบ บางทีเขาอาจจะจำอะไรขึ้นมาบ้างก็ได้ แต่คุณต้องระวังหน่อย เพราะการเร่งเกินไป อาจจะทำให้ทุกอย่างยิ่งแย่ลงเข้าไปอีก คุณต้องอย่าลืมว่าตอนนี้ทุกอย่างอยู่ที่สมองทั้งหมด ร่างกายของคนไข้ไม่ได้บอบช้ำ สิ่งที่บอบช้ำมากๆ คือทางอารมณ์ เขาอาจจะปวดหัวบางครั้งหากรื้อฟื้นสิ่งที่สมองกำลังปิดบังอยู่ ต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป อย่าเร่งนะครับ" หมออธิบายและย้ำถึงอันตรายของการรักษา
"ขอบคุณมากครับคุณหมอ แล้วไม่ทราบว่าผมจะพาน้องกลับได้เมื่อไหร่" พี่ชายเฟยยังคงถามต่อ
"จริงๆ แล้วคนไข้ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ก็ได้ เพราะคนไข้เองก็ไม่ได้อาละวาด คนไข้แค่อยู่ในภวังค์ของเขา โลกส่วนตัวที่เขาสร้างขึ้นมาเอง ก็คล้ายๆ กับเขาฝันอยู่นั่นหล่ะ ถ้าคุณจะพากลับเลย หมอจะได้เซ็นต์ให้"
-- 1 อาทิตย์ ผ่านไป --
ไออุ่นจากร่างกายคนที่ขยับชิดเข้ามามากกว่าเดิม มือเรียวเล็กวางอยู่บนหน้าอกผม พร้อมกับกำเสื้อกล้ามสีขาวบนอก ลมหายใจที่รินรดช่วงแขน ทำให้ผมต้องตื่น
เฟยขยับเข้ามาชิดผมมากกว่าเดิม อาจจะเป็นเพราะว่าฝนตก แล้วทำให้บรรยากาศในห้องเย็นมากขึ้นกว่าเดิม เฟยก็เลยต้องหาความอบอุ่นเพิ่มเติม
หลังจากเฟยกลับมารักษาตัวที่บ้าน เฟยก็ดีขึ้นมานิดหน่อย บางทีบางครั้งเหมือนเฟยจะนึกอะไรได้ แต่ก็ไม่ได้ หน้าที่เก็บกวาดห้องให้สะอาดกลับกลายเป็นหน้าที่ประจำของผม ตอนนี้ผมย้ายมาอยู่ห้องเฟย ผมโทรไปบอกแม่ว่าขออยู่กรุงเทพซักพัก ผมมานอนกับเฟยตั้งแต่วันที่กลับมา ด้วยเหตุผลง่ายๆ ผมอยากดูแลเขา และพี่ชายกับพี่สาวต้องช่วยงานของแม่ เพราะตอนนี้แม่เริ่มจะแย่ลงแล้ว
ของทุกอย่างภายในห้องยังคงเป็นอยู่เช่นเดิม ผมไม่กล้าที่จะนำอะไรออกไป ด้วยเหตุผลเผื่อเฟยอาจจะสะดุดและจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง แต่ก็ยังไม่กล้าพอที่จะพาเฟยออกไปไหน ด้วยความที่กลัวว่าจะเป็นการเร่งเฟยมากเกินไป
ตอนนี้เฟยเริ่มทำอะไรเองได้มากขึ้น ตื่นมาไปล้างหน้าอาบน้ำ แล้วก็มานั่งเฉยๆ มองดูท้องฟ้า เหมือนเช่นเคย และก็เช่นเดียวกัน ผมก็ยังคงไปไหนไม่ได้ เพราะถ้าหากผมออกจากห้องไป เฟยมองกลับมาไม่เห็นใครในห้อง เฟยจะโวยวายและร้องไห้ตลอด เฟยเริ่มรับรู้ถึงสิ่งอื่นรอบๆ ตัว รับรู้ว่ามีใครอยู่กับเขาบ้าง แต่ก็ยังจำใครไม่ได้อยู่ดี ยังไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากเฟย นับตั้งแต่เฟยเป็นแบบนี้
เฟยยังคงมีโลกส่วนตัว แต่ได้แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว มันคงจะดีขึ้นเรื่อยๆ ผมหวังไว้แบบนั้น
-- อีก 1 อาทิตย์ถัดมา --
ผมนั่งมองเฟยจนเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตที่มีแค่นี้ ผมเปิดเพลงไม่ได้ เฟยจะไม่ค่อยชอบใจถ้าหากผมทำแบบนั้น แต่ผมจะพยายามเปิดวันละครั้งสองครั้ง เพื่อที่จะเป็นการเช็คว่าเฟยเริ่มรับรู้อะไรหลายๆ อย่างมากขึ้น ตอนนี้เฟยเริ่มแสดงอารมณ์โมโห ผมกับพี่ชายไปปรึกษากับจิตแพทย์ จิตแพทย์บอกว่าถือว่าดี เพราะทำให้เขารับรู้สิ่งต่างๆ มากขึ้น แสดงอารมณ์มากขึ้น แต่ก็ยังคงย้ำเตื่อนว่าอย่าเร่งมากเกินไป บางครั้งผมเองก็แทบจะกลายเป็นบ้าเสียเอง ผมต้องนั่งมองคนที่ผมรัก เป็นแบบนี้ ผมร้องไห้วันนึงหลายๆ รอบ ในช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ผมสงสารเฟย ผมทำหน้าที่ไม่ดีเอาซะเลย จึงต้องเป็นแบบนี้ ผมมันเด็กเกินไปจริงๆ ด้วยหละ จนบางทีผมอยากจะพาเฟยไปบ้านเวย์ให้รู้แล้วรู้รอด เผื่อเฟยจะนึกอะไรได้บ้าง แต่ก็ต้องหยุดคิด เพราะกลัวว่าการกระทำแบบนั้นจะยิ่งทำให้หลายๆ สิ่งที่แย่ๆ ในตอนนี้ กลับแย่ขึ้นไปใหญ่
ที่ผมเคยคิดว่าผมเข้มแข็ง มันไม่ใช่เลย ผมยังคงอ่อนแอ และอ่อนไหวเหมือนเช่นเคย ไม่สิ อาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ผมต้องทำอย่างไรหรอ ถึงจะทำให้เฟยหาย ผมทรมารจริงๆ เลยที่เป็นแบบนี้ ผมคิดว่าผมจะต้องเข้มแข็งไว้เพื่อเฟย พอเฟยหายผมจะได้เป็นที่พึ่งของเขา แต่สุดท้ายแล้วผมก็ยังคงต้องร้องไห้อยู่ดีเมื่อเห็นเฟยเป็นแบบนี้ ความรักนี่มันก็แปลกเนอะ มันทำให้คนเข็มแข็งและอ่อนแอได้ในเวลาเดียวกัน
ตอนนี้เฟยหลับไปแล้ว ผมเดินไปหยิบกีตาร์ที่ห้องพี่สาวของเฟยมานั่งเล่นเบาๆ
ท้องฟ้าสีฟ้าในตอนนี้มันดูสดใส สวยงาม หมู่เมฆเคลื่อนที่ไปมา รถราวิ่งสวนกันบนถนน ขณะที่ผมเล่นกีตาร์อย่างแผ่วเบา และมองออกไปยังนอกหน้าต่าง ผมเองก็อยากพักบ้าง มันไม่ง่ายเลยที่จะทำอย่างที่เราคิดว่าเราจะทำได้ สิ่งที่ผมคิดว่าผมทำได้แน่นอน กับแค่การดูแลเฟยแค่นี้ แต่จริงๆ แล้วผมเองก็ต้องการทำในสิ่งที่ผมอยากทำ แต่แล้วสรุป ผมก็ออกไปทำในสิ่งที่ผมอยากทำไม่ได้ ด้วยเหตุผลโง่ๆ คือ ผมรักเฟย
ผมเกากีตาร์ในเพลงที่ผมชอบ หลังจากผมเล่นเสร็จผมเดินไปเปิดประตูเพื่อที่จะเอาไปเก็บ
"อย่าเอาไป" เสียงของคนบนเตียงพูดขึ้น
ผมตกใจกับคำพูดของเฟย ผมหันหลังกลับไปมอง เฟยร้องไห้แต่ดวงตายังปิดสนิทอยู่ แล้วเฟยก็เงียบไป นี่เป็นคำพูดคำแรกหลังจากที่เฟยเป็นแบบนี้ ซึ่งไม่รวมกับที่เฟยร้องกรี้ด หรือโวยวาย หรือบ่นปวดหัว ผมตั้งกีตาร์ไว้ในห้อง ตามความต้องการของเฟย แต่เฟยก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร เหมือนกับว่าเฟยหลับอยู่ น้ำตาผมไหลออกมาอีกแล้ว ผมสงสารเฟย เมื่อไหร่กันนะ ที่เฟยจะดีขึ้นกว่านี้ เมื่อไหร่กันนะที่เฟยจะหายซักที
-
สุดท้ายก็ต้องมานั่งเขียนต่อจนได้
เพราะอารมณ์มันค้าง
แต่เขียนต่อไปไม่ไหวและ เดี๋ยวพรุ่งนี้ได้ไปทำงานสายแน่ๆ
ถ้านะห์ว่างยังไงนะห์จะมาต่อให้เรื่อยๆ นะคร้าบ
ขอบคุณที่ยังติดตามอ่านกัน
ถึงแม้คอมเม้นจะน้อยลงก็เหอะ T_T
แต่คำไหนคำนั้น ต่อให้จบต้องต่อให้จบ
มิสๆ แล้วก็ฝันดีทุกคนครับ
-
อย่าเพิ่งน้อยใจน้า~ ตามอ่านอยู่ค่ะ :impress2:
ตอนนี้เศร้ามากถึงมากที่สุด :o12:
ตอนที่เฟยบอกว่าอย่าเอาไปนี่แบบไม่ไหวแล้ว :sad4:
สงสารเวย์ สงสารทุกคนเลย เจ็บกันหมด :sad11:
รอตอนหน้านะคะ สู้ๆ ค่ะคุณนะห์ o13
-
น้องเวย์ล่ะ
ไม่นะ
เอาน้องเวย์คืนมา
ไม่จริ๊งงงงงง
รับไม่ได้จริงๆ
โธ่เอ๊ยยย
ทำไมต้องเป็นแบบเน้
น้องเวย์ผิดอะไร
ทำไมต้องมาตายล่ะ
เอาน้องเวย์คืนมาเถอะ
มันแค่ฝันไปใช่มั้ยอ่ะ
จริงๆแล้วน้องเวย์ไม่ตายใช่มั้ยย
โอววววววว
ม่ายยยยยยยยยยยยย
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย o9
-
:z3: :sad4: ปวดหัวใจจริงๆ
-
เดินเรื่องแบบนี้ทำร้ายจิตใจคนอ่านด้วยนะ
-
อ่านจบแล้ว
เขียนได้ดีมากครับบรรยายได้ดี...ใช้คำได้สวยงาม
แต่ทำให้รู้สึกว่าควรเปลี่ยนชื่อเรื่องใหม่ครับ
เพราะไม่เข้ากับเนื้อเรื่องและตอนสรุปอยางมากครับ
ปละตัวละครที่น่าสงสารที่สุดไม่ใช่เฟยอ่ะครับ
แต่เป็นเวย์
-
โถ ๆ ทำเป็นน้อยใจไปได้ คอมเม้นน้อยก็บ่น
เป็นกำลังใจให้ นะห์ นะครับ +1 อีกต่างหาก
มารอตอนต่อไปว่า พี่ใหญ่จะช่วยให้เฟยหายเป็นปกติได้เมื่อไหร่ :z2:
-
ฮือออออ คิดถึงเวย์ :m15:
-
โหดร้ายหงะ :o12:
ทำไมไม่มีปาฏิหารย์มั่งนะ แค่ครั้งเดียวเอง :m15:
-
ทำไมเป็นแบบนี้
ไม่เอาใหญ่อ่ะ จะเอาเวย์ :z3:
-
ตาย ทั้ง เป็น... o8
แต่ ยังไง ชีวิต ต้อง ดำเนิน ต่อไป... ใช่มะ
เพราะ...ต้องต่อให้จบ...ใช่มะ
-
.. กลับมาอ่านอีกครั้งค่ะ ทนไม่ได้อ่ะ มันเศร้าเกิน .. เฟยแย่เลยอ่ะ สงสารเฟยทั้งเรื่อง ถ้าตอนสุดท้ายเฟยยังน่าสงสารอีก
ต้องวางแผนทำร้ายเจ้าของเรื่องแล้วมั้งค่ะเนี้ย .. หึหึหึ o18
-
อ่านแล้วเศร้ามากมาย สงสารค่ะ สงสารมากๆ ทั้งที่ทุกอย่างดูเหมือนจะดีแล้วแต่สุดท้ายก็เศร้า
แต่ยังไงอยากให้เฟยมีความสุขค่ะ
-
เราก้อคิดอยู่แล้วว่าเมื่อไม่มีเวย์แล้วเฟยจะอยู่ได้ยังไง
คนอ่อนแอมากมายคนหนึ่งที่เคยอยู่ในก้นเหวลึกอย่างเฟย เฟยเคยอยู่ตรงนั้นและไม่คิดจะปืนขึ้นมาเพราะตัวเองไม่มีแรงพอ
แล้ววันหนึ่งก้อมีคนปืนลงมา คนที่ไม่เคยมีคำถาม คนที่เชื่อในตัวเฟย คนที่รับรู้อดีตของเฟยว่าเฟยต้องผ่านอะไรมาบ้างแต่ก้อยังคงกอดเฟยไว้เสมอ คนที่พร้อมจะอยู่ก้นเหวด้วยกันทั้งๆที่มีแรงจะปืนกลับขึ้นไปเมื่อไหร่ก้อได้
ลาก่อนนะจ๊ะเวย์ ขอให้นอนหลับให้สบาย
:L1:
ส่วนคนที่ยังอยู่ เมื่อชีวิตยังไม่สิ้นก้อต้องดิ้นกันต่อไป
:bye2:
-
มันเศร้ามากๆเลยรู้มั๊ย คนที่มีชีวิตอยู่น่ะมันทรมานมาก แล้วคนข้างหลังอีกกี่คนกันต้องทนทุกข์ทรมาน :z3:
-
เวย์ตายสนิทชนิดไม่ฟื้นแล้วซี โฮฮฮฮฮ แล้วทีนี้เฟยจะเป้นยังไงต่อไป :sad4: เปลี่ยนชื่อเรื่องดีไหมน้องนะห์ มันไม่เข้ากับอารมณ์ของเรื่องเลย กาซิก
คอมเมนต์น้อยลงเพราะ ทิ้งช่วงไปนานคนเลยยังไม่ค่อยเห็นและต่อไม่ติดมั้ง
เด๋วก็ดีเอง นะ :L2:
-
:เฮ้อ: ไม่ได้มาอ่านนานแล้ว เศร้าจังเลยครับ แล้วเวย์จะกลับมาเหมือนเดิมไหมน่าสงสารจัง เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ
-
รอดูว่าเมื่อไหร่เฟยจะมีความสุขกับเขาจริง ๆ ซะที
-
:o12:
-
:z13:
:monkeysad: :monkeysad:
ตอนนี้เปนรัยที่ เศร้า มาก ๆ เลย
สงสาร เฟย จัง ไม่น่าเลย
เวย์ ไม่น่าทิ้ง เฟย ไปเลยนะ :z3:
-
สงสารเฟยอ่ะ
เอาเป็นแค่ฝันซ้อนฝันได้มะ
อยากให้เวย์คู่กับเฟยอ่ะ
น่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
(แต่ถ้าเวย์กลับมาไม่ได้จริงๆๆๆๆขอให้เฟยกลับมายืนได้ด้วยตนเองเถอะน่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)
อย่าเพิ่งน้อยใจน่าๆๆๆๆมาแต่งต่อน่ะๆๆๆๆรออ่านอยู่ด้วยคนน่ะๆๆๆๆๆๆๆ :L2:
-
:o12: :o12: :o12:
ชีวิต หน่ออออ ชีวิต
-
อ่านตอนนี้แล้วเราเศร้ามากเลยนะ ขอร้องแทนเฟยหน่อยเถอะว่าสงสารชีวิตผมบ้าง จะมีอะไรที่มันดีขึ้นกว่านี้ไหม
คนที่รักที่สุดจากไปแล้ว แล้วความสุขมันจะมาจากไหนได้อีกล่ะเรานึกภาพไม่ออกเลย
เราจะรอนะสัญญาแล้วว่าจะเขียนจนจบ อยากรู้ว่าตอนสุดท้ายเฟยจะมีความสุขบ้างรึเปล่า เราก็แอบหวังให้เวน์มีพี่ชายฝาแฝดสักคนหนึ่ง(จะได้มั๊ยคนแต่ง)
ทำเราน้ำตาไหลเลยที่เดียวเชียว :m15: น่า..... o18คนแต่งจริงๆๆเลยนะเออ :fire:
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
ตอนที่ 65 เริ่มจะทนไม่ไหว
แสงดาวในกรุงเทพที่เบาบางและมีให้เห็นได้น้อย ต้องเป็นดาวที่แสงสว่างมากมายจริงๆ ถึงจะปรากฎให้เห็น ค่ำคืนนี้ เป็นคืนที่ท้องฟ้าเปิดแต่ถึงกระนั้น แสงสว่างจากตึกรามบ้านช่องภายในเมืองกรุงที่วุ่นวาย กลับทำให้ดาวที่แสงเบาบางจืดจางไปจนมองไม่เห็น
ผมนั่งอยู่ข้างๆ ผู้ชายร่างบาง ซึ่งตอนนี้รับรู้อะไรมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ผมพาเฟยขึ้นมานั่งดูดาวบนดาดฟ้า ผมเองก็ไม่ได้หวังอะไรมากหรอก เพียงแค่อยากออกมาสูดอากาศด้านนอกบ้าง ผมเลยฟาเฟยขึ้นมาบนนี้ เฟยนั่งอยู่บนขอบกำแพงที่กั้นระหว่างอาคารพาณิชย์บ้านของเฟยกับอีกหลังนึง แกว่งเท้าไปมา สีหน้าดูดีกว่าเมื่อเดือนก่อนอย่างมากมาย
ตอนนี้เฟยเริ่มแสดงอารมณ์มากขึ้นและเริ่มพูดมากขึ้น แต่บางคำอาจจะยังไม่ปะติดปะต่อกันเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ที่เฟยกำลังดีขึ้นเรื่อยๆ
มันแสดงให้เห็นว่าผมเดินมาถูกทางแล้ว ผมไม่เร่งเขาจนเกินไป และตอนนี้เฟยเริ่มจำอะไรขึ้นมาได้บ้างนิดหน่อย ถึงแม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ในเรื่องที่เขาจำได้ แต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คนที่อยู่ข้างๆ เขา หรือผม เป็นปลึ้มและมีความสุขมากๆ
เฟยเอื้อมมือชี้ดวงดาวดวงหนึ่งที่ทอแสงเจิดจ้าแข่งกับแสงในเมืองกรุง
"ความลับของดวงดาว" เฟยพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ
"โอ๊ะ.. โอ้ย.. ปวดอีกแล้ว เฟยปวดหัว ปวดหัวอีกแล้ว โอ้ย.. ปวดมากด้วย ฮึก.. ฮึก.. ฮือ.." เฟยเริ่มเอามือกุมหัวและเริ่มร้องไห้ออกมา
เป็นแบบนี้อีกแล้ว พอเฟยเริ่มจะนึกเรื่องราวอะไรขึ้นมาได้ ก็จะปวดหัวตลอด ผมไม่รู้หรอกว่าเฟยเจ็บและปวดขนาดไหน รู้แต่เพียงว่าตอนนี้ผมเหมือนใจจะขาดอยู่แล้ว
"ค่อยๆ คิดนะเฟย อย่ารีบร้อน เฟยต้องอดทนนะ ถ้าปวดมากก็หยุดคิดมันซะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว อยู่ข้างๆ แล้วมันต้องไม่เป็นอะไร" ผมกอดเฟยไว้ในสภาพนั้น เฟยยังคงร้องไห้และบ่นเรื่องปวดหัวตลอดเวลา
ผมไม่รู้หรอกว่าเฟยคิดถึงตอนไหน แต่มันคงเป็นความทรงจำที่อยู่ในเบื้องลึกของเฟยแน่ๆ เฟยถึงได้มีอาการแบบนี้ ผมทรมารจังเลย ผมแทบอยากจะเจ็บแทน อยากจะเป็นแทนเฟยซะให้รู้แล้วรู้รอด
"ทำไมนะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ เฟยไปทำอะไรไว้นักหนา ถึงต้องกลายเป็นแบบนี้" ผมรำพึงกับตัวเอง กับสภาพทีเฟยเป็นอยู่ข้างหน้า
"ม่ายจริงใช่ไหม .. มันต้องไม่จริง ม่ายจริ้งงงงงง....." เฟยตะโกนออกมาสุดเสียงก่อนที่จะสลบลงไปอีก
ผมอุ้มร่างที่ไร้สติ กลับมานอนที่ห้อง
"ตึง.. ตึง.. "
"โถ่เว้ย ทำไมวะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ เมื่อไร่วะเนี่ย เมื่อไหร่มันถึงจะจบ" ผมต่อยกำแพงจนมือแตกเผยให้เห็นเลือดที่ซึมออกมาจากช่วงนิ้ว
ผมใจจะขาดแล้วตอนนี้ ผมยืนมองร่างที่ไร้สติ ที่มีรอยคราบน้ำตา นอนอยู่บนที่นอน ผมจะไม่ไหวอยู่แล้ว ผมเริ่มจะกลายเป็นบ้าไปเสียเอง บางครั้งผมอยากจะหนีไปให้ไกล ให้ไกลสุดขอบฟ้า ไกลเพื่อที่จะไม่ต้องเห็นไม่ต้องรับรู้ เรื่องที่อยู่ตรงหน้า แต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมไม่อยากทิ้งเฟยไปอีก แค่ตอนนี้เฟยเองก็แทบจะไม่เหลือใครแล้ว แล้วจะให้ผมทิ้งเฟยไปอีกได้ยังไง
ผมค่อยๆ เรียกสติกลับคืนมาสักพัก
ผมค่อยๆ แทรกตัวเข้าไปนอนตรงที่ๆ ผมต้องนอนประจำ ในท่าประจำ ที่เฟยต้องการ เผื่อเฟยตื่นมาจะได้รับรู้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ผมไม่อยากให้เฟยต้องเป็นทุกข์อีก ถึงแม้ผมต้องทำอะไรเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ผมก็จะทำเพื่อเฟย
ตอนนี้หากเฟยนอนผมต้องนอน หากเฟยตื่นผมต้องตื่น หากเฟยจะทำอะไรผมต้องคอยอยู่ข้างๆ เสมอ ไม่ใช่เพราะว่าเผื่อเฟยกลับมาเป็นปกติแล้วจะได้รู้สึกกลับมารักผมหรอก แต่เพียงเพราะผมอยากทำ ผมอยากทำให้เฟยจริงๆ ก็แค่นั้น
ผมกอดเฟยไว้ด้วยวงแขนอันแข็งแกร่ง ก่อนที่จะหลับไปแบบไม่รู้ตัว
ผมตื่นมาด้วยอาการแปลกใจ วันนี้เฟยตื่นก่อนผม เฟยยังคงนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนเช่นเคย เฟยยังคงอยู่ในภวังค์ ความฝันที่ตัวเขาสร้างขึ้นเพื่อหลอกตัวเองอยู่แบบนั้น บางครั้งผมก็เริ่มชินกับภาพเหล่านี้ แต่สุดท้ายแล้วก็ยังคงนึกสงสารไม่ได้อยู่ดี
ผมนอนมองเฟยอยู่บนเตียงโดยที่ยังไม่ได้ลุกไปไหน เฟยหันกลับมามองผมก่อนที่จะยื่นมือซ้ายออกมาด้านหน้า
"สวยไหม" ผมมองไปที่มือด้วยความสงสัย แหวนสแตนเลสเนื้อดีที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายนี่หล่ะมั้ง ที่เฟยหมายถึง
ผมพยักหน้านิดหน่อย เพื่อเป็นคำตอบ
"ของเฟย..เขา.. เขา.. โอ้ย... เฟยปวดหัว.. ปวดอีกแล้ว" เฟยเอามือกุมขมับอีกแล้ว ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงไปกอดไว้เช่นเคย
"เฟยปวดหัว ปวดมาก ฮือ." เฟยร้องไห้อีกแล้วแต่คราวนี้ ร้องไห้น้อยกว่าครั้งที่แล้วบนดาดฟ้า แค่ถึงกระนั้นก็ยังคงทำให้ผมเจ็บปวดเหมือนเช่นเคย
"ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร เด็กดี" ผมค่อยๆ ปลอบเฟย เหมือนๆ ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ เฟยเริ่มค่อยๆ ดีขึ้นและ กลับเป็นปกติ และนั่งมองออกไปยังท้องฟ้าอีกครั้ง
เมื่อผมเห็นว่าเฟยดีขึ้นแล้วจึงไปอาบน้ำ เฟยยังคงไม่สนใจผม เหม่อมองออกไปเหมือนเดิมเช่นเคย
-- 2 เดือนผ่านไป --
เฟยเริ่มจำชื่อคนได้มากขึ้น แม่เฟยขึ้นมาหาเฟยก็ยังคงรับรู้ แต่ก็ยังคงพูดน้อยเหมือนเดิม เฟยจะพูดเฉพาะตอนที่คิดอะไรได้เท่านั้น แต่ก็รับรู้อะไรหลายๆ อย่างมากกว่าแต่ก่อน
ตอนนี้ผู้หญิงวัยกลางคนที่ครั้งก่อนเคยมีรอยยิ้มและสีหน้ามีความสุข ตอนนี้ดูผอมลง และหน้าซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่แม่เฟยไม่อยากดูแลเฟยเอง แต่เป็นเพียงเพราะว่าแม่เฟยรับไม่ได้หากต้องเห็นลูกในสภาพนี้ ผมเคยลองให้แม่เฟยอยู่ใกล้ๆ เฟย แต่แล้วผมเองเนี่ยหล่ะที่เป็นคนอยากให้เขาไปทำอย่างอื่นแทน เพราะว่าแม่เฟยแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว เวลาที่เห็นอาการลูกกำเริบขึ้น หรือนั่งเหม่อลอย
พี่ชายเฟยเองก็เอาแต่โทษตัวเองที่ทำให้น้องชายเป็นแบบนี้ ไอ้ฮาร์ดเองจะลงกับตัวเองทุกครั้งที่เห็นอาการของเฟย ผมจึงพยายามเลี่ยงๆ ไม่ให้พวกเขาเข้ามาดูแลเฟย เพราะแทนที่จะดีขึ้น ผมคิดว่ากลับจะทำให้มีคนบ้าเพิ่มมากขึ้นอีก
แสงไฟวอมไลท์สีส้ม ที่จะทำให้ห้องดูอบอุ่นและน่าอยู่ขึ้น ตอนนี้มันกลับทำให้ห้องๆ นี้ดูเงียบเหงาและ อ้างว้างซะเหลือเกิน
เฟยนั่งอยู่ตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เหม่อมองอยู่อย่างนั้นมาได้สักพัก
"ใหญ่เปิดประตูหน่อยลูก" เสียงแม่เฟยดังมาจากหน้าห้อง
วันนี้เป็นวันที่แม่ของเฟยหยุดขายของเพราะเป็นวันหยุด แม่เฟยจะทำกับข้าวขึ้นมาให้ผมสองคนกินบนนี้ และนี่ก็คงจะได้เวลากินข้าวของผมสองคนแล้ว
ผมเดินไปเปิดประตูและช่วยแม่ยกถาดอาหารเข้ามาในห้อง
แม่เฟยไปยืนข้างๆ เฟย ลูบหัวลูกชายอันเป็นที่รักของเขา พร้อมกับร้องไห้ออกมา
"เมื่อไหร่กันนะ เมื่อไหร่จะหายซักที" แม่เฟยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"กลับมาซักทีสิ หม่าม้าเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ หม่าม้าเข้มแข็งต่อไปไม่ไหวแล้ว กลับมาเป็นเหมือนเดิมซักทีสิ้..." จากที่เคยลูบหัวอยู่ ตอนนี้แม่เฟยกลายเป็นจับหัวไหล่สองข้างของเฟยแล้วเขย่าไปมา
ผมรู้ว่าตอนนี้แม่เฟยเองก็จะเริ่มทนไม่ไหวแล้วที่ลูกชายต้องเป็นแบบนี้ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่เข้าไปพยายามจะห้าม
เฟยยังคงนั่งเหม่อลอยไม่รู้สึกอะไร ผมเดินไปค่อยๆ จับมือแม่เฟยให้ปล่อยจากเฟย แม่เฟยทรุดลงไปนั่ง มือข้างหนึ่งเกี่ยวเข้าที่ลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งเปิดออกมานิดหน่อย ก่อนที่จะนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ เฟยตรงนั้น
สิ้นชักเผยให้เห็นสมุดโน๊ตสีแดงกำมะหยี่เล่มหนึ่ง พร้อมกับของในสิ้นชักอีกบางส่วน
เฟยก้มลงมอง ก่อนที่จะค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบสมุดโน๊ตขึ้นมา
น้ำตาเริ่มเอ่อท่วมท้นที่ดวงตาที่เมื่อกี้ยังเหม่อลอย
เฟยค่อยๆ เปิดปกออก
"ไม่จริ้ง..............." เฟยร้องออกมาสุดเสียง พร้อมกับแม่เฟยที่ร้องไห้มากขึ้น
-
อยากจะบอกว่า ขอบคุณสำหรับคอมเม้นที่มีให้
ทุกความเห็น ทุกคำพูดที่พิพม์ลงมา
มันเป็นเหมือนแรงพลักดัน และกำลังใจให้เขียนต่อไปได้อีก
อารมณ์ ที่คนอ่าน ให้กับเรื่อง
เป็นการย้ำเตือนให้คนเขียนต้องเขียนต่อไปอีก
ขอบคุณนะคร้าบ เพราะคอมเม้นเนี่ยหล่ะ ทำให้หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
ถ้าไหวจะ ต่อให้อีกตอนนะครับ
เขียนแบบนี้แล้วมันก็ทรมารจิตใจเหมือนกันนะเนี่ย
ทั้งๆที่คิดว่าเขียนได้สบายๆ แต่พอเอาเข้าจริงๆ การถ่ายทอดอารมณ์แบบนี้มันยากจะตาย
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเศร้า
บีบคั้นหัวใจสุดๆ
-
:z3:
ผม ยัง ทำ ใจ ไม่ ได้ จริง จริง
ไม่ เอา พี่ ใหญ่ ได้ มั้ย
จะ เอา เวย์ ง่ะ
เอา เวย์ คืน มา เถอะ
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :sad2:
-
เศร้า บีบคั้น โหดร้ายสุดๆ
สงสารเฟย สงสารพ่อแม่ สงสารพี่ๆ สงสารพี่ใหญ่ สงสารเวย์ด้วย..........
สงสารทุกคนเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนสมอ สุดยอดค่ะ
-
เฟย์ ไมพจมานอย่างนี้ เมื่อไหร่จะมีความสุข :m15:
-
เวย์.... :impress3:
-
จะมีอะไรเศร้าไปกว่านี้อีกไหมล่ะเนี่ยยย
บีบคั้นหัวใจกันมากมาย :monkeysad:
สงสารเฟย สงสารแม่เฟย สงสารพี่ชายของเฟย สงสารพี่สาวของเฟย สงสารแม่ของเวย์ สงสารพี่ใหญ่ :sad4:
คนแต่งแกล้งคนอ่านซะจริงๆ
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:z2: :z2: :z2:
นิยายดั่งฝัน เรื่องจริงดุจเหวหิน
ความเศร้ามาเยือน อ่านแล้วสะเทือนอารมณ์จริง เศร้า
แต่ก้จะขอเฝ้าเป็นกำลังใจให้ กับทุกคน ทุกตัวละคร ที่โลดแล่นอย่างสมจริง...
-
ขอให้เรื่องนี้เป็นเพียงแค่ความฝันของใครสักคน
พอตื่นมาทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เวย์ยังอยู่ได้มั้ย
แต่คงเป็นไปไม่ได้ ต้องทำใจยอมรับแล้วล่ะสิเรา
เศร้าใจ
รอตอนต่อไปค่า
:L2:
-
สงสารเฟย เมื่อไหร่เฟยจะมีความสุขสักที
คิดถึงเวย์จัง ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า
บีบหัวใจเหลือเกิน :monkeysad:
เป็นกำลังใจให้คุณนะห์นะคะ :L2:
-
:m15:เฟยเอ๋ย เมื่อไร่จะหมดเวรหมดกรรมซักทีนะ
-
มันจะมีวันนั้นไหมนะ :z3:
-
มาคราวนี้ได้อ่านหลายตอนติดต่อกัน ดีใจจจ ยังชอบและติดตามเรื่องนี้เหมือนเดิม :L2:
แต่....
อ่านติดต่อกันหลายตอนแบบนี้ แถมแต่ละตอนบีบคั้นอารมณ์สุดๆ ยิ่งอ่านยิ่งทรมานใจ :m15: :m15:
ไม่อยากให้เวย์ตายเลยค่ะ
-
ทุกคนในเหตุการณ์ต้องร่วมมือกัน เพื่อให้มันผ่านไปได้ด้วยดี
รอจนน้องเฟยกลับมา อิอิ
-
ตอนนี้ก็ยังคงเศร้า :o12:
นั่งอ่านเรื่องนี้ไปพร้อมกับฟังเพลง MJ ไปด้วย เพลง You are not alone ได้อารมณ์เศร้ากว่าเก่าอีก :sad4:
ยิ่งตอนแม่นะแบบไม่ไหวแล้ว เศร้า น้ำตาคลอเลย :monkeysad:
ขอเวย์กลับมาได้มั้ย มันไม่ใช่พี่ใหญ่อะ ความรู้สึกของเราคือเวย์เท่านั้นที่เติมใจเฟยให้เต็มได้ ใครก็แทนไม่ได้อะ :m15:
. อีก 1 กำลังใจให้คุณนะห์ค่ะ สุ้ๆ o13
-
จะเศร้าอีกนานมั้ยคับ น้ำตาจะหมดแล้วนะ
เมื่อไหร่นะที่ เฟย จะเลิกเศร้าเสียที
ส่งสาร เฟย จังเลย
อีกหลายตอนป่าวคับจะจบ
จะมีแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งป่าว
-
สงสารทุกคนเลยอ่ะ ไม่มีใครซักคนที่ไม่น่าสงสาร
คนที่ดูแลก็ดูเหมือนจะยิ่งพากันแย่ลง
ฮือๆๆๆ
+1 เป็นกำลังใจให้น้องนะห์
-
เมื่อใครคนใดคนหนึ่งในครอบครัวเกิดปัญหาที่ดูเหมือนไม่มีทางจบ ทุกคนในครอบครัวก้อจะร่วมรับปัญหานั้นด้วยกัน
สงสารแม่และพี่ๆของเฟยมากพี่ใหญ่ด้วยนะคะ การที่ต้องมาทนดูคนที่เรารักเจ็บปวดอย่างมากมายแต่เรากลับช่วยอะไรไม่ได้เลยทั้งๆที่อยู่ตรงหน้ามันแสนจะทรมาณ
:m15:
-
:o12:
ไม่ไหวแล้วเพ่
ร้องจนน้ำตาทั่วจอ
เอาเวย์กลับมาได้ไหมมมมม
ไม่เอาพี่ใหญ่ๆๆๆๆ
:sad4:
-
เริ่มจะทนไม่ไหว เห้นแค่ชื่อตอนก่บีบแล้วน่ะ
ยิ่งอ่านก่ยิ่งบีบอีก
สงสารเฟยสุดๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่ใหย่ก่ดีน่ะ แต่ก่ยังลุ้นให้เวย์กลับมา
บีบหัวใจสุดๆๆๆๆเลย
(ชอบคำว่าบีบจาง อิอิ คนอ่านออกแน่จิตสะแระ เพราะคนเขียนอ่ะ คริๆๆๆ)
:L2:
-
ต้องมีสักวัน ที่ฟ้าโปร่งใส เมื่อถึงวันนั้น อะไร ๆ ก็จะกลับมาเหมือนเดิม
เป็นกำลังใจให้นะห์ เสมอ ๆ ถึงเนื้อเรื่องจะเคลียด แต่ก็มีความสุขที่ได้อ่าน
+1 ด้วยนะครับ
-
:sad11:
sad story :monkeysad:
ถ้ายังไงก็แต่งห้ายจบไปเถอะคับ ยังไง ไอ้คิ้วเข้มก็จากไปแล้ว :m15:
-
จะบีบหัวใจไปอีกกี่ตอน :z3: :z3: :z3:
-
:L2:
มาให้กำลังใจคนแต่งยามดึก
-
เชื่อว่าเฟยจะต้องหายแต่คงต้องใช้
เวลา ใหญ่พยายามเข้านะ
-
สงสารทุกคน
อ่านแล้วกดดันมั๊ก มาก
-
มาต่อได้แล้วนะคับ
จะได้ จบไป ม่อยากเสียน้ำตาอีกแล้ว
ก้อมัน :m15: :m15: :m15: มาก ๆ เลยนะ
-
ตอนที่ 64 บทเรียนของความรัก1
ปกแข็งสมุดโน๊ตสีแดงกำมะหยี่ค่อยๆ ถูกเปิดขึ้นอย่างช้าๆ ลายมือที่คุ้นตา ซึ่งเป็นลายมือของคนที่เปิดมันขึ้นมา ค่อยๆ ปรากฎขึ้นอย่างมากมาย
"ไม่จริ้ง..............."
ปวดหัวจัง ทำไมถึงปวดอย่างนี้นะ ปวดจนน้ำตาไหลเลยด้วยซ้ำ ดวงตาในตอนนี้ก็เริ่มพร่ามัวมากขึ้น เนื่องจากน้ำในตาที่เริ่มเอ่อท้นขึ้นมา มันเป็นเพราะอะไรเนี่ย แล้วตอนนี้ตัวเรากำลังทำอะไรอยู่กันนะ หนังสือเล่มนี้มันคืออะไร แล้วทำไมมันถึงทำให้เราปวดหัวและปวดใจได้ขนาดนี้
ทันทีที่หน้าที่สองถูกเปิดขึ้นมา ตัวอักษรต่างๆ ปรากฎอย่างเห็นได้ชัดมากขึ้น พร้อมกับความทรงจำที่เคยลืมไปแล้วค่อยๆ ปรากฏตามมาอย่างไม่ขาดสาย
"โอ้ย.... ปวดหัว เฟยปวดหัว ปวดหัวจริงๆ ปวดมากๆ ทำไมต้องปวดนะ ไอ้สมองบ้า ทำไมต้องปวดด้วย" ผมสบทกับตัวเอง พร้อมกับทุบที่ขมับเพราะหงุดหงิดกับอาการปวดหัวที่เกิดขึ้น
ความทรงจำหลายๆ สิ่งหลายๆ อย่าง ค่อยๆ แล่นผ่านเข้าสู่สมองอย่างท่วมท้น ความทรงจำที่มากมาย ไหลผ่านสมองอย่างไม่ขาดสาย พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลรินเป็นสายทางออกจากดวงตาที่เคยเหม่อลอยก่อนหน้านี้
--- ทฤษฎีความรัก by เฟย
ความรักเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน จับต้องไม่ได้
แต่ถึงกระนั้น เราก็รู้ว่ามันมีอยู่จริง
ใช้พลังชีวิตในการขับเคลื่อนตลอดเวลา
เป็นสิ่งที่มีพลังงานในตัวของมันเอง
เข้าใจยาก และมีพลังทำลายล้างสูง
ไร้ทางแก้ไข และไร้ทางป้องกัน
"เวย์ .. เวย์ .. ไอ้กอริล่า ไอ้เวย์ .. ฮือ ..ฮือ.. ไม่จริง มันต้องไม่จริง มันต้องไม่เป็นแบบนี้" เสียงสั่นเครือ พร้อมๆ กับอาการปวดหัวที่ทวีความรุณแรงมากขึ้นจนแทบทำให้ขาดใจ บวกกับอารมณ์ที่พุ่งพล่าน และความเศร้าเสียใจจากสิ่งที่ต้องรับรู้ แต่ถึงกระนั้นยังไง มันก็คือเรื่องจริงที่ต้องรับมัน
อาการปวดหัวค่อยๆ บรรเทาและทุเลาลง พร้อมกับน้ำตาและความเศร้าเสียใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ กำลังเข้ามาแทนที่ ความรู้สึกรัก ความรู้สึกผูกพัน หลั่งไหลเข้ามา พร้อมๆ กับความเสียใจที่ต้องรับเรื่องราวความจริงที่เกิดขึ้น สิ่งที่เคยลืมเลือนมันไป ค่อยๆ กลับมาให้เห็นอย่างชัดเจน
"เมื่อไหร่จะหายซักที หม่าม้าจะไม่ไหวแล้วนะลูก กลับมาหาหม่าม้าได้ไหม"
ผมหันข้างไปมองที่ต้นเสียงที่เปล่งคำพูดนี้ออกมา ภาพที่เห็นตรงหน้าคือแม่ของผมกำลังร้องไห้ฟูมฟาย แม่ซึ่งเคยอันเป็นที่รักของผม ที่ๆ เคยเข้มแข็งและมีชีวิตชีวา ทำทุกอย่างได้เพื่อผม ตอนนี้กลับร้องไห้เหมือนคนแทบจะไร้สติ หมดสภาพความเข้มแข็งที่ผมเคยเห็นมาก่อนหน้านี้อย่างลิบลับ
ผมยืนมือลงไปกอดแม่ผมที่นั่งอยู่บนพื้นข้างๆ ตัวผม
"หม่าม้าเป็นอะไร ใครทำหม่าม้า ทำไมหม่าม้าต้องร้องไห้ หนูอยู่ตรงนี้แล้วนะ หนูอยู่ข้างๆ หม่าม้าแล้ว หม่าม้าอย่าร้องนะ" ผมปลอบประโลมแม่ผมเพื่ออยากให้หายจากอาการเศร้า โดยที่ไม่รู้เลยว่า ความเศร้าที่แม่ผมมีอยู่ในตอนนี้ คือความเศร้าเสียใจที่มาจากตัวผมทั้งนั้น
แม่ผมมองกลับมาด้วยสายตาที่ตื่นตระหนก และตกใจอย่างสุดๆ ผมหันกลับไปมองพี่ใหญ่ซึ่งตอนนี้อยู่ถัดจากแม่ผมไปไม่กี่ก้าว ทั้งสองดูแววตาตกใจและดีใจในเวลาเดียวกัน
"หนูจำหม่าม้าได้แล้วหรอ? จำได้แล้วใช่ไหม หนูกลับมาแล้วใช่ไหม" แม่ผมพูดพร้อมกับจับใบหน้าผมเบาๆ
"จำได้สิ ทำไมหนูจะจำไม่ได้ หม่าม้าก็คือหม่าม้าของหนู แล้วนั่นก็พี่ใหญ่ หม่าม้าพูดอะไร หนูไม่เข้าใจ" ถึงอย่างไรก็ตาม ถึงผมจะมีน้ำในตาที่ไหลออกมาซักแค่ไหน แต่ถึงกระนั้นความเศร้าเสียใจ และการร้องไห้ของแม่ผม มันก็ยังคงทำให้ผมเลือกที่จะสนใจในสิ่งนี้มากกว่าสิ่งอื่นใด
"โอ้ย.... หนูปวดหัวอะ หม่าม้า โอ้ย..... ปวดมากอีกแล้ว ทำไมต้องมาปวดด้วยนะ
"หนูเริ่มจำได้แล้วใช่ไหม หนูความจำเสื่อมเพราะว่าเพื่อนหนูจากไป" แม่ผมค่อยๆ อธิบาย
ใช่สิ ตอนนี้เวย์จากไปแล้ว และผมก็รับรู้เรื่องครั้งสุดท้ายตอนที่กอดร่างไร้วิญญาณของเวย์ที่โรงพยาบาล แต่แล้วตอนนี้ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันนะ แล้วพี่ใหญ่มาอยู่ได้อย่างไร แล้วทำไมแม่ผมต้องร้องไห้ด้วย
"โอ้ย... ปวดอีกแล้ว" ผมเริ่มกุมขมับตัวเองอีกครั้ง
แม่ผมเริ่มเข้ามากอดผมและลูบหัวผมพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาอย่างมากมาย พี่ใหญ่ได้แต่ยืนอยู่ห่างๆ แต่ก็ยังคงมีน้ำตาคลอ
"ค่อยๆ คิดนะ ลูก จำไว้นะ ว่ายังไงหม่าม้าก็ยังอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆ หนูเสมอ" แม่ผมพูดพร้อมกับลูบหัวผมอย่างต่อเนื่อง
ผมยังคงปวดหัวอยู่แต่ค่อยๆ เริ่มเบาบางลง ฉากเก่าๆ เริ่มย้อนมาอีกครั้ง พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลรินอีกรอบ และสติที่เริ่มจะเลือนลาง
-- ไม่ได้ เราจะเป็นอะไรอีกไม่ได้ เราจะต้องไม่ให้หม่าม้าเป็นห่วงอีกไม่ได้ -- เสียงจากจิตใต้สำนึกบอกกับผมแบบนี้
ผมค่อยๆ หายใจเข้าออกแบบลึกๆ เพื่อครองสติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่น้อยลง ผมเริ่มประคองตัวให้กลับมาอยู่ในสภาวะปกติและค่อยๆ เรียบเรียงความคิดที่ท่วมท้นอยู่ในสมอง ให้จัดเรียงอย่างเป็นที่เป็นทาง พร้อมกับสูดหายใจเข้าออก อย่างช้าๆ เพื่อตั้งสติให้มากขึ้น
ผมค่อยๆ ทบทวนเรื่องราวต่างๆ อย่างช้าๆ ทีละเหตุการณ์ อาการปวดหัวเริ่มเบาบางลงจนแทบจะไม่เหลือแล้ว เหลือเพียงแค่อาการปวดจิ๊ดๆ บ้างบางระยะ แต่ผมก็ยังสามารถทนมันได้อยู่
ผมค่อยๆ หันหลังกลับไปสวมกอดแม่ผม และร้องไห้อย่างมากมายแบบที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะร้องไห้ได้ขนาดนี้
"เขาไปแล้วอะหม่าม้า เขาไม่อยู่กับหนูแล้ว หนูจะทำยังไง หนูไม่เหลือใครอีกแล้ว หนูรักเขาอะ หนูรักเขา หม่าม้าได้ยินไหม ว่าหนูรักเขา" ผมพูดคำนี้ออกมาพร้อมกับร้องไห้ที่อกหม่าม้าผม และเพิ่มแรงกอดให้มากขึ้นไปอีก
"ไม่เป็นไรนะ หนูยังมีหม่าม้า มีพี่ของหนู ที่รักหนู หนูต้องรับความจริงนะลูก" แม่ผมยังคงร้องไห้และกอดผมไว้ด้วยแรงที่มากขึ้นกว่าเดิมเช่นกัน มืออีกข้างลูบไล้ไปตามหน้าตา
"ฮือ .. ฮือ .. มันไม่จริงใช่ไหมหม่าม้า มันต้องไม่จริงใช่ไหม หนูแค่ฝันไปเท่านั้นใช่ไหม" ผมยังคงรับความจริงที่พึ่งรับรู้นี้ไม่ได้อยู่ดี
ไม่รู้ว่าผมร้องไห้นานเท่าไร แต่นั่นก็นานมากพอที่จะทำให้ผมปวดตา และเสียงแหบพร่าลงไป ร่างกายผมเสมือนคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง และตอนนี้ผมแทบจะเหมือนคนที่เสียสติเพราะต้องยอมรับเรื่องที่รับรู้
ผมค่อยๆ ตั้งสติ เพื่อกลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้งหนึ่ง ไออุ่นจากอกแม่ยังคงถ่ายทอดมาที่ผมอย่างไม่ขาดสาย และถึงผมจะเริ่มหยุดร้องไปแล้ว แต่ผมยังรับรู้ถึงความสะอึกสะอื้นของคนผู้ซึ่งเป็นแม่ผม ซึ่งกอดผมอยู่ในเวลานี้ ตอนนี้เขาคงทรมารมากกว่าผมหลายเท่านัก
ผมค่อยๆ คลายอ้อมกอด และจับมือแม่ผมสองข้าง
"หนูไม่เป็นไรแล้วหม่าม้า หนูจะทำใจยอมรับมันนะ ถึงหนูรู้ว่ามันยาก แต่หนูต้องทำให้ได้ เพื่อหม่าม้า และเพื่อพี่ๆ ของหนู" ผมค่อยๆ บอกแม่ผมด้วยเสียงที่ยังสั่นเครือและแหบพร่า
"ดีลูก ดีแล้ว แค่นี้หม่าม้าก็ดีใจมากมายแล้ว แค่หนูกลับมา แค่หนูอยู่กับหม่าม้าตรงนี้ หม่าม้าก็เพียงพอแล้วลูก" แม่ผมค่อยๆ หยุดร้องไห้พร้อมกับ ลูบไล้ใบหน้า เพื่อเช็ดน้ำตาของผม และหอมแก้มผม
ความอบอุ่นที่ถูกถ่ายทอดมา มันมากมายกว่าคำพูดหลายเท่านัก ตอนนี้ความอบอุ่นอันนี้ มันเป็นเสมือนพลัง และแรงใจที่ผลักดันให้ผมต้องรับความจริงและเข้มแข็งให้ได้
แต่ถึงยังไงผมก็ยังคงเศร้าเสียใจกับเรื่องที่รับรู้อยู่ดี และตอนนี้ผมเริ่มอยากกลับไปทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา ผมอยากรับรู้ให้มากกว่านี้ ผมอยากจดจำเรื่องราวเขาให้ได้มากกว่านี้
"หม่าม้า หนูไม่เป็นแล้ว หนูขออยู่คนเดียวได้ไหม" เมื่อผมรู้สึกดีขึ้น แต่ยังไงซะผมก็ยังอยากที่จะรับรู้เรื่องราว ผมจึงขอความเป็นส่วนตัวจากแม่ผมทันที
"ไม่เอานะลูก อย่าพึ่งคิดอะไรเลย นอนซะ ตื่นมาแล้วทุกอย่างจะต้องดีขึ้นนะลูก" แม่ผมยังคงไม่ยอม อาจจะเป็นเพราะแม่ผมยังคงกลัวเรื่องที่ผมเคยเป็น ถึงตอนนี้ผมดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังคงมีความกลัว ความระแวงอยู่ในใจ จึงไม่อยากให้ผมอยู่คนเดียว
"เฟยขอร้องนะครับหม่าม้า เฟยอยากอยู่คนเดียว" ผมยังคงอ้อนวอนแม่ผม
แม่ผมยังคงทำสีหน้าที่ไม่อยากให้ผมอยู่คนเดียวเช่นเคย แต่ก็ต้องยอมต่อผม เพราะสีหน้าผมในตอนนี้ผมแสดงอาการยืนยันแบบนั้นจริงๆ และแม่ก็สมควรที่จะเชื่อผมในเวลานี้
"งั้นแม่ให้พี่ใหญ่อยู่เป็นเพื่อนนะ พี่ใหญ่เขาจะไม่กวนลูกเลย เขาจะอยู่เงียบๆ แค่ดูอยู่ห่างๆ เผื่อหนูเป็นอะไร จะได้ช่วยทัน" แม่ยังคงทิ้งท้ายด้วยทางเลือกอีกทางนึง
ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่หันไปมองพี่ใหญ่ที่แสดงแววตา และสีหน้าที่อ้อนวอนอย่างจริงจัง ผมคงต้องยอมในข้อเสนอนี้
ผมพยักหน้าเล็กๆ ให้แม่ ก่อนที่แม่จะหอมแก้มและหน้าผากผม ลูบหัวผม และเดินออกไป
ผมมองหน้าพี่ใหญ่เนื่องจากอาการงงๆ ในเรื่องที่เกิดขึ้น ว่าเขาเข้ามาอยู่กับผมได้อย่างไร แต่ผมก็เลิกที่จะคิด เพราะผมต้องมีเรื่องที่จะทำต่อจากนี้
สายลมจากเครื่องปรับอากาศเริ่มเข้ามาแทนที่ความร้อนชื้นภายในห้อง เสียงรถราเริ่มเงียบหายไป เพราะพี่ใหญ่จัดการกับมัน และนั่งบนเตียงนอน สายตามองตรงมายังที่ผม
ผมละสายตาคู่นั้น กลับมาที่สมุดโน๊ตสีแดงปกกำมะหยี่ที่อยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเหมือนเดิม
(http://i285.photobucket.com/albums/ll73/hadsanah/1111.jpg?t=1247434677)
l ทฤษฎีความรัก by เฟย l
l ความรักเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน จับต้องไม่ได้ l
l แต่ถึงกระนั้น เราก็รู้ว่ามันมีอยู่จริง l
l ใช้พลังชีวิตในการขับเคลื่อนตลอดเวลา l
l เป็นสิ่งที่มีพลังงานในตัวของมันเอง l
l เข้าใจยาก และมีพลังทำลายล้างสูง l
l ไร้ทางแก้ไข และไร้ทางป้องกัน l
น้ำตาเริ่มไหลรินออกมาอีกครั้ง หลังจากที่มันเหือดแห้งไปแล้ว ความรู้สึกรัก ความรู้สึกผูกพันทวีเพิ่มมากขึ้น เมื่อได้อ่านหน้าแรกจบไป หลายๆ สิ่งหลายๆ อย่างกำลังบ่งบอกว่า นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง และต้องยอมรับมันให้ได้ ภาพเก่าๆ ย้อนไหลมาเป็นสายน้ำ พร้อมๆ กับความปวดใจที่เข้ามาทดแทนความรู้สึกทั่วร่าง มือทั้งสองข้างของผมแทบจะไร้ซึ่งเรี่ยวแรง แผ่นหลังเริ่มสะอึกสะอื้น
"เวย์... ทำไมต้องจากไปด้วย เวย์ทำแบบนี้ได้ยังไง" ผมเริ่มร้องไห้กับตัวเอง
มือค่อยๆ เลื่อนเปิดแผ่นต่อไปอย่างช้าๆ
(http://i285.photobucket.com/albums/ll73/hadsanah/2222.jpg?t=1247434739)
--- สมุดเล่มนี้ เขียนไว้เพื่อคนที่กรูร้าก
ไอ้คิ้วปลิง ไอ้คิ้วเข้ม ไอ้อ้วน ไอ้กอริร่า << เนี่ยหล่ะ ชื่อของมาน
(อย่าน้อยใจนะจ๊ะ ถึงไงเค้าก็รักตะเองน้า)
เขาคนนี้สอนความรักให้ผมได้เรียนรู้ ทำไมหน่ะหรอ?
ผมไม่เคยได้รับรู้ความรักเลยนะสิ มีแต่ความอะไรก็ไม่รู้
แต่ตอนนี้ ผมได้เจอความรักแล้วคร้าบ
ขอบคุณ เวย์ จิงๆ น้า ที่สอนเค้า แฮะๆ ---
--- บทเรียนที่ 1 ความรำคาญ
แกอะจะชอบเข้ามาวนเวียนในที่ที่กรูอยู่ และก็ชอบวุ่นวายกับเรื่องของกรู
แต่พอนึกๆ ดูอีกที มันก็เริ่มรำคาญ แต่ความรำคาญ เนี่ยหล่ะ
มันเป็นสิ่งที่ทำให้กรูคิดถึงแกร (ไอ้คิ้วปลิง)
แกรรู้ไหม ข้าเคยรำคาญแกรมากๆ เลยด้วย
(ตอนที่รับน้องอะ แกรชอบจุ้นจ้านกับชีวิตฉาน)
อยากจะบอกว่า กรูโตแล้วนะ ดูแลตัวเองได้ ไอ้บร้า ---
--- บทเรียนที่ 2 ใจเต้นโครมคราม
แกรอ่ะชอบเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว รู้หรือเปล่าว่ามันทำให้ข้าใจเต้นแรงนะเว้ย
แกรจะรู้ไหมเนี่ย ว่าข้าแอบชอบแกรตั้งแต่เห็นคิ้วแล้วเฟ้ย
คนอะไร !! คิ้วเข้มฉิบหายเวย
พอใจเต้นแรง ตอนแรกๆ ก็ยังงง ๆ อยู่เหมือนกันนะ
แต่ตอนนี้พอจะเข้าใจและว่าทำไมใจเต้นแรก
เพราะข้าตื่นเต้นที่ต้องอยู่ใกล้ๆ แกรไง ไอ้ที่ร้ากสสสสสสสสสสสสส ---
--- บทเรียนที่ 3 แคร์ความรู้สึก
แกรมันอะโรคจิต ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย
ตั้งแต่ตอนฝากกระเป๋าและ ตอนแรกๆ ก็คิดว่ากลัวกระเป๋าหายเฉยๆ
แต่ตอนนี้รู้ได้เลยว่า ข้าอะรอแกรกลับมา เพราะอยากเห็นแกรต่างหาก
(อ่านแล้วห้ามยิ้มนะเฟ้ย อายเหมือนกันนะเนี่ย)
ไหนจะเรื่องกลัวแกร ไม่มีเพื่อนเรียนอีก
จริงๆ ข้าไม่จำเป็นต้องมาสนใจกับเรื่องนี้ก็ได้
แต่ทำไมข้าถึงสนใจห้า.. ตอบให้หน่อยจิ ---<
-
พออ่านถึงตรงนี้ ผมต้องเอามือขึ้นปาดน้ำตา ที่ไหลรินออกมา อย่ามากมาย จนทำให้ตาพร่าเลือนจนแทบจะอ่านไม่ได้
เวย์.. เวย์จะรู้ไหม ว่าคนที่อยู่ตรงนี้ ตอนนี้ปวดใจและทรมารมากที่สุด
เฟยคิดถึงเวย์จัง...
-
เวรกำ นึกวาจะพอดี สุดท้ายก็เกิน หนึ่งรีพายจนได้
อ่านตอนนี้แล้วใครไม่ตาย ไม่ต้องมาพูดกันเลยดีกว่า
มีไดอารี่แผ่นจริงมาให้ดูด้วย แต่คงไม่ลงหมดเพราะเหนื่อยกับการถ่ายและปรับแสงให้มองเห็น
และแอบซุ่มทำใจตั้งนาน กว่าจะเขียนตอนนี้ได้ มันทรมารมากๆเหมือนกันนะ
อีกไม่นานก็จะอวสานแล้วครับเรื่องนี้
ไงก็จะฝากผลงานเรื่องใหม่ไว้ให้ได้อ่านกันต่อน่ะครับ
ตื่นมาตอนตีสี่มาแอบโพสแล้วจะไปนอน คิดว่า ตื่นเช้ามาคงมีคนเม้นบ้างหล่ะ (หวังไว้นะ)
เดี๋ยวจะฝากเรื่อง Mafia Lover ไว้ด้วยน่ะคับ
ตอนนี้ ไปและ
-
:undecided:
หนูเฟยเข้มแข็งจริงๆ นับถือๆ o13
ผ่านมาหลายตอนผมยังทำใจไม่ได้เลย :sad2:
เม้นท์ไม่ออก
ชีวิตไม่สิ้น ก็ต้องดิ้นกันต่อไป
-
อ่านแล้วอดยิ้มไปพร้อมกับความเศร้าไม่ได้
ยังไงแม่ก็ให้ความรักเราด้วยความบริสุทธิ์ ไม่หวังสิ่งตอบแทน
+1 ให้เป็นกำลังใจ ที่มาพร้อมกับความเข้มแข็งนะครับ นะห์
ปล. รอเรื่องใหม่อยู่นะครับ
-
ยังคงความเศร้าได้อย่างต่อเนื่อง :sad4:
ตอนนี้สงสารแม่ที่สุดเลย :o12:
มันเศร้าจนหวังให้เป็นเรื่องแต่งเยอะกว่าเรื่องจริง เพราะถ้าเป็นเรื่องจริงทั้งหมดนี่มันเศร้ามากๆ :monkeysad:
เป็นกำลังใจให้คุณนะห์ต่อไปค่ะ สู้ๆ o13
-
:กอด1: เฟย
เข้มแข็งไว้นะจ้ะ
-
อ้ากกกกกกกก :z3: ไม่มันเศร้าสะเทิ้นทรวงแบบนี้ หนูเฟย์ เวย์ โอ้ยยยยยยยยยยยยยเครียดดดดดดดดด :m15:
-
+1 ให้เปงกะลังใจคับบบบ
-
ความรักมีพลังยิ่งใหญ่ เสียใจเจียนตายก็เพราะความรัก แต่กลับมาได้ก็เพระาความรักของแม่
:กอด1:
:monkeysad:
-
ความรู้สึกเหมือนกับตอนกินยาน้ำขมๆ
แต่มันก็ทำให้ชีวิตของเฟยเข้มแข็งขึ้นมา หลังจากวันนั้นที่เฟยผ่านมาได้
อิิอิ
-
ยิ้มทั้งน้ำตา :sad4:
เฟยกลับมาแล้ว
-
:เฮ้อ:
-
:o12:
เสียน้ำตาไปจนได้เศร้าจัง
แล้วจะรออ่านต่อ
-
:sad11: ลาก่อนความรักที่ฉันเคยมี .... :sad11:
-
คนที่ยังมีชีวิตอยู่มันทรมานจางงงงเลยเนอะ แต่ยังไงก่ต้องเดินต่อไปได้
รอบข้างมีคนที่รักเราอยู่ สู้ต่อไปเฟย
ทรมานคนอ่านด้วยนะเนี่ยๆๆๆ
รอตอนจบก๊าฟฟฟฟฟฟฟฟ
(เรื่องไหม่ขออย่าเศร้าน่า)
-
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันหล่อหลอม
ให้เป์นเฟยนะ เข้มแข็งนะเฟย
-
เฟย เข้มแข็งนะ
ให้กำลังใจน้องนะด้วย :กอด1:
-
อ่า ในที่สุด เฟยก็กลับมาแล้ว
ปลาบปลื้มคร้าบ :mc4:
ดีใจกับทุกคนด้วยคร้าบ ช่วงเวลาที่แสนทรานใกล้จะจบลงแล้ววว
แล้วมาต่อไวๆ นะคร้าบ :L2:
-
:เฮ้อ: เศร้าจังเลยครับ แต่ก็เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
:m15:
ทำไม เศร้าไม่หยุด
ทำไมเศร้ายาวแบบนี้
คนอ่านเศร้าขนาดนี้
แล้วคนที่เจอของจริงจะขนาดไหน
เอาใจช่วยเฟย มาตั้งแต่ต้นแล้วครับ
สู้ๆต่อไปนะ
ชีวิตยังมีคุณค่า
มีความหวัง
แล้ววันหนึ่งมันจะดีขึ้น
o13
-
:z13:
:เฮ้อ: เศร้าจริง ๆเลย :m15: :m15:
อย่าทำร้ายใจ คนอ่านแบบนี้สิคับ เรื่องยิ่งเศร้า คนอ่านก้อเศร้าตาม
ยังงัยก้อ +1 ให้นะคับ ถึงเศร้าแสนเศร้าก้อตาม
ยังรอต่อไปจนจบคับ ไม่ต้องห่วง
-
:pig4: :pig4:
มาอ่านตอนนี้ตอนอารมณ์เสีย ไม่ได้ฟิวส์เลย :เฮ้อ:
-
มันเศร้าจังเลยน้า :impress3:
แต่ยังรอ และคอยตามอ่านอยู่จ้ะ :L2:
-
เฟยกลับมาแล้ว
ถึงจะเจ็บจนขนาดสมอง shut down ถึงจะร้องไห้ให้น้ำตาเป็นสายเลือด ถึงจะรักมากมายแค่ไหน แต่เวย์ไปแล้วเฟยก้อต้องทำใจและอยู่กับมันให้ได้ เฟยมองไปรอบๆตัวซิ ยังมีคนที่รักเฟย และเฟยรักอีกหลายคนนัก โดยเฉพาะ แม่
อยู่กับมันให้ได้นะคะ
-
:กอด1:...บทจะขยันก็ขยันซะ...ตามไม่ทันอ่านมัน ทีเดียว 3 ตอนเลย
...ทำไมมันเศร้า อย่างนี้น้องนะห์
...นักเขียนรุ่นใหม่นี่ เก็บความลับกันเก่งมากๆๆๆ
...มาเปิดเผยตอนจบว่า พระเอก ไปสวรรค์ ซะแล้ว น้ำตาไหลสิ งานนี้
...ยังไงก็เป็นกำลังใจให้จ่ะ แต่ว่าไม่กลับไปหาพี่ใหญ่เหรอ ทำไมสุดท้ายพี่ใหญ่ดีจังฟะ :กอด1:
-
กำลังใจนะ
-
เฟยจะต้องผ่านช่วงเวลานั้นได้แน่นอนค่ะ
สู้ๆ :กอด1:
-
อ่านละ แน่น หน้าอกเรยตอนหลังอ่ะ
ไม่ไหวแล้วววววว
:o12: :o12:
ทรมานจิตใจอย่างรุน แรงงงงง
-
:really2: มารออ่านครับ
-
เพ่เฟย
เก่งมากมายเลยคร้า
อยากดูรูปอ่ะ
แต่มันไม่ขึ้น
:a3:
อยากดูๆๆๆๆ
-
มาพายเรือ
รอ ร่อ ร้อ ร๊อ ร๋อ
คนแต่งก๊าบบบบบบบบ
-
ดันๆๆๆๆๆๆๆคริ คริ
รออยู่น่ะ :call:
-
มาต่อนะคับ รอ รอ รอ
อยากรู้ ว่า เฟย จะเปนยังงัยต่อไปอะ
คิดถึงเฟยจังเลย
-
:sad11: หายไปไหนครับ
-
รักรักรัก พี่เฟย พี่เฟย สู้ๆนะ
คิดถึงพี่เวย์จังเลยยยย :monkeysad:
-
รออยู่น่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:L2:
-
ดันๆๆๆๆ
เดี่ยวหามะเจอ
ตอนจบจะออกมาให้รูปไหนน่าๆๆๆๆๆๆ
-
:m15:
มารอให้กำลังใจคนเศร้า
มันเป็นเพียงนิยาย
แต่ทำไม่เราต้องคิดถึง
ไอ้คิ้วเข้ม
ด้วยล่ะเนี่ย
:z10:
-
ยังตามอ่านไม่ทันไม่รู้เศร้าไรกัน งั้นให้ :L2:เป็นกำลังใจคนแต่งดีกว่า :bye2:
-
กล้าแต่งมั่กๆ
-
มารออ่านครับ เศร้าได้ใจจิงๆ เลย :sad11: :sad11:
-
:mc4:
อ่านทันแล้ว แต่เศร้าไปม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o12:
โอย อยากจะบ้า
ความจริงอยากให้เวย์คู่กับเฟย แต่อ่านแล้วอีกใจนึงก็ชอบพี่ใหญ่นะถึงจะทำเลวสุดๆกับเฟยก็เหอะ
เอหรือตรูชอบคนเลว แต่เอาเหอะเป็นแบบนี้แล้วก็อยากให้คนที่ดูแลเฟยเป็นพี่ใหญ่ ส่วนคนที่เหลือไปไกลๆเลย
วงจรอุบาทว์จะได้ไม่กลับมาอีก
จะรอนะคับคนแต่ง :bye2:
-
หายไปเลยยยยย
รออยู่นะเนี่ย
-
:o12: :o12:
เป็นกำลังใจให้พี่เฟยน่ะ
สู้ๆๆพี่
:เฮ้อ: :กอด1:
-
เข้ามาอ่าน
เรื่องนี้เศร้ามากมายเลย
เรียกน้ำตาเราได้เป็นลิตรๆ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ขอบคุณเรื่องนี้ที่ทำให้เราคิดอะไรได้ (แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้ไหม เหอๆ)
สงสารเวย์มากมาย ทำไมต้องเปนเวย์ด้วยนะ ทำไม !
เรื่องนี้เศร้าโคดๆๆ
ตามอ่านอยู่ 10 ชั่วโมงแน่ะ ปวดตา ตาบวมมากมายเลย TT^TT
ที่จริงก็เห็นใจซีนะ แต่ไม่น่าทำแบบนั้นเลย
โอ้ยย สงสารเวย์ เวย์ผิดอะไร ฮ่ะ !
อินจัด*
-
ทุกคนในเรื่องต่างก็รักเฟย
และ.. ต่างก็เจ็บปวดกับการที่ได้รักเฟย
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เพลง : เวลาที่หายไป
ศิลปิน : 1011
เช้าทีไรอยากหลับตาไม่ต้องการตื่นขึ้นมา
เจอใครได้ไหม คิดอะไรไม่ไหว
ได้แต่คิดถึงเธอ ฝืนหายใจแต่ละครั้ง
เหมือนมันยังเจ็บตรงนี้ ที่เดิมซ้ำๆ
แล้วมันเป็นอย่างนั้น ตั้งแต่ที่เธอหายไป
เหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวาน
และยังไม่รู้สุดท้ายจะไปสิ้นสุดที่ไหน
ที่ได้พบเธออีกครั้ง ก็ยังไม่รู้เลย
ไม่รู้เธอว่ายังรออยู่ไหม
รู้แค่เพียงว่าใจยังรอแต่เธอตรงนี้
แม้เวลาในความเป็นจริง จะผ่านเป็นปี
แต่ใจมันหยุดที่เดิม
เมื่อเธอคือวันเวลาที่หาย
และอะไรๆ มันดูว่างเปล่าเหลือเกิน
กลับมาได้ไหม กลับมาได้ไหม
กลับมาเป็นลมหายใจ ให้กับฉัน
ถ้าได้เจอเธออีกครั้ง
รู้ไว้เลยจะไม่ยอมให้เธอนั้นหาย
ทุกนาทีที่เหลือจะบอกว่าฉันรักเธอ
เหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวาน
และยังไม่รู้สุดท้ายจะไปสิ้นสุดที่ไหน
ที่ได้พบเธออีกครั้ง ก็ยังไม่รู้เลย
ไม่รู้เธอว่ายังรออยู่ไหม
รู้แค่เพียงว่าใจยังรอแต่เธอตรงนี้
แม้เวลาในความเป็นจริง จะผ่านเป็นปี
แต่ใจมันหยุดที่เดิม
เมื่อเธอคือวันเวลาที่หาย
และอะไรๆ มันดูว่างเปล่าเหลือเกิน
กลับมาได้ไหม กลับมาได้ไหม
กลับมาเป็นลมหายใจ ให้กับฉัน
ไม่รู้เธอว่ายังรออยู่ไหม
รู้แค่เพียงว่าใจยังรอแต่เธอตรงนี้
แม้เวลาในความเป็นจริง จะผ่านเป็นปี
แต่ใจมันหยุดที่เดิม
เมื่อเธอคือวันเวลาที่หาย
และอะไรๆ มันดูว่างเปล่าเหลือเกิน
กลับมาได้ไหม กลับมาได้ไหม
กลับมาเป็นลมหายใจ ให้กับฉัน
-
อ่านจบซะที 2 วันพอดี....
อยากบอกว่าเห็นใจทุกๆคนในเรื่อง...
พี่ใหญ่ผู้แสนดี พี่ซีถึงจะเลวแต่ก็เลวเพราะรักอ่ะนะ แล้วก็พี่ๆอีกทั้ง4 คน ทุกคนล้วนแต่นักเฟยจิงๆทั้งนั้น
เวย์คนที่มาเต็มเติมหัวใจให้เฟย แต่ก็ได้แค่ช่วงเวลาสั้น เฮ้อออออ....
คนแต่งไปไหนอ่ะค่ะ มาแต่งให้จบเถอะ รีเควสขอเป็นแฮปปี้เอนดิ้งของพี่ใหญ่กะเฟยได้มั้ยอ่ะ
ไม่เอาแบบ พี่ใหญ่ต้องกลายมาเป็นพี่ชายดูแลเฟยนะ แค่นี้ก็บีบคั้นจิตใจมาทั้งเรื่องล่ะ สงสารพี่ใหญ่เหอะ :monkeysad:
-
ตอนจบ รัก . รู้แล้ว . รัก.
ทุ่งหญ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา กลิ่นอ่อนๆ ของหญ้าที่สดชื่น ปลิวลอยมากับสายลมเอื่อยๆ ที่พัดอยู่ตลอดเวลา ท้องฟ้าสีสดใส แบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
"หูย.... สวยจังแฮะ" ผมอุทานกับตัวเองที่เห็นด้านหน้าตัวผมเอง
"เฟย" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยตะโกนเรียกผมจากทางด้านหลัง
ลำธารน้ำใสสะอาด ที่ไหลระเรื่อ มีคนยืนอยู่อีกฟากของลำธารนี้ คนที่คุ้นเคย คนที่มองเห็นแม้แค่ปลายผมก็คุ้นเคย คนที่ไม่ว่าอย่างไรก็จะจำได้ไม่มีวันลืมเลือน และเป็นคนที่ผมรักเขาสุดหัวใจ
แต่ตรงที่เขายืนอยู่ต่างกับตรงที่ผมยืนลีบลับ บรรยากาศอึบทึบ ฟ้าคะนอง เมฆสีดำทะมึนก่อตัวอยู่ทุกที ผืนดินที่แห้งแล้งและแตกระแหง ช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว
"ตุบ . ๆ . ๆ . ๆ" เราสองคนต่างวิ่งเข้าหากันเหมือนจากกันไปนาน ความคิดถึงที่เคยท่วมท้น บัดนี้จะกลายเป็นศูยน์ เพราะคนที่คิดถึงนั้นมายืนอยู่ตรงหน้า เพียงเอื้อมมือ
ผมไม่สนใจสายน้ำที่กั้นระหว่างเรา ผมทอดตัวลงก้าวข้ามผ่านลำธารอย่างช้าๆ ก่อนที่จะ ขึ้นอีกฝากหนึ่งที่แตกต่างฝากที่ผมอยู่โดยสิ้นเชิง
ไออุ่นจากร่างกายส่งผ่านถึงกันและกัน น้ำตาไหลรินเป็นสายแต่หากมันไม่ได้ไหลรินเพราะความทุกข์ แต่หากเกิดจากความสุขล้นที่ก่อกำเนิดจากคนตรงหน้านี้ และจะเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้เกิดความรู้สึกนี้ได้
"ลิงคิดถึงอ้วนจัง" เสียงสั่นเครือ ออกจากปากของผมเพื่อให้คนตรงหน้ารับรู้ถึงความรู้สึก
"เวย์ก็คิดถึงเฟยนะ คิดถึงมาก" แรงกอดรัดที่เพิ่มมากขึ้น บวกกับความอบอุ่นที่ถูกถ่ายทอดออกมา หากไม่พูดก็สามารถรับรู้ด้วยสัญชาติญาณ ว่าคนตรงหน้าคิดเช่นไร
เนิ่นนานเท่าไหร่กันนะ ที่ไม่ได้อบอุ่นแบบนี้ ไม่ได้รู้สึกท่วมท้นแบบนี้มานานเท่าไหร่กันนะเรา
"เวย์ไปไหนมา ทำไมไม่อยู่กับเฟย" ผมผละออกจากอ้อมอกอันแข็งแกร่ง ดวงตาจับจ้องดวงตาสวยคู่โตที่แฝงความอ่อนโยน และความรักที่มีให้อย่างมากมายของคนด้านหน้า
"เวย์อยู่ใกล้ๆ เฟยตลอดนี่นา เฟยไม่รู้หรอกหรอ?" สัมผัสจากมือใหญ่อยู่ที่โครงหน้าก่อนที่จะลูบไล้เบาๆ
"อย่าทำหน้าหง๋อยเหมือนลิงอดข้าวอย่างงั้นสิ เวย์ไม่ชอบเลยนะ" สัมผัสเปลี่ยนจากโครงหน้าเป็นการลูบหัวแบบอบอุ่น
"โห่ย..กอลิล่าเอ้ย" ผมทุบไปทีนึงก่อนที่จะยิ้มกว้างๆ
"ต้องแบบนี้สิเฟย เฟยต้องยิ้มนะ เฟยไม่รู้หรอกว่าเวลาที่เฟยยิ้ม จะมีอีกหลายๆ คนยิ้มด้วย และเวลาที่เฟยมีความสุข รอบๆ ข้างของเฟยก็จะมีความสุข แต่ถ้าเฟยไม่ยิ้ม หรือเฟยทุกข์ รอบๆ ข้างเฟยก็จะเป็นแบบนั้น
ด้วยนะ" คนตรงหน้าพูดพร้อมกับยิ้มให้ผมแบบฝืนๆ เหมือนมีบางอย่างอยู่ในใจ แต่ผมก็ยิ้มตอบ เพราะเขาชอบให้ผมยิ้มนี่นา
"แล้วถ้าเฟยยิ้ม เวย์จะไม่ไปไหนใช่ไหม" ....
"เฟย.. เวย์ก็แค่ต้องไปทำไรบางอย่างที่สำคัญ แต่เฟยไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงซะเวย์ก็อยู่ตรงนี้ ข้างๆเฟย เนี่ยหล่ะ"
"และถ้าอยากเจอเวย์ ก็หลับตาแล้วคิดถึงเวย์ เฟยก็จะเจอเวย์เองหล่ะ" ร่างสูงตรงหน้า เอ่ยออกมาแบบอ่อนโยน และเป็นสุข
"หูย..ไม่เอาหรอก เอาแบบนี้ดีกว่า เฟยให้เวลาเวย์แล้วกัน เวย์ไปทำธุระให้เสร็จ แล้วกลับมาหาเฟย เฟยรอได้อยู่แล้ว" ผมตอบคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความห่วงใย
"ก็ได้ แต่จำไว้นะว่า ถ้าสิ่งไหนที่เฟยมีความสุข ให้เฟยทำได้เลย ไม่ต้องกลัวว่าเวย์จะห้าม เพราะเฟยมีความสุข เวย์ก็มีความสุขแล้ว" มือใหญ่คู่นั่นเปลี่ยนมากระชับมือเล็กเรียวของผม เหมือนเป็นคำมั่น หรือย้ำคำให้รับรู้ก็ไม่ปาน
"อืม... ก็ได้" ผมครุ่นคิดอยู่สักพัก จริงๆ ก็คิดอะไรไม่ออกหรอก รู้แต่เพียงว่าฟังแล้วมันแปร่งๆ พิกล
ร่างหนาสวมกอดอย่างแผ่วเบาอีกครั้งก่อนที่จะเพิ่มแรงมากขึ้นและอุ้มผมขึ้นไปจนตัวลอย แรงกอดที่หนักหน่วงบ่งบอกอะไรได้หลายๆ อย่าง ทั้งความรัก ความเป็นห่วง ความคิดถึง ความโหยหา ความต้องการ และสุดท้ายมันเป็นความอบอุ่นอย่างสุดทวี แต่มันก็แฝงไปด้วยความกดดัน จากความรู้สึกบางอย่างที่จะต้องตามมา
อ้อมกอดเบาลงไปทีละน้อย เผยให้เห็นหยดน้ำตาที่ไหลออกจากดวงตาคู่สวยคู่นั้น คิ้วที่เข้มและดุดัน ตอนนี้กลายเป็นคิ้วที่ดูหงอยเหงา หรือเพราะแววตาที่มีบางอย่างอยู่เบื้องหลังมันก็ได้
"เวย์ต้องไปและ อย่าลืมนะ ยิ้มและหลับตา ทำทุกอย่างทีเฟยคิดว่ามีความสุข อย่าให้เวย์ต้องเป็นห่วงนะ สัญญา" คนตัวโตพูดพร้อมกับนิ้วก้อยที่ยื่นตรงมาด้านหน้า
"ด้วยเกียรติของสูกเสือสามัญรุ่นใหญ่ ลูกเสือขอสัญญาว่า ข้าพเจ้าจะยิ้ม ข้าพเจ้าจะมีความสุข และสุดท้ายข้าพเจ้าจะไม่ให้กอลิล่าเป็นห่วง" ผมปฏิญาณพร้อมกับชูสามนิ้วเหมือนลูกเสือ ซึ่งทำให้คนตรงหน้ายิ้มและ
หัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะหันหลังและเดินจากไป ยังเมฆที่ดำทะมึน พร้อมกับฟ้าคะนอง
"เปรี้ยง......" แสงสว่างวาบจนขาวโพลนไปหมด
.
.
.
.
.
.
.
.
แสงสว่างอันน้อยนิดที่สาดส่องจากม่านปรับแสงเรือนยาวที่ติดกับหน้าต่าง ลอดผ่านเข้ามาได้เพียงไม่มาก แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ห้องนี้ดูสว่างขึ้นมาบ้าง
"ฮึบ.... อือ ..." ผมครางเสียงเบาๆ เพื่อบิดขี้เกียจทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ลืมตา
ใบหน้าที่คุ้นเคยอยู่ไกล้เพียงแค่ลมหายใจ สัมผัสที่อบอุ่นจากร่างกายที่แนบชิด อ้อมกอดอันแข็งแกร่งและทรงพลัง คิ้วที่เข้มได้รูป รับกับไรจอนที่ทอดลงมาจนถึงปลายคาง จมูกสันโด่งรับกับใบหน้าที่คมเข้มอยู่ห่างออก
ไปแค่เพียงนิ้ว
"โอ๊ะ ..." ทันทีที่รู้ตัว มือสองข้างก็เหยียดออกไปจนสุดแขน ทำให้ระยะห่างเพิ่มมากขึ้น จนคนตรงหน้าที่เผลอแอบมองชั่วครู่ ลืมตาอย่าร้อนรน
"เป็นอะไรเฟย เจ็บหรอ? หรือฝันร้าย" น้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใยถูกถ่ายทอดออกมา
"พี่ใหญ่อยู่นี่ได้ยังไง" ผมถามกลับด้วยเสียงที่เบาและแหบพร่า ซึ่งเป็นผลจากการร้องไห้อย่างมากมาย
"เฟยจำอะไรได้บ้างไหม" พี่ใหญ่ลุกขึ้นนั่ง และจับมือผมไปลูบเบาๆ
"จำอะไรหรอ?" ผมตอบกลับไปทันที พร้อมกับย้อนนึก
ความทรงจำเมื่อล่าสุดค่อยๆ ย้อนคืนมา ความฝันที่บ่งบอกอะไรหลายๆ อย่าง ดวงตาที่ใสเป็นประกายตอนนี้เริ่มรินไหลน้ำตาออกมา
"มันจริงใช่ไหม?" เสียงสั่นเครือ ถามคนตรงหน้าเพื่อต้องการคำตอบ
ความอบอุ่นจากอกของคนตรงหน้าเริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้น มือใหญ่คู่นั่นลูบหัวเพื่อเป็นการปลอบประโลมร่างเล็กที่สั่นเครือด้วยความโศกเศร้า
"เฟยอย่าร้องอีกเลยนะ พี่ทนไม่ได้ ถ้าเห็นเฟยร้องไห้ฟูมฟายอีก ขอร้อง อย่าร้องอีกเลยนะ" พี่ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเป็นห่วงเป็นใย
ผมค่อยๆ หลับตาลง ภาพบางอย่างเข้ามาแทนที่ ภาพของคนที่ทิ้งผมไป ภาพของคนที่จากผมไปไกลแสนไกล บัดนี้เขาไม่อยู่ตรงนี้แล้ว แล้วผมจะอยู่อย่างไรถ้าไม่มีเขา
-- ตอนนี้เขาจะรู้ไหมว่าผมโศกเศร้าเพียงใด เขาจะเศร้าเหมือนผมไหม แล้วเขาจะมีความสุขไหม -- ผมนึกถามตัวเองพร้อมๆ กับ
"เมื่อไหร่เฟยจะเหมือนเดิมซักที เมื่อไหร่เฟยจะยิ้ม และมีความสุขเหมือนเดิมซักที" ร่างใหญ่ที่สวมกอดเพื่อปลอบโยนผม รำพึงกับตัวเอง
-- ใช่สิ เวย์ต้องมีความสุขแน่ๆ เวย์อยู่ข้างๆ เฟยตลอดเวลา แค่หลับตาเราก็เห็นแล้ว ได้แค่นี้ก็พอแล้วตอนนี้ เราเรียกร้องอะไรมากกว่านี้ก็ไม่ได้ --
"อย่าลืมนะ ยิ้มและหลับตา ทำทุกอย่างทีเฟยคิดว่ามีความสุข อย่าให้เวย์ต้องเป็นห่วงนะ สัญญา" ภาพความอบอุ่นเมื่อฝันถูกเรียกขึ้นมาอีกครั้ง
ความโศกเศร้าเริ่มค่อยๆ ลดลง น้ำตาที่ไหลรินเริ่มเหือดแห้งไปแล้วตอนนี้ แต่ความอบอุ่นจากอ้อมกอดยังไม่ไปไหน ความอบอุ่นจากฝ่ามือที่ถ่ายทอดมายังคงบ่งบอกถึงความรักและความห่วงใยที่มีให้อย่างท่วมท้น
ในความอบอุ่นนี้เอง มันทำให้ผมคิดอะไรได้หลายๆ อย่าง ทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่าน สุดท้ายผมก็ได้คำตอบ
-- ความรัก --
-- ในที่สุดผมก็เจอมันสักที --
-- ถ้าไม่มีมันผมจะรู้ไหมว่ารักคืออะไร --
-- ผมสะดุดรักมันเข้าแล้ว "ไอ้คิ้วเข้ม" --
จบบริบูรณ์
-
ห่างหายไป 3 เดือน ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก ไม่สำบายเข้าโรงบาล เกือบตายเหมือนกัน
ตอนนี้มาต่อให้และ แอบแซ่บตอนพิเศษให้อีกตอน
หวังว่าคงถูกอกถูกใจนะคับ
-
ตอนพิเศษ
แสงวอมไลท์ในห้องนอนทำให้ห้องนี้ดูอบอุ่นมากๆ ความชื้นจากเครื่องปรับอากาศทำให้รู้สึกเย็นสบาย รถราที่เล่นอยู่ข้างล่างดูแล้วเหมือนแสงไฟหลากหลายสีสัน แต่งแต้มเส้นทางยาวที่คู่ขนานไปกับแม่น้ำเจ้าพระยา
"ตุบ" ผมล้มตัวลงบนที่นอน
ตอนนี้ผมย้ายมาอยู่คอนโดใหม่ของใครบางคน ผมมีหน้าที่แค่เรียนกับงานบ้านนิดหน่อย แต่อาจจะไม่นิดก็ได้ ถึงกระนั้นเหอะ ตอนนี้มันเป็นเวลาปิดเทอมนี่นา ทำไมเราต้องมานั่งจับเจ่าอยู่คอนโดนี้ด้วยเนี่ย แล้วไอ้เจ้าของคอนโดก็ยังไม่กลับซักกะที
ผมเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้ก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้วซินะ ได้เวลาและ
เวลาที่ผมจะต้องทำกับข้าวหน่ะสิ ทำไว้ให้ใครบางคนกิน หรือบางทีเขาก็อาจจะไม่กิน ตามอารมณ์ที่เดาไม่ถูกของเขา แต่ยังไงก็ต้องทำ เพราะถ้าไม่ทำแล้วเราจะกินอะไรเนอะ
อาหารสองจานวางบนโต๊ะกินข้าว ผมไปเรียนทำอาหารมานิดหน่อย อาหารสองจานนี้เลยดูดีกว่าเดิมขึ้นเป็นกอง การตกแต่งเหมือนมืออาชีพเปี้ยบ แต่ขาดตรงที่ ภายนอกดูได้แต่รสชาติจะเป็นยังไงมั่งเนี่ย ไม่แน่ใจ แต่
คนที่กินก็ไม่เคยปริปากบ่นเลยซักครั้ง เขาดีกับผมจริงๆ
"แกร๊ก" เสียงไขประตู เป็นสัญญาณบอกว่า เจ้าของห้องมาถึงห้องของเขาแล้ว
"หูย.." เสียงผมอุทาน เพราะเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง
"บอกแล้วไงว่าอย่าใส่เสื้อแจ๊กเก็ตดำ ดูดิ๊ หล่อขนาดเนี้ย ป่านเนี้ย คนมองกันไปเยอะแค่ไหนแล้ว" ผมโวยวายเล็กๆ
"ก็คนมันหล่อเข้มนี่นา ให้ทำไงได้ ดีใจใช่เปล่าหล่ะ ที่มีแฟนหล่อแบบนี้" เจ้าของห้องพูดได้หน้าตาเฉย ก่อนที่จะเก๊กหล่อนิดนึงแล้ว
"ตัวโตเหนื่อยจังเลยอะตัวเล็ก" เมื่อกี้ยังทำหน้าตากวนโอ้ยอยู่เลยตอนนี้มาอ้อนซะงั้น
คนตัวโตหน้าเข้มโผเข้ามากอดร่างบางตรงหน้าก่อนที่จะลู่ถูลู่ถัง ร่างบางที่ใส่ผ้ากันเปื้อน ไปนอนเอกเขนกอยู่บนที่นอนอย่างไม่เต็มใจนัก
"ยาหน่อยๆ " คนตัวโตพูดพร้อมทำปากจู๋
"โห่ย ขี้อ้อนหว่ะ ตัวโตซะเปล่า แต่ขี้อ้อนเหมือนป.2" ผมบ่นนิดหน่อยก่อนที่จะดันคอขึ้นไปประกบกับริมฝีปากคู่นั้น
"จุ๊ป ๆ ๆ ๆ" มันไม่ใช่เสียงจูบกันหรอก มันเป็นเพียงแค่เสียงปากแตะไว้เฉยๆ แล้วทำเสียงให้ดูสมจิงสมจังเท่านั้น เฮ้อ เหมือนปลอบเด็กโยเยเลยนะเนี่ย ว่าแต่เด็กอะไรตัวโตชะมัด
"ป่ะไปกินข้าว" เสร็จจากการให้ยาขนาดแปลกๆ ที่เคยทำบ่อยๆ ผมเลยชวนไปกินข้าว ตั้งไว้นานและ เดี๋ยวจะเย็นซะหมด
ตัวโตลุกจากเตียงอย่างว่าง่าย ผมยังไม่ค่อยเข้าใจพฤติกรรมนี้ซักเท่าไหร่ แต่บางทีมันก็น่ารักดี แต่บางทีมันก็ชวนสะอิดสะเอียนแปลกๆ พิกล
ผมกับเขาเป็นแฟนกันแล้วตอนนี้ และอะไรหลายๆ อย่างก็ถูกแปรเปลี่ยนไปมาก
จากที่เคยมีแต่ความใคร่ ระหว่างเขากับผม ตอนนี้เขากลายเป็นคนที่ดูแลผม แคร์ผม ห่วงความรู้สึกผม และผมคิดว่าคำที่เขาไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยคือเขารักผม เพียงแต่ก่อนหน้านี้เขาอาจจะไม่รู้ว่าต้องแสดงออกอย่างไร ความรักสำหรับผมกับเขาก่อนนี้มันเคยมีบางอย่างที่ไม่สมประกอบอยู่ แต่ตอนนี้ เขาเปลี่ยนเป็นคนละคน ผมเคยรู้มาแล้วว่าความรักเป็นอย่างไร มันทรมารแค่ไหน แต่ผมคิดว่าผมจะไม่รักใครแล้ว แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะลึกๆ แล้วผมคงรักเขาหล่ะ ความรักสำหรับผมในตอนนี้ ผมให้คำตอบไม่ได้หรอกว่ามันเป็นแบบไหน แต่ผมเคยสัญญากับใครบางคนไว้ว่า จะมีความสุข ซึ่งถ้าการเป็นอยู่ตอนนี้มันทำให้ผมมีความสุข มันจะทำให้อีกคนนึงมีความสุขด้วยก็แค่นั้น
บางทีผมก็คิดว่าผมน่ารังเกียจเหมือนกัน ที่ยังลืมเวย์ไม่ได้ แต่กลับมาใช้ชีวิตอยู่กับเขา
แต่แล้วเวย์กับเขาก็ไม่เหมือนกัน ผมก็เลยมีรูปแบบความรักระหว่างเวย์ กับระหว่างเขาไม่เหมือนกันด้วยเท่านั้นเอง
"ฮึย.. ฮี้ย... โห่ยยยยยยยยยยยยยย..." เสียงเชียร์บอลจากร่างโตข้างๆ ผม
สงสัยผมคงเหม่อลอยไปนะเนี่ย เขาแอบเปลี่ยนช่องไปตอนไหนนะ ไม่รู้เรื่องเลย แล้วมานั่งตอนไหนเนี่ย ผมกำลังดูหนังเคเบิ้ลมันส์ๆ เลย
"&^(&^%$&*()" เสียงจากภาพยนต์กลับมาแทนที่เสียงเชียร์รอบสนามเมื่อครู่
แล้วมันก็เปลี่ยนกลับไปกลับมา ด้วยฝีมือของคนสองคนที่แย่งรีโมททีวีกันอยู่ที่โซฟา
"เฟยจะดูหนัง หนังกำลังมันส์เลย" ผมบอกกับร่างโต
"พี่จะดูบอลนี่นา นัดนี้สำคัญด้วย หนังอะ ดูเมื่อไหร่ก็ได้ เดี๋ยวมันก็วนมาอีก แต่บอลพี่ดิ มันไม่วนแล้ว" ร่างโต ยังคงยื้อแย่งรีโมทไม่จบ
"หูย....ตัวเล็กอยากดูนิ น้าๆ" ผมทำหน้าอ้อน แต่มือยังคงไม่ปล่อยจากรีโมท ซึ่งตอนนี้เปลี่ยนไปช่องไหนแล้วก็ไม่รู้
เรายังคงยื้อแย่งกันอีกสักพัก
"อ่ะๆๆๆ ให้รางวัลก็ได้" ร่างโตทำปากจู๋ยื่นมา
"ก็แค่เนี้ย" ผมตอบแบบสะใจ
"จุ๊ป ๆ ๆ " เหมือนเดิมหล่ะครับ เป็นแค่การเอาปากแตะกันแล้วทำเสียง จริงๆ ผมก็ไม่ได้อยากดูเท่าไหร่หรอก ผมอยากอาบน้ำซะมากกว่า นี่ก็ดึกแล้วด้วยผมง่วงนอน แต่มันเป็นเหมือนอะไรบางอย่างที่จะต้องมีเรื่องขัดกันนิดหน่อยและมีการให้รางวัลกันแบบนี้ ผมว่า จริงๆแล้วมันก็น่ารักดีนะแบบนี้
ผมเดินไปเอาผ้าเช็ดตัวก่อนที่จะไปอาบน้ำ
อ่างอาบน้ำมีน้ำอยู่พร้อมกับสบู่กลิ่นที่ผมชอบ เทียนอโรมา เขามักเป็นแบบนี้เสมอ ชอบทำไรให้ผมแปลกใจอยู่เรื่อย แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็เหอะนะ
น้ำอุ่นๆ ในอ่างทำให้ผมรู้สึกสบายตัว กลิ่นที่หอมของสบู่เหลวที่ผสมในอ่างช่างเป็นการพักผ่อนที่แสนสงบ ก่อนจะหลับตาลงพักพิงให้สบาย
"รู้ว่าต้องชอบ" ตัวโตยืนมองผมที่หน้าห้องน้ำ
ผมลืมตามองเขาด้วยความอ่อนโยน อาจจะเป็นตรงนี้หล่ะมั้งที่ผมรู้สึกรักเขา เขาเปลี่ยนไปเยอะจริงๆ ไปเรียนวิธีแบบนี้มาจากไหนนะ บางเรื่องผมแทบจะไม่เชื่อเลยว่าเขาจะทำแต่เขาก็ทำ
"นี่อีกอย่าง" เขากดรีโมทอันเล็กที่อยู่ในมือ แล้วเสียงเพลงที่ผมชอบก็ดังออกมาจากวิทยุอันเล็กที่อยู่ด้านชนชั้นวาง
"ขอบคุณนะ" เป็นคำตอบของผมที่ให้เขา
ร่างโตยิ้มก่อนที่จะทำหน้าเหมือนงอนแต่ก็ยังไม่เดินไปไหน ทั้งๆ ที่เสียงเชียร์บอลกระหึ่มออกมาจากห้องนั่งเล่น
"อะ ๆ ๆ มาเอารางวัล" สิ้นคำผมพูดจบ ร่างโตก็ยิ้มแก้มปริ ก่อนที่จะวิ่งถลามาหาผม พร้อมทำปากจู๋
"โห่ย... เจ้าเล่ห์มากๆ"
ผ่านไปเกือบๆ ชั่วโมง ผมว่าผมแช่น้ำจนตัวเปื่อยไปซะและ
ร่างโตนอนอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าแกล้งหลับหรือเปล่า หรือหลับจริงๆ ผมเดินไปหยุดอยู่ข้างๆ เตียงก้มลงพินิจพิเคราะห์รายระเอียดใบหน้า
จมูกสันอันนี้ที่เคยรินไร้ทั่วตัวผม
ปากอันนี้ที่เคยบดขยี้ปากเรา
คิ้วเข้มเหมือนใครบางคนที่เรานึกถึง
ดวงตาที่ปิดสนิทเผยให้เห็นขนตาเป็นแพเรียว
ร่างกายกำยำที่เคยปกป้องเรา และกอดให้ความอบอุ่นทุกค่ำคืน
วงแขนอันแข็งแกร่งที่ให้เราหนุนนอนแทนหมอน
อกที่กว้างขวางจนมีพื้นที่ให้เราร้องไห้ใส่ได้ไม่เคยเต็ม
-- เวย์กับเขาต่างกัน เราไม่สมควรเอาใครมาเปรียบเทียบใคร ไอ้กอริล่าจะรู้ไหม ว่าตอนนี้เฟยมีความสุขที่สุด แล้วเขาจะมีความสุขไหมนะ ไม่สิ ต้องมีความสุขแน่ๆ เพราะถ้าเรามีความสุขเขาก็จะมีความสุข เพราะฉะนั้น เราต้องมีความสุขให้มาก เพื่อที่เวย์จะได้มีความสุขมากๆ -- ผมคิดก่อนที่จะผละสายตา แล้วเดินไปเปลี่ยนเป็นชุดนอน
ผมซุกเข้าไปในที่ๆ ของผม ซึ่งก็คือในวงแขนอันแข็งแกร่งของคนบนเตียง ลมหายใจไหลรดอกของเขาเหมือนเช่นเคย
"หลับหรือยังตัวโต" ผมเขย่าตัวเขาเบาๆ
"ทำไมหรอ ตัวเล็ก" ร่างใหญ่ตอบกลับมาทั้งๆ ที่ตายังคงปิดสนิท
ไอ้หย๋า ยังไม่หลับนี่นา แล้วจะเห็นไหมเนี่ยว่าเราแอบมองอยู่เมื่อกี้นี้เนี่ย โหย เจ้าเลห์อีกและคนเรา เฮ้อ..
"เฟยขอไรอย่างดิ ได้ป่ะ" ผมพูดทั้งๆ ที่นอนอยู่ในอ้อมแขนนั้น
"เอาไรหล่ะ ตัวโตทำให้ได้หมดแหละ แต่ขอรางวัลด้วยนะ" ร่างใหญ่พูดพร้อมกับหัวเราะเล็กๆ ตอนท้าย
"ตัวเล็กอยากได้แหวน" ผมอยากได้จริงๆ นะ ผมคิดมานานแล้วเหมือนกัน ผมกับเขาก็เป็นแฟนกัน ผมอยากมีบางอย่างให้คิดถึงเขา มันจะเหมือนว่าเขาจะอยู่ข้างๆ ผมตลอดไป
"แล้วที่ห้อยคอนั่นหล่ะ อะไร" ร่างใหญ่ก็ยังคงไม่ลืมตา
"ก็แหวน แต่อยากได้ของตัวโตมาใส่นิ้วไว้ ให้ไม่ได้หรอ?" ผมก็ยังคงอยู่ในท่าเดิม
"คิดเหมือนกันเลยรู้ไหม ตัวโตคิดอยู่ว่าจะให้ดีหรือเปล่า ถึงได้นอนไม่หลับ เพราะเห็นตัวเล็กยังไม่ถอดสร้อยที่มีแหวนเส้นนั้นออกจากคอเลย ตัวโตเลยไม่กล้าให้ กลัวตัวเล็กคิดถึงเขาอีก" ร่างใหญ่พูด แต่ตอนนี้ลืมตาขึ้นและหันมามองผมแล้ว
"อ่ะ" ร่างใหญ่เอามือซ้ายที่ล้วงไปที่ใต้หมอนที่นอนอยู่ก่อนจะแบมือตรงหน้าผม ในนั้นมีแหวน เรียบๆ วงหนึ่ง ขนาดเหมาะกับนิ้วผม
ผมยังคงอื้งกับภาพตรงหน้า เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่เขาคิดตรงกับผม ผมประหลาดใจ ที่คนๆ นึง ที่เมื่อก่อนออกจะต่างกับตอนนี้ราวฟ้ากับเหว แต่ตอนนี้เขาปรับเปลี่ยนตัวเองได้ขนาดนี้ เพราะคำว่ารักหรอ? หรือเพราะอะไรกันแน่
ผมกอดร่างใหญ่แน่นขึ้น เพื่อแสดงให้รู้ว่าขอบคุณ ก่อนที่ร่างใหญ่จะจับมือผมไปใส่แหวน
"ไหนหล่ะรางวัล" ร่างใหญ่โยเย ขึ้นมาทันทีที่สวมแหวนให้เสร็จ
"โห่ย.... ไอ้พี่ใหญ่จอมเจ้าเล่ห์"
-
:a5:
อ่านแล้วขนลุกเลยตอนสุดท้ายน่ะ
o13
เป็นกำลังใจให้นะครับ
ปล มีความสุขซะที :bye2:
-
ในที่สุดเฟยก้อสมหวัง
มีความสุขซักที :mc4:
:L2:
-
ยังมีต่ออีกหรือเปล่านี้
:z2: :z2: :z2:
-
จบแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะครับ
-
ไม่สบายหายดีแล้ว ก็อย่าลืมดูแลตัวเองมากๆน้า
เฟยค้นพบคำว่ารักแล้วในที่สุด แต่เราก็ยังเศร้ากับเวย์อยู่ดี โฮ ๆ :sad4:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ จ้า
-
มีความสุขกับเค้าซะทีนะเฟย พี่ใหญ่ก้อเปลี่ยนไปในทางที่ดี ได้เรียนรู้จากสิ่งที่เกิดขึ้น
ต่อไปนี้ก้อมีแต่ความสุขกันแล้วเนอะ ยินดีด้วยๆ
-
ดีใจที่เห็นเฟยมีความสุข :กอด1:
-
ในที่สุดทุกคนก็มีความสุขซะที
-
:bye2:
-
จบแบบนี้ก็ไม่ได้แย่นี่ เฟยก็มีความสุขกับพี่ใหญ่ อิอิ
-
ส่วนตัวแล้วก็เชียร์พี่ใหญ่อยู่เหมือนกัน
จบแบบนี้ก็ดี อย่างน้อยก็มีความสุข :L2:
-
ในที่สุดก็มาถึงตอนจบแล้ว ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกราสินะครับ ดีใจกับเฟยด้วยที่หายกลับมาได้แล้วแต่ก็สงสารเวย์ที่ไม่อาจอยู่ด้วยกันได้ แต่ก็ยังมีพี่ใหญ่คอยดูแลเฟย ขอบคุณนะครับทีมาลงเรื่องราวให้ได้อ่านกันมีทังสุขและเศร้าเคล้ากันไป อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะครับสุขภาพก็สำคัญเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
อย่างเฟย ถ้าไม่มีคนดูแล ก็คงจะอยู่ไม่ได้หรอกเนอะ
มีพี่ใหญ่ดูแลก็ดีแล้ว ส่วนเวย์ก็คงเป็นความทรงจำที่มีค่าของเฟยตลอดไปสินะ
:mc4: จุดประทัดฉลองตอนจบ
-
ดีใจที่เฟยมีความสุขนะคะ
:กอด1:
-
ยินดีกับความรักและความเอาใจใส่ของเฟยและพี่ใหญ่นะคะ
ดีใจที่เฟยยอมปล่อยวางสิ่งที่ไม่มีวันหวนคืนมาได้ เวย์เค้าไปดีและตอนนี้ก้อคงจะมีสุข เพราะความสุขของเฟยก้อคือความสุขของเวย์
-
เป็นอีกเรื่องที่คอยติดตามมาตลอด
ดีใจที่เฟยมีความสุข แม้จะยังเศร้ากับบางเรื่องก็ตาม
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้นะคะ น่ารักมากเลยทั้งเรื่องและคนเขียน ^^
ดีใจที่หายป่วยแล้ว แต่ต่อไปก็ต้องคอยดูแลตัวเองดีๆน้า
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ ^^
-
:กอด1:
-
เกือบร้องไห้เลยอ่า
:impress2: :impress2:
-
มันสุขๆ เศร้าๆ ปนกันไป บรรยายไม่ถูก :เฮ้อ:
-
ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันเรื่องราวสุขๆ เศร้าๆ นะคะ
แล้วจะติดตามผลงานเรื่องใหม่ๆ ของน้องด้วยจ้ะ :L2:
-
ขอบคุณไรเตอร์มากมาย ที่ได้เอาเรื่องนี้มาให้อ่าน มีความสุขมากค่ะ :impress2:
ไรเตอร์เขียนเก่งมาก มีครบทุกอารมณ์ในเรื่องเดียวกัน
เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วไม่สามารถที่จะเดาตอนจบได้เลยว่าจะเป็นยังไง :a5:
พลอตเรื่องดีมากค่ะ ชอบมากเลย :impress2:
ขอบคุณมากกับเรื่องดีๆ เรื่องนี้ที่เอามาให้อ่านกัน :call:
จะติดตามเรื่องต่อไปนะค่ะ :monkeysad:
-
:sad11: :sad11:เศร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่ก้อขอไห้เฟย์มีความสุขมากๆๆ รักเวย์เสมอออออออ o13
-
สุข เศร้า น้ำตานองหน้ากันเลยสำหรับเรื่องนี้
สุดท้ายเฟยมีความสุขสะทีเนอะดีใจๆๆ
รออ่านผลงานต่อไปอยู่นะจ๊ะ :bye2:
-
เฮ้อ.......................... :monkeysad:
เศร้า............
ทำไมจบเเบบทุกคนมีความสุข..........เเต่ทำไมคนอ่านรู้สึกเศร้ามากมาย
คนเขียนเขียนเก่งมากทำให้ตอนจบรู้สึกมีความสุขไปกับเฟยเเต่ก็รู้สึกเศร้าไปด้วย........เฮ้อ
ขอบคุณคะที่เขียนเรื่องดีให้อ่าน....ขอบอกว่าคุณสุดยอด
สงสารเวย์มากไม่น่าเลย ..... ถ้าเป็นเรื่องจิงคงเครียดตายเลยช้าน :jul1:
-
ตอนแรกอ่านแล้วอึดอัดนะ แต่ก็อยากอ่านต่อ จบแบบหักมุมมาก ๆ เลย ก็คิดอะไร ได้หลาย ๆ อย่างเนอะในมุมมองของแต่ละคน ผิดบ้างถูกบ้างคน ๆ กันไป ได้รสชาติดี บางครั้งความรักก็มาเพื่อให้เรียนรู้เนอะ อ่านแลวโคตรทรมานใจเลย
-
อ่า...ตามอ่านจนจบแล้ว...เรื่องราว มีอารมณ์หลากหลายมาก...^^
เศร้ามากๆ...แต่ตอนจบ ก็สามารถจบออกมาได้ สมบูรณ์...^^
น้องนะห์ เก่งมากมายจริงๆ...นับถือๆเลยค้าบบ...^^
จะติดตามอ่าน เรื่องต่อไปของ น้องนะห์ นะครับผม...^^
ปล. เนื่องจากเป็นการอ่านรวดเดียวจนจบ เลยรวดมาให้คะแนน+ สำหรับแต่ล่ะตอนที่ประทับใจมากๆ...รวมกันครั้งเดียวเลยคับ...+5 คะแนนเลยคับผม...^^
-
:pig4: o14 สนุกมากเลยคะ ชอบตอนจบที่ทำให้รู้ว่าไม่ว่าชีวิตเราจะย่ำแย่หรือทุกข์แค่ไหน แต่คงมีสักวันที่เราจะพบเจอความสุขบ้าง
-
Thankssss krub
สงสารเวย์มากกกกกกกกก
-
วันนี้พึ่งได้อ่านเรื่องนี้
นึกว่าคนเขียนจะใจร้าย จะให้ร้องไห้จนจบตอนสะแล้ว
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีดีมาให้อ่าน แม้มันจะ ปวดใจตอนกลางเรื่องก็เถอะ
ขอบคุณมากๆ
o13 :pig4:
-
ร้องไห้ไปแล้ว
เพราะ สงสารเวย์
ทำไมต้องตายยย :serius2:
เฮ้อ แต่ พี่ใหญ่ก็มาดูแลเฟยอะนะ แต่ยังไงมันก็..เฮ้อออ :เฮ้อ:
เวย์
-
อยากได้ ตอนพิเศษ เฟย์ใหญ่อีกเยอะๆ จัง
พี่ใหญ่ก็น่ารัก
พลังความรัก ทำให้พี่ใหญ่เปลี่ยนตัวเอง
และพี่ใหญ่ก็รักเฟย์ด้วย แต่แสดงออกไม่เป็น
คิดว่าเฟย์รักเวย์ แต่ลึกๆๆ ก็รักพี่ใหญ่ด้วย
ส่วยเวย์ เศร้าจัง แต่ไม่เป็นไร สุดท้าย ยังไงเฟย์ก็มี พี่ใหญ่ดูแลเนอะ
แม้จะจบแบบเวย์จากไป แต่กลายเป็นพี่ใหญ่ที่ำได้กลายมาเป็นพระเอกแทน
เราก็รู้สึกว่าโอเค อยู่นะ อิอิ
-
:o12: :o12: :o12:ไม่ไหวกับชีวิตแล้วง่า อ่าน 8 ชม.จบ
ตอนแรกก็ดูเหมือนเฟยกับเวย์จะมีความสุขดีรักกันมากมายซะ
แต่ทำไมซีต้องทำแบบนั้นด้วยความรักที่เขาสองคนมีให้กันล่ะ
ทำไมไม่นึกถึงบ้างหัวใจทำด้วยอะไรห๊า(แอบโกรธ)เขารักกันอยู่ดีๆ
พออ่านตอนที่เวยืไม่อยู่แล้วจนถึงตอนจบก็ร้องไห้แบบมันคลอมานิดๆ
แล้วก็พรากเลยอ่าดีนะอ่านอยู่คนเดียวไม่มีคนเห็นเดี๋ยวเค้าหาว่าบ้า
ขอบคุณพี่นะห์มากๆที่เอาเรื่องนี้มาลงให้ได้อ่านกันและทำให้ใครๆ
เค้าน้ำตาแตกไปหลายก๊อก(โดยเฉพาะคนเม้น)และสุดท้ายก็ขอให้
พี่มีความสุขมากๆแล้วกันนะคะขอตัวไปร้องไห้ต่อก่อน :bye2:
-
เจิมไว้ก่อน เดี๋ยวอ่านจบมาเม้นใหม่นะค้า :a5:
-
ตามอ่านจบและคับ
เศร้า...เหอๆ
ขอบคุนที่มีเรื่องดีๆให้อ่านนะคับ
^^ :pig4:
-
สุดยอด--------------- :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
ตื่นเต้นตลอดเวลาเลย
ทุกอารมเลยอ่ะ
อิอิ
แต่เสียดาย
น่าจะอดทนอีกนิด
แอบมาอ่านตอนจบก่อน
ปวดใจเลย
อิอิ
-*-
-
เพิ่งอ่านจบค่ะ จะช้าไปมั้ยไม่รู้แหล่ะ
แต่มันเป็นนิยายที่บีบคั้นเค้ามากเลยนะ ทนอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ
แถมต้องมีช่วงพักยกเพราะหายใจไม่ทั่วท้อง
อ่านจบแล้วรุ้สึกสงสารเฟยมากๆ
และอิพี่ซี เอามันไปโบกปูนเก็บเลยป่ะ
มีที่ไหนฟระเนี่ยแม่มจะตายยังเอาเค้าไปตายด้วย
สุดยอด คิดอย่างไม่ถึงเลยทีเดียว :เฮ้อ:
แล้วบทสรุปของเรื่องทั้งหมดก็คือพี่ใหญ่
พี่ใหญ่รักเฟยมาตลอด เพียงแค่แต่ก่อนรักแบบผิดๆเท่านั้นเอง
แต่จบด้วยการที่เฟยมีความสุขก็โอเคแล้วล่ะค่ะ :กอด1:
เพราะรันทดมาทั้งเรื่องจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :L2:
-
เหอะๆ เพิ่งอ่านถึงตอนที่ 42 เอง กำลังมันส์ครับ
ไม่รู้เรื่องนี้จริงป่าวน้อ
บอกที อยากรู้มากๆๆๆๆ
-
อ่านแล้วจิตตกง่ะ แต่ก็โอเคครับตอนท้ายสุดไม่ทำร้ายจิตใจกัน อิอิ
-
ตอนที่เวย์ตาย ผมกรี๊ดลั่นห้องเลย หึหึ
แผนพี่ซีได้ผลหรือเนี่ย ฮือ
:z3:
-
ทั้งซึ้ง ทั้งเศร้า ทั้งหวาน ทั้งขม...ปนๆกันไป
ไรเตอร์แต่งเก่งมากเลยอ่า...ทำเอาน้ำตาหยดแหมะๆอย่างกลั้นไม่อยู่ (เว่อร์ได้อีก 55)
แอบคิดอยู่ว่าตอนเวย์เสียแล้ว คนที่จะมาดูแลเฟยน่าจะเป็นพี่ใหญ่
เพราะส่วนตัวก็ชอบพี่ใหญ่นะ ดูจิงจังกับเฟยที่สุดแล้ว
แต่ทำใจไม่ได้ที่เวย์เสียอ่ะ เศร้ามากกกกก
ขอบคุณนะคร้าที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน ชอบมากเลย
+1 ให้แม้ว่าเรื่องจะจบไปแล้ว แต่ชอบจิงๆ >///<
-
กรี๊ดดดดด...
ขอพะดจากใจจริง ว่าเราไม่ชอบตอน จบเลย
ไม่ชอบการลง เอยอย่างนี้
แต่ยอมรับเลยว่า ไรเตอร์สุดยอดจิงงง
ข้าน้อยขอคาราวะ เพราะว่า
จากนิยายเรื่องนี้ นี้เองที่ทำให้เรา อดข้าวได้ถึง 2 วันเพื่อ
ที่จะอ่านให้จบ ไม่รู้เสีย
น้ำตาไปกี่แท้ง ...55
เฟย --- เวย์
โอ๊ยยย กรี๊ดดด ///
[/b]
-
:monkeysad:
โห !!!!
ชอบมากกกอะ !!!!!
อ๊ากกกกกก........ นั่งอ่าน 2 วันติดเลย
ติดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ
ทำให้รู้อะไรหลายๆอย่างเลย
ขอบคุณมากกๆค๊าบผม
!!!!!!! Score : 10 / 10 !!!!!!!!
-
:m31: จะเอาเวย์ อยุดี อ่า จัยร้ายยยยย :o12:
ขอบคุณนะคร้าบบสำหรับเรื่องดีๆ :m15:
-
10
10
10
:o12:
-
มีความสุขมากๆ นะค่ะเฟย
ได้มีความรักที่ดีแล้ว
ขอบคุณมากๆ นะค่ะสำหรับเรื่องนี้
ชอบมากๆ อ่า จรุ๊ฟๆ :-[
-
ทำใจก่อนอ่าน เฮ้อ ทำไงดีหนอไม่กล้าอ่านอ่ะกลัวรองไห้ (-*-)
-
คำเดียวเลยครับ
คนเขียนอ่ะ
สุดยอด
-
ซึ้งสุดๆๆ.....
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆๆนะครับ....
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ...
-
................
เศร้าอ่ะ ทำไมพี่เวย์กะพี่ซีต้องตายด้วย TTT___TTT
แล้วเนี้ยๆๆๆๆๆๆๆ เราก็นึกว่าเรื่องนี้จะจบดีแล้วซะอีก แต่แบบ มันก็มีความสุขในแบบของเค้าละเนอะ
คนเรามันก็ต่างความคิด
แต่มีอีกเรื่องที่อยากรู้จริงๆ คือว่าเป็นเรื่องจริงรึป่าวอ่ะ สงสัยมากๆเลย
ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่เอาเรื่องราวดีๆแบบนี้มาแบ่งปันกัน ถ้ามีเรื่องอื่นก็มาลงอีกนะคะ
:L2: :L2:
-
เรื่องนี้เขียนได้ช็อคมากกๆๆเลยอะ... o22
อ่านแล้วแบบมีหลายอารมณ์มากมายอะ.....
:monkeysad: สงสารเฟยมากอะ.... ยิ่งตอนโดนกลุ่มพี่ใหญ่รังแกยิ่งแบบบบบ :beat:
แบบเกลียดกลุ่มพี่ใหญ่มากกๆๆ :angry2: อยากให้เฟยคู่กับเวย์สุดๆๆอะ..
แต่พอรู้ความรู้สึกแต่ละคนแล้วก็นะ... มีคนรักเฟยได้ถึงขนาดดนี้...
แล้วตอนจบเจ๋งมากอะ........ รู้สึกพี่ใหญ่จะเป็นคนดีจิงๆๆอะ.. แถมดูแลเฟยได้อีกด้วยยยยย.. :o8:
รักเฟยให้มากๆๆๆๆๆนะฮับบบบบบบบบ.... :กอด1:
ถึงเฟยจะรักเวย์มากมาย... แต่ก็รักพี่ใหญ่มากกกกเหมือนกันนนน้า.... ฮาๆๆๆๆ :-[
แล้วจะติดตามผลงานนะค่ะ.....
-
:m15: :m15: :m15:
ผมไม่อยากให้พี่เวย์ ไปแบบนี้เลยคับ :m15:
มันศร้าๆยังไงไม่รู้อ่ะ :m15:
รักพี่เวย์
สงสารพี่เฟย
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
ไอ้เนมรายงานตัวครับผม
:call: :call:ขอคารวะงามๆแด่พี่คนเขียน :call: :call:
อ่านจบจนได้คับ ขอบอกว่าสุดทรีนนนน(อย่าว่าไอ้เนมหยาบคายเลยนะคับรู้สึกอย่างงี้จริงๆ)
เนื้อเรื่งบีบคั้นอารมณ์มากมาย+ตลอดเวลา
สุดๆตรงท้ายเรื่อง ฆ่าคนอ่านกันเห็นๆ
นับถือมากเลยคับพี่ สุดยอดโคตรๆ อ่านแล้วถูกใจคอซาดิส(ทางอารมณ์)
:กอด1:ขอบคุณพี่คนเขียนคับที่ถ่ายทอดเรื่องราวให้พวกเราอ่าน :กอด1:
-
รวดเดียวจบเลย... เสียน้ำตาไปกับเรื่องนี้มากโข ...ขอบคุณคับ กับ เรื่องดี ๆ ที่เอามาให้อ่าน จะติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคับ แต่อยากอ่านแบบ Happy Ending มากกว่านะคับ.. :bye2:
-
นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องค่ะที่ทำให้ต่ายฝืนไม่นอนอ่านจนจบจนได้...
เปิดมาตอนแรกนึกว่าคงเป็นเรื่องแนวตลกขำๆล่ะมั้งที่ไหนได้...ดราม่าสุดขีด...แต่ก็ชอบ :-[
พอเห็น6คน...เอิ่ม...จะเป็นนิยายติดเรทตบจูบแบบเซ็งจิตอีกมั้ยเนี่ย แต่ปรากฎว่า เฮ้ย...ดราม่าใช้ได้เลยนี่นา
เหมือนจะเห็นแวบๆว่านี่แต่งสดบ้างและเป็นครั้งแรกเหรอคะ???(มัวแต่อ่านส่วนนิยายคนแต่งพูดอะไรข้ามหมด แหะๆ)
ถ้าใช่ก็ขอยกนิ้วให้เลยค่ะว่าแต่งได้เก่งมาก
แต่แปลกอย่าง...ปกติเวลาอ่านนิยายดราม่าแบบนี้ต่ายมักจะร้องไห้ตอนตัวเอกตายแต่เรื่องนี้ต่ายกลับไม่ร้องตอนรู้ว่าเวย์ตาย...ต่ายกลับมาน้ำตาซึมตอนที่วิญญาณเวย์กลับมาหาเฟยอีกครั้ง...
ชอบเรื่องนี่ที่เล่นกับอารมณ์ความรู้สึกของคนดี มันทำให้ต่ายคิดว่าความรัก...เป็นอารมณ์ที่ซับซ้อนจริงๆถึงประเด็นหลักของบรรดา6คนนั้นคืออยากจะได้เป็นของตัวเองคนเดียวก็ตาม...เป็นความรักบนความใคร่...
ตัวละครที่น่าสงสารที่สุดสำหรับต่ายคือเฟย พี่ฮาร์ทและเล็ก
เฟยโดนบีบคั้นสับสนที่สุดแต่พี่ฮาร์ทกับเล็กต่างน่าสงสารตรงที่พี่ฮาร์ทคือต้นเหตุที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น ถ้าวันนั้นไม่พาเฟยไปด้วยก็คงไม่เกิดเรื่อง เหมือนกับเล็กที่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นแต่กลับช่วยอะไรไม่ได้
ตัวละครที่ทำให้ไม่เข้าใจที่สุดคือเล็ก...รักเฟย...คิดว่าเฟยโดนหลอก...แต่กลับไม่ช่วยเฟย...ทำให้เฟยรู้ความจริงตอนท้าย...นั่นคือการช่วย?
ไม่แย่งชิงเจียมเนื้อเจียมตัวทั้งๆที่จะคิดในแง่ที่ว่าเฮ้ยพี่คนนี้โดนมา6แล้วน่าจะง่ายว่ะอะไรแบบนี้แต่ก็ไม่ เล็กมีวงจรความคิดที่ต่ายไม่ค่อยเข้าใจที่สุดจนคิดว่าบางทีเล็กคงจะไม่ได้รักเฟยหรอก...วันที่เฟยถูกใช้ยาทำไมถึงมาช่วยทีหลังล่ะ...ทำไมถึงไม่ช่วยแต่แรก...
แต่ก็นั่นแหละค่ะ จิตใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง
ขอชมว่าผูกปมเรื่องได้ดีนะคะ มีการวางภูมิหลังของซีได้ดี ผูกเรื่องให้พาไปตอนจบได้ แต่ก็สงสัยคือแก๊งค์6คนที่เหลือเป้นยังไงบ้างนะ ตัวเด่นๆแสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมาชัดเจนแต่คนที่เหลือล่ะคะ ทำไมถึงไม่มาดูแลเฟยแบบใหญ่? สำนึกผิดเลยหายไป? ถ้ามีแจงออกมาได้นะยิ่งดีขึ้นค่ะ
ติดอยู่แค่...การสะกดค่ะ...ผิดเยอะมาก...ไม่ได้ผิดแบบวิบัติแต่ผิดแบบสะกดผิดทำเอาอ่านไปบางทีแอบเครียดนิดๆเลยค่ะว่าเขียนผิดเยอะจัง - -'
ปล.มีตอนท้ายๆตอนนึงที่ใช้สีอารมณ์เฟยกับเวย์สลับกันนะคะ จากม่วงเป็นเขียว
ปล.2ง่วงจัง T-T
ปล.3อ่านตอนแรกนึกภาพพจน์เฟยเป็นวัยรุ่นแมนๆธรรมดาแต่พอตอนหลังกลายร่างเป้นเคะนิ่มตัวน้อยไปซะแล้ว- -'
ปล.4 ไม่รู้ทำไมอ่านชื่อเฟยว่าเฟย์ตั้งแต่ต้นจนจบเลยค่ะ 555+
ปล.5 ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่านค่า ไปนอนแล้ววววววว
-
คนแต่งสุดยอดอ่ะ o13
เป็นนิยายเรื่องแรกเลยนะเนี่ยที่อ่านแล้วรู้สึกว่าเหนื่อยขนาดนี้
คนแต่งเก่งมากเลยอ่ะ
บรรยายความรู้สึกของแต่ละคนได้ดีอ่ะ
แต่เวย์ไม่น่าตายเลยอ่ะ...เศร้าอ่ะ :monkeysad:
แต่มันก็แล้วแต่คนจะเชียร์แล้วก็แล้วแต่คนแต่งเนอะ
ยังไงก็ขอให้แต่งผลงานดีมาให้อ่านอีกนะ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
หนุกมากมาย o13 o13 o13
ตอนใกล้จาจบอะเศร้ามาก :sad4: :sad4: :sad4:
แต่ตอนหลังแอบมีกุ๊กกิ๊กกันด้วย :impress2: :impress2: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านแล้วจิตตกเลยอ่ะ
สงสารเฟย
ขอให้เรื่องนี้อย่าเป็นเรื่องจริงเลย.. :call:
-
เสียน้ำตาไปเป็นล้านลิตรแล้วคับเนี่ย
ยอมรับว่า
ทักษาด้านภาษาสุดยอดมากกก
(ถ้าไม่นับเขียนผิด ที่คิดว่า น่าจะจงใจอ่ะคับ)
เป็นอีกเรื่องที่ สุดๆจริงครับ
รักนะครับบ
(หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องจริงขิงคนแต่งนะครับ ไม่งั้น .....ใจสลายยย)
-
ไม่ไหว ไม่ไหว ไม่ไหว เศร้าโคตร รู้สึกจุกเลย :sad4: :sad4: :sad4:
กระชากใจเกินไป
ขอไปนั่งทำใจก่อนครับ
คนเขียนเก่งมาก นับถือ :call:
โอ๊ย เซ็งงงงงงงงงงงงงงงง ทำไมต้องจบแบบนี้ :z3:
-
ตกม้าตายเลยเรา :z3:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวจบ
แบบว่า โห
พลิกล็อค ชิหาย
ดราม่าโคตๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ม่ายอยากหั้ยเวย์ ตายยย
เศร้า
-
อ่านจนจบแบบนอนสต็อป
เครียดตั้งแต่ต้นจนจบแต่แอบมีหวานบ้างอะไรบ้าง
ดราม่าขนานแท้ แถมหักมุมได้อย่างที่คนอ่านอยากจะทำร้ายคนเขียนจริงๆ 55
แต่อ่านจบแล้วก็ได้ความประทับใจมากมาย
คนเขียนมีพัฒนาการที่ดีมาก จากแรกๆที่คำผิดมากมายมหาศาล แต่การดำเนินเรื่องลื่นไหลอ่านแล้วไม่มีขัดข้อง แถมตอนจบสุดประทับใจเช่นนี้ ก็เอาใจคนอ่านไปได้เลย คริคริ
ถ้าถามว่าใครน่าสงสารที่สุดในเรื่องนี้ก็ต้องขอตอบว่าเป็นพ่อแม่ของทุกๆคนโดยเฉพาะเวย์
ขอบคุณคุณนะห์มากๆจ้าที่มาถ่ายทอดเรื่องราวดีๆให้ได้อ่านกัน เป็นเรื่องที่สนุกและประทับใจมากค่ะ :)
-
คิก คิก มาตามเก็บคร๊า
ชอบมากเลยสนุกมาก
โดยเฉพาะตอนที่เวย์เสีย อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยอ่ะ
-
:m13:+1 ให้น้องนะห์ไปจ๊ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ เรียกทั้งเลือด ทั้งน้ำตากันเลย และที่สำคัญความขยัน
ยในการลง สุดยอด ถึงแม้ช่วงหลัง ๆ อาจมีช้าไปบ้างก็เหอะเนอะ ตามประสาคนที่เริ่มทำงานอ่ะเนอะ
แอบ :o11:เชียร์พี่ใหญ่ตั้งแต่แรกแล้ว รู้สึกว่าเค้ารักเฟยมาก ๆ เลย เพียงแต่รักไม่ถูกวิธี สงสารพี่ซีจริง ๆ ยอมทำทุกอย่าง เพื่อคนที่ตัวเองรัก แม้จะผิดวิธีการอย่างแรง นับถือกับความรักของพี่ทั้ง 6 ที่รักเฟยมาก ๆ แต่ก็ร้ายกาจแบบผิดวิธี ซึ่งเฟยคงไม่ได้รัก แต่มันเป็นความผูกพันธ์และความใคร่มากกว่า :sad12:
เวย์หนุ่มที่แสนดี เหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจสำหรับเฟยและทุก ๆ คนในกระทู้ แต่มะช่ายกูว่ะ กร๊ากกก เพราะกูรักคนเลวอย่างพี่ใหญ่จริง ๆ อ่านซีนพี่ใหญ่ที่ไร น้ำตาร่วงทุกที เฮ้ออ... ขอพิเศษอีกสักตอนได้ป่ะ สำหรับคู่ตัวใหญ่กับตัวเล็กเนี่ยยยยยย :3059:
แอบดีใจลึก ๆ เวลาที่เกิดปัญหาจวนตัว เบอร์แรกที่จำอยู่ในหัวสมองคือมือพี่ใหญ่ คึคึ :m2: ขอบคุณ ขอบคุณ จะตามเรื่องอื่นต่อน่ะจ๊ะ มีเวลาว่างกลับมาผลิตตอนพิเศษเรื่องนี้อีกสักตอนเหอะน่ะ เค้ายังรออยู่
-
จัยนะคับ...เศร้า :m15:
-
อ่านจบภายใน 12 ชั่วโมง :really2: :m15: :sad4:
ขอคารวะไรท์เตอร์ครับ :pig4: สุดยอดจริงๆ o13
ต่างคนต่างความคิดต่างการกระทำ ก็เพราะ รัก
:sad4: สงสารเวย์กับเฟยที่สุดเลย :z3:
-
จบ....
อ่านรวดเดียวเลย
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านแล้วแบบสัมผัสได้ถึงคำว่ารัก จากนิยายเรื่องนี้จริงๆค่ะ :sad4:
ทุกคนทำเพื่อความรัก เพราะรักไม่เหมือนกัน เลยแสดงออกไม่เหมือนกัน
ทั้งความรักระหว่างพี่น้อง แม่ลูก เพื่อน และคนรัก
มันสุดยอดมากจริงๆค่ะ o13
ทั้งเฟย์ ทั้งเวย์ (ขอสครีมใส่ไรเตอร์ จริงๆเหอะ :z6: แม่งสงสารเวย์ค่ะ มีความสุขแบบปกติได้แปบเดียวตายซะงั้นอ่ะ โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :a5: โดนตีนมาตั้งเยอะ แม่งไม่คุ้มเลยค่ะ o22)
ทั้งพี่ใหญ่ที่สุดท้ายก็เรียนรู้อะไรได้หลายๆอย่าง หันมาดูแลความรักของตัวเองจนได้
ไอ้พี่ซี :serius2: ไม่แมนตั้งแต่ต้นยันจบเลยค่ะ จะตายไมไม่ตายคนเดียว เสือกมาลากเวย์ม่องไปด้วยอีก กรี๊สสสสสสสสสสสสสส มันรักเฟย์ รักเพื่อน อย่างให้เพื่อนสมหวัง แล้วเวย์อ่ะ เวย์ผิดอะไร๊????? ทำไมเวย์ถึงไม่สมควรได้รับความสุขกับเฟยล่ะวะคะ? :angry2: เฮ้ออออออออออ....อ ความรู้สึกของคนเนี่ย ยิ่งใหญ่จริงๆนะคะ สามารถทำอะไรได้ทุกอย่างเลยเนาะ
พี่น้ำกับพี่ๆคนอื่นๆก็ยังดีเนาะ อย่างน้อยๆก็เข้มแข็งขึ้นมาได้
พี่ฮาร์ทกับพี่อาทก็แมนนนนนนนนนนนนน ลูกผู้ชายสุดๆ เป็นพี่ที่แบบ..... จริงๆอ่ะ คือ รักน้องมากๆ o13
....ปล. ถ้าป้าเป็นเฟยนะ ป้าจะไม่ปล่อยให้เรื่องราวพวกนี้มันเกิดขึ้นแน่ๆ ตั้งแต่ตอนแรก โอเค โดนข่มขืน แต่แล้วไง? ครั้งต่อๆไป ทำไมต้องยอม ชอบ? มีความสุข?
ทราบมั๊ยคะ? ทำไมมนุษย์ถึงแตกต่างกับพวก สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมอื่นๆ ทั้งๆที่อยู่ในไฟลัม คอร์ดาตาไฟลัมสุดท้าย ที่มีวิวัฒนาการมากที่สุด ไฟลัมใหญ่ที่ครอบคลุมสัตว์มีกระดูสันหลังทั้งหมด?
นั่นก็เพราะ ซีรีบรัมของมนุษย์ใหญ่ที่สุด เอกซอนเยอะที่สุด นิวโรเกลียประสานได้ซับซ้อนที่สุด นั่นหมายความว่า เราย่อมมีระบบการคิดที่เป็นระบบ ระเบียบ มีเหตุผล และซับซ้อนกว่าคอดาตาร์ออเดอร์ไหนๆ (ยอมรับว่าอ่านแล้วอินมากค่ะ ไม่สงสารเฟยเลย แค่รู้สึกว่า เฟยอ่ะ ผิดเต็มๆ ทำอะไรไม่คิดถึงอนาคต สุดท้าย ปัญหาก็ใหญ่ขึ้นๆ)
ถ้า ทุกคนในเรื่องนี้ คิด และทำอะไรอย่างรอบคอบและมีสติ สมกับ "มนุษย์" มากกว่านี้หน่อย
เรื่องมันคงไม่จบแบบนี้หรอกค่ะ
จริงๆเหอะ ไรเตอร์สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
o13
-
จบแบบ ว่า เวย์ไม่สมหวัง น่าโกรธคนเขียนมาก :z3: :z3: :z3:
-
โอ๊ยๆๆๆๆๆ
น่ารักมากมายอะ
จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
ขอบคุณนะคับอินมากจบแปลบที่ใจเลยอะสงสารเฟยปละขอบอกว่าคิดถึงเวย์มาก เฟยน่าจะได้ดูแลเวย์จากอุบัติเหตุ แงแงแงซั้งมาก
-
ขอบคุณมากค่ะ :monkeysad: :m15: :o12:
-
สุดยอดมาก ไม่รู้จะพูดอย่างไงดีเลย
เครียดทีเดียว เศร้าสุดๆ แต่ก็สนุกมาก
ถ้าเขียนเรื่องหน้าอีก อย่าเศร้าขนาดนี้ได้ป่าววววววววววววว :m15:
o13 o13 o13
-
+1 ให้เฟย
เราเพิ่งอ่านจบ ไม่รู้จะเริ่มต้นเม้นท์ตรงไหนดี
รู้สึกตื้อๆไปหมด น้ำตาซึมตอนที่เห็นรูปไดอาร์รี่ของเฟย
ความรักที่เฟยมีต่อเวย์เป็นความรักที่บริสุทธิ์จริงๆ
เวย์สอนให้เฟยรู้จักคำว่ารัก และยอมรับในตัวเฟยทุกอย่าง
ความรักของพวกพี่ๆ6คนก็คือความรัก
ความรักมีทั้งผิดทั้งถูก เหมือนกับยิ่งรักมากก็ยิ่งหวงมาก
พี่ๆไม่อยากให้ใครมาแย่งเฝยไป เพราะที่รักกันอยู่6คนทุกวันนี้ก็เจ็บปวดมากพอแล้ว
สิ่งที่เฟยต้องพบเจอตั้งแต่เด็กๆ มันหนักหนาเกินกว่าที่เด็กผู้ชายบริสุทธิ์ไร้เดียงสาคนหนึ่งจะรับไหว
ความรักของพี่ๆทำให้เฟยต้องกลายเป็นแบบนี้ เฟยเปราะบางมากจริงๆ
สุดท้ายแล้วขอบคุณเฟยหรือนะห์ที่เขียนเรื่องให้อ่าน
ไม่ว่ามันจะเป็นนิยายหรือเรื่องเล่า หรือจะเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากเค้าโครงจริง
สะดุดรักไอ้คิ้วเข้มจะอยู่ในใจนะ
http://www.youtube.com/v/9_DB9ZxY4Eg&hl=en_US&fs=1?color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1
.
.
.
ให้เวย์หลับฝันดี :กอด1:
-
ไม่รู้สิทำไมผมถึงรักทั้ง 6 คนมากกว่าก็ไม่รู้ โดยเฉพาะซี
ส่วนเวย์มารักก็ตอนที่เขารู้ความจริงแล้วรับได้ แต่ก็ไม่ได้มากไปกว่าพวกเขาเลย
สำหรับนักเขียนนะครับ เป็นนิยายที่กระชากจิตมาก ไม่เคยอ่านงี้มาก่อน อึ้งและถูกใจมาก อิอิ
ตอนจบเศร้าน้อยกว่าที่คิดนิดนึง ตอนแรกนึกว่าเฟย์จะไม่เหลือใครสักคน
-
โหชีวิต
สุดๆไปเลย
สงสารเวย์อ่ะ
ทั้งซึ้งทั้งเศร้า
-
ขอบคุณะค๊าบบบ กำลังจะอ่านแล้วนิ ^,^
-
ตามมาอ่านจนจบ ขอบอกว่าเสียเซ้ลให้กับเรื่องนี้มาก อ่านตอนจบแล้วหดหู่ไป 2 วัน ต้องรีบหาเรื่องใหม่มาบิ๊วต่อ สงสารเวย์จัง เห้อๆๆๆ เป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดมากมายเลยเนอะ :o12:
-
เหลืออีกวันจัดให้เวย์ไปเลยครบ 7 วันพอดีน้องเฟย
เสน่ห์แรงจริง ๆๆ
-
เฟยยยยเป็นคนที่น่าอิจฉาหรือน่าสงสาีรดีฟะเนี่ยยย
แฟนแต่ละคนโหดดดทั้งน้านนนน
-
พี่ใหญ่แมร่งเป็นพระเอกตอนจบได้อีก
ไอ้ซีมันรักเพื่อนมันจริง ๆ แต่ก็สงสารเวย์หว่ะ
เดาตอนจบไม่ถูกเลยแฮะ ผิดคาดมากก
เดาเอาไว้ว่า น้ำ บอล ปาล์ม เต้ ใหญ่คงกลับมาดูแลน้องเฟยยเหมือนเดิม
และรักมากกว่าเดิมซะอีก 555
-
เป็นเรื่องที่ดีอีกเรื่องหนึ่ง ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่แต่งมาให้อ่าน o13
:เฮ้อ: คิดถึงไอ่คิ้วปลิง(หลับให้สบายนะ)
:กอด1: เฟย(รักษาสุขภาพด้วยนะไอ่ลิง)
:กอด1: คุณนะห์(รักษาสุขภาพด้วยนะครับ)
ปล.จบแบบนี้น่าจะมีต่อภาค2นะ หรือให้มันเป็นอมตะ แบบนี้ ก็ดีเหมือนกันนะ
:L2: :L2:
:o12:
-
แบบว่าเรานิสัยเสียอ่ะ แอบมาอ่านตอนจบก่อน
พอรู้ว่าจบเศร้า ก็เริ่มไม่อยากอ่านแล้วอ่ะ
แต่หลายๆคนคอมเม้นท์ ว่าสนุกครบรส
อยากอ่านแต่ไม่อยากเศร้า ... ทำไงดี T^T
-
ตอนแรกเลยเห็นชื่อเีรื่องนี้แล้วต้องสนุกแน่เลย
แล้วก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
โดยรวมแล้ว พอรู้ว่าเฟยมีแฟนหกคนก็ตกใจและรู้สึกไม่ชอบ
แต่พออ่านมาเรื่อยๆสงสารเฟยมาก แล้วเวย์ก็คอยมาปลอบ
มาเป็นเพื่อน เป็นคนรัก ทำให้เรื่องนี้น่าติดตามยิ่งขึ้นไปอีก
แต่สุดท้ายเวย์ไม่น่าตายเลย พออ่านตั้งแต่ที่เวย์ตายมาจนจบ
รู้สึกว่าต้องใช้สมาธิอย่างมากในการอ่าน สงสารเฟยจริงๆ
แต่ก็จบได้อย่างน่ารัก สรุปแล้วก็คือ สะดุดรัก ไอคิ้วเข้ม o13
:L2: :pig4:
-
อ่านจบแล้ววว
ชอบเรื่องนี้มากเลยย
แอบสงสารทั้งเวย์และเฟย
อุส่าห์ต่อสู้อุปสรรคมาด้วยกันขนาดนั้น
ทั้งๆที่รักกันขนาดนั้น
แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ไม่อยากให้เวย์ตายเลยน้าาา
ชื่อเรื่องกับเนื้อเรื่องเนี่ยมากันคนละเเนวเลย ฮา
แต่ชอบนะ ชอบมากๆด้วย
ขอบคุณนะคะ
-
T^T
-
o13 o13
สนุกมากๆค่ะ แต่จริงๆอยากยอมรับว่า เชียร์พี่ใหญ่แหละ ฮ่าๆ
ตอนแรกมีบีเข้ามา ก็อยากให้บีไปคู่เวย์ซะ แล้วก็ให้เฟยได้กับพี่ใหญ่
เพราะพี่ใหญ่เป็นคนเริ่ม เป็นคนแรก อะไรแบบนี้ แต่ที่มาซึ้ง คือตอนที่อือ เมายานะ แต่ก็มาช่วยเฟย
แล้วก็ตอนที่ เป็นเบอร์โทรแรกที่เฟยจำได้ขึ้นใจ อะไรแบบนี้
เฮ้อ อออ จบแบบนี้ก็ดีนะคะ
พี่ใหญ่ ทั้งรัก ทั้งผูกพันธ์ เรื่องเริ่มมาตั้งแต่ต้น
แต่สงสารเวย์เหมือนกันแหละค่ะ แต่เวย์เป็นคนดีเกินไป มันดูไม่สมเหตุสมผลถ้าได้คู่กับเฟยจริง
นิยายเป็นไปได้ แต่ถ้าเทียบกับเรื่องจริง
ไม่มีใครรับได้หรอกค่ะ เนอะ
ยังไง เป็นกำลังใจให้นะคะ แต่งได้สนุกมากๆค่ะ
-
อ่านแล้วเศร้ามากมาย
ไม่รู้จะสงสารใครดี :sad11:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ
-
เรามาอ่านคอมเมนข้างหลังก่อน พอรุว่าเศร้าก้อเริ่มอ่านตอนหลังไล่ ๆ ไป
ยอมรับจริง ๆ ว่าไม่กล้าอ่าน
เท่าที่อ่านตอนท้าย ๆ ไปเกือบ ๆ 10 ตอน
อึดอัดมากจริง ๆ ค่ะ
ก็ดีใจกับเฟยด้วยที่ผ่านมันมาได้
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นฟิกที่ได้หลากหลายอารมณ์มากๆๆค่ะ บีบหัวใจสุดๆด้วอ่ะ
เสียน้ำตาไปก็หลายปี๊บเลยค่ะ
อ่านแล้วลุ้นตลอด พลิกล็อคตลอดเวเลยอ่ะ ไรท์เตอร์นี่สุดยอดจริงๆๆ
อ่านแล้วเข้าถึงอารมณ์สุดๆๆค่ะ
เราใช้เวลาอ่าน 3 วัน จบเรื่อง อ่านไปร้องไห้ไป ปวดใจมากๆๆ สุดยอด o13
เอาล่ะนะ เรื่องมันเริ่มเพราะอีตาพี่ใหญ่ก็ต้องจบที่พี่ใหญ่สิเนอะ :เฮ้อ:
ยังไงเฟยก็มีความสุขอย่างที่เวย์อยากให้เป็นแหล่ะเนอะ ชีวิตคนเราก็ปบบนี้แหล่ะ อนิตจังไม่เที่ยงแท้แน่นอน
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆๆให้อ่านนะค่ะ :bye2: :mc4:
-
เฮ้อ จะโชคร้ายหรือโชคดีนะมีผู้ชายมารักมาหลงทีเดียว 6 คนรวดเนี่ย
คิดไว้เหมือนกันว่าพี่ใหญ่ดูแกรักจริงอะไรจริง แถมเป็นคนเปิดซิงด้วย ดีใจที่คู่นี้ลงเอยกันได้แม้ว่าจะเสียใจที่เวย์ต้องจากไปก็เหอะ แต่ ชีวิตต้องดำเนินต่อไปนี่นะ มีความสุขเผื่อในส่วนของเวย์ด้วยน่ะถูกแล้ว
-
o13 พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้
สนุกมากเลยค่าาาาา o13 o13
-
ขอพูดฉากตอนแรกกับฉากตอนจบ
ฉากตอนแรกนะ
เรารู้สึกว่าพี่ซีเนี่ยละเหมาะที่จะเป็นพระเอกไม่รู้อะไรดลใจอ่ะ แต่พอทำตัวอย่างนี้ โหแม๊งเลวว่ะ กลายเป็นตัวร้ายได้งัยฟ่ะ
สวนฉากตอนจบ
นี้ก้อโอเคนะงงนิดหน่อยแต่เส้าอ่ะไม่น่าเลยซีใจร้ายทั้ง
-
แปะไว้ก่อน ยาวจัด แล้วจะมาตามอ่านครับ :L2:
-
:sad11:
ตอนอ่านเรื่องนี้นึกว่ารักกุ๊กกิ๊กสดใส เพราะชื่อเรื่องมันน่ารักซะ
แต่พออ่านมา ดราม่าทั้งเรื่อง
สงสารเฟยมากเลยอ่ะ ชีวิตรันทดมาก เด็กม.1ต้องมาเจออะไรแบบนี้
สงสารเวย์มาก พ่อยอดขะหมองอิ่มของเจ๊ ไม่น่าเลย
ตอนจะเวย์ตายมันมาบ่อน้ำตาแตกเอาตอนที่เวย์กอดแม่นี้แหล่ะ ตั้งแต่นั้น ร้องจนจบเรื่อง
(ขนาดรู้ว่าตอนจบเวย์ตายนะ ผมเป็นโรคจิตคือชอบอ่านตอนจบว่ามันจะจบยังไง)
ตอนแรกก็กะว่าจะไม่อ่าน เพราะไม่ชอบการตายอะไรแบบนี้
พี่ใหญ่ก็รักจริง เพียงแต่แสดงออกไม่ถูกต้อง
พี่ซี รักมาก รักเกิน รักจนเลวไปเลยล่ะ
อีก4คนก็รักเฟย แต่ก็ยังดีที่มีสติกัน
พี่ชายเฟยก็น่าสงสารนะ เป็นคนสร้างปมเรื่องเลยด้วยซ้ำ
สงสารพ่อแม่ของเฟยและเวย์ด้วยย
น่าสงสารกันทั้งเรื่อง
แต่สุดท้ายขอบอกว่าเรื่องนี้สนุกมากกครับ ชอบ แม้จะดราม่ามากก็ตาม
-
อ่านมาถึงตอนนี้เริ่มโกรธเฟยละ :fire: :เฮ้อ:แบบคนเราเจ็บไม่เคยจำอะ ไม่ว่าจะลองใจใคร หรือไว้ใจใคร มันก็ต้องอยู่ในความปลอดภัยของตัวเอง ไม่ใช่ให้มาค่อยเตือนในสวัสดิภาพของตัวเอง เจ็บไม่จำอะเซ็ง :เฮ้อ:
-
เศร้ามากกกกกกกกกกกกก :m15: :m15: :m15:
คิดถึงเวย์ที่สุด
ขอบคุณคนแต่งครับ :L2:
-
อ่านแล้วเศร้าสุดๆอะ
-
ตามอ่านจนจบ
เป็นอะไรที่หลากหลายอารมณ์ในการอ่าน
แถมตอนจบก็หักมุมมาก
รู้สึกสงสารเฟยสุดๆ
แต่ก็เข้าใจการกระทำของพวกพี่ทั้ง 6 คนนะ
รักมากก็ทำสิ่งที่ผิดได้มาก
เวย์นายจะน่ารักไปไหนเนี่ย
ขอบคุณพี่นะห์นะคะที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่าน
:L2: :L2: :L2:
-
บีบคั้นหัใจสุดๆ
เวย์จะตายทำไมเศร้า
สรุปพี่ใหญ่ก็ได้เฟยไป แต่ตอนแรกนึกว่าเฟยจะเสียสติตลอดไปเสียอีก
แต่น่าสงสารแม่เฟยมากเลยแบบคนเป็นแม่คงไม่อยากให้ลูกเป็นแบบนี้
ถึงแม้ตอนแรกพี่ทั้ง6จะเลวกับเฟยแต่มันเหมือนเป็นการแสดงความรักอีกทางมากกว่า
โดยเฉพาะพี่ซีคือประมาณว่าฉันไม่ได้คนอื่นก็ไม่ไรประมาณเนี่ย
ถึงได้เอาเวย์ไปด้วยไง
เศ้ราจริงเรื่องนี้ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกที่แต่ให้อ่านนะค่ะ
-
ขอบคุณมากๆคับผม
-
เเหงะ....
เศร้าอ่ะ ไม่อยากให้เวย์ตายอ่ะ
เเต่ก็ยังดีที่มีใหญ่คอยปลอบใจ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
อี ซี เลวที่สุดในเรื่อง
-
เป็นเรื่องที่2ที่ทำให้ผมเสียน้ำตา
-
อ่านรวดเดียวจบ
และมันก็เศร้าตั้งแต่ต้นจนจบ
เรื่องนี้ไม่รู้ว่าใครผิด เพราะต้องคนก็มีเหตุผล
เฮ้อออออออ
พูดไม่ออกอ่ะ :sad2: :sad2: :sad2:
-
พูดไม่ออก ซึ้งเกินบรรยาย :m15:
-
:m15: อ่านแล้วร้องไห้เลยอ่ะ คนเขียนหักมุมมากคะ
ชอบตรงที่ให้แนวคิดแบบ ซีอ่ะ ไอ้พวกรักแต่อยากทำลาย แบบว่าเจ็งมากเลย
แต่ขอบอกว่าหักมุมที่สุดตรงที่ตาเวย์ตายเนี่ยแหละ,....พออ่านตรงหมอบอกว่าเสียใจ......อาการเรา = :z3:
แบบว่าม่ายนะ มันเป็นมุกเข้าใจผิดใช่ไหม..พอมาอ่านตอบเผาศพ.....คิดในใจ (เออ...มันตายจริงๆวะ o22 )
สรุป ชอบมากคะ ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน. o13
-
เฟยพูดถึงเวย์เมื่อไร บ่อน้ำตาเเตกทุกที
เรื่องนี้ ... ทำให้ ... ร้องไห้... เเต่ก็มีความสุข
ชื่อเรื่องเป็นเวย์ เเต่ตอนจบ มันไม่ใช่ --> หักมุมไป
เเต่ก้อเชียร์ เวย์ ๆๆๆ น๊ะ
พี่ใหญ่ก็ดีนะตอนหลังๆเนี่ย**รักษาความรักให้ดีนะทั้ง2
รักคนเเต่ง เเต่งดีมากคะ :pig4:
-
o13 o13 o13
เรื่องนี้สนุกดีอ่านะ แต่ดรามาไปนีสสสสสสสสสสส :m15: :monkeysad: :sad11:
แต่ก้อด้ายรสชาติชีวิตดีนะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
ยอมรับว่าอ่านเรื่องนี้แล้วเหนื่อยมาก
หายใจแทบไม่ทัน บางฉากก็หนักมาก
ร้องไห้ตลอด ๆ แต่ก็มีความสุขที่ได้อ่าน :monkeysad:
คุณเขียนได้ดีมากจริง ๆ สุดยอด
:L2: ขอบคุณฮ๊าฟฟฟฟฟ
-
พอรู้ว่าเวย์ตายก็ .... :a5: :a5: ..... :o12: :o12:
หักมุมมมมม มากกก สงสารเวย์ที่สุด ในสามโลก
-
เรื่องดีมากเลยครับ เป็นกำลังใจให้ เรื่องพลิกใจร้ายไปหน่อยมั้งครับ i ^ i
ขอบคุณมากนะครับสนุกมากๆเลยหละ ^ ^ o13
-
ฟ้าหลังฝนสวยงามเสมอ...
แต่การจากกันแบบนั้น ต่อให้อยากลืมแค่ไหนก็คงลืมไม่ได้ก็ได้แต่เก็บไว้เป็นความทรงจำ
แล้วก็แค่ใช้ชีวิตอยู่กับมันให้ได้เนอะ :)
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วพล็อต มันต่างกับเรื่องอื่นมากๆๆๆ
ครบทุกรสอ่า แบบว่าสุข ทุกข์ ยิ้ม หัวเราะ แล้วก็ร้องไห้
อินเว่อร์ๆๆๆ ไงก็ต้องอยู่กับปัจจุบัน ณ อดีตเป็นเพียงสิ่งที่ผลักดันให้เรามีวันนี้
เพราะงั้นเราก็ต้องแคร์ และมีความสุขกับปัจจุบันให้มากที่สุด...~ :bye2: :bye2: :bye2:
-
เกลียดไอ้ซี!!!! ฮือๆๆ
-
o13 o13สุข...ทุกข์...ซึ้ง...
-
้เป็นเรื่องที่ดีมาก ๆ ๆ o13 เลยครับ
ทำเอาเราร้องไห้เลยนะ :o12:
ว่าจะอ่านนิดเีดียวแล้วนอน
ยาวเลยคืนเดียวจบ
ตีสามละนอนอนอน
ขอบคุณนะครับบ
-
อ่านเรื่องนี้มานานมากแล้ว......และก็จำชื่อเรื่องไมไ่ด้แล้ว แต่ก็ยังประทับใจอยู่ไม่เคยลืม...เลยจะกลับมาอ่านอีกครั้ง
-
อืม อ่านแล้วชอบตครราบบบ แต่เศร้ามากเลย ร้องให้เลยอะ อิอิ
-
อยากบอกว่าเป็นเรื่องที่อ่านแล้วบีบคั้นอารมณ์สุดๆ
มันอึดอัดมากๆ กับชีวิตของเฟยอะ
แต่ยังไงท้ายสุดแล้ว เฟยก็ได้รู้จักกับความรักกับเขาซักทีนะว่ามันเป็นยังไง
และคงจะรักษาความรัก ความสุข เพื่อเวย์และใครหลายๆคนด้วย
ขอบคุณคนเขียน :L2: ที่แต่งเรื่องสนุกและประทับใจอย่างนี้ให้อ่านค่ะ :pig4:
-
ดราม่ามากอ่ะ หักมุมสุดๆ
-
:sad4: สงสารนายเอกจัง เริ่มแรกมีความสุข ตอนท้ายกลับเศร้า :o12:
-
ถ้าบอกว่าไม่อยากให้จบแบบนี้เลย :sad4: :sad4: :sad4: เศร้ามากตอนที่เวย์จากไปอ่ะ ขนาดอ่านข้ามๆนะ เอาซะน้ำตาซึม
แต่ก็ดีใจที่เฟย์เข้มแข็ง o13 o13
-
ซีไม่น่าทำอย่างนั้นเลย
แต่พี่ใหญ่ก็เหมาะกับน้องสุดแล้วแหละ
-
สนุกจังเลย ได้อารมณ์เหมือนโดนบอลเตะอัดตลอดเว พับสนามเล่นมากๆ เหตุการณ์ต่างๆช่างประเดประดังกระหน่ำซัมเมอร์เซล
คีย์เวิร์ด "รัก" ทำเอาหน้ามืดกันทั้งเรื่อง แต่คนอ่านเพลินมากจุดนี้
//ช็อคเบาๆกับการตายเรียบ แต่โชคดีที่เผื่อใจให้พี่ใหญ่เอาไว้นิดๆแต่แรก ชอบผู้ชายระยำกลับใจ อิอิ แฮปปี้นะๆ :oni1:
-
สงสารเวย์อ่ะ
-
ขอบคุณครับ
-
สนุกมากค่ะ ตอนแรกที่คลิกอ่านเรื่องนี้เพราะนึกว่าจะตลก แบบอยากได้เรื่องเบาๆ แต่อ่านไปอ่านมาเริ่มเครียด เริ่มอิน อยากหยุดอ่านนะ แต่ก็หยุดไม่ได้ แต่งดีจิงๆ แต่เศร้าจัง ถึงมันจะจบแบบแฮปปี้ก็เหอะ สงสารเวย์อ่ะ ขอบคุณนะคะ
-
ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องแล้วคิดแบบรีพลายบนค่ะ ว่าจะออกแนวฮาๆ
แต่พออ่านไปอ่านมา มันไม่ใช่เลย :z3:
พี่แต่งได้ดีมากเลยค่ะ นานๆทีจะได้อ่านเรื่องที่มีพล็อตอย่างนี้แล้วอินตาม เพราะเรื่องพล็อตแรงๆส่วนมาก ถ้าไม่ไร้เหตุผลไปเลยก็ไร้รักจนอ่านต่อไม่ไหว แต่เรื่องนี้เราอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ซึ่งไม่น่าทำอย่างนั้นเลย มันอินเกินไป :z3: :z3:
ในตัวละครทั้งหมด เราสงสารเฟยที่สุด ไม่ใช่ว่าคนอื่นไม่น่าสงสาร เราเชื่อว่าคนอื่นรักเฟยเหมือนกัน แต่ถ้ามองในอีกมุม เฟยก็คือเหยื่อที่ถูกกระทำเพราะความเมากับความอยากชั่วครู่ แล้วตอนนั้นยังอยู่ม.1อยู่เลย และเพราะสัญญาอะไรนั่นอีก ทุกอย่างเลยยิ่งเพี้ยนไปกันใหญ่ จนสุดท้ายแทนที่จะเจ็บๆไปทีเดียวแล้วจบ มันกลับยิ่งยืดเยื้อจนเจ็บมากกว่าเดิม เฮ้อ :เฮ้อ:
แล้วก็ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน ถึงข้างบนจะเหมือนบ่น แต่ทำไงได้ มันอินแล้วอยากระบายนี่นา :serius2: ถึงจะเศร้าจะโหดแต่เรื่องนี้ให้อะไรเยอะจริงๆนะคะ โดยเฉพาะการที่สุดท้ายเฟยก็ก้าวต่อไปได้ อ่านแล้วอยากร้องไห้ :o12:
รักคนแต่งนะคะ ขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับเรื่องดีๆค่ะ :pig4:
ป.ล. โชคดีมากที่ก่อนหน้านี้เราเคยอ่านการ์ตูนมาเรื่องนึงซึ่งพล็อตแรงกว่านี้อีก ถึงจะอินไม่เท่าแต่ก็พอสร้างภูมิคุ้มกันให้ได้บ้าง ไม่งั้นไม่รู้จะเป็นยังไง เพราะนี่อ่านแล้วมือสั่น ใจแกว่ง น้ำตาคลอ :m15: (การ์ตูนเรื่องนั้นโหดมากกกก ตัวเอกมีชะตากรรมคล้ายๆเฟยแต่ที่เจอแรงกว่าเยอะ แถมตอนเจอยังเด็กกว่าเฟยอีก สุดท้ายโรคจิตไปเลยค่ะ o22)
-
:z3: ไมกลายเป็นแบบนี้อ่ะ เศร้าอ่ะ :mew2:
-
ผมอ่านมา 2 คืนจนจบเลยสนุกมากๆเลยนะครับ ได้อ่านไปยิ้มไปน้ำตาร่วงไปอย่างที่ไม่เคยมาก่อนเลยสนุกมากๆครับ
ขอบคุณครับ ที่เขียนออกมาให้ได้อ่านได้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในเหตุการณ์ต่างๆในเนื้อเรื่องได้อารมณ์มากๆ
-
:m15: เอ่อ....ทำไมไม่เขียนไว้ตรงชื่อเรื่งอว่า Drama ละ !!!
โอ๊ยยยย ... นั่งอ่านที่ทำงาน น้ำตาเป็นเผ่าเต่า
ทำไมทำกับเราแบบนี้ ตอนเวย์ตายนี่ใจกระตุกวูบเลย
นักเขียนใจร้ายมากกกกกก รักเวย์อะ อยากให้ได้อยู่ด้วยกันจัง เห้ออ
:hao5:
แต่ต้องของคุณนักเขียนมากๆนะค่ะที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านกันแบบบนี้
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
:L2: หวัดดีคะน้องนะห์ ทักทายก่อนถึงรู้ว่าน้องนะห์คงไม่ได้อ่าน
อยากบอกว่าเสียดายที่พึ่งได้อ่านเรื่องนี้แม้จะช้าไปอยู่หลายปีทีเดียว :ling3:
ถ้าได้อ่านและติดตามเหตุการณ์ไปพร้อมๆกันกับที่น้องนะห์เขียนคงจะดี
ขนาดได้อ่านตอนนี้ยังรู้สึกบีบคั้นหัวใจขนาดนี้ สงสารเฟย กับเวย์มาก ทำไมโชคชะตาช่างทำร้ายทุกคนขนาดนี้
รู้สึกทุกคนในเรื่องมีอารมณ์ ความรู้สึก เหตุผล แง่มุมต่างๆกัน แต่น่าสงสารทุกคน
ตอนแรกก็อ่านแค่ผ่านๆ เพราะแอบอ่านตอนจบก่อนแล้ว ปกติไม่ชอบอ่านเรื่องที่มีตัวสำคัญๆ ตาย
แถมนี่ตัวสำคัญมากด้วย แต่สุดท้ายก็กลายเป็นอ่านรวด 2 วันจบเลย o13
ถ้าน้องนะห์ได้เข้ามาอ่านก็อยากให้น้องนะห์ กลับมาแต่งนิยายดีๆแบบนี้อีกนะคะ
เพราะเห็นว่าอาจจะมีเรื่องใหม่แต่ไม่เห็นมีเลย (หรือหาไม่เจอม่ายรู้)
คิดว่าคงมีสมาชิกหลายคนอยากติดตาม แต่ถ้ามีหวังว่าคงไม่รันทดแบบนี้อีกนะ :sad12:
สุดท้ายจะรอการกลับมาของน้องนะห์ นะคะ :pig4:
ปล. ชอบการแนะนำตัวของสมาชิกคะ รู้สึกได้รู้จักกันมากขึ้นดี พี่ชื่อเก๋นะค่ะ (แหะ ๆ แนะนำตัวกะเค้ามั่ง ช้าไป 4 ปีเอง อิอิ)
:bye2: :bye2:
-
โอ้ย ขอให้เป็นแค่นิยายนะ
-
:o8: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ซึ่งมากเลยคับ อ่านไป น้ำตาคลอไป TT^TT
-
อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นสมาชิก
อ่านไปร้องไห้ไป สงสารเฟยมากๆ แต่สุดท้ายก็ยังมีมุมแฮปปี้ :L2:
-
เป็นเรื่องที่ให้อารมณ์ จริง มากเลย ชีวิตของคนที่ไม่สมบูรณ์แบบ มีทั้งความสุข ความเศร้า มีทั้งด้านที่สวยงาม และก็อัปลักษณ์ ชอบที่คนเขียนบรรยายถึงครอบครัว และเหตการณ์รอบๆตัว เฟยมาก คือมันดูธรรมดาอะ เหมือนครอบครัวทั่วๆไป ถ้าเราบังเอิญได้รู้จักเฟย เผินๆ คงไม่รู้เลยว่าเค้าเคยผ่านอะไรมาบ้าง คิดดูขนาดแม่เฟยยังไม่รู้เลยว่าลูกตัวเองโดนไรมาบ้าง แล้วคนที่เรารู้จักในชีวิตจริงๆล่ะ เบื้องหลังภาพที่เราเห็น มันจะเป็นไงบ้างนะ
-
:m15: :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad:
อ่านจบแล้ว พร้อมกับน้ำตาที่เสียไปหลายปี้บ
ทำไมเรื่องนี้มันดราม่าแบบนี้นะ ฮือออ เนื้อหาคนละเรื่องกับชื่่อเรื่องเลยวุ้ย
คนเขียน แต่งออกมาได้ดีมาก มีหลากหลายอารมณ์ ยอมรับว่าเป็นนิยาย(หรือเรื่องจริงใช่ปะ) ที่บีบคั้นสุดๆ ตั้งแต่อ่านมา
เฟยน่าสงสารมากที่สุด และก็ไม่คิดด้วยว่าเวย์จะต้องมาตาย :z3: เพราะความคิดบ้าๆของพี่ซี
พี่ใหญ่คือพระเอกตัวจริง เป็นคนที่ดึงเฟยขึ้นมาจากนรกอีกครั้ง ท้ายที่สุดเฟยก็ลืมความทุกข์และมีความรักอีกครั้งกับพี่่ใหญ่
:L2: :กอด1: :L2:
-
ดีใจจัง ในที่สุดเฟยก็มีความสุขซักที :o12:
-
เฮ้อ อ่านแล้วแอบลุ้นว่าให้มันเป็นเพียงฝัน ก็นะ เศร้า T-T
-
:katai1: :katai1:กว่าจะอ่านจบนี่ เป็นอะไรที่โคตรทรมาน :katai1: :katai1:
:เฮ้อ: :เฮ้อ:อารมตอนอ่านนี่ ถอนหายใจแล้ว ถอนหายใจอีก :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:ling3: :ling3: นิยามของเรื่องนี้ คงจะใช้คำว่า :ling3: :ling3:
"หน่วง"
:katai4: :katai4: คำนี้ละมั้ง :katai4: :katai4:
-
สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย
เข้มข้นมาก ทุกคนก็มีเหตุผลของตัวเอง
ดีใจที่ตอนจบเฟยมีความสุขค่ะ
เพราะอ่านมาทั้งเรื่องก็ลุ้นให้เฟยได้มีความสุขซะที
-
:m15: :m15: :m15:
คนเขียนน่าจะส่อชื่อเรื่องสักหน่อยนะคะว่า Drama อ่ะไรทำนองนี้ คือแปปว่าหนูรับไม่ได้อ่ะ เจอจบแบบนี้แล้วอ่ะ ถึงจะจบแบบ แฮปปี้ แต่มันดูไม่สุขอ่า (เชียร์เวย์ ) พระเอกเค้าตาย รับไม่ได้เลย เฮิร์ทมากค่ะ บอกเลย
:sad4: :sad4: :sad4:
ปล. ถึงจะไม่ชอบตอนจบ แต่ขอชมคนแต่งว่า ยอดมากค่าาา เรื่องหน้าขอ แฮปปี้+แอนดิ้งเลยน้ะจ้ะ จุ้ปป :L2:
-
ชอบจังเลยคะ พี่นะห์เก่งมากเลย
ถึงตอนจบเฟยได้อยู่กับพี่ใหญ่แทนที่จะเป็นเวย์(ซึ่งคงอยู่ด้วยไม่ได้แล้ว)
แต่ก็รู้สึกได้ว่าเฟยยังรักเวย์และจะรักตลอดไปจนวันสุดท้าย
ดีแล้วที่เฟยมีพี่ใหญ่ เฟยจะได้มีความสุขเนอะ^^
ผ่านมาจะ 5ปีละ สำหรับเรื่องนี้ เพิ่งได้อ่านตอนปี2014
ไม่รู้ว่าพี่นะห์จะได้เข้ามาดูรีพายอีกมั้ย
ยังไงก็ขอให้พี่นะห์มีความสุขมากๆนะคะ^^
-
แปะไว้ก่อนครับ จะมาอ่านต่อ อิอิ
-
ถึงจะเพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ แต่บอกเลยว่า สุด ๆ ของที่สุด ทำไมมันเศร้าขนาดนี้ เกลียดซี เกลียดโคตรเลยอะ เลว เลวที่สุด สงสารเฟย กับเวย์มาก มันเศร้าเลยนะ หน่วงจิตมาก อ่านจบแล้วได้แต่ทำไม อะ ทำไมอย่างเดียวเลย
-
ว่าแล้วพี่ใหญ่มาวิน เพราะตอนเดือดร้อนคนแรกที่เฟยนึกถึงแล้วกดเบอร์ไปหาก็คือคนนี้แหละ
เนื้อเรื่องบีบอารมณ์และเดาไม่ได้ นับถือคนเขียนจริงๆ
-
:katai4: ถึงจะจบแบบนี้แต่ก็ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
ขอบคุณพี่นะห์สำหรับนิยาย (http://[url=http://[glow=red,2,300] :hao5:[/glow]][glow=red,2,300] :hao5:[/glow][/url])
ปี 2009 แหนะ ช้าไปไหมที่ผมอ่านนี่ก็จะปีที่ 2015 ละ :z3: :z3: :z3:
จะจดจำ3วันนี้ที่อ่านจนหมด ขอบคุณมากๆ ไม่มีอะไรนอกจากนี้แล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
บอกกงๆว่าเวย์ตายใจหายวาบเลย เฮ้อๆๆๆ :sad4: :sad4:
-
:m25: นึกว่าจะจบแบบนิยายแปดสามมีแต่ถ้าจบแบบนั้นก็ดีนะอยากให้มีคนแต่ง55555 สนุกมากค่ะ ที่จริง เอาใจช่วยพี่ใหม่มากๆอะ ดูจากนิยายถ้าซีไม่เริ่มเรื่องร้ายเราว่านายเอกก็คงไม่ตัดใจจากพี่ๆเร็วแล้วไปเปิดใจกับพระเอกหรอก แต่ก็ดีนะถ้าพระเอกไม่ตาย เราชอบพี่ใหญ่ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :sad4:
-
เป็นนิยายที่อ่านจบแล้วรู้สึกอยากจะขย้อนของเก่า
ไม่ใช่แต่งไม่ดีนะคะ แต่งดีมาก เราอินมาก
จบแบบเหน็บชากันไปเลย ถึงกับร้องไม่ออก มวนท้องไปหมด
ถ้าเป็นหนังจีนนี่คงเป็นฉากกระอักเลือด
:katai1: :katai1: :katai1:
ขอบคุณผู็เขียนที่แต่งนิยายที่ประทับใจแบบนี้มาให้อ่านค่ะ
ชอบมาก สายเอ็ม :hao7:
-
ดีใจที่สุดท้ายเฟยก็มีความสุขซะที
:pig4: :pig4:
-
บอกเลยว่าเรื่องนี้้ที่ตัดสินใจเข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องน่ารักดี น่าจะกุ๊กกิ๊กน่ารัก อ่านแล้วอมยิ้ม
แต่พออ่านไปซักพัก นี่มันเรื่องดราม่าขั้นเทพเลยนี่น่า แต่ก็หยุดอ่านไม่ได้ o13
ตอนใกล้จบ ก็ช็อคอีกที เวย์ ตาย คนเขียนทำแบบนี้ได้ไง เวย์ที่แสนดีของเค้า :hao5:
ยิ่งซีเป็นคนทำให้เวย์ตาย อ่านแล้วรู้สึกว่าคนที่แสดงความรักไม่เป็นมากที่สุดในเรื่องนี้ก็คือ ซี
ก็เข้าใจซีอยู่บ้างนะ ว่าตอนนี้คงรู้สึกว่าไม่เหลือใคร อยากทำเพื่อเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย
แต่สิ่งทีซีลืมนึกถึงมากที่สุดคือ ครอบครัวของเวย์ ว่าจะเป็นอย่างไรถ้าเวย์ตาย
การตัดสินใจครั้งนี้เป็นการตัดสินใจที่ผิดมากของซี เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครดีใจที่ซีตาย หรือดีใจกับสิ่งที่ซีทำ
แต่สุดท้ายก็จบแบบมีความสุข หนูเฟยได้มีความสุขกับเค้าซักที ขอ :กอด1: คนเขียนทีนึง
ปล. อ่านนิยายจบแล้ว หันไปมองข้างๆ การบ้านอีกหลายวิชาที่ยังไม่เสร็จเหลือเวลาทำอีกวันเดียว :m31: ไม่ทำส่งแล้วได้ไหมอะ
-
เห็นชื่อเรื่องออกแนวน่ารัก :mew1: เลยเข้ามา
แต่ไงมันดราม่าซะงั้น แล้วยิ่งตัวเอกตาย
แม่งงงงงโคตรเฟลอ่ะ
มันค้างงงงคับ :katai1: เพ่น้อง
ถึงตอนสุดท้ายแล้ว
เฟยมันมีความสุขก้เถอะ :เฮ้อ: :hao5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตั้งแต่อ่านมาก็หลายเรื่องแต่เรื่องนี้เหนื่อยสุดๆๆๆๆๆๆ ตอนหลังๆน้ำท่วมจอคร้าาาา
-
:z13:
โอ๊ย!!!! อ่านแล้ว รู้สึกอยากฆ่า เจ้า6คน สุดๆ สงสารเฟยกับเวย์จัง . เค้าชื่อ ถั่วพู นะค่ะ
อ่านแล้วชอบ .อินสุดๆ . :mew1:
-
ไรท์เตอร์เขาชื่อเจสนะ เขาอ่านเรื่องนี้วันเดียวรวดเดียวจบ ไม่ทำอะไรเลยอ่านอย่างเดียวน้ำไม่อาบข้าวปลาไม่กิน
เขาอ่านนิยายวายมามากนะ เรื่องไหนที่ทำให้เขาร้องไห้แบบหนักๆได้เขาจะรักและผูกพันธ์มันไปตลอด รัก รักเรื่องนี้มากๆ ขอบคุณไรท์เตอร์ที่แต่งให้อ่านที่แต่งให้จบแบบที่เขาต้องการ รู้ไหมตอนเขาอ่านอ่า เขาเริ่มร้องไห้ตั้งแต่ตอนที่เท่าไหรแล้วนะ (-_-อ่าวลืม)
ตอนที่เฟยเริ่มเปลี่ยนใจไปชอบเวย์ เสียใจมากเลยนะที่เฟยเลือกเวย์ เขาร้องไห้พร่ำเพ้อให้เฮียและเพื่อนฟังด้วย ทุกคนว่าเขาอินหนัก ก็คนมันรักน ิ เนอะๆ เขาอยากให้เฟยคู่กับพี่ๆทั้ง6คน ไม่อยากให้เวย์เข้ามาในชีวิตเฟย ตอนอ่านถึงตอนพี่ซีกับเวย์เสียชีวิต ตอนนี้แหละที่ร้องไห้หนักสุด เสียใจที่พี่ซีจากไป แล้วก็ดีใจที่เวย์จากไปด้วย แลดูโรคจิตเนอะ แต่เขาก็คิดแหละว่าตัวเขาเองก็แปลก ฮ่าๆ ตัวละครที่ช อบมากที่สุดคือ พี่ใหญ่ รักพี่ใหญ่เลยแหละ พอรู้ว่าตอนสุดท้ายเฟยคู่กับพี่ใหญ่ จากที่ผ่านการร้องไห้หนักมา ยิ้มทั้งตาเลยแหละ มีความสุข แต่ก็ดีนะที่เวย์เข้ามาในชีวิตของเฟยทำให้ดูมีสีสันน่าติดตามมากๆ อย่างที่บอกพอรู้ว่าเฟยเลือกเวย์ก็ร้องไห้ ไรท์เตอร์รู้ป่ะว่าเขาคิดจะเอาเรื่องที่ไรท์แต่งเนี่ยจะไปแต่งต่อให้เฟยคู่กับพี่ใหญ่ ฮ่าๆ แต่งให้ตัวเองอ่านนี่แหละไม่ให้ใครอ่าน หวง เขารักเรื่องนี้ของเขา ฮ่าๆๆ ขอบคุณไรท์เตอร์มากเลยนะที่แต่งให้จบแบบนี้ รักไรท์เตอร์และ...สะดุดรักไอ้คิ้วเข้ม ความทรงจำของเด็กชายเจส :o12: :mew1: :mew1:
-
หนักหน่วงมาก แต่งดีมาก เก็บรายละเอียดได้ดีเลย ขอบคุณมากค่ะ สนุกมาก
-
ก่อนอื่นขอบอกว่า ขอบคุณมากกกกกกๆคะ
นิยายดีมาก สื่อความรู้สึกได้ดีสุดๆ ชอบวิธีการเขียนมากเลยคะ
ตอนจบถือว่าดีมากเลยคะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน้า o13
:bye2:
ปล.1 (ฝากถึงเวย์)ขอบคุณมากนัเวย์ที่ทำให้เฟยมีความสุขและรู้จักความรักจริง ขอบคุณจริงๆ
ปล.2 (ฝากถึงพี่ใหญ่)ตั้งแต่ตอนแรก เราก็ไม่รู้นะว่าตอนจบเป็นยังไง แต่มันมีบางอย่างที่คลิกอะ รู้สึกว่านี่แหละ พระเอก แต่ก็ ไม่รู้สิ ถถ+ ดูแลเฟยดีๆด้วยละ ไอพี่ใหญ่ :hao3:
.
.
.
.
:heaven
-
แปะ น.50 ไว้ เศร้ามากอ่า รักเฟยยยยย :hao5:
-
สามวันก็อ่านจนจบ ประทับใจมาก
:L1: อยากบอกว่า..
"ขอบคุณ นะห์"
"ขอบคุณ เฟย"
"ขอบคุณ เวย์"
"ขอบคุณ ความรัก"
"ขอบคุณ พี่ๆๆ"
"ขอบคุณ นิยาย"
"รัก"
o13 :hao5:
-
น่าสงสารทุกคน เลือกไม่ถูกว่าจะสงสารใครก่อนดี
-
ตอนต้นเรื่องแอบเชียร์พี่ซีนะ ตั้งแต่พี่ซีพสเพื่อนมานี่เปลี่ยนใจไปเชียร์พี่ใหญ่เลยค่ะ ขอบคุณคุณนะห์มากนะค่ะ ตอนนี้กับพี่ใหญ่เป็นอย่างไรกันบ้างค่ะ
-
อ่านรอบที่สอง ทุกความรู้สึกก็ยังเหมือนกับครั้งแรก ชอบมากๆ น้ำตาไหลยิ่งกว่าเขื่อนแตก ร้องไห้อยู่ได้ ตรูเนี่ย5555555555 แต่ก็ชอบ พี่ใหญ่ของเฟย ตัวใหญ่ตัวเล็ก งุ้ยๆน่ารัก รักและคิดถึงเสมอ
-
ถึงจะจบแบบมีความสุข
แต่สำหรับเราเศร้ามากกว่า
ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมคนเขียนถึงต้องแต่งให้เวย์ตาย
หรือคนดีๆมักจะไม่อายุยืน
ส่วนตัวเหี้ยอีก6ตัวเราไม่อินนะ
6คนรุมโทรมเด็กอายุ13 อาชญากรรมชัดๆ!!!
สงสารเวย์ T_T
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายดีดีให้ได้อ่าน
ต้องเข้มแข็งขนาดไหนเนี่ยถึงจะก้าวผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปได้
อย่างน้อยก็แฮปปี้ละนะ อิอิ