-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
IN CONTROL {ในปกครอง }
(https://pbs.twimg.com/media/DhFvlH4V4AApJMy.jpg)
เล่ม 1
(https://pbs.twimg.com/media/DhFvmAMVQAApaTV.jpg)
เล่ม 2
(https://image.dek-d.com/27/0275/5503/127578137)
เล่ม 3
(https://image.dek-d.com/27/0275/5503/127578136)
เล่ม 4
(https://scontent.fbkk11-1.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/43278475_2259722364099778_6836631321461129216_n.jpg?_nc_cat=105&_nc_eui2=AeHBiaHzNidd9YXa9seWvYzIOnKZdIghfn5bcnx9BaK-PdmPNNJEHuH0k4rMHICo0xQv3nyF9J1CvDii8VTJwiRtwsr7ICqw5QkHYX5OJv_8MA&_nc_ht=scontent.fbkk11-1.fna&oh=a70c44c8465f8a69c0ff3edd334af92a&oe=5D4F0B7E)
Box
สั่งซื้อได้ที่ https://siamintershop.com/ หรือร้านหนังสือชั้นนำทั่วไป
-----------------------------------------------------------------------
นิยายเรื่องนี้แต่งมาก่อนหลายเรื่อง แต่ก็ไม่พอใจสักทีเลยดองไว้มาสักพัก ปรับไปแก้มา จนตอนนี้ก็ยังปรับอยู่…แหะๆ
ด้วยความที่เรื่องนี้จะมีรายละเอียดค่อนข้างเยอะ ตัวละคร อาจจะซับซ้อน(อีกแล้ว) อิอิ
ชอบไม่ชอบยังไงฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจ
ขอคอมเม้นเป็นกำลังใจ และฝาก
#ในปกครอง
ในทวิตเตอร์ด้วยค่า
...กราบ...
ปล. นิยายเรื่องนี้ไปไม่ถึงโทนสีเทาค่ะ ... เอาเป็น สีฟ้าจางๆ แล้วกัน :กอด1:
------------------------------------------------
ถ้าเลือกได้พี่คงอยากให้เจ้าจันทร์เป็นแค่นกค๊อกคาเทล...มีชีวิตอยู่แค่ในกรงให้พี่ได้...รัก
------------------------------------------------
Content
Prologue(เลื่อนลง)
Act 1 The Emperor
Chapter 1 The Bless (เลื่อนลง)
Chapter 2 Morning Care (เลื่อนลง)
Chapter 3 Outside the cage (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3717641#msg3717641)
Chapter 4 Night Care (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3720725#msg3720725)
Chapter 5 The wings (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3722566#msg3722566)
Chapter 6 Utopia (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3725573#msg3725573)
Chapter 7 Biter (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3727953#msg3727953)
Chapter 8 Time (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3732275#msg3732275)
Chapter 9 Make Love (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3733138#msg3733138)
Chapter 10 Q (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3738956#msg3738956)
Chapter 11 Chocolate (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3741951#msg3741951)
Chapter 12 Forgiveness (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3745355#msg3745355)
Chapter 13 Dream (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3747318#msg3747318)
Chapter 14 No Kiss (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3749087#msg3749087)
Chapter 15 Jealous (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3750961#msg3750961)
Chapter 16 Family Time (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3752440#msg3752440)
Chapter 17 New Moon (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3753777#msg3753777)
Chapter 18 Hide and seek (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3756133#msg3756133)
Chapter 19 As a Cockatiel (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3757113#msg3757113)
Chapter 20 Grand papa (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3758144#msg3758144)
Chapter 21 Body Language (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3761640#msg3761640)
Chapter 22 Fortune Teller (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3762846#msg3762846)
Chapter 23 Dad&Mom (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3765694#msg3765694)
Chapter 24 Third Party (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3766643#msg3766643)
Chapter 25 MoonyPeeDubPeeDoo (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3769367#msg3769367)
Chapter 26 Realistic (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3770999#msg3770999)
Chapter 27 Punishment (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3772824#msg3772824)
Chapter 28 The After (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3773764#msg3773764)
Chapter 29 Healing (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3775978#msg3775978)
Chapter 30 The Answer (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3777179#msg3777179)
Chapter 31 Mom (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3779071#msg3779071)
Chapter 32 If (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3780187#msg3780187)
Chapter 33 The Winner (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3781445#msg3781445)
Chapter 34 Love Plan (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3782504#msg3782504)
Chapter 35 Bride Price (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3784492#msg3784492)
Chapter 36 Deal (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3785628#msg3785628)
Chapter 37 Closer (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3786725#msg3786725)
Chapter 38 Moreover (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3787875#msg3787875)
Chapter 39 Life's goal (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3789067#msg3789067)
Act 2 The Empress
Chapter I Begin Again (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3790859#msg3790859)
Chapter II Rabbit Fever (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3791877#msg3791877)
Chapter III Daddy Rabbit (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3793713#msg3793713)
Chapter IV Another Kiss (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3798084#msg3798084)
Chapter V Sexy (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3798763#msg3798763)
Chapter VI Happy Machine (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3801526#msg3801526)
Chapter VII Levels of relationship (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3802348#msg3802348)
Chapter VIII Definition (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3804924#msg3804924)
Chapter IX Paranoid (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3806226#msg3806226)
Chapter X Party Boy (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3807342#msg3807342)
Chapter XI Surprise (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3807776#msg3807776)
Chapter XII Damn Hot (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3808881#msg3808881)
Chapter XIII Amphawa (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3810044#msg3810044)
Chapter XIV Fourth Party (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3810910#msg3810910)
Chapter XV Milky Moon (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3813841#msg3813841)
Chapter XVI Rumor (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3818018#msg3818018)
Chapter XVII Your Bird (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3819512#msg3819512)
Chapter XVIII Out Of Control (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3822653#msg3822653)
Chapter XIX Eclipse (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3825222#msg3825222)
Chapter XX Shortcut (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3825768#msg3825768)
Chapter XXI Game Over (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3830709#msg3830709)
Chapter XXII Willing Victim (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3832486#msg3832486)
Chapter XXIII Rebel (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3833943#msg3833943)
Chapter XXIV Engage (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3835747#msg3835747)
Chapter XXV Kanticha (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3838219#msg3838219)
Chapter XXVI Bad Moony (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3840710#msg3840710)
Chapter XXVII Trainee (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3841348#msg3841348)
Last Chapter Ever After (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3842830#msg3842830)
Special Christmas day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3759877#msg3759877)
Special New Year (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3764231#msg3764231)
Special Thanks : A day with the one (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3774599#msg3774599)
Special Chapter NubNab (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62470.msg3861422#msg3861422)
-
ปาดดดดดด
-
PROLOGUE
ถ้าเจ้าจันทร์อยากได้ดาวหรือเดือน พี่จะคว้ามาให้
ถ้าเจ้าจันทร์อยากมีปีก พี่ก็จะหาปีกให้
แต่ถ้าเจ้าจันทร์อยากได้อิสระ พี่จะไม่ให้
อิสระมันน่ากลัว...มันจะขโมยเจ้าจันทร์ไปจากพี่
มันจะทำให้โลกทั้งใบของเจ้าจันทร์ไม่ได้มีแค่พี่...แล้วเจ้าจันทร์จะหนีพี่ไป
โลกของพี่กว้างกว่าของเจ้าจันทร์ แต่เจ้าจันทร์มีค่ากว่าทุกอย่าง
แต่โลกของเจ้าจันทร์ที่เคยมีแค่พี่....พี่ไม่มั่นใจว่าเจ้าจันทร์จะยังเลือกพี่เหมือนกันไหม
ถึงวันนั้น...พี่คงกลายเป็นคนใจร้าย...ที่จะกระชากปีกเจ้าจันทร์ และขังเอาไว้เหมือนนก..
นกค๊อกคาเทลที่เจ้าจันทร์ชอบนักหนา...
แต่มันก็อยู่ได้แค่ในกรง….มีชีวิตแค่ให้พี่ได้รัก…
เจิ้น...ชื่อที่เรียกบ่อยที่สุด
เจิ้นเป็นผู้ชายผมยาวและมักจะใส่ชุดสีดำ
เจิ้นไม่ได้ชอบสีดำ แต่เจิ้นต้องใส่เพราะเป็นหน้าที่
เจิ้นต้องไว้ผมยาวทั้งๆที่ไม่ชอบเพราะมันเป็นหน้าที่
มีอะไรอีกหลายอย่างที่เจิ้นต้องทำเพราะหน้าที่
ผมสงสัยว่าจริงๆแล้วเจิ้นอยากทำอะไร หรือ ชอบอะไรกันแน่
คำตอบคือ..ผม
แค่ผมอยู่กับเจิ้นไม่ทิ้งเจิ้นไป
ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไงในเมื่อเจิ้นเป็นทุกอย่างของผม
ผมกลัว...กลัวว่าถ้าวันหนึ่งเจิ้นไม่ต้องการผมแล้ว
ผมคงเป็นคนนิสัยไม่ดีที่ไม่เลือกวิธีการ
…แค่เจิ้นอยู่กับผม จะเกลียดก็ไม่เป็นไร
-
ปาดดดดดด
มาไวมากค่า 5555+
-
:z1: :z1: งือออ ขอตอนแรกรัวๆ :mew1:
-
:mc4: :mc4: :mc4: คุณbam. ..... เปิดเรื่องใหม่แล้ว.... :katai2-1: ดีใจมากค่ะ....เอออ....ถามนิดนึงค่ะ..... มีแนวโน้มน้ำตาแตกทั่วทุ่งนาน...ไหมค่ะ ?
-
เรื่องก่อนๆนี่ก็ว่าสีของนิยายมันหม่นๆแล้วนะ เปิดอินโทรเรื่องนี้มามันหม่นกว่าเดิมอีก
-
แง่มมม ตามมมม
-
:katai2-1:
-
ติดตามมมมมมม :katai2-1:
-
ว้าว ว้าว ว้าว :mc4: :mc4: :mc4: รอค่า
-
เข้ามานั่งรอด้วยคนค่ะ :mew1:
-
:katai4: :katai4:
กรี๊ดดดดดดดด มาติดตามด้วยความเร่งด่วน เรื่องนี้แค่โทนฟ้าๆ จริงๆใช่ไหมคะ //ระแวง55555555
-
แม้คุณแบมจะบอกว่าไม่เทา แค่ฟ้าจางๆ ~~~ เดี๊ยนก็จำต้องฝึกความสตรองของหัวใจไว้ เผื่อต้องใช้ในยามจำเป็น ซึ่ง มันคงต้องมีแน่ๆเลยยยย แต่ยังไงก็ขอหวานปนมามั่งนะจ๊ะ เวทๆกันไปโน๊ะ :mew2:
-
ตอนที่ 1 พรหนึ่งประการ
ภาพความทรงจำในวัยเด็กที่จำได้ชัดที่สุดคือเหตุการณ์ที่ส่งผลต่อความรู้สึกเราที่สุด
อืม... ผมว่าผมก็มีเหตุการณ์ที่จำติดตาอะไรอย่างนั้นเหมือนกัน มันเกิดขึ้นครบสิบห้าปีในวันนี้พอดี แต่ผมก็ยังจำได้ชัดจนน่าแปลกใจที่ความทรงจำวัยหกขวบจะยังติดแน่นในหัวมาได้นานขนาดนี้
ตอนนี้ผมอายุ 21 ... แต่ดีเทลต่างๆไม่ได้หายไปเลยตามกาลเวลาอันยาวนานขนาดเปลี่ยนเด็กชายคนหนึ่งกลายเป็นผู้ชายที่ใกล้จะเรียนจบในวันนี้ เรื่องวันนั้นมันก็คล้ายๆกับวันนี้แค่คนละปี พ.ศ.
ในเขตเศรษฐกิจอย่างสุขุมวิทมีตึกสูงสามสิบเก้าชั้นแห่งหนึ่ง อาคารนี้ไม่ถึงกับติดรถไฟฟ้าพอดีแต่ก็ใช้เวลาแค่สิบนาทีจากสถานียอดนิยมสถานีหนึ่ง
สิ่งที่ได้รับความสนใจคงจะเป็นสิงห์คู่ตัวใหญ่ยักษ์สูงถึงสองเมตร หล่อจากเหล็กเนื้อดีขัดจนเงาวับ ทางฮวงจุ้ยเขาเชื่อกันว่าเจ้าของบารมีไม่ถึงก็เลี้ยงสิงห์ไม่ได้ หลายกิจการปิดตัวลงเพราะเอาสิงห์มาตั้งไว้ด้านหน้า.. บางที่ก็มีได้แค่สิงห์ตัวเล็ก ใหญ่ไปก็หายนะ แต่วันนี้เมื่อในอดีตกลับมีพิธีตั้งสิงห์คู่ขนาดเชิญซินแสชื่อดังถึงเก้าคนมาทำพิธี ทั้งทางจีน ทางไทย... กว่าจะได้ตั้งสิงห์ทุกคนล้วนต้องยืนยันว่าเจ้าบ้านบารมีถึง... ขนาดสูงสองเมตรกินพื้นที่ลานหน้าตึกในย่านเศรษฐกิจได้อย่างสง่างาม
สิงห์คู่ตั้งอยู่ตรงนี้มาสิบห้าปีแล้ว... ผมอยู่ด้วยในวันนั้น คงเพราะบรรยากาศ ความโลกแคบของเด็ก ทำให้งานทำบุญตึกใหม่ของ ‘เยว่’ ดูยิ่งใหญ่ราวกับงานเลี้ยงจักรพรรดิ...
เยว่... ตระกูลเชื้อสายจีนที่ร่ำรวยมาจากการค้าขายกับคหบดีใหญ่ของไทยและจีนมาตั้งแต่คนจีนเดินทางมายังประเทศไทยสมัยแรกๆ... ปักหลักจนกระทั่งการค้าของ...กลายเป็นการค้าเงิน.. สุดท้ายก็กลายเป็นธนาคาร
แม้จะไม่ใช่แห่งแรกของประเทศ แต่ธนาคารช่อฟ้าก็อยู่คู่กับสังคมไทยมาช้านาน... ช่อฟ้า ชื่อแสนเชยแต่เป็นหนึ่งในธนาคารพาณิชย์ที่มีสาขาทั่วประเทศ ตู้เอทีเอ็มกระจายไปทั่วทุกพื้นที่แม้แต่พื้นที่ชนบทห่างไกล ตราธนาคารเป็นรูปหัวพญานาคเลียนแบบมาจากช่อฟ้าแบบสถาปัตยกรรมไทยสีทอง ช่อฟ้า...ไม่ใช่ดอกไม้ แต่คือช่อฟ้าใบระกา
เพราะมันงานยิ่งใหญ่ขนาดนักข่าวเศรษฐกิจมากันแน่นปึ้ก คนชื่อดังในวงการการเงิน หุ้นส่วน และธุรกิจต่างๆที่ล้วนเป็นลูกค้าต่างเดินทับมากันแน่น
ผมเลยลืมไม่ลงสักที...เพราะบรรยากาศแบบนี้มันเกิดซ้ำๆทุกปี
ในวันนั้นผมอายุหกขวบ ไม่รู้หรอกว่าอะไรสำคัญไม่สำคัญ... ผมเพิ่งย้ายมาอยู่ในรั้ว ‘เยว่’ ได้ไม่เต็มอาทิตย์ดีด้วยซ้ำ... ผมเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง
ไม่หรอก มันไม่ได้ดราม่าขนาดว่าเป็นเด็กกำพร้า โดนเก็บได้ในสถานการณ์ส่วนหดหู่ใจแล้วเป็นหนูตกถังข้าวสารมาอยู่ในตระกูลเศรษฐี... เรื่องแบบนั้นมันมหัศจรรย์เกินไปหน่อย
ผมแค่บังเอิญเป็นลูกของคนงานในตระกูล ‘เยว่’
พ่อเป็นเลขาของเจ้าบ้านรุ่นก่อน ผมเองก็ไม่ได้มายุ่งกับทางนี้หรอกเพราะถึงพ่อจะสนิทก็ใช่ว่าครอบครัวเราจะสนิทกัน แต่บังเอิญ...
ลูกชายเจ้านายพ่อหรือเจ้าบ้านคนปัจจุบันดันเกิดมาพร้อมกับโชคชะตาสะท้านสะเทือนวงการซินแสเหลือเกิน... หมอดูที่สั่งสมชั่วโมงบินมาสูง สำนักเลื่องชื่อลือชาในวงการธุรกิจล้วนโหนกระแส... ‘เจิ้น’
เจิ้น เยว่... ชื่อที่อาจจะติดโผคนชื่อสั้นที่สุดแต่คนทั้งประเทศดันรู้จักแถมเล่นข่าวนานเป็นเดือน... เจ้าบ้านคนใหม่ของเยว่ เจ้าของสิงห์คู่ ผู้ที่เกิดมาพร้อมบารมีเทียมเท่าจักรพรรดิขนาดต้องชื่อเจิ้น… เจิ้นที่หมายถึงคำแทนตัวของฮ่องเต้จีนสมัยก่อน
แค่วันที่เจิ้นเกิดผลประกอบการของธนาคารช่อฟ้าก็พุ่งสูงลิบลิ่วอยากไร้เหตุผลแม้ในยุคเศรษฐกิจชะลอตัว แถมเข้ามารับตำแหน่งเจ้าบ้านคนใหม่ด้วยอายุเพียงสิบหกปี เจ้าบ้านคนก่อนไม่ได้จากไปแต่เพราะความนับถือซินแสที่ทักให้ก้าวลงจากตำแหน่งเพื่อเปิดทางให้มังกรขึ้นบัลลังก์ในวันที่เหมาะสมที่สุด...
เจิ้น…เจ้าของอาณาจักรหมื่นล้าน... หรือมากกว่านั้นก็ไม่รู้ ส่วนผมก็แค่เด็กชายวัยหกขวบที่ร้องไห้งอแงเพราะโดนจับใส่ชุดจีนแสนอึดอัด อยากจะเล่น อยากจะดูการ์ตูน
ชีวิตผมถูกทิ้งไว้อยู่กับ...’เจิ้น’
หรือเจิ้นอาจจะถูกทิ้งไว้อยู่กับผมก็ได้.... เจิ้นอายุสิบหกได้รับมอบหมายให้พกผมที่อายุหกขวบและติดการ์ตูนโคนันไปด้วยทุกที่...
ผมไม่ร้องไห้เลยตอนที่โดนขังไว้ในโลกของเจิ้น แต่พอเห็นคนมากมายในวันงานผมกลับแหกปากลั่นเพราะตกใจเสียงปะทัด เจิ้นเดินนำหน้าผมอยู่สองสามก้าว... แผ่นหลังกว้างในชุดจีนชายยาวถึงข้อเท้าสีดำสนิทปักลายมังกรดิ้นทอง... ชายแขนทิ้งตัวยาวจรดข้อมือ รองเท้าแบบจีนและเส้นผมยาวทิ้งตัวราวกับผ้าม่านแกว่งไกวไปตามจังหวะการเดิน
วันนั้นเจิ้นไม่ยิ้ม... ไม่หัวเราะ หน้าตาเหมือนหุ่นยนต์กันดั้มในการ์ตูน ส่วนผมร้องไห้ตั้งแต่ก่อนเราจะเดินออกจากบริเวณรับรองไปยังพื้นที่หน้าตึก ผมถูกบอดี้การ์ดหน้าตาหน้ากลัวจับจูง พยายามจะดึงมือออก
เจิ้นหันมามองผมที่กริ๊ดแหกปากลั่น มองมือผมที่ถูกบอดี้การ์ดดึงเอาไว้ เขาคุกเข่าลงจนเราสูงเท่ากัน ดึงมือผมออกจากการดึงรั้งมากุมไว้ เจิ้นในวันนั้นมือเย็นเฉียบและสั่นน้อยๆ มาปีหลังๆผมถึงรู้ว่านั่นคืออาการตื่นเต้นและประหม่า
“ร้องไห้ทำไม”
“ฮึก... ฮืออออ”
“ศศิมณฑลร้องไห้ทำไม”
เป็นครั้งแรกที่เจิ้นเรียกชื่อจริงผมซะเต็มยศ... ชื่อที่เจิ้นเลือกให้ ศศิมณฑล...ดินแดนของพระจันทร์ สอดคล้องกับ ‘เยว่’ ที่แปลว่าพระจันทร์
ผมอยู่ในดินแดนพระจันทร์…ดินแดนของเยว่…ดินแดนของเจิ้น
“จันทร์ ฮึก กลัว..”
ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ากลัวหรือเปล่า แต่ผมในตอนนั้นไม่รู้จักคำแทนความรู้สึกมากนัก เลยบอกได้แค่กลัว
“ไม่ต้องกลัว พี่อยู่ตรงนี้ เดินอยู่ข้างหน้าจันทร์ ถ้ามีอะไรน่ากลัวพี่จะปกป้องจันทร์เอง จันทร์แค่ต้องอยู่ข้างหลังพี่ อย่าหนีไปไหน หน้าที่ของจันทร์คือปล่อยให้พี่ปกป้องและเดินตามมา หยุดร้องนะ”
“ฮือออ ฮึก น้ำตามันไม่หยุดเอง ฮึก”
“อยู่ต่อหน้าคนเยอะๆอย่าแสดงอารมณ์ อย่าร้อง อย่ายิ้ม... เพราะพี่จะหันมาปลอบจันทร์ไม่ได้ กอดจันทร์ไม่ได้ จันทร์ต้องเดินด้วยตัวเอง พอทุกอย่างจบจันทร์จะร้องพี่ก็จะปลอบ จันทร์อยากจะยิ้มพี่ก็จะยิ้มด้วย อยากจะดื้อพี่ก็จะตามใจ เข้าใจไหม?”
“อื้อ... เข้าใจ”
“ดี จำไว้...จันทร์มีสิทธิ์จะร้องไห้เพราะพี่เท่านั้น อย่าไปให้คนอื่นแกล้ง ปล่อยมือคุณจันทร์ ให้เธอเดินเอง”
“ขอรางวัล ฮึก รางวัล”
เจิ้นกับผมมีข้อตกลงกันตั้งแต่วันแรกที่พบหน้า ผมแผดเสียงลั่นเพราะต้องมาอยู่ในสภาวะที่ไม่คุ้นเคย คนแปลกหน้า ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่
เจิ้นพยายามทำทุกอย่างให้ผมหยุดร้อง จนกระทั่งเรื่องของเราจบลงด้วยการดีล ถ้าผมเป็นเด็กดีผมจะได้รางวัล ในวันนั้นผมได้สมุดภาพระบายสีรูปโคนันหลายเล่ม
ถ้าผมไม่ร้องผมก็ต้องได้รางวัลเหมือนกัน
“ถ้าไม่ร้องจนจบงาน จะยอมให้ขออะไรก็ได้หนึ่งข้อ”
และนั่นคือที่มาของพรหนึ่งประการที่จะมาปีละครั้ง…
ผมไม่รู้ผมเข้าใจเจิ้นไหม แต่เขาดันตัวลุกขึ้นเดินอีกครั้ง มังกรดิ้นทองกางกรงเล็บตรงหน้าผมเช่นเดิม ผมไม่ได้มองใครด้วยซ้ำ มองแค่ผมยาวสีดำของเจิ้น น้ำตาผมแห้งไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้อีกทีก็ตอนที่ผมถูกซินแสบอกให้ทำพิธีไปตามเรื่องตามราวก่อนจะจบลงด้วยการถ่ายภาพคู่กับเจิ้น ผมยืนอยู่ข้างเจิ้นท่ามกลางสายตาคนมากมาย แสงแฟลชกระแทกตาจนต้องหันหน้าหนี แต่เจิ้นยังยืนอยู่ตรงนั้น ปักหลักสู้กับแสงแฟลชและปล่อยให้ผมได้แอบหลบมาอยู่ข้างหลังเขา
เสียงซินแสประกาศลั่น.... อาณาจักรเยว่จะยิ่งใหญ่ ดวงชะตามังกร... ที่มาพร้อมกับลูกแก้วมหาอำนาจ...
ผมเป็นลูกแก้วของมังกร... ดวงชะตาเกื้อหนุนเจิ้น... ตัวนำโชค.... ที่ผมก็ไม่ได้ทำอะไร
นอกจากให้เจิ้นเลี้ยง....
เจิ้นเลี้ยงผมจนตอนนี้ผมอายุ 21... และผมก็เคยตัว...
เป็นสมบัติของเจิ้นจนจินตนาการตัวเองยามไม่มีเจิ้นไม่ออกเหมือนกัน...
แต่เจิ้นบอกว่าไม่ต้องใส่ใจ อย่าไปคิดมาก แค่อยู่กับเจิ้นก็พอ...
แล้วผมก็เชี่อ เชื่ออย่างหมดหัวใจ
แค่อยู่กับเจิ้น...มีความสุขไปวันๆ
ผมอาจจะนำโชคจริงๆก็ได้... ผลประกอบการธนาคารช่อฟ้าดีขึ้นทุกปีๆอย่างไม่น่าเชื่อ... รางวัลแห่งความโชคดีคือผมสามารถ
ขออะไรก็ได้หนึ่งอย่างในวันนี้ของทุกปีๆ
ปีแรกๆผมน่าจะขอรถบังคับ หนังสือการ์ตูน ขนม... ความต้องการผกผักไปตามวัย ขอไปเที่ยวกับเพื่อน ขอเรียนคณะที่ต้องการ ขอไปค้างบ้านเพื่อนติวหนังสือ ส่วนปีนี้...
ผมจะขอมีแฟน...
ผมไม่รู้ต้องขอไหม...เพื่อนๆบอกว่าผมโตพอจะมีแฟนโดยไม่ต้องขอเจิ้น... แต่ไหนๆปีนี้ผมก็ไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษ ก็แค่ใช้สิทธิ์ที่พึงมีไปตามสมควร
ผมทำถูกแล้วใช่ไหม?
พิธีการวันนี้ผ่านไปเหมือนปีก่อนๆ พนักงานธนาคารต่างยิ้มแย้มยามเจิ้นเดินทักทายคนทุกชั้น นอกจากจะตรงกับวันสถาปนาตึกแล้วก็ยังเป็นวันขอบคุณพนักงานของเจิ้น จะมีภัตรคารชื่อดังพื้นที่ใกล้เคียงทำกล่องอาหารมาแจกเลี้ยงพนักงานทั่วประเทศ แม้จะเป็นข้าวกล่องขนาดพอเหมาะแต่ก็เป็นเมนูขึ้นชื่ออย่างดีที่ทุกคนต่างปลื้มปริ่มเพราะมันไปทั่วถึงพนักงานทั่วประเทศอย่างแท้จริง
ผมเดินตามเจิ้นอยู่ค่อนไปทางขวามือ พนักงานแผนกต่างๆพากันยืนยิ้มสวัสดีเจิ้นไปตลอดทาง เจิ้นเอ่ยทักทายบ้างกับบางคน จะหยุดแวะคุยนานสักหน่อยกับระดับหัวหน้า
แม้จะเสียเวลาและต้องเดินจนทั่วแต่เจิ้นก็ไม่เคยบ่นแถมกำชับว่าหากมีการทำงานที่ไม่เป็นธรรมสามารถรายงานโดยตรงได้ตลอด คงเพราะเจิ้นใจกว้าง
พนักงานเลยรักเจิ้น ค่าเฉลี่ยความสุขของพนักงานสูงขึ้นทุกปี ส่วนผมก็ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรนอกจากยกมือไหว้คนนั้นคนนี้ตามเจิ้น
ทุกคนเรียกผมว่าคุณจันทร์ บ้างก็เจ้าจันทร์…แต่เรียกเจิ้น แค่ เจิ้น ไม่มีคุณเจิ้น พี่เจิ้น หรืออะไรอื่นๆ เพราะความเชื่อว่าเจิ้นบารมีเทียมจักรพรรดิไม่สมควรแสดงความสนิทสนม ในยุคเศรษฐกิจแบบนี้จะย้อนกับไปใช้คำโบราณเรียกราวกับพระราชาก็ไม่ถูก
เพราะเทียมจักรพรรดิที่ว่าไม่ได้หมายถึงในแง่ของการปกครอง แต่เป็นจักรพรรดิในโลกเศรษฐกิจ…ก็เลยกลายเป็น เจิ้น แค่เจิ้นเฉยๆ
ทุกอย่างจบลงยามบ่ายแก่ๆ เราเดินกันจริงๆแค่ไม่กี่สิบชั้น เพราะพนักงานบางส่วนต้องทำงานในเวลาดังกล่าว มีแค่กลุ่มหัวหน้าที่จะลงมายังพื้นที่ส่วนกลาง ส่วนผมกับเจิ้นก็กลับขึ้นไปชั้นบนสุด…ชั้นที่ห้าสิบเก้า
เราอยู่กันบนนี้ในใจกลางมหานครชื่อดังของโลก จริงๆมันมีหกสิบชั้นแต่เป็นแค่ชั้นลอยไปบนห้องกระจกทรงพีรามิดสำหรับนอนดูดาว เป็นห้องของผมกับเจิ้น
เจิ้นอนุญาตให้เรียกห้องนอนดูดาวนี้ว่าของผมได้ให้เจิ้นเป็นเพียงคนพักอาศัย เพราะผมเคยงอแงว่าทำไมเจิ้นได้เป็นเจ้าของทั้งตึกแต่ผมไม่เห็นมีตึกสวยๆเป็นของตัวเอง
เจิ้นถามว่าผมอยากได้อะไร
ผมเลยอยากได้ดาวดาวเพราะผมชื่อเจ้าจันทร์…ท้องฟ้าตอนกลางคืนต้องมีพระจันทร์และดวงดาว…ผมเลยได้เจ้าห้องกระจกสามเหลี่ยมนี่มา ตอนเด็กๆผมตื่นเต้นขนาดระบายสีทำป้ายว่าบ้านของเจ้าจันทร์และไม่ให้ใครเข้าก่อนได้รับอนุญาตด้วยซ้ำ
‘พี่กลัวผี…จันทร์จะทิ้งพี่นอนคนเดียวหรอครับ ถ้าผีมาหลอกพี่หรือพาพี่ไปอยู่ด้วยล่ะ?’
ผมก็เลยใจอ่อนให้เจิ้นเข้ามานอนด้วย ไม่ต่างอะไรกันที่เราใช้ชีวิตปกติ ปีหลังๆผมถึงรู้ว่าเจ้าของเขาดูจากโฉนดไม่ใช่แค่ป้ายลายมือเด็กๆของผม และผมก็เห่อห้องดวงดาวอยู่ได้ไม่นานก็กลับไปนอนห้องเจิ้นเหมือนเดิม
เจิ้นในวันนี้ยังคงไว้ผมยาวถึงกลางหลังแต่มัดรวบต่ำที่ท้ายทอย ใบหน้ามีเอกลักษณ์เฉพาะตัวบางอย่าง ที่เพื่อนๆผู้หญิงผมบอกว่าไม่ได้หล่อ แต่มีเสน่ห์บางอย่างที่ชวนมอง ส่วนพวกผู้ชายก็บอกเจิ้นมีรังสีเหมือนมีอำนาจและข่มคนรอบข้าง ส่วนผม…ผมอยู่กับเจิ้นมานานจนไม่อาจเข้าใจอะไรทำนองนั้น
ผมรู้แค่เจิ้นก็คือเจิ้น จะใส่ชุดจีนแบบสมัยก่อนหรือสูทสมัยนิยมสีน้ำเงินเข้มแบบตอนนี้…เจิ้นก็ยังเป็นเจิ้นคนเดิม
เจิ้นนั่งลงบนชุดโซฟาไม้มะเกลือสีดำขัดมัน บ้านของเรากินอาณาเขตทั้งชั้นตกแต่งแบบจีนแท้ๆ ผิดกับอาคารสำนักงานด้านล่างที่เน้นความทันสมัย ชุดสูทของเจิ้นดูไม่เข้ากับบรรยากาศเท่าไหร่
มือหนาดึงเนคไทออกจากคอ โยนลงไปบนโต๊ะไม้ด้านหน้าและตบเบาะด้านข้าง ผมเดินไปนั่งตรงนั้นให้เจิ้นได้พิงหัวลงมาที่ไหล่
“เหนื่อย”
แขกของเจิ้นมากมายไม่แปลกที่จะเสียพลังงานมหาศาล ผมยกมือขึ้นลูบหลังกว้างนั้นอย่างเคย
“จันทร์รู้ พักผ่อนนะ”
เจิ้นบอกว่าการกอดคือการชาร์จแบต ผมยกมือกอดเจิ้นไว้ สักพักก็กลายเป็นเจิ้นโอบเอวผมยกขึ้นนั่งตัก ตัวผมไม่ได้เล็กแต่ถ้าเทียบกับเจิ้นก็จัดว่าส่วนสูงเราต่างกันเยอะ ผมตัวผอมๆ แต่เจิ้นมีเทรนเนอร์คอยดูแลสุขภาพ ประกอบกับความสูงทำให้เจิ้นตัวสูงและหนาไปสักหน่อยสำหรับคนทำงานออฟฟิศทุกวัน
“ไหน พรวิเศษหนึ่งประการปีนี้อยากได้อะไร หืมมูนนี่”
เจิ้นพูดทั้งๆที่ยังซุกหน้าลงกับซอกคอผม ผมไม่ค่อยบ้าจี้ติดจะชอบใจที่มีลมหายใจอุ่นๆของเจิ้นสัมผัสอยู่ที่ลำคอเช่นนี้
มูนนี่… คือชื่อเล่นที่เจิ้นเรียกยามเราอยู่กันสองคน ไว้หยอกเย้า ไว้แหย่ เมื่อก่อนผมก็โกรธเพราะมูนนี่มันดูตลก แต่หลังๆก็มักจะชินเมื่อเจิ้นใช้เรียกผมเวลาอารมณ์ดี…และมีรอยยิ้มแต้มอยู่ในนัยน์ตาของเจิ้น
ผมยอมเป็นมูนนี่โง่ๆก็ได้ถ้าเจิ้นอารมณ์ดี
“จันทร์…อยากมีแฟน”
เจิ้นเกร็งตัวทันที ตาที่หลับอยู่ลืมขึ้นก่อนจะนั่งยืดหลังตัวตรง ตาเรียวที่มักจะทอแสงอ่อนฉายความไม่พอใจ คิ้วขมวด แม้ปากจะไม่ขยับแต่ผมก็ดูออกว่าเจิ้นไม่พอใจ
“จันทร์ขอพี่มีแฟน?”
ผมพยักหน้า…ผมอายุยี่สิบเอ็ดแล้ว ผมสามารถสร้างพันธะทางความสัมพันธ์กับใครก็ได้ในวัยบรรลุนิติภาวะแล้ว
“จันทร์มีคนที่ชอบแล้ว?”
ยังไม่มี…แต่ผมพยักหน้าไป ผมไม่อยากตอบเพราะผมไม่เคยโกหกเจิ้นได้ เสียงผมมันจะสั่นถ้าผมไม่พูดความจริง เจิ้นเลี้ยงผมมาเป็นเด็กดี…เพราะการเป็นเด็กดีจะได้รางวัล
“อ้อ…พามาให้รู้จักบ้าง”
“จันทร์…จีบอยู่”
พยายามฝืนไม่ให้เสียงสั่น ตาเผลอหลุบลงไปเองจนเหมือนคนทำผิด
“พี่ช่วยสอนไหม?”
“หือ”
คำตอบของเจิ้นยอมรับว่าคาดไม่ถึง แต่ก็ไม่ได้ให้ความคล้ายกับการดีใจยามได้พรหนึ่งประการ ออกไปทาง…ผิดหวัง …ทำไมเจิ้นยอมง่ายๆ
หรือจริงๆแล้วการมีแฟนก็เป็นเรื่องปกติจริงๆ
“การเป็นแฟนที่ดีก็ ถ้าจันทร์คบกับใครสักคนแบบไม่ถูกต้อง มันก็ต้องเลิกอยู่ดี ให้พี่สอนการเป็นผู้ชายที่ดีไหม?”
เจิ้นดูตั้งใจจนผมรู้สึก…ว่าตัวเองทำอะไรพลาดไป ผมไม่คิดว่าเจิ้นจะใส่ใจการมีแฟนของผมเลยด้วยซ้ำในเมื่อเจิ้นก็มีแฟนเหมือนกัน
ใช่…เจิ้นมีแฟน
เจิ้นเป็นข่าวกับผู้หญิงคนหนึ่งแม้เขาจะไม่บอกแต่พวกเพื่อนก็เอามาเล่า หนึ่งคำถามที่ถูกถามคือถ้าเจิ้นแต่งงานผมจะต้องย้ายออกไปไหม
เพื่อนบอกว่าผมต้องมีครอบครัวของตัวเองเหมือนกัน วันหนึ่งเราทุกคนก็ต้องแต่งงาน เจิ้นอาจจะแต่งกับคนนี้ก็ได้เพราะเธอเป็นนางเอกเบอร์หนึ่งของช่องดัง
ผมเคยเห็นเธอตามโฆษณาและต้องยอมรับว่าเธอสวยเหมาะกับเจิ้นจริงๆนั่นแหละ…
เจิ้นไม่เคยมีแฟนให้ผมเห็นมาก่อน อาจจะเพราะกลัวผมจะรู้ตัว…ว่าวันหนึ่งผมจะต้องโดนทิ้ง ผมจะต้องย้ายออกจากที่นี่ไป
ชื่อเจ้าของโฉนดที่นี่ไม่ใช่ผม เจิ้นคงไม่ย้ายออกจากบ้านตัวเอง ตึกตัวเอง ธนาคารตัวเอง ผมต่างหาก…ผมที่ไม่ได้มีสิทธิ์อะไรสักอย่างแม้แต่ห้องกระจกดูดาว
ชีวิตผมไม่มั่นคง…
ผมต้องเตรียมตัว เจิ้นเลี้ยงมาให้ผมเป็นคนรอบคอบระมัดระวัง
ผมต้องหาครอบครัวใหม่ของตัวเองให้ได้ก่อน คนเราเป็นครอบครัวจากการแต่งงาน แม้จะเจ็บปวดแต่ผมก็ต้องทำ ผมต้องแงะตัวเองออกจากเจิ้นให้ได้
ไม่อย่างนั้น…ผมคงจะกลายเป็นคนนิสัยไม่ดีที่ไม่ยอมให้เจิ้นมีแฟน…
มันมีพลังบางอย่างกัดกินอยู่ข้างในหัวใจผม มันคล้ายๆความโกรธ อิจฉา ไม่พอใจ และหวงปะปนรวมกันเป็นความรู้แน่นๆตรงอก
การมีแฟนอาจจะทำให้ผมสามารถเปลี่ยนจุดโฟกัสจากเจิ้นไปที่อื่นได้และก้อนในอกก้อนนี้คงจะหายไป แต่เพราะผมโดนสปอยล์มาอย่างเต็มขั้น การยืมมือเจิ้นในช่วงแรกให้ช่วยสอนเทคนิคเล็กๆน้อยก็คงเป็นประโยชน์
ผมตอบรับเจิ้นไป
เจิ้นยกยิ้มก่อนจะลูบหัวผมเบาๆและอุ้มผมลงจากตัก มือหนาประสานกุมมือผมไว้เช่นยามเราอยู่กันสองคน เจิ้นพาผมไปที่ลานด้านนอกตัวบ้านที่มีเก๋งจีนกับน้ำตกจำลอง เราชอบนั่งกันตรงนี้
มีกรงนกค๊อกคาเทลแขวนอยู่ทีต้นไม้ริมเก๋ง เจ้านกที่ราคาแสนแพงแต่น่ารักและฉลาด มันร้องเพลงได้…และสั่งคำสั่งง่ายๆสองสามอย่างให้มันทำตามก็ได้ ผมชอบนกค๊อกคาเทล เจิ้นซื้อมาสองตัวให้อยู่เป็นคู่กัน
ตัวผู้ชื่อหลักทรัพย์ ตัวเมียชื่อออมทรัพย์…ผมตั้งตามสิ่งที่ผมคุ้นเคย
“เอาล่ะ เราจะเริ่มบทเรียนแรกตั้งแต่วันนี้…การเป็นผู้ชายที่ดีคือการทำงานหาเลี้ยงครอบครัวได้ ต่อไปนี้พี่จะตัดเงินค่าขนมจันทร์ วันหยุดจันทร์ต้องทำงาน ถ้าไม่ทำงานก็ไม่ได้เงิน”
“หา ไม่เอานะ! แรกๆอลุ้มอล่วยให้จันทร์ไม่ได้หรอ…ขอจันทร์ปรับตัวก่อน”
ผมรีบดึงแขนเจิ้นไว้ การอ้อนเจิ้นไม่ยากเลยแค่ทำตาแป๋วๆ ทำหน้าน่าสงสาร
“ไม่ได้ จันทร์จะอดไปกินข้าวกับเพื่อน ไปดูหนัง ไปซื้อของ แต่จันทร์ยังเรียนไม่จบ พี่เป็นผู้ปกครองของจันทร์อยู่ ถ้ากิจกรรมใดๆก็แล้วแต่ จันทร์ไปกับพี่หรือพาพี่ไปด้วย…ทุกอย่างพี่จะจ่ายให้ ตกลงไหม?”
“ค่ากันดั้มที่จันทร์สั่งจากญี่ปุ่น…เจิ้นจ่ายให้ด้วยได้ไหม…จันทร์อยากได้รุ่นลิมิเต็ด มันจะออกมาแค่แบบเดียวเดือนหน้า นะ…”
“ในฐานะอาจารย์ที่กำลังสอนจันทร์ พี่ไม่ให้ จันทร์ต้องรู้จักประหยัด”
“งั้น…ฐานะผู้ปกครองนะ เจิ้นบอกเองนะว่าเป็นผู้ปกครองของจันทร์ กันดั้มเราต่อด้วยกันก็ได้ เจิ้นกับจันทร์ทำด้วยกัน มีเจิ้นในกิจกรรมนี้แล้ว นะ นะครับ น้า…”
“ก็ได้…งั้นค่ากันดั้มพี่ขอแลกกับ…”
เจิ้นลากหากเสียงแต่มือกลับยกขึ้นไล้ปากผมเบาๆ… ผมรู้สึกถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้า ทั้งๆที่มันก็ไม่ใช่ครั้งแรก เจิ้นบอกนี่คือรางวัลของเจิ้น ซึ่งนานๆทีเจิ้นจะอ้อนขอรางวัล
และครั้งนี้ผมต้องพึ่งพาเจิ้นด้วย…
เราเลยต้อง….จูบกัน
===================================
จ้า เจิ้น จ้า ตามสบายเลยจ้าเจิ้น
-
ทำไมดูละมุนนนนนน :hao7: :hao7: :hao7: อ่านแล้วเขินค่ะ แต่กลัวดราม่ามาก เพิ่งร้องไห้กับรากนครามา
-
คุณแบมเนี่ยท่าจะชอบพระจันทร์จริงๆเลยน้า เรื่องก่อนนั้นก็พระจันทร์ มาเรื่องนี้ก็จันทร์
นอกจากจันทร์แล้วยังชอบนกด้วยเรื่องก่อนนกบินหลามาเรื่องนี้ก็นกร้องเพลง
-
พี่ฟ้าจ๋าเราเลิกกันนะเพราะเราเจอพระเอกที่ชอบมากกว่าพี่เเล้ว555
แค่ตอนแรกก็เอาใจเราไปแล้วเจิ้น :mew1: :mew1: :mew1:
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
-
แง่มม มาแบบสีอ่อนๆเกือบๆเทา เค้ากลัวดราม่าาา
-
ฮือออออออ น่ารัก พี่น้องละมุนมาก แต่ก็ขมุกขมัวเหลือเกิน กลัวใจจันทร์มาก ในความคิดจันทร์ ตัวจันทร์ไม่มีความมั่นคงเลย กลัวจัทนร์จะปล่อยมือเจิ้นง่ายๆ จนม่ามาเยือน
ส่วนเจิ้น ก็กลัวน้องจะทิ้ง หวังว่าจะค่อยๆกล่อมน้องนะ อย่ารุนแรงมากเดี๋ยวน้องช้ำหมด
-
อ๋อยยยยยยย ฉันตกหลุมรักเรื่องนี้ งือออออออ :-[ ชอบอ่ะ มันนวลๆ ชอบอารมณ์ละมุนๆ สไตล์แบม แบบนี้ จะหน่วงจะเทา มันก็จะหวานๆ เป็นโทนสีเบจ แบบนี้อ่ะ รักแล้ว โอ๊ยยยย อ่านแล้วใจบาง น้องหนูมูนนี่ของเจิ้น :o8:
-
:-[ :mew1: :-[ :mew1:
-
ต่างคนดูต่างหวงกัน แต่ไม่พูดออกมา พี่น้องที่ไหนเค้าจูบกันเล่า :katai1:
-
ต่างคนต่างหวงกันเนาะ เจิ้นก็เจ้าเล่ห์นะ หลอกเด็กให้หลงกลจนได้ :katai2-1:
-
:mc4:
-
โอ้ยเจิ้้้น คืองานดีมาก
-
:-[
เจิ้นนน
ร้ายกาจจจจจ
-
น้องจันทร์คนซื่อ ตามพี่เจิ้นไม่ทันหรอก โดนหลอกแล้วลู๊กกกกก ชอบเนื้อเรื่องแบบนี้นะ คนขี้หวง รักมากจนอยากจะขังไว้ให้อยู่แค่กับตัวเอง ถึงจะดูเห็นแก่ตัวก็เถอะ หึหึ
-
เจิ้นนนนรีบตัดงบ
กลัวน้องมีเงิน + เวลาไปเปย์ให้สาวใช่มะ ฮั่นน่อวววว
ร้ายนะเนี่ยย
ชอบแนวนี้มากเลย ค.สัมพันธ์ระหว่างคนสองคนที่ยังหาคำนิยามไม่ได้
-
Chapter 2 Morning Care
เจิ้นแก่กว่าผมสิบปี ความบังเอิญบางอย่างทำให้เราเกิดวันเดียวกันในช่วงเวลาเดียวกัน คือตอนใกล้รุ่งยามที่พระจันทร์กำลังเลือนหายไปพร้อมกับแสงอาทิตย์...เขาว่ากันว่าเป็นยามเสี้ยววินาทีที่พระอาทิตย์กับพระจันทร์พบกันพอดี เขาที่ว่าผมก็ไม่รู้ว่าใคร เจิ้นก็ไม่รู้... เกิดมาก็มีแต่คนกรอกหูเจิ้นแล้วว่าเป็นเวลามงคลนั่นนี่โน่น ส่วนผมก็เป็นลูกแก้วดราก้อนบอลนำโชค
ผมสงสัยว่าเจิ้นรู้สึกยังไงกับการที่ถูกคาดหวังตั้งแต่ลืมตาดูโลก ความหวังที่เจิ้นแบกมันดันไม่ใช่แค่จากครอบครัว แต่รวมถึงคนทั่วไปที่รับรู้จากข่าวดัง พนักงาน ประชาชนที่บ้างก็เชื่อบ้างก็รอพิสูจน์ว่าจักรพรรดิที่ว่าน่ะหมอดูหรือหมอเดา
แต่เพราะผลประกอบการธนาคารช่อฟ้ามันสูงขึ้นทุกปีและการเติบโตอย่างก้าวกระโดด เจิ้นบอกว่าจริงๆแล้วเจิ้นก็ไม่ได้ทำอะไร เด็กวัยสิบหกจะไปสู้รบอะไรกับวงการธุรกิจได้ขนาดนั้น ประสบการณ์ก็น้อย ความซับซ้อนของธุรกิจก็ยังไม่เข้าใจ แต่เป็นเพราะเจ้าบ้านของเยว่คนก่อนต่างหาก... เจ้าบ้านที่มีศักดิ์เป็นปู่ของเจิ้นใช้ความตื่นตัวนี่เป็นข้อได้เปรียบ ประโคมข่าวต่างๆนาๆ แผนการทางธุรกิจที่เอาความเชื่อและความงมงายมาช่วย...มันก็เลยยิ่งไปไกล
ตระกูลเยว่เป็นตระกูลจีนแท้ ค้าขายอยู่ในประเทศไทยมายาวนาน แม้ช่วงเปลี่ยนสกุลในรัชกาลหนึ่งก็ยังใช้นามสกุลจีนต่างจากหลายๆบ้านที่เปลี่ยนไปใช้นามสกุลไทย ช่วงหนึ่งก็ใช้ แซ่เยว่ ... แต่สุดท้ายรุ่นหลังๆก็ตัดออกไปเหลือแค่ เยว่ เลยกลายเป็น
เจิ้น เยว่..
ผมอยู่กับเจิ้นมานานจนซึมซับขนบธรรมเนียมเฉพาะตัวหลายอย่างของที่นี่ไปแล้ว แม้จะทำธุรกิจธนาคาร ใส่สูท เป็นนายแบงค์ใหญ่
อย่างที่คนรุ่นเก่าชอบเรียก แต่ยามอยู่บ้าน บนชั้น 59+1 นี่เจิ้นก็มักจะใส่ชุดผ้าไหมสีดำคอจีนกระดุมเชือกป้ายด้านข้างแขนยาวจรดข้อมือ ชายเสื้อยาวจรดข้อเท้าที่ด้านข้างผ่ามาถึงช่วงบนกับกางเกงขายาวสีเดียวกัน ปักลายมังกรสีทอง ผมยาวก็ทิ้งตัวไม่ผูกมัดอะไร
เจิ้นบอกว่ามันเป็นความเคยชินที่จะใส่ชุดจีนแบบนี้อยู่บ้าน เพราะถูกจับใส่ตั้งแต่เด็ก มันดูรุ่มร่ามและแปลกตากับยุคสมัยนี้ ผมว่ามันเหมือนพระเอกหนังจีนย้อนยุค แต่ผมก็ใส่ชุดจีนเหมือนกัน แม่บ้านคนสวนก็ใส่... มันเป็นขนบของเยว่ที่ทุกคนปฏิบัติกันมา
ชุดของผมจะสีขาว และชายเสื้อไม่ยาวแบบเจิ้น ก็เหมือนเสื้อแบบจีนสีแดงตามเทศกาลวันตรุษแค่มันสีขาว กางเกงขากระบอกสีเดียวกัน
ผมโดนจับใส่สีขาวแต่เด็กเพื่อความปลอดภัย ถ้าเล่นจนเลอะ หรือซนจนล้มเลือดออก สีขาวจะฟ้องทุกการกระทำสารพัดของผม และมันก็คือคอร์สฝึกมารยาทชั้นดี เพราะผมจะขยับตัวเยอะๆหรือทำอะไรก็ต้องระวัง
ผลที่ได้จากการใส่สีขาวมาอย่างยาวนานคือการที่ผมเดินช้า กินช้า ทำอะไรก็ช้าเพราะต้องค่อยๆทำกลัวมันเลอะเทอะและผมจะไม่ได้รางวัล...เด็กดีต้องไม่เลอะเทอะ นอกจากจะใส่ชุดออกกำลังกาย
“จันทร์ มากินนม”
วันหยุดผมจะได้รับอนุญาตให้ตื่นสาย แต่ต้องมากินนมทุกเช้า แต่กินเท่าไหร่ก็ไม่สูงต่างจากเจิ้นที่กินแต่กาแฟ ผมว่ากาแฟต่างหากที่เพิ่มแคลเซียม
มื้อเช้าของเราต่างกัน เจิ้นมีแค่กาแฟกับครัวซองหรือขนมปังเปล่าๆ ส่วนผมต้องกินข้าวต้มปลา หรือโจ๊ก หรืออะไรก็แล้วแต่ที่มันอุ่นๆและย่อยง่าย กับนมอุ่นๆ เจิ้นบอกว่ากลัวผมปวดท้องถ้ากินอะไรเย็นๆและย่อยยาก ผมเคยปวดท้องอยู่บ้างเวลาไปกินอาหารข้างนอกกับเพื่อน หรือข้าวโรงเรียน หนักสุดก็ท้องเสียเพราะแอบกินน้ำอัดลม นับตั้งแต่นั้นมาผมก็มีข้าวกล่องของเยว่ติดตัว
เรานั่งกินกันสองคน เจ้าบ้านคนก่อน...คุณปู่ของเจิ้นวางมือไปตั้งแต่เจิ้นอายุยี่สิบห้า กลับไปใช้ชีวิตวัยเกษียณที่ประเทศจีน
คุณพ่อของเจิ้นยังคงทำงานเป็นหนึ่งในบอร์ดบริหาร คุณพ่อของเจิ้นแต่งเข้าเยว่...เพราะคุณปู่ไม่ยอมให้คุณแม่แต่งออก คุณพ่อของเจิ้นเป็นผู้ชายธรรมดาตัวเปล่าแต่เป็นคนขยันทำงานจนได้ตำแหน่งสูงๆ และดันไปตกหลุมรักดอกฟ้าถึงยอดช่อฟ้า(การเปรียบเปรยกับชื่อธนาคารที่มักจะมีคนแซวคุณพ่อของเจิ้น) และเจิ้นก็เกิดมา... คุณปู่ที่ควรจะเป็นคุณตาก็ถือเคล็ดว่าหลานตาก็เหมือนเสียของรักให้บ้านอื่น เป็นหลานปู่นี่แหละ...
คุณพ่อคุณแม่ของเจิ้นย้ายไปอยู่เรือนหอในหมู่บ้านจัดสรรขนาดกลางเพราะคุณแม่อยากเป็นแม่บ้านเต็มตัว เจิ้นเป็นหลานรักก็มักจะถูกปู่ดึงมาอยู่ด้วยที่บ้านใหญ่ ผมก็เคยอยู่ที่นั่น แต่พอเจิ้นอายุยี่สิบ ผมอายุสิบขวบก็ย้ายออกมาอยู่กันสองคนที่นี่
เจิ้นต้องเรียนรู้งานการนอนที่นี่เลยก็สะดวกกว่า ส่วนผมเป็นแพคเกจเสริมอยู่แล้วก็เลยต้องมาด้วย อยู่แถวนี้ก็สะดวกดีมีรถไฟฟ้า แม้ผมจะไม่ได้ขึ้นมันนักก็ตาม
ช่วงสายแบบนี้เจิ้นมักจะไปออกกำลังกายที่ฟิตเนสส่วนกลางของธนาคาร มีฟิตเนสชื่อดังมาตั้งสาขาที่นี่สำหรับพนักงานหรือลูกค้าที่อาศัยบริเวณนี้
การออกกำลังกายกับพนักงานบ้าง คนนอกบ้างเป็นการสร้างภาพลักษณ์ผู้บริหารที่เข้าถึงได้อย่างหนึ่ง แต่ผมรู้ว่าเจิ้นไม่ได้ชอบคนเยอะ ก็เลยไปแค่วันเสาร์ตามนโยบายสร้างภาพลักษณ์ที่ดี
ในช่วงเวลาที่เจิ้นไม่อยู่ผมก็จะทำการบ้าน รายงาน ไม่มีใครบังคับผมให้เรียนคณะไหน แต่ผมก็เลือกเรียนการเงิน ตอนสมัยเจิ้นเรียนเขาก็เลือกเศรษฐศาสตร์
ตัวเลขกับผมเราเหมือนคู่อริกัน จะคณิตศาสตร์พื้นฐานหรือคณิตศาสตร์เพิ่มเติมผมก็ผ่านความเจ็บปวดมาสะบักสะบอมทุกครั้ง แต่ผมก็เลือกเรียนมันต่อ
เพราะเจิ้น...
ช่วงรอยต่อระหว่างการเข้าสู่วัยอุดมศึกษา เจิ้นเปิดโอกาสให้ผมเลือกทำกิจกรรมากมายเพื่อค้นหาตัวเอง ผมสามารถเลือกเรียนคอร์สดำน้ำก็ได้ ศิลปะก็ได้ หรือวิชาการก็ได้
อาจารย์ที่ถนัดด้านต่างๆถูกเชิญมาให้สอนผม แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ อาจารย์ทุกคนรายงานเจิ้นเหมือนกันหมดคือผมอยู่ในเกณฑ์ค่าเฉลี่ยปานกลาง
ไม่โดดเด่น ไม่อ่อนด้อย และไม่สนใจเป็นพิเศษ...
มันทำผมเครียดว่าควรจะไปทางไหนต่อ เจิ้นบอกว่าไม่เป็นไรจะเข้ามหาลัยช้าไปหนึ่งหรือสองปีก็ได้ แต่เพื่อนร่วมห้องต่างคุยกันแต่เรื่องมหาวิทยาลัย คณะ สาขา พฤติกรรมหยุดเรียนไปก่อนของผมดูจะเป็นแกะดำ
อาจารย์แนะแนวบอกว่าผมลองเริ่มจากสิ่งที่ชอบที่สุดดูก่อน สิ่งที่อยากอยู่ด้วยทั้งวัน สิ่งที่คิดว่าถ้าไม่ได้ทำจะเสียใจ และตัดสิ่งที่ไม่อยากทำออกไป แล้วเราจะเจอสิ่งที่เราต้องการจริงๆ...
ผมชอบห้องดูดาวของผม แต่ผมก็ไม่ได้อยากจะนอนห้องนั้นทุกคืน ผมชอบนอนห้องเจิ้น
ผมชอบเจ้าหลักทรัพย์ ออมทรัพย์ แต่ผมไม่ได้ชอบนกตัวอื่น ผมชอบแค่เจ้าค๊อกคาเทลที่เจิ้นซื้อให้
ผมชอบอยู่กับเจิ้น ถึงบางทีเจิ้นจะเอาแต่นั่งทำงานและผมพูดคนเดียว
ความชอบของผมมักจะมีเจิ้นเป็นองค์ประกอบ ผมเลยวาดมายแมพที่มีชื่อเจิ้นอยู่ตรงกลาง คำตอบที่ได้คือถ้าผมอยากจะใช้ชีวิตกับเจิ้นตลอดเวลาผมคงต้องเป็นเลขาหรือบอดี้การ์ดของเจิ้น
เจิ้นมีเลขาสี่คน ชายสองหญิงสอง และคนติดตามอีกสองคน ผมขยาดตัวเลขมากๆเลยเลือกถามพี่บอดี้การ์ดก่อน และผมก็ค้นพบว่า...การเป็นบอดี้การ์ดมันเหมือนหลักสูตรออกรบดีๆนี่เอง
ส่วนคุณเลขาทั้งสี่ก็คล้ายๆกัน การเงิน เศรษฐศาสตร์ บริหาร บัญชี ล้วนแล้วแต่มีตัวเลข ผมขอตามเจิ้นเข้าประชุมบอร์ดครั้งหนึ่ง
เขาดูแปลกใจ แต่ก็อนุญาต ผมลองเข้าไปนั่งในโลกการทำงานของเจิ้น ทุกคนล้วนแต่คุยเกี่ยวกับตัวเลข ทุกคำถามที่เจิ้นสงสัยล้วนเกี่ยวกับตัวเลข ทุกคนต่างคุยกันราวกับผมหลุดมาอยู่อีกห้วงอวกาศ
โลกการทำงานของเจิ้น...ไม่มีผม
มันยิ่งชัดเจนยามผมสังเกตกิจวัตรประจำวันของเจิ้นอย่างจริงจัง ประชุม กินข้าวกับลูกค้า ออกงาน เจรจาธุรกิจ เจิ้นทำงานวันละแปดชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ และกิจกรรมนอกห้องทำงานเหล่านั้น...ผมไม่มีโอกาสเข้าไปเกี่ยวข้อง
หนึ่งวันที่ 24 ชั่วโมง แปดถึงสิบห้าชั่วโมงที่เวลาของเจิ้นถูกแย่งไป เกิน 50 เปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ
ผมไม่พอใจ...
เป็นครั้งแรกที่เจ้าหลุมดำเริ่มก่อตัวในอกผม เจิ้นก็เหมือนเดิมแต่ผมต่างหากที่รู้สึกว่ามันไม่พอ พอเริ่มงอแงอย่างไร้เหตุผล เกิดการกระทำแสดงความไม่พอใจหลายอย่างจนเจิ้นถามว่าผมเป็นอะไร
ผมตอบไม่ได้
ผมจะกล้าบอกได้ยังไงว่า...หวง...น้อยใจ ไม่อยากให้กลับบ้านดึก
เจิ้นต้องทำงานและพฤติกรรมไม่ดีเหล่านั้นคือความเอาแต่ใจที่จะสร้างความลำบากใจ ดังนั้นผมต้องเริ่มจากการเปลี่ยนตัวเองก่อน
ผมต้องเข้าไปอยู่ในโลกของเจิ้น...
และสุดท้ายผมก็ต้องมาสู้กับวิชาคณิตศาสตร์ ผมเลือกเรียนสาขาการเงินในมหาวิทยาลัยเอกชนเพราะผมแอดไม่ติด จริงๆก็สอบตรงติดแต่เป็นมหาลัยต่างจังหวัด
ก็นึกว่าจะได้ไปอยู่หอ ไปรับน้อง ใช้ชีวิตวัยรุ่นแบบคนอื่นที่สอบติดไกลบ้านกัน...
เพราะเพื่อนบอกว่าที่บ้านตีกรอบชีวิตผมเกินไป ผมควรได้ไปใช้ชีวิตและโตเป็นผู้ใหญ่ ผมก็เห็นด้วย
‘ถ้าจันทร์อยากเรียนมหาลัยต่างจังหวัด ก็เรียนพวกมหาลัยที่ใช้เวลาเดินทางจากกรุงเทพเกิน 1 ชั่วโมง หรือถ้าอยากอยู่หอ คอนโดของเราก็ว่างหลายที่ ไม่มีใครดูแลด้วย จันทร์ไปอยู่จะได้ดูห้องแล้วก็ฝึกดูแลตัวเองแบบที่จันทร์อยากทำ’
ผมตื่นเต้นที่เจิ้นเริ่มให้ผมได้ลองใช้ชีวิต แต่พอเล่าให้เพื่อนฟังทุกคนกลับกรอกตา...ต่างจังหวัดที่ไกลกรุงเทพไม่เกิน 1 ชั่วโมง มันไม่เรียกว่าต่างจังหวัดนะ เขาเรียกปริมณฑล….
เพื่อนคนหนึ่งเสนอว่า ไม่เกินเนี่ย...นั่งเครื่องบินก็ได้ ก็จริง ตรงเงื่อนไขของเจิ้นเหมือนกัน เชียงใหม่ก็เดินทางประมาณ 1 ชั่วโมง ผมอาจจะลองสอบไป มช. ไปวิ่งขึ้นดอยสุเทพเหมือนที่เคยเห็นในทีวีทุกปี
‘แล้วถ้าจันทร์...นั่งเครื่องบิน...’
‘พี่เป็นห่วงจันทร์ พี่มีแค่จันทร์คนเดียว ขอพี่เป็นห่วงได้ไหม?’
…แล้วผมจะไปทำไรได้นอกจากตอบตกลง...เจิ้นมีผมคนเดียว ผมก็มีแค่เจิ้นคนเดียว
เจิ้นไม่เคยบังคับผม แต่มักจะมีคำถามที่ทำให้ผมต้องทำตามเพราะรู้สึกว่าตัวเองได้เปรียบ...แต่มาคิดๆดูแล้วอาจจะเป็นผมที่เสียเปรียบหรือเปล่านะ?
เพราะผมไม่แน่ใจว่าตกลงผมได้เปรียบหรือเสียเปรียบ ผมแลยเปิดอกคุยเรื่องนี้กับเจิ้นอย่างจริงจัง เจิ้นกลับขำแล้วพูดว่า
‘ความเป็นห่วงของพี่กลายเป็นเอาเปรียบจันทร์ใช่ไหม งั้นพี่จะพยายามลดความเป็นห่วงของพี่ลงดีไหม? จันทร์จะได้ไม่อึดอัด’
การไม่เป็นห่วงของเจิ้นผ่านไปได้แค่อาทิตย์เดียว ผมก็รู้สึกเหมือนถูกทิ้งอยู่กลางทะเลทราย.... เจิ้นไม่นั่งรถไปส่งผมที่โรงเรียน มีแค่คนขับรถไปส่ง ไม่กินข้าวเช้าด้วยกัน ไม่มีบอกกู้ดไนท์ ไม่มีนมอุ่นก่อนนอน ไม่มีแม้แต่ morning care
Morning care เป็นกิจกรรมที่เราต้องตื่นมากอดกันห้านาทีทุกเช้า เจิ้นบอกว่าเป็นการชาร์จแบตสำหรับวันใหม่และเช็คกันและกันว่าไม่สบายหรือเปล่า
หน้าผากต้องแนบกันเพื่อดูว่าอีกคนตัวร้อนหรือเปล่า
ต้องสบตากันว่าตาแดงไหมอาจจะมีแมงยุบยิบและไรฝุ่นมาทำให้ระคายเคือง
ต้องเอาจมูกชนกันส่ายไปส่ายมาเผื่อเช็คว่ามีน้ำมูกหรือเป็นหวัดฮัดชิ่วไหม
และอีกกิจกรรมที่ผมมักจะหน้าร้อนผ่าวอย่างไร้สาเหตุ...การตรวจฟัน
เจิ้นกลัวผมฟันผุเพราะผมชอบกินขนม... ผมกลัวหมอฟัน หมอฟันชอบให้อ้าปากแล้วก็ทำอะไรเจ็บๆ แต่เจิ้นบอกว่าเราแค่ตรวจพื้นฐานไม่ต้องทำแบบหมอ...
...เราจูบกัน
ลิ้นของเจิ้นจะเลาะเล็มไปในปากผม...ผมคิดว่าเจิ้นคงตรวจลิ้นด้วย...เจิ้นบอกไหนๆตรวจฟันแล้วลิ้นอยู่ใกล้ๆกันก็แถมไป
ผมก็คิดว่า...ไหนๆก็ไหนแล้ว ก็ทีเดียวไปเลย...
แต่ฟันกับลิ้นมันอยู่ลึกมั้ง...เจิ้นเลยเสียเวลากับริมฝีปากผมก่อนทุกที
เป็นกิจกรรมที่เป็นทั้งผู้ให้และผู้รับ...และผมก็ทำมันมาตลอด เจิ้นตัดมันออกไปเพราะเจิ้นบอกว่ามันคือความเป็นห่วงอย่างหนึ่ง..
สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหว ต้องเดินไปง้อเจิ้นถึงห้องทำงาน ทุกครั้งผมสามารถเข้าไปได้ทันที แต่เลขาของเจิ้นกลับบอกว่าถ้าไม่นัดมาก่อนก็เข้าพบไม่ได้
เจิ้นปล่อยให้ผมนั่งรอถึงสองทุ่ม เลขากลับกันไปหมดแล้วถึงจะยอมออกมา ผมถามว่าทำไมผมเข้าไปเลยเหมือนทุกทีไม่ได้
‘ทุกครั้งจันทร์เข้าไปได้เลยเพราะพี่เป็นห่วง กลัวจันทร์เจอเรื่องไม่ดี ไม่สบายใจถึงรีบมาบอกพี่ แต่ตอนนี้จันทร์ไม่อยากให้พี่ห่วงแล้ว พี่ก็ต้องทำงานสำคัญก่อน จันทร์โตแล้วจันทร์ต้องรู้นะว่าพี่ยุ่ง ต้องนัดมาถ้าจะมาเจอที่ทำงาน’
“เจิ้นเกลียดจันทร์แล้วหรอ”
เสียงผมแห้งผาก น้ำตามากมายมาจากไหนก็ไม่รู้ ผมไม่เคยอึดอัดขนาดนั้นมาก่อน เจ้าหลุมดำกินผมไปทั้งร่าง และผมก็ล้มลง...
เป็นเจิ้นที่คว้าผมไว้ แขนแข็งแรงโอบเอวผมไม่ให้ร่วงหล่น และผมก็กลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่อยู่ ผมร้องให้อยู่กับอกเจิ้น ขยำสูทของเขาจนยับย่น
“ชู่ว...ร้องไห้ทำไมหืม”
“เจิ้นเกลียดจันทร์แล้ว ฮึก... ไม่ไปส่งจันทร์ ไม่กินข้าวด้วย ไม่กู้ดไนท์ ฮึก ไม่มอนิ่งแคร์ ไม่ให้จันทร์มาหา ฮึก”
“จันทร์ต่างหากที่เกลียดพี่... ไม่ยอมให้พี่เป็นห่วง พี่ก็กลัวว่าจันทร์เจอพี่แล้วจันทร์จะอึดอัด”
“ไม่เอาแล้ว ฮึก ห่วงจันทร์เยอะๆก็ได้ ฮืออ จันทร์ขอโทษ เราง้อกันนะ จันทร์จะเป็นเด็กดี”
“ไม่ไล่พี่แล้วนะ?”
“ไม่ไล่แล้ว ฮืออ”
“มูนนี่เด็กดี ไหน...ขอพี่แทรกกิจกรรมมอนิ่งแคร์ตอนนี้ได้ไหม?”
ผมรีบพยักหน้า กำลังจะยื่นหน้าไปทาบหน้าผากกับเจิ้น... กิจกรรมตรวจฟันก็ถูกแทรกเข้ามาก่อน... ปากผมถูกเจิ้นตรวจจนรู้สึกได้ว่ามันจะบวมช้ำ... ทั้งลิ้น และฟัน...
เจิ้นตรวจมันจนผมยืนแทบไม่ไหว...จนถูกเจิ้นอุ้มขึ้นนั่งตัก
มอนิ่งแคร์หน้าห้องทำงานในยามสองทุ่มของเรายังคงดำเนินต่อจนผมหูตาลาย สองมือทำได้แค่โอบรอบคอเจิ้นไว้เป็นหลักยึด
สงสัยเพราะว่าตั้งแต่ผมไม่ยอมให้เจิ้นเป็นห่วง...สุขภาพผมอาจจะไม่ค่อยดีเจิ้นเลยตรวจนานกว่าปกติ แก้มผมร้อนผ่าวตอนเจิ้นผละออกช้าๆแต่ยังคลอเคลียอยู่กับใบหน้าผม...
“จันทร์สบายดี พี่ตรวจทั้งหน้าผาก ทั้งแก้ม อุณหภูมิปกติ พี่ลองงับจมูกเบาๆแล้วยังหายใจโอเคนะ?”
“ฟันจันทร์ไม่ผุใช่ไหม...เจิ้นตรวจนานจัง”
“ช่วงนี้ปวดฟันหรือเปล่าล่ะ?”
“จันทร์ไม่แน่ใจ...ไม่ไปหาหมอนะ ได้ไหม?”
“งั้น...ขอพี่ตรวจอีกทีดีกว่า”
“แต่..อื้อออ”
ผมเริ่มหายใจติดขัด กอดของเจิ้นรัดผมแน่นกว่าปกติที่มักจะแค่ยกมือแนบแก้มผมเบาๆ ผมรู้สึกแปลกประหลาดจนต้องขยับตัวไปมา เสียงเจิ้นดังต่ำในลำคอ ผมพยายามเขยิบหนีแต่เจิ้นรวบเอวผมไว้แน่น...
“จันทร์มีแมลงที่คอ...”
เจิ้นกระซิบเสียงพร่าก่อนจะก้มหน้าลงไปจัดการแมลง...ผมกลัวพวกมดและแมลง จึงรีบเอียงคอให้เจิ้นเอามันออก พวกมันชอบยุบยิบและจับตัวยาก
เจิ้นคงกำลังไล่จับมัน จูบของเจิ้นถึงขยับเปลี่ยนที่ไปมา... ผมหลุดครางออกมาคงเพราะแมลงมันแอบกัดผม ผมถึงรู้สึก...หน่วงๆ ปน...ตื่นเต้น
“อ้ะ..”
เจิ้นกัดผม...
“จับได้แล้ว”
เขาจูบย้ำๆตรงลำคอผมก่อนจะผละออก...
การตรวจของเจิ้นทำผมหมดแรง..... เขาอุ้มผมขึ้นไปที่ลิฟต์ส่วนตัวที่จะพาไปชั้นบน ตาผมพร่ามัวพูดอะไรไม่ออก ... การไม่ตรวจสุขภาพเป็นประจำทำให้เราไม่คุ้นเคยและหมดแรง
ผมจะไม่ละเลยการตรวจสุขภาพอีก
“ไม่โกรธผมแล้วนะ...”
ผมเงยหน้ามองเจิ้นตอนเขาวางผมลงบนเตียง
“พี่เคยโกรธจัทร์ที่ไหนกัน...จันทร์คิดมากไปแล้ว”
เจิ้นพูดเสียงนุ่ม....คนโกรธคงไม่พูดกันดีๆ
...ผมคงคิดไปเอง
========================================
ทำไมพี่เจิ้นรายกาจแบบเน้ 555
-
เจิ้นแผนสูงมาก
-
หมอตรวจฟัน หมอหวังฟัน :mew3: :mew3:
-
น้องจันทร์ผูใสซื่ออ่อนต่อโลก แบบนี้ไม่มีทางที่จะห่างพี่เจิ้นไปไหนได้แน่ พี่เจิ้นสุดยอดของความเนียนเลยค่ะ น้องขอคารวะ
-
แม่เจ้าโว้ย ช่างร้ายกาจมาก เล่ห์เหลียมเยอะจัด
-
เจิ้นนนนนนน โปรแกรม morning care ของเจิ้น การไล่มดแมลงของเจิ้น โดยเฉพาะขั้นตอนการตรวจช่องปากนั้น มันช่าง..... หึ่ยยยยยยยย !!!!! ร้ายยยยยย มากกกกกกก มูนนี่น้อยหนูน่ารักมากกกกก เอ็นดูนางอ่ะ ผ้าขาวจริงๆ :-[
-
แหมพี่เจิ้น แหมมมมม เมื่อไหร่น้องจันทร์จะตามทันพี่เจิ้น 5555
-
5555ยอมค่ะ
-
หมั่นไส้ความมอร์นิ่งแคร์มากค่ะ แหมมมมม เป็นห่วงน้อง หรือจ้องจะงาบน้องกันแน่คะ น้องเสียเปรียบสุดๆ แต่กิ๊บกริ้วหัวใจเหลือเกิน
-
เนียนเว่อร์! จันทร์น่าร้ากกก
-
ขุ่นพระ !! พี่เจิ้นทำไมร้ายเยี่ยงเน้ o22
o18 เนียนไปมั๊ยนั่น
-
เราชอบความฟ้าจางๆ นี้ แต่ขอให้กระเดียดไปทางสดใสด้วยเถิด
-
โอ๊ยย เจิ้นหลอกเด็กมาก น้องจันทร์ก็ใสซื่อจนตามตนพี่ไม่ทัน เอ็นดู555555
-
จ๋ะ เอาที่เจิ้นสบายใจเลย หรอกเด็กให้สบายใจเลยนะ :hao7:
-
จ้าาาาาาาาา เจิ้นนนนนนน ยอมมมมม เนียนมากกกกก มอนิ่งแคร์ จันทร์จะหนีไปไหนได้
-
พระนายห่างกันสิบปี โอ้ยยย นี่มันผู้ใหญ่หลอกเด็กชัดๆ เจิ้นร้ายกาจมากใช้ความเดียงสาของจันทร์มาเอาเปรียบเนี่ย
-
อยาก morning care ด้วย :mew1:
-
แหมมมมมมม ทำไมพี่เจิ้นรายกาจแบบนี้คะ
หวังว่าเรื่องนี้จะไม่ดราม่าหนักมากนะ
-
OMG!! ยอมความมอร์นิ่ง แคร์ เด้อออ
-
ตรวจสุขภาพได้ 15+ มากค่ะ :hao3:
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า <3
-
เจิ้นร้ายมาก 5555 ขออย่าดราม่าปวดตับไตนะ
-
เราว่าเจิ้นไม่ได้ร้ายหรอก คุณแบมนั่นแหละที่ร้ายทำให้ตกหลุมรักตัวละครของคุณอีกแล้ว ร้ายมาก
-
ความพี่เจิ้น คนน้องก็ใสจริง ๆ เลี้ยงกันมายังไง 555555
-
เจิ้น ร้ายกาจ // ทำหน้า + เสียงแบบรอน วีสลี่
-
ร้ายมากค่ะคุณพี่
-
เจิ้นเลี้ยงต้อย
-
:impress2:
-
จะด่าเจิ้นว่าตอแหลก็เกรงว่าจะไม่สุภาพ เลยด่าสตอเบอรี่แบบอินฟินิตี้แทน//ได้แต่เบ้ปากแล้วมองบนวนไป
จันทร์โว้ยยยยย เพื่อนจันทร์สมควรช่วยจันทร์ไม่งั้นจันทร์จะเหลือแต่ฝุ่น เพราะโดนเจิ้นกินตั้งแต่หัวจรดหาง ชะลาล่า o22
-
ข้าน้อยขอคารวะเจิ้น
-
:pig4: :pig4:
-
เจิ้นนนนน ยังงี้ก็ได้อ่อ
-
Chapter 3 ออกจากกรง
โลกภายนอกมันน่าตื่นเต้นไปหมด
ผมเพิ่งเข้าใจว่าชีวิตของผมช่างคับแคบขนาดไหนจนกระทั่งต้องออกมาอยู่คนเดียว ผมเลือกเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนหลักสูตรนานาชาติที่ไกลจากตึกของเจิ้นประมาณสี่สิบนาทีถ้ารถไม่ติด
เจิ้นบอกว่าที่นี่โอเค...และอยู่ไม่เกินเขตกรุงเทพ
ผมเคยปรึกษาเพื่อนเรื่องมหาวิทยาลัยก่อนมาปรึกษาเจิ้นเป็นคนสุดท้าย ทุกคนบอกว่ามหาวิทยาลัยนี้สำหรับคนรวยเรียน หลักสูตรผมก็ยิ่งแพงเข้าไปใหญ่มันเป็นหนึ่งในเมเจอร์ของคณะเศรษฐศาสตร์
ตอนผมคุยกับเจิ้นว่าที่อื่นก็ได้...เจิ้นแค่เลิกคิ้วแล้วพูดงงๆ
“ค่าเทอมถูกว่าโรงเรียนจันทร์”
ผมเบิกตากว้าง ผมเรียนโรงเรียนนี้มาตั้งหลายปีตั้งแต่ย้ายมาอยู่กับเจิ้นด้วยซ้ำ...เจิ้นหมดเงินค่าเทอมผมไปกี่ล้านกันแล้ว
อยากจะย้อนกลับไปด่ายามตัวเองขี้เกียจ งอแงไม่อยากตื่นไปเรียน และบ่นไม่อยากทำการบ้าน ผมไปเรียนทั้งๆที่ไม่รู้ว่าค่าเทอมตัวเองเท่าไหร่มาหลายปีได้ยังไงกัน
แล้วทำไมเพื่อนๆคนอื่นถึงบอกว่ามหาวิทยาลัยนี้แพงล่ะ ทั้งๆที่โรงเรียนค่าเทอมแพงกว่าอีก...ผมอ่านเอกสารทั้งหมดอีกรอบจึงเห็นว่ามันมีค่าธรรมเนียมแรกเข้าเฉพาะนักศึกษาปีแรกที่แพงหูดับ
มหาวิทยาลัยนี้คัดคนมีเงินเรียนตั้งแต่ก่อนสมัคร... ส่วนเจิ้นก็ยังคงไม่ใส่ใจ เขาบอกว่าเป็นการซื้อสังคมให้ผม ผมจะได้ไม่เจอเพื่อนที่คบกันเพื่อหวังผลประโยชน์ หักหลัง และเข้าหาเพื่อเงิน การไปอยู่ในสังคมคนประเภทเดียวกันมันปลอดภัยกว่า อย่างมากก็เข้าหาเพื่อคอนเนคชั่นในอนาคตที่อาจจะได้ผลประโยชน์ร่วมกัน ทำงานร่วมกันและช่วยเหลือกัน ยิ่งทุกคนรู้ว่าผมมาจากครอบครัวธุรกิจธนาคารคนก็ยิ่งเข้าหา เพราะทุกกิจการล้วนต้องมีสถาบันการเงินออกทุนให้ ไม่ว่าจะร่วมทุน จะกู้ทำธุรกิจหรือธุรกรรมการเงินอื่นๆ เพื่อนกลุ่มผมก็อาจจะต้องพึ่งพาผลประโยชน์กันในอนาคตเหมือนกัน
เจิ้นทำเหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากศ แต่ผมกลับตกใจและกังวล...เพื่อนกลุ่มนี้ผมคบมาตั้งแต่ประถมด้วยซ้ำ บางคนก็มาสนิทตอนมัธยมแต่เราก็เคยเห็นหน้ากันแม้จะอยู่คนละห้อง
เราคบกันที่มิตรภาพ...แต่เพราะสังคมราคาแพงที่ต่างจ่ายมาในรูปแบบค่าเทอม ทำให้เราได้เป็นเพื่อนกัน เพื่อในห้องผมทุกคนเราจะคุ้นหน้าคุ้นตาในวงสังคม ทำให้ผมเข้าใจว่ารอบตัวผมก็มีแค่เท่านี้
แต่ผมลืมคิดไป...คนธรรมดา ลูกพนักงาน ลูกคนงาน หรือครอบครัวชนชั้นกลางค่อนไปทางชั้นล่าง
ผมไม่เคยเจอพวกเขา
ในห้องเรียนครูเคยบอกว่าสังคมเราเป็นแบบยอดปิรามิด คนรวยมีเพียงหยิบมือ สังคมอยู่ได้จากฐานล่างที่มั่นคง
ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองรวยจนกระทั่งได้คุยกับเจิ้นเรื่องค่าเทอม เราอยู่กันบนยอดปิรามิดแน่ๆ... ยอดธนาคารช่อฟ้าเลยด้วยซ้ำ
ผมเริ่มกังวลว่าผมไหวตัวช้าไปหรือเปล่าที่เพิ่งมารู้เอาตอนนี้ และคนที่คบผมเขาจริงใจหรือเปล่าหรือผมแค่เป็นสะพานทอดไปหาเจิ้นกันแน่
แล้วเจิ้นใช้ชีวิตด้วยความกังวลแบบนี้มาตลอดหรือเปล่า?
“มูนนี่ คิ้วขมวดหมดแล้ว”
เจิ้นจิ้มคิ้วผมเบาๆ ผมคงกังวลมากจริงๆ ก็จะไม่ให้กังวลได้ไงถ้าวันหนึ่งมีคนมาบอกว่าเพื่อนคุณคบคุณที่ผลประโยชน์นะ และคุณก็อาจจะเป็นเครื่องมือบางอย่างที่ถูกนำไปใช้หาเงิน
“พี่แค่ยกตัวอย่าง ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะคิดร้ายกับจันทร์ทั้งหมด แค่อยากให้จันทร์ระวังตัว”
“อื้อ”
“ไม่มีใครทำอะไรจันทร์ได้หรอก... พี่วางแผนป้องกันจันทร์ไว้หมดแล้ว จันทร์แค่มีความสุขทุกวันก็พอ”
เจิ้นวางแผนเผื่อผมไว้หมด...
ผมสงสัยว่าเขาวางแผนอะไรให้ผมในอนาคตอีกบ้าง ทุกอย่างมันดูมีเหตุและผลในการกระทำตลอด ผมรู้สึก...โลกของผมมันไปไม่ถึงจุดนั้น
แล้วที่บอกว่าวางแผนป้องกันให้ผมทั้งหมด...มันครอบคลุมถึงขอบเขตไหนกัน
“... แต่จันทร์บอกเจิ้นหมดนะว่าจันทร์รู้จักใครบ้าง เล่าเรื่องทุกคนให้ฟังด้วย”
เจิ้นมักจะฟังผมพูดเรื่องนั้นเรื่องนี้เสมอ เราชอบคุยกันก่อนนอน เจิ้นชอบเล่าแค่ทำงานเหมือนเดิม ส่วนผมมีสารพัดวีรกรรมที่จะนำเสนอ
บางครั้งเขาก็ขมวดคิ้ว บางครั้งเขาก็หัวเราะ บางครั้งก็ถามรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ผมเคยกังวลว่าการกระทำบางอย่างจะทำให้เจิ้นโกรธ แต่เขาแค่ลูบหัวผมเท่านั้น
“จันทร์จะทำอะไรก็ได้ แต่อย่าลืมว่าพี่เป็นห่วง”
มันหมายถึงอย่าทำอะไรไม่ดีเพราะเจิ้นจะเป็นห่วง เจิ้นชอบให้ผมมีความสุข ผมก็เลยใช้ชีวิตแบบมีความสุขมาตลอด
“ทำถูกแล้ว..เจออะไรมาก็บอกพี่ มีความสุขก็บอก ไม่สบายใจก็บอกพี่ จันทร์ไม่ได้ใช้ชีวิตบนโลกนี้คนเดียว พี่จะอยู่ข้างจันทร์”
“จันทร์ก็อยู่ข้างๆเจิ้นนะ”
แล้วผมก็ยกสองแขนโอบรอบคอเจิ้น...ให้รางวัลเป็นจูบที่เจิ้นชอบ...โลกของผมปลอดภัยเพราะเจิ้น เจิ้นรับปากแล้ว เจิ้นควรได้รางวัลของความดี
ผมขอเจิ้นออกมาอยู่คนเดียวตอนเข้ามหาวิทยาลัยตามที่เจิ้นสัญญาไว้ เจิ้นช่วยผมคิดว่าจะลืมอะไรหรือเปล่า มีแม่บ้านอีกคนคอยช่วยด้วยเพราะผมจัดอะไรก็ไม่ค่อยได้เรื่อง
“อย่าลืมสืนเชื่อ”
“จันทร์ไม่เอาไป เดี๋ยวเจิ้นเหงา ให้สินเชื่อนอนกับเจิ้นแทนจันทร์”
สินเชื่อคือตุ๊กตากระต่ายหูยาวสีขาวนุ่มขนาดพอดีอ้อมกอด เจิ้นเคยซื้อให้เมื่อหลายปีก่อน มันเป็นตุ๊กตาเน่าที่ผมติดมาก ต้องนอนกอดทุกคืน
แต่ผมจะทิ้งมันไว้กับเจิ้น
เจิ้นชะงัก...ใบหน้านิ่งยกยิ้มจางๆและลูบหัวผม
“ไม่มีอะไรแทนจันทร์ได้หรอก”
หัวใจผมเต้นแรง...จนแทบจะทะลุออกมา
“แต่ไหนๆจันทร์ให้พี่แล้ว พี่ก็จะกอดทุกคืนเหมือนที่พี่กอดจันทร์ทุกคืนดีไหม?”
“ไม่ดี”
การตอบกลับทันทีของผมทำให้เจิ้นเลิกคิ้ว... ก็ผมอิจฉาสินเชื่อ มันตัวนิ่มกว่าขนาดผมยังนอนกอดมันทุกคืน ถ้าเจิ้นเบื่อผมแล้วชอบสินเชื่อมากกว่าจะทำยังไง
ผมอิจฉาตุ๊กตา
“ก็...เดี๋ยวมันลืมจันทร์นี่
เหตุผลผมโคตรปัญญาอ่อน... ตุ๊กตาไม่มีความรู้สึกสักหน่อย แต่จะให้พูดตรงๆมันก็...งื้อออ อ่ะ
“งั้น...จันทร์ก็ต้องกลับมาให้พี่กอดทุกอาทิตย์”
“อื้อ...”
ผมก็ไม่คิดว่าผมจะห่างเจิ้นได้นานนักเหมือนกัน
และโลกทั้งใบของผมก็แกว่งเหมือนเรือเอียง...คอนโดที่เจิ้นบอกว่าซื้อไว้นานแล้วให้ผมมาอยู่ดูแลบ้างก็ดี มันใหม่และไม่เคยมีใครอยู่มาก่อน เป็นห้องชุดกินพื้นที่ครึ่งชั้นของตึก ทั้งชั้นมีแค่สองห้อง
มีสามห้องนอน ห้องโถงใหญ่สำหรับเป็นห้องรับแขก ห้องครัว และห้องกินข้าว ห้องนอนใหญ่มีเตียงไซส์ใหญ่ที่จะเป็นของผมคนเดียว
ผมกุมมือเจิ้นไว้แน่นไม่ยอมปล่อย รอแม่บ้านจัดของให้เสร็จ ตรวจความเรียบร้อยอีกสักพักเราก็กินข้าวเย็น ผมตื่นเต้นมากเพราะพรุ่งนี้ผมต้องไปรายงานตัวแต่เช้า
คอนโดนี่อยู่แค่ตรงข้ามมหาวิทยาลัยและเจิ้นจะไปมหาวิทยาลัยกับผมพรุ่งนี้ เพราะมีงานปฐมนิเทศน์ที่เชิญผู้ปกครองมาร่วมรับฟัง เหมือนมอบตัวเข้าโรงเรียน
เจิ้นเป็นผู้ปกครองผมแม้ไม่ใช่ตามกฏหมายเพราะพ่อแม่ผมก็ยังอยู่ แต่ทุกคนก็มอบอำนาจให้เจิ้นดูแล ถือสิทธิ์ขาดในหน้าที่นี้
ผมตื่นเต้นจนแทบนอนไม่หลับ คุยกับเจิ้นทั้งคืน ถามนั่นถามนี่ไปหมด เจิ้นเคยเข้ามหาวิทยาลัยมาก่อน เขาก็ตอบในส่วนที่จำได้ บางอย่างก็นึกไม่ออก
“เจิ้นได้เป็นเดือนคณะไหม?”
“พี่ไม่หล่อหรอก”
“ฮื่อออ แล้วมีแฟนไหม? สวยหรือเปล่า”
“จำไม่ได้แล้ว ไม่มีมั้ง? ก็ไปรับจันทร์ที่โรงเรียนทุกเย็น”
“แล้วมีสาวๆมาชอบเจิ้นไหม?”
“จำไม่ได้ ไม่ได้ใส่ใจ”
“อะไรก็จำไม่ได้ คนแก่นี่แก่จริงๆ”
เจิ้นเลิกคิ้วแล้วจับผมกดลงกับเตียง ขยับเข้ามาคร่อมกักตัวผมไว้ในอ้อมแขน
“พี่แก่ตรงไหน?”
“ทุกตรงเลยย โหห ตีนกา”
“พูดไม่เข้าหูต้องโดนทำโทษ”
“ฮื่อออ ไม่กลัววว”
ผมยังคงยักคิ้วสู้ แต่แล้วก็ต้องกริ๊ดหัวเราะลั่นเพราะเจิ้นจักจี้ผมจนดิ้นไปมา ผมบ้าจี้ พุงถูกฟัดจักจี้ไปหมด ก่อนจะขนลุกเมื่อฟันคมๆของเจิ้นงับที่ใบหู
หมดแรงเป็นผักต้มให้เจิ้นงับหูจนพอใจ...แพ้แล้ว
ไม่รู้ทำไมเวลาเจิ้นมาอยู่ใกล้ๆหูทีไรผมจะหมดแรงทุกที
“หึ..มูนนี่ของพี่”
“งื้อออ”
เจิ้นยังแกล้งผมต่อ..ลิ้นชื้นๆเลยไปตามใบหูผมช้าๆ สลับกับจูบเบาๆที่เปลี่ยนที่ไปเรื่อยๆ ผมรู้สึกโหวงๆจนต้องบิดตัวหนี แต่แขนของเจิ้นที่กักผมไว้ทำให้ผมทำได้แค่หันหน้าหนี
แต่หูอีกข้างก็โดนลงโทษแทน...ผมรู้สึกผ่าวๆจนต้องบิดตัวไปมา มันคล้ายๆกับจักจี้แต่ก็แปลกๆ เป็นความรู้สึกที่ผมพูดไม่ถูก...และไม่คุ้นเคย
ไม่หรอก...ผมคุ้นเคยแต่ไม่เคยบอกเจิ้น
มันมักจะเป็นยามเรามอนิ่งแคร์กัน... หรือตอนจูบให้รางวัล
“มูนนี่...”
เจิ้นกระซิบเสียงพร่ายามคลอเคลียกับแก้มผม ส่วนผมตาพร่าเลือนได้แต่นอนนิ่ง...จนกระทั่งเจิ้นดึงเข้าไปกอด ผมซุกอยู่กับอกเขา
ไม่กล้าเงยหน้าให้เจิ้นเห็นว่าหน้าผมแดง ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไม...
ร่างกายและความรู้สึกของผมมันสับสนไปหมด
เจิ้นอยู่กับผมอีกแค่วันเดียวเขาก็กลับบ้านไป ทิ้งผมไว้กับคอนโดกว้างๆที่มันวังเวงมากกว่าชั้น 59+1 ที่ผมคุ้นเคย ทั้งๆที่บ้านเราก็กว้างกว่านี้ตั้งเยอะ
ผมชักจะรู้สึกเหงาขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ที่ระเบียงไม่มีเก๋งจีน ไม่มีน้ำตกจำลอง ไม่มีสระว่ายน้ำ และไม่มีหลักทรัพย์กับออมทรัพย์คอยร้องเพลง
ที่ครัวไม่มีแม่บ้านคอยเตรียมนั่นเตรียมนี้ให้ผมได้เข้าไปคุยเล่นด้วย...ห้องนอนไม่มีสินเชื่อจับจองพื้นที่บนเตียง...และที่ต่างออกไปที่สุด
ไม่มีเจิ้น
การนั่งกินข้าวคนเดียวทำผมน้ำตาร่วง ปกติก็ใช่ว่าจะได้กินกับเจิ้นทุกวันแต่ผมก็ยังได้ไปนั่งกินกับค๊อกคาเทลของผม หรือมีแม่บ้านกินด้วย
และแม้จะดึกแค่ไหนเจิ้นก็จะกลับมานอนกอดผม ผมจะหลับตื่นๆจนกระทั่งเจิ้นกลับมากอด ไม่รู้ว่าเจิ้นจะรู้สึกไหมว่าตอนเขาจุ้บเหม่งผมนั่นแหละ...ผมถึงจะหลับไปจริงๆ
ห้องกว้างๆที่ผมเคยตื่นเต้นมันดูน่ากลัวขึ้นมา...ผมน่าจะไม่ได้ชอบบ้านกว้างๆ แต่ผมชอบบ้านกว้างๆที่มีเจิ้นต่างหาก
เตียงกว้างไปเยอะเลยสำหรับการนอนคนเดียว...คิดถึงเตียงสี่เสาของเจิ้นที่มีม่านบางๆกั้นรอบด้าน ฉากกั้นห้องบานพับที่วาดโดยศิลปินชื่อดังจากจีน โต๊ะกลมที่มีกาน้ำชาของเจิ้น
ผมขอบตาคล้ำไปเรียนวันแรก...
การอยู่คนเดียวทำให้ผมไม่ได้กินข้าวเช้าเป็นวันแรก ผมกะเวลาตื่นไม่ทัน และผมอุ่นนมไม่เป็นแม้จะมีไมโครเวฟ แต่ถ้าอยู่ที่บ้านคุณแม่บ้านจะอุ่นจากกาให้ผม วัตถุดิบทำอาหารเต็มตู้แต่ผมก็ไม่เคยทำกับข้าว มื้อเย็นเมื่อวานเป็นแม่บ้านเตรียมให้ก่อนเจิ้นจะกลับไปเลยไม่มีปัญหา
แต่มื้อเช้าวันนี้จะมาหัดทำตอนนี้ก็ไม่ทันเพราะผมต้องรีบไปเรียน แถมยังต้องนั่งแท็กซี่ไปเอง ผมรู้ว่าเขาพาขับอ้อมเพราะมหาลัยมันอยู่ตรงข้ามนี่เอง...วันหลังผมจะเดินข้ามถนนไปเองดีกว่า
ปวดท้อง... ผมเคยกินแต่ของอุ่นๆตอนเช้า และกินเป็นเวลา แต่เพราะไร้ทางเลือกทำให้ผมต้องเข้าเซเว่นหยิบนมกล่องมากินแทนกับขนมปังง่ายๆ ผลลัพธ์คือผมนั่งหน้าซีด
การเรียนวันแรกโชคดีที่อาจารย์ไม่ค่อยสอน เพื่อนใหม่ของผมนั่งกันเต็มไปหมด บ้างก็เริ่มคุยกัน ส่วนผมยังปวดท้องจนไม่ได้เข้าไปทำความรู้จักใคร
มีกลุ่มผู้ชายนั่งกันอยู่ด้านหลังและหนึ่งในนั้นผมก็รู้จักดี...คิว
ผมคุ้นหน้าคุ้นตาเขาอยู่เพราะเขาอยู่คนละห้องกับผม เขาตัวสูงชะลูดเป็นคนดังคนหนึ่งของโรงเรียน ยิ่งตอนนี้เขาตัดผมตามสมัยนิยมและทำสีเทายิ่งเด่น
ส่วนผมก็ยังตัดผมสั้นเหมือนตอนมัธยมปลาย ผมหน้าค่อนข้างยาวเพราะผมเขินถ้าคนจะเห็นหน้าผมชัด บางทีเจิ้นก็ชอบมาผูกจุกเปิดหน้าให้ผม
คิวเหมือนจะสังเกตว่าผมมองอยู่ กับลุกขึ้นเดินมาหาผมที่นั่งอยู่คนเดียว ผมตื่นเต้นที่ตัวเองจะได้คุยกับเพื่อนใหม่ครั้งแรกเพราะตัวเองไม่ได้มีสังคมที่กว้างมากนัก อยู่แต่กับกลุ่มเดิมๆ คนเดิมๆ
“เจ้าจันทร์ใช่ไหม?”
“ใช่ๆ คิวใช่ปะ?”
“อื้อ รู้จักเราด้วย?”
“ก็อยู่โรงเรียนเดียวกันตั้งหลายปี ดีจังนึกว่าจะไม่เจอเพื่อนจากที่เดียวกันแล้ว”
"หึหึ มีเพื่อนยัง ไปนั่งด้วยกันดิ”
และแล้วผมก็มีเพื่อนใหม่ กลุ่มของเรามีกันห้าคน ทุกคนล้วนมาจากโรงเรียนนานาชาติหรือเอกชนชายล้วนชื่อดัง สังคมของผมที่เจิ้นเลือกให้ประกอบไปด้วยลูกเศรษฐีทั้งหมด
น่าแปลกที่ทุกคนรู้จักผม ตราธนาคารช่อฟ้าทำให้ผมถูกจัดอยู่ในกลุ่มทายาทตระกูลใหญ่มาโดยตลอด
ผมเกร็งมากกลัวจะเจอคนไม่ดีแบบที่เจิ้นบอก แต่สนทนาก็ไหลลื่นไปในเรื่องอื่นทำให้ผมสบายใจ เรานั่งเล่นปล่อยเวลาว่างให้ผ่านไป ย้ายห้องเรียนบ้างตามรายวิชา
อาการปวดท้องผมดีขึ้นตอนเรากินข้าวกลางวันกัน ในโซนแคนทีนของมหาลัยมีเฟรนไชน์ร้านอาหารที่ผมคุ้นเคยหลายร้าน เราเลือกนั่งกินอาหารญี่ปุ่นที่เจิ้นไม่เคยพาไปกิน เจิ้นมีร้านประจำอยู่แล้ว ร้านนี้ไม่มีฉากกั้นห้องส่วนตัวแบบที่เจิ้นชอบ เมนูก็แปลกๆไม่เหมือนอาหารญี่ปุ่นที่ผมรู้จัก มันเหมือนฟิวชั่นมากกว่า
ชาเขียวร้อนที่ผมสั่งก็ไม่ใช่ชาคุณภาพ ทุกครั้งเจิ้นจะสั่งชาร้อนเฉพาะเจาะจงและร้านก็มีให้ แต่ร้านนี้ก็แค่ชาเขียวร้อนที่ไม่บอกว่าเป็นชาจากที่ไหน
ผมไม่ได้แสดงความสงสัยออกไป เพราะร้านนี้คงจะถูกกว่าและมีทาเก็ตลูกค้าแตกต่างกัน ผมกินชุดเซ็ตที่ดูแปลกตา มันก็อร่อยดี...
กิจกรรมรับน้องของเรายังไม่เริ่มในวันนี้ กำหนดการแน่นอนคือพรุ่งนี้เย็น มหาลัยนี้ไม่มีว้ากเหมือนที่ผมกังวล ตารางกิจกรรมมีแต่แนวๆสันทนาการสนุกสนาน การประกวดดาวเดือน แข่งกีฬา และจับสายรหัสสายเทค
เราแยกย้ายกันตอนเย็นหลังจากฟังนัดหมายเข้าร่วมกิจกรรมจากรุ่นพี่เรียบร้อย ผมตั้งใจจะเดินกลับเพราะคอนโดผมมันอยู่ไม่ไกล แค่ตรงไปสุดทางออกเหมือนตอนเข้ามาและก็ข้ามถนน
“เป็นกิโลกว่าจะถึงทางออก กลับกับเราดีกว่า เดี๋ยวไปส่งข้างหน้า”
คิวลากผมไปที่รถของเขา คิวขับรถคนละแบบกับเจิ้น ผมตื่นเต้นที่ได้มานั่งหน้าข้างคนขับ มันนานๆครั้งที่เจิ้นจะขับรถเองและพาผมไปไหนมาไหนด้วย ปกติเรานั่งด้านหลังที่มีกระจกทึบกั้นแบ่งจากคนขับรถเพื่อความเป็นส่วนตัว
“คาดเข็มขัดด้วยดิ”
หือ.. ผมคงงกๆเงิ่นๆคิวเลยโน้มตัวมาดึงเข็มขัดนิรภัยใส่ให้ผม จมูกของผมเกือบชนแก้มคิว... ผมไม่เคยใกล้ชิดกับใครในระดับนี้มาก่อนนอกจากเจิ้น…มันทำผมตกใจและมองเขาตาค้าง
“หล่ออ่ะดิ? จ้องเราตาค้างเลย”
“ไม่ใช่ซะหน่อย”
“หึหึ ทำหน้าตลกว่ะ”
คิวโยกหัวผมไปมา เหมือนเจิ้นเวลาที่เรียกผมว่ามูนนี่... คงเพราะผมทำตัวดูโง่ๆ ผมเลยนั่งกอดอกไม่พอใจ แต่คิวกลับผิวปากอารมณ์ดี
เขาพาผมไปกินไอติม บอกว่าเป็นการขอโทษ...แพลนกลับห้องไปเล่าเรื่องมหาลัยให้เจิ้นฟังเลยเลื่อนออกไปจนถึงสองทุ่มเพราะห้างค่อนข้างไกลและรถมันก็ติด
การเดินทางทำผมเหนื่อยจนหลับตั้งแต่ออกจากห้าง คิวปลุกผม ลูบหัวผมอีกทีก่อนผมจะสลึมสลือเดินขึ้นคอนโด ผมลืมโกรธที่เขาทำแบบนั้นในครั้งนี้ แต่ก็ช่างเถอะ ไอติมอร่อยไม่โกรธก็ได้
ผมไม่ลืมโทรหาเจิ้นทันทีที่อาบน้ำเสร็จ เล่าเรื่องวิชาเรียน อาจารย์ ... เสียงทุ้มๆของเจิ้นทำให้ผมเริ่มงัวเงียหนักกว่าเดิม
ประโยคสุดท้ายที่ผมบอกเจิ้นคือ...คิวพาไปกินไอติม และเหมือนเจิ้นจะพูดอะไรสักอย่าง...
“มันเป็นใคร?”
ฮื้อออ เจิ้นไม่เห็นเคยเรียกใครว่ามัน...ผมคงจะฟังผิด ผมไม่รู้ว่าตอบอะไรไปเพราะผมสติหลุดไปแล้ว
“...คิว กินติม มาส่ง...ลูบหัว...งือออ”
เพล้ง
แก้วชาในมือแตกละเอียด ตาเรียวดุมองมือตัวเองที่เลือดเริ่มไหลซึม มืออีกข้างยกขึ้นนวดขมับตัวเอง...เขากำลังเดิมพันตัวเองกับเจ้าจันทร์
อิสระที่เจ้าจันทร์อยากได้...กับกรงทองที่เขาสร้างไว้
เขาจะไม่ห้ามให้จันทร์ได้เจอเพื่อนใหม่ สังคมใหม่...
เจ้าจันทร์ก็ใช้ชีวิตของตัวเองไปส่วนเขาก็จะทำตามวิธีของเขา
เจ้าจันทร์จะมีปีกพี่ไม่ว่า...แต่ปีกของจันทร์ควรรู้ว่าบินได้ไกลแค่ไหน
โลกภายนอกที่ไม่มีพี่มันน่ากลัวรู้ไหม...ศศิมณฑล
=========================
จันทร์เอ้ยยยย ความง่วงทำหนูซวยแล้วลูก :katai4:
ปล.เผื่อใครสงสัย ตอนเริ่มเรื่องคือตอนเจ้าจันทร์อายุ 21 แต่ช่วงนี้คือเล่าย้อนอดีตกลับมานะคะ
-
หืมมมม ออกจากกรงวันแรกก็มีเรื่องให้เจิ้นต้องหนักใจ
-
o13
-
เจิ้นอย่ายอมนะ :katai1:
-
เจ้าจันทร์เป็นเด็กที่น่ารักและใสซื่อดีจริงๆ เจิ้นจะทนปล่อยน้องไว้คนเดียวได้จริงๆหรอ แค่วันแรกก็ดูจะมีปัญหาแล้ว
-
คิว ! แกจะยังมีชีวิตเห็นตะวันขึ้นพรุ่งนี้ไหม? นั่นอะไร ... ของไหว้ไง... รู้จักไหม? ดูได้แต่ตามือห้ามต้องอ่ะ นี่แกลูบหัวไปกี่ทีแล้ว ตอบ! 5555555
มูนนี่น้อย หนูเป็นผ้าขาวจริงๆ เข้าใจเจิ้นเลยว่าต้องเครียดแค่ไหน? ที่ต้องปล่อยให้มูนนี่น้อยหัดบิน เอ็นดูนางงงง
-
เจิ้นหึงแล้ววววว :hao3:
-
ความเนียนนี้ :katai5:
-
สนุกมากเลยค่ะอยากอ่านแบบยาวๆๆเลยค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
รอๆๆๆตอนต่อไป
-
คิวจะซวยเพราะคนหึง
-
น้องจันทร์น่ารัก แงงงง ใสซื่อบริสุทธิ์มาก และคนที่ตะทำให้แปดเปื้อนก็คงไม่ใช่คนอื่นไกล พี่เจิ้นแน่นอน55555
สงสารตอนน้องนั่งกินข้าวคนเดียสแล้วร้องไห้ แงงงง นี่แค่เริ่มต้นออกจากกรงเองนะเนี่ย จะเจออะไรอีกหนอ
ขอบคุณค่า
-
พี่เจิ้นนนนอย่าร้ายกับน้องงง นี่แค่เรียนวันแรกเองนะพี่เจิ้นยังออกอาการหึงหนักขนาดนี้ต่อจากนี้ถึงพี่เจิ้นจะปล่อยให้น้องออกท่องโลกกว้างแต่พี่เจิ้นต้องคอยตามดูน้องแน่ๆ เจ้าจันทร์ก็น่าเอ็นดูเกิ๊นนี่เรียนมหาลัยจริงๆใช่ไหมลูก
-
คิวยังจะมีคิวต่อไปอีกมั้ยเนี่ย กลัวแทนเลย
พี่เจิ้นหวงมูนนี่ยิ่งกว่าจงอางหัวไข่อี๊กกกกก
-
ชอบเจิ้นอ่ะ ชอบ
-
แอบกลัวเจิ้นนิด ๆ 555555
ทั้งกลัวทั้งฟินที่ประคบประหงมน้องจันทร์ขนาดนั้น
ปล.เราชอบพระเอกของคุณแบมแบมมาก ๆ เลยค่ะ ปั้นคาแรคเตอร์มาได้โดนใจทุกเรื่องเลย ❤️
-
เจิ้นน่ากลัวอะ เหมือนจะให้อิสระแต่ก็ไม่
-
เจิ้นนี่สมกับเป็นเจ้าของธนาคารจริงๆ วางแผนไว้หมดทุกอย่าง จันทร์เอ้ยยยย! ขออะไรแบบนั้นลู๊กกก!! นู๋จะงานเข้าเอานะคะ 555
-
เจิ่น น่ากลัว
-
กินติม... มาส่ง....ลูบหัว....งื้ออ...
งื้ออออว..... ตายๆๆๆๆ ตายแน่ๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
o13 ยิ่งอ่านยิ่งชอบบบ...คลั่งมากกก :katai1: มาต่อเร็วๆนะค่ะ...รอค่ะ...
-
อ่านแหละอยากเป็นเจ้าจันทร์ หวีดดิวแรงมาก อร๊ายพี่เจิ้ลคือใคร 5555 :mew1: :-[
-
ตอนที่ 4
โลกกว้างของผมชักไม่สนุก
ผมมองมือตัวเองที่แดงก่ำและแสบเพราะน้ำยาล้างจานและผงซักฟอก เพราะไม่เคยใช้มาก่อนเลยไม่รู้ว่าตัวเองจะแพ้ มันคันยุบยิบไปหมดและเริ่มถลอก
ของสดในตู้เย็นที่ผมเอามาทำกับข้าวก็กินไม่ได้ต้องไปหวังพึ่งเซเว่น ผมกินข้าวเวฟแทบจะทุกมื้อเช้าและนมแช่เย็น อาการปวดท้องเริ่มมาติดๆกัน
แต่ผมก็ยังปากเก่งบอกกับเจิ้นว่าสบายดี...ไม่ใกล้คำว่าสบายดีเลยสักนิดอ่ะ นี่เพิ่งวันที่สามเท่านั้นเองผมยังไม่อยากจะรีบตัดกำลังใจตัวเอง แต่หลายเหตุการณ์ก็ทำผมกังวล
จะเอาผ้าไปร้านซักรีดผมก็ไม่กล้าไปซักรวมกับคนอื่นเพราะเพื่อนที่เรียนด้วยกันบ่นว่าร้านเอาเสื้อมาคืนผิดตัว การข้ามถนนไปมหาวิทยาลัยก็ร้อน บางวันก็ฝนตก ยังดีที่คิวมาส่งติดๆกัน วันไหนคิวไม่ว่างผมคงต้องตากแดดออกมา
การรับน้องก็สนุกพอจะทำให้ผมมีความสุข แต่สภาพห้องตอนกลับมา...โอย...มันสกปรกอ้ะ คือมันก็ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆของก็รกไปหมด
ตอนอยู่บ้านคุณแม่บ้านเก็บให้ตลอดล่ะมั้งผมเลยไม่เคยรู้ว่าตัวเองชอบรื้อของขนาดนี้ รีดผ้าผ้าก็ไหม้
กลับไปอยู่กับเจิ้นได้ไหม?
ผมพยายามส่ายหัวสะบัดความคิดนั้นออกไปแม้จะอยากกลับบ้านวันละสิบล้านหนก็ตาม เจิ้นบอกว่าอยู่คนเดียวต้องโตเป็นผู้ใหญ่และหัดดูแลตัวเอง...เป็นผู้ใหญ่มันยากจัง
ผมเริ่มเบื่อห้องจนไม่อยากกลับห้อง พวกเพื่อนๆก็ชอบชวนกันเข้าร้านเหล้าแถวมหาลัย ไม่ก็ไปผับแถวทองหล่อ พวกมันก็เคยชวนผมแต่สองทุ่มครึ่งผมก็หาวแล้ว
เจิ้นบอกอย่าทำอะไรให้เป็นห่วง...ไปหลับในผับเจิ้นต้องห่วงแน่ๆ
คิวดูจะแปลกใจที่รู้ว่าผมนอนสองทุ่มครึ่งหรือสามทุ่ม ถึงจะไม่นอนผมก็ต้องอาบน้ำกลิ้งเกลือกอยู่บนเตียงแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่ลูบหัวผมและชอบดีดเหม่ง
ผมประท้วงแล้วบอกว่าไม่ให้ลูบ
เขาก็ยังทำ...มันดูโง่อ่ะ
ผมเริ่มห่อเหี่ยวเป็นต้นไม้ขาดน้ำด้วยเพราะเจิ้นคุยกับผมน้อยลง ปกติเราจะต้องคุยกันทุกคืนหรือเกือบทุกคืน แต่เจิ้นกลับยุ่งคุยกับผมแค่ครึ่งชั่วโมง...มันไม่พอ
นี่เพิ่งจะวันพฤหัสเองและวันเสาร์ก็จะมีกิจกรรมรับน้องรวมของมหาวิทยาลัย ผมจะไม่ได้กลับบ้าน แค่คิดผมก็อยากจะร้องไห้...และผมก็ร้อง
ไม่รู้จะอดทนไว้ทำไมชีวิตมันเศร้า ไปกินเหล้าก็ไม่ได้ งานบ้านก็ทำไม่เป็น...อยากกินนมอุ่นๆจัง
“คิดถึงเจิ้น”
โทรศัพท์โทรไปเจิ้นก็ไม่รับ...ทั้งๆที่ทุกครั้งเจิ้นจะรับตลอด เจิ้นต้องยุ่งมากแน่เลย ผมพยายามจะไม่น้อยใจแล้วนะแต่ติดต่อไม่ได้เลยแบบนี้มันทำผมอึดอัด
น้ำตาก็ไหลเยอะกว่าเดิม นกก็ไม่อยู่ ตุ๊กตาก็ไม่มี ไม่เอาแล้วอยากกลับบ้าน ไม่อยากล้างจาน ไม่อยากซักผ้าแล้ว อยากให้เจิ้นมารับแต่ก็โทรไม่ติด
ผมยกมือปาดน้ำตาป้อยๆก่อนจะกดเบอร์ฉุกเฉินเบอร์ที่ 2 เบอร์บ้านที่คุณแม่บ้านจะเป็นคนรับ ตอนผมซื้อมือถือเจิ้นตั้งเบอร์ตัวเองไว้เป็นเบอร์ฉุกเฉินเบอร์แรก เบอร์บ้านเป็นอันที่สอง ละก็อีกหลายๆคนที่เจิ้นบอกว่าถ้าติดต่อเจิ้นไม่ได้ให้โทรตามนี้
แต่คุณแม่บ้านก็ไม่รับ...
อาการงอแงของผมมันทวีคูณความรุนแรงสูงมากเพราะผมเริ่มปล่อยโฮ ไม่อายใครทั้งนั้นแหละก็อยู่คนเดียว ผมเริ่มโกรธเจิ้น โกรธคุณแม่บ้าน โทรหาคุณปู่ดีกว่า
“จันทร์ว่าไง โทรหาปู่ได้ยังไงหือ”
“โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ คุณปู่ เจิ้นทิ้งจันทร์แล้ว โทรไปก็ไม่รับ ไม่ซักผ้าแล้ว ไม่ล้างจานด้วย จันทร์อยากกินนมอุ่นๆ ไม่เดินด้วย ฮืออออ เสื้อจันทร์ไหม้หมดแล้ว คุณปู่มารับจันทร์ได้ไหม ฮือออ”
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมพ่นอะไรออกมาบ้าง...พ่นนั่นแหละเหมาะแล้ว มันเกิดการพูดไปเยอะ รู้แต่ผมร้องไห้โยเยโวยวายลั่นห้องจนคุณปู่บอกว่าจะมารับให้ผมส่งโลเคชั่นไปในเฟสบุ๊คให้เลขาปู่ ซึ่งก็คือพ่อผม
ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงพ่อก็มาหา พ่อเป็นผู้ชายใจดีคนหนึ่ง จริงๆผมก็กลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่บ้างในบางครั้ง เจิ้นก็ไม่ได้ว่าอะไรแล้วก็ไปรับไปส่ง
พ่อเดินดูรอบห้องและมือถลอกๆของผมก็เข้าใจว่าผมมีปัญหากับการอยู่คนเดียว พ่อเลยพาไปหาหมอที่โรงพยาบาล ลุงหมอคนเดิมที่ดูแลทั้งปู่ ทั้งเจิ้นและผมก็ให้ยามากินแก้ปวดท้องแล้วก็ยาทาแผลที่มือ ผมเกาะแขนพ่อแน่น
แม่โทรมาบ่นว่าผมงอแงควรโตได้แล้ว พ่อก็อยากให้ผมพยายามอีกนิดแต่เพราะไม่อยากกลับไปคอนโดบ้าๆนั่นอีกแล้วอ่ะ แค่คิดถึงกะละมังก็ฝันร้ายแล้ว ผมเลยบอกแม่ว่าผมจะกลับไปอยู่ก็ได้ถ้าแม่มาอยู่ด้วย แม่เลยหัวเราะแทนแล้วบอกว่าผมคงต้องอยู่ให้เจิ้นเลี้ยงจนตาย จริงๆความคิดนี้ก็เข้าท่าดีแต่ถ้าผมบอกแม่ไปแม่ต้องมาบิดหูผมแน่ๆ
หลังจากหาหมอพ่อพาผมไปบ้านปู่ บ้านที่ผมโตมากับเจิ้น ปู่รอรับผมด้วยอ้อมกอดอบอุ่นและนมอุ่นๆที่ผมอยากได้ ถึงผมจะไม่ใช่หลานแท้ๆแต่ปู่ก็รักผมมาก รักมากกว่าเจิ้นด้วยซ้ำเพราะเจิ้นไม่อ้อนแกเหมือนที่ผมอ้อน
คุณปู่บ่นใหญ่ที่เจิ้นปล่อยให้ผมใช้ชีวิตลำบาก แกบอกว่าแกโทรไปดุเจิ้นแล้วแต่ตอนนี้เจิ้นติดงานยังมาหาผมไม่ได้ ผมเลยไปดูต้นไม้ในสวนกับปู่แทน ส่วนพ่อก็แยกไปทำงานต่อ
คุณแม่บ้านของปู่จัดขนมให้ผมเต็มไปหมดเพราะแกเลี้ยงผมมาก่อน ต้องนั่งรถไปโรงเรียนกับผมทุกวันเพราะผมไปกินข้าวบนรถ เจิ้นก็ด้วย
แค่คิดถึงเจิ้นผมก็โมโห ไหนบอกผมมีเจิ้นอยู่ข้างๆเสมอ แต่ทำไมโทรหาแล้วไม่รับมันไม่ยุติธรรมเลย แล้วจริงๆผมมีเรียนด้วยแต่ผมก็โดดเพราะผมงอแง แต่ผมงอแงก็เพราะเจิ้น
ผมไม่ผิด
แต่เพราะเจิ้นเลี้ยงผมมาเป็นเด็กดีผมเลยรู้ว่าการโดดเรียนและโทรมาร้องไห้คือการที่ผมแพ้ ผมแพ้อิสระที่ผมอุตส่าห์อยากได้ ผมไม่ผ่านบททดสอบการเป็นผู้ใหญ่ ทั้งๆที่ผมก็เป็นคนขอเจิ้นออกมาอยู่คนเดียวเอง เจิ้นก็สนับสนุนและให้ผมได้ใช้ชีวิตของตัวเอง แต่สุดท้ายผมก็อยากกลับไปอยู่กับเจิ้นมากกว่า
เจิ้นมารับผมตอนสองทุ่ม ผมอาบน้ำแล้วและนั่งดูโคนันอยู่ ส่วนปู่ก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ ผมไม่ยอมมองหน้าเจิ้นแม้ว่าเขาจะมานั่งลงข้างๆและดึงมือผมไปจับ
“ไหนขอพี่ดูมือ”
เขาลูบมือผมไปมาก่อนจะยกขึ้นจูบเบาๆ ใจผมเต้นรัวไม่กล้าหันไปมอง ไม่ใช่เพราะว่าโกรธแต่มันเริ่มจะเขิน...ผมควรโกรธไม่ควรเขินนะ
“อาตองบอกว่าจันทร์ปวดท้อง กินยาที่ลุงหมอให้หรือยังครับ หืม?”
ตองคือชื่อพ่อผมเอง...ผมไม่อยากตอบเจิ้นเพราะผมต้องโกรธอยู่ผมเลยแค่พยักหน้า หงุดหงิดนิดหน่อยตอนได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มๆของเขา และเขาก็ลูบหัวผมด้วยมืออีกข้าง
“มูนนี่งอนพี่หรอ”
“ไม่มูนนี่ ไม่ขำ”
เวลานี้ผมจะไม่เป็นมูนนี่โง่ๆของเจิ้น โคนันชักจะดูไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะผมย้ายความสนใจไปที่เจิ้นจนหมดแล้ว แต่ตาผมก็ยังมองจออยู่จนกระทั่งหน้าโมริ โคโกโร่ถูกแทนที่ด้วยตุ๊กตากระต่ายหูยาว
“สินเชื่อ!”
ผ้าคว้าหมับเจ้าสินเชื่อนุ่มนิ่มของผม ขนมันยังนิ่มและหอมน้ำยาปรับผ้านุ่มเหมือนเดิม ผมกอดสินเชื่อแน่นมาก เพิ่งรู้ว่าตัวเองติดสินเชื่อขนาดนี้
และตัวผมก็ลอยไปนั่งตักเจิ้นเพราะเขาคว้าผมไปกอดผมอีกที... คราวนี้ผมหันหน้าหนีไม่ได้เพราะตาของผมอยู่ที่ปลายคางเจิ้น ระหว่างเรามีสินเชื่อกั้นอยู่ตรงกลาง
“หายงอนพี่นะ”
“ไม่...จันทร์ไม่ได้งอน จันทร์โกรธ”
“พี่ติดประชุม เราดีกันนะ”
“จันทร์ไม่ไปกับเจิ้นแล้ว จันทร์จะอยู่กับปู่ ปู่รักจันทร์ ไม่เหมือนเจิ้น”
ผมพยายามชะโงกหน้าข้ามไหล่เจิ้นไปหาตัวช่วย แต่คุณปู่ลุกออกจากห้องไปตอนไหนไม่รู้ เจิ้นหัวเราะเบาๆก่อนจะโยกตัวไปมา
“รู้ได้ไงว่าพี่ไม่รัก?”
เจิ้นเชยคางผมขึ้นไปสบตา หน้าผมร้อนผ่าวพยายามเขยิบหนีแต่แขนของเจิ้นก็รัดผมแน่นมากเลยทำได้แค่ทุบไหล่เขาไปแรงๆ แต่แรงผมคงจะไม่ทำให้เจิ้นสะเทือนเพราะเขาหัวเราะแล้วเรียกผมมูนนี่ๆอีกตั้งหลายครั้ง
“ไม่มูนนี่สิ จันทร์ไม่โง่นะ จันทร์จะนอนบ้านปู่”
“แล้วพี่จะนอนกับใคร? สินเชื่อตัวเล็กไป ไม่เหมือนจันทร์”
“ก็นอนคนเดียว”
“พี่นอนไม่หลับ...ไม่มีจันทร์พี่นอนไม่หลับเลย”
ผมยอมเงยหน้ามองเจิ้นอีกครั้ง สังเกตใบหน้าเขาชัดๆ เจิ้นดูเหนื่อยล้าแม้แต่รอยยิ้มก็ยังดูอ่อนเพลีย ผมยาวของเจิ้นยุ่งเล็กน้อย...
“จันทร์ร้องไห้ทุกวันเลย...”
ผมยอมรับเสียงอ่อยๆ
“พี่ก็คิดถึงจันทร์ทุกวัน”
“จันทร์ก็คิดถึงเจิ้น”
“มูนนี่เด็กดี...”
เจิ้นกอดผมแน่นจนผมจมไปในอ้อมกอดของเขา และผมก็เริ่มอยากร้องไห้อีก ผมรู้สึกตัวเองอ่อนแอแค่เจิ้นกอด แค่เจิ้นคิดถึงก็ร้องไห้แล้ว
“จันทร์ร้องไห้ได้ไหม”
“อยู่กับพี่...จันทร์จะทำอะไรก็ได้”
ผมก็เลยปล่อยโฮ มันไร้เหตุผล ไม่รู้ทำไมถึงอยากร้องไห้และผมจะร้องทำไม ความรู้สึกของผมดูสับสนไปหมด แต่มันก็ดีเพราะเจิ้นกอดผมไว้ไม่ปล่อย
สุดท้ายเจิ้นก็พาผมกลับและให้คนไปจัดการเอาเสื้อผ้าผมกลับมาให้เพราะผมต้องใส่ไปเรียนพรุ่งนี้ แม่บ้านโอ๋ผมใหญ่และขอโทษที่ไม่อยู่บ้านรับโทรศัพท์เพราะแกไปซื้อกับข้าวที่เทอมินอล แกรีบอุ่นนมให้ผมแล้วก็บ่นผมเหมือนแม่บ่นเปี๊ยบ แต่คนละทอปปิคกัน คุณแม่บ้านไม่อยากให้ผมไปอยู่ข้างนอกอีกแล้วเพราะแกห่วงเรื่องอาหารการกินของผมและผมก็เห็นด้วย เพราะผมหานมอุ่นๆที่อื่นไม่ได้แล้ว
สี่ทุ่มกว่าเจิ้นก็พาผมเข้านอน วันนี้ผมนอนดึกกว่าทุกวันเพราะมัวแต่กินนั่นกินนี่ที่ผมชอบกิน เจิ้นก็ใจดีฟังผมบ่นนั่นบ่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย
“จันทร์กินยาหรือยัง?”
“ผมกินแล้ว”
“แปรงฟันหรือยัง?”
“แปรงแล้ว หอมหวนชวนดมแน่นอน”
เจิ้นหัวเราะก่อนจะดึงผมไปกอด สินเชื่อกั้นกลางระหว่างเราเหมือนเดิมเพราะผมกอดมันอยู่ มือของเจิ้นลูบหัวผมเบาๆก่อนเขาจะดึงสินเชื่อออกจากผม
“ขอพี่ดูจันทร์ชัดๆได้ไหม?”
ผมยอมปล่อยสินเชื่อให้เจิ้นไปวางไว้อีกฝั่งของเตียง เขาขยับเข้ามาใกล้ผม สองมือผมทาบอยู่กับอกเจิ้นปล่อยให้มือหนาลูบไล้ไปตามใบหน้า
สัมผัสเชื่องช้าและอ้อยอิ่งของเจิ้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกแมว ผมงุ้งงิ้งไปกับฝ่ามือเจิ้นทั้งแกล้งงับแกล้งหอมเหมือนที่เจิ้นชอบทำกับมือผม
“พี่คิดถึงจันทร์”
“จันทร์ก็คิดถึง”
มือของเจิ้นสำรวจผมไปทั่ว…มันเริ่มไล้ไปตามลำคอ ลาดไหล่ แผ่นหลัง แม้จะมีชุดนอนกั้นไว้แต่ผมรู้สึกแปลกประหลาด มันหวิวๆ จนกระทั่งเจิ้นบีบก้นผม
เขาไม่ได้บีบเหมือนแกล้ง…ผมพูดไม่ถูก เพราะผมหลุดเสียงตลกออกมาตอนเขาสัมผัส ตัวผมแอ่นเข้าหาเจิ้น มันควบคุมไม่ได้ ตาผมเริ่มเบลอ
ฝ่ามืออุ่นของเจิ้นสอดเข้ามาใต้เสื้อผ้าค่อยๆขยับจนมันไปวางอยู่ตรงกลางหลัง ใบหน้าที่ผมคุ้นเคยก้มลงมาจนหน้าผากเราแตะกัน จมูกของเจิ้นติดกับจมูกของผม รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ
“พี่ขอดูจันทร์ชัดๆ ชัดกว่านี้…ได้ไหม…นะ”
ผมไม่รู้ว่าการดูผมชัดๆมันคืออะไร แต่เสียงของเจิ้นมันแหบพร่าและเว้าวอน ผมได้แต่พยักหน้าตกลง…เจิ้นเริ่มจากจูบ…จูบที่เหมือนกับมอนิ่งแคร์ของเรา ทั้งลิ้น ทั้งฟันของผมโดนเจิ้นสำรวจจนทั่ว
ตาผมพร่าเบลอ และครางแผ่วเมื่อเจิ้นกัดที่คอ มันไม่ใช่ความเจ็บแต่มันหน่วงๆและทำผมหมดแรง ข้อมือของผมถูกเจิ้นยึดไว้ปล่อยให้เขา…ได้มองผมชัดๆ
ชัดๆที่ว่า…มันทำผมเปล่าเปลือย เจิ้นสำรวจผมจนทั่วแม้เสื้อผ้าผมจะยังไม่หลุดออกจากร่างกายก็ตาม แต่เสื้อก็ถูกรั้งขึ้นให้เจิ้นได้มอง
มือหนาและอุ่นไล้ไปตามเอว ชายโครง…ลากผ่านนมที่ผมเผลอแอ่นตัวไปกับสัมผัส ไม่รู้ทำไมตรงนั้นถึงรู้สึกมากกว่าตรงอื่น ผมได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มๆ
“ตรงนี้หรอ”
เจิ้นใช้ปลายนิ้วสัมผัสตรงนั้นแรงๆ ทำไม…ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ ผมได้แต่บิดตัวไปมาและหมดแรง
“เจิ้น…อ๊า”
เขากัด…กัดนมผม มันไม่เจ็บแต่…อื้ออออ
ลิ้นอุ่นกับเรียวปากยุ่มย่ามกับนมผมจนพอใจถึงลากลงไปที่แอ่งสะดือ ลิ้นของเจิ้นที่แตะตรงนั้นยิ่งทำผมแทบจะกรีดร้องออกมา
ร่างกายผมเริ่มมีอาการแปลกๆ ความร้อนผ่าวไหลรวมไปอยู่ตรงกลางลำตัวจนต้องชั่นเข่าขึ้น ผมไม่ได้ใส่ชั้นในกลัวเจิ้นจะเห็น… ว่ามันแฉะ
แต่เจิ้นก็ดึงขาผมแยกออก ปลายนิ้วเขาสัมผัสกับจุดที่ชื้นน้ำเป็นวงบนกางเกง ผมอายมากพยายามดึงมือเจิ้นออกแต่เขากลับบอกว่า
“พี่ยังดูไม่ชัดเลย…จันทร์ให้พี่แล้วนะ”
ผมไม่รู้ว่าการให้ของผมมันครอบคลุมถึงไหน แต่ผมก็ปล่อยให้เจิ้นสัมผัส มืออุ่นแตะเข้าไปใต้ของกางเกงของผม ไล้ไปอยู่บนเนินที่กำลังจะไปส่วนนั้น
“จันทร์เปียกหมดแล้ว”
เขาแตะนิ้วลงไปในที่สุด ผมกรีดเสียงออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ได้แต่พึมพำเรียกเจิ้น เขาถามว่าผมต้องการอะไรแต่ผมไม่รู้ ผมไม่รู้จริงๆ
ผมสับสน งง และไม่เข้าใจ แต่เจิ้นก็มีวิธีหาคำตอบจากผมอยู่ดี
“อยากให้พี่จับตรงนี้ไหม?”
“อะ อื้อ…. ตะ ตรงนั้น”
เขากำรอบ… และขยับ แค่การขยับมันทำให้ผมถึงกับน้ำตาร่วง
“มูนนี่… มูนนี่ของพี่”
เขากระซิบพร่าและจูบซับน้ำตาผม
ผมไม่รู้ว่าเจิ้นทำอะไร แต่คำกระซิบ คำถามที่ดังข้างหู และมือของเจิ้น…สุดท้ายผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมน้ำและปวดหนึบ ผมพยายามดึงมือเจิ้นออกเพราะเหมือนตัวเองปวดฉี่
“ไม่เป็นไร…พี่ไม่รังเกียจจันทร์ ขอพี่ดูจันท์ชัดๆ…”
“จะ เจิ้น อื้อออ”
ผมปล่อยออกมาทั้งอาย ทั้งเหนื่อยจนไม่กล้าสู้หน้าเจิ้น แต่เขากลับหัวเราะและหอมแก้มผม
“มูนนี่เด็กดี”
มือของเจิ้นยังคงลูบไล้ไปตรงระหว่างขาของผม…ลูบไปถึงข้างหลัง ความชื้นฉ่ำที่ผมปลดปล่อยแตะไปตามก้นของผมจนเขาบีบแรงๆ ผมเริ่มหายใจติดขัดอีกครั้งเขาจึงผละออก
“เจิ้น…เจิ้นทำอะไร ทะ ทำไม จันทร์ รู้สึกแปลกๆ”
“Night Care… พี่อยากดูแลจันทร์ก่อนนอน”
“แล้ว…จันทร์ต้องไนท์แคร์คืนเจิ้นไหม เจิ้นจะรู้สึกเหมือนจันทร์ไหม”
“จันทร์รู้สึกแบบไหนหืม?”
เจิ้นขยับมากักตัวผมไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง ผมเห็นใบหน้าเขายิ้มอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยๆ มันไปถึงแววตา ผมยกมือขึ้นไล้เรียวปากของเขา…เครื่องหน้าของเจิ้นที่ถูกโคมไฟสีส้มหัวเตียงทำเหลี่ยมทำมุมมันดูน่ามองไปหมด
“มัน…แปลกๆ แต่….ดี มั้ง”
มันดี…เพราะเจิ้นบอกว่ามันคือไนท์แคร์ ถ้าไม่เป็นห่วงก็ไม่มีไนท์แคร์ใช่ไหม?
“งั้นถ้าจันทร์ไนท์แคร์พี่ พี่ก็คงรู้สึกเหมือนจันทร์”
“จันทร์ทำไม่เป็น…มันยากกว่ามอนิ่งแคร์เยอะเลย จันทร์เหมือนจมน้ำแล้วก็สุดท้ายเหมือนจะบินได้”
ผมพยายามอธิบาย แต่เจิ้นกลับก้มลงหอมแก้มผม เขางับจมูกผมเบาๆก่อนจะพึมพำว่ามูนนี่ไม่หยุด สงสัยผมจะทำตัวโง่อีกแล้ว
แต่โง่แล้วเจิ้นยิ้ม…ผมโง่อีกหลายๆครั้งก็ได้
“ไม่ยากเลย…พี่สอนให้นะ?”
“จันทร์ต้องจับตรงไหนของเจิ้นบ้าง?”
“ทุกตรง…สัมผัสพี่แบบที่จันทร์อยากสัมผัส…ไนท์แคร์กันนะ?”
ผมพยักหน้าตกลง…แต่การสอนของเจิ้นมันดูจะคนละแบบกับที่เจิ้นทำให้ผม…หรือเพราะเราอายุต่างกันเลยมีวิธีการดูแลคนละแบบ ผมอยากถาม อยากให้เจิ้นอธิบาย แต่หัวผมก็หมุนไปหมด…
“จันทร์…มูนนี่ของพี่”
ร่างสูงกระซิบพร่ากับใบหูเล็ก รู้สึกได้ว่าคนในอ้อมแขนเกร็งตัว เขาไม่ได้ไนท์แคร์จันทร์แบบเต็มรูปแบบเพราะจันทร์คงยังไม่พร้อมขนาดนั้น ไนท์แคร์ที่เขาสอนจึงแค่ให้ศศิมณฑลหันหลังให้เขา…หนีบขาแน่นๆ
ให้ตัวเขาได้สัมผัส…แม้เพียงภายนอก
เสียงครางและกรีดร้องจากอีกคนทำให้เขายิ่งรู้สึกดี มือขยับประสานทั้งของเขาที่สอดกระแทกผ่านช่องขาและของเจ้าจันทร์ยิ่งทำให้คนตัวเล็กทำตัว…น่ารัก
ศศิมณฑลน่ารัก…. เขากอดมูนนี่ของเขาจนกระทั่งปลดปล่อยมาในที่สุด ซึ่งมูนนี่ของเขาทำคะแนนไปก่อนแล้วสองรอบเขาถึงจะได้สักรอบ
เด็กน้อยร้องไห้งอแงและบอกว่าจะไม่ให้ไนท์แคร์แล้ว มันเหนื่อยและหมดแรง จะขำก็กลัวคนขี้งอนยิ่งโมโห พอลูบหัวก็หาว่าไม่อยากเป็นมูนนี่โง่ๆ
…มูนนี่ไม่ได้โง่สักหน่อย…
มูนนี่ไม่ได้แปลว่าพระจันทร์ แสงจันทร์เหมือนที่เจ้าตัวเข้าใจว่าเขาเอาชื่อมาล้อ
แต่มันมีความหมายแฝงที่หมายถึง…คนที่ลุ่มหลงจนแยกความฝันและความจริงไม่ออกเพราะว่า… ตกหลุมรัก
เจ้าจันทร์มีเขาอยู่ในกำมือแต่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องอะไรเลย…
=====================================
พี่เจิ้นมันร้ายค่ะคุณ!!!! หลอกน้องงงงงงงง คราวหลังอย่าไปหลอกน้องมาหลอกเรานี่พี่เจิ้นนนน (นอนรอไนท์แคร์แป๊ป)
-
:m25: ohhh..noooo..can't wait for full service. ... เจิ้นร้ายยยยย..แต่เราก็โ-ตรชอบ....น้องจันทร์ก็น่าาาาารักกกกน่าหยิก.... :hao6:
-
เจิ้นเจ้าเล่ห์อ่ะ
-
ทั้งเช้า ทั้งดึก อะไรจะแคร์น้องขนาดนั้นคะพี่ แหมมมมมม ร้ายขนาดนี้ แต่ยังมีแฟน มันคืออะไรคะ ถ้ามูนนี่โตจะให้จัดการเสียให้เข็ด :hao3:
-
เจิ้นร้ายมากๆ แอบสงสารน้องจันทร์ที่ตามไม่ทันฤทธิ์หมาป่าอย่างเจิ้น ตอนแรกว่ามอร์นิ่งแคร์คือเยอะแล้ว ไนท์แคร์นี่ยิ่งกว่า กำดาวไหลไปตามๆกัน ฮื่อ :jul1:
-
:กอด1:
-
เค้าแคร์กันดี๊ดีอะคะคุ๊ณ~~~~
-
น้องตัวเปลื่อยไปหมดเเล้วพี่เจิ้น :ruready
-
อยากจะแหมมมมมมมมมมมมมมมมเจิ้นไปให้ถึงดาวอังคารเลยค่ะ
อยากได้ไนท์แคร์บ้างจัง
ชอบพระจันทร์หรอคะ
-
:katai2-1:
-
:heaven
-
:pig4: :pig4: :pig4: จันทร์นี่จะรอดปากเจิ้นไปได้นานแค่ไหนกัน
-
:-[
-
o13 เจิ้น---
-
ไนท์แคร์มันดีต่อใจมากๆ เลยนะน้องจันทร์
ควรทำบ่อยๆ เพราะมันดีต่อสุขภาพ
ฮุๆๆ
-
โอ้ยยย อยากจะกรี๊ดให้กับความเจิ้นยาว ๆ 55555555
ทำไมเจ้าเล่ห์ น่าตีขนาดนี้ หลอกแทะเล็มน้องได้แบบ ฮือออ สงสารมูนนี่น้อยจังเลยค่า
น้องจันทร์ก็งอแงได้น่ารักเหลือเกิน เห็นภาพเหมือนน้องเป็นลูกแมวขนปุยตัวน้อย ๆ น่าฟัดให้จมเขี้ยว
-
จันทร์ลูกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
555555 ยกมือ นอนรอไนท์แคร์จากพี่เจิ้นด้วยคน // ระหว่างรอขอแปลงร่างไปสิงสินเชื่อไปพลางๆ เป็นผู้อยู่ในเหตุการณ์ตัลลอดดด ฟินแก้ขัดไปได้อยู่ ดีเนอะ อือออออ :z1:
-
Morning care กับ Night care นี่มันหน้าที่เมียไม่ใช่เร๊อะเจิ้น!!
ร้ายนักนะ มูนนี่ก็ซื่อ ตามไม่ทัน เหอๆๆ
-
เกลียดดดดดด เกลียดความไนท์แคร์
เจิ้นนนน ทำมัยล้ายยยยยยยยยยยย
-
#เจิ้นหลอกเด็ก
-
:hao6: เจิ้นร้ายนะ
จันทร์เหมือนตุ๊กกระเบื้องน่ารักๆ บางมาก จับแรงแตก
-
ร้ายนะคะหัวหน้า
ร้ายยยยย
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า <3
-
พี่เจิ้น!!!!!!อะไรจะแคร์น้องขนาดนี้!!!!!
มอร์นิ่งแคร์ ไนท์แคร์ มากกว่านี้จะอะไรแคร์คะเนี่ย
-
เจิ้นคะ...อยากได้ไนท์แคร์บ้างง :hao6:
-
ติดตามๆ
-
โอ้ แม่เจ้า
คุณพระะะะะ
ไนท์แคร์ทำน้องเสียเลือด :jul1:
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อื้อหืออออ เจิ้นนี่ร้ายมากเลยค่ะหัวหน้าาาาาาาา
-
อื้อหือ ชอบมากกกกกกกก ก ไก่ล้านตัว ชอบความในปกครอง ชอบความใสซื่อของจันทร์จ๋าจริงๆ รอตอนต่อไปค่ะ ร๊อรอ
-
Chapter 5 : The wings
ผมมีโจ๊กเห็ดหอมใส่ไข่เยี่ยวม้าเป็นมื้อเช้าและผมมีความสุขมาก นมอุ่นๆของคุณแม่บ้านก็อุ่นพอดี เจิ้นยิ้มขำที่ผมยิ้มแป้นแล้นประจบคุณแม่บ้าน
เจิ้นไม่เป็นผมไม่รู้หรอกว่าการกินนมเย็นๆในเซเว่นมันลำบากขนาดไหน เสื้อนักศึกษาของผมก็เรียบกริบทุกอย่างตอนนี้ชีวิตผมมันดีมากแม้ผมจะต้องตื่นเช้ากว่าเดิมสักหน่อย
คุณแม่บ้านยังใจดีทำข้าวกล่องให้ผมไปกินตอนกลางวันด้วยเพราะกลัวผมปวดท้องขึ้นมาอีก จนกว่าจะกินยาครบและหายจริงๆค่อยไปหากินเองตามปกติ
ผมสะพายเป้ประจำตัว มือซ้ายถือถุงกล่องข้าวมือขวาอุ้มสินเชื่อไปขึ้นรถ เจิ้นก็ตื่นเช้ากว่าเดิมเป็นเพื่อนผม จริงๆคือเจิ้นจะตื่นแปดโมงก็ยังไปทำงานตอนแปดครึ่งทันแค่ลงลิฟต์ชั้นเดียวเอง แต่เจิ้นก็ตื่นเช้าตลอดเพราะไปส่งผมที่โรงเรียน ส่วนวันนี้เขาก็จะไปส่งผมที่มหาวิทยาลัย
“เอาสินเชื่อไปทำไม หือ?”
“จันทร์คิดถึงสินเชื่อ ยังไม่ได้กอดเลย”
ปลายเสียงผมบ่นงุบงิบก็ที่ยังไม่ได้กอดเพราะโปรแกรมสุขภาพอันใหม่ของเจิ้นนั่นแหละ ตัวผมยังโล่งๆมาถึงตอนเช้านี้เลย มันตัวเบาๆ ปลิวๆ เจิ้นหัวเราะแล้วก็เดินโอบเอวผมไปขึ้นรถ
วันนี้เจิ้นใส่ชุดจีน ก็เหมือนที่ใส่ทุกทีแต่ปักลายละเมียดละไมกว่าเพราะใส่ทำงาน อาจจะต้องเจอลูกค้าหรือมีประชุม ปกเสื้อตั้งอัดแข็งอย่างกับมาเฟียในหนัง
ผมเคยถามเจิ้นเหมือนกันว่าจริงๆแล้วครอบครัวเราเหมือนในหนังไหม แบบว่าทำธุรกิจแบงค์เบื้องหน้าและมีธุรกิจมืดอยู่เบื้องหลัง ลักลอบค้าอาวุธข้ามชาติอะไรทำนองนั้น จำได้ว่าเจิ้นขมวดคิ้วแล้วบีบแก้มผม
“แค่แบงค์ก็ยุ่งจนไม่มีเวลานอนกอดจันทร์ทุกคืนแล้ว พี่ต้องไปขายอาวุธข้ามชาติอีกหรอ?”
โอเค จริงๆเจิ้นอาจจะอยากขายอาวุธข้ามชาติก็ได้แต่ติดว่าต้องนอนกอดผม ไลน์ธุรกิจของเราเลยไม่ได้ต่อยอดไปทางนั้น ผมอุตส่าห์วาดฝันว่าผมจะได้เป็นหัวหน้าแก๊ง มีลูกน้องชุดดำยืนประกบแล้วก็นั่งอยู่บนเก้าอี้เท่ๆ
“ให้คุณจันทร์เลิกดูละครสักเดือนนะ”
นั่นล่ะ...ผมเลยกลับไปติดการ์ตูนเหมือนเดิม
“เรื่องเมื่อคืนทำให้จันทร์เจ็บตรงไหนไหม?...”
เจิ้นดึงผมไปกอดบนตัก เสียงทุ้มๆที่ถามทำผมพูดไม่ออก ก็...มันไม่เจ็บอะไร ผมเลยส่ายหน้าแต่ก็ก้มหน้าหงุดไม่กล้าสบตา
“รู้สึกดีหรือเปล่า?”
ทำไมคำถามของเจิ้นตอบยากจัง...ไม่ใช่เพราะไม่รู้จะตอบอะไร แต่เพราะผมเขิน... หน้ามันร้อนผ่าว
“ชอบให้พี่ทำให้ไหม?”
ยังอีก... ยังไม่เลิกถามอีก! ผมเลยงับไหล่เจิ้นแรงๆ แต่ชุดเจิ้นค่อนข้างหนามันคงไม่ทำให้เจิ้นเจ็บเท่าไหร่ เขาหัวเราะอีกครั้งแล้วก็กอดผม โยกไปโยกมา
“มูนนี่เด็กดี”
“เจิ้นนิสัยไม่ดี อดรางวัลไปนานๆเลย”
ผมงุ้งงิ้งกับเจิ้นจนถึงมหาวิทยาลัย ไม่รู้ทำไมแค่คุยกับเจิ้นก็มีความสุข ถึงเรื่องที่ผมคุยจะปัญญาอ่อนมีแต่เรื่องการ์ตูน นก ตุ๊กตากระต่ายแล้วก็ของกิน แต่เจิ้นก็คุยกับผมตลอด
ต่างจากคุยกับเพื่อนๆเยอะเลย พวกมันชอบคุยอะไรเข้าใจยาก พวกเกมส์ออนไลน์ สกิล อะไรก็ไม่รู้ หรือไปเดท เดทคือการมีแฟน เพื่อนๆบอกมีแฟนต้องไปเดท แต่ฟังจากที่มันเล่าเรื่องเดท ผมก็ว่ามันก็เหมือนที่ผมไปเที่ยวกับเจิ้น จูงมือเดิน กินข้าว ดูหนัง นั่งรถเล่นกัน คุยกัน หัวเราะ ถ่ายรูป
ไม่เห็นจะแปลกใหม่ตรงไหนเลยอ่ะ
ผมทิ้งสินเชื่อไว้กับเจิ้น กอดเจิ้นแน่นๆแล้วลงจากรถไปพร้อมถุงข้าวกล่อง พวกเพื่อนๆมากันแล้วทุกคนต่างให้ความสนใจกับข้าวกล่องผมกันหมด
“นี่กระติกอะไรวะ ชา?”
“นมร้อน ห้ามแย่งนะ”
คิวเลิกคิ้วมองกระติกเก็บความร้อนของผม มันหัวเราะแล้วก็ยีหัวผมแรงๆ ทุกคนพากันเปิดดูข้าวกล่องของผมแล้วก็แซวว่าผมมันคุณหนูบนหอคอยงาช้าง ผมเบะปากด้วยความไม่พอใจ คิวถึงแย่งข้าวกล่องผมคืนมาให้แล้วไล่ๆคนอื่นไป
“แล้วมือหายดียัง?”
“ไปหาหมอแล้ว ทายาเดี๋ยวก็หาย”
“อื้อดีแล้ว คราวหลังถ้าจะซักอีกก็หาถุงมือยางมาใส่นะ”
คิวดึงมือผมไปจับๆ มันยังมีแผลแดงๆกับผิวลอกๆอยู่แต่ดีขึ้นกว่าตอนแรกเยอะ
“ไม่ซักแล้ว เรากลับไปอยู่บ้านแล้ว”
“อ้าว แล้วคอนโดล่ะ?”
“ก็ทิ้งไว้เฉยๆ ไม่อยากอยู่คนเดียวแล้วอ่ะ”
“ไอ้เด็กติดบ้าน”
คิวจับแก้มผมยืนไปมาจนผมโวยวายลั่น มันกลับหัวเราะแล้วก็แกล้งผมต่อ แต่ผมไม่ได้โกรธอะไรจริงจังเพราะรู้ว่ามันแกล้งเล่นๆ กวนประสาทผมเฉยๆ
ช่วงบ่ายกิจกรรมรับน้องกลับมาอีกครั้ง วันนี้เป็นวันจับสายรหัส กติกาก็คือต้องตามหาพี่รหัสให้เจอภายในหนึ่งเดือน ใครหาไม่เจอจะถูกทำโทษ ก็คงเต้นหรือทำอะไรตลกๆ มหาลัยผมไม่มีว้ากมีแต่กิจกรรมสนุกสนานเฮฮา
คิวจับได้ชื่อสายที่ยาวมากและมีแต่ตัว ย.ยักษ์ กว่าจะอ่านจบก็โดนรุ่นพี่แกล้งสั่งให้อ่านทวนแล้วทวนอีก ผมหัวเราะตลกหน้าเครียดๆของมัน มาถึงตาผมบ้าง การล้วงมือไปในไหสวรรค์ที่ทำจากกระป๋องน้ำเล็กๆของรุ่นพี่ทำผมใจเต้นตึกตัก ผมต้องลุกขึ้นยืนท่ามกลางเพื่อนและรุ่นพี่ทั้งคณะ
“สวัสดีครับผมชื่อศศิมณฑล เยว่ ชื่อเล่นเจ้าจันทร์ สายรหัสคือ อยากมี ง่ะ...ผัวชื่อพี่ธามจังเลยจะเลียเช้า เง้อ เลียเย็น เลียทั้งวัน...คืน”
เสียงหัวเราะดังสนั่น ผมต้องหน้าแดงแปร๊ดแน่ๆ ไม่น่าขำคิวเลย กรรมตามสนองชัดๆ แถมหางเสียงผมยังหายไปเพราะความอาย ผมทำตัวตลกอีกแล้ว ไม่โอเคอ่ะไม่โอเค
“ไม่ได้ยินครับ!!/โอ้ยพูดใหม่ค่ะน้อง”
“อยากมีผัวชื่อพี่ธามจังเลยจะเลียเช้าเลียเย็นเลียทั้งวันเลียทั้งคืน”
กว่าจะท่องได้ถูกต้องก็โดนสั่งซ้ำไปซ้ำมา อายยิ่งกว่าของคิวอีก ผมก้มหน้าหงุดซุกกับหลังมันที่นั่งอยู่ข้างหน้า ตอนเลิกกิจกรรมยังโดนเพื่อนแซวไปตลอด
เจิ้นไม่ได้มารับผมซึ่งก็เรื่องปกติ เขาจะแค่มาส่งตอนเช้าส่วนตอนเย็นจะเป็นคุณแม่บ้านมารับ แต่วันนี้คนที่มารับผมคือพ่อ รถของบ้านเราเป็นรถญี่ปุ่น พ่อบอกว่าวันนี้ให้ไปนอนที่บ้านหน่อยแล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับไปหาเจิ้น
ผมก็ไม่มีปัญหาเพราะมันวันศุกร์พอดี แต่วันเสาร์ผมมีกิจกรรมรับน้องค่อยให้พ่อมาส่งตอนเช้าที่มหาลัย บ้านของเราอยู่ในเขตจังหวัดนนทบุรี ที่ขับรถไปห้านาทีก็เข้าเขตกรุงเทพ
พ่อกับแม่อยู่กันสองคนกับลูกหมาปอมหนึ่งตัว จริงๆมันคือหมาของผมแต่ปรากฏว่าพยายามจะปีนเก๋งไปเล่นกับสินทรัพย์และออมทรัพย์บนกรงจนตกลงมาขาหัก เจิ้นถึงกับกุมขมับส่วนผมก็พยายามบอกมันว่าอย่าปีน แต่มันก็ดื้อ เลี้ยงในบ้านก็พยายามจะตะกุยกระจกออกไปเล่นที่ระเบียงแล้วก็ไปปีนเก๋งอีกจนขาหักรอบที่สอง ผมเลยพามันมาฝากพ่อกับแม่แทนก่อนจะมีรอบที่สาม เจ้าดอกเบี้ยเลยได้มาอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรขนาดเจ็ดสิบตารางวา แถมแม่ยังจับมันใส่ชุดกระโปรงซะน่ารัก
เหตุผลที่พ่อไปรับผมก็เพราะแม่เป็นห่วงที่ผมเข้าโรงพยาบาล แถมมือยังถลอกปอกเปิก เจิ้นก็เลยอนุญาตให้ผมกลับบ้าน ซึ่งจริงๆไม่ต้องขอเจิ้นก็ได้แค่บอกก็พอแต่พ่อกับแม่ที่ยกผมให้เยว่ไปแล้วก็ไม่อยากทำอะไรพละการ
“แม่จะสอนจันทร์ซักผ้านะ ต่อไปแต่งงานจะได้ทำให้ครอบครัวตัวเอง เราไม่ต้องซักมือก็ได้เครื่องซักผ้าก็มี พวกผ้าที่บางๆขาดง่ายก็ใส่ถุงซักผ้าแล้วค่อยหย่อนลงเครื่อง”
ผมนั่งช่วยแม่จัดการเสื้อผ้า ทั้งแยกผ้าขาวผ้าสี ต้องซักของพ่อก่อนแล้วค่อยมาซักของแม่เพราะพ่อเป็นหัวหน้าครอบครัว ผมรู้สึกว่าแม่ออกจะหัวเก่าหน่อยๆแต่ก็ไม่ว่าอะไรท่าน
แม่ผมเป็นคนต่างจังหวัดที่บังเอิญรู้จักพ่อเพราะพ่อไปดูที่กับคุณปู่แถวสวนของแม่ แต่งงานมาอยู่กรุงเทพก็มาเป็นแม่บ้านดูแลบ้าน เวลาผมกลับบ้านแม่ก็จะชวนผมทำนั่นทำนี่สอนผมอย่างนั้นอย่างนี้
มันเป็นการแสดงความรักของแม่ ผมรู้ว่าแม่อยากให้ผมกลับมาอยู่ด้วยแต่การไปอยู่กับเจิ้นพ่อบอกว่าผมจะมีอนาคตตที่ดีกว่า และไม่ได้กีดกันให้เจอกัน ผมจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ หรือพ่อกับแม่จะไปค้างที่ตึกใหญ่ช่อฟ้าก็ได้ แต่เพราะความเกรงใจทำให้มันออกมาในรูปแบบนี้
แม่ผมสอนทำกับข้าวง่ายๆที่ใช้ไมโครเวฟได้อย่างไข่ตุ๋นเห็ดหอม แม่จำได้ว่าเจิ้นชอบต่อไปผมจะได้ทำให้เจิ้นกิน เวลาแม่สอนทำอะไรแม่ก็ชอบบอกให้ผมเป็นเด็กดีอย่าดื้อกับเจิ้น
คืนนั้นผมนอนกอดแม่ ส่วนพ่อออกไปงานเลี้ยงกับคุณปู่ ผมเล่าเรื่องมหาลัยเรื่องเพื่อนให้แม่ฟัง แม่ชอบฟังว่าผมเรียนอะไรเพราะแม่ไม่มีโอกาสนั้น พ่อจะส่งแม่เรียนต่อแต่แม่ดันท้องซะก่อนเพราะพ่อชิงสุกก่อนห่าม.... พ่อผมนี่แสบจริงๆ
บ้านเราไม่ได้ลำบาก เลขาผู้บริหารแบงค์ก็เงินเดือนเกือบแสนแล้ว แต่แม่เกรงใจและขี้กังวลส่วนพ่อก็เป็นคนเรื่อยๆอะไรก็ได้ ผมเลยโดนยกไปอยู่กับเจิ้นง่ายๆดัวยเงื่อนไขว่าพ่อผมจะไม่ตกงานและผมจะถูกเลี้ยงอย่างดีเหมือนเชื้อสายเยว่คนหนึ่ง
“จันทร์อยู่กับเจิ้นมีความสุขไหมลูก?”
“ครับแม่”
“ถ้าวันไหนเจิ้นไม่ให้อยู่ด้วยแล้วกลับมาอยู่บ้านเรานะ”
“เจิ้นจะไม่อยู่กับผมไปตลอดหรอ?”
“วันหนึ่งเจิ้นก็ต้องแต่งงาน บ้านเขาทำธุรกิจใหญ่โตเขาคงอยากมีผู้สืบทอด เราถึงจะใช้นามสกุลเขาแต่ก็ไม่ใช่สายเลือดเขานะ เขาไม่รักเราเท่าที่เขารักครอบครัวตัวเองหรอกลูก”
แม่ลูบหัวผมเบาๆ มันไม่ใช่ครั้งแรกที่แม่เอ่ยปากว่าผมไม่ได้โดดเดี่ยวนะ ผมกลับมาบ้านได้ตลอด แต่ผมฟังแล้วก็ฟังผ่านไปเพราะผมไม่ได้ใส่ใจนัก แต่ครั้งนี้ผมคงโตขึ้นมั้ง
ความคิดที่ว่าวันหนึ่งเจิ้นจะไปจากผม...มันทำผมอยากจะร้องไห้
เราจะไม่ได้นอนด้วยกันแล้วหรอ แล้ววันหนึ่งเจิ้นก็จะไปนอนกอดคนอื่นแทนใช่ไหม คนที่เจิ้นจะแต่งงานด้วยและก็มีลูก เจิ้นอายุจะสามสิบแล้วเหมือนที่ผมใกล้จะยี่สิบ วันเกิดของเราคือวันเดียวกัน... อายุสามสิบก็ถึงวัยแต่งงานแล้ว
เวลาของผมที่จะได้อยู่กับเจิ้นมันอีกไม่นานแล้วจริงๆ
พ่อไปส่งผมที่มหาลัยช่วงสายเพื่อทำกิจกรรม ผมไม่สนุกอย่างที่ควรจะเป็น ความกังวลจากความเป็นห่วงของแม่ทำให้ผมต้องยอมรับความจริง ว่าผมคงต้องพยายามโตเป็นผู้ใหญ่
การวิ่งไปหาเจิ้นตลอดเวลาจะทำให้ผมไม่สามารถยืนอยู่ได้ด้วยตัวเองในวันที่ไม่มีเจิ้น คนทุกคนล้วนต้องแต่งงาน เจิ้นก็จะต้องเจอผู้หญิงดีๆสักคนแล้วก็มีเจิ้นน้อย ผมก็จะกลายเป็นคุณอา
มันก็น่าจะแฮปปี้สิที่จะมีหลานตัวเล็กๆมาเล่นด้วย...ทำไมผมรู้สึกเสียใจ
อาการของผมคงแสดงออกชัดเจนเพราะคิวลากผมออกมากินข้าวสองคนด้วยสีหน้าเป็นกังวล เขาถามว่าผมโอเคไหม ผมไม่รู้จะพูดอะไรก็เลยร้องไห้
ผมเป็นคนร้องไห้ง่ายแต่ต้องเฉพาะตอนอยู่กับเจิ้น เจิ้นไม่อยากให้ไปร้องไห้กับใครที่ไหน แต่เรื่องนี้ผมร้องกับเจิ้นไม่ได้และมันก็อึดอัดจนทนไม่ไหวแล้ว
คิวกอดปลอบผม เขาไม่พูดอะไรแค่ลูบหัวผมเบาๆปล่อยให้ผมร้องจนพอใจ ตาผมแดงก่ำและเริ่มปวดหัว ผมคงทำกิจกรรมอื่นไม่ไหวแต่คีย์การ์ดคอนโดก็คืนเจิ้นไปแล้ว
“งั้น...ไปห้องเราแล้วกันนะ”
คิวอยู่คอนโดเหมือนกัน ไม่ไกลจากที่ผมเคยอยู่แค่ห้องเล็กกว่าและมีแค่ห้องนอนใหญ่ห้องเดียว เขาหายาให้ผมกินและบอกจะนั่งเล่นโน๊ตบุ๊คอยู่ข้างนอกมีอะไรก็เรียกได้
พอคิวออกไปผมก็ร้องไห้อีก ผมสับสนและกังวลไปหมด คนอื่นอาจจะมีวิธีจัดการที่ดีกว่าแต่เพราะผมแทบจะไม่มีเรื่องกังวลเลยในชีวิตมันเลยเป็นเรื่องใหญ่และอึดอัดจนหายใจไม่ออก
“ร้องไห้อีกแล้ว”
คิวกลับเข้ามาอีกครั้ง ผมกอดคิวแน่นแล้วร้องไห้ต่อ น้ำตามันออกมาเยอะมากก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน อาจจะเพราะผมไม่กล้าเล่าให้ฟัง
ผมร้องไห้...เพราะวันหนึ่งพี่ชายจะแต่งงาน
มันดูเป็นเหตุผลโง่ๆ
ผมตื่นมาอีกทีก็ตอนทั้งห้องมืดสนิท คิวยังนอนอยู่ข้างๆผมและผมก็ซุกอยู่ตรงไหล่คิว ระเบียงที่เปิดผ้าม่านไว้ตอนนี้มีแค่แสงรำไรจากตึกข้างเคียงส่องเข้ามา นาฬิกาดิจิตอลหัวเตียงบอกเวลาหนึ่งทุ่มกว่า
“คิวๆ ตื่นๆๆๆๆ เราต้องกลับบ้าน”
เจิ้นจะมารับตอนสี่โมงเย็นที่มหาลัย วันนี้เจิ้นไม่ได้ทำงานเลยจะมารับผมเองแล้วพาไปกินข้าว แต่ผมกลับงอแงและมาหลับที่ห้องคิว ซวย ซวยแน่ๆ เจิ้นโกรธแน่ๆเลย
“หือ อื้อ เดี๋ยวไปส่ง ล้างหน้าแปป”
เรารีบออกจากห้องกัน ผมกดมือถือโทรหาเจิ้นที่ขึ้นว่าอีกฝ่ายโทรมาเป็นร้อยสาย ทั้งไลน์ ทั้งแชทเฟสเพื่อนเก่าๆทักมาจนล้นแชท
“อยู่ไหน?”
“เจิ้นอยู่ไหน จันทร์กำลังไปหา จันทร์เผลอหลับ”
“พี่ถามว่าอยู่ไหน!!!”
ผมชะงัก เจิ้นไม่เคยตะคอกใส่ผมเลยสักครั้ง ผมตกใจและกลัว มือผมสั่นระริกมือถือแทบร่วง คิวคว้ามือถือผมไปคุยเองและดึงมือผมให้เดินตาม
เขาพาผมมาส่งที่ตึกช่อฟ้า เลขาของเจิ้นยืนรออยู่หน้าตึกแล้ว สายตากังวลของเขาทำให้ผมรู้ว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดี คิวขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุดกับผม อันที่จริงผมไม่ได้ใส่ใจว่าคิวจะทำอะไร
ผมกลัวแค่เจิ้นจะโกรธแล้วก็ตะคอกผมอีก
ผมกลัวว่าเจิ้นจะไม่ต้องการผมแล้ว ผมยังไม่ทันได้เตรียมใจ
ผมยังใช้ชีวิตที่ไม่มีเจิ้นไม่ได้
ทันทีที่ลิฟต์เปิดออก เจิ้นยืนรออยู่ตรงนั้นแล้ว ใบหน้าเฉยเมยแต่ประกายตาวาวโรจน์จนผมสะดุ้ง เขามองสำรวจผมทั้งตัวก่อนจะไปหยุดที่มือผม คิวยังกุมมือผมไว้อยู่และผมไม่รู้ตัวเลยเพราะมัวแต่กังวลเรื่องเจิ้น
ผมรีบดึงมือออก ตาผมยังบวมแน่ๆเพราะมันเจ็บ และหัวก็ยังไม่หายปวด เจิ้นเดินเข้ามากระชากผมทีเดียวก็จมไปกับอ้อมแขนเจิ้น
“ปลอดภัยนะ?”
“อื้อ”
ผมพยักหน้าหงึกๆลูกเดียว หัวใจเจิ้นเต้นแรงจนผมรู้สึกได้
“นายเป็นใคร?”
เจิ้นดันผมไปยืนข้างหลัง ผมพยายามจะอธิบายว่าคิวเป็นเพื่อน เจิ้นดูเครียดจนการ์ดสองคนของเขาออกมายืนข้างหน้า ไม่บ่อยที่การ์ดของเจิ้นที่มักจะยืนข้างหลังจะก้าวออกมาแบบนี้
“คุณหนูมานี่ค่ะ”
ป้าแม่บ้านลากผมถอยไปยืนห่างๆ ผมทำตัวไม่ถูกเพราะเจิ้นไม่เคยมีท่าทีระแวงเพื่อนผมเลยสักคน อาจจะเพราะผมไม่เคยพาคิวมาแนะนำให้เจิ้นรู้จัก เขาอาจจะคิดว่าคิวพาผมไปทำอะไรแปลกๆ เช่นโดดเรียน
“ผมชื่อคิว เป็นเพื่อนเจ้าจันทร์”
“เพื่อนกันเขาไม่เดินจูงมือ และไม่พาไปนอนที่ห้องจนดึกจนดื่น”
เสียงเจิ้นยังคงอยู่ในโทนต่ำ แต่ผมรู้ว่าเขากำลังโมโห โมโหผมและไปพาลกับคิว
“เจิ้น นี่เพื่อนจันทร์นะ อย่าโกรธเขาสิ โกรธจันทร์แทน จันทร์ไม่สบายเอง”
“เข้าข้าง?”
คราวนี้เจิ้นหันมาหาผมแทน ผมพยายามจะอธิบายว่าผมไม่สบายจริงๆ แต่เจิ้นกลับสวนด้วยคำพูดที่ผมไปไม่ถูก เขาถามว่าทำไมไม่โทรหาเขาหรือไปโรงพยาบาลเหมือนทุกที
ผมไม่มีคำตอบ...เพราะผมป่วยและร้องไห้เพราะเจิ้น
ถ้าบอกว่าเพราะเจิ้นผมก็ต้องอธิบายทั้งหมด
และเจิ้นก็จะจับได้...ว่าผมเป็นคนขี้อิจฉา นิสัยไม่ดี
สุดท้ายเจิ้นก็จะเกลียดผมเหมือนที่ผมกำลังจะเกลียดตัวเอง
สายตาของเจิ้นกดดันจนผมร้องไห้ออกมาอีกรอบเขาถึงออกปากไล่คิวกลับไป คิวขมวดคิ้วแต่ก็ยอมกลับไปไม่พูดอะไรคงเพราะผมเริ่มร้องไห้หนัก
คราวนี้เจิ้นไม่เข้ามากอดปลอบผมเหมือนทุกที เขาดึงแขนผมเข้าไปในห้องนอนแล้วเหวี่ยงลงบนเตียง เจิ้นน่ากลัวมากผมไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน มือเขาสั่นตอนที่แตะนิ้วลงบนแก้มผม
“จันทร์จะฆ่าพี่ให้ตายใช่ไหม?”
เสียงเขาแหบพร่าแฝงความเจ็บปวด ผมไม่เข้าใจ สับสน น้อยใจและหวาดกลัวได้แต่ร้องไห้ ผมเกลียดที่ทำได้แค่นี้แต่ผมก็ไม่มีปัญญาจะแก้ไขสถานการณ์นี้เลย
“พี่จะทำโทษจันทร์”
เจิ้นกัดผม... เขาครางในลำคอแล้วกัดผม มันเจ็บ...แต่ผมกลับกอดคอเขาไว้ เพราะผมรู้ว่าผมผิด ถ้าผมไม่เผลอหลับนานเกินไปและทำทุกอย่างเหมือนปกติ
“พี่จะกัดจันทร์ให้ลุกไปไหนไปได้ พี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงอีก”
“อ้ะ....”
เขากัดผมจนทั่ว... มันสลับกับการดูดและทำให้ผมเริ่มคล้ายจะจมน้ำอีกครั้ง
เสื้อผ้าผมถูกถอดจนหมดปล่อยให้เจิ้นได้กัดผิวเนื้อในร่มผ้า ตาผมเริ่มพร่าเบลอ มันเจ็บแต่ก็มีความรู้สึกอย่างอื่นปะปน ผมใกล้จะขาดใจตายก่อนอารมณ์จะตีกลับกลายเป็นโบยบินไปที่ไกลๆ
ร่างกายของผมเปียกชื้น เจิ้นยกมือที่เลอะน้ำขึ้นเลียทีละนิ้ว เสื้อผ้าเขาหลุดรุ่ยจนเห็นแผงอกแกร่งและกล้ามหน้าท้องจากการออกกำลังกาย
สายตาของผมไม่อาจย้ายไปมองภาพอื่นได้เลย ยิ่งเจิ้นเลียนิ้วช้าๆ..ผมยิ่งหลุดเสียงครางออกมา มันไร้เหตุผลแต่เจิ้นเริ่มยิ้ม...แม้จะแค่มุมปาก
ผมคงทำตัวตลกเขาเลยอารมณ์ดีขึ้น
“มูนนี่เด็กดี”
หายโกรธแล้วใช่ไหม? ผมเป็นเด็กดีเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม? ผมอยากจะถามแต่จูบของเจิ้นก็ปิดปากผมสนิท มือที่ฉ่ำชื้นของเขาสัมผัสผมอีกครั้ง...และผมก็รู้สึกว่ามันสัมผัสกับของเจิ้น
ผมร้องไห้อีกแต่ไม่ใช่ด้วยสาเหตุเดียวกับตอนแรก แต่มันเพราะผมจะจมน้ำอีกครั้ง เจิ้นมองผมไม่ยอมละสายตา เราสบตากัน จนกระทั่งผมกรีดเสียงและโบยบิน
เจิ้นยอมปล่อยผมเป็นอิสระ แต่มือของผมยังถูกดึงไปสัมผัสเขา
“จันทร์...จันทร์”
เจิ้นเรียกชื่อผมไม่หยุด ผมไม่รู้ผมต้องขานตอบไหม ผมยกมือที่ว่างขึ้นแตะใบหน้าเจิ้น เสียงหอบหายใจของเจิ้นดังกระชั้นกว่าเดิม
“เรียกพี่ เรียกชื่อพี่”
“เจิ้น...เจิ้น”
“เรียกอีก”
“เจิ้น...”
เจิ้นกัดฟันแน่นจนผมได้ยินเสียงกรามชัด ก่อนมือผมจะเปียกน้ำ น้ำที่มากกว่าของผม... มันไหลทะลักลงมาถึงข้อมือและเลอะไปที่หน้าอกผม...สองสามหยดกระเด็นมาถึงใบหน้า
ผมยังไม่ทันได้คิดอะไร เจิ้นก็จูบลงมาอีกครั้ง... ได้ยินแต่เสียงเรียกมูนนี่สลับกับจูบที่ทำผมมึนงง พายุอารมณ์ของเจิ้นสงบลงในที่สุดตอนผมไม่มีแรงจะเรียกเขาแล้ว
ตัวผมเปียกชื้นอีกหลายครั้งกว่าเจิ้นจะยอมปล่อยให้ผมนอน
“จันทร์เป็นของพี่ เข้าใจไหม?”
เสียงเจิ้นดังเลือนลางจากที่ไกลๆ ผมน่าจะพยักหน้าตอบ...และเจิ้นคงจะพอใจเพราะเขากระชับกอดแน่น ความผิดของผมยังไม่ร้ายแรงจนทำให้เจิ้นทิ้งผม
ผมยังมีชีวิตปกติไปได้อีกสักพัก...แต่ผมน่าจะต้องเริ่มเตรียมตัวแล้ว ผมโตขึ้นทุกวันและวันหนึ่งเจิ้นก็จะเห็นว่าผมโตแล้ว ไม่ต้องโอ๋แล้ว
หลายคนชอบบอกว่าผมเป็นเทวดาอยู่บนหอคอยช่อฟ้า มีแต่คนเอาใจจนผมหลงระเริงนึกว่าตัวเองมีปีก..
ผมไม่ได้มีปีก ผมก็แค่คนธรรมดาที่เจิ้นบังเอิญพาขึ้นไปอยู่ด้วย
ปีกไม่ใช่ของผม ปีกเป็นของเจิ้น เป็นของเขามาเสมอและผมอยู่ได้ด้วยปีกของเจิ้นมาตลอดจนนึกว่าปีกนั่นเป็นของตัวเอง
สวรรค์ของผม...เป็นแค่ภาพลวงตา หอคอยช่อฟ้า...เป็นแค่โลกที่ไม่มีจริง
=====================================
เริ่มจะฟ้าจางๆแล้วเนอะ... ส่วนใครสงสัยกับนิสัยซื่อๆเด็กๆของหนูจันทร์ก็ค่อยๆอ่านไปก่อนนะคะ เรื่องนี้ยาว ย้าว ยาว(มั้ง) ไปทีละนิดๆน้า <3
-
ฮื่อออ ชอบมากเลยค่ะ มาต่อไวๆนะคะ
รออออออออออออออออ
-
:z1: อ๊ายยยยพี่เจิ้นนนนหลอกเด็กอีกแล้วนะค้าาา ถัดจากมอร์นิ่งแคร์ก็มาไนท์แคร์กันต่อ พี่เจิ้นนี่ร้ายจริงๆหลงน้องมากๆแล้วก็มาล่อหลอกให้น้องหลงด้วย
-
เข้าใจจันทร์ที่ไม่กล้าคุยกับเจิ้น
แต่อยากให้คุยกันอะ ฮื้อออออ
:katai1: :katai1: :katai1:
เจิ้นมีสติพอที่จะไม่กินน้องทั้งตัว :jul1:
-
:pig4:
-
งุ้ยยยยย...จันทร์น่าจะบอกเจิ้น เจิ้นจะได้ปลอบ ยี่ให้คนอื่นมาปลอบมาทำหน้าที่แทนเจิ้นก้โกรธสิ
-
หืออออ เจิ้นจะแต่งงานจริง ๆ หรือเปล่าหว่า แอบกลัวหักมุมเหมือนกันแฮะ อ่าน ๆ ไปชักระแวง 55555
-
โง้ยยยยคุณแบมมม ภาษาดีขึ้นไปอีกขั้นแล้ว แงงง ชอบมากเลยค่า ดีงามไปหมด พี่เจิ้นนี่ก็รักน้อง รังแกน้องไม่ยอมอธิบายให้น้องฟัง น้องจะรู้กับคุณพี่ไหมคะ
-
พี่เจิ้นโมโหหึงสินะคะ ก็ถ้าพี่เจิ้นหลงน้องหวงน้องขนาดนี้พี่เจิ้นก็ควรบอกน้องไปตรงๆนะ จันทร์ซื่อขนาดนี้คงไม่เข้าใจอะไรเองหรอก กั๊กมากๆระวังจันทร์โดนคนอื่นหลอกมอร์นิ่งแคร์นะคะ
-
เจิ้น ไม่เข้าใจหรอหว่าจันทร์คิดอะไรอยู่ ถ้าจันทร์ไม่พูดออกมา :ling1:
-
เจิ้นหึงโหดมาก มูนนี่ต้องระวังตัวไว้นะลูก :z1:
กลัวเจิ้นจะไม่ให้จันทร์ยุ่งกับคิวจัง ถ้าเป็นแบบนั้นน้องคงจะรู้สึกไม่ดี
-
ระวัง!!! จันทร์จะถูกสอย
-
เจิ้นจ้ิงตบะแตกเร็วๆ นี้แน่ ถ้ามูนนี่จะเป็นแบบนี้ 555
-
เราเดาว่าพี่เจิ้นคงยังไม่ห้ามจันทร์คบเพื่อน หรือทำไรแบบหักดิบกับจันทร์
เจิ้นเค้ารุ้อยุ่แล้วว่าต้องทำไง รุ้ว่าตัวเองกำลังทำไรอยู่
ชอบสไตล์การดูมีเหตุผลของเจิ้น
(แม้บางอันจะดูเป็นเหตุผลแปลกๆ)
และวิธีการไม่ให้จันทร์ทำสิ่งที่เจิ้นไม่ชอบ
แบบไม่ได้ห้ามหรือทำไรรุนแรง
คือดูวางแผนอะ ทำยังไงให้น้องไม่เถียง ทำยังไงให้น้องเชื่อฟัง เราว่ามันดูคูลกว่าพวกห้ามๆๆๆ และลงโทษมากเลย
มันเป็นการปลูกฝังความคิดแบบแนบเนียน
เพิ่งมามีหลุดก็ครั้งนี้แหละ 5555 แต่มันก็ดูไม่ไร้เหตุผลอยุ่ดี จันทร์ก้รุ้ตัวว่าทำให้พี่เป้นห่วงเป้นคนผิดเอง
(ถึงมันจะมีไรมากกว่านั้นก็เถอะ หึหึหึ)
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:z3: :z3: เจิ้น
-
เจิ้นนี่น่ากลัวนะ แอบสงสารจันทร์ :เฮ้อ:
แต่ส่วนตัวแล้วชอบมากเลยค่ะ พระเอกแนว yandere เนี่ย555
-
จริงๆ จันทร์ลองเกริ่นๆ ก่อนก็ได้นะว่ากำลังกลัวอะไรอยู่ เจิ้นฉลาดอยู่แล้ว เดี๋ยวให้เจิ้นจัดการต่อเองเนอะ
แต่เราก็เข้าใจความกลัวที่ไม่กล้าบอกล่ะนะ
-
ทำไมรุสึกสงสารน้องจันทร์จุง.. แบบ คงกังวล กลัวโดนทิ้ง กลัวเจิ้นไม่รัก..
-
พี่เจิ้นนี่วางแผนไว้หมดแล้วอ่ะ ค่อยๆเล็มน้องไปเรื่อยๆ ดักน้องไว้ทุกทางแล้ว ยังไงน้องก็บินหนีพี่ไปไม่ได้
-
สงสารหนูจันทร์
คงคิดว่าเจิ้นไม่รัก
ฮือออ คุยกันสิๆๆๆ
-
พี่เจิ้นของน้องกราวใจมากจริมๆ ชอบความเกี้ยวกราดนี้
-
จันทร์คือดูใสๆมากอะ คาดว่าน่าจะเป็นแผนการของเจิ้นที่ไม่อยากให้น้องโต
ถ้าเจิ้นชอบน้องขนาดนี้ก็ชัดเจนกับน้องโหน่ยยยยยยยยยยยยย ไม่ใช่มาหลอกกินน้องที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแบบนี้
-
:m25:...อือออออ....
ลุ้นมากกกกก...ยิ่งอ่านtalk ตอนท้ายยิ่งลุ้น.... คุณแบม....เอาแค่ฟ้าจางหรืออบชมพูน้าาาาา :call: อย่าหมดเลยยยย...อือออ...สงสารน้องจันทร์...... อยากให้เจิ้นชัดเจนกับสถานะน้องเร็วๆๆ...คนอ่านลุ้นจนไม่เป็นอันทำงาน....
o13
-
จันทร์สามารถอยู่ได้ด้วยตัวเองนะ แต่ต้องมีคนข้างๆ ที่เข้มแข็ง คอยสอน (คิวไง)
ดูเหมือนเจิ้นจงใจสอนให้จันทร์เป็นนกน้อยในกรงทอง ให้อ่อนแอ เพื่อที่จะอยู่ใต้ปีกตัวเองตลอดไป
-
สนุกคร้าา
-
เจิ้นหวงน้องมาก แต่น้องไม่เข้าใจ
-
:pig4:
-
:katai2-1:
-
เจ้าจันทร์น่าสงสารนะที่หลงคิดว่าตัวเองจะต้องโดนทิ้ง555
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
-
เติ้นหวงโหดมากก
-
โอ้ย แซ่บเด้อ
กลับมาอ่านตอน 5 แล้วรู้สึกสงสารจันทร์เจ้าาา
แงง
-
สนุกมากก
-
ก็ทั้งเจ้าาจันทร์ทั้งเจิ้นนั่นแหละที่อยู่ในปกครองของกันและกัน มันมีเหตุผลที่ทำไมจันทร์ถึงรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยเพราะก็เคยต่ำต้อยมาก่อน น้องไม่ได้รู้ตัวว่าได้หัวใจมังกรไป ต้องค่อยๆดูกันไปแบบคุณแบมว่านั่นแหละเนอะ
-
จันทร์อ่อนไหวมากกกกกกกกกกกกกกกก เจิ้นต้องใจเย็น :mew2: :mew2:
-
ดูจันทร์จะมีอะไรกับคำว่า 'โง่' อยู่นะ
โผล่มาบ่อย
ซึ่งถ้าถามเรา ก็..เอิ่ม..จันทร์ก็โง่จริงๆนั่นแหละ
ไม่เข้าใจเลยว่ามีชีวิตแบบไม่รู้เรื่องอะไรเลยได้ยังไงในโลกที่อินเตอร์เน็ตเข้าถึงประชากรแทบทุกคนบนโลกแบบนี้
เราไม่คิดว่านะว่าสังคมคนรวยมันจะใสซื่อบริสุทธิ์ (หมายถึงสังคมเพื่อนที่จะชวนทำกิจกรรมต่างๆนะ มันก้ต้องมีอะไรแผลงๆนอกสายตาเจิ้นบ้าง ตามประสาเด็กผู้ชาย ซึ่งไม่ว่าผู้ปกครองจะรวยล้นฟ้าขนาดไหนก็ควบคุมไม่ได้ 100%) ไม่นับรวมความเจ้าน้ำตาร้องไห้ง่ายเหมือนเป่าปี่ด้วย จันทร์ไม่ใช่เด็ก เข้ามหา'ลัยแล้ว
อ่านอินโทรแล้วคิดว่าเรื่องจะเป็นอีกโทนนึง แต่เป็นแนวนี้ ซึ่งมันก็ไม่ใช่ปัญหา
แต่คนเขียนก็บอกมีเหตุผลสำหรับนิสัยของจันทร์เราก็จะรออ่านค่ะ
-
โอ๊ย ชอบเรื่องนี้มาก ออกเล่มขายเลยได้ไหทคั พร้อมซื้อแล้วค่ะ ไม่อยากรอเลย ติดงอมแงม
-
เจิ้นแต่งงาน แล้วจันทร์ล่ะ กลัวใจคนแต่ง งือออ
-
เจิ้นนนนนน งื้อๆๆ ชอบอ่ะ 5555
-
ชอบๆๆๆแนวนี้เลยค่ะ นายเอกไม่ค่อยทันพระเอก>\\\<
แต่ก็แอบสงสารเจ้าจันทร์เพราะสีจะเริ่มหม่นๆแล้วใช่ไหมค่ะ
น้องเริ่มคิดเองเออเองไปไกลแล้วค่ะ พี่จะชัดเจนกะน้องเมื่อไหร่รรรรรรรรรร
-
โอ้ยยยยชอบอ่านแล้วมันก๋าวใจมากค่ะ!!!!!
เจ้าจันทร์ทำไมใสซื่อได้ขนาดนี้ ชอบคิวที่เป็นอีกหนึ่งตัวละครที่เข้ามา
ส่วนเจิ้นคือบั่บนังร้ายกาจมาก มากของมาก ของมาก คนรอบตัว 2 คนนี้ยังไงด็ดูออกใช่มั้ยว่าเจิ้นเลี้ยงจันทร์มายังไงวางน้องไว้ในสถานะแบบไหน ดูอย่างคุณปู่ ต้องรู้แน่ๆ แม่บ้านกับพี่การ์ดจะคิดยังไงอะจะสงสารจันทร์มั้ยคืออีกมุมหนึ่งจันทร์ดูเป็นคนที่น่าสงสารสุดแล้วถ้าต้องเจอเรื่องอะไรแรงๆจะรับไหวมั้ย เข้าใจเลยอะที่จันทร์ร้องไห้ง่ายขนาดนั้น ถ้าโดนประคบประหงมมากๆมันก็เป็นงี้ได้จริงๆนะ อยากอ่านต่อแล้วววววววค่าาาา มาต่อเร็วๆน้าาา
-
Chapter 6 Utopia
ผมพยายามเป็นเด็กดีของเจิ้น ในสภาวะไม่มั่นคงของชีวิตเช่นนี้ผมไม่กล้าทำให้เจิ้นโกรธอีก รอยกัดของเขายังประทับอยู่บนตัวผม แม้ว่าเจิ้นจะเป็นคนทายาให้
มันไม่ได้เลือดออก แค่เป็นรอยแดงๆ และจริงๆมันไม่ได้เจ็บ มันไม่มีรอยฟันด้วยซ้ำแต่ทำไมมันถึงทิ้งสีจางๆไว้ผมก็ไม่แน่ใจ
มันเหมือนรอยยุงกัดแต่ว่าเจิ้นเป็นคนกัด เจิ้นอาจจะมีวิธีกัดผมที่ทำให้ไม่มีรอยฟัน ผมนอนหมดแรงให้เจิ้นทายาไปทั้งตัว เจิ้นยิ้มติดมุมปากที่ได้ทายาให้ผม
นิ้วเขาสัมผัสแผ่วเบาไปทั่ว ผมหลุดครางตอนเขาแตะผ่านหน้าอก...มันแปลกๆ มันทำผมตาพร่า และเขาก็จูบผม เขาจูบสลับกับทายาจนผมเบลอ
แต่พอผมเรียกเจิ้น เรียกซ้ำๆ เจิ้นกลับพอใจ ผมเห็นความสุขใจบางอย่างในดวงตาเขา ดวงตาที่สะท้อนภาพใบหน้าผมในนั้น ความสุขคงส่งต่อให้คนรอบข้างได้ใช่ไหม ผมเลยยิ้มตามเจิ้น...และโน้มคอเขาลงมาจูบบ้าง
เราคลอเคลียกันเช่นนั้นไปทั้งวัน ทายาเสร็จก็ไปกินข้าวเช้า คุณแม่บ้านไม่มายืนรอเหมือนทุกที มีแค่ผมกับเจิ้นสองคนและผมก็ได้นั่งตักเจิ้น ปล่อยให้เจิ้นเอาใจ
คางเจิ้นวางที่ไหล่ผม มือเขาคีบนั่นคีบนี่ให้ผมกิน มืออีกข้างเขาวางอยู่ที่ต้นขาของผม... วันนี้ผมไม่ได้ใส่ชุดจีนสีขาวแต่เป็นเสื้อยืดคอย้วยตัวเก่าและกางเกงขาสั้นมาก เจิ้นบอกว่าให้ใส่แบบนี้จะได้เห็นชัดๆว่าผมเจ็บตรงไหนอีกไหม เขาเป็นห่วง
เจิ้นถือสิทธิ์ความเป็นห่วงในตัวผมเสมอและผมก็ชอบให้เจิ้นเป็นห่วง ผมปล่อยให้เขาป้อนข้าวและลูบขาผมไปพลางๆ มันก็สบายดี และผมก็ได้ป้อนข้าวเจิ้นด้วย
กินเสร็จเขาก็อุ้มผมขึ้น วันนี้เจิ้นแทบจะไม่ให้เท้าผมแตะพื้น ผมคิดว่าเขาคงรู้สึกผิดที่ทำผมเหมือนโดนยุงทั้งฝูงกัดมา เราไปนั่งเล่นกันที่เก๋งด้านนอก หลักทรัพย์กับออมทรัพย์ร้องเพลงตะแง้วๆไปเรื่อย ลมดาดฟ้าเย็นนิดหน่อยเจิ้นถึงโอบกอดผมไว้
ผมคุยงุ้งงิ้งกับเจิ้นแทบทุกเรื่อง เขาอารมณ์ดีมากจนผมกล้าพอจะเอ่ยปากเรื่องคิว เจิ้นชะงักเล็กน้อยแต่ก็ยอมฟังผมอธิบายว่าคิวไม่ได้เป็นคนร้ายจับผมไป เขาเป็นเพื่อนที่เหมือนเพื่อนมัธยมปลายของผม
“เราดีกันนะ”
“พี่ไม่เคยโกรธจันทร์”
“แต่เจิ้นโมโห”
“พี่เป็นห่วงจันทร์ ข้างนอกนั้นพี่ไม่มีทางรู้เลยว่าใครหวังดีกับจันทร์บ้าง จันทร์ต้องระวังตัวเข้าใจไหม? อย่าดื้อ อย่ามีความลับกับพี่ อย่าทำให้พี่เป็นห่วง อย่าไปในที่ๆพี่จะไม่เห็นจันทร์”
“ไม่ไป จันทร์จะอยู่กับเจิ้น เจิ้นก็อย่าไปในที่ๆจันทร์จะไม่เห็นเจิ้น จันทร์ขอโทษ จันทร์จะไม่นอนเยอะเกินไปอีก จริงๆแล้ววันนั้นจันทร์ร้องไห้”
ความลังเลและความอึดอัดกับเสียงทุ้มๆของเจิ้นทำให้ผมคิดว่าผมน่าจะบอกว่าผมรู้สึกยังไง เราไม่ควรมีความลับต่อกันจริงๆใช่ไหม ถ้าผมบอกไปเจิ้นจะมองผมเป็นเด็กไม่ดีหรือเปล่า
“ร้องไห้? ร้องไห้ทำไม หืม?”
“จันทร์... จันทร์กลัวเจิ้นทิ้ง กลัวเจิ้นไม่ให้อยู่ด้วย วันหนึ่งเจิ้นต้องเบื่อจันทร์ใช่ไหม แล้วจันทร์ก็ต้องออกไปอยู่ที่อื่น และเราก็จะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก แค่คิดตรงนี้ก็เจ็บ”
ผมยกมือทาบตรงหัวใจตัวเอง มันหน่วง อึดอัด น้ำตาผมรื้นอีกครั้ง ผมร้องไห้ง่ายเสมอถ้าเป็นเรื่องของเจิ้น เป็นเด็กงอแงและงี่เง่า
“จันทร์เจ็บใช่ไหม..พี่ก็เจ็บเหมือนกัน”
เจิ้นดึงมือผมที่ทาบกับหัวใจไปแตะหน้าอกข้างซ้ายของเขา ก้อนเนื้อในอกของเจิ้นเต้นแรงไม่ต่างจากของผม ผมไม่ได้กังวลไปคนเดียวใช่ไหม?
“ถ้าวันหนึ่งจันทร์ไม่อยู่กับพี่แล้ว ตรงนี้พี่ก็เจ็บ จันทร์กลัวพี่ไม่ให้อยู่ด้วย พี่ก็กลัวจันทร์ไม่อยากอยู่กับพี่ กลัวจะไม่ได้กอดจันทร์ กินข้าวกับจันทร์”
“เจิ้น...”
“ขอพี่อยู่ด้วยได้ไหม? อย่าทิ้งพี่ไปนะ”
“ฮึก...ไม่ไป จันทร์อยู่ด้วย เราอยู่ด้วยกันนะ จันทร์ให้เจิ้นกอดบ่อยๆ กอดกันนะ ฮืออ”
“มูนนี่...เด็กดีของพี่”
ผมร้องไห้มากมายเพราะมันดีใจปนโล่งใจ ผมกอดเจิ้นไว้แน่นจนเขาดึงผมไปนั่งคร่อมอยู่บนตัก มือหนาของเจิ้นเช็ดน้ำตาของผม ปลอบจนผมหายงอแง
“หน้ามู่ทู่หมดแล้ว”
“หล่อจะตาย จันทร์หล่อ”.
“คนหล่อทำไมงอแง?”
“ก็คนหล่อเสียใจก็ต้องงอแง”
“ตอนนี้หายเสียใจยังหืม?”
“หายก็ได้”
“งั้น...พี่ขอรางวัลได้ไหม? ที่ทำให้คนหล่อหายเสียใจแล้ว”
แววตาของเจิ้นกลับมือที่ไล้ไปมาบนแก้มผม ทำผมหน้าร้อนผ่าว...แต่ผมก็พยักหน้า ไม่มีเหตุผลอะไรต้องปฏิเสธ ความกังวลของผมหายไปจริงๆ และผมก็ชอบ...ที่เราจูบกัน
เราจูบกันหลายครั้ง ผมปล่อยให้เจิ้นจูงมือเดินไปรอบๆ น้ำตกจำลอง สระว่ายน้ำ ไปจนถึงห้องดูดาว เจิ้นเล่าเรื่องงานให้ฟังบ้าง สลับกับเลขาที่ทำตัวตลกๆบ้าง ผมหัวเราะตามกับเรื่องตลกของเขา
โอนอ่อนในตอนที่เจิ้นโอบรั้งไปกอด เขย่งเท้ายามที่เจิ้นโน้มตัวลงมาจูบ และเอนตัวลงกับที่นอนยามเรามาถึงห้องดูดาว ให้เจิ้นได้สำรวจ...ว่ารอยกัดบนตัวผมจางลงหรือยัง
ผมเปลือยเปล่า...และพร่าเบลอ เสียงครางต่ำของเจิ้นดังอยู่ข้างหู และผมทำได้แค่เรียกชื่อเจิ้น
วันจันทร์ดูสดใสกว่าทุกทีคงเพราะผมชาร์จแบตกับเจิ้นมาเต็มขั้น คุณแม่บ้านกลับมายืนดูแลผมกับเจิ้นกินข้าว เจิ้นอ่านหนังสือพิมพ์ส่วนผมก็กินข้าวต้มกุ้งของตัวเอง
วันนี้เจิ้นไม่ได้ใส่ชุดทำงานแต่เป็นเสื้อโปโลสีขาวและกางเกงกีฬาขายาว เจิ้นจะไปตีกอล์ฟกับลูกค้า เจิ้นไม่ได้ชอบตีกอล์ฟแต่ต้องไปเพื่อเข้าสังคม ผมก็ได้เรียนกอล์ฟเหมือนกันตอนมัธยม ส่วนมากกีฬาที่เรียนมักจะเป็นกีฬาเชิงสมาคม ลีลาส เทนนิส สนุกเกอร์ บิลเลียด กอล์ฟอะไรทำนองนี้
เจิ้นนั่งรถไปส่งผมที่มหาวิทยาลัยหลังจากบังคับให้ผมกินยาเรียบร้อยแล้ว ผมหายปวดท้องแล้วเพราะกลับมากินอะไรที่เคยชิน ข้าวกล่องคุณแม่บ้านมันก็อร่อยแต่ไม่สะดวกหลายๆอย่างก็เลยงดไป
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมต้องเข้ากิจกรรมรับน้อง เพื่อนๆพากันเป็นห่วงที่ผมเข้าฐานไม่ครบเมื่อวันเสาร์เพราะผมไม่สบาย คิวเดินเข้ามาในห้องตอนเกือบจะเริ่มเรียนแล้ว มันคิ้วขมวดและมานั่งข้างผม
“จันทร์ พี่ชายว่าไงมั่ง? ตัวจริงโคตรดุเลยว่ะ”
“เป็นห่วงเฉยๆน่ะ ไม่มีอะไรหรอก เจิ้นเข้าใจแล้วเรื่องคิว คราวหลังต้องบอกเจิ้นก่อนว่าจะไปไหนเขาก็ไม่ว่าแล้วแหละ”
“ไอ้ลูกแหง่เอ้ย แล้วตกลงร้องไห้อะไร?”
“แหะๆ เข้าใจผิดกับพี่นิดหน่อย”
คิวชะงักแต่ก็พยักหน้าแล้วก็ยีหัวผมแรงๆเหมือนที่ชอบทำ ผมโวยวายนิดหน่อยก่อนจะหันไปสนใจบทเรียน ผมตั้งใจเรียนมากเพราะผมโง่เลข ถึงมันจะยังไม่มีคำนวนแต่ผมต้องไม่ชะล่าใจ
ส่วนคิว...มันแนบหน้ากับโต๊ะแล้วก็หันมองผม ทำปากขมุบขมิบแซวผมแถมทำหน้าล้อเลียน จะหันไปด่าก็ไม่ได้เพราะตอนนี้ห้องเงียบมาก
ผมเลยหยิบปากกาขึ้นมาวาดหนวดบนเหนือปากคิว คราวนี้ผมหัวเราะบ้างเพราะคิวหน้าเหวอ ก่อนจะแย่งปากกามาวาดแขนผมคืน สุดท้ายผมก็เลิกสนใจเรียนมาวาดแขนกันไปมาแทน เราเดินออกจากห้องเรียนพร้อมแขนลายพร้อย แต่คิวมีหนวดด้วย
เพื่อนพากันขำและมองว่าความจริงจังในการแก้แค้นของผมเป็นเรื่องตลกซึ่งพอมาดูแขนลายๆของผมกับมัน เออก็ปัญญาอ่อนจริงๆนั่นแหละ
แต่ความตลกร้ายคือปากกาเมจิกที่ผมใช้มันล้างออกยากมาก แขนเรากลายเป็นปื้นๆ และคิวก็มีหนวดตลกไปทั้งวัน มันชัดขนาดโดนแซวในช่วงรับน้องจนผมรู้สึกผิด
“เลี้ยงข้าวหนึ่งมื้อเลย”
ดีลเราจบลงตรงนั้น และผมก็โอเคแต่ขอกลับไปขอเจิ้นก่อนแล้วจะมาบอกอีกทีว่าไปวันไหน ผมโดนมันแซวต่อว่าเป็นลูกแหง่ติดพี่ ผมก็ติดจริงๆแต่ก็หน้าบึ้งไม่พอใจอยู่ดี
เราทะเลาะกันแบบปัญญาอ่อนๆอีกรอบ ก็ไม่รู้ทำไมมันถึงปัญญาอ่อนขนาดนี้แต่ผมก็จริงจังกับการต่อสู้เหลือเกิน เลยชนะแบบปัญญาอ่อนๆนี่แหละ
ก่อนเลิกกิจกรรมรุ่นพี่ก็เรียกไปเอาของจากพี่รหัสที่เราก็ยังไม่รู้ว่าใคร แต่โค้ดจะถูกประกาศให้ลุกไปเอา ชื่อสายยอยักษ์เยอะแยะของคิวก็ทำเอาพี่คนอ่านลิ้นเปลี้ยเหมือนกัน
คิวได้ไม้ตบยุงติดริบบิ้นสีแดง พอถึงตาผมผมก็ได้ขนมกล่องใหญ่ใสๆข้างในเป็นลูกกลมๆห่อฟรอยด์สีทอง ferrero rocher เพื่อนหลายคนว้าวแต่ผมกลับขมวดคิ้ว
ผมแพ้ช็อคโกแลต
เจิ้นบอกว่าห้ามกิน เพราะกินแล้วจะมีผื่นขึ้นแดงๆทั้งตัวและจะหายใจไม่ออก ผมเคยเผลอกินตอนเด็กๆแล้วเข้าโรงพยาบาล
ผมอยากจะบอกพี่รหัสว่าผมกินไม่ได้แต่ก็ไม่รู้ต้องบอกใคร เพื่อนๆก็ทำหน้าตื่นเต้นกันหมดจนผมคงรู้สึกผิดถ้าไม่รับไปและทำท่าไม่พอใจ เอาไปให้คุณแม่บ้านดีกว่า
วันนี้เจิ้นมารับผมที่มหาวิทยาลัยด้วย ผมส่งกล่องเฟอเรโร่ให้เจิ้น เจิ้นขมวดคิ้วทันทีเพราะช็อคโกแลตไม่มีทางได้ปรากฏในบ้านเรา ผมอธิบายว่าพี่รหัสในความลับของผมให้มา ตอนเรามาถึงช่อฟ้าเจิ้นก็สั่งให้คนขับรถเก็บไปเลย จะไปแบ่งคุณแม่บ้านก็ได้
หลายครั้งที่ช็อคโกแลตลูกค้าถูกส่งต่อให้คนรอบตัวเพราะผมกินไม่ได้ เจิ้นก็ไม่ชอบของหวาน แต่จะปฏิเสธก็เสียน้ำใจกัน รับมาและค่อยให้คนอื่นต่อก็แล้วกัน
กลายเป็นว่าผมนอยด์เพราะผมไม่ว้าวกับของขวัญและพอคิดว่าได้ก็เหมือนไม่ได้ก็ยิ่งนอยด์ เจิ้นขำกับความงอแงของผม ผมตะแง้วๆบ่นๆๆๆๆ
“เลิกงอแงก่อน แล้วนี่แขนไปทำอะไรมา ทำไมดำปื้นไปหมด”
ผมเลยได้โอกาสบ่นว่าคิวมันกวนประสาทผมแล้วเราก็ทะเลาะกันปัญญาก่อนขนาดไหน เจิ้นขมวดคิ้วแต่ก็หลุดยิ้มตอนผมบอกว่าผมวาดหนวดบนหน้าคิวจนตอนนี้มันยังล้างไม่ออก
บ่นเรื่องคิวจบผมก็เซ็งช็อคโกแลตต่ออีกรอบ
“ป่ะ พี่พาไปกินไอติมชิดลม”
เจิ้นคงจะปลอบใจผม...แต่ผมก็แฮปปี้มากๆจะได้กินไอติมของโปรด
ห้างประจำของผมกับเจิ้นอยู่ตรงชิดลม คนไม่เยอะมากและใกล้ช่อฟ้า ร้านไอติมร้านโปรดผมเป็นไอติมผลไม้ ส่วนเจิ้นมักจะสั่งแค่น้ำเปล่า เพราะมาเป็นเพื่อนผมจริงๆ
ผมโดนควงแขนเจิ้นลงจากตึกไปที่ลานจอดรถ ปกติเจิ้นมักจะมีคนขับรถให้แต่เวลาส่วนตัวเจิ้นก็จะขับเอง การ์ดของเจิ้นขับตามเราไปอีกคัน ส่วนผมก็ยึดตำแหน่งตุ๊กตาหน้ารถ
เพื่อนๆบอกว่ารถเจิ้นแพงและเป็นทะเบียนประมูล ผมไม่รู้เรื่องพวกนี้เพราะไม่ได้สนใจเรื่องรถ รู้แค่ว่าผมไปหมดถ้าเจิ้นพาไป รถเรามีสองที่นั่งเท่านั้นและหลังคาเปิดได้ ผมอยากจะเปิดหลายครั้งแต่เจิ้นบอกกรุงเทพอากาศไม่ดี
‘แล้วเจิ้นซื้อมาทำไมล่ะงั้น?’
‘อุดหนุนลูกค้าธนาคารบ้าง’
ฟังก์ชั่นเปิดหลังคาจึงกลายเป็นออพชั่นที่ไม่ได้ใช้สักที
เจิ้นพาผมไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยมากินไอติม เขาพาไปร้านอาหารจีนร้านโปรดของเจิ้นและก็ของผมด้วยก็ได้เพราะเจิ้นรู้หมดแหละว่าผมชอบกินอะไร ผู้จัดการร้านออกมาต้อนรับและจัดห้องรับรองส่วนตัวให้เหมือนเคย เจิ้นสั่งปลาหิมะนึ่งซีอิ๊วกับหอยเชลล์ผัดซอสของโปรดผม เมนูอื่นอีกสองจานติ่มซำสองสามอย่าง และสั่งให้รับรองพี่บอดี้การ์ดด้วย
เรากินกันจนเสร็จผมก็ได้กินไอติมผลไม้หอมชื่นใจชดเชยช็อคโกแลตที่ผมกินไม่ได้ เจิ้นให้ผมกินไอติมได้แค่สองลูก เพราะท้องผมรับของเย็นๆได้ไม่ค่อยดี
สองทุ่มกว่าผมก็ถูกเจิ้นจับอาบน้ำ...ผมหน้าร้อนผ่าวตอนที่ถูกดึงไปนั่งตรงระหว่างขาของเจิ้น ตัวเราเปล่าเปลือยไม่ต่างกัน....แผ่นหลังผมแนบกับแผ่นอกเจิ้น
เจิ้นวางคางตรงไหล่ผม เสียงหัวเราะของเจิ้นดังอยู่ข้างหู ผมหน้าแดงแน่ๆเพราะหน้ามันร้อนไปหมดยามที่เขาพยายามจะขัดคลาบหมึกสีดำออกจากแขนผม
“เลอะเทอะจริงๆ”
“ก็ไม่รู้ว่ามันจะติดนานขนาดนี้นี่นา”
“เด็กดื้อ”
“งื้อออ ไม่ดื้อนะ”
เจิ้นงับไหล่ผมเบาๆ ฟองสบู่เต็มอ่างทำให้ผมเห็นแค่หัวเข่าของเจิ้นที่ชันเข่าล็อคตัวผมไว้ กลุ่มผมยาวของเจิ้นมัดรวบเป็นมวยกลมๆบนหัวกันเปียกน้ำ
เราไม่ได้อาบน้ำด้วยกันบ่อยนักเพราะผมโตแล้ว ไม่บ่อยแต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มี เจิ้นชอบกังวลว่าผมจะอาบน้ำไม่สะอาดเวลาผมเล่นซน และเขาพอใจมากกว่าที่จะตรวจดูด้วยตัวเองว่าผมสะอาดสะอ้าน
เจิ้นบอกว่าให้คุณแม่บ้านอาบให้ไม่ได้เพราะผมเป็นผู้ชายและคุณแม่บ้านก็เป็นผู้หญิงมันไม่เหมาะสม แต่เจิ้นเป็นผู้ชายเหมือนกันไม่เป็นไร
รอยหมึกสีดำค่อยๆหายไปจากแขนผม แต่ผมชักหงุดหงิดที่เจิ้นไม่หยุดงับหูผมสักที เขาบ่นผมแล้วก็งับ กัด หรือเลีย… มัน…แปลกๆ
ผมว่าผมหายใจติดขัด อาจจะเพราะน้ำมันร้อนและอากาศในห้องน้ำไม่ค่อยถ่ายเท ผมพยายามขืนตัวออกแต่เจิ้นก็ล็อคผมไว้
“จันทร์อย่าดื้อ เดี๋ยวไม่สะอาด”
“เจิ้นนั่นแหละแกล้ง ผมสะอาดแล้วนะ”
“แขนน่ะสะอาดแล้ว และตรงอื่นล่ะ?”
“ฮื้ออ สะอาดแล้วจริงๆ”
“ไหน…ขอดูหน่อยสะอาดจริงไหม”
แรงที่ผมสู้สุดตัวก็ยังแพ้แรงของเจิ้น ผมถูกจับช้อนเข่าขึ้นอ้าขาเท้าพาดขอบอ่าง ท่านี้มันดูแปลกๆ ผมพยายามหนีบขาแต่เข่าเจิ้นก็สอดเข้ามาล็อคไว้ทำให้ผมได้แต่นั่งอ้าแบบนั้น
อ่างน้ำของเราเป็นแบบแคบๆที่เหมาะกับอาบคนเดียว เจิ้นไม่ได้ชอบพวกจากุชชี่กว้างๆและไม่ได้แช่น้ำบ่อยจึงเป็นไซส์นี้ตลอด ผมเริ่มหงุดหงิดที่มันแคบทำให้เจิ้นฉวยโอกาสแกล้งให้ผมทำท่าประหลาด
“แกล้งจันทร์อ้ะ
“ให้พี่ดูก่อน ขาจันทร์สะอาดยังหือ?”
เจิ้นเริ่มแตะขาผม น้ำสบู่ลื่นๆทำให้เขาลูบไล้ผมไปมา ขาผมสั่นเพราะการชันเข่าที่สูงกว่าปกติ มือเจิ้นลูบต่ำลงไปที่ซอกขา ผมสะดุ้งจะเขยิบหนีแต่ก็นั่นแหละ
เจิ้นล็อคผมไว้แล้ว
เขาลูบไล้ซอกขาผมอย่างนั้น ผมเริ่มหายใจไม่ออกอีก
“...จะ..เจิ้น”
ผมไม่รู้ว่าผมเรียกชื่อเจิ้นทำไม เขาครางต่ำและขยับมือมาสำรวจตรงกลางของผม ผมสะดุ้งแต่เจิ้นก็ไม่ยอมปล่อย เขากอดผมแน่น
ผมพยายามดึงมือเจิ้นออกไป แต่ไม่รู้เขาทำอะไรผมถึงเหมือนจะยิ่งหมดแรง มันแปลก มัน...บอกไม่ถูก ผมอยากจะร้องไห้อีกแล้ว
“วางมือตรงนี้”
เจิ้นจับมือผมไปวางบนเข่าเขาทั้งสองข้าง ผมจิกเล็กแน่ๆ เพราะมันเป็นหลักยึดอย่างเดียวของผม มันน่าอาย น่าอายจนไม่รู้จะทำยังไง ท่าทางผมก็ตลก แถมยังรู้สึกแปลกๆ เจิ้นแกล้งผมใช่ไหม?
“จันทร์... เด็กดี”
มือของเจิ้นเลื่อนขึ้นปิดตาผม อีกข้างก็ยังสัมผัส... ผมเรียกเจิ้นอีกแล้ว เรียกอย่างไร้จุดหมาย แค่เรียกชื่อเขาซ้ำๆ กรีดเสียงร้องออกมาเพราะผมใกล้จะจมน้ำทั้งๆที่ผมก็ยังอ้าปากหายใจได้
เขากัดผม กัดที่หลังคอ ขยับมาที่ไหล่ เสียงลมหายใจเจิ้นดังมาก ก้อนเนื้อในอกเขาเต้นแรงไม่ต่างจากผม แล้วผมก็จมน้ำอย่างสมบูรณ์แบบ
จมไปกับมัน...จมไปในความเอาแต่ใจของเจิ้น
ความเอาแต่ใจของเจิ้น...ที่ผมยินยอม...
ผมสงสัยว่าการกอดให้ความรู้สึกเหมือนกันไหมถ้าคนที่ผมกอดไม่ใช่เจิ้น ผมถามตอนที่ผมนอนหมดแรงอยู่ในอ้อมแขนเขา สินเชื่อโดนโยนไปนอนล่างเตียงอีกแล้ว
ช่วงนี้เจิ้นไม่ค่อยยอมให้ผมนอนกอดสินเชื่อแต่ชอบให้ผมหันไปซุกเขามากกว่า ซึ่งมันก็รู้สึกดีกว่ากอดสินเชื่อนิดหน่อย แต่ผมก็กลัวสินเชื่อจะน้อยใจก็เลยคิดว่าจะกอดสินเชื่อตอนนั่งรถไปมหาลัยแทน
“จันทร์อยากกอดคนอื่น?”
“จันทร์แค่สงสัย”
“เลิกสงสัยซะ”
“ก็แค่กอดเอง จันทร์ยังกอดแม่ กอดพ่อ กอดคุณปู่ได้เลย”
“แล้วเหมือนกอดพี่ไหมล่ะ?”
ผมว่าเจิ้นหงุดหงิด หางเสียงเขาไม่พอใจชัดเจนซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมคิดว่าเพราะเจิ้นไม่ชอบโดนเปรียบเทียบล่ะมั้ง เขาชอบชนะและชอบเป็นที่หนึ่ง
“ไม่...ไม่มีใครเหมือนเจิ้นเลย”
“พี่ก็ไม่อยากเหมือนคนอื่น กับจันทร์พี่ต้องไม่เหมือนคนอื่น เข้าใจไหม?”
“ก็เจิ้นก็เป็นเจิ้น จะเหมือนคนอื่นได้ยังไงเล่า”
ผมขำที่เจิ้นดูหงุดหงิดกับเรื่องที่ออกจะ common sense สำหรับผมเจิ้นไม่มีทางเหมือนคนอื่นอยู่แล้ว ไม่แม้แต่นิดเดียว เจิ้นเป็นทุกอย่างของผมแต่คนอื่นไม่ใช่
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกันที่ผมคิดว่าเจิ้นเป็นทุกอย่างของผม ทุกครั้งที่ผมมีปัญหาผมจะหันไปหาเจิ้นคนแรก มีความสุขก็เจิ้นคนแรก
คงเพราะผมห่างเหินกับครอบครัว เรารักกันแต่มันไม่ผูกพันธ์เท่ากับที่ผมรู้สึกกับเจิ้น ถ้าพูดถึงบ้าน บ้านของผมคือช่อฟ้าไม่ใช่บ้านที่พ่อแม่อยู่
“เจิ้น...เราเป็นครอบครัวกันไหม”
“ใช่...เราเป็น”
ความคิดผมล่องลอยไปเรื่อย แอร์เย็นๆกับผ้าห่มและกอดอุ่นๆทำให้ผมเคลิ้ม กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มของคุณแม่บ้านหอมที่สุดในโลกเลย
“แล้วพ่อแม่ล่ะ คุณปู่ล่ะครอบครัวเดียวกับเราไหม”
“ไม่..พวกเขาเป็นญาติ”
“แล้วใครเป็นบ้าง ครอบครัวเรามีใครบ้าง”
“มีแค่จันทร์กับพี่ เราสองคน”
ผมคุยโต้ตอบกับเจิ้นแบบไม่มีสติเท่าไหร่เพราะผมง่วงเต็มที ผมไม่ได้เอะใจอะไรกับคำตอบของเจิ้นแล้วก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับคำถามของตัวเองนัก
“สินเชื่อด้วยได้ไหม...”
“ไม่ได้...สินเชื่อก็ไม่ได้ หลักทรัพย์ก็ไม่ได้ ออมทรัพย์ก็ไม่ได้ แค่จันทร์กับพี่”
“เจิ้นงอแงจัง...ฮ้าวววว...แค่นกกับตุ๊กตาเอง”
“จะนก จะตุ๊กตา จะหมาจะแมวพี่ก็ไม่ยกจันทร์ให้ใคร จันทร์เป็นของพี่”
“อือ...ของเจิ้น”
ตาคมหลุบมองคนงัวเงียที่หลับไปในที่สุด
“มูนนี่เด็กดี”
กระซิบแม้รู้ว่าอีกคนคงจะไม่ได้ยินแล้ว ปลายจมูกแตะลงที่แก้มเนียนและทิ้งสัมผัสไว้เนิ่นนาน มือลูบแผ่นหลังบางไปเรื่อยๆ
เจ้าจันทร์คือความสุขและเขาหวังว่าพระจันทร์ดวงนี้ของเขาจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เขากางปีกโอบล้อมดวงจันทร์ของเขาไว้อย่างมั่นคง
ถ้าเจ้าจันทร์อยากมีความสุขพี่ก็จะทำให้เจ้าจันทร์ทุกอย่างแม้แต่ปีกของพี่
ถ้าเจ้าจันทร์อยากร้องไห้คนทำให้เจ้าจันทร์ร้องไห้ได้ก็ต้องมีแค่พี่...เพราะสุดท้ายพี่ก็จะเป็นปลอบเจ้าจันทร์
ทฤษฏีครอบครองอันสมบูรณ์แบบคงมีช่องโหว่ถ้าเขาไม่มีอำนาจในมือ สังคมคัดสรรที่เขา ‘เลือก’ ทุกอย่างให้จะทำให้เจ้าจันทร์ใช้ชีวิตที่ไม่มีเขาไม่ได้เลย
จะไม่มีใครเข้าใจเจ้าจันทร์ได้เหมือนที่พี่เข้าใจ
จะไม่มีใครดูแลเจ้าจันทร์ได้เหมือนที่พี่ดูแล
จะไม่มีใครรักเจ้าจันทร์ได้เหมือนที่พี่รัก
ช่องโหว่ที่เขาเปิดโอกาสให้เจ้าจันทร์ได้เรียนรู้ มันจะไม่เหมือนยูโทเปียที่เขาสร้างไว้ให้ สุดท้ายเจ้าจันทร์ก็ต้องเดินกลับมาที่นี่
ปีกน้อยๆจะเรียนรู้ว่าบินได้ไกลแค่ไหน....
จะต้องใช้ชีวิตบนโลกแห่งความเป็นจริงทำไม ในเมื่อโลกแห่งความฝันมันจับต้องได้
โลกแห่งความฝัน...ที่มันเสมือนจริง
อนาคตคงทำนายไม่ได้...แต่เงินสร้างได้
และเขาก็สร้างให้เจ้าจันทร์เสมอ...
“ฮื้อออ เจิ้น”
เสียงละเมอจับใจความไม่ได้นอกจากชื่อตัวเองที่ดังชัด รอยยิ้มที่แต่งแต้มมุมปากเล็กบ่งบอกว่าคงเป็นเรื่องดีๆ รอยยิ้มของพระจันทร์ส่งผ่านไปถึงผู้ครอบครองแสนเอาแต่ใจ
“อยู่ด้วยกันนะจันทร์...อยู่กับพี่ เพราะถึงจันทร์จะอยากออกไป...ข้างนอกนั่นมันก็ไม่มีพื้นที่ของจันทร์อยู่ดี”
===============================
ที่น้องดูเด็กๆ ทุกคนพอจะเห็นภาพแล้วใช่ไหมคะว่าพี่เจิ้นร้ายกาจจจจจจจจ
เรื่องเริ่มจะเข้มข้นขึ้นแล้วเด้อ อิอิ อิ้อิ้ พยายามไม่เทาอย่างเต็มที่ เชื่อใจเรานะ เชื่อสิๆ >____<
ปล. ขอโทษที่อัพ #ในปกครอง #ในเวลางาน นะคะ ใครทำงานก็ขอโทษแง้ แง้ แง้
ปล.2 ยูโทเปียเป็นทฤษฎีหนึ่งเกี่ยวกับโลกที่สงบสุขและทุกคนเท่าเทียมนะคะ ลองหาอ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ค่ะถ้าสนใจน้า
-
มาหวีดก่อนนน คุณแบ๊มมมมม เราต้องแอบอ่านอีกแล้ว ฮืออออ จะรอตอนเย็นก็ห้ามใจไม่ไหว แงงง
-
:hao7: :hao7: :hao7: ดีใจมากกก... เจอน้องจันทร์กับเจิ้นก่อนนอนนนน... ตอนแรกนอนไม่หลับเพราะ...คลั่ง..คิดถึงน้องจันทร์....แต่พอคุณแบมมาต่อ.... อ่านเสร็จปุ้บตาค้างปั๊ป..... :hao7: แอบบ...คลั่งความร้ายกาจของเจิ้น... :hao7:
FYI...... please keep ฟ้าจางๆ(อบชมพูได้ยิ่งดีค่ะ) ..... พยายามอย่าเติมสีเทาค่ะ.... คนอ่านใจบางงง
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย เจิ้นนนนนนนนน ร้ายกาจมากกกกก แต่เราก็ #ทีมเจิ้น เราชอบบบบบบบ :o8:
-
ร้ายกาจ
-
ยิ่งอ่านยิ่งสัมผัสได้ถึงความร้ายกาจของเจิ้น :hao6:
-
งืมมมมมมมมมมมมมม
ถึงจะหงุดหงิดกับนุ้งจันทร์ไปบ้าง แต่ทำไงได้ก็เจิ้นเค้าเลี้ยงของเค้ามาแบบนั้น
รู้สึกหม่น ๆ เจ้าจันทร์ที่ถูกเลี้ยงมาแบบนี้มักจะมีความสงสัย พอสงสัยแล้วก็อยากลองหาคำตอบ ยิ่งสังคมเพื่อนที่เปลี่ยนไปเจ้าจันทร์ก็จะยิ่งอยากทำอะไรที่มันแตกต่างขึ้นโดยที่ตัวเองก็ไม่ได้อยากทำเพราะเพื่อนบอกมาทั้งนั้น
ถ้าเจิ้นจะทำขนาดนี้ก็น่าจะจำกัดขอบเขตสังคมเพื่อนไปเลย แต่เจิ้นบอกวัดใจคนที่จะต้องรู้ตัวให้เร็วก็คือจันทร์
และคนที่เสียใจที่สุดน่าจะเป็นเจิ้นหล่ะนะ แต่ด้วยว่าเป็นผู้ใหญ่มากกว่าจึงจัดการอารมณ์ได้ดีกว่าเด็กน้อย ถถถถถ
-
:mew2: :mew2: อยากอ่านต่อค่ะ :mew1: :mew1:
-
:hao5: ชอบบ ชอบทุกอย่างในเรื่องเลยค่ะ
-
เจิ้นโคตรร้ายเลย
-
เจิ้นร้ายยยยย มากกกกก
-
ชอบที่บอกว่าเงินสร้างได้ทุกอย่าง มันจริงและโลกนี้เงินมีอำนาจที่สุด และเจิ้นก็มีอำนาจนั้นในมือ #ทีมเจิ้น ค่าาา
-
อยากมีพี่เจิ้นเป็นของตัวเองจังค่ะ
-
ชอบความเจิ้น ชอบความจันทน์. แร๊งงงง
-
:katai2-1:
แยบยล
-
ร้ายกาจมาก!!!
-
เจิ้นขี้หวงอ่ะ
-
หวานอะ มดกัดๆๆๆ
-
ถึงเจิ้นจะร้าย แต่นี่ #ทีมเจิ้น
ชิบทั้งเจิ้นชอบทั้งจันทร์ บางทีอ่านไปอ่านมาชอบลืมว่าเจิ้น 30 แล้ว 55555
-
พี่เจิ้นมีความร้ายกาจ
ขี้หวงน้องจริงๆ น้องจันทร์ตามอิพี่ไม่เคยทัน
55555 เด็กน้อย น่ารักกกกก
-
รอตอนต่อไป~
-
แผนการณ์ที่วางมาตลอดชีวิต :hao7:
-
กลัวใจคนเขียนมากกกกกกกก อย่าเด็ดปีกหนูจัทร์เถอะขอร้องงงงงงงง แต่จากที่ปูๆมา
ก็พอจะจับกระแสได้ว่าต้องมาม่าหนักแน่ๆ คุณแม่ก็เตือน จันทร์เองก็คิด กรี๊ดดดดดดดด
เป็นไปได้ขอหม่นแค่นี้ แบบว่ารู้ใจตัวเองตกลงคบกัน คุณปู่ขัดขวางนิดหน่อยแล้วจบเลย
ได้ไหม ไม่ขอไคลแม็กซ์ยิ่งใหญ่แบบ เจิ้นต้องแต่งงาน จันทร์เสียตัวให้ชายอื่น อะไรงี้
Nooooo ไม่ต้องการรรรร 55555
.... นิยายเรื่องล่าสุดในเล้าที่ตัวเองติดตามถูกจริตรักชอบก็จบไปนาน แล้วก็ตามหาเรื่องที่ถูกจริต
สำนวนดี เนื้อเรื่องมีอะไร อ่านแล้วรู้เลยว่าคนเขียนคิด 8 ตลบ ตั้งใจเขียน อยู่นานในที่สุดก็เจอ
เรื่องนี้ ชอบมากเลย ~
-
:mc4:
-
กลัวใจเจิ้นมาก
รู้ว่ารักน้อง แต่เจิ้นก็รักงานมาก
กลัวเจิ้นแต่งงาน ฮืออ สงสารน้อง
อย่ารังแกจันทร์น้าา
"จะต้องใช้ชีวิตบนโลกแห่งความเป็นจริงทำไม ในเมื่อโลกแห่งความฝันมันจับต้องได้"
ชอบประโยคนี้มากเลย ฮืออออ :hao5:
-
เราชอบชื่อเจิ้นอะ ฟังดูถือยศถือศักดิ์ รับรู้ได้ถึงความยิ่งใหญ่
ถ้าเราจำไม่ผิดพระมหากษัตริย์ของจีนเวลาพูดคุยกับใคร เขาจะแทนตนเองว่าเจิ้น แบบ "เจิ้นจักไปเดี๋ยวนี้ จงบอกให้คนรีบเตรียมตัวเสียให้พร้อม"
คือถือตัว ไม่นับพี่นับน้องกับใครงี้
มันกร๊าวใจมาก
-
กลัวมาม่าาา ฮรืออออ :ling3:
-
โอ้ยยยยย เจิ้นร้ายกาจมากกกกกแต่เราชอบยิ่งตอนที่เจิ้นเรียกมูนนี่นี่ยิ่งชอบเลยมันให้อารมณ์ออดอ้อนปนเซ็กซี่นิดๆ ฉากที่เจิ้นล่อลวงน้องจันทร์ก็ชวนอิโรติกให้นึกภาพตามมาก อูยย กำเดาจะไหล เจิ้นทั้งเซ็กซี่ ร้ายกาจ และเจ้าเล่ห์สุดๆ น้องจันทร์ไปไหนไม่ได้แล้วจริงๆแหละ
-
อิคนพี่มันร้าย ไอ้ที่มาแบบนี้กลัวดราม่าจะหนักหน่วงจริงๆ อัพต่อไวๆนะคะ รักมูนนี่
-
น้องน่าขย้ำมากกกกก
น่าจะดราม่าเรื่องคิวยาวแน่เลอ
-
กลัวเจิ้นได้ไหมม5555555
แค่จบแฮปปี้ ดราม่าแค่ไหนก็บ่ยั่น :katai3:
-
เจิ้นนนนร้ายกาจที่สุดดด :katai4:
-
หู้ยยย... หวานสุดอะไรสุด.. :hao7:
แต่ถ้ามาม่า คงอืดดเต็มชาม แน่นแน่เบยยยย... :hao5:
-
ไม่อยากกินมาม่าอะ
-
เจิ้นมันร้ายยย
-
จากประโยคสุดท้ายนี่มีแนวดราม่ายาวแน่ๆ แงงงงงงง ขอสงสารน้องจันทร์ล่วงหน้าเลย
-
น้องจันทร์ไม่เหมาะกับมาม่านะคะ พลีสสสส :mew2:
-
เจิ้นอยากเลี้ยงเราอีกคนมั้ย เราไม่ดื้อไม่ซน ไม่งอแง ไม่สงสัย :z1:
-
เจิ้นมันร้ายยย กลิ่นมาม่าเริ่มมาสงสารหนูจันทร์ก่อนเลยได้ไหมน้องบอบบางเกินไป
-
ไม่อยากให้ดราม่าจริงๆนะ :z3:
-
เจิ้นโคตรร้ายกาจเลย แต่ชอบบบ 55555555
จันทร์อย่าดื้อนะรู้ไหม
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
-
เอาใจช่วยพี่เจิ้นนะคะ คนน้องยังซึนๆ อึนๆอยู่
อ่านทุกตอน ก็เขินทุกตอน เขินแทนเจ้าจันทร์
งื่ออออ พี่เจิ้นละมุนมากอ่า :o8:
รอติดตามต่อไปค่ะ
-
เจิ้นชักจะน่ากลัวทางความคิดนะ 55
-
สนุกมาก ว่าแต่จันทร์ใสซื่อขนาดนี้ ใช้ชีวิตผ่านมาได้ยังไงโดยที่ไม่มีใครมาแกล้งเลย
-
หนูจันทร์มูนนี่ลูกกกกก กลัวเจิ้นใจร้ายจนน้องเสียใจ แต่กิอยากให้มูนนี่ๆเสียใจเพราะเวลาเจิ้นปลอบมันช่าง... :-[
-
หวีดดดดดดดด ชอบผู้ชายผมยาววว :hao5:
-
เจิ้นดีมากจริงๆ
ปล.อยากให้คุณแบมเขียนแนวจีนดูจังคะ อิอิ
-
ฮื้ออออ เขินมากก อยากบิดตัวเป็นเลข8 แง :hao7: :sad4: :-[
-
เจิ้นหลอกเด็กกกกก มันร้ายนะคะหัวหน้า :hao7: :hao6:
-
เจิ้นร้ายกาจมาก55555 รอไนท์แคร์อย่างเต็มรูปแบบของเจิ้นอย่างใจจดจ่อ5555 :hao6:
-
แงงงงงงง เจิ้นร้ายมาก
-
เจ้าจันทร์เป็นของเจิ้นคนเดียว แม่จ๋าาาา เจิ้นผู้เป็นความหลัวของโลกใบนี้ เจ้าแผนการเหลือเกิน :hao5:
รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ววว หลงเจิ้น555 :z13:
-
จิ้งจอกเจ้าเล่กับลูกแกะน้อยใสๆ สินะ :laugh:
-
อยากเห็นนุ้งจันทร์เรียกเจิ้นว่าเฮีย น่าจะกร๊าวใจดี55555555
-
แงงงงงง ไม่อยากให้ม่าเลย น้องจันทร์น่าทะนุถนอมมากก :-[
-
คิว ชอบจันทร์ก็คงไม่แปลก เพราะว่าจันทร์มีคุณสมบัติกระตุ้นความอยากปกป้อง ความเอาใจใส่จากคนรอบข้าง
-
โถ่จันทร์ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย /ซาวด์มา
-
เป็นเรื่องที่ถูกจริตเราที่สุดในรอบปีเลยค่ะ น้องจันทร์นุ่มนิ่มน่าบีบมาก พี่เจิ้นก็เร้าใจและร้ายกาจมากขึ้นทุกวัน แล้วฟีลคุณพี่ก็ให้ความจักรพรรดิจริงๆ ยิ่งใหญ่และครอบครองทุกตารางนิ้ว555
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย เจิ้น เจิ้น เจิ้น ค่อย ๆ สอนให้จันทร์เจ้าได้เรียนรู้ว่าโลกที่ไม่มีเจิ้น เป็นโลกที่จันทร์เจ้าไม่สามารถใช้ชีวิตได้เลย เจิ้นร้ายมาก สร้างโลกได้อย่างสมบูรณ์แบบ
-
Chapter 7 Biter
ผมกลับมาบ้านพร้อมความตื่นเต้น หลังจากถอดรองเท้าเก็บแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปในครัวถามหาเจิ้น คุณแม่บ้านหัวเราะแล้วบอกว่าเจิ้นน่าจะให้อาหารนกอยู่ด้านนอก
และก็ใช่... เจิ้นยืนอยู่ในเก๋งจีนที่เรามักจะนั่งเล่นด้วยกันประจำ แผ่นหลังของเจิ้นและลักษณะการยืนทำให้ผมสงสัยว่าใครจะกล้าไปยืนข้างๆ กลิ่นไอบางอย่างของเจิ้นมันข่มคนรอบข้างให้รู้สึก...ด้อยกว่า เจิ้นอาจจะไม่ได้หล่อที่สุดเหมือนดารา แต่เขามีพลังของอำนาจขนาดผมอยู่กับเจิ้นทุกวันบางทีผมก็ยังแอบกลัวนิดหน่อย
“จันทร์? กลับมาแล้ว?”
เจิ้นหันมาเรียกทำให้ผมหลุดจากภวังค์รีบเดินไปหาเขา
“เจิ้น คณะจันทร์จะไปเข้าค่ายรับน้อง จันทร์ไปได้ไหม”
“ได้สิ กำหนดการว่าไงบ้าง?”
ผมวางจดหมายเข้าค่ายจากมหาวิทยาลัยบนให้เจิ้นบนโต๊ะ มันไม่ต้องเซ็นอนุญาตแล้วเหมือนตอนมัธยมแต่ผมก็ไปขอจากธุรการคณะมาให้เจิ้น เพราะเดี๋ยวเจิ้นจะกังวลว่ารุ่นพี่แอบพาไปกันเอง
ทริปของคณะผมจัดไปเที่ยวหัวหิน ในรีสอร์ทที่มีชายหาดส่วนตัว ผมตื่นเต้นมากเพราะเราจะไปเฉลยสายรหัสกันที่นั่นด้วย สายรหัสผมส่งขนมอร่อยๆมาให้อีกหลายอย่าง โชคดีที่มันเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ไม่มีช็อคโกแลตแล้ว
“อ่านให้พี่ฟังหน่อย”
เจิ้นกำลังสนใจให้อาหารหลักทรัพย์กับออมทรัพย์ เขายืนไพล่หลังปล่อยผมยาวๆปลิวไปตามลม วันนี้เจิ้นกลับบ้านเร็วเพราะเป็นวันศุกร์และพรุ่งนี้ผมกับเจิ้นเราจะไปทริปเขาใหญ่กัน
จริงๆคือเจิ้นจะไปคุยงานแต่หนีบผมไปเที่ยวด้วย
“ก็ไปเดือนหน้าครับ แล้วก็ไปสองคืนนะ ไปวันศุกร์กลับวันอาทิตย์เย็นๆ”
“รีสอร์ทอะไรนะ? ออมทรัพย์อย่าแย่ง ของตัวเองก็มี”
ผมขำที่เจิ้นดุนก ออมทรัพย์มันถือว่ามันเป็นตัวเมียเลยชอบข่มหลักทรัพย์ทุกที หลักทรัพย์ก็หงอแฟน โดนจิกแทนที่จะจิกกลับก็ขยับหนี
“ชื่อ…. อ่ะ”
“นอนกับใครล่ะ?”
“น่าจะคิว จับกคู่นอนห้องละสองคน”
“อ๋อ ไม่ไกลจากคอนโดเราเท่าไหร่ พี่ไปเที่ยวด้วยดีไหม?”
“จริงหรอ ไปนะ เอ้ะ แต่ผมต้องไปกับเพื่อนๆ มาหาเจิ้นไม่ได้สิ เจิ้นเที่ยวคนเดียวแน่เลย”
“อืม... คงต้องสั่งปูนึ่งกินคนเดียว”
“อ้าว ไม่เอา จันทร์จะกินด้วยยยยยยย”
ผมชอบกินปูมากกกก และคิดว่าในค่ายเขาคงไม่จัดปูนึ่งแพงๆมาให้เรากินหรอก ถึงมีก็น้อยไม่เหมือนไปกินกับเจิ้น ปูม้าใหญ่ๆ เนื้อเน้นๆ เจิ้นมีร้านประจำที่หัวหินด้วย
“ก็จันทร์ไปเข้าค่าย”
เจิ้นปิดกรงนกแล้วหันมาหาผม เขานั่งลงยกขายาวๆขึ้นไขว่ห้าง ไม่รู้ทำไมพระเจ้าถึงสร้างขาเจิ้นให้ยาวขนาดนี้ กางเกงผ้าลื่นแบบจีนแนบไปกับช่วงขาของเขา สองแขนที่พลาดอยู่กับพนักพิงทำให้เจิ้นเหมือนองค์ชายในหนังจีนเกินไป
“ก็จันทร์อยากกินปู”
“งั้น...ตอนกลางคืนมานอนกับพี่ แล้วพี่พาไปกินปู? ตอนเช้าจันทร์ค่อยกลับไปหาเพื่อน”
จริงๆผมไม่อยากแอบออกจากค่ายแต่ก็อยากกินปู ผมเกิดความลังเลเพราะตอนกลางคืนต้องทำกิจกรรมกับเพื่อนอีก แล้วถ้าหนีไปนอนกับเจิ้นเพื่อนจะด่าว่าลูกแหง่ไหม คิวยิ่งชอบล้ออยู่
“เจิ้นไปกับจันทร์วันหลังไม่ได้หรอ จันทร์ไม่อยากพลาดกิจกรรมกับเพื่อนอ่ะ ตอนกลางคืนคิวจะเอาหนังผีมาเปิดด้วย น้า...”
เจิ้นมองผมนิ่งๆสักพักก่อนเขาจะยิ้มจางให้ผมโล่งใจ นั่นหมายถึงเขายอมรับเงื่อนไขไปเที่ยววันหลัง ผมเดินเข้าไปนั่งข้างเจิ้น จับมือเจิ้นไว้เจิ้นจะได้ไม่น้อยใจว่าผมเห็นเพื่อนดีกว่า
แต่วัยรุ่นอย่างเรา การเข้าค่ายต้องสำคัญที่สุดจริงๆนะ!
“คุณจันทร์ป้าพับชุดนอนกระต่ายให้แล้วนะคะ อยู่ตรงนี้นะคู่กับของเจิ้นนะคะ”
คุณแม่บ้านกับผมกำลังช่วยกันจัดกระเป๋า ผมคาดหวังกับชุดนอนลายกระต่ายมากเพราะผมให้เจิ้นซื้อมาใส่คู่กัน ในห้างชิดลมมันมีร้านขายชุดนอนลงคอลเลคชั่นใหม่ ปกติเขาจะไม่ทำชุดนอนผู้ชายลายกระต่าย และเจิ้นก็ใส่ได้ด้วยผมเลยรีบซื้อมา เราจะใส่ชุดนอนคู่กัน
คุณแม่บ้านจะไม่ไปด้วยเพราะเจิ้นอยากพักผ่อนเป็นส่วนตัวมากกว่า เราจะไปพักกันที่รีสอร์ทของลูกค้าเจิ้นที่เพิ่งสร้างเสร็จ เจิ้นเลยถือโอกาสไปร่วมงานบุญและเป็นลูกค้าไปในตัว
“จันทร์เอาถุงเท้าสีฟ้าด้วย เจิ้นบอกว่ามีให้ปีนเขา จันทร์เอารองเท้าด้วยนะ”
เจิ้นจะให้ผมจัดกระเป๋าเองทั้งของผมและของเขาโดยมีคุณแม่บ้านเป็นลูกมือ เขาบอกว่าผมต้องหัดช่วยเหลือตัวเองบ้าง ผมเริ่มจากการลิสต์ว่าตัวเองต้องทำกิจกรรมอะไรบ้าง แล้วนอนค้างกี่คืน ใช้เสื้อผ้ากี่ชุด
นับชุดทั้งของผมของเจิ้นครบผมก็ยืนยันว่าจะจัดชั้นในเอง คุณแม่บ้านหัวเราะที่เห็นผมหน้าแดงแล้วแซวว่าผมโตแล้วไม่ยอมบอกว่าจะใส่กางเกงในตัวไหนเหมือนแต่ก่อน
ผมเลือกกางเกงในมาห้าตัวเผื่อเลอะเผื่อเปลี่ยน แล้วก็หยิบของเจิ้นออกมาด้วย ของเจิ้นตัวใหญ่กว่าผมและพับเรียบร้อย ผมรู้สึกเขินๆที่ได้จัดของใช้ส่วนตัวของเจิ้น
“จันทร์ขอจับนิดเดียวนะ”
“จับอะไร?”
“อ้ะ ปะ เปล่า จันทร์จัดกระเป๋าอยู่”
เจิ้นถือหนังสือเดินเข้ามาในห้อง เขามองมือผมที่ขยุ้มกางเกงในเขาแล้วยิ้ม
“จันทร์แอบดูกางเกงในพี่หรอ?”
“ไม่ใช่นะ จันทร์จัดกระเป๋าเหอะ”
“หึ โจรขโมยกางเกงใน”
ผมคงบู่ปากหน้างอเขาถึงหัวเราะแล้วก็เดินมานั่งข้างกระเป๋าเดินทางของเรา ผมรีบอธิบายแพลนของผมว่าจะทำอะไรบ้างแล้วจะใส่เสื้อผ้าตัวไหน
“แล้วชุดทำงานพี่ล่ะจันทร์?”
ผมลืม…
ผมมีแต่ชุดนอนให้เจิ้นและเสื้อโปโลที่เจิ้นจะใส่ไปปีนหน้าผาจำลองกับผมแล้วก็ชุดเที่ยว
“รองเท้าด้วย”
“เข็มขัดพี่ด้วย”
“ง่ะ ทำไมจันทร์ลืมหลายอย่างจัง”
นี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมได้จัดกระเป๋าเผื่อเจิ้น ปกติคุณแม่บ้านจัดการตลอดเลย ผมมีหน้าที่ดูแลกระเป๋าของตัวเองเท่านั้นเอง
“ไม่เป็นไร มาจัดใหม่กัน จันทร์มีเวลาทั้งชีวิตที่จะจัดกระเป๋าให้พี่”
“อื้อ... งั้นเจิ้นอยากใส่เสื้อสีอะไร?”
กลายเป็นเรารื้อกระเป๋ามาจัดกันใหม่ การที่เราทำกิจกรรมร่วมกันทำให้เจิ้นดูเด็กลงเยอะ เขานั่งกับพื้นเหมือนผม ผมยุ่งๆมัดไว้บนหัวแล้วก็หัวเราะ
ผมชอบที่เจิ้นหัวเราะ...และยิ่งเป็นเพราะผม ผมยิ่งชอบ
เจิ้นปล่อยให้ผมไปอาบน้ำก่อน และมานอนรอเขาบนเตียง ผมนอนกอดสินเชื่อเหมือนทุกครั้ง ตื่นเต้นนิดหน่อยเพราะคิดว่าเราจะต้องไนท์แคร์กัน
เจิ้นบอกว่ามอนิ่งแคร์ทำได้ทุกวันแต่ไนท์แคร์ถ้าทำบ่อยผมจะเหนื่อย เราควรทำวันเว้นวันหรือสองวันครั้ง แต่วันนี้ผมว่าน่าจะต้องไนท์แคร์กันแล้วล่ะเพราะเจิ้นเว้นมาสองวันแล้ว
แต่เจิ้นกลับแค่นอนกอดผมไว้เท่านั้น ไม่ดึงสินเชื่อออก ไม่พูดอะไร แค่ดึงผมเข้าไปกอดเฉยๆ หรือว่าเจิ้นจะลืมไนท์แคร์? แต่เจิ้นไม่น่าจะเป็นคนขี้ลืมนะขนาดมอนิ่งแคร์เรายังทำติดต่อกันทุกวันมาตลอด
ความสงสัยทำให้ผมขยับหันไปหาเจิ้น เขาลืมตาผ่านความมืดมาสบตาผม เสียงทุ้มต่ำในลำคอบ่งบอกว่าสงสัยในการกระทำของผม
“เจิ้น ลืมหรอ”
“หืม? พี่ลืมอะไรครับ”
เจิ้นยกมือลูบแก้มผมเบาๆ เสียงของเขาดังแผ่วในความมืด แต่ผมเห็นนัยน์ตาเขาชัดเจนเพราะมันฉายแววบางอย่าง และคงจะเป็นหน้าผมเพราะเขามองผมอยู่
“เราไม่....อื้อไม่มีอะไร”
มือเจิ้นชะงัก ก่อนมันจะเลื่อนไปจับหูผมแทน เจิ้นบีบหูผมเบาๆทำให้ผมรู้สึกเหมือนแมวที่โดนเกาคาง มันงุ้งงิ้งและงื้ออออ
“นอนซะ เดี๋ยวไม่มีแรงซนพรุ่งนี้”
“จันทร์โตแล้วไม่ซน”
“พี่เชื่อ มูนนี่ของพี่เด็กดีจะตาย”
ผมน่าจะสบายใจที่ยังเป็นมูนนี่ของเจิ้นอยู่ แต่เจิ้นจะไม่ไนท์แคร์จริงๆหรอ? มันแปลกมากจนผมเริ่มหวั่นใจว่าเจิ้นอาจจะแอบไม่พอใจอะไรผมหรือเปล่า?
หรือเจิ้นจะคิดว่าการไม่ไปกินปูกับเจิ้นทำให้ผมเป็นเด็กไม่ดีและเขาก็เลยไม่อยากจะใส่ใจผมแล้ว แต่ถ้าไม่พอใจทำไมเจิ้นไม่พูดล่ะ? ไม่
เห็นเหมือนผมเลยที่ต้องบอกเจิ้นตลอดว่าผมรู้สึกยังไง
มันอึดอัดจะตายถ้าเราต้องมีความลับต่อกัน...
หรือผมไม่น่าไว้ใจจนเจิ้นไม่อยากบอกความลับกับผม?
ผมอาจจะไม่ค่อยสำคัญกับเจิ้นเท่าไหร่?
“คุณจันทร์ทานอีกหน่อยสิคะ”
ผมกินโจ๊กเนื้อปูไปได้เกือบค่อนชาม เช้านี้คุณแม่บ้านดูแลผมกินข้าวคนเดียวเพราะเจิ้นไปเตรียมงานกับคุณเลขาด้านล่างตั้งแต่เช้า
“จันทร์ไม่หิว”
“งั้นทานนมอุ่นอีกแก้วนะคะ เดี๋ยวป้าทำแซนวิชให้ไปกินบนรถเผื่อหิวช่วงสาย”
“จันทร์ไม่อยากกินแล้ว”
มันกินไม่ลง ผมกังวลอีกแล้ว ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ผมถึงกังวลบ่อยๆทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คงเพราะผมเริ่มโตขึ้นทำให้ผมชักมองโลกซับซ้อนกว่าเดิมหรือเปล่านะ แล้วเรื่องของเจิ้นมันก็ทำให้ผมคิดมาก
“หรือจันทร์ไม่ไปเขาใหญ่ดี”
“ไม่สบายใจอะไรหรือคะ บอกป้าได้นะคะคุณจันทร์”
ผมเงยหน้าจากชมกระเบื้องเคลือบมองคุณแม่บ้าน อันที่จริงบ้านเราถ้าไม่นับผมกับเจิ้นก็คงมีคุณแม่บ้านเป็นสมาชิกอีกคนแถมมาก่อนผมด้วย คนที่แนะนำผมได้ดีที่สุดและรู้จักเจิ้นดีก็คงจะเป็นคุณแม่บ้าน
“คือ...เจิ้นเบื่อจันทร์แล้วหรือเปล่า”
“อุ้ยตาย เจิ้นไม่มีทางเบื่อคุณจันทร์หรอกค่ะ ทำไมคิดแบบนั้นล่ะคะ”
“ก็...เจิ้นไม่เป็นห่วงจันทร์แล้ว จันทร์ทำตัวไม่ดีแน่ๆเลย เจิ้นก็อาจจะเบื่อ ป้าว่าเจิ้นจะไม่ให้จันทร์อยู่ด้วยไหม หมายถึงวันหนึ่งข้างหน้าเจิ้นก็ไม่ให้จันทร์อยู่ที่นี่แล้ว แล้วก็แต่งงาน”
“ใครจะแต่งงาน?”
ผมกับคุณแม่บ้านสะดุ้ง เจิ้นเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเย็นชา คุณแม่บ้านรีบเดินหนีออกไปจากห้องกินข้าวทิ้งผมไว้กับเจิ้นสองคน
เจิ้นนั่งลงตรงหัวโต๊ะรินกาแฟในกาใส่ถ้วยด้วยตัวเอง รังสีความไม่พอใจแผ่กระจายไปรอบตัว ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งมองมือตัวเองบนตัก
“วันก่อนก็เพิ่งคุยกันว่าจันทร์จะไม่ทิ้งพี่ มาวันนี้จันทร์ก็จะไล่พี่ไปแต่งงาน ไม่อยากอยู่ช่อฟ้ากับพี่แล้ว”
“มะ ไม่ใช่แบบนั้น จันทร์เปล่านะ...”
“ไม่ชอบอยู่ที่นี่กับพี่ก็บอก พี่จะไม่บังคับจันทร์ พี่ขอโทษที่ทำให้จันทร์อึดอัด”
“จันทร์ไม่อึดอัด เจิ้นฟังก่อน...”
เจิ้นมองผมด้วยสายตาตัดพ้อจนผมรู้สึกผิด ผมเริ่มสับสนว่าจริงๆแล้วเจิ้นจะทิ้งผมหรือกลายเป็นผมจะทิ้งเจิ้น แต่ผมไม่มีทางทิ้งเจิ้นอยู่แล้วนะ เขาตัดพ้อผมอีกสองสามคำแล้วหันหน้าหนี
เจิ้นหันหน้าหนีผม
เก้าอี้ห้องกินข้าวของบ้านเราเป็นแบบมีพนักพิงและหมุนได้ เจิ้นมักจะหมุนตัวเฉียงเล็กน้อยมาทางผมที่นั่งอยู่ทางขวาของเขา ผมก็จะเบี่ยงไปทางซ้ายหาเจิ้นที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ แต่คราวนี้เจิ้นหันหนีผมไปอีกทาง
“ไม่อยากไปเขาใหญ่กับพี่ก็ไม่ต้องไป พี่ไม่อยากบังคับจันทร์ ไม่ใส่ชุดนอนกระต่าย ไม่ไปปีนผาจำลอง ไม่ไปเดินเล่น ไม่ไปกินสเต็ก”
ความเศร้าถาโถมใส่ผมเกินจะแบกไหว ผมร้องไห้ตั้งแต่เจิ้นหันหนีผมแล้ว ทำไมล่ะทำไมเป็นผมผิดหรือเพราะผมเป็นคนเริ่มความคิดเรื่องเจิ้นจะทิ้งผมมันเลยเหมือนผมจะทิ้งเจิ้น
“ฮืออออ”
ความเสียใจของผมมันมากจนผมพูดอะไรไม่ได้ ไม่แม้แต่จะแก้ตัวผมทำได้แค่ร้องไห้ ร้องไห้ไม่ช่วยอะไรหรอกแต่มันหยุดร้องไม่ได้แล้วผมก็ไม่รู้จะต้องทำยังไง
เจิ้นไม่ปลอบผมด้วย เขาลุกออกไปจากห้องกินข้าว เจิ้นต้องรำคาญที่ผมเอาแต่ร้องไห้แน่ๆขนาดผมยังรำคาญตัวเองเลย
ผมรีบลุกออกมาจะไปหาเจิ้น ไม่อยากให้เขาไปแต่เจิ้นกำลังลากกระเป๋าออกมาจากฝั่งห้องนอน คุณแม่บ้านยืนแอบอยู่ข้างลิฟต์มองผมด้วยสายตาเป็นกังวล
เจิ้นสบตากับผมแล้วหยุดยืนนิ่งๆ ระหว่างเรามีโถงทางเดินยาวๆตรงกลางเป็นโต๊ะไม้ทรงสูงที่วางแจกันสมัยรางวงศ์หมิงสองอันวางอยู่หน้าฉากกั้นบริเวณส่วนตัว ถ้าออกมาจากลิฟต์ก็จะเจอแจกันสองใบนี่ก่อน
มันก็แค่ทางเดินยาวๆแต่ผมรู้สึกว่าช่างไกลแสนไกล หัวใจผมแทบสลายเมื่อเจิ้นเบือนหน้าหนีผมไปทางอื่น เขาเดินมาที่ลิฟต์ไม่แม้แต่จะมองผมสักนิดเดียว คุณแม่บ้านลังเลจะกดลิฟต์จนเจิ้นต้องกดเอง
“เจิ้น...อย่าไป ฮึก ฮืออ”
“จันทร์ไล่พี่”
“ไม่ ไม่ไล่ จันทร์ไม่ไล่ ฮืออออ”
ผมเดินไปกอดเอวเจิ้นไว้ กอดเขาแน่นแล้วก็ร้องไห้ แต่เจิ้นก็ไม่ยอมแม้แต่จะหันมามองผมเหมือนทุกที แผ่นหลังเขาตรงแน่วจนกระทั่งลิฟต์มา
แรงผมสู้เจิ้นไม่ได้เลยสุดท้ายเขาก็ดึงผมออกได้สำเร็จ เจิ้นเข้าไปในลิฟต์และลิฟต์ก็ปิดลง เขาไม่มองหน้าผมไม่แม้แต่นิดเดียว
“ว้ายคุณจันทร์”
เพล้ง!
ผมร่วงหล่นลง...ผมหมดแรง สิ่งที่ผมคว้าได้คือแจกัน...แต่แจกันคงจะแรงน้อยกว่าผม มันเลยตกลงมาพร้อมกัน...แตกกระจายไม่ต่างจากความรู้สึกของผมเลย
“เจ็บ....ฮึก”
ไม่รู้ว่าเจ็บตรงไหนมากกว่ากัน แขนผมที่โดนแจกันบาดหรือใจผม...ที่หน่วงจนหายใจไม่ออก
“ลุกก่อนค่ะ ไปหาหมอกันนะคะ”
“เจิ้นโกรธจันทร์แล้ว จันทร์เป็นเด็กไม่ดี จันทร์จะทิ้งเจิ้น ฮือออออ”
ผมนั่งร้องไห้เหมือนคนบ้าอยู่ในท่ามกลางเศษกระเบื้อง คุณแม่บ้านลุกไปไหนไม่รู้คงจะโทรตามหมอหรือให้คนมาลากผมไปโรงพยาบาล
ลิฟต์เปิดอีกครั้งและเจิ้นเดินออกมา เขากลับมาและคุกเข่าลงตรงหน้าผมที่ยังร้องไห้ไม่เลิก เจิ้นดึงแขนผมที่เลือดออกมาขึ้นมา ผมมองไม่เห็นหน้าเจิ้นเพราะม่านน้ำตาบดบังเขาไปจนหมด
“จันทร์ ไม่ร้องแล้ว พี่ยอมแพ้แล้ว พี่แพ้เอง เราไปโรงพยาบาลกันนะ แล้วไปเขาใหญ่ด้วยกัน”
เจิ้นอุ้มผมขึ้น ผมกอดคอเจิ้นแน่นๆไม่สนว่าเลือดตัวเองจะเปื้อนเสื้อเชิ้ตของเจิ้นไหม แต่ผมกลัวว่าเขาจะเดินหนีผมไปอีก ผมไม่ยอม ไม่ให้เจิ้นทิ้งผมแล้วหนีไปไหนทั้งนั้น
แม้แต่ตอนทำแผลผมก็ยังจับมือเจิ้นไว้แน่น แผลผมไม่ลึกแค่เศษแก้วบาดนิดหน่อยไม่จำเป็นต้องมาโรงพยาลด้วยซ้ำ เจิ้นถามย้ำกับคุณหมอว่าผมโอเคแน่นอนใช่ไหมหมอถึงพันผ้าพันแผลทับแขนผมไว้อีกทีจากแค่แปะผ้าก็อตธรรมดา คงเพราะผมร้องไห้ใหญ่โตมันเลยเหมือนผมเจ็บมาก ใช่เจ็บมาก ใจผมเจ็บมาก
น้ำตาผมไม่มีแล้วแต่ผมก็ยังซบอยู่กับไหล่เจิ้น เราอยู่บนรถที่กำลังไปเขาใหญ่ ฉากกั้นที่กั้นเราสองคนกับคนขับรถไว้ปิดสนิท ผมยังไม่ยอมให้เจิ้นปล่อยมือจากผมและผมก็ยึดตัวเจิ้นไว้
“จันทร์ไม่ทิ้งเจิ้นนะ เจิ้นเข้าใจผิด ไม่มีทาง”
“พี่เชื่อ... ถึงจันทร์จะโกหกพี่ก็เชื่อ”
ผมผละจากอกเจิ้นเงยหน้ามองเขาที่ก้มลงมามองผมเช่นกัน ใบหน้าของเจิ้นดูเหนื่อยล้าและยอมแพ้ ไม่บ่อยเลยที่จะเห็นเจิ้นเป็นแบบนี้
“จันทร์ไม่โกหก ฮึก...จันทร์พูดความจริง”
“จะให้พี่คิดยังไง ในเมื่อจันทร์ยังคิดจะไปจากพี่อยู่ตลอด จันทร์บอกจะอยู่กับพี่แต่จันทร์ก็ยังไล่พี่ไป”
“กะ...ก็จันทร์กังวล..เจิ้นไม่ไนท์แคร์จันทร์เมื่อคืน ฮืออ เจิ้นไม่เคยลืม แต่เมื่อคืนเจิ้นไม่ทำ จันทร์คิด คิดว่าเจิ้นไม่ห่วงจันทร์แล้ว ละ แล้วจันทร์ก็กลัว จันทร์กังวล”
“จันทร์ชอบให้พี่ไนท์แคร์จันทร์หรอ?”
ผมพยักหน้า...ก็ทำไมจะไม่ชอบล่ะ เราไนท์แคร์กันเพราะเราเป็นห่วงกันไม่ใช่หรอ? แล้วถ้าไม่ทำแสดงว่าไม่เป็นห่วงใช่ไหม? ไม่เป็นห่วงก็ไม่ดี ต้องเป็นห่วงสิ
“มูนนี่ของพี่...”
เจิ้นมีรอยยิ้มแต่งแต้มมุมปากในที่สุด มูนนี่แล้วแสดงว่าเจิ้นอารมณ์ดีแล้วใช่ไหม?
“พี่ขอโทษ พี่แค่คิดว่าจันทร์จะเหนื่อยเพราะต้องตื่นเช้า...เราน่าจะเตรียมตัวเดินทางให้พร้อมแล้วค่อยไปไนท์แคร์กันที่เขาใหญ่ทีเดียว ไปพักผ่อนแล้วดูแลกัน”
“จันทร์ขอโทษ จันทร์คิดไปเอง”
“เรื่องเมื่อคืนที่ถามว่าพี่ลืม คือเรื่องนี้?”
“อื้อ...”
ผมเริ่มอาย ความวุ่นวายที่ผมร้องไห้มากมายใหญ่โตมันก็แค่...ไนท์แคร์ที่ผมกับเจิ้นไม่เข้าใจกัน ผมเขินจนต้องซุกหน้ากับอกเจิ้น เจิ้นอุ้มผมขึ้นนั่งตัก หัวเราะและลูบหัวผม
“มูนนี่เด็กดี...เห็นหรือยังว่าการที่เราไม่คุยเราก็จะไม่เข้าใจกัน มีคำถามหรือสงสัยต้องรีบถามพี่เข้าใจไหม? พี่เสียใจจันทร์ก็เสียใจ แล้วจันทร์ก็เป็นแผลเจ็บตัว”
เจิ้นลูบแขนผมที่พันผ้าพันแผลไว้ก่อนเขาจะยกขึ้นแตะเรียวปากลง...ผมหน้าแดงที่เจิ้นทำเหมือน...จูบแขนผม แม้มันจะไม่ได้โดนตัวผมตรงๆแต่มันกับร้อนผ่าวจนหัวใจผมเต้นรัว
“อื้อ....”
“จันทร์ต้องให้โอกาสพี่ด้วย พี่ไม่ใช่คนคิดซับซ้อนถ้าจันทร์ไม่พูดพี่ก็ไม่เข้าใจ... เจ้าจันทร์คนใจร้าย”
เจิ้นงับหูผม... คำต่อว่าของเจิ้นมันช่าง....งื้ออออออ เขายังงับหูผมเล่นอยู่อย่างนั้นกระซิบซ้ำๆว่าผมใจร้าย ผมทนไม่ไหวรีบหันหน้าหนีแต่เขาก็ยังตามมาแกล้ง ก็เลยต้องยกสองมือจับแก้มเจิ้นไว้ไม่ให้เขาขยับหน้าขยับตาได้อีก
“ฮื้ออออ เจิ้นก็ห้ามดื้อสิ จันทร์จะได้ไม่ใจร้าย”
“งั้น...พี่จะเป็นเด็กดีของจันทร์ดีไหม?”
“อื้อ...ดีมาก เจิ้นเด็กดี”
“เจิ้นเป็นเด็กดีแล้ว...เจ้าจันทร์จะให้รางวัลเจิ้นไหม?”
ผมพยักหน้าแล้วเราก็จูบกัน.... จูบของเจิ้นเนิ่นนานจนผมเกือบหายใจไม่ออก จูบที่ไล้ลงมาข้างแก้ม... เสียงลมหายใจของเจิ้นดังชัด เจิ้นกระซิบเรียกชื่อผมซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า
มือของเจิ้นปัดป่ายไปทั่วตัวผม มันวนเวียนไปตามแผ่นหลัง เผมรู้สึกเหมือนสื้อผ้าของผมช่างปิดบังอะไรไม่ได้เลย...ราวกับร่างกายเปล่าเปลือย
สายตาของเจิ้นวาววับ...และทรงพลังจนผมหมดแรง แค่เจิ้นมองผมก็หมดแรง ผมหันหน้าหนีพอดีกับที่เจิ้นเลื่อนมือขึ้นมายึดท้ายทอยผมไว้
“มูนนี่เด็กดี...”
“อื้อ....”
เจิ้นกัดผม...กัดตรงคอ...มันเป็นการกัดแบบที่เจิ้นกัดทำโทษผม มันจะไม่มีรอยฟันแต่จะมีรอยแดงๆ ผมอยากจะถามว่าเจิ้นทำโทษผมหรอ...แต่ผมก็หมดแรงพูดอะไรไม่ถูก
แต่...ถ้ากัดแล้วเจิ้นอารมณ์ดีก็ไม่เป็นไร...ถ้าเป็นเจิ้น...กัดแรงกว่านี้ก็ไม่เป็นไร
------------------------
Biter (n) คนที่กัด, คนโกง, คนหลอกลวง (ทั้งกัดทั้งหลอกทั้้งโกงคือพี่เจิ้นแน่นอนเลยเอามาตั้งชื่อตอนซะเลย อิอิ)
-----------------------------------------------------
พี่เจิ้นก็นะ...กล้าพูดว่าตัวเองไม่ซับซ้อน แกล้งน้องร้องไห้กะจะให้น้องรู้สึกผิด แถมตีเนียนเป็นตัวเองโดนทิ้งไปอีกกกกก คนขี้โกงงง
ขอบคุณทุกคอมเม้นและทางทวิตเตอร์ด้วยค่า
-
เจิ้นโคตรร้ายยยยย งืออออ
จับจุดความรู้สึกของน้องมาเล่นงานน้อง หูยยยยย พ่อคุ๊ณณณ
-
วางแผนไว้สารพัด ช่างเป็นคนที่ไม่ซับซ้อนเลยนะเจิ้น
-
เจิ้นร้ายมาก ร้ายที่สุด :hao5:
-
นัวกันทุกตอน แต่ไม่เป็นไรเราชอบ 55555555
-
ร้ายมาก นี่พระเอกรึตัวโกง
-
ไม่อยากให้นอนกับคิว ก็เลือกที่จะเอาปูนึ่งมาล่อ
ดึงรั้งน้องไว้กับตัว ด้วยการโทษว่าน้องจะทิ้ง
ร้ายมากๆค่ะคุณขา เล่นใหญ่มากๆพี่เจิ้น
สงสารก็แต่จันทร์ที่โดนแจกันบาด แต่ไม่เป็นไรนะลูก
เดี๋ยวพอถึงเขาใหญ่คืนนี้พี่เจิ้นคงจัดคอร์สไนท์แคร์ชุดใหญ่ดูแลจนหายเจ็บแผลเลยล่ะ 555555
-
เจิ้นร้ายกาจสุดๆไปเลย ตอนแรกหวังว่าจะมีสักตอนที่มูนนี่จะตามเจิ้นทัน แต่ตอนนี้คิดว่าคงเป็นไปได้ยาก มูนนี่เด็กดี เจิ้นไม่ซับซ้อน โอโห้ไม่เลยพ่อคุณ น้องขอไปเข้าค่ายให้ไปแต่ไปด้วย แพลนดึงน้องมานัวเนียตลอด พ่อคุ๊ณณณ ชอบความใสของจันทร์ น้องน่ารักตลอดเลย อยากอ่านต่ออีก รอนะคะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
บอกเราว่าพี่เจิ้นไม่ใช่ตัวโกงของเรื่อง เทบมีวาย? :hao3: :hao3:มั้นไส้คนได้ใจจันทร์เว้ยยยย เล่นใหญ่ตลอดอ่ะะะะ ลำไยย555555แต่รักกกกกน้า
-
งื้ออออออออออ อยากมีมูนนี่ไว้ที่บ้าน :ling1:
-
โอ๊ยยยยย พี่เจิ้นนี่ร้ายจริงๆ
-
แต่ละตอนนี่มีแต่ความร้ายกาจของเจิ้น มูนนี่น้อยผู้น่าสงสารตามไม่ทันเล่ห์จิ้งจอกร้าย :hao6:
-
พี่เจิ้นนี่ร้ายจริงๆเล้ยยยยย :katai1:
-
พี่เจิ้น ร้ายกาจ :hao6:
-
เหมือนเจิ้นเลี้ยงจันทร์แบบพ่อแม่รังแกฉันอ่ะ
รู้ว่าหวังดีแต่จันทร์จะไม่เข้าใจชีวิตเลย ฮือ สงสารน้อง
อยากได้น้องเป็นของตัวเอง แต่น้องก็รักเจิ้น
แย่งเจิ้นมาก็ไม่ได้ ฮือๆๆๆ
เอาปูนึ่งมาล่อจันทร์จะยอมตามมั้ยยยยย :oo1:
-
เจิ้นร้ายกาจนะเนี่ย
หวังว่าจันทร์จะยอมพูดมากขึ้น
ไม่งั้นคงได้คิดมาก งอนกันแรงขึ้นแน่ๆ
-
ร้ายมากๆ มาทำเป็นโกรธน้อง มาบอกตัวเองแพ้ โถๆๆ น้องต่างหากที่แพ้ มาวิ่งตามเจิ้นอยู่นี่ไง ความแบบนี้แหละค่ะเขาเรียกว่าคิดซับซ้อน นะคัคุณเจิ้นนนน
-
เจิ้นคือคนเจ้าแผนการที่แท้ทรู
-
เจิ้นมันร้ายค่ะคุณ
-
:pig4:
-
อะไรจะร้ายเบอร์นี้ เรื่องนี้ไม่ต้องมีหรอกค่ะตัวร้าย เจิ่นนี่แหละร้ายสุดแล้ว
-
พี่เจิ้นเป็นคนไม่ซับซ้อน พี่เจิ้นแค่เจ้าแผนการซ่อนเงื่อนเฉยๆค่ะ
อยากรู้จักว่าพี่เจิ้นจะมีชื่อเล่นโค๊ตลับของตอนที่มีอะไรกันว่าอะไร inside care หรืออะไรดี อยากรุ้ๆ
-
เจิ้นร้ายกาจมากแต่เราชอบ
-
ไม่รู้จะพิมคำไหนดีนอกจากจะบอก เจิ้นมันร้ายนักหลอกน้องแกล้งน้องมันร้ายจริงๆ
-
พี่เจิ้นนี่ร้ายมากค่ะหัวหน้า :hao7:
-
เจิ้นไม่เห็นเด็กดีเลยมูนนี่ เจิ้นขี้แกล้ง เจิ้นเนียนมากด้วย
เจิ้นร้ายมากกกกกก
-
เจิ้นร้ายกายมาก
-
โอ๊ยเจิ้นร้ายมากๆ แกล้งน้องจนร้องไห้นิสัยๆๆๆๆๆๆ
-
โอ้ยยยยยยตายยยยย
-
สงสารเด็กน้อยย :hao6:
-
เจิ้นร้ายกาจมาก เจ้าแผนการที่สุด น้องก็ตามพี่ไม่ทันตลอด
-
มอบโล่ให้เจิ้นไปเลย เล่นใหญ่ใจต่องกล้าอีกด้วย :laugh:
-
:katai2-1:
-
โอ้ยยยเกลียดความเจ้าเล่ห์ของเจิ้น นี่ขนาดอยู่กับเจิ้นมาแค่เจ็ดตอนยังตามทันเลยว่าเจิ้นคิดอะไร แล้วการที่จันทร์อยู่กับเจิ้นมานานสิบกว่าปีแต่ตามไม่ทันนี่แสดงให้เห็นถึงความล่อลวงน้องของเจิ้นมาก หมั่นไส้ว้อยย
-
:ling1: :ling1: :ling1: ร้ายกว่าตัวร้าย...ก็เจิ้นเนี้ยแหละค่ะ..... :hao7: :hao7: :hao7: โอ๊ย...แดดิ้นแพราะเจิ้นต่อไป... :ling1:
-
เปิดโหวดเลยได้ไหมค่ะตัวร้ายที่น่ารักเจิ้นค่ะ
แกล้งแต่น้องระวังน้องไม่รักแล้วคนพี่จะร้องไม่ออกนะค่ะ น่าจะมีสักตอนนะค่ะที่เจ้าจันทร์จะทิ้งเจิ้นไปจริงๆ
รอดูอีพี่ดิ้นตาย อิอิ
-
เจิ้นร้ายกาจไปอีก
ไปเขาใหญ่จะมีอะไรไหมน้อ 55555
-
นี่ขนาดเจิ้นบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนคิดซับซ้อนนะ แล้วถ้าซับซ้อนจะขนาดไหน เหอะๆ
-
อ่านถึงท่อนที่บอกว่าเจิ้นเป็นคนไม่ซับซ้อนแล้วเบ้ปากอัตโนมัติเลยจ้า 5555555
สงสารหน่องจันทร์คนซื่อ โดนอิพี่แทะจนพรุนแล้วลูกเอ๊ย
แต่ชอบวิธีหลอกล่อ ตะล่อมน้องของพี่เค้านะคะ จะเจ้าเล่ห์ก็ต้องเอาให้สุดแบบนี้แหละ
จนบางทีก็คิดว่าที่บอกว่ายอมแพ้น้อง นี่คือยอมแพ้จริง ๆ หรือว่าวางหมากไว้แล้วกันแน่ว่ามันจะต้องออกมาเป็นรูปแบบนี้ :laugh:
-
เจ้าจันทร์คนซื่อ
-
เจิ้นนายมันร้ายยยยย
-
ช่างร้ายกาจจ!!!! :-[ :-[ :-[
-
โอ๊ย ชอบความเจิ้น
-
จะมีใครร้ายกว่าเจิ้นอีกไม๊ ทำให้คนอื่นรู้สึกผิดทั้งที่ไม่ผิดเนี่ย 555
-
นกน้อยในกรงทองจริงๆค่ะ เจ้าจันทร์
เจิ้นทำให้น้องขาดเจิ้นไม่ได้ ทำให้เจ้าจันทร์เป็นคนซื่อจนไม่รู้ว่าที่ทำกัน ไม่ใช่แค่ห่วง
เจ้าจันทร์หลงเข้าไปจนหาทางออกไม่เจอแล้วค่ะ พอเจิ้นไม่สนใจ เลยยิ่งพัง
เจิ้นฉลาดมาก บีบน้องให้รู้สึกทุกอย่าง จะได้ไม่หนีไปไหน
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
ถึงเจิ้นจะร้ายเราก็เชีย
ชอบความเจ้าเล่ห์นี้จัง ขออย่างเดียว อย่าทำให้น้องเสียใจก็พอ
-
เจิ้นกับมูนนี่ ชอบความต่างที่ลงตัว ชื่อคนนึงฝรั่งจ๋าอีกคนจีนจ๋า ชอบที่แต่งออกมาน่ารัก มีปมที่ทำให้เข้าใจที่มาของทั้งสองคน ชอบที่มีเหตุผลรองรับในการกระทำของทั้งคู่ ดีๆ น่ารักมาก
-
อยากอ่านต่อแล้วค่า
คิดถึงจันทร์กับเจิ้น
:hao7: :hao7:
-
เจิ้นทำไมร้ายกาจเบอร์นี้ เจ้าแผนการ5555 :hao3: :hao7:
-
เรื่แงนี้อ่านแล้วหมดแรง รู้สึกว่าที่น่าสงสารจริงๆคือเจิ้นนี่ล่ะ ทุกคนกลัวน้องจันทร์โดนตัดปีกเราดันกลัวเจิ้นโดน
เรารู้สึกว่าต่อให้จันทร์ไม่มีเจิ้นก็ยังมีพ่อแม่ แต่ช่อฟ้านี่วิมานอากาศแท้ๆ ชื่อเสียงเจิ้นมาจากคำทำนายซินแส+การสร้างกระแส แล้วถ้าวันนึงมันไม่เป็นจริงขึ้นมาสักนิด ทุกอย่างมีโอกาสพังครืนเป็นลูกโซ่ได้ง่ายมาก โอเค ผลงานการบริหารอาจเป็นของจริง แต่ของที่มาคู่ชื่อเสียงกับความเชื่อนี่ก็ความเสี่ยงสูง
ทีนี้เจิ้นก็จะไม่เหลืออะไรสักอย่าง แม้แต่อำนาจในการรั้งจันทร์ไว้กับตัว น่ากลัวมาก
แต่คนเขียนน่าจะไม่ใจร้ายขนาดนั้นใช่ไหมคะ..
-
เจิ้นโคตรร้าย ยอมตรงนี้เลย
คือปล่อยน้องให้เป็นอิสระนะ แต่อิสระนั้นจะค่อยๆไม่มีเจิ้น จนน้องที่ถูกสปอยล์ทนไม่ไหวต้องกลับมาหาตัวเอง
วางแผนทุกอย่างไว้เรียบร้อย ใช้อำนาจที่มีทำทุกอย่างและมั่นใจมากร้อยเปอร์เซนต์กับแผนที่วางไว้ โคตรเท่
อยากอ่านต่อแล้วววว เรานี่ติดงอม เพิ่งอ่านวันนี้เอง รวดเดียวเลย งือออออ
-
เป็นอย่างนี้ จันทร์จะไปไหนรอด
-
พี่ไม่ใช่คนคิดซับซ้อน แต่พี่แผนเยอะ
-
ใครจะเหมือนเจิ้นคนดี
เจ้าจันทร์น้อยของเจ๊ T_T
-
จะรีบมาต่อน้าาา ติดรับปริญญา แงแง
-
ทำไมเจิ้นร้ายขนาดนี้ สงสารน้องจังทั้งเอ็นดู :katai2-1:
-
เจิ้นทำไมร้ายขนาดนี้ โถถถถถ สงสารจันทร์ลูกกกก
-
ปู่เสื่อรอเลยฮะะะ
-
Chapter 8 Time
“จันทร์กลัว”
ใครจะว่ายังไงผมไม่รู้ แต่ผมกลัวเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวใหญ่แบบยีราฟมาก ลูกค้าเจิ้นเขาเปิดรีสอร์ทที่มีโซนท่องเที่ยวแนวซาฟารีด้วย เราเลยได้ร่วมทริปพิเศษวีไอพีของผู้บริหารที่จัดมารับรองแขกกิติมศักดิ์อย่างเจิ้นโดยการพาทัวร์ทุกโซน และผมก็ต้องมาอยู่ในรถที่มียีราฟชะโงกหน้าเข้ามา
การสบตากับยีราฟในระยะประชิดบอกเลยว่าไม่ตลก แถมมันยังแลบลิ้นยาวๆเหมือนงูไปมา มันจะเลียหน้าผมด้วยแต่ผมรีบหันหนีไปกอดเจิ้น ลิ้นมันก็เลยโดนหูผมแทน
ลิ้นยีราฟไม่ให้ความรู้สึกเหมือนตอนที่เจิ้นเลียหูผมเลย
“ฮื้อออ ไม่เอาไม่เลียยย ไม่มอนิ่งแคร์ด้วยนะ จันทร์ไม่ไนท์แคร์ด้วย ไม่เอายีราฟ ไม่แคร์ยีราฟนะ ออกไปๆๆ”
ลิ้นยีราฟเลียปากผมทันทีที่ผมเผลอหันกลับไปมอง เจิ้นหัวเราะแล้วดึงผมขึ้นนั่งตัก หนีห่างเจ้ายีราฟที่พยายามจะเข้าโปรแกรมรักษาสุขภาพกับผม
เสียงหัวเราะทุ้มๆของเจิ้นดังอยู่ใกล้ๆ มือหนาลูบหลังผมเหมือนปรอบประโลม ผมทนยีราฟอยู่สักพักรถถึงค่อยๆเคลื่อนไปต่อ
“มันเลียจันทร์เต็มหน้าเลย แหยะ”
“มาพี่เช็ดให้”
เจิ้นหยิบผ้าเย็นที่สตาฟแจกมาเช็ดหน้าและหูให้ผม ใบหน้าเขาเปื้อนยิ้มจางต่างจากผมที่หน้าบูดบึ้ง เรานั่งกันค่อนไปทางเบาะหลัง มันเป็นทริปวีไอพีเลยมีคนร่วมเดินทางไปไม่กี่คน คือคุณลูกค้าเจิ้นที่พาครอบครัวมาด้วยให้ดูเป็นกันเอง ลูกหลานทางนั้นเลยเกาะกลุ่มกันนั่งด้านหน้ารถ ส่วนทางเจิ้นก็มีพี่ๆเลขาที่นั่งรถอีกคันตามมา คนขับรถที่เจิ้นชวนมาร่วมสนุกด้วย
“จันทร์เปื้อนหมดเลย เซ็ง”
“ไม่เปื้อนหรอก...ยีราฟคงอยากดูแลจันทร์”
“จันทร์อยากดูแลกับเจิ้นคนเดียวอ่ะ ไม่เอายีราฟ นี่ยังรู้สึกแหยะๆอยู่เลย”
“เดี๋ยวกลับที่พักไปพี่ดูให้นะว่าเลอะตรงไหนอีกไหม”
ทุกคนผ่อนคลายกันหมด สนุกกับยีราฟยกเว้นผม เจิ้นเช็ดให้ผมเรียบร้อยผมก็นั่งพิงไหล่เจิ้นเหมือนเดิม แขนเจิ้นโอบเอวผมเหมือนปกติที่เรานั่งด้วยกัน มีบ้างที่พี่เลขาจะหันมาชวนคุย ถ่ายรูป
อารมณ์หงุดหงิดผมเริ่มหายไปเมื่อเจอม้าลาย มันก็ดูตัวใหญ่แต่มันไม่ชะโงกหน้าเข้ามาผมเลยไม่กลัว สามารถเกาะหน้าต่างรถมองลงไปดูพวกมันได้อย่างสบายใจ
“ลายมันเยอะจัง”
“ก็มันเป็นม้าลาย”
เจิ้นคร่อมตัวผมไว้ คือผมนั่งติดหน้าต่างส่วนเจิ้นที่ชะโงกหน้ามองม้าลายก็เลยต้องเท้าแขนคร่อมผมกับบานหน้าต่างอีกที
ไกด์อธิบายอะไรไปเรื่อยเปื่อย ผมมองเลบม้าลายไปยังโซนไกลๆที่เป็นม้าแคระ แล้วเจิ้นก็วางคางบนหัวผม ใจผมแอบเต้นแรง...แต่มันก็...รู้สึกดี
“คนอะไรหอมจัง?”
ได้ยินเสียงเขาหอมเบาๆ...รู้สึกถึงปลายจมูกเจิ้นที่ยุ่งวุ่นวายกับหัวผม หน้าผมเริ่มร้อนผ่าวอาจจะเพราะลมร้อนที่พัดผ่านเข้ามา...
“หูแดงเชียว...มูนนี่”
“เขยิบไปเลยนะ..”
ผมพยายามจะทำเสียงดังแต่มันก็ออกมานิดเดียวยิ่งตอกย้ำว่าผมเขิน แต่เจิ้นก็ยอมขยับไปนั่งดีๆแม้เขาจะยิ้มและหันไปมองนอกหน้าต่างอีกฝั่ง เขาไม่ได้ยิ้มเพราะชอบม้าลายหรอก...เขายิ้มเพราะได้แกล้งผมต่างหาก
“เจิ้นอุ้มดีๆสิ”
“มันไม่อยากให้พี่อุ้มมั้ง”
“ฮื่อออ อย่าดิ้นสิน้องแพะ กินนมก่อนนะ”
ผมพยายามป้อนนมแพะที่เพิ่งคลอดไม่นานและเพิ่งจะแข็งแรงพอให้นักท่องเที่ยวมาป้อนนมได้แต่ต้องเป็นเวลาที่จัดไว้เท่านั้นไม่งั้นน้องแพะอาจจะป่วย เจิ้นพยายามอุ้มแพะไว้แต่มันก็ตะกุยๆอยากจะลง
เจิ้นเลยยอมปล่อยมันลงให้มันวิ่งกลับไปหลบข้างรั้ว แต่ผมจะไม่ยอมแพ้หรอก มากินนมซะดีๆเจ้าแพะ ความพยายามที่ค่อยๆกระดื้บๆไปหาแพะสำเร็จเพราะมันยอมชะโงกหน้าออกมาหาผม
“กินนมนะ จันทร์กินทุกวันอร่อยนะ จริงๆไม่ได้โม้”
เราสบตากันชั่วครู่เจ้าแพะถึงยอมเดินออกมากินนมในขวดที่ผมถือไว้
“เจิ้น มันกินแล้ววว”
แชะ!
ผมหันไปตอนเจิ้นถ่ายรูปพอดี
“ฮื่ออออ ถ่ายใหม่ เอาเห็นน้องแพะด้วยนะ”
ผมถ่ายอีกหลายรูปจะสลับให้เจิ้นมาถ่ายบ้างแต่เขาส่ายหัว นมหมดสัตวแพทย์ก็มาพาน้องแพะไปพักผ่อน แล้วเราก็เดินไปต่อที่ลูกสิงโต
“น่ารักจัง”
พวกมันตัวขาวเท้าปุยๆและตัวเล็กมากไม่น่าเชื่อว่าโตขึ้นจะมีแผงรอบคอตัวใหญ่ได้ขนาดนั้น เขาไม่อนุญาตให้จับเพราะพวกมันเพิ่งคลอดได้ไม่นาน
“ไว้ถ้าเจิ้นชอบ ผมส่งไปให้เลี้ยงไหม? เดี๋ยวนี้เขานิยมกันนะครับ”
ผมตาเบิกกว้างเมื่อลูกค้าเจิ้นจะยกให้เจิ้นสักตัว สิงโตเลยนะไม่ใช่แมว! มันต้องงับผมแน่ๆเลย
“ไม่เป็นไรครับ อยู่ที่ตึกมีสัตว์ใหญ่อาจจะไม่ค่อยสะดวก ไว้มาเที่ยวบ่อยๆดีกว่าจันทร์เขาชอบพวกสัตว์เล็กๆ”
“ดีนะครับเด็กสมัยนี้รักธรรมชาติ อ้อ ผมว่าจะถามเรื่อง...”
การพูดคุยถูกโยงเข้าเรื่องงาน มันมักจะเป็นแบบนี้เสมอเวลาผมไปเที่ยวกับเจิ้น ทริปต่างจังหวัดของเจิ้นมันก็เป็นการเที่ยวในการทำงาน เจิ้นยุ่งมากเราเลยไม่ได้ไปต่างประเทศด้วยกันเลยตั้งแต่เจิ้นเรียนจบ
แต่ผมก็โอเคกับการเที่ยวแบบนี้ มันก็สบายดีและผมก็อาจจะชินแล้วด้วยก็ได้ แต่คราวนี้ผมตั้งใจฟังลูกค้ากับเจิ้นคุยกันมากไม่แค่ผ่านหูอีกแล้วเพราะการทำงานกับเจิ้นเป็นความตั้งใจของผม
การสนทนาเรื่องการเงินค่อนข้างซับซ้อนเพราะมันแฝงไปด้วยประโยคอ้อมๆหลายตลบ และเจิ้นก็ใจเย็นพอที่จะค่อยๆพูดค่อยๆเจรจา แต่มันก็เกี่ยวกับการเพิ่มการลงทุนในธุรกิจ ซึ่งทางธนาคารของเจิ้นก็อนุมัติไปหลักเกือบร้อยล้านแต่มันก็ยังไม่พอกับขนาดที่ทางนั้นต้องการ
ผมรู้สึกว่าทางนั้นก็พยายามจะโน้มน้าวแต่เจิ้นก็ตอบไปด้วยคำตอบที่...เหมือนจะรับแต่ก็ไม่รับ เหมือนจะโอเคแต่ก็ไม่โอเค อธิบายไม่ถูก การต่อรองของเจิ้นมันช่างซับซ้อน...
ทริปเราจบลงตอนสี่โมง ทุกคนกลับที่พักไปพักผ่อนและมางานเลี้ยงต้อนรับที่ห้องอาหารริมสระน้ำ ผมกับเจิ้นนั่งรถกอล์ฟแยกไปทางวิลล่า ส่วนพี่ๆเลขาไปทางอาคารที่พักด้านหน้า
วิลล่าของเราอยู่ห่างจากหลังอื่นๆค่อนข้างเป็นส่วนตัว แล้วก็มีสระว่ายน้ำส่วนตัว ผมกระเด้งตัวนอนแผ่บนโซฟาตัวใหญ่ยักษ์ ถึงวิลล่าชั้นเดียวที่นี่จะเล็กกว่าบ้านเราแต่เพราะมันคือการมาเที่ยวผมเลยมีความสุขสุดๆ
“ไปอาบน้ำป่ะ”
ผมชะงัก... เจิ้นแอบหอมหัวผมอีกแล้ว เขานั่งลงข้างๆผม มองวิวด้านนอกระเบียงด้วยกันที่ต่างคือมือเขายุบยับกับหูผมอยู่นั่น
“เจิ้น มันจักจี้นะ”
“หึหึ มานอนตักพี่ดีๆมา”
ผมกระดื้บตัวไปนอนหนุนตักเจิ้น จะว่าไปผมก็มีเรื่องสงสัยเหมือนกันนะ ถามเจิ้นดีกว่า
“เจิ้น ลูกค้าเจิ้นเขาอยากจะกู้เงินเพิ่มหรอ”
“หืม อื้อ ใช่”
“แล้วทำมาเขาไม่กู้แต่แรกอ่ะ”
“ประเมินความเสี่ยงแล้วได้ไม่ถึงยอดที่เขาขอไว้”
“เขาจะไม่มีเงินมาคืนเจิ้นหรอ แล้วทำไมให้เขาไปล่ะ”
“เอาง่ายๆแล้วกัน สมมุติจันทร์หาเงินได้เดือนละสิบบาท พี่ก็ต้องคำนวณว่าจันทร์จะมีกำลังจ่ายให้พี่ได้ไหม หักค่าขนมจันทร์ไปแล้วสองบาท...”
ผมยู่ปากกับประโยคหักเงินค่าขนมผม เจิ้นหลุดหัวเราะออกมากับหน้าตลกของผม
“แล้วทีนี้จันทร์ขอกู้เงินพี่หนึ่งพันบาท พี่คิดดอกร้อยละสองบาท เท่ากับว่าจันทร์ต้องคืนเงินพี่ 1,020 บาท แต่จันทร์มีรายได้รวมต่อปีแค่ 120 บาท พี่ก็ต้องรอหลายปี ไหนจะอัตราดอกเบี้ยที่เปลี่ยนไปทุกวัน ไหนจะต้องคิดอีกว่าสิบบาทเนี่ยต้องเป็นค่ากิน ค่าอยู่ ค่าเที่ยว ค่ากันดั้มของจันทร์อีกกี่บาท แล้วพี่ก็ต้องไปดูประวัติการใช้เงินที่ผ่านมาของจันทร์อีกว่าจ่ายเงินตรงกำหนดไหม เป็นหนี้ไม่ยอมจ่ายค่าขนมหรือเปล่านะ? พี่ก็ไม่อยากเสี่ยง เอาเงินพี่ตั้งพันแต่คืนพี่ไม่ได้แหงๆ ไม่เอาดีกว่า แต่ถ้าห้าร้อยพี่ก็ยังโอเค ก็เลยอนุมัติจันทร์แค่ห้าร้อย เข้าใจไหมครับ?”
“จันทร์ไม่ได้เป็นหนี้เจิ้นแหงๆเลย ทำไมจันทร์มีค่าใช้จ่ายเยอะจัง สิบบาทน่าจะไม่พอ ทำไมจันทร์รายได้ต่ำมากเลยอ่ะ”
“หึหึ จันทร์ก็จะได้ใช้สิทธิ์ขอบัตรคนจนจากรัฐบาล ให้รัฐบาลดูแล”
“เจิ้นดูแลจันทร์แทนรัฐบาลไม่ได้หรอ จันทร์กินไม่เยอะก็ได้”
ผมหลุบตาลงมองนิ้วมือตัวเอง ก็พอจะมองภาพออกว่ามันมีหลายปัจจัยที่ทำให้ธนาคารไม่อนุมัติการกู้เงิน แล้วพอคิดว่าตอนนี้ตัวเองรายได้เป็นศูนย์ น้อยกว่าสิบบาทที่เจิ้นสมมุติอีก สภาพคล่องทางการเงินผมนี่ไม่มีเลย รัฐบาลจะอยากดูแลผมไปตลอดจริงอ่ะ เขาต้องดูแลคนตั้งเยอะนะ ทั่วประเทศแน่ะ... สวัสดิการอะไรต่างๆก็ดูไม่ชัดเจน เครียดจัง..
“คิ้วขมวดเชียว... พี่ก็ดูแลจันทร์อยู่ทุกวัน”
“จันทร์ไม่ต้องใช้บัตรคนจนใช่ไหม?”
“....ใช้บัตรเครดิตก็พอแล้ว พี่ทำให้ตั้งสองใบไม่เอาไปใช้บ้างล่ะ พี่เช็คทุกเดือนไม่เห็นจันทร์ซื้ออะไรสักที”
เจิ้นทำบัตรเครดิตไว้ให้ผมสองใบ ผมก็ใช้บ้างไม่ใช้บ้าง เจิ้นบอกว่าใช้แทนเงินสดได้เลยแต่ผมก็เพิ่งจะรู้ว่ามันมีเรื่องของวงเงินอะไรพวกนี้ด้วย การใช้บัตรเครดิตมันก็ดูจะสะดวกสบายดีแต่ผมเพิ่งเรียนมาอาทิตย์ก่อนนี่เองว่าบัตรเครดิตมันต้องมีค่าธรรมเนียม ค่าดอกเบี้ย ค่าบริการแล้วก็ถ้าจ่ายไม่ตรงก็โดนค่าปรับแพงๆอีก
“ไม่ใช้แล้ว จันทร์ไม่มีเงินจ่ายค่าบัตร จันทร์ไม่อยากเป็นหนี้ ดอกเบี้ยของเจิ้นต้องแพงแหงๆเลย”
“สำหรับจันทร์พี่ไม่คิดดอกดีไหม?”
“จันทร์ใช้บัตรเครดิตได้หรอ จันทร์ไม่มีรายได้เลยนะ แล้วจันทร์ก็ต้องเป็นลูกหนี้แย่ๆติดเครดิตบูโร ขนาดลูกค้าเจิ้นมีเงินเป็นพันล้านเจิ้นยังให้เขากู้ไม่เต็มเลยอ่ะ”
“ก็พนักงานพี่ไม่ให้ผ่าน พี่ก็ต้องเชื่อพนักงานสิ เขาเก่ง”
“แล้วพนักงานเจิ้นจะให้จันทร์ผ่านหรอ”
“ก็บัตรเป็นชื่อพี่ จันทร์ก็ใช้ของพี่ไปเหมือนเดิม”
“เจิ้นก็จะขาดทุน...”
“พี่ไม่เคยขาดทุน”
สายตาจริงจังของเจิ้นทำผมชะงัก จากสถิติที่ได้รับรู้มาทุกปีคือผลประกอบการช่อฟ้ามีแต่เพิ่มขึ้น ถึงจะเป็นช่วงเศรษฐกิจตกต่ำก็แค่เสมอตัวแต่ไม่มีลดลง เรื่องบัตรเครดิตของผมเจิ้นคงคิดมาแล้ว และวงเงินของผมอาจจะแค่ไม่กี่บาท
“แล้ว..เจิ้นได้อะไร”
“เราเป็นครอบครัวเดียวกัน มีพี่กับจันทร์ เงินที่หาได้ก็คือเงินของครอบครัว พี่ก็คงไม่ได้อะไรนอกจากให้จันทร์มีความสุข ไม่งั้นพี่จะหาเงินทำไมถ้าครอบครัวไม่มีความสุขกับเงินที่พี่หามาได้”
“แต่จันทร์ไม่ได้หาเงินช่วยเจิ้นเลย”
“จันทร์ก็ต้องเป็นทัพหลัง ให้กำลังใจพี่ อยู่กับพี่ กินข้าวด้วยกัน ดูแลกัน กำลังใจจากคนในครอบครัวสำคัญที่สุด จันทร์ก็เป็นครอบครัวคนเดียวของพี่ พี่ก็มีแค่จันทร์ เราซัพพอร์ตกันคนละเรื่องดีไหม?”
“อื้อ...จันทร์จะเป็นกำลังใจของเจิ้นเอง”
“มูนนี่เด็กดี”
เจิ้นรวบตัวผมไปกอดแล้วเราก็จูบกัน ลิ้นของเจิ้น...ดีกว่ายีราฟเยอะเลย มันไม่ทำให้ผมขยะแขยงแต่มันทำผมหมดแรง ผมเหนื่อยหอบและหายใจไม่ออก
พยายามจะเงยหน้าสูดอากาศหายใจ แต่เจิ้นก็กัดผม เขากัดคอผม...แล้วผมก็หทมดแรงเป็นผักต้มทิ้งตัวลงให้เจิ้นประคอง ให้เขาโอบอุ้ม...และให้เขาสัมผัส
ผมเกือบจะจมน้ำ แต่เจิ้นอุ้มผมไปอาบน้ำแทน เรานั่งกอดกันในอ่างน้ำจากุชชี่ที่ใหญ่กว่าของบ้านเรา ผมไม่กล้าขยับตัวเพราะมันเขิน...แล้วร่างกายก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนพายุที่ยังไม่สงบยังวนเวียนอยู่ในตัวผม
“จันทร์”
“อื้ออ...”
เสียงกระซิบเรียกผมที่แหบพร่าของเจิ้นมัน...ช่าง....
“จันทร์”
“อะ อา..”
แค่เจิ้นเรียกชื่อผมก็จมน้ำอีกครั้ง....หายใจไม่ออก...และสุดท้ายก็ล่องลอยเพียงแค่ฟันของเจิ้นงับใบหูผมเบาๆ
ผมนั่งตัวโล่งอยู่ในงานเลี้ยงของเจ้าภาพ มีคนเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยแต่ส่วนมากก็อยู่ในวงธุรกิจรอบตัวของฝ่ายคุณลูกค้าเจิ้น อาหารหน้าตาน่ากินหลายอย่างถูกเสิร์ฟที่โต๊ะเรา เพราะผมเป็นผู้ติดตามเจิ้นก็เลยได้นั่งร่วมโต๊ะผู้บริหารที่แต่ละคนคุยกันเหมือนชักแม่น้ำร้อยสาย
“จันทร์กินปลา”
เจิ้นแกะปลาเอาก้างออกให้ผมแล้วยกมาใส่จานให้ ผมเคยโดนก้างทิ่มในร้านอาหาร เจิ้นเลยจะระมัดระวังทุกครั้งที่เรากินปลานอกบ้าน เขาแกะปลาให้ผมก่อนตลอด
“อันนี้ปลาอะไร”
“ปลาสำลีครับ สวัสดีครับขอโทษที่มาสาย”.
“นั่งก่อนสิธาม ไม่สายๆงานเพิ่งเริ่ม”
ที่นั่งข้างๆผมที่ว่างมีคนมาใหม่นั่งลง ผมเงยหน้ามองก็เจอผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งและอายุไม่น่าจะห่างจากผมนัก ผมเคี้ยวปลาตุ้ยๆมองเขา แต่คงจะมองนานไปหน่อยเขาถึงหันมายิ้มให้
“จันทร์ กินอันนี้ด้วย”
เจิ้นเรียกผมให้หันไปสนใจทอดมันกุ้งที่เขาจิ้มมาป้อน ผมเลยต้องรีบงับเข้าปาก ครัวที่รีสอร์ทนี้ทำกับข้าวอร่อยหรือเพราะผมเหนื่อยมาทั้งวันก็ไม่รู้
คนนั่งข้างผมชื่อธาม เขาถูกแนะนำว่าเป็นทายาทสำนักงานกฎหมายที่ตระกูลลูกค้าของเจิ้นใช้บริการอยู่ ชื่อธามนี่ธามเดียวกับชื่อในสายรหัสผมที่ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร
“น้องจันทร์เรียนคณะเศรษฐศาสตร์ใช่ไหมครับ?”
ผมหันกลับไปมองเขาอีกครั้ง พยายามจะรีบเคี้ยวปลาหมึกผัดไข่เค็มในปากตอบคำถามเขา รีบพยักหน้าหงึกๆ ผมคิดว่าเขาน่าจะเรียนที่เดียวกัน
“จันทร์ เอาข้าวเพิ่มไหม?”
“เอาครับ เอาอีก เจิ้นจันทร์เอานิดเดียวนะ อยากกินแต่กับข้าว ได้ไหม?”
“ได้ เอาปลาอีกนะ พี่แกะให้”
“อื้อ เอาตรงนิ่มๆ อร่อยมากเลย”
“อร่อยก็กินเยอะๆ”
ผมกินเยอะมาก อะไรที่เจิ้นชวนกินผมกินหมดเลย กินข้าวกับเจิ้นมีความสุขจะตายเพราะเขารู้ว่าผมชอบกินอะไรไม่ชอบอะไร ต้นหอม กระเทียมโดนเจิ้นเขี่ยทิ้งออกไปก่อนจะมาถึงจานผมหมด แถมปลาก็อร่อยมากด้วย ผมชอบกินปลามาก เรียกว่าปลาเป็นอาหารจานหลักของบ้านเลยเพราะมันย่อยง่ายเหมาะกับผม เจิ้นลุกออกไปโทรศัพท์ คงจะเป็นสายด่วนเพราะคุณเลขาเดินเอามาให้และกระซิบคุยอะไรกันนิดหน่อย
“น้องจันทร์สนิทกับพี่ชายดีนะครับ เคยเห็นในข่าวอายุห่างกันสิบปีใช่ไหม?”
“เอ่อ ครับ พี่ธาม?”
ผมเพิ่งจะได้มีโอกาสคุยกับคนข้างๆผมอย่างจริงจังหลังจากโดนของกินทั้งโต๊ะแย่งชิงความสนใจไปจนหมด เขามีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า และตาสวย... สวยกว่าเจิ้น แต่ความสวยก็ไม่ได้ทำให้ผมชอบมองตาเขามากขึ้นเลย ผมชอบมองเจิ้นมากกว่าอยู่ดี
“สนใจแต่ของกิน นึกว่าจะไม่คุยกับพี่แล้ว”
“ไม่ใช่แบบนั้น คือจันทร์... ง่ะ”
“พี่ล้อเล่นน่า พี่ชื่อธามครับ เรียนนิติ มอเดียวกับเรา”
“อ๋อ ผมเรียนเศรษฐศาสตร์ เอ่อ พี่ก็รู้อยู่แล้ว แหะๆ”
“แลกไลน์กันไหม รู้จักกันทั้งที?”
“อ๋อได้ครับ เอ้ะ เหมือนผมจะลืมมือถือไว้ที่ห้อง”
“งั้นเอาไอดีมาเดี๋ยวพี่แอดไป?”
“ง่ะ จำไอดีไม่ได้อ่ะ เอาของพี่มาดีกว่าครับเดี๋ยวจันทร์แอดไป”
“แล้ว..จะจดที่ไหนให้จันทร์ได้บ้าง? หรือจะเฟส..”
“จันทร์สั่งไอติมเลยไหม?”
“เจิ้น นึกออกแล้ว เจิ้นขอยืมไลน์เจิ้นแอดไลน์พี่ธามหน่อย จันทร์ไม่ได้เอามา พี่ธามแอดเจิ้นไปก่อนได้ไหมแล้วค่อยแชร์คอนแทคมาให้จันทร์ก็ได้ เจิ้นแอดพี่ธามแทนจันทร์ก่อนนะ”
เจิ้นเลิกคิ้วแต่ก็ยอมหยิบมือถือส่งมาให้ ไอดีไลน์ส่วนตัวของเจิ้นมีเพื่อนไม่กี่คนเพราะถ้ามันหลุดไปคงมีคนอยากจะคุยกับเจิ้นเพียบในเรื่องงาน
“พี่ธามอย่าเอาของเจิ้นไปให้ใครนะครับ”
“พี่ไม่ทำแบบนั้นหรอกครับ งั้นขอแอดคุณเจิ้นก่อนนะครับ”
“เจิ้น”
เจิ้นเสียงเข้มขึ้นมานิดหน่อย ผมชะงักแล้วยิ้มเจื่อนให้พี่ธาม เจิ้นคือเจิ้น บารมีจักรพรรดิไม่ใช่แค่ธรรมเนียมปฏิบัติในบ้านแต่มันหมายถึงคนนอกที่ต้องยอมรับหากจะสมาคมกับเยว่..
เจิ้น คือ เจิ้น ไม่ใช่คุณเจิ้น พี่เจิ้น เฮียเจิ้น อะไรทั้งนั้น.... จักรพรรดิไม่ต้องการความสนิทสนม โดดเดี่ยวอยู่บนบัลลังก์ ไม่ต้องให้เกียรติ เพราะเจิ้นก็ถือเป็นคำสูงส่งจนไม่รู้จะสูงยังไงแล้ว
“ขอโทษครับ..เจิ้น”
อยู่วงการธุรกิจก็ต้องไวกับมารยาทของเยว่ ผมคิดว่าบางทีอะไรพวกนี้ก็เป็นเรื่องที่เรื่องมากเกินไป ธรรมเนียมในบ้านแต่คนนอกต้องมาปฏิบัติตามด้วย แต่เพราะตระกูลเยว่มีอำนาจมหาศาลจนเอาแต่ใจตัวเองยังไงก็ได้ แล้วผมก็เป็นคนของเยว่เช่นกัน
“ง่ะ สั่งไอติมกันนะ จันทร์อยากกินไอติมกล้วยเขาจะมีไหมอ่ะ”
“เดี๋ยวกินไม่หมดก็พี่ช่วยกินอีก”
การเบี่ยงความสนใจของผมได้ผลดี เพราะเจิ้นสีหน้าอ่อนลง การกินไอติมผมกินได้เต็มที่ก็ครึ่งถ้วย แต่ถ้าเป็นแบบสคูพเล็กๆก็กินหมด
“มือถือครับเจิ้น”
เจิ้นรับมือถือคืนจากพี่ธามเก็บใส่กระเป๋ากางเกง การสนทนาในโต๊ะดำเนินต่อไปจนผมกินไอติมหมด พี่ธามก็เป็นหนึ่งคนที่มักจะถูกเอ่ยถึงและได้พูดคุยกับผู้ใหญ่ เขามีลักษณะที่ถนัดการคุยงานและดูเคยชินต่างจากผมที่นั่งเฉยๆกินไอติมอย่างเดียว
และผมก็หาววอด..
“จันทร์ง่วง”
ผมเอนพิงไหล่เจิ้น เขาสอดแขนมาโอบเอวผมเพราะผมเริ่มย้วยจนต้องยึดไว้ไม่งั้นผมร่วงแหงๆ
“อีกแปปนะ”
ผมเงยหน้ามองเจิ้นเขาก้มลงมาพอดีแล้วหอมเหม่งผมแบบรวดเร็วแล้วหันไปคุยต่อ ผมหัวเราะกับท่าทางเหมือนลอบทำอะไรผิดซึ่งก็ไม่ใช่สักหน่อย เราก็ทำแบบนี้กันออกจะบ่อย
เจิ้นคุยงานติดพันผมเลยเดินไปห้องน้ำ ขณะที่ล้างมือก็เจอพี่ธามเดินเข้ามายืนที่อ่างข้างๆ เขายิ้มให้ผมผ่านกระจก ผมสงสัยว่าคนอะไรมีรอยยิ้มเหลือเฟือจริงๆ
“น้องจันทร์มีแฟนหรือยัง?”
“หา แฟน? แฟนอะไรหรอครับ”
คำถามที่ไม่เคยมีใครถามผมมาก่อน เหมือนจะเคยได้ยินว่าเพื่อนๆมีแฟนบ้างแต่ก็ไม่ค่อยได้สนใจนัก ผมรู้สึกงงนิดหน่อยที่โดนถาม
“ก็...มีแฟน คนรัก คนรู้ใจ?”
“รักหรอ เอ๋ แบบที่ผมกับเจิ้นรู้ใจกันแบบนี้หรอ”
“อันนั้นมันพี่น้อง ไม่เหมือนแฟนนะครับ พี่น้องเป็นคนรักกันไม่ได้”
“แล้วทำไมรักกันไม่ได้ล่ะ”
“เรานี่น้า รักได้สิครับแต่มันรักคนละแบบ น้องจันทร์คงไม่ได้อยากจับมือ จูงมือ กอด หรือ...ทำอะไรน่ารักๆกับพี่ชายหรอกใช่ไหม? คนที่ทำแบบนั้นน่ะแฟนกันนะ?”
ผมเริ่มสับสน...มันแปลก มันประหลาด อะไรที่เขาว่าผมอยากทำกับเจิ้นหมดแล้วเราก็ทำแบบนี้กันมาตั้งนานแล้ว ผมกับเจิ้นเป็นแฟนกันหรอ? ไม่ใช่นะ แล้วทำไมเราทำแบบนั้น เราเป็นพี่น้องกัน พี่น้องกับที่ทำแบบนั้นคือคนละแบบ แล้วคนละแบบก็คือผิดถ้าเราทำ ผมกับเจิ้นทำผิดหรอ?
ความคิดผมคงหมุนวนเป็นลูกข่างจนปวดหัวและมึนงง ผมตอบพี่ธามไปว่าไม่มีแฟนแต่ผมไม่มั่นใจ... มันอยู่ในสถานการณ์สับสนและผมอยากจะถามเจิ้นว่าที่พี่ธามพูดมันคืออะไร
“งั้นพี่จีบจันทร์นะ?”
“หะ หา จีบ จีบทำไม จีบอะไร”
“ก็เราน่ารัก พี่ก็อยากเป็นคนรักกับเรา ถ้าเป็นไปได้ในอนาคตก็อยากให้ถึงวันที่เราได้จับมือกัน กอดกัน ไปเที่ยวด้วยกัน อยู่ด้วยกัน”
“ไม่เอา! ไม่อยากทำแบบนั้นกับพี่ธามหรอก ห้ามจีบผมนะ”
ผมตกใจ ตกใจมากๆ ทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่วิ่งออกมาจากห้องน้ำ เจิ้นหันมามองผมสีหน้าแตกตื่นก็หรี่ตาลง ผมโผเข้าไปกอดเจิ้นแล้วกระซิบขอให้เขาพากลับห้อง คราวนี้เจิ้นยอมพาผมกลับแต่โดยดี เราเดินผ่านพี่ธามที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากโต๊ะมากนัก
เขายังคงยิ้มให้ผม ดวงตาเขายังดูสวย...แต่ไม่เอา...เขาจะจีบผม เขาจะอยากทำกับผมเหมือนที่ผมทำกับเจิ้น แล้วเขาก็บอกว่าลักษณะของแฟนมันทำกับพี่น้องไม่ได้
ผมไม่เชื่อหรอก...พี่ธามโกหก
=============================
มาแล้วจ้า ไม่อัพในเวลางานแล้ว มาอัพในเวลานอนแทน แหะๆ
ขอไลน์น้องได้ไลน์พ่อน้องไปแทนนะธามนะ ก๊ากกก ส่วนเจิ้นคงจะใกล้งานเข้า น้องเริ่มโดนแงะกรงแล้ววว
-
หนูจันทร์
อินดูจังเลยลูก
-
น้องใสมากกก ทั้งชีวิตใส่เท่าน้องคือตอนป.1อ่ะลูก
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
โอ๋ๆนะเด็กน้อย
-
มารอดูกันว่าเจิ้นจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลมได้หรือเปล่า ตอนนี้จันทร์เหมือนโดนชี้ช่องเปิดโลกนิดๆแล้วแต่คงสับสนน่าดูและคงไปปรึกษาเจิ้น ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นเจิ้นก็คงจัดการโน้มน้าวล่อหลอกน้องไปอีกแน่นอน เพราะเจิ้นน่ะร้ายกาจ!!
-
จันทร์ลูกรีบฟ้องเจิ้นก่อนจะเป็นเรื่องนะ
มีอะไรสงสัยก็ถามเจิ้นเลยลูก
เจิ้นตอนโกรธจะเป็นไงเนี่ย
-
เจิ้นนี่มันเจิ้นจริงๆๆๆๆๆๆ กรี้ดดดดดดดดดดด น้องจันทร์น่ารักมากลูกกกกก :-[
-
เจิ้นไม่เคยขาดทุน เพราะเจิ้นได้กำไรจากมูนนี่ทุกวัน :hao3:
ธามระวังชะตาจะขาดเอานา เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับน้องจันทร์พ่อ(ทูนหัว)เค้าดุมากนะเออ
-
มาดูกันว่าธามจะไฝว้กับเจิ้นไหวไม่ไหว555555555555555
-
ในที่สุดก็เปิดตัวคู่แข่ง(?)เจิ้นได้สักที คิดว่าจะไม่มีคนมางัดข้อเจิ้นแล้ว จันทร์คนน่ารักก็ยังน่ารักเหมือนเดิม//กอดดดดดดดดดดดดด
ส่วนตัวแล้วเราชอบประโยคนี้ “พี่ไม่เคยขาดทุน” มากเลย มันบอกอะไรหลายๆอย่างดี เจิ้นคือเจิ้น ไม่มีทางขาดทุนหาทางหากำไรให้ตัวเองได้ตลอด น้องก็โดนลวนลามต่อไป 555555 ช๊อบชอบ เจิ้นจะทำไงนะมีคนมาจีบน้องแล้ว รอค่ะอยากอ่านต่อมากๆ :hao7: :hao7: :hao7: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โถหนูจันทร์ ไร้เดียงสาจริงๆ เจิ้นจัดการเลยค่าาาาา
-
เจิ้นเลี้ยงน้องมายังไงทำไมใสขนาดนี้คะลูก น่าฟัดจริงๆ
-
:pig4:
-
ทำดีมากจันทร์คนจะมาจีบเราต้องรีบวิ่งหนี 555
-
จันทร์จะไปไหนรอดโดนเจิ้นล้างสมองหมดแล้วเนี่ย สงสารธาม55555555 สนใจใครไม่สน มาสนใจมูนนี่
-
ว้ายย ธามไม่รู้อะไร พี่น้องคู่นี้เค้าทำแบบนั้นกันจ้ะ แบบว่า เป็นพี่น้องที่สนิทกันม้ากกกกกก
-
จันทร์ลูก คนโกหกคือพ่อพระเอกของหนุเอง555555
ใสซื่อสุดๆจริงๆเว้ยยยยย ชอบบบบ ล่อลวงง่ายงี้555
-
เติ้นสุดยอดมาก เลี้ยงเด็กคนนึลให้ใสขนาดนี้ได้ยังไง
-
เอ็นดูหนูน้อยมูนนี่จริงๆ ลูกเอ๊ยยยยย คำพูดคำจา ความเดียงสาความใสความกวางน้อยของหนูนี่น้าาาา ไม่แปลกใจเลยที่ไปเข้าตาเสือ(?) เข้าอย่างจัง แล้วสิงโตเจ้าป่าอย่างเจิ้นจะทำยังไงเนี่ย อยู่มอเดียวกันด้วย เดาว่าในความหวง ความกังวลของเจิ้นจะถูกแปลงออกมาในรูปของโปรแกรมการดูแลสุขภาพชุดใหม่ให้กับจันทร์ 5555555 เอาให้จันทร์สุขภาพดี เลือดฝาดไหลเวียน หน้าตาผ่องใสกว่าเดิม เป็นแน่นวลลลล :-[ 555555
-
ธามจะเป็นตัวแปรที่ทำให้เจ้าจันทร์
มองเจิ้นเปลี่ยนไปมั้ยนะ
แต่เจ้าจันทร์ทำดีมากลูก
อะไรที่รู้สึกว่าอันตราย ไม่ชอบต้องวิ่งหนี
แล้วอย่าลืมฟ้องเจิ้นด้วย
หึๆ o18
-
จันทร์เอ๊ยยยยย หนูช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
อยากรู้จังว่าเจิ้นจะจัดการเรื่องนี้ยังไง
-
จันทร์หนูรีบไปฟ้องเจิ้นเลย
-
เจิ้นต้องอธิบายแล้วล่ะ หนูจันทร์สับสนขนาดนี้
-
ธามเป็นผู้กล้าแงะกรงทอง จะมีชะตาอย่างไงหนอ
เจิ้นจะอธิบายคำว่าแฟนกับจันทร์ว่ายังไง รอๆๆๆๆๆๆ ค่ะ
-
แอบสงสารเจิ้น จะให้น้องใสไปตลอดก็ไม่ได้ 55+
จันทร์คงไม่เข้าใจคำว่าครอบครัวในความหมายของเจิ้น "ครอบครัวที่มีแค่เราสองคน"
มีอะไรสงสัยอะไรก็ถามเจิ้นนะจันทร์ เดี๋ยวต้มน้ำรอไปพลาง ๆ
เพราะจันทร์น่าจะทำให้เจิ้นโกรธเพราะความใสของน้องอีกเยอะแน่ ๆ
-
:hao6: ชอบให้เจ้าจันทร์ถูกทำให้เป็นผักต้มมากกก... :hao6:
-
โอ้ยยยยหนูลูกกกก น่าเอ็นดูอะไรขนาดนี้ :ling1:
-
ธามระวัง หัวขาด เจ้าของเค้าหวง
-
เจิ้้นคะ จัดการธามด้วยค่ะเค้าจะมาแย่งน้องแล้ว
-
ธารผู้กล้าหาร
-
จันทร์โตมาได้ยังไง เจิ้นสามารถเลี้ยงแบบนี้ได้อ่ะ :katai2-1:
-
ธามเล็งจันทร์แน่เหรอ นี่ว่าชีเล็งเจิ้นแหละ
-
ชอบworldที่เจิ้นสร้างให้จันทร์ ดูหวงดี
-
เจิ้นนน ถ้าไม่รีบสอนน้อง อธิบายน้องจริงจัง สงสัยเผลอโดนสะเดาะกลอนกรงน้องต้องบินไปไม่กลับแน่ๆ
-
น้องจันทร์ใสซื่อมากอ่ะ
-
โอ๊ยยย เลี้ยงมายังไงคะ ทำไมใสซื่อแบบนี้เจ้าจันทร์ :mew2:
ก็ไม่ได้ถูกปิดกั้นขนาดนั้น ได้มีเพื่อน ได้เรียนรู้
แต่ก็นะ เจ้าจันทร์เลือกที่จะเชื่อเจิ้นคนเดียว ใครจะบอกอะไรก็ไม่ใช่ ไม่สนใจ
แล้วเจิ้นก็เลี้ยงน้อง ดูแลได้แบบสมใจทีเดียว ทุกอย่างของเจ้าจันทร์คือเจิ้น
ธามมาทำเจ้าจันทร์คิดอีกละ เดี๋ยวได้มีถามและสาธิตกันแน่ 55555
-
เอาแล้ววว รอว่าน้องจันทร์จะถามคนพี่ยังไง แล้วคนพี่จะอธิบายยังไง
แต่วิธีเข้าหาของพี่ธามก็แอบน่ากลัวนะ เล่นมาบอกว่าจะจีบ อยากทำโน่นทำนี่กับเค้าทื่อ ๆ เลย
ไม่รู้ฤทธิ์เจิ้นซะแล้วพ่อคุณ
แต่แอบเสียว ๆ ว่าจะดราม่าจัง กลัวน้องจันทร์จะเปลี่ยนไป แล้วบินออกจากอกเจิ้น :hao5:
-
น้องงงงง ชอบความลูกหมาตัวน้อยๆ พอกลัวอะไรก็วิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาเจ้าของ
-
น้องจันทร์เริ่มมีคนมาวอแวแล้ววววว :m16:
-
โอ๊ยยยยย :katai4: ต้องรับดีดพี่ธามออกไป
มาโผล่แปปๆ ทำให้จันทร์สับสนอีกล่ะ
เด่วให้เจิ้นขยี้ซะเลยนิ :m16:
-
น้องจันทร์ ต้องเล่าให้ เจิ่นฟังนะคะลูก..
อย่าเก็บไว้คนเดียว เดี๋ยวงานจิเข้านะคะ... :hao5:
-
น้องจะไปฟ้องเจิ้นไม๊น๊อออ ฟ้องว่าโดนจีบอะ??
-
Chapter 9 Make Love
“เราเป็นอะไรกัน จันทร์กับเจิ้น”
เสียงผมสั่นพอๆกับที่มือผมสั่นมือที่กุมกับเจิ้นไว้แน่นสั่นเพราะควบคุมตัวเองไม่ได้ เรานั่งขัดสมาธิบนเตียง บรรยากาศมีเพียงความเงียบงัน
ผมไม่อยากเชื่อที่พี่ธามพูด เจิ้นกับผมไม่ได้ทำอะไรผิด แต่จากการคิดวิเคราะห์มาตลอดตั้งแต่นั่งรถกอล์ฟกลับมาที่วิลล่า....พี่ธามจะมีเจตนาไม่ดีทำไมในเมื่อเขาไม่รู้หรอกว่าเจิ้นกับผมทำอะไรกันบ้าง
แต่ถ้ากิจกรรมที่พี่ธามบอกมันเป็นเรื่องทั่วไปของแฟน แล้วคนอื่นๆเข้าใจแบบที่พี่ธามเข้าใจไหม? แล้วผมกับเจิ้นไม่ใช่แฟนใช่ไหม เราเป็นแฟนกันไม่ได้นี่ก็เราเป็นพี่น้องกัน
“จันทร์กลัวอะไร?”
เจิ้นตอบคำถามผมด้วยคำถาม นิ้วโป้งเจิ้นไล้อยู่บนหลังมือสั่นๆของผม เสียงของเจิ้นยังคงทุ้มนุ่มราวกับไม่มีเรื่องใหญ่โต หรือเรื่องมันจะไม่มีอะไรจริงๆ ผมแค่กังวลไปเอง
“ที่เจิ้นกับจันทร์เป็น...เราเป็นอะไรกัน คือ พี่ธามบอกจันทร์...”
“ธาม? อ้อ ลูกทนายคนนั้น...”
“เขาบอกที่เจิ้นกับจันทร์ทำมันเหมือนแฟน เขาบอกว่าเรารักใครก็อยากจับ อยากกอด อยากอยู่ด้วย แล้วจันทร์ก็อยากทำกับเจิ้นทุกอย่างเลย แล้วเจิ้นอยากทำเหมือนกันไหม”
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเจิ้นยิ้ม ยิ้มกว้างด้วย แต่พอเจิ้นยิ้มความกังวลของผมก็หั่นครึ่งหายไปเลย หรือว่ามันจะเป็นเรื่องที่ผมแค่ไม่เคยรู้เลยตกใจเฉยๆกันนะ แต่ถ้าเป็นพี่น้องก็ไม่อยากทำใช่ไหม
“อย่ายิ้มสิ...จันทร์คิดไม่ดีกับเจิ้นใช่ไหม? แบบนี้เจิ้นก็เสียหายสิ?”
“พี่ไม่เสียหายหรอก กับจันทร์พี่ไม่มีทางเสียหาย มูนนี่มากอดกันมาแล้วพี่จะอธิบายให้ฟังนะ”
ผมเขยิบตัวไปตามคำเชื้อเชิญของเจิ้น เขาทิ้งตัวลงนอนให้ผมนอนข้างๆ แขนของเจิ้นโอบกอดผมไว้แน่น อ้อมกอดของเจิ้นอบอุ่นและทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย มันรู้สึกได้จริงๆว่าสิ่งที่เจิ้นพูดจะทำให้ผมเชื่อ เชื่อแม้ว่าเจิ้นอาจจะหลอก แต่เจิ้นไม่มีทางทำร้ายผม...
“สิ่งที่เราทำ พี่น้องกันทำไม่ได้ ลูกทนายนั่นพูดถูกแล้ว”
ผมเงยหน้ามองเจิ้น เขาก้มหน้าลงมายิ้มให้ผม
“แล้วทำไม...”
“มันเป็นกรณีที่มีสายเลือดเดียวกัน ตามหลักวิทยาศาสตร์เรามีความรักกับคนดีเอ็นเอเดียวกันไม่ได้ถูกไหม? เพราะเจนเนอเรชั่นใหม่จะมีปมด้อยและไม่แข็งแรง”
หลักวิทยาศาสตร์ของเจิ้นก็เป็นเรื่องง่ายๆที่คนเข้าใจกันอยู่แล้ว นั่นสิ... ผมกับเจิ้นไม่ได้เป็นพี่น้องกันแบบมีสายเลือดเดียวกันสักหน่อย
“แต่จันทร์กับพี่ดีเอ็นเอเราไม่ตรงกันสักนิดเดียวและเราก็ไม่ได้จะมีลูกกัน เป้าหมายในการอยู่ด้วยกันของเราจึงไม่เหมือนกับที่ลูกทนายนั่นคุยกับจันทร์ เราไม่ตรงเงื่อนไขที่เขาเอ่ยถึงดังนั้นเราไม่ได้ทำอะไรผิด”
“แต่พี่ธามบอกว่าอยากจีบจันทร์... อยากอยู่กับจันทร์”
“เจอกันครั้งแรกมาพูดด้วยแบบนี้แสดงว่าเขาไม่ใช่คนดี จันทร์คิดว่าคนปกติอยากจะอยู่กับคนแปลกหน้าตั้งแต่เจอกันครั้งแรกหรือเปล่าหืม?”
“ไม่อยาก...ก็ไม่รู้จักกันสักหน่อย”
“จันทร์ต้องระวัง เขาอาจจะเห็นว่าจันทร์เป็นคนของเยว่ อาจจะอยากให้จันทร์หาเงินให้เขายืม หรือถ้าสนิทกับจันทร์จะมีเส้นสายในช่อฟ้า เขาหวังผลประโยชน์จากความใจดีของจันทร์”
ผมเบิกตากว้างเพราะเพิ่งจะคุยกับเจิ้นไปไม่นานนี้เองว่าผมอาจจะถูกคนเข้าหาด้วยผลประโยชน์ พี่ธามต้องเป็นคนแรกแน่ๆที่แสดงออกชัดเจนแบบนี้ การที่เขามาพูดชักนำผมอาจจะเพราะเขาหวังให้ผมอยู่ข้างเขา คนอะไรนิสัยไม่ดีเลย
“เจิ้นบลอคไลน์พี่ธามไปเลยนะ จันทร์ไม่อยากยุ่งกับเขา นิสัยไม่ดีเลย เห้อ แต่เขาก็อยู่มหาลัยเดียวกับจันทร์ด้วยอ่ะ ถ้าเจอที่มอจันทร์จะทำไงดี”
“การปฏิเสธแบบผู้ใหญ่ก็ทำได้ จันทร์ก็ทำตัวปกติแต่ไม่ให้ความสนิทสนม เขาถามเรื่องส่วนตัวก็ไม่ต้องบอก ยิ้มไปตามมารยาทแล้วก็หาทางหนีออกมา คนพวกนี้ปฏิเสธตรงๆแล้วไม่ฟัง ต้องพยายามตีตัวออกห่าง ไม่ต้องไปให้ความสำคัญ เขาชวนไปไหนก็ไม่ต้องไป ตื้อไปสักพักเห็นเราไม่เล่นด้วยเขาก็เลิกยุ่งไปเอง”
“อื้อ แล้วเขาจะชวนจันทร์ไปที่ไหนบ้างอ่ะ จันทร์จะได้หาทางปฏิเสธเขา”
“ก็พวก กินข้าว ดูหนัง ไปเที่ยว แล้วอ้างว่าชวนเดท อยากจะรู้จัก อยากคุยด้วย ต้องระวังเลยนะ เข้าใจไหม?”
เจิ้นสอนวิธีปฏิเสธแล้วก็ย้ำกับผมอีกหลายอย่างให้ระวังตัว ผมก็ต้องพยายามดูแลตัวเองเพราะว่าเจิ้นไม่อาจอยู่กับผมได้ตลอด ผมจะวิ่งหนีพี่ธามหรือคนไม่ดีมาหาเจิ้นได้ทันทีแบบวันนี้มันเป็นไปไม่ได้
“ให้คิวช่วยจัดการสิ”
“คิวหรอ?”
“ใช่ ให้เพื่อนช่วยป้องกันให้อีกทาง คิวน่าจะช่วยจันทร์นะ?”
ปกติเจิ้นไม่เอ่ยถึงคิวเลยด้วยซ้ำ แต่เรื่องนี้คงต้องระวังจริงๆนั่นแหละและคิวก็น่าจะเข้าใจว่าพี่ธามกำลังจะทำตัวไม่ดีกับผม คิวต้องช่วยผมแน่ๆ ผมย้ำกับเจิ้นว่าจะต้องซื้อของฝากไปให้คิวเยอะๆเลยงั้น
การมีคนไม่ดีเข้ามาในชีวิตทำเราเหนื่อยใจเหมือนกัน เราเลือกไม่ได้เลยว่าคนที่อยากรู้จักเราเขาหวังดีไหมหรือหวังผลประโยชน์ พี่ธามไม่น่าเป็นคนไม่ดีเลย ท่าทางเขาก็ดูสุภาพออก... แต่อย่างนี้ล่ะมั้งคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ
“ไปอาบน้ำได้แล้วจันทร์ ไหนชุดกระต่ายให้พี่?”
“เอ้ออออใช่ เราต้องใส่ชุดกระต่าย งั้นจันทร์อาบน้ำก่อนนะ”
ผมกับเจิ้นอยู่ในชุดกระต่ายลายเดียวกัน แต่ของเจิ้นสีฟ้าและของผมสีน้ำตาล เจิ้นไม่เคยใส่ชุดนอนลายการ์ตูนแบบนี้มาก่อนเลย มันค่อนข้างแปลกตาแล้วเจิ้นก็ดูเขินๆ แต่พอผมชวนถ่ายรูปเขาก็ให้ความร่วมมือตลอด
“คุณกระต่ายตัวใหญ่ทำไมขายาวจัง”
“เพราะคุณกระต่ายตัวใหญ่เกิดก่อนคุณกระต่ายตัวเล็ก”
ผมรู้หรอกว่ามันปัญญาอ่อนที่มาเล่นบทบาทสมมุติอย่างกับเด็กๆ แต่พอเจิ้นยอมเล่นด้วยผมก็ว่ามันตลกดีแถมเจิ้นก็หัวเราะด้วย เราสมมุติกันว่าอยู่หมู่บ้านโพรงกระต่าย มีผมเป็นกระต่ายบ้านเลขที่ 1 เจิ้นเป็นบ้านเลขที่ 2 แล้วเราเป็นเพื่อนบ้านกัน บ้านของเรามีหมอนข้างกั้นเป็นกำแพงไว้
เจิ้นนอนตะแคงยกแขนท้าวคางยิ้มๆ ส่วนผมนักขัดสมาธิกำลังเล่าเรื่องกระต่ายหมู่บ้านอื่นที่ผมจินตนาการขึ้นมาเอง แหะๆ... ขอย้อนวัยวันวานหน่อยนะ
“คุณกระต่ายตัวใหญ่มีแครอทไหม คุณกระต่ายตัวเล็กจะทำกับข้าว ขอยืมหน่อยครับ”
“มาเอาสิ จำได้ว่ามีนะแต่ไม่รู้เก็บตรงไหน คุณกระต่ายตัวเล็กต้องข้ามมาช่วยหาแล้วล่ะ”
“งั้น...รบกวนหน่อยนะคร้าบบบ”
“เชิญคร้าบบ เจิ้น เดอะบันนี่ยินดีต้อนรับ”
ผมขำก๊ากกับชื่อบ้านของเจิ้น เขาก็หัวเราะตัวเองเหมือนกัน ความเครียดของผมดูเจือจางลงไปเยอะ เจิ้นยกหมอนข้างที่กั้นอาณาเขตกระต่ายของเราออก แล้วผมเขยิบเข้าไปหา
“ไหนแครอทน้า?”
“เอ อยู่แถวๆนี้นะ”
เจิ้นอาศัยจังหวะผมเผลอดันผมลงนอนกับเตียงแล้วเขาก็ขยับคร่อม จากนั้นเขาก็จักจี้ผมเล่นเอาหัวเราะจนเหนื่อยหอบ แครอทก็ไม่ได้ยังต้องโดนโจมตีอีกกกกก
“กระต่ายตัวเล็กหมดแรงแล้วหรอ?”
“ก็เจิ้นแกล้งจันทร์อ้ะ ทำไมเจิ้นไม่เห็นบ้าจี้เหมือนจันทร์เลย”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน...”
ผมยกแขนโอบคอเขาไว้ เจิ้นก็โน้มตัวลงมาใกล้ผม สายตาของเจิ้นจรดจ้องอยู่ที่ปากผม..และผมก็เผลอแลบลิ้นเลียปากตัวเอง
“กระต่ายมูนนี่....”
เจิ้นกระซิบเรียก และผมไม่ทันได้ตอบเขาก็ประทับจูบลงมา กลายเป็นว่าปากผมฉ่ำชื้นเพราะลิ้นของเจิ้นแทะเล็มไปจนทั่ว เรากำลังจะไนท์แคร์ใช่ไหม?
ขั้นตอนการไนท์แคร์ครั้งนี้มันยาวนานกว่าที่ผ่านมาและผมก็เหนื่อยมากกว่าปกติ เจิ้นให้ผมได้ดูแลเจิ้นอย่างเต็มที่และผมก็เต็มใจ...ปกติเป็นเจิ้นที่ดูแลผมคนเดียวผมเลยต้องพยายาม
แม้ว่าผมจะแทบขาดใจ...
ขาของผมถูกเจิ้นรวบขึ้น สะโพกลอยจากพื้นเตียง เขารวบขาผมให้หนีบกันแน่นพาดอยู่บนบ่า... เจิ้นแข็งแรงมากเพราะเขามีแรงพอที่จะยกตัวขาผมลอยและยังมีแรงที่จะสอดกระแทกมาในช่องขาคับแคบของผม
มืออีกข้างของเจิ้นจับรวบของผมและของเขา...ผมหมดแรง ตาพร่า และทำได้แค่ขยำผ้าปูเตียง เสียงเนื้อกระแทกกันดังชัด ผมไม่เข้าใจว่าทำไมท่าทางมันถึงมาเป็นแบบนี้ ผมทำได้แค่เรียกชื่อเจิ้น
“เจิ้น เจิ้น...อา...”
เจิ้นก้มมองผม เสียงหายใจเขาหอบดังชัด แม้ผมจะเห็นเขาลางเรือนผ่านม่านน้ำตาแต่ผมรู้ว่าเขามองอยู่ ผมยาวทิ้งตัวลงเหมือนม่านกั้นไม่ให้ผมมองอย่างอื่นนอกจากเขา
นานเท่านาน....ผมจมน้ำ จมแล้ว..จมอีก
ผมจมน้ำไปหลายรอบเจิ้นก็ยังไม่หยุด
ผมคิดว่ามันอาจะเป็นเพราะเจิ้นไม่ค่อยได้ตรวจสุขภาพ วันหยุดคราวนี้เลยเช็คละเอียดเหลือเกิน ผมไม่รู้ว่าความพอใจของเจิ้นอยู่ตรงไหน เขาจัดท่าทางแสนซับซ้อนให้ผม..
“เด็กดี...ขยับแบบนั้นแหละ”
ผมคร่อมอยู่บนตัวเขา เสียดสีร่องขาไปกับตรงกลางของเจิ้น สองมือเขาบีบก้นผมไว้และตรงนั้นของเจิ้นก็...แข็งแรง ผมทำได้แค่จิกมือกับหน้าท้องของเจิ้น การหายใจเป็นไปอย่างยากลำบากพยายามจะขยับไปมาแบบที่เจิ้นต้องการ
สายตาของเจิ้นราวกับมีลูกไฟอยู่ในนั้น เขาจ้องมองผม มองไปทั้งตัวที่เปล่าเปลือย...เราต่างเปล่าเปลือย ชุดนอนคุณกระต่ายกระจัดกระจายไปจนหมด
ตัวผมเปียกชื้นและเลอะเทอะเหมือนทุกครั้ง... เจิ้นก็ไม่ต่างกัน ผมกรีดร้องเมื่อผมถูกกระชากให้จมน้ำอีกครั้ง ล่องลอย และโหยหายอากาศหายใจ
จังหวะที่แทบทนไม่ไหวแล้ว ผมก็ถูกกระชากให้กลับมาด้วยจูบของเจิ้น....ผมเกือบจะตายอยู่แล้วเจิ้นถึงยอมหยุดไนท์แคร์อันยาวนาน แสงจากระเบียงเริ่มเปลี่ยนท้องฟ้าให้สว่างขึ้น เราได้ผ่านข้ามคืนอันยาวนานมาด้วยกันจนรุ่งสาง
แต่เจิ้นก็ยังคงกัดผม...เขายังกัดไปตามหน้าอกและสีข้าง...ไล้ไปถึงแอ่งสะดือ... ก่อนจะเลื่อนมากัดนมผม ผมหมดแรงแล้ว ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากบิดกายอย่างห้ามไม่อยู่
“เจิ้น เจิ้น...อา”
“มูนนี่....”
ผมไม่รู้ผมหลับไปตอนไหน... อาจจะเป็นตอนที่เจิ้นเลื่อนตัวขึ้นมากัดคอผมอีกรอบ
ผมตื่นมาอีกทีตอนสิบเอ็ดโมง ตัวปวดเมื่อยและเหมือนจะมีไข้ เจิ้นแนบหน้าผากเขาแตะกับหน้าผากผมแล้วโทรบอกพี่เลขาให้เตรียมยาไว้ เราไม่ได้กินข้าวเช้าที่รีสอร์ทแต่แวะกินสเต็กร้านดังและซื้อของฝากคิวแบบที่ผมต้องการ
เจิ้นจับผมใส่เสื้อคอเต่าแขนยาวตัวหนา มันเป็นชุดที่คุณแม่ป้าบ้านจัดไว้ให้ผมเสมอแม้ว่าอากาศจะร้อน เพราะเจิ้นกลัวผมป่วย เผื่อหนาวแอร์หรืออะไรก็แล้วแต่จะได้มีเสื้ออุ่นๆเตรียมพร้อมไว้ ผมกุมมือเจิ้นตลอดทางเพราะผมรู้สึกเพลีย และเจิ้นก็โอบเอวผมไว้ตลอด แปลกที่เราก็เหนื่อยเหมือนกันแต่ทำไมเจิ้นยังอารมณ์ดีและดูสดชื่น
“จันทร์กอดเจิ้นได้ไหม?”
เขาไม่ตอบแต่ดึงผมไปนั่งตัก สองแขนผมโอบรอบคอเจิ้นไว้ปล่อยให้เขาลูบหลัง ผมรู้สึกง่วงทันทีที่กินข้าวและซื้อของเสร็จ ขึ้นรถผมก็อยากจะอ้อนเจิ้นเลย ผมว่าผมคงป่วยจริงๆนั่นแหละเพราะตาผมเริ่มร้อนผ่าว
“นอนนะ พี่กอดจันทร์ไม่ปล่อยหรอก”
ผมพยักหน้าหงึกๆกับไหล่เจิ้นแล้วก็หลับ การนั่งตักกันบนรถมันไม่ใช่ท่าที่สบายหรอก แต่ผมกลับชอบที่จะได้นั่งตักเจิ้นแล้วกอดคอเขาไว้ ขาผมพาดยาวไปกับเบาะไม่ถนัดนิดหน่อยแต่กลับสบายใจ
อยู่กับเจิ้นสบายใจที่สุด
วันจันทร์ผมไม่ได้ไปเรียนเพราะผมไม่สบาย แม้จะเป็นแค่ไข้อ่อนๆไม่ถึงกับต้องไปหาหมอแต่คุณป้าแม่บ้านก็จัดวิตามินและยกข้าวมาให้ผมกินที่เตียง เจิ้นขึ้นมาหาเป็นพักๆเพราะเขาต้องทำงาน ผมปล่อยตัวเองจมไปกับเตียงและผ้านวมหอมๆ สินเชื่อนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนผม
ตอนบ่ายมันก็ชักจะเบื่อผมเลยไลน์หาเพื่อนๆ ผมมีกรุ๊ปไลน์กับเพื่อนเก่าที่แยกย้ายกันไปเรียนคนละที่
เพื่อนในกลุ่มผมต่างเลือกเรียนมหาวิทยาลัยของรัฐ คงเพราะพวกมันฉลาดและเก่ง เราคบกันมาตั้งแต่สมัยประถม แม้จะมีบางคนที่เพิ่งมาสนิทตอนมัธยม
มีบางคนที่ไม่ตอบไลน์เพราะอาจจะยังเรียนอยู่ บางคนก็ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกัน ผมถ่ายรูปเซลฟี่ตัวเองนอนป่วยส่งไปในกรุ๊ป พวกมันต่างแซวว่าผมหน้าอืดบ้าง ตาตี่บ้าง เหมือนที่ชอบแซวผมมาตลอด
‘เห้ย คอมีรอยจูบว่ะ หัดมีแฟนหรออออ’
‘ไอ้นัทหุบปาก เดี๋ยวซวยกันหมดโว้ย’
‘อ่า...เห้ยกินนอันนั้นกันยัง ร้านเปิดใหม่...’
ผมเริ่มงงที่อยู่ดีๆทอปปิคก็ถูกเปลี่ยน แล้วทุกคนก็พร้อมใจกันชวนคุยเรื่องของกินแทน ผมกลับมาดูรูปตัวเองนอกจากหน้าผมก็ยังมีบางส่วนของคอติดมาด้วย... มันเห็นรอยกัดของเจิ้นชัดแจ๋ว
อันนี้ไม่ใช่รอยกัด? แต่เป็นรอยจูบ?
ผมลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำ ดึงเสื้อตัวเองขึ้นก็เจอรอยแบบเดียวกันทั้งตัว มันเกิดจากเจิ้นคนเดียว งั้นถ้าเป็นรอยจูบสิ่งที่ผมเข้าใจว่าเจิ้นกัดทำโทษผมก็คือการจูบมาโดยตลอด? มันเลยไม่มีรอยฟันใช่ไหม?
มันก็ช้ำบ้าง แดงบ้าง...
แล้วทำไมเรื่องจูบถึงเกี่ยวกับเรื่องแฟน?...แฟนอีกแล้ว...แฟนเหมือนที่พี่ธามพูดเลย...
ผมรีบเปิดแอพซาฟารีในมือถือกดเสิร์ชว่า [/b]‘รอยจูบ แฟน’[/b] สองคำโดดไม่ใช่ประโยค สิ่งที่ค้นพบคือกระทู้เว็บบอร์ดชื่อดังที่มีตั้งกระทู้ว่าจูบคอยังไงให้ขึ้นรอย หรือบทความเกี่ยวกับการจูบคนรัก เรื่องเสิร์ชแนะนำก็เกี่ยวกับการจูบ มันก็ยังไม่ชัดเจนจนกระทั่งผมกดเข้าไปอ่าน
ความเชื่อมโยงระหว่างรอยจูบกับแฟน คือจูบจะเกิดขึ้นกับแฟนเท่านั้น ไม่มีแบบพี่น้องหรือแบบครอบครัวเหมือนทีผมกับเจิ้นทำ
ผมพยายามเสิร์ชที่มาที่ไปแบบที่เจิ้นอธิบาย การเสิร์ชแคบไปมันอาจจะหาไม่เจอผมเลยเสิร์ชไปแค่ ผู้ชายจูบกัน ความเข้าใจของผมถูกพลิกกลับไปคนละด้าน
ผู้ชายจูบกันมันหมายถึง คู่จิ้น ... หรือคู่เกย์
แล้ว...ผมเป็นเกย์หรอ?
แล้ว...ตกลงผมจูบกับเจิ้นได้ไหม
แล้ว...ที่เราทำมันคืออะไร
แล้ว แล้ว แล้ว...
ผมงงและสบสนคำถามมากมายล้านแปดประดังประเดในหัว ผมกดเปิดคลิปจากเว็บไซต์มหาศาลที่ผมกดไปเรื่อยๆ ภาพเคลื่อนไหวของผู้ชายสองคนที่กำลังไนท์แคร์แบบที่ผมทำกับเจิ้นปรากฏออกมา
‘คลิปเกย์เด็ด’
คอมเม้นน่ากลัวโพสต่อใต้คลิปหลายคอมเม้น ผมพอจะจินตนาการภาพตามคอมเม้นเหล่านั้นได้ ทั้งเรื่องไซส์ ลีลา ความรุนแรง
ผมอยากจะอ้วก
มันพะอืดพะอมและผมก็ตกใจ... มือถือร่วงหล่นกับพื้นห้องน้ำพอๆกับที่ผมถลาไปหาโถส้วมแล้วอ้วกออกมา เสียงประตูห้องน้ำเปิดพร้อมๆกับที่เจิ้นหรี่ตามองผม
“อะ อ๊า”
เสียงครางจากคลิปในมือถือดังลั่น เจิกขมวดคิ้วมองโทรศัพท์สลับกับหน้าผม
“จันทร์ทำอะไร?”
“เจิ้น.... ทะ ทำไมคนในคลิปทำเหมือนเรา...ทะ ทำไม มันบอกว่าไม่ใช่ไนท์แคร์นะ เขาเรียกว่า sex เพศสัมพันธ์ ทำไมเรามีเพศสัมพันธ์ล่ะ แล้ว...นี่ เจิ้นทำมันคือจูบใช่ไหม ทั้งตัวจันทร์ที่แดงๆ มันต้องแฟนใช่ไหม ในเว็บเขาบอกแบบนั้น แล้วทำไม...”
“จันทร์! ชู่ววว”
เจิ้นกดปิดมือถือผมแล้วโยนไปนอกห้องน้ำ เขากอดผมแน่นแต่ผมก็ยังสติแตกพยายามจะดันเขาออกแต่เจิ้นก็ยึดผมไว้ไม่ยอมปล่อยจนกระทั่งผมสงบสติลงมากขึ้น
“ที่เราทำมันก็เหมือนในคลิป เหมือนที่จันทร์เห็น แต่มันก็ไม่เหมือนกันทั้งหมด”
“ยะ ยังไง...”
“ในคลิปเขาบอกหรือเปล่า...ว่าคำอื่นนอกจาก SEX คือ MAKE LOVE ที่พี่ทำกับจันทร์....อยู่บนพื้นฐานของความรัก มันไม่ใช่แค่การที่เราสัมผัสและแตะต้องกัน...ที่พี่ทำไป เพราะพี่รักจันทร์”
“งะ...งั้นเจิ้นก็ไม่เจ็บเหมือนที่คนในคลิปร้องใช่ไหม? เขาดูทรมานมาก จันทร์ก็ทำแบบนั้นกับเจิ้นใช่ไหม จันทร์ขยับแรงแบบเขาหรือเปล่า เจิ้นเจ็บไหม แล้วเจิ้นจะเลือดออกไหม? จันทร์ตกใจ จันทร์กลัวว่าจันทร์จะดูร้ายกาจแบบนั้นกับเจิ้น มันไม่ดีเลย จันทร์ขอโทษนะ”
“....หึ ไม่เลย พี่ไม่เจ็บครับ ที่จันทร์ทำให้พี่ไม่เจ็บเลย และพี่มีความสุขมาก จันทร์มีความสุขเหมือนกับพี่ไหม?”
“อื้อ...จันทร์มีความสุข แต่จันทร์เหนื่อยมาก จันทร์กลัวว่าจันทร์จะทำแรงๆแบบในคลิป...”
“คลิปพวกนี้เขาทำมาเพื่อคนที่ไม่ได้มีสัมพันธ์บนเงื่อนไขของความรัก จันทร์ก็อย่าไปสนใจเลย”
“จันทร์แฮปปี้กับการเมคเลิฟกับเจิ้นนะ แล้วทำไมเจิ้นไม่เรียกว่าเมคเลิฟล่ะ ทำไมเป็นไนท์แคร์”
“ก็ถ้าคนอื่นมาได้ยินว่าเมคเลิฟ เขาอาจจะแยกแยะไม่ออกแล้วคิดว่าเรามีแค่ SEX ซึ่งมันคนละอย่าง เราก็รู้กันสองคนดีกว่าว่าเรา ทำรัก กัน ดีไหม?”
“อื้อ.... จริงด้วย”
“ป่ะ ไปกินข้าวกัน วันนี้มีกะเพาะปลาเนื้อปูด้วย ของโปรดใครนะ?...”
เจิ้นกดน้ำให้แล้วยกผมขึ้นนั่งบนขอบอ่างล้างหน้า ผมปล่อยให้เจิ้นเช็ดปากให้ผมแล้วชวนคุยเรื่องของกิน ผมสบายใจมากขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย
อันที่จริงผมก็แค่ตกใจนั่นแหละ...แต่ถึงเจิ้นไม่อธิบายผมก็คิดว่าเจิ้นไม่มีทางทำอะไรไม่ดีกับผมหรอก ผมต่างหากกลัวว่าตัวเองจะไปเผลอรุนแรงกับเจิ้น เพราะตำแหน่งผมก็อยู่ด้านบน แล้วคนด้านบนในคลิปก็ขยับแรกแทกคนด้านล่างแรงมาก วันนั้นผมก็ขยับคล้ายๆอย่างนั้นบนตัวเจิ้น ถึงผมจะไม่ได้ใส่อะไรเข้าไป แต่เจิ้นบอกว่าไม่เจ็บงั้นก็คงไม่เป็นไรมั้ง...
แล้วคำว่า MAKE LOVE ของเจิ้นที่รอยยิ้มมันแต้มไปถึงนัยนต์ก็ฟังดูเพราะจัง...
===================
ช่วง แบมแบมทอล์คยาว
แบมว่าต้องมีคนเอะใจแล้วล่ะ ว่าสังคมที่เจิ้นเลือกให้ มันมีเรื่องอะไรบ้างน้าาา (ใครไม่เอะใจอ่านต่อไปค่ะเดี๋ยวมีเฉลยตอนอื่นๆ 555+)
ที่นิสัยมูนนี่จะใสๆก็มีเหตุมีผลค่ะ ติดตามก่อนน้า อิอิ แต่มูนนี่เขาน่ารักตรงที่น้องมีเหตุผลทุกอย่าง ไม่รู้สังเกตไหม มูนนี่จะอธิบายวิธีคิด หรือมุมมองตัวเองละเอียดมาก และมีเหตุผลซัพพอร์ตตลอด เพราะน้องโตแล้วทำอะไรต้องมีเหตุผล แต่ก็ติดนิสัยเด็กๆงอแงเพราะคุณกระต่ายตัวใหญ่เขาสปอยล์มาทั้งนั้น
ส่วนคนพี่นี่ทุกปัญหาสามารถแก้ได้หมด มีเรื่องก็ไม่ใช้วิธีปฏิเสธ แต่ยอมรับแล้วก็ให้เหตุผลที่แม่งทำน้องเข้าใจไปคนละทิศละทางเลย สีข้างถลอกไปกี่แผลแล้ววว
ฝากให้กำลังใจเจิ้นหน่อยนะคะ เหนื่อยอีกเยอะ อิอิ
ส่วนเราก็จะเอ็นดูน้องต่อไป 5555 มีอย่างที่ไหนคิดว่าตัวเองจะทำเจิ้นเสียหาย เป็นฝ่ายรุนแรงใส่เจิ้น โอ้ยยยนังหนู ที่หนูทำเขาเรียกออนท๊อปค่ะลูก อยากบีบจริงๆ (แต่งเองก็หมั่นเองง่ะ)
พิมพ์เยอะสักนิด และ อัพติดกับตอนที่แล้วเลยเพราะ จะขออนุญาตดองนิยาย 2-3 อาทิตย์ แหะๆ แบมจะติดรับปริญญาค่า คงได้เจอกันหลังจากนั้นน้า อย่าเพิ่งลืมกันนะจ๊ะ
-
อะไรจะใสเบอร์นี้คะน้องจันทร์ เจิ้นนี่น่ากลัวจริงๆเลยอ่ะ ตัวร้ายชัดๆ ฮือ
-
จะโลกแบบไหนหรือต่อให้โดนล่อลวงยังไงหรือต่อให้สุดท้ายจันทร์รู้ จันทร์ก็ไปจากเจิ้นไม่ได้อยู่แล้วก็รักไปแล้ว
ปล.รอเสมอจ้า
-
:hao7: :hao7: :hao7: เป็นวิธียอมรับที่ฉลาดมาก แต่ว่าต่อจากนี้จะมีดราม่าไหมนะ ไม่อยากได้เลยยย
-
จันทร์ลูกกกกกก ถ้าไนท์แคร์แบบฟูลออฟชั่นเมื่อไหร่ หนูนั้นแหละที่จะเจ็บตัวนะลูก
-
งานหนักน่าดูนะเจิ้นกับการหาคำมาอธิบายให้จันทร์เนี่ย
-
ถ้าเจิ้นจะเจ็บก็เจ็บเพราะสีข้างถลอกเนี่ยแหละ แถเหลือเกิ๊นนนนนนน :hao3:
-
แอบสงสารธามบอกเลย กลายเป็นโจรชั่วไปแล้วในสายตาน้อง
เจิ้นร้ายมากแถมยังบอกจันทร์ให้บอกคิวช่วยกันธามอีก โอ๊ย เจิ้นร้ายมาก
ข้อดีของน้องก็ตรงนี้มีอะไรก็ถามเจิ้น บอกเจิ้น แล้วก็อย่าไปแอบทำอะไรไม่ดีนะจันทร์ 555+
แต่ไม่เป็นไรผู้ปกครองของจันทร์เก่งและมีอำนาจขนาดนี้ ไม่มีปัญหาอะไรที่แก้ไม่ได้หล่ะนะ
-
โถ จันทร์ลูกกกก หนูอยู่ข้างบนก็เลยกลัวทำพี่เขาเจ็บงี้หรอ?
ทำไมน่าเอ็นดูจังเลยลูกกกก
-
อ่านตอนนี้แล้วกุมขมับกับการอธิบายของเจิ้น แต่ฮีก็พูดถูกทุกอย่างนะ ว่าไม่ได้ 555555555555
พระเอกคนนี้สุดยอดจริง ๆ
แต่เล่นไปอธิบายกับน้องว่าพี่ธามเป็นคนไม่ดีนี่ก็แอบสงสารพี่ธามนิด ๆ
อารมณ์ประมาณว่า ตูประกาศว่าจะจีบเฉย ๆ ยังไม่ทันจะทำอะไรเลย
โดนจัดการตั้งแต่ยังไม่เริ่ม ยิ่งกว่าตัดไฟตั้งแต่ต้นลม 5555
ไหนจะมีการบอกกลาย ๆ ว่าให้คิวมาคอยปกป้องน้องอีกแรง แหม่ นี่มันแผนซ้อนแผนใช่ไหม หืมมม
-
ยอมความเจิ้น หาทางไปได้ตลอดดดดด ร้ายกาจมาก
-
เจิ้นไม่เคยขาดทุน เชื่อแล้วจ้าา มอนิ่งแคร์ ไนท์แคร์ ซะขนาดนี้
อ่านนิยายของคนแต่งมานานแล้วรู้สึกเลยว่าคนแต่งแต่งดีขึ้นมากจริงๆ ปกติไม่ชอบอ่านที่ตัวละครแบบจันทร์ แต่คนแต่งสามารถทำให้อ่านและอินได้ 55555
สู้ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้
-
ใจเราคงบาปมากกกกกทเราอยากให้เจิ้นไนท์แคร์แบบจริงๆซักที ลูกเราก็น่ารักเหลือเกินเจิ้นห้ามใจตัวเองได้เก่งมากนับถือเป็นเรานี่ขย้ำตั้งแต่เด็กๆแล้ว ทำไมเราหื่นอ่ะ :hao6:
-
เจิ้นเอาคิวมาเป็นพวกแล้วแน่ๆ :katai5:
-
เจิ้นมาเหนือเมฆมาก
o13
-
กรี้ด ด้วยความดีใจที่มาติดๆกัน แล้วก็เศร้าทันทีจะหายไปหลายสัปดาห์เลยหรอ ฮืออออออ //รักจันทร์
-
:hao7: เจิ้นมันร้าย เจ็บสีข้างมากมั้ยนั่น น้องจันทร์ของเจ้ ไร้เดียงสามากลูก
-
เจิ้นยัดเยียดให้ทุกคนน่ากลัวหมดเลยนะคะ แหมมมม กันท่าสุด นี่ขนาดน้องรู้ขนาดนี้ยังแถ เอ้ย ยังอธิบายให้น้องคล้อยตามได้ ร้ายกาจมาก
-
เจิ้นนี่ร้ายกาจมาก
-
เจิ้นคนร้ายที่แท้จริง 5555555
หลอกน้องเนียนมาก
-
ชอบความเจิ้นจริงๆ ช่างสรรหาคำมาอธิบายเพื่อให้น้องเข้าใจไปอีแบบนึง ร้ายกว่านี้ไม่น่ามีแล้วล่ะ
-
กี่แผลแล้วเจิ้นนนน :hao7: คราวหน้าจันทร์เปิดซาฟารีนะลูก แล้วเสิร์ชว่าออนท็อป จะได้รู้ว่าเจิ้นไม่เจ็บแน่นอน :hao7: :hao7:
-
เกลียดความจันทร์อยู่ข้างบนแล้วกลัวจะทำเจิ้นเจ็บ55555 ทำไมลูกเราน่ารักขนาดนี้
-
เหตุผลของเจิ้นฟังแล้วแทบจะคล้อยตาม เยี่ยมจริงๆๆ
-
นายเก่งจริงๆเจิ้น ชาบู
-
เจิ้นร้ายมาก ชอบ 5555555555
-
เจิ้นนี่แหละ คลล้ายๆ
-
:mew1:เรื่องนี้มีความน่ารักแบบหม่นๆ เราอ่านไปลุ้นไปกลัวจะเจอดราม่าหนักเพราะความใสซื่อของน้องจันทร์ แต่จันทร์มีพื้นฐานความรักกับเจิ้นที่แข็งแกร่งทีเดียวก้อต้องยกความเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการของเจิ้นน่ะ แล้วปู่จะไม่รู้เชียวเรอะว่าคู่นี้เขาไปไกลถึวไหนแล้ว แต่ธรรมเนียมจีนโบราณเลยความสัมพันธ์ชายชายก้อไม่ใช่เรื่องที่รับไม่ได้น่ะแล้วคู่นี้เขาดวงส่งเสริมกันด้วยสิ แต่เรื่องทายาทนี่สิจะยังไงดี เจิ้นฉลาดมากแก้ปัญหาด้วยการยอมรับตลอดแต่มีวิธีการพูดแบบเข้าข้างตัวเองตลอดให้น้องได้คิดเอง 555 โดยมีเชือกดึงอยู่ห่างๆ ให้ไปในทิศที่ตัวเองต้องการเสมอ สุดยอดจริงๆ รอต่อจ้า
-
เจิ้นแค่ใช้คำเรียกอีกแบบ ลำไยจริงๆ
-
น้อวจันทร์ต้องอาศัยอยู่ที่ดาวเคราห์น้อยลิตเติ้ลโพนค่แน่ๆใสซื่อบริสุทธิ์?สุดๆอ่ะ เจิ้นมันร้ายนะจริงๆ
-
ยอมใจในสกิลความล่อลวงน้องของเจิ้นมากค่ะ ไม่ว่าจันทร์จะสับสนแค่ไหน เจออะไรมาเจิ้นมักจะหาทางออกได้เสมอแถมเป็นทางที่ตัวเองต้องการด้วย ไม่ใช่เจิ้นนี่คงทำไม่ได้นะคะ จันทร์ก็เด็กดีเชื่อพี่ทุกอย่าง โลกของจันทร์คงมีแค่เจิ้นคนเดียวจริงๆตามชื่อเรื่องนั่นแหละ "ในปกครอง"
-
เจ้าจันทร์สงสัย เจ้าจันทร์อยากรู้ เจ้าจันทร์ก็ถาม ก็บอก
แล้วความอยากรู้ ความสงสัยไม่ว่าเรื่องไหน ก็ถูกกลบหมด แค่เจิ้นเอ่ยปาก เจ้าจันทร์เชื่อยิ่งกว่าใคร
เจิ้นรู้ เจิ้นทำได้ ทำได้ดีด้วย สามารถมาก มีวิธีพูด วิธีบอก ให้น้องน้อยเชื่อ
ทุกอย่างที่เราทำ ไม่ผิด เพราะเราแสดงความรักต่อกัน ของคนที่ dna ไม่เหมือนกัน
เพราะเป็นแบบนี้ เจิ้นกับเจ้าจันทร์ ทำด้วยกันได้ :mew2:
ธามรับผิดไปเต็มๆ แบบไม่รู้ตัว กลายเป็นคนร้ายชั่ววินาที
แล้วทำไมต้องคิว คิวได้รับความไว้ใจแล้วหรอ
-
มูนนี่เด็กเไม่ต้องกลัวเจิ้นเจ็บนะลูก คนที่จะเจ็บนะมันคือหนูจ๊ะลูกเอ้ยยยยย...555
-
ทั้งเรื่องเจิ้นร้ายสุด แต่น่ารักที่สุดอ่ะ
-
:katai2-1:
-
ถึงเจิ้นจะอธิบายแบบแถสีข้างถลอก
แต่เจิ้นไม่เคยบ่ายเบี่ยงหรือปฏิเสธ
เราชอบนะ^^
-
เพื่อนน้องกลุ่มนี้ต้องรู้เรื่องอะไรๆระหว่างเจิ้นกับจันทร์แน่ๆ แสดงว่าเจิ้นเลือกสังคมให้น้องหมดเลยหรอ แล้วตอนนี้เจิ้นซื้อคิวมาอยู่ในสังคมของน้องภายใต้กรอบสายตาของเจิ้นแล้วรึป่าว ซับซ้อนมากพ่อนายธนาคารใหญ่ แต่หมั่นไส้วิธีแถไนท์แคร์ของเจิ้นมาก5555555 และอือหือโอ้โหกับฉากไนท์แคร์ล่าสุดมาก อยากเอากุญแจมือไปคล้องจับเจิ้นซะให้เข็ด ทำไมหลอกน้องแบบนี้55555
-
หนูจันทร์ทำไมหนูน่ารักขนาดนี้ เจิ้นก็ร้ายยยแต่ดูรวมๆแล้วน่ารักมาก
-
ขออนุญาตกรี๊ดก่อนนนนน
พึ่งเห็นเรื่องใหม่ของคุณแบม
ด้วยที่ช่วงนี้ก็ปั่นธีสิสหัวหมุนไม่ได้อ่านนิยาย
เรื่องน่ารักมากกกกกกกกกกกกก
ฮื่อออ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น้องเจ้าจันทร์น่ารักน่าหยิกอ่ะ แง้
นุ่มนิ่มอะไรแบบนี้อ่ะ
ฮื่อออ อยากจับน้องมาปั้นเป็นก้อนแล้วกลืนลงท้องงงง (โดนเจิ้นเตะ)
อ่านที่เดียวรวดเลยอ่ะ
ยังคงประทับใจและชอบภาษาเขียนของคุณแบมทุกครั้งเลยค่ะ
ถ่ายทอดออกมาได้แบบ :heaven :heaven
“เจิ้นดูแลจันทร์แทนรัฐบาลไม่ได้หรอ จันทร์กินไม่เยอะก็ได้”
เอ็นดูประโยคนี้ของน้อง
ฮื่ออออ เจ้าจันทร์ของพี่ *หอมหัว*
เจิ้นคือร้ายกาจอ่ะ แถสีข้างถลอกไปหมดแล้วอ่ะ
เลห์เหลี่ยมมากมายละเกิน
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4:
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
ขอบีบ มูนนี่ สักหน่อยเถอะ
หมั่นเขี้ยวเหลือเกิน ลูกเอ๊ยยย
-
แงง ไม่อยากคิดถึงตอนดราม่าเลย :hao5:
-
ฮือออ ดูเจิ้นมมันสอนน้องงงงงงง
แง้ลูกกกกก
-
คิดถึงกระต่ายตัวมหญ่กับกระต่ายตัวเล็กแย่เลย
เจิ้นมีวิธีอธิบายที่..... o18 แต่ก็ดีสำหรับจันทร์เนอะ
ปล.ยินดีด้วยน้าาาคุณแบมแบม :L2:
-
:jul1:
-
อร้ายยยย :ling1:
-
เจิ้นนี่แถได้ตลอดจริงๆ ร้ายกาจ!!
-
ชอบบบบบบบบบ สนุกมากกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เจิ้น สุดยอดดดดด :mew1:
มีวิธีบอกจันทร์แล้วดูดี มีเหตุผลตลอด o18
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
อยากอ่านต่ออีกแล้ว :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หนูจันทร์ทำไมความคิดหนูน่ารักอย่างนี้ลูก
-
ร้ายกาจ!! :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:laugh:
-
Chapter 10 Q
ถ้วยชากระเบื้องเคลือบชั้นดีวางลงบนโต๊ะไม้มะเกลือ นิ้วเรียวทว่ามั่นคงเคาะกับพื้นโต๊ะอย่างใช้ความคิด ลมยามบ่ายในฤดูหนาวของประเทศไทยทำให้การมานั่งรับลมยามบ่ายไม่ร้อนเกินไปนัก
“จิ๊บ จิ๊บ..”
เสียงเล็กๆดึงความสนใจจากวิวยอดตึกสูงไปที่นกค๊อคคาเทลสองตัวที่กำลังกระโดดไล่กันในกรง แต้มแดงที่แก้มนกสองข้างทำให้ตาคมทอแสงอ่อนลง
ร่างสูงดันตัวลุกขึ้นยืนหยิบอาหารนกในกล่องขึ้นมา เจ้านกแสนฉลาดเห็นท่าทางแบบนั้นก็รีบมารอที่คอนไม้ใกล้ประตูกรง ปีกเล็กขยับกระตือรือร้นที่จะได้อาหาร
เจิ้นยืนป้อนอาหารนกทีละเม็ด ผมยาวปลิวไปตามลมแต่ก็ไม่คิดจะรวบไว้ ชุดจีนที่ยาวถึงข้อเท้าขยับจนทำให้ลวดลายมังกรดิ้นทองคล้ายมีชีวิต
“เจิ้น...กำหนดการรับน้องคุณจันทร์ครับ”
เจ้าของชื่อพยักหน้าเล็กน้อยเหลือบตามองซองเอกสารที่ถูกวางลงบนโต๊ะในเก๋งจีน นิ้วแข็งแรงยังหยอกล้อกับนกสองตัวอย่างอารมณ์ดี
“ไม่มีปัญหาอะไรนะ?”
“ไม่มีครับ ย้ำทางคณะแล้วเรื่องอาหารการกินคุณจันทร์ แต่เรื่องนมก่อนนอนไม่ได้แจ้งไปตามที่เจิ้นบอกครับ”
“อืม ให้เขาเปลี่ยนการใช้ชีวิตบ้าง ไปที่ไหนบ้างล่ะ?”
“หลักๆอยู่ทำกิจกรรมในพื้นที่รีสอร์ทครับ มีแวะซื้อของฝากกับพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำตอนขากลับ”
“ยาแก้แพ้?”
“เตรียมไปในกล่องยาแล้วครับ มีพวกคาราไมล์แก้คันติดไปด้วย ปลาสเตอร์ยา... ยาแก้ปวด แก้ไข้..”
ตัวยาอีกสารพัดที่ถูกไล่เลียงไป เรื่องสุขภาพของคุณจันทร์เป็นเรื่องสำคัญอันดับหนึ่งของเจิ้นเสมอ การไปเข้าค่ายกับทางโรงเรียนเมื่อก่อนก็ต้องจัดกล่องยาแยกไปให้ทางคุณครูด้วย โดยที่คุณจันทร์ก็ไม่เคยรู้เรื่องอะไร
“ที่นอน?”
“เรื่องแบ่งห้อง คุณจันทร์นอนกับเพื่อนที่ชื่อคิวครับ คิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไรครับเพราะพักห้องติดๆกันหมด คงไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆเล่นกันมากกว่า”
“อืม...มีอะไรที่น่าจะมองข้ามไปอีกไหม?”
น้ำเสียงยังโทนเดิมแต่เพราะทำงานกับเจิ้นมานานจึงรู้ว่าคำตอบแบบไหนที่จะทำให้เจ้านายพอใจ
“สภาพอากาศคลื่นลมปกติครับ คลื่นไม่ได้สูงจนลงเล่นน้ำไม่ได้ คุณจันทร์ว่ายน้ำแข็งถ้ามีกิจกรรมทางน้ำไม่น่าเป็นห่วงครับ ถ้าเจิ้นจะตามไปด้วยรีสอร์ทที่ใกล้ที่สุดก็จะเป็นที่ AAA ลูกค้าเราครับ”
“ขอบคุณมาก ช่วยเติมชาให้ทีจะอยู่ตรงนี้อีกสักพัก”
เลขาค้อมตัวต่ำก่อนจะเดินกลับไป เจิ้นเล่นกับนกอีกสักพักก็ปิดกรงไว้เช่นเดิมก่อนจะหันมาสนใจซองเอกสารที่ถูกวางทิ้งไว้ กำหนดการเข้าค่ายรับน้องของเจ้าจันทร์รวมถึงรายชื่อผู้เข้าร่วม อาจารย์ที่ติดตามดูแล บริษัทของรถทัวร์ ทุกอย่างถูกแจกแจงโดยละเอียด
แม่บ้านคนเดียวของบ้านเดินถือกาน้ำมาเปลี่ยน ถ้วยชาก็ถูกเปลี่ยนให้เข้ากับกาใบใหม่ จานขนมเปี๊ยะหั่นชิ้นเล็กจานใหม่ก็ถูกวางด้วยกัน
“ป้าครับ”
“ค่ะเจิ้น”
“ช่วงนี้จันทร์กินข้าวปกติไหม?”
คนสูงวัยหัวเราะเบาๆ ก่อนจะรายงานว่าทุกอย่างเป็นไปด้วยความเรียบร้อย บนยอดตึกช่อฟ้ามีนายอยู่สองคน นายคนโตที่น่าจะเอาแต่ใจกลับกินง่ายอยู่ง่าย อาหารการกินเลยมักจะจัดไปตามใจนายคนเล็ก เพราะเคยปวดท้องเวลากินข้าวนอกบ้าน ของในบ้านก็เลยต้องทำให้สะอาดและครบห้าหมู่ให้เจ้านายคนเล็กเสมอ และเรื่องของเจ้านายคนเล็กก็เป็นเรื่องใหญ่สุดในช่อฟ้ามาตลอด
“ป้าจัดยาแก้ปวดท้อง แก้แพ้ใส่กระเป๋าคุณจันทร์ไว้ตลอดค่ะ เอ...แต่พ่อเลขาเขาก็บอกนี่คะว่าที่โรงอาหารของมหาลัยเป็นเฟรนไชน์ร้านดังทั้งนั้น ไม่น่าจะมีปัญหานะคะ?”
“ครับ... จันทร์เขาจะไปค่าย ฝากป้าจัดการด้วย”
“ไม่มีปัญหาค่ะ ให้คุณจันทร์จัดกระเป๋าเธอเองก่อนแล้วเดี๋ยวป้าเช็คอีกทีให้ค่ะ”
เจิ้นพยักหน้าพอใจ เขาไม่อยากเสี่ยงกับการไปเข้าค่ายข้างนอก สมัยก่อนโรงเรียนดูแลทั้งหมดก็ไม่ยุ่งวุ่นวายในการดูแลเท่าไหร่ แต่พอมหาลัยแล้วเป็นวัยรุ่นจัดการกันเองอาจจะมีเหตุสุดวิสัยเกิดขึ้นได้ และมันทำให้เขาไม่ชอบใจนัก
ขายาวเดินออกจากเก๋งจีน อ้อมไปอีกทางของฟากระเบียงที่เป็นห้องกระจกดูดาว ห้องที่เด็กน้อยรบเร้าอยากจะได้แล้วก็งอนที่ตัวเองไม่ถือโฉนดตึก
ชื่อเจ้าจันทร์ไม่ได้อยู่ที่นี่เพราะตามความเชื่ออะไรนั่นเจ้าของช่อฟ้ามีได้แค่คนเดียว อีกสาเหตุก็เพราะพ่อแม่ของเจ้าจันทร์ไม่ยอม ชื่อของจันทร์เลยอยู่ที่บ้านเขตปริมณฑลของเขา
ตาคมหลุบมองมือตัวเองที่กำแน่นจนนิ้วซีดขาว ช่วงนี้มีหลายสถานการณ์ที่เขาคอนโทรลไม่ได้ทันที แม้จะรู้ว่าวันหนึ่งมันต้องเป็นเช่นนี้ เขาจะกักตัวเจ้าจันทร์ไว้กับตัวเองตลอดเวลาไม่ได้
สิ่งที่ทำได้คือให้เจ้าจันทร์ใช้ชีวิตอย่างปลอดภัย ค่อยๆรู้จักโลกไปทีละนิด.... สิ่งแรกที่เขาตัดใจทำคือการปล่อยให้เจ้าจันทร์ได้เจอสังคมเพื่อนที่เป็นจริง
เพื่อนตั้งแต่ประถมหรือมัธยมที่จับกลุ่มกับเจ้าจันทร์เป็นกลุ่มที่เขาเลือกให้... การให้ทุนการศึกษาลูกพนักงานและค่าจ้างเรียนไม่ได้ทำให้เขาเดือดร้อนอะไร มีแต่ได้รับความขอบคุณแลกกับเงื่อนไขในการเป็นเพื่อนที่ดี
ห้องเรียนที่เป็นห้องหัวกระทิและลูกเศรษฐีสร้างสังคมดีๆให้กับเจ้าจันทร์ ความสนใจของกลุ่มเพื่อนมุ่งไปที่การเรียนและไม่ชอบพวกเด็กเกเรหนีเรียน เป็นเรื่องปกติของห้องหัวกระทิมาเสมอที่จะมีมุมมองเช่นนี้
เขาจึงวางใจได้ว่าอุปทานหมู่หรืออุมดมการณ์เหล่านี้จะหล่อหลอมให้เจ้าจันทร์เป็นเด็กดี และน้องก็เป็นเด็กดีจริงๆ ไม่เคยโดดเรียน กลับบ้านตรงเวลา และสนใจแต่พวกการ์ตูนโคนัน อนิเมชั่นกันดั้มที่กลุ่มเพื่อนสนใจ
ทุกเรื่องเจิ้นมองสถานการณ์ไปตามหลักความจริง....เขาจะไม่คิดไปเองเพราะเป็นเรื่องที่ต้องระมัดระวัง ทุกอย่างรอบตัวเจ้าจันทร์เขาปรึกษาจิตแพทย์ สมัยเด็กเขาไม่สามารถรับมือกับเด็กวัยหกขวบที่ร้องไห้งอแงจึงตัดสินใจเข้าพบจิตแพทย์เด็ก หลายบ้านในสังคมไฮโซก็ทำเช่นนั้น การไปหาจิตแพทย์ไม่จำเป็นต้องมีปัญหาทางจิตใจแต่หมายถึงการทำความเข้าใจพฤติกรรมต่างๆ
เจ้าจันทร์โตมาเป็นเด็กที่สดใสและมีเหตุผล คุณหมอย้ำเสมอว่าครอบครัวเป็นพื้นฐานสำคัญที่มีผลต่อพฤติกรรมของเด็ก ในด้านนี้เจ้าจันทร์ไม่เคยขาด มีพ่อแม่ มีคุณปู่ และมีเขา แม้โดยหลักๆแล้วเจ้าจันทร์จะใช้ชีวิตอยู่กับเขามากที่สุด แต่ด้านอื่นไม่ได้โดนปิดกั้นน้องจึงไม่อึดอัด
พฤติกรรมงอแงเอาแต่ใจก็เป็นไปตามวัยมีเยอะไปบ้างช่วงง่วงนอนหรือไม่สบาย เมื่อครอบครัวอบอุ่นการมีความลับระหว่างกันก็น้อยลง... เจ้าจันทร์เรียนรู้ที่จะพึ่งพาคนในครอบครัว การคุยกัน ปรึกษาเวลามีปัญหา เป็นกิจกรรมครอบครัวที่คุณหมอแนะนำ เขามีเรื่องที่เล่าให้น้องฟัง และน้องก็มีเรื่องเล่าให้เขาฟัง ต่างกันตรงที่เขาเลือกว่าจะเล่าอะไรแต่น้องเล่าทั้งหมดอย่างบริสุทธิ์ใจ
เจิ้นเรียนรู้ว่าการเลี้ยงเด็กสักคนให้โตมาอย่างที่เราต้องการมันต้องไม่ใช่การบีบบังคับแต่สภาพแวดล้อมต้องเอื้อให้เขาเป็นเช่นนั้น วิธีการพูด การแสดงออกต่อกันก็เป็นปัจจัยสำคัญหนึ่ง... เขาจึงไม่เคยห้ามเวลาที่เจ้าจันทร์อยากทำอะไร ไม่เคยโกหกทุกคำถามที่เจ้าจันทร์สงสัย
แค่มีวิธีอธิบายที่ทำให้เจ้าจันทร์ยอมรับ
การโกหกไม่เคยให้คุณค่าอะไรเพราะไม่ใช่ความจริง
“ฮื่ออ คิดถึงสินเชื่อจัง”
ผมกอดสินเชื่อแน่น เจ้ากระต่ายขนนุ่มกลิ่นหอมที่นอนกอดกันทุกคืนจะต้องแยกกันนอนสองคืนแน่ะ จริงๆผมก็แอบกังวลว่าจะนอนไม่หลับ สินเชื่อก็ไม่อยู่ เจิ้นก็ไม่อยู่ นมอุ่นๆก่อนนอนก็ไม่มี
“เดี๋ยวพี่นอนกอดแทนจันทร์เอง”
“ให้ยืมแค่สองคืนนะ อยากพาสินเชื่อไปด้วยจัง แต่ต้องโดนเพื่อนล้อแหงๆ สินเชื่อนอนกับเจิ้นไปก่อนนะ”
“หึหึ กินข้าวก่อน วางสินเชื่อได้แล้วเดี๋ยวเลอะ”
วันนี้มื้อเช้าของผมเป็นกะเพราะปลาหูฉลามจากบ้านคุณปู่ที่เอามาให้ตั้งแต่เมื่อคืน บ้านคุณปู่จะมีกับข้าวอร่อยๆมาฝากบ่อยๆ เป็นคุณแม่บ้านที่เลี้ยงผมตั้งแต่เด็กนั่นแหละถือมาให้ ป้าเขาบอกคิดถึงผมกับเจิ้นเวลาทำกับข้าวที่เป็นของโปรดเราสองคนเลยต้องเอามาฝากด้วย
ผมก็เลยได้กินของอร่อยแต่เช้า ส่วนเจิ้นที่ไม่กินข้าวเช้ายังรับถ้วยเล็กๆเลยเพราะอร่อยจริงๆ วันนี้ผมไม่ได้กินนมอุ่นในมื้อเหมือนทุกวัน คุณป้าแม่บ้านชงชาจีนให้แทนเพราะผมตื่นเช้ากว่าปกติ เขาบอกกันว่าชามีคาเฟอีนจะทำให้หายง่วงได้ ส่วนเจิ้นก็กาแฟเหมือนเดิม
รุ่นพี่นัดรวมที่คณะตั้งแต่เจ็ดโมงถึงเจ็ดโมงครึ่งจะได้มีเวลาทำกิจกรรมกันเยอะๆ ผมตื่นเต้นเลยกินกะเพาะปลาได้น้อยไปหน่อย คุณแม่บ้านเลยจัดแซนวิชใส่กล่องมาให้ด้วย ส่วนนมอุ่นก็ใส่มาในกระติกเก็บความร้อนให้ผมกินต่อบนรถแทน
ผมสะพายเป้กับลากกระเป๋าขนาดกลางมายืนรอลิฟต์ เจิ้นไม่ได้ไปส่งเหมือนทุกเช้าเพราะเจิ้นต้องไปคุยงานตอนแปดโมงข้างนอก
“ขอกอดหน่อยจะไม่ได้กอดตั้งหลายวัน”
ผมอ้าแขนเดินไปให้เจิ้นกอด ผมใจหายเหมือนกันที่จะไม่ได้โบกมือให้เจิ้นตอนลงรถแล้วก็จะไม่ได้นอนด้วยกันสองคืน น้อยครั้งมากจริงๆที่เราจะไม่ได้นอนด้วยกันผมเลยรู้สึกเหงาหน่อยๆ
“ดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้พี่เป็นห่วงนะจันทร์”
“อื้อ..เจิ้นก็ดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าให้จันทร์เป็นห่วงนะ แล้วถ้าจันทร์โทรหาดึกๆเจิ้นต้องรับโทรศัพท์ด้วยนะ จันทร์จะโทรหาตอนเลิกกิจกรรมแล้ว”
“มูนนี่เด็กดี...พี่จะรอ”
ผมเงยหน้าให้เจิ้นหอมหน้าผากก่อนจะขยับมาหอมแก้ม มือของเจิ้นลูบหัวผมเบาๆทำให้ผมรู้สึกดี เรายืนกอดกันจนลิฟต์มา มือของผมกุมกับเจิ้นไว้ตลอดเวลาที่เราอยู่ในลิฟต์ด้วยกัน แต่เจิ้นก็มาส่งผมแค่นี้ ผมมองเจิ้นตลอดแม้ว่าจะนั่งอยู่บนรถแล้ว หน้าต่างรถลดลงผมเกาะขอบหน้าต่างชะเง้อหน้าออกไปหาเจิ้น เขาก็โน้มตัวลงมาหาผมเช่นกัน
“จันทร์จะรีบกลับมาหาเจิ้นนะ”
“อื้ม...เดี๋ยวพี่ไปรับวันกลับ”
“ต้องมานะ...จันทร์อยากให้เจิ้นมา”
ผมแอบนอยนิดหน่อยที่ต้องนั่งในรถคนเดียว คุณป้าแม่บ้านก็ไม่ได้นั่งมาส่งผมเพราะต้องเตรียมจัดกระเช้าให้ลูกค้าเจิ้น คุณลุงคนขับรถพยายามชวนผมคุยแต่ผมก็เหงาเกินไป คิดว่าถ้าเจอพวกเพื่อนๆคงจะดีขึ้น
คิวมาถึงก่อนผมแล้วด้วยสภาพตาแดงก่ำ หัวฟูฟ่องหมดมาดผู้ประกวดเดือนมหาวิทยาลัย ผมรีบยื่นแซนวิชคุณแม่บ้านที่ถือมาให้คิวทันที สภาพมันเหมือนจะกินวัวได้ทั้งตัว
“เกิดไรขึ้น”
“เมาค้างนิดหน่อย ยังไม่ได้นอนเลยแม่ง”
สรุปคือเมื่อคืนพวกประกวดดาวเดือนดันชวนกันไปกินเหล้าเพื่อละลายพฤติกรรมให้ทุกคนในกองประกวดปรับตัวเข้าหากัน เรานั่งรอไม่นานพี่ๆก็เรียกเข้าแถวขึ้นรถ ผมกับคิวนั่งคันที่สองค่อนไปทางด้านหน้าเพราะผมกลัวเมารถและคิวก็อยากจะนอน พวกผู้ชายส่วนมากไปกองกันด้านหลังทำให้เสียงมันดังกว่า
“มียาดมมาด้วยหรอจันทร์?”
“อื้อ คุณป้าแม่บ้านให้ติดมาน่ะ เอาไหม?”
“หึหึ ไม่อ่ะ ขอพิงไหล่หน่อยดิมึนหัว”
“ได้ๆ หนาวก็บอกนะ มีผ้ามาด้วยในเป้”
“เอาผ้าห่มมา?”
“หมอนผ้าห่มน่ะ กลัวหนาวแอร์”
ผมมีหมอนผ้าห่มใส่เป้มาด้วย จริงๆคือในเป้ผมเป็นพวกสิ่งของจำเป็นในการนั่งรถของผมเอง พวกกระเป๋าตังค์เผื่อซื้อของ ยาดม ยาแก้เมารถ แก้แพ้ที่ถูกจัดใส่ตลับเล็กๆไว้ มีหมวกแก๊บกันแดดแล้วก็หมอนผ้าห่มเผื่อผมหนาว คุณแม่บ้านจะจัดการเตรียมพวกนี้ให้ผมตลอด
“เอามาดิ ห่มกัน”
คิวกับผมเอนเบาะลงแล้วก็ห่มผ้าด้วยกัน ผมก็ชักง่วงๆเพราะแอร์มันเย็นแถมยังมีกลิ่นหอมๆน้ำยาปรับผ้านุ่มของคุณแม่บ้านอีก มันก็ชักจะเคลิ้มอาจจะเพราะวันนี้ผมตื่นตั้งแต่ตีห้าด้วยก็เลยงัวเงียตามคิวไปอีกคน
“พิงมา”
ผมสะลึมสะลือพิงไหล่คิวไปแทน จะท้วงว่าไม่เป็นไรคิวก็เอนหัวมาพิงหัวผมอีกที มันก็ลงล็อคสบายกำลังดีผมเลยเคลิ้มหลับในที่สุด
เราตื่นกันอีกทีตอนแวะปั๊มขนาดใหญ่ที่เป็นสถานีพักรถระหว่างทาง คิวตาเริ่มหายแดงลากผมให้เดินลงไปหาของกินด้วยกัน จริงๆผมไม่ได้อยากลงเพราะอยากจะนอนต่อแต่ก็โดนลากลงไปจนได้
ผมเดินงัวเงียหาววอดให้คิวลากไปหาของกิน จริงๆบนรถรุ่นพี่ก็แจกพวกขนมปังกับนมแต่ผมดันกินไม่ได้เพราะมันรสชาติไม่ค่อยเหมือนที่กินปกติและผมก็ไม่อยากเสี่ยงกับนมกล่องเย็นๆชวนปวดท้องอีกแล้ว คิวเลยกินไปทั้งหมดแต่ก็ยังหิวอยู่ดี
รุ่นพี่ให้เวลาพักประมาณสิบห้านาทีเลยพาผมเข้าแมคสั่งแฮมเบอร์เกอร์ ผมไม่ค่อยหิวเลยสั่งพายทูน่ามากินเล่น ทุกคนใส่เสื้อคณะเหมือนกันหมดทำให้เห็นพวกเรากันเองเดินเข้าออกร้านนั้นร้านนี่เป็นกลุ่มๆ
ผมรอแฮมเบอร์เกอร์ให้คิวเพราะมันขอไปหวีผมล้างหน้า สักพักนั่นล่ะถึงกลับมาด้วยสภาพดูดีเกือบเท่าเดิม ผมมันเซ็ตไม่ทันแล้วได้แต่ใช้น้ำเสยขึ้นลวกๆ แต่หน้าตาก็ดูสดใสขึ้นกว่าเดิมจริงๆ
ช่วงการเดินทางหลังจากขึ้นรถทุกคนบรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไปเพราะรุ่นพี่หากิจกรรมาให้เล่น คณะเราแบ่งกันนั่งไปสี่คันรถที่จะเฉลี่ยรุ่นพี่ทุกชั้นปีกับรุ่นน้องมารวมๆกันไว้ คันผมเริ่มกิจกรรมเล่นเกมส์ง่ายๆจำพวกแบ่งเป็นสองกลุ่มซ้ายขวาแข่งอะไรง่ายๆกัน คิวโดนแกล้งเยอะกว่าเพื่อนเพราะมันเด่นแถมหัวยังไม่ค่อยจะเป็นทรงเลยโดนแซวตลอดทั้งที่ปกติมันจะเนี้ยบ ผมโดนทำโทษให้มัดจุกอยู่หนึ่งเกมส์ เลยได้มีจุกตลกๆบนหัวอยู่สามอัน บางคนก็โดนปะแป้ง บ้างก็วาดหน้า เกมส์ที่ปราบเซียนสุดๆก็คือเกมส์ใบ้คำ ไม่รู้ใบ้กันยังไงจากคนแรกไปถึงคนสุดท้ายนี่โคตรมั่วตั้ว
พอมาถึงที่พักตอนบ่ายแต่ละคันรถก็มีสภาพเละเทะ จุกเต็มหัว บางคนนี่หน้ามีแต่ร่องรอยหมึกถูกวาดจนเกือบจำหน้าไม่ได้ ตอนนี้คิวก็มีจุกสามจุกเล็กๆบนหัวเหมือนกับผมเพราะรุ่นพี่ทำโทษให้เป็นฝาแฝดกันซะเลย
หลังจากเก็บของก็เริ่มกิจกรรมทันที ก็เป็นกิจกรรมสันทนาการรุ่นพี่แกล้งน้องซะส่วนใหญ่ มีเปียกน้ำบ้างเลอะบ้างโดยรวมๆคือผมสนุกมาก เราถูกแบ่งกลุ่มให้มีการแสดงตอนกลางคืนด้วย กลุ่มผมก็เล่นอะไรตลกๆปนอุบาทว์ที่มีคิวเป็นแกนนำ เราเต้นเพลงลูกทุ่งตลกๆกัน คิวใส่เสื้อติดกระดุมถึงคอเด้งเอวอยู่บนเวที ส่วนผมรับบทเป็นแบคกราวด์แค่โบกมือไปมาอยู่ข้างๆ แต่มันก็น่าอายจนผมเขินไปหมด
ตอนกลางคืนเรานั่งรวมกลุ่มกันในห้องรุ่นพี่ที่เริ่มสนิทกันหลังจากกิจกรรมบนรถ ทุกคนตกลงกันว่าจะเล่นไพ่ มีรุ่นพี่แอบออกไปซื้อเบียร์เข้ามาในห้องหนึ่งลัง จริงๆไม่ต้องแอบก็ได้แต่เพราะเป็นค่ายค่อนข้างจริงจังก็เลยไม่อยากให้ใครรู้เท่าไหร่ คิวมีแก้วในมือแต่ผมไม่ดื่ม สุดท้ายพอทุกคนเริ่มกรึ่มๆไพ่ก็ถูกเก็บเปลี่ยนเป็นเกมส์หมุนขวด
กติกาเกมส์หมุนขวดก็ง่ายๆ คนหมุนมีสิทธิ์ถามคำถามคนที่ปากขวดหันไปหา แล้วก็คนตอบก็ได้หมุนในรอบต่อไป วงเรามีกันแปดคน ผมว่ามันเป็นเกมส์แกล้งกันมากกว่าเพราะคนโดนถามมักจะได้คำถามกวนประสาท
“มาเลยไอ้คิว มีแฟนยังอ่ะมึง คนคุยเยอะอ่ะดิ”
คิวทำหน้าแยกเขี้ยวคงจะเป็นคำถามจี้ใจมันเหมือนกัน
“ไม่มี โสด อยู่ในโหมดเลี้ยงลูก ใช่ไหมจันทร์ลูกพ่อ ฮ่าๆ”
“กวนประสาทจริงๆ”
ผมแยกเขี้ยวใส่มันคืน เพราะผมกับคิวเราตัวติดกันตลอด แม้จะห่างกันบ้างเวลาคิวไปซ้อมประกวดเลยโดนแซวว่าผมเป็นลูกไอ้คิว เพราะคิวมันชอบไปทำให้ผมถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคุณหนูบอบบาง มันดูแลผมเยอะเกินไปตั้งแต่โดนเจิ้นโกรธมาคราวก่อน
“เห้ยน้องจันทร์โดนว่ะ ฮ่าๆ น้องจันทร์คร้าบบบ เคยจูบไหม คิสคิสคิสอ่ะ เคยยัง?”
“เคยครับ”
“เชี่ยทำไมตอบหน้าตายจังวะ ไม่เขินเลยหรอ”
ทุกคนหันมามองผมนั่นทำให้ผมไม่เข้าใจ ก็จูบมันก็เรื่องปกติหรือเปล่าเพราะผมก็จูบกับเจิ้นมาหลายปีแล้ว เมื่อเช้าก่อนมาเข้าค่ายเราก็ยังจูบกันทำไมทุกคนต้องทำหน้าตกใจ
“ก็จูบก็เรื่องธรรมดาไม่ใช่หรอ”
“จูบคือแบบงับปากแล้วก็ลิ้นชนกันนะน้องจันทร์?”
“อื้อ....ก็แบบนั้นแหละ ง่า ไม่ใช่หรอ?”
ผมชักไม่มั่นใจ...เพราะสีหน้าทุกคนมันแสดงออกถึงความหลากหลายทางอารมณ์จนเหมือนผมทำอะไรผิด คิวยังขมวดคิ้วหันมามองผม
“แล้วจูบครั้งล่าสุดเมื่อไหร่?”
“เมื่อเช้า เห้ยโกงอ่ะ เกินคำถามแล้ว หมุนใหม่ๆ”
“อ่า หมุนๆ เชี่ยกูอึ้งเลยว่ะ ใครจูบคุณหนูคณะกูวะ”
“ดูดบุหรี่แปป”
เกมส์ยังไม่ทันเริ่ม ผมยังไม่ได้แตะขวดด้วยซ้ำคิวก็ลุกพรวดเดินออกไปนอกระเบียง ทุกคนดูอ้ำอึ้งกันไปหมดก่อนรุ่นพี่คนหนึ่งจะโทรศัพท์เข้าเลยเดินออกไปนอกห้อง อีกคนรีบลุกไปเข้าห้องน้ำ ทำให้วงเราลดจำนวนคนลง ผมรู้สึกว่าปาร์ตี้คงจบลงแล้วเพาะบรรยากาศกร่อยลงทันตา
มือถือบอกเวลาสี่ทุ่มครึ่งผมก็อยากจะโทรหาเจิ้นแล้วเหมือนกัน อันที่จริงผมก็ง่วงตั้งแต่สองทุ่มครึ่งแต่เพราะได้นั่งเล่นล่ะมั้งก็เลยยังไหวอยู่ ผมฝากรุ่นพี่บอกคิวว่าผมกลับห้องก่อนจะไปโทรหาเจิ้นแล้วลุกออกมา
เจิ้นยังไม่นอนสัญญาณดังแค่สองที่เขาก็รับสาย เสียงข่าว BBC ของต่างประเทศที่เจิ้นชอบดูดังเข้ามาให้ได้ยิน เจิ้นคงจะนั่งอยู่หน้าทีวี
“ทำไมนอนดึกจัง?”
“พี่รอจันทร์อยู่”
เจิ้นนอนเร็วเพราะผมนอนเร็ว ถ้าไม่ติดงานเราจะนอนพร้อมกันประมาณสามทุ่ม มีบ้างที่ผมจะนอนก่อนแต่ก็หลับๆตื่นๆจนเจิ้นมากอดถึงจะนอนหลับสนิทอยู่ดี การพูดคุยของเรามีผมผูกขาดการสนทนา ผมมีเรื่องเยอะมากที่อยากจะเล่าให้เจิ้นฟัง เขามีคำถามบ้างทำให้รู้ว่าเจิ้นก็ใส่ใจผม
“.....เนี่ยแล้วพอจันทร์โดนถาม เขาก็ถามว่าจันทร์เคยจูบไหม ทุกคนก็อึ้งไปเลย ก็จันทร์จูบกับเจิ้นทุกวันก็ต้องเคยสิ เขาก็ถามอีกว่าแบบมีลิ้นชนกันไหม ก็ชน แล้วทำไมต้องตกใจด้วยล่ะไม่เข้าใจเลย”
“ทัศนคติของแต่ละคนไม่เหมือนกัน เขาอาจจะมองว่าจันทร์ไม่น่าจะคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้เพราะจันทร์ยังเด็ก แต่จันทร์โตแล้วใช่ไหม?”
“อื้อ...จันทร์โตแล้ว แล้วจันทร์ก็ชอบจูบเจิ้นด้วย”
ผมหัวเราะไปตามสาย พอไม่ได้อยู่ใกล้กันผมก็ชอบอ้อนเจิ้นแบบนี้ แล้วเสียงหัวเราะทุ้มๆของเจิ้นก็บ่งบอกว่าเจิ้นก็อารมณ์ดีเหมือนกัน
“คิดถึงกันบ้างไหม?”
“คิดถึงเจิ้นตลอดนั่นแหละ เจิ้นคิดถึงจันทร์ไหม”
หน้าผมร้อนผ่าวแล้วก็หาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมตัวเองต้องยิ้มกว้าง ผมเขินจนต้องออกมานั่งที่ระเบียงให้ลมเย็นๆช่วยดับความร้อนที่แก้มลงบ้าง
“คิดถึง.....พี่อยากไปหาจันทร์”
“....จันทร์ก็อยากเจอ อยากให้เจิ้นกอด...จันทร์กลัวนอนไม่หลับจัง”
“ถ้าอยู่ใกล้ๆพี่คงไนท์แคร์จันทร์ไปแล้ว...”
เสียงของเจิ้นทำให้ผมหายใจติดขัด...มันไร้เหตุผลเพียงแค่เจิ้นบอกว่าอยากจะไนท์แคร์ ภาพเหตุการณ์ที่เขาใหญ่ทำหัวใจผมเต้นแรง...มันเหนื่อย แต่ก็รู้สึกดีมาก...
“จันทร์ก็อยากไนท์แคร์กับเจิ้น...”
คำตอบของผมแผ่วเบาเป็นเสียงกระซิบ...แต่เจิ้นก็ยังได้ยิน เขาหัวเราะเบาๆดังกลับมา
“ถ้าจันทร์อยู่ตรงนี้พี่คงขอดูจันทร์ชัดๆ”
คำว่าขอดูชัดๆของเจิ้นมันหมายถึงตอนที่ผมเปล่าเปลือย....และปล่อยให้เขาได้แตะต้อง สำรวจ... สัมผัส ลมหายใจของผมดังกระชั้นเพียงแค่จินตนาการตามเสียงเจิ้น....ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร
“แล้วพี่ก็คงอยากจะจูบ....จูบหน้าผาก จูบแก้ม คอ...หัวไหล่....จันทร์ให้พี่จูบได้ไหม...”
“อื้อ....จันทร์ให้ เจิ้นจูบจันทร์นะ...”
อะไรบางอย่างในตัวผมไม่ปกติ มือของผมขยำขากางเกงแน่น ปฏิกิริยาตรงกลางของร่างกายมันเหมือนตอนที่ถูกมือเจิ้นสัมผัส แต่นี่ไม่ได้ถูกเจิ้นจับสักหน่อยทำไมผมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
“จันทร์ไปนอนได้แล้ว”
กลายเป็นเสียงเข้มๆของเจิ้นดึงสติผมกลับมา ผมรีบอ้อมแอ้มบอกฝันดีแล้วหนีไปซุกใต้ผ้าห่ม ผมไม่ค่อยเข้าใจปฏิกิริยาของตัวเองที่เกิดขึ้นเท่าไหร่นักแต่ว่ามันดูล่องลอยแล้ว งื้อออออ อ่ะ
เหมือนผมหลุดไปอีกในห้วงมิติหนึ่ง แถมร่างกายก็แปลกๆ ผมต้องปล่อยตัวเองนอนนิ่งๆสักพักทุกอย่างมันถึงสงบลงรวม
ถึงหัวใจที่เริ่มเต้นเป็นจังหวะปกติ
คิวกลับมาหลังจากนั้นไม่นาน มันไม่พูดอะไรแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ ผมตื่นเต้นเหมือนกันที่ได้มาเข้าค่ายกับเพื่อนๆโดยเฉพาะคิว เพราะถึงเราจะสนิทกันในมหาลัยแต่เราก็เคยไม่สนิทกันมาก่อนมันก็เลยเหมือนอยู่ในช่วงทำความรู้จักกัน ผมแอบเตรียมเรื่องผีมาเล่าด้วยเพราะเพื่อนในกลุ่มผมบอกว่าชวนเพื่อนเล่าเรื่องผีก็ดีนะเหมือนตอนที่เราหามาเล่ากันตอนเข้าค่ายของโรงเรียนไง
ห้องผมกับคิวอยู่คนละห้องเราเลยไม่ค่อยได้ไปเข้าค่ายด้วยกัน แล้วถึงจะมีค่ายรวมก็อยู่กันคนละกลุ่ม คิวอาจจะยังรู้สึกอัดอัดกับผมอยู่บ้างก็ได้
“มองเราตาแป๋วเลย ไม่ง่วงหรอ?”
คิวเดินถือผ้าเช็ดตัวเช็ดหัวเปียกๆมานั่งบนเตียง เรานอนเป็นเตี่ยงเดี่ยวแยกกันมีโต๊ะวางโคมไฟกั้นไว้ ตอนนี้ผมนั่งพิงเตียงแล้วเอาหมอนผ้าห่มมากอดแทนสินเชื่อ ถึงหมอนจะใบเล็กแต่ก็กลิ่นหอมพอจะกล้อมแกล้มไปได้บ้าง
“รอเล่าเรื่องผีอยู่ เล่าเรื่องผีกัน”
“เล่าทำไมวะ?”
“เอ้า เข้าค่ายก็ต้องเล่าเรื่องผีดิ”
คิวชะงักก่อนแววตาที่ผมคุ้นเคยจะเปลี่ยนไปเป็นแบบอื่นที่มันเหมือนจริงจัง สงสัย คลางแคลงใจ ท่าทางสนุกสนานก็เลือนหายไปไม่ต่างกัน
“จันทร์…เคยจูบจริงๆใช่ไหม?”
“อื้อ...”
“แล้ว...มีแฟนแล้วหรอ?”
“ไม่มีนะ”
คำถามเรื่องแฟนวนกลับมาที่ผมอีกแล้ว ผมรู้สึกว่าเรื่องของแฟนอะไรนี่มันชักจะป้วนเปี้ยนเข้ามาใกล้ตัวผมเข้าไปทุกที ถึงจะเข้าใจจากที่เจิ้นอธิบายแล้วแต่ผมก็ใช่ว่าจะอยากรับรู้เรื่องพวกนี้จากคนอื่นบ่อยๆ มันชวนอึดอัด
“แล้วจูบกับแฟนเก่า?”
“เปล่า ไม่เคยมีแฟนหรอก ทำไมจูบต้องกับแฟนด้วยล่ะ”
“ไม่มีใครเขาจูบกับคนที่ไม่ได้รักหรอกนะจันทร์”
“ก็รักเหมือนกันแต่ไม่ใช่แฟน! ทำไมต้องเป็นแฟนด้วย จูบไม่เห็นจะเกี่ยวกับเรื่องแฟนเลย”
“คิดแบบนั้น? งั้นเราก็จูบกันได้สิ?”
ผมเบิกตากว้างแต่เพราะตัวซ่อนอยู่ในผ้าห่มเลยหลบไม่ทันคิวที่พุ่งเข้ามา ใบหน้าคิวสบตาผมในระยะประชิด มือเขาล็อคเข้าที่ท้ายทอย...และปากเราก็แตะกัน
ทำไมจูบได้ล่ะ ทำไมถึงจูบ ทำไม ทำไม ต้องไม่ได้สิ คิวเป็นคนไม่ดีหรอ? คิวเป็นแบบพี่ธามใช่ไหม คิวอยากอยู่กับผมหรอ อยากจะจับ อยากจะกอด หรืออยากทำแบบในคลิปน่ากลัวนั่นแต่คิวก็ไม่ได้น่ากลัว
แต่....จูบของคิวไม่เห็นเหมือนของเจิ้นเลย... มันอึดอัด ตกใจ หวาดระแวง และกังวล... คิวไม่ปล่อยให้ผมขยับตัวหนี ลิ้นของผมถูกคิวสัมผัสอย่างรุนแรง...มันเหมือนคิวโมโห....แล้วผมก็เริ่มจะกลัว
สุดท้ายผมก็ทำได้แค่ร้องไห้.... คำขอโทษของคิวที่ดังให้ได้ยินมันไม่ได้ช่วยอะไร ผมร้องไห้ ร้องอยู่อย่างนั้นแล้วผมก็เรียกหาเจิ้น ผมอยากหนีออกไปจากตรงนี้
“อย่าไป อย่าบอกเจิ้น อย่าบอกใคร อย่าเพิ่งหนีเราเลยนะจันทร์ ถ้าเราหนีกันไปตอนนี้มันจะไม่เหลือโอกาสให้เราได้เป็นเพื่อนกันอีก ขอโทษ... ขอโทษนะ”
คิวร้องไห้ไม่ต่างจากผม เขากอดผมไว้แน่น หัวใจผมเจ็บปวด.... แต่ไม่รู้ว่าเจ็บปวดที่คิวจูบผมหรือจะเจ็บปวดที่คำอธิบายของเจิ้นไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องแบบสูตรสำเร็จ มันไม่เหมือนหนึ่งบวกหนึ่งที่ได้สอง อย่างน้อยคิวกับพี่ธามก็มีความคิดเห็นในเรื่องนี้สวนทางกับเจิ้น
แล้วผมจะต้องทำยังไง...
=============================
ทิ้งดราม่า(?) ไว้หนึ่งชาม แฮ่ >_____< ตอนนี้ค่อนข้างยาว เพราะอยากจะโชว์ความดูแลน้องของเจิ้นที่เกือบจะชวนน้องเล่นเซ็กโฟนไม่รู้ตัว ฮ่าๆๆๆ แล้วก็ความวัยรุ่นใจร้อนของคิวคนคูล
ส่วนน้องจันทร์ก็เหมือนโดนเปิดโลกแห่งความฝัน พี่เจิ้นนนนน คิวมันแงะกรงแล้ววววว ชะแลงเบอร์ใหญ่กว่าของพี่ธามด้วย มันเข้าไปจูบนกของพี่แล้ววววววว
ปล.ทาเก็ตนิยายแบมจะเป็นคนโตๆอ่านหน่อยเน้อ มีไรให้คิดวิเคราะห์นิดนุง เราคงไม่เฉลยเยอะเพราะมันจะไม่สนุก ใครอ่านแล้วอาจจะไม่เกตก็ไม่เป็นไรค่ะ ค่อยเป็นค่อยไป ไว้ว่างๆจะมาเขียนวิเคราะห์ตัวละครให้อ่านแบบเรื่องกับดักพระจันทร์ อิ้อิ้
-
เจิ้นนะเดือบจะชวนเล่นอะไรผ่านโทรศัพท์ละ 555
-
:hao7: ohhhh nooooo :hao7: คุณแบมมมมม สีฟ้าจางๆค่ะ สีฟ้าจางๆ ไม่ใช่สีเทา :hao7:
-
คิวววว มาทำร้ายร้ายน้องได้ไง!!! ถ้าน้องฟ้องเนิ้น แกตายแน่ แต่คิดว่าน้องคงไม่บอกหรอกมั้ง..
พี่เจิ้นน่ารัก ฮือออ แคร์น้องมาก ดูแลดีทุกอย่าง ปริ่มมม
-
โอ้ยยยยย....อิคิวรนหาที่ตาย!!! งานนี้โกรธๆ
สงสารเจิ้นจังนกน้อยของเจิ้นโดนคนจ้องจับกินแถมยังแอบเปิดกรงมางับไปแล้วด้วย
-
อืมมมมม เจิ้น คิว ธาม ช่างเป็น study case ที่มีความแตกต่างและสร้างความสับสน งงงวย ให้กับมูนนี่เด็กน้อยนัก / ค่อยๆเรียนรู้ไปลูก โลก (ที่เจิ้นสร้างให้) มันกว้างใหญ่นัก หนูค่อยๆรู้ ค่อยๆโต ตามโปรแกรม เอ้ยยย ตามเวลาของมันนะ ฮิฮิฮิฮิ
-
เดี๋ยวคิวจะโดนเจิ้นจัดการ แอบมาขโมยจูบเจ้าจันทร์ซะแล้ว
-
คิวนายเป็นคนดีใช่มั้ยเราจะเชื่อใจนายนะ และเราก็กลัวเจิ้นฆ่านายด้วยระวังตัวด้วยนะคิว :mew5:
-
คิวล้ำเส้นแล้ววว ระวังเจิ้นนะ...
-
ต๋ายแล่วคิว เจิ้นรีบๆงาบจันทร์เร็วๆเลย
-
น้องฟ้องเจิ้นแน่ มีอะไรน้องต้องบอกเจิ้นนะ งื้อออ
-
:pig4:
-
อยากอ่านพาร์ทเจิ้น อยากเห็นมุมมองของเจิ้นอ่ะ แต่ตอนนี้คิดว่าจันทร์น่าสงสารเพราะถูกเลี้ยงมาแบบนี้ ใสซื่อจนตามใครไม่ทัน ตอนโดนคิวจูบแล้วร้องหาเจิ้น น้องดูสับสนมาก เหนือสิ่งอื่นใด เจิ้นจะรู้มั้ยว่ากรงทองโดนแงะเข้าแล้ว มาอัพต่อไวๆนะคะ อยากอ่านมากๆ สนุกกกก
-
งานหนักอีกแล้ว
-
คิว คิดไรกับจันทร์เกินเพื่ินใช่ป่ะ
ถึงได้คิดไม่เลิกกับจูบที่จันทร์ตอบ
แล้วกล้ามาจูบจันทร์ด้วย ฮึ่ยยยยย
เจิ้น อุตส่าห์ไว้ใจคิว
จันทร์ รายงานเจิ้นแน่
นี่เพราะจันทร์ ใสซื่อ จูบก็บอกว่าจูบ
ถัาจันทร์เจ้าเล่ห์ก็คงตอบแบบอื่นไป
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิว!!!
อย่า-ล้ำ-เส้น!
เดี๋ยวเจิ้นกริ้ว T^T
-
โถ่คิว ถ้าจันทร์บอกเจิ้นนะ โอ้ยคิวตายแน่ๆ
-
คิวหาเรื่องตายซะแล้ว :hao5:
-
เมื่อไรคิวจะรู้ว่าจันทร์มีพื้นฐานความคิดที่ไม่เหมือนคนส่วนใหญ่ คิดว่าคิวคงช็อค!! ที่อยากรู้คือคิวจะทำอะไรบ้างหลังจากนั้ร
-
ร่ำๆ จะร้องเรียกคุณตำรวจอยู่เวลาที่เจิ้นไนท์แคร์หรือสอนอะไรน้อง
แต่ลืมไปตลอดเลยว่าจันทร์อยู่มหาลัยแล้ว ฮืออออ :katai1:
-
เจิ้นรีบตามาเรวๆๆๆๆ
แมวขโมยมันจะมาลักเอาจันทร์ไปกินแล้วววว
โมโหคิวมาก นี้เจิ้นไว้ใจนะถึงให้นอนห้องเดียวกับจันทร์
แล้วดูทำดิ หึยยยยยยย น่าโมโหๆๆ
:katai1: :katai1:
-
คิววววววววว หาเรื่องใส่ตัวสุดๆ
-
สงสารหนูจันทร์
-
จันทร์เจออีกโลกแล้ว น่าสงสาร :mew2: :mew2:
-
ลุ้นมากก น้องคงสับสนแล้ว เจิ้นต้องรีบมาปิดกรงนะเจิ้นน เอ็นดูน้องมาก ฮรืออ ลูกกกก
-
คิวเอ๊ย หาเหาใส่หัว แตะของรักของหวง ไม่รอดแน่
-
โถ่ เจิ้นอุตส่าห์ไว้ใจให้นอนห้องเดียวกับจันทร์
คือสงสารคิวนะ แต่นายตายแน่
พอน้องร้องไห้แล้วสงสารเจ้าจันทร์มาก ร้องเรียกหาเจิ้น
อยากให้น้องไปหาเจิ้น แต่ก็นั่นแหละ น้องหาจิ้นคิวก็ตาย555
-
จันทร์ยังมีอะไรอีกเยอะให้ได้เรียนรู้ :hao6: :hao6:เจิ้นนี่ร้ายจริงๆๆ
-
ถ้าเจิ้นรู้คิวโดนเชือดแน่ๆ
-
สวนมนต์ให้คิวมีชีวิตรอดปลอดภัยต่อไปจนจบเรื่อง
รังแกใครไม่รังแกเน้ออออ
รู้เรื่องปุ้ปต้องมีงานเข้าาาาสส
ปล.มาต่อไวๆเน้อค้างเว่อ5555
-
คิวชอบจันทร์ก็ไม่แปลกเพราะจันทร์น่ารัก เป็นเรา เราก็ชอบ เราว่าเจิ้นเองก็รู้อยู่แล้วว่าคิวคิดยังไง แต่คนฉลาดแบบเจิ้นก็ดูออกอยู่แล้วว่าท้ายที่สุดจันทร์ก็เลือกเจิ้นอยู่ดี เลยให้จันทร์ใข้คิวกันคนอื่นแบบอ้อมๆ เพราะคิวก็ไม่ใช่คนที่ไม่ดีและเจิ้นก็มีวิธีควบคุม
เราก็สงสารคิวนะ อกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่ม เราอยากให้คิวเป็นเพื่อนกับจันทร์ได้ จันทร์ก็ไม่ได้เกียจคิวจริงๆ แต่น้องแต่สับสนเพราะเจิ้นตอบคำถามจันทร์โดยใช้ คำเฉพาะที่รู้กันสองคน แต่สำหรับคนอื่นมันเป็นอีกความหมายนึง น้องมันก็ต้องงงแหละ เราว่าถ้าจันทร์เข้าใจความหมายจริงๆของ จูบ แฟน เพื่อน รัก แล้วอธิบายกับคิว ให้เวลาคิว เราว่าทั้งสองก็เป็นเพื่อนกันได้ เราว่าคิวเองก็ทำดีที่สุดแล้ว คิวชอบจันทร์ ดูแลที่มหาลัยตลอด มองจากคนภายนอกเจิ้นก็เป็นผู้ปกครองเฉยๆ พอถามก็บอกว่าไม่มีแฟน มันก็ทำให้สับสนกันได้
เขียนมาเยอะไม่ใช่ไร สงสารคิว 5555 เจิ้นอย่าฆ่าคิวนะ เอาแค่คุยให้เคลียร์แบบเดินไปบอกเลย จันทร์เป็นว่าที่ภรรยาแห่งช่อฟ้า เป็นว่าที่เมียเจิ้นห้ามยุ่ง คิวแมร่งก็ทำไรไม่ได้ละ
-
อมก คิวเอ้ยยยย
จะโดนเจิ้นเล่นงานไหมเนี่ย
-
ชิปไก่แล้วเจิ้น น้องสับสนแล้วล่ะ
สู้นะเจิ้นนะเราทีมเจิ้นค่าาา
ปล.แสดงความยินดีกับคุณแบมที่เข้ารับปริญญาด้วยนะคะ//จุดพลุ!!!!
-
โอ๊ยยย เจิ้นไม่ปิดบัง แต่ก็มีวิธีให้ยอมรับ แล้วตอนนี้เจ้าจันทร์ยอมรับแล้ว
แต่ก็คนมาพังเขื่อนแล้วนะคะ คิวรุกหนักกว่าอีก
ไม่รู้เจ้าจันทร์จะคิดเป็นอื่นไปอีกไหม แล้วจะนอยด์เจิ้นอีกหรือเปล่า
เจ้าจันทร์สับสน และสงสัยเจิ้นแล้วนะ ทั้งที่หายไปพักหนึ่ง
คิวชอบเจ้าจันทร์มากหรอ
-
น้องจันทร์ก็ใสจนนนนนนน
เราว่าคิวจะเป็นคนทำให้จันทร์
ต้องมีปัญหากับเจิ้นแน่ๆ
-
คิวชอบจันทร์ก็ไม่แปลกเพราะจันทร์น่ารัก เป็นเรา เราก็ชอบ เราว่าเจิ้นเองก็รู้อยู่แล้วว่าคิวคิดยังไง แต่คนฉลาดแบบเจิ้นก็ดูออกอยู่แล้วว่าท้ายที่สุดจันทร์ก็เลือกเจิ้นอยู่ดี เลยให้จันทร์ใข้คิวกันคนอื่นแบบอ้อมๆ เพราะคิวก็ไม่ใช่คนที่ไม่ดีและเจิ้นก็มีวิธีควบคุม
เราก็สงสารคิวนะ อกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่ม เราอยากให้คิวเป็นเพื่อนกับจันทร์ได้ จันทร์ก็ไม่ได้เกียจคิวจริงๆ แต่น้องแต่สับสนเพราะเจิ้นตอบคำถามจันทร์โดยใช้ คำเฉพาะที่รู้กันสองคน แต่สำหรับคนอื่นมันเป็นอีกความหมายนึง น้องมันก็ต้องงงแหละ เราว่าถ้าจันทร์เข้าใจความหมายจริงๆของ จูบ แฟน เพื่อน รัก แล้วอธิบายกับคิว ให้เวลาคิว เราว่าทั้งสองก็เป็นเพื่อนกันได้ เราว่าคิวเองก็ทำดีที่สุดแล้ว คิวชอบจันทร์ ดูแลที่มหาลัยตลอด มองจากคนภายนอกเจิ้นก็เป็นผู้ปกครองเฉยๆ พอถามก็บอกว่าไม่มีแฟน มันก็ทำให้สับสนกันได้
เขียนมาเยอะไม่ใช่ไร สงสารคิว 5555 เจิ้นอย่าฆ่าคิวนะ เอาแค่คุยให้เคลียร์แบบเดินไปบอกเลย จันทร์เป็นว่าที่ภรรยาแห่งช่อฟ้า เป็นว่าที่เมียเจิ้นห้ามยุ่ง คิวแมร่งก็ทำไรไม่ได้ละ
แงงงง รู้ทันนน
-
ลากคิวนี่แหละมาเป็นไม้กันหมาเบอร์ดี
แล้วก็ได้กันกับพี่ธามไปซะ 55555
โอ๋เอ๋น้องคิว ลองแล้ว พิสูจน์แล้วน้องคิวทำใจนะคะ เลี้ยงลูกไปเถอะ
-
คิวจะโดนถ่วงอ่าวไม๊?! เล่นบุกจูบแบบแถมลิ้นกับนกน้อยในกรงของเจิ้นแบบนั้น
เตรียมจองศาลาให้คิวด้วย
-
คิวควรจะถามดีๆไหมทำแบบนี้ไม่ดีเลย ความผิดครั้งที่สองแล้ว เจิ้นอุตส่าห์เลือกให้อยู่ในโลกของจันทร์แต่มาทำแบบนี้ระวังโดนดีดออกไปนะ
-
จะฟ้องเจิ้น โมโหคิวแล้วนะ ทำแบบนั้นกับจันทร์ได้ไง มีแต่เจิ้นที่มีสิทธิ์ทำนะ :z3:
-
หนูคิว หนูโอเคมั๊ยครับ :mew2:
-
ทีนี้แหละจันทร์จะไม่ได้มีสีเดียวอีกต่อไป
-
:pig4:
-
คิว นายล้ำเส้นว่ะ
-
คิว ยู ดาย :z6: :z6: :z6:
-
สงสารคิว :hao5:
-
หนูจันทร์นี่เจิ้นเขาปั้นมากับมือจริงๆเลยนะ55555555 น้องเริ่มสงสัยมากขึ้นๆ จริงๆก็อยากให้เจิ้นบอกน้องตามความจริงไปเลย แต่น้องก็เด็กเกินอ่ะ คงมัวๆไปอีกนานใช่ไหม :katai1:
-
คิว หนูระวังไม่ตายดี :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
สงสารน้องจันทร์ น้องไม่รู้อะ ทุกอย่างมันดูสวนทางกับสิ่งที่เจิ้นอธิบาย :hao5: :hao5:
-
ทำไมคิวทำงี้อ่ะ เมานิดนึงหรอ ต้องรู้สิว่าทำแล้วเจิ้นจะทำอะไร
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
เราเป็นคนเดียวหรือเปล่านะ ที่ไม่ชอบเจิ้น อิอิ :mew2:
-
เจิ่นกำลังเจองานหนักแหละ น้องจันทร์โดนแหงะกรงแหละ
-
เจื้น... รีบมาดูน้องเรย..
:hao5:
-
ถึงน้องไม่บอกเดี๋ยวเจิ้นก็รู้ จันทร์เคยมีความลับกับเจิ้นที่ไหน มีความลับกับเจิ้นทำให้จันทร์ไม่สบายใจแน่
-
คิวหาเรื่องตายแล้ววววว เจอแบบนี้มูนนี่สับสนมากแน่ๆ
-
คิวคะ อย่าล้ำเส้นค่ะ :hao7:
-
โอ้ย ตาย อ่านตอนนี้แล้วกุมขมับอีกแล้ว 555555
สงสารทั้งจันทร์ ทั้งคิว แต่หมั่นไส้เจิ้น :z3:
เจิ้นใช้คิวเป็นไม้กันหมา เพราะรู้ใช่มั้ยว่าคิวต้องชอบจันทร์อยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย
แต่ระวังเฮอะ จนโดนแงะกรงจนเปิดออกกว้างแล้วนกน้อยจะบินออกจากอกโดยไม่รู้ตัว
เลี้ยงน้องมาแบบตอบทุกคำถาม ทุกข้อสงสัย แต่ตอบแบบมีชั้นเชิงที่แยบยลจนสงสารหนูจันทร์เลย
ไม่แปลกที่น้องจะมีชุดความคิดที่ต่างจากชาวบ้านไปนิด(?) 555555
ส่วนคิวก็ไม่น่าใจร้อนไปจูบจันทร์แบบนั้นเลย เกิดเจิ้นรู้ขึ้นมา จันทร์นี่แหละมั้งจะโดนแทะเล็มหนักกว่าเดิม :heaven
แต่ก็ถือว่าเป็นการเปิดโลกเปิดประสบการณ์ให้น้องจันทร์สุด ๆ ประหนึ่งเจอ culture shock ครั้งใหญ่ ฮ่าา
-
วงวาน มูนนี่ลูกแม่
คนน่ารักมักโดนเอาเปรียบ
ทั้งพี่เจิ้น ทั้งคิว
แต่หนักสุดนี่ เจิ้น
นางร้ายนะค่ะคุณผู้ชม
สงสารคิว แต่แอบเชียร์คิว
แต่ชอบเวลาที่มูนนี่อยู่กับเจิ้น
งง ใน งง สับสนกว่าจันทร์ก็เรานี่แหละ
:mew3: :mew3:
-
Chapter 11 Chocolate
ผมเครียดและวิตกกังวล แต่ก็อยากที่รู้ว่าผมไม่ใช่คนที่จัดการกับความเครียดได้ดีเท่าไหร่เพราะเจิ้นไม่ชอบให้ผมเครียด และผมก็ไม่ได้มีโอกาสหรือเรื่องให้เครียดมากนัก ประสบการณ์ด้านนี้ผมต่ำเกินไป
เมื่อคืนคิวไม่ได้นอนที่ห้องเพราะผมกลัวเขา เราร้องไห้กันทั้งคู่แต่ผมสงบสติอารมณ์ได้ช้ากว่า คิวเลยให้ผมได้อยู่กับตัวเอง เขาย้ำว่าอย่าบอกใคร เขาอยากจะแก้ปัญหาและเคลียร์ความรู้สึกกับผมด้วยตัวเอง
และเพราะผมไม่ได้เกลียดคิว...มันเหมือนกลัวเลยตกใจแต่เขาเป็นเพื่อนที่ดีผมเลยเครียดแทนเพราะผมอยากระบายความอัดอั้นพวกนี้กับใครสักคน และไม่ใช่ใครก็ได้แต่ต้องเป็นเจิ้น ซึ่งสวนทางกับคำขอร้องของคิวที่ไม่ให้บอกเจิ้น
สินเชื่อไม่อยู่...หมอนผ้าห่มไม่ได้ทำให้ผมสบายใจเหมือนคุยกับกระต่ายของตัวเองผมเลยกดดัน ความกดดันทำให้ผมกินข้าวไม่ค่อยได้ ข้าวเช้าของโรงแรมก็เน้นแบบอเมริกันเบรคฟาสต์ที่มีข้าวต้มกับข้าวผัดแยกมาอีกสเตชั่น เป็นแนวบุฟเฟ่ต์ที่ให้เลือกตักตามความต้องการเหมือนโรงแรมทั่วไป ผมกินข้าวต้มหมูสับไปได้นิดหน่อยและน้ำเปล่า ผมไม่อยากชงชาสำเร็จเองเพราะไม่แน่ใจว่าจะเหมือนของที่บ้านไหม และนมกับน้ำผลไม้ก็ไม่ใช่ตัวเลือกของผมเพราะมันแช่เย็น น้ำเปล่าก็เย็นแต่ก็น่าจะเหมาะกับท้องผมที่สุด
“นั่งด้วยคนนะ”
คิวสภาพเหมือนคนไม่ได้นอนแต่เขาอาบน้ำแล้ว คงจะกลับห้องไปหลังจากผมออกมา คิวถือจานข้าวและแก้วน้ำเปล่ายืน
อยู่ข้างโต๊ะ ผมพยักหน้าเพราะไม่อยากให้คนดูออกว่าเรามีปัญหากัน เราตัวติดกัน...และสนิทกันสองคนถึงแม้จะมีกลุ่มใหญ่อีกทีแต่ถ้าแยกกันมันก็จะดูออก ยังไงก็แล้วแต่ผมไม่ได้เกลียดคิวแค่ยังไม่พร้อมกับทุกๆเรื่อง
“อือ...”
เรากินข้าวเช้ากันเงียบๆ อันที่จริงผมมีคำถามในใจหลายอย่างที่อยากจะถาม วนเวียนไปกับเรื่องที่คิวจูบผม ทุกการกระทำควรมีเหตุผลรองรับ คิวอาจจะแค่แกล้งเล่นหรือว่าพิสูจน์เรื่องจูบที่ไม่จำเป็นต้องเป็นกับแฟนของผม หรือเขาจะยืนยันว่าไม่มีใครจูบคนที่ไม่รัก
แต่ผมกับคิวก็รักกันไม่ใช่หรอ? ระยะเวลาอาจจะยังไม่มาก แต่เราก็เป็นเพื่อนกัน เพื่อนกันก็ต้องรักกัน งั้นก็เหมือนกับที่ผมรักเจิ้นใช่ไหม? แต่อะไรบางอย่างในหัวผมก็บอกว่ามันไม่เหมือน
ความฟุ้งซ่านทำผมเครียด...อึดอัด...
“กินอีกหน่อยดิ อย่าเพิ่งวางช้อน”
“กินไม่ลง”
“ขนมปังไหม? เดี๋ยวปิ้งให้”
“ไม่เอา...”
กิจกรรมยามเช้าผ่านไปแบบที่ผมไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมเท่าไหร่ และฐานกิจกรรมที่ผมอยู่กับคิวตลอดทำให้ความอึดอัดดูจะก่อตัวเป็นก้อนใหญ่ขึ้นทุกที อึดอัดที่เราไม่อาจคุยกันได้และผมก็ยังไม่อยากคุย จริงๆถ้าแยกกันสักพักมันคงจะดี ผมแค่อยาก...สงบจิตสงบใจ
ถ้าคุยกับเจิ้นความเครียดของผมอาจจะหายไปอย่างรวดเร็วแต่เพราะคุยไม่ได้เพราะยังอยากเป็นเพื่อนกับคิว แต่มันคงต้องใช้เวลา...
“น้องจันทร์ไม่สบายหรอคะ พี่เห็นหนูดูซึมๆ”
พี่ประจำกลุ่มผมชื่อพี่แทนใจ ท่าทีผมคงแสดงออกชัดจนทำให้พี่เขาถามผมสองรอบแล้ววันนี้ ผมเลือกตอบว่าผมปวดหัวเพราะผมอาจจะได้ไปนอนพัก พี่แทนพาผมมากินยาที่ล็อบบี้ซึ่งรุ่นพี่นั่งรวมกันเป็นฝ่ายพยาบาล อาจารย์ที่พามาด้วยยกกล่องยามาให้ผม ยาในกล่องเหมือนกับที่คุณแม่บ้านเตรียมไว้ติดบ้านทำให้ผมรู้ว่ามึนๆแบบนี้แค่ยาแก้ปวดเม็ดเดียวก็พอ อันที่จริงผมก็ซื้อยากินเองไม่เป็นเพราะคุณแม่บ้านบอกว่าถ้าปวดหัวแล้วไม่มียาให้ไปซื้อแค่ยี่ห้อนี่ เป็นไข้ก็อีกยี่ห้อ เพราะกลัวผมจะแพ้ส่วนผสมยายี่ห้อที่ไม่คุ้นเคย
ผมกินยาเสร็จก็ได้กลับไปนอนที่ห้องแต่ไม่ใช่ห้องตัวเอง พี่แทนใจพาผมไปนอนห้องสูทสองห้องนอนที่เปิดไว้สำหรับเป็นห้องสตาฟ มีรุ่นพี่เตรียมของกันที่โซนรับแขก ส่วนผมได้เข้าไปนอนในห้องหนึ่ง
“นอนที่นี่ก่อนนะคะ ไปนอนคนเดียวเผื่อไม่สบายหนักไม่มีคนดูแลนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ชงอะไรอุ่นๆให้กินจะได้หลับสบาย”
อันที่จริงผมอยากขอกลับไปเอาหมอนผ้าห่มของผมมากอดแต่คงจะรบกวนเปล่าๆ พี่ๆทุกคนดูยุ่งๆกันหมด พี่แทนใจเข้ามาอีกสักพักพร้อมแก้วใส่ของร้อนแล้วรีบออกไป
ผมยกแก้วขึ้นดื่มแล้วพบรสชาติที่ไม่คุ้นเคย ผมว่าผมไม่เคยกินอะไรแบบนี้แต่มันก็หอมๆดีและหวานติดลิ้น กลิ่นไม่ค่อยคล้ายโอวัลตินเท่าไหร่ ผมเคยได้กลิ่นโอวัลตินแต่ไม่เคยกินเพราะมันมีส่วนประกอบคล้ายกับช็อคโกแลต อันนี้ออกจะกลิ่นเข้มๆหน่อย
การดื่มอะไรอุ่นๆทำให้ผมอุ่นท้องและเริ่มง่วงนอนคงเพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับทำให้ผมตาเริ่มจะปิด คิดถึงเจิ้นจัง...ต้องรออีกหนึ่งวันแน่ะถึงจะได้เจอกัน...
ผมหายใจไม่ออก...ความทรมานทำให้ผมตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองเข้าสู่สภาวะไม่ปลอดภัย ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองฝันไปหรือเปล่าแต่ผมกำลังจะหายใจไม่ออกจริงๆ เสียงของรุ่นพี่ดังอยู่ข้างนอกและประตูออกจากห้องนอนที่แง้มไว้นิดหน่อยนี่คือสิ่งที่ผมต้องฝ่าฟันออกไป
น้ำตาผมไหลเหมือนก๊อกแตกเพราะคิดว่าตัวเองจะตาย มันหมดแรงและพยายามจะส่งเสียงแต่มันก็กลายเป็นเพียงความแห่บพร่าในลำคอ ผมพยายามอ้าปากกว้างเพื่อสูดลมหายใจก่อนจะตะเกียกตะกายลงมาจากเตียง
สัญชาติญาณบอกว่าผมน่าจะไปไม่ถึงประตูเพราะตาผมเริ่มพร่าไปหมด แรงที่เหลืออยู่ทำได้แค่พยุงตัวกับโต๊ะข้างเตียงและหยิบแก้วที่ผมวางไว้โยนใส่ประตู
เขาว่ากันว่าตอนใกล้ตายทุกคนจะมีแรงอย่างไม่น่าเชื่อหรือทำอะไรที่เกินขีดจำกัด...ผมไม่เคยปาแก้วทิ้งมาก่อนแต่มันเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะคว้าได้อย่างน้อยก็ให้มันโดนประตู
“เห้ยแก้วอะไรแตกวะ เข้าไปดูหน่อยดิ้”
สติผมยังอยู่แค่ร่างกายมันไม่เป็นอย่างใจคิดเท่าไหร่... แต่ในที่สุดประตูก็เปิดออก รุ่นพี่ที่เข้ามากริ๊ดเสียงดังที่เห็นผมคู้ตัวอยู่กับพื้น
ในวินาทีที่ผมเหมือนจะตายไปแล้ว....ผมคิดถึงเจิ้น
ขั้นตอนการไปโรงพยาบาลของผมไม่ได้ซับซ้อนเท่าไหร่ กล่องยาของอาจารย์มียาแก้แพ้แบบพ่นพอดี รุ่นพี่ผู้ชายตัวผอมๆแบกผมขึ้นหลังแต่เขาคงแรงน้อยมากเพราะผมเหมือนจะหล่นจากหลังเขาอยู่เรื่อย
“จันทร์!”
ผมได้ยินเสียงคิวทันทีที่ลิฟต์เปิดลงมาชั้นล่าง
“ผมอุ้มเองครับพี่ รถอยู่ไหนครับ”
ตัวผมลอยและเห็นหน้าคิวในระยะประชิด ผมยังคงหอบหายใจอย่างหนักจนเจ็บหน้าอก คิวอุ้มผมไปที่รถตู้อาจารย์ น่าจะมีคนตามเรามาหลายคนอยู่เหมือนกันแต่ผมกลัวตายเกินกว่าจะให้ความสนใจกับคนรอบข้าง
โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลมากหรอกมั้งเพราะผมยังมีสติตอนถูกพาเข้าห้องฉุกเฉิน และผมไม่น่าจะเป็นอะไรมากเพราะผมถึงมือหมอแล้ว
ผมภาวนาไม่อยากให้ตัวเองเป็นอะไร ผมต้องดูแลตัวเองเหมือนที่สัญญากับเจิ้นไว้ ผมยังอยากเจอเจิ้นอยู่ ยังอยากใช้เวลากับเจิ้นอีกเยอะๆ....แล้วถ้าผมตายไปใครจะอยู่กับเจิ้น
เจิ้นมีแค่ผม...เราเป็นครอบครัวกันแค่สองคน
กลิ่นหอมอ่อนๆแสนคุ้นเคยเรียกสติผมให้กลับมา เพดานสีขาวๆเป็นภาพแรกที่ผมเห็นแต่มันก็ถูกบดบังไปเล็กน้อยจากอะไรที่มีขนหอมๆ... อ้ะ
“สินเชื่อ!”
แขนผมกอดหมับไปที่ตุ๊กตาที่พอดีอ้อมแขนที่สุดในโลก หูยาวๆของสินเชื่อหล่นมาบังหน้าผมไว้นิดหน่อย ผมเจ็บมือเล็กน้อยจากการกอดฟัดสินเชื่อเพราะโดนเจาะสายน้ำเกลือ
“เจิ้นอยู่ไหน เจิ้น เจิ้น”
ผมหันขวับซ้ายขวา ถ้าสินเชื่อมาได้แสดงว่าเจิ้นก็ต้องมาได้ หัวใจผมเต้นรัวอยากจะเจอเจิ้นใจจะขาด แต่ทั้งห้องว่างเปล่าไม่มีคน โรงพยาบาลที่นี่แตกต่างออกไปจากโรงพยาบาลที่บ้านรักมักจะชอบไป มันดูเก่ากว่านิดหน่อยและห้องแคบกว่า ผมเห็นกระเป๋าผ้าลูกไม้ใบใหญ่ของคุณป้าแม่บ้านวางอยู่บนโต๊ะเล็กหน้าโซฟาแคบๆ ผมซื้อกระเป๋าให้คุณป้าแม่บ้านเมื่อตอนปีใหม่ที่เราไปซูเปอร์ในเทอมินอลด้วยกัน ผมจำได้!
ผมดีใจที่คุณป้าแม่บ้านมาด้วย แต่ทุกคนไปไหนล่ะ?
เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับคุณป้าแม่บ้านที่เดินเข้ามา คุณป้าตาเบิกกว้างก่อนจะรีบเดินมากอดผม
“โธ่คุณจันทร์ ขวัญเอ้ยขวัญมานะคะคุณ ยังรู้สึกไม่สบายตรงไหนไหมคะ”
“จันทร์โอเค โอเคมากๆ เจิ้นล่ะครับ เจิ้นไปไหน?”
“เจิ้นคุยกับอาจารย์คุณจันทร์อยู่ค่ะ ตื่นนานหรือยังคะ ป้าไปซื้อน้ำมา น้ำกรองที่นี่เจิ้นเขากลัวไม่สะอาดแล้วคุณจันทร์จะไม่สบายอีก ทานน้ำสักหน่อยนะคะ”
“จันทร์...คัน”
ผมยื่นแขนที่ยุบยิบหน่อยๆให้คุณป้าดู มันขึ้มลมพิษเป็นดวงๆสีจางๆ
“คุณจันทร์ทานช็อคโกแลตเข้าไปค่ะ ป้าล่ะย้ำนักย้ำหนาว่ากินไม่ได้นะคะไปเผลอกินตอนไหน”
ผมหน้ามุ่ยเมื่อโดนคุนป้าดุ แต่คราวนี้คุณป้าแม่บ้านไม่ยอมโอ๋ผมเหมือนทุกที ผมเลยได้แต่ขอโทษแล้วฟังเสียงบ่นยาวยืดอยู่สักพักจนประตูเปิดอีกรอบ
เจิ้นเดินเข้ามา ใบหน้าเขาดูเหนื่อยล้าและอยู่ในชุดออกกำลังกายอยู่เลย เสื้อโปโลกับกางเกงวอร์มขายาว...อาจเพราะวันนี้วันเสาร์เป็นวันออกกำลังกายของเจิ้น
ตาผมร้อนผ่าวแล้วเริ่มงอแงอีกรอบ ทั้งๆที่ผมก็คิดว่าตัวเองโอเคแล้วแต่ก็เปล่า...พอเห็นเจิ้นผมก็รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ
“ร้องไห้ทำไมหือ”
“เจิ้น เจิ้น...”
“พี่อยู่นี่ ไม่มีอะไรแล้วนะ”
เจิ้นเดินเข้ามากอดผมปล่อยให้ผมได้กอดเจิ้นแน่นแล้วร้องไห้งอแง สินเชื่อสิบตัวยังสู้เจิ้นคนเดียวไม่ได้ ผมอยากบอกเจิ้นมากว่าผมตกใจ ผมคิดว่าตัวเองจะตายแล้วผมก็มีปัญหา แล้วผมก็คิดถึงเจิ้น แล้ว แล้วก็อีกหลายอย่างๆเลยแต่ผมก็ทำได้แค่ร้องไห้
เจิ้นยืนให้ผมกอดอยู่นานจนผมหยุดร้องไห้ เขารับผ้าเช็ดหน้าจากคุณป้าแม่บ้านมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผมก่อนจะผละออกไปเมื่อผมโอเคขึ้น แต่มือของเจิ้นก็ยังจับมือผมไว้อยู่
“จันทร์กินช็อคโกแลตเข้าไปได้ยังไงหืม?”
“ก็...จันทร์ปวดหัว พอกินยาแล้วพี่แทนใจพาไปนอน แล้วเขาก็ชงอะไรอุ่นๆให้ เขาไม่ได้บอกว่าเป็นอะไร จันทร์ไม่รู้ แต่มันไม่เหมือนโอวัลตินจันทร์เลยคิดว่าไม่ใช่ช็อคโกแลต แต่มันอร่อย...จันทร์เลยกินหมด”
“คราวหลังถ้าไม่รู้ว่าเป็นอะไรห้ามกินเข้าใจไหม? พี่คุยกับรุ่นพี่จันทร์แล้วมันเป็นโกโก้ร้อนและเขาไม่รู้ว่าจันทร์แพ้ รู้ไหมพี่ตกใจขนาดไหนตอนอาจารย์โทรมาหา?”
“จันทร์ขอโทษ”
“กลับไปพี่จะทำโทษจันทร์”
ไม่รู้ทำไมพอเจิ้นบอกว่าจะทำโทษผมกลับหน้าร้อนผ่าว...พักหลังมานี่การทำโทษของเจิ้นคือการที่ผมโดนกัด เจิ้นกัดผมทั้งตัว...แค่จินตนาการว่าผมจะโดนเจิ้นกัดอีกมันก็...
“หน้าแดงแบบนี้...อยากให้พี่ทำโทษเยอะๆใช่ไหม?”
ยิ้มกรุ้มกริ่มของเจิ้นทำผมอาย ผมอ้อมแอ้มตอบปฏิเสธไปแต่เจิ้นกลับหัวเราะแล้วบีบแก้มผมเบาๆ ตาของผมวนเวียนอยู่ที่ปากของเจิ้น อยู่ดีๆผมก็อยากให้เจิ้นจูบผม ปากผมแห้งผากจนต้องแลบลิ้นออกมาเลีย
“ป้าครับ...รบกวนหาผลไม้ให้หน่อย เผื่อจันทร์จะสดชื่นขึ้น”
“ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวป้ามานะคะ”
ทันที่ประตูห้องปิดลงสองแขนผมก็โอบรอบคอเจิ้นที่โน้มตัวลงมา ปากของเราสัมผัสกัน ลิ้นของเจิ้น... มือของเจิ้นที่สัมผัสไปทั่วแผ่นหลังผมและกอดรัดให้ผมจมไปในอ้อมแขนของเขา
“คิดถึง”
ผมกระซิบเสียงแหบพร่าข้างหูเขา ตอนที่เขาเอียงหน้ามาขบเม้มกับใบหูผม...
“พี่ก็คิดถึงจันทร์”
ผมหลุดครางเพราะมือของเจิ้นบีบก้นผมอย่างแรง...และนั่นทำให้รู้ว่าผมนั่งแอ่นตัวไปทางเจิ้นมากขนาดไหนเพราะสะโพกผมลอยขึ้นจากพื้นเตียงนิดหน่อย
“จะ เจิ้น ... หยุดก่อน”
“น่า...”
“หยุดก่อนนะ หยุดๆๆ”
“ทำไม...”
จันทร์น้ำเสียงเหมือนไม่พอใจ เขาผละออกมาสบตาผม
“จันทร์คัน”
เพราะการเสียดสีจากการสัมผัสทำให้ลมพิษของผมคันยุบยิบแถวๆช่วงอก เจิ้นหลุดยิ้มแล้วถามว่าผมคันตรงไหน ผมเขินๆแต่ก็ถกเสื้อให้เขาดู ตามแผ่นอกผมมีรอยลมพิษแดงๆเต็มไปหมด
ผมจัดอยู่ในกลุ่มแพ้ช็อคโกแลตขั้นรุนแรงทำให้ตอนนี้ตัวผมออกจะคล้ายตุ๊กแกหน่อยๆ มือของเจิ้นแตะไปตามจุดแดงช้าๆ ผมนึกว่าเจิ้นจะช่วยเกาแต่เปล่า...ปลายนิ้วของเขาบีบหัวนมผมแทน
ผมอยากจะโวยวายแต่สิ่งที่หลุดออกมาจากปากมีเพียงเสียงครางน่าอาย... ผมรีบดึงเสื้อลงแต่เจิ้นไวกว่า เขาจับข้อผมไว้ไม่ยอมให้ผมทำแบบนั้น
“ขอพี่ดูก่อน...พี่อยากดูจันทร์ชัดๆ...คันตรงไหนหืม ตรงนี้หรือเปล่า”
ผมอยากบอกเจิ้นเหลือเกินว่าเขาเกาผิดที่...และวิธีการเกาของเขามันทำผมหมดแรง....เพราะสุดท้ายเจิ้นก็เปลี่ยนมาใช้ฟันกัด เขากัด...และดูดราวกับหิวน้ำ
อาการคันของผมหายวับไปจนหมดได้แต่พยายามบิดตัวหนีเพราะความรู้สึกอย่างอื่นมันมากกว่า ตาผมพร่าไปหมด ยอมทิ้งตัวลงบนเตียงที่มีเจิ้นกำลังจะเขยิบขึ้นมา
“เจ็บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
อารมณ์ผมกระเจิดกระเจิงเพราะเจิ้นทับสายน้ำเกลือยผม เจิ้นเองก็สะดุ้งรีบลงจากเตียง เลือดไหลย้อนมาตามสายน้ำเกลือทำให้ผมต้องรีบปรับท่าทางให้มันไหลกลับไป
เราสบตากันแล้วหัวเราะออกมา เจิ้นเดินเข้ามาหาผมอีกครั้งแต่คราวนี้เขาไม่ยุบยับแล้วแค่หอมเหม่งผมหนึ่งทีแล้วจัดการเสื้อผ้าผมให้เรียบร้อย
ผมถามเจิ้นว่าไม่มีใครมาเยี่ยมผมหรอ? คำตอบคือเจิ้นให้การ์ดกันไว้ข้างนอกและบอกให้มาเยี่ยมพรุ่งนี้แทนเขาขอเวลาส่วนตัว ทุกคนมองว่าเป็นเพราะความสะเพร่าทำให้ผมต้องเข้าโรงพยาบาลทั้งๆที่ผมก็แจ้งไว้ล่วงหน้าแล้วว่าผมแพ้ช็อคโกแลต เจิ้นเล่าด้วยท่าทางสบายๆแต่ผมรู้ว่าเขาโมโห
“พี่แทนใจเขาดีกับจันทร์จริงๆนะ เขาแค่อาจจะรีบๆ”
นึกภาพพี่แทนใจแล้วพอจะรู้เลยว่าต้องรู้สึกผิดแน่ๆ ทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดพี่แทนใจทั้งหมด ผมเองก็ควรต้องระวังตัวเองด้วย เจิ้นดูไม่อยากคุยเรื่องนี้เราเลยเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน เรานั่งบนเตียงด้วยกัน มันก็ออกจะคับแคบไปหน่อยเพราะมันเป็นแค่เตียงสำหรับนอนคนเดียว แต่ผมนั่งเกยไหล่พิงตัวเจิ้นอีกทีก็เลยไม่เป็นไร แล้วแขนเจิ้นก็โอบเอวผมไว้ด้วยเลยไม่ต้องกลัวตก
ผมพยายามไม่เล่าเรื่องคิวเพราะถ้าเล่าเจิ้นคงโกรธแล้วไม่ยอมให้ผมคืนดีกับคิว จริงๆผมก็เคยโกรธกับเพื่อนเหมือนกัน แต่เราก็เปิดอกคุยกันหลังจากไม่คุยกันสองวัน ทุกความสัมพันธ์ก็ต้องมีปัญหากันบ้างใช่ไหม?
จริงๆเจิ้นอยากจะให้ผมย้ายโรงพยาบาลกลับไปกรุงเทพแต่ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก จริงๆก็ออกจากโรงพยาบาลได้เลยวันพรุ่งนี้เราเลยอยู่กันต่อ แต่เจิ้นก็โทรไปบอกโรงพยาบาลประจำแล้วว่าจะพาผมไปตรวจอีกที
มื้อเย็นคุณป้าแม่บ้านสั่งอาหารจากโรงแรมมาให้เพราะเจิ้นยังคงคลางแคลงใจกับความสะอาดเรื่องอาหารการกินของผม ผมปล่อยให้เจิ้นจัดการชีวิตผมอย่างเต็มที่ และเจิ้นก็ยืนยันจะเฝ้าผมด้วยตัวเอง
ความรู้สึกผิดล้นอยู่ในหัวใจผมเพราะโซฟาเล็กๆไม่ได้ทำให้เจิ้นหลับสบายเลย เจิ้นไม่เคยชินกับชีวิตลำบากเหมือนผมนั่นแหละ ท่านั่งกอดอกเขาทำผมหงุดหงิด
“เจิ้นมานอนกับจันทร์ก็ได้นะ”
ละนั่นทำให้เราได้นอนกอดกันแม้จะต้องนอนตะแคงเพราะเตียงมันเล็กแต่ผมกลับรู้สึกสบายกว่าเพราะเจิ้นนอนกอดผมแล้วผมก็กอดสินเชื่ออีกที แขนของเจิ้นรองคอผมแทนหมอน กลิ่นเฉพาะตัวของเจิ้นโอบรอบตัวผมไว้ทำให้ผมรู้สึกดี
“เจิ้นนอนไม่สบายหรือเปล่า?”
“นอนกับจันทร์สบายอยู่แล้ว”
“จันทร์นอนกับเจิ้นก็สบาย”
“ก็อย่าไปนอนกับคนอื่นนอกจากพี่”
“จันทร์อยากนอนกับเจิ้นแค่คนเดียวนั่นแหละ...แล้วก็สินเชื่อด้วย”
“สินเชื่อกับพี่อยากนอนกับใครมากกว่ากัน?”
“เจิ้นจะไปแข่งกับตุ๊กตาทำไมเล่า...”
“สำหรับจันทร์พี่ก็อยากเป็นที่หนึ่งทุกอย่าง ไม่ได้หรอ?”
คงเพราะมันดึกแล้ว เสียงติดจะแหบของเจิ้นที่ดังอยู่ข้างๆเลยทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น แรงกระชับอ้อมกอดก็ยิ่งเหมือนผมกำลังจมลงไปในความอบอุ่นของเจิ้น
“เจิ้นก็เป็นที่หนึ่งของจันทร์ทุกเรื่องอยู่แล้ว...”
“พี่เป็นเด็กดีของจันทร์ใช่ไหม?”
“อื้อออ”
ผมชอบเวลาที่เจิ้นพูดคำว่า ‘เด็กดี’ มันเหมือนมีลูกโป่งพองตัวอยู่ข้างในตัวผม ความสุขของผมของเพิ่มขึ้นหลายเลเวลทุกครั้ง เพราะการเป็น ‘เด็กดี’ มันมักจะมาคู่กับรางวัล
“แล้ว...พี่ขอรางวัลเด็กดีได้หรือยัง?”
“ทีเดียวนะ...”
“...มูนนี่เด็กดีของพี่...”
ผมคงเอาเปรียบเจิ้นไปหน่อยที่ผมก็ชอบรางวัลของเจิ้นไม่ต่างกัน จริงๆเจิ้นควรจะชอบที่สุดแต่ผมก็ดันแอบคาดหวังว่าจะได้จูบเจิ้นบ่อยๆเหมือนกัน
จันทร์ขอโกงเจิ้นหน่อยนะ...
==============================
มูนนี่หนูจะโกงเจิ้นหรอลูก น่าจะช้าไปนะคะ โดนอิพี่มันโกงก่อนจนหนูตามเขาไม่ทันแล้ววว แต่ถือว่าเป็นการพัฒนานิสัยของมูนนี่นะ มีปิดบงปิดบังเรื่องคิวด้วย แล้วก็เริ่มจะหัดโกงด้วยถึงจะช้าไปหน่อย 555+
ตอนนี้ก็พี่เจิ้นแกล้งน้องอีกละ ให้ช่วยเกาก็ไปช่วยอย่างอื่น... ในโรงพยาบาลค่ะเจิ้นนนนน โรงพยาบาลลลล
-
เจิ้นโกงกว่าเยอะ
-
โถ่หนูจันทร์ เจิ้นโกงจนถ้าวัดเป็นเงินก็สร้างตึกได้อีกเป็น 10 ตึกแล้วลูกกก
-
มูนนี่ลูกเดี๋ยวนี้ร้ายแล้วนะร้าย แต่คงสู้เจิ้นเค้าไม่ได้หรอกเนาะ :hao7:
-
จันทร์โกงเจิ้นไม่เท่ากับที่เจิ้นโกงจันทร์มาทั้งชีวิตเลยลู๊กกกกก
-
เจิ้นสุดยอดใช้ทั้งมือทั้งปากเกาเลย อิออ
-
เกืิอบตายแหละมูนนี่
-
:impress2:
-
หัดโกงครั้งแรกมีความน่ารักกกกก :hao7:
-
โอยๆ........ยิ่งอ่านยิ่งชอบบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
จันทร์ น่ารัก ติดเจิ้นมากกกกก
จันทร์ เริ่มโลภมาก กับการจูบเจิ้น
รู้ตัวด้วยว่าตัวเองขี้โกง คาดหวังกับการจูบของเจิ้น :z3: :z3: :z3:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นี่อ่านไปก้ลุ้นไป
ว่ามูนนี่จะบอกเนิ้นเรื่องคิวไหม
พอน้องไม่บอก ใจนึงก้แอบโล่ง
แต่อีกใจก้แอบกลัว ถ้าเจิ้นรู้เอง
ไม่ใครก้ใครต้องมีเสียน้ำตากันละทีนี้
-
โอ้ยยย กิจกรรมเฮลท์แคร์ของพวกเค้า มันไม่ธรรมดาจริงๆค่ะ คุณณณณณณณ
-
กะลังจะฟินเจิ้นดันทับสายน้ำเกลือเสียนี่ กลายเป็นขำแทน
-
มูนนี่เริ่มมีความลับปิดบังเจิ้น จะปิดได้แค่ไหนน้อเด็กดี? นั่นใคร? เจิ้น! เลยนะ เจิ้น! เชียวนะมูนนี่ / เสียวแทน
-
คือดี เจิ้นคือดีต่อใจมากจริงๆ น้องจันทร์ก็ใสมากเว่อ แต่รวมๆแล้วน่ารักมากกกก :katai2-1: :katai2-1:
-
จะโกหกเจิ้นได้ตลอดมั้ยน้ออเรื่องคิวเนี่ย
-
เด็กน้อยมูนนี่หัดโกง จะมาสู้อะไนกับพี่เจิ้นผู้โกงมาเป็นสิบปี กร้ากกกก
-
จันทร์โตขึ้นมาอีกนิดแล้ว มีกล้าปิดบังเจิ้น เจิ้นรู้คงโดนมากกว่าทำโทษไหมน้าา :mew2:
-
หนูลูกกกกก เอ็นดูจะจันทร์
-
จันทร์โกงเจิ้นครั้งเดียว แต่เจิ้นโกงจันทร์ไปหลายครั้งแล้ว 555555555
-
จันทร์นี่น่าสงสารนะแพ้ทางเจิ้นยับเลย
-
จันทร์เอ๊ย ชีวิตตัวเองแค่เรื่องสิ่งที่ตัวเองแพ้นี่หนูรู้หน่อยเถอะ ไอ้เครืองดื่มสีน้ำตาลหวานๆหอมๆขมๆไใต้องไปแตะมันเลย
-
เป็นเจ้าจันทร์นี่ ลำบากน่าดู
-
น้องจันทร์ลูกกก จะปิดไปได้นานแค่ไหนกัน ยิ่งถ้ามารู้ทีหลังว่ามีอะไรปิดบังนี่โดนทำโทษชุดใหญ่แน่เลย :hao5:
ส่วนเจิ้นก็ยังคงเป็นเจิ้นที่หาเรื่องเนียนแทะโลมน้องต่อไป :ruready
-
ความคิดของจันทร์ที่เริ่มจะมีอะไรปิดบังเจิ้น แล้วยังเริ่มคิดซับซ้อนเรื่องโกงไม่โกงอีก เหมือนน้องค่อยๆโตขึ้นเรื่อยๆ ก็โอเคนะแต่กลัวน้องจะโตจนรู้สึกว่ากรงมันแคบจังเลย กลัวแทนเจิ้น
-
ไม่รู้ว่าจันทร์โกงหรือไปเพิ่มกำไรให้เจิ้นกันเเน่
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
มูนนีหัดโกงครั้งแรก น่ารัก
-
จันทร์ลูกกกกกก การโกงของหนูมันเข้าทางคนพี่เขาเต็มๆเลยนะนั่น
-
เจิ้นก็ชอบให้จันทร์โกงบ่อยๆนะ
-
:hao6: :hao6: :hao6: เด็กดีเนี้ย...เจิ้นหรือเจ้าจันทร์เนี่ย o13 ที่สุดของคนเนียนก็เจิ้นเนี้ยแหละ :hao3:
-
น้องคันก็เกาให้น้องถูกต้องแล้ว 555+ ถ้าเจิ้นมารู้ทีหลังว่าปิดบังจะโกรธไหมเนี่ย แต่เรื่องนี้ก็พูดยากอีก คิวก็เป็นเพื่อนที่ดี
-
เป็นห่วงจันทร์อ่ะกลัวเจิ้นมารู้ทีหลังแล้วโกรธน้อง
-
โกงเยอะๆเลยลูกเจิ้นคงชอบให้หนูโกง
แต่!!!! :m16: ยังเคืองคิวอยู่นะ เจิ้นมารู้ที่หลังต้องโกรธหนักแน่ๆ
ต้องให้เจิ้นอบรมซะหน่อย จะได้คิดแค่เพื่อนที่ดีก็พอ
-
น้องมูนนี่คะ หนูจะโกงเจิ้นจริงหรอคะไม่ทันแล้วค่ะเจิ้นเขาโกงเธอไปหมดตัวแล้วมั้งง555555เอ็นดูความสซื่อของมูนนี่มากเลยนางอยู่ในโลกของช่อฟ้ามาตลอดชีวิตอะเนาะพอมาเจอเหตุการณ์แบบนี่ยังไงก็คิดไม่ถึงและเจิ้นก็ยังคงเป็นที่หนึ่งของนางเสมออ่ะ
ส่วนเหตุการณ์ความเครียดก่อนเข้าโรงพยาบาลอย่าได้ให้เจิ้นทราบนะคะไม่งั้นต้องมีเหตุการณ์นองเลือดแน่ๆ
รักเจิ้นรักจันทร์จุ้ปๆ
-
เจิ้นมันร้ายนักนะคะพี่ตาา
-
“สำหรับจันทร์พี่ก็อยากเป็นที่หนึ่งทุกอย่าง ไม่ได้หรอ?”
ได้ทุกอย่างค่ะเจิ้น โอโหหหห
บวกหนึ่งเน้อ
-
รอตอนต่อไป~
-
เอ็นดูการโกงครั้งแรกของเจ้าจันทร์ :hao7: เจิ้นมันโกงหนูไปไกลละลูก
-
ความสุขอยู่ที่ใจ จันทร์กำไรเพิ่มขึ้นทุกวันเลยน้า
-
:katai2-1:
-
เห็นชื่อตอนก็รู้เลยว่าเจิ้นมาแน่
โตไปไม่โกงนะจันทร์ 555555
-
ยังไงเจิ้นก็คือที่สุดของทุกอย่าง เจิ้นผู้ทำให้ความคิดเจ้าจันทร์เพี้ยน
จันทร์น่ารักนะ รู้สึกยังไง คิดแบบไหนก็แสดงออก
แต่เรื่องคิวเป็นเรื่องแรกที่คิดจะไม่บอกเจิ้น ก็ขอให้คิวอย่าทำไม่ดีละกัน
-
เด็กน้อยของเจิ้นเริ่มจะ lost control แล้วนะ ชอบการเล่าเรื่องของคนแต่ง ทำให้เราเห็นพัฒนาการของตัวละคร เช่น เจิ้นหื่นกับมูนนี่เพิ่มขึ้นทุกตอน 55555
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
จันทร์ค่อยๆโตแล้ว
-
นี่มัน.. :-[ :o8: ตามทันแล้วว น่าร้ากกก มักๆเอ็นดูน้องจันทร์อะไรจะใสขนาดนั้นลูก
-
อยากอ่านต่อแล้ว
-
นางเริ่มร้ายนะคะหัวหน้า
-
น้องเริ่มโตแล้วนะเจิ้น..
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
Chapter 12 Forgiveness
“คุณจันทร์เอากุ้งอีกไหมคะ”
“เอาค้าบบบ ป้าแกะให้จันทร์อีก เอาตัวใหญ่ๆ”
เจิ้นพาผมมากินอาหารทะเลหลังจากออกโรงพยาบาลในตอนสาย ผมยังไม่ได้เจอเพื่อนหรือรุ่นพี่เลยสักคน เจิ้นบอกว่าพวกเขาก็มีหน้าที่ของตัวเองค่อยไปเจอกันที่มหาวิทยาลัยจะสะดวกกว่า
ผมเสียใจนิดหน่อยที่ไม่ได้ไปเดินพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ผมชอบดูปลา พวกปลาการ์ตูน ปลาเล็กๆ ก็ไม่รู้ทำไมผมถึงชอบสัตว์ตัวเล็กๆ แต่พวกมันน่ารัก
กุ้งตัวใหญ่ๆกับปูตัวยักษ์ๆเลยเป็นของปลอบใจผม คุณป้าแม่บ้านกับพี่บอดี้การ์ดของเจิ้นก็นั่งกินด้วยกัน ผมนั่งติดคุณป้าเลยเพราะคุณป้าแกะกุ้งเก่ง ส่วนเจิ้นหันไปคุยกับพี่ๆการ์ดมากกว่า เขามีแก้วไวน์ขาวในมือ ลมทะเลพัดผมเจิ้นที่หล่นปรกหน้าปลิวไปเรื่อยจนเขาต้องยกมือเสยผมขึ้น เสียงหัวเราะกับรอยยิ้มของเจิ้นที่นานๆทีจะได้เห็น...และสายตาที่หันมามองผม
“แอบมองพี่?”
ผมย่นจมูกเมื่อเจิ้นยกนิ้วชี้แตะปลายจมูกผม
“จันทร์เปล่า จันทร์มองปูหรอก”
ผมโบ้ยไปที่ตู้กระจกอีกฟากหนึ่งของร้านที่มีปูตัวใหญ่ๆอยู่ในนั้น เจิ้นหัวเราะพยักหน้าทำหน้าเหมือนเชื่อ ผมรู้สึกอายเลยสะบัดหน้าหนีไปหาคุณแม่บ้านแทน
เจิ้นกินไม่เยอะเท่าไหร่ต่างจากผมที่มีซากกุ้งกองพะเนิน คุณป้าแม่บ้านก็ดูอารมณ์ดีที่เห็นผมกินได้เยอะ ผมไม่ได้กินน้ำจิ้มซีฟู้ดแต่เป็นซอสครีมสลัดเพราะมันไม่เผ็ด
คิวส่งข้อความมาทางไลน์เยอะมากแต่ผมไม่ได้อ่าน ผมยังไม่อยากคุยกับคิว จริงๆผมก็พร้อมแล้วนะเพราะคิวก็เป็นคนพาผมมาโรงพยาบาลด้วยทำให้ความอึดอัดผมลดลงไปเยอะ ถ้าคิวเกลียดผมก็คงไม่เป็นห่วงผมใช่ไหม ดังนั้นเรื่องจูบอาจจะไม่ใช่เพราะแกล้ง...อาจจะแค่เข้าใจผิดกันเฉยๆ
ผมกะว่าค่อยไปคุยกันทีเดียววันจันทร์เพราะตอนนี้ผมสนใจเจิ้นมากกว่า เพราะเจิ้นมีกุ้ง...กุ้งชนะทุกสิ่ง หลังจากกินข้าวผมกับเจิ้นไปเดินเล่นกันต่อที่ร้านขายของฝากร้านดัง คุณป้าแม่บ้านเลือกขนมไปหลายอย่างไว้กินที่บ้าน ผมให้คุณป้าเลือกไปเพราะป้าเลือกแล้วอร่อยกว่าผมเลือกเอง เจิ้นกับผมเลยไปกินไอติมกะทิกัน
“กินมั่ง”
“อ้าปาก อ้ามม”
เราสั่งกันแค่ถ้วยเดียวเพราะเจิ้นไม่ค่อยชอบของหวาน และผมก็รู้สึกว่าเจิ้นจะมีความสุขถ้าแย่งผมกินไอติมมากกว่า มันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เรากินไอติม
แขนเจิ้นโอบเอวผมให้เดินไปด้วยกัน ส่วนผมก็กินไอติมบ้างป้อนเจิ้นบ้างเดินกลับไปรอที่รถ มาทะเลครั้งนี้เจิ้นไม่ได้เอาเบนซ์คันประจำที่มีฉากกั้นคนขับกับคนนั่งด้านหลังมา แต่เป็นรถตู้คันใหญ่สำหรับหอบหิ้วคนทั้งบ้านไปด้วยกัน พี่บอดี้การ์ดหนึ่งคนนั่งคู่ลุงคนขับและอีกคนนั่งกับคุณป้าแม่บ้านตอนหน้าของรถ ส่วนตอนหลังที่ทำเบาะโค้งเป็นโซฟามีโต๊ะตรงกลางและชั้นวางเครื่องดื่มด้านขวา จริงๆเบาะตอนหน้าก็หันมาได้แต่คุณป้ากับพี่บอดี้การ์ดสนใจทีวีกันมากกว่าผมที่นอนพิงเจิ้นเล่นไอแพด
เจิ้นกำลังอ่านข่าวเศรษฐกิจแต่ผมก็อ่านด้วยเพราะดันแทรกตัวมาพิงอกเขา คางเจิ้นวางอยู่บนหัวผมและแขนเจิ้นก็โอบผมไว้ ผมถามเจิ้นนิดหน่อยเวลามีศัพท์หรือคำที่ไม่ค่อยเข้าใจ
ผมรู้สึกดีมากที่ได้อยู่กับเจิ้นแบบนี้ อ่านข่าวด้วยกัน กินขนมด้วยกัน จริงๆก็ผมกินคนเดียวเพราะเจิ้นยังคงดื่มไวน์ เขาอารมณ์ดี ผมก็ชอบที่เจิ้นอารมณ์ดี
กลิ่นไวน์ผสมกลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่เจิ้นใช้ประจำทำให้ผมเริ่มง่วง ผมแหงนหน้ามองเจิ้นทั้งตาปรือๆ กระซิบบอกเขาว่าผมจะหลับแล้ว
ผมได้จูบตรงหน้าผากจากเจิ้นและนิ้วที่คลึงเบาๆบนใบหูจนผมเคลิ้ม...เผลอครางเบาๆเพราะรู้สึกสบาย ผมได้ยินเจิ้นเรียกคุณป้าแม่บ้านขออะไรสักอย่าง...และสินเชื่อก็มาอยู่ในอ้อมแขนผม สบายจัง...
เรามาถึงช่อฟ้าเกือบสองทุ่ม กระเป๋าเดินทางผมที่เอาไปค่ายด้วยก็อยู่ที่นี่แล้วแต่ผมก็ไม่มีกระจิตกระใจจะถาม ความง่วงงุ่นทำให้ผมกอดสินเชื่อไว้แล้วเอนตัวพิงเจิ้น ปล่อยให้เขาโอบผมไว้
“จันทร์เดินดีๆ”
“ฮื่อ จันทร์ง่วง”
ผมงอแงไปเรื่อยเปื่อย อยากจะให้เจิ้นลากผมไปแต่เจิ้นคงรำคาญเขาเลยอุ้มผมแทน ใบหน้าเจิ้นอยู่ใกล้ในระยะโคลสอัพ สักพักเราก็มาถึงห้องนอนทางปีกซ้าย เตียงของบ้านเราสบายมาก กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มแบบเดียวกับสินเชื่อกระจายอยู่รอบตัว
“ง่วงแล้วหรอ?”
เจิ้นเขยิบมานอนคร่อมผมไว้ตอนไหนไม่รู้ ตาผมกระพริบพยายามปรับภาพจนเห็นสายตาของเจิ้นชัดแจ๋ว...ผมเห็นภาพตัวเองในดวงตาเขา
สองมือของผมยกขึ้นแตะไปตามโครงหน้าของเจิ้น จมูก ปาก.... ตา คิ้ว.... ทำไมผมชอบใบหน้าของเจิ้นจัง องคาพยพของเจิ้นไม่ได้หล่อเป็นดาราเพราะเจิ้นไม่ใช่ดารา แต่มันดูน่าเกรงขาม...ชวนมอง...และน่ามอง
และยิ่งมีแต่ภาพผมในดวงตาเขา...ผมรู้สึก...พิเศษ
“จันทร์เป็นคนพิเศษของเจิ้นไหม”
นิ้วผมจิ้มเบาๆที่เรียวปากเจิ้น ความนุ่มหยุ่นที่ผมสัมผัสมานับครั้งไม่ถ้วน มือเจิ้นกุมมือผมไว้ให้นิ้วผมหยุดซน ก่อนจูบอุ่นๆจะทิ้งสัมผัสเนิ่นนานบนกลางฝ่ามือของผม...
“อื้อ...”
ไม่รู้ทำไมผมถึงสะท้านไปหมดเพียงแค่จูบตรงกลางฝ่ามือจูบเดียว...
“จันทร์พิเศษสำหรับพี่เสมอ”
คำตอบของเจิ้นทำให้หัวใจผมอบอุ่น....
“จูบ...อยากจูบกับเจิ้...อื้อ...”
กลิ่นไวน์ติดปลายลิ้นทำให้ผมมึนเมา ผมรู้สึกว่าตัวเองเรียกร้องจูบของเจิ้นมากกว่าทุกที นิ้วผมขยุ้มคอเสื้อเจิ้นไม่ยอมให้เขาผละออก
กระชากจนเจิ้นต้องยอมถอดเสื้อให้ผมแตะต้องร่างกายของเขา...
“ของจันทร์ทั้งหมดนั่นแหละ...พี่เป็นของจันทร์”
“อะ อา....กัดจันทร์...กัดหน่อยนะ...”
คำขอร้องน่าอาย....แต่ผมอยากให้เจิ้นกัด...
“จะกัดทั้งตัวเลยศศิมณฑล”
ผมโดนเจิ้นกัดทั้งคืน
วันมาเรียนผมตื่นเต้นมากเพราะทุกคนน่าจะรู้ว่าผมเข้าโรงพยาบาลและมันก็จริง ทั้งรุ่นพี่อาจารย์เพื่อนๆต่างแสดงความเป็นห่วงผมกันหมด ทุกคนล้วนตกใจเพราะไม่คิดว่าผมจะแพ้ช็อคโกแลตรุนแรง
เพราะมัวแต่อธิบายทุกคนว่าผมโอเคไปเรื่อยๆทำให้ยังไม่มีเวลาคุยกับคิวจริงจังสักที พอจะคุยก็จะมีเพื่อนเข้ามาถาม คนนั้นถามคนนี้ถาม คิวก็เลยเงียบๆไปด้วย ผมอาศัยช่วงเย็นก่อนที่คิวจะไปซ้อมประกวดเดือนมหาลัยลากคิวไปคุยที่หลังตึกคณะ
“เรา....มาคุยกันเถอะ”
คิวมีสีหน้าครุ่นคิดและขมวดคิ้วทั้งวัน ผมรู้สึกได้นั่นแหละเพราะปกติเราคุยกันตลอดแล้วผมก็อึดอัดแล้วด้วย
“ขอโทษเรื่องวันนั้น”
“ไม่เป็นไร เราไม่โกรธแล้วแต่ว่าอย่าทำแบบนั้นอีก แล้วก็ไม่คุยเรื่องแฟน จูบอะไรพวกนี้ด้วยเราไม่อยากมีแฟน เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ”
“แต่เราชอบจันทร์”
“เราก็ชอบคิว แต่ว่าชอบไม่ต้องเป็นแฟนก็ได้นี่”
ผมชอบคิวจริงๆนะ ชอบมาก ชอบเหมือนชอบเพื่อนมัธยม เหมือนชอบสินเชื่อ เหมือนชอบคุณป้าแม่บ้านที่อยากจะอยู่ด้วยนานๆ แต่ว่าชอบคิวก็ไม่เหมือนชอบเจิ้น อาจจะเพราะเจิ้นเป็นครอบครัวผมก็เลยไม่เหมือนกัน
“แต่เราอยากจูบจันทร์ ที่เราขอโทษคือขอโทษที่ทำให้โกรธ แต่จะไม่ขอโทษที่จูบเพราะเราก็จะทำอยู่ดี”
ตาผมคงจะเบิกกว้างเพราะผมถึงกับพูดอะไม่ออก คิวก็ยืนมองมาด้วยสายตาที่ไม่มีความลังเลเลย มันดูออกว่าคิวจริงจังแต่ทำไมต้องอยากจูบด้วยเล่า
“แต่เราไม่ชอบจูบคิว เราชอบจูบคนอื่นไปแล้ว!”
“คนที่จันทร์บอกไม่ใช่แฟนอ่ะหรอ? จะไปคบกันแบบไม่มีสถานะทำไมวะ เวลามีความรักก็ต้องได้เป็นแฟนดิ คนนั้นของจันทร์ไม่ชัดเจนเลย แย่ว่ะ”
“ชัดเจน! เจิ้นชัดเจนกับเราตลอดนั่นแหละ คิวอ่ะไม่รู้อะไรเลยต่างหาก!”
คิวหรี่ตาลงมองผมย่างสามขุมเข้ามาหา ผมถอยหลังอยากจะเดินหนีแต่ก็ถูกคิวคว้าไว้ก่อน
“จูบกับเจิ้น?”
“ปล่อยนะคิว”
ผมพยายามดึงแขนตัวเองออกแต่คิวก็บีบไว้แน่น
“จันทร์ ไม่มีพี่น้องปกติที่ไหนเขาจูบกัน”
“หยุดพูดนนะ ไม่อยากฟัง”
น้ำตาผมร่วงอีกแล้ว รำคาญตัวเองที่เอะอะก็ร้องไห้แต่พอเป็นเรื่องของผมกับเจิ้นมันก็สะเทือนใจทุกที ผมไม่อยากฟังอะไรที่ไม่ดีเกี่ยวกับเจิ้น สำหรับผมเจิ้นดีที่สุด
“โอเค ไม่พูดแล้ว ขอโทษนะเราดีกันเถอะ”
“ห้ามพูดอีกจริงๆนะ”
“อื้อ... เอาเถอะ ไม่พูดแล้ว”
คิวแยกไปซ้อมผมรู้ว่าคิวยอมจบเพราะผมไม่อยากฟัง แต่ถึงคิวจะเลิกพูดตะกอนขุ่นๆก็ยังกวนอยู่ในใจผมทำให้ผมไม่อยากกลับบ้านเท่าไหร่...
ผมนั่งฟุ้งซ่านอยู่ในห้องสมุด บอกลุงคนขับรถว่าขอทำการบ้านสักชั่วโมง จริงๆผมคิดว่าตัวเองดูด๋อยๆอ่ะ มีเรื่องกลุ้มใจก็คุยกับใครไม่ได้ อยากหนีปัญหาก็ไม่รู้จะหนีไปที่ไหน ไอ้คำพูดฮิตๆว่าใจมันเซทะเลคือจุดหมายนี่ผมก็ไปทะเลไม่ถูก หัวสมองผมยังคงวนเวียนถึงคำพูดของคิว ก็ใช่แหละที่คิวจะสัญญาว่าไม่พูดอีกแต่ผมก็ยังไม่สบายใจ มันอึดอัดเพราะผมก็ยังคุยเรื่องนี้กับเจิ้นไม่ได้อยู่ดี
ถ้าบอกเจิ้นทั้งหมด เจิ้นก็จะรู้ว่าคิวจูบผม....หรือผมลองแกล้งๆถามว่าถ้าคนอื่นจูบผมเจิ้นจะว่ายังไง? ผมคิดว่าความเห็นของเจิ้นน่าจะมีอิทธิพลกับผมอย่างมาก ผมอาจจะแกล้งๆสมมุติให้เจิ้นไม่รู้ว่าผมหมายถึงตัวเอง?
แต่มันก็ไม่เนียนใช่ไหมอ่ะ เจิ้นต้องจับได้แน่เลยเพราะผมโกหกไม่เก่ง ผมไม่มีคนที่พอจะคุยได้ในลำดับที่สองที่สามซะด้วย...เครียดจัง
หรือกลับบ้านไปคุยกับสินเชื่อดี? หลักทรัพย์ออมทรัพย์ก็ได้มั้ง...นกกับตุ๊กตาคงไม่เอาไปฟ้องเจิ้น คำถามที่แวบมาบ่อยๆคือถ้าตกลงที่เจิ้นทำกับผมมันผิดจริง....ผมต้องทำยังไง?
ผมนั่งบ่นกับสินเชื่ออยู่ในห้องนอนเป็นชั่วโมงเพราะกลัวว่าถ้าบ่นที่เก๋งด้านนอกกับค๊อกคาเทลคุณป้าแม่บ้านอาจจะได้ยิน การมีตุ๊กตาตัวโปรดรับฟังเรามันดีจริงๆนะ ถึงสินเชื่อจะตอบกลับมาไม่ได้แต่ผมก็ได้ระบายความอึดอัดออกไป ตอนนี้ผมมีแผนการใหม่ที่จะรับมือกับปัญหานี้แล้ว เรื่องพวกนี้ควรจะต้องจบลงสักที
ความไม่แฮปปี้เรื่องแฟน เรื่องเจิ้นทำผิดเหล่านี้บั่นทอนจิตใจผมเกินไป แต่มันก็ไม่มีใครบอกได้แน่ชัดว่าเจิ้นผิดหรือเปล่า แล้วไอ้เรื่องแฟนที่ว่าพี่ธามกับคิวจะพูดถูก ผมเลยนั่งรอเจิ้นเพื่อจะเริ่มแผนการขั้นแรก
เจิ้นกลับมาตอนเกือบสามทุ่ม เขาไปคุยธุระกับลูกค้ามา ส่วนผมก็กินข้าวกับคุณป้าแม่บ้าน โชคดีมากๆที่คุณป้าทำปลานึ่งบ๊วยที่ผมชอบมากๆ เลยรู้สึกมีพลังในการวางแผนสุดๆ
“มองพี่ตาแป๋วเลย ไม่ง่วงอีก?”
เจิ้นทอดตัวนอนตะแคงท้าวแขนมาทางผม วันนี้เราใส่ชุดนอนกระต่ายเหมือนกันด้วย ผมชอบจังเวลาเจิ้นแต่งชุดเหมือนผม จะว่าไปสีชุดนอนเราก็เหมือนกันทุกชุดแหละแต่มันเป็นผ้าลื่นๆเรียบๆมากกว่า เจิ้นมักจะเลือกชุดตามที่ผมเลือกเพราะผมอาบน้ำก่อนเขากลับบ้านมาอีก
“จันทร์มีคำถามจะถามคุณกระต่ายตัวใหญ่”
ผมเขินนิดหน่อยที่เจิ้นยิ้มซะกว้าง แถมตายังวิบวับราวกับได้ของถูกใจ
“คุณกระต่ายตัวเล็กมีอะไรครับ? หรืออยากได้แครอทอีก เจิ้น เดอะบันนี่เก็บค่าแครอทแพงนะ...”
ขั้นตอนการขอแครอทตอนเขาใหญ่ฉายชัดในหัวผม...เจิ้นเก็บค่าแครอทแพงชะมัด มันทำผมเหนื่อยและหมดแรงเพราะเขาไม่คิดเป็นเงิน...แต่ผมโดนไนท์แคร์ทั้งคืน
“ฮื่ออออ ไม่เอาแครอทสักหน่อย.... ก็คือ สมมุติว่าวันหนึ่งมีคนบอกเจิ้นว่าจันทร์ทำผิดต่อเจิ้น”
“เช่น?”
“เอ้ะ เดี๋ยวก่อนจันทร์ยังพูดไม่จบ”
ผมหน้าบึ้งแต่เจิ้นดันขำ ผมเลยบ่นเจิ้นอีกหน่อยเขาถึงเลิกแกล้ง
“ก็แล้วทีนี้เจิ้นก็แอบดูจันทร์...”
“แอบดูตอนไหน? อาบน้ำหรอ?”
“เจิ้น! ไม่ขำนะ ฟังก่อนสิ แอบดูก็แบบพิสูจน์หาความจริงอะไรอย่างนี้สิ จะมาแอบดูจันทร์อาบน้ำทำไมเล่า...ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย”
“จันทร์ไม่อยากแอบดูพี่อาบน้ำบ้างหรอ....”
หน้าผมร้อนผ่าวกับเสียงนุ่มๆของเจิ้น แถมในหัวยังเป็นภาพเจิ้นตอนไม่ใส่อะไร....ผมจำได้หมดแหละว่าเวลาเจิ้นเปลือยเปล่ามันเป็นยังไง...ก็เราไนท์แคร์กันออกจะบ่อย แถมหลายครั้งเจิ้นก็เดินแก้ผ้าตัวเปียกๆออกจากห้องน้ำมาเฉยเลย เจิ้นชอบลืมไม่เอาผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปด้วย...
“แก้มแดงแล้วคุณกระต่ายตัวเล็ก...ทะลึ่งนะเรา”
“ฮึ่ย ไม่คุยด้วยแล้ว”
ผมหันหนีไปกอดสินเชื่อแทน แผนขั้นแรกผมคงจะไม่สำเร็จเพราะเจิ้นกวนผมอยู่นั่นแหละ...แล้วจะแกล้งให้เขินทำไมก็ไม่รู้ ไอ้บ้า...
แต่ถึงจะนอนหันหลังให้เจิ้น เจิ้นก็ดึงผมเข้าไปกอดอยู่ดี.... คางของเจิ้นวางบนหัวผมเหมือนทุกครั้ง และมือใหญ่ๆของเขาก็จะโอบเอวล็อคตัวผมไว้ไม่ให้ดิ้นหนี
“ไหน...ขอกระต่ายตัวใหญ่ง้อคุณกระต่ายตัวเล็กหน่อยครับ”
“ไม่ต้องมายุ่งเลย”
จริงๆผมก็แอบยิ้มแหละ เจิ้นก็หัวเราะด้วยการงอนของเราลดความรุนแรงลงเป็นความงุ้งงิ้งแทน เจิ้นง้ออีกสักพัก ผมถึงได้เอาแผนการกลับมาใช้ได้ต่อเพราะเจิ้นยอมจริงจังแล้ว
“ก็คือสมมุติมีคนบอกเจิ้นว่าจันทร์ทำตัวไม่ดี แล้วเจิ้นก็พิสูจน์แล้วว่าจันทร์ผิดจริงๆ เจิ้นจะให้อภัยจันทร์ไหม แล้วก็เจิ้นจะทำยังไงกับจันทร์ต่อ”
“ไปทำอะไรไม่ดีมาหรือเปล่า?”
“เปล่า..จันทร์แค่สมมุติอ่ะสมมุติ”
จริงๆผมแอบกำมือแน่น แต่ดีนะที่ผมกอดสินเชื่อไว้เลยขยุ้มสินเชื่อแทน แต่ถ้าเจิ้นจับมือผมเจิ้นต้องรู้แน่เลยว่าผมตื่นเต้นอยู่
“พี่ก็คงให้อภัยจันทร์อยู่ดี แล้วก็อธิบายว่ามันผิดตรงไหนทำไมจันทร์ต้องแก้ไข แล้วก็ต้องช่วยกันป้องกันไม่ให้เกิดขึ้นอีก”
“อื้อ... เจิ้นจะไม่ทิ้งจันทร์ใช่ไหม?”
“ไม่มีวัน ต่อให้มันผิดมากขนาดที่จันทร์จะต้องติดคุก พี่ก็จะไปเยี่ยมจันทร์ทุกวัน รอจนจันทร์ออกจากคุกแล้วกลับมาอยู่ด้วยกัน พี่จะไม่ทิ้งจันทร์ ถ้าเรามีปัญหาเราจะช่วยกันแก้ไข....แต่พี่จะไม่ปล่อยมือจันทร์”
คำตอบของเจิ้นทำให้ผมหัวใจเต้นแรงอีกแล้ว ดังนั้นผมก็สบายใจแล้วล่ะว่าเจิ้นจะผิดหรือไม่ผิดเพราะผมก็คิดแบบเจิ้นเหมือนกัน ถ้าเราผิดเราก็ต้องช่วยกันแก้ไข แต่ผมก็จะไม่ปล่อยมือจากเจิ้น
“จันทร์ก็เหมือนกัน จันทร์จะให้อภัยเจิ้นนะ แล้วจันทร์ก็จะอยู่กับเจิ้นตลอดไป จนกว่าเจิ้นจะไม่อยากอยู่กับจันทร์แล้ว”
“งั้น...จันทร์คงต้องอยู่กับพี่ตลอดไป...จนผมพี่ขาว...ตาฝ้าฟาง...เดินไม่ไหว....เป็นคุณปู่เจิ้น”
“จันทร์จะดูแลเจิ้นเอง”
“ขอบคุณครับ...มูนนี่เด็กดีของพี่”
“เจิ้นก็เป็นเด็กดีของมูนนี่....”
ผมตั้งใจชมเจิ้นว่าเด็กดีแหละ...เพราะผมหวังผล...การโกงของผมที่พยายามทำให้เจิ้นไม่รู้ตัวว่าโดนเอาเปรียบเพื่อที่ผมจะได้จูบเจิ้น
“งั้น....พี่ขอรางวัลได้แล้วใช่ไหม?”
“อื้อ....ได้แล้ว”
แผนของผมสำเร็จและผมก็ได้จูบเจิ้น.... แฮปปี้มากๆเลย
===========================================
มีคนหมั่นไส้เจิ้นอีกไหม ฮ่า พอมูนนี่เริ่มคิดว่าเจิ้นผิด น้องก็สามารถให้อภัยได้ทันที โอ้ยยยย สปอยล์เจิ้นสุดพลัง
น้องเริ่มโตแล้ววว แถมชักจะหื่นตามอิพี่อีกคน 555+
แต่อิพี่เจิ้นเหมือนจะยังไม่รู้ตัวนะ ว่าถ้าน้องรู้เรื่องตัวเองอาจจะอดแทะเล็มน้องต่อได้ อิอิ
==========
มีข่าวมาแจ้งจ้า
เราจะแจกสมุดโน๊ตในเทศกาลปีใหม่ให้กับแฟนนิยายจ้าา
จำนวน 50 ชุด ลายปกตามรูปเลยค่ะ (แก้ไขจากนี้นิดหน่อย)
โดยขอเก็บค่าส่งลงทะเบียน 30 บาทค่ะ
จำกัด 1 คน ต่อ 1 เล่มเท่านั้นค่า
(https://www.img.in.th/images/9d6588794b27e1aaa8cedddc8fdd20af.jpg)
ปกเป็นฝาแฝด เชอเบท และ เฌอแตมนั่นเองงง
เป็นสมุดโน๊ตไม่มีเส้นปกสีน้ำตาลขนาด A6 ค่ะ
วิธีการร่วมสนุกชิงสมุดโน๊ต
1. กดไลค์แฟนเพจแบมจ้า
2. โพสรูปหนังสือ ของแถม ขุดมาให้หมดที่เป็นนิยายของแบม จะสำนักพิมพ์ไหนก็ได้ สมัยทำหนังสือเองก็ได้ และเขียนชื่อเฟสบุ๊คตัวเองใส่กระดาษถ่ายติดมาในรูปด้วยนะคะ (กติกาอาจจะคล้ายๆหลายเพจเพราะเป็นวิธีที่ดีที่สุดจริงๆ ขออนุญาตยืมมาใช้ค่ะ)
3. โพสใต้คอมเม้นกิจกรรมที่แบมปักธงโพสแรกของเพจให้ในคืนนี้เวลาห้าทุ่มตรงค่ะ โพสอื่นไม่นับจ้า
4. หมดระยะเวลาชิงรางวัลคือวันที่ 5 ธันวาคม ตอนสิบโมงเช้าและประกาศผลในวันที่ห้าเลยค่ะ
5. ผู้โชคดีรบกวนโอนเงินค่าส่ง 30 บาทภายในวันที่ 7 ค่า
เราจะเล่นกันแค่หกวันค่ะ เนื่องจากจะต้องเร่งผลิตให้ทันปีใหม่และเผื่อคนที่ได้สั่งซื้อเรื่องสั้นแบมไว้จะได้ไม่ต้องบวกค่าส่ง ส่งไปพร้อมกันเลย
สำหรับคนที่ไม่ได้ !!! ไม่ต้องเสียใจ
สามารถสั่งซื้อได้ตั้งแต่วันนี้ในราคา 45 บาทรวมส่งลงทะเบียน (สมุดราคา 15 บาท) ไม่จำกัดจำนวนเล่ม จะซื้อเก็บซื้อแจกจะแฝดก็ตามสะดวกค่า โอนเงินภายในวันที่ 7 เช่นกันค่ะ
สั่งเกินสามเล่มตั้งแต่เล่มที่สี่คิดค่าส่งเพิ่มเล่มละ 5 บาทค่ะ
(ในส่วนนี้ไม่ได้บังคับซื้อนะคะ สำหรับคนที่อยากได้จริงๆแล้วไม่ได้ในกิจกรรมจ้า)
ปล. ไม่มีการสต็อกสำหรับการซื้อทีหลังค่ะ เท่าจำนวนที่สั่งจริงและแจกจริงเท่านั้น ไม่มีขายนอกรอบจ้า
ขอแจ้งว่าที่ต้องเก็บค่าส่งเนื่องจากเราต้องส่งจำนวนมากก ฮือๆ ใครที่ไม่โอเคไม่ร่วมเล่นได้นะคะ ต้องขอโทษจริงๆที่ไม่สามารถออฟเฟอร์ค่าส่งได้ ถ้าผู้โชคดีบ้านอยู่ใกล้กันก็รวมกันไปลดค่าส่งได้ค่ะ
-
เราชอบความจันทร์มากๆ ความลุ่มหลงในกรงที่เจิ้นสร้าง นางทีความสุข นางแฮปปี้ นางติดอยู่ในนั้น รักพี่เขามากเลยนะลูก เจิ้นก็ความเนียนความแอบร้ายนี่มันร้ายกาจ แต่หวานหอม555 ชอบบบบบบบบบบ :hao5: :hao5: :katai2-1:
-
เป็นการโกงที่ได้กำไรทั้งสองฝ่ายจริงๆ
-
o13 o13 o13
-
จับเด็กขี้โกง
แบบนี้ต่อให้ใครมาแงะกรงยังไงจันทร์ก็ไม่ไปไหนอยู่ดีสินะ สบายใจละ
-
เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากจันทร์น่ารักเจิ้นเป็นผู้ชายที่ดีกับจันทร์มากๆรักน้องสุดๆเราอยากได้ผู้ชายแบบเจิ้นน้องจันทร์จะโกรธเรามั้ยนี่
-
คิวเอ๋ยคิว ถ้าเจิ้นรู้นะ ไม่อยากจะคิดว่าจะโดนอะไรบ้าง
-
คิวใจเย็นนน อย่าำน้อง ! / เอาคิวไปเก็บ 555
-
เป็นการโกงที่เอื้อผลประโยชน์ให้เจิ้นมาก
-
เอ็นดูความเจ้าเล่ห์ของจันทร์
คิดว่าตัวเองได้เปรียบ แต่เข้าทางคนพี่สุดๆเลย 5555
-
คิว จูบจันทร์ :mew2:
แล้วมาพูดให้จันทร์คลางแคลงเรื่องเจิ้นอีก
เรื่องเจิ้น จันทร์ เป็นพี่น้องกันไม่ถูกต้อง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
จันทร์คิดมากอีกแล้วเพราะคิว
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: ความน่ารัก มีเสน่ห์ ทำให้มีปัญหาซะและ
อยากให้จันทร์ บอกเจิ้นเรื่องคิวไปตรงๆ :z3: :z3: :z3:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 o13 o13
-
ต่างคนต่างคิดจะโกงกัน ตัวเปื่อยปากเปื่อยกันแน่ค่ะคุ๊ณณณ :ling1:
-
:pig4:
-
จันทร์ไม่มีใครที่แท้ทรูสงสารมาก การที่น้องต้องนั่งคุยกับสินเชื่อเราอ่านแล้วสะเทือนใจ โชคดีที่เจ้าตัวก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรจันทร์มีความสุขในโลกที่เจิ้นสร้าง ถ้าตอนที่น้องเข้าใจอะไรตามมุมมองที่คนส่วนใหญ่เข้าใจเมื่อไร ล้มทั้งยืนแน่ค่ะ ที่ลำบากสุดคงเป็นจิตใจน้องจะย้อนแย้งในตัวเองแน่ๆ รอติดตามค่าาาา
-
สงสารคิวอะ คนนอกคิดว่าเจิ้นกับจันทร์เป็นพี่น้องกันแท้ ๆ ใช่เปล่า หรือคิดว่าเจิ้นกั๊กจันทร์ :เฮ้อ:
แต่ถ้าเอาตามหลักทั่วไป ก็ยากที่คนนอกจะเข้าใจความสัมพันธ์ของเจิ้นกับจันทร์
ขนาดเราคนอ่าน เจิ้นนี่ยังเหนือความคาดหมายเราไปในหลาย ๆ เรื่อง ทั้งวิธีการพูด วิธีการสอนน้อง คือมันลึกมาก 55555
น้องจันทร์เข้าใจในแง่การกระทำและความรู้สึก แต่แค่ไม่ได้ไปจำกัดความในชื่อของความสัมพันธ์ก็เท่านั้นเอง
แล้วก็ทั้งเอ็นดูทั้งหงอย ๆ ตอนน้องต้องมาบ่นกับสินเชื่อ โถ ลูกกก อยากกอด ๆ หอม ๆ น้อง :hao5:
-
มูนนี่ร้ายนะเรา
-
:hao7: น้องจันทร์ไปหัดโกงแบบนี้ที่โรงเรียนเจิ้นวิทยา แน่เลย :hao3:
-
"ผมสนใจเจิ้นมากกว่า เพราะเจิ้นมีกุ้ง...กุ้งชนะทุกสิ่ง" นี่เราควรสงสารเจิ้นป่าว
-
เจอ้นิ้นเรียกศศิมณฑล ใจเราบางยิ่งว่าเรียกมูนนี่เด็กดีอีกค่าาาาา :ling1: :ling1:
-
:-[ :-[ :-[
-
เอ็นดูความที่น้องจันทร์คิดว่าตัวเองโกงเจิ้นได้มากๆ ถ้าน้องได้เข้าใจเมื่อไหร่คงจะรู้ตัวว่าจริงๆแล้วตัวเองน่ะโดนโกงไปเยอะมากกว่าอีก :hao7:
-
คุณหนูจันทร์น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
-
:katai2-1:
-
เรารออุดหนุนหนังสือ ออกวางขายเลยได้ไหมค่าาา
-
ถ้าเจิ้นรู้ความจริงล่ะ
-
:pig4:
-
คู่นี้มุ้งมิ้งสุดๆ :mew1:
-
อยากรู้ว่าถ้าเจิ้นรู้ว่า มูนนี่จูบกับคิว
เจิ้นจะมีประฏิกิริยาขนาดไหน แล้วยังจะเอาคิวไว้มั้ย :hao3:
-
โถ่เอ้ยมูนนี่เด็กดี น่าขย้ำจริงๆเลยลูก
-
น้องจันทร์โตขึ้นมาบ้างแล้วมีการสมมงสมมุติด้วย5555ถามแบบอ้อมๆดี แต่อยากให้น้องโตมากกว่านี้อีกอะ แอบคิวเบาๆอิอิ้
-
หนูจันทร์ แบบนี้เค้าไม่เรียกว่าโกงนะลูก
-
งือออออ :impress2:
ดีหน่อยรอบนี้มูนนี่ไม่คิดมากนาน
แต่เรื่องคิว อยากให้เจิ้นรู้จริงๆเจิ้นจะได้จัดการ เพราะคิวคงไม่ยอมหยุดง่ายๆแน่ๆ
#คิดเยอะไปไหม 555
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
555555 จันทร์ก็ยังคิดว่าตัวเองเนียนนะ แถมได้กำไรด้วย แผนนี้คงดีจริง
จันทร์รักเจิ้นมาก มากกว่าจะทำใจว่าพี่น้องเป็นแบบนี้ไม่ได้ แถมจันทร์ยังไม่อยากไปไหนอีก
เจิ้นเนียน เจิ้นร้าย เจิ้นทำจันทร์หลง ทำจันทร์ละลาย ทำให้สับสน
เจ้าจันทร์น่ารักนะ เรื่องเจิ้นคือที่สุด ถึงตอนที่เจ้าจันทร์ใจเปิดกว่านี้ จะทนไหวไหมนะ
-
เฮ้อออจันทร์ลูกกก เอ็นดู
-
เจ้าเล่ห์นะลูกกกกก
-
Chapter 13 Dream
“จันทร์....อ้าปาก”
“อื้อ....”
ผมอ้าปากให้เจิ้น...ให้เขาสอดลิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นผม....เรือนร่างเจิ้นเปลือยเปล่าคร่อมตัวผมอยู่...รูปร่างของเจิ้นดูดีมาก เขามีกล้ามที่แม้จะไลน์ไม่ชัดแต่มันก็ดูออกว่าเป็นซิคแพคในระยะสายตาแบบนี้
มือเจิ้นบีบเคล้นไปทั่วตัวผม...จูบเขาขยับลงมาข้างแก้ม ลำคอ ลาดไหล่....และทิ้งสัมผัสเจ็บๆที่หน้าอกผม เขากัดสลับจูบจนผมได้แต่นอนคราง
เสียงกระซิบเรียกชื่อผมทำให้ผมได้แค่ครางชื่อเขากลับ....ขาผมถูกรั้งขึ้นพาดบ่าเจิ้น....และเขาก็ทามทับลงมา ตัวของผมล่องลอย.....
เฮือก!
ผมสะดุ้งตื่นพร้อมกับความเปียกชื้นที่ตรงกลางลำตัว คืนที่สองแล้วที่ผมเป็นแบบนี้ ตอนที่มันเกิดขึ้นครั้งแรกผมไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นอะไรแต่พอล้วงมือไปแตะๆมันก็เปียกจริงๆ
ความฝันของผมฉายชัดเหมือนมันเกิดขึ้นจริง...ในคืนแรกเจิ้นโลดโผนกว่าผมมากกว่านี้อีก.... มันเกิดขึ้นที่โต๊ะกระจกหรือโต๊ะเครื่องแป้งนั่นแหละ...
“จันทร์? เป็นอะไร”
เจิ้นสะลึมสะลือดันตัวขึ้นมามองผม นาฬิกาบนหัวนอนยังบอกว่าเพิ่งจะตีสี่เท่านั้น ยังเหลือเวลาอีกเกือบสามชั่วโมงให้เราได้นอนหลับ
“จันทร์แปลก...”
“หืม ไม่สบาย?”
เจิ้นเหมือนจะหายง่วงทันที ฝ่ามือเขาวางทับลงมาที่หน้าผากผม ผมพยายามจะเขยิบหนีแต่เพราะความชื้นตรงกลางลำตัวทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ มันออกมาเยอะจัง...
หรือผมฉี่แตก? มันก็ไม่เยอะเหมือนฉี่...แต่มันก็ไม่น้อยเลย
“จันทร์ไม่รู้....มันเปียก”
ผมรู้สึกอายไม่รู้จะอธิบายยังไง เจิ้นกดเปิดไฟหัวเตียง เป็นไฟสลัวสีส้มทำให้พอจะมองออกว่าเขาขมวดคิ้ว ผมเขินมากพูดไม่ถูกเลยดึงมือเจิ้นมาจับตรงที่เปียก....แล้วรีบดันมือเขาออก ถึงเจิ้นจะจับบ่อยๆแต่ผมก็อายอยู่ดี
“ขอพี่ดูหน่อยครับ”
เจิ้นหายขมวดคิ้วและมีรอยยิ้มแปลกๆมาให้ผมแทน แต่ผมก็อยากให้เจิ้นดู อยากรู้ว่าผมจะไม่เป็นอะไรมากแน่ๆใช่ไหม.... เจิ้นดันตัวผมลงนอนผมเขินจนต้องกอดสินเชื่อไว้ แต่ตาก็เหลือบมองเขาดันขาผมขึ้นแล้วดึงกางเกงนอนลง มืออุ่นของเจิ้นจับลงที่ตรงนั้นของผม...
“อื้อ...”
มัน....รู้สึกแปลกๆจัง
“เปียกมากเลยจันทร์...”
เสียงเจิ้นแหบพร่าคงเพราะเขาเพิ่งตื่นนอน ผมพยายามหุบเข่าแต่เจิ้นก็ดันออกแทรกตัวมากั้นไว้ นิ้วเขาบีบเบาๆที่ตรงส่วนปลายทำให้ผมตาพร่าเบลอ
“อาจจะเพราะช่วงนี้เราไม่ค่อยไนท์แคร์กัน?”
ช่วงนี้เจิ้นยุ่งมาก หลังผมกลับจากทริปทะเลเจิ้นก็เข้าสู่ช่วงออกงานประจำปี ปลายฝนต้นหนาวไปจนจบหน้าหนาวเป็นช่วงที่งานสำคัญๆต่างๆมักถูกจัด ทั้งงานแต่ง งานเลี้ยงสมาคม และเจิ้นก็ได้บัตรเชิญเป็นกระบุง เรายังคงมอนิ่งแคร์กันแต่ไนท์แคร์ไม่ทันเพราะผมหลับก่อนเจิ้นกลับมาอีก
“จันทร์....ป่วยหรอ”
“เปล่า....พี่ผิดเอง ถ้าเราไนท์แคร์กันบ่อยๆ มันก็คงดีขึ้น....งั้นไนท์แคร์กันไหม? เพิ่งจะตีสี่นิดๆเอง”
“อื้อ....จันทร์ตามใจเจิ้น”
“จันทร์ฝันเห็นอะไรบ้าง.... อาการแบบนี้เกี่ยวข้องกับความฝัน...ถ้าทำตามที่ฝันอาจจะดีขึ้น”
เจิ้นขยับคร่อมผมเหมือนในความฝัน น่าแปลกที่ผมกลับจำมันได้ชัดเจน.... ทั้งของคืนก่อนและของวันนี้ มันคล้ายกัน...เริ่มจากการที่เจิ้นคร่อมผมแบบนี้และจูบ...
“เราไนท์แคร์กัน.... แล้วเจิ้นก็ยกขาจันทร์พาดไหล่....แล้วจันทร์ก็ตื่น”
ผมได้ยินเสียงหัวเราะของเจิ้น เขาจูบไล่ลงมาตามลำคอแบบที่ผมฝันราวกับรู้ว่าผมฝันว่าอะไร...จะต่างก็ตรงที่เขาขบเม้มขาอ่อนผมอยู่นานถึงยกขาผมขึ้นพาดไหล่
มือของเจิ้นสัมผัสแตะต้องผมสักพักก่อนผมจะรู้สึกถึงของเจิ้นที่ถูกจับรวบเข้าด้วยกัน....
“จะ เจิ้นเคยเปียกเหมือนจันทร์บ้างไหม...อา”
ผมถามเขาเสียงพร่า
“เคย....พี่ก็มีจันทร์ในความฝันเหมือนกัน”
ตอนแรกผมตั้งใจจะไม่บอกว่าผมเคยฝันถึงที่เรายืนด้วยกันหน้ากระจก แต่เจิ้นก็ถามไล่ต้อนจนผมเผลอหลุดปาก แต่เจิ้นบอกว่าคงทำแบบนั้นไม่ได้....เขาจะทนไม่ไหว
ผมไม่ได้ถามต่อว่าทำไมทนไม่ไหว....เพราะผมมัวแต่มึนเมาไปกับจูบของเจิ้น สุดท้ายเขาก็ถึงมือผมไปสัมผัสความชื้นชนิดเดียวกันที่เกิดจากเขา
“เขาเรียกว่าฝันเปียก....ฝันที่จิตใต้สำนึกเราอยากให้เป็นจริง....ฝันของจันทร์เป็นจริงแล้วนะเด็กดี”
“งะงั้น...จริงๆแล้วจันทร์อยากไนท์แคร์กับเจิ้นอย่างนั้นหรอ”
“ใช่....”
ผมนั่งพิงอกเจิ้นปล่อยให้เขากอด ตัวของเราเปล่าเปลือยอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ เจิ้นโอบรอบตัวผม มือของเราผสานกันที่หน้าตักผม
“แต่มันเปียก.... เหมือนจันทร์ฉี่รดที่นอนเลย”
“ฝันเปียกมันเป็นเรื่องธรรมชาติ...แสดงว่าจันทร์โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มูนนี่ของพี่โตขึ้นแล้วนะ”
ผมเงยหน้ามองเจิ้น เขามีรอยยิ้มแต้มใบหน้าทำให้ผมยิ้มตาม แสดงว่าฝันเปียกนี่ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ เพราะเมื่อกี๊เจิ้นก็เปียกเหมือนกัน เหมือนผมเคยเรียนเรื่องนี้ในวิชาสุขศึกษาแต่ก็นานแล้วเลยจำไม่ค่อยได้
“เจิ้นฝันเปียกบ่อยไหม?”
“เมื่อก่อนบ่อย....แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยเพราะมีจันทร์ช่วยไนท์แคร์พี่”
เจิ้นหอมแก้มผมแรงๆจนผมหลุดหัวเราะเพราะไรหนวดของเขาเริ่มขึ้นเป็นตอๆ มันจักจี้ไปหมด
“งั้นฝันเปียกบ่อยๆก็ไม่เป็นไรใช่ไหม....จันทร์ค่อยสบายใจหน่อย”
“คราวหลังฝันเปียกก็บอกพี่....พี่ช่วยเช็ดให้นะ แล้วเราก็ไนท์แคร์กันแบบที่จิตใต้สำนึกจันทร์ฝันดีไหม?”
ผมพยักหน้า ถึงไนท์แคร์จะเหนื่อยแต่พอผมได้ทำตามที่ฝันมันก็ดีมากจริงๆ แล้วก็แฮปปี้มากๆด้วย พอเราไนท์แคร์กันเสร็จก็ได้นั่งกอดกันแบบนี้มันก็ดีมากเลย
“เจิ้นฝันถึงจันทร์ว่ายังไงบ้าง...เล่าให้ฟังได้ไหม? จำได้หรือเปล่า”
“จำได้....แต่ของพี่ฝันเยอะกว่าจันทร์นิดหน่อย....เราไม่ได้จบที่แค่...ไนท์แคร์แบบนี้ เราไปมากกว่านั้นนิดหน่อย แต่จันทร์ยังเด็กพี่เลยยังไม่อยากทำตามฝันเท่าไหร่”
“เจิ้นเพิ่งบอกเองนะว่าจันทร์โตแล้ว... เจิ้นต้องให้จันทร์ตัดสินใจเองสิว่าจันทร์อยากทำตามฝันเจิ้นไหม?”
คิ้วเขาเริ่มขมวดอีก เจิ้นต้องไม่ยอมบอกผมแน่ๆ แต่ผมไม่ชอบเลยที่เขาเอาคำว่าเด็กมาจำกัดสิทธิ์ของผม เราต้องมีทางออกสำหรับเรื่องนี้สิ ผมโตแล้วด้วย! ทีเจิ้นยังตามใจผม ผมก็อยากตามใจเจิ้นบ้าง
“ก็....พี่ฝันว่า....พี่กอดจันทร์...จูบจันทร์...แล้วตัวของพี่ก็ขยับเข้าไปในตัวจันทร์....”
“เข้ามาหรอ? เข้ามายังไงอ่ะ?”
“เหมือนในคลิปที่จันทร์เคยดู”
ตาผมเบิกกว้าง คลิปโป๊ที่ผมเคยเผลอเปิดแล้วเจิ้นก็เห็นตอนนั้น คลิปนั่นทำผมกลัว...แต่เจิ้นกลับฝันแบบนั้นเหมือนกัน จะ เจิ้นอยากจะรุนแรงกับผมหรอ?
“แต่พี่อ่อนโยนกับจันทร์...และจันทร์ก็ชอบด้วย.....”
“ตะ แต่ มันดูเจ็บ...เขาร้องเสียงดัง”
“เขาเรียกว่าเสียงคราง....เหมือนที่จันทร์ทำเสียงน่ารักใส่พี่เมื่อกี๊ไงครับ.... จันทร์เจ็บหรือเปล่าล่ะเวลาพี่ทำ?”
“มะ ไม่.... ไม่เจ็บ”
“นั่นเพราะเราทำด้วยความรัก.....เราจึงต่างจากในคลิปเหมือนที่พี่เคยเล่าให้จันทร์ฟังไง....เราอ่อนโยน เราดูแลกัน จันทร์ดูแลพี่ พี่ดูแลจันทร์”
ผมชอบที่เจิ้นบอกว่าเราดูแลกันเพราะผมก็อยากดูแลเจิ้นมากๆเลย เรานั่งกอดกันคุยกัน จูบกันอยู่พักใหญ่จนนาฬิกาปลุก เจิ้นอุ้มผมขึ้นไปอาบน้ำพร้อมกัน
ปกติผมจะอาบก่อนแล้วรีบไปกินข้าว แต่วันนี้เราแช่น้ำอุ่นด้วยกัน ผมนั่งคร่อมตักเจิ้นยังคงชวนเขาคุยเรื่องฝันเปียกต่อ ก็มันสงสัยนี่นา.... ฝันเปียกครั้งแรกของเจิ้นเกิดตั้งแต่ ม.3 ไม่ใช่ปี 1 แบบผม เจิ้นบอกว่าแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน
ตอนเจิ้น ม.3 ผมยังไม่มาอยู่กับเจิ้น ผมถามว่าเขาฝันเปียกถึงใคร....เจิ้นทำหน้าลำบากใจก่อนจะบอกว่าเป็นนางแบบเซ็กซี่คนหนึ่ง แต่พอผมมาอยู่ด้วย...มันก็เป็นผมมาตลอด
“เจิ้นอยากไนท์แคร์จันทร์ตั้งแต่จันทร์หกขวบเลยหรอ?”
“อืม....โกรธพี่ไหม?”
“ไม่....แสดงว่าเจิ้นรักจันทร์มากๆ ก็เลยห่วงจันทร์ตลอดเลย ดีใจจัง”
ผมจุ้บปากเจิ้นหลายทีเป็นการให้รางวัลเด็กดี ผมดีใจที่ได้โกงเจิ้นอีก แต่ผมไม่ค่อยกล้าจูบเจิ้นแล้วเพราะตอนเราไนท์แคร์กันผมแอบเรียกร้องให้เขาจูบเยอะแล้ว อาศัยจังหวะเจิ้นเผลอเก็บคะแนนไปเพียบเลย
“แล้วเมื่อไหร่เจิ้นจะเข้ามาในตัวจันทร์หรอ?”
เจิ้นชะงักเท้าตอนเราเดินออกจากห้องน้ำด้วยกัน เขาหันมามองผม...สายตาเจิ้นเหมือนมีความร้อนจุดกระจายอยู่ข้างใจ
“จันทร์อายุยี่สิบก่อน....ตอนนี้ยังไม่โตเต็มที่ เดี๋ยวหาว่าพี่รังแกเด็ก”
“ฮึ่ย...ไม่เด็กสักหน่อย”
บทสนทนาเราเปลี่ยนไปเป็นเรื่องความโม้การเป็นผู้ใหญ่ของผมแทน แต่ก็ยังดีที่เจิ้นให้เวลาผมเตรียมตัวเพราะเอาจริงผมก็กลัวจะเจ็บแล้วส่งเสียงทรมานน่าเกลียดแบบนั้น
แต่อีกใจก็อยากให้ผมอายุยี่สิบเร็วๆจัง ผมอยากทำตามความฝันเจิ้นบ้าง...ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมชักจะเอาเปรียบเจิ้นเยอะไปหน่อย
นิสัยไม่ดีเลยอ่ะ....
การไนท์แคร์ตอนตี่สี่กับเจิ้นทำให้ผมสดชื่นขึ้นมาหน่อยจากเรื่องคิว ตั้งแต่เราคุยกันคิวเว้นระยะห่างจากผมอย่างชัดเจนแต่ผมทำเป็นมองไม่เห็น ท่าทีของเขาดูอึดอัดแต่ผมไม่สามารถทำอะไรให้เขาหายได้หรอกเพราะปัญหามันอยู่ที่เขา ไม่ใช่ผม
ถ้าคิวยังคงเลิกคิดมากกว่าเพื่อนกับผมหรือติดภาพผมกับเจิ้นจูบกันในหัวไม่เลิกระหว่างเราคงไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีก อันที่จริงผมเริ่มมีเพื่อนใหม่เพราะกิจกรรมรับน้องมันน้อยลงทำให้ผมได้คุยจริงๆจังๆกับเพื่อนคนอื่นบ้าง หลายวิชาอาจารย์ก็จับกลุ่มให้ทำรายงานเลยเป็นโอกาสให้ผมได้รู้จักคนอื่นๆ คิวก็ยังคงยุ่งกับการซ้อมดาวเดือนที่ใกล้จะมาถึง
ผมเจอพี่แทนใจบ่อยในช่วงนี้ พี่แทนใจเป็นผู้หญิงอารมณ์ดีชอบซื้อขนมมาให้ผม พี่แทนใจก็ยังมีท่าทีรู้สึกผิดให้เห็นบ่อยๆ ผมเคยบอกไปแล้วว่าไม่เป็นไรไม่ใช่ความผิดของพี่แทนใจเลยนะ
ทำไมคนที่ผมแฮปปี้จะอยู่ด้วยต้องเป็นแบบนี้กันไปหมด
แต่คิวไม่อยู่ด้วยบ่อยๆมันก็ดีเพราะผมจะได้เอาเวลาไปพิสูจน์ว่าการที่เจิ้นจูบผมมันผิดจริงหรือเปล่า? ผมไม่อยากให้เจิ้นโดนปรักปรำฝ่ายเดียว แล้วตอนนี้ยังพิสูจน์อะไรไม่ได้เท่ากับเจิ้นยังเป็นผู้บริสุทธิ์อยู่ แล้วผมก็ชอบจูบเจิ้นด้วย
ผมหยิบสมุดจนเล่มเล็กหนีเข้าห้องสมุดในโซนที่เป็นโต๊ะเดี่ยวๆมีคอกกั้นส่วนตัวของแต่ละโต๊ะ ผมคิดว่าเรื่องพวกนี้ผมต้องดำเนินการอย่างระมัดระวัง มันกระทบต่อเจิ้นและผม
ถ้าเจิ้นทำผิดจากที่เจิ้นเสียหายโดนผมโกงก็จะกลายเป็นผมเสียหายแทน ถึงผมจะไม่ค่อยรู้สึกว่าตัวเองเสียหายตรงไหนก็เหอะ ผมเริ่มจากหยิบมือถือมาเสิร์ชหาคำว่าแฟน...
มันบอกว่าแฟนคือคู่รัก คนรัก สามีหรือภรรยา แต่ไม่มีบอกว่าพี่น้อง ผมเริ่มทำมายแมพวาดภาพบนสมุด
ส่วนจูบเป็นคำกริยา กูเกิ้ลมันบอกว่าใช้ปากหรือจมูกสัมผัสแสดงความรักใคร่ อันนี้ตรงกับเรื่องผมและเจิ้น
แต่พอเสิร์ชคำว่าพี่น้องจูบกัน กระทู้มากมายจากหลายๆเว็บไซต์ทำให้ผมตาลาย ส่วนมากก็มีเรื่องความรู้สึกว่าทำแบบไหนถึงไม่ใช่พี่น้อง...อะไรคือเส้นกั้นระหว่างพี่น้อง
จูบกับลูกพี่ลูกน้อง...มีสารพัดเรื่องราวของการจูบ แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าของผมจัดอยู่ในประเภทไหน ก็ผมเป็นพี่น้องกับเจิ้นแต่ก็คนละสายเลือด
ถ้าว่ากันตามหลักวิทยาศาสตร์คือเราไม่เกี่ยวข้องเป็นญาติกัน งั้นเรื่องพี่น้องอาจจะไม่ตรงสักเท่าไหร่ มายแมพของเลยตันหน่อยๆ ลูกพี่ลูกน้องก็เข้าเค้าแต่มันก็คนละแบบอยู่ดี
ผมพับสมุดเก็บใส่ในกระเป๋าหลังจากได้ข้อมูลเบื้องต้นแบบตันๆ มันไม่ค่อยจะเชื่อมโยงกัน ผมเลยคิดว่าอาจจะต้องเริ่มสัมภาษณ์กลุ่มตัวอย่าง....
มันคล้ายการทำวิจัยหน่อยๆ แต่ผมก็เอาวิธีวิจัยมาใช้นั่นแหละ...เราต้องมีสมมุติฐาน ข้อมูล การดำเนินงานเพื่อพิสูจน์ความจริงสักอย่าง
แค่การวิจัยของผมอาจจะต้องเป็นความลับ....
ระหว่างเดินจากหอสมุดไปหาลุงคนขับรถที่มักจะจอดรอหน้าคณะ ผมก็วางแผนกลุ่มประชากรตัวอย่างในใจ จริงๆประเด็นนี้สำหรับผมมันก็ชวนกระอักกระอ่วนที่จะถามตรงๆ การสัมภาษณ์ของผมอาจจะต้องใช้เวลาค่อนข้างมาก
และคำถามต้องไม่ดูเฉพาะเจาะจงจนเกินไปเพราะแต่ละคนก็ต่างความคิด...เหมือนที่ผมตกใจมากตอนคิวบอกว่าผมกับเจิ้นจูบกันมันผิด
ผมอาจจะต้องวิเคราะห์คำถามก่อน แล้วก็มาเลือกกลุ่มตัวอย่างหลายๆเกณฑ์จะได้มีคำตอบจากมุมมองคนหลายๆกลุ่ม
แต่ถึงยังไงถ้าผมออกมาเป็นเจิ้นผิด...ผมจะให้อภัยเจิ้น...ผมจะไม่ปล่อยมือจากเจิ้น...แต่เราต้องแก้ไขมันให้ถูก ถึงผมจะเสียใจหน่อยๆที่ผมอาจจะไม่ได้จูบกับเจิ้นอีกก็ตาม
....ระหว่างที่ผลวิจัยของผมยังทำไม่เสร็จ ผมก็จะยังจูบเจิ้นเหมือนเดิม....เพราะเจิ้นยังไม่ได้ผิดสักหน่อย ผมก็ไม่ควรรีบตัดสินเขา
เฮ้อ....เรื่องพวกนี้มันซับซ้อนจังเลย
“คุณจันทร์เครียดอะไรหรือเปล่าคะ คิ้วขมวดเชียว หรือเป็ดไม่อร่อยคะ?”
วันนี้บ้านใหญ่ของปู่ทำเป็ดย่างราดน้ำซอสคล้ายๆเป็นเอ็มเคมาให้ หนังเป็ดกรอบๆเข้ากันได้ดีกับน้ำซุปหัวไชเท้านุ่มๆ แต่เพราะผมยังมีเรื่องในใจมั้งมันก็เลยกินไม่ค่อยลงเท่าที่ควร แต่ผมก็ใกล้หมดจานแรกแล้วนะและคิดว่าคงจะต่อจานที่สอง
“อร่อยครับ...แต่จันทร์กังวลเรื่องงานวิจัยจันทร์นิดหน่อย”
“การบ้านหรอคะ? เรียนมหาลัยแล้วนี่คะการบ้านต้องยากขึ้นกว่าเดิม คุณจันทร์อย่ายอมแพ้นะคะ”
“ป้าครับ...ผม...มีเรื่องถาม ป้าต้องตอบตามจริงนะ”
“ได้ค่ะ ถามเรื่องอะไรคะ เดี๋ยวป้ารินชาเพิ่มให้ก่อนดีกว่า”
คุณป้าแม่บ้านรินชาใส่แก้วผมจนเต็ม ท่าทางกระตือรือร้นจะตอบคำถามของคุณป้าแม่บ้านทำให้ผมอดตื่นเต้นนิดหน่อยไม่ได้เหมือนกัน
“เจิ้น...เคยเป็นเด็กไม่ดีไหม หมายถึงแบบทำผิด โดนปู่ลงโทษ...”
“คิกคิก เคยสิคะ เจิ้นเธอร้ายจะตาย ร้ายมากค่ะช่วงมัธยมต้น ก่อนคุณจันทร์จะย้ายมาอยู่กับเยว่ เจิ้นนี่ทั้งโดดเรียน เป็นหัวหน้าแก๊งเพื่อนๆทะเลาะกับรุ่นพี่ หน้าเน้อเธอช้ำกลับบ้านทุกวัน”
“เอ๋...เจิ้นนี่นะครับ?”
“ใช่ค่ะ เธอนิ่งของเธอแบบนี้แหละแต่เห็นว่าพวกรุ่นพี่ไม่ชอบที่เจิ้นเธอดูหยิ่งก็เลยทะเลาะกัน เจิ้นยอมใครที่ไหนล่ะคะ ต่อยกลับเขาหมด เพิ่งจะมาดีขึ้นตอนคุณจันทร์มาอยู่ด้วย”
ผมตื่นเต้นกับความรู้ใหม่ เจิ้นดูไม่ใช่คนใจร้อนทะเลาะเบาะแว้งกับใครง่ายๆ ยิ่งตอนนี้เจิ้นเป็นผู้บริหารธนาคารช่อฟ้ามีแต่คนจะยิ่งเกรงใจมากกว่า
“แล้ว...เจิ้นทำตัวไม่ดี คนในบ้านมีใครโกรธเจิ้นไหมหรือแบบว่าเกลียด?”
“อืมมม คุณท่านโกรธมากค่ะ ทำโทษส่งเจิ้นไปซัมเมอร์เมืองนอกบ้าง หลังเลิกเรียนไปช่วยงานที่บริษัทบ้าง แต่ไม่มีใครเกลียดเจิ้นหรอกค่ะ เยว่มีแค่คุณท่าน คุณแม่กับคุณพ่อของเจิ้น แล้วก็เจิ้น ตอนนี้ก็มีคุณจันทร์ด้วย ครอบครัวก็คือกลุ่มคนที่รักกัน ถึงเราจะโกรธที่ใครสักคนทำผิด...แต่สุดท้ายครอบครัวก็ต้องสามัคคีกัน ช่วยเหลือกัน เหมือนที่ทุกคนเป็นห่วงเจิ้น ให้กำลังใจเจิ้นจนกลับมาเป็นเด็กดี เป็นผู้ใหญ่ที่ดีแบบทุกวันนี้ยังไงคะ?”
“ถ้าผมทำผิดเจิ้นบอกว่าจะไม่ทิ้งผมเหมือนกัน....ผมก็จะไม่ทิ้งเจิ้นด้วย ผมจะให้กำลังใจเจิ้น เจิ้นจะได้ไม่ทำผิดอีก”
“คิกคิก ถูกแล้วค่ะ ห้ามทิ้งป้าด้วยนะคะ ดังนั้นรับข้าวอีกสักจานดีกว่า เป็ดเนี่ยป้ารู้ว่าคุณจันทร์ชอบ”
“โหยยย หลอกผมกินข้าวอ่ะ”
หลังกินข้าวผมก็สบายใจขึ้นนะ เพราะแสดงว่าเจิ้นก็เคยทำผิดมาก่อนแต่ทุกคนก็ให้อภัยเจิ้น เราเป็นครอบครัวเดียวกัน แล้วเรื่องทะเลาะต่อยตีผมว่าร้ายแรงกว่าที่เจิ้นจูบผมอีก!
คนปกติที่ไหนเขาจะไปต่อยไปตีกับชาวบ้านกันเล่า.... จูบกับเจิ้นนี่ก็แค่ประเด็นเล็กๆเอง งานวิจัยผมชักจะไม่ยุ่งยากอย่างที่คิด
“ฮึ่ยยย สินเชื่อทำไมตัวหอมจัง”
ผมแอบคุยกับสินเชื่อเหมือนเดิม เล่าให้ฟังถึงแผนการผม ผมเหมารวมสินเชื่อเข้ามาในแผนแล้วในฐานะผู้เห็นเหตุการณ์ของผมกับเจิ้นทุกอย่าง
แต่ผมไม่ต้องระวังว่าสินเชื่อจะไปฟ้องใคร....แผนการของเราจะเป็นความลับ
ตื่นเต้นจัง....ผมเพิ่งเคยมีความลับกับเจิ้นครั้งแรก...เอ้ะไม่สิ ครั้งที่สอง...เรื่องคิวด้วยเหมือนกัน
สงสัยผมจะเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว...อายุยี่สิบใกล้เข้ามาทุกที
=======================================
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว.... เนื้อเรื่องก็ใกล้จะไปสู่กลางเรื่องทุกที (เร็วมาก) เมื่อเทียบกับที่เคยแต่งมาเรื่องนี้แต่งได้ไวมากเลยค่ะ ฮือๆ
ฝากติดตามต่อไปด้วยนะคะ ให้กำลังเจิ้นหน่อย นางจะซวยแล้ว 5555+ มูนนี่เด็กดีเริ่มเป็นมูนนี่ยอดนักสืบแล้วววว
-
พออ่านตอนนี้แล้วย้อนกลับไอ่านอินโทรของเรื่องอีกรอบก็ต้องบอกว่า สู้ๆนะเจิ้น
-
ตอนแรกก็สงสารจันทร์ที่เจิ่นชอบเอาเปรียบน้องแต่ตอนนี้เริ่มสงสารเจิ้นแล้วกลัวจันทร์จะทิ้งเจิ้นของพวกเราจันทร์ต้องให้อภัยเจิ้นนะเพราะเจิ้นรักจันทร์มากๆๆๆๆๆๆๆ
-
มองเจิ้นเป็นลาสบอสตลอดเลยอ่ะ
นี่มันตัวร้าย ตัวโกงชัดๆ ฮืออออออ
คำอธิบายของเจิ้นกลับปิดเป็นถูก กลับถูกเป็นผิดไปหมด
แต่อันที่จริงมันก็ไม่มีผิดไม่มีถูก น่าจะเป็นสมควรไม่สมควรมากกว่ารึเปล่า
แต่ยังไงก็หมั่นไส้เจิ้นอ่ะ 55555555
-
:pig4:
-
ชอบบบบบบบ เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
จันทร์ เพิ่งฝันเปียก :hao3:
คนอื่นๆ เขาฝันเปียกช่วงมัธยม จันทร์ช้ามากเลย
ชอบคำที่เจิ้นโอ้โลมจันทร์ตอนเช้า ตอนกลางคืน
แต่ก็กลัวจันทร์ จะซื่อใส แบบพอได้ยินเพื่อนคุยกันเรื่องนี้
แล้วจันทร์ ก็บอกว่าจันทร์ก็ไนท์แคร์กับเจิ้นเหมือนกัน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มูนนี่ยอดนักสืบ 55555 มีการทำวิจัย โถ่เอ็นดู
-
หว่านล้อมน้องทุกทาง เจิ้นร้ายยยยย555555
น้องจะโตแล้วนะ กรงจะขังไม่ได้แล้วพี่ต้องรีบเจาะไข่ เอ้อย ซ่อมกรงเร็วๆล่ะ
-
จันทร์หัดร้ายกาจหรอ เจิ้นสู้ๆนะ
-
โถลูกกก หัดมีความลับกับเจิ้น (แถมดูภูมิใจกับการมีความลับด้วยสิ)
สงสัยว่าจะต้องเอาใจช่วยเจิ้นแทนแล้วล่ะเนี่ย ฮาาาา
-
สินเชื่อ สปายชั้นดีได้เลยนะเนี่ย
เก็บความลับจันทร์ไว้หมดเลย
-
อือหือออออ..ใหญ่ขนาดนับเป็นหัวข้อวิจัย 555 แอบขำความอยากโตไวๆของน้องจันทร์ทอยากยี่สิบเป็นผู้ใหญ่เพราะอยากให้เจิ้นทำตามฝันของเจิ้น ถถถ เอ็นดู๊~~~
-
รู้สึกเหมือนเจิ้นปูทาง
-
ทำไมนี่มีความคิดอยู่บ่อยๆว่าเจิ้นอาจใส่เครื่องดักฟังหรืออะไรเทือกๆนั้นไว้ในสินเชื่อ หรือคิดมากเกินไป? แต่น้องจันทร์โคตรเสียเปรียบ ส่วนทางนี้รอวันจันทร์20 นะคะ :laugh:
-
เห็นมีความคิดเห็นหนึ่งบอกว่ากลับไปอ่าน INTRO แล้วสงสารเจิ้น
นี้ก็กลับไปนึกถึง INTRO ก็สงสัยเหมือนกัน
INTRO คือน้องโตแล้ว ขอรางวัลมีแฟน
นี้เลยงง ว่าแล้วระหว่างเรียนมหาลัย จีบน้องไม่ติดเลยเหรอเจิ้น
แถมเจิ้นยังมีข่าวกับดาราอีก
-
ชอบความใช้วิธีวิจัย 5555555555555555
-
ตายแล้วววววว จันทร์ลูก ไม่พ้นเงื้อมมือมาร ชอบความจริงจังในการทำวิจัยของจันทร์ แต่เจิ้นร้าย ร้ายมากๆ ร้ายที่สุด อยากเห็นวันที่จันทร์รู้ธาตุแท้เจิ้น แต่ก็คิดว่าจันทร์ก็ไม่ว่าอะไรเจิ้นอยู่ดีเพราะมูนนี่เป็นเด็กดีของเจิ้น555555 ปล.แอบคิดว่าบางทีสินเชื่ออาจจะมีที่อัดเสียงหรือกล้องคอยแอบดูจันทร์อยู่ก็เป็นได้ เจิ้นทำได้ทุกอย่าง55555
-
รอๆๆตามติดต่อไปปปชอบความสัมพันธ์แบบนี้
-
มูนนี่เด็กดีมีการทำวิจัยลับๆด้วย
-
ไม่กลัวเจิ้นจะทิ้งจันทร์เลยค่ะ กลัวก็แต่จันทร์เนี่ยแหละว่าจะทิ้งเจิ้น กลัวใจมูนนี่เหลือเกิน เริ่มรู้เยอะมากขึ้นทุกวัน เจิ้นต้องสู้นะคะ5555555555
-
สงสารสินเชื่อเลย มาเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดอีก ขอให้ไม่ดราม่านะคะ :hao5:
-
มูนนี่เริ่มทำวิจัยไขข้อสงสัยแล้ว
-
ปรากฏเจิ้นแอบใส่เครื่องดักฟังไว้ในสินเชื่อ
แผนการของมูนนี่ ความลับทั้งหลายแตกหมด
-
โถ่...จันทร์เด็กน้อย :กอด1:
หกขวบ เจิ้น เป็นโลลิสินะ 5555
-
อ่านไปด้วยใจหวาดหวั่น จะดราม่ามั้ยเนี่ย 55555
น้องจันทร์น่ารักน่าเอ็นดู เหมือนเห็นกระต่ายกระดิกหูกระดิกหาง วิ่งดุ๊ก ๆ ตลอดเวลา :-[
ว่าแต่เจิ้นนี่สมาคมโคแก่กินหญ้าอ่อนที่แท้จริงเลยสินะคะ ฝันเปียกเพราะน้องตอน 6 ขวบ อื้มม
-
:hao7: :hao7:
-
โชตะมาก หกขวบหรอ ใจบางสุดๆ เอาใจช่วยให้มูนนี่รู้ความจริงๆไว นะคะ ฮุๆๆๆๆ
-
คิดจะล่อจันทร์ตั้งแต่หกขวบเลยอะคนเรา :hao6:
เอ็นดูความพยายามของมูนนี่มาก เจิ้นเตรียมรับมือน้องไว้เลยนะคะ55555
-
เจิ่นเตรียมตัวตกเป็นจำเลย 555
-
ทำไมเรารู้สึกว่าสิ่งที่จันทร์กำลังทำดูเข้าทางเจิ้่นไปหมด เหมือนจันทร์กำลังศึกษาหาข้อมูลเตรียมตัวเป็นของเจิ้นเลย
-
เจิ้นรักน้องตั้งแต่เด็กเลยเหรอ ปลายปลื้มมมม มูนนี่หาคำตอบงานวิจัยให้ได้เร็วๆนะก่อนที่เจิ้นจะรู้ด้วย
-
เอ็นดูวนางงงง มูนนี่เด็กน้อย เจิ้นก็เก่งสมเป็นเจิ้นจริงๆ อธิบายทุกอย่างออกมาให้มูนนี่เข้าใจได้แบบชัดแจ่มแจ้งและฟังดูเป็นเรื่องปกติแล้วมูนนี่ไม่กลัวเลย แถมอยากให้เจิ้นเข้ามาในตัวนางอี๊กกกกก / เบาลูกเบา ใจเย็นๆๆๆๆ / ลุ้นไปกับมูนนี่โคนันน้อย จะรอดโดนเจิ้นจับได้ไหม? น่ารักจริงๆ :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เหมือนมูนนี่น้อยจะรออายุ 20 อย่างใจจดจ่อ
-
เอ็นดูจันทร์มาก อยากรู้ว่าจะเก็บความลับจากเจิ้นได้นทนแค่ไหน ส่วนเจิ้น! ร้ายมาก ชอบ 5555555555555
-
จันทร์จะรวยหมื่นล้านละเนี่ย โกงเจิ้นจังเลย //สินเชื่อหนูมีเครื่องบันทึกอยู่ข้างในตัวไหมลูก สงสัย
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
จันทร์โตแล้ว
-
ความซื่อของจันทร์รนั้นน น่าเอ้นดู
-
สืบได้ความว่าไงอย่าลืมมาบอกเราบ้างนะมูนนี่เราอยากเผือก อะแฮ่ม อยากรู้
ส่วนเจิ้น มีวี่แววที่นกในกรงจะบินออก ระวังตัวเน้อออออ :mc4:
-
อ่านมาถึงตอนนี้เริ่มรู้สึกแล้วว่าคำว่า "ในปกครอง" นี่อาจจะไม่ได้หมายถึงจันทร์แต่อาจเป็นเจิ้นก็ได้ เห็นหลายๆคนย้อนกลับไปอ่านบทนำกับบทแรกมาซึ่งเราก็ทำเหมือนกัน จากที่อ่านมาเหมือนว่าพอจันทร์โตขึ้นจะเริ่มฉายแววร้ายนะเหมือนน้องวางแผนอะไรไว้สักอย่างในใจถ้าเดาไม่ผิดก็คงเป็นเรื่องที่ต้องการให้เจิ้นเป็นของตัวเองคนเดียวแล้วเรื่องที่ขอเจิ้นมีแฟนนี่เราว่าจันทร์เตรียมตัวจะจีบเจิ้นมากกกว่า ซึ่งก็ไม่รู้ว่าระหว่างทางที่กว่าจะไปถึงตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทำไมจันทร์ถึงดูไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ระหว่างกันหรือเจิ้นก็ไม่ได้ทำอะไรให้ชัดเจนกันแน่ คงต้องรออ่านกันแล้วล่ะ
-
จันทร์ดูนุ่มนิ่มมากเลย ฮืออออ :hao5:
-
ให้นางซวยบ้างค่ะ มีความหมั่น 555555
-
มูนนี่เด็กดีจริงๆ :hao7:
-
น้องงงงงงง :hao5:
น้องมูนนี่น่ารักจัง แอบไปทำวิจัยด้วย
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
Chapter 14 No Kiss
ผมเริ่มวางแผนโครงร่างวิจัยของตัวเองในวันเสาร์ เจิ้นลงไปออกกำลังกายที่ฟิตเนสบริษัท ผมเลยหอบโน๊ตบุ๊ค สมุด เครื่องเขียนมานั่งที่เก๋ง จริงๆมันก็ออกจะประเจิดประเจ้อที่ผมมานั่งทำวิจัยเรื่องเจิ้นในที่ๆทุกคนมองเห็น
แต่ถ้าแอบๆทำมันก็เหมือนดูมีความลับใช่ไหม...ต้องแบบนี้แหละจะได้ไม่เหมือนผมกำลังมีความลับ แค่เป็นการทำการบ้านเฉยๆ
สินเชื่อก็มานั่งกับผมด้วย ผมต้องการความมั่นใจจากผู้ร่วมอุดมการณ์หนึ่งเดียวของผม ผมเริ่มวาดขอบเขตการวิจัยผมอย่างจริงจังหลังจากแค่หาข้อมูลคร่าวๆไปแล้วที่ห้องสมุด
กลุ่มตัวอย่างของผมน่าจะมีสามกลุ่ม คือกลุ่มเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เด็กมหาลัย แล้วก็วัยทำงาน อืม...กลุ่มมหลาลัยน่าจะเก็บข้อมูลได้ไม่ยากเพราะใกล้ตัว วัยทำงาน...ก็มีเจิ้น พ่อ เจิ้น พ่อ ง่ะ คุณป้าแม่บ้านด้วยก็ได้ เฮ้อ กลุ่มนี้น่าจะเก็บข้อมูลยากแหงๆเลย
“จันทร์ ทำการบ้าน?”
“จะ เจิ้น อะ ไม่ได้ไปออกกำลังกายหรอ”
“ลืมว่ามีนัด”
ผมเผลอปิดโน๊ตบุ๊คลงทันที เจิ้นเลิกคิ้วเล็กน้อยกับท่าทีตี่นๆของผม ไม่ได้นะ จะให้เจิ้นรู้ไม่ได้ ผมจะมีพิรุธไม่ได้ ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยเจิ้นจะไหวตัวแล้วหรอ?
“เจิ้นครับ”
เสียงจากบุคคลที่สามทำให้เจิ้นหันไปหา พี่เลขาในชุดสูทเดินเข้ามาพร้อมสองเอกสาร เพิ่งสังเกตว่าเจิ้นก็ใส่สูทเหมือนกัน....วันนี้เจิ้นใส่สูทสีเลือดหมูด้วย หล่อจัง
“เดี๋ยวตามลงไป จันทร์มัดผมให้พี่หน่อย”
พี่เลขาออกไปแล้ว ส่วนเจิ้นส่งมือมาให้ผมเดินไปหา เจิ้นมักจะชอบให้มัดผมให้ถ้ามีเวลา ผมของเจิ้นนุ่มมาก เส้นหนาเรียงตัวสวย อาจจะเพราะเจิ้นไม่เคยทำอะไรกับผมเลย แค่ไว้ยาวไปอย่างนั้นเอง
ผมค่อยๆรวบผมเจิ้นทีละนิด สังเกตว่าตรงไหนมันยุ่งๆไหม เจิ้นไม่ค่อยชอบให้ใครยุ่งกับหัวตัวเองผมเลยรู้สึกว่าตัวเองได้รับสิทธิพิเศษหน่อยๆ การยืนมัดผมหน้าเก๋งแบบนี้ถือเป็นลักษณะการยืนที่เหมาะสมมาก เพราะผมยืนอยู่บันไดสูงจากเจิ้นสองขั้นความสูงเราจึงพอจะใกล้เคียงกัน
ที่มัดผมเจิ้นเวลาออกงาน คุยงานจะไม่ใช่ยาง แต่เป็นเหมือนปลอกเงินสลักลายเมฆล้อมจันทร์ที่มีสลัก เป็นปลอกผมสั่งทำพิเศษทำให้ล็อคผมไว้ได้พอดี มันแอบมัดยากกว่ายาง....แต่ผมมัดผมให้เจิ้นประจำจนชินแล้ว
“วันนี้พี่หล่อหรือยัง?”
“งั้นๆแหละ ไปงานอะไรหรอ”
เจิ้นหันมาโอบเอวผม ผมก็โน้มตัวไปกอดคอเจิ้น วันเสาร์บ่ายคือเวลาของเราแต่วันนี้เจิ้นคงต้องออกไปข้างนอก แล้วผมก็ต้องอยู่คนเดียว
“พวกงานน่าเบื่อ.... อยู่บ้านเป็นเด็กดีนะจันทร์”
“อื้อ.... จันทร์เหงา”
ผมซุกหน้าลงกับไหล่เจิ้น รู้ว่าตัวเองกำลังงอแงไม่อยากให้เจิ้นไปทำงาน แต่ผมก็มีแพลนกิจกรรมที่อยากทำกับเจิ้นนี่นา ทุกอย่างถูกพับเก็บหมดเลย
“เดี๋ยวพี่รีบกลับ...พรุ่งนี้ไปกินไอติมชิดลมกัน”
เจิ้นลูบหัวผมเบาๆก่อนเขาจะผละออก ไอติมชิดลมทำผมรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย เจิ้นกำชับให้ผมกินข้าวตรงเวลาแล้วก็อย่านั่งตากลมนานๆ เราจุ้บกันสองสามทีก่อนเจิ้นจะเดินออกไป
กระจิตกระใจการทำวิจัยของผมหดหายหมดเลย พิมพ์ไปได้นิดหน่อยเองอ่ะ....ไว้ค่อยทำต่อแล้วกัน ไปต่อกันดั้มก่อนดีกว่า
“ป้า...ป้าครับ”
ผมเงยหน้าจากกองกันดั้ม คุณป้าแม่บ้านหายไปไหน? ปกติป้าจะเดินไปเดินมาคอยเติมชาเติมขนมให้ผมแต่ตอนนี้ชาหมดแล้ว ขนมก็หมด
ความสนใจจากกันดั้มหมดลงทันที ผมเดินรอบบ้าน ในครัว ในห้องนอนป้าที่อยู่ถัดห้องครัวก็ไม่มี รอบบ้านก็ไม่มี สระว่ายน้ำก็ไม่มี ป้าไปไหน?
เจิ้นไม่อยู่ ป้าก็ไม่อยู่..... ผมอยู่คนเดียว
ผมรีบวิ่งกลับไปห้องโถงที่ผมนั่งต่อกันดั้ม หยิบสินเชื่อมากอดไว้แน่น...ผมไม่ชอบอยู่บ้านคนเดียวเลย บ้านเรากว้างมากเพราะกินพื้นที่ทั้งชั้น มีประตูระเบียงออกไปเก๋งจีนอยู่ตรงกลางที่ติดกับห้องโถงรับแขก หลังโซฟาตัวใหญ่ก็เป็นฉากไม้กั้นเป็นห้องนอนใหญ่ตรงกลาง ห้องทำงาน และห้องนอนเล็ก หลังทีวีก็เป็นอีกฉากกั้นห้องกินข้าว ห้องครัว ห้องนอนป้า....บรรยากาศแบบจีนๆที่ผมเคยชินมันดูน่ากลัวในยามเงียบงัน
ป้าไปไหน?
เอ้ะ..วันนี้ป้าไปซูเปอร์
ทุกวันเสาร์กับวันพุธคุณป้าแม่บ้านจะไปซื้อของเข้าบ้าน ป้าจะหายไปทั้งวันเพราะนอกจากจะไปซูเปอร์แล้วป้าต้องไปบ้านใหญ่ ไปแบ่งชาแบ่งขนมมา ทำให้ป้าต้องใช้เวลาทั้งวัน... แต่ผมไม่เคยต้องอยู่คนเดียวเพราะมีเจิ้นอยู่ด้วยตลอด
แต่ตอนนี้เจิ้นไม่อยู่....เหงาจัง
ผมพาสินเชื่อออกไปนั่งที่เก๋ง อย่างน้อยสินทรัพ์กับออมทรัพย์ก็ยังร้องเพลง แต่ลมมันก็แรงเหลือเกิน ดีนะที่กรงนกบ้านเราเป็นเหล็กอย่างดีมันเลยไม่เคยแกว่ง แถมหลังคาเก๋งก็ลาดเอียงบังฝนให้พวกมันแม้แต่ตอนพายุเข้า นกค๊อกคาเทลของผมมีบ้านกลมๆ มีสะพานเชือกสำหรับนก มีของเล่นสารพัดที่ผมเลือกมาใส่ให้
วิวกรุงเทพมหานาครจากมุมนี้ก็สวยดี ผมไม่ค่อยเห็นอะไรชัดนัดถ้าไม่ยืนชิดขอบตึกที่กั้นกำแพงมาถึงระดับอก หวาดเสียวเหมือนกันกลัวตัวเองจะหล่นลงไป....
ผมนั่งเล่นกับนกสักพักก็เบื่อ.... เลยอุ้มสินเชื่อเดินอ้อมตัวบ้านไปอีกฝั่งที่มีห้องกระจกดูดาว เหตุผลที่ต้องมาอยู่มุมนี้เพราะเงาบ้านเราจะบังแดดให้กลางวันห้องนี้ไม่ร้อนเกินไป
“อยู่ห้องนี้แล้วกันเนอะสินเชื่อ ข้างในไม่มีใครอยู่เลย”
ห้องกระจกที่เต็มไปด้วยเบาะนุ่มๆกับผ้าห่มนิ่มๆช่วยให้ผมรู้สึกดีนิดหน่อย แม้จะแอบร้อนแต่ก็มีแอร์ ผมนอนมองท้องฟ้าไปเรื่อย คุยกับสินเชื่อเรื่องไร้สาระจนปากจะเปื่อย
จริงๆผมก็อยากโทรหาเพื่อนๆ ผมยังมีไลน์กรุ้ปทุกคนนะ แต่เหมือนจะยุ่งกันหมดนานๆทีจะตอบตรงกัน ช่วงผมยุ่งเพื่อนบางคนว่าง ช่วงผมว่างก็มีว่างตรงกันสักคนสองคน เราเลยไม่ค่อยได้คุยกันครบกลุ่ม
ส่วนไลน์ของผมกับคิวก็เงียบมาหลายวันแล้ว....
Jern : จันทร์...ทำอะไรอยู่?
JaoMoon : นอนอยู่ (สติกเกอร์หมีคอตก)
Jern : คุณป้ากลับยัง?
JaoMoon : ยังเลย อยู่คนเดียว
Jern : (ส่งรูป)
ผมหลุดหัวเราะที่เจิ้นส่งภาพเซลฟี่ตัวเองมา คิ้วเจิ้นหมวดเหมือนงงๆว่ากล้องถ่ายยังไง แถมเป็นมุมก้มหน้ามองกล้อง แล้วก็มีเหนียงด้วยเพราะมันมุมเสย ตลกจัง
JaoMoon : น่าเกลียดดดดด
Jern : ออกจะหล่อ ไหนถ่ายให้พี่ดูบ้าง
JaoMoon : (ส่งรูป)
ผมชูสองนิ้วแลบลิ้นกลับไปให้เจิ้น เขาส่งสติกเกอร์กระต่ายส่งหัวใจที่ผมโหลดให้กลับมา
Jern : น่ารักสู้พี่ได้นิดหน่อย
JaoMoon : โด่ววว มากกว่าเจิ้นเยอะเหอะ
Jern : มากกว่านิดหน่อยก็ได้
ผมคุยกับเจิ้นอีกเยอะแยะ เจิ้นอยู่ในงานเปิดตัวนาฬิกาอะไรสักอย่างที่เพื่อนสมัยเรียนเป็นเจ้าของ เจิ้นมีเพื่อนอยู่ไม่กี่คนและเจอกันยากมากเพราะทุกคนมีกิจการเป็นของตัวเอง ต่างคนต่างยุ่งกันไปหมด
เจิ้นไม่ค่อยนัดเพื่อนมากินข้าวที่บ้านด้วยไม่รู้ทำไม เคยเจออยู่ครั้งสองครั้งตอนมานั่งกินเหล้ากันที่นี่แต่ปีหลังๆก็ไม่ได้มาอีก แต่ก็ได้ยินคุยโทรศัพท์กันบ้างเพราะเจิ้นคุย มึง-กู กับเพื่อนเหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ ผมก็มีบ้างเหมือนกันแต่ไม่บ่อย
JaoMoon : แล้วเมื่อไหร่จะกลับ
JaoMoon : จันทร์เหงา...
JaoMoon : จันทร์คิดถึงมากๆเลย
เจิ้นไม่ตอบผมแล้ว ไม่ขึ้นอ่านด้วย อาจจะเพราะยุ่งกับเรื่องในงาน ผมยอมวางมือถือลงหลังจากแน่ใจว่าเจิ้นไม่ตอบแน่ๆ
“เมื่อไหร่เจิ้นจะกลับเนอะสินเชื่อ”
ผมซุกหน้ากับหัวสินเชื่อ ซ่อนตัวในผ้าห่มมองท้องฟ้าไปเรื่อยเปื่อย....เหงาจัง
“กูกลับล่ะ”
เจิ้นลุกขึ้นยืนขณะที่ทั้งกลุ่มกำลังนั่งคุยกัน บทสนทนาชะงักและทุกสายตาหันไปมองผู้ชายที่พูดน้อยมาตั้งแต่นั่งรวมกลุ่มกัน แฟชั่นโชว์นาฬิกาใกล้จะเริ่มแต่คนที่เพื่อนเคี่ยวเข็ญให้มานั่งสร้างกระแสกลับจะลุกกลับบ้านซะอย่างนั้น
ถึงจะเป็นแค่งานโชว์นาฬิกาแต่ก็ติดยี่ห้อระดับท็อปของประเทศไทยทำให้ดาราที่มาเดินเป็นถึงแนวหน้าตัวท๊อปของประเทศทั้งนั้น และเจิ้นก็เป็นหนึ่งในคนที่ถูกจัดให้นั่งอยู่แถวหน้าในกลุ่มเจ้าภาพที่เป็นที่รู้จักในกลุ่มเพื่อนนักธุรกิจวัยไล่เลี่ยกัน
“เห้ยไม่ได้ นานๆทีเจอกันไอ้เจิ้น มึงนั่งเลย”
ตาหรี่มองผู้ชายที่กล้าหาญมาดึงข้อมือไว้ แถมฉุดให้นั่งลงอีก เพื่อนๆพากันบังคับแกมสั่งให้นั่งลงไม่ให้ไปไหน นานทีปีหนจะรวมกันครบกลุ่ม วันแบบนี้ถึงจะเป็นวันเสาร์ก็ใช่จะว่างทุกคน
“กูก็ซื้อทุกคอลเลคชั่นอยู่แล้ว”
หงุดหงิด...ยังคงพะวงกับไลน์ที่คนตัวเล็กไม่ตอบแล้วหลังจากเขาทิ้งช่วงไปถ่ายรูปตรง Backdrop ร่วมกับเจ้าภาพเพื่อนสนิท ไม่รู้ป่านนี้งอนหรือโกรธไปแล้ว
“เออน่า จบนี่ไปกินข้าวกัน”
“จันทร์รอ”
เสียงโห่ฮาดังขึ้นทันที จะกี่ปีๆเหตุผลของการผิดนัด กลับก่อน ไม่ไปเจอเพื่อนก็เพราะ ‘เจ้าจันทร์’ เด็กน้อยลูกแก้วมังกรที่เจิ้นทั้งหวงทั้งห่วงเป็นจงอางหวงไข่
“ก็กูบอกแล้วให้ชวนน้องมาด้วย”
“พวกมึงมันไว้ใจไม่ได้”
ปีก่อนๆก็ชวนเพื่อนไปกินเหล้าที่ช่อฟ้าบ้าง แต่พวกนี้ชอบไปถามคำถามแปลกๆเพื่อยั่วโมโหเขา เจ้าจันทร์ก็ไม่รู้เรื่องตอบได้บ้าง ไม่เข้าใจบ้างปนๆกันไป พอเห็นเขาหงุดหงิดก็ยิ่งได้ใจ....ช่อฟ้าก็เลยงดรับแขกถาวร
“พวกกูก็เป็นห่วงมึงไง....อยากให้เพื่อนสมหวังสักที ลงทุนมาหลายปีได้กำไรไปบ้างยัง?”
คำถามสองแง่สองง่าม...กำไรที่ไม่ใช่ตัวเงินแต่เป็นการหลอกถามว่า กิน น้องไปหรือยัง
เจิ้นเลิกคิ้วสีหน้าไม่เปลี่ยนทำให้คนแหย่ก็แหย่ไม่ขึ้นเมื่อเจิ้นไม่คิดจะตอบ สุดท้ายก็กลายเป็นอ้อนวอนว่าขอให้อยู่เพราะจะมีนักข่าวสายธุรกิจมาเยอะ ช่วยเสริมบารมีให้เพื่อนหน่อยก็เลยต้องอยู่ แต่ไม่วายรีบโทรไปให้ป้าแม่บ้านกลับไปดูจันทร์
เจ้าจันทร์อยู่คนเดียวได้เพราะน้องโตแล้ว....อยู่ได้แต่ก็ใช่ว่าเจ้าตัวเขาจะชอบ...เลี้ยงมากับมือทำไมจะไม่รู้ว่าเจ้าจันทร์ติดเขา ติดป้าแม่บ้าน กระต่ายสินเชื่อ แล้วก็นกค๊อกคาเทลที่เจ้าตัวชอบนักหนา...
ถ้าเลือกได้ก็ให้น้องไม่ต้องเหงาดีกว่า เดี๋ยวซึมเปล่าๆ
“ชุดฟินาเล่นั่นแพร พิมพิลา โคตรสวย”
“ใคร?”
เจิ้นมองผู้หญิงในชุดขนนกที่ค่อยๆเยื้องย่างออกมาจากฉากด้านหลัง สปอร์ตไลท์และจังหวะเพลงทำให้ทุกสายตาสะกดไปที่มือเรียวที่กำลังกรีดกรายโชว์นาฬิกาบนหลังมือที่ค่อยๆเลื่อนผ่านใบหน้าลงมาที่ปลายคาง
ทุกคนดูประทับใจไปกับความสวยและท่วงท่ามั่นใจ ก่อนเธอจะเดินหายไปและออกมาอีกทีพร้อมๆกับนางแบบนายแบบทุกคน และเพื่อนของเขาเจ้าของคอลเลคชั่นใหม่
เจิ้นมองเพื่อนตัวเองที่กล่าวขอบคุณแขกทุกคน ก่อนจะรู้สึกว่าถูกจ้องมอง...ทำไมให้เผลอหันไปสบเข้ากับดวงตากลมโตของนางแบบชุดฟินาเล่ เจ้าตัวพอสบตากับเจิ้นก็ถึงกลับแสดงท่าทีเขินอายรีบหันหน้าหนี
“เขาสนมึงว่ะเจิ้น”
“อือ”
“แพร พิมพิลาเลยนะโว้ยยย สวยชิบหาย”
“แฟนมึงล่ะ?”
เพื่อนเจิ้นคนนี้ก็มีธุรกิจโชว์รูมรถ แฟนก็เป็นนางเอกช่องเคเบิลเหมือนกัน
“สวย...นั่นไงแฟนกู ยืนแถวเกือบหลังๆ โธ่ไม่เกี่ยวดิ มึงก็ลองจีบหน่อยดิเจิ้น....สาวเขาอุตส่าห์มีใจ”
“เพ้อเจ้อ”
เจิ้นมองความสวยของผู้หญิงเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง อาจจะเพราะเคยชินกับของสวยๆงามๆ จำพวกเครื่องคราม แจกัน ฉากกั้นห้อง อะไรที่บ่งบอกวัฒนธรรมเลยมองว่าใบหน้าของผู้หญิง รูปร่าง การแต่งตัวก็เป็นวัฒนธรรมที่เปลี่ยนไปตามยุคตามสมัย ไม่ได้ให้ความรู้สึกพิเศษอะไรเท่าไหร่
“กูก็ลืมไป แพร พิมพิลาจะไปสู้อะไรกับเด็กมึงเนอะเจิ้น...หอมกลิ่นนม ตัวนิ่มๆ แก้มนุ่มๆ”
“มึงรู้ได้ไงว่าแก้มจันทร์นุ่ม”
เสียงแข็งพร้อมกับตาจ้องเขม็งทำให้เพื่อนรีบปฏิเสธแล้วบอกว่าสมมุติ มันแค่คำคล้องจองกันเฉยๆ ย้ำแล้วย้ำอีกเจิ้นถึงจะเลิกคิดมาก ทั้งขำทั้งฉุนกับความขี้หวงของเพื่อนตัวเอง
“ไม่มีใครกล้าแย่งมึงหรอกครับเจิ้น”
“มีปัญญาก็ลองดู”
“จันทร์นอนแล้วหรอครับป้า?”
เจิ้นรับน้ำชาจากคุณป้าแม่บ้านที่มายืนรอหน้าลิฟต์
“ค่ะ เพิ่งเข้าห้องไป งอนเจิ้นใหญ่เลยค่ะ”
น้ำเสียงปนหัวเราะกลับทำเจิ้นคิ้วขมวด ก็ไม่แปลกที่จะโกรธเขาเพราะสัญญาไว้ว่าจะรีบกลับแต่ดันกลับมาสามทุ่ม พวกเพื่อนๆลากไปกินข้าวต่อไม่ยอมให้กลับ...ตั้งใจกวนประสาทอย่างชัดเจน
“เฮ้อ...แล้วเขากินข้าวหมดจานใช่ไหม?”
“หมดค่ะ ลูกล่อลูกชนกันอยู่เหมือนกัน คุณจันทร์ทานน้อยทุกทีเวลาเจิ้นไม่อยู่ เธอเหงานะคะ”
“ขอบคุณครับ ป้าไปพักผ่อนเถอะ”
เจิ้นถอดสูทสีเลือดหมูพาดแขน สาวเท้าไปอีกฝั่งที่เป็นห้องนอน ใต้โคมไฟสลัวมีร่างเล็กๆนอนกอดกระต่ายหัวโตเหมือนทุกคืน รอยยิ้มจางแต้มมุมปาก สูทถูกวางที่ปลายเตียงก่อนเจ้าของจะขยับขึ้นไปคร่อมคนใกล้จะหลับ
“กลับมาแล้ว...”
หอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่ แต่คนโดนหอมไม่ยอมหันมาคุยกันดันเลื่อนเจ้ากระต่ายมาปิดหน้าบ่งบอกอาการ ‘งอน’ และถ้าไม่ง้อจะยิ่งงอนกว่าเดิม
“ไม่อยากคุยกับพี่แล้วหรอ?”
ยังไม่มีเสียงตอบรับ
“จันทร์...คนดีคุยกับพี่นะ...จันทร์ไม่คุยด้วยพี่จะร้องไห้แล้ว”
“จันทร์ร้องไปแล้วก่อนเจิ้นอีก”
เสียงอู้อี้ขึ้นจมูกบ่งบอกว่าตัวเองงอแงมาแล้วก่อนจะให้เจิ้นมาขู่อีก
“พี่ขอโทษ ขอโทษนะ”
ดึงมือเล็กขึ้นมาหอมย้ำๆ ไม่อยากจะดึงกระต่ายออกเพราะวันนี้ตัวเองผิดเต็มๆ อยากให้น้องหันมาคุยด้วยตัวเองมากกว่า
“สัญญาว่าจะกลับมาเร็วแล้วด้วย”
“พี่ขอโทษ”
“ฮึก...กว่าคุณป้าแม่บ้านจะกลับก็ตั้งเย็น จันทร์อยู่คนเดียว.... ละก็วันนี้เป็นวันของจันทร์ด้วย”
เจิ้นรู้สึกผิด เสียงสะอื้นเล็กๆที่ดังออกมาจากหลังกระต่ายทำให้หัวใจเขาเจ็บปวด... ทุกวันเขาทำงานหนักเจ้าจันทร์ต้องกินข้าวคนเดียว นั่นเพราะวันเสาร์อาทิตย์จะได้อยู่ด้วยกันทั้งวัน
เขาเลี้ยงมาให้จันทร์ขาดเขาไม่ได้.... แต่มันก็ทำให้น้องเปราะบางและร้องไห้ง่ายๆ
“กอดกันนะ...ผิดไปแล้ว มาร้องไห้กับพี่นะ อย่าร้องไห้คนเดียว”
เจ้าจันทร์ยอมขยับออกมาจากหลังสินเชื่อ เจิ้นโอบเอวบางเข้ามากอดแน่นปล่อยให้คนเสียใจได้งอแง โวยวาย กำปั้นเล็กๆทุบอกเขาไม่หยุด ตาแดงบวมช้ำผลิตน้ำตามจาเปรอะเปื้อนไปทั้งใบหน้าบ่งบอกความเสียใจอันมากมายเหลือเกิน
ร้องไห้จนพอใจสุดท้ายก็ยอมสงบลงแต่สองแขนยังโอบคอเจิ้นไว้แน่น หน้าซุกลงกับไหล่ไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้เห็นหน้า เจิ้นก็ไม่บังคับแม้จะอยากเช็ดน้ำตาให้เหลือเกิน... ตาเล็กๆคงบวมเป่งเหมือนทุกครั้งที่ร้องไห้
“จันทร์เหงา ฮึก...เจิ้นมาช้า
“ครับ พี่ผิดเอง”
มือหนาลูบแผ่นหลังบางปลอบประโลมคนเสียใจ เจ้าจันทร์บ่นงุ้งงิ้งต่อว่าอีกหลายอย่างจนพอใจถึงยอมเขยิบตัวออกให้เจิ้นได้มองชัดๆ
“ตาบวมหมดแล้ว...มูนนี่ของพี่ตาบวม”
“เพราะใครล่ะ...”
“พี่ให้จันทร์ทำโทษดีไหม?”
เจิ้นยิ้มมองคนน้องที่เอียงคอใช้ความคิด ก่อนจะพยักหน้าในที่สุด
“ไหน ทำโทษพี่ยังไงดี?”
“งดรางวัลเด็กดีของเจิ้นหนึ่งเดือน ไม่จูบกันตั้งแต่วันนี้”
“หืม นับมอนิ่งแคร์กับไนท์แคร์ด้วยไหม?”
“นะ...นับ ปากแตะกันจันทร์นับหมด”
คนโดนงดจูบลอบยิ้มมองคนคิดบทลงโทษที่มีสีหน้าลังเลเสียเอง แต่รอยยิ้มก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว กลัวจะทำให้รู้...ว่าเจ้าตัวน่ารักน่าเอ็นดูขนาดไหน
“แล้วถ้าจันทร์ฝันเปียก...จิตใต้สำนึกอยากจูบพี่ล่ะ?”
ใบหน้าเนียนขึ้นสีแดงเรื่อ กลิ่นนมอ่อนๆที่หาได้ยากในวัยรุ่นอายุสิบแปดทำให้ต้องก้มหน้าลงไปหอม...ไม่ผิดนะ หอมแก้มไม่ใช่จูบ
“มะ ไม่ได้เหมือนกันแหละ ฮื้อออ ไม่หอมสิ จันทร์พูดอยู่”
“โอเคๆ ตกลงว่าถึงจันทร์อยากจูบพี่ก็ห้ามจูบ?”
“ใช่ ห้าม No mouth to mouth นะ”
“แล้วถ้าปากพี่แตะตรงอื่น เช่น... แก้ม คาง ลำคอ ใบหู... อืม หรือไหล่?”
ไม่พูดเปล่าแต่ยังสาธิตโดยการไล้ปลายจมูกไปตามผิวขาวกรุ่นกลิ่นนมจางๆช้าๆ เสียงหอบหายใจเบาๆที่ดังชัดเพราะคนตัวเล็กยังอยู่ในอ้อมกอดทำให้รอยยิ้มแตะมุมปากอีกครั้ง
“จะ...เจิ้น...มะไม่เอา อื้อ....”
เสียงครางหวานดังขึ้นเมื่อฟันคมๆขบเม้มไปที่ใบหู แถมมือที่ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง แม้จะมีชุดนอนบางๆกั้นไม่ได้สัมผัสผิวกายโดยตรงก็ให้ความรู้สึกไม่ต่างกัน
“ไม่ mouth to mouth เลยนะ ทำตามที่จันทร์บอกทุกอย่างเลย”
“จะ เจิ้นแกล้งจันทร์ งื้อออออ”
เจ้าจันทร์ครางงุ้งงิ้งเมื่อฝ่ามือหนาบีบอย่างแรกที่ซาลาเปานุ่มนิ่มใต้กางเกงชุดนอน
“จันทร๋ต่างหากแกล้งพี่....ไม่ให้พี่จูบ”
“กะ ก็เจิ้นดื้อ... ไม่ให้จูบนะ”
“ครับ ไม่จูบครับ... จะไม่ให้ปากพี่แตะปากจันทร์เลย หายโกรธพี่นะมูนนี่เด็กดี”
“อื้อ...อ๊ะ...เจิ้น...”
เจิ้นกระชับอ้อมกอดคนที่เหนื่อยจนหลับไปแล้วเข้าหาตัวเอง หลังจากไนท์แคร์โดยที่ไม่ mouth to mouth ตามเงื่อนไขคนคิดบทลงโทษทุกประการจนพอใจ.... เสียงครางเบาๆเพราะถูกรบกวนการนอนจากโจรขโมยหอมแก้มแต่ก็ยังพลิกตัวหันไปซุกอกอุ่นของคุณโจรซะอย่างนั้น แต่ระหว่างกันและกันก็ยังมีกระต่ายสินเชื่อหัวโตกั้นตรงกลางทำให้ต้องค่อยๆแอบดึงหูยาวๆออกจากคนตัวเล็ก
เสียงครางประท้วงดังงุ้งงิ้งเมื่อกระต่ายนุ่มนิ่มหายไป แต่พอถูกรั้งเข้าไปหนุนแขนแกร่งที่คุ้นเคยกลับมีรอยยิ้มพึงพอใจเข้า
มาแทนที่
เจิ้นยกยิ้มมองคนหลับสนิท สำรวจตรวจตาไหล่บางที่โดนเขาจูบไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ก็ยังไม่กล้าทำรอยทิ้งเอาไว้เพราะกลัวคนอื่นเห็นแล้วมูนนี่ของเขาจะโดนตั้งคำถามแปลกๆมาอีก
มูนนี่ของเขา...น่ารัก
ส่วนไอ้กระต่ายที่ได้รับความรักเกินควร...ลงไปนอนกับพื้นน่ะดีแล้ว...เหม็นขี้หน้า
==========================
หมั่นไส้เจิ้นเนอะ อะไรจะกลัวขาดทุนกับน้องขนาดนั้นคะเจิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ตัวเองผิดแท้ๆอ้ะ
ตอนนี้ก็จะเรื่อยๆ งานวิจัยมูนนี่ยังไม่ไปถึงไหน นอยด์เจิ้นก่อนซะงั้น 55555+ ส่วนคุณ แพร พิมพิลานี่ยังไงดีน้า?
ปล. เราเปิดสั่งสมุดปีใหม่อยู่ในเพจนะคะ ใครสนใจไปจับจองได้จ้า
-
โอ่ยย มูนนี่ยอดนักสืบหรอลูก หื้มมมม เอ็นดู5555555555
-
ทำไมรู้สึกหมั่นไส้เจิ้นจัง
-
:pig4:
-
เราหัวเราะแรงมากกกกับบทสุดท้ายแม้กับสินเชื่อเจิ้นก็ไม่เว้นนะคะสงสารสินเชื่อเลยลงไปนอนกับพื้นแล้วววว
-
กับกระต่ายก็ยังหึงอะคนเรา555555
สรุปยังไงเจิ้นก็หาเรื่องมาโกงจันทร์ได้ตลอดสินะ :hao6:
-
เอ็นดูมูนนี่ งดจูบแต่ไม่งดอย่างอื่น
-
หือ... เจิ้นตัวร้าย
-
มูนนี่ตามเจิ้นไม่ทันอีกตามเคย
ไม่เอาตัวร้ายยยยย ไม่ชอบบบบ
กลัวมูนนี่เสียใจอะ
-
สินเชื่อทำอะไรผิด :hao3: :hao3: :hao3:
เจ้นใจร้ายยยยย o18
มูนนี่นู๋จะน่ารักไปถึงไหนลูกกก
-
สินเชื่อคอยอยู่ใกล้ๆจันทร์ ห่างกันไม่ได้ขนาดนี้ >>เป็นพระเอกปลอมตัวมาใช่ไหม? ตอบ !!
-
เดี๋ยวว นั่นสินเชื่อไง สินเชื่อเอง ทำไมเจิ้นทำแบบนี้หละ5555555
-
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ท่าทาง แพร พิมพิลา ถูกใจเจิ้นซะแล้ว
คงกำลังหาทางเข้าเจิ้น
เจิ้น ก็อย่าเปิดทางให้เชียวนะ
ไม่งั้นจันทร์ ลอยหายไปจากเจิ้นแน่ๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณแพนี้สงสัยจะเป็นแฟนเจิ้นหรือเปล่า
จนน้องต้องขอมีแฟน :กอด1:
-
สินเชื่อผิดเฉ๊ยยยย 5555 มีความเอ็นดูววว
แต่ว่านะ รู้สึกตะหงิดๆ กับแม่ดารานั่น หวังว่าคงไม่มาทำให้มูนนี่เสียใจนะ
ไม่งั้นอิเจ้จะไปจัดการหล่อนเอง วุ้ยยย อินแท้ 5555 :katai1:
-
สินเชื่อคือพระเอกใช่ไหมคะ ไม่เคยทิ้งน้องไว้คนเดียว :hao7:
-
สินเชื่อผู้นอนดิ้นตลอดกาล เจิ้นไม่ได้โยนทิ้งจริงๆน้า 55555
กว่างานจัย เจ้าจันทร์จะเสร็จ เจิ้นได้กำไรอีกนาน
-
โว๊ะ เจิ้น กับกระต่ายก็เอาเนาะ
-
อ่อย ออกเล่มวางขายก่อนเลยเถอะนะ ไม่อยากรอแล้ว เราจะซื้อทันทีเลย ซื้อผ่านMEBก็ยอมมมมมม
-
เรื่องนี้ไม่ควรมีตัวร้าย เพราะแค่เจิ้นก็ร้ายมากแล้ว เกลียดการหลอกล่อน้องของเจิ้น เข้าใจใช้คำ
-
เจิ่น แม้แต่กระต่ายก็อิจหรอ
-
อย่ามาม่าคุณแพรเลยน้าา สงสารน้องง
-
น้องจันทร์ลูกกว่าหนูจะรู้เรื่องรู้ราวนี่ โดนพี่เจิ้นเขมือบน้องก่อนแน่เลย /สูดยาดม
-
โอ้ยย หมั่นไส้เจิ้นอ่ะ แต่นางเอกคนนั้นคือคนที่มูนนี่พูดถึงตอนอินโทรใช่ไหม... ยังไม่อยากกินมาม่านะคะ แง อย่าเพิ่งมาาาา
-
น้องตามไรไม่ค่อยทัน อย่ามาม่าเลยค่ะพลีสส
นิยายเรื่องนี้ตัวร้ายคือเจิ้น พระเอกก็คือเจิ้นแม่นบ่คะ5555
-
เจิ้นคะนั่นตุ๊กตานะคะอย่าหึงจนหน้ามืดค่ะ ฮ่าๆๆ นานๆเจิ้นจะเป็นคนเดินเรื่องทีแต่ก็มาพร้อมความน่าหมั่นไส้จริงๆขนาดน้องห้ามจูบแล้วนะยังไม่รอดเจิ้นเลย
-
:katai2-1:
-
:pig4:
-
เจิ้นน ทำร้ายสินเชื่อได้ยังไง 5555 กับกระต่ายก็ยังหึงยอมแล้วเจิ้น
-
เจิ้นขี้หึงมากแน่ๆ แม้แต่ตุ๊กตาก็ไม่เว้น
-
หวงกระทั่งสินเชื่อ :m20: :m20:
-
เจิ้นจะร้ายยังไงก็จะอยู่ทีมเจิ้นค่ะ 555555555
หนูจันทร์น่าเอ็นดูจริงๆ
-
:o8: :o8: เจิ้นนี่ร้ายกาจขึ้นทุกตอนอิอิ
-
ทำไมน้องน่ารัก
คิดภาพน้องกอดกระต่ายเดินไปมา ตามหาเพื่อน
กระต่ายน้องหน้าตายังไงคะ
-
อิจฉากับตุ๊กตาด้วย
-
ใจร้ายกับสินเชื่อจังเลย555
-
เจิ้นนนนนน
-
พิม จะเข้ามาทำให้มูนนี่โตขึ้นอีกหน่อยใช่ไหม
-
ไม่รู้ว่าเจ้าจันทร์ขาดเจิ้นไม่ได้
หรือเจิ้นขาดเจ้าจันทร์ไม่ได้กันแน่
แต่บทลงโทษที่ว่าจะเป็นของใครกันแน่น้า
-
จ๊ะ เสียเปรียบมากนะคะ โดนทำโทษเลยนะเจิ้น
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
หมั่นไส้เจิ้น
-
มูนนี่นี้น่ารักจริงๆๆ
-
ขำเจิ้นหึงแม้กระทั่งกระต่าย55555555
มูนนี่น่ารักน่ากัดมากลูกเอ้ยยย
มีคนอยากมีเจิ้นเป็นของตัวเองอยู่ทางนี้ 1 อัตราค่าา ฮืออ หลง :hao5: :hao7:
-
เราไม่รู้ว่าไครที่ร้ายกาจกว่ากันกันแน่555555 คู่นี้ชั้นอยากจะกรี๊ดให้ลั่นบ้านเว้ยยยย ทำไมเป็นคนแบบนี้อ่ะ ชอบบบบบบบ
-
งื้อ!!! , อย่ามีมาม่าน้าาาา :hao7:
-
กับสินเชื่อเจิ้นก็เป็นเหรอคะ 555555555555555555555
-
:pig4:
-
คุณแพรนี่น่ากลัว หมายหัวไว้ก่อนเลย
-
เมื่อไหร่เจิ้นจะจับมูนนี่กินเนอะ คริ ๆ o18
-
สนุกมากอะชอบเจิ้นมากชอบผู้ชายแบบเน้
-
หมั่นไส้เจิ้นอ่ะ ให้สินเชื่อเป็นพระเอกแทนไม่เคยทิ้งจันทร์ไปไหนเลย 555555
-
Chapter 15 Jealous
ผมไม่ค่อยโกรธกับเจิ้นได้นานเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้ผมพยายามมากๆ ที่จะทำตามเงื่อนไขให้ครบเดือน เจิ้นจะได้รู้ว่าผมไม่ชอบเลยที่เขากลับบ้านช้าในวันเสาร์! จริงๆ ก็ไม่ชอบทุกวันแต่วันเสาร์อาทิตย์มันวันของผมนี่นา
ชีวิตการเรียนของผมก็เป็นไปเรื่อยๆ เกาะกลุ่มไปกับเพื่อน คงเพราะผมไม่ถนัดเรื่องการเงิน ตัวเลขอะไรพวกนี้ก็เลยต้องขยันหน่อย เรื่องเรียนมันกดดันผมเพราะทุกคนมองว่าผมควรจะเก่งในฐานะที่ครอบครัวเป็นเจ้าของธนาคารยักษ์ใหญ่ ผมก็เลยห้ามขี้เกียจ พยายามอ่านเยอะๆ โชคดีที่มีเจิ้นช่วยอธิบายเวลาผมไม่เข้าใจ... เจิ้นเก่งการเงินสมกับเป็นนายธนาคาร เขาคิดเลขเร็วเหมือนมีเครื่องคิดเลขในหัวแถมยังแม่นพวกเรื่องภาษี กำไร ดอกเบี้ย เหลือแค่จำเรทเงินต่างประเทศที่เปลี่ยนไปทุกวันได้เจิ้นก็คงเป็นยอดมนุษย์
แต่ความเก่งของเจิ้นเขาก็ไม่ได้สร้างภายในวันเดียว เยว่ เป็นตระกูลจีน ค้าเงินมาจากรุ่นสู่รุ่น เมื่อก่อนก็ใช้ลูกคิด ผมยังจำได้ว่าคุณปู่เคี่ยวเข็ญให้เจิ้นหัดใช้ลูกคิด ปีต่อๆ มาก็เครื่องคิดเลข ก่อนจะเป็นโปรแกรมคำนวนของธนาคาร แต่หลายๆ ครั้งถ้าเลขหลักไม่เยอะเจิ้นก็คิดเองในหัว
ผมไม่รู้ว่ากิจการบ้านอื่นจะเหมือนเยว่ไหม แต่ทุกเดือนตั้งแต่เมื่อก่อนก็จะเห็นคุณปู่กับคุณแม่ของเจิ้นนั่งตรวจบัญชีกัน ตอนนี้ก็เป็นเจิ้นกับพี่ๆ เลขา ไม่ใช่ว่าฝ่ายบัญชีไว้ใจไม่ได้นะ...แต่คนของเยว่ติดนิสัยรอบครอบเรื่องเงินๆ ทองๆ ระบบก็อาจจะผิดได้ คนก็อาจจะทำพลาดได้ ตรวจสอบหลายๆ รอบจะได้ปลอดภัย
ส่วนผม...เกือบตกเลข แถมลูกคิดก็ใช้ไม่เก่ง
จำได้ว่าโดนปู่ดุว่าอยู่กับเยว่ก็ต้องคิดเลขให้เก่งๆ เจิ้นเลยสอนผมดีดลูกคิด สมัยนี้เขาไม่สอนกันแล้วในหลักสูตรทำให้ผมต้องมาเรียนกับเจิ้นเลยพอจะดีดเป็นขึ้นมานิดหน่อย ลูกคิดที่เยว่ใช้กันก็ไม่ใช่รางไม้แต่ทำจากหยกเขียวสลักลายเมฆแบบจีนสี่มุม ผมก็ได้ใช้ แต่ดีดแล้วดีดอีกก็ไม่ดีเท่าที่ปู่ต้องการจนปู่ทอดถอนใจเพราะเห็นผมนิ้วแดงไปหมด ยอมให้ผมข้ามไปเรียนกดเครื่องคิดเลข เจิ้นบ่นว่าปู่ลำเอียง ทีเจิ้นนะต้องดีดเป็นปีๆ
ผมนึกว่าเจิ้นจะโกรธที่ผมดีดลูกคิดไม่สำเร็จเพราะเขาชอบขมวดคิ้วเวลาเห็นผมหัดดีดแต่ก็เปล่า เขาเป็นห่วงว่าผมจะเจ็บนิ้ว...พ่อบอกว่าผมโดนปู่กับเจิ้นโอ๋จนเคยตัว แต่ปู่ก็บ่นว่าพ่อก็โอ๋ผมเหมือนกัน ผมเลยโดนโอ๋จากทุกภาคส่วน
เมื่ออาทิตย์ก่อนคิวประกวดดาวเดือนไปแล้วได้ที่สอง ผมไม่ได้ไปดูเพราะปู่นัดกินข้าวพอดี คิวกับผมเราเริ่มกลับมาคุยกันแล้ว มันฟีลเหมือนเพื่อนงอนกันพอยิ้มๆ กันก็เริ่มหายงอน ผมเลยไลน์ไปแสดงความยินดี บทสนทนาในไลน์เราเลยเริ่มขึ้นอีกครั้ง
ผมดีใจที่ได้กลับมาเป็นเพื่อนคิวเหมือนเดิมถึงจะยังไม่ค่อยสบตากันตรงๆ ก็ตาม เรื่องบางเรื่องมันก็ขึ้นอยู่กับเวลา
งานวิจัยของผมมีอันต้องพักไว้ก่อนเพราะการบ้านทุกวิชาที่โหมเข้ามาในช่วงนี้ เราจะสอบกลางภาคกันกลางเดือนหน้าทำให้การบ้านของผมล้นไปหมด ต้องไปห้องสมุดกับเพื่อนเพื่อทำงานกลุ่ม กลับบ้านก็ต้องทำงานเดี่ยว ช่วงนี้เวลานอนผมเขยิบไปเกือบสี่ทุ่มแล้วก็อดดูการ์ตูน
“นมค่ะคุณจันทร์”
คุณป้าแม่บ้านทะยอยเติมนมเติมขนมให้ผมตลอด ผมมานั่งทำการบ้านที่ห้องนอนเล็ก จริงๆ มันเคยเป็นห้องนอนผมแต่ผมงอแงจะไปนอนกับเจิ้น เจิ้นก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะถึงแยกห้องประตูเชื่อมตรงกลางก็เปิดอยู่ดี ตอนนี้ห้องเล็กมันก็เลยเป็นเหมือนห้องทำการบ้านผมอย่างเดียว
เชลฟ์กระจกวางกันดั้มของผมก็อยู่ในห้องนี้ ผมยังสะสมไม่เยอะเพราะอยากต่อเองทุกตัวก็เลยต้องใช้เวลานิดหน่อย กว่าจะต่อเสร็จบางตัวทิ้งเป็นเดือนกว่าจะหยิบออกมาจากกล่อง
ถ้าของสะสมผมเป็นกันดั้ม ของเจิ้นก็คงจะเป็น....ใบชา
ในห้องกินข้าวบ้านเรามีชั้นวางกล่องใส่ใบชาขนาดใหญ่ บิลด์อินตั้งแต่พื้นห้องจรดเพดาน บ้านอื่นคงสะสมไวน์แต่เจิ้นบอกว่าบ้านเรามีเด็ก สะสมของมึนเมาไม่ดี สะสมชาดีกว่า
จริงๆ เขาก็กวนผมไปอย่างนั้นน้ำชากับบ้านคนจีนเป็นของคู่กัน คุณปู่เจิ้นก็มีกิจการน้ำเข้าใบชาและหน้าร้านอยู่ในห้างเป็นงานอดิเรก เจิ้นก็เคยชินกับกลิ่นชามาแต่ไหนแต่ไร ชาแต่ละชนิดก็มีการใช้แก้วคนละลักษณะ เจิ้นชอบว่าผมติดนมอุ่นๆ ของคุณแม่บ้าน เขาก็ติดน้ำชาฝีมือคุณแม่บ้านเหมือนกัน
ถ้าไม่ได้คุ้นเคยกับชาอาจจะแยกรสชาติไม่ค่อยออก แต่เพราะเป็นเจิ้น... เป็นเยว่ กระบวนการเลยพิถีพิถันเพราะแค่น้ำผิดอุณหภูมิก็รับรู้ได้ว่ารสชาเปลี่ยน
ผมเคยถามคุณป้าแม่บ้านว่าเหนื่อยไหมกับการดูแลผมกับเจิ้นเพราะผมรู้สึกว่าหลายๆ อย่างมันช่างยุ่งยาก แล้วไหนจะธรรมเนียมเยว่อีก แต่คุณป้าแม่บ้านบอกว่าชินแล้ว
คนในบ้านเยว่ก็อยู่กับเยว่มารุ่นต่อรุ่นไม่แตกต่างกัน คุณป้าแม่บ้านก็โตมาในรั้วของเยว่และจะไม่สบายใจมากกว่าถ้าไม่ได้ลงมือทำด้วยตัวเองเพราะกลัวว่าขั้นตอนหลายๆ อย่างจะไม่ถูกใจ
“เฮ้ออ”
“ทำการบ้านหรอจันทร์”
สัมผัสอุ่นๆ วางบนไหล่ผม เลยเอนตัวพิงพนักแหงนหน้ามองเจิ้นแล้วย่นจมูก กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ บ่งบอกว่าเขาดื่มมานิดหน่อย วันนี้เจิ้นอยู่ในสูทสีเทาอ่อนเพราะไปงานแต่งลูกค้ามา
“กลับมาเร็วจัง”
“อืม ขี้เกียจอยู่นาน”
เจิ้มก้มหน้ามาหอมแก้มผม ผมเห็นสายตาเขาจ้องที่ปาก....และผมก็จ้องปากของเจิ้น มันขยับยิ้มแล้วจุ้บที่หน้าผากแทน... เรายังอยู่ในระยะเวลาการลงโทษหนึ่งเดือนทำไมผมแอบคาดหวังให้เจิ้นฝ่าฝืนบทลงโทษก็ไม่รู้
“จันทร์ก็ขี้เกียจทำการบ้าน”
“ไปนอนดูดาวกัน”
“ไปๆ ๆ ๆ”
การบ้านไม่ตอบโจทย์ชีวิตผมแล้ว ณ จุดๆ นี้ ผมรีบดื่มนมให้หมดส่วนเจิ้นไปอาบน้ำแล้วเราก็เดินไปห้องดูดาวกัน มือขวาจูงมือเจิ้น ส่วนมือซ้ายผมก็ถือสินเชื่อมาด้วย
“สินเชื่อดีใจใช่ไหมวันนี้ได้นอนดูดาวกันด้วยนะ
“คุยกับกระต่ายรู้เรื่องด้วย?”
“ช่ายยยยย เราใช้วิธีใจถึงใจ รู้ใจกัน”
เจิ้นหัวเราะผมก็หัวเราะก่อนจะทิ้งตัวลงกลางฟูกนุ่มๆ ผ้าห่มอุ่นๆ ด้วยกัน ห้องดูดาวไม่กว้างมากผมเลยได้นอนหนุนแขนเจิ้นต่างหมอน คืนนี้ฟ้าเปิดทำให้เห็นดาวดวงเล็กๆ เต็มไปหมด
“รู้จักดาวดวงไหนบ้าง?”
“ไม่รู้... เจิ้นรู้หรอ”
“ไม่...รู้จักแค่พระจันทร์”
“จันทร์ก็รู้จักแค่พระจันทร์เพราะจากตรงนี้เห็นชัดสุดๆ เป็นรูปกระต่ายด้วย เหมือนจันทร์กับสินเชื่อเลย อยู่คู่กัน”
“แล้วพี่ล่ะ? อยู่ด้วยได้ไหม?”
“เก๊าะ...อยู่กับจันทร์อยู่แล้วนี่”
ผมยิ้มจนแก้มแตกแหงๆ ชอบเวลานอนคุยงุ้งงิ้งกับเจิ้นก่อนนอนแบบนี้จัง เรามักจะคุยกันหลายๆ เรื่องไปจนง่วง ที่คุยบ่อยๆ ก็จะพวกเรื่องเรียนกับเรื่องกิน เจิ้นชอบกังวลว่าผมกินข้าวน้อย
“ตัวจันทร์มีกลิ่นนม”
“เอ๋...ตรงไหน”
ถึงผมจะชอบกินนมแต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมีกลิ่นนมนะ พยายามยกแขนทำจมูกฟุดฟิดก็ได้แค่กลิ่นสบู่อ่อนๆ ยาสระผมที่ใช้วันนี้ก็ไม่ใช่กลิ่นนมนะ
“ตรง...แถวๆ นี้”
เจิ้นทำจมูกหอมไปหอมมาตรงแก้มผม ปากเจิ้นงับๆ ไปงับๆ มาตามลำคอ ผมหลุดหัวเราะดิ้นหนีเพราะมันจักจี้ แต่เจิ้นก็ยังตามมาแกล้งงับอยู่นั่น
“ฮื่ออ ฮ่าๆ ๆ ๆ ไม่เอา พอแล้ววว”
“ก็มันหอมนม....น่ากิน”
“เจิ้นก็กินนมเยอะๆ จะได้มีกลิ่นนมแบบจันทร์ จะได้น่ากิน”
“ถ้าพี่น่ากิน...จันทร์จะอยากกินพี่ไหม?”
“จะกินให้หมดเลย จับเจิ้นใส่ปาก เคี้ยวๆ ๆ ไปอยู่ในท้องจันทร์”
ผมหัวเราะตบพุงป่องๆ ของตัวเอง เจิ้นนอนตะแคงเท้าคางมองพุงกลมๆ ของผมแล้วยกมือขึ้นทาบมือผม
“พุงใครนะ? กลมเหมือนซาลาเปา”
“หรือจันทร์กินเยอะไปจริงๆ นะช่วงนี้?”
เจิ้นขำกับท่าทางกลัวอ้วนของผม เขาบีบพุงผมเบาๆ
“อ้วนอีกหน่อย จะได้ตัวนุ่มเหมือนสินเชื่อ”
“เจิ้นก็กินเยอะๆ หน่อย คนอะไรพุงแข็งๆ”
“ซิคแพค”
เบื่อจริง...บางทีเจิ้นก็ชอบขี้อวด ผมพยายามจะหยิกๆ พุงเจิ้นแต่น้อยมันก็ไม่เยอะเหมือนพุงผมเพราะมันเป็นกล้ามเนื้อไปหมด ผมเขยิบไปนอนเกยบนอกเจิ้น มือเจิ้นก็ยังวนเวียนป้วนเปี้ยนตรงพุงตรงเอวผม สงสัยเจิ้นจะเพลินมือกับพุงนุ่มๆ
“นุ่มไปหมด”
“ฮื่อออ ตรงนั้นไม่ใช่พุงนะ...ไม่นุ่มสักหน่อย”
มือเขาขยับขึ่นมาลูบแถวๆ หน้าอกผม....มันไม่นิ่มเหมือนพุงสักหน่อย ผมหลุบมองมือที่ขยับเขยื้อนอยู่ใต้เสื้อนอนแล้วหน้าร้อนผ่าว
“นุ่ม...จันทร์นุ่มทั้งตัวนั่นแหละ”
“แพร พิมพิลาโคตรสวยเลยว่ะ”
“จริงพี่ ยิ่งโฆษณายาสระผมอันล่าสุดนะ ใจนี่สั่นรัวววว”
ผมมองตามมือปู่รหัสที่ชี้ไปทางโปสเตอรก์ขนาดใหญ่หน้าร้านเสื้อผ้าที่เราเดินผ่าน ผู้หญิงยิ้มสวยในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์และมีลายเซ็นกำกับใต้รูปคือแพร พิมพิลา ผมก็เคยเห็นโฆษณากับละครเขามาบ้างเวลาคุณป้าแม่บ้านเปิดทีวี
วันนี้สายรหัสผมมาเลี้ยงกันที่ห้างชิดลมใกล้ช่อฟ้า จริงๆ ผมไม่ได้คิดว่าจะต้องไปที่ไหนแต่รุ่นพี่เลือกมาที่นี่กันเอง เจิ้นเลยบอกว่าเขาจะมารับ ใกล้เสร็จให้โทรไปบอก
นานๆ ครั้งผมจะขอเจิ้นไปเที่ยวกับเพื่อน เจิ้นก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่ต้องบอกให้ชัดๆ ว่าไปไหนทำอะไร ใครไปบ้างแล้วจะกลับกี่โมง ก็บอกแทบจะครบขั้นตอนนั่นแหละ...ผมก็ชินแล้วด้วยที่จะบอกเจิ้นละเอียดๆ
เราเลือกกินอาหารยอดนิยมสำหรับมากันหลายคนก็คือบุฟเฟ่ต์ปิ้งย่างเจ้าหนึ่งที่มีเนื้อแกะด้วย แต่ผมก็เลือกจะกินปลาหรือพวกเห็ดย่างมากกว่าเนื้อเพราะมันย่อยง่าย กินบุเฟ่ต์ทีไรพุงกลมป่องเป็นลูกบอลทุกที... แถมเจิ้นยังแซวว่าพุงผมกลมอีกต่างหากเลยไม่อยากให้มันพองไปมากกว่านี้
ปู่รหัสผมเป็นผู้ชายหน้าตาใจดีใส่แว่นเรียบร้อย ลุงรหัสก็ลุคเซอร์ๆ กวนๆ คงจะมีพี่แทนใจเรียบร้อยอยู่คนเดียวในสายรหัสเรา
“พี่ชายจันทร์ดุไหม?”
“ไม่ครับ เจิ้นใจดี”
“พี่ว่าจะสมัครงานที่ช่อฟ้า มีเส้นสายให้ยืมปะ? ฮ่าๆ”
“ไม่มีครับ แหะๆ เจิ้นไม่ให้ผมยุ่งเรื่องงาน”
ผมยิ้มลำบากใจนิดหน่อย มันก็มีหลายคนมาพูดทีเล่นทีจริงแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แรกๆ ผมก็อึดอัดแล้วพอไม่ปฏิเสธก็โดนตื้อ เจิ้นเลยบอกให้ตอบไปว่าเจิ้นไม่ให้ยุ่ง ผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ คำตอบแบบนี้ก็พาผมรอดตัวมาได้หลายครั้ง ถ้าตื้อมากๆ อยากเจอเจิ้นใจจะขาด เจิ้นก็อาจจะยอมเจอ แต่พอเจอแล้ว...คนเหล่านั้นก็แทบไม่มาคุยกับผมอีกเลย
“หลอกเล่นน่า พี่สมัครเอง ไม่ทำให้เราลำบากใจหรอก อ่ะพี่แกะกุ้งให้เป็นการปลอบใจ”
ปู่รหัสผมคงแซวเล่นจริงๆ เพราะเขาไม่พูดเรื่องงานอีก เราบ่นกันเรื่องวิชาเรียนและอาจารย์มากกว่า ทุกคนล้วนไซโคถึงความยากของวิชานั้นวิชานี้ให้ฟังจนผมหวาดระแวง แต่ผมเป็นน้องเล็กก็เลยโชคดีได้ชีทสรุปจากพี่ๆ มาหมดเลย
“แล้วอาจารย์วิโรจน์นะ ก็ชอบเกาหัวล้านตัวเองแล้วก็พูดว่า.....ผมไม่อยากสอนพวกเข้าใจยากอย่างพวกคุณแล้ว...แล้วแกก็อธิบายต่อ ฮ่าๆ ๆ ๆ”
“โอ้ยเซคแทนก็โดนค่ะพี่ แทนหงอยเลย กลัววว”
ผมหัวเราะไปตามเรื่องตามราว มีอาจารย์อีกหลายคนเลยที่ผมยังไม่เคยเรียนด้วย เรากินเสร็จกันตอนทุ่มกว่าๆ เจิ้นให้ผมเดินรอสักพักเขากำลังขับรถมาแต่รถติดมาก ถึงยอดตึกช่อฟ้าจะอยู่ห่างไปไม่ถึงสองกิโลแต่เจิ้นก็ไม่อยากให้ผมนั่งวินมอไซต์กลับเอง ถนนเส้นนี้ก็ติดตลอดปีตลอดชาติผมกับพี่แทนใจที่รอพี่ชายมารับเช่นกันเลยไปเดินเล่นรอ
พี่แทนใจลากผมเดินเข้าร้านเสื้อผ้าที่มีแต่สีชมพูๆ พี่แทนเหมาะกับสีชมพูมากๆ ผมแอบจดไว้ในใจว่าวันเกิดพี่แทนจะต้องมาซื้อของร้านนี้ให้ เราเดินผ่านร้านสูทผู้ชายร้านประจำของเจิ้นผมขอพี่แทนเข้าไปดู มีเนคไทคอลเลคชั่นใหม่สีน้ำเงินเข้มแต่ตรงกลายทำลายตัดสีขาว ถ้าเจิ้นใช้...ต้องเหมาะแน่ๆ เลย
“เส้นนี้สวย พี่ซื้อให้พี่ชายบ้างดีกว่า”
“งั้นจันทร์ซื้อให้เจิ้นด้วยหนึ่งอัน”
“แบบนี้พี่ชายเราสองคนก็ใส่เนคไทคู่กันน่ะสิ คิกคิก”
ผมกับพี่แทนถือเนคไทคนละกล่อง จริงๆ ผมก็แอบโกงใช้บัตรเครดิตที่เจิ้นให้นั่นแหละซื้อ ไม่ใช่เงินผมเองหรอก ปลายเดือนเจิ้นก็เห็นอยู่ดีว่าผมรูดร้านไหนมาบ้าง
“อ้ะ พี่ธามทางนี้ค่ะ”
....พี่ชายพี่แทนใจคือพี่ธาม!!!! ผมตกใจมากแต่พี่ธามกลับไม่ตกใจสักนิดเดียว รอยยิ้มที่ผมไม่ไว้ใจและไม่ชอบประดับอยู่บนใบหน้าเขา
“ไงสนุกกันไหม? สวัสดีครับเจ้าจันทร์จำพี่ได้หรือเปล่า?”
ผมพูดไม่ออกเพราะมันอึ้งไปหมด พี่แทนไม่เคยพูดด้วยซ้ำว่าพี่ชายคือพี่ธามเพราะเวลาพูดถึงก็เรียกพี่ชายจนผมไม่รู้สึกถึงความเชื่อมโยงระหว่างสองคนนี้
“จันทร์?”
เจิ้นปรากฏตัวทางขวาของผม มือเขากำลังยกมือถือเหมือนจะโทรหา ก็คงจะโทรหาผมเพราะเขาลดมือถือลง วันนี้เจิ้นใส่สูทสีดำสนิทเพราะเขาไม่มีงานต้องไปไหน ผมรีบเดินไปหาเจิ้นม้วนตัวหลบไปอยู่ข้างหลังไม่กล้าสู้หน้าพี่ธาม
“สวัสดีค่ะ...เจิ้น...เอ่อเจอกันอีกแล้วนะคะ”
เจิ้นเบี่ยงตัวโอบเอวผมมายืนข้างๆ พี่แทนหน้าเจื่อนๆ นิดหน่อยคงเพราะเจอเจิ้นก็ทำให้นึกถึงตอนผมแพ้ช็อคโกแลตเข้าโรงพยาบาล ผมหันไปซุกเจิ้นเพราะพี่ธามจ้องมาที่ผม ถึงหน้าเขาจะยิ้มๆ แต่ผมก็ไม่ไว้ใจทั้งนั้นแหละ
“สวัสดีครับ”
“เจิ้นสวัสดีครับ สบายดีนะครับ?”
“ครับ”
บทสนทนาหยุดลงดื้อๆ ผมก็ไม่อยากคุยอะไรแล้วเพราะผมไม่อยากเจอพี่ธาม บรรยากาศระหว่างเราสี่คนเลยกระอักกระอ่วนนิดหน่อย ก็รู้สึกผิดต่อพี่แทนแต่...ผมอยากออกไปจากตรงนี้จัง ถ้าเจิ้นมาช้ากว่านี้ผมคงวิ่งหนีไปแล้ว
“แหะๆ แทนกับน้องจันทร์ไปซื้อเนคไทกันมาค่ะ สีเดียวกันด้วย...พี่ธามกับเจิ้นเหมาะกับสีนี้กันทั้งคู่ด้วยเนอะจันทร์เนอะ”
“อื้อ....”
“อืม...งั้นขอตัวก่อนนะครับ”
เจิ้นตัดบทเหมือนรู้ใจว่าผมอึดอัดมาก แต่ผมก็ไม่ลืมลาพี่แทนกับพี่ธามก่อนจะเดินออกมาพร้อมเจิ้น เสียงถอนหายใจด้วยความโล่งใจของผมคงจะดังไปนิดหน่อยเพราะเจิ้นหลุดขำออกมา
“ก็จันทร์ไม่รู้นี่ว่าเขาเป็นพี่น้องกัน แล้วยังซื้อเนคไทมาให้สีเดียวกันด้วยอ่ะ...เอาไปเปลี่ยนดีไหม”
“ไม่เป็นไร พี่ใส่ก็หล่อกว่าอยู่ดี จันทร์อุตส่าห์เลือกให้พี่....พรุ่งนี้ผูกให้พี่ตอนเช้านะ?”
“อื้อ...สวยมากเลย จันทร์รีบรูดบัตรอย่างว่องไว! ”
“ดีแล้ว ซื้อๆ ไปเถอะ แล้วจันทร์อยากได้อะไรอีกไหม ออกไปตอนนี้รถก็ติด”
กรุงเทพชั้นในแบบนี้ไม่สี่ทุ่มก็อย่าหวังว่ารถจะหายติด บางทีห้าทุ่มสุขุมวิทก็ยังติดอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง ผมเลยชวนเจิ้นไปกินไอติมผลไม้ร้านประจำของเรา
แต่วันนี้ร้านประจำของเราแตกต่างนิดหน่อยตรงมีสแตนดี้เท่าตัวคนของแพร พิมพิลาใส่ผ้ากันเปื้อนและโพกผ้าสีฟ้ายิ้มน่ารักถือถ้วยไอติมอยู่หน้าร้าน
“คนนี้เจิ้นรู้จักไหม ปู่กับลุงรหัสจันทร์ชอบ เขาเป็นดาราดังมากเลย สงสัยเป็นพรีเซ็นเตอร์ร้านนี้แล้ว”
“รู้จักด้วย? แล้วตื่นเต้นอะไร หืม? ชอบสาวสวยๆ หรือไงมูนนี่?”
“เจิ้นว่าเขาสวยหรอ?”
ผมไม่เคยได้ยินเจิ้นชมใครสวยมาก่อน อะไรที่เจิ้นชมว่าสวยมันมักจะเป็นพวกงานศิลปะ แจกัน ถ้วยชา ของเก่า หรือสถานที่ไม่ใช่ตัวบุคคล เจิ้นเลิกคิ้วนิดหน่อยแล้วก็บีบแก้มผม
“มารยาทการชมผู้หญิงก็ต้องชมว่าสวย ใช่ไหม?”
“เอาแบบในความคิดเจิ้นสิ”
เจิ้นยืนพิจารณาท่าถือไอศกรีมของแพร พิมพิลาแล้วหันมามองผมสลับไปมา
“สวยแบบนางเอก”
ผมคิดว่าเจิ้นคงคิดว่าสวย ผมก็ว่าเขาสวยสมกับที่ได้เป็นนางเอกนั่นแหละ ผมสั่งไอติมรสโปรดส่วนเจิ้นเป็นสมูทตี้ปั่นแก้วเล็ก สักพักเจิ้นก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์กับพี่เลขาแถวๆ หน้าร้านที่มีสแตนดี้แพร พิมพิลา อันที่จริงในหัวผมก็ยังวนเวียนกับเรื่องที่เจิ้นชมว่าเขาสวย
ใจผมวูบโหวงมีเจ้าตัวร้ายบางอย่างกำลังขยับกัดกินภายในตัวผม ความไม่พอใจกรุ่นขึ้นมาแบบไร้สาเหตุ...อยู่ดีๆ ไอติมก็ไม่อร่อยและความรู้สึกไม่มั่นใจก็กลับมาในห้วงความรู้สึกของผมหลังจากที่มันหายไปพักใหญ่
ถ้าสมมุติเจิ้นกับแพร พิมพิลามีโอกาสเจอกัน รู้จักกัน... ผมไม่เห็นความเป็นไปได้ที่เจิ้นจะไม่ชอบผู้หญิงคนนี้เลย เขาดูสดใส มีชีวิตชีวา
แล้วแพร พิมพิลาก็ไม่มีทางไม่ชอบเจิ้นหรอก เจิ้นใจดี อบอุ่น มีข้อดีตั้งมากมายจนนับไม่ถ้วน....แค่คิดก็รู้สึกเหงาขึ้นมานิดหน่อย มันเป็นความยินดีปนความผิดหวังที่ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง
นี่แค่สมมุติสถานการณ์ผมก็เริ่มหนักหัวใจแปลกๆ เฮ้อ....ทำไมเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้
“ไม่กินแล้ว?”
“อื้อ จันทร์อิ่ม”
“งั้นกลับบ้านกัน”
รถโล่งชึ้นกว่าเมื่อตอนเย็นแล้ว แต่ก็ยังต้องใช้เวลากว่าจะถึงช่อฟ้า ผมมองออกไปมองวิวแสงสีข้างทางก็ได้เจอกับป้ายโฆษณาของแพร พิมพิลาอีกครั้งบนจอโฆษณาขนาดของห้างอีกแห่งที่เราขับผ่าน
สวยแบบนางเอก....แบบที่เจิ้นว่าจริงๆ นั่นแหละ ส่วนเจิ้นก็คงจะเป็นพระเอก
สำหรับผมเจิ้นก็เป็นพระเอกเบอร์หนึ่งเสมอ ไม่เห็นจะมีใครเก่งเหมือนเจิ้น ดีเหมือนเจิ้น รวยเหมือนเจิ้น แบบนี้เจิ้นต้องเป็นพระเอกอยู่แล้ว
ผมอาจจะต้องเลิกหลอกตัวเองว่าเจิ้นจะไม่แต่งงานตลอดชีวิต บางทีวันหนึ่งเจิ้นอาจจะอยากมีเจิ้นตัวน้อยๆ มีภรรยาสวยๆ ที่จะอยู่เคียงข้างกันไปตลอด
เจิ้นจะอยากแก่ไปกับผมจริงๆ หรอ? ผมไม่เห็นมีอะไรดีสักอย่างเลยนอกจากเป็นความโชคดีของเจิ้นแบบที่ซินแสเขาทำนายกัน เจิ้นอาจจะแค่พูดให้ผมสบายใจ ไม่งอแง
บางครั้งคนเราจะอาศัยโชคช่วยตลอดไปก็คงไม่ได้...เพราะผมก็ไม่เห็นว่าตัวเองรู้สึกโชคดีเลย สอบก็คะแนนห่วย กามั่วๆ ก็ไม่เห็นจะถูกแถมตอบผิดโดนลบคะแนนอีก แย่ชะมัด
สุดท้ายวันหนึ่งผมก็คงจะกลายเป็นตัวประกอบในชีวิตเจิ้น เพราะเจิ้นก็คงจะเจอนางเอกสักคน อาจจะไม่ใช่นางเอกละครและสวยมากขนาดแพร พิมพิลา แต่เขาก็จะเป็นนางเอกในชีวิตเจิ้น ถึงวันนั้นผมคงต้องบอกลาหอคอยช่อฟ้า
จินตนาการตัวเองในสภาวะแวดล้อมที่ไม่มีเจิ้นไม่ออกเลย....มันเหมือนภาพเลือนราง...แต่ผมอาจจะต้องเตรียมใจไว้บ้างแล้ว คนเราเปลี่ยนไปทุกวัน เจิ้นไม่เคยชมว่าผู้หญิงสวย วันนี้ยังชมได้เลย
วันหนึ่งเขาก็คงไม่อยากอยู่กับผมขึ้นมาได้เหมือนกัน
.....ถ้าผมไม่มีเจิ้น...ผมจะใช้ชีวิตยังไง
....ขออย่าให้เจิ้นเจอนางเอกไวๆ นะ ต่อเวลาให้ผมก่อน....ได้โปรด
ผมยังอยากอยู่กับเจิ้น ยังอยากอยู่ที่ช่อฟ้า ยังอยากทำนั่นทำนี่กับเจิ้นอีกตั้งหลายอย่าง
“จันทร์ ร้องไห้ทำไม?”
รถจอดแล้ว เรากลับมาถึงช่อฟ้าแล้วแต่อารมณ์ผมก็ดิ่งลงจนทนไม่ไหว แต่ผมบอกเจิ้นไม่ได้ว่าผมกำลังหวง กำลังงี่เง่ากับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง
“จันทร์กลัว ฮึก...”
“กลัวอะไร ลูกทนายนั่นหรอ? ไม่เป็นไร...พี่อยู่ตรงนี้ เขาทำอะไรจันทร์ไม่ได้ ชู่ว...”
“อยู่กับจันทร์นะ อยู่กับจันทร์”
อย่าหายไป...อย่าให้ใครขโมยเจิ้นไปจากผมเลย...ผมมีแค่เจิ้นคนเดียว ชีวิตผมไม่มีอะไรแล้ว
================================
สงสารมูนนี่ ฮืออออ น้องเปราะบางเพราะเจิ้นเขาเลี้ยงมาแบบนี้ พอเจออะไรซับซ้อนก็คิดมาก คิดไปเอง แถมไม่กล้าบอกเจิ้นอีก
เจิ้นก็ต้องรีบพูดกับมูนนี่ชัดๆได้แล้วววว (แต่งเองอินเอง) น้องไม่เข้าใจความสัมพันธ์สักทีเนี่ยยยยย
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ ฝากเอ็นดูมูนนี่เยอะๆหน่อยน้า เนื้อเรื่องกำลังจะเข้มข้นละค่ะ!!! ฮึ้บบบ
ปล. นิยายเรื่องนี้สีฟ้าจางๆนะ ไม่เทาค่ะ ฮ่า
-
อยากจับมูนนี่มาโอ๋ แง้น่าเอ็นดู เจิ้นควรจะรีบชัดเจนกับน้องนะ
-
จับน้องหมั้นแล้วรีบเสริ์ฟตัสเองเลยค่ะเจิ้น
-
จันทร์ หนูนามสกุล มโนแจ่ม รึเปล่าลูก นี้แค่เจิ้นชมสาวอื่นนิดเดียวนะเนี่ย ติดไปไกลมากเลยลูก เจิ้นรีบๆสอนให้น้องรู้ความจริงเลยนะ ด่วน!
-
:mew5 :katai1:คุณเจิ้นคะ พาน้องไปเขตแล้วจดทะเบียนเดี่ยวนี้เงยค่ะ หรือแหวนไหม บ้าน รถ เงินสด คอนโดสินสอดทองมั้นชื่บริษัทเป็นมุนนี่คนโง่ให้หมด เราสงสารน้องงงงงง น้องต้องอยู่กับเจิ้นสิ น้องต้องไม่คิดมาก เรื่องนี้ชะนีห้ามมีแอร์ทามค่ะ 5555556
-
จันทร์ลูกกก ใจเย็นน เจิ้นทั้งรักทั้งหลงหนูขนาดนี้ เจิ้นไม่มีทางทิ้งจันทร์หรอก
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เจิ้น เห็นจันทร์ชอบคุยกับสินเชื่อ
เจิ้น น่าจะติดเครื่องดักฟังที่สินเชื่อนะ
จะได้รู้ว่าจันทร์คิดมาก กังวลเรื่องอะไร
พี่ธาม นี่เปิดเผยตัวตนว่าชอบจันทร์
แบบไม่ติดว่าจะทำให้จันทร์ไม่ชอบ แล้วกลัวตัวเองซะเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่ก็ดีนะ ทำให้จันทร์ถอยห่าง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องจันทร์นี้เค้าจิตนาการไปถึงไหนเนี่ย
คิดเองเออเองเสร็จ :z10:
-
อยากกอดน้องจันทร์อย่างแรงมานี่ค่ะลูกคุณแม่จะปลอบหนูเองเจิ้นนี่ไม่น่ารักเลยทำไมต้องทำให้น้องคิดมากโอ๋ค่ะน้องจันทร์ไม่ร้องนะคะ
-
เจิ้นไปไหนไม่รอดแล้วนะจันทร์
-
จันทร์กลัวอีกแล้ว
-
เจิ้นควรเริ่มพูดเรื่องความสัมพันธ์กับจันทร์ได้แล้วจริงๆนะ แต่ก็เข้าใจว่าเจิ้นคงไม่คิดว่าจันทร์จะรู้สึกแย่กับอะไรแบบนี้ อยากให้จันทร์บอกเจิ้นไปตรงๆเลยดีกว่า สงสารเด็กน้อย ต้องคิดมากเก็บมาร้องไห้กับสินเชื่อตลอด ฮือ
-
เจ้าจันทร์เอ้ย ไหวไหม ทำไมชอบคิดไปเอง แต่ก็นะ เจิ้นตีกรอบให้น้องแบบเนียนๆ
เนียนจนเจ้าจันทร์ดูไม่ออก ไม่เข้าใจโลก และไม่รู้ใจเจิ้น
เจิ้นโอ๋น้องเลยนะ น้องหวงมาก กลัวคนอื่นยังไม่เท่ากับกลัวเจิ้นทิ้งนะ
-
มูนนี่น้อยน่ารักขนาดนี้จะไม่เอ็นดูได้ยังไงง
-
อยากเคี้ยวเจ้าจันทร์ลงท้องจริงๆ น้องน่าเอ็นดูเกินไป สงสารที่น้องไม่เข้าใจความรู้สึก ความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับเจิ้น โง้ยยย รักหลงกันจะตายอยู่แล้วจันทร์อย่าคิดมากสิๆ เจิ้นพูดกับน้องตรงๆเลย เราอยากเห็นฉากคึยกันงุ้งงิ้งๆ อีก
-
เจิ้นต้องบอกน้องได้แล้ว สงสาร
-
สงสารจันทร์ เหมือนต้นไม้ในเรือนกระจก ถูกเลี้ยงมาแบบนี้ ก็ต้องโตไปแบบนี้ ผิดจากนี้ก็จะไม่รอด
สิ่งยึดเหนี่ยวก็มีแค่เจิ้น เปราะบางเหลือเกิน
-
โอ๋ๆ นะมูนนี่
-
อยากกอดเจ้าจันทร์
-
มูนนีงื้อออออ! กอดปลอบ :mew4:
-
:pig4:
-
:pig4:
-
น้องจันทร์น่ารักขนาดนี้ เราก็โอ๋นะ
-
ถถถถ สงสารจันทร์ น้องนอยหนักมาก
-
สงสารสินเชื่อ เจิ้นนนน คนร้ายกาจ ทำร้ายสินเชื่อตะไมมมม 555555
-
แง้น้องจันทร์ลูก หนูอย่ากลัวเลยนะคะเจิ้นวางแผนกินหนูมานานแล้วลูก
-
จันนนนนทร์ลูก เจิ้นรักหนูที่สุดในโลกแล้ว หลงจะแย่ หวงที่สุดด้วย แต่นางยังไม่ได้อธิบายให้หนูเข้าใจ
-
จันทร์คิดไปไกลแล้วววว
-
สงสารพี่ธาม มูนนี่ทำเหมือนพี่ธามเป็นตัวร้ายเลย 555 เจิ้นร้ายมากน้องกลัวพี่ธามจริงจัง
-
:mew4: :mew4: :mew4:
-
พี่เจิ้นควรรุกมูนนี่ได้แล้วนะลุ้นจนเหนื่อยเลยอิอิ
-
โอ๋ๆนะมูนนี่
-
งือออน้องจันทร์
-
:m7: :m7: :m7: :m7:
-
เจิ้นชัดเจนกว่านี้หน่อย
-
สงสารจันทร์ ฮืออ จิตใจน้องงงง ก็โดนเลี้ยงมาแบบนี้อะ ฮือออ
-
ขอให้ความฟ้าจางๆนี่ผ่านไปเร็วๆ
-
มูนนี่ร้องไห้ อิแม่อยากทะลุจอไปกอดปลอบ
อย่าคิดมากลูก บอกพี่เค้าไปเลย
เจิ้นยังงัยก้ต้องฟังจันทร์อยู่แล้ว
เชื่อสิๆ โอ๋เอ๋น้าเด็กดี
-
สงสารน่องงง หวังว่าฟ้าจะกระจ่างในเร็ววัน งื้ออออ
-
โธ่มูนนี่เด็กดี น่าสงสาร
-
เจิ้นจะตามดูน้องได้ตลอดรึป่าวนี่
-
เจิ้นต้องรีบเคลียร์ความสัมพันธ์กับจันทร์ด่วนๆ
ไม่อย่างนั้นถ้ายัยพิมพิลา หรือนายธามมาเป็นมือที่สาม สี่ ห้าล่ะก็
น้องจันทร์จะต้องเสียใจเตลิดแน่ๆ
-
เรากลัวคำว่าเข้มข้นของนักเขียนจริงๆค่ะ แงๆ
+1
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกกำลังใจนะคะ
-
โถๆๆ
มูนนี่น้อย ขวัญเอ้ยขวัญมานะลูก
พอคิดมากขึ้นมา ก็มโนซะไกลเลย
อย่างนี้ถ้ารู้ว่าเจิ้นเคยเจอคุณนางเอก
จะน้อยใจเจิ้น แล้วคิดไกลได้แค่ไหนนะ
-
มูนนี่ หนูต้องมั่นใจในตัวเองด้วยนะคะลูก แต่เจิ้นค่ะ ช่วยรีบชัดเจนให้น้องเข้าใจด้วยนะคะ
-
รอตอนต่อไป~
-
จันทร์คือสิ่งที่เปราะบางที่เจิ้นต้องสนใจให้มากๆนะค่ะน้องน่าสงสาร :mew2: :mew2:
-
งื้ออออออ สงสารรน้องงงงง// กอดๆๆๆ // พี่เจิ้นนะพี่เจิ้นนนน อย่าทำเจ้าจันทร์เสียใจจน้าาาาาา หวั่นใจกับแพรพิมพิลาเหลือเกิ้นนนน กลัวนางจะร้าย กลัวน้องเสียใจจจจนน ฮรือออออออ
ปล. สนุกมากค่าาา อ่าน 15 ตอนรวดดด
เลยย เง้อออ
-
Chapter 16 Family Time
“หนูจันทร์ อ้าปากค่ะ อ้ามม”
ผมอ้าปากรับขนมจีบกุ้งลูกโตๆ เข้าปาก วันนี้เจิ้นพามากินข้าวที่บ้านปู่ พ่อแม่เจิ้นกับพ่อแม่ผมก็มา เจิ้นขำที่เห็นผมเคี้ยวขนมจีบจนแก้มป่อง คุณแม่เจิ้นป้อนข้าวผมมาตั้งแต่เด็กๆ จนตอนนี้ผมเข้ามหาลัยก็ยังชอบป้อนอยู่ ส่วนแม่ผมที่เป็นแม่บ้านเหมือนกันก็หัวเราะอารมณ์ดี ตักนั่นตักนี่ให้ผมจนเต็มจาน ผมนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างสองแม่ที่คุยกันแต่เรื่องงานบ้าน
ส่วนพ่อเจิ้น พ่อผมและคุณปู่นั่งอีกฝั่งของโต๊ะคุยกันเรื่องตัวเลขอะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด บ้านคุณปู่มีห้องกินข้าวสองห้อง ห้องใหญ่เป็นโต๊ะยาวนั่งได้ถึงยี่สิบคนกับห้องที่เรากำลังกินอยู่เป็นโต๊ะกลมขนาดสิบคนนั่ง วันนี้คุณแม่เจิ้นกับคุณแม่ผมลงทุนเข้าครัวกันเอง คุณป้าแม่บ้านก็มาร่วมด้วยเป็นลูกมือคนสำคัญ
นานๆ ครั้งบ้านเราจะมากินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา ผมเลยต้องเผื่อท้องเอาไว้แต่เช้าเพราะต้องโดนป้อนจนพุงป่องทุกที แล้วฝีมือแม่ๆ ก็อร่อยมากกกกกกก ผมจะไม่กินก็ลำบากใจ คุณแม่เจิ้นชอบบ่นว่าเจิ้นไม่ยอมให้เลี้ยง ไม่รู้จักอ้อนแม่เหมือนผม ผมเลยโดนโอ๋ทุกครั้งนั่นแหละ
“แม่ครับ จันทร์เคี้ยวไม่ทันแล้ว”
ผมกำลังเคี้ยวกุ้งนึ่งนมสด แต่ก็มีปลาหิมะนึ่งซีอิ๊วมาต่อคิวซะแล้ว
“ก็เจิ้นไม่ยอมให้แม่ป้อนบ้างนี่”
“ผมโตแล้วแม่”
“ฮื่อออออ จันทร์กินเองงง กินหมดเลยยยย”
ผมรีบงับปลาเข้าปาก เพราะถ้าไม่รีบนะเจิ้นจะต้องโดนงอนแบบทุกทีแล้วบรรยากาศก็จะหม่นลงนิดหน่อยเพราะคุณแม่น้อยใจ ไม่ใช่แค่คุณแม่เจิ้นนะ คุณแม่ผมก็ด้วย
มื้อเย็นผ่านไปแบบผมแทบเดินไม่ไหวต้องมานอนตีพุงอยู่ที่ห้องดูทีวี ส่วนผู้ใหญ่ก็ไปตั้งวงเล่นไพ่นกกระจอกที่ห้องกระจกชั้นสองปีกซ้ายของบ้าน ปู่ชอบเล่นไพ่นกกระจอก หมากล้อม หมากรุกอะไรพวกนี้ถึงขนาดทำห้องแยกไว้ ตอนเด็กๆ ผมก็ถูกสอนให้เล่นหมากล้อม
เจิ้นยิ่งเล่นหมากล้อมเก่งมาก เก่งเหมือนหลุดมาจากนิยายจีนจำพวกแข่งหมากล้อมกับตัวเอง วางกลศึกด้วยหมากล้อม มีกาน้ำชากับท่านั่งเท่ๆ นั่นแหละเจิ้นเลย ยิ่งวันแบบนี้เจิ้นใส่ชุดจีนเวลาวางหมากต้องรวบแขนเสื้อกว้างๆ นั้นขึ้นไม่ว่าใครเห็นก็ต้องบอกว่าสง่างามเป็นคุณชายจากวังมังกรหยก ส่วนผมก็คงเป็นเสี่ยวเอ้อได้แต่ดูเพราะเล่นได้ห่วยมาก
“พุงกะทิ”
“ฮื่ออออ จันทร์อิ่ม”
เจิ้นหัวเราะเขยิบมานั่งพิงโซฟาข้างๆ ผม ผมก็เลยถือโอกาสกระดื้บไปพิงไหล่เขา วันนี้ผมจะไม่กลับบ้านกับเจิ้นเพราะผมขอไปนอนกับพ่อแม่ที่นนทบุรี มันเป็นผลกระทบจากความนอยด์เจิ้นของผมเอง หัวผมยังวอแวงอแงกับเรื่องที่เจิ้นชมแพร พิมพิลาว่าสวย...ผมรู้นะว่าผมคิดไปเอง ร้องไห้กับอะไรก็ไม่รู้
แต่มันก็นอยด์จนอยากจะห่างจากเจิ้นสักพักให้ได้พักหัวใจ....ทำไมหัวใจมันเหนื่อยมากก็ไม่รู้ ถ้าผมห่างจากเจิ้นสักวันสองวันผมอาจจะหายนอยด์แล้วกลับมาอารมณ์ดีเหมือนเดิม
ผมไม่รู้ว่าเจิ้นรู้สึกไหมว่าผมกำลังไม่โอเค ผมพยายามกินข้าวเท่าเดิม ช่วงนี้เจิ้นกลับดึกทุกวันทำให้ผมใช้โอกาสนี้รีบเข้านอนเร็ว ไม่อย่างนั้นผมคงร้องไห้ต่อหน้าเจิ้นแน่ๆ
“พี่ไปรับวันอาทิตย์นะ?”
“อื้อ”
วันนี้วันศุกร์ตรงกับวันหยุดราชการทำให้เรามาใช้เวลาที่บ้านปู่ ผมตั้งใจกลับบ้านในวันหยุดเพราะผมจะได้ไม่ต้องอยู่กับเจิ้นทั้งวัน เจิ้นไม่ได้ว่าอะไร เขาไม่เคยว่าถ้าผมจะกลับบ้าน เจิ้นไม่เคยห้ามผมกลับบ้าน
“ขอโทษนะ...วันของเราทั้งที”
“อาทิตย์หน้าก็ยังมี เรามีเสาร์อาทิตย์ด้วยกันทั้งชีวิตนั่นแหละ”
หัวใจของผมเต้นแรงแต่มันก็แฟบลงทันทีเมื่อเผลอคิดว่าวันหนึ่งนางเอกของเจิ้นจะมาแย่งเสาร์อาทิตย์ของผมไป นางเอกที่ยังไม่มา อนาคตที่ยังไม่เกิดขึ้น...แต่ผมงี่เง่างอแงไปก่อนเอง
“เมื่อไหร่พี่จะได้จูบมูนนี่ของพี่กันนะ...”
“ก็ครบเดือนก่อนสิ”
ผมแอบยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มๆ ดังอยู่ใกล้ๆ เรานอนดูการ์ตูนครอบครัวที่เคยดังเมื่อหลายปีก่อน มีมุกตลกๆ ขำๆ ให้ได้หัวเราะเป็นระยะ ผมสบายใจที่ได้นั่งพิงเจิ้นแบบนี้ มีเจิ้นกอดแบบนี้ มือของเจิ้นลูบเอวผมไปเรื่อยๆ เหมือนเขาจะเพลินมือ
เจิ้นชอบทำตัวเป็นแมงยุบยิบของผม...ไม่รู้ว่ามันเริ่มจากตอนไหนแต่ช่วงนี้เจิ้นยุบยับกับตัวผมไปหมด เวลากอดก็ไม่ใช่แค่กอด มืออุ่นๆ ของเจิ้นชอบแตะตรงนั้นตรงนี้ไปทั่ว เวลานอนเขาก็ชอบลูบอกผม...ไล้มือไปที่พุงกลมๆ บางทีก็มาซุกไซร้หลังคอผม
มันทำผมหายใจติดขัด.... แต่ผมก็ชอบ
ผมก็แอบทำตัวเป็นแมงยุบยิบคอยยุบยับกับเจิ้นเหมือนกัน อย่างตอนนี้ผมก็เกาต้นขาเขาเล่น มันก็เพลินๆ มือดีเวลาเล็บขูดไปมากับผ้าลื่นๆ
“มูนนี่ซนหรอ หืม”
ผมหลุดหัวเราะเมื่อเจิ้นแกล้งหอมผมไปมาจนจักจี้ ผมพยายามเบี่ยงตัวหนีแต่ก็โดนรวบไปนั่งเกยบนตักเจิ้น เอวถูกเจิ้นล็อคไม่ให้เขยิบหนีจากการโดนเขาแกล้ง
“งื้อออ ปล่อยจันทร์นะ”
“มูนนี่หอมนม...”
ช่วงนี้เจิ้นชอบพูดบ่อยๆ ว่าผมมีกลิ่นนมซึ่งผมก็ไม่เห็นจะรู้สึกเลยสักนิด หรือมันจะเป็นกลิ่นตัวผมกันนะ? ทุกคนก็มีกลิ่นเฉพาะตัวแตกต่างกันไป มันไม่ใช่กลิ่นเหม็นแต่แบบอยู่กับเจิ้นผมก็มักจะได้กลิ่นคล้ายชาอ่อนๆ ของผมก็อาจจะเป็นกลิ่นนม
“ทำไมช่วงนี้เจิ้นได้กลิ่นบ่อยจัง มันมาจากตัวจันทร์หรอ หรือเป็นกลิ่นตัวจันทร์”
“สงสัย...จะเป็นฟีโรโมน? ....มูนนี่ของพี่โตแล้วสินะ”
ผมถามเจิ้นว่าฟีโรโมนคืออะไร เหมือนเคยได้ยินแต่ก็จำไม่ได้ชัดๆ ว่ามันคืออะไร เจิ้นหัวเราะเบาๆ แล้วบอกว่ามันเป็นกลิ่นที่จะปล่อยออกมาเพื่อดึงดูดให้คนเข้าหา ให้อยากอยู่ใกล้ ให้อยากกอด
“เหมือนที่พี่อยากกอดจันทร์ทุกวัน”
“จันทร์ดึงดูดเจิ้นหรอ”
“ใช่...พี่อยากอยู่กับจันทร์ตลอดเวลาเลย หอมไปหมด...”
เจิ้นงับแก้มผมเบาๆ
“ฮื้อออ ไม่ให้กินนะ จันทร์กินไม่ได้นะ”
“ทีจันทร์ยังอยากจะกินพี่ทั้งตัว? คนเอาเปรียบ”
“ก็จันทร์จองก่อน ได้กินก่อน”
“รีบๆ มากินพี่ได้แล้ว... รอโดนจันทร์กินนานแล้วนะ”
เนี่ย เจิ้นก็เป็นแบบเนี้ย ชอบทำตาวิบวับให้ผมหน้าร้อนผ่าว มันเหมือนกับว่า คำว่า ‘กิน’ ของเจิ้นมีความหมายอะไรบางอย่าง แต่ผมก็ไม่กล้าถามเพราะเจิ้นดูเจ้าเล่ห์ ถ้าผมถามเจิ้นจะต้องตอบอะไรที่ทำให้หัวใจผมเต้นแรงแน่เลย แล้วมันก็จะงื้ออออออ่ะ
“ง่วงจัง”
ผมเนียนโอบแขนรอบคอเจิ้น ซ่อนหน้าตัวเองกับไหล่กว้างๆ การ์ตูนที่ผมตั้งใจดูในตอนแรกถูกลืมไปหมดแล้ว เจิ้นกอดโยกผมไปมา แต่มือเขาก็ยังยุบยิบ
“ทำไมตัวจันทร์หอมนมขนาดนี้นะ...”
“เจิ้นว่ากลิ่นมันมาจากไหนอ่ะ แล้วทำไมเจิ้นได้กลิ่นคนเดียว”
“คงเพราะพี่ได้หอมจันทร์ ได้จูบ ได้กอด....อยากรู้เหมือนกันว่ามาจากไหน มาจากมือ จากแขน หรือว่า...ในนี้”
มือเจิ้นสอดเข้ามาใต้เสื้อผมอีกครั้ง มันจับตรงนั้นตรงนี้แล้ววนเวียนอยู่กับหน้าอกผม ลมหายใจผมติดขัดเพราะนิ้วเจิ้นจิ้มเบาๆ ที่นมผม
ผมไม่กล้าเงยหน้าจากไหล่เจิ้นเลยด้วยซ้ำ มันอายจนไม่กล้ามองหน้าเจิ้น ได้แต่หลับตาปี๋ให้เจิ้นบีบ... เจิ้นบีบนมผม บีบย้ำๆ จนผมหลุดเสียงครางแผ่ว
ร่างกายมันเป็นไปอัตโนมัติ ผมห้ามเสียงตัวเองไม่ได้ ยิ่งฟันคมของเจิ้นงับหูผมมันยิ่งทำให้ผมหัวหมุน
“จันทร์ พี่อยากกินนม”
“เอ้า ไม่ลาเจิ้นล่ะลูก งอนอะไรพี่เขาหืม”
คุณแม่เจิ้นหัวเราะที่ผมถลึงตาใส่เจิ้น แก้มผมยังร้อนผ่าวอยู่เลย ก็เจิ้นยุบยับผมไม่เลิก มากินนมอะไรล่ะ...ทั้งดูดทั้งกัดจนเจ็บไปหมด
“งอนอะไรพี่ครับ”
“ไม่อยากคุยด้วยแล้ว กลับบ้านกันพ่อ”
ทุกคนหัวเราะกันหมดแต่ผมโกรธจริงๆ นะ ผมไปยืนแอบหลังพ่อแต่เจิ้นก็มองผมจนต้องยอมเดินออกมากอดลาเจิ้นก่อน เจิ้นย้ำให้ผมกินข้าวตรงเวลา อย่านอนดึก แล้วก็ย้ำอยู่นั่นแหละว่าให้โทรหาด้วย วันอาทิตย์จะไปรับ
“ให้ยืมกอดสินเชื่อสองคืนนะ”
ผมไม่ได้เอาสินเชื่อมาด้วยเพราะเวลาผมไม่อยู่เจิ้นจะได้ไม่เหงา เจิ้นชอบนอนกอดผมเหมือนที่ผมก็ชอบกอดสินเชื่อ วันไหนไม่ได้กอดก็นอนไม่ค่อยหลับ เจิ้นก็อาจจะนอนไม่หลับถ้าผมไม่อยู่
“เป็นเด็กดีนะมูนนี่”
วันเสาร์ผมช่วยแม่ทำงานบ้าน แม่ดูหนักใจที่ผมล้างจานไม่สะอาด เราสองคนใส่ถุงมือยางสีส้มช่วยกันล้างจาน พ่อขำที่แม่บ่นผมเรื่องทำงานบ้าน แต่พอโดนแม่ดุไปเรื่อยก็รีบเดินหนี
เจ้าดอกเบี้ยหมาขาหักวันนี้ใส่ชุดคุณผึ้งเดินส่ายตูดไปรอบบ้านจนแม่ต้องจับไปใส่กรงเพราะเราจะถูบ้านกัน แม่ดูมีความสุขที่ผมช่วยทำงานบ้านหลายอย่าง ผมก็เลยตามใจแม่เพราะไม่ได้กลับบ้านบ่อยๆ
“แล้วเจิ้นเขาให้เราทำอะไรบ้างเนี่ย กินอย่างเดียวรึเปล่าทำไมพุงนิ่มแบบนี้ฮึ”
“ง่ะ...ก็เจิ้นบอกให้กินเยอะๆ แล้วคุณป้าแม่บ้านก็ทำกับข้าวอร่อยมากกกก”
“เห็นแก่กินนะเรา เป็นหนุ่มแล้วมีแฟนรึยัง หรือยังติดเจิ้นเหมือนเดิม?”
ผมหน้ามุ่ยเมื่อแม่ถามเรื่องแฟน ภาพพี่ธามปรากฏในหัวผมทันทีทำให้ต้องรีบส่ายหน้า มีแฟนเป็นพี่ธามไม่เอาหรอก!
“ติดเจิ้นแบบนี้ เจิ้นจะมีเวลาหาแฟนไหมเนี่ย”
“ทำไมเจิ้นต้องมีแฟนด้วยล่ะ ผมไม่เห็นอยากมีเลย”
“มีแฟนจะได้แต่งงานกันไงจ๊ะ เหมือนแม่เป็นแฟนพ่อแล้วเราก็แต่งงานกันอยู่ด้วยแล้วก็มีลูก พ่อแม่ของเจิ้นก็เป็นแฟนกันแต่งงานกันแล้วก็มีเจิ้น”
“ทุกคนต้องแต่งงานหรอ”
“วันหนึ่งจันทร์ก็ต้องแต่งงาน แล้วก็มีหลานตัวเล็กๆ ให้แม่อุ้มบ้าง แม่รออุ้มหลานนะ”
“ตะ แต่...ผมไม่อยากอยู่กับใครเลย ไม่อยากมีแฟนด้วย จะ ผมแค่อยากอยู่กับเจิ้น”
“เจิ้นเขาจะอยากอยู่กับจันทร์ไปตลอดหรอลูก”
แม่พูดสิ่งที่ผมกลัวที่สุดในโลกออกมา คราวก่อนที่มานอนด้วยแม่ก็พูดว่าเจิ้นจะไม่อยู่กับผมไปตลอด เจิ้นจะแต่งงาน เจิ้นจะมีเจิ้นตัวน้อย แล้วผมก็ต้องมีเหมือนกันเหมือนที่พ่อแม่ พ่อแม่ของเจิ้นก็ต้องมีลูก
“ฮึก...แม่ ตะ แต่ผมอยากอยู่กับเจิ้น ฮือออ”
“โธ่ลูก...”
“อย่าไปคิดมากตามที่แม่พูดล่ะจันทร์”
วันอาทิตย์ผมช่วยพ่อตัดหญ้ากับลงดอกไม้ที่พ่อซื้อมา มือผมชะงักเงยหน้ามองพ่อที่มีรอยยิ้มใจดีให้ผมเสมอ บางครั้งพ่อก็ดุเวลาผมงอแง แต่พ่อก็ใจดีมาก
“เรื่องเจิ้น แม่เขาเป็นห่วงเรามาก กังวลประสาคนเป็นแม่ ลูกก็อย่าคิดมากไป”
“แต่แม่ก็พูดถูก...เจิ้นอาจจะไม่อยากอยู่กับผม...เจิ้นคงจะแต่งงาน”
“พ่อว่าเจิ้นอาจจะไม่แต่งงาน จะสามสิบแล้วไม่เห็นเจิ้นเขาสนใจจะมีแฟน เที่ยวเตร่ประสาผู้ชายก็ไม่มี ปู่กับพ่อสังเกตเจิ้นมาตลอดนั่นแหละ รู้ไหมเจิ้นเขาชอบอะไรที่สุด?”
ผมส่ายหัว พ่อหัวเราะแล้ววางต้นดาวเรืองใส่หลุมเล็กๆ ที่เราขุดไว้
“เขาชอบไปส่งลูกที่โรงเรียน ชอบไปงานประชุมผู้ปกครองของลูก ชอบงานโรงเรียนของลูก ชอบอยู่กับลูกนะ”
คำพูดของพ่อทำให้หัวใจผมเหมือนติดปีก จะว่าไปที่ผ่านมาเจิ้นก็ทำแบบนั้นตลอด ถึงหลังเลิกเรียนเจิ้นจะมารับไม่ได้เพราะเขาเลิกเย็นกว่า แต่ถ้าว่างก็มาตลอด เจิ้นทำแบบนั้นเป็นปีๆ แต่...มันก็เรื่องปกติไม่ใช่หรอ
“มัน..แปลกหรอครับ”
“แปลกสิ ปู่กับพ่อว่ามันแปลก วัยรุ่นไม่มีใครชอบงานประชุมผู้ปกครองหรอก ใครๆ ก็อยากไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน ไม่ใช่รีบกลับบ้านมาหาเด็กอนุบาลติดการ์ตูน เยว่ไม่เคยต้องกังวลว่าเจิ้นจะทำตัวนอกลู่นอกทาง....ลูกพิเศษสำหรับเจิ้น สำหรับเยว่”
“ละ แล้ว...มันจะเป็นยังไงต่อล่ะพ่อ ผมไม่เข้าใจ เจิ้นชอบอยู่กับผมหรอ แต่เขาก็ต้องแต่งงานเหมือนพ่อแต่งกับแม่ ผมก็ต้องแต่งงานใช่ไหม หรือถึงจะแต่งเราก็ยังอยู่ด้วยกันสองครอบครัว ผมงง”
“จันทร์ไม่ต้องคิดเรื่องนี้หรอกลูก ปล่อยให้เจิ้นเขาคิดดีกว่าเพราะถ้าเจิ้นอยากจะอยู่กับจันทร์ไปตลอด... พ่อก็ไม่ยอมตามใจเจิ้นง่ายๆ หรอก”
“พ่อไม่อยากให้เจิ้นอยู่กับผมหรอ”
“เปล่า แต่จันทร์ควรจะได้เลือก ลูกพ่อมีทางเลือกอีกตั้งเยอะตั้งแยะ โลกทั้งใบไม่ได้มีแค่เจิ้น พ่อจะไม่ยอมให้ลูกเสียโอกาสในชีวิต เรื่องพวกนั้นให้เจิ้นคิดไป ส่วนลูกก็ทำตามที่อยากทำ ไปเที่ยวบ้าง โดดเรียนบ้าง มีแฟนบ้าง จีบสาวพร้อมกันทีละสองสามคนเหมือนพ่อสมัยก่อนบ้าง ใช้ชีวิตนะลูก มีความสุขในทุกๆ วันเข้าใจไหม?”
กลายเป็นว่าในหัวผมแบ่งเป็นสามฝ่าย ฝ่ายเจิ้น ฝ่ายแม่ แล้วก็ฝ่ายพ่อ ปกติพ่อไม่ค่อยมีความเห็นยาวเหยียดแต่คงเห็นผมสับสนจริงๆ ... ทุกคนหวังดีกับผมหมดนั่นแหละ แต่ผมคิดว่าผมจะเลือกเชื่อพ่อ
เพราะวิธีของพ่อน่าจะทำให้ผมสบายใจและตรงกับที่เจิ้นเคยบอก...แค่ผมใช้ชีวิตให้มีความสุขในทุกๆ วัน ส่วนเรื่องนางเอก แฟน แต่งงานก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตดีกว่าเพราะผมก็ไม่รู้จะนอยด์ล่วงหน้าทำไม
เจิ้นมารับผมกลับช่อฟ้าในช่วงเย็น ผมเริ่มหายนอยด์เจิ้นบ้างแล้วจากเรื่องที่ผมร้องไห้แบบไร้เหตุผล หัวใจยังคงติดปีกกับเรื่องที่พ่อบอกว่าเจิ้นชอบอยู่กับผม ผมมีวีรกรรมทำงานบ้านและปลูกต้นไม้เล่าให้เจิ้นฟังเพียบเลย เราหัวเราะด้วยกัน กุมมือกัน คุณป้าแม่บ้านจัดขนมไว้รอเพราะผมกินข้าวเย็นกับที่บ้านมาแล้ว แต่ผมก็กินขนมหมดจาน นมอุ่นอีกแก้ว ช่วงนี้ผมกินเยอะจนแน่นตัวไปหมดเลย
“ไม่นอนอีก มองตาแป๋วอยากได้อะไรหืม?”
ผมส่ายหัวมองเจิ้นที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมยาวของเขาเปียกน้ำมีผ้าเช็ดตัวพาดอยู่รอบคอ
“จันทร์อยากเป่าผมให้”
เส้นผมของเจิ้นเรียงตัวสวยเพราะเขาไม่เคยทำสีหรือใช้สารเคมี ผมชอบหวีผมให้เจิ้น ได้เป่าผมเจิ้นจนฟูฟ่อง มันรู้สึกดีที่ได้เห็นเจิ้นในมุมที่คนอื่นไม่เคยเห็น หลังเป่าผมเรานอนคุยกันต่องุ้งงิ้งบนเตียง วันนี้เปลี่ยนผ้าปูที่นอนกับผ้มห่มใหม่หอมมากเลย สินเชื่อก็โดนซักไปด้วยเพราะตัวหอมฟุ้งไปหมด
“เมื่อคืนพี่ฝันเปียก....ฝันว่าได้เข้าไปในตัวจันทร์อีกแล้ว”
เสียงกระซิบเบาๆ ผ่านความมืดของเจิ้นกับอ้อมแขนที่กอดผมแน่นทำให้ผมเขิน ภาพความฝันที่ผมฝันถึงเจิ้นบ้างก็ปรากฏในหัวเหมือนกัน...
“กะ ก็รอจันทร์ 20 ไม่ใช่หรอ...”
“จันทร์หอมกลิ่นนมแบบนี้ พี่กลัวอดใจไม่ไหว”
“แล้ว จันทร์ต้องทำยังไง”
เจิ้นพลิกตัวผมให้หันไปหา สินเชื่อโดนเจิ้นโยนไปที่อื่นแต่ผมก็ลืมสินเชื่อไปทันทีที่เจิ้นแตะมือบนแก้ม นิ้วโป้งเจิ้นเกลี่ยที่มุมปากผมเบาๆ
“ขอกัดได้ไหม....นะ”
ผมไม่รู้ว่าตัวเองอนุญาตเจิ้นตอนไหน รู้อีกทีตัวผมก็เปลือยเปล่าและเจิ้นก็กัดนมผมอีกแล้ว มันเจ็บแต่ก็รู้สึกแปลกๆ ทำได้แค่เรียกเจิ้นอยู่อย่างนั้น ผมทำได้แค่กอดหัวเจิ้นที่ยุบยับกับนมผมไม่เลิก...
เขาทั้งกัด...ทั้งดูด....
ตอนเช้าเราอาบน้ำพร้อมกันเจิ้นก็ยังขอดูดอีก ผมประท้วงแต่ก็ถูกเจิ้นจับอุ้มนั่งบนขอบอ่างล่างหน้า ผมเกือบหายใจไม่ออกขาดใจตายในห้องน้ำ เจิ้นทำผมสับสน ทำไมต้องมาไนท์แคร์ตอนเช้าด้วยล่ะ....
กว่าจะยอมปล่อยผมมาแต่งตัว ผมมองตัวเองในกระจกแล้วรู้สึกแปลกๆ นมผมแดงก่ำมีรอยฟันคมๆ ชัดแจ๋วรอบๆ แถมยังรอบกัดที่ไม่มีรอยฟันเต็มไปหมด ส่วนเจิ้นก็ยืนยิ้มโอบเอวผมไว้จากด้านหลัง
“ไม่ให้กัดแล้ว ห้ามดูดด้วย... แดงหมดแล้ว เจิ้นบ้า”
“พี่ให้กัดคืนเอาไหม?”
เจิ้นพลิกตัวผมให้หันไปหาเขา ดันตัวผมจนหลังพิงประตูกระจกของตู้เสื้อผ้า ผมหงุดหงิดปนตื่นเต้นเหมือนตัวมีสองขั้วอารมณ์ตีกันอยู่ข้างใน
“ฮึ่ยยย”
ผมกัดเจิ้นคืน! กัดเต็มแรงด้วย หน้าอกซ้ายเหนือนมของเจิ้นมีรอยฟันผมชัดแจ๋ว เจิ้นหัวเราะแล้วช่วยผมแต่งตัว เขาแอบงับมือผมอีกตอนก่อนลงจากรถ มาคิดๆ ดูแล้วผมว่าช่วงนี้เจิ้นจะกัดผมเยอะมาก
จะกัดคืนมั่งคอยดู กัดเยอะๆ เลย!!!
===================
มูนนี่คนเดียวคงสู้เจิ้นไม่ได้ แต่ถ้ามูนนี่มีทีมซัพพอร์ตแผนการของเจิ้นก็ไม่ง่ายแล้วล่ะ สะใจ! 555+ มูนนี่อาจจะไม่รู้เรื่องรู้ราวแต่ผู้ใหญ่เขารู้กันนะเจิ้นนนนนนน
แล้วหอมนมอะไรต้องไปดูดนมน้อง เจิ้นมันร้ายค่ะหัวหน้า ตำรวจอยู่ไหนคะ ตำรวจจจ
ปล. นี่แบมลดความแรงนิยายตัวเองลงจริงๆนะ เมื่อก่อนจะฉากชัดเจนมาก เดี๋ยวนี้ดรอปลงแล้วค่ะ เอาพอกรุ้มกริ้มไปจินตนาการเอง -...- ขนาดดรอปแล้วเจิ้นก็ยังมาชวนจิ้นได้ทุกตอน.... เวรกรรมจริง ไม่รู้บาปที่เจิ้นหรือบาปที่แบม ฮืออ
-
:jul1: :hao7:ชั้นตายไปแล้ว ตามเก็บศพชั้นด้วย ทำไมน่ารักกกกกกกกทำไมเรียลทำไมมมมีเงื่อนงำทุกคำพูดคะพ่อ5555ยังไม่คิดถึงตอนต่อไปจะคิดแค่นี้ไม่คิดม่าล่วงหน้าค่ะ
-
เจิ้นเป็นตาแก่หื่นกามมากขอบอก :haun4:
-
เจิ่นต้องชัดเจนในความสัมพันธ์น่ะ สงสารมูนนี่
-
คุณพ่อรู้คุณพ่อเห็นนะเจิ้น :hao3:
-
บาปที่เจิ้นค่ะ! เพราะเจิ้นเขาร้ายมากจริงๆค่ะ...ฮาาาาาาา
น้องจันทร์ผู้มีความ หนูลูกกกกก ต่อทุกคน ฮืออออ น่ารักมาเลยลูกกกก
-
สงสัยพ่อจะรู้
-
คุณพ่อรู้อยู่แล้วใช่ไหมคะ รู้ว่าเจิ้นคิดอะไร จะทำอะไร ส่วนน้องจันทร์ของพี่หนูลูกกว่าหนูจะอายุ 20 หนูจะช้ำหมดนะคะลูก
-
o18 o18 o18 o18 o18
-
เจิ้นรับยายด่วนค่ะหลงน้องหนักมากกกกกกต้องรับยายไหมเจิ้น??????
-
จันทร์ที่มีเจิ้นอยู่ในกำมือ โดยที่ไม่รู้เรื่องเลย หนูไม่ต้องกังวลลูกกก
5555
เจิ้นต้องผ่านด่านคุณพ่อของมูนนี่อีก
สู้ๆนะเจิ้น
-
เจิ้นดูตัวคนเดียอ่ะ ไม่ได้ละทีมเจิ้นแบบเราต้องสตรองงงงงงงงงงงงงง
-
ปู่ กับพ่อจันทร์รู้ทันเจิ้น ว่าเจิ้นอยากกินจันทร์
พอพ่อพูดเรื่องแฟน จันทร์ คิดถึงพี่ธาม เพราะพี่ธามพูดกับจันทร์ทำนองจีบจันทร์สินะ
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
จันทร์ ติดเจิ้นนอยด์เจิ้นล่วงหน้าเรื่องสาว
เจิ้น จันทร์ คุยกันชัดเจนก็ดีต่อจันทร์นะ
เง้อออออ....เดี๋ยวนี้มีไนท์แคร์ตอนเช้าแล้ว :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮือ มีมาขอดูดนงดูดนม ร้ายขึ้นทุกวัน กลัวน้องจันทร์จะไม่รอดถึง20 :hao3:
-
หรือว่าผู้ใหญ่เริ่มรู้กันแล้ว ยังไงก็ทีมเจิ้นค่าาา
-
เจิ้นเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วสินะ อิอิ เอาสิ ขาดสติเลย!!!! 555555
-
แสดงว่าเจิ้นต้องผ่านด่านคุณพ่อก่อนนนนนนนนนนนนนนน
-
:m22: :m22: :m22:
-
น้องตัวลายพร้อยหมดแล้วเจิ้น
-
คุณพ่อคุณปู่ต้องรู้แน่ๆว่าเจิ้นคิดจะทำอะไร คุณพ่อให้จันทร์เลือกเอง จันทร์ก็เลือกเจิ้นอยู่แล้วเพราะJern is in control. :hao3: มูนนี่น่ารักตลอดเรื่องจริงๆ อย่าคิดมากนะมูนนี่ให้เจิ้นจัดการแทน คิคิ
-
ทีมพ่อจันทร์ค่ะ
-
:pig4:
-
ชอบบบบบ เขินๆเอาอีกๆๆ ข้ามไป 20 เลนไดป่าว 55
-
:z1:ไม่ต้องลดหรอกจ้ะ เอาให้เต็มที่ 555
-
คุณปู่กับคุณพ่อรู้ว่าเจิ้นคิดยังไงกับจันทร์แล้วแน่ๆเลย
-
คุณพ่อกับคุณปู่ไม่น่าให้น้องไปกับเจิ้นง่ายๆแน่ๆ
ทำไมอ่านแล้วหอมนมตามเจิ้น แต่ไม่มีน้องให้กัด :hao5:
-
เป็นที่น้องจันทร์น่าฟัดค่ะ 5555
สารภาพว่านึกภาพมูนนี่ตามแล้วคิดดีไม่ได้เลยจริมๆ (✳¯︶¯✳)
-
ทำไมดูเหมือนจันทร์คิดมากอยู่คนเดียว คนอื่นดูเรื่อยๆชิลๆมาก หัวก็คิดมาก นมก็โดนกัด หนูจันทร์ของพี่กว่าจะ 20 คงช้ำไปหมด :hao7:
-
ตอนนี้พ่อจันทร์ดูเจ๋งมาก เจิ้นเอ๋ยยยยย
-
เจิ้นยังคงตอดเล็กตอดน้อยต่อไป
-
ร้ายสุดในเรื่องก็พระเอกของเรื่องเนี่ยแหละ 5555
-
เจิ้นร้ายกาจ หอมนมไรเล่าโด่ว
-
ถ้าเจิ้นไม่อธิบายถึงความสัมพันธ์นี้กับจันทร์ตรงๆ น้องก็ไม่รู้หรอก ถ้าเจิ้นบอกน้องเจิ้นจะหื่นกับน้องง่ายขึ้นนะ555555555
-
คุณพ่อรู้อะไรมาคะ :hao3:
แต่ว่าทีมเจิ้นค่ะ เชียร์เจิ้น :mc4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พ่อกับปู่รู้มานานแล้วล่ะเจิ้น หึๆ
-
นักมูนนี่ๆๆ
-
แผนการไม่ง่ายแล้วเจิ้น :hao3:
-
พ่อกับปู่ต้องรู้แน่ๆว่าเจิ้นคิดอะไรกับน้อง ไม่มีใครทีมเจิ้นเลยแต่เราจะทีมเจิ้นเอง! แต่กว่าน้องจะ 20 จะช้ำไปเสียก่อนหรือเปล่าน้อ :pighaun:
-
555555555555 อย่าไปดรอปค่ะคุณแบมจัดๆมาเถอะ
-
:-[ :-[ :-[
-
ทีมเจิ้นนะ เราชอบกลิ่นนมเหมือนกัน
-
ไว้รอจัดฉากชัดเจนตอนจันทร์ 20 นะเจิ้น 55+ พอกรุบกริบ ๆ ไปก่อนน้องยังเด็ก ไม่รู้จะสงสารเจิ้นหรือจันทร์ดี
-
เจ้าจันทร์ไม่เคยทันเจิ้นเลย แล้วยังยอมไปทุกอย่างด้วย
เจิ้นเนียนมาก แผนสูง รู้ว่ายังไงน้องก็ยอม น้องห่างไม่ได้ เลยชอบกระตุ้น
พ่อเจ้าจันทร์คือดี ถึงอยากได้ก็ไม่ปล่อยง่ายๆ หรอก 5555
-
จันทร์ขี้อ้อนจริงๆ เพราะโดนเลี้ยงมาแบบนี้เลยอ่อนต่อโลกขนาดนี้ พ่อกับปู่คงมองออกล่ะว่าเจิ้นกับจันทร์เป็นยังไง
-
จันทร์จะรอดถึง 20 มั๊ยนี่
-
Wowww
คุณพ่อ คุณปู่เค้ารู้ทันนะจ๊ะ :katai2-1:
-
เจิ้นแกมันร้ายยยยยยยยยย แกมันร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย ห่วงสวัสดิภาพนมน้องจั-----แค่กกก :hao6:
-
Chapter 17 New Moon
“จันทร์มากินนมก่อน”
ผมรีบลุกไปกินนมที่คุณป้าแม่บ้านวางไว้ให้แล้วกลับไปนั่งดูการ์ตูน ตอนนี้ผมปิดเทอมแล้วเลยนอนดึกได้ ช่วงนี้มันเดือนธันวาเราเลยพอจะมีวันหยุดเยอะ เจิ้นจะพาผมไปเที่ยวกาญจนบุรี เราจะไปนอนแพ เล่นน้ำ ปั่นจักรยานกัน
ปิดเทอมคือช่วงเวลาที่ผมแฮปปี้มากๆ เพราะได้นอนกลิ้งไปกลิ้งมาไม่ต้องตื่นเช้าไปเรียน การบ้านก็ไม่มี นอนดึกก็ได้ ดูการ์ตูนก็ได้ ต่อกันดั้มก็ได้!!
แต่ผมก็ตื่นเช้ามาผูกเนคไทกับมัดผมให้เจิ้นนะแล้วค่อยไปนอนต่อ เจิ้นไม่มีวันหยุดเพราะเขาทำงานแล้วผมเลยทำงานพาร์ทไทม์เป็นพนักงานส่งข้าวกลางวันให้เจิ้นแลกกับกันดั้มตัวใหม่
มีโคนันตั้งหลายตอนที่ผมยังไม่ได้ดูทำให้ต้องรีบสปีดตามให้ทัน เจิ้นก็นอนดึกตามผมไปด้วย เรานั่งพิงกันดูการ์ตูนของผม เสียงหาวจากเจิ้นดังมาเป็นระยะ
“จันทร์ค่อยดูพรุ่งนี้ก็ได้ ไปนอนกัน”
เพราะว่าผมต้องตื่นไปเรียนเจิ้นก็เลยเข้านอนไวเป็นเพื่อนผม ถ้าวันไหนไม่มีงานดึกเราก็นอนก่อนสี่ทุ่มด้วยกันผมเลยไม่อยากนอนดึกเพราะเจิ้นยังต้องตื่นเช้าไปทำงาน แต่ไม่มีผมเจิ้นก็จะนอนไม่หลับเพราะเราต้องนอนกอดกัน
“อืม ป่ะ”
ผมจูงมือเจิ้นเข้าห้องนอน คุณป้าแม่บ้านเดินมาปิดไฟให้ หลังจากนอนให้เจิ้นกอดสักพักผมก็ชักจะง่วงตามไปด้วย นาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่มครึ่ง...วันนี้ผมนอนดึกจริงๆนั่นแหละ
“พี่ไปทำงานแล้วนะ”
“อื้อออ ตอนกลางวันจันทร์ถือข้าวไปให้นะ”
ผมยืนถือกระเป๋าให้เจิ้นอยู่หน้าลิฟต์ ตอนนี้ผมทำหน้าที่คนดูแลเจิ้นแลกกันดั้มก็เลยต้องตื่นมาส่งเจิ้นทุกเช้าเหมือนที่เจิ้นไปส่งผม เราตื่นสายกันกว่าปกติได้ตั้งหนึ่งชั่วโมงเพราะไม่ต้องนั่งรถไปมหาวิทยาลัย ปกติคุณป้าแม่บ้านจะถือกระเป๋าให้ผมจนลิฟต์มา ตอนนี้ผมเลยถือให้เจิ้นบ้าง
“ลิฟต์จะมาแล้ว...”
เจิ้นพูดลอยๆแต่ผมรู้ว่าเจิ้นอยากได้อะไร ผมมองซ้ายมองขวาคุณป้าแม่บ้านไม่อยู่เลยรีบเขย่งตัวขึ้นจุ้บปากเจิ้นหนึ่งที เราจุ้บกันทุกวันก่อนเจิ้นจะไปทำงาน
เจิ้นหัวเราะเบาๆ เขาอารมณ์ดีมากที่เห็นผมเขิน แขนเจิ้นโอบเอวผมจนกระทั่งลิฟต์มาถึงผละออกไป ส่งเจิ้นเสร็จผมก็ไปนอนต่อแล้วตื่นมาอีกทีสายๆช่วยคุณป้าแม่บ้านทำมื้อเที่ยง
ผมค้นพบว่าตัวเองชอบทำกับข้าว ทุกทีปิดเทอมผมต้องเรียนพิเศษเลยไม่เคยหัดทำกับข้าวมาก่อนจนกระทั่งเข้ามหาลัยไม่ต้องเรียนพิเศษแล้ว การเข้าครัวเป็นกิจกรรมที่ทำให้ผมมีความสุข
ยิ่งพอช่วยคุณป้าแม่บ้านทำแล้วเจิ้นบอกว่าอร่อยผมดีใจมากกกกก มากเหมือนตัวเองทำเยอะแยะทั้งๆที่แค่ช่วยนิดหน่อย ผมเลยตั้งใจว่าจะหัดทำทุกวันอย่างจริงจัง
“ช่วงนี้เจิ้นกินข้าวเยอะ แสดงว่าฝีมือคุณจันทร์ต้องอร่อยแน่เลยค่ะ”
คุณป้าแม่บ้านบอกว่าเจิ้นชอบกินข้าวไม่หมด เขาเน้นกาแฟมากกว่าแต่พอผมถือลงไปให้ก็ยอมกินตรงเวลาแถมกินหมดสงสัยกินกับผมแล้วอร่อย
วันนี้ผมกับคุณป้าแม่บ้านจะทำซาซิมิ ข้าวปั้นและไข่ตุ๋นกัน เราสั่งชุดซาซิมิมาแล้วจากภัตรคารอาหารญี่ปุ่น แต่ไข่ตุ๋นกับข้าวปั้นผมอยากทำเอง คุณป้าแม่บ้านสอนหุงข้าวญี่ปุ่นสำหรับทำข้าวปั้น เราเลือกไส้ด้านในกันแบบที่เราชอบ ผมพยายามปั้นข้าวเป็นกลมๆ อันนี้ข้างในเป็นไส้หมูนึ่งซีอิ้วที่เจิ้นชอบแทนพวกปลาแซลมอนหรือไข่กุ้ง ส่วนไข่ตุ๋นเราใส่หมูสับเห็ดหอมแบบที่กินประจำแทนไข่ตุ๋นนิ่มๆแบบร้านอาหารญี่ปุ่น
ทุกวันผมกับคุณป้าแม่บ้านจะช่วยกันคิดว่าเราจะทำอะไรให้เจิ้นกินดี ผมว่าผมพอจะเข้าใจว่าทำไมคุณแม่บ้านมีความสุขกับการดูแลผมและเจิ้น เพราะเวลาเจิ้นชมว่าอร่อยผมเหมือนหัวใจติดปีก บิน พับ พับ ดีใจมากกกก
กว่าเราจะปั้นข้าวกันเสร็จก็เกือบเที่ยง จัดใส่กล่องแล้วแม้ข้าวปั้นผมจะไม่ค่อยเป็นสามเหลี่ยมสวยเหมือนของคุณป้าแม่บ้าน แต่ถึงจะเบี้ยวๆก็อร่อยนะ! รอคุณป้าแม่บ้านรินชาใส่กระติกเรียบร้อยเราก็ช่วยกันวางกล่องใส่ถุงผ้า คุณป้าแม่บ้านวางกล่องตะเกียบไว้ด้านบนเป็นอันเสร็จเรียบร้อย
“เจิ้นจะชอบใช่ไหมครับ?”
“คุณจันทร์ตั้งใจทำขนาดนี้ เจิ้นไม่ชอบได้ยังไงล่ะคะ”
ผมมีกำลังใจขึ้นนิดหน่อย ลงลิฟต์มาชั้นเดียวก็ถึงชั้นทำงานของเจิ้นแล้ว โถงกระจกทางเดินกว้างๆมีห้องทำงานของเจิ้นที่ผมมาประจำ โต๊ะยาวของพี่เลขาและพี่บอดี้การ์ดตั้งอยู่หน้าห้อง ทั้งสี่คนเอ่ยทักทายผมเหมือนทุกวันก่อนพี่เลขาผู้ชายจะรีบเปิดประตูให้
“เจิ้นรออยู่แล้วครับ”
“ขอบคุณครับ”
เจิ้นยืนคุยโทรศัพท์อยู่ตรงกระจกบานกว้างที่มองเห็นวิวกรุงเทพสุดลูกหูลูกตา เขาหันมายิ้มให้ผมก้าวเท้าเดินเข้ามาหาแล้วโอบเอวผมไปนั่งที่โซฟาด้วยกัน เจิ้นยังคุยติดพันแต่ก็ยึดตัวผมไว้กับตัวเองด้วยก็เลยถือโอกาศแอบงับหูเจิ้นเบาๆ เขาเลิกคิ้วมองผมยิ้มๆคุยอีกสักพักก็วางสาย
“น่ากินจัง”
“กินเลยๆ จันทร์ตั้งใจทำสุดๆ”
ข้าวปั้นเบี้ยวๆของผมถูกเจิ้นเลือกมาอันแรก ผมทำหน้าลุ้นจนเจิ้นขำเจิ้นกินข้าวปั้นจนหมดก็ชมว่าอร่อย โอ้ยมีความสุขจัง ผมพยายามนำเสนอไข่ตุ๋นของตัวเองให้เจิ้น เขาก็กินแล้วก็ชมว่าอร่อย
ส่วนปลาดิบอร่อยอยู่แล้วเพราะเราซื้อมาเจิ้นก็เลยเฉยๆ ผมกินจนอิ่มเจิ้นก็ยังนั่งกินไข่ตุ๋นต่อเพราะผมทำมาถ้วยใหญ่มากเลย เราจบมื้ออาหารด้วยชาคนละถ้วย
“เชฟมูนนี่ทำอาหารอร่อยขึ้นทุกวันเลย”
“เพราะว่าจันทร์ตั้งใจมากกกก”
“มูนนี่เด็กดี พี่จะอ้วนแล้ว”
“เจิ้นบอกว่าอ้วนๆน่ากอดไม่ใช่หรอ”
“ถ้าพี่อ้วน พี่จะเป็นผู้ชายน่ากอดของจันทร์ไหม?”
“ก็กอดทุกวันอยู่แล้ว”
ผมงุบงิบตอบแต่เจิ้นก็ได้ยินแหละ เขาหัวเราะอารมณ์ดีรวบเอวผมไปนั่งเกยตัวเขา ไหล่เราซ้อนกันมีเจิ้นยุบยับกับพุงผมอยู่เช่นเดิม เจิ้นชอบลูบพุงผมเวลากินอิ่มๆ เขาบอกมันนิ่มดีแรกๆผมก็งอน หลังๆชินแล้วเพราะผมชอบ
เราจุ้บกันอีกรอบก่อนผมจะถือกล่องข้าวกลับไปด้านบนตอนเกือบบ่าย เจิ้นเดินมาส่งที่ลิฟต์เหมือนทุกวัน ผมเคยถามคุณป้าแม่บ้านว่าทำไมไม่ให้เจิ้นมากินข้างบน มันแค่ชั้นเดียวเอง คำตอบคือบางทีเจิ้นก็ยุ่งจนไม่มีเวลากินข้าวนอกจากจะไปวางไว้ให้ถึงที่ ผมเลยดุเจิ้นแล้วบังคับว่าต้องกินกับผมทุกวันเป็นเวลา เจิ้นเลยให้ผมหน้าที่ดูแลเขาแลกกับกันดั้ม
สุดสัปดาห์เราก็ได้ไปเที่ยวกาญจนบุรีกัน ครั้งนี้เรามากันสองคนเจิ้นขับรถมาเองจากช่อฟ้า ส่วนผมนั่งกินแซนวิชที่คุณป้าแม่บ้านทำมาให้ ป้อนเจิ้นบ้างกินเองบ้าง เราแวะกันที่สะพานข้ามแม่น้ำแควก่อน เจิ้นหยิบหมวกแก้ปสีฟ้าที่บังคับผมให้เอามาด้วยขึ้นมาใส่ให้ ผมมีแว่นตากันแดดด้วยหนึ่งอันเหมือนกับเจิ้น
วันนี้เราใส่เสื้อสีฟ้าเหมือนกันเปี๊ยบเลย ผมเพิ่งไปซื้อมาจากห้างชิดลม รูดอย่างว่องไวด้วยบัตรเครดิตของเจิ้น วันนี้คนเยอะอยู่เหมือนกันแต่เพราะเรามาแต่เช้าผมก็เลยยังได้ถ่ายรูปแบบไม่ติดคนเยอะนัก
เราแวะอีกหลายที่จนกระทั่งเข้าที่พัก ในรูปว่าสวยแล้วแต่เอาเข้าจริงๆมันสวยกว่ามากๆ แพแต่ละหลังอยู่ห่างกันให้ความเป็นส่วนตัว ลมแรงๆพัดผ่านให้รู้สึกสดชื่น
เจิ้นจูงมือผมเดินตามพนักงานยกกระเป๋าไปที่แพ มันโคลงนิดหน่อย และเวิ้งน้ำที่เราอยู่ก็แอบน่ากลัวจนผมกังวลว่าแพเราจะหลุดลอยไปกับสายน้ำไหม
“ไม่ชอบหรอ?”
“จันทร์กลัว มันโคลง”
จริงๆคือมันแค่ขยับไปตามจังหวะน้ำนิดหน่อย แถมแพก็หลังใหญ่ด้วยแต่ผมก็กลัวอ่ะ เจิ้นโอบเอวผมเข้าไปกอดก่อนจะเอ่ยกับพนักงานว่าขอเปลี่ยนห้องเราเลยต้องเดินกลับไปเลือกกันใหม่
เจิ้นไม่โกรธผมสักนิดแต่เขาให้ผมช่วยเลือกบ้านที่เห็นวิวแม่น้ำแทน เราเลยได้อยู่บ้านที่อยู่สูงขึ้นไปตามไหล่เขา บ้านทรงสามเหลี่ยมที่ไม่หลังใหญ่เท่าแพที่จองไว้แต่ผมก็รู้สึกโอเคกว่าแม้จะต้องเดินเมื่อยหน่อย
“จันทร์ขอโทษนะ”
“ไม่ชอบก็ไม่ต้องฝืน พี่ไม่ได้อยากนอนแพขนาดนั้น แค่คิดว่าจันทร์อาจจะอยากนอนริมน้ำ ไม่กลัวแล้วนะครับ?”
“อื้อ ขอบคุณครับ วิวตรงนี้สวยจัง”
เราไม่ไปเดินเล่นดูวิวกันเพราะลมเดือนธันวาค่อนข้างเย็น เจิ้นเลยหยิบกระติกเก็บความร้อนที่คุณแม่บ้านใส่ชามาให้มานั่งดื่มชมวิวกันแทน
ตรงระเบียงมีโซฟาทำจากไม้สานขนาดพอนั่งสองคน เจิ้นหยิบผ้าห่มในห้องออกมาด้วย ผมเลยได้นอนซุกไหล่เจิ้น ฟังเขาพูดถึงวีรกรรมสมัยเด็กๆ เจิ้นเคยเป็นเด็กขี้โมโหทะเลาะต่อยตีอยู่พักหนึ่งก่อนจะรับผมมาอยู่ด้วย
“จันทร์เป็นสิ่งดีๆในชีวิตพี่”
“เจิ้นก็เป็นสิ่งดีๆในชีวิตจันทร์ ดีมากๆเลย”
“หึหึ มูนนี่เด็กดี”
ตอนบ่ายแก่ๆหลังจากนอนพักผ่อนกันไปหนึ่งตื่น เจิ้นพาผมไปพายเรือคายัค เขาช่วยผมใส่ชูชีพจนมั่นใจว่าถ้าเรือคว่ำผมจะไม่จมน้ำแน่ๆถึงยอมให้ผมลงเรือ เรามีไม้พายคนละอันแต่เจิ้นก็พายอยู่คนเดียวเพราะผมพายไม่เป็นแถมพายแล้วไม้พายไปตีกับไม้เจิ้นอีก
ผมไม่ลงเล่นน้ำถึงจะมีแขกคนอื่นๆเล่นกันอยู่ตรงโซนเครื่องเล่นในน้ำเพราะอากาศค่อนข้างหนาว เราเลือกปั่นจักรยานรอบๆรีสอร์ทแทน สลับกับถ่ายรูป หน้าผมกับเจิ้นอ้วนจนเต็มจอเวลาเซลฟี่แต่เราก็ขี้เกียจเกินกว่าจะขอให้คนอื่นถ่ายให้
รีสอร์ทที่นี่ทำอาหารอร่อยมาก เจิ้นสั่งปลาทอดน้ำปลา แกงจืด แล้วก็ยำวุ้นเส้นเผ็ดน้อย นานๆทีเราจะได้กินแบบนี้เพราะคุณแม่บ้านแทบจะไม่ทำอาหารรสจัด จริงๆเจิ้นจะสั่งพวกผัดหน่อไม้ฝรั่งแต่ผมอยากกินยำเพราะในรูปมันน่ากินมาก
ตอนกลางคืนทางรีสอร์ทจัดกิจกรรมแสดงประวัติการสร้างทางรถไฟสายมรณะ มีรถไฟวิ่งจริงๆจากไกลๆมีแสงสีเสียงด้วยแม้จะไม่มีนักแสดงแต่เป็นเสียงบรรยายกับภาพฉาย ผมนั่งพิงเจิ้นดูการแสดงด้วยความตื่นเต้นเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน มันมีเสียงเอฟเฟคระเบิดทำให้ผมสะดุ้งรีบซุกเจิ้น
“ชู่ว ไม่มีอะไรครับ”
เจิ้นลูบหลังผมเบาๆ ผมเขินที่ตัวเองขี้กลัวขี้ตกใจไปหมดแต่เจิ้นก็ไม่ว่าอะไรเลย ถ้าเขายิ้มหรือแซวผมคงหน้าร้อนทำตัวไม่ถูก แต่เจิ้นก็ไม่ทำให้ผมลำบากใจแบบนั้นสักครั้ง ลมเย็นๆทำให้ผมหนาวจนต้องกระซิบบอกเจิ้น ไม่กล้าเสียงดังมากกลัวจะรบกวนคนอื่น เจิ้นดึงมือผมไปกุมแล้วถูไปมา มือผมมันอุ่นขึ้นมานิดหน่อยแต่ที่อุ่นเยอะๆคงจะเป็นหัวใจผม
ผมนอนรอเจิ้นอาบน้ำอยู่บนเตียง สินเชื่อไม่ได้มาด้วยผมเลยรอกอดเจิ้น ไม่นานเขาก็ออกมาพร้อมกับปล่อยผมที่มัดไว้ลง เจิ้นสอดตัวเข้ามาในผ้าห่มดึงผมไปกอด แล้วเจ้ามารร้ายในตัวผมก็เริ่มแผลงฤทธิ์ ใบหน้าเจิ้นในระยะใกล้ไม่รู้ทำไมมันทำให้ผมอยากจะจูบ...
ผมอยากเอาเปรียบเจิ้นอีกแล้ว
นิ้วผมยกขึ้นแตะตามเรียวปากของเจิ้นเบาๆ เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วก็งับนิ้วผม ฟันขบเบาๆหยอกล้อมากกว่ากัดจริงจัง การกัดกลายเป็นกิจกรรมที่ผมกับเจิ้นชอบเล่นกัน ผมงับเจิ้นบ่อยๆ เจิ้นก็ชอบงับผม
“ซนแบบนี้ อยากโดนพี่งับใช่ไหม?”
ผมหัวเราะเพราะเจิ้นก้มหน้ามาซุกคอแล้วทำปากงับไปทั่ว มันจักจี้ไปหมด ช่วงนี้เจิ้นมือไวมากเผลอนิดเดียวก็ปลดกระดุมชุดนอนผมออกหมดแล้ว
“ฮื่อออ จันทร์หนาวนะ”
พลิกตัวหนีเจิ้นเขาก็ยังรวบเอวผมเข้าไปกอดแน่นอีก ก็อยากจะไม่พอใจแต่มันหุบยิ้มไม่ได้อ้ะ
“ไหล่ใครนะ?...น่ากัด”
ความชื้นแฉะแตะลงที่ไหล่ผม เสื้อมันหล่นไปกองที่ข้อศอกทำให้ไหล่ผมเปล่าเปลือยจนเจิ้นงับมันได้ เขาจูบ ดูด...แล้วก็กัดจนน่าจะทิ้งรอยไว้ที่ไหล่ผม
เจิ้นชอบทำให้ตัวผมมีรอยในวันหยุด.... แล้วผมก็ทำรอยแกล้งเขาคืน ผมเรียนรู้ที่จะเอาชนะเจิ้นบ้าง เขาชอบแกล้มผม กัดผม ผมก็ต้องเอาคืน และผมก็รู้สึกว่าเจิ้นชอบให้ผมกัดแถวกล้ามหน้าอกเขา ส่วนผม...ชอบให้เขากัดนม
มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่เจ้าฟีโรโมนกลิ่นนมของผมก็ทำให้เจิ้นยุบยับยุบยิบกัดนมผมบ่อยๆจนผมเคยชินที่จะโดนเขากัดเวลาเราไนท์แคร์กัน แล้วบางครั้งผมก็เผลอเรียกร้องเอง
ผมฝันเปียกบ่อยมากเดี๋ยวนี้ ยิ่งช่วงสอบที่เจิ้นงดเว้นไนท์แคร์ผมกลับตื่นมาเพราะความชื้นแฉะตรงกลางตัวบ่อยๆ ผมอยากจะร้องไห้เพราะว่าอายเจิ้นมาก แต่คืนก่อนสอบวิชาสุดท้ายเจิ้นก็ฝันเปียกเหมือนกัน เขาดึงมือผมไปแตะแล้วบอกว่ามันเรื่องธรรมดา
พอผมปิดเทอมเราเลยได้กลับมาไนท์แคร์กันเหมือนปกติ เจิ้นกัดนมผม ทำรอยฟันไปรอบๆจนผมหมดแรง เหมือนตอนนี้ที่กาญจนบุรี...เจิ้นก็ดึงผมไปกัดอีกแล้ว
เสียงดูดของเจิ้นทำผมหายใจไม่ออก มือเขายุบยับเป็นแมงยุบยิบ ผมเรียกชื่อเจิ้นแบบที่เขาชอบให้เรียก เรียกซ้ำๆจนผมหายใจไม่ออก จมน้ำ...และล่องลอย
“อ้าปากกินยาก่อน”
ผมตื่นมาพร้อมไข้อ่อนๆและมึนหัว ดีที่เจิ้นมีกล่องยาติดรถ ผมใช้สิทธิ์คนป่วยงอแงใส่เจิ้นเต็มพิกัด ได้ขี่หลังเจิ้นมาที่ห้องอาหาร มีเจิ้นป้อนข้าวด้วย เวลาเจิ้นเอาใจผมมันมีความสุขสุดๆเพราะเจิ้นยิ้มตลอดเวลาเลย ดูแลผมเสร็จเจิ้นถึงจัดการข้าวเช้าของตัวเอง เราตัดสินใจกลับกรุงเทพแทนที่จะไปน้ำตกเพราะผมป่วย แล้วคนที่ทำผมป่วยก็เจิ้นนั่นแหละ
“จันทร์ปวดหัวจัง”
ตัวผมน้วยย้วยไปหาเจิ้นอีกรอบ เขาโอบเอวผมยึดไว้ไม่ให้ร่วงลงไปกับพื้น เราเดินกันไปตามทางไปที่จอดรถ เจิ้นเอากระเป๋ามาเก็บไว้ก่อนแล้วตั้งแต่เช้า
“เดี๋ยวไปนอนต่อในรถ”
“จันทร์คิดถึงสินเชื่อ จะเอาสินเชื่ออออ”
ปวดหัว มึนไปหมด ตาก็ร้อนทำให้ผมอยากกอดสินเชื่อมากเลย เจิ้นคงเบื่อที่ผมน้วยไปน้วยมาไม่หยุดเลยอุ้มขึ้นแล้วรีบเดินไปที่รถ เจิ้นหยิบหมอนผ้าห่มมาให้ผมกอด ก่อนจะเอาอีกอันแกะเป็นผ้าห่มมาห่มให้ผม
“มูนนี่งอแง”
“ก็เจิ้นแกล้งอ่ะ กัดทำไมก็ไม่รู้”
“ใครกันแน่บอกให้พี่กัดแรงๆ?”
“ไม่ คุย ด้วย แล้ว!”
เจิ้นหัวเราะอารมณ์ดี ผมงอแงใส่เจิ้นตลอดตั้งแต่ออกจากรีสอร์ทพอเริ่มเหนื่อยก็เลยแค่จับมือเจิ้นไว้ เพลงสากลจากโทรศัพท์เล่นผ่านลำโพงรถไปเรื่อยเปื่อย เจิ้นฮัมเพลงเบาๆไปตลอดทาง
เจิ้นร้องเพลงเพี้ยนด้วยแหละ ก็ไม่ถึงกับแย่แต่มันก็ไม่ค่อยจะตรงคีย์เจิ้นเลยไม่เคยร้องเพลงในงานเลี้ยงบริษัทเลยเพราะเขาไม่ถนัด ผมหัวเราะฟังเจิ้นร้องเพลงเสียงเป็ด เขาก็หัวเราะคืน ผมดีใจที่เจิ้นไม่เขินกับผม ได้เห็นมุมที่ไม่ค่อยเท่ของเจิ้นบ้างอะไรบ้าง
เรากลับมากินข้าวเย็นที่กรุงเทพแต่วันนี้คุณป้าแม่บ้านลากลับบ้าน เจิ้นเลยพาแวะกินข้าวที่ชิดลมก่อน เราเลือกร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีห้องส่วนตัวร้านเดิม
“กินไอติมต่อได้ไหม จันทร์ โอ้ย”
“ว้าย”
เพราะผมเดินไม่มองทางตอนเดินออกมาจากห้องก็หันไปคุยกับเจิ้นด้านหลังเลยชนเข้ากับคนที่กำลังเดินไปห้องด้านในพอดี
“ขะ ขอโทษครับ อ้ะ!!”
“โอ้ยเจ็บ พี่จี้ช่วยแพรด้วย”
เส้นผมยาวเป็นลอนของผู้หญิงคนนั้นพันเข้ากับกระดุมเสื้อผม พอเราถอยห่างจากกันก็เลยยิ่งกระชากหัวเขา ผมหันไปมองเจิ้น เขาขมวดคิ้วมองเขิยเข้ามาช่วยคลายเส้นผมออกจากกระดุม
“นิ่งๆก่อนครับ”
เจิ้นขยับมาซ้อนหลังสองแขนสอดผ่านช่วงเอวผมไปแกะผมยุ่งที่พันกับกระดุมเสื้อ
“อื้อ/ค่ะ”
“หลุดแล้ว กระดุมเหมือนด้ายจะหลุดด้วยนะจันทร์ ไปให้ร้านดูก่อนแล้วค่อยกินไอติมนะ?”
ผมเงยหน้ามองเจิ้นก่อนเขาจะดึงตัวผมหลบกลับเข้ามาในห้องให้กลุ่มของอีกฝ่ายไปก่อน แต่ทางนั้นก็ไม่ได้เดินไปทันทีกับทำท่าเหมือนจะพูดอะไร
ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาคุ้นๆ ตัวเขาสูงเท่าผมแล้วก็มีผมดัดลอนสีสว่างยิ่งทำให้ตาโตๆคู่นั้นดูน่ารัก หน้าตาเหมือนตุ๊กตาเลย
“เอ่อ เจิ้นใช่ไหมคะ? แพรค่ะ แพร พิมพิลา”
“ครับ / อ้ะ!!!”
ดวงตากลมโตเปลี่ยนมาทางผม ความกังวลไร้สาเหตุก่อตัวเป็นก้อนพายุข้างใน แพร พิมพิลาตัวจริงอยู่ตรงหน้าผม! เขารู้จักเจิ้นด้วย ....แล้วทำไมแพร พิมพิลารู้จักเจิ้นล่ะ
“จันทร์ เป็นอะไรหืม”
ผมพยายามจะทำตัวปกติแต่เพราะผมจำได้ว่าตัวเองเคยคิดมาก่อนว่าแพร พิมพิลากับเจิ้นเหมาะกัน แต่ แต่.... แต่ผมก็ไม่อยากให้เขารู้จักกันจริงๆสักหน่อย
“ปะ เปล่า จันทร์ตกใจ”
“เอ่อ ขอโทษด้วยนะคะที่แพรเดินไม่ระวัง เลยวุ่นวายทางเจิ้นเลย”
ทำไมแพร พิมพิลาต้องยิ้มแล้วโลกสว่างไสวแบบนี้ด้วย ผมได้ยินเจิ้นตอบอะไรบางอย่างกลับแต่จับใจความไม่ได้แล้วเพราะตอนนี้ผมรู้สึก....มีหลุมดำขยับอยู่ข้างใน ทำไมต้องยิ้มให้เจิ้น ทำไมต้องคุยกันด้วย แล้วทำไมเจิ้นต้องคุยกับเขา ทำไมเขาไม่เดินไปสักที ฮึก....
“จันทร์!”
ภาพแพร พิมพิลาแทนที่ด้วยเจิ้น แต่มันไม่ชัดเอาซะเลย ผมมองหน้าเจิ้นได้ไม่ชัดเลย หัวใจผมเจ็บปวดทำไมมันหน่วงไปหมด ตัวร้ายในตัวผมมันกัดกินข้างในจนเหวอะหวะ
ผมร้องไห้เป็นชั่วโมงแม้แต่ตอนเรากลับมาถึงช่อฟ้าแล้ว ความเสียใจอะไรไม่รู้นักหนาทำร้ายผมจนเจ็บปวดไปหมด เจิ้นปลอบผมจนเลิกปลอบเขาแค่นอนกอดผมไว้จากด้านหลัง ปล่อยให้ผมกอดสินเชื่อร้องห่มร้องไห้จนรำคาญตัวเอง แต่มันก็ไม่หยุดเสียใจ ผมร้องไห้จนปวดหัวปวดตาไอ้น้ำตาบ้าๆนี่ก็ยังไม่เลิกหยุดออกมาสักที
“ไม่เอาแล้วจันทร์ พี่จะขาดใจแล้ว เลิกร้องนะคนดี”
สติแตกเป็นเศษแก้ว กระจายและบาดตัวเองจนเหวอะหวะ ผมอยากหนีไปจากอารมณ์แบบนี้ ผมดีลกับความเสียใจได้ไม่ดีเลย โดยเฉพาะเมื่อผมตอบเจิ้นไม่ได้ว่าผมร้องไห้ทำไม ผมแค่เสียใจที่เจิ้นคุยกับแพร พิมพิลา มันไร้เหตุผล งี่เง่า แต่ผมไม่อยากให้เจิ้นคุยกับใครเลย ไม่อยาก ทำไมต้องคุยกับคนอื่น
“พี่ยอมทุกอย่าง บอกพี่นะจันทร์ มูนนี่ของพี่ อยากได้อะไรครับหืม...”
ไม่รู้เวลาผ่านไปนอนแค่ไหนแต่สุดท้ายมันก็ไม่มีน้ำตาออกมาแล้ว คงร้องจนหมดตัวแบบที่ร่างกายไม่สามารถรีดน้ำออกมาได้อีก มันเหนื่อยและหมดแรงไปหมด อ้อมกอดเจิ้นยังคงอบอุ่น เสื้อของเขาชื้นแฉะไปด้วยน้ำตามหาศาลของผม
“จะ จันทร์.... จันทร์เกลียด...เกลียดตัวเอง จันทร์น่าเกลียด นิสัยไม่ดี”
“ชู่วว ไม่จริงเลย มูนนี่ของพี่น่ารัก... น่ารักกว่าสินเชื่อ น่ารักกว่าหลักทรัพย์ มากกว่าออมทรัพย์ มากกว่าทุกอย่าง ไม่น่าเกลียดแม้แต่นิดเดียว”
“ข้างในจันทร์...มีหลุมดำ....จันทร์พยายามแล้วมันไม่หาย มันเจ็บปวด”
“จันทร์....”
“จันทร์ขอกลับบ้านได้ไหม...จันทร์....ขอหนีก่อนได้ไหม มันไม่ไหวแล้ว ขอกลับบ้านนะเจิ้น ให้จันทร์กลับนะ”
เสียงผมอ่อนระโหยโรยแรงเหมือนต้นไม้ขาดน้ำ แต่ผมหายใจไม่ออกแล้ว ในหัวมันตีกันไปหมด ในตัวผมก็มีตัวร้ายกัดกินเป็นตัวตะกละ ผมแค่...อยากจะไปตั้งหลักก่อน ความเสียใจมันบดบังเหตุผลที่ควรจะมีไปหมดจนผมเกลียดตัวเอง
พ่ออาจจะช่วยได้....ผมบอกเจิ้นไม่ได้แต่ผมอาจจะอยากบอกพ่อ ผมต้องบอกใครสักคนมันทนไม่ไหวแล้ว ผมมีความลับอยู่ในตัวหลายเรื่องเกินไป สตอกความลับของผมมันคงห้องเล็กไปหน่อยจนไม่สามารถบรรจุอะไรได้อีก
“พี่ไปส่งนะ...ถ้าไปส่งสัญญากันก่อนว่าจะไม่ร้องไห้ อย่าร้องไห้ในที่ๆพี่ปลอบไม่ได้ อย่าเสียใจในตอนที่พี่ไม่อยู่ อย่าร้องไห้คนเดียวเข้าใจไหม...อย่าทำแบบนั้น”
เจิ้นดึงมือผมไปแตะที่อกด้านซ้าย หัวใจของเจิ้นเต้นแรงไม่ต่างจากผม ใบหน้าของเจิ้นหม่นหมองไม่ต่างจากผมเท่าไหร่แค่เขาไม่ได้ร้องไห้ เจิ้นเม้มปากแน่นมือเขาที่กุมมือผมมันสั่นไหว
“จันทร์...จะรีบกลับมา”
“โทรหาพี่ แล้วพี่จะไปรับ อย่าไปนานนะจันทร์....ไม่มีจันทร์พี่จะอยู่ยังไง”
แม่ดูแปลกใจที่ผมมาดึกดื่น พ่อเองก็ไม่ต่างกันแต่พอเห็นตาบวมช้ำกับสินเชื่อในอ้อมแขนพ่อก็ไม่ได้ถามอะไรแค่บอกให้แม่พาผมไปนอน ผมหันมองเจิ้นเป็นครั้งสุดท้าย ผมไม่ได้อยากอยู่ห่างเจิ้นแต่เจ้าตัวหลุมดำมันชักจะเอาใหญ่ ผมกำลังนิสัยไม่ดี....ผมต้องหาวิธีจัดการมันก่อน
“เกิดอะไรขึ้นล่ะ?”
“ผมไม่รู้เลยครับ ทุกอย่างก็ปกติจนตอนเรากินข้าวเสร็จจันทร์ก็ร้องไห้ ร้องจนผมไม่รู้จะทำยังไงเพิ่งจะหยุดก่อนพามาส่ง เขาขอกลับบ้าน”
สายตาคนเจนโลกมองเด็กผู้ชายตัวเล็กในความทรงจำทำหน้าเครียดแล้วก็ถอนหายใจ
“น้องขี้น้อยใจ ขี้กลัว อะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้ ไปเจอเหตุการณ์อะไรไม่ดีหรือทำให้เขาตกใจหรือเปล่า?”
ถึงจะโตมากับเยว่แต่จันทร์ก็ยังเป็นลูกเขา ทำไมจะไม่รู้ว่านิสัยลูกเป็นแบบไหน มีเรื่องไม่ถูกใจก็ร้องไห้ นิดหน่อยก็งอแง แถมโตมาเป็นเจ้าหนูของสองบ้านเลยยิ่งมีแต่คนตามใจ อ้อนเก่งก็ที่หนึ่ง เด็กวัยรุ่นคนอื่นไปถึงไหนต่อไหนลูกชายของเขาก็ยังเป็นเด็กเสมอต้นเสมอปลาย
“เราบังเอิญเจอแพร พิมพิลา ผมเขามาติดกระดุมจันทร์ ก็ทักทายนิดหน่อยแต่อยู่ๆจันทร์ก็ร้องไห้ออกมา”
“น้องหึงหรือเปล่า?”
เจิ้นชะงักสบตาคนแก่วัยกว่าด้วยความพิศวง แต่สีหน้าของเลขาคนสนิทของปู่ก็ไม่ได้ล้อเล่น เจิ้นประมวลเหตุการณ์ที่เจอแพร พิมพิลาก็ไม่มีตอนไหนที่จะทำให้หึงได้ด้วยซ้ำ แถมจันทร์ก็ยังอยู่ตลอด
“ผมไม่แน่ใจ เขาบอกว่ามีหลุมดำอยู่ข้างในตัวเขา ผมไม่รู้ต้องทำยังไง...จันทร์ไม่พูดอะไรสักอย่าง”
“จันทร์อาจจะไม่เข้าใจว่าตัวเองรู้สึกยังไง เดี๋ยวอาจะลองคุยให้ เจิ้นก็กลับไปพักผ่อนก่อนน้องคงตกใจ”
“แล้วถ้าจันทร์หึงผมกับแพร พิมพิลาจริงๆ?”
“อาคงต้องขอน้องคืน....น้องยังเด็กและยังไม่บรรลุนิติภาวะ ทุกอย่างเขาตัดสินใจได้ด้วยตัวเองไม่ดีพอ เขาอาจจะไม่ได้หึงแต่หวงพี่ชายคนเดียวของเขาขึ้นมา หรือเขาอาจจะแค่น้อยใจที่เจิ้นให้ความสนใจคนอื่นมากกว่าตัวเอง อาจะคุยกับจันทร์อีกที จนกว่าจะแน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นก็แยกกันอยู่ไปก่อน”
“ผมรักจันทร์ครับ”
“อารู้... แต่จันทร์รักเจิ้นไหม? โลกของน้อยมีแต่เจิ้นมาตลอด น้องอาจจะแค่หลง หรือ หวง หรือมันอาจจะไม่เกี่ยวกับอะไรพวกนี้เลยก็ได้ รอมาได้เป็นสิบปีก็รอต่ออีกหน่อยเถอะ อาไม่ได้รังเกียจเจิ้น แต่เราต้องทำให้มันถูกต้อง ซึ่งความถูกต้องมันอาจจะไม่ถูกใจ”
เจิ้นพยักหน้ารับก่อนจะขับรถออกมา มองมือตัวเองที่กำพวงมาลัยแน่น มันสั่นจนกลัวว่าจะขับต่อไปไม่ไหวถ้าไม่กำพวงมาลัยแน่นๆแบบนี้ ความพยายามที่จะเป็นทุกอย่างของจันทร์ของเขาเริ่มมีตัวแปรที่ควบคุมไม่ได้.... ตัวเจ้าจันทร์เอง
ท้องฟ้าคืนนี้เป็นคืนเดือนดับ...พระจันทร์ของเขาหายไป...หอคอยช่อฟ้าอ้างว้างราวกับถูกม่านหมอกขมุกขมัวปกคลุม
บุหรี่ที่ไม่ได้สูบมานานและเก็บไว้ให้ห่างไกลสายตาคนน้องถูกนำออกมาจุดไฟ เหล้าที่แตะน้อยครั้งรินใส่แก้วครั้งแล้วครั้งเล่า มีเสียงค็อกคาเทลสองตัวร้องเบาๆอยู่เป็นเพื่อน
======================================
ปัญหาที่เกิดมันแทบไม่มีอะไรเลย แต่เพราะเจิ้นเลี้ยงจันทร์มาแบบให้น้องไม่เข้าใจว่าตัวเองรู้สึกยังไงทำให้มูนนี่หึงแบบไม่รู้ว่าตัวเองหึง มูนนี่โตขึ้นทุกวัน น้องเริ่มรู้สึกมากขึ้นแต่เพราะไม่เข้าใจก็เลยแสดงออกมาตามที่ตัวเองรู้สึก เสียใจมากก็ร้องไห้ หึงก็คิดว่าตัวเองมีหลุมดำอยู่ข้างใน พอคิดตามเหตุผลที่ตัวเองเข้าใจก็โกรธตัวเองที่งี่เง่า ย้อนแย้งไปมา
เจิ้นก็ต้องอดทนนะคำ ปั้นมาแบบนี้เอง 5555+ ส่วนคุณพ่อตองก็คูลๆเหมือนเดิม
มูนนี่สู้ๆนะลูกกกกก ฮือออออออออ
ปล. ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกรีวิวในเพจ ในกรุ้ป ในทวิตด้วยนะคะ กราบขอบพระคุณเป็นอย่างสูง ดีใจมากกกกกกกก
-
:ling2:
เห็นใจทั้งคนน้องและคนพี่
ขอให้น้องเคลียร์ความรู้สึกของตัวเองให้ได้เร็วๆ
-
คุณพ่อเยี่ยมมากเลยแต่ตอนนี้ถือเป็นโอกาสไม่ใช่เหรอคะพ่อ
น้องจะอายุครบยี่สิบแล้วถ้าเจิ้นจริงจังกับสถานะของน้องก้อควรขอกับพ่อแม่แล้วบอกกับน้องตรงๆได้แล้ว
สงสารน้องมูนนี่เด็กดี พอหนูหึงแล้วคงเกลียดตัวเองมาก ฮืือ
-
รอวันที่จันทร์ เข้าใจตัวเอง :hao3:
แล้วบอกความรู้สึกของตัวเองให้เจิ้นฟัง :mew1:
ที่จริงเจิ้น ก็ชัดเจนกับจันทร์นะ
แต่ยังไม่สื่อไปถึงใจจันทร์ :hao5:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารเจิ้น ถึงเจิ้นจะร้าย? เราก็ทีมเจิ้น
-
สงสารเจิ้นเลยยย จันทร์อย่าทิ้งเจิ้นนานนะ
-
ปกติต้องสงสารจันทร์ที่ชอบโดนเจิ้นรังแก แต่พอเอาความจริงแล้วต้องสงสารเจิ้นแล้วหละ เพราะเจิ้นรักจันทร์แน่ๆ แต่อย่างที่พ่อบอก จันทร์หละ รักหรือหวง ในใจก็รู้แหละว่ารัก แต่เมื่อไหร่จันทร์ถึงจะรู้ตัวว่ารัก? ถือเป็นบทลงโทษเจิ้นที่ชอบเอาเปรียบจันทร์ไปละกันนะ5555
-
โถน้องจันทร์ลูกกกก ยังไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองสินะ
ปล. คุณพ่อเท่มากเลยค่ะ
-
น้องมูนนี่ยังสับสนอยู่เลย สงสาร
-
ทางออกของคุณพ่อก็ดีนะ เหมือนให้จันทร์ได้ทบทวนตัวเอง จะได้รู้ด้วยว่าความรู้สึกต่างๆที่ตัวเองมีกับเจิ้นมันคืออะไรและเป็นแบบไหน จะได้ชัดเจนแล้วไม่ต้องเก็บมาคิดมากคนเดียวตลอดแบบนี้อีก
-
สงสารจันทร์ร้องขนาดนั้นจะป่วยไหมนะ
-
ฮือออออออ
มูนนี่เด็กดี แม่เลื่อว่าหนูต้องเข้าใจในเร็ววัน
ว่าควาใรู้สึกในใจหนูคืออะไรก้แน่
และแม่ก้เชื่อว่าหนูจะไม่ทำให้เจิ้นเสียใจ
รักทั้งมูนนี่แล้วก้เจิ้นนะจ๊ะ
-
ต้องคิดหาวิธีอีกแล้วนะเจิ้น
-
ก็อย่างว่านะเจิ้นอาจจะคิดว่าทุกสิ่งที่ทำกับน้องอาจไม่มีใครดูออกแต่เจิ้นก็คงลืมไปว่าผู้ใหญ่ที่ใกล้ชิดกับเจิ้นเขาต้องดูออกอยู่แล้วว่าเจิ้นทำอะไรอยู่ เพราะงั้นการที่คุณพ่ออยากจะแยกจันทร์ออกมาก็ไม่แปลกเพราะคงอยากให้จันทร์ได้คิดได้ตัดสินใจโดยที่ไม่มีเจิ้นมาเป็นตัวแปร เจิ้นก็คงต้องอดทนหน่อยละเพราะอย่างที่แบมๆบอกว่าน้องเป็นแบบนี้เพราะเจิ้นนั่นแหละที่เลี้ยงมา คาดว่าหลังจากนี้อาจได้เห็นควาทเปลี่ยนแปลงของมูนนี่ไม่มากก็น้อย
-
:pig4:
-
เราว่าแล้วมันต้องว่าสักจุดที่มูนนี่สับสนใจจนทนไม่ไหว พ่อคงรู้ละว่าลูกตัวเองเป็นอย่างไงเค้าคงต้ิงการความยังยืนให้มูนนี่ ว่าเจิ้นที่แผนสูงจะดูแลได้จริงไหม เราเข้าใจทุกฝ่ายแต่สงสารน้องมุนนี่ไง นางเด็กน้องอ่ะ กลับมาสู่เจิ้นไวๆไม่มีไครเข้าใจหนูมากกว่าเจิ้นอีกแล้วลูก
-
เจอมุมนี้ เป็นครั้งเเรกที่รู้สึกว่า เจิ้น เป็นแค่ เจิ้น ที่ไม่ได้ควบคุมอะไรได้ไปซะทุกอย่าง บางอย่าก็อยู่เหนือการควบคุม รู้สึกเข้ากับชื่อเรื่องในความหมายที่เราตีความเองที่สุดเลยอะ ตื่นเต้นเจ้าจันทร์เริ่มมีพัฒนาการ ถึงแม้ตลอดมาเจิ้นจะเลี้ยงแบบเป็นโลกทั้งใบของจันทร์ เหมือนอยู่ในปกครอง ชื่อภาษาไทยแปลตรงตัว in control แต่อีกแง่นึงเหมือนเป็นการเล่นคำสื่อว่า ‘ไม่อาจควบคุม’ incontrol ถึงปกติ prefix คำนี้ใช้ un- แต่ความหมาย prefix เติม in- im- il- จะเปลี่ยนเป็น ไม่- เป็นชื่อเรื่องกับเรื่องราวที่สุดยอดมากเลยค่ะ
-
มูนนี่รีบรู้ตัวเร็วๆๆสงสารเจิ้นน่าาา
-
เราดีใจแทนเจิ้นอย่างน้อยอาตองก็ไม่กีดกันเจิ้นรอน้องหน่อยนะคะให้น้องได้เรียนรู้อไรหลายๆอย่างเราอยู่ทีมเจิ้นเหมือนเดิม
-
เราไม่มั่นใจความรู้สึกจันทร์แต่เรามั่นใจความรู้สึกเจิ้น ว่าเจิ้นรักจันทร์จริงๆ มองแค่จันทร์มีแค่จันทร์คนเดียว มูนนี่เด็กดีของป้ารีบฮีลแล้วทำความเข้าใจกับตนเองเร็วๆนะลูก ป้าสงสารเจิ้น
-
คุณพ่อคูลมากๆ รักนะคะ เดี๋ยวน้องจันก็ค่อยๆโตเนอะเจิ้น เจิ้นใจเย็นๆ ยังไงน้องก็รักเจิ้นที่สุดอยู่แล้ว
-
มูนนี่สู้ๆนะ รีบเข้าใจตัวเองเร็วๆจะได้กลับมาอยู่กับเจิ่น
-
สารภาพกับพ่อไปแล้ว ที่เหลือคงต้องแล้วแต่จันทร์ ยังไงจันทร์ก็เลือกเจิ้นอยู่แล้ว :ped149:
-
:pig4:
-
:m22: :m22: :m22:
รอจันทร์รู้ใจตัวเอง
-
สงสารทั้งคู่เลย ฮือออออ เมื่อไหร่จันทร์จะเข้าใจตัวเอง
-
โถๆ มูนนี่ของเจ้ มาาาาาๆๆ เดี๋ยวเจ้ปลอบเอง
เราว่าความสัมพันธ์ระหว่างเจิ้นกับน้องมันยากตั้งแต่เริ่มแล้ว
คือเจิ้นปั้นความสัมพันธ์นี้โดยที่ไม่สอนน้องเลยว่าระดับความสัมพันธ์มีจุดมุ่งหมายไปทางไหน
เมื่อน้องสับสน ก็ไม่มีการถาม บางทีถามเจิ้นก็บอกไม่หมด
กลายเป็นอีรุงตุงนัง จะรักแบบไหนก็ไม่สุดสักทาง ทำร้ายกันทั้งคู่
เราว่าเจิ้นควรบอกน้องตามตรงว่าจะพัฒนาไปรูปแบบคนรัก
แมนๆ ตรงๆ ไปเลย
น้องเป็นคนเข้าใจง่ายอยู่แล้ว อาจต้องใช้เวลาในการทำความเข้าใจ
แต่ยังดีกว่าทำร้ายกันทางอ้อมแล้วทำให้น้องกลัว
สู้ๆ นะคะไรต์ คอยติดตามค่ะ
-
แงงง ร้องไห้ไปกับน้องด้วยเลยอะ
-
เอฟซีคุณพ่อค่ะ ถึงแม้น้องจะโตมากับเยว่แต่ก็เป็นลูกตัวเองรู้จักลูกตัวเองดูใส่ใจน้องมาก เจิ้นก็รอไปก่อนนะคะ 555
-
ยกนิ้วให้คุณพ่อ
ทนอีกนิดนาเจิ้น เดี๋ยวก็ได้
-
นี่คือผลของตัวแปรจากการที่เจิ้นไม่บอกอะไรน้องเลย น้องโลกแคบเกินกว่าจะตีความหมายได้
-
เจ้าจันทร์เอ้ย เจอตัวแปรระยะประชิดขนาดนี้ ต้องเป็นหนักกว่าแค่ชมป้ายอยู่แล้ว
แถมน้องยังสับสน ยังงงงวยกับความเป็นตัวเอง กับความหวง ความหึง
ยังจัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้ น้องเลยต้องขอตัวไปดูแลตัวเองก่อน
เจ้าจันทร์ต้องเรียนรู้ เพราะที่ผ่านมา น้องอยู่กับกรอบ และความคิดที่เจิ้นบอก
คุณพ่อรู้ใจ รู้จริงค่ะ ดูออก แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ก็อยากให้ลูกได้เรียนรู้มากกว่าโลกที่มีแต่เจิ้น
เจิ้นต้องอดทนนะ รอวันที่เจ้าจันทร์เข้าใจตัวเอง ยังไงน้องก็ตัดไม่ขาดหรอก
เพราะชีวิตนี้ มีแค่เจิ้นมาตลอด
-
มูนนี่ออกสู่โลกกว้างหล่ะ เจิ้นนอนร้องไห้แน่ ๆ
-
ค่อยๆบอกน้องให้น้องเข้าใจนะคะ :mew6:
-
สงสารเจิ้น :mew2: :mew2:
-
สงสารทั้งจันทร์และเจิ้น อยากให้น้องเข้าใจความรู้สึกตัวเองเร็วๆ เห็นด้วยกับคุณพ่อนะ แยกกันอยู่ก่อน จันทร์จะได้เข้าใจความรู้สึกตัวเอง
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ทั้งสองคนเหมือนต้องเรียนรู้เรื่องความรักไปพร้อมๆกัน เราคิดว่าไม่ได้มีแค่จันทร์ที่อ่อนหัดเรื่องนี้แต่เจิ้นก็ด้วย แต่เดี๋ยวทั้งสองคนก็โตขึ้น มันจะผ่านไปด้วยดี สู้ๆน้าาาทั้งคู่เลย คนเขียนด้วยค่าา~_~ :n1: :mew1:
-
น้องจันทร์ในวัยกำลังโตเป็นอะไรที่แปรปวนยิ่งกว่าตลาดหุ้น เจิ้นต้องใจเย็นๆก่อนนะคะ
-
สงสารเจิ้นเลยแบบนี้ นี่ว่าแล้วสิ่งที่เจิ้นคอนโทรลไม่ได้ก็คือมูนนี่นี่แหล่ะจ้า ขอให้สู้ :hao5:
-
น้องมูนนี่ร้องไห้จนตาบวมล้าวว
-
:L2:
-
:hao5: :hao5: จะสงสารเจิ้นหรือเจ้าจันทร์ ก่อนดี :sad2: :sad2:
-
สงสารเจิ้นนนน เข้าสู่ช่วงดราม่าแล้วรึป่าว
-
สงสารทั้งคู่เลย
-
จันทร์ต้องโตได้แล้ว
-
สงสารเจิ้น วางแผนมาอย่างดี ควบคุมปัจจัยทุกอย่างได้หมด แต่เจิ้นคงลืมไปว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดของความสัมพันธ์นี้คือตัวเจิ้นกับจันทร์แค่นั้นเอง #ทีมเจิ้น แต่มูนนี่ก็น่าสงสารเพราะไม่รู้อะไรเลย เรื่องนี้พระเอกอาจจะเป็นคุณพ่อก็ได้นะคะ มาแต่ละทีสุดคูลลลล
-
โธ่เอ้ยยย เด็กน้อยไม่รู้ว่าตัวเองหึงเค้า
จันทร์ไม่ต้องกลัวหรอก เจิ้นรักจันทร์จะตาย
-
เจิ้นต้องบอกเรื่องความรู้สึก
-
เจิ้นต้องบอกน้องแล้ว
-
พ่อจันทร์ใจดีอ่ะ
-
มูนนี่เริ่ม out of control แล้ว เจิ้นระวังไว้เต๊อะ 55555555 (ทีมคูมแม่มูนนี่อยากจะร้องไห้รัวๆ ลูกหึงพี่เขาแต่ลูกไม่รู้ตัวเล๊ยยย โอ๋น้าาาาาาาา)
-
อีกกี่เดือนกี่วัน จันทร์จะบรรลุนิติภาวะ แต่เราว่าเจิ้นต้องได้จันทร์ก่อนแน่ อิอิ
-
Chapter 18 Hide and Seek
คุณป้าแม่บ้านกลับมาช่อฟ้าในเช้าวันจันทร์ บ้านเงียบเหงาจนสงสัยว่าเจ้านายคนเล็กของบ้านอาจจะยังไม่ตื่นทั้งที่ปกติยามเช้าจะต้องได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วคุยกับเจิ้น ทว่าบ้านกลับเงียบงันประตูห้องนอนเปิดไว้ก็ไม่มีคนอยู่ เพิ่งจะหกโมงเช้าเจิ้นไม่น่าจะตื่นไปทำงานแล้ว หรือจะยังไม่กลับจากกาญจนบุรี?
แม่บ้านวัยกลางคนตัดสินใจไปให้อาหารนกที่เก๋งด้านนอกเหมือนอย่างทุกวันเป็นอันดับแรก ดวงตาที่มีริ้วรอยแห่งวัยเบิกกว้างเมื่อเห็นเจ้านายของช่อฟ้านั่งอยู่ในเก๋ง บนโต๊ะมีขวดเหล้ากลิ้งเกลื่อนกลาดและก้นบุหรี่หล่นกระจัดกระจาย
เจิ้นเป็นวัยรุ่นสูบบุหรี่อยู่ช่วงหนึ่งแต่ก็เลิกไปตั้งแต่เยว่มีเจ้านายตัวเล็กเข้ามาอยู่ เธอเห็นบ้างนานๆทีที่เจิ้นจะสูบในเวลาเครียดๆแต่ต้องไม่ใช่ต่อหน้าคุณจันทร์ กระทั่งเหล้าราคาแพงก็ถูกเก็บในตู้มิดชิด
“เจิ้นคะ”
นัยน์ตาของเจิ้นแห้งผากมองไปที่ขอบฟ้าไกลๆ ผมยาวที่มัดรวบไว้ยุ่งเหยิงเล็กน้อย กลิ่นเหล้าและกลิ่นบุหรี่เหม็นคลุ้งไปหมด คุณชายน้อยในวันวานที่เลี้ยงมากับมือจนเป็นเจ้าบ้านเยว่ในวันนี้อ่อนแอเหลือเกิน
“ลมแรงนะคะ เข้าไปข้างในดีกว่าเดี๋ยวป้าชงชาให้”
สองมือประคองมือเย็นซีดของเจิ้น พาสารร่างที่เหมือนไร้วิญญาณเข้ามาด้านใน เจิ้นเองก็ไม่ได้ดื้อรั้นอะไรแค่เดินตามมาเงียบๆปล่อยให้คุณป้าแม่บ้านดูแล ล้างหน้า เช็ดตัว ดื่มชาอุ่นๆ คำแรกที่เอ่ยปากเป็นเพียงแค่การขอยานอนหลับสักเม็ด นานแล้วที่เจิ้นไม่ได้กินยานอนหลับ สมัยรับตำแหน่งเจ้าบ้านเยว่แรกๆมีบ้างทีความเครียดรุมเร้าจนต้องพึ่งมัน คุณป้าแม่บ้านไม่ได้ทักท้วงอะไรเพราะดูท่าแล้วเจิ้นคงนอนไม่ได้นอนมาทั้งคืน
ม่านผืนหนาปิดกั้นแสงจากด้านนอกจนห้องมืดสนิท หลังจากส่งเจิ้นเข้านานในยามเกือบแปดโมงเรียบร้อยก็แง้มประตูทิ้งไว้เล็กน้อย เดินไปโทรศัพท์แจ้งการป่วยให้กับเลขาและบ้านใหญ่
คุณป้าแม่บ้านไม่เข้าใจนักว่าอะไรเป็นอะไรแต่เรื่องเดียวที่มีผลกระทบกับเจิ้นก็คงจะเป็นเรื่องของเจ้านายคนเล็กที่ไม่ได้อยู่ที่นี่ บรรยากาศช่อฟ้าต่างจากวันศุกร์ลิบลับที่ยังได้ช่วยคุณจันทร์จัดกระเป๋า ปากเล็กๆเจื้อยแจ้วว่าจะซื้อขนมมาฝาก จะไปถ่ายรูป จะทำนั่นทำนี่เต็มไปหมด
“คุณจันทร์ต้องรีบกลับมานะคะ...เจิ้นจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีคุณจันทร์”
เธอเป็นคนที่อยู่ใกล้ชิดคนทั้งคู่มากที่สุดทำไมจะไม่รู้ว่าเจ้านายคนโตรู้สึกยังไง เลี้ยงมากับมือตั้งแต่เพิ่งคลอด ดูแลกันมาเกือบจะสามสิบปีเข้าไปแล้วทำไมจะไม่เห็น ความสุขของเจิ้นก็เหมือนความสุขของเธอด้วย
หวังว่าหมอกขมุกขมัวที่ช่อฟ้าจะพัดผ่านไปในเร็ววัน
“กินข้าวอีกหน่อยนะลูก”
“ผมอิ่มแล้ว...”
แม่ทำข้าวต้มหมูให้ มันรสชาติอร่อยไปคนละแบบกับที่คุณป้าแม่บ้านทำแต่ผมก็กินไม่ลง มันตื้อไปหมด หัวก็ปวดตาก็บวม เมื่อเช้าตื่นมาเข้าห้องน้ำถึงกับตกใจตัวเอง
แม่พยายามคะยั้นคะยอให้ผมกินอีกแต่ผมกินไม่ไหวแล้วเลยเปลี่ยนเป็นนมอุ่นให้ผมแทน ไม่ว่าจะอยู่บ้านไหนทุกคนก็จะอุ่นนมให้ผมกันหมดอย่างกับเขามีไลน์กลุ่มคุยกันเรื่องอาหารการกินผมอย่างนั้นแหละ ลักษณะของกินผมจะมีรูปแบบที่ชัดเจนมากเพราะผมปวดท้องง่ายแล้วผมก็ไม่เบื่อด้วย เพราะคุณป้าแม่บ้านทำกับข้าวอร่อย แม่ก็ทำอร่อย กินซ้ำๆก็ยังดีกว่าปวดท้องเยอะเลย
“เดี๋ยวกินยาด้วยล่ะ”
พ่อถือเนคไทเดินลงมา แม่รีบเดินเข้าไปช่วยพ่อผูก ภาพพ่อกับแม่คุยกันหัวเราะกันทำให้ผมนึกถึงตัวเองกับเจิ้น ทุกเช้าผมก็ช่วยเจิ้นแต่งตัวแบบนี้ แล้วเราก็จุ้บกันเหมือนที่พ่อหอมแก้มแม่แบบนี้
“ไม่หิวข้าวหรอลูก”
ผมพยักหน้าพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรก่อนจะรับชามข้าวต้มของแม่มา ผมเห็นรอยยิ้มอยู่บนหน้าแม่ตลอดเวลาเพราะตั้งแต่คำแรกที่กินพ่อก็หันไปชมว่าอร่อยมาก ผมว่าผมเข้าใจความรู้สึกของแม่...ตอนเจิ้มชมผมก็ดีใจมากเหมือนกัน
ถึงเขาจะชมเหมือนทุกๆวันแต่มันก็รู้สึกดี มากกว่าคำชมคงจะเป็นการที่เจิ้นกินข้าวฝีมือผมหมดจาน และแม่ก็คงดีใจมากที่พ่อขอข้าวต้มเพิ่มอีกถ้วย
แม่เป็นแม่บ้านเต็มตัว ผมไม่เคยอยู่บ้านกับแม่ในวันธรรมดามาก่อนถึงเพิ่งรู้ว่าระหว่างวันแม่จะชอบทำงานฝีมือ ผมช่วยแม่ร้อยไหมสำหรับปักผ้า ตลอดมาผมนึกว่าแม่ซื้อพวกผ้ารองจาน พวงกุญแจบ้านแต่เปล่าเลย แม่ผมทำเองทั้งหมด เราช่วยกันเลือกสีผ้า เลือกลาย แม่อยากจะทำปอกหมอนลายใหม่สำหรับปีใหม่ให้พ่อ
มือของแม่ปักผ้าเร็วกว่าผมที่เพิ่งจะกระดืบไปช้าๆแถมเบี้ยวๆบูดๆ แม่เลือกผ้าสีฟ้าอ่อนเป็นปลอกหมอนและจะปักลายหมีสีน้ำตาลตรงมุม
“จันทร์ดูให้มันเท่าๆกันแบบของแม่หน่อยลูก”
ผมไม่เก่งขนาดปักหมีเหมือนแม่ผมเลยปักผ้าเช็ดหน้าสีขาวลายพระจันทร์แทน พระจันทร์เสี้ยงของผมเบี้ยวไปเบี้ยวมาแถมผ้าบางๆก็ชักจะเป็นรูเข็มที่ทิ่มผิดบ่อยๆ แม่ปักหมีเสร็จสองตัวผมก็ได้พระจันทร์...เอ่อ เกินครึ่งเสี้ยวแต่ไม่ถึงครึ่งดวง แม่ช่วยปักขอบสีดำให้มันจะได้ดูเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น ผมจะเอาไปให้เจิ้น...
ทั้งพ่อทั้งแม่ไม่ถามผมว่าเป็นอะไรหรือเกิดอะไรขึ้นทำให้ผมไม่อึดอัดเท่าไหร่ พอผมหายสติแตกผมเริ่มอายแทนที่ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังขนาดนั้นแล้วก็เริ่มรู้สึกผิดกับเจิ้น แต่ก็ไม่กล้าโทรหาเจิ้นอยู่ดีเพราะอารมณ์ผมยังหมุนๆวนๆไปๆมาๆ เมื่อคืนเจิ้นจะนอนหลับไหม ผมไม่ได้นอนด้วย สินเชื่อก็อยู่กับผม...เป็นห่วงจัง
ความเสียใจกับความเป็นห่วงมันคนละเรื่องกันสำหรับผม ถึงผมจะเสียใจอะไรก็ไม่รู้แต่ผมก็เป็นห่วงเจิ้น ตอนบ่ายแม่ไปจ่ายค่าไฟที่เซเว่นผมเลยโทรหาคุณป้าแม่บ้านแทน
“เจิ้นไม่สบายค่ะคุณจันทร์ เพิ่งนอนพักไปสักครู่เอง”
ผมเริ่มร้อนใจ เจิ้นไม่ใช่คนป่วยง่ายเลยเพราะเขาทั้งออกกำลังกาย นอนเป็นเวลา เรื่องอาหารคุณป้าแม่บ้านก็ดูแลอย่างดีแถมมีวิตามินเสริมอีก นานๆครั้งมากๆเจิ้นถึงจะป่วยและพอเจิ้นป่วยก็มักจะต้องเข้าโรงพยาบาลหรือนอนซมเป็นวันๆ กินข้าวก็ยาก ยาก็ไม่ค่อยยอมกินถ้าไม่บังคับ ดื้อจะอาบน้ำไม่ยอมเช็ดตัว แล้วสารพัดจะงอแงจนผมกับคุณป้าแม่บ้านปวดหัวกันทุกที
อยากกลับไปหาเจิ้นจัง ถึงผมจะคิดว่าตัวเองไม่โอเคแต่เจิ้นป่วยนะ เรื่องอื่นต้องไว้ทีหลังก่อน ทุกปัญหาที่เกิดจากผม ที่ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ผมจะต้อง วาง ลง ก่อน!
ผมโทรหาพ่อพูดกับพ่ออะไรบ้างก็ไม่รู้ ผมสติแตกอีกรอบเพราะเป็นห่วงเจิ้น ผมพ่นออกมาเยอะแยะจนกระทั่งเหนื่อยหมดแรงพ่อตอบมาแค่ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนแม่ก่อนเดี๋ยวพาไปเยี่ยมวันหลังและไม่ต้องห่วง เจิ้นไม่ได้เป็นอะไรมาก น้ำเสียงของพ่อสงบราวกับเวิ้งน้ำจนผมคล้อยตามเพราะพ่อไม่จำเป็นต้องโกหก
ตอนเย็นเราไปกินข้าวร้านอาหารแถวบ้านกัน แม่พยายามสั่งกับข้าวที่ผมชอบแต่ผมก็ยังกินได้ไม่เยอะ พอเห็นปลานึ่งบ๊วยก็อยากจะกลับไปกินฝึมือคุณป้าแม่บ้าน มันก็อร่อย...แต่กับข้าวคุณป้าแม่บ้านอร่อยกว่า
ทำไมความรู้สึกผมมันย้อนแย้งไปหมดกันนะ...ทั้งอยากกลับแต่ก็ไม่อยากกลับ อยากโทรหาเจิ้นก็ไม่กล้าโทร ดีนะที่เป็นช่วงปิดเทอมเพราะผมคงไม่มีกระจิตกระใจจะเรียนแน่ๆ
พ่อชวนผมไปหาเจิ้นวันต่อมาแต่ผมกลับไม่กล้าที่จะไป ผมกลัวตัวเองจะร้องไห้ถ้าเห็นเจิ้นป่วยเลยฝากผ้าเช็ดหน้าที่ผมตั้งใจปักลายพระจันทร์เบี้ยวบูดไปให้แทนแล้วก็...สินเชื่อ
“ไม่ไปกับพ่อแน่นะ?”
“อื้อ....ให้สินเชื่อไปก่อน”
ผมกระวนกระวายไปทั้งวันไม่มีอารมณ์จะช่วยแม่ปักผ้าต่อเลยขึ้นห้องมานอน สินเชื่อไม่อยู่เตียงผมโล่งขึ้นนิดหน่อย พ่อยังไม่โทรมาหาไม่รู้ป่านนี้ไปหาเจิ้นหรือยัง เจิ้นจะยอมกินยาไหมนะ
“หายไวๆนะจันทร์เป็นห่วง”
“ไอ้คนป่วย ป่วยการเมืองปะวะชวนพวกกูกินเหล้า”
กลุ่มเพื่อนที่บังเอิญเป็นห่วงเจิ้นหลังจากไลน์กลุ่มที่นานๆทีเพื่อนสนิทดีกรีเจ้าของธนาคารจะมาคุยด้วยเอ่ยปากชวนกินเหล้า เป็นห่วงจริงๆนะไม่ได้อยากรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น
แถมสถานที่ยังเป็นยอดหอคอยช่อฟ้าที่ถูกปฏิเสธไม่ให้ขึ้นมาเหยียบกันทั้งกลุ่มนานแล้ว ต่างคนต่างพากันคันปากยิบๆเพราะเจ้าจันทร์ที่คาดหวังจะได้เห็นหน้าค่าตาไม่รู้ไปอยู่มุมไหน ปกติต้องนั่งข้างเจิ้นตัวติดกันเป็นตังเม
“มีเรื่อวอะไรเครียดๆก็คุยกับพวกกูได้”
“นิดหน่อย”
“ทะเลาะกับน้อง?”
ถามเปรยๆแต่เจิ้นกลับพยักหน้ายอมรับ กลุ่มเพื่อนราวกับรอจังหวะถ้ามีหูมีหางคงหูกระดิกหางสะบัดกันทั้งกลุ่ม แต่ละคนมองหน้ากัน ห่วงเพื่อนก็ห่วงแต่ความสงสัยก็มีเยอะไม่ต่างกัน
“ทะเลาะอะไรกันวะ เฮ้อเลี้ยงเด็กมันไม่ง่ายหรอก มึงต้องเอาใจ เล่นด้วยบ้าง ง้อบ้าง”
“ใช่ๆ หยอดบ้าง จีบบ้างให้ใจเต้นตึกตัก เด็กๆก็ชอบอะไรแบบนี้ เหมือนกูง้อเด็กกูอ่ะ ต้องซื้อกระเป๋าให้ทุกที”
“จันทร์ไม่ชอบกระเป๋า”
“แล้วงอนอะไรกันวะ ไหนเล่าดี้ พวกกูช่วยประเมิณสถานการณ์ให้ แล้วจะบอกมึงเองว่าต้องใช้แผนรับมือแบบไหน”
ตาคมหรี่ลงไม่ค่อยอยากจะเชื่อเพื่อนตัวเองเท่าไหร่ วีรกรรมชวนเจ้าจันทร์คุยเรื่องแปลกๆเมื่อหลายปีก่อนทำให้ไม่ค่อยไว้ใจนัก
“เออน่า พวกกูรู้ว่ามึงจริงจัง กูไม่ล้อเล่นกับหัวใจเพื่อนหรอก”
สุดท้ายคนที่ไม่ค่อยเล่าเรื่องตัวเองก็ค่อยๆเล่าออกมา เพราะจนปัญญาจะคิดคนเดียวว่าเจ้าจันทร์ร้องไห้เพราะอะไร เสียใจอะไร....ทำไมถึงกับไม่อยากอยู่ด้วยกัน ผ้าเช็ดหน้าที่ปักมาให้ สินเชื่อกระต่ายที่มีกลิ่นนมอ่อนๆของเจ้าจันทร์ติดมาทุกอย่างมันบอกว่าคิดถึง...
ทำไมคนที่คิดถึงกันถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน
จะไปหาก็กลัวตาโตๆจะร้องไห้จนแดงช้ำ จะกอดก็กลัวว่าเจ้าจันทร์จะวิ่งหนี เขาคงรับไม่ได้ถ้าเป็นเช่นนั้น การถูกเจ้าจันทร์ปฏิเสธมันทรมานจนหายไม่ออก
“กูว่าหึง”
“หึงชัวร์ เหมือนเมียกูเป๊ะ คุยกับหญิงหน่อยนะตาวาว งอแง โมเม หยิกกูจนแขนเขียว แล้วก็ไล่ไปนอนนอกห้อง”
คนมีประสบการณ์แต่งงานทำหน้าสยอง ก่อนแต่งจำได้ว่าเป็นเสือทำไมอยู่ดีๆกลายเป็นเหยื่อก็ไม่แน่ใจ รู้ตัวอีกทีก็โดนเมียข่ม จะไหวตัวก็ไม่ทันแล้ว
“แต่น้องยังเด็ก จะไปสู้อะไรกับใครได้วะ นั่นแพร พิมพิลานะเว่ย เพอร์เฟคสุดในยุคนี้ สู้ไม่ได้ก็ร้องไห้อ่ะถูกแล้ว”
“แล้วไอ้หลุมดำในตัวอะไรนี่ มึงเลี้ยงน้องมายังไงวะไม่ให้รู้จักอิจฉาอะไรคนอื่นมั่ง คนนะโว้ยไม่ใช่นักพรตบำเพ็ญตนจะเป็นเซียนบนสวรรค์ พออิจฉาบ้างหึงบ้างก็เลยไม่รู้จัก”
“เจิ้นมันเลี้ยงของมันให้น้องนิสัยดี มึงจะไปยุให้เด็กไปขี้อิจฉาทำไมวะ มันยุคเศรษฐกิจพอเพียงก็ถูกแล้ว”
“เรื่องรักๆใคร่ๆจะไปพอเพียงได้ยังไงวะ ทีมึงมีกิ๊กสองคนพอเพียงมากเลยเพื่อน กูว่ากูเห็นด้วยกับทฤษฏีไม่รู้จักอิจฉาก็เลยทำตัวไม่ถูกนะ คนเราพอรู้สึกอะไรที่ไม่เคยรู้สึกก็ตกใจกันเป็นธรรมดาปะวะ?”
“แล้วน้องก็ถูกประคบประหงมมาสุดๆ อย่างกับกระต่ายขี้ตกใจ พอตกใจกลัวก็วิ่งไปหาพ่อหาแม่อ่ะถูกแล้ว เด็กเวลากลัวก็ฟ้องพ่อฟ้องแม่กันทั้งนั้น”
“แล้วไอ้เจิ้นอ่ะ? เลี้ยงมาแต่ไหนแต่ไรไม่เห็นมาฟ้องเจิ้น”
“มันอยากเป็นพ่อเจ้าจันทร์รึไง กูเห็นเพื่อนกูอยากเป็นผัวเด็กตั้งแต่เด็กมันหกขวบ”
“กูว่าเด็กมันก็แยกแยะได้ด้วยว่ามันไม่ได้รู้สึกกับเจิ้นเหมือนพ่อหรอก มึงเคยบอกรักน้องบ้างยัง? ขอเป็นแฟน ขอจีบ ไปเดท?”
“กูก็บอก...ว่าเราเป็นครอบครัวกันสองคน”
เพื่อนพากันกลอกตา
“มันข้ามขั้นไปโว้ย ครอบครัวสองคนนี่ พ่อกับลูก พี่กับน้อง ก็ได้ คือน้องเข้าใจว่าอยู่กันสองคนของมึงเนี่ยแบบผัวเมียรึเปล่าวะ คือมึง สัสเจิ้น มึงต้องเดินไปทีละก้าวๆ ข้ามขั้นไปหลังแต่งเลยเด็กมันก็งงดิวะ”
“กับเด็กๆมึงต้องค่อยๆเคี้ยว มันไม่ได้อายุจะสามสิบเหมือนเรานะที่พูดอ้อมๆยังรู้ว่าอยากได้อะไร ไม่เหมือนมึงคุยกับเลขาที่เปรยๆก็ตรัสรู้ละว่ามึงจะเอานั่นเอานี่”
“น้องมันไม่หนีมึงไปไหนหรอก แต่มึงทำน้องสับสน”
“ความชัดเจนของแต่ละคนก็อยู่ในจุดโฟสกัสที่แตกต่างกัน เจ้าจันทร์ไม่ได้เข้าใจยากหรอก แต่มึงต่างหากที่ทำให้มันยากเอง”
“กินเยอะอีกหน่อยจันทร์”
“ไม่อยากกินแล้ว”
ผมกินน้อยลงกว่าเดิมอีกแล้ว ทั้งๆที่วันก่อนๆที่ผ่านมาผมก็พยายามจะกินให้เท่าเดิมนะ แต่ร่างกายมันเริ่มจะไม่รับเอง อาจเป็นเพราะผมพะวงเรื่องเจิ้นตลอดเวลา เราไม่ได้คุยกันเลย...ไม่รู้ว่าเจิ้นหายป่วยหรือยัง
“พ่อ ผม...แอบไปดูเจิ้นได้ไหม”
แม่ชะงักมือที่กำลังคีบผักบุ้งใส่ถ้วยข้าวต้มของพ่อ พ่อขมวดคิ้วนิดหน่อยแต่ก็ยิ้มให้ผม
“ถ้ากินข้าวหมดถ้วย นมอีกหนึ่งแก้ว พ่อจะพาไป”
พ่อพาผมมาที่ช่อฟ้าตอนเกือบสิบโมง พ่อโทรมาถามพี่เลขาของเจิ้นแล้วเจิ้นไม่ได้มีตารางไปไหน ผมเลยขอขึ้นไปหาคุณป้าแม่บ้าน พ่อบอกว่าสักบ่ายสองจะมารับผมกลับ
คุณป้าแม่บ้านตกใจมากที่เห็นผม ป้ารีบเข้ามากอดทำผมเกือบจะร้องไห้ ผมคิดถึงคุณป้าแม่บ้านมากเลย ผมขอช่วยทำอาหารกลางวันให้เจิ้นเหมือนทุกครั้ง
“ถ้าคุณจันทร์ทำให้ เจิ้นต้องยอมกินข้าวแน่เลยค่ะ เธอทานน้อยทุกวัน ป่วยก็ยังไม่หายดีแท้ๆก็รีบกลับไปทำงานแล้ว เมื่อคืนก็พาเพื่อนมาดื่มกัน คุณจันทร์ทานข้าวเป็นเพื่อนเจิ้นหน่อยนะคะ”
“มะ ไม่ได้หรอก.... ผมแค่มาเฉยๆ อย่าบอกเจิ้นนะครับ ผมยังไม่พร้อม...”
“โธ่คุณจันทร์ของป้า ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้ป้ากำลังจะทำข้าวปั้นเหมือนที่เราเคยทำ ป้าคิดว่าเจิ้นอาจจะกินได้เยอะขึ้นถ้าเธอเห็นแล้วนึกถึงคุณจันทร์ ช่วยป้าปั้นข้าวนะคะ”
ข้าวปั้นของผมบุบๆเบี้ยวๆเหมือนเดิม ไข่ตุ๋นก็ทำเอง แทบจะเหมือนกับที่เคยทำให้เจิ้นทุกอย่าง ต่างแค่คราวนี้มีตะเกียบคู่เดียวในกล่อง
ผมนั่งรอคุณป้าแม่บ้านถือห่อข้าวไปให้เจิ้นอยู่แถวๆหน้าลิฟต์ ผมไม่กล้าเดินไปด้วยเพราะกลัวเจิ้นจะเดินออกมาเจอผมเลยรออยู่ที่มุมนี้ พี่ๆเลขาก็คงไม่เห็นเพราะจากตรงนี้ไปห้องทำงานเจิ้นก็ไม่ได้ใกล้กันมากนัก
“คุณจันทร์? สวัสดีครับ”
“อ้ะ...พี่บอดี้การ์ด”
ผมตกใจมากที่ลิฟต์ฝั่งตรงข้ามเปิดแล้วพี่บอดี้การ์ดเดินออกมา มีคนเห็นผมแล้ว! ผมตกใจทำอะไรไม่ถูก ตาดุของพี่บอดี้การ์ดหรี่ลง
“ยะ อย่าบอกเจิ้นนะครับว่าผมมา....ไม่อยากให้เจิ้นรู้ ระ เรา ไม่คุยกันอยู่”
“อ้อ ครับ งั้นขอตัวก่อนนะครับ”
พี่บอดี้การ์ดรับคำง่ายๆก่อนจะเดินไปทางห้องทำงาน สวนกับคุณป้าแม่บ้านกลางทาง ผมเห็นทั้งคู่แวะคุยกันนิดหน่อย คุณป้าแม่บ้านกับผมกลับมาชั้นบนกัน ผมยังไม่ค่อยหิวเลยเดินไปหาสินเชื่อในห้องนอน บนโต๊ะหัวเตียงฝั่งที่เจิ้นนอนมีผ้าเช็ดหน้าของผมวางอยู่ด้วย
“สินเชื่อ...เจิ้นชอบผ้าเช็ดหน้าของจันทร์ใช่ไหม? สินเชื่อนอนเป็นเพื่อนเจิ้นแล้วเจิ้นหายป่วยหรือยัง ดูแลเจิ้นแทนจันทร์ก่อนนะ....บอกเจิ้นอย่าดื่มบ่อยนะจันทร์ไม่สบายใจเลย”
ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมากับสินเชื่อสักพักก็เริ่มง่วง อาจจะเพราะเป็นเตียงที่ผมนอนประจำ ผ้าห่มประจำแล้วก็กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหอมๆ แถมยังมีสินเชื่ออีก
หลายวันมานี้ผมนอนไม่ค่อยหลับ แม่ต้องลูบหลังจนดึกกว่าผมจะง่วง.... น่าแปลกที่แค่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงเจิ้นก็ทำผมหาวได้แล้ว
นอนแปปเดียว...ไม่เป็นไรมั้ง
“คุณจันทร์อยู่ข้างบน เขาไม่ให้บอกเจิ้น แต่บอกเลขาคงไม่เป็นไร”
เลขามือหนึ่งของช่อฟ้าเลิกคิ้วงงที่คุณบอดี้การ์ดเดินมาบอกแล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง แต่เพราะทำงานกับเจิ้นมานานทำให้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร และช่วงนี้เกิดอะไรขึ้น รีบลุกขึ้นหยิบกล่องมื้อกลางวันที่คุณป้าแม่บ้านเพิ่งเอามาส่งเดินเข้าไปข้างในทั้งๆที่ไม่ใช่เวลากินข้าว
“ยังไม่เที่ยง เอาออกไป”
“คุณจันทร์มาครับ”
ปากกาที่กำลังเซ็นเอกสารหล่นจากมือ ตาหรี่ลงมองหนึ่งในเลขาคนสนิทที่เดินไปวางกล่องข้าวบนโต๊ะ
“คุณจันทร์ไม่ได้ถือมาเองครับเจิ้น แต่นายบอดี้การ์ดบอกว่าคุณจันทร์ไม่ให้เขาบอกเจิ้น เขาเลยมาบอกผม ส่วนผมไม่ได้โดนสั่งห้ามบอกใครก็เลยมาบอกเจิ้น”
เจิ้นลุกจากโต๊ะทำงานมาเปิดดูกล่องข้าว มื้อกลางวันเหมือนกับที่เจ้าจันทร์เคยทำมา มีข้าวปั้นที่ปั้นเป็นก้อนสวยกับก้อนเบี้ยวๆปะปนอยู่ เขารู้ได้ในทันทีว่าฝีมือที่ไม่ดีนักเป็นของใคร
แต่ละวันก็จะมีอะไรที่ทำผิดทำพลาดบ้างแต่เพราะใบหน้าคาดหวังให้เขาชิมช่างน่ารักจนต้องเอ่ยชมทุกครั้งไป เจ้าจันทร์มีความสุขเขาก็มีความสุข
“อยู่ไหน?”
“ข้างบนครับ”
เลขาเดินออกไปแล้ว ส่วนเจิ้นนั่งลงกินข้าวทั้งๆที่ยังไม่เที่ยง ไม่อยากจะรีบขึ้นไปเจอเพราะเจ้าจันทร์บอกเองว่าไม่อยากให้รู้ ถ้ากินจนหมดคงจะทำให้เจ้าจันทร์พอใจ
เจิ้นกินข้าวได้เกือบหมด ข้าวปั้นเบี้ยวๆเกลี้ยงไม่มีเหลือ กลายเป็นซาซิมิราคาแพงที่ถูกทิ้งขว้าง มือถือกล่องข้าวตั้งใจจะขึ้นเอาไปคืนด้วยตัวเอง
อยากรู้ว่าคนที่คิดถึงมาอยู่ที่นี่จริงๆไหม...
แต่เพราะเงื่อนไขที่ว่าไม่อยากให้รู้ก็เลยไม่สามารถขึ้นไปเองได้ทันที แต่ให้เลขาโทรขึ้นไปถามคุณป้าแม่บ้านให้รู้เรื่อง คำตอบที่ได้คือเจ้าตัวนอนหลับสนิทอยู่ในห้องและจะกลับตอนบ่ายสองทำให้เจิ้นไม่รั้งรอที่จะรีบไปหาทันที
พระจันทร์ที่เขาคิดถึงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง มีกระต่ายที่ได้รับความรักเกินควรอยู่ในอ้อมแขน แอร์หรี่ลงไม่ให้หนาวเกินไป มือหนาช้อนท้ายทอยเล็กยกขึ้นแทนที่ด้วยหมอนใบประจำของเจ้าตัว
เจิ้นทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างแต่ไม่กล้าดึงเข้ามากอดเพราะกลัวอีกฝ่ายจะตกใจแล้วหนีหายไปอีก มือหนายกขึ้นปัดปอยผมออกจากใบหน้าเนียนที่ค่อนข้างซีดบ่งบอกว่าอีกฝ่ายก็ไม่สบายอยู่นิดหน่อย
ไม่รู้ว่าเลิกร้องไห้หรือยัง....กินข้าวได้ไหม? นอนหลับหรือเปล่า?
“....หายโกรธพี่หรือยังมูนนี่”
ร่างสูงขยับตัวขึ้นก่อนจะโน้มตัวลงทิ้งสัมผัสเนิ่นนานที่แก้มนิ่ม...กลิ่นนมอ่อนๆที่คุ้นเคยยิ่งทำให้คิดถึง อยากจะดึงมากอดก็ทำไม่ได้ ไม่อยากจะสร้างความลำบากใจ
แค่มาหากันที่นี่ มาทำอาหารให้ก็พอจะรู้ว่าเจ้าจันทร์ก็กำลังพยายาม ไม่ได้เกลียดกันถึงขนาดไม่อยากเจอกันอีก เขารอได้....
ในเมื่อเจ้าจันทร์ไม่อยากให้พี่รู้ พี่ก็จะยอมทำเป็นไม่รู้ ไม่เห็น แต่อย่านานเกินไปนัก ความคิดถึงมันน่ากลัว ใช้ชีวิตมาเกือบสามสิบปีการที่ไม่มีเจ้าจันทร์คือเรื่องที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของพี่
มือบางถูกยกขึ้นประทับจูบกลางฝ่ามือ...แตะต้องไปตามเรียวนิ้ว งับแผ่วเบาที่นิ้วนางย้ำๆ ราวกับจะบ่งบอกว่านิ้วนี้มันจะว่างอีกแค่ไม่นาน สัญลักษณ์แห่งการมีเจ้าของจะถูกประทับที่นิ้วเล็กๆนี้ตลอดไป
“พี่รักจันทร์”
กระซิบที่ใบหูนิ่มแผ่วเบาทว่ามั่นคงก่อนจะยอมกลับไปทำงาน ถ้าอยู่นานอีกนิดคงได้ทำน้องตื่นแล้วไม่ยอมปล่อยให้กลับบ้านอีก
ตากลมปรือช้าๆเหมือนได้ยินใครเรียกชื่อ เห็นแผ่นหลังคุ้นตากำลังห่างออกไป เจิ้นหรอ? ความง่วงงุนทำให้สมองไม่แจ่มใสนัก ปากเล็กพึมพำเรียกชื่อคนที่อยู่ในความคิดถึงเบาๆก่อนจะหลับไปอีกครั้ง
คงจะฝัน...ฝันดีมากๆเลย
==============
มาม่าเริ่มบางลงยังคะ เดี๋ยวมีอีกหม้อนะ แต่ยังก่อน 555+ ให้แม่ยกมูนนี่ได้หายใจหายคอ หายใจเข้าลึกๆ ไม่ดราม่าเยอะเนอะ สงสารน้อง ฮือออออ ตอนแรกก็นึกว่าทีมเจิ้น ไปๆมาๆนี่ทีมมูนนี่ไปแล้ว 5555+
เรื่องนี้ไม่เทาจริงๆนะ.... เชื่อนะ เชื่อ
-
:3125: แปะก่อน
——-
ไหนว่าไม่เทาไง :hao5: สงสารทั้งคู่เลย
มันอยากเป็นพ่อเจ้าจันทร์รึไง กูเห็นเพื่อนกูอยากเป็นผัวเด็กตั้งแต่เด็กมันหกขวบ”
อ่านอันนี้แล้วแบบ :laugh: ไม่ต่างจากที่คิดเลยเจื้นเอ้ย
-
:pig4:
-
:mew2: กังวลวิตก...จิตตกตามเจิ้นและเจ้าจันทร์... :mew2: ขอให้หายเทาหายหม่นเร็วๆนะค่ะ ... สงสารเจ้าจันทร์&เจิ้น... และสงสารตัวเองที่ทานแต่มาม่าจนท้องบวมด้วยค่ะ :ling3:
-
สงสารเจิ้น :mew4:
-
ทีมเจิ่นเหมือนเดิมค่ะ สู้ๆนะคะเจิ้นให้เวลาน้องอีกหน่อย รักนิยายเรื่องนี้มีความสุขมากที่ได้มาอ่านขอบคุณไรท์นะคะมาอัพให้ตลอดเลยจุฟๆๆๆๆ
-
ยื่งนานยิ่งไม่ชัดเจนรึเปล่านะ
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
ถ้าเป็นสเตตัสจะตามกดไลค์เม้นเพื่อนๆเจิ้นให้หมดเลย โดนใจสุดๆ
-
อ่านมาแต่แรกจนตอนล่าสุดก็ยังทีมเจิ้นอยู่ ไม่ว่าทำไรเจิ้นถูกหมด 555 เอาตรงๆนะ เราหลงรักคาแรกเตอร์เจิ้นมาก รู้สึกมีเสน่ห์แบบลึกลับ แลดูมีอำนาจ สง่าราศีพรั้งพร้อม ให้ความรู้สึกเหมือนฮ่องเต้จริงๆ คือจินตาการภาพเจิ้นออกเลย ยิ่งคิดว่าพอใส่ชุดจีนแล้วจะดูเท่ ดูเหมือนคนสูงศักดิ์ขนาดไหนกันนะก็แอบน้ำลายไหลแล้ว หุหุ
-
แบบนี้ดีแล้วค่ะ เจิ้นสอนอะไรผิด ๆ จันทร์เลยคิดไม่ค่อยทัน
ลูกเขามีพ่อมีแม่จะข้ามขั้นตอนไม่ได้ ต้องให้ผู้ใหญ่อนุญาตก่อนนะเจิ้น
-
เจิ้น ข้ามขั้นจริงๆ
เจิ้นพูดกับจันทร์ไม่ชัดเจนเอง จันทร์ก็เลยสับสน :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รีบๆคุยกันให้ชัดเจน จันทร์ที่คิดมาก ก็อารมณ์ไม่ปกติ
บอกรัก บอกสถานะอย่างที่เจิ้นอยากให้จันทร์เป็นซักที
ไม่งั้นหลุมดำก็กลับมาอีก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทีมเจิ้นค่ะ จันทร์กลับมาได้แล้วนะ
-
กินมาม่าบ้าง เจ้าจันทร์ก็จะได้โตไวๆ :กอด1:
-
ขอสมัครเป็นเอฟซีเพื่อนเจิ้นค่ะ พูดได้ตรงจุดมาก
ยังเหลือมาม่าอีกหม้อหรอกหรอเนี่ย จะทำใจรอล่วงหน้านะคะ :ling3:
-
เดี๋ยวก็เลิกอึมครึมแล้วเนอะ สงสารเจ้าจันทร์
-
:m22: :m22: :m22:
-
อ่านไปลุ้นไปตลอดทั้้งตอนค่ะ โอยยย
+1
-
ทีมใครดีเลือกทีมไม่ถูก
-
:pig4:
-
:z3: ไม่เทาเลย
-
:sad11: :sad11:ชั้นอยากจะเดินไปกอดปลอบน้องมูนนี่ และเข้าไปตรบไหล่เจิ้นจริงๆ อย่างน้อยเขาก็รู้สึกรักกันมากจนสับสนละ เราจะรอมงวันที่ฟ้าสดใสเว้ยยยยยยยยยย
ปล.มาอีกกกกก
-
ลุ้นไปกับคู่นี้เลยค่ะ
:katai2-1: :katai2-1:
-
เจ้าจันทร์ไม่เจอพี่เค้าหน่อยเหรอ
พี่เค้ารออยู่นะ :mew2: :mew2:
-
สงสารเจิ้นอะ
-
น้องงงง ผอมลงอีกแน่เลยย งือออ
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารเจิ้นอ่ะ....รอน้องอีกนิดนะเจิ้น
-
ทีมเจิ้น
-
อ่านแล้วหน่วงในอารมณ์มากก น้องมูนนี่ใสมากกกก เจิ้นนนน ต้องสู้นะะ เลี้ยงน้องมางี้ อดทนน แล้วววทำให้ชัดเจนนนน
-
ชอบคำว่า จุดโฟกัสมันต่างกันจังเลย ไม่ได้ใช่ได้แค่กับความรักนะ ทุกอย่างในโลกกกกกก ชอบจริงๆ ฮ่าๆๆ ชอบมูนนี่กับ เจิ้นด้วย
-
มาม่ามีผงชูรสเยอะนะคะ
อย่าให้เจ้าจันทร์กินเยอะ
เดี๋ยวเจิ้นโกรธ
-
เพื่อนให้คำปรึกษาดีอ่ะ
-
ตอนนี้ทีมมูนนี่ค่ะ รอเจิ้นชัดเจนมะไหร่จิย้ายทีม:hao3:
-
รอตอนต่อไป~
-
คนที่พยายามมากกว่าก็ต้องเสียใจมากกว่าเสมอ :hao5: :hao5: :hao5:
-
เชื่อแล้วค่ะว่าไม่เทา ตอนนี้จะสีดำแล้ววว
-
เจิ้นคะ รีบเคลียร์ด่วน ก่อนที่น้องจะคิดว่าสิ่งที่เจิ้นทำเป็นแค่ความสัมพันธ์แบบพี่น้อง
มันจะทำให้ต่างคนต่างเหนื่อย ไม่มีความคืบหน้า มีแต่ดาวน์ลงๆ
ถึงตอนนั้นเราจะเชียร์ให้น้องหาผั... แค่ก หาแฟนใหม่
ไม่อยากให้น้องมาอึดอัดกับคสพ.ครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้
สงสารน้อง
-
ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกการวิเคราะห์ บางคนนี้ทำไมรู้ทันนนนนนน
-
ทีมเจิ้นค่ะ สงสารเจิ้นมากเลย ฮืออออออ :ling1: :hao5:
-
จริงของเดอะแก๊งค์เพื่อนเจิ้นค่ะ เจิ้นข้ามขั้น เจิ้นชัดเจนแบบไม่ชัดเจน (งงมั้ย ><) เจิ้นต้องบอกน้องให้เข้าใจความรู้สึกทั้งของเจิ้นและของมูนนี่เอง แต่ยังไง ก็ยังอยากให้มูนนี่อยู่กับคุณพ่อไปก่อน ให้ได้ทำใจเผื่ออนาคตบ้าง แต่เราก็ทีมเจิ้นนะ เอาน้องกลับช่อฟ้าให้ได้นะะะ
-
ไม่รู้ใครจะตบะแตกก่อนกันนะ
แล้วดูเจ้าจันทร์ ไหนว่านอนแปบเดียวไง เจอกลิ่นคุ้นเคยเข้าไป ถึงกับทิ้งตัวเลย
สงสารเจ้าจันทร์นะ น้องสับสน เหมือนเพื่อนเจิ้นบอก เค้าตกใจกับความรู้สึกตัวเอง
พ่อจะยอมไหมนะ
เจิ้นก็อดทนนะ น้องไม่ทิ้งหรอก ห่วงยิ่งกว่าแม่ไก่หวงลูกอีก
-
เมื่อไหร่เค้าจะเข้าใจกันน้า
-
Chapter 19 As a Cockatiel
“เป็นไงบ้าง เจอเจิ้นไหมลูก?”
พ่อมารับผมตอนบ่ายสองกว่าๆ คุณป้าแม่บ้านตักเป็ดตุ๋นมะนาวดองใส่หม้อมาให้ด้วย บอกว่าให้ผมกินข้าวเยอะๆเดี๋ยวป่วยตามเจิ้นไปอีกคน
“ไม่เจอครับ...เจิ้นไม่รู้ว่าผมมา”
“ไม่อยากเจอเจิ้นแล้วหรอลูก?”
“ปะ เปล่าครับ...แค่ ยังไม่พร้อม”
“อยากเล่าให้พ่อฟังไหม? ถ้าลูกคิดคนเดียวมันก็จะเป็นมุมมองแค่ด้านเดียว ซึ่งอาจจะไม่ถูกต้องก็ได้ ถ้าจันทร์คิดไม่ตก อยากได้คำแนะนำต้องปรึกษาใครสักคนบ้างนะลูก ไม่ต้องเป็นพ่อก็ได้ อาจจะเป็นเพื่อนหรือคนที่จันทร์ไว้ใจ”
“ผม...อยากปรึกษาพ่อ ตะ แต่ก็เริ่มไม่ถูก ละ แม่ก็อยู่ อาจจะไม่เข้าใจ”
“เราไปแวะร้านกาแฟแล้วคุยกันดีไหม? ความลับระหว่างจันทร์กับพ่อ ผู้ชายสองคน แมนๆคุยกัน?”
ผมรีบพยักหน้ารับ ผมไม่กล้าเล่าเรื่องเจิ้นที่บ้านเพราะแม่มักจะพูดเหมือนเจิ้นไม่อยากอยู่กับผม ผมก็คิดว่ามันอาจจะเป็นไปได้แต่มันก็บั่นทอนกำลังใจของผม ผมรู้ว่าแม่เป็นห่วง...แต่ความเป็นห่วงของผู้ใหญ่บางทีมันก็ทำให้เราลำบากใจ กับพ่อก็คงดีกว่าล่ะมั้ง
ร้านกาแฟเฟรนไชน์แถวบ้านไม่ค่อยมีคนเพราะยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน พ่อสั่งชาเขียวร้อนให้ผม หลังจากได้เครื่องดื่มผมก็พยายามอธิบายสิ่งที่ผมรู้สึกเท่าที่จะทำได้
“ก็ผมคิดว่าเขาสวย...แล้วเขาก็ทักเจิ้น เจิ้นไม่เคยบอกเลยว่ารู้จัก ทำไมเขารู้จักกันล่ะ แล้วทำไมต้องคุยกันเยอะแยะด้วย ผมไม่ชอบเลย แต่ผมก็ไม่ชอบตัวเอง มัน...มันเหมือนผมกลียดแพร พิมพิลา แต่คนไม่เคยเจอกันทำไมต้องเกลียดด้วย มันแย่มากๆ”
“อยากร้องไห้ก็ร้องมาเถอะลูก พ่ออยู่ตรงนี้นะ”
“ฮึก แล้วถ้าผมอยู่กับเจิ้นแบบนี้ ผมก็จะนิสัยไม่ดี ทั้งๆที่เจิ้นอยากให้ผมเป็นเด็กดี ฮือออ แย่มากๆเลย”
“จันทร์รักพี่เขาไหม? เจิ้นน่ะ”
คำถามที่มีคำตอบในใจแต่คิ้วของพ่อขมวดทำให้ผมไม่แน่ใจว่าพ่ออยากให้ผมตอบว่าอะไร
“เอาใหม่ พ่อจะถามคำถามจันทร์ ลูกก็ตอบมาตามตรงแล้วเราจะแก้ปัญหานี้ด้วยกัน จันทร์ต้องไม่โกหกนะลูกไม่งั้นพ่อก็ช่วยลูกไม่ได้”
พ่อคงมีวิธีทำให้ผมหายจากอาการที่เป็นอยู่ ผมอาจจะมีทางออกให้กับความไม่มั่นคงนี้ได้สักที แล้วผมก็คงจะได้กลับไปอยู่กับเจิ้นแบบที่เจ้าหลุมดำไม่ออกมาวุ่นวายอีก
“จันทร์อยากอยู่กับเจิ้นตลอดไปหรือเปล่า?”
“ครับ”
“จันทร์อยากให้พี่เขาแต่งงาน มีลูก หรือสนิทกับคนอื่นไหม?”
“มะ ไม่อยาก”
พ่อถามคำถามอีกหลายอย่าง แล้วยิ่งตอบผมก็ยิ่งเหมือนคนเห็นแก่ตัวที่หวงเจิ้นไม่อยากให้เจิ้นไปเจอคนอื่น แล้วมันก็ทำให้ผมรู้สึกละอายแก่ใจที่ปล่อยให้ตัวเองนิสัยไม่ดี พ่อเหมือนรู้ใจผม...หรือพ่อจะมองออกว่าลูกพ่อเป็นเด็กไม่ดีเลย
“ลูกของพ่อไม่ได้ทำอะไรไม่ดี แค่ลูกกำลัง...มีความรัก”
มื้อเย็นผ่านไปแบบล่องลอย พ่อบอกว่าผมกำลังมีความรักแต่พ่อไม่ได้อธิบายอะไรต่อบอกแค่ว่าให้ผมหายคิดมากได้แล้ว ผมมีความรักหรอ? รักใครล่ะ เจิ้นหรอ? เหมือนอะไรบางอย่างข้างในตัวเองระเบิดบึ้มแล้วหน้าก็ร้อนผ่าว
ก็...ก็รักกันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงมีความรักอีกล่ะ หรือว่ารักมากขึ้น? ผมรักเจิ้นมากขึ้นหรอ? โอยยทำไมแค่คิดใจก็เต้น ตึก ตึก ตึกแล้ว หรือถามเจิ้นดีไหม? ว่าผมรักเจิ้นมากขึ้นหรือเปล่า เจิ้นต้องรู้สึกสิว่ามันมากขึ้นหรือลดลงก็เจิ้นเป็นฝ่ายถูกรักนี่นา
ผมหยิบมือถือขึ้นมาอยากจะโทรหาเจิ้นแต่ก็ไม่กล้า มันแปลกๆหรือเปล่าถ้าถามไปว่าเจิ้นรู้สึกว่าผมรักเจิ้นไหม ต้องโดนถามแน่เลยว่าถามทำไม
ผมยังไม่แน่ใจเลย...ว่าสิ่งที่ผมรู้สึกมันรักขนาดไหน รักน้อยๆ หรือรักเยอะๆ ถ้ารักมากขึ้นนี่เมื่อก่อนแสดงว่ารักน้อยหรือเปล่า เมื่อก่อนผมรักเจิ้นนิดเดียวเองหรอ
“เฮ้อ...จันทร์ขอโทษนะเจิ้น จันทร์รักเจิ้นนิดเดียวเองอ่ะ แต่ตอนนี้รักเยอะๆแล้วนะ....”
กลายเป็นว่าตอนนี้ผมเครียดเรื่องผมรักเจิ้นน้อยไปแทน ถ้าเจิ้นรู้ว่าผมรักเจิ้นนิดเดียวเจิ้นต้องเสียใจแน่เลย ถึงตอนนี้จะเยอะแล้วแต่ว่ามันก็เพิ่งมาเยอะใช่ไหม? ถ้าเจิ้นรักผมนิดเดียวผมก็คงเสียใจเหมือนกันนะ ทำยังไงดี?
พ่อคงเห็นผมคิดไม่ตก ใจลอยเพราะมัวแต่จะคิดชดเชยความรู้สึกของเจิ้นเลยชวนผมไปทำงานด้วยกัน พ่อเป็นเลขาคุณปู่ ตอนนี้ปู่ไม่ทำงานที่ช่อฟ้าแล้วแต่ทำกิจการนำเข้าใบชาและมีร้านชาอยู่ในห้าง กิจการที่ทำเล่นๆแต่กลับมีลูกค้าประจำเป็นบ้านจีนหลายบ้าน
สำนักงานของบริษัทน้ำชาก็คือบ้านคุณปู่ เพราะมันไม่ยุ่งยากมากนักจึงมีพนักงานแค่สองคนคือพ่อกับพนักงานประสานงานที่ถนัดภาษาจีนอีกคน ผมเข้าไปช่วยพ่อก็เหมือนไปให้ปู่เลี้ยง คุณปู่เพิ่งกลับจากจีนได้ไม่นานเพราะช่วงนี้อากาศที่ประเทศจีนเริ่มหนาวและมีหิมะตก
หน้าที่หลักๆของผมก็คือกินข้าวกับคุณปู่ ให้คุณปู่สอนเล่นหมากล้อม ผมเล่นเป็นนะแต่เล่นไม่เก่งปู่เลยสอนเล่นใหม่ บอกว่าต้องฝึกเยอะๆจะได้ชนะเจิ้นบ้าง เฮ้อ... ชนะหมากล้อมเจิ้นนี่ยากกว่าให้ผมเรียนได้เกียรตินิยมอีกอ่ะ
การทำงานของผมอย่าเรียกว่าทำงานเลยเรียกว่าอยู่เป็นเพื่อนคุณปู่มากกว่า บางทีก็นั่งรถไปดูร้านชาของคุณปู่ด้วยกัน ลูกค้าหลายเจ้าก็เป็นเพื่อนคุณปู่มาสิบยี่สิบปีก็ซื้อทีเยอะๆปู่ก็จะไปส่งเอง ไปนั่งคุย เล่นหมากรุก ผมก็ติดสอยห้ามตามคุณปู่ไปวันละแห่งสองแห่ง คุณปู่ชวนผมทำนู่นทำนี่เต็มไปหมดรู้ตัวอีกทีเวลาก็ผ่านไปอาทิตย์กว่า วันเปิดเทอมใกล้เข้ามาทุกที
สุดสัปดาห์ทั้งบ้านผม บ้านเจิ้นก็มารวมตัวกันกินข้าวแต่เจิ้นไม่ได้มาด้วยเพราะทำงานหนัก คุณพ่อเจิ้นก็เปรยๆว่าเจิ้นยังไม่หายดีแต่ก็เพราะมันสิ้นปีงานเลยยุ่งจนยังพักไม่ได้ คุณแม่เจิ้นก็กังวลว่าเจิ้นจะเข้าโรงพยาบาลอีกเพราะยาก็ไม่ยอมกิน
“ตั้งแต่คุณจันทร์ไม่มา เจิ้นกินข้าวไม่ค่อยได้เลยค่ะ เฮ้อ ป้าก็ไม่รู้จะทำยังไง”
ผมแอบโทรถามคุณป้าแม่บ้านก็ได้คำตอบมาแบบนี้ ทั้งๆที่ผมอยากจะไปช่วยทำอาหารกลางวันทุกวันแต่ผมก็ไม่ได้ไปเพราะมาอยู่กับคุณปู่
ความกังวลเรื่องเจิ้นทำให้ผมใจลอยไปทั้งวัน วันนี้คุณปู่ไปส่งชาเองเหมือนเดิม ร้านคุณปู่มีชาหลายชนิดมาก บางอย่างผมก็ไม่เคยเห็น ชาถุงสุดท้ายทำให้ผมแปลกใจนิดหน่อยเพราะมันเป็นแค่ถุงเล็กและมีกระป๋องเดียวจนไม่น่าจะต้องมาส่งเอง จนกระทั่ง...รถคุณปู่เลี้ยวเข้ามาที่ช่อฟ้า
ลานจอดรถที่ผมคุ้นเคย ทางเข้าตึกมีพนักงานต้อนรับในชุดยูนิฟอร์มยืนยกมือไหว้คุณปู่ ปกติถ้าผมกลับมาจะไม่ใช่ประตูหน้าแต่ขึ้นลิฟต์ข้างหลังลานจอดรถที่ขึ้นตรงไปชั้นบนสุดกับชั้นทำงานของเจิ้น
ผมไม่ได้คิดจริงๆนะว่าคุณปู่จะมาช่อฟ้า ยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจจะมาเลยด้วยซ้ำ แถมเข้าประตูหน้าที่ทุกคนเห็นผมอีก จะมีคนไปบอกเจิ้นไหม ละ แล้ว จะได้เจอกันไหม?
มือที่หิ้วถุงชาของผมกำหูหิ้วแน่น ปู่แวะทักทายหลายคนที่เดินเข้ามาไหว้ส่วนมากก็จะเป็นระดับเมเนเจอร์ที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาบ้าง เราไม่ได้ขึ้นไปชั้นทำงานของเจิ้นแต่แวะชั้นรองลงมาที่เป็นโซนผู้บริหาร ชั้นนี้ค่อนข้างเงียบสงบและแบ่งห้องไปตามตำแหน่ง ปู่แวะไปหาพ่อของเจิ้นก่อน ผมนั่งตัวเกร็งเมื่อบทสนทนาเปลี่ยนจากเรื่องงานไปเป็นเรื่องสุขภาพของเจิ้น
ถุงชาไม่ได้ถูกส่งให้พ่อเจิ้น ทั้งคู่คุยกันสักพักก็พาผมเดินไปที่ลิฟต์ เราไปชั้นที่ผมมาบ่อยๆ ทางเดินคุ้นตาที่นำไปสู่บริเวณโต๊ะยาวหน้าห้องของพี่ๆเลขา ผมอยากจะขอตัวไปรอที่อื่นแต่มันก็จะแปลกๆถ้าผมหนีหายไป ผมอาจจะขอไปเข้าห้องน้ำตอนที่ปู่กับคุณพ่อเจิ้นเข้าไปคุยกับเจิ้น...อาจจะแกล้งท้องเสียแล้วรอกลับบ้านทีเดียวเลย
“เจิ้นล่ะ?”
“ข้างในครับท่าน”
“เอ้ะ เหมือนปู่จะลืมแวะเจออีกคนนะ จันทร์ถือชาเข้าไปให้เจิ้นก่อนแล้วกันเดี๋ยวปู่มา ป่ะไปคุยงานก่อนค่อยมาดูเจิ้น”
ปู่เดินกลับไปกับคุณพ่อเจิ้นทิ้งผมไว้หน้าห้องกับถุงชาและพี่เลขาที่มีใบหน้ายิ้มแย้ม แผนการของผมยังไม่ทันเริ่มก็พังไม่เป็นท่า ละ แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะ พี่เลขายิ้มให้ผมเหมือนทุกครั้งแต่ผมชักไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่...
“เอ่อ ฝากให้เจิ้น...”
“เห้ยเอ็ม เอาเอกสารไปให้บัญชีหน่อย เขาโทรมาเร่ง”
“ได้ๆ เดี๋ยวคุณจันทร์เชิญเลยนะครับเจิ้นคงไม่ว่าถ้าคุณจันทร์จะเข้าไป วันนี้งานยุ่งมากเลยครับ พี่นิวๆ อย่าลืมของแผนกจัดซื้อนะที่โทรมาตามแต่เช้าอ่ะครับ”
พี่ๆเลขาของเจิ้นทั้งสองคนถือเอกสารรีบเดินกันไปที่ลิฟต์ ส่วนพี่บอดี้การ์ดก็ลุกไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้เหลือผมกับถุงชาในมือ ผมพยายามจะแขวนถุงชาไว้ตรงลูกบิดประตูแต่สัญญาณโทรศัพท์พร้อมเสียงคุ้นเคยก็ดังออกมาจากโทรศัพท์ตั้งโต๊ะของพี่เลขา
“เอกสารที่ต้องเซ็นยกมาเลย เปลี่ยนชาด้วย”
ละ...แล้วผมจะต้องทำยังไง พี่ๆเลขาไม่อยู่สักคน พวกเขาเพิ่งเดินกันไปหมด
“ทำไมยังไม่ได้อีก?”
เสียงหงุดหงิดของเจิ้นดังมาจากโทรศัพท์อีกรอบ ผมพยายามมองหาเอกสารที่เจิ้นอยากได้แต่กองเอกสารเต็มโต๊ะก็มีสารพัดอย่างจนผมไม่แน่ใจ ส่วนชาต้องไปเปลี่ยนที่ไหนล่ะ
“ทำงานไม่ได้ ก็ลาออกไป!”
ผมสะดุ้งเมื่อประตูห้องเปิดออกออกมาจนถุงชาร่วงจากมือ กระป๋องด้านในกลิ้งออกมาจากถุงกระทบพื้นกระเบื้องจนเกิดเสียงกังวาล
“จะ จันทร์ไม่รู้ ไม่มีใครแล้ว คะ คือ จันทร์....จันทร์ไปตามให้นะ”
ผมตกใจมากแล้วก็ทำอะไรไม่ถูกลนลานไปหมด แต่เจิ้นโมโห ผมไม่เคยเห็นเจิ้นโมโหมานานมากแล้ว ละ แล้ว เขาก็ไม่เคยตะคอกใส่ด้วยถึงจะโมโห ขาผมวิ่งหนีโดยอัตโนมัติตั้งใจจะไปที่ลิฟต์ ถุงชาที่เหลือแต่ถุงเปล่าก็หิ้วติดมือมาด้วย ไม่เอาแล้ว เจิ้นไปเก็บกระป๋องชาเองแล้วกัน
“จันทร์ เดี๋ยวก่อน”
ตัวผมลอยกลับไปกระแทกตัวเจิ้น สองแขนและอ้อมกอดที่ผมคุ้นเคยรัดตัวผมแน่น หัวใจผมเต้นจนน่ากลัวว่ามันจะหลุดออกมา ความรู้สึกคิดถึงมหาศาลทำผมร้องไห้อีกแล้ว แค่เจิ้นกอดผมก็ร้องไห้โฮ เจิ้นจับผมหมุนตัวให้หันไปหา
“ขอโทษ ไม่อยากเจอพี่ใช่ไหม ไม่ร้องไห้นะ เดี๋ยวพี่กลับเข้าไปข้างในเอง”
หน้าของเจิ้นช่างเลือนลางเพราะผมร้องไห้เยอะแยะ เจิ้นขยับตัวออกจากผมทีละนิดจนกระทั่งเขาหันหลังไป ไม่ใช่แบบนี้นะ ไม่ได้ไม่อยากเจอ อย่าไปนะ
“ไม่ไปนะ ไม่ไป ฮือออ กลับมาหาจันทร์ก่อน”
ผมวิ่งไปกอดเจิ้นไว้ กอดแน่นมากด้วย แน่นกว่ากอดสินเชื่ออีกกลัวเจิ้นจะไม่รอ ตอนแรกก็คิดว่าตัวเองทนไม่เจอเจิ้นไหวจนกระทั่งได้เห็นเจิ้น ได้กอดเจิ้น.... ผมคิดถึงเจิ้นเยอะมาก มากจนไม่เข้าใจว่าตัวเองทนไม่เจอเจิ้นนานๆแบบนี้ได้ยังไง
“จันทร์ปล่อยพี่ก่อน”
“ไม่ปล่อย ห้ามไปนะ ไม่ให้ไป”
อีกนิดผมก็แทบจะกระโดดเอาขารัดตัวเจิ้นไว้เป็นหมีโคอาล่า ยิ่งเจิ้นพยายามแกะตัวเองจากผมผมยิ่งเสียใจ เจิ้นไม่อยากอยู่กับผมแล้วหรอ
“ปล่อยก่อน...ขอพี่หันไปกอดจันทร์นะ แบบนี้กอดจันทร์ไม่ได้เลย”
ผมยังคงร้องไห้เหมือนคนเป็นบ้าแบบวันนั้น แต่คราวนี้ผมกอดคอเจิ้นแน่นไม่ยอมปล่อย เจิ้นพาผมมานั่งในห้องทำงาน แล้วผมก็เป็นบ้าอยู่บนตักเจิ้น
“ชู่ว ไม่ร้องแล้วครับ ไม่ได้ไปไหนนะอยู่กับจันทร์นี่ไง”
“ฮึก มันเลิกร้องไม่ได้”
“พี่คิดถึงจันทร์....คิดถึงจะเป็นบ้า”
กว่าผมจะหายร้องไห้ก็ไม่รู้มันเป็นชั่วโมงแบบคราวก่อนไหม แต่ผมเจ็บตาแล้วก็ปวดหัวไปหมด เจิ้นโอบเอวพาผมเดินออกจากห้อง พวกพี่เลขากลับมากันแล้ว แต่เจิ้นก็ไม่ได้จะเอาเอกสารที่อยากได้ตอนแรก เจิ้นพาผมไปข้างบนแทน
คุณป้าแม่บ้านดีใจมากที่ผมกับเจิ้นจะกินข้าวพร้อมกัน ผมรีบบอกเจิ้นว่าคุณปู่ก็มานะ เจิ้นโทรไปหาคุณปู่แต่ปรากฏว่าคุณปู่ไปกินข้าวข้างนอกกับคุณพ่อเจิ้นแล้ว เลยเหลือแค่ผมกับเจิ้นสองคน
หลังกินข้าวเจิ้นบังคับให้ผมกินยา คุณแม่บ้านเลยถือโอกาสบังคับเจิ้นอีกที ผมเลยได้ยื่นข้อเสนอถ้าเจิ้นไม่กินผมก็ไม่กิน เจิ้นปล่อยให้ผมนอนคนเดียวสักพักเพราะเขาต้องลงไปเคลียงานก่อน เกือบชั่วโมงเจิ้นถึงกลับมานอนกับผม
เราได้นอนกอดกันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน ผมหลับง่ายมากเวลาที่เจิ้นกอด ตื่นมาอีกทีเจิ้นก็ยังนอนอยู่ข้างกัน เขาหลับสนิทจนอดไม่ได้ที่จะยกมือจิ้มจมูกโด่งเบาๆ แล้วแตะไปตามใบหน้าที่ผมไม่ได้เห็นมาหลายวัน
ทำไมมันร้อน...จะว่าไปอ้อมกอดเจิ้นมันก็อุ่นกว่าทุกที
ผมรีบแนบมือกับหน้าผากเจิ้น เจิ้นป่วย!
ผมกระซิบเรียกชื่อเขาเบาๆ เขาก็ยังไม่ตื่น ต้องลุกขึ้นนั่งเขย่าตัวเขาเจิ้นถึงลืมตา แต่ตาเจิ้นแดงก่ำแล้วไม่ได้ลุกทันทีเหมือนทุกครั้ง
“เดี๋ยวจันทร์มานะ”
มือคว้าสินเชื่อให้เจิ้นกอดแล้วรีบวิ่งไปเรียกคุณป้าแม่บ้าน ปรากฏว่าทั้งคุณปู่ พ่อเจิ้น แล้วก็พ่อผมกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่เก๋งด้านนอก คุณป้าแม่บ้านก็อยู่ด้วย
ผมวิ่งไปโวยวายว่าเจิ้นป่วย สติแตกไปหมด พ่อเจิ้นกับคุณป้าแม่บ้านรีบเข้าไปดู พ่อบอกให้ผมใจเย็นๆแล้วก็โทรหาหมอ คุณปู่บอกว่าเจิ้นจะไม่เป็นอะไรมาก คงจะเป็นหวัด ทุกคนดูไม่ตกใจเลย ผมกระวนกระวายอยู่สักพักอยากจะเข้าไปหาเจิ้นแต่คุณปู่ไม่ยอมกลัวผมจะติดไข้ เวลาเจิ้นป่วย หลายๆครั้งผมก็ติดไปด้วยแล้วก็จะเป็นหนักกว่าเจิ้นทุกทีก็เลยต้องแยกกันแบบนี้
คุณหมอมาถึงหลังจากโทรไปไม่นาน และเจิ้นน่าจะเป็นไข้หวัดใหญ่ ควรจะไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกครั้งให้แน่ชัด อาจจะต้องตรวจเลือดด้วยเผื่อเป็นอาการของอย่างอื่น และเจิ้นก็อาจจะแพร่เชื้อหวัดไปติดคนรอบข้างได้ ให้พักผ่อนงดทำงานหนึ่งอาทิตย์
เราเลยพากันไปโรงพยาบาลกันหมด เจิ้นบ่นว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่พ่อผมกลับบอกว่าจันทร์ก็ไม่สบายอาจจะติดจากเจิ้น เจิ้นเลยเลิกบ่นเพราะกลัวผมติดหวัดตัวเอง ปรากฏว่าผมเป็นไข้ธรรมดาไม่ได้เป็นหวัด แต่เจิ้นเป็นไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์บี เจิ้นโดนคุณปู่บังคับให้แอดมิด ส่วนผมก็ห้ามเฝ้าเจิ้นเพราะจะติดกันไปหมดให้กลับไปนอนบ้าน
“ผมใส่แมสตลอดแล้วอยู่เฝ้าเจิ้นไม่ได้หรอครับ”
“ไม่ได้ลูก เดี๋ยวติดพี่เขา จันทร์ค่อยมาเยี่ยมพร้อมคุณแม่ดีกว่า”
พ่อเจิ้นยิ้มใจดีเหมือนทุกครั้ง ตอนนี้ผมก็โดนจับใส่แมสแล้วแล้วก็ห้ามไปนั่งใกล้เตียงเจิ้นด้วย นั่งได้แค่ตรงโซฟา แต่นี่มันห้องวีไอพีของโรงพยาบาลนะ...เตียงคนป่วยของเจิ้นใหญ่เท่าเตียงที่บ้านเลย ถึงผมเขยิบไปใกล้ก็ใช่ว่าจะใกล้เจิ้นสักหน่อย
แต่คุณปู่กับหัวเราะอารมณ์ดีที่เห็นหน้ายุ่งยากของเจิ้น ส่วนพ่อผมก็ยิ้มๆไม่ได้พูดอะไร เจิ้นโดนเจาะสายน้ำเกลือแล้วก็มีวิตามินอะไรไม่รู้อีกอันแขวนคู่กัน
“จันทร์มานี่มา”
คุณปู่เรียกผมให้เข้าไปหาหลังจากเจิ้นใส่แมสเรียบร้อย ทุกคนไม่เห็นกลัวติดหวัดเลยทำไมต้องให้ผมระวังอยู่คนเดียวด้วยก็ไม่รู้
“ลาเจิ้นก่อนลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อพามาเยี่ยมเจิ้นกันใหม่”
เจิ้นเขยิบจากกลางเตียงมาหาผม แมสปิดไปครึ่งหน้าของเจิ้นทำให้ผมเห็นแค่ตาเขา เจิ้นดึงมือไปจับ ตอนนี้ผมไม่อยากอยู่คนละที่กับเจิ้นแล้ว ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับเจิ้นเยอะเลย
“หายป่วยไวๆนะ จันทร์รอ”
“กินข้าวเยอะๆ ไม่ร้องไห้แล้วนะ เดี๋ยวพี่โทรหา”
“จันทร์จะมาอีกพรุ่งนี้ มาแต่เช้าเลย เจิ้นห้ามดื้อกับคุณหมอนะ ต้องกินยาด้วย ห้ามทำงาน ต้องนอนนะเข้าใจไหม”
เจิ้นพยักหน้าต่างจากพวกผู้ใหญ่ที่พากันขำ ปู่ชวนผมกลับไปนอนที่บ้านใหญ่จะได้มาเยี่ยมเจิ้นพร้อมปู่ตอนเช้า พ่อเดินมาส่งผมย้ำให้ผมกินข้าวและกินยาจะได้หายไม่สบายไวๆ
ผมไม่ลืมโทรบอกคุณแม่บ้านให้พาสินเชื่อไปนอนกับเจิ้นด้วย เวลาช่างผ่านไปเชื่องช้าในตอนที่เราอยากให้มันผ่านไปไวๆ ผมดูการ์ตูนจนเบื่อก็ยังไม่สามทุ่มเลย อยากรีบไปหาเจิ้นจัง...
“อาคุยกับจันทร์แล้วนะ”
หลังจากทุกคนกลับไป เลขามากประสบการณ์ก็กลับมาอีกครั้ง ท่าทางจริงจังกว่าทุกครั้งทำให้เจิ้นอดหวั่นเกรงไม่ได้ ถึงตามตำแหน่งเขาจะสูงกว่าแต่ประสบการณ์และความคิดหลายๆอย่างอาตองสามารถเป็นผู้บริหารระดับสูงของช่อฟ้าได้เลยด้วยซ้ำแต่เจ้าตัวพอใจแค่ตำแหน่งเลขาเท่านั้น
“ครับ”
“เจิ้นจริงจังกับน้องหรือเปล่า?”
“ผมคิดว่าอาตองรู้อยู่แล้ว”
“อาไม่ได้รังเกียจเจิ้น แต่อาคงต้องขอให้เจิ้นรอน้องก่อน ถึงยังไงน้องก็ยังเด็ก ให้เขาได้เห็นโลกกว่านี้อีกหน่อย ถ้าจะคบกันอาก็อยากให้เจ้าจันทร์อายุสักยี่สิบยี่สิบเอ็ดก่อน”
“อาหมายความว่า....?”
“อย่าเพิ่งเร่งรัดอะไรน้องจะได้ไหม? แค่เรื่องหึงนี่เจิ้นก็เห็น จันทร์ตกใจมากทั้งๆที่มันก็เรื่องปกติของการมีความรัก อาคงไม่โทษว่าเจิ้นเลี้ยงน้องมาไม่ดี เพราะจันทร์เติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ดีน้องถึงแยกแยะออกว่าการที่เขาอิจฉามันไม่ถูกต้อง อาขอบคุณมาก แต่จันทร์ต้องเรียนรู้การอยู่กับสังคมที่แตกต่างด้วย ตอนนี้จันทร์เขาเห็นเจิ้นเป็นโลกทั้งใบ พอมีเรื่องอะไรเข้ามาเขาก็กลัวไปหมด...เจิ้นเข้าใจใช่ไหม? ถ้าวันหนึ่งไม่มีเจิ้น ไม่มีอา ไม่มีคนอยู่กับเขา.... จันทร์จะอยู่ด้วยตัวเองไม่ได้เลย”
“ผมเข้าใจครับ”
“ในฐานะพ่ออาไม่อยากให้จันทร์ใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้ถ้าวันหนึ่งเขาต้องอยู่บนโลกนี้คนเดียว ถือว่าทำเพื่อจันทร์ อาเชื่อว่าถ้าระหว่างเจิ้นกับจันทร์มันเป็นความรัก ระยะเวลาอีกแค่ปีสองปีที่จะให้จันทร์โตขึ้น ความรักมันก็จะยังอยู่”
ไม่มีคำพูดที่จะใช้ต่อรองกับคนๆนี้ได้เลย ในฐานะคนที่ผ่านโลกมามากกว่าและในฐานะพ่อ เลขาของปู่พูดถูกต้องทุกอย่าง มีหลายเรื่องที่เจ้าจันทร์ไม่เข้าใจ มีคำถาม แต่คำตอบที่ได้มันก็ไม่ชัดเจนเพราะเขาเลี้ยงเจ้าจันทร์ให้อยู่ในโลกแห่งความฝัน โลกเสมือน ที่บางอย่างก็สวนทางกับความจริงเพียงเพื่ออยากจะให้เจ้าจันทร์มีความสุข
แต่คงเพราะความสุขมันมากมายเหลือเกินทำให้ความทุกข์ใจมันเจ็บปวดจนต้องหนีไปจากเขา...ภาพเจ้าจันทร์ร้องไห้แทบขาดใจมันฉายซ้ำวนเวียนราวกับฝันร้าย
สองมือที่มีอำนาจมากมายไม่อาจปกป้องพระจันทร์ดวงน้อยจากความเสียใจได้ทุกทางอย่างที่คิด โดยเฉพาะความเสียใจจากการไม่รู้ของตัวน้องเอง ความหึงหวงที่ไม่รู้จักทำให้เจ้าจันทร์โทษตัวเองว่านิสัยไม่ดี ซึ่งไม่ใช่...มันเป็นสิทธิ์ที่น้องพึงมีในตัวเขา เจ้าจันทร์จะหึง จะหวง จะห่วงก็ไม่ใช่ความผิด
แต่เพราะไม่รู้.... คงจะอย่างที่เพื่อนว่า เจ้าจันทร์ไม่ได้เข้าใจยาก แต่เขาต่างหากที่ไม่ชัดเจนเอง
“อย่าเลี้ยงน้องเหมือนเลี้ยงนก ที่วันหนึ่งเจ้าของไม่ให้อาหารมันก็จะตายในกรง จันทร์กำลังก้าวเดินทีละก้าว เจิ้นเดินนำน้องไปแล้วก็ให้เวลาน้องตามไปหน่อย อาเชื่อว่าสุดท้ายจันทร์ก็ต้องเดินไปหาเจิ้นอยู่ดี”
มันคงถึงเวลาที่เขาต้องหยุดรอ รอให้เจ้าจันทร์เดินตามให้ทันหลังจากนั้นมันจะได้ไม่ต้องมีคนเดินนำหรือเดินตาม เราจะได้เดินไปพร้อมกันสักที
“ขอบคุณครับอาตอง”
“ถึงวันนั้น...ค่อยเปลี่ยนมาเรียกพ่อตองแล้วกัน”
อาตองไปแล้วเหลือแต่เจิ้นที่ทอดมองวิวด้านนอกที่จัดเป็นสวนสวยสำหรับคนป่วยวีไอพี ความคิดไม่ได้อยู่กับผืนหญ้าและใบไม้แต่ล่องลอยไปหาพระจันทร์บนฟ้า คืนนี้ไม่ใช่คืนเดือนมืดแต่ก็พระจันทร์ก็ยังเป็นเสี้ยวแหว่งๆ... ทั้งๆที่พยายามมากขนาดนี้แต่มันก็ไม่ง่ายเลยที่จะเก็บพระจันทร์ไว้กับตัว ความจริงที่ว่าถ้าวันหนึ่งเขาตายไปแล้วเจ้าจันทร์จะอยู่ไม่ได้มันทำให้เขาเจ็บปวด...
ถ้าจันทร์ร้องไห้ใครจะเช็ดน้ำตาให้
ถ้าจันทร์หนาวใครจะกอด
ถ้าปวดท้องใครจะดูแล
ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า ขนาดวันนี้เขายังป่วยจนเจ้าจันทร์ตกใจอีกแล้ว เจ้าจันทร์ขี้กลัวไปซะทุกอย่าง และที่น้องเป็นแบบนี้ก็เพราะตัวเขาเอง
มันคงถึงเวลาที่ต้องให้เจ้าจันทร์เริ่มเดินด้วยตัวเองบ้าง อาจจะไม่ต้องฝืนขนาดที่ปล่อยน้องไป แต่เขาต้องยอมตัดใจในบางเรื่อง จากที่เคย ‘เลือกให้’ อาจจะต้องเปลี่ยนไปให้เจ้าจันทร์ ‘เลือกเอง’
โลกของพี่กว้างกว่าของเจ้าจันทร์ แต่เจ้าจันทร์มีค่ากว่าทุกอย่าง
แต่โลกของเจ้าจันทร์ที่เคยมีแค่พี่....พี่ไม่มั่นใจว่าเจ้าจันทร์จะยังเลือกพี่เหมือนกันไหม
ทำไมนะ....ทำไมจันทร์ไม่เป็นแค่นกค๊อกคาเทล...มีชีวิตอยู่แค่ในกรง....ให้พี่ได้รัก
============
สงสารเจิ้นนนนนนนน แงแง... แต่ก็เป็นกำลังใจให้มูนนี่เติบโตอย่างมั่นคงนะ
ช่วงนี้เราอัพบ่อยมาก อันเนื่องมาจากปีหน้าเราจะงานยุ่งมาก แหะๆ ก็อาจจะเกิดปรากฏการดองนิยายแล้วเนอะ .. เนอะกับเราหน่อยเนอะ เนอะ เนอะ
เม้นให้กำลังใจตามกำลังศรัทธาด้วยน้า
ปล. สินเชื่อเป็นผู้หญิงนะคะ 5555+
-
:hao7: ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย... o13 เริ่มคิดถึงเวลาเจิ้นถูกเจ้าจันทร์เอาเปรียบ :hao6:
แต่ตอนนี้เริ่มไท่อยากให้ถึงปีกน้า... กลัวเจ้าจันทร์กับเจิ้นถูกคุณแบมหมักลงไห :mew5:
-
สงสารเจิ้น แต่มันก็จริง โลกของจันทร์ไม่ได้มีแค่เจิ้นคนเดียว ปล่อยให้จันทร์เจออะไรแปลกใหม่บ้าง ยังไงน้องก็รักเจิ้นคนเดียวอยู่แล้ว เราเชื่อแบบนั้น ให้กำลังใจเจิ้นค่ะ :กอด1:
-
รู้สึกหลงจันทร์เลย มิน่าเจิ้นถึงหวงขนาด
กำลังอิน ไม่เอาไม่ดองนะคะ เดี๊ยวมันเค็ม :mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณพ่อตองมองขาดมากค่ะ เจิ้นต้องให้เวลาจันทร์สักหน่อยแล้ว (ยังไงน้องก็รักแค่เจิ้น :katai3:) รอดูเจ้าจันทร์ที่โตขึ้น แต่อยากให้น้องคงความน่ารักใสๆไว้กับตัว 55555
-
ทีมเจิ่นค่ะ อดทนรอน้องอีกหน่อยนะคะให้น้องได้รู้จักกับโลกใบใหญ่เราเชื่อว่าน้องคงรักได้แค่เจิ่นเท่านั้นเพราะไม่มีใครรักและทุ่มเทได้เท่ากับเจิ่นอีกแล้ว ไรท์ขาาาาามากอดทีทำไมน่ารักแท้เอาความสุขมามอบให้แก่พวกเค้าอีกแล้วจุฟๆเด้อ
-
:pig4:
-
แงงง อดทนรออีกนิดนะเจิ้น จะได้เดินไปพร้อมกับน้อง แฮปปี้ๆๆ
-
o13
-
:pig4:
สงสารเจิ้น แง้ แต่เป็นกำลังใจให้เจ้าจันทร์ โตไวๆนะลูก goodboy!
-
รอดูการเติบโตของมูนนี่ เจิ้นไม่ต้องรีบร้อนหรอก คิดว่ายังไงน้องก็ไม่หนีไปไหนอยู่แล้วล่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาเฝ้ารอดูน้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่ในโลกกว้างพร้อมๆกันค่ะ
-
มาเป็นกำลังใจให้น้องเติบโตไปด้วยกันนะเจิ้น :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รักมาก ก็หวงมาก สู้ๆนะคนเขียน
รออ่านตอนต่อไป :mew1:
-
เป็นกำลังใจให้ทั้งเจิ้นและเจ้าจันทร์เลย
-
เจิ้นสู้ๆ :m19: :m19:
-
:pig4: :pig4:
-
มูนนี่น่าบีบน่าอมมากก ทำไมน้องถึงโตมาได้ละมุนและหอมกลิ่นนมขนาดนี้
ไม่น่าเจิ้นถึงหลงแล้วหลง ยังไงก็สู้ๆนะ สักวันน้องจะต้องโตขึ้นอย่างมั่นคงแน่นอน
คนเขียนก็สู้ๆนะคะ สองอาทิตย์มาทีก็ได้แค่อย่าดอง คนอ่านคิดถึงน้องและเจิ้นมากจริงๆ 55
-
:กอด1:กอดน้าเจิ้น กอดน้า เรารู้ว่าการเลี้ยงดูของเจิ้นทำใฟ้น้องเป็นแบบนี้ ถนอมจนอ่อนแอเกินไป ใฟ้เวลาจันทร์หน่อยน้า สงสารทั้งคู่เลยยยย อยากให้จันทร์โตไวๆๆ โตพอจะเข้าใจทุดอย่างแล้วสุดท้ายเทอจะถือไม้เท้ายอดทองน้า รักกกกกกกกกกกกกก
-
:mew2: เข้าใจความรู้สึกเจิ้นนะ เพราะสร้างน้องมากับมือ คงไม่อยากให้น้องไปไหน และก็เพราะเจิ้นเองก็มีความกลัวในตัวเหมือนกัน ถึงไม่อยากให้น้องไป อยากให้น้องอยู่ในทางที่เจิ้นสร้างขึ้นมาเพื่อเดินไปหาเจิ้นเท่านั้น แต่ก็ถูกอย่างที่อาตองว่า ... เจ้าจันทร์ต้องเติบโต จันทร์ต้องได้สัมผัสโลกทั้งใบจริงๆว่าเป็นไง .... เจิ้นรอนะ เจ้าจันทร์จะกลับมา เป็นมูนนี่ของเจิ้นนน // เจิ้นสู้ๆๆๆ
-
ความรักก็งี้แหละเจิ้น
ถ้ามันใช่ไม่ว่าจะนานแค่ไหนมันก็ใช่
คนสำคัญก็คือคนสำคัญอยู่วันยังค่ำ
รอหน่อย
-
จันทร์เป็นนกน้อยในกรงทองของเจิ้นนี่เอง
พ่อจันทร์พูดถูกทุกอย่าง ต่อไปนี้เจิ้นก็ค่อย ๆ ปล่อยให้น้องเรียนรู้ชีวิต เรียนรู้ความจริงของโลก
จันทร์เป็นเด็กดี รักเดียวมั่นคง ไม่มีทางที่จะไปไกลจากเจิ้นแน่นอน
-
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แล้วคราวนี้ พ่อตอง จะสอนจันทร์ให้เข้มแข็ง
ให้เข้าใจโลกทั่วไป
นอกจากโลกที่มีแต่เจิ้น กับจันทร์ได้ยังไง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีปืนมั้ยคะ... จะไปยิงคนเขียน...ใจร้ายยยยยยย
-
พวกเรามาช่วยกันฝึกมูนนี่ให้เข้ใแข็งกัน
-
สงสารเจิ้นจัง อยากปลอบแต่กลัวน้องจันทร์จะเสียใจ
-
ก็น้องเป็นคนไงเจิ้น เจิ้นต้อฃทำให้น้องเป็นคนที่เหมาะสม คู่ควรกับเจิ้นสิ ให้น้องได้กล้า และภาคภูมิใจที่จะยืนในจุดนั้น
-
อิ่มมาม่า
-
จากนี้ก็ทำให้มันชัดเจนนะเจิ้น :hao7:
-
รอต่อไปเจิ้น น่าจะเป็นทางออกที่ดี ให้นกน้อยได้เริ่มเรียนรู้โลกกว้าง ถ้าน้องอยากบินหนีเจิ้นก็ต้องปล่อยน้องไป เจิ้นน่าสงสารอ่ะ
-
อดทนนะเจิ้นนนนน ฮึ่บๆ รอน้องแปบเดียวเอง
แต่คุณแบมอย่าให้พวกเรารอนานน้าาาา กราบบบบบ ติดเรื่องนี้มากกกก
-
ยังคงสงสารเจิ้น ฮือออออ
-
สินเชื่อเป็นผู้หญิง!!!!!
มาตกใจตรงนี้ 555
:laugh:
-
อยากกอดปลอบเจิ้น โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะ รอจันทร์อีกหน่อย ให้น้องได้โตบ้าง
-
เชื่อว่าน้องจันทร์จะคงมั่นคงกับเจิ้น....
-
ขุ่นพ่อออกมาแต่ละทีก็เท่ทุกตอนเลยค่ะทำเจิ้นดูเป็นเด็กวัยรุ่นหัดรักไปเลย ดูจากโดยรอบแล้วถ้าเจิ้นกับจันทร์จะรักกันทางครอบครัวไม่น่าจะมีปัญหา ก็คงมีแต่ตัวจัทร์และปัจจัยภายนอกนี่แหละ ที่ว่าจันทร์จะเลือกแบบไหน แต่เชื่อว่ายังไงจันทร์ก็เลือกเจิ้นแต่อาจเป็นวิธีในแบบของจันทร์ก็ได้
-
เหมือนจะกลับมาเป็นสีฟ้า แต่ก็กลับมาเป็นโหมดสีเทาจางๆอีกจนได้ :mew2:
เห็นใจ และส่งแรงใจให้กระต่ายตัวใหญ่ตัวเล็กต่อไป
-
งืออออออ สงสารเจิ้นนนนนอ่าาาา สีฟ้าจางๆ คืออออาไหลลลล๊คะไรท์ นี่มันกรมท่าชัดๆ เยยยยยย น้ำเงินเข้มมากกกกกกก สองตอนหลังนี่คือสงสารเจิ้นหนักมากกก มีความกลัวว่าน้องไม่อยากเจอหน้างี้ โอ้ยยยย ม่ายยยย ส่วนน้องเจ้าจันทร์ หนูลูกกกกกกก อย่าคิดมากกนะลูกกกก หนูจะหึงจะเหวี่ยงวีน แค่ไหน เจิ้นให้สิทธิ์หนูเต็มที่อยู่แล้ววลูกจ๋าาา
ปล. ทีมพ่อตอง ทีมคุณปู่และทีมเพื่อนเจิ้นค่ะ //ยกมือไหว้ขอบคุณทีมงานคุณภาพ 555555
-
โหหหหดองนิยายเลยหรอคะะะะ เราจะรอไหวมั้ยยยยย
ทีมเจิ้นนะ รอวันที้น้องเข้าใจละรักกันได้ทั้ง2
-
ใกล้จะเข้าใจกันแล้ว มีพ่อตองช่วย
-
จันทร์จะได้โตซะที
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดว่าสินเชื่อเป็นผู้ชายมาตลอดเลยนะนี่ 5555
-
สงสารทั้งคู่เลย แต่เห็นด้วยกับพ่อตองมาก เจิ้นเลี้ยงจันทร์แบบหวังดีจริง ให้น้องมีแต่ความสุข อยู่ในโลกเหมือนความฝัน แต่ถ้าวันหนึ่งไม่มีเจิ้นขึ้นมา น้องคงอยู่ไม่ได้จริงๆ รอวันที่เจ้าจันทร์เติบโตเหมาะสม เจิ้นก็ต้องอดทนนะ
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
-
สู้ๆนะเจิ้น
-
น้ำตาคลอมาเป็นสาย :o12:
-
ทุกคนรู้เห็นเป็นใจ
เจิ้นเอ้ย ต้องยอมละนะ เพื่อให้น้องโต
เจ้าจันทร์น่ารัก น้องน้อยยังไม่รู้ว่ารักแบบไหน เลยคิดไปว่า รักน้อยไป
พ่อตองคือที่สุดจริงๆ ค่ะ ชัดเจน และเปิดเผย
-
Chapter 20 Grandpapa
เจิ้นจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้แล้วหลังจากแอดมิดมาห้าวันเต็มๆ แต่คุณหมอก็ขอว่าอย่าเพิ่งทำงานให้กลับไปนอนต่อที่บ้านอีกสักสองสามวัน ผมนั่งมองคนจากบ้านใหญ่ช่วยกันหอบของเยี่ยมออกไป ไม่น่าเชื่อว่าแค่ห้าวันของเยี่ยมที่ถูกส่งมาจะล้นห้องจนห้องกว้างๆอย่างกับซูเปอร์มาเก็ต โดยเฉพาะกระเช้ารังนกนี่เยอะมาก ขนมหลายอย่างพวกคุกกี้ธัญพืชก็ถูกผมแกะกินแล้ว
ส่วนเจิ้นเขาไม่ค่อยกินอะไรนอกจากอาหารจากบ้านใหญ่ที่คุณป้าแม่บ้านจัดมามากกว่า รังนกก็มีแต่ก็เป็นที่ครัวที่บ้านตุ๋นเอง ผมกับเจิ้นไม่ค่อยชอบกินรังนกขวดๆ เห็นว่าคุณปู่สั่งให้เอาไปมอบให้บ้านพักคนชราต่อเป็นการทำบุญอีกทอดให้เจิ้นหายไวๆ
ผมกับเจิ้นยังมีระยะห่างกันอย่างชัดเจนเพราะผมถูกสั่งห้ามเข้าใกล้เจิ้น ถึงจะมานั่งคุยกับเจิ้นทุกวันก็ต้องนั่งที่โซฟา เจิ้นก็ไม่เรียกผมเข้าไปใกล้เพราะว่ากลัวผมติดหวัด ผมจะได้เข้าใกล้เจิ้นวันละสองรอบคือตอนมาหาที่คุณปู่อนุญาตให้กอดเจิ้นหนึ่งทีกับตอนกลับให้กอดอีกหนึ่งที
ผมรำคาญแมสปิดปากปิดจมูกมากๆแต่เจิ้นก็ใส่เหมือนกัน เราต้องคุยกันผ่านแมส สินเชื่อนอนเป็นเพื่อนเจิ้นทุกคืนจนผมชักจะอิจฉา เพราะสินเชื่อเป็นตุ๊กตาก็เลยไม่ต้องกลัวติดหวัด ไม่ต้องใส่แมส แถมเจิ้นก็ชอบกอดสินเชื่อด้วยเวลาคุยกับผม
‘ก็ตอนนี้กอดจันทร์ไม่ได้ พี่ก็ขอกอดสินเชื่อแทนก่อน’
ผมล่ะไม่ชอบสายตาวิบๆวับๆของเจิ้นเลย มันทำให้ผมรู้สึกหน้าร้อน
“จันทร์มาเดินกับปู่มา ให้เจิ้นเดินตามมาทีหลัง”
ขนาดวันกลับผมยังไม่ได้รับอนุญาตให้ใกล้เจิ้น เจิ้นเปลี่ยนมาใส่ชุดจีนแล้วแต่ก็ยังมีแมสปิดหน้า พี่บอดี้การ์ดกับพี่เลขาเดินตามเจิ้นก็เป็นกลุ่มใหญ่เหมือนมาเฟียยังไงไม่รู้เพราะทุกคนใส่ชุดสีดำหมดเลย ต่างจากผมที่ใส่ชุดสีขาว
“เดินดีๆ อย่าหันมาบ่อยเดี๋ยวสะดุด”
เจิ้นบ่นเพราะผมชอบหันไปหาเจิ้นอยู่เรื่อย ทำไมทุกคนต้องจริงจังกับการกลัวผมติดหวัดด้วยก็ไม่รู้ ผมก็อยากเดินกับเจิ้นนี่นา
เรากลับมาที่บ้านใหญ่กันเพราะปู่ไม่อยากให้เจิ้นอยู่ช่อฟ้าเดี๋ยวจะแอบไปทำงาน ส่วนงานก็ให้พี่เลขาเอามาทำที่นี้อย่างน้อยก็ควบคุมเวลาพักผ่อนได้
พ่อผมไม่ได้ไปที่โรงบาลด้วยแต่มารออยู่นี่พร้อมพ่อแม่เจิ้นแล้วก็แม่ผม วันนี้ทุกคนกินข้าวกลางวันพร้อมกันในห้องอาหารห้องเล็ก ไม่รู้คนป่วยเป็นเจิ้นหรือผมเพราะผมโดนป้อนข้าวอยู่คนเดียวอีกแล้ว
“ลูกจันทร์กินนี่อีกหน่อยค่ะ หนูชอบไม่ใช่หรอลูก”
แม่ผมกับคุณแม่เจิ้นหัวเราะคิกคักที่ผมเคี้ยวแก้มตุ่ย
“แก้มตุ่ยเป็นกระต่ายเลยค่ะคุณจันทร์ รับชาเพิ่มนะคะคุณผู้หญิง”
คุณป้าแม่บ้านเดินมารินชาเพิ่มให้ ผมชักเขินเพราะเจิ้นยังหันมายิ้มที่ผมเคี้ยวจนแก้มตุ่ย หลังจากกินข้าวเสร็จผู้ใหญ่ไม่ได้ไปนั่งเล่นไพ่นกกระจอกเหมือนทุกครั้งแต่เราไปรวมกันที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน
ผมนั่งอยู่ข้างแม่ทั้งสองคน ส่วนคนอื่นๆนั่งกับคุณปู่อีกฝั่ง ก่อนที่พ่อผมจะกระแอมขึ้นมาเบาๆ
“เอาล่ะ เรื่องของเจิ้นกับจันทร์ พวกผู้ใหญ่คุยกันแล้วนะ ทั้งคุณปู่ คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง พ่อ แล้วก็แม่ ตกลงกันแล้วว่าจะเอายังไงต่อ”
ผมงงว่ามันเกิดอะไรขึ้น คุณแม่เจิ้นยังมีรอยยิ้มใจดี คุณปู่ทำหน้าขัดใจนิดหน่อย คุณแม่ผมแทบจะเม้มปาก ส่วนคุณพ่อเจิ้นก็ท่าทางสบายๆ ทุกคนต่างมีสีหน้าแตกต่างกัน ส่วนเจิ้น...ขมวดคิ้ว
“จันทร์กับเจิ้นอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ผู้ใหญ่ไม่เคยไปยุ่งเพราะคิดว่าเจิ้นโตแล้วไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ช่วงนี้จันทร์ก็ร้องไห้กลับบ้านถูกไหมลูก? แล้วเจิ้นก็กินเหล้าจนป่วยแล้วก็เข้าโรงพยาบาล พวกผู้ใหญ่เห็นตรงกันว่าการแก้ปัญหาแบบนี้ของจันทร์กับเจิ้นไม่ถูกต้อง”
ผมคงตื่นตกใจเพราะพ่อทำหน้าจริงจังมากคุณแม่เจิ้นเลยดึงผมไปกอด ส่วนเจิ้นทิ้งตัวพิงไปกับโซฟาเงยหน้ามองเพดาน
“ถ้าทะเลาะกันก็ควรคุยกัน แต่ต่างคนต่างวิ่งหนีกัน ดังนั้นผู้ใหญ่ทุกคนจะทำโทษให้เราสองคนแยกกันอยู่ชั่วคราว จันทร์งดไปอยู่ที่ช่อฟ้าตั้งแต่วันนี้”
“อะ อะไรนะ มะ ไม่เอา”
“ชู่วว อย่าเพิ่งตกใจนะคะลูกจันทร์ ฟังคุณพ่อก่อนนะ”
“การแยกกันอยู่จะได้ทบทวนตัวเองทั้งคู่ว่าปัญหาคืออะไร แล้วยังอยากอยู่ด้วยกันไหม จันทร์เข้ามหาลัยแล้ว พวกเราคิดว่าจันทร์โตแล้วจะวิ่งหนีปัญหากลับบ้านทุกครั้งไม่ได้ เจิ้นก็เหมือนกันทำไมรักษาน้องให้อยู่กับตัวเองไม่ได้ ทะเลาะกันมีปัญหากันก็ปล่อยน้องกลับบ้าน ถือว่าสอบตก”
คุณพ่อเจิ้นเสริมขึ้นมา ทำให้ผมเริ่มอยากจะร้องไห้ การกลับบ้านครั้งเดียวของผมทำให้ผมจะไม่ได้อยู่กับเจิ้นแล้วหรอ ทำไมความผิดของผมมันร้ายแรงแบบนี้
“จนกว่าทั้งคู่จะเรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกันอย่างถูกต้องก็ต้องงดอยู่ด้วยกันสองคนก่อนนะคะ คุณแม่เห็นด้วยว่ากลับมาอยู่บ้านใหญ่ด้วยกันทั้งหมดก่อนดีกว่า ลูกจันทร์ก็มาอยู่กับคุณปู่เหมือนเดิม เจิ้นก็กลับมาที่นี่ด้วย พวกผู้ใหญ่จะช่วยกันประคับประคองจนกว่าพวกลูกจะผ่านปัญหานี้ไปได้นะคะ”
“ส่วนวันหยุดจะไปเที่ยวข้างนอกกันปู่ก็จะไม่ห้าม แต่ต้องกลับมานอนที่บ้านกัน ตกลงนะ”
“จันทร์ตกใจหมดแล้วครับ เดี๋ยวผมคุยกับน้องเองดีกว่า”
เจิ้นลุกมาหาผม คุณแม่เจิ้นก็ยอมปล่อยผม มือใหญ่จับจูงผมออกมานอกห้อง เราเดินไปด้วยกันตามทางเดินของตัวบ้านออกไปที่สวนด้านนอกกัน
“ตกใจใช่ไหม”
ผมพยักหน้า มันเหมือนกับว่าเพราะผมร้องไห้งอแงก็เลยทำให้เจิ้นป่วย พอเจิ้นป่วยเราก็เลยไม่ได้อยู่ด้วยกัน เป็นเพราะผมเราทั้งคู่ก็เลยโดนทำโทษ
“จันทร์... จันทร์ขอโทษ ฮึก...”
“ชู่วว ไม่มีอะไรร้ายแรงเลยมูนนี่ ไม่ร้องนะเดี๋ยวปวดหัว”
ผมจมไปกับอ้อมกอดของเจิ้น ร้องไห้งอแงอยู่อย่างนั้น นานกว่าน้ำตามันจะหยุดไหล เจิ้นก็ยังใจเย็นปลอบผม ช่วยเช็ดน้ำตาให้ แมสถูกดึงออกจากหน้าผมให้เขาได้เช็ดน้ำตาได้ถนัด
“จริงๆมันก็แค่เราย้ายกลับมาอยู่กับคุณปู่กันทั้งหมดเท่านั้นเอง เหมือนที่เราเคยอยู่ก่อนจะย้ายไปช่อฟ้า จนกว่าเจ้าจันทร์จะโตกว่านี้อีกหน่อย ส่วนพี่ก็จะได้ทำงานสะดวกขึ้นไม่ต้องกังวลว่าจันทร์จะไม่มีคนดูแล”
“มีจันทร์อยู่แล้วเจิ้นทำงานไม่สะดวกหรอ”
“ไม่ใช่ในความหมายไม่ดีหรอก...แต่พี่ก็จะเป็นห่วงว่าจันทร์จะไม่มีเพื่อนกินข้าว จะเข้านอนดึกเพราะรอพี่ จะเหงา มาอยู่กับคุณปู่อย่างน้อยที่บ้านก็คนเยอะแยะ จันทร์ก็มีเพื่อนคุยด้วย”
“ตะ แต่ ผู้ใหญ่บอกว่าทำโทษ...”
“เราก็คง...อาจจะต้องแยกห้องนอน ไม่ได้นอนด้วยกันเหมือนตอนอยู่ช่อฟ้า ซึ่งมันคงทำโทษพี่มากกว่า เพราะพี่อยากกอดจันทร์ทุกวัน”
“ฮื่อ....จันทร์ก็อยากกอดเจิ้น”
ผมทำหน้ามุ่งมั่นมากเกินไปมั้งเจิ้นเลยหลุดหัวเราะแล้วบีบแก้มผมเบาๆ
“รีบโตให้ทันพี่นะมูนนี่...”
“อื้ออ จันทร์จะกินนมเยอะๆ”
เจิ้นหัวเราะก่อนจะดึงผมไปกอด จริงๆผมอยากจะถามเจิ้นเรื่องที่ว่าเจิ้นรู้สึกไหมว่าผมรักเจิ้นน้อยไปนิดหน่อยหรือว่ามันมากขึ้นรึเปล่า แต่ผมก็ยังไม่กล้าถามเพราะตอนนี้เราจะได้กอดกันน้อยลงแล้วผมต้องรีบกอดไว้ก่อน สะสมกอดของเจิ้นไว้กับตัวเยอะๆ
แบบนี้ผมก็อดเอาเปรียบเจิ้นแล้วสิ... แย่จัง
ข้าวของของผมถูกย้ายมาอยู่ที่บ้านใหญ่อีกครั้ง ห้องนอนของผมก็อยู่ตรงข้ามกับห้องเจิ้นคนละปีกตึกกับคุณปู่ ห้องของผมเป็นโทนสีฟ้าสดใส คุณป้าแม่บ้านจัดของให้ผมเรียบร้อย
พ่อกับแม่มานั่งคุยกับผมอยู่พักใหญ่ว่าถ้าอึดอัดก็กลับไปอยู่บ้านก็ได้ แต่ผมก็เลือกจะอยู่ที่นี่เพราะอยากอยู่กับเจิ้น แม่ย้ำกับผมว่าไม่สบายใจเมื่อไหร่ก็ให้กลับบ้านเรา
ผู้ใหญ่แยกย้ายกันกลับไปตอนหัวค่ำ ส่วนผมก็มานั่งดูการ์ตูนที่ห้องดูหนังกับสินเชื่อ เจิ้นโดนบังคับให้นอนไปก่อนแล้ว ตอนนี้ห้องนอนเจิ้นมีแต่กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อไม่ต่างจากที่โรงพยาบาลเลย
“คุณจันทร์ ดื่มนมค่ะ”
คุณป้าแม่บ้านก็ย้ายกลับมาดูแลผมกับเจิ้นเหมือนกัน แถมมีคุณป้าแม่บ้านประจำบ้านใหญ่อีกคน ผมเลยมีคนดูแลเยอะแยะเลย คุณปู่ขึ้นนอนไปก่อนแล้ว พอดูทีวีนานๆผมก็เบื่อแล้วก็ชักจะง่วง
ขาผมพาตัวเองมาเดินวนเวียนอยู่หน้าห้องเจิ้น อยากจะเข้าไปแต่ก็กลัวเจิ้นจะหลับแล้วและเจิ้นก็ป่วยอยู่อยากให้นอนพักเยอะๆ ถ้าผมทำเจิ้นตื่นเจิ้นก็ต้องมานั่งคุยกับผมอีก แต่ผมก็อยากพาสินเชื่อไปนอนกับเจิ้นนี่นา
ประตูห้องนอนเจิ้นเปิดทำเอาผมสะดุ้ง เจิ้นเสยผมยาวปรกหน้าขึ้นมองผม และไม่ทันตั้งตัวผมก็โดนดึงเข้าไปในห้องที่มีแต่กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อนั่น
แผ่นหลังผมถูกดันชิดประตู ไฟสลัวทำให้ผมเห็นหน้าเจิ้นไม่ค่อยชัด ยังไม่ทันได้พูดอะไรผมก็ถูกเจิ้นจูบ... มือผมขยำสินเชื่อแน่น หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมา จูบของเจิ้นทำผมมึนไปหมด มันทำผมทรงตัวไม่อยู่ถ้าไม่ได้เจิ้นรวบเอวผมไว้
“จะ..เจิ้น อื้อ...”
“คิดถึง...”
เสียงกระซิบพร่าของเจิ้น สิ่งที่เจิ้นรู้สึกมันไม่ได้ต่างอะไรกับความรู้สึกผมเลย สุดท้ายผมก็ปล่อยสินเชื่อแล้วยกแขนขึ้นโอบรอบคอเจิ้น ผมคิดถึงจูบของเจิ้นมาก...มากจนไม่อยากให้เขาผละออกไป
เจิ้นจูบจนผมหมดแรง จนหายใจไม่ทัน จนตาพร่าไปหมดเขาถึงยอมปล่อยแล้วอุ้มผมไปนั่งตักเขาบนเตียง แผ่นมืออุ่นลูบหลังเบาๆ ก่อนเขาจะเชยคางผมขึ้นจูบอีกครั้ง
เราจูบกันอยู่นาน อาจจะเป็นชั่วโมง...แต่มันก็แค่จูบ เพราะสุดท้ายเจิ้นก็พาผมไปส่งที่ห้อง ผมเขินตอนที่เจิ้นก้มตัวหิ้วหูสินเชื่อติดมาด้วย ผมจูบกับเจิ้นจนทิ้งสินเชื่อไว้หน้าประตู
เจิ้นลูบหัวผมจนกระทั่งผมเริ่มง่วง เขาหอมแก้มผมอีกครั้งถึงยอมออกไป ปากผมยังคงชื้นฉ่ำจากการที่เราจูบกัน...อะไรบางอย่างในตัวผมมันบอกว่าไม่พอ ผมไม่พอใจแค่จูบ... ภาพไนท์แคร์ของเราฉายในห้วงความคิด หรือความฝันที่เจิ้นบอกว่ามันคือฝันเปียกผมก็ยังจำได้ชัดเจนราวกับมันเกิดขึ้นจริง
ร่างกายผมร้อนขึ้นมาเพียงแค่เพราะผมนึกถึงภาพเหล่านั้น...ลมหายใจผมติดขัด ความง่วงปลิดปลิวหายไปจนหมดเหลือเพียงความรู้สึกคล้ายๆ....ความต้องการบางอย่าง
“เจิ้น... เจิ้น...”
ขาผมขยับเสียดสีกัน ความร้อนในร่างกายขยับไปกองกันตรงกลางร่างกายอย่างห้ามไม่อยู่ แล้วผมก็ควบคุมความรู้สึกไม่ได้ด้วย
ผมขยับมือเข้าไปแตะต้องตรงนั้นเหมือนที่เจิ้นเคยทำให้... ขยับมือแบบในจังหวะที่เจิ้นเคยขยับ เสียงครางของตัวผมเองทำให้ผมรีบดึงมือออกมาซ่อนไว้ใต้หมอน มัน... มันทรมานแต่ผมก็กลัว
อารมณ์กระเจิดกระเจิงทำให้ผมไม่กล้าทำอะไรต่อแต่ผมก็แก้ปัญหาอาการกระสับกระส่ายนี้ไม่ได้เช่นกัน ผมดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง ออกไปเคาะประตูห้องเจิ้นอีกครั้ง
ร่างกายผมแปลกจนแทบจะยืนทรงตัวไม่อยู่ และก่อนที่ผมจะล้มไปเจิ้นก็เปิดประตูห้องออกมา ร่างกายเจิ้นที่ตอนแรกมีเสื้อนอนติดกระดุมเรียบร้อยตอนนี้มันกลับถูกกลัดออกจากรังดุมจนหมด กางเกงนอนเกาะสะโพกอย่างหมิ่นเหม่
“จันทร์... จันทร์เปียก... อื้อ...”
“พี่ก็เปียก....เปียกกว่าจันทร์อีก”
เจิ้นพาผมจมน้ำหลายครั้งแต่ผมก็ยังรู้สึกว่ามันไม่พอ ผมเรียกร้องจนน่าอาย... ดึงรั้งเจิ้นให้ไนท์แคร์ผมครั้งแล้วครั้งเล่า ขอร้องเขาให้กัด ขอให้ฟันคมๆนั่นขูดไปตามตัว....
“มูนนี่เด็กดี”
ผมเรียกชื่อเขาอยู่อย่างนั้น...เหมือนที่เขาชอบ...และผมก็ชอบเหมือนกัน
ผมใช้เวลาทั้งวันอยู่กับเจิ้น เราไม่ได้ถูกแยกออกจากกันแล้วแต่ผมก็ยังต้องใส่แมส ถึงเมื่อคืนจะไม่ได้ใส่เลยยันเช้าก็เถอะ ตอนเช้าเจิ้นอุ้มผมกลับไปนอนที่ห้องเพราะคุณแม่บ้านอาจจะเข้ามาฉีดสเปรย์ฆ่าเชื้อให้เจิ้นแล้วเราจะโดนดุที่แอบมานอนด้วยกัน
ภาพร่องรอยฟันตอนผมยืนส่องตัวเองหน้ากระจกทำเอาผมหน้าแดง...เจิ้นกัดผมเยอะจริงๆนั่นแหละ แล้วผมก็คิดว่าผมก็กัดเจิ้นไปเยอะมากเหมือนกัน
รอยยิ้มมุมปากทั้งวันของเจิ้นทำให้ผมเขิน ดีนะที่ยังมีแมสปิดหน้าไม่งั้นผมก็ไม่รู้จะกล้าสบตาเขาได้ยังไงทั้งหน้าร้อนผ่าวๆแบบนี้
กิจกรรมของเราก็คือเล่นหมากล้อม เจิ้นเล่นชนะผมตลอดนั่นแหละแต่เขาก็ให้คำแนะนำด้วยทำให้ผมพอจะไม่แพ้รุดรุ่ยไปบ้างในบางตา เจิ้นกับผมไม่ได้นั่งคนละฝั่งของโต๊ะแต่เจิ้นดึงผมลงมานั่งตัก โถใส่หมากสีขาวดำถูกเลื่อนมาว่างคู่กันตรงหน้าแทนที่จะอยู่คนละฝั่ง
ผมรู้สึกดีที่ผมกลับมามองหน้าเจิ้นได้เต็มๆอีกครั้ง ความขุ่นมัวลังเลและไม่แน่ใจรวมถึงเจ้าหลุมดำในตัวผมมันสงบอย่างไม่น่าเชื่อว่าเคยกัดกินผมรุนแรงขนาดนั้น
มื้อเย็นเป็นไปอย่างเงียบๆเพราะเหลือแค่คุณปู่ ผม แล้วก็เจิ้น บทสนทบามักเป็นเรื่องงานที่ผมไม่ค่อยเข้าใจเลยนั่งกินข้าวเงียบๆ แค่กับข้าวที่เจิ้นชอบคีบใส่จานให้ก็เยอะแล้วจนผมกินจะไม่ทัน
“พาน้องไปทำงานด้วยสิ หัดๆไว้บ้าง คิดเลขเก่งขึ้นยังหือจันทร์?”
“แหะๆ... พยายามอยู่ครับ”
คุณปู่หรี่ตาแต่ก็หัวเราะออกมา ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าคุณปู่คาดหวังให้ผมคิดเลขเก่งๆ แต่ก็ล้มเลิกไปเพราะผมไม่กระเตื้องขึ้นเลย
“ปู่ให้คนไปเอานกมาแล้วนะ เจ้านกแก้มแดงร้องเพลงทั้งวันของจันทร์น่ะ กินข้าวเสร็จไปดูนกกันนะ”
“เอ้ะ หรอครับ ดีจังเลย มันร้องเพลงเพราะมากๆเลยนะครับคุณปู่”
กินข้าวเสร็จผมก็เข้ามาในสวนกับคุณปู่และเจิ้น กรงนกค็อกคาเทลของผมถูกย้ายมาที่ศาลาในสวน มันดูชอบที่สวนคุณปู่มีต้นไม้เยอะแยะ แถมยังร้องเพลงประสานเสียงกันด้วยก่อนจะจบลงที่ออมทรัพย์กระโดดไล่หลักทรัพย์อีกแล้ว
“คืนนี้จะมีคนแอบย่องมาหาพี่อีกไหมนะ?”
“ฮื่อออออ ไม่งับ”
เรานั่งดูการ์ตูนกันอยู่ในห้องดูหนัง ตัวผมจมไปกับอกเจิ้นเพราะเขาดึงให้ผมมานั่งตัก แล้วเขาก็ชอบดึงมือผมไปงับเล่น ตอนแรกเราก็ไม่ได้นั่งกันแบบนี้จนกระทั่งคุณป้าแม่บ้านเอานมมาให้แล้วออกไปเจิ้นถึงรวบผมมากอด
การกลับมาอยู่บ้านสักพักทำให้ผมรู้สึกว่าเราค่อนข้างทำตามใจไม่ได้เพราะคนเดินไปเดินมาเยอะ แล้วคุณป้าแม่บ้านกับคุณแม่บ้านคนอื่นๆก็คอยเติมชา เสิร์ฟขนมให้ตลอด ผมก็ไม่กล้าคุยกับเจิ้นเยอะเพราะว่ากลัวคนอื่นจะได้ยิน บางเรื่องผมก็อยากจะคุยกับเจิ้นแค่สองคน
เจิ้นก็ไม่เดินโอบเอวผมเดินด้วยกันเหมือนตอนเราอยู่ช่อฟ้า จะมีบ้างที่จะจับมือแล้วมันก็ปล่อยลงเวลามีคนเข้ามา ผมไม่รู้ว่าเจิ้นอึดอัดไหมแต่ผมชักรู้สึกกังวลนิดหน่อย
“พี่ง่วงแล้ว ไปนอนกันนะ”
ผมยอมปิดการ์ตูน ปล่อยให้เจิ้นจูงไปนอน ประตูห้องนอนสองบานที่หันหน้าเข้าหากันทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยชอบใจ ทั้งๆที่ก็เคยนอนแยกห้องกันมาก่อนแต่ผมก็มักจะไปนอนกับเจิ้น พอต้องกลับมานอนแยกห้องกันอีกผมก็ไม่ชินแล้ว
“จันทร์นอนกับเจิ้นไม่ได้หรอ...”
เสียงของผมแผ่วเบาตอนที่เจิ้นละมือออกจากการลูบหัวผมแล้วจะกลับห้องตัวเอง
“ไม่อยากนอนคนเดียวหรอครับ?”
“อื้อ... จันทร์ ... จันทร์อยากนอนกับเจิ้น”
ผมดันตัวจากเตียงเขยิบเข้าไปกอดคอเจิ้น เจิ้นเลยต้องนั่งลงพิงหัวเตียงผมอีกครั้ง เอวผมถูกยกขึ้นไปนั่งตักเจิ้น สองมือเขาโอบเอวผมไว้
การแยกห้องนอนทำให้หัวใจผมเจ็บปวด ถึงเจิ้นจะไม่พูดแต่ตั้งแต่ที่เขาอุ้มผมมาส่งตั้งแต่เช้ามืดแล้วท่าทีที่พยายามไม่สนิทสนมต่อหน้าคนอื่นมันทำให้ผมเข้าใจ... บทลงโทษของผู้ใหญ่คืออยากให้เราไม่สนิทกันมากเกินไป
ผมไม่เข้าใจหรอกว่าทำผมเรากอดกันไม่ได้ จูงมือกันไม่ได้ นั่งตักกันไม่ได้ต่อหน้าคนอื่น แต่เพราะเจิ้นแสดงออกแบบนั้นทำให้ผมอึดอัด ผมรู้ว่าเจิ้นไม่ได้เบื่อผมเพราะเขาก็ยังตัวติดผมทั้งวัน แต่...แต่มันเพราะอะไรล่ะ?
“จันทร์...ไม่ชอบแบบนี้เลย”
“พี่ก็อยากกอดจันทร์....อยากจูบ...อยากนอนกับจันทร์...”
“ฮึก....จันทร์ไม่อยากให้...เจิ้นปล่อยมือจันทร์ ฮือ... ทำไมเราจับมือกันไม่ได้”
“พี่ขอโทษ...พี่ผิดเอง ผิดคนเดียว อดทนก่อนนะพี่จะหาทางออกให้เราสองคนให้ได้”
“จันทร์กลัว...”
“พี่จะปกป้องจันทร์เอง ไม่มีอะไรน่ากลัวนะครับ นอนนะมูนนี่เด็กดี”
เจิ้นนอนเฝ้าผมอยู่จนเกือบเช้า ผมรู้เพราะผมก็นอนไม่หลับได้แค่กุมมือเขาไว้ไม่ยอมปล่อย เจิ้นก็ไม่มีท่าทีจะดึงมือออกแต่ผมก็ยังกลัว กลัวเขาจะอาศัยตอนผมหลับกลับห้องไป ทั้งๆที่ห้องเราก็แค่ตรงข้ามกันแต่ผมรู้ว่าอะไรบางอย่างจะทำให้ผมกับเจิ้นอยู่ด้วยกันไม่ได้ถึงมีประตูสองบานนี่กั้นเราไว้
บทลงโทษของพวกผู้ใหญ่...ร้ายกาจกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลย มันไม่ได้บีบบังคับผมกับเจิ้นตรงๆแต่มันทำให้เรารู้สึกว่าเราทำอะไรไม่ได้หลายอย่าง
ท่าทีง่วงงุนของเจิ้นในตอนเช้าทำให้ผมรู้ว่าการดึงรั้งเจิ้นไว้กับตัวทั้งวันทั้งคืนทำให้เจิ้นพักผ่อนไม่เพียงพอ ไม่ใช่แค่เพราะผมเรียกร้อง แต่เพราะเจิ้นก็ยินยอมที่จะนอนน้อยทำให้ผมอยากจะร้องไห้
ความเอาแต่ใจของเราทำให้เราทำร้ายกันเอง เพราะผมก็ง่วงไปทั้งวันไม่ได้ต่างกันแถมยังปวดหัวเพราะนอนไม่พออีกด้วย ผมไปเรียนอาทิตย์แรกแบบไม่รู้เรื่องเลยเพราะผมง่วงและเบลอจนคิวต้องช่วยจดเลคเชอร์แทน ตอนเช้าเจิ้นก็ต้องฝืนไปส่งผมที่มหาลัย ทั้งๆที่ตอนเช้าเราจะได้นั่งคุยกันแต่ปรากฏว่าเราก็หลับในรถทั้งคู่
“พักผ่อนให้เพียงพอด้วยเจิ้น ยังไม่หายดี ต้องทำงานอีก”
คุณปู่ดุนิดหน่อยในเช้าวันหนึ่งทำให้ผมได้แค่กำช้อนในมือแน่น ผมพยายามจะไม่เรียกร้องให้เจิ้นมานอนเฝ้าอีกในคืนต่อๆมา แม้ผมจะต้องนอนร้องไห้แล้วก็นอนไม่หลับ แต่ก็เป็นเจิ้นที่เข้ามาเอง หลายครั้งที่ผมร้องไห้กับเจิ้น มันทรมานไปหมด จับมือก็ไม่ได้ กอดก็ไม่ได้ จูบก็ไม่ได้ อะไรที่ผมเคยทำได้ ผมก็ทำไม่ได้เลย
(ต่อด้านล่าง)
-
“ตอง...ไม่สงสารลูกหรอ?”
อดีตเจ้าบ่านเยว่ที่กำลังตรวจใบชาเอ่ยขึ้นลอยๆ ภาพขอบตาคล้ำกับใบหน้าอิดโรยของหลานชาย และไหนจะตาแดงก่ำกับหน้าตาซีดเซียวของหลานตัวเล็กมันทำให้คนแก่อย่างเขารู้สึกผิด
ถึงจะไม่ได้ห้ามปรามเป็นกิจจะลักษณะ แต่เจิ้นก็รู้ว่าพวกท่านต้องการอะไรถึงพยายามจะอยู่ในกรอบ แต่หลานคนเล็กที่เยว่นับเข้ามาอยู่ในบ้านนานแล้วนั้นรับมือกับความกดดันอันเงียบงันนี้ได้ไม่ดีเท่าไหร่นัก ผ่านมาเกือบเดือนเสียงหัวเราะในบ้านก็น้อยลงไปทุกที
“เพราะสงสาร...ผมถึงต้องทำแบบนี้”
“เราต่างก็รู้...ว่าทั้งคู่พากันเดินไปถึงไหนแล้ว ไปห้ามเขาก็เหมือนเราจับเขาแยกกัน เจิ้นน่ะยังไหวแต่เจ้าจันทร์บอกตรงๆว่าฉันหวั่นใจ ไม่สบายไปสองรอบแล้วนะ ร้องไห้จนปวดหัว”
“คงเพราะเจ้าจันทร์ไม่เข้าใจ เจิ้นก็เลยกดดันตามไปด้วยมากกว่าครับท่าน ลูกผม...ถูกหลานชายท่านดูแลยิ่งกว่าไข่ในหิน ผมไม่อยากให้ลูกอยู่บนโลกนี้ด้วยตัวเองไม่ได้ในวันที่ไม่มีเจิ้น”
“เฮ้อ... ฉันก็เข้าใจนะแล้วก็เป็นห่วงจันทร์เหมือนกัน ถ้าเจิ้นไม่โอ๋ขนาดนี้มาแต่แรกก็คงไม่ต้องมาแก้นิสัยกันตอนโตแบบนี้”
“หรือจะให้แยกกันอยู่สักพักดีกว่าครับท่าน?”
“ทนเห็นลูกร้องไห้ได้หรือเปล่าล่ะ บอกตรงๆว่าฉันใจไม่แข็ง ฉันเองก็โอ๋ลูกชายเธอนั่นแหละตอง เจิ้นมันไม่อ้อนเหมือนเจ้าจันทร์ ดูสิขนาดจะบังคับให้ฝึกคิดเลขฉันยังทำไม่ลง เป็นคนของเยว่ดีดลูกคิดไม่ได้ฉันยังยอมปล่อย”
“ผมอยากให้จันทร์เจอกับความผิดหวังบ้าง เสียใจบ้าง ที่เขาทะเลาะเตลิดกับบ้านเพราะเขาไม่รู้ว่าตัวเองหึงเจิ้น ผมคิดว่าตัวเองคงจะไม่อยู่ค้ำฟ้ามาปลอบลูกได้ตลอดหรอกครับท่าน”
“แต่ทำแบบนี้มันก็โหดร้ายเกินไปหรือเปล่าตอง? เราเป็นครอบครัวก็ต้องช่วยกันประคับประคองไม่ใช่ไปฝืนทั้งคู่แบบนี้ ตอนจับเขามาอยู่ด้วยกันเราก็ไม่ได้ถามความสมัครใจ พอจะจับแยกก็ไม่ถามเขาอีก”
“ท่านครับ ผมเองก็อยากจะทำอะไรสักอย่างให้ลูกได้โตขึ้น จันทร์แทบจะไม่เข้าใจชีวิตเลย ความคิดของจันทร์ง่ายๆ แบนๆ จนผมกลัว กลัวว่าลูกจะอ่อนแอในสังคมที่โหดร้ายขึ้นทุกวัน...เด็กอายุเท่าจันทร์เขารู้เรื่องกันหมดแล้ว แต่ลูกผม....”
“จริงๆถ้าเรามองอีกมุม... การให้ลูกโตก็ไม่จำเป็นต้องให้เขาแยกกันแบบนี้ ตองเราต่างก็รู้ว่าเจิ้นรู้สึกยังไง แต่เพราะเจิ้นเกรงใจตอง ไม่งั้นเจิ้นจะยอมทำแบบนี้ไหม หลานฉันคงไม่อยากผิดใจกับตองเพราะตองเป็นพ่อเจ้าจันทร์ แต่เจิ้นไม่ใช่คนใจเย็นโดยเฉพาะเรื่องเจ้าจันทร์”
“ผมก็รู้ครับ...ผมก็คิดว่าตัวเองแย่ที่อาศัยความเป็นพ่อทำแบบนี้”
“จริงๆฉันกับลูกสาวก็คุยกันไว้ว่ามันพอจะมีอีกวิธี เราเลี้ยงจันทร์แบบเด็กผู้หญิงเลยดีไหม? ให้เขาชอบอยู่บ้าน ทำงานบ้าน หัดเข้าครัว เตรียมตัวแต่งงานเป็นแม่บ้าน ฉันพูดตรงๆนะ ฉันไม่คิดว่าเจ้าจันทร์จะไปทำงานบริษัทหรือแข่งขันกับใครเขาได้หรอก ไปโดนรังแกเสียมากกว่า เราทุกคนโอ๋เขากันหมด อยู่ๆจะให้เขาเข้มแข็งในวันเดียวไม่ได้หรอก จะผิดก็ผิดกันหมดทุกคนนี่ล่ะ”
“นั่นล่ะครับที่ผมเป็นห่วง...”
“จะห่วงไปทำไม ดูลูกสาวฉันสิ แล้วก็เมียนายสิตอง เป็นแม่บ้านอยู่กับบ้านก็มีความสุข เรื่องนอกบ้านก็ให้ผู้ชายทำไป เจ้าจันทร์เขาก็มีแม่เจิ้นมีแม่ตัวเองเป็นเพื่อน มีคุณป้าแม่บ้านของเขาอีก... เรารวยมีเงินเป็นพันล้านนะ ทำไมต้องให้เจ้าจันทร์ไปฝืนอะไรที่ไม่ใช่ตัวเขา ต่อให้ช่อฟ้าเปลี่ยนไปอยู่ในมือคนอื่น หุ้นที่ขายได้ก็เป็นร้อยล้าน กิจการร้านชา หรือจะคฤหาสน์หลังนี้ ต่อให้เราตายกันหมดจันทร์ก็เงินติดตัวต่ำๆก็สองร้อยล้าน อสังหาฯอีก”
“มันสมบัติของเยว่...แต่...”
“ฉันนับจันทร์เป็นคนของเยว่มาตลอด หรือตองคิดว่าฉันไม่เอ็นดูหลาน?”
“ท่านครับ...”
“ให้เจ้าจันทร์เลือกเองดีไหม ถ้าจันทร์อยากจะใช้ชีวิตแบบไหน ถ้าเขาอยากจะออกไปสู้กับงาน สู้กับคนเราต้องอธิบายให้เขาเข้าใจว่าเขาจะต้องเติบโต ต้องไม่ร้องไห้ แต่ถ้าเขาอยากจะเป็นแม่บ้าน แต่งงาน ดูแลบ้านเราก็ต้องให้เขาได้ทำหน้าที่นี้ การเป็นแม่บ้านไม่ได้แย่นะ กำลังใจจากคนในบ้านมันสำคัญ ดูลูกฉันสิ สามีกล้าหือที่ไหน? ห้าโมงครึ่งก็รีบกลับบ้านไปกินข้าวฝีมือเมียแล้ว แล้วเจิ้นติดจันทร์มากี่ปีแล้ว? ไม่กล้าทำจันทร์เสียใจหรอก”
“เฮ้อ... แต่จันทร์ยังเด็ก”
“ก็เพราะยังเด็กฉันถึงไม่อยากให้เขาทำหน้าทุกข์ ตาบวมทุกวันแบบนี้ ถึงยังไงก็ต้องแต่งกับเจิ้นอยู่ดี หลานฉันไม่ปล่อยเจ้าจันทร์ไปอยู่กับคนอื่นหรอก กี่ปีๆก็รักของเขาไม่เคยเปลี่ยน หรือตองไม่เชื่อใจเจิ้น?”
“ที่ผมห่วงคงไม่ใช่เรื่องเงินๆทองๆ ผมรู้ว่าเยว่เอ็นดูลูกผม แต่ในด้านจิตใจ...ถ้าเขาเจ็บปวด...”
“เขามีความสุขของเขามาตลอด จนเราลงโทษเขานั่นแหละ ให้เขาร้องไห้กลับบ้านจะเป็นไรไป เราก็ครอบครัวเดียวกัน ฉันก็ชวนมาปลูกบ้านรั้วเดียวกันตั้งกี่ครั้งแล้ว ทีนี้จะวิ่งเข้าวิ่งออกบ้านไหนก็ไม่ใช่ปัญหา”
“ท่านทำผมรู้สึกเป็นพ่อที่ไม่ดี ไม่เข้าใจลูก”
“เรามีวิธีแสดงความรักต่างกัน ให้เขามีความสุขเถอะตอง อย่างน้อยถ้าจะต้องเสียใจ อย่าให้มันเกิดจากคนในบ้านกันเองเลย”
“โอเคครับท่าน ผมจะปล่อยให้จันทร์เลือกเอง...แต่ เรื่องอยู่ด้วยกันผมก็ยังไม่ค่อยเห็นด้วย จันทร์ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยด้วยซ้ำ หลานท่านน่ะไวไฟกับลูกผมเกินไป”
“ฉันก็ไม่ได้เห็นด้วยเท่าไหร่ เอาเถอะเราค่อยตกลงกับเจิ้นตามสมควร ส่วนเรื่องจะแต่งจะตกลงยังไงต่อก็ค่อยไว้หลังเจ้าจันทร์เขาบรรลุนิติภาวะนั่นแหละ ยังไงก็ยังอยู่ในบ้านฉันเจิ้นไม่กล้าทำอะไรไม่เกรงใจฉันหรอก”
“ครับท่าน”
อดีตเจ้าบ้านเยว่ลอยยิ้มพอใจที่เลขาคนสนิทยอมโอนอ่อนผ่อนตาม ท่านไม่ได้อยากยุ่งกับเรื่องนี้แต่แรกเพราะท่านเองก็แต่งงานกับภรรยาตั้งแต่ภรรยาอายุสิบเจ็ด เรื่องอาย้งอายุกับท่านน่ะไม่เป็นปัญหา แต่ก็เกรงใจเลขาคนสนิทที่มีสิทธิ์ในฐานะพ่อ ยังไงก็ต้องอยู่กันไปทั้งชีวิตท่านก็ไม่อยากจะผิดใจเท่าไหร่ ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ของเด็กๆท่านออกจะให้ท้ายเจิ้นด้วยซ้ำ รักใครชอบใครก็ต้องหวงต้องห่วงน่ะเรื่องปกติ จะโอ๋ว่าที่ภรรยามันผิดตรงไหน? ก็โอ๋กันมาหลายปีไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร ใครจะอยากให้คนที่รักต้องเสียใจ เงินทองก็มากมายจนใช้ไม่หวาดไม่ไหวจะไปแคร์อะไรกับสังคมนักหนา เยว่อำนาจล้นฟ้าคนอื่นสิควรเกรงใจ แต่ในเมื่อคนเป็นพ่อเขาห่วงลูกก็ต้องมาเจอกันครึ่งทางบ้าง
เจ้าจันทร์จะมีพ่อดูแลก็เรื่องของเจ้าจันทร์ แต่ท่านเป็นปู่เจิ้นจะถือหางข้างหลานก็สิทธิ์ของท่านเหมือนกัน
ใบหน้านิ่งปรากฏรอยยิ้มจางกับบทสนทนาของคุณปู่และเลขาที่มีฐานะเป็นพ่อเจ้าจันทร์ การอดหลับอดนอนมาหลายคืนและต้องอดทนดูเจ้าจันทร์ร้องไห้มาเกือบเดือนทำให้ระยะเวลาลงโทษอันยาวนั้นกำลังถูกตัดให้สั้นลง
สภาวะจำยอมที่เขา ‘แกล้ง’ ทำเป็นยอมรับและปฏิบัติตามก็เพื่อผลลัพธ์ในระยะยาวแบบนี้ เขารู้ว่าปู่ต้องเอ่ยปากไม่ใช่เพราะเห็นแก่เขาแต่เพราะเจ้าจันทร์ที่เป็นคนโปรด คนโปรดยังไงก็เป็นคนโปรด....จะทนเห็นคนโปรดร้องไห้ได้นานแค่ไหนกัน? โอ๋กันมาตั้งแต่ยังตัวนิดเดียว แล้วจะให้มาขัดใจกันตอนนี้....
ขายาวก้าวเท้าที่ตั้งใจจะมาคุยเรื่องงานเดินกลับไปหาคนที่ซึมจนไข้ขึ้นอีกรอบที่ห้องนอนเล็กแทน หน้าแดงเพราะพิษไข้ซุกอยู่ใต้ผ้าห่ม ตากลมโตปรืบช้าๆเมื่อเจิ้นขยับตัวนั่งลงข้างเตียง
“เจิ้น...จันทร์ปวดหัว”
“นอนอีกหน่อยนะ เดี๋ยวตื่นมากินยา”
“จันทร์ไม่เห็นเจิ้นเมื่อกี๊ จันทร์กลัว”
มือเล็กยื่นออกมาจับแขนเสื้อสีดำของเจิ้นแน่น กลัวจะหายไปอีก
“ไปเข้าห้องน้ำมาครับ พี่นั่งทำงานตรงนี้ไม่ต้องกลัวนะ หายแล้วเราไปกินไอติมกัน”
“อย่าทิ้งจันทร์นะ....”
ตาคมทอแสงอ่อนทั้งสงสารทั้งเจ็บปวด การที่เรื่องทุกอย่างมันถูกบีบให้เป็นแบบนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะตัวเขาเองด้วย ทั้งที่การบีบบังคับของผู้ใหญ่ก็ไม่ได้เข้มงวดมากนักแต่เพราะเจ้าจันทร์อ่อนไหวเหลือเกิน การเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยๆก็ทำให้กลัว กังวลแล้วก็เครียดจนป่วยครั้งที่สองแล้ว
“คนดีพี่ขอโทษนะครับ มันกำลังจะดีขึ้น...พี่จะทำให้มันดีขึ้น หายป่วยไวๆนะเด็กดี”
ปลายจมูกแตะเนิ่นนานที่แก้มนิ่ม รอจนคนป่วยหลับสนิทอีกครั้งถึงค่อยๆแกะแขนเสื้อตัวเองจากมือเล็ก หยิบกระต่ายหูยาวมาใส่อ้อมแขนคนป่วยแทนแล้วจึงผละไปนั่งทำงานที่โต๊ะเขียนหนังสือของเจ้าจันทร์
ถึงจะยังหมั่นไส้กระต่ายหูยาวแต่ก็คงต้องยอมรับว่าตัดมันออกไปจากชีวิตไม่ได้แน่ๆ อย่างน้อยมันก็ทำหน้าที่แทนความรู้สึกหลายอย่าง
เอาเถอะ...Love me Love my Bunny ก็ได้ถ้าเจ้าจันทร์พอใจ
====================================
เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือพ่อตองก็มีคนปู่ แล้วเหนือปู่ก็ยังมีเจิ้น นี่เข้าทางเจิ้นอีกละ แพ้พ่อตองก็ให้คุณปู่ไปงัดให้ เฮ้อ...ผู้ใหญ่บ้านนี้นี่ไม่ยอมกันเลย แต่ละคนมีแผนใส่กันตลอด สงสารมูนนี่ร้องไห้ไม่สบาย
สัญญาว่าตอนหน้าจะสดใสกว่าเดิมแล้วน้าทู้กคนนนน โอ๋เอ๋..
ปล. Love me Love my Bunny ล้อมาจากสำนวน Love me Love my dog นะคะ 5555+ สินเชื่ออยู่เฉยๆก็โดนหมั่นไส้ ฝากให้กำลังใจสินเชื่อด้วยนะคะ
-
กอดเจ้าจันทร์
-
ชั่นรู้สึกว่านังเจิ้นมันร้ายลึกกกกกกกกกกก มันวางแผนไว้หมดแล้ววววววว เจิ้นคนร่ายกาต เชื่อชั้น ชั้นอ่านมา5555น้องงงจันทร์ลูกกกก อย่สร้งงาอใจแม่ไม่ดี ฮึบบบสู้ลุกกกก
-
เจิ้นร้ายยยยย :m12: :m12:
-
เจิ้นร้ายกาจมาก ทุกอย่างคือคิดไว้หมดแล้วยอมแล้วค่าาาาา ใช้มูนนี่ที่เป็นหลานคนโปรดไปกดดันปู่อีกที โอ๊ยร้ายจริงให้ดิ้นตาย
มูนนี่ทำไมหนูน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้ ไม่แปลกเลยที่เจิ้นจะหลงหนูหัวปักหัวป้ำ สงสารน้องอย่าให้น้องร้องไห้อีกเลย :pig4:
-
โถพ่อคุณ มาเหนือตลอด สู้พ่อตองไม่ได้ก็บังคับคุณปู่อ้อมๆอย่างนี้
สงสารเจ้าจันทร์นะ แต่จะพยายามเชื่อว่าทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นสำหรับเจ้าจันทร์
-
เจิ้นร้ายกาจจริงๆ o18 o18 o18
-
เจิ้นร้ายกาจ รู้ว่าคนโอ๋จันทร์มากกว่าตัวเองก็ปู่เนี่ยแหละ เข้าตามแผนนังหมดเลย ฮื่อ555
-
แม่เจ้าโว้น!!(ตบเข่าดังเพี้ยะ) แต่ละคนแผนสูงกันทั้งนั้น หนูจันทร์ทนเจ็บทนปวดอีกนิดนะลูก 555555
-
เจ้าจันทร์ฮึบไว้ อีกนิดเดียวหนูก็ไม่ต้องร้องไห้แล้วน้า แงง
นอกจากเจิ้น กับปู่จะโอ๋จันทร์แล้ว
เราก็คงโอ๋จันทร์ไม่ต่างกัน แงงง
-
:เฮ้อ: เป็นความรักที่หน้าเป็นห่วงจริงๆ
-
โอ้โห แบบนี้ก้อเข้าทาง
-
แจะเปลี่ยนทีมแล้วทีมคุณปู่คร้าาาาา
-
เจิ้นก็คือเจิ้น
-
อนาคตภรรยาไม่ไปไหนไกล
-
รักในความร้ายกาจของเจิ้น :katai3:
-
คนที่ร้ายที่สุดคือเจิ้นนั่นเอง555
+1
-
เย้ ตอนหน้า คงหวานละ
-
แงงง น่ารัก เขินสองคนนี้ไปหมดเลย คุณปู่นี่เป็นผู้ปกครองตัวอย่างนะคะ ผู้ปกครองท่านอื่นควรเอาเป็แบบอย่าง ใกล้แล้วๆรอมูนนี่โตอีกหน่อย เรานึกว่าจะมีประเด็นครอบครัวรับไม่ได้ซะอีก แต่เห็นคุณปู่เป็นแบบนี้เราก็สบายใจ :katai3: ขอบคุณคนเขียนค่ะ :pig4:
-
สุดท้ายทุกคนก็ต้องตามใจเจ้าจันทร์ สายเกินไปที่จะเปลี่ยนอะไรตอนนี้
แต่ว่าไปก็น่าสงสารน้อง ถูกเลี้ยงให้เป็นตุ๊กตา ผู้ใหญ่ทั้งหลายต้องรับผิดร่วมกันแล้วล่ะ
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาหวานเถอะสงสารจันทร์ เจิ้นต้องชัดเจนได้แล้วครั้งนี้
-
o13
-
กดหัวใจให้คุญปู่รัวๆๆ :mew1: :mew1:
:laugh:คนโปรดยังไงก็ยังเป็นคนโปรด
-
เจิ้นมันร้ายยยยยยยยยย
-
เจิ้น นายมันร้ายกาจ
สงสารก็แต่เจ้าจันทร์ตัวน้อย
-
:pig4:
-
เหนือพ่อตอง ก็คือปู่เจิ้น :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แล้วเจิ้น ก็ยิ้มได้และ o18
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อื้อหือ หน้าซื่อตาใส แต่ที่ไหนได้ คนที่ไว้ใจร้ายที่สุด 5555
เจิ้นเจ้าเล่ห์มากค่ะ แผนเป็นไปอย่างแนบเนียน
น้องน้อยก็ร้องไห้ โยเยไปเหอะ พี่ทำเจ็บเอง พี่ก็จะปลอบเอง
เจ้าจันทร์ทั้งน่ารัก น่าสงสาร
ปู่ก็พูดถูก เลี้ยงมาให้เป็นแบบนี้ ก็ไม่เคยเดือดร้อนใคร
พ่อก็พูดถูก กลัวเจ้าจันทร์อยู่ไม่ไหว ถ้ายังไม่เข้าใจโลก
เจิ้นต้องให้น้องนอกกรอบบ้างแล้วนะ เพราะเจิ้นรู้ดีกว่าใคร
-
นั่นไง... ความรักชนะทุกสิ่ง...เจิ้นซะอย่าง... 555
-
เหมือนทุกอย่างอยู่ในกำมือเจิ้น แต่จริงๆคนที่กุมอำนาจน่าจะเป็นเจ้าจันทร์รึป่าว นี่ขนาดยังใช้อำนาจไม่เป็นนะ ถ้าเกิดซักวันจันทร์รู้อำนาจในมือที่แท้จริงเจิ้นก็เจิ้นเถอะ 5555
-
ร้ายสุดยังไงก็เป็นเจิ้นอยู่ดี
-
รักในความร้ายกาเสมอต้นเสมอปลายของเจิ้นเค้านะคะ55555555555555 :hao7:
-
ร้ายนักนะเจ้าเจิ้น
-
ทุกอย่างเป็นไปตามที่เจิ้นต้องการ เจิ้นก็สบายใจ 555555 รู้สึกดีที่ไม่มีดราม่าครอบครัว อ่อนไหวเรื่องนี้มาก เพราะจริงๆ แล้วไม่ใช่ทุกครอบครัวที่จะโอเค และบางทีเราก็ต้องเลือกครอบครัว(หรือเป็นกับบางคนอีก *ดราม่าไรเนี่ย*)
-
เจ้าจันทร์โตเร็วๆนะ จะได้มาอยู่ข้างๆเจิ้นไวๆ
-
เยว่นี่เค้ามาเหนือ มีแผนกันทุกคนเลยนะคะ แถมคุณปู่มาเสริมเจิ้นขนาดนี้ ศศิมณฑลไม่ได้ไปไหนแน่นอนค่ะ เตรียมคอร์สเจ้าสาวรอบรรลุนิติภาวะได้เลย หรือเจิ้นจะพาวิวาห์เหาะก่อนล่ะเนี่ย
-
น้องจันทร์ยังไงก็หนไม่พ้นเจิ้นหรอก ว่างแผนมาเป็น10ปีขนาดนี้
ยังคิดว่าน้องจันทร์จะหนีไปไหนพ้นก็หลงก็รักกันขนาดนี้
-
ฮื้ออออออน่ารักเกินไปแล้ว เอ็นดูน้องจันทร์มากๆเลยค่า
-
ร้ายกาจจริงๆ
-
สงสารจันทร์
-
ร้ายที่สุดดด :katai2-1:
-
เจิ้นเป็นพระเอกที่ทำตัวเหมือนตัวร้ายอ่ะ ความร้ายกาจเต็มขั้นเลย สงสารมูนนี่ร้องไห้จนไม่สบาย แต่คุณปู่เนี่ยใช่เล่นเลยนะคะ รัก555555
-
เจิ้นนี่วางแผนมาดีจริงๆ
-
เจิ้นต้องให้โอกาสจันทร์ได้เติบโต
แล้ววันหนึ่งจะพบว่ารักแบบผู้ใหญ่จะให้ความมั่นคง และยั่งยืน
-
เจิ้นทำไมร้ายยยยอ่ะ
ชอบๆ
-
ทางโล่งแล้วนะเจิ้น
แค่รอเวลาเท่านั้นเอง
-
เจิ้นนนนนนนนนนน
-
เราเห็นด้วยกับปู่น่ะในเมื่อทั้งคู่ก้อต้องแต่งงานคู่กันแล้วจะไปกังวลทำไมกับอนาคตความเสียใจเป็นสัจธรรมในชีวิต ไม่ว่าจะเข้มแข็งแค่ไหนถ้าคนรักจากไปก้อเศร้าหมดแหละ ความคิดดีมากเลี้ยงให้เป็นหญิงไปเลยแล้วมูนนี่ก้อชอบทำอาหารอยู่แล้วด้วยเข้าทางมากๆ
-
หลังจากนี้ไม่กลัวอะไรแล้ว เห็นพ่อกับปู่เห็นดีด้วยก็สบายใจค่ะ เหลือแต่สอนน้องให้รู้ 55555555
-
โอ๋ๆๆๆๆ เจ้าจันทร์ลูกกก คุณปู่มาช่วยยเย้ววววว เย่ๆๆๆ
-
เจิ้นแผนสูงเท่าหอคอยช่อฟ้าเลยนะจ้ะเจิ้นจ๋า
-
กราบคุณปู่งามๆเลนค่ะ o18
-
เหนือกว่าเจิ้นคือสินเชื่อ 5555
-
เทพเจิน
-
เนี่ย เจิ้นก็จะร้ายแบบเนี้ยะจะให้สงสารยังไงไหว หมั่นไส้เจิ้นพอๆกับที่เจิ้นหมั่นไส้สินเชื่อเลยค่ะ
-
เจิ้นนายมันร้าย...แผนสูง//เราอยากให้เจิ้นเป็นฝ่ายทรมานบ้างอ่ะลูกเราเมื่อไหร่จะทันพี่เค้าซะทีลู้กกกก ...เอ็นดู :hao5:
-
อ่านตามทันซักที โอ๊ย มันฟินนนน
น้องน่ารักมากกก อยากจับปั้นเป็นก้อนกลมๆแล้วกลืนลงท้องเลย 55555
ส่วนคนพี่นี่ร้ายมากกกก เจ้าแผนการที่สุด ยอมใจจริงอะไรจริง
ก็ขอให้น้องโตไวๆจะได้โดนจับกินซักที :-[ :-[
ติดตามและให้กำลังใจคนแต่งค่ะ
-
ชอบเวลาคุณแบมแบมบรรยายมากเลยค่ะ แม้แต่ฉากไนท์แคร์ต่าง ๆ 5555
รู้สึกได้ถึงความรู้สึกตัวละคร อินไปกับทุกอย่างเลย ชื่นชมมากๆค่ะภาษาดีทุกเรื่องเลย
ปล.นิยายเรื่องนี้ไม่มีพระเอกใช่มั้ยคะ 5555555555555555
-
นิยายเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องมีตัวร้ายเลย
ทุกๆคนในเยว่ต่างผลัดกันต้มมาม่าคนละหม้อ
อืดเชียวววววววววว
-
คุณปู่สปอยรัวๆๆๆ เรื่องนี้ตกลงใครร้ายกว่ากัน :laugh:
-
Christmas day
“จันทร์ลงมาเดี๋ยวนี้”
“ฮื้อออ แปปนึงงงจะเสร็จแล้ววว เจิ้นส่งดาวอันนั้นให้หน่อย”
เสียงถอนหายใจของเจิ้นทำผมหลุดหัวเราะ แต่เขาก็ยอมยื่นมือส่งดาวดวงใหญ่มาให้ผมอยู่ดี ผมจัดการเอาเจ้าดาวไปติดบนยอดต้นคริสมาสต์จำลองที่สูงเกือบถึงเพดานบ้านเราแล้วค่อยๆปีนบันไดลงมา
“จันทร์ตกแต่งทั้งวันเลย สวยไหม? เสียบปลั๊กแล้วจะไฟกระพริบรอบๆด้วยนะ”
ผมพยายามจะพรีเซ้นต์ให้คนคิ้วขมวดเห็นความตั้งใจแต่เจิ้นกลับดึงผมไปกอด แล้วเขาก็บ่นว่าทำไมผมจะต้องปีนขึ้นไปทำเอง ตกลงมาจะทำยังไง แล้วอยู่คนเดียวถ้าหล่นลงมาใครจะช่วย เจิ้นบ่นเยอะมากกกกก ผมรู้สึกว่าปริมาณคำบ่นของเจิ้นเพิ่มขึ้นตามอายุทุกปีของเขานั่นแหละ
“จันทร์อายุสามสิบแล้วนะ เลิกซุ่มซ่ามแล้ว ไม่บ่นเนอะ ไม่บ่นแล้วมาจุ้บๆกัน”
ผู้ชายวัยสี่สิบตรงหน้าผมถอนหายใจอีกรอบหลังจากโดนผมจุ้บไปจุ้บมา เจิ้นหลุดยิ้มออกมาในที่สุดผมเลยถือโอกาสกระดื้บไปเสียบไฟให้เจิ้นดูการตกแต่งทั้งวันของผม เขาชมผมนิดหน่อยแล้วก็ชวนเดินเข้าห้องนอนด้วยกัน
หลังเจิ้นเลิกงานก็เหมือนทุกวันนั่นแหละคือผมต้องไปช่วยเจิ้นแกะเนคไท แกะกระดุมข้อมือให้เจิ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะออกมากินข้าวเย็นด้วยกัน วันนี้เจิ้นใส่สูทสีเขียวเข้มที่ผมเลือกให้ตรงกับเทศกาลคริสมาสต์ คนอื่นใส่ไม่รู้เป็นไงแต่พอเจิ้นใส่แล้วเหมาะมาก คนอะไรขายาวจัง...
ผมดันหลังเจิ้นไปอาบน้ำหลังจากพยายามจะดึงผมไปอาบด้วยไม่เลิกกว่าจะขืนตัวออกมาได้ก็โดนเจิ้นจูบไปตั้งหลายที ผมต้องมาจัดการเก็บบันไดเอาไปไว้ในห้องเก็บของแล้วก็มาเตรียมมื้อเย็นของเราต่อ
ตอนนี้ห้องครัวเป็นอาณาจักรของผมหลังจากคุณป้าแม่บ้านปลดระวางกลับไปอยู่บ้านใหญ่ ชั้น 59 เลยมีผมดูแลอยู่คนเดียว ซึ่งตอนแรกๆ....เละเทะ กว่าผมจะจัดการบ้านของเราได้อยู่หมัดก็เป็นเดือน งานบ้านเป็นอะไรที่เหนื่อยมาก ทำผมหมดแรงทั้งวัน ตื่นเช้ามาทำมื้อเช้า ผ่านไปแปปๆมื้อกลางวันอีกละ แล้วพริบตาเดียวก็มื้อเย็น เมื่อก่อนคุณป้าแม่บ้านทำได้ยังไงนะ ดูแลทั้งผมทั้งเจิ้น ผมแค่ดูแลเจิ้นคนเดียวก็เหนื่อยแล้ว
แล้วเจิ้นก็ชอบเอาแต่ใจอยู่นั่นแหละ.... มือปลาหมึกตลอด!
วันนี้วันคริสมาสต์ ปกติเราก็จะไปดินเนอร์กันตามโอกาสพิเศษที่มีมากมายเหลือเกินตามใจเจิ้นเขา แต่ปีนี้ผมอยากจะจัดงานเอง เจิ้นก็ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่แต่ก็ไม่ขัดใจผมที่ดึงดันจะมีต้นคริสมาสต์ในบ้านให้ได้ พี่เลขาของเจิ้นก็สั่งคนยกมาให้ ตอนแรกก็จะมีคนมาช่วยผมตกแต่งแต่ผมอยากทำเองมากกว่าเพราะเป็นของบ้านตัวเอง ทำไปวันละนิดละหน่อยบ้านบรรยากาศจีนๆเลยพอจะเป็นคริสมาสต์ขึ้นมาบ้าง
อาหารเย็นของเราวันนี้ก็เป็นพิซซ่ากับพาสต้าซอสครีมกุ้งที่เจิ้นชอบ ผมเพิ่งหัดทำได้ไม่นานแต่คิดว่ารสชาติน่าจะโอเคแล้ว ผมลงเรียนคอร์สทำอาหารเพิ่มเยอะแยะเลย แถมเจิ้นก็ซื้อพวกสูตรอาหารมาให้จนเต็มชั้นหนังสือไปหมด
“หอมจัง”
กลิ่นสบู่อ่อนๆโอบล้อมตัวผมเพราะเจิ้นสอดแขนมาโอบเอวผม เขาถามนั่นถามนี่นิดหน่อยเวลาผมหยิบวัตถุดิบหรือปรุงรสครีมซอสเพิ่มเติม
เจิ้นช่วยผมยกถาดพิซซ่าออกไปที่ด้านนอก วันนี้เราจะกินหน้าทีวีกันข้างๆต้นคริสมาสต์ ผมหยิบไวน์แดงออกไปให้เจิ้นด้วยเพราะเขาน่าจะอยากจิบไวน์ในบรรยากาศแบบนี้
ผมรีบหยิบหมวกซาสต้าที่ผมเตรียมไว้มาใส่ แล้วส่งอีกอันให้เจิ้น เขายิ้มขำแต่ก็ยอมใส่ตามใจผม เจิ้นใส่เสื้อไหมพรมสีเลือดหมูที่ผมเตรียมไว้ให้เขาด้วย
“พอดีไหม จันทร์ถักเอง”
“พอดีครับ นุ่มด้วย ขอบคุณนะมูนนี่”
มือผมถูกเจิ้นดึงไปจูบ ถึงหน้าหนาวประเทศไทยจะมีแค่สามวันแต่ผมก็อยากถักเสื้อให้เจิ้นอยู่ดี เรานั่งกินข้าวกันไปเรื่อยๆ พร้อมดูหนังแนวครอบครัวที่เข้ากับเทศกาล ผมนั่งเกยไหล่เจิ้นหัวเราะไปกับหนังในจอ เจิ้นละเลียดจิบไวน์ไปเรื่อยๆ มือเขาโอบรอบเอวผมเหมือนทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกัน
“เอาไวน์อีกไหม?”
เจิ้นจิบไวน์จนหมดขวด ส่วนผมเพิ่งจิบไปได้แค่แก้วที่สอง ถึงจะอร่อยแต่ผมก็ไม่ได้เป็นคนชอบดื่มเท่าไหร่ แค่แก้วที่สองหน้าก็เริ่มร้อนๆแล้วด้วยซ้ำ
“ว่าไงนะครับ?”
ผมเงยหน้ามองเจิ้นแล้วก็ชะงัก...ดวงตาเจิ้นฉ่ำและใบหน้าขื้นสีเรื่อน้อยๆ แล้วยิ่งเขาจ้องผมแบบนี้ยิ่งทำให้มันรู้สึกเขิน
“เมาแล้วหรอ ไม่ดื่มแล้วนะ”
“อื้ม ไม่ดื่มแล้ว ทำอาหารเก่งขึ้นทุกวันจะขุนให้พี่อ้วนใช่ไหม?”
“อื้อ เอาให้อ้วนไม่มีใครกล้าจีบเลย”
นิ้วผมแกล้งบีบเนื้อตรงแขนเขาเบาๆแต่หลายที ถึงเจิ้นจะอายุสี่สิบแล้วเป็นตาลุงแต่เจิ้นกลับดูไม่แก่เท่าไหร่ แต่ลักษณะบางอย่างทำให้เจิ้นดู....ร้ายกาจต่อความรู้สึก
สายตาของเจิ้นมีพลังมากขึ้นทุกวัน แค่โดนมองบางครั้งก็เหมือนจะหมดแรง แถมรอยจางๆที่หางตากลับทำให้เจิ้นดูน่าท้าทายจนมี
คนอยากจะมาท้าทายเจิ้นเต็มไปหมด
ผมเรียนรู้มาตลอดหลายปีว่าเจิ้นเป็นของผม ผมจะหึงจะหวงก็ได้แล้วผมก็จะงอแงได้ด้วย ผมเลยใช้สิทธิ์ของตัวเองแบบเต็มที่ แล้วดูเหมือนเจิ้นก็ชอบใจที่ผมหึงเขา
“แก่แล้วไม่มีใครจีบแล้วครับ”
“เยอะแยะ จันทร์รู้นะ ไม่ต้องมาปิดบังเลย ห้ามไปสบตาคนอื่นนะ เจิ้นเป็นของจันทร์ ห้าม ห้าม ห้าม”
เจิ้นหัวเราะออกมา ปลายจมูกโด่งหอมแก้มที่อมลมจนพองของผมแรงๆ ก่อนแขนแกร่งจะรวบเอวผมไปนั่งตัก กลิ่นไวน์หอมๆคลอเคลียไปตามแก้มผมตามแต่ปากของเจิ้นจะสัมผัสตรงไหน
“ของจันทร์ทั้งหมดนั่นแหละ...ไม่เคยเป็นของคนอื่นเลย”
มือของเจิ้นเริ่มซุกซนเป็นพ่อปลาหมึกอีกแล้ว แต่เพราะกลิ่นไวน์หอมๆทำให้ผมไม่อาจปัดป้องได้อย่างใจคิด ปล่อยให้เจิ้นซุกซนยุบยับเป็นแมงยุบยิบ
อีกเรื่องที่เพิ่มขึ้นตามอายุคือเจิ้นกอดผมบ่อยแทบจะวันเว้นวัน เจิ้นเป็นอุปสรรคอีกอย่างที่ทำให้การดูแลบ้านของผมไม่ค่อยจะทันเวลา มื้อเช้าก็ตื่นมาชงกาแฟให้เจิ้นไม่ไหว หมดแรงจะทำอย่างอื่น กว่าจะได้ดูดฝุ่น ถูบ้านก็บ่ายแล้ว ผมพยายามบอกให้เจิ้นลดๆ แต่เขาก็จะชอบหาว่าผมไม่รัก ฮึ่ย...
แก่แล้วยังขี้น้อยใจอีก!
“เหม่ออะไร....ไม่สนใจพี่แล้วหรอ”
“จันทร์เปล่านะ....อื้อ อย่ากัด...”
“จันทร์ชอบให้พี่กัดไม่ใช่หรอ...ขอกัดหน่อยนะเด็กดี”
เจิ้นชอบทำผมอาย....การกอดของเจิ้นชักจะท้าทายความอดทนของผมเข้าไปทุกวัน เขาไม่รีบร้อนจะพาผมโบยบินเลยด้วยซ้ำแต่กลับละเลียด....จนผมแทบขาดใจ
ร่างกายถูกจัดให้นั่งคร่อมบนตักเขา เสื้อไหมพรมสีเดียวกับเจิ้นถูกดันขึ้นให้เขาได้กัดผมถนัด....ฟันคมขบเม้มไปทั้งหน้าอกของผม จะเขยิบหนีมือปลาหมึกก็ยึดไว้ไม่ยอมปล่อย.... เจิ้นกัดนมสลับกับดูดจนผมทำได้แค่ขยุ้มหัวเขาไว้ แทบจะขาดใจตายเขาถึงยอมเขยิบขึ้นมาจูบ
“ไปในห้องกัน”
“จะ...เจิ้น บะ เบา...อะ”
หัวผมเบลอไปหมด รู้แค่อุณหภูมิร่างกายมันพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆพอๆกับที่เจิ้นขยับแรงขึ้นทุกที ลมหายใจหนักๆที่ดังข้างหูผมกับมือที่ขย้ำตัวผมไปทุกที่ทำให้ผมแทบขาดใจ
เจิ้นรู้จักร่างกายผมดีกว่าที่ผมรู้จักตัวเอง....เขารู้ว่าต้องสัมผัสตรงไหน และใบหูผมก็ช่างเป็นจุดอ่อนเพียงแค่ลมหายใจอุ่นๆรินรดผมก็ไม่เป็นตัวเอง เสียงเนื้อกระทบกันกับเสียงสั่นของเตียงไม้ดังลั่นห้อง ผมเหมือนจะจมน้ำ จะขาดใจ....แล้วเจิ้นก็ดึงผมให้กลับมาอีกครั้งพร้อมกับร่างกายที่ราวกับโบยบินไปบนท้องฟ้า
ความเปียกชื้นอันน่าอายทำให้เสียงเนื้อกระทบกันปะปนไปด้วยเสียงเฉอะแฉะ เจิ้นเชยคางผมให้สบตาเขา...นัยน์ตาเจิ้นวาววับราวกับราชสีห์จะล่าเหยื่อ...และเหยื่อก็ไม่ใช่ใคร.....ตัวผมเอง
“Merry Christmas มูนนี่เด็กดี...ขอพี่กอดอีกรอบนะ....”
“ไม่เอาแล้ว....อื้อ...”
เสียงห้ามของผมช่างไร้พลัง กว่าเจิ้นจะพอใจผมก็เสียงแหบเสียงแห้งนอนเป็นผักให้เขาดึงไปกอด ตัวผมเหนอะหนะแต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะฝืนตัวเองออกจากอ้อมแขนที่ผมชอบที่สุดในโลก
เจิ้นหอมหัวผมอยู่อย่างนั้น มือหนาลูบหลังชื้นเหงื่อของผมกล่อมให้ผมนอนหลับเหมือนทุกคืน ผมรู้ว่าตอนเช้าร่างกายต้องปวดร้าวจนลุกไม่ไหว นี่ขนาดเจิ้นไม่ได้เรียกร้องท่าทางแปลกๆที่บางที่ทำผมอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน วันเวลาไม่เคยทำให้เจิ้นลดอะไรพวกนี้ลงเลย แถมยังมุ่งมั่นและตั้งใจมากถึงมากมากมากและมากมากมากมากมาก.... ไม่ต้องเป็นแล้วเจิ้น เดอะบันนี่น่ะ เป็น เจิ้น ดิ ออกโทพุส ดีกว่า!!!
ตาแก่หื่น!
===============
ผู้ชายวัยสี่สิบมันแซบจีจี มาเบาๆนะคะ แฮปปี้คริสมาสต์เดย์ค่าทุกคน 5555+
-
ตาแก่ขี้บ่นขี้น้อยใจ :impress2: :impress2:
-
:pig4:
-
แฮ้ปปี้คริสมาสต์เดย์ค่ะ ฟินกับตาแก่คนนี้จริง ๆ ~ :haun4:
-
อัยย่ะๆๆ
-
เจิ้น ยิ่งแก่ ยิ่งหื่น o18 o18 o18
เจิ้นในความคิดของจันทร์ วันเวลาไม่เคยทำให้เจิ้นลดอะไรพวกนี้ลงเลย
แถมยังมุ่งมั่นและตั้งใจมากถึงมากมากมากและมากมากมากมากมาก....
ไม่ต้องเป็นแล้วเจิ้น เดอะบันนี่น่ะ เป็น เจิ้น ดิ ออกโทพุส ดีกว่า!!!
ตาแก่หื่น!
แต่ชอบให้หื่นแต่กับจันทร์เท่านั้น
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
5555+
ขออีกๆๆๆๆ
:sad4: :sad4:
-
โอ๊ยยย คริสต์มาสแซ่บจีๆ
-
:z1 :z1: :z1:
-
เจิ้น :-[
-
แฮปปี้คริสต์มาสค่าาา
-
โง้ยยยยยยถึงแม้ตอนหลักลุงได้แค่แตะๆ ไนท์แค์เบาๆ แต่ตอนพิเศษลุงเจิ้นได้งาบน้องแล้ววว จุดพลุ555555
-
คุณลุงสุดแซ่บ
-
เจิ้นคะเบาๆหน่อยค่ะน้องยังบอบบางเหมือนเดิมเด้อ
-
:ling1: :jul1:จมกองเลือดตายไปแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาอิจเว้ยยยย
-
พอน้องโตแล้วจะทำอะไรกับน้องก็ได้สินะ :jul1:
-
มูนนี่เป็นแม่บ้านที่น่ากินสำหรับเจิ้น :hao6: :hao6:
สุขสันต์วันคริสมาสต์ :pig3: :pig3:
-
:pighaun: :katai2-1:
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
เจิ้น.. มือปลาหมึก... 555
-
merry christmas~
-
เจิ้้น แหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao3:
-
:haun4: สุขสันวันคริสต์มาสค่ะ :hao7:
-
5555 เจิ้นเดอะบันนี่ก็ได้อยู่น้าา กระต่ายหื่นนน
-
เจิ้นอิสฮอตแดดดี๊จริงๆ แซบลืมมมม
-
ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ชชชช
-
นี่คือเจิ้นเก็บกดรอน้องบรรลุนิติภาวะก่อนหน้านี้สินะ พอน้องโตแล้วก็เก็บดอกเบี้ยทบต้นทบดอกกันขนาดนี้
ฮาาาา
-
เจิ้นเอ้ยยย จันทร์รอดมาได้ยังไงคะ ใช้งานหนักเหลือเกิน 5555
เจ้าจันทร์น่ารัก ต่อไปน้องจะรู้ตัวสักทีนะว่า เจิ้นเป็นคนของใคร
เจิ้นอาการหนัก ห่วงมาก หวงมาก แล้วก็อ้อนมากก
ฟินค่ะ ปลื้มคนเค้ารักกันมุ้งมิ้ง
-
เจิ้นเค้าหัวคิดแบบนายธนาคาร คิดทบต้นทบดอก
คิดดูตั้งแต่จันทร์น้อยอายุหลักเดียว :laugh:
-
น้องโตแล้ว เจิ้นจัดหนัก
-
งูยยยยย ตอนพิเศษ น่ารักกก มูนนี่หนีตาแก่หท่นไม่พ้นนน
-
เป็นคริสต์มาสที่ร้อนแรงจริงๆ อิจฉาจันทร์เลย
-
จริงๆเจิ้นเขาก็หื่นกับหนูมานานแล้วนะจันทร์ลูก~
-
:hao6: :hao6:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
อื้อหืออออออออ :pighaun:
-
เจิ้น!!!! แซ่บไปนะ ><
-
เป็นคริสต์มาสที่ฟินมากกก :o8:
-
merry Christmas
กะเอาให้คุ้มที่อดทนรอตั้งแต่ 6ขวบใช่มั้ย
-
ฮรื่อออสอบเสดแล้ว เพิ่งมาไล่อ่านทัน
ดีงามมรอน้องจันทร์โตไวๆ
-
:กอด1:
:impress2:
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4:
-
โถถถถ หันมามองดูตอนมูนนี่เด็กน้อย เหมือนเจิ้นเก็บกดอ่ะ 55555
-
ไม่เคยอ่าน บทอัศจรรย์ไหน ได้เขินอายเท่ากับของ เจิ้น กับ เจ้าจันทร์เลยค่ะ อ่านไปเขินไปยิ้มจนปวดแก้ม
-
เบาค่ะลุงขาา
-
:jul1:
-
สนุกมากค่ะ
มาต่อไวๆน้าาา :hao7: :hao7:
-
คนที่ร้ายที่สุดคือเจิ้้้นนี่เอง :hao6: #ทีมมูนนี่
-
โอ้ยยย เจิ้นคะ ทำไมขี้โกงแบบนี้ :katai4:
#ทีมมูนนี่ ค่ะ ลูกแม่ :impress2:
-
Chapter 21 Body Language
ผมนั่งรอลุงคนขับรถมารับหน้าคณะเหมือนทุกวัน แปลกใจนิดหน่อยที่รถคุ้นตาไม่ได้มาจอดรอก่อนเวลาเลิกเรียน อาจจะรถติดทำให้ลุงมาช้า ซึ่งมันก็เกิดขึ้นได้นานๆครั้ง ผมก็ไม่ได้รีบอะไรเพราะไม่มีที่ไปอยู่แล้ว
เพื่อนๆร่วมคณะหลายคนโบกมือทักทายก่อนจะเดินแยกกันไป เริ่มเทอมสองวิชาเรียนก็เปลี่ยนให้มาเจอกลุ่มเพื่อนใหม่ๆมากขึ้น บางวิชาก็ไม่ได้เรียนกับคิวก็ได้เพื่อนใหม่รับเข้ากลุ่ม แต่ก็ไม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษเพราะยังตัวผูกติดกับคิวเป็นส่วนใหญ่
วันนี้คิวไม่ได้รอส่งผมเหมือนทุกวันเพราะมีธุระ ผมพยายามบอกคิวแล้วว่าไม่ต้องดูแลกันเป็นพิเศษก็ได้แต่คิวก็ยืนยันที่จะทำ บางครั้งมันทำให้ผมรู้สึกผิด การทะเลาะกันของเราตั้งแต่เทอมก่อนมันทำให้มีช่องว่างบางอย่างที่ไม่มีวันจางหายไป ทำได้แค่ต้องอยู่กันไปแบบนี้ โชคดีที่คิวไม่ทำให้อึดอัดในเรื่องนั้นอีกแล้ว
ความอึดอัดมักมาจาก...พี่ธาม รุ่นพี่ต่างคณะที่ช่วงนี้แวะเวียนมาให้เห็นหน้าบ่อยๆ จนรู้สึกอึดอัด แต่เพราะพี่ธามมาพร้อมกับพี่รหัสเลยทำได้แค่ต้องจำยอมพูดคุยด้วย แต่มันก็ไม่นานเพราะลุงคนขับรถเป็นข้ออ้างชั้นดีให้ปลีกตัวกลับบ้านได้
“น้องจันทร์ไม่กลับบ้านอีกหรอจ๊ะ”
พูดถึงก็มาอีกแล้ว!
รอยยิ้มเจื่อนๆของผมทำให้พี่แทนยิ้มเจื่อนๆไม่ต่างกันกลับมา แต่พี่ธามที่เดินอยู่ข้างหลังก็ทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร เอ่ยทักทาย...ผมก็ทำได้แค่คุยตอบ
“ไปกินข้าวด้วยกันไหม?”
“คือ...ผม”
เสียงแตรรถทำให้ผมหันกลับไปมอง คิดว่าอาจจะเป็นลุงคนขับแต่ไม่ใช่.... รถสปอร์ตขนาดสองที่นั่งทะเบียนประมูลคุ้นตาจอดนิ่งสนิทอยู่ริมฟุตบาท เจิ้นลงจากรถถอดแว่นกันแดดราคาแพงออกเลิกคิ้วมองมาทางผม
เสียงพี่แทนกับพี่ธามเอ่ยทักเจิ้นดังผ่านหูไป ผมรีบหันไปบอกลาพี่ๆก่อนจะวิ่งไปหาเจิ้น เขาเดินอ้อมรถมาเปิดประตูรออยู่แล้ว เจิ้นขำที่ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันทีที่เขาออกรถ
“ยังไม่เลิกยุ่งกับจันทร์อีกหรอ หมอนั่น?”
“งื้อ...มาทักจันทร์ทุกวันเลย”
ปกติคิวอยู่ด้วยก็จะมีคิวคอยช่วยปฏิเสธ ผมก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดเรื่องพี่ธามให้คิวฟังแต่เหมือนคิวจะรับรู้ได้เอง ถึงเขาจะเป็นน้องเทคในกองประกวดเดือนของพี่ธามแต่เขาก็ช่วยผมไว้ตลอด
“หึ... หิวข้าวไหม? มีแซนวิชในกล่อง รองท้องก่อนนะ น่าจะนานกว่าจะถึง”
ผมคิดว่ารถคงติด เลยหยิบกล่องแซนวิชที่มาเปิด แซนวิชตัดเป็นคำเล็กไม่มีขอบขนมปังวางเรียงกันอยู่บนกล่อง ผมกินเองบ้างป้อนเจิ้นบ้างจนอิ่มก็ยังไม่หมด ทำไมคุณป้าแม่บ้านทำมาให้เยอะจัง
กระติกนมอุ่นที่จัดมาด้วยทำให้ผมเริ่มอุ่นท้องแล้วง่วงนอน เจิ้นตบไฟแวะปั๊มน้ำมันปรับเบาะเอนลงให้ เอาหมอนผ้าห่มมาแกะห่มให้ผม งงๆเหมือนกันทำไมมันดูแปลกๆแค่กลับบ้านเองไม่ใช่หรอ แต่ผมก็ง่วงเลยปล่อยเลยตามเลย
“ฝันดีมูนนี่ของพี่”
เจิ้นหอมเหม่งผมเป็นลำดับสุดท้าย...เหมือนสัญญาณปิดสวิตช์ให้ผมหลับสนิทไปในทันที รู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนถูกอุ้ม ผมน่าจะงัวเงียให้เจิ้นปล่อยแต่เขาบอกให้นอนต่อได้ไม่เป็นไร ผมน่าจะชวนเจิ้นคุยแต่มันก็เลือนรางไปตามความง่วงที่ครอบงำ รู้แค่เขาวางลงบนเตียงแล้วก็ดึงไปกอด... ทำไมจากหน้าบ้านถึงเดินถึงห้องนอนไวจัง
“เอ๊ะ”
คราวนี้ผมตื่นเต็มตาเมื่อภาพห้องนอนคุ้นเคยกลายเป็นห้องกว้างๆแบบรีสอร์ท ห้องนอนสีเอิร์ธโทนทำให้ผมตกใจนิดหน่อย เจิ้นพามาเที่ยวหรอ? ทำไมไม่บอกก่อนล่ะ แล้วเจิ้นไปไหน
ขาสองข้างพาตัวเองลงจากเตียงไปสำรวจสถานที่รอบๆ มันเหมือนบ้านพักที่แยกตัวเป็นบริเวณส่วนตัว มีสระว่ายน้ำแล้วก็ระเบียงที่มืดมิด ผมไม่รู้ว่าเราอยู่ที่ไหนเพราะวิวด้านนอกมืดไปหมด รถเจิ้นจอดอยู่หน้าบ้านแต่เจิ้นไม่อยู่?
“ครับ...ไม่ต้องห่วงครับ ผมเข้าใจครับ ครับ”
เสียงคุยโทรศัพท์ที่เลยพ้นเขตตัวบ้านพักไป ทำให้ผมเดินออกไปชะเง้อมองเลยเห็นเจิ้นในชุดทำงานแบบไม่ติดกระดุมเสื้อแล้วเดินล้วงกระเป๋าคุยโทรศัพท์อยู่
เขาเห็นผมชะเง้อออกมาเลยวางโทรศัพท์แล้วเดินเข้ามาหา มือเย็นของเจิ้นแตะลงที่แก้มผมก่อนเขาจะก้มลงมา...จูบ เราไม่ได้จูบกันนานแล้ว นานจนผมนึกว่าเขาจะไม่จูบผมอีก
ปากของผมถูกเจิ้นกัดและบดคลึงจนเจ็บ...แต่มือผมกลับสั่งให้ตัวมันเองขยุ้มเสื้อเจิ้นไว้แน่น สองเท้าเขย่งขึ้นจูบตอบเจิ้นจนหายใจไม่ออกหมดแรงให้เจิ้นประคอง
“หิวข้าวไหม?”
เจิ้นอุ้มผมขึ้นเดินกลับไปในบ้านพัก เขาดึงม่านปิดบานประตูกระจกแล้ววางผมลงบนเตียง เรานอนกอดกันเฉยๆเพราะผมไม่หิวข้าว เจิ้นก็ไม่ได้อยากกินอะไร หน้าผมจมไปกับอ้อมแขนของเขา แผ่นอกและปานนมสีน้ำตาลลอยเด่นอยู่ตรงหน้าผม
เจ้ามารร้ายในหัวทำให้ผมนึกภาพตอนตัวเองโดนเจิ้นกัดนม...แม้เจิ้นจะไม่ได้กัดนานแล้วแต่ผมก็ยังแอบคิดวนเวียนถึงรอยฟันและแรงกัด... จนอยากจะงับเจิ้นบ้าง
ผมกำลังเอาเปรียบเจิ้น...ความกล้าจากไหนไม่รู้ทำให้ผมแลบลิ้นแตะปานสีน้ำตาลนั่น... เจิ้นสะดุ้งดันตัวผมออกแต่ผมขืนตัวไว้เพื่อที่จะได้งับนมเขาเบาๆ ผมสู้แรงเจิ้นไม่ได้หรอกแต่เขาดันผมเบาๆเองนะ...
เสียงกลั้นหายใจของเจิ้นทำให้ผมได้ใจพยายามที่จะกัดเขาแบบที่เขากัดผม สลับกับดูด.... ไม่รู้ว่าอะไร ทำไม หรือ เพราะอะไรผมถึงไม่อยากเลิกสัมผัสตัวเจิ้นเลย
“จันทร์... พอ”
“เจิ้นไม่ชอบให้จันทร์กัดหรอ”
“พี่ชอบทุกอย่างที่จันทร์ทำบนตัวพี่ทั้งนั้นแหละ”
“จันทร์กัดนิดเดียว ไม่เหมือนเจิ้นหรอกกัดจันทร์เยอะ....ไม่สิ เจิ้นเลิกกัดจันทร์แล้ว”
“หึ... ใส่ร้าย...พี่กัดจันทร์ออกจะบ่อย...จันทร์หลับเอง”
เสียงหัวเราะเจิ้นทำผมหน้ามุ่ย ตั้งแต่แยกห้องนอนกับเจิ้นเราก็ไม่ได้จูบ ไม่ได้มอนิ่งแคร์ ไนท์แคร์ มีแค่ตอนเจิ้นมาส่งมารับบ้างที่จะได้จูบ แต่ก็นานๆทีทั้งนั้น
“แล้วทำไมต้องมาแอบกัดล่ะ กัดต่อหน้าสิแน่จริงอ่ะ”
“....คืนนี้จันทร์โดนพี่กัดแน่ๆ เอาให้จมเขี้ยวเลย”
เจิ้นไนท์แคร์ผมแบบที่เขาพูดขู่ไว้ไม่มีผิดเพี้ยน แถมยังตั้งใจกัดเป็นพิเศษจนเจ็บ.... แต่ผมกลับชอบและเรียกร้องให้เขากัดอีก หัวนมผมปวดร้าวจากฟันคมและนิ้วที่ทั้งขยี้ ทั้งบีบจนผมไม่เป็นตัวเอง ลิ้นกับปากเจิ้นนำพาความฉ่ำชื้นสัมผัสไปทั้งร่างกายเปล่าเปลือยและควบคุมไม่ได้ของผม...
ตัวผมโดนรั้งให้นั่งคร่อมตักเจิ้น ตรงนั้นถูกเจิ้นกำรวบไว้กับของเขาและขยับ เจิ้นซุกหน้าลงกับไหล่ผม ฟันเขาขบเม้มไปตามลาดไหล่ เลื่อนมาที่ข้างแก้มและขยับไปกัดที่ใบหู
ผมกรีดร้องอย่างห้ามไม่อยู่ขยุ้มหัวเจิ้นแน่น กระชากเขาออกแต่คนแรงเยอะกว่าก็จับมือล็อคไว้ดันผมให้แอ่นหลังลง...จนหน้าอกมันแอ่นเข้าหาให้เขาได้กัดผมอีก
ความเปียกชื้นเหนอะหนะมาพร้อมกับความรู้สึกราวกับโบยบินไปที่ไกลๆ...นิ้วเจิ้นขยับเคลื่อนบีบก้นผมอย่างแรง และนิ้วเขาแตะลงในส่วนที่...มันไม่เคยถูกสัมผัส
ปลายนิ้วชื้นของเจิ้นแตะเบาๆทว่ากดย้ำแล้วมันก็เหมือนปลายนิ้วจะแทรกเข้ามา ความรู้สึกแปลกประหลาดและไม่คุ้นเคยทำให้ผมเกร็งตัวและ....ร่างกายมันรัด...นิ้วของเจิ้น
“จันทร์.... จันทร์ของพี่”
เสียงทุ้มที่ข้างหูทำให้ผมสติกระเจิดกระเจิง จูบเจิ้นมอมเมาจนผมรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกเจ็บ... นิ้วของเจิ้นเข้ามาลึกมาก ผมพยายามบอกเจิ้นให้เอาออก แต่เขาก็ขยับนิ้วไปโดนตรงนั้นตรงนี้จนผมหลุดเสียงน่าอาย
“ชอบหรอ...ตรงนี้?”
ผมรู้สึก...แปลกประหลาด มันเสียว...แล้วก็ทำให้หมดแรงจนร้องไห้ออกมา แต่นิ้วเจิ้นก็ยังกดย้ำอยู่อย่างนั้น ฟันของเขายังคงทำร้ายผมแม้ว่าผมจะร้องไห้แล้วขอให้เขาหยุด....
ผมหมดแรง ร้องไห้ กรีดร้อง จมน้ำและโบยบินเจิ้นถึงดึงนิ้วออกดันผมลงนอนใต้ร่างเขา เจิ้นดึงผมไปแตะต้องชิ้นส่วนแข็งแรงที่เคร่งเครียดต่างจากของผมที่เปียกฉ่ำจนพ่นน้ำออกมาเลอะเทอะไปก่อนแล้ว
มือผมขยับตามที่เจิ้นนำไปก่อนมันจะกลายเป็นผมขยับด้วยตัวเอง เสียงครางของเจิ้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนเหนือกว่า แค่แกล้งหยุดมือน้ำเสียงเว้าวอนก็ดังมาให้ได้ยิน
ร่างกายของเจิ้น...ถูกผมควบคุมใช่ไหม?
ความรู้สึกลำพองทำให้ผมขยับมือเปลี่ยนจังหวะ ช้าบ้างเร็วบ้างเพราะนึกสนใจปฏิกิริยาตอบรับของเจิ้น
“หึ...ตัวแสบ จะโดนพี่ทำโทษ”
เสียงแหบพร่าของเจิ้นดังแผ่วเบาก่อนมือผมจะถูกดึงออกไปล็อคไว้เหนือหัว แล้วบทลงโทษของเจิ้นก็ทำผมตาโต เพราะเขาขยับเคลื่อนตัวขึ้นมาจนผมเห็นของเจิ้นเต็มตา
ก่อนใบหน้าจะเลอะเทอะ....เพราะน้ำอุ่นเหนียวเหนอะ...ที่บางส่วนเคลื่อนเข้าไปในปากเพราะมือเจิ้นเลื่อนลงมาบดคลึงมุมปากผมให้อ้าออก...น้ำที่นึกว่าออกมาหมดยังมีบางส่วนที่เคลื่อนออกมาอีก
รสชาติแปลกประหลาดแทนที่ด้วยจูบอีกครั้ง..... มือเจิ้นขยับไปทั่วหน้าผมจนรู้สึกว่าน้ำเหนียวเหนอะมันถูกทาหน้าเหมือนทาโลชั่น
“มะ มันอะไร...”
“พี่ซ้อม....จะเข้าไปในตัวจันทร์....อย่ายั่วพี่อีกเดี๋ยวมันจะเข้าไปเร็วกว่ากำหนด”
“จันทร์ไม่เข้าใจ เมื่อกี้ไม่ใช่เข้ามาแล้วหรอ”
“แค่นิ้วเดียวเองจันทร์....ถึงเวลาพี่จะเข้าไปทั้งตัว”
ผมตื่นมาตอนเช้าแบบงงๆ ร่างกายไม่มีจุดไหนเหนียวเหนอะหนะแล้ว แต่ร่างกายก็ยังเปล่าเปลืออยู่ใต้ผ้าห่ม...ขาขยับโดนอะไรบางอย่างที่ชวนให้หน้าร้อน...เจิ้นก็ไม่มีอะไรสักชิ้นใต้ผ้าห่มเหมือนกัน
“อย่าโดนเยอะ เดี๋ยวมันตื่นกว่านี้จันทร์จะลำบากนะ”
ผมรีบขยับขาหนีคนที่ลืมตาตื่นขึ้นมา รอยยิ้มของเจิ้นทำผมใจเต้นแรงก่อนเขาจะดึงผมไปกอดแน่น ผมปล่อยให้เจิ้นกล่อมนอนต่อตื่นมาด้วยกันอีกทีก็เกือบเที่ยง เจิ้นสั่งอาหารจากรูมเซอวิสมาส่งให้เพราะเราไม่ทันมื้อเช้า วิวมืดมิดเมื่อคืนถูกแทนที่ด้วยเลเยอร์ภูเขาไล่ระดับลงไปด้านล่าง เจิ้นบอกว่ามาปากช่อง คนละที่กับที่มาคราวก่อน
เจิ้นไล่ผมไปอาบน้ำระหว่างรอข้าวเช้า กระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กถูกเขายกออกมาให้ เจิ้นจัดกระเป๋ามาให้แล้ว วันนี้เราใส่ชุดเหมือนกัน เสื้อเชิ้ตคอจีนสีฟ้าอ่อนและกางเกงยีนส์ ไม่บ่อยที่จะเห็นเจิ้นใส่ยีนส์ทำให้เขาดูเด็กลง แล้วผมที่รวบเป็นมวยลวกๆทำให้เขาดูยุ่งๆต่างจากวันทำงาน
เรานั่งกินข้าวเช้ากันริมสระ ผมนั่งเบียดเจิ้นปล่อยให้เขาดูแลป้อนข้าวต้ม เจิ้นบ่นว่าผมเอาแต่ชวนคุยไม่ค่อยใส่ใจจะกินข้าว ผมเลยต้องพยายามอ้าปากรับช้อนตักข้าวของเจิ้นให้ทัน
“เก่งมากมูนนี่”
“งื้อออ ไม่จุ้บบบ”
ผมโวยวายที่เจิ้นจะจุ้บผม ปากยิ่งเลอะๆ แต่เขาก็เปลี่ยนจากจุ้บเป็นจูบจนปากผมน่าจะสะอาดไม่ต้องเช็ดอีกรอบแล้ว มือแข็งแรงดึงผมไปนั่งตัก บ่นนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้แกะมือเจิ้นออกเพราะผมก็ชอบนั่งตักเจิ้น
“เมื่อคืน...เจ็บอะไรไหม?”
“เจ็บนม...”
เสียงหัวเราะของเจิ้นทำผมหงุดหงิด มันเจ็บจริงๆนะ เจ็บจนปวด เมื่อเช้าตกใจตัวเองในกระจกห้องน้ำเลยเพราะตัวผมเหมือนผ่านศึกสงครามมา โดยเฉพาะตรงนม การไม่ถูกเจิ้นกัดมานานทำให้เขากัดแบบ เอา-แต่-ใจ-มาก!!!!
“พี่ทายาให้เอาไหม?”
“ไม่เอา เมื่อเช้าก็บอกจะดูให้แล้วก็กัดอีก นิสัยไม่ดี”
“กับมูนนี่พี่ชอบทำตัวนิสัยไม่ดีใส่อยู่เรื่อย โกรธหรอ ง้อนะ...”
ผมปล่อยให้เจิ้นง้ออีกสักพัก เสียงนุ่มติดจะอ้อนของเจิ้นทำผมอารมณ์ดี
“แล้ว...ตรงที่พี่สอดนิ้วเข้าไปเจ็บไหม”
“นิดเดียว..แค่แปลกๆ”
“อืม... สอดบ่อยๆจะได้ชิน”
“ไม่ชินด้วยหรอก!”
แค่คิดว่าเจิ้นจะสอดนิ้วเข้ามาอีกบ่อยๆ แล้วกดตรงนั้นที่มันแปลกๆจนผมรู้สึกแปลกๆมันก็หน้าร้อนผ่าว ผมโวยวายแต่เจิ้นกลับหัวเราะ...
“เดี๋ยวก็จะชอบ...เหมือนที่ชอบโดนพี่กัด”
เจิ้นคงเห็นผมใกล้จะหน้าระเบิดตัวระเบิดเขาเลยยอมเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วพาผมไปเดินเล่นด้านนอกแทน สวนแปลกตากับบรรยากาศใกล้ธรรมชาติทำให้ผมตื่นเต้น เจิ้นถ่ายรูปผมกับต้นไม้ใบหญ้าไปเรื่อย แล้วเราก็เซลฟี่หน้าอ้วนๆกัน
เดินจนเมื่อยเจิ้นก็พาผมกลับมาที่บ้านพัก คงเพราะไม่ใช่หน้าท่องเที่ยวทำให้แทบไม่เจอแขกคนอื่นเลย เจิ้นเลยกลับมานอนดูข่าว เขาถามว่าผมอยากจะเล่นน้ำไหมเพราะมีชุดว่ายน้ำมาด้วย แต่ตัวผมยังปวดเมื่อยแล้วก็เขินอายกับร่างกายที่เต็มไปด้วยร่องรอยเลยเลือกนอนดูข่าวกับเจิ้นแทน
ข่าวบ้านเมืองถูกเปลี่ยนเป็นรายการข่าวบันเทิง ผมซุกหน้าลงกับไหล่เจิ้นเมื่อทีวีฉายภาพแพร พิมพิลา ไม่กล้าบอกให้เจิ้นเปลี่ยนช่องเพราะกลัวเขาเห็นว่าผมอคติอีกแล้ว ผมแหงนหน้ามองเจิ้นที่จ้องภาพแพร พิมพิลาเคลื่อนไหวในจอแล้วมันก็ปวดที่ใจ นึกว่าเจ้าวายร้ายในตัวเองจะหายไปแล้วแต่เปล่าเลย...มันแค่หลับไปเท่านั้น แล้วตอนนี้มันก็ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว
ทีวีถูกปิดลงทั้งๆที่ข่าวยังไม่จบ เจิ้นก้มหน้ามองผมก่อนจะดึงมือออกออกจากแขนเขา... ผมเพิ่งรู้ตัวว่าจิกแขนเจิ้นไว้แน่น พยายามจะขอโทษแต่เจิ้นดึงผมไปกอดแล้วบอกว่าไม่เป็นไร
“จันทร์ไม่ชอบแพร พิมพิลาใช่ไหม?”
“ปะ เปล่านะ...”
“ไม่ชอบก็ไม่เห็นเป็นอะไร พี่ก็ไม่ชอบเขา”
“เอ๋? อ้ะ แต่เจิ้นบอกว่าเขาสวย”
“ก็สวย...แล้วยังไง? พี่ไม่ได้ชอบเขา ไม่เคยสนิท ไม่ได้อยากเจอหน้า ไม่ได้อยากรู้จัก”
เจ้าวายร้ายหลุมดำเหมือนมันเริ่มจะเคลิ้มหลับหลังจากที่ถูกปลุกขึ้นมาหาว ผมถามย้ำว่าจริงใช่ไหมเจิ้นก็ยืนยัน เขาขำแล้วยกมือนวดคิ้วขมวดๆของผม
“จันทร์ไม่ชอบให้เขาคุยกับพี่หรอ”
“อะ...อื้อ ขอโทษ...จันทร์ทำตัวไม่ดี เขาไม่ได้ทำอะไรผิดด้วยซ้ำ”
“ผิด...แค่ทำให้จันทร์ไม่สบายใจเขาก็ผิดแล้ว”
“เอ้ะ แต่ว่า...”
“ถ้าจันทร์ไม่ชอบให้พี่คุยกับใคร อยู่กับใคร หรือทำอะไร จันทร์อย่าเก็บไว้คนเดียว จันทร์มีสิทธิ์ที่จะบอกว่า โกรธพี่ แล้วห้ามพี่ไม่ให้ไปยุ่งกับคนที่จันทร์ไม่ชอบ พี่เป็นของจันทร์ จันทร์ต้องหวงพี่น่ะถูกแล้ว”
“ได้จริงๆหรอ...จันทร์รู้สึกแย่มากเลย”
“บอกพี่นะ...ไม่เป็นไร ค่อยเล่าๆ”
ผมพยายามอธิบายให้เจิ้นรู้ว่าที่ผมร้องไห้มากหมายเมื่อสองเดือนก่อนนั้นในร้านอาหารญี่ปุ่นมันเพราะอะไร แล้วเจ้าหลุมดำของผมมันร้ายกาจยังไง แล้วก็เรื่องที่ผมรู้สึกแย่ที่เป็นคนไม่ดี แต่พ่อบอกว่าผมมีความรักทำให้ผมเพิ่งรู้ว่าเมื่อก่อนผมรักเจิ้นน้อยมาก
“พ่อบอกจันทร์มีความรักแต่จันทร์รักเจิ้นตั้งนานแล้วพ่อไม่เห็นบอก แสดงว่าเมื่อก่อนจันทร์รักเจิ้นน้อยมากๆเลยพ่อถึงไม่รู้ แต่ตอนนี้พ่อรู้แล้วแสดงว่ารักเจิ้นเยอะแล้วนะ ไม่โกรธจันทร์นะ”
“พี่ไม่โกรธ...จันทร์รู้ไหมสิ่งที่จันทร์เป็นมันเรียกว่า หึง คล้ายๆกับ หวง แต่มันไม่เหมือนที่จันทร์หวงของไม่อยากให้ใครมาแย่ง หึง ใช้กับคน...จันทร์หึงพี่ไม่อยากให้ใครมาแย่งพี่ไปจากจันทร์ เหมือนที่พี่ก็หึง พี่ก็มีหลุมดำข้างในคอยกัดกินเวลาที่พี่หึง จันทร์หึงก็เพราะว่าจันทร์รักพี่มาก เหมือนที่พี่รักจันทร์มาก”
“เจิ้นก็มีหลุมดำหรอ... มันกัดจันทร์เจ็บไปหมด เจ็บตรงนี้ ตรงหัวใจเลย เจ็บมาก จันทร์ไม่ชอบเลย แล้วก็เหมือนจันทร์จะหายใจไม่ออกด้วย”
“พี่เป็นเหมือนจันทร์....หัวใจพี่ก็เจ็บปวด ไม่ว่าตอนจันทร์อยู่กับคิว หรือว่าตอนลูกทนายนั่นอยากสนิทกับจันทร์ ตอนที่จันทร์หัวเราะ... ไปเที่ยวกับเพื่อน”
“ทะ ทำไมเยอะจังอ่ะ จันทร์มีแต่ตอนเจิ้นเจอแพร พิมพิลาเอง”
“หลุมดำของพี่...ใหญ่กว่าของจันทร์หลายเท่าล่ะมั้ง?”
“เจิ้นอดทนได้ยังไง...ของจันทร์ก็แทบทนไม่ไหวแล้ว”
“พี่ก็อยากเป็นคนดีของจันทร์เหมือนกัน....ไม่อยากให้จันทร์ลำบากใจพี่เลยต้องอดทนแม้พี่จะหายใจไม่ออก เพราะไม่งั้นจันทร์คงได้อยู่แต่กับพี่ไม่ต้องรู้จักใครเลย”
“มะ ไม่ต้องอดทนก็ได้... บอกจันทร์นะ... จันทร์จะกอดเจิ้นแบบนี้ ละ แล้วก็จะบอกเจิ้นบ่อยๆว่าจันทร์รักเจิ้นคนเดียว จะได้ไม่หึงนะ เจิ้นก็ห้ามทำจันทร์หึงอีกนะ”
ผมกอดเจิ้นแน่น หน้าจริงจังของผมทำเจิ้นหัวเราะ เขาพยักหน้าแล้วหอมแก้มผม
“ถ้าเขามาคุยกับพี่เองล่ะ? จันทร์จะร้องไห้อีกไหม บางสถานการณ์มันเลี่ยงไม่ได้ แล้วพี่ก็ไม่รู้ด้วยว่าคุยกับใครแล้วจันทร์จะหึง”
“งั้น...ถ้าจันทร์รู้สึกหึง จันทร์จะกอดเจิ้นแบบนี้”
ผมคว้าแขนเจิ้นมากอด
“แล้วก็จะมองเจิ้นแบบนี้”
เงยหน้าช้อนสายตามองเจิ้น
“แล้ว...พี่ก็จะพาจันทร์เดินหนีทันทีที่เลี่ยงได้ ดีไหม?”
“อื้อ! เอาแบบนี้”
“แล้วถ้าพี่หึงจันทร์บ้างล่ะ? พี่ต้องทำยังไง”
“ก็เจิ้นอยากทำยังไงอ่ะ”
“งั้น...พี่จะบีบหูจันทร์แบบนี้ แล้วก็ก้มมองจันทร์แบบนี้”
ใบหน้าของเจิ้นโน้มมาหาผมจนปลายจมูกเราชนกัน ผมประท้วงที่เจิ้นจุ้บจมูกผมเพราะว่าเขาไม่ได้บอกว่าจะจุ้บสักหน่อย แล้วจุ้บตอนหึงต่อหน้าคนอื่นได้ที่ไหนล่ะ
“ก็ตอนนี้พี่อยากจุ้บจันทร์”
แล้วผมจะประท้วงอะไรได้...ก็ผมอยากจุ้บเจิ้นเหมือนกัน
หลังจากผมโดนเจิ้นไนท์แคร์ไปตอนบ่ายจนเลอะเทอะอีกรอบผมก็นอนหมดแรงให้เจิ้นดูแลต่อ เจิ้นพาลงไปแช่น้ำในสระ ซึ่งก็เหมือนแค่เปลี่ยนที่ให้เจิ้นกอด ผมไม่มีแรงแม้แต่จะลอยตัวในน้ำด้วยซ้ำ ก็แค่กอดเจิ้นให้เขาเดินวนไปวนมาในสระแคบๆ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเจิ้นก็พาผมมาอาบน้ำนอนในส่วนโซฟาในห้องด้านหน้า เพราะเตียงเราเลอะเทอะจากความเอาแต่ใจของเจิ้นที่มีผมให้ความร่วมมือ... ก็งื้อ...อารมณ์มันพาไปอ้ะ
“พรุ่งนี้...กลับช่อฟ้ากันนะ”
“เอ๋...เราไม่ต้องอยู่บ้านคุณปู่แล้วหรอ?”
“เพราะจันทร์เป็นเด็กดี ปู่กับอาตองให้จันทร์กับพี่กลับไปช่อฟ้าได้...แต่เสาร์อาทิตย์ต้องกลับไปอยู่บ้านใหญ่ จันทร์โอเคไหมถ้าจะไปๆกลับๆ หรืออยากอยู่บ้านปู่มากกว่า หืม?”
“จันทร์อยากอยู่กับเจิ้น... เราจะได้นอนกอดด้วยกันเหมือนเดิมใช่ไหมถ้าไปอยู่ช่อฟ้า แล้ว...เราจูบกัน กอดกัน แคร์ได้เหมือนเดิมไหม?”
“หึหึ มูนนี่เด็กดี...ทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ.... กลับไปช่อฟ้ากันนะ พี่ก็อยากนอนกอดจันทร์แล้ว ไม่ได้นอนด้วยกันพี่นอนไม่หลับเลย พี่ไม่อยากเห็นจันทร์ร้องไห้แล้วด้วย ไม่สบายบ่อยๆพี่เป็นห่วงนะครับ”
“จันทร์... จันทร์อยากนอนกอดเจิ้น... จันทร์ไม่รู้ทำไมอยู่บ้านคุณปู่แล้วอึดอัด เจิ้นไม่จับมือจันทร์บ่อยๆ ไม่กอด ละ แล้ว ก็ ฮึก... ไม่ได้จูบเลย ทุกคนแปลกๆ พ่อก็แปลก คุณปู่ก็แปลก จันทร์เหมือน...หายใจไม่ออก”
“ไม่เป็นไร ต่อไปนี้ไม่มีแล้วนะ... พี่จะไม่ให้จันทร์อึดอัดอีกแล้ว ทุกอย่างจะดีขึ้นนะครับ ไม่ร้องไห้แล้วนะคนดี”
ผมเชื่อที่เจิ้นพูด ตลอดสองเดือนที่ต้องอยู่ที่บ้านใหญ่ทำให้ผมรู้สึกแย่ไปหมดจนป่วยเพราะมันกดดัน เวลาเดินกับเจิ้นก็จับมือกันไม่ได้เหมือนเดิม เจิ้นมักจะปล่อยมือผมออกทุกครั้งที่มีแม่บ้านหรือคนสวนเดินผ่าน การแยกห้องนอนทำให้เจิ้นและผมนอนไม่หลับ ความดึงดันที่เจิ้นจะเฝ้าผมจนหลับแต่ผมก็ไม่ยอมหลับทำให้เจิ้นเหนื่อย พอผมพยายามเข้มแข็งก็เป็นผมเองที่เหมือนต้นไม้ขาดน้ำเพราะไม่มีเจิ้นอยู่ข้างๆ ทรมานและเจ็บปวด
ผมหวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น ถึงสุดสัปดาห์จะต้องมาอยู่บ้านใหญ่แต่มันคงจะไม่อึดอัดเท่าเดิม ก็แค่สองวันเท่านั้นแต่อีกห้าวันผมจะมีเจิ้น...เราจะเหมือนเดิม ทุกอย่างจะดีขึ้น
วันหยุดของผมกับเจิ้นทำให้ชีวิตเหมือนต้นไม้ขาดน้ำของผมมีคนมารดน้ำพรวนดิน ถ้าผมเป็นต้นไม้จริงๆตอนนี้คงออกดอก ผมบอกเจิ้นในเรื่องนี้แต่เขากลับทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วเอ่ยลอยๆถึงตอนที่...เจิ้นรดน้ำผมบนเตียง
“กินน้ำพี่ไปตั้งเยอะ ออกดอกออกผลให้พี่เยอะๆนะครับคุณดอกไม้”
“ฮึ่ย...ไม่คุยด้วยแล้ว คิดถึงสินเชื่อชะมัด”
สัมผัสที่ใบหูทำให้ผมหันไปมอง เจิ้นก้มหน้ามาหาผม ซิกแนลที่เราคิดกันเมื่อคืนทำให้ผมรู้ว่าเขาหึง แต่...หึงอะไรล่ะ ซ้ายขวาก็ไม่มีใคร มีแต่เราสองคนที่เพิ่งจะเช็คเอ้าท์ห้องเสร็จเนี่ย
“เจิ้น...หึงสินเชื่อหรอ?”
คำถามที่ผมถามเล่นแต่เจิ้นกลับพยักหน้า
“เดี๋ยวนะ นั่นมันตุ๊กตานะ ไปหึงทำไมเล่า..โธ่”
“จะหมาจะแมวจะนกจะตุ๊กตาพี่หึงหมดนั่นแหละ”
“แต่จันทร์ชอบกอดสินเชื่ออ่ะ...เรารักกันสองคนกับหนึ่งตัวได้ไหม...เจิ้นก็กอดสินเชื่อออกจะบ่อย ไม่รักสินเชื่อจริงๆหรอ น่ารักนะ หอมด้วย นุ่มด้วย”
“พี่ว่าดึงหูไม่น่าจะพอละ พี่กัดหูจันทร์เลยดีกว่า”
ผมโดนเจิ้นกอดรัดไปจนถึงรถ เขาก็กัดหูผมจริงๆทันทีที่ขึ้นรถแล้ว โอ้ยคนบ้าอะไรเนี่ยหึงกับตุ๊กตา แย่ที่สุดเลย!
=================================
===============
ไม่ม่าแล้วเนอะ แถมเจิ้นลวนลามน้องอีกแล้วววว น้องก็ไปอ่อยเจิ้นอีกแล้วววว โถ่ถังกะละมังแตก
ขอบคุณทุกคอมเม้น รีวิว แล้วก็อินบอกต่างๆนะคะ มีความสุขมากๆเลย
สุดท้ายนี้ใคร่ขอเชิญชวนพ่อแม่พี่น้องกดไลค์แฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารนิยาย ทั้งการรวมเล่ม ข่าวสารนิยายและ กำหนดการต่างๆ และแชทพิเศษที่แบมชอบลงเรื่อยๆ จ้า ทวิตก็มีแต่แบมใช้ส่วนตัวด้วยก็จะเขินๆหน่อย ใครอยากตามแค่ผลงานเชิญทางเฟสบุ๊คนะคะ จุ้บๆ
Talk เพิ่มเติม ในส่วนอิมเมจมูนนี่ ถ้าใครเป็นแฟนเพจอยู่แล้วจะเห็นโพสเก่ากึ้กก่อนจะอัพเรื่องนี้ว่าเป็นแบคฮยอน สักพักก็มี แมวมิวซ์ในดวงใจของเรา 555+ ก็ตรงใจเราทั้งสองคนตามสะดวก ใดๆก็แล้วแต่ก็เป็นแค่อิมเมจนิยายนะคะ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกันจ้า ในส่วนของเจิ้นนั้นหาอิมเมจไม่ได้.... เลยเป็นเงาดำๆเลือนๆลางๆ สุดแท้แต่จินตนาการของทุกคนเลยจ้า
-
:z1: :pighaun: :jul1:
จะพร้อมกินแล้วววว
น้องแมวมิวซ์นี่แหละอิมเมจในดวงใจเลย
-
งือออออออ กลับมาน่ารักแบบเดิมแล้ววว
เจิ้นน กำไรตลอดดดด ตายๆตายคาอกเจิ้นแน่ๆมูนนี่
อ่านไปเขินไป
-
น้องน้อยของพี่ชายยยย ความชัดเจนของคนพี่กับความใสซื่อของคนน้อง :katai2-1: เจิ้นจะบอกน้องให้เข้าใจยังไงดี ว่าวางแผนตั้งแต่น้องหกขวบ วงวารรรรร 555555 เข้าใจเหตุผลของคุณพ่อ แล้วก็ชอบการโน้มน้าวของคุณปู่ เป็นการลดแรงกระแทกที่ต่างฝ่ายต้องตกลง
-
หวานๆๆๆๆๆ
-
:pighaun: :m25: :m25:
โอ้ยยยยยยยยย
มาพรีฮันนีมูนกันเหรอคะ
หวานมากกกกกกก
-
ถ้าจัมีตัวร้ายก็คิดว่าน่าจะเป็นเจิ้นนี้แหล่ะค่ะ ร้ายมาก หลอกกินเด็กตลอด เด็กก็สมยอมไปอีก 55+
-
โอ้ยยยยยเจิ้นคะ เพราะเห็นว่าทางสะดวกแล้วนี่ก็เอาน้องไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงซะจนสมใจอยากเลยนะคะ หมั่นไส้จริงๆ มีล่อลวงน้องอีก เจิ้นคนร้ายๆ :hao3:
-
น่ารักจุงงงง
ทั้งเจิ้น ทั้งมูนนี่ เรย.. ชอบจุงงง :katai2-1:
-
:a5: เจิ้นเป็นเอามาก
-
เจิ้นเลี้ยงต้อย
-
เจิ้นคนล่อลวงงงงง แต่ตอนนี้หวานขนาดนี้แล้วเหตุการณ์ตอนอินโทรจะกลับมาเมื่อไหร่ :hao5:
-
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
โอย...........หวานใส่กันมุ้งมิ้ง :o8: :-[ :impress2:
จันทร์ บอกเจิ้นแล้วว่ามีหลุมดำ เรื่องแพร พิมพิลา
เจิ้น บอกจันทร์ แล้วว่ามีหลุมดำ เรื่องคิว ธาม เพื่อนๆจันทร์
เวลามาอยู่ใกล้จันทร์ แม้แต่สินเชื่อ
มีทำสัญญาณบอกกัน เวลาหึงกันด้วย น่ารัก :hao5:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้หวานใส่กันสุดๆ
-
:z1: :z1: :z1:
-
คุณปู่ คุณพ่อ เจิ้นชวนน้องทำเลอะเทอะอีกแล้วค่ะ
-
จันทร์ได้กลับช่อฟ้าแล้ว :katai3:
-
เจิ้นมันร้ายมากกกกก :z13: :z13: :z13:
-
ชอบความใสของน้องจันทร์อะ น่ารัก
-
ตอนนี้มูนนี่น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ ระแวงคำว่าทุกอย่างจะดีขึ้นจังเลยค่ะเพราะย้ำบ่อย5555555 ในที่สุดมูนนี่ก็รู้แล้วว่าเจิ้นหึงสินเชื่อ55555555555555
:pig4: :pig4:
-
จันทร์กับเจิ้นก้าวไปอีกขั้นแล้ว
-
อ่านมาทุกตอนก็บอกตัวเองทุกตอนว่า เรื่องนี้สีฟ้า....
แต่ระแวงทุกตอนนน :katai4:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:pig4:
-
ว๊ายยยย เราก็มีเมจน้องจันทร์เป็นแมวมิวซ์ น้องน่าร้ากกกกกกกก
แต่ตอนนี้คือแบบ เจิ้นนนนนนน ทำไมชอบพาน้องเล่นอะไรเลอะเทอะ ไม่ดีๆ อิอิ
ขอบคุณที่อัพนะค้า ติดตามอยู่ตลอดเน้อออ
-
น้องก้ขี้อ่อย พี่ก้นะ
จะทนไหวถึงน้อง 20 ไม๊เนี่ย
-
หวานๆเข้าใจกันแล่ว
-
:pig4:
-
อ่านแล้วก็มีความหมั่นไส้เจิ้นเบาๆ555555 แต่มูนนี่น่ารักมาก ฮืออ :-[
-
โถๆๆๆ
มูนนี่น้อย ถูกหลอกล่ออีกแล้ว
-
มูนนี่แร๊งงงแบบใสซื่อ (เอ๊ะยังไง)
-
อ่านไปก็ระแวงความสีเทาทุกตอน555
-
ขยับไปอีกขั้น :hao6: :haun4:
เขินมาก แง้ น่ารักกกกกด
-
อย่าเรียกว่ารอค่ะ เรียกว่าเตรียมพร้อมมากกว่า :hao6:
-
ซ้อม ซ้อม ซ้อม :m25:
อย่าว่าแต่เจิ้นร้ายเลย มูนนี่เด็กดีก็ให้ความร่วมมือและสมยอม5555
ชอบๆๆๆๆๆ
-
เจิ้นร้ายตลอด
-
เข้าใจกันแล้วเนอะ
-
ฟินมั้ยอ่ะเจิ้น เอาเปรียบจันทร์ตลอด กัดบ้าง หอมบ้าง
เดี๋ยวน้องจะช้ำแย่
-
น่าร๊าก~~~
-
อะไรคือมีซ้อมก่อนเข้าจริง!!! :hao7:
-
Chapter 22 Fortune Teller
ปิดเทอมของผมค่อนข้างว่าง เจิ้นยุ่งจนแทบไม่มีเวลาให้แม้แต่วันหยุด พ่อก็ไปจีนกับคุณปู่ เวลาคุณปู่กลับจีนพ่อก็จะกลับไปด้วยทุกที ผมแวะไปกินข้าวกับแม่มาหนึ่งครั้งเพราะกลัวแม่เหงา แต่แม่ก็บอกว่าจะกลับไปหาตากับยายผมก็เลยเปื่อยอยู่ช่อฟ้าคนเดียว
ช่วงปู่ไปจีนผมไม่ต้องไปนอนค้างที่บ้านใหญ่เพราะไม่มีใครอยู่ ผมอยู่บ้านนั้นบ้านนี่จนเริ่มชิน ก่อนปิดเทอมก็ได้ไปนอนบ้านพ่อกับแม่เจิ้นมาหนึ่งครั้ง ผมรู้สึกตัวเองเหมือนดาราดังไปเยี่ยมแฟนคลับที่นั่นทีที่นี่ที
ผมเริ่มนัดเจอเพื่อนเก่า แต่ละคนก็ว่างไม่ตรงกันเลยทำให้ผมต้องนัดเจอคนละวัน ผมออกจากบ้านบ่อยจนเจิ้นแซวว่าเป็นเทศกาลมูนนี่พบประชาชน ก่อนนอนผมก็เล่าเรื่องเพื่อนคนนั้นคนนี้ให้เจิ้นฟังเขาจำชื่อเพื่อนผมได้หมด จำได้กระทั่งเรื่องที่ผมเคยเล่าให้ฟังไว้นานมากแล้ว
“ก็พี่ใส่ใจจันทร์...อะไรที่สำคัญกับจันทร์พี่จำได้หมด”
เจิ้นมักจะมีรอยยิ้มที่ทำให้ผมใจเต้นแบบไร้สาเหตุ ตั้งแต่กลับมาอยู่ช่อฟ้าเราก็จูบกันทุกวันก่อนนอนด้วย อีกรอบก็ตอนเช้าที่เรามอนิ่งแคร์ การจูบกลายเป็น....มากกว่ารางวัลเด็กดีของเจิ้น
ผมชอบจูบกับเจิ้น
ชอบจนอยากให้เขาจูบบ่อยๆแต่ผมกลัวเจิ้นจะรู้สึกว่าผมเอาแต่ใจก็เลยพยายามเก็บไว้ ถ้าจูบบ่อยๆเจิ้นอาจจะคิดว่าผมเริ่มจะเอาเปรียบเจิ้นก็ได้
ก็เอาเปรียบนั่นแหละ...การเป็นคนขี้โกงทำให้ผมมีความสุข
เราไนท์แคร์กันบ้างในวันเสาร์... วันอื่นผมต้องไปข้างนอก เจิ้นก็ทำงาน....แล้วตอนนี้ไนท์แคร์ของเจิ้นมันก็ค่อนข้างจะอัพเลเวลให้ผมหน้าร้อนผ่าวกว่าเดิม
นิ้วของเจิ้นที่เข้ามาในตัวผม...มันร้ายกาจ...แต่เขาบอกมันเป็นแค่การซ้อม...ทำไมเจิ้นซ้อมล่วงหน้าไวจังอีกตั้งสองปีกว่าผมจะอายุยี่สิบ ไม่สิ...อีกปีนิดๆเองเพราะผมจะอายุสิบเก้าแล้ว ส่วนเจิ้นก็ยี่สิบเก้า
อีกสองอาทิตย์ก็วันเกิดเราทั้งคู่ ปู่กับพ่อก็มีกำหนดกลับจากจีนหลังจากไปอยู่มาสองเดือนกว่า แม่ก็จะกลับจากต่างจังหวัด เราจะปาร์ตี้กันที่บ้านใหญ่เหมือนทุกปี
“คุณจันทร์ทำมื้อเที่ยงกันค่ะ”
ผมกลับมาประจำตำแหน่งพ่อครัวของเจิ้นเหมือนเดิม ผมว่าผมค้นพบแล้วว่าตัวเองชอบทำกับข้าวกับคุณป้าแม่บ้านมากๆเลย ผมเริ่มทำได้หลายอย่างมากขึ้น ได้ลองอบขนมด้วยเพราะผมอยากทำตามหนังสือเห็นมันสวยดี คุณป้าแม่บ้านกับผมเลยช่วยกันทำครัวซองเนยสดให้เจิ้นกินกับกาแฟตอนเช้า เจิ้นชมว่าอร่อยผมเลยพยายามจะทำเมนูใหม่ๆ
“คุณจันทร์ปั้นข้าวสวยเชียว”
ตอนนี้ผมปั้นข้าวเป็นสามเหลี่ยมสวยๆได้แล้วหลังจากพยายามมาหลายครั้ง
“เจิ้นจะต้องแปลกใจแน่ๆเลย”
ถึงเวลาผมก็หิ้วห่อข้าวลงลิฟต์ไปห้องทำงานเจิ้น พี่ๆเลขาสี่คนของเจิ้นนั่งกันครบรีบเปิดประตูให้ผมเข้าไปในห้อง เจิ้นเงยหน้าจากกองเอกสารมายิ้มให้ผม เขาผายมือขึ้นเหมือนทุกครั้งให้ผมวางกล่องข้าวบนชุดโซฟาแล้วเดินไปกอดกัน
“ทำอะไรให้พี่วันนี้?”
“อาหารญี่ปุ่น”
“หืม มาบ่อยจัง?”
“อื้ออ จันทร์หัดทำข้าวปั้น เจิ้นเบื่อแล้วหรอ”
จริงๆผมก็แอบกังวลว่าเจิ้นจะเบื่อเพราะผมทำแทบจะอาทิตย์ละครั้งเลย
“เปล่า...จันทร์ทำอะไรมาก็กินหมดแหละ ทักเฉยๆ ป่ะกินข้าวกัน”
ผมได้รับคำชมจากเจิ้นเรื่องข้าวปั้นสามเหลี่ยมจนหัวใจพองโต ผมรีบนำเสนอทาร์ตผลไม้ที่ผมหัดทำหลังจากเจิ้นกินข้าวเสร็จ ช่วงนี้หน้าร้อนผลไม้เปรี้ยวๆตัดกับครีมหวานๆช่วยให้สดชื่นขึ้น
“เดี๋ยวนี้มูนนี่ของพี่ทำอาหารเก่งจังเลย...พี่ใกล้จะอ้วนแล้ว”
“เอาให้อ้วนเลยย อ้วนๆกอดอุ่น”
“งั้นตอนนี้พี่กอดไม่อุ่น?”
“อุ่นน แต่อ้วนก็อุ่นกว่าเดิม”
เรานั่งคุยกันจนเกือบบ่ายผมก็กลับไปข้างบนเหมือนเดิม กิจกรรมวันว่างๆของผมก็จะเป็นแบบนี้ เดี๋ยวนี้ตอนบ่ายสามก็ต้องชงชาให้เจิ้นด้วยเพราะพี่เลขากระซิบบอกว่าเจิ้นชอบให้เปลี่ยนชาตอนบ่ายสาม ผมก็ยึดหน้าที่นี้มาทำแทน ซึ่งมันดีมากเพราะบางวันผมก็ได้จูบเจิ้นด้วย มีความสุขจัง
ตอนนี้ผมเป็นแฟนคลับซูเปอร์ที่เทอมินอลไปอีกคน ในมือถือลิสต์วัตถุดิบทำขนมที่จดมาเพื่อซื้อของ คุณป้าแม่บ้านเริ่มลองให้ผมมาช็อปปิ้งเอง แต่ผมก็ยังต้องโทรไปถามเรื่อยๆเพราะไม่แน่ใจว่าที่จดมากับที่เจอมันตรงกันไหม หลังจากได้ของครบผมก็เข็นรถเข็นเดินเล่นในห้างต่อเพราะกลับบ้านไปก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี
“คุณจันทร์หรือเปล่าคะ?”
“อ้ะ ครับ?”
ตาผมมันคงจะเบิกกว้างเพราะผมเจอแพร พิมพิลา ถึงเขาจะมีแว่นกันแดดอันใหญ่มากบังหน้าอยู่ก็ตาม อาจเพราะวันนี้มันวันธรรมดาคนเลยไม่เยอะเท่าไหร่ทำให้ไม่ค่อยมีใครจะสังเกตเห็นแพร พิมพิลาก็ได้
“บังเอิญจังเลยค่ะ...จำกันได้ไหมคะ แพรค่ะ แพร พิมพิลา”
“อ่า...ครับ จำได้ครับ”
มือผมกำรถเข็นแน่นจนนิ้วเกร็ง ใบหน้าน่ารักยิ้มแย้มให้ผมแล้วชวนไปกินไอติม ผมจะส่ายหน้าปฏิเสธแต่ก็มัวแต่ตกใจอ้ำอึ้งให้เธอได้ช่วยเข็นรถเข็นไปกินไอติม
“คุณจันทร์ทานไอติมรสอะไรดีคะ? ช็อคโกแลตไหม เห็นเป็นเมนูแนะนำ”
“เอ่อ...สตอเบอร์รี่ครับ คือ...ผมแพ้ช็อคโกแลต”
“อ้าวหรอคะ ขอโทษค่ะ งั้นสตอเบอร์รี่นะคะ”
ผมตื่นเต้นปนตกใจที่อยู่ดีๆก็ได้มากินไอติมกับแพร พิมพิลา คนที่หลุดหายไปจากความคิดผมมาพักใหญ่เพราะเจิ้นไม่เคยแสดงท่าทีสนใจแพร พิมพิลาอีก แล้วผมก็ไม่ได้สนใจด้วยเพราะเจิ้นยืนยันแล้วว่าไม่ได้ชอบเธอ
“ตกใจใช่ไหมคะ แหะๆ คือว่าแพร...อยากสนิทสนมกับคุณจันทร์นะคะ แพรจะเข้าไปถ่ายโฆษณาที่ช่อฟ้าค่ะ เลยคิดว่าอาจจะได้เจอคุณจันทร์ด้วย”
“เอ๋ โฆษณาหรอครับ?”
“ใช่ค่ะ แพรได้เป็นพรีเซ็นเตอร์โฆษณาตัวใหม่ของช่อฟ้าค่ะ”
ข่าวสารใหม่ทำให้ผมตกใจเหมือนกัน เจิ้นไม่เคยบอกเรื่องนี้แต่ผมก็คิดว่าเจิ้นอาจจะไม่ได้ยุ่งกับเรื่องนี้หรือเปล่า? เพราะเจิ้นไม่เห็นเคยสนใจโฆษณาธนาคารตัวเองเลย หรือสน? หรือเป็นผมที่ไม่รู้เอง?
“อ๋อ ดีใจด้วยนะครับ ไม่รู้เลย...”
“แพรฝากตัวด้วยนะคะ...ถ้าขอเข้าไปทำความคุ้นเคยที่ช่อฟ้าบ้าง...จะรบกวนคุณจันทร์หรือเปล่าคะ? แพรอยากเป็นเพื่อนกับคุณจันทร์จังเลย”
“ผมไม่ได้....ง่า คือ....”
“น้องจันทร์ สวัสดีครับ”
คนมาใหม่ทำให้ผมหันขวับไปมอง ผู้ชายในชุดสูทที่ก้าวเข้ามาทักคือเพื่อนเจิ้น เพื่อนเจิ้นที่ผมไม่ได้เจอมานานมากเพราะเจิ้นไม่พาเพื่อนมากินข้าวที่ช่อฟ้าหลายปีแล้ว แต่ก็ยังมีรูปหมู่ของกลุ่มเจิ้นที่บ้านอยู่
“อ้ะ....สวัสดีครับ”
“น้องจันทร์มากินไอติมกับเพื่อนหรอ พี่กำลังจะไปช่อฟ้าพอดีแต่รถเสียเลยแวะมาหาไอติมกินเล่น ขอติดรถน้องจันทร์ไปช่อฟ้าด้วยได้ไหม? พี่มีธุระกับเจิ้นน่ะครับ ด่วนมากๆเลย”
“ครับ ได้ครับ”
ผมรู้สึกเหมือนมีคนยื่นมือมาช่วยชีวิต รีบพยักหน้ารับปากก่อนจะหันมาขอตัวกับแพร พิมพิลา ...ผมไม่ได้เกลียดเขาแต่มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกันมากกว่า โดยเฉพาะผมกับเจิ้นไม่ได้ชอบเขากันทั้งคู่
คุณลุงคนขับรถรีบเดินมาช่วยผมเข็นรถทันทีที่โทรตาม รถเราจอดอยู่ในโซนวีไอพีทำให้หารถเจอไม่ยาก ผมนั่งเกร็งไปตลอดทางเพราะยังตกใจไม่หายอยากจะเจอเจิ้นไวๆแต่รถมันก็ติด
“สนิทกับแพร พิมพิลาหรอครับน้องจันทร์?”
“มะ ไม่ครับ คือ...เขาบอกว่าอยากเป็นเพื่อน จันทร์ก็งงๆนิดหน่อย”
“พี่เคยจ้างเขามาเดินแบบนาฬิกาคอลเลคชั่นใหม่อยู่เหมือนกัน ดูเขาจะสนใจเจิ้นแต่คงไม่มีโอกาสเลยมาเข้าทางน้องจันทร์แทน”
“สนใจหรอครับ?”
“อืม...ประมาณว่าอยากรู้จัก อยากคุยด้วย อยากเป็นแฟนกับเจิ้น”
“มะ ไม่ได้นะ!!”
ทำไมแพร พิมพิลานิสัยแบบพี่ธามเลยล่ะ ไม่รู้จักกันก็มาอยากเป็นแฟน เจิ้นบอกเองนี่ว่าไม่มีใครจะอยากอยู่กับคนที่เพิ่งรู้จักกันครั้งแรกหรอก มันผิดปกติ
“ครับ?”
“จันทร์ว่าเขาแปลกๆแน่เลย...อยากเป็นแฟนกับเจิ้นหรอ แปลกจัง...ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้”
“หืม...ครับ มั้งครับ”
ผมรีบพาเพื่อนเจิ้นไปลิฟต์ส่วนตัวที่ขึ้นไปถึงชั้นทำงานเจิ้นกับบ้านเราได้ เจิ้นดูแปลกใจที่ผมมากับเพื่อนเขาแต่ผมก็รีบบอกเจิ้นก่อนให้เจิ้นระวังตัว
“แล้วแพร พิมพิลาเขาก็ต้องอยากเป็นแฟนเจิ้นนะ เขาแปลกมากเลย เจิ้นระวังตัวนะ เจิ้นไม่สนิทกับเขาสักหน่อยเขาจะอยากเป็นแฟนเจิ้นทำไม เจิ้นต้องทำแบบที่เจิ้นบอกจันทร์นะ ถ้าชวนกินข้าว ไปเที่ยวอะไรก็ห้ามไป ไว้ใจไม่ได้เลย จันทร์จะไปบอกพี่ๆบอดี้การ์ดให้ระวังเรื่องนี้ด้วย ฮึ่ยย ทำไมนางเอกชื่อดังเป็นคนแปลกๆล่ะ”
“อุ้บส์ คิก... ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เจิ้นมึงทำอะไรไว้วะเพื่อน”
เจิ้นทำหน้ายุ่งยากใจแต่เขาก็เอ่ยปากรับคำผมทุกอย่างแล้วบอกว่าจะจัดการเรื่องนี้กับพี่บอดี้การ์ดเองให้ผมไปจัดของที่บ้านก่อนดีกว่า
ผมฟุ้งซ่านไปทั้งบ่าย เจิ้นขึ้นมาหาตอนสี่โมงเย็นเพื่อถามผมอีกทีว่าเจอกับแพร พิมพิลาได้ยังไง ผมเริ่มใจเย็นขึ้นนิดหน่อยก็เลยเล่าตั้งแต่แรกแบบละเอียดยิบ
“หลุมดำกัดจันทร์อีกไหม?”
“ไม่ แต่...จันทร์เป็นห่วงเจิ้นแทนอ่ะ เขาแปลกแล้วอ่ะ เจิ้นต้องระวังตัวนะ”
“อืม...จริงๆเพื่อนพี่ไม่ได้รถเสีย แต่พี่ให้เพื่อนช่วยกันแพรออกไป เขาเดินเจอจันทร์พอดีเลยพาจันทร์ออกมาจากแพร...พี่ให้เพื่อนช่วยดูว่างานไหนแพรไป พี่อาจจะเลี่ยง พี่ไม่อยากให้จันทร์ไม่สบายใจ”
เจิ้นดึงผมไปกอดแล้วผมก็กอดเจิ้นแน่น ผมไม่รู้มาก่อนว่าเจิ้นจะระวังตัวเองเพื่อผมขนาดนี้ มันรู้สึกดีมากเลยแต่ก็รู้สึกไม่ดีนิดหน่อยเพราะมันอาจจะกระทบกับงานเจิ้น
“ไม่เป็นไร...คนละสายงานกันอยู่ดี”
“แต่เขาจะมาถ่ายโฆษณาที่นี่...เจิ้นรู้มาก่อนหรือเปล่า?”
“พวกที่เกี่ยวข้องเขาเลือก พี่ไม่ได้สนใจ...ถึงมาถ่ายก็ด้านล่างไม่ได้ขึ้นมาหาพี่ ไม่เจอพี่กับจันทร์หรอกไม่ต้องกังวลนะครับ ไม่ตกใจแล้วนะ?”
“อื้อ...จันทร์ตกใจมากเลยแต่หายแล้ว”
เจิ้นปลอบผมอีกสักพักก็ลงไปทำงานต่อ แต่ชวนผมไปนั่งเล่นที่ห้องทำงานด้วยผมเลยหยิบหนังสือทำอาหารลงไปนอนอ่านเล่นที่โซฟาด้วย อยู่กับเจิ้นถึงจะไม่ได้คุยกันแต่ก็ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย
ผมคิดว่าเจิ้นเป็น Safe Zone ของผม...ไม่ว่าจะกลัว จะตกใจ หรือมีเรื่องอะไรถ้าผมอยู่กับเจิ้นทุกอย่างมันโอเคขึ้นมากๆเลยแหละ
ตอนเย็นคุณป้าแม่บ้านทำหม้อไฟให้กิน มีเนื้อแพะที่ผมเลือกเองด้วย คุณป้าแม่บ้านเอ่ยชมผมว่าเลือกเก่งแต่จริงๆแล้วก็คือผมโทรถามบ่อยด้วย
“เป็นเชฟมูนนี่เข้าไปทุกวัน เก่งจัง”
“เจิ้นกินเยอะๆนะ อันนี้จันทร์ก็เลือกเอง”
ผมอารมณ์ดีมากๆถึงจะไม่ได้ทำน้ำซุปหรือน้ำจิ้มเองก็เถอะ แต่เพราะทั้งคุณป้าแม่บ้านทั้งเจิ้นชมผมก็เลยบ้ายอตามไปด้วย หลังกินอิ่มเจิ้นก็จูงมือผมเดินเล่นด้านนอกไปให้อาหารนกแล้วก็ไปนั่งเล่นกันที่ริมสระ หน้าร้อนแบบนี้ลมเย็นๆริมสระน้ำก็ทำให้สบายตัวจนเรามานั่งแช่ขากันบ่อยๆ
“วันเกิดปีนี้อยากได้อะไร?”
“จันทร์...ไม่รู้ เจิ้นล่ะ?”
“อยากให้จันทร์รักพี่เยอะๆ”
“นี่เยอะแล้วนะ”
“เยอะกว่านี้อีก ได้ไหม?”
“โหยยย นี่ก็เป็นโลกทั้งใบของจันทร์แล้วอ่ะ”
“หึหึ... พี่อยากเป็นจักรวาลของจันทร์ โลกมันเล็กไป”
“โลภมากลาภหายนะ”
“ลาภหายได้ แต่จันทร์หายไม่ได้ ไม่ให้หาย”
ผมหัวเราะกับคำพูดเจิ้น นานๆทีเขาจะชอบมีมุกแบบนี้มาคุยกับผม เรานั่งเล่นกันอยู่สักพักก็ไปอาบน้ำนอน คุณป้าแม่บ้านถือนมเข้ามาให้รอจนผมกินหมดก็บอกฝันดีแล้วก็ออกไป ส่วนผมก็จมไปกับอ้อมกอดเจิ้น
“ไอ้เจิ้นมันหลอกเด็กไว้ น้องจันทร์โคตรตกใจตอนกูบอกแพรอยากเป็นแฟนเจิ้น หน้าน้องนี่แบบเหมือนใครอยากเป็นแฟนเจิ้นต้องเป็นโรคจิต ฮ่าๆๆๆ”
คนโดนนินทาขมวดคิ้วยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ปล่อยให้เพื่อนเผาตัวเองต่ออย่างเมามันส์
“แล้วมึงไปเสือกเรื่องครอบครัวไอ้เจิ้นได้ไงวะ”
“ก็หลังจากไอ้เจิ้นบอกว่าให้พวกเราช่วยกันแพรออกใช่มะ กูก็เดินห้างกะจะไปสั่งเค้กไอติม ดันเจอแพรนั่งคุยกับน้อง น้องทำหน้าจะร้องไห้แล้วกูเลยเข้าไปช่วยไง พระเอกถูกที่ถูกเวลาสุดๆ”
“ฮ่าๆๆ แพรก็พยายามว่ะ แต่เขาก็ไม่รู้นี่หว่าว่าโดนดีดไปอยู่โซนอันตรายไปทำว่าที่เมียเด็กของเจิ้นตกใจวิ่งหนีกลับบ้าน”
“คงบังเอิญเดินเจอน้องพอดีเลยรีบไปทัก น้องก็จะไปสู้อะไรแพรได้ อย่างกับกระต่ายถูกลากไปทำสัญญาปิศาจ”
“พวกมึงก็เว่อไป แพรเขาก็ดี แต่โชคไม่ดีมาติดใจเจิ้น จริงๆเขาก็น่าจะทำการบ้านมาก่อนว่าเจิ้นมันโนสนโนแคร์สาวๆในวงการ นางเอกเบอร์ไหนก็ไม่เอา”
“มันก็โนสนทั้งโลกนั่นแหละนอกจากเด็กในปกครองตัวเอง”
“เลิกพูดได้แล้ว”
คนโดนนินทาระยะเผาขนเกินความจำเป็นโคลงหัวเบาๆ แต่เพื่อนก็ยังทับถมกันต่อ เสียงเพลงในเล้าจ์หรูเปลี่ยนเป็นทำนองสนุกขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปสักพัก
วันนี้เจิ้นโดนลากให้มาดื่มหลังจากเพื่อนสนิทที่ไปช่วยจันทร์ไว้คันปากอยากนินทาเลยต้องมารวมกลุ่มกันในคืนวันศุกร์ แต่เพราะเป็นนักธุรกิจชั่วโมงเต็มกันทั้งกลุ่มจะให้ไปนั่งผับดัง เพลงมันส์ก็ไม่ใช่สไตล์ เล้าจ์หรูในโรงแรมที่เป็นสมาชิกจึงเป็นสถานที่รวมกลุ่มกันมากกว่า
บางคนก็แต่งงานแล้วและยังมีประเภทเกรงใจแฟน รวมถึงไม่อยากยุ่งกับใครแบบเจิ้น การมีพื้นที่ส่วนตัวก็เป็นทางเลือกที่ดี
บทสนทนาปรับเปลี่ยนไปในเรื่องงานการลงทุนตามประสาคนสนใจเรื่องเงินและเศรษฐกิจ และพอบทสนทนาเข้าไปสู่เรื่องเงินเจิ้นก็มีความเห็นร่วมกับเพื่อมากขึ้น
“แหม...เรื่องเงินล่ะพูดมาก เรื่องหัวใจล่ะโง่”
“ไอ้เหี้ย”
เสียงหัวเราะดังทั้งโต๊ะ จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบห้าทุ่มกว่า เครื่องดื่มหลากชนิดเริ่มล้นโต๊ะ เสียงหัวเราะมากขึ้นกว่าทุกทีเหมือนสติที่เริ่มไปตามน้ำเมา
มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่น เจิ้นเอ่ยขอตัวเพื่อนออกไปด้านนอก เบอร์ที่นึกว่าเจ้าของอาจจะหลับไปแล้วเพราะไม่ใช่เวลานอนปกติของเจ้าตัว
“มูนนี่ยังไม่นอนอีก?”
“เจิ้น...จันทร์ฝันร้าย ฮึก... เจิ้นอยู่ไหนหรอ ใกล้กลับยัง จันทร์กลัว”
น้ำเสียงอ้อนเหมือนทุกครั้งที่พาให้ใจอ่อนปนกับเสียงร้องไห้เล็กๆ มันช่างน่าเอ็นดูแล้วก็เป็นห่วงจนต้องเอ่ยปากว่ากำลังกลับ
“เปิดไฟไว้นะ ไม่มีอะไรหรอก สินเชื่ออยู่ด้วยไหม? เดี๋ยวพี่รีบกลับ”
“กอดสินเชื่ออยู่....เจิ้นไม่วางสายได้ไหม จันทร์...ไม่กล้าอยู่คนเดียว”
“ครับ ไม่วางเนอะ เดี๋ยวเสียงดังหน่อยนะพี่จะเข้าไปบอกเพื่อนว่าจะกลับแล้ว”
ขายาวพาตัวเองเข้าไปลาเพื่อน โดนประท้วงนิดหน่อยแต่พอยกโทรศัพท์ที่มีรูปเด็กผู้ชายที่ทุกคนรู้จักเลยยอมปล่อยกลับ คำประท้วงกลายเป็นคำแซวว่าต้องกลับไปกกเด็ก เจิ้นส่ายหัวกับความกวนประสาทของเพื่อนแล้วเดินออกมา
เสียงเล็กๆหงอยๆยังชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ เจิ้นพยายามตอบกลับเท่าที่ทำได้ โชคดีที่โรงแรมไม่ได้อยู่ไกลจากช่อฟ้านักและถนนสุขุมวิทตอนเกือบเที่ยงคืนก็รถไม่ติดแล้ว ไม่ถึงห้านาทีก็มาถึงช่อฟ้า กระต่ายตาบวมรีบวางมือถือแล้ววิ่งมากอดทันทีที่เจิ้นเปิดประตูห้องนอน
“ฮึก....”
“ไม่เป็นไรแล้วนะ พี่อยู่นี่”
“จันทร์ฝันร้ายมากเลย ฮืออ”
“ชู่ว...แค่ฝันนะครับ นอนต่อนะ เดี๋ยวพี่อาบน้ำก่อน”
“ไม่เอา... จันทร์...เข้าไปด้วยได้ไหม? ไปรอเจิ้นในห้องน้ำ”
รอยยิ้มจางแตะมุมปากก่อนจะอุ้มคนงอแงเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน แขนแกร่งวางคนตัวเล็กให้นั่งบนขอบอ่านล่างหน้า ก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อผ้าตัวเองออก ตาแดงที่ฉ่ำน้ำด้วยความกลัวเบิกกว้างก่อนจะก้มหน้าหงุด ริ้วแดงที่แก้มขาวทำให้อารมณ์ที่กรึ่มๆชักทวีความรุนแรงจนต้องก้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหูเล็ก
“เขินหรอ?”
“ฮื่อออ รีบไปอาบน้ำเลยนะ”
มือเล็กพยายามดันแผ่นอกเปล่าเปลือยของคนเจ้าเล่ห์ออกจากตัว เจิ้นแกล้งคนเขินจนพอใจก็รีบเข้าไปอาบน้ำแม้ใจจริงอยากจะทำมากกว่านี้แต่มันดึกแล้ว
(ต่อด้านล่าง)
-
เจิ้นมีกลิ่นเหล้าอยู่รอบตัวแม้เขาจะอาบน้ำแปรงฟันแล้ว แต่ตอนจูบก็ยังมีรสเหล้าขมๆติดปลายลิ้นอยู่อ่ะ... ผมฝันร้าย ในฝันมันน่ากลัว...มีผู้หญิงที่ผมเห็นหน้าไม่ชัดดึงผมออกจากเจิ้น เจิ้นวิ่งตามมาแต่ผู้หญิงคนนั้นก็เดินเร็วจนเจิ้นตามไม่ทัน ผมร้องไห้แต่แรงจะขืนตัวเองกลับไปก็มีไม่พอ สุดท้ายเจิ้นก็หายไปจากสายตา
“ไม่มีวันที่จะได้อยู่กับเจิ้นหรอก ฉันไม่ยอม”
เสียงแหลมสูงเหมือนแม่มดดังขึ้น ผมร้องไห้จนสะดุ้งตื่นรีบโทรหาเจิ้น ฝันแบบนี้มันน่ากลัวมาก มันเหมือนจริงเกินไปเพราะผมจำได้ทุกฉากทุกตอนต่างจากฝันอื่นๆที่มันค่อนข้างจะเลือนลางเวลาตื่น
“ไม่มีใครแยกพี่จากจันทร์ได้หรอก...แค่ฝันนะ สงสัยตกใจเรื่องแพรใช่ไหม?”
ผมก็คิดแบบนั้น ผมน่าจะตกใจเรื่องแพร พิมพิลาจนฝันร้าย เจิ้นกอดผมแน่นมือหนาลูบแผ่นหลังผมจนผมเริ่มเคลิ้มหลับ เจิ้นจูบผมไปทั่วหน้า กลิ่นเหล้าผสมกลิ่นสบู่และยาสีฟันปะปนจนผมมึนงงแต่ก็รู้สึกดี
แต่ความกังวลไร้สาเหตุมันก็ยังตกค้างอยู่ในอก ผมรู้สึกว่าฝันร้ายของผมมันเกาะกินความสุขของผมอย่างน่าประหลาด มันเหมือนจริงเกินไป...ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร อาจจะเป็นแพร พิมพิลาก็ได้ที่ผมจินตนาการใส่ความฝันไปเอง
“ไปดูดวงไหม?”
เพื่อนในกลุ่มเสนอขึ้นมา ทุกคนก็พากันตื่นเต้นจนนัดวันพาผมไปดูดวง ผมก็งงๆว่าทำไมทุกคนจริงจังเรื่องจะดูดวงก็เลยขอเจิ้นไปเที่ยวกับเพื่อน
คนที่มาดูให้ไม่เหมือนหมอดูในหนังเลยแต่เป็นเด็กวัยรุ่นในกลุ่มเพื่อนคณะของเพื่อนผมอีกที เพื่อนบอกว่าคนนี้มีจิตสัมผัสแล้วก็ไม่รับดูง่ายๆ มันคงจะตลกหน่อยๆที่ผู้ชายเจ็ดคนนั่งล้อมผู้ชายท่าทางสุภาพหนึ่งคนอย่างตั้งใจ ตอนแรกผมก็ไม่อิน แต่พอทุกคนอินก็เลยอินด้วยแอบลุ้นไปอีกคน
“นารีเป็นภัย... ผู้หญิงในฝันแทนที่อุปสรรคในชีวิต เจ้าจันทร์เป็นคนดวงดีมาก ผู้ใหญ่อุปถัมภ์ดูแล แต่ดาวศัตรูตกที่ผู้หญิง....นารีเป็นภัย”
“จันทร์อยู่กับใครหรอ? คนที่อยู่กับจันทร์ที่ดูแลจันทร์อยู่น่ะ...ไม่ธรรมดาเลยนะ ถ้าได้วันเกิดมาอาจจะเห็นชัดขึ้นแต่เขาดูแลจันทร์อยู่ ดูแลมานานแล้วด้วย อยู่กับเขาก็ช่วยดึงให้จันทร์โชคดี ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก แต่อย่างที่บอกชีวิตก็ต้องมีอุปสรรคกันบ้าง....ฝันที่ชัดแบบนั้นของจันทร์น่าจะเป็นฝันบอกเหตุ แล้วน่าจะเป็นผู้หญิงที่เคยพูดคุยกัน เราไม่เห็นชัดๆ เซนซิทีฟ ต้องระวังตัวเองดีๆ หมดแล้วล่ะ”
“เหี้ยขนลุกว่ะ”
เพื่อนพากันตื่นเต้นซึ่งผมก็ตื่นเต้นไปด้วย...มันแม่นตรงที่ว่าผมอยู่กับเจิ้นแต่คนนอกไม่รู้หรอกว่าบ้านเราแบ่งบ้านกันอยู่ยังไง แล้วเจิ้นก็ดวงชะตาจักรพรรดิแบบที่ซินแสชื่อดังทำนายไว้หลายคน ผมกังวลกับเรื่องนารีเป็นภัยมากกว่า ผู้หญิงที่ผมรู้จักก็มีหลายคน มันไม่ชัดเจนเพราะเขาบอกแค่เคยคุยกัน ก็คุยเยอะนะ....ทั้งเพื่อนในคณะ รุ่นพี่ ใครกันนะ?
“อย่าคิดมากเลยนะ ถึงจะบอกว่านารีเป็นภัยแต่ก็สู้ดาวจักรพรรดิไม่ได้หรอก แค่อยากให้จันทร์ระวังตัวไว้เฉยๆ เทพเจ้านี่รักจันทร์น่าดู อุปสรรคในชีวิตแทบไม่มีเลย”
ผมกลับไปเล่าเรื่องดูดวงให้เจิ้นฟัง เจิ้นถามนิดหน่อยก่อนจะบอกให้ฟังหูไว้หูเพราะหมอดูก็มาคู่กับหมอเดา แต่เจิ้นรับปากจะเชิญซินแสมาดูดวงให้อีกทีเพราะเจิ้นก็เริ่มกังวลตามผมไปอีกคน
“ไม่ผิด...นารีเป็นภัย คนใกล้ตัว สนิทสนม....ดวงนารีตกที่ความทรยศ ปิดบัง คนๆนี้หลอกลวงแต่ไม่ได้ทำอันตราย ไม่คาบเกี่ยวกันมากนัก แต่เขาอาจจะนำความเดือดร้อนมาให้ ไม่สบายกายไม่สบายใจ แต่เจิ้นดวงแข็งกว่า หนูต้องอยู่กับเจิ้นไว้เพราะดวงเราน่ะอ่อน เป็นลูกแก้วมังกรก็จริงแต่แก้วมันก็แตกง่าย เจิ้นต้องดูแลดีๆ ขี้แยด้วยนะเรา โดนทั้งบ้านโอ๋ใช่ไหม”
ผมหัวเราะแหะๆ เจิ้นก็ขำไปกับคำพูดซินแสด้วยอีกคน หลังจากผมกังวลใส่เจิ้นไม่เลิก พูดแล้วพูดอีก เจิ้นก็รีบให้คนเชิญซินแสมาก่อนผมจะสติแตกตายก่อน ซินแสคนนี้เป็นคนสนิทของคุณปู่ เป็นคนแรกๆที่ทำนายดวงชะตาจักรพรรดิของเจิ้นและของผมด้วย
“ชีวิตสุขสบาย อยู่ช่อฟ้านี่ดีนะ ฮวงจุ้ยดี ไม่ต้องย้ายไปไหนล่ะ เพราะเจิ้นก็อยู่ต่ำกว่านี้ไม่ดี ดวงแข็งแบบนี้อยู่ข้างบนดีแล้วจะได้ไม่กระทบกระทั่งเรียกศัตรู ส่วนเจิ้นช่วงนี้งานหนักแต่เทพการเงินเข้าหาอีกแล้ว กำไรช่อฟ้าสิ้นปีนี้ยังไงก็ขึ้นเป็นเท่าตัว รวยไม่รู้เรื่อง”
“แล้วผมรวยด้วยไหมอ่ะ...”
“ดวงเราน่ะไม่ได้หาเงินหรอก มีแต่ใช้เงิน เนี่ยเส้นชะตามันบอกเลยว่าไม่ได้ทำงาน ทำไปก็ไม่รอด อยู่ในบ้านดีกว่า เรียนก็ไม่ค่อยเก่ง อ้อนเก่งอย่างเดียว แต่ดวงดีนำทรัพย์นำโชคให้กับคนในบ้าน เป็นแมวกวัก ฮ่าๆ”
หน้าผมคงมุ่ยไปแล้วเพราะก็เรียนไม่ค่อยเก่งจริงๆด้วยแต่ผมมีความฝันอยากจะทำงานกับเจิ้นนี่! ไม่งั้นจะเรียนการเงินทำไมเล่า แล้วผมก็ไม่อยากเป็นแมวกวักด้วย อยากทำงานเท่ๆ แบบในหนังที่ยืนพูดเยอะๆในห้องประชุมอ้ะ
“งอนแล้วครับ...ปากเป็ดเชียว”
“ฮ่าๆ บอกแล้วว่าขี้งอน ทำตัวดีๆหน่อยอย่าให้เจิ้นเขาหนักใจเยอะนะ อ้อ... พระอาทิตย์ใกล้จะมาหาแล้วนะ เรานี่ถูกโฉลกกับพระอาทิตย์เหมือนกัน แต่พระอาทิตย์มันก็พาความร้อนมาด้วย ไม่โดนเราตรงๆหรอกน่าจะญาติรอบข้างมากกว่าเพราะดวงเจิ้นค้ำจุนอยู่ พระอาทิตย์กับจักรพรรดิก็เกื้อกูลกัน ทำธุรกิจด้วยกันก็เหมาะนะเจิ้น”
“หยาง? รึเปล่าครับ”
“ไม่รู้สิ ฉันไม่เคยติดต่อกับตระกูลหยาง เขามีซินแสของเขา แต่ตระกูลหยางก็ตรงตัว แปลว่าพระอาทิตย์ คนละงานคนละเงินแต่เกื้อกูลกัน พระอาทิตย์พระจันทร์ เหมาะสมใช่ได้”
ผมเคยได้ยินชื่อตระกูลหยางมาบ้าง แต่มันแนวจีนๆไปหน่อยเพราะเป็นตระกูลทางฝั่งแผ่นดินใหญ่ที่คุณปู่กับพ่อเคยเอ่ยถึง เจิ้นก็คงรู้จัก
“เอาล่ะ เจ้าหนูพระจันทร์เป็นเด็กดีอย่าซนให้เจิ้นปวดหัวล่ะ ...ส่วนเจิ้นฤกษ์ที่ดีที่สุดที่ปู่เราถามไว้น่ะ...อีกสองปีกว่า นอกนั้นก็ฤกษ์สะดวก แต่อยากให้รอก่อนเพราะมันวันท้องฟ้าเปิด เหมาะที่สุด”
“ครับ...ไม่รีบครับ ช่วงนั้นก็พอดีจันทร์อายุยี่สิบเอ็ดเหมือนกัน”
ผมกับเจิ้นไปส่งซินแสกลับบ้านแล้วขึ้นมากินข้าวกัน พอซินแสพูดย้ำผมก็สบายใจขึ้นหน่อย ถึงจะงอนที่เขาหาว่าผมงอแงเหลาะแหละก็เถอะ แต่เจิ้นก็ขำๆไม่งอนแล้วก็ได้
“ฤกษ์อะไรหรอเจิ้น เจิ้นจะทำอะไรหรอ”
“ย้ายชื่อจันทร์เข้าช่อฟ้า มาอยู่กับพี่นะ...ที่นี่ แบบเป็นทางการ”
“จันทร์จะได้เป็นเจ้าของช่อฟ้าแล้วด้วยหรอ ไม่ต้องทำป้ายชื่อเองแล้วใช่ไหม?”
ผมนึกถึงตอนตัวเองทำป้ายชื่อไปจองห้องสามเหลี่ยมดูดาวของตัวเองแล้วก็หงุดหงิดทุกที หลงคิดว่ามันจะเป็นของผมแต่ไม่ใช่...เจ้าของเขาดูกันที่ชื่อบนโฉนดที่เป็นชื่อเจิ้นต่างหาก
“....ของจันทร์ตั้งแต่เสาเข็มยันยอดหลังคาเลย แถมพี่ไปด้วย”
“โห....ไม่เอาของแถมได้ไหม โอ๋ ล้อเล่นนะไม่ขมวดคิ้วน้า”
รู้สึกดีจัง...ผมจะได้มีชื่อในช่อฟ้าแล้ว ถึงจะไม่ใช่เจ้าของโฉนดที่ดินแต่ก็มาอยู่เต็มตัวแล้วนะ ไม่ได้อยู่นนทบุรีแล้วแหละ ผมโทรหาแม่เล่าเรื่องกำหนดการนี้ให้ฟัง แม่ตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมเล่าอีกรอบให้พ่อฟังพ่อหัวเราะแล้วก็หาว่าผมเห่อเพราะมันอีกตั้งสองปีกว่า ผมก็อายุยี่สิบเอ็ดโน่น
“ยิ้มอะไร นอนได้แล้ว”
“มีความสุขอ้ะ จะได้มาอยู่ช่อฟ้าของเจิ้นแบบ official แล้ว จะยึดให้หมดเลย”
“เฮ้อ...พี่โดนยึดแล้วหรอ?”
“อื้อออ ยึดหมดเลยยย ของเจิ้นเป็นของจันทร์หมดเลย จะเคี้ยวๆๆแล้วก็กลืนไปอยู่ในพุงให้หมด”
ผมลูบพุงกลมๆของตัวเองให้เจิ้นดู ตอนนี้ผมเริ่มอ้วนขึ้นมานิดหน่อยแล้วแม้เจิ้นจะบอกว่ายังผอมไปก็เถอะ กินข้าวกับเจิ้นทุกวันทำให้ผมกินเยอะมากกว่าเดิม
“งั้น... ก่อนพี่จะโดนกิน พี่ขอกินจันทร์ก่อนแล้วกัน ไว้ประกอบการตัดสินใจว่าของแถมอย่างพี่มีคุณภาพพอไหม”
“อ้ะ เดี๋ยว อื้อออออออ”
แล้วผมก็โดนเจิ้นกิน....กินจนหมดแรง จมน้ำ แล้วก็หายใจไม่ออก แล้วก็ล่องลอย เจิ้นตั้งใจกินจนผมหมดแรง ไม่รู้เจิ้นเอาแรงมาจากไหนถึงกินแล้วกินอีก กิน-ทั้ง-คืน!!!!
==================
ตอนนี้ยาวอีกแล้ว แหะๆ ช่วงต่อของเรื่องไปช่วงหลังนะคะ อิอิ ผ่านพ้นครึ่งเรื่องไปแว้ววว เราว่ามีคนเดาถูกแน่เลยว่าใครเป็นนารีเป็นภัย ทำเป็นไม่รู้เรื่องก่อนนะ 555+ เรื่องนี้ปมบางๆอ่านไม่ยาก เดาง่ายๆ จุ๊ๆ
ใครเดาได้บ้างว่าฤกษ์ที่เจิ้นถามเป็นฤกษ์อะไรรรรร ใบ้สุดอะไรสุด 5555555555+
เจอกันอีกทีปีใหม่เลยนะคะ ไปเที่ยวที่ไหนระวังการเดินทางด้วยนะจ๊ะ มีความสุขมากๆ ขอให้สิ่งดีๆเข้ามาในปีหน้าเยอะๆ ร่ำรวยเงินทอง สมหวังดังปรารถนาทุกประการค่า
-
รอวันแตงงานคริคริ ดวงราชินีชัดๆเลยน้อหนูจันทร์
-
ชะนี เอ้ย! นารีนางไหนกล้ามาเป็นภัยต่อหนูจันทร์แม่จะจับให้เจิ้นจัดการให้หมอบ!
-
:man1:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วกระชุ่มกระชวยหัวใจ บอกเลยนารีที่ไหนก็สู้จันทร์ไม่ได้หรอกก
-
เจิ้นดูแลจันทร์ดีๆนะ ช่วงนี้แบบใกล้ชิด เหมือนตอนไนท์แคร์หน่อย :hao7:
-
นารีนางนั้นอาจจะเป็นแม่ของจันทร์แน่เลยอ่ะ
-
แพใช่ไหมค่ะนารีมหาภัย
อีก2ปีนี่คือฤกษ์แต่งงานหรือเปล่าค่ะ
-
"กิน ทั้ง คืน" :katai2-1: :katai2-1:
ดีต่อใจจริงๆ :hao6: :o8: :jul1:
-
เตรียมสายกั้นประตูเงินประตูทองแปปค่ะ นั่งร้อยรอมูนนี่อีก2ปี อิอิ
-
บอกได้คำเดียวว่าอิจฉาเจ้าจันทร์อิจฉามากกก
-
ฮืออออเขินน ฤกษ์ไรอ่ะเจิ้นนนนนนนนน
นารีนี่แพรหรออ ฮืออดราม่าได้นะอย่าหนักมากทำใตไม่ทันค่าฮือออ :mew3:
-
Happy New Year 2018
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๑ ขอให้ไรท์สุขสันต์ มีความสุขมากๆ
ชูมือตอบเลย ฤกษ์แต่งงาน :o8: :-[ :impress2:
เจิ้นกิน....กินจนหมดแรง กินแล้วกินอีก กิน-ทั้ง-คืน!!!! :z1: :pighaun: :haun4:
เจิ้น มีซ้อมเข้าไปในตัวจันทร์ด้วย :z3: :z3: :z3:
จันทร์หลงเจิ้น เจิ้นก็หลงจันทร์ :ling1:
ดวงของจันทร์ นารีเป็นภัย อีกและ
ใช่แพร พิมพิลา อีกหรืิอเปล่า :hao3: ิิิิิิิิ
ดวงของจันทร์ นี่สุดยอดดดด
ส่งเสริมให้เจิ้นเจริญๆ
ว่าแต่ตระกูลหยาง
จะอยากได้จันทร์ไปเพิ่มพูนทรัพย์ตระกูลหยางไหมนะ :hao3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
จันทร์ยึดใจเจิ้น :กอด1: :กอด1: ก็เหมือนยึดไปทั้งหมดแหละ
-
:hao5: คุณพระคุณเจ้า ชะนีมีทำไมคะท่าน ชั้นอิจชาไปปแอีกกกกกกกกกกกกกจริงๆ จันทร์ไม่ตองทำงานก็ได้ลูก สามีหนูรวยมากบอกเลยอยู่อ้อนตามที่ซินแสบอกละค่ะรุ่งแน่ๆ :hao6: ส่วนเจิ้นมันร้ายนะเราร้ายตลอดดดด แต่ดีแล้วที่ไม่มีมาม่าเท่าไร555กลัวใจจจจ และชนีเป็นภัยก็ไม่มีไครหรอกค่ะ เดี๋ยวจะผ่านไปเน้อะ
-
กลัวใจจันทร์ จะโดนหลุมดำกัดมั้ยน้า
-
นารีนางนั้นอาจจะเป็นแม่ของจันทร์แน่เลยอ่ะ
คิดเหมือนกันเลยค่ะ ภาวนาขอให้ไม่ใช่นะ
-
แต่งงาน!!!!
-
อีกสองปีฤกษ์แต่งงานแน่ๆเลย เจ้าจันทร์นุ่มนิ่มจะเป็นของเจิ้นเต็มตัว ฮือ
-
Happy new year na ka :mew1: ... เที่ยวให้สนุกเดินทางปลอดภัยนะค่ะ... กลับมาอย่าลืมเจ้าจันทร์&เจิ้นนะค่ะ... ไม่เอาขอฝากเป็นมมม่าน้าาา :katai1: ห่อเล็กห่อใหญ่ก็ไม่เอานะค่ะ :katai1:
-
ยึดให้หมดเลยมูนนี่ :hao5:
-
จะเป็นคุณดารา หรือว่าคุณแม่ หรือจะมีตัวละครเพิ่ม?
ไม่ว่าเรื่องอะไรก็เข้มแข็งไว้นะหนูจันทร์ เจิ้นเลือกจันทร์เสมอ :กอด1:
-
:pig4:
-
อื้อหือ ดวงดี ชะตาดี เสริมกันไปอีก ดีไปหมดทุกอย่าง
เจ้าจันทร์อย่าห่วงไปเลย อยู่กับเจิ้น คือดีที่สุด
เออ เจิ้นก็สามารถเนาะ เจ้าจันทร์คือทุกอย่าง คือที่สุดจริงๆ
น้องร้องไห้ให้กลับบ้านก็รีบกลับ
น้องนอยด์เรื่องฝัน ก็หาซินแสมาให้
ชีวิตดีมากค่ะ เจ้าจันทร์ เจิ้นรักมาก
นารีไม่ทำอันตราย ไม่สองแม่ก็ป้าแม่บ้านล่ะ ใกล้สุดละ 5555
เพราะคนอื่น ถ้าเจ้าจันทร์ไม่ไปไหนเอง อย่าหวังจะได้เจอใคร
แล้วที่แพรมาเจอคือหวังผล และคิดไม่ซื่อด้วย
ชอบตอนเค้ามุ้งมิ้งกันค่ะ คือโลกนี้ยิ่งกว่าสีชมพู
ยิ่งกว่าทะเลน้ำเชื่อม แถมเจ้าจันทร์ก็ชอบเอาเปรียบเจิ้นด้วย น่ารักไปอีก
-
รอวันแต่งงานนนนนนนนนนน กรี้ด!
น้องจันทร์มูนนี่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยลูก น่ารัก♡♡♡♡♡♡
-
นารีผู้นั้นเป็นใคร! ออกไป๊
-
เด็กอะไรทำไมน่าฟัดขนาดนเน้! ฮื่อ55555
-
อิจฉาดวงเจ้าจันทร์จริงๆอะไรจะดีขนาดนั้นหืมลูกส่วนดวงเจิ้นนี่ได้อ่านกี่ทีๆก็ยังคิดว่าเท่ตลอดเลยจริงๆ และดวงนารีเป็นภัยนี่ไม่อยากคิดว่าจะเป็นแม่เจ้าจันทร์หรอกนะ เพราะแม่ก็น่าจะรู้อะไรๆมาจากพ่อบ้างสิและถ้าแม่ไม่ยอมรับก็น่าจะพูดตั้งแต่เนิ่นๆนะแต่ดวงบอกคนใกล้ตัวนี่จะใช่แพร พิมพิลาจริงๆน่ะเหรอ
-
คุณแม่ น่าสงสัยกว่าดาราอีกอะ เพราะเเพร พิมพิลา เป็นแค่ดาราไงจะทำอะไรได้ แต่คุณแม่ยายนี่ซิ จะฉุดดึงหนูจันทร์แบบในฝัน แล้วเจิ้นตามรึทำอะไรไม่ได้ ดูมีโอกาส
-
เฮ้อ... อีกสองปีเค้าจะได้กันโดยสมบูรณ์แบบ555
-
ไม่ว่านารีคนนั้นจะเป็นใคร แต่เจิ้นต้องจัดการได้อยู่แล้ว มูนนี่อย่ากังวลเลย
-
ดวงราชินีไปอีกกก 555555555
มีอะไรก็บอกเจิ้นนะ
-
หื้มมมม เจิ้นร้ายนะคะคิก~ หึงแม้แต่สินเชื่ออ่าาา
-
เจ้าจันทร์ลูกกกก :กอด1:
สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ :L1:
-
:pig4:
-
นารีเป็นภัย!!
-
กินทั้งคืนเลยเหรอเจิ้น
รู้ว่าเจิ้นไหวแต่สงสารมูนนี่น้อยมั่งนะ
สวัสดีปีใหม่จ้า
-
:jul1: รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้วค่าาา เพิ่งอ่านเมื่อคืนเพราะเพื่อนแนะนำ ยอมรับว่าไม่ชอบแนวนี้ แต่นอมใจความร้ายของเจิ้น และความน่ารักของจันทร์มากๆค่ะ
กรี๊ดดดดดดดมาต่อเร็วๆนะ อยากเห็นเขากินกันง่ะ
-
:mew1: สวัสดีปีใหม่จ้ะ ขอให้โชคดีมีชัย มั่งมีศรีสุขจ้า เป็นของขวัญฤดีใหม่ดีจ้ะ และมูนนี่น่ารักมากเริ่มเก่งกล้าขึ้นทุกวัน 555
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
นารีเป็นภัยนี่แม่จันทร์แน่ๆ ส่วนแพรนี่ทำไรไม่ได้หรอก ได้แค่แสบๆคันๆอ่ะ เพราะเจิ้นเก่ง อีก2ปีแต่งงาน ย้ายเข้าอย่างเป็นทางการ ดีจังเลยลูก
-
ละมุนใจเหลือเกิน ชอบบบบบ นารีนี้ใครหน๊อออออ คิดว่าไม่ใช่แพรเพราะมันดูโต้งๆไป แล้วใครละ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1:
-
:m3: :m3: :m3:
-
น่าร้ากกก
ปล.สวัสดีปีใหม่ค่าา ย้อนหลังนิดนึง ยังทันเนอะ 5555
-
:katai5:
-
Happy New Year
“เจิ้น อย่าเพิ่งซนได้ไหม จันทร์กำลังทำกับข้าวนะ!”
วันหยุดปีใหม่ผมกับเจิ้นก็ไม่ได้ไปไหนเพราะคนเยอะไปหมด เจิ้นก็โหมงานหนักก่อนจะวันหยุดยาวทำให้อยากพักมากกว่าผมเลยตั้งใจจะทำกิจกรรมพักผ่อนที่ทำได้ในบ้านอย่างการทำหม้อไฟ
บ้านเราไม่ค่อยชอบกินปิ้งย่างเพราะมันไม่ดีต่อสุขภาพ เจิ้นไม่ค่อยอยากให้ผมกิน แล้วบ้านเราก็ติดจะกินพวกซุป น้ำแกงตามประสาคนจีนก็เลยชอบหม้อไฟกัน
ผมก็ตั้งใจเตรียมของทำน้ำซุปแต่เจิ้นก็ไม่ให้ความร่วมมือกับหม้อไฟปีใหม่ผมเลย! มายืนกอดหลังอยู่นั่น พอผมเดินไปทางซ้ายทางขวาก็ต้องพาเจิ้นไปด้วย แล้วเจิ้นก็ตัวโต ตัวก็หนัก แล้วยังรัดเป็นปลาหมึกอีก พอว่าก็ขำแต่ไม่ยอมปล่อย
“จะกินไหมหม้อไฟ จันทร์จะโมโหแล้วนะ”
“จันทร์จะเอาแครอทฟาดหัวพี่หรอ...ใจร้ายจัง”
เจิ้นแกล้งทำหน้าตกใจกับแครอทอันใหญ่ในมือผม ฮึ่ย ก็จะเอามีดไปขู่เจิ้นได้ยังไงล่ะอันตรายก็ต้องแครอทนี่แหละ ผมล่ะเหนื่อยใจมากเลยสุดท้ายกว่าเจิ้นจะยอมเลิกกวนผมก็ต้องโดนเจิ้นจูบแล้วจูบอีก แถมยังเป็นลุงหื่นจะชวนเข้าห้องนอนอย่างเดียว หม้อไฟเกือบไม่ได้กินแล้ว!
“อ่ะ เจิ้นกินนี่อร่อย”
“เจิ้นอันนี้อีกกก”
“อันนี้จันทร์ซื้อมาให้เจิ้นเลย”
“พอแล้วจันทร์ กินเองบ้าง... อ้าปาก พี่ป้อน”
ผมอ้าปากรับลูกชิ้นปลาหมึกเข้าปาก หม้อไฟทำเองสูตรคุณป้าแม่บ้านที่ถ่ายทอดวิทยายุทธ์ไว้ให้ผมอร่อยมาก แล้วยิ่งเห็นเจิ้นกินเยอะก็รู้สึกดีจัง มันมีความสุขมากๆเลยอ่ะเวลาทำกับข้าวแล้วคนที่บ้านชอบฝีมือเรา
“เคี้ยวช้าๆหน่อยจันทร์ เดี๋ยวติดคอ เคี้ยวให้หมดก่อนค่อยพูดด้วย”
เจิ้นยังคงเป็นตาลุงขี้บ่น จะกี่ปีๆเจิ้นก็ไม่เคยเปลี่ยน เป็นห่วงผมทุกเรื่องตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วผมก็เคยตัวสุดๆ อายุสามสิบแล้วก็ยังชอบให้เจิ้นดูแล เจอเพื่อนเก่าทีไรทุกคนก็ชอบบอกว่าผมเหมือนเด็กไม่ยอมโต แถมถูกแซวว่าเจิ้นเลี้ยงต้อยผมอีก ก็คงจริงมั้ง... หงุดหงิดแต่ก็เถียงไม่ออกอ้ะ
เรากินหม้อไฟกันเสร็จเจิ้นก็ช่วยผมล้างจาน คราวนี้ต้องยอมให้เจิ้นช่วยล้างเพราะเดี๋ยวจะเคาน์ดาวน์ไม่ทัน กว่าผมจะเคี้ยวๆๆเจ้าหม้อไฟของผมจนหมดก็เกือบห้าทุ่มแล้ว เรายังมีโปรแกรมกิจกรรมอีกอย่างก่อนเคาน์ดาวน์ด้วย
“เจิ้นไปอาบน้ำเร็ววว เราต้องใส่ชุดคุณกระต่ายนะ”
แบรนด์กระต่ายของสินเชื่อทำคอลเลคชั่นชุดนอนกระต่ายรุ่นลิมิเต็ดให้สั่งซื้อ มันสามารถสั่งตัดตามไซส์ได้ผมเลยรีบไปจับจองเพื่อเอามาใส่ข้ามปีกับเจิ้น เราก็มีชุดนอนลายนี้แล้วแต่มันก็หลายปีแล้วอ่ะ อันนี้รุ่นใหม่ ใส่ชุดใหม่ข้ามปีมันก็ดีกว่า
“ไปอาบพร้อมพี่เลยป่ะ เดี๋ยวไม่ทัน”
จะปฏิเสธมันก็ไม่ทันเพราะเจิ้นแทบจะอุ้มผมเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน การอาบน้ำด้วยกันก็เป็นกิจกรรมที่เจิ้นชอบมาก ตาเจิ้นจะวิบวับแล้วก็มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และที่สำคัญคือเจิ้นก็จะชอบยุบยับกับตัวผมเวลาเราอาบน้ำด้วยกัน ตาลุงปลาหมึกจะจับตรงนั้นตรงนี้จนผมหมดแรงเราถึงได้อาบน้ำกันนั่นแหละ
“ฮื่อออ เจิ้นน อะ อย่า...”
“ปากไม่ตรงกับใจ...อย่าอะไรกอดคอพี่แน่นเชียว”
“งื้อออ เอานิ้วออกไปนะ”
“จันทร์ก็ ปล่อย พี่สิ... รัดไว้ทำไมล่ะ”
กว่าเราจะออกจากห้องน้ำก็อีกยี่สิบนาทีเป็นปีใหม่ ตัวผมเปื่อย มึนงง และหมดแรง แต่เจิ้นกลับฟิตปั๋ง สดชื่นเพราะสูบวิญญาณผมไปจนหมด
เจิ้นหยิบแชมเปญที่ลูกค้าให้มาหมาดๆมาดื่มในคืนนี้ เรานั่งกันในเก๋งจีนมีผ้าห่มผืนนิ่มห่มคลุมตัวผมที่นั่งตักเจิ้นอีกที ลมเอื่อยๆกับแสงไฟด้านนอกทำให้กลิ่นแชมเปญหอมๆดูเย้ายวนโดยเฉพาะเมื่อเจิ้นป้อมผมด้วยปากเขา
จากช่อฟ้าจะเห็นพลุตามสถานที่ต่างๆที่เฉลิมฉลองเทศกาลชัดแจ๋วเพราะเราอยู่บนยอดตึกสูง บางคนชอบเคาน์ดาวน์ในสถานที่ดังๆ บางคนก็ร้องคาราโอเกะข้ามปี ผมกับเจิ้นไม่ได้ชอบร้องเพลงกันทั้งคู่ เราชอบฉลองเทศกาลกันสองคนเงียบๆในบ้าน
ผมมีความสุขที่เราอยู่กับบ้าน กินข้าว ดูหนังและจิบไวน์ หรือเครื่องดื่มดีๆด้วยกัน เจิ้นทำงานหนักจนไม่มีเวลาและเขาชอบรู้สึกผิดที่ไม่ค่อยได้พาผมไปไหน
และความสุขของผมมันก็ช่างน้อยนิดเพียงแค่ได้อยู่ด้วยกัน...เจิ้นอาจจะสงสารหรือเห็นใจที่ผมใช้ชีวิตเหมือนถูกขังไว้บนหอคอยเขาเลยแทบไม่ไปกินข้าวนอกบ้านถ้าไม่จำเป็น หรือถ้าไปก็ไปด้วยกัน
ผมก็เคยฝันว่าอยากจะเป็นคนโลภมากกว่านี้ อยากจะไปเที่ยวด้วยกัน จับมือ ดูหนัง ไปต่างประเทศ แต่...ผมชินแล้วที่จะเป็นแบบนี้ อยู่ในอาณาจักรเล็กๆบนยอดตึกสูงใช้ชีวิตแค่รอเจิ้นกลับมาทุกๆวัน
ถ้ามีลูกได้ผมคงมีหน้าที่พาลูกไปโรงเรียนเพิ่มมาอีกอย่าง เป็นแม่บ้านอยู่กับบ้านให้เจิ้น ก็เคยน้อยใจที่ผมดูไม่มีพลังอะไรเลย แต่...เจิ้นกลับบอกว่าผมเป็นกำลังใจของเขา ผมคนเดียว
หน้าที่ของผมมันเป็นหน้าที่ของความรัก เพราะรักถึงอยากดูแล และเจิ้นก็ตอบแทนความรักของผมด้วยการรักและดูแลผม เจิ้นไม่เคยทำให้ผมรู้สึกว่ามันน้อยลง
จะเป็นเจิ้นตอนอายุสิบหก ยี่สิบหก สามสิบหก...หรือสี่สิบ เจิ้นไม่เคยปล่อยมือผม เรานอนด้วยกันทุกวัน กินข้าวด้วยกันจนเจิ้นเหมือนเป็นชีวิตของผมไปแล้ว
“ปีใหม่นี้จันทร์ขอให้เจิ้นของจันทร์มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง อยู่ให้จันทร์รักไปตลอดชีวิตนะ จันทร์จะเป็นภรรยาที่ดี แม่บ้านที่ดี คนที่ดีของเจิ้นตลอดไป จันทร์รักเจิ้นนะ รักมากๆเลย”
ผมจุ้บเบาๆที่ปลายคางของผู้ชายที่ผมรักที่สุดในชีวิต แววตาของเจิ้นที่มองผมมันอ่อนโยน...ผมมีความสุขที่รู้ว่ามันเป็นของผมคนเดียวอย่างที่เป็นมาเสมอและจะเป็นตลอดไป
“ปีใหม่นี้พี่ก็ขอให้มูนนี่ของพี่กินอิ่มนอนหลับมีความสุขในทุกๆวัน อยู่กับพี่ไปเรื่อยๆให้พี่รักไปตลอดชีวิต เพราะชีวิตนี้พี่คงรักคนอื่นไม่ได้แล้ว พี่รักจันทร์ ขอบคุณที่เป็นทุกอย่างในชีวิตพี่นะครับ”
เจิ้นเชยคางผมขึ้นไปจูบไล้มาตั้งแต่หน้าผาก สองข้างแก้ม มุมปาก...ก่อนจะจูบผมเนิ่นนาน เป็นจูบช้าๆราวกับละเลียดจิบแชมเปญ ปากผมโดนเจิ้มขบเม้มทีละนิดจนลมหายใจผมชักจะติดขัด ผมแหงนหน้าสูดอากาศเข้าปอดทันทีที่เขาผละออก แต่ดันเป็นการเปิดโอกาสให้เจิ้นได้ทิ้งรอยจูบบนลำคอ
ตาผมพร่าเบลอไปกับสัมผัสของเจิ้น รู้ตัวอีกทีผมก็โดนอุ้มให้ไปนอนอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเรา แก้วแชมเปญถูกเจิ้นย้ายไปวางบนเก้าอี้แล้วเขาก็ปีนโต๊ะขึ้นมา ผมยาวหล่นลงเหมือนม่านกั้นให้ผมไม่อาจละสายตาจากเจิ้นไปได้เลย
“พี่อยากรักจันทร์”
“จันทร์ก็อยากให้เจิ้นรัก...”
ทันทีที่ร่างผมเปล่าเปลือยเสียงพลุวันปีใหม่ก็ดังขึ้นรอบทิศจากที่ต่างๆ ผมเอ่ยปากแฮปปี้นิวเยียร์เจิ้นแบบกระท่อนกระแท่นเพราะเจิ้นกำลังพาตัวเองเข้ามา เสียงกรีดร้องของผมคงกลืนหายไปกับเสียงพลุปีใหม่.... เสียงพลุเงียบลงไปหลังจากดังต่อกันเนิ่นนานและแทนที่ด้วยเสียงเนื้อกระทบกัน
เจิ้นยกสะโพกผมลอยให้เห็นว่าร่างกายเราติดกันขนาดไหน ผมอ้อนวอนให้เจิ้นกัดผมอย่างน่าอาย ฟันของเจิ้นสร้างความพึงพอใจมหาศาล...ก่อนเราจะโบยบินไปพร้อมกันกับคำกระซิบแฮปปี้นิวเยียร์ของเจิ้น
และเจิ้นก็ไม่เคยทำให้ตัวเองขาดทุน เพราะเขายังร้องขอคำอวยพรปีใหม่ของผมอยู่ทั้งคืน ผมเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจจะห้าม...เพราะห้ามไปก็ไม่เคยฟัง เสียงผมเหมือนอากาศธาตุที่ไปไม่ถึงเจิ้นยกเว้นตอนครางเรียกชื่อเจิ้นนั่นแหละ ตาแก่หูหนวกถึงกลับมาหูดี ตัวผมเหนอะหนะเฉอะแฉะและเลอะเทอะจนเจิ้นพอใจผมถึงได้พักผ่อน
“เจิ้น เอาออกไป...จันทร์จะนอน”
“ปีใหม่แล้ว...ให้จันทร์กอดพี่จนเช้าไม่ได้หรอ?”
“ตรงนั้นมันกอดที่ไหนล่ะ เอาออกไปนะ อึดอัด...”
“ให้พี่อยู่ในตัวจันทร์นะ...นะครับ กอดพี่นะเด็กดี”
กอดอะไรเล่า! ตั้งใจจะทิ่มผมอีกรอบล่ะสิไม่ว่า! โอ้ยยทำไมแฟนผมหื่นแบบนี้เนี่ย ขอลงขายมือสองที่ลาซาด้าได้ไหมเอวผมจะพังแล้ว!
================
สวัสดีปีใหม่ทุกคนอยากเป็นทางการ 2018 แล้วเย้ๆ ทั้งชาวไทยบอย เด็กดี รีดอะไรท์ (ยังไม่มีโครงการเพิ่มเว็บอัพนิยายนะคะ เพราะแค่สามอันก็งงแล้ว แหะๆ) ขอให้เป็นปีที่ดีของทุกๆคนเลยนะจ๊ะ
สเปปีใหม่ก็มาแบบกระชั้นชิดหน่อยๆ มาพอหอมปากหอมคอเน๊าะ
สำหรับปี 2018 ก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ <3 ในปีหน้าก็จะมีนิยายรวมเล่มสองเรื่อง คือ กับดักพระจันทร์ และในปกครอง(ถ้าเป็นไปได้) ใครชอบเรื่องไหนก็ขอความกรุณาด้วยน้า กำหนดการต่างๆก็จะแจ้งในแฟนเพจเป็นลำดับๆไป
และอีกเล่มที่จะออกน่าจะเป็นเรื่องสั้นเล่มเล็กที่สำนักพิมพ์หนึ่งได้ติดต่อมา ก็ขอเป็นความลับไว้ก่อนนะคะว่าจะเป็นเรื่องเป็นราวแบบไหน ^^
ขอบคุณนักอ่านหลายๆท่านที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่แบมยังแต่งนิยายได้ไม่ดีนัก จนตอนนี้ก็ดีขึ้น ขอฝากตัวฝากใจไปยาวๆอีกหลายๆปีเลยนะคะ สำหรับเพื่อนนักอ่านและนักเขียนที่ได้รู้จักกันในปี 2017 ที่ผ่านนี้ขอบคุณที่มาทำความรู้จักกันน้า
แบมอ่านทุกเม้น ทุกทวิต(ที่ไม่ค่อยจะขึ้นแทกให้อ่านครบๆเลย) เป็นไปได้ก็อยากคุยกับทุกคนให้เยอะๆกว่านี้ ทักมาคุยกันได้นะคะ ถ้าทางหน้าอัพนิยายไม่สะดวก ทางแฟนเพจตอบแน่นอนจ้า ทวิตอาจจะเมนชั่นจมๆไปบ้าง ฮือๆ
รักนะทุกคน ลัฟยูเวรี่มัช ม๊วฟๆ
แบมแบม
ปล. ขอบคุณแทบจะกราบลงหน้าตักคนที่ช่วยโหวตฌามาในเซ็งเป็ดอวอร์ด 555555+ ฌามาได้ผุดได้เกิดกับเขาสักที คือแบมดีใจมากเพราะตอนอัพคนอ่านเรื่องนี้ค่อนข้างน้อย เลยตื่นเต้นมากๆกับฟีดแบคที่เพิ่งมาหลังจากนิยายจบไปสักพักใหญ่ๆแล้ว คนที่โหวตในปกครองก็ขอบคุณด้วยเช่นกันนะคะ ฝากเจิ้นและ เจ้าจันทร์ ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยต่อไปน้า
-
:haun4: สมเป็นคู่นี้ดี ต้องรักกันข้ามปีถึงจะดี
-
ยิ่งแก่ยิ่งหื่นนะเจิ้น
-
สวัสดีปีใหม่นะคะ ทั้งไรท์แล้วก็เจิ้นกับจันทร์ด้วย
:L1:
-
จันทร์ยังสบายดีอยู่ไหม หลังจากฉลองปีใหม่กับเจิ้นเนี่ย
เจิ้นยิ่งอายุเพิ่มขึ้นก็ยิ่งดูเหมือนหนุ่มขึ้นรึเปล่า 55555
-
:-[ :-[
งู้ยยยยยยย
เจิ้นนนนตะไมหื่นนนนนนนนขนาดเน้!
มูนนี่ เอวพังงหมดดแล้ว หาเศษหาเลยตัลหลอดด
ฮืออออออ.
ใจไม่ดีเลยยงุงิ
-
5555 เจิ้นวัยสี่สิบนี่ก็ไม่หยุดรักเจ้าจันทร์จนน้องเหนื่อยแทบจะเทเจิ้นขายต่อเลยนะะะะ // น่ารักจังเลย เป็นของขวัญปีใหม่ที่ดีต่อใจจริงๆ
-
ขายมาเลยจ้า เจ้าจันทร์
เดี๋ยวพี่ไปซื้อต่อ
-
สวัสดีปีใหม่นะคะแบมแบม ขอให้สมหวังทุกประการ เรารู้สึกว่าในหม้อไฟมียาโด้ปนะคะ
ตาลุงคนนี้นี่กินเด็กมากๆชักจะร้ายขึ้นทุกวันนะ
ขอบคุณค่ะ
-
เจ้าจันทร์จ๋าลงจายเจิ้นมือสองจะดีเหรอลูก คาดว่าจะมีคนแย่งชิงกันจนเว็บล่มก็เป็นได้นะ ฮ่าๆๆ แต่เจิ้นก็ร้ายจริงๆนั่นละ ยิ่งแก่ยิ่งร้ายแต่ก็ยิ่งเซ็กซี่ด้วย งืออ
-
สวัสดีปีใหม่ :3123:
-
สวัสดีปีใหม่ค้าาา
ขอให้มีสุขภาพร่างกายแข็งแรง
มีความสุขตลอดปี
คิดอะไรก็สมหวัง
เราติดตามมาตั้งแต่ทีแรกเลย ชอบมากกก จะติดตามไปตลอด :mew1:
-
กอดต้อนรับปีใหม่ HNY 2018
-
สวัสดีปีใหม่ค่าาา ขอใ้ห้มีความสุขตลอดปี ตลอดไปนะคะ
-
:pig4:
-
จันทร์เรียกเจิ้นว่าลุง ตาลุงหื่น 55555 ชอบอ่ะเห็นภาพเลย แต่ยังไงเจิ้นก็ยังคงเป็นฮอตแดดี้อยู่นะ
ปล. แฮปปี้นิวเยียร์ค่าาา ขอให้เป็นปีที่ดี มีความสุขมากๆนะคะ
-
ยิ่งแก่ยิ่งแซ่บ หูยยยยย
สวัสดีปีใหม่ค่า
-
รอดีลเจิ้นในลาซาด้าค่ะ :mew1:
สวัสดีปัใหม่ค่าาาา
-
เอาสิจันทร์ รอCF พร้อมโอน
-
เจิ้นแรงดีไม่มีตกเลยค่าา น้องจันทร์ก็น่ารักเหมือนเดิม <3
-
Happy New Year 2018
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๑ ขอให้ไรท์สุขสันต์ มีความสุขมากๆ
โอ๊ย............จันทร์ จะประกาศขายเจิ้นมือสองเหรอ o18
จริงๆจันทร์ ก็แค่คิดตอนหงุดหงิดเนื้อตัวเหนียวเหนอะหนะเพราะเจิ้นหื่นเท่านั้น
พอร่างกายปกติ ก็มีแต่ร้องหาแต่เจิ้น :mew4:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยยยเจ้าจันทร์ลูกแม่หนูโดนเจิ้นกอดข้ามปีเลย
-
รักคุณแบมเหมือนกันนะคะ นิยายของคุณแบมช่วยให้เราผ่านช่วงเวลาที่ร้ายๆมาหลายครั้งมากๆเลย หลายๆประโยคหลายๆคำพูดในนิยายมันทำให้เรารู้สึกดีขึ้น (เราเป็นโรคซึมเศร้า) ให้เรารู้สึกว่ายังมีพื้นที่เล็กๆที่ทำให้เราได้ทำอะไรที่ชอบ ได้มีคนที่ชอบอะไรคล้ายๆกัน
บางครั้งก็เมนชั่นไปวอแว55555 ถ้าได้เจอจะขอกอดแรงๆสักครั้งนึงเลย ^^
ปีใหม่แล้วให้คุณแบมมีความสุขมากๆนะคะ ให้มีกำลังแรงใจแต่งนิยายดีดีออกมาอีกเยอะๆ ให้ทุกๆความสุขสมหวังที่ปรารถนาเป็นของคุณแบมน้าาาา รักแหละ ^^
-
ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ก็ยังใส่ชุดกระต่าย น่าร้าก
-
หึ!หึ! อ่านตอนพิเศษแล้วเห็นใจที่รู้ว่าเจิ้นที่จริงๆแล้ว “หื่น” มากต้องอดใจอดกลั้นขนาดไหนที่ต้องรอให้มูนนี่”โตเป็นผู้ใหญ่”
น่ารักทั้ง 2 คนในแบบฉบับของเจิ้นและจันทร์
สวัสดีปีใหม่ค่า…มีความสุขมากๆนะคะคิดหวังอะไรที่ดีๆก็ขอให้สมปรารถนานะคะ
รออ่านและสนับสนุนผลงานตอนต่อไปรวมทั้งเรื่องต่อๆไปด้วยค่ะ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
-
อุแม่เจ้า กอดข้ามปี
-
สวัสดีปีใหม่นะคะ^^
เขาว่าทำอะไรในวันปีใหม่จะได้ทำสิ่งนั้นไปตลอดปี แล้วเจิ้นกับมูนนี่กอดกันข้ามปี... ฮ่าาา :-[
-
กอดกันวันปีใหม่
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
เจิ้นนี่มันเจิ้นจริงๆ5555555 :laugh:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
สบายใจที่รู้ว่าจบแบบนี้ค่ะ จากนี้ก็ไม่กลัวอะไรแล้ว สวัสดีปีใหม่เช่นกันนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :mew1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่า
:mew1: :mew1:
-
:m25: :m25: :m25:
ถัดจาดพี่ฟ้า ก็ขอแบบเจิ้นนี้แหละ
จะหาได้จากที่ไหน ลงขายเลยจันทร์ เรารอซื้อ 5555
รักมั่นคง เลี้ยงดูปูเสื่อกันมาแต่เล็กเด็กน้อย
-
เจิ้นตอน 40 คงแซ่บน่าดู อิอิ
แฮปปี้นิวเยียร์นะคะคุณแบม
รอติดตามผลงานอยู่เสมอน้า
เป็นกำลังใจให้ค่า
-
หนูจะลงขายเจิ้นมือสองหรอลูก เอาเลยลูก เดี๋ยวพี่เก็บตังซื้อ
-
เสมอต้นเสมอปลายตลอดเลยเจิ้น :mew1:
-
Chapter 23 Dad&Mom
วันเกิดของผมกับเจิ้นมาถึงในที่สุด ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากันที่บ้านคุณปู่ ผมได้ขนมอร่อยๆของจีนกล่องใหญ่ เจิ้นได้ชาเหมือนทุกปี ส่วนมากของขวัญของผมมักจะเป็นขนม พ่อกับแม่ผมก็ซื้อเยลลี่ผลไม้เซ็ตใหญ่ให้ พ่อกับแม่เจิ้นก็ให้กิฟต์การ์ดภัตรคารชื่อดังให้ผมไปกินกับเจิ้น
ผู้ใหญ่ไม่ค่อยซื้อของขวัญให้เจิ้น เจิ้นก็ไม่ได้อยากได้อะไรเพราะเจิ้นมีครบทุกอย่าง จริงๆผมก็ไม่ได้อยากได้อะไรเหมือนกันแหละแต่พอได้ของกินมันก็ดีต่อใจจัง
“อายุสิบเก้าแล้วนะจันทร์ ปู่ขอให้จันทร์สุขภาพแข็งแรง มีความสุขมากๆนะลูก”
คุณปู่อวยพรผมคนแรกก่อนจะตามด้วยผู้ใหญ่คนอื่นๆ แล้วก็ปิดท้ายที่เจิ้นหยิบกล่องสี่เหลี่ยมเล็กขึ้นมา มันมีโบว์สีเงินตัดกับกล่องสีน้ำเงินสวย
มันคือนาฬิกาสีขาวที่มีหน้าปัดสวยมากสลักชื่อผมไว้ เจิ้นหยิบมาใส่ให้ผมก่อนจะบอกว่าห้ามถอด ปกติผมก็มีนาฬิกากลายเรือนอยู่แล้วเพราะเพื่อนเจิ้นขายนาฬิกา เวลาออกคอลเลคชั่นใหม่เจิ้นก็จะซื้อมาใส่คู่กับผมแต่อันนี้มันรุ่นพิเศษมั้งเพราะมีชื่อผม JaoMoon
ผมชอบเขียนชื่อตัวเองแบบนี้ ฟอนต์ที่สลักชื่อก็สวยมาก มันวิบวับ พ่อแซวว่าผมเห่อของแพงซึ่งผมก็พยักหน้ารับ ก็มันเห่อจริงๆอ้ะ สวยมากเลย
หลังกินข้าวเราก็ไปนั่งเล่นกัน มีผม แม่ผม แล้วก็แม่เจิ้นนั่งกินขนมกันในสวนเพราะคนอื่นๆไปคุยงานกัน สักพักแม่เจิ้นก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำเหลือแค่ผมกับแม่
“ไหน แม่ขอดูนาฬิกาหน่อย....อืม สวยจังลูก แต่สีขาวมันจะเลอะง่ายหรือเปล่าลูก”
“ผมจะระวังครับ ฮึ่ยยย มันสวยมากเลยอ่ะแม่”
“จ้า ชอบก็ดีแล้ว จันทร์แม่ว่าจะพาจันทร์ไปเยี่ยมตากับยายบ้าง ท่านบ่นหาเพราะจันทร์ไม่เคยไปต่างจังหวัดเลย กลับไปกับแม่หน่อยนะลูก? คุณตาคุณยายแก่แล้วอยากเจอหลานบ้าง”
คุณตาคุณยายในความทรงจำผมมันไม่ชัดเจนนักเพราะผมเคยเจอแค่ตอนตากับยายมาที่บ้านนนทบุรีเมื่อครั้งผมยังเด็ก ผมไม่เคยไปเที่ยวบ้านแม่ที่ต่างจังหวัดเลยสักครั้งเดียว
“เดี๋ยวผมบอกเจิ้น แม่ไปวันไหนครับ ผมจะได้เก็บกระเป๋า”
แม่ยิ้มออกมาแบบโล่งใจที่ผมรับปาก ผมรู้สึกผิดกับแม่จังเพราะผมไม่ค่อยได้อยู่กับแม่เลย แต่พ่อก็ไม่ค่อยอยู่บ้านไปจีนกับปู่ตลอด แล้วพอพ่อไม่อยู่แม่ก็ไปอยู่ต่างจังหวัดแต่ก็ไม่เคยพาผมไปด้วย
เจิ้นไม่ได้ว่าอะไรที่ผมจะไปเที่ยวต่างจังหวัด เขาก็ถามว่าไปยังไง ไปกับใครบ้าง ให้คนขับรถขับไปให้ไหม? ต่างๆนาๆ ผมโทรปรึกษาแม่แต่แม่บอกว่าลุงจะมารับ ผมคุ้นๆว่าแม่มีพี่ชายหนึ่งคน เคยเจอ...แต่ลุงดูเข้ากับพ่อไม่ได้เลยไม่มาอีก แต่ถึงมาผมก็อยู่กับเจิ้นเลยไม่เจอ
ผมไม่ได้คุยเรื่องไปต่างจังหวัดกับพ่อเพราะพ่อกับคุณปู่กลับมาแค่มากินข้าววันเกิดผมกับเจิ้นแล้วก็กลับไปที่จีนแล้ว คุณป้าแม่บ้านช่วยผมจัดกระเป๋าสำหรับหนึ่งอาทิตย์ตามที่แม่บอกไว้ เจิ้นบังคับให้เอานาฬิกาอันใหม่ไปด้วยแล้วก็สินเชื่อ ตอนนี้สินเชื่อหอมมากเพราะวันก่อนคุณป้าแม่บ้านเอาไปซักอบแห้งเพื่อให้ผมเอาไปกอดที่ต่างจังหวัด
เจิ้นบอกให้เอาไปเพราะผมไปค้างนอกบ้านตั้งหนึ่งอาทิตย์เดี๋ยวนอนไม่หลับ มีสินเชื่อไปด้วยดีกว่าทิ้งไว้กับเจิ้นซึ่งผมก็โอเคมากๆ เพราะกลัวแปลกที่ มันไม่เหมือนไปเข้าค่ายที่อย่างมากก็สามวันสองคืน
ก่อนเดินทางหนึ่งวันผมโดนเจิ้นบังคับให้เขียนลิสต์อาหารที่ห้ามกินด้วยตัวเองสองจบ แล้วก็คัดเบอร์ฉุกเฉินทั้งของเจิ้น ของคุณป้าแม่บ้าน ของพี่เลขา พี่บอดี้การ์ดแล้วก็ตำรวจ เจิ้นบอกว่าบ้านตากับยายของผมมันไกล ถ้ามีเรื่องอะไรเขาตามไปหาทันทีมันยากให้โทรหาตำรวจก่อนคนแรกแล้วค่อยโทรหาเขา
ทุกคนทำเป็นเรื่องใหญ่แต่ผมก็ว่ามันใหญ่จริงๆนั่นแหละเพราะผมก็ตื่นเต้นแปลกๆ ผมไม่เคยไปนอนต่างจังหวัดไกลๆแบบ...จังหวัดน่านมาก่อน แถมนั่งรถไปแล้วก็บ้านคุณตาคุณยายก็เป็นสถานที่ใหม่มาก ตอนแรกเจิ้นเสนอให้ไปเครื่องบินแต่เพราะลุงจะมารับเขาเลยไม่ได้ว่าอะไร
เจิ้นพาผมมาส่งบ้านแม่อยู่รอจนลุงมา คุณลุงที่ผมเคยเจอแต่จำหน้าไม่ได้แล้วอยู่ในชุดลำลองแบบทหารที่มันเป็นเสื้อเขียวๆกับกางเกงทหารผมก็เรียกไม่ถูก ดูดุดันและพูดน้อย เขาคุยกับเจิ้นนิดหน่อย เจิ้นดึงนามบัตรตัวเองให้เขาแม้ลุงจะไม่ได้ให้อะไรกลับไป แม่ดูเงียบๆ บรรยากาศมันชวนอึดแต่พอเราเริ่มเดินทางมันก็ดีขึ้น
แม่ดูมีความสุขที่ได้กลับบ้าน ท่าทีเคร่งเครียดของลุงก็ลดลงพูดคุยกับแม่บ้าง รถลุงเป็นเจ็ดที่นั่งคันใหญ่ผมก็เลยยึดเบาะหลังคนเดียวกับสินเชื่อ แม่กับลุงคงสนิทกันมากบ่อยครั้งที่ลุงลูบหัวแม่เวลาคุยกัน
คงจะเพราะต้องอยู่ไกลกัน ลุงเป็นทหารอยู่ค่ายที่ต่างจังหวัด ส่วนแม่ก็แต่งงานมาอยู่บ้านพ่อ ถ้าผมโดนแยกกับเจิ้นผมคงเหงาเหมือนกัน ผมไม่ได้ร่วมสนทนากับลุงและแม่ตลอดเพราะเขาดูมีเรื่องที่ต้องคุยกันเยอะแยะ
เราแวะกินข้าวในปั๊มแต่มันก็เป็นร้านข้าวแกงที่ผมกินไม่ได้ แม่ต้องไปซื้อข้าวต้มในเซเว่นเวฟมาให้ผม ลุงขมวดคิ้วนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่พอตอนเดินซื้อขนมแม่ต้องก้มๆเงยๆเดินหาขนมที่ผมกินได้อีกรอบลุงก็เริ่มดูหงุดหงิด
“กินยากหรอเรา?”
“ครับ...ผมชอบปวดท้อง”
“เป็นผู้ชาย หัดทำตัวกินง่ายอยู่ง่ายบ้าง ดูสิแม่เราต้องวุ่นวายหานั่นหานี่ให้”
“พี่...อย่าดุลูกสิ ไม่เป็นไรนะจันทร์ แม่เจอละอันนี้จันทร์กินได้”
ผมเริ่มหงอยๆที่ถูกลุงดุ แต่ลุงก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ขนมของผมมักจะเป็นคุกกี้หรือขนมปังนิ่มๆและเยลลี่ผลไม้ที่ไม่ได้ขายทุกสาขาเซเว่น ดีที่ปั๊มนี้เป็นสาขาใหญ่ไม่งั้นผมก็คงไม่ได้กิน
“จันทร์ดื่มนมไหมลูก แม่ชงใส่กระติกมาด้วย ดื่มแล้วจะได้นอน”
“ครับแม่”
แม่ส่งกระติกทำความร้อนให้ผม พอได้นมอุ่นๆมันก็อยู่ท้องจริงๆจนผมเริ่มง่วงแม่ก็บอกให้หยิบหมอนผ้าห่มมาห่ม ไอเทมประจำตัวที่เจิ้นให้ติดมาเพราะผมชอบหลับเวลานั่งรถ
“คุณชายจริงๆลูกเธอ เลี้ยงมายังไงกัน”
ถูกลุงดุอีกแล้ว... เฮ้อ...สงสัยผมจะไม่ค่อยได้เรื่องจริงๆ ผมก็รู้ว่าตัวเองไม่ค่อยจะเป็นผู้ชายคูลๆแบบเจิ้นที่จัดการทุกอย่างได้ดี ผมติดนม ติดตุ๊กตา กินก็ยาก ขึ้นรถก็ง่วงแล้วก็มีคนดูแลตลอด แต่พอมาโดนว่าตรงๆมันก็อดหงอยไม่ได้อ่ะ คิดถึงเจิ้นจัง...
เรามาถึงน่านตอนเกือบสามทุ่ม บ้านของคุณตาคุณยายเป็นเรือนไม้หลังไม่ใหญ่มากอยู่กลางสวนที่มีต้นไม้สูงๆ แม่ไม่ได้อยู่อำเภอเมืองแต่ห่างออกมาไม่ไกลนัก คุณตาคุณยายตื่นเต้นที่ได้เจอผมหลังจากไม่เจอมาเป็นสิบปี
“พ่อหลานสบายดีไหมล่ะ ไม่ได้เจอนานแล้ว”
“พ่อสบายดีครับ ไปจีนกับคุณปู่”
“หึ...”
ลุงทำหน้าไม่พอใจที่ผมไม่เข้าใจ คุณตาคุณยายก็เลยอ้ำๆอึ้งๆแล้วก็ตัดบทให้ผมไปนอน ห้องนอนของผมอยู่ทางปีกซ้ายของบ้าน บ้านนี่เหมือนในหนังที่ห้องอยู่ล้อมยกพื้นตรงกลางบ้านไว้นั่งกินข้าว ตากับยายอยู่ทางปีกขวา แม่เข้ามานอนกับผม เล่าเรื่องสมัยเด็กของแม่ให้ฟัง ผมแกล้งหาวให้แม่คิดว่าง่วงแล้วแม่ถึงเดินออกไป จริงๆคือผมอยากโทรหาเจิ้น แล้วถ้าคุยตอนแม่อยู่ผมก็จะรู้สึกแปลกๆ
ผมไม่กล้าบอกเจิ้นว่าถูกลุงดุ เลยเล่าแค่ระหว่างทางเจออะไรบ้าง แล้วขับมาผ่านวัดเยอะมากเพราะน่านเป็นจังหวัดที่มีวัดเยอะ คุยงุ้งงิ้งจนผมเริ่มง่วงจริงๆจึงวางสาย
ผมตื่นมาอีกทีกลางดึก เสียงแมลงด้านนอกกับเสียงลมดังชัดมากจนผมกลัว...ผมฝันร้ายอีกแล้ว ฝันถึงผู้หญิงคนเดิมที่กระชากลากผมให้หนีเจิ้น ผมกลัวจนอยากจะร้องไห้แต่ถ้าโทรหาเจิ้นตอนตีสองแบบนี้ก็กลัวเจิ้นตื่นไปทำงานแต่เช้าไม่ไหว
ขาพาตัวเองออกไปด้านนอกเพื่อไปตามหาแม่ ผมไม่รู้แม่นอนห้องไหนเพราะก่อนนอกแม่พาผมมาส่งแต่ผมไม่ได้ออกไปส่งแม่คืนนี่นา เสียงพื้นไม้กระทบกันเหมือนมีคนกระแทกพื้นดังมาจากห้องหัวมุม มันดังเป็นจังหวะซึ่งดึกป่านนี้ไม่น่ามีใครมายืนเคาะบ้าน ความกลัวของผมแผ่กระจ่ายจนผมรีบวิ่งกลับไปในห้อง
ผีแน่เลย...บ้านตากับยายมีผีแน่ๆ
ผมตื่นมากินข้าวตอนเช้าพร้อมขอบตาบวมช้ำและเป็นแพนด้า ผมนอนไม่หลับและนอนร้องไห้เพราะกลัวผี เกือบตีสามเสียงเคาะไม้ของผีถึงจะหยุดลง
แม่ถามว่าเป็นอะไร ผมเล่าเรื่องผีที่ได้ยินให้ฟัง แม่ชะงักก่อนจะรีบบอกว่าห้ามพูด เดี๋ยวคุณตากับคุณยายตกใจ ผมรีบรับปากเพราะขนาดผมยังกลัวจนนอนไม่หลับ ถ้าตากับยายตกใจ คนแก่อาจจะหัวใจวายได้
ลุงขมวดคิ้วกับเรื่องผีของผมแต่ไม่ได้พูดอะไร เรากินข้าวกันเสร็จช่วงเช้าตากับยายก็ชวนผมไปไหว้พระ คุณตายังขับรถไหว คุณตาอายุหกสิบสอง แม่ผมอายุสามสิบแปด...แม่ผมมีผมตอนอายุสิบเก้า ตอนที่อายุเท่าผม บอกแล้วว่าพ่อผมไวไฟมาก พ่อผมก็อายุแค่สามสิบเก้า...คู่รักคู่นี้รวดเร็วทันใจ
ผมเคยสงสัยว่าพ่อมาเจอแม่เพราะปู่มาดูที่ ทำไมพ่อทำงานให้ปู่เร็วจังตั้งแต่อายุยังไม่ถึงยี่สิบ... พ่อผมเล่าให้ฟังว่าพ่อก็เป็นคนของเยว่มาตั้งแต่เกิด ถูกวางตัวเป็นเลขาเจ้าบ้านเยว่มาแต่ไหนแต่ไรเลยได้ฝึกงานกับปู่ตั้งแต่ยังเรียนมัธยม ก่อนจะมาตกหลุมรักแม่แถวนี้
“แล้วปู่ซื้อที่ตรงไหนไว้หรอครับแม่?”
“เอ๊ะ อ๋อ ปู่ไม่ได้ซื้อจ๊ะ แค่มาดูแต่ไม่ถูกใจ”
แม่พาผมไหว้พระเป็นสิบวัด จังหวัดน่านนี่วัดเยอะจริงๆแล้วแต่ละวัดก็สวยงามอลังการตระการตามากจนผมนับถือคนท้องที่ที่ร่วมใจกันบำรุงศาสนาจนเฟื่องฟู่ขนาดนี้ รูปภาพกระซิบรักบันลือโลกก็ถูกผมเลียนแบบและบังคับแม่ให้ทำเหมือนกัน
ผมส่งภาพให้เจิ้นดูเรื่อยๆ เขาก็ตอบเท่าที่จะตอบได้เพราะทำงานอยู่ แม่พาไปกินข้าวซอยแต่แค่คำแรกผมก็กินไม่ได้ก็เลยต้องจบที่ข้าวไข่เจียว ลุงบ่นอีกรอบที่ผมกินยากกินเย็น
วันนี้ลุงบ่นแล้วก็ดุผมหลายเรื่อง ทั้งเดินในวัดก็ถอดรองเท้าไม่ได้เพราะร้อนเท้า ไหว้พระก็ไม่สวย สวดมนตร์ก็ทำนองเพี้ยน ก็ผมเรียนนานาชาติมาอ้ะ! ลุงเหมือนจะรู้ว่าแม่ไม่ชอบให้ดุผมเลยต้องมาแอบดุตอนแม่ไปหยอดตู้บริจาคบ้าง ถวายสังฆทานบ้าง
ตอนกลางคืนผมยังใจกล้านอนคนเดียว คุยกับเจิ้นเหมือนคืนก่อนจนง่วง แต่ผมก็ฝันร้ายตื่นมาตอนตีสองอีกแล้ว ผู้หญิงคนนั้นไม่หายไปจากหัวของผม แต่กลับมาติดกันสองวัน ผมอึดอัดจนไม่อยากนอนอยู่ในห้องเลยเดินออกไปนั่งด้านนอก ลมเย็นๆแม้บ้านจะมืดแต่ก็ดีกว่าอึดอัด คืนนี้ไม่มีเสียงผีเคาะบ้านให้ผมกลัวการนั่งๆนอนๆตรงยกพื้นดูดาวบนท้องฟ้าก็ทำให้รู้สึกดีเหมือนกัน
เสียงประตูห้องถูกเปิดแม้จะเบาๆแต่เพราะมันเป็นยามค่ำคืนที่ดึกสงัดทำให้ผมได้ยินชัดเจน เงาตะคุ่มของผู้ชายตัวใหญ่คล้ายลุงเดินออกมาจากห้องมุมที่ผมเคยได้ยินเสียงผีเคาะบ้าน ลุงไม่เห็นผมเพราะหมอนอิงมันอาจจะบังผมอยู่แล้วมันก็มืดสนิท แสงไฟสลัวส่องผ่านประตูห้องลุงที่ปิดไม่สนิท ลุงเดินไปในห้องตรงข้ามกันแล้วปิดประตู สักพักห้องที่มีไฟเปิดสลัวๆก็ถูกดึงบานประตูปิด ลุงไม่ได้กลับมาที่ห้องเดิม...และประตูมันก็ปิดเอง
แล้วใครปิดประตู?... ลุง ...เลี้ยงผีไว้หรอ?
วันต่อมาผมหมกมุ่นกับเรื่องลุงเลี้ยงผี เคยได้ยินเพื่อนเล่าตอนไปเข้าค่ายว่าคนต่างจังหวัดมีพวกลัทธิเลี้ยงผีบูชาผี กุมาร ไสยศาสตร์อะไรพวกนี้ หรือลุงจะเลี้ยงผีด้วยจริงๆ? ผมแอบเดินไปเปิดห้องนั้นตอนที่ทุกคนออกไปข้างนอกปรากฏว่าห้องล็อค จริงๆคือทุกห้องล็อคหมดเหมือนเป็นเรื่องปกติที่จะล็อคห้องไว้เพราะใครมาบ้านก็เดินขึ้นมาได้หมด
คุณตาเข้าสวนแต่ผมไม่ได้ไปด้วยเพราะแม่ไม่ให้ไปกลัวผมจะเป็นลมแดด ผมเลยนอนกลิ้งไปกลิ้งมาในบ้านเบื่อๆ ฟุ้งซ่านเรื่องลุงเลี้ยงผี ผมคิดว่าคืนนี้ผมอาจจะแอบดูลุงอีกรอบมันจะได้รู้ไปเลยว่าลุงเลี้ยงผีจริงๆไหม
ผมไลน์ปรึกษาเพื่อนสมัยเรียนนานาชาติด้วยกัน พวกมันก็มีความสนใจเรื่องผีไม่ต่างกัน ก็แหมเล่าเรื่องผีมาด้วยกันทุกค่ายตั้งแต่เกรด 1
“มึงต้องถือพระด้วยนะจันทร์ เผื่อผีวิ่งหา ต้องกลัวพระแน่ๆ”
“น้ำมนต์ สายสิญจน์ บทสวดล่ะ มึงสวดได้ยัง ถ้าของไทยไม่ได้เอาของคริสต์ไหม?”
กลายเป็นว่าผมซ้อมสวดมนตร์แบบคริสต์ บทสวดของพระเจ้าที่ผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองในบัตรประชาชนก็พุทธนะทำไมผมสวดแบบคริสต์ได้ดีกว่าอีก
เจิ้นเข้าประชุมไปตอนบ่ายเขาไลน์ทิ้งไว้ว่าจะตอบผมช้า ผมพยายามไม่คุยกับเจิ้นบ่อยเพราะเขาต้องทำงานจะให้มาเล่นมือถือทั้งวันมันก็ไม่ดีอ่ะ แม่กลับมาจากไปทำธุระที่อำเภอตอนบ่าย ลุงกับแม่เข้าครัวไปทำอาหารด้วยกัน... ผมแอบมองอยู่ข้างนอกแอบนึกถึงพ่อไม่ได้เหมือนกัน ตอนอยู่กับพ่อแม่ก็ยิ้มนะแต่ไม่หัวเราะแบบตอนอยู่กับลุง แล้วพ่อก็ไม่เข้าครัวช่วยแม่เหมือนที่ลุงทำด้วย
“อ้าวจันทร์อยากได้อะไรลูก? หิวยังจ๊ะ รอแม่ทำกับข้าวก่อน”
“เปล่าครับ ก็แค่คิดว่าลุงกับแม่สนิทกันจัง จันทร์อยากมีพี่น้องบ้าง”
แม่อึ้งไปเล็กน้อยส่วนลุงทำเสียงหัวเราะแปลกๆในลำคออีกแล้ว แม่บ่นว่าผมพูดอะไรก็ไม่รู้แล้วไล่ผมออกมา ผมเลยไปนอนเล่นโทรศัพท์ ไลน์หาคนนั้นทีคนนี้ที ผมไลน์เล่าเรื่องมาน่านกับแม่ทิ้งไว้ให้พ่ออ่าน แต่พ่อก็ไม่ใช่คนเล่นอะไรพวกนี้อยู่แล้วนานๆจะตอบผมที
ผมแอบถ่ายรูปแม่ส่งไปให้เจิ้นว่าแม่กำลังทำกับข้าวให้ แล้วก็ส่งไปให้พ่อด้วยติดแผ่นหลังลุงนิดหน่อย พ่ออาจจะหงุดหงิดก็ได้เพราะพ่อไม่ค่อยชอบลุง
แผนพิสูจน์เรื่องผีของผมทำผมกระสับกระส่าย รีบตัดบทเจิ้นและตั้งใจจะออกไปเฝ้าตรงยกพื้นกลางบ้านทันทีที่ถึงเที่ยงคืน บรรยากาศต่างจังหวัดทำให้บรรยากาศมืดมิดและน่ากลัว ผมซุกตัวเองกับหมอนอิงทำตัวกลมกลืนไปกับความมืด โทรศัพท์กำแน่นอยู่ข้างตัว ผมกลัวมากแต่แรงเชียร์จากเพื่อนมันก็มากพอตัว ถ้าผมพิสูจน์ได้ทุกคนจะต้องชมว่าผมเก่ง
ลุงเดินออกมาจากห้องที่ลุงเดินกลับไปนอนเมื่อคืน ข้ามฟากมาที่ห้องผี ลุงเคาะประตูเบาๆห้องผีก็เปิดออกแล้วลุงก็หายไปข้างใน ผมรีบย่องเข้าไปใกล้ๆเสียงคุยกันเบาๆดังลอดออกมาทำให้ผมคิดว่าลุงต้องคุยกับผีแน่ๆ ผมกำลังจะแอบแง้มประตูพิสูจน์โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมาก่อน พ่อโทรมาจากจีน
แผนผมต้องถูกพับเก็บรีบย่องกลับไปที่ห้องนอนเพื่อคุยกับพ่อ
“ไปน่าน? ลุงอยู่ด้วย?”
“ช่ายยย อากาศดีมากเลยครับพ่อน่าจะมาด้วยกัน”
“จันทร์ พอดีพ่อมีเรื่องด่วนกำลังกลับไทย เดี๋ยวพ่อให้คนไปรับนะเรื่องนี้เกี่ยวกับจันทร์ด้วย ด่วนมาก เดี๋ยวพ่อโทรคุยกับแม่เอง พรุ่งนี้ให้ลุงนั่นมาส่งที่สนามบินนะลูก”
พ่อไม่เปิดโอกาสให้ผมถามแต่วางสายไปทันที ผมงงๆแต่ก็จัดกระเป๋าตาม หมดความสนใจเรื่องผีไปจนหมดเพราะพ่อดูร้อนรน.... มีเรื่องด่วนอะไรกัน?
แม่หน้ายุ่งๆแต่เช้าแต่ก็บอกว่าคุยกับพ่อว่ามีเรื่องด่วนจะพาผมไปส่งสนามบินแล้วจะตามกลับไปทีหลัง ลุงยังคงหัวเราะทำเสียงแปลกๆ สรุปผมมาอยู่น่านได้แค่สามคืน คนที่พ่อส่งมารับคือเลขาของเจิ้น เขายิ้มสุภาพไม่ได้พูดอะไรนัก แค่ชั่วโมงเดียวก็ถึงกรุงเทพ ผมหิ้วสินเชื่อเดินขึ้นรถแบบงงๆ คนขับรถพาผมไปส่งที่บ้านคุณปู่ ช่วงเย็นพ่อก็กลับมา
หน้าพ่อดูเหนื่อยล้าถามย้ำกับผมว่าที่น่านเป็นยังไงบ้าง เดินทางไปยังไงให้เล่าให้ฟังให้หมด ผมเลยเล่าเรื่องผีให้พ่อฟังด้วย พ่อขมวดคิ้วแล้วดึงผมไปกอด
“แล้วพ่อมีเรื่องด่วนอะไรหรอ”
“พ่อจะพาจันทร์...ไปทะเลสักพัก แค่เราสองคนพ่อลูก พ่อบอกเจิ้นไว้แล้ว ไปเที่ยวกัน”
สถานการณ์มันดูสับสนวันก่อนผมอยู่ภาคเหนือวันต่อมาผมไปอยู่ที่ภูเก็ต ทะเลสวย ห้องก็สวยมากแต่พ่อกลับดูมีเรื่องให้คิด เจิ้นก็ไม่รู้เหมือนกันตอนผมถามแต่ผมก็คิดว่าจะอยู่เป็นเพื่อนพ่อที่นี่จนกว่าพ่อจะพอใจ แม่โทรมาหาสองครั้งแล้วก็ไม่ได้โทรมาอีก
บางทีผมก็เห็นพ่อคุยโทรศัพท์เครียดๆกับใครสักคนที่ริมสระแต่ผมก็ไม่กล้าถาม ผมนอนเปื่อยเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อย บางทีก็ไปสปาให้เขานวดตัว ผมใช้ชีวิตแบบกินกับนอนเต็มขั้นเป็นเพื่อนพ่อ
เดินเล่นถ่ายรูปเรื่อยเปื่อย แผนการจับผีของผมพังลงเพื่อนก็พากันบ่นแต่ก็อิจฉาผมแทนที่ได้มาศรีพันวา เลยเซลฟี่ตัวเองส่งกลับไปเยอะๆจนเพื่อนรำคาญว่าผมเป็นมีมอุบาทว์ มีมอะไรไม่รู้แหละ ผมมีความสุขอยากจะแชร์ให้เพื่อนอ้ะ
แต่ก็เริ่มคิดถึงเจิ้นหน่อยๆเหมือนกัน ยังดีที่วิดิโอคอลคุยกันได้ทุกวันเลยไม่ค่อยคิดถึงมาก เจิ้นก็ถามว่าพ่อเป็นไงบ้างผมก็บอกได้แค่เหมือนเดิม ดูกังวล...กับเรื่องที่ผมก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
“อ้ะ ขอโทษครับ”
มัวแต่แชททำให้ผมเดินชนแขกคนอื่น ปลายเท้าของเขาในสายตาเป็นรองเท้าแบบจีนที่เคยเห็นเจิ้นใส่ ผมรีบเงยหน้าคิดว่าเป็นเจิ้นแต่ไม่ใช่...
ผู้ชายคนนี้รูปร่างคล้ายเจิ้น ใส่ชุดจีนแบบเดียวกับเจิ้นออกมาข้างนอกซึ่งน้อยคนจะทำ แต่เขาก็ใส่ได้เหมาะ...และแก่กว่าเจิ้น เขาเหมือนคนอายุประมาณสี่สิบ ตาดุ ดุมาก...รังสีบางอย่างบอกว่าคนๆนี้เหมือนพวกมาเฟียในหนังเป๊ะๆ
“เธอ...พ่อเธออยู่ไหน?”
“ครับ? เอ้ะ พ่อ? คือ ...คุณเป็นใคร”
“หึ ศศิมณฑล เยว่ ใช่ไหม? ตองอยู่ไหน ตอง กันติชา พ่อเธออยู่ไหน”
เสียงดุทำให้ผมเริ่มถอยหลัง แต่บอดี้การ์ดในชุดสูทแบบบอดี้การ์ดของเจิ้นก็เดินอ้อมหลังไม่ให้ผมหนีไปจากคนๆนี้ ผมตกใจมาก แต่ทางเดินตรงนี้ก็ดันไม่มีใครเลยนอกจากผม
“คุณจะทำอะไร”
“พาไปหาพ่อเธอเดี๋ยวนี้”
ท่าทางคุกคามแม้เขาจะไม่ได้แตะต้องตัวผมทำผมกลัว
“จันทร์! คุณจะทำอะไรลูกผม!”
พ่อเดินมาจากทางไหนไม่รู้ดันบอดี้การ์ดออกแล้วดึงผมออกมาหลบอยู่ข้างหลัง ไหล่ของพ่อสั่นเล็กน้อยแต่ผมก็เห็น มาเฟียนั่นยกยิ้มที่ดูอันตรายเดินมาประชิดตัวพ่อ
“ฉันได้ยินข่าวบางอย่าง....แล้วดูเหมือนมันจะตรงกับสัญญาที่เราทำไว้ ถึงมันจะสักสิบเก้าปีมาแล้ว แต่ฉันจำแม่นนะตอง แม่นมากจนมันเหมือนเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง แต่ลูกเธอไม่ค่อยโตเท่าไหร่ เลี้ยงไม่ดีหรอตอง?”
“อย่าว่าพ่อผมนะ!”
ก็รู้ว่าพ่อไม่ได้สูงมากแบบเจิ้น แต่พ่อก็สูงนะ แล้วลุงนี่เป็นใครทำไมต้องมาว่าพ่อด้วย! ผมไม่ชอบเลยเพราะพ่อเหมือนกลัวเขา แล้วเขาก็มีท่าทีไม่น่าไว้ใจสุดๆ
“กระต่ายก็เลี้ยงลูกให้เป็นลูกกระต่าย...ฉันอุตส่าห์คาดหวังว่าลูกกระต่ายอาจจะได้เป็นมังกรของเยว่ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ”
“คุณต้องการอะไร จันทร์ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้”
“ลูกนายเดินมาชนฉันเอง เอาแต่เล่นมือถือเดินออกไปข้างนอกโดนรถชนตายใครจะรับผิดชอบ? สอนลูกด้วยตอง เป็นพ่อยังไง?”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ทำไมคุณต้องพูดจาไม่ดีใส่พ่อด้วย นิสัยแย่มากๆ ไอ้ลุงนิสัยไม่ดี แย่มากกกก พ่อผมเป็นคนดีไม่เหมือนลุงหรอก! ตาแก่บ้า พ่อไม่ต้องไปคุยกับเขาแล้ว คนบ้าอะไรไม่รู้นิสัยไม่ดีเลย กลับห้องกันเถอะ”
ผมพยายามลากพ่อกลับห้องแต่ลุงนั่นกลับหัวเราะลั่นออกมา ตาวาวโรจน์ทำผมสะดุ้งทันที่สบตากัน น่าแปลกที่พ่อแทบไม่ตอบโต้อะไร ดวงตาที่ผมคุ้นเคยหม่นแสงลงจนหัวใจหล่นวูบ พ่อเสียใจ...เสียใจที่เขาว่า หรือเสียใจที่ผมเป็นเด็กไม่ดีหรอ
“เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
“บอกว่าอย่ายุ่งกับเจ้าจันทร์ไง คุณจะต้องการอะไรอีก สะใจมากหรอ? ใช่ ที่คุณรู้มามันถูกต้อง คุณสะใจพอหรือยัง? ต้องการอะไรอีกไหมนอกจากสมน้ำหน้าผม ไม่พอใจก็มาลงที่ผม ลูกไม่เกี่ยว!”
“เธอรู้ว่าฉันต้องการอะไรตอง สัญญาต้องเป็นสัญญา และหวังว่าพรุ่งนี้เธอจะให้คำตอบฉันได้สักที”
คนน่ากลัวเดินผ่านผมกับพ่อไป พ่อดูหมดแรงและเหนื่อยล้า เสียใจและผิดหวัง ผมบอกได้แค่ตอนนี้พ่อไม่ได้เข้มแข็งเลย ผมไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าพ่อกับเขาคุยเรื่องอะไรกัน
ผมพาพ่อกลับห้อง นอนกอดพ่อแน่นๆผมรู้สึกว่าพ่อตัวเล็กลงอย่างน่าประหลาด พ่อไม่ยอมพูดอะไรแค่ลูบหัวผมเบาๆ ผมอยากบอกพ่อว่าพ่อจะร้องไห้ก็ได้แต่พ่อคงไม่ยอมเพราะพ่ออาจจะเขินผม
มื้อเย็นเราสั่งรูมเซอวิสมาที่ห้อง พ่อไม่อยากออกไปไหนและผมก็ไม่อยากออกไปกลัวจะเจอลุงบ้านั่นอีก คนอะไรไม่รู้มีท่าทีคุกคามตลอดเวลาเลย
“เขาชื่อสุริยะ .... สุริยะ หยาง ลูกครึ่งฮ่องกง ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีใส่พ่อหรอกลูกไม่ต้องกังวลเขาแค่...ปากไม่ดี เป็นแบบนั้นล่ะ”
“อ้ะ...”
หยาง...หยางเดียวกับพระอาทิตย์ที่ซินแสบอกหรือเปล่า? พระอาทิตย์ที่มาพร้อมความร้อน ไม่โดนผมโดยตรงแต่คนรอบข้าง คนรอบข้างนี่อาจจะพ่อหรือเปล่า?
“พ่อไปรู้จักเขาได้ยังไงอ่ะ”
“นานแล้วล่ะ ลูกกินข้าวเถอะ ขอโทษที่ต้องให้มาเจออะไรแบบนี้นะ พ่อไม่คิดว่าเขาจะมาหาพ่อถึงนี่”
“พระอาทิตย์พาความร้อนมาด้วย”...เสียงซินแสดังขึ้นในหัวผม ทำไมทุกอย่างมันลงตัวแบบนี้ ลงตัวเกินไป ไม่โดนผมตรงๆแต่โดนพ่อเต็มๆ พ่อในสายตาผมคือผู้ชายเท่ๆ เท่ไปคนละแบบกับเจิ้น แต่วันนี้พ่อกับดูบอบบาง
พระอาทิตย์ข่มพ่อผมจนตัวเล็กลง
ไอ้ตาลุงหยางนิสัยไม่ดี! คอยดูนะคราวหน้าจะไม่ยอมให้ยืนด่าแล้ว ฮึ่ยยย ผมจะวางแผนเอาคืนตาลุงนั่น... ใช่แล้ว ผมต้องวางแผน! แต่...จะเริ่มยังไงดีอ่ะ ผมจะเอาอะไรไปสู้กับมาเฟียนั่นกัน...
ถามเจิ้นดีกว่า...งื้อ คิดถึงเจิ้นจัง คิดถึงสินเชื่อด้วย เมื่อไหร่จะได้กลับช่อฟ้ากันนะ ผู้ใหญ่รอบตัวผมช่างแปลกประหลาด พ่อก็แปลก แม่ก็แปลก ลุงก็แปลก... ยุ่งยากจัง
=======================
แล้วแผนมูนนี่จะสำเร็จไหมเนี่ย วิจัยก็ไม่กระเตื้อง แผนจับผีก็ล่ม มาแก้แค้นลุงหยางอีก 5555+ เป็นกำลังใจให้มูนนี่ด้วยนะทุกคล
หลายคนเดาเรื่องออกอ่ะ เก่งงงงงงงงง ตอนนี้ยิ่งชัดแน่ๆเลย 5555+ ช่วงนี้เจิ้นค่าตัวแพงเพราะเอาไปขายในลาซาด้าอยู่ ก็จะบทน้อยๆหน่อยนะคะ
ปล. เราน่าจะอัพนิยายช้าลงนะคะ เพราะเริ่มงานประจำที่ใหม่ ยุ่งมากๆเลย แต่ใกล้จบแล้วค่ะอีกประมาณสิบกว่าตอน (นี่ใกล้แล้วหรอ?) ขอโทษไว้ล่างหน้าด้วยน้า แงแง
-
เดี๋ยวๆ เราคิดไปไกลเลย ระหว่างแม่กับลุง
-
นี่มีคนเดาเรื่องถูกด้วย จริงเหรอเนี่ยย???? อ้าว แล้วทำไม ฉันยังงงงวย :ling3: 55555 ฉันยังลุ่มหลงอยู่ในความไร้เดียงสาของมูนนี่ กับความเจิ้นของเจิ้น เอาจริงๆ คือมองไม่เห็นความซับซ้อนใดๆเลย แบบที่แถวบ้านเรียกอ่านแบบไม่มีสติอ่ะ #ขำตัวเอง 55555555
-
กลัวผีจะเป็นแม่จันทร์หนะสิ มูนนี่ของเจิ้นแผนการเต็มไปหมด ซนจริงๆ
-
ขอจิ้นสุริยะ หยางกับพ่อตองได้มั้ยคะ 5555555
:hao7: :hao7: :hao7:
ส่วนแม่กับลุงนี่ไปได้กันไกลๆ ค่ะะะะะ
และสุดท้ายจันทร์เป็นเด็กน่าเอ็นดูมากกกกก
-
นี่มีคนเดาเรื่องถูกด้วย จริงเหรอเนี่ยย???? อ้าว แล้วทำไม ฉันยังงงงวย :ling3: 55555 ฉันยังลุ่มหลงอยู่ในความไร้เดียงสาของมูนนี่ กับความเจิ้นของเจิ้น เอาจริงๆ คือมองไม่เห็นความซับซ้อนใดๆเลย แบบที่แถวบ้านเรียกอ่านแบบไม่มีสติอ่ะ #ขำตัวเอง 55555555
ด้วยคนค่ะ 5555555
-
แม่กับลุงต้องมีอะไรกิ๊กกั๊กกันแน่เลยผีที่มูนนี่คิดคงจะเป็นแม่ ส่วนพ่อกับตาลุงหยางนี่ก็น่าจะมีอดีตลับกันอยู่ ส่วนมูนนี่กลับไปซบอกเจิ้นเถอะลูก
-
สู้ๆนะมูนนี่ แลคุณพ่อดูน่าสงสารอ่ะะ. ไม่ชอบใจอิตาลุงนั่นเลยยยยยยย :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
นี่เราเดาเรื่องเหมือนคนอื่นเลยอะ แม่กับลุง พ่อกับคนตระกูลหยาง
ส่วนมูนนี่ก็คือมูนนี่ เย้
-
เอาละจร้า เริ่มเป็นเรื่องละ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
ไม่อยากคาดเดาอะไรเลย กลัวจันทร์ใจสลาย
-
:z3: หือออออออออออออออออ
-
มูนนี่จะรับได้หรือเปล่า เพราะดูแล้วพ่อกับแม่น่าจะเลิกกัน :hao5:
สนุกมากค่ะ :hao5:
-
ตอนแรกก็เดาว่าผู้หญิงนี่ต้องแม่ของมูนนี่แน่เลย แต่ก็นึกว่าคงขัดขวางแบบน่ารำคาญมากกว่า
แต่อ่านตอนนี้แล้วแบบ...เฮ้ยยยย เป็นอย่างที่เราคิดจริงๆ หรือเนี่ย? จันทร์ลูกกกก นั่นไม่ใช่ผีเคาะไม้ ฮืออออ ทำไมเศร้าแทนพ่อตองแล้วต้องเอ็นดูมูนนี่ไปด้วยแบบนี้เนี่ย...
-
เราคิดว่าแม่กับลุงมีอะไรกัน :เฮ้อ:
ส่วนพ่อกับนายสุริยะนั้นก็เหมือนกันหน้าจะเป็นแบบเดียวกัน
คงมีสัญญาว่าจะมาอยู่ด้วยกันประมาณนี้ :hao7:
-
แผนจับผีของมูนนี่น่าจะเป็นจับแม่กับลุง
หยางกับตองนี่ต้องมีอะไรในกอไผ่อะ
มูนนี่ก็คือมูนนี่ หนูอยู่เฉยๆจิบนมอุ่นๆ กอดสินเชื่อเหมือนเดิมนะลูก
แผนการหนูไม่สำเร็จสักอย่าง
-
คุณแม่มีชู้!!!!!
คุณลุงหยางมาติดพันคุณพ่อ ตั้งแต่สมัยอตีด ปัจจุบันก็ยังรอ
ประมาณนี้ป่าวอ่ะ....
ถ้าเป็นงี้สงสารจันทร์แย่ :ling2: อย่ารู้เรื่องเลยลูกกลับไปกอดไปไนท์แคร์กับเจิ้นดีกว่าาาาา
ให้เจิ้นดูแลสุขภาพกายสุขภาพใจ :กอด1:
-
เราคิดว่าแม่กับลุงมีอะไรกัน :เฮ้อ:
ส่วนพ่อกับนายสุริยะนั้นก็เหมือนกันหน้าจะเป็นแบบเดียวกัน
คงมีสัญญาว่าจะมาอยู่ด้วยกันประมาณนี้ :hao7:
คิดเหมือน
ลุง คงเป็นลูกพี่ลูกน้องกับแม่ แล้วชอบกันกับแม่จันทร์มาก่อน
เสียงเคาะไม้ที่ตองได้ยิน เอ่อ......เสียงไม้กระทบกัน ใช่เสียงอย่างนั้นสินะ :haun4:
แผนของจันทร์จะได้เรื่องไหมนะ ที่ผ่านมาล้มเหลวหมดซะด้วย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มูนนี่เด็กดีของเจิ้น แผนเยอะไปไหม :ling3: :ling3: :ling3: เป็นอีกคนที่ยังงงงงอยู่
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ตกลงแล้ว จันทร์ ใช่ลูกของ สองคนนี้จริงๆหรอ
มีความรู้สึกว่า พ่อกับแม่ ต่างมีความลับของตัวเองทั้งคู่
เอาตรงๆ นี่คิดไปไกลขนาดที่ว่า ตาลุงนั่นคือพ่อของจันทร์ด้วยซ้ำ
(แต่ถ้าเอาคำทำนายมารวม คิดว่าแม่จันทร์ มีชู้แหละ)
แบบแค่อยู่ด้วยกันในนาม แต่ความสัมพันธ์ ไม่เคยเกิดขึ้นตั้งแต่แรก
เพราะพ่อเอง ก็เหมือนมีสัญญาใจกับสุริยะ และน่าจะเป็นการให้คำตอบ ตอนที่อายุจันทร์ 19 ด้วย
-
ถ้าเป็นแบบที่คิด สงสารมูนนี่
ไปๆ ให้เจิ้นปลอบดีกว่ามูนนี่
-
ไม่น่าใช่ผีเคาะไม้นะจันทา์ น่าจะเป็นแม่มากกว่า :ling1:
-
โอ๊ยยยยยยย เจิ้นนนนนมาช่วยน้องจันทร์แก้แค้นด่วนๆๆๆๆ เยยยยยยย งือๆๆๆ กลัววมาม่าาาาาาา
-
เอาใจช่วยเจ้ามูน ขอให้สำเร็จสักภารกิจเถอะ
เรื่องของผู้ใหญ่ก็ให้ผู้ใหญ่จัดการเถอะเจ้ามูน
ความจริงอาจทำให้ช็อก!!
-
สงสารมูนนี่เรื่องราวจะเป็นอย่างที่เราคิดใช่มั้ยพ่อตองกับหยางนี่เราอยากให้คู่กันนะแต่แม่กับลุงนี่เราแอบโกรธอ่ะ เจิ้นคะกอดเราทีเราอ่อนแอเราคิดมาก.... อ้าวไม่ใช่ :mew4:
-
เดี๋ยวๆ เราคิดไปไกลเลย ระหว่างแม่กับลุง
หึหึเราก็คิดไม่ใช่เฉพาะแม่กับลุงนะ พ่อตองกับตาลุงบ้าด้วยอะ o18 o18 o18
-
แม่กับลุง พ่อกับหยาง เรื่องของผู้ใหญ่ควรจะจัดการกันเอง
ไม่ชอบการว่าลูกประชดพ่อแม่เลย สงสารมูนนี่
-
ถ้าเป็นตามที่คิด จันทร์น่าสงสารนะ น้องมองโลกสดใส ดีไปหมด กลับไปหาเจิ้นเลยยย
-
น่าเอ็นดูมูนนี่ :katai5:
-
หรือว่าจันทร์ไม่ใช่ลูกของพ่อ แต่พ่อโดนให้มารับผิดชอบ ส่วนพ่อก่อนหน้าจะมีจันทร์ ต้องมีซัมติงอะไรสักอย่างกับคุณอาทิตย์ก่อนแล้ว มีความมโนล้วนๆตอนนี้เป้นตอนที่ลุ้นจริงๆ
-
:pig4: :pig4:
-
รักมูนนี่ แต่ไม่อยากคาดหวังอะไรกับแผนการของมูนนี่เลย
กลับไปหาเจิ้นลูก สงสัยอะไรถามเจิ้น อยากได้อะไรบอกเจิ้น
แล้วทุกอย่างจะดีเอง 555555555
-
:z3: มันไม่ใช่ใช่ม้ายยยย ฮืออออออออ
จันทร์ต้องเป็นลูกลุงกับแม่แน่เลยอ่ะ แล้วแบบลุงหยางก้แบบรักพ่อตองี้ ฮืออออออ สงสารจันทร์ แต่เชียร์ลุงหยางกับพ่อตองนะ ถ้าเรื่องจริงแม่แบบ...เห้อม
-
บอกตามตรงว่าไม่กล้าเดาอะไรเลย เป็นเรื่องที่เราจินตนาการไม่ออก ไม่มีคำว่า 'ว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้' ในหัวเลย ความใสซื่อของเจ้าจันทร์ ความซับซ้อนของคนอื่นๆ ทำเราสับสน /นั่งเงียบๆรอร้องไห้กับน้อง
-
อลวนดีแท้555
ตอนหน้ามาเลยได้มั้ย
-
ลุงกับแม่
พ่อตองกับสุริะ หยาง
-
โอ้โห อย่าบอกนะว่าแม่กับลุง...
แอบจิ้นพ่อตองกับหยางเลยอะ 555555
-
จันทร์เป็นลูกใครกันแน่ ลูกแม่กับตอง หรือ ลูกของตองเองอ่ะ
-
มูนนี่ โดนดุ 55+ มูนนี่ไม่ใช่ลูกของตองใช่ไหม แต่โดนคุณแม่มัดมือให้รับผิดชอบหรือเปล่า ที่ตองรีบหนีกลับกรุงเทพเพราะไปเจอกับหยางใช่ไหมแต่โดนตามกลับมายันกรุงเทพ อลวนดีแท้ แผนของจันทร์สงสัยจะเข้าทางหยาง
-
พึ่งตามอ่านค่ะ สนุกมาก มูนนี่เอ้ยยย สงสาร ถ้าเกิดเรื่องแม่เป็นอย่างที่ทุกคนคิดน้องจะรับได้ไหม
-
แม่จันทร์ไม่น่าไว้ใจ :a5: :a5:
-
เสียงเคาะไม้นี่... แม่กับลุงไม่ธรรมดาอะ แล้วหยางกับพ่อนี่ก็ไม่ธรรมดาด้วย มูนนี่เด็กน้อยเหลือเกิน สงสาร :hao5:
-
เสียงผีในบ้านคือผีผ้าห่มลูกเจ้าจันทร์ลูก ลุงกับแม่หนูเขาไนท์แคร์กันค่ะลูก สงสารน้องมาก สงสารล่วงหน้าเลย
ส่วนสัญญาของพ่อตองกับหยางนี่เกี่ยวกับจันทร์แน่ๆ สงสารน้อง
-
ถ้าแม่กับลุงเป็นกิ๊กกัน พ่อตอง(คนดีของชุ้ล)กับหยางก็ดูมีอะไรในกอไผ่ แล้วมูนนี่น้อยของพี่จริงๆแล้วเป็นลูกแม่กับพ่อจริงหรือเปล่า แถมดูมีทีท่าว่าพ่อแม่ต้องเลิกกันแน่ หนูจะไหวหรือเปล่าลูก แต่ไม่! เราจะไม่มโนเราจะรออ่าน สวัสดี555
-
อ่านไปก็จะร้องไห้ไป ตอนที่จันทร์ได้ยินเสียงผี ทำไมจันทร์น่าสงสารแบบนี้ เป็นเด็กที่ไม่ทันอะไรกับใครเลย กลับไปอยู่ในอ้อมอกเจิ้นเถอะมูนนี่ ปลอดภัยที่สุดแล้ว
-
แม่กับลุงซินะ
แล้วก้ ลุงหยาง กับพ่อตอง
อิอิ
แต่ว่าาาาา จันทร์เป็นลูกพ่อกับแม่ จริงๆใช่ไม๊
หรือไงงงง
โอ้ยยยย
-
ทำไมเราเดาไม่ออก :katai1:
-
บางทีก็อธิบายลำบาก
-
แค่คิดก็แซ่บแล้ววว อยากอ่านเรื่องพ่อตองบ้างคงจะแซ่บนัวๆๆ
-
อ่านทันแล้ว รวดเดียวยาวๆ เลย ตอนซินแสมาดูแว๊บแรกในใจเรานึกถึงแม่ก่อนเลยแล้วก็ใจเต้นมากๆ จันทร์จะเกี่ยวข้องกับฝั่งหยางยังไงน้า ตื่นเต้น อยากอ่านต่อมากๆ ชอบมากเลยค่ะ
-
มีปมเพิ่มเข้ามา~
-
เจ้าจันทร์ก็ยังคงงง และมึนอยู่ กับเรื่องลุงเลี้ยงผี
แต่พอมีเรื่องแทนก็น้องก็ลืมเรื่องเดิม
พ่อกับแม่เจ้าจันทร์ คือพีคสุดแล้วค่ะ พีคกว่าเจิ้นจันทร์ไปอีก
เจ้าจันทร์ถึงจะไม่ค่อยได้อยู่กับพ่อแม่ แต่คำว่าครอบครัวอะนะ ยังไงก็เศร้า
รอคอยนะคะ และเป็นกำลังใจสำหรับงานใหม่จ้า
-
แม่กับลุงรักกันมาก่อนคบกับพ่อจันทร์ นายสุริยะนี้ก็คงตามจีบพ่อจันทร์มานานแล้ว พอรู้ว่าจีบแม่จันทร์ก็เลยบอกว่าเขามีคนรักอยู่แล้วแต่พ่อจันทร์ไม่เชื่อ เลยพนันกันไว้ ถ้าเมื่อไหร่ที่ปรากฏว่าเป็นเรื่องจริงพ่อจันทร์ต้องเป็นของนายสุริยะ ใช่มิ่ๆ
-
(https://pbs.twimg.com/media/DSxj7FzUQAALzBl.jpg:large)
ขอขอบคุณแฟนอาร์ต เจ้าจันทร์ กับ สินเชื่อ
จากแอค @Aesthethyp ในทวิตเตอร์จ้า ไปฟอลกันได้นะคะชาวทวิต
Chapter 24 Third Party
หลังจากผมโทรเล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้เจิ้นฟัง แทนที่เจิ้นจะช่วยผมวางแผนกลับบอกให้ผมอย่าไปยุ่ง มิสเตอร์หยางไม่ทำอะไรพ่อหรอก เขาเป็นเพื่อนกัน.... เพื่อน? เพื่อนอะไรล่ะ ตาลุงนิสัยไม่ดีนั่นจะเขมือบหัวพ่อผมเข้าไปอยู่แล้ว แถมพ่อก็สู้เขาไม่ได้อีก พ่อผมโดน ข่มเหง-รังแก ชัดๆ!! ผมง้องแง้งกับเจิ้นแต่เจิ้นแค่ขำแล้วบอกให้รีบกลับได้แล้ว คิดถึง... งื้อ คิดถึงเจิ้นเหมือนกัน เมื่อไหร่จะได้กลับนะ....แต่ความคิดถึงกับเรื่องพ่อมันก็คนละส่วนกัน ผมหงุดหงิดที่เจิ้นไม่ช่วยผม
เจิ้นอาจจะไม่เข้าใจเพราะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์จริงๆ ผมอาจจะเล่าไม่ชัดเจนดังนั้นผมน่าจะต้องวางแผนด้วยตัวเอง แผนของผมจะไม่มีอะไรซับซ้อนนักเพราะผมไม่รู้จักลุงนั่น ผมเลยคิดว่าจะต้องป้องกันพ่อเป็นอันดับแรก ผมจะเป็นบอดี้การ์ดให้พ่อเอง จะไม่ให้ลุงนิสัยไม่ดีเข้ามาใกล้พ่ออีก
แต่ตลอดทั้งเย็นผมก็ไม่เจอลุงมาเฟียนั่นอีก ตอนกินข้าวเย็นที่ห้องอาหารของรีสอร์ทก็ไม่มี อาจจะกลับไปแล้ว? พ่อผมไม่ทำหน้าเศร้าแล้วและกลับมาเป็นคนเดิม คุยโทรศัพท์เรื่องงานเหมือนปกติ
พ่อบอกจะพาผมกลับกรุงเทพพรุ่งนี้ตอนบ่าย ไฟลท์เราเลือนเข้ามาจากเดิมที่จะไปอีกสองวัน พ่อบอกว่าไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่แล้ว ผมโทรหาแม่เรื่องจะกลับกรุงเทพเผื่อแม่จะกลับพร้อมกันแต่แม่บอกว่าจะยังอยู่น่านต่อให้ผมอยู่กับพ่อไปก่อน
จริงๆผมก็เริ่มชินกับการที่พ่อแม่ไม่ได้อยู่กับผมทั้งคู่ หรือสลับมาเจอกันเพราะส่วนใหญ่ผมก็ใช้ชีวิตอยู่กับเจิ้น แม่ก็คงเบื่อจะอยู่คนเดียวเพราะพ่อก็ไปอยู่จีนกับปู่แต่ละครั้งก็นานเป็นเดือน
“พ่อกับแม่คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า เหมือนที่ผมคิดถึงเจิ้นมากเลย”
“คิดถึง แต่คนเราก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเอง พ่อต้องทำงาน จันทร์ก็ต้องเรียน”
การอยู่ห่างกันของพ่อกับแม่อาจจะไม่ใช่เรื่องแปลกก็ได้มั้ง เพราะเวลาไปนอนที่บ้านพ่อกับแม่ก็ดูจะเหมือนเดิม แม่ทำงานบ้าน ทำกับข้าวให้พ่อ ดูแลบ้านดูแลผม พ่อก็ออกไปทำงานนอกบ้าน แต่ถ้าเป็นผมต้องห่างกับเจิ้นบ้างเป็นเดือนๆต้องร้องไห้แน่เลย
“แม่กับพ่อเก่งจัง”
“ไม่หรอกลูก ไม่เก่งเลย จันทร์ต่างหากที่เก่ง ลูกโตมาเป็นเด็กดีทั้งๆที่พ่อกับแม่แทบไม่ได้ดูแลลูกเลย”
“ก็พ่อเลือกคนที่ดีมาดูแลผม...เจิ้นดีมากเลย”
ผมนอนคุยกับพ่อทั้งคืน เล่าเรื่องเรียนบ้าง เรื่องเจิ้นบ้าง การ์ตูนบ้าง ผมไม่ค่อยได้นอนกับพ่อ พอกลับไปนอนบ้านก็นอนกับแม่ พ่อไปนอนอีกห้องเพราะเตียงนอนผมมันแคบ เรานอนกอดกัน ผมว่าผมไม่ค่อยชินกับการถูกพ่อกอด อ้อมแขนพ่อเล็กกว่าของเจิ้น แต่มันก็สบายดี มันรู้สึกคนละแบบกัน มีความสุขคนละอย่าง
ความอารมณ์ดีของผมสะดุดเพราะตอนเช้าเจอลุงนิสัยไม่ดีที่ห้องอาหาร ผมพยายามดึงพ่อไปนั่งไกลๆแต่พ่อกลับพาผมเดินเข้าไปหาตาลุงคนนั้น
“จันทร์นี่คุณสุริยะ คุณสุริยะนี่เจ้าจันทร์ครับ ลูกชายผม”
ผมจับมือพ่อแน่น พ่อไม่เหมือนคนเมื่อวานที่เหมือนไม่สบายใจ คุณสุริยะหรือตาลุงบ้าแค่นหัวเราะใส่พ่อแต่พ่อก็ยังยืนนิ่ง พ่อนิ่งมาก มากแบบที่ผมไม่เคยเห็นเลย
“ไหนบอกลูกไม่เกี่ยวไงตอง? แล้วทำไมพามาแนะนำตัวล่ะ ไม่กลัวฉันฆ่าลูกเธอแล้วหรือไง”
“เลิกแกล้งสักทีได้ไหม? ลูกผมกลัว”
“หึ ตัวสั่นเป็นกระต่ายตื่นตูม...เหมือนเธอเมื่อวานนะตอง พวกสัตว์เล็กๆนี่ขี้กลัวเหมือนกันทุกตัวหรือเปล่า? วันนี้กระต่ายจะห่มหนังเสือมาสู้หรือไง? กระต่ายก็คือกระต่าย”
“ผมไม่กลัวลุงหรอก ห้ามแกล้งพ่อผมนะ!”
“จะร้องไห้อยู่รอมร่อยังกล้าพองขน...”
“พอเถอะ ผมแค่จะคุยกับคุณเรื่องสัญญา จันทร์ไม่เกี่ยวอย่ายุ่งกับลูกผม แค่แนะนำให้รู้จักกันตามมารยาทไม่ได้หมายถึงว่าผมจะยอมให้คุณยุ่งกับจันทร์ เรื่องของเราไม่เกี่ยวกับจันทร์ จันทร์ไปนั่งรอพ่อก่อน พ่อคุยงานแปปเดียว”
“ไม่เอา...เขาจะฆ่าพ่อนะ!”
ผมสะดุ้งที่ลุงบ้าหัวเราะออกมา คนอะไรหัวเราะทั้งตาวาวโรจน์อย่างกับคนโรคจิต เขาต้องจะฆ่าพ่อแน่ๆเลย สิบเก้าปีก่อนพ่อไปสัญญาอะไรไว้หรือจะแบบในการ์ตูนที่ขายวิญญาณให้ปิศาจแล้วถึงเวลาก็มาทวงวิญญาณคืน ไม่ก็พ่อเป็นหนี้หรือเปล่า ร้อยล้านพันล้านอะไรแบบนี้ ผมยืมเงินเจิ้นมาช่วยพ่อก่อนได้ไหม
“จันทร์... ไม่มีใครฆ่าพ่อหรอก ไปนั่งรอตรงนั้นไป เสร็จแล้วพ่อจะเดินไปหา ตรงนั้นก็เห็นพ่อ....ให้พ่อคุยงานก่อนนะ”
ตาลุงยักคิ้วให้ผมแบบกวนประสาท เสียงหัวเราะก็กวนประสาท ทุกอย่างกวนอารมณ์ผมไปหมดแล้วพ่อก็ดุผมอีก...ผมต้องยอมไปนั่งรอ ผมไม่ได้ยินว่าเขาคุยอะไรกัน ตาลุงพูดยาวเหยียดใส่พ่อหน้าตาเคร่งเครียด พ่อก็คิ้วขมวดมุ่น แล้วตาลุงก็ทำอย่างที่ผมคิด...เขายิ้มโรคจิตแล้วยกมือขึ้นจับหูพ่อ เขาจะกระชากหูพ่อผม! คนคุยงานกันใครเขาจับหูเล่ามันไม่ปกตินะ แต่พ่อก็เบี่ยงตัวหนีแล้วเดินกลับมาทางผม
“เขา...เขาหยิกหูพ่อหรอ หรือจะกระชาก”
ผมอยากจะร้องไห้ที่ช่วยพ่อตัวเองไม่ได้ หูพ่อผมแดงมาก แดงมาถึงหน้า ไอ้ลุงบ้านั่น...นิสัยไม่ดีจริงๆด้วยเขาไม่ฆ่าพ่อแต่เขาหยิกหรือกระชากหูพ่อผมต่อหน้าต่อตาผมเลย
“ฮึก....ฮือออ”
มันอึดอัดที่ทำอะไรไม่ได้เลย ทำไมพ่อต้องโดนทำร้ายแล้วพ่อก็ไม่ให้ผมอยู่ใกล้ๆตอนที่พ่อเจ็บปวด พ่อต้องกลัวลุงนั่นทำร้ายผมต่อหน้าพ่อแน่ๆ ลุงเขาน่ากลัวขนาดพ่อต้องโดนเขารังแกเลยหรอ
“ร้องไห้ทำไมลูก พ่อไม่ได้เป็นอะไร”
“จันทร์ไม่อยากเจอเขา ฮึก เขาแกล้งพ่อ จันทร์ช่วยไม่ได้ ฮืออ ไม่เจอลุงแล้วนะไม่เอา”
หัวใจผมเจ็บปวด พ่อเหมือนจะร้องไห้ตามผมเราเลยไม่กินข้าวเช้ากันทั้งคู่แล้วเดินกลับห้องพัก ผมงอแงเป็นเด็กเพราะมันเป็นสถานการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมาก่อน
ผมไม่เคยเจอคนแบบลุงนั่น ไม่เคยเห็นพ่อเสียใจ
ไม่เคยเห็นพ่อโดนใครว่า
แล้วก็ไม่เคยเห็นใครรังแกพ่อมาก่อน
ที่สำคัญผมทำอะไรไม่ได้เลย
“จันทร์...ฟังพ่อนะลูก เขาไม่ได้รังแกพ่อ ไม่ได้กระชากหรือทำพ่อเจ็บหูด้วย เขาแตะเฉยๆ แตะแบบนี้แบบที่พ่อแตะจันทร์นี่ไง ลูกเจ็บหูไหม? ไม่เจ็บใช่ไหม เขาแตะเบาๆแบบนี้เฉยๆ”
“แต่...ฮึก พ่อหูแดง”
“ใครแตะหูพ่อ พ่อกูหูแดงหมดนั่นแหละ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะลูก เก็บของกลับกรุงเทพกันนะ”
“เขา...ไม่ได้ทำพ่อเจ็บจริงๆใช่ไหม”
“ไม่เจ็บ เขาแค่พูดไม่ดี แต่ไม่ได้ทำพ่อเจ็บ”
“จันทร์เป็นห่วง...”
“รู้จักเป็นห่วงพ่อแล้วเดี๋ยวนี้ ปกติห่วงแต่เจิ้น โตขึ้นแล้วสิลูกพ่อ?”
ผมห่วงแต่เจิ้นที่ไหนเล่า...รอยยิ้มล้อๆของพ่อทำผมหน้าร้อนผ่าวบ้าง ก็อยู่กับเจิ้นบ่อยก็แค่ห่วงเจิ้นเยอะเฉยๆอ่ะ แต่ก็ห่วงพ่อนะ ห่วงแม่ด้วย ห่วงคุณปู่ ห่วงพ่อกับแม่เจิ้น คุณป้าแม่บ้าน ห่วงหมดนั่นแหละ
เราไปสนามบินกันตอนบ่าย ผมถึงเริ่มเล่าเรื่องไปน่านกับแม่ แอบบ่นกับพ่อว่าลุงชอบดุผมด้วย ผมว่าผมน่าจะไม่ค่อยชอบลุงเหมือนที่พ่อไม่ชอบแน่ๆ
“ผมอยากให้พ่อไปน่านด้วยกัน บ้านตากับยายมีผีด้วย วันแรกจันทร์ไปนอนบ้านก็สั่น จันทร์คิดว่าลุงเลี้ยงผี ลุงอยู่ในห้องกับผี จันทร์จะแอบดูแล้วแต่มานี่กับพ่อก่อน”
พ่อถามผมอีกเยอะเรื่องผี ผมคิดว่าพ่อก็ต้องคิดว่าลุงเลี้ยงผีเหมือนกันทำให้ลุงนิสัยไม่ค่อยดี เพราะคนนิสัยดีไม่น่าจะเลี้ยงผีนะ เพื่อนๆก็บอกว่าคนเลี้ยงผีคือพวกเล่นของไสยศาสตร์มนตร์ดำ
“ไม่ต้องไปน่านแล้วลูก....เดี๋ยวผีเอาจันทร์ไปจากพ่อ ไม่ได้กลับมาเจอพ่อ ไม่ได้กลับมาเจอเจิ้นพอดี สมัยก่อนเพื่อนพ่อก็หายไป ครูบอกว่าเพื่อนพ่อตายแล้ว...ผีพาไปอยู่ด้วย”
โครงการจับผีที่น่านของผมพับลงไปในถังขยะความคิด พ่อไม่ใช่คนโกหกและลักษณะการพูดของพ่อก็เหมือนทุกครั้งที่เราคุยเรื่องจริงจัง ผมอยากให้แม่ย้ายออกจากบ้านหลังนั้นจัง กลัวผีจะพาแม่ไปอยู่ด้วยแต่ผมก็พิสูจน์ไม่ได้ตรงๆแม่อาจจะไม่เชื่อ ขนาดวันนั้นแม่ยังบอกให้ผมเลิกพูด
เรื่องผีบ้านแม่กับคุณสุริยะของพ่อหายไปจากหัวผมบ้างในช่วงใกล้เปิดเทอม เพื่อนในชั้นปีตามให้ไปเตรียมกิจกรรมรับน้องปีหนึ่ง ทั้งทำสลากสายรหัส ทำฐานกิจกรรม เตรียมสถานที่ ผมถูกคิวลากไปอยู่ฝ่ายสันทนาการที่จะต้องเต้นเยอะๆ จริงๆผมอยากเป็นแค่พี่สวัสดิการแจกน้ำแจกขนมมากกว่าแต่คิวไม่ยอม
“จันทร์ส่ายอีก ส่ายเยอะๆ”
เพลงโรตีทำผมเอวแทบเคล็ด ผมไม่ได้เต้นอะไรแบบนี้มานานมากกกกก แล้วทุกคนก็ดูจะส่ายเอวกันได้หมดยกเว้นผม คิวขำก๊ากกับท่าส่ายเอวแข็งๆ ไหนจะเด้งเป้าอีก ผมอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแต่ขอเปลี่ยนตำแหน่งก็ไม่ได้
แล้วทำไมเพลงแต่ละเพลงมันเต้นยากเต้นเย็น มีแต่ส่ายเอว เด้งเป้ากับท่าประหลาดๆ ยิ่งท่ากระชากมดลูก(เพื่อนตั้งชื่อให้) ต้องทำมือเหมือนเขย่าๆอยู่แถวๆตรงนั้น คิวดูจะถนัดอะไรแบบนี้ ผมที่ยืนข้างๆกันโดนเพื่อนแซวอีกว่าไม่ใช่ท่าเขย่ามดลูกหรอก เขย่าปีกมดลูกไปก่อน
“ฮื่อออ จันทร์ไม่อยากเต้นแล้ว”
ผมบ่นกับคุณป้าแม่บ้านทุกวัน พอเจิ้นกลับมาก็บ่นกับเจิ้นอีก ปวดเอวปวดขาไปหมดเลย
“พี่นวดให้ เอาขามา”
เจิ้นดึงขาผมไปวางบนตัก วันนี้ผมใส่ชุดนอนแบบขาสั้นพอดีทำให้นิ้วของเจิ้นสัมผัสเนื้อหนังผมได้ตรงๆ นิ้วของเจิ้นย้าวยาวแถมมืออุ่นด้วย พอบีบไปบีบมามันก็รู้สึกสบาย
“งื้ออออ”
มือเจิ้นไล้ขึ้นมาถึงต้นขา แรงบีบของเขาสม่ำเสมอจนผมเกือบเคลิ้มหลับ แรงบีบค่อยๆลดลงเปลี่ยนเป็นเจิ้นลูบต้นขาผมเบาๆ รู้สึกดีจัง
“เมื่อยสะโพกด้วยไหม? นอนคว่ำหน่อย”
ผมรีบพลิกตัวนอนคว่ำ มือเจิ้นเริ่มบีบตั้งแต่ต้นขาด้านหลังอีกครั้ง นิ้วเขากดขึ้นมาตรงก้นผม บีบย้ำ...จนผมรู้สึก...แปลกๆ มืออุ่นๆสอดเข้ามาใต้กางเกงนอน ผมพยามจะท้วงแต่เขาบอกแตะผิวตรงๆจะได้ผลดีกว่า ไม่รู้ทำไมผมชักเขินๆทั้งๆที่เจิ้นกับผมก็ไม่ใส่เสื้อผ้าพร้อมกันตั้งหลายครั้ง
“งื้อ....”
“สบายล่ะสิ”
มือเจิ้นลูบชึ้นมาที่ช่วงเอวผม สะโพกนี่มันนับเอวด้วยหรือเปล่า? แต่ก็อาจจะเกี่ยวมั้งเพราะผมก็ส่ายเอวเยอะ เสื้อผมถูกเลิกขึ้นจนแอร์เย็นๆแตะแผ่นหลัง
เจิ้นจับผมพลิกตัวนอนหงายแล้วขยับมาคร่อม มือเจิ้นลูบขึ้นมาตามสีข้างแล้วนิ้วอุ่นก็บี้ลงตรงนมผม...มะ ไม่ได้เมื่อยตรงนั้นนะ!
ผมจะถาม...แต่เจิ้นก็ปิดปากผมสนิทด้วยจูบ... ผมถูกเจิ้นจูบจนมึนงงและเกือบหายใจไม่ออก จูบของเจิ้นถึงขยับไปที่ใบหู...ลมหายใจอุ่นๆแตะใบหูทำผมรู้สึกหมดแรง นอนนิ่งให้เจิ้นจัดการ
ทุกอย่างเป็นไปตามที่เจิ้นต้องการ ผมได้ทำแค่เรียกชื่อเจิ้น เรียกจนเสียงแหบเสียงแห้งจนกลายเป็นกรีดร้องเพราะเจิ้นกัดผม กัดจนเขาพอใจ....
นิ้วของเจิ้นขยับเข้ามาในตัวผม กดย้ำจนผมร้องไห้ มันแปลกประหลาดไปหมด ยิ่งตอนนิ้วเจิ้นขยับเข้าออก ร่างกายผมเหมือนไม่ใช่ของตัวเอง เหมือนมันเป็นของเจิ้น ผมได้ยินเสียงสะอื้นปนเรียกชื่อเจิ้นแทบไม่เป็นคำ แล้วสุดท้ายก็จมน้ำ....ก่อนจะโบยบินไปไกล...ไกลกว่าทุกที
ผมหมดแรงนอนสะอื้นที่พยายามจะเลิกแต่มันก็ยังไม่ยอมหยุด เจิ้นเปลือยเปล่ากว่าผมที่ชุดนอนยังกองอยู่ที่อก ร่างกายของเจิ้นผ่านแสงสลัวของห้องนอนทำให้ผมทรมาน มือเจิ้นขยับจัดการกับตัวเองบนตัวผม หน้าผากเจิ้นแนบลงมา
“เห็นพี่ไหม...มองซะ มองพี่”
ของเจิ้นช่างแตกต่างจากของผมอาจจะเพราะเขาตัวใหญ่กว่า...คำสั่งของเจิ้นทำให้ผมไม่กล้าละสายตา เจิ้นจูบผมตรงหน้าผาก ข้างแก้ม แล้วกระซิบย้ำให้ดูเขาอย่างนั้น ผมเริ่มหายใจติดขัดอีกครั้งจนเจิ้นจูบลงมาและตัวผมก็เปียกเพราะเจิ้น มือเจิ้นปัดป่ายความเปียกชื้นไปทั่วแผ่นท้องของผมจนตัวผมเลอะเทอะเหมือนที่ตัวเจิ้นเลอะเทอะเพราะผม
“อาบน้ำกันนะ”
“จันทร์...มะ หมดแรง”
“พี่อุ้ม”
เจิ้นชวนอาบน้ำแต่กว่าจะได้อาบ...เขาก็กัดผมต่อตอนแช่น้ำอุ่นด้วยกัน แล้วผมก็เป็นเด็กไม่ดีไม่ยอมรีบอาบน้ำทั้งที่มันดึกแล้วเพราะผมชอบให้เจิ้นกัด...แถมผมยังเริ่มจะชอบนิ้วเจิ้นในตัวผม
ไนท์แคร์ของเจิ้นทำผมเป็นหวัดเพราะแช่น้ำนาน ผมเลยต้องนอนกอดสินเชื่ออยู่ในห้องไม่ได้ไปซ้อมเต้นที่มหาวิทยาลัย คิวโทรมาบ่นนึกว่าผมอู้แต่พอได้ยินเสียงแหบแห้งก็เชื่อว่าผมป่วยจริงๆ อุตส่าห์นึกว่าตัวเองไม่ต้องไปเต้นแล้วแต่คิวบอกว่าต้องไปซ้อมกับคิวอีกที ทำไมผมหนีชีวิตสันทนาการไม่ได้นะ เซ็งชะมัด
เจิ้นหนีงานตอนบ่ายมานอนกอดผมไล่ ยุบยับยุบยิบไปหมด พยายามจะไล่เท่าไหร่เจ้าแมงยุบยิบตัวใหญ่ก็ไม่ยอมไปบอกว่างานไม่เยอะ เฮ้ออยากจะโทรแจ้งตำรวจจับคนขี้โกหก เจิ้นงานไม่เยอะก็ไม่มีใครงานเยอะในโลกแล้ว เขานอนเล่นกับผมได้ชั่วโมงเดียวพี่เลขาสองคนก็มาเคาะถึงประตูห้องนอน เจิ้นก็ต้องยอมลุกกลับไปทำงาน เขามีแต่เด็กหนีเรียน เจิ้นล่ะผู้ใหญ่หนีงาน
นอนพักผ่อนไปจนถึงเย็นก็โทรหาแม่ ช่วงนี้แม่โทรหาบ่อยๆ แม่ยังไม่ได้กลับจากน่านบอกว่าจะกลับมาอีกทีตอนพ่อกลับจากจีน ผมได้ยินเสียงลุงบ้างบางที แม่เคยให้ผมคุยกับลุงแต่ผมก็เกร็ง ลุงก็ไม่ได้ดูอยากคุยกับผมแต่แค่ทำเพราะว่าแม่บอกมากกว่า
แม่บอกว่าถ้ากลับมากรุงเทพจะชวนไปกินข้าวกับลุงอีก ผมอยากบอกแม่ว่าผมอึดอัดแต่ก็ไม่อยากให้แม่เสียใจ นานๆทีกินข้าวกับลุงก็คงไม่เป็นไรมั้ง
ผมคงจะโตขึ้นแล้วอย่างที่พ่อบอก รู้จักห่วงพ่อห่วงแม่ไม่ได้ห่วงแค่เจิ้นอีก กับพ่อผมก็ส่งข้อความไปหาบ่อยขึ้น พ่อก็ตอบแชทผมเร็วขึ้น น่าแปลกที่ผมเริ่มจะกลับมาติดพ่อตอนโต
อาจจะเพราะเรื่องลุงสุริยะมันกระทบจิตใจผมจนผมรู้สึกได้ว่าพ่อก็มีมุมอ่อนแอแม้จะไม่ค่อยแสดงออกให้เห็นเพราะพ่อเป็นพ่อ ส่วนแม่...ผมก็ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยอีก แล้วดันเพิ่งมารู้สึกว่าผมแทบจะเจอแม่น้อยกว่าเจอพ่อด้วยซ้ำ
“จันทร์ไม่สบายจัง”
“หืม เกิดอะไรขึ้น?”
ผมบ่นกับเจิ้นเรื่องพ่อกับแม่ที่ผมคิด เจิ้นอธิบายว่าเพราะผมกับเจิ้นเป็นครอบครัวแต่พ่อกับแม่เป็นญาติ คนเราต้องสนิทกับครอบครัวที่สุดแล้วค่อยเป็นญาติ ผมคิดว่ามันมีบางอย่างค้านกับความรู้สึก
“เราเป็นครอบครัวใหญ่ๆไม่ได้หรอ?”
“จันทร์ไม่อยากอยู่กับพี่สองคนแล้ว?”
“ไม่ใช่....จันทร์รู้สึก สับสนจัง มันแปลกๆอ่ะ”
“ทุกคนก็เหมือนเดิมนั่นแหละจันทร์ จันทร์อาจจะกังวลและคิดมากไป คุณแม่จันทร์เขาก็อยู่ต่างจังหวัดเป็นส่วนใหญ่ตลอด พ่อจันทร์ก็ทำงานกับคุณปู่ ถึงเวลาก็กลับมาอยู่ด้วยกัน จันทร์ก็อยู่กับพี่....มันก็ปกติ”
ใช่...มันปกติจนผมอดคิดไม่ได้ว่ามัน....มันปกติจริงหรือเปล่า? มันมีบางอย่างแปลก แปลกมาก เป็นความแปลกที่ผมอาจจะมองข้ามมาตลอดเพราะคิดว่าปกติ
แต่ผมก็คิดไม่ออก.... หรือผมดูโคนันมากไป?
ผมเลือกปรึกษาปัญหานี้กับคิว...คิวเป็นคนนอกอาจจะดูออกมากกว่าผมที่อยู่กับเรื่องแบบนี้จนเคยชิน เจิ้นก็อาจจะเคยชินทำให้มองข้ามไปเหมือนกัน
“ก็ไม่เชิงแปลก แต่ปกติวัยรุ่นทุกคนก็อยู่กับพ่อกับแม่ บ้านก็ไม่ได้ไกลแต่ให้ไปอยู่พี่ชายสองคนตั้งแต่หกขวบ เด็กมากเลยนะ ถ้าโตแล้วก็อีกอย่างเหมือนอยู่หอ”
คิวไม่รู้ว่าผมกับเจิ้นไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ เป็นเรื่องที่ทุกคนกำชับว่าอย่าบอกใครเพราะไม่มีใครเข้าใจความสัมพันธ์ของครอบครัวเรา
“เรื่องแยกกันอยู่ก็พูดยาก มันก็มีหลายๆแบบนะที่เคยเห็น บางบ้านแม่ก็ตามไปอยู่กับพ่อสลับมาอยู่กับลูก บางบ้านพ่อก็กลับมาครั้งคราวเพราะแม่ดูแลลูก รักระยะไกลมันก็เป็นไปได้ อยู่ที่ท่าทีระหว่างกันมากกว่า แบบเมินกันรึเปล่า ไม่คุยกันไหมอะไรแบบนี้”
ท่าทีของพ่อกับแม่ผมหรอ? ผมคิดว่าแม่เป็นแม่บ้านที่ดี ดูแลผมดูแลพ่อ แล้วพ่อก็เป็นพ่อที่ดี พ่อจะขอบคุณแม่บ่อยๆที่ทำแบบนั้นให้แบบนี้ให้ พ่อกับแม่ผมสุภาพใส่กันมันก็ดีไม่ใช่แล้วนี่
“ความสุภาพก็บ่งบอกได้หลายอย่าง....คือทำเป็นปกติ หรือ ทำเป็นมารยาทเพราะไม่สนิท นี่ไม่ได้อยากทำให้กังวลนะแต่มันก็น่าคิดเฉยๆ จันทร์ต้องสังเกตเองนั่นแหละ”
“คิวช่วยหน่อยดิ”
ผมคิดว่าผมสังเกตคนเดียวอาจจะไม่สำเร็จ แผนของผมไม่มีอะไรสำเร็จสักอย่าง ความตั้งใจของผมมักถูกเบี่ยงเบนความสนใจจนชักรู้สึกว่าต้องหาแนวร่วม มันดูก้ำกึ่งไม่ชัดเจน
“งั้นมันก็ต้องเริ่มจากบ้านพ่อกับแม่ แค่บ้านก็รู้แล้วว่าความสัมพันธ์เป็นยังไง บ้านที่มีคนอยู่เป็นครอบครัว อยู่คนเดียว อยู่บ้างไม่อยู่บ้าง กับไม่มีใครอยู่บรรยากาศมันจะต่างกัน”
คิวรับปากจะพาผมไปบ้านที่นนทบุรี แล้วผมก็จะไปบอกเจิ้นว่าเพื่อนนัดซ้อมเพิ่มวันอาทิตย์ ผมไม่เคยโกหกเจิ้นจนไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำสำเร็จ ผมเลยอาศัยตอนเราจะหลับแกล้งทำเป็นง่วงบอกเขางัวเงียๆรีบๆหน่อย
เจิ้นถามย้ำแบบทุกครั้งถึงเหตุผล โชคดีที่ผมเนียนพอจะแกล้งสะลึมสะลือตอบไปว่าใกล้เปิดเทอมแล้วแต่ผมยังเต้นไม่ได้เจิ้นถึงยอม
“พี่มารับสี่โมงเย็นนะ”
“อื้อ”
มือผมเย็นชืดแล้วถอนหายใจออกมาจนหมดพอเจิ้นขับรถหายออกไปจากสายตา ผมพยายามมากๆที่จะไม่มีพิรุธ ผมโกหกเจิ้นไปแล้ว....รู้สึกผิดมากจนนอยด์แต่ผมก็อยากพิสูจน์เรื่องพ่อกับแม่มาก
ผมกลายเป็นเด็กไม่ดี ถ้าเจิ้นรู้ว่าผมโกหกเจิ้นจะเกลียดผมไหม...
คิวมารอผมก่อนแล้ว แต่เขาจอดรถหลังคณะตามที่เรานัดแนะกัน ผมจำทางไปบ้านไม่ได้แต่ลองหาในแอพก็เจอชื่อหมู่บ้านมันก็บอกตำแหน่งที่ผมจำได้แค่บ้านอยู่ถนนนั้น
บ้านของเราปิดเงียบเพราะไม่มีใครอยู่ รั้วมันล็อคด้วยแม่กุญแจแต่คิวก็พาผมปีนข้ามรั้วไป บ้านเราเป็นบ้านจัดสรรที่รั้วไม่ได้สูงมากนัก ระบบรักษาความปลอดภัยก็ดีแต่คุณยามจำหน้าผมได้ก็เลยได้ผ่านเข้ามาง่ายๆ
ทุกอย่างมันดูง่ายไปหมดจนผมระแวง คิวพาผมเดินวนรอบบ้านก่อนจะพยายามสะเดาะกุญแจด้วยกิฟต์ดำที่เราแวะซื้อในเซเว่น เราทั้งคู่ไม่เคยสะเดาะกุญแจหรอกแต่....ก็ลองทำตามในหนังดู
ชีวิตจริงมันก็ไม่ได้ง่ายเหมือนในหนัง ผมกับคิวงัดประตูกันไม่สำเร็จ คิวเลยถีบประตู...แต่ประตูมันก็แข็งแรงไม่ได้กระเด้งออกมาแบบในหนังอยู่ดีนั่นแหละ
“เอาไงอ่ะ เข้าบ้านไม่ได้”
“ตามช่างทำกุญแจดีปะ? บอกว่าลืมกุญแจ งัดบ้านไม่ได้ ยามก็ยืนยันว่าบ้านจันทร์นี่ ไม่มีใครสงสัยหรอก”
คิวขับรถไปหน้าหมู่บ้านคุยกับยาม เวลาผ่านไปเกือบบ่ายโมงยามถึงมา ผมกับคิวเหลือแค่สามชั่วโมงที่ต้องรีบกลับไปให้ทันเจิ้นมารับ
ช่างใช้เวลาอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงถึงแงะประตูสำเร็จเพราะมันล็อคสองชั้นและช่างก็เป็นมือสมัครเล่นที่ยามรู้จัก บ้านผมก็เหมือนเดิมที่ผมมา มีผ้าม่านปักฝีมือแม่ ห้องครัวที่เรานั่งกินข้าว ห้องนอนของผม
“ก็ปกติอ่ะ”
“บ้านสวย...สวยเหมือนบ้านตัวอย่าง ไม่รู้ดิ มันเนี้ยบไปอ่ะ พ่อแม่จันทร์อาจจะดูแลบ้านดีก็ได้ หรือไม่ก็เพราะไม่ค่อยมีคนจะอยู่แบบที่จันทร์บอก ลองไปดูห้องพ่อแม่จันทร์กัน”
ผมพาคิวไปห้องนอนใหญ่ คิวเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดออก อาการชะงักทำให้ผมเดินตามไปดู.... ตู้เสื้อผ้ามีเสื้อผ้าผู้หญิงที่เป็นของแม่เพราะผมเคยเห็นแม่ใส่ แต่...ไม่มีของพ่อ ไม่มีแม้แต่ชุดอยู่บ้านที่ผมเคยเห็นพ่อใส่
“พ่ออาจจะอยู่อีกห้อง แบบแม่เสื้อผ้าเยอะ มีสามห้องนอนใช่ปะ?”
อีกห้องที่เหลือเป็นห้องทำงาน พ่อชอบนั่งทำงานในห้องนี้เวลาแม่ชวนผมไปหัดทำงานบ้าน เรารื้อห้องกันก็ไม่เจอเอกสารอะไรที่ผมเคยเห็น มันเป็นเพียงห้องโล่งๆที่มีเฟอร์นิเจอร์
ผมเดินตามคิวกลับไปในห้องใหญ่ คิวเดินตรงไปที่ห้องน้ำ รื้อตู้เก็บของข้างในแล้วหันมาทางผม
“ในความคิดเรา....บ้านนี้ไม่มีความรู้สึกว่าผู้ชายอยู่เลย ไม่มีมีดโกนหนวด ไม่มีสเปรย์ดับกลิ่นของผู้ชาย ไม่มีเสื้อผ้า กางเกงใน”
“พะ พ่ออาจจะเอาไปจีน...”
“แปรงสีฟันในห้องน้ำก็มีอันเดียว”
การสำรวจบ้านทำให้ผมกังวลมากกว่าสบายใจ ผมไม่ได้เตรียมใจมาเพื่อเรื่องแบบนี้ ผมกังวลจนอยากจะร้องไห้ ทั้งๆที่มันก็พิสูจน์อะไรไม่ได้ มันเป็นได้หลายอย่างแบบที่คิวบอก ของมันถึงวันเปลี่ยน หรือไม่ก็พ่อขนไปจีนหมด แต่...อีกตัวเลือกก็คือพ่อไม่ได้อยู่ที่นี่ซึ่งผมกลัวจะเป็นแบบนั้น
“ฟังนะจันทร์ มันบอกไม่ได้หรอกว่าอะไรเป็นอะไรกับแค่เรื่องบ้าน จันทร์อาจจะพูดถูกที่พ่อเอาของไปจีนหมด พวกของใช้เก่าๆก็อาจจะทิ้งไป อย่าคิดมาก...รอถามพ่อกับแม่ก่อนดีกว่า”
“แล้ว...ถ้าพ่อไม่ได้อยู่นี่จริงๆล่ะ แต่พ่อยังลงดอกไม้หน้าบ้านอยู่เลยนะ ตรงสนามนั่นไง”
“คนไม่อยู่ไม่ทำสวนหรอก อาจจะย้ายของออกไปเพราะไม่อยู่ก็เลยเปลี่ยนของใช้ก็ได้ แม่จันทร์อาจจะเก็บทิ้งไป ก็ปกตินะ อืม...พ่อไม่อยู่เลยไม่มีของใช้ผู้ชายก็เข้าใจได้ แต่บ้านจันทร์เล็กไปหน่อยไหมถ้าเทียบกับฐานะน้องเจ้าของธนาคาร?”
“เอ่อ เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ครอบครัวเราซับซ้อนนิดหน่อยอ่ะ.... ตกลงมันผิดปกติตรงไหนเนี่ย คือเรารู้สึกว่ามันแปลกๆ แต่มันก็ดูปกติ”
“ถามจริง กังวลอะไรเนี่ย? ถ้าไม่มีเรื่องอะไรจะคิดมากทำไม ดูดิงัดบ้านตัวเองเฉย หือ”
คิวยีหัวผมแรงๆ ผมก็งงตัวเองเหมือนกัน หรือผมจะคิดมากไปเองนะ?
ผมกับคิวกลับมาถึงมหาลัยก่อนสี่โมงนิดหน่อย สักพักเจิ้นก็มารับ ผมใจเต้นตึกตักเพราะกังวลมาตลอดทางว่าเจิ้นจะมาถึงก่อนผมแล้วรู้ว่าผมโกหก แต่เจิ้นก็คุยกับผมปกติน่าจะไม่มีอะไร
มื้อเย็นเราไปกินอาหารญี่ปุ่นร้านประจำของเรากันแล้วก็ต่อด้วยไอติม ความกังวลของผมเริ่มลดลงตามความอร่อยของไอติมของโปรด ทุกอย่างมันก็ดูปกติ ผมคงจะคิดมากไปจริงๆนั่นแหละ
“กินอิ่มๆก็ทำให้พี่หายเครียดขึ้นเยอะ”
“เจิ้นเครียดหรอ?”
“อืม กังวลเรื่องงาน แต่พอหายหิวก็หายเครียด”
เรื่องที่เจิ้นพูดทำให้ผมกลับมาคิดเรื่องตัวเอง หรือที่ผมกังวลเพราะมันเกิดจากเดินทางเยอะไปเลยเหนื่อย พอเหนื่อยก็หิว พอหิวก็ฟุ้งซ่าน จำไม่ได้ว่าตอนคิดมากผมหิวไหม แต่คงหิวแหงๆก็เลยกังวล... ต้องไม่ทำให้ตัวเองหิวแล้วมั้ง นี่ไงพออิ่มได้กินไอติมผมก็อารมณ์ดี...เฮ้อ...วุ่นวายเพราะตัวเองหิวนี่เด็กชะมัด
(ต่อด้านล่าง)
-
“จันทร์สงสัย”
“อารู้ อันที่จริงมันก็ช้าไปด้วยซ้ำถึงเริ่มมาสงสัย ฝากดูน้องหน่อยนะเจิ้นอาก็ยุ่งกับงานทางนี้กลับไปจัดการให้เด็ดขาดก็ยังไม่มีเวลา”
“แล้วอาคุยกับทางนั้นหรือยังว่าจะเอายังไง?”
“ก็คุยบ้าง เขาก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่มันก็เริ่มจะดึงเวลาเขามากไป....เขาก็คงอึดอัด ทุกคนก็อึดอัดกันหมดเพราะมันทำอะไรไม่ได้กันทั้งหมด”
“จันทร์เขาเซนซิทีฟ...เขาเครียดครับ พยายามเบี่ยงเบนความสนใจแล้วแต่ก็ดูจะไม่ค่อยได้ผล เขาไปบ้านอาที่นนทบุรี”
“ยังไม่มีอะไรต้องห่วง บ้านก็ยังเหมือนเดิม แค่ของใช้ส่วนตัวมันโดนขนออกไป แต่ของใช้ร่วมกันก็ยังอยู่...มีคนใจร้อนจนเวอร์ไปหน่อย แต่ยังไม่ได้ทำอะไรมากหรอก”
“ผมไม่อยากจะก้าวก่ายเพราะมันเรื่องของอา แต่มันกระทบจันทร์ และผมเป็นห่วงความรู้สึกน้อง อาอยากให้จันทร์โตขึ้นผมก็ยอม ทางอาก็ต้องยอมปล่อยเรื่องนี้ด้วย เขารู้เองเขาจะเสียใจ เขาโตขึ้นนิดหน่อยแบบที่อาต้องการแต่มันก็รวมถึงเรื่องอาด้วย ถึงจันทร์จะยังจับทางไม่ถูกแต่มันก็ต้องมีสักวัน วันนี้เขาโกหกผม นาฬิกาที่อาสั่งให้ติดจีพีเอสมันฟ้อง...เรื่องจีพีเอสนี่อีก ไหนว่าคุยกันไม่มีปัญหาแต่อาก็กังวล มันเพราะอะไร?”
“อากำลังหาทาง คุณสุริยะเขาไม่ยอมรอแล้ว...และคิดว่าทางนั้นก็อยากจะหยุดเรื่องพวกนี้เหมือนกัน มันอึดอัดกันไปหมด แต่เพราะอากับเขาตกลงกันไว้เลยยังขยับอะไรไม่ได้”
“ถ้ายังชักช้าผมก็จะเลือกในสิ่งที่ปกป้องความรู้สึกจันทร์เอง ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายนั้นหรือฝั่งอา อะไรดีกว่าผมจะเลือก”
“เจิ้นจะบีบอา?”
“เจ้าจันทร์เป็นคนของผม เป็นมาเสมอ และจะเป็นตลอดไป อาเอาความรักของอามาไว้กับผมจนเขากลายเป็นความรักของผมไปแล้ว ผมไม่คืน ผมเลี้ยงจันทร์มากับมือ อาเป็นพ่อแต่อาไม่ได้เลี้ยง จะห่วงจันทร์ รักจันทร์ผมไม่ว่า แต่อะไรที่ทำร้ายคนของผม ผมไม่ยอม ทั้งอาทั้งเขา”
“อารู้ว่าเจิ้นรักจันทร์ ถ้าจันทร์รู้เรื่องเขาจะเสียใจ อาปล่อยเขาอยู่เหนือปัญหามาตลอด...แล้วทั้งอาทั้งเขาก็ยังไม่ได้ตกลงกันสักที ตัวแปรอย่างคุณสุริยะกับคนของเขาก็เคลื่อนไหวก่อน”
“อากับเขากำลังจะดึงจันทร์กลับไปหาปัญหาที่จันทร์ไม่เกี่ยว ปัญหาที่คาราคาซังจนมันกระทบไปหมด จันทร์ถึงต้องอยู่กับผม.... เงื่อนไขลูกแก้วมังกรมันแค่ข้ออ้างที่ปู่ช่วยอาดูแลจันทร์ในวันที่อากับเขาเป็นพ่อกับแม่ที่แย่”
“อาคงเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง ไม่เคยเป็นพ่อที่ดีได้เลย จะมาพยายามเป็นคนดีลูกก็โตไปติดคนอื่น...แถมยังสร้างปัญหา ขอโทษที่ทำให้ลำบากมาตลอดนะเจิ้น”
“น้าตอง...”
สถานะที่ถูกต้องที่ไม่ได้เรียกขานกันมานาน ตอง กันติชาโตมาในบ้านเยว่พร้อมกับลูกสาวคนเดียวของบ้านในฐานะลูกชายบุญธรรม ตัวแทนที่เกือบจะได้เป็นเจ้าบ้านเยว่คนต่อไปเพราะลูกสาวมีภาวะมีบุตรยาก ทริปทำบุญหลายทริปคงทำให้ใครสักคนสงสารปลายปีถึงได้มีเจิ้น คนที่ถูกเตรียมตัวมาตลอดจึงลดสถานะตัวเองเป็นแค่เลขาติดตามไปทำร้านชาที่เม็ดเงินเทียบไม่ติดฝุ่นกับธนาคาร ไม่คิดจะรับตำแหน่งผู้บริหารเพราะกลัวความหวาดระแวงภายในที่อาจเกิดขึ้น นามสกุลที่เคยใช้เหมือนกับคนในบ้านก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น จนมาถึงจันทร์ที่ได้กลับไปใช้อยากถูกต้องแม้เจ้าตัวจะนึกว่าถูกเปลี่ยนไปตามดวงชะตา ดวงส่งเสริมนั้นเป็นเรื่องจริงแต่มันไม่ได้ยิ่งใหญ่แบบที่คนอื่นเข้าใจ...แต่เพราะเป็นลูกชายของลูกบุญธรรมที่เป็นคนโปรด เจ้าบ้านคนเก่าก็ยิ่งโปรดเข้าไปอีก
“ผมดีใจที่หน้าเหลวแหลก...ไม่งั้นคงไม่มีเจ้าจันทร์ ขอบคุณที่เป็นพ่อแย่ๆแต่ดันมีลูกน่ารัก...มาให้ผมรัก”
“เฮ้อ....ขอบคุณที่ปลอบใจ เรื่องทุกอย่างมันไม่ได้ยากเลยถ้าจันทร์ปกติ เจิ้นเลี้ยงจันทร์มาให้จันทร์มีความสุข อาก็ปิดบังความจริง โลกภายนอกมันทำร้ายเขาเพราะเขาอยู่แต่ในกรง...อาคงเป็นอีกคนที่เลี้ยงลูกเหมือนเลี้ยงนก พอจะปล่อยนกจากกรงก็กลัวมันบาดเจ็บเพราะสู้กับใครไม่ไหว”
“วันหนึ่งเขาก็ต้องรู้ ทำยังไงให้จันทร์บาดเจ็บน้อยที่สุด ปีกนกอาจจะเลือดออก แต่มันจะต้องไม่หัก ผมจะไม่ยอมให้จันทร์เป็นนกปีกหัก ถ้าเรื่องมันจะทำร้ายขนาดนั้น ผมก็จะจับนกขังกรงอีกรอบ ซึ่งอาคงไม่ชอบใจ กรงของผมไม่ได้ทำให้จันทร์ลำบาก...โลกภายนอกต่างหากกำลังทำร้ายจันทร์เพราะเขาไม่แข็งพอ อาต้องตัดสินใจยังไงจันทร์ก็เจ็บ แต่เขาจะมีผม”
“ทางนั้นเขาคงใช้สิทธิ์ความเป็นแม่”
“จันทร์จะบรรลุนิติภาวะแล้ว อีกแค่หนึ่งเป็นผู้ใหญ่ตามกฎหมายเขาก็ทำอะไรไม่ได้”
“อีกตั้งหนึ่งปี”
“สำหรับผมมันแค่หนึ่งปี ผมรอจันทร์มานานจนหนึ่งปีมันแค่พริบตาเดียว ผมยื้อได้ คนของผมพร้อมกว่า เงินเยอะกว่า และอำนาจมากกว่า ผมไม่ได้เข้าข้างอา หรือแม่เขา...แต่จะเป็นมือที่สามในเกมส์นี้ของอา มือที่สามที่มีผลประโยชน์กับอาบางส่วนจนพอจะเป็นพัธมิตรได้”
“เขาจะแจ้งความเรื่องพรากผู้เยาว์ เขาเคยถามว่าเจิ้นอาจจะทำอะไรที่ไม่เหมาะกับจันทร์แต่อาตอบไปว่าไม่มี ตกลงมันยังไงเจิ้น?”
“ขนาดอายังไม่รู้ว่าผมทำอะไรจันทร์บ้าง เขาก็ไม่มีทางรู้นอกจากมาอยู่กับผมที่ช่อฟ้า”
“เจิ้นทำอะไรจันทร์?”
“เราเป็นพันธมิตร แต่ผมไม่ได้อยู่ฝ่ายอา ผมจะไม่พูดเรื่องผมกับจันทร์ เราไม่ได้แชร์ข้อมูลกันเรื่องนั้น”
“ไอ้เจิ้น!!! มากกว่าจูบหรือยัง? นั่นลูกกู!”
“เราเลิกพูดคำหยาบในบ้าน ไม่เสียงดังแบบบ้านจีนเพราะกลัวน้องจะติดนิสัย...ลืมไปแล้วหรือครับ? ระมัดระวังด้วย”
เจิ้นไม่ฟังเสียงโวยวายต่อปิดมือถือแล้ววางทิ้งไว้ที่โต๊ะ ขายาวพาตัวเองกลับเข้าไปหาคนในห้องที่นอนกอดกระต่ายหูยาวหลับสนิท
ร่างสูงทิ้งตัวลงเคียงข้างดึงกระต่ายที่กี่ปีๆก็ขัดตาขัดใจโยนไปบนพื้นแล้วรวบเอวบางเข้ามากอด เขาไมได้เข้าข้างว่าที่พ่อตา เขายืนยันที่จะเป็นฝ่ายที่สาม....อาตองได้เปรียบเพราะสนิทกับเขามากกว่าและยอมปล่อยให้จันทร์อยู่ที่ช่อฟ้า ถ้าทางแม่จันทร์มาสนิทกันมากกว่านี้แล้วชัดเจนกันเรื่องเจ้าจันทร์มาแต่แรก ไม่ได้พยายามดึงจันทร์ไปหาตัวเอง อาตองก็อาจจะถูกไล่บี้ในเกมส์นี้แทน
“เจิ้น...”
“หืม...”
“หิว งั่ม”
เสียงละเมอดังแผ่วจนเงียบไปเรียกรอยยิ้มจางแต้มบนใบหน้าปลายจมูกประทับเนิ่นนานบนแก้มเนียนที่หอมกลิ่นนม...หัวใจของเจ้าบ้านเยว่คนปัจจุบันเจ็บปวดที่คิดว่าวันหนึ่งเจ้าจันทร์จะเสียใจเพราะเรื่องพ่อกับแม่
แต่ไม่เป็นไรเจ้าจันทร์จะมีพี่...พี่จะเป็นคนที่จันทร์เห็นว่าอยู่ข้างจันทร์ตลอดเวลาในวันที่พ่อกับแม่ทำจันทร์เสียใจ แล้วพ่อกับแม่ก็จะได้สถานะลดลงไปเป็นแค่ ‘ญาติ’ จริงๆสักที ครอบครัวของจันทร์มีแค่พี่กับกระต่ายไร้ชีวิตก็พอแล้ว
============================
ชื่อตอน Third Party = มือที่สาม
ก่อนอื่นกราบขอประทานอภัยที่ทำให้คนอ่านสับสน งง และเดากันไป แหะๆ อยากให้พ่อตองท้องได้เหมือนกันแต่มันไม่ mpreg นี่จิ ไว้ทำภาคเสริมให้มูนนี่ท้องแล้วกันเนอะ 55555+ (ไม่รับปากนะคะ)
ก็ปมตัวละครที่เกิดขึ้น เราคิดว่าเราก็ปูมาแต่แรกแล้วนะ คนอ่านน่าจะตงิดๆแต่แรกแล้วว่าแบบ ทำไมจันทร์ตัวนิดเดียวพ่อแม่ยอมปล่อยมาอยู่ด้วย
พ่อตองคนคูลก็กลายเป็นพ่อตองไม่ค่อยคูล เหมือนที่บางทีเจิ้นก็ต้องมีจุดที่ควบคุมไม่ได้ เราอยากให้ตัวละครเรามีทั้งจุดดีและจุดไม่ดี
อย่างเจ้าจันทร์น่ารัก สดใส แต่สภาพแวดล้อมที่ถูกปกป้องเกินไปก็เลยอ่อนแอ แล้วก็ทำอะไรไม่ค่อยจะสำเร็จ ไม่ทันคนเพราะโดนโอ๋
เรื่องพ่อกับแม่แบมแก้หลายครั้งมากเพราะกลัวคนอ่านไม่เข้าใจ 5555+ หวังว่าทุกคนจะเข้าใจนะ จริงๆคือกะทำให้มันคลุมเครือไปตีความเอาเอง แต่มันก็จะย่อยยากไปหน่อย ลองอ่านดูกันนะคะ ใครยังแกะไม่ได้ก็ไม่เป็นไร มันจะเฉลยไปเรื่อยๆ
เจิ้นตอนนี้ก็มาแบบ.... เออเจิ้นแม่งก็เจิ้นจัง 55555+ อย่าเป็นพระเอกเลย ตัวร้ายอันดับหนึ่งของเรื่องเลยเนี่ย ไปขู่พ่อจันทร์อีก ที่ยอมจำนนนในตอนก่อนๆก็สร้างภาพ คนร้ายกาจ
ส่วนมูนนี่ก็... ไม่รู้เรื่องอะไรเล้ยย กินอิ่มนอนหลับไปนะจันทร์นะ ให้เจิ้นจัดการให้
ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกรีวิว ทุกทวิตเตอร์ด้วยนะจ๊ะ จุ้บๆ
ปล. เราอาจจะมีแนวโน้มดองนิยายจริงๆนะ ฮือออ แต่ก็จะอาศัยจังหวะว่างมาให้ได้ แต่ถ้าไม่ได้อย่าโกรธกันเนอะ
<3 <3 <3
-
ขอบคุณค่ะ
เรื่องงานก็สู้ๆนะคะ
-
สุริยะตอง ต้องมาแล้วนะคะ ณ จุดๆ นี้ :-[ :-[
-
:a5:
-
ชัดขึ้นมาหน่อยขอบคุณหลายๆคอมเมนท์มากที่ช่วยเรา
ไม่งั้นเราคงงงต่อไป :katai4:
-
:pig4:
-
:katai1: ก็คิดอยู่แล้วเชียว ว่าพ่อแม่สองคนนี้ มันแปลกๆ สุดท้ายก็คือ พ่อแม่ได้รักกันจริงๆ ทุกอย่าง เป็นเพียบที่สร้างขึ้น
เพื่อเจ้าจันทร์ ตอนนี้สรุปคือศึกชิงลูก สินะ
ส่วนพ่อตอง เจอหลัวตามตัวใช่มั้ย
ปล.เจิ้นนนนน นี่เจิ้นจริงๆ มีความขู่พ่อตาไปอีก
-
เจิ้นนี่คือมีฟามเบี้ยวได้ใจเจ้จริงค่ะ
เอาเลยลูก คนเรามันต้องไปให้สุดค่ะ 5555
-
มานอารายกัน :ling1:
แม่ที่คิดว่าเป็นแม่คงไม่ใช่แล้วละ ส่วนพ่อก็หน้าจะมีสามีว่างั้น
เอากันเข้าไป ยุ่งเป็นยุงตีกัน มานคืออาราย
ช่วยมาต่อเร็วๆด้วยน้า มันค้างนะ :z10:
-
เจิ้น เจิ้นขาจะทำให้เราคลั่งเจิ้นไปถึงไหนทำไมน่ารักอย่างนี้ถึงแม้จะดูร้ายๆแต่ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อเจ้าจันทร์ทั้งนั้น ฌามากระชากหัวเรากลับทีเราเริ่มจะคลั่งไคล้ในตัวเจิ้นแล้วววววว
-
ไม่ค่อยชอบแม่จันทร์ คือแปลกๆ แต่ชอบคุณพ่อกับคุณสุริยะ มีอ่อร่าแปลกๆออกมาจนอยากนั่งพับเพียบแล้วพนมมือรอรับพอร์นค่ะ :hao7:
-
พอจะคาดได้แล้วว่าพ่อแม่เจ้าจันทร์มีความสัมพันธ์กันยังไง แต่ไม่ชอบคนของทั้งสองฝ่ายอย่างแรง
แต่ไม่ว่ายังไงมูนนี่ก็เป็นของเจิ้น และน้องก็เลือกเจิ้นอยู่แล้ว
-
ยังยืนยัน....เจิ้นมันร้ายย 5555
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
เราทีมเจิ้นออลเดอะไทม์ ไม่ว่านางจะแรง ร้าย และโกงอย่างไร แต่ใจเรามีแต่เจิ่น ฮิ้ววววว~~~
-
:a5: :a5:
-
เจิ้นมันร้าย..สุดท้ายถ้าต้องเปิดเผยเรื่องจริงออกมา จันทร์อาจจะโกรธพ่อหรือแม่ หรืออาจจะทั้งสองคน แต่จันทร์จะไม่โกรธเจิ้น แถมเห็นเจิ้นเป็นที่พึ่งมากกว่าพ่อแม่เข้าไปอีก เรียกว่าไม่เห็นคนอื่นในสายตาอีกแล้ว เมื่อก่อนในใจอาจมีพ่อแม่บ้างอะนะ
แม่จันทร์นี่น่ากลัว แต่ก็แหละ ถ้าเอาไปเลี้ยงเองแม่คงทนความเป็นคุณหนูของจันทร์ได้ แต่คนอื่นจะทนได้เหรอ คงรีบเอากลับมาคืนแทบไม่ทัน เราว่าถ้าแม่จันทร์จะเอาจันทร์ไป เจิ้นก็คงให้ไป เพราะคาดเดาว่ายังไงสุดท้ายก็ต้องเอาจันทร์มาคืน
เจิ้นร้ายเพราะนอกจากวางแผนและคาดเดาเก่ง เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย เจิ้นยังใจแข็งอีกต่างหาก ....มาโนล้วนๆ ไม่มีมานุ๊ดดด :hao3:
-
เจิ้นมันร้ายยยยยย
-
ชอบความทำให้น้องเอาไปคิดเองเออเองแบบ เออ เราคิดมากเพราะเราหิว...ที่เจิ้นป้อนข้อมูลน้อง แล้วน้องก็คิดอย่างนั้นจริงๆ
อยากให้ผ่านช่วงเปิดเผยความจริงไปเร็วๆ สงสารมูนนี่
-
ทีมเจิ้น เพราะเจิ้นรักจันทร์ :กอด1:
ทีมเจิ้น เช่นเดียวกับที่เป็นทีมเต็งหนึ่ง ทีมฟ้าลั่น ทีมฌามา :impress2:
-
มูนนี่น้อยเหมือนเป็นกระต่ายน้อยที่อยู่
ท่ามกลางสิงสาราสัตว์เลย
-
เจิ้นมันร้าย คือถ้าจันทร์เสียใจเรื่องพ่อกับแม่
ทีนี้มูนนี่ยิ่งหาเจิ้นหนักกว่าเดิมอีก
ลุงหยางแม้จะมาผ่านๆ แต่สัมผัสได้ถึงฟามแซ่บอ่าาา
-
เจิ้นก็คือเจิ้น :hao7:
ขอพาร์ทพ่อตองกับคุณสุริยะให้เราที ฮือออ รู้สึกต้องการมาก55555 รักน้าา :hao6:
-
ออกมาสั้นๆแต่รู้สึกคุณลุงสุริยะดึงดูดมากค่ะ มาตามกระต่ายกลับกรงใช่มั้ย แต่กระต่ายอย่างพ่อตองดูจะเป็นกระต่ายป่า เทียบกับจันทร์แล้วเป็นกระต่ายที่เกิดในฟาร์มที่เลี้ยงแบบปิด กระโดด ดึ๋งๆไปมา
-
ค่อยๆแกะไป ไม่รีบ
จันทร์จะไหวไหมเนี่ย มีเจิ้นคงไหวนะ :katai3: :katai3:
-
เย้ ดีใจเจิ้นรับสินเชื่อเป็นครอบครัวแล้ว 5555 ถึงแม้ว่าสินเชื่อจะกระเด็นไปอยู่ที่พื้นตลอดก็ตาม มูนนี่ต้องเข้มแข็งนะ สรุปนารีเป็นภัยคือแม่จริงๆใช่มั้ย เราตามไม่ค่อยทัน แหะๆ :hao5: ต้องอ่านหลายๆรอบหน่อย
ปล.เรื่องงานสู้ๆนะคะ
-
จันทร์นี่น่ารักน่าเอ็นดู เป็นเบบี๋เลย ติดนม ติดตุ๊กตา
เรื่องพ่อแม่จันทร์ตะงิดๆละก็จริงๆด้วย ที่ซินแสบอกว่า
มีผู้หญิงมาขวาง คงเป็นแม่จันทร์ที่ตะเอาจันทร์ไปอยู่
ด้วยสินะ แต่คงไม่ไดหรอกกก
-
ไม่รู้ล่ะร้ายไม่ร้ายไม่สน #ทีมเจิ้น :katai5: :hao3:
-
แม่กับลุง
พ่อกับสุริยะ หยาง(แอบกรี้ดแดดดี้ๆอ่ะงื้ออ)
แม่คือผู้หญิงในฝันใช่ไหมคะเนีย???
เฮ้อ อยากเป็นมูนนี่ที่ไม่รู้อะไรเลย หิวกินนอนร้องหาเจิ้นไปวันๆ
เป็นคนอ่านนี่เครียดกว่ามูนนี่เยอะะะะะ55555555
-
พ่อตองสู้ๆ ขอให้ได้จันทร์มาดูแลเพราะมีแบ๊คอัพดี ถล่มให้ยับเอาให้รู้ซะบ้างว่าจันทร์อะของเจิ้น :laugh:
ส่วนแม่เราแบนนางเพราะเป็นผีให้อีลุงเลี้ยง ไม่ละอายใจเลยทั้งที่ลูกก็อยู่ในห้องใกล้ๆกันแท้ๆ ดูเป็นผู้หญิงไม่ดียังไงก็ไม่รู้
-
สรุปว่าพ่อของจันทร์สนุกมากไปหน่อยเมื่อตอนวัยรุ่นเลยไปทำผู้หญิงท้องแล้วต้องรับผิดชอบ แต่แอบรักกันกับสุริยะมาก่อน?
เลยตกลงกันว่าจะรอจันทร์โตก่อนค่อยบอกความจริงงี้หรอ?
-
นั้นนนนนนนนนนน
ไงงงงงงว่าแล้ว
มาดูกันน ว่าจันทร์จะเปนยังไงบ้าง
-
:pig4: :pig4: :pig4: เจิ้นนี้ร้ายกาจมาก :pig4: :pig4: :pig4:
แล้วครอบครัวของจันทร์จะยังไงต่อไปค่ะพ่อแม่จันทร์เลิกกันไปแล้วสุริยะละค่ะคือใครฝ่ายไหน งงเบาๆค่ะอิอิ
-
มีนิ้วเข้ามาเกี่ยวแล้วคุณพ่ออออออ :hao7:
-
พ่อกับลุงสุริยะเคมีเข้ากันดี :mew3:
-
เรื่องนี้พระเอกก็คือเจิ้น ตัวร้ายก็คือเจิ้น o22
-
สรุปพ่อตองพลาดจนมีจันทร์ โดยที่แต่ละคนก็มีคนของตัวเองอยู่แล้ว อลวนแท้ เจิ้นเดินเกมส์เฉียบ
-
มูนนี่ หนูมีคนปกป้องดีจัง อิจฉาาาา
-
คุณตองน่ารักจัง หงุ่ยๆๆๆ
-
ตัวร้ายเรื่องนี้คือ เจิ้นแน่ๆ ข่มขู่พ่อจันทร์ แล้วยังเตรียมไฟท์กะแม่จันทร์อีก ร้ายมาก วางแผนเอาลูกเขา
-
รออ่านตอนต่อไปนะจ้ะ สู้ๆค่าไรท์
-
อ่านไป ก็ลุ้นไป งืออออ กลัวมูนนี่เสียใจจจ
ชอบที่มูนนี่แง้วๆ เริ่มเป็นห่วงคนอื่น
แต่ก็เอ็นดูที่มูนนี่ร้องไห้เพราะคิดว่าตัวเองปกป้องใครไม่ได้เลย
โถ...ลูก หนูไม่ต้องปกป้องใครก็ได้ลูก มีแต่คนอยากจะปกป้องหนูนะ เอ็นดูอ๊ะะะ
ชอบตรงที่เจิ้นคุญกับพ่อตองด้วย
“ผมดีใจที่หน้าเหลวแหลก...ไม่งั้นคงไม่มีเจ้าจันทร์ ขอบคุณที่เป็นพ่อแย่ๆแต่ดันมีลูกน่ารัก...มาให้ผมรัก”
แอบขำ นี่คือกำลังชมพ่อตองอยู่ใช่มั้ยยยยไม่ได้มีเจตนาอื่นเลยนะะะะ
ชอบที่เจิ้นเป็นเจิ้น เป็นคนเจิ้นที่ครอบครองเจ้าจันทร์
ฮือออออ ดูแลน้องดีๆนะ ขังน้องไว้เลย เราไม่อยากให้น้องเจ็บปวดเลยยยยย
งืออออออออออ
-
โอยยยยยย เอาแล้วไง สงสารจันทร์ล่วงหน้าเลย จันทร์เด็กน้อยมาก รับไม่ไหวแน่ๆ เจิ้นต้องช่วยน้องนะ ฮือออออ
-
ชอบตรงที่เจิ้นพยายามจะชักจูงจันทร์ให้เลิกสงสัยเรื่องพ่อแม่อ่ะ ที่บอกว่าวันนี้เครียด แต่พอกินอิ่มทำให้หายเครียดเยอะเลย เจิ้นเก่งและฉลาดที่รู้ว่าเจ้าจันทร์จะคิดไปทางไหน o13
-
รอตอนต่อไป~
-
เจิ้นมันร้ายค่ะคุณพ่อ :hao3:
-
Chapter 25 MoonyPeeDubPeedoo
วันนี้ผมต้องมาตรวจร่างกายกับเจิ้นเพราะเป็นการตรวจสุขภาพประจำปีพนักงานช่อฟ้า ก็ตรวจนั่นตรวจนี่เยอะไปหมด ผมไม่ชอบเลยเพราะมันต้องเจาะเลือด
“นิดเดียว”
“ไม่เจาะไม่ได้หรอ”
คำถามที่ผมต้องถามทุกปี เจาะเลือดไม่พอต้องไปฉีดวัคซีนป้องกันไข้หวัดใหญ่ด้วย แต่เจิ้นก็คือเจิ้นไม่สนว่าผมจะงอแง้องแง้งกระพริบตาปริบๆ สุดท้ายผมก็ต้องยื่นแขนให้เจ้าหน้าที่
“ไม่เจ็บหรอกค่ะ มดกัดเอง”
“ก็พูดแบบนี้ทุกปีอ่ะ”
“จันทร์พูดดีๆ”
“ขอโทษครับ”
เจิ้นชอบดุเวลาผมพูดแล้วทำเสียงหงุดหงิดใส่คนอื่น เขาบอกว่ามันไม่ดี แต่ผมจะโดนเจาะนิ้วมันก็ไม่โอเคอ้ะ ปีละครั้งก็เหอะ คนมันเจ็บมันไม่เลือกปีหรอก
“พิงพี่มา”
เจิ้นเจาะเลือดเสร็จไปก่อน เขาโอบเอวผมเข้าไปชิดให้ผมได้ใช้ไหล่กว้างวางคางแล้วหันไปทางอื่น เจิ้นกระชับกอดผมไว้ตอนผมสะดุ้ง แล้วพอเจาะเลือดเสร็จก็โดนฉีดวัคซีนต่อเลย
“เจ็บ...”
“ชู่ววจะเสร็จแล้วเด็กดี”
เวลาฉีดวัคซีนไข้หวัดใหญ่ผมก็จะตัวร้อน มีลมพิษขึ้นอยู่วันสองวัน หมอบอกว่าปกติช่วงร่างกายปรับตัว แต่เจิ้นไม่เป็นนะ ทำไมผมต้องเป็นคนเดียวด้วย
เจิ้นพาผมมาตรวจกับฉีดวัคซีนก็หลังจากพนักงานตรวจเรียบร้อยแล้วจะได้ไม่ต้องรีบเวลาผมงอแง นั่นล่ะเหตุผลของเจิ้น เพราะหลายปีก่อนตอนผมยังเด็กผมร้องไห้ลั่นกลัวเข็ม แถมวิ่งหนี เจิ้นบอกว่าวุ่นวายไปหมดตัดปัญหามาหลังสุดไปเลย พนักงานจะได้ไม่ต้องเกร็งด้วย
เรามีรายการตรวจยาวเป็นหางว่าว สุดท้ายก็ชั่งน้ำหนักที่ตราช่างเป็นแบบในฟิตเนส วัดอะไรได้หลายอย่าง พวกอัตราการเผาผลาญ มวลกล้ามเนื้อและไขมันด้วย
“ส่วนสูงเจิ้นเท่าเดิมครับ น้ำหนักมากขึ้นแต่ไขมันลดลง ส่วนที่เพิ่มเป็นกล้ามเนื้อครับ เปอร์เซ็นการมีโอกาสอ้วนเท่ากับศูนย์ การเผาผลาญของร่างกายปกติ ส่วนรายการอื่นๆก็จะแจ้งไปในเอกสารนะครับ แต่ไม่มีผิดปกติอะไรครับ”
“เจิ้นหยุดสูงจริงๆแล้วหรอ เท่าเดิมมาห้าปีแล้ว”
ปีนี้เจิ้นอายุ 29 หยุดสูงตอนอายุยี่สิบสี่ คงที่ที่ 186
“จำได้ด้วย?”
“เรื่องของเจิ้น จันทร์จำได้หมดแหละ”
คำตอบผมเรียกรอยยิ้มจากเจิ้น ก็เรื่องของเจิ้นผมจำได้หมดจริงๆนี่ อยู่ด้วยกันตลอดไม่จำของเจิ้นแล้วจะให้จำของใครกัน
“170 คุณจันทร์สูงขึ้น 0.5 เซ็นต์ครับ”
“ง่ะ ทำไมน้อยจัง มันต้องแบบสูงทีละห้าเซ็นต์สิ แบบนี้จะทันเจิ้นได้ยังไงล่ะครับ”
“แต่ละคนก็มีพัฒนาการแตกต่างกันนะครับ มาตรฐานชายไทยก็ไม่ห่างคุณจันทร์เท่าไหร่ครับ”
“กินนมเพิ่มเป็นคืนละสองแก้วไหม?”
“เฮ้อ.... เจิ้นไม่เข้าใจจันทร์หรอก”
คุณคิดว่าการที่เราเห็นคนตัวสูง ขายาว ไหล่กว้างเดินอยู่ในบ้านมาทั้งชีวิตแล้วเราจะไม่อยากเป็นแบบเขามั่งหรอ ขอบอกเลยว่าไม่มีทาง! เมื่อก่อนเจิ้นก็บอกว่าโตขึ้นก็สูงเอง แต่ผมกระเตื้องนิดเดียวต่างจากเจิ้นที่สูงพรวดขึ้นมาทีละเยอะๆ พ่อผมก็สูงนะ ก็ไม่ขนาดเจิ้นแต่ก็สูงกว่าผมอ่ะ
“คุณจันทร์น้ำหนักขึ้นจากปีก่อนสองกิโลนะครับ...แต่ เป็นไขมัน ถึงจะดูตัวเล็กแต่ว่ามีเปอร์เซ็นการอ้วนที่ 5 เปอร์เซ็นต์ จริงๆก็ปกติครับ ระบบเผาผลาญปกติ”
เจิ้นชมวดคิ้วมองผม เพราะผมก็ดูตัวเท่าเดิม ผมก็ไม่คิดว่าตัวเองอ้วนด้วยแถมทุกคนก็บอกให้กินเยอะๆ แล้วทำไมดันเป็นมีเปอร์เซ็นต์อ้วนล่ะ...
“หนักพุงจันทร์แหงเลยอ่ะ”
ผมจับๆพุงตัวเองมันก็นิ่มๆ
“อืม...มูนนี่ของพี่แก้มป่อง สงสัยหนักแก้มด้วย”
“ง่ะ ไม่ต้องมามูนนี่เลย จันทร์เสียใจอยู่นะ!”
ผมหงุดหงิดแต่เจิ้นดันขำ ตัวเองไม่อ้วนบ้างให้มันรู้ไป กลายเป็นว่าหลังจากตรวจสุขภาพผมก็ต้องไปปรึกษาคุณป้าแม่บ้านว่าผมอ้วน
“งั้น....เน้นเนื้อปลาดีไหมคะ?”
หลังจากนั้นเมนูปลาก็มาทุกวันจนเจิ้นบอกว่าเบื่อปลา แล้วบังคับผมให้ไปฟิตเนสกับเจิ้นแทน ตอนนี้กิจกรรมผมเยอะมากทั้งไปซ้อมเต้นสันทนาการ ตกเย็นออกกำลังกาย เจิ้นให้เทรนเนอร์ของฟิตเนสในธนาคารเราขึ้นมาดูแลผมโดยเฉพาะเพราะว่ากลัวผมไปเล่นกับคนอื่นแล้วทำไม่ถูก อายเขาเปล่าๆ
เทรนเนอร์ของผมเป็นผู้หญิงผมสั้นอายุสามสิบกว่าๆ ท่าออกกำลังกายลดไขมันของผมก็จะเป็นพวกสควอตส์ เน้นต้นขาและก้น กับพวกเล่นหน้าท้อง จบด้วยเต้นแอโรบิก มีคุณป้าแม่บ้านออกกำลังกายเป็นเพื่อนผมบางวัน
กิจกรรมฟิตเนสลดไขมันผมทำได้แค่ห้าวันก็ง้องแง้งกับเจิ้นว่าไม่เอาแล้ว ปวดขา ปวดพุง ปวดก้น ขออ้วนต่อไปดีกว่า อะไรก็ไม่รู้ ตอนกินไม่เห็นเหนื่อยแบบนี้เลย
แต่เจิ้นก็ไม่ยอมบอกว่าเสียเงินจ้างไปแล้ว แพงด้วยเพราะคอร์สส่วนตัว กว่าผมจะเล่นครบสิบวัน ไม่เอาแล้ว ไม่ออกกำลังกายแล้ว ไม่กลัวอ้วนแล้ว ถ้าใจเราคิดว่าตัวเองไม่อ้วน มันก็ไม่อ้วนหรอก
คิวเป็นอีกคนที่ขำผมบอกว่าตรรกะผมตลก เออขำไปเลย!!!
เปิดเทอมปีสองเหมือนเห็นภาพตัวเองเมื่อปีก่อน มานั่งร้องเพลงไปกับเพื่อนๆ ทำกิจกรรมแล้วก็ขำพี่สันทนาการอย่างผมกับคิว คิวกับคนอื่นเต้นกันแรงมาก ส่วนผมก็พยายามสุดชีวิตแล้วแต่ก็โดนแซวออกไมค์ว่าไก่ป่วยในเพลงไก่ย่าง ไอ้ผมทรงน้ำพุเปิดเหม่งนี่อีก
กว่าจะเต้นจบผมก็แทบไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน พอไปนั่งรอเพื่อนฝ่ายอื่นชี้แจงน้องก็มอง คิวเลยดันผมไปนั่งหลบข้างหลัง คำพูดเพื่อนยาวเหยียดแจ้งนั่นแจ้งนี่ แต่อากาศก็เย็นจนผมง่วง เลยก้มหน้าพิงหลังคิวพักสายตา...
“หยุดสวีทเดี๋ยวนี้!!! คิวปลุกลูกแกด่วน หลับได้ไงยะ”
“จันทร์ตื่น!!”
“หะ หา!!!! จันทร์ไม่ฉีดยานะ”
เหมือนได้ยินเสียง ก๊อง....ในหัวแล้วทุกคนก็ขำ การพักสายตาของผมทำผมหลับแล้วฝันถึงวันตรวจสุขภาพ ให้ตายเหอะโคตรน่าอายเลย แล้วเสียงผมต้องดังแน่ๆอ่ะทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง แล้วก็เพื่อนๆขำหมด
“เห้ยๆ อย่าแกล้งลูกกู โอ๋ จันทร์ไม่เป็นไรนะ ฮ่าๆ”
คิวแกล้งดึงผมไปกอด แต่ผมอายจริงไม่กล้าดันมันออกไปเลย ขนาดเพื่อนเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นผมยังไม่เลิกอาย เห้อ...อาจจะเพราะผมยังอึนๆกับการเป็นไข้นิดหน่อยหลังฉีดวัคซีน
น้องรหัสผมเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เห็นว่าเป็นดารา แต่น้องต้องตามหาผมในเดือนนี้ให้เจอแล้วเราจะไปเฉลยสายกันข้างนอก โค้ดลับของผมก็ไม่ยาก ให้เจิ้นช่วยคิดเมื่อคืน
“มูนนี่ปี้ดับปี้ดู”
ธนาคารกำลังทำบัตรเอทีเอ็มลายสกูปปี้ดูเพื่อดึงลูกค้าพอดี ก็เลยผสมกับของผมไปแบบนั้น คิวบอกว่าง่ายไปแต่ง่ายๆนี่แหละจะได้คิดไม่ถึง ของคิวก็โค้ดยาวๆอ่านยากๆ เป็นน้องผู้ชายที่หน้าตาดีคนหนึ่ง
สายคิวไม่รู้อะไรทำไมบังเอิญได้แต่คนที่เป็นตัวเก็งเดือนคณะกันหมด....เอาวะ ดาวคณะก็สายผมเหมือนกันแหละ ผมตื่นเต้นมากแต่ก็ไม่กล้าแสดงออกเยอะกลัวน้องจับได้
“เจิ้น เจิ้นว่าอันนี้หรืออันนี้ดีอ่ะ แล้วก็สีด้วย ฟ้าหรือชมพู แต่จันทร์ว่าอันสีส้มก็สวย”
ผมต้องซื้อของขวัญชิ้นแรกให้น้อง เจิ้นเลยพามาที่ห้างชิดลม ของชิ้นแรกที่จะให้น้องก็อยากจะให้ดีๆ แล้วน้องก็เป็นดาราด้วยน่าจะชอบของสวยๆงามๆ ก็เลยว่าจะซื้อผ้าพันคอบางๆให้ ก็ไม่ได้ตั้งใจกับผ้าพ้นคอหรอก แต่ว่าเดินผ่านพอดี
คนขายบอกว่ามันทำเป็นผ้าพันคอได้ คลุมไหล่ก็ได้ ผูกกระเป๋าก็ได้ เป็นชุดยังไง ไม่รู้ทำไมทำได้เยอะจังแต่มันก็น่าจะดี คนรับจะได้เอาไปใช้แบบที่ตัวเองชอบ
“ผืนนี้ดี เหมาะกับจันทร์ อืม เหมือนกระต่าย”
เจิ้นหยิบผืนสีขาวลอยทองๆมาโพกหัวผมแล้วผูกโบว์ใต้คาง เขาขำผมเลยขำด้วยเพราะเห็นหน้าตัวเองกลมๆในกระจกแล้วมันก็ดูแก้มอึดๆอ้วนๆ เห้อ ไม่อ้วนสิ ถ้าคิดว่าตัวเองอ้วนเราก็จะอ้วนนะ
“ผืนไหนก็เลือกไป แต่เอาผืนนี้ด้วย นุ่มดีเผื่อจันทร์ติดไปใช้บนรถ”
“งั้นจันทร์เอาสีฟ้าก็ได้ ลายเดียวกับที่เจิ้นเลือก เอาสองผืนนี้ครับ เจิ้นจ่ายตังให้ก่อนจันทร์อยากเข้าห้องน้ำอ่ะ”
ผมเดินไปเข้าห้องน้ำไม่ไกล ออกมาเจิ้นก็ยืนรออยู่แถวหน้าห้องน้ำแล้ว เขาดูหงุดหงิดแต่พอถามก็บอกว่าเปล่า เรากินข้าวกันเสร็จก็กลับบ้าน ผมชวนเจิ้นไปนอนห้องดูดาวเขาก็ดูอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย
เจิ้นไม่ได้แสดงออกอะไรมากเวลารู้สึกอะไร แต่เพราะผมอยู่กับเจิ้นทุกวันนั่นแหละ องศาคิ้วตกไปแค่ 0.01 มิลผมก็รู้สึกได้ว่าเขาเป็นอะไร
“โอ๋นะ จันทร์กอด”
“มูนนี่อ้วนของพี่”
เจิ้นฟัดผมจนมันจักจี้แล้วก็ขำจนเหนื่อย เห้อ อ้วนนิดเดียวแซวทั้งชาติ ก็คนมันมีความสุขมากก็ต้องกินเยอะเป็นธรรมดาอ้ะ
น้องรหัสผมดูจะชอบผ้าพันคอที่ผมเลือก ส่วนสายคิวก็ยังคงความเกรียนให้ที่ตักปลากับน้องรหัส มันสืบทอดมากันรุ่นสู่รุ่นจริงๆ ในชั้นปีช่วงนี้ก็คุยกันแต่เรื่องรับน้อง เข้าค่าย มันเป็นบรรยากาศสดชื่นไปทั้งมหาวิทยาลัย ทั้งจะมีประกวดดาวเดือน เพจคิ้วท์บอยคิ้วท์เกิร์ลก็ลงรูปรุ่นน้องเต็มไปหมด
คิวก็เคยลงบ่อยๆเมื่อปีก่อน ส่วนผมหน้าตาธรรมดาก็ไม่มีอะไรพวกนี้หรอก เคยถามเจิ้น เจิ้นบอกว่าเจิ้นเรียนจบก่อนเฟสบุ๊คจะดัง ไฮไฟท์เจิ้นก็ไม่ได้เล่น...ทุกวันนี้เจิ้นก็มีเฟสบุ๊คส่วนตัวแต่ก็ตั้งเป็นไพรเวทแถมไม่ค่อยเล่น ผมก็ไม่ติดมือถือตามเจิ้นไปด้วย
เจิ้นไม่ค่อยชอบให้ผมเล่นมือถือ ดูการ์ตูน อ่านหนังสือ หรือทำกิจกรรมอย่างอื่นยังดีกว่า ผมก็เลยเป็นพวกดองไลน์ให้คิวต้องโทรตามบ่อยๆ เปิดเทอมใหม่นี้คิวเปลี่ยนทรงผมเป็นสีแดงเข้ม ทรงอันเดอร์คัตมัดเป็นจุกด้านหลัง บุคลิกดูเปลี่ยนไปเลยผมเลยว่าจะเปลี่ยนทรงผมบ้าง
“อยากตัดทรงไหนล่ะ?”
“เจิ้นว่าแบบไหนดี เอาแบบหล่อๆอ่ะ เนี่ย คิวตัดแบบนี้หรือจันนทร์ตัดแบบคิวดี”
ผมเปิดรูปคิวให้เจิ้นดูเป็นตัวอย่าง
“มันต้องเซ็ตผม พอไม่เซ็ตก็หล่นมาทิ่มตาจันทร์หมด”
“แล้วแบบไหนจะเข้ากับหน้าจันทร์เนี่ย”
“ไปให้ร้านเลือกให้ไหม? พี่ก็ไม่เคยตัดผมทรงแฟชั่นเหมือนกัน”
ทุกครั้งเจิ้นก็แค่เรียกคนมาเล็มปลายผมออกให้ไม่ยาวเกินไป เราขำออกมาเพราะผมดันปรึกษาผิดคน แต่เจิ้นก็พาผมไปร้านตัดผมในห้างที่พี่เลขาหาร้านมาให้ ร้านนี้ดังมากจนต้องนัดคิวเอาไว้ แต่มันก็ค่อนข้างเป็นส่วนตัว มีห้องส่วนตัวสำหรับลูกค้าแต่ละคนด้วย
“เสร็จแล้วโทรหาพี่”
วันนี้เจิ้นรับโทรศัพท์บ่อย เห็นว่าเขาจะลงทุนอะไรสักอย่าง ผมให้ช่วงช่วยเลือกทรงผมให้ เอาแบบไม่ทิ่มตาแล้วก็ไม่ต้องเซ็ตเพราะผมน่าจะขี้เกียจ
“งั้นข้างหน้าก็แบบเดิม แต่ด้านข้างเล็มขึ้นเปิดหูนะคะ อุ้ยหัวค่อนข้างได้รูป เดี๋ยวสไลด์สั้นๆให้เห็นหัวทุยๆนี่ดีกว่า”
ผมปล่อยพี่ช่างทำผมจัดการให้ ผมทรงเดิมของผมมันก็ไม่ต่างจากที่พี่เขาเลือกเท่าไหร่แค่เหมือนจะเปิดหูมั้ง
“ย้อมผมด้วยไหมคะ? ถ้าย้อมจะทำให้หน้าสว่างเปลี่ยนลุคไปเลยค่ะ”
ภาพคิวเปลี่ยนลุคแว๊บขึ้นมาในหัวผม ทำให้ตกปากรับคำไปแต่ก็เลือกสีน้ำตาลสว่างๆ เสียเวลาไปหลายชั่วโมง เจิ้นไลน์มาบอกว่ารออยู่ในห้องรับรองของร้าน ร้านนี้มีห้องเฉพาะสำหรับกินกาแฟใช้อินเตอร์เน็ตด้วยสำหรับผู้ติดตาม ร้านตัดผมสมัยนี้ดีจัง
ผมค่อนข้างชอบตัวเองลุคใหม่เพราะมันดูแปลกตาดี แล้วหูก็โล่งๆด้วย ช่างเซ็ตผมให้นิดหน่อยเผื่อว่าผมอยากจะเซ็ตเองวันหลังก็จะได้แบบนี้
เจิ้นขมวดคิ้วที่เห็นผมทรงใหม่จนผมชักจะหมดความมั่นใจ หรือมันจะไม่ค่อยดี?
“เลขาผมไม่ได้ย้ำมาหรอครับว่าให้ใช้สารเคมีน้อยที่สุด? เจ้าจันทร์เขาแพ้ง่ายแล้วความเสี่ยงเรื่องแพ้สีย้อมผมมันก็มี ขอพบผู้จัดการร้านด้วยครับ”
ผมไม่คิดว่าการย้อมผมจะเป็นเรื่องใหญ่ เจิ้นสีหน้าจริงจังมากแถมตาดุยังมองมาที่ผมไม่ให้พูดอะไร เจิ้นโทรหาพี่เลขาพูดประโยคแบบที่ถามช่างเมื่อกี๊เปี๊ยบ
ไม่นานผู้จัดการร้านก็มา พี่เลขาก็ดูเหมือนรีบมาจากช่อฟ้า ส่วนผมนั่งหงอยอยู่ข้างเจิ้น เวลาเจิ้นดุเขาจะดุมาก เขาไม่ตวาด ไม่เสียงดัง แต่คำพูดเจิ้นมักจะดูน่ากลัว
“ขอโทษจริงๆค่ะ ผู้จัดการย้ำมาแล้วแต่ดิฉันลืมเองเพราะน้อง...”
“คุณจันทร์...”
พี่เลขาพูดแทรกขึ้นมา ทำให้พี่ช่างทำผมรีบพูดใหม่ บรรยากาศมันดูกดดันไปหมดจนผมกระวนกระวาย ทุกคนเดือดร้อนไปหมดเพราะผมอยากจะทำสีไม่ถามเจิ้นก่อน
“ค่ะ คือคุณจันทร์ตัดทรงนี้แล้วคล้ายๆคนเกาหลี ญี่ปุ่น ถ้าย้อมแล้วต้องดูดีก็เลยแนะนำไปเหมือนแนะนำลูกค้าคนอื่นๆ แต่สีร้านเรานำเข้าอย่างดีคิดว่าคุณจันทร์ไม่น่าจะแพ้...”
“เจิ้นครับ ทางผมต้องขอโทษด้วยที่ระมัดระวังไม่พอทั้งๆที่เลขาเจิ้นแจ้งมาแล้ว ถ้าเกิดคุณจันทร์แพ้ทางร้านจะรับผิดชอบเองครับ”
เจิ้นไม่พูดอะไรเลยสักอย่าง ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรได้แค่นั่งก้มหน้ามองมือตัวเองไม่กล้าเงยหน้าสบตาเจิ้นที่จ้องมาทางผมอยู่อย่างนั้น
“จันทร์รู้ใช่ไหมถ้าอยากย้อมผมพี่ก็คงไม่ว่า แต่พี่จะดูให้ก่อนว่าจันทร์จะแพ้ไหม ผิวจันทร์บางแพ้ง่ายมันจะไม่ใช่แค่กินยาก็หาย ถ้าผมร่วงหมดหัว? ผื่นขึ้นทั้งหัว? จันทร์จะแก้ปัญหาให้ตัวเองยังไง”
“จันทร์....จันทร์ขอโทษ จันทร์ก็แค่อยากทำ เห็นเพื่อนทำก็เลยรีบตัดสินใจ”
“พี่ปกป้องจันทร์แค่ไหนมันก็ไม่ปลอดภัย ถ้าจันทร์ไม่ปกป้องตัวเองด้วย....จัดการต่อด้วยครั้งหน้าอย่าให้พลาดอีก ความผิดพลาดเกิดขึ้นได้ แต่อย่าให้มันเกิดจากความสะเพร่าและไม่รอบคอบ”
เจิ้นลุกขึ้นทำให้ผมรีบลุกตาม ผมทำได้แค่ขอโทษทุกคนเบาๆแล้วรีบวิ่งตามเจิ้นออกไปจากร้าน แต่เจิ้นเดินนำไปได้ไม่นานก็หยุดรอผมก่อนที่เราจะออกจากห้างไปที่จอดรถด้วยกัน
ตลอดทางกลับช่อฟ้าเจิ้นไม่พูดอะไรเลย กลับมาเขาก็นั่งดูข่าว ผมเลยหลบไปนั่งในห้องนอน พยายามง้อแล้วก็ไม่หายโกรธ เห้อ...หวังว่าผมจะไม่แพ้ยาย้อมผมนะ ถ้าผมร่วงแล้วผื่นขึ้นนี่นอกจากตัวเองจะทุเรศแล้วเจิ้นจะต้องโกรธผมมากของมากที่สุด
มื้อเย็นผ่านไปแบบเงียบเชียบ เจิ้นยังเมินผมแล้วก็ไม่ยอมคุยด้วยจนผมชักจะหงอย สินเชื่อของผมก็โดนเจิ้นเอาไปนั่งกับตัวเองเลยไม่รู้จะบ่นกับใคร ผมคิดว่าตัวเองเกือบจะร้องไห้จนพ่อโทรมา
ผมบ่นกับพ่อยาวมากกกกกกกกกก อัดอั้นสุดๆ ก็รู้อ่ะว่าผิด รู้แบบปฏิเสธไม่ได้ด้วยว่าเจิ้นห่วงผม เพราะห่วงนี่แหละทำให้เจิ้นโกรธเพราะผมไม่ระมัดระวัง
“ร้องไห้ไหมลูก กินข้าวได้ไหม?”
“ไม่อ่ะ นอยด์เฉยๆ”
“ลูกพ่อโตขึ้นเยอะเลย...เมื่อก่อนเจิ้นโกรธทีนี่ร้องไห้กลับบ้าน กินข้าวไม่ได้ ปวดหัวไม่สบาย ใช่เจ้าจันทร์ลูกพ่อแน่ใช่ไหม?”
กลายเป็นผมโดนพ่อแซว แต่ผมก็งอแงเวอร์มากจริงๆเมื่อก่อน นึกย้อนไปตอนนั้นผมก็รำคาญตัวเองแต่น้ำตามันก็ไม่หยุดไหลเองนี่.... พอพ่อบอกว่าผมโตขึ้น ความรู้สึกอยากจะร้องไห้ก็ลดฮวบเลย
“แล้ว....ผมจะทำไงดี”
“ลอง ไม่ง้อดูสิ จันทร์โตแล้วมีสิทธิ์ย้อมผม พ่อไม่ว่าจันทร์ ถ้าจันทร์รับได้กับความเสี่ยงที่อาจจะแพ้ พ่อก็คิดว่าย้อมผมกับวัยรุ่นก็เรื่องปกติ พ่อยากให้จันทร์ใช้ชีวิตสนุกสนานมีความสุข”
“งื้อออ ย้อมผมก็มีความสุข แต่เจิ้นไม่มีนี่นา....ก็เลยชักจะทุกข์แล้ว เฮ้อ..”
“เพราะเจิ้นเป็นห่วง จันทร์ไม่สบายบ่อย เดี๋ยวแพ้นั่นแพ้นี้กินข้าวไม่ได้ กลับกันถ้าเจิ้นป่วยบ่อย จันทร์จะเป็นห่วงเจิ้นเหมือนกันใช่หรือเปล่าล่ะ?”
“อื้อ...”
“จันทร์อยากสนุก มีชีวิตสดใส แต่จันทร์ก็อาจจะต้องคิดถึงความรู้สึกเจิ้นด้วย”
“ตกลงจันทร์ควรสนุก หรือ ควรคิดถึงความรู้สึกเจิ้นดี”
“ลองหาจุดตรงกลางที่ไม่สนุกมากไป แล้วก็ไม่ทำให้เจิ้นห่วงมากไป มันก็อาจจะไม่สนุกที่สุดแต่เจิ้นก็จะไม่โกรธ จันทร์ก็จะไม่ต้องนอยด์”
ทำไมพ่อผมเท่จัง.... มีพ่อเท่ๆแบบนี้แล้วผมก็น่าจะมีดีเอ็นเอเท่ๆติดตัวบ้างสิ หรือจริงๆผมอาจจะเป็นเท่ๆเหมือนกัน? จะว่าไปตั้งแต่เปิดเทอมก็มีแต่น้องๆเรียกพี่จันทร์ จุดเริ่มต้นของความเท่ของผมอาจจะเริ่มจากจุดนี้
หัวใจพองโตเพราะคิดว่าตัวเองจะเท่แฟบเป็นลูกโป่งแตกเพราะว่าเจิ้นนอนหันหลังให้แถมยังเอาสินเชื่อไปกอดทำให้ผมนอนโดดเดี่ยว ผมพยายามจะไม่ร้องไห้เพราะพ่อบอกว่าผมโตขึ้นกว่าเดิม ถ้ากลับไปร้องไห้ก็ไม่เท่สิ
“เจิ้นหายโกรธจันทร์เดี๋ยวนี้นะ!”
ความโมโหทำให้ผมใช้ความรุนแรง ผมกัดหูเจิ้นเพราะมันใกล้สายตาที่สุด แต่ก็กัดไม่แรงนะกลัวเจิ้นเลือดออก โลกก็เลยหมุนเพราะเจิ้นหันมาพลิกตัวผมกดลงกับเตียง
พ่อบอกว่าลองไม่ง้อ นี่แหละไม่ง้อแต่เราจะต้องสู้กันแบบผู้ชายแมนๆ! วิถีพี่จันทร์คนเท่ แต่ข้างในผมร้องไห้ไปแล้วเพราะเจิ้นทำหน้าตาน่ากลัวมาก
ปากจะเอ่ยคำขอโทษก็ไม่มีสิทธิ์เพราะเจิ้นจูบผมก่อน การต่อสู้แมนๆที่ผมคาดหวังกลายเป็นว่าผมถูกเจิ้นจูบ กัด กอด แล้วยังสอดนิ้วเข้ามาอีก
ก็ชอบ...แต่ แต่ แต่ ยังไม่เคลียร์เลยนะว่าหายโกรธยัง พอจะโวยวายมันก็หมดแรงแล้วอ่ะ....
เจิ้นกลายเป็นอารมณ์ดีแต่เช้า ผมก็ไม่อยากจะถามให้เจิ้นกลับมาโกรธอีก เอาเป็นว่าถ้าเจิ้นโมโหต้องไนท์แคร์แล้วเจิ้นจะหาย
คิวผิวปากว่าผมกลายเป็นเด็กแสบ เพื่อนก็พากันทักจนผมชักไม่มั่นใจแต่ทุกคนบอกว่าดี มันก็คงดีจริงๆ แต่ถึงจะทำผมทรงใหม่ เจ้าจันทร์คนเท่ก็ยังต้องเต้นท่าเขย่ามดลูก
ตอนเย็นเจิ้นมารับ มารับตั้งแต่ยังไม่เลิกรับน้องด้วยซ้ำ ปกติถ้าเจิ้นจะมายังไงก็สายแล้วนี่มายืนพิงรถเล่นโทรศัพท์อยู่หน้าตึกกิจกรรมของผม
“หน้ามุ่ยอะไรมูนนี่”
“ฮื่ออไม่ต้องมาจับแก้มเลย ดูดิเจิ้นแต่งตัวอย่างหล่อแต่จันทร์ใส่ชุดตลก”
ชุดสันทนาการคณะผมคือเสื้อยืดสกรีนสันทนาการแล้วก็กางเกงเลสีส้มแสบตา ดีนะวันนี้ยังไม่ต้องมัดจุกแล้วดูเจิ้น สูทสีเลือดหมู ขาก็ยาว ไม่แฟร์อ่ะไม่แฟร์
“เจิ้นสวัสดีครับ”
เจิ้นพยักหน้ารับการทักทายของคิวนิดหน่อย คิวเดินมาส่งผมเหมือนทุกวัน ช่วงนี้สบายใจมากเพราะพี่แทนไม่ค่อยมาชวนคุยแล้ว พี่ธามก็หายๆไปด้วย
เจิ้นพาผมไปกินข้าวที่บ้านใหญ่ คุณปู่กับคุณพ่อกลับมาแล้วแต่เมื่อวานพ่อไม่ยอมบอกว่าจะกลับในโทรศัพท์ทั้งๆที่ตอนนั้นพ่อเก็บของอยู่
เรากินข้าวกันแค่สี่คนเพราะพ่อกับคุณปู่กลับก่อนกำหนด คุณพ่อกับคุณแม่เจิ้นไปไหว้พระที่ฮ่องกงกัน ส่วนแม่ผมก็ยังอยู่ต่างจังหวัด จะว่าไปผมถามเรื่องของในบ้านของพ่อที่หายไปดีกว่า แต่ถ้าถามพ่อก็รู้สิว่าผมไปงัดบ้านพ่อมา! ที่ทำได้ก็คือเนียนๆขอไปนอนกับพ่อที่บ้าน
“พ่อกำลังย้ายไปอยู่คอนโด คุณปู่ซื้อไว้แต่ขายไม่ออกพ่อก็เลยช่วยซื้อเพราะคุณปู่อยากขาย ที่ตรงนั้นไม่ถูกโฉลกกับคุณปู่แต่ถูกกับพ่อ ย้ายของไปบางส่วนก่อนจะไปจีนแล้ว จันทร์ไปดูคอนโดพ่อด้วยกันไหม?”
“ละ แล้วพ่อไม่อยากอยู่บ้านแล้วหรอ? แม่ล่ะครับ”
“พ่อกับแม่คุยกันว่าจะขาย ค่าผ่อนมันแพงแล้วหนึ่งปีก็อยู่กันแค่ไม่กี่วัน จันทร์ก็อยู่กับเจิ้น พ่อก็อยู่จีนมากกว่าไทยเลยย้ายมาอยู่คอนโดดีกว่า เดินทางง่ายกว่าด้วย”
“อ่าว...ไม่เห็นมีใครบอกผมเลย เรื่องคอนโดอีก”
“พ่อก็รีบเตรียมตัวไปจีน ยุ่งเอกสารไปหมด แม่เขาก็คงรอพ่อบอกจันทร์เอง ลูกคิดว่าไง?”
“ก็พ่อกับแม่ตัดสินใจไปแล้ว ผมยังไงก็ได้....แสดงว่าแม่กลับมาก็มาอยู่คอนโดกับพ่อเลยหรอครับ”
“แม่เขาคงยังไม่กลับเร็วๆนี้ พ่อก็จะย้ายของให้เสร็จจะได้ประกาศขายบ้าน ให้แม่รีบมาทำไมล่ะ? พ่อก็ต้องไปจีนต่อ มาอยู่แม่ก็เหงา เราก็ไม่อยู่กับแม่”
“งั้น...จันทร์อยู่เป็นเพื่อนแม่ก็ได้นะ ก็พ่อบอกว่าจันทร์โตแล้ว จันทร์ก็จะต้องอยู่กับแม่บ้างถ้าแม่กลัวเหงา ให้แม่มากรุงเทพนะ นะครับ”
ให้แม่อยู่น่านต่อแล้วผีมาเอาแม่ไปอยู่ด้วยผมจะทำยังไงล่ะ! มาอยู่กรุงเทพแหละดีกว่า เจิ้นไม่ว่าหรอกก็เงื่อนไขที่ทุกคนตกลงกันไว้ก็คือผมจะอยู่กับเจิ้นก็ได้ จะกลับไปอยู่กับพ่อแม่ก็ไม่ได้ห้าม งั้น...ก็คงไม่เป็นไรมั้ง?
====================
เป็นไงล่ะ คนเจ้าวางแผนทั้งหลาย 5555 มูนนี่ปี้ดับปี้ดู ทำดีมากจ้า เอาความไม่รู้ไปสู้กับพ่อกับเจิ้นนะลูกนะ ส่วนเจิ้นเรื่องผมน้องล่ะเวอร์จังง เวอร์ขนาดวันต่อมาต้องไปรับเขาเร็วกว่าเดิม ห่วงหรือหวงน้า? 5555
ปล. หายงงกันยัง?
อัพเดทเรื่องปก ขณะนี้ได้ส่งสำนักพิมพ์ไปแล้วโดยการเอาของทุกคนมาผสมกันอย่างละนิดละหน่อยแล้วฝากสำนักพิมพ์ช่วยดูอีกที แหะๆ ชอบหลายไอเดียมาก เอาเป็นว่าเรามาดูว่าสำนักพิมพ์จะทำออกมายังไง เซอไพรส์ทั้งเราทั้งคนอ่านไปเลย 555+
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
-
หวงก็บอกว่าหวงนะเจิ้นนน
-
:-[ ดีใจจังที่เปิดมาเจอเจ้าจันทร์&เจิ้น :mew1:
-
เอาล่ะสิ งานเข้าทุกย่อมหญ้า
น้องน่ารักขึ้น คนขี้หวงของขึ้นทันตา
-
:pig4:
-
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว... รอพ่อตองมาเปิดเผย
-
หวงก็ไม่พูดมาตรงๆ
-
เจิ้นนี่มันเจิ้นจริงๆแค่น้องน่ารักขึ้นทำไมต้องทำดุด้วย แต่เรื่องพ่อกับแม่น้องนี่มันยังไงตะขิดตะขวงใจเหลือเกินนนน
-
ก็คนมันทั้งหวง ทั้งห่วงนี้เนอะ :impress2:
-
มูนนี่คนซื่อของป้าา
-
:mew1:
-
ฟินไม่สุดเพราะหวาดระแวงเรื่องแม่ค่ะ :hao7:
ยิ่งนับวันเจิ้นยิ่งหวง มูนนี่ก็กำลังลองมีความคิดแบบผู้ใหญ่ น้องน่ารักจัง :hao5:
-
สมกับเป็นมูนนี่.........
-
เราแพ้ตอนไปตรวจสุขภาพมากกกกกกเราอยากได้เจิ้นค่ะพูดตรงๆเลยนะคะเจ้าจันทร์พี่ขอโทษ
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:pig4:
-
เจิ้นอย่าให้จันทร์ไปอยู่กะแม่นะ…ไม่เอา!!!เราไม่ชอบผู้หญิงคนนี้…เกลียดอิตาลุงด้วย…
แต่เราชอบเจิ้นจัง! เท่และรักน้องสุดๆ น้องก็นะ…ใสซื่อบริสุทธิ์น่ารัก
-
เจิ้นนี่เอะอะไนท์แคร์ จันทร์ก็ชอบไปอีก....เหมาะกันสุดคู่นี้
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มูนนี่น่ารักขึ้น ก็หวงมากขึ้น ปรกติของเจิ้น
-
เหม็นความเจิ้นมากก 5555 หมั่นใส้อ่ะ มูนนี่ให้หนูน่ารักน่าเอ็นดู เอาให้เจิ้นมันเจิ้นไม่ออกหนักๆไปเลยนะ ป้าเชียร์ // ทำไมเวลาเห็นเจิ้นคิ้วขมวดแล้วเรามีความสุข
-
เจิ้นหวงจันทร์ก็อย่ามาทำเป็นโกรธเลย พี่จันทร์คนเท่ต้องง้อหนักมาก 555555
-
มูนนี่คิดน้อยไปนะจ๊ะ รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
น้องต้องดูดีมาก ๆ เลยเจิ้นถึงได้หวงเว่อร์อย่างนี้ ขำที่บอกถ้าแพ้จนผมร่วงหมดหัว คงดูไม่จืด
-
เหมาะสมกันจริงๆ
-
หวงเว่อร์มาก!
-
จันทร์คนแมน อ้วนทีเดียวแซวทั้งชาติ
-
เจิ้นโวยวายเรื่องสีผมน้องเพราะกลัวน้องแพ้ 20% ส่วน80% ที่เหลือคือน้องน่ารัก หวง
-
ขำตรง พี่จันทร์คนเท่หนักมาก เอ็นดูลูก :impress2:
เข้าใจที่เจิ้นเป็นห่วงจันทร์นะ
ก็เขาดูแลประคมประหงมยิ่งกว่าไข่ในหินมาตั้งแต่น้องตัวเท่าเมี่ยงนี่เนอะ
แต่รวม ๆ แล้ว แรงหวงคงมีเยอะกงว่าใช่เปล่า 555555
แต่ตอนนี้ค้างกับปมพ่อแม่มากจ้าา :เฮ้อ:
-
ลำใยลองกองคนเท่มากกกก ฮ่าาาา
-
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
จันทร์ตัดผมใหม่ คงน่ารัก เด่นมากกกกกกกกก
เจิ้นเลยออกอาการโกรธ ที่แท้หวงจันทร์
กลัวหนุ่มๆมองจันทร์ มาจีบจันทร์เพิ่มล่ะสิ
พ่อตอง คงได้กับแม่จันทร์ตอนเมาแน่เลย
แล้วคงไม่มีอะไรกันต่อ แต่ต้องอยู่ด้วยกันเพราะแม่ท้องจันทร์
ท่าทางพ่อจันทร์ คงเลิกกับแม่แน่แล้ว
พ่ออยู่คอนโด แต่คุณสุริยะคงมาพ่อ
ส่วนแม่ อยู่น่าน กับตายายกับ....ลุง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mc4:
-
ขำตรงโค้ดลับนี้เจิ้นช่วยคิด!!!! :jul3:
-
:katai3:
-
:o8:มูนนี่หนูอย่าจำวิธีการง้อเจิ้น
แบบนี้ซิลูก มันจะเข้าทางเจิ้นนะ
-
เจิ้นหวงน้องมากเลย น่ารักดี
-
:pig4: :heaven
-
ค่ะ เจิ้นทำไรให้ก็ชอบไปหมด ยกเว้นตอนเจิ้นโกรธน่ะแหละ
เจ้าจันทร์เอ้ยยย เด็กน้อยมาก น่ารักน่าฟัดดี
เจิ้นทำโมโห เพราะน้องทำแล้วน่ารักใช่ไหมล่ะ ถึงขั้นต้องรีบไปแสดงตัว
เจ้าจันทร์ถึงกับนอยด์ว่าพ่อแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน และเจ้าจันทร์ก็ไม่ได้อยู่ด้วย
น้องรู้สึกแต่ยังไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้น้องทำวงแตกนะ 55555
สงสารน้องรอเลยค่ะ แค่ไม่รู้ว่าพ่อย้ายห้อง ยังนอยด์เลย
-
มูนนี่ๆๆๆๆ
-
เจ้าจันทร์คนเท่ :mc4: :mc4:
-
จันทร์จะแมนไปเพื่ออออ ไม่มีประโยชน์ลูกกกก
-
รอมูนนี่
-
ไหน ไหนๆ เจ้าจันทร์อยู่ไหนจ๊ะ ป้ามารอ
-
Chapter 26 Realistic
ผมคิดว่าพ่อกับแม่มีเรื่องปิดบัง พ่อดูตกใจที่ผมขออยู่กับแม่ ผมเคยอยากกลับบ้านเมื่อไหร่ก็ได้แต่พ่อกลับมีท่าทีอึดอัด ในทางเลวร้ายที่สุดคือพ่อกับแม่อาจจะใกล้เลิกกัน แต่ก็ห่วงความรู้สึกผม
มันก็ไม่แฟร์กับพ่อและแม่ แต่...ไม่เลิกกันไม่ได้หรอ ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย พ่อแม่รักกันไม่ใช่หรอ? ถ้ารักแล้วทำไมวันหนึ่งเลิกรักล่ะ มันไม่เหมือนที่ผมรักเจิ้นหรอ ไม่เห็นจะน้อยลงเลยมีแต่เพิ่มขึ้นทุกวัน
ครอบครัวเดียวกันก็ต้องรักกันสิ....พ่อกับแม่ไม่อยากเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วหรอ
คำตอบเรื่องขออยู่กับแม่ พ่อตอบแค่ขอคุยกับแม่ก่อนเผื่อแม่มีธุระอยู่ที่น่าน แต่ผมโทรหาแม่แม่ก็บอกว่าจะมากรุงเทพกับลุง จะไปอยู่บ้านลุงระหว่างที่ขายบ้าน
คำตอบพ่อกับแม่คล้ายกันมาก ขายบ้าน...พ่อย้ายไปอยู่คอนโด แต่มันก็แค่คล้ายไม่ได้เหมือน มันไม่เหมือน มันมีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนอย่างสิ้นเชิง คือแม่ไม่ได้เหงา แม่มีลุง... ตอนคุยกับแม่แม่ก็เล่าว่าบ้านลุงอยู่ไม่ไกลจากบ้านที่นนทบุรีของเรา บางทีแม่ก็ไปอยู่ที่นั่น แต่พ่อไม่ชอบลุงแม่เลยไม่บอก พ่อเลยคิดว่าแม่กลับน่าน
มันเข้าใจได้ว่า พ่อไปทำงานส่วนแม่ไปอยู่กับลุง ที่แม่ไม่บอกผมเหมือนกันเพราะกลัวเล่าให้พ่อฟังแล้วจะทะเลาะกัน เหตุผลของแม่ก็เข้าใจได้ แต่มัน...แปลก แปลกอีกแล้ว คราวนี้ไม่ได้หิวแล้วนะ ไม่กังวลไปเองเพราะหิว
“แล้วแม่ไม่กลับมาอยู่กับพ่อหรอครับ”
“พ่อทำงานนี่จ๊ะ แม่ก็เลยมาอยู่กับลุงดีกว่า”
“ผมบอกพ่อแล้วว่าจะอยู่กับแม่เองตอนพ่อไปจีน แม่ก็มาอยู่กับผมไม่ได้หรอ?”
“จันทร์ก็มาอยู่กับแม่สิที่บ้านลุง บ้านคุณลุงกว้างด้วยนะ ลองมาอยู่ไหมลูก?”
ผมรู้สึกเหมือนกำลังโดนกันออกจากเรื่องบางอย่าง เรื่องระหว่างพ่อกับแม่ที่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ผมไปอยู่กับพ่อที่คอนโดได้ ไปอยู่แม่ที่บ้านลุงได้ แต่ไปอยู่ในที่ๆจะมีทั้งพ่อและแม่ไม่ได้
“แล้วเอาไง?”
ผมปรึกษาคิวเหมือนเดิม ผมพยายามไม่บอกเจิ้นเรื่องนี้ ไม่พูดถึง ไม่ทำตัวมีพิรุธ เจิ้นอาจจะกังวลถ้าผมคิดมากแล้วการกังวลของเจิ้นมักจะยิ่งใหญ่อลังการคัฟเวอร์ชีวิตผมไปหมด เรื่องนี้ผมอยากจะตัดสินใจด้วยตัวเอง
“ไม่รู้ มันยากไปหมด”
“จันทร์ การที่พ่อแม่ไม่อยู่ด้วยกันมันก็ปกติ แบบหลายครอบครัวก็แบบนั้น แต่เขาก็เป็นพ่อเป็นแม่เหมือนเดิม”
“แต่....พ่อกับแม่ทำไมไม่บอกล่ะ ก็เสียใจมั้งแต่...ก็น่าจะบอกสิ ไม่เห็นเป็นไรเลย เข้าใจได้ว่าไม่อยากอยู่ด้วยกันแล้วแต่ไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ เพราะอะไร ทำไม ทำไมไม่รักล่ะ ครอบครัวต้องรักกัน แต่ถ้าไม่รักก็ต้องมีสาเหตุสิว่าทำไมไม่เหมือนเดิม แล้วเป็นลูกนะ ทำไมไม่รู้อะไรเลย”
“อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน ลองถามตรงๆไหม?”
“ถ้าถามจะบอกหรอ เหมือน...พ่อกับแม่โกหก แต่ก็คงไม่ใช่โกหก เขาไม่บอก”
“White Lie การโกหกเพื่อปกป้องความรู้สึก พ่อกับแม่รักจันทร์มากเลยไม่อยากให้เสียใจ”
คิวปลอบใจผม แล้วผมก็รู้ว่าพ่อกับแม่รัก มันคงจะเป็นแบบนั้นแต่มันก็มีความรู้สึกผิดหวังและไม่เข้าใจ พ่อกับแม่อาจจะยังคิดว่าผมโตไม่พอจะรับความจริง ก็รับไม่ค่อยได้หรอก แต่ถ้าบอกวันหนึ่งผมก็จะทำใจได้ พ่อกับแม่ก็ยังเป็นพ่อกับแม่ของผมเหมือนเดิมนี่
หรือผมควรแสดงด้านที่เข้มแข็งให้พ่อกับแม่สบายใจก่อน ผมน่าจะต้องลองปรับตัวเข้ากับพ่อ แล้วก็เข้ากับแม่ เพราะครอบครัวผมกำลังแบ่งเป็นสองฝ่าย กำลังจะมีสองครอบครัว ถ้าผมปรับตัวได้พ่อกับแม่คงยอมพูดความจริง
คิวเห็นด้วยที่ผมจะค่อยๆทำความเข้าใจ ผมก็เลยเลือกที่จะไปคอนโดพ่อก่อน เจิ้นมาส่งผมในเย็นวันศุกร์ คอนโดของพ่ออยู่ชั้นเกือบบนสุด เป็นห้องกว้างๆ ที่ใช้เฟอร์นิเจอร์โทนสีดำ พ่อไม่ได้ชอบสีดำ ผมรู้สึกว่าห้องนี้ไม่ได้เข้ากับพ่อเท่าไหร่
ห้องของพ่อมันใหญ่มากและมีสองชั้น มีระเบียงกว้างๆ ใจกลางกรุงเทพ...ผมถ่ายรูปส่งให้คิวดูตอนพ่อเข้าห้องน้ำ คิวบอกว่าโครงการนี้ห้องของพ่อผมราคาเริ่มต้นอยู่ที่หกสิบล้าน
พ่อรวยขนาดนั้นเลยหรอ?
เรากินข้าวด้วยกัน ดูการ์ตูนด้วยกัน นอนด้วยกันในห้องพ่อ แต่มันไม่ใช่ห้องพ่อ ไม่ใช่เลย มันมีบรรยากาศของคนอื่นที่ผมไม่แน่ใจ อย่างน้อย...น้ำหอมบนโต๊ะนั่นก็ไม่ใช่ยี่ห้อที่พ่อใช้ประจำ
วันเสาร์พ่อทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวช่วงเช้าเพราะต้องไปเอาองให้คุณปู่ ผมวิดิโอคอลหาคิวเพราะผมไม่กล้าสำรวจห้องนี้คนเดียว คิวบอกให้เปิดตู้เสื้อผ้า... ผมเจอชุดจีนที่เหมือนกับที่เจิ้นใส่ แต่เจิ้นจะเป็นลายมังกรตามที่ซินแสบอกว่าลวดลายต้องยิ่งใหญ่ จะเล็กกว่านั้นก็เป็นการลดบารมีตัวเองเอง ชุดนี้มันเป็นลายพระอาทิตย์กับกลุ่มเมฆแบบจีน
มีสูทที่ตัวใหญ่กว่าของพ่อ มันเป็นไซส์เจิ้น มีของใช้ส่วนตัวที่ถูกเก็บใส่กล่อง แต่มีร่องรอยคนใช้ประจำ พ่ออยู่กับใคร? ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ห้องชั้นสองห้องหนึ่งถูกล็อค จริงๆมันมีบางส่วนที่เหมือนตั้งใจเก็บไว้
“อยู่กับเพื่อนหรือเปล่า? แต่เพื่อนไม่อยู่ ที่บอกว่าไซส์เจิ้น อาจจะเตรียมให้เจิ้นก็ได้ มันใส่ถุงพลาสติกไว้นี่”
“เจิ้นไม่ใส่ลายอื่นนอกจากมังกร ถ้าไม่มีลายก็สีเรียบ แล้ว...เจิ้นกับพ่อก็ไม่ใช้น้ำหอมอันนี้ ถ้วยชาก็ไม่ใช่แบบที่พ่อใช้ พ่อดื่มชาแต่ไม่ได้สะสมเครื่องแก้ว อันนี้เป็นลายเก่าสมัยราชวงศ์ถังที่เลียนแบบมาเป็น ลิมิเต็ดของบริษัทที่ขาย เจิ้นก็มีหนึ่งชุด”
ผมซึมซับอะไรบางอย่างพวกนี้มาจากเจิ้น ดูเครื่องแก้วเป็นเพราะเจิ้นชอบ ชุดตะเกียบของพ่อใช้สีดำสนิท ของกินในตู้เย็นเมื่อวานผมไม่ได้สังเกตเพราะพ่อจัดการให้หมด แต่มันมีเบียร์ พ่อไม่ดื่มเบียร์ บ้านเยว่นิยมกินเหล้ามากกว่าเบียร์เย็นๆ แถมเป็นเบียร์นอก
พ่ออยู่กับใคร?
หยาง...? ลุงหยางคนนั้นใช่ไหม? เงื่อนไขที่เขาเคยทวงกับพ่อคือให้พ่อมาเป็นคนใช้หรอ?
“แฟนใหม่พ่อหรือเปล่า? แบบอาจจะเปลี่ยนมาคบผู้ชายไง”
“ผู้ชายคนนั้นนิสัยไม่ดี เขาไม่ใช่แฟนพ่อหรอก พ่อต้องโดนข่มขู่มากกว่า อาจจะแบล็คเมล์ พ่อไม่คบคนแบบนั้นหรอก หยาบคายมากๆ นิสัยไม่ดีมากๆ คนนิสัยไม่ดีมากๆไม่ชอบของสวยงามแบบที่เจิ้นชอบหรอก น่าจะคนอื่น”
ผมชักเกลียดลุงหยางเข้าไปทุกที ยังจำได้ว่าเขาว่าพ่อผม ถ้าเป็นแบบที่คิวว่าจริงๆพ่อผมน่าสงสารมาก ผมอยากเจรจากับเขาแต่ต้องแน่ใจก่อนว่าใครพาพ่อผมไปอยู่ด้วย
ถ้าไปแล้วไม่ใช่ลุงหยางจะทำยังไง? ไหนพ่อว่าซื้อคอนโดต่อจากคุณปู่ ในอีกความคิดคือของพ่อเจิ้น แต่ไม่ใช่แน่ๆ พ่อเจิ้นไม่ได้ใส่เสื้อผ้าไซส์เดียวกับเจิ้น ต้องเป็นเจิ้น แต่เจิ้นไม่ใส่ลายพระอาทิตย์
หยาง แปลว่า พระอาทิตย์.... หรือจะเป็นลุงนั่นจริง
“สงสัยมากก็ไปดักรอที่คอนโดเลยดีไหม? ไปแบบไม่บอก เอาให้เก็บหลักฐานไม่ทัน เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน”
โชคดีที่วันศุกร์เพื่อนๆพร้อมใจกันอยู่ดึกที่มหาลัยเพื่อเตรียมค่ายรับน้องที่ต่างจังหวัด คิวแกล้งบอกว่าผมป่วยจะพาไปส่งบ้าน รู้สึกผิดกับเพื่อนมากแต่ผมก็ทนสงสัยไม่ไหวแล้ว
คิวพาผมมานั่งเฝ้าที่คอนโดตั้งแต่หกโมงครึ่ง โชคดีที่ล็อบบี้ของที่นี่กว้างมากทำให้เราสามารถจ้องเขม็งไปที่ประตูได้ชัดแจ๋วแบบไม่มีใครสังเกต ผมกับคิวเลือกมุมที่ค่อนข้างเป็นซอกหลืบแต่เห็นรถผ่านเข้ามาด้านหน้าได้ชัด
เรารอกันถึงสองทุ่มก็ยังไม่มีรถพ่อหรือรถลุงหยางเข้ามาเลยด้วยซ้ำ เจิ้นไม่ได้โทรหาผมเลยเพราะผมบอกเจิ้นไว้ตั้งนานแล้วว่าจะอยู่ทำงานดึก
ผมรอจนเกือบสามทุ่มจนเริ่มท้อ เริ่มหิวข้าวจนจะทนไม่ไหว แถมตาจะปิดก็เจอรถสปอร์ตสีดำขับมาจอดด้านหน้า คอนโดนี้หรูมากมีพนักงานที่จะรอขับรถเราไปจอดให้ ผมจำได้วันที่มากับพ่อ
“คิว... นั่นพ่อ”
พ่อขับมัสแตงตั้งแต่เมื่อไหร่?
“รถสวยว่ะ”
“ปกติพ่อไม่ได้ขับคันนี้ มันแพงไป....”
ผมกับคิวรอพ่อขึ้นไปสักพักก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ตามแผน แจ้งว่ามาหาพ่อ ผมจำห้องพ่อได้ว่าหมายเลขอะไร การมาหาแบบไม่ได้บอกล่วงหน้าคิวบอกว่าจะทำให้พ่อไม่ได้เตรียมตัว
“ขอทราบชื่อคุณพ่อด้วยค่ะ”
“กันติชาครับ”
“ข้อมูลถูกต้องค่ะ เดี๋ยวโทรแจ้งให้นะคะ”
“สวัสดีค่ะคุณสุริยะ...มีแขกชื่อคุณศศิมณฑลมาขอพบคุณกันติชาค่ะ ไม่ทราบว่า....”
“คิว... กลับ กลับกัน”
ผมรีบลากคิวเดินออกมา หัวมันเบลอไปหมด จำได้สิว่าลุงคนนั้นชื่อสุริยะ สุริยะ หยาง พระอาทิตย์ พ่ออยู่กับเขา อยู่กับลุงหยาง ที่นี่ไม่ใช่ห้องปู่ พ่อไม่ได้ซื้อต่อ แต่เป็นของลุงหยาง
“ฮึก...ฮืออออ”
ภาพทุกอย่างมันเบลอไปหมด ผมคิดว่าผมตกใจ ตกใจมากๆ ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ถึงจะคิดว่าตัวเองพอจะรู้แต่ก็คาดหวังว่าจะเดาผิด มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ...แต่มันก็ใช่ไปแล้ว แล้วต้องทำไงต่อ ทำไมพ่อต้องอยู่ที่นี่ อยู่กับเขา แล้วทำไมไม่บอกความจริง แล้วแม่ล่ะ แล้วผมล่ะ แล้วมันต้องยังไงต่อ
“จันทร์ ใจเย็นๆนะ”
คิวกอดผมแน่น ผมสติแตก มันเป็นทุกความรู้สึกปะปนกันไปหมด แต่รวมๆแล้วคือผมเสียใจ เขาว่าพ่อ เขาไม่ได้ดีกับพ่อ เขาบังคับพ่อมาอยู่ด้วยใช่ไหม เขาใจร้าย ทำไมพ่อต้องมาอยู่กับคนใจร้าย ทำไมไม่อยู่กับผม
“จันทร์ !”
“ตองอย่าวิ่ง”
“คุณหยุดพูดไปเลยนะ จันทร์ ฟังพ่อก่อน”
ผมได้ยินเสียงพ่อ...แล้วผมก็ได้ยินเสียงลุงคนนั้น
“ก็บอกว่าอย่าวิ่ง ลูกก็ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ได้ไปไหน เดี๋ยวอะไรบาดเท้า!”
จังหวะที่ผมเงยหน้าจากอกคิว ผมเห็นพ่อ แล้วก็ลุงหยาง...ในชุดจีนลายพระอาทิตย์นั่น
“คิว เราอยากกลับ”
“จันทร์ ลูก”
ผม พยายามดึงคิวให้เดินต่อแต่เขาก็ไม่ขยับ แค่บังผมไว้ด้านหลัง หูได้ยินเสียงพ่อเรียกหลายครั้งแต่... แต่ผมไม่กล้ามองพ่อ มันยาก ยากมากๆ พ่อไม่ใช่คนเดิมที่ผมรู้จัก
“ไปคุยกันข้างบน ริมถนนมันอันตราย”
“อย่าเพิ่งพูดอะไรได้ไหม คุณขึ้นไปก่อน ผมจะคุยกับลูก”
“ผมไม่อยากคุยกับพ่อ”
“จันทร์...”
“หึ ลูกกระต่าย ตกใจก็แอบหลังคนอื่น... ขี้สงสัยแต่แก้ปัญหาอะไรไม่ได้ กลัวก็วิ่งหนี...เหมือนพ่อ”
“ห้ามว่าพ่อผมนะ!!! คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดจาทำร้ายพ่อผม!!”
“แหกตาโตๆดูด้วยเจ้าลูกกระต่ายว่าพ่อใครที่วิ่งมาทั้งเท้าเปล่าๆ แล้วยังพูดจาไม่อยากคุยกับพ่อ ฉันพูดจาไม่ดีแล้วตัวเองดีมากไหม? ฉันทำพ่อเธอแค่เจ็บใจ แต่เธอน่ะทำพ่อทั้งเจ็บใจทั้งเจ็บตัว”
“ห้ามว่าลูกผมนะ จันทร์ไม่เกี่ยว”
“กระต่ายก็พูดจาเหมือนกระต่าย ไอ้หนูพาเพื่อนกระต่ายไปคุยกันข้างบน ถ้ารถชนขึ้นมาจะรับผิดชอบกันไม่ไหว ได้เป็นศพกระต่ายข้างทางทั้งพ่อทั้งลูก”
ผมโมโหมาก ทำไมพ่อกับผมจะต้องมาทนคนนิสัยไม่ดีด้วยก็ไม่รู้ ผมยอมเดินตามคิวเข้าคอนโดไปอีกรอบ ไปห้องสีดำที่ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมไม่เหมือนห้องพ่อ เพราะมันทะมึนเหมือนเจ้าของนี่แหละ!!!
“จันทร์ คือพ่อ”
“จะรีบอะไรนักหนา ไปนั่งไป เท้าโดนบาดไหม?”
“จะมาห่วงอะไรเท้าผม ผมจะคุยกับลูก”
“ไม่ใช่ลูกฉัน”
“ผมก็ไม่อยากเป็นลูกลุงเหมือนกัน ลุงนั่นแหละมายุ่งอะไรพ่อผม ข่มขู่ใช่ไหม ผมจะแจ้งความ เขาขู่อะไรพ่อ พ่อมาอยู่กับคนนิสัยไม่ดีทำไม กลับไปช่อฟ้ากับผมนะ”
“ใจเย็นๆกันก่อน ทั้งคู่นั่นแหละ คุณก็เลิกพูดจาไม่ดีสักที ผมจะคุยกับลูก จันทร์นั่งลงพ่อจะอธิบายให้ฟัง จะกระต่ายจะพระอาทิตย์อะไรนักอยู่ได้ เพื่อนจันทร์ใช่ไหม? ห้องครัวทางนั้นนะครับ หาน้ำกินเองได้เลยนะ”
“งั้น เราขอตัวนะ จันทร์ใจเย็นๆก่อนล่ะ”
ผมรู้ว่าพ่อกันคิวออก ผมต้องการที่พึ่งแต่ตอนนี้ความโมโหทำให้ผมอยากจะจบเรื่องนี้ไวๆ อยากจะกลับไปร้องไห้กับเจิ้นแล้ว ผมจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าลุงบ้านี่เด็ดขาด! ผมจะต้องไม่แพ้! พ่อจะต้องกลับไปกับผม
“พ่อขอโทษที่ปิดบัง พ่อแค่อยากจะค่อยๆบอกจันทร์ทีละนิด พ่อย้ายมาอยู่ที่นี่กับคุณสุริยะจริง พ่อรู้ว่าจันทร์ดูออกว่ามันไม่เหมือนกับนิสัยของพ่อที่จะใช้ของสีดำ พ่อแค่อยากจะค่อยๆให้จันทร์ยอมรับ ไม่คิดว่าจะทำลูกกังวลจนเกิดเรื่องแบบนี้ พ่อผิดเอง ผิดมาก ผิดต่อลูก”
“ทำไม...ทำไมพ่อต้องมาอยู่กับเขา”
“คือ...มันก็อธิบายยาก แต่ว่ามันเพราะ...”
“เพราะฉันเป็นแฟนพ่อเธอ”
“อะไรนะ!!!”
“นี่คุณช่วยไม่ทำให้เรื่องมันวุ่นวายจะได้ไหมคุณสุริยะ! เลิกเรียกพวกเราว่ากระต่ายสักที แล้วก็อยู่เงียบๆด้วย”
“อ้อมไปอ้อมมาทำไม ก็บอกไปสิว่าเราคบกัน ฉันกับพ่อเธอเป็นคนรักกัน พ่อเธอก็ต้องอยู่กับฉันจะไปอยู่ช่อฟ้าทำไม? แล้วที่มาวันก่อนไม่เจอก็เพราะพ่อเธอกลัวเธอตกใจร้องไห้งอแงเลยเฉดหัวฉันไปนอนโรงแรม เข้าใจยัง? พวกเยว่นี่เป็นอะไรชอบพูดจาอ้อมค้อมแล้วคนมันจะเข้าใจไหม?”
คนรัก พ่อรักลุงหยาง? ลุงหยางรักพ่อ.... ไม่จริง ต้องมีคนโกหก คนรักกันเขาไม่พูดจาไม่ดีใส่กัน ไม่ตะคอก ไม่ทำแบบนี้ เจิ้นไม่เห็นเคยตะคอกผมเลย พ่อก็ไม่เคย ไม่ดึงหูกันด้วย แต่ลุงคนนี้ทำ
“อย่ามาโกหกนะ!! คุณพูดจาไม่ดีกับพ่อผม จริงๆแล้วคุณขู่พ่อใช่ไหม ละ แล้ว ก็เลยแกล้งบอกว่ารัก ไม่รักหรอก คนรักกันเขาไม่ด่าหรอก โกหก!!! เอาพ่อผมคืนมานะ”
ผมดึงพ่อมาชิดตัวเองแต่ลุงหยางตาวาวโรจน์ถลึงตาใส่ผม นี่ไงเจิ้นไม่เคยถลึงตาใส่ผมด้วย!! ไอ้คนหยาบคายจะมาพูดว่ารักพ่อแล้วจะเชื่อหรอ ไม่เชื่อ!!! ฝันไปเหอะ ถ้าพ่อไม่รักแม่แล้วพ่อก็ควรรักคนที่ดีกว่านี้ คนแบบนี้ไม่เอา รับไม่ได้เลย แย่มาก แย่ที่สุดในโลก
“จะเอายังไง?”
“เฮ้อ หยุดได้ไหมทั้งคู่..”
“พ่อห้ามอยู่ที่นี่ผมไม่ยอม! ไม่อนุญาต รับปากสิว่าพ่อจะไม่อยู่ที่นี่ ไม่มาเจอลุงเขาอีก เขาแย่มากนะพ่อ”
“หึ...”
“จันทร์ คุณสุริยะไม่ได้ทำอะไรพ่อ เขาแค่ปากไม่ดี....พ่ออยู่ที่นี่มีความสุขดี เขาดีกับพ่อ...ดูสิ พ่อไม่มีแผลเลย ไม่เจ็บตรงไหนด้วย ไม่โดนกระชากหูด้วย”
“ถ้าเขาเป็นคนดีเขาไม่มาแย่งพ่อไปจากแม่หรอก เขาทำครอบครัวเราพัง...เขาทำให้พ่อไม่รักแม่ ทำให้ครอบครัวเราไม่ได้อยู่ด้วยกันสามคน ทำให้พ่อกับแม่ต้องขายบ้าน ทำให้ผมต้องเลือกว่าจะไปหาใคร จะหาพ่อหรือหาแม่ ทั้งๆที่เมื่อก่อน...กะ ก็แค่...กลับบ้านก็เจอทั้งสองคนแล้ว ฮึก... พ่อไม่รักแม่ ไม่รักผม ละ แล้ว หรอ”
“พ่อ...มันไม่ใช่...”
“หรือพ่อเห็นเขารวยกว่าแม่ ได้ขับรถแพงๆ ได้...”
เพี้ยะ
พ่อตีผม....ตีมือผม มันไม่แรง มันแค่แดงแต่ว่าพ่อไม่เคยตีมาก่อน ไม่เคยเลยสักครั้ง พ่อจะแค่ดุแล้วอธิบายจนผมเข้าใจ แต่คราวนี้พ่อตี
“จันทร์เกลียดพ่อ เกลียด! ไม่อยากเจอแล้ว! ไม่เป็นลูกพ่อแล้ว ฮึกกกก คิว พาเรากลับบ้าน ฮืออ ไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากรักพ่อแล้ว จันทร์ไม่เป็นลูกพ่อแล้ว ลาออก!”
“ขอบคุณมาก เดี๋ยวจัดการต่อเอง”
คิวพาผมมาส่งช่อฟ้า ผมร้องไห้หนักมาก หัวใจผมคงแตกสลายไปหมดแล้ว เจิ้นอุ้มผมที่หมดแรงเข้าไปในห้องนอน เจิ้นไม่ถามอะไรสักคำปล่อยให้ผมร้องไห้แบบนั้น
“จันทร์มีพี่...พี่อยู่ตรงนี้ พี่รักจันทร์ ไม่ร้องนะมูนนี่”
“พ่อ พ่อไม่รักจันทร์แล้ว ฮึก... พ่อเลือกคนอื่น ฮืออออออ”
“ชู่วววว พี่เลือกจันทร์เอง จันทร์จะมีพี่ไปตลอด เห็นไหมพี่อยู่ตรงนี้ อยู่กับจันทร์”
เจิ้นดึงมือผมขึ้นไปแนบแก้มเขา ผิวอุ่นใต้ฝ่ามือทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น ผมมีเจิ้น เจิ้นจะไม่ตีผมเหมือนที่พ่อทำ จะไม่เลือกคนอื่นเหมือนที่พ่อเลือก
“ทะ ทำไม พ่อทำแบบนั้น พ่อตีจันทร์ ตีตรงนี้ แต่มันเจ็บมาก พ่อไม่เคยตี”
“อาตองเสียใจไม่ต่างจากจันทร์หรอก เชื่อพี่ อาตองรักจันทร์ รักมาก วันนี้อาจจะแค่โมโห จันทร์ก็โมโห รอทั้งจันทร์ทั้งอาตองใจเย็นก่อนค่อยคุยกันใหม่นะ...แล้วพี่จะอยู่เป็นเพื่อนจันทร์เอง”
“พ่อรักจันทร์จริงๆหรอ... ทำไมพ่อหลอก ไม่พูดความจริง ไม่เลือกแม่ ไม่เลือกจันทร์ คิวบอกว่าพ่อแม่ไม่อยู่ด้วยกันบ้านอื่นก็เป็น จันทร์เข้าใจได้ แต่... แต่ทำไมล่ะ แค่พูดความจริง แค่บอก ฮึก... จันทร์ก็คงเสียใจแต่จันทร์จะเข้าใจ มะ ไม่ใช่แบบนี้ ครอบครัวไม่มีพ่ออยู่กับแม่แล้ว ฮืออ”
“จันทร์มีพี่เป็นครอบครัวเสมอ เชื่อพี่ อาตองมีเหตุผล เราอย่าเพิ่งคิดไปเองรออาตองอธิบายก่อนนะครับ”
เจิ้นดึงผมไปกอด อ้อมกอดของเจิ้นมันทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย เรื่องของพ่อมันหนักมากสำหรับผม มันเกินความเครียด เกินความผิดหวัง มันร้ายแรง มัน...แย่ แย่มาก
“ห้ามทิ้งจันทร์นะ..จันทร์มีแค่เจิ้นแล้ว”
“ไม่ทิ้ง...เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
ผมตื่นมาตาบวมเป่ง เจิ้นก็หยุดงานอยู่เป็นเพื่อนผม...มื้อเช้าผ่านไปแบบที่ผมกินอะไรไม่ค่อยลง พอหายสติแตกผมก็รู้ว่าตัวเองพูดจาไม่ดีกับพ่อไปเหมือนกัน ผมว่าพ่อเห็นแก่เงินทั้งๆที่ผ่านมามันไม่ใช่เลย พ่อทำงานหนักมาตลอด ผม...ทำตัวแย่ใส่พ่อไปแล้ว
ทำไมตอนนั้นถึงโกรธจนมองข้ามความจริงไปว่าพ่อมักจะมีคำอธิบายเสมอ แล้วพ่อก็กำลังจะอธิบายแต่ผมก็ฟิวส์ขาดเพราะคำพูดตรงแน่วของลุงหยาง
พ่ออาจจะคบกับลุงหยางจริง แล้วเขาก็ดีกับพ่อจริงๆ แล้วก็คงมีเหตุผลอะไรสักอย่างที่พ่อไม่อยู่กับแม่แล้ว ผมก็แค่สติแตกจนไม่ได้ฟังเหตุผลพ่อก่อน
“กินนมอีกแก้วมูนนี่”
“จันทร์อิ่ม...”
“กินให้หมด กินข้าวไปน้อยมากกินนมก็ยังดี”
เจิ้นบังคับผมให้กินนมอีกแก้วจนหมด ตามด้วยกินยาแก้ไข้กับแก้ปวดหัวแล้วพาผมไปนอนต่อ ผมเหนื่อยล้าและหมดแรง สินเชื่อนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนผมเหมือนทุกครั้ง
“พ่อจะเกลียดจันทร์ไหม...จันทร์บอกว่าเกลียดพ่อไปแล้ว”
“อาตองไม่เกลียดจันทร์หรอก นอนพักนะเด็กดี”
เจิ้นลูบหัวผมจนผมนอนหลับ ผมฝันร้ายว่าพ่อหนีไปเพราะผมไล่พ่อ พยายามขอโทษแต่พ่อก็ไม่กลับมา ไม่หันมามองผมด้วยซ้ำ พ่อไปแล้ว
(ต่อด้านล่าง)
-
ผมตื่นมาพร้อมอาการปวดหัวทีดีขึ้นนิดหน่อย เจิ้นไม่อยู่แล้วส่วนสินเชื่อก็กลิ้งไปสุดขอบเตียง ผมอาจจะนอนดิ้นเพราะฝันร้าย บานประตูห้องนอนแง้มไว้ให้ได้ยินเสียงแว่วๆจากด้านนอก เจิ้นอาจจะดูทีวีอยู่ แต่พอลากขาไปถึงประตู มองผ่านช่องว่างของฉากกั้นห้องผมเห็นลุงหยางคนแรก
“จันทร์นอนพัก ไม่มีอะไรหรอกอา แค่ตกใจ อาเถอะได้นอนบ้างหรือเปล่า”
“ร้องไห้ทั้งคืน โทษตัวเองว่าทำร้ายลูก... ผมพูดกับจันทร์แล้วเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับตอง ก็อย่างที่เห็นว่าเขารับไม่ได้เท่าไหร่”
“อาตีจันทร์...มันไปเอง ถึงจะตีมือไม่แรงแต่อาไม่เคยตี อาตีลูก...”
“เลิกร้องได้แล้ว เด็กผู้ชายตีแค่นั้นไม่เป็นอะไรหรอก ตาจะหลุดออกมาแล้วตอง”
“บ้านเราไม่เคยตีจันทร์ มิสเตอร์หยางช่วยเข้าใจด้วย”
“พวกคุณเลี้ยงเขาเหมือนเขาป่วย เหมือนโลกความเป็นจริงเป็นโรคจนเขาสัมผัสความจริงไม่ได้ ไม่กล้าบอกเขาด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น เด็กจะบรรลุนิติภาวะแล้วความเข้าใจบางเรื่องยังแทบเป็นศูนย์ รักหรือทำร้ายกันแน่?”
“เรา...พยายามแล้ว จันทร์กำลังจะเข้มแข็งขึ้นแต่เรื่องของเรามันกระทบกับความรู้สึกเขาเกินไป น่าจะได้ค่อยๆอธิบาย ค่อยๆให้เขารับรู้...เราไม่น่ารีบมาอยู่ด้วยกัน”
“สิบเก้าปีที่ต้องอยู่กันแบบหลบๆซ่อนๆเพื่อปกป้องลูกเธอ มารู้ตอนนี้ยังช้าด้วยซ้ำ เราปิดเขาไปจนวันตายไม่ได้ ทั้งเรื่องเรา เรื่องแม่เขา แล้วก็ผู้ชายคนนั้น...ที่เขาเกือบจะฆ่าเธอ ถ้าช้ากว่านี้มันอาจจะกลับมาฆ่าจันทร์อีกคน”
ใครจะฆ่าผม? คำพูดจากลุงหยางมันเป็นเรื่องร้ายแรง ใครเกือบจะฆ่าพ่อแล้วจะฆ่าผม แม่ผม ผู้ชายคนนั้น อะไร เกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมลุงหยางกับพ่อหลบๆซ่อนๆ
“เราจ่ายเงินเป็นล้านเพื่อซื้อโลกแห่งความฝันทุกปีๆ แล้วปีนี้มันก็เรียกร้องมากขึ้นทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวด้วยซ้ำ เราเลี้ยงงูเห่าอยู่ตอง มันยังไม่ทำอะไรจันทร์เพราะว่าจันทร์มีมูลค่าให้มันสูบ แค่เราแกล้งจ่ายช้ามันยังพาจันทร์ไปด้วย มันรู้ว่าปีหน้าจันทร์จะยี่สิบแล้วบ่อเงินบ่อทองจะหายไป มันถึงพยายามจะพาจันทร์ไป”
“ผู้หญิงทรยศ”
“แต่ยังไงก็เป็นแม่...เขารักลูก”
“แต่รักมันมากกว่า”
เจิ้นเรียกแม่ผมว่าผู้หญิงทรยศ ทุกคนคุยเรื่องอะไร แล้วจ่ายเงินค่าอะไร ผมมีมูลค่า... มันหมายถึงอะไร แม่รักใคร? มันยุ่งยากไปหมด
“เรายื้อได้ แต่ช่วงนี้ทางนั้นโทรมาทุกวัน คุยกันนานขึ้น จันทร์อยากไปเยี่ยมแม่แต่ผมดึงไว้”
“พูดความจริงได้แล้ว ฉันไม่ได้เสียดายเงินหลายล้าน แต่ปีนี้มันปีสุดท้าย มันอาจจะอยากได้ก้อนใหญ่ จันทร์ควรรู้ว่าตัวเขาเองต้องระวังตัว เธอด้วยตอง”
“จันทร์จะรับได้ไหม....ถ้าต้องรู้ว่าแม่เขาไม่ดี เคยทำแท้งแต่ก็ไม่สำเร็จ ตอนเกิดก็ไม่ยอมให้กินนม... ลูกป่วยก็ไม่มาหา สุดท้ายต้องเอาเงินฟาดหัว ส่วนพ่อ...ก็เหลวแหลกมีแฟนเป็นผู้ชายก็ยังทำผู้หญิงท้อง สุดท้ายต้องแอบคบกันตอนไปอยู่จีน”
โลกของผมคงแตกสลายแล้วจริงๆ
ผมคือความผิดพลาด...แม่ไม่ได้รักผมแต่แรก พ่อก็ชอบผู้ชาย ผู้ชายกับผู้ชายจะมีลูกได้ยังไง? ทุกคนฝืนไปหมดเพราะผม สร้างครอบครัวแสนอบอุ่น ให้ผมหลงนึกไปเองว่ามีทั้งพ่อทั้งแม่ แม่ที่ทำแท้งผม กับพ่อที่ฝืนใจมาอยู่กับแม่เพราะผม
ลุงหยางก็ต้องคบกับพ่อแบบหลบๆซ่อนๆ ต้องหนีไปอยู่ด้วยกันถึงประเทศจีน ส่วนเจิ้นก็หมดเวลาส่วนตัวเพราะต้องดูแลผม แล้วเงินที่จ่ายเพื่อผมต่อปีเป็นล้านๆ พ่อเกือบตายมาแล้ว แล้ว....ผมทำอะไรได้บ้าง
งอแงง้องแง้ง ติดการ์ตูน ป่วยบ่อย ร้องไห้ขี้แยเอาแต่ใจ เรียนก็ไม่เก่ง ใช้ชีวิตสุขสบายผลาญเงินเจิ้นไปวันๆอยู่บนหอคอยช่อฟ้า ทั้งๆที่ไม่น่าเกิดมาเลย
ตายไปเลยจะดีกว่าไหม? พ่อกับลุงหยางก็ได้อยู่ด้วยกัน แม่ก็ไม่ต้องมีผมอีกต่อไป เจิ้นกับลุงหยางก็ไม่ต้องจ่ายเงินให้คนๆนั้นที่คิดจะสูบเงิน พ่อกับแม่ก็ไม่ต้องฝืนทำเป็นรักกัน ทำเป็นหวังดีต่อกันทั้งๆที่แม่ไม่เคยรักผม พ่อก็รักคนอื่น
ความรักอันมากมายที่อยู่รอบตัวผมมาตลอดเหมือนจะหายไปหมดจนไม่เหลืออะไรให้ไขว่คว้า...ผมไม่มีปีก ไม่เคยมี และผมก็จะร่วงหล่นทันทีที่เจิ้นปล่อยมือ
ปีกเป็นของเจิ้น...
แต่ปีกที่เจิ้นพยุงผมไว้ด้วยมันหมายถึงเจิ้นต้องแบกน้ำหนักมหาศาลเพื่อจะพาผมมาอยู่บนนี้ด้วยกัน เจิ้นเหนื่อยไหม? เจิ้นอาจจะอยากมีชีวิตเป็นของตัวเองบ้างสักที
หูไม่ได้ยินแล้วว่าทั้งสามคนคุยอะไรกัน ผมเดินกลับไปในห้องนอน ตรงนี้มีหน้าต่างบานใหญ่ที่ปีนออกไปด้านนอกได้ ห้องดูดาวสามเหลี่ยมของผมอยู่ทางขวา เก๋งจีนอยู่ทางซ้ายอีกมุมที่ตรงกับประตูห้องรับแขกที่ทุกคนนั่งอยู่
ลมเย็นสบายที่ผมชอบมันทำให้ตัวผมเบา เบาเหมือนขนนก ขอบระเบียงสูงมาถึงอกมันอาจปีนขึ้นไปแล้วร่วงหล่นได้แบบที่คิด ภาพด้านล่างช่างเล็กราวกับโมเดล
เท้าผมค่อยๆพาตัวเองอ้อมไปอีกฝั่ง ฝั่งที่อยู่ตรงข้ามกับเก๋งจีน คั่นไว้ด้วยตัวบ้านของเรา...บ้านของเจิ้น สระว่ายน้ำอยู่ตรงนี้ได้ ผมว่ายน้ำได้นะ แต่คิดว่าลิมิตคนเราก็คงจะกลั้นหายใจไม่ได้นาน
ถ้าผมจะเลือกตรงนี้จะเป็นอะไรไหม...ผมจะต้องผูกติดกับตรงนี้ไปตลอดแบบที่เคยฟังเรื่องผีไหม? ที่ว่าต้องอยู่ไปจนกว่าจะหมดอายุขัยที่แท้จริงหรือมีคนมาตายแทน
ผมคงไม่กล้าหาคนมาแทนเพราะบนนี้มีแค่คุณป้าแม่บ้านกับเจิ้น ผมคงจะได้มองเจิ้นจากตรงนี้ไปตลอดใช่ไหม เจิ้นจะมีวันที่เดินมาแถวๆนี้บ่อยหรือเปล่า สักวันละครั้งเผื่อผมไปไม่ได้ไกลกว่าขอบสระ แต่ถ้ามันพอจะเดินอ้อมตัวอาคารแล้วผมจะได้เห็นเจิ้นตลอดเวลาก็ดีสิ
แค่มอง....ผมก็คงจะมีความสุข เพราะเจิ้นเป็นความสุขของผม แค่ได้มองอยู่เงียบๆ ไม่อยากเป็นภาระให้เจิ้นเหนื่อยอีกแล้ว ถึงหนีไปผมก็ดูแลตัวเองไม่ได้อยู่ดี ก็ขอเลือกตรงนี้
อย่างน้อยก็ได้อยู่ใกล้...คนที่ผมรัก
========================================
เจิ้นนนน เดินอ้อมบ้านมาได้แล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว ช่วยมูนนี่ด้วยยยย
ใคร งง ก็ หาย งง ได้แล้วน้า มันไม่ได้ซับซ้อนเท่าไหร่เนาะ แค่เล่าทีละนิดจนมาเฉลยเกือบหมดละ
ตอนนี้คงหน่วงสุด แต่จากนี้จะเบาลงแล้วนะ จริงๆนะ
ปล. อัพเดทค่า เรื่องนี้จะมี Box set นะคะ เพิ่งได้รับการคอนเฟิร์มมาวันนี้เยยย ใครรอเก็บทั้งเล่มทั้ง Box ก็จะแจ้งข่าวทั้งทางเพจ ทวิต และทางหน้าอัพนิยายนะคะ
เชิญคอมเม้นตามศรัทธาจ้า ไม่บังคับแต่ถ้าเม้นจะดีใจมาก 55555+
-
มูนนี่ใจเย็นๆลูกกกกกกก หนูมโนไปเองขนาดนี้ไปโดนตัวไหนมา นึกถึงใจเจิ้นบ้างงงงงง :katai1:
-
สงสารน้องงงฝ เหมือนทุกอย่างมาตู้มใส่ทีเดียว คนๆนั้นคือลุงแน่ๆ
-
เจิ้นนนนน มาช่วยมูนนี่เร็ว แง้
-
จบแบบนี้ เรานอนไม่ได้เลย
-
โอ้ยยย เราคิดว่าแนวนี้
แต่ไม่ได้คิดว่าจะเลวร้ายขนาดนี้เด้อ
สงสารมูนนี่
-
พอรู้ความจริงละแบบ....โว้ยยยยยยยยยยยยยย :katai4:
ตาหยางแกก็ดีของแกกว่าที่คิด
อีลุงกับอีแม่ก็ร้ายกว่าที่คิด
ตอนหน้าปีกเจิ้นรีบมารับมูนี่ :ling1:
-
:katai1:
-
โถลูก
บางทีน้องก็บอบบางมากเกินไปจริงๆนั้นแหละ
ต่ายน้อยมูนนี่ต้องไม่เป็นไรนะ
-
โอ้โหหหห เป็นตอนที่หลากหลายอารมณ์มาก ดีใจที่เห็นจันทร์ค่อยๆโตขึ้น พยายามทำความเข้าใจกับหลายๆเรื่อง แต่ต้องยอมรับแหละว่าเจอความจริงตู้มเดียวมันก็เกินไป สงสารน้อง แม่น้องนี่ร้ายจริงๆ โมโหๆๆ
จันทร์ต้องใจเย็นๆนะลูก หนูต้องรอเจิ้นก่อน อย่าไปยืนตรงนั้นใจคอไม่ดีเด้อ เราเชื่อฝีมือเจิ้น เจิ้นต้องช่วยน้องได้แน่ๆ
ปล.จะมีเรื่องของลุงหยางกับพ่อตองมั้ยคะ? แอบอยากอ่านเรื่องของสองคนนี้
-
:pig4: :pig4:
-
สงสารน้อง :sad4: :sad4:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
น่าสงสารจันทร์ เลี้ยงกันมายังไงเนี่ยถึงได้บิดเบี้ยวขนาดนี้
นึกไม่ออกว่าในความเป็นจริงคนแบบนี้จะมีชีวิตอยู่บนโลกได้ยังไง มันเป็นไปไม่ได้เลยอะ
มีสองทาง ไม่โดนคนอื่นฆ่าตาย ก็ฆ่าตัวตาย
การมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ไม่ง่ายเลย ถ้าไม่หัดฝึกฝนทั้งร่างกายจิตใจ ต่อให้มีเงินล้นฟ้า ก็ทนแบกรับโลกนี้ไม่ไหวหรอก
-
ค้างสุด น้ำตาซึมเลย
สงสารมูนนี่ น้องเจอเรื่องราวที่รวดเร็วเกินไป ทำให้ตั้งรับไม่ทัน น้องคิดเสมอว่าตัวเองมีครอบครัวที่อบอุ่น ถ้าเราเป็นมูนนี่ก็รับความจริงไม่ได้ แง้ อินสุดๆ
-
เป็นเรื่องช็อคสำหรับจันทร์ แต่ทั้งตอนคือโฟกัสแต่ลุงหยาง ชอบลุงหยางจังเลยค่ะแซ่บ จะเป็นไปได้มั้ยที่จะได้อ่านเรื่องของพ่อ วกกลับมาที่จันทร์ พีคตรงสุดท้ายความจริงที่รู้ก็ไม่ได้มาจากการตั้งใจอธิบายอยู่ๆการที่ได้มารู้ด้วยตัวเองอาจจะเป็นตัวส่งเสริมความเจ็บปวดมากพอๆกับเนื้อความที่ต้องรับรู้เลยด้วยซ้ำ แต่มูนนี่มีความรู้สึกที่ซื่อตรงชัดเจนดีจังไม่มีมาเสียเวลาอึ้ง เสียใจ หมดแรงนั่งคิด น้องไหลไปตามความรู้สึกเร็วมาก โชคดีที่มูนนี่ไม่มีปีกเพราะงั้นถ้าจะบินก็ต้องรอเจิ้นพาไปเท่านั้นแหละรีบมาล็อคน้องไว้เร็ว ตอนหน้าไม่รู้พ่อตองจะร้องขนาดไหน ใจหายใจคว่ำน่าดู เฮ้อ~~
-
เจ้าจันนนนนนนนนนนนนนนนนนทร์ :katai1:
-
น้องจันทร์อย่าเพิ่งวู่วามนะลูกเจิ้นแกก็รีบๆมาหาจัทร์ได้แล้วววว ว่าแล้วเชียวนังคนแม่นี่มันร้ายนัก ช่วยหนูจันทร์ก่อนแล้วจัดคนแม่ให้หนักๆทีเถอะ
-
เห้ย!เด๋วมูนนี่ มันมาถึงจุดๆนี้ได้ยังง้ายยยยย
นี่คนใสๆทำไมฮาร์ดคอร์ :katai1: บ้าไปแหล่ววววววว
-
:pig4:
-
พระจันทร์จิตตก :monkeysad:
-
มาม่า... แต่ก็ฮาตอนจันทร์บอก "ลาออก" :m20:
-
จันทร์ใจเย็นๆลูกหนูต้องมีสติ อยากตบหน่าน้องให้ตื่นมากเลย ฮาร์ดคอร์ไปมั้ย ฮือออออออออออออออ
อยากให้น้องคิดได้ แต่ทำไงน้องจะคิดได้เนื้ยยย
-
จันทร์เป็นเด็กมีเหตุผลนะ แต่การปิดหูปิดตาและเลี้ยงดูแบบไข่ในหินเป็นการทำร้ายจันทร์ทางอ้อมที่น่ากลัวที่สุด
ยิ่งมาเจอความจริงแบบนี้มันหนักหนาจนเกินรับไหว สงสารจันทร์มากๆ
ถ้าสิ่งที่พูดกันเป็นความจริงแล้ว แม่ของจันทร์ประเสริฐสุดๆ เกาะลูกกินไม่พอยังให้ผู้ชายของตัวเองเกาะกินอีก ควรเรียกคนพวกนี้ว่ายังไงดี
-
สงสารน้องมาก ลองคิดว่าเป็นเราที่ไม่ได้ถูกเลี้ยงมาแบบน้อง ถูกเลี้ยงมาแข็งแรงกว่าน้อง แล้ววันนึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ยังรับได้ยากเลย แล้วเจ้าจันทร์ที่อยู่ในโลกที่เจิ้นสร้างให้มาตลอดมาเจอความจริงแบบนี้นี่เจ็บปวดมากเลยนะ สงสารจังเลยลูก
-
ที่คิดไว้ไม่ได้เบอร์แรงขนาดนี้
ไม่ได้คิดว่าจันทร์จะมาจากความผิดพลาด และ ไม่ได้คิดว่า แม่จันทร์จะเลวแบบนี้ ลูกนะค่ะไม่ใส่บ่อซูบ
คิดไว้คือพ่อแม่รักกันแต่ความรักมันหมดกันได้แต่ทั้งคู้ยังแกล้งว่ารักกันเพราะต่างคนต่างรักลูก แต่ไหนออกมาแบบนี้สงสารมูนนี่แค่เรื่องมีคนมาจีบเจิ้นน้องยังปวดใจมากขนาดนั้นแล้วนี้เค้าเจอแบบนี้ไม่แปลกที่จันทร์จะเลือกใช้วิธีเดินออกไปจากชีวิตของทุกคนถ้าจันทร์ตาย ไม่อยากคิดเลยว่าสงสารใครดีสงสารจันทร์...ใจเย็นๆมูนนี่เจินไงหนูมีเจิ้น :katai4: :katai4: :katai4:
-
สงสารจันทร์จัง ว่างๆก็ขอตอนพิเศษพ่อตองกับลุงหยางด้วยนะึะหรือจะเขียนเป็นเรื่องยาวเลยก็ดีค่ะ อยากอ่านคงตะแบบฟิน
-
จันทร์ใจเย็นๆนะ แง้สงสารน้อง
-
น้องงงงงงงง ใจเย็นค่ะลูก :sad4: :sad4: :sad4:
-
:sad4: โอ่เอ๋....น้าาาา :mew4: ...
จะเศร้ายังจะน่ารักอีกนะเนี้ย... “... จันทร์ขอลาออก” :mew2:
-
ร้องไห้ตามมูนนี่เลย..เจิ้นอยู่หนายย
-
ที่อ่านมาตั้งแต่บทแรกเราไมาเคยมองว่าจันทร์ง้องแง้งเลยนะเราว่าน่ารักอีกต่างหากมันนุ่มนิ่มอธิบายไม่ถูกแม้ว่าน้องจะบอบบางในหลายๆเรื่องไม่แปลกใจเลยที่น้องไม่สบายบ่อยแพ้ง่ายอ่านถึงตอนล่าสุดโคตรสงสารน้องน้องไม่ได้อยากจะเป็นอะไรแบบนั้นแต่เพราะโดนกระทำและไม่ได้กินนมตั้งแต่เกิดน้องน่าสงสารมากเจิ้นจัดการให้เราด้วย
-
มูนนี่น่าสงสารจังเลยลูก หนูต้องเข้มแข็งเข้าไว้
เจิ้นรีบมาช่วยมูนนี่เร็ว :mew6:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ถูกแบบที่คุณสุริยะพูดเลย เราเลี้ยงจันทร์มาผิดวิธีจริงๆ
สงสารจันทร์ สงสารคุณตองด้วย ฮือออ
-
:katai1: ความคิดของคนที่กำลังน้อยใจ
เค้าเลี้ยงจันทร์แบบชาตินี้จันทร์ไม่มีทางไปจากเจิ้นได้
-
เป็นเรา เราก็สะเทือนใจ และ ณ เวลานั้นก็รับไม่ได้เหมือนกับจันทร์นั่นแหละ คนที่เมื่อวานเราคิดว่าเขารักเรากลับไม่รัก คนที่คิดว่าไม่รักเราเขากลับรัก สับสนตายเลย
ดีนะที่น้องยังมีสติคิดทบทวนว่ายังเหลือเจิ้นอีกคน ใจเย็นๆนะจันทร์ ยืนนิ่งๆ คิดทบทวนอีกนิด พระเอกอย่างเจิ้นกำลังจะมาแล้ววว
**ตอนหน้าจะให้เจิ้นเป็นพระเอกแล้วนะ
-
คิดเองเออเองเสร็จเลยจันทร์ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พ่อแม่จันทร์นี่สุดๆเลย อ่านแล้วแหยงๆแหวะๆ
-
โหยยยยย..สงสารมูนนี่
-
อ้าวน้ำตาซึมเลย ดาวน์เลย.... คือเข้าใจมูนนี่มากๆ แล้วก็เฟลมากๆ คิดไว้แล้วว่ามูนนี่อาจจะฆ่าตัวตายเพื่อหนีปัญหานี่ และช่วยทุกคน แต่ไม่คิดว่าจะเร็ว แงงงง
-
ทุกคนตั้งสติ แล้วมาดูน้องได้แล้วค่าาาาาา
แต่ ว่าแล้วว่าได้กลิ่นตุๆ ของคุณสุริยะ กับคุณตองตั้งแต่เจอกันครั้งแรกกกก 55555
-
ช่วยคิดถึงใจเจิ้นก่อนทำอะไรหน่อยหนูจันทร์ :katai1:
-
ความจริงเปิดเผย!!
-
ผู้ใหญ่พวกนี้ไม่น่ารักเลย เราอ่านตอนนี้แล้วแม้แต่เจิ้นเราว่าก็ยังเป็นคนเห็นแก่ตัว :angry2:ทุกคนเลี้ยงจันทร์มาแบบให้พึ่งพาตัวเองไม่ได้ แล้วก็สูบสิ่งที่ตัวเองอยากได้ไปจากจันทร์ ผู้ใหญ่ในบ้านนี้เข้าข่ายพ่อแม่รังแกฉัน เพราะมันทำให้จันทร์รับมือกับความผิดหวังไม่ได้เลย เราอดคิดไม่ได้ว่าที่ทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะความสุขของจันทร์ แต่เพราะเป็นนกในกรงที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวมันตอบสนองความต้องการของพวกเขาได้มากกว่า อ่านแล้วโกรธมากกกกกก :m31:
เจ้าจันทร์มาอยู่กับพี่เถอะมา :m16:
-
แย่ เป็นความรักที่แย่แบบพ่อแม่รังแกฉัน ถ้าเจิ้นตาย ทุกคนตาย จันทร์ไม่มีทางอยู่บนโลกนี้ได้เองเลย นางคงโดนหลอกจนหมดตัวในเวลาไม่นาน และสุดท้ายก็เลือกความตายลาโลกไปอย่าง...ๆ
โชคดีที่เกิดมาให้เจิ้นได้รัก นอกนั้นไร้...จริงๆ
คนแต่งเขียนดีนะ ทำให้เราทั้งรักทั้งเกลียดความหน่อมแน้มของนางได้ในเวลาเดียวกัน
-
ร้องไห้เลยสงสารจันทร์ ความรู้สึกที่เราเป็นภาระ ไม่เป็นที่ต้องการของใครเลยมันเศร้านะ
-
เห็นด้วยกับลุงหยางเลยค่ะ น้องแค่ไม่รู้ไม่ใช่ว่าน้องไม่พยายามที่จะเรียนรู้ซะหน่อย :o12:
-
แงๆๆๆ :ling3: ช่วยมูนนี่ด้วย
แล้วช่วยเล่าความจริง พร้อมอธิบายให้น้องฟังทีเถอะ
จะได้ให้น้องเริ่มเผชิญความจริงสักที
แบบนี้มันรังแกมูนนี่ชัดๆ
-
จะว่าจันทร์อ่อนแอก็ใช่ แต่จะโทษใครได้ก็เลี้ยงกันมาแบบนี้แต่เด็ก
เจิ้นรีบมาช่วยน้องเร็ว
-
เจิ้นนนนนรีบเดินมาหาจันทร์เร็ววว
-
สงสารมูนนี่ สงสารทุกคนเลย o22
-
สงสารมูนนี่ ที่มูนนี่เป็นแบบนี้ก็เพราะทุกคนเลี้ยงเค้ามาแบบนี้ เราว่าหยางพูดถูกนะ ว่าทุกคนปกป้องมากไป สู้ๆ มูนนี่
ใครไม่รักก็ช่าง แต่เจิ้นอ่ะรักมากๆ
-
เจ้าจันทร์จะไหวไหมเนี่ย :mew2: :mew2:
-
โอยย สงสารน้องงง
-
โอ้โห สงสารจันทร์จริงๆ
สู้ๆนะมูนนี่ ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งวู่วามนะ ยังไงก็มีเจิ้นเป็นครอบครัวไง มีคนเสียใจถ้ามูนนี่คิดสั้นจริงๆนะ โอ๋ๆ
-
นังแม่เลวได้ใจ
-
:z3:สงสารน้องงงงงงง โอ้ยยยอยากจะยืนด่ากราดพวกเยว่ทุกคนเห้นไหมเพราะเลี้ยงมาแบบนี้แล้วเป็นไงทักอย่างเป็นปัญหาไปหมด ทำไมถึงเลือกทางนี้กัน :z6:
ปล. ชอบลุงหยางมากฮือออบะไหวโซแดมฮอตละเกิน ขอฉากลุงหยางกับน้าตองเยอะๆๆๆๆ ฮือออ ขอตอนพิเศษ เขินจนเป็นบ้าตอนลุงเขาพูด "ตองอย่าวิ่ง" โอ้ยยยยย ความอบอุ่นแผ่ซ่าน บะไหว ชอบคู่คุณพ่อมากฮือออออออ
-
หยางพูดถูกที่สุดเกี่ยวกับจันทร์ ไข่ในหินถูกหินก้อนใหญ่กระทบจนแตกออกทั้งใบทั้งที่ยังไม่พร้อม หวังว่าป้าแม่บ้านมาเห็นตกใจร้องเสียงดังเรียกทุกคนมาข่วยทันนะ
-
สงสารทุกคน :hao5: :hao5: :hao5:
ลุงกับแม่เลวมาก ตอนแรกไม่คิดว่าจะเลวกันได้ขนาดนี้
-
สงสารน้อง อยู่ในโลกเสมือนมาโดยตลอด พอเจอความจริงอันโหดร้ายเข้ามันเกินจะรับไหว
-
ชอบลุงหยาง ตรงดี
-
เหอะๆ..........เกลียดตาลุงตัวร้าย กับแม่จันทร์
เกลียดแม่จันทร์ ยิ่งกว่า ไม่เกาะลูกกินคนเดียว
ยังพาผัวตาลุงมาพันพัวด้วย เลวววววววววววววววววว :fire: :fire: :fire:
จันทร์ ทำใจดีๆ อย่าคิดมาก อย่าคิดสั้น
พ่อรักจันทร์ถึงอยากให้จันทร์อยู่อย่างมีความสุข
นี่ถ้าจะทำไอ้ตาลุง กับแม่ที่ข่มขู่นี่
ทั้งเจิ้น ทั้งคุณสุริยะจัดการได้สบายๆ
เจิ้นรีบมาช่วยจันทร์เร็วๆ :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ก็คิดอยู่ว่าอาจจะไม่ได้รักกันแล้ว
แต่แบบนี้ใจร้ายจัง
มูนนี่โลกยังสวยอยู่นะ
อยู่ต่ออีกนิด รอเจิ้นก่อน
-
เกลียดทั้งแม่เกลียดทั้งลุงเลย ไม่รู้จะด่ายังไงดี เลวมาก
-
เรื่องเฉลยออกมาหมดแล้ว ผิดคาดไปหน่อย
ตรงที่แม่จันทร์ใจร้ายมาก เรียกร้องเอาเงินด้วย
จันทร์รับไว้ไม่ไหวอ่ะ เจิ้นรีบมาช่วยน้องด่วนนน
-
ผิดคาดไปนิดเดียวเอง แต่ก็ช็อคหนักอยู่ สงสารจันทร์ :ling2: :ling2:
-
:o12:มูนนี่ของพรี่~~~~~ ฮืออออออออ เจิ้นเดินมาดูมูนนี่ไวๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
งือออออ สงสารน้องงงงอ่าาาา เอาจรๆ คือไม่ต้องถูกเลี้ยงมาประคบประหงมขนาดนั้น โตมาปกติ แต่โกนปิดบังความจริงเรื่องะอแม่แบบนี้ แล้วมารู้ทีหลัง เป็นใครก้อต้องมีหลุดกันมั่งงงอ่ะ ฮรือออออ จันนนนทร์ลูกกกกก ใจเย็นๆๆๆ เจิ้นมาช่วยน้องไวๆๆๆๆ เยยยย
-
เป็นไปตามแผนเจิ้นทุกอย่าง ต่อไปนี้เจิ้นคือโลกทั้งใบของจันทร์แล้ว ประตูห้องเจิ้นก็ต้องเป็นคนตั้งใจแง้มไว้ เชื่อเรา เจิ้นมันร้ายยยยย แต่เรื่องจันทร์แตกสลายจนคิดฆ่าตัวตายนี้ เจิ้นได้คิดไว้เปล่า รีบไปดูจันทร์ให้ไวเลยนะ
-
ไม่คิดว่ามันจะโหดร้ายขนาดนี้ ตอนแรกก็คิดว่าพ่อกับแม่เคยรักกันแต่ทั้งคู่ก็ไปมีคนใหม่ เลยแยกกันอยู่อะไรประมาณนี้ แต่คือแบบแม่เห็นจันทร์เป็นบ่อสูบเงิน แล้วไอ้คนที่แม่รัก ก็คงจะเป็นไอ้ลุงนั่นแน่ๆ
ขอให้เจิ้นมาเจอจันทร์ทันเวลาด้วยนะ (ไม่ใช่หักมุมจนกลายเป็นรักที่เป็นไปไม่ได้<วิญญาณกับคน>)
สนุกมากค่ะมาต่อไวๆน้าา
-
เกลียดแม่มูนนี้มากมาย สงสารมูนนี่มากเลย
เจิ้นรีบๆกลับมาดูน้องได้แล้ว น้องจะทิ้งแกไปแล้วนะ
-
แม่จันทร์ใจร้ายมาก ตอนแรกที่เดายังคิดแค่ว่า พ่อกับแม่ต่างคนต่างมีใหม่แล้วไม่กล้าบอกจันทร์ อันนี้หนักเลย เหมือนขายลูก แบล๊คเมล์เอาลูกเป็นเหยื่อ บ้าบอ! นี่ยังกล้าเรียกตัวเองว่าแม่อีกเนอะคนเรา :katai1:
ปีกเจิ้นใหญ่และหนาแน่นแข็งแรง แค่กระต่ายน้อยมูนนี่ตัวเดียวเจิ้นดูแลได้ อย่าคิดร้ายแทนเจิ้นแบบนั้นสิลูกกกกก ใจเย๊นนนนน
-
ถ้ามีปัญหางี้ตั้งแต่เกิด จะเก็บแม่ไว้ทำไมอ่ะ??
ไงๆ ที่บ้านก็ไม่ได้เลี้ยงมูนนี่นี่หว่า? บอกว่าแม่ตายห่านไปนานแล้วไรงี้
-
หนูจันทร์ลูกกก ใจเย็นก่อน มาอยู่กับพี่มา ฮือ สงสารน้องอ่ะ เอาจริงๆ ผู้ใหญ่แหละผิด ทำไมไม่อธิบายไม่บอกน้องดีๆ มาปั้นหน้าเป็นครอบครัวสุขสันต์กันทำไม รวยก็รวย ใช้กฎหมายกับเงินจัดการพวกตัวเห็บไปสิ :katai1:
-
มูนนี่หนูต้องเข้มแข็งนะ
จริงๆแล้วทุกคนรักหนูมากนะ
แอบชอบลุงหยางอ่ะ
-
อ่านไปร้องไห้ไป....สงสารน้องจังเลย :hao5:
-
เหนื่อยใจ ลุ้นว่าเมื่อไหร่จันทร์จะโต มีความคิดอ่านแบบคนปกติได้ คนรอบข้างร่วมกันรังแกจันทร์จริง ๆ ทำไมเลี้ยงมาให้บอบบางขนาดนี้ คือสงสารอะ ไม่มีภูมิคุ้มกันในตัวเองเลย เหมือนสิ่งทีชีวิตที่ดีดเบาๆก็ตายอะ ต่อไปถ้าไม่มีเจิ้นจะใช้ชีวิตอยู่ได้ยังไง
-
จันทร์ใจเย็นๆลูกกกก
-
จะช็อคตายกับตอนนี้ ปวดใจมากๆฮรืออออ
-
เฉลยออกมาแย่กว่าที่คิดไว้เลย
-
อื้อหือออ แค่พ่อแม่ไม่รักกัน แล้วเลิกกัน
ก็เป็นเรื่องยากสำหรับจันทร์แล้ว แถมยังไม่รู้ความเป็นไปอีก
แต่ตอนนี้ที่ยากกว่า คือ แม้แต่แม่ที่ว่าเหมือนรัก ยังร้ายมาก
คือได้ยินแล้วปวดใจด้วยเลยค่ะ ที่แสดงออกมาทั้งหมด กลายเป็นภาพลวงตา
สงสารเจ้าจันทร์มาก น้องไม่ผิดเลยที่ความคิดจะแปลกและแปรปรวน
เหมือนสุริยะบอก น้องลูกเลี้ยงมาในกรอบโลกสวยมาตลอด จนไม่รู้จักจัดการความเจ็บปวด
แต่หนูจะโดดน้ำ เพื่อให้หายไป แล้วอยู่ใกล้เจิ้นไม่ได้นะ
ที่จะใกล้เจิ้นได้ คือมีลมหายใจและมีความสุขกับเจิ้นนะ
เข้าใจพ่อจันทร์นะ ทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกมีครอบครัวที่ดี
แต่ก็นั่นแหละ คำว่าพลาดชนะทุกสิ่ง ทุกอย่างคือไม่มีความหมาย
จะใครก็ได้ รีบมาเจอเจ้าจันทร์นะ และขอให้น้องแค่คิด อย่าพึ่งทำ
-
:hao5: สงสารมูนนี่อ่ะคิดว่าตัวเองทำให้คนอื่นเดือดร้อน แต่ตาลุงหยางนี่ก็ปากดีจังพูดดีบ้างก็ได้ :fire:
-
แงงงง มูนนี่
-
สงสารจันทร์... อดทนอีกนิด... เรื่องทุกอย่างกำลังจะจบ เจิ้นกำลังทำเพื่อจันทร์
-
เนื้อเรืองใจร้ายมากไปแล้ววว หนักหนามาก ยัยแม่กับตาลุงนั่นเลวเกินนน เจ้าจันทร์ไม่ต้องกลัวว่าตัวเองจะทำให้เจิ้นเดือดร้อนนะลูก หนูไม่รู้หรอว่าเจิ้นรักหนูมาก ถ้าไม่มีหนูเจิ้นจะอยู่ยังไง อย่าดูถูกความรักของเจิ้นสิ
ปล.ไปๆมาๆ อยากอ่านคู่พ่อตองกับลุงหยางซะงั้น ถึงจะปากร้ายแต่มีความอ่อนโยนกับพ่อตองมากกก
-
เหมือนโลกทั้งใบมันพังทลายลงมา เข้าใจความรู้สึกจันทร์เลย ฮืออออ :hao5:
-
:a5: o22 พีคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค
มีความอยากอ่านคุณหยางกับพ่อตอง
-
:hao7: อยู่หนายยยยย
-
:z3: :z3: :katai5: :katai5: :katai4: :katai4: :ling3: :ling3: :ling2: :ling2: :ling1: :ling2: :katai1: :katai1: :hao5: :hao7: :z13:
-
Chapter 27 Punishment
น้ำในสระค่อนข้างเย็น ตัวผมลอยอยู่บนผิวน้ำมันไม่ได้โดดแล้วจะจม มันไม่จม... มันลอยอ่ะ เพราะว่าเรียนว่ายน้ำมาท่านี้มันเลยเหมือนจะเป็นท่าปลาดาวลอยตัวนิ่งๆ แต่ผมรู้ว่าสักพักมันจะเริ่มหายใจไม่ออก พื้นสระสีฟ้าเป็นเว้าโค้งเพราะการหักเหของแสง สระน้ำนี้ไม่ได้ลึก มันแค่ระดับที่ผมเขย่งตัวแล้วคอพ้นน้ำ
ถ้าผมตายที่นี่จะเป็นผีตัวเปียกหรือเปล่า? แบบที่เพื่อนเล่าตอนเข้าค่ายที่ผีนางพรายจะตัวเปียกๆ แล้ว...จะหนาวไหม เป็นผีก็ไม่มีผ้าห่มสิ ไม่มีสินเชื่อด้วย ไม่ได้กอดเจิ้นด้วย
ชั่วแวบหนึ่งผมไม่อยากตาย แต่ก็คิดว่าตัวเองอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ทำไมมันเหนื่อยจัง พ่อก็ไม่ได้อยากมีผม แม่ก็แค่เห็นแก่เงิน แล้วที่ผมไปนอนที่บ้าน ที่แม่ทำกับข้าว ที่เรากินข้าวกัน เย็บผ้าด้วยกัน ....พ่อปลูกต้นไม้ แม่ผูกเนคไทค์ให้พ่อ ไม่มีอะไรเป็นความจริง
แล้ว....ที่เจิ้นดีกับผม มันเป็นความจริงหรือเปล่า? ถ้าเจิ้นต้องฝืนเหมือนที่พ่อกับแม่ฝืน....มันยาก ยากมาก แค่คิดก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว
ชาติหน้าผมขอเกิดในบ้านที่อยากจะมีผมได้ไหม? เราอาจจะไม่ต้องรวยก็ได้ ผมอาจจะต้องทำงานหนัก แต่...แค่ทุกอย่างมันเป็นความจริง ไม่ใช่ภาพเลื่อนลอยแบบนี้ มันแย่....
ผมเริ่มหายใจไม่ออก สิ่งที่ผมเฝ้ารอกำลังมาถึง มันคงจะทรมานนิดหน่อยแต่สักพักทุกอย่างก็คงจะหายไปในตอนที่ผมไม่รู้สึกอะไรแล้ว มันคงจะเป็นแค่ความทรมานชั่วขณะเหมือนตอนผมโดนฉีดยา เจ็บนิดเดียวเหมือนมดกัด
“จันทร์!!! พี่ซัน พี่ซันนน เจิ้น เจิ้น ”
พ่อร้องไห้ทำไม? ผมจะไม่ทำให้พ่อลำบากแล้วนะ จันทร์ขอโทษ ขอโทษที่เกิดมา จันทร์อยากเป็นลูกพ่ออีก คราวหน้าพ่อจะเลิกชอบลุงหยางไหม แล้วจะอยากมีจันทร์ไหม? แล้ว...แม่จะรักจันทร์ไหม
“จันทร์ทำอะไร ตอบพ่อว่าจันทร์ทำอะไร!!!”
“ผม....ผมไม่รู้”
เท้าผมแตะพื้นสระแล้ว จมูกก็ยังหายใจได้ ไม่อึดอัด ไม่เจ็บปวด ผมยังไม่ได้ไปไหน ยังอยู่ตรงนี้แล้วพ่อก็ร้องไห้ ผมทำอะไรลงไป? มันเหมือนสมองว่างๆ
“ขึ้นจากสระเดี๋ยวนี้ เข้าไปคุยข้างใน!”
“ไม่ ไม่ไป ฮึก ไม่ไป จะอยู่ตรงนี้”
“จันทร์!!!”
พ่อดึงผมไว้แต่ผมจะอยากไปกับพ่อทำไม? ในเมื่อมันไม่มีอะไรอีกแล้ว โลกผมพังไปแล้ว พังจนไม่รู้จะอยู่ไปทำไม?
“ไม่อยากอยู่กับคนที่ไม่รักแล้ว พ่อไม่ได้อยากมีผม แม่ก็ไม่ใช่ ได้ยินนะที่คุยกัน ฮึก... เกิดมาทำไมก็ไม่รู้ เป็นตัวปัญหา มีแต่ปัญหา ตายๆไปซะจะได้ไม่ต้องเป็นปัญหาอีก ปล่อยผมตายไปสิ ฮือออ มาช่วยทำไม ตายไปจะได้อยู่กับลุงหยางไง ไม่ต้องปิดบังแล้ว ฮึก ไม่ต้องอยู่กับแม่แล้ว”
เพี้ยะ!
พ่อตบหน้าผม....ตบแรกมากจนผมหน้าชา
“พูดอะไรออกมา! ศศิมณฑลขึ้นข้างบนเดี๋ยวนี้!”
“เกิดอะไรขึ้น!”
“พี่ซัน มาดึงจันทร์ขึ้นให้ตองหน่อย”
ลุงหยางลงน้ำมาลากผมขึ้นฝั่ง เจิ้นยืนอยู่ตรงนั้น มองผมด้วยแววตาว่างเปล่า เจิ้นไม่เดินมาใกล้ผมเลยด้วยซ้ำ ปล่อยผมตัวเปียกโชกนั่งหนาวสั่นอยู่ข้างขอบสระ
เพี้ยะ!
พ่อนั่งลงข้างกันแล้วดึงมือผมไปตี...มันเจ็บมาก พ่อตบหน้า แล้วก็ตีผม ผมร้องไห้พ่อก็ร้องไห้ พ่อตีผมอีกหลายทีทั้งๆที่ร้องไห้แบบนั้น ร้องทำไม...คนเจ็บมันผมนะ
“ฮึก...”
“ใครสอนให้ทำแบบนี้ กว่าจันทร์จะโตมาได้ทั้งพ่อ ทั้งเจิ้น ทุกคนช่วยกันดูแลจันทร์ขนาดไหน ทำไมไม่เห็นค่าความรักของคนอื่นบ้าง คิดสั้นแบบนี้ได้ยังไง”
เพี้ยะ!
“พ่อตีจันทร์เพราะอะไร? เพราะจันทร์ทำตัวไม่ดี ไม่รักตัวเอง”
“ฮือ จันทร์ขอโทษ”
“มันหนาวไหม? น้ำเย็นไหม จะเป็นผีเฝ้าสระตัวเย็นๆเปียกๆใช่ไหม? สินเชื่อก็ไม่มี ผ้าห่มก็ไม่มี เพื่อนก็ไม่มี ไม่มีใครเห็นจันทร์อีก แล้วรู้ไหมคนฆ่าตัวตายต้องทำแบบนี้อีกกี่สิบชาติ?”
เพี้ยะ!
“ตอง พอแล้ว”
“พี่ซันอย่ายุ่ง ตองจะสอนลูก”
“พ่อรักจันทร์ไม่พอหรอ เจิ้นไม่รักจันทร์หรอ จันทร์ถึงต้องฆ่าตัวตาย แล้วจันทร์คิดไหมว่าพ่อจะมีชีวิตต่อไปยังไง? ทุกวันนี้พ่อก็ทำเพื่อจันทร์ ให้ทุกอย่างที่ให้ได้แต่จันทร์กลับไม่รักตัวเอง”
เพี้ยะ!
“ฮึก....เจ็บไหมที่ตีน่ะเจ็บไหม? พ่อก็เจ็บ เจ็บกว่าอีก แต่ไม่ตีไม่ได้ ครั้งนี้จันทร์ทำผิดมาก ความผิดร้ายแรง ถ้าพ่อไม่เดินมาแล้วช่วยจันทร์ไม่ทันจะเป็นยังไง ฮือ..”
“ตอง... พี่ขอ”
“ฮึก...พี่ซัน ลูกจะฆ่าตัวตายเพราะตอง ฮืออ ทำไมตองมันแย่แบบนี้ จันทร์จะโกรธพ่อก็ได้ แต่ห้ามพูดว่าพ่อไม่รัก... ถ้าไม่รัก จะ จะยอมขนาดนี้ไหม”
พ่อร้องไห้ในอ้อมกอดของลุงหยาง ในเวลาแบบนี้ลุงหยางไม่พูดอะไรสักคำแค่กอดพ่อไว้แน่นมาก พ่อดูตัวเล็กนิดเดียว เล็กมาก ผม... ผมทำอะไรลงไป?
“เจิ้น...”
เจิ้นยังยืนอยู่ที่เดิม เขามองผมแล้วเดินเข้ามาใกล้ เจิ้นกระชากแขนผมจนเซไปหาเขา แต่เจิ้นไม่กอดแค่มองผม มองทั้งตัว มือเจิ้นที่รั้งผมไว้มันสั่น สั่นมาก
ผมโดนเจิ้นอุ้มเข้าไปด้านใน คุณป้าแม่บ้านถือผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่เดินสวนออกไปด้านนอก คงจะไปห่มให้พ่อ ผมโดนเจิ้นปล่อยไว้ในอ่างอาบน้ำ ถูกคลุมด้วยผ้าเช็ดตัวผืนใหม่แล้วเจิ้นก็กอดผมแน่น
“เจิ้น...จันทร์ขอโทษ ฮึก...”
“พี่มีจันทร์เป็นครอบครัวคนเดียว... ชาตินี้พี่จะไปหามูนนี่อีกคนจากที่ไหน? ถ้าจันทร์หายไปแล้วทุกคืนพี่จะนอนกอดใคร ทุกเช้าพี่จะต้องปลุกใคร? ใครจะกินข้าวกับพี่ ใครจะไปเที่ยวกับพี่ ใครจะไปกินไอติมชิดลมกับพี่.... ไม่มีแล้วนะ แล้วพี่จะต้องทำยังไง จันทร์ตอบพี่สิ? พี่จะต้องไปขอพระจันทร์ของพี่คืนจากใครครับ?”
“ฮือออ จันทร์... จันทร์แย่เอง จันทร์เสียใจมาก พ่อไม่รัก แม่ไม่รัก จันทร์กลัว กลัวเป็นภาระ จันทร์ทำอะไรไม่ได้เลย ฮึก อยู่กับเจิ้นก็เป็นภาระ”
“จันทร์ไม่ใช่ภาระ....จันทร์เป็นความรักของพี่”
เจิ้นดึงมือผมที่ถูกพ่อตีจนแดงไปจูบ...ปากนุ่มแตะลงและทิ้งสัมผัสเนิ่นนาน
“อย่าสงสัยความรักของพี่อีก ศศิมณฑล”
หลังจากทุกคนใจเย็นลงและผมได้นอนพักผ่อน ไข้หวัดกินจนผมนอนป่วยไปสามวัน พ่อกลับมาเป็นพ่อคนเดิมและดูจะดุกว่าเดิมเพราะพ่อประกาศว่าผมต้องโดนทำโทษ
เจิ้นเห็นด้วยกับพ่อว่าการกระทำไม่รักชีวิตของผมเป็นความผิดร้ายแรงที่ต้องถูกลงโทษและประกาศเคอร์ฟิว ความผิดของผมโดนลงโทษหลายอย่างมากโดยมีลุงหยางเป็นคนคิดบทลงโทษ
ข้อแรกผมต้องแยกห้องนอนกับเจิ้นไปนอนห้องเล็กเพื่อเรียนรู้การอยู่คนเดียว เพราะถ้าตายก็ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนจึงให้ทดลองใช้ชีวิตแบบต้องนอนคนเดียว ไม่มีสินเชื่อด้วย ประตูเชื่อมระหว่างห้องก็ห้ามเปิด
ระยะเวลาการลงโทษกินเวลานานหนึ่งเดือนเต็ม และเวลาเข้านอนของผมคือสองทุ่มครึ่ง ตั้งแต่สองทุ่มครึ่งห้ามออกจากห้องนอน ห้ามเจอเจิ้น ห้ามเจอใครเลย
มันแย่มาก ผมต้องคุยกับเจิ้นทุกคืนแต่บทลงโทษนี้ทำให้ผมต้องนอนมองเพดาน ไม่มีสินเชื่อด้วย คุยกับหมอนข้างก็ไม่เหมือนคุยกับสินเชื่อ ผ้าห่มนุ่มๆก็ไม่เหมือนผ้าห่มของเจิ้น คืนแรกผมนอนร้องไห้
การแยกห้องนอนสำหรับคนอื่นมันอาจจะปกติ แต่ผมนอนกับเจิ้นทุกคืน มันเป็นเรื่องเกินกว่าผมจะรับไหวแต่ผมก็ต้องอดทนเพราะผมทำผิด เจิ้นก็นอนไม่หลับแต่เขาบอกว่าจะไม่ยอมอ่อนข้อให้เพราะว่าผมจะต้องสำนึกผิดให้ได้
ผมอยากอ้อนวอนให้ทุกคนเห็นใจแต่ก็ไม่กล้า ยิ่งพ่อร้องไห้หนักมากวันนั้นทำให้ผมยิ่งต้องพยายาม บทลงโทษอย่างที่สองคือให้ผมไปถือศีลวันอาทิตย์ที่วัด
พ่อพาผมไปนุ่งขาวห่มขาวถือศีลแปด สวดมนต์ภาวนา ฟังเทศน์เรื่องพระคุณพ่อแม่ ดูคลิปการทำคลอดร้องห่มร้องไห้ให้ผมสำนึกว่ากว่าจะเกิดมามันลำบากขนาดไหน
และบทลงโทษข้อสุดท้ายคือผมต้องคัดลายมือทั้งหมดสามเล่มสมุดเอสี่หนาๆต่ออาทิตย์ ไปเรื่อยๆห้ามเว้นวรรค ‘ชีวิตมีค่าอย่าคิดสั้น’ ลุงหยางบอกว่าตัวไหนโย้ไม่สวยจะให้เขียนเพิ่ม ผมต้องคัดจนมือหงิกมืองอตัวบรรจงเต็มบรรทัด ผมคิดว่าลุงหยางมีความสุขที่ได้กลั่นแกล้งผม
ลุงหยางกลับมาเรียกผมว่าลูกกระต่ายอีกครั้ง ส่วนพ่อก็ไม่เรียกพี่ซันอีก ก็เพิ่งรู้ว่าจริงๆแล้วพ่อกับลุงหยางก็เรียกกันว่าพี่ซันกับตอง...แต่พออยู่ต่อหน้าผมก็กลายเป็นคุณสุริยะกับตองเหมือนเดิม
พ่อผมคงพยายามไม่ให้ผมอึดอัดส่วนลุงหยางพอสังเกตแล้วก็ไม่ปิดบังท่าทีอะไรเลย แถมยังชอบคุกคามพ่อผมด้วย! อย่างวันอาทิตย์ผมกับพ่อใส่ชุดขาวเตรียมไปวัดลุงหยางก็แซวพ่อว่าเหมือนหัวไชเท้าปลอกเปลือกตาโปน การแซวพ่อด้วยคำเรียกมากมายมหาศาลคือสิ่งที่ลุงชอบทำ
ส่วนผมมีฉายาเดียว...ลูกกระต่าย
ลุงหยางจะมาช่อฟ้าพร้อมพ่อตลอด ไปส่งพวกเราที่วัดแล้วก็ตอนเย็นมารับกลับ คำพูดกับพ่อก็ไม่เคยพูดดีเลยแต่พ่อกลับหัวเราะไปกับคำพูดลุงได้ เหมือน....มันเป็นธรรมชาติของลุงกับพ่อ
แต่เขาก็ไม่ได้อะไรกันมากหรอกเพราะมีผมจ้องเขม็งอยู่ ผมยังไม่ยอมรับ ผมหวงพ่อ หวงมากด้วย ถึงจะพอเข้าใจหน่อยๆว่าลุงก็ปากเสียไปอย่างนั้นแต่พ่อทั้งคนนะ จะยกให้ใครง่ายๆได้ยังไง?
ถ้าหมดเคอร์ฟิวแล้วผมจะกลับไปยึดพ่อคืน เพราะตอนนี้เรื่องพ่อเป็นประเด็นรอง ประเด็นหลักคือเรื่องเจิ้น เจิ้นเว้นระยะห่างจากผมเช่นกัน บทลงโทษเฉพาะของเจิ้นที่เพิ่มเข้ามาคือเขาจะไม่ไปส่งผมที่มหาลัยตอนเช้าด้วยกันแล้ว และจะไม่ไปกินไอติมชิดลม ไม่พาไปเที่ยวจนกว่าจะครบหนึ่งเดือน
ผมเป็นต้นไม้แห้งผาก...ขาดน้ำ และขาดอากาศ ใบของผมเหี่ยวเฉาแล้วคงจะร่วงเป็นต้นไม้หัวโล้น จะว่าไปช่วงนี้สระผมหวีผม...ผมมันก็ร่วงเยอะอ่ะ
อีกหน้าที่ที่ผมต้องรับผิดชอบเพิ่มขึ้นก็คือให้อาหารนกเช้าเย็นด้วยตัวเองเพื่อฝึกความเมตตา เจิ้นบอกไม่ใช่บทลงโทษแต่เป็นการสร้างจิตสำนึกที่ดี เห็นค่าของชีวิต ผมหงุดหงิดมากเลยที่ทุกคนตอกย้ำความผิดผมด้วยวิธีต่างๆแต่ก็เถียงไม่ได้ ทุกคนเย็นชากับผมกันหมด
“ออมทรัพย์กินเยอะๆนะ จะได้มีลูกสักที หลักทรัพย์ก็ด้วยนะ อ่ะกินอีกๆ”
เจ้านกแก้มแดงกลายเป็นความรื่นรมย์อย่างเดียวของผม มันยังร้องเพลงและทำเสียงน่ารักเหมือนคุยเป็นเพื่อน ถึงเราจะคุยกันไม่รู้เรื่องก็เถอะ ตุ๊กตายังคุยมาแล้วนับประสาอะไรกับนก
คิดถึงสินเชื่อจัง...
วันเข้าค่ายมาถึงทำให้ผมได้งดกิจกรรมเข้าวัดและคัดลายมือของลุงหยาง เจิ้นก็ไม่ใช่คนมาส่งผมเหมือนเดิมเพราะมันยังอยู่ในช่วงเคอร์ฟิว คิวรู้เรื่องทุกอย่างตั้งแต่ผมโดนทำโทษแรกๆ คิวด่าผมยาวเหยียดแต่ก็บอกว่าไม่โกรธเพราะทุกคนโกรธผมกันหมดแล้ว เฮ้อ...อย่างน้อยก็มีคิว
ผมโดนถอดออกจากสันทนาการในที่สุดเพราะชีวิตผมซังกะตายมากท่าเต้นมันห่วยยิ่งกว่าไก่ป่วยแต่เป็นไก่ไอซียู ก็เลยได้ปลดระวางกลายเป็นพี่สวัสดิการ
น้องรหัสของผมสวยมากแม้กิจกรรมฐานต่างๆจะทำให้หน้าเลอะเทอะเปรอะเปื้อน น้องรหัสคิวก็เป็นเดือนในหมู่ดาวโดนรุ่นพี่แซวทุกกลุ่ม คืนนี้จะเฉลยสายแล้วผมก็เตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ไว้ให้น้องเหมือนกัน พ่อช่วยเลือกให้ทั้งๆที่มันควรจะเป็นเจิ้นแต่เจิ้นกับผมเราเว้นระยะห่างกัน
หัวใจผมเจ็บปวดจัง...
อยากให้เดือนนี้มันผ่านไปเร็วๆ อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะไม่คิดฆ่าตัวตายเด็ดขาด ขนาดมีชีวิตอยู่ยังเสียใจขนาดนี้ ถ้าเป็นผีไม่ได้คุยกับเจิ้นทั้งชีวิตผมคงกลายเป็นผีอนาถ ร้องไห้วันละแปดล้านรอบจนตาหลุดกระเด็นออกมา
กิจกรรมเฉลยสายเป็นไปด้วยบรรยากาศซึ้งๆที่ปีก่อนผมไม่ได้ร่วม มีรุ่นน้องจำผมได้เยอะมากกลายเป็นพี่จันทร์คนเท่ผูกข้อมือน้องจนสายสิญจน์หมด มีน้องขอถ่ายรูปด้วย ประหลาดใจจัง
“จันทร์ ถ่ายรูปคู่กันหน่อย”
คิวเกี่ยวคอผมไปเซลฟี่ด้วยกัน ผมก็เลยชูสองนิ้วไป คิวบอกจะลงไอจี ผมไม่ได้เล่นไอจีเพราะไม่ได้ชอบถ่ายรูป ผมไม่ติดมือถือด้วยนั่นแหละ
เจิ้นเป็นคนใจแข็งมาก ไม่โทรหาผมเลย ไม่ไลน์มาด้วย... เราห่างกันจริงๆ ผมไม่มีอารมณ์จะไปเล่นไพ่กับเพื่อนขอใช้สิทธิ์นอนตั้งแต่หัวค่ำ ทุกวันนี้ผมนอนไวมากเพราะนอนเร็วๆจะได้ไม่คิดถึงเจิ้น อยากจะเปิดประตูที่กั้นห้องไว้ทุกคืนก็ทำไม่ได้
“เจิ้น....จันทร์คิดถึง ฮึก...”
ผมคิดว่าการสันนิษฐานของผมมันถูกต้อง เจ้าเส้นผมมันชักจะร่วงหล่นเยอะขึ้นทุกทีหรือเพิ่งจะมาแพ้ยาย้อมผม? ผมคงตาเบิกกว้างเป็นไข่ห่านเพราะแค่ลองดึงผมตัวเองเล่นเบาๆมันก็หลุดมาทั้งกระจุก
“คิว คิว!!!!”
มือถือกระจุกผมวิ่งไปหาคิว คิวสะลึมสะลือตื่นมางัวเงีย
“คิว คิว ผมร่วง ร่วมหมดแล้ว ดูๆ ดึงอีกก็ร่วงอีก ทำไงดี”
“หา เห้ย!!! ไปโรงบาลๆ โอยเข้าค่ายทีไรได้ไปโรงบาลทุกทีอะไรวะเนี่ย แต่วันนี้จะกลับแล้วหรือจะรอไปกรุงเทพ?”
“มัน...มันจะหมดหัวไหม ไม่ได้นะ ฮึก... ฮืออออออออออ”
“เชี่ย เอาไงดีวะ...เดี๋ยวโทรศัพท์ถามคนเก่งให้ ฮัลโหลตื่นยัง? เออจันทร์มันผมร่วง ร้องไห้งอแงอยู่เนี่ย ไม่เล่น กำลังซีเรียส อย่ากวนตีนดิธาม เออๆ แค่นี้นะ”
คิวบอกว่ากลับถึงกรุงเทพจะหาไปโรงพยาบาลเฉพาะทางแล้วกัน ให้คนขับรถผมพาไปก็ได้เดี๋ยวขับตามไปเป็นเพื่อน ผมกลัวมากว่าเดินๆอยู่ผมมันจะปลิวไปกับลม เลยเอาหมวกแก๊ปที่คุณป้าแม่บ้านจัดมาให้สวมหัวไว้แล้วบังคับให้คิวใส่หมวกของคิวด้วยเป็นเพื่อนกัน
กว่าจะถึงกรุงเทพก็สี่โมงเย็นเพราะต้องแวะเที่ยวตลาดน้ำก่อน คิวคุยกับคนขับรถให้พาผมไปโรงพยาบาลเฉพาะทางที่บอก ระหว่างทางได้ยินลุงคนขับโทรหาเจิ้น ผมคาดหวังว่าเจิ้นจะรีบตามมาที่โรงพยาบาลแต่หลังจากนั่งรอคิวตรวจเกือบชั่วโมงครึ่งเจิ้นก็ไม่มา โทรหาพ่อ พ่อก็มาทันทีในครึ่งชั่วโมง
“สาเหตุเกิดจากความเครียดครับ”
ผมมีสภาวะเครียดในตัวสูง....ทำให้ผมร่วง ผมกินได้ปกติแต่อาการมันไปแสดงออกตรงหัวแทน...คิวถึงกับกุมขมับ ส่วนผมก็ไม่รู้จะจัดการกับความเครียดตัวเองยังไง
พ่อคงคุยกับเจิ้นเพราะคืนนั้นผมได้สินเชื่อกลับมานอนด้วย....เหมือนกับรากผมแข็งแรงขึ้นยี่สิบเปอร์เซ็นต์ทันที
(ต่อด้านล่าง)
-
สัปดาห์สุดท้ายของการทำโทษพ่อพาผมไปนอนคอนโด คราวนี้ลุงหยางไม่ถูกเฉดหัวไปนอนโรงแรมแล้วแต่ได้นอนห้องนอนเล็กแทนเพราะผมยึดห้องใหญ่ไว้นอนกับพ่อ ลุงใส่ชุดจีนลายพระอาทิตย์ที่ผมเคยสงสัยว่าชุดใคร จะว่าไปลุงแทบจะเหมือนเจิ้นมาก ท่าทาง การใช้ตะเกียบ การเลือกถ้วยชา....
“มองอะไรลูกกระต่าย?”
“เจิ้นมีลุงเป็นไอดอลหรอ?”
ลุงหยางหัวเราะแล้วบังคับให้ผมถือถ้วยชาให้แก ตอนนี้ในห้องมีเราสองคนเพราะพ่อไปเอาของให้คุณปู่ ลุงหยางก็เลยชวนผมมาเช็ดถ้วยชา
“ทำไมคิดแบบนั้น?”
“ก็ลุงเหมือนเจิ้น แต่เจิ้นเกิดทีหลังก็เลยเป็นเจิ้นเหมือนลุง”
“หึ.... ก็เหมือน แม่เจิ้นโตมาในบ้านฉัน..... ไม่มีใครบอกรึไงว่าหยางกับเยว่เป็นญาติกัน ปู่เจิ้นเป็นลูกพี่ลูกน้องพ่อฉัน เยว่ค้าเงิน...หยางค้าศิลปะ ถ้วยชา ใบชา พิพิธภัณฑ์หลายที่ในจีนเป็นของหยาง ร้านที่ปู่เธอได้ล็อตใบชามาก็แบ่งจากทางหยาง บ้านที่พ่อเธอไปอยู่ที่จีนก็บ้านฉัน เราเป็นญาติแต่ก็ไม่ใช่หุ้นส่วนโดยตรงเพราะจับธุรกิจคนละแบบ เข้าใจยัง? เลิกหวงพ่อได้แล้วเพราะฉันมาก่อนเธออีก”
“มาก่อนแต่พ่อก็ไม่เลือก ลุงก็เหมือน...ชู้!”
“หึ....แต่สุดท้ายพ่อเธอก็เลือกอยู่กับชู้ แล้วเธอก็ยังต้องมาอยู่บ้านชู้อย่างฉัน อย่ามาอวดดีให้มาก จะโดนถอนขนไม่รู้ตัว หรือไม่ต้องถอน? ได้ข่าวว่าผมร่วง จะหัวล้านก่อนฉันแล้วมั้ง?”
“ไอ้ลุงบ้า! อย่าหวังเลยจะยกพ่อให้! ฝันไปเหอะ”
“พ่อเธอยกตัวเองให้ฉันนานแล้ว ถ้าฉันไม่ใจดีบอกเลยว่าได้ไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแน่ ฉันนี่แหละจะเอาไปโยนริมรั้วเอาให้พ่อเธอตามไม่เจอเลย”
“ใจยักษ์ใจมาร นิสัยไม่ดี พ่อต้องได้เจอคนดีกว่านี้ จะขัดขวางให้สุดชีวิตเลย”
ลุงหยางหัวเราะแถมยังทำตาวาวโรจน์
“รู้ไหมพ่อเธอเขาชอบฉันตรงไหน? เพราะคนดีๆมันจืดชืดน่าเบื่อไงไอ้ลูกกระต่าย พ่อเธอเขาชอบความท้าทาย ชอบถูกว่า ชอบถูกตี...”
“อะไรนะ ลุงตีพ่อ!!! โอ้ยยยยยยแย่มาก แย่มากกกกกกกกกก”
ผมปาแก้วในมือนี่แหละใส่ลุงหยาง แต่ลุงก็หลบได้แล้วด่าผมรัวเพราะถ้วยที่ปามันมีอายุเก่าแก่ เรายืนเถียงกันยาวเหยียด ผมจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด พ่อจะต้องไม่ถูกว่า ต้องไม่ถูกตี!!!
“พ่อเธอชอบให้ฉันกัดด้วย”
“คนปกติที่ไหนเขาจะชอบโดนกัด มั่ว!! อ้ะ...”
ผมก็ชอบโดนเจิ้นกัด....ระ หรือว่า มันจะเป็นกรรมพันธุ์?
“ลุง....”
“อะไร?”
“พ่อชอบโดนกัดตรงไหนอ่ะ?”
ผั้วะ!!!
เจิ้นตาวาวเมื่อโดนว่าที่พ่อตาสวนหมัดใส่จนหน้าหัน คุณป้าแม่บ้านที่กำลังรินน้ำชาตกใจรีบเดินหลบเข้าไปในครัว
“มึงทำแบบนั้นกับจันทร์ได้ยังไง!!!”
“ทำอะไร?”
“มึง...มึงกอดจันทร์”
“แล้วยังไง?”
“ไอ้เจิ้น!”
“ตอง หยุดก่อน”
สุริยะ หยางเข้ามาถึงเอวคนโมโหให้ออกจากหลานชายหน้าช้ำ หลังจากตอนเย็นที่คุยกับจันทร์เรื่องกัดการตะล่อมถามเด็กที่ไม่รู้อะไรนั้นไม่ยากเลย ไม่นานก็รู้แล้วว่าจันทร์ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไร และถูกทำอะไร
เรื่องพวกนี้เรียกได้ว่าเข้าข่ายการล่วงละเมิดทางเพศเด็ก และมักเกิดจากการที่เด็กไม่รู้ว่าตัวเองถูกล่วงละเมิด การพูดคุยแค่เรื่องการกัดมันชี้ชัดว่าเป็นมานาน และจันทร์ก็อยู่ติดบ้าน...คนที่จะทำก็มีแค่คนในบ้าน
“รู้ใช่ไหมว่าผิดกฎหมาย?”
“แล้วรู้ใช่ไหมว่ารู้สึกยังไง?”
คำถามไม่ถูกตอบไปยังคนถาม แต่ถูกส่งไปถึงพ่อที่อารมณ์ครุกกรุ่น
“ลูกกูยังไม่ยี่สิบ!”
“อาก็มีมิสเตอร์หยางตั้งแต่ก่อนอายุยี่สิบแล้วก็ทำผู้หญิงท้องก่อนยี่สิบ ตัวเองยังทำได้”
“แต่ลูกกูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่มึงทำคืออะไร ไอ้เจิ้น!”
“มีเวลาทั้งชีวิตจะอธิบายให้จันทร์เข้าใจ แล้วบอกกี่ครั้งว่าบ้านเราเลิกพูดคำหยาบไปนานแล้ว? ตัวเองเริ่มเองแล้วก็แหกกฎเอง มารยาทหายไปไหน?”
“กูเป็นอามึงนะ”
“แล้วจะเป็นพ่อตาในอีกไม่นานนี้ แค่นี้ใช่ไหม? ไม่พอใจก็ไปแจ้งความไป อย่ามาหาเรื่องกันให้มาก บทลงโทษปัญญาอ่อนของอาทำคนของผมเครียดจนผมร่วง อาเป็นพ่อนะถึงยังให้เกียรติ แค่เดือนเดียวจันทร์ก็จะผมร่วงหมดหัวแล้ว ตอนแรกใครจะทำโทษน้องสามเดือน?”
“เออกูมันพ่อที่แย่ แล้วมารักลูกกูทำไม กูไม่ยกให้มึงแล้วเจิ้น ไอ้เหี้ย!”
“ตอง พูดจาดีๆ”
“พี่ซันอย่าเสือก”
“ตอง!!!”
“ไร้สาระ อะไรแต่ละอย่างที่อาทำเพื่อปกป้องจันทร์ มันเคยมีอะไรที่ดีต่อจันทร์จริงๆไหม เลี้ยงงูเห่าจนจะแว้งกัดลูกตัวเอง จนลูกจะฆ่าตัวตาย มาขอให้ผมอย่าเลี้ยงน้องเหมือนเลี้ยงนกทั้งๆที่กรงอันแรกก็มาจากอา”
“พอทั้งคู่เลย นั่งคุยกันดีๆ เป็นอะไรกันนักกันหนา วางแผนห่าเหวก็คุยกันสองคนแล้วก็ทะเลาะกันเอง ถ้าตองใช้อารมณ์อีกพี่จะพากลับ ส่วนเจิ้นก็เข้าใจตองด้วย”
“เรื่องจันทร์...จันทร์จะต้องมาอยู่บ้านเรา”
“มาทำไม ก็ให้ลูกอยู่กับผัวไปสิ”
“พี่ซัน!”
“ตอง พี่คุยกับตองเพราะให้ตองเข้าใจว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่มันไปถึงไหนแล้วไม่ใช่ให้ตองมาอารมณ์เสีย หงุดหงิด พูดกันตรงๆนะตอง ก็เหมือนเราได้กันไปแล้ว เป็นผัวเป็นเมียพอแยกกันตองเสียใจไหม? เด็กมันก็เสียใจ แล้วอยู่กับเจิ้นมันยังไง? เจิ้นก็โอ๋ลูกตองจะตายห่า ไอ้กระต่ายนั่นถึงพองขนไม่รู้เรื่องรู้ราว ไม่ได้นอนกับเจิ้นก็ผมร่วง มาอยู่กับเราจริงๆคงแย่กว่านี้”
“แต่มันผิด”
“ไม่ถูกต้อง...หรือไม่ถูกใจ?”
คำพูดที่เคยใช้พูดกับเจิ้นถูกย้อนกลับมา...ไอ้เวร ไอ้เจิ้น มึงนะมึง
“ผมกอดจันทร์แล้วไง สุดท้ายจันทร์ก็แต่งกับผม บอกกี่ครั้งแล้วว่ารักลูกอา? อาการต่อต้านปัญญาอ่อนนี่ก็เลิกสักที หรือต้องให้พูดซ้ำๆว่าจะเอาลูกอาเป็นเมีย?”
“ตองแค่หวงลูกเฉยๆ เดี๋ยวมันก็ชิน...ควรจะกังวลว่ากระต่ายมันจะยอมรับเรื่องตองเป็นเมียพี่ได้เมื่อไหร่มากกว่านะ วันนี้มันปาถ้วยชาใส่พี่ด้วย”
“เลิกเรียกลูกว่ากระต่ายได้ไหม ปากพี่ซันหมาอย่างนี้ไงจันทร์เลยโมโห”
“ก็มันเป็นลูกกระต่าย...ตอนโมโหก็เหมือนตองสมัยก่อน....เมียพี่ขี้โมโหลูกเลยติดนิสัยมา”
มือหนายกขึ้นบีบหูของคนรักเบาๆ คนที่โมโหอยู่ความร้อนพุ่งขึ้นเต็มใบหน้าถลึงตากลับคนเกี้ยวพาราศีไม่ดูเวล่ำเวลา
“จะคุยกันจริงจังได้ยัง?”
พายุอารมณ์ผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อถูกแทนที่ด้วยแผนการในอนาคต ต่างฝ่ายต่างรู้ดีว่าเรื่องพวกนี้ยังไงมันก็เกิดขึ้นสักวัน แต่ความเป็นพ่อที่มองว่าลูกยังเด็กก็ทำให้รับความจริงไม่ค่อยได้เท่าไหร่
“จะแต่งเมื่อไหร่?”
“ตอนจันทร์ 21 ฤกษ์มาแล้ว ขอไว้ตั้งแต่ปีก่อน”
“อีกสองปี”
“ใช่ อีกสองปี”
“จันทร์จะรักเจิ้นไหม? ลูกอาจะเข้าใจไหมว่าความสัมพันธ์ระหว่างจันทร์กับเจิ้นมันเรียกว่าอะไร? อาไม่อยากให้จันทร์เข้าใจว่าเป็นแค่พี่กับน้อง และการกอดก็ไม่ใช่เพราะความรักของคนรัก”
“ผมจะพยายาม”
“งั้นเงื่อนไขอาคงมีแค่ข้อเดียว....คือจันทร์ต้องรักเจิ้นในแบบคนรัก ถ้าเจิ้นทำให้น้องเข้าใจไม่ได้ อาไม่ให้แต่ง เงื่อนนี้เจิ้นผูกมันมาเอง และมันทับกันไปมาเป็นปมใหญ่ น้องไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการจูบมันหมายถึงอะไร การมีแฟนกลายเป็นเรื่องไม่ถูกต้อง มันทำให้น้องแอนตี้เรื่องอากับคุณสุริยะด้วย เจิ้นต้องแก้ปัญหานี้ให้ได้”
“สิ่งที่เป็นห่วงคือตอนนี้จันทร์ไม่มั่นใจกับความสัมพันธ์ของพวกเราทุกคน การฆ่าตัวตายมันเป็นอารมณ์ชั่ววูบแต่ผลเสียคือความระแวงที่ยังอยู่”
“จันทร์ไม่เชื่อว่าอารักจันทร์”
“และเชื่อว่าตัวเองเป็นภาระของผม”
“ลูกกระต่ายมันมองว่าตัวเองเป็นสภาวะจำยอมอย่างหนึ่ง ซึ่งมันก็จริงในตอนแรก เป็นความถูกต้องที่รักษาเขาไว้แต่ไม่ถูกใจใครเลย....”
“พวกเราจะแก้ปัญหานี้ยังไง...”
เสียงกระซิบแห้งผากสะท้อนอารมณ์ความเสียใจที่ทำให้ลูกไม่มั่นใจในตัวเอง
“...ก็แค่ต้องทำให้เขาเชื่อ”
เจิ้นพูดเสียงเบาไม่ต่างกัน....รักขนาดนี้ยังไม่อาจทำให้จันทร์อยากมีชีวิตอยู่ได้เลย จะต้องรักมากกว่าเดิมขนาดไหน?
ความสงบกลับคืนมาที่ยอดตึกช่อฟ้าหลังจากแขกทั้งคู่กลับไป บุหรี่ที่ทุกวันนี้ถูกสูบจนหมดไปหลายซองถูกบดขยี้ลงกับจานรอง ร่างสูงของเจ้าบ้านเยว่นั่งมองวิวขมุกขมัวของก้อนเมฆยามวิกาลอย่างเลื่อนลอย
การฆ่าตัวตายของจันทร์มันทำให้หัวใจเขามีแผล เหอะหวะ และเลือดทะลัก.... มันเจ็บจนแทบไม่อยากหายใจ ภาพอาตองเขย่าร่างเล็กในสระน้ำมันติดตาจนนอนไม่หลับ
การแยกห้องนอนจะทำให้ตัวเขาเองไม่เผลอกอดจันทร์ไว้แน่นจนเจ็บ...มือมันสั่นจนควบคุมไม่ได้เพียงแค่คิดว่าพระจันทร์จะหายไป...รักไม่พอใช่ไหมถึงทำให้อีกฝ่ายไม่มั่นใจได้ขนาดนี้?
ทางเลือกของจันทร์นำพาความเจ็บปวดมาสู่ทุกคน แต่เขารู้ว่าคนที่เจ็บที่สุดคือตัวเจ้าจันทร์เอง การตัดสินใจฆ่าตัวตายทั้งๆที่กลัวเจ็บ นิดหน่อยก็ร้องไห้ มันเหมือน...เหมือนโลกนี้ไม่เหลืออะไรแล้วถึงเลือกทางที่โหดร้ายกับตัวเองแบบนั้น
ทำไมต้องใจร้ายกับตัวเองด้วย...
ถ้าโกรธ ถ้าไม่มีความสุขทำไมไม่มาลงกับพี่....ใจร้ายกับตัวเองทำไม
ทำแบบนั้นทำไม...ศศิมณฑล
================================
น้องจันทร์ผมร่วงไปแล้วววววววววววว
ต้องให้พ่อตองมาเจอเนอะ ให้คุณพ่อได้ซีนหน่อยยยยยย
จริงๆเจิ้นเขาปากร้ายนะคะ แต่ดีกับน้องคนเดียว แล้วเรื่องนี้น้องเป็นคนดำเนินเรื่องเราเลยไม่เห็นมุมแบดๆของเจิ้นกันเท่าไหร่
ส่วนมิสเตอร์หยางในมุมมองจันทร์กะจะร้ายกาจแบบคูณสองหน่อยๆ 555+ ทั้งๆทีพอคุยก็ผู้ชายกวนๆเฉยๆ
อ่อ สำหรับใครที่คิดถึงคุณแม่ ก็รอก่อนนะคะ คุณแม่จะมาอีกไม่นาน อิอิ
ขอบคุณทุกคอมเม้นในตอนที่แล้ว ถล่มมากกกกก ซึ้งง่ะ ส่งสินเชื่อไปนอนกอดคนละคืน ส่วนเจิ้นกับลุงหยางเราจะดูแลเองขอบคุณค่ะ
ตามหลักวิชาการ การเม้นเยอะๆเหมือนจะมีผลกับการประกอบการตัดสินใจของสำนักพิมพ์ ยิ่งคนสนใจปกยิ่งสวย เพราะปกสวยมันจะจ้างวาดแพง นี่ไม่ได้หลอกนะ เค้าบอกกันมา 5555+ เราก็เชื่อ แล้วเรื่องไหนคนไม่เม้น สนพ เขาก็อาจจะไม่มาติดต่อ แล้วเราเป็นนักเขียนไร้ความสามาระไม่สามารถพิมพ์นิยายเองได้เพราะงานยุ่งมาก ก็เลยต้องพยายามอาศัยใบบุญจากทุกๆคน
ตอนนนี้คือพิมพ์แน่นอนแล้ว แต่ไม่รู้เจิ้นจะหล่อไหม รักเจิ้นช่วยกันทำให้เจิ้นหล่อนะคะ (โฆษณาชวนเชื่อโปรดใช้วิจารณญาณ)
ปล. นี่เอาฮานะ 55555555555+ ห้ามจริงจัง จริงๆคือเม้นตามสะดวกจ้า
-
โอ้ยยยย พออ่านประโยคแรกของตอนนี้
ก็มีความฮ่านิดหน่อย ทำไมมันไม่จม
อยากให้มูนนี่กลับมาสดใสเหมือนเดิม
-
มูนนี่ลูกกกกกก สงสาร กลัวลูกหัวล้าน :sad4: :sad4: มันเป็นความกระทันหัน และรู้สึกว่าโดนหักหลัง เด็กที่เปราะบางอย่างมูนนี่ย่อม shock เป็นธรรมดา เลี้ยงกันมาแบบนี้ก็ต้องค่อยๆปั้น ค่อยๆประคองกันไป จริงๆก็อยากฟังมุมแม่กับลุงเหมือนกันนะคะว่าเห็นแก่เงินแล้วก็เกลียดมูนนี่ขนาดนั้นเลยเหรอ เข้าใจหล่ะว่าไม่ได้เต็มใจให้เกิด
-
:hao7: ต้องมีตอนของพ่อตองกับตาแก่หยางสิ
ตอนนี้ทำให้ได้รู้ว่า ในบ้านเยว่ พ่อตองใหญ่กว่ามูนนี่ แค่ขั้นเดียว
ปล.ทำให้รู้อีกว่า เจิ้นแท้จริงแล้วไม่ใช่แค่เล่ห์เหลี่ยมเยอะ หมาในปากนี่พอกับเหลี่ยมบนตัวเลย
อิตาแก่หยางก็หมาพอกัน แต่อันนั้นเขาเลี้ยงแบบเปิดเผย 555
-
เจิ้นกับพ่อตองต่อปากต่อคำกันได้มันจริงๆ
น่าสงสารเจ้าจันทร์เครียดจนผมร่วง 555
-
พ่อตองกับน้องจันทร์นี่ถอดแบบความเป้นกระต่ายน้อยมาเลย คนพ่ออกแนวซน แต่คนลูกออกแนวกระต่ายตื่นตูม
ส่วนหยางนี้ชอบแกล้งคนที่ชอบ ลามมาแกล้งคนที่เอ็นดู
ในส่วนเจิ้นร้ายกับทุกคน แต่ดีได้แค่กับจันทร์ 555
-
เจ้าจันทร์น่าสงสารที่สุดแต่ในขณะเดียวกันเจิ้นก็เจ็บปางตายเข้าใจนะว่ารักและทุ่มเทมากรักขนาดนี้น้องยังไม่มั่นใจมาค่ะเจอ้นเดียวเรากอดปลอบเองหายดีแล้วจะส่งคืนเจ้าจันทร์นะคะ
-
ตอนนี้ตลกดีอะ
ชอบที่เขียนถึงเจิ้น ตอง และสุริยะในมุมอื่นบ้าง มันทำให้ตัวละครมีมิติขึ้นนะ
o13
-
เราไม่ชอบพ่อตองตอนนี้เลย
ตีลูกทำไม ในเมื่อเลี้ยงให้จันทร์มีความคิดอย่างนี้เอง แล้วก็มาตีที่จันทร์คิดอย่างนี้
น้ำตาคลอเลย ไม่เข้าใจพ่อตองจริงๆ ค่ะ T_T
เข้าใจว่าพ่อไม่อยากให้จันทร์คิดสั้น แล้วทำไมถึงโทษเจ้าจันทร์
ทั้งที่ความคิดความอ่านน้องก็มาจากพวกคุณทั้งนั้นอ่ะ
เราโกรธแทนจันทร์จนร้องไห้เลย แงง
น้องรับมือกับความผิดหวังไม่เป็น เพราะทุกคนโอ๋น้อง เลี้ยงน้องมาอย่างนั้น
พอเจอเรื่องผิดหวังแล้วทำอะไรที่มันไม่ถูกต้อง ทุกคนก็โทษน้องอ่ะ TT___TT
เข้าใจว่าอยากให้น้องได้เรียนรู้ แต่ก็คิดว่าไม่ใช่ความผิดจันทร์อ่ะ
น่าจะมีวิธีอื่นในการสั่งสอนมากกว่าใช้กำลังนะ
จันทร์ที่กำลังจิตใจอ่อนแออยู่แบบนั้นนี่นับถือเลยที่เข้าใจพ่อได้เร็วขนาดนี้
ให้คะแนนพ่อตองติดลบรัวๆ เลย
แถมยังทำจันทร์ขนร่วง เอ๊ย ผมร่วงอีก
ตอนหลังมาถึงค่อยชอบลุงสุริยะกับเจิ้นหน่อย ที่คิดว่าบทลงโทษของพ่อตองมันงี่เง่า
และโกรธพ่อตองอีกอย่างคือพูดไม่เพราะเลย ไม่เป็นผู้ใหญ่เลย ฮืออ
ลุงหยางคะ ตีภรรยาลุงให้หน่อย
ความจริงคือเราน่าจะอินไปหน่อยค่ะ5555
แต่โกรธพ่อตองมากจริงๆ นะฮื่อออ :mew2:
-
ตอนแรกก็แอบฮาเจ้าจันทร์ ทำไมมันไม่จม เพราะผมเรียนว่ายน้ำมา โถ่ลูกเอ้ย ยังน่าเอ็นดูเหมือนเดิม แต่ก็สงสารทั้งจันทร์และเจิ้นเลย เจิ้นก็คงจะเสียใจและคิดมากที่จันทร์ไม่นึกถึงความรักของเจิ้นเลย ก็นั่นแหละ น้องถูกเลี้ยงมาแบบไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไหร่ เฮ้อออ และในที่สุดก็โป๊ะแตกเพราะลุงหยาง ทำไมตอนทุกคนทะเลาะกันถึงได้น่ารักและสนุกล่าาา ยิ่งลุงหยางกับเจ้าจันทร์ยิ่งน่ารักกก
รีบๆ ทำเล่มน๊าาาา อิอิ
-
โถมูนนี่ของพี่ผมร่วงเลยสงสาร #ทีมมูนนี่ :hao5:
-
บอกน้องไปเลยเจิ้นจ๋าว่ารักน้องกอดน้องนั้นแบบไหน แบบคนรัก เพราะรักแบบคนรัก การกอดจูบลูบคลำแถมกัดนั่นเป็นวิถีคู่รัก บลา บลา บลา educate น้องเลย น้องเชื่อเจิ้นเป็นทุนอยู่แล้ว และทำตัวให้ตัวเองเป็นภาระของน้องด้วย น้องจะได้เลิกคิดว่าเป็นภาระของเจิ้น
ตอนต่อไปรีบมาเลย
ขอให้ผมน้องยังคงอยู่ และขึ้นใหม่โดยเร็ว
-
จันทร์ใจเย็นก่อนรู้กกกกกกกกกกกก :katai1:
-
กระต่ายน้อย เหมาะกับเจ้าจันทร์มาก :mew1: :mew1:
-
พูดตรงๆคุยกันตรงๆ มั้ย อ้อมกันทำไม จันทร์เลยงงมาจนทุกวันนี้
ปล: ขอnc พ่อตองกะลุงหยางสักตอน5555
-
#ทีมคุณสุริยะ 555 ลุงงง ชอบความกวนของลุงแต่ก็สงสารมูนนี่
-
จริง นี่ชอบอ่านโมเม้นที่เจิ้นคุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่จันทร์ ทำมห้ได้รู้จักตัวตนของเจิ้นอะ คือเเซ่บนะจริงๆก็กวนทั้งมิสเตอร์หยางทั้งเจิ้นนั่นแหละชอบอะ พ่อตองก็เป็นกระต่ายเเซ่บ คือชอบว่ะ แต่สงสัยคือเจิ้นประมาณ 30 ใช่มั้ยคะแล้วพ่อตองอายุเท่าไรเหรอ?
-
นักเขียนจะเขียนเรื่องของหยางตองแยกหรือจะให้จบในเรื่องนี้เลยหรือคะ อยากอ่านในตอนที่เขาได้เจอกันได้รักกันจัง
-
ตอนจันทร์ผมร่วงนี่คือทั้งสงสารทั้งขำอ่ะ จันทร์ลูกกกกกก
คุณสุริยะกวน-ีนมากจริงๆ แต่ตอนพ่อตองเรียกพี่ซันนี่เราแอบใจบางอ่ะ ฮาาา
-
เราขำตอนจันทร์ผมร่วง ขำจนหายใจไม่ทัน ไหล่สั่นไปหมด หัวเราะแรงก็ไม่ได้ แม่นอนข้างห้องเดี๋ยวโดนด่า ทรมาณมากค่ะ
และชอบอันนี้
"อย่างวันอาทิตย์ผมกับพ่อใส่ชุดขาวเตรียมไปวัดลุงหยางก็แซวพ่อว่าเหมือนหัวไชเท้าปลอกเปลือกตาโปน"
ว้อยยยยย ลุงสุริยะ!!!! หัวไชเท้า!!!55555555555//5555
-
งือ เจ้าจันทร์ยังคงความตลกอย่างคงเส้นคงวา แต่วิธีการของผู้ใหญ่ในเรื่องยังไม่ได้เรื่องเหมือนเดิม ทำไมกลายเป็นเจ้าจันทร์ผิดที่สุดซะงั้น ตอนที่พ่อตอถามว่าจันทร์ไม่รักตัวเองหรอ ไม่เห็นคุณค่าในชีวิตหรอ อะไรทำนองนี้ในใจเราคือโกรธพ่อตองมาก เพราะจริงๆเด็กจะรู้สึกแบบนี้ก็ต้องมาจากผู้ใหญ่ที่ให้การยอมรับในตัวเขา ให้ความรัก ให้คุณค่ากับสิ่งที่เขาเป็น แต่ความจริงที่เจ้าจันทร์รู้กับการกระทำต่างๆที่ทำกันมานั่นแหละที่ทำให้จันทร์เป็นแบบนี้ ยิ่งโกหกหลอกลวง มันก็เท่ากับเราไม่ยอมให้เขารับรู้ความจริง ไม่เชื่อใจว่าเขาจะผ่านมันไปได้ ยิ่งไม่เคยให้ต้องพึ่งพาตัวเอง เขาก็ยิ่งไม่มั่นใจว่าตัวเองทำอะไรได้ คุณค่าของตัวเองอยู่ตรงไหน ยิ่งอ่านยิ่งขัดใจ 5555
ตอนสุดท้ายที่เจิ้นถามว่ายังรักไม่พอหรอ เราว่าทุกคนในเรื่องก็รักจันทร์พอนะ แต่มีวิธีแปลกๆไปหน่อย แอบคิดไม่ได้ว่าถ้าลุงหยางมาช่วยเลี้ยงตั้งแต่เด็กคงจะไม่อิลุงตุงนังขนาดนี้
สมัครเป็นเอฟซีลุงหยางแล้วค่ะะ :L1:
นี่ชอบบทตอนจันทร์กัดกับลุงหยาง พ่อตองกัดกับเจิ้นมาก มันเป็นธรรมชาติมากๆ ทุกคนเป็นแบบที่เป็นไม่ได้เป็นแบบที่อยากให้จันทร์เห็น เป็นสีสันมากเลยค่ะ :laugh:
-
สงสารลูกกระต่ายยยยย
-
ได้แต่กลั้นขำตอนน้องจันทร์โดนลงโทษตอนไปวัด ฮือออ ช่วยด้วย พี่ขอโทษแต่พี่อดขำไม่ได้จริง แงง
พี่ซันกับตอง หืมมมม คือดี ชอบอะไรแบบนี้5555
จันทร์รีบกลับมาปลอบใจเจิ้นเร็ววววววว
-
มาสนับสนุนความหล่อของเจ้นค่าาาา
-
เอาล่ะต้องมาคุยกันจริงๆแล้วล่ะเนอะ
-
สงสารลูกกระต่าย เพราะเลี้ยงเขามาแบบนี้
ต้องให้ลุงพระอาทิตย์เลี้ยง รับรองแข็งแกร่ง
-
เราชอบพ่อตองอะ o13 o13 o13ยกป้ายไฟเลย
-
:pig4:
-
:hao7:คราวนี้ก็เป็นพระจันทร์โป้งเหน่ง
-
เรื่องบางเรื่องมันซีเรียสมากนะแต่พอมาอยู่ในมุมมองของจันทร์แล้วมันตลกเลย น้องมีมุมมองแบบเด็กใสๆ พอบรรยายออกมาก็แบบใสๆ ชอบๆ
ตอนนี้ขอย้ายทีมไปอยู่ทีมลุงหยางก่อนนะ ดูแล้วรุ่นพ่อน่าจะแซ่บไม่เบา 55555 รอเจิ้นกลับมาโซแดมฮอตก่อนแล้วจะย้ายทีมกลับ หรือไม่ก็รอลุงหยางเฟดๆออกไปก่อน ตอนนี้ลุงมาก็ทีมลุง สงสารเจิ้นเมื่อกันเป็นพระเอกที่โดนแย่งซีน // พายเรือลุงหยางกับพ่อตอง
-
สงสารจันทร์ดีไหมค่ะนี่ น้องเครียดจนผมร่วงแล้วเอาๆสงสารก็ได้เพราะรักหรอกนะค่ะถึงยอมยกโทษให้อิอิ
ส่วนเจิ้นก็งานงอกค่ะ เพราะต้องพิสูจน์ความรักของตัวเองให้น้องเข้าใจและทำให้น้องเชื่อว่ามันคือความจริงไม่ใช่เรื่องหลอกลวง
โดยส่วนตัวนิยายเรื่องนี้ขัดใจเรามากกกก บอกเลยเพราะไม่คิดว่าจะมีคนไม่รู้ความเท่ากับจันทร์ได้ขนาดนี้
แต่ตอนนี้เข้าใจละค่ะว่าทำไมน้องถึงได้มีมุมที่โตช้าทางด้านอารมณ์และความรู้สึกแบบนี้
พึ้งมาเข้าใจเมื่อตอนที่แล้วนี่เอง
เพราะน้องเกิดจากภาวะที่ผิดพลาดก็อาจเรียกได้
ทุกคนเลยยิ่งรัก ยิ่งเอ็นดู เเละพยายามสร้างโลกที่สวยขึ้นมาทดแทนให้น้องและปิดในเรื่องที่น้องไม่ควรรู้
และยิ่งเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะ
การที่จะสร้างโลกสร้างสังคมที่ดี
จำกัดคนที่จะเข้าหาน้องเลยไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
เพราะบางสื่อของต่างประเทศก็เคยหยิบยกเรื่องความต่างของเด็กที่เป็นลูกคนธรรมดากับลูกมหาเศรษฐีมานำเสนออยู่บ่อยๆค่ะ
เช่นลูกมหาเศรษฐีจะมีเวลาเรียนที่ต่างจากคนธรรมดา
เพราะพ่อๆแม่ๆจะจ้างซุปเปอร์ติวเตอร์แฉพาะด้านมาสอนลูกๆของเค้า
เช่นไปสอนในขณะล่องเรือยอร์ชในทะเล เเละการหาโรงเรียนที่ดีๆให้ลูกๆ
รวมไปถึงวางแผนการใช้ชีวิตให้ลูกๆของพวกเค้าในอนาคตด้วย
เพราะฉะนั้นเราเลยเลิก งง และตั้งคำถามละว่าทำไมจันทร์ถึงโดนเลี้ยงและใช้ชีวิตมาแบบนี้
ทั้งๆที่นิยายก็ปูเรื่องมาปกติแท้ๆไม่ได้บอกว่าจันทร์มีความผิดปกติทางร่างกายหรืออารมณ์
ทำไมต้องเลี้ยงแบบไข่ในหินนัก
แต่หลักจากอ่านตอนที่แล้ว
แล้วบวกกับเคยอ่านบทความความต่างของฐานะของคนในยุโรปเลยถึงบางอ้อ
ไม่รู้คิดผิดหรือตีความต่างไปจากคนอื่นแค่ไหม
แต่เราตีความแบบนี้ทำให้อ่านนิยายเรื่องนี้แบบไม่ฝืนความรู้สึก
และเข้าใจที่มาที่ไปของตัวละครในเรื่องทุกตัวมากขึ้นค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แปลว่าซินแสทำนายไม่ถูก เพราะจันทร์รวยเป็นล้านแล้ว5555
สงสารจันทร์ผมร่วง555
ก็หวังว่าจะผ่านเรื่องร้ายๆไปได้ด้วยดี
เรื่องแม่ยังไม่จบ ต้องรอต่อไป
สนุกมากค่ะ
มาต่อไวๆน้าา
-
ลุงหยางร้ายยยย หนูจันทร์ปาถ้วยแรงๆ5555
-
เจ้าจันนนนนน หนู รู้กกกกกกกก
สงสารน้องงงงง
พี่ธามกับคิวนี่มันยังไงงงงคะ อิๆๆๆ
-
ขอนอกเรื่องนิดนึงค่ะ ธามคิว คิวธามสักเรื่องมั้ยคะ 55555
มีขอธงขอถามคนเก่งก่อนด้วยนะคะเนี่ย
-
สงสารหนูจันทร์แต่ก็เอ็นดู 555555
อยากอ่านเรื่องของคู่พ่อมากๆๆๆๆค่ะ ชอบความคุณลุงหยาง
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ขอโทษนะหนูจันทร์ที่ขำหนูตอนผมร่วง แต่ได้สินเชื่อมากอดแล้วก็ไม่ร่วงแล้วเนอะ ขอให้ทุกคนสู้ๆทำให้หนูจันทร์เชื่อว่าทุกคนรักหนูจันทร์
-
แอบคิดว่าปัญหานี้จะจบลงที่การปรึกษาจิตแพทย์แต่การลงโทษจันทร์แบบนี้ไม่ค่อยโอเคเลยอ่ะ :hao5:
-
มุกตลกของคนเขียนช่วยทำให้เรื่องสนุกขึ้นเสมอ
และถึงจริงๆ เจิ้นจะร้ายแต่เราก็สติลทีมเจิ้น
แต่ก็สมน้ำหน้านาง โดนอัดซะมั่งจะได้รู้ว่ากรงที่ครอบจันทร์ไว้
ทำให้จันทร์ไม่เข้าใจอะไรเลย
สม!
-
พ่อตองรุนแรงกับเจิ้นจัง
เจิ้นหล่อมั้ย หล่อแบบไหน ไม่เคยจินตนาการออกมาเป็นรูปเป็นร่างสักที
รอดูปกนะคะ อิอิ
-
ผมร่วงนี่ตลกมาก
ตอนแรกก็ว่าจะเครียดตามเรื่อง เจอจันทร์เข้าไป
ขำไม่หยุด
-
อ่านตอนนี้แล้วอารมณ์สวิงมาก5555555 เดี๋ยวก็เครียด สักพักขำเจ้าจันทร์ ตอนท้ายมากลุ่มกับคุณเจิ้นต่อ แต่เจ้าจันทร์ก็คือเจ้าจันทร์ เจ้าลูกกระต่ายยยยยยยยยย รอนะคะ
-
อยากให้หวานกันแล้ววววว
-
น้องใจร้ายกับคนพี่มากเลยนะคะคนดี
หนูทำให้พี่และพ่อเสียใจมากนะลูก
-
ตลกเจ้าจันทร์อ่ะ 555 ฮืออ ผมร่วง สงสารน้อง
เอาจริงๆ นี่ไม่โอเคกับพ่อน้อง คือก่อนลงโทษมันควรมีการพูดคุยที่มากกว่านี้ คือนี่ลงโทษมา น้องก็ผมร่วง ลองคิดอีกทางถ้าไม่ใช่แค่ผมร่วงอ่ะ ถ้าเกิดไปกระทบจิตใจ คือคนเพิ่งคิดฆ่าตัวตายอ่ะ ถถถ แล้วยังจะอยากแยกน้องกับเจิ้นอีก สรุปเพื่อน้องหรือเพื่อความสบายใจของตัวเอง อยากให้พ่อคิดให้เยอะกว่านี้ สรุป ทีมน้อง หวงน้อง 555 อาการเราหนักแล้วค่ะ
เจิ้นสู้นะ อธิบายบ้าง น้องก็โตขึ้นแล้ว ต้องเข้าใจบ้างแหละ
-
เราเข้าใจที่พ่อตองตีน้องนะ ถ้าจะเริ่มทลายไข่ที่หุ้มหินไว้ก็ต้องกล้าที่จะกะเทาะแรง ๆ นี่แหละ
อีกอย่างคือต่อให้น้องจะคิดว่าที่ผ่านมาพ่อแม่ไม่รัก มันคือการสร้างภาพหรืออะไรก็ตาม
แต่น้องไม่คิดเลยว่าจะมีใครเสียใจมั้ยในการกระทำของน้อง
ทำไมหนูไม่รอฟังเหตุผลก่อนล่ะลูก :เฮ้อ:
จากการกระทำครั้งนี้ น้องต้องโตขึ้นได้แล้วจริง ๆ ต้องเป็นเจ้าจันทร์คนเข้มแข็งนะลูก
หลังจากนี้ก็ต้องจับเข่าคุยกันแบบจริง ๆ จัง ๆ แล้วล่ะ
อีกอย่างคือไม่รู้จะสงสารหรือขำน้องดี โดนลงโทษก็เครียดจนผมร่วง โถ
ลุงหยางนี่ก็ชอบแกล้ง ชอบขู่น้อง ปากไม่ดีจริง ๆ 5555555
แต่เพราะเป็นแบบนี้พ่อตองถึงรักสินะคะ แหม ๆ :hao3:
ในส่วนของเจิ้นนั้น รักมากขนาดนี้ จะต้องทำยังไงอีกให้น้องเชื่อว่าพี่เค้ารักมาก
จริง ๆ คือเหลือแค่ให้เจ้าจันทร์เข้าใจว่ารักในรูปแบบไหน เจ้าจันทร์จะเข้าใจไหม
คิดว่าน้องคงพอรับได้แล้วแหละเรื่องพ่อตองกับลุงหยาง ก็คล้าย ๆ เดจาวูตัวเองกับเจิ้น
แต่ช็อคที่มารู้เอาทีหลังว่าแท้จริงแล้ว พ่อแม่ที่ให้กำเนิดไม่ได้รักกัน
เฮ่ออ ที่ผ่านมามันคือการสร้างภาพ ผิดที่ผู้ใหญ่แท้ ๆ
สิ่งที่น้องน่าจะรับไม่ได้คือความสัมพันธ์ของแม่กับลุงมากกว่าล่ะมั้งทีนี้ แต่ก็รออ่านเหตุผลของทางฝั่งแม่อยู่นะ
-
:pig4:
-
หือพี่ซัน พระเอกมาดกวนหรอ ตอนนี้สงสารเจิ้นจะทำไงให้จันทร์ได้รู้ เป็นกำลังใจให้เจิ้นค่ะ :mew1:
-
ลูกกระต่ายตาแดง ขี้ตกใจ เหมือนลุงหยางว่าแหละ
เพราะเจิ้นเลย
-
ชอบบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ชอบพี่ซัน ตอง :กอด1:
อยากอ่านเรื่องคุณสุริยะ กับตอง :z3: :z3: :z3:
ชอบเจิ้นต่อปากต่อคำ ย้อนกลับ กับพ่อตอง :mew1:
สงสารเจิ้น ที่ไม่รู้ว่าต้องเพิ่มความรักให้จันทร์อีกเท่าไร
จันทร์ถึงจะรู้ว่าเจิ้นรักจันทร์จริงๆ ขาดจันทร์ไม่ได้
รอความมุ้งมิ้งของเจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮาตรงทะเลาะกันนี่แหละ 5555 พ่อจันทร์เดือดมาก
รู้สึกว่าจันทร์เริ่มสนิทใจกับลุงหยางขึ้นถึงจะปาถ้วยชาใส่ก็เถอะ 555
-
:m22: :m22:
-
แอบช๊อคตอนที่จันทร์ผมร่วง ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ฮืออออออ มูนนี่ของแม่ แล้วก็มาขำช่วงต่อปากต่อคำเจิ้นตอง ว้อยยยยยยย แต่ว่าชอบพี่ซันกันตองจัง ชอบตรง พี่ซันอย่าเสือก55555555555555 ขำก๊ากกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด :impress2: :impress2: พี่ :o8:ซันนนนนนนนน ทำไมพอพ่อตองเรียกลุงหยางว่าพี่ซันแล้วเราเขินนนนน. เจิ้น เราขอโทษนะ แต่เราเผลอใจกะพี่ซันอ่ะ คือ น้องตองพี่ซันต้องแซ่บมากแน่ๆ // สงสารมูนนี่เครียดจนผมร่วงเลยลูก ตลกอ่ะ ตอนทะเลาะกะลุงหยาง 555555 คนบ้าอะไรชอบโดนกัด ก็ตัวเองแหละ ชอบโดนเจิ้นกัด เหมือนที่พ่อตองชอบโดนลุงหยางกัด ฮิ้วววว เขินอ่ะ
-
ถถถ ผมร่วงเลย ให้จันทร์มีลุงหยางดูแลน่าจะดีเพราะทุกคนโอ๋หมด อยู่กับลุงน่าจะโตขึ้น
-
เหมือนจันทร์ในน้ำ จะจับจะต้องก็ไม่ได้ :z3:
-
เพิ่งอ่านมาสองตอน ยอมแล้วจ้ายอมคุณเจิ้นแล้ววววว มอร์นิ่งแคร์ร้ายกาจมากกกกก :-[
-
ชอบมากตอนมูนนี่เถียงกันกะลุงหยางเหมือนเด็กทะเลาะกันเลย
แล้วก็ขำจริงๆที่น้องผมร่วง
-
เรื่องมันเศร้าเคล้านำตาขนาดนี้ จันทร์ยังทำให้มันตลกได้ ทั้งน่าสงสารทั้งน่าเอ็นดู โธ่หนูน้อยเครียดจนผมร่วงเลย 5555 รอดูค่ะว่าแต่ละคนจะมีวิธีไหนมาทำให้เจ้าจันทร์เชื่อใจในความรักอีก
-
อยากให้มีเรื่องแยกของพ่อตองกับพี่ซันจังเลย อยากได้ อ่านแล้วฟิน
-
ตอนแรกคือแบบสงสารมูนนี่จนร้องไห้
แต่พอเรื่องจันทร์ผมล่วงนี้แบบ...โอ้ยให้ตายเถอะ5555555
-
:laugh: ขำตอนผมร่วงมากไม่ไหว ฮา สำหรับตอนนี้ทีมลุงหยางเหมือนเดิมนะฮะ ไม่ไหวแพ้ผู้กวนทีน 555555555
-
สงสารจันทร์ แต่ก็ขำเกือบไ้ด้เป็นผีเปียกแล้ว 655
-
สงสารจันทร์ สงสารเจิ้น สงสารพ่อตอง แล้วก็พี่ซันด้วยค่ะ /แค่กๆ 55555
เราน้ำตาซึมเลยตอนนี้ แม้จะมีอาการผมร่วง กลัวหัวล้านของจันทร์มาทำให้ขำนิดหน่อย
แต่คิดว่าทุกอย่างจะต้องผ่านไปด้วยดีแหละ เราเชื่อใจเจิ้น
นิยายสนุกมากค่ะ เราติดมาก รอทุกวันเลย
คนเขียนสู้ๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
หมั่นไส้ลุง นิดหน่อย แหม่ได้ทีก็แกล้งลูกกระต่ายเลยนะ
ตอนแรก คิดว่าเจิ้นจะมาเจอมูนนี่ซะอีก คิดว่าถ้าเจิ้นมาเป็นคนพาน้องขึ้นจากสระ ต้องตีน้องแน่เลย
สงสารมูนนี่ โดนตีแถมโดนทำโทษอีก หนูจะเป็นกระต่ายขนแหว่งไม่ได้นะลูก
มาเพื่อเพิ่มความหล่อให้เจิ้น กรั่กกๆๆๆๆๆๆๆ :z2:
-
สู้ๆนะทุกคน~
-
จันทร์จะคิกแบบนั้นก็ไม่แปลก แบบ ทุกคนเลี้ยงแบบ รักนะแต่เหมือน ดาบสองคม ทำร้ยจันทร์ไปในตัวด้วย ปิดไม่ให้รับรู้อะไรเลย จะให้มาทำใจยอมรับทีเดียวตู้ม ก็รู้สึกแบบจันทร์แหละ ต้องคอ่ๆยไป
-
ชอบคุณพ่อสายดาร์ก 555555 อยากทำความรู้จักตอนพ่อตองวัยรุ่นเลยค่ะ
ความกล้าของจันทร์เริ่มเพิ่มขึ้นที่ละนิดๆ จนกว่าน้องจะ21 ขอให้เป็นจันทร์ที่เข้มแข็งนะ
-
:hao3:
อ่าน end credit ปุํบ
รีบมาเม้นนนนนนนนนนนเลย
:katai5: :katai2-1: :katai4:
-
อยากอ่านเรื่องราวของลุงซันกับขุ่นพ่อตองเลย :katai2-1:
ขอให้เจิ้นออกมาหล่อๆนะคะ อิ้ๆ ตอนอ่านแอบคิดถึงเฟยหลง
-
ฮือออออ น้องจันทร์ :ling1:
เม้นนี้เพื่อน้องจันทร์ค่ะ เพื่อให้น้องได้สามีหล่อๆ555555
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ~~
-
พี่ซันนนนนน ฮิ้ววววววว
-
คือตอนนี้มันก้อเทาๆ เนาะ แต่ทำไมถึงอ่านแล้วฟินนนนนนนน มีความย้อนแย้งงงง 5555555555555555
-
อ่านไปอ่านมาจะไม่กรี๊ดเจิ้นแล้วค่ะ กรี๊ดลุงหยางดีกว่า แซ่บๆๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบซีนที่เจิ้นกับ (ว่าที่) พ่อตาทะเลาะกัน เหมือนจะเห็นลางๆว่าทั้งคู่จะมีเขางอกขึ้นมา มีหางยาวๆ ถือไม้ง่าม 2 แฉกแยกเขี้ยวเข้าหากันประหนึ่งว่าร่าง 2 ของทั้งคู่ที่แอบซ่อนไว้เผยตัวตนที่แท้จริงออกมา ผิดกับลุงหยาางที่ร่าง 2 แลดูเป็นเทวดามากอ่ะ 555555
นับแต้มเม้นท์แล้วแลกกอดลุงหยางกับจุ๊บของเจิ้นได้ไหม? นี่ไม่ได้ทำเพื่อหวังอะไรนะ
-
สงสารจันทร์ลูกแม่ เครียดจนผมร่วง555555555 อยากอ่านเรื่องของพี่ซันกะพ่อตองค้า
-
เจิ้นกับลุงซัน ถ้าบอกว่าเป็นพ่อลูกกันนี่เชื่อสนิทใจเลยนะ
-
เอาตัวเองมาจัดการให้เด็ดขาดด้วยเลย โกรธมาก สงสารเจิ้นมาก สงสารน้องมาก และกรี๊ดพี่ซันมาก ไม่อยากใช้นามสกุลเยว่แล้ว จะใช้นามสกุลหยาง แด๊ดดี้มากๆ อยากได้เรื่องแยกเลยค่ะ แงงงงง
-
ชอบลุงหยางงง อยากอ่านเรื่องพ่อตองกับลุงหยางจัง ><
-
พี่ซันน้องตองมีความฟิน
-
สนุกแน่ๆ
-
สนุกมากค่ะ ชอบความใส ๆ ของเจ้าจันทร์และความร้ายแบบคนคูลของเจิ้น ตอนแรกที่อ่านกังวลมากกลัวดราม่า แต่คนเขียนยืนยันแล้วว่าเป็นแนวสีฟ้าเทา ๆ ไม่ดราม่ามากก็เลยใจชื้นขึ้นมาหน่อย ชอบความหน่วงอมหวานแบบนี้อ่ะ :hao3: น่าติดตามทุกตอน คำผิดก็น้อยมากขอชื่นชมในความใส่ใจค่ะ :m3: บรรยายความรู้สึกได้ชัดเจน เข้าใจง่ายและได้อารมณ์มาก เป็นนิยายอีกเรื่องที่ประทับใจค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
-
สงสารจันทร์ตอนต้น แต่ก็ต้องมาฮาตอนปลายกับบทลงโทษ โถลูกกกกเอ็นดูเจ้าจันทร์เหลือเกิน ว่าแต่คิวกับธามนี่ยังไงแลดูสนิทกัน
-
พักก่อนเจิ่น เราอยากได้พี่ซัน พี่ซัน พี่ซันแค่เรียกก็เขิลละ
-
อยากอ่านคู่ลุงหยางกับพ่อตองเลยค่ะ ชอบลุงหยางอ่า เอ็นดูเวลามูนนี่เถียงกับลุงหยาง/เจิ้นหลบไปค่ะ
-
:katai5: มารอมูนนี่
-
:3123: :3123: :impress3: :impress3:
-
รอมูนนี่
-
มาเฝ้าเจ้าจันทร์
-
ไหนน้องจันทร์อ่า??? :m28:
-
รอเจ้าจันทร์
-
รอ รอ รอพี่เจิ้นกินจันทร์
-
Chapter 28 The After
“เจิ้น ทานข้าวอีกหน่อยนะคะ”
ปัญหากินข้าวไม่ได้มักจะเกิดกับเจ้านายคนเล็กมาเสมอ กลายเป็นว่าคราวนี้เป็นเจ้าบ้านช่อฟ้าที่กินข้าวได้น้อยเต็มที การลงโทษที่ไม่ค่อยจะเหมือนการลงโทษของคุณจันทร์มันทำร้ายอีกคนมากกว่า
คุณจันทร์อาจจะบ่นเรื่องต้องนอนเร็ว แต่มันแค่ครึ่งชั่วโมงจากเวลาปกติแถมยังมีเธอเข้าไปนั่งคุยด้วยนานๆตอนยกนมเข้าไปให้เพราะเจิ้นสั่งไว้กลัวคุณจันทร์ไม่สบายใจ
กินข้าวก็แทบจะไม่ตรงเวลาอยู่แล้วยังกินน้อยลงไปอีก การฆ่าตัวตายของคุณจันทร์กระทบจิตใจเจิ้นจนเป็นแผล หลายคืนที่เจ้าบ้านช่อฟ้าเลือกยืนนิ่งมองไปยังวิวไกลๆ หรือเดินไปหยุดยืนที่ริมสระน้ำครั้งละนานๆ
วันนั้นที่เกิดเรื่องเกือบจะไปไม่ทันถ้าไม่ใช่เธอเข้าไปดูคุณหนูเป็นระยะๆแล้วไม่เจอ บานหน้าต่างถูกเปิดไว้จึงรีบไปบอกทุกคน คุณตองเป็นคนแรกที่ไปถึงสระ เจิ้นเลือกเดินไปดูที่ลิฟต์ เธอตามหลังเจิ้นไปจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียก ภาพคุณตองกับคุณจันทร์ในสระทำให้เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น
เจิ้นแทบจะล้มทั้งยืน จะเรื่องหนักหนาสาหัสขนาดไหนเธอไม่เคยเห็นเจิ้นทำอะไรไม่ถูกจนกระทั่งวันนั้น มือสั่นจนน่าสงสาร คนเสียใจแล้วร้องไห้...กับคนเสียใจแต่ร้องไห้ไม่ได้ใครทรมานกว่ากัน
“กินไม่ลง จันทร์เป็นไงบ้างครับ”
“บ่นเหมือนเดิมค่ะ ตลอดทางไปถึงมหาลัยเขานั่นล่ะ เห็นว่ามีคนแอบถ่ายรูปไปลงเฟสบุ๊คอะไรของเขาด้วย ทำสีผมใหม่ตัดผมใหม่เลยมีสาวๆมาชอบมั้งคะ”
“ฝากดูด้วยครับ”
“คุณจันทร์ก็ฝากป้าดูเจิ้น...เธอกลัวเจิ้นนอนไม่หลับ บอกว่าถ้าเจิ้นนอนไม่หลับให้เอาสินเชื่อไปได้เลย เธอรักเจิ้นนะคะ เจิ้นต้องทานข้าวเยอะๆหน่อย เดี๋ยวไม่สบายเธอจะร้องไห้อีก”
คุณป้าแม่บ้านแอบยิ้มเมื่อเจิ้นยอมทานข้าวอีกสองสามคำก่อนจะวางช้อน เดี๋ยวนี้แทบไม่กินข้าวกลางวันจนคุณเลขาต้องขอให้ช่วยบังคับเลยต้องมายืนเฝ้าแบบนี้
“รับชากาใหม่เลยนะคะ คุณจันทร์เลือกไว้ เห็นว่าคุณตองพาไปที่ร้านชาแล้วบอกว่าชานี้หอมให้เอามาชงให้เจิ้น ชุดกาก็เลือกมาให้เองค่ะจากบ้านคุณสุริยะ”
ช่วงนี้เจ้านายคนเล็กแทบจะเป็นที่รักของทุกบ้าน คุณตองต้องพาเทียวไปเทียวมาเดี๋ยวบ้านใหญ่ เดี๋ยวบ้านคุณแม่เจิ้น แล้วยังมีบ้านคุณสุริยะที่จะพาไปเย็นวันอาทิตย์หลังจากไปวัดบ้าง หรือไปเย็นวันเสาร์ค้างหนึ่งคืน
“ขอบคุณครับ รบกวนเรียกเอ็มเข้ามาให้หน่อย”
การตัดบทสนทนาแบบสุภาพทำให้คุณป้าแม่บ้านต้องเก็บกล่องข้าวออกไปเหลือไว้แต่ชุดน้ำชา สักพักเลขาที่มักจะดูแลเรื่องส่วนตัวก็เดินเข้ามาแทนที่
“หมอว่ายังไงบ้าง?”
“จะเข้ามาวันเสาร์ครับ....คิดว่าถ้ามาในฐานะเพื่อนเจิ้นคุณจันทร์จะไม่กดดัน ส่วนนัดของเจิ้นพรุ่งนี้เช้าครับ”
“อืม...เชิญมากินข้าวทั้งกลุ่มแล้วกัน ชวนเพื่อนจันทร์มาด้วย ใครนะ?....คิว?”
“ครับ คุณคิว”
เจิ้นพยักหน้ารับ เลขาจึงเดินออกจากห้องไป มือหนาดันตัวขึ้นจากเก้าอี้ลากเท้าไปยืนยังกำแพงกระจกที่มองเห็นวิวตึกมากมายของกรุงเทพมหานคร
ความเครียดบางอย่างทำให้น้ำหนักที่กดลงบนบ่าทั้งสองข้างหนักกว่าที่ควรจะเป็น มากกว่าทุกครั้ง มันทำให้นอนไม่หลับ กินข้าวไม่ได้และตั้งคำถามตลอดเวลาว่า....ทำไม และ เพราะอะไร.... วนเวียนเหมือนแผ่นเสียงตกร่องจนคิดว่าตัวเองจะไม่ไหวแล้ว
เรื่องของเจ้าจันทร์เป็นเรื่องใหญ่...และพอเป็นแบบนี้มันทำให้หายใจไม่ออก
ความอึดอัดตรงกลางอกกำลังกัดกินอยากตะกละตะกลาม
“เจิ้นชวนเพื่อนมากินข้าวหรอ ทำไมล่ะ ปกติไม่มานะ”
“เอ...สงสัยปาร์ตี้ฉลองคุณจันทร์พ้นช่วงกักบริเวณแน่เลยค่ะ เห็นว่าให้ชวนคุณคิวมาด้วยนะคะ คุณจันทร์รีบโทรไปชวนเลยค่ะ ฝากถามด้วยว่าคุณคิวชอบทานอะไรจะได้ทำไว้ให้เธอ”
“อื้อ เจิ้นหายโกรธผมแล้วแน่เลย เย้!! คืนนี้จะได้นอนกับเจิ้นไหม? แต่เหลืออีกสองวันแน่ะ ฮึ่ยยยย อีกสองวันนนนน โทรชวนคิวดีกว่า”
มันแปลกมากจริงๆที่เจิ้นชวนเพื่อนๆมากินข้าวที่ช่อฟ้า ผมรู้จักเพื่อนเจิ้นแทบทุกคนแหละแต่เจิ้นไม่ค่อยพามานี่นา มันนานมากแล้วจริงๆนับจากครั้งสุดท้ายที่มีปาร์ตี้บนนี้ แถมยังให้ชวนคิวด้วย หรือเจิ้นอาจจะอยากจัดงานให้ผมแต่ไม่รู้จะชวนเพื่อนผมคนไหนดีเลยชวนเพื่อนตัวเองเป็นหลัก?
ง่ะ...แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ แบบไม่ใช่ปาร์ตี้ของผม? แต่ไม่เป็นไรหรอก วันนั้นมันพ้นเคอเฟิวส์พอดีจะได้นอนกับเจิ้นแล้ว ดีใจจัง คิวตอบรับจะมางานเลี้ยงด้วยน้ำเสียงแปลกใจเพราะนึกว่าเจิ้นไม่ชอบตัวเอง คิวคงคิดมากไปอ่ะ เจิ้นจะทำแบบนั้นทำไมล่ะ
คุณป้าแม่บ้านบอกว่าจะเน้นทำอาหารไทย เพราะผู้ใหญ่อาจจะกินเหล้ากันถ้ามีอะไรเผ็ดๆก็คงดี ผมเลยอาสาเป็นลูกมือตั้งแต่บ่ายวันเสาร์ เราทำกับข้าวหลายอย่างมากเพราะเพื่อนเจิ้นมีหลายคน เมนูเด็ดประจำวันนี้คือปลาหมึกนึ่งมะนาว กลิ่นหอมน้ำต้มยำฟุ้งไปทั่วห้องครัว ฝีมือคุณป้าแม่บ้านนั่นแหละ ส่วนผม...เด็กหั่นผัก
“คุณจันทร์ระวังนะคะ เดี๋ยวมีดบาด หั่นไม่ได้ไม่ต้องฝืนนะคะ บางอันมันแข็ง”
“อื้อ...ฮึ่ยยเจ้าผักมาให้หั่นซะดีๆ”
“คุณจันทร์ผมทิ่มตาแล้วค่ะ มาป้ามัดให้ก่อน”
ผมมันเริ่มจะยาวแล้วหลังจากได้วิตามินบำรุงมาเต็มขั้น แถมนับวันยิ่งอารมณ์ดีขึ้นคุณหมอบอกสักพักผมมันก็จะหายร่วงเองเพราะเกิดจากความเครียด พ่อโทรมาคุยทุกวันก่อนนอน มีคุณป้าแม่บ้านอีก ช่วงนี้มีคนคุยเยอะแยะไปหมดจนมาสังเกตว่า...ตัวเองนี่ต้องขี้เหงาขนาดไหนอ่ะ แค่แยกห้องนอนกับเจิ้นก็เครียดแล้ว ทำไมโลกมันสีหม่นลงขนาดนั้นแค่ไม่ได้นอนกับเจิ้น
แต่ไม่เป็นไรจะไม่หม่นแล้ว จะเป็นสีรุ้งแล้ว จะได้นอนกับเจิ้นแล้ว เส้นผมจงแข็งแรง!!!!
“ทำไมของขวัญเยอะจังเลย”
คุณป้าแม่บ้านจัดชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงยีนส์สีอ่อนให้ผม ตอนหวีผมให้ก็ให้กำลังใจว่าผมร่วงน้อยลง ช่วงนี้ผมหวาดระแวงการหวีผมเองมากเพราะกลัวรับไม่ได้ถ้ามันหมดหัว แต่ดูจากในกระจกก็เยอะอยู่นะ...
คิวใส่หมวกไปเรียนเป็นเพื่อนด้วยเลยโดนถ่ายรูปไปลงเพจอะไรไม่รู้ด้วยกันบ่อยๆ น่าอายจะตายที่ถูกแอบถ่ายรูปอ่ะ ถ้าลืมใส่หมวกแล้วเขาเห็นหัวล้านๆกันทั้งหมาลัยจะทำยังไง ไม่โอเคเลย
คิวมาถึงคนแรกพร้อมของขวัญกล่องใหญ่ คิวใส่เสื้อเชิ้ตสีเข้มกับกางเกงขาเดฟดูทางการสุดๆแถมยังทำหน้าตื่นเต้น คิวบอกว่ามีเลขาเสียงนิ่งๆโทรไปชวนแบบโคตรจะเป็นทางการ สักพักเพื่อนเจิ้นก็มากันพร้อมของขวัญติดไม้ติดมือมาให้ผม
“ของจันทร์หมดเลยหรอ”
เจิ้นดูหงุดหงิดนิดหน่อยแต่ก็พยักหน้ารับ
“เดี๋ยวให้คุณป้าแม่บ้านเลือกไว้ให้เฉพาะมีประโยชน์ อันที่ไม่มีประโยชน์เอาไปแจกพนักงาน”
“จันทร์อยากกินอันนั้น”
มันฝรั่งแผ่นทอดกรอบยี่ห้อดังของอเมริกาเลยอ่ะ ที่ไทยหาซื้อต้องซุปเปอร์ที่ขายของอิมพอร์ตเท่านั้นแล้วเจิ้นก็ไม่ค่อยยอมให้ผมกินด้วย
“กินแล้วอ้วน...”
“ง่ะ...”
ลืมไปเลยว่าตัวเองมีปัญหาเรื่องพุงกลมๆ ผมหน้างอให้เจิ้นบีบพุงเล่นจนพอใจ วันนี้เจิ้นอ่อนลงให้ผมนิดหน่อยแล้ว เราใส่เชิ้ตขาวเหมือนกัน กางเกงยีนส์สีเดียวกัน
เจิ้นนั่งคุยกับเพื่อน ส่วนผมก็ชวนคิวกินแล้วโฆษณาว่าจานไหนมีฝีมือผมบ้าง คิวทำหน้าไม่เชื่อที่ผมบอกว่าผมช่วยคุณป้าแม่บ้านหั่นปลาหมึก....อะไรกัน คนอุตส่าห์โม้อ่ะ ว้าวหน่อยก็ไม่ได้ แต่ก็ช่างเหอะ ผมได้แค่หั่นผักนั่นแหละ ไม่เท่เลย
พี่คนหนึ่งในกลุ่มเจิ้นหันมาคุยกับผมบ่อยๆ ผมไม่ค่อยได้เจอพี่คนนี้เขาค่อนข้างมีบรรยากาศสบายๆ ชวนผมคุยด้วยเรื่องแปลกๆ เขาดูใจดี เขาถามเรื่องเจิ้นด้วยหลายอย่าง แต่เป็นในเชิงขอความเห็นมากกว่า
“พี่ขอคุยกับจันทร์สองคนหน่อยได้ไหม...เรื่องเจิ้น...เจิ้นกำลังป่วยแต่ไม่ยอมบอกใคร เผื่อจันทร์จะได้ช่วยพวกพี่สังเกตเจิ้นอีกคน”
เจิ้นป่วย? เจิ้นเนี่ยนะป่วย! ผมรีบพยักหน้าหงึกๆพาพี่เขาไปคุยในครัว หรือว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมจะไม่ได้สังเกตเจิ้นเลย? เพราะเราไม่ได้มอนิ่งแคร์กับไนท์แคร์หรือเปล่าเจิ้นเลยไม่ได้ตรวจสุขภาพแล้วเจิ้นก็ป่วย
ไม่ได้นะ! คืนนี้จะต้องไนท์แคร์!
เพื่อนเจิ้นบอกว่าเจิ้นมีสภาวะเครียดสูงมากต้องการกำลังใจเพราะมันอาจจะนำไปสู่โรคซึมเศร้า เจิ้นอยู่ในเกณฑ์ที่เสี่ยงโรคซึมเศร้าแล้ว ต้องการความรักและความเข้าใจจากคนในบ้าน เพื่อนเจิ้นลองให้ผมทำแบบทดสอบออนไลน์ของโรงพยาบาลหนึ่งเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า เกณฑ์ของผมปกติ การพูดคุยซักถามเพิ่มเติมทำให้ผมไม่อยู่ในเกณฑ์สุ่มเสี่ยง
“ทำไมพี่เก่งจัง”
“พี่เป็นจิตแพทย์ครับ แล้วตอนนี้เจิ้นก็เป็นคนไข้ของพี่ด้วย เรื่องพวกนี้ต้องการคนใกล้ชิดเข้าใจนะ เจิ้นไม่กล้าบอกน้องจันทร์หรอก แต่พี่แอบมาบอก...ฝากดูแลเจิ้นด้วย”
“แต่เจิ้นไม่เคยฆ่าตัวตาย...ผม ผมต่างหากที่เคย...”
“ตอนจันทร์ทำ จันทร์คิดว่าตัวเองจะตายจริงๆหรือเปล่า บางคนอาจจะแค่ลองแล้วพอถึงจุดหนึ่งก็ล้มเลิกเพราะยังมีความกลัว แต่กลับคนที่พร้อมจะตายจริงๆ เขาจะไปเลย.....เรื่องพวกนี้มันไม่มีสัญญาณถ้าเราไม่สังเกต คนที่เป็นโรคซึมเศร้าบางคนแทบจะดูอาการไม่ออก พี่กลัวเราจะเสียเจิ้นไป”
“เจิ้นจะทิ้งผม....”
แค่คิดว่าเจิ้นจะจากไปมันก็.....หายใจไม่ออก แล้วตอนนั้นที่ผมคิดจะทิ้งเจิ้นไป เจิ้นจะหายใจไม่ออกแบบนี้ไหม มันแย่ถ้าเราจะจากกันไปแบบนั้น แบบที่ทิ้งอีกคนไว้
“รักเจิ้นเยอะๆหน่อย เข้าใจเขา คนที่เป็นหรือเข้าข่ายเสี่ยงแบบเจิ้นต้องการความเข้าใจ”
“ผม...รักเจิ้นเยอะมากเลยนะ รักมากด้วย เจิ้นคิดว่าไม่พอหรอ เนี่ยผมร่วงเลยนะ เครียดจัง เฮ้อ”
“รักเยอะๆ แล้วเคยบอกเจิ้นยัง....บอกรักกันบ่อยๆช่วยได้นะ เจิ้นจะได้คิดว่าตัวเองยังมีใครสักคนที่รักที่ห่วงใย พวกพี่ช่วยกันบอกมันก็ไม่อินเท่าไหร่ หยาบคายกันมาตลอด”
“อื้อ ผมจะบอกรักเจิ้นบ่อยๆ”
การบอกรักและแสดงความรักต่อกันคงจะจำเป็นมากจริงๆ ผมไม่ค่อยเข้าใจโรคซึมเศร้านักแต่เขาบอกมันเกิดจากสารเคมีในร่างกาย เลือกได้ก็ไม่มีใครอยากเป็น เจิ้นยังไม่เป็นแต่ก็เสี่ยง ผมไม่อยากให้เจิ้นเป็น ไม่อยากให้เขาทิ้งผมไป
ผมยังอยากเห็นเจิ้นตอนอายุสามสิบ สี่สิบ ห้าสิบ วันที่เจิ้นผมขาว วันที่เจิ้นเป็นคนแก่ๆ วันที่เจิ้นเดินไม่ไหว และอีกหลายๆวันหลายๆปี....ผมไม่อยากให้เจิ้นตาย
หากสลับมุมมองกันวันนั้นเจิ้นจะรู้สึกแบบนี้ตอนเห็นผมไร้สติคิดจะฆ่าตัวตายไหม? ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าผมจะทำสำเร็จหรือเปล่า มันจำได้...ว่าผมเกือบจะพลิกตัวขึ้นมาจากสระ แล้วก็กลายเป็นตกใจตอนที่พ่อตะโกนใส่ ผมอาจจะใจไม่แข็งพอ
แต่ถ้าเป็นเจิ้น....เจิ้นคงไม่กระโดดน้ำแล้วลอยไปลอยมาแบบผม เจิ้นจะไม่ลังเล เจิ้นอาจจะ....ใช้วิธีที่น่ากลัวพาตัวเองจากผมไป
ตัวเจิ้นสูงกว่า เขาอาจจะทิ้งตัวลงจากราวระเบียงที่มันสูงถึงอกผม เจิ้นจะกลายเป็นผีแทนผม แล้ว...แล้วผมก็ต้องอยู่คนเดียวตลอดชีวิตเพราะผีกับคนอยู่คนละโลกแล้ว
เจิ้นต้องไม่มายืนมองผมมแบบที่ผมอยากทำแน่ๆอ่ะ มันดูจะเสียเวลาไปถ้ามาดูผมกินกับนอน ดูการ์ตูน คุยกับตุ๊กตา เจิ้นอาจจะมีสมาคมผี ได้เลือกเป็นประธาน ขนาดในโลกของคนเจิ้นยังเป็นเจ้าของธนาคาร เจิ้นก็คงได้เปิดช่อฟ้าสาขาต่างโลกแน่ๆ
แล้วถ้าเจิ้นกลายเป็นผีมีอิทธิพล เจิ้นก็ยุ่งจนอาจจะลืมผมไป.... แล้วผมก็เรียนไม่เก่ง ทำอะไรก็ไม่ได้ ไม่นานก็คงผมร่วงหมดหัวตายตามเจิ้นไป
เจิ้นจะอยากเป็นผีเป็นเพื่อนผมไหม? ผมต้องเป็นพลเมืองผีชั้นต่ำคนละเกรดกับเจิ้น แล้ว...แล้วก็แบบในหนังมาเฟียกว่าจะได้คุยกับหัวหน้าต้องฝ่าฟันลูกน้องไปก่อน แล้วกว่าจะได้เจอเจิ้น
“เห้ยกินเหล้าไปกี่แก้วแล้วเนี่ย”
“ฮึก....เจิ้นต้องไม่อยากคุยกับผีชั้นต่ำแน่เลยอ่ะ โฮฮฮฮฮ”
“หา”
“เห้ย น้องจันทร์เมาว่ะ ฮ่าๆๆ”
“ฮือออออออ เจิ้นก็จะมีสมุนผีกั้นไว้ ฮึก...ละ แล้วจันทร์จะไปหาเจิ้นยังไง”
“น้องจันทร์อยากหาเจิ้นหรอครับ เห้ย ดึงไอ้เจิ้นไว้ดิ้”
“ฮึก... เจิ้น โฮฮฮ จันทร์เป็นผีตามแล้ว แต่เจิ้นก็ ก็เป็นราชาผีไปก่อนแล้ว ละ แล้วจะเจอยังไงอ่ะ เจิ้นตายตอนหนุ่มๆ จันทร์อาจจะตายตอนแก่ เป็นคุณตา ฮึก.. ฮือออ”
“แล้วถ้าเจิ้นมาหาตอนนี้เลยล่ะดีไหม?”
“ไหน ไหนเจิ้น”
“ถ้าอยากเจอเจิ้นต้องร้องเพลงก่อน”
“เอาท่าเต้นแบบคุ้กกี้เสี่ยงทายด้วย”
“ห่า แก่แล้วยังติ่ง BNK แต่ให้เต้นก็ดี ไหนเต้นเร็วน้องจันทร์”
“จะพอได้ยัง”
ตาโตๆฉ่ำปรือเพราะร้องไห้ผสมกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ เสียงร้องไห้เล็กๆยิ่งชวนหงุดหงิดที่เข้าไปปลอบไม่ได้เพราะโดนเพื่อนกันไว้ ไม่เคยให้แตะเหล้า อาจจะมีไวน์นานๆทีแต่ก็นิดเดียว ไม่คิดว่าเมาแล้วจะร้องไห้พูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้
ต้องทำเสียงดุเพื่อนถึงจะยอมปล่อยให้ก้าวเข้าไปหา คนขี้แงก็รีบขยับเข้ามากอดคอร้องไห้พูดเรื่องผี สมาคมผีอะไรก็ไม่รู้ เจ้าจันทร์สนใจเรื่องผีมาตั้งแต่สมัยเรียน ชอบเล่าเรื่องผี ฟังเรื่องผีกับกลุ่มเพื่อนตลอด ขนาดไปบ้านแม่ก็ยังจะไปจับผี
“พี่ไม่ได้เป็นผี อยู่กับจันทร์นี่ไง..”
“ฮึก...จันทร์กลัวเจิ้นเป็นผี เป็นผีบิ๊กบอสด้วย”
“เลิกร้องไห้เร็ว ตาบวมหมด”
“ห้ามเป็นผีนะ จันทร์สู้ลูกน้องผีเจิ้นไม่ได้แน่ๆ ฮือออ”
ชักเมาจนงอแงแถมยังยึดไว้แน่นไม่ยอมให้ขยับตัวไปไหน ขายาวย่อลงช้อนตัวคนงอแงขึ้นอุ้ม เอ่ยขอตัวกับเพื่อนเข้าไปในห้องนอนใหญ่ คุณป้าแม่บ้านเดินตามเข้ามาพร้อมสินเชื่อจากห้องนอนเล็ก คนงอแงยังร้องไห้ไม่เลิกไม่สนใจตุ๊กตาตัวโปรดแต่กลับขยุ้มเสื้อเจิ้นไว้แน่น
“คิดถึงเจิ้นล่ะมั้งคะ ไม่ได้นอนด้วยหลายวันแล้ว”
รอยยิ้มจางแต้มมุมปาก ปลายจมูกแนบลงชิดแก้มชื้น กลิ่นเหล้าปะปนกับกลิ่นไอติมผลไม้ที่เจ้าตัวชอบ..และยังกลิ่นนมจางๆเฉพาะตัวทำให้ไม่อยากห่างไปไหน
“ฝากส่งแขกด้วยครับ”
คุณป้าแม่บ้านเดินออกไป ประตูห้องนอนถูกปิดลงเสียงจากด้านนอกหายไปกับบ้านประตู เหลือแต่คนงอแงที่ไม่รู้เสียใจอะไร แต่เสียงเรียกเจิ้นอย่างนั้นอย่างนี้กลับทำให้คนฟังชอบนักหนา
“ไม่ร้อง ร้องมากๆปวดหัวนะมูนนี่”
“ไม่มูนนี่ ไม่เอา ฮือออ เจิ้นจะเป็นผีไม่ได้นะ”
“ไม่เป็นผี อยู่กับมูนนี่ดีไหม?”
“ดี...สินเชื่อด้วย”
ขนาดจะอยู่ด้วยกันยังห่วงเพื่อนซี้หูยาว ตาเหลือบมองกระต่ายมือที่สามที่นอนแอ้งแม้งอยู่ข้างๆคนตัวเล็ก หมั่นไส้จนต้องเอามือผลักมันลงไปนอนกับพื้น
“พี่กับสินเชื่อรักใครมากกว่า?”
“รัก เจิ้น...แต่รักสินเชื่อด้วย ฮึก... สินเชื่อก็รักเจิ้น สินเชื่อเป็นผีด้วยได้ไหม”
เสียงหัวเราะทุ้มๆดังแผ่วเบา และความอดทนก็เริ่มจะหมดลงเมื่อจมูกแดงซุกไปไซร้มากับแผ่นอกอย่างนั้น อะไรๆที่ห่างหายไปนานมันก็ชักจะกลับมาอีกครั้ง
“ทำไมต้องทำให้อยากรังแก?”
“รังแก เจิ้นจะรังแกจันทร์หรอ....”
“พี่อยากกัดจันทร์”
“กัด กัดเลย จันทร์อยากให้เจิ้นกัด กัดแรงๆ....กัดจันทร์นะ”
(ต่อด้านล่าง)
-
ยามหกโมงเช้าที่ตื่นจนเคยชินมันชวนให้เป็นเช้าที่ขี้เกียจเพราะคนที่แยกห้องนอนไปหนึ่งเดือนกลับมานอนเคียงข้างกันในที่สุด...ผิวเนียนนุ่มเปล่าเปลือยอยู่ในอ้อมแขนซุกหน้าลงกับแผ่นอกยิ่งทำให้หัวใจอบอุ่น ยิ่งวันนี้เป็นวันอาทิตย์ไม่ต้องรีบตื่นไปทำงานและเจ้าจันทร์ไม่ต้องตื่นไปเรียน ทำให้ถือโอกาสแทะโลมไปตามตัวหอมกลิ่นนมได้มากเท่าที่ต้องการ
ความเหนอะหนะเฉอะแฉะตามลำตัวบ่งบอกว่าไนท์แคร์กันมาหลายครั้งเหลือเกิน เสื้อผ้ากระจัดกระจายไปทั้งห้อง นิ้วที่เคยเป็นแค่นิ้วเดียวได้เพิ่มเป็นสองนิ้ว....
อยากจะทำมากกว่านี้แต่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นพร้อมความไม่เข้าใจ เจ้าจันทร์ควรรู้ว่าทั้งเขาและตัวเองเป็นอะไรกัน มีความสัมพันธ์แบบไหน...และใจตรงกันหรือเปล่า
การดึงดันมัดมือชกก็เหมือนการข่มขืน...และเจ้าจันทร์ก็ไม่รู้ตัวว่าถูกล่วงละเมิด ความผิดติดตัวที่สลัดไม่หลุดแต่ก็ไม่คิดจะเลิกทำ...ก็แค่ยังใจดีไม่ทำให้ถึงที่สุด
ขนาดยังไม่เข้าไปทั้งหมดยังทำคนขี้แงร้องไห้แล้วร้องไห้อีก กัดลงมาจนไหล่คงเต็มไปด้วยรอยฟัน ข้างในตัวช่างอุ่นและนุ่มจนอยากฝังกายเข้าไปสักที...ถ้าน้ำเลอะเทอะทั้งหลายเหล่านี้จะถูกส่งไปอยู่ในที่ๆมันควรอยู่....ข้างใน ตรงนั้น...
แต่เป็นปากเล็กๆนี่ที่กลืนกินเข้าไปจนหมด จนสำลัก...แบบเมื่อคืนก็ทำให้พอใจได้ไม่ต่างกัน...คิดแล้วอะไรที่มันนอนนิ่งๆก็เริ่มตื่น มือเล็กของคนที่เพิ่งหลับไปตอนเกือบตีสี่ถูกดึงมากำรอบความเอาแต่ใจอันแข็งขันอีกครั้ง
“เจิ้น...อะ...”
เจิ้นจับผมอาบน้ำ ขัดทั้งตัวจนแสบไปหมด ผมตื่นมาพร้อมความเหนอะหนะไปทั้งตัว เจิ้นบอกว่าผมเมาแล้วงอแงจนกลายเป็นแบบนี้ กลิ่นคาวที่คุ้นเคยอบอวลอยู่รอบตัวเจิ้นเลยพาไปอาบน้ำ
ขาผมถูกยกขึ้นให้เท้าวางบนขอบอ่าง นั่งพิงอกเจิ้นให้เจิ้นได้ขัด....มือเจิ้นยุบยับกับผมตั้งแต่ต้นขา น่อง หน้าท้อง และ...ตรงนั้น แล้วยังฟันคมๆที่งับหูผมนี่อีก
ทำไมอาบน้ำมันเหนื่อยแบบนี้ ผมจมน้ำ หายใจไม่ออกแล้วก็ล่องลอยพร้อมคำกระซิบว่ามูนนี่เด็กดี...จะว่าไปผมไม่ได้ขอรางวัลจากเจิ้นนานแล้วนะ
ผมโทรหาคิวตอนสายๆ คิวบอกผมเมาแล้วเรื้อนมากเจิ้นเลยต้องพาเข้าไปนอน แถมคงงอแงจนเจิ้นกลับออกมาไม่ได้ทุกคนก็เลยกลับ ผมจ๋อยเลยแต่คิวบอกว่าอย่าคิดมากหายเครียดก็ดีแล้ว
พ่อมาหาตอนสิบโมง วันนี้ไปวัดวันสุดท้าย ผมชักจะชินกับการใช้วันหยุดกับพ่อ เมื่อก่อนเราไม่ได้เจอกันทุกอาทิตย์แบบนี้ มาวัดมีแค่ผมกับพ่อ แล้วถ้าจะไปนอนด้วย...ลุงหยางก็จะย้ายไปนอนห้องเล็ก
ผมคิดว่า....ตัวเองรับไม่ได้ในตอนแรก แต่พอตอนนี้มันก็ชักจะ...พอทำใจได้
ลุงหยางเหมือนเจิ้น เหมือนมาก ดูแลพ่อแทบทุกอย่าง เป็นห่วงทุกเรื่องของพ่อ บ่นพ่อเรื่องกินแล้วก็พาลมาถึงผมเพราะผมกินยากกว่าพ่ออีก สิ่งที่ไม่เหมือนคงเป็นเจิ้นไม่ด่าผมแบบที่ลุงทำ
“อยากไปเที่ยวที่ไหนไหม...แค่สองคน”
อีกอย่างที่ผมสัมผัสได้คือแววตาพ่อไม่มั่นคงอีกแล้ว มันมีความกังวลและรู้สึกผิดทุกครั้งที่มองมา พ่อยังเหมือนเดิมแต่มันก็แค่ภายนอก
“แล้วลุงหยาง...”
“ไม่เป็นไร แค่ลูกกับพ่อ”
“อยากไปกินไอติม”
ผมเคยอยากชวนพ่อมากินไอติมชิดลมแต่ก็ไม่เคยสักที พ่อไม่ว่าง ถึงว่างบ้านเราก็อยู่ไกลแต่ร้านไอติมมันอยู่ชิดลม ผมว่าพ่อตื่นเต้นกว่าผมอีกที่ได้มากินไอติม ผมสั่งรสโปรดสองลูกให้ผมกับพ่อ
อย่างน้อยพ่อก็กินไอติมเก่งกว่าเจิ้น เราเดินเล่นกัน ไปดูร้านเสื้อผ้าที่ผมมากับเจิ้นบ่อยๆ ร้านหนังสือที่เจิ้นพามา แล้วก็ร้านอื่นๆอีกเยอะแยะ
พ่อชวนดูหนังเรื่องหนึ่งที่ใกล้จะออกโรง มันเป็นรอบค่ำกว่าจะจบก็สามทุ่ม เป็นครั้งแรกที่ได้ดูหนังกับพ่อ...ผมมีความสุขมากมันเป็นกิจกรรมง่ายๆที่ไม่เคยทำกับพ่อมาก่อน แต่...มันก็มีความอึดอัดที่พูดไม่ถูกอยู่เหมือนกัน
“พ่อยังไม่ได้ขอโทษจันทร์เลยใช่ไหม?...เรื่องที่จันทร์ได้ยิน พ่อควรจะอธิบายให้เร็วกว่านี้แต่...พ่อตกใจมาก มันเสียศูนย์ พ่อทำอะไรไม่ถูกและ...พ่อรู้สึกแย่มากที่พ่อไม่ได้เรื่องแบบนี้”
เรานั่งคุยกันอยู่ตรงเบาะนั่งหน้าโรงหนัง คืนวันอาทิตย์ไม่ค่อยมีคนแล้วคงเพราะพรุ่งนี้วันจันทร์ เลยมีแค่ผมกับพ่อแล้วก็บางคนที่นั่งห่างออกไปไกลๆ
“ผม...ผมไม่เข้าใจว่าทำไม...”
“จันทร์เกิดมาตอนที่พ่อกับแม่ไม่พร้อม แต่พ่ออยากจะเก็บลูกไว้...พ่อไม่อยากทำร้ายอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังจะเกิดมาแล้ว...เป็นลูกพ่อเองด้วย มันเป็นความรับผิดชอบอย่างหนึ่งพ่อคิดแค่นั้น...แต่ลูกเกิดมาตัวขาวจั๊วะ ตัวก็เล็กนิดเดียว ร้องไห้ดังลั่นโรงบาล พ่อก็ใจง่ายรักลูกไปดื้อๆ ความคิดเด็กๆที่อยากให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์ พ่อเคยเป็นเด็กกำพร้ามาก่อน มันแย่มากที่ถูกตั้งคำถามว่าพ่อแม่ไปไหน พ่อไม่อยากให้จันทร์เป็นแบบนั้น...แม่ของลูกถึงยังอยู่กับเรา”
เสียงของพ่อสั่น ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องพูดอะไรมันเป็นเรื่องอธิบายยากมาก ผมรู้ว่าพ่อรัก รู้สึกมาตลอด แต่มันก็รู้สึกแย่ที่รู้ว่าพ่อกับแม่ฝืนกันขนาดไหน
“แม่..เขารักลูก อาจจะรักช้ากว่าพ่อจนยกเลิกเงื่อนไขเห็นแก่ตัวนั้นไม่ทัน พ่อจ้างแม่ให้เป็นแม่ของลูก หลายครั้งที่มันเกินสัญญาแต่เพราะแม่เขารัก...จันทร์ไม่ใช่ภาระของพ่อหรือแม่ เราทั้งคู่รักลูกแต่....ใช่ เราไม่ได้รักกัน พ่อมีคุณสุริยะ แม่ก็มี...คนอื่น”
“เขาจะฆ่าพ่อ จันทร์ได้ยิน...”
“เขารักแม่มาก รักมากจนรับไม่ได้ที่คนรักจะมาเจอแฟนเก่าแบบพ่อ การที่เราต้องมาอยู่ด้วยกันเวลาลูกมาอยู่ด้วยบางทีมันกินเวลาหลายวัน”
“แล้วลุงหยาง?”
“พ่อเลิกกับเขา ตอนพ่อรู้ว่าตัวเองจะมีจันทร์พ่อขอเลิกกับคุณสุริยะ พ่ออยากเป็นพ่อที่ดี ไม่อยากให้ลูกเกิดมาไม่พร้อมแม้จะเป็นแค่..แค่การรับผิดชอบ พ่อขอแม่แต่งงาน เราตั้งใจจะแต่งกันจริงๆถึงจะไม่ใช่ด้วยความรัก”
“แม่ไม่อยากแต่งกับพ่อหรอ”
“แม่กับพ่อเราโตมาในสภาพสังคมที่ต่างกัน พ่อชินกับธรรมเนียมของเยว่ไปแล้วแต่แม่ไม่ใช่ กฏเกณฑ์และวัฒนธรรมของบ้านเราแม่ปรับตัวไม่ได้ อย่าโกรธแม่นะลูก ตอนนั้นแม่ยังไม่ยี่สิบเลย ยังเด็ก...พ่อก็เด็ก รับไม่ได้ที่แม่ไม่อยากอยู่ที่นี่ แม่เขากดดัน และยิ่งท้องอยู่...เขาเลยปฏิเสธการจะมีลูก แต่...ลูกก็เกิดมาและแม่เขาก็รัก”
“รักช้า...แต่เขาก็รักผมใช่ไหม แบบที่พ่อบอก ไม่ใช่เพราะเงิน”
“ลูกเป็นความรักของพ่อกับแม่...ไว้พ่อพาไปหาแม่นะ แต่...ขอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อน พ่อระแวงเรื่องแฟนใหม่แม่ เขาเคยทำร้ายพ่อ เขาก็อาจจะมาทำร้ายลูก จนกว่าจะแน่ใจ...ขอได้ไหม?”
“เขา...คือลุงที่พ่อไม่ชอบใช่ไหม..ลุงที่เลี้ยงผี”
พ่อพยักหน้ารับ ผมพอจะเข้าใจความซับซ้อนของชีวิตตัวเองขึ้นมานิดหน่อย มันก็พูดไม่ได้หรอกว่า....โอเครับได้ แต่...ผมเชื่อว่าตัวเองจะเข้าใจในภายหลัง อย่างน้อยตอนนี้พ่อก็พูดความจริงแล้ว...พ่อคงอึดอัด
“ผม...ผมเข้าใจ ก็เสียใจนะ มัน ตกใจมากกว่า ละ แล้วก็ไม่รู้ว่ายังไง แต่...รักพ่อนะ แล้วก็รักแม่ด้วย”
“ขอโทษที่แย่นะ...ให้โอกาสพ่อได้ไหม พ่อจะไม่ปิดบังอะไรจันทร์อีก จันทร์ไม่คิดสั้นแล้วนะลูก....ทุกคนรักจันทร์ ลูกไม่ใช่ภาระของใคร เรื่องลุงหยาง จริงๆก็ไม่อยากให้จันทร์เจอเขา แต่เขาขอให้จันทร์คุ้นเคยกับเขาก่อน แต่ถ้าจันทร์ไม่โอเค พ่อก็จะย้ายออกมา ลูกมีสิทธิ์เลือก”
“เขาก็ดี...ดีกับพ่อ จันทร์เจอลุง...อาทิตย์ละวันแบบนี้ไปเรื่อยๆก่อนได้ไหม...ละ แล้วค่อยคิด”
“โอเค แมนๆคุยกันแล้วนะ?”
พ่อพาผมมาส่งที่ช่อฟ้า อยู่คุยกับเจิ้นนิดหน่อยแล้วก็ออกไป ผมเล่าเรื่องที่ไปเที่ยวกับพ่อ คุยกับพ่อแล้วก็เรื่องที่ผมตัดสินใจลงไปให้เจิ้นฟัง เจิ้นไม่ออกความเห็นอะไรแค่พยักหน้าไปเรื่อยๆ
“มูนนี่ของพี่เก่งมาก”
“จันทร์รักพ่อ รักแม่....รักเจิ้นด้วยนะ”
“พี่ก็รักจันทร์ ช่วงนี้บอกรักพี่บ่อยนะเนี่ย”
“จันทร์จะบอกบ่อยๆ เจิ้นรำคาญไหม?”
“ไม่...พี่ชอบ ไหนมาบอกอีกเร็ว”
เจิ้นดึงผมไปนั่งตัก ผมเลยแกล้งตะโกนรักเจิ้นใส่หูจนเจิ้นสะดุ้ง สุดท้ายก็เลยโดนเจิ้นจักจี้แล้วก็จบลงที่เราจูบกัน ผมดีใจที่ได้จูบเจิ้นอีก ได้กลับมาเอาเปรียบเจิ้นเหมือนเดิมหลังจากโดนเคอฟิวส์ไป
ปากเจิ้นนุ่ม...ลิ้นเจิ้นก็นุ่ม... คำพูดของเจิ้นเวลากระซิบข้างหูก็ทำให้หัวใจพองโต
มีความสุขจัง
รากผมที่อ่อนแอได้วิตามินเจิ้นมาเติมเต็มแล้ว แฮปปี้สุดๆ <3
=================
ตกลงคนป่วยเป็นเจิ้น ฮืออออออ สงสารเจิ้น มากอดน้องเร้ววว
ใครถามหาคุณสุริยะหรอคะ เขาเป็นใครคะ?
เจิ้นเป็นพระเอกนะคะ อาจจะเหมือนตัวร้ายแต่ไม่ใช่จริงๆ
ส่วนลุงหยางเป็นตัวประกอบค่ะ อาจจะเหมือนพระเอก แต่ไม่ใช่จริงๆ อิอิ
ช่วงอธิบายและตอบข้อสงสัย 5555+ ยาวหน่อยนะ
ขอโทษที่ทำหลายคนขัดใจนะคะ แต่ก็คงไม่เปลี่ยนเนื้อเรื่องอ่ะค่ะ ฮือออ ขอความเห็นใจ พอดีเรื่องพ่อมันต้องมี เพราะเรื่องมันมาเวย์นี้แต่แรกอะนะ ที่มูนนี่ไปอยู่กับเจิ้นแต่เด็กอะไรอย่างนั้น เราไม่อยากให้พ่อรับมือเรื่องการฆ่าตัวตายได้แบบโปรเฟสชั่นเนลด้วย อยากให้เป็นโมเม้นคนปกติ ที่ตกใจ ทำอะไรไม่ถูก พอมีสติก็ค่อยคุยกัน
ส่วนคำหยาบคายเจิ้นกับตอง ก็เหมือนจะเคยเกริ่นไปตอนก่อนๆนู้นว่าเยว่เขาโวยวายใส่กันมาก่อน นึกถึงคนไทยเชื้อสายจีนตะโกนคุยกันอ่ะค่ะ ที่เขาพูดจาดีๆคือเพื่อไม่ให้จันทร์ติดนิสัยไปด้วย พอโมโหเลยกลับไปเวอร์ชั่นเดิม 5555+ คนอ่านอาจจะไม่ชินเพราะมาเจอทุกคนตอนเลิกโวยวายแล้ว อิอิ
ส่วนเรื่องเจิ้นเลี้ยงน้องแต่เด็ก ก็อธิบายไปแล้วอีกว่าเขาเพิ่งย้ายมาอยู่กันสองคนตอนเจิ้นรับตำแหน่งเจ้าของช่อฟ้าแทนปู่ ก่อนหน้านั้นอยู่บ้านใหญ่มีทั้งปู่ พ่อ แม่เจิ้นเลี้ยงน้องเนอะ เจิ้นตอนเจอน้องอายุสิบหกเอง ก็จนทำงานเต็มตัวถึงได้มาเลี้ยงน้องคนเดียว
บางทีดีเทลมันเยอะ มีคำพูดที่อาจจะโผล่มาประโยคเดียวแต่ดึงมาเป็นโครงเรื่องแล้วก็อาจจะมองข้ามไปได้ เราก็อธิบายไม่ชัดเจนเพราะเป็นคนชอบทิ้งๆไว้ให้คิด ตีความเล่นๆ 555+ บางอย่างมันจะดูเป็นปัญหาโลกสวยหน่อยๆเพราะผ่านมุมมองน้อง เรื่องนิสัยร้ายๆของเจิ้นเลยเบาลง เพราะน้องเข้าข้างเจิ้นหมด พูดอะไรก็เชื่อเป็นลัทธิวิตามินเจิ้น ส่วนเรื่องที่น้องรู้สึกอย่างการไม่ชอบลุงหยาง ลุงก็จะดูร้ายกว่าปกติเพราะน้องอคติ อะไรทำนองนี้
เป็นการเล่าสื่ออารมณ์ในมุมมองตัวละคร อย่างมูนนี่ก็ไม่ได้จะตั้งใจฆ่าตัวตายจริงๆ ไม่งั้นน้องคงไม่สงสัยทำไมตัวเองไม่จมน้ำ เป็นผีเปียกหรอกค่ะ...พอดีไปพูดคุยกับคนที่เคยเป็นโรคซึมเศร้ามาจริงๆและเคยฆ่าตัวตายแต่คนมาช่วยไว้ เขาบอกไม่คิดอะไรหรอก คิดแค่ว่าจะไป เราก็ไม่รู้เคสคนอื่น แต่ก็เอาที่ได้รับรู้มาประยุกต์กับมูนนี่
ตัวอย่างการเล่าในมุมมองเด็กๆของมูนนี่ น้องโดนทำโทษแค่นอนสองทุ่มครึ่ง แยกห้องนอน ซึ่งปกติเจิ้นก็พาเข้านอนเวลาไล่เลี่ยแบบนี้อยู่แล้ว และแค่ไม่นั่งไปส่งโรงเรียนด้วย กินข้าวใช้ชีวิตก็ปกติ ในเวย์ของคนอื่นเขาก็มองแค่เป็นการทำโทษเบสิคๆเพราะมูนนี่ก็นอนเวลานี้ คัดลายมือก็เนาะ ปกติของเด็กๆเวลาครูให้คัด แค่มันเยอะ แล้วก็ไปวัด พ่อก็ไปด้วย แต่น้องรับรู้ว่าตัวเองผิด มันคือเคอฟิวส์ที่เหมือนมีกิจกรรมให้ทำ แล้วเจิ้นโกรธก็เลยเครียด ผมร่วง
โดนพ่อตีก็ตบหน้าอาจจะแรงเพราะผิดมาก แต่ตีมือนี่ก็เบาๆนะ พ่อเอามือตีพ่อเจ็บด้วย จันทร์ไม่เคยถูกตี ไม่ชินกับความเครียด รีแอคชั่นเลยออกมาดูเวอร์ ก็ตามนิสัยน้อง...
ที่อธิบายทั้งหมดคือความเห็นของเราในมุมมองคนเขียนค่ะ 555+ อาจจะไม่ถูกใจ แต่อยากชวนวิเคราะห์ตาม ไหนๆคนก็เม้นประเด็นนี้เยอะ เราชอบนะที่แบบมีคนตั้งข้อสังเกตนั่นนี่โน่น คือพวกคุณอ่านละเอียดจริงๆ นับถือมาก แล้วแบบ...มีเหตุผลอ่ะ
ส่วนในจุดที่เรามองข้ามไป เราก็จะนำไปปรับปรุงและแก้ไขจ้า
ขอบคุณค่ะ
-
กรี๊ดดดดด มาแล้ววว ปักกก
น้องมูนนี่ได้กลับมายังอณาเขตสีรุ้งแล้ว ดีใจกับน้อง55555 หวังว่าจะได้มีช่วงรื่นเริงไปนานๆ
สรุปสินเชื่อคือพระเอกค่ะ มูนนี่ดูจะเลือกไว้ข้างกายตลอด
และเราจะทีมคุณหยางตลอดไปปป หรือจนกว่าเจิ้นจะทำตัวชัดเจนว่าจะไม่มีดราม่าเรื้องสาวๆมาให้คนอ่านระแวง5555555
-
ไนท์แคร์กันเยอะๆนะ อิอิ
-
น้องเมาได้น่ารักมากค่ะแอบมโนไปไกลด้วยสรุปคนที่ป่วยเป็นเจิ้นใช่มั้ยคะ มูนนี่หนูต้องรักษาเจิ้นแล้วนะคะบอกรักเจิ้นบ่อยๆเจิ้นจะได้หายป่วยน๊า
-
หายผมร่วงซักที อ่านทีไรรู้สึกเหมือนเจิ้นเลี้ยงต้อยเด็ก 5 ขวบตลอดเลย 555 เจิ้นเลี้ยงน้องมาได้แบบบริสุทธิ์มาก ตกลงเจิ้นใช่ไหมที่ป่วยแต่มีหมอมาก็ดีคอยอธิบายจันทร์ในเรื่องต่าง ๆ
-
มูนนี่ต้องบอกรักเจิ้นมากๆนะ
-
พ่อคุยกับจันทร์แล้ว จันทร์ดูโตขึ้นเยอะเลย
-
เจิ้นจะเป็นไรมั้ยยยยยยน ฮือออ
มูนนี่น่ารักมากเลย
หนูต้องเป็นกำลังใจให้เจิ้นนะ เด็กดี
-
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เจิ้นจันทร์ เติมเต็มกัน ขาดกันไม่ได้ :mew1:
จันทร์ผมแข็งแรงล้ว ได้วิตามินเจิ้น
ที่มาจากไนท์แคร์สินะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รักความลั้นล้าของมูนนี่ รากผมได้รับวิตามินเจิ้นแล้วเนอะ เอ็นดู
-
:pig4: :pig4:
-
ค่อยๆโตขึ้นนะมูนนี่
-
ก็คิดอยู่ว่าเจิ้นต้องนอยเรื่องน้องหนักมาก มารู้ว่าเจิ้นป่วยเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้าอันนี้คือเข้าใจเลยจ้า สงสารเจิ้น ฝากดูแลเจิ้นด้วยนะน้องจันทร์
-
สงสารเจิ้น;^;
มูนนนนนี่~~ เอ็นดูทุกอย่างที่เป็นหนูเลย :mew1:
-
นอนแรกที่รู้ว่าเจิ้นป่วยก็รู้สึกเห็นใจ แต่มาเจอมุกเอาเปรียบเจิ้นของเจ้าจันทร์ กลับเห็นใจน้องมากกว่า :katai1: ยังคงไม่โตเหมือนเดิม :laugh:
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
-
เกลียดเวลาอ่านเจอจันทร์บอกตัวเองเอาเปรียบเจิ้น หนูวววว ลูกกกกก เขาแทะๆเล็มๆหนูมาตั้งแต่อายุเท่าไหร่แล้ว กำไรจนชาตินี้ก็คืนไม่หมดค่ะมูนนี่ 55555555555555 :hao7:
-
จันทร์บอกรักเจิ้นบ่อยๆนะ
-
:mew1: :katai2-1:
ในความคิดเราไม่ต้องเปลี่ยนอะไรหรอกค่ะ
สนุกแล้ว
อย่าเครียดกับคอมเม้นท์นะคะ
ช่วงนี้เป็นห่วงนักเขียนหลายๆๆท่านเลย
ป่วยเป็นซึมเศร้ากันเยอะ
ไม่รู้ความเครียดจากงานเขียนเป็นตัวกระตุ้นหรือเปล่า
:mew2: :mew1:
ขอบคุณนะคะที่แต่งวรรณกรรมสนุกๆให้อ่าน
-
เจ้าจันทร์มีความสุขตลอด
เครียดได้แป็บเดียวยังผมร่วง :hao7:
-
มูนนี่กลับมาเว่อร์วังได้เหมือนเดิมแล้ว ดีใจ~~~
-
ตกลงคนที่ป่วยคือเจิ้นหรอ จันทร์ต้องดูแลและรักเจิ้นเยอะๆน๊าาา ต้องเอาเปรียบเจิ้นเยอะๆ ด้วย ฮื่อออ เวลามูนนี่ดำเนินเรื่องแล้วเรารู้สึกว่าทุกอย่างมันดูซอฟลง ไม่เครียดเกินไป เพราะมัวแต่เอ็นดูในความใสซื่อของน้อง ไรท์เตอร์สู้ๆ น๊าาา เราชอบทุกอย่างที่เขียนออกมาเลย มีทิ้งไว้ให้คิด สนุกมาก เป็นกำลังใจให้จ้าาา :impress2:
-
เราเห็นความน่ารักของเจ้าจันทร์ได้ชัดเจนมากจนอยากแย่งมาจากเจิ้นเลยนะแต่ไม่เอาดีกว่าสงสารเดี๋ยวเจ้าจันทร์ผมร่วงอีก
-
งือออ น้องจันทร์กระต่ายน้อยของป้าาา ช่วงปรับตัวนะลูกนะ
-
:pig4:
-
มูนนี่น่ารักจังงง กลับมามีความสุขแล้ววว
-
เอ็นดูมูนนี่มากกกก เรื่องผีที่คิดมากจนร้องไห้อันนี้ทั้งขำทั้งเอ็นดู :กอด1: ปล.เป็นอีก 1 เสียงที่หลงคุณสุริยะด้วย อร้ายยย
-
ลัทธิวิตามินเจิ้น 555 อยากให้มูนนี่ 21 เร็วๆ สงสารเจิ้นทำได้แค่ไนท์แคร์ มูนนี่ก็เรียนรู้ความรักต่อไปเจิ้นจะได้ไม่รู้สึกว่าพรากผู้เยาว์น้อง มูนนี่น่าบีบเหมือนน้องอายุ 10 ขวบอ่ะ น่ารัก 555 แต่ตอนนี้ยังคงยืนยันคำเดิมว่า #ทีมคุณสุริยะ ค่ะ 555
-
เจอวิตามินเจิ้นเข้าไปเราก็ได้แต่นั้งยิ้มค่ะ
555เจ้าจันทร์กลับมาร่าเริงและโตขึ้นกว่าเก่าแล้ว น้องก็น่ารักใสๆไปตามเรื่องแต่เจิ้นนี่ซิตัวดีชอบกินเต้าหู้น้อง :mew1:
-
น่าสงสารเจิ้นเป็นให้น้องได้ทุกอย่างเลย
-
สรุปทั้งเรื่องอ่ะ เจิ้น ร้ายสุดบอกเลอ แต่ก็น่ารักสุดด้วย ยกเว้นในสายตาพ่อตอง 555
-
อ้าว ลุงหยางเป็นตัวประกอบ เจิ้นเป็นพระเอก หรอกเหรอ? ถถถถถถ :mew4:
-
มูนนี่เล่นใหญ่ !!
ค่อยๆเติบโต นะเจ้าจันทร์
-
วิตามินเจิ้น :hao7: :hao7:
-
รอตอนต่อไป~
-
เจิ้นคือที่สุดของกลโกงบทโลกนี้555555ยอมใจจจจจจจเจิ้นน ยอมมม ข้ารวะความกลแล้วววว สงสารมูนนี่เค้า ยอมไนท์สองนิ้ววว โอ้ยยยยยยยย ลากเลือดดดไรท์มาที่ลากเลือดดเลยยยยจ้า
-
มูนนี่เด็กดี ต้องดูแลเจิ้นดีๆนะลูก ไนท์แคร์บ่อยๆ อ่าว ไม่ใช่หรอ 55555555555555
-
:hao7: ขอลุงหยางอีกหน่อยไม่ได้เหรอคะ 555555555
-
โถ่ววววว เจิ้นเข้าข่ายจะเป็นโรคซึมเศร้าเหรอเนี๊ยะ มูนนี่ต้องดูแลเจิ้นอย่างใกล้ชิดเลยน๊าาา อิอิ
-
พอได้คุยกับพ่อมูนนี่ดูโตขึ้นอีกนิดนึงแล้ววว
เป็นห่วงเจิ้นจังเลย ต้องให้มูนนี่ดูแลเจิ้นเยอะๆนะไนท์แคร์บ่อยๆ(?)
-
กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วได้ยินเสียงหนูจันทร์เรียกเจิ้นๆ แล้วดีอ่ะเจิ้นก็ได้หนูจันทร์กลับมานอนกอดแล้ว ความรักมันจะต้องเพิ่มมากขึ้นไปอีก ผมหนูจันทร์ก็จะไม่ร่วงแล้วเย้
-
จันทร์ดูสิคิดแต่ละเรื่อง :jul3: :jul3: :jul3:
-
วิตามินเจิ้นนนนน ผมไม่ร่วงแล้วนะมูนนี่
ปล.ทีมคุณสุริยะ :katai3:
-
ต้องไนท์แคร์เพิ่มพลังให้เส้นผมจันทร์
-
เจิ้นป่วยจริงๆ หรือหมอแค่หลอกให้จันทร์ทำแบบทดสอบ แต่เจิ้นคือคนที่น่าสงสารมากจริงๆ ขำน้องมาก เอ็นดูจังลูก มีคิดว่าเจิ้นจะไปตั้งช่อฟ้าที่เมืองผีด้วย น้องงงง555555555
ส่วนเรื่องพล็อตเรื่อง เส้นเรื่อง คาเร็คเตอร์ตัวละครต่างๆ เราเข้าใจคนเขียนนะคะ ส่วนตัวคิดว่ามันดีมากๆ ทุกคนมีอดีตสีเทากันหมดเป็นเรื่องปกติ มีนิสัยอีกด้านที่เราไม่ได้แสดงออกมาให้บางคนรู้ก็ปกติ เราคิดว่าเส้นเรื่อง การกระทำของตัวละคร เหตุผลต่างๆของการกระทำค่อนข้างอยู่บนพื้นฐานความเป็นจริงเลย สู้ๆนะคะ
-
อะไรคือ คุณซันบอกว่าพ่อจันทร์ชอบโดนรังแก คิดไปไกลเลยเรา
ครั้งหนึ่งเจิ้นบอกว่าสร้างโลกทั้งใบให้จันทร์ ทำทุกทางให้จันทร์ขาดเจิ้นไม่ได้ แต่จริงๆแล้ว จันทร์เป็นโลกทั้งใบของเจิ้นมานานแล้วสินะ ขาดจันทร์เหมือนขาดใจ
-
ชอบตรงรากผมแข็งแรง555555
-
สงสารเจิ้น... อยากให้เจิ้น.. ได้จันทร์เลยนะ... เจิ้นจะได้มีสิทธิ์ในตัวจันทร์เยอะๆ... 555
-
ส่งสารเจิ้นเลย
-
เนื่องในโอกาสแฟนเพจครบ 6,000 likes
อยากให้มาบ่อยๆต้องกดไลค์ให้เจ็ดพันไวๆ (ผิด) 555+
ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่ะ ลัฟนะ จุ้บๆ
Special Thanks : A day with the one
เสียงพื้นรองเท้ากระทบกระเบื้องของโถงทางเดิน ชายเสื้อตัวยาวถึงข้อเท้าขยับตามจังหวะการเดินก่อนจะทิ้งตัวลงเช่นเดิมเมื่อเจ้าของร่างสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตรหยุดมองออกไปนอกกำแพงกระจก
พระอาทิตย์ยามเก้าโมงเช้าทำมุมกับตึกเกิดแสงเงาพาดผ่านไปยังบนทางด่วนที่ตัดผ่านด้านหนึ่งของธนาคาร สองมือใต้แขนเสื้อไขว้กันอยู่ด้านล่าง บรรยากาศอันโดดเดี่ยวบางอย่างอบอวลอยู่รอบตัวแม้แต่เลขาก็ทำได้แค่ทิ้งระยะห่างอยู่ประมาณห้าก้าว
เจิ้นมักจะหยุดยืนมองวิวตรงนี้ครู่ใหญ่ทุกวันหลังจากไปส่งเจ้าจันทร์ที่โรงเรียน...ตอนนี้ก็มหาลัย ชีวิตประจำวันยามเช้าที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเว้นแต่จะเป็นช่วงงอนกัน
ขายาวก้าวเดินต่อไปยังห้องทำงาน เลขาทั้งสี่คนต่างประจำที่ของตัวเอง หนึ่งคนเดินไปเตรียมกาน้ำชา หนึ่งคนรอเปิดประตู หนึ่งคนยืนโค้งรออยู่ และอีกคนเดินตามเข้าไปในห้องทำงาน บอดี้การ์ดสองคนอยู่หน้าห้องโค้งคำนับก่อนจะแยกกลับไปนั่งประจำที่ตัวเอง
ธรรมเนียมบางอย่างของเยว่ที่สืบกันมารุ่นต่อรุ่น ธรรมเนียมที่คนนอกไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องมีขั้นตอนอะไรมากมายขนาดนี้...แต่จะอยู่กับเยว่ถ้าไม่เคารพกฎเยว่ ก็ไม่ต้องมาอยู่
ความเอาแต่ใจอันร้ายกาจ....กับอำนาจเงินทำให้คนมองข้ามและยอมทำตาม ผลประกอบการธนาคารช่อฟ้าไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ท่ามกลางพายุเศรษฐกิจ ช่อฟ้ากลับหาช่องธุรกิจที่ทำกำไรให้ธนาคารได้
กาน้ำชากับถ้วยชาชุดใหม่ถูกยกเข้ามาวางมุมโต๊ะ กลิ่นชาจีนหอมลอยมาตามควัน เจ้าของช่อฟ้าดื่มชาวันละสองรอบ ตอนเช้าและตอนบ่าย ชาต่างชนิด ถ้วยชาต่างชุด เลขาที่เดินเข้ามาพร้อมกันรายงานผลการดำเนินงานที่ติดตามอยู่ไปเรื่อยๆ เสียงทุ้มต่ำถามบ้างเป็นบางครั้ง รายงานเสร็จก็เดินออกไปเลขาคนที่สองถึงเข้ามาแทน
เรื่องที่รายงานเปลี่ยนไปเป็นเรื่องส่วนตัว...และส่วนมากก็มักจะวนเวียนอยู่กับเรื่องเจ้านายคนเล็กของช่อฟ้า เรื่องที่เจิ้นให้ดูบ่งบอกถึงความใส่ใจอันมากมายมหาศาล...อาจจะมากกว่าผลประกอบการธนาคารด้วยซ้ำ
การทำงานทั้งวันผ่านไปตามปกติจนกระทั่งช่วงเย็น เมื่อไม่มีนัดกับใครที่ไหนจึงกลับขึ้นไปบนช่อฟ้าได้ในตอนหกโมงเย็น เสียงคุยเจื้อยแจ้วดังออกมาจากห้องครัวปะปนกับเสียงแม่บ้านคนเดียวของชั้นห้าสิบเก้า
ขายาวก้าวตามเสียงไปจนถึงขอบประตู มูนนี่ตัวเล็กผูกผมน้ำพุกำลังยุ่งอยู่กับอะไรสักอย่างในหม้อ จากกลิ่นหอมๆ นี่น่าจะเป็นต้นยำ มีคุณป้าแม่บ้านคอยบอกให้ใส่อันนั้นเพิ่มอันนี้เพิ่ม
“เจิ้นจะกินได้จริงๆ นะ? กังวลจัง”
“หอมออกค่ะ คุณจันทร์ต้องมั่นใจสิคะ”
“งื้อ...อยากให้เจิ้นกินเยอะๆ จัง”
“ให้พี่กินอะไรหืม?”
เสียงทุ้มต่ำเรียกทำให้คนตั้งใจทำกับข้าวหันมามองก่อนแก้มใสจะแดงระเรื่อเพราะเขินที่ถูกจับได้
“โหยยไม่เซอไพรส์เลยอ้ะ ทำไมวันนี้กลับมาเร็วจัง”
พ่อครัวหัวน้ำพุทิ้งหม้อตัวเองมาหาคนกลับบ้านเร็วทันที แขนเล็กควงเกี่ยวเข้าไปที่ท่อนแขนใต้ชุดจีนสีดำ เจิ้นเดินนำคนหอมเครื่องต้มยำออกมาด้านนอก ปลายจมูกก้มลงหอมหัวเหม่งเบาๆ มีกลิ่นนมปะปนไปกับกลิ่นต้มยำจางๆ ....
น่าแปลกที่ยังมีกลิ่นนมติดผิวทั้งๆ ที่อายุขนาดนี้แล้ว...คงจะเป็นกลิ่นเฉพาะตัวที่จะติดตัวไปตลอด...เจ้ามูนนี่พระจันทร์รสนมของเขา...
“ไม่ไปทำกับข้าวต่อแล้วหรอ?”
“อ้ะ ลืมเลย เจิ้นอ่ะทำจันทร์วอกแวก แย่มาก”
แลบลิ้นเล็กใส่แล้ววิ่งกลับไปหาคุณป้าแม่บ้านต่อ สักพักก็ถือแก้วน้ำเย็นๆ ออกมาพร้อมหน้ามุ่ย บ่นกระปอดกระแปดว่าคุณป้าแม่บ้านบอกว่าเสร็จแล้วเหลือแค่รอเวลา
ระหว่างรอตั้งโต๊ะเจิ้นเดินไปให้อาหารนกเหมือนทุกวัน ลมเย็นๆ พัดจนผมยาวปลิวไปเรื่อยเปื่อย ชายเสื้อก็ขยับไปตามลมไม่ต่างกัน มูนนี่เดินตามมาด้วยแถมยังชวนนกร้องเพลง
บางทีก็สงสัยว่าเจ้าตัวมีความสุขอะไรนักหนามันถึงมากมายจนไม่อยากให้เสียใจ น้ำตาแค่นิดเดียวของเจ้าจันทร์มันทำเขาทรมาน แค่อยากจะให้ยิ้มแบบนี้ไปเรื่อยๆ มีความสุขไปทุกวัน
“จันทร์...มีความสุขไหม”
“หือ....มี มีเยอะเลย...เจิ้นมีความสุขเหมือนจันทร์ไหม?”
“น่าจะคนละแบบ”
“ความสุขมีหลายแบบด้วยหรอ? ของเจิ้นเป็นแบบไหนล่ะ”
“แบบที่ฝากไว้กับธนาคารเจ้าจันทร์...ดูแลความสุขของพี่แล้วให้ดอกเบี้ยความสุขพี่ด้วยนะ ความสุขพี่จะได้เพิ่มขึ้นเยอะๆ”
“ธนาคารนี้ดอกเบี้ยดี้ดี แปดสิบเปอร์เซ็นต์ จันทร์จะฟักความสุขของเจิ้นให้ออกไข่ แล้วมาร้องเพลงแบบหลักทรัพย์ออมทรัพย์เลย”
เสียงหัวเราะเล็กๆ ดังขึ้น พร้อมๆ กับที่เจ้านกสองตัวก็ร้องเพลงตาม
“สมมุติถ้าจันทร์แต่งงาน....อยากจะได้อะไรเป็นสินสอด”
คำถามที่อยากจะรู้ว่าคนมีความสุขแบบเจ้าจันทร์ของเขาจะอยากได้อะไรอีก
“หา...ไม่ใช่จันทร์ต้องไปขอหรอ จันทร์เป็นผู้ชายนะ”
“สมมุติ...”
คิ้วเข้มขมวดนิดหน่อย แค่คิดว่าจะต้องให้เจ้าจันทร์ไปขอใครก็ชักจะอารมณ์เสีย
“ขอ..ช่อฟ้าได้ไหม? จันทร์อยากได้อ้ะ ทำไมช่อฟ้าไม่มีชื่อจันทร์สักที เฮ้อ...”
ความงอแงสมัยเด็กที่คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของห้องดูดาวเพราะแค่ทำป้ายชื่อ จนวิชาสังคมศึกษาบอกว่าเจ้าของบ้านต้องดูที่โฉนด แล้วก็งอแงที่ไม่เจอชื่อตัวเอง
“แล้วพี่จะไปอยู่ไหนล่ะถ้ายกให้จันทร์?”
“จันทร์แบ่งให้อยู่ด้วย เพราะจันทร์ใจดี”
“ขอบคุณครับ ขออยู่ด้วยคนนะ”
ตากลมโตฉายแววความสุข มือหนาเลื่อนไปกุมมือเล็กจับจูงเดินเล่นไปด้วยกัน จะย้ายชื่อเจ้าของคงทำไม่ได้เพราะมันมีขั้นตอนหลายอย่าง...แต่ถ้าย้ายชื่อเข้ามาเขาก็วางแผนไว้แล้ว
ชื่อ เจิ้น เยว่ ที่โดดเดี่ยวบนทะเบียนบ้าน...ควรจะมี ศศิมณฑล เยว่ มาอยู่คู่กัน
“แล้วถ้าเจิ้นแต่งงาน เจิ้นอยากได้อะไรเป็นสินสอดอ่ะ”
“พี่ต้องเป็นคนให้สิ”
“ก็สมมุติไง แบบของจันทร์อ้ะ สมมุติ”
“อืม...จันทร์ว่าถ้าจันทร์มาขอพี่ พี่จะอยากได้อะไร?”
“อืม....เจิ้นมีทุกอย่างแล้วอ่ะ...งั้น...จันทร์ให้สินเชื่อ โหยทำไมทำหน้าผิดหวังอ่ะ สินเชื่อนี่ดีมากเลยนะ นุ่มนิ่วด้วย หอมด้วย แล้วก็จันทร์รักมากด้วย จันทร์รักมากๆ ก็เลยอยากให้ความรักของจันทร์ไง”
“งั้นพี่ยึดสินเชื่อแล้วนะ?”
“อ้าว ยึดเลยหรอ ขอยืมก่อนได้ไหมอ่ะ...นะๆ แลกกัน จันทร์แบ่งช่อฟ้าให้เจิ้น เจิ้นแบ่งสินเชื่อให้จันทร์”
คนโดนขอแบ่งกระต่ายหูยาวถึงกับหลุดหัวเราะ...ช่อฟ้ากับสินเชื่อกลายเป็นมูลค่าในการแลกเปลี่ยนเท่ากัน ประเมินทรัพย์สินล่าสุดของธนาคารช่อฟ้าก็เป็นหลักหมื่นล้าน
เจ้าคนเอากระต่ายมาแลกจะรู้เรื่องไหมเนี่ย?
“จะแลกกับพี่จริงๆ?”
“งื้อออ สินเชื่อกอดได้นะ คุ้มสุดๆ”
“โอเค แลกกัน”
หวังว่าเจ้าจันทร์จะไม่จริงจัง...เพราะถ้าทวงสัญญาขึ้นมาคนเป็นลมคนแรกคงจะเป็นเลขาสี่คนที่เจ้านายเอาธนาคารไปแลกตุ๊กตา
ตาหลุบมองมือตัวเองที่เกาะเกี่ยวกับมือเล็ก นิ้วนางเกลี้ยงเกลา....มันจะว่างอีกไม่นาน วงเล็กๆ ...พอดีนิ้ว ไม่ต้องมีเพชรเดี๋ยวไปซนจนเพชรหลุดมาร้องไห้อีก ไม่ได้เสียดายเพชร...แต่ไม่อยากให้เจ้าตัวมาร้องไห้...เขาคงเสียใจกว่าเพชรหาย
“มือจันทร์มีอะไรหรอ”
“ถ้าจันทร์ใส่แหวน จะเลือกแบบไหน?”
“เอาเพชรเม็ดเท่าบ้านเลย เอาใหญ่ๆ ฮึ่ยยย คนมันรวยต้องอวดดดดด แต่จันทร์ไม่รวยอ่ะ...เอาแบบนั้นได้ไหมเจิ้นที่เคยกินตอนเด็กๆ ที่เป็นขนมแหวนอ่ะ ที่เป็นลูกอมเพชร อยากกินอีกจัง”
“.........”
...ค่อยคิดแล้วกัน
==============================
มูนนี่ขี้มโนความโรแมนติกเป็นศูนย์จริงๆ สงสารเจิ้น 555555555555555555 :hao5:
มาขอเรานะเจิ้น แหวนสังกะสีก็เอา ไม่เอาเพชรเม็ดเท่าบ้านแถมกินได้แบบมูนนี่แน่ๆ :katai2-1: :katai2-1:
และนี่คือแหวนที่นางอยากได้ 5555
(http://www.candytime.com.au/media/catalog/product/cache/1/image/362x/db978388cfd007780066eaab38556cef/r/i/ring-pop_2.png)
-
จันทร์เตรียมตัวเป็นแม่บ้าน
-
:m20: :m20:
-
โอ้ยยยย จันทร์จริงจังแล้วใช่ไหมลูก
ตอนนี้สั้นจัง ยังไม่หายคิดถึงเลย
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
เจ้าจันท์ยังคงน่ารักเสมอส่วนเจิ้นก็น่าสงสารต่อไปเรื่องนี้สินเชื่อเป็นพระเอกแน่เลยไม่ต้องเอาอกเอาใจแค่ทำตัวหอมๆนิ่มๆก็ชนะเจิ้นขาดลอย
-
เดี๋ยวคงมีคนอยากจะขโมยสินเชื่อของเจ้าจันทร์ เพื่อมาแลกกับหุ้นช่อฟ้า
-
จ้า...มูนนี่ไม่ขี้อวดเลย เอ็นดูแรง o13 o13 o13
-
เมื่อไหร่จันทร์จะเข้าใจอะไรจริงๆสักที เห็นแบบนี้ก็เอ็นดูแต่สงสารเจิ้นมาก ให้ทุกอย่างแล้วแต่น้องไม่รู้อะไรเลยยยย5555555555555555
-
ขำจันทร์ :jul3: :jul3: :jul3:
-
เด็กน้อยเอ้ยยยยย
-
ขนมนี่.. คือ ริงป๊อป ใช่ป่าวววมูนนี่
-
ส่วนในเรื่องแหวนของจันทร์นั้น.... :laugh:
-
เจิ้นหลอกถามนี่หว่า บอกแล้ว เจิ้นร้่ยสุดของเรื่อง 5555 น่าร๊ากกกก เจิ้นนน
-
55555555
จันทร์ลูกกกก นอกจากเอาตุ๊กตาไปแลกช่อฟ้าแล้ว ยังอยากกินแหวนไปอีก
เจิ้นกลุ้มมากไหมคะ? ทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ ปล่อยให้จันทร์มีชุดความคิดแบบนี้แหละเนอะ น่ารักดี ฮาาาาา
-
น่าเอ็นดูมูนนี่ :mew1:
-
สินเชื่อ แลกกับช่อฟ้า :ling1: :ling1: :ling1:
แหวนหมั้นของจันทร์ ขอแหวนเพชรเม็ดเท่าบ้าน
แถมกินได้ด้วย o22 o22 o22
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่น่าถามเรื่องแหวนเลยเจิ้น ทำ ๆ มาเหอะยังไงจันทร์ก็ไม่ปฏิเสธอยู่ละ
ถามแล้วกลายเป็นฮาเลย ฮ่า ๆ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
มูนนี่ความคิดดี :mew3:
-
สินเชื่อ แลก ช่อฟ้า.... ความรักชนะทุกสิ่ง 555
-
:mew4: :mew4:
ยอมใจในความใสของจันทร์ 5555 เจิ้นต้องไปหาโคตรเพชรมาใส่หัวแหวนละสิงานนี้
-
นี่สิ เพชรเม็ดโตของจริง
-
กะอมเพชรเป็นของว่างหรือไงจ๊ะหนู :hao6:
-
ริจะรักเด็ก ก็ตามความคิดเด็กให้ทันก็แล้วกันนะเจิ้นนะ
-
เพชรเม็ดเท่าบ้าน 555
-
555 แหวนแบบนี้มูนนี่คงต้องเปลี่ยนใหม่ทุกวันนะ เพราะคงกินหมด :laugh:
-
55555 ถ้าวันเเต่ง งอแงถามหาเเหวนแบบลูกอมจริงๆ ฮาครืนทั้งงาน
-
สนุกกกกกกกกกก
เจ้าจันทร์น่ารักกกกก คำพูด คำจา ความคิดคือใสมาก
แต่น้องช่างคิดและค่อนข้างมโนเก่ง
คิดว่าถ้าตั้งใจทำอะไรน้องคงทำได้ดีอะ เหมือนในสเปที่น้องทำอาหารเก่งขึ้นมากๆ
ถ้าเจิ้นไม่ได้เลี้ยงน้องมาแบบกระต่ายในหิน น้องคงช่วยงานธ.เจิ้นได้
คิดว่าอาจจะคล้ายพ่อกระต่าย555
รู้สึกชอบพ่อตองด้วยค่ะ แม้จะดูใจร้อนและรู้สึกว่า เอาแต่ใจจังน้าาา
แต่ก็ยังรู้สึกชอบอยู่ดี 5555
ตอนแรกเราว่าจะรออ่านตอนจบแล้ว
เพราะเวลาค้างเราก็ไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านจนจบอีก
อ่านงานคุณแบมมานาน เห็นได้ชัดเลยว่างานเขียนคุณโตขึ้น
ดีขึ้นเรื่อยๆๆๆๆ ตั้งแต่เรื่องฟ้าลั่นทำเราโอ้โหแล้ว
เจอกับดักพระจันทร์คือยิ่งชอบค่ะ ปริ่ม.. ชอบอารมณ์กับภาษามาก
ยิ่งตอนนี้มาเจอเจิ้น.. หาคำบรรยายไม่ถูกเลย
ปกติเราไบแอสเคะ แต่เรื่องนี้รักเจิ้น เอ็นดูน้องอะ5555
ตรงที่สลับมุมมองก็เขียนได้ดี
ไม่ติดภาษาหรืออารมณ์น้องมา
พออ่านแล้วเหมือนได้เห็นอีกด้านนึงจริงๆ :katai2-1:
-
จะน่ารักไปถึงไหนมูนนี่ของพี่
น้องก็ยังใสๆ เหมือนพูดคนละเรื่องกับเจิ้นอีกตามเคย เจิ้นไม่ต้องโทษใครนะ โทษตัวเองนั่นแหละที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้ รักเจิ้นรักเจ้าจันทร์น๊า รักไรท์เตอร์ด้วย มารอทุกวันเลยยยย
-
จันทร์เอ๊ยยยยยยยยยย
หนักใจแทนเจิ้น55555
-
จันทร์น่ำรักใสๆ
-
:pig4: :pig4:
-
ตลกอ่ะ น้องงงงง55555555555
-
:pig4:
แต่ชัดเจนมากนะว่าน้องไม่ได้คิดเรื่องแต่งกับคนอื่นเลย ขอช่อฟ้าเนี่ย :laugh:
-
โอ้โหหห ธนาคารแลกตุ๊กตากระต่ายยย แบบนี้ก็ได้เหรอคะมูนนี่ 55555555555
-
เอาเป็นว่าน้องก็เก็ทอยู่ใช่ม้าาว่าแต่งกับเจิ้น เห็นขอช่อฟ้า อิอิ
ชอบที่มูนนี่เป็นแบบนี้ น่ารักใส ๆ แบบที่เป็นแบบนี้จริง ๆ
ใครอยู่ด้วยก็ต้องมีความสุข กอดน้อง :กอด1:
-
เจ้าจันทร์เอ้ยยย น้องยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ จนตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจ
ต้องอาศัยการบอก การอธิบายเยอะขึ้น และให้เจ้าจันทร์ได้ทำ
ความเสียใจของน้องมันหนักหนามาก เปราะบางมาก
จริงๆ ไม่มีใครผิดนะ ที่เลี้ยงเจ้าจันทร์มาแบบนี้
แค่ลืมไปว่า น้องจะใช้ชีวิตยังไงถ้าต้องอยู่คนเดียว
คนปกติที่สุดคือคุณสุริยะค่ะ ต้องปล่อยเจ้าจันทร์ไปอยู่ด้วยบ่อยๆ นะ
เหมือนเจ้าจันทร์ได้ปลดปล่อยตัวเอง ออกจากกรอบ
ตลกเจ้าจันทร์ เถียงกันอยู่ดีๆ พอพูดเรื่องกัด ทำไมอยากรู้ 5555
พ่อได้เวลาอธิบายแล้ว และอย่างน้อยน้องก็พอเข้าใจ
เจิ้น เจ้าจันทร์รอไนท์แคร์หนักมาก เพราะเจิ้นป่วย
แต่เข้าใจว่า กลัวเจ้าจันทร์ป่วยไม่ใช่หรอคะ ถึงต้องให้หมอมาคุยด้วย
ถึงขั้นยอมจัดปาร์ตี้เพื่อให้เจ้าจันทร์ได้พบหมอ
เรื่องเจิ้นเรื่องใหญ่ ขนาดให้ทำแบบทดสอบ เจ้าจันทร์ยังทำได้
แต่สรุปแล้วเจิ้นป่วย เพราะเครียดกว่า คิดว่าน้องไม่รัก รักที่ให้ไม่พอ
เอาใจช่วยทุกคนค่ะ เพราะช่วงนี้พีคกันเหลือเกิน
-
เจิ้นเอากระต่ายหูยาวแลกกับช่อฟ้าเลยหรอ
เจ้ามูนนี่ช่างน่าฟัดจริงๆเชียว :impress2:
-
หนูจันทร์เป็นคนตลก น่ารักอ่ะ :pig4:
-
ในส่วนของแหวนนั้น...ยังไงดีคะเจิ้นน้องอยากอวด :m20:
-
เจ้าจันทร์หรือมาร์ชเมลโล่อ่ะลูก นุ่มนิ่มเหลือเกิน :m3:
-
เม็ดเท่าบ้าน เด็กจริงๆเจ้าจันทร์
-
อยู่กับจันทร์แล้วมีความสุข
-
น่ารักแท้เด็กน้อย
-
เรารักเจิ้นนะ
-
น้องจันทร์55555
-
ชอบสพี่ซัน มากกกก
อยากเห็นตอนพี่ซันเถียงกับลูกกระต่ายบ่อยๆ
-
ตลก #มูนนี่สายฮา
-
ฮาอะ ตลกจันทร์ :hao7:
-
555แหวนแบบนั้นอายุเท่าไรกันถึงจะทันต้อง20ปีขึ้นไปซินะ o13
ไม่รู้ตอนนี้มีขายอีกไหมตอนเด็กๆจำได้ว่าต้องแอบแม่กินเพราะแม่กลัวฟันผุเลยไม่ค่อยชอบใจนักเวลาเรากินลูกอมหรือของหวานแล้วไม่รีบแปรงฟัน
มีแม่เป็นหมอฟันชีวิตก็จะลำบากหน่อยๆแต่โตมามีแต่คนชมว่าฟันสวยนี่คือข้อดีของการมีแม่เป็นหมอฟัน555 :pig4:
-
พ่อคุณเอ้ยย เจิ้นจอมวางแผน
-
ถถถถ มูนนี่น้อยย
-
Chapter 29 Healing
เจิ้นนอนไม่หลับ...
สามคืนแล้วที่เจิ้นจะลุกออกไปกลางดึก ผมตื่นมาเข้าห้องน้ำแล้วไม่เจอเจิ้นในคืนแรก อีกสองคืนผมรู้สึกว่าเจิ้นลุกออกไป มันเป็นแบบนี้... ผมเดินหาเจิ้นรอบบ้านแล้วเจอเจิ้นยืนมองท้องฟ้าอยู่ด้านนอก ยืนนิ่งๆ มองไปไกลๆ จากนั้นก็เดินไปหยุดยืนที่สระว่ายน้ำ...เป็นชั่วโมงจนเกือบเช้าถึงกลับมานอน
การนอนไม่หลับเป็นรีแอคชั่นอย่างหนึ่งของสภาวะที่เจิ้นต้องเจอ เจิ้นเหมือนปกติทุกอย่างแต่คงเพราะเจิ้นไม่อยากให้ผมเป็นห่วง ผมคุยไลน์กับพี่หมอบ่อยๆ
การฆ่าตัวตายของผมเป็นแผลใจอันเหวอะหวะของเจิ้น...เจิ้นโทษตัวเองว่ารักผมไม่พอทำให้ผมตัดสินใจจะจากโลกนี้ไป เขาโทษว่าเป็นเพราะเขาไม่อาจทำให้ผมมั่นใจ...ก็เลยเลือกจะใจร้ายกับตัวเอง
ความคิดและการตัดสินใจชั่วขณะของผม...เป็นแค่....อาการตกใจอย่างหนัก แต่ผลกระทบที่เกิดกับเจิ้น...มันหนักหนาหว่า เจิ้นไม่ร้องไห้เหมือนผม เขายืนนิ่งท่ามกลางความมืดอันโดดเดี่ยว
ขั้นตอนการเยียวยาที่ผมพอจะทำได้คือต้องให้เจิ้นเชื่อว่าผมรับรู้ความรักของเจิ้น ซึ่งผมก็เชื่อว่าเจิ้นรักผมจริงๆมันไม่ยาก แค่ต้องใช้เวลา
ผมไม่อยากเสียเจิ้นไป ไม่อยากให้เจิ้นนอนไม่หลับ ขอบตาเจิ้นช่วงนี้ฉายความอ่อนล้า....พี่หมอบอกว่าอาจจะต้องกินยานอนหลับ
เจิ้นเคยกินยานอนหลับมาก่อนแต่มันก็นานมากแล้ว สมัยก่อนเจิ้นยังไม่ชินกับการทำงานก็ถึงกับเครียดจนต้องพึ่งยาตามที่คุณหมอแนะนำ แต่คราวนี้ไม่ใช่เรื่องงาน...เป็นเรื่องผม
“เจิ้น รักนะจุ้บๆ”
ผมทำนิ้วชี้กับนิ้วโป้งไขว่กันเป็นมินิฮาร์ทให้เจิ้นก่อนลงจากรถ เขาหัวเราะ หอมเหม่งผม บอกให้ผมตั้งใจเรียน...ผมพยายามหาวิธีบอกรักที่มันจะไม่ซ้ำจำเจๆ เดี๋ยวเจิ้นจะเคยชินกับมันจนไม่ค่อยใจเต้นตึกตัก
จริงๆก็ไม่รู้ว่าใจเจิ้นจะเต้นไหม แต่คนบอกรักอย่างผมหัวใจเต้นรัวมากเลย เขินง้ะ
การสอบมิดเทอมผ่านไปด้วยความบอบช้ำของผม อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เข้าหัวกลัวเกรดออกมาแล้วเจิ้นตกใจว่าผมเป็นคนหรือควายมาก ขนาดคิวช่วยติวให้ผมก็ว่ามัน...ทำไม่ค่อยได้เลย
ผมรู้ว่าตัวเองเรียนไม่เก่ง แต่ก็เลือกเรียนอะไรที่มันยากขนาดนี้เพราะเจิ้น...อยากจะทำงานกับเจิ้น อยากช่วยเจิ้น แต่ตอนนี้ยังช่วยตัวเองไม่ได้เลย ฮือออ ทำไมยากจังเลย
“เอาน่า เราก็ทำไม่ค่อยได้”
คิวพาผมไปกินไอติมชิดลมปลอบใจ
ช่วงสอบมันไม่มีเรียน พอตอนเช้าสอบเสร็จก็ว่าง...เราเลยไปกินไอติมแล้วคิวจะแวะไปส่ง แต่ผมต้องโทรไปขออนุญาตเจิ้นก่อนนะไม่งั้นลุงคนขับรถจะมารอ
ในห้างมีงานโชว์รถยี่ห้อเดียวกับเจิ้นอยู่ คิวบอกรุ่นเดียวกับเจิ้นราคาแพงมาก ผมไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอกเจิ้นขับอะไรผมก็นั่งด้วยหมด จนกระทั่งคิวเปิดโบรชัวร์ให้ดู...
บ้าไปแล้ว!!!! รถแคบขนาดสองที่นั่งกับเบาะเล็กๆด้านหลังที่ถ้าจะนั่งก็เบียดมากแบบนั้นราคาขนาดนี้ได้ยังไง ไม่แฟร์เลย!!!
“ราคานี้รถตู้ยังคุ้มกว่าเลยอ่ะคิว นั่งได้สองคนเอง อย่าซื้อเลย งกมากคนขาย”
คิวทำหน้าเอือมใส่ผม แต่ผมก็ยังบ่นต่อว่าเจิ้นเป็นเจ้าของธนาคารแท้ๆทำไมใช้รถไม่คุ้มเลย แถมไม่ค่อยจะขับอีก ตอนเช้ามาส่งผมก็รถเบนซ์ อันนี้เข้าใจได้เพราะมีฉากกั้นคนขับกับด้านหลังด้วย แต่เบาะหลังก็กว้างนะ โอยยเจิ้นทำแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย
“มันเป็นสปอร์ตคาร์ไงจันทร์ ขับเร็วมาก ทำความเร็วได้ดี เกาะถนน”
“....กรุงเทพมันเร็วได้ด้วยหรอ?”
คิวชะงักก่อนจะทำท่าอยากเขย่าหัวผม ก็มันจริงอ้ะ เจิ้นจะขับได้เร็วก็ต้องผ่านเขตกรุงเทพไปก่อนเหอะ ในกรุงเทพมันแปปติดๆ แปปๆติด จักรยานยังไวกว่าสปอร์ตคาร์อีกเหอะ
ผมมากินไอติมร้านประจำ คิวบ่นว่าผมกินไอติมโคตรแพง ลูกละสองร้อยกว่าบาท ผมก็ไม่รู้เหมือนกันเจิ้นพามากินแต่ร้านนี้เพราะร้านอื่นมันชอบเป็นรสชาติทั่วไปไม่ค่อยมีผลไม้เยอะๆ แล้วหลายร้านก็ชอบทำอะไรที่มีช็อคโกแลตซึ่งผมแพ้
เราเดินผ่านร้านผ้าพันคอที่ผมเคยมาซื้อให้น้องรหัส คิวดีดนิ้วแล้วหันมาหาผม
“เออ จำได้ช่วงก่อนมันมีข่าวเจิ้นซื้อผ้าพันคอได้ดาราคนหนึ่ง เป็นรูปแอบถ่ายมั้งอยู่ร้านนี้เลย เห็นแซวว่าเป็นผืนสีขาวลายทองๆ”
“เอ๋....”
ทำไมลายเดียวกับเจิ้นซื้อให้ผมเลยล่ะ แพร พิมพิลาหรอ...ก็เจิ้นไม่ยุ่งกับเขานี่
“ใครหรอ...”
“อริญ ชื่อประมาณนี้ สวยอยู่”
เจ้าหลุมดำจอมเขมือบขยับตัวอย่างขี้เกียจในอกผม....ถ้าเจิ้นอยู่ตรงนี้ผมคงจะรีบเข้าไปกอดแขนเจิ้นแล้วก็มองเขา เขาจะได้รู้ว่าหึง
จะดึงให้แขนหลุดเลย!
ผมกับคิวเดินเล่นไปจนเกือบบ่ายเจิ้นก็มา เจิ้นจะเลี้ยงข้าวผมกับคิวเลยยังไม่ได้กินอะไรนอกจากไอติม เจิ้นเลือกร้านอาหารฝรั่งที่นานๆครั้งเราจะกิน คิวกินอะไรก็ได้ก็เลยไม่มีปัญหา เจิ้นสั่งแลมป์ให้ตัวเอง แล้วพาสต้าซอสครีมกุ้งให้ผม แล้วก็พีชปั่น
“ซุปเห็ดด้วยครับ ขอก่อนอันอื่น เดี๋ยวจันทร์กินซุปก่อนกินไอติมมามันเย็นท้องจะปวดท้อง”
“อื้อ”
เจิ้นให้กินอะไรผมก็กินหมดแหละ
ผมเริ่มฟ้องเจิ้นเรื่องสอบที่ยากมากจนทำแทบไม่ได้ คิวบอกผมปลงตกไปเอง อย่าเพิ่งคิดมากจนกว่าผลสอบจะออก เจิ้นไม่พูดอะไรแค่จับหัวผมโยกไปมา
“อย่าคิดมาก เดี๋ยวผมร่วงอีก”
“งื้ออ ตอนนี้ร่วงน้อยลงแล้ว”
“จะได้เลิกใส่หมวกคู่กันสักที ใส่หมวกจนผมจะร่วงตามละ”
“เพื่อนกันต้องผมร่วงไปด้วยกันดิ”
เจิ้นหลุดขำออกมา ผมคิดว่าเจิ้นน่าจะเลิกไม่ชอบคิวแล้ว อันที่จริงก็ไม่แน่ใจว่าเขาไม่ชอบกันไหมแต่ชวนคิวมาปาร์ตี้ มากินข้าวด้วยแบบนี้เจิ้นน่าจะโอเค แล้วคิวก็ดูหายเกร็ง
ก่อนแยกกันเจิ้นให้บัตรสมาชิกร้านต่างๆที่ทำโปรโมชั่นกับธนาคารให้คิวไปหนึ่งชุด เป็นของกำนัลให้ลูกค้าอย่างหนึ่งของช่อฟ้า บัตรสมาชิกจะสกรีนลายจากธนาคารเป็นลิมิเต็ดอิดิชั่นสำหรับคนชอบสะสม
“ทำไมไม่ให้จันทร์บ้างอ่ะ”
“เคยจ่ายเงินเองด้วยหรอ?”
เราเดินผ่านร้านผ้าพันคออีกครั้งเพราะที่จอดรถพิเศษอยู่ชั้นนี้ ผมรีบคว้าหมับที่แขนเจิ้นแล้วดึงๆๆๆ เจิ้นก้มมามองผมเลิกคิ้วงงๆ
“หึงนะ...ยิ้มอะไร หึงอยู่นะ จันทร์จริงจังด้วย เนี่ยเจ้าหลุมดำมันกัดจันทร์ด้วย”
“ไหน...หึงอะไรพี่ครับมูนนี่ อย่าบอกนะว่าหึงที่พี่ให้บัตรคิว?”
เจิ้นดึงแขนเอาจากอ้อมแขนผมแล้วสอดเข้ามาโอบเอวแทน
“ใครจะไปหึงอันนั่นเล่า ก็คิวบอกเคยเห็นข่าวว่าเจิ้นซื้อผ้าพันคอร้านนี้ให้คนชื่ออริญ...มีรูปด้วย ลายเดียวกับจันทร์ด้วย”
เจิ้นทำหน้านึกแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“จำได้ไหม...วันที่เรามาซื้อของให้น้องรหัสจันทร์ แล้วจันทร์ไปเข้าห้องน้ำให้พี่รอตรงนี้ เขามาทักเห็นพี่ถือผืนของจันทร์...ก็เลยซื้อไปอีกผืนลายเดียวกัน ก็แค่นั้นเอง”
“ไม่มีอะไรแน่นะ”
“คิ้วขมวดแล้ว...พี่จะไปมีอะไรกับใครได้ยังไงล่ะ มูนนี่ของพี่อยู่นี่ทั้งคน”
เจ้าหลุมดำกลับไปนอนหลับสนิท แต่หัวใจผมกลับเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา ทำไมเขินจังก็ไม่รู้ เขินเยอะแยะไปหมดเลย แต่ดีใจเยอะกว่า
“เจิ้นก็เป็นของจันทร์ ยึดแล้ว ไม่คืนให้ปู่ด้วยด้วย”
ผมพยายามเพิ่มความสุขให้กับเจิ้น สังเกตว่าเจิ้นจะชอบให้ผมเข้าครัวทำกับข้าวถึงฝีมือแปดสิบเปอร์เซ็นจะเป็นคุณป้าแม่บ้านก็เถอะ แต่เจิ้นจะชมว่าผมมีความพยายามและเก่งมาก เขาจะกินได้เยอะ
คุณป้าแม่บ้านบอกว่าเจิ้นทานน้อยช่วงนี้ ผมเลยพยายามจะทำกับข้าวให้เจิ้นบ่อยๆ ตอนกลางวันก็จะโทรมาหาบังคับให้เจิ้นกินเยอะๆ แทบจะทุกเย็นถ้าเป็นไปได้ก็จะเข้าครัว เปลี่ยนเมนูไปเรื่อยๆ สถิติการกินของเจิ้นเริ่มมากขึ้นจนคุณป้าแม่บ้านพอใจ
แล้วผมกัหัดชงสมูทตี้ปั่น เอาผลไม้สดหอมๆที่เจิ้นชอบมาทำ ไม่ต้องใส่น้ำเชื่อมหรืออะไรที่เพิ่มความหวานเลยเพราะเจิ้นไม่กินหวาน มันก็เลยง่าย เหลือแต่น้ำแข็งนี่ล่ะที่ยาก บางวันก็ละเอียด บางวันก็เป็นก้อนจนเจิ้นเคี้ยวกรุบๆ
แล้วก็หัดทำเยลลี่เมลอน คุณป้าแม่บ้านคว้านลูกเมลอนตรงกลางออกให้ผมใส่เยลลี่รสผลไม้รวม เอาแช่ตู้เย็นจนเยลลี่นุ่มหนึบหนับแล้วก็ผ่าออกมาเป็นซีกๆจะได้ทั้งเนื้อเมลอนและเยลลี่หอมๆ
ผมว่า...ผมมีความสุขกับการทำกับข้าวมากเลย ถึงจะยังจับอะไรไม่คล่องแต่คิดว่าผมอยากจะพัฒนาตัวเองขึ้นไปอีก หรือผมจะเพิ่งค้นพ้บตัวเองว่าชอบทำอาหาร?
“อยากเปลี่ยนไปเรียนสาขาอาหารไหม?”
เจิ้นถาม...แต่ผมก็ลังเล ถ้าไปเรียนทำอาหารผมก็ต้องเริ่มใหม่ ซิ่วใหม่ แล้วก็ความตั้งใจที่จะช่วยงานเจิ้นก็ต้องพับเก็บลงไป แต่ก็อยากเรียน...
“จันทร์...ไม่แน่ใจ”
“งั้นลงเป็นคอร์สวันเสาร์อาทิตย์แทน? ให้ครูมาสอนที่นี่ก็ได้ คุณป้าจะได้ช่วยดูด้วย”
“อื้อ เอาแบบนั้นก็ได้ เย้ เจิ้นอยากกินอะไรจันทร์จะเรียนอันแรกเลย”
“อยากกิน...นม”
“งั้นจันทร์ออกไปเอา...อ้ะ...”
นมที่เจิ้นอยากกิน....มันนมผม....ฟันคมของเจิ้น ปากของเจิ้น..... ดูดแรงขนาดนั้นมันก็ไม่มีนมออกมาหรอกนะ... แต่เจิ้นก็ไม่สนใจ....ดูดจนผมหมดแรง กัดจนผมหายใจไม่ออก จมน้ำ...และล่องลอย
คนนะไม่ใช่ของกิน!!
พ่อเห็นด้วยที่ผมจะเรียนทำอาหารเพิ่ม คุณปู่ก็ยิ่งเห็นด้วยกลายเป็นว่าเจิ้นไม่ต้องจัดการอะไรเพราะคุณแม่เจิ้นจะมาสอนเอง แค่ต้องพาผมไปส่งที่บ้านใหญ่ แม่ครัวที่บ้านใหญ่มีหลายคนที่จะช่วยเหลือสกิลการทำอาหารของผมให้อัพเลเวลอย่างว่องไว
คุณแม่เจิ้นดีใจมากที่ได้สอนผมทำกับข้าว คุณแม่บอกอยากสอนให้ลูกสาวมานานแล้วแต่มีแค่เจิ้นคนเดียวเพราะคุณแม่มีลูกยาก เจิ้นก็ไม่เคยอยากทำอาหาร...ผมนึกภาพเจิ้นทำกับข้าวไม่ออกเหมือนกัน
เราหัดทำอย่างง่ายๆก่อนพวกผัดที่ไม่ต้องใส่เครื่องเยอะ แกงจืดใส่เห็ดหอม แล้วก็ทำขนมหวานกัน ผมช่วยปั้นเม็ดบัวลอยกลมๆ แอบทำวงรีๆบ้าง รูปอื่นบ้าง เหมือนปั้นดินน้ำมันแต่นุ่มนิ่มกว่า
“ปั้นรูปอะไรคะลูกจันทร์”
“อันนี้รูปดาวให้เจิ้น ทำไมดาวจันทร์เบี้ยวๆจัง”
“สวยแล้วจ้ะ มาต้มบัวลอยกัน”
มื้อเย็นทุกคนชมผมจนตัวลอย พอถึงตอนของหวานลงคุณแม่ก็บอกว่าผมปั้นเม็ดบัวลอยรูปดาวให้เจิ้นด้วย แต่ปรากฏเจ้าดาวดันไปอยู่ในถ้วยพ่อผม พ่อรีบตักเข้าปากจนเจิ้นถลึงตาใส่
พ่อกับเจิ้นช่วงนี้เหมือนจะสู้กัน แต่สู้กันแย่งบัวลอยมันก็แปลกๆ ชอบจ้องหน้ากันแล้วยิ้มชั่วร้าย คุณแม่บอกว่าเจิ้นกับพ่อผมเป็นแบบนี้มานานแล้ว เพราะวัยไม่ห่างกันมากก็เลยเป็นเพื่อนเล่นกันมา...พ่อผมอายุสิบสามเก้า เจิ้นยี่สิบเก้า ส่วนผมสิบเก้า...อายุเราเรียงกันสิบยี่สิบสามสิบแบบนี้ มันก็ตลกๆดี
พ่อกับเจิ้นเล่นด้วยกัน....เขาเล่นอะไรกันหรอ?
“อย่ารู้เลย สองคนนี้ชอบเล่นอะไรแผลงๆ ปู่ล่ะปวดหัว โชคดีนะจันทร์ไม่ได้นิสัยพวกนี้มา ไม่งั้นปู่จะไม่กลับมาไทยแล้ว”
แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าพ่อกับเจิ้นสนิทกัน...เป็นความสัมพันธ์แบบสนิทแต่ก็สู้กัน ทะเลาะแต่ก็รักกัน งงจังเลยอ่ะ
ลุงหยางปรากฏตัวในวันอาทิตย์ที่ผมสัญญากับพ่อไว้ว่าจะเจอลุงอาทิตย์ละหนึ่งวัน ลุงพาผมกับพ่อไปเดินห้าง เราแค่กินข้าวกันตามปกติแล้วก็ซื้อของในซูเปอร์ ลุงหยางเข็นรถตามพ่อที่เลือกซื้อนั่นนี่โน่นแบบพิถีพิถันมาก ส่วนลุงก็ชวนผมเลือกขนม แล้วพ่อก็ด่า แล้วก็หยิบออก แล้วลุงก็หยิบใหม่
“ดุชิบหาย จะให้กินแต่ไอ้คุ้กกี้ธัญพืชนี่หรือไง? มันต้องขนมแกล้มเบียร์ใช่ไหม?”
“ผมชอบกินคุ้กกี้ธัญพืช”
ลุงถลึงตาใส่แล้วว่าผมเป็นกระต่ายกินแต่ผักเลยเตี้ย ส่วนพ่อก็เป็นหัวหน้ากองกำลังเท้าปุย ผมสงสัยว่าจริงๆแล้วใครกันแน่ที่ชอบกระต่าย พ่อไม่เห็นพูดถึงกระต่ายมีแต่ลุงนั่นแหละ...ผมว่าลุงหยางเป็นแฟนคลับกระต่ายตัวจริงแหงๆ
สุดท้ายลุงหยางก็ชนะในสงครามขนม เพราะถ้าพ่อไม่ยอมลุงจะกัดหูพ่อตรงนี้เลย ผมรู้สึกว่าลุงจะทำจริงแน่ๆเพราะพ่อหน้าแดงไปถึงหู อาการหน้าแดงคืออาการเขิน... มันดูออกชัดมากกกกกกกกก
พ่อเขินลุงหยาง...ฮึ่ยหงุดหงิด
“นี่เจ้าลูกกระต่าย กินเบียร์ไหม? หรือชอบไวน์”
“ไวน์ เอาหอมๆ”
ผมจิบได้บ้างนิดหน่อย แก้วเดียวก็พอแล้ว เจิ้นชอบจิบไวน์เวลากินอาหารฝรั่ง หรือบางทีอารมณ์ดีๆก็จิบไวน์เหมือนกัน แต่ผมนิดเดียวก็พอ
“งั้นขวดนี้แล้วกัน”
“คุณสุริยะ คุณชวนลูกผมทำอะไร?”
“ชวนจิบไวน์ อย่าดุดิตอง ลูกตองโตแล้วนะ จิบไวน์แค่นี้ใช่ไหมไอ้ลูกกระต่าย”
ผมพยักหน้าหงึกๆ ไม่ได้อยากจิบไวน์นะแต่พอลุงบอกผมโตแล้วผมก็รู้สึกว่าการโตแล้วมันสามารถทำอะไรได้มากขึ้นอ่ะ การจิบไวน์ก็น่าจะเหมารวมในแพคเกจ “โตแล้ว” ของผมด้วย
ตอนเย็นพ่อสั่งอาหารฝรั่งมาเพราะผมกับลุงหยางจะดื่มไวน์กัน พ่อผมไม่ได้ทำกับข้าวอร่อยนักหรอก ลุงหยางบอกซื้อกินเถอะถ้าไม่อยากตาย คนที่ทำกับข้าวอร่อยคือแม่... ผมยังคุยกับแม่บ่อยๆนะแม่อยากเจอผม แต่...ผมก็ไม่อยากให้พ่อเป็นอันตรายเลยปฏิเสธไป หลายครั้งผมก็อยากถามแม่ว่าแม่รักผมจริงๆใช่ไหมแต่ก็ไม่กล้า...
ลุงหยางรินไวน์ให้ผมกับพ่อ พ่อสั่งให้ผมดื่มได้แค่แก้วเดียวเพราะคุยกับเจิ้นแล้วเจิ้นให้ลิมิตไม่เกินนั้นแล้วจะมารับตอนทุ่มครึ่งด้วย
แต่พอพ่อเผลอลุงก็รินให้อีก แล้วไวน์อันนี้ก็หอมมาก นุ่มลิ้นจนผมขอแก้วที่สามตอนพ่อไปเข้าห้องน้ำ ลุงหยางหัวเราะชอบใจว่าผมเป็นลูกกระต่ายขี้เมา
“ลุงก็เป็นพระอาทิตย์ขี้เมา!”
“ใครกันแน่ ดื่มไปอย่าพูดมาก นานๆทีจะได้ดื่มต้องเอาให้คุ้ม”
“อื้อ อร่อยจัง”
ผมว่ามันเกินจิบไวน์...ตอนนี้ผมดื่มแบบแก้วต่อแก้วจนเริ่มมึน ลุงหยางพูดอะไรไม่รู้ผมหัวเราะอย่างเดียว ขำสารพัดสารเพ แม้แต่ตอนพ่อโวยวายผมก็ยังขำ
ตอนเจิ้นมาผมก็ยังหัวเราะ แต่ไวน์หายไปแล้ว ผมพยายามขอเจิ้นดื่มต่อแต่เขาบอกให้ไปดื่มที่บ้าน ลุงหยางบอกว่าค่อยมาดื่มใหม่ ผมเลยบังคับลุงเกี่ยวก้อยว่าจะซื้อให้ผมอีก
ผมหัวเราะไปตลอดทางจนถึงช่อฟ้า ร่างกายร้อนผ่าวแม้แต่ตอนที่เจิ้นเช็ดตัวให้ มันวูบวาบไปหมดแล้วผมก็อยากให้เจิ้นกัด...อยู่ดีๆก็อยากให้เจิ้นไนท์แคร์
“เจิ้น....กัดจันทร์ที”
เจิ้นกัดผมจนเหนื่อย...ผมเริ่มเคยชินกับการที่มีนิ้วเข้ามาอยู่ในร่างกาย และการถูกเจิ้นรดน้ำจนเต็มหน้าไปหมด ผมชอบเสียงครางต่ำของเจิ้น....ผมยาวที่หล่นลงมา ร่างกายที่เปล่าเปลือยบนตัวผม
จนผมรู้สึก...ว่าอยากได้มากกว่านี้ แต่ไม่รู้ว่าที่อยากได้มันคืออะไร
ผมชวนเจิ้นไปเดินนิทรรศการอาหารจากญี่ปุ่นด้วยกัน ผมตั้งใจมากว่าจะต้องไปให้ได้เพราะเขามีคอร์สสอนทำอาหารญี่ปุ่นมาจัดบูทด้วย ผมชวนคุณแม่กับคุณป้าแม่บ้านไปด้วยกัน เจิ้นเลยให้เอารถตู้ไปไม่ต้องขับเอง ผมชอบเวลาเจิ้นออกมาข้างนอกกับคุณแม่มาก เพราะเจิ้นจะถือกระเป๋าให้คุณแม่ตลอด เจิ้นไม่ค่อยแสดงความรักกับครอบครัวเท่าไหร่แต่จะเป็นการใส่ใจเล็กๆน้อยๆมากกว่า แล้วก็เดินจูงมือกัน ส่วนผมก็เดินข้างคุณป้าแม่บ้านช่วยกันรับโบรชัวร์แล้วก็เข้าแถวชิมขนม
“ลูกจันทร์ได้คอร์สเรียนยังคะ แม่เห็นกินจนแก้มป่อง”
“ง่ะ..”
ผมรีบงับเมลอนปังเข้าปากจนหมด ขนมญี่ปุ่นอร่อยมากแล้วเจิ้นก็ตามใจให้ผมซื้อเยอะแยะไปหมดเลย คุณแม่ก็ชอบซื้อ สุดท้ายผมก็ไม่ได้สนใจคอร์สเรียน...เพราะคุณแม่บอกคอร์สไม่ค่อยน่าสนใจ ไว้ค่อยหาเชฟจากโรงแรมที่เขารับสอนดีกว่า คุณแม่ถนัดอาหารไทยกับอาหารจีนแล้วก็พวกขนม แต่ผมสนใจอาหารญี่ปุ่นก็เลยต้องหาครูกัน
ตอนเย็นเราไปกินข้าวที่บ้านคุณพ่อคุณแม่เจิ้นกัน คุณแม่เจิ้นสอนผมนึ่งขนมจีบ ขนมจีบตามร้านจะลูกเล็ก แต่ถ้าเราทำเองเราก็ทำไซส์ใหญ่ๆ แถมใส่กุ้งกรอบๆได้ทั้งตัว
เจิ้นนั่งเล่นหมากล้อมกับคุณพ่อที่ชั้นบน บ้านคุณพ่อคุณแม่เจิ้นเป็นบ้านจัดสรรในโครงการค่อนข้างใหญ่ สองชั้นในพื้นที่ร้อยห้าสิบตารางวา ห้าห้องนอน แต่ไม่ได้ทำเป็นห้องนอนทั้งหมด มีห้องทำงาน ห้องงานฝีมือของคุณแม่ ห้องพักผ่อนของครอบครัวที่เจิ้นกับคุณพ่อเล่นหมากล้อมกัน
“ลูกจันทร์ชอบปลูกดอกไม้ไหมลูก?”
“ไม่เคยปลูกครับ..แหะๆ”
“ลองปลูกดูไหมจ๊ะ ช่วยให้ผ่อนคลายด้วยนะ ดอกไม้สวยๆก็ทำให้สดชื่น นี่ก็ชอบให้พ่อเขาเอาไปใส่แจกันที่โต๊ะทำงาน เวสาเห็นจะได้รู้ตัวว่าต้องรีบกลับบ้าน ฮึ่ม”
คุณแม่ทำหน้าจริงจังจนผมขำ ผมว่าคุณพ่อเจิ้นรักคุณแม่มากเลย ปู่บอกว่าโชคดีที่แม่เจิ้นรักผู้ชายคนนี้ จะกี่ปีๆก็รักแม่มั่นคง แถมยังกลับบ้านตรงเวลา
แล้วเจิ้นจะรักใครสักคนไปตลอดชีวิตแบบคุณพ่อเหมือนกันไหม?
ความคิดว่าเจิ้นจะรักใครสักคนทำให้มือผมชะงัก เจ้าไส้ขนมจีบถูกบีบจนกุ้งทะลักออกมา....เจ้าหลุมดำขยับเขยื้อนตัวหาวนิดหน่อย...ทำไมแค่คิดเองนะ แค่สมมมุติเอง...ทำไมมันก็รู้สึกแย่แล้ว
“ถอนหายใจอะไรคะลูก อุ้ยกุ้งหลุดออกมาแล้ว”
“ผม...ง่ะ คิดอะไรนิดหน่อยครับ”
“ไหน เล่าให้ฟังได้นะคะ เรื่องลูกชายผมยาวของแม่หรือเปล่า?”
“เอ๋...ดูออกด้วยหรอ ง่ะ...”
“คิกๆ ลูกจันทร์ไม่สบายใจเรื่องไหน เดี๋ยวคุณแม่ช่วยคิดค่ะ”
“ก็....แค่คิดว่าเจิ้นจะรักใครสักคนแบบที่คุณพ่อรักคุณแม่หรือเปล่า”
“เรื่องนี้ต้องให้พี่เขาพิสูจน์ตัวเอง คำพูดใครๆก็พูดได้ แต่ระยะเวลายาวนานต่างหากที่จะพิสูจน์ว่าเขารักเราจริงไหม....ลูกจันทร์ค่อยๆสังเกตความรักของพี่เขาไปเรื่อยๆก็จะเข้าใจเอง”
“หา เง้อ ทำไมต้องผมล่ะ”
“แล้วลูกจันทร์ไม่อยากอยู่กับพี่เขาแล้วหรอลูก?”
“ไม่ใช่นะครับ ผมอยากอยู่กับเจิ้น”
“นั่นไงก็ต้องพิสูจน์ตัวเองเหมือนกันนะว่าอยากอยู่กับเจิ้นจริงๆไหม ไม่ใช่ปีหน้าเบื่อลูกชายแม่แล้ว เจิ้นยิ่งน่าเบื่ออยู่ด้วย”
“เจิ้นไม่ได้น่าเบื่อนะครับ”
ผมพยายามปกป้องเจิ้นสุดๆ แต่คุณแม่กลับหัวเราะคิกคัก
“งั้นคงมีแต่จันทร์ที่จะอยู่กับพี่เขาได้แล้วล่ะ ขนาดพ่อกับแม่ยังหนีเจิ้นกันเลย จันทร์ดูแลพี่เขาหน่อยนะลูก..ไม่มีใครคบแล้ว น่าสงสาร”
เจิ้นไม่มีใครครบแล้ว?
หรือว่าที่เจิ้นไม่ค่อยพาเพื่อนมาเพราะจริงๆแล้วไม่มีเพื่อน?
พวกเพื่อนสนิทของเจิ้นก็เลิกสนิทแล้วเลยแบบเป็นแค่นานๆมานัดเจอกันสักที เรื่องเพื่อนอาจจะเป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เจิ้นเครียด เจิ้นคงไม่กล้าบอกใครว่าเพื่อนเลิกคบ...
ทะ ทำไมล่ะ? ทำไมเจิ้นต้องไม่มีคนคบด้วย หรือเพราะเจิ้นนิสัยไม่ดี ไม่จริงนะ เจิ้นออกจะนิสัยดี หรือเพราะความบ้างานของเจิ้นทำให้ไม่มีเวลาให้เพื่อนๆ
หรืออีกเหตุผลหนึ่งคือผมงอแงเจิ้นก็เลยต้องมาอยู่กับผมอดใช้เวลากับเพื่อนๆ เพื่อนๆก็เลยเลิกคบ... หรือจะเรื่องเงิน? แบบว่าเจิ้นไม่ให้เพื่อนยืมเงิน
“ขมวดคิ้วอะไรตั้งแต่อยู่บ้านแม่แล้ว คิดมากอะไรอีกหืม?”
“เจิ้น...ทำไมไม่มีคนคบเจิ้นล่ะ”
“หืม?”
“ก็คุณแม่บอกว่าเจิ้นไม่มีคนคบแล้วให้จันทร์ช่วยดูแลเจิ้นด้วย จันทร์ก็สังเกตว่าเจิ้นไม่ค่อยชวนเพื่อนมาที่ช่อฟ้าเลย นานๆทีถึงมาเลยคิดว่า...เพื่อนอาจจะเลิกคบเจิ้นแล้วหรือเปล่า ไม่ได้นะเจิ้น เจิ้นต้องเปิดอกคุยกับเพื่อนนะ ลูกผู้ชายต้องพูดกันตรงๆ แมนๆคุยกัน ไม่งั้นแก่ไปเป็นคนตาไม่มีสมาคมคนแก่ให้อยู่นะ”
“เป็นห่วงพี่หรอมูนนี่?”
เจิ้นขำ...ขำอะไรเล่า คนเขาจริงจังมามูนน่งมูนนี่ ตอนนี้ไม่ได้ไม่ขำนะ เจิ้นกำลังมีปัญหาในการเข้าสังคม อาการแปลกแยกจากสังคมเป็นอาการหนึ่งของคนเป็นโรคซึมเศร้าด้วย ไม่โอเคเลย
“เจิ้นต้องไปปาร์ตี้!”
“ปาร์ตี้? เช่น?”
“ก็แบบไปผับ กินเหล้ากับเพื่อน กินข้าวกับเพื่อน เดินเที่ยวกับเพื่อน เล่าเรื่องผีกัน เล่นไพ่ ไปนอนบ้านเพื่อนไง แบบที่จันทร์ทำอ้ะ”
“ถ้าพี่ไปนอนบ้านเพื่อน...แล้วจันทร์จะนอนกับใคร”
“ก็....จันทร์จะอดทนคืนหนึ่งก็ได้ หรือไม่ก็....พาจันทร์ไปนอนด้วย”
ปากเล็กเจื้อยแจ้วอย่างนั้นอย่างนี้ทั้งขำทั้งเอ็นดู เจิ้นไม่ได้แยกตัวจากเพื่อนแต่เพราะเพื่อนแต่ละคนมันไม่น่าไว้ใจจนเลิกชวนปนบังคับไม่ให้มาหาที่ช่อฟ้า เพราะชอบมาแกล้งเจ้าจันทร์แล้วคนโดนแกล้งก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แล้วเจ้าจันทร์ก็เป็นคนพูดจาเจื้อยแจ้วแบบนี้...ใครๆก็อยากคุยด้วย ปาร์ตี้ล่าสุดก็มีแต่คนแกล้งแหย่ซื้อของขวัญให้น้องกันเป็นแถวเพื่อยั่วโมโหเขา
แล้วนี่จะให้พาไปนอนบ้านเพื่อนด้วยอีก...ฝันไปเถอะมูนนี่ นอกจากเข้าค่ายอย่าหวังจะได้ไปนอนบ้านคนอื่น
วิธีการกระชับสัมพันธ์หน่อมแน้มชวนหัวเราะถูกนำเสนออย่างจริงจังจนอยากจะเซ็นต์อนุมัติให้ทั้งหมด ผู้ชายอายุจะสามสิบให้ไปนอนบ้านกันแล้วเล่าเรื่องผี...มีการไล่ไปกินเหล้า เดี๋ยวคนเสนอก็งอแงเองถ้าไปจริงๆ
“พี่ซ้อมกระชับสัมพันธ์กับจันทร์ก่อนได้ไหม?”
“กับจันทร์หรอ?”
“ใช่ จะได้ฝึกไว้ก่อนพอไปกระชับสัมพันธ์กับเพื่อนๆจะได้ไม่อายเขา”
“อื้อ! งั้นเริ่มจากอะไรดีล่ะ เล่นไพ่ เล่าเรื่องผี กินเหล้า....หรือว่า...”
“นอนด้วยกัน”
แขนแกร่งโอบเอวคนตัวเล็กเดินเข้าห้องนอน ปล่อยคนเชี่ยวชาญการนอนบ้านเพื่อนพูดไปเรื่อยเปื่อย ยิ่งฟังก็ยิ่งขำ ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก...จนอยากรังแก
“งื้อ....ไปนอนบ้านเพื่อนเขาไม่ไนท์แคร์นะ! อันนี้ของจันทร์คนเดียว”
“ก็ตอนนี้นอนกับจันทร์...ไหน...พี่กัดตรงไหนก่อนดี?”
ปลายจมูกแตะสัมผัสไปตามผิวขาวนุ่มหอมกลิ่นนม...คนโดนไนท์แคร์จนเหนื่อยครางประท้วงการรบกวน เสียงเล็กบ่นงุ้งงิ้งฟังชัดบ้างไม่ชัดบ้าง
“เจิ้น..”
“หืม?”
“ถ้าไนท์แคร์แล้วเจิ้นนอนหลับ...ไนท์แคร์จันทร์บ่อยๆก็ได้นะ...จันทร์อยากให้เจิ้นนอนหลับฝันดี”
ปลายจมูกที่กำลังหอมหัวไหล่เนียนชะงัก...การลุกออกไปกลางดึกทั้งที่คิดว่าอีกฝ่ายหลับแล้วกลับโดนจับได้ จะมีก็แต่คืนที่ได้สัมผัสกันเช่นนี้ที่พอจะทำให้เหนื่อยล้าและหลับลงได้บ้าง...มูนนี่ของเขาสังเกตเห็น
“พี่ทำจันทร์กังวลหรือเปล่า?”
“จันทร์เป็นห่วง ไม่กังวล แต่...ห่วงนะ”
แขนแกร่งกระชับร่างอีกคนมากอดแน่น ไม่รู้ทำไมถึงรักพระจันทร์กลิ่นนมได้มากขนาดนี้ คงเพราะพระจันทร์ของเขาน่ารัก...
“งั้น...พี่ไนท์แคร์วันเว้นวันเลยนะ?”
เสียงประท้วงเล็กๆตะแง้วๆบ่นแล้วบ่นอีกว่าเหนื่อยหนาสาหัส แค่สามวันเว้นสามวันยังพอไหวถ้าวันเว้นวันคงไม่ต้องทำมาหากินอะไรแล้ว...
ก็จะทำมาหากินไปทำไมล่ะ...เงินทุกวันนี้ก็ใช้ไม่หมดแล้วศศิมณฑล
========================
ตอนนี้ไม่ดราม่าแล้ววว แถมมูนนี่พยายามช่วยเจิ้นสุดๆ โตขึ้นอีกนิดละมีชวนลุงหยางเมาด้วย 5555+
เรามีแพลนจะแจกตุ๊กตากระต่ายสำหรับคนอ่านในปกครอง 1 รางวัล ตอนนี้กำลังหาซื้อนะคะ ขอเช็คกระแสก่อนว่าคนอ่านเยอะไหม เพราะกะจะเอาตัวใหญ่ 555+ กลัวซื้อมาละแป้กไม่มีใครร่วมเล่นกิจกรรม ฮืออออ อาจจะลดไซส์ตามความเหมาะสมและตามแต้มบุญว่าจะหาซื้อได้ไหม แหะๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้ะ
-
รอร่วมสนุกอยู่นะคะ ขอเป็นกระต่ายกลิ่นนมได้ป่าว :กอด1: ชอบความจ้อไม่หยุดของเจ้าจันทร์ และความเป็นคู่กัดน้าตองกับหลานเจิ้น :laugh: น้องเริ่มจะโตแล้ว รู้ตัวว่าชอบอะไรและทำอะไรได้ดีเพื่อเจิ้น คือความน่ารักใสๆ ของน้อง แต่อาการอยากถูกกัดนี่รู้สึกจะหนักขึ้นกว่าเดิมหลายจุดนะคะ :interest:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
มูนนี่หนูใจกล้ามากนะค่ะ ขอเจิ้นไนท์แคร์บ่อยๆ :oo1:
รอตอนต่อไปนะค่ะ :L2:
-
ทีมเจิ้น
-
เอาใจช่วยให้เจื้นก้าวผ่านเจ้าหลุมดำในใจที่กำลังกัดกินตัวเองได้อย่างสมกับเป็นเจิ้น มูนนี่เด็กดีเป็นกำลังใจที่น่าเอ็นดูมากกก :mew1: :mew1:
ถ้าเรามีที่ยึดเหนี่ยว พักพิงทางใจอย่างมูนนี่คงเป็นอะไรที่สบายใจได้เลยว่าทุกอย่างมันต้องดีขึ้น :man1: :man1:
-
มูนนี่สมเป็นกระต่าย ตื่นตูมง่ายมาก แถมเป็นตุเป็นตะอีกต่างหาก 55555 หวังว่ามูนนี่จะเรียนรู้ได้ไวๆ
-
เมื่อไหร่จันทร์จะ20 :laugh:
-
เจ้าจันทร์น่ารักจังเลยลู้กกกกกกกก อยู่ด้วยกันเรื่อยๆแบบนี้มุ้งมิ้งๆดีจริงๆ :katai2-1:
-
เดี๋ยวๆๆๆ "ถูกเจิ้นรดน้ำจนเต็มหน้า" คืออะไร เจิ้นน ชั้นจะฟ้องพ่อตอง เอาฝักบัวรดหน้าน้องทำไม เดี๋ยวน้องเป็นหวัด
-
เอ็นดูความพยายามของเจ้าจันทร์
-
หึหึ น่ารักได้อีดน้องจันทร์
-
มูนนี่น้อย ค่อยๆเติบโต
เมาเหล้าเป็นแล้ว
หึงก็เป็นแล้ว
อยากกว่าไนท์แคร์ก็เป็นเจ้าค่าาาาาา
อดทนอีกนิสสสนะเจิ้น
-
:mew1:
-
จันทร์น่ารัก น่าเอ็นดูตลอดเลย
ดูเหมือนทุกคนพยายามจะอธิบายให้จันทร์เข้าใจนะ ว่าตัวเองกับเจิ้นต้องอยู่ในสถานะไหน แต่น้องยังไม่เข้าใจ แถมยังคิดไปไกลเป็นเจิ้นกับคนอื่นอีกต่างหาก เจิ้นเค้ารักหนูจะแย่แล้วลูกกกก
-
เขินน้อง เจิ้นรดน้ำที่หน้าน้องด้วยเหรอ หว่ายยยยยย
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
จันทร์อยากได้อะไรเพิ่มขึ้นก็บอกเจิ้นไปสิลูกกก :hao6:
-
:o8:
-
วันเว้นวันก็ดีนะจันทร์ เจิ้นจะได้นอนหลับ
-
เหมือนกำลังเตรียมเจ้าจันทร์ให้พร้อมในการเป็นภรรยาเจิ้นเลยอะ แงง ละมูนนี่ยังคิดจะเอาเปรียบเจิ้นอยู่มั้ยอ่า คือเจิ้นมันเอาเปรียบหนูไปไกลมากละ อะไรคือการมารดน้ำใส่หน้ามูนนี้อ่าเจิ้นนน :jul1:
-
ชอบบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
จันทร์ ชอบเจิ้นทุกการกระทำ :hao5: :sad4: :heaven
แม้เจิ้นกัดจันทร์จนเหนื่อย...แม้เจิ้นจะสอดนิ้วเข้ามาอยู่ในร่างกายจันทร์
และถูกเจิ้นรดน้ำจนเต็มหน้าไปหมด :o8: :-[ :impress2:
ชอบแม้แต่เสียงครางต่ำของเจิ้น....
ชอบผมของเจิ้นยาวที่หล่นลงมาบนร่างกายที่เปล่าเปลือยของจันทร์ อะจ๊ากกกกกก :z3: :z3: :z3:
คนอ่านก็ชอบมากกกกกกกก :ling1: :ling1: :ling1:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มูนนี่น่ารักมากกกกกกก เจิ้นอยากกินน้องแต่ต้องอดทนสินะ 555 :hao7:
-
ชอบการเล่าเรื่องของมูนนี่มาก เล่าอะไรก็ออกมาเป็นสีพาสเทลหมดเลย ลูกกกกกกก
-
ไนท์แคร์วันเว้นวัน ได้ทีเอาใหญ่นะเจิ้น
-
มันเขี้ยวมูนนี่ขี้มโนของเจิ้นมาก ฮา
-
ก็ยอมๆพี่เค้าไปเหอะ ดักไว้หมดแล้ว
-
โธ่เจ้าจันทร์ลูกแม่ ช่างน่ารักน่าเอ็นดู
-
ยกมือ ขอเล่นร่วมกิจกรรมด้วยค่ะ
เอ็นดูจันทร์เมาแล้วอ้อนตลอด เจิ้นจะอยู่กับใครได้ถ้าไม่ใช่จันทร์
-
ลูกจันทร์หนูต้องการมากกว่านี้ ลูกโตแล้ววววว :katai5:
-
ควรยื่นใบสมัครเป็นพลพรรครักกระต่ายกับลุงหยาง
เราขอเป็นเบอร์สองก็ได้ให้ลุงหยางเป็นเบอร์หนึ่ง ไม่มีใครกล้าแย่งกระต่ายตองของลุงหยางหรอกครับ
-
จันทร์..ไนท์แคร์วันเว้นวัน... นู๋รับมือไหวมั้ย
-
ชอบที่ลุงหยางบอกว่าพ่อตองเป็นกองกำลังเท้าปุย
แงงง เอ็นดูมากมั้ย5555555555
เจิ้นรดน้ำใส่จันทร์ด้วยอ่ะ ฮือออออ :hao5:
ต้นไม้เจ้าจันทร์จะเติบโตงอกงามด้วยน้ำเจิ้นใช่มั้ย แงงงง ทำไมพิมพ์แล้วติดเรททท
เจิ้นได้ไนท์แคร์ขนาดนี้แล้วก็หายเครียดได้แล้วน้าา
รดน้ำจันทร์ทุกวันเลยน้า แง้ๆๆๆๆ
-
:pig4:
-
อัพเกรดจากลูกกระต่าย เป็นลูกกระต่ายขี้เมาแล้ว จันทร์ลู้กกก เมายังน่าเอ็นดู 555 เจิ้นต้องอดทนแค่ไหนที่จะไม่จับมูนนี่กิน แค่แทะๆ ชิมๆ น้องก็เหนื่อยแล้ว
-
สรุปคือเจิ้นมีความเสี่ยงโรคซึมเศร้าจริง ขอโทษนะที่รักที่ก่อนหน้านั้นระแวงเลยไม่เชื่อกัน อยากรู้ว่าน้องจะเยียวยาหัวใจให้เจิ้นยังไง และเรารักคุณหยางค่ะ ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าอยากได้55555
ในส่วนของตุ๊กตากระต่ายสินเชื่อเราก็อยากได้ค่ะ แต่อยากได้เจิ้นกับคุณฟยางมากกว่า มีแจกมั้ยอ่ะคะ
-
อยากได้ตุ๊กตากระต่ายยยยยย
-
อยากให้เจิ้นเลิกคิดมากไม่อยากให้เจิ้นทุกข์เลยนะคะเดียวเจ้าจันทร์จะรู้สึกไม่ดีไปด้วยเพราะน้องก็รักเจิ้นมากเหมือนกัน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เป็นอีกตอนที่น่ารัก และเห็นถึงความรักรอบๆตัวของจ้าวจันทร์ :mew1: :mew1:
-
ชอบตอนจันทร์พูดว่า พอเจิ้นแก่แล้วจะกลายเป็นคุณตาไม่มีสมาคมคนแก่ให้อยู่
555555555555555555555
-
มูนนี่น่าร้ากกกกก :-[
-
มูนนี่น่ารักกกกกกกกก :))
-
มูนนี่ลู๊กกกกกก หนูจะเมาแล้วขอเจิ้นกัดยังงี้ไม่ด๊ายยยย
-
เจ้าจันทร์น่ารรักขึ้นทุกวัน :m1: :m1: :m1:
-
จันทร์น่ารัก
-
เจ้าจันทร์คะ หนูจะช่วยให้เจิ้นแบบนี้ไม่ได้
หนูยังไม่ถึง 20 อย่ามาเรียกร้องมากกว่านิ้วนะ
แย่แน่ๆ เจ้าจันทร์ สงสัยวันเกิด 20 คงไม่ต้องรอข้ามวันเลย
เจิ้นร้าย เนียน ทำไรก็เข้าทางไปหมด
เจ้าจันทร์ก็ตามน้ำไปอีก จริงๆ คือตามไม่ทัน 55555
ยังรู้นะว่า ไนท์แคร์ทำกับจันทร์ได้คนเดียวสิ ทำกับเพื่อนไม่ได้
แต่ทำไมเจ้าจันทร์ไม่เข้าใจล่ะ ว่ามันมากกว่าไนท์แคร์ :mew3:
-
จันทร์ต้องช่วยเจิ้นให้นอนหลับฝันดีทุกคืนนะ
-
o13 o13 o13
-
โตขึ้นอีกนิดแล้วจันทร์
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลงมูนนี่........
-
เจ้าจันทร์ ลูกกระต่าย สมชื่อ
-
น่าร๊ากกกก
-
ทำไมมูนนี่ต้องน่ารักขนาดนี่นอกจากทำให้เจิ้นรักแล้วขอรักมูนนี่อีกคนได้ไหมมม
-
เจ้าจันทร์รู๊กกกกกกกกกกก ตะไมหนูน่ารักน่าฟัดดดยังงงงี้รู๊กกกกก เจิ้นถึงได้หวงยิ่งกว่าจงอางหวงไข่
-
อ่านหนักมากค่ะ ชอบมากเรื่องนี้ ติดค่า
-
รางวัลขอเป็นกระต่ายแบบสินเชื่อได้เปล่าคะ5555
-
Chapter 30 The Answer
การไนท์แคร์วันเว้นวันไม่ได้ทำให้เจิ้นนอนหลับสนิทได้ร้อยเปอร์เซ็นอย่างที่ผมคิด...ผมเห็นยานอนหลับที่คุณป้าแม่บ้านเตรียมให้เจิ้นในบางวัน ผมไม่อยากให้เจิ้นกิน....มันไม่ดี แต่...แต่ผมก็ทำให้เจิ้นนอนหลับไม่ได้
ผมอยากจะให้ตัวเองย้อนกลับไปในวันนั้นได้ ผมจะไม่คิดสั้น ผมอยากให้ตัวเองแค่นั่งร้องไห้....เจิ้นจะได้ไม่เป็นแบบนี้ เขาจะได้ไม่เป็นแผลข้างใน แต่ไม่มีใครย้อนเวลาได้แบบในแฮรี่พอร์ตเตอร์ ผมเลยต้องเยียวยาความรู้สึกเจิ้น
ซึ่ง....ไม่รู้ว่าแผลมันกว้างขนาดไหน เจิ้นไม่เคยบอก...ไม่เคยพูด จริงๆมันอาจจะไม่ใช่การที่ผมบอกรักเจิ้นทุกวันแต่มันควรเริ่มจาก...จะทำยังไงให้เจิ้นเปิดใจ
กำแพงรอบตัวเจิ้นมันสูง...สูงมาก และผมเคยได้สิทธิพิเศษที่จะเข้าไปอยู่ในกำแพงนั้นแต่ตอนนี้มันไม่ได้เปิดออกรอผมอีกแล้ว ความเหมือนเดิมที่ไม่เหมือนเดิม
การที่ผมพยายามชวนเจิ้นออกไปข้างนอก ไปนั่นไปนี่ หรือทำอะไรใหม่ๆไม่ได้ทำให้เจิ้นหาย...แต่มันเป็นการฝืนอย่างหนึ่ง เจิ้นทำเหมือนมีความสุขไปกับผม แต่ความสุขของเจิ้นจริงๆไม่น่าจะใช่แบบนั้น
ความสุขของเจิ้น...โจทย์ที่ผมคิดไม่ออกว่าคำตอบคืออะไร
“ความสุขของเจิ้นคืออะไรหรอครับ?”
ผมเลือกถามคุณป้าแม่บ้านคนแรกตอนเราทำอาหารเย็นให้เจิ้นกัน คุณป้าแม่บ้านอาจจะตอบโจทย์นี้ได้เพราะป้าเลี้ยงเจิ้นมาตั้งแต่เด็กๆ
“ความนสุขของเจิ้นหรอคะ? อืมน่าจะเป็น คุณจันทร์กินอิ่มนอนหลับไม่ป่วยแล้วก็มีความสุขค่ะ”
“ผมหรอ?”
“เจิ้นชอบเป็นห่วงว่าคุณจันทร์จะกินข้าวได้น้อย มีเรื่องกังวล ไม่เคยเห็นเธอสนใจเรื่องอื่นนะคะ สำหรับป้าคุณจันทร์เหมือนโลกทั้งใบของเจิ้นค่ะ”
เหมือนมีบอลลูนพองอยู่ข้างในตัวผม แต่...คำตอบเดียวมันก็พิสูจน์อะไรไม่ได้ ผมวางแผนไว้ว่าจะต้องไปถามอีกหลายๆคนเพื่อความชัวร์
ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าความสุขของคนหนึ่งคนจะมีแค่อย่างเดียวหรือเปล่า? ก็เจิ้นก็ต้องห่วงผมอยู่แล้วเพราะเราเป็นแฟมิลี่กัน แต่ก็อาจจะมีเรื่องขนม...อันนั้นน่าจะผมมากกว่า อย่างผมก็มีเพื่อน มีของกิน มีสินเชื่อ... มีนกร้องเพลง มันก็ออกจะแฮปปี้นะ ความสุขอยู่รอบตัวไปหมดแค่เราอาจจะไม่ค่อยได้สังเกตเท่าไหร่ว่ามันมีอะไรบ้าง
ความสุขเป็นนามธรรมที่ตีความยากจัง
ถ้าถามเจิ้นเลยก็อาจจะง่ายกว่าแต่ผมก็อยากสังเกตมันด้วยตัวเองก่อน เจิ้นอาจจะอึดอัดถ้ารู้ว่าผมกำลังจะพยายามปีนกำแพงของเจิ้น ผมอยากให้...เจิ้นเปิดใจให้ผมจริงๆไม่ใช่แค่เพราะผมอยากจะปีนขึ้นไปเขาก็เลยส่งบันไดลงมาแบบไม่เต็มใจ
มันค่อนข้างเป็นความคิดฟุ้งๆไปหน่อยว่าผมจะเป็นทุกอย่างของเจิ้น มันดูไม่ค่อยเป็นความจริง มันมีจริงๆหรืออะไรที่ดูจะสำคัญขนาดนั้น ผมไม่เห็นรู้สึกว่าตัวเองมีอิทธิพลกับเจิ้นเท่าไหร่เลย...นิยามที่ว่าเป็นโลกทั้งใบมันยิ่งใหญ่เกินไปหรือเปล่า
หรือมันจะเพราะผมอยู่กับเจิ้นตลอดก็เลยไม่ทันได้สังเกต... ผมคิดว่าคนที่ผมจะถามคนต่อไปคือพี่บอดี้การ์ด โอกาสมันก็ไม่ได้มีมากเท่าไหร่เพราะพี่บอดี้การ์ดอยู่หน้าห้องเจิ้นตลอด มีพี่ๆเลขานั่งกันอยู่ครบทุกคนด้วย ผมเลือกมาด้อมๆมองๆในวันที่ผมพอจะมีโอกาสคือวันที่มหาลัยหยุดภายในหนึ่งวันสำหรับการประเมิณอะไรสักอย่างของอาจารย์ ผมพยายามชะเง้อชะแง้จากลิฟต์ที่ลงมาจากชั้นห้าสิบเก้าก็ค่อนข้าง...จะไม่เห็นมีช่องว่างของโอกาสที่ผมรอคอยเลยอ่ะ
หรือถามพี่เลขาก่อนดี? แต่ทุกคนก็อยู่พร้อมกัน ถามทุกคนพร้อมกันเลยจะได้ไหม? ผมเลือกจะกลับไปตั้งหลักข้างบนทำมื้อเที่ยงกับคุณป้าแม่บ้าน ผมขอให้ทำเผื่อพี่ๆเลขาด้วย คุณป้าแม่บ้านโทรลงไปให้ว่าผมจะทำมื้อเที่ยงเผื่อ ผมอ้างว่าอยากลองฝีมือที่อุตส่าห์เรียนมากับคุณแม่เจิ้น
กลายเป็นว่าเจิ้นให้ทุกคนขึ้นมากินมื้อเที่ยงข้างบนเพราะมันสะดวกกว่าห่อข้าวลงไป ไม่บ่อยที่พี่ๆเลขาจะมากินข้าวด้วยข้างบนนี้ ไม่ใช่เจิ้นไม่เลี้ยงแต่มักจะเป็นข้างนอกมากกว่า ดีนะผมทำกับข้าวสุดฝีมือ ถึงจะทำไม่ค่อยทันแล้วคุณป้าแม่บ้านก็ช่วยทำซะเยอะกว่าผมทำเองอีกก็ตาม
“อันนี้ปลานึ่งซีอิ๊ว...จันทร์ชิมแล้วอร่อยนะ เจิ้นลองกินดู”
“อร่อย...เก่งมากมูนนี่”
เจิ้นทานข้าวหมดจาน พี่เลขาก็ชมว่าอร่อย พี่บอดี้การ์ดก็มาทานด้วย ทุกคนบอกว่ามันโอเคและอร่อยจริงๆไม่ใช่ชมให้ผมดีใจนะ? แต่มันก็น่าจะอร่อยแหละเพราะว่าคุณป้าแม่บ้านช่วยทำ
พี่ๆเลขาและพี่บอดี้การ์ดลงไปก่อน เจิ้นกับผมเดินย่อยกันที่ด้านนอก วันนี้เจิ้นใส่สูทสีดำสนิทอาจจะมีประชุมแต่ไม่ได้ออกไปไหน ตารางการทำงานของเจิ้นมักจะชัดเจนมาก ถ้าใส่ชุดจีนทำงานคือไม่มีประชุม ไม่มีนัด ใส่สูทสีดำอาจจะมีประชุมหรือลูกค้ามาหา แต่ถ้าสูทเปลี่ยนสีคือออกงานข้างนอก เจิ้นเคยโดนฝ่ายการตลาดขอร้องให้ใส่สูทสีอื่นนอกจากสีดำบ้างเพื่อภาพลักษณ์ทันสมัย ก็เลยจะมีสูทสีต่างๆที่ตัดตามฤดูกาล...ไม่ใช่ฤดูแบบร้อน หนาว ฝน แต่เป็นฤดูที่ซินแสทำรายการมาให้ว่าช่วงไหนควรเน้นสีอะไร
บางทีก็อยากจถามนะว่าทำไมเชื่อเรื่องพวกนี้กันขนาดนี้ เจิ้นก็ไม่ได้สนใจใครให้ใส่สีอะไรก็ใส่ บางงานถึงขนาดย้ำมาผ่านพี่เลขาว่าต้องใส่สีอะไร ผู้บริหารรุ่นใหญ่ของช่อฟ้าเชื่อเรื่องดวงชะตามาก เพราะตั้งแต่เจิ้นเข้ารับตำแหน่ง แถมมีผมถือชะตาลูกแก้วมังกรอยู่ด้วยผลประกอบการณ์ก็รุ่งเรืองเหลือเกิน ทุกคนเลยเชื่อซินแสกันหมด
ผมก็เชื่อ แหะๆ...
พอพูดถึงเรื่องซินแสผมก็นึกถึงคำทำนายขึ้นมาเรื่องนารีเป็นภัย...ผมยังไม่รู้เลยว่าใครจะเป็นคนนั้น เขาทรยศ ปิดบัง หลอกหลวง ถ้าจะบอกว่าแม่ก็มีส่วนเกี่ยวแค่คนรักของแม่อาจจะเป็นอันตรายกับพวกเรา แต่แม่จะปล่อยให้ผมไม่ปลอดภัยจริงหรอในเมื่อพ่อบอกเองว่าแม่รักผม
อาจจะเป็นคนอื่นที่ผมยังไม่เคยเจอ...หรือจะเพื่อนในมหาลัย แบบว่าแกล้งทำเป็นเพื่อนที่ดีแต่จริงๆไม่ใช่ ในมหาลัยผมก็สนิทกับคิวคนเดียว คนอื่นก็อาจจะคุยได้เฉยๆ
ซินแสอาจจะทักผิดไปในเรื่องนี้ อาจจะทักเรื่องพ่อ เรื่องลุงหยางถูกแต่ไม่ใช่เรื่องผมก็ได้...เจิ้นเพิ่งเล่าให้ผมฟังวันก่อนว่าหยางกับเยว่เป็นญาติแต่ไม่ได้ทำกิจการใดๆเกี่ยวข้องกันจริงจังเพราะตัดปัญหาผลประโยชน์ มีแค่ดีลร้านน้ำชาที่ปู่ไปทำเล่นๆและมีพ่อดูแล
ลุงหยางไม่ได้สนใจธนาคารช่อฟ้าด้วยซ้ำเหมือนที่เยว่ก็ไม่สนใจจะลงทุนกับพิพิธภัณฑ์และงานศิลปะในเชิงหากำไร เจิ้นแค่ซื้อเพราะชอบอย่างเดียว
แต่เห็นเจิ้นบอกว่าอาจจะลงทุนกันจริงจังในกิจการน้ำชา เพราะปู่เริ่มอยากวางมือและส่งต่อให้คนดูแลซึ่งก็น่าจะเป็นพ่อผมที่ทำงานตรงนี้มาแต่แรก ปู่จะเป็นแค่เจ้าของและแต่งตั้งพ่อเป็นผู้บริหาร ลุงหยางก็สนใจจะขยายร้านชาในไทยให้เป็นคาเฟ่ที่เข้าถึงทุกเพศทุกวัยก็พร้อมจะลงทุน ยิ่งถ้าเป็นพ่อออกหน้าก็ยิ่งง่าย เจิ้นก็รอบคอบอยู่แล้วเรื่องเงินในฐานะเจ้าของร่วม ก็อาจจะได้หุ้นกันอย่างจริงจัง คาเฟ่แบบจีนๆก็ดีนะ...แบบญี่ปุ่นเยอะแล้ว โมเดิร์นก็เยอะ ถ้ามีแบบจีนๆมาให้เลือกอาจจะแปลกใหม่เหมือนกัน
ตกลงว่าผมก็ยังไม่มีโอกาสถามพี่ๆเลขาและพี่บอดี้การ์ดแบบส่วนตัว ผมเลยคิดว่าไปถามพร้อมๆกันนั่นแหละอาจจะง่ายที่สุด แค่ขอความร่วมมือปนบังคับห้ามบอกเจิ้นว่าผมมาถามอะไร
“เจิ้นสนใจแต่เรื่องคุณจันทร์ครับ”
พี่เลขาคนนี้จะเน้นเรื่องส่วนตัวของเจิ้นเป็นหลักมากกว่าเรื่องงานส่วนช่อฟ้า มีทั้งอสังหาริมทรัพย์ หุ้นส่วนตัวและทรัพย์สินส่วนตัว
“น่าจะเป็นคุณจันทร์ค่ะ สินค้าและบริการหลายตัวเราก็ใช้ชื่อคุณจันทร์มาตั้ง สินเชื่อบ้านพระจันทร์ ... บัตรมูนนี่แคชเป็นบัตรเครดิตและบัตรกดเงินสดสำหรับพนักงานรายเงินเดือนรายได้ไม่ถึงสองหมื่น บัญชีมูนนี่เซฟวิ่งสำหรับเด็กๆที่สนใจออมเงิน แล้วก็มี... บัตรเครดิตศศิแพลตตินั่มวงเงินห้าแสนบาทสำหรับลูกค้าที่มีเงินรายได้สูง”
ส่วนพี่เลขาคนนี้ดูพวกเรื่องทั่วๆไปของธนาคารช่อฟ้า
“พี่ก็ว่าน่าจะเป็นคุณจันทร์ค่ะ ปกสมุดบัญชีรุ่นล่าสุดที่พรู้ฟมา กล่องของสมนาคุณลูกค้า ก็เป็นลายไทยที่มีพระจันทร์ ช่อฟ้าเรามักจะใช้แบรนด์ดิ้งที่มีพระจันทร์ แค่เปลี่ยรูปลักษณ์ไปเรื่อยๆ”
พี่เลขาคนนี้ดูเรื่องการสร้างภาพลักษณ์ องค์กร เป็นสไตลล์ลิสของเจิ้นในเรื่องชุดทำงาน ประสานงานฝ่ายการตลาดและสื่อต่างๆ
“พี่ก็คิดว่าน่าจะเป็นคุณจันทร์ครับ อาจจะบอกรายละเอียดเฉพาะเจาะจงไม่ได้เหมือนคนอื่นๆ แต่คิวงานส่วนใหญ่ของเจิ้นจะเน้นคุณจันทร์เป็นหลัก”
พี่เลขาคนสุดท้ายจะดูคิวงาน การนัดพบของเจิ้นทั้งเรื่องส่วนตัวแล้วก็เรื่องงาน รวมถึงกำหนดการในส่วนของผมด้วยที่พี่เลขาคนนี้รับผิดชอบ
ทำไมคำตอบทุกคนมันพุ่งมาที่ผมหมดล่ะ?.... พี่บอดี้การ์ดก็ให้คำตอบแค่เป็นผม...ทุกคนตอบเหมือนกันว่าเป็นผม ผมเป็นความสุขของเจิ้นจริงๆหรอ? แล้วก็เป็นโลกทั้งใบของเจิ้นจริงๆแบบที่คนอื่นพูดใช่ไหม
ผมเลือกถามพ่อเป็นคนสุดท้ายในวันอาทิตย์ที่เราเจอกัน พ่อพาผมมาเข้าคอร์สอบรบการทำ CPR พวกกิจกรรมฝึกทักษะแบบนี้ทำให้เรามีเรื่องคุยกัน ลุงหยางก็มาร่วมด้วยแต่แถวเราเต็มเลยโดนเขี่ยกระเด็นไปปั๊มหัวใจอีกแถว ผมแฮปปี้มากเพราะลุงหยางดูหงุดหงิด
“ความสุขของเจิ้นหรอ?....ก็ลูกไง”
“ผมเนี่ยนะ แต่เจิ้นก็อยู่กับผมทั้งวันไม่เห็นแฮปปี้เลย”
“เกิดอะไรขึ้นล่ะ?”
ผมเลือกเล่าปัญหาที่เจอให้พ่อฟัง เรื่องผลกระทบที่เกิดกับเจิ้นหลังจากเหตุการณ์วันนั้น ผมคิดว่าผมไม่ได้รู้สึกอยากตายแล้วสักนิด แล้วก็ใช้ชีวิตได้ปกติ...แต่เจิ้นไม่ใช่
“เพราะเจิ้นรักจันทร์มาก...เจิ้นก็เลยกลัว กลัวว่าวันหนึ่งจันทร์จะอยากจากเจิ้นไปอีก เพราะจันทร์เป็นความสุขอย่างเดียวของเจิ้น ถ้าขาดจันทร์ไป เจิ้นก็อาจจะตามจันทร์ไป”
คำพูดของพ่อทำผมตกใจมาก ถ้าเจิ้นมีผมเป็นความสุขอย่างเดียวจริงๆ แล้ววันนั้นผมตายเจิ้นก็จะเป็นผีตามผมหรอ? เจิ้นจะทิ้งช่อฟ้า พนักงาน ทุกอย่างตามผมไป?
“เจิ้นไม่ได้อยากเป็นเจ้าของธนาคาร เขาแค่ต้องทำงานเพื่อให้จันทร์มีความสุข อันที่จริงพ่อคิดว่าเจิ้นแค่ต้องทำงานแล้วเก็บเงินเยอะๆจนพอค่าขนมจันทร์ไปทั้งชีวิตนั่นล่ะจุดมุ่งหมายในการทำงานของเจิ้น”
“ผมไม่ได้กินเยอะเป็นร้อยล้านพันล้านสักหน่อย...”
“ค่าเทอม เทอมละเจ็ดแสนกว่า.... หนึ่งปีสองเทอม แล้วค่าเรียนพิเศษ? ยังไม่รวมค่าไอติมจันทร์...”
“ง่ะ.... เจิ้นน่าจะส่งผมไปเรียนโรงเรียนวัด ฮึ่ยยย ค่าเทอมเจ็ดแสนล่าสุดยังสอบตกไปสองวิชา! โอ้ยยยทำไมเจิ้นไม่ส่งผมไปเลี้ยงควายนะ”
“....พ่อไม่คิดว่าจันทร์จะเลี้ยงควายรอดหรอก ขนาดนกเราน่ะ อยากได้จะตายสุดท้ายใครเลี้ยง?”
....เจิ้นเลี้ยง
แล้วถ้าผมซื้อควายมาเลี้ยง...เจิ้นต้องเอาควายมาไว้ที่ช่อฟ้าแล้วเลี้ยงให้ผมแหงๆ ห้องดูดาวอาจจะต้องย้ายที่เพราะต้องปลูกหญ้าให้ควายกิน ไหนจะที่อาบน้ำควาย คอกให้ควายอยู่...ควายอาจจะอยากว่ายน้ำ ก็คงต้องในสระ
แต่ควายน่าจะเลี้ยงไม่ยากเท่าผม ถ้าเจิ้นพอใจจะเลี้ยงควายมากกว่าผมล่ะ....ควายไม่ต้องมีค่าเทอมด้วยนะเพราะควายไม่ต้องเรียน เครียด โอ้ยเครียด
“พ่อ....งั้นผมควรทำยังไงดี?”
“เจิ้นเกือบเสียจันทร์ไป ต้องให้เวลาเจิ้นด้วย จันทร์ไม่รู้หรอกว่าเวลาโลกทั้งใบของเราเกือบจะหลุดมือไปมันเสียใจขนาดไหน”
“พ่อเคยหรอ...”
“พ่อเคยทำพระอาทิตย์หลุดมือ”
ลุงหยาง...พ่อเคยเลิกกับลุงหยางเพราะว่ามีผม
“แล้วพ่อทำยังไง”
“พ่อโชคดีได้พระจันทร์ดวงเล็กๆมาแทน แต่เจิ้นล่ะ? เจิ้นจะหาอะไรมาแทนพระจันทร์ของตัวเอง”
พ่อลูบหัวผมเบาๆแล้วปลอบว่าเดี๋ยวเจิ้นก็ดีขึ้น ทุกคนต่างต้องการเวลาในการเยียวยาความรู้สึกกันทั้งนั้น เจิ้นเองก็เหมือนกัน แค่ผมอย่าท้อที่จะอยู่ข้างๆเจิ้นก็พอ ...ผมไม่ท้อหรอก ผมจะอยู่กับเจิ้นจนกว่าเจิ้นจะไม่อยากอยู่กับผม
ความสับสนวนเวียนอยู่รอบตัวทำให้ผมไม่ค่อยมีกระจิตกระใจจะทำอะไรเท่าไหร่นัก เหมือนมีภาระการเป็นทุกอย่างของเจิ้นกดลงมาตรงไหล่ มันก็ดีใจ...หัวใจพองโต แต่...มันก็ยิ่งทำให้รู้สึกไม่ดีว่าเพราะผมจะทิ้งเจิ้นไป เจิ้นก็เลยเป็นแบบนี้
ผมก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหนกว่าเจิ้นจะกลับมาเป็นคนเดิม กลับมาเชื่อว่าผมจะไม่จากเจิ้นไป ผมต้องแสดงออกยังไงในเมื่อผมก็พยายามทำตัวเหมือนเดิม บอกรักเจิ้นบ่อยๆแต่เจิ้นก็ยังนอนไม่หลับ
เจิ้นเหนื่อยล้าและการไนท์แคร์ก็ลดลงเพราะเราต่างเหนื่อยกับมัน...การทำอะไรที่มากเกินไปไม่ได้ทำให้เกิดผลดี เจิ้นเหมือนฝืนตัวเอง เหมือนมีอะไรบางอย่างในใจ การไนท์แคร์ของเจิ้น...มันเหมือนเจิ้นอดกลั้น...และฝืนอะไรบางอย่าง ซึ่งมันทำให้ผมอึดอัดเพราะผมก็เหนื่อยกับความคิดตัวเองเหลือเกิน
แต่ผมจะไม่ท้อ...ผมจะไม่ทิ้งเจิ้นไป การไนท์แคร์ของเราเริ่มลดลงทั้งๆที่มันเคยเป็นวันเว้นวัน ความสดชื่นลดน้อยถอยลงกลายเป็นความฝืน ผมพยายามกอดเจิ้นไม่ให้ลุกจากเตียงตอนกลางคืนในบางวันที่เจิ้นไม่ได้กินยา เขาก็ไม่ไป...แต่ก็ไม่หลับ แค่นอนลืมตาในความมืดกอดผมไว้
เจิ้นก็เหมือนเดิมนั่นแหละ แต่ผมที่เข้าใจอะไรมากขึ้นกลับรู้สึกว่าสิ่งที่เจิ้นเป็นมันแย่สำหรับตัวเจิ้นเอง เรื่องพวกนี้มันต้องใช้เวลาและผมจะใจร้อนไม่ได้แม้ว่าอยากจะให้มันผ่านไปเร็วๆเหลือเกิน
ความอดทนของผมหมดลง หัวใจผมเจ็บปวด ผมไม่สามารถรั้งเจิ้นไว้ได้อีก เขาลุกไปยืนข้างนอก...แล้วไปหยุดที่สระน้ำ ผมกลัวว่าจะกลายเป็นเจิ้นที่กระโดดลงไปสักคืน
เจิ้นไปหาหมอเรื่อยๆอย่างน้อยเขาก็ไม่ปฏิเสธการรักษา เกณฑ์ของเจิ้นยังไม่ถึงกับป่วยเหมือนเดิมแต่ก็เสี่ยง ความเครียดลดลงจากตอนนั้นแต่ไม่ได้มากมายอะไรนัก
อย่างน้อยมันก็ลดลง...อย่างน้อยเจิ้นก็ดีขึ้น
คุณหมอบอกว่าแผลในใจคนเราลึกไม่เท่ากัน และพื้นที่ในหัวใจก็มีค่าเป็นอนันต์ ประเมินไม่ได้ วัดไม่ได้ หาคำตอบไม่ได้ว่ามันมีพื้นที่มากมายแค่ไหนในหัวใจของแต่ละคน
ผมนั่งมองเจิ้นในคืนหนึ่ง คืนนี้เจิ้นจะนอนหลับเพราะเขากินยานอนหลับ...เจิ้นหลับสนิทผมยาวสยายอยู่บนหมอน มือเจิ้นโอบเอวผมไว้ก่อนหน้านี่ตอนนี้ผมดึงมันออกเพราะผมมานั่งขัดสมาธิมองเขา ผมดึงมือเจิ้นมากุมไว้แทน
ใบหน้าเจิ้นอ่อนล้า...รอยหยักที่ระหว่างคิ้วลึกขึ้นและหางตาก็มีรอยจางๆทั้งๆที่เจิ้นยังอายุไม่ถึงสามสิบ คนทำงานเครียดๆอาจจะผมหงอกเร็วกว่าวัย แต่เจิ้นยังไม่มีผมหงอก...หรือเจิ้นอาจจะแอบย้อมผมก็ได้เพราะกลัวผมตกใจ
มือผมแตะแต้มไปตามโครงหน้าที่ชัดที่สุดในความทรงจำ ผมเห็นเจิ้นตั้งแต่เขาอายุสิบหก... ตอนเขาจบมัธยมปลาย ตอนเจิ้นเข้ามหาวิทยาลัย หรือตอนที่เจิ้นรับตำแหน่งผู้บริหารช่อฟ้า เราอยู่ด้วยกันมานาน...นานจนผมตัดสินใจผิดคิดจะทิ้งเจิ้นทั้งๆที่เราก็อยู่กันสองคนมาแต่ไหนแต่ไร
“ขอโทษ...จันทร์ขอโทษ”
ผมไม่แน่ใจว่าผมเคยเอ่ยปากขอโทษเจิ้นจริงจังไหม ผมเคยอธิบายกับเจิ้นหรือยังว่าผมไม่อยากฆ่าตัวตายแล้วและผมก็จะไม่ทำมันอีก ผมเข้าใจแล้วว่ามันไม่ดีและผมจะปรับปรุงตัว ผมจะไม่ใจร้ายกับตัวเองให้เจิ้นเป็นกังวล ผมจะมีความสุขแบบที่เจิ้นอยากให้ผมมี
“...จันทร์ขอโอกาสอธิบายให้เจิ้นเข้าใจ...ฮึก...จันทร์รักเจิ้นนะ”
บ่ายวันเสาร์เราไม่ได้ไปไหนผมคิดว่าผมจะเปิดอกพูดคุยกับเจิ้นอย่างจริงจัง เจิ้นอาจจะต้องการความชัดเจนแบบนี้ก็ได้ มากกว่าที่ผมจะแสดงออกแล้วเจิ้นดูไม่ออกเพราะมันก็แค่การบอกรักซ้ำๆบ่อยๆ ผมพยายามดูแลเจิ้นแต่ถ้าคำพูดช่วยให้มันเห็นผลเร็วขึ้นผมก็ควรจะพูดออกไป
เจิ้นลงไปฟิตเนสตอนช่วงเช้า ผมก็นั่งทำการบ้านในห้องตัวเอง สักสิบเอ็ดโมงผมจะไปทำมื้อเที่ยงกับคุณป้าแม่บ้านแล้วตอนบ่ายก็จะคุยกับเจิ้น
ผมลุกออกจากห้องในตอนเกือบสิบเอ็ดโมง แปลกใจที่วันนี้คุณป้าแม่บ้านเอาแก้วนมมาให้รอบเดียวคือตอนเช้าแล้วไม่ได้เข้ามาเติมอีก หรืออาจจะยุ่ง? หรือว่าไปซูเปอร์แล้ว
แต่ว่าเดิมาถึงห้องครัวก็ไม่เจอคุณป้าแม่บ้าน มันเงียบไปหมด... คงจะไปซูเปอร์? แต่ไม่น่าใช่นะก็เราเพิ่งคุยกันว่าจะต้องทำกับข้าวด้วยกันนี่นา
ผมเลือกใช้ทางเดินหน้าลิฟต์ที่ไม่มีพวกเฟอร์นิเจอร์เกะกะจะได้เดินไปถึงห้องนอนได้ไว มือถือผมอยู่ในนั้น... แต่เหตุการณ์ที่ผมเจอก็ทำให้ผมก้าวเท้าไม่ออก คุณป้าแม่บ้านนอนนิ่งอยู่บนพื้นตรงหน้าลิฟต์
คุณป้าแม่บ้านเป็นอะไร!!!
ขาก้าวพาตัวเองเข้าไปหาร่างผู้หญิงที่ดูแลผมทุกวัน ผมรักคุณป้าแม่บ้านมากมากจนมือสั่นไปหมดถ้าป้าจะจากผมไปแล้วแบบนี้ ลมหายใจใต้จมูกยังมีอยู่ คุณป้าแม่บ้านยังไม่ตาย...แต่ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในหัวผมมันวุ่นวาย ตกใจแล้วอยากจะร้องไห้ แต่ แต่ไม่ได้นะ ห้ามร้อง!!! ตอนไปเรียนทำ CPR คุณพยาบาลบอกว่าเกิดอะไรขึ้นห้ามตกใจ!!! และถ้าผมตกใจใครจะช่วยคุณป้าแม่บ้าน ผมพยายามกลั้นหายใจและรีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ ผมไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำ CPR ได้ทั้งๆที่มือสั่นแบบนี้
แต่ผมจำได้ว่าเบอร์ฉุกเฉินของตัวเองมีเบอร์โรงพยาบาล และเบอร์ผมก็บันทึกไว้เป็นสมาชิกของโรงพยาบาลที่เจิ้นบอกว่าแค่โทรบอกชื่อเขาก็เรียกข้อมูลได้แล้ว
“ชื่อศศิมณฑล ช่อฟ้าครับ ธนาคารช่อฟ้า ฮึก...ช่วยด้วย...รถพยาบาล คุณป้าแม่บ้าน..ฮึก ช่วยด้วย”
โชคดีที่ผมอดทนจนพูดข้อมูลสำคัญจนจบแล้วร้องไห้ออกมา
สติผมแตกในที่สุดเพราะคุณป้านอนนิ่งอยู่ตรงหน้า มือผมกดโทรฉุกเฉินหาเจิ้น ผมร้องไห้จนเจิ้นตกใจ ไม่รู้ว่าตัวพูดอะไรให้เจิ้นฟังบ้างแต่เขาบอกกำลังจะขึ้นมา
“จันทร์...ป้า!”
“เจิ้น ฮึก... จันทร์ โทรแล้ว ฮือออ เบอร์นี้ๆ โรงบาลโทรแล้ว”
เจิ้นหยิบมือถือผมไปดูบันทึกการโทรเพราะผมคงพูดไม่รู้เรื่อง รถพยาบาลมาในเวลาอันรวดเร็วอาจจะเพราะเป็นวันเสาร์รถก็เลยไม่ติดนัก ทีมงานมาพาคุณป้าแม่บ้านลงลิฟต์ไป เจิ้นพาผมนั่งรถตามไปอีกที เจิ้นก็ไม่ขับรถเองเพราะมือเขาสั่นเล็กน้อยไม่ต่างจากผม
คุณป้าแม่บ้านเลี้ยงเจิ้นมา...เจิ้นตกใจมากแต่เขาไม่ร้องไห้ แค่กอดผมไว้แน่นๆ เรามาถึงโรงพยาบาลคุณป้าแม่บ้านก็เข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว
เรานิ่งเงียบอยู่เป็นชั่วโมงกันทั้งคู่จนกระทั่งคุณหมอออกมา หมอบอกว่าคุณป้าแม่บ้านเกิดภาวะขาดน้ำ ซึ่งตอนนี้ปลอดภัยแล้วต้องรอสอบถามสาเหตุอีกทีหลังจากคุณป้าแม่บ้านฟื้น แต่เบื้องต้นอาจจะเกิดจากอาหารเป็นพิษ
“เจิ้น...ฮือ จันทร์กลัว”
“ไม่เป็นไร...คุณป้าปลอดภัยแล้วครับ จันทร์ทำดีมาก จันทร์ช่วยคุณป้าไว้ เก่งมากมูนนี่ของพี่”
ผมร้องไห้ต่ออีกสักพักใหญ่มันทั้งตกใจแล้วก็โล่งใจที่คุณป้าแม่บ้านปลอดภัยแล้ว ผมน่าจะเดินออกมาดูคุณป้าแม่บ้านบ้าง แต่ผมก็มัวแต่สนใจการบ้านกับเรื่องตัวเอง
คุณพ่อผม ลุงหยาง คุณพ่อคุณแม่เจิ้นแล้วก็คุณปู่มาเยี่ยมคุณป้าแม่บ้านในช่วงเย็น คุณป้าแม่บ้านเพิ่งจะฟื้นพอดี คุณหมอจึงเข้ามาตรวจร่างกายและสอบถามสาเหตุ
“....คือ...ป้าท้องเสียค่ะ ป้ากินของเปรี้ยวติดกันสองสามมื้อ แล้วก็ปลาร้า พอดีญาติป้าส่งมาให้ก็เลยติดใจกินทุกมื้อเพราะไม่ได้กินนาน”
“น่าจะเกิดจากอาหารไม่สะอาดครับ”
คุณหมอพูดต่ออีกสักพักแล้วขอตัวออกไป ผมรีบพุ่งไปกอดคุณป้าแม่บ้าน จากที่คุณหมอพูดการท้องเสียหนักๆอาจจะทำให้เสียชีวิตได้เลยด้วยซ้ำ
“ฮืออ ห้ามกินอีกนะ ไม่ให้กินแล้ว ผมตกใจมากเลย”
“โอ๋ ตกใจน่าดูเลยคุณจันทร์ ป้าขอโทษค่ะ”
“จันทร์เขาช่วยป้าไว้ครับ โทรเรียกคุณหมอให้แล้วถึงโทรมาหาผม”
กลายเป็นว่าทุกคนชมว่าผมเก่งมากและโตขึ้นเยอะ ขนาดลุงหยางยังบอกว่าผมเป็นกระต่ายที่อัพเลเวลแล้ว พ่อบอกให้ผมเล่าให้ละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเลยบอกว่าผมจำวิทยากรที่พูดตอนพ่อพาไปฝึกทำ CPR พูดได้ว่าห้ามตกใจ แต่ผมไม่กล้าทำ CPR เองเลยรีบแจ้งโรงพยาบาล
“เก่งแล้ว...จันทร์เก่งมาก จันทร์ช่วยชีวิตคนที่จันทร์รักได้หนึ่งคน ทุกคนภูมิใจในตัวจันทร์นะ”
“แต่สุดท้ายจันทร์ก็ตกใจ...”
“จันทร์ช่วยชีวิตคุณป้าก่อนแล้วถึงตกใจ...มีสติมาก ...มูนนี่ของพี่โตขึ้นแล้วสิ?”
ผมภูมิใจกับคำว่า “โตขึ้น” คุณปู่ให้รางวัลผมเป็นหุ้นในช่อฟ้าสามเปอร์เซ็นต์ จากเดิมที่ผมมีอยู่แล้วสองเปอร์เซ็นต์ ปู่บอกไม่อยากให้เยอะเพราะว่าเยอะต้องเข้าประชุมผู้ถือหุ้นใหญ่เวลามีเรื่องต้องตัดสินใจ
“เจิ้น...งั้นจันทร์เป็นเจ้าของช่อฟ้าร่วมกับเจิ้นห้าเปอร์เซ็นต์แล้วใช่ไหม?”
“ใช่...”
“เย้!!!”
ช่อฟ้าไม่ได้เป็นของผม สองเปอร์เซ็นต์ก็ไม่ได้ทำให้ผมมีสิทธิ์อะไรแต่นี่ห้าเปอร์เซ็นต์แล้วนะ! ผมค่อยเหมือนเป็นเจ้าของบ้านตัวเองขึ้นมานิดหน่อย
“ดีใจขนาดนั้นเลยรึไงลูกกระต่าย?”
“ช่ายยยยยยยยยยย ห้าเปอร์เซ็นต์นี่จันทร์ต้องได้ห้องดูดาวเป็นของจันทร์แล้วแน่ๆอ่ะ อันนั้นของจันทร์โดยชอบธรรมแล้วนะ จันทร์ขอใช้สิทธิ์ยึดเป็นของจันทร์”
เจิ้นหลุดขำแต่เขาก็พยักหน้า...อย่างน้อยไม่มีชื่อในโฉนดก็ไม่เป็นไร เจ้าห้องดูดาวที่เจิ้นสร้างให้ผมเป็นของผมแล้วก็โอเค ฮึ่ยยยยย ดีใจที่สุดในโลกกกกก
ผมฉลองห้องดูดาวของตัวเองที่เป็นของผมเองร้อยเปอร์เซ็นต์โดยการไปนอนตั้งแต่คืนแรกนั่นแหละ ฟูกและผ้าห่มรอบตัวหอมน้ำยาปรับผ้านุ่มไปหมด สินเชื่อก็หอม ผมมีความสุขมากหลังจากเคยโมโหที่โฉนดมีแต่ชื่อเจิ้น
ก๊อกๆๆ
เจิ้นยืนเคาะกระจกด้านข้างของผมก่อนเขาจะเดินขึ้นบันไดขั้นเล็กๆเข้ามาหา
“พี่นอนด้วยได้ไหม?”
“อื้อ!! เวลคั่มทูจันทร์โฮมมมมม”
“มีความสุขจริงนะเรา”
“บ้านจันทร์เอง บ้านจันทร์”
เจิ้นดึงผมไปนอนเกยบนตัวเขา แล้วชวนผมดูดาว วันนี้แปลกที่ดาวชัดมากทั้งๆที่ปกติท้องฟ้ากรุงเทพมักถูกเมฆขมุกขมัวบดบังไปหมด
ผมมีความสุขจนเกือบลืมว่าผมมีเรื่องต้องคุยกับเจิ้น เหตุการณ์เรื่องคุณแม่บ้านเข้ามาแทรกทำให้เรื่องอื่นต้องปัดตกไปก่อน ผมดันตัวขึ้นจากอ้อมแขนอบอุ่นแล้วจ้องหน้าเจิ้นอย่างจริงจัง
“จันทร์มีเรื่องจะบอกเจิ้น จริงจังมากๆ”
“ครับ ว่าไง?”
เจิ้นดันผมลุกขึ้นนั่งตัก เขาเงียบรอฟังผมพูด
“จันทร์จะไม่ทำร้ายตัวเองอีก จันทร์สัญญาว่าจะไม่ฆ่าตัวตาย ไม่ทำให้ตัวเองเจ็บ แล้วก็ไม่ทิ้งเจิ้นไปไหนจนกว่าเจิ้นจะเบื่อจันทร์ ตอนที่จันทร์ทำแบบนั้นมันเป็นการตกใจแล้วจันทร์ก็คงไม่ได้กะจะตายจริงๆเพราะจันทร์คิดว่าตัวเองกำลังจะพลิกตัวขึ้นจากน้ำแล้วแต่พ่อมาเจอก่อน จันทร์รักเจิ้นมากเลย ดังนั้นจันทร์ขอสัญญาว่าจันทร์จะอยู่รักเจิ้นไปเรื่อยๆแบบนี้ตลอดไป เพราะเจิ้นก็รักจันทร์ใช่ไหม? เราจะรักกันไปจนแก่ เป็นครอบครัวเราสองคน เจิ้นก็ห้ามไปไหนอยู่กับจันทร์ไปเรื่อยๆนะ”
เจิ้นมองผมไม่พูดอะไร เงียบมากจนผมหวั่นใจ มันน่ากลัว...เขาแค่มองผมนิ่งๆจนผมคิดฟุ้งซ่านว่าวิธีแมนๆคุยกันอาจจะไม่ได้ผล เจิ้นอาจจะสร้างกำแพงขึ้นมาอีก...
“จันทร์ขอพี่แต่งงาน?”
“หา!!”
“พี่ตกลง พี่จะอยู่กับจันทร์ไปเรื่อยๆ รักจันทร์ไปเรื่อยๆ... อย่าทิ้งพี่ไว้อีกนะ...พี่มีจันทร์คนเดียวเราจะอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเดียวกันตลอดไป”
“อื้อ....”
เจิ้นเชยคางผมขึ้นจูบ...จูบของเจิ้นมันทำให้ผมหมดแรง แล้วจูบก็กลายเป็นกัด...เจิ้นกัดผมม กัดไปทั้งตัว และวนเวียนอยู่แถวๆหน้าอก ดูดดึง...ผมพยายามขยับตัวหนี แต่... มันก็ไปไหนไม่ได้ อ้อมแขนของเจิ้นแน่นยิ่งกว่าปราการชั้นดี
ผมหมดแรง จมน้ำ...และโบยบิน ดาวบนท้องฟ้าหยาดเยิ้มเป็นภาพเลือนรางเพราะน้ำตาของผม...
ผมคิดว่าผมพอจะเข้าใจนิยมของความสุข มันไม่ใช่แค่ผมที่เป็นความสุขของเจิ้น...เพราะเจิ้นก็เป็นความสุขของผมไม่ต่างกัน
การไนท์แคร์คืนนี้ไม่ได้อึดอัดแบบคืนก่อนๆแล้ว มันเนิบนาบ...ไปช้าๆ...แต่สัมผัสทุกอย่างมันให้ความรู้สึกที่มากมาย มันดีมาก..ดีทุกอย่าง... นิ้วของเจิ้นในตัวผมทำให้ผมยิ่งหมดแรง
ผมเรียกชื่อเจิ้นทั้งคืน
==================
ตกลงมูนนี่ขอเจิ้นแต่งงานแล้วหรอ? เจิ้นก็รับแล้ว ไปค่ะไปจัดงาน!!! คิดว่าพี่เจิ้นไม่น่าเรียกสินสอดหนูแพงนะลูก
มูนนี่เริ่มเข้าใจความรู้สึกที่เจิ้นมีให้ละ แค่ยังไม่รู้ว่าทั้งหมดทั้งมวลมันหมายถึงอะไร สู้ๆนะมูนนี่ ถ้าเบื่อเจิ้นแล้วก็ส่งมาทางนี้ อิอิ
มามะช่วยกันเม้น เห็นแก่เราที่ปั่นนิยายหัวฟู 555555555+ ขอบอกว่ามันเพิ่งจะประมาณ 65% เองง่ะ... เกินสามสิบห้าตอนแน่เลย ฮือออ ให้กำลังด้วยนะคะ พยายามรีบสุดชีวิต 555+
-
มาแล้ว
มูนนี่ขาควายก็ต้องไปโรงเรียนเหทือนกันนะค่ะ
โรงเรียนกาสรกสิวิทย์ โรงเรียนสอนควายไถ่นา :katai2-1:
-
โอยยยโล่งไปที เขาแต่งงานกันแล้ววว อ่อยังไม่ใช่ เจิ้นแค่ขี้มโน555555
-
จันทร์น่ารัก ความคิดจันทร์แต่ละอย่างนี่ตลก ๆ ทั้งนั้น เจิ้นเลี้ยงมายังไงเนี่ย ฮา
-
ตอนนี้จันทร์น่ารักดี :mew1:
-
สินสอดของเจิ้น ก็สินเชื่อไง สุดรักของมูนนี่เลยนะ
-
อยากมีเจิ้นเป็นของตัวเองจังเลยค่ะ
-
สำหรับจันทร์ เจิ้นมีประตูเล็กๆที่ใต้ฐานกำแพงไว้เฉพาะจันทร์เข้าไปอย่างเต็มใจจริงๆอยู่แล้ววว เจิ้นคงไม่ยอมให้จันทร์เหนื่อยปีนกำแพงสูงๆหรอก :hao3:
-
รักมูนนี่รักเจิ้น
-
ทำไมเราคิดว่าที่เจิ้นเป็นๆอยู่ตอนนี้คือแผนของเจิ้นเอง 555555 แบบเป็นการกระตุ้นให้จันทร์รู้ตัวหรือเติบโตขึ้นอะไรแบบนี้
-
ออกเล่มเลยด๊ายยยม๊ายยย เรารอซื้ออยู่ แต่ก็อยากซื้อก่อนลงในนี้จบอ่าาา
-
เจ้าจันทร์เก่งขึ้นมากแล้วค่ะ คิดหาเหตุผลต่างๆเริ่มเข้าใจในสิ่งที่เจิ้นเป็นสู้ๆนะคะเจ้าจันทร์หนูยังน่ารักไม่เปลียนเลย
-
มูนนี่โตขึ้นมาก เป็นผุ้ใหญ่มากขึ้นแล้วววว
แต่ก็ยังไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของตัวเองกะเจิ้นอยู่ดี 55555
ข้ามขั้นไปขอเจิ้นแต่งงานซะงั้น 5555
เป็นกำลังใจฝห้คุณแบมแบม เจิ้รและมูนนี่ค่ะ 5555
-
รักในหนึ่งอย่างของนิยายเรื่องนี้คือคุณแบมมาอัพถี่มากจนเรารู้สึกดีไปด้วยเวลาอ่าน
ขอบคุณนะค่ะ
เจิ้นนี้โมเมว่าน้องขอแต่งงานซะงั้นอะ :hao6:
-
มูนนี่น้อยโตขึ้นแล้ว
-
น้องจันทร์คนดี...น่ารัก o13 o13 o13
-
o13 สู้ๆค่ะ คุณแบม :hao7: น่ารักกกก น่าฟัดมากกกก :hao7:
-
เจิ้นนนนน555555 มูนนี่พูดตอนไหนว่าขอแต่งงาน5555 แต่อยู่ด้วยกันไปจนแก่เลยนะ รักก ดีใจที่เจิ้นกลับมาเป็นเหมือนเดิม ฮืออ :hao5:
-
o18 มูนนี่คลายความกังวลใจให้เจิ้นแล้วสิ
-
มูนนี่น่ารักมากกกกกกก เราชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ชอบภาษา ชอบการบรรยาย ตัวละครแต่ละตัวมีลักษณะของตัวเอง แต่ละตอนที่อ่านคืออินมาก มูนนี่ก็ไร้เดียงสาดี เราเป็นเจิ้นเราก็รักมูนนี่อ่ะ (แต่ตอนนี้เรารักเจิ้น55555)
เป็นกำลังใจให้ไรท์นะคะ ขอบคุณที่เขียนฟิคให้อ่าน ขอโทษที่ไม่ได้เม้นให้ทุกตอน เอาเป็นว่าถ้าเรื่องนี้มีเล่มเมื่อไหร่เราพร้อมเปย์แน่นอนค่าาาา :mew6: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตอนนี้เห็นพัฒนาการของหนูจันทร์ชัดเจนมากเลย
เพราะหนูจันทร์บริสุทธิ์ ความจริงใจแบบนี้หายากมากๆนะลูกนะ
และไอ้ความบริสุทธิ์นี้แหละที่ผู้ป่วยหรือเสี่ยงจะป่วยอย่างเราๆ อยู่แล้วคงสบาย
หนูจันทร์ไม่ต้องอยากเป็นแสงอาทิตย์แรงกล้าให้เจิ้นหรอก มันร้อน
หนูจันทร์ก็เป็นเจ้าจันทร์ที่ทอแสงอบอุ่นและนุ่มนวลปลอบประโลมให้กับหัวใจก็พอแล้ว
เจิ้นโชคดีมากเลบนะสำหรับเรา ที่ยังมีคนพยายามจะเข้าใจสิ่งที่เราเป็นอยู่อย่างนี้
ปอลิง วันนี้สินเชื่อเราหายไปหนายยยยยยยยยย
-
โอ๊ยยยยยย แทบจะกำกำปั้นแล้วร้อง เยส! แผนเจิ้นนี่มันล้ำลึกจริงๆ การจะสอนให้จันทร์รู้จักคำว่ารักในความหมายเดียวกับเจิ้นได้นี่ ได้แต่ละสเตป มันยากยิ่งกว่ายากจริงๆ
ขำช่อฟ้าเอาชื่อจันทร์ มูนนี่ ศศิมณฑลมาตั้งเป็นโพรดักค์แบงค์ บัตรมูนนี่ มูนนี่เซฟวิ่ง น่าเอ็นดู๊ 55555
-
เจิ้นเขาแค่อัดอั้นนที่ต้องรอน้องโตเท่านั้นเอง สงสารเนอะ ขอแต่งงานชัดๆ ชอบมากตอนนี้
สู้ๆจ้า
-
เขิลกลายเป็นมูนนี่ขอเจิ้นแต่งงานซะงั้น :hao5:
-
พ่อตองเรียกสินสอด แค่ไหน เจิ้นกะมีปัญญาจ่ายค่าา 555
-
เจ้าจันทร์น่ารัก ทั้งสองคนต่างเป็นความสุขของกันและกัน
-
ในที่สุดเจ้าจันทร์ก็ทะลายกำแพงของเจิ้นได้สำเร็จ :mc4: ดีใจด้วยกับการเปิดใจคุยกันแบบแมน ๆ ที่ได้ผลเกินคาด
รอตอนต่อไปนะคะ ปล.ยาว ๆ ก็ไม่เป็นไรค่ะ ชอบ เรื่องนี้สนุก ชอบความคิดของเจ้าจันทร์ อาจจะดูเด็ก แต่ก็มีอะไรให้บันเทิงใจอยู่ตลอด :กอด1:
:katai3:
-
อ่าว นั่นคือน้องขอเจิ้นแต่งงานโดยไม่รู้ตัวไปแล้วหรือเนี่ย? ได้ๆ แล้วแต่เจิ้นเลยยยย
ตอนนี้ภูมิใจในตัวมูนนี่มากเลย โตขึ้นอีกนิดแล้วนะลูกกก
-
จันทร์ใครเค้าเลี้ยงควายบนตึก 555 เห็นเด็กน้อยโตขึ้นมาอีกนิด
-
ชอบตอนนี้จังเลยค่ะ
เหมือนสื่อให้รู้ความรู้สึกเจ้าจันทร์จริงๆ
จากแต่ก่อนที่คิดกังวลว่าน้องอาจจะชอบเจิ้นเพราะ'ต้องชอบ'
เพราะโลกของน้องมีแค่เจิ้นคนเดียว มันเหมือนน้องไม่มีสิทธิ์เลือกคนอื่น
แต่พอได้อ่านตอนนี้แล้วมันคลายออกมาหมดเลยว่าน้องชอบเจิ้นจริงๆ นะ :hao5:
น้องกังวลเรื่องเจิ้นมากกว่าเดิม ละเอียดอ่อนมากขึ้น เป็นห่วงคนอื่นมกขึ้น เติบโตขึ้น
เหมือนเข้าใจความหมายคำว่าชอบมากกว่าเดิม
ดีแล้วนะเจิ้น มูนนี่ขอแต่งงานแล้ว ไม่เครียดแล้วน้าา
-
มูนนี่โตขึ้นทีละนิดแล้วน้าาเก่งมากๆเลยยย
แต่งเลยๆ
-
จันทร์ จะทำให้เจิ้นหลงไปถึงไหนแค่นี้เจิ้นก้อไปไหนไม่รอดแล้ว
-
มูนนี่โตขึ้นเยอะเลย น่ารัก :pig4:
-
:z13: :z13: :z13:
-
จันทร์น่ารัก
-
สนุกมากกจันทร์โตแล้ววววว
-
แมนๆเปิดอกคุยกันตามสไตล์มูนนี่ o13
แต่งงานกันเลยค่าาาา :3123:
-
มูนนี่ลู๊กกกกกก รู้สึกดีใจเหมือนเห็นลูกโตขึ้น :hao5:
-
:pig4:
-
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ทุกลมหายใจเข้าออกของเจิ้นมีแต่จันทร์เท่านั้น :o8: :-[ :impress2:
แค่จันทร์ขอแต่งงาน? เจิ้นก็หายเครียดแล้ว
เจิ้น นอนหลับสบายได้แล้ว จันทร์สารภาพแล้วว่าไม่ได้อยากตายจริงๆ
อยากอ่านตอนที่มากกว่าไนท์แคร์แล้ว :z3:
รอคืนแต่งจริง :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ้าววว สรุปจันทร์ต้องมาสู่ขอเจิ้นเหรอ 5555
-
มูนนี่..ลูกกกกกกก ขอเจิ้นแต่งงานเองเลยเหรอคะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
:m1: :m1: :m1:
-
มูนนี่กระต่ายน้อยโตแล้ว ดูแลคนอื่นได้แล้ว
มีบ้านเป็นของตัวเองแล้ว
และ ขอเจิ้นแต่งงานแล้ว วิ้วววว
-
เจ้าจันทร์โตขึ้น สติมากขึ้น :pig4: :pig4: ที่มาอัพไวๆ :L1: :L1:
-
มูนนี่โตขึ้นแล้ว เจิ้นก็จะค่อยๆหายใช่มั้ย ดีจัง
-
:hao3:ขำตอนเลี้ยงควายมาก ฮืออออออออ มูนนี่เอ้ยยยยย เอ็นดู
-
+1 ให้ค่ะ เอามูนนี่มาส่งเร็วมา o13
-
ฮืออดีใจ จันทร์โตขึ้นมากเลยลูก ถึงจะยังไม่เข้าใจความรู้สึที่มีต่อเจิ้นร้อยเปอร์เซ็นต์แต่แค่นี้ก็ดีขึ้นมากๆ
-
จันทร์โตแล้ววว หุ้นก็โต :mew1:
-
เจิ้นตีเนียน 555
-
จันทร์โตขึ้นจริงๆ :hao3:
-
เจิ้นต้องหายเร็วๆ นะ ถูกขอแต่งงานแล้ว
-
มูนนี่โตขึ้นเเล้วจริงๆ แต่เมื่อไหร่จะอายุ20นะ เจิ้นก็อยากให้ถึงไวๆ คนอ่านแบบเราก็อยากให้ถึงไวๆนะ :hao7:
-
รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังมีลูกเลยค่ะ
เพราะเห็นจันทร์ตั้งแต่เด็กน้อยทั้งความคิดทั้งนิสัยจนวันนี้เค้าโตขึ้น
รู้จักที่จะรักแล้วแคร์ความรู้สึกของคนรอบตัว
และรู้จักสิ่งๆต่างๆรอบตัวมากขึ้น และแก้ปัญาได้แล้ว
ภูมิใจค่ะลูกชายกับกำลังจะแต่งเมีย555น้องขอเจิ้น :hao7: :hao7:
-
มูนนี่ของพี่จันทร์โตขึ้นอีกนิดนึง มูนนี่จ๋าเตรียมสินสอดขอพี่จันทร์ยัง :mew1:
-
หลงมูนนี่เต็มๆ แล้ว
:mew1:
-
จันทร์โตขึ้นแล้ว
-
สนุกมาก เลยค่ะ
-
ฮืออออ ลุ้นจนเหนื่อย น้องจันทร์คนดีของเจ้
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
หยักดั้ยตอนพิเศษของคุณกันติชากับพระอาทิตย์ของเขาค่ะ แงงงงงง ขอร้องงงงงนะคะ นะคะ นะคะ
-
อยู่ๆหนูไปขอเจิ้นแต่งงานอย่างงี้ก็ได้หรอลูก
แต่จริงๆเจิ้นก็รวบรัดตัดความว่ามูนนี่ขอแต่งงานไปอีก
อ่านไปเขินไป
แต่ที่รู้สึกได้เลยตอนนี้คือ มูนนี่ดูโตขึ้นจริงๆ ปรบมืออออ
-
เจ้าจันทร์น่ารัก ถึงกับคิดมาก คิดหาทางเรื่องเจิ้น
วางแผนแสนสิ่ง กะว่าเนียนชัวร์ 55555
ความคิดเจ้าจันทร์ก็ยังเหมือนเด็ก ที่คิดว่าโลกของคนเราจะมีแค่คนคนเดียวได้ไง
แต่ตอนนี้น้องเริ่มเข้าใจแล้ว ปลื้มใจจัง ถึงจะเฉพาะเรื่องก็เหอะ
เจ้าจันทร์คะ เจิ้นไนท์แคร์น้อยลง
เจิ้นนอนไม่หลับ ไม่เกี่ยวกับไนท์แคร์นะ
มีแต่เจ้าจันทร์แหละมั้ง ที่นอยด์ไนท์แคร์น้อยลง
ความฟินของเจ้าจันทร์ก็ยังเป็นนิ้วเจิ้นไม่น้อยลงกว่าเดิม :hao7:
เจิ้นน่าสงสาร ฝังใจมากเนาะ
แต่ไหงกลายมาเป็นเนียนว่าน้องขอแต่งงานซะได้
แล้วเจ้าจันทร์ไม่ได้มึนธรรมดานะ น้องเข้าใจไหม
-
Chapter 31 Mom
แม่เริ่มไม่พอใจที่ผมไม่ยอมไปหาสักที ถึงกับบ่นว่าผมไม่รักแม่แล้ว ผมรักแม่นะ...แต่ผมก็ไม่อยากให้พ่อลำบากใจเลย แม่ยังไม่รู้ว่าผมรู้เรื่องแล้วมันก็เลยยิ่งอึดอัดเวลาแม่พูดเกี่ยวกับครอบครัวเรา
ผมก็รู้สึกว่ามันก็ไม่ยุติธรรมเหมือนกันที่ผมพยายามปรับตัวเข้ากับแฟนพ่อ แต่ไม่ปรับตัวเข้ากับแฟนแม่ แต่ลุงหยางไม่ได้จะฆ่าแม่เหมือนที่คนนั้นเขาจะฆ่าพ่อนี่...
ความลำบากใจทำให้ผมไม่อยากจะรับโทรศัพท์แม่แล้วก็ไม่อยากเจอลุงหยางเพราะมันรู้สึกผิด ผมเลยเลือกจะอ้างว่าผมต้องอ่านหนังสือสอบปลายภาคหมกตัวอยู่ที่ช่อฟ้า
คิวมาช่วยติวให้ที่ช่อฟ้าเพราะผมไม่อาจสอบตกได้อีกแล้วไม่งั้นต้องติดเอฟแน่ๆ ยิ่งเรียนก็ยิ่งปวดหัวทำไมยากจังเลย แล้วก็เหมือนฝืนตัวเอง แต่ผมก็เลือกทางนี้แล้ว
ก็ต้องพยายามและสู้กับมัน...ผมต้องจบปริญญาตรีในสี่ปีให้ได้เพราะค่าเทอมแพงมาก ไม่อยากให้เจิ้นมาเสียตังค์กับความโง่ของผมแล้วอ่ะ
ก็แค่เรียนให้มันผ่านห้าสิบคะแนนทุกวิชา ต้องทำให้ได้!!!
บางวิชาถ้าถามเจิ้นหรือให้เจิ้นสอนมันจะง่ายมากเพราะธนาคารก็แทบจะครอบคลุมทุกอย่างที่เกี่ยวกับการเงิน แต่...เจิ้นเป็นคนที่อธิบายไม่เข้าใจที่สุดในโลกกกกกก จะการบ้านตอนผมประถม มัธยม หรือมหาลัย เจิ้นไม่สามารถทำให้ผมเข้าใจได้หรอก เจิ้นเลยไม่เคยรับเป็นวิทยากรพิเศษที่ไหนเลย เพราะเคยไปครั้งหนึ่งแล้วพี่เลขาบอกว่า....มันแย่มาก ถ้ายิ่งรับไปเป็นวิทยากรอีกคงไม่ได้สร้างหรอกภาพลักษณ์บริษัท สร้างความล่มจมแทน
ผมว่าผมก็ติดนิสัยพูดไม่รู้เรื่องมาจากเจิ้นหน่อยๆ คิวบอกบางทีผมก็ใช้คำแปลกๆ เจิ้นอ่ะแพร่เชื้อพูดไม่รู้เรื่องใส่ จะว่าไปก็แอบสงสัยว่าพี่เลขาเข้าใจเจิ้นได้ยังไง เพราะบางทีเจิ้นก็พูดน้อยมาก แล้วก็แค่สบตา
อาจจะมีเรดาห์บางอย่างบนหัวเจิ้นกับพี่เลขาที่ปรับๆจูนๆสัญญาณเข้าหากันได้เหมือนเทเลทับบี้...หรือผมยาวๆของเจิ้นอาจจะเป็นสายส่งข้อมูลเฉพาะตัวเหมือนปลาหมึกที่ต้องมีหนวดเยอะๆ
เจิ้นหัวปลาหมึก....
“คิก...”
“ขำไร สอบตกเรื่องนี้ยังจะกล้าขำอีก”
ง่ะ.....
การสอบดึงความสนใจเรื่องแม่ไปจนหมด ผมคิดว่าผมทำได้ผ่านครึ่งทุกวิชานะการอ่านหนังสือล่วงหน้าอันยาวนานน่าจะได้ผล ยิ่งคิวยิ่งสบายเพราะสอนผมก็เหมือนทวนซ้ำ เจิ้นชวนคิวไปกินข้าวด้วยกันอีกรอบเป็นการขอบคุณที่ติวหนังสือให้ผมเพราะเป็นสิ่งที่เจิ้นทำไม่ได้
เราวางแผนจะไปกินอาหารญี่ปุ่นที่ร้านประจำกัน เจิ้นจองร้านไว้แล้ว แต่เท้าผมชะงักทันทีที่ลงมาจากตึกเพราะเจอแม่ แม่นั่งรออยู่ที่โต๊ะหนึ่งในบริเวณใต้คณะ...ลุงก็อยู่ด้วย
ผมอยากจะหลบแต่มันไม่ทันเพราะแม่โบกมือให้ แม่ยิ้มให้ผม แม่เหมือนเดิมทุกอย่าง...เหมือนจนผมเจ็บปวดหัวใจที่ไม่คิดว่าแม่จะรักเงินมากกว่าผม
ขาก้าวไปชิดตัวคิวทันที คิวเป็นอีกคนที่รู้เรื่องทุกอย่างเพราะผมเล่าให้ฟัง คิวไม่ได้แสดงท่าทีอะไรมากนอกจากเขยิบมายืนบังผมไว้นิดหน่อย
“จันทร์...เซอไพรส์ไหมจ๊ะ?”
แม่อยากให้ผมไปกินข้าวด้วยแต่ผมบอกแม่ว่ามีนัดกับเจิ้น และไม่อยากให้เจิ้นรอจะไปกับแม่ไม่ได้ ลุงหงุดหงิดที่ผมเลือกเจิ้น ผมพยายามอธิบายว่าก็นัดเจิ้นไว้ก่อน แม่ตัดพ้อที่ผมไม่ยอมไปกับแม่บ้าง
ผมเสนอให้ลุงกับแม่ไปกินข้าวกับเจิ้นด้วยกันแต่ลุงก็ไม่พอใจ แม่เองก็ไม่อยากไป แม่อยากให้เลื่อนนัดเจิ้นเพราะผมเจอเจิ้นได้ทุกวันแต่นานๆทีถึงเจอแม่
“จันทร์ไม่รักแม่แล้วหรอลูก?”
“มะ ไม่ใช่แบบนั้น แต่ว่าผม...”
“อย่าทำให้จันทร์ลำบากใจเลยครับ เรื่องคำสัญญาเป็นเรื่องสำคัญ จันทร์นัดเจิ้นไว้แล้วก็คงลำบากใจเพราะมีผมแล้วก็คนอื่นๆอีกที่นัดกินข้าวด้วยกัน คุณแม่ไม่อยากไปด้วยกันก็วันหลังดีกว่า”
มันไม่มีคนอื่นแต่พอคิวพูดผมก็เลยพยักหน้าหงึกๆ แม่เลยขอว่ากินข้าวเสร็จให้เจิ้นพาไปหาแม่หน่อย ผมรับปากว่าจะขอเจิ้นให้แม่กับลุงถึงยอมกลับไป ผมรู้สึกว่ามันแปลกที่แม่กับลุงหยางจะพาผมไปด้วย.... มันทำผมอึดอัดและระแวง
คิวกับผมไปถึงร้านอาหารญี่ปุ่นก่อนเจิ้นสักพัก ผมรีบเล่าเรื่องแม่ให้เจิ้นฟัง อธิบายว่าผมลำบากใจ เจิ้นบอกว่าจะให้พี่เลขาแจ้งไปให้ว่าให้มาหาที่ช่อฟ้า แต่จะไม่ให้ผมไป คิวเห็นด้วยกับเจิ้นเพราะมันดูอันตราย
ผมอยากเจอแม่แต่ผมไม่อยากให้ลุงทำร้ายคนรอบตัวผม ถ้าไม่เจอกันก็จะไม่มีโอกาสทำร้ายกัน ผมจะไม่ดื้อและไม่ดึงดันเพราะเรื่องชีวิตไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
การคิดตื้นๆของผมทำเจิ้นไม่สบาย ถ้าผมคิดและตัดสินใจเองอีกแล้วมันผิดพลาดผมคงจะเสียคนอื่นหรือเสียเจิ้นไปจริงๆ ผมจะยอมรับความคิดของทุกคน
เจิ้นกังวลว่าแม่กับลุงจะมาเรียกร้องหรือใช้ความรักและความใจดีของผมเป็นเครื่องมือ ผมก็กลัวตัวเองจะใจอ่อนเพราะผมรักแม่ ผมไม่รู้จะทำยังไงมันสับสนแต่ผมรับปากเจิ้นว่าจะไม่ไปกับแม่
คิวบอกจะช่วยดูให้ถ้าแม่หรือลุงมาอีก ผมไม่รู้ว่าแม่ได้เงินปีละเท่าไหร่เจิ้นไม่ได้บอก ไม่มีใครบอกตัวเลขชัดๆ แต่ผมรู้ว่าเท่าไหร่เจิ้นก็ยอมจ่ายเพื่อผม
เจิ้นกับคิวคุยไปถึงว่าผมอาจจะถูกลักพาตัวได้ เรากินข้าวกันไปด้วยความเครียด คืนนั้นทั้งเจิ้น ลุงหยาง พ่อ และคิวก็มาสุมหัวกันที่ช่อฟ้า ทุกคนให้ผมร่วมฟังด้วยเพราะผมควรรับรู้ว่าจะต้องดูแลตัวเองยังไงในกรณีที่เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น
“จันทร์ต้องใส่นาฬิกาตลอดเวลา เพราะมันมีจีพีเอสตามตัว พ่อไปติดมาให้”
นาฬิกาที่เจิ้นเคยซื้อให้ผมวันเกิด...
“แม่เขาไม่ทำร้ายลูกหรอก แต่คนรักของเขามันไม่แน่...เขาไม่ได้รักลูกเหมือนที่แม่รัก เขาอาจจะตามใจแม่ มารับลูก มาหาลูกแต่พ่อไม่อยากเสี่ยงกับความอดทนของคนที่เคยจะฆ่าพ่อมาก่อน”
“ปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่เยว่จะจ่ายเงินให้ เงินมันแลกมากับเงื่อนไขที่แม่จะมาอยู่กับลูกบ้างและรับรองความปลอดภัยที่เขาจะไม่ทำอันตรายพวกเรา แต่ปีหน้าจันทร์ยี่สิบ บรรลุนิติภาวะแล้ว กฎหมายจะไม่คุ้มครองในฐานะเยาวชนอีกเขาจะฟ้องร้องเรื่องเลี้ยงดูไม่ได้... เรากังวลว่าเขาจะหวังเงินก้อนใหญ่”
ลุงหยางไม่ได้พูดจากวนอารมณ์แต่กลับทำเสียงเครียด ทุกคนเครียดกันไปหมดแม้แต่คิวก็คิ้วขมวดมุ่น ผมรู้สึกผิดที่ดึงคิวมาเกี่ยวกับปัญหาของบ้านเรา
“เขาไม่เคยอยากให้แม่มาเจอจันทร์เท่าไหร่ แต่คราวนี้ไปถึงมหาวิทยาลัย...พ่อกลัวเขาคิดไม่ดี จันทร์อย่าไปกับแม่กับเขาเข้าใจไหม? ปฏิเสธทุกครั้ง อย่าใจอ่อน”
“ถ้าผ่านช่วงอายุยี่สิบไปได้...จันทร์ไปหาแม่ได้ใช่ไหม...”
ผมอยากเจอแม่จริงๆแต่ตอนนี้ผมกลัว...กลัวตัวเองจะถูกทำร้ายเพราะผมคงช่วยอะไรตัวเองไม่ได้เลย
“พี่จะไม่เสี่ยงเรื่องจันทร์กับอะไรทั้งนั้น ถ้าอยากมาต้องที่ช่อฟ้าหรือบ้านใหญ่ จันทร์จะไม่ไปค้าง ไม่ไปหา ไม่ไปกับเขาโดยไม่มีพวกเรา ถ้าผู้หญิงคนนั้นเขารักจันทร์เขาจะมาหาจันทร์”
“จันทร์กลัว”
เจิ้นรวบเอวผมไปนั่งชิดกอดปลอบให้ผมหายกังวล แต่เรื่องนี้มันไม่มีทางหายกังวลง่ายๆ
“พี่จะปกป้องจันทร์”
ทุกคนเห็นด้วยที่ผมจะงดไปบ้านใหญ่หรือคอนโดลุงหยางสักพัก การกลับมาอยู่ช่อฟ้าจะปลอดภัยกว่าเพราะมีการป้องกันที่ยอดเยี่ยมแถมเราก็อยู่ชั้นห้าสิบเก้า ลุงคงไม่ปีนขึ้นมาเหมือนสไปเดอร์แมนปีนตึก
ต่อไปพี่บอดี้การ์ดคนหนึ่งของเจิ้นจะไปรับผมหลังเลิกเรียนพร้อมลุงคนขับรถ ผมคิดว่ามันเยอะไปแต่เจิ้นบอกว่ากันไว้ดีกว่าต้องมานั่งเสียใจถ้าผมเป็นอะไรไป
เจิ้นเสนอให้แจ้งทะเบียนรถลุงกับทางมหาวิทยาลัยไว้ว่าห้ามเข้าแต่พ่อบอกมันจะเป็นการบีบทางนั้นเกินไป ในกรณีที่ทางนั้นไม่ได้มีเจตนาร้ายการถูกบีบอาจจะทำให้เขาโมโหจนขาดสติ และนำไปสู่การแจ้งความ
“ทำไมกลัวเรื่องแจ้งความกันล่ะครับ? ผมไม่คิดว่าทางเราจะแพ้เลยด้วยซ้ำ”
“ความรู้สึกจันทร์จะแพ้ การแต่งงานที่ไม่มีทะเบียนสมรสสิทธิการเลี้ยงดูจะเป็นของฝ่ายแม่ ในตอนนั้นถ้ามันเป็นคดีความกันยังไงจันทร์ก็ต้องไปอยู่กับแม่ก่อน แล้วมันยากตรงที่....มันเข้าข่ายพรากผู้เยาว์ เราแพ้ทุกทาง แล้วถ้าเราปล่อยให้จันทร์ไปอยู่กับแม่เขา...เราไม่มีทางรู้เลยว่าทางนั้นรักจันทร์จริงไหม จะดูแลได้เท่าที่เราดูแลหรือเปล่า”
“แต่จากท่าทีก็คิดว่ายังไงเขาก็เอาจันทร์มาขู่เรียกเงินอยู่ดี สู้เรายอมจ่ายแต่แรกแล้วได้จันทร์มาเลยจะดีกว่า ทางนั้นไม่ได้ฉลาดนักหรอก แค่ได้เงินก็ไม่เข้ามายุ่ง นอกจากตอนที่ผู้หญิงคนนั้นจะมาหา ซึ่งช่วงแรกจันทร์ยังติดแม่ ผู้หญิงคนนั้นก็รักลูกก็อยากอยู่ด้วยนานๆ ตองเลยโดนหึงเกือบถูกยิง”
“อยู่กับเยว่จันทร์จะได้รับแต่สิ่งที่ดีที่สุด ถึงมันจะดูเหมือนจันทร์ไม่ทันโลกเท่าไหร่ แต่แค่จันทร์มีความสุขไปทุกๆวัน นั่นคือสิ่งที่พวกเราต้องการ...จันทร์มีความสุขใช่ไหมลูก? พ่อทำลูกอึดอัดใจหรือเปล่า”
พ่อและลุงหยางตอบคิวด้วยเสียงที่ค่อนข้างเครียดแล้วหันมาถามผม....ผมรู้สึกแย่จนอยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ทำไมชีวิตมันสับสนจัง วุ่นวายทุกคนไปหมดเลย
“อื้อ จันทร์แฮปปี้ทุกวันเลย”
แต่มันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าที่เป็นอยู่ผมมีความสุขมาก เจิ้นดีกันผม พ่อก็ถึงจะไม่เจอบ่อยแต่ผมก็ชอบคุยกับพ่อมากกว่าคุยกับแม่...แต่ผมก็รักแม่นะ มันก็เลยอึดอัด
“ไปพักดีกว่าไหม...”
เจิ้นกระซิบถามคงดูไม่ค่อยจะโอเค
“มะ ไม่เป็นไร จันทร์อยากรู้”
“จันทร์...พ่อรู้ว่ามันกดดันลูกแต่อย่าเพิ่งเจอแม่เขาเลยนะ...แม่รักลูกแต่แฟนแม่เขาไม่ได้รัก ส่วนคุณสุริยะเขารักลูกเหมือนที่พ่อรักแม้จะอยู่ในสถานะเดียวกัน แต่คุณสุริยะไม่เคยถือปืนไปจะยิงแม่...”
“ลุงหยางรักผมด้วยหรอ?”
ลุงหยางทำหน้าเหมือนกลืนน้ำลายขมๆ
“พี่ซัน...ว่าไง?”
พ่อจ้องเขม็งไปที่ลุงหยาง
“เออ ประมาณนั้นแหละ”
ผมมีลุงหยางมารักเพิ่มอีกคน เจิ้นหลุดขำออกมาบรรยากาศหายเครียดลงนิดหน่อย ผมพอจะเข้าใจปัญหามากขึ้นและสิ่งที่ผมย้ำกับตัวเองคือ...ถ้าดูแลตัวเองไม่ได้ ก็อยู่นิ่งๆให้ทุกคนดูแลดีกว่า
เคยดูละครกับคุณป้าแม่บ้านแล้วนางเอกชื่อคิดเอง ตัดสินใจเอง แล้วพระเอกก็เดือดร้อนอะไรทำนองนั้น คุณป้าแม่บ้านบอกว่าหมั่นไส้นางเอกแบบนี้ไร้ประโยชน์แล้วยังวุ่นวาย ผมเลยคิดว่ามันก็คล้ายๆกับตัวเองที่ทุกคนกำลังมีแผนการเยอะแยะเพื่อปกป้องผม ผมก็อยู่เฉยๆดีกว่า อย่าไปวิ่งเข้าป่าเข้าดงให้ตัวร้ายจับไปเรียกค่าไถ่เลย ถึงพระเอกจะโดนยิงนัดเดียวแต่ผู้ร้ายตายทั้งป่าก็เถอะ
การไปมหาลัยของผมมีคนเพิ่มขึ้นอีกสองคนคือคุณพี่บอดี้การ์ดของเจิ้น เราเลยไปรถตู้ที่เบาะหลังนอนสบายมากแถมในรถก็มีขนม เจิ้นก็บ่นว่าผมจะอ้วนอีกแล้ว ออกกำลังกายก็ไม่สำเร็จ
“เจิ้นก็อ้วนเป็นเพื่อนจันทร์สิ”
ผมงุบงับเยลลี่รสผลไม้รวม ส่วนเจิ้นนั่งกอดสินเชื่อ เขายึดของผมไปเพราะกลัวทำเยลลี่หกใส่สินเชื่อ
“พี่ตัวใหญ่ นอนทับจันทร์ จันทร์จะรับน้ำหนักพี่ไหว?”
“จันทร์อยู่ข้างบนเอง”
“จันทร์อ้วนพี่ก็แบน”
“เจิ้นไม่ชอบที่จันทร์อ้วนหรอ”
ผมชักจะไม่มั่นใจ...เยลลี่ก็อร่อย แต่อ้วนแล้วเจิ้นก็ไม่ชอบ... ความกังวลผมชะงักเพราะเจิ้นเล่นบีบแก้มผมแถมดึงไปดึงมา
“อ้วนอีกหน่อยก็ดี...จะได้นิ่มแบบสินเชื่อ ให้พี่กอด”
“เจิ้นก็กอดจันทร์ทุกวันแหละ นี่ก็กอดอยู่”
เจิ้นเขานั่งโอบเอวผมตลอดมันก็คือกอดใช่ไหมล่ะ ไม่เห็นมีตอนไหนเจิ้นจะไม่กอดเลย โธ่
“เบื่อให้พี่กอดยัง?”
“งื้ออออไม่เบื่อออ กอดอีก กอดเยอะๆ”
เจิ้นหัวเราะที่ผมอ้อน เขาเลยดึงผมไปนั่งตักแทนสินเชื่อที่เจิ้นโยนไปอีกมุม ผมบังคับให้เจิ้นกินเยลลี่ด้วยกันจะได้อ้วนไปกับผม เยลลี่อันนี้ไม่หวานมากเจิ้นเลือกให้ บอกว่าให้กินยี่ห้อนี้มันค่อนข้างจะออแกนิค สกัดจากผลไม้อะไรของเจิ้นไม่รู้ไม่ใส่น้ำตาลฟันจะได้ไม่ผุ
“เจอกันตอนเย็น”
ผมหอมแก้มเจิ้นก่อนลงรถ เจิ้นย้ำว่าถึงมหาลัยแล้วให้ไปนั่งรอในคณะจนกว่าจะเจอคิว อย่าไปไหนคนเดียวมันอันตราย เจิ้นเป็นห่วง...ผมก็ไม่อยากให้เจิ้นกังวล เจิ้นกินยานอนหลับน้อยลงแล้ว เขากำลังดีขึ้นผมก็ต้องเป็นเด็กดีไม่ให้เจิ้นเครียดอีก
วันนี้ไม่ได้มีสอบแล้วแต่ว่าต้องมามหาวิทยาลัยเพราะว่าจะมีกิจกรรมเปิดบ้านในเทอมสอง ปีสองเป็นคนรับผิดชอบหลักจัดบูทกิจกรรมของคณะ ผมกับคิวและทีมสันทนาการส่วนใหญ่ถูกมอบหมายให้เปิดร้านขายของเพราะช่วงรับน้องรูปพวกเราถูกโพสในเพจเยอะ ก็เหมือรกับสันทนาการคณะอื่นที่ค่อนข้างจะเป็นที่รู้จักแม้ว่าผมจะไม่รู้จักใครเลย
คิวเสนอว่าเปิดร้านน้ำจะง่ายสุด แค่สั่งน้ำมาเทๆใส่แก้ว เพื่อนอีกคนเสนอให้เอามาชเมลโล่มาจิ้มไม้แล้วปักใส่แก้วไปด้วย ผมงงๆว่ามาร์ชเมลโล่กับเปปซี่หรือโค้กมันเข้ากันตรงไหนแต่ทุกคนว่าดี ผมก็ว่าดี...
เราจะตั้งชื่อร้านกันขำๆว่า ‘น้ำป่าไหลหลาก’ และยึดตีมสีส้มสดใสเหมือนกางเกงสันทนาการ ผมเสนอว่าเราควรมีชุดพนักงานที่เหมือนกัน เราเลยจะพร้อมใจใส่ชุดสันทนาการผูกจุกอีกรอบ ผมอยากจะค้านมากแต่ดันเป็นคนเสนอ ก็คิดว่าจะมีชุดเท่ๆแต่ดันได้ชุดสันทนาการอ้ะ
หลังจากแยกกลุ่มคุยงานกันก็มารวมกันเพื่อทำความเข้าใจในภาพรวมเสร็จตอนเที่ยงพอดี คนขับรถกับพี่บอดี้การ์ดก็มารอแล้ว ผมจะไม่ได้เจอคิวตลอดปิดเทอมเพราะคิวจะไปเยี่ยมญาติต่างจังหวัด
“เดี๋ยวซื้อผลไม้มาฝาก ปิดเทอมอย่าซ่าล่ะ”
ผมกระโดดเกาะคิวเป็นหมีโคอาล่า
“เดี๋ยวเอาเยลลี่มาแลกนะ”
“เยลลี่ซื้อเซเว่นก็ได้ปะวะ ไม่ลงทุนเลยอะไรเนี่ย ลงไปได้ละหนักว่ะ”
คิวย้ำกับผมอีกรอบแบบจริงจังว่าให้ระวังตัว แต่ปิดเทอมผมก็คงไม่ได้ไปไหนอ่ะมันเดือนเดียวเองด้วย คงอยู่ช่อฟ้า ดูการ์ตูน ทำกับข้าวให้เจิ้นเหมือนเดิม แล้วใกล้ๆเปิดเทอมก็มาเตรียมงานเปิดบ้าน
แม่ยอมมาหาผมที่ช่อฟ้า ลุงไม่ได้มาด้วย ผมรู้สึกได้ว่าแม่อึดอัดแต่แม่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไร ซื้อขนมของโปรดผมมาให้แล้วก็ทำกับข้าวให้กิน ทำเผื่อเจิ้นด้วย
ผมมีความสุขมากเพราะไม่ได้เจอแม่นาน แม่ทำกับข้าวอร่อยเหมือนเดิม มันน่าเสียดายที่เราเจอกันยากมากขึ้นผมพยายามตัดเรื่องปัญหาออกไปจากหัว ยังไงแม่ก็มาหาผมแล้ว
“ทำวุ้นกันไหม? แม่เห็นมีแม่พิมพ์อยู่”
แม่สอนผมทำวุ้นแบบง่ายๆใส่พิมพ์ลายหัวใจ ผมเล่าให้แม่ฟังว่าช่วงนี้เรียนทำอาหารอยู่ อยากจะทำหลายๆอย่างให้เก่งขึ้น เวลาผ่านไปรวดเร็วแม่ก็ต้องกลับแล้ว เจิ้นก็ใกล้เลิกงาน... เราเดินออกมาจากห้องกินข้าวและห้องครัวที่ใช้เวลาร่วมกันตลอดบ่าย พี่เลขาของเจิ้นคนหนึ่งนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะหน้าทีวี และพี่บอดี้การ์ดก็กำลังยืนอยู่หน้าฉากกั้นห้องทำท่าเหมือนสนใจของตกแต่งห้อง
แม่ชะงัก...และผมก็ดูออกว่าเจิ้นกังวลพี่สองคนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ คุณป้าแม่บ้านเป็นคนเดียวที่ทำตัวปกติเดินมาถามแม่ยิ้มๆว่าจะกลับแล้วหรอ เราเดินไปส่งแม่ที่ลิฟต์กันทั้งหมด ผมตั้งใจจะลงไปส่งถึงข้างล่างแต่แม่บอกว่าไม่เป็นไร เพราะแม่คงรู้ว่าผมจะมีผู้ติดตามไปอีกสามคน
หลังจากแม่กลับไปสักพักพี่เลขากับพี่บอดี้การ์ดก็ลงไป คุณป้าก็กลับไปในครัวคงเช็คความเรียบร้อยอีกครั้ง ส่วนผมก็ชักกดดันเล็กๆเพราะรู้สึกได้ว่าเจิ้นจริงจังมากกับเรื่องนี้
สักพักพ่อก็โทรมาหา ทุกคนทำเหมือนแม่อันตรายจนผมชักหงุดหงิดแทนแม่ แม่ไม่ได้ชวนผมไปไหน ไม่ได้ชวนคุยเรื่องน่าอึดอัดเลย จริงๆทุกคนไม่ควรโทษแม่...แต่...มันก็เลือกไม่ได้
เฮ้อ...
คงต้องรอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อน
แม่มาหาผมที่ช่อฟ้าบ่อยๆอีกหลังจากนั้น นอกจากทำกับข้าวเราก็เปลี่ยนกิจกรรมเป็นเย็บผ้า ปักผ้า แม่ผมสอนปักลายหมีบนปลอกหมอนแล้ว ผมตั้งใจว่าจะหัดไปทำให้เจิ้น ถึงหมีผมจะดูเบี้ยวๆต่างจากหมีของแม่ คราวก่อนที่ปักผ้าเช็ดหน้าให้เจิ้น เจิ้นก็ใช้อยู่บ่อยๆแม้พระจันทร์ผมจะเบี้ยว ๆ อันนี้เจิ้นก็น่าจะชอบนะ
ผมเอาสินเชื่อให้แม่ช่วยดูว่าด้ายมันจะหลุดหรือมีตะเข็บตรงไหนต้องซ่อมแซมหรือเปล่า สินเชื่ออยู่กับผมนานอาจจะต้องการการ Maintenance ซ่อมบำรุงแบบที่เขาซ่อมสะพาน ซ่อมถนน ผมขอให้แม่สอนทำโบว์ ผมอยากให้สินเชื่อผูกโบว์น่ารักๆ
ตุ๊กตาเน่าของผมยังคงสุขภาพดี แม่เลยทำโบว์เล็กๆให้ติดตรงหูสีฟ้า...ฮึ่ยยยน่ารักขึ้นเยอะเลย ค่อยเหมาะกับเป็นเด็กผู้หญิงขึ้นมาหน่อย
ผมค่อนข้างสบายใจขึ้นที่ได้อยู่กับแม่ พี่เลขาและพี่บอดี้การ์ดก็อยู่แต่เขาจะเลือกอยู่ในมุมที่ไม่รบกวนเรา ทำให้ไม่อึดอัด เขาจะมาปรากฏตัวตอนที่แม่จะกลับเท่านั้น เจิ้นก็ไม่ขึ้นมาเพราะไม่งั้นมันจะเกร็งไปหมด มีแค่คุณป้าแม่บ้านที่จะมาเติมนมให้ผมกับน้ำผลไม้ให้คุณแม่และขนมของพวกเรา
“เจ้าดอกเบี้ยตอนนี้ขาหักอีกแล้วนะ”
อ้ะ...ผมเกือบลืมไปเลยว่าดอกเบี้ยยังอยู่! ลุงหยางกับพ่อไม่ได้เอามาเลี้ยงมันก็เลยอยู่กับแม่กับลุง
“ทำไมล่ะครับ”
“ไปปีนโต๊ะม้าหินตกลงมา คราวนี้ขาหน้าข้างซ้ายจ้ะ ซนจริงๆ เดี๋ยวแม่เปิดรูปให้ดู”
แม่เปิดรูปเจ้าดอกเบี้ยหมาขาหัก ผมล่ะเบื่อมันจริงๆทำไมชอบปีนนั่นปีนนี่แล้วตัวเองก็ตัวนิดเดียว ขาหักกี่รอบก็ยังไม่เข็ด ไม่รู้จะทำยังไง
“มันซึมๆนะ คิดถึงจันทร์...ไม่เคยห่างกันขนาดนี้”
“จันทร์ก็คิดถึง...สงสารดอกเบี้ยจัง”
“ไว้ไปดูมันบ้างนะจ๊ะ มันได้เจอจันทร์คงดีใจ มันขาหักจะพามานี่ก็ลำบาก”
ผมไม่ได้ตอบอะไรเพราะไม่รู้จะพูดยังไงว่าผมไปกับแม่ไม่ได้หรอก...แม่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อแต่ชวนมาปักหมีแทน หมดวันผมก็ได้หมีหูเบี้ยวมาหนึ่งอัน ปลอกหมอนอีกอันแม่จะมาพาปักวันหลัง เรากอดกันแน่นมากก่อนแม่จะไป
“แม่รักจันทร์นะลูก”
“จันทร์ก็รักแม่”
เจิ้นคงดูออกว่าผมไม่ค่อยสบายใจเลยพาผมไปกินไอติมชิดลม ไอติมช่วยให้ผมหายเครียดมานิดหน่อยแต่ผมก็คิดถึงแม่อยู่ดี ผมอยากให้แม่เลิกกับลุง... ลุงใจร้ายคนนั้น
“เจิ้น...ถ้าแม่เลิกกับลุง...ให้อภัยแม่ได้ไหม”
“ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตดีกว่า”
เจิ้นไม่ได้รับปากอะไรแค่ตอบเป็นกลางๆ ผมอยากให้ทุกคนให้อภัยแม่จัง มันไม่ได้ผิดที่แม่ด้วยซ้ำแต่เพราะแม่คบกับลุง แม่อาจจะมีความลำบากใจเลยต้องทนคบกัน ถ้าเลิกกันก็ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลเรื่องแม่แล้วนี่
“อย่าให้เขามาอีก”
เสียงต่ำพูดตอบคนในโทรศัพท์ การที่ผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัวบ่อยๆทำให้เจ้าจันทร์อ่อนไหวและกลายเป็นเห็นใจ ยังไงได้ชื่อว่าเป็นแม่...คนเป็นลูกแค่แม่ดีด้วยก็ใจอ่อน
“จะบอกปัดบ้างแล้วกัน....เขาไม่พอใจมากที่เราไม่ยอมให้ลูกไปกับเขาบ้าง”
“เขากำลังดึงจันทร์ไป ใช้ความสงสาร”
“อารู้....มันยากมากเจิ้น จันทร์ต้องการแม่ ถึงจันทร์จะรับรู้ได้...เขาบอบบางและใจดี เจิ้นดูออกใช่ไหมเขาดีใจที่แม่เขามาหา”
“ผู้หญิงทรยศ”
เจ้าบ้านช่อฟ้าไม่ได้อยากให้มาเจอคนของตัวเองเลยด้วยซ้ำ คนทรยศก็คือคนทรยศ...แต่เพราะศศิมณฑลต้องการความอบอุ่นของครอบครัวมันเลยต้องเป็นเช่นนั้น
“เรื่องมันนานแล้วเจิ้น...เขาแค่ยังต้องทำหน้าที่แม่”
“แลกกับเงิน...อาน่าจะเล่าให้จันทร์ฟังว่าทำไมเขาถึงต้องไปจากเยว่...เล่าความจริง ไม่ใช่แค่เพราะเขาอยู่กับเราไม่ได้”
เสียงทอดถอนหายใจดังมาตามสาย
“จันทร์รับไม่ไหวแน่ๆ....แล้วอาก็อายด้วย เหมือนเป็นผู้ชายขี้แพ้”
“อาเป็นสามีที่ดี....ที่โดนภรรยาสวมเขาทั้งๆที่ท้อง”
ผู้หญิงคนนั้นไม่คิดจะยอมรับหน้าที่แม่ แถมยังแอบไปมีสัมพันธ์กับแฟนเก่าทั้งๆที่อุ้มท้องลูก มันอันตรายมากสำหรับอายุครรภ์ในตอนนั้น...แล้วยังทำแท้ง ถึงจะคลอดแล้วและให้สัญญาว่าจะมีครอบครัวร่วมกันก็ยังทรยศ
“เขาคงเห็นว่าอาไม่เหมาะจะเป็นหัวหน้าครอบครัว”
“อาทำดีแล้ว มิสเตอร์หยางอกหักไปเป็นปีเพราะอาเลือกบทสามีดีเด่น”
“ความรักคงไม่ใช่สิ่งตอบแทนของความดีมั้งเจิ้น”
ตองเคยคิดว่าตัวเองยอมได้ที่จะเป็นสามีที่ดีของผู้หญิงคนหนึ่ง มีลูกน่ารักมีครอบครัวที่อบอุ่นเล็กๆด้วยกันเพราะเขาเคยขาด...และไม่อยากให้ลูกตัวเองต้องซ้ำรอยเดิม เขาพยายามที่จะรักทั้งๆที่ไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนเลย ในความคิดที่ว่ามันจะดีขึ้นฟ้าก็ผ่าด้วยความจริงที่ได้เจอ จนแพ้ จนต้องหนีไปไกลๆ...จนกระทั่งพระอาทิตย์กลับมาหา
“ความอดทนผมมันต่ำลงทุกวัน อย่าให้ต้องพาจันทร์ไปขังไว้ที่ไกลๆ ถ้ามันปลอดภัยรู้ใช่ไหมว่าจะทำ”
“อีกแค่นิดเดียว”
“จัดการเรื่องผู้หญิงคนนั้นด้วย...เขาทำคนของผมหวั่นไหวมากเกินไปแล้ว เขาไม่มีสิทธิ์ ขนาดอายังไม่มีสิทธิ์อะไรมากมายเขาก็ควรรู้ด้วยว่ากำลังเล่นกับอะไร”
“เหอะ...แล้วไง จะฆ่ามันหรือไง?”
“อาคิดว่าผมกล้าฆ่าคนไหมล่ะ?”
คำถามที่น้ำเสียงยังคงราบเรียบก่อเกิดความเงียบสนิทชั่วอึดใจ
“เจิ้น...”
เสียงงัวเงียจากด้านหลังทำให้เจิ้นเอ่ยตัดบทแล้ววางโทรศัพท์ เจ้าจันทร์เดินงัวเงียกอดกระต่ายออกมาจากตัวบ้าน สะลึมสะลือจนกลัวว่าจะเดินสะดุดต้องรีบเข้าไปกอดคนที่ลุกออกมาจากเตียงกลางดึก
“นอนไม่หลับอีกแล้วหรอ เจิ้นลุกไป จันทร์เป็นห่วง ฮ้าว...”
คนเป็นห่วงหาวแล้วพิงแหมะเข้ามาในอ้อมกอด กลิ่นนมผสมกลิ่นแชมพูอ่อนกำจายอยู่รอบตัวคนตัวเล็ก...ชวนเอ็นดูจนต้องหอมหัวหอมๆนั่นหลายที
“อืม...นิดหน่อย แต่ถ้าจันทร์กอดพี่คงนอนหลับ”
“งื้ออ กอด นอนนะจันทร์กอด”
แขนเหล็กสอดเข้ามากอดเอวทั้งๆที่ถือเจ้ากระต่ายติดโบว์มาด้วย เจิ้นหลุดยิ้มค่อยๆโอบประคองหมีโคอาล่ากลิ่นนมกลับเข้าไปด้านใน
เจ้าจันทร์กังวลมากเรื่องเขานอนไม่หลับ...ตอนนี้มันดีขึ้นแล้ว ดีขึ้นแค่เพราะเสียงเล็กๆสัญญาว่าจะอยู่ให้รักไปตลอดชีวิต จะไม่ทำร้ายตัวเองอีก
“ความรักของพี่...ฝันดีครับ...”
เสียงกระซิบดังแผ่วเบาในความเงียบงัน
================================
เจิ้นหัวปลาหมึกสู้ๆนะคะ ฮือออออ มูนนี่ดีมากลูกหนูไม่ต้องไปซนนะ ให้คนอื่นเขาดูแลไป หนูเล่นอยู่กับสินเชื่อที่ช่อฟ้าดีแล้วจ้ะ
ปล. ใครสะดวกไปงานเจนวาย อย่าลืมไปซื้อหนังสือ The way a cat loves นะจ๊ะ อยู่บูทฟาไฉ มาเจอแบมด้วยยยย :katai2-1:
-
โอ้โหนี่มันมหากาพย์ครอบครัว
ชินแสว่าไงคะแบบนี้
-
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :L2:
-
น่ารักอ่า :mew1:
ปิดเทอมก็ไปซัมเมอร์ที่ ตปท สิจ๊ะ เดือนนึงกลับมาเปิดเทอมพอดี :)
-
อยากได้เรื่องของพ่อกับลุงหยางจัง555 จันทร์ห้ามใจอ่อนนะ
-
อ่านไปก็แอบกลัวว่าแม่จะแอบติดเครื่องดักฟังที่หูสินเชื่อมโนไปไกลมากกกกฉันนิ แต่ก็นะถ้าจำไม่ผิดลุงที่เป็นแฟนแม่ก็เป็นทหารด้วยเออเข้าแกปเลยเอ้าไปไกลกว่าเดิมอีกกกก ถ้าไม่เป็นอย่างที่คิดจะดีมากเลยค่ะพร้อมทีมเจิ้นทุกทางกำจัดได้ก็จัดไปเลยค่ะเจิ้นเราไม่ชอบนางมากกฆ่าลูกไม่พอชู้จะมาฆ่าสามีตัวเองอีก
-
โห~~~ เราเชื่อว่าเจิ้นสามารถสั่งเก็บแม่และชายชู้ของนางได้ แต่ที่ยังไม่ทำเพราะแคร์น้อง แต่ฝั่งนั้นคงยังไม่ตะหนักเพราะคิดว่าตัวเองเหนือกว่า ชิ อยากให้เจิ้นเอาจริงจัง
-
อยากให้ทางนั้นได้รับบทเรียนแบบเจ็บๆจัง
-
หวังว่าแม่จะดีจริงๆ :mew2: :mew2:
-
เข้าใจเจิ้นนะ เข้าข้างด้วย
แต่อย่าทำร้ายคนอื่นเลย รู้ว่ากล้าถ้าเพื่อจันทร์
ใช้วิธีอื่นเถอะเนอะ ไม่งั้นจันทร์จะลำบาก
แค่นี้ก็ยังไม่สุดสักที
อ่านแล้วเหมือนจะอึดอัด แต่ก็ไม่อึดอัด
แม่ฉลาดที่เข้าใกล้จันทร์แบบนี้
แม่นี่คงนารีคนนั้นแหละ
-
โอ้โหวีรกรรมนางแต่ล่ะอย่าง แต่ถ้านางสำนึกได้ก็นะ ให้อภัยแต่อย่าอยู่ด้วยกันเลย
-
จันทร์น่ารักจริงๆเข้าใจว่าทำไมเจิ้นถึงทั้งห่วงทั้งหวง ปล.อยากอ่านเรื่องของลุงหยางกับพ่อตองจังเลยย
-
โอ้โหคุณแม่
ว่าแต่ นี่คือคุณแม่รักจันทร์จริงๆใช่ไหม?
-
จันทร์นี่ช่างว่านอนสอนง่ายจริงๆ
อยากได้มาเป็นลูก
-
ฮือออออ ม่าไม่ม่าแม่จันทร์อะไรไม่รู้แต่เจิ้นนี่ผัวแน่ๆ โอ้ยยยยยย ความรักของพี่ ฝันดีครับ :z3: :z3: :z3:
-
น้องจันทร์นี่จินตนาการกว้างไกล o13
อยากให้หลายคนเป็นแบบนี้. เป็นคนอารมณ์ดี จะได้มีความสุข
-
มูนนี่เป็นเด็กดีมากๆเลย หลงความน่ารักของมูนนี่จนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วค่ะ
ปล.ไม่รู้อ่านตกหรือลืมแต่เพิ่งรู้ว่าสินเชื่อเป็นผู้หญิงล่ะ55555555
-
ทำไมแม่ของมูนนี่ร้ายได้ขนาดนั้นนะ กลัวใจแม่ของมูนนี่จริงๆ
-
อ่านไปก็แอบกลัวว่าแม่จะแอบติดเครื่องดักฟังที่หูสินเชื่อมโนไปไกลมากกกกฉันนิ แต่ก็นะถ้าจำไม่ผิดลุงที่เป็นแฟนแม่ก็เป็นทหารด้วยเออเข้าแกปเลยเอ้าไปไกลกว่าเดิมอีกกกก ถ้าไม่เป็นอย่างที่คิดจะดีมากเลยค่ะพร้อมทีมเจิ้นทุกทางกำจัดได้ก็จัดไปเลยค่ะเจิ้นเราไม่ชอบนางมากกฆ่าลูกไม่พอชู้จะมาฆ่าสามีตัวเองอีก
โห ยอมใจเม้นเน้นนี้ คิดไม่ถึงเลย แต่ถ้าใช่จริงน่ากลัวมาก จันทร์กอดสินเชื่อตลอดด้วย
เจิ้นนี่พอไม่ใช่จันทร์ก็เลือดเย็นเลยนะ น่ากลัว
แต่ยอมใจสุดนี่ลุงหยาง อกหักไปเป็นปี ตัวเองไม่ผิดด้วย แต่พอเค้ากลับมาตัวเองก็คบ แบบ.. รักจริงอะลุง ยอม
-
เอ่อ เล่ามาขนาดนี้ตรูว่าใครเชื่อใจนางลงก็ปลูกบ้านนอนในทุ่งลาเวนเดอร์เถอะ
ยังไม่เห็นนางยอมเสียอะไรซักอย่าง
-
รู้สึกอึดอัดไปกับเจ้าจันทร์ ไม่อยากให้ความจริงเรื่องแม่มาทำร้ายความรักที่บริสุทธิ์ของน้องเลย :hao5:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ผู้หญิงคนนั้นไม่น่าไว้ใจเลย มาใช้ความใจดีของมูนนี้แบบนี้ ต้องการอะไรกันแน่
-
ศศิมณฑลรีบๆโตรีบๆอายุ20นะลูก เจิ้นจะได้กระทำชำเรา เอ้ย! เจิ้นจะได้วางใจสักที
-
อ่านไปก็แอบกลัวว่าแม่จะแอบติดเครื่องดักฟังที่หูสินเชื่อมโนไปไกลมากกกกฉันนิ แต่ก็นะถ้าจำไม่ผิดลุงที่เป็นแฟนแม่ก็เป็นทหารด้วยเออเข้าแกปเลยเอ้าไปไกลกว่าเดิมอีกกกก
แอบพยักหน้าเห็นด้วยเลย ระแวงแม่มากอ่ะบอกเลย รู้สึกแปลก ๆ ตั้งแต่ตอนโน้นที่แม่พยายามพูดให้จันทร์คิดว่าวันหนึ่งเจิ้นจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงสักคนละ ที่แท้เป็นอย่างนี้ หึ
เอ่อ เล่ามาขนาดนี้ตรูว่าใครเชื่อใจนางลงก็ปลูกบ้านนอนในทุ่งลาเวนเดอร์เถอะ
รู้สึกเหมือนเห็นเงาพ่อตองแถว ๆ นั้นอยู่นะ ฮา
-
:mew1: :mew1:
-
โว้ยหงุดหงิดอีคนฝั่งแม่เดี๋ยวให้เจิ้นจัดการหรอก :katai1:
-
อ่านไปยิ้มไปหงุดหงิดไป เอาใงดีวะจัดเลยดีไหมแม่ของมูนนี่อะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
:pig4:
-
นึกถึงเจิ้นแบบเป็นหนวดปลาหมึกก็หมดเลยยยย ความขรึมที่เคยสร้างไว้
เจิ้นรู้ไหมว่ามูนนี่เห็นเจิ้นเป็นปลาหมึก เอาไปบอกเจิ้นดีกว่าาาาาา
มูนนี่ต้องโดนทำโทษแน่ๆ คริคริ
-
น้องน่ารักมากเว่อ เป็นเจิ้นก็คงระทวยเหมือนกันน
-
หนูจันทร์ลูกกก
-
เราว่าแม่ต้องแอบทำไรกับสินเชื่อไว้แน่เลย
-
งื้อออออ ในขณะที่จันทร์เป็น ความรักของพี่ พี่ก็เป็นเจิ่นหัวปลาหมึกของน้องเนาะ 555555555555
-
เจิ้้นแผนสูงมาก :hao3:
-
จันทร์จะใสซื่อขนาดนี้ก็ไม่แปลก ก็ตองเลี้ยงเด็กแบบนี้อ่ะ บางทีก็ไม่เข้าใจตองนิดๆ....เอ่อ เข้าใจก็ได้ว่าตองเคยกำพร้าเลยมีปมด้านนั้น แต่แบ่บ...เลี้ยงลูกซะอ่อนโลกขนาด อะไรๆก็ไม่ยอมบอก ยังดีหน่อยที่จันทร์ยังรู้จักเอาตัวเองไว้ในพื้นที่ปลอดภัย(เพื่อไม่ให้เจิ้นต้องถือปืนสู้ผู้ร้ายในป่า555) แต่ถ้าจันทร์ไม่ใสกิ๊งอย่างนี้ก็คงไม่ซับซ้อนขนาดนี้ (แปลว่าเรื่องก็จบไวอ่ะดิ โอ๊ะ งั้นใสก็ได้)
:katai5:
-
พ่อตองของจันทร์น่าจะคิดผิดดูแม่จันทร์ในแง่ดีมากเกินไปไหมโลกสวยไม่แพ้จันทร์เลยจริงๆมีอย่างที่ไหนคนไม่รักกันมาอยู่ด้วยกันเล่นครอบครัวสุขสันต์หลอกจันทร์ไปวันๆ แม่จันทร์อาจจะรักจันทร์แต่ก็ไม่ได้รักมากไปกว่ารักตัวเองและคนรักหรอก ถ้าแม่จันทร์เลือกนางก็ต้องเลือกคนรักของนางมากกว่าจันทร์ลูกที่ไม่ได้เกิดจากความรักถ้านางรักจันทร์จริงคงไม่มีอะไรกับแฟนตั้งแต่ยังท้องจันทร์และทำแท้งหรอก ที่นางเข้าหาจันทร์นางต้องมีแผนการร้ายแน่ๆ ถ้าพ่อตองรักจันทร์จริงควรบอกความจริงให้จันทร์รู้ทำใจตอนนี้ดีกว่าปล่อยให้เวลาผ่านไปถ้าเกิดอะไรขึ้นกับจันทร์แล้วพ่อก็มาคิดเสียใจทีหลังอีก
-
เป็นผู้หญิงที่ไม่น่าไว้ใจมาก นางน่าจะรักเงินมากกว่ารักจันทร์นะ เจิ้นจัดการให้มันเด็ดขาดไปเลยยย
-
ลุงหยางน่าสงสาร โดนทิ้งเป็นปี หวังว่าแม่จะรักจันทร์จริง ๆ
-
เจิ้นจะเปิดโหมดดาร์กแล้วสินะ หึหึ
-
มูนนี่กับสินเชื่อนี่ มันตัวเดียวกันแค่แปลงร่างมาชัดๆ ตัวนุ่มนิ่ม หอมๆ น่ากอด ฮึ่ยยยยยย / เอ็นดูความคิดจันทร์ น้องมีความคิดที่ใสสะอาด บริสุทธิ์ เจิ้นเป็นสปีชี่เดียวกับเทเลทับบี้งี้ เป็นปลาหมึกงี้ รู้และเข้าใจและจะไม่ทำตัวเป็นนางเอกงี่เง่าแบบในละครที่ได้ดูงี้ โอ๊ยยยยย ขอกอดจันทร์ หอมจันทร์สัก 10 ฟอดที เอ็นดูนาง คนใจร้ายกับนางได้นี่ต้องเลวยิ่งกว่าเลวจริงๆ :man1:
-
อยากให้หนูจันทร์หลุดพ้นจากผญ.คนนี้จริงๆ
-
มุ้งมิ้งกับจันมากไปเลยเผลอตัว ว่าพี่เจิ้นแกเปนมังกรน่ะไม่ใช่แมว
-
ไม่ไว้ใจแม่เลยอะนางต้องมีแผนอะไรแน่ๆ :katai1:
-
ดีมากลูกเราเป็นนายเอกเจนท์ใหม่
นั่งรอเฉยๆ ให้พระเอกเขาดูแลไป
-
แม่ร้ายอ่ะ ฮือออออออ สงสารมูนนี่ :hao5:
-
ทำไมแอบคิดว่าแม่จะติดเครื่องดักฟังที่สินเชื่อ5555
-
รอตอนต่อไป~
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
o18 จันทร์ลูกกกก ทำดีมากที่อยู่เฉยๆให้คนอื่นปกป้องน่ะ
-
เจ้าจันทร์เป็นคนกลางก็ลำบากใจนะ
-
อย่าปกป้องจนเค้าไม่รู้อะไร เพราะจะทำให้อันตรายเพิ่มมากขึ้น
ส่วนแม่ของจันทร์ทำไมใจร้ายขนาดนั้นตอนเเรกแค่คิดว่าความผิดพลาดที่ท้องในช่วงที่ไม่พร้อม
แต่ยิ่งอ่านยิ่งรู้ว่าจริงๆเเล้วเค้านิสัยเสียมากทั้งทำแท้ง ทั้งมีชู้ ถ้าจะนิสัยแย่ขนาดนี้ สงสารจันทร์ที่มีแม่แบบนี้
แต่พระเจ้าไม่เคยใจร้ายถึงมีแม่แบบนั้นแต่ก็ส่งคนอื่นที่รักจันทร์มาแทนความรักปลอมๆของแม่แล้ว เจิ้นไงจะใครละ :mew1: :mew1:
-
สรุปว่าแม่รักมูนนี่ไหมนะ หรือว่ารักตัวเองมากกว่า มาดีหรือมาร้ายยย
-
แย่กว่าที่คิดมากอ่ะ ทำลงไปได้ยังไง อย่าว่าแต่เจิ้นเลย เรายังระแวงแม่จันทร์เลย ไม่น่าไว้ใจเลยซักนิด
-
:angry2:คุณแม่แผนสูงมาก รักผู้ชายมากกว่าลูกตัวเอง ท่าทางน่าจะไม่ไหวน่ะ พยายามหลอกล่อจันทร์ตลอด ถ้ารักจริงไม่ควรทำแบบนี้ จริงๆทางครอบครัวน่าจะให้มูนนี่พูดความจริงกับแม่ไปเลยดีกว่าแต่ก้อกลัวจะโดนฟ้ิงเรื่องคดีมากกว่า ลำบากใจกันไปหมด เฮ้อ
-
เจ้าจันทร์กว่าเยลลี่เนอะเจื้น :mew1: :mew1:
เจ้าจันรทร์น่าเป็นห่วงจัง :mew2: :mew2:
เจ้าจันทร์อยู่เฉยดีสุดแล้วหนู :mew5: :mew5:
-
จำไม่ได้ว่าใครรีวิวไว้ เลยตามมาอ่าน เพิ่งเคยเจอ นกน้อยในกรงโคตรเพชร เลยแล้วกัน
สนุกดีค่ะ กับการที่เจิ้นต้องค่อยๆ สอนน้องให้กลับเป็นคนธรรมดา หลังจากที่ประคบประหงมมาตลอดชีวิตที่ผ่านมาของเจ้าจันทร์
-
เออ แม่นะแม่ ไม่รู้ที่ว่ารักน่ะจริงหรือหลอกเลย
สงสารเจ้าจันทร์ ขนาดตอนนี้ยังยากสำหรับน้องเลย
แต่เจ้าจันทร์ยังรู้ตัวว่า ควรอยู่ให้คนอื่นดูแล อย่าดิ้นรน
น้องน่ารักมาก น่าฟัดด้วย จะเครียด จะอ้อน จะงอแง
แต่ยังไม่ห่วงเท่ากลัวไม่ได้กิน และกลัวเจิ้นไม่กอด
เจิ้นร้ายนะคะ สมกับเป็นคนของเจ้าจันทร์
พ่อก็เครียดไปด้วย จะขยับตัวทำอะไร ก็สงสารลูก
-
"เจิ้น" เราคิดถึง "Lin Geng Xin" ลอยมาเลย
-
Chapter 32 If
แม่มาปรากฏตัวในงานเปิดบ้านมหาลัยผม หลังจากที่เราไม่ได้เจอกันมาสองอาทิตย์ ผมจำได้ว่าเคยเล่าให้แม่ฟังว่าจะทำซุ้มขายน้ำแต่ไม่ได้คิดว่าแม่จะมา มันเป็นความประหลาดใจปนความไม่ค่อยสบายใจแล้วก็มีดีใจแว๊บๆ เฮ้อ ทำไมหลายอารมณ์จังเลย
แม่อยากให้ผมพาเดินงานของมหาวิทยาลัย คิวเลยไปเป็นเพื่อน มันค่อนข้างสบายใจเพราะลุงไม่ได้มาด้วยแล้วแม่ก็ชอบชวนซื้อของกิน งานเปิดบ้านแบบนี้มีแต่ร้านน่าอร่อยมาออกงาน
คิวไม่ได้มีท่าทีชวนอึดอัดกับแม่ผมอีก แต่เลือกจะเงียบแล้วปล่อยให้ผมคุยกับแม่เป็นส่วนใหญ่ เราเดินไปรอบๆมหาวิทยาลัยด้วยกัน ผมกับแม่จูงมือกันดูนั่นดูนี่ ผมเคยไปตลาดกับแม่มาบ้างมันรู้สึกดีจังที่เราได้เดินเล่นกันแบบนี้ ถ้ามีพ่อด้วยก็คงดี
แต่...มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะพ่อกับแม่คงไม่มาเดินด้วยกันอีก แต่ไม่เป็นไรแค่ผมกับแม่ก็ได้ไหนๆแม่ก็อุตส่าห์มาแม้ว่าอากาศจะค่อนข้างร้อนไปหน่อย
เราแวะเข้าห้องน้ำกันที่ตึกคณะนิติศาสตร์ แถวห้องน้ำหญิงค่อนข้างยาวทำให้ผมกับคิวเสร็จก่อน ในบริเวรณคณะนี้ก็มีงานแนะแนวการศึกษาเหมือนคณะผมแค่รูปแบบต่างกัน กิจกรรมหนึ่งที่เรียกคนมุงคงจะเป็นวอคแรลลี่กับรุ่นพี่คนดังเพราะเห็นนักศึกษาหน้าตาดีๆหลายคนกำลังนั่งรอกลุ่มนักเรียนให้ครบจำนวนเพื่อเดินชมคณะ
“นั่นพี่ธามนี่”
“อื้อ”
ผมชี้ให้คิวดูพี่ธามที่เดินนำกลุ่มนักเรียนกลับมาที่จุดเริ่มต้น น้องๆยกมือไหว้ขอบคุณแล้วแยกย้ายกันไป เหมือนเขาจะรู้สึกว่าพวกผมมองอยู่ก็เลยเดินมาหา คิวสบถออกมาเบาๆจนผมงง เขาไม่พอใจพี่ธามตั้งแต่ตอนไหน? ปกติก็คุยกันดี
“ไปไกลๆไปธาม”
“เรียกให้มันดีๆ สวัสดีครับจันทร์ สนใจวอร์คแรลลี่คณะพี่ไหม?”
“ไม่สน”
“ถามจันทร์ปะล่ะ?”
“เอ่อ...คือ...”
“ธามอย่ากวน”
“โอเคๆ พี่ไปก่อนนะจันทร์ ไว้เจอกันครับ”
“อ่า...ครับ..”
ผมงงๆกับท่าทีของทั้งคู่อยากจะถามแต่แม่ก็ออกมาก่อน เราเดินงานกันอีกสักพักแม่ก็ขอตัวกลับ แม่ขอให้พาไปส่งที่ป้ายรถเมล์ ผมลำบากใจที่จะให้แม่กลับเองมากเพราะจากมหาลัยไปบ้านก็ค่อนข้างไกล แล้วแม่ต้องไปคนเดียว
แต่ผมก็ไม่อยากไปส่งแม่ที่บ้านลุงเพราะเจิ้นจะเป็นห่วง พ่อก็หวงแล้วพ่อกับเจิ้นก็บอกให้ระวังตัว ผมหยิบมือถือมาพิมพ์ไลน์หาคิวระหว่างที่เราเดินกันไปเรื่อยๆ
คิวขมวดคิ้วตอนผมบุ้ยให้อ่านไลน์ คิวชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะพิมพ์ตอบกลับ
“เดี๋ยวไปส่งให้”
คิวอาสาไปส่งแม่โดยที่...ผมไม่ต้องไป แม่ทำหน้าดีใจตอนที่เราอาสาจะไปส่งแต่ก็กลายเป็นผิดหวังที่จะมีคิวไปแค่คนเดียว แต่แม่ก็รับคำแล้ว...ผมรู้สึกผิดแต่ มันไปไม่ได้จริงๆ
ผมนั่งรอคิวจนถึงเย็น เขากลับมาแล้วก็ขมวดคิ้วเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ คิวขอกลับช่อฟ้ากับผมเพราะอยากคุยเรื่องนี้พร้อมเจิ้น แต่คนขับรถกับพี่การ์ดมารอผมก่อนแล้วคิวเลยจะขับตามไป
“แม่จันทร์ถามเรื่องจันทร์เยอะมาก แต่ที่แปลกคือถามว่าจันทร์กลับบ้านกี่โมง มาเรียนกี่โมง ใครบ้างมารับมาส่ง ผมว่ามันผิดปกติ ผมไปส่งเขาถึงบ้านมันเป็นบ้านสวนที่อยู่ลึกๆ วังเวงแปลกๆ”
“แล้วเล่าอะไรปบ้าง?”
“ผมบอกว่าผมไม่รู้ เขาอยากให้ผมพาจันทร์ไปเที่ยวที่บ้านบ้าง ผมก็ตอบเลี่ยงๆไป”
เจิ้นเงียบลงราวกับใช้ความคิด ผมเริ่มกังวลเพราะผมดูท่าทีของแม่ไม่ออก สำหรับผมแม่ก็ปกติแต่สำหรับทุกคนคือแม่แปลก ทำไมแม่ทำตัวแปลกๆ เฮ้อ ปัญหาอะไรก็ไม่รู้ยากจัง
กลายเป็นว่าคิวก็มาหวาดระแวงกับเรื่องผมไปด้วยอีกคน ทุกคนวุ่นวายกันไปหมดมันจะเป็นแบบนี้ไปจนถึงผมอายุยี่สิบจริงๆหรอ? ก็อีกราวๆครึ่งปี...
การเรียนการสอนกลับมาปกติหลังจากจบงานเปิดบ้านมหาลัยไป ผมแทบไม่ได้ไปช่วยขายน้ำเพราะหลังจากไปเดินเล่นกับแม่ก็เป็นหวัดแดด ต้องจุมปุ๊กอยู่ที่ช่อฟ้าเพราะไข้ขึ้นปวดหัว
เจิ้นก็บ่นๆๆๆๆๆหาว่าผมไปฝืนตัวเอง เดินตากแดด ไม่ยอมกินน้ำเยอะๆห่วงเล่นห่วงกิน เจิ้นบ่นแยอะมากกกก เยอะจนเป็นตาแก่ แล้วผมก็เถียงไม่ได้เพราะสู้เจิ้นไม่ทัน พอจะอ้าปากพูดก็เจอรังสีพิฆาตจากสายตา...ใจร้ายอ้ะ
พ่อกับลุงหยางมาเยี่ยมผม พ่อบอกว่าดีแล้วที่สนุกกับงานมหาลัยถึงจะป่วยก็เถอะ พ่อชอบให้ผมได้ทำกิจกรรมได้เล่นได้ซน ลุงหยางบอกว่าคราวหน้าต้องทำอะไรที่แอดวานซ์กว่านี้บ้างเพื่อฝึกร่างกาย เช่น...หัดเล่นกายกรรมเปียงยาง
ลุงหยางยังคงถากถางผมอยู่เรื่อย แต่เขาก็ซื้อคุ้กกี้ธัญพืชมาฝากพร้อมเยาะเย้ยว่าเป็นกระต่ายป่วยหมดแรง พ่อไล่ลุงออกไปรอนอกห้องเพราะผมชักจะโมโห
ลุงปากไม่ดีที่สุดในโลก! แผนการยึดพ่อชักจะอยากรื้ออกมาทำอีกรอบ ฮึ่ยยย
ผมบ่นกับเจิ้นเรื่องอยากจะยึดพ่อคืน มีทั้งแผนเอ บี ซี ให้เลือกใช้ เจิ้นขำแล้วบอกว่าผมไปเขียนการ์ตูนได้เลย เจิ้นไม่ร่วมมือกับผมอีกแล้วอ่ะ...
ไปบ่นกับคิว คิวก็บอกผมเพ้อเจ้อ เฮ้อ... ผมอาจจะต้องทวงคืนพ่อด้วยตัวเอง อาจจะเริ่มจากอะไรที่ลุงหยางตั้งตัวไม่ทัน แบบว่าพวกแฟนเพจทวงคืนตองกันติชาจากสุริยะหยาง? ไอเดียนี้โดนคิวด่าเละเทะแล้วบอกว่าลุงหยางคงเขมือบหัวผมก่อน
ผมไม่ได้เกลียดลุงหยางหรอกแต่มันเป็นความหมั่นไส้ยังไงก็ไม่รู้ พ่อเป็นของผมอยู่ดีๆทำไมต้องไปเป็นของลุงหยางด้วย? ก็รู้แหละว่าลุงรักพ่อ แถมเผื่อแผ่ความรักมาทางผม แต่มันก็ฮึ่ยยยยยยยยย พ่อใครใครก็หวงนะ
เจิ้นพาผมไปเที่ยวแก้ฟุ้งซ่าน เราไปงานประมูลเครื่องประดับแบรนด์ดังที่เป็นลูกค้าธนาคารเจิ้นด้วยกัน ปกติเจิ้นไม่ได้สนใจเครื่องประดับหรอกแต่พาผมมาเปิดหูเปิดตา
เราต้องใส่ชุดสูทกันด้วย เจิ้นบอกเป็นมารยาท...เจิ้นใส่สูทสีน้ำเงินเข้มดูดีมากเลย ส่วนผมก็สูทสีเดียวกันเหมือนฝาแฝดต่างกันแค่เจิ้นไม่ใส่เนคไทแต่ผมมีติดโบว์แบบเป็นริบบิ้นผูกสีดำเลื่อมๆ
ในงานประมูลจะเริ่มจากเดินแบบเครื่องประดับก่อน เราเหมือนนั่งอยู่ในสวนที่มีมุมโพสของนางแบบนายแบบหลายมุม พอเริ่มงานทุกคนก็เดินกันขวักไขว่ นายแบบนางแบบแต่งหน้าโทนแฟนตาซีที่ดูไม่ออกว่าใครเป็นใคร ผมสะดุดตาสร้อยข้อมือผู้ชายที่เป็นคล้ายๆโซ่ มันดูสวยและเส้นไม่ใหญ่ดี
ใบหูผมถูกดึงจนต้องหันไปหาเจิ้น
“มองอะไร? ชอบมองผู้ชายแก้ผ้า?”
“งื้ออออออ มองสร้อยข้อมือ...”
เจิ้นบ้า...ไม่ได้สังเกตสักหน่อยว่านายแบบเขาจะถอดเสื้อก็แค่มองสร้อยอ่ะ มันดูสวยจริงๆนะ แล้วมาดึงหูอะไรเล่า...หน้าผมร้อนผ่าวไปหมด
หลังจบการเดินแบบก็เป็นช่วงเปิดโอกาสให้ซื้อเครื่องประดับที่เดินโชว์ เจิ้นเรียกสตาฟงานมาซื้อของเหมือนกัน ไม่รู้เจิ้นอยากได้อะไร
“ขอวัดข้อมือด้วยครับ”
“จันทร์ ขอมือ”
ผมยกมือใส่มือเจิ้นงงๆ ก่อนพนักงานจะเข้ามาวัด เอ๋? ผมหรอ
“ของจะจัดส่งไปภายในหนึ่งอาทิตย์ครับ ต้องการสลักชื่อลงบนตัวสร้อยด้วยไหมครับ?”
“JaoMoon”
“ครับ ราคา...”
เจิ้นซื้อสร้อยข้อมืออันนั้นให้ผม แล้วราคาที่เขาบอกก็แพงหูดับ!! ผมตะแง้วให้เจิ้นเปลี่ยนใจแต่เขากลับยื่นบัตรเครดิตให้ไปง่ายๆ มันแพงมากเลยนะ ผมจะทำงานกี่ชาติเนี่ยถึงจะมาใช้เจิ้นหมด
“ขอพี่ซื้อให้นะ...ใส่ให้พี่นะครับ?”
เจิ้นพลิกมือมาประสานกุมมือผม รอยยิ้มมุมปากที่ไปถึงนัยน์ตาทำให้ผมไม่กล้าสบตาเขาได้แต่เอนตัวซุกหน้าไปกับไหล่เจิ้นพยักหน้าหงึกๆ
เจิ้นขี้โกงสุดๆเลยอ้ะ...
งานประมูลเครื่องประดับเริ่มขึ้นในอีกช่วงต่อมา ชุดเครื่องประดับเก่าๆหลาอย่างหรือมีที่มาที่ไปคนละแบบกับที่เปิดตัวไปในช่วงแรกลิบลับ ผมค่อนข้างแปลกใจกับสร้อยคอพันล้านอันนั้น มันดูหนักมากจนผมไม่คิดว่าราคาประมูลจะแพงมหาศาลได้ขนาดนั้น เป็นผมคงไม่เอาอ่ะ คอหักก่อน
เจิ้นไม่ได้สนใจจะประมูลอะไร เขาไม่ได้ชอบเครื่องประดับ เจิ้นชอบพวกศิลปะเก่าๆจำพวกเครื่องคราม ภาพวาดโบราณที่เป็นแนวจีนๆมากกว่าอะไรวิบวับๆแบบนี้
“อ้ะ น่ารักจัง”
ของประมูลชิ้นต่อไปเป็นจี้รูปกระต่าย จะเอาไปทำเข็มกลัด สร้อยคอ สร้อยข้อมือก็ได้ ทำจากพลอยที่ราคาไม่แพงแต่เน้นดีไซน์น่ารัก ราคาเริ่มประมูลไม่ได้สูงมาก
ผมตกใจที่เจิ้นชูป้ายที่สตาฟแจกมาตั้งแต่เริ่มงานด้วย เป็นอย่างแรกที่เจิ้นร่วมสู้ราคา เจิ้นไม่ได้อยากได้กระต่ายหรอกเขาจะเอาเพราะผมบอกว่ามันน่ารัก!
“เจิ้น ไม่เอาๆๆๆ”
“เหมาะกับจันทร์”
“ฮื่อออ ไม่เอานะ จันทร์โกรธจริงๆด้วย”
“พี่อยากให้จันทร์...ตามใจพี่นะครับ”
เจิ้นดื้อดึงจนจี้กระต่ายราคาเพิ่มสูงอย่างน่ากลัวแล้วเจิ้นก็ชนะไปด้วยราคาเกือบจะเท่าสร้อยข้อมือที่ซื้อให้ผม! แพงมากกก แพงกว่าสร้อยเพชรเปลือยหอยทากหอยดองอะไรสักอย่างของคุณหญิงที่นั่งติดๆกันอีก
สตาฟของทางผู้จัดก็เข้ามาคุยทีหลังอีกรอบว่าจะให้ทำตัวเรือนสร้อยข้อมือ สร้อยคอ หรือเข็มกลัดให้เลยไหม...เจิ้นเลือกเป็นเข็มกลัดให้ผม
“เอาไว้ติดเสื้อนะ”
“จันทร์จะเอาตังค์ที่ไหนไปคืนเจิ้นเนี่ย”
“พี่ให้เวลาทั้งชีวิตเลย”
ผมคงเป็นหนี้เจิ้นทั้งชีวิตนั่นแหละ เรากลับช่อฟ้าก็ดึกแล้วของกินในงานก็ไม่ได้กินเท่าไหร่เพราะเป็นแบบค็อกเทลฝรั่งๆที่ผมกับเจิ้นไม่ชอบ คุณป้าแม่บ้านต้มโจ้กไข่เยี่ยวม้ารออยู่แล้ว
“กินโจ๊กอุ่นๆจะได้นอนหลับสบายนะคะคุณจันทร์”
กินโจ๊กจนหมดผมก็กินนมอุ่นอีกแก้วแล้วเดินไปกอดเจิ้น ผมชอบเล่นแบบนี้ แบบที่ผมเหยียบเท้าเจิ้นแล้วกอดเขาไว้ให้เจิ้นพาเดินเข้าไปในห้อง
ผมเริ่มง่วงตั้งแต่ก่อนจะมาถึงช่อฟ้าอีกแต่เจิ้นก็จะบังคับให้แปรงฟัน ผมปล่อยเจิ้นอุ้มไปนั่งบนขอบอ่าง ให้เจิ้นบีบยาสีฟันใส่แปรงให้ เรามองหน้ากันต่างคนต่างแปรงฟัน เจิ้นอุ้มผมลงมาบ้วนปากแล้วก่อนที่ผมจะได้ตั้งตัวเขาก็จูบ...
เจิ้นดันตัวผมชิดขอบอ่างแล้วจูบผมจนผมเบลอ รสชาติยาสีฟันเย็นฉ่ำไปทั้งปาก ลิ้น... ลิ้นเจิ้นนุ่มจัง เจิ้นจูบจนผมแทบจะหายใจไม่ออก ผมหอบหายใจทันทีที่เจิ้นผละออก...แต่เขาก็ไม่ไปไหนแค่ไล้จมูกลงมาตามแก้ม ลำคอ...และกัดใบหูผมเบาๆ ขบเม้มจนผมตัวอ่อนแทบจะยืนไม่อยู่
“งื้อ...”
“มูนนี่เด็กดี...”
เจิ้นอุ้มผมกลับไปนอนในห้อง ผมยังโดนจูบอีกหลายครั้งระหว่างที่เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แต่มันก็ไม่ได้มากไปกว่านั้น...เพราะผมใกล้จะหลับเต็มที สิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้คือเจิ้นกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ
วันเสาร์กลับมาอีกครั้งวันนี้ผมหมดคอร์สเรียนทำอาหารกับเชฟญี่ปุ่นแล้ว ผมชวนเจิ้นว่ายน้ำเพราะอากาศมันร้อนมากเลย เขาตอบตกลงเราเลยมาว่ายน้ำกัน เป็นครั้งแรกที่ได้ลงน้ำหลังจากผมคิดจะกระโดดน้ำคราวนั้น เรามีโฟมสำหรับตีขาด้วยเพราะเมื่อก่อนผมเรียนว่ายน้ำแล้วต้องใช้ ผมตีขาเปาะแปะไปมาต่างกับเจิ้นที่ว่ายไปว่ายกลับเหมือนไปแข่งโอลิมปิค ผมก็แค่อยากแช่น้ำให้มันเย็นๆ
เจิ้นว่ายจนพอใจก็ขยับมาใกล้ผม ผมเลยเปลี่ยนจากเกาะโฟมมาเป็นเกาะไหล่เจิ้น เจิ้บขยับแขนกอดตอบผมที่ทำตัวเป็นลูกหมีโคโอล่า ขาผมเกี่ยวเข้ากับช่วงเอวเจิ้นไว้ให้เขาพาเดินไปรอบสระ
“อ้ะ...”
ผมสะดุ้งเมื่อมือเจิ้นขยับต่ำลงมา แล้ว..ก็สอดเข้ามาใต้กางเกงว่ายน้ำผม
“ไม่เล่นนะเจิ้น”
เขาบีบขย้ำจนผมรู้สึกแปลกๆ มันวูบวาบ เจิ้นไม่พูดอะไรแต่สายตาเจิ้นที่มองผมมันทำให้ผมหมดแรง ทำได้แค่ซุกหน้าลงกับไหล่เขา
“มูนนี่เด็กดี...ขอพี่กัด...นะครับ”
เจิ้นกัดผมในสระจนผมตัวเปื่อย หมดแรง ทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรนอกจากกัดและดูด...นมผมเจ็บไปหมดแต่เจิ้นก็กัดสลับดูดแบบนั้นไม่ยอมหยุด เสียงโวยวายผมชักจะแปลกๆไปเหมือนเสียงคราง ผมเริ่มอยากร้องไห้เพราะมันทรมานไปหมด
ขาของผมเสียดสีไปมาเพราะมันอึดอัด จนกระทั่งเจิ้นจับ...ตรงนั้น ผมก็ร้องไห้...เจิ้นปลอบผมแต่ผมก็ยังร้องไห้เพราะสัมผัสของเจิ้น เขาอุ้มผมขึ้นจากสระเดินเข้าไปในห้อง...และเจิ้นก็กอดผม ไนท์แคร์ทั้งๆที่ยังไม่เที่ยง...และผมก็ยินยอม ร้องขอนิ้วของเจิ้น... จนมันงออยู่ในตัวผม ขูดข้างในของผม...
“ฮึก...อ๊า...”
“มูนนี่เด็กดี...”
ผมล่องลอย จมน้ำ และโบยบิน.... ความอยากอันมากมายร้องบอกว่าไม่พอ มันอยากได้มากกว่านี้ แต่...แต่มันคืออะไรล่ะ? มันเป็นแบบนี้อีกแล้ว...ผมไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร...แค่...แค่ต้องการมากๆเลย
ผมป่วยอีกรอบจากการว่ายน้ำกับเจิ้น คราวนี้ต้องหยุดเรียนเพราะผมป่วยติดกันสี่วันรวด ผมโกรธมากเพราะเจิ้นไม่ป่วยเลย อะไรก็ไม่รู้ไม่แฟร์อ่ะแถมยังหน้าชื่อตาบาน !
“ห้ามแตะจันทร์แม้แต่นิดเดียวเลย แค่กๆ”
“นั่งข้างๆได้ไหม?”
“อันนี้ได้ แค่ก”
เจิ้นส่งแก้วน้ำให้ผม ผมไอจนแสบคอไปหมด หมอบอกว่าเล่นน้ำนานก็เลยป่วย ก็เจิ้นอ้ะ! อะไรก็ไม่รู้ ยุบยับยุบยิบอยู่ได้ ฮึ่ยยยยย
ปกติเป็นผมถือข้าวลงไปกินกับเจิ้น คราวนี้ผมป่วยเจิ้นก็เลยต้องมากินกับผมแล้วก็ชอบหาเรื่องมาจับตัว ทั้งๆที่ก็บอกอยู่ว่าไม่ได้นะ! ห้ามเลยห้าม
“เกี่ยวก้อยนิดเดียวไม่ได้หรอ?”
เจิ้นยื่นนิ้วก้อยมาให้ผม เราไม่แตะตัวกันสองวันแล้วแม้แต่ตอนนอน ผมสั่งห้ามเจิ้นกอดเพราะผมยังหงุดหงิดกับความไม่แฟร์ของร่างกายไม่หาย
“ก็ได้...”
ผมยืนนิ้วไปเกี่ยวกับเจิ้น เรากินข้าวกันไปทั้งๆที่นิ้วก้อยเกี่ยวกัน จริงๆผมอยากจับมืออ้ะ...แต่ตอนนี้ทำโทษอยู่นะต้องหักห้ามใจไว้ก่อน เดี๋ยวเจิ้นก็ได้ใจจะมาไนท์แคร์ตอนไหนที่ไหนก็ได้อีก! สระน้ำไม่ได้นะ มันจะป่วยอีก ฮึ่ยยย
การป่วยทำผมปวดหัว เจ็บคอ แล้วก็ตาร้อนผ่าว มันเหนื่อยมากเลยนะกับการป่วยแต่ละครั้ง ถึงจะแฮปปี้ที่เจิ้นมาหาผมบ่อยๆแต่มันก็ไม่อยากป่วยอ่ะ อยากไปเรียน ยิ่งเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องอยู่ด้วย
เกรดเทอมที่แล้วก็ผ่านสองมานิดหน่อย...ต่างจากคิวที่สามกว่าๆ เฮ้อ ถึงเจิ้นจะดีใจที่ผมไม่ติดโปร..ดูดิเจิ้นหวังแค่ให้ผมผ่านโปรเองอ่ะ แสดงว่าการเรียนผมมันเข้าขั้นหมดหวัง ผมก็ใฝ่ฝันอยากจะได้เกียรตินิยมให้เจิ้นภูมิใจ แต่ช่างเกียรตินิยมมันเหอะ ให้พ้นมีนก็ดีจักนักหนาแล้วอ่ะ นอยด์จัง
เพราะเจ็บคอทำให้ผมกินข้าวได้น้อย ถึงจะเป็นพวกโจ๊กมันก็ยังฝืนๆ เลยดื่มนมไปสองแก้วแทน เจิ้นเกี่ยวก้อยพาผมไปนอนต่อ เขาไม่แตะต้องตามสัญญาแต่ผมก็คันปากยุบยิบอยากจะให้เจิ้นหอมเหม่งก่อนออกไปทำงานง้ะ...
เจิ้นไม่อยากฝืนคำสั่งผมมั่งหรอ...
คิวพาแม่มาเยี่ยมผมในวันที่สี่ของการป่วย คิวบอกแม่ไปหาที่มหาลัยเลยพามาแทน เจิ้นไม่ได้ขึ้นมาแต่พี่เลขากับพี่บอดี้การ์ดก็ขึ้นมาเหมือนเดิม แม่อยากทำกับข้าวให้ผมกินแต่คุณป้าแม่บ้านจัดการไปแล้ว คิวขอตัวกลับไปก่อนเพราะต้องไปกินข้าวเย็นกับที่บ้าน
แม่อยู่ดูการ์ตูนกับผม จริงๆผมไม่ได้อยากดูแต่ถ้าให้แม่นั่งเฝ้าเฉยๆมันก็เกรงใจอ่ะผมเลยลุกมาดูการ์ตูน แม้จะดูไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะตามันจะปิดอยู่ตลอด
“ไปนอนข้างในเถอะลูก เดี๋ยวแม่กลับเลยดีกว่า ลูกไม่สบายต้องนอนพักเยอะๆนะ เดี๋ยวแม่ค่อยมาหาใหม่”
พี่เลขากับพี่บอดดี้การ์ดโผล่มาจากไหนไม่รู้พาแม่ไปส่งด้านล่าง ผมก็อุ้มสินเชื่อกลับเข้าไปนอนในห้อง ยังไม่ทันหลับสนิทเจิ้นก็ขึ้นมา เจิ้นไม่แตะตัวผมแค่นั่งลงข้างๆ แต่มันวันที่สี่แล้วผมก็ทนไม่ไหวเอง...ขยับเข้าไปนอนตักเจิ้น
“ไหนว่าไม่ให้พี่แตะ”
“อันนี้จันทร์แตะเอง ไม่นับ”
เจิ้นหัวเราะเบาๆ ผมงุ้งงิ้งให้เขาลูบหัว...และพอเจิ้นลูบหัวมันก็สบายจังเลย สัมผัสของเจิ้นทำให้หัวใจผมมีความสุข คิดถึงจัง
ผมกลับไปเรียนในวันพุธ โชคดีที่วิชาที่ยากที่สุดงดคลาสไปในวันจันทร์ วิชานี้เรียนจันทร์กับพุธผมก็เลยไม่ต้องไปให้คิวติวตามให้ มีงานกลุ่มเข้ามานิดหน่อยคิวก็ลากผมเข้ากลุ่มไปแล้ว อาทิตย์หน้าจะวันเกิดคิวผมคิดว่าจะซื้ออะไรที่รู้สึกยิ่งใหญ่อลังการให้ ปีก่อนเราห่างเกินกันไปช่วงหนึ่งเลยไม่ได้ให้ของขวัญคิว...ปีนี้ต้องได้ให้สักที
ผมตั้งใจจะกลับไปปรึกษาเจิ้นเรื่องจะทำเซอไพรส์ให้คิว แต่กลับไปก็เซอไพรส์เองเพราะของที่สั่งซื้อกับประมูลไปมาส่ง! สร้อยข้อมือขนาดเท่าข้อมือผมพอดีเป๊ะเลยแถมด้านในยังสลักว่า ‘JaoMoon’ ด้วยอักษรที่สวยมาก
เข็มกลัดกระต่ายก็น่ารัก...เจิ้นลองติดบนเสื้อนักศึกษาให้ผม มันตัวเล็กๆวิบวับเมื่อต้องแสงไฟ หูยาวๆก็ทำสวยเหมือนหูสินเชื่อด้วย ฮึ่ยยยน่ารักมากกกก
“ชอบไหม?”
“อื้อ...ชอบทั้งหมดเลย”
“พี่ขอรางวัลเด็กดี...”
ผมเม้มปากเขินแต่ก็ขยับไปยื่นหน้าแตะปากตัวเองบนปากเจิ้น งับปากเจิ้นเบาๆแล้วผละออก แต่เจิ้นก็ดึงตัวผมไปนั่งตักแล้วตักตวงจูบของผมจนผมหมดแรง
ช่วงนี้เจิ้นไม่ค่อยขอรางวัลเด็กดีแล้วเพราะเราจูบกันบ่อยขึ้น...จูบแบบไม่ต้องเป็นรางวัล เจิ้นเลยเหมือนไม่มีรางวัลเด็กดีที่ชัดเจน ผลประโยชน์ก็ตกมาหาผมเต็มๆ
ผมคุยนั่นคุยนี่กับเจิ้นสักพักก็ปรึกษาเจิ้นเรื่องเซอไพรส์คิว ผมเล่าแผนการว่าอยากจะทำลูกโป่งลอยๆให้แล้วก็มีเค้กแล้วก็ร้องเพลง ความคิดผมสะดุดเพราะเจิ้นดึงหูผมจึ้กๆ
“งื้อ....เจิ้นหึงคิวหรอ?”
“จันทร์ตั้งใจมากกว่าวันเกิดพี่”
“ง่ะ ก็คิวช่วยจันทร์เยอะเลย...งั้นตัดลูกโป่งออก?”
จึ้กๆ...เจิ้นก็ยังดึงหูผมอีก
“งั้น...ไม่ต้องเค้ก?”
เจิ้นก็ยังดึงหูอีก!
“เจิ้นไม่ร้องเพลงไม่ได้นะ ต้องมีนะ วันเกิดนะวันเกิดดดด โง้ยยยห้ามกัดหูจันทร์นะเจิ้นนนน งื้ออออออ”
อะไรของเจิ้นเนี่ยมาหึงคิวได้ยังไง คิวเป็นเพื่อนผมนะ เฮ้อ...สุดท้ายกว่าจะได้แผนการที่เจิ้นพอใจ ใช่! เจิ้นพอใจทั้งๆที่เจิ้นไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเล้ยยยยยยย ไม่มีลูกโป่ง ไม่มีเซอไพรส์ ไม่มีเค้ก แค่ของขวัญแล้วเอาไปให้ที่มหาลัย!
แล้วถ้าอยากร้องเพลงก็ให้ร้องตอนมอบของขวัญ ฮึ่ยมันก็ตลกๆอ่ะไม่มีเค้ก แต่พอจะขอเค้กเจิ้นก็กัดหูผมอีก ทำไมเป็นคนขี้หึงไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยเจิ้นเนี่ย
แย่ที่สุด! หึงแต่ละอย่าง สินเชื่อก็หึง คิวก็หึง เฮ้อ.... สงสัยจังว่าเจิ้นหึงจริงๆหรือเขาแค่อยากดึงหูผมเล่น
ผมนนึกว่าตกลงเรื่องของขวัญอย่างเดียวได้แล้วทุกอย่างจะจบ แต่เปล่า! ตอนไปเลือกเจิ้นก็ยุบยับกับหูผมอยู่นั่นแหละ ผมคิดว่าจะเลือกเสื้อเชิ้ตให้คิวเจิ้นก็ดึงหูผม พอจะเป็นเนคไทก็ดึงอีก แล้วพอผมเลือกอะไรนานๆก็บีบๆนวดๆจนมัน..งื้ออ
“เจิ้นอย่าดื้อได้ไหม จันทร์ต้องเลือกสักอย่างให้คิวนะ”
“จันทร์ตั้งใจเกินไป”
“เฮ้อ ก็คิวเป็นเพื่อนจันทร์”
เจิ้นทำหน้าบึ้ง คิ้วขมวดมุ่น ไม่บ่อยที่เขาจะทำสีหน้าไม่พอใจแบบงอนๆแบบนี้อ่ะ แบบต้องง้อ โอ้ยทำไมมางอนเรื่องแค่นี้ล่ะ
“มานี่เลยเราต้องคุยกันอย่างจริงจัง”
ผมลากเจิ้นมาที่ร้านไอติมร้านประจำของเรา ก่อนที่เจิ้นจะทนไม่ไหวกัดหูผมกลางห้องซะก่อน ผมว่าชนิดของขวัญมันเป็นแค่ประเด็นรอง ประเด็นหลักคือเจิ้นหึงที่ผมจะซื้ออะไรสักอย่างให้คิว เหมือนที่หึงเวลาผมพูดถึงสินเชื่อ
“เจิ้น...เจิ้นต้องแยกแยะด้วยสิ มาหึงไม่ได้นะ ต้องทำตัวเป็นผู้ใหญ่อันนี้เรื่องของมิตรภาพแบบเฟรนด์ๆ จันทร์ต้องโชว์พลังความเป็นเพื่อนด้วยเพราะคิวดูแลจันทร์มาตลอดเลย”
ผมหวังว่าเจิ้นจะเข้าใจวิถีแมนๆคุยกันที่ผมพยายามพูดแบบไม่ใช่อารมณ์ แต่เจิ้นก็ยังกอดอกทำหน้าบึ้ง ผมทั้งขำทั้งปวดหัวทั้งโมโหนิดหน่อย มันรู้สึกดีง้ะที่เจิ้นหึง..แต่หึงแบบนี้ไม่ได้นะไม่งั้นคิวอดได้ของขวัญแน่เลย
“เจิ้นงอนที่จันทร์ไม่มีอะไรให้เจิ้นใช่ไหม แต่กลับตั้งใจซื้อให้คิว เจิ้นอ่ะคิดมากไปเอง จันทร์ให้เจิ้นตั้งเยอะตั้งแยะแต่คิวได้ครั้งแรกเลยนะ เจิ้นอ่ะได้บ่อยแล้วก็เลยไม่ค่อยรู้ตัว”
“พี่ได้อะไร?”
“ได้ความรักจากจันทร์ไง โหยยยไม่เคยรับรู้เลยหรอ จันทร์กอดเจิ้นทุกวันเลยนะ ทั้งมอนิ่งแคร์ ไนท์แคร์...คนอื่นไม่มีแบบนี้นะ...”
หางเสียงผมอ่อยๆ ก็มันจริงไหมอ่ะ ผมให้เจิ้นทุกอย่างที่จะให้ได้นั่นแหละ ถึงจะแอบมุบมิบจุ้บๆเจิ้นบ่อยๆก็เถอะ แต่มอนิ่งแคร์ไนท์แคร์ผมทำสม่ำเสมอนะ! ไม่บกพร่องต่อหน้าที่ตัวเองสักครั้งยกเว้นตอนป่วย
ยิ่งพูดก็ยิ่งเขินเพราะหน้าบึ้งๆของเจิ้นเริ่มขยับเป็นรอยยิ้ม
“อืม...งั้นซื้อเนคไทแล้วกัน”
เจิ้นยอมตกลงเราเลยได้ไปซื้อเนคไทกันสักที คราวนี้เจิ้นช่วยเลือกด้วยไม่มีปัญหาอะไรอีก ผมนึกว่าเจิ้นจะอารมณ์ดีแล้วแต่พอกลับบ้านเจิ้นกลับขอรางวัลเด็กดี
ผมนึกว่ามันจะเป็นแค่จูบ...แต่เจิ้นกลับ...กัดผมทั้งตัวแลกกับการที่เขาใจกว้างยอมให้ผมซื้อของขวัญให้คิว ผมพยายามประท้วงว่าเพิ่งจะหายป่วยเจิ้นก็ไม่สนใจ
นิ้วของเจิ้นขยับอยู่ในตัวผม....เจิ้นทำเหมือนผมเป็นต้นไม้ที่ต้องการรดน้ำ...ตัวผมเปียกชุ่มเลอะเทอะเพราะถูกเจิ้นรดน้ำ....และบังคับให้กลืนกิน
“มีลูกให้พี่สักคนนะจันทร์...”
เจิ้นกระซิบข้างหูตอนที่ผมเกือบจะหลับไปแล้ว ไนท์แคร์อันยาวนานจบลงตรงที่แสงแรกของดวงอาทิตย์กำลังแตะขอบฟ้า คำพูดของเจิ้นกับฟันคมที่ขบเม้มใบหูทำผมสั่นสะท้าน
“จันทร์มีไม่ได้...”
“ไม่เป็นไร...ตั้งใจทำเดี๋ยวก็มี”
ตั้งใจ? ตั้งใจอะไร แล้วผมจะมีลูกให้เจิ้นได้ยังไง เจิ้นอยากมีลูกกับผมหรอ? ความสับสนทำให้ผมงุนงงแต่เจิ้นกลับหัวเราะเบาๆ
มือของเจิ้นขยับไปลูบไล้แผ่นท้องที่เลอะเทอะของผม...เลอะเทอะเพราะถูกเจิ้นรดน้ำไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง...นิ้วเจิ้นกดลงแผ่วเบา...มัน ทำผมหลุดเสียงครางน่าอาย
“ลูกเราคงน่ารักเหมือนจันทร์....”
ลูกของผมกับเจิ้น.... เด็กตัวเล็กๆ ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีลูกแต่ผมชอบอะไรที่มันนุ่มนิ่ม เด็กทารกก็คงจะนุ่มนิ่มเหมือนตุ๊กตา เหมือนสินเชื่อ...
“แล้ว...ทำยังไงเราถึงจะมีลูก จันทร์กับเจิ้น...มีได้ด้วยหรอ...”
“คงต้องเริ่มจาก...ให้พี่เข้าไปในตัวจันทร์”
“จะ เจิ้นก็เข้ามาแล้ว...นิ้ว อื้ออออออ”
“รออีกนิดนะคนดี...อย่างอื่นที่ไม่ใช่นิ้วจะเป็นของจันทร์...เผื่อจะมีโอกาส...สักหนึ่งในล้าน”
“อ้ะ ...เจิ้น เจิ้น....”
ผมโดนเจิ้นกัดอีกแล้ว....กดจนเจ็บ แต่ก็อยากให้เจิ้นกัดอีก กัดเยอะๆ...กัดจันทร์อีกนะเจิ้น...นะ
มือหนาลูบไล้แผ่นท้องบางของคนตัวเล็ก ที่แม้จะมีน้ำมีนวลขึ้นมาบ้างในช่วงนี้ก็ยังถือว่าตัวเล็ก เจ้าจันทร์ตัวเล็กมาแต่ไหนแต่ไรเพราะเป็นเด็กที่เคยผ่านการทำแท้ง และไม่ได้กินนมแม่ ภูมิต้านทานและพัฒนาการก็ช้าไปบ้าง น้องจึงหัวไม่ค่อยไว เข้าใจช้า...ไม่ถึงกับบกพร่องแต่ก็ทำให้เป็นเด็กที่เรียงอยู่ในเกณฑ์กลางๆค่อนไปทางเรียนไม่เก่ง
แต่เจ้าจันทร์คือความสุขของเขา...แค่อยากให้มีความสุขไปทุกๆวัน ไม่เจ็บ ไม่ป่วย...แต่พออากาศเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยก็ทำให้ไข้ขึ้นได้ตลอด ร้องไห้ง่ายๆ ตกใจง่ายๆ ขี้อ้อน... และน่ารัก
ความไม่เพียบพร้อมกลับกลายเป็นเหตุผลที่อยากจะดูแล อยากจะปกป้อง...และก็ทำมาโดยตลอดตั้งแต่เจ้าจันทร์ย้ายมาอยู่ด้วยกัน....จนแอบหวัง
ว่าอาจจะเป็นไปได้ไหม...ถ้าผู้ชายจะท้องได้...ถ้าได้มีลูกด้วยกัน เจ้าจันทร์ตัวน้อยคนที่สอง...เขาคงมีความสุข แค่คิดว่ากลับมาทุกเย็นแล้วมาฟังแม่ลูกเขาคุยกัน...
แต่ความจริงก็คือความจริงเจ้าจันทร์คงมีลูกให้เขาไม่ได้...แต่ลองดูก่อนก็ไม่เสียหายเผื่อเจ้าลูกตัวเล็กนับล้านที่ออกมาจะหาทางมีชีวิตในท้องของจันทร์ได้แบบในหนัง
เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังเบาๆขำกับจินตนาการเพ้อฝันของตัวเอง...น่าแปลกที่อยู่ๆก็อยากจะมีลูกแต่คิดอีกทีถ้าไม่ใช่พระจันทร์ของเขาก็คงไม่คิดถึงการสร้างครอบครัวแบบนี้....อยากให้เราเป็นครอบครัวกันแบบนี้ตลอดไป
มือขยับเลื่อนไปจับมือบางขึ้นมาจรดริมฝีปากลงไปบนหลังมือหอมกลิ่นนมจางๆ
“รัก...พี่รักจันทร์”
และคงจะรักคนอื่นไม่ได้อีกแล้ว
=======================
พี่เจิ้นอยากมีลูก!!!!!! น้องมีไม่ได้นะคะ เรื่องนี้ไม่ MPREG 5555+
ตอนนี้พี่เจิ้นหื่นอ่ะ เอะอะกัดน้อง เอะอะดูน้อง เอะอะชวนแคร์ เฮ้อออ แถมยังหึงคิวอีก โธ่ น้องจันทร์ต้องสู้ๆนะคะ ทนไม่ไหวส่งมา พี่ดูแลเจิ้นให้เอง พี่ชอบแคร์ 555555+
ในส่วนของคุณแม่นั้นเอายังไงดีน้า
ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้า
-
คุณแม่เริ่มน่ากลัว ดูหาช่องทางรักพาตัวมูนนี่ อย่าทำให้มูนนี่ผิดหวังในตัวแม่นะ เดี๋ยวน้องเสียใจ
-
โอ๋จันทร์ลูก หนังโป๊เคยดูแล้วแต่ก้อลืมสินะ ถถถถ
-
โอ๊ยยย!! เจิ้นมันเป็นเพราะหื่นหรืออยากมีลูกตริงๆ เนี่ย คิดไปถึงโน้นนน!!!
สงสารมูนนี่ ไม่ได้รับรู้ถึงความหื่นกระหายของคนพี่เลย
-
อยู่ในเกณฑ์กลางๆค่อนไปทางเรียนไม่เก่ง
นี่เจิ้นพยายามใช้คำสุภาพใช่มั้ย
:jul3:
-
เจิ้นเป็นป๋า ป๋าหื่น ป๋าจอมหวง
ชอบ ชอบ ชอบ
#เจิ้นรักจันทร์คนเดียว
-
เดี๋ยวๆๆๆ ตกใจ! นึกว่าจะมีเซอร์ไพรส์แบบ mpreg 55555 เจิ้นก็มโนไป๊ / คนอ่านมโนกว่า
เออนั่นดิ แล้วคุณแม่นี่ยังไง? นั่นลูกนะ ลูกเลยนะ / ขึ้นๆ
-
คุณแม่ก็ยังคงไม่น่าไว้ใจ้ และดูท่าไม่น่าไว้ใจยิ่งกว่าเดิม
เจิ้น...เอาเปรียบน้องงงง นี่นับวันรอให้น้องยี่สิบเลยหรือเปล่าเนี่ย??
-
ณ ตอนนี้ทุกคนระแวงคุณแม่มาก ฮา
-
ระแวงแม่จันทร์จัง กำลังหาโอกาสเอาตัวน้องไปแน่ๆเลย ส่วนเจิ้น...ติดเชื้อขี้มโนมาจากจันทร์ไหม แต่ถ้าจันทร์มีลูกคงน่ารักน่าดู :-[ :-[ :-[
-
จริงๆถ้าจะกลายเป็นmpregเรารับได้นะ รับได้หมดเลย ยิ่งถ้าจันทร์มีลูกแล้วลูกเหมือนเจิ้นคงสนุกน่าดูเลย วันๆจันทร์คงไม่ต้องทำอะไรนอกจากโดนหวง555555555555
-
อีกครึ่งปีเองนะเจิ้นนนน อดทนไว้!!!!
-
เจิ้นป๋ามาก เปย์สุดริด แค่น้องบอกว่าน่ารักรีบเปย์เลย #ทีมมูนนี่ :กอด1:
-
+1 :haun4: :haun4:
-
รุนแรงกับเราเหลือเกินค่ะเจิ้นหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วทำไมถึงได้เป็นผู้ชายที่แสนดีและเพียบพร้อมขนาดนี้เราอิจฉาเจ้าจันทร์มากๆรักเจิ้นมากๆนะคะเจ้าจันทร์เพราะเจิ้นก็คือความรักของเราเหมือน :hao5:
-
เจ้าจันทร์โตแล้วอ่ะ กล้าสั่งสอนเจิ้นด้วย นึกภาพหลังแต่งงานออกเลย ว่าใครจะอยู่เหนือใคร :laugh: น้องแอบโหดด้วยอ่ะ น่ารัก :m3:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
แม่เริ่มน่ากลัวอ่ะ เจิ้นดูแลอย่าให้คลาดสายตา เจิ้นมโนได้ล้ำ
-
ถึงเรื่องนี้จะไม่ใช่ mpreg แต่ช่วยพิจารณารับตอนพิเศษเป็นตอนเจิ้นฝันว่ามีเจ้าตัวน้อยกับจันทร์ได้ไหมคะ พลีสสสสสสสสส
-
โห่เราก็แอบหวังว่าจะมีเจ้าจันทร์ตัวน้อยเจิ้นก็พาเรามโนไปด้วยเลย :katai1: :katai1: :katai1:
-
รักเจิ้น
-
โอ๊ยยยยยย.........ชอบบบบบบบ
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เจิ้น ตามใจจันทร์ เปย์จันทร์สุดๆ
แพงแค่ไหน เจิ้นก็เต็มใจจ่าย เจิ้นน่ารักมาก รักจันทร์ที่สุด :o8: :-[ :impress2:
แม่กับลุง วางแผนจับตัวจันทร์ไปเรียกค่าไถ่สินะ
ถ้าทำจริง เป็นแม่ที่เลวมาก ทั้งทำแท้ง
ทั้งมีชู้ ไม่ให้นมจันทร์ดื่ม ทั้งเอาเงินไปเลี้ยงดูปรนเปรอผัว แย่ๆที่สุด ฮึ่ยยยยย :fire: :fire: :fire:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เจิ้นอาการหนักมาก :a5:
-
เจิ้น หลอกมูนนี่ทำมายยยยยยย
เดี๋ยวมูนนี่เชื่อขึ้นมา เจิ้นจะลำบาก 55555555
-
จะยี่สิบเอ็ดแล้วว
-
o13 มีลิตเติ้ลจันทร์ก็ดีนะ จะได้น่ารัก งุ้ง งิ้ง สองคนแม่ลูก
-
ถ้าท้องได้ลูกก็คงจะน่ารักมากแน่ๆเพ้อตามเจิ้นไปแล้วค่ะ แต่คุณแม่นี่ต้องวางแผนไม่ดีอยู่แน่เลยเจิ้นต้องรีบๆเคลียร์แม่ออกไปให้ไวเลย :pig4:
-
รอดูใจแม่ของมูนนี่ว่าจะทำยังไงต่อไป
-
อยากให่เจิ้นสมหวังเรื่องลูกค่ะมีเด็กๆ
เข้ามาก็น่ารักดี
-
จันทร์ท้องได้ก็ดีไม่เลววว
-
ดีนะที่ไม่ไปงานประมูลบ่อย ไม่งั้นเจิ้นคงหมดตัวแน่เลย น้องชมไรหน่อยไม่ได้ เปย์หมด
-
ชอบตอนที่เจิ้นงอลแล้วจันทร์ง้อจังอ่ะน้องดูน่ารักไปอีกน่ารักไม่มีที่สิ้นสุดเลยอิอิ :mew1: :mew1:
-
o13
-
เจิ้นตอนนี้มีแต่ได้กับได้เลยย เสมอต้นเสทอปลายจริงๆ
คุณแบมสนใจภาคแยก mpregมั้ยคะ 555 อยากเห็นมูนนี่อุ้มท้อง ตอนแพ้ท้องจะเป็นยังไงนะ มูนนี่งอแง อยากเห็นเจิ้นเห่อลูกงี้ ฮื่อออต้องน่ารักมากแน่ๆ
-
:pig4:
-
เจิ้น.. หื่นขึ้นทุกวัน.. ถ้าจันทร์อายุครบ20เมื่อไร...จันทร์ไมารอดแน่ๆ
-
นึกว่าจันทร์เป็นพวกสองเพศ 555
-
นับวันเจิ้นเริ่มแบบ 20+ ขึ้นทุกวันๆ เท่าที่นับจากตอนแรกๆเลยนะ นี่ทำจนน้องชินแล้วอ่ะ 555
บอกแล้วเรื่องนี้ เจิ้นร้ายสุด อิอิ
-
แอบคิดตามเจิ้นว่าถ้าน้องมีจันทร์น้อยคงวุ่นวาย :m20:
-
:mew2:ตอนนี้สำหรับสิทธิพิเศษของมูนนี่
เจิ้น พร้อมเปย์ พร้อมทุกการจ่าย ขอเพียงแค่ชอบ
เจิ้น งอน แต่แค่ให้ มอร์นิ่งแคร์ และไนท์แคร์ ก็หาย
สิทธิพิเศษเหล่านี้จะมอบให้มูนนี่ตัวน้อยเท่านั้น
อายุโปรโมชันนี้ ตลอดชีพ
โปรหนักจัดเต็ม!!
-
ถ้าจันทร์มีลูกคงเป็นลูกกระต่ายน่ารักๆ
-
+1 ให้คนแต่ง มาส่งน้องให้อ่านได้เร็วดีเหลือเกิน ขอบคุณค่ะ o13
-
เริ่มรู้สึกอยากใหจันทร์มีลูก mpreg ก็ได้นะ ไม่เกี่ยงงง หรืออย่างน้อยตอนพิเศษก็ยังดี ><
-
:m20:ถ้าเจิ้นต้องการอย่างนั้นก็สนองให้ให้เขาหน่อยเถอะค่ะไรต์ ท้องได้ไปเลยยยยยยยยย :katai2-1: :katai2-1:
-
ว่ามูนนี่ หนักแล้ว.. เจิ้นหนักก่าอี๊กกกกก...
หลงหนักมากกก.. :hao7:
-
โอ้ยยยย นอกจากจะรดน้ำน้องแล้ว ยังให้น้องกินน้ำอีก โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ไหวแล้ว เขิน
-
ถ้าจันทร์มีลูกได้ คงท้องทุกปี
-
:man1: :man1: :man1:
-
งื้อออออ น้องงง
-
ไหนๆเรื่องนี้มันก็สนองนี้ดความเพ้อฝันของเราอยู่แล้ว
นายเอกน่ารักนุ่มนิ่ม พระเอกไม่หล่อมากแต่งานดี รวย มีคุณแม่บ้าน มีตึกช่อฟ้า ให้ฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งกันสองคน มาขนาดนี้ก็จัด mpreg ไปเลยต่ะ 55555
-
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งเขิน :o8:
-
o13
-
เจิ้นป๋ามาก อยากได้อ่ะ
-
กำลังจะมีความหวัง แต่โดนดับฝันด้วยคำว่าเรื่องนี้ไม่MPREG55555
แม่จันทร์นี่กำลังวางแผนร้ายกับลุงอยู่แน่ๆ อันตรายมากๆ
เจิ้นป๋ามากๆ แค่น้องมองสร้อยข้อมือก็ซื้อให้เลย แค่น้องชมกระต่ายว่าน่ารักก็ประมูลมาเลย แงงงงง เซเว่นมีเจิ้นขายอีกมั้ย
-
เจ้าจันทร์ก็ยังเป็นเจ้าจันทร์ ที่ได้แคร์ ได้จุ๊บ
คิดว่าตัวเองได้กำไร น่าจับมาฟัดนัก
แถมยังเรียกร้องเยอะกว่าเดิมไปอีก
แล้วแบบนี้เจิ้นจะไม่ชอบได้ไง
เด็กดีอยากได้มากกว่าแคร์ แต่แค่ยังไม่รู้ว่า คืออะไร
เจิ้นคือที่สุดจริงๆ ทุกที่ ทุกเวลา ได้กำไรสุด
ว้าววว เจิ้นอยากมีลูก ก็ไม่แปลก เพราะเจ้าจันทร์น่ารักน่าฟัด
เลยคิดว่า ตัวเล็กจะน่าฟัดเหมือนกัน
โมเมนท์ช่วงนี้ดีค่ะ ได้ไปโน่นนี่
ทำหลายอย่างด้วยกัน เจิ้นหึงไปหมด หึงไปทุกสิ่ง
แถมยังเปย์หนักมาก แล้วอ้อนมากด้วย
ทำเจ้าจันทร์ตัวบิดไปหลายรอบ
คิวเอ้ยยย จะเป็นเพื่อนก็ยังต้องถูกกีดกัน 5555
แล้วธามทำไมล่ะ คิวแปลกๆ
เรื่องแม่จะยังไงดีหรอ
คิดว่าเจิ้นรู้แบบนี้แล้ว อยากเด็ดขาดจะแย่
-
เขินตอนเจิ้นลูบท้องจันทร์อ่า แงง อีกไม่กี่เดือนเองเจิ้นเดี๋ยวได้ปั๊มลูกแน่นอน แต่ไรท์บอกไม่ท้องนะเจิ้นนะ :z3:
-
ทำไมเจิ้นน่าหลงไหลขนาดนี้ค่ะ มีซื้อที่ไหนไหมอยากได้55555 ชอบตอนเจิ้น อาตองกับคุณสุริยะอยู่ด้วยกัน มันดูสนิทกัน มันดูดิบเถื่อนสำหรับเจิ้นกับตอง555
-
ประกาศกิจกรรมชิงตุ๊กตากระต่าย
ชื่อน้อง ทรัพย์สิน
กระต่ายนุ่มนิ่มจากร้านมินิโซ 1 รางวัลให้กับคนที่คอมเม้นนิยายตั้งแต่ตอนนี้จนถึงตอนจบ
เริ่มเล่นตั้งแต่ตอนที่ 33 นี่เลยจ้า
การสุ่มจะทำการสุ่มสองอย่าง คือ ชื่อตอน กับลำดับคอมเม้น
เช่น เรื่องทั้งหมดมี 40 ตอน จะนำตอนที่ 33-40 มาสุ่มหนึ่งตอน และสุ่มผู้โชคดีจากหมายเลขคอมเม้นในตอนนั้นนั้น
นิยายเรื่องนี้อัพทั้งหมด 3 เว็บไซต์ จะนำจำนวนคอมเม้นในตอนที่สุ่มได้มาเรียงลำดับกันให้หมดและสุ่มอีกที ไม่ว่าจะเม้นเว็บไหนก็มีสิทธิ์ลุ้นเท่ากัน
จะไม่เรียกกระต่ายตัวนี้ว่าสินเชื่อ เพราะสินเชื่อตัวจริงจะอยู่ในจินตนาการของคนอ่านนะคะ
ทุกคนมีสิทธิ์ร่วมสนุกได้ตอนละ 1 คอมเม้นเท่านั้น ไม่บังคับให้ร่วม
อยากแจกคนที่คอมเม้นเพราะว่าแบมอาจจะพิมพ์นิยายกับสำนักพิมพ์ ไปรบกวนเขาสุ่มจากคนซื้อก็เกรงใจ เอาคอมเม้นนี่ล่ะ ง่ายๆ ดังนั้นจะซื้อไม่ซื้อก็มีสิทธิ์ลุ้นรับได้เหมือนกันจ้า
ปล. กระต่ายราคาไม่ได้แพง ใครที่ไม่สนและอยากซื้อเองไม่มีปัญหาจ้า ไว้แบมตัดสินใจก่อนว่ากระต่ายที่จะแจกตัวไหนกันแน่ 555+ ยังไม่กล้าซื้อตอนนี้เพราะกลัวฝุ่นเกาะ
จะประกาศผลช่วงๆเปิดจองหนังสือค่ะ อาจจะนานหน่อย ลุ้นกันไปยาวๆ ยาวจนไปซื้อเองก็ได้
ขอบคุณจ้า
Chapter 33 The Winner
กลิ่นขนมหอมๆฟุ้งกระจ่ายไปทั่วห้องครัว ตอนนี้ผมกำลังเริ่มเรียนขนมอบ เริ่มจากการอบขนมปังง่ายๆแต่มันหอมมากเลยเพราะจะทำกลิ่นวานิลา เจิ้นชอบกินพวกผลไม้หอมๆ ถ้าได้ขนมกลิ่นหอมๆเจิ้นน่าจะชอบ
คุณครูสอนทำขนมของผมเป็นปาตีซิเย่ของโรงแรมแห่งหนึ่ง ช่วงนี้ผมของผมมันเริ่มยาวและไม่กล้าขอเจิ้นไปตัดยังหวั่นๆว่าจะไปทำอะไรพลาดจนเจิ้นโกรธอีก
เราทำขนมกันทั้งเช้าวันเสาร์ระหว่างเจิ้นไปออกกำลังกาย เพิ่งจะเสร็จตอนเที่ยงกว่าเจิ้นก็มานั่งดื่มกาแฟอยู่ที่เก๋งแล้ว วันนี้เราสั่งข้าวมาจากโรงแรมเพราะผมใช้ครัวทำขนมจนไม่สามารถทำอาหารไปพร้อมกันได้
เจ้าขนมอบชิ้นเล็กๆของผมถูกเสิร์ฟให้เจิ้นเป็นอย่างสุดท้าย ผมคงทำหน้าลุ้นมากไปเจิ้นก็เลยขำ แต่เขาก็กินแล้วก็ลีลาอ่ะ ไม่ยอมเคี้ยวไวๆ ชอบทำแบบค่อยๆละเลียดง้ะ
“อร่อย...”
“จันทร์ใส่กลิ่นวานิลาด้วย หอมไหมๆ”
“อืม...หอม”
“ใส่ที่ขนมเหอะ ไม่ใช่แก้มจันทร์สักหน่อยยยยย”
เจิ้นหัวเราะอารมณ์ดี ผมเลยไม่อยากจะหงุดหงิดใส่เพราะนานๆทีเจิ้นจะแฮปปี้แบบนี้ ช่วงนี้เจิ้นอารมณ์ดีม้ากมากไม่รู้เพราะอะไร ผมคุยกับพี่หมอในไลน์พี่หมอบอกความเครียดเจิ้นลดลงเยอะ... ดีจัง
ถ้าเจิ้นเครียดน้อยลงเขาก็จะอยู่กับผมนานๆ แฮปปี้ที่มีเจิ้นแบบว่าเอวรี่เดย์เลย
ผมแอบจัดขนมใส่ถุงไปให้คิวพร้อมกับของขวัญ คิวทำหน้าอึ้งนิดหน่อยแต่เขาก็ดูแฮปปี้ ผมกะจะชวนคิวไปกินข้าวฉลองวันเกิดแต่คิวออกตัวว่ามีนัดแล้วคิวก็ดูแฮปปี้ไปทั้งวัน
คงเพราะวันเกิดล่ะมั้ง ผมกลับบ้านตอนเย็นเจิ้นก็ไม่อยู่ช่อฟ้าแล้วเพราะมีงานเลี้ยงอะไรสักอย่าง ช่วงฤดูการออกงานกลับมาอีกครั้งทำให้ผมต้องกินข้าวกับคุณป้าแม่บ้านสองคน คุณแม่โทรหาผมตอนเกือบหนึ่งทุ่มบอกว่าจะเข้ามาหา
แปลกจังปกติไม่ค่อยมาค่ำๆ ผมบอกคุณป้าแม่บ้านว่าแม่จะมาไม่แน่ใจว่าแม่กินข้าวมาหรือยังจะได้ทำให้แม่ด้วย แม่มาหาตอนประมาณทุ่มครึ่ง
“แม่ซื้อคุ้กกี้มาฝากจ้ะ พวกของกินของจันทร์ด้วย แต่ถือคนเดียวไม่ไหว คุณยามก็มาช่วยถือไม่ได้เพราะแกต้องเฝ้าข้างล่าง ไปช่วยแม่ถือหน่อยสิ”
“งั้นผมเรียกคุณป้าก่อนนะ”
ผมคิดว่าถ้าผมลงไปเลยอาจจะไม่ค่อยดีเพราะเจิ้นสั่งไว้ห้ามไปกับแม่สองคน เลยเดินไปตามคุณป้าแม่บ้านให้ลงไปด้วยกัน แม่ซื้อขนมมาเยอะจริงๆ แต่แม่มาแท็กซี่ก็เลยต้องทิ้งพวกขนมไว้ที่ป้อมทางประตูด้านข้างของธนาคาร เป็นประตูเล็กสำหรับเข้าออกส่วนตัวของเจิ้นกับผม เพราะถ้าวนไปทางเส้นหลักหน้าธนาคารรถมันจะติดและทางนี้ก็ใกล้ลิฟต์ส่วนตัวขึ้นไปบ้านเรามากกว่า
คุณป้าแม่บ้านกับผมช่วยกันถือคนละถุง งงๆที่ทำไมแม่ซื้อของมาเยอะแบบนี้เพราะมันค่อนข้างหนัง แต่แม่ก็ถืออีกสองถุงในมือเหมือนกัน ดูผ่านๆแล้วเหมือนจะมีข้าวสาร แม่ซื้อข้าวสารมาทำไรอ่ะ?
เราเดินกลับกันไปที่ลิฟต์ผ่านหน้ารถส่วนตัวของเจิ้น รถตู้ที่ผมนั่งไปเรียน แต่พอลิฟต์เปิดสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น คุณป้าแม่บ้านเดินนำเข้าไปในลิฟต์ก่อน และแม่ก็เหวี่ยงถุงของในมือใส่คุณป้าแม่บ้านจนล้มลง
“แม่!!!”
แม่กระชากถุงจากมือผมโยนใส่คุณป้าแม่บ้านอีก คุณป้าแม่บ้านอายุเยอะแล้วโดนถุงหนักๆโยนใส่แบบนี้ผมกลัวคุณป้าจะบาดเจ็บ แต่ยังไม่ทันทำอะไรลิฟต์ก็ปิดลง แม่กระชากลากถูผมกลับออกมา แม่แรงเยอะมาก ผมพยายามขืนตัวแต่แม่กระชากแขนผมแรงมาก เล็บยาวของแม่จิกแขนผมจนแสบ
“อย่าดื้อนะจันทร์ แม่ไม่อยากให้ลูกเจ็บตัวหรอก”
“คุณป้า...”
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นั้นเอง”
ผมร้องโวยวายให้คุณยามช่วย แต่ปรากฏว่าคุณยามโดนรถคันหนึ่งขับเข้ามาปาดจนล้มลง รถลุง... ทะ ทำไม เกิดอะไรขึ้น ผมไม่ยอมขึ้นรถ ยังไงก็ไม่ยอมจนแม่ชักจะดึงไม่ไหว ผมคิดว่าผมจะวิ่งหนีกลับเข้าไปข้างใน ปกติจะมีลุงยามสองคน คนหนึ่งเฝ้าประตู อีกคนก็เฝ้าลิฟต์หน้าตึกอีกที และยังมีพี่บอดี้การ์ดที่อยู่ประจำนอกจากสองคนที่ตามเจิ้น...พี่บอดี้การ์ดอาจจะไปกับเจิ้น?
“จะขึ้นรถดีๆหรือจะให้ยิง?”
ปืนจ่อมาที่หน้าผม ลุงลงมาจากรถตอนไหนไม่รู้ ผมไม่เคยเห็นปืนมาก่อน...ละ แล้วมันก็จ่อตรงหน้าผมพอดี สีดำวาววับเหมือนที่เคยเห็นในการ์ตูน แต่....มันของจริง
“จันทร์ขึ้นรถนะลูก ลุงก็แค่โกรธ...ถ้าลูกไม่ดื้อก็ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ”
“ผะ ผมไม่อยากไป”
ทำไมแม่ยังพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ทำไมแม่ยังยิ้ม ทั้งๆที่ลุงเอาปืนจ่อผมแบบนี้
“ไม่รักแม่แล้วหรอจ๊ะ?”
ปัง!!
เสียงปืนดังขึ้นกับร่างลุงที่ล้มลง...ผมตกใจจนร้องไห้ทั้งๆที่ไม่มีเสียงสะอื้นหลุดออกมา ผมคิดว่าผมจะตายแล้วเพราะลุงยิงผม แต่เป็นลุง ใครยิงลุงไม่รู้แล้วร่างพี่บอดี้การ์ดชุดดำก็เข้ามาล็อคตัวลุงแย่งปืนออกไป เสียงกริ๊ดของแม่ดังลั่นแต่ แต่ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว ผมต้องทำยังไง ต้องทำอะไรต่อ แล้วตกลงผมตายหรือยัง?
เคยฟังเรื่องผีเขาบอกว่าเวลาตายจริงๆไม่เจ็บหรอก เพราะวิญญาณจะสะดุ้งอย่างแรกจนวิญญาณกระเด็นหลุดออกจากร่างก่อน วิญญาณผมกระเด็นออกมาแล้วหรอ? ละ แล้วต้องตายตรงนี้หรอ เจิ้นจะอยากเดินมานั่งเล่นที่ป้อมยามให้ผมได้เห็นหน้าไหม?
“ฮึก....”
“คุณจันทร์ เชิญทางนี้ครับ”
พี่บอดี้การ์ดที่ผมคุ้นหน้าว่าเขาจะประจำอยู่ที่ตึกดึงผมลุกขึ้นแต่ผมขาหมดแรงจนล้มลง ยังไม่ตายใช่ไหม? วิญญาณผมยังไม่กระเด็นกระดอนไปไหนใช่ไหม?
“ขออนุญาตครับ”
ผมถูกอุ้มไปที่ลิฟต์ คุณป้าแม่บ้านนั่งอยู่ตรงนั้นด้วย เราขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน พี่บอดี้การ์ดวางผมลงบนโซฟาแล้วออกไป จากนั้นคุณป้าเดินกะเผลกตามไปชั่วครู่ก็กลับมา
“คุณจันทร์ของป้า ขวัญเอ้ยขวัญมานะคะ ไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ”
“จันทร์กลัว...ฮึก...ปืน เขามีปืน”
ผมสติแตกจนลำดับอะไรไม่ถูก ทุกอย่างมันเป็นเรื่องน่ากลัว น่าตกใจ แล้วก็...สับสน
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่มีใครทำอะไรได้แล้วนะคะ...เดี๋ยวเจิ้นก็มา”
คุณป้าแม่บ้านเดินไปหยิบสินเชื่อมาให้ผม ผมไม่กล้าเข้าไปนอนรอเจิ้นในห้องนอนแต่ขอนอนที่โซฟา คุณป้าแม่บ้านเปิดการ์ตูนทิ้งไว้ให้ผม...แต่ผมไม่ได้สนใจจะดู น้ำตามันไหลไม่หยุด ผมกลัว ทำไมแม่ทำแบบนั้น ทำไมลุงทำแบบนั้น ทำไม...ทำไมต้องใจร้ายกับผม
“จันทร์”
ท่ามกลางคำถามอันมากมาย เจิ้นปรากฏตัวต่อหน้าผม
“เจิ้น ฮึก...เขา..เขาจะยิง จันทร์นึกว่า...ฮืออ”
“ชู่วว ไม่เป็นไรแล้ว”
เจิ้นเดินเข้ามาดึงผมไปกอดแน่น ผมรู้สึกว่าอ้อมกอดของเจิ้นปลอดภัย ผมพยายามจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมแต่มันก็สเปะสะปะไปหมด
“จันทร์ไม่ได้..ฮึก ไม่ได้ยอมไปนะ... อยู่ในเขต ช่อฟ้า...ละแล้ว แม่ก็โยนของใส่คุณป้า ฮืออ คุณป้าล้ม แม่ก็จิกจันทร์...”
“ไม่เป็นไร...พี่เชื่อจันทร์ จันทร์ดูแลตัวเองไม่ไปกับคุณแม่สองต่อสองใช่ไหม?”
ผมพยักหน้ากับไหล่เจิ้น กลัวเจิ้นจะผิดหวัง กลัวเจิ้นคิดว่าผมพาตัวเองไปเสี่ยง แต่...แต่ผมไม่ได้ทำแบบนั้นนะ ผมแค่ไปช่วยถือของ แต่ยามอีกคนกับพี่บอดี้การ์ดหายไปไหนไม่รู้ ผมไม่ได้อยากอยู่คนเดียวให้แม่ใจร้ายใส่ หรือลุงมาทำแบบนี้
“เก่งมากมูนนี่ เรื่องแม่...พี่จัดการให้นะ? โอเคไหม?”
“จันทร์กลัว แม่ใจร้าย ฮือออ ปืนน่ากลัว”
“เขาจะไม่มาใจร้ายกับจันทร์แล้ว พี่สัญญา”
เจิ้นพาผมเข้านอน ผมยึดตัวเจิ้นไม่ให้ไปไหน...ผมฝันร้ายสะดุ้งตื่นมากลางดึก ในฝันผมเห็นตัวเองโดนแม่กระชาก และคนที่ถือปืนก็เป็นแม่ ผมร้องไห้ให้เจิ้นปลอบจนเกือบเช้า ร้องจนไม่มีน้ำตาออกมา และผมก็ปวดหัว...
พ่อมาหาผมตอนเช้า ผมตื่นมาก็ร้องไห้อีกพอเห็นหน้าพ่อหน้าลุงผมก็ยิ่งกลัว กลัวว่าตัวเองจะตายไปแล้ว ผมกอดพ่อแน่นมาก กลัว กลัวว่าตัวเองจะตาย
“ไม่เป็นไรลูก แม่เขาไม่มายุ่งแล้วล่ะ เมื่อวานพ่อไปตกลงกับแม่มาแล้วนะ”
“ฮืออ ผมเสียใจ ตรงนี้เจ็บมากเลย”
หัวใจผมเจ็บปวด...แม่อาจจะไม่ได้รักผมแบบที่พ่อบอก ผมไม่เคยคิดร้ายกับแม่แต่แม่กลับทำร้ายคนรอบตัวผม แล้วแม่ก็ยอมให้ลุงเอาปืนมาจ่อหน้าผม...แม่ถามผมได้ยังไงว่าผมรักแม่ไหมในสถานการณ์แบบนั้น
“ไหน พ่อดูแขนหน่อย เจิ้นบอกว่าเลือดออก”
แขนผมมีผ้าก็อตปิดแล้วเจิ้นคงจะทำให้ตอนผมหลับ เพราะผมไม่ยอมให้ใครแงะตัวผมออกจากเจิ้นแน่ๆ
“ขอโทษนะจันทร์...ขอโทษที่พ่อใจอ่อนเกินไปเพราะคิดว่ามันดีกับลูก...แต่มันไม่ใช่เลย”
“ผมรักพ่อ..ผมรักแม่...แต่แม่ไม่รักผมเลย เขาหลอก หลอกพวกเรา”
ผมไม่อยากให้พ่อโทษตัวเอง เพราะพ่อก็ถูกแม่หลอกใช่ไหม? แม่คงหลอกพ่อว่ารักผม พ่อก็เลยอยากให้ครอบครัวเราสมบูรณ์ อย่างน้อยผมก็ไม่รู้สึกขาดพ่อหรือแม่
“มันคงถึงเวลาที่เราต้องยอมรับ...ว่าสมาชิกครอบครัวเราจะจำนวนลดลงหนึ่งคน จันทร์โอเคนะลูก?”
“อื้อ...แม่เป็นแม่...แต่...ไม่ต้องเป็นครอบครัวแล้ว...”
แม่เลือกลุง ผมคิดว่าตัวเองอาจจะยอมรับได้ถ้าลุงเป็นลุงนิสัยดีๆ หรือแม่เลิกยุ่งกับเขา แต่...ทุกอย่างมันชัดเจนจนผมไม่อยากให้อภัย ผมกลัวแม่จะพาเขามาทำร้ายผมอีก เหมือนที่เขาเคยทำร้ายพ่อ...คุณป้าแม่บ้าน แล้วต่อไปอาจจะเป็นเจิ้น
ผมรักแม่ แต่ผมก็รักพ่อ รักเจิ้น รักคุณป้าแม่บ้าน ผม...ไม่อยากทำแบบนี้แต่ถ้าแม่เป็นแค่แม่ ไม่ต้องมาเจอกัน แค่โทรคุยกันนานๆครั้ง ผม...น่าจะสบายใจกว่าที่จะอยู่ใกล้ๆแล้วใครต้องมาโดนแม่กับลุงทำร้ายอีก
ดูเหมือนว่า....ความรักของแม่มันยากเกินไปที่ผมจะเข้าใจ
ระหว่างศศิมณฑลใช้เวลากับพ่อ เจิ้นก็ลงมาด้านล่างในห้องทำงานเพื่อฟังรายงานสถานการณ์ทั้งหมด เหตุการณ์ที่ถูกคาดคะเนและเตรียมแผนการรับมือดำเนินไปอย่างที่วางแผนไว้
ฝ่ายนั้นไม่ได้ฉลาดมาก...และเขาก็ไม่ได้ใจเย็นขนาดจะรอให้เกิดเรื่อง การมาของผู้หญิงคนนั้นทุกครั้งถูกสังเกตการณ์อย่างละเอียด มาด้วยแท็กซี่กลับด้วยแท็กซี่...แต่แค่พ้นแยกธนาคารก็เปลี่ยนรถไปกับแฟนตัวเอง พูดคุยกับยามเรื่องการเข้าเวร วันเวลาเข้าออก พฤติกรรมที่ไม่ได้รอบคอบทำให้การวิเคราะห์เหตุการณ์ไม่ได้ยาก
ทีมบอดี้การ์ดมืออาชีพย่อมวางแผนได้รัดกุมกว่า กำลังคนที่อยู่ประจำถูกถอนออกเพื่อแทนที่ด้วยบอดี้การ์ดชุดใหม่ แนบเนียนจนคนไม่รอบคอบมองไม่เห็น นึกว่าเหลือแค่ยามหน้าประตูคนเดียวจนกล้าที่จะเสี่ยง
เจ้าจันทร์ถูกกระชากลากถูจนแขนมีแต่ลอยเล็บ...และมันก็บ้าขนาดเอาปืนขึ้นมาขู่ไม่กลัวว่ากล้องวงจนปิดจะจับได้ เพราะคิดตื้นๆว่าไม่มีใคร ถ้าได้ตัวเจ้าจันทร์ไปก็ไม่ต้องกลัวจะโดนแจ้งความเพราะทางนี้ยังไงก็ยินดีจ่าย
บอดี้การ์ดสิบคนเข้าชาร์จได้ทัน และไม่ใช่ตำรวจที่จะเจรจาต่อรองให้ปล่อยตัวประกัน จากภาพในกล้องวงจนบอดี้การ์ดคนหนึ่งยิงสวนเข้าไปทันทีตรงไหล่ขวาจนฝ่ายนั้นล้มลง และซ้ำอีกนัดที่มือ เจ้าจันทร์นั่งลงปิดหูตกใจจนบอดี้การ์ดอีกคนมาอุ้มออกไป
ทางตำรวจรับรู้มาก่อนเพราะเคยแจ้งความไว้แล้วว่าถูกรถคันนี้ทำพฤติกรรมน่าสงสัย จากภาพในกล้องวงจนที่ทำร้ายคนภายในเขตธนาคาร ทำร้ายยาม และเอาปืนขึ้นมาขู่ก็โดนไปหลายคดี
ถ้าทางนั้นจะอ้างเรื่องสิทธิในการเลี้ยงดูมาอีกก็คงจะไม่ชนะ...แม่ที่ร่วมมือจะฆ่าลูกศาลคงไม่ยอมให้เจ้าจันทร์ไปอยู่ด้วย คดีร้ายแรงศาลคัดค้านการประกันตัว ทนายมือหนึ่งของตระกูลจะเข้าไปจัดการให้แน่ใจ...ว่าจะไม่ได้ออกมาจากคุกง่ายๆ
เจิ้นยอมรับว่าตัวเองเอาชีวิตจันทร์ไปเสี่ยง ไปวัดใจกับคนที่ไม่รู้ว่าจะแยกเขี้ยวโผล่หางมาวันไหน แต่อย่างที่บอกฝ่ายนั้นไม่ได้ฉลาด ทุกอย่างมันชัดเจนจนคิดว่าจะลงมือในเร็วๆนี้ ทางนั้นก็รอไม่ได้ด้วยระยะเวลาที่บีบคั้นขึ้นมาทุกที
และคนโง่...ก็แสดงออกอย่างโง่ๆ
เจ้าจันทร์ถูกย้ำทุกวันไม่ให้ออกไปนอกช่อฟ้า ไม่ให้ไปกับแม่...และน้องก็เข้าใจว่ามันเสี่ยง คุณป้าแม่บ้านเลยต้องมาบาดเจ็บด้วยเพราะดันเป็นบุคคลที่สามที่อยู่ด้วย
เหตุเกิดในช่อฟ้าคดีก็ยิ่งง่ายเข้าไปอีก...อย่างน้อยก็บุกรุกและทำลายทรัพย์สิน ทำร้ายร่างกาย...พยายามฆ่าและอื่นๆตามแต่ทนายจะหาไปฟ้อง
“แถลงข่าวเลยไหมครับ?”
“พรุ่งนี้แล้วกัน”
เลขาคนสนิทรับหน้าที่เรื่องคำแถลงการณ์ หัวหน้าบอดี้การ์ดชุดเฉพาะกิจจะร่วมการแถลงข่าวด้วยหนึ่งคน เจิ้นแวะขึ้นไปดูคนป่วยที่หลับสนิทกับพ่อตัวเอง ตายังคงบวมช้ำเพราะการร้องไห้อย่างหนัก
“ตกใจน่าดู”
สุริยะ หยาง ส่งถ้วยชาให้กับคนมีศักดิ์เป็นหลานชายห่างๆ
“ครับ ขอบคุณมากที่แนะนำเรื่องบอดี้การ์ด”
“อืม...”
บอดี้การ์ดทั้งเซ็ตมาจากบริษัทในเครือตระกูลหยาง การค้าศิลปะของเก่ามีราคาต้องมีผู้คุ้มกัน การเปิดบริษัทรักษาความปลอดภัยที่ไม่ใช่แค่ยามแต่เป็นการคุ้มครองชีวิตและทรัพย์สินจึงเป็นหนึ่งธุรกิจที่ต่อยอดได้ดี
“มิสเตอร์หยาง แต่เรื่องให้ยิงก่อน...มันเกินข้อตกลง ถ้ามันโดนจันทร์”
สำหรับเจิ้นเห็นด้วยกับแผนการที่มิสเตอร์หยางแนะนำทุกอย่าง คงจะมีแค่การอาศัยจังหวะลงมือก่อนเท่านั้นที่หวั่นใจ เพราะกลัวจันทร์จะตกใจและพลาดจนทำจันทร์บาดเจ็บ...ยิ่งคิดไม่ถึงว่าฝ่ายนั้นจะกล้าเอาปืนมาจ่อหัวกันแบบนี้
“คนของฉันฝีมือดีพวกนายธนาคารมือสะอาดก็แบบนี้...ไม่ฆ่ามันตายก็ดีแค่ไหน”
“คุณอยากฆ่าเขา?”
“อยากฆ่ามาสิบเก้าปี”
“แล้วปล่อยไว้ทำไม?”
“มุมที่ยิงมันไม่เห็นจุดตาย ถ้ารู้ว่ามันจะพกปืน...คงสั่งเพิ่มสไนเปอร์”
สองคนสบตากันอยู่ชั่วครู่ก่อนคนอ่อนวัยกว่าจะเป็นฝ่ายหลุบตาลง สำหรับตัวเขาการฆ่าใครสักคนก็นับว่าเป็นเรื่องชวนหนักใจ แต่กับมิสเตอร์หยาง... เยว่กับหยางไม่เคยทำธุรกิจร่วมกัน...เพราะหยางเดินอยู่ในถนนสีดำทั้งๆที่เป็นตระกูลพระอาทิตย์ ส่วนเยว่ที่พระจันทร์เป็นสัญลักษณ์ของยามกลางคืนกับทำธุรกิจสะอาดมาตลอด คงมีแต่ใบชาอันเป็นรสนิยมส่วนตัวที่พอจะกลืนกันได้บ้าง
“ถ้าคุณฆ่าเขาแต่แรก...”
“ตองไม่ยอม”
“คุณไม่บอกก็ไม่รู้”
“หึ...ฉันไม่ปล่อยให้ตองใช้ชีวิตสะดวกสบายขนาดนั้นหรอก...”
“ยังแค้น?”
“ให้ร้องไห้บ้าง...จะได้รู้รสชาติชีวิต”
เจิ้นโคลงหัวกับการหยอกล้อระหว่างมิสเตอร์หยาง กับกันติชา จะกี่ปีๆก็ไม่เคยเปลี่ยนและมิสเตอร์หยางก็เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น...ไม่รู้ป่านนี้อาตองของเขาจะใช้หนี้ความผิดหวังตอนขอเลิกกันไปหมดแล้วหรือยัง
บางทีแผนการโอ๋จันทร์ที่บังคับให้เขาร่วมมืออาจจะเกิดจากมิสเตอร์หยาง...ที่รู้ว่าต่อไปจันทร์คงจะร้องไห้ง่ายๆกับแทบจะทุกเรื่องแบบนี้ ให้ปวดหัว ให้เสียใจตามกันไปหมด
เจ็บใจที่ตอนนั้นยังเด็กเลยเห็นดีเห็นงามกับแผนการสุขนิยมของคุณพ่อวัยรุ่น...และเจ้าจันทร์ก็น่ารักจนเลี้ยงน้องให้มีแต่ความสุข พอมารู้ตัวกันทั้งคู่ก็แก้ไขอะไรไม่ทัน และก็ไม่อยากจะใจดีปล่อยเจ้าจันทร์ออกไปนอกกรง
ไม่กล้าถามว่าเป็นแผนการมิสเตอร์หยางไหม...คนๆนี้อย่าไปยุ่งจะดีกว่า ไม่รู้ว่าแค้นใครต่อใครไว้บ้าง จะกี่รุ่นๆเจ้าบ้านตระกูลหยางก็เลือดเย็นจนไล่บี้ศัตรูซะจมดินมาไม่รู้กี่รายต่อกี่ราย
คำนวณดูแล้ว...การที่ผู้หญิงทรยศคนนั้นกับสามีแสนเลวยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้ตั้งหลายปีคงตั้งใจให้เยว่เสียเงินไปเป็นล้านๆ ให้กันติชาว้าวุ่นใจ...เพื่อตอบสนองความสะใจของตัวเองฝ่ายเดียว
เจิ้นถอนหายใจเพราะถ้าเป็นแบบนั้น...เหมือนโดนหยามกันเลยทีเดียว แต่จะให้กลับไปตั้งหลักสู้ก็คงไม่ทัน เขาในวัยเยาว์แพ้ให้กับมิสเตอร์หยางจริงๆ จะว่าแพ้เต็มตัวก็ไม่ถูก เพราะเขาสนิทกับกันติชาจนโดนหางเลขไปด้วยมากกว่า
อาตอง...จะต้องชดใช้กับความเสียหน้าครั้งใหญ่ให้เขา
(ต่อด้านล่าง)
-
เจ้าจันทร์ตกใจจนป่วย จิตแพทย์ถูกเชิญมาอีกรอบแล้วยังต้องมีตำรวจมาขอสอบปากคำ เจิ้นพยายามให้ทุกอย่างมันกระทบต่อความรู้สึกน้องให้น้อยที่สุด พอพูดเรื่องแม่ก็ร้องไห้จนตาบวมทุกที
มือหนาลูบกลุ่มผมนิ่มของคนร้องไห้จนหลับไปเบาๆ กระต่ายให้อ้อมกอดถูกกอดแน่นจนไม่อยากดึงออก เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่สำหรับเจ้าจันทร์ และคดีนี้ก็เป็นข่าว
หลังจากงานแถลงข่าวการบุกรุกของธนาคาร เจิ้นตั้งใจให้กระแสสังคมพุ่งตรงมาแม้จะกระทบภาพลักษณ์ความปลอดภัยจนหุ้นหล่นไปบ้าง การอธิบายแผนการณ์ว่าคนร้ายวางแผนมาสักพักจึงลดเวรยามลงเพื่อตั้งใจจับส่งตำรวจทำให้ได้รับกระแสตอบรับที่ดี หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วันที่สื่อเล่นเรื่องแผนการที่ถูกวางไว้ หุ้นก็ขึ้นกลับมา..สูงกว่าเดิม
ในข่าวไม่มีการเอ่ยถึงผู้เสียหายอย่างชัดเจน เขาอ้างเรื่องกระทบต่อรูปคดีและให้สัมภาษณ์แค่ภาพรวม แผนการจับกุมถูกอธิบายอย่างกระชับจากหัวหน้าบอดี้การ์ด
มิสเตอร์หยางได้ลูกค้าเพิ่มจากเหตุการณ์นี้ไป
ทุกคนได้ผลประโยชน์กันคนละอย่าง...แต่เจิ้นไม่ได้พอใจกับสิ่งพวกนี้เพราะคนที่เสียใจคือคนของตัวเอง เจ้าจันทร์ซึมและยังคงร้องไห้บ่อยๆ หมอบอกเป็นภาวะตกใจทำให้เครียด
เจิ้นอยากให้เจ้าจันทร์หยุดเรียน อาจจะขอดรอปแต่ตัวน้องยืนยันว่าจะไปเรียนปกติ เจ้าจันทร์ไม่ชอบขาดเรียน น้องรู้หน้าที่ของตัวเองและพยายามตั้งใจกับมัน
หลังจากทุกอย่างเริ่มเข้าที่เจิ้นวางทริปไปเที่ยวราชบุรีในวันหยุด อยากจะพาเจ้าจันทร์ไปเที่ยวเพื่อพระจันทร์ของเขาจะสดใสขึ้นมาบ้าง
เลขาจัดการจองที่พักและลิสจุดท่องเที่ยวน่าสนใจจำพวก ฟาร์มแกะ ฟาร์มกระต่ายอะไรน่ารักๆที่เหมาะกับเจ้าจันทร์มาให้หลายอย่าง
เกลียดกระต่ายก็ยังต้องไปฟาร์มกระต่าย... แค่คิดว่าต้องไปเจอแฟมิลี่เพื่อนซี๊หูยาวก็อยากจะจับตัวคนซึมมาดึงหูสักหลายที...เอาเถอะงานนี้คงต้องพึ่งพาเพื่อนซี๊หูยาว
“เจิ้น กระต่ายเต็มไปหมดเลย!”
เจิ้นหลุดยิ้มมองคนตาโตที่เจอกระต่าย คนที่นั่งซึมมาแต่เช้าตะแง้วให้ถ่ายรูปกับเจ้าตัวหน้าขนหูยาวๆ เจ้าจันทร์ชอบสัตว์เล็กๆมาแต่ไหนแต่ไร แล้วก็จะกลัวพวกสัตว์ตัวใหญ่ๆแบบยีราฟ
“เราเลี้ยงที่ช่อฟ้าได้ไหม? ฮึ่ยยยย เจ้านูนู่น่ารักจัง”
กระต่ายตัวสีเทาขนฟูที่สตาฟบอกว่าชื่อนูนู่ดูจะถูกใจเจ้าจันทร์เป็นพิเศษ
“ถ้ามีลูกจันทร์จะตั้งชื่อว่านูนู่”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นเมื่อคนตัวเล็กเอ่ยปากเรื่องลูก เจ้าจันทร์อยากจะมีครอบครัว? อยากจะมีลูก? อยากจะแต่งงานกับผู้หญิงสักคน?
อารมณ์กรุ่นล่องลอยมาอย่างไร้สาเหตุ เจ้านูนู่ชักจะเกะกะสายตาที่ได้รับความสนใจมากเกินพอดี เป็นแค่กระต่ายอยู่ในฟาร์มไปนั่นล่ะ
“กระต่ายตายง่ายนะจันทร์”
“อื้อ...แล้วจันทร์ก็ไม่เลี้ยง เจิ้นก็ต้องเลี้ยงให้ อยู่ฟาร์มเล่นกับเพื่อนๆแล้วกันนะนูนู่”
คุยกับกระต่ายเป็นตุเป็นตะ
เจิ้นมองคนที่หัวเราะง่ายๆ ยิ้มง่ายๆแค่เห็นอะไรน่ารักๆแล้วก็กลับมาคิดว่าความสดใสแบบนี้คือสิ่งที่เขาอยากให้เจ้าจันทร์เป็นในทุกๆวัน แต่ความจริงคือโลกนี้ไม่ได้สวยงามเหมือนฟาร์มกระต่าย
มือของเขาไม่สามารถโอบอุ้มเจ้าจันทร์ได้ตลอดเวลา...เหตุการณ์ที่ยากจะจำกัดขอบเขตหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงปีนี้ ยิ่งกับเรื่องครอบครัวที่ผิดพลาดกันมาตั้งแต่ต้น
รอยยิ้มของเจ้าจันทร์เลยกลายเป็นน้ำตาอย่างง่ายดายเพราะภูมิต้านทานต่อความเสียใจมันช่างต่ำ...และยังอีกหลายอย่างที่เขายังไม่ได้อธิบายให้เจ้าจันทร์เข้าใจ
พระจันทร์กลิ่นนมของเขายังคงเป็นพระจันทร์ดวงเล็กที่เพิ่มขนาดขึ้นมานิดหน่อยเหมือนกระต่ายพุงกลมๆที่กินจนอิ่ม คงจะต้องยอมรับว่าเขาไม่อาจเลี้ยงพระจันทร์เหมือนนกในกรงได้อีกแล้ว ไม่ว่ากับเรื่องไหนๆ
ต้องยอมปล่อยให้ความจริง...กับความฝันแยกออกจากกัน
“เจิ้น...เป็นอะไรหรอ?”
“จันทร์...อยู่กับพี่มีความสุขใช่ไหม?”
แขนโอบเอวบางเข้ามากอดหลวมๆ รอยแดงๆที่ตากลมโตมันทำให้เขาเจ็บปวด...เจ็บที่ตัวเองมีส่วนให้เรื่องมันเป็นแบบนี้
“อื้อ...เจิ้นกลัวจันทร์ไม่มีความสุขหรอ จันทร์แฮปปี้นะเชื่อสิ ไม่เครียดนะ ห้ามขมวดคิ้ว”
คนตัวเล็กเขย่งตัวขึ้นมาใช้นิ้วจิ้มๆคิ้วที่ขมวดจนเป็นรอยลึก
“พี่กลัว....ว่าพี่จะทำร้ายจันทร์”
เจิ้นไม่แน่ใจจริงๆว่าความหวังดีทั้งหลายมันดีกับเจ้าจันทร์จริงไหม ทุกอย่างมันเริ่มยากและ Control ไม่ได้ จนกลัวว่าตัวเองจะตัดสินใจผิดพลาดให้เจ้าจันทร์ ทั้งชีวิตของเจ้าจันทร์เขาเลือกให้ทุกอย่างไม่ว่าจะสังคม เพื่อน มหาลัย สิ่งของเครื่องใช้ หรือแม้แต่ตุ๊กตากระต่ายและนกค๊อกคาเทลที่เจ้าตัวชอบนักหนา
“เจิ้นไม่ทำหรอก”
“แต่พี่ก็เคยพลาด...”
“คนเราก็มีผิดพลาดกันได้นะ ขนาดจันทร์ตั้งใจอ่านหนังสือยังตก เอ้ย เกือบตกไปบางวิชาเลย เจิ้นต้องทำใจให้ได้ว่าการผิดพลาดเป็นเรื่องปกติ เจิ้นเป็นเพอเฟคแมนอาจจะไม่ค่อยชินเวลาทำอะไรผิดๆ แต่จันทร์นี่ไม่ผิดเยอะมากกกกกก ผิดจนงงว่าทำไมผิดบ่อยจัง เฮ้อ...ความผิดพลาดทำให้เราเข้มแข็งนะ...”
เจิ้นหลุดยิ้มฟังคนอธิบายความผิดพลาดในการเรียนของตัวเอง คิดเป็นตุเป็นตะว่าควายยังฉลาดกว่า แถมมีไอเดียแปลกๆเรื่องอยากจะเลี้ยงควายแต่กลัวต้องเป็นภาระเขามาเลี้ยงควายแทนที่ช่อฟ้า
“ถ้าพี่ทำผิดกับจันทร์ จันทร์จะให้อภัยพี่ไหม?”
“อื้อ...จันทร์จะให้อภัยเจิ้น เราเป็นแฟมิลี่กัน ถ้าจันทร์โกรธเจิ้น เจิ้นจะไปคุยกับใครล่ะ จันทร์จะไม่โกรธ ไม่สิ อาจจะโกรธนิดหน่อยแต่จันทร์จะหายนะ จันทร์จะให้อภัย แล้วเราก็รักกันเหมือนเดิม”
สองแขนแกร่งโอบรั้งคนตัวเล็กมากอดแน่น ความคิดเรียบง่ายไร้ความซับซ้อนแต่เป็นเหตุเป็นผลที่เจ้าตัวเข้าใจทำให้ความรู้สึกที่มีมันมากขึ้นไปทุกวัน บางทีคนที่เข้มแข็งกว่าอาจจะเป็นพระจันทร์กลิ่นนมดวงเล็กๆนี่
เจ้าจันทร์ยอมรับความผิดพลาด...พร้อมจะให้อภัย... อย่างน้อยสิ่งที่เจ้าจันทร์แกร่งกว่าคือเรื่องครอบครัว
คนตัวเล็กที่ร้องไห้แล้วร้องไห้อีกเป็นคนเอ่ยปากยอมให้ตัดแม่ออกไปเพื่อเลือกอีกหลายๆคนที่ตัวเองรักมากไม่ต่างกัน มันเป็นการตัดสินใจที่ยากแต่เจ้าตัวไม่ได้ลังเล แค่ร้องไห้ แค่เสียใจแต่ไม่คิดจะรั้งคนๆหนึ่งให้ทำร้ายคนอีกหลายๆคน
ต่างจากเขาและอาตองที่พาผู้หญิงคนนั้นเข้ามามีบทบาททั้งๆที่ควรจะตัดให้ขาดมาตั้งแต่ต้นจนสุดท้ายความเสียใจที่ควรจะชินชามานานแล้วกลายเป็นแผลสดใหม่
“กอดเยอะจัง อายนูนู่อ้ะ...”
เจิ้นหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะยอมผละออก เจ้านูนู่และผองเพื่อนกระโดดดึ๋งๆอยู่ใกล้ๆ เจ้าจันทร์ไม่ได้กลับไปสนใจกระต่ายมากมายอย่างตอนแรก มือเล็กสอดเข้ามากุมมือเขาไว้แน่น
“ถ้าเจิ้นไม่โอเค กอดจันทร์อีกเยอะๆได้นะ กอดแล้วแฮปปี้”
ยิ้มกว้างจนตาโตยิบหยี...ถ้าไม่ใช่เพราะอยู่ในฟาร์มกระต่ายคงอยากจะดึงมาจูบ... พระจันทร์ของเขานอกจากจะเข้มแข็งแล้วยังเก่งกว่า
แค่กอด...ความรู้สึกของเขาก็เหมือนถูกปกป้อง...น้องปกป้องเขาได้เพียงแค่ใช้สองแขนเล็กๆของตัวเอง ต่างจากเขาที่ลงทุนด้วยเงิน ด้วยสมอง ด้วยกำลังคน...แต่ยังคงทำเจ้าจันทร์เสียใจได้อยู่ดี
“พี่คงแพ้จันทร์”
“แพ้? จันทร์ชนะอะไรหรอ”
“ชนะทุกอย่าง...”
“แน่น๊อนนน จันทร์เก่งที่สุดในโลกกกกกก โหยไม่อยากจะโม้นะ จริงๆจันทร์แอบซ่อนเรื่องเก่งๆอีกหลายเรื่องเลยแต่กลัวเจิ้นอึ้งก็เลยปิดบังเอาไว้..”
บรรยากาศหม่นจางเปลี่ยนสีเป็นคนละเฉดด้วยเสียงหัวเราะเล็กๆทันที เจิ้นส่ายหัวเบาๆให้คนขี้โม้ สงสัยจริงๆว่าไปเอาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาผูกกันไปกันมาแล้วคิดเป็นตุเป็นตะแบบนี้ได้ยังไง? เวลาคุณป้าแม่บ้านมาเล่าให้ฟังเรื่องที่เจ้าจันทร์ชอบชวนคุยแต่ละเรื่องก็อยากจะกุมขมับ หัวเล็กๆนี่นอกจากจะไม่มีเรื่องเรียนแล้วยังอุดมด้วยวัตถุดิบเพ้อฝันจนแน่นเอี๊ยด
“...มูนนี่ขี้มโน...”
“ง้ะ ไม่มโนนะ เรื่องจริงงงงง จันทร์เป็นสายลับ สืบเรื่องเจิ้นด้วย”
“ไหนสืบเรื่องอะไร?”
“เนี่ยสืบอยู่ว่าเจิ้นเครียดเยอะๆอีกหรือเปล่า”
“บอกพี่ก็ไม่เรียกว่าสืบแล้ว”
“ง้ะ....”
“แผนล่มแล้วจันทร์”
“ง่ะ ล่มอีกละหรอ”
สงสัยเหลือเกิน... หัวเล็กๆนี่วางแผนอะไรไว้บ้าง แต่ละอย่างที่ชวนร่วมแก๊งแผนร้ายก็สมกับเป็นมูนนี่ของเขา อย่างเปิดแฟนเพจทวงพ่อตัวเองจากมิสเตอร์หยางล่าสุดก็ไม่รู้ไปเอาความคิดนี้มาจากไหน อยากรู้จริงๆมีสักแผนไหมที่มันประสบความสำเร็จ
========================================
มูนนี่ผู้ล้มเหลวทุกแผนการณ์ 5555555+
เรื่องแม่ก็ไปว่องไวแบบนี้ละค่ะ ก็ปูมาขนาดนี้ ชวนระแวงกันหลายตอน แม่ก็ดูกั๊กๆใช่มะ ก็แม่กับลุงไม่ได้ฉลาดมาก มันก็จะง่ายๆแบบนี้เพราะพี่เจิ้นแฟนเรากับลุงหยางกิ๊กเราฉลาดกว่า 55555+
ไม่อยากอึมครึมมากเพราะน่าจะอึดอัดกันมาหลายตอน แล้วนิยายเรื่องนี้ก็โทนฟ้าอ่อน ดราม่าอัลไลไม่มี๊!!!
-
:hao7: ไม่มี๊ไม่มีของคุณแบมเสียงสูงทะลุฟ้าแล้วววว :mew3: รักน้องจันทร์หมั่นหน้าเจิ้นเล็กน้อยค่ะ :hao7:
-
เจิ้นแพ้จันทร์ จันทร์ชนะทุกอย่าง เลิศ!!
ไม่ว่าจะมีอะไรอีก จันทร์ต้องเข้าใจนะ
ห้ามทิ้ง ห้ามโกรธเจิ้น เจิ้นมีแต่จันทร์เท่านั้น
-
มูนนี่ของเราใสบริสุทธิ์จริงๆอย่าให้น้องเจอเรื่องเสียใจอีกเลย
-
นึกว่าแม่จะรักจันทร์จริง ๆ ซะอีก โธ่สงสารจันทร์เลย ลุงหยางน่ากลัวมากแก้แค้นได้เจ็บแสบจริง ๆ ในเมื่อตัวเองเสียคนรัก งั้นก็อย่ามีความสุขเลย 555
-
คุณแบบบรรยายเรื่องนี้ออกมาน่ารักมากกกก ทั้งในมุมของเจิ้น และในมุมของมูนนี่ พออ่านแล้วรู้สึกอารมณ์ดีละมุนไปหมดเลย ชอบบบ :katai2-1:
-
:pig4:
-
ที่แท้ลุงหยางเป็นลาสบอส ก็ว่าอยู่ว่าทำไมเจิ้นกับตองเก็บแม่จันทร์ไว้ (ที่จริงเอาเงินฟาดหัวให้ยกสิทธิ์การเลี้ยงดูให้ตั้งแต่จันทร์เกิดเลยก็ได้ แล้วค่อยบอกว่าแม่ตายไปแล้วงี้)
เจิ้นจะให้จันทร์ออกจากกรง(เล็กไปสู่กรงใหญ่)แล้วใช่ไหม
-
ขอยาดเกียดคนเขียนแปปนึงได้ไหมค่ะ เกลียดทอล์กอ่ะ 5555 นี่คิดว่าเจิ้นร้ายมากแล้วนะ มาเจอคุณหยางนี่บั่บ วางแผนแก้แค้นขนาดนี้เลยเชียว ยอมอ่ะ ร้าจกาจแต่โคตรเท่ ปาใจไปรัวๆ ทั้งสองคน 5555
-
หมดเคราะห์หมดโศกซักทีนะคะเจ้าจันร์ขอให้หายทุกข์ใจหรือไม่สบายใจต่างๆไวๆนะคะ
-
นูนู่ เยว่.... อืมม แน่ใจเหรอมูนนี่ 55555
:laugh:
-
นูนู่... ได้โปรดอย่าให้จันทร์ตั้งชื่อลูกด้วยตัวเอง5555555
เจิ้นต้องรู้จักยอมแพ้ตั้งแต่เนิ่นๆเนี่ยแหละค่ะ พอแต่งงานแล้วจะได้ชิน
-
มูนนี่น่ารักมากกกกก อยากได้มาเลี้ยง แต่เราไม่รวยเหมือนเจิ้น กลัวมูนนี่ลำบาก อยู่กับเจิ้นดีที่สุดละ 555 อยากอ่านโมเม้นระหว่างคุณหยางกับคุณพ่ออีกจังเลยค่ะ :o8:
-
เจิ้งกับลุงหยางฉลาดมาก จัดการเรื่องแม่ได้เรียบร้อย ต่อไปก็รอจันทร์20 :impress2:
-
อย่าไปแหย่ลุงพระอาทิตย์นะจันทร์ เขาร้ายกาจมากขนาดเจิ้นยังยอมแพ้เลยนะ ฉะนั้นแผนการณ์ทวงคืน ตองกันติชานะ ลืมไปได้เลย
-
ขวัญเอ๊ย..ขวัญมาน้องมูนนี่..ที่น่ารัก :catrun:
-
โดนหางเลขกันทุกคนเลย ❤ลุงหยาง ❤เจิ้นจันทร์
ลุงหยาง เจ้าคิดเจ้าแค้นมาก!!
น่ารักอ่ะ.. แต่ไม่อ่านคู่นี้เป็นหลักนะ
แกล้มๆก็พอ เดาว่าคู่พ่อดราม่าไม่หมกเม็ด..คอนเฟิร์ม!!!!
-
คุณแม่ร้ายมาก แต่เจิ้นจัดการเรียบร้อยแล้ว! หนูจันทร์น่ารักกกกกกตัวนิดเดียวแต่ปกป้องเจิ้นได้สุดยอดไปเลยยยยย อยากได้มูนนี่มีขายไหมง่าาา
-
:mew3: :mew3: จะเสียใจบ้างก็มีเจิ้นอยู่ดูแลนะ
-
:impress2: อะไรเครียดนี่จะหายในบัดดลเพราะความช่างมโนของมูนนี่ น่ารักน่าฟัดมาก ชอบเวลามูนนี่คิดตรึกตรอง จะเห็นความสำคัญกับคนใกล้ตัวคนที่รักก่อนตัวเองเสมอ
-
ดีใจจัง ในที่สุดเรื่องแม่ก็จบลงแล้ว เล่นเอาใจหายใจคว่ำมาหลายตอน อย่างวันนี้พอเห็นแม่มาหาตอนค่ำก็รู้เลยว่าตอนนี้ละ ที่ทุกอย่างต้องจบเสียที เพราะเจิ้นคงไม่โง่ที่จะพลาดได้ สงสารแต่มูนนี่ที่ตกใจมาก แต่น้องก็ตัดสินใจได้ทันทีว่าต้องตัดแม่ออกไป ทีนี้ทุกอย่างคงดำเนินไปด้วยดีแล้วนะ ปัญหาใหญ่จบสิ้นเสียที
-
เง้อ คุณแม่ง่ะ
แต่ตอนนี้แฟนคลับคุณสุริยะคงเพิ่มขึ้นตรึม
อื้อหือ ร้ายๆเจ้าคิดเจ้าแค้น สายดาร์คๆงี้ช่างกร๊าวใจน้องยิ่งนัก
เรื่องนี้ใครเป็นพระเอกนะ....
-
บรัยยยส์ค่ะ คุณแม่ ไม่ต้องออกมาอีกนะ ชิ่วๆๆๆ
เจิ้นว่าร้ายแล้วเจอมิสเตอร์หยางนี่ต้องหลบเลยค่ะ ลาสบอสที่แท้ทรู :laugh:
-
จันทร์เค้าคิดแผนระยะสั้นนะเจิ้น
ไม่ได้ตั้งใจทำแผนระยะยาว
-
หวานๆๆๆๆ
-
เราก็อยากเปิดเพจเหมือนกัันนะมูนนี่ แต่เป็นทวงคืนมิสเตอร์หยางจากพ่อตอง 555
-
เจิ้นใจร้ายมากกก มาสงสัยในความสามารถของจันทร์ได้ยังไง?
มันต้องมีสักแผนที่สำเร็จสิ....
กร๊ากกกกกก
-
เจ้าจันทร์แกร่งมาก เด็ดขาดสุดละ
เจิ้นคนน่ารักกะลุงหยางก็รู้หม๊ดดดดด
:impress2: :impress2:
รักๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
คุณแม่โดนกันออกไปแล้ว ทีนี้มูนนี่ก็แฮปปี้กับครอบครัวที่เหลือได้แล้วนะ
-
เจ้าจันทร์ผู้พลาดทุกแผน 5555 น้องน่ารักมากกกก :mew1:
-
อ่านไประแวงไปมาหลายตอนจริง ๆ ค่ะ
ในที่สุดก็เคลียร์เรื่องแม่กับลุง ไม่ยืดเยื้อดี
แต่หักมุมนิดหน่อยตรงที่ ก็นึกว่าแม่จะรักลูกจริง ๆ กลายเป็นว่า รักลูก แต่ก็ไม่เท่ารักเงินอยู่ดี :เฮ้อ:
ถ้าเป็นคนที่ใช้เวลาอยู่กับแม่บ่อย ๆ แต่มารู้ความจริง แล้วเจอแบบนี้ คงช็อคและทำใจได้ยากมากแน่ ๆ
สะเทือนใจอ่า อย่างน้อยที่เจ้าจันทร์ไม่ค่อยได้ใช้เวลากับแม่บ่อย ๆ ก็นับว่าเป็นคนข้อดี
เพราะการตัดใจจากแม่จะง่ายขึ้น ถ้าผูกพันด้วยมาก ๆ แล้วมาเจอแบบนี้ น้องคงเศร้าหนักมากกว่าที่เป็นอยู่แน่ ๆ
แต่สรุปคือ คนที่ร้ายสุดและชนะสุดคือ มิสเตอร์หยาง
พออ่านมาถึงพาร์ทที่คุยกับเจิ้นกัน 2 คนนี่แบบ.. :a5:
โอ้โหหหห ล้ำลึกเนอะ วางหมากทุกอย่างไว้หมดแล้วตั้งแต่ต้น สงสารพ่อตองเลย
บทลงโทษนี้คงยาวนานไปตลอดชีวิตเลยม้างง o18
-
เจิ้นที่ว่าแน่ยังแพ้ลุงหยางอ่ะ
-
สงสารน้องจันทร์ ไม่เป็นไรนะยังมีฝึกฝนและปรับแผนไปอีกนานเดี๋ยวก็เก่งขึ้น ฮ่าาา
สงสารพ่อตอง คงโดนลุงหยางกลั่นแกล้งให้ร้องไห้สำนึกผิดแทบจะตลอดสินะ
-
จบๆซะทีกับแม่มูนนี่ที่ใจร้ายยยยยย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เอาเงินที่ทำดีกับลูก ไปปรนเปรอตัวเองกับชู้จนจะครบยี่สิบปียังไม่พออีก
นี่คิดแผนกับชู้ จับลูกไปเรียกค่าไถ่ ให้ชู้เอาปืนจ่อหน้าลูก
แล้วมีหน้าถาม จันทร์ไม่รักแม่เหรอ
แม่ช่างเหี้ยมโหด อำมหิต เลือดเย็น เอาตำแหน่งแม่โหดที่สุดในจักรวาลไปเลย :fire: :fire: :fire:
มูนนี่เลิกเศร้านะ เศร้ามากๆก็เครียดไม่สบาย ล้มป่วยอีก
ใครจะดูแลเจิ้นล่ะ เจิ้นยิ่งเครียดนอนไม่หลับอยู้ด้วย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮึบๆไว้มูนนี่
-
:กอด1:
-
เจิ้นสู้ๆนะ :L2:
-
บ๊ายบายนะคะคุณแม่ ฮ่าา มูนนี่ลูกทำไมน่ารักทุกตอนเลยอยากได้เองแล้วค่ะ :impress2: แอบรอคอยน้องอายุ20อยู่นะคะ ตอนหน้ามั้ยเอ่ย ฮิฮิ
-
มูนนี่ไม่ได้โม้ :jul3: :jul3: :jul3:
-
ลุงหยางสุดยอดมากๆ คือแบบคนที่ควบคุมทุกอย่างไม่ใช่เจิ้นแต่เป็นลุงสินะ โหยยย..ยอมใจ ล้างแค้นสิบเก้าปีก็ไม่สายสินะ
-
เจ็บปวด T~T
แม่นะแม่ ทำไปได้!
มูนนี่ตัวน้อยเข้มแข็งมากกกกก
เจิ้นสู้ไม่ได้เลย
และเราก็ได้รู้ในตอนนี้ว่าลุงหยางช่างร้ายกาจ
สยองงงง
-
แม่ร้ายนะ แต่ลุงหยางร้ายกว่า 5555 เจิ้นกลายเป็นเด็กน้อยเลยถ้าเทียบกับลุงหยาง
-
ขวัญเอ๊ยขวัญมานะมูนนี่
-
+1 ค่ะ เรื่องซินแสทำนายใช่แม่รึเปล่าเนี่ยะ ต้องรอดูกันต่อไปเนาะจันทร์ :katai1:
-
ลุงหยาง คัมแบ๊คคคคคคค โหหหหหห มาเฟียสุดหล่อ สุดเท่ห์ มีเสน่ห์ ปากหมา (?) ฮ๊อตขนาดนี้มีใครให้มากกว่านี้อีกไหมๆๆๆๆ
นอกจากความเท่ห์ในซีนพระเอกจะถูกลุงหยางชิงไปแล้วนั้น ในความรักความเอ็นดูอย่างสุดหัวใจของมูนนี่ ทุกวันนี้เจิ้นก็ยังสงสัยว่าระหว่างเจิ้นและสินเชื่อ มูนนี่รักใครมากกว่ากัน เวลาทุกข์เวลาสุขมูนนี่เรียกหาใครก่อนกัน ช่างโชคดีที่นูนู่ยังได้รับโอกาสให้อยู่ในฟาร์มต่อ ไม่เช่นนั้น เจิ้นจะยังมีจุดยืนในพื้นที่ของมูนนี่ไหม? ยังเป็นที่สงสัย เจิ้นยังจำเป็นอยู่ใช่ไหม?? :m20:
-
เจ้นของเราเก่งจังเลยยยยย :katai2-1:
-
มูนนี่ของเจิ้นชนะเลิศจ้า o13
-
เดอะ วินเนอร์ที่แท้ทรูคือลุงหยางผู้เลือดเย็น
เก็บแค้นไว้ล้างตั้งสิบๆ ปีก็ไม่สาย
แถมแอบหยามให้เยว่เสียหน้ากลายๆ ด้วย ต้องเสียเงินเลี้ยงงูพิษไว้ตั้งหลายปี
วงวารเจิ้นที่ถูกหางเลขโดยไม่ได้ตังใจ แต่เอาน่ะ ทุกอย่างคลี่คลาย
สรุปห้ามเป็นศัตรูกับลุงหยางเด็ดขาด
กอดโอ๋จันทร์นมตัวกลม
อยากได้น้อง ทรัพย์สินๆๆๆๆๆ
:mew3:
-
เรื่องแม่จบซะที
-
ลุงหยางนี่จริงๆเลย กลับมาสดใสได้แล้วนะมูนนี่เรื่องเลวร้ายผ่านไปแล้ว :pig4:
-
มูนนี่ทำแผนล่มอีกแล้วเหรอลูก
มูนนี่เป็นเด็กที่มีโลกสดใสตลอดเวลา
คนที่อยู่ข้างๆเลยออกจะแฮปปี้หน่อยๆ
แม่ก็ร้ายเกิ้นนนน :angry2:
-
ผ่านเรื่องแม่ไป จันทร์กลับมาสดใสแล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ: จันทร์แค่เสียใจไม่ได้อ่อนแอนะ :mew1: :mew1:
-
ฮาตรงไปเปิดเพจทวงพ่อตัวเองคืนนี่แหละ 555
-
มูนนี่ผู้ล้มเหลวทุกแผนการณ์ :mc4: :mc4:
อยากอ่านว่าแม่และลุงได้รับผลของการกระทำแบบไหน พลีสสสสสสส แต่งตอนนี้เพิ่มมิดนึงได้ไหม
ลุงแฟนใหม่แม่ก็นิสัยเสียตังแต่ครั้งแรกที่ออกตัวตอนแรกเลยส่วยแม่นี่ร้ายลึกๆเจ้าแผนการ อยากรู้ว่าผลสุดท้ายคืออะไรเพราะเจิ้นคงมีขนมหวานรอให้เค้าทั้งคู้ไหนจะลุงหยางอีกนางยิ่งเเค้านนาน555พูดถึงเรื่องนี้ละขำที่นางโกรธตอง :katai2-1: :katai2-1:
รออ่านนะค่ะหวังว่าจะมี :mew2: :mew2:
-
รอมูนนี่อายุ20 เราจะได้นิพพานสักที 5555555555555 :z3:
-
จริงๆ ตอนแรกที่อ่านเรื่องนี้นึกว่าจะเป็นเรื่องขำๆ สบายๆ อะไรงี้
แบบมูนนี่กังวลสุดก็แค่กลัวเจิ้นจะแต่งงาน
ปรากฏว่ามีปมอลังการมาก คาดไม่ถึงเลย5555
แต่ชอบมากๆ เลยค่ะ
ตอนนี้มูนนี่ก็โตขึ้นอีกแล้ววว
ส่วนคุณหยางแซ่บมาก แงๆๆ หยักดั้ยยย :hao7:
-
น่ารัก :hao3:
-
อยากจะกลืนมูนนี่น้อยลงท้องแล้วไม่อยากแบ่งให้ใครเลย o18 o18 o18
-
มีกลิ่นนมอบอวลแม้มันจะปนแอคชั่นเล็กๆ น่ารักจริงๆค่ะ
-
เจิ้นจ๋าแคร์จันทร์ด่วน จันทร์เสียขวัญ
-
:mew1:มูนนี่เก่งมากๆ แม้จะอ่อนแอแต่เมื่อมีคนรักที่ต้องปกป้องก้อพร้อมจะเข้มแข็งเสมอแต่ต้องมีเจิ่นคอยประกบน่ะ บางทีเจิ่นอาจต้องการมูนนี้มากกว่าด้วยซ้ำเพราะเจิ่นไม่ชอบมโนทำให้เครียดไปกับทุกเรื่อง 555
-
โถ่ลูกกกกกก
#เจ้าจันทร์เป็นคนตลก
-
ป้าอ่านทีไร จะชอบนึกเสมอว่าจันทร์นี่มันโคตรแป๋วแหววจริงๆ คืออยู่ปีสองละ แต่เหมือนสติลเป็นเด็กมัธยม แต่พอกลับมานึกเปรียบเทียบกับหลานเราอยู่ปีสามก็ไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร้ เลยพยายามเขัาใจว่านี่คงเป็นคาแรคเตอร์ของเด็กเจ็นนี้สินะ รักมาก ตามใจมาก ชีวิตเลยเหมือนลอยๆ อยู่ในมโนภพตลอดเว เฮ้อ...
ดีนะป้าทีมเจิ้น เจิ้นไม่ทำให้ป้าผิดหวัง
-
งงว่าจะเป็นมูนนี่เดอะวินเนอร์หรือมูนนี่ขี้มโนกันแน่ :jul3: แต่ละแผนการณ์นี่แบบคิดมาได้ไง เด็กหนอเด็ก บางทีความคิดของน้องก็มีเหตุและผลมากจนน่าตกใจ เรื่องบางอย่างก็ดูโตมาก แต่เรื่องบางอย่างก็ใสจริง ๆ :hao4: ชอบความน่ารักสดใสนี้จัง
ในที่สุดเหตุการณ์ร้ายก็ผ่านไปแล้ว :mc4: แอบเครียดอยู่ว่าจะมีแอคชั่นหรือดราม่าอะไรหรือเปล่า ตอนนี้โล่งใจเลยค่ะ :pig4:
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
-
จันทร์เข้มแข็งมากๆๆ
-
เราเฝ้ารอตอนที่เจิ้นอธิบายความสัมพันธ์ขั้นลึกซึ้งที่เจิ้นสร้างกับน้อง คำอธิบายของเจิ้นมันเป็นอะไรที่น่ารัก น่าเขิน เรียบง่าย เข้าใจได้เร็ว
เจ้าจันทร์เด็กดี... น้องมีความคิดเรียบง่าย เงื่อนไขความสุขของน้องมันง่ายมาก จนคนที่อยู่ใกล้ๆตัวและคนอ่านอย่างเรามีความสุขตามไปด้วย
-
งื้อออ จันทร์โตขึ้นอีกแล้วสินะ รอต่อค่ะ รอเล่มด้วย -//-
-
มูนนี่โตแล้ว
-
แม่ยังไม่ความเป็นแม่อยู่มั้ย...... ร้ายจริงๆ
-
แม่ของมูนนี่จะไม่มาวุ่นวายแล้วใช่มั้ย
อยากรู้ว่านางเสียใจบ้างมั้ยอ่ะ
-
สบายเรื่องแม่ไปหนึ่ง ต่อไปก็คงเป็นตัวเจ้าจันทร์เองแล้ว
-
มูนนี่เด็กดี แผนไม่สำเร็จไม่เป็นไร คิดแผนใหม่ต่อเนาะ :katai2-1:
-
พรุ่งนี้ใครไปงานเจนวาย เจอแบมที่บูทฟาไฉและเรื่องสั้นเรื่อง The way a cat loves นะจ๊ะ แมวทั้งห้าตัว(ในหนังสือ) รอคุณอยู่ค่า
Chapter 34 Love Plan
ทุกปีช่อฟ้าจะต้องทำบุญครั้งใหญ่ พิธีจะต้องอลังการสะเทือนสวรรค์ชั้นฟ้าเพราะเจิ้นจะทำเล็กไม่ได้บารมีจะไม่จับ ผมก็งงๆกับซินแสเขาเหมือนกันว่าทำไมจะต้องขนาดนั้นด้วย แล้ววันทำพิธีทุกปีก็ใช่จะตรงกันเพราะฤกษ์ที่ดีที่สุดมักจะไม่ทับวันเวลาเดิม ปีก่อนเราทำบุญกันช่วงก่อนผมเข้ามหาวิทยาลัย แต่ฤกษ์ของปีนี้ลากยาวมาจนถึงปีใหม่ เรียกว่าข้ามปีเพราะนับแบบจีนแบบเต๋าหรืออะไรของเขานี่แหละ แล้วก็บอกว่าต้องวันนี้เวลานี้
ผมสงสัยว่าเจิ้นเบื่อไหมกับเรื่องจุกจิกยุบยิบพวกนี้ แต่เจิ้นกลับบอกว่าชิน จริงๆเจิ้นไม่ต้องเหนื่อยอะไร เขาให้ทำอะไรก็ทำ อยากให้ไหว้วันไหนก็ไหว้ คนจัดงานไม่ใช่เจิ้น....ก็จริง
คนที่เหนื่อยน่าจะเป็นพี่ๆเลขามากกว่า ต้องวิ่งประสานงาน ซื้อของไหว้นั่นนี่โน่น ผมอยากจะไปช่วยแต่เจิ้นบอกว่าไม่ต้อง วุ่นวายเปล่าๆรอเดินเข้างานพร้อมเจิ้นพอ
การทำบุญของธนาคารช่อฟ้าจะต้องทำทุกสาขาทั่วประเทศพร้อมกัน คนดูแลแต่ละสาขาก็ต้องจัดการในส่วนของตัวเอง ของไหว้จะทำรายการไปจากสำนักงานใหญ่ให้ทุกคนทำตาม การไหว้ประจำปีของเยว่มีขั้นตอนอลังการงานสร้างจนผมคิดแล้วเหนื่อยแทนพนักงาน แต่ทุกคนดูจะชินเพราะเจิ้นจะเลี้ยงอาหารอย่างดี
ที่สำนักงานใหญ่ก็จะไหว้สิงห์คู่ทำจากเหล็กสองเมตรหน้าธนาคาร ศาลพระภูมิ อะไรอีกไม่รู้ ผมก็เดินเตาะแตะตามเจิ้นไปทุกปี ซินแสเขาจะจัดการเอง
แต่จะเรียกว่าสบายทั้งหมดก็ไม่ใช่เพราะผมต้องโดนบังคับตัดชุดใหม่ ปีก่อนเจิ้นต้องใส่ชุดจีนห้ามมีลวดลาย ปีนี้เจิ้นต้องใส่สูทสีแดง ผมก็ต้องใส่สีแดงตามเจิ้นไปด้วยแต่ของผมเป็นชุดจีน
บางทีพวกฤกษ์งานยามดีมันก็คงขึ้นกับเชื้อชาติเสื้อผ้าหน้าผมด้วยมั้ง แต่พอวันที่ชุดมาส่งสูทสีแดงเลือดนกที่ดูแสบตานั้นเหมาะกับช่วงขายาวๆของเจิ้นมาก เจิ้นไม่ควรมาเป็นเจ้าของธนาคารอ่ะ เจิ้นควรไปเป็นเจ้าของบ่อนคาสิโนสักที่ มันเหมือนมาเฟียในหนังเด๊ะๆเลย ยิ่งตอนสะบัดสูทแล้วเหวี่ยงข้ามตัวมาใส่นี่มัน....เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้
ส่วนชุดผม....อย่างกับเด็ก ชุดผมเป็นเหมือนเป็นชุดจีนสีขาวด้านในปกติแต่มีชุดคลุมทับอีกตัว มีผ้าคาดเอวที่ค่อนข้างชวนอึดอัด แขนกว้างจรดหลังมือ ตัวเสื้อยาวถึงข้อเท้าผ่าข้างขึ้นมา กางเกงขายาว ตัวชุดมีลวดลายจีนๆแดงๆ สีดำ และ...หมวก
ทำไมต้องใส่หมวก? ชุดผมดูคุ้นๆเหมือนตัวการ์ตูนเชารันในการ์ตูนการ์ดแคปเตอร์ซากุระ แต่เป็นสีแดงขอบขาว มันจะแฟนตาซีๆไปหน่อยไหมอ่ะ
“จันทร์ดูแปลกๆ”
ผมหมุนซ้ายหมุนขวาให้เจิ้นดู แขนเสื้อก็กว้างจัง แล้วมีชุดสีขาวด้านในแล้วทำไมต้องใส่ทับอีกเนี่ย อากาศประเทศไทยก็ออกจะร้อน
“พี่ชอบ”
เจิ้นรวบเอวผมเข้าไปหา ผมทำหน้าบึ้งต่างจากเจิ้นที่ดูอารมณ์ดี มือผมถูกแขนเสื้อกว้างๆปิดไปครึ่งทำให้เวลาจะจับอะไรต้องดึงชายแขนขึ้นนิดหน่อย
“เหมาะมือดี”
มือเจิ้นลูบคลำๆเอวผม มันก็คงจะรวบถนัดอ่ะเพราะโดนผ้ารัดพุงไว้ ผมบ่นว่ามันอึดอัดเจิ้นก็หาว่าผมอ้วนเลยตัวแน่น ทำไมเจิ้นได้ใส่สูทส่วนผมเหมือนแต่งคอสเพลย์
“น่าจะมีผ้าคลุมหน้า”
“ง้ะ แล้วจันทร์จะมองเห็นได้ยังไงเล่า แค่นี้ก็ร้อนแล้วต้องคลุมหน้าอีกหรอ”
“บางๆสักผืน แล้วเดี๋ยวพี่ดึงออกให้”
“เฮ้อ...ก็ถ้าต้องดึงออกอยู่แล้วจะให้มีทำไมอ้ะ”
“มูนนี่เด็กดี....ดูเอวให้คุณจันทร์ด้วย”
เนี่ยเจิ้นก็แบบเนี้ย เป็นพวกมนุษย์สัมพันธ์ต่ำพอคุยกับคนอื่นชอบทำเสียงแข็งๆ แล้วช่างจากห้องเสื้อก็ยืนอยู่ก็ไม่คุยแต่หันไปสั่งพี่เลขาตัวเองให้จัดการอีกที
ผมก็งงๆว่าเจิ้นทำไมคุยซับคุยซ้อนแต่ก็ชิน... เจิ้นมีวิธีปฏิสัมพันธ์กับคนรอบตัวแบบแปลกหระหลาด หรือเจิ้นอาจจะเขินที่ต้องคุยกับคนแปลกหน้า
เจิ้นเป็นคนขี้อายล่ะมั้ง?
ช่างเข้ามาวัดตัวผมให้อีกรอบ กะไซส์จนผมโอเคขึ้นไม่ค่อยอึดอัดแล้ว ผมขอให้เอาแขนเสื้อขึ้นให้นิดหน่อยเพราะมันจับของยาก แล้วต้องถกขึ้น พอถกมันก็ร่วงลงไปถึงข้อศอกดูรุ่มร่าม
“นะเจิ้นนะ...จันทร์จับมือเจิ้นไม่ถนัดด้วยอ้ะ”
“เท่าข้อมือแล้วกัน”
แล้วผมก็ได้ชุดที่ใส่สบายขึ้นมานิดหน่อย ส่วนหมวกนี่พยายามจะให้เอาออกก็ไม่ได้จริงๆ เฮ้อ มันไม่ได้ช่วยบังแดดเลยแถมต้องติดกิฟหนีบๆให้มันแหงนๆ เป็นพรอพเกะกะที่งงๆว่าทำมาทำไม
วันงานเริ่มพิธีตั้งแต่เจ็ดโมงสิบเจ็ด ฤกษ์งามยามดีตรงกับวันพฤหัสซึ่งผมต้องหยุดเรียน ช่างจากห้องเสื้อมาจัดชุดให้ผมกับเจิ้นแต่เช้า ผมงัวเงียตาจะปิดเพราะต้องเตรียมตัวตั้งแต่ตีห้าให้เจิ้นมาไหว้พระอาทิตย์ตอนหกโมงสิบสองนาทีที่ชั้นบ้านเรา ผมง่วงจนยืนพิงหน้าแหมะไปในอกเจิ้นระหว่างรอเวลา
เจิ้นแต่งตัวครู่เดียวก็เสร็จต่างจากผมที่ต้องติดต้องมัดอะไรนักหนาไม่รู้ ทีปีก่อนผมยังใส่ชุดจีนปกติได้เลย เจิ้นคงดูออกว่าผมชักจะงอแง ก็มันน่างอแงจริงๆนี่อะไรก็ไม่รู้อยากนอนนนน
“จันทร์ติดอันนี้ด้วย”
จี้หยกอันเล็กที่มีด้ายสีแดงแบบจีนๆ กลางหยกสลักคำว่าเยว่ภาษาจีน เจิ้นส่งให้พี่เลขา แล้วพี่เลขาก็ส่งให้ช่างผูกไว้ข้างๆเอวผม
“จันทร์เบื่อแล้วอ้ะ”
เจิ้นยกมือขึ้นนิดเดียวพี่เลขาก็พาทุกคนออกไปจากห้องของเรา คิ้วเจิ้นขมวดมุ่นนิดๆผมก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะโดนดุเพราะผมงอแง
“เราสัญญากันว่าไง?”
“ถ้าไม่ร้องไห้จะได้รางวัลเด็กดี จันทร์ก็ไม่ได้ร้องไห้นะ จันทร์แค่ง่วงเฉยๆ”
“จันทร์งอแง”
“ของอแงนิดเดียวเอง ไม่ได้หรอ...”
“มูนนี่...วันนี้ห้ามงอแง ห้ามเอาแต่ใจเพราะพี่จะตามใจจันทร์ไม่ได้ ห้ามร้องไห้เพราะพี่ปลอบไม่ได้ แค่วันนี้ได้ไหม? นะครับ แล้วจบงานพี่จะให้จันทร์งอแงได้เต็มที่เลย”
มือผมถูกเจิ้นดึงไปจรดเรียวปาก...เจิ้นพูดแบบนี้ผมก็เลยรู้สึกผิดเลยอ้ะที่งอแง
“ฮื้ออออออ กอดหน่อยขอพลังหายงอแง”
“หายงอแงต้องใช้พลังด้วยหรอ?”
“เจิ้นไม่อยากกอดจันทร์หรอ?”
“เจ้าเล่ห์นะเรา”
เจิ้นกอดผมจนจมในอก...ผมเงยหน้ามองเจิ้นที่ก้มลงมามองผม มือผมยกขึ้นแตะปากนุ่มๆของเจิ้น...อยากจูบเจิ้นจัง ขอจูบตอนนี้ได้ไหม...ผมอยากเอาเปรียบเจิ้น...
“จูบจันทร์นะ...นะ”
เจิ้นจูบจนผมหมดแรง สมองเบลอไปทำพิธีแบบงงๆ ชุดรุ่มร่ามของผมทำให้เจิ้นต้องช่วยประคองผมก้มลงคำนับฟ้าคำนับสวรรค์ บูชาพระอาทิตย์เทพต่างๆตามซินแสบอก เรายกน้ำชากันเยอะมาก จุดเทียน จุดธูป
แล้วเราก็ลงลิฟต์ไปด้านล่างกันต่อ ยังมีเวลาสั้นๆให้พักประมาณสามสิบนาทีก่อนจะเริ่มพิธีด้านล่าง เจิ้นกับผมมานั่งรอในห้องรับรอง พ่อกับคุณปู่นั่งรออยู่แล้ว ผู้บริหารคนอื่นๆก็เช่นกัน แม่เจิ้นจูงมือผมไปนั่งกินโจ๊กเนื้อปูที่เตรียมไว้
“กินหน่อยนะลูก เดี๋ยวอีกนานเลยกว่าจะได้พัก”
ผมนั่งกินข้าวกับคุณแม่เจิ้น ส่วนเจิ้นไปรวมกลุ่มกับพ่อและผู้บริหารคนอื่นๆ คุณป้าแม่บ้านเตรียมนมอุ่นมาให้ผมกินปิดท้าย แล้วผมก็ต้องไปยืนข้างเจิ้นเหมือนเดิม หมวกหนักๆหัวนิดหน่อยเพราะที่ติดมันค่อนข้างจะรั้ง
พอเราเดินออกมาหน้าลานพิธีบริเวณลานสิงห์คู่ของธนาคาร ทั้งพนักงานผู้บริหารนักข่าวก็รวมตัวกันเยอะแยะไปหมดเหมือนทุกปี แสงแฟลชเจิดจ้าแต่เช้า มีโดรนบินอยู่ข้างบนเพื่อจับภาพ แผนกการตลาดคงจัดการพวกนี้
เจิ้นโอบเอวผมไปยืนข้างตัวแล้วส่งธูปที่รับมาจากซินแสให้ พิธีดำเนินไปเรื่อยๆผมลุกๆยืนๆเดินไปเดินมาจนจบพิธี ยืนรวมกลุ่มกับผู้บริหารให้ถ่ายรูปรวมจนแสบตา ถ่ายคู่เจิ้นแค่สองคน แล้วก็ปล่อยเจิ้นถ่ายคนเดียวเพราะจะมีสัมภาษณ์นิดหน่อย
ผมง่วงจนจะหลับเสียงประทัดพันนัดก็ดังสนั่นหวั่นไหวจนผมสะดุ้ง มือมันยื่นไปเกาะแขนเจิ้นอัตโนมัติ เขาดึงผมเข้าไปหาแล้วโอบเอวผมไว้ ผมกลัวเสียงประทัด เจิ้นกดหัวผมเบาๆให้ซบลงกับไหล่เขาจนกระทั่งเสีงประทัดหายไป ได้ยินทุกปีแต่ก็ตกใจทุกปี มันเสียงดังมากเลย
ทุกคนที่เป็นตัวแทนแผนกต่างๆทยอยกลับขึ้นไปชั้นบน เจิ้นกับผมก็ต้องทำหน้าที่เดินทักทายแผนกต่างๆของธนาคาร ไปได้แค่ชั้นต้นๆเหมือนทุกปี ตัวแทนชั้นอื่นๆก็จะมารวมกันที่ส่วนกลางเพื่อร่วมกันทานอาหาร
แต่ผมก็กินข้าวไปได้นิดเดียวเพราะมันง่วงมากแล้วก็เริ่มเจ็บหัวเหมือนโดนกระชากหัว เจิ้นก็เหมือนทานตามมารยาทสักพักก็พาผมขึ้นชั้นบน
ผมก้าวไปทิ้งตัวนอนคว่ำแผ่หลาบนโซฟา เหนื่อยเหลือเกินนน วันแบบนี้ทีไรทั้งผมทั้งเจิ้นพากันเหนื่อยจนเจิ้นไม่กลับไปทำงาน ผมก็จะนอนทั้งวัน
“พี่แกะหมวกให้”
“อื้อ...จันทร์เจ็บแล้วอ้ะ”
พอแกะหมวกออกไปได้มันก็สบายตัวขึ้นเยอะ หนังหัวแอบๆชาเพราะถูกดึงรั้ง เจิ้นดึงผมให้เข้าไปนอนในห้องด้วยกัน คุณป้าแม่บ้านเปิดแอร์รอไว้แล้วเพราะรู้ว่าผมกับเจิ้นจะกลับมานอน
เจิ้นถอดสูทออกเหลือแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวด้านใน
“ช่วยพี่ปลดกระดุมหน่อย”
ผมแกะกระดุมแขนเสื้อให้เจิ้น เขาพับไปกองไว้ที่ข้อศอกแล้วปลดกระดุมคอลงมาสองสามเม็ด
“ถอดให้จันทร์ด้วย”
เจิ้นช่วยผมดึงผ้าที่คาดรัดเอวออกแล้วตามด้วยชุดคลุมยาวๆออกจากตัวเหลือแต่ชุดสีขาวด้านในบางๆ ตัวผมโล่งหลังจากอึดอัดไปทั้งช่วงเช้า
“ง่วง...อื้ออออ”
ตัวผมถูกดันลงกับเตียงแล้วเจิ้นก็เขยิบขึ้นมาคร่อมทับ ผมอยากโวยวายแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเขาจูบ...เจิ้นจูบผมไม่ทันตั้งตัว ลิ้นนุ่มของเจิ้นยุบยับในปากผม ฟันคมขบเม้มจนผมเจ็บ....
ทั้งง่วงงุน...และมึนงง....เจิ้นซุกซนอยู่บนตัวผมไม่ยอมปล่อยให้ผมนอนง่ายๆ แม้จะพยายามประท้วงแต่ผมก็ไม่สามารถควบคุมเสียงตัวเองได้ ร่างกายผมเปล่าเปลือยเพราะเจิ้นดึงกระดุมเสื้อของผมออกจนหมด...
เสื้อเชิ้ตสีขาวของเจิ้นถูกโยนตามไป...และผมก็โดนกัดอย่างตะกละตะกลาม...แวบหนึ่งผมคิดว่าเจิ้นหิวข้าว...เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองถูกกิน
เจิ้นกัดกินผม...และผมก็ยินยอม
ผมโดนกินจนหมดแรงและเปียกชื้น...เลอะเทอะไปทั้งตัวเพราะเจิ้น ผมรู้สึกว่าเจิ้นพอใจเวลาที่ทั้งตัวผมเลอะเทอะเพราะเขา...ผมนอนให้เจิ้นกอดจากด้านหลังมือเจิ้นยังคงขยับลูบไล้อยู่ตรงแผ่นท้องเฉอะแฉะของผม
นิ้วเจิ้นกดลงแผ่วเบาเป็นจังหวะ ขาผมเสียดสีกันไปมาโดนสิ่งแปลกปลอมที่แทรกเข้ามาที่ร่องขา เจิ้นทิ้งตัวเองไว้ตรงนั้น...หลังจากที่มันรดน้ำผมไปทั้งตัวรวมถึงในปาก รสชาติฝาดเฝื่อน...และทำผมสำลักแต่เจิ้นกลับมีความสุข เขายิ้ม...เอ่ยชมผมว่ามูนนี่เด็กดี
“มีลูกกันนะ”
“จันทร์มีไม่ได้สักหน่อย งื้อออ อย่ากัดหู”
อะไรๆที่สงบอยู่ตรงร่องขาผมชักเริ่มเปลี่ยนขนาด...และผมก็เริ่มจะหายใจไม่ออกอีกแล้ว
“คนดี...”
มือเจิ้นไล้ขึ้นมาที่หน้าอกผม...แตะนมที่เจ็บและบวมเพราะโดนเขากัด ผมร้องประท้วงแต่เขาก็ยังบีบมัน ความเจ็บผสมความรู้สึกแปลกประหลาดปนเปจนผมได้แต่ร้องคราง
“พี่อยากเข้าไปในตัวจันทร์”
คำขอแผ่วเบา...มันเหมือน...ผมจะโบยบิน...แค่เจิ้นพูดผมก็อยาก...อยากให้เจิ้นเข้ามา ผมกรีดร้องกับสัมผัสจากมือเจิ้นที่เคลื่อนไปกอบกุมตรงกลางลำตัวของผม ของเจิ้นที่ขยายไซส์เสียดสีกับร่องขาผมไปมา
“เจิ้น เจิ้น...”
“ครับผม...”
ผมอยากจะหันหน้าไปหาเจิ้นแต่ก็ทำได้แค่เอี้ยวตัวไปเล็กน้อย และมันก็เปิดทางให้เจิ้นได้ขบฟันลงที่ลำคอผม ความเจ็บปวดที่ให้ความรู้สึกมากกว่านั้นทำให้ผมเรียกร้องให้เจิ้นกัดอีก
“เข้ามา...ได้ไหม”
ผมไม่รู้ว่าผมขออะไร...มันอธิบายไม่ถูกว่าตัวเองต้องการอะไร แต่ถ้าเจิ้นเอาอะไรที่อยากจะเข้ามาในตัวผมทดลองเข้ามามันอาจจะพอพิสูจน์ได้ว่าสิ่งที่ผมอยากได้มันคืออะไรกันแน่
“แค่นิ้วก่อนนะ...”
“อะ...”
เสียงผมหวีดดังลั่นห้อง นิ้วของเจิ้นสองนิ้วอยู่ข้างในตัวผม...มันขยับยุบยิบ...สัมผัสข้างในตรงจุดที่ทำผมหมดแรง เจิ้นกดย้ำ...จนผมทำตัวน่าอาย...เสียงของผม...มันควบคุมไม่ได้เลย...แต่...มันไม่พอ
“เจิ้น...จันทร์...มากกว่านี้...ฮึก...”
“ชู่ว...พี่รู้...อีกไม่นานนะคนดี...อีกนิดเดียว”
ผมตื่นมาตอนเกือบสามทุ่ม ใส่ชุดนอนเรียบร้อยแล้วและสบายตัวความเหนอะหนะหายไปจนเหลือแต่ความเมื่อยล้า พอพาตัวเองลงจากเตียงผ่านโต๊ะกระจกก็ต้องชะงัก ลำคอผมมีรอยฟันและรอยแดงเหมือนยุงกัดประปราย
ไม่ได้โดนยุงกัด...แต่โดนเจิ้นกัด
มือรั้งเสื้อขึ้นก็เจอแต่ร่องรอยเต็มตัว...รอยแดงและรอยฟันกระจัดกระจายเต็มไปหมด บางอันก็สีเข้มจนเหมือนรอยช้ำ นมที่โดนเจิ้นกัดก็บวม... ปากผมก็บวมเพราะเจิ้นจูบ
สภาพผมมันน่าตกใจมากเลย ทะ...ทำไมมันน่ากลัวแบบนี้อ่ะ? เดี๋ยวนะ? ขนาดผมเป็นคนเอาเปรียบเจิ้นยังน่ากลัวขนาดนี้ ละ แล้ว เจิ้นจะขนาดไหน!
ผมทำรุนแรงกับเจิ้นแน่เลย!
“เจิ้น เจิ้น!!!”
“อยู่นี่”
เจิ้นถือแก้วชาเดินเข้ามาจากด้านนอก ชุดของเจิ้นเปลี่ยนเป็นชุดจีนแขนยาวแล้ว แถมผมยาวๆก็ทิ้งตัวลงเหมือนจะเพิ่งสระผมมา ปากเจิ้นก็บวมนิดหน่อยเหมือนกัน...
“เจิ้น เจ็บตรงไหนไหม?”
ผมอยากจะจับเจิ้นถอดเสื้อผ้าออกมาดูมาก มันต้องช้ำน่ากลัวแน่เลยอ่ะ โอ้ยยยผมต้องรุนแรงกับเจิ้นไปเยอะแน่ๆ แบบในคลิปที่เคยเผลอเปิด มันน่ากลัวมากเลย
“เจ็บ? หืม...เดี๋ยวจันทร์ตกใจอะไรครับ?”
“จันทร์มีรอยแดงๆเยอะมากกกกกกกกกกกก แล้วก็ช้ำๆ แล้วก็เหนื่อย ขนาดจันทร์เป็นคนรังแกเจิ้นยังขนาดนี้ เจิ้นอาจจะเจ็บเยอะอ้ะ ห้ามหลอกจันทร์นะ เจ็บตรงไหนบอกเลย”
เจิ้นชะงักแล้วเขาก็ยิ้ม
“โธ่ มูนนี่”
“ไม่มูนนี่นะ ไม่ขำ เจ็บตรงไหนจริงๆใช่ไหม”
“ไม่เจ็บครับ...จันทร์ทำพี่เบาจะตาย”
เจิ้นรวบเอวผมไปกอด เราจ้องหน้ากันเพราะผมไม่เชื่อว่าเจิ้นจะไม่เจ็บ ผมกัดเจิ้นไปด้วยนะมันต้องมีมั่งแหละ แต่เจิ้นก็ยิ้มๆจนผมชักลังเล
“ไม่มีแน่นะ?”
“ไม่มี...จันทร์อ่อนโยนกับพี่...พี่เลยปลอดภัย”
“เฮ้อ ค่อยยังชั่ว”
ผมทิ้งตัวลงจมในอ้อมกอดของเจิ้น ผมคงรับไม่ได้ถ้าทำเจิ้นเจ็บ เวลาไนท์แคร์นี่ผมรู้สึกเอาเปรียบเจิ้นมากเลย
“แล้วพี่ทำจันทร์เจ็บหรือเปล่า?”
“ไม่ แค่เมื่อยๆเหนื่อยๆ จันทร์กลัวเผลอทำแรงๆกับเจิ้นจัง”
ผมชอบเรียกร้องอันนั้นอันนี้ ก็เลยกลัวว่าเจิ้นทำอย่างนั้นอย่างนี้ให้เพราะทำตามใจผม จริงๆเจิ้นอาจจะร่างกายเหนื่อยล้า ไม่มีแรงแต่ก็ต้องฝืนเพราะผมเอาแต่ใจ แถม...ผมก็รู้สึกเรียกร้องมากขึ้นทุกวัน
“ถ้าทำพี่แรง...จันทร์จะรับผิดชอบยังไง?”
“จันทร์...พาไปหาหมอ ดีไหม? ไม่ดีหรอ เอาแบบไหนอ่ะ ฮื่ออออตอบสิอย่าเองแต่มอง จันทร์รู้สึกไม่ดีเลย”
“ถ้าโดนทำร้ายจากการเมคเลิฟหรือไนท์แคร์ อีกอย่างคือถ้าเรารู้สึกฝืนใจจะไนท์แคร์กัน นั่นคือ...เราโดนล่วงละเมิดทางเพศ เป็นการข่มขืน”
“อ้ะ...จันทร์ไม่ได้ข่มขืนเจิ้นใช่ไหม?”
“ไม่...พี่เต็มใจ”
“จริงๆนะ?”
“เพราะพี่เต็มใจระหว่างเราก็เลยเป็นเมคเลิฟ เป็นไนท์แคร์...จันทร์เต็มใจหรือเปล่าล่ะ?”
“จันทร์แฮปปี้ที่เราไนท์แคร์นะ”
“พี่ก็แฮปปี้”
เจิ้นยิ้ม ยิ้มกว้างด้วยแสดงว่าเจิ้นคงจะไม่เจ็บ แล้วผมก็ไม่ได้ข่มขืนเจิ้น ระหว่างเราคือการไนท์แคร์ที่เต็มใจเพราะเราเป็นห่วงกันแล้วเราก็รักกัน
“แต่ถึงจะเต็มใจ...จันทร์ก็ต้องรับผิดชอบนะ”
“ทะ ทำไมล่ะ?”
“เมื่อกี๊ใครนะสารภาพว่ารังแกพี่”
“ง่ะ...จันทร์เอง”
เจิ้นโอบเอวผมพาเดินออกไปข้างนอก เราเปลี่ยนมาเดินจับมือกันรับลมเย็นๆของยามกลางคืน ตึกระฟ้าหลายตึกของกรุงเทพมีแสงไฟประดับเหมือนดวงดาวระยิบระยับไปหมด
“การรับผิดชอบก็ไม่ยาก อยู่ที่ว่าจันทร์จะรับหรือเปล่า”
“อื้อ จันทร์แมนๆ จันทร์จะรับผิดชอบเอง ลูกผู้ชายกล้าทำกล้ารับ”
ผมพยายามทำเสียงจริงจัง ทำหน้าจริงจังให้เจิ้นเชื่อว่าผมจะรับผิดชอบจริงๆ เรื่องนี้มันเรื่องใหญ่ผมไปเอาเปรียบเจิ้น เจิ้นก็อาจจะรู้สึกไม่ดี ไม่มีใครชอบให้ตัวเองโดนเอาเปรียบหรอกนะ
“งั้น...จันทร์คงต้องขอพี่แต่งงาน”
“หา....แต่งงาน? แต่งกันหรอ เจิ้นกับจันทร์? มันไม่ใช่ผู้ชายกับผู้หญิงหรอ”
“จันทร์จะเอาเรื่องเพศมาอ้างไม่รับผิดชอบพี่?”
“ไม่ใช่นะ งื้อออออ จันทร์เปล่า ก็มัน...งงๆ”
เจิ้นทำหน้าเศร้าทำให้หัวใจผมเจ็บปวด เจิ้นเข้าใจผิดไม่ได้นะผมไม่ได้เป็นคนแบบนั้นสักหน่อย ก็แค่แปลกๆเพราะไปงานแต่งงานก็เจอแต่ผู้ชายผู้หญิงนี่ แล้วผมกับเจิ้นแต่งกันได้จริงๆหรอ?
“ก็แต่งกันเงียบๆ จันทร์ก็แค่ไปขอพี่กับผู้ใหญ่ให้ถูกต้อง แล้วเราก็อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม”
“แล้ว...พ่อแม่เจิ้นจะยกเจิ้นให้จันทร์หรอ ก็จันทร์ไม่มีตังค์เลยอ่ะ แล้วก็ยังเรียนไม่จบด้วย แม่จันทร์เคยบอกว่าเรียนจบก่อนถึงจะไปขอผู้หญิงแต่งงานได้ เขาขอผู้ชายได้จริงๆหรอ”
“ได้สิ...ถ้าจันทร์อยากแต่งกับพี่ใครก็ห้ามไม่ได้...เว้นแต่จันทร์ไม่ได้อยากแต่ง ไม่ได้อยากอยู่ด้วยกัน”
“จันทร์จะไปขอเจิ้นเอง!!!”
เจิ้นยิ้มกว้างให้ผมอีกครั้งแล้วเราก็กอดกัน ผมโล่งใจที่เจิ้นหายกังวลว่าผมจะไม่รับผิดชอบ แต่ผมก็เริ่มเครียดว่าจะต้องเอาอะไรไปขอ เจิ้นมีทุกอย่างแล้วอ่ะ เยอะกว่าผมด้วย ถ้าพ่อกับแม่เจิ้นเรียกสินสอดแพงๆผมจะต้องทำยังไงดี ผมดันเจิ้นออกแล้วอธิบายเรื่องที่ผมกังวล
“พ่อกับแม่พี่ไม่เรียกอะไรจากจันทร์หรอก...แค่จันทร์อยากอยู่กับพี่เขาก็เห็นความตั้งใจของจันทร์แล้วล่ะ หรือจันทร์คิดว่าพ่อกับแม่พี่จะใจร้าย?”
พ่อกับแม่เจิ้นใจดีกับผมมากเลย คงจะไม่เรียกร้องอะไรที่ผมให้ไม่ได้ ผมก็แค่ต้องแสดงความจริงใจว่าจะรับผิดชอบเจิ้น เฮ้อ... นี่ล่ะน้าไปเอาเปรียบเขาก็ต้องมานั่งกลุ้มใจว่าจะรับผิดชอบเขายังไง เพราะถ้าผมไม่รับผิดชอบเจิ้น เจิ้นก็จะเสียใจ แล้วผมก็จะเสียใจตามด้วย
“งั้น..เราแต่งงานกันนะ แต่วันไหนดีล่ะเจิ้น พรุ่งนี้ไปขอเจิ้นได้เลยไหม? อ้ะ ไม่ดีกว่า มะรืนได้ไหมจันทร์เตรียมตัวก่อน จันทร์จะไปซ้อมพูดขอเจิ้นก่อนนะ แล้วถ้าไปขอแล้วพ่อกับแม่เจิ้นโอเคจันทร์ต้องทำยังไงต่ออ่ะ?”
“มูนนี่เด็กดี...”
“งื้ออออ อย่าเพิ่งยุบยิบกับจันทร์สิ เราต้องจริงจังกันก่อนนะ อื้อ........”
โอ้ยมาจูบอะไรตอนนี้เนี่ย!!
ตกลงว่าผมก็ยังไม่ได้ไปขอเจิ้นเพราะเจิ้นบอกว่าต้องให้ผมบรรลุนิติภาวะก่อนไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่ผมคงคิดว่าผมยังเด็ก ผมก็เห็นด้วยว่าผมจะต้องเตรียมความพร้อมให้ตัวเอง แต่วันเกิดก็อีกไม่นานแล้วอ่ะ พอสอบเสร็จปิดเทอมก็วันเกิด... อีกไม่กี่เดือนเองผมจะต้องไปขอเจิ้น
ผมรู้สึกเครียดที่ผมไม่มีสมบัติอะไรไปขอเจิ้นเลย แถมทุกวันนี้ก็อยู่บ้านเจิ้นอีก ถ้าจะทำให้ตัวเองรวยกว่าเจิ้นผมต้องมีเงินเท่าไหร่เนี่ย? ผมกังวลก็เลยอยากปรึกษาพ่อ แต่...ก็ไม่กล้า พ่ออาจจะดุผมที่ผมไปเอาเปรียบเจิ้นจนเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้แล้วอาจจะต้องไปกู้เงินมาให้ผมรับผิดชอบเจิ้น
ลุงหยางคือคนที่ผมเลือกจะคุยด้วยแทน ลุงหยางอาจจะมองว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเองแล้วก็ไม่มีอคติในการให้คำแนะนำ ผมเลยแอบโทรนัดลุงมาเจอกัน...ลุงหยางดูแปลกใจแล้วหาว่าผมมีแผนร้ายเป็นกระต่ายเจ้าแผนการ แต่ลุงก็ยินยอมมาเจอผมตอนกลางวันที่มหาวิทยาลัย
ลุงหยางขับรถคล้ายๆของเจิ้นแต่คนละยี่ห้อกัน เป็นรถที่ขับเร็วๆแล้วดีมากแต่จะขับทำไมในเมื่อกรุงเทพยังไงก็รถติด คิวบอกว่ามันคือรถสปอร์ต...เฮ้อ ไม่เข้าใจจริงๆ
“เอ้า ว่ามา”
ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ลุงหยางฟังหลังจากเรามากินข้าวในห้าง เวลากลางวันวันธรรมดาคนค่อนข้างน้อยทำให้ผมไม่ค่อยอึดอัด
แต่พอผมเล่าไปลุงหยางก็เริ่มขมวดคิ้ว มีบ้างที่ถามรายละเอียด ผมก็พยายามอธิบายละเอียดๆลุงหยางจะได้เข้าใจนสถานการณ์ของผม ผมเลือกปรึกษาลุงหยางแล้วก็ต้องไว้ใจเขาใช่ไหม?
“เออ เรื่องใหญ่ ใหญ่มากด้วย....ถ้าตองรู้”
“ห้ามบอกพ่อนะ! เฮ้อ...ผมจะเอาอะไรไปขอเจิ้นเนี่ย”
“เครียดว่าจะบอกพ่อตัวเองยังไงก่อนดีกว่าไหม? โดนไล่ออกจากกองทัพเท้าปุยล่ะคราวนี้”
“อันนั้นก็เครียดอ่ะ พ่อต้องไปขอเจิ้นให้ผมด้วยอ่ะ พ่อโกรธแน่เลย”
“รู้ใช่ไหม...การแต่งงานมันทำไม่ได้ถ้าเป็นพี่น้อง?”
“ผมกับเจิ้นไม่ได้สายเลือดเดียวกันไม่ใช่หรอ?”
ลุงหยางยกยิ้มที่ผมตีความไม่ออกแต่ก็พยักหน้ารับ ผมก็ว่าผมเข้าใจถูกนะ เจิ้นกับผมก็ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน ตอนแอบถามคิว คิวก็บอกการแต่งงานต้องไม่ใช่พี่น้อง ตอนเรียนวิทยาศาสตร์พี่น้องกันไม่ควรแต่งเพราะดีเอ็นเอจะมีปัญหาอะไรทำนองนั้น ผมกับเจิ้นไม่ได้จะมีลูกนี่เพราะเรามีไม่ได้ แล้ว...ก็ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ ก็เป็นพี่แต่เพราะแก่กว่าเลยเป็นพี่ ส่วนผมเป็นน้อง...
“แล้วรักเจิ้นไหม?”
“รัก รักเยอะด้วย”
“รักแบบไหน แบบรักพ่อเธอ รักกระต่าย รักขนม?”
“รัก...ก็คือรัก มีหลายแบบหรอ”
“ไปคิดคำตอบให้ได้ก่อนไปว่ารักเจิ้นแบบไหน ถ้าตอบได้...จะให้ยืมเงินไปขอเจิ้น”
ลุงหยางจะเป็นสปอนเซอร์!!! ผมพยักหน้าหงึกๆตกลงทันทีแล้วก็ขอลุงเกี่ยวก้อยสัญญาว่าห้ามผิดคำพูด ส่วนผมก็ต้องไปหาคำตอบก่อนว่ารักเจิ้นแบบไหน
“แล้ว...ถ้าผมหาคำตอบไม่ได้?”
“การแต่งงานก็เป็นการสร้างรูปแบบความสัมพันธ์ชนิดหนึ่ง ความรักก็เหมือนตัวกลาง...ถ้ามันรักไม่เท่ากันหรือไม่เหมือนกัน ก็จะออกมาเป็นแบบพ่อแม่เธอ...สุดท้ายก็ต้องแยกกันไป....รับได้ไหมล่ะถ้าต้องแยกกับเจิ้นในตอนสุดท้าย”
ลุงหยางกลับมาส่งผมที่มหาลัย ผมคิดว่าคำแนะนำของลุงมีประโยชน์มากเพราะถ้าผมไม่รู้ว่ารักเจิ้นแบบไหนมันก็อาจจะเป็นการฝืนอยู่ด้วยกัน แต่ผมไม่เคยฝืนเรื่องอยู่กับเจิ้นเลยนะ...หรือเจิ้นอาจจะเป็นฝ่ายต้องฝืน
ถ้าเราต้องฝืนใจอยู่ด้วยกันมันก็คงอึดอัดใช่ไหม...ผมไม่อยากให้เจิ้นอึดอัดที่ต้องอยู่กับผมนี่นา...ผมคงต้องคิดเรื่องนี้อยากจริงจัง
วางแผนดีกว่า...
=============================
พี่เจิ้นหลอกน้องงงงงงงงงงงงงง แล้วมูนนี่จะวางแผนอะไรอีกลูกกกก 55555555+ พี่เจิ้นเขาวางไว้ก่อนหนูแล้วค่ะ มาลุ้นกันแผนมูนนี่จะล่มอีกไหม เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
-
:L2:
“เครียดว่าจะบอกพ่อตัวเองยังไงก่อนดีกว่าไหม? โดนไล่ออกจากกองทัพเท้าปุยล่ะคราวนี้”
ขำดี
ลุงหยางเป็นที่ปรึกษาที่ดีของมูนนี่
-
น้องจะน่ารักอะไรขนาดนี้ :o8:
เจิ้นก็น้อออออ หลอกน้องให้มาขอ
เอาล่ะ ได้สปอนเซอร์แล้ว จันทร์ลุย ! :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
โอ๊ย.... เจิ้นร้ายมาก
ชอบคำนี้จัง กองทัพเท้าปุย
-
แผนของมูนนี่เคยสำเร็จบ้างมั้ยเนี่ยยยยยย
-
เดี๋ยวแผนก็ล่มอีก555
-
แอร๊ยยย
โดนไล่ออกจากกองทัพเท้าปุย
ทำไมมันตะมุตะมิแบบนี้
-
แผนของกองทัพเท้าปุยเลยนะ55555 เจิ้นเอ้ยทนอีกนิดนะ
-
เอาใจช่วยมูนนี่ให้หาคำตอบเจอเร็วๆ นะ
กับเอาใจช่วยให้วันเกิดน้องมาเร็วๆ 5555555 :hao6:
-
เจิ้น.... หลอกเด็กเพลินเลยนะ :jul3:
-
มูนนี่ ลูกกกกกกก
น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ
ชอบคุณลุงหยางมากค่าาา
-
ลุงหยางยังคงเป็นพระเอก(ขี่ม้าขาว) อยู่อย่างต่อเนื่องงงงง แอร๊ยยยยย / เอ็นดูมูนนี่จริงๆลูกเอ้ยยยยย แมนจริงๆ :laugh:
-
ดวงตะวันของหนูๆๆๆๆ #ทีมหยาง
-
มูนนี่ลูกกกใครสั่งใครสอนว่าหนูเป็นฝ่ายเอาเปรียบเจิ้น คิดอะไรนี่เข้าทางเจิ้นหมดเลยนะ ลุงหยางรวยขนาดนี้ไม่ต้องให้ยืมหรอกให้ฟรีๆแล้วกันมูนนี่จะได้มีเงินตั้งตัวได้555
-
โอ๊ยยย เค้าชอบลุงหยางอะ ไอดอล 5555
-
กองทัพเท้าปุยเหรอ หึน่ารักเป็นบ้าเลย
-
ลุงหยางยอมให้ยืมเงินแล้วเจ้าจันทร์สู้ๆนะ
-
ไม่รู้จะสงสารหรือตลกจันทร์ดี5555555 แต่คิดว่ารอบนี้มูนนี่น่าจะรู้ตัวซะทีว่ารักเจิ้นแบบไหนกันแน่
-
โถ่ลูกกกกกก มูนนี่ไม่ต้องไปห่วงเจิ้นลูกคนที่รังแกอ่ะมันเจิ้นไม่ใช่หนู เอ็นดูววว เอาแล้วๆๆ ทีนี้แผนของมูนนี่จะรุ่งหรือจะร่วง จะเป็น✊
-
เจิ้น ทำให้จันทร์ต้องวางแผนป่วนอีกแล้ว 55555555 ทีนี้จะรับมือกับแผนคนน้องยังไงเนี่ย 555555
-
ตกหลุมรักลุงหยางซ้ำแล้วซ้ำเล่า แงงง กองทัพเท้าปุย ฮืออออ น่ารัก ชอบบบ คุณแบมบรรยานได้ละมุนมากเลยค่า
-
555 ลุงให้คำแนะนำดีมาก จันทร์จะได้ทำคว่มเข้าใจ
-
จันทร์จะวางแผนไม่ได้นะคะ
ืลืมไปแล้วเหรอว่าครั้งล่าสุดที่วางแผนหนูเจอจุดจบยังไง
-
:pig4:
-
แผนของจันทร์มีแต่ระยะสั้น(มากๆ) ทั้งนั้นเลย
ส่วนใหญ่พับเก็บตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่ม :mew2:
-
โธ่จันทร์รู้กกกกกกกกกกก เอ็นดู
-
อยากจะขำไปถึงดาวอังคาร 555555555
มูนนี่ลูกมัสปอรเซอร์แล้ว ดีใจด้วยนะรีบไปขอเจิ้นเร็ว 555555
-
มูนนี่ วางแผนอีกแล้วหรือลูกกก
จะรอดไหมเนี่ย?
-
แผนการของมูนนี่เคยสำเร็จซักแผนไหมเนี่ย ถ้าตองรู้เจิ้นต้องตายแน่ๆ :laugh:
-
55555 น้องน่ารักเครียดจริงจัง ความวางแผนนี้จะสำเร็จมั้ยเนี่ย
ลุงหยางน่ารักจัง กองทัพเท้าปุย
-
เจิ้นนี้มันตัวร้ายชัดๆ หลอกน้องได้ลงคอ มูนนี่เด็กดี
-
ไม่รู้จะดีใจกับมูนนี่ที่มีสปอนเซอร์ให้กู้เงินไปขอเจิ้น หรือเสียใจกับเจิ้นที่เจ้าจันทร์เลือกลุงหยางเป็นที่ปรึกษาดี :katai1: เพราะลุงเป็นตัวอันตรายต่อประชากรกระต่ายอย่างแท้จริง
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ลุงหยางเรื่มมีบทบาทในการเป็นพี่เลี้ยงเด็ก
น่ารักดีค่ะ จันึจะได้สนิทสนมกับลุงหยางมากขึ้น
ด่านพ่อตองนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ จันทร์ต้องวางแผนเยอะๆนะ 555
-
วางแผนอีกแล้ว แล้วก็คงจะล้มในเร็ววัน
จันทร์บอกเล่าให้ลุงหยางรู้ขนาดนี้ ลุงท่านคงจะมีเรื่องมาแกล้งเจิ้นแน่ๆเลย
-
แผนนี้จะสำเร็จหรือเปล่ามูนนีที่ผ่านๆมาก็ล่มแต่เอาใจช่วยนะคะไปสู่ขอเจิ้นสำเร็จนะกระต่ายน้อยข งแม่ๆ
-
พี่ซันอย่าหลอกมูนนี่
-
ขำเจ้าจันทร์มากกก
อะไรจะไปขอเจิ้น555
-
จันทร์จะน่ารักอย่างนี้ทุกตอนไม่ได้นะ
-
เจิ้นเจ้าแผนการที่สุด มูนนี่ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าสินสอดแล้วนะ เรามีสปอนเซอร์รายใหญ่แล้วจ้า
-
ครั้งนี้จันทร์ปรึกษาได้ถูกคน :katai2-1:
-
พอได้ยินคำว่าวางแผนจากปากจันทร์ เรานี่นึกถึงคำว่า พัง เพราะมันมักจะตามกันมา 555
-
เจ้าจันทร์จะวางแผนอารั๊ย :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
เดี๋ยวมูนนี่ ต้องไปถามเจิ้นแล้วแผนแตกแน่ๆ
มูนนี่ ไม่บอกพ่อหน่อยหรอ เดี๋ยวเข้าแผนลุงหยางรังแกพ่อหรอก :laugh:
-
:m20: มูนนี่ คิดจะขอเจิ้นแต่งงานเลยเหรอลูกกก
-
ง้อยยยยย หนูจันทร์ตอนแรกนึกว่าโดนหลอกมาแต่งงานแล้วนะเนี่ยยย
-
กองทัพเท้าปุย น่ารักจังเลยยยยเจิ้นไม่อธิบายใดๆหลอกให้น้องขอตัวเองแต่งงานแทนเลยจ้าาาา คนร้ายกาจจ :ling1: ลุงหยางน่ารักจังเลยคะอิจฉาพ่อตอง :hao7:
-
ตล๊กกกกกกก มูนนี่เจ้าแผนการ(ล่ม) มีสปอนเซอร์ด้วย เส้นสายเริ่มใหญ่แล้วเจ้าปุกปุย55555555
:pigha2:
-
จันทร์โดนหลอกอีกแล้ว ตามเจิ้นไม่ทันหรอก วางแผนใหม่ๆ :katai2-1:
-
จันทร์จะของเจิ้นแต่งงานหรอลูกกกก แหม่ๆ ลูกผู้ชายสุดๆเลยค่าาาา
-
พอได้ยินคำว่า วางแผนจากจันทร์ ก็เหมือนเห็นความหายนะมาไกลๆ
-
น้องจะวางแผนอีกแล้ววว5555
-
มูนนี่วางแผนอะไร ก็เข้าทางเจิ้นหมด :mew1: :mew1:
-
ทำไมเราชอบเวลาจันทร์อยู่กับลุงหยางดูเหมือนจะชวนกันป่วนยังไงก็ไม่รู้ :m20:
-
ชอบ ชอบไปหมดทุกคนเลย เจิ้นก็ร้าย ร้ายมาก มูนนี่ก็น่ารัก ยิ่งลุงหยางนะ 555555555555 โอ้ยลุงหยางสุดยอด ชอบๆๆๆๆ อยากอ่านเรื่องของลุงหยางกับพ่อตองแล้วอะค่ะ ลุงหยางฃผู้ซึ่งรู้ว่าจะหลอกล่อเหล่ากองทัพเท้าปุยยังไงบิ๊กบอส!!!
-
จันทร์น่ารักมาก 5555 แค่นึกว่าตัวเองเอาเปรียบเจิ้น น้องก็เป็นทุกข์แล้วและยังมีกลัวเจิ้นเจ็บอีก ทีตัวเองเป็นเยอะขนาดนั้นยังไม่ห่วงตัวเองเลย อะไรๆก็ห่วงเจิ้น น่าฟัดมาก
อีกไม่นานก็ถึงวันเกิดน้องแล้ว เวลาที่เจิ้นรอคอยอยู่ พอดีกับน้องมาคุยด้วย เจิ้นเลยรวบรัดให้น้องไปขอเจิ้นจากพ่อแม่เลย น้องก็นะ คุยกันแมนๆ เอาเปรียบเจิ้นแล้วต้องรับผิดชอบ เลยลากยาวไปถึงคุยกับลุงหยางอีก ชอบลุงหยางจังค่ะ มีถามน้องด้วยว่ารักเจิ้นแบบไหน มากแค่ไหน มากพอจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตมั้ย ให้น้องกลับไปคิด มันคือการปลุกให้จันทร์รู้ตัวและเข้าใจความรักที่มีต่อเจิ้นด้วย เพราะเจิ้นหลอกล่อน้องแต่ไม่เคยอธิบายความรักให้น้องหรือสอนให้เข้าใจความรู้สึกจริงๆในเรื่องนี้ การที่ลุงหยางบอกน้องมันดีกับน้องที่จะเริ่มเข้าใจตัวเองนะในความคิดของเรา
-
น้องจันทร์ช่างมีความพยายามในการวางแผนจริงๆ ลู๊กกก...
:laugh:
-
วางแผนอีกละ จะรอดไหมล่ะเจ้าจันทร์
แถมไปปรึกษาเจ้าแผนการตัวพ่ออีก
งานนี้สงสัยมีเอาคืนอีก
คือพี่สะกิดทีนี่ไม่มีไม่ยอมนะ สมยอมตลอด
แถมชอบด้วย ร้องขอด้วย เจ้าจันทร์ใจแตกหนักมาก
เจิ้นแผนสูง มาเหนือไปอีก ไหนว่าให้น้องเรียนรู้โลกไง
ไม่ทันไร จับกลับกรงซะละ
แม่ก็ร้ายไปอีกนะคะ รอจังหวะมานาน
ลูกเจอเรื่องขนาดนี้ ยังมาทวงถามหาความรักอีกหรอ
เจิ้นคิดถูก เจ้าจันทร์เข้มแข็งพอที่จะตัดคนไม่ดีออกจากชีวิต
ถึงจะรู้ว่าเป็นแม่ ก็แม่น่ะ แต่อยู่ด้วยไม่ได้แล้ว
-
แผนของมูนนี่แค่คิดก็เตรียมยิ้มละ
-
ลุงหยางคงกลังเหมือนพ่อตอง
-
มูนนี่... ตอบลุงหยางไปว่า... รักแบบที่ลุงรักพ่อตองไง
-
จันทร์ จะรับผิดชอบเจิ้น ที่ทำเจิ้นรุนแรง ข่มขืนเจิ้น อะจ๊ากกกก o22 o22 o22
จันทร์ ต้องไปขอเจิ้นจากพ่อแม่เจิ้น :really2:
เอ่อ.....ทำไมมันกลับกัน :z3: :z3: :z3:
เจิ้นทำจันทร์หลงทางแล้วนะ เข้าทางเจิ้นอีกละ :laugh: :laugh: :mew5:
ลุงหยาง ก็ไปฮ็อกวอตเลย ว่าจันทร์จะถูกตองไล่จากกองทัพเท้าปุย :serius2:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนทำพิธีนี่นึกถึงไปว่าเจิ้นหลอกเจ้าจันทร์เข้าพิธียกน้ำชาแล้วนะ ^^
ลุงหยางเป็นสปอนเซอร์ให้นี่คิดดอกเบี้ยเป็นอะไรคะคุณลุง
-
จันทร์หนูปรึกษาถูกคนมากกกก5555 วางแผนคราวนี้ขอให้ไม่ล่มนะลูก :pig4:
-
:o8: งานทำบุญเหมือนงานแต่งงานของเจิ้นกับจันทร์เลยค่ะ ขาดแต่ยกน้ำชาให้ปู่และพ่อแม่นะเนี่ย ^_____^
-
ชอบเวลาสุริยะอยู่กับกระต่ายขนปุย
-
หนูเลิกวางแผนเถอะลูก เดี๋ยวก็พัง 555 เอ็นดูน้องสุดๆ ทำไมน่ารักขนาดนี้ :กอด1:
-
จะวางแผนอะไรอีกจันทร์
-
หมั่นไส้เจิ้นอ่า เจิ้นนั่นแหละเอาเปรียบมูนนี่ :hao7: ตกลงนี่ลุงหยางจะเป็นสปอนเซอร์ให้มูนนี่ไปขอเจิ้นถูกม๊ะ ฮ่าาา
-
โอ้ยเจิ้น ไปหลอกซะน้องเป็นจริงเป็นจัง เจ้าเล่ห์จริงๆ
-
หนูจะวางแผนอีกแล้วเหรอลูก :hao3:
-
มูนนี่จะวางแผนอีกจริงๆเหรอ เอ็นดูน้องจริงๆน้องจะรู้มั้ยว่าเจิ้นร้ายกาจแค่ไหน
-
โถหนูมูนนี่ หนูลืมแล้วหรือเปล่าว่ามีกี่แผนก็ล่มมัยหมดทุกแผนนนน ยกนี้ยกความดีความชอบฝห้ลุงหยางค่ะ!!!
-
เห็นกวนๆ แต่ลุงหยางเป็นที่ปรึกษาที่ดีในจันทร์ได้ แถมจะเป็นสปอนเซอร์ให้ด้วย พูดจริงหรือพูดเล่นเนี่ย 5555
-
เกียมปวดหัวกับแผน
-
มูนนี่เด็กดี ทำไมน่ารักแบบนี้
อ่านไปยิ้มไปเจ้าจันทร์น่ารักจริงๆ น้าาาาา
-
มูนนี่รูกกกกก
เจิ้นรายกาจมาก บอกให้น้องมาขอตัวเองพ่อตองจะได้ขัดไม่ได้ หัวหน้ากองทัพเท้าปุยรู้นายโดนแน่
ตอนนี้ลุงหยางทำดีค่ะ ให้ยืมเงินไปขอเจิ้นด้วย
จริงๆก็คิดว่าลุงเค้าเท่มานานล่ะ แต่เพราะเจิ้นอะเราเลยลืมหวีดลุง5555
ชอบแท็กทวงคืนตองกันติชาจากพระอาทิตย์
นี่ขอร่วมด้วยได้มั้ยคะ
ไม่ได้อยากได้คืนจริงๆนะแค่อยากเกาะติดชีวิตเค้า555
ตอนพ่อตองบอกจันทร์เลี้ยงควายไม่ได้หรอกนี่รู้นะว่าพ่อพูดตามความจริง เราเองที่คิดมากไปว่าเหมือนโดนด่า555 รู้สึกเข้าตัว แต่เลี้ยงควายมันก็ไม่ง่ายจริงๆนะมูนนี่ :hao7:
ที่บอกน้องช่วยงานเจิ้นได้นี่คงคิดผิด ลืมไปว่าน้องไม่ถนัดเลข อยู่ให้เจิ้นรักและให้คนอ่านเอ็นดูแบบนี้แหละลูก
-
ถ้าพ่อตองรู้ ประโยค ‘ไอ้เจิ้น มึงทำอะไรลูกกู!’ ลอยมาทันที 55555
-
+1 สนุกทุกตอนเลย 55+ กระต่ายคิดหนักแน่งานนี้ :z2:
-
:katai1: :katai1: :katai3: เจิ้นทะนุถนอมน้องมากกกอร๊ายยยยยยยยย
-
อย่างนี้ต้องวางแผน อยากได้เจิ้นเป็นแฟนก็ต้องปวดหมองนิดนุง
อินโทรลอยมาเลย
"จันทร์อยากมีแฟน"
:hao7:
-
:o8:
-
Chapter 35 Bride Price
รักเจิ้นแบบไหน?
ทำไมอยู่ๆสิ่งที่ผมก็เข้าใจมาตลอดก็เกิดมีหลายเวอร์ชั่นขึ้นมาได้ ผมรักเจิ้นมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ พอมาคิดแล้วมันก็เหมือนจะมีแบบเดียว ก็แบบที่รักเจิ้นอ้ะ
ผมนั่งคิด นอนคิด คุยกับสินเชื่อก็แล้วกับหลักทรัพย์ ออมทรัพย์ก็แล้วมันก็ยังไม่ได้คำตอบ เหมือนพายเรือในอ่างวนไปวนมา
หรือผมจะอยู่กับเจิ้นมานานเลยไม่ค่อยจะสังเกตตัวเองว่ารักแบบไหน จะว่าไป...แล้วเจิ้นรักผมแบบไหน? ถ้าเราจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตบางทีผมก็ต้องถามเจิ้นก่อนดีกว่าว่าเจิ้นรักผมแบบไหน
แล้วผมก็ค่อยมาดูว่ามันตรงกับที่ผมรักเจิ้นไหม ถ้ามันตรงกันเราก็แต่งงานกัน ถ้ามันไม่ตรงก็ต้องปรับให้ตรง ถ้าปรับไม่ได้?... แค่คิดว่าต้องแยกกับเจิ้นผมก็ว่า...ผมยอมปรับดีกว่า เจิ้นไม่ต้องปรับก็ได้ ผมจะยอมเพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกัน
มันจินตนาการไม่ออกเลยว่าตัวเองจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเจิ้น เอาล่ะแผนการของผมก็มีแค่ไปถามเจิ้น สำรวจตัวเอง ปรับตัว แล้วก็แต่งงาน
จะว่าไปผมก็ไม่เคยได้ไปงานแต่งอะไรเท่าไหร่ จำได้แค่ของกินอร่อย เค้กอร่อยแล้วก็มีพวกวิดิโอแนะนำคู่แต่งงานที่ผมก็ไม่ค่อยจะได้สนใจมัวแต่ห่วงกิน
การแต่งงานก็คือการที่จะได้อยู่ด้วยกันแบบถูกต้อง แต่...ผมก็อยู่กับเจิ้นอยู่แล้วถ้าอยู่ต่อไปมันจะไม่ถูกต้องยังไงอ่ะ โอยสับสนจัง
เทศกาลสอบกลับมาอีกครั้ง คิวต้องมาติวให้ผมเหมือนเดิมไม่งั้นผมคงไม่ผ่าน นี่แค่ปีสองเองนะทำไมมันยากขนาดนี้ แล้วที่เขาบอกกันว่าปีสามอยากสุด ผมจะผ่านมันไปได้ไหมเนี่ย
ผมบ่นกับเจิ้นทุกวันว่าผมคงจะไม่เหมาะกับคณะนี้ เจิ้นก็บอกให้ผมย้ายแต่ผมรู้ว่าเป้าหมายผมคืออยากทำงานกับเจิ้น ผมก็ต้องผ่านมันไปให้ได้
เรื่องที่จะถามเจิ้นก็ยังไม่ได้ถามเพราะผมต้องมุ่งมั่นกับการอ่านหนังสือจนเรื่องเจิ้นต้องปัดตกไป เรื่องไปขอเจิ้นแต่งงานอ่ะอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า แต่สอบนี่อาทิตย์หน้าแล้วนะ โอยยยไม่เข้าหัวเลยยยย
“ดื่มนมก่อน”
เจิ้นถือนมเข้ามาให้ผมเอง จับจุกหน้าม้าที่ผมรวบเปิดหน้าเป็นน้ำพุ
“งื้อออ จันทร์เบื่อจัง”
“พี่เชื่อว่าจันทร์ทำได้”
ผมแหงนหน้ามองเจิ้น เขายืนยิ้มน้อยๆตามปกติของเขา
“จันทร์ไม่เห็นมั่นใจเลย”
“จันทร์ต้องเริ่มจากให้กำลังใจตัวเอง พอจันทร์เชื่อว่าทำได้ทุกอย่างมันก็จะง่ายไปหมด”
เจิ้นงุ้งงิ้งกับผมอีกสักพักก็เดินออกไปพร้อมแก้วนมที่ผมดื่มจนหมด ผมเห็นด้วยหน่อยๆกับคำพูดเจิ้น ผมอาจจะต้องเริ่มจากการให้กำลังใจตัวเอง
การสอบมันก็แค่ด่านแรกๆของชีวิตที่ผมจะต้องผ่านมันไปให้ได้....เฮ้อ ทำไมด้านแรกมันยากจังอ่ะ เอาแบบเลเวลต่ำๆก่อนไม่ได้หรอ ด่านแรกยังขนาดนี้ด่านสุดท้ายนี่จะขนาดไหน
หลังเลิกเรียนผมก็ต้องไปติวกับคิวที่ห้องสมุด ผมรู้สึกตัวเองโชคดีที่มีคิวเป็นเพื่อน คิวช่วยเหลือผมแทบจะทุกเรื่องแต่ผมตอบแทนอะไรไม่ค่อยได้นอกจากพยายามเป็นเพื่อนที่ดี
ผมเลยทำข้าวกล่องมาให้คิวแทน บรรดาอาหารที่ผมพยายามเรียนมาทุกอาทิตย์นั่นแหละ แต่ก็ไม่ได้ทำทุกวันเพราะพอทำทุกวันเจิ้นก็หึง ดึงหูผม...แล้ววันนั้นก็กัด! ก็เลยต้องตกลงกันว่าบางวันก็พอเจิ้นถึงยอม ยอมแบบเพราะผมบังคับด้วย
เจิ้นขี้หวง
ไม่เคยสังเกตมาก่อนจนกระทั่งช่วงนี้ เจิ้นเป็นคนขี้หวงมากกกกกกกกกก มากแบบว่ามากกกกกกก แล้วก็รู้สึกสิ่งที่เจิ้นหวงคือผมเอง
เจิ้นไม่ชอบให้ผมคุยกับคนอื่นนานๆหรือสนใจใครมากกว่าเจิ้น ขนาดพูดเรื่องเรียนทำอาหารแล้วพูดถึงครูที่สอนเยอะไปหน่อยเจิ้นก็ไม่พอใจ
เพราะเจิ้นไม่มีเพื่อนคบแล้วหรือเปล่า? แบบว่าเหลือผมคนเดียวก็เลยกลัวผมไม่คบเจิ้นไปอีกคน แต่ผมไม่ได้จะเลิกคบเจิ้นสักหน่อยนี่
การจัดการกับความขี้หวงของเจิ้นนื่ทำผมทั้งเหนื่อยทั้งขำ เจิ้นยุบยิบไปหมดเลยอะไรก็ไม่รู้ เหมือนเด็กงอแงแต่เจิ้นไม่ใช่เด็ก เจิ้นงอแงแบบดื้อเงียบ
น่ารักจัง...
ถ้าเจิ้นมีลูกต้องดื้อแบบเจิ้นแน่เลย ว่าแต่...ถ้าเจิ้นแต่งงานกับผมแล้วเจิ้นจะมีลูกตอนไหนอ่ะ? คนทั่วไปแต่งงานแล้วก็ต้องมีลูก แต่ผมมีไม่ได้เจิ้นก็อดมีลูกสิ เพราะผมไปรังแกเจิ้น เจิ้นก็เลยอดมีลูกใช่ไหม?
มันเป็นความรู้สึกเสียดายปนๆดีใจแปลกๆ เสียดายที่จะอดเจอเจิ้นน้อยๆ แต่ก็ดีใจที่เจิ้นจะไม่ไปมีลูกกับคนอื่น ถ้าวันหนึ่งผมต้องเจอผู้หญิงอีกคนที่มามีลูกให้เจิ้น...
แค่คิดเจ้าหลุมดำจอมเขมือบก็เหมือนถูกปลุกให้ตื่น...
จริงๆผมอาจจะหวงเจิ้น มากกว่าที่เจิ้นหวงผมก็ได้
ก่อนสอบวิชาสุดท้ายเป็นช่วงที่หลักทรัพย์กับออมทรัพย์ต้องตรวจสุขภาพประจำปี สัตวแพทย์มาตรวจสุขภาพเจ้าสองตัวนี้ที่ช่อฟ้า มันอยู่ด้วยกันมาหลายปีไม่เห็นจะมีลูกสักที คุณหมอบอกว่าบางทีตัวผู้อยากจะมีแต่ตัวเมียดันไม่อยาก พอตัวเมียอยากตัวผู้ดันไม่อยากแล้ว
คุณหมอบอกว่าสุขภาพพวกมันแข็งแรงตามปกติ เจิ้นขมวดคิ้วมุ่นเพราะเจิ้นก็อยากให้มันมีลูกสักที นกตัวผู้ตัวเมียอยู่คู่กันก็ต้องมีลูกสิ หรือว่าที่เจิ้นอยากให้นกมีลูกเพราะตัวเองจะมีไม่ได้?
ผมเป็นคนทำลายโอกาสที่จะมีเจิ้นน้อยมาหรือเปล่า...
“คิวอยากมีลูกไหม?”
“หา? ไม่รู้ดิ ไม่เคยคิด”
“คิวว่าเจิ้นอยากมีลูกไหม?”
“แล้วจะไปรู้ได้ไง ก็อาจจะอยากก็ได้ มาสืบทอดกิจการ แต่ก็อาจจะไม่อยาก หรืออาจจะเฉยๆ เรื่องนี้ต้องถามเจ้าตัวมาถามเรา เราจะตอบแทนได้ไง”
ก็จริง...แต่ผมกลัวคำตอบนี่นา ถ้าถามแล้วกลายเป็นว่าเจิ้นอยากมีแต่มีไม่ได้เพราะโดนผมรังแก ผมก็คงรู้สึกผิดมาก แบบว่าทำลายโอกาสเจิ้นเลยอ่ะ ...ผมอยากให้เจิ้นไม่อยากมีลูกจัง
เพราะผมมีให้เจิ้นไม่ได้...หรือผมจะไปทำผู้หญิงท้องเหมือนพ่อดี?
แต่ผลลัพธ์ที่ได้มันก็แย่อ่ะ ดูจากของพ่อแล้วถ้าการมีลูกไม่เกิดจากพื้นฐานความรัก มันยุ่งยากมากเลย แล้วลูกของผมก็อาจจะนอยด์แบบผม อาจจะนอยด์กว่าด้วยเพราะผมคงเลี้ยงลูกไม่รอด นกก็เจิ้นเลี้ยง หมาก็ยกให้พ่อกับแม่เลี้ยง... เจิ้นต้องเลี้ยงลูกผมอีกคนแน่เลย หรือให้เจิ้นไปมีกับคนอื่น? แล้วผมช่วยเลี้ยง ผมก็จะอยู่ในสเตตัสแบบลุงหยาง แต่ลูกเจิ้นคงไม่เป็นลูกกระต่ายแบบผมแน่อ่ะ ต้องเป็น...ลูกปลาหมึก
คิก...
“เดี๋ยวก็ขำ เดี๋ยวก็ขมวดคิ้ว อ่านหนังสือจนเพี้ยนหรอจันทร์?”
ง่ะ...
ผมคิดว่าผมควรเจรจากับเจิ้นเรื่องลูกอย่าจริงจัง ถ้าเจิ้นอยากจะมีลูกผมจะได้หาทางรับผิดชอบในรูปแบบอื่นที่ไม่ใช่การแต่งงาน
การคุยครั้งนี้จริงจังมากผมเลยนัดคิวเจิ้นผ่านพี่เลขา พี่เขาก็งงๆว่าทำไมผมโทรมานัด ก็มันเรื่องจริงจังอ้ะ เจิ้นจะได้ไม่คิดว่าผมเล่นๆ ผมอยากรับผิดชอบเจิ้นจริงๆนี่ก็ต้องแสดงออกว่ามันไม่ใช่เรี่องเล็กๆนะ
พี่เลขาบอกว่าขอถามเจิ้นก่อนแล้วจะติดต่อกลับมา ผมได้คิวตอนวันศุกร์บ่ายสองที่ผมไม่มีเรียนตอนบ่าย เจิ้นแอบถามผมตอนกินข้าวด้วยว่ามีเรื่องอะไร ดูเจิ้นจะตื่นเต้นนิดๆ นิดมากๆ นิดจนเกือบดูไม่ออก
“เรื่องจริงจังต้องคุยเวลางานนะ”
“มูนนี่ของพี่มีเรื่องจริงจังกับเขาแล้วด้วย”
“เรื่องนี้ไม่มูนนี่เหอะ”
เจิ้นเห็นผมจริงจังก็เลยเลิกถาม พอวันศุกร์ตอนเช้าเจิ้นก็อารมณ์ดีแต่เช้าพอผมถามว่าอารมณ์ดีอะไร เขาก็บอกจะมีกระต่ายมาคุยธุระตอนบ่ายสอง เจิ้นเรียกผมตามลุงหยางไปอีกคน
หรือผมควรเรียกเจิ้นว่าปลาหมึกมั่ง? ใครๆก็ชอบบอกว่าเจิ้นเป็นมังกร บ้างก็เป็นสิงห์ เจิ้นไม่รับสักฉายาเพราะเขาบอกว่าเขาเป็นเจิ้น แค่เจิ้นก็พอ
“อื้อ จันทร์ก็มีนัดกับปลาหมึก”
ผมแกล้งดูท่าทีของเจิ้น คิ้วของเขาขมวดมุ่น...ง่ะ เจิ้นดูไม่อยากจะเป็นปลาหมึกเท่าไหร่
“ใครปลาหมึก?”
“แหะๆ...เจิ้นไง...ง่ะ ไม่ชอบปลาหมึกหรอ”
ผมโดนดึงรวบไปนั่งตัก เจิ้นหรี่ตามองผมทำให้ผมชักหวั่นใจ ก็เจิ้นเหมือนปลาหมึกนี่นา เจิ้นหัวปลาหมึก...มีผมยาวๆ เป็นหนวดย้วยไปย้วยมา
“ทำไมพี่เป็นปลาหมึก”
“เก๊าะ...มีผมยาวๆแบบว่าปลาหมึก”
“มันคาว พี่ไม่ชอบ”
“งั้นเป็นอะไรดีอ่ะ”
“เป็นคนรักของจันทร์ ดีไหม?”
“อ้าว เจิ้นไม่ได้เป็นของจันทร์อยู่แล้วหรอ? เราก็รักกันอยู่แล้วนี่”
“งั้น..ตกลงนะ?”
“ก็ตกลงสิ เฮ้อ บอกแล้วไงว่าจันทร์รักเจิ้นตั้งเยอะตั้งแยะ ก็รักกันอยู่แล้ว เจิ้นไม่มั่นใจว่าจันทร์รักเจิ้นหรอ เนี่ยยย รักมากกว่าพุงอ้วนๆของจันทร์อีก”
“พี่จิตใจอ่อนไหว”
“โอ๋...รักน้าปลาหมึกของจันทร์”
“ไม่เอาปลาหมึก”
เจิ้นบ่นเซ็งๆส่วนผมก็กอดคอเจิ้นหัวเราะอารมณ์ดี เจิ้นเหมือนปลาหมึกจะตาย เวลาโกรธถ้าทำปากจู่พ่นหมึกได้นะ คิกคิกคิก ปลาหมึกกก
“พี่เป็นกระต่ายกับจันทร์ไม่ได้หรอ? เจิ้น เดอะ แรบบิทไง”
“แต่กระต่ายต้องน่ารักแบบจันทร์ แบบพ่อ”
“พี่ก็น่ารัก...ไม่งั้นจันทร์จะรักพี่หรอ?”
คำถามของเจิ้นทำให้ผมเถียงไม่ได้ ก็จริงอ่ะ ถ้าไม่น่ารักจะรักได้ยังไง
“งั้น เป็น...พันธมิตรกระต่ายก็ได้อ้ะ”
เราขำกันไปตลอดทางไปมหาวิทยาลัย ผมก็งงทำไมผมกับเจิ้นต้องเถียงกันจริงจังด้วยแค่เรื่องไม่เป็นปลาหมึกจะเป็นกระต่าย แต่เพราะมันไร้สาระมั้ง...ก็เลยแฮปปี้จัง
ผมมาหาเจิ้นตามเวลานัด ตื่นเต้นหน่อยๆเพราะมันค่อนข้างจะจริงจังและสุ่มเสี่ยงถ้าเกิดความเข้าใจผิด ผมจะต้องอธิบายให้เจิ้นเข้าใจให้ได้ แล้วนอกจากเรื่องลูกผมต้องคุยเรื่องความรู้สึกของเราทั้งคู่ด้วย
“ว่าไง? มีเรื่องอะไรครับคุณมูนนี่”
“ฮื้อออ ตอนนี้ไม่มีคุณมูนนี่นะ ต้องเป็นคุณศศิมณฑลก่อน”
“อ้อ...ว่าไงครับคุณศศิมณฑล”
เจิ้นแอบยิ้มอ้ะ ผมเม้มปากแน่นจะไม่หลุดยิ้มตามไม่งั้นมันจะดูไม่โปรเฟชชั่นแนลแน่ๆ ผมจะต้องเคร่งขรึม! และพูดจาฉะฉาน
“เจิ้น...มีลูกกันไหม”
“หืม? จันทร์ชวนพี่วางแผนครอบครัว?”
“เอ้ย ไม่ใช่ คือว่า เจิ้นอยากมีลูกไหม เพราะจันทร์มีให้เจิ้นไม่ได้ ละ แล้วถ้าแต่งกับจันทร์จะอดมีนะ หรือเจิ้นจะแต่งกับจันทร์แล้วก็ไปให้คนอื่นท้องให้ แล้วเดี๋ยวจันทร์ช่วยเลี้ยง”
“จันทร์อยากให้พี่ไปไนท์แคร์กับคนอื่น?”
เจิ้นเลิกคิ้ว กำลังไม่พอใจแน่ๆอ่ะ
“ไม่ใช่แบบนั้น ก็คือถ้าเจิ้นอยากมีลูกแต่มีไม่ได้เพราะต้องอยู่กับจันทร์ จันทร์ก็จะไม่แฮปปี้เลยที่ไปทำลายโอกาสมีลูกของเจิ้น ถ้ามีเจิ้นเล็กๆสองสามคนก็....น่าจะดีใช่ไหม?”
“มีมูนนี่เล็กๆก็ดีเหมือนกัน”
“งั้นเจิ้นก็อยากให้จันทร์มีลูกหรอ? แบบเจิ้นก็มีของเจิ้น จันทร์ก็มีของจันทร์?”
“ทำไมไม่เป็น...ลูกของเรา?”
“โอ้ยยยจันทร์ท้องไม่ได้นี่ ถ้าท้องได้พุงกลมๆนี่คงมีลูกเจิ้นกับจันทร์แล้วอ้ะไม่ใช่บวมขนมแบบนี้!”
เจิ้นหัวเราะ แล้วก็ลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะมาจูงมือผมไปนั่งที่ชุดโซฟาด้วยกัน เจิ้นดึงผมนั่งตักแล้วกอดเอวไว้ คางเขาเกยลงบ่นไหล่ทำให้ลมหายใจอุ่นๆรดต้นคอผม
“พี่เฉยๆเรื่องมีลูก...แต่ถ้ามีกับจันทร์พี่ก็อยากมี ถ้ามีไม่ได้เราก็อยู่กันสองคน”
“แล้ว...ใครจะดูแลช่อฟ้าต่ออ่ะ”
“ขายทิ้ง”
“ไม่เสียดายหรอ”
“พี่ทำงานก็เพื่อเรา...พี่กับจันทร์ ถ้าวันหนึ่งเราไม่ต้องทำงานแล้วก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่”
เจิ้นสามารถทิ้งช่อฟ้าได้จริงๆหรอ...ถึงบ้านเราจะมีอาณาเขตแค่ชั้นห้าสิบเก้าแต่มันก็ต้องผ่านรั้วธนาคารทุกวัน ได้เดินเล่น ได้เจอพนักงาน เจิ้นจะไปจากช่อฟ้าจริงหรอ
“ไม่เสียดายหรอ”
“ชีวิตนี้พี่มีจันทร์คนเดียวที่เสียดาย ห้ามหายไปจากพี่เข้าใจไหม?”
“จันทร์อยากอยู่กับเจิ้นตลอดชีวิตเลย”
ผมยกแขนกอดคอเจิ้นแน่นเหมือนที่เขาโอบเอวผมแน่นขึ้น ถ้าเจิ้นไปจากช่อฟ้าจริงๆผมก็คงหิ้วกรงนกกอดสินเชื่อตามเจิ้นไปด้วย ไปไหนก็ได้
“ตกลงธุระคุณเรียบร้อยนะครับคุณศศิมณฑล?”
เจิ้นจุ้บปากผมเบาๆ เขาหัวเราะที่ผมย่นจมูกใส่
“งื้อออ เอ้ะ ยัง มีอีกเรื่องนะ”
“ธุระเยอะจริงตัวแค่นี้”
“ฮื้ออออ อย่าหอมแก้ม ธุระยังไม่จบนะ จริงจังก่อน”
เจิ้นยอมเลิกจุ้บผมแล้วเอาคางมาเกยไหล่เหมือนเดิม จริงๆเราควรคุยกันที่โต๊ะทำงานสิทำไมกลายเป็นผมมานั่งกอดเจิ้นบนโซฟาได้เนี่ย
“จันทร์...สงสัย...ว่าความรักของจันทร์กับเจิ้นมันเหมือนกันไหม จันทร์กลัวว่าถ้ามันไม่เหมือนกันแล้ววันหนึ่งเราจะต้องแยกกัน เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน”
“แล้วจันทร์รักพี่แบบไหน...”
“จันทร์ไม่แน่ใจ...ทำไมอยู่ๆความรักของเรามันถึงมีหลายรูปแบบอ่ะ จันทร์ก็แค่อยากรักเจิ้นแบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่มันเหมือนจะไม่ได้นะ เงื่อนไขของความรักมันเข้าใจยากจัง”
“พี่รักจันทร์...แบบที่อยากให้จันทร์อยู่กับพี่ตลอดไป จะรักแบบไหนก็ได้ รักเหมือนที่จันทร์รักสินเชื่อ รักขนม รักนมอุ่นๆ รักการ์ตูน...แบบไหนก็ได้ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน”
“งั้น...จันทร์ก้อปปี้คำตอบเจิ้นได้ไหมอ่ะ จันทร์ว่ามันน่าจะแบบนั้นแหละ แล้วมันมีชื่อเรียกไหม? รักแบบที่เรารักกัน แบบที่จะอยู่ด้วยกัน”
“คนรัก”
“เพราะเรารักกันใช่ไหม?”
“พี่รักจันทร์”
“จันทร์ก็รักเจิ้น...”
ผมนัดเจอลุงหยางอีกครั้งหลังจากสอบเสร็จ ลุงหยางมารับผมที่มหาวิทยาลัย ผมบอกเจิ้นว่าคิวจะไปส่ง แต่เปล่า...ผมไม่กล้าบอกเจิ้นอ่ะว่าจะมาขอเงินลุงหยางไปขอเจิ้นแต่งงาน เรามาคุยกันที่ร้านอาหารจีนในห้างชิดลม
“รักแบบคนรัก?”
“อื้อ จะไม่แยกกันด้วยถ้าแต่งแล้ว จะอยู่ด้วยกัน”
“หึ....แต่มันก็มีเงื่อนไขอื่นอีก”
“ยังมีอีกหรอ?”
ลุงหยางพยักหน้าแต่ก็ไม่ยอมบอกว่ามีเงื่อนไขอะไร ลุงหยางบอกให้กินข้าวก่อนค่อยคุย ร้านนี้ผมก็ชอบกิน กับข้าวเขาอร่อยมาก ยิ่งหอยเชลล์ผัดซอสนี่ของโปรดผมเลย
“กระต่ายอะไรกินหอย”
“พระอาทิตย์อะไรกินเป็ด”
ลุงหัวเราะในลำคอแบบว่าวายร้าย จริงๆพอดูๆแล้วลุงหยางนี่เหมาะจะเป็นมาเฟียมากกว่าเจิ้นอีก เจิ้นอาจจะนิ่งๆเงียบๆแต่ไม่ได้มีสายตาแบบ...แบบว่าต้องชนะตลอดเวลาแบบนี้
แถมลุงยังปากจัด... ค่อนแคะไปเรื่อยเปื่อย บังคับให้ผมกินผักที่ผมไม่ชอบด้วย ฮึ่ยย พ่ออยู่กับลุงได้ยังไงเนี่ย พ่อต้องโดนบังคับกินผักเหม็นๆแบบผมแน่เลย สงสารพ่อจัง
กินจนเสร็จจนครบลุงหยางถึงยอมคุยกับผมเรื่องเจิ้นต่อ ลุงถามว่าผมรู้ได้ยังไงว่ารักเจิ้นแบบคนรัก ผมก็อธิบายแบบที่เจิ้นอธิบายนั่นแหละเพราะมันเหมือนของผมสุดๆ...รักที่อยากจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ว่าจะในรูปแบบไหนก็ตาม
“งั้นต่อไปก็ไปบอกพ่อเธอซะ”
“อันนี้ยากอ่ะ...พ่อน่ากลัวกว่าเจิ้นอีก ลุงมีวิธีช่วยผมไหม?”
“มี...ก็ให้เจิ้นไปบอกพ่อเธอไง แล้วตกลงกันได้ก็ค่อยไปบอกพ่อแม่เจิ้น”
เออเนอะ ถ้าเจิ้นไปช่วยพูดมันก็อาจจะง่ายกว่าผมไปพูดเอง
“แล้วเรื่องเงินที่จะให้ยืม”
“ให้พ่อเธออนุญาตค่อยมาเอาเงิน”
ข้อตกลงเราก็จบลงแบบนั้น ลุงหยางหัวเราะอารมณ์ดีแบบชวนผมระแวงยังไงก็ไม่รู้ หรือลุงหยางจะแกล้ง? ก็ถ้าแกล้งก็คงไม่ช่วยคิด เอาเหอะ...
แผนการขั้นแรกผมสำเร็จไปได้ด้วยดี แผนที่สองก็คือต้องพาเจิ้นไปหาพ่อให้เขาคุยกันว่าผมกับเจิ้นจะแต่งงาน ผมต้องเตรียมคำอธิบายให้พ่อเข้าใจด้วยว่าผมเผลอไปรังแกเจิ้นเลยต้องรับผิดชอบ
ผมจะอายุยี่สิบแล้วในอีกไม่กี่วันข้างหน้า...ผมคิดว่าอาจจะรอตัวเองอายุยี่สิบก่อนแล้วค่อยให้เจิ้นไปคุยกับพ่อ แล้วก็ไปคุยกับพ่อแม่เจิ้น การบรรลุนิติภาวะจะทำให้ผู้ใหญ่มองว่าผมโตขึ้นนิดหน่อย ดีกว่าตอนนี้อ่ะ
เจิ้นบอกว่างานวันเกิดปีนี้ของผมจะจัดใหญ่หน่อยเพราะฉลองบรรลุนิติภาวะก้าวสู่ความเป็นผู้ใหญ่ เราจะจัดงานกันที่ช่อฟ้า ชวนทั้งเพื่อนเจิ้นเพื่อนผมและพ่อๆแม่ๆ
แต่มันจะใหญ่ไปไหมอ่ะถึงขนาดต้องให้ห้องเสื้อมาตัดชุดใหม่ให้ ชุดในงานวันเกิดผมจะเป็นชุดสีจีนสีขาว แบบแขนกว้างผูกเอวเหมือนในหนังจีนเลยมีลวดลายสีทองเข้ม
ส่วนเจิ้นก็ใส่ชุดจีนสีดำสนิทปักลายสีทองเข้มคู่กัน ตอนแรกจะมีมงกุฎแบบฮ่องเต้จีนด้วยแต่เจิ้นบอกเวอร์เกินไปเลยแค่รวบผมธรรมดา ทำไมตอนวันตรุษจีนพอผมบอกรำคาญบ้างทุกคนไม่เห็นเอาหมวกออกให้แบบเจิ้นเลย
ที่เราต้องใส่เวอร์วังอลังการแบบนี้ก็เพราะจะทำพิธีอะไรไม่รู้แบบจีนด้วยในตอนเช้า คุณปู่บอกว่าทำบุญเปลี่ยนดวงชะตา ยกน้ำชากราบไหว้ฟ้าดิน ชุดผมกับเจิ้นนี่โคตรยุ่งยากพอกัน ประมาณว่าใส่เองกันไม่ได้ทั้งคู่
ปาร์ตี้ตอนเย็นน่ะอีกเรื่องแต่กราบไหว้ตอนเช้าน่ะปู่จัดเต็ม เจิ้นก็เกิดวันเดียวกับผมยิ่งซินแสบอกปีนี้วันเกิดของผม ผมต้องรับพลังงานแสงอาทิตย์เสริมดวงชะตามหาโชคดี ที่ผมก็คิดว่ามันคือการเอาหัวเหม่งผมไปรับแดดให้หน้ามืดเล่นนั่นแหละ
บางทีบ้านเราก็เชื่อดวงชะตามากเกินไป ผมกับเจิ้นมองกันขำๆเหมือนเราจะไปแสดงงิ้วยังไงก็ไม่รู้ แต่เจิ้นใส่ชุดสีดำดำเลียนแบบจักรพรรดิจีนแบบนี้มันเท่มาก เวลาเจิ้นสะบัดแขนเสื้อกว้างๆนั่นก็ดูเท่ เจิ้นอาจจะเหมาะกับบทฮ่องเต้ในหนังจีน แต่คงเป็นพระเอกไม่ได้เพราะเจิ้นดูเหมือนตัวร้ายมากกว่า เอาแบบบทที่ต้องฆ่าพ่อแย่งบัลลังก์มังกรทองน่าจะไหว
“เหมือนองค์ชายน้อยๆเลยค่ะคุณจันทร์”
“จันทร์หล่อไหม”
ผมหมุนตัวให้คุณป้าแม่บ้านดูแต่เสียงดุๆก็ดังขึ้นก่อน
“อย่าขยับเยอะเดี๋ยวเข็มทิ่ม”
ชุดเรายังไม่ใช่ไซส์พอดี ช่างเลยเอาเข็มหมุดปักไว้ตามขนาดตัว แต่ผมว่าชุดเจิ้นมันเหมือนเกิดมาเพื่อเจิ้นอ่ะ อลังการตระการตามาก เสียดายที่เป็นแค่พิธีในบ้านเรา ถ้าจัดแบบวันตรุษจีนนะ ไม่มองว่าเท่ก็มองว่าบ้า อยู่ๆมาแต่งตัวอะไรก็ไม่รู้
ผมรู้สึกตัวเองชักติดนิสัยแดกดันมาจากลุงหยาง...ต้องพยายามปรับเปลี่ยนแล้วอ่ะ ไม่งั้นผมต้องกลายเป็นคนปากร้ายแน่ๆ เอ๊ะ หรือเป็นไปแล้วเพราะผมก็เอามาเรียกเจิ้นว่า...ปลาหมึก
...เจิ้นหัวปลาหมึกใส่ชุดจีน...ฮ่องเต้ปลาหมึก
มีลูกน้องเป็นปลาหมึกตัวเล็กๆแบบพี่เลขา ปากจู๋พ่นหมึกไปๆมา แล้วพนักงานช่อฟ้าก็เป็นปลาหมึก เป็นธนาคารปลาหมึก โง้ยน่ารักจัง คิก... ธนาคารปลาหมึกแห่งประเทศไทย Siam Octopus Bank…
“โอ้ย”
“จันทร์!”
เจิ้นขมวดคิ้วใส่ผมเพราะผมขำจนเข็มมันเลื่อนมาทิ่ม มันไม่เจ็บแต่แบบสะดุ้งๆอ่ะ ช่างก็เตือนแล้วว่าผ้ามันหนาเข็มอาจจะเลื่อน พอลองชุดเสร็จเจิ้นเลยรีบดึงเสื้อขึ้นดูหลังผม มันแค่เป็นรอยเข็มนิดหน่อยไม่ถึงกับเลือดออก
“ถ้าเลือดออกพี่จะพาไปฉีดยากันบาดทะยัก”
“งื้อออ จันทร์คิดอะไรเพลินๆนิดหน่อยเอง”
“คิดอะไร? ปลาหมึก?”
“ง่ะ รู้ด้วยหรอ”
“คิดอะไรนักหนาหืมมูนนี่?”
ผมรีบสอดแขนเข้าไปกอดเอวเจิ้น
“จันทร์ไม่ให้เจิ้นเป็นปลาหมึกแล้วก็ได้ แต่มันก็แค่ๆแวบๆเข้ามาในหัวนิดหน่อยเองอ่ะ ต่อไปเป็นเจิ้น เดอะ แรบบิทแหละเนอะ เป็นแฟมิลี่กระต่าย”
“ต่อให้พี่เป็นปลาหมึก กระต่ายกับปลาหมึกก็เป็นแฟมิลี่กันได้”
“แล้วลูกออกมาเป็นไงอ่ะ เง้อออ หน้ากระต่ายแต่มีแปดขาหรอ ไม่เอาอ่ะเจิ้นน่ากลัวมากเลยนะ เจิ้นไม่ต้องเป็นปลาหมึกแล้วอ่ะ เป็นเจิ้น เดอะ แรบบิทดีแล้ว ไม่เอาธนาคารปลาหมึกด้วย”
“ธนาคารปลาหมึก? เฮ้อ...พี่จะทำยังไงกับจันทร์ดี”
“ไม่ต้องทำไง รักจันทร์เยอะๆก็พอ จันทร์เติบโตด้วยความรักกกกกกกก”
เจิ้นหลุดขำคนเติบโตด้วยความรัก ยิ่งท่าลูบพุงป่องๆยิ่งชวนขำ มุกเสี่ยวอะไรของศศิมณฑลมันก็ดูน่ารักไปหมด แล้วความคิดเรื่องปลาหมึกอะไรนี่ก็ไม่รู้ได้ไอเดียมาจากไหน หัวสมองน้อยๆช่างจินตนาการเหลือเกิน แล้วพอปล่อยให้พูดก็มีแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้ บางทีก็ขำ...ไม่ได้ขำเพราะเรื่องที่พูดแต่ขำที่คนช่างเล่าช่างจินตนาการว่าจะอินอะไรขนาดนั้น
ทำตาโตบ้าง ขมวดคิ้วบ้าง...เจ้าจันทร์คงโตมาด้วยความรักจริงๆ เป็นก้อนความสุขอะไรสักอย่างที่ทำให้สบายใจตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน
ไม่รู้ซึมซับเอาความสุขมากมายมหาศาลแบบนี้มาจากที่ไหน...ชีวิตที่เคร่งเครียดถึงได้ผ่อนคลายลงทุกทีที่อยู่ด้วยกัน...เขาเสพติดพระจันทร์รสนมจนถอนตัวไม่ขึ้น พระจันทร์ที่ทำให้โลกอันเงียบงันมีเฉดสีที่แตกต่างออกไป
“แบ่งความสุขให้พี่ด้วยนะมูนนี่”
“จันทร์ให้เจิ้นหมดอยู่แล้วต่างหาก”
เจิ้นก้มมองก้อนความสุขที่กอดตัวเองแน่น เสียงหัวเราะเล็กๆดังอยู่ข้างกายพูดนั่นพูดนี่ไปเรื่อย ก่อนจะเริ่มยู่ปากเพราะหิวข้าว พอพาไปกินข้าวก็กลับมาอารมณ์ดี กินอิ่ม นอนหลับ
พระจันทร์ของเขา...คงจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก
“เอ้อ เจิ้น จันทร์ลืมบอก”
“หืม?”
“เจิ้นไปบอกพ่อให้หน่อยสิว่าจันทร์จะไปขอเจิ้นอ่ะ...จันทร์ไม่กล้าบอกเอง แหะๆ”
มือที่กำลังลูบเอวบางใต้ผ้าห่มชะงัก ลอบยิ้มกับสีหน้ากังวลของคนในอ้อมแขน บ่นงุ้งงิ้งกับกระต่ายเพื่อนซี้ไปเรื่อยเปื่อย
“งั้นถ้าพี่ไปบอกพ่อจันทร์แล้วพ่อจันทร์ไม่ให้แต่งล่ะ?”
“อ่าว พ่อไม่อยากให้เราอยู่ด้วยกันหรอ”
“พ่ออาจจะหวงจันทร์”
“งั้นจันทร์ก็จะบอกพ่อว่าจันทร์ก็หวงพ่อห้ามอยู่กับลุงหยางเหมือนกัน พ่อต้องยอมสิ จันทร์ต้องเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นนะ เจิ้นไม่ต้องคิดมากนะ เราต้องได้แต่งงานกันแน่ๆ จันทร์จะปกป้องเจิ้นเอง พ่อไม่แกล้งเจิ้นหรอก”
เจิ้นเกือบหลุดขำคนทำท่าจริงจัง จะปกป้องทั้งๆที่แววตายังวูบไหวกลัวพ่อไม่ให้แต่งงาน...มูนนี่รสนมของเขาเข้มแข็งจริงๆ มีการเอามิสเตอร์หยางไปต่อรองกับพ่อด้วย
งานนี้อาตองคงต้องยอม...ตกม้าตายเองนะอาตอง ไม่ใช่แผนการของเขาด้วย...ลูกอาตองนั่นล่ะคิดเอง
“พี่ควรเอาของอะไรถือไปด้วยไหม? เผื่อพ่อจันทร์จะใจอ่อนง่ายๆ”
“ถือโฉนดช่อฟ้าไปเลย บอกว่าจะให้จันทร์พ่อต้องยอมแน่ๆอ่ะเพราะจันทร์จะดูรวยทันทีแล้วจันทร์ก็จะเอาช่อฟ้าที่เป็นของจันทร์แล้วไปขอเจิ้นต่อ ฉลาดใช่ม๊า ไม่เสียเงินซักบาทมีช่อฟ้าไปขอเจิ้นด้วย คิก..”
เหมือนมีเส้นความอดทนขาดอยู่ในหัว ต้องโน้มตัวไปจูบปากเล็กช่างเจรจา...แผนการแต่ละอย่างที่เจ้าตัวคิดมันชวนอมยิ้มทุกที...เจ้าก้อนความสุข...พระจันทร์รสนม
ร้ายกาจจริงๆ... บางทีคนที่ร้ายที่สุดคงจะเป็นมูนนี่ขี้มโนนี่ล่ะ
============================
-
:katai3: เก่งมากมูนี่
-
:hao7: มูนนี่น่ารักกกก :ling1:
-
หลงรักจันทร์อย่างถอนตัวไม่ขึ้นความบริสุทธิ์ที่ดูไม่มีพิษภัยจะเป็นปราการป้องกันจันทร์
-
แงงงง มูนนี้น่ารักอะ
อยากจับเคี้ยวๆ แล้วก็กินเลย
-
ชอบคำว่า ก้อนความสุขจัง ฮือ
-
จริง
-
ลุงหยางนี่วางแผนเล่นอะไรอีกค่ะ แต่ถึงจะร้ายกน่อยๆแต่เท่ค่ะ ปาใจๆๆๆ ส่วนมูนนี่ลูกน่าเอ็นดูจริง ถึงจะขี้มโน แต่ก็ยิ้มตามทุกที ทำไมน่ารักงี้ รู้แล้วทำไมเจิ้นถึงอยากพรากผู้เยาว์ ร่วมขบวนการพรากผู้เยาว์เถอะ ไม่ไหวแล้ว หยั่กบีบบบ
-
สุดยอดดดดด จันทร์มโนเรื่องปลาหมึก ธนาคารปลาหมึก :ling1: :ling1: :ling1:
จันทร์ น่ารักจริงๆ
เรื่องขู่พ่ออีก ถ้าพ่อไม่ยอมให้จันทร์แต่งกับเจิ้น
จันทร์ก็ไม่ให้พ่ออยู่กับลุงหยาง เก่งมากกกกก จันทร์
มี ออกอุบายให้เจิ้นกำโฉนดช่อฟ้าไปขอจันทร์กับพ่อ
แล้วจันทร์เอาโฉนดไปขอเจิ้นต่ออีกที :laugh: :laugh: :laugh:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักกกกกก ไม่รู้จะพูดคำไหนเลยนอกจากน่ารัก ยิ้มในความเป็นเจ้าจันทร์เหมือนที่เจิ้นยิ้มอะ
-
มูนนี่... ขี้ีมโน
-
ดีมากมูนนี่ให้เจิ้นเอาช่อฟ้าไปแลกกัน 555
-
ชอบข้อต่อรองกับพ่อตอง 555
-
อยากขย่ำขยี้ ย่ำหยีพระจันทร์ อะไรจะน่ารักได้ขนาดนี้
-
มูนนี่คิดได้ไง ประหยัดค่าสินสอดสุดๆ :m20:
-
มูนนี่ น่าร๊ากกกกก
-
:hao7: :hao7: :hao7: มูนนี่ขี้มโน............
-
:m20: มูนนี่....ยังงี้เค้าเรียกว่า"อัฐยายซื้อขนมยาย" รึเปล่าลูกกกก
-
จันทร์เอ๋ย อัฐยายซื้อขนมยายแท้ๆ
จะขอหนุ่มยังไม่ยอมลงทุนซักกะบาท :hao7:
-
จะน่ารักไปถึงใหนมูนนี่น้อย
-
งื้ออออออออออ น่ารักกกกก อยากอ่านต่อไม่อยากให้จบเลย
-
มูนนี่ นี่ตกลงเป็นแผนของหนู หรือเข้าแผนลุงหยางอ่ะลูก
-
มูนนี่ไม่ได้ขี้มโนนะ...แค่มีจินตนาการกว้างงงงงงงงงไกล! 5555
-
เป็นตัวละครที่น่ารัก ๆ ตัวหนึ่งเลยจันทร์เนี่ย
คืออ่านแล้วเชื่อว่า จันทร์ใสจริง ๆ
ทั้งที่ปกติเราเป็นคนที่จะรำคาญนิสัยนายเอกแบบนี้เป็นที่สุด
แต่กับสำนวนนี้ .. ทำให้เราเชื่อเลยว่า จันทร์น่ารักที่สุดได้จริง ๆ
ขอบคุณนะคะ
-
ความร้ายกาจเล็ก ๆ ของมูนนี่ทำเอาพี่ปวดหัวไปเลย :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
มูนนี่ยิ่งอ่านคือยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อยๆอ่ะลูก
อยากมีมูนนี่เป็นของตัวเอง แต่เกรงว่าป้าคงจะตายเสียก่อน :laugh:
-
อ๊ากกกกกก มูนนี่น่ารักเกิยไปแล้ว
หลงรักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้วเนี่ยยยย อยากได้ๆ
-
ให้เจิ้นเอาช่อฟ้าไปเจรจาให้พ่ออนุญาตให้แต่งงาน แล้วตัวเองก็จะเอาช่อฟ้ามาขอเจิ้นแต่งงานอีกที่ อัฐยายซื้อขนมยายมากลูก เอ็นดู
-
:hao7: อยากบีบเจ้ามูนนี่ขี้มโน
บีบๆๆๆๆบู้บี้ๆ
-
เหมือนน้องจะยังงงๆอยู่นะ แต่เรื่องความรู้สึกอ่ะคงมากขึ้นเรื่อยๆนั่นแหละ
-
อ่อยยยย คือ น่ารักมากๆเลย อ่านแล้วฟิน อยากอ้อนสามีบ้างงงงง
-
เอาธนาคารของเจิ้น ไปขอเจิ้น มูนนี่ฉลาดที่สุดเลย o13 o13
-
มูนนี่เจ้าก้อนความสุข อ่านแล้วอมยิ้มตลอดเลยยยย รักกกกก :กอด1:
-
ธนาคารปลาหมึก :m20: :m20: จันทร์ช่างจินฯ
-
:pig4:
-
มูนนี่ขี้มโน555555 :katai2-1:
-
น้องมูนนี่น่ารักเกินไปแล้วววหนูลูกกกกกก
-
:mew4:ขำสุดๆกับการช่างมโนของมูนนี่
-
เป็นเจิ้นนี่มันฟินจริงๆ
-
แผนโฉนดช่อฟ้านี่เวิร์กสุด
ไม่ต้องยืมเงินลุง ได้เจิ้นแล้วยังได้เป็นเจ้าของช่อฟ้าอย่างใจอยากอีก
เริ่มเห็นด้วยกับเจิ้นที่ว่ามูนนี่ร้ายกาจ
-
+1 ค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งสนุกอ่ะ อมยิ้มตลอด o13
-
ลุงหยางช่วงนี้ทำตัวเป็นลาสบอสมากเลยนะ บงการอยู่เบื้องหลังอะ 55555
น้องจันทร์นี่นับวันยิ่งน่ารัก อ่านแรกๆโคตรขัดใจไม่ชอบนายเอกนุ่มนิ่ม แต่เหมือนมันจะมีอะไรๆเลยอ่านต่อ ละก็ไม่ผิดหวัง จันทร์ไม่ได้แอ๊บนะ เกิดมาเป็นงี้จริงๆ และถึงจะเรียนไม่เก่ง แต่จันทร์ไม่โง่นะ ฉลาดด้วย ไม่แปลกใจทำไมเจิ้นหลงนัก
-
Siam Octopus Bank โอ๊ยยยยยย นี่ก็สงสารคุณลูกค้าของธนาคารนี้จริงๆ โลโก้ธนาคารบนหน้า bookbank กับหน้าบัตร ATM นี่มันจะเป็นแบบไหนนะ? ชุดฟอร์มพนักงานอีก กร๊ากกกกกก :laugh: #ติดเชื้อมโนจากมูนนี่ #มูนนี่สายฮา
-
ความมโนของมูนนี่ชวนยิ้มไม่หยุดเลย :laugh:
-
ฮื้ออออออ นี่คือนิยายแห่งความสุข บ้าไปแล้ววจันทร์เติบโตด้วยความรัก ชอบบ ความวุขมันล้นทะลักออกมาเลยอะ น้องค่อยๆคิด ทุกอย่างที่คิดเป็นอะไรที่เรียบง่าย ทุกเงื่อนไขตั้งอยู่บนความสุข มีความสุขมากเลยกับตอนนี้ ขอบคุณมากเลยค่ะ น้องจันทร์เป็นคนที่เราอยากขอบคุณมากที่สร้างความน่ารักและความสุขให้ได้มากขนาดนี้
-
ทำไมต้องมาขำเรื่องเจิ้นปลาหมึกของฉันด้วยอะ555555
น่ารักมากลูกมูนนี่ :laugh:
-
มูนนี่ร้ายกาจ
-
ราคาเกินประเมินจิมๆ ไบรด์ไพรซ์ของมูนนี่เนี่ย
มีการวนโฉนดช่อฟ้าซะด้วย ถ้าเจิ้นถือไปจริงพ่อตองนี่คงอึ้งกิมกี่น่าดู
ส่วนคนโดนหางเลขแถมถูกเอาคืนกลายๆ น่าจะลุงหยาง
เจอมูนนี่ยื่นคำขาด ไม่ให้แต่งก็จะไม่ยอมให้ให้พ่ออยู่กับลุงด้วยเหมือนกัน
ข้อนี้ลุงคงตาค้างงงงงงง ลูกกระต่ายน้อยทำพิษ
บวกและเป็ดขอบคุณ หลงพระจันทร์รสนม
:mew1:
-
จันทร์นี่มันน่ารักน่าหยิกจริงๆเลยลูก :mew1:
-
เจ้าจันทร์น่ารัก ยิ้มให้ความเจ้าจันทร์ :hao7:
-
มูนนี่ขี้มโน น้องวางแผนได้แนบเนียนจริงๆ สินสอดไม่มีการขาดทุน
-
เจิ้นโชคดีจังเลยที่มีจันทร์
-
ธนาคารปลาหมึก :laugh:
รอจันทร์อายุครบ 20 อย่างจดจ่อ :z1:
-
จุดหมายสูงสุดของจันทร์คือการครอบครองโฉนดช่อฟ้าสินะ 555
-
โอ๊ยย
คุณเจิ้น
เอาน้องจันทร์มาแบ่งบ้าง
อยากมีก้อนความสุขน่ารักๆ แฮปปี้ๆๆ
มาเป็นของตัวเอง
-
มูนนี่น่ารักตลอด
-
มูนนี่ขี้มโน :jul3: :jul3: :jul3:
-
มูนนี่ขี้มโน555
-
นี่มันอัฐยายซื้อขนมยายแล้วมูนนี่ 555 ไม่ลงทุนแต่จะไปขอเจิ้นเนี่ยนะ 555
งานนี้ไม่รู้ใครจะลน ลุงหยาง พ่อตอง เจิ้น? 555
-
งานนี้ไม่รู้ใครได้แต้มกันเลยนะ
แต่เหมือนลุงหยางจะมีชัยชนะยังไงไม่รู้
เจ้าจันทร์คนซื่อเอ้ยยย พี่ก็พาหลงทางไปคนนึงละ
มาเจอลุงหยางพาเปิดตัวไปอีก
ไม่รู้ตองต้องเจออะไรบ้าง 5555
เจ้าจันทร์น่ารักมาก เหมือนเจิ้นบอก
ในหัวน้อยๆ นั้น คิดอะไรแบบมีความสุข
คิดแบบเด็กน้อย ทำโลกเจิ้นสดใสไปอีก
เจิ้นก็เนียน ก็ชักนำมาก
ไหนๆ ก็ไหนๆ ละ ไปโอนช่อฟ้าให้เจ้าจันทร์ก่อนปะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มูนนี่ขี้มโน แล้วเจิ้นต้องเตรียมตัวเข้าครอสเจ้าสาวไหมเนี้ย 555
-
เอาไป 10 10 10 เลยจ้าาา
-
เจ้าก้อนความสุขน่ารักมาก
เจ้าเด็กช่างคิด
ไม่ใช่แค่เจิ้นที่อยู่กับน้องแล้วรู้สึกดี
คนอ่านก็ดีใจที่ได้อ่านนะ
ถึงแม้เจิ้นจะเลี้ยงน้องมาแบบใส่บับเบิ้ลกันกระแทก
แต่น้องค่อยๆเติบโตด้วยความรักนะ5555
คุณศศิมณฑลผู้เป็นงานเป็นการก็ได้ด้วย
ขำอะ มีนัดเจิ้นผ่านเลขาเป็นเรื่องเป็นราว
ก็คงจะเหนื่อยหน่อยกว่าลงเอยกันแบบพ่อตองไม่ห่วง
น้องรู้ด้วยว่าตัวเองกับพ่อน่ารัก เป็นกองทัพกระต่ายจอมซน
ชอบเวลาน้องคุยกับลุงหยาง
มีความเอาแต่ใจ ซนมากๆ
ลุงหยางก็เหมาะกับบทมาเฟียอย่างที่น้องว่าจริงๆ
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนคุณแบมได้ปล่อยจินตนาการไปกับน้องด้วย
ไม่รู้ว่าตอนเขียนคุณแบมเครียดมั้ย
แต่มุกที่น้องปล่อยออกมามันดูน่ารัก ไม่ฝืด ไม่ฝืน
เราชอบทุกพารากราฟเลย เลือกประเด็นมาชมมาหวีดไม่ค่อยไม่ถูก
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:กอด1:
-
น่ารักอะเจ้าจันทร์
-
โอ้ยยยย นุ้งลูกกกกก :-[
-
เอ็นดูแผนมูนนี่แต่ละอย่างอะ อยากจับมาหอมหัว
-
Chapter 36 Deal
ก่อนงานวันเกิดเจิ้นพาผมไปเดินเล่นที่ชิดลม จริงๆคือบ้านเรากำลังมีออแกไนซ์เข้ามาจัดงานให้อยู่ก็เลยขี้เกียจฟังเสียงดัง ผมก็งงว่าทำไมงานเรามันใหญ่อลังการขนาดนั้นเลยหรอ แต่ดูจากชุดแล้วก็คงจะอย่างนั้นแหละ เจิ้นก็ขี้เกียจจะอยู่ฟังซินแสพูดนั่นพูดนี่ก็เลยพาผมหนีมาเดินเล่น
เจิ้นคงเตรียมตัวหนีเลยรีบปลุกผมตั้งแต่เก้าโมงทั้งๆที่เป็นวันหยุด ข้าวเช้ายังมากินที่สตาร์บัค เจิ้นสั่งกาแฟส่วนผมเป็นชาเขียวปั่นกับนมร้อนแก้วเล็ก แล้วก็พวกเซ็ตอาหารเช้า
การมาห้างแต่เช้าก็ให้บรรยากาศคนละแบบ คนโล่งมากเลยแม้จะเป็นวันหยุด เจิ้นกับผมไม่มีแพลนทำอะไรเป็นพิเศษเลยคิดว่าจะดูหนังกันแล้วพอหนังจบค่อยไปซูเปอร์เพราะผมอยากได้ของไปทำขนม
เจิ้นเลือกหนังแนวคอมเมดี้ที่ไม่ได้เป็นกระแสเพราะตอนนี้เรื่องที่ดังๆก็จะเป็นพวกหนังแอคชั่นกับหนังผี ผมไม่ค่อยชอบดูเท่าไหร่ เจิ้นก็ไม่ได้ชอบดูหนัง...ถ้าอยากชวนเจิ้นไปทำอะไรที่เจิ้นจะพอใจควรจะพาไปเดินพวกร้านของเก่าแนวจีนๆ ดนตรีเก่าๆ เจิ้นจะชอบ
ที่นั่งของเราเป็นแบบโซฟาเดี่ยวมีโต๊ะเหมือนที่วางของตรงกลาง มีผ้าห่มและหมอนใบเล็ก จริงๆเจิ้นอยากได้แบบฮันนีมูนซีทที่ได้นั่งด้วยกัน แต่ไม่มีรอบก็เลยจ่ายแพงแต่ต้องนั่งคนละเบาะ ผมหน้ามุ่ยตั้งแต่เริ่มเรื่องเพราะมันพิงเจิ้นไม่ได้อ่ะ มันสบายก็จริงแต่แบบว่ามันต้องนั่งแยกกัน ถึงเราจะจับมือกันได้ก็ไม่เหมือนนั่งพิงกันอ่ะ
“มานั่งนี่มา”
เจิ้นดึงผมให้ลุกไปนั่งตัก เบาะเดี่ยวมันก็ค่อนข้างกว้างแต่พอนั่งด้วยกันมันก็แคบแต่ผมก็ชอบที่จะนั่งพิงเจิ้นมากกว่า สองแขนเจิ้นโอบเอวผมไว้ แล้วผมก็เริ่มง่วงเพราะหนังไม่ได้สนุกเท่าไหร่
“จันทร์ง่วง”
“เดี๋ยวพี่ปลุก...”
ผมซุกกับซอกคอเจิ้น มือเจิ้นลูบหลังผมช้าๆ...สบายจัง
เราไปกินอาหารญี่ปุ่นกันหลังจากหนังจบ เสียดายตังค์มากเลยดูได้ไม่ถึงครึ่งเรื่องแถมยังเสียค่าบัตรฟรีไปหนึ่งใบเพราะผมมานั่งกับเจิ้น เจิ้นบ่นว่าคราวหลังถ้าไม่ได้ที่นั่งแบบโซฟาคู่ฮันนีมูนซีทก็จะไม่ดูละ บ่นไปเรื่อยเปื่อยอ่ะเจิ้น คงหงุดหงิดที่ขาชา ผมก็เถียงไรไม่ได้เพราะเป็นคนผิดเต็มๆ แหะๆ
ตอนกินข้าวก็พยาย๊ามพยายามป้อนเจิ้น ตักนั่นตักนี่ให้เจ้าตัวจะได้หายหงุดหงิด เจิ้นก็ดูอารมณ์ดีขึ้นนิดหน่อย เจิ้นอ่ะชอบให้คนเอาใจ บางทีกับพี่ๆเลขาน่ะทำเป็นเรื่องมากก็เพราะอยากให้เอาใจ
ไม่รู้ทำไมนับวันผมยิ่งรู้สึกว่าเจิ้นเป็นคนเจ้าอารมณ์ แต่ไม่ได้แสดงออกตรงๆหรอก มันออกมาในรูปแบบความเกรี้ยวกราดผ่านการกระทำ ยิ่งตอนไนท์แคร์ผิดเวล่ำเวลานะใช่เลย ไม่หงุดหงิดผมเรื่องอะไรสักอย่างก็ต้องหมั่นไส้หรือมีความสุขเกินเกณฑ์ปกติ แล้วผมก็เหนื่อย...
จริงๆหรือว่าการไนท์แคร์มันจะไม่ใช่ผมรังแกเจิ้น...แต่เป็นเจิ้นรังแกผม?
“แล้วจันทร์รู้สึกว่าตัวเองโดนรังแกหรือเปล่า?”
“ก็...ไม่อ่ะ”
“งั้นแสดงว่าพี่ไม่ได้รังแกจันทร์”
ไม่มีอะไรจะเถียงเลย...ที่ผมกังวลไปเองว่าผมอาจจะเข้าใจผิดเป็นอันตกไป ก็ผมไม่ได้รู้สึกว่าเจิ้นรังแกจริงๆนี่แต่ผมคิดว่าตัวเองรังแกเจิ้นอ่ะ
ทำไมผมถึงเป็นคนชอบทำอะไรรุนแรงแบบนี้นะ...
“เลิกคิดอะไรได้แล้ว มากินปลา”
เจิ้นดึงความสนใจผมกลับไปที่อาหาร แต่ผมก็ยังคาใจอ่ะว่าทำไมผมถึงลงไม้ลงมือกับเจิ้นหนักจังเวลาเราไนท์แคร์กัน หรือจะเป็นกรรมพันธุ์? แบบที่ผมชอบถูกกัดเพราะพ่อก็ชอบ...ไว้ต้องลองถามพ่อดีกว่า หรือไปถามตอนเจิ้นจะเข้าไปคุยเลยจะได้ทีเดียว
พฤติกรรมรุนแรงมันไม่ดีใช่ไหมอ่ะ? แต่ทำไมตอนโดนกัดมันรู้สึกดีมากเลย...
“เหม่ออีกแล้ว คิดอะไร?”
“คิดว่าทำไมเวลาเจิ้นกัดแล้วจันทร์รู้สึกดีจัง”
อ้ะ...เง้ออออออออ ผมพยายามแก้ตัวกับความคิดที่กระเด็นออกมา แต่คำพูดมันก็ตะกุกตะกักเสียงสั่น ผมโกหกเจิ้นไม่ได้อ่ะ จะแก้ตัวก็ไม่ถนัด มันเลยเหมือนแบบ โง้ยยยย ละจะยิ้มแซวทำไม
“พี่ก็ชอบกัดจันทร์”
เจิ้นดึงมือข้างที่ถือตะเกียบของผมไปกัดเบาๆที่นิ้วก้อย...มันรู้สึกดีมากเลย มากจนผมเกือบหมดแรง ทำไมแค่กัดเบาๆเองอ่ะ ฟันของเจิ้นมีมนต์วิเศษใช่ไหม
“มูนนี่เด็กดี”
ผมทิ้งตัวลงไปซุกกับไหล่เจิ้น เสียงหัวเราะทุ่มๆทำให้ผมยิ่งอาย
“งื้อออ ห้ามจับหูจันทร์นะ ไม่มีอะไรให้หึงสักหน่อย มีแต่ปลา”
ผมเงยหน้าไปตะแง้วกับเจิ้นที่มายุบยับกับหูผม หูนี่ยิ่งกว่านิ้วอีกเพราะมันทำผมหัวใจเต้นแรงเป็นกลองวันงานกีฬาสีเลย แล้วดูเจิ้นยิ้ม ฮึ่ย...คนนิสัยไม่ดี
“ปลาพี่ก็หึง จานข้าวพี่ก็หึง เสื้อจันทร์พี่ก็หึง”
“หึงเสื้อ? แล้วให้จันทร์ใส่อะไรเล่า”
“ไม่ให้ใส่...อยู่กับพี่ไม่ต้องใส่เสื้อผ้า”
“ทะลึ่งมากกกก โอ้ยเจิ้นติดนิสัยไม่ดีมาจากใครเนี่ย”
“ดุพี่แต่หน้าแดง...กลัวดีไหม?”
ผมตะแง้วกับเจิ้นอีกสักพักหน้าที่ร้อนผ่าวถึงอุณหภูมิต่ำลง เจิ้นตาวิบวับด้วยอ้ะ...แล้วผมก็แพ้สายตาแบบนี้ของเจิ้นทุกที เนี่ยยยเจ้าเล่ห์แบบเนี้ยจะมาเป็นกระต่ายกับผมได้ยังไง ไปเป็นแมงกะพรุนเลยไป
เรากลับบ้านกันตอนเย็นหลังจากผมเดินซุเปอร์อยู่เป็นชั่วโมง ผมยังไม่คล่องเรื่องพวกซื้อวัตถุดิบ ของเหมือนกันแต่พอต่างยี่ห้อก็ไม่เหมือนกัน เจิ้นก็ไม่ได้เร่งแต่ให้ผมอ่านฉลากดีๆ เจิ้นก็ช่วยอ่านด้วยแต่เจิ้นทำกับข้าวไม่เป็นหรอก เราก็แค่ช่วยกันเลือกเท่าที่สัญชาตญาณจะบอกว่าดี โดย...เจิ้นบอกอันไหนแพงแสดงว่าดี เพราะวัตถุดิบแพงกว่า
อันไหนที่เลือกไม่เป็นก็เลยจะถูกเลือกด้วยเหตุผลว่ามันแพง... เราไม่ได้กินไอติมกันที่ร้านแต่เจิ้นซื้อใส่กล่องมาให้เลยเป็นรสมังคุดกับแคนตาลูป กลับมาถึงบ้านงานเลี้ยงก็จัดเกือบเสร็จแล้ว ซินแสแค่เน้นย้ำให้ตื่นมาให้ตรงเวลาเพื่อคำนับฟ้าคำนับเทพต่างๆ
เจิ้นกับผมเลยเปื่อยๆกันไปตอนเย็น เจิ้นนั่งดูหุ้นส่วนผมก็ดูการ์ตูนกินไอติม คุณแม่บ้านไล่ผมกับเจิ้นเข้านอนตั้งแต่สองทุ่ม มันก็ไม่ได้ผิดเวลาผมเท่าไหร่เพราะปกติก็นอนสองทุ่มครึ่งสามทุ่มอยู่แล้ว แต่เจิ้นเหมือนจะยังไม่ง่วงเลยเปิดไฟหัวเตียงอ่านหนังสือ
ผมกอดสินเชื่อแล้วพลิกตัวไปซุกตักเจิ้น แอร์เย็นๆทำให้ผมชักจะง่วง ตื่นเต้นที่วันพรุ่งนี้ผมจะอายุยี่สิบแล้ว บรรลุนิติภาวะจะได้ทำอะไรตั้งหลายอย่าง เรียนขับรถ เข้าผับ.. ไปเลือกตั้ง..เอ๊ะ อันหลังเหมือนจะยังไม่ได้แฮะ
“ตื่นเต้นไหม?”
“อื้อ...จันทร์จะอายุยี่สิบแล้วอ่ะ”
“โตแล้วสิ?”
“อื้อ...เป็นผู้ใหญ่ยากไหม?”
“ก็ยาก...แต่ก็ทนไหว ชีวิตก็แบบนี้”
เจิ้นลูบหัวผมเบาๆ มือของเจิ้นอุ่น...ผมชอบมือเจิ้นจัง ในความตื่นเต้นมันก็มีความกังวลอยู่ด้วย ผมไม่เคยเป็นผู้ใหญ่มาก่อน การเป็นผู้ใหญ่แสดงว่าความรับผิดชอบของเราต้องมากขึ้นใช่ไหม
“กังวลอะไรหืม...คิ้วขมวดเชียว”
“จันทร์กลัวว่าจันทร์จะเล่นไม่ได้อีก ต้องมีเรื่องเครียดๆเพิ่มอีกแน่เลย”
“พี่จะอยู่ข้างๆจันทร์เอง...”
“เจิ้นห้ามไปไหนนะ”
ผมดึงมือเจิ้นมากอด มองเขาตาแป๋ว เจิ้นยิ้มแล้วก็พยักหน้า...การโตเป็นผู้ใหญ่ของผมคงต้องมีเจิ้นช่วยอีกนั่นแหละเพราะผมก็ไม่รู้ว่าความเครียดแบบผู้ใหญ่จะเครียดมากไหม...ทุกวันนี้เครียดสุดก็แค่ตอนสอบ แต่โตไปอีกหน่อยก็ต้องเรียนจบไม่มีสอบแล้ว การสอบเป็นแค่ด่านแรก...ด่านต่อไปจะเป็นอะไรนะ หรือจะเรื่องแต่งงาน?
จริงด้วย! เรื่องนี้ก็เครียด จะบอกพ่อยังไงเนี่ย พ่อต้องบิดหูผมแน่เลยที่ไปรังแกเจิ้นถึงขนาดต้องแต่งงาน ถึงเจิ้นบอกจะคุยให้ก็เหอะ แต่เจิ้นคงไม่เอาช่อฟ้ามาให้พ่อจริงๆหรอก โอ้ยยขอให้พ่ออนุญาตผมจะได้ขอเงินลุงหยางไปขอเจิ้นให้ถูกต้อง
“ยังอีก ยังขมวดคิ้วอีก”
“จันทร์กลัวเราไม่ได้แต่งงานกัน”
“เราจะต้องได้แต่ง...เพราะเรารักกัน มากอดกันมา”
เจิ้นขยับตัวลงนอนข้างกัน อ้อมแขนอบอุ่นกอดผมไว้แน่นจนได้ยินเสียงหัวใจของเจิ้น สินเชื่อถูกเจิ้นดึงออกวางไว้ข้างหลังผมอีกที พอไม่มีสินเชื่อตัวเราก็ติดกัน
“จันทร์กังวลเยอะแยะไปหมดเลย”
“ไม่มีอะไรต้องกังวล...พี่จัดการให้เอง”
“เจิ้นเก่งจัง”
“พี่อยากเป็นคนเก่งของจันทร์”
“อื้อออออ เป็นทุกอย่างในชีวิตจันทร์เลย”
“มูนนี่เด็กดี...”
เจิ้นเชยคางผมให้แหงนรับจูบของเขา...จูบที่เจิ้นค่อยๆขยับขบเม้มริมฝีปากผมช้าๆ ฟันคมขบเบาๆแล้วเคลื่อนไปทีละนิด ก่อนลิ้นนุ่มจะสอดเข้ามาหยอกล้อ...กับลิ้นผม
นานจนแทบหายใจไม่ออก...เจิ้นถึงยอมผละออกไป
“ฝันดีมูนนี่...”
ยามเช้าแสนละเหี่ยใจ ผมต้องโดนพ่อที่มาทำอะไรแต่เช้านักหนาไม่รู้แงะผมลงมาจากเตียง ล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็มายืนให้ช่างจากห้องเสื้อแต่งตัวให้ ทำไมทีพ่อได้ใส่แค่ชุดจีนธรรมดาเองอ่ะ...แต่พ่อก็ไม่ได้ใส่อะไรแบบนี้บ่อยนะ พอใส่ก็ดูเหมาะดี ชุดจีนของพ่อเป็นสีดำสนิทกระดุมกับขอบชุดเป็นไหมสีทองไม่ได้มีลวดลายอะไร ชายเสื้อทิ้งตัวยาวถึงข้อเท้าเหมือนชุดเจิ้น ของลุงหยางก็เช่นกันแต่ลุงหยางเป็นลายเมฆแบบจีนๆ คุณปู่ก็ใส่ชุดจีนแต่เป็นจีนคนละแบบ ผมก็ไม่รู้ว่าบ้านเราตกลงจะใส่ชุดจีนแบบไหน แยกไม่ออก ผมยังไม่รู้เลยไอ้ชุดผ้าเยอะๆแขวนกว้างๆเหมือนตัวละครในหนังจีนที่ผมใส่นี่ได้รับอิทธิพลมาจากยุคไหน
ผมว่าจริงๆแล้วบ้านเรามั่ว...อาจจะเป็นจีนปลอมๆ แบบว่ามิกซ์คัลเจอร์ไปแล้วหยิบอะไรมาใส่ได้ก็ใส่ เพราะมันดูมั่วๆจริงๆนะ เจิ้นก็ไม่รู้เพราะถามก็บอกว่าใส่ตามเขาจัดมานั่นแหละ คงจะมีซินแสกับปู่รู้กันสองคน
ถึงเวลาผมกับเจิ้นก็ลากชุดเวอร์ๆของเราไปที่แท่นพิธีตรงใกล้ๆห้องดูดาว ทิศที่เทพจะบินผ่านซึ่งเป็นคนละมุมกับวันตรุษ ระหว่างลุกๆนั่งๆหลายครั้งเจิ้นก็ต้องช่วยประคองเพราะผมจะสะดุดเสื้อตัวเองทุกที ทั้งง่วงทั้งหนักทั้งเยอะ จบพิธีต่างๆได้ก็เกือบจะตาปิด กว่าผู้ใหญ่จะอวยพรให้ซอง ให้ของขวัญ ช่วงนี้นี่ดีที่สุดเลย คุณปู่ให้มาเป็นแบงค์พันห้าสิบใบ พ่อกับแม่เจิ้นให้อีกสามหมื่น ลุงหยางกับพ่อก็ให้เงินสดสามหมื่น ส่วนเจิ้นไม่ได้อะไรเลย
ผมส่งเงินให้พี่เลขาของเจิ้นไปฝากเข้าบัญชีให้ หลังจากได้ของขวัญแล้วผมกับเจิ้นก็เข้าห้องมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนแล้วมาเจอกันอีกทีงานเลี้ยงตอนเย็นเลย ผมแอบน้อยใจที่ไม่ได้ของขวัญจากเจิ้น แต่เจิ้นก็ให้ทุกปีนะ หรือปีนี้อาจจะยุ่งๆ...
“ของขวัญจากพี่...สุขสันต์วันเกิดนะจันทร์”
กล่องใบเล็กสีน้ำเงินเข้มมีโบว์สีขาวถูกยื่นมาตรงหน้าทันทีที่ประตูห้องปิดลง เจิ้นไม่ได้ลืม! แต่เขาเอามาให้กันสองคน ดีใจจัง..ผมรีบเปิดออกมาดู...ปรากฏว่าเป็นการ์ดหนึ่งใบสีดำสนิท เป็นบัตรที่มีสลักตัวนูนเป็นชื่อเจิ้น
“บัตรเอทีเอ็มของพี่ เงินพี่ทั้งหมดอยู่ในนี้ ต่อไปพี่จะขอเงินค่าขนมจากจันทร์ทุกวัน”
“เอ๋? อ๊ะ เอามาให้จันทร์ทำไมล่ะ เจิ้นเก็บไว้เลยนะ จันทร์จะดูแลเงินเจิ้นได้ยังไงอ่ะ”
“ไว้ใช้จ่ายในบ้านเรา กดเงินให้คุณป้าแม่บ้านไปซื้อของ แล้วก็ให้เงินพี่ไว้ใช้แต่ละวัน”
“แต่จันทร์ไม่รู้ว่าต้องให้เท่าไหร่”
“ลองคำนวณดู หัดดูแลบ้านเราไปทีละนิด รหัสบัตรคือเดือนกับปีเกิดจันทร์ หกตัวนะ รูดได้ด้วยเป็นเดบิต”
ผมเหมือนได้รับภารกิจอันยิ่งใหญ่ การดูแลบ้าน! บ้านของผมกับเจิ้น แสดงว่าชั้นห้าสิบเก้านี่เจิ้นวางใจให้ผมดูแลแล้วใช่ไหม? เพราะว่าผมโตเป็นผู้ใหญ่ แล้วก็เป็นคนกำหนดค่าใช้จ่ายของเจิ้นด้วย!
“แล้วจันทร์ต้องให้เจิ้นเท่าไหร่อ่ะ หรือว่าแล้วแต่จันทร์”
“แล้วแต่จันทร์สิ เท่าไหร่ล่ะ?”
“หนึ่งร้อยบาท พอไหมอ่ะ เจิ้นไม่น่าใช้เงินเยอะนะ ใช้วันละร้อยก็พอ กลางวันก็กินที่บ้าน ตอนเย็นก็ไม่ค่อยได้ไปไหน ถ้าออกไปค่อยบอกจันทร์นะ จันทร์จะให้เพิ่ม โหถ้าไม่ไปคือเจิ้นไม่ได้ใช้เงินเลย หมดเดือนต้องฝากธนาคารได้เยอะแน่ๆเลย ไว้จันทร์พาลงไปฝากเข้าบัญชีเนอะ”
เจิ้นยิ้มขำคนจำกัดเงินรายวันตัวเองอยู่ที่หนึ่งร้อยบาท การมอบหมายให้ถือเงินค่าใช้จ่ายในบ้านดูเป็นเรื่องตื่นเต้นของเจ้าตัว จันทร์เรียนไม่เก่ง เกรดเทอมล่าสุดที่เพิ่งออกก็เรียกว่าหวุดหวิด...แต่น้องกลับทำได้ดีในเรื่องการทำอาหาร แล้วก็สนใจพวกงานฝีมือน่าจะเหมาะกับการดูแลบ้านมากกว่า
เขาไม่ได้บังคับแต่แค่ลองดูว่าจันทร์จะชอบแบบนี้มากกว่าไหม? ถ้าน้องสนใจจะอยู่กับบ้านเป็นแม่บ้านเหมือนที่แม่เขาเป็นมันก็ไม่ได้แย่ งานบ้านมันจุกจิกทำทั้งวันก็ไม่เสร็จ ไหนจะทำกับข้าว ดูแลเสื้อผ้า ก็ให้จันทร์ลองดู มันอาจจะเพิ่มทางเลือกให้กับชีวิตของน้อง
จันทร์ไม่ได้อยากเรียนการเงินแต่ไม่รู้ทำไมถึงดึงดันจะเรียน แม้จะเคยบ่นว่าอยากไปเรียนทำอาหารซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่เจ้าตัวต่างหากที่ไม่อยากไปเลยให้เรียนทำอาหารวันหยุดแทน
บางทีอาจจะเป็นความกดดันที่อยู่ช่อฟ้า ทำให้คิดว่าต้องทำงานในธนาคารซึ่งมันไม่จำเป็น เขาไม่ได้อยากให้จันทร์มาทำอะไรในธนาคารช่อฟ้า บุคลากรมีครบอยู่แล้ว มันไม่ใช่ยุคก่อตั้งที่จะต้องลงแรงเองทั้งหมด ทุกตำแหน่งมีหน้าที่มีระบบการจัดการ ใครออกไปก็แค่หาคนมาแทน
บางทีถ้าได้ลองทำจันทร์อาจจะกล้าตัดสินใจเลือกทางที่ตัวเองชอบในที่สุด...แต่เจ้าตัวก็ดูแฮปปี้ที่จะได้ถือเงิน มันไม่ใช่บัญชีหลักอะไร เป็นแค่เงินหมุนเวียนในบ้าน เป็นบัตรเดบิตที่ใส่เงินไว้เท่ากันทุกเดือนให้คุณป้าแม่บ้านใช้จ่ายซื้อของเข้าบ้าน ตอนนี้ก็เลยขอมาให้จันทร์ดูแลแต่ก็ฝากคุณป้าแม่บ้านสอนการแบ่งเงินอีกทีอยู่ดี
คุณป้าแม่บ้านคงเป็นคนแรกๆที่ดูออกในทุกๆอย่าง รับปากว่าจะสอนเจ้าจันทร์ดูแลบ้านให้ ถ้าเจ้าจันทร์มีความสุขกับเรื่องนี้มันก็ไม่ใช่ปัญหาเลย ดีซะอีกที่เจ้าตัวจะได้ไม่ต้องไปเจอเรื่องเครียดนอกบ้าน ทุกการทำงานย่อมมีอุปสรรค ยิ่งทำงานกับคนยิ่งวุ่นวาย ก็ให้จันทร์วุ่นวายกับการทำกับข้าว เย็บผ้า ชอปปิ้งซื้อของเข้าบ้านไปแทน
ส่วนความคิดที่จะให้เงินวันละร้อยก็อยู่เหนือความคาดหมายไปเยอะ...ก็ถูกของน้อง วันๆไม่ได้ใช้เงินอะไร แต่ถ้าให้คิดว่าเจ้าของธนาคารได้เงินใช้วันละร้อยบาทก็ดูเป็นเรื่องขำๆ
ฟังเสียงเล็กๆเจื้อยแจ้วว่าต้องออมเงินอย่างนั้นอย่างนี้ อวดวิชาที่เรียนมาแล้วก็ต้องรีบดึงเข้ามากอด เจ้าก้อนความสุขของเขา...
“เจิ้นต้องแบ่งรายได้เป็นหลายๆส่วนนะ ออมเงินสิบเปอร์เซ็นต์ด้วย”
“จากร้อยก็เหลือเก้าสิบ?”
“แล้วก็จ่ายนั่นจ่ายนี้อีกส่วน”
“ค่าไฟธนาคารก็ไม่พอแล้ว”
“ง่ะ...งั้นจันทร์ให้กู้ก็ได้ จันทร์เพิ่งเป็นเศรษฐีมา เมื่อกี๊ได้ตังค์แสนกว่าแน่ะ...เจิ้นต้องง้อจันทร์แล้วนะ เพราะตอนนี้จันทร์ถือเงิน ห้ามหือ ห้ามขัดใจ!”
แวบหนึ่งเจิ้นรู้สึกหวั่นใจขึ้นมาว่าถ้าแต่งงานไป...พระจันทร์รสนมของเขาคงใช้ความน่ารักมาชนะทุกอย่างจนของๆเขากลายเป็นของๆเจ้าจันทร์ไปหมด แม้แต่ช่อฟ้าก็มีหวั่นๆจะได้เปลี่ยนชื่อเจ้าของเป็นศศิมณฑล...
“ถ้าจันทร์เป็นเจ้าของธนาคารแทนพี่ จันทร์จะทำยังไง?”
“จันทร์ก็จะจ้างเจิ้นมาบริหารแทน เพราะจันทร์ทำไม่เป็น”
เจิ้นยิ้มกับคำตอบ...ศศิมณฑลคนฉลาด รู้ตัวว่าทำไม่ได้ก็จ้างคนทำเป็นมาทำ ไม่เสี่ยงอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวนี้การจ้างคนมาบริหารกิจการแทนก็เป็นที่นิยมในกลุ่มธุรกิจหลายกลุ่ม
“เงินเดือนพี่เท่าไหร่ดี?”
“วันละร้อยไง หิวข้าวก็ขึ้นมาข้างบนนะ จันทร์เลี้ยงเอง จันทร์เป็นนายจ้างแสนดีของเจิ้น คิก..”
เฮ้อ...เป็นคนเจ้าเล่ห์ที่น่ารักเสียจริง
งานเลี้ยงตอนเย็นจัดอยู่บริเวณสระน้ำ มีโต๊ะยาวสำหรับนั่งรับประทานอาหาร เจ้าจันทร์ตื่นเต้นจนอาบน้ำตั้งแต่บ่ายสาม คราวนี้ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรแค่กินข้าวกันธรรมดาแต่เจ้าจันทร์ก็ยังอยากให้ใส่ชุดเหมือนกัน เจิ้นก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้คนตื่นเต้นกับการจะได้เป็นผู้ใหญ่ทำตามใจตัวเอง
แต่ชุดที่เจ้าจันทร์เลือกก็เป็นชุดธรรมดา เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์สีเข้ม เจิ้นดึงข้อมือเล็กมาใส่นาฬิกาให้ แล้วก็สร้อยข้อมือที่อุตส่าห์ซื้อมาอีกข้าง
“ติดกระต่ายด้วย”
เข็มกลัดกระต่ายที่ประมูลมาถูกติดบนอกเสื้อด้านซ้าย ศศิมณฑลตะแง้วงุ้งงิ้งไม่หยุด บังคับคนที่ยังนั่งดูข่าวให้ลุกไปอาบน้ำเตรียมตัวบ้าง
“เพิ่งจะสามโมงเอง งานเริ่มตั้งห้าโมง”
“ก็จันทร์ตื่นเต้น จันทร์ชวนเพื่อนตั้งหลายคนแน่ะ คิวบอกจะมาเร็วด้วย”
ทั้งขำทั้งอ่อนใจแต่ก็ยอมลุกไปอาบน้ำ เสียงเล็กเจื้อยแจ้วไปทั้งบ้าน ตื่นเต้นจนไปโม้อะไรไม่รู้กับคุณป้าแม่บ้านระหว่างรอแขก เจิ้นแต่งตัวเดินออกมายืนฟังพระจันทร์ขี้โม้คุยอวดบัตรเอทีเอ็มแล้วก็ส่ายหัว
“โม้เก่งตลอด”
“ฮื่ออออ ไม่ได้โม้นะ”
ห้าโมงนิดๆแขกก็เริ่มทยอยมา กลุ่มเพื่อนเจิ้นก็เหมือนเดิม ต่างจากกลุ่มเพื่อนจันทร์ที่เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่ก่อนเข้ามหาวิทยาลัยและเพื่อนปัจจุบันที่มากันสามสี่คน หนึ่งในนั้นก็คือคิวแล้วก็พี่รหัส...และตัวแถมอย่างลูกทนายที่ชื่อธาม
ของขวัญของเจ้าจันทร์วางจนเต็มเก๋งที่ทำเป็นที่วางของขวัญก่อนจะเดินผ่านห้องดูดาวไปที่โต๊ะริมสระ พวกผู้ใหญ่มาพร้อมกันประมาณหกโมงเย็น
“จันทร์ ดูสิพ่อเอาอะไรมาอวด”
“อ๊ะ ดอกเบี้ย!”
“จันทร์อย่าวิ่ง / ตองอย่าวิ่ง”
คนดุสองคนมองหน้ากันก่อนจะส่ายหัวปลงๆเพราะคนในปกครองทั้งคู่ไม่ได้สนใจสักนิด คนหนึ่งก็อวดปอมตัวเล็ก อีกคนก็ถามนั่นถามนี่ไม่หยุด
“พ่อเอามาตั้งแต่ตอนไหน”
“สักพักแล้ว เดินเป๋ๆหน่อยนะเพราะขาหักบ่อย”
เจิ้นมองหมาปอมขาหักเดินเป๋นิดๆ เจ้าจันทร์แววตาไหวระริกเพราะพอเห็นดอกเบี้ยก็คงนึกถึงแม่ตัวเอง...แถมดอกเบี้ยก็ขนแหว่งไปบางจุดด้วย บ่งบอกว่ามันไม่ได้ถูกดูแลดีเท่าไหร่
“พาดอกเบี้ยไปไว้ข้างในก่อนไป คนเยอะเดี๋ยวมันซน”
“อื้อ”
เจิ้นมองคนอุ้มหมาเดินคู่ไปกับพ่อตัวเอง ก่อนจะหันมาคุยกับมิสเตอร์หยาง
“ขอบคุณครับที่มา”
“จะมาขอจันทร์...เตรียมใจหรือยัง?”
“คุณรู้?”
“ลูกกระต่ายมาปรึกษา จะมายืมเงินไปขอเธอ”
เจิ้นอยากจะยกมือกุมขมับ แผนการแต่ละอย่างของเจ้าจันทร์ นี่ก็ไม่รู้แอบไปคุยกันตอนไหน
“แล้วคุณให้ยืมเท่าไหร่?”
“ไม่ได้ให้...แค่บอกให้ไปบอกตอง เพราะตองต้องไปขอให้”
เหมือนจิ๊กซอว์ในหัวต่อกันได้พอดี เหตุผลที่เจ้าจันทร์มาพูดให้เขาไปขอให้ก็ได้ไอเดียมาจากมิสเตอร์หยาง...ศศิมณฑลจะรู้ไหมว่าสถานการณ์มันถูกเปลี่ยนเป็นเขาต้องไปขอตัวเองจากพ่อตองแทนเพราะมิสเตอร์หยางดันมาเป็นมือที่สาม
“เจ้าจันทร์เป็นคนของผม”
“แต่เป็นลูกคนของฉัน อย่าสนุกมากเกินไปนัก...คนของใครก็ให้มันรู้ด้วย”
สู้ไม่ได้...แค่อยากจะเอาคืนอาตองเล็กๆน้อยก็ถูกผู้ปกครองมากางปีกปกป้อง ถึงสถานการณ์เรื่องจันทร์จะไม่ได้ผิดคาดเท่าไหร่แต่พอมารู้ว่ามีมิสเตอร์หยางอยู่เบื้องหลังมันก็ชักจะหงุดหงิด
“ตองไม่ยอมง่ายๆหรอก”
บทสนทนาเปลี่ยนไปอีกเรื่องหลังจากคนอ่อนวัยกว่าไม่ได้พูดอะไรต่อ บ่งบอกถึงการยอมเข้าใจ มิสเตอร์หยางไม่ได้ต้องการให้เจิ้นรับปากหรือตอบรับอยู่แล้วเพราะคนอย่างเจิ้นอย่าไปไล่ต้อนมาก...แค่ยอมให้แค่นี้ก็เป็นการเสียหน้าไปแล้ว
“ไม่ได้จะขออนุญาต แค่บอกให้รับรู้”
“หึ...”
“หวังว่าคุณจะไม่มายุ่งเรื่องนี้”
“ไม่เคยยุ่ง...แต่คนในปกครองของเธอมาหาฉันเอง”
นั่นล่ะตัวแปรที่ควบคุมไม่ได้... กลายเป็นดึงมิสเตอร์หยางมาร่วมเกมนี้ทั้งๆที่ควรจะมีแค่เขากับกันติชา แถมมิสเตอร์หยางดูจะเอียงข้างเข้ากับคนของตัวเอง
ถ้าแค่กันติชาเขาไม่ได้กลัว แต่คนอย่างมิสเตอร์หยางนั้นเดาใจไม่ได้...ถึงจะเรียกว่าญาติ ก็ไม่ใช่ญาติที่สนิทอะไรกัน แถมความใจแข็งและประสบการณ์ก็เรียกว่าคนละระดับ...
“คุณต้องการอะไร?”
การตกลงกันอย่างชัดเจนอาจจะง่ายกว่า มิสเตอร์หยางต้องมีข้อเสนอในใจถึงเอ่ยจุดยืนของตัวเอง ทั้งๆที่จะอยู่เงียบๆเข้าข้างกันติชาอย่างเดียวก็ได้ เรื่องเจ้าจันทร์อาจจะไม่ใช่กันติชาด้วยซ้ำที่มีสิทธิ์ตัดสินใจ แค่เพียงแต่มิสเตอร์หยางจะไม่ให้...มันมีวิธีมากมายที่คนมากประสบการณ์จะเลือกมาใช้ในการบีบบังคับ
และ...ดูก็รู้ว่าพระจันทร์รสนมของเขา...ลูกกระต่ายของมิสเตอร์หยาง...ถูกเอ็นดูอยู่ไม่น้อย จะเรียกว่าเข้าข้างกันติชาอย่างเดียวก็ไม่ถูก ต้องเรียกว่าถือหางกระต่ายอย่างออกนอกหน้าด้วยต่างหาก และเขาที่จะไปล้วงลูกกระต่ายจากถ้ำเสือก็คงจะไม่ใช่เรื่องง่าย ขนาดลูกกระต่ายอยู่กับเขา เสือก็ยังกล้ามาขีดเส้นอาณาเขต
ถ้าไม่แน่จริง...คงไม่กล้า แต่เพราะรู้ว่าเขาอยากแต่งงานและต้องได้แต่ง ไม่ว่าข้อเสนอไหนก็ต้องคว้าไว้ทั้งนั้น...ไม่งั้นเกมระหว่างเขากับกันติชาจะกลายเป็นเกมของเขากับมิสเตอร์หยาง...และคนชอบเอาชนะก็คงทุ่มสุดตัว
“ให้ลูกกระต่ายได้โตจริงๆสักที”
=========================================
กด 1 เชียร์เจิ้น กด 2 เชียร์พี่ซันน กด 3 เชียร์มูนนี่แล้วกัน อิอิ
สู้กันผ่านมูนนี่มาหลายตอน มาสู้กันตรงๆบ้าง พี่ซันของน้องก็เอ็นดูลูกกระต่ายอยู่ไม่น้อยนะเนี่ยย ไม่ยอมให้เจิ้นง่ายๆเลย
แล้วเจิ้นจะได้กินน้องไหมน้า
-
ฮาตรงมุกเลอกตั้ง 5555
-
ยิ่งเหมือนจะใกล้จบก็ยิ่งรู้สึกหวั่นๆยังไงก็ไม่รู้5555555
-
ชอบการเลี้ยงของลุงซัน
-
เชียร์เจิ้นนนนนนนน
-
ต้องการพี้ซันและน้องตองมากเลยค่ะ 55555555
มูนนี่เจ้าแผนการต้องช่วยเจิ้นแล้วนะหนูวววว
-
กด1เชียร์เจิ้น สงสารเจิ้นครองความบริสุทธิ์มาเกือบ30ปีละให้ได้กินกระต่ายมูนนี่สักทีเถอะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
เลือกเชียร์ไม่ถูก แต่ถ้าเลือกเป็นแฟนขอพี่ซันก็แล้วกันนะคะ คิคิ
-
เล่นนนนอะไรรรรรรกันอีกก ฮือออ
ชอบบมากเลยยตอนที่ลุงหยางกับเจิ้นบอกให้สองพ่แลูกหยุดวิ่งงง น่าร้าก
-
จิตใจเราให้พี่ซันไปแล้ว แต่ต้องเข้าใจว่าเจิ้นเป็นพระเอก ถึงจะเหมือนตัวร้ายแต่ไม่ใช่จริงๆ 5555 เราจะกด1เพื่อเชียร์เจิ้น แล้วปาพี่ซันคนวร้ายกาจจจ มาทางนี้ ฮือออ หยั่กดั้ยๆๆๆๆๆ
-
ขำมูนนี่ วันละ100บาทนี่เจิ้นต้องอยู่แต่ในตึกแล้วล่ะ แค่กาแฟที่กินกับมูนนี่ก่อนวันเกิดนั่นก็ไม่พอจ่ายละ :m20:
-
กด 3 เพราะสงสารมูนนี่ ไม่ได้เลือกตั้ง 55554555455
-
กด1 รัวๆ
-
ได้โตจริงๆ สักที คืออะไร หมายถึงอะไร
ทำไมต้องมี deal มีเงื่อนไข มีการต่อรอง
อยู่ข้างเจิ้น แอบหงุดหงิดตาม
เหมือนต้องเข้าไปอยู่ในเกมเลย
จันทร์ ... จันทร์น่าจะพลิกทุกอย่าง
เพื่อเจิ้น เพื่อจะได้อยู่กับเจิ้น
อย่ายาก โอ๊ยยยย ไม่ชอบลุงหยางแบบนี้ :a5:
หรือจะให้จันทร์ไปบวช หรือจะให้ไปอยู่ที่จีน
หรือจะให้แยกออกไป คิดจนปวดตับ!!
-
มูนนี่วันนี้โตเต็มวัยแล้วเจิ้นกินได้แล้วมั้งอิอิ
-
ทีมพี่ซันนนน
-
งานเข้าเจิ้นแล้วไหมล่ะทีนี้
สู้ๆนะเจิ้น :ped149: :ped149:
-
มูนนี่โตแล้วแต่ยังไม่ได้เลือกตั้ง ขำแรงเวอร์ ชอบอ่าาา ให้เงินวันละร้อย เจิ้นหนูไปไหนไม่รอดแล้วนะ!!
-
โอ้ย เอ็นดูน้อง
-
้เจิ้น เป็นของจันทร์ :mew1:
ช่อฟ้า ก็เป็นของจันทร์ :hao3:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
จันทร์ ให้เจิ้น ใช้วันละ 100 บาท
สุดยอด จันทร์นักเศรษฐศาสตร์ :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำให้เป็นผู้ใหญ่ คือ ให้เจิ้นกินน้องใช่ไหมคะ เชียร์มูนนี่กดอะไรคะ
-
งื้ออออออออย่าเพิ่งจบน้าา
-
กด 3 ละกันค่ะ ดู ๆ ไปก็เหมือนว่ามูนนี่กำลังโต(ทางความคิดแหละ)
แต่พ่อกับลุงหยางชอบไปเร่งเจิ้น
ส่วนเจิ้นก็ชอบให้คำอธิบายความสัมพันธ์(หรืออะไรเทือกนั้น)ที่เป็นคำอธิบายเฉพาะ(หมายถึงความหมายเฉพาะที่ใช้กับจันทร์คนเดียวอ่ะนะ ฮา)
-
กด3รัวๆ มูนนี่ขี้วางแผน
กลัวน้องเศร้า กลัวมีเรื่องจัง
เจิ้นสู้ๆนะ เหนื่อยก้พักสู้บ่อยนักก้พักมารักเรา อิอิ
-
ทีมพ่อบ้านใจกล้ายินดีต้อนรับนะเจิ้น ใช้เงินวันละร้อย :laugh:
ลุงหยางมีความหวงแฟมมิลี่กระต่าย สู้ๆนะเจิ้น
-
1 2 3 4 5 I love you :mew1: เลือกไม่ได้จริง ๆ เชียร์ทุกคน :ling2:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
อุ๊ยกด 3 เชียร์เจ้าก้อนเลยจร้า
-
เป็นการวางแผนใช้เงินที่งบน้อยที่สุดนะจ๊ะมูนนี่ เส้นทางเศรษฐีน้อยแน่นอน อีกหน่อยจะรวยกว่าเจิ้นแล้ว
-
ลุงซันเนี่ยแหละตัวคลายปมสำหรับเรา ทั้งเรื่องเราคงตามการโตซักทีของลูกกระต่ายเนี่ยแหละ มูนนี่เหมือนจะเริ่มมีชีวิตเข้าใกล้ความเป็นจริงๆอยู่บ่อยๆแต่ก็รู้สึกเหมือนโดนพาเลี้ยวตลอดแหะ แต่ลุงซันเนี่ยมาบล็อคทางให้
-
ชอบการเลี้ยงลูกของพี่ซันจุง
ดีๆๆๆๆ
กระต่ายจะได้โต
ใหเจิ้งกับพ่อกระต่ายเลี่้ยงก้โอ๋กันอยู่นั้นนนน
ให้พี่ซันเลี้ยงดีละ อิอิ
กด2 รัวๆ
-
พร้อมแล้วเนาะมูนนี่ น่ารักมากค่ะ
-
เจิ้น... ปล้ำจันทร์เป็นเมียก่อน... เรื่องมันจะได้ง่ายเข้า
-
เชียร์เจิ้นนนน เจิ้นเขาก็รอของเขามานานอะนะ งู้ยยแม่บ้านมูนนี่น่าเอ็นดูจัง ให้เจิ้นใช้เงินวันละร้อย แหม่อนาคตนี่รู้เลยนะคะเจิ้นน
-
ประโยคสุดท้่ยนี่ทันอะไร!!!
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กด1นะค่ะ
-
อุ๊ยยยยย คุณหยาง แซ่บเว่อออร์อั 5555555 นาทีนี้อยากกดสอง แต่สงสารเจิ้นอยากกดหนึ่ง ออร่าตอนจบพี่ซันแรงมาก เลยเพิ่งนึกได้ว่าเจิ้นเป็นพระเอก 555555
-
+1 ให้คนเขียนไปก่อน ส่วนจะเชียร์ใครนั้นขอไปคิดดูดีๆ อีกทีดีกว่า งานนี้หนักหนาจริงๆ :z1:
-
เดี๋ยวค่ะเดี๋ยวววววว มุกเลือกตั้งอารายยยยยยย 55555555 ร้ายกาจจ
น้องงง 100เดียวมันจะดีหรอคะะ 5555 บริหารเงินเก่งจริง โดนโอ๋ซะน่าบีบเลยยย
หมั่นเขี้ยวมากกกกกก :ling1: :ling1: :ling1:
-
กด 1 เชียร์เจิ้น
เพราะโดนเยอะเลย ได้ค่าแรงวันละ 100 เชียว ค่าตัวแพงน่าดู นายธนาคารช่อฟ้า
ลุงหยางไม่เชียร์เพราะอยากให้จันทร์โต
โหวววววว ลุงไม่รู้อะไรซะแล้ว แค่ได้จับเงินมูนนี่ก็มโนจนคนอ่านยิ้มกว้าง ขำสุดๆ อ่ะ
ถ้าเสี้ยมให้เจ้าจันทร์โตขึ้นมากว่านี้ คิดสภาพนายธนาคารสุดเท่มะออกเบย 555
เจิ้นก็นะ แววเกียมัวจับมว้ากกกกกกกกกกกกก
เจิ้นสู้ๆ เจิ้นสู้ตาย เจิ้นไว้ลาย สู้ฟัดแก้มก้อนความสุข
:hao7:
บวกและเป็ดขอบคุณ หลงมูนนี่รสนม
-
เราควรกดบนพื้นฐานเหตุผลอะไรดีนะ?
1. ติ่งล้วนๆ เหตุผลอื่นใดไม่ต้องไปคำนึง กด 2. ลุงซัน (กรี๊ดดดดดดด)
2. หมั่นใส้เจิ้นล้วนๆ แกล้งเจิ้นให้หนัก กด 2. ลุงซัน (ชูป้ายไฟ)
3. เอ็นดูมูนนี่ บิดแก้มลูก 2 ที กด 2. ลุงซัน (บ่าวยอมแล้ว)
นี่ลังเลเลย ควรกดข้อไหนดี????
-
ลุงหยางจะไม่มาแยกเจิ้นกับน้องช่ะ แค่จะให้ปรับเปลี่ยนวิธีการเลี้ยง?
ขำแม่บ้านมูนนี่ จะให้เงินค่าขนมสามีวันละร้อย โถลูก5555 ปล. มุขเลือกตั้งสะดุ้งเลยค่ะ
-
ลุงซันทำตัวเหมือนพ่อตาแก่ๆหวงลูกสาวเลย แต่ทะแม่งๆตรงประโยคสุดท้าย คำว่าโตเป็นผู้ใหญ่ของลุงซันจะติดเรทเหมือเรามั้ยนะ ฮ่าาา
มูนนี่ ลูกก 100 บาทว่าน้อยแล้ว นี่คำนวณว่าเจิ้นต้องใช้เงินไม่หมดด้วยนะ ขอสมทบทุนซื้อกระปุกออมสินเดอะแรบบิทให้เจิ้นหยอด คงหยอดได้หลายกระปุก เป็นออมสินแรบบิทแฟมิลี่แน่ๆเลย
-
ผู้ใหญ่อ่ะวางแผนกันไปเถอะ จะตลบหลัง ซ้อนแผนกี่ชั้นก็ได้ เชื่อเถอะ เจอแผนมูนนี่เข้าไป พังหมดแน่นอน
-
รายได้เจิ้นจากร้อยล้านเป็นร้อยเดียว
ไม่เป็นไรเนอะ ยังไงก็ร้อยเหมือนกัน
-
หือ ทำอย่างไรหล่ะนั่น จันทร์เด็กน้อยถึวจะโตจริง ๆ
-
โหหหหหห
ไม่เข้ามาแค่ 6 เดือน เปิดเรื่องใหม่แล้วเหรอค่ะ
ต้องตามอ่านเสียแล้วววววว
-
กดสอง พี่ซันของน้องงงงงงง พี่ซันว่าดีน้องก็ว่าดี
-
เชียร์มูนนี่ละกันไม่เครียดดี :z1:
-
โตแล้ว ได้เป็นผู้คุมการเงินด้วย :laugh:
Fc ตองกันติชาค่ะ ขอบทให้พ่อกระต่ายเยอะๆชอบ
(บอกแล้วไบแอสเคะ ลุงหยางทำอะไรเราไม่ได้หรอก5555)
-
เลือกนั่งข้างมูนนี่5555555
-
ทีมพี่ซันค่ะ ณ จุดนี้ เจิ้น ๆ ต้องปล่อยจันทร์ไปโตจริง ๆ สักทีนั่นแหละ เราจะยกจันทร์ให้เจิ้นกันง่าย ๆ ไม่ได้ค่ะ5555 :hao7:
-
เราเชียร์ลุงหยางเข้าข้างเจิ้นแต่รักมูนนี่น้อยอะ อย่างนี้ได้ป่าว :z1: :z1: :z1:
-
ลุงซันฉลาด เหมือนสอนเจิ้นเลย ให้จันทร์โตเป็นผู้ใหญ่ :katai3: :katai3:
-
มาขนาดนี้แล้วก็ต้องเชียร์เจิ้นค่ะ แต่ก็ชอบที่ลุงหยางบอกให้จันทร์ได้โตสักที :pig4:
-
:pig4:
-
เอาล้าวววเจิ้นงานเข้าล้าววว น้องจันทร์ต้องออกสู่โลกกว้างแล้ว เจิ้นอกแตกตายแน่ :z3:
-
เชียร์พี่ซันได้มั้ยอ่าาา~
-
หลงลูกกระต่ายแล้วสินะ พ่อพระอาทิตย์ 555
งานนี้ ให้ทำอะไรเจิ้นก็ต้องยอมทั้งนั้นแหละ แต่คงไปเอาคืนกับมูนนี่ตอนเข้าหอทีเดียวแน่ๆ หึหึ
-
สนับสนุนให้นิยายเรื่องนี้มี100ตอนค่ะ
เพราะทุกๆตอนคือความสุข ที่ไม่อยากให้รีบจบเลย
อิอิ
สรุปแม่ของจันทร์ก็มีนิสัยที่แย่คงเส้นมาตฐานมากค่ะ สงสารหมา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
Chapter 37 Closer
การให้เจ้าจันทร์โตเป็นผู้ใหญ่…เงื่อนไขที่มิสเตอร์หยางไม่ได้มีคำแนะนำอะไรหรือคำสั่งอะไร ก็แค่ทิ้งโจทย์ไว้ให้ตีความ การเลี้ยงเจ้าจันทร์เป็นนกในกรงคือความผิดพลาดของเขากับกันติชาที่ควรจะหยุดลงสักทีแต่มันก็กลายเป็นความเคยชินที่จะต้องเผลอเย้าแหย่...อย่างเรื่องการขอแต่งงานที่จะให้เจ้าจันทร์มาขอ
ก็เจ้าจันทร์น่ารัก...พูดจาก็น่ารัก ทำให้ชอบเผลอตัวแกล้งบ่อยๆ แล้วมองข้ามจุดที่ความจริงมันถูกบิดเบือนไป แถมยังเผลอได้ใจว่าจะได้เอาคืนกันติชา แต่คนอ่านเกมขาดอย่างมิสเตอร์หยางก็ยื่นมาเข้ามาปกป้องครอบครัวกระต่าย
แผนการต้องถูกรื้อมาคิดใหม่ ทำใหม่ จะดื้อดึงไม่ทำตามก็คงได้ เพราะรู้ว่าการให้เจ้าจันทร์ได้เติบโตมันจะดีกับตัวน้องเองมากกว่า ถึงจะขัดใจที่ต้องทำภายใต้เงื่อนไขของมิสเตอร์หยางก็ตาม
เขาลืมไปได้ยังไง...ว่าคนที่อุ้มเจ้าจันทร์คนแรกตอนน้องลืมตาดูโลกคือมิสเตอร์หยาง...สัญชาตญาณความเป็นพ่อคงหวนกลับคืนมาจนล้นทะลัก
ตาคมหลุบมองคนที่นอนหลับสนิทกอดเจ้ากระต่ายหูยาว งานเลี้ยงทำให้คนนอนไวอยู่เล่นนั่นเล่นนี่จนเกือบเที่ยงคืน ทั้งเพื่อนเก่าเพื่อนใหม่ ไหนจะของขวัญที่เหมือนซื้อกันมาถมที่ ยิ่งกลุ่มเพื่อนเขาที่ชอบซื้อของขวัญมาให้เจ้าจันทร์เพื่อแหย่เขาด้วยนั้น จัดเต็มกันทุกคน
อายุ 20 แล้วแต่เจ้าจันทร์ของเขาก็ยังเป็นพระจันทร์ดวงน้อยเหมือนเมื่อสิบสี่ปีก่อนที่ได้อยู่ด้วยกันครั้งแรก เขาเคยเจอเจ้าจันทร์ตอนน้องเพิ่งคลอด ก็แค่มองว่าเป็นเด็กทารกตัวเล็กๆในตู้อบที่สุขภาพไม่แข็งแรง ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะกลายเป็นก้อนความสุขของเขา
แล้วมันจะเป็นตลอดไป...บางทีมิสเตอร์หยางก็พูดถูก ต้องปล่อยให้เจ้าจันทร์โตได้แล้ว โลกแห่งความเป็นจริงมันไม่ได้มีแค่ความสุข เจ้าจันทร์จะต้องรับมือกับทุกปัญหาที่ผ่านเข้ามาในชีวิตให้ได้
อุปสรรคของชีวิตไม่ได้มีแค่เรื่องการสอบ...มันยังมีอีกหลายด่าน อีกหลายปีข้างหน้าเจ้าจันทร์ต้องเป็นคนเข้มแข็งคนหนึ่ง ไม่ใช่อ่อนแอแล้วแพ้ไป เราทุกคนต่างอยู่ในสังคมแห่งการแข่งขัน มันไม่มีอะไรรับประกันว่าเจ้าจันทร์จะอยากเป็นแม่บ้านเต็มตัว มันก็คงถึงเวลาต้องเตรียมพร้อม ถ้าน้องจะเลือกทำงาน...เลือกการใช้ชีวิตนอกบ้าน ก็ต้องเข้มแข็งกว่านี้
“พี่คงต้องใจร้ายกับจันทร์...”
อุปสรรคใหญ่ที่ขวางกั้นไม่ให้จันทร์โตก็คือ...ตัวเขาเอง
“ซัมเมอร์ต่างประเทศ? จันทร์หรอ?”
“อืม คอร์สสามวีคที่สิงคโปร์”
ผมไม่เคยไปเรียนต่างประเทศเลย ถ้าไปก็คือไปเที่ยวกับเจิ้น แต่นี่เจิ้นจะให้ไปเรียน? ถึงสิงคโปร์มันก็จะใกล้ๆก็เถอะ แล้วตอนเรียนไฮสคูลเพื่อนๆก็ไปกันเยอะ แต่ผมไม่เคยคิดจะไปนี่
“ทำไมอยู่ๆให้จันทร์ไปอ่ะ ไม่ไปไม่ได้หรอ”
สิงคโปร์ไม่มีเจิ้นนี่นา ไม่มีคุณป้าแม่บ้านด้วย แล้วก็ไม่มีนมอุ่นๆ เมอร์ไลออนมันก็อุ่นนมให้ผมไม่ได้นะ ประสบการณ์การอยู่คนเดียวของผมมันยังหลอนไม่หายเลยอ้ะ
“ไปฝึกภาษาอังกฤษบ้าง อาเซียนก็เปิดแล้ว เผื่อพี่จะอยากเพิ่มสาขาธนาคารที่เมืองนอกจันทร์จะได้ไปช่วยงานพี่ได้”
“แต่เจิ้นก็มีสาขาอเมริกาแล้วนี่...”
เจิ้นหรี่ตามองผม เป็นอันว่าคราวนี้เจิ้นจะส่งผมไปเรียนแบบจริงจังแล้วก็งอแงไม่ได้ด้วย บางทีเจิ้นก็จะบังคับผมแบบนี้แหละ แต่เจิ้นไม่เคยขนาดส่งผมไปเมืองนอกเลยนะ
“เจิ้นไม่คิดถึงจันทร์แล้วหรอ จันทร์คิดถึงเจิ้นนะ”
ผมรีบเขยิบไปกอดแขนเจิ้น แวบหนึ่งเห็นความวูบไหวในดวงตา...แต่เจิ้นก็กลับมายกยิ้มที่ทำให้ผมรู้ว่าต้องเตรียมตัวแพคกระเป๋าไปสิงคโปร์ได้แล้ว
“สามอาทิตย์เอง”
“เจิ้นใจร้าย จันทร์ไม่ได้อยากไป! จันทร์ไม่โอเค ไม่โอเคมากกกกกกกก!”
“ศศิมณฑล”
เจิ้นเสียงแข็ง...มันไม่ปกติอ่ะ เจิ้นไม่เคยทำเสียงแข็งใส่ผมมาก่อนเลย แล้วอยู่ๆก็จะส่งผมไปอยู่ไกลๆทั้งๆที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
“พี่ไม่ได้ใจร้าย พี่ก็คิดถึงจันทร์ แต่มันเป็นโอกาสที่จันทร์ควรจะได้รับ... สิงคโปร์ห่างกับประเทศไทยชั่วโมงสองชั่วโมงเอง แค่ไปเรียนภาษาสามอาทิตย์ จันทร์จะได้เก่งขึ้น พี่อยากให้จันทร์ไปอังกฤษด้วยซ้ำแต่พี่คิดถึงจันทร์...ไปหาที่สิงคโปร์ก็คงง่ายกว่าไปหาจันทร์ที่อังกฤษ”
ผมรู้สึกน้อยใจ น้อยใจมากแบบว่าเยอะแยะเลยแต่พอเจิ้นกอดผมก็อยากจะร้องไห้ เจิ้นก็คงต้องทำใจส่งผมไปเหมือนกันใช่ไหม? ถ้านับในกลุ่มเพื่อนที่โรงเรียนก็ถือว่าผมช้าแล้วนะที่เพิ่งได้ไปตอนมหาวิทยาลัย เจิ้นก็คงอยากให้ผมเหมือนคนอื่นๆ มันก็ดีแต่มันก็ไม่อยากจะห่างเจิ้นไปนี่
“เจิ้นจะไปหาจันทร์ใช่ไหม?”
“พี่เคยไม่ไปหาจันทร์ด้วยหรอ?”
ไม่เคย....เจิ้นไปหาผมตลอดนั่นแหละ....มันเลยทำให้ผมชะล่าใจยอมไปสิงคโปร์แต่โดยดี และมารู้ทีหลังว่าเจิ้นตัดหางปล่อยวัดผมชัดๆอ่ะ ชัดแบบ HD ด้วย!
เจิ้นส่งผมมาอยู่สิงคโปร์กับพี่เลขาที่ชื่อพี่เอ็ม เอาง่ายๆคือส่งมาเรียนพร้อมกันนั่นแหละ แต่พี่เลขาเรียนคนละคอร์ส ผมเรียนคอร์สสปีคกิ้งธรรมดา แต่พี่เลขาเรียนคอร์บิซิเนสสปีคกิ้ง เราพักอยู่ด้วยกันในหอพักแถวๆมหาวิทยาลัย มันก็ห้องแบบคอนโดแต่มีสองเตียง
ผมต้องไปมหาวิทยาลัยแต่เช้าแล้วก็แยกกับพี่เอ็มไปคนละห้อง กลางวันกับตอนเย็นถึงได้เจอกัน แล้วอยู่ดีๆพี่เอ็มก็ตีตัวออกห่างผม! พี่เอ็มบอกว่าจะไปกินข้าวกับเพื่อนในคลาสให้ผมไปกับเพื่อนตัวเอง เพื่อนผมก็มีแต่คนเกาหลีญี่ปุ่นที่สำเนียงไม่ได้เรื่องเลยยยย ฟังไม่ออกกกก การเรียนนานาชาติของผมมันล้มเหลวสิ้นดี จริงๆผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องการใช้ภาษาอังกฤษนะ แต่ความแตกต่างของสำเนียงเนี่ยปัญหาใหญ่ แล้วคือคนที่มาเรียนเขาพูดไม่ได้เท่าผมอ่ะผมก็เลยฟังไม่รู้เรื่อง
กิจกรรมในห้องผมก็ได้เป็นหัวหน้ากลุ่ม! แต่คอร์สเรียนภาษาของที่นี่ค่อนข้างดีมากให้เราได้ลองใช้ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันจริงๆ เช่นการถามทาง กลุ่มผมก็ได้รับโจทย์ให้ไปหาสถานที่แห่งหนึ่งในมหาวิทยาลัยโดยการถามทาง ไปถึงก็ต้องถ่ายรูป แล้วกลับมาแนะนำสถานที่นั้นให้เพื่อนๆ ได้หัดบอกทางด้วย
ความหงุดหงิดเรื่องพี่เอ็มเลยน้อยๆลงไปเพราะผมได้เป็นหัวหน้ากลุ่ม ได้เป็นที่พึ่งของเพื่อนๆ บางคนก็มาคนเดียวเหมือนกัน แล้วก็ดูงงๆ ผมเลยเป็นหัวหน้ากลุ่มที่ดีชวนทุกคนไปกินข้าวด้วยกัน เวลาคุณครูสั่งงานแล้วเพื่อนฟังไม่ทันผมก็ได้เป็นคนอธิบาย
ผมรู้สึกแฮปปี้มาก มีบทเรียนทำอาหารด้วย ผมเลยได้ชวนทุกคนไปซื้อวัตถุดิบในห้างหลังเลิกเรียน และได้โชว์สกิลทำอาหารที่มากกว่าคนอื่นนิดหน่อยให้ทุกคนได้ว้าวกัน อยู่เมืองไทยผมไม่ได้เป็นคนที่โดดเด่นในกลุ่มเท่าไหร่ แต่พอมาอยู่นี่ผมกลายเป็นหัวหน้ากลุ่ม! ดีใจจัง
การได้เป็นหัวหน้ามันเหมือนเรามีความรับผิดชอบมากขึ้นเยอะเลย ถึงจะแค่พาเพื่อนมาซื้อผักซื้อของก็เหอะ แต่เพื่อนในกลุ่มผมก็ทำอาหารกันไม่เป็น ผมเลยได้โชว์ฝีมืออีก! เพื่อนคนเกาหลีในกลุ่มบอกว่าผมทำอร่อยให้ไปเปิดร้านอาหารที่เกาหลีได้เลย
หรือจริงๆผมควรมองธุรกิจด้านอาหารไว้บ้าง? ไม่อยากทำแล้วช่อฟ้าเพราะเจิ้นทิ้งผม ไม่โทรมาด้วย โทรไปก็ไม่รับ พี่เอ็มก็ไม่สนใจผม แค่ไปกลับมหาลัยพร้อมกัน แถมวันหลังๆผมไปเองกลับเอง! เพราะคลาสพี่เอ็มมีไปสัมมนากับบริษัทภายนอกด้วย ส่วนของผมตื่นเต้นสุดก็ไปยูนิเวอร์แซลอ่ะ
มันก็แค่สวนสนุกสู้ของพี่เอ็มไม่ได้หรอก แต่...สนุกจริงๆ แหะๆ ผมกับเพื่อนเล่นนั่นเล่นนี่ คุยกันงงๆ รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง เล่นๆไปก็เข้าใจกันเอง
กิจกรรมมหาศาลของผมทำให้ผมต้องเก็บความน้อยใจไว้ข้างในแล้วบ่นกับสินเชื่อแทนเพราะเจิ้นไม่โทรมาให้บ่นเลยสักครั้ง ผมพาสินเชื่อมาด้วย จริงๆอยากจะทิ้งไว้อยู่กับเจิ้นแต่มันเป็นการไปอยู่เมืองนอกครั้งแรกของผม ผมต้องการกำลังใจจากสินเชื่อสุดๆ มาอยู่กับพี่เอ็มสองคนก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด ผมซักผ้าเองได้แล้ว! เพราะพี่เอ็มสอน พี่เอ็มบอกว่าจะให้พี่เอ็มทำให้ก็ได้แต่พี่เอ็มก็เรียนหนักก็ซักได้แค่ตอนกลางคืนนะ ผมก็เกรงใจอ่ะ คลาสพี่เอ็มการบ้านเยอะมากผมเลยให้พี่เอ็มสอนแทน
จริงๆพี่เอ็มเป็นเลขาที่ดูแลเรื่องส่วนตัวของเจิ้นโดยเฉพาะ พอต้องมาอยู่กับผมก็เกรงใจพี่เขาเหมือนกันเพราะมันไม่ใช่หน้าที่พี่เอ็มเลย แต่พี่เอ็มก็อุ่นนมให้ผมทุกคืนนะ ผมเลยแลกเปลี่ยนกับการทำมื้อเช้าให้ง่ายๆ พวกแซนวิช ห้องเรามีไมโครเวฟ ตู้เย็น แต่ไม่มีพวกเตาแก๊ส ในตู้ก็มีพวกของสดนิดหน่อยเน้นไปเป็นพวกนมกับของกินของผมซะเยอะ เพราะผมเป็นคนกินยาก ก็เลยต้องพยายามเลือกแต่ของที่ตัวเองกินได้มาใส่
หลังเลิกเรียนบางทีถ้าเวลาตรงกันพี่เอ็มก็พาผมไปซูเปอร์ใกล้ๆ ผมต้องพยายามอ่านฉลากเพื่อดูว่ามันจะเหมาะกับท้องผมไหม อะไรที่มีช็อกโกแลตต้องระวัง แต่พี่เอ็มชอบกินช็อคโกแลต ในตู้เย็นเลยจะมีแบ่งเป็นโซนเก็บช็อกโกแลตของพี่เอ็มโดยเฉพาะ
งานบ้านก็ต้องช่วยกันทำ ผมมีถุงมือยางหนึ่งคู่สำหรับซักผ้าแล้วก็มีผ้ากันเปื้อน ทางหอพักมีเครื่องดูดฝุ่นให้ยืม มันก็งงๆหน่อยแรกๆ แต่ผมก็ว่าผมทำได้
ปัญหาที่ผมเคยดีลกับมันไม่ได้ผมก็ทำได้...การอยู่คนเดียวที่คิดว่าผมคงร้องไห้กลับประเทศไทยในตอนแรกก็ทำให้ผมเริ่มจะแฮปปี้มากกกกกกก
ติดแค่อย่างเดียว...เจิ้นไม่ยอมโทรหาผม!
พ่อก็โทรมาทุกวัน ลุงหยางผมยังได้คุย คุณปู่ก็ได้คุย พ่อกับแม่เจิ้นก็ได้คุยแต่ไม่ได้คุยกับเจิ้น พี่เอ็มบอกว่าช่วงนี้เจิ้นทำงานหนักเพราะไม่มีพี่เอ็มดูแล เจิ้นเลยต้องจัดการเรื่องส่วนตัวเอง
เรื่องส่วนตัวที่เจิ้นต้องดูแลตัวเองก็เช่น... จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่าบัตรเครดิต ค่าอินเตอร์เน็ต พี่เอ็มบอกว่าเจิ้นต้องไปเข้าแถวเอง ผมนึกว่าเป็นคุณป้าแม่บ้านมาตลอด แต่เจิ้นเป็นห่วงคุณป้าแม่บ้านต้องไปเบียดกับคนเยอะๆเลยเป็นพี่เอ็มไปจ่าย แล้วทำไมค่าบัตรเครดิตเจิ้นต้องจ่ายด้วยอ่ะ
“ถึงเป็นเจ้าของ แต่ถ้าใช้บัตรเครดิตก็เป็นลูกค้าธนาคารครับ จ่ายเงินไม่ตรงก็ติดบูโรเสียประวัติ”
“เจิ้นต้องลงไปเข้าแถวที่หน้าเคาน์เตอร์เองด้วยหรอ?”
“ใช่ครับ”
ผมไม่เชื่อนิดหน่อย...แต่พี่เอ็มทำหน้าจริงจัง...คงไม่ได้หลอกมั้ง?
“แล้ว...เจิ้นจะหยอดกระปุกไหมอ่ะ จันทร์ให้เจิ้นหยอดวันละสิบบาท ครบเดือนต้องไปฝากธนาคารนะ”
“อืม...น่าจะนะครับ พี่ก็ไม่แน่ใจ”
คราวนี้เป็นพี่เอ็มทำหน้าไม่เชื่อบ้าง ผมเลยอธิบายว่าผมให้เงินเจิ้นวันละร้อย ก่อนมาก็ให้คุณป้าแม่บ้านให้เงินเจิ้นแทนผมแล้ว ห้ามเกินนะเพราะเจิ้นต้องรู้จักใช้เงินแบบประหยัดๆ ถึงเจิ้นจะรวยอยู่แล้วแต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ ออมเงินไว้ก่อนก็น่าจะดี แต่ถ้ามีรายจ่ายสำคัญๆผมก็ไม่ใจร้ายหรอก ให้เจิ้นเอาใบเสร็จมาเบิกได้ ผมเอาไอเดียนี้มาจากตอนทำกิจกรรมในคณะ ที่เพื่อนๆบอกให้เอาใบเสร็จไปเบิกเวลาซื้อของ ก็เลยเอามาลองใช้กับเจิ้นมั่ง
“คุณจันทร์รอบคอบมากครับ”
“จันทร์ก็ว่างั้นแหละ”
เรื่องเงินต้องรอบคอบนะ!
ผมเริ่มกลับมาคิดว่าจะแยกไปอยู่คนเดียวอีกครั้งหลังจากนั่งคุยกับเพื่อนๆ ทุกคนมาอยู่กันเองหมดเลย แล้วพอผมสำรวจตัวเองมันก็น่าจะไหว...บางทีคราวหน้าการไปอยู่คอนโด เป็นวัยรุ่นแบบคนอื่นบ้างน่าจะไม่แย่เท่าครั้งแรก
ตอนนี้ผมทำกับข้าวเป็นแล้วด้วย อุ่นนมก็น่าจะหัดได้ไม่ยาก...ขนาดคิวยังออกมาอยู่คนเดียวแล้วก็กลับบ้านวันเสาร์อาทิตย์ ถึงจะช้าไปหน่อยแต่ผมก็อยากใช้ชีวิตมหาวิทยาลัยให้คุ้ม ผมคุยไอเดียเรื่องนี้กับพ่อ พ่อก็โอเค พ่อบอกอยู่คนเดียวจะได้หัดเป็นผู้ใหญ่ แล้วอย่าร้องไห้กลับบ้านอีกนะ
ต่างประเทศผมยังอยู่ได้ แค่อยู่คอนโดก็ต้องได้เหมือนกันสิ? แต่คอนโดที่เจิ้นซื้อตรงหน้ามหาวิทยาลัยก็ใหญ่ไปหน่อยอ่ะ มีตั้งสามห้องนอนแต่ผมจะนอนคนเดียว หรือว่าไปอยู่หอในมหาวิทยาลัยดี? จะได้นั่งรถรางไปเรียนด้วย
พ่อก็เห็นด้วยกับการอยู่หอในมหาวิทยาลัยเพราะมหาวิยาลัยของผมเป็นเอกชน พวกหอพักอะไรก็ค่อนข้างสะดวกสบาย เคยคุยกับเพื่อนที่อยู่หอในมันก็มีทั้งห้องเดี่ยวและห้องแบบมีรูมเมท แต่ผมน่าจะเลือกนอนคนเดียว
ผมปรึกษาพี่เอ็มเพราะพี่เอ็มน่าจะเป็นคนที่เห็นผมชัดที่สุด ผมอยากรู้ว่าในมุมมองพี่เอ็มผมสามารถอยู่หอคนเดียวได้หรือยัง? พี่เอ็มก็บอกว่าได้....งั้นกลับไทยแล้วไปอยู่หอดีกว่า
จริงๆเรื่องอยากไปอยู่หอมันเป็นแค่ประเด็นรอง แต่ประเด็นหลักคือผมน้อยใจเจิ้นด้วย เจิ้นไม่ติดต่อมาเลย ทิ้งผมให้อยู่ดินแดนเมอร์ไลออนแบบเหงาๆ ก็ไม่เหงามากเพราะมีเพื่อนแต่ส่วนที่ต้องเป็นเจิ้น มันก็ต้องเป็นเจิ้น...คนอื่นจะมาแทนเจิ้นได้ยังไง
ไหนบอกว่าจะคิดถึง...คนโกหก
ผมบ่นกับพ่อทุกวันเรื่องเจิ้น พ่อบอกว่าเจิ้นอาจจะกลัวตัวเองคิดถึงผมเพราะถ้าเจิ้นได้ยินเสียงอาจจะทิ้งงานมาหาผมทันที ผมก็แอบเห็นด้วยเพราะถ้าเจิ้นบอกว่าคิดถึงผมก็คงอยากตีตั๋วกลับไทยทันทีเลยเหมือนกัน
แต่...มันก็ยังน้อยใจอ้ะ!!!! ผมไม่กล้าร้องไห้ด้วยเพราะอายพี่เอ็ม ก็เลยต้องเป็นคนเข้มแข็ง วันไหนคิดถึงมากๆก็รีบๆหลับไปเลย จะว่าไปพออยู่ห่างๆแบบนี้ก็อดสำรวจตัวเองไม่ได้เหมือนกันนะว่าจริงๆแล้วผมก็อยู่ห่างจากเจิ้นได้
อาจจะเป็นเพราะรู้ว่าเดี๋ยวเราก็เจอกัน ไม่ได้ห่างกันไปตลอดกาล เจิ้นก็ยังรอผมอยู่ที่ช่อฟ้า สุดท้ายเราก็จะกลับไปอยู่ด้วยกันอีกอยู่ดี
อีกอย่างก็คือ...ผมคิดถึงเจิ้นแบบมากมายมหาศาล แต่ไม่ได้มีเวลามาเพ้อเยอะเพราะว่ายุ่งไปหมด การบ้านเอย เพื่อนเอย ยุบยิบไปหมดเลยแต่มันก็จะมีแวบๆขึ้นมาตลอดว่าคิดถึงเจิ้น
สามอาทิตย์ยังคิดถึงขนาดนี้...แล้วถ้าเป็นปีผมจะคิดถึงขนาดไหน?
แต่เพราะหน้าที่ที่ต้องทำ ก็เลยต้องพยายามยับยั้งชั่งใจตัวเองไว้ เราไม่สามารถทำอย่างที่เราต้องการได้ทุกอย่างเหมือนที่ผมไม่สามารถกลับไปหาเจิ้นได้ตอนนี้เพราะยังต้องเรียนให้ครบสามอาทิตย์...
อยู่ดีๆผมก็กลายเป็นคนมีตรรกะขึ้นมา หรือว่าผมฉลาดขึ้น? พี่เอ็มบอกว่ามันเป็นเหตุผลแบบผู้ใหญ่ที่ต้องทำหน้าที่ตัวเองให้ดี ผมโตขึ้นหรอ? สามอาทิตย์เนี่ยนะ? หรือการเป็นหัวหน้ากลุ่มจะทำให้ผมแบบว่าออร่าจับ พวกความสามารถอันโดดเด่นที่เคยถูกปิดบังไว้ก็เลยผุดออกมาเป็นดอกเห็ด
จริงๆผมอาจจะมีความจีเนียสอยู่ในตัว แบบว่านาซ่าก็ตามหาคนแบบผมอยู่ แล้วเราก็จะได้ร่วมมือกันเพื่อคิดค้นอะไรสักอย่างที่โลกยังไม่มี แบบพวกไฟฉายขยายส่วนในโดเรมอน
หลังจากภูมิใจกับตัวเองนิดเดียวผมก็ว่ามันน่าจะเพ้อเจ้อเพราะผมยังบวกเลขช้าเป็นเต่าเหมือนเดิม เอาเถอะเป็นหัวหน้ากลุ่มก็ถือเป็นก้าวแรกที่ยิ่งใหญ่
คิวบอกว่าผมขี้เห่อ เป็นแค่หัวหน้ากลุ่มในคลาสทำเป็นขี้โม้ ไม่รู้แหละก็ได้เป็นอ้ะ แสดงว่าผมเก่งสุดในกลุ่ม! ถ้ามันมีหัวหน้าห้องด้วยผมก็อาจจะได้เป็นเหมือนกันนั่นแหละ แต่มันไม่มีไง
วันสุดท้ายของการเรียนเพื่อนๆนัดกันไปฉลอง พี่เอ็มก็จบคอร์สพร้อมกันเพราะเป็นแค่สนทนาธุรกิจก็แยกไปอีกร้านกับเพื่อนๆของเขา พี่เอ็มบอกว่ามันจะดึกเดี๋ยวมารับให้ผมรอ
ถ้าต้องกลับดึกพี่เอ็มจะมารับตลอด ผมก็จะไม่ดื้อกลับเองด้วยการดึงดันไม่เข้าเรื่องจะทำให้เกิดเหตุไม่คาดฝันได้ ขนาดเรื่องแม่ที่มาทำร้ายกันถึงในเขตช่อฟ้า ไม่ได้เสี่ยงไปข้างนอกหรืออะไรเลยก็ยังเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นได้ เพราะฉะนั้นผมจะไม่ดื้อกับพี่เอ็ม
พี่เอ็มโทรมาว่าจะมารับผมตอนสามทุ่ม คลาสพี่เอ็มมีปาร์ตี้ห่างจากผมไปประมาณห้าสถานี แต่มันต้องเดินต่อนิดหน่อยซึ่งอาจจะหลงกันได้ ในสถานีก็มีทางออกหลายทางเราอาจจะเดินสวนกันไม่ได้ตั้งใจเพราะคนมันเยอะ
งานปาร์ตี้ทำให้ผมใจหายอ่ะ เพราะทุกคนต้องแยกกันไป บางคนก็เข้ามหาลัยที่นี่ต่อบางคนก็กลับประเทศ คงคิดถึงมากๆแน่เลย ถึงจะแค่สามอาทิตย์แต่เราก็อยู่ด้วยกันทั้งวัน วันหยุดอีก หลังเลิกเรียนอีก
อากาศที่สิงคโปร์เป็นแบบร้อนชื้น ฝนตกบ้าง บางทีก็เย็นๆ คนก็หลากหลายเชื้อชาติมารวมตัวกัน ความแตกต่างของเชื้อชาติที่อยู่กันได้คงเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งล่ะมั้ง
ผมเดินเล่นเรื่อยเปื่อยรอพี่เอ็มมารับ ห้างใกล้ปิดแล้วแต่พี่เอ็มก็ยังไม่มา เขาแค่ไลน์มาบอกว่ากำลังจะมา แต่ก็ยี่สิบนาทีแล้วนะ ห่างกันแค่ห้าสถานีเอง ผมเริ่มง่วงแล้วด้วย เพื่อนๆก็แยกกันไปหมดแล้ว
“จันทร์”
เสียงที่คุ้นเคย...ที่ไม่ได้ยินมานาน เจิ้นยืนห่างจากผมไปประมาณเจ็ดก้าว เจิ้นก็ยังเหมือนเดิมใส่ชุดสูทสีดำ ผมยาวมัดรวบไว้ด้านหลัง
ความคิดถึงที่ผมพยายามไม่นึกถึงเหมือนจะล้นออกมาจากข้างใน แต่ความน้อยใจที่ผมพยายามหักห้ามตัวเองก็เยอะมากไม่ต่างกัน ผมอยากกอดเจิ้นแต่ก็ไม่อยาก อยากจะบอกว่าคิดถึงแต่ก็ไม่อยากพูด อารมณ์ผมแปรปรวนเป็นพายุเฮอริเคนแต่ผมทำได้แค่ยืนเฉยๆ
จนกระทั่งภาพมันเริ่มพร่าเลือน...ผมร้องไห้ ยังไม่ทันตั้งตัวก็โดนดึงเข้าไปจมในอ้อมกอดของเจิ้น และมันก็เหมือนฟิวส์ขาดผมพ่นอะไรไม่รู้ใส่เจิ้นเยอะมากเหมือนคนบ้า ฟูมฟายจะเป็นจะตาย ร้องไห้เหมือนผีเข้า แบบว่าถ้าซินแสมาเห็นคงบอกให้เจิ้นไล่ผมออกจากช่อฟ้าไปเลย
เจิ้นกอดผมแน่นรอจนสติผมเริ่มกลับมา เจิ้นโอบเอวพาผมขึ้นรถที่จอดรออยู่ไม่ไกลไปด้วยกัน หลังจากเป็นบ้าจนเลิกบ้าผมก็ไม่อยากคุยกับเจิ้นเลยสักนิดเดียว ในหัวมันมีแต่คำว่า ทำไม ทำไมเจิ้นไม่ติดต่อผมเลย ทำไมเจิ้นไม่คิดถึงผม แต่ผมรู้ว่า...เจิ้นก็คิดถึงไม่งั้นเขาคงไม่มา มันเป็นอย่างที่พ่อพูดนั่นแหละ เจิ้นก็กลัวทนไม่ไหวเหมือนกัน
เพราะเข้าใจเจิ้นล่ะมั้งผมก็เลยหงุดหงิดที่ตัวเองงี่เง่าง้องแง้ง มันเหมือนเข้าใจแต่ก็ไม่อยากจะเข้าใจอ่ะ อยากจะงอนก็งอนไม่สุด อยากให้เจิ้นง้อ นั่นแหละ คนมันงอนก็เพราะอยากให้ง้อกันทั้งนั้นแหละ
เจิ้น ต้อง ง้อ ผม!
เจิ้นไม่ได้พาผมไปหอพักแต่พาผมไปที่มารินาเบย์แซนด์ พี่เลขาคนอื่นรวมถึงพี่เอ็มรอผมกับเจิ้นอยู่แล้ว พี่เอ็มลากกระเป๋าผมเดินตามมาพร้อมอุ้มสินเชื่อด้วย
“คีย์การ์ดครับเจิ้น เช็คอินเรียบร้อยครับ”
“อืม”
พี่เลขาไม่ได้เข้าลิฟต์มากับเรา กระเป๋าเดินทางผมเจิ้นก็เอามาลากเอง ส่วนสินเชื่อเจิ้นก็ไม่ยอมส่งให้ เขาหนีบไว้ข้างตัวและผมก็งอนไม่อยากจะขอสินเชื่อคืน
ลิฟต์ที่นี่เป็นแบบต้องเสียบคีย์การ์ดแล้วก็จะพาไปชั้นนั้นๆโดยเฉพาะ ห้องของเราใหญ่พอสมควร มีห้องด้านนอกที่เป็นโซฟาและทีวีก่อนจะแยกไปห้องนอนด้านในอีกที กระเป๋าของเจิ้นวางอยู่มุมห้อง แต่พวกข้าวของส่วนตัวบางอย่างถูกจัดวางเรียบร้อยแล้ว ถ้าพี่เลขาจัดให้ก็จะพร้อมแบบนี้ แต่ถ้าเจิ้นไปกับผมเอง ก็เจิ้นอ่ะจัดเองเพราะผมมัวแต่ห่วงเล่น
วิวจากบานหน้าต่างเห็นวิวตึกสูงของสิงคโปร์แทบจะทั้งหมด ฝั่งของห้องเราหันไปทางเมอไลออนพอดี เห็นร้านหลุยส์วิคตองกลางน้ำด้วย ทำไมเจิ้นได้พักหรูจัง แล้วทำไมผมกับพี่เอ็มต้องไปนอนห้องเล็กๆตั้งสามอาทิตย์ด้วย
ความสองมาตรฐานทำผมอัพเลเวลการงอนนิดหน่อยเป็นงอนเยอะๆแล้ว อย่างงี้แค่ง้อไม่พออ่ะ จะงอนนานๆเลย ไม่แฟร์สุดๆ ผมทำเป็นสำรวจห้องไม่สนใจเจิ้นที่ถอดเสื้อสูทออกมา เจิ้นมองผมอยู่นั่นแหละ แต่ผมไม่คุยด้วยหรอก
ผมเดินเข้าไปสำรวจห้องน้ำ มันเป็นประตูแบบสองบานที่ไม่มีกลอนล็อค! มีอ่างสีขาววางอยู่กลางห้องด้วย แบ่งโซนชาวเวอร์กับตรงนี้ชัดแจ๋ว มีโต๊ะเครื่องแป้งแล้วก็ชั้นวางผ้าเช็ดตัว หรูมากเลย
พอเดินออกมาก็เจอรูมเซอร์วิสกำลังยกไวน์วางบนโต๊ะหน้าโซฟา และมีของกินสองสามอย่าง...มีไอติมของผมด้วย มันต้องเป็นของผมอ่ะ เพราะเจิ้นไม่กินเองหรอก
เจิ้นรินไวน์ให้ตัวเองแล้วปล่อยอีกแก้วว่างเปล่าไว้ พอผมมองก็ทำเป็นยกแก้วขึ้นแล้วมองผมกลับ ตาของเจิ้นวาววับด้วยอารมณ์บางอย่างที่ทำผม...หายใจติดขัด
ยิ่งตอนนี้เสื้อเชิ้ตถูกพับอยู่ตรงข้อซอก กระดุมถูกปลดสองสามเม็ดจนเห็นแผ่นอกรำไร...เจิ้นเหมือนเสือเตรียมจะตะครุบเหยื่อ...เขาไม่พูดอะไรด้วยซ้ำทั้งๆที่รู้ว่าผมงอน เจิ้นรู้แหละ รู้ดีด้วย...
ผมคิดว่าเจิ้นมีแผนการบางอย่าง... และจะดีกว่าถ้าผมหนีไปอาบน้ำนอน
ขารีบก้าวไปที่กระเป๋า ส่วนสินเชื่อที่เจิ้นวางไว้บนโซฟาคงต้องทิ้งไว้ก่อนเพราะมันใกล้เจิ้นเกินไป...แต่เจิ้นก็ไวกว่ารวบเอวผมทีเดียวก็ชิดตัวเจิ้น ไม่ยอมให้ผมขยับหนีจากเขา
“ปล่อยจันทร์นะ”
“จะไปไหนหืม?”
“จันทร์จะอาบน้ำนอนแล้ว”
“ดื่มไวน์เป็นเพื่อนพี่ก่อน”
เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างใบหู กลิ่นน้ำหอมของเจิ้นกลับกลิ่นไวน์โอบล้อมตัวผมไว้ หัวใจผมเต้นรัว...
“มะ ไม่เอา จันทร์จะอาบน้ำ..”
“พี่คิดถึงจันทร์...”
“ไม่เชื่อหรอก คนคิดถึงเขาต้องโทรหากัน”
“พี่นอนไม่หลับเลย อยากจะบินมาหาตั้งแต่วันแรกๆ”
เกลียดตัวเองที่เชื่อ ผมอยากร้องไห้อีกแล้ว ผมคิดถึงเจิ้นมากแต่เจิ้นก็ใจร้ายกับผม แต่พอเจิ้นบอกคิดถึงผมเหมือนกันผมก็ให้อภัยเจิ้นไปง่ายๆ
เจิ้นคงเป็นข้อยกเว้นของทุกอย่าง...เพราะเจิ้นเป็นคนที่ผมรัก
เจิ้นมองคนขี้แงดื่มไวน์แดงแก้วแล้วแก้วเล่า เสียงบ่นงุ้งงิ้งเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะ ตากลมโตฉ่ำเยิ้ม แก้มนิ่มๆก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ และบทสนทนาแนวตัดพ้อน้อยใจก็กลายเป็นเรื่องอะไรก็ไม่รู้
“พอเจิ้นเป็นหัวหน้ากระต่าย พ่อก็ต้องออกจากตำแหน่งนะ เพราะหัวหน้ามีได้แค่คนเดียว แต่จันทร์อยากให้พ่อเป็นหัวหน้า เจิ้นห้ามไปแย่งนะ เจิ้นเปิดธนาคารในหมู่บ้านก็พอ แล้วทีนี้พลเมืองกระต่ายก็เป็นลูกค้าเจิ้น ส่วนพ่อเป็นประธานาธิบดีกระต่าย”
“แล้วจันทร์ล่ะ?”
“จันทร์เป็น...หัวหน้ากลุ่ม ฮ่าๆ”
คนฟังหลุดเสียงหัวเราะเบาๆ พอจะรู้จากเลขาว่าศศิมณฑลตื่นเต้นกับการได้เป็นหัวหน้ากลุ่มอย่างมาก การมาซัมเมอร์ทำให้เจ้าจันทร์ได้ทำอะไรหลายอย่างด้วยตัวเอง... อยากให้จันทร์โตขึ้นแต่ก็ห่วงเลยเลือกคอร์สประเทศใกล้ๆและให้เลขาตามมาอยู่ด้วย การอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวจะทำให้เจ้าจันทร์ต้องปรับตัว และน้องก็ทำได้ดี แต่ที่ไม่ดีคือความคิดที่อยากจะออกไปอยู่หออีกแล้ว
และคราวนี้เจ้าจันทร์คงไม่ร้องไห้กลับมาเหมือนครั้งก่อน น้องสามารถใช้ชีวิตตัวคนเดียวได้ เลขาของเขาได้ทดลองปล่อยให้น้องไปเรียนเอง กลับเองบ้าง น้องก็สามารถทำได้ อยู่กับเพื่อนได้
บางทีก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตาแก่...ที่อยากให้ลูกหลานกลับมาหา...ไม่ใช่บินหนีออกไปมีชีวิตของตัวเองเหมือนที่เจ้าจันทร์เริ่มมีความคิดนี้อีกครั้ง
เขาไม่อยากเจอเจ้าจันทร์แค่วันเสาร์อาทิตย์...คราวก่อนที่ยอมปล่อยไปเพราะรู้ว่าน้องอยู่คนเดียวไม่ได้...คราวนี้จะใช้ข้ออ้างอะไร?
“เจิ้น....เป็นอะไรหรอ ทำไมขมวดคิ้ว ไม่อยากไปปาร์ตี้น้ำชากระต่ายหรอ”
เสียงติดจะอ้อนมาพร้อมคนเมาที่ขยับมานั่งตัก คำถามที่ไม่รู้เจ้าตัวเข้าใจไปถึงไหนทำให้ต้องดึงความสนใจกลับมาที่คนบนตัก
สองแขนเล็กกอดรอบคอเจิ้นพร้อมกับซุกหน้าลงกับไหล่กว้างที่แสนจะคิดถึง
“จันทร์กลัวเจิ้นเบื่อจันทร์ เลยไล่จันทร์มาไกลๆ”
“พี่ไม่เคยเบื่อจันทร์...พี่ก็กลัวจันทร์ไม่รัก”
เจิ้นยกมือข้างที่ไม่ได้โอบเอวเล็กขึ้นมาบีบใบหูนิ่ม เสียงครางแผ่วเบาดังลอดออกมา เจ้าจันทร์มีจุดอ่อนไหวที่ใบหูกับที่นิ้ว...แค่งับเบาๆก็หมดแรงหลุดเสียงน่ารักออกมาทุกครั้งไป
“จันทร์รักเจิ้นที่สุดในโลก”
“พิสูจน์สิ”
“ยังไงหรอ”
รู้ว่ามันเป็นการฉวยโอกาสกับคนเมาและความไม่รู้ของเจ้าจันทร์ แต่เพราะบรรยากาศยามค่ำคืนของสิงคโปร์ ประกอบกับความคิดถึงที่ต้องห่างกันคนละฟากน้ำทะเล...และอาจจะเพราะกลิ่นไวน์ผสมกับกลิ่นนมติดผิว...ที่ทำเขาหลงใหล
“ให้พี่เข้าไปในตัวจันทร์”
(ต่อด้านล่าง)
-
เตียงนอนนุ่มของห้องพักราคาแพงยวบลงเพราะน้ำหนักคนสองคน...คนตัวเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์นอนตาปรือปล่อยให้คนตัวใหญ่กว่าค่อยๆกลัดกระดุมออกทีละเม็ด แต่เพราะเครื่องปรับอากาศมันถูกตั้งอุณหภูมิไว้เย็นเกินไปจึงยื่นสองมือไปรั้งเสื้อคนด้านบนให้โน้มตัวลงมา
“กอดจันทร์...นะ”
เหมือนเส้นความอดทนได้ขาดลง มือหนากระชากทีเดียวกระดุมสามเม็ดที่เหลือก็หลุดออก ใบหน้าซุกลงไปในกลิ่นนมอ่อนๆของซอกคอขาวเนียน กลิ่นไวน์ปะปนกับผิวเนื้อรสนมไปตลอดการขบกัด...เรียวปากและลิ้นอุ่นๆค่อยๆสร้างรอยแห่งความเป็นเจ้าของสีกุหลาบทีละนิด เคลื่อนไหวช้าๆไปที่ใบหู...และฟันคมก็ขบลงเม้มติ่งหูเล็ก พร้อมกระซิบเสียงพร่า
“พระจันทร์ของพี่...”
“เจิ้น... ”
คนใต้ร่างครางแผ่ว นิ้วเล็กๆขยำเสื้อคนพี่จนผ้าเนื้อดียับย่น ร่างกายแอ่นตัวขึ้นตามความหวามไหวเปิดโอกาสให้มือหนาสอดเข้าไปโอบรอบแผ่นหลังบางและพลิกคนตัวเล็กให้ขึ้นมานั่งคร่อมด้านบน
เสื้อเชิ้ตที่ถูกกระชากกระดุมออกจนหมดร่วงหล่นจากไหล่มากองอยู่ที่ข้อศอก แสงไฟรำไรจากด้านนอกทำให้เห็นลาดไหล่เนียน...แผ่นท้องที่มีแอ่งสะดือบุ๋ม และยอดอกสีชมพูน่ากัด...
เจิ้นขยับกายนั่งพิงหัวเตียง แขนโอบคนตัวเล็กให้เอนตัวลงไปด้านหลังเพื่อป้อนเจ้าจุกเล็กสีชมพูเข้าปากได้ถนัด...เสียงหวีดร้องดังขึ้นเมื่อฟันคมขบแผ่วเบาและริมฝีปากนุ่มดูดดุนสลับกันไป
มืออีกข้างที่ว่าง สัมผัสไปทั่วแผ่นหลังก่อนจะขยับเคลื่อนไปใต้ของกางเกงยีนส์ บีบขย้ำก้อนเนื้อนิ่มข้างใน... จนพอใจถึงยอมประคองร่างคนน้องนอนราบลงกับเตียงอีกครั้ง แต่คราวนี้มือหนาจัดการดึงกางเกงยีนส์ออกจากเรียวขาคนที่ถูกกัดจนมึนเบลอ
ร่างกายเปลือยเปล่าปรากฏขึ้นมาแทนที่ มีเพียงเสื้อเชิ้ตที่หลุดลุ่ยเท่านั้นที่ยังอยู่บนตัว...แสงจากด้านนอกที่ตกกระทบผิวเนียนทำให้การมีเสื้อเชิ้ตเหลือไว้ช่างน่ามอง แพขนตาเปรอะเปื้อนหยาดน้ำจากแรงอารมณ์ ปากเล็กเรียกชื่อคนที่ชะงักไปชั่วครู่เพราะมัวแต่สำรวจตรวจตาร่างนุ่มนิ่ม
ขาเล็กถูกขยับรั้งขึ้น เพียงครู่เดียวเจิ้นก็เปล่าเปลือยไม่ต่างกันและขยับแทรกเข้าไปสัมผัสความอบอุ่นของพระจันทร์ตัวน้อย แกนกายที่พรั่งพร้อมขยับเสียดสีอย่างใจเย็น...เพราะรู้ว่าครั้งแรกมันจะยากมากสำหรับศศิมณฑล
อุปกรณ์การเตรียมพร้อมที่วางไว้ข้างเตียงถูกคว้ามาใช้เพื่อนำพานิ้วแรกเข้าไปในความนุ่มอุ่นด้านใน เสียงครางแผ่วบ่งบอกความพอใจเมื่อกดย้ำไปที่จุดหนึ่งด้านใน
เจ้าจันทร์เคยชินกับนิ้ว....นิ้วแรกและนิ้วที่สองทำให้ปากเล็กเรียกชื่อเขากระชั้นขึ้น ร่างเล็กขยับบิดไปมาจนต้องโน้มตัวไปจูบปากนิ่มเพื่อปรอบประโลม...
มืออีกข้างขยับรูดรั้งให้...เพื่อนิ้วที่สามจะได้เข้าไปข้างในเป็นครั้งแรก เจ้าจันทร์ครางประท้วงเพราะความอึดอัด แต่พอมือเริ่มขยับเร็วขึ้นก็กลายเป็นเสียงคราง ยิ่งขยับลงมากัดยอดอกที่โดนกัดจนแดงก็ทำให้นิ้วที่สามได้รับการยอมรับ...
แต่ของจริงมันมากกว่านิ้วสามนิ้วรวมกัน....เจิ้นตัดสินใจถอนนิ้วออกจนหมด ชโลมตัวเองจนชุ่ม จับรั้งขาเล็กให้อ้ากว้างและค่อยๆเคลื่อนกายเข้าไป
เสียงร้องไห้ดังลอดออกมาเพราะความคับแน่น เจ้าจันทร์ตัวสั่นน่าสงสารจนเกือบจะใจอ่อนแต่เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ต้องผ่านไปให้ได้เพื่ออีกหลายๆครั้งในคราวต่อไป ทำให้เจิ้นต้องใจร้าย
ข้างในของศศิมณฑลโอบรัดแน่นจนเกือบจะไปถึงฝั่งฝัน ร่างเล็กตอดรัดราวกับประท้วงสิ่งแปลกปลอมแต่มันยิ่งทำให้ยากจะห้ามอารมณ์ไหว
เจิ้นขบกรามแน่นค่อยๆสร้างความรู้สึกคุ้นเคยให้กับพระจันทร์น้อย...จนสามารถพาตัวเองเข้าไปได้ทั้งหมด หยาดน้ำตาเลอะเทอะไปทั่วใบหน้าแดงระเรื่อ ปากเล็กเบะน้อยๆเพราะความเจ็บปนความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ
“พี่อยู่ข้างในตัวจันทร์แล้วคนดี....”
เสียงขยับเคลื่อนดังชัดอยู่ในห้องปะปนไปกับเสียงครางเล็กๆยามที่เจิ้นขยับเข้าออก ตากลมโตพร่าเบลอเพราะอารมณ์ที่พุ่งขึ้นไปสูงกว่าทุกที มันมากกว่าทุกครั้ง...จนอดคิดไม่ได้ว่านี่หรือเปล่าสิ่งที่รู้สึกว่ามันไม่พอ ความคับแน่นและแข็งแรงของเจิ้นที่ขยับเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับกำลังเติมเต็มความเว้าแหว่งที่หายไป
เสียงเจิ้นที่กระซิบเรียกชื่อชิดใบหู ทำให้รู้สึกได้มากกว่าที่เคย....ยามที่เจิ้นเอ่ยนำให้บีบรัดเจิ้น....เสียงครางทุ่มของเจิ้นราวกับพอใจนักหนาทำให้หัวใจเต้นรัว
ลมหายใจเริ่มติดขัดพอๆกับเจิ้นที่ขยับเร็วมากขึ้น ตอกและย้ำจนอยากจะร้องไห้...เสียงหวีดร้องของตัวเองดังลั่นห้องก่อนที่จะรู้สึกถึงกระแสน้ำอุ่นที่ทะลักออกมาเลอะหน้าท้องไปหมด เลอะไปถึงแผ่นอกเจิ้น....ราวกับจมน้ำและถูกกระชากให้ขึ้นไปบินบนฟ้า
ท่ามกลางความสับสนน้ำอุ่นร้อนก็ถูกปล่อยทะลักอยู่ด้านใน เสียงขยับในตอนแรกกลายเป็นเสียงน้ำเฉอะแฉะเข้ามาปะปน ก่อนที่เจิ้นจะถอนตัวออกช้าๆ
“เจ้าจันทร์ของพี่....”
“เจิ้น...ทะ ทำไม ข้างใน ปล่อยข้างในได้หรอ”
“ได้สิ....ชอบให้พี่เข้าไปในตัวจันทร์ใหม”
“จันทร์...จันทร์ไม่รู้...”
“งั้น...ลองอีกครั้งนะ”
ครั้งแรกที่เจิ้นเข้ามาในตัวผมมันเหมือนร่างกายผมจะฉีดขาด แต่ไม่ทันได้ประท้วงเจิ้นก็เข้ามาในตัวอีกด้วยท่าทางที่ผมไม่เคยทำมาก่อน... ผมถูกจัดให้นอนคว่ำสะโพกยกโก่งขึ้นจนลอย...และเจิ้นก็ขยับเข้ามา
เสียงเฉอะแฉะจากครั้งแรกดังชัดเจน...และผมก็โดนเจิ้นกระแทกกายเข้ามาข้างใน ผมเพิ่งรู้ว่าการเข้ามาในตัวผมมันจะทรมานแบบนี้...แต่มันไม่เหมือนไนท์แคร์ มันทำให้ผมอารมณ์กระเจิดกระเจิงได้มากกว่า ขาผมอ่อนแรงอยากจะขยับหนีแต่ก็ถูกเจิ้นรั้งไว้ เจิ้นร้ายกาจกว่าทุกครั้งที่เราไนท์แคร์กัน
เขากัดผม...กัดไปทั้งหลัง มือเจิ้นฟาดก้นผมทั้งๆที่เขาก็ยังกระแทกเข้ามา และผมก็อายที่ตัวเองกลับชอบให้เจิ้นรุนแรง...ผมเรียกร้องให้เขากัดอีก และเจิ้นก็กัดจนผมแทบจะจมน้ำ มือของเจิ้นขยับเคลื่อนนำพาผมไปสู่ที่ไกลแสนไกล
การเข้ามาในตัวผมคงมีขั้นตอนเยอะกว่าปกติ...เพราะถึงผมจะหมดแรงเจิ้นก็ยังอุ้มผมเข้าไปในห้องน้ำ อ่างอาบน้ำเล็กๆที่ไม่เหมาะกับคนสองคน...แต่เจิ้นก็จับผมนั่งตักและเรียกร้องให้ผมรับตัวเขาเข้ามา
สองมือผมทำได้แค่ขยุ้มไหล่เจิ้น แรงมือเจิ้นช่วยผมยกตัวขึ้นลงเพราะเข่าผมเป็นหลักได้ไม่ค่อยดีนักในสภาวะพื้นโค้งของอ่างน้ำ น้ำอุ่นกระเพื่อมออกจนเปียกพื้นเหลือกระแสน้ำเพียงช่วงเอวผมที่ยังคงเหลืออยู่
แววตาของเจิ้นวาวโรจน์ ผมยาวเปียกน้ำยิ่งทำให้ผมต้องจิกเล็บลงกับไหล่เจิ้น เจิ้นมีเสน่ห์เหลือร้ายเวลาที่เขาเสยผมปรกหน้านั้นขึ้น
และ...ผมก็ถูกเจิ้นดันชิดขอบอ่างอีกฝั่ง ขาของผมสองข้างถูกรั้งขึ้นให้ไปพาดที่ขอบอ่าง ที่น่ามันประหลาดเพราะผมต้องแอ่นตัวขึ้น สองมือต้องยันขอบอ่างไว้ และเจิ้นก็เข้ามาในตัวผมอีก...
ผมร้องไห้...กรีดร้องเพราะความรู้สึกที่หมุนวนอยู่ข้างใน...และน้ำอุ่นจากเจิ้นก็ถูกเติมเต็มเข้ามาอีกครั้ง ทำไมเจิ้นเติมน้ำในตัวผมเยอะแบบนี้ มันหลายครั้งจนผมนับไม่ถูก มันอาจจะเป็นหนึ่งในวิธีการเข้ามาในตัวผม...
จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันสิ้นสุดลงตรงไหนและตอนไหน....อาจจะเป็นตอนที่เจิ้นจับผมยืนเท้ากำแพงกระจกของห้องที่มองเห็นวิวทั้งเกาะสิงคโปร์และมีเขาขยับเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า
“วิวทั้งสิงคโปร์ยังสู้จันทร์ของพี่ไม่ได้...”
ผมไม่ทันได้มองวิวที่เจิ้นว่านั้นชัดๆ....เพราะน้ำของผมทำกระจกเลอะเสียก่อน...
==========
เจิ้นได้เสียตัวให้มูนนี่ไปแล้ว หลังจากเก็บความสาว(?)มาสามสิบปีเต็ม น่าสงสารเขานะคะ ให้กำลังใจเจิ้นด้วยนะคะทุกคน
ก็พอร์นประมาณนี้เหมาะสมกับมูนนี่เน๊าะ อิอิ
ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้ะ
-
หลับฝันดี
-
Smมากกก ร้อนแรงมาก เขินไปหมดเลย แหม่คืนแรกก็จัดหนักเสียแล้ว พิเจิ้นคนร้อนแรง
-
เจิ้นกินน้องไปแล้วววว งานนี้พ่อกระต่ายจะมาฉีกเนื้อเจิ้นไหมนี่
-
ในที่สุด!!!!!!!! เจิ้นก็ได้เสียตัวให้มูนนี่แล้ววววว ยินดีกับเจิ้นด้วยยยยยย แต่มูนนี่น่าถูกกอดให้จมเตียงสักสามวันสามคืนหรือให้ทุกมุนห้องก่อนเผื่อจะมีลูกกระต่ายออกมาสักคนสองคน555555555
แต่แอบสงสัยว่าบทนำคืออะไร คือจันทร์ฝันหรอคะ ใช่ไม่ใช่? :pig4:
-
:jul1:
ในที่สุดเจิ้นก็มีวันนี้ 555555555
ดีใจนะ น้องเริ่มทำอะไรคนเดียวได้แล้ววว
แต่อยู่กับเจิ้นเถอะลูกก เดี๋ยวคนแก่ขาดใจไม่ได้กอดหนู :hao6:
-
เจิ้นฉลองเจ้าจันทร์ เป็นผู้ใหญ่ :hao6: :hao6:
-
ว้าวววว เกินคาดนิดนึง
นึกว่าจะเป็นเจิ้นห้าวิซะอีก 555555
โอยยยยย แต่น้อยๆหน่อย ครั้งแรกก็จัดหนักเลยเรอะ!
-
ในที่สุด ฝันเจิ้นก็เป็นจริง
ปล. เวลามูนนี่บรรยาย เรื่องพอร์นๆ ก็ดูพาสเทลขึ้นมาสิบระดับอ่ะ ฮาาาา
-
ย๊าาาาาาาาา
ทำไมไม่อ่อนโยนนนนน
แบบนี้เรียกว่าจันทร์รังแกเจิ้นไม่ได้แล้วนะ อ๊ายยยยยยยย
-
รู้สึกถึงความเก็บกดของเจิ้นผ่านบทนี้5555 แหม๋ จะเอาให้คุ้มกับ30ปีที่อดทนมาหรอค่ะเจิ้น มาหมดทุกท่าแล้วม้างงงง หุหุ -.,- :haun4: :jul1:
-
อื้อหือ..อู้หู..อ้าห๋า.. :m25: :m25: :m25:
-
:mew1: ในที่สุด...
-
:jul1:
ภาพนี้แทนทุกสิ่งอะเธออออออ
-
เรานับได้4รอบหละ :oo1:
-
:hao6: :hao6: ในที่สุดซะทีนะเจิ้น555
-
เจิ้นปล่อยน้องบ้างงงงงงง :jul1: :haun4: :hao5: :hao6:
-
ประกาศตามหาเวอร์จิ้นของมูนนี่ค่าาาาา :katai2-1: :z1:
-
เจิ้นได้เสียงบริสุทธิ์ให้มูนนี่แล้ว
แล้วมูนนี่จะทำยังไงต่อไปคะ อิ อิ
-
ยินดีกับเจิ้นด้วยยยย
ในที่สุดดดดดดดดด
-
แม่เจ้าาาาาาาาาาาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เหนือคำบรรยายมากเวอร์ /////^/////
-
ครั้งแรกแบบมาราธอน :oo1: :oo1: :oo1:
ตายอย่างสงบ :m25: :jul1:
-
:pig4:
-
ฮือออออออ
สงสารเจิ้น เสียตัวให้จันทร์ล้าวว
ฮ่าๆๆๆๆๆ จันทร์น่ารักมากรู้กกกก
หนูน่ารักจริงๆ จนตอนนี้น้องก็ยังใสๆ(?)
-
ฟินไปดาวอังคาร
-
เจิ้นเสียหนุ่มให้น้องแล้ว โอ๊ยขำ มูนนี่จะรู้ไหมตัวเองโดนจับกินแล้ว
-
จุดพลุฉลองให้เจิ้น :mc4: :mc4: :mc4:
-
ปรบมือให้เจิ้น ได้กินซักที 555
-
:m25: มูนนี่ หนูจะรังแกเจิ้นหลายต่อหลายรอบยังงี้ไม่ด๊ายยยย
-
อ๊ายยยยย
อยากจุดพลุฉลองจริงๆ
ครั้งแรกกันที่ต่างแดนเชียวคุณ สมกับเป็นเจิ้น
แถมยังเอสเอ็มซะอีก
มูนนี่เปื่อยจริงๆก็คราวนี้
แต่แอบเช็ดเหงื่อตอนที่คิดว่า
ถ้าคุณหัวหน้ากองทัพเท้าปุยรู้เข้าจะเป็นยังไง
-
ดีใจกับมูนนี่ เข้าหอไปเรียบร้อยแล้ว
-
เจิ้นมาให้พอร์นจันทร์แล้ว หายงอนนะจันทร์นะ หลายข้อเลย
-
555
พ่อตาไม่ให้ก็ได้เป็นเมียแล้ว
ยินดี ยินดี ยินดีด้วยกับเจิ้น
ไม่ต้องออกไปอยู่หอเลยนะเจ้าจันทร์
ผัวเมียไม่ควรแยกกัน
แม้จะเพราะการศึกษาก็เหอะ
-
ในที่สุดเจิ้นของเราก็เสร็จหนูจันทร์จนได้ ฮ่าๆๆๆ ถ้าพ่อกระต่ายรู้บ้านจะบึ้มไหม :pig4:
-
:jul1: มูนนี่โดนกินแล้วววววววว
-
ในที่สุดเจิ้นก็ฝันเป็นจริง
...ว่าแต่มูนนี่จะเก็ทใช่มั้ย 555 เดี๋ยวไปถามพ่อถามลุงหยางอีกละเสร็จเลย :jul3:
-
โอ้ยยยย จาเปงลม... ลูกฉันมีสามีแล้ว5555
-
คุณอาทิตย์ น้องมูนนี่โดนล่อลวงงงงงงง
-
:jul1: :-[ :haun4: :haun4: :haun4:
เสือเจิ้นคนโหดดดดด ถ่ถถถถมูนนี่น้อยๆๆๆ
เจิ้นก็ไม่ออมมือเลยเน้าะ :haun4: :haun4:
-
:heaven เจ้าจันทร์เข้าหอแล้ว
-
เสียสาวซะแล้ววววว
-
ดีใจที่น้องเติบโตขึ้นกล้าที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองขอชมเจิ้นที่ยอมหักดิบตัวเองปล่อยน้องสู่โลกกว้างแม้จะมีเลขาของตัวเองตามไปด้วยแต่อย่างน้อยน้องก็กล้าที่จะตัดสินใจหลายๆอย่างด้วยตัวเอง ลูกเราโตขึ้นอีกก้าวแล้วค่ะดีใจมากขอยืนดูลูกอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆต่อไปนะคะฝากเจิ้นด้วยนะคะ :mew6:
-
อร้ายยยย มูนนี่ช้ำแน่ลูก เจิ้นทำขนาดนี้เลยเก็บกดสินะ เป็นการบรรยายฉากแบบนี้ที่ไร้เดียงสามากลูกเจ้าจันทร์
-
เจิ้นเสียตัวให้มูนนี่แร้ว55555555555555555
-
เหนือความคาดหมายนิดหน่อย.. นึกว่าเจิ้นจะยั้งตัวเองได้มากกว่านี้ นี่ครั้งแรกของน้องนะคะะ
-
วนไปทั่วทุกมุมห้อง :jul1: ไวน์กลิ่นนมันก็จะะเมาเมาหน่อยเนอะเจิ้น
ชอบแบบนี้มากอ่า มีการให้น้องมาหาประสบการณ์ งื้อ
-
เจิ้น... คงเก็บกดมานาน...รุกไม่ยั้ง.. น้องก้อรับไม่ถอยเลย555
-
วันนี้ที่รอคอย byเจิ้น
-
:m25: :m25: :m25:
-
พระจันทร์ถูกกินซะแล้ววว
เจ้าจันทร์ก็ยังไม่โตนะเจิ้น ยี่สิบแล้วก็จริง
ยังไม่เข้าใจว่าทำไมหลายรอบ ทำไมข้างในได้
แล้วยังหลายที่อีก อ่างก็เล็ก ลำบากเจิ้นอุ้มไปอาบน้ำอีก
คนดีของพี่ ทำไมหนูซื่อแบบนี้ได้อีก
เจิ้นแผนสูงมาก ส่งน้องไปไกล ไม่ยอมติดต่อ
อยากให้น้องโต แบบนี้ลุงหยางขอ
ทำน้องโยเย และอยากไปอยู่หอ
แล้วก็ตามมากินน้องถึงถิ่น แถมฟินหนักมาก
แบบนี้ไม่ยกให้จะยังไงไหว
แล้วตอนนี้ใครต้องไปขอใคร
เจ้าจันทร์ยังคิดว่ารังแกเจิ้นอีก
-
อ่านตอนนี้จาเป็นลม
-
เอิ่มมมมม เจิ้นคะ ความสาวของเจิ้น (?) ที่เก็บถนอมมาเกือบ 30 ปี ทำไมมันถึง fifty shade 108 กระบวนท่า ได้มากมายขนาดนี้ จริงๆแล้วทุกครั้งที่เจิ้นดูไอแพดแล้วบอกว่าเช็คหุ้นนั้น อันที่จริง...เจิ้นเข้าเวปไหนกันแน่คะ? ป้ามีความไม่แน่ใจ 555555
ตายแล้วมูนนี่ ลูกไปทำเจิ้นเสียหายขนาดนี้ ขันหมากลูกต้องพร้อมพรุ่งนี้แล้วอ่ะค่ะลูกกก โทรกู้เงินลุงหยางเลยลูกกก / เข้าทาง :hao3:
-
เจิ้นนนเบามือหน่อย
น้องช้ำหมดอล้ววว
ฮื่อ มูนนี่น่าขย้ำมาก
-
พระจันทร์ได้โตเป็นผู้ใหญ่ครบสูตรเลยนี่นา
-
อยากจะไปเช็ดกระจกใหจันทร์ น้องจะได้มองเห็นวิวชัดๆ
-
กลับไปจันทร์ต้องรับผิดชอบเจิ้นเเล้วแหละ จะไปอยู่หอคนเดียวก็ไม่ได้แล้วก็เจิ้นโดนรังแกแล้วอะ
-
สุดยอดดดดดดดด ดีต่อใจจริงๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
การส่งจันทร์ๆไปใข้ชีวิตที่ห่างจากเจิ้น เป็นผลดี
แม้จะทำให้จันทร์น้อยใจเจิ้น โกรธเจิ้น
แต่เจิ้นก็คิดถึงจันทร์ เหมือนที่จันทร์ก็คิดถึงเจิ้น
แล้วก็มาถึง จุดที่ทั้งเจิ้น ทั้วจันทร์ต้องการที่สุด :z3: :z3: :z3:
เอ้อ.......ผู้อ่านก็ต้องการเช่นกัน :o8: :sad4: :heaven
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มูนนี่โดนเจิ้นกินซะแล้วลูกกกก~
-
:pighaun: :m25: :haun4: :jul1:เจิ้นนนนนนนนน เสียจิ้นซะแล้ว555
-
มูนนี่โตขึ้นเยอะเลยยย ดีใจแทน ว่าแต่เจิ้นมาทิ้งน้องไป 3 สัปดาห์เจอหน้าน้องอีกทีจับน้องกินเลย ร้ายยย
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
เอาให้สมกับ 36ตอนี่ผ่านมา 5555
-
นอกจากจะไม่ล้มปากอ่าวแล้ว ยังทวงคืนความเป็นผัวแห่งชาติจากมิสเตอร์หยางคืนมาได้อีก เจิ้นนนนโซฮอตมากกกก
-
เจิ้นนนนนนนนนนนน :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดด
พ่อกระต่ายจะว่าไงเนี๊ยยยย
เจิ้นยินดีด้วยนะกับการเสียตัวครั้งแรก 5555
-
:jul1: ดีใจกับเจิ้นด้วย ว่าแต่มูนนี่จะเข้าใจว่ายังไงนะต่อไปในความสัมพันธ์นี้
-
เจิ้นนนน!!! ครั้งแรกจัดหนักขนาดนี้ กลับไปโดนพ่อพระอาทิตย์กับพ่อกระต่ายฆ่าแน่ๆ
-
มันคุ้มค่ากับที่รอคอยมานานมากเลยเจิ้นนนนนนน ฮืออออบรรยายได้ดีมากเลยค่ะ ประทับใจสุด :impress2:
-
ในที่สุด :hao7:
-
และแล้ววันที่เจิ้นเสียตัวก็มาถึง555ร้ายกาจให้10แต้มกับกริฟฟินดอร์
-
โอ้ยยยยยยย ตามอ่านทันแล้ว อยากให้ถึงปัจจุบันเร็วๆจัง
-
ในเมื่อมูนนี่ เอาเปรียบเจิ้นขนาดนี้ ก็คงต้องรีบไปขอเจิ้นแต่งงาน
จริงๆ จันทร์น่าจะงอนเจิ้น อีกสักพัก คงจะสนุกน่าดู
ทีมหัวหน้ากระต่าย
-
เจิ้นก็อดทนเก่งมาก กว่าสามสิบปี อีกสามอาทิตย์ไมจะทนไม่ได้
มูนนี่เก่งมาก ใช้ชีวิตด้วยตนเองกับโลกภายนอกได้บ้าง ไปเรียนเองกลับเองด้วย
เหมือนมีลูก แล้วค่อยๆเห็นพัฒนาการของเค้าเลย ภูมิใจ
-
โอ้โหหหหหหหหหหหหหห ไม่รู้จะสรรหาเอาคำไหนมาพูดอีกแล้วค่ะ นอกจาก ดิฉันได้ตายไปแล้วอย่างสงบค่ะ สวัสดี !!!!!!
-
รออ่านตอนต่อไปไม่ไหวแล้วค่าาาาา :jul1:
-
หวีดดดดด ในที่สุดเจิ้นก็เสียตัวให้มูนนี่ ... จันทร์อย่าลืมมารับผิดชอบเจิ้นนะ ฟันแล้วทิ้งไม่ได้นะะะะ
.. กลัวใจจันทร์ กับเจิ้นปล่อยข้างในได้ แต่หนูอย่าไปปล่อยใส่ใครนะลูก ทำกับเจิ้นคนเดียวพอนะคะเด็กดี
โอ้ยยยยยยย ชอบความน่ารักของจันทร์ อยากน้วยจันทร์มั่งงงงงง
รอต่อนะคะ <3
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
ฮีลฉันทีเลือดหมด
-
ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง :mew3:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ขอเคี้ยวมูนนี่แล้วกลืนลงท้องได้มั้ยยยย ฮือเจ้าก้อนนุ่มนิ่ม :hao5:
-
เห็นเจิ้นไนน์แคร์น้องบ่อยๆดูเชี่ยวชาญการศึก
ก็ลืมไปว่านางยังครองพรหมจรรย์5555
เห็นที่แซะเจิ้นในทวิตล่ะฮา ปนสงสาร
แต่เจิ้นก็ทำได้ดีนะ(หื่นดี จัดน้องไปซะหลายรอบเชียว)
-
เจิ้นจัดจะหนักครั้งแรกกับมูนนี่แบบนี้ไม่ได้นะ
:jul1:
-
ประกาศก่อนเริ่มตอน
ขออนุญาตแบ่งในปกครองออกเป็นหลายภาค โดยเนื้อหาทั้งหมดตอนนี้จะยังอยู่ในส่วนของภาคแรก (ชื่อภาคจะประกาศอีกทีนะคะ)
เนื่องจากเนื้อหาเยอะมากและจะใส่ไปอีกเยอะมากกกกก ขนาดที่ว่าน่าจะพิมพ์ได้ถึงสี่เล่ม ดังนั้นจะขอตัดพิมพ์ในส่วนแรกก่อน เพราะในภาคต่อไปมูนนี่จะโตขึ้นแล้ว เราเชื่อว่าหลายๆคนก็ยังอยากดูน้องโตไปเรื่อยๆยังไม่อยากให้ตัดจบตอนนี้
ยังอยากเขียนตอนน้องฝึกงาน ตอนเริ่มทำงาน ตอนหัดทำงานบ้าน ตอนน้องโตขึ้นเรื่อยๆทีละนิดๆ แล้วยิ่งกลับไปอ่านตอนพิเศษที่เจ้าจันทร์อายุสามสิบคือ...เห้ย เราจะไม่เขียนต่อได้จริงๆหรอ ฮือออ มันอยากมากเลยค่ะ ดังนั้นขออนุญาตแบ่งภาคนะคะ
การแบ่งภาคก็คำนึงถึงการพิมพ์เล่มด้วยค่ะ เพราะเราตกลงกับสำนักพิมพ์ไปแล้ว และทาง บก. ก็เข้าใจความอยากแต่งของเรามากเลยยินยอมให้ทำ เพราะทาง สนพ. ก็ต้องแบกรับความเสี่ยงในกรณีเราแต่งไม่จบ(?)เหมือนกัน
ข้อดีของการแบ่งพิมพ์คือมีเวลาพักช่วงเก็บเงินค่ะสำหรับคนรอเล่ม ซึ่งแบมก็เห็นใจในส่วนนี้เพราะเป็นแบมมาสี่เล่มที่เดียวก็ขายไตไม่หวาดไม่ไหวแน่ๆ แงแง แล้วยังต้องไปเปย์นักเขียนท่านอื่นอีกเนาะ ส่วนใครที่ไม่ได้อยากเก็บเล่มก็สามารถอ่านต่อได้ชิวๆ ไม่กระทบอะไรอยู่แล้ว
ข้อดีของการเก็บเล่มในส่วนที่จะตัดเป็นภาคแรกคือ.... ตอนพิเศษจะเกี่ยวกับมูนนี่สมัยเด็กตอนมาอยู่กับเจิ้นแรกๆ เธอเอ้ยยย เธอลองคิดดูวววว ขนาดโตแล้วยังน่ารักกก ตอนเด็กๆจะน่ารักขนาดไหน แล้วยังเวอร์ชั่นเจิ้นเป็นคนก้าวร้าวกร้าวใจมาก่อน จะยอมพลาดจริงหรออออ (โฆษณาชวนเชื่อ) ก็จะพยายามใส่ไปเยอะๆนะคะ ถ้าหน้าเกินก็จะไปแบ่งใส่ภาคสอง 555+
ส่วนนี้จะไม่มีอัพในเว็บค่ะ เพราะไม่เกี่ยวกับโครงเรื่องหลัง สมนาคุณเฉพาะคนเก็บเล่ม
ขอแจ้งมาตามนี้นะคะ
ถ้าจบภาคเมื่อไหร่แบมจะวงเล็บไว้ด้านล่างว่าจบ แต่ในเว็บก็จะอัพต่อไม่ได้เปิดเรื่องใหม่แต่อย่างใด การแบ่งภาคทำเพื่อการแบ่งพิมพ์เป็นหลักเท่านั้นค่ะ ขอบคุณค่ะ
==================================
Chapter 38 Moreover
ตีสี่ของสิงคโปร์สว่างไสวไปด้วยไฟนีออนจากตึกระฟ้าต่างๆ ปะปนกับแสงจันทร์ของคืนวันพระจันทร์เต็มดวงทำให้แสงที่ส่องผ่านหน้าต่างบานกว้างของห้องพักบนมาริน่าเบย์แซนด์ไม่มืดมิดเกินไปนัก
ชุดโซฟาที่หันหน้าเข้ากระจกถูกจับจองด้วยร่างสูงในชุดคลุมผ้าแพรสีดำเลื่อมปักลวดลายมังกรสีทอง ขายาวยกขึ้นนั่งไขว่ห้าง มือขวาถือแก้วไวน์ที่ถูกลิ้มชิมรสครั้งแล้วครั้งเล่า
ร่างกายยังคงร้อนรุ่มจากการสัมผัสความนุ่มนิ่มของเรือนร่างที่หอมนมไปซะทั้งตัว...อารมณ์ที่ยังไม่มอดสนิทดีทำให้นอนไม่หลับจนต้องสั่งไวน์ขวดใหม่ขึ้นมา
การพาตัวเองมานั่งด้านนอกทั้งๆที่อยากกอดคนด้านในใจจะขาดก็เพราะข้างในมันคละคลุ้งไปด้วยความเย้ายวนที่เกิดจากการร่วมรักจนกลัวจะหักห้ามใจไม่ไหว
ตาคมทอดมองไปที่ไกลๆไม่ได้จับจ้องอะไรเป็นพิเศษเพราะความสนใจยังคงเวียนวนอยู่กับเจ้าจันทร์...เจ้าจันทร์ที่กลายเป็นของเขาทั้งตัว ความอยากแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของมันล้นอยู่ข้างใน มันมากกว่าตลอดสิบสี่ปีที่ได้อยู่ด้วยกัน หวง...หวงจนเหมือนเป็นบ้า
แม้แต่แสงจันทร์ที่แตะต้องผิวขาวเนียนเขาก็ไม่พอใจ
เจิ้นวางแก้วไวน์ลงก่อนจะยกมือขึ้นนวดขมับตัวเอง ความฟุ้งซ่านทำให้หัวสมองตื้อไปชั่วขณะ อาจจะเพราะฤทธิ์ไวน์ที่เพิ่มเข้ามา ศศิมณฑลหมดแรงสลบไปตอนครั้งสุดท้ายที่ริมกระจก ตอนที่แสงจันทร์จากด้านนอกส่องเข้ามาให้เห็นภาพแสนเย้ายวนได้ชัดที่สุด
เงาสะท้อนการร่วมรักที่ได้มองผ่านกระจก...สีหน้าแดงระเรื่อและเสียงครางยังวงเวียนอยู่ในหัวจนรำคาญตัวเองที่คล้ายคนหมกมุ่น หมกมุ่นกับเจ้าจันทร์....พระจันทร์กลิ่นนมที่สวยกว่าวิวสิงคโปร์ทั้งประเทศ
สามอาทิตย์ที่แยกจากกันมันทำเขานอนไม่หลับ...ทั้งกังวลและเป็นห่วง แต่ติดต่อไปเจ้าจันทร์จะไม่มีสมาธิกับการเรียนและเขาก็คงจะทิ้งงานเลยทำได้แค่อดทน ความคิดถึงกัดกินจนเหวอะหวะ
เรื่องราวที่เลขาส่งมารายงานเรื่อยๆ ทั้งรูปเจ้าจันทร์ตอนทำกับข้าว ทำงานบ้าน หรือเดินในซูเปอร์ ...ทำให้เบาใจว่าเจ้าจันทร์เข้มแข็งกว่าที่คิด เอ่ยถามเลขาไม่กี่ครั้งกับเรื่องของเขา แต่เจิ้นรู้ดีว่าจริงๆแล้วมันก็แค่การแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง
ศศิมณฑลไม่ใช่คนเปิดใจให้คนรอบข้างได้ง่ายนัก ไม่มีเพื่อนที่สนิทที่สุดที่จะปรึกษาได้ทุกเรื่องเพราะโลกทั้งใบของเจ้าจันทร์ถูกเขาครอบไว้มาตลอด ถึงตอนนี้เขาจะยอมปล่อยบ้างแต่เจ้าจันทร์ก็ยังมีเขาเป็นคนที่ไว้ใจที่สุด
ไม่อย่างนั้นคงไม่ร้องไห้โวยวายทันทีที่เจอกัน ทั้งๆที่เลขารายงานว่าไม่เคยร้องไห้เลย...นั่นเพราะเจ้าจันทร์คงไม่อยากแสดงด้านอ่อนแอ หรืองอแงกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา
...คงเป็นความเข้มแข็งที่ถูกซ่อนอยู่ในความนุ่มนิ่ม...มูนนี่คนเก่งของพี่
จวบจนพระอาทิตย์ใกล้แตะขอบฟ้า เจิ้นถึงลุกขึ้นจากโซฟาและกลับเข้าไปในห้องนอนด้านใน...กลิ่นหยาดอารมณ์ยังคงคละคลุ้งผสมไปกับกลิ่นนมเฉพาะตัวของเจ้าจันทร์ คนโดนรังแกนอนหลับสนิทอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่มีเจ้าหูยาวอยู่ในอ้อมแขน
มือหนายกขึ้นแตะหน้าผากเนียนของคนที่ยังหลับสนิท...อุณหภูมิร่างกายที่อุ่นขึ้นกว่าเดิมบ่งบอกว่าเจ้าจันทร์คงมีไข้อ่อนๆ ก็ไม่แปลกใจเพราะถูกเขาเอาแต่ใจมากมายขนาดนั้น
คราบบนกระจกถูกทำความสะอาดไปแล้วเพราะกลัวคนหลับสนิทตื่นมาจะตกใจ แค่ร่องรอยที่ถูกตีตราบนตัวก็คงทำเจ้าตัวตาโต มุมปากยกยิ้มติดจะขำ นึกถึงคราวก่อนที่เจ้าจันทร์โวยวายหาว่าตัวเองมารังแกเขา
เพราะความไม่รู้มันก็เลยแสดงออกมาน่ารัก...จนอยากจะรักอีกหลายครั้งหลายคราแต่คนตัวเล็กคงจะรับไม่ไหว เจิ้นโคลงหัวตัวเองที่เอาแต่คิดเรื่องจะกอดน้องอย่างเดียว
มือยกผ้าห่มขึ้นเพื่อสอดตัวเข้าไปกอดร่างนุ่มนิ่มที่โดนจับใส่ชุดนอนมิดชิด...ป้องกันแมลงร้ายที่อยากจะดอมดมกลิ่นนมอยู่ร่ำไป...
และแมลงตัวนั้นก็คือเขาเอง
“ฮึก...ฮือออ”
เสียงร้องไห้เล็กๆดังตั้งแต่เจ้าจันทร์ตื่นมา เจิ้นทั้งเป็นห่วงทั้งเอ็นดู เจ้าจันทร์ตื่นมาก็โวยวายเพราะคิดว่าตัวเองตายแล้ว
“จันทร์ปวดมากกก ฮึกกก เจ็บบบ ทำไมเจ็บแบบนี้ จันทร์ชวนเจิ้นเต้นแอโรบิกหรอเมื่อคืน”
เจิ้นยิ้มขำคนงอแงในอ้อมแขน หน้าผากอุ่นซุกอยู่กับซอกคอของเขา มือหนาลูบแผ่นหลังบางผ่านความเรียบลื่นของชุดนอนผ้าแพร
“เมื่อคืนเรา Make Love กัน”
“หา....ไนท์แคร์หรอ แล้ว แล้วจันทร์รังแกเจิ้นอีกแล้วหรอ จันทร์จำได้รางๆแต่ ฮึก...จันทร์ปวดหัวมากเลย”
“เปล่า....พี่รังแกจันทร์เอง”
เลือกที่จะบอกความจริงเพราะเจ้าจันทร์เข้าใจผิดมานานและเขาไม่อยากหลอกน้องอีกแล้ว คนงอแงชะงักเงยหน้าใช้ตาโตๆที่แดงก่ำจ้องมองกันจนรู้สึกผิด
“ฮือออออ เจิ้นใจร้ายยยยยย รังแกจันทร์ทำไม ฮึก ปวดดด จันทร์เหมือนไปรบมา ฮือออ ทำไมเมคเลิฟต้องรุนแรงแบบนี้ด้วย จันทร์ไม่โอเคเลย ฮือ”
อยากจะขำแต่กลัวคนงอแงยิ่งร้องไห้หนัก แค่กำปั้นน้อยๆที่ทุบลงมาก็ราวกับคับแค้นใจนักหนาก็นึกเอ็นดูจนไม่รู้จะทำยังไง พอตาโตๆเห็นเขายิ้มก็ยิ่งงอน
“ไม่รักเจิ้นแล้ว ฮึก...จันทร์จะกลับบ้าน ไม่อยู่สิงคโปร์แล้ว ไม่อยู่กับเจิ้นแล้ว ฮือออ”
เจิ้นขำ ขำอะไรก็ไม่รู้ทั้งๆที่ขาผมขยับไม่ได้เลย มันปวดมาก ปวดไปหมด แล้วก็เจ็บ...แถมตามตัวก็มีแต่รอยช้ำเหมือนที่ผมรังแกเจิ้นคราวก่อน แต่คราวนี้เป็นเจิ้นรังแกผม
“มูนนี่...ดีกันนะ”
“ไม่มูนนี่แล้ว”
“เจ้าจันทร์”
“ไม่เจ้าจันทร์ด้วย ไม่ศศิมณฑลด้วย จันทร์จะเปลี่ยนชื่อแล้ว ฮึก...ไม่ต้องมาเรียกกันเลยนะ กลับไปกรุงเทพจันทร์จะลาออกจากเยว่แล้ว ฮืออ เจิ้นบ้า”
“แล้วจะเปลี่ยนเป็นอะไร หืม?”
“ฮืออ จะชื่อนูนู่”
“นั่นชื่อลูกของจันทร์ไม่ใช่หรอ?”
“ไม่ขำนะ โกรธอยู่นะ ห้ามขำ ฮือออ ใจร้าย”
“โอ๋...นูนู่”
ผมง้องแง้งอีกเยอะอ่ะเพราะมันเจ็บมากกกก แต่เจิ้นก็ยิ่งขำ เจิ้นพยายามโอ๋ผมแต่ก็ขำไปด้วยผมก็ยังไม่พอใจ ผมจำได้แบบไม่ชัดเจนนักว่าเมื่อคืนผมกับเจิ้นไนท์แคร์กัน...แต่มันไม่เคยเจ็บขนาดนี้อ่ะ
“เพราะพี่เข้าไปในตัวจันทร์”
เจิ้นยิ้ม...ยิ้มที่ไปถึงนัยน์ตา และผมก็พอจะนึกออกว่าเมื่อคืนเจิ้นไนท์แคร์ผมไปทั่วห้อง! ทำไมการเข้ามาในตัวผมมันถึงขั้นตอนเยอะแบบนี้ แล้วก็ต้องหลายสถานที่ด้วย
“เพราะเจิ้นเข้ามาหรอ...จันทร์เลยเจ็บ”
“อืม...เพราะมันเป็นครั้งแรกของจันทร์...และของพี่ และมันจะเป็นแบบนี้ไปตลอด พี่จะเข้าไปในตัวจันทร์แค่คนเดียว จันทร์ก็ให้พี่เข้าไปได้แค่คนเดียวได้ไหม?”
“หา ยังจะเข้ามาอีกหรอ ทำไมเข้าอีกอ่ะ จันทร์ก็จะเจ็บอีกหรอ ไม่เอานะ ไม่ให้เข้าแล้ว จันทร์เข้าไปในตัวเจิ้นเองได้ไหม? แบบว่าเราสลับกัน”
“จันทร์ไม่ชอบให้พี่เข้าไป?”
มันก็ไม่ได้ไม่ชอบ...ผมก็จำได้ว่าเมื่อคืนมันมีความสุขมากกก แบบมากกว่าที่เจิ้นกัด มากกว่าที่มีแค่นิ้ว แล้ว...แล้วผมก็เรียกร้องกับเจิ้นเยอะแยะแต่...มันเจ็บ...
“ทำบ่อยๆก็ไม่เจ็บแล้ว”
“ต้องบ่อยแค่ไหนหรอ”
“เท่าๆกับที่เราไนท์แคร์กันปกติ”
อะไรนะ? หลังๆมานี่เราไนท์แคร์กันแทบจะวันเว้นวัน แล้วผมจะต้องโดนเจิ้นเข้ามาแบบนี้วันเว้นวันหรอ? โอ้ยยยไม่ต้องเดินกันแล้ว ตัดขาผมไปเลยนะ
“เจิ้นห้ามยุบยิบกับจันทร์ 1 เดือน! ห้ามจุ๊บ ห้ามกอด ห้ามแตะ ห้าม ห้าม ห้าม!!! อื้ออออ..”
ทำไมเจิ้นเป็นคนไม่ฟังอะไรแบบนี้ ก็บอกอยู่ว่าห้ามจูบ แล้วมาจูบทันทีเนี่ยนะ แล้วมาดึงตัวผมไปกอด รู้ไหมว่ามันเจ็บก้นอยู่ ฮืออออ การที่เจิ้นเข้ามาในตัวมันไม่โอเคเลย คราวหลังจะไม่ยอมแล้ว!
ผมใช้เวลาทั้งวันอยู่ในห้องกับเจิ้นเพราะขาผมหมดแรง ตอนกินข้าวก็ต้องให้เจิ้นอุ้มออกมา เจิ้นให้ผมนั่งกินข้าวบนตักเขาเพราะเขาบอกว่าเก้าอี้อาจจะแข็งไป...แต่เจิ้นก็ยังยุบยิบไม่เลิกมาจุ้บไหล่ผมอยู่นั่นแหละ บ่นก็ไม่สนใจก็เลยต้องปล่อย แล้วมือเจิ้นก็ยุบยิบๆไม่ต่างกัน ลูบขาผมไม่เลิก ก่อกวนตลอดมื้ออาหาร
เจิ้นยุบยับเป็นแมงยุบยิบ เหนื่อยใจจนต้องปล่อยเลยตามเลย ยังดีที่เจิ้นไม่ไนท์แคร์อีกหรือจะเข้ามาอีกเพราะผมยังไม่พร้อมจริงๆ แถมยังปวดหัวด้วย เจิ้นบอกว่าผมไข้ขึ้น ก็แหงล่ะเสียงผมแหบเหมือนเพิ่งเชียร์กีฬาสีมาหมาดๆ พี่เลขาเอายาขึ้นมาให้ กินยาเสร็จผมก็นอนยาว ตื่นมาก็กินข้าว กินยาแล้วก็นอนต่อ
หมดแรง หมดพลัง และเหมือนร่างกายโดนผ่าครึ่ง...คราวหลังผมจะเป็นคนรังแกเจิ้นเอง ไม่ให้เจิ้นรังแกแล้ว ครั้งนี้เพราะว่าเมาทำให้พลาดไป คราวหน้าคอยดูนะต้องเป็นเจิ้นบ้างล่ะที่ลุกไม่ขึ้น!
วันต่อมาขาผมเริ่มมีแรง...แต่มันก็ยังเดินขัดๆ เจิ้นเลยไม่ได้พาผมออกไปเดินเล่นแต่พาไปดูวิวด้านบนของมาริน่าเบย์แทน ผมถูกเจิ้นจับใส่ชุดจีนคอตั้งแขนยาวขายาว อากาศก็อบอ้าวแต่เพราะร่องรอยบนตัวผมทำให้ต้องใส่ชุดมิดชิด มันช้ำมากจนน่ากลัว แต่แผ่นหลังเจิ้นก็เต็มไปด้วยรอยเล็บผมไม่ต่างกัน
หรือว่าไม่ใช่แค่เจิ้นรังแกผม ผมก็รังแกเจิ้นด้วย? เราอาจจะผลัดกันรังแกก็เลยบาดเจ็บกันทั้งคู่ เจิ้นสั่งไอติมให้ผมทดแทนเมื่อวานที่ละลายไปหมดเพราะผมมัวแต่ห่วงจิบไวน์
มื้อเย็นเจิ้นพาผมไปกินข้าวที่ภัตตาคารอะไรสักอย่าง พี่ๆเลขากับพี่บอดี้การ์ดก็มา มันเป็นอาหารฝรั่งเพราะเจิ้นไม่ค่อยสนใจอาหารพื้นเมืองของที่นี่นัก มันก็คล้ายๆอาหารไทยแต่จัดไม่เท่า ผมไม่แตะต้องไวน์ที่เจิ้นสั่งสักหยดเดียว คืนนี้ผมจะไม่เมาอีก เพราะเมาแล้วโดนเอาเปรียบบบบบ แล้วก็เจ็บ ฮึ่ยยยคิดแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า เจิ้นก็เหมือนจะรู้แหละว่าผมหงุดหงิดเขาก็พยายามเอาใจ แต่ความเคืองของผมมันมากมายมหาศาลแม้แต่ไอติมที่เจิ้นสั่งมาให้ก็ง้อไม่ได้หรอก...ก็แบบพักยกเฉยๆ ขอกินก่อน กินเสร็จแล้วงอนใหม่อะไรอย่างนั้น
ไฟลท์บินของเราคือช่วงเที่ยงของวันต่อมา ผมกับเจิ้นไม่ได้อยากซื้ออะไรเป็นพิเศษ แต่พี่ๆเลขาแยกไปช็อปพวกของแบรนด์เนม เจิ้นกับผมไม่ได้เป็นแฟนคลับยี่ห้อไหนเลยเลือกนั่งรอที่สตาร์บัค เจิ้นอ่านข่าวในไอแพดส่วนผมก็นั่งพิงเจิ้นแชทไลน์กับเพื่อนๆ
อาทิตย์หน้าจะเปิดเทอมแล้วผมกำลังจะกลายเป็นพี่ปีสาม ช่วงนี้คิวไปเที่ยวกาญจนบุรีกับครอบครัว ผมนึกถึงตอนที่เจิ้นจะพาไปนอนแพแต่ผมกลัว คิวบ่นว่าผมขี้กลัวไปเอง นอนแพอ่ะดีจะได้กระโดดน้ำได้เลย
ผมเถียงกับคิวอยู่ตั้งนานจนเจิ้นดึงหูผมทำให้ต้องหันไปสนใจเขา
“เจิ้นหึงอะไรหรอ?”
รอบข้างผมมีแต่คนที่จมอยู่กับมือถือหรือโน๊ตบุ๊ก เจิ้นคงไม่ได้หึงผมกับแก้วกาแฟหรอนะ? หรือว่าเค้ก? หรือว่าแก้วน้ำเปล่า เจิ้นยิ่งมีเรื่องมาหึงเยอะแยะไปหมด
“คุยกับคนอื่นเยอะ”
“โหยนี่คิวไงงง ทะเลาะกันอยู่อ้ะ”
“ไม่ให้คุย”
จะว่าไปเจิ้นหึงผมเยอะกว่าที่ผมหึงเจิ้นอีก แล้วก็ชอบหึงอะไรแบบที่ไม่เข้าใจเล้ยว่าหึงทำไม แต่พอเจิ้นงอแงแบบนี้ผมก็รู้สึกดีนะ...เพราะมันเหมือนผมถือไพ่เหนือกว่าเลย แม้จะน้อยครั้งมากๆ แบบม้ากกกกมากกกกก
“โอ๋ ดีกันนะ อ่ะจันทร์แบ่งเค้กให้ อร่อยมากเลย”
เจิ้นงอนให้ผมง้ออีกสักพักก็ยอมกินเค้ก แต่ก็คำเดียวเลิก เจิ้นไม่ชอบของหวานเท่าไหร่...สักพักใหญ่ๆพวกพี่เลขาก็กลับมาเราก็นั่งรถไปสนามบินกัน มาอยู่สิงคโปร์สามอาทิตย์ผมสนุกมากเลย มีเพื่อนใหม่และประสบการณ์ใหม่ๆเพียบ ผมคิดว่าผมน่าจะโตขึ้น และ...ผมอยากจะขอเจิ้นอยู่หออีกสักครั้ง
เพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าผมเป็นผู้ใหญ่แล้ว...จะได้ไปขอเจิ้นแต่งงานได้อย่างเต็มปากเต็มคำ หวังว่าพ่อกับแม่เจิ้นจะเห็นว่าผมโตพอจะดูแลเจิ้นได้
“อยากออกมาอยู่หอ? หอในมหาลัยอะนะ?”
“อื้อ”
ผมกับคิวนัดกันมาดูหนังก่อนเปิดเทอม ปีนี้เราไม่ต้องไปเตรียมตัวรับน้องแล้วเพราะเป็นหน้าที่ของปีสอง คิวคล้ำขึ้นจากการตากแดด จะว่าไปเหมือนจะตัวใหญ่ขึ้นด้วย เห็นว่ากำลังติดใจการออกกำลังกาย...และคิวยังคงทำสีผมแสบตาเหมือนเดิม คราวนี้มันเป็นสีดำแต่ปลายผมเป็นสีน้ำเงิน
กลับมาที่เรื่องทรงผมของผมที่คราวก่อนเจิ้นโมโหไปหมด ผมก็เลยไม่กล้าทำสีอีกเลย ปล่อยให้มันดำไปแล้วก็ตัดสั้นเรียบร้อยปกติ แต่ตอนนี้ก็ชักยาวอีกละเพราะตั้งแต่ปิดเทอมยังไม่ได้ตัดผมเลย
อยากทำสีผมอีกอ่ะ...แบบคิวมันดูเท่อ่ะ ของผมมันดูเนิร์ดๆยังไงไม่รู้ หรือให้พ่อพาไปทำดี? ถ้าพ่อพาไปเจิ้นอาจจะไม่โมโหว่าผมทำโดยพละการ
“อยู่หอมหาลัยก็ดี สะดวก ทางบ้านจะยอมไหมล่ะ?”
“ก็ต้องลองดู ตอนนี้ทำงานบ้านได้เองแล้ว คงไหว”
“ว้าว หัวหน้ากลุ่มของเราโตขึ้นแฮะ”
คิวยังคงไม่เลิกแซวผมเรื่องการเป็นหัวหน้ากลุ่ม หลังจากดูหนังผมก็ปรึกษาคิวเรื่องทรงผมที่จะตัดครั้งต่อไป คิวบอกว่าผมเป็นเด็กดีเกินไป เรื่องผมนี่วัยรุ่นต้องมีสิทธิ์จัดการด้วยตัวเองอยู่แล้ว
“แต่เจิ้นชอบให้เป็นเด็กดีนี่”
“วัยรุ่นมันต้องทำอะไรให้มันสุดๆดิ”
ผมส่ายหน้ารัวๆจนคิวบ่น ไม่ได้หรอกเรื่องนี้เรื่องใหญ่มากเพราะคราวก่อนเจิ้นโกรธจริงๆ และผมไม่ควรทำให้เจิ้นต้องเป็นห่วง ถึงเส้นผมที่โดนย้อมคราวก่อนจะไม่ร่วง ก็ไม่ได้หมายความว่ารอบนี้จะรอดปลอดภัย แล้วมันยิ่งเคยร่วงเพราะความเครียด อันที่งอกใหม่นี่อาจจะยังไม่ค่อยแข็งแรงก็ได้นะ
ถึงตอนนี้ความรู้สึกผมจะฮีลได้ร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วแต่ก็หวาดผวากลัวเส้นผมมันจะจากผมไปอีก คิวขำก๊ากเพราะจำได้ว่าต้องพาผมไปหาหมอ คงเพราะเห็นใจหรืออนาถใจคิวเลยไม่ว่าผมอีก
การกลับมาอยู่ไทยผมก็กลับไปทำกิจวัตรเหมือนเดิมคือทำข้าวกล่องให้เจิ้นตอนกลางวัน ถึงมันจะใกล้เปิดเทอมแล้วแต่ผมก็อยากทำให้ การหยุดไปหาผมที่สิงคโปร์ทำให้งานเจิ้นมหาศาลจนต้องกลับบ้านเย็น
ยิ่งพี่เอ็มยิ่งยุ่งจนหัวหมุนเพราะต้องไปจัดการเรื่องส่วนตัวให้เจิ้น สรุปว่าเจิ้นไม่ได้ไปต่อแถวจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์และค่าอื่นๆแบบที่พี่เอ็มบอก เพราะมันใช้ระบบตัดจ่ายผ่านแอปพลิเคชั่นบนสมาร์ทโฟน...แต่เป็นสมาร์ทโฟนของพี่เอ็ม ซึ่งพี่เอ็มก็ทิ้งไว้ที่ไทยให้พี่เลขาคนอื่นจัดการให้ แต่งานทุกคนก็ยุ่งเพราะปั่นงานเตรียมพร้อมสำหรับวันหยุดให้เจิ้นก็เลยไม่มีใครไปจ่ายให้
เจิ้นโดนค่าปรับในการจ่ายบัตรเครดิตเกินกำหนดด้วย...หัวหน้าแผนกที่ดูแลเรื่องนี้บอกว่ามีชื่อเจิ้นอยู่ในระบบ เขาขึ้นมาตามตอนที่ผมกำลังจะกินข้าวกลางวันกับเจิ้นพอดี
ปรากฏว่าเจิ้นจ่ายบัตรเครดิตช้าไปสามใบ...พี่เอ็มถึงกับทำหน้าเหมือนโลกถล่ม พี่เลขาคนอื่นก็ยิ้มเจื่อนๆ ผมไม่กล้าพูดอะไรเลยเพราะไม่กล้าไปยุ่งเรื่องงานของเจิ้น แต่ก็สงสารพี่เอ็มอ่ะ ตอนดูแลผมที่สิงคโปร์พี่เอ็มก็เสียเวลาส่วนตัวไปเยอะ ก็เลยเขยิบไปกอดแขนเจิ้น
“หิวข้าวแล้วอ่ะ...”
“...คราวหลังอย่าพลาดอีก”
พี่ๆเลขารีบพากันออกไป ผมแอบขยิบตาให้พี่เอ็มพี่เขาก็ยิ้มให้ เจิ้นก้มมองผมแบบรู้ทันแต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร พายุอารมณ์ของเจิ้นก็เลยจบลงง่ายๆ... ง่ายก็บ้าแล้ว!!!
ผมโดนเจิ้นทำโทษที่ไปแทรกแซงระบบการปกครองลูกน้องของเจิ้น แถมแอบขยิบตาให้พี่เอ็มซึ่งเจิ้นบอกว่าเขาหึงมาก ผมพยายามคัดค้านว่าทีเจิ้นให้พี่เอ็มมานอนกับผมตอนอยู่สิงคโปร์ล่ะไม่เห็นจะหึง
“ก็เลยเข้าข้างเอ็มไม่เข้าข้างพี่? เพราะได้นอนด้วยกันสามอาทิตย์?”
“มะ ไม่ใช่อย่างงั้น อื้ออออ...”
การลงโทษของเจิ้นคือการต้องยอมให้เจิ้นเข้ามาในตัวผม ตั้งแต่กลับจากสิงคโปร์นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เจิ้นเข้ามา มันเจ็บ...แต่สักพักก็แทนที่ด้วยความรู้สึกแปลกๆ
ขาผมถูกยกขึ้นพาดบ่าเจิ้นให้เขาเข้ามา...ลึก...มันลึกมาก....ลึกจนผมร้องไห้เพราะอารมณ์ที่หมุนวนไปหมด แต่เจิ้นก็ไม่ใจดี เขาขยับแรงขึ้นและกัดผม หูผมเจ็บเพราะฟันคม...
แต่ผมก็ชอบ...มันย้อนแย้ง...มันเจ็บแต่มันไม่พอ...สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายร้องขอให้เขากัดแรงกว่านี้...อยากให้เจิ้นกัดทั้งตัว มือเจิ้นฟาดลงที่ก้นผม
“เด็กดื้อต้องโดนตี”
“ฮึก....เจิ้น....ตีอีก”
หรือผมจะกลายเป็นคนชอบความรุนแรงไปแล้ว
(ต่อด้านล่าง)
-
หลังจากเจิ้นเติมน้ำเข้ามาในตัวผม ผมอธิบายความรู้สึกที่ผมคิดว่าตัวเองกลายเป็นคนหัวรุนแรงให้เจิ้นฟัง แต่เจิ้นบอกว่าไม่ใช่...มันไม่ได้แรงมากขนาดนั้น เราไม่ได้รุนแรงใส่กันมันเป็นแค่อารมณ์ที่เกิดจากการร่วมรัก
เจิ้นไม่ได้พูดคำว่าไนท์แคร์อีก...แต่เขาเปลี่ยนมาใช่คำว่า เมคเลิฟ หรือร่วมรัก...ไนท์แคร์จะเป็นแค่การที่เขาไม่ได้เข้ามาในตัวผม
“แต่จันทร์ชอบให้เจิ้นกัด...แล้วก็ตี...มัน มันไมเป็นไรจริงๆหรอ”
“ไม่...พี่ก็ชอบให้จันทร์กัด...การร่วมรักก็แบบนี้ อยากจะสร้างร่องรอยของความรักไว้บนตัวกันและกัน”
ร่องรอยของความรัก? ฟังดูเพราะจัง.... เจิ้นบอกว่าผมคิดมากไป เรารักกันและไม่ได้มีใครไม่พอใจที่จะมีร่องรอยพวกนี้ มันก็จริง...ผมแฮปปี้ที่มีรอยฟันของผมบนตัวเจิ้นด้วย
“พี่ก็ชอบรอยฟันของจันทร์บนตัวพี่”
“งั้น...จันทร์จะกัดบ่อยๆ”
เจิ้นแกล้งงับคอผมอีกเป็นการเอาคืนที่ผมกัดไหล่เขาอีกครั้ง มันจักจี้ไปหมด แล้วเสียงหัวเราะของผมก็หายไปเพราะเจิ้นจูบ....
แล้วเจิ้นก็ขอเข้ามาในตัวผมอีก...แต่ตัวผมเต็มไปด้วยน้ำแล้วนะ มันจะเข้ามาอีกได้หรอ ยังไม่ทันได้คำตอบเจิ้นก็พิสูจน์ด้วยการกระทำ
จะว่าไป...ผมก็ชักชอบที่เจิ้นเข้ามาในตัวผมหน่อยๆ
ความหึงของเจิ้นนั้นร้ายกาจพอผมเดินไหววันต่อมาก็บังคับให้ไปทำงานกับเขา ความอึมครึมแผ่ไปถึงพี่เอ็มทำให้ผมไม่กล้าคุยกับพี่เอ็มเลย เจิ้นหนีบผมมานั่งในห้องทำงานเพราะบอกว่าไม่อยากให้ผมคลาดสายตา
โต๊ะทำงานเจิ้นมีเอกสารกองโตอยู่ตลอด แม้ด้านหนึ่งของห้องทำงานจะเป็นกระจกทั้งบานที่เห็นวิวกรุงเทพมหานครชัดแจ๋วแต่เจิ้นก็แทบไม่เงยหน้าจากกองเอกสารเลยด้วยซ้ำ
ผมอยู่ว่างๆก็เบื่อเลยเดินไปหยิบพวกเอกสารมาดูมั่ง เจิ้นก็ไม่ได้ว่าอะไร... เอกสารของเจิ้นมีแต่ตัวเลขเต็มไปหมด ทุกอย่างเกี่ยวข้องกับเงิน การลงทุน โปรเจคที่เกี่ยวกับเงิน หรือพวกการดำเนินงานของธนาคาร
เรื่องที่ผมเรียนในมหาวิทยาลัยดูง่ายเหมือนเป็นวิชาเรียนของเด็กอนุบาลไปเลยเมื่อเทียบกับงานของเจิ้น แบบนี้ล่ะมั้งที่เขาว่ามหาลัยก็แค่สอนทฤษฎี ส่วนการต่อยอดก็ต้องมาในชีวิตการทำงาน
รุ่นพี่คณะผมส่วนมากจบไปก็มาทำงานเกี่ยวกับสถาบันการเงิน ไฟแนนซ์ หรือเกี่ยวกับหุ้นและการลงทุนต่างๆ บางทีผมก็เริ่มคิดเหมือนกันว่าตัวเองควรจะเลือกไปทางไหน? ถ้าผมอยากทำงานกับเจิ้นผมก็น่าจะต้องเก่งทุกอย่างไม่อย่างนั้นคงมาช่วยเจิ้นไม่ได้
ในตู้เอกสารของเจิ้นมีเรซูเม่ของพี่ๆเลขาอยู่ด้วย รวมถึงผู้บริหารและหัวหน้าแผนกต่างๆ ส่วนพนักงานระดับอื่นๆไม่ได้ถูกเก็บไว้ อาจจะเพราะเจิ้นดูแลในระดับบริหารอย่างเดียว
แค่ประวัติพี่ๆเลขาก็ทำผมท้อใจ...เกียรตินิยมอันดับหนึ่งกันทั้งสี่เงิน พี่เอ็มก็จบมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ แล้วยังมีปริญญาโทอีก คะแนนโทเฟลของพี่เอ็มก็สูงจนไม่น่าต้องไปเรียนที่สิงคโปร์กับผมแล้ว
คงเพราะต้องไปดูแลผม...พี่เอ็มคงเบื่อแน่ๆที่ต้องไปลงเรียนอะไรที่ตัวเองก็ถนัดอยู่แล้ว แต่พี่เอ็มคงขัดไม่ได้ถ้าเจิ้นสั่ง ผมเลยทำพี่เอ็มลำบากแล้วก็เสียงานจนเกือบโดนเจิ้นดุ
ผู้บริหารคนอื่นๆก็โปรไฟล์ดีเยี่ยม คุณพ่อของเจิ้นก็จบปริญญาเอกสาขาการเงินแม้จะเป็นมหาวิทยาลัยในไทย พอมาเปรียบเทียบกับผมที่เกรดสองนิดๆ...ผมจะเข้ามามีบทบาทในช่อฟ้าได้ยังไงกัน
ผมไม่ใช่คนเก่ง... เจิ้นเสียค่าเทอมแต่ละเทอมให้ผมแพงมากซึ่งผมก็ไม่ได้เรียนคุ้มกับเงินที่เจิ้นจ่ายสักบาท ไม่มีทางที่ผมจะสมัครตำแหน่งเลขาเจิ้นได้เลย หัวหน้าแผนกก็ไม่ได้....พนักงานธนาคารก็อาจจะต้องคิดแล้วคิดอีก ขนาดนับเลขผมยังนับผิดๆถูกๆแล้วถ้าไปนับเงินลูกค้าผิดขึ้นมา...ความเสียหายที่เกิดขึ้นผมจะแบกรับมันไหวได้ยังไง
หรือว่าผมอาจจะต้องพยายามเยอะหน่อย เอาให้พอสมัครเป็นพนักงานแบงค์ได้ก่อน อยู่ตรงเคาน์เตอร์ก่อนก็ได้ หลายๆคนก็เริ่มจากตรงนั้น ทำไปเรื่อยๆก็คงได้เลื่อนตำแหน่ง ผมอาจจะได้เป็นหัวหน้าสาขาในอีกหลายๆปีต่อมา
แต่หัวหน้าสาขาก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้อยู่ที่ช่อฟ้ากับเจิ้น...ผมไม่มีทางเก่งกว่าอีกหลายๆคนที่จะได้ดูสาขาหลักอย่างที่นี่ ผมคงต้องดูแลสาขาเล็กๆที่ลูกค้าน้อยๆ
แต่ถ้าผมไม่เป็นหัวหน้าแต่เป็นหนักงานตัวเล็กๆอยู่ประจำสาขาช่อฟ้าไปตลอดล่ะ? ผมก็จะดูเหมือนภาระของเจิ้นไปตลอด เป็นเด็กฝากที่ไปไหนไม่รอด ไม่มีวันพัฒนาในสายตาคนอื่น แล้วมันก็เสียไปถึงเจิ้น
ทำไมเพิ่งมาคิดได้นะ...ว่าผมเหมือนพวกต้นไม้เล็กๆที่ต้องเกาะต้นไม้ใหญ่ๆอย่างเจิ้นไปตลอด ใช้ชีวิตด้วยตัวเองไม่ค่อยได้ต้องพึ่งพาคนอื่น...กาฝากใช่ไหม?
ไม่อยากจะว่าตัวเองแบบนั้นแต่...ผมก็พึ่งพาเจิ้นฝ่ายเดียวจริงๆ ตลอดเวลาผมมีเรื่องปรึกษาเจิ้นเป็นร้อยๆอย่าง แต่เจิ้นปรึกษาผมไม่ได้สักอย่าง เจิ้นไม่เคยพูดเรื่องเครียดๆของงานให้ฟัง ไม่เคยเล่าว่ามันเหนื่อยแค่ไหน
เจิ้นอาจจะไม่อยากให้ผมเครียดตาม...แต่มันบ่งบอกว่าผมไม่ใช่ที่พึ่งของเจิ้น วันๆมีแต่หาเรื่องมาให้เจิ้นปวดหัวด้วยซ้ำ เดี๋ยวก็ไม่สบาย เดี๋ยวก็งอแงเรื่องนั้นเรื่องนี้ ค่ายาผมคงเป็นล้านไปแล้ว แต่ละปีป่วยกี่สิบรอบก็ไม่รู้ แถมยังกินเยอะจนพุงป่อง กินก็ยาก ค่าของกินผมแพงหูดับแน่ๆอ่ะ
อีกเรื่องก็คือทุกวันนี้ยังต้องให้เจิ้นไปส่งที่มหาวิทยาลัยตอนเช้าเหมือนเด็ก ไม่เคยคิดว่าเจิ้นต้องตื่นแต่เช้าทั้งๆที่ไม่จำเป็น เจิ้นควรจะได้นอนเต็มอิ่ม...ผมเป็นเด็กไม่ยอมโตจริงๆ...ต่างจากคนคนอื่นก็ขับรถไปเอง หรือมากันเอง แต่ผมก็ขับรถไม่เป็นและไม่คิดจะเรียน ผมไม่มีความคิดจะพึ่งพาตัวเองเลยสักนิด แค่คิดว่าจะอยู่กับเจิ้น มีความสุขไปวันๆ มันเป็นความคิดของคนเห็นแก่ตัว
เจิ้นอาจจะไม่คิดมากเพราะเรารักกัน แต่การรักกันมันก็ต้องเป็นทั้งผู้ให้และผู้รับไม่ใช่หรอ? ทำไมผมเป็นฝ่ายรับอย่างเดียวเลยล่ะ นอกจากการบอกรักเจิ้นผมทำอะไรให้เจิ้นได้บ้าง?
ก็ใช่...อาจจะพอทำกับข้าวได้ แต่คุณป้าแม่บ้านก็ทำได้เหมือนกัน มันไม่มีอะไรที่แบบว่า ‘ต้องเป็นผมเท่านั้นที่ให้เจิ้นได้’ ในทางกลับกัน มันมีหลายอย่างมากๆที่ ‘เป็นเจิ้นเท่านั้นที่ให้ผมได้’
ปีกไม่ใช่ของผม...แต่เป็นของเจิ้น...ผมมันก็แค่คนที่ถูกเจิ้นอุ้มไว้ทำให้หลงนึกไปว่าตัวเองมีปีกไม่ต่างกัน ถ้าวันหนึ่งเจิ้นบาดเจ็บ...ผมก็ไม่มีความสามารถจะประคับประคองเจิ้นได้เลย
หรือถ้าวันหนึ่งเจิ้นเบื่อจะโอบอุ้มผมไว้แล้ว และเขารู้สึกเหนื่อยล้าจนอยากปล่อยมือ...ผมก็คงร่วงหล่นลงมาจากหอคอยช่อฟ้า...
ถ้าผมจะอยากมีปีกเป็นของตัวเองบ้าง
แค่ปีกเล็กๆก็ได้ ไม่ต้องใหญ่เหมือนเจิ้นก็ได้...แค่ผมสามารถบินกับเจิ้นได้ เป็นคนที่ช่วยเหลือเจิ้นได้บ้างไม่ใช่เป็นภาระอย่างเดียว...
ผมอยากเป็นทุกอย่างของเจิ้น...เหมือนที่เจิ้นเป็นทุกอย่างของผม
...จะเป็นไปได้ไหม
===============
ให้กำลังใจการเติบโตของเจ้าจันทร์ด้วยนะคะทุกคน
ส่วนเจิ้นก็ยุบยิบกับน้องจังโว้ย มายุบยิบกับเรานี่ เราพร้อม!!! น้องไม่พร้อมก็ให้น้องพักค่ะ!!!! :angry2:
ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้ะ
-
เจ้าจันทร์เริ่มโตทางความคิดแล้วจริง ๆ สินะ เอาใจช่วยน้องจ้า
-
โตขึ้นอีกขั้นแล้วนะมูนนี่ :mew2:
-
เจ้าจันทร์เริ่มจะโตแล้ว :m19: :m19:
-
ลูกโตขึ้นมากฮรุกกกก ดีใจ แม่ๆจะช่วยเป็นกำลังใจให้เองนะ
-
ค่อยๆเติบโตนะมูนนี่
-
เจ้าจันทร์หนูโตขึ้นอีกขั้นแล้วนะ
-
มูนนี่โตขึ้นหนูโตขึ้นได้แต่อย่าขี้มโนคิดไปเองให้เจิ้นปวดใจเล่นเลยนะลูกกกไอ้ที่หนูคิดเองแต่ละอย่างนี่ดีๆทั้งน๊านนนน
-
โถถถถถถ มูนนี่ โตขึ้นอีกนิดแล้วสินะ
-
เจ้าจันทร์โตขึ้นจริงๆ :katai2-1:
-
:o8:
-
ก้าวแรกขอวการเป็นผู้ใหญ่
-
ในขณะที่เจิ้นเพิ่งได้เข้าไปในตัวน้อง น้องก็มีความคิดโตขึ้นอีกระดับ เป็นความคิดที่กดตัวเองลงไปมากๆ แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าเป็นเรื่องจริง เจ้าจันทร์ในวัย20ที่โตขึ้นจริงๆ และคงใกล้เข้าดราม่าที่เคยเกริ่นไว้ในอินโทรแล้ว แงงงงงงงงงงงงง ท้องอืดแล้ว
-
มูนนี่โตแล้วววว คิดอะไรแบบผู้ใหญ่ได้หลายๆอย่าง เราจะคอยตามดูการเจริญเติบโตของมูนนี่รสนมต่อไปเรื่อยๆๆ รอเปย์อยู่นะคะ
-
เราดีใจที่น้องโตขึ้นนนมาก
เราชอบมูนนี่ตรงความคิดนี่แหละ
เจิ้นยุบยิบๆบ่อยๆนะ น้องชอบ
เราก็ชอบด้วย แฮ่ๆ
-
เจ้าจันทร์โตขึ้นแล้ว
แต่ไง๋ได้กลิ่นมาม่ามาแต่ไกล
อย่าเลยนะ :katai1: :hao5:
-
เอาแล้วไง เริ่มคิดเยอะอีกแล้วมูนนี่
-
ดีใจที่เจิ้นยอมอธิบายน้องตรงๆ ไม่เอาเปรียบโดยใช้ความเดียงสาของน้องเป็นเครื่องมือ :katai2-1:
ดีใจที่จะได้ติดตามมูนนี่ต่ออีกหลายๆภาค :katai2-1: มูนนี่จะมีนูนู่ไหมน้าาา ลุ้นๆๆๆ
-
ปลื้มปริ่มอิ่มใจ สี่เล่มนี่สุดยอดไปเลยนะ สู้ๆนะคะ
-
มูนนี่ของเราอยากจะมีปีกของตัวเองแล้วววว
สู้ๆ นะลูกกกกก
คุณแม่จะคอยดูการเติบโตของหนูค่ะ
-
ความคิดมูนนี่.. โตขึ้นแล้วนะ.. ไม่มโนไปเรื่อยแล้ว... สงสัยได้เชื้อเก่งมาจากเจิ้น... แบบนี้ต้อง... เมคเลิฟ.. บ่อยๆแล้วล่ะ... เอิ๊กๆๆๆๆ
-
จันทร์น่ารักกกกกกกกกกก
โตขึ้นแล้ววว
เจิ้นนหวงน้องมากกก
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
มูนนี่ หนูโตวันโตคืนเลย นั่ลล้าคค
-
มูนนี่เครียด ระวังผมร่วง อิ อิ
มูนนี่น่าจะไปเรียนทำอาหาร ดูดีจะตาย
-
โถ่ มูมู่ :katai5: :katai5:
-
ใจหนึ่งก็อยากให้มูนนี่ได้เติบโต ดูแลตัวเองได้นะ แต่อีกใจกลับอยากให้เป็นแบบนี้ต่อไป เป็นก้อนความสุขของเจิ้นกับคนอ่านอย่างนี้ไปเรื่อยๆไม่อยากให้มูนนี่รู้จักกับความเสียใจหรืออันตรายอะไรทั้งนั้น แต่ในโลกของความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้ มันมีเรื่องที่ต้องเจอ ต้องเจ็บปวด ถ้าอย่างนั้นขอเป็นกำลังใจให้มูนนี่เติบโตอย่างมีคุณภาพและยังคงเป็นก้อนความสุขให้เจิ้นกับเราตลอดไปนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แค่ทำอะไรที่ตัวเองถนัด
แค่อยู่ข้างๆ เจิ้น เท่านั้นแหละ
-
ดีลูก คิดได้แบบนี้ดีแล้ว
เจิ้นเลี้ยงให้น้องเป็นเด็กช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ซึ่งผิดมาก ๆ
ยังไม่สายที่จะเริ่มเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ สู้ ๆ นะ
-
อ่ะโห บ่นมูนนี่จะคิดได้ก็คิดแบบก้าวกระโดดเลยแฮะ แต่ต้องดูการกระทำอีกที 55
-
จันทร์ เริ่มศีลเสมอเจิเน้นแล้ว
เจ้าจันทร์ ไม่คิดมากนะ :hao3:
แค่นี้ เจิ้นก็ ทั้งรัก ทั้งหลงจันทร์จะแย่แล้ว :z3: :z3: :z3:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มูนนี่ของพี่โตขึ้นแล้ว
:L1:
-
โถพระจันทร์ดวงน้อยความคิดเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้วมองเห็นอะไรมากขึ้นมากมาย มีความคิดอยากมีปีกเพื่อบินด้วยตัวเองโดยไม่ต้องให้เจิ้นต้องเหนื่อยอุ้มตัวเองแล้วจันทร์น่ารักจริงๆเลย :katai2-1:
-
:hao7: น้องโตขึ้นอีกแล้ว... จะเป็นผู้ใหญ่แล้วค่ะ... เจิ้นปวดหัวแน่ๆ o13
-
:pighaun: :pighaun:
-
อ่านไปก็จะร้องไห้ ฮือ เจ้าจันทร์กำลังโตขึ้นไปแกขั้นแล้ว น้องคิดอะไรแบบผู้ใหญ่มากๆ แต่การที่หนูชอบให้เจิ้นเข้ามาในตัวหนูมันทำให้แม่เขินไปหมดเลยลูก อยากให้เล่นตัวไม่ยอมบ้างแต่ก็สงสารเจิ้นที่รอมาตั้ง14ปี 5555555555555
-
งื้อออออ เจ้าจันทร์รู๊กกกกก ไม่เอาไม่คิดมากกกกกนะคะรู๊กกกกกก
-
มูนนี่โตแล้วววววววว อ่านตอนนี้แล้วให้ฟีลเหมือนคุณแม่ไปส่งลูกชายเข้าเรียนอนุบาลวันแรก5555 ปริ่มมากจริงๆค่ะโฮฮฮฮ :katai2-1: o13
-
หนังสืออ่ะจะขายเมื่อไหร่ก็ว่ามา มาหยิบไต เอ้ย ตังค์ไปเร็ว รอซื้อมานานแล้ว (นี้ เป็นไงล่ะ สายเปย์แข่งกับเจิ้น)
-
เอ็นดูมูนนี่ ค่อยๆเติบโตทีละนิดๆ :katai2-1:
-
มูนนี่เด็กดี น้องเริ่มโตแล้ว ปลื้มปริ่ม :mew4:
-
จันโดนกินอีกแล้ววว
-
มูนนี่เด็กดี.... หนูเริ่มโตแล้วสินะ พี่จะคอยเป็นกำลังใจให้ทุกก้าวที่หนูเติบโตเป็นผู้ใหญ่นะ
-
เจิ้นอาการหนักมากจริงๆ
เจ้าจันทร์คนดี ถึงหนูจะชอบมาก
หนูก็ไม่ต้องบอกเจิ้นหมดก็ได้
แล้วยังมีความชอบที่เจิ้นเข้ามาหน่อยๆ ด้วย
แบบนี้เจิ้นจะไปไหนรอด
เจ้าจันทร์ค่อยๆ เติบโตจริงๆ
รอบข้าง เวลา เหตุการณ์ ทำให้น้องเรียนรู้
ชอบเจ้าจันทร์ สารพัดจะคิด เล็กน้อย มหาศาลก็ได้หมด
ขอบคุณคุณแบมมากนะคะ ที่อยากจะแต่งไปนานๆ ยาวๆ
เราก็จะรออ่าน และเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ถุถถ!! มูนนี่สิ่งที่นู๋ให้เจิ้นได้แค่คนเดียวคือความสุข แล้วก็ให้เจิ้นเข้าไปในตัวไงลุกกก!! 555 แค่นั้นเจิ้นก็ฟินไปถึงดาวอังคารแล้ว
-
เจ้าจันทร์ คิดเยอะขึ้น เริ่มเป็นผู้ใหญ่แล้ว
-
มูนนี่ของเราเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆเเล้ว ส่วนเจิ้นนี่เอาใหญ่เลยนะเราอ่า มูนนี่เริ่มจะติดใจละฮ่าาาา /เป็นเรื่องที่อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆเลยค่ะ :impress2:
-
มูนนี่สู้ๆ
-
:pig4:
-
โว๊ะ!!! :m25: :m25: :m25:
-
ขอบคุณที่พาเจ้าจันทร์และเจิ้นมาให้รู้จัก
บวกและเป็ดขอบคุณ
:3123:
-
อ่าน 2 ตอนรวด คือมันดีต่อใจค่ะ บอกเลย :z1:
-
หนูอยู่ให้เจิ้นรักก็พอนะลูก
-
ว้าวในความคิดมีเหตุมีผลมากขึ้นของเจ้าจันทร์ แม้เป้าหมายคืออยากจะไปอยู่เคียงข้าง คอยช่วยเหลือทุกเรื่องให้เจิ้น จะดูเกินตัวไปบ้าง แต่การที่น้องมองหาวิธีการหรือแนวทางที่ตัวเองจะเดินไปสู่จุดหมายได้นั้นทำให้ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่า ชอบพัฒนาการทางความคิดของนาง คือเป็นคนมีเหตุผลโดยพื้นฐานอยู่แล้ว แต่อาจจะไม่ค่อยได้ไตร่ตรองความคิดของตัวเองเท่าไรเพราะมีคนคอยคิดให้ ตัดสินให้ตลอด พอได้ลองคิดเอง ทำเองอย่างค่อยเป็นค่อยไปเลยทำให้การคิดมีเหตุผลมากขึ้น อยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริงมากขึ้น ไม่มโน(มาก)อีกต่อไป โตไปอีกขั้นแล้วนะเจ้าจันทร์ :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
จันทร์ได้เจิ้นแล้วต้องรับผิดชอบนะ
เจิ้นเก็บไว้ให้จันทร์มาจนจะเหี่ยวตายอยู่แล้ว
แต่แหมมมมมมมม ยาวเลยนะพ่อคุ๊ณ
-
มูนนี่เติบโตเพราะได้เป็นหัวหน้ากลุ่ม
-
การที่เจิ้นส่งไปเรียนนอกทำให้มูนนี่น้อยโตขึ้นจริงๆ
-
นูนู่ หนูเริ่มโตแล้วลูกกกก :really2:
-
มูนนี่เป็นกำลังใจของเจิ้นไงลูกกก เด็กดีจริงๆ
-
ทำไมชอบการเรียกเจิ้นของเจ้าจันทร์55555
แมลงยุบยิบยุบยับ :jul1:
-
มูนนี่ของพี่ค่อยโตขึ้นเรื่อยๆเริ่มคิดมากขึ้น สู้ๆนะ :pig4:
-
Chapter 39 Life’s goal
“อยากมีปีก? คนปกติที่ไหนเขาบินได้กัน”
“มันคือการเปรียบเปรยยยยยยยยย โอ้ยลุงรู้จักการเปรียบเปรยไหม แบบว่ามีปีกคือเก่ง ไม่มีปีกก็ไม่เก่งไง”
ผมเลือกมาปรึกษาลุงหยางเหมือนเดิมเพราะอยากจะอัพเดทแผนการขอเจิ้นแต่งงานด้วย ก็เลยเริ่มจากเรื่องที่ผมร้อนใจที่สุดก่อนอย่างการหาปีกให้ตัวเอง
เรานัดกันที่ร้านกาแฟในคอนโดของลุงหยาง พ่อไปธุระให้คุณปู่ช่วงเช้าผมก็เลยรีบมาไวๆก่อนเพื่อเจอลุงหยางจะได้คุยกันได้สะดวก
“อยากจะเก่ง? อยากอย่างเดียวไม่ได้ต้องลงมือทำด้วย”
“ก็...ผมเริ่มไม่ถูกอ่ะ”
“อยากจะเก่งด้านไหน?”
“ก็...จริงๆอยากเก่งแบบเป็นมือขวาเจิ้นได้”
“ผู้ช่วยเจ้าของธนาคาร? เรื่องบางเรื่องก็ต้องแยกแยะนะว่ามันเป็นจริงได้ไหมเจ้าลูกกระต่าย”
ผมชักงอนลุงหยางแล้วอ่ะ อย่างน้อยลุงก็ควรให้กำลังใจผมสิ ก็รู้ว่ามันยากแต่ถ้าผมพยายามมากๆมันก็อาจจะเป็นไปได้ไง ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จก็ต้องอยู่ที่นั่น!
“อยากช่วยเจิ้นก็ไม่ต้องเกี่ยวกับธนาคารก็ได้ ชีวิตเจิ้นไม่ได้มีแค่เรื่องธนาคารสักหน่อย”
“บ้านยังอยู่ในธนาคารเลยอ่ะ คิดไม่ออกแล้ว”
ผมเกยคางกับโต๊ะ รู้สึกเครียดยังไงก็ไม่รู้ หรือผมจะไปแอบดูว่าเจิ้นถือหุ้นที่ไหนอีกไหม? จะได้ไปอยู่บริษัทนั้นแล้วช่วยเขาทำงาน ผลประกอบการจะได้ดี เงินปันผลมาหาเจิ้นจะได้เยอะๆ
“ถ้าเกรดเฉลี่ยเท่าที่บอก บริษัทใหญ่ๆเขาไม่น่ารับนะ”
“...ผมไม่มีหนทางเลยหรอ มันแย่มากเลยนะลุงที่ผมเป็นที่พึ่งให้เจิ้นไม่ได้เลย เป็นที่ปรึกษาก็ไม่ได้ ช่วยอะไรก็ไม่ได้ ถ้าวันหนึ่งเจิ้นล้มล่ะ?”
“ช่อฟ้าไม่เจ๊งในรุ่นเจิ้นหรอก คิดมากไปหรือเปล่า?”
“ก็แบบเผื่ออ่ะเผื่ออออ”
“ธนาคารใหญ่ๆไม่เจ๊งง่ายๆหรอก มีรัฐบาลอุ้มอยู่ มันเกี่ยวพันกับเศรษฐกิจของประเทศ แล้วเคยดูข่าวหรือตามดูผลประกอบการช่อฟ้าบ้างไหม? ธนาคารท๊อปทรีของประเทศ...จะล้มก็คงมีแต่เดินสะดุดล้มนั่นล่ะ”
“งั้น...เจิ้นก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากผมหรอ?”
“ก็ถึงถามว่าอยากจะช่วยอะไร? ถ้าอยากช่วยงาน คนช่วยเจิ้นเก่งๆก็เยอะแล้ว ไปช่วยเรื่องอื่นดีกว่าไหม เรื่องที่เจิ้นยังไม่มีคนทำให้”
“แล้วผมจะได้มีปีกไหมอ่ะ ผมอยากเข้มแข็ง อยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวเองไม่เป็นภาระเจิ้น อยากเป็นผู้ใหญ่”
“เจิ้นอาจจะไม่ได้อยากมีปีกก็ได้ บินตลอดเวลามันก็เหนื่อย เดินด้วยสองเท้าก็ดีกว่า เมื่อยก็นั่ง ทำไมไม่ลองเป็นคนเดินดินปกติที่คนมีปีกจะลงมาเดินด้วยได้ล่ะ”
“ผมก็ต้องเก่งก่อน”
ลุงหยางยกยิ้มที่ผมไม่เข้าใจ ก็มันไม่ถูกหรอถ้าเจิ้นจะยอมลงมาเดินกับผม ผมก็ต้องเก่งหรือมีอะไรที่ทำให้เจิ้นรู้สึกว่ามันดีกว่าการบินอยู่ที่สูงๆ
“การอยู่กับคนเก่ง ก็อาจจะคิดไปเองว่าต้องเก่งเหมือนคนอื่น แต่คนกี่ล้านคนบนโลกจะเก่งเรื่องเดียวกันมันก็ไม่ใช่ ลองหาตัวเองก่อนดีกว่าไหม? ว่าถนัดอะไร ชอบอะไร”
“ผมคิดว่า...ชอบทำกับข้าว”
“ก็ทำให้มันจริงจัง อยากจะเป็นเชฟ หรืออยากจะเปิดร้าน ก็ลองคิดต่อยอดดู ชอบทำกับข้าวแต่จะไปทำงานธนาคาร มันก็ฝืนตัวเอง”
“แต่ทำกับข้าวช่วยเจิ้นไม่ได้นี่”
“เจิ้นก็ต้องกินข้าววันละสามมื้อ พนักงานธนาคารมันทำกับข้าวให้เจิ้นไหมล่ะ? เกิดเป็นกระต่ายก็ต้องเก่งแบบกระต่าย จะไปทำหน้าที่ของสัตว์อื่นได้ไหม?”
ผมรู้มีกำลังใจขึ้นมาแต่ก็ยังไม่เข้าใจคำพูดของลุงหยางเท่าไหร่ แต่ก็พอเห็นภาพนะ เพราะกระต่ายมันขาสั้นกระโดดดึ๋งๆทีละนิด จะไปเก่งเท่าปลาหมึกแปดหนวดแบบเจิ้นได้ยังไง เจิ้นมีตั้งแปดหนวดแถมมีลูกน้องปลาหมึกก็คงต้องเก่งมากๆอยู่แล้ว ผมอาจจะต้องเริ่มจากการมีลูกน้องกระต่ายก่อน แต่ก่อนจะมีลูกน้องผมต้องเป็นหัวหน้ากระต่ายก่อน เพราะผมมีหัวหน้าใหญ่เป็นพ่ออีกที ก็แบบว่าหัวหน้ารอง หัวหน้าเล็ก ลูกน้อง ลูกกระจ๊อก... แล้วลุงหยางเป็นกระต่ายไหมอ่ะ?
“ถ้าจะเป็นกระต่ายที่ไปอยู่กับเจิ้นได้แบบไม่เป็นภาระ ต้องทำยังไงบ้าง ลุงมีคำแนะนำไหม”
“ก็พอจะมีสักอย่างสองอย่าง ทำได้ก็อยู่กับเจิ้นได้”
“อื้อ ผมจะทำให้ได้”
“อย่างแรก...โตเป็นผู้ใหญ่ซะ”
พออายุยี่สิบคำว่า ผู้ใหญ่ ก็ชักเข้ามาในชีวิตเยอะแยะ
ผมพอจะจับใจความได้ละว่าการโตเป็นผู้ใหญ่มันไม่ใช่แค่อายุ แต่มันหมายถึงผมจะต้องทำอะไรบางอย่างที่แตกต่างไปจากเดิมเพื่อพิสูจน์ตัวเอง
ลุงหยางบอกว่าผมต้องเริ่มจากการดูแลตัวเองให้ได้ พึ่งพาเจิ้นให้น้อยลง และมีทางเดินชีวิตเป็นของตัวเอง ทุกวันนี้ความคิดผมวนเวียนอยู่กับเจิ้นไปหมด ต้องลองหาจุดหมายที่เป็นของผมจริงๆสักที
“ผมจะลองคิดดู...อ้อ มีอีกเรื่อง เรื่องแต่งงานกับเจิ้นอ่ะ”
จบเรื่องแรกที่ผมต้องกลับไปคิด ก็ต้องคุยกับลุงต่อเรื่องจะขอเจิ้นแต่งงาน ผมคิดว่าถ้ามันคาบเกี่ยวกับช่วงที่ผมยังไม่เป็นผู้ใหญ่จริงๆก็คงจะไม่เหมาะจะไปขอเจิ้นใช่ไหม?
แต่ผมก็กลัวเจิ้นจะน้อยใจนะ เพราะผมไปรังแกเจิ้นด้วย เอ๊ะ แต่ตอนอยู่สิงคโปร์เจิ้นก็บอกว่าเขารังแกผมนี่? ผมรีบเล่าให้ลุงหยางฟังเรื่องที่เกิดขึ้นเผื่อว่าจะช่วยอะไรได้
“Make Love กันแล้ว?”
“อื้อ แต่เจิ้นบอกว่าเขารังแกผมนะ”
“หึ...งั้นก็ไม่ต้องแต่งแล้วสิ รังแกมารังแกกลับก็หายกัน”
“อ้าว...แล้วต้องทำไงต่ออ่ะ”
“ก็ไม่ต้องทำไง ก็ไม่ต้องแต่ง”
“แต่ผมรับปากไปแล้ว...”
“ก็เจิ้นเขามารังแกกลับแล้ว มีอะไรต้องรับผิดชอบอีก”
ก็จริง...ผมรู้สึกสมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ เพราะเรื่องที่ผมกังวลเกี่ยวกับอนาคตจริงๆมันก็เกี่ยวพันกับเรื่องแต่งงานหน่อยๆ แบบว่าถ้าแต่งงานแล้วต้องอยู่ด้วยกันตลอด ผมก็ควรจะเก่งกว่านี้ ควรจะมีปีกเพื่อเป็นครอบครัวที่แข็งแรง
แต่แล้วลุงก็บอกไม่ต้องแต่ง? โอ้ยตกลงผมจะต้องทำยังไงต่ออ่ะ สับสนจังเลย
“ก็ลองพยายามเพื่อนอนาคตตัวเองไง คิดถึงตัวเองบ้าง หายใจเข้าก็เจิ้น หายใจออกก็เจิ้น ไปโดนเขารังแกแล้วยังไปยอมเขาอีก”
“ก็ขัดขืนแล้วอ้ะ...จริงๆผมอยากเป็นฝ่ายเข้าไปในตัวเจิ้นมั่งแต่เจิ้นก็ไม่ยอมทุกที แล้วมันก็เจ็บ เฮ้อ...”
ลุงหยางทำหน้าเหมือนโลกจะแตกแล้วก็ถลึงตาใส่ผม ผมไม่กลัวลุงแล้วที่ลุงดูจะโมโหผม ลุงก็เป็นแบบนี้ตลอด เหมือนจะดุแต่ก็ใจดี
“ปวดหัวฉิบหาย”
“เอ๊ะ แต่เจิ้นรังแกผมเยอะกว่าที่ผมรังแกเจิ้นแล้วนะ หรือว่า...เจิ้นจะต้องมาขอผมแต่งงาน?”
“นี่ใจคอจะแต่งให้ได้เลย?”
“ก็มันเป็นหน้าที่ของสุภาพบุรุษนะ เวลาทำอะไรไม่ดีต่อคนอื่นเราก็ต้องรับผิดชอบ ทีตอนผมรังแกเจิ้นผมก็ยังต้องรับผิดชอบ เจิ้นรังแกผมเขาก็ต้องรับผิดชอบเหมือนกันแหละ เจิ้นเป็นคนแมนๆด้วย”
“เฮ้อ...ไม่ต้องเป็นหรอกเชฟ ร้านอาหารก็ไม่ต้องเปิด ถ้าแต่งกับเจิ้นจริงๆ ไปหัดนับเงินไป ช่วยเจิ้นเก็บเงินเก็บทองก็พอละ เจิ้นคงไม่ต้องการให้เธอทำอะไรมากหรอก...นี่ไงตำแหน่งที่เจิ้นยังขาด...คนดูแลการเงิน บริหารบัญชีเป็นหรือเปล่าล่ะ? แบ่งรายรับรายจ่าย ออมเงิน บริหารความเสี่ยง”
อันนั้นทำเป็นแฮะ ผมก็เพิ่งให้เจิ้นออมเงินสิบเปอร์เซ็นของรายได้...พอจะใช้เกินก็เอาบิลมาเบิก หรือผมจะเหมาะกับการควบคุมการเงินของเจิ้นจริงๆ?
ผมอาจจะไม่เก่งขนาดช่วยเจิ้นบริหารการเงินของธนาคาร แต่ถ้าเป็นในแฟมิลี่เราผมก็คงทำได้ใช่ไหม? ก็มีแค่เจิ้นกับผม แล้วพี่เลขายังไงก็เป็นคนนอกเจิ้นไม่มีทางไว้ใจเท่าผมหรอก ตอนนี้ผมอาจจะได้ดูแค่พวกซื้อของเข้าบ้าน กับข้าวกับปลา แต่ถ้าผมเก่ง เจิ้นอาจจะให้ผมดูพวกหุ้น การลงทุนของเจิ้น หรือว่าอสังหาริมทรัพย์ที่เจิ้นถือไว้ส่วนตัว เครื่องเพชร งานศิลปะ จะว่าไปเจิ้นก็ชอบประมูลอะไรไม่รู้เยอะแยะ พวกนี้ก็เป็นการสิ้นเปลือง ถ้าผมช่วยเจิ้นควบคุมพวกนี้ ผมไม่มีวันโกงเจิ้นด้วย เจิ้นก็จะวางใจ นี่ไงที่อาจารย์เคยบอกว่ามันมีอาชีพ มันนี่โค้ช อยู่นะ ....ที่ปรึษาทางการเงินของเจิ้น?
ตำแหน่งนี้มันดีมากเลย!!!!
ผมโอเคเห็นด้วยกับคำแนะนำของลุงหยาง แต่ลุงก็บอกว่าพ่อเล่าให้ลุงฟังว่าผมอยากอยู่หอ การไปอยู่คนเดียวมันก็ดี ผมจะได้หัดดูแลตัวเองและบริหารการเงินของตัวเองก่อน พอทำได้ก็ค่อยมาช่วยเจิ้นดูเป็นการฝึกประสบการณ์ ส่วนคนที่จะแนะนำเรื่องนับเงินนับทองต้องไปให้พ่อผมสอน
เพราะลุงหยางก็ให้พ่อเป็นมันนี่โค้ชเหมือนกัน พ่อผมเก่งเรื่องการเงินไม่ต่างจากเจิ้นหรอก ถือว่าลุงหยางเลือกคนถูก พ่อกลับมาตอนเที่ยงผมเลยขอให้พ่อช่วยสอนนับเงิน พ่อบอกว่าคนที่นับเงินเก่งที่สุดคือพนักงานแบงค์
พ่อพาผมไปกดเงินที่ช่อฟ้าสาขาใกล้ๆคอนโดมาสองหมื่น มีทั้งแบงค์พัน แบงค์ห้าร้อย แล้วก็แบงค์ร้อย พ่อมีครีมกระปุกที่มันเหมือนขี้ผึ้งไว้ใช้สำหรับแตะนิ้วนับกระดาษมาให้ด้วย
ตอนไปเบิกเงินผมก็เห็นพนักงานนับ เขานับเร็วมาก พ่อบอกมันเป็นความสามารถที่พนักงานแบงค์ทุกคนจะต้องทำได้ เก่งจัง... ตอนพ่อรับเงินมาพ่อก็นับแบบนั้นให้ผมดู มันเหมือนจับแค่ขอบแล้วมือก็ขยับแบบออโตเมติค
ศิลปะของการนับเงิน
พ่อสอนผมนับ...ซึ่งผมก็นับได้ทีละช้าๆ นับทีติดไปสองแบงค์บ้างไรบ้าง ต่างจากพ่อที่นิ้วแทบไม่กระดิกแต่แบงค์ถูกนับไปอย่างรวดเร็ว ผมใช้เวลาช่วงเสาร์อาทิตย์ที่มาอยู่กับพ่อหัดนับเงินจนมันดีขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ยังช้าอยู่ถ้าเทียบกับพ่อ
“เวลาพ่อนับเงินลุงหยางก็นับแบบนี้หรอ”
“อ่า...ก็ใช่...บางทีคุณสุริยะก็รับเงินจากลูกค้าเป็นเงินสด ก็ต้องนับแบบนี้”
“จันทร์จะหัดนับเงินให้เจิ้นบ้าง หรือจันทร์ควรเริ่มจากไปเป็นพนักงานแบงค์ก่อนจะได้นับเก่งๆแบบพ่อ”
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ ฝึกเองบ่อยๆก็เก่งขึ้น ที่พนักงานเขาต้องนับเร็วๆเพราะงานพวกนี้มันแข่งกับเวลาด้วย บางช่วงลูกค้าจะเยอะจนล้น รอนานๆบางคนก็ใช้อารมณ์ พอนับบ่อยๆก็เร็วไปเอง”
“พ่อก็เคยทำงานแบงค์ไหม”
“เคยสิ...เจิ้นก็เคย...ถ้าไม่ลองทำงานที่ลูกน้องทำ เราจะบริหารคนได้ยังไงล่ะ? เพราะเราไม่จะไม่รู้ว่าวันหนึ่งลูกน้องต้องเจออะไรบ้าง ลักษณะงานแบบไหน ความกดดันแบบไหน ยิ่งงานที่ต้องเจอลูกค้าบางทีก็ต้องรอบรับอารมณ์คน”
ผมคิดว่าดีแล้วที่เปลี่ยนใจไม่ไปทำงานแบงค์เพราะผมเป็นคนทำอะไรช้าๆ อาจจะไม่ทันใจลูกค้าก็ได้ โชคดีนะที่ลุงหยางให้คำแนะนำ มาดูแลเงินทองให้เจิ้นน่าจะเหมาะกับผมมากกว่า
แต่เงินเจิ้นก็เยอะ...บางทีเขาก็จะนับเงินสดบ้าง พี่ๆเลขาจะช่วยนับ ถึงพี่ๆจะไว้ใจได้แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้าวันหนึ่งพี่ๆลาออกแล้วต้องรับคนใหม่ก็ไม่รู้จะดีเหมือนพี่ๆไหม คนนอกมันก็ไว้ใจไม่ได้เท่าคนใน ต่อไปถ้าผมนับเก่งๆผมจะช่วยเจิ้นนับเอง
ผมปรึกษาพ่อเรื่องที่จะย้ายไปอยู่หอ พ่อไม่ได้ว่าอะไรแต่พ่อแค่บอกว่ามันเป็นครั้งที่สองแล้วที่ผมอยากจะลองอยู่คนเดียว ถ้างอแงจะกลับบ้านอีกผมก็จะหมดเครดิตความน่าเชื่อถือ
“จันทร์จะทำให้ได้”
“ก็ลองคุยกับเจิ้นดู”
“พ่อช่วยคุยให้หน่อย...น้า”
“จันทร์โตแล้ว ต้องคุยเอง คุยด้วยเหตุและผลกับเจิ้นดีๆ พ่อเชื่อว่าเจิ้นจะเข้าใจ”
นอกจากนับเงินแล้วผมก็ต้องฝึกคิดเลขด้วย พ่อกับลุงหยางพาผมไปซื้อพวกแบบฝึกหัดคณิตคิดเร็วเหมือนของเด็กๆมาให้ทำ เมื่อก่อนเจิ้นก็เคยให้ผมฝึกแต่ผมก็งอแงไม่อยากทำ ถ้าไม่งอแงผมน่าจะได้ไปคณิตศาสต์โอลิมปิคก็ได้
ลุงหยางก็สอนผมกดเครื่องคิดเลข...ลุงหยางก็เก่งคำนวนเหมือนกัน ลุงคิดเลขเร็วมาก พ่อบอกว่าใครๆก็ทำได้กันทั้งนั้น และถ้าผมตั้งใจก็จะทำได้
เย็นวันอาทิตย์ผมเลยมีแบบฝึกหัดกับเงินปึกใหญ่กลับมาช่อฟ้าด้วย ผมเล่าให้เจิ้นฟังว่าผมอยากเก่งมากขึ้นถึงจะไม่ได้บอกเขาทั้งหมดว่ามันเพราะอยากจะบริหารการเงินให้เจิ้น ผมอยากให้เจิ้นเซอไพรส์ตอนผมเก่งแล้ว ผมอ้างไปว่าอยากเรียนเก่งขึ้นและผมก็อยากทำงานในธนาคาร
เจิ้นนับเงินแบบขั้นเทพให้ผมดู มันไม่ต่างจากพ่อเลยอ่ะ ผมจะต้องทำให้ได้ไวๆบ้าง ผมขอเจิ้นว่าอยากลองทำงานในธนาคารดู ผมอาจจะได้แลกเปลี่ยนความรู้การบริหารเงินกับคนที่มีความรู้จริงๆ เขารับปากแต่ต้องช่วงผมว่างก่อน
ผมหัดนับจนกลิ่นเงินติดมือไปหมด แล้วก็ทำแบบฝึกหัดจนหมดเล่ม การเพ่งตัวเลขทำให้ผมปวดตา
มันเหนื่อยแต่ว่าผมจะไม่ท้อเพราะตอนนี้ผมมีจุดมุ่งหมายในชีวิตแล้ว ลุงหยางบอกผมตอนมาส่งที่ช่อฟ้าว่า ความสำเร็จเป็นรางวัลของความพยายาม ผมเพิ่งจะเริ่มมันก็ต้องแบบนี้แหละ ต่อไปผมจะเก่งขึ้นเอง ให้ผมโฟกัสกับจุดหมายของผมให้ดี อย่าลังเล ผมอาจจะนับแบงค์ขั้นเทพจนเจิ้นส่งประกวดนับแบงค์ชิงแชมป์ประเทศไทย ได้เป็นตัวแทนไปแข่งระดับนานาชาติ ได้เปิดโรงเรียนศิลปะแห่งการนับเงิน ได้ลงกินเนสบุ๊กก็ได้ แต่ก่อนอื่น...ผมจะต้องทำเป็นก่อนนะ
เครียดจากการบวกเลขผมก็เลยชวนคุณป้าแม่บ้านทำหม้อไฟเพราะเห็นโฆษณาเอ็มเคในทีวีแล้วก็อยากกิน คุณป้าแม่บ้านกับผมเลยไปเทอมินอลกันเพื่อซื้อวัตถุดิบ หม้อไฟของเราจะเป็นหม้อไฟแนวสุขภาพไม่ค่อยเน้นเนื้อสัตว์ ผมชอบกินเต้าหู้ปลา เจิ้นชอบกินลูกชิ้นปลาหมึก...เจิ้นหัวปลาหมึกกินลูกชิ้นตัวเอง
“ลูกชิ้นมีอะไรตลกหรอคะคุณจันทร์”
ง่ะ..ผมถือแพคลูกชิ้นแล้วยืนหัวเราะเหมือนคนบ้าเลย
เราต้มน้ำซุปกันตอนบ่ายหอมฟุ้งไปทั่วห้อง ผมยังไม่เก่งพอจะทำน้ำซุปได้เอง แล้วก็การจัดพวกเครื่องหม้อไฟด้วยว่าต้องเตรียมเท่าไหร่มันถึงจะพอ
นอกจากจะดูแลการเงินเจิ้นแล้ว ผมก็ต้องดูแลสุขภาพเจิ้นด้วย ผมชอบทำอาหารผมคิดว่าผมจะทำทั้งสองอย่างควบคู่กันไป ไหนๆก็เรียนมาตั้งหลายอย่าง ขนมก็เริ่มจะทำเป็น แค่คิดว่าจะได้ดูแลเจิ้นเยอะๆก็มีความสุขจัง
แล้วเจิ้นจะต้องเป็นคนไปขอผมแต่งงานแล้วนะ เพราะเจิ้นรังแกผมเยอะกว่าแล้ว ผมไม่ต้องกังวลเรื่องยืมเงินของลุงหยางแล้วด้วย ลุงหยาแอบกระซิบว่าพ่อหวงผมมากไม่ยกให้เจิ้นได้ง่ายๆหรอก แต่ผมเสียหายไปแล้วนี่? ถึงจะไม่ค่อยรู้สึกว่าตัวเองเสียหายเท่าไหร่...แต่ถ้าเสียหายพ่อก็คงยอมให้แต่งง่ายๆมั้ง?
ไม่รู้เหมือนกัน...ถ้าพ่อไม่ให้แต่งผมจะทำยังไงดี?
ผมคุยกับเจิ้นเรื่องนี้ก่อนนอน บอกเขาตรงๆว่าตอนนี้คนเสียหายเป็นผมแล้วนะเจิ้นจะทำยังไงต่อ? ผมกลัวมากเลยว่าเจิ้นจะไม่อยากรับผิดชอบผม เพราะผมเป็นฝ่ายไปรังแกเจิ้นก่อน เขาอาจจะโกรธ
“พี่ก็แต่งกับจันทร์อยู่ดี...เดี๋ยวพี่จะไปขอจันทร์เอง”
“เจิ้นจะไม่ทิ้งจันทร์ใช่ไหม”
“พี่จะอยู่กับจันทร์ตลอดไป”
“จันทร์ก็จะอยู่กับเจิ้นตลอดไป”
เจิ้นทำให้ผมสบายใจ ดีใจจังที่เรายังได้แต่งงานกัน...ผมยังจำได้นะว่าการแต่งงานคือการที่เราจะอยู่ด้วยกันอย่างถูกต้อง สงสัยที่ผ่านมาผมกับเจิ้นอาจจะอยู่ด้วยกันแบบผิดกฎหมาย เพราะชื่อผมมันไม่ได้ถูกย้ายมาที่ช่อฟ้ากับเจิ้นอ่ะ ไม่รู้เกี่ยวกันไหม แต่ชื่อผมยังอยู่ที่บ้านที่นทบุรีอยู่เลย ผมมาลักลอบอยู่บ้านเจิ้นแหละ
“เราจะได้อยู่ด้วยกันแบบถูกกฎหมายสักที”
“หืม? เราก็ไม่เคยอยู่กันแบบผิดกฎหมายนะ”
“อ้าว...โอ้ยจันทร์งงอ่ะ”
ผมอธิบายเรื่องที่ผมเข้าใจสถานการณ์อยู่ด้วยกันของเรา เจิ้นกลับเลิกคิ้วแล้วเขาก็ขำ ผมเริ่มหน้างอเพราะรู้สึกว่าผมต้องเผลอเข้าใจอะไรผิดๆแล้วมันก็คงจะดูตลกแน่ๆ
“การแต่งงาน...คือการที่เราจะเป็นคนรักกันอย่างเป็นทางการ และคนอื่นรับรู้ว่าเรารักกัน ตอนนี้เราก็รักกันแต่คนอื่นไม่รู้ เขาก็เข้าใจว่าจันทร์ไม่ได้รักพี่ แล้วพี่ก็ไม่ได้รักจันทร์”
“แต่จันทร์รักเจิ้นนะ เจิ้นรักจันทร์เหมือนกันใช่ไหม? แบบว่าเราเข้าใจตรงกันเนอะ”
“ใช่...พี่รักจันทร์....เราใจตรงกัน”
คำว่ารักของเจิ้นฟังดูเพระจัง ผมเลยยื่นหน้าไปจุ้บปากเจิ้นเป็นรางวัลเด็กดี แต่เจิ้นก็แรงเยอะกว่าพลิกผมนอนลงกับเตียง
“อื้อ...ห้ามเข้ามานะเจิ้น...จันทร์ไม่ให้นะ”
“ไม่ให้จริงหรอ?”
“มะ ไม่ให้นะ...อื้ออ อย่ากัดนะ”
ผมพยายามจะห้าม...แต่มือเจิ้นก็ยุบยิบไปหมด ชุดนอนของผมถูกจนปลดกระดุมออก แล้วเขาก็กัดนม... เจิ้นชอบกัดนมผม...ดูด...บางทีก็เลีย ทำเหมือนกับนมผมเป็นจูปาจุ๊บ
“งื้ออออ เจิ้นนนนน”
“พี่กัดนิดเดียว”
ปากของเจิ้นขยับต่ำลงไปที่หน้าท้อง เสียงคัดค้านของผมมันไม่เข้าหูเจิ้นเลย พอจะดันออกข้อมือก็ถูกเจิ้นล็อคไว้...แล้วพอโดนเจิ้นกัดที่ข้างเอวผมก็หมดแรง
ไม่ได้อยากให้เจิ้นยุบยิบนะ แต่พอโดนกัดเยอะๆผมก็หมดแรงไปเอง...มันเหมือนมีอะไรร้อนๆพองอยู่ข้างในตัวที่ทำให้สมองผมเบลอ ยังไม่ทันจะสลัดความงงเหล่านี้ออกไปเจิ้นก็ขยับขึ้นมากัดหู...
“จันทร์ของพี่...”
แล้วเจิ้นก็เขามา...มันเจ็บ เจ็บจนร้องไห้ แต่เจิ้นก็ไม่เอาออกไป เขาหยุดรอให้ผมเริ่มจะชินกับตัวเขาและ...เขาก็เข้ามาจนสุด เจิ้นไม่ใจดีเลย ไม่ออมแรงด้วย พอเข้ามาจนหมดเขาก็กระแทกผม
น้ำตาผมไหลพรากแล้วมันก็ไม่หยุดด้วย ความเจ็บปะปนไปกับความรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะบินได้ ผมเห็นขาตัวเองบนไหล่เจิ้น เห็นแววตาเจิ้นที่เหมือนจะมีลูกไฟอยู่ข้างใน
เจิ้นเสยผมยาวของตัวเองขึ้น...ทำให้ผมเห็นเขาชัดๆ แผ่นอก...หน้าท้อง...และสิ่งที่เจิ้นเอาเข้ามาในตัวผม จากมุมนี้เจิ้นเซ็กซี่อย่างร้ายกาจ เขาน่ามอง...ทำให้ผมละสายตาไปไม่ได้เลย
“จูบ...จูบจันทร์”
ผมอยากจูบเจิ้นแบบไร้สาเหตุ ก็แค่อยากแตะต้อง อยากสัมผัสเจิ้น นิ้วของเจิ้นเหมือนมีมนต์วิเศษไม่ว่าเขาสัมผัสผมตรงไหนก็เหมือนผมจะละลาย
“เรียกชื่อพี่....ศศิมณฑล”
“เจิ้น...อะ...”
“เรียกอีก...”
“เจิ้น ...เจิ้น”
“เด็กดี...”
ผมต้องเสพติดความรุนแรงไปแล้วแน่ๆ เพราะพอเรียกเจิ้นเยอะๆผมก็โดนกัด แล้วผมก็ชอบให้เจิ้นกัด เขากัดจนข้างในตัวผมเต็มไปด้วยน้ำ...แต่เจิ้นก็ไม่ยอมเลิกยุบยิบ ผมโดนเจิ้นจับให้นอนคว่ำแล้วเขาก็ตี
ละ แล้ว...ผมชอบให้เจิ้นตีด้วย
เจิ้นทั้งตี...ทั้งเข้ามา ตัวผมมันไม่เป็นตัวเอง มันควบคุมไม่ได้ ผมทำได้แค่ร้องไห้แล้วก็เรียกร้องกับเจิ้นเยอะแยะไปหมด
“จันทร์รุนแรงอีกแล้ว ฮึก...”
“เปล่า...มันเป็นร่อยรองของความรัก...เหมือนที่จันทร์กัดพี่ตรงนี้ อยากกัดอีกไหม? หรืออยากให้พี่กัด?”
“อยากให้เจิ้นกัด...ได้ไหม”
หลังจากผมเดินไม่ได้ไปหนึ่งวัน ผมก็รวบรวมความกล้ามาขอเจิ้นไปอยู่หออีกครั้ง ผมไม่อยากคุยกับเจิ้นเรื่องขอนี้ที่บ้านเพราะเรื่องนี้จริงจังมากต้องมานัดคิวเจิ้นพี่เลขา แต่พอเอ่ยปากเจิ้นก็สวนกลับแบบไม่ทันให้ผมได้อธิบายเลย
“ไม่”
“จันทร์อยากลองอยู่คนเดียวแบบคนอื่นๆบ้างอ่ะ จันทร์ซักผ้าได้แล้ว รีดผ้าก็ใกล้จะเรียบแล้ว แล้วก็อุ่นนมได้ ทำกับข้าวได้ จันทร์ดูแลตัวเองได้แล้วจริงๆนะ ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว จันทร์โอเค จันทร์เอาอยู่”
ผมพยายามทำหน้าจริงจังให้ได้มากที่สุด จะต้องไม่อ้อนเจิ้นเพราะมันจะดูเด็ก เรากำลังคุยเรื่องที่เป็นการเป็นงานผมก็ต้องสร้างความเชื่อมั่นให้เจิ้นให้ได้
“พี่จะไม่เสี่ยงอีก คราวก่อนก็ไม่ไหว”
“แต่จันทร์อยู่สิงคโปร์เองได้แล้วนะ”
“นั่นเพราะมีคนอยู่ด้วย จันทร์อาจจะคิดไปเองว่าไหว แต่จริงๆแล้วไม่ใช่”
เจิ้นยังคงเสียงแข็ง แต่เรื่องนี้ผมจะไม่ยอม เจิ้นจะเห็นผมเป็นเด็กตลอดไปไม่ได้ แรกๆเจิ้นก็อาจจะกังวลอย่างนี้แหละ แต่อยู่ๆไปเจิ้นก็จะชินเองแล้วก็แบบว่า ว้าวววว ผมเก่งจังเลย ไม่น่าเชื่อเลยยยย เซอร์ไพรส์มากกก อะไรอย่างนั้น
“ให้จันทร์ลองก่อน ถ้าไม่เวิร์คจันทร์สัญญาว่าจะไม่พูดเรื่องอยู่คนเดียวอีกเลย นะ เจิ้นนะ ให้จันทร์ไปอยู่หอนะ จันทร์สัญญาว่าจะไม่เหมือนครั้งแรก มันจะโอเค”
ถามว่าผมอยากไปไหม...ก็ไม่ได้อยาก ผมคงคิดถึงเจิ้นมาก คิดถึงคุณป้าแม่บ้านด้วย แต่ผมก็อยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง และคราวนี้ผมต้องทำให้ได้ ผมจะต้องเป็นผู้ใหญ่ ต้องหัดบริหารการเงินตัวเองให้ได้ ตอนนี้ผมมีจุดหมายที่พอจะจับต้องได้แล้ว
ผมอยากให้ทุกคนเห็นว่าผมดูแลตัวเองได้ ไม่ได้งอแงเหมือนตอนปีหนึ่งอีก ผมอายุ 20 เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น มีความรับผิดชอบมากขึ้น และวันหนึ่งผมก็จะดูแลเจิ้นได้เหมือนกัน
“จะไปให้ได้ใช่ไหม?”
“เจิ้น...จันทร์จะกลับบ้านทุกวันศุกร์นะ แล้วก็จะโทรหาเจิ้นทุกวันนะ”
“พี่คงนอนไม่หลับ”
เจิ้นมักจะนอนไม่หลับถ้าไม่มีผมนอนด้วย เขาพูดทุกครั้งที่เราต้องห่างกัน...ผมก็ไม่ต่างกับเจิ้นหรอก มันชินแล้วที่เราจะต้องนอนกอดกัน อย่างตอนไปสิงคโปร์ก็ต้องใช้เวลาหลายวันกว่าผมจะเคยชินกับการไม่มีเจิ้น
“เดี๋ยวก็จะชิน”
“พี่ต้องชินกับการไม่มีจันทร์?”
คำพูดของเจิ้นทำผมอยากจะร้องไห้ นั่นสิทำไมเราต้องชินกับการที่จะไม่มีกันด้วย มันไม่ควรชินนะเพราะเราจะมีกันไปตลอด หรือการไปอยู่หอจะเป็นการตัดสินใจที่ผิด? แต่คนอื่นก็อยู่กัน...หรือว่ามันก็ไม่ควรจะต้องทำตามคนอื่น
“จันทร์...จันทร์ไม่รู้แล้ว ...จันทร์ก็ มะ ไม่ได้อยากห่างเจิ้นนะ”
“จันทร์กำลังจะห่างพี่”
“ง่ะ ห่างกันสี่สิบนาทีเอง นะ เชื่อจันทร์นะ จันทร์รักเจิ้นที่สุดในโลก เท่าๆกับสินเชื่อเลย อ่ะมากกว่าสินเชื่อนิดนึง”
ผมลุกเดินอ้อมโต๊ะไปกอดเจิ้น
“ไหนว่าคุยจริงจัง แล้วทำไมคุณศศิมณฑลเดินมากอดผมล่ะครับ?”
“คุณศศิมณฑลอยากกอด ขอกอดไม่ได้หรอ ทำไมขี้หวงล่ะ ทีเจิ้นมากอดก่อนคุณศศิมณฑลยังไม่หวงเลยนะ”
เจิ้นหลุดขำแล้วก็รั้งเอวผมไปนั่งตัก เขายอมให้ผมไปอยู่หอแต่ก็บ่นผมเยอะมากแถมขู่ด้วยว่าถ้าร้องไห้กลับบ้านคราวนี้นะจะไม่ให้ไปไหนอีกเลย งดไอติม งดกันดั้ม งดการ์ตูน งดขนม เหมือนโดนขังลืมไปเลย
“ไม่ให้นอนกอดด้วย”
“งั้นตอนนี้ขอกอดก่อนนะ เผื่อจันทร์ไม่รอด โดนทำโทษจะไม่ได้กอด”
ผมกอดเจิ้นหนุบหนับ ผมคิดว่าเจิ้นจะใจอ่อนแล้วแต่ไม่...เขาดันตัวผมออกแล้วยกยิ้มร้ายกาจ ยิ้มที่ผมไม่เคยเห็น มันทำให้ใจผมร่วงไปกองกับพื้น
“จันทร์จะได้สิ่งที่จันทร์ขอ แต่พี่ก็มีเงื่อนไขในการให้”
---------------------------------------------------------- จบภาค The Emperor...จักรพรรดิ -------------------------------------------
จบภาคแล้วจ้า <3 ตัดที่ตรงนี้เลย อิอิ
The Emperor แปลว่า จักรพรรดิ ตั้งตามเจิ้นที่มีดวงชะตาจักรพรรดิค่ะ
มูนนี่มีเป้าหมายในชีวิตแล้ว ไม่รู้คราวนี้จะรุ่งหรือจะร่วงหรือจะล่มอีกนะคะ 55555+ ให้กำลังใจมูนนี่ด้วยนะ อยากจะฮุบสมบัติพี่เจิ้นซะแล้ว ลุงหยางก็เหลือเกินนน แนะนำน้องดีมาก แกล้งเจิ้นทางอ้อมไปอี้กกกก
เราจะทำการส่งส่วนนี้ไปพิมพ์ก่อน ตอนพิเศษเดี๋ยวขอปรึกษาทาง บก. อีกทีว่าจะให้จบทุกภาคก่อนค่อยลงตอนพิเศษหรือว่ายังไงน้า ทุกอย่างมันยังไม่คอนเฟิร์ม 100% จะอัพเดทผ่านหน้าเพจเป็นระยะค่ะ
ส่วนทวิตเตอร์.... ก็เพ้อเจ้อซะส่วนใหญ่ ใครไปฟอลอาจจะรำคาญ แนะนำทางแฟนเพจนะคะ อิอิ
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
แล้วเจอกันต่อในภาคหลัง .... The Empress ...จักพรรดินี
-
สมัครเป็นสนมไปทางไกนคะ อยากเสนอตัวไปรับใช้นายท่านทั้งสองมากเลยค่ะ คิคิ
-
จบภาคแรกแล้วว
เจิ้นนมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรรน้าาา
สะดุดประโยคนี้นั่งขำนานมากค่าา
“ก็ลองพยายามเพื่อนอนาคตตัวเองไง คิดถึงตัวเองบ้าง หายใจเข้าก็เจิ้น หายใจออกก็เจิ้น ไปโดนเขารังแกแล้วยังไปยอมเขาอีก”
“ก็ขัดขืนแล้วอ้ะ...จริงๆผมอยากเป็นฝ่ายเข้าไปในตัวเจิ้นมั่งแต่เจิ้นก็ไม่ยอมทุกที แล้วมันก็เจ็บ เฮ้อ...”
ฮาาาาาาาาาาาา ตลกมากกก จันทร์ตลกกกกก
จะรอติดตามต่อไปค่าาาา
คนเขียนสู้ๆ
-
รอซื้อเลย สนุกมาก
ชอบความสม่ำเสมอในการอัพนิยาย
ติดตามตอนต่อไป :-[
-
ลูกกระต่ายนี่เชื้อไม่ทิ้งแถววว ชอบโดนกัดชอบโดนตีเหมือนพ่อไม่ทีผิดเลยยยยยยย :-[
-
รอๆๆๆ อยากได้หนังสือ รอภาคต่อไปด้วยยย
:mew1: :mew1:
-
เงื่อนไขอะไรกันนะ รอฟัง :hao7:
//ชอบยิ้มร้ายกาาจของเจิ้นจริงๆ
-
ชอบลุงหยางมากอ่ะ
แย่งซีนเจิ้นสุด
นี่พระเอกป่ะคะเนี่ย
555555555555
-
ตอนมูนนี่ปรึกษาลุง เรานี่เห็นภาพลุงหยางถลึงตาใส่เลย...กร๊ากกกก
โถถถถ ลูกกกกก
-
จันทร์ หาเรื่องหรือเปล่า :really2:
เพราะจะทำตัวให้สมกับเป็นผู้ใหญ่เลยหาทางไปอยู่คนเดียว
แน่ใจได้เลยว่าต้องคิดถึงกันแน่ๆ
ว่าแต่เงื่อนไขไรนะ แลกกับการที่เจิ้นให้จันทร์ไปอยู่คนเดียว :z3: :z3: :z3:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จะรอเปย์นะจ๊า
-
o18 o18 o18 o18 o18
-
โง้ยยยยยยย จันทร์ลูก อ่านไปก็รู้สึกตื้นตันแบบบอกไม่ถูก จากคนไม่รู้อะไรเลยตอนนี้เริ่มรู้นู่นนี่เยอะแล้ว จบภาคแรกแล้วแต่ยังไม่21เลย เสียวกับดราม่าตรงบทนำมากๆๆๆๆๆ แต่จะรอค่ะ
ภาค2จะลงต่อเลยหรือเปล่าอะคะ หรือทิ้งช่วงไปก่อน? คือติดนิยายเรื่องนี้มาก พอคุณแบมบอกว่าจะอัพก็นั่งรีเฟรชหน้าแรกรอเลย ฮือ ถ้าหายไปนานมีครจะลงแดงอยู่นี้คนนึงแน่นนอนค่ะ
:pig4:
-
เงื่อนไข.... อ่ะ... เงื่อนไข.. คือ... อะไรจยแบบนี้ไม่ได้นะ, กลับมาบอก.. เงื่อนไขก่อน
-
ก็ยังคงชอบเวลาจันทร์อยู่กับลุงหยางอ่า ชอบเวลาลุงหยางเรียกลูกกระต่าย โง้ยยจบภาคแรกแล้ว เจ้าจันทร์โตขึ้นมานิดนึงละ เอ็นดู อยากรู้เจิ้นมีเงื่อนไขไรอ่า รอภาคต่อเลย ปล.จะมีคู่ลุงหยางพ่อตองมั้ยคะ
นุอยากอ่านคู่นี้ :katai2-1:
-
ชอบเวลาจันทร์ไปปรึกษาลุงหยาง :mew1:
-
รอเลยค่า :katai2-1: :katai2-1:
-
อยากให้เล่มออกไวกว่าในเวปค่ะ อย่างตอนนี้เวปจบภาค1 หนังสือสามารถซื้อภาคสองได้แล้ว เป็นการกระตุ้นยอดขายด้วยค่ะ บางทีแค่ตอนพิเศษอาจไม่ดึงดูดใจพอ ถ้าทำได้เรารอเปย์เลยค่ะ พร้อมมานานแล้วววว
-
เราเพิ่งตามอ่าน ยังอ่านไม่ทันแต่ขอเม้นท์ก่อน 5555 อยากได้เล่มมาก พร้อมเปย์ค่ะ เราหลงรักเจิ้นมาก ขอโทษที่เพิ่งเข้ามาอ่าน เราพลาดมากเลย ฮือออ
-
เห็นชื่อภาค 2 รู้เลยค่ะว่ามูนนี่จะเป็นใหญ่
ว่าแต่จะลงต่อเลยไหมคะ หรือว่าเว้นช่วงก่อน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขำตอนมูนนี่ไปปรึกษาลุงหยางอะ กุมขมับแทนลุงหยางเลยค่ะ :m20:
เจิ้นจะมีเงื่อนไขอะไรหว่าาา รอติดตามต่อไป :pig4:
-
อะไรนะ! เจิ้นยิ้มร้ายกาจใส่น้อง? ตัวร้าย is back 5555
-
:man1: :man1: :man1:
-
อยากรู้เงื่อนไขของเจิ้นแล้ว
จะมีแผนอะไรอีกน้า
-
o13
-
มูนนี่กระต่ายน้อยฮามาก
-
หวาย น้องจะไปแล้วเจิ้นนน :katai5:
-
โอ้ยยยยย อดใจรอจักรพรรดิณีไม่ไหวแล้ววว อยากให้มูนนี่ควีนๆขึ้น เอาคืนเจิ้นบ้าง555555
-
เค้ารอภาคต่ออยู่นะ :ling1:
-
ลุงทำไมต้องแกล้งเจิ้นด้วยหล่ะนี่
-
เจิ้นจะมีเงื่อนไขอะไรน้า?
-
:mew1:ความคิดมูนนี่ น่ารักมาก ใครได้คุยด้วยก้อคงรู้สึกสบายใจ จบพาร์ทแล้วรอพาร์ทต่อไป ลุงหยางออกมาทีไรเป็นเรื่องทุกที ขำกับคำพูดของแกมาก อยู่แล้วคงไม่เบื่อดี 555
-
รอนะคะ
-
อยากรู้เงื่อนไขของเจิ้นแล้ว
-
จะอลวนขนาดไหนนะตอนจันทร์ไปอยู่หอพัก
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:-[
-
เหมือนเราเลี้ยงจันทร์มา
อยากได้ตอนพิเศษพี่ซันน้องตองงงงงง
-
ชูป้ายไฟเป็น FC ลุงหยางค่ะ สอนจันทร์ได้เท่ห์มาก ๆ ถึงว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือเจิ้นมีลุงหยาง โคตรเท่ห์อะ o13
-
ลุงหยางเป็นพ่อตาเขม่นลูกเขย
แต่ลูกเขยนี่เป็นเจิ้นเลยนะ เจิ้นอะ
รอดูว่าคุณหัวหน้ากลุ่มจะไปรอดไหม
ขอให้ภารกิจนี้ของคุณศศิมนฑลสำเร็จ
-
น้องจันทร์รอดูการเติบโตของหนูนะลูก :mew1: ขอเป็นกำลังใจในก้าวต่อให้หนูนะ :กอด1:
-
ลุงหยางฉลาดสอน เจ้าจันทร์หนูสับสนกับความเป็นผู้ใหญ่
-
ไม่รู้จะสงสารเจ้าจันทร์ที่อยากโตเป็นที่พึ่งพาให้เจิ้น หรือเห็นใจลุงหยางที่ต้องมาฟังความพร่ำเพ้อเรื่องการรังแกกันและกันของเจิ้นกับน้อง :heaven
รอภาคต่อไปนะคะ
:katai3:
-
เราเศร้าาาาาามาก...แต่จะรอภาคต่อไป
-
โถมูนนี่อยากรุกพี่เจิ้นบ้าง :hao6: ปวดหัวแทนลุงหยาง555
-
จันทร์ดีกับใจป้าเหลือเกินลูกกกกก อยากอ่านตอนพิเศษพระจันทร์กับพระอาทิตย์ต้องสนุกมากแน่ๆ 55555 รอติดตามต่อไปน้าาาา พร้อมเปย์จันทร์มาก ณ จุดนี้ ฮรืออออ เด็กอะไร ฮีลหัวใจป้าเหลือเกินนนนน
-
:mew1: ดีใจกับลูกกก จะโตขึ้นอีกก้าวนึงละนะ มูนนี่สู้ๆจะรอดูการเติบโตไปเรื่อยๆเลยนะ
-
จบภาคซะแล้ว รออ่านภาคต่อไปนะคะ
จะรอดูการเติบโตของมูนนี่ไปเรื่อยๆ
-
โอ้ยยยย ลุงหยางเป้นที่ปรึกษาที่เป็นการเป็นงานที่สุดอ่ะ
-
:pig4:
-
ว้า ไม่อยากให้มูนนี้เป็นจักรพรรดินีเลยอ่ะ
อยากให้น้องง้องแง้ง ไปจนแก่อ่ะ
น่ารักดีออก
-
รออออออ นี่อ่านรวดเดียวจบ
แรกๆ น้องร้องไห้เก่งเว่อร์ แต่ไม่เป็นไรยอมในความน่ารัก
ตอนนี้กำลังจะก้าวออกจากกรงเจิ้นเพื่อจุดมุ่งหมายตัวเอง
เป็นกำลังใจให้น้าน้องจันทร์ Y
-
ชื่อภาคแบบว่า ว้าว มูนนี่เราจะสยายปีกแล้วใช่มั้ย จากที่เป็นดักแด้อยู่ตอนนี้ 5555
เวลาจันทร์มาขอไปอยู่หอ แอบเหงาเนอะ เหมือนลูกจะโตอะ แบบว่าถ้าต่อไปจันทร์อยู่เองได้ไม่ต้องมีเจิ้นจะทำไง T T แต่ใจนึงก็อยากให้จันทร์แข็งแรง เป็นคนที่พึ่งพาตัวเองได้ เป็นที่พึ่งให้คนอื่นได้
แต่เจิ้นทิ้งท้ายดูมีเลศนัยมาก เจิ้นคงไม่ยอมเสียเปรียบ อิอิ
-
มารอ ได้ข่าวว่าจะมา
-
:z13: :z13: :z13:
-
แจ้ง (อีกแล้ว)
ความเข้าใจเรื่องการทำเล่มของแบม กับ บก. มีปัญหาในการสื่อสารเกิดขึ้นทำให้เข้าใจไม่ตรงกัน อาจจะมีผลต่อจำนวนหน้า จำนวนเล่ม ที่แจ้งไว้ในตอนที่แล้ว... ปัญหาไม่ใหญ่ค่ะแต่ขอโทษที่แจ้งไว้แล้วไม่สามารถทำตามนั้นได้ ก็เลยเครียดๆเหมือนกัน แต่แบมอยากให้เข้าใจว่าแบมไม่ได้มีเจตนามาปั่นหรือสร้างกระแสอะไร T__T เป็นความเด๋อล้วนที่ทำให้เกิดความผิดพลาด บก.มีดีส์น่ารักค่ะ อย่าคิดว่าทะเลาะกันนะ เปล่าเลย แฮปปี้กับเขามาก ช่วงนี้ชอบโดนเข้าใจผิดว่าทะเลาะกับสำนักพิมพ์ ไม่ได้ทะเลาะนะย้ำอีกครั้ง ฮืออ แต่ขออนุญาตไม่อัพเดทเรื่องเล่มแล้วละกัน เพราะถ้ามีเปลี่ยนแปลงอีกก็ไม่รู้จะขอโทษยังไงแล้ว ฮือออ ขอโทษด้วยนะคะ เอาเป็นว่ารอสำนักพิมพ์ประกาศเลยเนอะ ว่าจะกี่เล่ม จะขายยังไง ถ้าสำนักพิมพ์ประกาศแล้วก็จะมาแจ้งทีเดียวเลยค่ะ หรือถ้าไม่พิมพ์แล้วก็จะมาประกาศทีเดียวเลย 55555+
ขอโทษน้า ลัฟน้า จุ้บๆ ด่าได้แต่อย่าแรงเพราะเครียดและรู้สึกผิดจนอยากจะร้องไห้แล้ว กราบบบ
ป่ะ ไปอ่านต่อกัน
ACT 2 The Empress,
Chapter 40 Begin Again
เงื่อนไขของเจิ้นแลกกับการที่ผมจะได้ใช้ชีวิตอิสระ ผมรู้สึกเหมือนทำสัญญากับปิศาจ เจิ้นไม่ใช่ปิศาจหรอกแต่ก็ใกล้เคียงสุดๆ
ผมได้มาอยู่หอในมหาวิทยาลัยทันเปิดเทอมเพราะหอในมันว่างตลอด ที่มันว่างเพราะค่าหอแพงมากแถมต้องจ่ายเหมาทั้งเทอมทีเดียว การมาดูหอของผมเหมือนพาลูกระเบิดมาด้วย เพราะเจิ้นตาวาวตลอดเวลา และถ้ายิ่งสบตานะเหมือนผมโดนสูบวิญญาณไปแล้ว
ข้อแรกที่ผมต้องทำคือ....วันศุกร์ตอนเย็น...เสาร์และอาทิตย์ ต้องมอบชีวิตและวิญญาณให้เจิ้น คือเจิ้นก็ไม่ได้พูดเยอะขนาดนี้หรอกแต่ตีความแล้วได้อย่างนี้เลย
ห้ามไปไหน ห้ามนัดเพื่อน ปิดโทรศัพท์ แล้วปล่อยให้เจิ้นทำตามใจ ตอนนั้นก็รับปากไปแบบว่าส่งๆ แต่พอปฏิบัติจริง โอ้ยยยยยย ปวดหัวมากกกก
จริงๆผมก็ตั้งใจจะใช้เวลาเสาร์อาทิตย์กับเจิ้นอยู่แล้วเพราะผมต้องคิดถึงเจิ้นสุดๆ เราจะไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันใช่ไหม แล้วดู ดูเจิ้นทำ เขายุบยิบมากกกก ยุบยับยุบยิบไปหมด เฮ้อ....
เจิ้นเล่นกัดผมตั้งแต่คืนวันศุกร์...ไนท์แคร์แบบฟูลคอร์สจนผมหมดแรงในวันเสาร์เดินไม่ไหว วันอาทิตย์ก็ต้องทำกับข้าวให้เจิ้นกิน
โชคดีที่วันจันทร์เรียนบ่าย เช้าวันจันทร์คือช่วงเวลาที่ผมจะได้หลับเป็นตาย! การบ้านผมจะเอามาทำเสาร์อาทิตย์ก็ไม่ได้เพราะเจิ้นไม่ยอม เจิ้นบอกมันเป็นเวลาของเจิ้น ถ้าวันศุกร์ผมกลับมาช่อฟ้าแล้วเจิ้นต้องทำงานล่วงเวลาผมก็ต้องไปนั่งกับเจิ้นที่ห้องทำงาน ห้ามหายไปจากสายตาเจิ้นเลย
เจิ้นกักขังหน่วงเหนียวผมจนวันธรรมดาผมต้องพยายามทำทุกอย่างให้ครบเพื่อกลายเป็นบุคคลสูญหายในวันศุกร์ต้อนเย็นจนถึงวันอาทิตย์
แล้วเดี๋ยวนี้เจิ้นก็ชอบลามก ทะลึ่งมากกกกก ชอบมาจับนมผม โอ้ยยุบยิบไปหมดเลย
เอะอะก็ชอบมากอดจากด้านหลังแล้วก็จับนมผม บางทีก็เลิกเสื้อผมขึ้นแล้วก็มาบีบนม ตอนแปรงฟันอยู่ดีๆก็จับผมหมุนตัวแล้วก็กัดนม! พอผมไม่ขัดขืน คือตั้งใจจะประชดเขาก็ไม่เกท ยุบยิบกับผมเข้าไปอีกกกกกก ทั้งดูดทั้งกัดจนมันเจ็บไปหมด ผมบ่นว่ามันเจ็บเวลาใส่เสื้อ เจิ้นก็บอกว่าไม่ต้องใส่แล้วจะจับผมแก้ผ้า เจิ้นสมกับเป็นปลาหมึกอ่ะ ผมปัดป้องมือปลาหมึกของเขาไม่ได้ทุกที
พอผมเริ่มโกรธจริงจังเขาก็เลิกยุบยับกับนมผม แต่ไปยุ่งกับก้นผมแทน! เอะอะก็จับก้น เอะอะก็บีบ ยืนอยู่ดีๆก็มาฟาด แล้วตอนอาบน้ำเสร็จใหม่ๆนี่ชอบมาดึงผ้าเช็ดตัวผมแล้วก็ฟาดก้น! แล้วห้ามเผลอเลยนะ เพราะเผลอปึ้บเขาก็จะเข้ามาในตัวผมอย่างเดียว นี่วันศุกร์ก็เยอะแล้ว ยังจะเข้าวันเสาร์อีก!
เจิ้นจะเข้ามาทุกวันไม่ได้นะ จะเดินไม่ไหวอยู่แล้ว
“หมั่นเขี้ยว”
ดูเหตุผลของคนอายุสามสิบ! ทำตัวเหมือนเด็กๆจนผมอ่อนใจ เพราะโมโหเยอะๆเจิ้นก็งอน บ่นผมกลับว่าไม่มีเวลาให้ โทรหาบางทีก็ไม่รับ ติดเพื่อน จากที่ผมเป็นฝ่ายงอนกลายเป็นผมต้องง้อแทน
คือไม่โทรหาเจิ้นน้อยมากกกกกกกกกกก วันนั้นผมไปทำงานกลุ่มห้องเพื่อนก็เลยไม่ได้โทรหาเจิ้นเหมือนทุกคืน
แต่เจิ้นก็งอนน้อยใจ ประชดผมกลับว่าทีผมไม่รับโทรศัพท์ผมยังงอนเลย เจิ้นก็ของอนมั่ง เฮ้อ...ผมก็เถียงไม่ออกอ้ะเพราะมันจริง ก็เลยต้องกลับบ้านคืนนั้นไปง้อเลย แต่เจิ้นก็โมโหอีกเพราะผมนั่งแท็กซี่มา
“มันอันตรายเข้าใจไหม?”
ผมทั้งโดนเจิ้นงอนทั้งโดนโมโหใส่ก็น้อยใจอ่ะ คนอุตส่าห์มาง้อมาโมโหอีกก็เลยร้องไห้ แล้วเจิ้นก็กอด...แต่กอดอย่างเดียวไม่พอเขาก็ยุบยับอีก
แล้วผมก็ยอม...เพราะเจิ้นบอกว่าเขาจะง้อ
เดี๋ยวนี้ทุกอย่างสามารถเป็นเหตุผลให้เจิ้นยุบยับเป็นแมงยุงยิบได้หมดเลย ชอบจังเลยการเข้ามาในตัวผมเนี่ย แค่เดือนเดียวที่ผมมาอยู่หอเจิ้นก็ทำเยอะเกินโควต้าไปเยอะมากกกกกก
สรุปว่าวันต่อมาผมต้องหยุดเรียน...เจิ้นง้อจนผมเดินไม่ได้ ง้อทั้งที่ผมไม่ได้อยากให้ง้อแบบนี้ พอผมพยายามโน้มน้าวให้ผมเป็นฝ่ายเข้าไปในตัวเจิ้นบ้าง เจิ้นก็ยิ่งตาวาว
แล้วก็กัดผม...
แล้วก็ฟาดก้นผม...
ท่าที่เจิ้นชอบทำที่สุดไม่ใช่การที่ผมต้องเอาขาไปพาดไหล่เจิ้น แต่เจิ้นชอบให้ผมยืนอยู่ตรงหน้ากระจก...และมีเขาอยู่ด้านหลัง เขาบอกว่าอยากให้ผมเห็นตัวเอง...เวลาเขาทำร่องรอยของความรัก
ร่องรอยของความรักบนตัวผมเยอะไปหมด...รอยเก่าไม่ทันหาย รอยใหม่ก็เข้ามาแทนที่...เจิ้นบอกว่ามันเพราะเขารักผมมาก ก็อยากให้ความรักของเขาอยู่บนตัวผมตลอดเวลา
เหตุผลของเจิ้นทำให้ผมชอบรอยพวกนี้ไม่ต่างกัน...ถึงมันจะทำให้ผมไม่กล้าใส่เสื้อคอกว้างเลยก็เหอะ ผมเลยมีลุควินเทจนิดๆ แบบว่าเสื้อแขนยาวติดกระดุมถึงคอ กางเกงที่เห็นข้อเท้าและรองเท้าหนัง
ผมอยากลองเจาะหูด้วยแต่เจิ้นบอกว่าไม่อยากให้ใครมาแตะหูผม...ต่างหูก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งเพราะหูผมเป็นของเจิ้น เจิ้นมีเหตุผลร้อยแปดพันเก้าจะหวงผม เขาบอกอีกว่าถ้ามีต่างหูจะกัดไม่ถนัด...
ผมว่าผมเสพติดความรุนแรงไปแล้วนั่นล่ะ เจิ้นอาจจะปลอบใจว่าไม่ใช่ แต่ผมว่าชัวร์ ยิ่งเจิ้นทำแรงๆเวลาไนท์แคร์ตัวผมเหมือนยิ่งบินสูงขึ้น ก่อนจะร่วงหล่นลงมา...
อีกอย่างที่เพิ่มเข้ามาเวลาโทรหากันตอนกลางคืนในบางคืน คือเจิ้นชอบให้วิดิโอคอลเวลาอาบน้ำ
เราจะอาบน้ำเวลาเดียวกัน เจิ้นจะนอนแช่ในอ่าง แต่หอผมไม่มีอ่างผมก็ต้องตั้งมือถือไว้ไกลๆหน่อย เจิ้นก็เลยเห็นผมทั้งตัว จะหันหลังหนีเขาก็บอกอยากเห็นข้างหน้า แต่ผมก็เห็นเจิ้นเหมือนกัน
ผมเจิ้นเวลาเปียกน้ำแล้วถูกเสยขึ้น...มันเซ็กซี่ ผมก็ชอบแอบสั่งให้เจิ้นหันซ้ายหันขวาให้ดูบ้าง กล้ามหน้าท้องของเจิ้นเป็นลอน...ถึงจะไม่ชัดมากแต่ก็รู้ว่ามี ตรงนั้นของเจิ้นที่เข้ามาในตัวผมก็ใหญ่กว่าของผมอ่ะ
เจิ้นบอกว่ามันตามพันธุกรรม...ผมเลยโทรถามพ่อว่าที่ของผมเล็กเพราะพ่อใช่ไหม พ่อถึงกับบ่นผมไปทั้งชั่วโมงว่าจงพอใจในสิ่งที่ตัวเองมี ร่างกายคือของมีค่า พ่ออุตส่าห์ดูแลมาแต่เล็กแต่น้อย กับอีแค่บางอย่างจะเล็กไปบ้างผมก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้ ก็ไม่ได้คิดมากสักหน่อยก็แค่สงสัยว่าจริงๆพ่ออาจจะใหญ่แต่ต้นตระกูลเราอาจจะมีคนเล็กๆ อย่างพ่อก็สูงกว่าผมนะ แต่ผมเตี้ยเหมือนแม่ ลุงหยางโทรมาบ่นกับผมอีกรอบว่าทำพ่อเครียด
หลังๆมานี้ผมก็โทรหาลุงหยางบ่อยๆ คือชีวิตการอยู่หอผมค่อนข้างจะตะกุกตะกักเหมือนกัน แต่ถ้าผมโทรหาเจิ้นหรือคุณป้าแม่บ้านผมจะต้องได้ย้ายสำมโนครัวกลับไปอยู่กับเจิ้นแน่ๆ ผมเลยโทรหาลุงหยางแทนเพราะลุงหยางเป็นที่ปรึกษาของผมอยู่
ตอนนี้ลุงหยางอ่ะทีมผม แต่พ่อไม่รู้นะเพราะพ่ออาจจะเข้าข้างเจิ้น ตอนนี้ศัตรู(?)อยู่รอบตัว ทีมปิศาจแบบเจิ้น ทีมที่ระบุความต้องการแน่ชัดไม่ได้แบบพ่อ แล้วก็ทีมเทวดาใจดีแต่ปากไม่ดีแบบลุงหยาง
ลุงหยางช่วยแนะนำการแบ่งเวลาของผม ปกติผมเลิกเรียนก็จะกลับช่อฟ้าทันที แต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้วลุงเลยแนะนำให้เข้าชมรมหรือหากิจกรรมเสริมทักษะทำ ผมฝึกนับเงินสองหมื่นของตัวเองก่อนนอนทุกคืน แล้วก็ทำโจทย์คณิต ส่วนเรื่องชมรม....ก็ยังคิดๆอยู่
คิวบอกว่าให้เข้าชมรมที่ตัวเองสนใจจริงๆหรือเอาแบบไม่เคยสนใจมาก่อนเพื่อลองอะไรใหม่ๆ คิวไม่ได้เข้าชมรมอะไรเพราะเขาชอบนัดกับพี่ธามหลังเลิกเรียน โดยเฉพาะวันศุกร์
ตั้งแต่ปีสามมานี้มีอีกอย่างที่ชัดเจนมากคือคิวสนิทกับพี่ธามสุดๆ พี่ธามเรียนจบแล้วมันเลยยิ่งเห็นชัดมั้งว่าคิวรีบกลับในวันศุกร์ตลอด
มิตรภาพจากกองประกวดเดือนคณะทำให้คิวกับพี่ธามสนิทกันมาหลายปี ผมก็ไม่ได้น้อยใจนะเพราะวันศุกร์ผมก็ต้องรีบกลับมาหาเจิ้น ลุงคนขับรถจะมารับผมทุกวันศุกร์ ผมเลิกเรียนบ่ายสามกลับมาเก็บของครึ่งชั่วโมง ประมาณเกือบห้าโมงก็ถึงช่อฟ้า ไปนั่งเล่นห้องทำงานเจิ้นแล้วก็กลับไปข้างบนพร้อมกัน กินข้าว แล้วก็โดนเจิ้นยุบยิบ
ผมคิดว่าการใช้เงินของเจิ้นมีปัญหาแน่ๆ เจิ้นใช้เงินตามใจชอบมากไม่ออมเงินเลย ไม่โอเคสุดๆ กลับบ้านล่าสุดผมเห็นโฆษณากล้องไลก้าก็แค่คุยกับเจิ้นว่ากล้องเขาสวยมาก เป็นแฮดเมด เจิ้นก็จะซื้อให้! ทั้งๆที่ผมก็ถ่ายรูปไม่เป็น
“มูนนี่ขี้งก”
เนี่ย เจิ้นก็แบบเนี้ยยยย ผมไม่ได้ขี้งกนะ แต่เจิ้นอ่ะชอบใช้เงินไม่ค่อยจะคิด แค่บ่นๆถึงอะไรนิดหน่อยก็จะซื้อให้แล้ว รายได้วันละร้อยเองนะ
“ก็พี่มีบัครเครดิต”
“ไม่นับสิ เจิ้นต้องหัดพอเพียง พวกเงินที่อยู่ในธนาคาร บัตรเครดิตอ่ะลืมไปเลย พวกนั้นเอาไว้ออมให้หมด แล้วมามองดูว่าตอนนี้ตัวเองมีแค่วันละร้อย จะบริหารการเงินตัวเองยังไง? ถ้าซื้อกล้องให้จันทร์ก็ถือว่าติดลบ”
“อืม...พี่หยอดกระปุกมาหกร้อยบาทแล้ว”
“งั้นอาทิตย์นี้จันทร์พาลงไปฝากเงินนะ?”
ผมซื้อกระปุกรูปกระต่ายให้เจิ้นออมเงิน เขาก็มาหยอดเรื่อยๆ ตอนผมอยู่สิงคโปร์เจิ้นก็หยอด คราวก่อนนับก็มีห้าร้อยกว่าบาทแล้ว แสดงว่าเจิ้นก็ขยันออมเงินเหมือนกัน
“เปิดบัญชีใหม่เลยไหม? เฉพาะเงินออมของพี่”
“อื้อ ถ้าออมครบพันจันทร์จะให้รางวัล”
“เดี๋ยวนี้มูนนี่มีรางวัลให้พี่แล้วด้วย?”
เจิ้นทำเสียงขำๆ ผมรู้ว่าเจิ้นมีเงินเยอะแยะแต่ตอนนี้ผมจะต้องฝึกปรือฝีมือตัวเองนะ เจิ้นก็ควรจะให้ความร่วมมือโดยการเริ่มนับหนึ่งใหม่เหมือนผมด้วย เนี่ยไม่ได้นับหนึ่งด้วย ผมให้เจิ้นเริ่มหยอดวันละสิบบาท เริ่มที่สิบบาทชัดๆ
ผมก็หยอดเหมือนกันวันละหนึ่งร้อยบาท เพราะผมได้ค่าขนมเยอะกว่า เจิ้นจะให้เงินผมวันละพันแต่ตอนนี้เจิ้นโอนให้เป็นรายเดือนก็เลยได้เดือนละสามหมื่น ผมรายได้มากกว่าเจิ้นตั้งเก้าสิบเปอร์เซ็นต์! แต่นั่นเพราะผมต้องกินข้าวนอกบ้านสามมื้อ มีค่าอุปกรณ์การเรียนแต่เจิ้นไม่ต้องมีเลย
กะว่าจะช่วยเอาไปฝากบัญชีเจิ้นด้วยเผื่อเจิ้นร้อนเงินนี่นา แบบว่าเจิ้นอาจจะอยากซื้อของให้ตัวเองบ้างแล้วเงินหกร้อยมันจะไปซื้ออะไรได้ล่ะ ผมช่วยเจิ้นออมอีกที
เพราะยังไงต่อไปเรื่อยๆ เงินพวกนี้ก็เป็นของผมกับเจิ้นเราจะใช้ด้วยกัน เพราะเราเป็นแฟมิลี่กัน ถ้าเก็บเงินทุกวันแบบนี้ผมอาจจะชวนเจิ้นไปเที่ยวต่างประเทศ เอ๊ะ ต้องเก็บกี่ปีอ่ะกว่าจะได้ไป รวมๆแล้วออมวันละหนึ่งร้อยสิบบาท ทริปยุโรปก็เป็นแสน... เจิ้นไม่ได้ไปเที่ยวต่างประเทศแน่เลย
“คิ้วขมวดคิดอะไรอีกแล้วหืม?”
“เจิ้น จันทร์ให้เงินเจิ้นวันละร้อยมันน้อยไปไหมอ่ะ?”
“ไม่หรอก...ก็พี่ยกเงินให้จันทร์ดูแลแล้ว พี่ก็แล้วแต่จันทร์”
ความกังวลของผมก็เลยหายไป ผมเล่าให้ลุงหยางฟังเขาก็หัวเราะอารมณ์ดีแล้วบอกว่าผมมาถูกทางแล้ว หัดถือเงินแบ่งเงินแบบนี้แหละ
“พ่อก็ให้เงินลุงวันละร้อยเหมือนกันใช่ไหมอ่ะ”
“....”
ลุงไม่ตอบแต่ตัดสายผม ไว้ว่างๆผมจะโทรไปถามพ่อบ้างดีกว่า แต่ตอนนี้ยังไม่อยากคุยกับพ่อ โดนพ่อบ่นเรื่องขนาดคราวก่อนไม่รู้พ่อหายหงุดหงิดผมหรือยัง
(ต่อด้านล่าง)
-
ตอนนี้ผมซักผ้าเองเริ่มคล่องแล้ว วันแรกๆยังกะพวกผงซักฟอกไม่เป็น ฟองฟูหยดลงระเบียงไปถึงชั้นล่าง ห้องข้างล่างก็ขึ้นมาบ่นผมเพราะมันหยดไปโดนเสื้อผ้าเขา...ตอนแรกผมก็ตื่นเต้นว่าระเบียงตัวเองเป็นทะเลโฟม แหะๆ... ปรากฏมันล้นขอบระเบียงลงไปแล้วลมปลิวเข้าห้องพี่เขาหมดเลย
ห้องข้างล่างเป็นรุ่นพี่ปีสี่คณะวิศวะชื่อพี่บิว คือรู้จักเพราะว่าเขาขึ้นมาบ่นผม พอจะรับผิดชอบค่าซักให้เขาก็บ่นต่ออีกว่าผมดีแต่เอาเงินแก้ปัญหา พออาสาจะซักเองให้เลยเขาก็ไม่ไว้ใจ สรุปเขาแค่บ่นๆๆๆแล้วก็ไป โอ้ยทำไมรอบตัวผมมีแต่คนขี้บ่น คิวบอกว่ารู้จักพี่คนนี้ตอนมารับผมแล้วพี่บิวเดินผ่านไปที่รถเขา เป็นรุ่นพี่ในกองประกวดของคิวเหมือนกันแต่ไม่สนิท
นับจากวันนั้นผมก็พยายามจะไม่เจอเขา แต่ก็มีเรื่องให้เขามาบ่นตลอดอ่ะ แบบว่าผมเดินเสียงดังบ้างไปรบกวนเขา หรือตากผ้าแล้วสะบัดผ้ากระเด็นไปใส่ห้องเขา ทำไมแค่สะบัดผ้าน้ำมันจะเยอะอะไรขนาดนั้น พี่บิวไม่ชอบหน้าผมชัวร์ๆ
แต่เหมือนคนจะซวยช่วยไม่ได้ ผมเดินเจอพี่บิวบ่อยมากกกกกกกก ตอนไปยืนรอรถรางไปเรียนก็เจอเขามายืนเหมือนกัน ผมพยายามเดินหนีไปอีกมุม แต่พอขึ้นรถเขาก็ชอบมานั่งใกล้ๆบ้าง ถ้าเผลอสบตาเขาก็จ้องเขม็งทำท่าเหมือนจะอ้าปากบ่นผมอีก
คิวบอกให้ระวังพี่บิวไว้ อาจจะมาหาเรื่องเพราะเห็นผมหน่อมแน้ม เจิ้นก็พูดเหมือนคิวเปี๊ยบเลยว่าพี่บิวอันตราย นิสัยอันธพาลให้หนีไปไกลๆ เผื่อเขาใช้กำลัง น่ากลัวมาก! การอยู่หอทำให้ผมเลือกไม่ได้ว่าจะต้องอยู่ร่วมสังคมกับคนดีหรือไม่ดี
ลุงหยางบอกว่าให้สู้ไปเลยเป็นลูกผู้ชายให้กระโดดต่อยมันก่อน....แต่พ่อกลับมีความเห็นแตกต่างว่าเขาอาจจะอยากสนิทกับผมหรือเปล่า? คนอยากสนิทไม่น่าจะบ่นผมยาวเป็นกิโลอ่ะ...ผมหนีดีกว่า ไปสู้เขาน่าจะสู้ไม่ไหวเขาตัวใหญ่กว่า
เจิ้นพาผมไปตัดผมในวันอาทิตย์ อาทิตย์นี้เจิ้นไม่ยุบยิบกับผมเยอะมากนักเพราะเขายุ่งแล้วผมก็เหนื่อยจากการทำงานกลุ่มกับเพื่อนมาหลายคืน ผมอยากย้อมสีผมอีกแล้ว คราวนี้เจิ้นพาไปร้านใหม่และเขายืนคุมเองเลย
ทรงผมที่ได้ก็คล้ายๆแบบเก่าคือหน้าม้าแล้วก็เปิดหู ผมเลือกทำสีน้ำตาลออกเขียวหน่อยๆ เจิ้นก็ตัด...แต่ตัดนิดเดียวแค่เล็มปลายผม พี่เอ็มก็มาด้วยเพราะต้องระวังเรื่องผมของเจิ้นมาก
การตัดผมของเจิ้นมันไม่น่ายากแต่ก็ยากเพราะมันต้องเป๊ะ แล้วเจิ้นก็ไม่ชอบให้ใครยุ่งกับหัว ช่างต้องระวังสุดๆ เจิ้นไม่ชอบไดร์ผม หรืออะไรที่ทำให้หัวร้อน แต่ตัดผมก็ต้องทำให้ผมเปียกก่อน ก็ต้องขั้นตอนยุ่งยากกว่าคนอื่น ต้องเปียกแค่ช่วงปลายผม ไดร์เย็น แต่ก็ต้องเรียบอะไรไม่รู้อ่ะ ค่าตัดผมของเจิ้นแพงเกือบเท่าของผม มันไม่น่าเพราะตัดยากแต่เพราะช่างเครียด ขนาดผมแค่ดูห่างๆยังเครียดแทน
“จันทร์ มัดผมให้พี่หน่อย”
เจิ้นอ่ะขี้อ้อน เขาเป็นแบบนี้แหละชอบให้ทำให้...ช่างก็อยู่แต่ไม่ให้ช่างทำ ผมก็เต็มใจทำให้เจิ้นนะ ผมเจิ้นเรียงตัวสวยเพราะไม่เคยทำอะไรเลย นอกจากสระแล้วก็ตัด
“เจิ้นอยากตัดผมบ้างไหม?”
“หน้าพี่จะเหมาะกับทรงอะไรนอกจากไว้ผมยาว?”
“แบบจันทร์ไหม ทำทรงเดียวกัน”
“เดี๋ยวก็มีคนวุ่นวายเพราะพี่จะตัดผมอีก...ใช่ไหม?”
เจิ้นมองผ่านกระจกไปที่พี่เอ็ม พี่เอ็มก็แค่ยิ้มๆไม่ได้พูดอะไร การตัดผมของเจิ้นนี่เรื่องใหญ่มากมันเกี่ยวพันถึงเรื่องโหงวเฮ้ง โชคลาง ดวงชะตา ที่เจิ้นต้องไว้ผมยาวก็เพราะเป็นชะตาจักรพรรดิ ที่จะต้องไว้ผมยาวแบบคนจีนสมัยก่อน
“อยากเห็นเจิ้นผนมสั้นมั่งจัง”
“ถ้าพี่ไม่หล่อ?”
“จันทร์รักเหมือนเดิม ไม่ต้องห่วงนะ”
ผมกอดคอเจิ้นหนุบหนับ เขายิ้มนิดหน่อยก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ พี่เอ็มจัดการรูดบัตรจ่ายค่าตัดผมเรียบร้อยแล้วก็แยกกลับไปก่อน พี่เอ็มมาแค่เพื่อดูแลเจิ้นตัดผม เวอร์มากแต่ก็เป็นแบบนี้ทุกที
เราไปกินไอติมชิดลมที่ผมไม่ได้กินมานาน ตอนนี้มีซีซั่นมะม่วง ร้านนี้ทำมะม่วงออกมาตั้งสี่แบบ มีกะทิหอมๆด้วย แต่เจิ้นก็ให้ผมกินแค่สองสคูป
เจิ้นไปส่งผมที่หอ พี่บิวเข้ามาจอดรถข้างๆกันพอดี ผมเลยชี้ให้เจิ้นดูว่านี่คือพี่บิวที่นิสัยไม่ดี เจิ้นไปส่งผมถึงข้างบนทำให้เราได้รอขึ้นลิฟต์พร้อมพี่บิวด้วย
เขาไม่ได้จ้องผมอาจจะเพราะเจิ้นอยู่ด้วย แต่ผมก็ระแวงอ่ะก็เลยยืนเบียดเจิ้น เจิ้นก็คงรู้สึกได้ว่าผมกลัวๆก็เลยโอบเอวผมไว้กับตัวเอง
“ระวังตัวด้วย คนคิดไม่ดีมันเยอะ เข้าใจไหมจันทร์?”
“อื้อ”
“ถ้ารำคาญมากก็บอก พี่จะให้การ์ดมาจัดการ”
เจิ้นข่มขู่พี่บิว! แต่คงได้ผลมั้งเพราะพี่บิวก็ไม่ได้จ้องผมอีก ผมสบายใจขึ้นเยอะเลย คิวบอกว่าใครไม่กลัวเจิ้นก็บ้าแล้ว รังสีออร่าดำทะมึนขนาดนั้น ผมไม่ค่อยรู้สึกถึงอะไรพวกนี้หรอกเพราะผมชินกับเจิ้นล่ะมั้ง แต่ช่วงนี้เจิ้นก็ทำตัวเป็นปิศาจกับผมบ่อยๆ ปิศาจปลาหมึกยุบยิบๆ
ผมเลือกชมรมให้ตัวเองได้ในที่สุด ผมคิดว่าอันนี้ล่ะที่ใช่ มันเป็นสิ่งที่ผมสนใจแต่ไม่เคยได้ทำจริงจัง นั่นก็คือชมรมวิจัยกระต่าย!
มันมีชมรมนี้อยู่ในลิสต์รายชื่อชมรมของมหาวิทยาลัยด้วย ผมเลยไปสมัครตามที่แผนผังบอกว่าห้องชมรมอยู่ตรงไหน ชมรมวิจัยกระต่ายเป็นชมรมสังกัดคณะวิทย์ อยู่ที่อาคารด้านหลังคณะเลยและ...มีนูนู่เต็มไปหมด! ก็ไม่เยอะแบบตอนเจิ้นพาผมไปฟาร์มหรอก แต่ก็มีประมาณสิบตัวเพราะสมาชิกชมรมมีแค่ห้าคนเองแล้วก็เป็นผู้หญิงหมดเลย
ทุกคนต้อนรับผมเข้าชมรมเป็นสมาชิกคนที่หก ปกติทุกคนจะดูแลกระต่ายคนละสองตัวแต่ผมเข้ามาใหม่เลยได้แบ่งกับสมาชิกอีกคนมาหนึ่งตัว กระต่ายในความดูแลของผมชื่อ น้องนุ่ม
น้องนุ่มเป็นกระต่ายเพศเมียตัวอ้วนขนสีเทาตุ่นๆ แต่หูน้องนุ่มไม่เท่ากันนิดหน่อย ผมจะต้องมาดูน้องนุ่มตอนเช้ากับตอนเย็น ผมถ่ายรูปน้องนุ่มลงเฟสบุ๊กเยอะมากเพราะผมก็ไม่รู้จะอัพสเตตัสอะไร แต่ก็อยากอวดน้องนุ่มก็เลยอัพบ่อยๆ ใช้พวกแอพพลิเคชั่นแต่งรูปวาดหน้าให้น้องนุ่มด้วย
เจิ้นกับคิวจะเป็นสองคนแรกที่กดไลค์ให้ผม พ่อจะมาช้าๆหน่อย คิวชอบคอมเมนต์ยาวๆ พ่อก็มีบ้าง แต่เจิ้นจะไม่ใช่ จริงๆคือเจิ้นพิมพ์ไม่เก่ง เวลาคุยไลน์ก็จะห้วนๆ พิมพ์ตกบ้างผิดบ้าง พอวิดิโอคอลก็จะเห็นแต่มุมก้มต่ำของเจิ้น กับคิ้วขมวดๆ เหมือนคนแก่ๆเลย คิก...
คุณปู่ปลาหมึก....คิก
หนวดที่หนึ่งกับสองถือโทรศัพท์ อีกสองหนวดจับแว่น อีกสองหนวดพิมพ์ งื้ออออ เจิ้นตลกจัง
ผมเห่อน้องนุ่มมาก ตั้งใจไปชมรมแต่เช้าเลยเพื่อป้อนข้าวน้องนุ่ม น้องนุ่มกินช้าถ้าเทียบกับกระต่ายด้วยกัน แล้วจะทำตาปรือๆเหมือนง่วงตลอดเวลา ผมเซลฟี่กับน้องนุ่มลงเฟสบุ๊ก พ่อบอกว่าผมหน้าเหมือนน้องนุ่ม งั้นพ่อก็ต้องเหมือนด้วยเพราะผมเป็นลูกพ่อ
เหมือนสุขภาพน้องนุ่มจะไม่ค่อยแข็งแรงเหมือนผมที่จะป่วยบ่อยๆ ผมไม่กล้าจับน้องนุ่มเยอะเพราะกลัวน้องนุ่มเฉา เลยจะแอบๆถ่ายซะส่วนใหญ่
แต่เหมือนจะมีกระต่ายตัวหนึ่งชอบแอบมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆน้องนุ่ม มันอันธพาลมากกกก ชอบเอาขามาเกาะน้องนุ่ม แล้วน้องนุ่มหนีก็ตามมาอีก มันชื่อ เจ้าศรราม
ชื่อพระเอกมาก พอน้องนุ่มกินช้าก็ชอบเอาตูดมาเบียดน้องนุ่ม ศรรามตัวใหญ่กว่าน้องนุ่มอีก หัวหน้าชมรมบอกว่าศรรามจีบน้องนุ่มมาสักพักแล้วแต่น้องนุ่มยังไม่ใจอ่อน
ผมชักมีความรู้สึกหวงลูกสาวตัวเองขึ้นมา! เจ้าศรรามจะมาพรากลูกสาวผมไปง่ายๆไม่ได้นะ! ผมบ่นกับน้องนุ่มทุกวันว่าอย่าไปเชื่อใจศรรามง่ายๆ อายุยังน้อยอาจจะเจอกระต่ายที่นิสัยดีกว่าเจ้าศรราม เอะ...ทำไมเหมือนเห็นภาพตัวเอง
พ่อจะคิดแบบนี้เหมือนกันไหมถ้าเจิ้นมาขอผมแต่งงาน? แบบที่ผมก็รู้ว่าศรรามก็ชอบน้องนุ่มแต่ก็ยังหวง พ่อจะหวงผมเหมือนกันไหม?
ถ้าพ่อยังไม่อยากให้แต่ง ยังอยากให้ผมใช้ชีวิต ได้เจอคนอีกเยอะๆเหมือนที่ผมก็อยากให้น้องนุ่มมีตัวเลือก ผมจะมีคนมาให้เลือกอีกหรอนอกจากเจิ้น? ใครอ่ะ? แต่ผมเสียหายไปแล้วนะ จะมีคนอยากชอบผมอีกหรอ
“น้องนุ่มอย่าไปยอมให้ศรรามรังแกนะครับ เชื่อป๊ะป๋าจันทร์นะ ถ้าเราโดนรังแกเราจะแต่งงานกับคนอื่นไม่ได้แล้วนะ น้องนุ่มต้องปกป้องตัวเอง ถ้าศรรามอยากจะเข้ามาในตัวน้องนุ่ม น้องนุ่มต้องรีบกระโดดหนีนะ เพราะมันเจ็บมากกกก อย่าไปยอมนะ น้องนุ่มต้องเป็นฝ่ายเข้าไปเท่านั้น”
ผมอาจจะต้องเริ่มจากปลุกกำลังใจให้น้องนุ่มก่อน ให้น้องนุ่มรู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็งกว่าศรราม ผมอาจจะต้องเริ่มจากเปลี่ยนชื่อน้องนุ่มให้เข้มแข็งขึ้นแต่ก็เหลือความน่ารักไว้เพราะน้องนุ่มเป็นผู้หญิง
“เจ้านุ่มลูกปะป๊าจันทร์”
ตาคมทอแสงอ่อนมองแคปชั่นในเฟสบุ๊กของศศิมณฑลที่ช่วงนี้ไปเข้าชมรมวิจัยกระต่าย ไม่รู้ได้วิจัยไหมหรือไปเล่นอย่างเดียว
“ตัวนี้ศรราม มาแอบจีบลูกสาวปะป๊า ไม่ยกให้หรอก”
ถึงกับหลุดยิ้มกับภาพกระต่ายตัวใหญ่ขนสีออกน้ำตาลกำลังเคี้ยวผักบุ้งตุ้ยๆ เจิ้นจำได้ว่ากระต่ายสีตุ่นๆที่ช่วงนี้เจ้าตัวโพสต์ลงบ่อยๆคือน้องนุ่ม กระต่ายเพศเมียที่ศศมณฑลได้รับมาดูแล
โม้ใหญ่ว่ากำลังหัดดูแลอีกหนึ่งชีวิตเล็กๆ ประคับประคองประคบประหงม รู้สึกเหมือนได้เป็นพ่อคน...อ่อนใจกับความเป็นตุเป็นตะ
ยิ่งเมื่อคืนก็บ่นว่าน่าจะมีโรงเรียนอนุบาลกระต่าย อยากจะส่งลูกสาวไปเรียน แถมจะตั้งชื่อให้ด้วยว่า “ด.ญ.น้องนุ่ม เยว่”
เจ้าจันทร์อยากได้โอกาสในการโตเป็นผู้ใหญ่ เขาก็ให้...ทั้งที่ไม่อยากจะให้ อยากจะเก็บไว้กับตัวไม่อยากให้ออกไปเจอใคร แค่เดือนแรกก็มีสิ่งน่ารำคาญเข้ามายุ่ง
มูนนี่ของเขาไม่รู้ตัวว่าถูกให้ความสนใจในแง่ชู้สาวจากรุ่นพี่ร่วมมหาวิทยาลัย นึกว่าทางนั้นอยากจะหาเรื่อง...น้องดูเรื่องพวกนี้ไม่ออก และไม่เข้าใจจนเป็นห่วง ห่วงในแง่ที่ว่าอาจจะโดนหลอก และหวง...ถ้าเจ้าจันทร์อาจจะสนิทกับคนที่เข้ามา
ตอนคุยกันเรื่องชมรมก็กลัวจะเป็นชมรมที่น่าเป็นห่วง กลัวไปเจอพวกชมรมที่มีแต่พวกไว้ใจไม่ได้ จนกระทั่งเจ้าจันทร์เล่าเรื่องชมรมวิจัยกระต่าย สมาชิกชมรมจากที่ดูรูปก็มีแต่ผู้หญิงใส่แว่นเป็นเด็กเรียน ผู้ชายส่วนใหญ่คงไม่สนใจกระต่าย น่าจะสนใจพวกชมรมกีฬาหรือดนตรี การอยู่กับกระต่ายทำให้เขาหมดห่วง
เจ้าจันทร์ไปได้ดีกับสัตว์เล็กๆ น้องชอบสัตว์ตัวเล็กๆโดยเฉพาะกระต่าย ลูกหมา ลูกแพะ ลูกแกะ หรือนก ช่วงนี้ก็ขยันเล่นเฟสบุ๊กเพราะต้องอวดลูกสาวของปะป๊าจันทร์
ต้องให้เลขาช่วยล็อคอินเฟสบุ๊กส่วนตัวไปกดไลค์ให้เรื่อยๆ คอมเมนต์ส่วนมากก็มาจากคิวหรืออาตอง แต่ตอนนี้ชักเริ่มมีเพื่อนร่วมชมรม เจ้าจันทร์ไม่ได้ลงรูปตัวเอง จะมีก็แต่น้องนุ่มกับศรราม
เรื่องที่คุยแต่ละวันก็มีแต่กระต่ายและกระต่ายจนสงสัยว่าการไปอยู่มหาวิทยาลัยจะช่วยให้เจ้าจันทร์โตเป็นผู้ใหญ่ได้จริงไหมในเมื่อความสนใจทั้งหมดดันทุ่มไปหากระต่าย
ช่วงแรกก็หัดนับเงิน...เดี๋ยวนี้ก็ไม่รู้จะอยากนับเป็นอยู่ไหมเพราะชวนคุยแต่เรื่องน้องนุ่ม ตอนนี้ก็เตรียมที่ในบ้านไว้แล้วเพื่อจะวางกรงกระต่าย เพราะเจ้าจันทร์กลัวว่าปิดเทอมจะไม่มีใครดูแลลูกสาว
เจิ้นคิดว่าเรื่องที่ทำให้เจ้าจันทร์โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นก็นอกจากเรื่องดูแลตัวเองได้ดีขึ้นก็คงจะมีแต่เรื่องดูแลกระต่าย ตอนอยากได้นกก็ไม่เลี้ยงเอง หมาปอมขนฟูก็พ่อแม่เลี้ยง คราวนี้เจ้าจันทร์ได้ดูแลกระต่ายเองก็คงเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี
ไม่เห็นด้วยสักเท่าไหร่ที่เจ้าจันทร์อยากจะไปทำงานแบงค์ถึงหัดนับเงินขนาดนั้น การทำงานแบงค์ค่อนข้างเครียด ไม่ได้คิดว่าอาชีพนักงานธนาคารไม่ดี แต่กลัวว่ามูนนี่จะรับมือกับสภาวะกดดันไม่ไหว
ทั้งลูกค้า ทั้งความรอบคอบต่างๆ และยิ่งช่วงนี้ข่าวไม่ดีเรื่องพนักงานเปิดบัญชีให้พวกสวมบัตร การปลอมลายเซ็นที่จะนำมาสู่คดีความได้ เขาเป็นห่วง...
แต่ถ้าเจ้าจันทร์เลือกแล้วก็ต้องพยายามให้น้องรับมือกับมันให้ได้ จากผู้ปกป้องก็คงต้องเปลี่ยนมาเป็นลมใต้ปีกให้ลูกนกบินให้ได้ด้วยตัวเอง
ความคิดหยุดชะงักเมื่อโทรศัพท์ส่วนตัวโชว์เบอร์ปะป๊ากระต่าย...
“ว่าไง”
“เจิ้น เจิ้นยุ่งอยู่ไหม เสาร์อาทิตย์นี้พี่ๆในชมรมจะไปเข้าค่ายจะไม่มีคนดูแลน้องนุ่มกับเพื่อนๆอ่ะ มีจันทร์คนเดียว จันทร์ไม่กลับบ้านได้ไหม จันทร์เป็นห่วงกระต่าย”
คิ้วเข้มขมวดมุ่น...น้องนุ่มกับเจ้าศรรามและผองเพื่อนชักเริ่มจะไม่น่ารัก ตามเงื่อนไขวันเสาร์อาทิตย์ของเจ้าจันทร์จะต้องเป็นของเขา ไม่ใช่กลายเป็นของกระต่าย และเสาร์อาทิตย์ที่มหาวิทยาลัยก็ใช่ว่าจะปลอดภัย เมื่อก่อนก็ไม่ต้องดูแลกระต่ายวันเสาร์อาทิตย์เพราะพี่ๆในชมรมอยู่หอกันหมด แต่เพราะเรียนคณะเดียวกันพอไปเข้าค่ายทีก็ไปกันหมดเหลือแค่เจ้าจันทร์
นักศึกษาส่วนใหญ่ก็ไม่ได้มาเรียน ถึงจะอยู่หอแต่จากสถิติจำนวนคนอยู่หอที่เลขาแจ้งก็ไม่ได้เยอะเพราะเงื่อนไขในเรื่องค่าใช้จ่าย และนักศึกษาส่วนใหญ่ที่เรียนมหาวิทยาลัยนี้ได้ก็ต้องมีฐานะ ดีมานด์ส่วนใหญ่ก็เทไปที่คอนโดส่วนตัวมากกว่าอยู่หอ
“เดี๋ยวให้คนไปเลี้ยงให้”
“งื้ออ ไม่เอา จันทร์ไม่วางใจ จันทร์อยากดูเอง จันทร์ห่วงลูกจันทร์อ่ะ ให้จันทร์ดูลูกนะ น้าเจิ้นน้า”
“แล้วใครจะดูแลพี่?”
“เจิ้นตัวใหญ่ดูแลตัวเองได้นี่ แต่น้องนุ่มกับเพื่อนๆตัวนิดเดียวเอง น้องนุ่มเป็นลูกจันทร์ด้วยนะ จันทร์ต้องปกป้องลูกสาวจันทร์สิ เจิ้นห้ามงอแงนะ อันนี้จำเป็น เรื่องใหญ่มากๆ”
“แต่พี่คิดถึงจันทร์...”
เห็นหน้าผ่านจอมือถือก็ใช่จะเหมือนตัวจริง จอมือถือมันสัมผัสตัวนุ่มนิ่มหอมกลิ่นนมไม่ได้ เขาอดทนมาทั้งอาทิตย์กลับแพ้กระต่ายมันใช่ไหม?
“จันทร์ก็คิดถึง...แต่จันทร์กลัวนี่....”
ถึงบังคับเจ้าจันทร์ให้กลับมาอยู่บ้านก็คงไม่มีความสุข น้องคงกังวลพะวักพะวงกับเจ้ากระต่ายหลายตัวในชมรม แล้วไม่รู้หัวน้อยๆจะคิดฟุ้งซ่านอะไรอีก
“โอเค ไม่ต้องกลับบ้านก็ได้”
“เจิ้น...อย่าโกรธจันทร์นะ จันทร์คิดถึงเจิ้นจริงๆ คิดถึงเยอะมากๆ”
“เดี๋ยวพี่ไปหาแทน ไปนอนกับจันทร์ที่หอ”
เจิ้นไม่ได้ชอบความคิดนี้เท่าไหร่ เพราะหอพักนักศึกษามันไม่เป็นส่วนตัวและห้องคับแคบต่างจากที่ช่อฟ้า แต่ในเมื่อเจ้าจันทร์ไม่กลับมาก็ต้องเป็นฝ่ายไปหาแทน
“จริงหรอ เย้!!!! เดี๋ยวจันทร์พาเจิ้นมาหาน้องนุ่มนะ มาดูเจ้าศรรามด้วย เนี่ยเจ้าศรรามขี้โกงมากเลยชอบมายุบยิบน้องนุ่ม ฮึ่ยยยย จันทร์จะไม่ยกน้องนุ่มให้ง่ายๆหรอก”
เสียงเล็กๆหัวเราะอารมณ์ดีทำให้รู้สึกว่าตัวเองคิดถูก....การใช้ชีวิตกับเจ้าจันทร์จะมีอะไรมากไปกว่า กินไอติม ดูการ์ตูน เล่นกับสัตว์เล็กๆ ผ่านมาสิบสี่ปีก็ยังเหมือนเดิมจนสงสัยว่าเจ้าจันทร์พอใจแค่นี้จริงๆหรือเพราะเขาตีกรอบจนเจ้าจันทร์ยอมพอใจเพราะไม่อยากขัดใจกันแน่ จะมีสักครั้งไหมที่น้องรู้สึกอึดอัดแต่ไม่กล้าบอก
“อึดอัดหรือเปล่าถ้าพี่ไปหา...เผื่อจันทร์อยากได้เวลาส่วนตัว”
“ฮื้อออ ไม่ จันทร์อยากให้เจิ้นมา เวลาส่วนตัวของจันทร์มีเจิ้นตลอดนั่นแหละ เจิ้นว่าถ้าน้องนุ่มมีลูกจะตั้งชื่อว่านูนู่ดีไหม แต่ต้องไม่ใช่เร็วๆนี้นะ จันทร์จะไม่ยอมให้น้องนุ่มใจอ่อนกับศรรามง่ายๆหรอก...”
คนฟังได้แต่ส่ายหัวกับความคิดมากเกินไป...เอาเถอะปะป๊ากระต่ายกำลังเห่อลูก จะมีเรื่องสนใจอะไรได้อีกนอกจากลูกตัวเอง บางที....เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เพราะการสนใจแต่กระต่ายก็ทำให้ใครก็เข้าหาน้องไม่ได้
เพราะคนพวกนั้นคงสู้กระต่ายไม่ได้ เหมือนที่เขาก็สู้ไม่ได้เหมือนกัน...เจ้าพวกหูยาวมีอิทธิพลจนน่าหงุดหงิด
============================
========
มูนนี่จะโตจริงๆใช่ไหมมม คราวก่อนก็นูนู่ คราวนี้ก็น้องนุ่มกับศรราม
เจิ้นต้องวิ่งตามน้องบ้างแล้ววววว เพราะน้องสนใจกระต่ายมากกว่า 5555555555+
ปล. กระต่ายที่จะแจกหมดเขตเมื่อตอนที่แล้วนะคะ ลืมบอกกก ไว้จะประกาศผู้รับกระต่ายไปกอด 1 ตัวตอนเปิดพรีเล่มจ้า
-
โตขึ้นแล้วน้า จันทร์ :katai2-1:
-
'.ผมเลยโทรถามพ่อว่าที่ของผมเล็กเพราะพ่อใช่ไหม พ่อถึงกับบ่นผมไปทั้งชั่วโมงว่าจงพอใจในสิ่งที่ตัวเองมี'
ตลกกกกกกกจันทร์ลูกกกกกกกกกก
หนูจะถามพ่อแบบนี้ไม่ได้
ฮาาาาาาาาาาาาาา
สะดุดมากกกจริงอ่านแล้วต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่
เจิ้นนโดนกระต่ายแย่งความรักแล้ว
อย่าพึ่งงต้มมมกินนะะ
-
ซิกแพ็คแพ้ขนฟูหูยาว :hao7:
-
มือที่สามของความสัมพันธ์เจิ้นกับจันทร์คือกระต่ายซินะ
-
มูนนี่เห็นใจเจิ้นบ้าง...อย่าหลงกระต่ายมากกว่าเจิ้นเลยน๊า :a1: :a1: :a1:
-
เจ้าจันทร์น่าจะชอบที่นี่ >>> https://www.facebook.com/pg/CafeRabbito/photos/
:mew3:
Happy Chinese New Year
-
ก็น้องคือครอบครัวกระต่ายอ่ะนะเจิ้นนนนน ต้องเข้าใจนิดนึง 5555
-
กลายเป็นป๊ะป๋ากระต่ายขี้หวงไปซะแล้วเจ้าจันทร์ ชอบความมุ้งมิ้งของน้อง และชอบการจะพาเจิ้นเอาเงินออมไปฝาก :กอด1:
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
-
จันทร์ น่ารัก น่ากอด เจิ้นไม้ให้กอดแน่
ขำจันทร์ เริ่องขนาด.....ที่ไปถามพ่อ
จันทร์มีขนาดตรงนั้นตามยีนพ่อ ทำเอาพ่อตองเครียด
ขำจันทร์ ไปปรึกษาลุงหยาง ที่ว่า....ให้เจิ้น ใช้วันละหนึ่งร้อนบาท
"ลุงหยางฟังเขาก็หัวเราะอารมณ์ดีแล้วบอกว่าผมมาถูกทางแล้ว หัดถือเงินแบ่งเงินแบบนี้แหละ"
“พ่อก็ให้เงินลุงวันละร้อยเหมือนกันใช่ไหมอ่ะ”
“....” ลุงไม่ตอบแต่ตัดสายผม /กร๊ากกกกกก เลย
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารเจิ้น นอกจากน้องจะเลือกกระต่ายแล้วยังดูเหมือนจะรำคาญที่เจิ้นยุบยิบเยอะๆด้วยจสกการที่คำว่ายุบยิบโผล่มาทุกวรรค555555555 จันทร์แอบใจร้ายนิดๆแต่น้องคงไม่รู้ อยากให้น้องโตกว่านี้เร็วๆ เป็นแบบนี้ก็น่ารักแหละแต่สงสารเจิ้น55555555555555555555555555 นี่สงสารจริงๆนะ5555555555555555555
-
ขำเจิ้นตัดผม สงสารช่างมาก จริง ๆ แล้วเราว่ามูนนี่ขี้บ่นกว่าเจิ้นอีก แอบสงสารคุณพ่อจันทร์ทำไมไปถามพ่อแบบนั้น 555
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
สงสารเจิ้นนนน
-
ฮาชื่อกระต่าย เจ้าศรราม
-
:m20: แต่ละอย่างของเจ้าจันทร์
-
เจิ้นเป็นปลาหมึกที่แพ้กระต่ายตาแป๋ว
-
เจิ้นชอบยุบยับหนูจันทร์จังเลยนะ อดทนมานานสินะฮ่าๆ :pig4:
-
ชอบอ่ะ ชอบตั้งแต่แมงยุบยับยันนูนู่ ว่าแต่คุณลุงหยางได้เงินวันละร้อยเหมือนเจิ้นไหม55
-
ทำไมรู้สึกสงสารเจิ้น 555
-
เจ้าจันทร์คนเดิม เพิ่มเติมคือติดน้องนุ่ม :katai2-1:
-
ถือว่ามาเปลี่ยนบรรยากาศนะ... เจิ้น
-
น่ารักๆๆๆๆ มีแต่คำว่าน่ารักเต็มไปหมดเลยแพ้ค่ะแพ้ให้เจ้าจันทร์ทุกทาง
-
มูนนี่ :jul3: :jul3: :jul3:
-
บางทีความไร้เดียงสาของจันทร์ ก็ทำให้จันทร์ผ่านเรื่องอะไรมาได้ด้วยตัวเองเยอะเหมือนกันนะ ชอบการใช้ชีวิตในทุ่ฝดอกไม้ของน้องจัง มีสีสันดี ฮ่าาา
-
กระต่าย1-0เจิ้น แนะนำให้เจิ้นเอาแมงยุบยิบเข้าสู้เลยค่ะ จันทร์ลูกก หนูจะมาถามขนาดกับพ่องี้ไม่ได้นะ ว้อยยเจ้าจันทร์ก็คือเจ้าจันทร์น่าเอ็นดูทุกตอนจริงๆ ว่าแต่ลุงหยางนี่ได้เงินวันละร้อยใช่มั้ยอ่า รีบวางสายใส่จันทร์เลย55555 (อยากอ่านคู่ลุงหยางกับพ่อตองจังเลยค่ะ ฮือออ)
-
เจิ้นแพ้กระต่าย ฮ่าๆ
-
ยิ่งใหญ่แค่ไหนก็แพ้กระต่าย55555 เจิ้นเอ้ยยยรักเด็กก็งี้แหละ :katai3:
-
มูนนี่ขี้มโนนี่ยิ่งอ่านยิ่งฮากับความโก๊ะกังของมูนนี่ แต่น้องก็น่าร้ากกกซะ ฮืออว
-
ไม่ต้องเครียดหรือคิดมานะคะนะคะ รักเหมือนกันน้า
-
ตลก5555 มูนนี่จะไปสะกิดพ่อแบบนั้นไม่ได้นะ ลูกกระต่ายจะเอาไรใหญ่โต
-
เจิ้นยังแพ้น้องนุ่ม :mew3: :mew3:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
หนูโตแล้วจริงๆ ใช่มั๊ยนูนู่ ปะป๊าน้อมนุ่ม 5555555555555
-
มูนนี่มีให้ขำตลอด น่ารักจริงๆ :mew4:
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
มูนนี่จะสนใจแต่กระต่ายมากกว่าเจิ้นไม่ได้นะ
เจิ้นหงุดหงิดแล้วนะ
-
5555 จันทร์ น่าบีบมากกก
-
:pig4:
-
เจ้าจันทร์เอ้ยยย หนูจะโตใช่ไหม ออกมาเผชิญโลกกว้างแบบนี้
หนูยังเป็นปะป๊าะกระต่ายอยู่เลยนะ
แล้วทำไมดูไม่ออกว่า เค้าจีบ ไปกลัวเค้าซะงั้น 5555
ก็แต่ละคนใส่ความคิดน้องมาแบบจัดเต็ม น้องจะคิดแบบนี้ ก็ไม่แปลก
เจ้าจันทร์คะ เล่าให้ลุงฟังขนาดนั้นได้ไง
มันละเอียดไปนะ แล้วลุงก็พาเขวไปอีก
ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรแล้วเจ้าจันทร์ อยู่เฉยๆ ดีสุด
เจิ้นแผนสูง มีข้อต่อรองนะ น้องช้ำไปหมดละ
ถ้ากัดแล้วกลืนได้คงทำ
-
สงสารเจิ้นแปป คือแบบชนะได้ทุกอย่างยกเว้นกระต่าย 555
-
มูนนี่เนียนไปกับกระตาายมากค่ะ เป็นพวกเดียวกันนน :hao7:
-
เข้ามารอ :mew1:
-
Chapter II Rabbit Fever
ผมตื่นเต้นมากเพราะเจิ้นจะมาอยู่หอกับผม ถึงจะแค่วันหยุดสั้นๆเพราะผมต้องดูแลลูกกระต่ายแทนพี่ๆในชมรม เมื่อก่อนพี่ๆต้องจ้างคนมาดูแลแต่ว่าในเมื่อผมไม่ติดเข้าค่ายคนเดียวก็ควรต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง มันเป็นหน้าที่ในฐานะสมาชิกที่ดี เพราะวันหยุดพี่ๆก็ผลัดเวรกันคนละอาทิตย์ ผมไม่ต้องเพราะมีภาระเรื่องเจิ้น ทุกคนก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ว่าเรื่องนี้มันสุดวิสัยจริงๆนี่
เจิ้นจะมาทั้งทีผมต้องทำความสะอาดห้องตั้งแต่วันพฤหัส อยู่ที่ช่อฟ้าคุณป้าแม่บ้านทำความสะอาดเก่งมาก เจิ้นก็จะชินกับความเป็นระเบียบ ผมจะต้องไม่ทำให้เจิ้นรู้สึกอึดอัด เผื่อวันหลังผมมีเวรดูแลลูกๆจริงๆเจิ้นจะได้โอเคที่จะมานอนกับผมอีก
ผมกลัวว่าเจิ้นจะไม่โอเคที่ต้องมาอยู่ห้องแคบๆแล้วก็ไม่อยากมาหาผม ครั้งแรกของการมาอยู่หอกับผมเจิ้นจะต้องประทับใจจนอยากจะกลับมาอีก!
วันพฤหัสหลังเลิกเรียนผมรีบไปดูน้องนุ่มกินข้าว ศรรามมาเบียดน้องนุ่มอีกแล้ว ศรรามนี่ชอบอาศัยจังหวะผมไม่อยู่มายุบยิบกับน้องนุ่มทุกที
“ศรรามคงชอบน้องนุ่มแหละจันทร์ เนี่ยมาริโอ้กับข้าวตังก็จีบกันอยู่นะ สงสัยใกล้จะได้มีสมาชิกกระต่ายเพิ่ม”
อะไรนะ! มาริโอ้กระต่ายนิสัยดีที่ผมเล็งให้น้องนุ่มไปจีบกับข้าวตัง โอ้ยยยย ผมต้องได้ศรรามเป็นลูกเขยจริงๆหรอ ศรรามก็ดีแต่แบบมันขี้แกล้งอ่ะ ชอบมาแกล้งน้องนุ่ม น้องนุ่มกินอะไรก็ชอบเข้ามาแย่ง
แต่ท่าทีของน้องนุ่มผมก็ดูไม่ออกเหมือนกันว่าน้องนุ่มมีใจให้ศรรามไหม เพราะน้องนุ่มทำตาปรือๆกินช้าๆแล้วก็หลับตลอด หูเล็กๆที่ยาวไม่เท่ากันก็ขยับดุ๊กดิ๊ก...ลูกสาวใครทำไมน่ารักอย่างงี้
“จันทร์เอาศรรามไปดูแลอีกตัวไหมล่ะ? เหมือนศรรามติดน้องนุ่มนะ เผื่อจะมีข่าวดี”
ผมได้แต่พยักหน้าจำยอมแบ่งศรรามจากพี่หัวหน้าชมรมวิจัยกระต่ายมาดูแลเพิ่ม จะบ่ายเบี่ยงก็กลัวหาว่าผมใจร้ายเพราะพี่ๆในชมรมกำลังลุ้นให้เจ้าพวกนี้มีลูกด้วยวิธีธรรมชาติจะได้ศึกษาการทำคลอดกระต่าย
“น้องนุ่ม เป็นรูมเมทกับศรรามพอนะ อย่าไปตกหลุมรักศรรามนะ ศรรามก็ด้วยห้ามรังแกน้องนุ่มนะ น้องนุ่มตัวนิดเดียว ห้ามเล่นแรง ห้ามเข้าไปในตัวน้องนุ่มด้วย เดี๋ยวน้องเจ็บ”
เลี้ยงกระต่ายเรียบร้อยผมก็ต้องรีบกลับหอไปซักผ้า ตอนเย็นที่แวะกินข้าวที่เซ็นเตอร์ก็เริ่มมีเพื่อนที่อยู่หอด้วยกันทักทายมากขึ้น ผมเริ่มรู้จักเพื่อนๆพี่ๆน้องๆชาวหอบ้างแล้ว
แต่ก็ไม่ได้คุยเยอะเพราะผมต้องรีบไปทำความสะอาด เพื่อนๆชาวหอชอบรวมกลุ่มกันไปเล่นกีฬาหลังเลิกเรียน เตะบอล เล่นบาส ซึ่งผมเล่นไม่เป็นและผมก็ชอบอยู่กับชมรมวิจัยกระต่ายมากกว่า
คิวเคยตามมาดูน้องนุ่มกับผมแล้วบอกว่าชมรมผมนี่เหมาะสำหรับเด็กผู้หญิงสุดๆ แต่ผมก็ดูเหมาะกับเจ้าพวกกระต่ายดี ผมเถียงขาดใจเลยนะว่าผู้ชายก็เลี้ยงกระต่ายได้!
ห้ามมาเหยียดเพศนะ ผู้ชายไม่ควรถูกกีดกันออกจากกระต่าย!
คิวขำก๊ากที่ผมโกรธ แต่ผมโกรธจริงจัง ก็ไม่จริงจังมากมั้งประมาณแปดสิบเปอร์เซ็นต์ คิวง้อสักพักผมก็ใจอ่อนเพราะคิวบอกจะถ่ายรูปคู่น้องนุ่มบ้าง
“มาดูน้องนุ่มลูกปะป๊าจันทร์ กับศรรามว่าที่ลูกเขย”
ผมถูกแท็กในรูปที่คิวอุ้มน้องนุ่มกับศรราม พวกเพื่อนก็แซวอะไรไม่รู้หาว่าผมกับคิวมีลูกด้วยกัน จะว่าไปคอมเมนท์แนวๆนี้ก็ชักเยอะ แต่คิวกับผมไม่ได้สนใจเท่าไหร่
บางทีก็มีรูปเราเดินคู่กันที่ถูกแอบถ่าย พร้อมแคปชั่นแนวๆเข้าใจว่าผมกับคิวรักกัน รักกันแบบที่ไม่ใช่แบบเพื่อน น่ากลัวมากเลย ผมบอกเจิ้นว่าผมโดนโรคจิตแอบถ่ายรูป ผมกะจะชวนคิวไปแจ้งความด้วยแต่คิวบอกว่ามันก็แค่เพจในมหาลัย เขาก็ลงรูปคนอื่น
แต่ผมก็กลัวอ้ะ...เกิดมาถ่ายตอนผมทำท่าอุบาทว์ๆ นี่ไม่กล้าสบตาใครเลยนะ....เขาอาจจะเป็นคนไม่หวังดีที่แอบมาตั้งแฟนเพจชื่อน่ารักๆ แบบคิวท์บอยคิวท์เกิร์ลกลบเกลื่อน
“ทำไมคิดอะไรเพ้อเจ้อจังเลยวะจันทร์”
คิวบอกว่าเพจพวกนี้มันจะลงเฉพาะคนหน้าตาดี น่ารัก เป็นกระแสนิยม เขาไม่ได้ไม่หวังดีหรอก แค่ชอบถ่ายไปสร้างสตอรี่ไปเรื่อยเปื่อย ผมเลยไปกดติดตามบ้าง ก็มีหลายคนที่โดนลงแล้วก็จะมาคอมเมนต์ขอบคุณ
แสดงว่าการมีรูปลงพวกนี้อาจจะเป็นเรื่องที่ดี? คิวบอกว่ามันเหมือนการทำให้เป็นที่รู้จัก ดังมากๆก็อาจจะได้ไปเป็นเน็ตไอดอล เป็นดาราอะไรก็ว่าไปถ้าสนใจจะทำ
ผมจะได้เป็นเน็ตไอดอล? เป็นทำไมอ้ะ!!!!! คิวเปิดเฟสบุ๊กแฟนเพจของคิวให้ดู มีคนสร้างให้แล้วก็มีรูปคิวเยอะมาก มีรูปผมเยอะด้วยเพราะเราตัวติดกัน คิวบอกพอมีเพจพวกนี้ก็โดนชวนไปเป็นนายแบบ ไปถ่ายงานในวงการบ้าง คิวก็รับเป็นบางจ็อบหาเงินใช้
เป็นเน็ตไอดอลก็คือหาเงินใช้เองได้? เอ๊ะ หรือผมจะเป็นเน็ตไอดอลบ้างดี? ผมจะได้หาเงินได้ด้วยตัวเองไม่ต้องขอเจิ้น แล้วก็จะได้มีเงินเก็บส่วนตัว เป็นผู้ใหญ่ด้วยเพราะหาเงินเลี้ยงตัวเองได้ แล้วก็จ่ายค่าเทอมเอง
“ต้องเล่นละครสักสองเรื่องนะจันทร์ ถึงจะได้ค่าเทอม ถ่ายงานพวกนี้บางงานก็ได้ไม่ถึงหมื่นนะ”
ค่าเทอมผมแพงเกินไป...
ผมเริ่มสนใจการเป็นเน็ตไอดอลอย่างจริงจัง แต่คิวบอกว่ามันต้องเริ่มจากการมีจุดเด่นเฉพาะตัว อย่างคิวก็มีแฟนคลับแบบงงๆเพราะว่าทำสีผมแปลกประหลาด ผมมีอะไรเด่นบ้าง?
ผมมีกระต่ายในเฟสบุ๊ก....ผมลงรูปน้องนุ่ม ศรราม และลูกๆทุกวันเลย ผมอาจจะเป็นเน็ตไอดอลกระต่าย
แรบบิทบล็อกเกอร์
คิวบอกว่าก็น่าสนใจ ไม่มีใครรีวิวกระต่ายแล้วดังมากเท่าไหร่ ส่วนมากก็คงเฉพาะกลุ่ม ถ้าผมทำให้เรื่องกระต่ายๆเป็นที่น่าสนใจผมก็เป็นแรบบิทบล็อกเกอร์ได้
มันน่ารักมากเลยยยย ผมจะได้ทำเว็บไซต์เกี่ยวกับพวกกระต่าย แล้วถ้ามันประสบความสำเร็จผมอาจจะได้ทำฟาร์มกระต่ายเป็นของตัวเอง ฟาร์มมูนนี่แรบบิท เอ้ะ หรือเป็น เจิ้น เดอะ แรบบิทดี ผมจะชวนเจิ้นมาเป็นหุ้นส่วนฟาร์มกระต่ายด้วยกัน เจิ้นจะได้ไม่รู้สึกเหงาถ้าผมจะทำคนเดียวแล้วทิ้งเจิ้นไว้
ผมคิดว่าเป้าหมายการเป็นแรบบิทบล็อคกเกอร์เป็นความฝันที่ผมอยากจะทำจริงจัง ไม่ต้องลงทุนอะไรด้วยจากที่คิวบอก แค่ผมมียูทูป หรือแฟนเพจ เดี๋ยวคิวจะช่วยทำ คิวจะช่วยดูพวกมุมกล้อง แสง เสื้อผ้าอะไรให้
ส่วนการรีวิวกระต่ายผมก็มีแหล่งข้อมูลเป็นพี่ๆในชมรมอยู่แล้ว คิวบอกว่าเริ่มแรกก็ยังไม่ต้องทำเนื้อหาลงลึกนัก ก็อาจจะเน้นความน่ารักไปก่อน
ผมปรึกษาเจิ้นเรื่องเป็นบล็อกเกอร์กระต่ายตอนเย็นวันศุกร์ หลังจากอวดเจิ้นด้วยห้องสุดสะอาดที่ผมนั่งถูกนั่งกวาดทุกซอกทุกมุม จริงๆสามารถจ้างแม่บ้านทำได้ แต่ผมอยากหัดทำเองก่อน
“รีวิวกระต่าย?”
“อื้อ....จันทร์อยากลองทำ เจิ้นว่าดีไหม?”
“ก็ดี...จันทร์ต้องชอบกระต่ายจริงๆก่อน เพราะการดูแลเขามันก็เหมือนเรารับผิดชอบชีวิตเขา ถ้าวันหนึ่งจันทร์เบื่อ พวกเขาจะอยู่ยังไง? ก็ต้องมาเป็นพี่เลี้ยง เหมือนที่พี่เลี้ยงนกให้ หรืออาตองเลี้ยง ที่เลี้ยงดอกเบี้ยให้อยู่”
นั่นสิ...ผมจะมีความเบื่อกระต่ายขึ้นมาหรือเปล่า? ความสนใจของผมต่ออะไรสักอย่างมันแสนสั้น พอเจิ้นเน้นย้ำแบบนี้ก็ยิ่งอยากจะกลับไปเขย่าๆหัวตัวเองในอดีตเหลือเกิน
“ต้องเอาใจเขามาใส่ใจเราด้วย ถ้าวันหนึ่งพี่ไม่อยากอยู่กับจันทร์ ยกจันทร์ให้คนอื่น...”
“ไม่ได้นะ!! ไม่ให้ ห้าม!!!”
ผมรีบกอดเอวเจิ้น แค่คิดว่าเจิ้นจะเบื่อผม จะไม่อยากอยู่ด้วยกันผมก็อยากจะร้องไห้แล้ว เจิ้นเปรียบเทียบได้เห็นภาพสุดๆ ผมต้องเอาใจกระต่ายมาใส่ใจผมด้วย
“พี่แค่สมมุติ แค่สมมุติจันทร์ยังไม่ชอบ กระต่ายก็ไม่ชอบเหมือนกัน เขาก็มีหัวใจดวงเล็กๆเหมือนกับจันทร์”
“จันทร์จะรักน้องนุ่มนะ รักศรรามด้วย....จันทร์จะตั้งใจ จะรักกระต่ายเยอะๆ งั้น...จันทร์ขออยู่เวรเลี้ยงกระต่ายวันเสาร์อาทิตย์ด้วยได้ไหมอ่ะ?”
เจิ้นทำหน้าเหมือนมีคนบอกว่าช่อฟ้าหุ้นตก เขาถอนหายใจแล้วก็ชวนผมออกไปกินข้าวไม่พูดถึงเรื่องกระต่ายอีกเลย...ผมคิดว่าเจิ้นต้องโมโหแน่ๆที่เวลาของเขาจะถูกลดลงไปอีก เหมือนเจิ้นกำลังย้อนแย้งกับตัวเอง
ผมเริ่มสังเกตเจิ้นออกแล้วถ้าเขาเปลี่ยนเรื่องแบบนี้ล่ะใช่เลย...แสดงว่าจนมุม ไม่รู้จะพูดยังไงเลยต้องเปลี่ยนเรื่อง เจิ้นอ่ะชอบน้อยใจว่าผมรักแต่กระต่าย แต่ผมไม่ค่อยเล่าเรื่องกระต่ายกับใครนะนอกจากคิวกับเจิ้น เพราะคิวเป็นเพื่อน ส่วนเจิ้นเป็นแฟมิลี่ของผม
เคยสงสัยเหมือนกันว่าจะมีบ้างไหมที่เจิ้นโมโหผม หงุดหงิดผม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะผมยังเด็ก ข้ออ้างของความเป็นเด็กอาจจะทำให้ผู้ใหญ่เหนื่อยใจ อย่างในข่าวน่ากลัวๆที่คนทำเป็นเด็กก็จะชอบพูดว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ แล้วก็โดนการทำโทษแบบเยาวชนทั้งๆที่เรื่องมันร้ายแรง
ผมอาจจะเคยทำผิดกับเจิ้นเหมือนกันแต่ก็โดนลดโทษลง...ขนาดลดแล้วนะผมยังจมน้ำตั้งหลายรอบ เอ๊ะ จะว่าไปเจิ้นก็เพิ่งจะเข้ามาในตัวผมตอนผมอายุยี่สิบ
หรือว่า....ไนท์แคร์ของเรามีขั้นตอนเยอะขึ้นเพราะผมโตแล้วเจิ้นก็เลยเข้ามาในตัวผมได้? เป็นสิทธิพิเศษเฉพาะผู้ใหญ่ เมื่อก่อนผมยังเด็กเจิ้นก็เลยยังไม่เข้ามา
โอ้ยยยยไม่น่าโตเลย มิน่าใครๆก็อยากกลับไปเป็นเด็ก เพราะมันไม่เจ็บแบบนี้ไง! การเป็นผู้ใหญ่มีเรื่องให้คิดมาก มีปัญหาเยอะแยะที่ยากขึ้น แล้วก็ยังมีเรื่องเจิ้นจะเข้ามาอีก นอกจากเจ็บตัวแล้วยังเดินไม่ได้ด้วย
การเป็นผู้ใหญ่ไม่ง่ายเลยจริงๆ
ผมตื่นเต้นมากที่เจิ้นมาอยู่หอกับผม มากินข้าวที่เซ็นเตอร์ ผมพาเจิ้นกินข้าวร้านประจำที่จะเป็นแนวฟิวชั่นจานละร้อยกว่าบาทถึงสองสามร้อย รสชาติโอเคและหลากหลาย ถ้ามาคนเดียวผมก็ชอบสั่งพวกข้าวต้ม หรือข้าวผัดปลาแซลมอน เพราะเวลาต้องกินคนเดียวผมก็เหงาอ่ะ...อยู่ช่อฟ้ามีเจิ้นกินด้วยตลอด ก็จะรีบๆกินรีบกลับ
แต่เจิ้นสั่งนั่นสั่งนี่ให้ผมเยอะแยะเลย เหมือนทุกครั้งที่เราจะกินข้าวด้วยกัน ผมกินข้าวแฮปปี้มาก กินข้าวกับใครก็ไม่อร่อยเหมือนกินกับเจิ้น
ก่อนนอนผมอุ่นนมในไมโครเวฟให้เจิ้นดู เขาขมวดคิ้วแต่ก็พยักหน้าโอเคพอผมลองให้เขาชิม...มันอุ่นพอดี มีบ้างแรกๆที่ผมกำลังหาอุณหภูมิกับช่วงเวลาที่เหมาะสม บางทีก็ยังไม่ร้อน บางทีก็ร้อนเกินล้นทะลักแก้ว
ผมพยายามแสดงให้เจิ้นเห็นว่าผมอยู่คนเดียวได้จริงๆนะ ห้องน้ำก็ล้างสะอาด ผมไม่โดนน้ำยาล้างห้องน้ำกัดมือแล้วเพราะผมมีถุงมือยางและรองเท้ายางกลมๆป้อมๆ คิวซื้อมาให้จากไดโซะบอกว่าสำหรับล้างห้องน้ำโดยเฉพาะ ผมก็เลยปลอดภัยจากสารเคมี
เจิ้นจะมาอยู่กับผมสองคืน เขามีกระเป๋าใส่เสื้อผ้าถือมาด้วย ระหว่างเจิ้นอาบน้ำผมเลยรื้อกระเป๋าออกมาจัดให้ มีกางเกงในของเจิ้นด้วย ผมรีบพับกางเกงในเจิ้นใส่ตู้...เขินจัง
ยิ่งเห็นไซส์กางเกงในที่ใหญ่กว่าของผมก็ยิ่งเขินเวลาที่นึกภาพของจริง...งื้อออ ก็เจิ้นตัวใหญ่ล่ะมั้ง แล้วบางทีมันก็ใหญ่ขึ้นไปอีกเวลาเจิ้นไนท์แคร์
“จันทร์ พี่หาสบู่ไม่เจอ”
“อ้ะ เดี๋ยวจันทร์เข้าไปดูให้”
สงสัยตอนล้างห้องน้ำผมจะเก็บใส่ตู้ไว้ ห้องน้ำของหอพักจะคล้ายโรงแรมเลยแบ่งโซนแห้งโซนเปียกด้วยประตูบานเลื่อน....แต่เจิ้นยืนพิงประตูอยู่
ผมชะงักกับเรือนร่างเปล่าเปลือยของเจิ้น กล้ามหน้าท้องคล้ายตัววีและ....ตรงนั้นที่ผมมักจะได้เห็นผ่านวิดิโอคอลเวลาอาบน้ำ
“มองอะไร...”
“อ้ะ เปล่านะ...จันทร์มาหาสบู่ให้ น่าจะเก็บในตู้ไว้”
ผมรีบเดินผ่านเจิ้นไปที่ตู้ติดผนัง สบู่ขวดใหญ่อยู่ในนี้แต่ยังไม่ทันหยิบออกมาเจิ้นก็ขยับมายืนซ้อนหลังผม...และมาบีบนมผมอีกแล้ว มือของเจิ้นเปียก...และพอแตะผ่านชุดนักศึกษามันก็เหมือนจะทำให้ผ้าบางจนผมเห็นนมตัวเองเลือนลางผ่านเนื้อผ้า
“งื้ออ อย่าจับนมนะ”
“พี่คิดถึงจันทร์”
“เจิ้นปล่อยเลย จันทร์เปียก”
“อาบน้ำกับพี่นะ มุมนี้ใช่ไหมที่พี่เห็นจันทร์ตลอด”
“หะ ห้องน้ำมันแคบ...”
มือของเจิ้นเลื่อนเข้าไปใต้เสื้อผม...ฝ่ามืออุ่นแตะลงที่แผ่นท้องผม นิ้วเขากดลงที่ผิวเนื้อต่ำกว่าสะดือเล็กน้อยและขาผมก็เหมือนจะหมดแรงเพราะฟันคมที่ขบลงที่ใบหู
“มูนนี่เด็กดี่”
เสียงกระซิบแผ่วเบา...ที่ทำให้ผมต้องอาบน้ำกับเจิ้น
“อะ เจิ้น บะ...เบานะ....”
ผมยืนอยู่ในท่าทางน่าอาย...สองมือเท้ากับท็อปหินของอ่างล้างหน้า มีเจิ้นขยับช้าๆอยู่ด้านหลัง มันไม่เจ็บมากนักเพราะมีสบู่...สบู่ที่ผมเข้ามาหาให้เจิ้น
หลังๆมานี่ผมยังเจ็บ...แต่ไม่เท่าครั้งแรกๆ...เจิ้นบอกว่าร่างกายผมปรับตัวให้พอดีกับเจิ้น...ร่างกายเราพอดีกัน ตัวผมกับเจิ้นเหมาะกัน?
เจิ้นชอบทำให้ผมอารมณ์แปรปรวน มันเหมือนจะเจ็บแต่ก็พอใจที่ตัวเองเจ็บ....ลมหายใจผมหอบกระชั้น ยิ่งสบตาเจิ้นผ่านกระจกผมยิ่งอยากจะร้องไห้
ขาผมข้างหนึ่งถูกยกขึ้นพาดขอบอ่าง มันทำให้เท้าอีกข้างผมต้องเขย่ง...แต่เจิ้นกลับเข้ามาลึกกว่าเดิม บางอย่างภายในของผมกรีดร้องเพราะเจิ้นแตะต้องมัน
ผมร้องไห้...เรียกชื่อเจิ้นแบบที่เขาชอบให้ทำ ผมมองตัวเองถูกเจิ้นบีบนม เขาบีบ...ขยำ...ขย้ำจนผมอ่อนแรงได้แต่ยืนพิงเขาไว้
“เด็กดี....”
ตัวผมรับน้ำอุ่นของเจิ้นจนหมด ส่วนของผมมันเลอะเทอะไปถึงกระจก เจิ้นจูบผมจนเกือบหายใจไม่ออกถึงยอมพาผมเข้าไปอาบน้ำจริงๆ
ขาผมหมดแรงแทบจะขยับไม่ไหว ต้องให้เจิ้นอุ้มออกมาข้างนอก เจิ้นเช็ดตัวให้...แต่ไม่ยอมใส่เสื้อผ้าให้ เขาอยากกอดผมทั้งๆที่ร่างกายเราเปล่าเปลือย...
แต่เจิ้นก็ยังยุบยิบกับผมแม้เขาบอกจะไม่ไนท์แคร์ต่อแล้ว แต่ก็มาแอบจับก้นผม! มาแกล้งบีบแล้วก็แอบขยับของเขามานอนพักในร่องก้นผม ก็ไม่ได้เข้ามานะแต่ก็แนบสนิทอยู่ตรงนั้น
พอผมจะขยับหนีเขาก็บอกอย่าขยับเยอะเดี๋ยวตื่นแล้วจะอยากเข้ามาในตัวผมอีก โอ้ยยยทะลึ่งมากกกก คนอะไรมาชวนนอนแก้ผ้า เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลย ผมบ่นเพราะแอร์มันเย็นเขาก็ไม่ยอมเลิกเล่นแค่ดึงผมไปนอนกอดแน่นๆแทน
เจิ้นเนี่ยน้า เอาแต่ใจจริงๆ...ถึงผมจะแฮปปี้มากๆก็เถอะ จะไม่บอกเขาหรอกเดี๋ยวเขาได้ใจ!
(ต่อด้านล่าง)
-
ผมพาเจิ้นไปชมรมวิจัยกระต่าย คือจริงๆเจิ้นต่างหากพาผมไปเพราะผมเดินลำบากมาก มาก็มารถเขา ผมชวนเจิ้นให้อาหารแล้วก็แนะนำลูกสาวคนสำคัญของผม กับลูกชายคนใหม่ อนุญาตให้เป็นเพื่อนเฉยๆอยู่
“ศรรามก็ตัวใหญ่เหมือนกัน พี่ว่าศรรามดูแลน้องนุ่มได้”
“ฮื้อออ ห้ามให้ท้ายศรรามนะ จันทร์หวงลูกสาวอยู่ ห้ามเลยห้ามมมม น้องนุ่มยังเด็ก”
เจิ้นขำที่ผมหวงน้องนุ่ม เจิ้นไม่เคยมีลูกเจิ้นไม่เข้าใจหรอก น้องนุ่มยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่เลยจะรีบลงเอยกับศรรามไม่ได้หรอก
“ศรรามอาจจะรักน้องนุ่มมากกว่าที่จันทร์คิดนะ”
“เจิ้นรู้ได้ไงอ่ะ”
“ไม่รู้สิ...พี่ก็แค่คิดว่าถ้าอาตองไม่ยอมให้พี่แต่งกับจันทร์ เพราะคิดว่าจันทร์จะเจอคนที่ดีกว่าพี่บ้าง พี่คงเสียใจ...ไม่มีใครอยากโดนครอบครัวคนรักกีดกันหรอกนะจันทร์”
คำพูดของเจิ้นทำผมชะงัก...หรือว่าศรรามอาจจะรักน้องนุ่มที่สุดแล้วจริงๆ? มาริโอ้อาจจะโอเคในสายตาผมมากกว่าแต่มาริโอ้ก็เหมือนจะมีใจให้ข้าวตัง ไม่เหมือนศรรามที่แสดงออกชัดเจนว่าสนใจน้องนุ่ม ถ้าพ่อไม่ชอบเจิ้นเพราะอยากให้ผมเจอคนอื่นก่อนผมก็คงเสียใจเพราะผมรักเจิ้น จะเจออีกกี่คนผมก็น่าจะเลือกเจิ้น กลับกันถ้าพ่อแม่เจิ้นอยากให้เจิ้นเจอคนอื่น...ผมยิ่งต้องเครียดจนผมร่วงแน่ๆเพราะทุกคนดีกว่าผมหมดเลย ค่าเทอมไม่น่าจะแพงเท่าผมด้วย แล้วผมจะเอาอะไรไปสู้กับคนอื่นล่ะ... เรื่องอื่นผมแพ้แบบร้อยเปอร์เซ็นต์แต่เรื่องรักเจิ้นนี่ผมต้องชนะนะ แต่เลเวลของความรักมันไม่สามารถตีค่าออกมาเป็นจำนวนที่ชัดเจนได้ สัมผัสไม่ได้ แตะต้องไม่ได้ ทำได้แค่รู้สึก....ซึ่งผู้ใหญ่ก็คงไม่รู้หรอกเพราะเขาไม่ใช่คนที่ได้รับความรักของผมเยอะแยะเหมือนเจิ้นนี่ ศรรามอาจจะรักน้องนุ่มแบบว่าเลเวลสองร้อยแล้ว แต่ผมไม่เห็นเท่านั้นเองเลยคิดว่าศรรามไม่ดี บางทีผมก็ต้องเปิดใจ
“จันทร์ให้น้องนุ่มคบกับศรรามก่อนก็ได้...แบบว่าดูใจกันก่อน ดีไหม?”
“มูนนี่ของพี่เก่งมาก”
“แต่จันทร์ก็ใจหายอ่ะ...น้องนุ่มจะมีครอบครัวแล้วหรอ”
“ทุกคนก็อยากมีครอบครัว เหมือนที่จันทร์กับพี่เป็นครอบครัวเดียวกัน แล้วอาตองก็เป็นแค่ญาติเพราะอาตองไปเป็นครอบครัวกับลุงหยาง เหมือนที่จันทร์จะเป็นแค่ญาติของน้องนุ่มในอนาคต”
“แต่จันทร์อยากมีพ่อในครอบครัวด้วยนี่....ไม่อยากยกพ่อให้เป็นแฟมิลี่ลุงหยางหรอก ลุงหยางก็ดีแต่พ่อจันทร์ทั้งคนนะ เอาไปได้ยังไงงงง ลุงหยางยังไม่เห็นมาขอจันทร์เลย”
ผมคิดว่าจริงๆลุงหยางน่าจะข้ามขั้นตอนไปหน่อย เอ๊ะหรือผมมัวแต่เครียดเรื่องเจิ้นเลยลืมไปว่าลุงหยางต้องมาขออนุญาตคบกับพ่อก่อนสิ มายึดพ่อผมไปได้ยังไง?
“แบบนี้เรียกว่าชิงสุกก่อนห่ามใช่ไหมเจิ้น! โอ้ยไม่ได้แล้วนะ จันทร์ต้องเด็ดขาดแล้วเรื่องนี้ ปล่อยปะละเลยมานาน ไม่โอเคเลย ลุงหยางนี่นิสัยไม่ดีจริงๆมายึดพ่อไปเลยได้ไง พ่อจันทร์เก่งมากนะต้องสินสอดเยอะๆแล้วแหละ จะเรียกให้แพงๆเลย เผื่อลุงหยางว่าพ่อเยอะๆ พ่อเสียใจไม่อยากคบกับลุงแล้วพ่อจะได้รวยไปเลย”
“นั่นสิ...ต้องเรียกสินสอดสักหลายร้อยล้าน”
เจิ้นยกยิ้มกับความโมโหของเจ้าจันทร์ ไม่ได้ตั้งใจให้ผลลัพธ์ออกมาเป็นแบบนี้แต่ในเมื่อน้องคิดเองเชื่อมโยงเองจนความหนักใจถูกย้ายไปฝั่งมิสเตอร์หยางก็ค่อนข้างพอใจเหมือนกัน
มิสเตอร์หยางถือไพ่เหนือกว่ามาตลอดบางทีการมีเจ้าจันทร์ไปกวนใจบ้างก็น่าสนุกไม่น้อย....อยากจะเข้ามาแทรกแต่คงลืมไปว่าเจ้าจันทร์ไม่ใช่หมากในกระดานที่จะยอมถูกโยกไปมา
พระจันทร์กลิ่นนมของเขามีความคิดที่โตขึ้น ถึงจะแสดงออกมาแบบที่ชวนปวดหัวไปบ้าง แต่หลายๆอย่างก็บ่งบอกว่าเจ้าจันทร์ดูแลตัวเองได้ดีขึ้น
ทำความสะอาดหอตัวเองได้ อุ่นนมได้ และมีความรับผิดชอบต่อแฟมิลี่หูยาวของตัวเหลือเกิน คิดมากขนาดจะไม่ยอมให้ลูกตัวเองแต่งงานกับกระต่ายอีกตัว การพูดแทรกเรื่องการแต่งงานก็ทำให้น้องจับประเด็นได้...ว่าชีวิตของตัวเองก็คล้ายกระต่ายที่ยังไม่รู้ว่าพ่อจะยอมให้แต่งงานไหม
อาตองยังไม่รู้ด้วยซ้ำ...เพราะมิสเตอร์หยางยื่นมือมาเป็นฝ่ายที่สามเสียก่อน และตอนนี้เจ้าจันทร์เองก็กำลังจะเปลี่ยนตัวเองเป็นฝ่ายที่สี่ไปงัดกับมิสเตอร์หยาง
กระต่ายที่ตัวเองเอ็นดูนักหนากำลังจะพยศแย่งพ่อคืน...ไม่สำเร็จหรอก ไม่มีทางชนะแต่ก็คงวุ่นวายกันบ้างล่ะ เพราะดันโอ๋ลูกกระต่ายอยู่เหมือนกัน จะใช้ไม้แข็งแบบที่ใช้กับเขาก็คงไม่ได้
หลังจากเจ้าจันทร์บ่นจนพอใจก็ไปสนใจลูกๆของตัวเองต่อ กระต่ายทั้งสิบตัวก็มีขนาดใกล้เคียงกันไม่รู้ทำไมเจ้าจันทร์ถึงปักใจว่าน้องนุ่มลูกสาวตัวเองอ่อนแอกว่าเพื่อนแค่มันกินช้าไปสักหน่อย
คงเป็นความรู้สึกของผู้ปกครองที่เห็นลูกตัวเองเป็นเด็กเสมอ...เหมือนที่เขาเองก็ใจหายที่เจ้าจันทร์โตขึ้นและพึ่งพาเขาน้อยลง
มันยากที่จะยอมรับว่าโลกทั้งใบของน้องไม่ใช่เขาคนเดียวอีกต่อไปแล้ว มันมีองค์ประกอบอื่นๆหลายอย่างที่เจ้าจันทร์ให้ความสำคัญมากขึ้น เช่น...กระต่าย
เจ้าจันทร์อยากจะเป็น แรบบิทบล็อกเกอร์ ไม่รู้ว่าจริงจังขนาดไหนแต่ความสนใจแฟมิลี่หูยาวพวกนี้มันมากกว่าที่สนใจนกหรือหมาปอมเมื่อสมัยก่อน
เจิ้นไม่คิดว่าตัวเองตามเทคโนโลยีหรือโซเชียลมีเดียร์เท่าไหร่ คงต้องกลับไปให้เลขาหาข้อมูลมาให้ว่าการเป็นบล็อกเกอร์มันคืออะไร และผลลัพธ์ที่อาจจะเกิดขึ้นถ้าน้องไปเป็นบล็อกเกอร์จริงๆมันมีอะไรบ้าง
ยุคนี้อินเตอร์เน็ตมีอิทธิพลต่อการสร้างข่าวสาร เขาจะไม่ห้ามถ้าเจ้าจันทร์อยากจะทำ แต่ต้องหาช่องทางที่จะผูกเจ้าจันทร์ไว้ไม่ให้แยกออกไปจากตัวเอง
ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเริ่มเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่เขาเริ่มกลัว...กลัวว่าปีกนกน้อยๆของเจ้าจันทร์จะเริ่มแข็งแรงจนไม่ต้องการลมใต้ปีกอย่างเขา
และนกก็จะบินจากไป....เจ้าจันทร์จะอยากอยู่กับเขาตลอดไปไหม? ถ้าวันหนึ่งทางเลือกในชีวิตมากขึ้น น้องกำลังเติบโตขึ้นต่างจากเขาที่กำลังแก่ลงไป
ผู้ชายอายุสามสิบที่วันๆทำแต่งาน...เจิ้นยอมรับว่าไม่แน่ใจว่าจะสู้วัยรุ่นที่น่าตื่นเต้นและน่าสนใจกว่าตัวเองได้ยังไง อาจจะมีแค่เงินที่ชนะ...แต่จันทร์ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเงิน น้องไม่ได้เห็นแก่เงิน...ปัจจัยอื่นต่างหากที่อาจจะดึงเจ้าจันทร์ออกไปจากเขา
“เจิ้น...เป็นอะไรหรอ...ไม่อยากถ่ายรูปกับน้องนุ่มหรอ”
“หืม?...เปล่า...พี่แค่รู้สึกแก่...กลัวจันทร์เบื่อ”
“หา? เจิ้นคิดแบบนั้นไม่ได้นะ จันทร์ไม่เคยเบื่อเจิ้นเลย ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ เจิ้นแก่หรอ จันทร์ก็ต้องแก่ขึ้นเหมือนกัน วันหนึ่งเราก็จะแก่เหมือนกัน จันทร์จะไม่ทิ้งเจิ้นแก่ไปคนเดียวหรอก”
พระจันทร์ดวงเล็กของเขา....สามารถเยียวยาทุกความรู้สึกได้ด้วยคำพูดเรียบง่าย สะท้อนความคิดที่ไม่ซับซ้อน ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรเลยสักนิด มันกลมกล่อมและอบอุ่นในตัวมันเอง
“อย่าทิ้งพี่นะ”
“ฮื้อออไม่มีทางงง ถ้าจันทร์ทิ้งเจิ้นแล้วจันทร์จะอยู่กับใครอ่ะ เจิ้นคิดมากใช่ไหมที่จันทร์มาอยู่หอ เจิ้นไม่ต้องเครียดเลยนะ จันทร์คิดถึงเจิ้นทุกวัน จันทร์อยู่หอไม่นานหรอก แค่สองปีเอง ไม่เต็มสองปีด้วยเพราะปิดเทอมแล้วก็วันหยุดก็อยู่กับเจิ้น พอเรียนจบก็กลับไปอยู่กับเจิ้นตลอดเอฟวรี่เดย์เหมือนเดิมแล้ว ทีนี้เราก็อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตเลยนะ”
แล้วแบบนี้จะให้ปล่อยมือไปจากเจ้าจันทร์ได้ยังไง...ไม่มีทางที่เขาจะรักคนอื่นได้เลย ในเมื่อเจ้าจันทร์เป็นทุกอย่าง...ทุกอย่างจริงๆ
“อื้ออออ เจิ้น จูบตรงนี้ไม่ได้นะ”
เจิ้นหัวเราะเบาๆกับคนประท้วงเสียงอ่อย...แต่เขาจะจูบ...จะตรงนี้หรือตรงไหนมูนนี่ก็ห้ามไม่ได้หรอก
เจิ้นจูบปากเล็กที่พูดจาน่ารักจนกำปั้นน้อยทุบประท้วงเพราะหายใจไม่ออก แก้มเนียนแดงก่ำและตาโตก็หันเหมองไปทางอื่น
“เจิ้นอ่ะ...เดี๋ยวศรรามจำไปจูบน้องนุ่มนะ”
“ก็พี่อยากจูบ...ไม่ชอบให้พี่จูบ?”
“ก็...ชอบ...แต่งื้อออ หน้ากรงกระต่ายไม่ได้นะเจิ้น จันทร์เขินกระต่ายอ้ะ”
ปะป๊าน้องนุ่มบ่นเรื่องความเหมาะสมจนน่าจูบอีกสักหลายที อ้างว่าเป็นตัวอย่างไม่ดีกับเยาวชนอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งๆที่กระต่ายก็ไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ
“จันทร์เป็นปะป๊าน้องนุ่มแล้วให้พี่เป็นอะไร?”
“ไม่ให้เป็น...น้องนุ่มมีจันทร์คนเดียวพอแล้ว เดี๋ยวน้องนุ่มรักเจิ้นมากกว่า”
“หวงน้องนุ่ม?”
“หวงเจิ้น จันทร์รักเจิ้นได้คนเดียว คิก...”
“พี่ก็ให้จันทร์รักคนเดียว ดีไหม?”
มือหนาบีบใบหูเล็กที่ยังคงแดงระเรื่อจากการถูกจูบต่อหน้ากระต่าย
“ดีมากกกก จันทร์จะได้ไม่ต้องแบ่งช่อฟ้ากับใคร ยึดเป็นของจันทร์คนเดียวหมดเลย”
เจิ้นหลุดขำคนไม่อยากแบ่งช่อฟ้ากับใคร ช่วงนี้เจ้าจันทร์สนใจเรื่องเงินๆทองๆถึงจะลดลงบ้างเพราะมาเลี้ยงเจ้าพวกหูยาว แต่การสนใจเรื่องเงินทองของจันทร์ไม่ได้แสดงออกถึงความโลภ แต่มีท่าทีอยากจะช่วยดูแลสมบัติของเขาซะมากกว่า
“อยากได้ช่อฟ้าไปทำอะไรหืม? คุณศศิมณฑล”
“เจิ้นดูแลคนเดียวก็เหนื่อยใช่ม๊า ต้องทำงานแล้วยังต้องมาวุ่นวายกับสมบัติตัวเองอีก เดี๋ยวจันทร์ดูแลให้ จันทร์เก่งมากเลยนะเรื่องดูแลทรัพย์สินเงินทอง จริงๆยังไม่เก่ง แต่ต่อไปเก่งแน่นอน เงินทุกบาททุกสตางค์ของเจิ้นจันทร์จะจัดการอย่างดี แบบว่าเจิ้นหายห่วงหายกังวลเลย”
เจิ้นเลิกคิ้วขึ้นขำๆ ไม่รู้ว่านึกยังไงถึงอยากจะมาดูแลทรัพย์สินหมื่นล้านให้เขา แต่ยอมรับว่าพอใจที่ความคิดเจ้าจันทร์ยังคงวนเวียนอยู่กับเขาแม้จะถูกแบ่งไปหาเจ้าพวกหูยาวบ้าง
“คิดค่าจ้างเท่าไหร่ดี?”
“ฟรี จันทร์ใจดีดูแลให้ฟรีๆ เพราะจันทร์ทำด้วยใจ จันทร์อยากช่วยเจิ้นไม่หวังผลอะไรเลยนะ ทุกอย่างเป็นชื่อเจิ้นนั่นแหละ แค่โอนกรรมสิทธิ์คนดูแลมาให้จันทร์ก็พอ”
เจิ้นหลุดขำออกมาจนต้องดึงคนเจ้ากี้เจ้าการมากอด โอนกรรมสิทธิ์ก็เหมือนโอนความเป็นเจ้าของนั่นแหละ...โธ่มูนนี่ ตกลงจะดูแลหรือจะยึด?
“ถ้าจันทร์แอบขายธนาคารไป พี่ตกงานเลยนะ?”
“จันทร์ไม่ขายยยย จันทร์ให้เช่า แล้วเราไปทำฟาร์มกระต่ายกันนะ ถ้าให้เช่าเจิ้นไม่ต้องทำงานแล้วใช่ไหม แบบว่าเก็บค่าเช่าอย่างเดียว เนี่ยจันทร์อยากทำฟาร์มกระต่ายแบบที่เราไปที่ราชบุรี เจิ้นปล่อยเช่าธนาคารเนอะแล้วเรามาอยู่บ้านเลี้ยงกระต่ายกัน”
“จันทร์ว่าค่าเช่าช่อฟ้าจะเท่าไหร่?”
“ไม่รู้สิ เดือนละแสนหรอ? พอไหมอ่ะถ้าเราได้เงินเดือนละแสน หรือสองแสนดี ให้ลุงหยางเช่าดีไหม เผื่อลุงหยางไม่มีอะไรทำอยากเช่าธนาคาร”
มิสเตอร์หยางไม่มีอะไรทำ? จะมีอะไรชวนขำไปมากกว่านี้ กำไรต่อเดือนกี่ร้อยล้านพันล้านเหลือเดือนละสองแสนเพราะจะได้ไปทำฟาร์มกระต่ายที่ไม่รู้เจ้าของจะสนใจทำสักกี่วัน
“ก่อนจะให้เขาเช่า...ไปเก็บค่าสินสอดอาตองก่อนดีไหม? สินสอดก็ยังไม่จ่ายคิดว่าเขาจะจ่ายค่าเช่าช่อฟ้าไหม?”
“เอ้ออออใช่ ไม่ได้นะ ให้ลุงหยางเช่าไม่ได้แล้ว ต้องโกงแน่ๆ ฮึ่ยยยลุงนี่ไว้ใจไม่ได้เลย เจิ้นอดทนทำงานไปก่อนนะ ไว้จันทร์หาคนเช่าใหม่ก่อน เดี๋ยวจันทร์โทรไปจัดการเรื่องพ่อก่อนดีกว่า น้องนุ่มรีบกินข้าวเร็วลูกปะป๊าจะไปทวงเงิน”
คุยกันตั้งนานตกลงก็ยังไม่ชัดว่ามูนนี่ของเขาอยากจะทำอะไรกันแน่....ปากเล็กก็ช่างเจื้อยแจ้วจินตนาการไปเรื่อยเปื่อย แต่ในภาพรวมก็พอจะสรุปได้ว่าช่อฟ้ายังปลอดภัย ลูกน้องหลายพันชีวิตทั่วประเทศยังมีงานทำ
===================================
เจ้าจันทร์โตขึ้นแล้ววววว แม้จะแสดงออกในแบบกระต่ายๆ ก็เถอะ 55555555+
สงสารเจิ้นนะคะ เหมือนช่วงนี้โฉนดช่อฟ้าสั่นคลอนมาก
จันทร์จะเป็นแรบบิทบล็อกเกอร์ได้ไหมน้าาา ติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ
ส่วนลุงหยางก็ซวยไป 555555555555555555555
-
เจ้าพวกหูยาวมีอิทธิพลจนน่าหงุดหงิด
:mc4: :mc4: :mc4:
-
ชอบจินตนาการของมูนนี่จันทร์ปะป๊าของน้องนุ่นมากกก 555+ :mew4:
-
จันทร์น่ารักน่าบีบมากอ่ะ
แอบสงสารเจิ้นนะ เข้าใจความรู้สึกอยู่ จากที่เป็นทุกอย่างก็กลายเป็นว่าเขาจะเริ่มเติบโตและออกห่างไป ใจหายน่าดู แต่เจิ้นไม่ปล่อยให้น้องหายออกจากชีวิตหรอกใช่ไหม เหนื่อยหน่อยนะเจิ้น ก่อนอะไรจะลงตัว อุปสรรค์เยอะเหลือเกิน
-
ฮือออ น่ารักเสมอมาและเสมอไปปป
-
เจิ้นอย่าเผลอเปลี่ยนมือโอนสิทธิ์ช่อฟ้านะ ถ้าเผลอเมื่อไหร่ตกงานกันถ้วนหน้าแน่ๆ 5555 มูนนี่ปล่อยเช่าแน่นอน
-
โธ่มูนนี่ลูกกกกก เอ็นดูววววว มุนนี่คือฮีลลิ่งแมทชีนที่แท้อ่ะ พลังบวกล้นมากๆ อยากเป็นได้แบบนี้เลย
แพ้เจิ้นเวลาคิดมากกลัวจันทร์ไม่รัก แพ้เวลาคุณเขาอ่อนแอ อยากไปช่วยดูแลด้วยแต่ไม่มีที่ให้แทรกเลย ฮือ :hao7:
-
มูนนี่ น่ารัก :mew1: :mew1: :mew1:
กระต่าย ก็คิดวนเวียนแต่เรื่ิองกระต่าย :hao3:
จันทร์ จะให้ลุงหยางจ่ายค่าสินสอด :เฮ้อ:
เอาล่ะซี้......ก็ลุงหยางทำไม่ถูกต้อง
ยึดพ่อตองไปจากจันทร์ ยังไม่ได้ขอจันทร์เลย กร๊ากกกกก
เข้าทางเจิ้นเลย ก็ยุแหย่มูนนี่หลายเรื่องแล้ว :katai2-1:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลุงหยางปวดหัวแน่ โดนทวงค่าสินสอด
-
มีแต่คำว่าน่ารักอบอุ่นเต็มไปหมดดดดดดดดด
ฮื่อออออออออออ
เรียกสินสอดร้อยล้านเลยหรอออหูววว
พ่อตองกับลุงหยางเจองานหนักแล้ววว
เจิ้นหื่น แต่เราเขิน ฮ่า
-
ลุงหยาง... จะโดนดาบนั้นคืนสนอง... จากศศิมณฑล
-
แรบบิทบล็อกเกอร์ก็มา ความคิดแต่ละอย่างของเจ้าจันทร์นี่มัน555555 งานเข้าลุงหยางละสินสอดแพงแหงๆเลยลุงเอ้ยยย
-
มูนนี่ น่ารัก แต่ตลกมากกว่า :jul3: :jul3: :jul3:
-
ฮาาาาา ตอนนี้พนง.ทุกคนก็จะยังปลอดภัยไปก่อนล่ะนะ
โถถถถถถ มูนนี่ แรทบิทบล๊อคเกอร์
-
เจ้าจันทร์พลังมโนแรงมาก :jul3:
-
ลุงหยางซวยเลย ชิงสุกก่อนห่ามมม !! :hao7:
-
เรื่องจินตนาการ ไว้ใจมูนนี่ค่ะ 555555 หนูคิดแต่ละเรื่องจนป้าคิดตามแล้วอดยิ้มไปด้วยไม่ได้เลยลูกกกก เอ็นดูจริงๆ / ลุงหยางกับเจิ้นเก่งมาก สามารถใช้จินตนาการของจันทร์เอามาย้อนสอนจันทร์ ให้จันทร์ค่อยๆคิด ค่อยๆโตได้ / ถึงแม้จะบิดๆเบี้ยวๆไปหน่อยอ่ะนะ 555555
ลุงหยางเจอดอกนี้เข้าไป ค่าสินสอดอาตอง แย่แน่ๆๆ 55555 #ทำไมอยู่ดีๆบอลมาเข้าเท้าเจิ้น แลดูเจิ้นสะใจมากก 5555
-
เพราะน้องน่ารัก น่าเอ็นดูแบบนี้ เจิ้นถึงได้รักมากมาย
-
ดีใจด้วยกับพนักงานช่อฟ้าทั้งประเทศนะคะ :mc4: ที่ยังสามารถทำงานกันได้อย่างสงบสุข
เป็นกำลังใจให้ลุงหยางในการต่อรองเรื่องสินสอดพ่อตองของเจ้าจันทร์ หวังว่าการเจรจาจะราบรื่น
ส่วนเจิ้นรู้สึกช่วงนี้จะลอยตัว แต่ไม่รู้จะอีกนานแค่ไหน เพราะถ้าทั้งอาตองกับมิสเตอร์หยางเข้ามาผนึกกำลังกันแล้ว คงปวดหัวน่าดู
เจ้าจันทร์โตขึ้นมากเลย เห็นพัฒนาการทางความคิดชัดเจนดี แม้บางอย่างจะดูแปลกไปบ้าง แต่ก็เป็นเหตุเป็นผลน่ารักสมเป็นเจ้าจันทร์ :กอด1:
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
-
พ่อกระต่ายเจ้าแผนการ555
-
ชักจะเป็นห่วงลุงหยางซะแล้วซิ เดี๋ยวเจอมูนนี่ไปทวงสินสอด
-
ลุงหยางเจอลูกกระต่ายทวงสินสอด :m20: :m20:
-
รอน้องนับเงินนะ 5555
-
มูนนี่ เป็นเจ้าของความคิดแบรนด์กระต่ายของสินเชื่อที่ทำอย่างคอลเลคชั่นอย่างชุดนอนกระต่ายรุ่นลิมิเตทให้สั่ง ใช่ไหมคะ
-
ลุงหยางเตรียมสินสอดด่วน!!
นี่สงสารพนักงานของเจิ้นเลย เค้่จะรู้กันไหมว่าช่อฟ้ากำลังสั่นคลอน555
-
:man1: หมั่นเขี้ยว
-
ลุงหยางเตรียมสินสอดได้เลย
-
จันทร์ยิ่งโตยิ่งน่ารักความคิดความอ่านจิตนการไปเรื่อยแต่พอรวมๆแล้วมันน่ารัก
-
:pig4:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
งื้อยังอ่ายไม่จุใจเลยยยยย
-
แอบสงสารคนแก่บางคนแถวนี้ อารมณ์แบบน้อยอกน้อยใจกลัวลูกหลานโตไปออกไปใช้ชีวิตของตัวเองแล้วจะไม่รัก555
-
เจิ้นน่าสงสารมากในส่วนของการที่มั่นคง และแน่ใจว่าตัวเองมีแค่น้องคนเดียว มองแค่น้องคนเดียว ก็แน่แหละเนอะ เขารักของเขามาตั้งกี่ปี ในขณะที่โลกของน้องเริ่มกว้างขึ้น แต่ยังไงใจของน้องก็ยังมีแต่เจิ้นกับน้องน้อยหูยาวอยู่ดี ไม่ต้องกังวลเนอะ
-
จันทร์จะเรียกสินสอดจากลุงหยางเท่าไหร่น้าาาาาาา :laugh3:
-
งานเข้าลุงหยางแล้ว
อยู่ๆดีๆจะมีคนไปทวงค่าสินสอดนะค่ะลุงเตรียมรับมือได้เลยค่ะ...อิอิ
:L1: :L1: :L1: :L1:
-
มีแต่คำว่าน่ารัก น่ารักเต็มไปหมดขอบคุณความสุขที่ชื่อว่าเจ้าจันทร์น้องน่ารักมากกกกค่ะไรท์
-
เเรบบิทบล็อค คนตามเเน่นอนหนียวแน่ๆ
-
เจิ้นมาเปิดตัวแบบนี้ เรือจันทร์เจิ้นต้องมาดิ
-
เอ็นดูน้องจันทร์ แล้วก็แอบสงสารเจิ้นช่วงนี้จันทร์ทุ่มเทกับกระต่ายมากกก
เจิ้นแอบน้อยใจ จนมาเห็นหน้าน้องแล้วอดใจไม่ไหวใช่ไหม ต้องจัดที่ห้องน้ำ
แต่เจิ้นแอบทะลึ่งกว่าที่คิดนะ ไม่ให้น้องใส่เสื้อผ้า แม้ว่าน้องจะนอนหนาวเนี่ย :hao7:
-
ช่างจินตนาการเสียจริง
-
เจิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน รักนะ 555
-
โถ่ววซ..เจ้าจันทร์. หนูจะปล่อยเช่าเดือนละสองแสนไม่ได้นะลูกกกกกกก
เรารักเด็กคนนี้ ความคิดที่เรียบง่ายไม่ซับซ้อนของน้องสร้างความสุขอย่างเหลือล้นให้กับคนอื่นอย่างมหาศาลลลล โตมาอย่างแข็งแรง น่ารัก และยังคงเป็นที่รักเสมอเลย คิดไม่ออกเลยว่าลุงคนนั้นใจร้ายกับน้องได้ยังไง ชอบเวลาที่ปีกน้อยๆของน้องพยายามปกป้องความรู้สึกคนอื่น ใจดีจังเลยน้าาา ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้นะ :L1: :impress2:
-
ได้อ่าน 2 ตอนอีกแล้ว คึคึ อารมร์ดี :z1:
-
มูนนี่ หนูช่างคิดจริงๆ เล๊ย 55555
:laugh: :m20: :hao7: :ling1:
-
ลุงหยางโดนแกล้งงงง
-
มูนนี่เด็กดี.. :hao3:
-
น้องงงงงงงง
-
น้องน่ารักนะ แต่รู้สึกว่าบทนี้ไม่ไม่สมจริงนิดหน่อย เฮ้ยแกรรรร...เรียนปีสองปีสามละนะ คิดได้ไงว่าเช้าธนาคารเดือนละแสน คือน้องสมองช้าเฉยๆ นะ ไม่ได้ผิดปกติหรือดาวน์ ถึงไม่ชอบเลขแค่ไหน แต่ตอนที่แล้วนางยังรู้เลยว่านางเงินเดือนเยอะ ค่าเทอมก็แพงมาก แต่ตอนนีทำไมคิดได้แค่นี้ ขออัพตัวเลขให้สมจริงกว่านี้อีกนิดเหอะ สักเจ็ดหรือแปดหลักต้นๆ ก็ยังพอฟังไหวนะคุณ
-
จากพันล้านเหลือแสนสองแสน
พนักงานทุกคนขอบคุณเจิ้นที่ช่วยเบี่ยงประเด็น
ยอมใจกับความมโนของคุณศศิมนฑล
-
บางทีเราก็คิดเหมือนเจิ้น ไม่อยากให้มูนนี่โต
อยากให้เป็นน้องน้อยตลอดไป :laugh: :laugh:
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
น่ารักขอให้เป็นเจ้าจันทร์ที่สดใสตลอดไป ...
-
โอ้ยยย มูนนี่เอ้ย55555555 :o8:
-
น่ารักจังเลย มูนนี่ :mew1:
-
:o8: รอจันทร์กลับมา อิอิ หลงรักจันทร์กับเจิ้นไปแล้ว
-
เจิ้นกับจันทร์ นี่อารมณ์แบบฮ่องเต้กับชายาแสนซนเลยแฮะ 555555
-
หง่ะ เห็นหัวเรื่องเปลี่ยนเลยเข้ามา
:ling2:
-
Chapter lll : Daddy Rabbit
ผมลงรูปเจิ้นอุ้มศรรามลงเฟสบุ๊ก พ่อก็มาคอมเมนต์ว่าหน้าเหมือนเจิ้นเลย จะว่าไปก็คล้ายๆนะ ศรรามชอบทำหน้านิ่งๆต่างจากน้องนุ่มที่หน้าง่วงๆ เจิ้นอาจจะเหมาะกับการเป็นปะป๊าศรรามก็ได้
“เจิ้นอยากเป็นแดดดี้ให้ศรรามไหม ตอนน้องนุ่มใจอ่อนกับศรราม แล้วถึงเวลาเหมาะสมเจิ้นก็ต้องมาสู่ขอน้องนุ่มกับจันทร์นะ”
“จันทร์จะยกน้องนุ่มให้ลูกพี่หรือเปล่าล่ะ?”
“จันทร์ก็อาจจะต้องทำแบบในละคร โมโหๆหน่อย ให้ศรรามพิสูจน์ตัวเองว่ารักน้องนุ่มจริง”
“จันทร์จะโมโหใส่พี่? มูนนี่ใจร้าย”
เจิ้นยกมือบีบหูผม เสียงเขาตัดพ้อนิดหน่อย ใจผมเต้นตึกตึกเพราะเจิ้นยิ้ม ทำไมจะต้องเขินด้วยก็ไม่รู้ ผมเขินเจิ้นเยอะแยะมากเลย กับแค่เจิ้นมอง...หรือสัมผัส
“ก็จันทร์ต้องหวงลูกสาวสิ”
“แบบนี้ตอนพี่ไปขอจันทร์แต่งงาน อาตองจะยกจันทร์ให้พี่ไหม?”
“ต้อง! เพราะไม่งั้นจันทร์จะไม่ยกพ่อให้ลุงหยาง เอ๊ะ...ถ้าอย่างนั้นก็ทวงสินสอดพ่อไม่ได้สิเพราะจะเอาเรื่องแต่งงานของเราไปต่อรอง เหมือนพ่อโดนลุงหยางฉุดเลยอ่ะ เจิ้นว่า...พ่อโดนลุงทำมิดีมิร้ายหรือเปล่า แต่อาจจะนานแล้วก็เลยหายโกรธแล้ว ยอมอยู่ด้วยแบบฝืนใจแต่ก็ชินเลยอยู่ต่อไป”
“คนที่ให้คำตอบจันทร์ได้ก็คงมีแต่อาตอง”
“ลุงหยางควรแสดงออกว่ารักพ่อ เหมือนศรรามก็ต้องพิสูจน์ตัวเองเรื่องนูนู่...... พ่อก็อาจจะอยากให้เจิ้นพิสูจน์ตัวเองด้วยนะว่ารักจันทร์ ถึงเราจะรักกันอยู่แล้วแต่พ่อต้องรู้ด้วยนะ เจิ้นจะทำเพื่อจันทร์ใช่ไหม”
ผมกอดแขนเจิ้นทำหน้าจริงจัง จริงจังมากๆด้วย เจิ้นยิ้มและพยักหน้าทำให้ผมสบายใจว่าเจิ้นจะรักผมต่อให้มีเงื่อนไขจากพ่อ เพราะผมก็จะไปให้ลุงหยางทำตามเงื่อนไขผมเหมือนกัน!
ก็ไม่เอาสินสอดแล้วแต่ให้ทำตามเงื่อนไขของผม เพราะเรื่องสินสอดจะเอาไปอ้างตอนที่เจิ้นไปขอผมแต่งงานแทน ผมก็จะบอกพ่อว่าไม่ต้องเรียกสินสอดกับเจิ้นนะ เพราะตอนพ่อไปกับลุงหยางลุงก็ไม่เห็นจ่ายผมสักบาท! แต่มันเท่ากับว่าผมจะไม่ได้ค่าสินสอดซึ่งผมก็มีแผนสอง...ถ้าพ่ออยากให้ผมได้สินสอดพ่อก็ต้องห้ามใจร้ายกับเจิ้น ยอมให้เราแต่งกันดีๆ ไม่งั้นเงินสักบาทก็ห้ามเอาไป
ผมเป็นคนดูแลเงินให้เจิ้นอยู่ ผมควรจัดสรรงบประมาณสินสอดด้วยตัวเอง พ่อต้องห้ามเรียกแพงเกินไปเพราะเจิ้นจะไม่มีเงินจ่าย แต่เผื่อได้เรียกจากลุงหยาง ลุงหยางก็ต้องจ่ายเยอะๆ เพราะพาพ่อผมไปอยู่แบบไม่ถูกต้องตั้งนาน มันควรจะมีค่าปรับส่วนนี้
หลังจากให้อาหารน้องนุ่มและตัวอื่นๆเรียบร้อย ผมพาเจิ้นไปเดินเล่นในมหาวิทยาลัย เจิ้นไม่ได้เรียนที่นี่เขาจบจากมหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศเพราะเจิ้นสอบติดคณะเศรษฐศาสตร์ของที่นั่น
อีกเหตุผลคือไม่ไกลจากช่อฟ้านักเพราะเจิ้นจะได้ไม่ต้องรีบออกจากบ้านแต่เช้า ผมต้องไปโรงเรียนทุกวันเจิ้นก็จะนั่งรถไปส่งก่อนจะเข้ามหาวิทยาลัย
เราจูงมือกันเดินมาถึงคณะผม ผมชี้ให้ดูลานกิจกรรมที่ผมเคยมาเต้นท่าเขย่ามดลูกเมี่อตอนปีสอง เล่าให้เจิ้นฟังเรื่องจับสายรหัส
“เจิ้นมีพี่รหัสไหม?”
“มี”
“ติดต่อกันอยู่ไหมอ่ะ”
“บ้าง....เขาไปทำงานธนาคาร....น่ะ”
เจิ้นยิ้มขำเพราะผมทำตาโต ธนาคารประเทศนี้ก็มีไม่กี่แห่ง ทำงานคนละธนาคารก็เหมือนทำบริษัทคู่แข่ง เจิ้นบอกว่ามันเรื่องธรรมดา แต่ละธนาคารก็มีวิสัยทัศน์การดำเนินงานต่างกัน ก็แค่ทำธุรกิจประเภทเดียวกัน
“จันทร์ไปทำธนาคารอื่นบ้างดีไหม?”
“เขาไม่รับจันทร์หรอก....เห็นนามสกุลก็ไม่ให้แล้ว ยี่ห้อช่อฟ้าขนาดนี้ ไปทำเขาระแวงเปล่าๆ”
ความคิดที่ว่าผมอาจจะได้ฝึกประสบการณ์เป็นอันตกไป ก็เผื่อผมจะไปฝึกงานอ่ะ...เด็กฝึกงานเขาคงไม่ให้ทำอะไรยิ่งใหญ่ที่มีผลต่อความมั่นคงบริษัทหรอกใช่ไหม ก็คงจะแบบทำตำแหน่งเล็กๆ
“มันจะกลายเป็นคำถามว่าทำไมไม่ฝึกที่ธนาคารตัวเอง....อยากฝึกก็มาทำที่ช่อฟ้า ตำแหน่งเยอะแยะ....จะได้กินข้าวกลางวันด้วยกัน ไม่อยากกินข้าวกับพี่หรอ?”
“งื้อออออ งั้นทำกับเจิ้นดีกว่า ชวนคิวด้วยได้ไหม? ไม่รู้คิวอยากทำธนาคารหรือเปล่า”
ปีสี่เทอมแรกผมต้องหาที่ฝึกงาน ก็คงยื่นเรื่องมาที่ช่อฟ้านี่แหละ ก็คงแบบที่เจิ้นว่าผมไม่น่าจะไปที่อื่นได้เพราะเขาคงไม่รับ พวกบริษัทโบรกเกอร์หลักทรัพย์ หรือไฟแนนซ์ก็ไม่ใช่ที่ผมสนใจ ก็เจิ้นทำธนาคารผมก็ต้องอยากทำธนาคารเหมือนเจิ้นอยู่แล้ว
“แล้ว...จันทร์ทำตำแหน่งอะไรดีอ่ะ? ทำในแบงค์สาขาช่อฟ้าดีไหม นับเงินลูกค้าตรงเคาน์เตอร์ จันทร์เริ่มนับเก่งแล้วนะ ฝึกทุกวันเลย”
“มาทำในสำนักงานดีกว่า....ผู้ช่วยเลขาก็ว่าง”
“มีตำแหน่งนี้ด้วยหรอ?”
ผมเคยเห็นแต่เจิ้นมีเลขา ไม่เห็นเคยมีตำแหน่งผู้ช่วยเลขาเลย เพราะเจิ้นมีเลขาประจำอยู่แล้วสี่คน นี่ยังมีสำนักเลขาของธนาคารด้วยมาแทนพี่ๆเวลาพวกพี่ๆอาจจะไม่ว่างหรือลาหยุด บางทีก็ไปแทนเลขาของฝ่ายบริหารคนอื่นด้วย
“ก็...มี”
“เด็กฝึกงานทำได้ด้วยหรอ?”
“ได้สิ จันทร์อยากเป็นผู้ช่วยเลขาพี่ไหม?”
“อื้อ! จันทร์อยากเป็น งั้นจันทร์เอาอันนี้นะ ต้องนั่งหน้าห้องเจิ้นแบบพี่ๆใช่ไหม? หรือว่าไปนั่งในสำนักเลขาของเจิ้นอ่ะ เผื่อจันทร์จะได้ไปช่วยผู้บริหารคนอื่น”
“หน้าห้องพี่สิ ตำแหน่งคนอื่นไม่มีผู้ช่วยเลขาหรอก”
“โอเค อันนี้แหละ เย้ จะได้ทำงานกับเจิ้นแล้ว”
ผมกอดแขนเจิ้นแน่น รู้สึกดีที่จะได้ทำงานที่ตัวอยากตั้งใจไว้ ไม่คิดเลยว่าจะได้เป็นเลขาเจิ้นเพราะทุกคนเก่งๆกันทั้งนั้น แต่ไม่แน่นะในฐานะเด็กฝึกงานผมอาจจะทำงานสู้คนเก่งๆได้แล้วก็แบบได้พิจารณาเข้าทำงานเลย
แล้วก็เป็นผู้ช่วยเลขาไปก่อนค่อยสะสมประสบการณ์ผมก็คงได้เป็นเลขาเต็มตัว แล้วก็เข้าประชุมกับเจิ้น ไปทำงานกับเจิ้น อยู่กับเจิ้นทั้งวัน
“ยิ้มอะไรหืมมูนนี่?”
“จันทร์ดีใจ จะได้อยู่กับเจิ้นทั้งวันเลย อยากปีสี่เร็วๆจัง”
“แต่ธนาคารพี่คัดเกรดเฉลี่ยคนเข้าทำงานนะ”
“ง่ะ....ใช้เส้นได้ไหม?”
“ไม่ได้”
“งื้ออออออออ ให้จันทร์คนนึงเอง เจิ้นจะใจร้ายกับจันทร์จริงๆหรอ จันทร์คิดถึงเจิ้นทุกวันเลย รักเจิ้นม้ากมากด้วย คะแนนสอบอาจจะน้อยแต่คะแนนความรักนี่เอบวกบวกบวก”
“คะแนนความรักเยอะแบบนี้เหมาะกับตำแหน่งอื่น”
“หือ ตำแหน่งอะไร”
“คนรักของพี่”
“เราก็เป็นคนรักกันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ จันทร์รักเจิ้นจะตาย”
“วันไหนไม่รัก...พี่จะขังจันทร์ไว้ไม่ให้ออกไปไหนอีกเลย”
ตอนเย็นเราไปชมรมกระต่ายกันอีกรอบ มีจังหวะที่น้องนุ่มอ้าปากหาวด้วย ผมตื่นเต้นมากเพราะไม่เคยเห็นกระต่ายหาว ผมคุยกับเจิ้นเรื่องการรีวิวกระต่ายของผมว่าจะใส่พวกเรื่องกระต่ายในชมรมไปก่อน
เจิ้นบอกว่าผมต้องวางแผนดีๆว่าอยากนำเสนอเนื้อหาอะไรก่อน การรีวิวก็เหมือนการพรีเซ้นต์งาน เราต้องรู้เนื้อหาจริงๆเพราะไม่งั้นเนื้อหาที่นำเสนอก็ไม่ได้ให้ประโยชน์กับใครเพราะไม่รู้ว่าจริงเท็จแค่ไหน
ไอเดียของผมคือผมอยากทำเป็นสตอรี่ เหมือนมีตัวเอกเป็นน้องนุ่ม อะ...ศรรามด้วยก็ได้เพราะยังไงศรรามก็มาอยู่ในความดูแลของผมแล้ว
“พวกกระต่ายมันเล่นบทบาทสมมุติไม่ได้เหมือนคน จะเอามันมาออกกล้องไม่ง่ายนะจันทร์ เราบังคับเขาไม่ได้”
“งั้นจันทร์เอาเป็นรูปถ่ายก่อนได้ไหม?”
“ก็ต้องเขียนเป็นคอนเทนต์ แบบเพจให้ความรู้ ลองไปดูเพจหุ้นสิ วิธีที่เขาเขียนวิเคราะห์ แล้วก็มาใช้ภาษาตัวเอง แทรกพวกรูปกระต่ายเข้าไป”
“จันทร์เขียนไม่เก่งอ่ะ...เจิ้นช่วยจันทร์หน่อยสิ”
หลังจากออกไปกินข้าวที่เซ็นเตอร์ ผมกลับมาตะแง้วให้เจิ้นช่วยผมคิดคอนเทนต์รีวิวกระต่าย เจิ้นบอกว่าก็เหมือนเขียนเรียงความ แต่ผมเรียนนานาชาติมาอ่ะ...ภาษาไทยมีเรียนอาทิตย์ละวันเองทำให้ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าตัวเองจะสะกดถูกต้อง คือคำง่ายๆมันก็ได้แหละ แต่คำยากๆแบบสระเยอะๆผมก็ไม่ชัวร์
“จันทร์พูดแล้วเจิ้นพิมพ์ตามได้ไหมอ่ะ”
“งั้นมันก็เหมือนงานพี่ด้วยสิ? จันทร์อยากเป็นแรบบิทบล็อกเกอร์ มันก็ต้องเริ่มจากตัวจันทร์ก่อน”
“งั้นเป็น เจิ้นจันทร์แรบบิทบล็อกเกอร์ ก็ได้... แบบว่าเราทำด้วยกันไง”
เจิ้นขำแต่ก็ไม่ยอมพิมพ์แทนผม เจิ้นบอกผมต้องหัดทำด้วยตัวเอง เป็นการพิสูจน์ความตั้งใจของผมด้วย ช่วงนี้ผมมีเรื่องที่ต้องรับผิดชอบเยอะแยะไปหมดเลย ทั้งหัดดูแลตัวเอง ทั้งหัดนับเงิน เลี้ยงกระต่าย แล้วยังต้องมาหัดเขียนเรียงความภาษาไทยอีก ทำไมเจิ้นไม่ส่งผมเรียนโรงเรียนธรรมดาล่ะ ค่าเทอมก็ถูกกว่า ผมจะรีวิวเป็นภาษาอังกฤษก็ไม่ได้นะเพราะไม่ใช่ทุกคนที่เก่งภาษาอังกฤษ เอ๊ะ หรือผมจะเปลี่ยนไปเขียนนิทานภาษาอังกฤษ?
เป็นแรบบิทไรท์เตอร์แทน ง่ะ...แต่มันก็จะไม่ดังแบบเน็ตไอดอลอ่ะดิ ปวดหัวจัง...พอคิดแล้วมันง่ายแต่พอลงมือทำแล้วมันก็ยากแฮะ
ผมพิมพ์ก๊อกๆแก๊กๆไปเรื่อย เริ่มจากเล่าเรื่องน้องนุ่มก่อน แล้วผมก็เจอปัญหา....มันตัน มันเขียนต่อไม่ออก แล้วเหมือนหัวสมองว่างเปล่า
การจะเขียนอะไรสักอย่างมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด พวกนักเขียนเขาเขียนหนังสือยาวๆกันจบเล่มได้ยังไงกัน ผมได้ห้าบรรทัดก็หมดเรื่องจะเขียนแล้วอ่ะ
สุดท้ายก็ต้องหนีออกจากหน้าโน๊ตบุ๊กไปนอนหนุนตักเจิ้นบนเตียงแทน เจิ้นนั่งพิงหัวเตียงดูพอร์ตหุ้นในไอแพด ผมสงสัยว่าเจิ้นลงทุนในพอร์ตกี่บาท เพราะเขาขายทีได้กำไรเยอะตลอด เหมือนจะเคยได้ยินพี่ๆเลขาพูดกันว่าเจ้านายลงทุนเก่ง เจิ้นลงทุนกับอะไรบ้างนะนอกจากหุ้น
“ลงทุนกับจันทร์ไง”
“หา กับจันทร์หรอ? เจิ้นอาจจะเจ๊งได้นะ แบบว่าไม่ได้กำไรคืนสักบาท จันทร์ไม่น่าจะเป็นกำไรของเจิ้นได้เลยอ่ะ ถอนทุนออกไปเลย เจ๊งแน่ๆ ไม่ได้ๆ”
ผมส่ายหัวบนตักเจิ้นจนผมกระจุยกระจ่าย แต่เจิ้นก็ดูยิ้มๆเขาบีบจมูกผมด้วย
“พี่ได้กำไรจากจันทร์เยอะจะตาย”
“จันทร์หาเงินไม่ได้สักบาทเนี่ยนะ”
“จันทร์ให้ความสุข เงินร้อยล้านก็ซื้อความสุขไม่ได้...แต่จันทร์ให้พี่ได้”
“แต่จันทร์ว่า...มีเงินร้อยล้านนี่จันทร์จะแฮปปี้มากเลย จันทร์จะซื้อฟาร์มกระต่าย! นูนู่เต็มฟาร์มไปหมด จันทร์คงแฮปปี้เอฟวรี่เดย์ จันทร์รักเงินนนนนน”
“โธ่มูนนี่....มีพี่เป็นความสุขอย่างเดียวของจันทร์ไม่ได้หรอ?”
“เจิ้นก็เป็นที่หนึ่งไง แต่มีอันอื่นเป็นที่สองที่สาม”
“พี่อยากเป็นลำดับเดียวของจันทร์”
“เจิ้นจะยึดทุกลำดับไม่ได้นะ เอาที่หนึ่งไปแล้ว ชนะแล้ว”
“แล้วที่สองที่สามเป็นใคร? กระต่าย?”
เจิ้นยิ้มแต่เขาก็บีบหูผม เจิ้นขี้หึงตลอดนั่นแหละ สินเชื่อก็หึง กระต่ายก็หึง เสื้อผ้าก็หึง หึงเยอะหึงแยะ ยุบยิบไปหมด จริงๆเจิ้นอาจจะไม่ได้หึงเยอะ แต่แค่อยากแกล้งผม คนอะไรจะหึงตุ๊กตา หึงกระต่าย มีแต่คนบ้านั่นแหละ
“น้องนุ่มมมมม กับสินเชื่อ”
“คะแนนห่างจากพี่เยอะไหม?”
“ก็ใกล้ๆกันมั้ง....อ้ะ เจิ้นนน กัดหูจันทร์ทำไมมม”
ผมว่าเจิ้นชักจะเกินเบอร์อ่ะ งอแงกับผมมากเลยกับแค่คะแนนใกล้ลำดับสองและลำดับสาม เจิ้นยุบยิบๆจนผมเหนื่อย ต้องยอมให้เจิ้นเป็นที่หนึ่งคนเดียวห้ามมีที่สองที่สาม
คราวนี้เจิ้นไม่ได้เข้ามาเพราะผมยังเจ็บๆอยู่ เขาก็แค่ใช้มือผมกับมือเขา...
ว่าด้วยเรื่องการใช้มือ...ผมแอบทำเองด้วยอ่ะ...ผมลองไนท์แคร์ตัวเอง วันนั้นผมคุยกับเจิ้นแต่ไม่ได้วิดิโอคอลแล้วผมก็เหมือนจะอยากให้เจิ้นไนท์แคร์ ในหัวมันมีจินตนาการเยอะแยะ....ตอนที่เจิ้นกับผมไนท์แคร์กัน ตอนที่เขาเข้ามา
แล้วร่างกายผมมันก็แปลกไป มันไม่เป็นตัวเอง มัน...มันงื้อออออ แล้วผมก็ลองแตะ...มันไม่เหมือนกับที่เจิ้นทำให้แต่พอหลับตาแล้วคิดถึงเจิ้นมือผมก็ขยับไปเอง
ลมหายใจมันติดขัดเหมือนกัน....เหมือนจะโบยบินแต่ไม่ได้บินสูงมากนัก....ก็แค่โล่งตัวและเฉอะแฉะ แต่ผมไม่ได้ทำบ่อย ก็...แบบนานๆครั้ง เวลาที่คิดถึงมากๆ
ผมไม่กล้าบอกเจิ้น....กลัวเขาไม่พอใจ แล้วผมก็อาย...เพราะมันแปลกๆอ่ะ แปลกที่ผมคิดถึงเจิ้นจนมันทนไม่ไหว ผมก็เพิ่งรู้ว่าคิดถึงเจิ้นมากมายขนาดนี้
มันเหมือนมีอะไรไม่รู้จะระเบิดตลอดเวลาจากข้างใน และมันก็มีแค่วิธีนี้ที่ทำให้ผมหายได้....ภาพเจิ้นในจินตนาการมักจะเป็นตอนที่เขาอยู่เหนือตัวผม...กัดหู...และกัดนม
“จันทร์...”
“อื้อออ เจิ้น”
เจิ้นดันตัวขึ้นเล็กน้อยมองคนในอ้อมกอดที่เพิ่งผ่านการทำรักภายนอกมาด้วยกัน แต่อยู่ๆเจ้าจันทร์ก็ขยับตัวไปมาจนต้องลุกขึ้นมาดู ใบหน้าเนียนแดงระเรื่อเหมือนจะหอบเล็กน้อย...เสียงกระซิบเรียกชื่อแผ่วๆกับสองมือที่ยกขึ้นแตะใบหน้าเขา
“อยากได้อะไร หืม เด็กดี...”
เขารู้ว่าน้องเป็นอะไร...รู้แน่ชัดเพราะขาขาวที่ขยับเข้ามาเสียดสี เจ้าจันทร์ไม่เคยเริ่มก่อนนี่อาจจะเป็นครั้งแรกๆ...ที่น้องเรียกร้อง
“จันทร์ จันทร์ไม่รู้...”
เจิ้นโอบเอวบางที่ซุกเข้าหาตัวเอง รู้สึกสงสารแต่กลับพึงพอใจกับอากัปกิริยาเหล่านี้เป็นบ้า
เจ้าจันทร์ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เพราะเขาจำกัดความเรื่องเหล่านี้ไว้ในไนท์แคร์...น้องไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ตัวเองเป็นคือการมีอารมณ์ทางเพศ ทั้งๆที่เพิ่งทำไปสองรอบ มันอาจจะเป็นแค่ภายนอกเพราะร่างกายเจ้าจันทร์เองนั้นยังไม่พร้อม...แต่กลับมาเรียกร้อง...และใช้วิธีแสนน่ารักอย่างการช้อนตาขึ้นมามองอ้อน
ปะป๊าน้องนุ่มเหมือนกลายเป็นกระต่ายไปกับลูกสาวเสียแล้ว ตาโตรื้นน้ำหอบกระชั้นพึมพำเรียกชื่อเขาซ้ำๆ ทำไมน่ารักแบบนี้หืม...
“อยากให้พี่ทำอะไร”
“จันทร์ จันทร์งื้อออ”
มือแกล้งบดคลึงใบหูเล็กบีบนวดเบาๆก็เรียกเสียงครางหวานจากคนในอ้อมแขน อยากจะให้เจ้าจันทร์เรียกร้องด้วยตัวเองมากกว่าที่เขาจะพูดนำไปก่อน
เพราะเวลาอ้อน...มูนนี่ของเขาน่ากินไปทั้งตัว
“กัด...จันทร์อยากให้กัด ฮึก...กัดนะ กัดจันทร์”
เรียวขาขาวถูกมือหนาดันขึ้นก่อนร่างของเจิ้นจะเขยิบลงไปตรงกลาง...ปลายลิ้นอุ่นแตะช่องทางบวมช้ำเบาๆ ร่างบางเปล่าเปลือยสะดุ้งเมื่อลิ้นร้อนไล้ชิมจนชุ่มฉ่ำก่อนจะสอดเข้ามาข้างใน
“อ๊า....เจิ้นน”
ขาพยายามหุบลงตามสัญชาตญาณแต่ความเป็นจริงกลับทำไม่ได้เพราะมีมือหนารั้งเข่าไว้ให้อ้าออก ความชื้นฉ่ำเขยิบออกมาที่ต้นขาด้านใน...ขบเม้มและกัดจนเจ็บแต่เป็นความเจ็บที่เรียกร้องให้ทำให้เจ็บอีก
ร่างกายเหมือนไม่เป็นตัวเอง...ยิ่งฟันคมขบไล้ขึ้นมาที่แผ่นท้องเหมือนจงใจละเว้นตรงกลาง...จุดรวมอารมณ์แปรปรวนจนอยากร้องประท้วงแต่เสียงที่ออกมากลับเป็นแค่เสียงครางผะแผ่ว
“อื้ออออ”
สองมือเล็กขยุ้มกลุ่มผมยาวเมื่อเจ้าของกำลังตวัดลิ้นดูดชิมจุดแดงทั้งสองข้าง...เสียงดูดดังชัดอย่างน่าอาย แต่ยิ่งดูดก็ยิ่งควบคุมตัวเองไม่อยู่ ร่างกายบิดไปมาเพราะความรู้สึกแปลกๆที่ไม่รู้มันคืออะไร
“เจิ้น...อื้อ...จันทร์ จันทร์ไม่ไหว”
“อืม....พระจันทร์กลิ่นนมของพี่”
หรือเพราะตัวเองจะมีกลิ่นนมแบบที่เจิ้นว่า....เจิ้นก็เลยดูดไม่เลิก....จนเกือบจะโบยบิน
นิ้วแข็งแรงสอดเข้ามาด้านใน ลึกกว่าที่ลิ้นอุ่นเข้ามาเมื่อครู่...ลึกจนแตะจุดแปลกประหลาดภายในที่ทำให้แอ่นตัวขึ้นเพียงแค่แตะมันเบาๆ
ร่างกายเหมือนเป็นของคนอื่น มันควบคุมอะไรไม่ได้เลย....เสียงทุ้มข้างใบหูไพเราะราวกับเสียงสวรรค์ ก่อนความแข็งขันจะค่อยๆแทรกผ่านเข้ามา....
เจ็บ...แต่กลับส่ายหน้าปฏิเสธคำถามที่ว่า ... “ให้พี่หยุดไหม?”
มันเจ็บ...แต่ก็ต้องการ อยากให้เจิ้นเข้ามา เข้ามาลึกกว่านี้ ลึกอีก...
“เจิ้น เจิ้น...ฮึก...”
มันย้อนแย้งไปหมด....มันสบสน....หัวว่างเปล่าจนคิดอะไรไม่ออกเพราะมัวแต่ต้องไปที่นัยน์ตาสีเข้มของเจิ้น เสียงเรียกชื่อตัวเองจากปากเจิ้นช่างน่าฟัง....
“พระจันทร์ของพี่”
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนสำคัญ เป็นสิ่งที่มีค่า...เป็นที่รักของเจิ้น...
อ้อมกอดของเจิ้นช่างอบอุ่นจนไม่อยากขยับออกไป อยากให้เจิ้นกอดแบบนี้ กอดแน่นๆ...กอดไปตลอด น้ำของเจิ้นเต็มล้นอยู่ข้างในแต่ก็ยังไม่อยากให้เจิ้นขยับออกไปไหน จนต้องเรียกร้องให้เจิ้น...กัดอีก
กัดอีกนะ....กัดจันทร์อีก...กัดเยอะๆ...อยากให้เจิ้นกัด
เจิ้นตื่นมาอีกทีเกือบตีสี่เพราะอุณหภูมิของคนในอ้อมกอดที่สูงขึ้น มือหนาแตะลงบนหน้าผากเนียนก่อนจะถอนหายใจ การถูกกอดติดต่อกันสองวันทำให้เจ้าจันทร์ป่วย และวันนี้ไปเดินเล่นมาทั้งวันอีก
มือเอื้อมไปหยิบมือถือบนหัวเตียงเพื่อโทรเรียกเลขาและบอดี้การ์ด เขาไม่ได้ให้บอดี้การ์ดติดตามตลอดเวลาเพราะไม่ได้ชีวิตอันตรายขนาดนั้น ถ้าเวลาส่วนตัวนอกจากเรื่องงานก็จะมีแค่อยู่กับเจ้าจันทร์อยู่แล้ว
เลขาประจำตัว...เอ็ม เงินเดือนเกือบแสนที่ถูกเขาใช้จนคุ้ม ไม่เคยปิดโทรศัพท์ ตามตัวได้ตลอด ครั้งนี้ก็เช่นกันแค่บอกว่าจันทร์ไม่สบาย ไม่ต้องให้พูดเยอะ
เอ็มรู้ว่าเขาอยู่ไหน...และไม่นานรถตู้จากช่อฟ้าก็มา บอดี้การ์ดรับหน้าที่ขับรถของเขากลับไป จราจรยามเช้ามืดไม่ติดขัดเลยสักนิด สามสิบนาทีก็มาถึงช่อฟ้า คุณหมอก็รออยู่แล้ว
สีหน้าลำบากใจของหมอหลังจากตรวจเสร็จทำให้เจิ้นเข้าใจสถานการณ์ได้ไม่ยาก เพราะคนทำให้น้องป่วยก็คือตัวเขาเอง ไม่สิ...มีผู้ร่วมขบวนการเป็นคนป่วยเองนั่นแหละ รอบหลังเขาไม่ได้เริ่มก่อน
“ในฐานะหมอ...ขอพูดว่าอย่ารุงแรงสิครับเจิ้น”
โชคดีที่ในห้องมีแค่เขา หมอ คนป่วยและเอ็มเลยไม่ต้องอายใครมากนัก
เจิ้นแค่พยักหน้ารับก่อนจะอธิบายวิธีการใช้ยาทั้งแบบทา...และแบบสอด พวกรอยกัดก็ต้องทายาเพราะมันห้อเลือด เขากัดน้องแรง...แต่น้องชอบก็เลย...ตามใจเยอะไปหน่อย
“เจิ้นก็ทาด้วยนะครับ มีรอยฟันที่คอเหมือนกัน”
คุณหมอกลับไปแล้ว แต่เลขายังอยู่ เจิ้นหันไปมองเลขาที่ยกนิ้วขึ้นแตะคอตัวเองเหมือนจะบอกว่าเขามีรอยตรงไหน และมือก็ยกขึ้นแตะตามโดยอัตโนมัติ
“ต้องใส่ชุดจีนไปก่อนสักวันสองวันครับเจิ้น กับคุณจันทร์...ต้องหักห้ามใจบ้างนะครับ คุณจันทร์ไม่ได้สุขภาพแข็งแรงเหมือนเจิ้นนะครับ”
“จันทร์เริ่ม”
“ต้องเข้มแข็งและอดทนครับ”
เจิ้นมองเลขาตัวเองด้วยสีหน้ารำคาญ แต่กลับได้รอยยิ้มรู้ทันกลับมาแทน การมีเลขารู้ใจก็แลกมากับการที่เราได้คนที่รู้จักเราดีที่สุดมาอยู่ข้างกาย
“มันยากครับ...แต่ต้องทำให้ได้ ไม่งั้นคุณจันทร์ก็จะป่วยแบบนี้เรื่อยๆ”
“เลิกบ่นสักที”
บางทีเลขาก็มักจะมาในรูปแบบของผู้ปกครอง ที่เอ็มอยู่มานานที่สุดคงเพราะรู้ว่าเวลาไหนต้องทำตาม เวลาไหนต้องเตือน เวลาไหนต้องให้กำลังใจ เขามีเพื่อนน้อย นอกจากกลุ่มเพื่อนที่นานๆเจอกันก็คงมีเอ็มอีกคนที่เป็นเพื่อน
“เอ็ม”
“ครับเจิ้น”
“จันทร์กำลังโตขึ้น...”
“เราทุกคนย่อมโตขึ้นทุกวันครับ จะช้าจะเร็วคนทุกคนก็ต้องเป็นผู้ใหญ่”
“...”
“เจิ้นไม่ต้องห่วงหรอกครับ คุณจันทร์ไม่ไปไกลจากเจิ้นหรอก คุณจันทร์อาจจะเรียนรู้ไปได้ช้าๆ แต่คุณจันทร์เป็นคนเข้มแข็งครับ ความสนใจของคุณจันทร์ก็มีแต่เรื่องรอบตัวของเจิ้น ในฐานะคนนอกที่อยู่สิงคโปร์มาด้วยกัน....คุณจันทร์รักเจิ้นมากครับ”
“จันทร์ไม่เข้าใจด้วยซ้ำ...ว่ารักแบบไหน”
“ความรักบางทีก็อย่าไปหาเหตุผลกับมันมากเลยครับ ก็แค่รัก...”
ตาคมเงยหน้าจากคนหลับสนิทบนเตียงขึ้นมาสบตาเลขาคนสนิทอีกครั้ง เลขาของเขาแก่กว่าสองปี ทำงานให้เขาตั้งแต่อายุยี่สิบห้า เจ็ดปีแล้วที่เอ็มยังอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน
“พูดดี...จีบติดหรือยัง?”
หลุดยิ้มกับสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเลขาคนสนิท อยู่กันมานานทำไมจะดูไม่ออกว่าเลขาตัวเองแอบมองใครเป็นพิเศษ มองมานาน...จนเขาสงสัยว่าหลายปีที่ผ่านมาความสัมพันธ์มันคืบหน้าบ้างไหม
“ผมยังอยากทำงานเต็มที่อยู่”
“สามสิบสองแล้ว”
“เจิ้นก็สามสิบแล้วนะครับ ระงับอารมณ์รุนแรงด้วย...ทำเป็นวัยรุ่นไปได้ คุณจันทร์ลำบากแย่”
“ไสหัวไป”
“ขอตัวครับ”
เจิ้นถลึงตาใส่เลขาที่รีบเดินออกจากห้องไป พอกลับมามองเจ้าจันทร์ก็ทำเอารู้สึกปวดหัว...ใช่ เขาอายุสามสิบแล้วไม่ควรหวั่นไหวกับแค่ถูกน้องอ้อน
แต่เรื่องแบบนี้ใครจะทนไหว พระจันทร์รสนมหอมกรุ่นไปทั้งตัว เสียงเล็กๆที่เรียกร้อง...และเอ่ยชื่อเขาซ้ำๆ ก็ทำเอาอยากกินน้องไปทั้งตัว
และเจ้าจันทร์เป็นฝ่ายเริ่มก่อน...ท่าทีเงอะงะด้วยความไม่รู้ มันช่าง....
“เฮ้อ...”
จะให้อดทนกับเจ้าจันทร์...ยกช่อฟ้าให้มิสเตอร์หยางเช่ายังง่ายกว่า
=================
ตั้งแต่เข้าสู่ช่วงภาคหลัง...พี่เจิ้นก็ยุบยิบน้องเยอะมากกกกกกกกกกก มูนนี่ก็เริ่มจะเป็นงาน คูมแม่ๆช่วยกันปัดแมลงทีค่ะ เจิ้นชักเยอะละนะ น้องป่วยเลยเห็นไหม คราวหลังมาแซ่บกับเรานี่ 5555+
ตกลงไม่เป็น จันทร์ แรบบิทบล็อกเกอร์แล้วนะ เป็น เจิ้นจันทร์ 55555 รอดไหมเนี่ยมูนนี่ หนทางการเป็นเน็ตไอดอลของหนู รีวิวกระต่ายได้ห้าบรรทัด
ให้กำลังใจมูนนี่โดยการกดไลค์แฟนเราได้นะคะ สัญญาจะให้น้องโตไวๆ (โฆษณาชวนเชื่อและหลอกลวง) อิอิ
ขอบคุณทุกเม้นจ้า
-
:katai5:
-
เย้ อัพแล้ว สนุกมากกก
เจิ้นอ่อนโยนกับน้องหน่อยสิคะ
-
มูนนี่ขยันยั่ว เจิ้นคงห้ามใจได้ยาก...ว่าแต่....คุณเลขาแอบชอบครายยยยยยยยยยยยยยยยย
-
จันทร์อ่อนแอ เจ็บป่วยง่ายจริงๆ :mew2:
สงสัยเจิ้นต้องชวนจันทร์ออกกำลังกายแล้วล่ะ :hao3:
จันทร์จะได้แข็งแรงขึ้นกว่าเดิม ไม่เจ็บป่วยง่ายอีก
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จ้าาาาา เจ้าแมลงเจิ้น เดี๋ยวนี้ยุบยิบจันทร์เอฟวี่ไทม์เลยน๊าาา
-
:oo1:
-
ประโยคเดียวที่เจอ้นถามพี่เอ็ม นี่ทำให้พี่เอ็มแย่งซีนตอนนี้เลยทีเดียว ว่าไปเล็งใครไว้??
-
สุดท้ายก็อ้อนเจิ้นให้ทำให้อยู่ดี ดีนะเจิ้นไม่ใจอ่อน5555 ปล. เจิ้นนนนน อย่ารุนแรงสิ น้องป่วยเลย ._.
-
ฟินเหลือเกิน
เจิ้นใจ้เย็นเย้นนน น้องมันยั่วก็ต้องใจนิ่งๆไว้ แต่ขอบอกว่าฟินมากค่ะ :jul1:
-
ถ้าเราเป็นเจิ้น
เราก็ห้ามตัวเองไม่ได้
เจ้าจันทร์น่ารักแบบนี้
ใครตะไปทนนน หนูอ้อนได้น่ารักมากๆ
ฉันจะกรี้ดดดดด
-
หลงรักมูนนี่รอบที่เท่าไรแล้วนะ น้องน่ารักทุกตอน :mew1: :mew1:
-
ชอบพี่เอ็มแล้วอ่ะ ผู้ที่รู้เห็นกับการกระทำทุกอย่างทั้งของเจิ้นและของเจ้าจันทร์ มูนนี่ถูกน็อกกลางอากาศไปเรียบร้อยโรงเรียนเจิ้นซะแล้ว ก็เล่นยุบยิบทุกวันแบบนี้ พระจันทร์ดวงน้องเลยต้องพักอย่างเต็มรูปแบบเลย :hao5:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
:hao3: มูนนี่ลูกกกกกก หนูต้องฟิตร่างกายให้แข็งแรงกว่านี้นะ ถ้าจะอ้อนเจิ้นขนาดนี้อะ
ปล. แอบอยากรู้'คนนั้น'ของคุณเลขาเอ็มจัง อิอิ
-
เค้าอ้อยกันน่ารัก...กกกกก ว่าแต่คุณเลขา แอบมองใครอยู่นะจ๊ะ ทำไมเราไม่รู้เลย 555
-
อ่านแล้วใจมันหวิวววว เหมือนโดนมูนนี่ล่อลวงซ้ำๆ
-
มูนนี่ หนูลู๊กกกกก
-
ขนาดเราเห็นจันทร์อ้อนยังทนไม่ได้เลย
แล้วเจิ้นจะทนได้ยังไงคะ
พี่เอ็มแอบชอบใครกันนะ
-
ตอนแรกกกนั่งอ่านหนังสือในร้านกาแฟ พอเห็นอัพเลยขั่งใจว่ากลับมาอ่านหอดีกว่าาา
ดีนะะะะกลับมาอ่านหออฮือออออออ
ไม่งั้นอาจจะระเบิดตัวตายบึ้มในร้านกาแฟแน่ๆ
มูนนี่ ฮื่อออยั่วแล้วเขินนน
จันทร์เริ่มก่อน เนาะๆ เจิ้นไม่ผิด
ในอนาคตมูนนี่ต้องยั่วให้ได้นะ
แค่กๆๆๆอ่าวผิดๆ
ฮีๆ
-
แซ่บมสกก
-
เจิ้นอย่ายุบยับกับน้องเยอะสิได้ใจใหญ่เลยนะ :m16:
คุณเอ็มแอบมองใครหว่าา ใครคือคนนั้นน้า :m12:
-
เรารู้สึกว่าเป็นคนโลภมาก เราอยากได้เล่มมาครอบครอง 5555
-
555 จันทร์สร้างเรื่องหนักอกให้เจอิ้นซะแล้ว หมอก็เตือน เลขาก็บอกให้ห้ามใจ
-
พี่เลขาจีบใครอ่ะ.. อยากรู้
-
มูนนี่จันทร์ เอ็กซ์แบบใสๆ 555+ :mew4:
-
มูนนี่เริมโตขึ้นแล้ว
-
ใครๆ ก็ชอบให้น้องอ้อน
#ทีมเจิ้น
ภารกิจทวงพ่อก็ล่มสินะ
-
มูนนี่เริ่มเป็นงาน อิๆ
-
ถ้าน้องอ้อนบ่อยๆ พนักงานของช่อฟ้าจะเริ่มไม่มั่นคงแล้วใช่ไหมเจิ้น 55555
ว่าแต่เอ็มแอบชอบใครนะ?
-
มูนนี่ขี้อ้อน อ้อนแบบไม่รู้ตัวใสๆแบบนี้เจิ้นก็ทนไม่ได้สิ :hao7:
-
มูนนี่....พี่ก็รักเงินเหมือนกันลู๊กกกกกกกกกกกก 55555
ตกหลุมรักพี่เอ็มอย่างช้าๆ น่ารักทั้งมูนี่และพี่เอ็ม :L1: :L1: :L1:
-
โอ้ยยย ชอบพี่เอ็มมากกก
พี่เอ็มจีบใครรรร ไหนบอกซิ
เป็น FC พี่เอ็มได้ไม๊
คิวอีกคนนน
หายไปไหนน้าาา คิดถึงแล้วววว
มูนนี่ๆๆๆๆๆๆ ทำดีมากกกก เอ้ยไม่ใช่ โตแล้ว เริ่มเรียนรู้อะไรเพิ่มขึ้นแล้ว ดีจิงๆ
เจ้ากระต่ายน้อย
-
มูนนี่ลูกขาาาาาาหนูปล่อยใ้เจิ้นรังแกอีกแ้วรุนแรงกับน้องตลอดดดดดดแต่เรากลับชอบแฮะโยยยยยยยยยเขิน
-
จันทร์อย่าเพิ่งรีบโต กำลังน่ารัก
-
อยากให้เจิ้นยุบยิบจันทร์บ่อยๆ
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี เจิ้นหรือจันทร์ 555 :mew1:
-
“แต่จันทร์ว่า...มีเงินร้อยล้านนี่จันทร์จะแฮปปี้มากเลย จันทร์จะซื้อฟาร์มกระต่าย! นูนู่เต็มฟาร์มไปหมด จันทร์คงแฮปปี้เอฟวรี่เดย์ จันทร์รักเงินนนนนน”// รักความชัดเจนของจันทร์มากลูกกกกกกก 5555
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มูนนี่น่ารักตลอดดดด :jul3: :jul3:
-
แหม เจิ้นเต็มปากเต็มคำมากกกกกกกกกกกก น้องป่วยเลยนิ :haun4:
-
ทำไมพอเข้าภาคสองเรายิ่งสงสารเจิ้น ไม่เป็นไรนะคะเจิ้น อดทนและเข้มแข็งนะคะ55555555555555555 พี่เอ็มจีบใครอ่ะ คนที่พี่เอ็มจีบต้งเป็นคนที่จันทร์เช้าใจผิดว่ามาเกาะแกะเจิ้นแน่เลยยยยย ใช่ค่ะ เรากำลังมโนดราม่าอยุ่55555
ปล.ใกล้ดราม่าช่วยบอกล่วงหน้าหน่อยนะคะคุณแบม แบบว่าจะได้เตรียมยาดมไว้ล่วงหน้า แม้ว่าที่ผ่านมาดราม่าจากมูนนี่มันช่างเป็นดราม่าที่อ่อนโยนกับใจแต่เราก็กลัวอยุ่ดีㅠㅠㅠㅠㅠㅠㅜㅠㅠㅠㅜㅠ
-
พี่เอ็มจีบเราเองอ่ะค่ะ ขอสารภาพ เขินเหมือนกันนะเนี่ยที่ต้องบอก5555
-
เจิ้นต้องอดทนนะน้องอ้อนแค่ไหนต้องฝืนไว้หักโหมมากน้องไม่สบายนะลูกกกก โอ็ยมาให้อยากรู้อีกล่ะ พี่เอ็มจีบใคร เรื่องคิวก็ยังไม่กระจ่างเลยยยยย :pig4:
-
:mew3:มูนนี่มีช่วยตัวเองด้วยถ้าเจิ้นรู้คงอยากฟัดเต็มๆแต่ไม่ยอมหรอกหึง 555 ชักอยากรู้เรื่องของเลขาแล้วสิว่าแอบมองใคร
-
ถ้าเราเป็นพนักงานในช่อฟ้านี่เราเตรียมตัวหางานใหม่เลยนะ
วันๆเจ้าของดูไม่ค่อยมีกระจิตกระใจจะบริหาร แถมยังมีความเสี่ยงที่จะยกให้คนอื่นเช่าอีก โยนกันไปโยนกันมา
-
:pig4:
-
หลังๆเหมือนเจิ้นถูกจันทร์ซื้อไปแล้ววว :hao7:
-
คู่ที่โคจรรอบจันทร์และเจิ้นดูน่าสนใจ :hao6:
-
:pig4:
-
มูนนี่เริ่มเป็นงานแล้วว ต่อไปจะเป็นมูนนี่ยุบยิบกับเจิ้นแทนมั้ยอ่า555555
-
:pig4: :pig4:
-
:กอด1:รักเรื่องนี้มากเลยตามมาอ่านรวดเดี่ยวเลยตอนนี่เป็นแพนด้าละ555เป็นกำลังใจให้คะรักมากก :L2:
-
:hao5: ดีจริงๆ ดีจริงๆ ดีจริงๆ
-
o13 o13
-
น่าสงสารแท้
-
เอ็มชอบใครหว่า
ทำOTหนักขนาดนี้ยังมีเวลาไปจีบใครอีกรึ
:katai5:
-
จันทร์น่ารักกกกก :-[ เราเป็นเจิ้นเราก็อดจะยุบยิบกับน้องไม่ได้ อร้ายยย :m3:
ปล.นี่อยากรู้มากใครคือคนที่เลขาเอ็มแอบชอบอ่ะ
-
เค้ารอหนูจันทร์ทุกวันเลย :mew2:
-
:-[ หนูจันทร์ งื้อออ
-
รอแล้วรอเล่า รอออออออออออออออ :ling1:
-
มูนนี่ๆๆ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
Chapter IV Another Kiss
น้องนุ่มท้อง!!!!!!!!
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยโมโหมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องนุ่มกลายเป็นกระต่ายตัวแรกของชมรมวิจัยกระต่ายที่ท้อง! ผมเริ่มสังเกตว่าน้องนุ่มน้ำหนักขึ้นนิดหน่อยจากการชั่งน้ำหนัก แล้วก็เหมือนกำลังสนใจขนตัวเองเป็นพิเศษ ผมคิดว่าน้องนุ่มอ้วนเฉยๆเพราะกินกับนอน แต่พี่หัวหน้ารีบตามสัตวแพทย์มาตรวจ
และผมก็กลายเป็น คุณตาจันทร์!!
พี่ที่ชมรมขำที่ผมยืนร้องไห้เพราะน้องนุ่มท้อง คิดว่าผมซึ้งใจดีใจที่ทำให้กระต่ายมีลูกด้วยวิธีธรรมชาติได้ แต่เปล่าเลย ผมโมโหมาก จะเป็นใครได้ล่ะที่ปล้ำน้องนุ่มถ้าไม่ใช่ศรราม!
เพราะผมพาศรรามกับน้องนุ่มมาอยู่ด้วยกันในความดูแลของผม แต่ผมก็ย้ำนักย้ำหนาแล้วนะว่าให้ศึกษาดูใจกันไปก่อน ศรรามแย่มาก!
“น้องนุ่มอาจจะปล้ำศรรามก็ได้นะจันทร์”
“หยุดพูดเลยนะ!”
ผมนอยด์ตั้งแต่ไปชมรมยันมากินข้าวกับคิวตอนเย็น วันนี้เรามากินบุฟเฟ่ต์ในห้างกันเพราะคิวถ่ายโฆษณาอะไรไม่รู้ได้เงินมาเจ็ดพันเลยเลี้ยงผม
บุฟเฟ่ต์ที่เรากินก็หนีไม่พ้นชาบูเพราะผมไม่ถนัดพวกปิ้งย่าง คิวก็บอกขี้เกียจดันทุรังถ้าไปกินแล้วผมปวดท้องขึ้นมาอาจจะเจอเจิ้นฆ่าหมกใต้ดินช่อฟ้าได้
คิวก็คิดมากเกินไปอ่ะ บ้านเมืองมีกฎหมายเจิ้นไม่ทำไรแบบนั้นหรอก อาจจะโกรธผมมากกว่าโกรธคิวด้วยซ้ำ เดี๋ยวนี้เจิ้นเอะอะขี้โมโหตลอด แล้วก็ยุบยิบๆ จะทำโทษผมอย่างเดียว
คิวบอกว่าเจิ้นอาจจะเริ่มแก่ คนแก่มักจะขี้บ่น...ผมว่าผมเห็นด้วยนะ แบบว่าเจิ้นผ่านพ้นวัยรุ่นแล้วก็จะต้องขี้หงุดหงิดขึ้นมาหน่อยแบบลุงหยางอ่ะ
ลุงหยางก็ขี้บ่น เจิ้นก็กำลังจะขี้บ่น... โอยยยทำไมรอบตัวมีแต่คนแก่ขี้บ่น แต่คนแก่เขาว่าขี้เหงา หรือที่เจิ้นยุบยิบกับผมเยอะแยะเพราะจะเรียกร้องความสนใจ?
อาจจะเพราะผมย้ายออกมาอยู่หอด้วย เจิ้นก็เลยอาจจะเหงาแล้วก็ไม่มีคนอยู่ด้วยก็เลยงอแงเรียกร้องความสนใจจากผม เพราะถ้าเจิ้นไม่อยู่ผมก็คงเรียกร้องความสนใจจากเจิ้นเหมือนกัน
ก็ผมอยากให้เจิ้นสนใจผมเยอะๆนี่
คนแก่อาจจะขี้บ่นแต่ผมก็ชอบให้เจิ้นบ่นนะ เพราะเจิ้นมีผมคนเดียว ถ้าผมไม่ชอบเจิ้นเจิ้นก็จะไม่มีคนชอบแล้ว เราจะต้องสามัคคีกันเข้าไว้
ตอนนี้ผมบวกเลขเก่งขึ้นเพราะคิวช่วยฝึกด้วย คิวจะฝึกผมโดยการอยู่ดีๆก็พูดโจท์ออกมาให้ผมคิดให้ทันในห้าวิ เช่น 8+7 เป็นเท่าไหร่ ถ้าผมตอบไม่ทันจะโดนดีดหน้าผากหนึ่งที แต่ถ้าผมตอบทันก็ไม่ได้รางวัลอะไร
ไม่แฟร์เลย แต่ผมก็คิดเลขเก่งขึ้นจริงๆนะ นับเงินยังไม่ค่อยกระเตื้อง ผมคิดว่าผมล้มเหลวในชีวิตครอบครัว เพราะมัวแต่สนใจเรื่องงาน เรื่องฝึกทักษะแบบพวกคิดเลข ทำให้ละเลยน้องนุ่ม
น้องนุ่มก็เลยท้อง!!! เป็นคุณแม่วัยใส น้องนุ่มเพิ่งอายุสี่เดือนเองนะ!!
ก็ใช่ที่กระต่ายอายุประมาณสิบสองสัปดาห์จะท้องได้แล้ว แต่น้องนุ่มก็ควรจะอายุสักขวบก่อนไหม ไม่ใช่ไปเชื่อใจผู้ชายง่ายๆแบบศรราม
ผมโกรธน้องนุ่ม แต่โกรธกับเป็นห่วงต้องแยกกันนะ ในฐานะพ่อผมจะต้องไม่ผลักไสลูกสาวตัวเองออกไปเพียงแค่เธอทำผิดครั้งเดียว ผมจะโกรธแต่ก็จะให้อภัยแล้วก็จะช่วยน้องนุ่มเลี้ยงลูก
น้องนุ่มจะได้รู้ว่าการเป็นพ่อคนแม่คนมันไม่ง่ายนะ ดูอย่างพ่อผมสิ ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ ต้องทนอยู่กับแม่ทั้งๆที่ไม่ได้รักเพราะผม
หน้าที่ของความเป็นพ่อเป็นแม่มันไม่ง่ายเลย...
แม่...
ผมยังคิดถึงแม่ในหลายๆครั้ง แต่ก็ยังไม่กล้าถามใครอยู่ดีว่าแม่เป็นยังไงบ้างแล้ว พอนึกถึงน้องนุ่มแล้วผมก็รู้สึกว่าผมควรจะต้องพยายามติดต่อแม่หน่อยไหม
แม่อาจจะทำผิดแต่ผมก็รักแม่นะ...เราไม่ต้องอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมก็ได้ แค่ได้เจอ ได้คุยกันบ้าง คนอื่นไม่รักแม่ก็ไม่เป็นไร แต่ผมก็ควรจะรักแม่ตัวเอง อย่างน้อย...เขาก็เป็นคนอุ้มท้องผมตั้งเก้าเดือน
เก้าเดือนมันไม่ใช่ช่วงเวลาสั้นๆเลย พักก็ไม่ได้ ไม่เหมือนเรียนหนังสือที่มีปิดเทอมแล้วแบบ พักก่อนนะค่อยท้องต่อ ถึงแม่จะไม่อยากมีผมนักแต่ยังไงผมก็เกิดมาแล้ว
ผมเป็นคนเข้มแข็งใช่ไหมก็เลยยังได้เกิดมา การที่ผมจะเจอแม่อีกครั้งก็ต้องเข้มแข็งเหมือนกันนะ ผมอยากจะเข้มแข็งพอที่จะมองข้ามอดีตและเผชิญหน้ากับปัจจุบัน
...ปัจจุบันที่ว่าแม่ไม่ใช่แม่ที่ดีนัก แต่ก็ยังเป็นแม่ลูกกันได้แบบเว้นระยะห่างไว้สักหน่อย ไม่ถึงกับตัดขาดกันออกไป อาจจะแนวญาติห่างๆ เจอกันนานๆครั้ง
ส่วนลุง...ก็ช่างเขาเถอะ เขาคงไม่มียุ่งกับผมแล้ว
ผมไม่รู้หรอกว่าผู้ใหญ่จัดการยังไง เพราะผมโดนกันออกจากเรื่องนี้ แต่เจิ้นคงไม่ปล่อยให้ผมเป็นอันตรายแน่ๆ หนวดปลาหมึกเยอะแยะของเจิ้นคงสั่งการสารพัดไปหมดจนลุงต้องไปอยู่ที่ไหนสักที่ที่ห่างไกลจากผมแน่นอน
ผู้บัญชาการปลาหมึก...คิก
เจิ้นคงไม่พูดเรื่องแม่แน่ๆถ้าผมไม่ถาม เขาจะทำเป็นไม่สนใจจนกว่าผมจะสนใจเอง เจิ้นไม่เคยชักนำความสนใจของผมไปในทิศทางไหนเลย เขาจะรับฟังเรื่องที่ผมสนใจและให้คำแนะนำ
เจิ้นให้ผมตัดสินใจเองเยอะเหมือนกัน...ไม่บังคับอะไรผมเลย ผมโชคดีที่มีเจิ้น เราคุยกันด้วยเหตุด้วยผลตลอด ถ้ามีเหตุผลรองรับเราจะทำอะไรก็ได้
ผมก็รู้สึกว่าบ้านเราช่างเป็นประชาธิปไตย มีอิสรเสรีในการดำเนินชีวิต ผมไม่อึดอัดเลยอ่ะที่อยู่กับเจิ้น ทำไมอยู่ๆผมก็คิดนั่นนี่เยอะแยะไปหมด
หรือผม...จะโตแล้ว?
ผู้ใหญ่ก็จะคิดเยอะแยะใช่ไหม...ผมว่าผมก็ช่างคิดเยอะขึ้นมาหน่อยๆ...มันอาจจะเป็นสัญญาณแห่งความเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนขึ้น
ผมกำลังจะอัพเลเวล!!!
ราศีความเป็นผู้ใหญ่เริ่มจะจับตัวผมแล้ว ออร่าความสุขุมนุ่มลึกมันกำลังจะมา ผมโม้เรื่องความคิดเยอะแยะของผมให้เจิ้นฟังตอนกลางคืน เจิ้นดันขำ เจิ้นอาจจะไม่ค่อยอินเพราะเจิ้นแก่แล้วก้าวข้ามความเป็นผู้ใหญ่ไปสู่อีกช่วงวัย
พอคิดว่าเจิ้นจะแก่ ผมก็แอบสังเกตหน้าผากเจิ้นนะ เพราะคนแก่ๆหัวมักจะล้าน กลัวเจิ้นผมจะร่วง แต่จะว่าไปไม่แก่ผมก็ร่วงได้เหมือนที่ผมเคยเป็น
สัญลักษณ์แห่งความแก่อีกอันคือมีหงอก เจิ้นมีหงอกหรือยัง? เพื่อนบางคนก็มีหงอกตั้งแต่สมัยเรียนแล้วด้วย เจิ้นอาจจะมีแต่เขาย้อมผมหรือเปล่า?
“ทำไมคิ้วขมวด? จ้องอะไรพี่”
“เจิ้น เจิ้นมีหงอกยัง ถ้ามีบอกนะ จันทร์พาไปย้อมผม”
“จันทร์ว่าพี่แก่?”
“ก็เจิ้นสามสิบแล้วก็แก่ขึ้นหน่อยนึง จันทร์กลัวหงอกขึ้นหัวเจิ้นอ่ะ ไว้วันศุกร์จันทร์กลับไปดูให้ไหม? เอ๊ะ จันทร์สระผมให้ดีกว่า อาบน้ำกันเนอะ”
“อืม... เอาสิ อาบน้ำกัน”
“เผื่อจันทร์สระเก่งจะเปิดร้านทำผมมั่ง แล้วเจิ้นมาเป็นลูกค้าวีไอพี”
“ตกลงจันทร์อยากทำอะไรกันแน่”
“จันทร์อยากทำทุกอย่าง เป็นนักธุรกิจ ร่ำรวยเงินทอง กิจการพันล้าน โหย เนี่ยยังมีอีกหลายอย่างเลยนะที่ยังไม่ได้ทำ ถ้าทำครบจันทร์รวยกว่าเจิ้นแน่ๆ”
“รีบรวยแล้วมาเลี้ยงพี่นะมูนนี่”
“อื้อออ เจิ้นจะขยันทำงาน”
เจิ้นอมยิ้มมองคนจะขยันทำงาน ไม่รู้ยังอยากเป็นอยู่ไหมบล็อกเกอร์กระต่าย ผ่านมาหลายวันก็เงียบไปเรื่องนั้น นับเงินก็ไม่รู้ถึงไหน
ล่าสุดก็โมโหจนร้องไห้งอแงทำเอาตกใจนึกว่าเกิดอะไรขึ้น...ลูกสาวท้อง
น้องนุ่มกระต่ายกินช้าหน้าง่วงตั้งท้อง มันก็ไม่แปลกเพราะเลี้ยงรวมกับกระต่ายตัวผู้ กระต่ายอายุสามสี่เดือนก็สามารถมีลูกได้แล้ว คุณพ่อมือใหม่คงยังไม่ทันเลิกเห่อลูกสาว ยังไม่ได้เล่นบทคุณพ่อหวงลูกเท่าที่ควรเลยงอแง
“แล้วน้องนุ่มเป็นไงบ้าง?”
“พี่ๆให้แยกศรรามกับน้องนุ่ม เพราะกลัวน้องนุ่มเครียด มันเริ่มถอนขนตัวเองแล้วอ่ะเจิ้น เขาบอกว่ากระต่ายจะถอนขนมาทำรังแล้วก็อย่าเพิ่งไปยุ่ง อย่าไปจับ จันทร์เลยดูอยู่ห่างๆ”
สีหน้าเป็นกังวล เจ้าจันทร์ห่วงน้องนุ่มมากและถึงจะชอบบ่นศรรามแต่ก็มักจะเอ่ยถึงศรรามตลอด การปล่อยเจ้าจันทร์มาอยู่หอคนเดียวในระยะแรกทั้งกังวล ทั้งเป็นห่วง
พอน้องเข้าชมรมวิจัยกระต่ายก็วางใจ ทุกวันคุยกันก็มีแต่เรื่องกระต่าย...คงจะจริงที่ว่าคนนิสัยคล้ายกันก็จะมาจับกลุ่มกัน ทั้งๆที่สนิทกับคิว แต่ก็ไม่ไปทำกิจกรรมอะไรกับเพื่อนสนิทเท่าไหร่ เช้าก็ไปหาน้องนุ่ม เย็นก็ไปอีกรอบ
สำหรับเจิ้นมูนนี่ไม่ได้โตขึ้นแบบก้าวกระโดด แต่ค่อยๆเปลี่ยนไปทีละนิด จริงๆมูนนี่อาจจะโตขึ้นเรื่อยๆมาตั้งนานแล้ว แต่เพราะมันเป็นการก้าวเดินแบบเชื่องช้าทำให้ไม่ทันสังเกต
เจ้าจันทร์เคยเป็นกระต่ายขี้กลัว การเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยๆก็ทำให้น้องเป็นกังวล ร้องไห้ หนีกลับบ้าน แต่ตอนนี้มันเริ่มน้อยลงไปทุกที
มีหลายเรื่องที่ตอนนี้น้องทำสำเร็จได้ด้วยตัวเอง ทั้งการอยู่หอ การเลี้ยงกระต่าย แต่ก็ยังมีอีกหลายอย่างที่ชวนปวดหัวกับความช่างคิด
อย่างเช่นการเป็นแรบบิทบล็อกเกอร์ แผนใหม่อันเกือบล่าสุด เพราะอันล่าสุดจริงๆไม่รู้อันไหน กิจกรรมพวกนี้เขาไม่ห้ามถ้าน้องอยากทำ แต่ปัญหาคือล้มเลิกโครงการทุกที
แต่มีอยู่หนึ่งโครงการที่ยั่งยืนมาตั้งแต่เด็กๆคือการเป็นเจ้าของช่อฟ้า
ตั้งแต่ตอนประถมที่เข้าใจว่าการเป็นเจ้าของมันดูจากโฉนดไม่ใช่ป้ายชื่อที่ตัวเองตั้งใจวาดแปะห้องดูดาว น้องก็น้อยใจว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไร งอนไปหลายวัน จะคว้าสินเชื่อหนีออกจากบ้าน ดีที่ต้อนนั้นลิฟต์ช่อฟ้าล็อคคีย์การ์ดไว้เพราะกลัวจันทร์กดลิฟต์เล่นแล้วหายไป เลยไปไหนไม่ได้หนีไปอยู่ในห้องน้ำ
นึกถึงแล้วก็ขำ...ขนาดงอนก็ยังน่ารัก อยากเป็นเจ้าของช่อฟ้าทั้งๆที่ก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร สนใจเรื่องบริหารที่ไหน เครียดแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้
สิ่งที่เจ้าจันทร์อยากได้นอกจากไอติมก็มีแต่กันดั้ม ต่อเป็นบ้าง มั่วบ้างต้องให้เลขาเอาไปจ้างคนมาทำต่อเพราะไม่งั้นก็ซึมที่ตัวเองต่อไม่เสร็จ
เจ้าจันทร์ทำอะไรไม่ค่อยสำเร็จ เคยคุยกับจิตแพทย์เขาบอกว่าขาดแรงจูงใจอาจด้วยเพราะชีวิตมีทุกอย่าง ไม่เคยขาดอะไรเลย
แล้วทำไมจะต้องขาดอะไรในเมื่ออยากได้อะไรเขาก็หามาให้ได้ เขารู้ว่ามันเป็นความคิดที่ค่อนข้างอวดดี แต่จะให้จันทร์ใช้ชีวิตลำบากไปทำไม? ต่อให้ช่อฟ้าล้มเขาก็มีเงินให้จันทร์ผลาญเล่นไปทั้งชาติ
การเป็นผู้ใหญ่ก็แค่อยากให้พอจะมีภูมิคุ้มกันตัวเอง ไม่ไปโดนใครหลอก เขาไม่ได้คาดหวังว่าจันทร์จะต้องมาแบกความรับผิดชอบอะไรนักหนาในเมื่อทุกอย่างมันถูกสร้างไปแล้ว...จะอีกกี่ร้อยแผนที่จะล่มก็ช่างมันเถอะ
ให้เลขากับป้าแม่บ้านช่วยกันสังเกตก็สรุปเหมือนกันว่านอกจากค่าเทอมกับค่าขนมที่ให้ทุกวัน...เจ้าจันทร์ก็ไม่เห็นอยากได้อะไรเลย ทฤษฎีลูกคนรวยผลาญเงินไปวันๆใช้ไม่ได้กับพระจันทร์รสนมของเขา
ของเล่นที่ติดนักหนาก็มีแค่ตุ๊กตากระต่าย เสื้อผ้าก็ไม่สนใจ มือถือก็ไม่ค่อยเล่น กันดั้มก็นานๆทีจะซื้อ ดูแต่การ์ตูนช่องเคเบิล ตื่นเต้นสุดก็แต่ไปเข้าค่ายเพราะจะได้เล่าเรื่องผี
เคยเครียดขนาดให้เขาช่วยหาเรื่องผีให้เพราะไม่รู้จะเล่าอะไรให้เพื่อนฟัง เพื่อนเจ้าจันทร์ก็มีแต่ลูกพนักงานวัยเดียวกันที่ออกทุนให้ เด็กกลุ่มนั้นก็ดันเป็นเด็กนิสัยคล้ายกันหมด กังวลว่าอาจจะสปอยล์จันทร์ด้วยซ้ำแต่ก็ไม่
สังคมที่เลือกให้ก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนก็คือความโชคดีที่ไม่มีเรื่องชวนวิตกกังวลอยู่รอบตัวน้องเลย ยกเว้น...เรื่องแม่ ตอนนี้ก็จบไปแล้ว ภาพจากกล้องวงจรปิด ถึงทนายจะไม่เก่งก็ไม่มีสิทธิ์รอดไปไหนง่ายๆ
เจ้าจันทร์ไม่ถามเรื่องแม่ แต่เขารู้ว่าน้องไม่ได้ลืม...อาจจะยังไม่กล้าถาม คงต้องรอทิ้งช่วงไปนานกว่านี้ เจ้าจันทร์เป็นคนที่ตัดสินใจได้แน่วแน่ ทั้งการเลือกจะไม่เจอแม่ ไม่ใจอ่อนไปไหนมาไหนด้วยจนฝ่ายนั้นต้องมาทำร้ายถึงในเขตช่อฟ้า การตัดสินใจของเจ้าจันทร์มันสวนทางกับเรื่องแผนการต่างๆที่เลี้ยวไปเลี้ยวมา ล้มเลิกไปไม่รู้กี่อย่าง...อาจจะเพราะน้องยังไม่ได้ติดสินใจจะเอาจริงเท่านั้นเอง
ถ้าเจ้าจันทร์มั่นใจ...แม้แต่ช่อฟ้าก็คงถูกยึด
“อันนี้อร่อยมากเลยเจิ้น”
เจิ้นมารับผมตอนหกโมง เราจะไปกินข้าวกันที่โรงแรมใกล้ๆช่อฟ้า เป็นบุฟเฟ่ต์นานาชาติซึ่งผมกินได้ไม่เยอะหรอก แต่เจิ้นก็กินไม่เยอะเหมือนกัน มากินก็เหมือนชิมอย่างละนิดละหน่อย
ที่อยากมากินเพราะผมได้วอยเชอร์จากคิว คิวมาถ่ายโฆษณาที่นี่คราวก่อนแล้วทางโรงแรมแจกทั้งกองถ่าย คิวได้มาสองใบเลยเอามาให้ผม
แล้วผมจะไปชวนใครนอกจากเจิ้น มันน่ากินมากเลยจากในเว็บไซต์ เจิ้นไม่สนใจด้วยตอนแรกเขาบอกว่าไปกินร้านดีๆเลยก็ได้ พวกบุฟเฟ่ต์เกรดอาหารมันจะไม่ได้พรีเมี่ยมเท่าไหร่
แต่ผมก็อยากลองนี่ อยากเดินตักๆเลือกๆ ไม่เคยทำเลยอ่ะ ไปกินกับเจิ้นมีแต่คนมาบริการ ผมตะแง้วจนเจิ้นยอมพามา มันต้องจองก่อนด้วย
เราได้ที่นั่งในมุมค่อนข้างดี มีฉากบังตานิดหน่อยแต่ข้อเสียคือไกลจากไลน์อาหาร ผมตื่นเต้นมากเลยเพราะของกินเยอะไปหมด พอมันมารวมๆกันแบบนี้แล้วน่ากินกว่าต้องเลือกในเมนูอีก
“เอาอันนั้นได้ไหมอ่ะ”
“มา พี่ตักให้”
ผมถือจานเดินตามเจิ้น แต่ให้เจิ้นตัก เจิ้นก็ดูไม่ถนัดกับบุฟเฟ่ต์เหมือนกัน ผมว่าไม่ใช่แค่ผมหรอกที่มากินอะไรแบบนี้ครั้งแรก เจิ้นก็เหมือนกัน
คนมันค่อนข้างเยอะบางอย่างเราก็ต้องเข้าคิวกว่าจะได้ตัก มีของหมดด้วยอ่ะขนาดเป็นในโรงแรม อาหารแนวบุฟเฟ่ต์รสชาติมันก็เหมือนจะไม่ได้ดีทุกอย่าง อันไหนอร่อยก็อร่อยเลย อันไหนไม่อร่อยก็เฉยๆ
แต่สปาเก็ตตี้กุ้งอร่อยมาก พิซซ่าก็กรอบบางแบบที่ผมชอบ บ้านเราไม่กินแบบแป้งหนานุ่มเพราะมันย่อยยากแล้วผมก็เคยปวดท้องเพราะมันมาแล้ว
เจิ้นดูอึดอัด สั่งไวน์ก็ไม่มีแบบที่เจิ้นชอบ ผมพยายามชวนเจิ้นกินสลัดกุ้งเพราะมันอร่อย เขาก็ดูไม่เอ็นจอยเท่าไหร่ สรุปได้ว่าบุฟเฟ่ต์แบบนี้ไม่สมควรมาอีก เจิ้นไม่ชอบคนเยอะ
เวลากินข้าวเจิ้นก็ชอบนั่งในห้องส่วนตัว...ไม่น่าชวนเจิ้นมาเลยอ่ะ ถึงจะเป็นในโรงแรมแต่มันช่วงโปรโมชั่นมั้งคนถึงแน่นไปหมด
“เจิ้น...เปลี่ยนร้านไหม?”
“ไหนว่าอร่อย?”
“ไม่อร่อยแล้ว เราไปกินร้านอื่นกันเนอะ”
พอมันรู้สึกว่าเจิ้นไม่แฮปปี้ผมก็ไม่แฮปปี้แล้ว เราเป็นแฟมิลี่กันนะเราต้องแฮปปี้ไปพร้อมกันสิ ถ้าเจิ้นไม่มีความสุขผมจะมีความสุขคนเดียวได้ยังไง
เจิ้นดูโอเคขึ้นเมื่อเรามากินสเต็กเฮ้าส์อีกร้าน ก็อยู่ในโรงแรมเดียวกันแต่คนละชั้น ร้านค่อนข้างเงียบและเป็นส่วนตัว ที่สำคัญมีไวน์ที่เจิ้นอยากจะดื่ม
กินอาหารฝรั่งก็ต้องคู่กับไวน์ เจิ้นจะกินแบบนี้ตลอด ผมได้พิซซ่าถาดเล็กอันใหม่ กับสปาเก็ตตี้ครีมกุ้งที่อร่อยกว่า กุ้งก็ตัวใหญ่กว่า เจิ้นสั่งแซลมอนซาซิมิมาด้วย แม้จะเป็นสเต็กเฮ้าส์แต่ก็มีซูชิให้สั่ง
หลังจากจบมื้อเราไปเดินย่อยกันที่ช่อฟ้า ธนาคารมีสวนสวนกลางขนาดย่อมสำหรับพนักงานพักผ่อน เวลาไม่มีใครแล้วและลมก็ค่อนข้างดี
ผมหัวเราะไปกับเรื่องที่เจิ้นพูด อาจจะเพราะผมดื่มไวน์ไปสองสามแก้วแก้วเลยมึนๆนิดหน่อย เจิ้นบอกว่าผมเป็นมูนนี่ขี้เมา ก็ไม่ได้เมาบ่อยสักหน่อย เมากี่ทีก็อยู่กับเจิ้นตลอดนั่นแหละ
“เจิ้นไม่ชอบให้จันทร์เมาหรอ”
“เมากับพี่ได้ แต่กับคนอื่นพี่เป็นห่วง”
“งื้อออ จันทร์เมากับเจิ้นคนเดียว...เจิ้น จูบได้ไหม”
“ถ้าพี่บอกว่าไม่ได้?”
“ฮื้อออออออ ห้ามหวงนะ จันทร์จะจูบบบบบ เจิ้นเป็นของจันทร์ จันทร์จะจูบตอนไหนก็ได้ ห้ามขัดขืน!”
“เจิ้น ดีกันนะ จันทร์ขอโทษ”
เจิ้นงอนอ่ะ...เพราะเมื่อคืนผมเมาแล้วผมทำอีท่าไหน่ไม่รู้หัวโหม่งปากเจิ้นจนปากเจิ้นเป็นแผลเลือดออก คุณยามหน้าตึกตกใจที่เจิ้นเลือดกลบปาก ส่วนผมเมาจำได้แค่ว่าตัวเองหัวเราะอย่างเดียว
คุณป้าแม่บ้านก็ตกใจต่อเพราะว่าคุณยามโทรขึ้นไปโวยวาย พูดแค่เจิ้นเลือดออก เจิ้นเลือดออก เลยเรียกรถฉุกเฉินโรงพยาบาล
ผมโดนพ่อบ่นยาวมาก เพราะพ่อก็โดนโทรตาม พ่อบอกว่าเจิ้นไม่ได้เป็นอะไรมากแต่วุ่นวายไปหมดเพราะผมล็อคคอเจิ้นไม่ยอมปล่อย พี่บอดี้การ์ดต้องมาช่วยแยกออกผมก็ยังกระชากหัวเจิ้นโวยวายไม่ให้เจิ้นไปไหน แล้วผมก็ร้องไห้เพราะคิดว่าจะมีคนขโมยเจิ้นไป
สรุปคือกว่าเจิ้นจะได้ไปทำแผลก็ต้องยอมให้ผมกอดไปตลอดทาง พออารมณ์ดีผมก็กลับมาหัวเราะอีก วุ่นวายกันไปหมดจนผมหลับไปก่อนจะถึงโรงพยาบาล
“เขยิบไป”
“งื้ออ จะกอด”
“จันทร์”
“เจิ้นไม่อยากกอดจันทร์มั่งหรอ”
เจิ้นทำหน้าลำบากใจ ปากเจิ้นยังแดงบวมตุ่ยๆ ผมรู้สึกผิดมากเลยแต่จะห้ามไม่ให้กอดเจิ้นมันก็ไม่ได้นะ อันนี้สิทธิ์ของผม อยากกอดต้องได้กอด!
สุดท้ายเจิ้นก็ยอมให้ผมหนุบหนับ แล้วเขาก็บ่นว่าต่อไปจะไม่ให้ผมดื่มอีก ลิมิตแก้วเดียวพอเพราะเกินแก้วทีไรผมต้องงอแงไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง
“ช่วงนี้งดจูบ”
อะไรนะ!!! วันหยุดของผมคือผมจะได้จุ้บเจิ้นนะ มันคือช่วงเวลาของการดูแลสุขภาพ มอนิ่งแคร์ ไนท์แคร์ แล้วเจิ้นก็งดอ้ะ ช่วงนี้ผมอยากจุ้บๆเจิ้นทุกวันด้วย
หลังจากที่ผมเริ่มจะ...ไนท์แคร์ให้ตัวเอง มันก็ชักจะมี มอนิ่งแคร์ให้ตัวเอง เพิ่มมาด้วย ทำให้ผมอยากจะเจอเจิ้นเร็วขึ้นทุกสัปดาห์เลย
แต่เจิ้นจะไม่จูบผม พอผมประท้วงเขาก็ชี้ปากบวมตุ่ยให้ดูแล้วยักคิ้วใส่ ฮึ่ย... แต่ถ้าเจิ้นไม่จูบผมแล้วผมจูบเจิ้นเองได้ไหม แบบว่าไม่ต้องตรงปาก แต่ขอจุ้บตรงอื่นหน่อยได้ไหมอ่ะ
ถ้าไม่ให้แตะต้องเจิ้นเลยผมไม่โอเคนะ ผมต้องได้หนุบหนับอะไรเจิ้นบ้างสิ แบบว่าสักนิดสักหน่อย นี่ผมเก็บความคิดถึงมาตั้งหลายวัน
ถ้าเจิ้นไม่ยุบยิบกับผม...งั้นผมก็จะยุบยิบเจิ้นเอง!
“จันทร์สระผมให้นะ ไปสระผมกัน”
เจิ้นทำหน้าสงสัยใส่ผม แต่ผมไม่ทำตัวมีพิรุธหรอก ผมยิ้มแฉ่งเหมือนทุกทีนั่นแหละ บ้านเรามีอ่างน้ำแคบๆไม่ใช่แบบจากุชชี่หรูหราอะไรด้วยพื้นที่จำกัด ถึงจะอยู่ยอดช่อฟ้าแต่มันก็เหมือนห้องชุดคอนโด ไม่ได้กว้างมากเพราะพื้นที่นอกตัวบ้านที่มีทั้งเก๋ง ห้องดูดาว สระว่ายน้ำ น้ำตกจำลองอะไรพวกนั้นก็ใช้พื้นที่เยอะ
ผมใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเผื่อจะเปียก ส่วนเจิ้นนอนในอ่างไม่ยอมใส่เสื้อผ้าสักชิ้น โป๊หมดเลยอ่ะ ดีนะผมตีฟองสบู่จนฟูฟ่องเจิ้นเลยโผล่มาแค่ช่วงบน
“พิงเลยครับคุณลูกค้า”
“ผมพี่จะร่วงไหม?”
เจิ้นพิงตัวลงมาหนุนตักผม ผมเจิ้นยาวมากแล้วก็สุขภาพดีทั้งๆที่เจิ้นไม่ได้ดูแลอะไร อาจจะเพราะไม่ไปยุ่งกับมันมากล่ะมั้งมันเลยไม่เสีย ต่างจากผมที่เส้นผมเริ่มจะแห้งเพราะทำสี
“ขั้นตอนแรก ล้างน้ำก่อนนะ”
การสระผมนี่มันไม่ง่ายเลย ผมนึกว่ามันจะง่ายแบบในหนังที่สระผมให้กันแต่ความเป็นจริงคือ ตัวผมเปียกไปหมดแล้วผมเจิ้นก็ยาวเกินไปทำให้ต้องตั้งใจล้างมาก ไม่พอ! ผมมัวแต่จะจับผมเจิ้นน้ำจากฝักบัวก็เลยพุ่งใส่หน้าเจิ้น
“ง่ะ....”
“พี่ว่า พี่สระผมให้จันทร์ก่อนดีไหม? แล้วจันทร์ค่อยจำมาสระให้พี่”
“ก็ได้...”
ถ้ามีเจิ้นทำให้ดูก่อนผมอาจจะสระเก่งขึ้น แบบว่าพอจะรู้จังหวะ ฝักบัวจะได้ไม่หันซ้ายหันขวาเองแล้วพุ่งใส่หน้าเจิ้นอีก
ผมมานั่งโป๊จุมปุ๊กในอ่างแทนเจิ้น เอนตัวพิงตักให้เขาสระผมให้ มือของเจิ้นค่อนข้างใหญ่แต่มือเบามากเลย อาจจะเพราะผมสั้นด้วยหรือเปล่าเจิ้นล้างผมให้แปปเดียวก็เริ่มใส่แชมพู
“ทำไมช่างทำผมร้านนี้สระดีจังเลย”
“สบายล่ะสิ?”
“งื้อ เกาอีก ตรงนั้น งื้อออออออ”
เจิ้นขยับมือมานวดหูผม แล้วมือเขาก็นุ่มๆฟองมันก็เลยทำผมเคลิ้มไปหมด นิ้วเจิ้นบีบเน้นตรงติ่งหูทำให้ผมหลุดเสียงตลกๆออกมา ตัวก็เหมือนจะเบาๆ
แบบนี้นี่เองคนเขาถึงชอบไปสระร้านตัดผมเพราะมันสบายสุดๆ เขามีบริการนวดไหล่แบบเจิ้นทำไหม? มือเจิ้นขยับมาบีบไหล่ให้ผมด้วย
“จันทร์หันมานี่หน่อย...”
“หือ”
ผมพลิกตัวหันหน้าเขาหาเจิ้น และ...ตรงนั้นของเจิ้นที่ใหญ่กว่าตรงนั้นของผมก็อยู่ในระดับสายตาพอดี มือเจิ้นขยับเลื่อนขึ้นมานวดใบหูผมทั้งสองข้างพร้อมกัน และเหมือนเขาจะรั้งให้ผมแหงนหน้าขึ้นสบตา
“เด็กดี...”
“งื้อออ”
ผมอยากจูบเจิ้นจัง... เวลาผมยาวๆของเจิ้นเปียกน้ำแล้วมันเซ็กซี่ หลังๆมานี้ผมมองว่าเจิ้นเซ็กซี่ขึ้นเยอะเลย หรือผมโตแล้วก็เลยรู้จักการจำแนกรูปลักษณ์มากขึ้น แบบว่าเจิ้นไม่ได้หล่อ...แต่เขาเซ็กซี่
“จูบพี่หน่อย...”
“ไหนว่าไม่ให้จันทร์จูบ”
“ไม่ให้จูบปาก...แต่จูบตรงนี้ ได้ไหม?”
ตรงนั้นของเจิ้น....จะว่าไปเจิ้นก็เคยให้ผมจูบตรงนั้นมาก่อน ก่อนที่เขาจะรดน้ำผมเหมือนรดน้ำต้นไม้ เจิ้นชอบให้จูบตรงนั้นหรอ?
“นะ...พี่อยากให้จันทร์จูบ”
“อื้อ...จันทร์ก็อยากจูบเจิ้น”
=======
รออยู่ใช่ไหมมมม 5555+ คือเรื่องมันเป็นแบบนี้
แบมโหลดไฟล์จากไดรฟ์มาแก้ไขก่อนอัพ แล้วพอโหลดก็ชอบลบไฟล์เลยเพราะเวลาเซฟซ้ำไปจะได้ไม่มีปัญหา ทีนี้คอมบริษัทโปรแกรมค้างก็เลยแจ้งฝ่ายไอที
ฝ่ายไอทีก็มอนิเตอร์เข้ามาจัดการโปรแกรม ซึ่งเขาก็ลบไฟล์ในโฟลเดอร์เดียวกันไปหมดด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้ แบมก็ถามว่ากู้ได้ไหม? เขาบอกไม่ได้อ่ะน้องแบม พี่กด ชิฟดีลีท
นิยายก็หาย งานก็หาย อันนี้ก็เลยช้าหน่อยเพราะพิมพ์ใหม่หมด เป็นตอนเดียวที่ไม่มีต้นฉบับ 555555+ ทั้งๆที่ตอนต่อๆไปก็พิมพ์ไว้แล้ว
รื้อความจำเยอะมาก คำพูดต่างๆ หายวับลับไปกับตา
และจริงๆมันก็มีต่อหลังจากฉากจุ๊บนี้อีกแต่แบมไม่สามารถงัดอารมณ์มาแต่งซ้ำได้แล้ว ก็เอาเป็นว่า ต้องจินตนาการเอาเองนะคะ 555555555+
มูนนี่เริ่มมีอำนาจมากขึ้นละ ยุบยิบกับเจิ้นเองแล้วววว
ปล. สมุดทำบุญยังสั่งซื้อได้นะคะ ส่วนใครที่สนใจจะสมทบทุนอย่างเดียวไม่สั่งซื้อ สามารถโอนได้ที่พร้อมเพย์ 0873323661
ขอบคุณค่า
-
ว้ายยยยยไม่เป็นไรค่าาา
รอได้
มูนนี่ฮืออออ
มีแต่คำว่า น้องงงงน้องงงน้องงงงงงง
เต็มไปหมดดด
หื่นนนนนขึ้นนะเราอ่ะ
เจิ้นนนนแหมไม่ให้น้องจูบตรงนั้นแต่จูบตรง....
ร้ายยยยยยยยยยยยยยย
มูนนี่โตขึ้น คิดเยอะขึ้น
กะลังค่อยๆโต เอ๊ะทำไมเม้นต์เหมือนเป็นแม่มูนนี่
ฮาาาาาาา
ขอบคุณสำหรับนิยายค่าา
-
ฮือออ ขอฉากนั้นนนนน :hao7:
-
:mew5:โอ้ว...ลบ ... หาย... หมดเลย... :katai1:
สู้ๆนะค่ะ..... ขอให้ ความจำ+ อารมณ์กลับมาเร็วๆ...อยากอ่านส่วนที่หายไปมากกกก :ling3:
สู้ค่ะ... o13
-
โว๊ะ...เสียดายอ่า...น้องจันทร์เติบโตไปอีกขั้น ถูกใจเจิ้นแน่ๆ :hao6: :hao6: :hao6:
-
น้องงงงมีแต่คำว่าน้องงงงงงงงงงงงงงงงงมูนนี่อ่ะทำไงดี เอ็นดูอ่ะะะะรักกกรักนางงงนักกกกกกก ชออออบบบบบบบ เจ้าของทุกอย่างของช่อฟ้าตัวจริง555555 ขำความคิดจันทร์จริงๆ
-
มูนนี่น่ารักจริงเชียว
-
:-[ :-[ :-[
-
:pig4:
-
จะ-จูบตรงไหนนะเจิ้น... :haun4:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮือ กรรมของคนอ่านด้วย อดอ่านฉากจูบเลย
-
หู้ยยย มูนนี่ กลายเป็นกระต่ายหื่นๆ ไปแล้ววววว..
-
จันทร์มีพัฒนาการอย่างมาก :hao7:
-
:hao7: :hao7: :hao6: :hao6:
-
ย้ำนักย้ำหนาแล้วนะว่าให้ศึกษาดูใจกันไปก่อน
ย้ำกับศรรามสินะ :jul3:
-
โอ๊ยยยยย.....มูนนี่ ทั้งน่ารัก ทั้งหื่นขึ้น
ว่าแต่เจิ้นชอบยุบยิบกับตัวเอง
ตอนนี้มูนนี่ อยากยุบยิบกับเจิ้นเองแล้ว :o8: :-[ :mew3:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มูนนี่เป็นคุณตาวัยใส
มูนนี่!!เลเวลอัพที่ว่าคือความหื่นเหรอ!!
-
ดีใจกับน้องนุ่มด้วยที่จะได้เป็นคุณแม่ แม้คุณตาจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไร แต่ก็รู้สึกสะเทือนใจแทนพนักงานช่อฟ้าที่ฝันของเจ้าจันทร์ใกล้ความจริงขึ้นมาทุกทีแล้ว การยึดช่อฟ้านั้นไม่ว่าจะโครงการใดใดก็คงแค่ฆ่าเวลา รอเจิ้นยินยอมพร้อมใจจะยกให้เท่านั้น :z3: แต่ทำพี่ปากแตกขนาดนี้ คงต้องเลื่อนไปอีกนานเลย :m20:
ปล.ความค้างตอนท้ายนี้คงว่าอะไรไม่ได้ แต่ขอให้ตอนต่อไปมาโดยไวนะเจ้าคะ o18
:katai3:
-
จันทร์หื่นนำหน้าเจิ้นแล้วรู้กกก :-[
-
ผมก็จะยุบยิบเจิ้นเอง เก่งขึ้นนะจันทร์ :mew1: :mew1:
-
:jul1:
-
:hao7:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: เราจะรออย่างจดจ่อ :hao6: :hao6: :hao6:
-
เหมือนโดนตัดอารมณ์ให้ค้าง งื้ออออ มูนนี่กำลังโต แต่ก็แค่กระต่ายโต555
-
ตาายยยยย จันทร์ลูกกกกกกก
โตขึ้นแล้ว โตไปหมดเลย
เจิ้งน่าจะชอบ
-
เจิ้นคนหื่นนน เริ่มพามูนนี่หื่นตามแล้วนะ!!
-
ชอบความคิดจันทร์แบบว่ารู้สึกว่าพี่ให้อิสระทุกอย่างทั้งที่อิพี่มันร้ายยยย
-
น้องจันทร์นางร้ายนะออเจ้า
-
>///<
-
มูนนี่ลูกกกกกกก จูบกับเจิ้นปากแตกมั้ยลูกกก วั๊ยยยย
-
พัฒนากของมูนนี่ :mew4:
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
Chapter V Sexy
นอกจากเครียดเรื่องน้องนุ่มแล้ว สอบกลางภาคก็ทำผมสะบักสะบอม ปีนี้กลุ่มติวสอบขยายเป็นกลุ่มใหญ่ ห้องสมุดที่นี่ก็มีไพรเวทรูมสำหรับติวกลุ่มให้ใช้แต่ต้องจองล่วงหน้า ผมแทบจะกินจะนอนในกองหนังสือ หลายครั้งคิวก็มาติวต่อให้ผมที่หอ เพราะผมตามเพื่อนไม่ทันในบางจุด จริงๆก็เกรงใจคิวแต่คิวบอกว่าไม่เป็นไร เพื่อนกันช่วยกัน
ผมมีเพื่อนดีจัง...
แต่นอกจากจะมีคิวมาหาที่หอแล้ว ก็ยังมีตัวแถมกิตติมศักดิ์อย่างเจิ้น เพราะผมไม่ได้กลับบ้านเลยช่วงสอบ เจิ้นก็เลยมานอนด้วย เจิ้นช่วยติวให้ผมไม่ได้หรอก เขาไม่ยุ่งด้วยเพราะเขารู้ตัวว่าอธิบายไปก็ไม่ทำให้ผมเข้าใจอยู่ดี
“จันทร์เครียดจัง วิชานี้ยากมากเลยอ่ะ”
“ไม่หรอก มูนนี่ของพี่ทำได้”
ผมเขยิบไปนอนกอดเจิ้น เขาก็ยอมวางไอแพดมานอนกอดผม มือของเจิ้นลูบหลังผมทำให้ผมชักจะหายฟุ้งซ่านและเริ่มง่วง
“ฝันดีมูนนี่ของพี่”
“งื้อออ จุ้บก่อน”
เจิ้นจุ้บผมเบาๆสองสามที ก่อนจะจุ้บเหม่งอีกทีผมก็หาววอด นอนกอดเจิ้นสบายดีจัง ตัวเจิ้นอุ่น กอดก็อุ่นแถมมีฟังก์ชั่นจุ้บๆด้วย
ช่วงนี้เจิ้นไม่ได้ยุบยับเป็นแมงยุบยิบกับผมมากนักเพราะผมต้องสอบ เรากลับมาไนท์แคร์กันเหมือนเมื่อก่อน มืออุ่นๆของเจิ้นสัมผัสผม พาผมจมน้ำ และโบยบิน
แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นทำให้เจิ้น...เขาชอบให้ผมใช้ปาก
ผมพาน้องรหัสไปกินข้าวหลังสอบ น้องรหัสผมเป็นดาราดังแล้วตอนนี้เพราะได้เล่นบทนางเอกในละครฟอร์มยักษ์ด้วย คิวก็พาน้องรหัสมาด้วย ผมก็หนีบเจิ้นไปอีกคนเพราะเสร็จจากกินข้าวเราจะกลับช่อฟ้ากัน
“จันทร์อยากกินอะไร?”
“อยากกินทุกอย่างเลย จันทร์กินอะไรดีอ่ะเจิ้น”
เมนูมีแต่ของน่ากินมันทำผมเครียดอ่ะเพราะเลือกไม่ถูก เรามากินข้าวที่ร้านอาหารญี่ปุ่นที่เจิ้นกับผมชอบมากัน ในห้องส่วนตัว ตอนแรกคิวบอกว่าเกรงใจเพราะเป็นพวกเรามาเลี้ยงน้อง แต่เจิ้นบอกว่าไม่เป็นไรเขาจะจ่ายเอง
ถ้าต้องไปกินร้านที่คนเยอะๆต่างหากที่จะเป็นปัญหา ผมเลยแอบอธิบายให้คิวฟังว่าตอนพาเจิ้นไปกินบุฟเฟ่ต์คราวก่อนมันย่ำแย่มาก กินในห้องรับรองอ่ะดีแล้วไม่งั้นจะเกร็งกันไปทั้งโต๊ะเพราะเจิ้นหงุดหงิด
“เอาชุดนี้ไหม? จันทร์ชอบกินไม่ใช่หรอ”
“จันทร์กลัวกินไม่หมดอ่ะ ที่รักอยากกินอันไหนหรอ”
ผมนั่งตรงกลางระหว่างเจิ้นกับน้องรหัส ฝั่งตรงข้ามเป็นคิวกับน้องรหัสของคิว น้องรหัสผมชื่อที่รัก ชื่อน่ารักเหมาะกับเจ้าตัวเลยแหละ
“เรื่องมากว่ะจันทร์ สั่งๆมาคนช่วยกินเยอะแยะ”
“โหยก็มันเสียดายอ่ะถ้ากินไม่หมด เจิ้นกินเป็นเพื่อนจันทร์หน่อยสิ จันทร์อยากกินอันนี้ แล้วก็อันนี้ด้วย”
“ก็เอาอันนี้เป็นเซ็ตใหญ่ อันนี้เป็นเซ็ตเล็กสิ”
“งื้ออออ อยากกินอันใหญ่ๆในเซ็ตใหญ่นี่อ่ะ”
“สั่งเซ็ตใหญ่ๆมาป่ะจันทร์ เดี๋ยวเราช่วยกิน ไม่งั้นวันนี้ไม่ต้องกินข้าวละ”
ผมยู่ปากใส่คิว ปกติมากินกับเจิ้นมันก็จะมีบ้างที่ผมง้องแง้งเลือกไม่ถูก แต่เจิ้นก็จะไม่รวบรัดตัดตอนแบบคิวอ่ะ หรือเพราะเจิ้นชินกับความง้องแง้งของผมไปแล้วเขาก็เลยไม่รำคาญ เอ๊ะ หรือจะรำคาญ?
“ห้ามเบื่อจันทร์นะเจิ้น”
“แค่นี้เอง”
“เจิ้นกับพี่จันทร์รักกันมากเลยอ่ะ รักอิจฉาจัง เป็นลูกคนเดียวเหงามากเลยค่ะ”
“นี่ไงมีพี่เป็นพี่แล้ว ไม่เคยมีน้องเหมือนกัน ไว้พาไปเที่ยวที่ช่อฟ้านะ พี่ชอบทำกับข้าวไว้มาลองชิม เจิ้น ให้ที่รักไปเที่ยวบ้านเราได้ใช่ไหม?”
“ไปสิ”
“งั้นไว้รักจะไปฝากท้องสักมื้อนะคะ”
หลังสอบไปสักอาทิตย์ผมก็อยากจะทำอาหารให้น้องรหัสชิมบ้างก็เลยขอเจิ้นจัดปาร์ตี้ เจิ้นก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมชวนคิว ที่รัก แล้วก็น้องรหัสคิว เจิ้นเลยจะชวนเพื่อนมาด้วย
ผมวุ่นวายอยู่ในครัวกับคุณป้าแม่บ้านตั้งแต่กินข้าวเที่ยงเสร็จ เราจะตั้งโต๊ะกันริมสระน้ำเหมือนครั้งวันเกิดผมกับเจิ้น อาหารสั่งมาจากโรงแรมเพราะคนเยอะ มีแค่ขนมอบที่ผมทำเอง
“จันทร์ใส่ชุดไหนดี”
“เดี๋ยวนี้มูนนี่ของพี่คิดมากเรื่องเสื้อผ้าแล้ว?”
“ไม่มูนนี่นะ จันทร์จริงจังอยู่ เจิ้นช่วยคิดก่อน”
“ใส่เสื้อยืดสิ ที่จันทร์ซื้อมาคราวก่อน”
คราวก่อนที่ไปเดินห้างชิดลงกับเจิ้น ผมเจอเสื้อยืดสีขาวที่ปักกระต่ายบนอกซ้ายเลยชวนเจิ้นซื้อมาใส่ด้วยกัน เจิ้นไม่แทบจะไม่มีเสื้อยืดแต่พอชวนเขาซื้อก็ไม่มีปัญหานะ ตัวนั้นก็ดีเหมือนกันแฮะ
“เจิ้นใส่คู่กันนะ”
“อือฮึ”
เราอาบน้ำกันตอนเย็นมาใส่เสื้อยืดคู่กัน ต่างที่เจิ้นใส่ยีนส์ขายาวแต่ของผมเป็นกางเกงขาสามส่วน เจิ้นดูแปลกตามากในลุคเสื้อยืด ถ้าเจิ้นมีหนวดแบบเท่ๆอาจจะเหมือนพวกนายแบบอินดี้ไหมอ่ะ
การใส่เสื้อยืดแขนสั้นทำให้เห็นท่อนแขนของเจิ้นชัดเจน...เส้นเลือดบนมือเจิ้นชัดมากแล้วมันก็ดูเซ็กซี่ เจิ้นก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วแต่ผมกลับเพิ่งรู้สึกถึงความเซ็กซี่ของเจิ้น
“มือพี่มีอะไร?”
“ทำไมมือเจิ้นเซ็กซี่จัง”
“สำหรับจันทร์พี่เซ็กซี่?”
“งื้อออออ ช่วงนี้เจิ้นเซ็กซี่มากเลย ทำไมอ่ะ”
มันเป็นเรื่องชวนสงสัย เจิ้นก็ยังเหมือนเจิ้นแต่ผมกลับมองว่าเขาไม่เหมือนเดิม แปลกจัง? หรือว่าอาจจะเหมือนการศัลยกรรม เสริมความงาม แบบว่าชีดวิตามินเซ็กซี่เข้าไปในตัวก็เลยเซ็กซี่
ธุรกิจเสริมความงามผู้ชายสมัยนี้ก็เยอะด้วย คิวบอกดารานายแบบก็ทำกันทั้งนั้น คิวยังเคยไปฉีดพวกวิตามินเลยเพราะเอเจนซี่ให้ไป เจิ้นก็อาจจะแอบๆสนใจเพิ่มความเซ็กซี่ให้ตัวเอง
หรือจะมีวิตามินเสริมเพิ่มความเซ็กซี่? ผมกินมั่งดีไหมผมอาจจะเซ็กซี่แบบเจิ้น
“เพราะเราเมคเลิฟกัน”
“เอ๋? การเมคเลิฟทำให้เกิดวิตามินเซ็กซี่หรอ”
“โธ่มูนนี่ คิดอะไรอยู่คนดี?”
ผมอธิบายทฤษฎีวิตามินเซ็กซี่ของผมให้เจิ้นฟัง เขาขมวดคิ้ว ทำหน้าแปลกใจก่อนจะหลุดขำ ทำไมอ้ะ! มันไม่เห็นขำสักหน่อย มันเป็นเรื่องมีเหตุมีผลนะ ไม่งั้นอยู่ๆเจิ้นจะเซ็กซี่ได้ยังไงเล่า
“การเมคเลิฟทำให้เรารักกันมากขึ้น พอเราสัมผัสกันเยอะๆก็เหมือนการถ่ายเทพลังงานความรัก ตัวพี่ก็เลยมีร่องรอยความรักจากจันทร์เต็มไปหมด เหมือนที่จันทร์ก็มีของพี่ มันเป็นวิธีการที่จะทำให้เราสองคนเป็นอีกครึ่งชีวิตของกันและกัน”
“งื้อออออ จันทร์จะเป็นเนื้องอกหนุบหนับกับเจิ้นไปตลอดชีวิตเลย”
ผมกอดเอวเจิ้นแน่น การเป็นอีกครึ่งชีวิตของเจิ้นนี่ฟังดูเพราะมากเลย ผมว่าระดับความรักของผมที่ให้เจิ้นมันมากขึ้นทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที ไม่สิ เอาทุกวินาทีไปเลย!
“เนื้อคู่ต่างหากมูนนี่”
เจิ้นบีบแก้มผมจนยืด เรากอดกันโยกไปมาในห้องนอน ก่อนผมจะเหยียบบนเท้าเขาให้เขาพาเดินไปเรื่อยๆเหมือนตอนเด็กๆที่ชอบเล่นแบบนี้
“แล้วทำไมจันทร์เห็นเจิ้นเซ็กซี่อ่ะ?”
“ก็พอเราเริ่มเป็นเนื้อคู่กัน เราก็จะถูกดึงดูดเข้าหากัน จันทร์ก็อยากใกล้พี่มากขึ้นเหมือนที่พี่อยากใกล้จันทร์มากขึ้น ยิ่งจันทร์ไปอยู่หอเราก็ยิ่งคิดถึงกัน”
“งื้อออ จันทร์คิดถึงเจิ้นทุกวันเลย อยากนอนกอดเจิ้นทุกคืน”
“กลับมาสิ...”
“ไม่ได้หรอก จันทร์ต้องโตขึ้น แล้วตอนนี้น้องนุ่มท้องด้วย จันทร์ต้องเป็นกำลังใจให้น้องนุ่มนะ ช่วงท้องเนี่ยน้องนุ่มจะอารมณ์แปรปรวน จันทร์กลัวน้องนุ่มเครียดแล้วแท้งจัง จันทร์อยากให้หลานๆแข็งแรง ไม่ป่วยง่ายเหมือนจันทร์ เป็นกระต่ายแข็งแรง เป็นหัวหน้ากลุ่ม เป็นหัวหน้าห้อง หัวหน้าหมู่บ้าน เป็นเจ้าของธนาคารบันนี่แบงก์ด้วย จันทร์ไม่อยากให้หลานไม่แข็งแรงแบบจันทร์”
การที่น้องนุ่มท้องทำให้ผมนึกถึงพ่อกับแม่และผลกระทบที่เกิดขึ้นกับผม ตอนนั้นแม่ไม่ค่อยรักผมทำให้แม่อยากจะให้ผมนอนหลับต่อไปอีกสักหน่อยเพื่อไปเป็นลูกคนอื่นมันเจ็บปวดมาก แล้วก็พอเกิดมาก็ป่วยง่าย เรียนไม่เก่ง ไม่เคยเป็นหัวหน้ากลุ่ม หัวหน้าห้องเลยจนกระทั่งไปสิงคโปร์ ลูกของน้องนุ่มอาจจะได้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านกระต่ายในชมรมวิจัยกระต่ายก็ได้
“มูนนี่ของพี่อาจจะไม่แข็งแรง แต่เป็นคนเก่งของพี่ เป็นความสุขของพี่ ลูกๆของน้องนุ่มจะต้องปลอดภัย”
“งื้อออออ เจิ้นไม่โกรธจันทร์นะที่จันทร์ยังกลับมาอยู่ด้วยไม่ได้ จันทร์ต้องไปทำภารกิจปกป้องกระต่ายก่อน ตอนนี้น้องนุ่มอ้วนขึ้นอีกแล้วด้วย คุณหมอบอกว่าสักอาทิตย์หน้าก็จะจับท้องน้องนุ่มได้แล้วว่าจะมีหลานๆกี่ตัว”
ผมโม้กับเจิ้นเยอะแยะเรื่องน้องนุ่มกับวิวัฒนาการการเป็นคุณแม่กระต่าย ส่วนศรรามก็หงอยลงนิดหน่อยเพราะโดนแยกกรงกัน แต่กรงก็ติดกันนะจะได้ไม่เหงา เผื่อน้องนุ่มอาจจะอยากบ่นเรื่องลูกๆกับศรราม
“เฮ้อ...พี่ขังจันทร์ไว้กับตัวเองไม่ได้ใช่ไหม?”
“ตัวไม่อยู่แต่ใจจันทร์อยู่กับเจิ้นเอฟวรี่เดย์นะ มาจันทร์กอดอีกที มารับความรักของจันทร์ไปเยอะๆเลยนะ”
งานปาร์ตี้เริ่มขึ้นตอนหกโมงเย็น เพื่อนๆเจิ้นซื้อขนมมาฝากผมเยอะเลย เพื่อนเจิ้นมาแค่สองคนเพราะคนอื่นติดงาน แต่หนึ่งในนั้นพาแฟนมาด้วย พี่ผู้หญิงที่ผมไม่เคยเห็นมากันหลายคนเลย และ...พี่เขามีลูกแล้ว
“ลิลลี่เพิ่งอายุสามเดือนจ้ะ น้องจันทร์ลองอุ้มไหม?”
“งื้อ จันทร์กลัวทำน้องตก น้องตัวเล็กจังเลยครับ เหมือนกระต่ายอ้วนๆเลย”
กลายเป็นว่าผมนั่งติดกับพี่รดาแฟนเพื่อนเจิ้นเพราะผมชอบดูน้องมาก ทำไมเด็กตัวเล็กๆน่ารักจัง น้องยังใส่ถุงมือกลมๆด้วย แล้วก็มีขวดนมอันเล็ก
คิวมากับน้องรหัสที่ยังดูเกร็งๆ แต่สักพักก็ดูโอเคขึ้นเพราะเพื่อนๆเจิ้นก็เป็นกันเอง มีเจิ้นนั่นแหละไม่ค่อยเล่นอะไรกับใครเท่าไหร่
“ขอโทษที่มาสายนะคะ พี่จันทร์รักขอพารุ่นพี่มาหนึ่งคนนะคะ”
รุ่นพี่ของที่รักคือ อริญ
“เจิ้นมานี่หน่อย”
เจิ้นลุกจากข้างผมไปหาเพื่อน ตอนแรกเจิ้นนั่งติดกับเพื่อนแต่ผมอยากเล่นกับลิลลี่ก็เลยสลับที่มาเป็นผมนั่งกับแฟนเพื่อนเจิ้น แล้วเจิ้นไปนั่งติดกับคิว
ที่รักนั่งลงตรงข้ามผม ถัดไปก็เป็นพี่อริญ ทุกคนแนะนำตัวกันนิดหน่อยก่อนบทสนทนาจะแยกเป็นสองกลุ่ม พี่อริญเป็นนางเอกเหมือนกัน เขาสวยมากตัวเล็กๆเหมือนที่รักเลย
“พี่จันทร์ถ่ายรูปกันค่ะ เดี๋ยวอัพลงไอจี ยิ้มนะคะ”
ผมร่วมเฟรมไปหลายรูปมาก เดี๋ยวของที่รัก เดี๋ยวของพี่อริญ ที่รักบอกว่าต้องเล่นไอจีเพราะต้องมีแฟนคลับติดตาม ผมเลยแลกไอจีกับที่รักแล้วก็พี่อริยด้วยแต่ของผมอัพแต่รูปกระต่าย
สักพักผมก็โดนแท็กลงตั้งหลายรูป คิวก็โดนแท็กเหมือนกัน คิวไม่ค่อยถ่ายรูปกับผมเท่าไหร่เพราะผมเฉยๆไม่ค่อยเล่น แต่คนมากดไลค์ที่รักกับพี่อริญเยอะมาก
อยู่ดีๆคนฟอลสองสามคนของผมก็เพิ่มขึ้นเป็นหลักร้อย พี่อริญเขยิบมาถ่ายคู่กับผมอีกแล้วขอลงไอจี ผมงงๆเหมือนกันว่าทำไมถ่ายรูปกันเยอะจัง
ขนมอบของผมที่คุณป้าแม่บ้านยกมาหลังๆทุกคนชมว่าอร่อย มันดีมากเลยเวลาเราทำอาหารอะไรสักอย่างแล้วคนกินชอบ พี่อริญถามเรื่องเปิดร้านด้วยถ้าผมสนใจจะได้ช่วยโฆษณาให้ แต่ผมยังไม่ได้คิดขนาดนั้น
ผมอยากทำก็แค่อยากทำให้เจิ้นกินอ่ะ ทำขายอะไรมันเกินความคิดผมไปหน่อย เจิ้นไม่ได้กลับมานั่งข้างผมเขานั่งคุยกับเพื่อนร่วมงาน เรียกว่าไม่ร่วมเฟรมกับฝั่งทางผมด้วย
คิวดึงความสนใจผมมาเรื่องการสอบ ที่รักก็ถามเยอะเกี่ยวกับวิชาเรียน พอเข้าเรื่องเรียนแล้วผมมีเรื่องพูดเยอะไปหมด อาจารย์คนนั้นโหด คนนี้เขี้ยวสารพัด พอหันกลับมาอีกทีเจิ้นหายไปแล้ว
“เจิ้นไปไหนอ่ะครับ”
“เข้าห้องน้ำมั้งน้องจันทร์”
ผมก็อยากเข้าห้องน้ำเหมือนกันแฮะ เลยลุกออกไปบ้าง ปกติถ้ามีงานเลี้ยงเราจะให้แขกเข้าห้องน้ำด้านนอกตรงข้างๆห้องครัว แต่ผมก็จะเข้าในห้องนอนตัวเอง
“อ๊ะ”
ประตูห้องนอนถูกเปิดก่อนที่ผมจะแตะที่จับประตูด้วยซ้ำ...พี่อริญ? แล้วข้างหลังก็เป็นเจิ้น เจิ้นกับพี่อริญในห้องนอนของผมกับเจิ้น?
“ขอโทษค่ะน้องจันทร์ พอดีพี่หาห้องน้ำไม่เจอ เห็นเจิ้นเดินมาทางนี้เลยมาถาม ไม่คิดว่าเป็นห้องนอนเจิ้น พี่นี่ซุ่มซ่ามจังเลย ขอตัวนะคะ เจอกันนะคะน้องจันทร์ ขอโทษอีกทีนะคะเจิ้น”
พี่อริญเดินออกไปแล้ว แต่เหลือผมที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกมองสลับไปมาระหว่างทางที่พี่อริญเดินไปกับเจิ้น รู้ตัวอีกทีก็ตอนเจิ้นดึงผมเข้าไปข้างในห้องและแผ่นหลังชนกับประตูที่ปิดลง
“จันทร์...”
“เจิ้น จันทร์ จันทร์งง...”
“พี่มาเข้าห้องน้ำ แล้วเขาเดินตามมา พอดีจันทร์เปิดประตู”
“อื้อ....จะ จันทร์ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ก็ ก็...มันเป็นอุบัติเหตุ ใช่ไหม?”
“ตกใจใช่ไหม ที่เจอเขาอยู่ในห้องเรา?”
“งื้อ...นิดหน่อย”
เจิ้นรวบผมเข้าไปกอด ผมก็งงว่าทำไมต้องตกใจมาก ใจผมเหมือนหายไปแล้วเจ้าหลุมดำก็ตื่น มันกัดผมหนึ่งทีจนผมเจ็บ...เจ็บมาก
“ไม่มีอะไร ไม่ต้องตกใจทั้งนั้น”
“เจิ้น...เจ้าหลุมดำมันกัดจันทร์อีกแล้ว จันทร์...น่าจะหึงเจิ้นใช่ไหม? แต่ แต่ทำไมหึงล่ะก็แค่เขาเข้าห้องผิดเอง จันทร์นิสัยไม่ดีเลย”
ผมปล่อยให้เจิ้นจูงไปนั่งบนเตียง ผมชักสับสนระบบการทำงานของเจ้าหลุมดำ มันจะกัดเวลาผมหึงแต่ผมจะหึงงี่เง่าแบบนี้จริงหรอ?
“มูนนี่ของพี่น่ารัก...ขอโทษที่ทำให้หึงนะคนดี คราวหลังพี่จะระวัง อยากดึงแขนพี่ไหม?”
“อื้อ ขอดึงเลย จันทร์ไม่ชอบเลยที่ตัวเองหึงอ่ะ มันเป็นเยอะเวลาเจิ้นอยู่กับคนอื่น แต่ก็ไม่ทุกคนนะ แบบว่าเฉพาะบางคน กับเพื่อนเจิ้น จันทร์ก็ไม่เป็น งงๆอ่ะ”
ผมคว้าแขนเจิ้นมากอดแล้วก็ดึงๆ เจิ้นหัวเราะแล้วโยกตัวไปมาเราเลยเหมือนเล่นกันมากกว่าจนผมสู้แรงไม่ไหวล้มลงกับเตียง
“เพราะจันทร์กับพี่เราเป็นเนื้อคู่กันแล้ว พอมีคนมาใกล้พี่กลไกความรู้สึกของจันทร์ก็เลยปลุกเจ้าตัวร้ายให้ตื่น มันบ่งบอกว่าจันทร์รู้สึกเหมือนกำลังจะโดนแยกจากพี่ เหมือนพี่กำลังจะถูกขโมยไปจากจันทร์”
“เจิ้นเป็นเหมือนกันใช่ไหม เจิ้นบอกว่าเจิ้นก็มีหลุมดำ...”
“เป็นสิ...พี่เป็นกระทั่งกับน้องนุ่ม”
“งื้ออออ ไม่เอานะ น้องนุ่มไม่แย่งจันทร์จากเจิ้นหรอก เจิ้นเจ็บไหม จันทร์ขอโทษนะ”
“พี่รู้...หายตกใจแล้วนะ?”
“อื้อ โอเคแล้ว งื้ออออ”
เจิ้นจูบผมไม่ทันตั้งตัว นานกว่าจะยอมเลิกจูบ จูบแล้วจูบอีกจูบอยู่ได้จนผมหายใจไม่ออกเขาถึงยอมปล่อย
หลังจากเข้าห้องน้ำกลับมาที่โต๊ะเจิ้นก็มานั่งข้างผมเหมือนเดิม แต่เป็นด้านที่ติดเพื่อนเขา มือเซ็กซี่ของเจิ้นกุมมือผมไว้ตลอดเวลา เจ้าหลุมดำหลับสนิทและผมก็มีความสุขขึ้นอีกเพราะเจิ้นกินขนมอบของผมไปตั้งหลายชิ้น
“น้องจันทร์ครับ เจิ้นมันจะอ้วนนะแบบนี้”
“ให้อ้วนเยอะๆเลย จะได้กอดอุ่นๆ”
“ตอนนี้ไม่อุ่น?”
“อุ่นนนนนน สบายยยย”
“เบื่อว่ะ เบื่อไอ้เจิ้น”
พวกเพื่อนๆเจิ้นทำหน้าเหม็นเบื่อ ผมหัวเราะก่อนะจหันไปมองคิวที่มองมานิ่งๆแต่พอสบตาผมก็หันไปมองทางอื่น คิวเป็นอะไรอ่ะ เหมือนคิวขมวดคิ้ว
“น้องจันทร์กับเจิ้นเนี่ยรักกันจังเลยนะคะ อริญไม่ค่อยเห็นพี่น้องที่ตอนโตยังสนิทกันแบบนี้เท่าไหร่”
เจิ้นสบตากับเพื่อนสนิทที่มองมาอย่างรู้กัน ก่อนที่จันทร์จะพูดอะไรก็ดึงความสนใจน้องมาที่ลิลลี่ เด็กทารกวัยสามเดือนร้องไห้ขึ้นมากลางวง
แฟนเพื่อนต้องอุ้มลูกเข้าไปข้างใน เจ้าจันทร์ก็ตามไปด้วย...น้องชอบสัตว์เล็กๆ และเหมือนจะชอบเด็กตัวเล็กๆเพิ่มมาอีกหนึ่งอย่าง
การจัดงานเลี้ยงที่ช่อฟ้าไม่ค่อยอยากจะชวนคนไม่รู้จักเข้ามาเพราะมันจะกลายเป็นตั้งคำถามที่ทำให้เจ้าจันทร์คิดมาก คนนอกจะมองว่าจันทร์กับเขาเป็นพี่น้องเพราะนามสกุลเดียวกัน แต่อันที่จริงแล้วไม่ใช่
กับอริญทำไมจะดูไม่ออก ตั้งแต่เคยเจอกันเมื่อปีก่อนก็กลายเป็นข่าว แล้วยังจะตามงานเลี้ยงที่ชอบเดินมาทักทาย อึดอัดยิ่งกว่าแพร พิมพิลาที่แค่ปิดโอกาสอีกฝ่ายก็ยอมถอยไป แต่อริญไม่ใช่
ย้ายไปนั่งข้างเพื่อนก็ยังหันมาชวนคุยได้ อาจจะเพราะวันนี้คนน้อยทำให้คุยกันทั่วถึงไปหมด ถึงกับเดินตามเข้าไปในห้องนอนและทำเป็นพูดว่าเข้าใจผิด
เจตนาที่ชัดเจนเกินไปทำให้เขาไม่ค่อยพอใจ ไม่ชอบ และรำคาญ ยิ่งเจ้าจันทร์มาเห็นเข้าพอดียิ่งหงุดหงิด ตากลมโตไหววูบเหมือนจะร้องไห้ที่เห็นเขากับอริญเดินออกมาจากห้อง
จันทร์ไม่เข้าใจความหึงหวง น้องรู้แค่มันจะมีตัวร้ายในใจตื่นมากัด ยังโทษตัวเองว่านิสัยไม่ดีงี่เง่าทั้งๆที่มันไม่ใช่ ในเมื่อน้องมีสิทธิ์ คนที่ไม่มีสิทธิ์ต่างหากที่ควรขอโทษ
ช่อฟ้าควรเลิกรับแขกสักพัก
“ข่าวจากแฟนเพจกอสซิปครับ”
ไอแพดถูกเปิดหน้าแฟนเพจซุบซิบดารา คนกดไลค์เพจเป็นล้านคน และโพสล่าสุดคือภาพจากอินสตาแกรมอริญที่มาช่อฟ้ากับน้องรหัสจันทร์ มีภาพเจ้าจันทร์ยิ้มอยู่หลายรูป ถึงจะไม่ได้มีแคปชั่นอะไรแต่ก็เคยเป็นข่าวอยู่พักหนึ่งว่าเขาซื้อผ้าพันคอให้อริญ ทั้งๆที่มันเป็นของเจ้าจันทร์
คอมเม้นต์ต่างๆก็เทไปทางว่าแอบคบกัน เคยเป็นข่าวกันมาแล้วอาจจะคบกันตั้งแต่ตอนนั้น รู้ถึงขนาดว่าคนที่อริญถ่ายรูปด้วยคือเจ้าจันทร์น้องชายเขา
“อินสตาแกรมคุณจันทร์ตอนนี้คนฟอลก็เพิ่มเป็นพันนิดๆแล้วครับ แต่คุณจันทร์ก็มีแต่รูปกระต่าย”
“ทำอะไรได้บ้าง”
“ออกงานไหมครับ? สัมภาษณ์หน้าแบคดรอปนิดหน่อย คิดว่าช่วงนี้นักข่าวคงเล่นข่าวนี้อีกสักพักเพราะละครคุณอริญที่ออนแอร์อยู่เรทติ้งกำลังสูง”
“งานไหน?”
“เปิดตัวบัครเครดิตตัวใหม่ของช่อฟ้าไหมครับ? พีอาร์ไปในตัว”
บัตรเครดิตศศิวิสดอมตัวใหม่ ที่ขยายวงเงินไปถึงสองล้านสำหรับลูกค้าวีไอพีของธนาคารเท่านั้น ธนาคารจะเป็นผู้ส่งบัตรเชิญลูกค้ามาเป็นวีไอพีถือบัตร ต้องครบด้วยองค์ประกอบหลายอย่างซึ่งๆจริงๆก็ไม่มีผลต่อการอนุมัติวงเงินเท่าไหร่ แค่เป็นคำโฆษณาเพื่อสร้างกระแสและกำลังจะเปิดตัวในอาทิตย์หน้า
เจิ้นไม่ได้จะไปเองเพราะมันตรงกับวันเสาร์ เขาต้องใช้เวลาวันหยุดในชมรมวิจัยกระต่ายกับเจ้าจันทร์ ผู้บริหารระดับสูงของธนาคารคนอื่นก็มีที่สามารถเป็นตัวแทนได้ แต่ถ้าเป็นข่าวแบบนี้ก็ควรจะต้องออกมาพูดอะไรบ้าง
เพราะคราวนี้มีรูปจันทร์อยู่ในกระแสข่าวด้วย ยังไงก็ต้องถูกตั้งคำถาม ไม่ว่าจากเพื่อนหรือคนที่จำได้ เรื่องยุ่งยากไม่ควรเกิดขึ้นกับเจ้าจันทร์ โดยเฉพาะเรื่องที่ไม่เป็นความจริง
“อืม ตามนั้น”
“วันนี้จันทร์โดนถามเรื่องพี่อริญทั้งวันเลยอ่ะ”
เสียงหงอยๆทำให้เจิ้นอยากจะไปรับพระจันทร์รสนมกลับมาอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่แค่ได้แต่มองหน้าหงอยๆผ่านกล้อง
“คนก็พูดไปเรื่อย พี่กับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“งื้อ จันทร์รู้ พอจันทร์บอกอย่างงั้นคนก็บอกจันทร์อาจจะโกหก ไม่อยากให้เป็นข่าว เฮ้อ...จันทร์เหนื่อยใจจัง”
เสียงถอนหายใจกับท่าทางยู่ปากทำให้เจิ้นหลุดยิ้ม ขนาดเหนื่อยใจยังทำท่าทางซะน่ารัก...
“ปล่อยไปเถอะ เดี๋ยวพี่จัดการให้ ชมรมวิจัยกระต่ายเป็นไงบ้าง?”
“น้องนุ่มมีลูกในท้องสี่ตัว!! คุณหมอบอกจับได้สี่ตัวนะ แต่อาจจะมีตัวที่จับไม่เจอก็ได้ ทำไงดีล่ะเจิ้น จันทร์จะกลายเป็นคุณตาที่มีหลานสี่ตัวแน่ะ โอ้ยยตื่นเต้นมากเลยยยย”
ความเศร้าหมองหายไปจากใบหน้า กลายเป็นปากเล็กขยับเจื้อยแจ้วโม้ใหญ่โตเรื่องกระต่าย ช่วงนี้ประเด็นละเอียดอ่อนสำหรับศศิมณฑลก็คือเรื่องคะแนนสอบกับเรื่องอริญ
เอ็มแจ้งคะแนนมาให้แล้ว ก็มีตกมีนอยู่สองสามตัวแต่ก็ไม่ได้น่าเกลียดมากนัก คะแนนสอบอยู่ในเกณฑ์ค่าเฉลี่ยนเหมือนทุกที ในเมื่อน้องไม่ได้เล่าให้ฟังเขาก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
เจิ้นฟังคนโม้เรื่องกระต่ายจนหาววอด ไม่รู้ทำไมจันทร์ปักใจกับโรงเรียนกระต่าย หัวหน้ากระต่ายขนาดนั้น ทั้งยังไปสังเกตว่าศรรามแอบเบ้ปากใส่ตัวเองอีก
บางทีเจ้าจันทร์อาจจะมองโลกในเฉดสีที่ต่างออกไปจากเขา เป็นก้อนความสุข เป็นพระจันทร์รสนม เป็นคุณตาจันทร์ของหลานๆสี่ตัว
คิดถึง...
เจิ้นถอยหายใจมองคนที่รับคาโทรศัพท์ โทรศัพท์คงหล่นจากมือเพราะมันกลายเป็นภาพเพดานห้องนอนไปแล้ว นิ้วกดสิ้นสุดการโทรแล้วมองเตียงกว้างที่มันกว้างเกินไปตั้งแต่ต้องนอนคนเดียว
“กลับมานอนไม่หลับอีกแล้วหรอครับเจิ้น”
“อืม...”
“เตียงมันกว้างไปใช่ไหมครับ”
คนนอนไม่ค่อยหลับชะงักมือที่กำลังยกกาแฟขึ้นดื่ม พอไม่มีเจ้าจันทร์มากินข้าวด้วยก็เลยมีเอ็มมานั่งเป็นเพื่อนแทนเพราะวันแรกๆมันกินแทบไม่ลง คุณแม่บ้านที่เลี้ยงกันมาก็เลยไปตามเอ็มมากินด้วยทุกเช้า
อีกสาเหตุก็เพราะเหงาที่ไม่ต้องเตรียมมื้อเช้าให้จันทร์ก่อนไปเรียน เขาก็ต้องพาเอ็มมาเพื่อหากิจกรรมให้คนแก่ทำ ตัวเขาเองไม่รับมื้อเช้าอยู่แล้ว
ตัวแทนเจ้าจันทร์อย่างเอ็มก็รู้หน้าที่ เบิ้นสองชามทุกวันจนคุณแม่บ้านกลับมาสดใสขึ้นแท่นคนโปรดคนใหม่ หลังๆมานี้ก็ถึงกับรีเควสของกินกันได้แล้ว
“เจิ้นต้องหาตุ๊กตามานอนกอดบ้างแล้วครับ กระต่ายหูยาวอีกตัวแล้วกัน ชื่ออะไรดี? หนี้สิน ดีไหมครับ แต่เสาร์อาทิตย์ต้องเก็บดีๆ ไม่งั้น...คุณจันทร์คงกอดเจ้าหนี้สินมากกว่าเจิ้น”
“รำคาญ”
========================
มาอัพอย่างว่องไว เจิ้นก็หลอกจันทร์อีกละ แต่หลอกน้อยลงเยอะละนะ เรียกว่าตะล่อมดีกว่า 55555555 จะเซ็กซี่ทีมาเนื้อค้งเนื้อคู่ ยัยน้องก็เนื้องอกเฉย 5555555+
เจิ้นก็อย่าน้อยใจน้องเลยนะ กำลังดูแลครอบครัวอยู่ คึคึ
ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้ะ
-
เจ้าก้อนน่ารักขึ้นทุกตอนเลย คุณตา5555
-
งื้ออออออ
-
ฮึ่มม อริญ :katai1:
-
:pig4:
-
เจิ้น555555555
เจิ้นจะรำคาญคุณเอ็มไม่ด๊ายยยย
-
:pig4:
-
เอ็มมีคู่มั้ยคะ ตอนนี้ชอบเอ็มมวากกก 55555
-
หนูจันทร์ลูกกกกกกกกกก น่ารักมากกกก
-
คุณพี่เอ็มมมมมมมมม
กรี้ดดดดดดดด
จันทร์สู้ๆนะ
เอาความน่ารักสดใสเบียดอริญให้ตายไปเล้ยยย
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
o13 o13 :hao7: :hao7:
-
จะมีเรื่องของพี่เอ็มมั๊ยน๊า
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หนอย มีชะนีมาคิดจะเกาะแกะเจิ้น //เอานิ้วดีด
-
บางทีก็แอบคิดว่าไม่อยากให้นิยายสมจริงสักเท่าไหร่ มูนนี่จะได้มีแต่ความสุขตลอดเวลา มีแค่เจิ้นกับจันทร์เป็นแฟมิลี่กันไปวันๆ เวลาอ่านตอนตอนจันทร์มีความสุขก็เหมือนจะมีความสุขไปด้วย แต่พอจันทร์เศร้านิดนึงก็เศร้าตามทั้งที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวกับตัวเราเองเลย พอน้องเศร้าปุ๊บจะคิดในใจทันทีว่า โธ่ลูก ไม่เป็นไรนะคะคนดี ฮือ อยากเข้าไปโอ๋ๆน้องทุกทีเลย คเพราะคุณแบมแต่งดีไปอ่ะค่ะ เอ้า55555555555555 :mew1:
-
เจิ้นจะจัดการอริญยังไงน๊าาาาา
-
เป็นห่วงเจิ้น
-
โอ้ยๆ บางทีก็สงสารเจิ้น อยู่คนเดียวเป็นคนแก่ขี้เหงาเลย
-
เจิ้นจัดการให้เด็ดขาดเลย มูนนี่ขี้นอยด์ด้วย
-
รำคาญอริญ
เพราะจันทร์ ชวนน้องรหัสคิว กับคิวมากินกันที่ช่อฟ้า
เลยกลายเป็นพ่วงอริญไปด้วย เพราะที่รักชวนรุ่นพี่มาด้วย
ที่รักทำไม่ถูกเรื่องชวนอริญ อริญไม่ได้ถูกจันทร์เชิญสักหน่อย
เพราะช่อฟ้าไม่ใช่เข้ากันได้ง่ายๆ
ที่ไม่ถูกยิ่งกว่าคืออริญ แลวยังไปอ่อยเจิ้นอีก ทำตัวแย่ยิ่งกว่าแพร
จันทร์ คิดได้ไวๆเรื่องเจิ้น :mew1:
เจิ้นห่างจันทร์ก็นอนไม่หลับอีกแล้ว :เฮ้อ: :z3
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มองๆ แล้วอริญนี่เส้นชะตาไม่น่ายืนยาว รวมไปถึงไม่ราบรื่น
เล่นของแสลงแบบนี้ ระวังของเข้าตัวเน้อ
-
อยากให้เจิ้นจัดการอริญให้เด็ดขาด!!เอาแบบไม่ให้ผุดไม่ได้เกิดเลย
-
ที่รักน้องรหัสจันทร์เสียมารยาทมากนะ จันทร์เชิญน้องรหัสแต่ไม่ได้บอกว่าให้พาใครมาด้วยก็ได้เสียหน่อย
ที่รักมีสิทธิ์อะไรชวนอริญมาด้วย แล้วไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของบ้านด้วยนะ แค่บอกว่าพารุ่นพี่มาด้วย (ในตอนที่ใกล้จะถึงแล้ว) หึ
ชักสงสัยว่าที่รักมีเอี่ยวอะไรกับอริญหรือเปล่า เป็นดาราเหมือนกันนี่ อาจจะรู้เห็นเป็นใจให้กันก็ได้
ไหนจะเรื่องชวนถ่ายรูปลงโซเชียลนั่นอีก สร้างกระแสอัพเกรดตัวเองหรือเปล่า
ในสายตาเราตอนนี้ที่รักดูไม่ใช่น้องรหัสที่น่ารักของจันทร์แล้วล่ะ
เราว่ามาแนวเข้าหาเพื่อผลประโยชน์บางอย่างแบบที่จันทร์เคยเจอแน่เลย
-
อะไรรรร พี่เอ็มออกมาแปบเดี๋ยว ทำไมบทดูเยอะแย่งซีนเจิ้นที่ออกมาทั้งตอนคะะะะ วงวารรรรร 555555
คิวคิวววว ยังแอบรักแอบชอบเจ้าจันทร์อยู่ใช่ไหมมม :hao4: :hao4:
ที่รักไม่น่าทำแบบนี้อะ พาแขกที่ไม่มีใครรู้จัก ไม่เคยเจอ มาได้ไง อริญก็ไม่เนียนนะคะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เจิ้นอย่าพึ่งน้อยใจไป เดี๊ยวจันทร์ก็กลับมาแล้ว
ตอนนี้ไปจัดการเจ๊อริญดีกว่า แลดูจะไม่ปล่อยเจิ้นง่ายๆ
-
คุณตาจันทร์ มีหลานสี่ :mew1: :mew1:
-
เจิ้น!!จัดการตัวการหลุมดำของน้องด่วนค่ะ :m16: ...เดี๋ยวมันกินน้องไปนะ :m16:
-
ชอบโมเม้นที่เจิ้นถูกคนสนิทกวน แล้วโกรธไม่ได้จริงจัง ทำให้ดูเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีหลากหลายอารมณ์ได้เหมือนกัน :กอด1:
ขอให้จัดการตัวกระตุกหลุมดำของเจ้าจันทร์ได้ในเร็ววันนะคะเจิ้น :m16:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
สงสารคุณเอ็ม :mew4:
-
เจ้าจันทร์กับคุณหลุมดำ นั่ลล้าคคคค
-
:m20: คุณตาจันทร์ ของหลานทั้งสีตัว
-
อยากตั้งเจิ้นเป็นเจ้าลัทธิ เข้าใจชักจูงอ่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จะจับใครไม่จับ คิดจะจับเจิ้น อริญควรหายไปจากวงการเลยจะดีมาก
-
รอเจิ้นมาจัดการกับนางอริญ !!!!! เอาให้หมดงานในวงการไม่ได้ผุดได้เกิดไปเลยยยยย ลำไยยยยยยยย
-
เห็นเจ้าจันทร์โตขึ้นแล้วรู้สึกว่าเจิ้นแก่ตัวลง :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4: ชอบเวลาจันทร์มโน
-
รำคาญ 555
-
น้องงงงงงง
-
555555 ชอบพี่เอ็มจัง
-
รอดูเจิ้นจัดการกับอริญ
-
ทำไมพี่เอ็มแอบร้าย 55555
-
โมเม้นเจิ้นกับเอ็มนี่ตลกสามช่าดีมาก จังหวะมันได้ ชอบ 55555
-
มูนนนนนี่
หึงไปเลยยลูกกกกกก
เอาเลยยยยยแบบบบเต็มที่
ยายอริญนี่มาถึงขึ้นห้องนอนแล้วว
ถถถถถ
พี่เอ็ทน่ารักก
-
เอ็มคือผู้รับกรรมที่แท้จริง เคืองน้องไม่ได้
ก็จะมาลงกับเอ็มแทน 5555
เจ้าจันทร์คะ หนูจะเรียกร้องมากขึ้นไม่ได้นะ
ถึงจะโตขึ้น แต่เรื่องนี้ไม่ต้องเข้มขึ้นก็ได้
ความคิดเจ้าจันทร์คือที่สุด คิดตามได้ยาก
แหวกแนว และโลกสดใส อย่างน้อยก็ไม่ทำน้องนอยด์ล่ะนะ
ถึงขั้นร้องไห้ตอนรู้ว่าน้องนุ่มท้อง โถ เจ้าจันทร์
เจิ้นทำเป็นเล่นตัวตอนน้องเรียกร้องนะ
รู้ทันหรอก ชอบล่ะสิ ให้น้องเข้าหาเองน่ะ
-
ชอบเวลาลูกน้องพูดเล่นกับเจิ้นแล้วเจิ้นทำแบบนี้ใส่ ฉากหน้าที่แสนอ่อนโยนมีให้เจ้าจันทร์คนเดียว หูย อยากอ่านตอนที่เจิ้นยังเป็นวัยรุ่นตัวร้ายเลยค่ะ ต้องแซ่บมากแน่ๆ
-
สู้ๆเจิ้น ฮ่าๆ
-
เป็นคุณตาแล้วมูนนี่น้อย :laugh: :laugh:
-
เจิ้นคือหลัววววว
-
ชอบพี่เอ็มอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:mew1: :katai2-1: :a5:
-
:pig4: :pig4:
-
เราเพิ่งอ่านจบภาคแรก ชอบมากกกกก เนื้อเรื่องยาวได้ใจ
จันทร์เป็นคนตลกใช่มั้ย ความคิดของจันทร์แต่ละอัน ฮาๆทั้งนั้น
เจิ้นหลงน้องขั้นสุด เปย์หนัก พระเอกมั่กๆ
เราชอบลุงหยางด้วย ลุงแกเถื่อนดี5555
รอติดตามต่อภาค2 ขอบคุณคนเขียนนะคะ นิยายคุณอ่านแล้วแฮปปี้จริงๆ
o13 :L1: :pig4: :กอด1:
-
Chapter Vl Happy Machine
“พี่เอ็ม พี่เอ็มว่าน้องนุ่มจะเจ็บมากไหมตอนคลอดลูกๆ”
วันนี้เจิ้นต้องไปเปิดตัวบัตรเครดิตก็เลยจะมาหาผมตอนเย็น แต่ว่าเจิ้นให้พี่เอ็มมาแทนก่อนตั้งแต่เช้าผมเลยพาพี่เอ็มมาดูกระต่ายที่ชมรม ตอนนี้น้องนุ่มพุงบวมป่องเลยเพราะมีเจ้าตัวเล็กๆอยู่ข้างใน
“ก็อาจจะเจ็บนิดหน่อยนะ แต่พอเห็นลูกๆก็คงหายเจ็บ”
“ผมกลัวน้องนุ่มเจ็บเยอะ เป็นห่วงจัง”
“ธรรมชาติสร้างให้ผู้หญิงสามารถมีลูกได้ น้องนุ่มไม่เป็นอะไรหรอครับ”
น้องนุ่มเป็นผู้หญิงก็เลยมีลูกได้ คนเราแต่งงานก็จะมีลูกแต่ผมมีไม่ได้แล้วก็เจิ้นก็อดมีแล้วเพราะผมยึดเจิ้นไว้กับตัวเอง แต่...ผมก็อยากมีลูก นั่นก็คือผมต้องแต่งงานกับผู้หญิงสักคน ถ้าทำแบบนั้นก็เท่ากับว่าผมจะทิ้งเจิ้น
ไม่มีลูกก็ได้มั้ง...มีกระต่ายเป็นลูกก็ได้ แล้วเจิ้นอยากมีลูกเป็นกระต่ายเหมือนกันไหมอ่ะ พอเห็นน้องลิลลี่แล้วผมก็คิดว่าเด็กทารกน่ารักมากเลย
“พี่เอ็ม...ผมอยากมีลูกอ่ะ แบบว่าลูกที่เป็นคน”
“เด็กเลี้ยงไม่ง่ายเหมือนกระต่ายหรอกครับ กระต่ายไม่ต้องไปโรงเรียน แต่เด็กต้องไป ทั้งไปโรงพยาบาล ไปสนามเด็กเล่น ไปกินไอติม อีกหลายอย่างเลย”
“งือ.... ยุ่งยากเหมือนกันเนอะ เลี้ยงกระต่ายก่อนแล้วกัน ศรรามทำไมเบ้หน้าใส่ผมอีกแล้วล่ะ อุตส่าห์ยกน้องนุ่มให้นะศรราม ต้องทำดีกับจันทร์เยอะๆสิ”
ศรรามชอบแอบเบ้หน้าใส่ผมอ่ะ ผมอุตส่าห์ไม่ทำตัวเป็นพ่อตาใจร้ายแล้วก็ยอมรับศรรามนะ แต่มันชอบสะบัดตูดใส่แล้วก็เหมือนจะเหล่ตาใส่ผม เอ๊ะ หรือว่าศรรามตาเหล่อยู่แล้ว
“เห็นเจิ้นเล่าว่าคุณจันทร์อยากรีวิวกระต่ายหรอครับ?”
“ช่ายยย แต่เขียนได้ห้าบรรทัดเอง”
“ให้พี่ช่วยไหม?”
“เอ๋ ได้หรอ? ช่วยจริงๆนะ อยากเขียนแล้ววววววววววว”
พี่เอ็มรับปากจะช่วยผมรีวิวกระต่าย แล้วพี่เขาก็ช่วยจริงๆด้วย พี่เอ็มบอกว่าเคยเขียนคอนเทนต์ให้ธนาคารเราอยู่เหมือนกัน เจิ้นชอบส่งพี่เอ็มไปเป็น Guest Speaker ตามมหาลัยด้วยเพราะเจิ้นพูดไม่รู้เรื่องเลยให้พี่เอ็มไปแทน พี่เอ็มเหมือนจะทำได้ทุกอย่างในโลกเลยอ่ะ หรือจริงๆผมควรจะจ้างพี่เอ็มบริหารช่อฟ้าดี เจิ้นจะได้มีเวลาให้ผมเยอะๆ แต่ช่อฟ้าเป็นธุรกิจของเยว่ เจิ้นคงไม่วางใจให้คนอื่นทำแทนหรอก ถึงจะเก่งแบบพี่เอ็มก็เถอะแต่ก็เป็นคนนอกอยู่ดี
“ทำไมพี่เอ็มเก่งจัง”
“ไม่ง่ายหรอกครับ ต้องฝึกฝนกันทั้งนั้น”
“ทำไมมาเป็นเลขาเจิ้นอ่ะ ผมว่าพี่เอ็มเป็นผู้บริหารธนาคารได้สบายเลยนะ”
“พี่เป็นนักเรียนทุนของเยว่มาก่อนครับ เลยรู้จักเจิ้นมานาน มันเป็นเรื่องของการตอบแทนบุญคุณด้วย เลขาคนอื่นก็เก่งแต่คนที่จะรู้ใจเจิ้นจริงๆแทบไม่มี พี่ไม่วางใจให้คนอื่นดูแลเจิ้น ถ้าไม่นับฐานะเจ้านาย พี่ก็เห็นเจิ้นเป็นน้องชายคนหนึ่ง”
“พี่เอ็มรักเจิ้นจังเลย”
เหมือนจะคุ้นๆว่าก่อนมาเป็นเลขาเจิ้น พี่เอ็มก็เป็นผู้ช่วยฝ่ายไหนสักฝ่ายมาก่อน ทำงานกับพ่อเจิ้นอีกทีแล้วเจิ้นถึงดึงตัวมาเป็นเลขา แล้วสารพัดเรื่องส่วนตัวของเจิ้นก็เป็นพี่เอ็มดูแลหมดเลย
ที่ผมอยากจะเป็นในอนาคตก็คือคนที่จะดูแลเจิ้นได้ทุกเรื่องแบบพี่เอ็มนี่แหละ แต่พี่เอ็มเก่งเกินไปอ่ะผมจะแย่งตำแหน่งนี้จากพี่เอ็มมาได้ยังไง ผมต้องเป็นผู้ช่วยเลขาไปก่อนค่อยๆเรียนรู้จากพี่เอ็ม
“พี่เอ็มสอนผมดูแลเจิ้นด้วยนะ”
“คุณจันทร์ก็ดูแลเจิ้นอยู่แล้วนี่ครับ”
“ผมหรอ ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“ดูแลความรู้สึก พี่ดูแลเจิ้นไม่ได้ทุกเรื่องหรอก อย่างน้อยพี่ก็สร้างความสุขให้เจิ้นไม่ได้ แต่คุณจันทร์ทำได้ เจิ้นมีความสุขเพราะคุณจันทร์ครับ”
“จริงอ่ะ ผมเป็นเครื่องผลิตความสุขของเจิ้นหรอ ผมเป็นตัวนำโชคของเจิ้นด้วยนี่นา นอกจากผลิตความสุขแล้วยังผลิตโชคด้วย เอ้ะ ทำไมเป็นพี่เป๊กไปแล้วล่ะ...เป๊ก ผลิตโชค คิก...อันนี้ก็ จันทร์ ผลิตสุข เราอาจจะต้องออกซิงเกิ้ลด้วยกัน ผมจะกลายเป็นนักร้องดังแบบเขาไหม แบบว่าเป๊กกับจันทร์เข้ากันดี”
“ขั้นแรกคุณจันทร์ต้องร้องเพลงเป็นก่อนนะครับ ส่วนเรื่องที่ว่าคุณจันทร์เป็นเครื่องผลิตความสุขของเจิ้นก็คงใช่”
“มิน่าถึงหิวบ่อยเพราะผลิตความสุขให้เจิ้นเยอะแยะนี่เอง เฮ้อ...ที่พุงกลมๆนี่เพราะมีความสุขสำรองให้เจิ้นเยอะเลยใช่ไหมอ่ะพี่เอ็ม”
“อันนั้นกินเยอะเองครับ อย่าไปโทษคนอื่นสิ”
เนี่ยพี่เอ็มก็แบบเนี้ยยยยยยย ภายนอกนะพี่เอ็มเหมือนจะเป็นคนสุขุมนุ่มลึก แต่นอกเวลางานนะโอ้โหชอบแกล้งตลอด ตอนอยู่สิงคโปร์เห็นหน้ายิ้มๆแบบนี้ทิ้งผมมาแล้วเหอะ
“พี่เอ็มต้องชอบแกล้งเจิ้นแน่เลย ใช่ไหม?”
“ใครจะไปกล้าแกล้งเจิ้นล่ะครับ โดนไล่ออกพอดี”
โกหกแน่นอน! แวบหนึ่งผมคิดว่าพี่เอ็มเป็นจิ้งจกหางฟูที่จะขย้ำกระต่ายกิน คราวหลังไม่พาพี่เอ็มมาแล้วเดี๋ยวพี่เอ็มกินน้องนุ่มกับลูกๆ แต่ศรรามกินได้นะไม่เป็นไร
พี่เอ็มถ่ายรูปกับศรรามหลายรูปเลย แต่ว่าไม่ได้ถ่ายกับน้องนุ่มเพราะตอนนี้น้องนุ่มต้องระวังตัวเองเยอะๆ ถ้าอุ้มไม่ถูกวิธีอาจจะส่งผลกระทบต่อเจ้าตัวเล็กในท้อง ก็เลยได้แค่ถ่ายจากนอกกรง
หลังจากเสร็จจากชมรมวิจัยกระต่ายเราก็ไปห้องสมุดกันเพราะพี่เอ็มจะช่วยผมคิดคอนเทนต์รีวิวกระต่าย
“ลองทำเป็นแนวไดอารี่ดูไหมครับ? เหมือนเป็นคอนเทนต์แนวไดอารี่ที่พูดถึงกระต่าย จะได้ไม่ต้องเขียนภาษาทางการด้วย ไม่ต้องรูปเยอะด้วย แค่เล่าว่าวันนี้ทำอะไรบ้างกับพวกกระต่าย”
ผมบอกกับพี่เอ็มว่าเขียนแนวความรู้ผมก็กลัวเขียนไม่ถูก ภาษาเขียนผมก็ไม่ได้ดีมาก จะถ่ายรูปเยอะๆก็ถ่ายไม่เก่ง การเขียนเป็นไดอารี่แบบพี่เอ็มแนะนำน่าจะมาถูกทาง
ไดอารี่อันแรกของผมเลยเป็นเรื่อง การเลือกชมรมที่อยากจะเข้า แล้วก็เลือกชมรมวิจัยกระต่ายเพราะชอบกระต่ายอยู่แล้ว พอมาเจอเจ้ากระต่ายพวกนี้ก็เลยตกหลุมรักไปเลย
เนื้อหาที่เขียนก็ไม่ได้เยอะ ประมาณสิบบรรทัด พี่เอ็มบอกว่าพอแล้วล่ะเราแค่เล่าเรื่องเฉยๆ แล้วก็เลือกภาพเด็กๆในชมรมของผมที่ผมถ่ายไว้มาหนึ่งรูป
ตอนนี้ผมเลยมีแฟนเพจไว้รีวิวกระต่ายที่พี่เอ็มสร้างให้เรียบร้อยแล้ว และมีไดอารี่อันแรกแปะลงไป ผมรีบบังคับให้คิวกดไลค์ ให้พ่อด้วย ลุงหยางด้วย จริงๆลุงหยางไม่ได้เล่นเฟสบุ๊กหรอก แต่ผมให้พ่อบังคับลุงสมัครแล้วมากดไลค์ผม พี่เอ็มก็ช่วยกด ตอนนี้ผมเลยมีแฟนเพจทั้งหมดสี่คน พี่เอ็ม พ่อ ลุงหยาง คิว
เดี๋ยวผมจะไปบังคับให้ปู่มากดไลค์ คุณพ่อคุณแม่เจิ้นด้วย คุณป้าแม่บ้าน แล้วก็เจิ้นต้องกดอยู่แล้ว พี่ๆเลขาอีก พี่บอดี้การ์ดอีก รวมๆกันน่าจะได้สิบกว่าคนแหละ
“ผมจะไปชวนคนที่ช่อฟ้าช่วยกดไลค์ แต่ไม่ต้องทำให้นะ อันนี้ต้องทำเอง เพราะว่าไม่เกี่ยวกับงานห้ามไปบังคับพนักงาน เดี๋ยวเขาไปแอบบ่นว่าผมใช้เส้นเจิ้น”
“งั้นทำลิงค์เป็น QR โค้ดแล้วไปแปะที่บอร์ดข่าวสารดีไหมครับ? ใครสนใจจะได้สแกน”
“อื้อ เอาแบบนั้นก็ได้ ขอบคุณครับพี่เอ็ม”
พี่เอ็มช่วยเปลี่ยนลิงก์แฟนเพจผมเป็นคิวอาร์โค้ด ออกแบบใบปลิวที่มีรูปน้องนุ่มกับคำเชิญชวนน่ารักๆ ว่า ‘ตามติดชีวิตกระต่ายน่ารัก’ ที่ผมคิดเอง พี่เอ็มจะไม่ช่วยผมออกไอเดีย แต่เขาจะช่วยดูให้เฉยๆว่าโอเคหรือยัง เขาบอกถ้าใส่ไอเดียเขามันก็จะกลายเป็นงานเขา ซึ่งผมก็เห็นด้วย ผมจะต้องหัดทำด้วยตัวเอง ตื่นเต้นจังถ้าทำไปนานๆจะมีคนมากดไลค์เยอะๆไหม แล้วผมก็จะเป็นเน็ตไอดอลหรือยัง จะได้ไปเป็นคนอบรมเรื่องกระต่ายหรือเปล่า
เจิ้นมาหาผมตอนเย็นแล้วพี่เอ็มก็กลับไป ผมอวดเจิ้นเรื่องแฟนเพจกับใบปลิวที่พี่เอ็มช่วยทำ เจิ้นช่วยกดไลค์แฟนเพจแล้วก็มาไลค์ไดอารี่ผมด้วย ตอนนี้เพื่อนมัธยมก็มาช่วยกดเพราะผมแชร์ไปในกรุ้ป ทุกคนให้กำลังใจผมกันหมด
มีเพื่อนดีนี่ดีจังเลย...
ผมกับเจิ้นไปชมรมวิจัยกระต่ายเพื่อดูน้องนุ่มกับเพื่อนๆก่อน เจิ้นบอกว่าน้องนุ่มอ้วนขึ้นคงเพราะกำลังจะเป็นคุณแม่กระต่ายแล้ว
วันหยุดกับเจิ้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว จะไม่เร็วได้ไงเล่าก็เจิ้นอ่ะยุบยิบทั้งวันไม่ได้ทำไรเลย เอาแต่ยุบยิบเยอะแยะไปหมด เฮ้อ... ถึงมันจะรู้สึกดีมากๆแต่บางทีเราก็ต้องรู้จักพักบ้างนะ ผมเหนื่อยอย่างกับวิ่งรอบสนามมา
วันจันทร์ขณะที่ผมกำลังเรียนคาบแรกพี่ในชมรมก็โทรมาบอกว่าน้องนุ่มจะคลอดลูก!!!! ผมตกใจมากรีบดึงแขนคิว พูดอะไรไม่รู้เรื่องไปหมด คิวงงๆแต่พอจับใจความได้ก็รีบพาผมไปชมรมวิจัยกระต่าย
สัตวแพทย์ที่มาดูแลเหล่ากระต่ายกับพี่หัวหน้าชมรมกำลังช่วยกันดูแลน้องนุ่ม ส่วนผมมือไม้สั่นไปหมด ผมกลัวน้องนุ่มเจ็บ กลัวเด็กๆไม่ปลอดภัย กลัวนั่นกลัวนี่ไปหมดเลยออกมายืนห่างๆ
เกือบชั่วโมงน้องนุ่มก็คลอดหลานๆออกมาทั้งสิ้นห้าตัว!! เจ้าตัวเล็กตัวหนึ่งโดนบังตอนอยู่ในท้องก็เลยไม่เห็น ผมไม่ใช่ตาจันทร์หลานสี่ แต่เป็นตาจันทร์หลานห้า โอ้ยยยยยยยย เจ้าตัวเล็กตัวนิดเดียวมากเลย เหมือนตัวเท่านิ้วก้อยผมเอง ตาก็ยังปิดแล้วก็ไม่มีขนด้วย
เราจัดสถานที่สำหรับลูกกระต่ายกับน้องนุ่ม คุณหมอบอกว่าอย่าไปกวนน้องนุ่มมาก แล้วตั้งสังเกตด้วยว่าน้องนุ่มจะเลี้ยงลูกไหม กระต่ายบางตัวไม่เลี้ยงลูก เราก็ต้องรีบหานมแพะมาให้แต่คุณไม่แนะนำวิธีนี้เท่าไหร่ เราสามารถฝากแม่กระต่ายตัวอื่นเลี้ยงได้แต่ปัญหาคือน้องนุ่มเป็นหม่ามี้ตัวแรกของชมรมก็เลยยากมาก
คิวบอกว่าลุ้นไปกับผมแทบกลั้นหายใจ ผมก็ตื่นเต้นไปหมดแต่ก็กลัว กลัวว่าน้องนุ่มจะไม่รักลูก กลัวหลานๆถูกแม่ปฏิเสธเหมือนที่ผมเจอ
ตอนเย็นผมแอบมาหาน้องนุ่มกับลูกๆอีกครั้งหลังจากทุกคนไปแล้ว ผมไม่อยากปล่อยน้องนุ่มคลาดสายตา ผมกลัว กลัวหลานๆจะไม่ปลอดภัย ถ้าเกิดน้องนุ่มไม่รักลูก ผมก็จะรักหลานๆเอง หลานๆจะมีผมเป็นกำลังใจ เหมือนที่ผมมีปู่ มีเจิ้น ศรรามอาจจะรักลูกก็ได้เหมือนที่พ่อรักผม
ผมตั้งใจจะทำเสื้อผ้าให้หลานๆด้วย ตอนนี้ยังไม่กล้าตั้งชื่อเลยเพราะกลัวน้องนุ่มจะไม่รักลูก แต่ถ้าเจ้าตัวเล็กทั้งห้ายังอยู่ผมจะทำหมวกให้คนละอัน อาจจะมีชุดกระโปรงด้วย
วันหยุดครั้งต่อไปผมเลยไปอยู่บ้านคุณแม่เจิ้นให้ท่านสอนถักหมวกกระต่าย เจิ้นมารับผมหลังจากให้อาหารน้องนุ่มแล้ว ฟีดแบคการเลี้ยงลูกของน้องนุ่มทำให้ผมปลื้มใจมาก ทุกตัวพุงกลมเป็นเจ้าอ้วนกันหมดเพราะได้กินนมแม่ คุณหมอบอกว่าน้องนุ่มยอมเลี้ยงลูก
“ขอบคุณนะน้องนุ่ม...ที่รักลูกๆ น้องนุ่มจะได้เห็นลูกโตขึ้นทีละนิดๆ เป็นกระต่ายอ้วนๆกันทั้งห้าตัว แล้วลูกๆก็จะรักน้องนุ่มมากๆเลย เป็นครอบครัวใหญ่แล้วนะ จันทร์จะช่วยเลี้ยงหลานนะไม่ต้องกังวล”
อีกสักพักถ้าหลานๆโตกว่านี้ศรรามก็จะได้กลับมาอยู่ร่วมกันเป็นแฟมิลี่ ตอนนี้ทำได้แค่วางกรงให้ติดกัน ให้ศรรามเจอน้องนุ่มกับลูกๆผ่านซี่กรงไปก่อน
คุณหมอบอกว่าอย่าเพิ่งให้อยู่ร่วมกันเพราะศรรามอาจจะทำน้องนุ่มท้องอีกรอบก็ได้แล้วจะไม่ยอมให้นมลูกๆต่อเพราะท้อง โอ้ยทำไมศรรามขยันผลิตลูกจัง
จันทร์ ผลิตสุข กับ ศรราม ผลิตลูก
ถ้าผมได้ร้องเพลงกับพี่เป๊ก ผลิตโชค เราน่าจะต้องใส่หมวกกระต่ายคู่กันนะ แล้วมีศรรามเป็นโลโก้ของเรา
เจิ้นบอกว่ากระต่ายชอบไนท์แคร์กันมาก
“ทำไมล่ะ? แล้วกระต่ายเข้าไปในตัวกันเหมือนเจิ้นเข้ามาในตัวจันทร์ไหม”
“แค่ก...อืม...บ่อยกว่าพี่กับจันทร์อีก”
ผมว่าตาผมคงเบิกกว้างเป็นไข่ห่าน ศรรามเข้าไปในตัวน้องนุ่ม!!! ศรรามก็เป็นห่วงสุขภาพน้องนุ่มเหมือนกันหรอก็เลยต้องแคร์กัน
“น้องนุ่มไม่เหนื่อยหรอ แค่เจิ้นไนท์แคร์เฉยๆไม่เข้ามาจันทร์ก็ยังเหนื่อยแล้วอ่ะ พอเข้ามานี่หมดแรงเลยนะ แต่ศรรามกับน้องนุ่มบ่อยกว่าอีก โอ้ยน้องนุ่มจริงๆเป็นกระต่ายแข็งแรงใช่ไหม? แต่ถ้าจันทร์เป็นศรรามก็คงอยากยุบยิบกับน้องนุ่มนะเพราะน้องนุ่มตัวนุ๊มนุ่ม”
“แล้วพี่ไม่นุ่มตรงไหน?”
“เจิ้นโกรธอะไรอ่ะ...”
อยู่ดีๆเจิ้นก็ทำเสียงหงุดหงิดใส่ผม แค่บอกว่าน้องนุ่มตัวนุ่มเองนะ ก็น้องนุ่มขนเยอะแล้วก็กินเยอะก็ต้องตัวนุ่มนิ่มสิไม่เห็นแปลกเลย เอ๊ะ...หรือเจิ้นกลัวว่าผมจะอยากไนท์แคร์น้องนุ่มจริงๆ
“เปล่า”
“โอ๋ ไม่นุ่มก็ชอบกอดนะ ก็เจิ้นไม่อ้วนอ่ะจะนุ่มได้ไง เจิ้นก็เป็นเจิ้นแข็งๆนั่นแหละ จันทร์ชอบเจิ้นแข็งๆจะตายไป”
ผมคว้าหมับกอดแขนเจิ้น เนี่ยเป็นตาแก่ขี้น้อยใจจริงๆ ชมน้องนุ่มนิดเดียวก็งอน เจิ้นนี่จริงๆเล้ยนั่นกระต่ายนะยังจะยุบยิบอีก
เจิ้นดึงหูผมกลับแล้วก็บ่นว่าผมรักกระต่ายมากกว่า เวลาให้เจิ้นก็น้อยลงยังจะพูดว่าอยากไนท์แคร์น้องนุ่มอีกจะให้เจิ้นรู้สึกยังไง
“ก็รู้สึกว่าคิดถึงเจิ้นตลอดเลย โหยยไม่ได้โม้นะ ไม่งอนเนอะเราดีกันเถอะ รักเจิ้นแข็งๆของจันทร์คนเดียว น้องนุ่มนุ๊มนุ่มก็สู้เจิ้นแข็งๆไม่ได้หรอก”
แล้วเจิ้นก็หลุดขำ เจิ้นน่ะบ้ายอ!
คุณแม่เจิ้นสอนผมถักนิตติ้งแต่คือมันยากมากกกกกกกกกก แปปเดียวคุณแม่ก็ได้หมวกใบเล็กๆแล้วอ่ะ มีช่องใส่หูของกระต่ายด้วย แต่ผมยังไม่เป็นโล้เป็นพายอะไรเลย
เจิ้นไม่ได้มาดูผมถักหรอกเขาเล่นหมากล้อมกับคุณพ่ออีกห้อง ทั้งวันผมก็ได้หมวกเบี้ยวบูดใช้การไม่ได้หนึ่งอัน คืนนี้ผมจะนอนค้างที่บ้านพ่อกับแม่เจิ้น ส่วนน้องนุ่มกับหลานๆมีพี่ในชมรมผลัดเวรไปดูให้ ตอนนี้ทุกคนแย่งกันดูแลน้องนุ่มกันหมดเพราะมีเจ้าตัวเล็กๆ
คุณแม่บอกว่าถ้าเป็นเด็กทารกต้องมีถูกมือกลมๆด้วย ป้องกันน้องสะบัดมือไปมาแล้วเล็บบาดผิว แต่กระต่ายไม่ต้องเพราะกระต่ายโตไว
คุณแม่เจิ้นอยากอุ้มหลานหรือเปล่า? คุณแม่ยังไม่รู้ว่าผมกับเจิ้นวางแผนจะแต่งงานกันในอนาคต ถ้า...คุณแม่รู้คุณแม่จะเกลียดผมไหม
“แม่ครับ ถ้าเกิดว่าเจิ้นไม่มีลูก...”
“เอ พี่เขาคงไม่อยากมีลูกหรอกจ้ะ เจิ้นเลี้ยงลูกจันทร์คนเดียวก็คงเบื่อเด็กไปแล้วมั้ง”
“ง่ะ ไม่จริงอ้ะ ผมเลี้ยงง่ายออก”
“คิก จ้า ไม่ดื้อไม่ซนเป็นเด็กดี คุณแม่เชื่อค่ะ ลูกจันทร์ต้องดูแลเจิ้นให้คุณแม่นะคะ เจิ้นน่ะนิสัยไม่ดีไม่มีใครอยากแต่งงานกับเจิ้นหรอกค่ะ คงต้องให้ลูกจันทร์ดูแลไปตลอดชีวิต หนูโอเคไหมลูก หรือเบื่อพี่เขาแล้ว?”
“ฮื่อออ ไม่เบื่อ ผมรักเจิ้นที่สุดในโลก อ้ะ คุณแม่แต่ช่วงนี้เจิ้นขี้งอนมากเลย เขาหาว่าผมรักน้องนุ่มมากเกินไป แต่น้องนุ่มเพิ่งมีลูกนี่นา ผมก็แค่เป็นห่วงเยอะหน่อย”
“สงสัยกลัวลูกจันทร์ทิ้ง”
“ไม่ทิ้ง ผมไม่ทิ้งเจิ้นไปไหนหรอก เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป จนเจิ้นแก่แล้วผมก็จะจูงมือเจิ้นเดินเอง จะสระผมให้ด้วย แต่ตอนนั้นต้องให้เจิ้นตัดผมนะครับ ผมยาวเกินไปอ่ะ สระยากมากเลย”
คุณแม่หัวเราะคิกคักก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย แล้วก็เล่าให้ผมฟังว่าเมื่อก่อนต้องสระผมให้เจิ้นบ่อยๆเพราเด็กผู้ชายชอบเล่นซน
“เจิ้นซนด้วยหรอครับ”
“ที่สุดในโลกค่ะ แม่เอาไม่อยู่เลยค่ะ ดีนะคุณปู่ช่วยดุ แล้วพอผมยาวเหงื่อออกมันก็เหนอะหนะไปหมด”
“ผมนึกภาพเจิ้นซนไม่ออกเลยง่ะ”
“ดื้อด้วยนะคะ พอแม่เสนอให้ถักเปียให้เรียบร้อยก็ไม่เอาบอกว่าเหมือนผู้หญิง จะตัดผมปู่เขาก็ไม่ยอม ก็เลยมัดรวบไป แม่ก็อุตส่าห์ดีใจจะได้ทำผมทรงนั้นทรงนี้ให้ลูกบ้าง อดหมดเลย เขาไม่ชอบให้ใครแตะตัวเขายกเว้นตอนสระผม เพราะตัวเองสระเองไม่ได้ ผมเยอะ คิก..”
เจิ้นไม่ชอบให้ใครโดนตัวตั้งแต่เด็กๆนี่เอง ถ้าไม่นับตอนต้องตัดชุดใหม่เจิ้นแทบจะไม่ยุ่งกับใคร คุณแม่ยังไม่ค่อยแตะตัวเจิ้นเลย คนเยอะๆเจิ้นก็ไม่ชอบ
“แล้วเจิ้นหัวฟูไหมครับ แบบว่าเหมือนปลาหมึก คิก ผมว่าเจิ้นเหมือนปลาหมึก”
“โอ้ยเคยเกือบเป็นเหาด้วยจ้ะ ดีนะแม่หวีผมให้ทุกวัน คุณครูโทรมาบอกนักเรียนหญิงในห้องเป็นเหา เจิ้นก็ผมยาวเหมือนกันแม่ล่ะตกใจหมด แต่ก็ป้องกันไว้นะ เอามะกรูดมาหมักหัวเจิ้นตอนเสาร์อาทิตย์”
โอ้ยยยตลกอ้ะ เจิ้นเคยจะเป็นเหา นึกภาพเจิ้นเกาหัวยุกยิกแล้วก็น่ารัก เขาต้องขมวดคิ้วแล้วก็ทำหน้าหงุดหงิดแน่ๆเลย...ปลาหมึกเป็นเหา
หนวดต้องยุกยิกเกานั่นเกานี่แน่ๆเลย...คิก ตลกจัง
ก่อนกลับมาส่งผมที่มหาวิทยาลัยเจิ้นพาไปซุปเปอร์ก่อนเพราะผมอยากได้ของเข้าห้อง พวกของใช้ส่วนตัวกับขนม เจิ้นพามาซื้อที่ห้างชิดลมเพราะบางยี่ห้อซุปเปอร์ทั่วไปจะไม่มีขาย
“อันนี้หอมไหม?”
ผมจะมีแชมพูยี่ห้อประจำอยู่อันหนึ่ง เป็นหนึ่งในไม่กี่ยี่ห้อที่ผมจะไม่แพ้ เจิ้นบอกว่าเมื่อก่อนผมเคยแพ้แชมพูแล้วผดขึ้นหัว สังเกตเห็นเพราะผมเกาหัวยุกยิกๆนึกว่าเป็นเหา
เจิ้นเน้นคำว่า ‘เหา’ ด้วยอ่ะ สงสัยจะแอบมีซิกส์เซ้นส์ว่าตัวเองโดนนินทาเรื่องเป็นเหาเลยจะยัดเยียดให้ผมเป็นด้วย ฮึ่ย...
“กลิ่นเหมือน...นม?”
“อื้อ กลิ่นไหมมั้งเมื่อก่อนจันทร์ใช้อันสตอเบอร์รี่ แต่อันนี้หอมจังอ่ะเจิ้น แชมพูกลิ่นมิลค์”
“เอาสบู่กับโลชั่นไปด้วยสิ จะได้หอมนมไปทั้งตัว”
เจิ้นลูบหัวผมแล้วก็โยกไปมา ก็เจิ้นอ่ะชอบบอกว่าผมกลิ่นเหมือนนมอยู่แล้ว ถ้าใช้ครบเซ็ตผมคงเป็นเจ้าก้อนนมแน่ๆเลย แต่พอแอบถามว่ากลิ่นอื่นหอมไหมเจิ้นก็จะยืนยันอยู่นั่นแหละว่าให้ใช้กลิ่นนม
โอเคนมก็นม...
แล้วก็ไอ้เพราะกลิ่นนมเนี่ยเจิ้นไม่ยอมกลับช่อฟ้า!!! เจิ้นโทรหาพี่เอ็มให้คนขับรถมารับที่มหาวิทยาลัยผมตอนเช้าแทนซะอย่างนั้น
เพราะเจิ้นอ่ะบอกให้ผมอาบน้ำลองเจ้าพวกคอลเลคชั่นนมทั้งหลายแหล่ แล้วปรากฏว่าเขาก็จับผมฟัด จมูกเจิ้นยุบยับยุบยิบไปทั้งตัวผมเลย
ผมถูกเจิ้นไนท์แคร์จนเหนื่อยเขาก็ยังไม่เลิกจูบ...ถึงเจิ้นจะไม่ได้เข้ามาแต่...ผมก็เมื่อยมากเพราะต้องจัดการเจ้า เจิ้นแข็งๆ เจิ้นชอบให้ผมจูบ...แล้วกว่าจะยอมให้เลิกจูบผมก็เมื่อยปากหมดแล้ว
ตัวผมเลอะเทอะเปรอะเปื้อนเพราะเจิ้นไปหมด ขนาดผมไม่ไหวแล้วเขาก็ยังไม่เลิกกัดนมผม เจิ้นบอกว่าตรงนั้นรสนมอร่อยมาก เขา
ทั้งกัดทั้งดูดทั้งดึง....
ผมตั้งใจไว้เลยว่าจะต้องเลิกใช้ผลิตภัณฑ์กลิ่นนมทั้งหมด ถ้าผมไม่มีเรียนวันรุ่งขึ้นนะเจิ้นต้องเข้ามาแน่ๆ แล้วเขาก็จะชอบ เข้าแล้วเข้าอีกเข้าไม่เลิก!!!
“ไม่เอาแล้วนะเจิ้น จันทร์เหนื่อยมาก”
เจิ้นยังคงงับหูผมแม้ว่าตอนนี้ผมจะนอนหมดแรงเกยอยู่บนตัวเขา แผ่นอกของเจิ้นแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ เขาไม่ได้เป็นคนกล้ามชัดเหมือนนายแบบหรือนักกีฬาแต่มันก็ไม่ใช่นุ่มๆไขมันเหมือนตัวผม
ตัวเจิ้นค่อนข้างอุ่น...เราสองคนเช็ดตัวแล้ว เจิ้นนั่นล่ะที่เช็ดให้ผมก็เลยเหลือแต่ผิวลื่นๆของเจิ้นให้ผมยุบยิบ ผมลูบแผ่นอกเจิ้นเล่น เขาหลับตาก็จริงแต่ก็ยังไม่หลับ มือเขาขยับมาบีบก้นผม ผมเหมือนจะหายใจติดขัดอีกแต่เจิ้นก็ไม่ได้ทำไรมากกว่านั้น เขาเลื่อนมือจากก้นผมมาวางที่แผ่นหลัง
“ตัวจันทร์นุ่มไปหมด”
“งื้ออออ เพราะจันทร์ต้องกักผลิตภัณฑ์ไว้เยอะๆ”
“ผลิตภัณฑ์? จันทร์ผลิตอะไรหืม?”
“จันทร์เป็นเครื่องผลิตความสุขของเจิ้นไง พี่เอ็มบอกว่าจันทร์สร้างความสุขให้เจิ้นได้ ตัวของจันทร์ทั้งตัวเลยต้องปรับเปลี่ยนเป็นโกดังเก็บความสุข มันก็เลยจะอ้วนๆหน่อยนะ พุงป่องๆนี่ไม่ใช่เพราะจันทร์กินเยอะนะ แต่จันทร์ผลิตนั่นนี่โน่นเยอะแยะหมดเลย ก็เลยไม่รู้จะตุนไว้ตรงไหนเลยมาไว้ตรงนี้”
“โธ่มูนนี่...ข้ออ้างเยอะนะเรา”
เจิ้นบีบจมูกผมโยกไปมา จริงๆคือผมกินเยอะเองนั่นแหละ แต่ผมก็อ้างไปเรื่อยเปื่อยอยากให้เจิ้นยิ้มได้ ผมอยากให้ตัวเองเป็นความสุขของเจิ้นเยอะๆ
เราสองคนจะแฮปปี้เอฟวรี่เดย์เลย!
===============
อิอิ ไม่มีไยมากนอกจาก
แอบต้มมาม่าอยู่นะจ๊ะ แต่เธอไม่รู้บ้างเลยยย
-
บรรทัดสุดท้าย สะเทือนใจยิ่งนัก
-
ความสุขกำลังล่องๆลอยๆ ตกมาดัง ตุบ!!! เกราะคำว่า ต้มมาม่ารี้แหละ
-
อยากรู้ว่าที่งานเปิดตัวบัตรเจิ้นได้พูดแก้ข่าวอะไรไหม แง เครื่องผลิตความสุขมูนนี่ อยากลืมผลิตความสุขให้ตัวเองด้วยนะลูก มาม่ามาเร็วๆก็ดีนะคะ จะได้ผ่านไปเร็วๆแล้วมูนนี่ก็จะมีความสุขเต็มที่!!!
-
ไม่นะ! ไม่ชอบกินมาม่าาาาาาาาา
-
ไอ้บรรทัดสุดท้ายนั่นอะไรคะ
เฮีย#Palit ก็เพิ่งมาอย่ามาม่าสิ
-
ไม่เอามาม่า เรื่องนี้ไม่ควรมี
เครียดเลย
-
คุณตาจันทร์ มีหลานตั้งห้าคน โตใหญ่แล้วววว
-
ถ้าใช้ทฤษฎีของน้องจันทร์
สงสัยว่าคนอ้วนจะไม่มีทางโสดแน่เลย
-
o22 o22 o22 ถถถถถถถถถถถ...........
ตะเตือนไตเลย ที่ไรท์ว่า แอบต้มมาม่าอยู่ :z3: :z3: :z3: :z3:
จะมีมาม่า ไวไว ยำยำ ขนาดไหนนะ
อย่าให้จันทร์เศร้าน้าาาาาา
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่อยากกินมาม่า :ling1:
-
จันทร์คิดแต่ละอย่าง :jul3: :jul3: :jul3:
-
:L2:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
กี๊ดดดด มาม่าอะไรคะนี่
-
แบมแอบต้มมาม่า ขอมาม่าแบบซอง 2 บามช้างน้อยได้ไหมอ่ะ มาม่าซองใหญ่โซเดียมมันเยอะ มันไม่ดีต่อสุขภาพคนอ่าน :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านๆไปแล้วขำเหลือเกินเจ้าค่ะ ออเจ้ามีพิมผิดนะเจ้าคะ พี่เอ็มเป็นจิ้งจอกซิคะ นี่พี่เอ็มจะเป็นจิ้งจกไปได้อย่างไรกัน
:m20: :m20:
-
ออเจ้า..มาม่าคืออะไร ข้าไม่เคยได้ยิน พูดจาไม่รู้ฟังจริงๆเชียว :mew5: :mew5: :mew5:
-
ไม่เอามาม่าค่ะะะ
-
o18 o18 o18 o18 o18
-
มูนนี่ น่ารักจริงๆเลย ยอมมีพุงป่องเพื่อเก็บความสุขให้เจิ้น 555555
มาม่า ที่เป็นชื่อของกินใช่ไหม ไม่เอาอย่างอื่นนะ กลัวววววว
-
ตามติดชีวิตจันทร์ :mew1: :mew1:
-
:hao5: ต้มเบาๆน้าาาา.. สงสารมูนนี่...
-
เพิ่งได้มาอ่าน หลงรักความนุ่มนิ่มของมูนนี่มากๆเลยย
โอ้ยยย เท้ แลักร๊าวใจไปหมดกับเจิ้น
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่านนะคะ จะติดตามค่า o13
-
หนูไม่ได้อ้วนลู๊กกก หนูแค่เก็บกักผลิตภัณฑ์ความสุขไว้ตรงพุงเยอะไปนิ๊ดส์เดียวเองมูนนี่ :laugh: :m20: :jul3:
-
มาม่าอะร้ายยยยยยบบบยย
-
ตอนนี้พี่เอ็มแย่งซีน
-
แลดูจันทร์อ่อนไหวกับความเป็นแม่ขึ้นเรื่อยๆ
กลัวใจดราม่าาาาาาาาา
-
โหหหหห เทหม้อมาม่าทิ้งเลย
-
มาม่าหม้อไฟหรือมาม่าคัพคะจะได้เตรียมใจถูก :hao5:
โถ... มูนนี่เด็กดี จับมือเจิ้นแน่นๆ นะลูก
-
มาม่า เรื่องนี้จะมีมาม่าเหรอ ก้อนนมจะต้องขี้มูกโป่งมาก ๆๆ หวังว่าเจิ้นจะรับมือได้
-
ขอแสดงความยินดีกับคุณตาจันทร์หลานห้าด้วยนะคะ :mc4: น้องนุ่มคลอดลูกอย่างปลอดภัยหายห่วงเรื่องยอมเลี้ยงลูกอีกต่างหาก
ส่วนช่วงทอล์คนั้น ขอมาม่าหนักไปทางเครื่อง ไม่เน้นม่านะคะ จะได้กินหมดเร็ว ๆ เพราะคงเห็นมูนนี่เศร้านานไม่ไหว พี่ใจบางรอเลย :katai1: ไม่อยากให้น้องต้องอยู่ในสถานการณ์เสี่ยงที่จะทำให้เกิดอาการผมร่วงอีกอ่ะ สงสาร :mew2:
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
-
รอตอนต่อไป~
-
แอบคิดอยู่นะคะว่าอย่าม่าหนักนะ กลัวเจ้าจันทร์ผมร่วงอีก
เจิ้นนน ทำไมชอบยุบยิบน้อง ทำไมปากว่ามือถึง
ชอบล่ะสิพระจันทร์กลิ่นนมน่ะ เชียร์ให้ซื้อจริง
เจ้าจันทร์น่ารัก เป็นคนผลิตสุขที่น่าฟัดมากค่ะ
คิดยังไงล่ะ มีพุงไว้ตุนสุข ความคิดน่ารักจริง
แต่ละไปร้องเพลงกับผลิตโชคไม่ได้นะ เจิ้นจะดึงหูนะ
เจ้าจันทร์ก็ยังคงไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ทางกายจนถึงตอนนี้
อยากกลับไปถามรร.ที่สอนจังว่าจัดคอร์สพิเศษให้หรอ
ทำไมน้องนอกกรอบได้แบบนี้ 55555
-
Chapter VII Levels of relationship
ผมเกือบเข้าเรียนตอนเก้าโมงไม่ทันเพราะมันเมื่อยไปหมด เจิ้นกลับไปตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่ง ผมสะลึมสะลือตื่นมาจุ้บเจิ้นจนเจิ้นพอใจเขาถึงกลับไป
เพื่อนๆก็ยังคงถามเรื่องพี่อริญติดต่อกันมาหลายอาทิตย์ เหมือนกับว่างานเปิดตัวบัตรเครดิตคราวก่อนเจิ้นก็สัมภาษณ์แล้วว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด ปาร์ตี้วันเกิดที่มีรูปผมก็เพราะที่รักเป็นน้องรหัสแล้วผมจัดงานเลี้ยงอริญเลยมาด้วย
ก็พยายามบอกแล้วนะว่าไม่มีอะไรหรอก เป็นแบบเจิ้นอธิบายในข่าวนั่นแหละ ถึงผมจะงงๆว่าทำไมต้องไปสัมภาษณ์เจิ้นเพ
ราะเจิ้นไม่เกี่ยวอะไรเลย
“เฮ้ยแต่เมื่อวันศุกร์เจิ้นก็สัมอีกนะจันทร์ คราวนี้ว้าวกว่าเรื่องก่อนอีก เจิ้นประกาศแล้วนะว่ามีแฟน”
เจิ้นมีแฟน?
“จันทร์ไม่รู้เรื่องหรอ? หรือว่าอยากจะเซอไพรส์จันทร์ทีหลัง ยังไงก็ต้องพาไปเปิดตัวกับคนในครอบครัวอยู่แล้ว ไว้มาเล่าบ้างดิว่าแฟนเจิ้นสวยไหม”
“เจิ้น...เจิ้นไม่มีแฟนนะ”
ทำไมล่ะ ทำไมกลายเป็นเจิ้นมีแฟน เจิ้นไม่เห็นพูดอะไรเลย
“โห่จันทร์ อย่าหลอกพวกเราเลย ข่าวออกแทบทุกที่ว่าเจ้าของช่อฟ้าประกาศแล้วว่ามีสตรีหมายเลขหนึ่งเป็นตัวเป็นตน รอตัดสูทไปงานแต่งเจิ้นได้เลย ถึงวัยแต่งงานแล้วนี่ ต้องสวยแน่เลยว่ะระดับเจ้าของธนาคาร นางเอกคนไหนนะ”
เจิ้นไม่ได้จะแต่งกับผมหรอ? แล้วผมจะต้องไปงานแต่งเจิ้น? เจิ้นจะแต่งงานกับผู้หญิงสวยๆ? ทะ ทำไมอ่ะ มันเกิดอะไรขึ้น ก็วันเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาเจิ้นก็ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ
“ถ้าไม่ใช่อริญ ก็แพร พิมพิลา แน่ๆ แพร พิมพิลาเคยสัมปะนานมาแล้วนะว่าปลื้มคนเก่งๆแบบเจิ้น นางจะเมนชั่นถึงทำไมถ้าไม่มีเรื่องอะไร? เนี่ยๆดูสัมภาษณ์เลยจันทร์เราเปิดให้”
ผมหันไปมองคิวๆงงๆ คิวขมวดคิ้วเหมือนกันแต่ก็ดูคลิปสัมภาษณ์ที่เพื่อนเปิดให้ดู ผมว่ามันแปลกๆที่เห็นเจิ้นในข่าวบันเทิงแต่แบ็คดรอปด้านหลังก็เหมือนงานเปิดตัวสินค้า อ๋อ...แบรนด์นาฬิกาของเพื่อนเจิ้นที่ผมเคยไป แต่เขาจัดวันปกติผมก็เลยไม่ได้ไปด้วย
“ไม่มีอะไรครับ ไม่ได้สนิทกัน”
เจิ้นยังคงเหมือนเดิม ตอบคำถามด้วยท่าทีนิ่งๆเหมือนที่ผมเคยเห็นเจิ้นในข่าวเศรษฐกิจเขาก็จะพูดสั้นๆ พี่เอ็มบอกว่าอย่าให้เจิ้นพูดเยอะ เพราะพูดไปคนฟังก็ไม่รู้เรื่อง...เจิ้นเลยมักจะพูดสั้นๆตรงๆ
“ทราบแค่เป็นคนรู้จักกับน้องรหัสเจ้าจันทร์”
นักข่าวถามไปถึงข่าวเก่าๆหรือรูปที่เคยออกมาตามงานเลี้ยงเจิ้นก็บอกแค่บังเอิญ น่าจะเข้าใจผิด แต่นักข่าวก็ยังคงถามวนไปวนมาจนผมงงว่าเจิ้นพูดไม่เคลียร์ตรงไหนอ่ะ
“งั้นถ้าไม่ใช่คุณอริญ เจิ้นมีว่าที่เบอร์หนึ่งของช่อฟ้าหรือยังคะ?”
“เบอร์หนึ่งช่อฟ้าคืออะไรหรอ?”
เพื่อนๆที่เข้ามารุมพาหันโห่ใส่ผมแล้วอธิบายว่า เบอร์หนึ่งก็คือผู้หญิงที่จะ เป็นคุณนายคนใหม่ของช่อฟ้า เป็นคนรัก เป็นแฟน
“อะ อะไรนะ?”
ก็ผมไม่ใช่หรอที่จะแต่งกับเจิ้น ต้องเป็นผู้หญิงเท่านั้นหรอหรอ? แล้วผมกับเจิ้นก็รักกันแต่...แต่ไม่ใช่แฟนนี่นา แฟนมันน่าจะแบบอื่นใช่ไหม ก็เจิ้นบอกเองว่าแฟนมันคือแบบที่พี่ธามอยากจะอยู่กับผมเมื่อก่อนโน้น ผมไม่แน่ใจว่าแฟนมันมีนิยามอะไรกันแน่แต่ตอนนั้นที่พี่ธามอยากเป็นแฟนมันดูโรคจิตมากเลย ต้องจีบด้วย แต่เจิ้นไม่ได้จีบกับผมงั้นเราก็ไม่ใช่แฟนไง
แล้วเจิ้นจะแต่งกับผมแต่ก็จะมีแฟนอีกคนหรอ? คนที่เจิ้นจะจีบ คนที่จะกอด จะไปเที่ยวด้วยกัน จะอยู่ด้วยกัน แล้ว...แล้วผมล่ะ?
“มีแล้วครับ”
เสียงเจิ้นตอบกลับดังชัดก่อนนักข่าวจะรุมต่อแต่พี่บอดี้การ์ดก็มาพาเจิ้นออกไป แล้วคลิปก็จบลง
“เนี่ยยยย แล้วข่าวโครมเลยนะว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร นักข่าวก็ยังไปรุมอริญว่าแอบคบกันหรือเปล่าแต่ไม่ได้เปิดเผย แต่นางก็ตอบเลี่ยงๆอยู่นะ ตอบประสาดาราอ่ะ แต่อยากรู้มากกกกว่าถ้าไม่ใช่อริญจะเป็นใคร จันทร์รู้ไหม?”
“ไม่....”
หัวผมยังก้องไปด้วยคำว่ามีแฟนแล้วของเจิ้น คำพูดของเพื่อนดูจะไม่เข้าหูผมเลย มือผมมันคงสั้นมากรู้ตัวอีกทีคิวก็ลากผมออกมาแล้ว
ทะ ทำไม เจ็บจัง...ผมคิดว่ามันอาจจะ...มากกว่าแค่เจ้าหลุมดำกัด เจ้าหลุมดำเหมือนมากันหลายตัว แล้วมันก็กัดผมกันหมด มันเหมือนมีอะไรไม่รู้เป็นก้อนอะไรสักอย่างที่กัดกินผมจนเหวอะหวะ
“ฮึก...ฮืออ”
ผมทำได้แค่ร้องไห้ตามคิวไปเรื่อยๆ ร้องจนตาปวดไปหมดแต่น้ำตามันก็ยังไม่ยอมหยุด มันเจ็บไปหมด มันเจ็บมาก เจ็บจนผมอยากจะบ้าตาย
“พอแล้วจันทร์”
“คิว ฮึก...ฮือออ”
คิวกอดผมแน่น เขาพยายามปลอบแต่ว่าผมเสียใจเกินไป ผมยังจับต้นชนปลายไม่ถูกอะไรทั้งนั้นแต่รู้แค่ว่ามันเสียใจมาก ทำไมเจิ้นมีแฟน แล้วแฟนเจิ้นเป็นใคร หรือจะเป็นพี่อริญจริงๆแต่เจิ้นแค่ไม่ได้บอกผม
หรืออาจจะจีบกันอยู่ หรือ หรือ มันมีหรือมากมายไปหมด ผมอยากถามเจิ้นมากว่าเรื่องมันเป็นยังไง แล้วที่สัมภาษณ์ไปมันคืออะไร แล้ว...แล้วผมกับเจิ้นเป็นยังไงต่อ เจิ้นทำไมอยากไปอยู่กับคนอื่นแล้วล่ะ
เราจะแต่งงานกันไม่ใช่หรอทำไมเจิ้นไปมีแฟนล่ะ?
“จันทร์...รักเจิ้นใช่ไหม?”
ผมพยักหน้าหงึกกับคำถามของคิว ผมรักเจิ้นที่สุดในโลก รักมากๆด้วย แล้วผมก็จะรักเจิ้นไปตลอดชีวิตของผม
“เคยจูบกับเจิ้นไหม?”
“ฮึก...เคย”
“บ่อยหรือเปล่า”
“อื้อ”
ผมได้ยินเสียงคิวถอนหายใจ เขาลูบหลังผมจนผมหยุดร้องไห้ซึ่งเวลามันผ่านไปนานมากจริงๆกว่าผมจะหยุด เราอยู่กันในห้องเรียนที่ไม่มีคาบสอน ผมรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยมากไม่อยากกลับไปเรียนต่อแล้ว ผมอยาก...พักผ่อนและตั้งสติ
“เรารู้นะว่ามันไม่ควรพูดตอนนี้ แต่ไหนๆก็ร้องไห้แล้วก็ฟังเหอะ จันทร์...พี่น้องกันเขาแต่งงานกันไม่ได้นะ จูบก็ไม่ได้ มันผิด ที่จันทร์กับเจิ้นทำมันผิด”
“แต่...ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆนะ...คนอื่นไม่รู้หรอกแต่จริงๆแล้วไม่ใช่”
“งั้น...ถ้าอยู่กับเจิ้นต่อ มันก็ต้องเป็นความลับไปตลอด จันทร์ก็บอกใครไม่ได้ว่าเป็นคนรักกับเจิ้น จันทร์อยากจะอยู่แบบหลบๆซ่อนๆไปตลอดชีวิต?”
คำถามของคิวทำให้ผมเหมือนโดนอะไรฟาดหัว ทำไมไม่เคยคิดถึงข้อนี้มาก่อน ผมแค่คิดว่าอยากจะอยู่กับเจิ้นตลอดไป แต่... แต่ผมก็บอกใครไม่ได้ใช่ไหมว่าตัวเองรักกับเจิ้น
“แต่...เจิ้นบอกว่าจะแต่งงานกัน”
“ผู้ชายกับผู้ชายแต่งกันได้หรอจันทร์? สังคมเปิดกว้างมากขึ้นแล้วยังไง ระดับเจิ้นถ้าแต่งงานกับผู้ชายคนไม่ด่ากันทั้งเมืองหรอ? จันทร์อาจจะบอกไม่สนใจ แต่เวลาไปข้างนอก เวลาที่คนมอง เวลาที่คนถามจันทร์ทนได้ไหม แค่เจิ้นให้สัมภาษณ์จันทร์ยังร้องไห้แทบเป็นแทบตาย คนที่เจิ้นพูดถึงอาจจะเป็นจันทร์ก็ได้ แต่เขาก็พูดชื่อออกมาไม่ได้ใช่ไหมล่ะ? อะไรที่มันเปิดเผยไม่ได้ แสดงว่ามันไม่ถูกต้องไงจันทร์”
“เรา...เป็นเรื่องไม่ถูกต้องของเจิ้นหรอ”
การมีผมคือเรื่องผิดพลาดใช่ไหม? จริงๆผมกับเจิ้นไม่ควรอยู่ด้วยกันใช่ไหม แต่ผมอยากอยู่กับเจิ้นตลอดไปนี่ ก็แค่อยากอยู่ด้วยไปตลอด
“ก็ไม่ใช่แบบนั้น แต่...ในฐานะเพื่อนนะ ก็ไม่อยากเห็นเพื่อนเสียใจไปตลอดชีวิตหรอก บางทีความรักที่เป็นความลับมันก็น่าอึดอัดปะวะ... มันเจ็บมากเลยนะจันทร์”
“แล้ว...เราควรทำยังไงดี”
ผมคิดว่าผมเชื่อคิวเพราะคิวเป็นเพื่อนที่ดีของผมมาตลอด ไม่ว่ามีเรื่องอะไรคิวก็ช่วยผมเสมอ
“เคยคิดอยู่เหมือนกัน มันก็คงมีแค่สองทาง...อยู่เป็นความลับของกันและกันต่อไป หรือ...ต้องยอมแยกจากกัน แต่ไม่ว่าวิธีไหนแม่งก็เจ็บเหมือนกันหมด”
คิวมีสีหน้าเจ็บปวด ผมคิดว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องของผม...ถึงผมจะเจอเรื่องร้ายยังไงเขาก็มักจะแค่แสดงความเป็นห่วง แต่ครั้งนี้...คิวเจ็บปวด
ผมขยับเข้าไปกอดคิวแน่น ผมคิดว่าคิวก็ต้องการคนปลอบใจ เราก็เลยกอดกันเพราะเราเจ็บกันทั้งคู่ คิวอาจจะเจอเรื่องร้ายๆมาเหมือนกันแต่เขาไม่ได้บอกผม
ผมคิดว่า...ความรักของคิวก็เป็นความลับ และ...อะไรที่เปิดเผยไม่ได้แสดงว่ามันไม่ถูกต้อง ผมอาจจะต้องเอางานวิจัยที่ผมสงสัยเรื่องผมกับเจิ้นสมัยก่อนกลับมาเคาะฝุ่นใหม่
ผมจะหยุดคิดเรื่องแฟนเจิ้นไปก่อนไม่ว่าเขาคนนั้นจะเป็นใคร หรือเจิ้นอาจจะหมายถึงผม ผมจะต้องคิดใหม่ว่าแฟนคืออะไร แล้วผมกับเจิ้นเป็นอะไร และที่สำคัญคือ...ความรักของเรามันผิดจริงหรือเปล่า
ถ้ามันผิด...ผมจะยอมแยกกับเจิ้น ผมไม่อยากให้ชีวิตเจิ้นมีเรื่องผิดพลาดอะไรทั้งนั้น ผมจะเสียสละ ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ผมจะ....จะหวังดีและเป็นห่วงเจิ้นจากมุมของผมตลอดไป
แล้วทำไม...การเป็นคนดี มันต้องเจ็บขนาดนี้ด้วย
ทำไมผมจะต้องกลัวคนถามเยอะแยะ
ทำไมผมจะต้องกลัวว่าเจิ้นจะถูกนินทา
ทำไมผมจะต้องกลัว...กลัวว่าคนที่เป็นแฟนเจิ้นจะไม่ใช่ผม
ทำไมผมแย่งเจิ้นมาไว้กับตัวเองไม่ได้...
ผมอยากเป็นคนเห็นแก่ตัว....ทำยังไงก็ได้ วิธีไหนก็ได้...ที่จะไม่เสียเจิ้นไป
การร้องไห้เสียใจมันคงไม่ใช่คำตอบ...ผมนอยด์มากกลับมาห้องก็ร้องไห้แต่สุดท้ายผมก็คิดได้ว่าขั้นแรกผมต้องมีสติก่อน
“เอาล่ะ ฮึ้บไม่ร้องแล้วนะ”
สองมือดึงแก้มยุ้ยๆของตัวเองแรงๆ ช่วงนี้แก้มผมป่องขึ้นสงสัยจะอ้วนเพราะกินขนมเยอะ แต่เรื่องอ้วนไว้ก่อนเพราะตอนนี้เรื่องเจิ้นมันเป็น Priority ที่จะต้องจัดการ
สิ่งแรกคือผมกับเจิ้นเป็นคนรักกันเพราะเรารักกันก็เลยรักกัน อันที่สองคือ เจิ้นมีแฟน จากที่พี่ธามเคยบอก คิวบอก ใคร
หลายๆคนบอก แฟนก็คือต้องอยากอยู่ด้วยกัน อยากจับมือ อยากกอด อยากไปเดท ก็คล้ายๆกับผมกับเจิ้น แต่เราก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วดังนั้น สเตตัสแฟนของเจิ้นน่าจะไม่ใช่ผม
คนรัก กับ แฟน เป็นสองอย่างที่คล้ายกันแต่ไม่เหมือนกัน เจิ้นไม่เห็นบอกเลยว่าเราเป็นแฟนกัน ก็เราเป็นคนรักกัน เท่ากับว่าเจิ้นกำลังมีอีกคนที่มีความสำคัญเท่าผมอยู่
เจ็บจัง... แค่คิดว่าเจิ้นจะมีคนสำคัญอีกคนมาอยู่ข้างๆ ผมต้องตามหาให้ได้ว่าคนนั้นเป็นใคร แล้วเราอาจจะต้องมานั่งคุยกันว่าจะต้องแบ่งเวลาเจิ้นยังไง
เจิ้นมีเวลาส่วนตัวน้อยจะตาย...ผมก็ได้เจอเจิ้นแค่สองวันต่อสัปดาห์แล้วยังต้องแบ่งไปให้คนอื่นอีกหรอ? ตาผมเริ่มร้อนผ่าวอีกครั้งทั้งๆที่ตั้งใจแล้วว่าจะไม่ร้องไห้อีก
ทำไมอยู่ๆก็มีแฟนล่ะ หรือช่วงที่ผมสนใจชมรมวิจัยกระต่ายเจิ้นก็เลยมีเวลาว่างหลังเลิกงานที่จะไปตามจีบ ตามไปอยากเดท อยากกอด อยากจูงมือกับใครไม่รู้
“กอดจันทร์คนเดียวไม่ได้หรอ... ฮึก...ถึงเราจะไม่เคยเดทกัน แต่...แต่จันทร์ก็ไปเดทได้นะ...จะตั้งใจเดทกับเจิ้นด้วย ฮืออ...”
ผมใจแคบ...ไม่อยากแบ่งเจิ้นให้ใคร ถ้าผมได้เจอเขาคนนั้นแล้วต้องเห็นเจิ้นจับมือกับคนนั้นแล้วผมจะทำยังไง นี่แค่คิดเองนะ แค่ความคิด...ถ้าเห็นจริงๆ...ผมต้องเป็นบ้าแน่ๆ
เพิ่งรู้ว่าตัวเองหวงเจิ้นมากขนาดนี้ อาจจะเพราะไม่เคยต้องรู้สึกว่าตัวเองจะเสียเจิ้นไป มันเป็นครั้งแรก...ครั้งแรกที่เจิ้นหันไปทางอื่น
ผมต้องหาวิธีจัดการกับปัญหานี้... ถ้าผมจะเอาแต่ใจให้เจิ้นเลือกระหว่างผมที่เป็นคนรัก กับใครไม่รู้ที่เป็นแฟนเจิ้น ถ้าผมดึงดัน... เจิ้นจะเลือกผมไหม หรือเจิ้นจะเลือกแฟน
แล้วถ้าเจิ้นไม่เลือกผมล่ะ...
“โอ๋...หยุดร้องก่อนจันทร์”
ผมเลือกโทรหาพ่อเพราะคิดว่าตัวเองเศร้าแบบว่าเศร้ามาก ช่วงนี้คนเป็นโรคซึมเศร้ากันเยอะผมกลัวตัวเองจะเป็นเพราะผมหดหู่สุดๆเลยโทรหาพ่อให้พ่อมารับ
ลุงหยางก็อยู่ด้วย ลุงไม่ได้พูดอะไรที่ผมเอาแต่ร้องไห้ ผมกอดพ่อแน่น...อย่างน้อยก็ยังมีพ่อที่อยู่กับผม ผมร้องไห้จนปวดตาปวดหัวไปหมดกว่าน้ำตาจะหยุดไหล
“ตกลงเป็นอะไรหืม ไม่ให้พ่อบอกเจิ้นอีกว่าร้องไห้ งอนอะไรกับเจิ้นหรอลูก”
“...พ่อ...เจิ้น เจิ้นมีแฟน...”
“หา อะไรนะ?”
“เสียงดังอะไรตอง?”
ลุงหยางเปิดประตูห้องนอนเข้ามาพอดี ลุงดุพ่อนิดหน่อยก่อนจะวางชุดน้ำชาที่ข้างหัวเตียง
“พี่ซัน เจิ้นมีแฟน”
“หืม?”
ผมเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้พ่อกับลุงฟัง เล่าเรื่องพี่อริญที่มาช่อฟ้า เล่าเรื่องเพื่อนถาม แล้วก็ที่เจิ้นสัมภาษณ์ แล้วก็ยกตัวอย่างเรื่องแฟนกับคนรักที่ผมเข้าใจให้พ่อกับลุงฟังด้วย แล้วมันก็จบลงที่ผมร้องไห้อีก
“โธ่ลูก”
พ่อหยิบสินเชื่อให้ผมกอด ผมร้องไห้จนหูสินเชื่อเปียกชุ่ม
“อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย นอนพักก่อนไป ดื่มชาซะ”
ลุงหยางให้ผมดื่มชาที่มีกลิ่นคาโมมายล์อ่อนๆ สักพักผมก็เริ่มง่วง อาจจะเพราะพ่อลูบหัวด้วย...สัมผัสของพ่อทำให้ผมเคลิ้มจนหาววอด ประกอบกับอาการมึนหัวจากการร้องไห้ทำให้ผมหลับในที่สุด
“พี่ซันนี่มันเรื่องอะไรกัน งงไปหมดแล้ว”
กันติชากลอกตาเดินไปเดินมาอยู่ในบริเวณหน้าโซฟา ตกลงเรื่องเจ้าจันทร์กับเจิ้นไม่ใช่ว่ารอจันทร์โตอีกหน่อยหรือไง? คราวก่อนก็ยังยอมให้ไปเรียนต่างประเทศ ให้จันทร์ได้ใช้ชีวิต แล้วทำไมมีเรื่องแต่งงานโผล่ขึ้นมา เรื่องคนรัก เรื่องแฟนที่จันทร์เข้าใจผิดไปคนละเรื่องนี่อีก
“เรียกเจิ้นมาไป ร้องไห้เป็นกระต่ายตาบวม ตองอย่าร้องตามลูกไปอีกคนล่ะ”
“ทำไมจันทร์เข้าใจผิดแบบนี้ พี่ซันตองอาจจะเลี้ยงลูกมาโลกสวย แต่ตองไม่ได้อยากให้ลูกไม่เข้าใจแค่เรื่องง่ายๆกับการเป็นแฟนเป็นคนรักนะ? หรือเจิ้นขอจันทร์เป็นแฟน แต่จันทร์สับสนอยู่”
สุริยะ หยางมองใบหน้ามุ่ยของคุณพ่อวัยสี่สิบเอ็ดที่ยังคงอ่อนเยาว์เหมือนคนเดิมในความทรงจำเมื่อนานมาแล้ว ปากเล็กยังชอบยู่ยามมีเรื่องขัดใจจนลูกกระต่ายมันเลียนแบบเอามาทำใส่ทุกครั้งที่คุยกัน
ก็หัวหน้ากองทัพกระต่ายน่ารักขนาดนี้ เจ้าลูกสมุนจะหลุดกรอบไปได้ยังไง
“พี่ซัน พี่ซัน เหม่ออะไรครับ?”
“หึหึ...เจิ้นมันคงหลอกจันทร์ไว้ กลัวจันทร์ไปรักคนอื่นล่ะมั้งตอง”
เกมนี้ไม่ได้อ่านยากเลย แค่มีพวกขี้หวงเกินเบอร์ใช้อำนาจในทางที่ผิดปิดกั้นจับกระต่ายใส่กรงไว้แต่ไหนแต่ไร พอกระต่ายออกมาเจอโลกภายนอกก็เลยยังไม่รู้เรื่องรู้ราวสับสนไปหมด
หึงกระทั่งตัวเอง...แต่ไม่รู้ตัว
“เจิ้นรักจันทร์ แต่ตองว่าจันทร์น่าจะต้องไม่รู้อะไรอีกเยอะ ทำแบบนี้ก็ไม่ถูกจันทร์ควรจะต้องโต หมายถึงโตทั้งด้านความ
คิดด้วย ไม่ได้ตรรกะผิดเพี้ยนแบบนี้ แค่เรื่องแฟนเองนะพี่ซัน จันทร์ยังแยกไม่ถูก... เจิ้นก็ควรจะรับผิดชอบการกระทำครั้งนี้บ้าง
แต่ถ้าไปแยกเขาจากกันอีกตองกลัวลูกผมร่วง กินข้าวน้อย กว่าจะกลับมาอ้วนขึ้นได้นี่เป็นเดือน”
ตาคมอ่อนแสงมองคนรักที่ยังโทษตัวเองเรื่องลูกผมร่วงเมื่อคราวก่อนโน้น กันติชาอยากให้ลูกกลับมาอยู่กับตัวเองแต่ก็กลัวจะทำลูกเสียใจ แถมทำอะไรก็ดูผิดพลาดไปหมด จันทร์เองก็ติดเจิ้นเลยไม่คิดจะดึงลูกกลับมา แต่ยังไงก็เป็นพ่อ...พ่อกระต่ายก็ต้องอยากปกป้องลูกกระต่ายอยู่วันยังค่ำ
“ก็ให้จันทร์ไปลองมีแฟนสิ”
“พี่ซันหมายความว่าไง?”
“ถ้าความผิดเพี้ยนนี่มาจากเจิ้น เราก็ต้องอธิบายให้ลูกเข้าใจว่าความจริงเป็นยังไง แล้วก็ต้องมาดูกันว่าความรู้สึกลูกที่มีต่อเจิ้นยังเหมือนเดิมไหม หรืออยากจะแก้เผ็ดคืนเล็กๆน้อย... เช่น ยุให้จันทร์ไปมีแฟนตัดหน้าเจิ้นไปซะ”
กันติชามองแววตาคมที่วาวขึ้น...แผนการสุริยะ หยางเรียกว่าหนามยอกเอาหนามบ่งก็ไม่ใช่ จะว่าตาต่อตาฟันต่อฟันก็ไม่เชิง รู้แค่ถ้าจันทร์ไปมีแฟนเจิ้นคงหัวหมุนน่าดู แต่การประชดประชันกันไปมาไม่ได้ทำอะไรดีขึ้นนอกจากทำร้ายความรู้สึกกันไปเปล่าๆ
“ก็อย่าเพิ่งให้ลูกรีบมีขนาดนั้น... เราก็ให้เขาเรียนรู้วิธีมีแฟนไปก่อน ถ้าลูกรักเจิ้นเหมือนเดิมยังไงก็ต้องกลับไปหาเจิ้นอยู่ดี”
“วิธีมีแฟน? ยังไงล่ะ?”
“ตองก็ไปเดทกับลูกสิ พาลูกไปเที่ยวบ้าง ดูหนังบ้าง... เราก็แค่บอกเขาว่าถ้ามีแฟน คนเป็นแฟนก็จะทำแบบนี้กัน ตองจะได้ใช้เวลากับลูกด้วย”
“พี่ซัน...”
กันติชาเรียกเสียงอ่อน...จะวันไหนเวลาไหนสุริยะ หยางก็รู้หมดว่าเขาต้องการอะไร...ใช่ เขากังวลว่าตัวเองจะห่างเหินกับลูกมากขึ้น ยิ่งเจ้าจันทร์เริ่มมีกิจกรรมชมรม มีเพื่อน เวลาที่แบ่งมาให้เขาก็น้อยลง
บางทีอาจจะได้แก้เผ็ดเจิ้นไปด้วย สนิทกับลูกไปด้วย... ไปเดทกับลูกชายดีกว่า
ผมขาดเรียนไปสามวัน แต่พ่อบอกเจิ้นให้แล้วว่ามาอยู่กับพ่อเฉยๆ เจิ้นไม่รู้ว่าผมไม่ได้ไปเรียนเพราะร้องไห้จนตาบวมเลยป่วย เรายังคุยโทรศัพท์กันปกติแต่ลุงหยางจะทำเป็นเข้ามาขัดผมให้ผมเลิกคุย เป็นข้ออ้างให้ผมได้วางสาย
ช่วงกลางวันผมจะอยู่กับลุงหยางสองคนเพราะพ่อไปทำงาน แต่ลุงหยางเหมือนจะไม่มีการมีงานทำเท่าไหร่ เหมือนลุงว่างๆยังไงไม่รู้
“ลุงตกงานหรอ”
“หายป่วยก็หาเรื่องหรอเจ้าลูกกระต่าย? ทำเป็นซ่า”
“ก็ลุงดูไม่ทำงานเลยอ่ะ”
“หึ... หายป่วยแล้วก็มาคุยกัน มีปัญหาอะไรทำไมไม่มาปรึกษา พ่อเธอตกใจพอดี ดีนะเธอไม่พูดเรื่องแต่งงานออกมา ไม่งั้นตองคงไปโวยวายถึงช่อฟ้า”
“งื้อ... ผมทำยังไงดีอ่ะลุง”
“แล้วแน่ใจได้ยังไงว่าเจิ้นจะมีแฟนจริงๆ อาจจะแค่สัมภาษณ์ไปอย่างนั้น”
“ก็ไม่รู้อ่ะ...ก็เจิ้นไม่เห็นบอกว่ามีแฟนแล้ว แล้วก็พูดว่ามี เจิ้นไม่ใช่คนชอบโกหกนะ เจิ้นเป็นคนจริงใจไว้ใจได้เชื่อถือได้มีเครดิตอ่ะ”
ลุงหยางถลึงตาใส่ผมแล้วบ่นทำนองว่าเครียดจริงๆ ลุงจะเครียดทำไมปัญหาไม่ใช่ของลุกสักหน่อย ผมสิต้องเครียด เฮ้อ...
“จะบอกให้นะ...คนรักกับแฟนมันก็เหมือนกันนั่นแหละ”
“งั้น ผมก็เป็นแฟนเจิ้นหรอ?”
“อือ”
“ลุงโกหกใช่ไหม? เจิ้นไม่เห็นบอกเลยว่าผมเป็นแฟนเจิ้น ถ้าเป็นก็ต้องบอกสิ แต่เจิ้นบอกเป็นคนรักเพราะเรารักกันเฉยๆ แบบว่าไม่ได้เดทกันนะ เจิ้นไม่เคยชวนเดทเลย เคยแต่ชวนไปเที่ยว”
“นี่เจ้าลูกกระต่าย โตมายังไงหา บอกที มันก็เหมือนกันนั่นแหละ ฉันจะไปโกหกเธอทำไม”
“ก็ลุงอาจจะหมั่นไส้เจิ้นหรืออยากแกล้งผมอ่ะ”
“เอาล่ะ งั้นถ้ามันไม่เหมือนกัน เธอไม่ใช่แฟนเจิ้น แล้วเจิ้นไม่ใช่แฟนเธอ จะเอายังไง? จะอยู่รักกันสามคน?”
“เขาจะมาอยู่ช่อฟ้าด้วยหรอ?...ฮึก...ฮือออ”
เจ้าหลุมดำที่มากันเยอะแยะยังไม่นอนหลับสนิทดี มันยังคงกัดกินอยู่ข้างในตัวผม แค่คิดว่าจะมีอีกคนมานอนกับเจิ้น เตียงผมกับเจิ้นนอกจากจะมีสินเชื่อแล้วจะมีผู้หญิงอีกคนเพิ่มเข้ามา ทำไมเขาไม่ไปนอนที่อื่นล่ะ เจิ้นจะให้มานอนด้วยกันจริงหรอ
“กูจะบ้าตาย จันทร์ หยุดแล้วฟัง แฟนกับคนรักคืออันเดียวกัน เจิ้นไม่ได้บอกว่าเขาเป็นแฟนเธอเพราะแฟนมันเหมือนขั้นแรกก่อนการเป็นคนรัก พอรักกันก็แต่งงานกัน เธออยู่เลเวลที่เหนือกว่าแฟนแล้วเจ้าลูกกระต่าย”
ลุงหยางทำสีหน้าจริงจัง ผมซับน้ำตาจากตาปวดๆของตัวเอง...
“อันเดียวกัน? เลเวลอัพหรอ แต่ผมไม่เคยเป็นแฟนกับเจิ้นเลยมันจะเลเวลอัพยังไงอ่ะ?”
“ก็ไปขอเจิ้นเป็นแฟนซะ เธอโตแล้ว เธอมีสิทธิ์สร้างพันธะทางความสัมพันธ์กับคนที่เธอต้องการได้”
“แต่เจิ้นบอกว่ามีแฟน หรือเจิ้นจะมีอีกคนที่จะอัพเลเวลขึ้นมาแบบผมอ่ะ?”
“ไปถามเจิ้นไปว่าเขามีไหม ถ้าไม่มีก็ขอเจิ้นเป็นแฟนซะ แล้วก็เลื่อนเลเวลเป็นคนรักเลยทีเดียว ส่วนขั้นสูงสุดก็ให้เจิ้นมาขอพ่อเธอก่อนเจ้าลูกกระต่าย เข้าใจยัง?”
ผมคิดว่าการอธิบายของลุงหยางทำให้ผมเข้าใจได้ ความสัมพันธ์ที่จะไปสู่ขั้นแต่งงานแบ่งเป็นสามเลเวล แฟน คนรัก และแต่งงาน
ผมอยู่ในตำแหน่งคนรัก...แต่ผมต้องกลับไปขอเจิ้นเป็นแฟนก่อนเพื่อจะได้แน่ใจว่าเขายังไม่มีใครจับจองตำแหน่งนั้นไว้ แล้ว...ผมก็จะได้จองทุกตำแหน่งไปเลย
“แต่เป็นแฟนต้องเดทไหม ผมไม่เคยเดท...เพื่อนเคยบอกว่าต้องไปเดท”
“พ่อเธอไง ให้พ่อไปสอนเดทสิ...พ่อเธอชวนฉันไปเดทประจำคงจะเชี่ยวชาญ”
“อื้อ! เอ้ะ พ่อกับลุงหยางก็เป็นแฟนกันหรอ”
“เออ”
“ทำไมลุงเลเวลอัพช้าจังอ่ะ ยังไม่ได้เป็นคนรักอีกหรอ หรือว่าพ่ออาจจะรักคนอื่นแล้วลุงก็เลยต้องเป็นลำดับท้ายๆไปก่อน แบบนั้นหรือเปล่าอ่ะ”
ลุงหยางทำหน้าเหมือนอยากฆ่าผมแล้วก็ถลึงตาใส่ ลุงลุกหนีผมไปชั้นบนคงจะเพราะลุงก็เครียดๆเรื่องอยากจะอัพเลเวลเป็นแฟนกับพ่อเหมือนกัน
เอาล่ะ ผมจะต้องเลิกร้องไห้แม้จะเป็นการพยายามรอบที่ล้านก็เหอะแต่ผมจะต้องทำอะไรที่มีประโยชน์มากกว่าการร้องไห้ ตอนนี้ผมโตแล้ว ผมมีหลานตั้งห้าตัว ผมต้องสามารถจัดการพันธะทางความสัมพันธ์ของตัวเองได้ ขั้นแรกผมต้องหาก่อนว่าแฟนของเจิ้นเป็นใคร
วางแผนดีกว่า
====
ยังค่ะ ยังไม่หลุดคอนเซป มูนนี่นักวางแผน 555+
เข้าใกล้ปมที่ทิ้งไว้ในตอนแรกเข้าไปอีกนิดแล้ววววววว น้องจะยี่สิบเอ็ดแล้ววววว
ส่วนเจิ้นบอกได้คำเดียวว่า ซวย ก๊ากกกกกกกก
มูนนี่ก็เก่งนะลูกหึงตัวเองไปดิ เชื่อเจิ้นอย่างเดียวแล้วไปซนกับลุงหยางอีก 55+
เป็นไงบ้างคะมาม่าหม้อเล็ก แอบทิ้งปมคิวไว้ให้ด้วยนะ เห็นเปล่า อิอิ
ปล. ไม่อยากให้งงว่าทำไมน้องไม่เชื่อลุงหยางนะคะ ฟีลแบบคนที่เชื่อมาโดยตลอด พามีคนบอกว่าเฮ้ยมันผิดนะ ก็คงไม่เชื่อทันที น้องเลยยังคลางแคลงใจอยู่นั่นเองจ้ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
เจอความคิดเจ้าจันทร์ที่คิดว่าตัวเองเป็นเรื่องผิดพลาดของเจิ้นเราพรากเลย งานน้ำตามาไม่ทันตั้งตัว น้องคิดมากมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โลกน้องก็ใบนิดเดียวเล็กกว่าช่อฟ้าอีกมั้ง พอเจอโลกความจริงเข้าไปเขว้หมดเลย โธ่ลูกกกกก สงสารน้อง แต่ก็สงสารเจิ้นด้วยที่ไม่รู้อะไรเลย คิวน่าจะคบกับธามหรือเปล่า? แล้วไม่ได้เปิดเผยเลยเข้าใจความรู้สึกจันทร์ เดาดราม่าไม่ออกอ่ะ แงง ที่จันทร์ขอมีแฟนคือจะขอเจิ้นเป็นแฟนก็นะแบบพลิกล็อคกันน่าดูถล่มทลายงี้ ไม่อยากให้ให้เครื่องผลิตสุขมูนนี่เศร้าเลย ถ้าน้องเศร้าใครจะผลิตความสุขล่ะ หวังว่าคงไม่ดราม่ามากเพราะความจริงจังไม่มูนนี่มันก็เป็นมูนนี่อยู่ดีแหละ555555555555
-
:pig4:
-
ลุงหยางคงลุกไปหายาพารากิน
:jul3:
-
แผนล้ม for sure
-
เอ็นดูมูนนี่ หนูลูกกกกกกก
สงสารลุงหยาง เลเวลอัพช้าจัง 5555
-
หรือมูนนี่จะลองเป็นแฟนกับคิว
แต่หนูต้องถามพี่เขานะคะ
ไม่งั้น เจิ้นซวยจริงๆ
-
ชักจะสงสารทุกคนที่อยู่รอบตัวน้องกระต่ายขี้มโนคนนี้จริง ๆ
-
o13 o13 o13
-
ทำไมเริ่มเห็นความร้ายกาจของคิว..นึกว่าตัดใจไปแล้ว..ยังใช่ไหม :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
จะม่าก็ม่าไม่สุดเลย ลุงหยางชี้แนะน้องด้วยยยยย
-
:mew4:ไหง๋อ่านๆไปสงสารลุงหยางซะงั้น
-
โลกของเจ้าจันทร์เหมือนอยู่ในพื้นที่บนช่อฟ้าเท่านั้น แต่เราก็ดีใจที่น้องเริ่มโตขึ้น และในที่สุดมันก็มาถึงมาม่าตอนต้นเรื่องซะที
-
ชอบจันทร์ไปป่วนลุงหยางอะ น่าร้ากกกก5555
-
5555ลุงหยางอยูอันดับท้ายๆโธๆๆลูกเจ้าจันทร์ดีแค่ไหนแล้วไม่โดนลุงหักคอ
คิวน่าสงสารอ่ะนางชอบจันทร์แน่เลยหาคู่ให้นางนะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
คิวกับพี่ธามรึเปล่า :hao3:
-
งานนี้สงสารลุงหยางจัง เจ้าจันทร์เอ๋ยเจ้าจันทร์
-
ปวดหัวแทนลุงหยาง :jul3: :jul3: :jul3:
-
รอตอนต่อไป~
-
ลุงหยางเป็นโจ้กเกอร์ที่น่ากลัวมาก
เจิ้นงานเข้า!!
-
มูนนี่นักวางแผน รอดูว่ารอบนี้จะเป็นยังไงนะคะ
แต่ตอนนี้ขอสงสารลุงหยางก่อนละกัน เลเวลอัพช้า อยู่อันดับท้ายๆของพ่อตองไปแล้ววววววว
-
ฮามากระหว่างเจ้าจันทร์ผู้สับสนกับลุงหยางผู้ให้คำปรึกษา :mew4:
-
วางแผนอีกแล้ว!!!!! :m20: :m20:
คิวนี่ยังไงน้อ :mew2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เดี๋ยวมูนนี่ลูก หนูจะหึงตัวเองให้เสียพลังงานไปใย
-
ลุงหยางจะล่มแผน ไม่ช่วยเจ้าลูกกระต่ายก็เพราะดันไปบอกเป็นได้แค่แฟนพ่อเนี่ยแหละ 5555
-
โถ่มูนนี่นักวางแผน ดูซิคร่าวนี้จะคิดแผนอะไรอีกกกกกกกกกก
เจิ้นเตรียมปวดหัวไว้เลย :laugh: :laugh:
-
สงสารลุงหยาง กับเจิ้นค่ะ กินยาพารากันไว้ก่อนก็ดีนะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
กูจะบ้า :z6:
-
ลุงหยางไปหายากินแน่นอนค่ะ 55555
-
ตามมาอ่าน ทีละนิด ..
-
เข้าใจลุงหยางเลยอะ ความแบบ เฮ้ออ :เฮ้อ:
เลี้ยงลูกกันมายังไงให้ลูกโตในโลกแคบๆแบบนี้
ดีแล้วล่ะเนี่ย เห็นกันชัดๆไปเลย เจออะไรก็เครียด
ไม่ยอมให้จันทร์เจ็บอะไรเลย ก็จะเจ็บเพราะตัวเองนี่แหละ
เจิ้นรู้นี่ตายๆๆ เก็บจันทร์กลับบ้านด่วน
จริงๆจันทร์ไม่ต้องเรียนหนังสือเลยก็ได้นะแบบนี้อะ ถ้าจะเลี้ยงแบบนี้ :เฮ้อ:
-
มูนนี่ ขี้มโนมากกกกกกกกกก
แต่ก็เข้าแหละ โดนเลี้ยงมาแบบใสๆ(ไสยศาสตร์)จากเจิ้น เจิ้นงานเข้าแล้ววววววววว
มูนนี่จะมีแฟนนนนนนนน อิอิ :laugh: :laugh:
-
ลุงหยางสะดุ้งเลย ลำดับท้ายๆของพ่อตอง 555
-
อ่านรวดเดียวจบภาคแรก งื้ออ เอ็นดูมูนนี่ ชอบการบรรยายพระจันทร์กลิ่นนม
น้องยีสิบหรือเพิ่งหย่านมกันแน่ ฟิลเต้อเด็กอ่อนฝุดๆ
ชอบมาดของเจิ้นมากด้วย รวย เก่ง หล่อ รักเดียวใจเดียว มีแบบนี้อีกไหมคะ อยากกล้ายย
-
เจอแผนของเจ้าจันทร์ งานนี้ไม่รู้ว่าจะสงสารเจิ้นหรือลุงหยางดี
-
เจิ้นมาเคลียร์ด่วน
-
สงสารลุงหยาง :really2:
-
เจิ้น.. รีบ จัดการ เคลียร์.. กับ จันทร์.. ก่อนจันทร์จะอัด เวล การ มโน ไป มากกว่า นี้555
-
เรื่องของมูนนี่ไม่เท่าไหร่รู้ๆกันอยู่แล้วว้ายังไงเจิ้นก็ตายรังกับมูนนี่แค่หนูมูนยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่คิวนี่สิมาทำให้อยากแล้วก็จากไปอีกแล้วววว :pig4:
-
ความที่พี่เอ็มบอกให้เจิ้นพูดน้อย ๆ เพราะจะทำให้คนฟังงงได้ถ้าต้องมีเรื่องให้อธิบายโดยเจิ้น แต่นั่นก็ทำให้เจ้าจันทร์ความคิดปั่นป่วนหนักเลยคราวนี้ แค่คำว่าแฟนก็ทำน้องตาปูดได้ขนาดนี้ ขนาดเข้าใจว่าตัวเองอัพเลเวล แถมยังสูงกว่าลุงหยางแล้ว ก็ยังจะวางแผนหาตัวแฟนของเจิ้นอีก โอ้ย!!! ไม่ใช่แค่คุณซันจะปวดศีรษะ อิชั้นนี่ก็ปวดไปถึงท้ายทอยเลยจ้ะ กับการวางแผนของมูนนี่ :sad2:
ส่วนเรื่องคิวก็เห็นเค้าอยู่ว่าจะมีเบื้องลึกเบื้องหลัง แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีมุมดราม่ามากมายจนปวดใจขนาดนี้ ขอบคุณอ้อมกอดของเจ้าจันทร์ที่คอยปลอบหนูคิวนะจ๊ะ :mew6:
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
-
5555 ส่งเจ้าจันทร์ไปเข้าคอร์สเรียนรู้โลกกว้างไหม
โอยยย น่าสงสาร คนอะไรหึงตัวเอง เจ้าจันทร์นกน้อยของพี่
แล้วดูคิดแต่ละอย่าง ลุงหยางไม่ใช่แค่แฟนนะ ลุงไม่ได้โกรธด้วย
แค่ปวดหัว ไม่อยากพูดต่อ ของจะขึ้นได้
เจ้าจันทร์จะเอาวิจัยกลับมาปัดฝุ่นหรอ อย่าพึ่งเลย
หนูต้องเข้าใจก่อนว่าแฟนกับคนรักคือความหมายเดียวกัน
และหนูต้องเข้าใจด้วยว่า ไนท์แคร์แบบลึกซึ้งนี้ เค้าไม่ทำกับพี่น้อง
ปวดหัวแทนลุงหยาง เจ้าจันทร์เอ้ยยย :mew2:
แล้วดูพ่อสิ กระต่ายตัวโตห่วงลูกแต่ยังงงอยู่ว่าจะทำให้ลูกเข้าใจได้ยังไง
คิวมีความลับอะไรหรอ อะไรที่เปิดเผยไม่ได้ แต่คิดว่าไม่ใช่เรื่องเจ้าจันทร์
-
อยากเห็นเจ้าจันทร์ติดพี่หมื่นจังค่ะ ออเจิ้นจะทำยังไงนะ :hao3:
-
Chapter VIII Definition
จริงๆคำว่าแฟนมันก็ได้ยินกันมาตลอดนั่นแหละ ตอนเรียนมัธยมเพื่อนผมก็มีแฟน แต่ผมแค่ใส่ใจอะไรพวกนี้น้อยไปหน่อย ก็จำได้แค่แฟนก็คือสนิทกันมาก อยู่ด้วยกันตลอดเวลา
พอต้องมาคิดเรื่องของแฟนอย่างจริงจังก็ทำเอาผมสับสนไปเหมือนกัน แล้วเจิ้นยังเพิ่มคำว่า คนรัก เข้ามาในพจนานุกรมของผมอีก... โอยสับสนจัง ผมคิดว่าจริงๆแล้วมันไม่ได้ยากขนาดนั้นแค่ผมต้องแก้สมการนี้ให้ออก
การตามหาแฟนเจิ้นผมคิดว่ามันต้องเริ่มจากผมต้องแยกให้ออกอย่างชัดเจนก่อนว่า ‘แฟน’ กับ ‘คนรัก’ ต่างกันยังไง ถ้ามันอยู่คนละเลเวลมันก็ต้องมีลักษณะที่แตกต่างกัน เหมือนเวลากินข้าวของแพงกว่าก็จะอร่อยกว่า ผมเลยเริ่มการค้นคว้าของผมจากการสัมภาษณ์
“แฟนกับคนรักต่างกันยังไงครับ”
ผมเริ่มจากการถามหลายๆคนแทนที่จะหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ต ผมไม่อยากเสิร์ชกูเกิ้ลเพราะเคยเสิร์ชทำการบ้านแล้วแต่ละเว็บมันก็ให้ข้อมูลสวนทางกันก็มี สู้ผมขยันถามเองดีกว่า
ขั้นตอนของผมก็ไม่มีอะไรมาก...สอบถาม บันทึก วิเคราะห์ สรุปผล พอมานั่งทำชาร์จจริงๆแล้วปรากฏว่าทั้งลุงหยางกับคิวดูจะมีความเห็นคล้ายๆกันว่า แฟนก็คือคนรัก ต่างกับผม ที่แฟนกับคนรัก คนละคน มันอาจจะเป็นเรื่องของทัศนคติมากกว่ามีกฎเกณฑ์ที่ตายตัว ดังนั้นผมควรต้องหาความเห็นซัพพอร์ตเพิ่ม คนที่ผมเลือกถามคนต่อไปก็คือพี่เอ็ม
“ก็เหมือนกันครับ สมมุติพี่มีคนรักแล้วพาคนรักไปแนะนำให้เพื่อนๆรู้จักก็คงประมาณ...คนนี้แฟนพี่ บางทีมันก็เหมือนภาษาพูดกับภาษาทางการมั้งครับ”
โอเค...คะแนนเข้าข้างทางลุงหยางกับคิวอีกหนึ่งคะแนน
ผมเริ่มตระเวนถามเพื่อนในมหาวิทยาลัย รุ่นพี่ที่ชมรมวิจัยกระต่าย คุณยามหน้าหอ คุณแม่บ้านที่หอ โทรไปถามคุณพ่อคุณแม่เจิ้น ถามทุกคน ถามให้หมด
ผมถามทั้งหมดห้าสิบคนแล้ว คะแนนฝั่งผมก็ยังคงมีผมคนเดียว....สาเหตุของปัญหาคือผมเอง ทำไมผมไม่สามารถแยกแยะคำว่าแฟน กับ คนรักออกจากกันได้นะ
ทำไมผมถึงเข้าใจว่าการมีแฟนมันคือความสัมพันธ์ที่ต่างระดับกับคนรัก งั้นที่เจิ้นให้สัมภาษณ์ว่ามีแฟนก็คือผม? หัวใจผมเต้นรัวขึ้นมาดื้อๆ แต่...คิดอีกที ถ้าเจิ้นสับสนเหมือนผมล่ะ?
จะว่าไปมายเซ็ตเรื่องนี้ผมก็เข้าใจมาจากเจิ้น งั้นแสดงว่าเจิ้นก็เข้าใจผิดเหมือนผม? ตกลงคือเจิ้นมีแฟนใช่ไหม? แฟนที่เป็นคนละคนกันกับผม
ผมต้องไปถามเจิ้นจริงๆจังๆอีกสักครั้ง หลายปีก่อนผมอาจจะเข้าใจคำพูดเจิ้นผิดแบบว่าฟังไม่เข้าใจเอง แต่ถ้าเกิดเจิ้นเข้าใจเหมือนผมงั้นมันก็แสดงว่า
เจิ้นมีแฟนอยู่อีกคน
ผมจะตะล่อมถามเจิ้นยังไงไม่ให้เขาสงสัยกันนะ ? นี่ล่ะขั้นตอนที่ยากที่สุด แต่ผมก็มีเวลาเตรียมตัวเพราะช่วงนี้เจิ้นยุ่งมาก ส่วนผมก็ต้องไปเดทกับพ่อ
แต่การเดทมันก็เหมือนไปเที่ยวกับพ่อมากกว่าอ่ะ พ่อจะมารับผมไปกินข้าวตอนเย็น หรือมากินด้วยที่มหาลัย มาดูน้องนุ่มกับหลานๆ
เจ้าตัวเล็กๆน่ารักกันมาก ผมเริ่มอัพไดอารี่ตัวเองอาทิตย์ละหนึ่งครั้ง พี่เอ็มยังคงช่วยไกด์การใช้ภาษาของผม คิวก็เริ่มมาถ่ายรูปด้วย แล้วก็ช่วยโพสในอินสตาแกรม ตอนนี้เพื่อนที่คณะก็ช่วยเข้ามากดไลค์
ผมมีแฟนเพจทั้งหมดหกสิบกว่าคนแล้ว มีพ่อเป็นแฟนคลับหนุบหนับกับลุงหยางที่จะมาคอมเม้นท์ตลอด แต่ลุงหยางพิมพ์ภาษาจีนอ่ะ ผมลองก้อปไปแปลในกูเกิ้ลได้คำว่า กระต่ายอ้วน พิมพ์ตั้งเยอะดันบอกกระต่ายอ้วน นึกว่าจะมีคอมเม้นท์ซึ้งๆแบบพ่ออ่ะ ที่แบบว่าผมเก่งจังเลี้ยงกระต่ายเองได้ ลุงหยางนี่ไม่เข้าใจฟิลลิ่งเลย
น้องนุ่มของผมตัวอ้วนตุ้บป่องเหมือนมีลมอยู่ในตัว เพราะเป็นคุณแม่กระต่ายมาหมาดๆ น้องนุ่มถูกห้อมล้อมไปด้วยลูกๆตัวเล็กที่นอนพิงตัวน้องนุ่ม กระต่ายชอบนอนทับกัน ศรรามกลับมาอยู่รวมกับแฟมิลี่กระต่ายแล้ว และก็ยังชอบไปนอนทับน้องนุ่มเหมือนเดิม
ผมชอบเวลาเจ้าตัวเล็กๆดูดนมน้องนุ่ม มันเหมือนน้องนุ่มจะทำหน้าดุลูกๆว่าอย่าแย่งกันนะ น่ารักจัง... ศรรามก็ชอบเนียนไปยุบยิบพุงน้องนุ่มด้วย
“ห้ามแย่งลูกๆกินนมนะศรราม”
“ลูกพ่อเลี้ยงกระต่ายจนกระต่ายคลอดลูก เก่งจริงๆ”
“งื้ออออ เจ้าตัวเล็กๆน่ารักมากเลยอ่ะพ่อ”
ไม่รู้ทำไมใครมาหาผม ผมก็ต้องพามาอวดกระต่ายสงสัยผมจะเป็น ปะป๊าจันทร์เห่อลูก แล้วก็พัฒนามาเป็น คุณตาจันทร์เห่อหลาน
เจิ้นบังคับให้ผมกลับบ้านในวันหยุดต่อมาเพราะเขาเริ่มงอแงว่าผมติดพ่อ ก็ผมหัดเดทกับพ่อนี่นา พ่อบอกตั้งแต่ต้องหยิบช้อนให้คู่เดท การโอบไหล่ จูงมือ เยอะแยะไปหมดเลย เหล่านี้พ่อบอกว่าเป็นแฟนก็ทำได้
ทำไมเจิ้นไม่เคยโอบไหล่ผมเลยอ่ะ โอบแต่เอว...
จูงมือกันเจิ้นก็ไม่เคยทำ เพราะพอโอบเอวผมก็จูงมือเจิ้นไม่ได้แล้วสิ?
พ่อบอกว่าพอรักกันมากๆผมก็จะอยากจูบแฟนไปเอง เป็นเรื่องธรรมชาติ แต่ผมก็จูบเจิ้นเหมือนกัน หรือว่าการจูบก็คือรอยต่อของระดับขั้น?
“พ่อจูบลุงหยางหรือยังอ่ะ”
“แค่กๆๆๆ ยะ...ยัง”
ลุงหยางนี่....อยู่เลเวลต่ำเตี้ยเรี่ยดินมากเลย ผมอาจจะคิดมากไปว่าลุงหยางจะแย่งพ่อ เรื่องสินสอดที่จะไปเก็บกับลุงหยางอาจจะต้องปิดตาทำเป็นมองไม่เห็นไปก่อน เพราะไม่รู้พ่อจะทิ้งลุงหยางวันไหน เดี๋ยวลุงหยางมาทวงคืน
“เหม่ออะไรหืม?”
“ก็คิดอะไรนิดหน่อย เจิ้น...จันทร์สระผมให้ไหม คิดถึงเจิ้นจัง”
“คิดถึงแต่ก็ไม่กลับมาหาพี่”
เจิ้นรั้งผมเข้าไปกอด...เหมือนหนวดปลาหมึกที่งอส่วนปลายเป็นตะขอเกี่ยวผมเข้าไปหา เอ...หรือที่เจิ้นไม่จับมือแต่โอบเอวเพราะมือเขาเป็นหนวดหนุบหนับ คิกคิก...
“ก็กลับมาแล้วนี่ไง ไปอาบน้ำกันนะ”
ผมชอบอาบน้ำกับเจิ้นแบบตัวเป็นๆมากกว่าวิดิโอคอลตอนอาบน้ำอีก สองแขนปลาหมึกเจิ้นโอบเอวผมไว้จากด้านหลัง ส่วนผมก็นั่งเกยอยู่บนตักเขา...ผมชอบแช่น้ำกับเจิ้นแบบนี้ มีฟองสบู่นุ่มๆอยู่รอบตัว
“ยกขามา พี่ถูสบู่ให้”
“อื้อ”
ผมยกขาขึ้น มือเจิ้นก็ช้อนเขาให้มันพาดขอบอ่าง ท่อนขาผมโผล่พ้นน้ำขึ้นมาให้เจิ้นได้ลูบไล้สบู่ บางทีมือเขาก็เลื่อนต่ำลงมาที่ต้นขาด้านใน
มันแปลกๆ...แต่ผมก็ชอบให้เจิ้นสัมผัสตัวผม เสียงทุ้มกระซิบให้ผมยกขาอีกข้างขึ้นบ้าง ความร้อนแผ่ไปทั่วหน้าผมเพราะท่าแบบนี้มันมักจะเป็นตอนเขา...ยุบยิบ
แต่ผมก็อยากให้เจิ้นยุบยิบ...อยากให้เขาแตะต้อง...ตลอดสองอาทิตย์ที่ไม่เจอกันผมคิดถึงเจิ้นมาก คิดถึงจนร่างกายมันปวดหน่วงต้องมอนิ่งแคร์กับไนท์แคร์ตัวเอง...ซึ่งมันไม่เหมือนที่เจิ้นทำให้...
ตัวผมร้อนผ่าว ลมหายเริ่มติดขัดเมื่อสองมือเขาเลื่อนลงมาถูสบู่ตรงจุดกลางลำตัว ผมเรียกชื่อเจิ้นอยากให้เขาหยุดก่อน แต่มันกลับเป็นเสียงแผ่วเบาและตะกุกตะกัก
“มูนนี่เด็กดี...ขอพี่เข้าไปนะ”
“อื้อ...”
สองมือผมยันกำแพงไว้ เพราะเจิ้นเข้ามาในตัวผม... หลังจากที่เราถูสบู่กันและเขาขอเข้ามาผมก็ถูกจับเอวให้เขยิบไปสุดขอบอ่างอีกฝั่งแล้วมือเกาะกำแพงไว้
สบู่ทำให้เจิ้นเข้ามาในตัวผมได้ง่าย...ตั้งแต่เข้ามครั้งแรกจนครั้งนี้ มันเหมือนร่างกายผมปรับตัวไปกับเจิ้น...มันไม่เจ็บมากเหมือนครั้งแรก...มันเป็นแค่ความอึดอัดและ...สุดท้ายก็หวามไหว
ลมหายใจเจิ้นเป่ารดใบหู...เสียงเขาพึมพำเรียกชื่อผม และมือเขาก็บีบเคล้นก้นผมอย่างแรง มันเจ็บแต่ผมกลับชอบ...ผมเป็นคนชอบความรุนแรงไปแล้ว แต่เป็นแค่กับเจิ้น
ผมเรียกร้องให้เจิ้นกัด กัดเยอะๆ... กัดอีก กัดให้มันทั้งตัว ผมอยากให้เจิ้นกัดผมทั้งตัว
ตัวผมถูกเติมเต็มด้วยน้ำอุ่นๆ แล้วเขาก็ยกเอวผมขึ้นนั่งบนขอบอ่าง รั้งขาผมขึ้นจนเท้าแตะขอบอ่างสองด้าน ให้เขาได้เคลื่อนตัวเข้ามาตรงกลางเพื่อ...กัดนมผม
เสียงผมดังลั่นห้องน้ำยามฟันคมขบกัด...ผมชอบ ชอบมากจนน่าอายที่ตัวเองชอบอะไรแบบนี้ ยิ่งผมเห็นเจิ้นใช้ลิ้นตวัดเลียนมที่มันแดงก่ำเพราะเขากัด...ทำให้ผมแทบจะทนไม่ไหว
ร่างกายผมแอ่นเข้าหาเจิ้นเอง...มันเป็นไปเอง เหมือน...เหมือนป้อนตัวเองให้เจิ้นกิน แล้วเจิ้นก็กินผม...เขารู้ว่าผมชอบ ชอบมาก แววตาคมฉายร่องรอยแห่งความหยอกล้อจนผมเขิน
เจิ้นผละออกในที่สุด แต่มือเขาขยับมาหยอกล้อกับนมแดงก่ำของผมแทน...เขาบีบ...ขยำ...ราวกับผมมีหน้าอกเหมือนผู้หญิง และสุดท้ายก็รั้งเอวผมลงมาในอ่างขึ้นคร่อมตัวเขา
“ขยับให้พี่...”
“อ๊า...”
เจิ้นเข้ามาเติมเต็มผมอีกครั้ง
ออกจากห้องน้ำเจิ้นก็ยังไม่เลิกยุบยิบ...ผมในชุดคลุมอาบน้ำถูกเจิ้นอุ้มวางลงบนเตียง ผมนึกว่าเราจะเข้านอนกันแล้วแต่ไม่... เขาแหวกชุดคลุมผมออกแล้วก้มต่ำลงไปที่ตรงกลาง...
“เจิ้น...อย่า อื้อออ”
สองมือผมยกปิดปากเมื่อลิ้นอุ่นๆสัมผัสลงไปที่ตรงนั้น...เขาจูบผม เหมือนที่ผมเคยจูบของเขา มันรู้สึกดีมากจนผมร้องไห้ มือเลื่อนไปขยุ้มหัวเขาเพื่อดันออกแต่สุดท้ายมันก็เหลือเพียงแค่ขยำกลุ่มผมยาวของเจิ้นไว้แก้เสียว...
ใช่...มันเสียว...เสียวไปหมด เสียวจนผมดิ้นไปมาเพราะมันเหมือนผมกำลังปีนเขาขึ้นไปบนที่สูง และสุดท้ายก็หล่นลงมาอย่างรวดเร็วในปากเจิ้น...
เขากลืนน้ำของผมไปหมด...เหมือนที่เขาชอบให้ผมกลืนของเขา มุมปากของเจิ้นเลอะเทอะตอนเขาดันตัวขึ้นมานั่งดีๆ ผมอาย...อายมากจนยกมือปิดหน้าอีกครั้ง
“อร่อย...”
เสียงของเจิ้นกระซิบดังข้างหู แล้วผมก็ถูกจับพลิกตัวไปนอนเกยบนตัวเจิ้น ชุดคลุมของเจิ้นก็หลุดลุ่ยไม่ต่างกัน จนเห็นนม แผ่นอก...หน้าท้อง...และของเจิ้นที่ผมเคยจูบ
เจิ้นมีไรขนไล่ไปตั้งแต่สะดือจนไปถึงต้นนั้น มันดูเซ็กซี่ เพราะผมเป็นมนุษย์ขนน้อย แต่ของเจิ้นใหญ่จัง...มันใหญ่และแข็งจนแหวกแนวเสื้อคลุมออกมา
“มองอะไรหืม”
“เจิ้นเซ็กซี่จัง...”
ผมยืนมือไปลูบไล้แผ่นท้องที่มีไรขนใต้สะดือของเจิ้น ขนนุ่มๆมันยุบยิบแทงมือผมจนจักจี้ แต่ก็เหมือนลูบขนกระต่าย แต่มันไม่เหมือนขนกระต่ายเท่าไหร่
“หึหึ...ซนแล้วมูนนี่”
“จันทร์อยากซน...ขอซนไม่ได้หรอ”
“จับสิ...ลองจับ”
เจิ้นดึงมือผมไปแตะของเขา...แข็งจัง...เขาจับมือผมให้ขยับไปตามจังหวะเขา สักพักก็ปล่อยมือให้ผมทำด้วยตัวเอง เสียงเจิ้นเรียกผมอยู่ข้างหูมันแหบพร่าลงเรื่อยๆตามจังหวะมือ
“เร็วอีก...”
ยิ่งขยับเร็วเท่าไหร่ เจิ้นก็ยังหลุดเสียงครางออกมา ผมรู้ว่าเจิ้นกำลังปีนเขา...สูงขึ้นเรื่อยๆ แต่ภูเขาของเจิ้นคงสูงกว่าผมเพราะมันใช้เวลานานมากกว่าที่ผมปีน
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะดึงเขาลงมาเขาก็ดึงมือผมออกแล้วกดตัวผมลงนอนบนเตียง เจิ้นขยับคร่อมอยู่ตรงช่วงอกของผม และ พอผมเรียกชื่อเขา... น้ำอุ่นๆของเลอะเทอะไปทั้งหน้า
“เจิ้น...อื้อออออ”
มือเจิ้นลูบน้ำของเขาไปทั่วหน้าผม ผมครางประท้วงแต่เขากลับหัวเราะแล้วบอกว่ารดน้ำเยอะๆผมจะได้โตไวๆ ฮึ่ย...คนอะไรน่าหมั่นไส้ชะมัด
เจิ้นพาผมไปอาบน้ำอีกรอบคราวนี้เขาไม่ยุบยิบแล้วเพราะผมเริ่มฮัดชิ่ว เขาจับผมแต่งตัวเรียบร้อยมากเป็นชุดนอนสำหรับไปเที่ยวประเทศที่มีหิมะเลยทีเดียว
“เดี๋ยวพี่อดใจไม่ไหว”
ฮึ่ยยยย น่าหมั่นไส้ที่สุดเลย!
ผมใช้วันหยุดจมไปกับการมีเจิ้นเอาอกเอาใจ ผมอ้อนเจิ้นได้เยอะแยะตามที่ผมต้องการ ได้จูบเยอะด้วย จูบเยอะๆแล้วแฮปปี้จัง ถึงผมจะมีความกังวลโผล่มาเรื่อยๆว่าแฟนเจิ้นจะปรากฏตัวตอนไหน?
มันยังเป็นเปอร์เซ็นต์ห้าสิบห้าสิบว่าเจิ้นมีแฟนหรือไม่มีและผมก็ยังตะล่อมถามไม่ได้ มันไม่มีจังหวะดีๆเลย แล้วผมก็มัวแต่สนใจกับการยุบยิบกับเจิ้นด้วย
เรายุบยิบหนุบหนับกันทั้งวัน เสื้อผ้านี่ไม่ต้องใส่ก็ได้เพราะเจิ้นเอะอะเป็นถอด...ถึงเขาจะไม่ได้เข้ามาทุกครั้งแต่ผมก็เหนื่อยหมดแรงนอนอยู่บนตัวเจิ้นนั่นแหละ
หลังมื้ออาหารเจิ้นก็มานั่งดูข่าว มีผมเป็นตัวแถมหนุบหนับมานอนอ่านการ์ตูนบนตักเจิ้น ข่าวที่เจิ้นดูมักเป็นการเมืองกับเศรษฐกิจที่ค่อนข้างมีผลต่อหุ้นและการลงทุน
ผมก็เริ่มดูพอร์ตหุ้นเป็นเหมือนกัน อ่านการ์ตูนจบมันก็เข้าสู่รายการแนววิเคราะห์หุ้นพอดี ผมถามเจิ้นในจุดที่ผมสงสัย เจิ้นก็ตอบมา เป็นครั้งแรก...ที่เจิ้นอธิบายอะไรยากๆแล้วผมไม่งง
เหมือนเราเริ่มจะคุยภาษาเดียวกัน...ผมอาจจะเก่งขึ้นเลยฟังเจิ้นเข้าใจ! แบบว่าตั้งใจเรียนด้วยเลยตามเจิ้นทัน แต่ในอีกแง่คือผมเริ่มจะพูดไม่รู้เรื่องเหมือนกัน คนประเภทเดียวกันมันจะคุยกันเข้าใจใช่ไหมล่ะ?
ก่อนนอนหลังจากเจิ้นยุบยิบกับผมอีกรอบจนผมง่วงตาแทบปิด ผมก็คิดได้ว่าอาจจะอาศัยจังหวะง่วงๆงุนๆแอบถามเจิ้นดีกว่า...เพราะก็ไม่รู้จะใช้โอกาสไหนแล้ว การวิจัยของผมต้องไปต่อสักที ผมจะไม่ล้มเลิก ผมจะต้องมุ่งมั่นและตั้งใจ
“เจิ้น...แฟน กับ คนรัก มันเหมือนกันไหม? จันทร์จำได้ว่าตอนพี่ธามมาจีบ มันดูโรคจิตยังไงไม่รู้ที่เขาอยากมาเป็นแฟนจันทร์”
“หืม ถามทำไมล่ะ?”
“ก็มีคนมาขอจันทร์เป็นแฟนอีกแล้ว...เขาบอกว่าจะจีบ”
ผมโกหก...ผมแค่คิดว่าถ้าอ้างสถานการณ์ไปมั่วๆเจิ้นอาจจะไม่สงสัยว่าผมกำลังสืบเรื่องเขา เขาจะได้ไหวตัวไม่ทันแล้วตอบความจริงออกมา
“ไม่มีคนปกติที่ไหนมาขอเป็นแฟนตั้งแต่เจอกันครั้งแรกหรอก”
“แล้วแบบไหนถึงเป็นแฟนได้ล่ะ ฮ้าว...”
“ก็ต้องรักก่อน พอรักก็เป็นแฟนได้”
“แล้วคนรักเป็นได้ตอนไหนหรอ แบบที่เจิ้นกับจันทร์เป็น”
“ก็พอเป็นแฟน รักมาก ค่อยมาเป็นคนรัก”
“ถ้ารักไม่มากก็เป็นแฟนเฉยๆใช่ไหม”
“อืม...นอนเถอะจันทร์ อย่าสนใจเรื่องพวกนี้เลย ไร้สาระ”
ไร้สาระ...ไม่หรอก ไม่ไร้สาระเลย... เพราะมันพิสูจน์แล้วว่าเจิ้นหลอกผม เจิ้นสัมภาษณ์ว่าเจิ้นมีแฟน เจิ้นเข้าใจเหมือนผมคือมีแฟนก่อน แล้วค่อยมีคนรัก คนรักกับแฟนไม่เหมือนกัน
คนที่เจิ้นบอกในคลิปสัมภาษณ์ไม่ใช่ผม... เพราะผมไม่ใช่แฟนเจิ้นสักหน่อย....
“ฮือออออออ”
ผมอึดอัดมากตลอดวันอาทิตย์ที่อยู่กับเจิ้น ผมยิ้มแทบไม่ออกเลยอ้างไปว่าปวดหัวแล้วก็ร้องไห้ เจิ้นคิดว่ามันเป็นเพราะผมปวดหัว แต่จริงๆแล้วผมเสียใจ
เป็นครั้งแรกที่เจิ้นโกหก เจิ้นไม่พูดความจริง ผมไม่โกรธหรอกนะถ้าเจิ้นทำผมเข้าใจผิดคิดไม่เหมือนคนอื่นเรื่องคนรักกับแฟน แต่เจิ้นมีแฟน แล้วเจิ้นไม่บอก
เจิ้นไม่อยากให้ผมรู้เรื่องแฟนเจิ้น คนๆนั้น คนที่อาจจะเป็นคนรักของเจิ้น แล้วก็อาจจะแต่งงานกันก็ได้แบบผม หรือว่าผมไม่ดี? ผมเป็นผู้ชาย
ก็อาจจะเหมือนที่คิวบอกไว้ถ้าอยู่กับผมก็บอกใครไม่ได้ว่าเรารักกัน เจิ้นก็เลยต้องมีแฟนอีกคน คนที่เป็นผู้หญิง คนที่เจิ้นจะบอกใครต่อใครก็ได้ว่าเป็นแฟนกัน
แล้วผมก็จะเป็นความลับของเจิ้นตลอดกาล
ความเสียใจทำให้ผมอยากหนีจากตรงนี้ไปไกลๆ มันจะมีวิธีไหนที่จะหนีจากความเสียใจได้บ้างอ่ะ...โลกผมก็มีแต่เจิ้น บ้านพ่อกับแม่ที่ตอนนี้ไม่มีแล้ว เปลี่ยนเป็นบ้านพ่อกับลุงหยาง บ้านปู่ บ้านพ่อกับแม่เจิ้น มีแค่นี้เอง... แต่ผมอยากไปในที่ๆเจิ้นอาจจะตามหาผมไม่เจอสักพัก ให้ผมทำใจก่อนกับเรื่องแฟนของเขา
ผมรักเจิ้นนะ แล้วผมก็จะใจกว้างๆกับเจิ้นด้วย แต่ตอนนี้เสียใจอยู่ที่เจิ้นโกหกต้องขอหลบไปทำใจ ผมเลยปรึกษาคิวว่าผมต้องระยะทำใจ คิวเลยแนะนำให้ผมทำแบบนางเอกในละคร คือหนีไปเรียนเมืองนอก
คิวบอกว่าไปเมืองนอกก็ดี ดรอปเรียนไว้ก่อนก็ได้ไปลองเรียนภาษาก่อน จะได้ไปเจอสังคมใหม่ๆ คนใหม่ๆ ผมอาจจะเข้าใจเรื่องความรักมากขึ้น ผมอาจจะไปเจอคนมากขึ้นแล้วเปิดโอกาสให้ตัวเอง ไม่ใช่จมกับเจิ้นไปตลอดชีวิต คนที่กลับจากการไปอยู่เมืองนอกนานๆมักจะโตขึ้น เหมือนที่ผมก็เป็นหัวหน้ากลุ่มตอนไปสิงคโปร์
ไอเดียการไปเรียนเมืองนอกมันดีมากเลย...แต่คิวอาจจะลืมไปว่าผมไม่น่าจะสอบชิงทุนอะไรได้ แค่จะผ่านมีนยังยากเลย จะไปเองเจิ้นก็ต้องรู้สิ แต่เจิ้นก็เคยให้ผมไปสิงคโปร์นะ...เขาอาจจะยอมให้ผมไปอีกรอบ
แต่...ผมไม่อยากให้เจิ้นรู้นี่นา... จะไปเมืองนอกยังไงดี จะมีแหล่งเงินทุนที่ไหนที่จะส่งผมไปได้แล้วก็เจิ้นไม่รู้ คนที่รวยๆ คนที่มีเงิน คนที่แบบว่าถึงผมจะเรียนไม่เข้าหัว เสียเงินค่าเรียนเปล่าๆก็ไม่เสียดาย
จะว่าไปก็มีอยู่หนึ่งคน...
ลุงหยาง
========
อ่านตอนนี้แล้วงงกันไหม 5555 ขออนุญาตอธิบายแล้วกันนะคะ ในตอนนี้จะเป็นฟีลมูนนี่สับสน
พอคนอื่นบอกว่าแฟนกับคนรักเหมือนกัน ก็ไม่โทษเจิ้นด้วยนะ เป็นไงความรักต่อเจิ้นยิ่งใหญ่มาก แต่กลับให้เหตุผลว่าเจิ้นก็คงมีทัศนคติแบบนี้ แสดงว่าเจิ้นมองว่าแตกต่างกัน เลยหลอกถามอีกกก ว่าตกลงเจิ้นมีแฟนไหม
เจิ้นก็หลอกน้องไว้ไง พอน้องต้อนมาจะบอกว่าตัวเองโกหกก็พูดยากเนอะ เลยตอบส่งๆไป มูนนี่แกทเชื่อมโยงเรียบร้อย
หวยเลยไปออกที่ลุงหยาง 5555555+
ขอโทษที่มาดึกนะคะ มาในเวลานอนเลย อิอิ
-
พ่อตองงงง หลอกเด็กแบบนี้ไม่ดีนะคะ แหมๆๆ ยังไม่เคยจูบกับลุงหยางจริงหรอระ5555555
ลุงหยางคือพระเอกที่แท้จริงงง เป็นที่พึ่งของลูกกระต่ายอ้วนได้ตลอด คราวนี้ละเจ้าปลาหมึกเจิ้น ดิ้นพล่านแน่
-
โถลูกจันทร์ คนทีเจิ้นหมายถึงก็คือหนูแหละลูก อย่าเข้าใจพี่เค้าผิดไปเลยนะ ปล. ลุงหยางช่างเป็นที่พึ่งที่ยิ่งใหญ่เสมอ หวยออกที่ลุงตลอด555
-
ทำไมสงสารเจิ้นอยู่ดีๆ ก็มีแฟน อยู่ดีๆ ก็เป็นคนโกหก 55555+
-
งง.... งงกับความคิดมูนนี่ไปไกลมากลูก :ling1: :ling1: :ling1:
-
:pig4: :pig4:
-
สงสารใครดีค่ะ
สงสารคนโกหกแบบเจิ้นดีไหมนะค่ะ555
หรือจะสงสารคนที่จะต้องสงจัทร์ไปเรียนดีค่ะ555ลุงหยาผู้ขาดทุน
-
o22 เป็นไงหละเจิ้น..งานหยาบเข้าไม่รู้ตัวเลยยย :เฮ้อ:
-
ยังยืนยัน
ลุงหยางเป็นโจ๊กเกอร์ที่น่ากลัวมากกกกก
-
วุ่นวายดีเนอะ
-
เราเชียร์ให้เจ้าจันทร์ได้ไปเมืองนอก o18 o18 o18
-
โธ่เอ้ย เจ้าจันทร์ เสียใจมากเลยลูก
ก็ยังคงงงและสับสน อยากรู้ว่าแฟนเจิ้นเป็นใคร
เจิ้นก็นะ ตอบปัดน้องไปแบบนั้น เป็นไงล่ะ ได้เรื่องเลย
เจ้าจันทร์จะหนีไปตั้งหลักที่แสนไกลแล้วนะ
เจ้าจันทร์น่ารักมาก บางเรื่องน้องก็ก้าวหน้า
แต่ที่พ่อตองบอกวิธีแล้วเทียบกับที่เจิ้นทำ ไม่ตรงกันนี่สิ
น้องชอบยุบยิบยุบยับมาก รุนแรงก็ยอม ฮึยยยยย มูนนี่
พ่อตองไม่จูบแล้วเจ้าจันทร์ พ่อตองล้ำกว่านั้นอีก
ลุงหยางเตรียมเปย์หนักด้วยนะคะ และเตรียมขนกระต่ายหนีด้วยนะ
-
ดีเหมือนกันที่จันทร์จะหนีเจิ้นไป หลอกน้องดีนักเอาให้หัวหมุนเลย :hao3:
-
เดวมาอ่านนะคะ ฮือออ สอบ 9วิชาสามัญก่อนนน :hao7:
-
ลุงหยางรับเป็นผู้สนับสนุนกองทุน หนีเจิ้นไปต่างแดน แน่เลยอ่ะ
สะใจ เจิ้นต้องอยู่คนเดียวโดดเดี่ยว เหงาหงอย คริคริ :m20:
-
สงสารมูนนี่น้อย เข้าใจผิดใหญ่แร้ววว :mew2:
-
ป๋าหยางคะชาวยน้องหลบหนีที
-
ลุงหยางเตรียมตัวเตรียมใจเจอมูนนี่ได้เลย
น้องจะไปหาแน่นอน เตรียมตัวปวดหัวไว้ดีๆ 55555
-
งานเข้าแล้วเจิ้น
-
มาดูกัน ลุงหยางจะให้เจ้าจันทร์หายสับสนยังไง :hao3: :hao3:
-
เอิ่ม งงในงง ความคิดของจันทร์ งานเข้าเจิ้นแล้ว เจิ้นน่าสงสารอ่ะ อายุก็เยอะแล้ว เมียก็มีความคิดสุดบรรเจิด แถมยังจะหนีไปอีก เฮ้อ หวังว่าเจิ้นจะรู้ตัวก่อนน้องจะวางแผนหนีสำเร็จโดยมีลุงหยางเป็นแบคตัวใหญ่
-
นี่คือดราม่า
จะถึงขั้นจะหนีไปเมืองนอกเลย
เข้าใจกันสักทีเถอะ เจิ้นดูซวยจริงๆ
ทำอะไรสักอย่างเหอะ อึดอัด
น่าจะมีใครบอกอะไรเจิ้นบ้าง
ทีนี้ เดี๋ยวมีอะไรนิด น้องก็ไปได้ง่ายๆ
ออเจ้าช่างสับสนยิ่งนัก
-
ลุงหยาง .. ลุงได้รับสิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้ 55555
:yeb: :yeb: :yeb:
-
555555555555 ลุงหยางเป็นทุกอย่างให้กองทัพเท้าปุยแล้ว ทำไมบันเทิงอย่างงี้ตลกลุงหยางอะ หวยมาออกที่ลุงทุกดอกเลย แถมช่วยแล้วยังโดนคำถามแปลกๆชวนให้ทำหน้าไม่ถูกอีก สงสารลุงหยาง 55555555
-
มูนนี่.... ลู๊กกกกก..
เจิ้น.. งานไม่เข้าวันนี้ จะเข้าวันไหน..
ไปอธิบายแบบนูนู่ๆให้มูนนี่เข้าใจด่วนเลยยยย..
:katai1:
-
ลุงหยาง! ผู้สมรู้ร่วมคิด เอ้ย! ตัวช่วยหมายเลข 1 / คิดอะไรไม่ออกบอกลุงหยาง 55555. / เจิ้นคะ หันกลับมาเช็คฟีลลิ้งมูนนี่นิสนึงอย่าเอาแต่ยุบยับ น้องมโนไปไกลแล้วววว
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
เพราะเจิ้นเป็นคนพูดไม่รู้เรื่องด้วยแหละเวลาที่อธิบายอะไรให้มูนนี่ฟังเลยไม่เข้าใจอะไรเลยแถมเข้าใจผิดด้วย จะสงสารแต่ก็ทำตัวเองอ่ะเจิ้นนนนน
สงสารลุงหยาง โดนทั้งขึ้นทั้งร่อง เป็นทุกอย่างให้มูนนี่แล้ว555555
-
:hao4: โถ่มูนนี่ สับสนจนจะหนี ตรูจะบ้า มีแววลุงหยางจะออกทุนให้ไปเรียนแน่ๆ สงสารเจิ้นแล้วนีา
-
หวานกันอยู่ดีๆ..เจอแกทแพทของมูนนนี่ไป ออกดราม่าเฉ๊ย..ยยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
งานเข้าแล้วเจิ้น ขอให้โชคดี55555
-
โถถถถถ มูนนี่งอแงคนเดียวด้วย คิดเยอะจังลู๊กกกก
สงสารน้องงงงงง
-
มีอะไรมาให้หน่วงอีกแล้ว ขนาดว่าส่วนใหญ่ จะเรียกว่าทุกคนเลยก็ได้ยกเว้นเจิ้นตอบน้องไปแล้วเรื่องแฟนกับคนรัก แต่เจ้าจันทร์ก็ยังคงเลือกจะเชื่อเจิ้นมากกว่าใคร :hao5: สร้างความดราม่าให้นางอีกจนได้ แล้วแจ๊คพอตก็ตกเป็นของใครไปไม่ได้ นอกจากลุงหยาง หัวหน้าแก๊งกระต่ายที่แท้จริง :hao7: ผู้กุมความลับและทุกอย่างของเจ้าจันทร์ แม้จะอยู่ในเลเวลที่ต่ำกว่าแฟนของพ่อ ก็เถอะ :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
:pig4:
-
ลุงหยางเตรียมโดนปล้น :hao7:
-
ตามอ่านรวดเดียวจนจบ act 1 แล้วก็ต่อ act 2 เฉพาะตอนที่มันแฮปปี้ ยังไม่พร้อมดราม่า ฮื่ออออ
-
มือเจิ้นลูบน้ำของเขาไปทั่วหน้าผม ผมครางประท้วงแต่เขากลับหัวเราะแล้วบอกว่ารดน้ำเยอะๆผมจะได้โตไวๆ ฮึ่ย...คนอะไรน่าหมั่นไส้ชะมัด
อ่านตรงนี้จบถึงกับอุทานนเจิ้นเว้ยยยยย
เจิ้นนนนนนนนนนลามกกกกไรขนาดนี้
,-.-เขิงงง
มูนนี่ามพี่เค้าตรงๆลูกใจเยน
-
เป็นความผิดของเจิ้นที่เลี้ยงน้องมาแบบนี้ :katai1:
-
โทษของการไม่พูดความจริง
จันทร์เลยเตลิดแล้ว
หนีเจิ้นไปไกลๆที่เจิ้นไม่รูจัก
คราวนี้พญามังกรพิโรธแน่ :fire: :fire: :fire:
พ่อตองตอบลูกไม่เต็มปากเลย
ว่าไม่เคยจูบลุงหยาง ถถถถถถถถถ :z3: :z3: :z3:
ลุงหยางต่ำต้อย เลเวลต่ำเตี้ยไปอี๊ก :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ็นดูจจก็เอ็นดู สงสารลุงหยางก็สงสาร
:katai1: :katai1:
แต่เราไม่สงสารเจิ้นเลยอ่ะ
เราว่าเจิ้นเรียนผูกต้องเรียนแก้ เหมือนเจิ้นทำให้ทุกอย่างเป็นอย่างงี้เองอ่ะ สอนน้อง ปูทางสังคมน้องมาแบบนี้ ให้น้องรับรู้อะไรบ้าง แบบไหนก็เจิ้นทั้งนั้น
-
พาร์ทมูนนี่กับลุงหยางคือตล๊กกกก น่ารักก
-
Chapter IX Paranoid
“การหนีปัญหาไม่ใช่วิธีที่ดีนะจันทร์”
กันติชากำมือแน่น สงสารลูกตัวเองที่ตาแดงก่ำ จันทร์ร้องไห้บ่อยมากในช่วงนี้ มันไม่ผิดที่เจ้าตัวจะอยากหนีไป แต่อีกใจก็เป็นห่วง จันทร์จะอยู่ห่างเจิ้นได้ยังไงในเมื่อรักขนาดนี้...รักมากจริงๆ
การพาเจ้าจันทร์มาเดทก็เหมือนทำให้ลูกสบายใจขึ้นบ้างแต่พอกลับไปอยู่คนเดียวลูกก็ซึมเหมือนเดิม เขาอยากจะเข้าไปคุยกับเจิ้นแต่สุริยะ หยางบอกว่านี่เป็นปัญหาใหญ่ของทั้งคู่
การที่เจิ้นเลี้ยงจันทร์มาให้จันทร์เชื่อเจิ้นคนเดียว ตีกรอบความคิด เหตุผลต่างๆ เลือกกระทั่งสังคมมาให้เจ้าจันทร์ตลอด คนที่จะแก้ปัญหานี้หรือเยียวยาให้มันดีขึ้นได้ก็มีแค่ตัวเจิ้นเอง
และเจิ้นก็ยังเลือกที่จะไม่พูดความจริง เจ้าจันทร์ไม่ได้โกรธเจิ้นเลยด้วยซ้ำที่พาให้ตัวเองเข้าใจแตกต่างจากคนอื่น แต่กลับมองไปยังประเด็นที่ว่าเจิ้นมีคนอื่นจริงๆใช่ไหม
สุดท้ายมันกลายเป็นว่าเจิ้นปิดบังความจริง นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เจ้าจันทร์เสียใจ สมองน้อยๆวกไปวนมาว่าทำไมไม่บอก ทำไมไม่พูด เขาอยากจะบอกลูกเหลือเกินว่าเจิ้นไม่ได้มีใคร แต่มันทำไม่ได้
เพราะถ้าช่วยพูดมันก็จะกลายเป็นว่าปัญหานี้มันอาจจะไม่จบ มันอาจจะมีเรื่องอื่นอีกที่เจิ้นทำให้จันทร์เข้าใจแตกต่างไปจากคนอื่น...มันทำให้เจ้าจันทร์แปลกแยกมากพอแล้ว
“แต่ผมเสียใจมากเลย มันมีวิธีอื่นที่จะทำให้ผมหายเสียใจไหมพ่อ”
“จันทร์ผูกตัวเองกับเจิ้นมากเกินไปหรือเปล่า? ลองคิดเรื่องอื่นดูบ้างไหม ไปชมรม ไปเล่นกับเพื่อน มาเที่ยวกับพ่อ ไม่ดีขึ้นเลยหรอลูก”
กันติชาเห็นภาพตัวเองในวันวาน ในเวลาที่ต้องแยกจากสุริยะ หยาง มันเป็นแบบนี้ ถึงใครจะพูดให้ตัดใจ ให้ทำใจ มันทำไม่ได้ รู้ทุกอย่าง...แต่ก็ทำไม่ได้
“พยายามแล้ว แต่..ในหัวก็จะมีแต่คำถามว่าทำไม แล้วตรงนี้ ก็เหมือนมีตัวอะไรกัดผมตลอดเวลา มันเจ็บไปหมดเลย เจ็บมากๆ”
“คุยกับเจิ้นอีกทีไหม พ่อว่าจันทร์ควรคุยกับเจิ้น อย่าเผชิญปัญหานี้คนเดียวสิลูก”
“พ่อ...ผมรู้สึกว่า...ผมไม่มั่นใจว่าเจิ้นจะพูดความจริง”
เมล็ดพันธุ์แห่งความหวาดระแวงต้นเล็กถูกวางอยู่บนหัวใจเจ้าจันทร์ไปแล้ว ตากลมโตรื้นน้ำขึ้นมาจนต้องดึงลูกมากอด เสียงร้องไห้เล็กๆมันบาดหูคนฟังอย่างเขา เจ้าจันทร์กำลังเผชิญหน้ากับพิษรัก ปัญหาหัวใจแบบที่วัยรุ่นทุกคนเคยผ่านมาแล้วทั้งนั้น เขาเองก็เช่นกัน ไม่มีใครหรอกที่จะช่วยเยียวยาได้นอกจากเจ้าตัวที่จะต้องลุกเดินออกมาเอง
“การไปเรียนต่างประเทศสักพักจะทำให้จันทร์ดีขึ้นจริงๆหรอลูก?”
“ไม่รู้ ผมไม่รู้ แต่มันน่าจะดีกว่าอยู่ตรงนี้ ฮึก...ผมไม่อยาก เกลียดเจิ้น ฮือออ”
“ให้ลูกไปเถอะตอง”
“พี่ซัน เราคุยกับเจิ้นเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆหรอ?”
“เราคุยกันกี่รอบแล้วเรื่องให้จันทร์โตเป็นผู้ใหญ่ พี่ว่าประเด็นมันอยู่ที่เจิ้นก็อาจจะหาวิธีแก้ปัญหานี้ไม่ได้เหมือนกัน”
“พี่ซันหมายความว่าไง”
“เจิ้นอาจจะไม่รู้จะอธิบายยังไง จะให้บอกว่าตัวเองโกหก ก็คงกลัวจันทร์จะผิดหวัง พอเรารักใครสักคนมากๆเราก็ไม่อยากดูแย่ในสายตาคนรักหรอกตอง”
“แต่จันทร์ไม่โกรธเจิ้นหรอกพี่ซัน”
“พอคนมันรัก มันก็ระแวงไปทุกเรื่อง พี่ว่าห่างกันก็ดีจะได้มีสติกันทั้งคู่ มันไม่ใช่การหนีปัญหาหรอก แต่พี่ว่าถ้าบ้านเราสอนกันเองไม่ได้ ก็ให้สังคมมันสอนจันทร์แทนเราแล้วกัน เพราะสังคมภายนอกมันมีแต่เรื่องจริง ไม่ใช่กรงนกบนช่อฟ้าที่ใครจะจับอะไรยัดเข้าไปก็ได้”
กันติชาชะงักไปกับคำพูดของสุริยะ หยาง ใช่...เขาไม่มีปัญญาคุยกับลูกเรื่องนี้ เพราะพูดไปจันทร์ก็เข้าข้างเจิ้นอยู่ดี แบบสอบถามที่จันทร์ทำขนาดมีเจิ้นแค่คนเดียวที่มีความเห็นต่างกับอีกห้าสิบคนนั่นจันทร์ก็ยังมีเหตุผลแก้ตัวให้เจิ้นได้
“โลกภายนอกมันไม่ได้มีแค่เรื่องแฟน เรื่องคนรัก ถูกไหมตอง ก็ให้โอกาสนี้กับลูกไป ให้ลูกโตขึ้นจริงๆสักที จันทร์อายุยี่สิบแล้ว เขาควรเข้มแข็ง ตองเองก็ต้องตัดใจให้ลูกโตให้ได้ เราอยู่กับเขาไปตลอดชีวิตไม่ได้”
“ตองกลัวคนไม่ดีเข้าหาลูก”
“จันทร์ไม่พาตัวเองไปอยู่ในที่ไม่ดีหรอก ขนาดในมหาลัยลูกยังไปเลือกชมรมวิจัยกระต่าย ชมรมบ้าอะไรก็ไม่รู้ วิจัยตรงไหนวะ เห็นแต่ไฮโซอยากเลี้ยงกระต่ายไปอยู่รวมกัน แต่ถ้ามีเพื่อนไม่ดีบ้างก็ดีนะตอง ให้ลูกหัดซนบ้าง แบบตองไง”
“พี่ซัน ตองไม่ได้อยากให้ลูกทำผู้หญิงท้องแบบตองนะ”
“จันทร์ไม่ร้ายเท่าตองหรอก...นิสัยดีกว่าเยอะ ลูกสมุนกระต่ายจะร้ายเท่าหัวหน้าได้ไง? เจิ้นยังโชคดีกว่าพี่ เจ้าลูกกระต่ายเข้าข้างสุดชีวิต ต่างจากตอง...ทิ้งพี่เฉย”
“อ้าวทำไมดราม่าใส่กันเฉยเลย เดี๋ยวพี่ซัน มางอนเรื่องเก่าๆทำไมเนี่ย”
กันติชาบ่นปนขำเมื่อคนรักถลึงตาใส่ แถมเปลี่ยนคำเรียกลูกเป็นเจ้าลูกกระต่ายอีก ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอีก คนแก่ขี้งอนมันเป็นแบบนี้เอง
“แล้วให้ลูกไปประเทศไหนดีล่ะ”
“อเมริกาเป็นไง ดินแดนอิสระเสรี แถมเจิ้นตามไปยากด้วย ส่วนตองมีผัวรวยตามไปได้ง่ายๆเพราะไม่ต้องทำงานใช้เงินผัวก็พอแล้ว ไปลาออกจากเยว่ได้แล้วไป เปลี่ยนมาชื่อ กันติชา หยางไป”
เอากับเขาสิผู้ชายคนนี้
“จันทร์จะไปอเมริกา?”
“อื้อ....จันทร์เครียดน่ะ อยากพักสมองสักหน่อยอ่ะ”
ลุงหยางไม่ได้ว่าอะไรเรื่องขอเงินไปเรียน พ่อก็สนับสนุน จริงๆพ่อบอกใช้เงินพ่อก็ได้ไปขอลุงทำไม นั่นสิ จะว่าไปผมคงมีลุงหยางเป็นที่พึ่งหลายเรื่องก็เลยติดนิสัยมีอะไรก็ไปบอกลุง
แต่ทุกคนบอกว่าผมควรบอกเจิ้นด้วย การหนีเจิ้นไปเฉยๆมันก็เหมือนหนีปัญหาและพ่อกับลุงก็ไม่อยากให้ผมเป็นคนอย่างนั้น การ
เป็นผู้ใหญ่มันรวมเรื่องการเผชิญหน้ากับปัญหาไว้ด้วย
ผมยังไม่ได้ลืมเรื่องการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ของตัวเอง ผมก็เลยตัดสินใจบอกเจิ้นเลยคิดว่าจะอ้างกับเขาเรื่องเรียน แต่ถึงจะไม่อ้างผมก็เครียดเรื่องนี้อยู่แล้ว แล้วยังมีเรื่องเจิ้นอีก...ไปอยู่ไกลๆหน่อยก็อาจจะดีขึ้น แล้วผมค่อยกลับมาสู้อย่างแข็งแกร่ง
ปัญหาของผมคือตอนนี้ผมไม่กล้าสู้หน้าเจิ้นเลย ทั้งๆที่ผมไม่ใช่คนผิด เจิ้นต่างหากที่ไม่พูดความจริงแต่ผมกลับไม่ได้โกรธเจิ้นสักนิด แค่...มันเป็นความอึดอัดที่อธิบายไม่ได้ และ...ผมก็ต้องการวิธีแก้ไขมัน
เจ้าหลุมดำที่เป็นก้อนรวมกันก้อนใหญ่มันคับแน่นจนผมหายใจไม่ออกในบางที อยู่เฉยๆผมก็ร้องไห้เหมือนคนบ้าได้ มัน...เสียใจ แต่เป็นเลเวลที่มากกว่านั้น มากจนผมไม่อยากจะทนมันอีกต่อไป
“ทำไมรีบตัดสินใจ? อเมริกา? ไกลไปไหม”
“งื้ออ จันทร์คิดดีแล้ว ให้จันทร์ไปนะ”
“สิงคโปร์พี่ยังไปหาได้ง่ายๆ...อเมริกามันไกลเกินไป...ประเทศใกล้ๆไม่ได้หรอจันทร์”
เจิ้นดึงผมไปนั่งตัก เขากอดจนผมจมไปกับไหล่เขา กลิ่นเฉพาะตัวของเจิ้นที่ผมคุ้นชินทำให้ผมอยากจะร้องไห้ ผมหวงเจิ้นเกินไป ผมรักเจิ้นเกินไป จนไม่อยากจะแบ่งความอบอุ่นนี้กับใคร แต่มันถูกแบ่งให้คนอื่นไปแล้ว
สองตัวเลือกที่ผมมีคือ...ยอมให้เขามีคนอื่นด้วยไปพร้อมๆกับมีผม กับอีกทางคือ ผมต้องแย่งเจิ้นมาเป็นของผมคนเดียว ซึ่งใจผมก็เอนเอียงไปทางอย่างหลัง แต่ผมจะเอาอะไรไปแย่งเจิ้นมา ทุกวันนี้ผมยังให้เจิ้นเลี้ยงอยู่เลย งานการก็ไม่มีทำ เรียนก็ไม่เก่ง กำลังใจจะไปสู้กับแย่งเจิ้นเลยเป็นศูนย์
การถอยไปก่อนจะทำให้ผมขบคิดเรื่องพวกนี้ได้ชัดขึ้น ว่าผมจะยอมหรือผมจะสู้ แต่จะให้ปล่อยเจิ้นไปผมทำไม่ได้ ผมยังอยากกอดเจิ้นแบบนี้ อยู่กับเจิ้นแบบนี้ อยากจะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต
“พี่คิดถึง”
“จันทร์...ก็ คิดถึง แต่มันก็แปปเดียวเอง เหมือนจันทร์ไปอยู่หอแล้วก็กลับมาหาเจิ้น อยู่กับเจิ้นไปตลอดชีวิตเลย แต่ตอนนี้จันทร์เรียนไม่ไหวแล้วอ่ะ”
“ก็ออกมาเลี้ยงกระต่ายก็ได้ ทำไมต้องไปอเมริกา”
“จันทร์อยากเข้มแข็งกว่านี้ด้วย...”
จะได้พร้อมเผชิญกับปัญหามากกว่านี้ ถ้าไปอยู่อเมริกาสักปีมันอาจทำให้ผมแข็งแกร่งขึ้น คิวบอกว่าพวกวัยรุ่นฝรั่งน่ะเอาตัวรอด สู้ชีวิตกันทุกคน เพื่อนที่คณะที่เคยไปอยู่อเมริกาก็บอกว่าวัยรุ่นอเมริกาแยกตัวมาอยู่กันเองก็เยอะ ผมที่หนุบหนับกับเจิ้นอาจจะสตรองขึ้นถ้าแยกกันสักพักไม่ใช่เสาร์อาทิตย์ก็กลับมาให้เจิ้นโอ๋ หรือเจิ้นไปหาตลอด
“พี่ไม่ให้ไป”
“จันทร์...ทำเรื่องไว้แล้ว”
“ใครอนุญาต?”
“จันทร์ขอพ่อ...ก็จันทร์กลัวเจิ้นไม่ให้ไป”
เจิ้นดันผมออกจากอ้อมกอดเขา แววตาที่ผมคุ้นเคยฉายความผิดหวัง ปากที่ผมเคยจูบเม้มแน่น...คิ้วขมวดมุ่นเพราะเขาโกรธ เจิ้นโกรธผม
“เดี๋ยวนี้พี่ไม่สำคัญแล้วใช่ไหม?”
“ไม่ใช่นะ แต่ แต่จันทร์อยากไปจริงๆ เจิ้นไม่โกรธนะ นะ... ไปไม่นานเอง”
“จันทร์กำลังห่างพี่ไปเรื่อยๆ ไหนบอกจะอยู่ด้วยกัน แต่นี่จันทร์ทิ้งพี่ไป ก่อนตัดสินใจก็ไม่ปรึกษาพี่ พี่เป็นคนอื่นสำหรับจันทร์?”
เจิ้นอุ้มผมลงจากตักเขาแล้วลุกหนี ผมน้ำตารื้นพยายามจะอธิบายแต่เจิ้นไม่ฟัง เขาเดินไปที่ลิฟต์แม้ผมจะพยายามรั้งเขาไว้ เขาก็ดันผมออกแล้วปิดลิฟต์ต่อหน้าต่อตา กว่าลิฟต์จะขึ้นมาแล้วพอตามลงไปรถเจิ้นก็ไม่อยู่แล้ว
กลับขึ้นมาช่อฟ้าก็เจอคุณป้าแม่บ้านยืนรอด้วยสีหน้าเป็นกังวลทำให้ผมปล่อยโฮออกมา ผมกอดคุณป้าแม่บ้านยืนร้องไห้อยู่หน้าลิฟต์
“ไม่เป็นไรนะคะคุณจันทร์ ไปนั่งข้างในก่อนนะคะ”
ผมนั่งร้องไห้ให้คุณป้าแม่บ้านปลอบเป็นนาน ผมพยายามตั้งสติคิดว่าถ้าเจิ้นกลับมาเราอาจจะได้คุยกันดีๆในตอนที่เจิ้นใจเย็นลง...
แต่เจิ้นไม่กลับมา ผมรอตั้งแต่บ่ายถึงเย็น กินข้าวก็กินไม่ลง โทรหาเจิ้นปิดเครื่อง รอถึงดึกดื่นเที่ยงคืนเจิ้นก็ไม่กลับมา
เจิ้นไม่เคยหายไปสักหน่อย... ผมโทรหาทั้งบ้านปู่ บ้านคุณพ่อคุณแม่เจิ้นก็ไม่มีใครเห็นเจิ้น ผมไล่โทรตามเบอร์เพื่อนเขาก็ไม่มีใครเจอเจิ้น พี่เลขาก็ไม่เห็น พี่เอ็มก็ตามหาเจิ้นไม่ได้
เขาหายไป...หายไปจริงๆ หายไปในที่ๆผมจะไม่เห็นเขา
ผมค้นพบว่าเจิ้นสามารถทิ้งผมได้ เพราะเขาทำมันลงไปแล้ว... ไหนว่ารักไง ทำไมมีแต่ผมล่ะที่คิดว่าถึงจะโกรธแค่ไหนเราก็จะไม่ทิ้งกัน ผมจะให้อภัย
ทีเจิ้นทำผิด...ผมยังไม่โกรธเจิ้นเลย
“จันทร์จะไปอเมริกา หมายความว่าไง”
“อาอนุญาตเอง จันทร์อยากเรียนภาษา”
“ทำไมไม่บอกผมก่อน? ทำไมตัดสินใจกันเอง อาต้องการอะไร”
“เจิ้นต่างหากต้องการอะไร”
แววตาของกันติชาทำให้เจิ้นชะงัก อารมณ์กรุ่นโกรธทำให้ยังไม่อยากคุยกับเจ้าจันทร์เพราะอาจจะเผลอตวาดใส่น้องจนน้องตกใจก็ได้ อยากจับไหล่บางนั่นเขย่าๆว่าคิดอะไร แล้วทำไมไม่บอกกัน
กับอีแค่อเมริกาทำไมจะให้ไม่ได้ แต่ศศิมณฑลตัดสินใจเองมันรู้สึกเหมือนถูกมองข้ามและเขาไม่ชอบที่มันเป็นอย่างนั้น
“อาตองหมายความว่าไง”
“จริงๆมันไม่ใช่เรื่องที่อาควรพูด แต่ไหนๆเจิ้นก็มาถามก็ขอพูดในฐานะอาแล้วกันนะ เจิ้นปล่อยน้องไปสักพักเถอะ ปล่อยที่ปล่อยจริงๆ ไม่ใช่บอกให้น้องบินแต่ล่ามโซ่ไว้ที่ข้อเท้าน้องไม่ให้บินไปไกล”
“เหตุผลล่ะ”
“จันทร์หึงเจิ้น ร้องไห้จนตาบวม จะให้อารู้สึกยังไงที่ลูกร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะเจิ้น?”
“หึงเรื่องอะไร?”
คิ้วขมวดมุ่นไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าจันทร์ถึงหึง แล้วทำไมไม่มาดึงแขนเหมือนทุกที ทำไมการหึงมันถึงกลายเป็นหนีไปอเมริกาไปได้
“จันทร์คิดว่าเจิ้นมีคนอื่น”
“อะไรนะ?”
“เรื่องตลกมีอยู่ว่าเด็กอายุยี่สิบที่บรรลุนิติภาวะไม่เข้าใจว่า แฟน กับ คนรัก ต่างกันยังไง เลยไปถามคนถึงห้าสิบคน ทุกคนบอกว่ามันเหมือนกัน แต่เด็กคนนั้นกลับเลือกรอถามคนที่ตัวเองรักที่สุดเป็นคนสุดท้าย แล้วเหตุผลจากห้าสิบคนแรกก็ว่างเปล่าเป็นอากาศเมื่อคำตอบมันแตกต่างกัน ยิ่งกว่านั้นคือคนที่เด็กคนนั้นรักที่สุดดันไปสัมภาษณ์ว่ามีแฟนแล้ว... พอจะเข้าใจหรือยัง?”
กันติชาสาบานกับตัวเองว่าไม่เคยเห็นเจิ้นเป็นแบบนี้ แววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกวูบไหว ไม่มั่นใจ และ...ประกายแห่งความหวาดกลัว
“อาตอง...”
“จันทร์ไม่ได้โกรธอะไรเจิ้นหรอก แค่ต้องการระยะห่างสำหรับตั้งสติ อาถึงขอให้ปล่อยน้องไป ปัญหาที่เกิดมันนิดเดียวเองเจิ้น คือน้องไม่เข้าใจกับเจิ้นไม่พูดให้น้องเข้าใจ แต่เจิ้นรู้ไหม...มันทำให้จันทร์ระแวง มันทำให้น้องตั้งคำถามว่าต่อไปจะเชื่อได้ยังไงว่าเจิ้นไม่ได้ปิดบังอะไรน้องอีก”
“ผมอยากคุยกับจันทร์ให้เข้าใจ”
“อย่าเพิ่งเลย บางครั้งเราก็ต้องยอมรับนะว่าตัวเองอ่อนแอ เจิ้นอ่อนแอไม่กล้าบอกน้องว่าตัวเองโกหก อาเข้าใจถูกต้องไหม?”
ใช่...เพราะถ้าพูดออกไปแล้วเจ้าจันทร์รับไม่ได้ รับไม่ได้ว่าที่ผ่านมา ทุกอย่างที่ทำมาตลอดมันเพราะอยากจะเก็บน้องไว้กับตัว
มันไม่ใช่แค่เรื่องแฟน แต่ทั้ง...มอนิ่งแคร์ ไนท์แคร์ รางวัลเด็กดี จูบ สารพัดที่เขาเอาเปรียบ เจ้าจันทร์ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่ามันคือการถูกเอาเปรียบ...แล้วถ้าต้องบอกเจ้าจันทร์ไปทั้งหมด มันก็ล่วงละเมิดทางเพศดีๆนี่เอง
และเรื่องพวกนี้ก็บอกกันติชาไม่ได้ กันติชาอาจจะเข้าใจแค่จูบ หรือสกินชิพ แต่มันเกินกว่านั้น เกินกว่านั้นมาตั้งนานแล้ว
“ในเมื่อยังจัดการความรู้สึกกันเองไม่ได้ ก็ห่างกันสักพักเถอะ อายังเชื่อเหมือนเดิมนะว่าจันทร์รักเจิ้น สุดท้ายน้องก็กลับมาหาเจิ้นอยู่ดี”
“แล้วผมจะอยู่ยังไง?... ผมขาดจันทร์ไม่ได้”
น้ำเสียงมั่นคงทว่าวันนี้กลับแหบพร่า แค่ตอนต้องให้จันทร์ไปอยู่สิงคโปร์สามอาทิตย์ก็คิดถึงเป็นบ้า ไปอยู่หอก็ต้องตามไปเจอกันทุกอาทิตย์ แต่นี่อเมริกา ด้วยงานด้วยเวลาและการเดินทางมันไม่ใช่ง่ายๆเลย
“ก็ถือโอกาสนี้คิดดีๆซะเจิ้น ถ้ารู้ตัวว่าขาดไม่ได้ คราวหลังก็อย่าทำให้น้องหนีไปอีก รักษากับกักขังมันคนละอย่างกัน เรื่องน้องไม่ต้องห่วง อาจะบินไปอยู่ด้วยเรื่อยๆ สักพักจันทร์คงใจเย็นลง เผลอๆร้องไห้จะกลับมาหาเจิ้นก่อนอีก”
“กำหนดการว่าไงบ้าง”
เจิ้นถามเรื่องกำหนดการไปเรียนต่อ วันเวลา สถานที่อีกสักพักก็กลับมาที่ช่อฟ้า ความสับสนยังคงทำให้อารมณ์ไม่นิ่งสงบเท่าไหร่ ขายาวชะงักเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้อันแสนคุ้นเคย ทั้งๆที่คิดว่าอาจจะหลับไปแล้ว
ศศิมณฑลนั่งร้องไห้อยู่หน้าทีวี ข้างๆกันมีคุณป้าแม่บ้านที่คอยปลอบอยู่ เท้าพาตัวเองเดินช้าๆผ่านฉากกั้นห้องไปหลังโซฟาและโน้มตัวลงโอบกอดคนเสียใจจากด้านหลัง
“เลิกร้องได้แล้ว”
“เจิ้น ฮือออ เจิ้นไปไหนมา เจิ้นเกลียดจันทร์แล้วหรอ ฮืออ”
คุณป้าแม่บ้านขยับลุกออกไป เจิ้นวางคางบนไหล่เล็กแนบแก้มกับแก้มชื้นเพราะน้ำตา กอดโยกคนร้องไห้ช้าๆ กลิ่นนมหอมอ่อนๆเฉพาะตัวทำให้หน่วงไปทั้งใจ
“พี่รักจันทร์”
“เจิ้นทิ้งจันทร์ ฮือออ”
“เปล่า พี่จะทิ้งจันทร์ได้ยังไง ไปนอนกันนะ จะเช้าแล้ว”
เจิ้นโอบเอวบางยกขึ้นนั่งบนพนักพิงก่อนจะสอดแขนช้อนอุ้มคนตัวเล็กเดินเข้าห้องนอน แขนเล็กโอบรอบคอแกร่งซุกหน้าลงกับลาดไหล่ น้ำตายังคงผลิตน้ำออกมาไม่ยอมหยุด
“เดี๋ยวปวดหัวนะครับ ไม่ร้องแล้วนะ พี่กลับมาแล้ว”
หลังจากวางน้องบนเตียงเจิ้นก็ทิ้งตัวลงนอนข้างกัน มือหนายกขึ้นเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มนุ่ม ทว่าเจ้าจันทร์ก็ขยับเข้ามากอดเอวเขาแน่น ราวกับกลับว่าจะหายไป
เปล่า เขาไม่ได้หายไป จันทร์ต่างหากที่กำลังจะไป
เจิ้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต้องพูดอะไร หรืออธิบายอะไร เพราะเรื่องทั้งหมดมันเกิดมานานจนหาต้นเรื่องไม่เจอไปแล้ว รู้แค่ว่าตัวเองย่ามใจเกินไป คิดว่าสามารถคอนโทรลทุกอย่างได้หมด มั่นใจจนกำลังจะเสียเจ้าจันทร์ไป
บางทีโซ่ที่ผูกข้อเท้าจันทร์อาจจะไม่มีแต่แรก เป็นเขาต่างหากที่กำลังถูกล่ามไว้ที่เดิมในวันที่น้องกำลังโบยบินจากไป สิ่งที่กลัวที่สุดคือ....ถ้าจันทร์ไม่กลับมาหา
ในวันที่เจ้าจันทร์เข้าใจทุกอย่าง ในวันที่เจ้าจันทร์รู้ว่าเขาหลอกลวง น้องจะยังให้อภัยกัน ยังอยากอยู่ด้วยกัน จะยังบอกว่า...รัก ต่อไหม
“พี่ให้จันทร์ไป พี่แค่จะคิดถึงจันทร์มาก จันทร์ไม่เคยไปไกลจากพี่ขนาดนี้”
“จันทร์ ฮึก ก็จะคิดถึง”
“ไม่เปลี่ยนใจใช่ไหม? รู้นะว่าพี่ไปหาไม่ได้ เราจะไม่ได้กอดกันไปอีกนาน”
“จันทร์จะตั้งใจเรียน แล้วกลับมากอดเจิ้นปีหน้า”
พระจันทร์รสนมของเขาใจแข็ง...คนเข้มแข็งคงเป็นเจ้าจันทร์ ต่างจากเขาที่อ่อนแอแค่ยอมรับความผิดของตัวเองยังทำไม่ได้ ถ้าเขาพูดไปตอนนี้จันทร์จะยิ่งสับสน ผิดหวัง และอาจจะเกลียด
ถ้าระยะห่างจะทำให้จันทร์ใจเย็นลง เว้นช่องวางให้ได้ตั้งสติกันทั้งคู่ เขาอาจจะหาคำพูดดีๆ คำอธิบายที่จะทำให้จันทร์เข้าใจ และตอนนั้นจันทร์อาจจะใจเย็นและให้อภัยกัน
เจิ้นรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้เลยก็ครั้งนี้ครั้งแรก มันอาจจะมีหนทางซ่อนอยู่แต่เขามองไม่ออก มันเป็นความตกใจและหวาดกลัว ตลอดหลายปีมานี้แทบไม่มีเรื่องที่ทำให้รู้สึกสั่นคลอนได้เลยถ้าไม่ใช่เรื่องของน้อง
“ไปอยู่ที่นั่นจะรักคนที่นั่นมากกว่าพี่ไหม”
“ไม่ จันทร์รักเจิ้นที่สุดในโลก”
“พี่รักจันทร์ รักคนเดียว...”
คำพูดว่า พี่ไม่มีแฟน มันติดอยู่ที่ปลายลิ้น ทำไมเรื่องแสนง่ายกับพูดกับเจ้าจันทร์ไม่ได้ เพราะว่ากลัว กลัวจะต้องพูดทุกอย่าง และเขายังไม่พร้อมจะรับความผิดหวังถ้าเจ้าจันทร์เกลียดกัน
ผมจะบินไปอเมริกาหลังจากสอบเสร็จ เจิ้นโอเคแล้ว ผมรู้ว่าเขาไม่ได้อยากให้ผมไปจริงๆแต่พอรับปากเขาก็ไม่พูดถึงมันอีก แต่เจิ้นขอให้ผมกลับไปนอนที่บ้าน เพราะเราจะไม่ได้นอนด้วยกันอีกเป็นปี
การกลับมาอยู่ช่อฟ้าทำให้ผมมีความสุข เรากินข้าวเช้าด้วยกัน ข้าวเย็นด้วยกัน... เจิ้นอยู่กับผมทุกวันทำให้เขาจะไม่ต้องไปเจอคนอื่น น่าแปลกมากที่ช่วงนี้ผมคิดแต่ว่าเจิ้นจะแอบไปเจอใคร
กลับมาถึงช่อฟ้าถ้าเจิ้นยังไม่ขึ้นมาผมก็จะไปนั่งรอเจิ้นในห้องทำงาน และ...ผมหยิบมือถือเจิ้นมาเล่นบ่อยขึ้น ทุกทีผมอาจจะยืมมาเล่นเกมแต่ตอนนี้ผมกลับนั่งตรวจสอบว่าเจิ้นโทรหาใคร ไลน์กับใคร แล้วก็สบายใจที่มันไม่มีคนแปลกหน้าที่ผมไม่รู้จัก
ผมกลายเป็นคนขี้ระแวง ซึ่งทำให้ผมไม่ชอบตัวเองเลย แต่...ผมแก้ความหวาดระแวงนี่ไม่ได้ ผมกลัว กลัวเจิ้นจะให้ความสำคัญกับคนอื่น คนนั้นที่เป็นแฟนเจิ้น
เขาอาจจะเริ่มเป็นแฟนกันไม่นานทำให้ไม่ค่อยคุยกับเจิ้นหรืออีกแง่คือ เจิ้นคุยกับเขาลับหลังผม หัวสมองผมวนเวียนแต่กับเรื่องเจิ้นจนเครียด
และ...ผมก็ร่วงอีก ทำให้ผมต้องมาเจอพี่หมอใจดีคนนั้น พี่หมออยากให้ผมเล่าปัญหาทั้งหมดที่เกิดขึ้น แต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมกลัวพี่หมอบอกเจิ้น
“พี่จะเก็บเป็นความลับครับ”
“ผม....ขอหมอคนอื่นได้ไหม”
พี่หมอชะงักแต่ก็พยักหน้าเข้าใจ ผมรู้สึกผิดแต่ผมไม่อยากคุยกับหมอที่รู้จักเจิ้น พ่อพาผมไปหาหมอที่โรงบาลเฉพาะทางแทน การคุยกับหมอทำให้ผมสบายใจมากขึ้น
แต่เส้นผมของผมก็ยังคงอ่อนแอ มันเป็นมากกว่าครั้งก่อนที่โดนทำโทษแยกห้องนอน ครั้งๆนี้เรายังอยู่ด้วยกันแต่มันไม่อาจข่มตาหลับได้เลย
ยิ่งหวีมันก็ยิ่งร่วง ยิ่งใกล้วันไปก็ยิ่งเครียดว่าถ้าผมไปเจิ้นก็จะพาเขาคนนั้นมาที่นี่ไหม ผมสบตาพ่อที่ดูจะกังวลมากกว่าผมอีก พอลูบหัวแล้วมีเส้นผมติดนิ้วพ่อไปด้วยพ่อก็ทำเหมือนจะร้องไห้
“ตัดผมไหมลูก? ตัดสั้นๆ จะได้ไม่ต้องคิดมากเวลามันร่วงอีก”
“อื้อ...”
เลยเป็นครั้งแรกที่ได้ตัดผมทรงสกินเฮด
แต่พ่อตัดด้วยนะเพราะกลัวผมไม่มั่นใจ....แต่ผมว่าลุงหยางต่างหากที่เป็นฝ่ายเสียใจอ่ะ ตอนกลับคอนโดลุงทำหน้าเหมือนเห็นผีเลย แล้วก็สบถภาษาจีนออกมายาวเหยียด
เป็นรอบหลายวันเลยมั้งที่ผมหัวเราะออกมาสุดเสียง
===================================
=======
ด่าได้แต่อย่าแรงเพราะแต่งมาแล้ว ฮืออออ
ก็ยังยืนยันเหมือนเดิม เรื่องของแบมจะดำเนินช้าๆ ไปเรื่อยๆเหมือนที่กระดื้บมาตั้งแต่แรกน่ะค่ะ ก็คงไปเร่งให้มันเร็วไม่ได้ มันก็จะไปอย่างงี้แหละ ไปทีละจังหวะ ดีบ้าง หงุดหงิดบ้างเพราะตัวละครเราไม่มีตัวไหนเพอเฟคเน้อ
จากที่ปูมาแต่แรกก็ตามนี้เนาะ เจิ้นก็น้ำท่วมปากไป 5555+
เอาล่ะใกล้ตอนแรกเข้ามาทุกที แล้วมาดูกันว่าเจิ้นจะจัดการยังไงแล้วมูนนี่จะโตแค่ไหน
ไปกันต่อออ ใครลงเรือไปแล้วก็มาช่วยพายใหม่ได้น้า ง้ออออออ
ส่วนคนที่ผิดหวังแบมก็ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจาก ขอโทษนะ ดีกันเถอะ
-
ทำไมสงสารลุงหยางอ่ะ พ่อตองโกนหัว
สมน้ำหน้าเจิ้นด้วย คิดว่าคุมได้ทุกอย่าง
-
เอาจริงๆ นะ
เราไม่เข้าใจเลยอะ เรื่องแฟนกับคนรักอะไรเนี่ย ทำไมสับสนอะไรเบอร์นี้ สติปัญญาของคนที่เรียนมหาวิทยาลัยมันน่าจะเข้าใจอะไรได้มากกว่านี้
จริงๆนะ..ถ้าเรื่องแค่นี้ยังเข้าใจไม่ได้ เราว่า จันทร์ไม่น่าจะสอบผ่านสักวิชาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วอะ
:katai1:
-
มันดูเศร้านะ แต่ทำไมเราขำ
-
เคยเขียนชมไว้ว่า
เจ้าจันทร์...ใสจริง อ่านแล้วน่าเอ็นดูจริง
แต่นั่นเมื่อก่อน ...
ตอนนี้ อ่านแล้ว มัน เฮ้ยยยย ไม่ใช่อะ
แบบนี้ ไม่ใสแล้ว แต่ออกแนวไอคิวต่ำเตี้ยเรี่ยดินเลย
ถึงจะไม่ได้เรียนเก่ง ถูกปิดกั้น แต่จันทร์เรียนมหาลัยแล้ว
คิดเรื่องได้แบบนี้ มันแปร่ง ๆ นะ ผิดหวังในความใสของจันทร์ไปเลย
เหมือนคนงี่เง่าอะ หมดกันความใสะอาดที่เคยมี
จบแล้วค่อยกลับมาอ่านตอนจบทีเดียวเลยละกันนะคะ
นาทีนี้ ขอลาเจ้าจันทร์และคนรอบข้าง (พ่อ+ลุงหยาง) ไปก่อน
-
มันหน่วงไปทั้งใจ :katai1:
-
:hao3: :hao3:
-
อ่านแล้วเริ่มเบื่อกับปัญหาแฟนและคนรักของจันทร์ ขอหยุดอ่านจนกว่าจะถึงตอนที่คืนดีกัน เคลียร์ปัญหาเรื่องสถานะความสัมพันธ์กันได้ก็แล้วกันนะคะ ไม่ไหวจริงๆกับดราม่าฉากนี้ ขอผ่านค่ะ แต่ว่าไม่ทิ้งแน่นอน
-
หวยออกลุงหยาง :z3:
น่าสงสารลุงหยาง o22 o22 o22
-
จันทร์ต้องไปไกลขนาดนั้นเลยเหรอ เพื่ออะไร แต่ก็ขอให้กลับมาพร้อมความเข้าใจที่ถูกต้องในทุกๆเรื่องนะ โอ๋ๆนะเจิ้น
-
แรกๆ มันเศร้านะคะ แต่ตอนจบมันขำมาก 555555555555
-
กลับมาจะโตกว่านี้ไหมเจ้าจันทร์
-
สงสารเจิ้น เจิ้นต้องปล่อยจันทร์ไปนะ จันทร์ต้องมีพัฒนาการทางด้านความคิดที่โตมาก มาก มาก มากกว่านี้ เพราะหลาย ๆ เรื่องทางความคิดจันทร์ก็ดูใส ๆ ดี แต่บางเรื่องก็แบบเฮ้อ! อยากจะบอกว่าอายุสมองจันทร์ 5 ขวบเหรอไงเนี่ย
ที่จริงพ่อตองกับลุงหยาง ก็ต้องปล่อยจันทร์ด้วย ให้จันทร์เติบโตด้วยตัวเองได้แล้ว ประคับประคองห่าง ๆ ก็พอ
หวังว่าไปเมืองนอกอายุสมองจันทร์จะเท่ากับเด็กมหาลัย รู้จักแยกแยะในหลาย ๆ เรื่องให้เป็น เรียนรู้ทุกอย่างซะจันทร์
ห่างกัน 1 ปี ของจันทร์นี่คือห้ามติดต่อกันเลยใช่เปล่า หวังว่าเจิ้นจะไม่เป็นโรคซึมเศร้า ห่วงเจิ้นนนนนนนนนมากกว่าจันทร์ เพราะเจิ้นรักจันทร์มาก ๆๆๆๆ ส่วนจันทร์รักเจิ้นมากไหม ไม่รู้ เพราะจันทร์แยกแยะเรื่องแบบนี้ไม่ได้ เรื่องปกติจันทร์ก็แยกไม่ได้เหมือนกัน แต่บางเรื่องความคิดจันทร์ก็แจกแจงได้ซับซ้อนมาก ไม่ชอบพ่อตองเลยที่เหมือนเจิ้นผิดตลอดเวลา จันทร์เศร้า จันทร์เสียใจ ก็เจิ้นผิด
พยายามพายเรือให้เจิ้นถึงฝั่ง เป็นการเม้นต์ที่ยาวมาก
-
ผ่านช่วงขมๆกันไปให้ได้ รอเวลากลับมาหวาน..นนนนน กันให้มากกว่าเดิม :call: :call: :call:
-
เข้มแข็งนะคะเจ้าจันทร์หนูจะได้กลับมากอดเจิ้นอย่างภาคภูมิใจ
-
แบบนี้เราไม่โอเคเลยอ่ะ ไม่โอเคจริงๆ สงสารน้อง
มองในมุมน้องมันจะมีความจุ๋มจิ๋มเข้าให้ไม่ตึงจนเกินไป
แต่ก็ยังรู้สึกเศร้ามากๆอยู่ จาร้องงงงงง ฮือออออออ
ขอให้มาม่าชามนี้หมดไปเร็วๆด้วยเถ้อะะะะะ
-
เจิ้นนนนน กลับมารับผิดชอบเลย สร้างกรอบอะไรให้น้องน้องงงไปหมดแล้วนะ!!!
-
สงสารเจิ้น จันทร์อย่าไปเลยนะ
-
ไม่งงเลยค่ะสนุกดี
เพราะความสัมพันธ์ที่ดูไม่น่าจะยากแต่มันก็ยากกับบางคน คงต้องรอเวลาที่ใช่ช่วงจังหวะที่เหมาะสมให้เค้าได้โตพอที่จะเข้าใจช่วงนี้ไม่ใช่แค่ปล่อยให้เจ้าจันทร์ไปโตแต่ก็คือช่วงที่ให้เจิ้นได้เรียนรู้ว่าโลกที่สร้างมานั้นมันไม่สามารถมีได้ตลอดไปเพราะโลกแคบๆมันไม่สามารถที่จะขังใครคนใดคนนึงไปได้ตลอดไปเพราะทุกวันที่ผ่านไปคือคนทุกคนต้องโตขึ้นรวมถึงจันทร์ด้วย
-
อยู่ห่างกันบ้าง ต่างคนต่างต้องโตขึ้น เป็นกำลังใจให้เจ้าจันทร์
-
:mew2: :mew2: จริงๆไม่เข้าใจประเด็นปัญหา เลย เจ้าจันทร์ โตระดับเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว แต่ คนรัก แฟน แยกไม่ออก ต่อมจินตนาการ เราอุดตันไปแล้ว
-
กรรมตามทัน เร็วกว่าจรวดเลย
ห่างกันคราวนี้ คงทำให้ทั้งคู่โตขึ้น
-
ลุงหยางน่าสงสารที่สุดเลยเรื่องนี้ :jul3: :jul3: :jul3:
-
โถหนูจันทร์เครียดจนผมร่วงอีกแล้ว
หวังว่าการไปต่างประเทศครั้งนี้จะทำให้จันทร์เข้าใจโลกจริง ๆ เสียที
-
น้ำตากำลังจะไหลตอนอาตองตัดผมเป็นเพื่อนเจ้าจันทร์ด้วยความสงสารลูก แต่มาเจอลุงหยางสบถเป็นภาษาจีนยาวเหยียดแล้ว กลัั้นขำแทบไม่ทัน :laugh: เห็นภาพกันเลยทีเดียว นึกว่าจะเป็นปัญหาเล็ก ๆ ที่เจิ้นจะแก้ได้ง่าย ๆ แต่กลายเป็นดราม่าระดับชาติมาก :ling3: เหตุการณ์นี้ส่งผลกระทบกับหลายคนมาก ทั้งคุณหมอ ทั้งอาตอง และที่สำคัญลุงหยางท่าทางจะโดนหนักสุด :m20: ขอหัวเราะอีกครั้ง ขำหนักมาก
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3: :katai3:
-
นี้เป็นติ่งลุงหยางแล้ว
กำลังรอว่า
ลุงหยางจะโดนครอบครัวกระต่ายปั่นหัวไรอีก
ชอบๆๆๆ
-
ชอบความลุงหยางงงง เราจะติ่งลุงงงงง
-
เจิ้นต้องให้น้องรู้ได้แล้วนะว่าความสัมพันธ์ระหว่างเจิ้นกับเจ้ามูนนะเป็นแบบไหนน้องเริ่มโตแล้วเริ่มเข้าใจถึงจะผิดๆถูกๆแต่เรื่องพวกนี้ก็ควรบอก ตอนนี้สถานะไม่ชัดเจน เด็กอย่างมูนนี่อ่ะต้องบอกไม่ก็ไม่เข้าใจหรอก :pig4:
-
สงสารลุงหยางโดนลูกกระต่ายเล่นงานอีกแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:
-
สงสารลุงหยางโดนลูกกระต่ายเล่นงานอีกแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:
-
เข้ามาอ่านอีกทีทำไมดราม่า เอ๊ะ งง ดราม่าทำไมม
-
เป็นเรื่องไม่คาดคิดอะ ใจร้ายยยยทำกับลุงหยางได้ไง :เฮ้อ:
-
:a5:คุณแบมมมมมมม :ling1: เจิ้นหนะเป็นแค่paranoid but คนอ่าน เป็น PTSD แล้วววววว :katai1:
-
ลุงหยางงงงง 5555555 หัวหน้ากระต่ายและลูก กลายเป็นกระต่ายขนเกรียนไปแล้ววววว / โอ๊ยยยยย ฉันขำ โมเม้นท์นั้นลุงหยางต้องทวิตแชร์ฟีลลิ่งด่วนๆค่าาา :laugh:
-
สงสารเจิ้น ไม่มีใครคิดถึงจิตใจเจิ้น แม้แต่มูนนี่
น่าจะนอนไม่หลับอีก เกรงจะไม่สบายหนัก
จริงๆ น่าจะได้โอกาสอธิบาย ได้ทำความเข้าใจ
มูนนี่คิดเยอะ ไม่เป็นระบบ
และเรื่องนี้ก็ควรแก้โดยคนสองคน เจิ้นกับจันทร์
เมืองนอกจะช่วยอะไร แค่จันทร์หนี หนีไปให้ไกลๆ
พ่อตองกับลุงหยาง น่าจะสอนให้เผชิญความจริง มันแน่นอนที่ต้องเข้าข้างเจ้าลูกกระต่าย
เจิ้นล่ะ ใครอยู่กับเจิ้น ข้างเจิ้น
เมืองนอกก็แทบไม่ค่อยได้ไป ทำแต่งาน
ขายทิ้งไปเลยช่อฟ้า น่าสงสาร
#ข้างเจิ้น
-
จันทร์เอ้ย ไปปแล้วต้องโตนะ
มองโลกให้กว้างๆ
แล้วกลับมาต่อกรกับเจิ้นให้ได้นะ
กลับมาต้องถามเจิ้นเอาให้ฮุค
ไปลองมีชีวิตจริงๆบ้าง
จะขรุขระหรือติดขัดก้อไม่เปนไร
อยากให้มูนนี่โต
เราจะตามอ่านจนกว่ามูนนี่จะโต
สัญญาเลยยยยยย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
เพราะจริงๆแล้วเจิ้นเองเป็นคนที่พูดไม่ค่อยเก่ง อธิบายไม่รู้เรื่องเลยอาจเป็นปัญหากับความสัมพันธ์ที่เจิ้นใช้ความเจ้าเล่ห์ตะล่อมน้องมา เราว่าที่สำคัญที่สุด เพราะเจิ้นรักเจ้าจันทร์มากเกินไป ใครจะอยากถูกคนที่ตัวเองรักเกลียดล่ะ เราเข้าใจว่านิสัยและพัฒนาของน้องที่เกิดมันสืบเนื่องมาจากการตั้งท้องที่ไม่พึงประสงค์ในตอนนั้น น้องจะช้ากว่าคนอื่น อีกอย่างทุกคนยังต้องทรีตน้อง ปกป้องน้องจากความสัมพันธ์ที่ขาดๆวิ่นๆของครอบครัวตังเองด้วย ในตอนนี้เจ้าจันทร์เองก็โตขึ้นมากเลยนะ น้องเรียนรู้ที่จะคิด แยกแยะ วิเคราะห์ รู้จักแก้ปัญหาเรื่องต่างๆด้วยกำลังที่มีได้มากเลย แม้จะซับซ้อนไปก็เถอะ 5555555 เจ้าจัทร์เป็นแฮปปี้ไวรัสที่เรายังคงรักและติดตามเสมอ
แต่น้องจะแก้ปัญหาผมร่วงด้วยการตัดสกินเฮดไม่ได้นะะะะะ หนูจะตัดทรงอะไรก็ได้แต่ไม่ใช่ทรงนี้สิลูกกกกกกกกก
พ่อตองทำไมไม่ห้ามลูกล่ะคะ โอ้ยตายแล้วววววววว สงสารลุงเลยค่ะ พ็อกเกตมันนี่ที่จะไปอเมริกาจะต้องถูกหักกกกกก 55555555
-
ขอเดาว่าเจิ้นทนไม่ไหวแล้วสารภาพ เนื่องจากนางทนเห็นจันทร์เศร้าไม่ไหว แต่จันทร์จะช็อคก่อนที่จะสะระตะได้ว่าเจิ้นก็ไม่ได้เพอร์เฟคและทำเพราะรัก จากนั้นก็กลับมา แต่ไม่น่าไปถึงปีหรอก
-
สิ่งที่พ่อตองกับลุงหยางทำมันต่างกับการสอนให้จันทร์หนีปัญหายังไง แบบนี้ถ้าจันทร์มีปัญหาอะไรไม่ต้องหนีไปตลอดหรอ ถ้าจันทร์ไม่ได้เกิดมามีเงินไปเรียนต่างประเทศจะทำยังไง จันทร์เอาแต่หนีๆๆๆๆๆๆๆ การจะโตเป็นผู้ใหญ่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสถานที่หรือคนอื่น สิ่งที่สำคัญที่สุดคือตัวเอง จันทร์พยายามจะโตจริงๆแค่ไหนกัน จันทร์ไม่ได้ถูกขังขนาดนั้นนะในความคิดเราอ่ะ จันทร์ได้ไปรร.ไปม.ถึงเพื่อนที่สนิทจะเป็นคนที่เจิ้นเลือกแต่จันทร์ไม่สนใจคนอื่นเลย EQจันทร์ต่ำมาก จันทร์บอกจะพยายามเป็นผู้ใหญ่แต่สิ่งที่ทำมันเหมือนการสอนเด็กให้โต จันทร์ในความรู้สึกแรกของเราคือน้องใสและอ่อนต่อโลกแต่แบบนี้มันไม่ใช่แค่นั้นแล้วค่ะ จันทร์เหมือนคนไม่รู้จักคิดเลยอ่ะ คงเพราะดคยชอนด้วยมั้งว่าทำอะไรก็มีคนคอยตามเก็บกวาดให้ตลอด ไม่ชอบจันทร์ตอนนี้เลย เฮ้อ ถ้านี่เป็นเจิ้นจะบอกจันทร์ว่า พี่รักจันทร์คนเดียวเพราะจันทร์เป็นทุกอย่างของพี่ เป็นแฟนเป็นคนรักเป็นเมีย จบ. แต่เจิ้นกลัวไง สงสารเจิ้นมากๆ กอดนะเจิ้น
-
เอ็นดูจจ เรารักพ่อตอง รักลุงหยางอ่ะ
เรารู้สึกว่าลุงหยางรักน้องมากๆตั้งแต่มีสุริยะ หยางโพล่มาแรกๆแล้ว ยิ่งตอนที่บอกว่าลุงหยางคือคนที่อุ้มน้องคนแรกนี่น้ำตาไหลเลย
ส่วนเจิ้น ผูกเองก็แก้เองนะ
-
เรื่องนี้ อ่านแล้วไปๆ มาๆ รู้สึกเหมือนลุงหยางเป็นคนรับกรรมอยู่คนเดียวยังไงก็ไม่รู้
จะโกรธก็ไม่ได้ ทั้งเมีย ทั้งลูก
-
55555555555555555555555555 ลุงหยางงงงงง พ่อตองหัวกลมๆไปแล้วเป็นกระต่ายขนสั้น ตลกคือคิดภาพคนหัวเสียแบบทำอะไรไม่ได้เพราะนั่นคนรัก แต่ก็แบบอยากเขย่าดูว่าในหัวกลมๆทรงสกินเฮดนั่นคิดอะไรอยู่ถึงทำทรงนี้
-
หน่วง :sad4:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
กาตุ่ยน้อยของแม่ :sad2: :sad2: :sad2:
-
โธ่ จันทร์~
-
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ แง๊
-
โอ้ยยยยยยยย
ทำไมสงสารลูกกระต่ายจังเลย
ทำไมมมม แต่เจิ้งทำตัวเองเองเลยน้า
-
มูนนี่ผมร่วงอีกแล้วววว
คือแบบ น้ำท่วมปากจริงๆ
สิ่งที่เจิ้นทำ ถ้ามูนนี่เข้าใจอะนะ
มันคือการล่วงละเมิดทางเพศจริงๆนั่นแหละ
แต่มูนนี่รักเจิ้นมากเวอร์ คงให้อภัยได้
แต่ไปอยู่เมกานี่ไม่รู้ใครจะวิ่งไปหาใครก่อนกัน ต้องลุ้นจริงๆค่ะ
-
จันทร์เคยดูการ์ตูนอะไรนะ จำได้ว่าโคนัน? ดูโคนันแต่ไม่เข้าใจเรื่องความสัมพันธ์เชิงซับซ้อน กับความสัมพันธ์รูปแบบคนรัก 5555 เปลี่ยนให้น้องไปดูเปปป้าพิกแทนไหมคะ น่าจะเหมาะสมมากกว่านะ55
-
ตอนนี้เจิ้นโซแดมฮอตเว่อวังมาก เห็นใจเจิ้นนะแต่มันก็ผิดที่เจิ้นก้ผิดที่เลี้ยงจันทร์มาแบบนี้อ่ะ เห้อม ให้เจ้าจันทร์ไปเมืองนอกก้ดี
-
:laugh: ฮือออออ มันเศร้ามากเลยนะ แต่ขำมากอ่ะ ขำทุกครั้งที่จันทร์ผมร่วง แล้วอาตองก็ตัดผมเป็นเพื่อนนนนฮือออ ขรรมสสส์ สงสารลุงหยาง โอ้ยยยยยยยยยย 55555555555555555
-
ทุกอย่างดูผิดเพี้ยนไปหมด เพราะความไม่ยอมเปิดใจเชื่อคนอื่นบ้างนอหจากเจิ้นของเจ้าจันทร์ กับความไม่ยอมเปิดปากพูดความจริงบ้างของเจิ้น
-
Chapter X Party Boy
“...”
ผมยืนนิ่งต่อหน้าเจิ้นหลังจากทำใจไว้แล้วว่าเจิ้นอาจจะตกใจกับทรงผมใหม่ของผม และเขาก็อึ้งจริงๆ เขาจ้องผมกลับสักพักก่อนจะกวาดตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วลุกจากโซฟาเดินเข้ามาใกล้ๆ
“อิคคิวซัง”
“อ๊ะ...ครับผม!”
เราสองคนหลุดหัวเราะออกมา ปฏิกิริยาเจิ้นไม่ได้แย่นักเขาก็ยิ้มๆ ต่างจากลุงหยางที่ทำท่าเหมือนอยากเขย่าหัวพ่อแต่พอลุงหันมาสบตาผมลุงก็ถอนหายใจ
‘กลายเป็นลูกชิ้นกระต่ายกันไปหมด เออดี’
พ่อหันมาขยิบตาให้ก่อนจะเดินตามไปง้อลุงหยางที่เดินหนีไปชั้นบน เสียงโวยวายภาษาจีนทำผมฟังไม่ออกแต่คิดว่าคงเรื่องพ่อตัดผมนี่แหละ สักพักใหญ่ๆก็ลงมากัน
“ถ้าพี่ซันไม่ชอบ งั้นตองไปอยู่กับลูกก่อน พอผมยาวค่อยกลับมา”
ลุงถลึงตาใส่พ่อ แล้วก็ถลึงตาใส่ผมอีกทีด้วยเป็นอันจบ ลุงดูเรียกร้องอะไรไม่ได้มากอาจจะเพราะลุงก็ยังอยู่ในช่วงอาจจะถูกพ่อทิ้งได้ทุกเมื่อก็เลยต้องยอมพ่อไปก่อน
ตัดภาพมาที่เจิ้นเขาออกจะโอเคกับทรงผมใหม่ เจิ้นลูบหัวผมเบาๆ แต่พอมันกลายเป็นผมสั้นติดหนังหัวแล้วก็จักจี้อ่ะ เจิ้นบอกว่ามันเหมือนเครื่องนวดมือด้วย ลูบไปลูบมามันเพลินดี
“อิคคิวซัง”
“คร้าบบบบผม”
ผมตบมุกเจิ้นทันทีอีกรอบ เขาก็ยิ้มๆแล้วบอกว่าตัดแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องผมร่วงอีก ผมไม่ได้บอกเจิ้นว่าผมเครียดเรื่องเขาแต่ผมบอกแค่ผมเครียดเรื่องสอบ
แชมพูกลิ่นนมช่วงนี้ก็เปลี่ยนเป็นแชมพูยารักษารากผม แล้วพอหัวเกรียนๆแบบนี้เวลาเจิ้นสระผมให้มันสบายมากเลย มันจะหนุบหนับๆนวดไปนวดมา
คุณป้าแม่บ้านบอกว่าหัวผมทุยๆตัดทรงนี้ก็เห็นรูปหัวชัดดี ผมเลยแกล้งพูดว่าอยากจะไปสักลายมังกรบนหัวบ้าง แกบ่นผมเลยทีนี้ ช่วงก่อนผมจะไปอเมริกาแบบนี้คุณป้าแม่บ้านก็ดูแลผมดีมาก อยากกินอะไรก็ได้กิน คุณป้าแม่บ้านบอกไม่อยากให้ผมไปไกลๆจากแก ไปอยู่หอก็ยังไม่อยากเลยเพราะแกเป็นห่วง
ผมเพิ่งรู้ว่าช่วงที่ผมไม่อยู่เป็นพี่เอ็มมากินข้าวเช้ากับเจิ้นแทนผม คุยไปคุยมามื้อเที่ยงบางทีก็มีพี่เอ็ม แล้วมื้อเย็นก็ยังมีพี่เอ็มอีก
ตอนนั้นผมก็คิดว่า...พี่เอ็มอาจจะเป็นแฟนเจิ้นหรือเปล่า? แต่ผมไม่กล้าถามเจิ้นก็เลยไปถามพี่เอ็มตอนพี่เขาเดินขึ้นเอาเอกสารมาให้เจิ้น พี่เอ็มถึงกับทำหน้าเหมือนเห็นผีใส่ผม
“อย่าให้พี่กระโดดตึกตายเลยครับ”
สรุปว่าไม่ใช่พี่เอ็ม บุคคลคนนั้นยังคงเป็นปริศนา และผมก็ยังหวาดระแวง แต่มันคงไม่ใช่นิสัยของผมแบบเป็นนิสัยประจำตัวอ่ะ ผมหวาดระแวงเจิ้นได้สิบกว่าวันผมก็เบื่อเพราะเจิ้นไม่คุยกับใครเลย
หรือเขาไม่เป็นแฟนกันแล้ว? ก็อาจจะเป็นไปได้ ผมก็เลยสบายใจขึ้นนิดหน่อย จนกระทั่งวันจัดกระเป๋า วันที่ต้องเตรียมตัวผมก็เริ่มงอแง กังวลไปอีกว่าเจิ้นอาจจะมีแฟนใหม่ช่วงนี้ก็ได้
ขอให้เจิ้นไม่มีแฟนไปหนึ่งปีทีเถอะ...
การจากเจิ้นไปจริงๆมันทรมานมาก ผมกอดเจิ้นแล้วก็ร้องไห้ตลอดทางที่มาสนามบิน ความตั้งใจจะไปในตอนแรกมันลดฮวบลงไปหมด แต่เปลี่ยนใจก็คงไม่ทันแล้วเพราะทุกอย่างถูกเตรียมไว้หมด
“ไปอยู่ที่นั่นจันทร์ต้องใส่เสื้อผ้าหนาๆ ถ้าวันไหนหนาวมากก็อย่าฝืน ถุงมือก็ต้องใส่ ผ้าพันคอด้วย พกติดตัวไว้ตลอดนะเข้าใจไหม”
“อื้อ..”
เสียงเจิ้นกระซิบอยู่ข้างหูยิ่งทำให้ผมอยากจะเปลี่ยนใจกลับบ้านกับเจิ้นเหลือเกิน
“ฝรั่งชอบปาร์ตี้ สารเสพติดบางตัวก็ถูกกฎหมายไม่เหมือนบ้านเรา จันทร์ต้องระวังตัวเอง อย่าให้พี่เป็นห่วง”
“เจิ้น..ฮือ จันทร์ไม่ไปแล้วได้ไหม”
“ไม่ได้หรอก...จันทร์เลือกแล้ว จันทร์ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่จันทร์เลือก จันทร์บอกพี่เองว่าปีเดียว....”
“เจิ้นไม่คิดถึงจันทร์แล้วหรอ”
“คิดถึง...แต่ยังไงจันทร์ก็ต้องไป เพราะจันทร์เลือกเอง”
เจิ้นย้ำว่าเพราะผมเลือกเองหลายครั้ง ใช่...ผมเลือกเอง เหมือนกับที่ผมเคยเลือกจะไม่ให้เจิ้นเป็นห่วง แล้วหัวใจผมก็แห้งเป็นต้นไม้ขาดน้ำ คราวนี้ก็เหมือนกัน การเลือกเองของผม การดึงดันของผมทำให้ผมต้องไปจากเจิ้น
“คราวหลัง...ก็อย่ารีบตัดสินใจ ทำอะไรก็คิดดีๆ”
ผมดันตัวเองออกจากตักเขา เจิ้นมองผมยิ้มๆ แวบหนึ่งผมเห็นแววตาสะใจของเขา มันทำผมยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม แล้วก็หงุดหงิดด้วย ผมเสียใจนะแต่เจิ้นกลับเอาเรื่องที่ผมไม่บอกเขาก่อนมาประชดผมอ่ะ
“จันทร์เกลียดเจิ้นแล้ว ฮืออออ”
“จันทร์รักพี่”
เจิ้นหัวเราะเบาๆแล้วรวบเอวผมเข้าไปกอดแน่นเหมือนเดิม ผมเหมือนคนเป็นไบโพล่าทั้งโกรธ โมโห เสียใจอยู่บนตักเจิ้นไปจนถึงสนามบิน
พ่อกับลุงหยางมารอก่อนแล้ว ลุงก็มีบินไปจีนเหมือนกัน ส่วนพ่อจะบินไปอยู่เป็นเพื่อนผมก่อนสองอาทิตย์ เพราะคลาสเรียนยังไม่เริ่ม รอผมเริ่มปรับตัวได้ก็จะเหลือผมคนเดียว แล้วพ่อก็จะมาอีกทีตอนครบหกเดือน แล้วครบปีเป็นรอบที่สาม
ลุงหยางบอกว่าให้ทิ้งช่วงแบบนี้จะดีกว่า เพราะถ้าไปหาบ่อยๆทุกเดือนผมก็โฮมซิก จะติดพ่อได้ แล้วพ่อก็จะติดผมด้วย
“พวกแก๊งกระต่ายหัวลูกชิ้นก็ชอบงอแง”
ใช่...เรากลายเป็นกระต่ายหัวลูกชิ้นจากการตัดสกินเฮดคู่กัน
ลุงบอกน่าจับไปทำลูกชิ้นกระต่ายให้หมดอย่างกับจะไปเกณฑ์ทหารกันทั้งคู่ จะว่าไปผมก็ทำเรื่องผ่อนผันการเกณฑ์ทหารอยู่ เดี๋ยวคงต้องกลับมาจับใบดำใบแดง
พ่อบอกว่าเป็นทหารก็ดี สมัยพ่อพ่อเรียน รด. ก็เลยได้รับการยกเว้น แต่ถ้าผมได้เป็นทหารผมก็จะได้ฝึกแล้วก็ตัวใหญ่ขึ้นกว่าเดิม แต่ลุงบอกว่าอย่างผมคงอยู่ไม่รอด ค่ายทหารไม่มีนมอุ่นๆให้กิน ไม่มีไอติมชิดลม ไม่มีสารพัดของกินออแกนิกของผม ปวดท้องตั้งแต่วันแรก อาบน้ำก็ช้าเขาต้องอาบตามนกหวีดเป่า
“คงไปเป็นภาระทหารทั้งค่ายเปล่าๆ”
ฮึ่ยย ลุงหยางดูถูกอ่ะ ถ้าผมไปเป็นทหารผมอาจจะฉายแววการเป็นนักรบของกองทัพไทย อาจจะไต่เต้าจนได้เป็นพลเอก แล้วก็เป็น ผู้บัญชาการทหารบก แล้วก็เป็นนายก...ง่ะ ไม่คุยเรื่องนี้ดีกว่า
ลุงบอกว่าเพ้อเจ้อ อย่างผมเป็นได้แค่ยามเฝ้ากระต่ายนั่นล่ะ
“สินเชื่อป้าผูกไว้ตรงนี้แล้วนะคะคุณจันทร์”
คุณป้าแม่บ้านตาแดงก่ำ แกย้ำว่าเอาสินเชื่อเกี่ยวไว้กับหูกระเป๋าเป้ผมแล้ว ที่ต้องผูกเพราะกลัวผมลืมวางทิ้งไว้มันจะได้อยู่ติดกระเป๋าไปเลย สินเชื่อจะเดินทางไปอเมริกาพร้อมกับผมด้วย แต่สินเชื่อไม่ได้มีเชือกมาตั้งแต่แรก มันเลยเป็นเชือกฟางผูกของมัดคอสินเชื่อกับกระเป๋า เห็นตอนแรกผมก็ขำเพราะคุณป้าแม่บ้านผูกสินเชื่อตรงคอ เลยเหมือนมันจะหายใจไม่ออกนะถ้าสินเชื่อมีชีวิต
เราจะบินแบบเฟิร์สคลาสกันเพราะลุงหยางบอกว่าพ่อแก่แล้วไปนั่งชั้นประหยัดก็คงหลังหักไปก่อน บิซิเนสก็อาจจะหลังยอก ให้พ่อนั่งเฟิร์สคลาสแล้วกันอาจจะแค่เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว
การไปเรียนภาษาของผมเป็นปัญหาของพ่อ ลุงหยาง แล้วก็เจิ้นมาก เพราะพอทุกคนตกลงกันได้ว่าผมจะไปก็มาทะเลาะกันเรื่องค่าใช้จ่าย คือตอนแรกผมจะให้ลุงหยางเป็นสปอนเซอร์แต่พ่อบอกว่าผมเป็นลูกพ่อทำไมจะต้องขอเงินลุง เจิ้นก็บอกเขามีหน้าที่ดูแลผมเขาจะจ่ายเอง
คุยกันไปคุยกันมาผมเลยเสนอให้แบ่งกันจ่าย โดยที่ลำดับตามความสำคัญและตามความสนิทสนมกับผม ลุงหยางเลยได้จ่ายอันที่ถูกสุดอย่างตั๋วเครื่องบิน แต่เฟิร์สคลาสไปอเมริกานี่เป็นแสนเลยอ่ะ
ส่วนเจิ้นกับพ่อก็ทะเลาะกันว่าใครควรจะจ่ายเยอะสุดเพราะพ่อบอกว่าพ่อสนิทกับผมที่สุดก็ควรจะได้จ่ายเยอะสุด เจิ้นคัดค้านเป็นจริงเป็นจังว่าเขาเลี้ยงผมมา ผมอยู่กับเขายี่สิบสี่ชั่วโมง
“แต่อาผลิตจันทร์มาด้วยฝีมืออาเอง”
ลุงหยางถึงกับโวยวายใส่พ่อว่าขุดเรื่องเก่ามาพูดอะไรก็ไม่รู้ อยากจะมีลูกอีกคนใช่ไหมต้องอวดขนาดนี้ ส่วนเจิ้นหลุดขำเพราะเห็นลุงหยางฟิวส์ขาด
“แต่พ่อต้องเก่งที่สุดสิ เพราะพ่อมีลูก แต่เจิ้นกับลุงยังไม่มีเลยอ่ะ”
ผมคิดว่าการทะเลาะของเขาสามคนมันก็...เหมือนไม่มีไรทำอ่ะเลยหาเรื่องคุยกัน สรุปว่าพ่อก็ชนะไป เจินเลยได้รับผิดชอบจ่ายค่าคอร์สเรียน หนังสือ และค่ากินของผมทั้งหมด ส่วนพ่อภูมิใจมากที่ได้จ่ายค่าที่พักให้ผม มันเป็นคอนโดหนึ่งห้องนอน แต่กั้นออกมาเป็นโซนรับแขก และครัวเล็กๆ ห้องมันก็เท่าๆกับคอนโดคิวเลยแต่แพงกว่ามากและไม่มีระเบียง ค่าที่หักแพงมากเพราะบอสตันเป็นเมืองเศรษฐกิจสำคัญเมืองหนึ่ง และทำเลก็ค่อนข้างดี
ผมอยู่ในที่พักใกล้ๆกับ Boston Public Garden ที่เป็นแลนด์มาร์กสำคัญแห่งหนึ่งของบอสตัน เจิ้นเคยอยู่ที่นี่มาก่อน แต่ผมจำไม่เห็นได้ว่าเจิ้นเคยมาเรียนที่อเมริกา
“จะต่อโท แต่ไม่ได้ต่อ”
“แล้วทำไมไม่ต่ออ่ะ”
“จันทร์โทรหาพี่ทุกวัน”
“ง่ะ จันทร์ทำงั้นจริงอ่ะ”
“จันทร์หาว่าพี่ไม่พามาเที่ยวด้วย จะให้พี่กลับไปรับ พี่ก็เลยอยู่แค่อาทิตย์เดียว....พี่ไม่ประสบความสำเร็จในการอยู่ห่างจันทร์ จันทร์อาจจะทำได้ดีกว่าพี่ในเรื่องนี้”
เจิ้นตัดพ้อผมอีกแล้ว เลยต้องขยับไปกอดเอวเขาแน่น เราจะไม่ได้กอดกันอีกตั้งหนึ่งปี เมื่อคืนผมขอให้เจิ้นเข้ามา...ผมอยากจะจดจำความอบอุ่นของเขาไว้ แต่เจิ้นปฏิเสธ เราแค่ไนท์แคร์กันเฉยๆ เจิ้นบอกถ้าเขาทำผมอาจจะไม่สะดวกเวลาเดินทาง เพราะแค่ต้องอยู่บนเครื่องบินนานๆมันก็เมื่อยพอแล้ว
เราเช็คอินกันเร็วมากเพราะมีช่องเฟิร์สคลาส มีโซฟารับรองและพนักงานมารอช่วยถือของด้วยแต่ผมกับพ่อยังไม่เข้าไปเพราะยังอยากอยู่กับเจิ้นก่อน ส่วนลุงหยางดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย
“พี่ซันไปกี่โมงนะ”
“หลังตองบินสักพัก”
ลุงหยางไม่ได้ถือกระเป๋าเดินทางอะไรมาด้วย แต่วันนี้ลุงใส่สูทเหมือนตัวร้ายในหนังเลย สูทคอแบะๆกระดุมข้างในก็ติดไม่ครบ
“มองอะไรลูกกระต่ายหัวลูกชิ้น”
“ลุงไม่เหมือนคนจะไปเมืองนอกเลย”
“บ้านอยู่จีน เผื่อลืม”
ลุงชอบกัดผมตลอดเลยอ่ะ แต่ผมไม่สนใจหรอกคนแก่วัยทองก็แบบนี้แหละ ผมอ้อยอิ่งจนกระทั่งพ่อบอกว่าต้องไปข้างในได้แล้ว ถึงมันจะเหลือเวลาอีกประมาณสี่สิบนาทีแต่เราก็ควรต้องไปเตรียมตัวเหมือนกัน ผมเริ่มร้องไห้อีกครั้งเพราะคุณป้าแม่บ้านร้องไห้อีกแล้ว มันเศร้าอ่ะ
“เดินทางปลอดภัยนะคะคุณจันทร์ อยู่ไม่ไหวก็กลับมาบ้านเรานะคะ”
“อื้อ ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ ผมจะโทรหาบ่อยๆนะ”
ผมผละจากอ้อมกอดคุณป้าแม่บ้านไปกอดเจิ้น พอจะไปแล้วมันก็เหมือนทุกคำพูดหายไปในอากาศ ผมแค่อยากจะกอดเจิ้นไว้เฉยๆ เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไรแค่ลูบหัวผมเบาๆ จนกระทั่งมันถึงเวลาที่ต้องไปจริงๆ
“รักตัวเองให้มากๆ...ทดแทนส่วนที่พี่รักจันทร์ด้วย”
“อื้อ”
“เรียนเสร็จแล้วกลับมาหาพี่นะ มาบ้านเรา”
“ฮึก ...ฮืออ”
เจิ้นกระซิบให้ผมหยุดร้องไห้ได้แล้ว เขาหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาให้ ก่อนจะจูบแก้มผมเบาๆ ขยับมาที่มุมปากและหยุดลงแค่นั้น
“กลับมา...ค่อยจูบกัน”
“อะแฮ่ม ไปได้แล้วลูก”
ผมจำต้องยอมปล่อยมือจากเจิ้นไปจับมือพ่อแทน พนักงานรอจนเราพร้อมก็มาช่วยถือกระเป๋าที่จะถือขึ้นเครื่อง ของผมกับพ่อมีเป้คนละใบเราเลือกจะถือเอง ผมก็อยากสะพายเอง
จังหวะที่จะเดินออกมาแรงดึงจากคนข้างๆทำให้ผมต้องหันไปมอง พ่อโดนลุงหยางเกี่ยวคอเข้าไปจูบ จูบที่เป็นจูบ!! พอลุงหยางปล่อยพ่อก็โวยลั่นหน้าแดงก่ำแต่ลุงกลับหัวเราะเหมือนตัวร้ายแล้วหันไปยักคิ้วใส่เจิ้น
พ่อเดินดุ่มๆลากผมตามพนักงานเข้าไปข้างในทันที ผมรีบหันไปโบกมือให้เจิ้นมองเขาจนบันไดเลื่อนพาเราลงไปด้านล่าง มันมีการตรวจร่างกายสัมภาระแบบไพรเวทเฉพาะเฟิร์สคลาสด้วย และมีรถรอรับเราไปที่เลาจ์
พนักงานส่งไอแพดให้เราเลือกอาหารและเครื่องดื่มแต่ผมยังกินไม่ลง พนักงานเลยเอามาเสิร์ฟแค่นมอุ่น ผมงงๆว่าพนักงานรู้ได้ไงแต่พ่อแจ้งเขามาแต่แรกแล้วว่าผมกินอะไรได้ไม่ได้ ตลอดการบินตรงไปอเมริกาผมเลยจะมีนมร้อนยี่ห้อประจำของผมตลอดทาง
“พ่อ นั่นจูบแรกของพ่อกับลุงหยางหรอ”
ผมตกใจที่พ่อสำลักน้ำผลไม้ ผมรีบหยิบทิชชู่ให้พ่อซับปาก พอหน้าแดงก่ำไปถึงหู ผมถามอะไรผิดอ้ะ ก็คราวก่อนพ่อบอกพ่อยังไม่เคยจูบกับลุงหยางเลย แต่เมื่อกี๊ลุงหยางมาดึงพ่อไปจูบเฉย
“อะ...อื้อ พ่อไม่ได้เต็มใจนะ”
“อื้อ! ลุงหยางแย่มาก คนเยอะแยะทำอะไรก็ไม่รู้”
ผมบ่นพ่ออีกสักพักจนขนมมาเสิร์ฟ ตอนแรกกินไม่ลงแต่ขนมของเลาจ์น่ากินมากแล้วพอกินคำแรกก็ต้องสั่งเพิ่มอีกหลายๆอย่างทันที การเป็นเฟิร์สคลาสมันก็ดีแบบนี้นี่เอง เพราะของกินอร่อยและเมนูแนะนำก็มีแต่ของที่เราชอบ กินสักพักก็มีพนักงานเรียกขึ้นเครื่อง มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้บินไกลๆแบบนี้ ที่นั่งของเราเป็นสองที่ติดกันแต่มีฉากเตี้ยๆกั้นระหว่างกัน เบาะค่อนข้างนั่งสบาย และมีจอทีวีจอใหญ่
“คุณศศิมณฑล คุณกันติชา สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับสู่สายการบินเราค่ะ ดิฉันชื่อ..... welcome drink คุณกันติชารับไวน์ปี....นะคะ คุณศศิมณฑลรับนมร้อนนะคะ”
พ่อยิ้มกับท่าทางตื่นเต้นของผม พนักงานดูแลดีมากกกกกกก พ่อบอกว่าเขาเสิร์ฟกุ้งมังกรด้วย แล้วก็มีโจ๊กเป๋าฮื้อของผมที่พ่อเลือกไว้ ยังจะขนม ไอติมที่เจิ้นจัดการเพิ่มมาให้อีก ตลอดไฟลท์คือของกินของผมรู้สึกจะ....เยอะเกินความจำเป็นมากเลยอ่ะ แต่อร่อยทุกอย่างเลย เจ้าพุงกลมๆก็เลยป่องกว่าเดิมอีกนิดนึง
นั่งอยู่บนเครื่องบินก็ไม่มีอะไรทำนอกจากการดูแต่การ์ตูนไปตลอดทาง สักพักก็กลับ แล้วพ่อก็ปลุกมากิน กินแล้วก็นอน นอนแล้วก็กินแล้วเราก็มาถึงสนามบินนานาชาติโลแกน ประจำเมืองบอสตัน รัฐแมสซาชูเซตส์
มีคนมารอรับเราจากสนามบินไปที่พักของผม ยกกระเป๋าให้เรียบร้อย มาถึงผมก็นอนต่ออีกรอบจนพ่อปลุกให้ไปกินข้าวข้างนอก อากาศเวลานี้ของบอสตันค่อนข้างเย็นสบาย พอผมหายง่วงก็รีบโทรหาเจิ้นก่อนเลย
ระหว่างที่พ่ออยู่กับผม พ่อพาผมไปเที่ยวรอบๆบอสตัน หลงบ้าง ไปถูกบ้างเพราะเป็นครั้งแรกของพ่อเหมือนกัน เรานั่งรถไปนิวยอร์กกันด้วย ลุงหยางโทรมาก็บ่นว่าผมกับพ่อเป็นแก๊งกระต่ายลูกชิ้นหนีเที่ยว
ผมหัดนั่งรถบัสไปสถาบันสอนภาษาด้วยตัวเอง แล้วก็รู้จักซูเปอร์มาเก็ตแล้ว พ่อบอกว่าที่อเมริกาบรรลุนิติภาวะที่อายุ 21 ดังนั้นใครชวนกินเหล้าเข้าผับผมต้องปฏิเสธเพราะผมยัง 20 อยู่ ตอนคุยกับเจิ้น เขาก็บอกว่าผมจะได้เอาไว้อ้างเวลาใครชวนไปเที่ยวในสถานที่ที่ไม่ปลอดภัย
สองอาทิตย์แห่งความสุขหมดไปทันทีที่พ่อกลับ...มันถูกแทนที่ด้วยอาการที่เรียกว่า โฮมซิก...
ผมอยู่อเมริกามาสามเดือนกว่าจะหายโฮมซิกเลิกร้องไห้โทรหาพ่อ โทรหาเจิ้นได้ก็ตอนที่แอดไวเซอร์ให้โปรเจคเล็กๆมาทำ คอร์สที่ผมลงเรียนเป็นแอนด์วานซ์อิงลิชที่เน้นไปทางธุรกิจกับพวกการนำเสนอโปรเจคและงานวิจัย เพราะพื้นฐานภาษาผมดีอยู่แล้ว มันก็ไม่เชิงธุรกิจเต็มตัว แต่เหมือนให้หัดเขียนจดหมาย บันทึกการประชุม แล้วก็ให้หัดการพรีเซ็นต์งาน โต้วาที ไปจนถึงรีเสิร์ชขนาดเล็ก ซึ่งการวิจัยเป็นอะไรที่ผมถนัดมาก
ที่ปรึกษาชมว่าผมมีความอดทนในการรวบรวมข้อมูล เพราะผมสัมภาษณ์คนได้ถึงหกสิบคน ทั้งๆที่คนอื่นไม่มีใครเกินยี่สิบต้นๆ ผมเลือกทำเกี่ยวกับพฤติกรรมการใช้เงินสด
เพราะอเมริกาแทบจะเป็นสังคมไร้เงินสด แม้แต่เพนนีเดียว (1 cent) ก็สามารถรูดบัตรได้ วิจัยผมก็ง่ายๆไม่ได้ยากอะไร แต่มันก็ทำเอายุ่งเหมือนกันเพราะเราต้องมีเหตุผลซัพพอร์ต ทฤษฎีต่างๆมาประกอบให้งานวิจัยเราน่าเชื่อถือ
คนที่มาเรียนคอร์สเดียวกับผมส่วนมากเรียนจบกันหมดแล้ว แต่มาเรียนภาษาเพื่อต่อโทที่อเมริกา กลุ่มเพื่อนเลยมักจะเป็นผู้ใหญ่กว่ากันหมด
เรื่องที่เปิดหูเปิดตาผมมากที่สุดคือเรื่องการ Free Sex เจิ้นเคยบอกว่าระหว่างผมกับเจิ้นเป็นการ เมคเลิฟ เพราะเราทำด้วยความรัก แต่ถ้าเป็น sex ก็อาจจะเป็นเพราะความสนุกสนาน
เพื่อนในคลาสที่เป็นคนยุโรปคนหนึ่งเปิดกว้างเรื่องนี้มาก เขาแทบจะเปลี่ยนแฟนอาทิตย์ละคร เขาบอกว่าเขาไม่พร้อมจะหยุดอยู่ที่ใคร ถ้าสุดท้ายเขาจะมีคนรักที่จริงจังเขาก็จะเลิกพฤติกรรมแบบนี้
ผมชักสับสนกับเรื่องของตัวเอง งั้นถ้าผมกับเจิ้นเกิดจากความรัก แสดงว่าเจิ้นจริงจังกับผมหรอ? งั้นเจิ้นก็ไม่ได้มีแฟนน่ะสิ แต่เจิ้นก็บอกเองว่าไม่เหมือนกัน เจิ้นก็อาจจะมีแฟน
ปัญหานี้ทำให้ผมนักถกเถียงกับเพื่อนคนนี้นานมาก เขาบอกความคิดผมแปลกๆ ถ้าเจิ้นจริงจังกับผมเขาก็ไม่มีอีกคนหรอกผมอาจจะเข้าใจผิดไปเอง หรือไม่เจิ้นก็อาจจะหลอกผมเพื่อฟันแล้วทิ้ง
“แต่เขาไม่ได้ทิ้งนี่ ก็คุยกันตลอดอ่ะ รักกันเหมือนเดิม”
“งั้น....นายก็คิดไปเอง”
ผมยังคงไม่เชื่อ เขาเลยบอกว่างั้นถ้ามั่นใจมากว่าเจิ้นมีคนอื่นนอกจากผมด้วย ผมก็ควรจะมีบ้างเป็นการเอาคืน แต่ผมไม่อยากทำแบบนั้นนี่ เขาบอกว่าให้ลองเพราะเจิ้นไม่ได้อยู่ที่นี่สักหน่อย
สุดท้ายเพื่อนในคลาสที่สนิทกับเขาเลยช่วยกันหว่านล้อมผมให้ไปปาร์ตี้ ขนาดผมงัดข้ออ้างยังไม่อายุยี่สิบเอ็ดออกมาเขาก็ไม่สนใจ บอกว่านี่มันไพรเวทปาร์ตี้ ไม่ใช่สถานที่อโคจรที่ตรวจบัตร
เรามีปาร์ตี้กันในบ้านของคู่ควงคนล่าสุดของเขา แล้วมันก็เป็นอย่างที่เพื่อนๆพากันไซโคผมไลน์เลยว่าปาร์ตี้ฝรั่งมันส์มาก ทั้งจูบทั้งการมี sex มันเป็นปาร์ตี้แบบที่ผมเปิดหูเปิดตามาก
ผมโดนลากไปเต้นแบบงงๆ ผมเลยงัดท่าเต้นสมัยเป็นสันทนาการคณะ อย่างพวกท่าเขย่ามดลูกออกมาจนหมด ท่ามัดหมี่ขูดมะพร้าวเอย ฮิปโปเอย สารพัดสารเพ จนเพื่อนฝรั่งขำกันใหญ่
“นายตลกจัง”
“เง้อออออ”
ผู้หญิงคนหนึ่งเมาแล้วมาจูบผม แต่ผมตกใจหันหนีเลยกลายเป็นผมถูกจูบแก้ม ผมตกใจแต่เพื่อนฝรั่งดันขำ การจูบ หอมแก้ม อะไรพวกนี้เป็นเรื่องธรรมดาของฝรั่งมาก
เพื่อนที่ชวนผมมาดึงผมเข้าในบ้านแล้วชี้ให้ผมดูชายหญิงที่กำลังนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องๆหนึ่ง แต่เขาไม่ได้ปิดประตู ผู้หญิงนั่งตักหันหน้าเข้าหาผู้ชายเหมือนที่ผมทำแบบนั้นกับเจิ้นมาก่อน....และฝ่ายชายก็กัดคอฝ่ายหญิงเหมือนที่ผมก็เคยเอียงคอให้เจิ้นกัด
“นี่ล่ะ sex”
“แล้ว Make Love ล่ะ?”
“Same but different ความเหมือนที่แตกต่างไง ถ้าเมคเลิฟก็ต้องรักดิ Sex ไม่ต้องก็ได้ ไม่เชื่อลองมามี sex กันไหม?”
“หา เดี๋ยวก่อน ไม่ขำนะ”
“ก็ไม่ขำ ถ้าเรามี Sex พรุ่งนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ Sex friend ไง”
ผมส่ายหัวสุดชีวิตจนเพื่อนขำ เขาพาผมออกไปปาร์ตี้ข้างนอกต่อตอนที่เสียงคนข้างในเริ่มดังออกมา ผมไม่ได้กินเหล้าเลยเพราะว่ากลัวตัวเองเมาแบบคนในงานบางคนที่เมาหัวทิ่มหัวตำแล้วก็จูบคนนั้นทีคนนี้ที
เขาตลกกันแต่ผมคงเป็นคนไทยแท้ๆที่ยังไม่ได้โอเพ่นเท่าพวกเขา ผมคิดว่ามันไม่ค่อยปลอดภัยกับตัวเอง แล้วถ้าผมไปไล่จูบสาวๆในงานขึ้นมา ผู้หญิงเขาก็เสียหายอ่ะ ผมไม่อยากทำแบบนั้น
หลังจากปาร์ตี้วันนั้นผมก็ยังโดนชวนไปอีกหลายครั้งๆในวันศุกร์ ผมกลายเป็นหนุ่มปาร์ตี้ไปเลยทั้งๆที่ผมไม่ได้กินเหล้า พ่อบอกว่าผมสนุกได้แต่ต้องระวังตัว ต้องมีสติ
ช่วงผมติดปาร์ตี้มันตรงกับช่วงที่เจิ้นงานเยอะมาก ยิ่งเวลาเราไม่ตรงกันมากขนาดนี้มันยิ่งคุยกันยาก ผมได้คุยกับเจิ้นแค่วันละนิดวันละหน่อย ตอนแรกก็คิดถึงมาก แต่พอมันชินก็กลายเป็นว่าบางทีเราก็ไม่ได้คุยกันหลายวัน แม้จะไลน์คุยกัน แต่เจิ้นกับผมไม่ได้ติดไลน์กันทั้งคู่ มันเลยไม่ค่อยจะต่อเนื่องการแชทเท่าไหร่
เจิ้นออกงานเยอะมากช่วงนี้ แล้วยังมีพวกงานแถลงข่าวโครงการใหม่ๆของธนาคารอีก การเล่าเรื่องชีวิตของกันและกันเลยน้อยลงและเป็นการให้กำลังใจกันมากกว่า
แต่มันก็มีจังหวะที่ผมน้อยใจก็เลยระบายด้วยการไปเต้นในปาร์ตี้นี่แหละ ตอนนี้ท่าเขย่ามดลูกของผมกลายเป็นคาแรคเตอร์ประจำตัวจนคิวขำก๊าก
กับคิวนี่ก็ไม่ค่อยได้คุยกันบ่อยนักเพราะคิวไปฝึกงาน คิวเลือกฝึกงานที่ตลาดหลักทรัพย์เพราะเขาสนใจเรื่องหุ้น แล้วคิวก็จะส่งรูปภาพน้องนุ่มกับหลานๆมาให้เรื่อยๆ ผมไปตะแง้วให้คิวสมัครชมรมวิจัยกระต่ายแทนผม
หลังจากผมมาเรียนได้สี่เดือนมันเป็นช่วงใกล้จบปีสี่ของรุ่นพี่ในชมรม ชมรมเราสมาชิกก็น้อยอยู่แล้วยังไม่มีคนมาสมัครเพิ่มอีกเลยแจกกระต่ายกันเองไปเลี้ยงต่อ คิวบอกว่าพี่เอ็มมารับไปเลี้ยงที่ช่อฟ้าแทน
แล้วเรื่องมันก็ต่อเนื่องอีกเพราะผมไลน์ถามพี่เอ็ม พี่เอ็มก็บอกเจิ้นเอาเลี้ยงเองแล้ว...น้องนุ่ม ศรราม และลูกๆเลยตกเป็นสมบัติของเจิ้น และที่สำคัญน้องนุ่มท้องอีกแล้ว!!!!!!
พี่เอ็มบอกว่าเจิ้นโทรมาให้ตามหมอไปดูน้องนุ่ม เพราะมันอ้วนผิดปกติแล้วเจิ้นก็ดูไม่เป็นว่ากระต่ายมันท้องหรือมันอ้วน ศรรามยุบยิบกับน้องนุ่มในช่อฟ้า!!! ผมล่ะโมโหหหหห
เหมือนถูกหยาม เหมือนถูกเยาะเย้ย ศรรามมายุบยิบลูกสาวผมในถิ่นผม ถึงผมจะไม่อยู่แต่ก็ต้องมีความเกรงใจกันบ้าง ผมยังไม่ทันโมโหได้นานก็มัวยุ่งกับซ้อมพรีเซ้นต์งานและปาร์ตี้ มาอีกทีก็ตอนเจิ้นส่งรูปหลานๆเซ็ตใหม่มาให้ดู
คราวนี้มาถึงสี่ตัว! แล้วเจิ้นก็เป็นคนช่วยน้องนุ่มทำคลอดด้วยเพราะสัตวแพทย์มาไม่ทัน ถนนหน้าช่อฟ้ารถติดมาก เจิ้นบอกว่าหัวใจจะวาย
ดีที่พี่เอ็มเตรียมพร้อมทุกขั้นตอนการเลี้ยงกระต่ายไว้หมด เลยจับแยกศรรามไปอยู่คนละกรง หลานๆกรุ๊แรกที่โตก็เช่นกันเพื่อให้เด็กๆกรุ๊ปใหม่หัดอยู่กับแม่
น้องนุ่มมีอาการหงุดหงิดมากกว่าคลอดลูกรอบแรก แต่น้องนุ่มก็ยอมเลี้ยงลูกเหมือนเดิม เจิ้นบอกว่าตอนทำคลอดกลัวบีบลูกกระต่ายตายมากเพราะเด็กๆตัวจิ๋วหลิวนิดเดียวเอง
ตอนนี้แฟมิลี่กระต่ายเลยมีสมาชิกเพิ่มเป็นศรราม น้องนุ่ม และลูกๆเก้าตัว ตอนนี้ผมไม่ใช่ตาจันทร์หลานห้าแล้ว เป็นตาจันทร์หลานเก้า!!
ผมโทรไปโม้กับพ่อกับลุงหยาง ตอนนี้ลุงหยางพาพ่อไปอยู่จีนด้วย ลุงมาแอบขโมยพ่อตอนผมไม่อยู่แต่ผมอารมณ์ดีก็พอจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ได้
“หลานเธอ แต่เจิ้นเลี้ยง เจิ้นควรมาอวดไหม หลานตัวเองแท้ๆ ยกให้เป็นหลานเจิ้นไป”
ง่ะ...มันก็จริงอ่ะ อยู่ดีๆกระต่ายผมก็กลายไปอยู่ในการดูแลของเจิ้น งั้น...ผมเป็นตาจันทร์หลานห้า แล้วเจิ้นเป็นปู่เจิ้นหลานสี่แล้วกัน...เผื่อเจิ้นจะอยากได้เครดิตเป็นคุณปู่จากการเป็นแดดดี้ศรรามเหมือนกัน
ฮึ่ยยยยย มีความสุข ไปปาร์ตี้ดีกว่า! บางที...ถ้าผมอาจจะลองหัดดื่มบ้างแต่ไม่บอกพ่อ บอกเจิ้นจะได้ไหมนะ ยังไงก็ไม่มีใครรู้สักหน่อย เนอะ...
===
น้องติดปาร์ตี้ไปแล้ว กำลังจะซนแล้วทุกคนนนนน 555555555555+
ส่วนกระต่ายสุดท้ายก็ไม่พ้นเจิ้นเลี้ยง
ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้า แบมไปงานหนังสือวันที่สามสิบช่วงบ่ายๆเย็นนะคะ ใครสะดวกมาเจอกันนบูทเฮอมิทค่ะ จะไปช่วยขาย กับดักพระจันทร์จ้า
-
มูนนี่ลูก ไปไม่เท่าไหร่ซนจังเลยนะ
หัดกินเหล้าคราวนี้บะมีดราม่าแน่ๆลูก
-
คิดถึงจันทร์เหมือนตัวเองเป็นเจิ้น ห่างน้องตั้งปีนึงแน่ะ
-
จันทร์จะดูแลตัวเองได้แค่ไหน
สภาพแวดล้อมเปิดโอกาสมากมายเหลือเกิน
สิ่งที่ทำอาจจะผิดอาจจะถูก น่าเป็นห่วง
เพื่อนก็ช่างชวนให้ลองทำอะไรที่พลาดแล้วจะยิ่งแย่ ... แอบห่วง
ขอให้มีสติอย่างที่พ่อตองเตือน
แต่...ห่างกันจังระหว่างเจิ้นกับจันทน์
จะปาร์ตี้ จะซนอะไรก็ต้องแน่ใจว่าเอาตัวรอดได้นะ
คิดถึงเจิ้น สงสารเจิ้น
อยู่เมืองนอกตั้งไกล
แต่ไม่น่าช่วยให้คิดอะไรกับคำว่าแฟนเจิ้น
ความเข้าใจจะมาจากตรงไหน
ลุ้นทุกตอน
-
จันทร์หนูอย่างพึ่งใจแตกนะลูก เดี๋ยวพ่อกัยเจิ้นหัวใจวายตาย โอ้ยยยยย กลัวมาม่า :katai1: :katai1:
-
มูนนี่ไม่เอานะลูกกกกกกกกกกก
-
สงสารเจิ้น
ถ้าจันทร์ไม่เอาเราขอ :katai3: :katai3:
-
สะดุดหลายคำมากนายงนายกก้อมาาาาา
ฮาาาาาามูนนี่เอาใหญ่เลยนะเราอ่ะะ
แหม่. เริ่มโต คถ บ้านน้อยลงงงง
เง้ออ
เจิ้นนน สู้ๆอดทนนะ
-
แหนะ ๆๆ อยู่ไกลผู้ปกครองชักจะเหลวไหลใหญ่นะหนูจันทร์
สงสัยเจิ้นต้องบินด่วนไปอเมริกาซะแล้ว
-
:pig4: :pig4:
-
ง้อยยยยย มาถึงตอนนี้เริ่มสงสารเจิ้น บ้าจริงนี่คิดภาพเจิ้นเป็นพ่อบ้านเหงาๆที่เมียหนีเหลือแต่กระต่ายไว้ดูต่างหน้า จันทร์ไม่ซนนะรู้กกกก กลับมาหาเจิ้นเร็วววว
-
การอยู่คนเดียวในต่างประเทศได้ การไปปาร์ตี้บ่อยๆคือโตเป็นผู้ใหญ่หรอคะมูนนี่... เจิ้นเห็นพี่เอ็มมั้ยคะ จีบเลยค่ะ จันทร์เป็นรักแรกใช่ม่ะ เขาว่ารักแรกจะไม่สมหวังไงเจิ้น เนี่ยให้พี่เอ็มเป็นคนสุดท้ายแทน ความเอ็นดูยัยมูนนี่น้อยลงทุกตอนเลยให้ตายสิ :hao4:
-
แล้วกันซนซะแล้วมูนนี่
-
น้องกระต่ายหัวลูกชิ้นของขุ่นแม่ :m3: :m3:
-
อย่านอกลู่นอกทางนะจันทร์ คิดถึงใจคนรอด้วย##ทีมเจิ้นตลอดกาล
-
จันทร์เจ้าใจแตกแล้ว
-
สงสารเจิ้นง่ะ
-
เจ้าจันทร์ไหนว่าจะไม่ไง ทำไมถึงจะอยากลองล่ะ
นี่นะ ก่อนไป งอแงแล้วงอแงอีก
พอไปอยู่ชิน ก็สนุก เพลินเลยนะ
อย่าเผลอจนลืมคนที่รออยู่ล่ะ
สงสารเจิ้น ตัวคนเดียว และไม่เข้มแข็งเท่าเจ้าจันทร์
เจ้าจันทร์คนงอแง ตอนนี้ไม่แล้วนะ แถมชอบปาร์ตี้มากด้วย
เจ้าจันทร์จะได้เรียนรู้ ถ้าน้องอยากจะลองจริง จะได้โตอีกนิด
ถึงจะยังมโนเป็นตาจันทร์อยู่ก็ตาม
55555 ตลกตอง โกหกแล้วเป็นไง จูบแรกดีไหมคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เจิ้นเลี้ยงกระต่ายที่ช่อฟ้า น่าสงสารจัง :mew2: :mew2: มูนนี่จะรอดไหมเนี่ย
-
หนุดูแลตัวเองดีๆ นะลูก อย่าสนุกจนลืมเจิ้นหล่ะ :mew2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งเอ็นดูเจ้าจันทร์น้อยลงเรื่อยๆเลย ตอนแรกๆจจ น่ารักมาก นุ่มนิ่ม น่ากอด ตอนนี้น้องเป็นอะไรไป ติดเที่ยว ติดเพื่อน ติดปาร์ตี้ ไม่โอเคอ้ะ
ไหนว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่า ฟ้าจางๆ นี่ไม่จางแล้วอ้ะ ม่ายาวนาน เริ่มอิ่ม
-
ขอให้เจ้่จันทร์ไม่เกเรน๊า :mew4:
-
เต็มที่เลยเจ้าจันทร์ลูก อยู่ที่นู่นอยากทำไรทำเลย แล้วกลับไทยมาเอาแค่ความโตขึ้นกลับมาก็พอ แต่เป็นเด็กดีเหมือนเดิมด้วยนะ
-
รอตอนต่อไป~
-
เจิ้น รีบมาบินมาดูแลมุนนี่ด่วนเรย.. ลูกกระต่ายหัวลูกชิ้น จะใจแตกแร้ววว... :hao5: :hao5:
-
ยิ่งอ่านยิ่งกลัว เรารู้สึกเหมือนเราเป็นพี่ เป็นแม่ เป็นผู้ปกครองของมูนนี่ไปแล้ว
ตอนนี้น้องแค่ไปเที่ยวเฉยๆ ยังไม่ได้ดื่ม แต่ต่อๆ ไปล่ะ บอกตามตรงว่ากลัวมาก กลัวมูนนี่จะเมา กลัวเรื่องที่ไม่เหมาะสมจะเกิดขึ้น
แล้วถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ น้องจะรับได้ไหม น้องจะจัดการยังไง รอบที่แล้วจะจมน้ำตาย รอบนี้ล่ะ
:ling3: :ling3: :ling3:
แต่การโบยบินไปต่างประเทศของมูนนี่ ก็ทำให้น้องได้อะไรๆ อีกหลายๆ อย่าง ได้เรียนรู้ว่า โลกของความเป็นจริงคืออะไร
-
มูนนี่นักปาร์ตี้
ชักสนุกใหญ่
-
:pig4:
-
เจ้าจันทร์โกอินเตอร์แล้วซินะค่ะ
โชคดีที่นี่คือนิยายเพราะถ้าเป็นเรื่องจริงมันคงเป็นเรื่องที่ยากมากที่เจ้าจันทร์จะไม่เสียคน
ไม่ใช่ว่าน้องไม่รักตัวเองแต่สิ่งยั่วยุมันต่างกันและยิ่งสภาพแวดล้อมที่ฟรีมากๆมันไม่ยากเลยที่จะทำให้เราเดินผิดลู่ผิดทางไปบ้าง
แต่เพราะมันคือนิยายเราเลยไม่เป็นห่วงน้องเท่าๆรอิอิ
ตอนนี้เจ้าจันทร์กำลังปรับตัวและเรียนรู้โลกที่ไม่เหมือนเดิมหวังว่าน้องจะโตและเข้าใจอะไรๆได้เร็วขึ้นนะค่ะ
ว่าแต่ว่าน้องไปอยู่รัฐคนรวยเลยนะค่ะนั้นแบบอิฉาเบาๆค่ะอิอิ :katai2-1: :katai2-1:
-
o13 ขอให้จันทร์เริ่มเติบโตขึ้นจริงๆซักทีนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จริงๆแล้วคนที่รักมากกว่าอาจจะเป็นเจิ้นแล้วล่ะแบบนี้
ตายๆ มูนนี่ไปเที่ยวก็เอาใหญ่เลยนะคะ
กลัวจะเกิดดราม่า รับรองค่ะ ผมร่วงหมดหัวแน่
ถ้าเจิ้นรู้ว่ามูนนี่ทำอะไรบ้าง สงสัยโดนนนนนนน
ขอให้กลับไปหาเจิ้นเร็วๆนะ :เฮ้อ:
-
Chapter XI Surprise
“เครียดน่าดูนะครับ”
“อือ”
“ทำไมไม่ตามไปล่ะครับ อเมริกาไม่ได้ยากเลย”
“ถ้าไป...ก็ไม่รู้จะพูดอะไร”
“บางทีก็แค่ต้องพูดความจริง คนเราหนีไม่พ้นความจริงหรอกครับ จะได้ไม่ต้องมานั่งเครียดแบบนี้ด้วย ยานอนหลับไม่ดีกับสุขภาพครับเจิ้น”
“พูดง่ายนะหมอ แต่ทำยาก”
“มันเป็นเรื่องของความเชื่อใจด้วยครับเจิ้น ทำไมเจิ้นไม่เชื่อว่าตัวเองจะได้รับการให้อภัย?”
ตาคมมองหน้าเพื่อนที่ไม่ได้สนิท แต่ต้องมาเจอกันบ่อยเพราะเขาต้องการพบจิตแพทย์ ความเครียดมันทำให้นอนไม่หลับ มันกลับมาเป็นอีกครั้งเหมือนตอนที่เจ้าจันทร์จะฆ่าตัวตาย...
ไม่...มันไม่หนักขนาดนั้น แต่ก็สร้างภาระน้ำหนักในหัวใจได้ไม่ต่างกัน และคราวนี้สาเหตุของปัญหาก็มาจากตัวเขาเองที่ทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น
“เพราะ...ที่ทำมันไม่น่าให้อภัย”
“คุณจันทร์เป็นคนใจกว้างหรือเปล่า?”
“....เขามีน้ำใจ”
“คุณจันทร์เคยโกรธเจิ้นนานๆไหมครับ”
“ไม่...”
ขนาดคิดว่าเขามีแฟนอีกคนน้องก็ยังไม่โทษเขา แค่ถอยไปไกลๆเพื่อจะตั้งสติ ยังคุยกันเหมือนเดิม ยังบอกให้เขากินข้าวเยอะๆ ดูแลสุขภาพดีๆ ยังบอกกันว่าคิดถึง...และยังรัก
“งั้นไม่ลองมั่นใจในตัวคุณจันทร์ล่ะครับ เขาอาจจะใจกว้างกว่าเจิ้น ถ้าเจิ้นให้อภัยตัวเองไม่ได้ก็ลองให้คุณจันทร์เป็นคนทำหน้าที่นั้นแทน”
“จันทร์จะรับได้จริงๆหรอหมอ”
“ผมไม่ใช่คุณจันทร์ แต่จากที่คุยกัน เขาเป็นคนน่ารักครับ คุณจันทร์ไม่ใจร้ายกับเจิ้นหรอกครับ เพราะเขารักเจิ้น ความรักเป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้แต่ทำให้คนเราแสดงออกกับมันแตกต่างกัน เหมือนที่เจิ้นที่กำลังหาทางไปไม่ถูก และคุณจันทร์ก็เลือกถอยหลังออกไปเพื่อมองกลับเข้ามาใหม่ คุณจันทร์หาทางให้ตัวเองได้แล้ว ก็เหลือแต่เจิ้นว่าจะเอายังไงกับมันดี เจ้าความรักตัวร้ายเนี่ย”
รูปถ่ายคนผมสั้นค่อยๆเปลี่ยนเป็นตามอิริยาบถต่างๆจนผมเริ่มยาวขึ้นบ้าง แม้จะยังไม่เป็นทรงเพราะมันยาวมาจากการตัดสกินเฮด
อเมริกาเริ่มเข้าหน้าหนาวทำให้การแต่งตัวของศศิมณฑลเริ่มมีถุงมือ มีผ้าพันคอ มุมประจำที่มักจะถูกถ่ายคือน้องสะพายเป้ใบใหญ่เดินออกมาจากที่พักไปรอรถบัส
ช่วงนี้ศศิมณฑลชอบใช้บริการรถบัสมากกว่าเพราะมีสายที่ผ่านหน้าสถาบันพอดี นิ้วมือใหญ่แตะไปที่ใบหน้าของคนในรูปที่ยืนตัวเอียงเพราะชะเง้อมองหารถบัส
จมูกกับแก้มแดงเล็กน้อยเพราะอากาศหนาวเย็น....พระจันทร์รสนมกลืนไปกับกลุ่มคนรอบข้าง น้องไม่ใช่คนโดดเด่น ยิ่งตัวเล็กก็เหมือนยิ่งไม่น่าสนใจ
นั่นเป็นสิ่งที่เขาชอบ เขาไม่อยากให้ศศิมณฑลเป็นจุดรวมสายตา การอยู่อเมริกาทำให้แก้มยุ้ยนั่นพองขึ้นมานิดหน่อย แต่เขาอยากให้มูนนี่อ้วนกว่านี้อีก ช่วงก่อนจะไปน้องน้ำหนักลดลงเยอะ
เพราะความวิตกกังวล...เรื่องแฟนที่ไม่มีตัวตนของเขา ไม่รู้ป่านนี้จะใจเย็นลงพอจะคุยกันเรื่องนี้แล้วหรือยัง อยากจะบินไปหา ยิ่งช่วงนี้ไม่ได้คุยกันเลยเพราะเวลาและงานยุ่งรัดตัวไปหมด
ที่เป็นห่วงคือเรื่องการไปปาร์ตี้ของเจ้าจันทร์ แม้มันจะไม่ได้น่าเป็นห่วงขนาดนั้นเพราะถึงจะบอกว่าปาร์ตี้กลางคืน แต่น้องกลับซนได้น่ารัก
“คุณจันทร์ไปปาร์ตี้แทบทุกอาทิตย์เลยครับ แต่ละครั้งจะอยู่ไม่นานสักสามทุ่มคุณจันทร์ก็กลับแล้ว มีเดือนนี้ที่เริ่มขยับเป็นสี่ทุ่ม คุณจันทร์น่าจะเริ่มนอนดึกได้แล้วครับ”
เจิ้นมองรูปถ่ายเจ้าจันทร์ที่เดินเข้าเดินออกบ้านเพื่อน รวมถึงเพื่อนที่สนิท และบันทึกกิจกรรมต่างๆที่น้องทำ ในเมื่อตามไปดูแลเองไม่ได้ ก็แค่ส่งคนตามไป...บอดี้การ์ดคนหนึ่งของเขา
ถ้าเป็นเอ็มไปทุกอย่างจะยิ่งง่ายกว่านี้แต่เอ็มก็มีงาน ก็แค่จ้างบอดี้การ์ดเพิ่มอีกคน การไปปาร์ตี้ของเจ้าจันทร์แรกๆทำให้เขาเป็นห่วง แต่พอเอ็มชวนน้องคุยในไลน์แล้วกลายเป็นเอ็นดูมากกว่า จะหัดปาร์ตี้แต่กลับบ้านตั้งแต่สามทุ่มเพราะง่วง
มูนนี่คนดีของเขาเห็นเอ็มเป็นคนสนิท มาปรึกษาเอ็มเรื่องหัดกินเหล้า...แล้วจะได้กินไหมล่ะเอ็มก็ทำเป็นแนะนำว่าส่วนผสมบางตัวอาจจะแพ้ ถ้าแพ้แล้วมีแต่คนเมาในงานใครจะมีสติพาไปหาหมอ และค่ารักษาพยาบาลที่อเมริกาแพงมาก พอแพงก็ต้องโทรมาขอเงินเขา ความลับก็แตก
มูนนี่ก็ยังเป็นมูนนี่แม้จะห่วงเรื่องน้องคบเพื่อนไม่ดี แต่วัฒนธรรมฝรั่งก็ทำให้เพื่อนไม่ได้พามูนนี่ไปทำอะไรที่น่าเป็นห่วงนักเพราะน้องบอกไม่ ก็คือไม่
อีกคนที่เจ้าจันทร์มักจะปรึกษาปัญหาคือ คิว ที่เข้ามาคุยกับเขาตรงๆว่าเป็นห่วงเจ้าจันทร์ คิวเลยมาที่ช่อฟ้าบ่อยๆเพื่ออัพเดทในส่วนที่น้องไม่ได้บอก เช่น... การชวนเจ้าจันทร์มี sex friend
เจิ้นรู้สึกได้ว่าโลกของมูนนี่เปิดกว้างขึ้นแต่น้องไม่ได้รักสนุกในทางนั้น ร้านที่เจ้าจันทร์ไปทุกวันจริงๆกลับเป็นร้านขายไอติมผลไม้ใกล้ๆที่พักที่มีเจ้าของเป็นคุณป้ากับหลานตัวเล็กๆ และวันไหนที่ชักจะซนก็แค่ให้เอ็มชวนคุยเรื่องกระต่าย จันทร์ก็ต้องกลับบ้านเพราะอยากวิดิโอคอลดูน้องนุ่ม
ตอนนี้มีกระต่ายอยู่ที่ช่อฟ้าถึงสิบเอ็ดตัว น้องนุ่ม ศรราม แล้วลูกกระต่ายอีกเก้าตัว คุณป้าแม่บ้านบอกว่าให้แจกคนอื่นไปบ้างแต่พอเขาบอกว่ามูนนี่ไม่ยอมก็เลยกลายเป็นคุณป้าแม่บ้านดูแลกระต่ายยิ่งกว่าลูก
พอกระต่ายมาอยู่ที่ช่อฟ้า ซินแสกลับพูดว่ามันหนุนนำดวงชะตาของเขาขึ้นไปอีก เพราะกระต่ายกับดวงจันทร์เป็นสัญลักษณ์คู่ การมีกระต่ายจะเสริมดวงชะตาของเจ้าจันทร์และน้องก็มาเสริมเขาอีกที
ซินแสบอกว่าน้องนุ่มคลอดลูกถึงเก้าตัวแสดงว่าเป็นกระต่ายนำทรัพย์ นำโชค ศรรามก็มีลายขนสีดำจุดขาวที่เหมือนกับทิศทางการเดินทางของเทพแห่งการเงิน
ถามว่าเชื่อไหม? อยู่กับพวกนี้มานานจนเลิกสนใจแล้วว่ามันจะจริงไม่จริง แค่ผู้ใหญ่สบายใจ ปู่สบายใจอะไรก็ทำไปเถอะ เรื่องกระต่ายนี่ก็แค่เลี้ยงให้เจ้าจันทร์เหมือนที่เลี้ยงนก เลี้ยงหมา ตอนนี้หมาก็ไปอยู่บ้านสุริยะ หยางแล้ว กันติชาอุ้มขึ้นเครื่องไปจีนด้วยกัน
“แล้วเรื่องเรียน?”
“พอตัดพวกเรื่องตัวเลข คำนวณ คุณจันทร์ทำได้ดีครับ การพรีเซ้นต์งานถ้าเทียบกับตอนไฮสคูลถือว่าก้าวกระโดดมาก ส่วนเรื่องวิจัยที่แอดไวเซอร์ส่งรีพอร์ตมา คุณจันทร์น่าจะชอบทำวิจัย แล้วก็ชอบคิดไอเดียใหม่ๆอยู่ตลอดเวลา เหมาะสำหรับงานด้านครีเอทีฟ”
เจิ้นยิ้มกับคอมเม้นต์ของแอดไวเซอร์ สารพัดไอเดียที่หัวเล็กๆกลมๆจะคิดได้อย่าให้นับเลยว่าเยอะแค่ไหน มูนนี่ชอบคิดนั่นคิดนี่คิดโน่นไปหมด ปากเล็กๆก็ชอบชวนคุย
คิดถึงจนทนแทบไม่ไหว...นอกจากบ้านจะกว้างเกินไปหัวใจเขาก็เหมือนมีแผล
ต้นเหตุที่ทำให้เจ้าจันทร์ต้องไปก็เป็นเพราะเขา คนทำน้องผมร่วงก็เขา คนที่ทำน้องร้องไห้ก็เขา ทุกอย่างมันก็เริ่มจากเขาหมด จันทร์จะให้อภัยได้ยังไงในเมื่อถูกทำร้ายความรู้สึกไปขนาดนั้น
“ไปอเมริกากันไหม?”
“ครับ?”
มือชะงักจากเอกสารเมื่อเจ้านายที่ยืนมองออกไปนอกหน้าต่างเป็นนานเปรยขึ้นมา ถ้าเจิ้นจะไปไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไปได้ แต่เพราะเจิ้นไม่กล้าไปต่างหาก
“ไปสิครับ แค่อเมริกาเอง”
“ถ้าจันทร์ถาม?”
“ก็บอกว่าคิดถึง”
ความกังวลทำให้เจิ้นมองข้ามเรื่องธรรมดาไปหมด แต่โฟกัสกับแค่เรื่องที่อาจทำให้เจ้าจันทร์เกลียด ทั้งๆที่แค่คิดถึง แค่อยากเจอ ก็เพียงพอแล้ว
“นั่นสิ...ทำไมมันยากไปหมด”
“เจิ้น...”
ขาก้าวจากโต๊ะทำงานไปยังร่างเจ้านายที่เป็นเหมือนน้องชายอีกคน วิวกรุงเทพไม่ได้มีอะไรแปลกใหม่แต่ความคิดของคนมองคงข้ามไปถึงคนที่อยู่คนละซีกโลกกัน
“บางที...เรื่องมันไม่ได้ยากขนาดนั้นนะครับ”
“แล้วมันต้องเริ่มตรงไหน?”
“ก็แค่เริ่มตั้งแต่แรก ใคร ทำไม เพราะอะไร”
“ไม่อยากเป็นคนโรคจิตในสายตาจันทร์”
ต้นเรื่องทั้งหมดมันอาจจะเกี่ยวข้องไปถึงการที่ทุกคนยกเจิ้นไปไว้บนยอดหอคอย ชะตาเทียบเท่าจักรพรรดิ ประหนึ่งสมมุติเทพในโลกธุรกิจ ภาพลักษณ์แห่งการเป็นคนเพอร์เฟคทุกอย่างถูกฝังอยู่ในหัวและมันก็ส่งผลให้ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเจ้าจันทร์ต้องดีที่สุด เยี่ยมที่สุด
และเจ้าจันทร์ที่ถูกเลี้ยงมาในกรอบก็ย่อมมีเจิ้นเป็นทุกอย่าง
ไม่ว่าใครจะพูดอะไร โน้มน้าวอะไรเพราะเจ้าจันทร์กลายเป็นลัทธิเจิ้นไปแล้ว เป็นลัทธิบูชาผู้นำเหมือนที่นาซีเคยมีฮิตเลอร์เป็นไอดอล มันไม่ต่างกันเลยแค่คนละสถานการณ์และต่างจุดประสงค์
แต่เจิ้นคือคนธรรมดา...พอต้องยอมรับว่าตัวเองพลาดมันก็ยากที่จะทำใจ ยิ่งส่งผลต่อเจ้าจันทร์ที่รักตัวเองที่สุด สายตาผิดหวังจากคนรัก...และรักมาเป็นสิบปี ยิ่งกว่าเคารพ
บัลลังก์จักรพรรดิก็คงสั่นคลอนได้เหมือนกัน
“คนเราแพ้ได้ แต่ก็เริ่มใหม่ได้นะครับเจิ้น สู้ใหม่อีกครั้ง”
“จะสู้เพื่ออะไร ถ้าจุดหมายไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว”
“เจิ้นอย่าตัดสินใจแทนคุณจันทร์เลยครับ ให้โอกาสคุณจันทร์ก่อน บางทีมันอาจจะไม่ได้แย่ ผมยกตัวอย่างเวลาดารามีข่าวไม่ดี ถ้าดาราอธิบายตรงไปตรงมา กล้ารับผิด กล้าขอโทษ กลุ่มแฟนคลับก็พร้อมจะเข้าใจ และซัพพอร์ตต่อ คุณจันทร์เป็นแฟนคลับเบอร์หนึ่งของเจิ้น คุณจันทร์ไม่ทิ้งเจิ้นหรอกครับ”
เจิ้นละสายตาจากวิวด้านนอกมามองเลขาตัวเองในที่สุด แววตามั่นคงมีแต่ความวูบไหวราวกับคนหลงทาง อิทธิพลของความรัก ต่อให้เป็นคนที่เข้มแข็งที่สุดก็กลายเป็นคนอ่อนแอได้เหมือนกัน
“ไปอเมริกากันครับ ผมไปเป็นเพื่อน ถ้ายังไม่อยากคุยเรื่องนี้ไปเจอกันก็ยังดี นอนไม่หลับมาเป็นเดือนแล้วนะครับเจิ้น ยานอนหลับก็ไม่ช่วยหรอกครับ ตัวยาที่ถูกต้องอยู่ตั้งอเมริกา”
“อืม...เตรียมตัวได้เลย”
แม้จะเตรียมตัวเคลียร์งานให้เสร็จภายในหนึ่งอาทิตย์ แต่ทว่าบอสตันกลับเจอพายุหิมะทำให้ไฟลท์บินต้องเลื่อนออกไปก่อน พอถึงกำหนดเวลาจะไปก็ชนกับงานเปิดตัวสินค้าใหม่ของช่อฟ้า
กว่าจะได้ไปก็ชนกับช่วงหกเดือนที่กันติชาต้องไปหาเจ้าจันทร์เช่นกัน เจิ้นไม่อยากไปพร้อมกันติชาเพราะอีกฝ่ายคงออกหน้าแทนลูก และมันยังมีดีเทลลึกๆที่กันติชาเองก็ยังไม่รู้
มันควรจะมีแค่ตัวเขากับน้องที่คุยกันสองคน ไฟลท์บินที่สะดวกเลยกลายเป็นเดือนที่เจ็ดที่เจ้าจันทร์ไปอยู่อเมริกา ระยะห่างระหว่างกันมันเลยมากไปถึงเจ็ดเดือน
“จันทร์...พี่ไม่ได้มีแฟน”
“อืม...ผมว่ามันขาดลายละเอียด”
“จันทร์พี่ไม่ได้มีแฟน พี่มีจันทร์”
“ต้องเพิ่มที่มาก่อน ทำไมไม่มีแฟน ทำไมต้องเป็นคุณจันทร์”
“จันทร์ พี่ขอโทษ...ที่รักจันทร์ตั้งแต่หกขวบ พี่เลยไม่มีแฟน”
“มันโรคจิตไปนิดอ่ะครับเจิ้น เด็กหกขวบเลยนะ...”
“พอกันที”
“นั่นมันประโยคบอกเลิกนะครับเจิ้น”
“มึงอ่ะพอ”
“ว๊ายหยาบคายครับเจิ้น บ้านเราไม่พูดคำหยาบกันแล้วนะครับเดี๋ยวคุณจันทร์ติด”
เจิ้นถลึงตาใส่เลขาที่หัวเราะลั่น มันดันเอาคำที่เขาเคยพูดมาแย้ง
“น่า...ซ้อมๆไว้ก่อนครับ ถึงเวลาจะได้ไม่ตะกุกตะกัก คุณจันทร์จะได้ไม่ตกใจอีก มาครับอีกรอบ เอาหกขวบออกไปก็ได้เผื่อคุณจันทร์กลัว เอาแบบสักสิบหกดีไหม? สิบหกกำลังโอเคนะ”
“พ่อ ผม...กลับไทยได้ไหม ผมคุยกับพี่หมอ เจิ้นนอนไม่หลับอีกแล้วอ่ะ”
อยู่ดีๆพี่หมอก็ทักมาว่าให้ช่วงนี้คุยกับเจิ้นเยอะๆ เจิ้นนอนไม่หลับอีกแล้ว พี่หมอไม่ได้พูดอะไรต่อบอกว่าเป็นสภาวะเครียดๆของเจิ้นเรื่องงาน แต่ก็คุยกับเจิ้นไม่ได้เยอะอยู่ดีเพราะเวลาไม่ตรงกัน ผมพยายามถ่างตารอแล้วแต่บางทีเจิ้นก็ยุ่งมาก
พี่เอ็มก็บอกว่าช่วงนี้เจิ้นโหมงานหนัก เป็นห่วงจัง...คุณป้าแม่บ้านก็บอกว่าเจิ้นกินข้าวน้อยอีกแล้ว การบอกให้คนอื่นทำนั่นให้เจิ้นทำนี่ให้เจิ้นมันก็ลำบากใจเขาอ่ะ เพราะสำหรับคนอื่นเจิ้นเป็นเจ้านายจะไปขัดใจเจ้านายก็ไม่ดีใช่ไหม
แต่ผมไปดูแลเองก็ไม่ได้อีก ถ้าอยู่ใกล้ๆแบบสิงคโปร์ก็ไปกลับรวมกันสองชั่วโมงเอง หรือผมจะแอบไปหาเจิ้นดี? แต่คอร์สเรียนมันก็เข้าสู่ช่วงสามเดือนสุดท้ายแล้ว ถึงจะบอกว่ามาอยู่หนึ่งปีแต่จริงๆมันก็เป็นคอร์สสิบเดือนอ่ะ ช่วงนี้ก็มีแต่ไปทัศนศึกษา พรีเซ้นต์งาน
“เป็นห่วงเจิ้นหรอลูก?”
“งื้อ ผมกลับบ้านได้ไหม มันเลื่อนไฟลต์บินได้เปล่าอ่ะ ผมกลัวเจิ้นป่วย”
เจิ้นเคยมีอาการเสี่ยงซึมเศร้า ผมกลัวว่าถ้าเจิ้นแย่กว่านี้เจิ้นอาจจะอยากไปจากผม ไปในที่ๆผมจะไม่ได้เจอเจิ้นอีก บางทีอาการของเจิ้นอาจจะยังไม่ฟื้นฟูร้อยเปอร์เซ็นต์จากคราวก่อน
ถ้าเกิด...เราได้กอดกัน ผมไปกินข้าวกับเจิ้นทุกวัน ก็อาจจะช่วยให้เจิ้นมีกำลังใจขึ้นก็ได้ เรื่องงานเรื่องเรียนอาจจะไม่ค่อยได้เรื่องแต่ถ้าเกี่ยวกับการดูแลเจิ้นผมเต็มที่สุดๆอยู่แล้ว
ตอนนี้ผมไม่ได้น้อยใจอะไรเจิ้นเรื่องแฟนแล้วด้วย ผมคิดแล้วว่าผมจะปล่อยเจิ้นมีแฟนไปเลย แล้วผมก็มีแฟนด้วย แต่คนรักก็ห้ามเป็นคนอื่นนอกจากผมกับเจิ้น มันก็แฟร์ดีๆ อันนี้ก็ปรึกษาเพื่อนที่นี่แล้วนะ
เจิ้นก็คงไม่ว่าหรอกเพราะเจิ้นก็มีแฟน แล้วบางทีเราก็อาจจะพาแฟนของเรามาแนะนำให้รู้จักกัน เป็นรักเราสี่คน การเอาแนวคิดของคนที่นี่มาปรับใช้ผมก็ว่ามันโอเค นี่สินะที่เรียกว่าวัฒนธรรมตะวันตก
เพื่อนบอกว่าถ้าผมกับเจิ้นโอเคทั้งคู่ จะรักกันแล้วต่างคนต่างมีเลิฟเวอร์อีกคนก็ได้มันเป็นเรื่องของทัศนคติ ผมก็แค่ยังหาแฟนของตัวเองไม่ได้แต่เจิ้นอาจจะมี หรือเลิกกันไปแล้วก็ไม่รู้
เรื่องแฟนก็พับไว้ก่อนแต่ตอนนี้เป็นห่วงเจิ้นจังเลย เวลาเจิ้นเครียดเขาจะไม่ผมร่วงแบบผมหรอกแต่เขาจะนอนไม่หลับ มันแย่กว่าอีกเพราะร่างกายคนเราไม่มีผมไม่ตายนะ คนหัวล้านมีเยอะแยะอาจจะแค่ร้อนๆหน่อยเวลาโดนแดดแต่ใส่หมวกก็ไม่ร้อนแล้ว แต่ถ้าไม่ได้นอนพลังการใช้ชีวิตมันจะหายไปเรื่อยๆ
แล้วเจิ้นก็กินข้าวได้น้อยอีก ร่างกายเจิ้นก็จะแก่ลงเรื่อยๆ จากตอนนี้เจิ้นก็แก่อยู่แล้ว ผมคิดว่าผมต้องกลับไปจัดการเจิ้นเองดีกว่า คนแก่ก็ต้องดูแลเป็นพิเศษหน่อย
แล้วเจิ้นใกล้จะวัยทองแล้วหรือเปล่า? ถ้าวัยทองแล้วหงุดหงิดอีกนี่เจิ้นจะไม่มีใครอยู่ด้วยแล้วนะ ทุกวันนี้ก็เพื่อนคบน้อยอยู่แล้ว เจิ้นก็จะกลายเป็นคนแก่ขี้บ่น พี่เอ็มต้องเบื่อเจิ้นจนลาออกแน่เลย
“ถ้าจันทร์อยากกลับจริงๆไม่ใช่เพราะหนีเรียนพ่อก็ไม่ว่า”
“โหยยย พ่ออ่ะ ผมไม่หนีเรียนสักหน่อย คะแนนทุกวันนี้มันน้อยเพราะสอบนะ แต่คะแนนเข้าห้องได้เต็มเหอะ เพราะถ้าคะแนนเข้าห้องยังขาดอีก ก็ไม่เหลืออะไรแล้วอ่ะ”
ผมมีคติ ไม่สาย ไม่หนี ไม่โดด ไม่เรียน เอ้ยเรียน แต่เข้าใจช้าหน่อยแค่นั้นเองอ้ะ
“เฮ้อ งั้นเดี๋ยวพ่อเปลี่ยนไฟลท์ให้ เดี๋ยวส่ง E-ticket ให้ทางเมลล์ จันทร์ก็แค่เอาพาสปอร์ตไปยื่นตอนเช็คอินนะ ไปสนามบินเองได้ใช่ไหม?”
“อื้อ! เอาไฟลท์เร็วๆเลยนะ จันทร์อยากกลับแบบเร่งด่วนมากๆ”
พ่อส่งไฟลท์บินมาให้เป็นอาทิตย์หน้า เพราะผมต้องเผื่อเวลาจัดการเรื่องคอร์สด้วย ถึงจะเป็นคอร์สสิบเดือนแต่ก็เป็นสถาบันในสังกัดมหาวิทยาลัย แล้วผมจะไม่ได้ใบเซอร์ถ้าเรียนไม่ครบคอร์ส
แอดไวเซอร์แนะนำว่าผมควรจะเรียนต่อเพราะใบเซอร์ที่นี่สามารถนำยื่นเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำตอนเรียนปริญญาโทได้ด้วย ถึงจะไม่ใช่ตัวหลักแต่ก็มีประโยชน์ ผมก็สองจิตสองใจ
แต่คิดอีกทีเรื่องเรียนเอาไว้ก่อนดีกว่า ปริญญาตรียังยากเลย นี่ผมจะต้องไปต่อโทอีกหรอ? บ้าไปแล้ว พอกันทีกับเส้นทางการศึกษา ผมควรเป็นห่วงเรื่องสำคัญก่อนอย่างเรื่องเจิ้น
พอจะได้กลับบ้านมันก็ตื่นเต้นมากเลย เจิ้นจะดีใจไหมที่เจอผม ผมคิดภาพตัวเองเปิดประตูห้องทำงานไปแล้วเจอเจิ้นมันก็จะ...ว้าวววววววววววววววววว เจิ้นต้องอึ้งแน่ๆ
ผมจัดกระเป๋าแบบเอาเสื้อผ้ากลับหมด เพื่อนๆจัดปาร์ตี้เลี้ยงส่งผม หลังๆมานี่ผมก็ไม่ค่อยได้เอนจอยปาร์ตี้เท่าไหร่แล้ว เพราะเต้นเยอะไปแล้วลื่นล้ม ปวดเข่าซะงั้น พอไม่ได้เต้นมันก็ไม่สนุกแล้วอ่ะเลยไปนั่งกินไอติมร้านประจำแทนดีกว่า
ปาร์ตี้เลี้ยงส่งผมเป็นแบบกินสเต๊กกัน นั่งคุยกันมากกว่า ทุกคนสนับสนุนให้ผมเล่นอินสตาแกรมเยอะๆจะได้ติดต่อกันไป พอมาอยู่อเมริกาผมก็ลงรูปเยอะขึ้นนะ แต่ผมชอบลงแต่รูปไอติม ก็ผมกินไอติมเยอะมากผมก็อยากจะเก็บความทรงจำไว้อ่ะ
เอ๊ะ? หรือว่าจริงๆแล้วผมอาจจะไม่ได้เหมาะกับการรีวิวกระต่าย แต่รีวิวไอติม? ผมอาจจะเป็นไอติมบล็อกเกอร์ชื่อดังคนแรกของเมืองไทย เพราะมันต้องยังไม่มีแน่ๆอ่ะ
แต่ก็ยังอยากทำบล็อกเกอร์เกี่ยวกับกระต่ายอยู่อ่ะ ผมมีหลานตั้งเก้าตัวแล้วนะผมควรจะต้องรีวิวหลานๆสิ แล้วถ้าทำไปพร้อมกันได้ไหม? อืม...ไว้ลองดูดีกว่า
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา การเรียนก็เช่นกัน ทุกคนมาส่งผมที่สนามบินจนกระทั่งผมเช็คอินที่เคาน์เตอร์เฟิร์สคลาส รอบนี้แครี่ออนผมมีเป้ใบใหญ่กับสินเชื่อถูกผูกคอกับกระเป๋าเหมือนเดิม เพราะผมมีขนมต้องถือกลับไทยเยอะมากเลยไม่มีมืออุ้มสินเชื่ออ่ะ
พอมาอยู่นี่ผมซักสินเชื่อในเครื่องซักผ้าแล้วดูมันถูกหมุนๆอยู่ในเครื่อง แล้วมันก็กลิ้งไปกลิ้งมาในตู้อบ ตอนอยู่ช่อฟ้าคุณป้าแม่บ้านจะหนีบหูสินเชื่อกับราวห้อยต่องแต่ง มาอยู่อเมริกาสินเชื่อเลยได้เปลี่ยนบรรยากาศการอาบน้ำแต่งตัว
ผมปิดมือถือตั้งแต่เช็คอินเสร็จเพราะกระเป๋าผมของมันเยอะ จะมาหยิบจับมือถือเข้าๆออกๆก็ยาก ไหนๆขึ้นเครื่องก็ต้องปิดมือถืออยู่แล้ว ผมเลยเอนจอยอีทติ้งในเลาจ์มากกว่า ไม่ใช่เลาจน์ของการบินไทยโดยตรงแต่เป็นของในเครือ แต่นมอุ่นของผมก็ยังมีอยู่ตลอดเส้นทางการบิน
เพราะต้องบินกลับคนเดียวพ่อเลยเลือกที่นั่งเดี่ยวริมหน้าต่างให้ มันมีที่กั้นเตี้ยๆระบบไฟฟ้าก่อนเข้าที่นั่งด้วยอ่ะ แบบว่าบังสายตาได้ด้วย สบายมากเลย
ฮึ่ยยย อยากถึงไทยเร็วๆจัง เจิ้นต้องเซอไพรส์สุดๆไปเลย!!!
“เซอไพรส์มากเลยครับเจิ้น”
เอ็มทั้งขำทั้งปวดหัว ทันทีที่มาถึงบอสตันคุณจันทร์ก็ขึ้นเครื่องกลับไทยไปแล้ว บอดี้การ์ดที่จ้างมาก็ไม่ได้คิดว่าคุณจันทร์กลับโดยพลการ เพราะไม่ได้พูดคุยกับคุณจันทร์โดยตรงมีหน้าที่แค่ตามห่างๆ
การมาอเมริกาของเจิ้นเลยสวนทางกับการบินกลับไทยของเจ้าจันทร์พอดี เที่ยวบินกลับไทยเทคออฟได้หกชั่วโมง เจิ้นก็ถึงบอสตัน เลยเจอแค่ห้องเปล่าๆกับพนักงานทำความสะอาดที่เข้ามาเคลียร์ห้อง
กว่าจะโทรไปถามกันติชาที่เวลาประเทศจีนตอนนี้ตีสองกว่าติดได้ กว่าจะรู้เรื่องกันก็ไม่ทันแล้ว แถมยังโดนสุริยะ หยางที่ถูกปลุกมาพร้อมกันหัวเราะเยาะเย้ยดังมาตามสาย...
“ไม่ต้องทำหน้าเครียดหรอกครับเจิ้น คุณจันทร์ก็คงเซอไพรส์เหมือนกันเพราะกลับไปก็ไม่เจอใครเพราะเจิ้นอยู่อเมริกา แค่นี้ก็ไม่เขินแล้วครับ อึ้งเท่ากันทั้งคู่ ตั๋วดิสนีย์แลนด์ที่ตั้งใจจะบินพาคุณจันทร์ไปเที่ยวก็...ไปกับผมก็ได้ครับ ผมว่างๆอยู่ อะไรนะครับ อ๋อดิสนีย์รีสอร์ท อื้อหืออยากนอนในนั้นมานานแล้วครับ ห้องลายมิกกี้เมาส์ใช่ไหม ไปครับ ไหนๆก็มาแล้วอย่าเสียตังฟรีเลย ทริปทัวร์แกรนแคนยอน? โอโหห ของถนัดครับ ผมชอบธรรมชาติสุดๆ”
“กลับ!”
“กลับ กลับไหนครับ? อ๋อกลับโรงแรมแล้วไปเที่ยวกัน?”
“ลาออกเลยไหม?”
“ไปสนามบินกันเถอะครับ คิดถึงประเทศไทย แหม่อากาศบอสตันนี่หน๊าวหนาว คิดถึงแสงแดดอันอบอุ่นของประเทศไทยจังเลยครับเจิ้น ประเทศอะไรก็ไม่รู้ไม่น่าอยู่เลยสักนิด ดีสนีย์แลนด์ก็งั้นๆจะสู้ดรีมเวิร์ลสวนสยามบ้านเราได้ยังไง เห้อออ มิกกี้เมาส์สำเพ็งก็เยอะแยะทำมาตื่นเต้น แกรนแคนยอนเชียงใหม่ก็มีเนอะ”
“ไอ้เหี้ยเอ็ม หุบปาก!”
ทริปท่องเที่ยวในอเมริกาครึ่งเดือนพับเก็บใส่กระเป๋าทันที การเลื่อนไฟลท์กลับก็ติดขัดไปหมดเพราะไฟลท์ด่วนที่สุดเฟิร์สคลาสมันเต็ม ต้องยอมลดลงมานั่งบิซิเนสคลาส
เซอไพรส์ไปหมด เซอไพรส์กว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
===================================
ไม่เครียดกันนะ เรื่องมันถึงจุดเปลี่ยนแล้ว มูนนี่จัดการความคิดตัวเองได้แล้วว่าจะมีแฟนไปสู้กับแฟนเจิ้น 555+ ส่วนเจิ้นยังซ้อมพูดอยู่เลย ใครกันแน่ที่เข้มแข็ง
ในตอนต่อๆๆๆไป น้องจะเริ่มเป็น Empress ขึ้นแล้วจ้า หลังจากมีเจิ้น เป็น Emperor มาตั้งนานนน อำนาจ(ว่าที่)เมีย กำลังจะครอบงำ
ช่วงนี้ก็จะพยายามอัพไวๆค่ะ เพราะว่าอยากแต่งลุงหยางพ่อตอง แล้วก็พี่เอ็มแล้ว 55555555555+
-
เซอร์ไพรส์สุดๆ ทำไมทำกับเราแบบนี้ รีบๆตามกันกลับไปเลยนะ โอ้ยย ไม่ใช่พอถึงไทย ก็สวนทางกันอีกนะเนี่ย
-
ถ้าจันทร์มีแฟนจริงนี่โคตรผิดหวังกับตรรกะความคิดของจันทร์เลย
#ทีมเจิ้น
-
:m20: surprise. ของจันทร์ทำเจิ้นหลุดสุดๆ... :m20:
-
คือจันทร์อุตส่าห์ไปอยู่ตั้งอเมริกาแล้วผ่านมา7เดือนยังไม่เข้าใจแค่เรื่องแฟนกับคนรักอะไรนี่อีกหรอ คนปกติเขาต้องเข้าใจอะไรกันช้าขนาดนี้หรอ เราเข้าใจว่าจันทร์เชื่อเจิ้นแต่เราไม่เข้าใจว่าถ้าจันทร์เข้าใจคนรักกับแฟนคืออะไรทำไมยังจะอยากมีแฟนมาเป็นรัก4คนอีกน่ะค่ะ เราคง งง เองนั่นแหละค่ะ5555555 แต่เราว่าคนเขียนเล่นประเด็นนี้นานไปอะ พี่เอ็มเข้าใจเจิ้นดีจัง เจิ้นเห็นความดีพี่เอ็มไหมคะ5555 ถ้าตอนหน้ายังไม่พ้นประเด็นเดิมๆนี้เราขอพักค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งอยากจับเจ้าจันทร์มาตีก้น สงสารเจิ้นด้วย คือไม่โอเคกับความช้าตั่งต่างเลย :hao4:
-
โอ้ย น่าสงสาร
-
กรีดดร้องงงง รออ่านลุงหยางงงงงงงง
-
สงสารเจิ้นก็สงสารแต่ขำมากกว่าโดยเฉพาะคุณเลขาเนี้ย 555
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
เลิฟๆ พี่เอ็มนะคะ อย่าเพิ่งกวนทีนเจิ้นจนถูกไล่ออกนะคะ อิอิ
-
พี่เอ็มมมมมมมม โอ้ยยยดีนะไม่โดนเจิ้นถีบเอาน่ะ ทำไมกวนได้ขนาดนี้นะ เจิ้นเกรี้ยวกราดดด แต่ทำไมคงคอนเซ็ปคนกากล่ะคะ 5555555
เจ้าจันทร์ถ้าพี่เจอเราก่อนหน้านี้ พี่ดร็อปเรียนเลยนะ 555555 พอกันที่กับเส้นทางการศึกษา 5555
น้องเติบโตอย่างน่ารักน่าชังสุดๆ
-
อะโถเจิ้น เหนื่อยฟรีอีกละ
-
แล้วแต่มูนนี่เลย
อยากรู้เหมือนกันที่ไปอยู่เมืองนอกจะได้อะไรกลับมาบ้าง
แต่ขัดใจที่บอกจะมีแฟน แต่ยังเป็นคนรักกับเจิ้น ถ้าแฟนไม่ใช่เจิ้นนี้กระโดดทีบเลยนะ :z6: :z6: รักภาษาอะไรจะไปมีคนอื่น หนหวย
-
พี่เอ็มโว้ยยยยยยย555555555555555
-
มองคิวผิดไปหรือนี่..นึกว่าแอบหลงรักมูนนี่ :hao4: :hao4: :hao4:
-
รู้แล้วว่าเรื่องนี้คนที่น่าสงสารที่สุดเป็นใคร พี่เอ็มนี่เอง 55555
-
น้องอาจจะหัวช้าไปนิด แต่ไม่เป็นไรค่ะ รักนะเด็กโง่~~ :pig4: :pig4:
-
สงสารพี่เอ็ม เจิ้นดับฝันการเที่ยวพี่เอ็มซะสนิทเลย 5555
-
เดาไม่ผิดว่าเจิ้นจะไปหา แต่ผิดคาดตรงเจ้าจันทร์บินกลับมา 55555
เจิ้น ที่ซ้อมไว้ ก็ไม่ต้องรีบใช้นะ ยังมีเวลา
เอ็มคือกวนประสาทมาก และไม่กลัวเจิ้นเลย ดีจังที่มีเอ็ม
เจ้าจันทร์จะเป็นสี่คนชื่นมื่นไม่ได้นะคะ
จะเป็นแค่คนรัก แล้วปล่อยให้แฟนเค้าอยู่ด้วยกัน ได้ไง
หัวกลมๆ นั่นคิดอะไรเยอะแยะไปหมดแล้วคิดรีวิวไอติมไปอีก
เจ้าจันทร์เก่งมาก อยู่ได้ตั้งนาน 7-8 เดือน นี่ไม่น้อยนะ
เพื่อนเจ้าจันทร์ทางโน้น พอรับไหว ไม่ทำให้น้องลำบากใจ
สงสารเจิ้นมาก อะไรไม่เท่า ศัตรูเยาะเย้ย 55555
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:m20: สงสารเจิ้น 5555555555555555
-
o13 ให้มันได้ยังงี้สิมูนนี่! เรื่องผช. (เจิ้น) ต้องมาก่อน 5555
-
ไม่คิดว่าพี่เอ็มจะกวนโอ๊ยขนาดนี้ พี่เอ็มแย่งซีนมากค่ะ :m20:
-
โห อยู่เมกาตั้งเจ็ดเดือนแล้วแต่น้องก็ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ นี่ช้าเกินไปหรือเปล่า แล้วไปเห็นดีงามเรื่องจะมีแฟนแล้วคบกับเจิ้นควบด้วยอีก โอ้ยยยยยย ปวดหัวแทนเจิ้น สงสารลุงเถิดลุงแก่แล้ว ให้แกใช้ชีวิตกับเมียอย่างมีความสุขเถอะ :serius2:
-
ชอบพี่เอ็มจัง ขำเวลาที่เขาหยอกเจิ้น :jul3: :jul3: :jul3:
-
ชอบพี่เอ็มอ่ะ ตลกดี
-
ตลกกกกกกกกกกก
ตลกกกกกกกกกกกกกกกกก
เจิ้นหยาบคายกับพี่เอ็ม
นั่งอ่านไปขำไป
เซอไพรส์สุดๆ
แต่พี่เอ็มตลกจริง
-
ตัวแปรที่ควบคุมไม่ได้ก็เจ้าจันทร์นี่แหละ ^^
แต่ทุกอย่างที่น้องทำนั่นเพราะน้องห่วงเจิ้นน้าาาาาา
-
ว้าววววตื่นเต้นนนนนน เหมือนเดจาวูอะตอนแรกก้คิดๆอยู่สวนกันแน่ๆ5555
ตลกพี่เอ็มเป็นทุกอย่างให้เจิ้นแล้วยกเว้นแฟน
-
เซอร์ไพรซ์กันถ้วนหน้า ทั้งเจิ้น เจ้าจันทร์ และพี่เอ็ม อยากจะฮา แต่ฮาไม่ออก o6 คงมีแต่ลุงหยางที่สะใจที่สุด
ชอบในความพูดมากของพี่เอ็ม เวลาอยู่กับเจิ้น พูดจาตรงไปตรงมา ตรงจนแทงใจคนฟังไปเลยทีเดียว :a2: เสียดายแพลนมาก ถ้าได้ทำตามนั้นก็คงจะดี :ling1:
รอตอนต่อไปนะเจ้าคะ ออเจ้า
:katai3:
-
เอ็มน่าสงสารที่สุด :laugh:
-
สงสารเจิ้นเลย เซอร์ไพร้กันไปมา555
-
55555. เซอไพรซ์ :hao7: :hao7:
-
เซอร์ไพรส์มากกกกโอ้ยสงสารเจิ้นสุดๆอยู่ทีมเจิ้นเหมือนเดิมนะคะทีมพี่เอ็มอะไร้ไม่รู้จัก :laugh:
-
เจิ้นนนนน อยากไปดิสนีย์งื้อออ
-
เซอร์ไพรส์มากๆ สงสาร ฮ่าๆๆ สรุปแล้วพี่เอ็มชอบใคร
อยากอ่านเรื่องพ่อตองกับลุงหยางจัวเลยยย
-
ขอกอกคนเขียนก่อน มาต่อไวดี เจ้าจันทร์โตขึ้นเยอะ เอ็มฮาดี
-
มันก็สนุกน่ารักอะนะคะ แต่เหมือนตัวจันทร์ไม่มีพัฒนาการด้านความคิดเลย มาอยุ่นานขนาดนี้ แต่ยังไม่รู้เรื่องภายนอก ให้เลี้ยงมาใสยังไง ก็ต้องโตด้านความคิดบ้างแล้ว อีกอย่างคือเรื่องเรียน อีกแค่นิดเดียวจะจบคอร์ดแล้ว แต่ดันไม่สนใจ เหมือนไม่พัฒนาสมองเลยอะ ที่มาอยู่นี่
-
55555. เซอไพรซ์ :hao7: :hao7:
-
ขอโทษนะคะ คืออ่านไปอ่านมาแล้วชอบคุณเลขากับเจิ้นเฉยเลยค่ะ ฮือ /นั่งหลบมุมในมิติคู่ขนาน :o8:
-
ขำมาก. :m20:
-
เอ็มเป็นคนตลก555 เซอร์ไพร์ืกันจริงๆเจิ้นจันทร์
-
ตอนนี้เอ็นดูพี่เอ็ม o13 o13 o13
-
:katai5: เขาเห็ยชื่อตอนเปลี่ยน
-
สวัสดีจ้า ขอพูดอะไรก่อนเริ่มตอนหน่อยนะคะ
ขอโทษที่ทำให้หลายๆคนหงุดหงิด ด้วยเนื้อเรื่อง ตัวละคร และหลายๆอย่าง แต่แบมก็ขอแต่งต่อไปแบบนี้นะคะ ส่วนเรื่องมูนนี่สับสน คนรัก กับ แฟน ก็ตามที่อธิบายไปแล้วในแฟนเพจว่าทำไมน้องยังเข้าใจแบบนั้น ใครสงสัยก็ไปอ่านในนั้นนะ 555 (โฆษณาเพจไปอีก) ส่วนคนไปต่อก็ขอบคุณค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจ
ใครเลิกอ่านก็ไม่โกรธจ้า ไม่เป็นไร ไว้เรื่องหน้าค่อยมาเจอกันก็ได้ >___<
ขอบคุณค่ะ
Chapter XII Damn Hot
กลายเป็นว่าเจิ้นไปหาผมที่อเมริกาแทน เพราะพี่ๆเลขาทั้งสามคนตกใจที่เห็นผม ทำให้ผมเซอไพรส์แทนเพราะดันสวนทางกับเจิ้น แล้วเครื่องบินก็ไม่ใช่รถที่สวนกันแล้วจะโบกให้อีกคันหยุดได้
แค่รู้ว่าเจิ้นไปหาหัวใจก็พองโต มันไม่ใช่แค่ผมคิดถึงเจิ้นฝ่ายเดียวแต่เขาเคลียร์งานมาเป็นเดือนเพื่อไปหาผมแล้วกะจะอยู่เที่ยวกับผมครึ่งเดือน แต่...ขำอ้ะที่เจิ้นจะต้องบินกลับมา แล้วทริปหลายอย่างก็เลยอดไปเลย
ฮึ่ยยย พ่อปลาหมึกของผมยุบยับยุบยิบจังเลย!
ถ้าเจิ้นกลับมาถึงต้องหงุดหงิดแน่ๆเพราะเขาต้องเดินทางแบบไม่ได้พักผ่อน ผมเลยคิดว่าจะต้องเตรียมตัวต้อนรับเจิ้นสักหน่อย ถือโอกาสอ้อนให้เขาไม่โกรธผม เพราะจริงๆคือผมแอบกลับมาโดยพลการไม่บอกเขาด้วยอ่ะ
“คุณจันทร์จะให้รีดชุดนี้หรอคะ?”
“ใช่ครับ เดี๋ยวเจิ้นกลับมาให้เจิ้นใส่”
แผนการของผมก็คือจะชวนเจิ้นกินข้าวกันสองคนริมสระ ผมเลือกชุดจีนที่เจิ้นไม่ค่อยได้ใส่เพราะมันค่อนข้างจะลวดลายเยอะ... มันเป็นคอจีนแขนยาวปกตั้งกระดุมป้าย ชายเสื้อยาวถึงข้อเท้าที่ผ่าข้างมาถึงช่วงเอวเหมือนทุกครั้งที่เจิ้นชอบใส่ แต่ตัวนี้ปักไหมสีทองลายมังกรเต็มแผ่นหลัง และยังเล่นลายตรงคอเสื้อ ข้อมือ และขอบชุดทั้งตัว
เวลาเจิ้นใส่มันดูดีมาก แต่เขามักจะใส่ในพิธีการสำคัญๆ ซึ่งไม่ได้ใส่มาซักพักแล้วเพราะเทศกาลงานต่างๆที่ผ่านมาใส่แต่สูทสากลหรือชุดที่ซินแสจัดให้ ถ้าเจิ้นกลับมาใส่...คงเท่น่าดู
“ไม่ได้เห็นเจิ้นใส่มานานแล้วเหมือนกันนะคะ ไปทำงานก็ใส่แค่ลายๆนิดเดียว ลายมังกรเต็มตัวแบบนี้คิดถึงสมัยรับตำแหน่งเจ้าบ้านแรกๆเลยค่ะ”
“เอารองเท้าด้วยนะครับ เจิ้นใส่คู่ไหนนะครับ?”
“เดี๋ยวป้าช่วยเลือกค่ะ...แบบนี้ดีไหมคะ? เธอเคยบอกว่าใส่สบาย”
รองเท้าแบบจีนเจิ้นก็มีอยู่หลายคู่ ส่วนมากก็จะเป็นแบบเรียบ ผมเลือกอันที่น่าจะเข้ากับชุดที่สุดมาหนึ่งคู่ส่งให้คุณป้าแม่บ้านจัดการเตรียมพร้อม
ส่วนผมก็แอบไปเตรียมห้องน้ำให้พร้อม ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้หรอกแต่คิดว่ามันต้องแบบนี้แหละ การเตรียมน้ำอาบ ตอนนี้เจิ้นยังไม่มาก็เตรียมพวกเทียนหอมไว้ก่อน แล้วก็บาธบอมที่ผมอุตส่าห์หิ้วกลับมาด้วย มันจะกลิ่นหอมมะลิอ่อนๆช่วยให้ผ่อนคลาย
ที่นอนก็เลือกผืนใหม่มาปูที่ผมจัดการให้ร้านซักรีดไปซักให้ น้ำยาปรับผ้านุ่มก็หอมกลิ่นที่เจิ้นชอบ เตรียมกาน้ำชาวางบนโต๊ะข้างเตียง
ไฟลท์บินของเจิ้นจะมาถึงช่วงบ่ายของอีกวัน ทำให้ช่วงเช้าผมมีเวลาไปช้อปปิ้งเตรียมของสดมาทำอาหาร
ผมจะเข้าครัวทำทุกเมนูเอง ผมได้ฝึกทำอาหารเยอะเลยที่อเมริกาเพราะผมกินอาหารของเขาไม่ค่อยได้ มันย่อยยากเกินไป วัตถุดิบที่มีก็เลยพลิกแพลงทำอาหารแบบฟิวชั่นไปเรื่อยๆ แต่วันนี้จะทำอาหารญี่ปุ่นที่ไม่ได้ทำมานาน
ชุดจีนคงจะเข้ากับอาหารญี่ปุ่นหรอกมั้ง? ก็อาหารจีนมันยากเกินไปอ่ะ พวกผัดๆเหมือนจะง่ายนะแต่ถ้าทำไม่ดีก็ไม่อร่อยเลย
คุณป้าแม่บ้านช่วยผมเตรียมอาหาร รวมถึงขนม แล้วก็ไวน์...ผมเลือกไวน์จากหนึ่งในคลังไวน์ของเจิ้นนั่นแหละ ในห้องครัวมันจะมีเชลฟ์วางชนิดชาสารพัดแต่เจิ้นอ่ะแอบไวน์แอบเหล้าไว้ตู้ด้านล่าง
จริงๆเจิ้นชอบจิบไวน์...และชอบดื่มเหล้านอก คุณป้าแม่บ้านแอบบอกตอนผมเปิดเจอ คุณป้าแม่บ้านบอกว่าเจิ้นซ่อนไว้กลัวผมเข้าใจว่าดื่มของมึนเมาเป็นเรื่องดี
แล้วยังมีบุหรี่ด้วย...เจิ้นแอบไว้ในตู้เล็กๆตู้หนึ่งในห้องครัวเช่นกัน ภาพชั้นวางกล่องชาสวยๆเลยกลายเป็นที่ซ่อนอบายมุกของเจิ้นดีๆนี่เอง
“เจิ้นสูบจัดไหมครับ? ผมไม่เคยเห็นเลย”
“เวลาเครียดๆค่ะ อย่าบอกเจิ้นนะคะว่าป้าบอก”
“อื้อ! แล้ว...เครียดบ่อยไหมอ่ะครับ”
“ช่วงนี้ก็บ่อยค่ะ...ดื่มบ่อยด้วย คิดถึงคุณจันทร์น่ะค่ะ เธอเลยนอนไม่หลับ”
คนเราคงมีวิธีแสดงความคิดถึงต่างกัน เจิ้นอาจจะดื่ม สูบบุหรี่ทำให้หัวโล่งๆ ส่วนผม...จะว่าไปพฤติกรรมแปลกๆของผมก็คงไปปาร์ตี้นี่แหละ ไปเต้น ไปสะบัดให้หัวโล่งๆ หรือว่าผมจะคลายเครียดด้วยการเต้น?
“งั้น...เอาบุหรี่ออกไปจัดด้วยดีกว่าครับ เผื่อเจิ้นอยากสูบ”
“จะดีหรอคะ พวกควันไม่ดีนะคะคุณจันทร์”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เจิ้นต้องเครียดแน่ๆไปอเมริกาไม่เจอผมอ่ะ ให้เขาสูบก็ได้ ถ้าเยอะไปเดี๋ยวผมห้ามเอง”
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆกับรับได้ถ้าเจิ้นจะเมา หรือสูบบุหรี่ อาจจะด้วยผมไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้มาก่อน ไม่เคยคิดว่ามันดีหรือไม่ดี แต่คงรับได้เพราะปาร์ตี้ของฝรั่งมันยิ่งกว่าบุหรี่มั้ง ทั้งโคเคน กัญชา ...บุหรี่นี่อนุบาลไปเลย
อีกอย่างคือวัยรุ่นที่นั่นสูบบุหรี่กันเยอะ ไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิง แล้วดูเจิ้นมีบุหรี่เป็นคอตตอนๆแบบนี้ ผมไม่กล้าไปหักดิบเจิ้นหรอก...ก็แค่แอบคิดนิดๆว่าถ้าเจิ้นนั่งคีบบุหรี่เท่ๆพ่นควันสีเทาๆคงมีเสน่ห์น่าดู
แล้วมันก็น่าตื้นเต้นดีถ้าเจิ้นรู้ว่าผมเป็นคนเตรียมบุหรี่ให้เองด้วย มันเหมือนผมจะรู้ทันว่าเจิ้นก็แอบซนเหมือนกัน เขาจะต้องทำหน้าแปลกๆแน่เลย...
“คุณจันทร์ดูโตขึ้นนิดหน่อยหรือเปล่าคะ?”
“เอ๋?...ยังไงหรอครับ”
“ไม่รู้สิคะ ป้าแค่รู้สึกว่า...ดูนิ่งขึ้นมั้งคะ”
“หรอครับ ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ...”
ผมว่าผมก็เหมือนเดิมนะ ที่บอกว่านิ่งหรือว่าเมื่อก่อนผมจะซน? แบบว่ายุบยิบๆตลอดเวลา แต่ผมก็ไม่ซนสักหน่อยคนที่ซนอ่ะเจิ้นต่างหากชอบเอาหนวดบงการนั่นนี่ยุบยับไปหมด
พี่บอดี้การ์ดไปรับเจิ้นกลับที่สนามบิน เขาบอกผมก่อนจะไปเพราะผมจะได้เตรียมตัวเซอไพรส์เจิ้น โต๊ะริมสระก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แค่โต๊ะกินข้าวธรรมดา แต่ผมว่ามันพิเศษตรงผมก็ใส่ชุดเต็มยศเหมือนกัน
ชุดจีนสีขาวแบบเมื่อก่อนที่ผมไม่ได้ใส่มานาน เสื้อกับกางเกงแบบจีนสีขาวและรองเท้าสีเดียวกัน มันจะตัดกับเจิ้นที่เป็นสีดำทองทั้งตัว
พี่เลขาแอบไลน์มาบอกว่าเจิ้นมาถึงแล้วพร้อมพี่เอ็ม แต่พี่เอ็มคงไม่ขึ้นมาเพราะจะกลับไปพักผ่อน ผมยืนมองจอเหนือปุ่มกดลิฟต์ที่กำลังพาเจิ้นขึ้นมา
ในมือมีผ้าเย็นกับน้ำชารอต้อนรับเจิ้นกลับบ้าน ผมให้คุณป้าแม่บ้านจุดเทียนหอมรอไว้รอบๆบ้านเราด้วย ถึงไฟลท์เจิ้นจะมาถึงตอนบ่อย แต่กว่าจะออกจากเกตกว่าจะฝ่ารถติดมาถึงช่อฟ้าก็หกโมงพอดี
“เจิ้น...กลับมาแล้วหรอ”
ผมรีบส่งผ้าเย็นให้เขา เจิ้นดูอ่อนล้าแต่เขาจ้องผมนิ่งจนผมเขิน มันไม่ใช่ความโกรธหรือหงุดหงิดแบบที่ผมคิด มันเหมือนมีไฟอยู่ในตาเขา แล้วผมก็ถูกดึงเข้าไปกอด
“จับได้แล้ว”
“ฮื้อออไม่ได้หนีเจิ้นไปสักหน่อย”
“หนีพี่กลับมาก่อนนี่ไง”
“ง่ะ ก็ว่าจะมาเซอไพรส์เจิ้นอ่ะ แต่เซอไพรส์เองไม่เจอใครเลย เหนื่อยไหมเช็ดหน้าก่อน จันทร์เตรียมผ้าเย็นไว้ให้”
เจิ้นขยับออกนิดหน่อยแต่สองแขนเขาก็ยังโอบเอวผมไว้ ผมเลยต้องเอาผ้าเย็นเช็ดหน้าเข็ดคอเขาให้แทน ไม่เจอกันเจ็ดเดือนทำไมเจิ้นมองผมได้...ร้ายกาจแบบนี้อ่ะ มันเหมือนผมจะละลายเพราะสายตาเขาเลย
“หยุดจ้องได้แล้ว...มองอะไรเล่า...”
หน้าผมร้อนผ่าวขึ้นมาเฉยๆ เสียงหัวเราะเบาๆของเจิ้นทำให้ผมอาย
“อ้วนขึ้นนะ...เหมาะมือพี่ดี”
“ตกลงมันดีหรือไม่ดีเนี่ย?”
“เป็นจันทร์...ก็ดีหมดทั้งนั้นล่ะ”
“ก็แน่สิ...อื้อออออ”
เจิ้นจับผมหมุนให้แผ่นหลังชนกับประตูลิฟต์ก่อนจะถูกเชยคางขึ้นจูบ จูบของเจิ้น...กลิ่นไอของเจิ้นล้อมรอบตัวผมจนมันเหมือนมีฟองสบู่เล็กๆในอากาศ
ความคิดถึงมหาศาลทำให้ผมไม่อยากให้เขาผละออกไปเร็วนัก สองมือผมโอบรอบคอเจิ้นไว้เป็นหลัก อยากให้เจิ้นจูบอีกนานๆ...
“คิดถึง..”
จูบของเจิ้นขยับไล้ไปข้างแก้ม ใบหู เขาขบเม้มติ่งหูผมเบาๆก่อนจะใช้ฟันคมขบกัด...และผมก็หมดแรงเพียงเพราะเขากระซิบเรียกชื่อ...
“จันทร์ของพี่”
ผมถูกเจิ้นช้อนตัวอุ้มขึ้น ผมอยากจะประท้วงแต่เจิ้นเดินไวไป รู้ตัวอีกทีหลังผมก็ชนเตียง มันข้ามขั้นตอนไปนะ...เจิ้นยังไม่ได้ดื่มชาที่ผมเตรียมไว้เลย ยังไม่ได้อาบน้ำ ยังไม่ได้กินข้าว...แล้วก็ยังไม่ได้ใส่ชุดมังกร
“จันทร์...”
“อะ...”
เจิ้นกระซิบเรียกผมไปเรื่อยๆ พร้อมกับที่ร่างกายผมไม่เป็นของผมอีกต่อไป ความชื้นจากสัมผัสยามเรียวปากเจิ้นขยับเคลื่อนผ่านร่างกายผมทำให้ตัวผมราวกับมีลูกไฟถูกจุดขึ้นทีละแห่ง
ผมยกแขนให้เขาถอดเสื้อออกไปอย่างง่ายดาย...กางเกง...และตัวผมก็เปลือยเปล่าเพราะกางเกงในตัวสุดท้ายถูกเขาดึงออก เสื้อผ้าที่ผมเพิ่งจะรีดถูกเจิ้นโยนทิ้งไปหมด
“พระจันทร์กลิ่นนมของพี่”
“อื้อออ...”
เจิ้นจูบลงที่ข้างเอว...และฝังฟันคมๆไว้ตรงนั้น ผมชอบที่เจิ้นกัด เขาเริ่มจูบสลับกัดไปทีละนิด ก่อนจะเคลื่อนมาขบกัดที่นมผม...
ที่เราทำมันคือ Make Love ไม่ใช่ Sex เพราะผมรักเจิ้น....ที่เราทำกันมันเกิดจากความรัก การอยู่ในสังคมฝรั่งทำให้ผมรู้ว่า Night Care ที่เจิ้นเอ่ยถึงเป็นแค่คำเฉพาะที่เรารู้กันสองคน มันไม่ได้เกี่ยวกับการดูแลสุขภาพแต่มันคือการแสดงความรัก
เพื่อนผู้หญิงในปาร์ตี้บอกว่าเจิ้นเซ็กซี่...และเป็นผู้ชายโซฮอตถึงกับคิดคำพูดพวกนี้ออกมาแทนคำหยาบโลน เพราะเขาอยากจะรักผมตั้งแต่ผมยังเด็ก เขาอาจจะกลัวผมตกใจแล้วผมก็ยิ่งดูเข้าใจยากด้วย
แต่พอผมบอกว่าเจิ้นเข้ามาในตัวผมครั้งแรกตอนอายุยี่สิบ พวกเพื่อนๆยิ่งกริ๊ดกันเข้าไปใหญ่ พวกเธอบอกว่าที่เจิ้นแสดงออกมันหมายถึงผมเป็นคนสำคัญ เขาถึงยอมรอทั้งๆที่ผู้ชายวัยรุ่นส่วนใหญ่ก็มี Sex กันขำๆออกจะเยอะแยะ
ผมเป็นคนพิเศษสำหรับเจิ้นจริงๆใช่ไหม...
เจิ้นไนท์แคร์กับผมครั้งแรกตอนไหนนะ...อาจจะตอนผมอายุสิบสองสิบสาม...แสดงว่าผมก็อยากเมคเลิฟกับเจิ้นมาตั้งนานแล้ว แต่ผมแค่ไม่รู้ตัว
แล้วพอรู้ว่าเจิ้นต้องอดทนรอผมโตมันยิ่งทำให้ผมรักเจิ้นขึ้นไปอีก...ผมรักที่เขาเป็นเขา รักที่เขาค่อยๆเชื้อเชิญผมให้หลงวนเวียนไปกับสัมผัสของเขาแบบนี้
เวลาเจิ้นอยู่เหนือร่างกายผมแบบนี้...เขาช่างน่ากัด
“ยิ้มอะไรหืม?”
“จันทร์ยิ้มให้คนที่จันทร์รัก”
สองมือผมยกขึ้นลูบใบหน้าของเจิ้น รอยหนักระหว่างคิ้วที่มันคงจะไม่มีวันหายไปไหนแล้ว...หรือหางตาที่บ่งบอกวัย...ปลาหมึกแก่ของผม
“คนแก่”
“หึหึ...ข่วยถอดเสื้อให้พี่หน่อย”
เจิ้นพลิกตัวให้ผมมานั่งคร่อมตักเขา ก่อนเขาจะขยับตัวเองไปพิงหัวเตียง...แต่ตาคมก็ยังมองร่างกายเปล่าเปลือยผมอยู่อย่างนั้น มือหนึ่งเขายึดเอวผมไว้ แต่อีกมือก็ขยับมาบีบนมผมเล่น
“เจิ้นซนอ่ะ”
“ก็มันนิ่มไปหมด...”
ผมย่นจมูกใส่เขาก่อนจะช่วยดึงเสื้อโปโลออกจากตัวของเจิ้น ไหปลาร้า ลาดไหล่...และแขนที่เห็นเส้นเลือดนูนออกมามันดูเซ็กซี่...
ยิ่งเจิ้นเสยผมยาวปรกหน้าขึ้น...ก็ยิ่งน่ากัด ร่างกายผมขยับเสียดสีกับเจิ้น รู้สึกถึงบางสิ่งที่แข็นขันผ่านกางเกงเนื้อดีขึ้นมา...เจิ้นคงอยากเข้ามาในตัวผมแล้ว
“อย่าซน”
“งื้อออ จันทร์เปล่านะ..”
มือผมเลื่อนต่ำลงไปช่วยเขาปลดกระดุม รูดซิบ...และค่อยขยับๆตัวออกจากตักเจิ้นพร้อมกับกางเกงขายาว แต่ยังไม่ทันดึงออกหมดเจิ้นก็พลิกตัวผมลงนอนใต้ร่างเขาอีกครั้งพร้อมกับกางเกงที่ถูกโยนออกไป
ผมเห็นความต้องการของเจิ้นชัดเจนจนมันเขินไปหมด...มันใหญ่จัง แล้วก็ดูเส้นเลือดชัดมาก....ปากผมแห้งผากเมื่อคิดถึงตอนที่มันจะเข้ามาข้างในตัวผม
เข้ามา...เข้ามานะเจิ้น
“อ๊า...เจิ้น บะ เบาๆ”
เจิ้นขยับเคลื่อนตัวเองเข้ามาในร่างกายผมจนหัวสั่นหัวคลอน อะไรที่ห่างหายไปนานพอได้กลับมาก็เหมือนจะโบยบินไปได้ง่ายๆ มือผมมันพยายามดันเขาออกเพราะความเสียวซ่าน แต่เจิ้นกลับรวบมือผมล็อคไว้บนหัว เขาควบอยู่บนตัวผม สองขาผมเกาะเกี่ยวกับสะโพกเขาไว้
“จันทร์...จันทร์”
“เจิ้น...อ๊า อะ อ๊ะ”
น้ำตาผมไหลพรากเพราะอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายผมก็จมน้ำลงไปและถูกเขาฉุดขึ้นมาแตะขอบทะเลอีกครั้ง...แต่เจิ้นยังไม่ปลดปล่อยเหมือนผม เขาพลิกตัวผมนอนคว่ำแล้วรั้งสะโพกเข้าไปหา สองแขนผมต้องยันผืนเตียงเอาไว้เป็นหลัก
อารมณ์ที่เพิ่งจะหมดไปเริ่มกลับมาอีกครั้ง...เจิ้นฟาดก้นผมสองทีติดแล้วขยำแรงๆเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาพาร่างกายกระแทกเข้ามา ร่างกายผมมันพยายามจะขยับหนีสุดท้ายก็ถูกเจิ้นล็อคให้ขึ้นมานั่งพิงตัวเขา แขนข้างหนึ่งเจิ้นรวบเอวผมขึ้นลงส่งแรงกระแทกกับตัวตนของเขา และอีกข้าง...เจิ้นก็เลื่อนมาปิดตาผมไว้
ประสาทสัมผัสผมเลยลงไปกองอยู่ที่จุดเดียวคือร่างกายที่ถูกเจิ้นทำรัก...เสียงกระซิบของเจิ้นทำผมใกล้จะจมน้ำเป็นครั้งที่สอง...
และผมก็โบยบินพร้อมกับที่น้ำอุ่นของเจิ้นทะลักท่วมเข้ามา...
น้ำที่ผมเตรียมให้กลายเป็นว่าผมได้ใช้ด้วย ผมนั่งเกยเจิ้นในอ่างแคบๆของห้องน้ำเรา บาธบอมทำให้น้ำเป็นสีเขียวน้ำทะเลสวยและกลิ่นหอมอบอวลไปหมด
ผมยาวของเจิ้นหมาดชื้น...ผมที่คร่อมอยู่บนตักเขาเลยรวบมันขึ้นเปิดใบหน้าที่ผมแสนคิดถึง ผมคิดถึงทุกอย่างที่เป็นเจิ้น...แววตา สันจมูก เรียวปาก...หรือรอยลึกระหว่างคิ้ว
มันบ้ามากที่ผมสามารถพาตัวเองห่างเจิ้นไปได้นานขนาดนั้น...แค่คิดก็รู้สึกว่าผมใจร้าย ใจร้ายกับตัวเองเหลือเกิน ตอนนั้นมันทรมานมาก ผมทรมานตัวเองแบบนั้นได้ยังไง
“ร้องไห้ทำไมเด็กดี..”
“จันทร์ ฮึก..คิดถึงเจิ้น...ฮือออ จันทร์ห่างเจิ้นไปนานๆได้ไงไม่รู้”
“อยู่ห่างๆกันจะได้รู้ว่าเราคิดถึงกันขนาดไหนยังไงครับ ขยับหน่อยจันทร์”
“อื้อ...”
สะโพกผมถูกยกขึ้นเพื่อให้พอดีกับที่เจิ้นสอดใส่เข้ามาได้อีกครั้ง...และคราวนี้ผมเป็นคนขยับ น้ำช่วยผ่อนแรงให้มันง่ายขึ้น และเจิ้นก็ซุกหน้าลงกับคอผมเพื่อกัด...ผมเรียกร้องให้เขากัด
กัดเยอะๆ...กัดแรงๆ...เอาให้ตัวผมมีแต่รอยฟัน...รอยฟันของเจิ้น...
เทียนหอมที่ตั้งไว้หน้าเคาน์เตอร์ถูกเจิ้นกวาดออกหมด มันดับลงกับพื้นห้องน้ำเปียกๆและแทนที่ด้วยผมที่ถูกจับหันหน้าเข้ากับบานกระจก...และเจิ้นซ้อนอยู่ด้านหลัง
เจิ้นดึงมือผมขึ้นไปยันไว้กับกระจกที่ซะท้อนภาพเรา...ขาข้างหนึ่งผมก็ถูกยกขึ้นพาดกับเคาน์เตอร์ห้องน้ำ ผมเห็นใบหน้าตัวเองที่
ตาแดงก่ำ ร่างกายมีแต่รอยฟัน...หัวนมบวมแดง...และสองมือเจิ้นที่ยังขยำบี้มันทั้งสองข้างไม่หยุด
ผมเห็นใบหน้าเจิ้น...แววตาร้ายกาจที่สบตาผมผ่านกระจก ลาดไหล่ที่มีรอยฟันของผม และได้ยินเสียงครางของตัวเองกับเจิ้นดังลั่นห้องน้ำ
“จันทร์ของพี่สวย...”
“อะ อ๊า...”
“กลิ่นหอมไปทั้งตัว...”
“จะ...เจิ้น...”
“มูนนี่เด็กดี...”
ผมร้องไห้ออกมารอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ ร้องจนเจิ้นปลดปล่อยเข้ามาในตัวผมอีกครั้งแล้วแถวร่วงเพราะขาไม่สามรถยืนต่อไปได้แล้ว เจิ้นอาบน้ำให้ผมอีกรอบแล้วอุ้มออกมาข้างนอก
ชุดจีนที่ผมเตรียมไว้ถูกเมินไปเพราะเจิ้นหยิบผ้าเช็ดตัวสีดำออกมาพันรอบเอวแทน...มันน่ามองยิ่งกว่าเวลาเขาใส่ชุดจีนอีก เขาเลือกชุดคลุมอาบน้ำผ้าแพรลื่นๆของเขามาสวมให้ผม
“แค่นี้หมดแรง...หืม?”
“งื้อ...จริงๆจันทร์อุตส่าห์เตรียมมื้อเย็นไว้ให้ด้วยอ่ะ เจิ้นอ่ะลัดขั้นตอน”
“ทำให้พี่?”
“อื้อ! ริมสระด้วย”
“ไม่เป็นไร ไปกินตอนนี้ก็ทัน”
เจิ้นอุ้มผมออกไปทั้งอย่างนั้น คุณป้าแม่บ้านทำตาโตที่เห็นผมถูกอุ้มออกมา แกรีบหลบฉากหายไปตลอดมื้อเย็นนั่น ส่วนเจิ้นก็ได้ใจเห็นผมไม่มีแรงจับผมนั่งตักตลอดทั้งมื้อ เขาแปลกใจที่เห็นบุหรี่กับไฟแช็คเตรียมไว้ข้างๆถังไวน์
“เจิ้นอยากสูบหรือเปล่า?”
“พี่ไม่อยาก มันไม่ดีกับจันทร์”
“แค่มวนเดียวไม่เป็นไรหรอก...ถ้าเจิ้นอยากสูบ อย่าฝืนเพราะจันทร์นะ”
“งั้นจุดบุหรี่ให้พี่หน่อย”
ผมหยิบบุหรี่ให้เจิ้นคาบไว้ในปาก และค่อยๆจุดไฟแช็คให้จนไฟติด มือข้างหนึ่งของเจิ้นโอบเอวผมไว้อีกข้างคีบมวนบุหรี่ออกจากปากแล้วพ่นควันใส่หน้าผม
“งื้อออ ไม่ได้ให้พ่นใส่จันทร์นะ!”
“หึหึ...หอมไหม?”
“ก็หอมอ่ะ ชอบสูบอันหอมๆหรอ?”
“อืม...จันทร์จะได้ไม่เหม็น”
เจิ้นจรดมวนบุหรี่ที่เรียวปากอีกครั้งคราวนี้เขาปล่อยควันไปทางอื่น แล้วก็บี้มันลงกับจานรอง
“พอแล้วล่ะ...เดี๋ยวจันทร์สูบตาม”
“จันทร์ไม่ชอบสูบหรอก...จุ้บเจิ้นก็เหมือนสูบแล้ว”
ผมจุ้บปากเขารัวๆสองสามที เจิ้นยิ้มขำแล้วกดท้ายทอยผมจูบ...จูบที่มากกว่าการจุ้บเล่นๆ เพราะลิ้นนุ่มของเขาสอดเข้ามาในปากผม...
รสชาติบุหรี่หอมๆปะปนไปกับกลิ่นไวน์ มื้อเย็นของเราผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนชุดคลุมอาบน้ำผมร่วงมากองที่ไหล่...จนเจิ้นแหวกสาบเสื้อเพื่อดูดนมผมแกล้มไวน์...
จนเขากวาดจานอาหารลงจากโต๊ะ แล้วยกผมขึ้นวางแทน...ผมเห็นขวดไวน์กลิ้งแตกไหลลงไปในสระน้ำ เห็นขอบฟ้าและวิวตึกรายล้อม...
และสายตาก็มาหยุดอยู่ที่เจิ้น...ซึ่งมันทำให้ผมมองอย่างอื่นไม่ได้อีกเลย
=====================
เจิ้นทำไม...ดุ! -///-
-
:haun4: เร่าร้อนตามที่รอคอย :z1: :z1: :z1:
-
อีโรติกมากๆๆๆๆๆๆ
-
:hao7: เกรี้ยวกราด ร้อนแรง ดุดัน
จัดหนักจัดเต็ม ทบกับที่ห่างมือไปนาน
เจ้าจันทร์เป็นกับแกล้มชั้นดี พระจันทร์รสนม
โอ๊ยยยย ทำไมเจิ้นยุบยิบตลอดเลย
ของพังหมดค่ะ ทำการกวาดทุกสิ่ง เพื่อลิ้มรสพระจันทร์
ใจบางมากจริง ฟินลื้มมมมม
เจ้าจันทร์โตขึ้นแล้ว เข้าใจหลายอย่าง
กลับมาแบบไม่สนใจจริงใด
คนน่ารักก็ยังคิดน่ารักเหมือนกัน
เป็นเจ้าลูกกระต่ายคนเดิมเพิ่มเติมคือร้อนแรง
-
อึกกกกก ฉากเรียกเลือดตอนตีสอง
น้องเข้าใจอะไรๆดีขึ้นก็ขอให้เจิ้นไม่นกน้องเด้ออิ
อย่าโกรธพี่เค้าเเรงนะลูกกกกกกก
-
อีกสักพักเจิ้นคงลากน้องลงไปกินในสระ :hao7:
จันทร์ดูโตขึ้น การออกไปอยู่ในสังคมที่เปิดกว้างด้านเซ็กส์และของมึนเมาทำให้จันทร์ยอมรับและเข้าใจอะไรๆได้มากขึ้น
ก่อนหน้านี้จันทร์ก็เหมือนเด็กที่ถูกผู้ใหญ่(อย่างเจิ้น)ปลูกฝังว่าอันนั้นไม่ดีอย่างนั้น อันนี้ไม่ดีอย่างนี้ บวกกับการที่น้องอยู่แต่ในช่อฟ้าแทบไม่ออกไปเผชิญโลกเลยทำให้เชื่อเจิ้นหมดใจ โลกเล็กๆของจันทร์หมุนอยู่แค่รอบๆตัวเจิ้นเท่านั้น สิ่งที่จันทร์ได้รู้ เอามาคิด เอามาตัดสินใจ ส่วนใหญ่ล้วนมาจากข้อมูลที่เจิ้นเคยป้อนเอาไว้ให้ ทำให้จันทร์ดูไม่เข้าใจอะไรที่เราเข้าใจกันง่ายๆ เพราะการเลี้ยงดูของเจิ้นทำให้น้องมีประสบการณ์ด้านอื่นๆน้อยจนน่าตกใจ
พอห่างเจิ้นห่างสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยออกมาเจออะไรๆมากขึ้น น้องก็เข้าใจได้มากขึ้น ก่อนหน้านี้ที่จันทร์ดูงงๆไม่เข้าใจอะไรเลยเพราะเจิ้นไม่เคยสอน ส่วนสภาพแวดล้อมก็ไม่อำนวยให้จันทร์ได้เรียนรู้ มาตอนนี้จันทร์รู้ด้วยตัวเองแล้ว แต่เจิ้นยังรีๆรอๆไม่กล้าพูด กลัวเป็นคนไม่ดีในสายตาน้อง
ลุ้นๆว่าเจิ้นจะสารภาพไหมว่าคิดไม่ซื่อกับน้องมาตั้งแต่เด็ก แต่พี่เอ็มเชียร์ซะขนาดนั้นเจิ้นคงจะพูดเข้าสักวัน และคงจะเหวอน่าดูเพราะตอนนี้จันทร์เองก็เข้าใจมันแล้ว โตขึ้นจนเจิ้นตกใจได้ตีนกามาอีกหลายรอย
-
จันทร์โตขึ้นแม่แต่ในความคิดกูไม่มีการจินตนาการแบบเพ้อๆ เหมือนแชปก่อนๆ แล้ว
-
:hao7: เกรี้ยวกราด ร้อนแรง ดุดัน
จัดหนักจัดเต็ม ทบกับที่ห่างมือไปนาน
เจ้าจันทร์เป็นกับแกล้มชั้นดี พระจันทร์รสนม
โอ๊ยยยย ทำไมเจิ้นยุบยิบตลอดเลย
ของพังหมดค่ะ ทำการกวาดทุกสิ่ง เพื่อลิ้มรสพระจันทร์
ใจบางมากจริง ฟินลื้มมมมม
เจ้าจันทร์โตขึ้นแล้ว เข้าใจหลายอย่าง
กลับมาแบบไม่สนใจจริงใด
คนน่ารักก็ยังคิดน่ารักเหมือนกัน
เป็นเจ้าลูกกระต่ายคนเดิมเพิ่มเติมคือร้อนแรง
คิดเหมือน :katai2-1:
โอยๆ............ดีต่อใจเจงๆ
ฉากแบบนี้ที่รอคอย อ๊าาาาา......ร้อนแรง....ชอบบบบบบ :hao5: :sad4: :heaven
จันทร์ โตขึ้น เข้าใจโลก ตามความเป็นจริงแล้ว ไม่มโนงมงาย สุดยอดดดด
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:jul1:
ช่วยด้วยยย
เราว่าจันเข้าใจโลกมากขึ้นนนะ
เราว่าจันทร์แบบเข้าใจอ่ะ
ฮือออออ 7 เดือนนน มาถึงไม่พูดพร่ำทำเพลงงงงงง
Everywhere เลยเจิ้นนนนนนนนนนนนนนนน
กรี๊ดดดดด
ประเด็นคือ มูนนี่ยอมจ้าาา
มูนนี่ยอมมมมแบบบยอทเลยจ้าาา
หึหึหึหึ
ว้ายเขิง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
เจิ้น โซฮอตมากจริงๆ
กินจันทร์ให้สมกับความคิดถึง
ดุดันมากอะเจิ้น
-
เจ้าจันทร์โตแล้วเจ็ดเดีอนที่ห่างกันได้ผลๆ :mc4: :mc4: :mc4:
-
:o8: :-[ :impress2:
เจิ้นจัดหนักจัดเต็มให้สมกับคิดถึง
-
:pighaun: OMG!! So damn hot !!!
-
อยากอ่านเรื่องของพ่อตองกับลุงหยางมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะมีเรื่องของพี่เอ็มด้วย ชอบคาเเร็กเตอร์พี่เอ็มนะนางกวนมาก ไหวพริบดีสุดๆสมกับเป็นเลขาเจ้าบ้านเยว
-
บทจะโตจะเข้าใจก็ง่ายๆเลยเนอะจันทร์...
เจิ้นนนนนนนนนนนนนนน โซฮอตมากเว่อร์ กุมใจ
-
โอ๊ยยยยย ตายๆๆๆๆ :m25: เข้าใจเจิ้นแหละห่างน้องนาน ยิ่งกลับมาหนนี้น้องโตขึ้น เข้าใจโลกได้ดีขึ้น แอบอวบเซกซี่ขึ้น จะอดใจได้ไงเนอะเจิินเนอะ :haun4:
-
ได้แต่อุทานว่าเจิ้น เจิ้น เจิ้นๆๆๆๆซ้ำไปซ้ำมา โอ้ยยยยสกิลคนแก่ แซ่บแบบนี้นี่เอก เสือเริ่มออกลายแล้วววว
-
:hao7:
-
แค่ขื่อตอนก็ร้อนมาก จันทร์โตขึ้นอีกหน่อยแล้ว
-
:hao6: :hao6:
-
มูนนี่โตแล้วจริงๆ
-
ความคิดถึงให้เจิ้นเร่าร้อน ร้อนแรง ดุดัน แถมยังเซ็กซี่ มูนนี่โตขึ้นไปอีกขั้นเข้าใจอะไรๆมากขึ้น :pig4:
-
เติบโตขึ้นอย่างงดงามสำหรับจันทร์ส่วนเจิ้น so damn hotที่แท้ทรู
-
ต้อนรับกลับบ้าน จัดเต็ม :z1: :z1: :z1:
-
เจิ้น...ดุมากกกกกกก
ยอมแล้ววว
-
ดูดนมแกล้มไวน์ :hao6: เอื้อออออออ เจิ้น So damn hot ยิ่งกว่าชื่อตอนไปอีก 55555 เราเป็นกำลังใจให้แบมนะคะ จะติดตามไปเรื่อยๆ จนมีเล่มสองเล่มสาม จนทำเป็นบ็อคเซตไปเลยค่ะ
-
บ้าจริงทิ้งตั๋วดิสนีย์แลนด์เพื่อกลับมาทำแบบนี้ อ่ะยอมเป็นเราเราก้ทิ้ง
-
เจิ้นโซฮอต ฮือ ยิ่งแก่ยิ่งเผ็ชช รู้สึกมูนนี่โตขึ้นอีก แล้วลาง empress เริ่มจะจับแล้วด้วยสิ อีกหน่อยจะเป็นเจิ้นในมือมูนนี่แล้ว ไม่ใช่จันทร์ในกรงทองของเจิ้น คึคึคึคึ
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
เจิ้นหนวดปลาหมึก ..ทำไมไม่อ่อนโยนนนน :m10: :m10: :m10:
-
:m25: ยินดีต้องรับ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
:mew3: :mew4: :mew1:
-
เจิ้นไปกินอะไรมาถึงได้จัดมูนนี้น้อยเราหนักขนาดนั้น :haun4: :haun4: :haun4:
-
เจิ้น!!!! จัดเต็มแบบนี้เราชอบ
และแล้วมูนนี่ก็ได้รู้ว่าท้องฟ้าไม่ได้มีแค่สีฟ้าสีเดียว
-
กรี๊ดดดด ฉันจะไม่ทนขำจันทร์อะ กำลังอีโรติก ดันพูดว่า แก่ ไอ้เราก็ขำไปดิ ฮ่าา
-
นี่ถือว่าเป็นเซอไพรซ์อีกตอนหรือเปล่าคะ ทำไมจัดได้หนักหน่วงขนาดนี้ เจ้าจันทร์ของป้า :m25: เจิ้นกลับมาก็โดนจัดก่อนเลย
น้องดูเข้าใจอะไรได้ง่ายขึ้น การห่างกันครั้งนี้ไม่เสียเปล่าเลยจริง ๆ โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะศศิมณฑล
ติดตาม และเป็นกำลังใจให้อย่างเหนียวแน่นหนึบไปเลยนะคะ ขอสนับสนุนต่อไปแน่นอน :oni1:
:katai3:
-
จันทร์จะท้องไหมค่ะเจิ้นช่างคล้ายๆศรรามละหื่นกับน้องนุ่มแต่เจิ้นหื่นกับจันทร์ :mew3: :mew3:
-
โอ๊ย เจิ้นข่นรวย ไม่แคร์ค่าล้างสระด้วยข่าาาาา
-
โอ้ยยยยย เจิ้น พอเข้าในตัวได้นี่เข้าบ๊อยบ่อยนะ
ชอบคำว่ายุบยับ ยุบยิบของจจ.จัง
-
>///< เขิน~
-
โอ้มายก้อดดดดด เจิ้นเอาท์ดอร์ เจิ้นดุมาก สุริยะ หยางคือใครไม่รู้จัก
-
แอร๊ยย กลับมากรีสเจิ้นแล้ว
หลังจากไปติ่งลุงหยางมา
-
เจิ้นเจ้าคะ มาเต็มมากเจ้าค่ะ ชอบๆ เจ้าจันทร์กลับมาน่ารักเหมือนเดิมแย้ว เจิ้นว่างตั้งสองอาทิตย์ทำไรดีน๊าาาาาาาาาา
-
ตอนนี้โคตรเซ็กซี่เลย จันทร์แซ่บขึ้น
-
โซแดมฮอตต :o8:
-
เรื่องหวังให้มูนนี่เข้าใจ/คิดเหมือนคนทั่วไปชาตินี้คงไม่มีทางแล้วล่ะ
แต่เรื่องเข้าใจว่ารักเจิ้นแบบไหนนี่นาจะกระจ่างแจ้งเน้อ
-
:pig4:
-
อะไรมันจะร้อนแรงป่นนั้นเจิ้นนนน
มูนนี่ดูโตขึ้นแล้วนะ
-
เอาจริงๆมูนนี่ก็อ่อยไม่เบาเลยนะ
-
:pig4:
-
อีโรติกกกกกกกก เจิ้นคะ... ทำไม...ดุ -////-
ระวังน้องพังนะจับเบาๆ :jul1:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
เป็นห่วงเจิ้น กลัวเจิ้นเหนื่อย :mew3: เหนื่อยมั้ยน่ะ เหนื่อยแน่ๆ :z13:
-
มันกร๊าววว ใจ..
ฮิ้วๆๆ.. :katai2-1:
-
โธ่ต้องแยกจากกันแล้ว :mew2:
-
เห็นเรื่องนี้โฆษณาในเฟส ไม่กล้าอ่านกลัวดราม่าแบบ จันทร์เป็นทาสในเรือนเบี้ยถูกกดขี่ข่มเหงทำร้ายร่างกายจิตใจอะไรแบบนั้น พออ่านตอนแรกๆ เอ้ยมันไม่ใช่เลย ทุกคนในบ้านใหญ่รักและเอ็นดู แถมพนักงานและคนงานในบ้านเรียกคุณจันทร์ ก็เอ น้องถูกเลี้ยงอย่างดีเลยนะเนี้ย ยิ่งอ่านๆ ไป มันไม่ใช่แหละ ไม่ใช่แค่เจ้านายคนหนึ่งแล้ว แต่เป็นคนที่อยู่ยอดของปิรามิดเลยต่างหาก จำตอนแรกๆ ที่เจิ้นโกรธอะไรไม่รู้ไม่พูดกะน้อง พอน้องน้ำตาแตก เจิ้นเลยต้องบอกยอมแล้ว จ๊ะ ชะตาชีวิตที่ซินแซไม่ได้ดูให้นี่ คงเป็น พ่อบ้านใจกล้าแง่มๆ ยิ่งน้องโตน้องยิ่งรู้ว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า พ่อก็รัก แฟนพ่อก็ห่วง ปู่กะพ่อแม่เจิ้นก็เอ็นดู นางพญาชัดๆ ฮาา
ในส่วนที่คนอื่นติติงเรื่องแฟนกะคนรัก เข้าใจนะ ก็สังคมที่เจิ้นเลือกให้จันทร์มันไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้น ถ้าจำกันได้เจิ้นไม่ติดโทรศัพท์จันทร์ซึ่งติดเจิ้นก็เลยพลอยไม่อัพเดทโซเซียลไปด้วย ถามว่าผ่านวิชาสุขศึกษามาได้ไง แหม ถ้าเด็กทุกคนเข้าใจประเทศเทศไทยจะติดท็อปท้องก่อนวัยอันควรไหมคร้า
ดูเจิ้นและทุกคนในส่วนที่เกี่ยวข้องสิ ไม่พูดคำหยาบเพราะกลัวเจ้าตัวเล็กจะติด ไม่งั้นเค้าจะจ่ายเงินแพงๆ เอาลูกเข้าเรียนโรงเรียนท็อปๆ กันเหรอ นอกจากให้ได้การศึกษาที่ดีแล้ว ที่เค้าต้องการคือสังคมที่ดี เพื่อต่อยอดในอนาคตด้วย
-
สนุกมากครับ เซอร์ไพรส์มาก 5555
-
Chapter XIII Amphawa
“อื้ออออ”
ผมตื่นมาแบบงงๆ ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของตัวเอง มันปวดเมื่อยไปหมดเลย แถมกระดุกกระดิกไม่ได้ด้วย เป็นเพราะเมื่อคืนผมกับเจิ้น...โอยตายแล้วววววว ขวดไวน์หล่นไปในสระเลยนะ!
“มอนิ่ง”
“อ้ะ เจิ้นไม่ไปทำงานหรอ”
ที่ผมดุ๊กดิ๊กไม่ได้ก็เพราะ...ผมถูกเจิ้นกอดอยู่ แผ่นหลังแนบสนิทกับแผ่นอกเจิ้น แต่ขาทีเสียดสีกันมันบอกว่าอย่างน้อยผมก็ใส่กางเกงอ่ะ จะว่าไปผมแต่งตัวมิดชิดมากเลย
“พี่ว่างสองอาทิตย์ จะอยู่กับจันทร์ทั้งวัน”
“ทั้งวันจริงอ่ะ อยู่กับจันทร์จริงๆนะ แต่ไม่ต้องทำงานจริงๆหรอ”
ผมหันไปมองหน้าเจิ้นแต่มันก็ไม่ค่อยถนัดแล้วโลกก็หมุนเพราะผมถูกเจิ้นพลิกตัวลงนอนใต้ร่างเขา ท่านี้มันคุ้นๆมันเหมือนที่เจิ้นทำเมื่อวาน แต่ตอนนี้ไม่ได้นะผมยังปวดก้นอยู่แล้ว
“ห้ามนะ ห้ามมม จันทร์เจ็บเยอะแล้ว”
มือผมยกขึ้นดันเจิ้นออกแต่เขากลับหัวเราะแล้วรวบมือผมไว้บนหัว แววตาเจิ้นมันวิบวับไว้ใจไม่ได้สุดๆ
“มอนิ่งแคร์พี่ล่ะ?”
“เจิ้นอ่ะเอาเปรียบ...มอนิ่งแคร์ไม่ได้เช็คสุขภาพสักหน่อย”
“สุขภาพใจ”
“งื้ออออ”
เจิ้นจูบผม โอ้ยยยขนาดถูกจับได้แล้วนะว่าแกล้งยุบยิบผมมาตั้งหลายปีเขายังกล้าเล่นมุกเสี่ยวอีก พ่อปลาหมึกยุบยิบจริงๆเลย เป็นปลาหมึกที่อยากจะเป็นกระต่าย!
เจิ้น เดอะ แรบบิทอะไรนี่ไม่มีจริงในโลกหรอก กลับทะเลไปเลย!
กว่าเจิ้นจะจูบผมจนพอใจ ผมก็หน้ามืดไปหมดแต่เขายอมเลิกยุบยิบในตอนที่เสื้อผ้าผมหลุดลุ่ยไปหมดแล้ว แต่นิ้วเจิ้นยังวนเวียนบีบนมบวมๆของผม
“เจ็บนะ”
“หึหึ...อาบน้ำป่ะ พี่อาบให้”
“เดี๋ยวเจิ้นยุบยิบจันทร์อีก ไม่ต้องเลย”
“ไม่ทำหรอก”
“ไม่ทำอะไร มือยังบีบนมจันทร์อยู่เนี่ย คนทะลึ่ง”
“มันเขี้ยวจริงๆ”
“งื้อออออออ ห้ามงับจมูกจันทร์นะ”
แล้วเจิ้นก็กลับมายุบยับเป็นแมงยุบยิบใส่ผมอีก! กว่าผมจะได้ลุกจากเตียงก็ตอนที่ต้องช่วยเจิ้นปลอดปล่อยเพราะร่างกายผมมันไม่ไหวแล้วก็เลยต้องใช้ปากช่วยเจิ้น
อันนี้ก็อีก! ทำมาพูดว่าให้ผมจุ๊บตรงนี้ ที่ไหนได้มันก็คือการเมคเลิฟอย่างหนึ่ง พอมานั่งคิดๆว่าเจิ้นกับผมเมคเลิฟกันยังไงบ้างแล้วมันก็แบบ...
เจิ้นหื่น! หื่นมากด้วย
แต่...ผมก็ชอบอ่ะ หรือผมก็หื่นเหมือนเจิ้น? งื้ออออ ผมเป็นคนหื่นไปแล้ว แล้วผมก็ชอบให้เจิ้นกัดด้วย การเมคเลิฟที่รุนแรงมันเรียกว่า ซาดิส..กับมาโซคิส อันนี้เพื่อนบอก หรือผมเสพติดความรุนแรง?
“ขมวดคิ้วอะไร”
“เจิ้น จันทร์เป็นพวกเสพติดความรุนแรงไหมอ่ะ”
“จันทร์ชอบความรุนแรงหรือเปล่าล่ะ?”
“จันทร์ชอบให้เจิ้นกัด”
“พี่ก็ชอบกัดจันทร์”
“งั้นเจิ้นก็ซาดิส แล้วจันทร์ก็เป็นมาโซคิสหรอ?”
เจิ้นชะงักแล้วก็ขำ เขาบอกว่าแค่นี้ไม่ถึงกับเป็นหรอก ถ้าเป็นจริงๆต้องมีโซ่ แส้ กุญแจมือ น้ำตาเทียน คือผมพอจะจินตนาการออกเลย แต่มันดูทรมานมากกว่าจะเจ็บอ่ะ
“เลิกคิดมากได้แล้ว ไปอาบน้ำกันป่ะ”
เราออกจากห้องกันตอนสิบเอ็ดโมงกว่า แน่นอนว่าผมเดินไม่ไหวเป็นเจิ้นที่อุ้มออกมา คุณป้าแม่บ้านต้มโจ๊กเป่าฮื้อให้ผม ส่วนของเจิ้นมีไข่ลวกสองฟอง ปกติเจิ้นไม่ได้กินไข่ลวกตอนเช้านะ? อาจจะ...เปลี่ยนสไตล์แล้ว
เราใช้เวลาช่วงบ่ายด้วยกันจริงๆ เจิ้นไม่ไปไหน ไม่ทำงาน ไม่มีโทรศัพท์แบบที่เขาบอก แต่พอมันว่างกลายเป็นว่าเราก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ เจิ้นเลยชวนผมไปอัมพวา เพราะห้องนอนกับห้องน้ำเราเละเทะมาก ตอนไปดูกระต่ายก็มองเห็นสภาพสระโต๊ะริมสระที่เลอะเทอะไปหมด คุณป้าแม่บ้านจัดการไม่ไหวแน่ๆเจิ้นเลยให้คุณป้ากลับไปค้างบ้านใหญ่ก่อน แล้วเรียกพี่เอ็มให้ตามบริษัททำความสะอาดมา ถือโอกาสบิ๊กคลีนนิ่งเดย์บ้านไปเลย
เพราะมันคงต้องเปลี่ยนน้ำในสระด้วย จากขวดไวน์แตกๆที่ลอยอยู่เหนือน้ำเจิ้นกับผมมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะ เราจัดกระเป๋าสำหรับสองคืน คืนแรกจะไปนอนอัมพวา ส่วนคืนที่สองเจิ้นจะพาผมไปกาญจนบุรี
มันไม่มีจุดหมายอะไรเป็นพิเศษแค่เราอยากจะใช้ช่วงวันหยุดด้วยกัน ช่วงบ่ายรถในกรุงเทพไม่ค่อยติดนัก ผมนั่งจับมือเจิ้นชวนเขาคุยเรื่องที่ผมไปอยู่อเมริกา
“ห่มผ้าดีๆ เดี๋ยวหนาว”
ผมไม่ได้เอาสินเชื่อมาด้วยแต่เรามีหมอนผ้าห่มติดรถอยู่แล้วเพราะผมชอบหนาวแอร์
“ก็เจิ้นอ่ะให้จันทร์ใส่ขาสั้นทำไมล่ะ ปกติไม่ชอบให้ใส่นี่”
“ถนัดมือดี”
เขาดึงมือออกจากมือผมแล้วสอดเข้ามาใต้ผ้าห่มมาลูบขา...กางเกงขาสั้นพอมันนั่งก็รั้งขึ้นไปอีกแล้วกางเกงตัวนี้ก็ไม่ได้ใส่นานแล้วเพราะเจิ้นบอกมันสั้นไป อยู่ๆก็บอกอยากให้ใส่เพราะจะยุบยิบแบบนี้ใช่ไหม?
“เจิ้นอย่าซนนะ”
“หวงกับพี่?”
“ก็เจิ้นอ่ะ...ยุบยิบ”
เจิ้นยุบยิบจริงๆนะ...ลูบขาไม่พอยังแกล้งบีบตรงเนื้อขาด้านในอีก แล้วพอรถติดก็ดึงผมไปจูบจนผมเกือบหายใจไม่ออก มันน่าอายมากเลย ดีนะที่ฟิล์มรถเราหนา มาทำอะไรกลางถนนเล่า...
“หึหึ...”
“พอเลยห้ามจับแล้วนะ”
“แต่จูบได้ใช่ไหม?”
“เจิ้นนน ทำไมยุบยิบแบบนี้อ้ะ”
แล้วดูทำมาหัวเราะใส่ แต่สุดท้ายหนวดปลาหมึกก็ยังวางแหมะอยู่บนขาผมนั่นแหละ เหมือนเจิ้นจะเพลินที่ได้ลูบขาผมเล่น ผมเลยลูบขาเจิ้นกลับมั่ง ลูบสูงกว่าที่เจิ้นลูบด้วยจะได้รู้มั่งว่าผมรู้สึกยังไง
ปรากฏว่าผมสู้เจิ้นไม่ได้เพราะเขาเล่นตบไฟจอดข้างทางแล้วกัดผม! เจิ้นเหมือนตัวร้ายในละครมากจับผมดันติดเบาะแล้วเลิกเสื้อขึ้นกัดนม ตะ แต่นี่มันกลางถนนนะ
“งื้อออ เจิ้น...”
“เด็กซนต้องโดนกัด”
นมผมมันบวมแล้วก็แดงจากเมื่อคืนอยู่แล้ว พอเจิ้นแตะนิดหน่อยมันก็รู้สึกแปลกๆ นี่เขาเล่นกัด...แล้วก็ดูด หัวผมหมุนวนไปหมด กว่าเจิ้นจะเลิกกัดผมก็นอนหมดแรงเสื้อมากองอยู่ตรงคอ เบาะรถนี่ก็เอนลงมาตอนไหนไม่รู้ ตั้งสติได้ก็เห็นแวบบตาวิบวับของเจิ้นที่คร่อมอยู่บนตัวผม
“ห้ามยุบยิบแล้วนะ!”
“ก็จันทร์น่ากัด”
“จันทร์โกรธจริงๆด้วย มันกลางถนนนะเจิ้น!”
“จันทร์เลิกทำตัวน่ากัดสิ”
“มันความผิดของจันทร์ที่ไหนเล่า ไม่ได้ทำอะไรเลย!”
“ทุกอย่างที่รวมเป็นจันทร์...ผิดทั้งหมด เพราะทำให้พี่อยากกินจันทร์ทั้งตัว”
กว่าเราจะมาถึงอัมพวาผมก็แทบจะต้องแก้ผ้าอยู่บนรถเพราะเจิ้นซนตลอดทาง ที่พักของเราเป็นบ้านชั้นเดียวหลังคาสามเหลี่ยมริมน้ำค่อนข้างเป็นส่วนตัว ผมอยากไปนั่งเอาขาแช่น้ำมากแต่เจิ้นกลับซนต่อ!
ผมสงสัยมากว่าเจิ้นเอาพลังมหาศาลแบบนี้มาจากไหน เขาไม่เหนื่อยมั่งหรอนี่เขาเพิ่งเดินทางกลับจากอเมริกาแล้วนะ แล้วเมื่อคืนเราก็เพิ่งยุบยิบ เช้าก็ยุบยิบ ระหว่างทางก็ยุบยิบ แล้วเย็นแบบนี้ก็ยังจะยุบยิบ!
ถึงเขาจะไม่ได้เข้ามาแต่...แต่มันก็เหนื่อยอยู่ดีนั่นแหละ! พอเขาเลิกยุบยิบผมก็บ่นๆๆๆ ต้องบ่นบ้างล่ะเพราะว่าตามใจจนชินแล้วก็ดื้อ! แต่เจิ้นกลับหัวเราะแล้วก็จูบ
ฮึ่ยยยยยยยย เอาไปขายที่ลาซาด้าเดี๋ยวนี้เลย ไม่เอาแล้วคนยุบยิบ! ส่งฟรีอีเอ็มเอสด้วย เก็บเงินปลายทางก็ได้ เวิร์ลไวล์ด้วยอ่ะ!
ผมงอนเจิ้นจริงๆนะ เขาก็ดูจะรู้ตัวเลยเอาใจผมด้วยไอติมกะทิ กว่าเราจะออกมาเดินตลาดก็ทุ่มนิดๆแล้ว แต่ร้านก็ยังคนแน่น เจิ้นไม่ชอบคนแน่นๆเดินได้สักพักเขาก็หน้าบูด เราเลยไปลงเรือดูหิ่งห้อยกันแทน ผมคิดว่าเจิ้นเดินได้เกือบสี่สิบนาทีก็เก่งแล้วอ่ะ
ปรากฏว่าเจิ้นไม่อินกับการดูหิ่งห้อยเพราะเราไปกันวันที่ไม่มีลมเลย พอเรือจอดก็เลยมีแต่ยุง แถมเจิ้นยังหงุดหงิดเพราะผมนั่งเกาแขน ยุงกัดผมเป็นตุ่มแดงๆ เท่านั้นล่ะทริปจบทันที
กลายเป็นกลับมาผมก็โดนเจิ้นบ่นว่าไม่รู้จักพกผ้าคลุม ก็เคยซื้อให้ตั้งหลายผืนก็เอามาใช้บ้างไปให้ยุงกัดทำไม ผมเกือบงอนแล้วอ่ะ แต่...มันดูตลกมากกว่า เจิ้นเหมือนปลาหมึกคิ้วขมวดกำลังพ่นหมึกยุบยับๆออกมามากเลย
“โอ๋ ไม่หงุดหงิดนะ คราวหน้าจันทร์จะระวัง”
คนแก่ก็จะขี้บ่นแบบนี้ใช่ไหม ผมรับมือการบ่นของเจิ้นโดยการกอดเขาแทน พอกอดเจิ้นก็ชะงัก แล้วเขาก็ถอนหายใจแล้วก็เลิกบ่น
“ดีกันเนอะ หงุดหงิดแล้วไม่ได้ยุบยิบนะ”
“เฮ้อ... คนร้ายกาจ”
ปลายจมูกแตะลงที่กลุ่มผมนิ่ม ตั้งแต่กลับจากอเมริกามูนนี่กลิ่นนมของเขาก็ชักจะร้ายขึ้น ทั้งแววตา คำพูด แล้วก็...ความนุ่มนิ่ม การไปอยู่อเมริกาทำให้น้องอ้วนขึ้นมาแต่มันกลับพอดีมือเหลือเกิน
แล้วท่าทางซุกซนแววตาระยิบระยับที่ชอบมองกัน มันจะอดใจไหวได้ยังไง? อาจจะเพราะกลุ่มเพื่อน การไปปาร์ตี้ และสังคมทำให้มูนนี่โตขึ้น แต่มันโตในคนละแบบกับที่เขาคิดไว้ เขาอยากให้น้องโตเป็นผู้ใหญ่ มีความรับผิดชอบ โฟกัสกับเรื่องเรียน แต่สิ่งที่ได้...กลับเป็นความเย้ายวนแบบที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็น
แต่มูนนี่ก็ยังเป็นมูนนี่ไม่ได้มีจริตแบบคนแพรวพราวแต่เป็นความซุกซนเหมือนลูกแมว ก็เพิ่งรู้ว่ากระต่ายที่เลี้ยงโตมาแล้วจะกลายเป็นลูกแมวช่างยั่ว
ปากเล็กที่อ้อนให้หายโกรธก็แดงระเรื่อเหมือนลูกเชอร์รี่ ผิวขาวกลิ่นนมก็เหมือนกับครีมนมสดนุ่มๆของเค้ก ไม่ชอบของหวานแต่ๆอยู่ก็อยากกินเค้กนมสมตรงหน้าขึ้นมา
“หายโกรธจันทร์น้า”
นิ้วซนนี่อีก ใครสั่งให้สอนให้มาจิ้มวนเวียนแถวหน้าอกเขาแบบนี้ แล้วตาที่ช้อนขึ้นมามองต้องยั่วอารมณ์กันขนาดนี้ไหม? ยังไม่ทันตอบก็กลายเป็นสองแขนเล็กที่ยกขึ้นมาโอบรอบลำคอ
“นะครับ...”
เหมือนมีคนโยนไฟลงมาใส่ตัว แขนขยับรวบเอวบางขึ้นนั่งบนโต๊ะเครื่องแป้ง ดันคนตัวเล็กไปพิงกับบานกระจก พระจันทร์ตัวแสบจะได้รู้บ้างว่าอย่ายั่ว...เพราะถึงไม่ยั่วเขาก็พร้อมจะขย้ำน้องตลอดเวลาอยู่แล้ว
“อ้ะ เจิ้น...งื้ออออ”
เสียงครางหวานทำให้ยิ่งได้ใจ เจ้าจันทร์ซุกซ่อนใบหน้าแดงๆไว้กับไหล่ของเขา ซึ่งมันผิด...เพราะทำให้น้องต้องโน้มตัวมาข้างหน้า ภาพบนกระจกจึงสะท้อนสะโพกนิ่มใต้กางเกงขาสั้นที่ยกขึ้นเล็กน้อย
“ยกก้นหน่อย”
กางเกงถูกถอดออกไปอย่างง่ายดาย...เจ้าก้อนซาลาเปานุ่มนิ่มจึงถูกบีบจนขึ้นรอบแดงทั้งสองข้าง เสียงครางเรียกชื่อข้างหูยิ่งทำให้จังหวะบีบมันแรงขึ้น
เจ้าจันทร์ชอบให้กอด...ให้กัด ให้บีบ...ให้ฟาด
เพี้ยะ!
“อ๊า...”
สองมือแกร่งเลื่อนขึ้นไล้มาตามเอวบาง จับชายเสื้อดึงทีเดียวพระจันทร์รสนมก็เปลือยเปล่า ร่างขาวนิ่มมีแต่ร่องรอยรักที่ถูกตีตราไปทั้งตัว
“เจิ้น อื้อ....อยะ ...อย่า”
ปลายลิ้นขยับสะกิดยอดอกสีแดงก่ำ...เนื้อนิ่มหอมกลิ่นนมไปทั้งตัว จนต้องจูบ ต้องกัด ยิ่งกัดก็ยิ่งได้ยินเสียงหวานดังออกมา กระทั่งปากขยับไปถึงต้นขาที่ลูบไล้มาทั้งวัน
“จันทร์ จันทร์ไม่ไหวแล้ว...”
“ไม่เป็นไร พี่ไหว”
ทริปกาญจนบุรีล้มเลิกไปทันทีเพราะผมไข้ขึ้น เมื่อคืนเจิ้นยุบยิบกับผมอีกแล้ว ทำไมโกรธอยู่ดีๆกลายเป็นหื่นก็ไม่รู้อ่ะ แล้ว...ข้างในตัวผมก็มีแต่น้ำของเจิ้น งื้อออ เขาโทรไปแจ้งรูมเซอวิสว่าขอจองเพิ่มอีกคืน โชคดีที่ไม่ใช่ช่วงเทศกาลห้องเลยยังว่าง
เจิ้นเตรียมยามาด้วยแต่เขาก็ไม่ยอมให้ผมใส่เสื้อผ้าอยู่ดี เขายังคงเอาตรงนั้นมาถูไถกับก้นผม แล้วก็กอดให้ผมจมไปในอ้อมกอดของเขา มันก็...สบายดีจัง
“เจิ้น ไม่เอาแล้วนะ...”
นอนได้แป๊ปเดียวตรงนั้นมันก็แข็งอีกแล้วอ้ะ! แต่สองรอบแล้วนะ ผมไม่ไหวแล้ว จากเมื่อคืนที่ช่อฟ้ามันก็ยังไม่ดีขึ้นเลย ไม่ใช่เครื่องสูบน้ำนะไม่ต้องเอาน้ำมาให้เยอะแบบนี้ก็ได้!
“ข้างนอก...ได้ไหม?”
เฮ้อ...เจิ้นต้องกินอะไรผิดสำแดงมาแน่ๆเลย แล้วกว่าผมจะได้นอนก็เลอะเทอะไปหมด เจิ้นเอาแต่ใจมากแล้วก็เรียกร้องให้ผมตามใจ แล้วท่านอนก็เปลี่ยนเป็นเจิ้มซุกหน้าอยู่ในอ้อมกอดของผม เพราะ...เขาขอกินนม
ผมคิดว่าเลเวลการเมคเลิฟของเรามันเกินปกติไปแล้ว แต่ผมกลับชอบ ซึ่งมันย้อนแย้งมากเลยทำไมกลายเป็นแบบนี้ล่ะ ผมกลับชอบให้เขานอนดูดนมผมเหมือนหลานๆดูดนมน้องนุ่ม มันตัวเบาๆ...เคลิ้มๆ...หรือน้องนุ่มมีลูกเยอะเพราะว่ามันสบายแบบนี้?
เวลาที่ฟันคมมันกัดลงมานิดหน่อย ก็... ก็รู้สึกดีมากเลย
“แดงไปหมด”
“ก็เจิ้นอ้ะ บวมหมดแล้ว”
“พี่ชอบ...”
“งื้ออออ”
เขาบีบ ขย้ำ สลับกัด จนผมจมน้ำ...แล้วก็โบยบิน...ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองสามารถโบยบินได้เพียงแค่ถูกเจิ้นกัดนม
วันที่สองในอัมพวาผมก็ยังคงถูกเจิ้นกัด...เขาไม่ได้เข้ามาแล้วเพราะผมมีไข้อ่อนๆแต่เขาก็ยังชอบมากัด บริเวณบ้านพักเราค่อนข้างเป็นส่วนตัว มีสระว่ายน้ำเล็กๆ มีต้นไม้บังสายตา เจิ้นก็เลยไม่ยอมให้ผมใส่อะไรนอกจากชุดคลุมสีดำของเขาที่ตัวใหญ่เมื่อมาอยู่บนตัวผม และก็ยังชอบมาแหวกเสื้อผมออกแล้วก็กัด...
ผมแทบจะไม่ได้ลุกจากตักเจิ้นเพราะเขายึดผมไว้ เดี๋ยวก็จูบ เดี๋ยวก็ดูด เดี๋ยวก็กัด มือปลาหมึกของเจิ้นยุบยิบผมไปหมด แต่ที่เขาชอบก็คือการกัดนมผม บางรอยจูบมันสีเข้มขึ้นจนเป็นรอยช้ำม่วงๆไปแล้ว
แต่...ผมก็ยังชอบให้เจิ้นกัด เขาว่ายน้ำขึ้นมาหาผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ริมสระก็เป็นผมเองที่แหวกเสื้อให้เขาดูด ผมก็แค่อยากเอาใจเจิ้น...ผมชอบลูบแก้มที่ตอบลงเพราะการดูดเม้มร่างกายผม
มันเหมือน...ผมหลงใหลในตัวเจิ้นไปแล้ว ผมขอให้เจิ้นเข้ามาอีกครั้งในตอนกลางคืน แต่เจิ้นไม่อยากทำแล้วเพราะกลัวผมไม่ไหว แต่...ผมก็แค่อยากให้เจิ้นเข้ามา
กลายเป็นผมงอแงและเรียกร้อง...จนกระทั่งเจิ้นตามใจ เรานอนหมดแรงกันทั้งคู่ ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นยกสุดท้ายแล้วเพราะผมอ่อนล้าเต็มที เจิ้นเองก็ดูเหนื่อย...
“หมอขอย้ำอย่างจริงจังนะครับ ต้องหักห้ามบ้างเพราะคุณจันทร์จะรับไม่ไหวเอานะครับ ดีที่ไม่ช็อค ไข้ขึ้นสูงแบบนี้สามารถช็อคได้นะครับเจิ้น”
“ครับ”
การไปอัมพวาสามวันสองคืนทำให้เจ้าจันทร์ป่วย...ป่วยเพราะบางอย่างมัน ‘มากเกินไป’ แล้วอะไรที่มากเกินไปก็ทำให้ร่างกายรับไม่ไหว ขนาดตัวเขาเองยังเพลีย...แล้วน้องที่ถูกเอาแต่ใจจะเหลืออะไร
เจิ้นนั่งมองคนป่วยหลับสนิทบนเตียง มีกระต่ายหูยาวอยู่ในอ้อมแขน กลับมาก็ปวดหัวไข้ขึ้นสูงจนต้องตามหมอ พระจันทร์กลิ่นนมทำให้เขาเสพติดจนขาดห้ามตัวเองไม่ไหว
“เจิ้นครับ ยาที่คุณหมอสั่งไว้ครับ”
เลขาคนสนิทที่ไปส่งหมอพร้อมกับซื้อยากลับมาให้เดินเข้ามาหา ก็เป็นเอ็มเหมือนเดิมที่ดูแลให้ทุกอย่างจนคิดว่าปีนี้คงต้องเงินเดือนถึงแสนได้แล้ว ภาระที่เอ็มแบกมันเยอะไป
แต่ไล่ออกก็ไม่ยอมออก หน้าด้านหน้าทนทั้งๆที่เป็นผู้บริหารได้ก็ยังรั้งตำแหน่งเลขา เลขาอะไร...เงินเดือนสูงกว่าหัวหน้าฝ่ายบางฝ่ายด้วยซ้ำ
“ลาออกไปซะ”
“ค่ายาไม่จ่ายยังกล้าไล่ผมออกอีกหรอครับ?”
“ไปหางานดีๆทำไป”
“เจิ้นหาคนถูกใจเท่าผมไม่ได้หรอกครับ ยอมจ่ายเงินเดือนแพงๆไปเถอะ รับคนใหม่มาก็อยู่ไม่ทนหรอก”
ทำไมจะไม่รู้ว่าเงินเดือนตัวเองมันสูงขึ้นทุกปี แล้วก็โดนไล่ออกมาหลายครั้งเพราะเจิ้นรู้สึกผิด แต่ดันเคยชินกับการดูแลเจิ้นไปแล้ว และไม่วางใจให้คนอื่นมาทำแทน
“ไม่อยากไปมีแฟนบ้างหรือไง?”
“รอเจิ้นแต่งงานก่อน ผมค่อยลาออกไปใช้ชีวิตส่วนตัว”
“ตกลงยังไง?”
“ผมถูกจีบอยู่ครับ”
“ตอแหล”
“ไม่อิจฉาสิครับ อย่าสนใจเรื่องของผมเลย ตั้งใจจีบคุณจันทร์ให้ติดดีกว่า เรื่องอยากกอดคุณจันทร์นี่ผมเข้าใจนะครับว่าแก่แล้วก็ตันหากลับ แต่คุณจันทร์เขาจะไม่ไหวเอานะเจิ้น อย่างงี้ดีกว่าผมซื้อกระบอกมหาสนุกให้ พอมีอารมณ์ก็ช่วยตัวเองเอา เอาแบบ VR ด้วยดีไหมครับ? ใส่แว่นแล้วมีภาพสาวน้อยอยู่บนตัวเราด้วย โลลิคอนแบบนี้เหมาะกับเจิ้นแน่ๆ อ๊ะๆ อย่าด่าผมครับ เสียงดังคุณจันทร์ตื่นนะ ผมขอตัวดีกว่าครับ”
ไม่มีเสียงด่า...มีแต่หมอนอิงหลังที่ถูกปากระแทกหน้าคนกวนประสาทจนเกือบล้ม
===
มูนนี่ใครให้ทำตัวแบบนี้ ไปให้พี่เขากัดนมได้ยังไงลูกกก！
คูมแม่ลูกคูมแม่ๆโตแล้วนะคะ 555+
เจิ้นก็นะ เป็นปลาหมึกกามจริงๆ
-
จันทร์จะอ่อยเจิ้นเรี่ยราดไม่ได้นะลูกกกกก
เอ็นดูเด็กน้อย พอเจิ้นอ้อนหน่อยก็ยอมคล้อยตาม :hao7:
-
ตลกพี่เอ็ม จะมีใครกล้าต่อปากต่อคำกับเจิ้นได้เท่าคนนี้ :mew4:
-
ไม่อิจฉาพี่เอ็มนะเจิ้น :z1: :z1: :z1:
-
พี่เอ็มเป็นคนร้ายๆ
ชอบการต่อปากต่อคำของเจิ้นกับพี่เอ็ม
-
เจิ้น กลับทะเลไปเลยยยยย ~~ #คนหื่น2018 :impress2:
-
เจิ้นเอ็มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คือมันใช่ เคมีพุ่งๆๆๆๆๆๆ จันทร์ก็นั่นแหละ หนูยั่วเขาเอง6555555
-
:hao7: :hao7: :hao6: :hao6:
-
:hao6:
-
อื้อหือ..อู้หูว..อ้าห๋า.. :oo1: :oo1: :oo1:
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :hao5: :sad4: :heaven
-
:pighaun: :haun4:
เปิดมาก้อผ่าม
ผ่าม
ผ่ามมมมมมมมมมมมมมมมมมม
มูนนี่เอาเลยยยยั่วพี่เค้าเลยลูกกกก
เอาให้เตมที่
ผ่ามมมมม
เจิ้นต้องหลงน้องตายแน่ๆ
หนีไม่พ้น
เอ็มมมตลกกกกก ตลกเสมอต้นเสมอปลาย
ฮ่าาาา
-
เจิ้นนี้แบบยุบยับ ยุบยิบน้องตลอดเลยนะคะ
ส่วนมูนนี่ ก็ยอมพี่เค้าซะเหลือเกิน 5555
ยิ่งพี่เอ็มมีบทเท่าไหร่ ยิ่งอยากอ่านเรื่องพี่เอ็มค่ะ ช่วงพูดเหลือเกิ๊น คนอะไร ;)
-
มูนนี่ลูกกกก หนูเห็นฟ้าเป็นสีอะไรคะ น่าตีจริงๆ
ชอบที่พี่เอ็มแซะเจิ้น ตลก555555555
-
เจ้าจันทร์ลูกกกกกก
ทำให้เจิ้นคลั่งขนาดนี้
จะยั่วขนาดไหนนนนนนนนนน
-
น้องจั๊นนนนนทร์ เดี๋ยวแม่ตีตาย ไปเปิดนมให้พี่เค้าดูดแบบนี้ได้เหรอลูกกกกก
-
มูนนี่ลู๊กกกกกกกก ไปเปิดนมให้พี่เค้าดูดได้ยังไงโอ้ยยยย จิเป็นลม อะไรทำให้ลูกโซแดมฮอตขนาดนี้ :jul1: ส่วนพี่เอ็มนี่โคตรมิติใหม่แห่งการเป็นเลขามากๆค่า5555555 ทั้งเงินเดือนที่จะเป็นแสน แล้วก็การด่าเจ้านายว่าแก่ตัณหากลับ โอ้ยยยยย :hao7:
-
ทุกคนอาจจะสงสัยว่าใครมาจีบพี่เอ็ม แต่เราว่าเรารู้นะ เราเป็นคนจีบพี่เค้าเองแหละ -///-
เดี๋ยวขอตัวไปซื้อยาสลายมโนก่อนนะคะ ไม่ลืมซื่อมาเผื่อน้องจันทร์แน่นอน แบ่งๆกันกินตามอาการ
-
มูนนี่ลูกมี๊เลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออดจนตอนนี้เลิกเสื้อเปิดเสื้อเอานมให้คนอื่นดูดตายๆๆๆอิแม่จะเป็นลมเจิ้นมันร้ายยยยยยน้องช้ำหมดแต่ชอบบบบ ฮือออออออชอบสุดในตอนนี้คือเอ็ม อยากอ่านเรื่องของเลขาเอ็มแล้วนะเนี่ยแบบเนี้ยร้ายแบบนี้ใครจะเอาอยู่กันนะ
-
ฮื่อ น้องไล่พี่ไปลงทะเลบ้าง จะเอาไปขายที่ลาซาด้าบ้าง ถือว่ามีการพัฒนา555 และความ..ดุของเจิ้นนี้ก็ทำน้องป่วยจนได้ แต่โทษเจิ้นคนเดียวก็ไม่ได้เพราะใครกันหน้าแหวกเสื้อให้พี่เขาทำอะไรต่อมิอะไร :jul1:
ปล. ตลกพี่เอ็ม หน้าด้านหน้าทนไล่ก็ไม่ยอมออกจนเจิ้นต้องเพิ่มเงินเดือนให้แทน แต่อย่าไลให้พี่เอ็มไปไหนเลย คงไม่มีลูกน้องคนไหนกล้าพูดเล่นกับเจิ้นได้เท่าพี่เอ็มแล้ว ไม่งั้นเหงาแย่เลยนะเจิ้น ปกติก็ไม่มีคนคบละ5555555
-
อ่านเจอแต่คำว่ายุบยิบยุบยิบ ฮื้อออใจแม่ไม่ดีเลย
-
หื่นพอๆกัน :z1:
-
ใครติดใครกันแน่นะ :o8:
-
พี่เอ็มมาวินตลอดดดดด
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
เจิ้นจะรู้ตัวมั้ยเนี่ยว่ากำลังจะถูกเทขาย
อเมริกาทำให้กระต่ายกลายเป็นแมว
จริตไม่ต้อง เนื้อนมไข่ล้วนๆ
-
เพิ่งรู้วันนี้่ ว่าการเป็นปลาหมึก คือความร้ายกาจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ :jul1: ขอเลือดด่วนค่ะ :mc1: ส่วนแมงกระพรุนน้อยอย่างเจ้าจันทร์ผู้ตกเป็นเหยื่อนั้น ถึงกับสิ้นฤทธิ์กันเลยทีเดียว ว้อย สงสารน้อง แต่พี่เอ็มก็ได้ทำการหาทางแก้ไขให้เจิ้นแล้ว ถึงแม้จะได้ค่าตอบแทนโดยการปาหมอนใส่หน้าก็ตาม :jul3: ทำไมชอบเวลาสองคนนี้คุยกัน
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
หื่นทั้งคู่เลย :oo1:
-
ช่อฟ้าเดือด ยังไม่เท่าอัมพวาเดือดกว่า
เจ้าจันทร์จะห้ามแบบนี้ไม่ได้นะ
ห้ามยังไงให้ไข้ขึ้น ช้ำไปทั้งตัว
เรียกร้องให้ยุบยิบยิ่งกว่า และยังป้อนนมไปอีก
ถ้าไปอเมริกาแล้วกลับมาเป็นกระต่ายยั่ว
เจิ้นคงคิดย้อนว่า น่าจะส่งไปตั้งนาน
เจิ้นก็ร้ายมาก มากจริงๆ
ยุบยิบ ยุบยับหนักมือมาก
รู้ว่าชอบ ห่างมือไปนานล่ะสิ
เอ็มตลก ไม่มีใครเท่าเอ็มแล้วจริงๆ
-
กระต่ายชอบอ่อย กะ ปลาหมึกชอบหื่น o13 o13
-
เจิ้นหื่น! หื่นมากด้วย พี่งรู้เหรอ :jul3: :jul3: :jul3:
ชอบพี่เอ็มจังน่ารักน่าหยิก :man1: :man1:
-
5555+ อิโรติกปนซิทคอม ช่วงท้ายอ่ะตอนนี้..
แบมๆ รีบมานะคะ.. รอมูนนี่ฟื้นอยู่นี้... :katai2-1:
-
มูนนี่หนูโตขึ้นแต่นำภัยจากปลาหมึกยุบยิบมาถึงตัวหนักกว่าเดิมนะลู๊กกกกก :m11:
-
นี่มันคู่หื่นชัดๆ ชอบพี่เอ็ม อิอิ
-
เจิ้นกลายเป็นตาแก่โลลิค่อนตัณหากลับแล้ว พี่เอ็มด่าเจิ้นได้โดนมาก เหมาะกับสถานการณ์ เจ้าจันทร์ทำตัวน่ารักขนาดนี้เจิ้นจิทนไหวได้ไง โอ๊ยสงสารเจิ้นนะห่างไปตั้งหลายเดือน ได้อยู่ด้วยกันก็ต้องจัดให้หายคิดถึง 555+
-
ใครมาจีบพี่เอ็มค่ะ !!
-
อ่านตอนนี้แล้ว เอิ่ม :jul1:
-
เอ็มนี่ก็ปากร้ายนะอิอิ
มีหลอกด่าเจิ้นด้วยเอาไปเลย10แต้ม :mc4: :mc4:
-
รักพี่เอ็มมมมมมมมมมมมมมม ปากร้ายได้หน้ารักมากกกกกกกกกกก มีการบอกเจิ้นอย่าอิจฉาอีกมีคนจีบแล้ว โอ๊ยยยยยยยยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบเลขาแบบพี่เอ็ม รู้ใจเจ้านายไปซะทุกอย่างเลย
-
มูนนี่ถ้าหนูห้ามเจิ้นแบบนี้เกรงว่าจะไม่ได้ผลเอานะป่วยจนได้เลยลูกกก
แล้วจะเอาเจิ้นไปขายในลาซาด้านี่จริงจังมั้ยพิจะได้เก็บเงินไว้แต่เนิ่นๆ
และยังคงย้ำคำเดิมว่า เจิ้น ดุ :haun4:
-
พี่เอ็มมมมมมมมมมมมมมเป็นแฟนเจิ้นใช่มั้ย55555
นุ้งจันทร์หนูจะเซ็กซี่ไปแล้วลูก
-
:hao7: :hao7: :hao6: :hao6:
-
ตอนนี้น้องดูเปร่งปลั่ง เต็มไม้เต็มมือจริตจกร้านเต็มที่ เจิ้นกฟ้ไปไหนไม่พ้นสิคะ
เรื่องของเอ็มน่าสนใจ เก่งขนาดนี้คนจีบต้องเก่งเลเวลไหนกันน้า
-
:m25: โถ่วววเจิ้น ยุบยิบเยอะเกินไปจนมูนนี่ป่วยอีกแล้วว
-
โอ้ยยยยมูนนี่ลูกช้านนนนนนคุณแม่จะเป็นลมค่ะมาให้ตีก้นเดียวนี้เลย
-
เจิ้นหื่นมากกกกกกกกก กราบบบ กราบความเงินเดือนอัพถึงแสนของพี่เอ็มด้วย
-
เจิ้นนน เย็นหน่อยยย :pighaun:
-
เจิ้น คน เ ย ดุ!!!
-
ยัยจัน!!! ทำไมหนูชอบ!!!
-
:jul1: ไม่รู้ว่าอัดอั้นตันใจที่ไม่ได้......พบกันนาน หรือ ว่า เจิ้นเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกแต่แอบไว้กันแน่555
-
:m25: :m25: :m25:
-
หนูจันทร์ขี้ยั่วววว พี่เอ็มกวนประสาทเจิ้นได้เก่งๆจริงๆชอบบบ 555 :pig4:
-
มารอคนช่างยั่ว
-
เปลี่ยนชื่อตอนล้าวววว รอฟินอย่างต่อเนื่อง / ใช่ไหม?
-
Chapter XIV Fourth Party
“เจิ้นกินนี่อีกหน่อยนะ”
ผมเป็นไข้ไปสามวันเต็มๆ ตอนนี้เลยต้องกลับมานอนห้องเล็กของตัวเองเพราะว่าเจิ้นจะติดไข้แล้วก็ป้องกันเจิ้นยุบยิบด้วย เจิ้นหงุดหงิดมากที่ผมตัดสินใจแบบนั้นเลยขโมยสินเชื่อไปนอนกอด แต่เจิ้นก็ทำตัวน่ารักง่ะ
เขามายืนตรงประตูเชื่อมห้องของเราสองคนแล้วก็ชะโงกหน้ามา แถมกอดสินเชื่อในอ้อมแขนด้วย วันแรกๆผมก็ใจแข็งให้เจิ้นกลับไปนอนดีๆ แต่พอเริ่มหายไข้แล้วเจิ้นมายืนมองคืนที่สามผมก็ต้องยอมย้ายตัวเองกลับไปนอนกับเจิ้น
ตอนนี้ผมเพิ่มมารตราการป้อนข้าวเจิ้น เพราะเจิ้นน่ะกินข้าวน้อยช่วงที่ผมไปอยู่อเมริกา เขาดูซูบลงนิดหน่อยแล้วก็ดูอ่อนเพลีย พอผมป้อนมันก็เหมือนบังคับให้เจิ้นกินเข้าไปเยอะๆ
ตอนนี้เจิ้นเลยต้องการโจ๊กถ้วยเล็กเป็นเพื่อนผม ปกติเจิ้นไม่รับมื้อเช้าแต่ผมบังคับให้กินนิดหน่อย ถึงจะแค่สี่ห้าคำก็ยังดี แต่เจิ้นมีไข่ลวกมาเป็นของคู่กันทุกวันเลย
“พอแล้ว”
“น่า...อีกคำนะ นะเจิ้น อ้ามม”
เจิ้นคิ้วขมวดแต่ก็ยอมรับโจ๊กเนื้อปูที่ผมป้อนคำสุดท้าย คุณป้าแม่บ้านแอบยกนิ้วโป้งให้ผมด้วย ตอนนี้ผมจัดการปฏิวัติอาหารการกินเจิ้นทุกมื้อ แล้วก็เข้าครัวเอง
ทำกับข้าวเสร็จก็ช่วยคุณป้าแม่บ้านซักผ้ารีดผ้า ผมรีดเก่งขึ้นแล้วแต่พอเป็นพวกสูทของเจิ้นมันต้องบรรจงและตั้งใจกว่าก็ยังฝีมือไม่ค่อยถึง ยิ่งชุดจีนนะ รีดยากมากกกก ชายเสื้อมันยาวทำให้ค่อนข้างลำบาก
ผมเริ่มรู้สึกว่าการอยู่บ้านทำนั่นทำนี่ให้เจิ้นมันมีความสุขจัง สักพักก็ไปเล่นกับนก แล้วก็ไปเล่นกับกระต่าย แล้วก็มาทำกับข้าว จัดของ ลิสต์รายการวัตถุดิบทำกับข้าว วางแผนช้อปปิ้งซื้อของเข้าบ้าน
หรือผมกำลังจะเจออาชีพในฝัน แบบว่ารับทำความสะอาดบ้าน? แต่ก็ไม่ได้อยากทำให้คนอื่นนี่นาอยากทำให้เจิ้นคนเดียว แต่ถ้าจะทำเป็นอาชีพทำแค่บ้านเจิ้นก็ไม่ไหวนะ ไว้ก่อนดีกว่า
พูดเรื่องความฝันผมก็เริ่มคิดจริงๆนะว่าตกลงผมอยากทำอะไรกันแน่ พอไปเรียนเมืองนอกแรบบิทบล็อกเกอร์ก็ชะงัก รีวิวไอติมที่อยากทำก็ยังไม่ได้ทำ มีแต่เรื่องดูแลเจิ้นนี่แหละที่ผมพอจะคอนตินิวต่อไปได้เรื่อยๆ
สงสัยผมต้องมามุ่งมั่นกับการเป็นที่ปรึกษาทางการเงินของเจิ้นแบบที่เคยคิดไว้ ไม่ก็เลขา ไม่ก็ดูแลบ้านให้เจิ้นไปเฉยๆ อะไรก็ได้ในลูปนี้ เจิ้นต้องอยากจ้างผมสิเพราะผมเก่ง ถึงเก่งแต่เรียนไม่จบก็ไม่น่าจะได้...เรื่องเรียนมันก็ทำผมท้อแท้อยู่ดี ผมยังเหลืออีกสามเทอมต้องเก็บให้หมด เฮ้อ...
ผมก็อยากจะอ้างอ่ะว่าคนเรียนไม่จบแต่ชีวิตดี้ดีก็มีเยอะ สตีฟ จ็อบ บิลเกต แต่...เขาสอบติดฮาเวิร์ดนะ!? คนปกติที่ไหนจะสอบติดฮาเวิร์ดได้ถ้าไม่ใช่อัจฉริยะ
มันต้องมีหนทางสิ...สักทางที่ผมจะประสบความสำเร็จได้ ทางไหนก็ได้ จะทางตรง ทางอ้อม ทางลัด แค่ผมอาจจะยังหาไม่เจอ
เจิ้นหยุดอยู่กับผมแค่ไม่กี่วัน พอผมหายป่วยเขาก็กลับไปทำงานเพราะอยู่บ้านก็ไม่ได้ทำอะไร แต่ตอนเที่ยงเจิ้นขึ้นมากินข้าวกับผม เดี๋ยวนี้เขาไม่ยอมให้ถือกล่องข้าวลงไปที่ห้องทำงานแล้ว เขาบอกว่านั่งกินด้วยกันบนนี้มันดีกว่า แหงสิ...ก็ชอบนั่งลูบขาผมอ่ะ
ปกติที่นั่งของเราคือเจิ้นนั่งหัวโต๊ะแล้วผมจะนั่งทางขวาของเจิ้น แต่พอต้องบังคับให้เจิ้นกินข้าวเขาก็เขยิบมาใกล้อีก จนเข่าเราชนกัน แล้วเขาก็นั่งลูบขาผม
กางเกงขาสั้นที่ไม่ชอบให้ใส่ก็ดันเลือกให้ทุกวัน ยุบยิบจริงๆเลยปลาหมึกตัวนี้เนี่ย แต่ผมก็ไม่ได้ไปไหนก็ใส่อยู่บ้านนั่นแหละ แต่ถ้าไปข้างนอกก็จะเปลี่ยนกางเกง
จริงๆผมว่าช่วงนี้เจิ้นชอบให้ผมโป๊ ยิ่งอาบน้ำตอนเช้าแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาเจิ้นจะยังชอบใจ แววตาของเขาวิบวับไปหมด แล้วเราก็ยังมอนิ่งแคร์กันเหมือนเดิม...ที่เพิ่มเติมคือเจิ้นจะงับนมผมด้วยทุกเช้า
เจิ้นไม่ได้กัด...แค่ดูดๆเพราะกลัวผมจะช้ำอีก คราวก่อนกว่ามันจะหายบวมก็ตั้งหลายวัน บีบก้นนี่อีกอย่าให้เผลอนะเจิ้นจะมาแอบบีบตลอด ผมว่าเจิ้นชอบขยำตัวผมอ่ะ แบบนวดมือหรือเปล่า? หรือเขาคิดว่าผมเป็นดินน้ำมัน เอาแต่ใจมากเลย
แล้วถ้าวันไหนผมเผลอให้เขายุบยิบเกินความจำเป็นนะ....จบที่เตียงทุกที มือไวมากกกกก เป็นปลาหมึกหนวดยุบยิบไปหมดเลย เจิ้นเป็นแบบนี้ตั้งแต่ผมกลับจากอเมริกา
แต่มันก็ทำให้หัวใจผมพองโต เพราะผมก็คิดถึงเจิ้น อยากจะกอดเจิ้นบ่อยๆเหมือนกัน เวลาเขามายุบยับบางทีผมก็เป็นฝ่ายใจอ่อนเอง
มันเหมือนช่วงนี้ระหว่างผมกับเจิ้นมีออร่าสีชมูอ่อนๆ เราคุยกันเยอะแยะไปหมด ผมหัวเราะกับเขา เราจูบกันบ่อย กอดกันบ่อย ไม่อยากให้วันเวลาแบบนี้หายไปเลย เดือนหน้าก็จะวันเกิดผมกับเจิ้นแล้วด้วย ชวนเจิ้นไปกินข้าวที่ไหนดีนะ?
“ทำบุญช่อฟ้าปลายเดือนหน้า?”
ฤกษ์ทำบุญประจำปีมาอีกแล้ว ปีนี้มันเลยวันเกิดเราไปประมาณหนึ่งอาทิตย์ มันคือวันแห่งความเหนื่อยอ่ะ
ซินแสกับออแกไนซ์แล้วก็พี่เอ็มเข้ามาคุยงานกันที่ตึก ทั้งตีมสีชุดต่างๆ ปีนี้เจิ้นต้องใส่สีน้ำเงิน ส่วนผมจะเป็นสีฟ้าอ่อน พี่เลขาที่ดูแลภาพลักษณ์เจิ้นเลยเสนอให้ใส่สูทแบบ double breasted คือมีกระดุมสองแถวแล้วสาบเสื้อเบี่ยงข้างนิดหน่อยเหมือนกระดุมชุดจีน ซึ่งต้องตัดให้พอดีตัว แต่เจิ้นมีสูทแนวนี้อยู่แล้วผมเลยเห็นภาพว่ามันต้องดูดีแน่ๆ แต่ของผมจะแน่นพุงไหมอ่ะ ยิ่งอ้วนๆ
“อ้วนตรงไหน”
เจิ้นเอานิ้วมาบีบเนื้อตรงเอวผม
“อืม อ้วน”
“ง่ะ ไหนบอกว่าจันทร์อ้วนแล้วดีไง”
“ก็ดี เป็นลูกหมูของพี่”
“อะแฮ่ม ทิศไหว้พระอาทิตย์กับเทพเจ้าน่าจะเป็นด้านห้องกระจกดูดาวครับ”
พี่เอ็มดึงเจิ้นกลับไปคุยกับซินแสเขาถึงเลิกบีบเอวผม แต่ผมก็ไม่ได้เขยิบไปไหนเพราะเขาโอบเอวผมไปเดินข้างกันแทน พิธีปีนี้ไม่ได้อลังการแบบปีก่อนที่ต้องใส่ชุดจีน ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแต่ละปีมันมีตัวชี้วัดอะไรที่มีผลต่อความอลังการงานสร้าง
แต่เจิ้นบอกว่าอย่าไปถาม ถามแล้วยาวเพราะเคยถามมาก่อน ซินแสร่ายยาวตั้งแต่เส้นทางดูดาวยันชื่อเทพเจ้า ผมเลยคิดว่า งั้นก็ช่างมันเถอะ
ผมนัดเจอคิวในช่วงวันศุกร์ตอนกลางวันที่ห้าง เราเลือกกินอาหารไทยกันเพราะผมคิดถึงอาหารไทยมาก กลับมาไทยคราวนี้คิวทำผมสีดำแต่ปลายผมสีเทาซีด การคุยกันทำให้ผมรู้ว่าคิวกลายเป็นเน็ตไอดอลสายอินดี้คนหนึ่ง คนฟอลในอินสตาแกรมเยอะกว่าเดิมมากเพราะคิวได้งานพระเอกเอ็มวีเพลงดัง ซึ่งคิวบอกว่าไม่ต้องเล่นอะไรมากเลย นอกจากนอนในสถานที่ต่างๆ พอดูเอ็มวีแล้วมันก็จริงอ่ะ ฉากมันจะอาร์ตๆเปลี่ยนไปเรื่อย ดาดฟ้า สนามหญ้า ไรพวกนี้ แล้วก็จะมีคิวไปนอนท่าแปลกๆ แบบหัวทิ้งลงกับพื้นมั่ง ยืนมั่ง แต่ที่กลายเป็นกระแสเพราะเวลาถ่ายสีหน้า คิวดูเท่มากเลย
“เมคอัพไง ดูสภาพดิ โปรเจ็คเพิ่งจะเสร็จ เกือบตาย”
มันเป็นช่วงกำลังจะหมดเทอมสอง คิวทำโปรเจ็คจบมาทั้งเทอมจะว่าไปหน้าเขาก็โทรมลงนิดหน่อย คนทำโปรเจ็คก็แบบนี้กันทั้งนั้นแต่คิวก็ยังดูเท่อยู่ดี มันดูมีออร่า
“ฉีดผิว เอเจนซี่บังคับไปหาหมออ่ะ”
“ง่ะ ไม่เจ็บหรอ”
“ก็นะ เลือกมาทำงานนี้แล้ว แต่ก็เบื่อๆว่ะ แล้วอเมริกาเป็นไงบ้างยังไม่ได้เล่าเลย?”
ผมนั่งคุยเรื่องอเมริกากับคิวเยอะแยะ ทั้งเรื่องปาร์ตี้ เรื่องรูปแบบความสัมพันธ์แบบ Friend with Benefit หรือ One Night Stand
“แหม น้องจันทร์ของพี่คิวโตแล้วว่ะ รู้จักอะไรพวกนี้ด้วย แล้วรู้ยังเรื่องตัวเองกับเจิ้นน่ะยังไง?”
“ก็คิดแล้วว่าถ้าเจิ้นมีแฟน ก็จะมีมั่ง จะได้แฟร์ๆ”
“ตกลงยืนยันแน่แล้วนะว่าเจิ้นมีแฟน? ไม่ใช่คิดไปเองนะ แล้วปรากฏว่าแฟนที่เจิ้นหมายถึงก็คือจันทร์เอง”
“ก็...ไม่ชัวร์อ่ะ”
เอาจริงๆคือผมเริ่มลังเล เพราะดูจากเรื่องโปรแกรมมอนิ่งแคร์ ไนท์แคร์แล้ว เจิ้นเหมือนพวกพูดอ้อมโลกยังไงไม่รู้ แบบว่าไม่พูดตรงๆ แต่อ้อมๆ ดังนั้นเปอร์เซ็นต์การที่เจิ้นจะไม่พูดตรงๆว่า แฟน กับ คนรัก เป็นคนเดียวกันมันก็มีสูงมาก แต่ผมก็ไม่อยากคิดไปเองนี่...
ทำไมเจิ้นไม่ชัดเจน
“ก็พิสูจน์ไปเลย”
“ยังไงอ่ะ”
“ก็สู้กันสักตั้ง ถ้าเจิ้นยังไม่อธิบายอะไรก็ให้ตั้งสมมุติฐานไว้ก่อนว่าเจิ้นมีคนอื่น แล้วก็ทำเป็นหาแฟนสักคนไปชนกับเจิ้น ต้องร้ายๆหน่อยแบบนางเอกยุคใหม่ ควงแฟนไปเย้ยเจิ้นด้วย ถึงตอนนั้นก็ต้องไล่ต้อนเจิ้นให้ได้นะ เดี๋ยวเขาก็จนมุมเอง”
“แล้วเราจะสู้เจิ้นยังไงอ่ะ...เจิ้นเวลาโมโหจริงๆ น่ากลัวมากเลยง่ะ แล้วเราไม่เคยเถียงเจิ้นด้วย ไม่โกหกด้วยอ่ะ โกหกแล้วไม่เป็นเด็กดีนะ”
“จันทร์โว้ยยยย มันก็ต้องพยายามกันหน่อยดิ พับความเด็กดีไว้ก่อน ไม่งั้นต้องเสียเจิ้นไปให้คนอื่นนะ ยิ่งช่วงนี้เจิ้นมีข่าว เอ่อ ไม่มีอะไร”
“ข่าว? ข่าวอะไร”
“ไม่มีอะไร เลอะเทอะ”
“บอกมานะ คิว...บอกเดี๋ยวนี้เลย”
ข่าวที่คิวบอกคืออยู่ๆก็มีกระแสว่าเจิ้นคบกับนางเอกอีกแล้ว แต่คนละช่อง ไม่ใช่ทั้งแพร พิมพิลา ไม่ใช่พี่อริญ แต่เป็นนางเอกที่อยู่ในวงการมานาน วางตัวดี และค่าตัวแพงมาก
ถ้าเทียบกับสองคนแรก คนๆนี้ถือว่าเลเวลสูงกว่าอีก เป็นพรีเซ็นเตอร์สินค้าหลายตัว แล้วยังได้ไปเดินแบบที่เทศกาลหนังต่างประเทศด้วย
คิวเปิดพวกข่าวที่อยู่ๆก็มาเป็นกระแสให้ผมดู พวกแฟนเพจใหญ่ๆที่ชอบเล่าเรื่องดาราก็ลงข่าวนี้ คอมเม้นต์ก็จะไปทางว่าเจิ้นคงเลิกกับอริญแล้วและมาคบคนนี้ คนนี้สวยกว่าอริญ
“สวยอ่ะ”
“มากกกกก ชื่อ ปราง สิปรางค์ เคยเจอตัวจริงสวยโคตรๆ พูดเพราะ บ้านรวย”
“เศร้าอ่ะ”
คือผมไม่เห็นเหตุผลสักข้อที่เจิ้นจะไม่เลือก ปราง สิปรางค์ เป็นแฟนเลย ภาพในข่าวที่เจิ้นนั่งร่วมโต๊ะในร้านอาหารกับเขาคือมันเหมาะสมมาก
“อย่าเศร้าดิ เจิ้นก็ให้สัมภาษณ์ว่าไปกันหลายคน ไม่อยากให้เล่นข่าวนี้เพราะฝ่ายหญิงเสียหาย นักข่าวเลยเล่นข่าวแฟนเจิ้นอีกรอบแต่ไม่มีใครเคยเห็นแฟนเจิ้น เลยคิดว่าอาจจะแค่ตอบเลี่ยงๆแต่สไตล์ดารา ทางผู้หญิงก็ตอบแบบอ้อมๆว่ารู้จักกัน แต่ยังไม่ได้ไปถึงขั้นแฟน แสดงว่าเปอร์เซ็นไม่ใช่มันก็มี”
“ทำไมยากจังเลย แค่บอกกันตรงๆไม่ได้หรอ ทำไมต้องอ้อมๆด้วย”
“ชีวิตก็ซับซ้อนแบบนี้แหละ เอาไง? ลองแกล้งทำเป็นหาแฟนดีไหม? เป็นข่าวไปสู้กับเจิ้นบ้าง โตแล้วจะมีพันธะกับใครก็ได้ เรื่องปกติ ถ้าเจิ้นไม่สนใจจริงๆก็คิดซะว่าได้แฟนใหม่มาแทนที่”
“แล้วคิวมีแฟนยัง?”
“มีตั้งนานแล้ว”
“หา ทำไมไม่รู้เลยอ่ะ”
“ไม่ได้ปิดบัง...จันทร์หัวช้าเรื่องนี้เอง วันๆสนใจแต่เจิ้นจะไปรู้เรื่องอะไร”
“ใครหรอ?”
“ไม่บอก ความลับของผู้ใหญ่ อยากรู้ก็รีบโตให้ทัน”
ผมแยกกับคิวหลังจากเรากินข้าวเสร็จ คิวมีไปถ่ายแบบต่อส่วนผมก็ว่างเลยเดินเล่นต่อ แล้วผมก็ค้นพบว่านางเอกคนนั้น ที่ชื่อปราง เขาเป็นพรีเซ็นเตอร์เยอะจริงๆ ร้านหลายร้านก็มีรูปเขา เยอะกว่าตอนแพร พิมพิลาอีก
เจ้าตัวร้ายในอกมันกัดผม
แต่...ผมไม่ได้เจ็บเท่าเมื่อก่อน เพราะผมทำใจได้แล้วประมาณหนึ่งตอนไปอยู่ที่อเมริกา หรืออาจจะเพราะผมมีความลังเล...ลังเลว่าจริงๆแล้วเจิ้นไม่ได้มีคนอื่นอีกคน จริงๆเจิ้นมีแค่ผม ดูจากการใช้ชีวิตของเจิ้นมาตลอด ถึงจะห่างจากผมไปแต่พฤติกรรมคนเราไม่ได้เปลี่ยนง่ายๆนะ เจิ้นทำงานหนักแล้วก็กลับบ้าน ไปข้างนอกก็มีพี่เอ็มไปด้วย
เจิ้นเป็นคนติดบ้าน สังคมคับแคบเพราะไม่มีคนคบเท่าไหร่ การที่จะพาตัวเองออกไปกับใครสักคนถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวหรือเพื่อนบังคับเขาแทบจะไม่ไปไหน
ว่าด้วยหลักการและเหตุผลผมสิที่เข้าใจนิสัยเจิ้นที่สุด ก็ยังไม่เห็นช่องว่างที่เขาจะมีเวลาให้ใครเพราะขนาดตัวผมเองก็ใช่ว่าเจิ้นจะมีเวลาให้ แล้วเราก็อยู่ช่อฟ้ากันทั้งวันในวันหยุด ตอนอยู่หอเจิ้นก็มาหา
ไอเดียที่คิวเสนออาจจะดีจริงๆก็ได้ ก็แค่ลอง...ลองทำเป็นจะมีแฟน เจิ้นอาจจะยอมพูดความจริง แต่เขาจะพูดหรอ? เรื่องมอนิ่งแคร์ไนท์แคร์ยังเป็นผมเข้าใจเองเลย
หรือที่พี่เอ็มบอกว่าเจิ้นพูดไม่รู้เรื่องมันคือแบบนี้ด้วย?
แต่การวางแผนไล่ต้อนเจิ้นมันไม่ง่ายเลยนะ เจิ้นน่ะยุบยิบไปหมดแล้วผมก็โกหกไม่เก่งด้วย ผมอยากปรึกษาลุงหยางแต่ลุงหยางกับพ่อยังอยู่จีน ที่จีนมีงานเอ็กซิบิชั่นศิลปะอะไรสักอย่าง คนที่ผมพอจะปรึกษาได้ในตอนนี้ก็เลยมีแค่พี่เอ็ม
ผมเลือกปรึกษาพี่เอ็ม เพราะพี่เอ็มเป็นคนที่อยู่ใกล้ตัวเจิ้นที่สุด ท่าทีของเจิ้นผมคิดว่าพี่เอ็มน่าจะมองออก เพราะตอนนี้มันห้าสิบห้าสิบไปหมด เหมือนผมยืนอยู่ตรงทางแยกที่ต้องเลือกว่าจะไปซ้ายหรือขวา ถ้าผมมั่นใจว่าเจิ้นแค่พูดไม่รู้เรื่องผมก็คงไม่ต้องเครียดแบบนี้ ผมก็แค่ปล่อยไปเรื่อยๆเพราะเขามีแค่ผม แต่นี่มันไม่มั่นใจอะไรสักอย่าง มันเป็นจุดที่ผมต้องก้าวผ่านไปให้ได้
ผมนัดพี่เอ็มคุยที่ช่อฟ้าในเช้าวันเสาร์ เป็นเวลาปลอดภัยเพราะเจิ้นไปฟิตเนส ผมเล่าทุกเรื่องของผมกับเจิ้น หรือเรื่องที่ผมปรึกษาลุงหยาง เรื่องวางแผนแต่งงาน เรื่องที่ผมจะไปอเมริกา เล่าทุกอย่าง อธิบายทุกข้อสงสัยให้พี่เอ็มฟัง พี่เอ็มขมวดคิ้วไปสักพักหลังผมพูดจบ
“ประเด็นคือคุณจันทร์อยากได้ความมั่นใจใช่ไหมครับ?”
“อื้อ”
“แล้วทำไมไม่ถามเจิ้นตรงๆไปเลย”
“ผมกลัว...กลัวว่าเจิ้นจะไม่พูดความจริง หรือเขาจะพูดอ้อมๆเพื่อให้ผมสบายใจ”
“ไม่เชื่อใจเจิ้นหรอครับ”
“มันหลายอย่างที่เจิ้นบอกอย่างหนึ่งแต่คนอื่นบอกอย่างหนึ่ง ผมไม่แน่ใจว่าเจิ้นแตกต่างจากคนอื่นจริงๆหรือว่าแค่เจิ้นแกล้งทำ”
“งั้นพี่ก็เห็นด้วยที่คุณจันทร์จะลองหาแฟน หมายถึง ให้เจิ้นเข้าใจว่าจะหาแฟน เพราะพี่ว่าปัญหานี้มันไม่ได้เกิดจากคุณจันทร์หรอกครับ คนที่ผิดน่าจะเป็นเจิ้น”
“แต่...ผมไม่ได้คิดว่าเจิ้นผิดนะ ก็แค่อาจจะไม่เหมือนคนอื่นเฉยๆ”
“ก็ถ้าคำตอบออกมาเป็นเจิ้นไม่พูดความจริง คุณจันทร์ให้อภัยเจิ้นได้ไหมครับ”
“ให้! จันทร์จะให้อภัยเจิ้นเพราะเรารักกัน เป็นแฟมิลี่ ถ้าจันทร์ไม่ให้อภัยเจิ้น เจิ้นจะทำยังไงล่ะก็เรามีกันแค่สองคน”
“พี่คิดว่าอีกปัญหาคือพอทุกคนเห็นตาแป๋วๆของคุณจันทร์แล้วก็ตัดใจพูดความจริงไม่ลง เพราะคุณจันทร์เกิดมาเป็นที่รักของทุกคนจริงๆ ขนาดมิสเตอร์หยางยังต้องยอมแพ้ กลัวพูดไปแล้วคุณจันทร์ร้องไห้”
“ง่ะ จันทร์จะทำยังไงเล่า ก็นี่เป็นปกติแล้วอ่ะ...เรื่องมันร้ายแรงมากเลยหรอ ที่เจิ้นทำผิด”
“ก็ถ้าเล่าให้ใครฟังก็เห็นชัดๆว่าเจิ้นเอาเปรียบคุณจันทร์ แต่พี่ว่าคุณจัทร์ก็ไม่ได้คิดว่าเจิ้นเอาเปรียบใช่ไหม?”
“อื้อ! จันทร์ปกติ”
“งั้นพี่จะเป็นตัวแทนทุกคนพูดความจริงเอง เรื่องมันก็ง่ายๆครับ เจิ้นไม่ได้มีคนอื่น ข่าวนางเอกแต่ละคนอะไรนั่นเจิ้นไม่รู้เรื่องหรอกครับ เจิ้นไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย โสดมาสามสิบปี ครบวันเกิดนี่ก็สามสิบเอ็ดแล้วครับ ไม่มีใครจีบเจิ้นด้วยเพราะอยู่กับพี่ พี่ก็หล่อกว่าเจิ้น สาวๆเขาชอบพี่ก่อนเจิ้นกันหมดล่ะครับ”
“จริงอ่ะ? งั้นพี่เอ็มก็มีสาวๆมาชอบเยอะหรอ”
“เป็นร้อยครับ”
ผมเริ่มคิดว่าพี่เอ็มหลอกผมหรือเปล่า แต่พี่เอ็มก็ยิ้มๆเหมือนทุกครั้งมันเลยดูไม่ออก
“ประเด็นคือเจิ้นก็มีคุณจันทร์คนเดียวนั่นล่ะครับ แต่เขาแสดงออกไม่ถูกวิธีเพราะเจิ้นคุยอะไรรู้เรื่องกับเขาที่ไหน พอคุณจันทร์มีคนมาจีบก็กันท่าในแบบของเขา เลยทำให้คุณจันทร์เข้าใจผิดว่าการมีแฟนมันไม่ดี เพราะเขาหวงคุณจันทร์”
“ละ แล้วทำไมเจิ้นไม่บอกผมตรงๆล่ะ”
“มันก็...เพราะว่าเจิ้นอยากเป็นคนที่คุณจันทร์รักมานาน แต่ก็กลัวว่าคุณจันทร์จะมองว่าเจิ้นเป็นแค่พี่ชาย ถ้าในฐานะพี่ชายที่รักน้องตัวเองมันก็ดูผิดใช่ไหมล่ะครับ แต่ถ้าคุณจันทร์อยากแต่งงานกับเจิ้นเหมือนกัน พี่ว่ามันก็ถือว่าใจตรงกันนะ”
“เจิ้นรักผมนานแล้วหรอ”
“ก็....นานมากแล้วครับ”
ผมเหมือนลูกโป่งที่กำลังโดนสูบลมจนลอยละลิ่วไปบนท้องฟ้า เจิ้นรักผม... เจิ้นไม่ได้มีใคร แล้วก็รักมาตั้งนานแล้วด้วย เราใจตรงกันอ้ะ แต่...แต่ถ้าพี่เอ็มคิดไปเองล่ะ?
“มันจะง่ายแบบนั้นเลยหรอครับ ผมกังวลมากเลย มันน่ากลัวนะพี่เอ็มมันเหมือนว่าจุดที่ผมอยู่มันไม่มั่นคงเลยสักนิด ผมคิดขนาดที่ว่าวันหนึ่งถ้าเจิ้นไม่ต้องการผมแล้ว ผมก็ต้องไปจากที่นี่ หรือสุดท้ายเจิ้นก็ค้นพบว่าตัวเองอยากมีลูก แต่ผมมีให้เจิ้นไม่ได้ เขาก็ต้องไป แล้วเรื่องแฟนของเขาผมเครียดมาเป็นเดือน เครียดจนผมร่วง มัน...มันอึดอัดไปหมด..ถ้าเจิ้นคบกับคนอื่นจริงๆ คบกับคนที่ดีกว่า ละ แล้วผมจะทำยังไง ผมโกรธ ไม่พอใจ ตะ แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้อ่ะ มันทำอะไรไม่ได้เลย”
ความสับสนและอึดอัดเกาะกินตัวผมมาเป็นเดือนๆ แล้วพอถึงจุดที่ผมทำใจ...ไม่สิ หลอกตัวเองว่าทำใจได้ถ้าเจิ้นจะมีแฟนจริงๆ พี่เอ็มกลับบอกว่าเจิ้นไม่ได้มีใคร ผมก็อยากจะเชื่อแบบนั้น แต่...แต่ผมก็กลัว ทุกคนบอกให้ผมไปสู้กับเจิ้น แต่ถ้าเจิ้นเขาไม่สนใจล่ะ? ผมกลัวว่าถ้าผมเหลิงไปมากกว่านี้จะทำให้ตัวเองกลายเป็นคนนิสัยไม่ดี ไม่ยอมให้เจิ้นมีแฟน
“เจิ้นไม่ทำแบบนั้นหรอกครับ เขาแค่ไม่อยากเป็นคนไม่ดีในสายตาคุณจันทร์ เรื่องมันถึงซับซ้อนทำให้คุณจันทร์ไม่มั่นใจ”
“งั้นผมบอกเจิ้นดีไหม ว่าผมไม่โกรธนะ เขาจะได้สบายใจที่จะพูดกับผม”
“บางทีผู้ชายวัยสามสิบแบบนี้ ฐานะขนาดนี้ ยิ่งอยู่สูงมาทั้งชีวิตแบบเจิ้น เขาก็มีอีโก้ครับ มันอาจจะทำให้เจิ้นรู้สึกอายก็ได้ ที่เขาไม่อธิบายแต่แรกจนคุณจันทร์หนีไปก็อาจจะเพราะเขาอายด้วย ต้องให้สถานการณ์มันบีบบังคับ...แล้วเราค่อยไปให้อภัยเขาในตอนที่เขาพูดความจริงออกมา”
“แล้วถ้าเขาที่พี่เอ็มคิดมันไม่จริงล่ะ เจิ้นมีคนอื่น เจิ้นไม่ได้รักผมคนเดียว”
“คุณจันทร์ก็แค่เปิดโอกาสให้ตัวเองไปเจอคนอื่นบ้าง ถ้าเจิ้นเขารักเขาก็ต้องเรียนรู้ที่จะรักคุณจันทร์ให้ถูกวิธีด้วย ถ้ามันเป็นความรักเขาจะทำทุกอย่างเพื่อรั้งคุณจันทร์ไว้ครับ”
“ผมต้องลองสร้างพันธะทางความสัมพันธ์แบบที่คิวบอกหรอ ลองไปมีแฟน ลองไปจีบใครสักคน”
“ก็ถ้าจะไล่ต้อนเจิ้นด้วยวิธีนั้น พี่ก็ว่าน่าสนใจ เขาจะได้รู้ว่าถ้าคุณจันทร์จะไม่อยู่ด้วยแล้วเขาก็ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อรั้งคุณจันทร์ไว้”
“ผมกลัว...ถ้าเกิดเจิ้นปล่อยผมไปง่ายๆล่ะ ถ้าเกิดเขาแค่รอเวลานี้อยู่แล้วเพราะมีคนอื่นจริงๆล่ะพี่เอ็ม”
“เจิ้นรักคุณจันทร์ครับ”
“ผมคิดว่าตัวเองกำลังเป็นคนโลภมาก...มันต้องมากกว่าแค่รักผม แต่ต้องรักผมคนเดียวด้วย มันเหมือนผมกำลังจะทำทุกอย่างให้เจิ้นเป็นของผมคนเดียว...แล้วมันนิสัยไม่ดีเลยที่จะมัดเจิ้นไว้กับตัวเอง แต่อีกทางผมก็กลัว... กลัวว่าสิ่งที่เจิ้นพูดกับผมมันจะไม่เป็นความจริง กลัวเขาโกหก กลายเป็นผมไม่เชื่อใจเจิ้นไปแล้ว ผมไม่อยากเป็นแบบนั้น ผมไม่อยากระแวงเจิ้น ผมก็แค่... อยากรักเจิ้นไปเรื่อยๆ”
“คุณจันทร์รักเจิ้นมากนะครับ”
“รักสิครับ รักที่สุดในโลกเลย”
“งั้นพี่ว่าก็ถึงเวลาพิสูจน์แล้วครับ ว่าความรักของคุณจันทร์กับเจิ้นมันมากพอจะผ่านจุดนี้ไปด้วยกันหรือเปล่า ถ้ามันไม่ใช่ก็จะได้แยกกันไป แล้วคุณจันทร์จะได้เจอคนใหม่ด้วย โลกนี้ไม่ได้มีแค่เจิ้นครับ...”
“พี่เอ็มไม่เข้าข้างเจิ้นหรอ?”
“เปล่าครับ พี่เป็นคนนอก ถ้าเจิ้นมีคนอื่นแบบที่คุณจันทร์คิด คุณจันทร์ก็จะได้ไปเจอคนที่ดีกว่า ถ้าเขาไม่สนใจที่คุณจันทร์จะมีแฟนก็ยิ่งบอกว่าคุณจันทร์ไม่ได้เป็นคนสำคัญ...ที่อื่นนอกจากช่อฟ้าก็น่าอยู่นะครับ ส่วนกับเจิ้น เจิ้นเขาก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองอยู่แล้ว ก็เหลือแค่ต้องมาดูกันว่าคำตอบของเจิ้นจะเป็นแบบไหน แล้วถ้าคุณจันทร์วางแผนจะเดินออกมาเขาจะรั้งไว้ไหม ถ้าไม่...ก็แสดงว่าเขาเลือกแล้ว”
“มันเหมือน...ผมกำลังคว้าฟางเส้นสุดท้ายเลยพี่เอ็ม”
“ใช่ครับ...คนเราก็มีจุดนี้กันทั้งนั้น จุดที่หันหลังกลับไม่ได้แล้วนอกจากต้องสู้กับมันสักตั้ง”
“อื้อ! ผมจะสู้กับเจิ้น!”
เอ็มขำในใจให้คนที่บอกจะสู้แต่สักพักกลับทำหน้าหงอย จริงๆเรื่องมันก็ง่ายนิดเดียวแค่คุยกับเจิ้นแต่จะให้เจิ้นเป็นฝ่ายรับอย่างเดียวก็ไม่ได้ เจิ้นเองก็ต้องรู้จักรักให้ถูกวิธีเหมือนกัน แล้วเกมส์นี้มันก็ดึงกันไปกันมาระหว่าง กันติชา เจิ้น แล้วก็สุริยะ หยางที่ลงมาเกี่ยวข้องเพราะเจ้าจันทร์ไปปรึกษา ดังนั้น...ฝ่ายที่สี่อย่างเขาก็ขอเข้ามาเป็นม้ามืดในเกมนี้บ้างจะเป็นไรไป เป็นนอมินีแทนเจ้าจันทร์ไปซะ...สงครามประสาทที่ไม่มีใครคิดจะเล่นจนจบ ปล่อยให้คาราคาซังมันจะได้จบสักที ถ้าเจ้าจันทร์ที่อยู่ตรงกลามสามเหลี่ยมขยับออกมาเป็นมุมที่สี่เองน่าสนุกกว่ากันตั้งเยอะ
การแข่งขันมันไม่ได้ตัดสินชัยชนะที่จุดเริ่มต้น...เพราะมันวัดว่าใครจะถึงเส้นชัยได้ก่อน
แต่ถึงจะบอกว่านอมินีแทนเจ้าจันทร์แต่เอ็มรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันก็เพื่อเจิ้น...ก็เป็นเลขาเจิ้นไม่เข้าข้างเจิ้น จะให้ไปเข้าข้างใคร? คิวกล้าเสนอแผนการให้เจ้าจันทร์มีแฟนเพราะไม่รู้เรื่องทั้งหมด แต่เจิ้นคงยอมปล่อยคนของตัวเองไปยุ่งกับคนอื่นหรอก ไม่มีทาง
ปฏิบัติการมีแฟนของเจ้าจันทร์คงไม่พ้นวนเวียนอยู่กับเจิ้นจนครบถ้วนกระบวนความ
=========
กลับมาสู้กันอีกรอบ 55555555+
เจิ้นเอ้ยยย เป็นไงล่ะน้องระแวงแล้วววว จะไปมีแฟนแล้ว ต้องวิ่งตามน้องบ้างแล้วนะ ปล่อยน้องวิ่งตามมานาน ส่วนพี่เอ็มก็ทำเป็นคนนอก เข้าข้างเจิ้นชัดๆ ชัดมากด้วยแบบเอียงสุดๆ !
เรื่องวนเข้าสู่ตอนแรกแล้วน้า ฝากติดตามด้วยนะคะใกล้จบแล้ว(มั้ง)
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ เจอกันที่งานหนังสือพรุ่งนี้นะคะ <3
-
เจ้าจันทร์น่าสงสาร แม้จะโตแค่ไหน แต่ความไว้ใจที่มีต่อเจิ้นก็ไม่เปลี่ยน ทุกอย่างต้องมาจากปากเจิ้นเท่านั้น
งานนี้แม้จะบอกว่าพี่เอ็มเข้าข้างเจิ้นมาก แต่ก็คงจะโดนน้องจัดหนักพอสมควร จะได้วิ่งเหนื่อยแค่ไหนคงต้องถามใจเจ้าจันทร์ดู ม้ามืดมุมที่สี่นี้ช่างมาแรงยิ่งนัก
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ ออเจ้า
:katai3: :katai3: :katai3:
-
เหมือนทุกคนกำลังรวมหัวกันแกล้งเจิ้น :hao3: :hao6:
-
จากที่อ่านตอนแรกว่าลุงหยางร้ายแล้วนะเจอพี่เอ็มเข้าไปลุงหยางเป็นลุงข้างบ้านดีๆนี่เองพี่เอ็มแซบมากค่ะความคิดพี่หน่ะแซบมากกกกกกกเจิ้นดูเป็นดีอีกคนเลยถามว่าชอบพี่เอ็มมั้ยใช่ค่ะดิฉันเริ่มคลานลงจากช่อฟ้ามาแล้ว :z10:
-
:pig4:
-
จันทร์ คิดไม่ตกเรื่องแฟนเจิ้น :mew2:
ทั้งที่เวลาของเจิ้นนอกจากทำงานแล้ว เวลาทั้งหมดก็ให้จันทร์
แล้วเจิ้นก็ยุบยิบ ยุบยับ กับจันทร์ตลอด จนจันทร์ไม่สบาย
เจิ้น หื่นสุดๆ o22 o22 o22
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ว่ายังไงเจิ้นก็วิ่งตามจันทร์อยู่ดี
-
พี่เอ็มนี่ชัดเจนมากชัดสุดๆว่าเป็นพวกเจิ้น แต่ก็ดีนะลุงหยางได้ใจมานานละเจิ้นโดนรุมคนเดียวมานานแล้วมีพวกมาช่วยอีกคนก็ดี
-
มีแฟนเลยทุกอย่างจะได้กระจ่าง
-
กำลังจะกลับไปแก้ปมในตอนแรกแล้ววววว ว่าแต่เจิ้นจะสอนการเป็นแฟนให้เจ้าจันทร์ยังใง จำได้ว่าจำกัดค่าขนมน้องด้วยนะ คงไม่สอนการเป็นแฟนโดยการเป็นแฟนซะเองนะ :z1: :z1: :z1:
-
:กอด1:
-
#ทีมเจิ้น
พี่เอ็มถ้ายังไม่มีใครเรายังว่างนะ :-[ :-[
-
เจิ้นต้องพูดให้ชัดเจนแล้วนะ น้องจะหนีไปหาแฟนแล้วววว
-
:pig4:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ อยากอ่านต่อมว้ากกกก
-
ืุทุกคนเขาเครียดกันหมด เอ็มสนุกอยู่คนเดียว
-
มีความซับซ้อนทางอารมณ์..ชอบพี่เอ็ม :ling1: :ling1: :ling1:
-
อยากเห็นเจิ้นคลั่งบ้างอ่ะค่ะน่าสนุกดีอิอิ
-
พี่เอ็มฉลาดมาก!! ควรเป็นแฟนเราๆๆๆๆ เหมือนจะเห็นลางความสนุกและปั่นป่วน555555555
-
เจ้าจันทร์กำลังโตขึ้นเรื่อยๆแล้ว เจิ้นต้องเหนื่อยนะ หลอกอะไรเหมือนเดิมไม่ค่อยได้แล้ว 55555
-
น้องจันทร์โตขึ้นเยอะเลย ส่วนเจิ้นยังคงไม่เคลียร์ใดๆกับน้อง พี่เอ็มร้ายอ่ะ
-
Fc.พี่เอ็มค่าาาาาาาาา พี่เอ็มหล่อกว่าเจิ้นสาวๆเขาก็ชอบพี่เอ็มก่อนทั้งนั้น 55555555555 ความหล่อนี้มันอะไร
-
:pig4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รอตอนต่อปายยยย
-
เป็นม้ามืดที่มาแรงแซงโค้งมาก
เอาสักตั้งวัดกันไปเลย
-
ความจักรพรรดิเริ่มมา...
-
บอสลับออกโรงแล้ว ใครล่ะพี่เอ็มเอง
-
กุนซือเอ็มมาเองเลย 555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อย่าพึ่งใกล้ อย่าพึ่งจบค่ะ อีกนานน ไปต่อได้อีก 5555
เจ้าจันทร์คิดไปไกลอีกแล้ว ก็ยังคงคิดว่าเจิ้นมีแฟน
แล้วตัวเองเป็นคนอื่น แต่บางเวลาก็รู้ว่า เจิ้นจะมีใครได้
เจ้าจันทร์มีความสับสน และยังจัดการความคิดตัวเองไม่ได้
เพราะความไม่ชัดเจนที่เจ้าจันทร์ก็รู้
เจิ้น ทำไมต้องอ้อม เป็นไง ตอนนี้น้องนอยด์จนจะมีแฟนแล้วนะ
เอ็มคือเบื้องหลังคนร้ายที่แท้จริง ทำไมร้าย ทำไมเกรียน
เปิดศึกใหม่ให้เจ้าจันทร์แล้วด้วย 55555
แล้วคิวไม่รู้อะไรหรอ ที่เอ็มบอก
-
รอดูเจิ้นว่าจะมีวิธีจัดการกับน้องยังไง น้องจะได้ชัดเจนเรื่องแฟนซักที
-
ถึงขั้นต้องย้อนกลับไปอ่านตอนแรก
ใกล้จะถึงตอนนั้นแล้วสินะ อยากรู้ว่าเจิ้นจะสอนมูนนี่ยังไงเหมือนกัน
ปล.ตอนนี้เลือกเชียร์ไม่ถูกเลยระหว่าง #ทีมลุงหยาง+พ่อตอง กับ #ทีมพี่เอ็ม+เจิ้น
-
้วิ่งไปฟ้องเจิ้นค่ะ เจิ้นค่ะ เอ็มมันร้ายค่ะ
คนอื่นเค้าชนกะเจิ้นตรงๆ แต่เอ็มเอาน้องมาเป็นอีก1 ฝ่าย สู้กันไงเจิ้นก็ปวดหัวค่ะ
เอาจริงนะ หมั่นไส้เจิ้น เป็นเราก็ทำแบบเอ็ม แหมอ้อมไปอ้อมมาอยู่ได๊
-
ทีมพี่เอ็มค่ะ
-
จันทร์จะจีบพี่เอ็มเป็นแฟนไหม
เพราะเท่ากับจะวนเวียนอยู่รอบๆ เจิ้น
-
เรื่องนี้พี่เอ็มกับลุงหยางเป็นพระเอก พระเอกขี้ม้าขาวทุกตอนที่โพล่ม่จริงๆเลย
-
Chapter XV Milky Moon
“ไอ้เหี้ยเอ็ม!”
หมัดหนักกระแทกหน้าคนที่เพิ่งเล่าเรื่องราวจบจนลงไปกองกับพื้น ไม่ใช่ว่าหลบไม่ได้แต่ไม่คิดจะหลบเพราะความผิดติดตัวมันก็รุนแรงและกระทบต่อความรู้สึกเจ้านายของตัวเองอย่างมาก
“มึงทำได้ไง? ทำได้ไง หา! บอกให้จันทร์ไปมีคนอื่นได้ไง”
เจิ้นไม่ได้โมโหแบบนี้มานานแล้วตั้งแต่สมัยมัธยมที่ยังเป็นวัยรุ่นใจร้อน ลูกชายคนเดียว ทายาทเจ้าของอาณาจักรช่อฟ้าทำให้อีโก้สูงจนไม่แคร์สายตาใคร ความเยือกเย็นสิบกว่าปีถูกทำลายลงเพียงเพราะนกในกรงทองกำลังจะบินหนีไป
“ก็เจิ้นไม่รัก ก็ปล่อยคุณจันทร์ไปเถอะครับ”
“ใครบอกว่ากูไม่รัก?”
“คุณจันทร์บอกครับ...คุณจันทร์บอกว่าเจิ้นไม่ได้รักคุณจันทร์คนเดียว เจิ้นมีคนอื่น เจิ้นมีอีกคน แล้ววันหนึ่งคุณจันทร์ก็ต้องแบ่งเจิ้นกับคนอื่น คุณจันทร์เลยเลือกจะไปเอง”
“กูไม่ได้มีคนอื่น ก็รู้?”
“ผมรู้ แต่คุณจันทร์ไม่รู้”
“หมายความว่าไง?”
แววตากราดเกรี้ยวกลายเป็นความวูบไหว ทำไมอยู่ๆก็มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ทำไมศศิมณฑลถึงคิดว่าเขามีคนอื่น หรือว่า... คำพูดจากกันติชาเมื่อนานมาแล้วตีกลับเข้ามาในหัว เจ้าจันทร์เคยถามคนเป็นสิบว่า แฟน กับ คนรัก คืออะไร และใช่...เขาเองที่ตอบไม่ชัด ไม่กล้ายอมรับว่าตัวเองผิด จนน้องต้องไปอยู่อเมริกา เขาคิดว่าเจ้าจันทร์อาจจะถูกเบี่ยงเบนความสนใจจนลืมไปแล้ว หรือไม่ใส่ใจกับมันนักเพราะน้องก็ไม่ได้สนใจอะไรนานเป็นพิเศษ...แต่ เขาคิดผิด
“เจิ้น คุณจันทร์โตแล้ว ผมบอกเขาตามตรงว่าเจิ้นไม่ได้มีใคร แต่คำตอบที่ได้...คือคุณจันทร์ไม่มั่นใจ การไม่มั่นใจก็คือการที่เขาระแวง...คุณจันทร์ในวันนี้ไม่ได้เชื่อใจเจิ้นเหมือนเมื่อก่อนแล้วครับ”
เอ็มดันตัวลุกขึ้นจากพื้น ขมวดคิ้วนิดหน่อยเพราะมุมปากรู้สึกตึงๆ พรุ่งนี้คงจะช้ำน่าดู
“...”
“คุณจันทร์เขาแยกแยะออกแล้วว่าอะไรเป็นอะไร แล้วเขาพร้อมจะเดินต่อไปข้างหน้าในทางที่ไม่มีเจิ้น คราวนี้ก็เป็นเจิ้นแล้วครับที่ยังย่ำอยู่ที่เดิม”
เลขาคนสนิทนอกจากจะต้องรู้งานก็ยังต้องรู้ใจ ถึงคำพูดจะเกินความจริงไปสักหน่อยว่าเจ้าจันทร์พร้อมจะเดินจากไปทั้งๆที่ยังไม่ใช่ แต่ถ้าไม่สะกิดอะไรบ้างเจิ้นก็ยังไม่ลงมือทำอะไรสักที
“แล้วถ้าคุณจันทร์ยังเข้าใจผิดแบบนี้ วันหนึ่งคุณจันทร์เจอคนที่ดีกว่าก็คงไปจากเจิ้นจริงๆ จะกี่พันล้านก็รั้งคุณจันทร์ไว้ไม่ได้หรอกครับ วันๆคุณจันทร์ใช้เงินทำอะไรบ้างนอกจากกันดั้มกับไอติม คนอื่นก็ให้ได้ ต่อให้ไม่มีคนอื่นสุริยะ หยางก็เลี้ยงได้ พาไปอยู่จีนด้วยกันกับคุณตองก็จบแล้ว ที่คุณจันทร์ยังอยู่ก็เพราะคุณจันทร์รักเจิ้น”
เอ็มคิดว่าตัวเองมาถูกทางเพราะเจิ้นเริ่มเม้มปาก ทั้งๆที่ปกติใบหน้านี้อย่างมากก็แค่คิ้วขมวดเวลาเจอปัญหาในการทำงาน อยากจะขำให้ลั่นช่อฟ้า เจิ้นเก่งในเรื่องงานแต่เรื่องส่วนตัวถือว่าสอบตกอย่างร้ายแรง
“ผมไม่ได้เป็นคนยุให้คุณจันทร์ไปมีคนอื่น คุณจันทร์เขาคิดออกมาเอง ผมเลยแนะนำไปบางเรื่องเพื่อให้คุณจันทร์ไม่รีบตัดสินใจเร็วนัก...ผมเสนอให้คุณจันทร์มาปรึกษาเจิ้นครับ”
ปากที่เม้มอยู่คลายออก คำพูดทิ้งท้ายของเอ็มทำให้เริ่มเข้าใจสาเหตุที่เอ็มมาเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง
“กูไว้ใจมึงได้ใช่ไหม?”
“เจิ้นไม่ไว้ใจผม แล้วเจิ้นจะไปไว้ใจใครครับ”
“เสี้ยมจันทร์ไปมีคนอื่น น่าไว้ใจมากใช่ไหม?”
“น้องนุ่ม จันทร์เอายังไงดี”
ผมคิดไม่ออกจริงๆเรื่องเจิ้น แล้วก็อนาคตของตัวเอง ผมจะต้องไปมีแฟนจริงๆหรอ แล้วถ้าไปมีแล้วเจิ้นก็ไม่ได้ว่าอะไรล่ะ? เท่ากับว่าเขาก็ไม่ได้อยากมีผมไว้ใช่ไหม? แล้วแฟนผมจะต้องหาไปหาที่ไหนอ่ะ
อยากให้น้องนุ่มพูดได้จัง น้องนุ่มอาจจะมีคำแนะนำดีๆให้ผม เพราะถึงยังไงน้องนุ่มน่าจะประสบความสำเร็จในชีวิตคู่มากกว่าผมอีกอ่ะ มีทั้งศรราม มีทั้งลูกๆ ดูเป็นแฟมิลี่อบอุ่น ส่วนผมกับเจิ้นนี่ยังหาทางออกไม่เจอเลย
มาคิดๆดูการมีแฟนเหมือนเป็นแผนสำรองไว้ในกรณีที่ผมไม่อยู่กับเจิ้นแล้ว แต่ทำไมผมต้องมีคนมาแทนด้วยล่ะ ก็แค่...อยู่คนเดียวก็ได้ อยู่กับพ่อ คงไม่มีใครแทนเจิ้นได้หรอก เจิ้นอยู่กับผมมาทั้งชีวิตของผมนะ เราเหมือนเป็นเนื้อคู่หนุบหนับกันไปแล้ว หรือจริงๆเป็นเนื้องอก? เพราะการจะตัดเจิ้นออกไปมันเจ็บมากเลย
เฮ้อ...เครียดจัง
“คุณจันทร์ทานข้าวเย็นเลยไหมคะ เจิ้นคงติดงาน”
“อื้อ”
ผมจะกินข้าวตรงเวลาเพราะเจิ้นกลัวผมจะปวดท้อง ถ้าเขามาสายผมห้ามรอ เขาบอกว่าถ้ามาสายแสดงว่ามีงานให้ผมกินก่อนได้เลย คุณป้าแม่บ้านก็จะกินเป็นเพื่อนผม
การกินข้าวคนเดียวมันก็ชินแล้วแหละ ก็เป็นแบบนี้มาตลอดที่เจิ้นจะต้องไปงานเลี้ยงนั่นนี่โน่นหรือไปทานข้าวกับลูกค้า ผมเลยใช้เวลาช่วงค่ำดูการ์ตูน
ปกติผมมีการ์ตูนที่ชอบดูประจำแล้วก็จะติดงอมแงมแต่ช่วงนี้ผมคงเครียดๆเรื่องเจิ้นเลยดูไม่ค่อยรู้เรื่อง นั่งฆ่าเวลาไปเกือบจะสามทุ่มแล้วแต่เจิ้นก็ยังไม่มาเลย
ถึงเจิ้นจะไปงานต่อแต่เจิ้นจะกลับประมาณสามทุ่มถึงสามทุ่มครึ่งตลอด ถึงเราจะไม่ได้พูดกันตรงๆแต่เจิ้นก็รู้ว่าผมรอ
“สินเชื่อ คิดถึงเจิ้นแล้วเนอะ สินเชื่อคิดถึงเหมือนจันทร์ไหม”
ผมไม่อยากหลับไปก่อนเจิ้นจะมา ผมรู้สึกกระวนกระวาย...ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็หลับไปก่อนเจิ้นหลายครั้ง แต่...แต่ผมอยากให้แน่ใจว่าเจิ้นจะกลับมา
ผมกลัวเจิ้นหายไป...
ควันบุหรี่ลอยไปบนท้องฟ้าจนกระทั่งกลุ่มควันสีเทาละลายหายไปในอากาศ ดวงตาที่เคยมั่นคงยามนี้ว่างเปล่าราวกับคืนเดือนมืด ก่อนสองนิ้วที่คีบมวนบุหรี่จะเคาะเบาๆที่ขอบระเบียงเพื่อให้ขี้เถ้าร่วงหล่นไปยังพื้นเบื้องล่าง
“ไม่ได้สูบบุหรี่ด้วยกันนานแล้วนะครับ”
เสียงจากคนข้างกายดังผ่านความเงียบสงบอันยาวนาน
“อืม”
“จะสูบยังต้องลงมาสูบด้านล่าง”
เพราะชั้นห้าสิบเก้ายามนี้เจ้าจันทร์กำลังดูการ์ตูน การสูบบุหรี่ให้เจ้าจันทร์เห็นมันไม่ดี แม้น้องจะเคยบอกว่าไม่เป็นไร แล้วเป็นฝ่ายจุดบุหรี่ให้เอง แต่...ควันบุหรี่ก็อาจจะทำลายปอดเล็กๆนั่น และไม่อยากให้เจ้าจันทร์จำภาพตัวเองยามสูบบุหรี่เท่าไหร่ เลยต้องลงมาที่สวนลอยฟ้าส่วนกลางที่ชั้นสิบ
“แต่สูบเยอะไปก็ไม่ดีนะครับเจิ้น มวนที่สามแล้ว”
“เมื่อก่อนยังมากกว่านี้”
“คุณจันทร์...”
“เออน่า รู้แล้ว”
กลายเป็นผู้ชายรักสุขภาพเพราะเมื่อโตขึ้นก็นึกได้ว่าตัวเองแก่กว่าน้องอยู่สิบปี ถึงจะอายุยืนก็ยังมีเปอร์เซ็นต์จะต้องจากเจ้าจันทร์ไปก่อน...ก็ควรจะรักษาสุขภาพไว้ จะได้อยู่ด้วยกันอีกหลายๆสิบปีข้างหน้า ถ้าป่วย...คนตัวเล็กคงร้องไห้ และเขาไม่อยากให้เจ้าจันทร์ร้องไห้
“ถ้าเริ่มกินคลีนด้วยก็อาจจะดีนะครับ ไหนๆก็แก่แล้ว”
“มึงตายก่อนกูอยู่แล้วเอ็ม”
“คงงั้นมั้งครับ”
เสียงหัวเราะดังเบาๆ ทว่าคนห้ามเจ้านายสูบบุหรี่กลับคีบมวนบุหรี่เข้าปากและอัดควันใส่ปอดตัวเอง ก่อนจะปล่อยออกมาเป็นควันวงกลม
“ฝีมือยังไม่ตกแฮะ”
“หึ...”
“พอจะคิดอะไรออกบ้างยังครับ?”
สุดท้ายมวนบุหรี่ที่เหลือแต่ก้นก็ถูกวางลงกับที่เขี่ยบุหรี่กันทั้งคู่
“เราจะช้าไม่ได้ครับเจิ้น”
เวลาจริงจังก็ไม่คิดจะเล่นผิดเวลา แม้ปากจะยังบวมช้ำกับการถูกเจิ้นต่อยแต่ก็แค่หมัดเดียวไม่กี่วันก็หาย ที่สำคัญคือเจิ้นจะเอายังไง
“ก็เสือกไปเสี้ยม”
คำหยาบที่ยังไม่หมดไปบ่งบอกว่าเจ้าตัวยังอารมณ์กรุ่นๆอยู่ไม่น้อย นานแล้วจริงๆที่เจิ้นไม่ได้กรุ่นโกรธจนเหมือนกองไฟเคลื่อนที่แบบนี้
“ก็พูดความจริงแล้วคุณจันทร์ไม่เชื่อ ความนิยมลดลงนะครับเจิ้น... แฟนคลับอันดับหนึ่งอาจจะเปลี่ยนใจไปชอบคนอื่นแล้ว”
เจิ้นจำได้ว่าเอ็มเคยพูดว่าเจ้าจันทร์ก็เหมือนคนที่อยู่ในลัทธิบูชาผู้นำ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรน้องก็เชื่อ แต่เขาชะล่าใจไปว่าน้องอาจจะยังเหมือนเดิม แม้อีกใจหนึ่งจะดีใจที่การปล่อยน้องไปอยู่อเมริกาจะทำให้เจ้าจันทร์โตขึ้น และมีความคิดซับซ้อนขึ้น...ที่หงุดหงิดคือปัญหามันดันวนกลับมาเข้าตัว
เตรียมใจไว้แล้ว...แต่พอเจอกับสถานการณ์จริงมันก็ไม่ง่ายเลย
“แล้วต้องทำการตลาดยังไง ความนิยมจะกลับมา?”
“ถ้าเราวิเคราะห์ดีๆ ถ้าเจิ้นเป็นโปรดัคหนึ่งชิ้น แล้วคุณจันทร์เป็นลูกค้าที่ Brand Royalty สูงมาก การที่ทำให้ลูกค้าตัวจริงเปลี่ยนใจ แสดงว่า...คุณภาพลดลงหรือเปล่า? เพราะมันไม่มีสินค้าตัวอื่นมาเป็นคู่แข่งด้วยซ้ำ เจิ้นต้องพัฒนาคุณภาพตัวเองครับ หรือทำยังไงก็ได้ให้ลูกค้ารู้สึกเชื่อมั่นที่จะซื้อเจิ้นต่อ”
“ไม่ต้องสมจริงขนาดนั้นก็ได้”
“แหม่มันจะได้เห็นภาพไงครับ ไหนๆจุดแข็งตอนนี้ก็คือยังไม่มีคู่แข่ง ลูกค้าก็ยังไม่ถึงกับเลิกซื้อ ก็ทำพีอาร์ตัวเองใหม่ รีแบรนด์ดิ้งปรับรูปลักษณ์ ก็เป็นวิธีที่ดี”
“ยังไง? ตัดผม?”
“แพคเกจจิ้งก็มีส่วนครับ แต่ซินแสคงโวยวายก่อน อันนั้นยิ่งกว่าลูกค้าไปด่าในพันทิปอีก... ก็แค่อาจจะลองปรับเปลี่ยนวิธีการใช้งาน เช่น... จากที่เคยให้ความรักไปง่ายๆ อะไรที่มันง่ายมันก็เบื่อง่ายเหมือนแค่ของแถมที่มีหรือไม่มีก็ได้ แต่ถ้าทำเป็นของพรีเมี่ยมให้คุณจันทร์รู้สึกว่าต้องไขว่คว้า มีแค่ชิ้นเดียวในโลก ให้ใครก็ไม่ได้ สร้างความรู้สึกอยากครอบครอง”
“ขอสั้นๆ”
“เจิ้นลองทำตัวเป็นของพรีเมี่ยมเหมือนกันดั้มคุณจันทร์สิครับ กันดั้มที่เป็นรุ่นลิมิเต็ด ซื้อได้แค่ช่วงเวลาเดียว ต้องได้ และจะพลาดไม่ได้”
“นี่จะบอกว่าทุกวันนี้กูฟรี?”
“ก็เห็นแจกฟรีตัวเองให้คุณจันทร์ประจำอย่างกับสิทธิ์แลกซื้อเซเว่น... ”
“ไอ้เหี้ยเอ็ม!”
ขายาวยกขึ้นถีบเลขาตัวเอง แต่ไม่แรงมากนักแค่พอตัดรำคาญ มันยังไม่ใช่ไอเดียที่เสร็จสมบูรณ์ดี แต่จากเรื่องที่เจ้าจันทร์ไม่มั่นใจในตัวเองมันก็ต้องทำให้ความมั่นใจเหล่านี้กลับมาให้ได้ แล้วถ้ายิ่งรู้จักหวงเขาด้วยจะยิ่งดีมาก
ทำไมสมองเล็กๆนั่นถึงคิดไปได้ว่าเขาจะรักคนอื่นเพิ่มอีกคน... อาจจะเพราะเขาเองที่ทำให้มันไม่ชัดเจนจนน้องสับสนและไม่เชื่อใจ จนกลายเป็นเจ้าจันทร์จะหาคนอื่นมาแทนที่
“แต่ผมหาทางออกให้เจิ้นไว้แล้ว วิธีรับมือกับคุณจันทร์”
“ยังไง?”
“ก็แบบที่เจิ้นทำมาตลอดไงครับ...หลอกเด็ก”
ตาคมหรี่ลงจนกระทั่งเอ็มเล่าแผนการทุกอย่างออกมา รอยยิ้มจากจึงแตะมุมปากในที่สุด ต้องยกความดีให้เลขาที่วางแผนการณ์ไกลมาให้ตั้งแต่ต้น
“มั่นใจแค่ไหน?”
“มากครับ แต่ก็อาจจะมีน้ำตากันบ้าง เจิ้นในแข็งให้ได้แล้วกัน”
“เหอะ....ลาออกไปสักที”
“ไม่ออก ออกแล้วจะเอาอะไรแดกครับเจิ้น”
เอ็มยิ้มขำกับคนที่เหมือนเอาภาระออกจากไหล่ หน้าที่เลขาจะมีอะไรมากไปกว่าการเป็นคู่คิดของเจ้านาย เมื่อเจ้านายถึงทางตันก็ต้องช่วย
คนมีความรักก็เหมือนตาบอดทั้งๆที่เรื่องมันก็ง่ายนิดเดียว แต่เจิ้นอยากจะเดินอ้อมมาเองก็ต้องอ้อมไปให้ถึงจุดหมาย...ที่มีคุณจันทร์รออยู่ตรงนั้น
“เอาหุ้นไป แล้วลาออกซะ”
“เจิ้น...”
“ไม่ได้พูดเล่น จบเรื่องจันทร์ก็ลาออกได้แล้ว ไปมีชีวิตของตัวเอง อายุสามสิบกว่าแล้วเอ็ม ไม่มีใครอยากรอไปตลอดชีวิต”
ความนัยน์ที่หมายถึงใครอีกคน...คนที่รอมานานเหลือเกิน
“เขาควรเจอคนที่ดีกว่าผม”
“ดีไม่ดีให้เขาเลือกเอง อย่าเสือก”
เจิ้นยิ้มขำเลขาที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก รู้สึกได้เอาคืนบ้างก็ดีเหมือนกัน โดนมันกวนประสาทมาหลายครั้งแล้ว เห็นหน้าช้ำๆเถียงไม่ออกแล้วอารมณ์ดี
มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงที่มือถือสั่นบ่งบอกว่ามีสายเรียกเข้า ก่อนนัยน์ตาคมจะอ่อนลงเมื่อเป็นเบอร์ของคนที่ดูการ์ตูนอยู่ชั้นห้าสิบเก้า
“คุณจันทร์โทรตามหรอครับ? งั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนดีกว่า”
“อืม...ฝากด้วยนะเอ็ม รู้ใช่ไหม...พลาดไม่ได้”
“ผมรู้ครับว่าอะไรสำคัญที่สุดสำหรับเจิ้น”
เจิ้นรู้สึกสับสน...และความสับสนก็หมุนวนเป็นความกรุ่นโกรธ อยากจะนั่งมองคนที่หลับไปแล้วนิ่งๆเพื่อสงบสติอารมณ์ที่กระจัดกระจาย
เจ้าจันทร์นอนซุกอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ มีหัวกระต่ายหูยาวโผล่พ้นมาบ่งบอกว่าน้องกอดเจ้าเพื่อนซี้หูยาวอยู่ ทำไมน้องไม่สงสัยบ้างว่าสินเชื่อรักน้องไหม อาจจะเป็นจุดได้เปรียบของการเป็นตุ๊กตาคือไม่ต้องถูกระแวง
เจิ้นโน้มตัวลงแตะปลายจมูกบนแก้มนิ่มที่หอมกลิ่นนม...กลิ่นนมที่อานุภาพร้ายกาจทำให้เขาหัวหมุนวนจนหลงไปกับความหอมละมุนนี่...
แต่พอคิดว่าเจ้าจันทร์จะพาตัวเองห่างออกไปจากเขา...ก็เกิดอาการหวงขึ้นมา...หวงแบบที่มากกว่าหวง แบบที่ไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบาย หลุมดำในใจเจ้าจันทร์มันกัดเจ็บแค่ไหน คงจะสู้ฝูงแร้งในใจเขาไม่ได้
“อย่าไปจากพี่...”
“อื้อ...เจิ้นกลับมาแล้วหรอ”
ตากลมปรือออกช้าๆก่อนมือเล็กจะยกขึ้นขยี้ตาป้อยๆ แสงจากโคมไฟหัวเตียงทำให้เห็นเสี้ยวหน้าและปากเล็กที่ขยับเสียงเอื้อนเอ่ย...เหมือนคนหูหนวกที่ไม่รู้ว่าใครพูดอะไร สายตามันเอาแต่จรดจ้องไปที่ใบหน้าที่แสนรักนักหนา...
ดวงตากลมโตที่เห็นมาเป็นสิบปี...กลิ่นกายรสนมที่ทำเอาเขาไปไหนไม่ได้...และลาดไหล่เนียนที่เคยประทับทำรอย...มันเป็นของเขา ของเขาทั้งหมด
“เจิ้น...เป็นอะไรหรอ ไม่สบายหรอ...อื้อออ”
ความต้องการมหาศาลทะลักราวกับน้ำล้นเขื่อน เจ้าจันทร์ถูกอ้อมแขนแกร่งรวบมานั่งบนตัก เรียวปากถูกครอบครองด้วยจูบร้อนแสนเอาแต่ใจ ความง่วงงุนหายไปราวกับหมอกที่พัดผ่าน...และเหลือเพียงแววตาคมที่ฉายชัดอยู่ตรงหน้า
สองมือเล็กขยำเสื้อเชิ้ตบนอกแกร่งไว้เป็นหลัก...คำถามมากมายถูกเก็บเอาไว้เพราะเจิ้นไม่เปิดโอกาสให้ได้ถาม...จูบอันยาวนานจนเกือบจะขาดใจตาย...จูบที่ราวกับสูบวิญญาณ...และแผดเผาด้วยอ้อมกอดของเจิ้น
“จันทร์...จันทร์...”
“เจิ้น...อ้ะ”
เจิ้นดูแปลกๆ...ดูกระวนกระวาย และ...ต่างจากทุกที สองมือของเจิ้นดึงรั้งเสื้อผ้าเขาออกจนหมด เจ้าจันทร์ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไม่มีจังหวะให้หยุดคิดเพราะหัวหมุนไปกับสัมผัสของคนเอาแต่ใจ
เพียงไม่นานฟันคมก็ขบลงบนแผ่นอกที่เปลือยเปล่า เสื้อผ้าถูกถอดไปจนหมด...เสียงครางหวานดังผะแผ่วตามจังหวะลิ้นร้อนที่ไล้เลียรอบราวนมและฟันคมๆกัดลงมาอย่างแรง
เจ็บทว่าร่างกายแอ่นสะท้านเพราะความต้องการ...ชอบให้เจิ้นกัด...และเจิ้นก็รู้ว่าคนของตัวเองชอบให้กัด...รอยฟันคมกระจัดกระจายไปตามแผ่นอกขาวผ่องจนทั่ว
หยาดน้ำตารื้นที่กรอบตากลมโต ไม่รู้ว่าเจิ้นเป็นอะไร...ถึงรุนแรงกว่าทุกที...มันทรมาน แต่...เป็นความทรมานที่สุดท้ายตัวเองก็เรียบร้องอยากจะได้
สองมือปัดป่ายช่วยเจิ้นถอดกระดุม...เสียงลมหายใจและกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยคลอเคลียอยู่ข้างใบหู ฟันคมขบเม้มไปตามใบหูที่เป็นจุดอ่อนไหวจนกรีดเสียงออกมา สองมือรีบยกปิดปากทว่าถูกมือแกร่งกว่าดึงออกทันที
“พี่อยากได้ยินเสียงจันทร์...”
“จะ จันทร์อาย...”
“ไม่มีอะไรน่าอาย...จันทร์ของพี่สวยที่สุดในโลก”
เจ้าจันทร์คิดว่าตัวเองกำลังสำลักความสุข... แม้มันจะเต็มไปด้วยความเจ็บยามที่เจิ้นกระแทกตัวเองเข้ามาในตัวเขา เจิ้นขยับแรกและขยับลึก ไม่เหมือนทุกครั้งที่จะดำเนินไปด้วยความละมุนละไม และมีแค่การกัด...เป็นออพชั่นเสริม
ทว่าคราวนี่ฟันคมฝังอยู่บนลาดไหล่ทุกครั้งที่เอวแกร่งกระแทกเข้ามาจนร้องไห้...ร้องแต่เจิ้นก็ไม่ยอมปล่อย เขาแค่เลียราวกับแมวเลียขน กระซิบเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงทุ้มหวาน...ความหวานที่อันตรายเพราะสุดท้ายก็ถูกแทนที่ด้วยฟันคม
แต่เขาก็ยังรัก...รักสัมผัสของเจิ้น ยังเรียกร้องยามเจิ้นผละออกไป...เป็นฝ่ายยอมปรนเปรือร่างกายตัวเองเพียงเพื่อให้ความอบอุ่นยังคงโอบล้อมอยู่ข้างกาย
แม้เจิ้นจะผละออกไปเพราะกลัวเขาจะไม่ไหว ทว่าสองขากลับยกโอบรัดสะโพกแกร่งและเรียกร้องให้เจิ้นเข้ามาอีกครั้ง..เจิ้นยังไม่อิ่ม...สายตาทรงพลังยังคงเต็มไปด้วยความปรารถนาและเขาไม่อยากจะทำให้เจิ้นรู้สึก...ไม่พอ
“อื้อ...”
ร่างกายบิดเร่าเมื่อปากอุ่นกลับมาไล้ชิมที่ยอดอกตัวเองอีกครั้ง ภาพลิ้นแกร่งที่ตวัดระรัวไปกับจุดเล็กสองข้างสลับไปมามันน่ามองนักหนา...ยิ่งมือแกร่งขยำขย้ำราวกับหน้าอกผู้หญิงร่างกายยิ่งสั่นสะท้าน
“จันทร์...คนดีของพี่”
“อะ อ๊า....”
โลกหมุนเพราะร่างกายถูกพลิกคว่ำลงก่อนสะโพกจะถูกรั้งสูงขึ้นและแกนกายแกร่งสวนกระแทกเข้ามาทีเดียวจนมิด สองมือผวาขยำผ้าปูที่นอนเนื้อดีไว้แน่น เพราะสะโพกลอยเด่นสูงแต่หน้าทิ่มหมอนมันเลยเป็นท่าโก่งโค้งที่มองเห็นส่วนที่ร่างกายกำลังเชือมกัน...
หยาดความต้องการที่ล้นจากรอบที่แล้วๆมาร่วงหล่นลงมาตามจังหวะกระแทกกระทั้นเกิดเสียงเฉอะแฉะอันน่าอาย...ราวกับร่างกายกำลังกลืนกินเจิ้น...
“ดีไหม...”
“อื้ออ อะ อะ อ๊ะ...”
กลุ่มผมถูกกระชากให้ต้องแหงนหน้าขึ้น เป็นครั้งแรกที่เจิ้นกระชากหัวแม้จะไม่แรงมากนัก...ทว่าเสียงครางต่ำที่ดังขึ้นกว่าเดิมบ่งบอกว่าเจิ้นรู้สึกดีมากแค่ไหน
“เมียพี่...”
“อ๊า...เจิ้น ระ แรงอีก”
อารมณ์ไต่ระดับไปยังขอบฟ้าทีละก้าว...ดวงตาเริ่มพร่าเบลอและสุดท้ายก็ทรุดฮวงลงเมื่อเดินไปถึงเส้นขอบฟ้าในที่สุด แต่เจิ้นยังไม่ใช่....เจิ้นยังคงยึดสะโพกเขาไว้แล้วพาตัวเองก้าวตามมา จังหวะสุดท้ายโลกหมุนอีกครั้งพร้อมกับร่างกายที่วูบโหวงเพราะส่วนเติมเต็มขยับออก...และหยาดน้ำก็ไหลทะลักเปรอะเปื้อนเต็มหน้าทันทีที่พลิกตัวกลับมา
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะตาย...ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของตัวเอง แม้จะเจ็บปวดและเมื่อยไปหมดแต่ผมกลับรู้สึกดี...เพราะเจิ้นพอใจมาก ลูกไฟในดวงตาเขาหายไปเหลือเพียงแค่ความอ่อนโยนที่ผมคุ้นเคย
ร่างกายผมเลอะเทอะไปหมดแต่เจิ้นก็ไม่ได้อุ้มผมไปอาบน้ำ เขาบอกอยากจะเลอะเทอะข้ามคืนแบบนี้บ้างสักครั้ง ผมประท้วงเพราะในร่างกายผมมีแต่น้ำของเขา แต่เจิ้นบอกว่า...ให้ทิ้งไว้เผื่อผมจะท้องได้
“จันทร์ไม่ใช่ผู้หญิงนะ”
“หึหึ...พี่รู้...นมที่พี่ดูดก็แบนราบขนาดนี้จะเป็นผู้หญิงได้ไง”
“งื้อออ ไม่ต้องมาดูดเลย”
ถึงพายุอารมณ์จะสงบแล้วแต่...เจิ้นก็ยังนอนดูดนมผม เขายุบยิบกับนมผมบ่อยๆ ยิ่งหลังจากเวลาเราเมคเลิฟกันเขาก็ชอบที่จะดูดเล่นแบบนี้ไปเรื่อยๆ บางทีอารมณ์กรุ่นๆก็กลับมาอย่างง่ายดาย...แล้วเจิ้นก็ชอบให้เป็นอย่างนั้น
ส่วนผมก็ทำได้แค่ยกสองแขนโอบรอบคอคนซนกับนมผมไว้...ผมอยากเอาใจเจิ้นนี่...ก็เขาชอบดูด ผมก็ชอบที่เขายุบยิบกับตัวผม...พักหลังมานี่ผมก็รู้สึกยอมรับตัวเองที่เป็น ยุบยิบลิซึ่มได้มากขึ้น กลายเป็นว่าผมอยากจะอ้อนให้เขายุบยิบผมด้วยซ้ำในบางครั้ง
“นมเมียพี่อร่อยที่สุด”
“งื้อออไม่ใช่เมียนะ ไม่ใช่ผู้หญิงเป็นเมียไม่ได้สักหน่อย”
ผมง้องแง้งกับเจิ้นสักพักเขาก็กัดนมผมแรงๆ แต่เสียงร้องของผมมันดันกลายเป็นเสียงคราง...ผมรู้สึกต้องการเขาอีกแล้ว และเจิ้นก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องเพราะเขาอยากให้ผมอ้อนวอน
“เจิ้น....กอดจันทร์นะ”
“หืม อะไรนะ?”
“กอดจันทร์นะ...นะ”
“เดี๋ยวป่วยนะจันทร์”
“งื้อออไม่เป็นไร กอดจันทร์สักที...กอดเร็ว...”
“มูนนี่....เฮ้อ...เดี๋ยวหมอก็ด่าพี่อีก”
“ด่าเจิ้นไม่ได้ด่าจันทร์นี่...มากัดจันทร์เดี๋ยวนี้นะ!”
ทำไมโตมาถึงได้ร้ายขนาดนี้นะ...มูนนี่!
============
ตาเจิ้นวางแผนบ้างแล้วนะมูนนี่! แล้วมาดูกันแผนเจิ้นกับแผนมูนนี่ใครจะชนะ 555555555+
มูนนี่หนูโตมาแซบมากลูกพี่แบมภูมิใจในตัวหนู มีสั่งให้เจิ้นกัดเจิ้นกอด ดีมากกกอย่าไปยอมเขา(?)
ปล. ช่วงนี้งานยุ่งจริงๆค่ะ ขอโทษด้วยน้า
-
เจ้าจันทร์ตัวร้ายกับนายยุบยิบ
-
โอย..............ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
“งื้อออไม่เป็นไร กอดจันทร์สักที...กอดเร็ว...”
“มูนนี่....เฮ้อ...เดี๋ยวหมอก็ด่าพี่อีก”
“ด่าเจิ้นไม่ได้ด่าจันทร์นี่...มากัดจันทร์เดี๋ยวนี้นะ!” :hao5: :sad4: :heaven
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้โห มูนนี่
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มูนนี่ลูกหนูไม่ต้องเครียดกับคำว่าแฟนแล้วนะรูก หนูเป็นมากกว่านั้น
เมียพี่ เมียพี่ เมียพี่ เกร้สสส
-
มูนนี่อ่อยมากลูกกก
-
เรียกน้องว่าเมียได้เต็มปากเต็มคำเลยนะเจิ้น :o8:
-
จริงๆ แล้วคนที่รอพี่เอ็มอยู่ก็คือเรานี้แหล่ะ หนูจะทนรอพี่ต่อไปนะคะพี่เอ็ม สำหรับหนูพี่ดีที่สุดแล้วค่ะ อย่าไล่หนูไปมีคนอื่นเลยค่ะ เลิฟยูพี่อ็ม :mew1: :กอด1:
-
แพ้การที่เจิ้นเรียกจันทร์ว่า "เมียพี่"
ใจบางไปหมดแล้ว
มูนนี่หนูแซ่บมากลูก
-
ฝั่งหนึ่งต่อยตีกัน ปรึกษากันเคร่งเครียด เป็นการเป็นงาน
อีกฝั่งไปคุยกับกระต่าย กอดตุ๊กตา
เห็นคนชนะแล้วล่ะ 555555555555
จันทร์แน่ๆ :hao7:
-
ใครน้าที่รอพี่เอ็มชักอยากรู้จัก
เจิ้นนนนนนน อ้อมโลกมานานยังจะอ้อมอีกเหรอ
เปิดอกคุยกันแมนๆไปเลย
-
อยากเปิดเพลงพี่พลพลคลอในตอนนี้เหลือเกิน *ฉันต้องทำทำอะไรซักอย่างแล้ว ให้เธอนี้ไม่แคล้วไม่คลาดกัน* 555555555 เปิดให้เจิ้นโดยเฉพาะเลย ส่วนพี่เอ็มน้องก็อยากจะบอกว่าน้องรอได้ค่ะพี่
-
พี่เจิ้น โล้ สำเภาน้องมูนนี่หรือฮะะะะ :o8: :o8:
-
:pig4:
-
พี่เอ็มทำไมน่ารักจัง พี่เอ็มก็ดี จันทร์ก็น่ารัก พ่อตองกะลุงหยางก็เท่ เลือกเมนไม่ถูกเลยยยย
-
เปิดมาเจิ้นก็เกรี้ยวกราดเลย555 แต่เอ็มเจ๋งกว่า o18 o18 o18 เราอยากเผือกเรื่องเอ็มแล้ว :z1: :z1: :z1:
-
โซฮอทมากค่ะเจิ้นเมียบ่าวไม่ไหวแล้ว :hao6:
-
การตลาดของเอ็มเข้าทางเจิ้นหล่ะ :z1: :z1: :z1:
-
ลู๊กจันทร์ ทำไมหนูก๋ากั่นเยี่ยงนี้ แต่แซบบอกเลย เจิ้นได้เมียแบบนี้ จะยิ่งหลงไหล ตาแลใครไม่ได้อีกแล้ว ขนาดคนอ่านยังหลงน้อง แล้วเจิ้นที่กอดน้องอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจะหัวปักหัวป่ำแค่ไหน
-
มูนนี่...หนูอัพเกรดเป็น ลูกกระต่าย ver. 5.0 แล้วลู๊กกก.. มีสิทธิ์ขาดและอำนาจเหนือเจิ้น :m14: :m14: :m14:
-
:pig4:
-
ใครรอพี่เอ็มอยู่.....บอกเค้าบ้างจิ :katai1: :katai1: :katai1:
-
มูนนี่ จะไม่ยอมเป็นกระต่ายเชื่องๆอีกต่อไป.. ฮึ..
-
ใครรอพี่เอ็มอยู่นะ อยากรู้จังเลย :mew2:
เจิ้นกับพี่เอ็ม วางแผนอะไรกันนะ
-
น้องร้ายขึ้นทุกวัน :katai5:
-
มูนนี่ร้ายมากกกก คือแบบน้องเป็นงี้เพราะเจิ้นอะ
สงสารพี่เอ็มด้วย คนที่หวังดีที่สุดก็คือพี่เอ็มนี่แหละ
แต่เรื่องพี่เอ็มก็น่าสนใจง่าา ดูเป็นเลขาที่ร้ายแต่ดี งงวุ้ย 555555
อยากรู้แผนการของพี่เอ็ม แต่น่าจะได้ผลร้อยเปอเซ็นต์ชัวร์ o13
-
เจิ้นวางแผนอะไร?
-
ทำไมคำสั่งมูนนี่มันเซ็กซี่แบบนี้ :hao6:
-
เจ้าจันทร์ร้ายมากค่ะ เรียกร้องมาก มีขู่ด้วยนะ
เจิ้นจับฟัดจมเตียงแน่ ทำเนียนไปงั้นเอง
เอ็มเจ้าพ่อแผนการ ปูทางให้หมด
พอกันทั้งเจ้านายลูกน้อง เรื่องคนอื่นน่ะรู้ดี
เรื่องตัวเองน่ะไม่รอด เจิ้นจะเดินหมากยังไงนะ
ใครรอเอ็มอยู่ล่ะ อยากเจอแล้วค่ะ
-
มูนนี่คืออยู่เหนือทุกสิ่งอ่ะ สั่งได้ทุกคน เป็นผู้มีอิทธิพลตัวจริง ทำให้หลายคนต้องเปลี่ยนตัวเองและความคิดเพื่อให้เจ้าจันทร์มีความสุข :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
มูนนี่คืออยู่เหนือทุกสิ่งอ่ะ สั่งได้ทุกคน เป็นผู้มีอิทธิพลตัวจริง ทำให้หลายคนต้องเปลี่ยนตัวเองและความคิดเพื่อให้เจ้าจันทร์มีความสุข :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ว้ายยยเจ้าจันทร์ช่างกล้ามีสั่งให้เจิ้นกัดตัวเองด้วยค่ะอิอิเขินแปป
แล้วใครค่ะที่เป็นแฟนของเอ็มอยากอ่านมากกก
เก่งแต่เรื่องงานทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องเเต่สอบตกเรื่องความรักทั้งคู้555
น่าสงสารนายธนาคารใหญ่กับเลขาคนเก่งจริงๆค่ะ
-
:z1: ชอบจัง..เนื้อคู่หนุบหนับ 5555
-
ไปกอดกันซะให้หนำใจ อิจฉาาาาาาาาาาาา :katai1:
-
เจิ้นนนนนนนนนน รอเจิ้นกับจจ
-
:pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไปอยู่เด้อ รีบมาเด้อ
-
Chapter XVI Rumor
เจิ้นกำลังจะแต่งงาน
เขาไม่ได้บอกผม แต่...ตอนนี้อยู่ๆข่าวนี้ก็มาแรงมาก มากจนเพื่อนที่มหาลัยหรือเพื่อนในกลุ่มยังถามเพราะว่าเพจข่าวดาราข่าวหนึ่งบอกว่าเจิ้นกำลังจะแต่งงานกับปราง สิปรางค์ นางเอกคนนั้น
ผมพยายามหาข่าวเขาสองคนแต่ยังไม่มีใครออกมาพูดอะไร สิปรางค์ไปงานเทศกาลหนังที่ต่างประเทศ ส่วนเจิ้น...เขาเหมือนเดิม และ...ไมก็ไม่กล้าถาม
ถ้าเจิ้นจะแต่งงานเขาต้องบอกผมสิ เราก็ยังเหมือนเดิมนี่...เจิ้นไม่ได้มีพิรุธอะไร แต่..แต่ไม่เหมือนทุกครั้งเลย ฝ่ายการตลาดของช่อฟ้าไม่ออกมาแก้ข่าวเหมือนทุกทีทั้งๆที่ข่าวนี้มาแรงมาก
ผมพยายามจะทำใจเย็นๆ มันก็อาจจะแค่ลือไปเฉยๆ พี่เอ็มบอกเองนี่ว่าปกติไม่มีใครชอบเจิ้นหรอก เขาชอบพี่เอ็มกัน มันก็อาจจะเป็นแบบนั้น...ถ้ายังไม่ได้รับรู้จากปากเจิ้น ผมจะไม่เชื่อ ไม่เชื่อเด็ดขาด เจิ้นคง...คงไม่ใจร้ายกับผมหรอก
แล้วเดือนหน้าก็จะวันเกิดผมแล้ว แล้วก็ตรงกับทำบุญช่อฟ้าด้วย เจิ้นคงไม่แต่งงานตอนนี้ มันจะกลายเป็นงานใหญ่สองงานชนกัน พวกข่าวมันก็...เหลวไหล โกหก...เชื่อไม่ได้
“เป็นอะไร คิ้วขมวด”
“ฮื้ออ เปล่า”
ผมซุกตัวลงในอ้อมแขนเจิ้น ร่างกายยังร้อนผ่าวเพราะถูกเจิ้นกอด กลิ่นเหงื่อกับกลิ่นกายของเจิ้นยังคงโอบล้อมรอบตัวผม เจิ้นก็ยังอยู่ตรงนี้...จะแต่งงานได้ยังไง
คลาสเรียนทำอาหารกลับมาอีกรอบเพราะผมค่อนข้างว่างกว่าจะเริ่มเรียนต่อก็อีกหลายเดือน ผมเลยเริ่มหัดเรียนทำอาหารจีน เริ่มจากเมนูที่เจิ้นชอบก่อนอยากพวกกะหล่ำปีผักกาดผัดน้ำมันหอย เป่าฮื้อผัดกวางตุ้ง แล้วก็พวกปลา เมนูปลาจะทำค่อนข้างยากหน่อยเพราะมันจะคาว
ผมพยายามทำกับข้าวทุกวัน...ผมบอกคุณป้าแม่บ้านว่าอยากให้เจิ้นกินของอร่อยทุกวัน แต่...แต่จริงๆแล้วคือผมกลัวเจิ้นไม่กลับบ้าน ถ้าเกิดว่าผมทำกับข้าวไว้เขาก็ต้องกลับมาแน่ๆเพราะผมรอ
“วันนี้เจิ้นบอกไม่ต้องทำมื้อเย็นนะครับ เจิ้นติดงานข้างนอก”
พี่เอ็มโทรขึ้นมา ผมถามว่าทำไมเจิ้นไม่บอกเอง คำตอบคือเจิ้นมีประชุมด่วน มันก็เกิดขึ้นบ่อยๆที่เจิ้นจะไปออกงานบ้าง แต่มันต่างตรงที่ผมข่มตานอนหลับไม่ได้
ผมนั่งรอเจิ้นจนเวลาสามทุ่ม เขาควรจะใกล้กลับได้แล้ว...แต่นาฬิกาแตะสี่ทุ่มเจิ้นก็ยังไม่กลับมา ผมกระวนกระวายและเริ่มง่วงเต็มที การไปอเมริกาทำให้ผมนอนดึกขึ้น แต่ก็คือไม่เกินสี่ทุ่มครึ่งอยู่ดี...
เจิ้นกลับมาตอนห้าทุ่ม เขาแปลกในที่เห็นผมนั่งสัปหงกอยู่หน้าโซฟา เขาบ่นว่าทำไมผมไม่นอนมานั่งฝืนตัวเองทำไมตรงนี้
“ก็จันทร์รอ...จันทร์นอนไม่หลับ”
เสียงเข้มถึงยอมอ่อนลงแล้วเจิ้นก็อุ้มผมเข้านอนด้วยกัน พอเจิ้นกอด...การนอนก็ง่ายขึ้นเยอะ ตอนนี้แม้แต่สินเชื่อก็ไม่ค่อยอยากกอดแล้ว ผมอยากกอดเจิ้นคนเดียว
เจิ้นไม่ได้ออกไปงานกลางคืนที่ไหนอีกในอาทิตย์นั้น แต่สุดสัปดาห์สื่อก็เล่นข่าวว่าเจิ้นนัดทานข้าวกับปราง สิปรางค์ที่ร้านอาหารจีนชื่อดัง
มันไม่ใช่ร้านที่เขามักจะพาผมไป เป็นร้านที่เจิ้นไม่ได้ไปประจำด้วยซ้ำ ผมเลยไม่เชื่อเพราะมันเป็นแค่ข่าวเม้าดาราเฉยๆ เจิ้นไม่ไปกินร้านนั้นหรอก...เจิ้นกินยาก...และร้านนั้นก็ไม่ถูกปากเจิ้นเท่าไหร่
ปราง สิปรางค์ยังคงไม่เคลื่อนไหว ผมกลายเป็นแฟนคลับเหนียวแน่นของแฟนเพจเม้าดาราเพจนั้น คอมเม้นของคนๆหนึ่งทำให้ผมไม่สบายใจ เขาบอกว่าเขาเห็นเจิ้นมากับสิปรางค์จริงๆ
และวันดังกล่าว...คือวันที่เจิ้นกลับดึก แต่เจิ้นไปงาน... ผมเครียดเลยไปปรึกษาคิว คิวบอกว่าอาจจะแค่คอมเม้นเพื่อให้ตัวเองเป็นจุดเด่น ถ้ายังไม่มีหลักฐานอะไรคนก็พูดไปเรื่อยได้นั่นแหละ
เจิ้นกลับบ้านทุกวันตรงเวลาเหมือนเดิมทำให้ผมเริ่มหายกังวล มันเป็นความกังวลที่คลุมเครือ เหมือนจะใช่แต่ก็ไม่ใช่ แต่เส้นผมของผมมันยังไม่ร่วงแสดงว่า...ผมก็ยังไม่ได้ให้น้ำหนักกับข่าวลือมากนัก
ยิ่งใกล้วันเกิดและวันทำบุญตึก ช่างตัดเสื้อก็รีบมาวัดตัว เจิ้นดูดีมากในสูทสีน้ำเงินแบบกระดุมสองแถวของเขา ส่วนผมก็คิดว่าตัวเองใช้ได้ในสูทสีฟ้าอ่อนแบบเดียวกัน
“กระดุมข้อมือ?”
“นี่ครับเจิ้น”
พี่เอ็มส่งกล่องกระดุมข้อมือให้ช่างจากห้องเสื้อ เจิ้นสั่งทำกระดุมสีเงินสองคู่เอาไว้สำหรับตัวเองกับผม เจิ้นใส่ใจชุดผมมากกว่าชุดตัวเองอีก เปลี่ยนเนคไทค์ถึงสอบรอบเขาถึงพอใจกับเนคไทลายขวาง ทั้งๆที่ของตัวเองก็ยังไงก็ได้
ยังโชคดีที่พุงผมยังไม่กลมมากนัก การใส่สูทแบบนี้เลยยังออกมาดูดีทั้งๆที่มันค่อนข้างจะตึงช่วงท้อง ส่วนเจิ้นก็ราวกับเกิดมาเพื่อเป็นไม้แขวนเสื้ออ่ะ ใส่อะไรก็ดูดี ...ขาก็ยาว
บ้านของเรามีการปรับเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์หลายอย่างในระยะเตรียมงาน แม้แต่เตียงนอนก็ถูกเปลี่ยน ปกติเจิ้นแทบไม่อยากยุ่งกับดีเทลพวกนี้เลยด้วยซ้ำแต่คราวนี้เขากลับใส่ใจทุกขั้นตอน
เรียกอินทีเรียมาคุยด้วยตัวเอง พร้อมซินแส แม้แต่แจกันโบราณหน้าลิฟต์ก็ถูกเปลี่ยนเป็นลายนกกวนยางคู่ เจิ้นเลือกแบบไว้แล้วแต่จะสั่งเป็นอันสุดท้ายเพราะจะให้ลุงหยางเอามาให้ทีเดียว
ลุงหยางกับพ่อยังอยู่จีน คราวนี้พ่อไปอยู่นานกว่าทุกที แต่...จริงๆก็อยู่นานแบบนี้แต่แรกแล้วนะก่อนที่ผมจะรู้เรื่องของลุงหยางอีก เรียกว่าช่วงที่มาอยู่ไทยนานๆนี่แปลกมากกว่า
ข่าวลือของเจิ้นกับสิปรางค์ยังมีมาเรื่อยๆ ผมยังคงไม่เชื่อและตั้งใจเรียนทำอาหารไปตามปกติ จนกระทั่งเพจเม้าดาราที่ผมกดติดดาวไว้แจ้งเตือน...
รูปเจิ้นกับสิปรางค์จากด้านหลังเดินอยู่ในห้างชิดลมด้วยกัน
มัน...มันเป็นรูปถ่ายไกลๆแต่ แต่ผู้ชายผมยาวแบบเจิ้นในประเทศนี้จะมีสักกี่คน แล้วสูทสีดำนั่นอีก ทำไมผมจะจำเจิ้นไม่ได้ เขาเดินด้วยกันจริงๆแม้จะไม่ได้จับมือหรือตัวติดกันแต่...สิปรางค์หันมายิ้มให้เจิ้นด้วย
คิวโทรมาหาผมคนแรกถามว่าผมรู้เรื่องหรือยัง ในหัวมันตื้อไปหมด แต่...ผมไม่มีคำตอบอะไรให้คิวเลย ผมกำลังสับสน ทำไมเจิ้นไปอยู่กับเธอล่ะ?
“หรือเจิ้นกำลังคุยๆกับปราง?”
คิวตั้งข้อสังเกต แต่ก็บอกผมว่าอย่าเพิ่งคิดมากอาจจะบังเอิญ หรือนัดเจอกันเพื่อตกลงเรื่องข่าวลือที่ช่วงนี้เยอะเป็นพิเศษ แต่เพื่อนๆก็ถามมาเยอะมากจนผมต้องปิดมือถือแล้วไปนั่งสงบสติอารมณ์อยู่หน้าคอกกระต่าย
พวกหลานๆของผมกับเจิ้นตอนนี้เริ่มโตแล้ว แต่มันก็ยังติดนิสัยนอนทับกันอยู่ ทุกตัวพากันไปกองห้อมล้อมอยู่ในมุมที่น้องนุ่มนอนเคี้ยวอาหาร แม้แต่ศรรามก็เบียดสนิทชิดน้องนุ่มไปหมด
มือผมสั่นจนได้แต่กำขอบรั้วคอกกระต่ายไว้ หัวใจเต้นรัวและ...ผมอยากลงไปถามเจิ้นเดี๋ยวนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่...แต่ถ้าคำตอบของเจิ้นมันทำให้ผมเจ็บปวด... ถ้ากลายเป็นว่าเจิ้นกำลังคุยๆกับสิปรางค์คนนั้นจริงๆ
ความกลัวทำให้ผมเลือกที่จะเงียบ และทำตัวเหมือนเดิมตอนเจิ้นกลับมา ยังคงชวนเขาชิมเมนูใหม่ที่ผมหัดทำ ชวนคุยเรื่องกระต่าย...แต่ผมฝืนยิ้มมากกว่าทุกวัน
หลังจากกินข้าวผมปล่อยตัวเองนั่งแช่อยู่ในอ่างน้ำ กลิ่นหอมของสบู่กับน้ำอุ่นๆทำให้ผมสบายตัว...แม้จะยังไม่ค่อยสบายใจ ผมอยากร้องไห้แต่น้ำตามันไม่ออกมา
“จันทร์?”
เสียงเจิ้นเรียกจากด้านนอกทำให้ผมได้สติ ผมแช่น้ำนานจนมือเริ่มเปื่อยต้องรีบลุกล้างตัวแล้วเดินออกจากห้องน้ำ เจิ้นยืนกอดอกคิ้วขมวดมุ่น
“ทำไมแช่น้ำนาน?”
“จันทร์เหนื่อยๆอ่ะ”
“ไม่ต้องทำกับข้าวทุกวันก็ได้ มันเหนื่อยนะทำอาหาร”
“ก็อยากทำให้เจิ้นอ่ะ...เจิ้นไม่อยากกินข้าวที่จันทร์ทำแล้วหรอ”
“เปล่า พี่ไม่อยากให้จันทร์ฝืน”
“จันทร์ไม่ได้ฝืน จันทร์เต็มใจจะทำให้”
“จันทร์?”
ผมกระพริบตาปริบๆเพราะเมื่อกี้ผมเผลอขึ้นเสียงกับเจิ้นทั้งๆที่ไม่เคยเป็น
“จันทร์...จันทร์ขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษ...จันทร์ไม่ได้ทำอะไรผิด...พี่ต่างหาก ขอโทษนะครับ”
เจิ้นดึงผมไปกอด ผมรู้สึกดีกับอ้อมกอดของเจิ้นเหมือนทุกครั้ง...ต่างตรงที่ครั้งนี้ผมมีความหวาดระแวงปะปนมาบางส่วน เจิ้นไม่ได้กอดคนอื่นเหมือนที่กอดผมใช่ไหม?
ความหึงหวงไร้สาเหตุปะทุขึ้นมาเฉยๆ ผมเงยหน้ามองเจิ้นที่ก้มหน้าลงมาและยกตัวขึ้นจูบเขา... เจิ้นจูบตอบผม และผมก็เรียกร้องอ้อมกอดของเจิ้น
ผมอยากให้เจิ้นกอด...อยากให้สัมผัสของเขาแต่งแต้มอยู่บนตัวผม...อยากเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองว่าเจิ้นยังเป็นของผม...ยังอยู่กับผม...ยังไม่ได้ไปไหน
เจิ้นไปทำงานเหมือนทุกวัน ส่วนผมก็ลุกจากเตียงตอนสายๆ อาบน้ำอย่างเชื่องช้าและเดินออกมายืนเปล่าเปลือยอยู่หน้ากระจก
ร่องรอยบนตัวผมที่เกิดจากเจิ้นเป็นสัญลักษณ์ยืนยันว่าเจิ้นยังรักผม...ไม่งั้นเขาคงไม่กัดผมเยอะแบบนี้...นมผมบวมแดงและมีรอยฟันอยู่รอบแผ่นอก
รอยจูบบนแผ่นท้องแดงจนช้ำ...และพอหันหลังผมก็เห็นรอยฝ่ามือของเจิ้นที่ฟาดลงบนก้นผม สลับขยำไปขยำมา...
และเพียงแค่ขยับมือเปิดดูช่องทาง...มันก็แดงก่ำไปหมดเพราะการร่วมรักระหว่างเรา...เจ็บแต่ทว่าผมพอใจ...เพราะเมื่อเช้าตอนเจิ้นแต่งตัวผมเห็นร่องรอยที่ผมตีตราบนตัวเจิ้นไม่ต่างกัน
ความอิ่มเอมใจกลับมาอยู่กับผมเพราะเจิ้นพาผมไปดินเนอร์ข้างนอกสามวันติดกัน วันแรกเราไปที่เลาจ์บนดาดฟ้าของโรงแรมชื่อดัง... วันที่สองไปที่ร้านอาหารสไตล์โรมันที่มีที่นั่งกลางน้ำบรรยากาศดี และวันที่สาม คือสั่งอาหารฝรั่งและไวน์มานั่งจิบริมสระน้ำบ้านเรา
“จันทร์ว่ากินข้าวที่โรงแรม ที่ร้านอาหาร หรือว่าที่บ้านดีที่สุด”
“ที่บ้าน...เพราะจันทร์ได้นั่งตักเจิ้น”
เจิ้นหัวเราะแล้วจูบผม...และถึงแม้ว่าผมจะใส่เสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์ที่ค่อนข้างแนบเนื้อซึ่งมันถอดยาก...เจิ้นก็ทำเหมือนมันเป็นกางเกงยางยืดที่ดึงทีเดียวก็หลุดออกไปจากตัวผมอย่างง่ายดาย
เราร่วมรักกันริมสระน้ำอีกครั้ง ลมเย็นๆและกลิ่นไวน์หอมๆทำให้ผมเอาอกเอาใจเจิ้นกว่าทุกที มันเป็นคืนพิเศษของเรา...ตัวผมเลอะเทอะไปด้วยไวน์ที่เขาเทใส่ และลิ้นอุ่นก็ไล้ชิมไปบนตัวผมทีละนิด
ลมหายใจผมติดขัด และขาก็อ้ากว้างเพื่อเจิ้นจะได้เข้ามา...มือผมยื่นไปหาเจิ้น...รอเจิ้นเขายกมือขึ้นมาผสานและเราก็รวมเป็นหนึ่ง
“ถ้าพี่จะแต่งงาน...พี่ก็คงจัดงานที่ริมสระนี่แบบที่จันทร์แนะนำ”
เจิ้นกระซิบบอกผมในขณะที่ผมใกล้หลับในอ้อมแขนของเขา สติผมกลับมาจนหมด ตาเบิกกว้างในความมืด...แต่งงาน? เจิ้นเคยพูดเรื่องแต่งงานกับผมมาก่อนแล้ว เราจะแต่งงานกัน...แต่ทำไมประโยคคำพูดของเจิ้นคราวนี้มันเหมือน...เหมือนว่าผมกำลังแนะนำให้เจิ้นไปแต่งกับคนอื่น
“เจิ้น...จะแต่งงานแล้วหรอ”
เสียงของผมเกือบจะสั่น...อ้อมแขนของเจิ้นกระชับกอดผมเข้าหาอ้อมอกเขา
“อืม...พี่จะแต่งงาน”
“กับใคร....”
ไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่เสียงหายใจเป็นจังหวะ...เจิ้นหลับไปแล้ว เหลือแต่ผมที่ฟุ้งซ่านไปจนพระอาทิตย์แตะขอบฟ้า ในหัวมีแต่คำถามว่าเจิ้นจะแต่งงาน? แต่งกับใคร? ผม...หรือว่า สิปรางค์คนนั้น
ผมเริ่มงงกับสถานการณ์ เพราะเหมือนทั้งผมและเจิ้นก็กำลังวางแผนเดินหันหลังจากกัน ผมไปมีแฟน เจิ้นไปแต่งงาน นั่นหมายถึงในกรณีที่เจิ้นแต่งกับคนอื่น
แล้วถ้าเจิ้นหมายถึงการแต่งกับผมล่ะ? ถ้าผมไปมีแฟน แสดงว่าเจิ้นก็โดนผมทิ้งหรอ? แต่ถ้าผมไม่ไปมีแฟน ก็เลยเป็นผมทิ้งเจิ้น
ผมน่าจะคุยกับเจิ้นดีๆ... เราต่างโตกันแล้ว อย่างน้อยก็บรรลุนิตภาวะแล้วนะ จะอายุยี่สิบเอ็ดแล้วด้วยผมควรได้คุยกับเจิ้นแบบตรงไปตรงมา แล้ว...ผมจะได้เลิกหวาดระแวงสักที เลิกกังวล เลิกคิดมาก แล้วเดินต่อไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาทางไหน
การรวบรวมความกล้าของผมมันใช้เวลาอยู่สองวัน ผมไม่ได้ปรึกษาใครก่อนเพราะ...พอมาคิดๆดูคนที่ต้องตัดสินใจกับเรื่องทั้งหมดมันต้องเป็นผมสิ?
ผมเลือกเวลาเจิ้นทำงานเพราะมันเรื่องจริงจัง เราควรคุยกันแบบเป็นการเป็นงาน...ผมเดินมารอพบเจิ้นหน้าห้อง น่าแปลกมากที่ไม่มีใครอยู่แม้แต่พี่บอดี้การ์ด หรือเจิ้นจะไปข้างนอก?
งั้น...รอเจิ้นกลับมาก่อนก็ได้มั้ง? กลับไปทำมื้อเย็นก่อนดีกว่า...เจิ้นจะอยากกินสเต็กปลาไหมนะ แต่ทำแบบน้ำสลัดญี่ปุ่นแทนที่จะเป็นซอสพริกไทยดำ...หรือจะเป็น...
“งั้นไว้เจิ้นลองไปเลือกที่ร้านปรางค์นะคะ มีหลายแบบเลย น่าจะดีกว่ามาดูในแคตตาลอกแบบนี้...”
“อืม ขอบคุณ จันทร์?”
“อ้าว...สวัสดีค่ะคุณจันทร์”
เจิ้นกับสิปรางค์ตัวจริงเดินออกมาจากห้องทำงานพร้อมกัน หัวใจผมเหมือนถูกบีบรัดด้วยมือขนาดใหญ่ ตามันร้อนผ่าวขึ้นมาเฉยๆ แต่ผมพยายามกำมือแน่นเพื่ออดกลั้น...ผมไม่อยากร้องไห้
เจิ้นเคยบอกว่าอย่าร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น เพราะเขาจะปลอบไม่ได้...ผมต้องเข้มแข็ง..แต่ แต่จริงๆแล้ว ผมไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าสิปรางค์
มันดูเหมือนผมแพ้...ทั้งๆที่ผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองแข่งอะไรกับเขาอยู่
“จันทร์ ลงมาหาพี่มีอะไรหืม”
“เดี๋ยวนี้มาหาเจิ้นต้องมีอะไรด้วยหรอ”
มือเจิ้นที่กำลังขยับมาโอบเอวผมชะงัก แล้วผมก็ชะงักเองด้วย ทะ...ทำไมผมพูดแบบนั้นออกไปล่ะ
“คือ...คือจันทร์ไม่ได้...”
“...ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่แนะนำให้รู้จัก นี่คุณสิปรางค์ คุณสิปรางค์นี่เจ้าจันทร์ครับ”
“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เรียกปรางก็ได้ค่ะ”
“สวัสดีครับ...งั้นจันทร์ไปข้างบนก่อนนะ เจิ้นคงยุ่งอยู่”
“อืม เดี๋ยวพี่ขึ้นไปหา”
เจิ้นปล่อยแขนออกจากเอวผมแล้วขยับไปหาคุณสิปรางค์ มันก็ใช่ที่ผมเป็นคนเอ่ยปากเองว่าผมจะไปก่อน แต่ผมก็ไม่พอใจ ไม่พอใจมากๆ ไม่รู้ว่ามันเพราะอะไรแต่ผมไม่โอเคเลย
ความอดทนผมมันหมดลงตอนเดินเข้าห้องนอน ผมถือว่าตัวเองเก่งมากที่ยังยืนคุยกับคุณป้าแม่บ้านเรื่องมื้อเย็นจนจบแล้วถึงได้ร้องไห้สักที
“ฮึก...ฮืออออ สินเชื่อ สิปรางค์สวยมากเลย ฮืออออ”
ผมร้องไห้กับสินเชื่ออยู่นานก็คิดได้ว่าการร้องไห้มันต้องไม่ตอบโจทย์อะไรสักอย่างแน่ๆ แต่ผมก็ยังฟุ้งซ่านคิดอะไรไม่ออก เจิ้นก็ยังไม่กลับมาสักที....
ความหงุดหงิดเริ่มเข้ามาแทนที่ ผมรู้สึกเหมือนพฤติกรรมเจิ้นช่วงนี้ทำให้ผมเหมือนคนหนึ่งวันสิบแปดอารมณ์ แล้วตอนนี้ก็เริ่มโมโห โมโหมากๆ
“สินเชื่อ จันทร์จะเป็นเด็กไม่ดีบ้างแล้วนะ”
การประชดคอนเซ็ปเด็กดีที่เจิ้นพยายามให้ผมเป็นคือการแสดงออกแบบโง่ๆของผมเอง ก็ตอนนี้มันทำอะไรไม่ได้สักอย่าง อารมณ์ผมก็แปรปรวนเกินไป
“แค่กๆๆๆ”
ควันบุหรี่ของเจิ้นลอยละล่องไปบนท้องฟ้าส่วนผมก็สำลัก หลังพยายามสูบไปสองครั้งผมก็ล้มเลิกแผนการเด็กไม่ดีโดยการคีบบุหรี่ไว้เฉยๆ แล้วมองมันค่อยๆไหม้ไปเรื่อยๆ
กลิ่นควันยังเต็มปากผมไปหมดแต่มันก็ค่อนข้างเย็นๆเพราะเป็นกลิ่นเมนทอล ทำไมผมสูบแล้วมันไม่เท่แบบเจิ้นบ้างนะ... เจิ้นทำอะไรก็ดีไปหมด ขนาดทำตัวไม่ดีเจิ้นยังทำได้ดีกว่า
“โมโหไปหมดแล้วนะ!!!”
ผมโยนบุหรี่ลงไปทีรางน้ำริมขอบสระ แล้วก็กระโดดน้ำลงไปแก้หัวร้อนของตัวเอง การนอนนิ่งในน้ำเย็นๆอาจจะทำให้หัวผมโล่งมากขึ้น การลืมตาในน้ำก็เหมือนการเปิดโอกาสให้ตัวเองร้องไห้ได้เต็มที่โดยที่ไม่มีใครเห็น
นอนลอยตัวไปเรื่อยๆ...จนกว่าจะทนไม่ไหวก็ค่อยพลิกตัวมาหายใจแล้วนอนคว่ำลงไปใหม่...
“จันทร์! จันทร์ทำอะไร!!!”
ตัวผมพลิกกลับมาเพราะแรงดึงของเจิ้น ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรเจิ้นก็ดึงผมไปกอดแน่น ลมเย็นๆทำให้ผมตัวสั่นผสมความงง แต่...ที่ชัดเจนคงเป็นเจิ้น
อ้อมกอดของเจิ้นสั่นไปหมด...ตัวของเขาสั่น...เขาดันผมออกแล้วลากมือสั่นๆของเขาแตะไปทั่วใบหน้าผม ผมเห็นความหวาดกลัวในแววตาเจิ้น
“จันทร์...แค่แช่น้ำเฉยๆ”
ผมทำให้ความหวาดกลัวเมื่อตอนผมฆ่าตัวตายกลับมาหาเจิ้นอีกครั้ง
“จันทร์ไม่ได้ทำจริงๆใช่ไหม...”
เสียงของเจิ้นแหบพร่าหลังจากเขากอดผมตั้งแต่พาผมขึ้นจากน้ำ ร่างกายผมรองรับอารมณ์อันแปรปรวนของเจิ้นจนเขาสงบลงและนอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดผม
“จันทร์เปล่า...จันทร์แค่เล่นน้ำ...กำลังจะขึ้นแล้ว”
“ไม่ได้จากพี่ไปนะ?”
เจิ้นขยับตัวขึ้นจากอกผม เขาดันตัวขึ้นกักผมไว้ในอ้อมแขน มือข้างหนึ่งเขาไล้ต่ำลงมาที่ต้นขา...ขยับไปถึงน่องและดันขาของผมขึ้น
“ไม่ได้ไปไหนจริงๆ...จันทร์อยู่นี่”
ผ้าห่มร่นลงมากองอยู่ที่เอว ผมมองเห็นเข่าตัวเอง...และเจิ้นที่ขยับตัวต่ำลงไป สายตาเขาจ้องตาผมไม่ยอมผละไปไหน เหมือนเขากลัวผมหายไปจากสายตา
ที่ผมทำได้คงเป็นแค่ยิ้ม ยิ้มให้เจิ้นรู้สึกวางใจ...ยิ้มให้เขาไม่ต้องกังวล
“จันทร์อยู่กับเจิ้นจริงๆ...ไม่เชื่อก็กอดจันทร์สิ...กอดจนกว่าเจิ้นจะแน่ใจ”
===============
หายไปนาน คิดถึงกันไหมมมมมมมมม อิอิ เรื่องกำลังขยับไปอีกหนึ่งสเต็ปปปปปป แต่มูนนี่เริ่มฮอตแล้วค่ะ 555+
-
สงสารจันทร์อ่ะ แต่มันเป็นแผนใช่ไหม เราจะต้องเข้าใจ :ling3: :katai1:
-
หมอกควันมัวหมอง
-
อย่าแกล้งเจ้าจันทร์นะคะโกรธแล้วนะน้องจะเครียด
-
คิดถึงมากกกกกกกกกกกก ตอนหน้าขอยาวววๆ จันทร์เริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ ไม่มูนนี่แล้วนะ 5555555
-
:katai1:
แผนเจิ้นใช่ไหม เจิ้นกำลังทำอะไรอยู่ จันทร์แย่แล้วนะ ทำไมมีอะไรไม่คุยกันดีๆ เฮ้ออออ
-
เฮ้อ... มูนนี่ อย่าไปยอม.. เอาคืนให้หนักๆเรย.. เจิ้นก็นะ ไม่ยอมพูด..
มูนนี่ก็คิดมากไปซิ.. ชิๆๆ..
ตอนนี้ #ทีมมูนนี่ นะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4:
-
อยากให้จันทร์โวยวายใส่หน้าเจิ้นว่ารู้สึกยังไง
หรือไม่ก็เจิ้นขอจันทร์แต่งงานไปเลย
จะได้จบ
สิปรางค์เกี่ยวไรว้าาาาา
-
บีบรัดหัวจายยยยยย
-
อึดอัดมากค่ะ อยากโมโหแบบเจ้าจันทร์แล้วนะ
อยากให้น้องรู้ว่าขาดเจิ้นไม่ได้ เลยยอมทำน้องคิดมาก
แล้วดูแผนเจิ้น ไม่ใช่ว่าเตรียมงานแต่งวันเกิดเจ้าจันทร์
แล้วเซอร์ไพรส์เจ้าจันทร์ให้ธีมริมสระนำ้นะ
เจ้าจันทร์เป็นคนดีแล้วเจิ้นจะทิ้ง เลยหัดเป็นคนไม่ดีซะงั้น
ใจบางไปอีก เจ้าจันทร์เข้มแข็งนะแต่คนเราเจอซ้ำๆ ก็นอยด์ได้นะ
น้องพยายามทำให้เจิ้นติดใจและผูกติดมาก
-
เราชักโมโหแทนเจ้าจันทร์แล้วนะ เจ้าแผนการจริงๆนะเจิ้นเดี๋ยวให้เจ้าจันทร์ซ้อนแผนดัดหลังซะมั่งจะได้รู้สึก :m31: :m31: :m31:
-
เบื่อเจิ้น.....รำคาญเจิ้นแล้ว :z3:
เล่นกับความรู้สึกของจันทร์
ทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายผิดแท้ๆ
ไม่กล้าพูด เจิ้นขี้ขลาด เชอะ....
กลัวจะพูดความจริง กลัวจะเสียจันทร์
ถ้าเสียจันทร์ไปเพราะไม่กล้าพูด
ก็เป็นความผิดของเจิ้นคนเดียว คุ้มกันไหม :fire: :fire: :fire:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอแก้คำผิดนะ
กะหล่ำปี ------- กะหล่ำปลี
นกกวนยาง ------- ยวนยาง
-
อย่าทำให้มูนนี่โกรธนะเจิ้น!!!1 :katai4: :katai4: :katai4:
-
ปากแข็งกันทั้งคู่ ทำกันเจ็บไปมา คุยกันตรงๆเถอะเจิ้นนน มูนนี่ด้วยย
-
จะยังไม่ด่าเจิ้นนะ ต้องรอดูเหตุผลก่อน แม้จะคันปากยิบๆ
-
แผนจะล่มเพราะเจิ้นรักจันทร์มากเกินไปอะแหละ
เจ้าจันทร์เวลาหึงคือหนู นิวมูนนี่ เลยอะ
แบบเอาจริงมันดูน่ารักขึ้นนะ
แต่น้องคงเครียดมากๆเลยอะ
และยิ่งเจิ้นมาเห็นในสระอีก ย้ำแผลเก่ามากๆ :katai1:
ตอนหน้าจะดีขึ้นไหมน้อ
-
อยากจับสองคนมานั่งคุยกัน แจกแจงเรื่องราวทั้งหมด เอาแบบให้เคลียร์ไปเลยว่าไม่เข้าใจกันตรงไหน หรือมีอะไรที่ทำให้อีกคนเข้าใจผิด แล้วสาเหตุคืออะไร อึดอัด สงสารน้อง คือเห็นเจิ้นทนเรายังโอเคแต่เห็นน้องเสียใจป้าทนไม่ได้
-
โอ้ยยยยยย เจ็บปวดบนความมโนของมูนนี่ คือเจิ้นไม่สารภาพไปนี่ มันเจ็บแทนมูนนี่จริงๆ
-
คิดถึงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่เมื่อไหร่สองคนนี้จะเปิดอกคุยกันซะที เป็นห่วง...งงงงงง :mew2: :mew2: :mew2:
-
เจิ้นมีแผนอะไรอยู่
สงสารมูนนี่
-
เจิ้นเอ้ยยย ขนาดเจ้าจันทร์ยังรู้เลยว่าต้องคุยกันแมนๆ
แต่เจิ้นก็ยังแกล้งจันทร์ วางแผนนั่นนี่อีก
ถ้าคุยแต่แรกก็จบแล้วพ่อคุ๊ณณณ!!
#ทีมมูนนี่
-
คนพี่ทำอะไรค่ะคนน้องไม่เข้าใจนะค่ะ
สงสารเจ้าจันทร์
รีบเคลียร์ให้ลงตัวนะค่ะน้องร้องจนตาแดงหมดแล้ว
-
จะเป็นเจิ้นหรือจันทร์ที่จะทนไม่ไหวก่อนกันนะ
-
ที่บอกจะแต่งงานนี้แต่งกับจันทร์ใช่มั้ย เพราะเจิ้นเคยพูดไว้ถ้าจันทร์อายุ 21 จะแต่งงาน
แต่ก็น่าจะบอกน้องนะ เจ้ากระต่ายยิ่งเป็นพวกคิดมาก มโนเก่งอีกต่างหาก :m28: :m28:
-
:pig4: :pig4:
-
ทำไมเจิ้นเหมือนเอาคืนน้องที่จะไปหาแฟน! แล้วยุ่งกะปรางค์ทัมมัยสนิากัลหรอ รับมั่ยดั่ยยยยยย แง้
-
เจิ้นมีเหตุผลใช่ไหม ที่ทำ :mew2:
-
ดี ๆ จะได้คุยกันจริงจังสักที ป้าละลุ้นจนเหนื่อย
-
ตั้งแต่เริ่ม part ใหม่ ในส่วนของจันทร์
เนื้อเรื่องไม่ไปไหนเลย อยู่ที่จันทร์ไม่เข้าใจเจิ้น
เจิ้นไม่กล้าบอกจันทร์ ถ้าตามเนื้อเรื่องน่าผ่านมาหนึ่งปี
หรืออาจมากว่าหนึ่งปี เพราะไปเรียน ตปท. 7 เดือน
รวมถึงย้ายออกไปอยู่เอง นานไปหรือเปล่า เรื่องหลุมดำของจันทร์
-
เล่นไรไร้สาระอะคู่นี้ ไม่คุยกันดีๆ
-
อารายว้าาาาา งงใจเจิ้น
-
เจิ้นมีแผนอะไรรึเปล่า
-
แฟน คนรัก เมีย
3 สถานะ 3 คน
เจิ้นสบายเลย
-
:pig4:
-
โอ้ยยยจันทร์ก็ยังคือจันทร์จะแซ่บแค่ไหนความน่ารักมันก็ยังมี :haun4:
-
กระต่ายน้อยเริ่มโตขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว :m4:
-
เราว่าเจิ้นต้องได้รับบทเรียนจากการชอบวางแผนอ่ะ
-
ชอบตอนน้องหวง แบบอารมณ์มาเต็ม หลุดเก๊กเด็กดีไปแก๊กนึง เจิ้นคงดีใจจนเนื้อเต้น แต่พอมาเจอมูนนี่เล่นน้ำท่าแปลกทำเอาเจิ้นสติหลุดกันเลยทีเดียว :mew6: โอ๋ ๆ ขวัญเอ้ย ขวัญมา :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
แผนพี่เอ็มนี่กะดัดหลังเจิ้นใช่ไหมคะะะ
สงสารจันทร์ อึดอัดน่าดู ไม่มีลุงหยางอยู่คอยให้คำปรึกษาด้วยอ่ะ
น้องเพิ่งเริ่มเรียนรู้เอง บททดสอบหนักหน่วงกับน้องมากกกกก
รอดูจุดจบคนเจ้าแผนการค่าาาา
-
Chapter XVII Your Bird
ผมรู้สึกว่าชีวิตตัวเองมันวนลูป เรื่องเจิ้นที่คลุมเครือและงานแต่งงานที่กำกวม ความสุขแต่ละวันของผมมันน้อยลงไปอย่างเห็นได้ชัด ผมเลิกสนใจการดูการ์ตูน ช่วงนี้ไม่ค่อยอยากไปกินไอติมชิดลม แล้ว...ก็เบื่อการต่อกันดั้มแม้พี่เอ็มจะเพิ่งเอาตัวใหม่มาให้
การทำอาหารให้เจิ้นก็ดูเหมือนเป็นเรื่องใหญ่มากกว่าเมื่อก่อน ผมคิดว่า...ผมเริ่มไม่เป็นตัวเอง ช่อฟ้าทำให้ผมเริ่มหายใจไม่ออก นั่นมันเพราะสถานการณ์ของผมกับเจิ้น
เรา...ไม่พูดคุยกัน ปกติถ้าเป็นเมื่อก่อนเราจะคุยกันทุกเรื่องก่อนนอน ผมเป็นฝ่ายชวนเจิ้นคุยเยอะแยะแล้วเราก็หนุบหนับกันแต่...มันกลายเป็นว่าผมกับเจิ้นเราเมคเลิฟกันอย่างเดียว...
ร่างกายอ่อนล้าและเต็มไปด้วยร่องรอยความรัก...การแสดงออกทางร่างกายเข้ามาแทนที่การพูดคุย มันเป็นความสุขที่อึดอัด...จนผมเริ่มไม่แน่ใจ
บ้านของเรายังคงถูกตกแต่งรีโนเวทไปทีละนิด...และผมก็รู้สึกอยากจะกระชากทุกอย่างทิ้ง กวาดออกไปให้หมด เพราะมันดูไม่ใช่พื้นที่ของผม
พี่เอ็มเหมือนอยากจะชวนผมคุยเรื่องเจิ้น...แต่ผมคิดว่าพี่เอ็มไม่ควรมาช่วยผมจะดีกว่า พี่เอ็มควรเป็นคนของเจิ้น ถ้าพี่เอ็มไม่เข้าข้างเจิ้น เจิ้นก็เชื่อใจใครไม่ได้แล้ว
....ผมไม่ควรให้พี่เอ็มเข้าข้างผม ผมไม่อยากให้เจิ้นถูกคนใกล้ตัวโกหก หลอกลวง หรือเล่นแง่อะไรก็แล้วแต่แม้มันจะเป็นความหวังดี...บทบาทของพี่เอ็มไม่ควรแสดงความหวังดีแบบนั้น
และตอนนี้ผมอยากจะตัดสินใจด้วยตัวเอง ผมนั่งพิจารณาเตียงนอนที่เราเพิ่งจะเปลี่ยน ที่ผมกับเจิ้นเมคเลิฟกันบ่อยๆ...ใครจะมาใช้เตียงหลังนี้ต่อ?
สิปรางค์อยากจะมานอนบนเตียงที่ผู้ชายของตัวเองมีอะไรกับคนอื่นแล้วหรอ...เป็นผมก็ไม่อยากไปนอนบนเตียงของสิปรางค์หรอก ถ้ารู้ว่าเขาเมคเลิฟกับเจิ้น
ผมคิดว่า....เจิ้นอาจจะแต่งงานกับผมนี่แหละ ทั้งเรื่องเฟอร์นิเจอร์ที่ถูกเปลี่ยน หรือคุณป้าแม่บ้านที่อารมณ์ดีที่ได้จัดบ้านใหม่ ถ้ามันถึงเวลาที่ผมจะต้องจากไป...คุณป้าแม่บ้านไม่มีทางจะอารมณ์ดีแบบนี้
มันเหมือนบ้านเรากำลังมีงานมงคล ทุกคนก็อารมณ์ดี...ยกเว้นผมกับเจิ้นที่เหมือนจะหลบหน้ากัน อีกอย่างที่ชวนสงสัยคือเจิ้นกังวลเรื่องผมเยอะมาก... เจิ้นขอให้ผมอย่าลงไปว่ายน้ำคนเดียวอีก เขาขออย่างจริงจัง
สระว่ายน้ำเป็นแผลใจอันใหญ่โตของเจิ้น...และนอกจากนั้นคือเขาแทบจะกินข้าวกับผมทุกมื้อ เลิกไปงานกลางคืน และเวลาอยู่ด้วยกันเจิ้นแทบจะไม่เอามือออกจากตัวผม ไม่โอบเอว ก็ต้องจับมือ เขากลัวผมจะหายไป...
มันชัดมากเพราะผมตื่นไปเข้าห้องน้ำกลางดึกแล้วเจิ้นตื่นมาพอดีไม่เจอผม เขาเรียกผมดังลั่นจนผมต้องรีบออกมาจากห้องน้ำ
เจิ้นเครียด... แต่ยังไม่มาก ยังไม่ถึงกับต้องกินยานอนหลับเหมือนครั้งก่อน แต่ผมต้องนอนกอดเจิ้นไว้เขาถึงจะนอนหลับ
ผมว่าทุกอย่างมันก็ชัดเจนแล้วว่าเจิ้นคงจะไม่มีทางแต่งกับคนอื่นได้หรอก แค่การนอนก็ชัดแล้วอ่ะ เจิ้นจะไปนอนกับคนอื่นได้ไง แค่ผมไม่กอดยังนอนไม่หลับ มันตลกมากเลย...เขาคงมีแผนจะขอผมแต่งงาน แต่ทำไมไม่บอกตรงๆ? หรืออยากจะเซอไพรส์? แต่ผมก็รู้แล้วมันจะเซอไพรส์ยังไง?
หรือข่าวสิปรางค์จะเป็นตัวหลอก...เจิ้นจะต้องวุ่นวายขนาดนั้นทำไมอ่ะ? มันดูงงๆ ซับซ้อน หรือว่ากับสิปรางค์คนมันแค่ลือไปเองจริงๆ แบบว่าเจิ้นก็ไม่ได้ทำอะไรแต่ข่าวมาเอง
ก็อาจจะเป็นไปได้...เพราะเจิ้นก็ชอบมีข่าวกับดาราสวยๆบ่อยๆ คำถามคือ...ทำไมเจิ้นต้องทำเป็นมีลับลมคมในด้วยล่ะ?
คำพูดที่พี่เอ็มเคยเล่าให้ผมฟังวนเวียนมาอีกรอบ หรือเจิ้นไม่กล้าพูดความจริงกับผม? เขากลัวผมจะมองเขาไม่ดี แต่...ผมรักเจิ้นนี่ ผมให้อภัยเจิ้นได้อยู่แล้ว แค่เจิ้นมาพูดตรงๆ
พอผมสรุปเรื่องราวได้ทั้งหมด ก็เหมือนปัญหาที่สับสนมานานจะถูกยกออกไป ผมนอยด์อะไรมาตั้งนาน? หงุดหงิด โมโหอะไรมาเป็นเดือนๆปีๆ
ทุกอย่างมันก็ออกจะชัดเจนว่าเจิ้นคงไปจากผมไม่ได้หรอก ผมจะกลัวเจิ้นทิ้งผมทำไมกันนะ ในเมื่อคนที่กลัวเสียผมไปเป็นเจิ้นด้วยซ้ำ ต่างจากผมที่เคยใจกว้างยอมแชร์เจิ้นกับคนอื่นก็ได้
คิก...เหมือนเจิ้นเป็นฝ่ายรักผมมากกว่าที่ผมรักเจิ้นเลยอ่ะ...แฮปปี้จัง
เอาเป็นว่าผมคงต้องทำเป็นไม่รู้เรื่องไปกับเจิ้นนั่นแหละ เดี๋ยวเขาหายเขินเขาก็คงมาบอกผมตรงๆเอง ถ้าผมไปทำเหมือนผมรู้เรื่องแล้วเจิ้นอาจจะเขินเยอะแยะกว่าเดิม หรือเขาอยากจะลองเลียนแบบพวกหนังที่มีแผนลับแผนร้ายอะไรทำนองนั้น คงงั้นมั้งอ่ะ
เจิ้นจะทำอะไรก็ทำไป....แค่ผมรู้สึกว่าเขาไม่ได้รักผมน้อยลง...เจิ้นจะเล่นอะไรก็เล่นไปเถอะ
“ทำไมดูอารมณ์ดี ช่วงก่อนยังเครียดอยู่เลย?”
“ก็....คิดอะไรได้นิดหน่อยอ่ะ ฮึ่ยยย ไอติมอร่อยจัง”
“ชวนมาหลายวันก็ไม่เห็นมา ทำมาพูด”
“ง่ะ ก็มีเรื่องให้คิดเยอะ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว สบายใจ”
“แล้วตกลงเจิ้นจะแต่งงาน?”
“มั้ง ไม่เห็นพูดอะไร”
“แปลกๆนะจันทร์”
คิวทำหน้าไม่เชื่อที่ผมดูสบายอกสบายใจ ผมเหมือนคนปลงได้ แต่มันไม่ใช่อ่ะ มันเป็นอารมณ์แบบว่า งงมาตั้งนานตอนนี้ อ๋อออออออ แล้ว
“เอาน่า...นี่ๆมาดูรูปน้องนุ่ม อ้วนขึ้นเยอะเลย”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ตกลงยังอยากหาแฟนใหม่อยู่ไหม?”
“อืม....นั่นสิ”
ลืมเรื่องนี้ไปเลยแฮะ...ถ้าเกิดเจิ้นไม่ได้จะมีคนอื่น แล้วผมจะมีแฟนใหม่ไปทำไมอ่ะ? หรือว่ามันควรเป็นบทบาทที่ผมต้องเล่นตามน้ำไปก่อน ผมไม่อยากบอกคิวว่าผมคิดเรื่องเจิ้นจบแล้วเพราะเจิ้นจะเขินได้นะ คิวอาจจะคิดว่าเจิ้นทำอะไรของเจิ้น ผมไม่อยากให้ใครมองเจิ้นไม่ดีนี่...
“หาดิ กระชุ่มกระชวย”
“อื้อ ไว้จะลองคิดๆ แต่ไม่ค่อยได้เจอใครเลยจะมีแฟนยังไงอ่ะ”
“ออกมาเที่ยวบ่อยๆ ไว้แนะนำให้มะ ชอบแบบไหน? หล่อๆ น่ารัก?”
“เอา...แบบสิปรางค์ เอาสวยๆ เอวเอส ฮุ้ววววววววว”
คิวทำหน้าช็อคไปแล้วจนผมต้องหัวเราะเพราะหน้าคิวเหวอมาก ก็เขาสวย...สวยจริงๆนี่นา
“จันทร์...เสียใจจนเพี้ยนไปแล้วใช่ไหมบอกที”
“คิก...เปล่าซะหน่อย”
เอาจริงถามว่าผมเชื่อสนิทใจเรื่องเจิ้นยังก็ยังหรอก แต่พอลองมองด้วยเหตุด้วยผลแล้ว...มันก็ยิ่งใช่อ่ะว่าผมคิดถูก ผมเริ่มชวนเจิ้นคุยก่อนนอนเหมือนเมื่อก่อน แทนที่ผมจะเรียกร้องให้เจิ้นกอดอย่างเดียว
เรื่องไร้สาระ กระต่าย นก ขนมที่ผมทำ เสียงหัวเราะของเราเริ่มกลับมา ผมคิดว่าเจิ้นดูหายเกร็งมากขึ้นด้วย แม้จะชอบแตะตัวผมอยู่เหมือนเดิม แต่อันนี้ไม่ต้องเลิกทำก็ได้เพราะผมก็ชอบแตะตัวเจิ้นเหมือนกัน
สูทวันงานมาส่งแล้ว สีน้ำเงินเข้มของเจิ้น สีฟ้าอ่อนของผมแขวนอยู่ในถุงพลาสติกคู่กันบนราว ซินแสกับพี่เอ็มยุ่งกันไปหมดเหมือนทุกปี ส่วนผมก็ยังคงเอ็นจอยชีวิตแม่บ้านกับคุณป้าแม่บ้าน
พอมันหายเครียดการทำอาหารก็แฮปปี้ขึ้นเยอะเลย แล้วที่ผมรู้สึกว่าผมหายเครียดแล้วจริงๆคือเจิ้นเอาสีการ์ดเชิญวันแต่งมาให้เลือก เขาดูเกร็งๆ แต่ผมก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเป็นการ์ดงานแต่ง เพราะเขาอ้างว่าเป็นการ์ดงานทำบุญตึก...เราเคยแจกการ์ดที่ไหนล่ะ จะบอกว่าปีแรกก็ไม่เนียนอ่ะ
แต่ผมก็เลือกสีฟ้าอ่อนไป...เจิ้นทำหน้าลุ้นซะน่ารักเชียว... ปลาหมึกของผมนี่ยุบยิบจริงๆ
นอกจากการ์ดแล้วผมยังต้องมาเลือกสมุดบุ๊คแบงค์ลายกระต่ายคู่ มีทั้งชุดจีน ชุดแต่งงาน แล้วก็ชุดไปเที่ยว เจิ้นบอกจะทำออกมาสำหรับเทศกาลพิเศษ อันนี้ก็ไม่เนียน...ผมคิดว่าอาจจะเป็นของชำร่วย
ผมว่าเจิ้นเริ่มสงสัยว่าผมจะรู้เรื่องแล้ว แต่ผมจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น คนที่ต้องพูดเป็นเจิ้นต่างหากไม่ใช่ผม ตอนผมหยิบบุ๊คแบงค์ลายกระต่ายใส่ชุดจีนเขาทำเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่เขาก็ไม่พูด
เขายังอยากเล่นเกมนี้ต่อ...ผมก็จะเล่นเป็นเพื่อนไปจนจบ
สิ่งที่ทำให้หงุดหงิดเป็นบางทีคงมีแต่ข่าวเจิ้นกับสิปรางค์ที่ยังคงถูกลือเพราะมีรูปหลุดออกมาเรื่อยๆ แต่เจิ้นกลับบ้านตรงเวลา งานก็เยอะ การจะไปหาสิปรางค์อาจจะเป็นเรื่องอื่นมากกว่า ช่วงนี้ของทุกปีเจิ้นงานยุ่งเป็นบ้าเจิ้นจะไปมีเวลากับคนอื่นได้ยังไง
ผมว่าปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เจิ้นยังดูท่าทีผมไม่ออกน่าจะเพราะ...เจิ้นงานยุ่งจนลืมใส่ใจดีเทลเล็กๆน้อยๆ ส่วนผมว่าง มีเจิ้นหาเงินให้ใช้ก็เลยมีเวลาเล่นกับเรื่องนี้มากกว่า
ถ้าจนถึงที่สุดแล้วเจิ้นยังไม่ยอมพูดมาอีก...ผมอาจจะต้องทำอะไรสักอย่างบ้าง ผมคิดว่าเดดไลน์ของผมจะเป็นวันทำบุญช่อฟ้า
ก่อนวันงานถ้าเจิ้นยังไม่ยอมสารภาพความจริงออกมา ผมจะมีแฟน...หมายถึง...จะบอกเจิ้นว่าผมจะหาแฟนตามที่พี่เอ็มเคยแนะนำ
พี่เอ็มต้องเข้าข้างเจิ้นแน่ๆที่แนะนำผมแบบนั้น การบอกเจิ้นคือทำให้เจิ้นรู้ว่าผมมีแผนอะไร พี่เอ็มอาจจะให้เหตุผลว่าผมจะได้มีโอกาสเลือกคนดีๆ แต่เปล่าหรอก...เจิ้นไม่ปล่อยผมไปไหนหรอก เขาจะสร้างกรงขังผมเอาไว้กับตัวเหมือนผมเป็นนก
เป็นเจ้านกค็อกคาเทลในกรงของเจิ้น
เป็นนกแสนสวยที่ร้องเพลงได้... น่าแปลกที่ผมกลับอยากเป็นนกของเจิ้น ก็...ความคิดรอบตัวผมมีแต่เจิ้นมาแต่ไหนแต่ไร อยากช่วยเจิ้นทำงาน อยากดูแลเจิ้น อยากอยู่กับเจิ้น
ถ้ากรงของเจิ้นจะมีผมเป็นนกตัวเดียว...การเป็นนกก็ไม่แย่นักหรอก
แต่นกที่ยอมเดินเข้ากรงเอง กับนกที่ต้องไขว่คว้าหามา แบบที่สองมันก็น่าตื่นเต้นกว่า ผมก็คงต้องเตรียมแผนการเป็นนกซนๆให้เจิ้นวิ่งไล่บ้าง แต่ความจริงแล้วเป้าหมายของผมก็แค่อยากนอนเล่นๆในกรงของเจิ้น ให้เจิ้นเลี้ยงจนเป็นนกอ้วนๆ กินจนอ้วนไปเลย!
จริงๆผมคันปากยุบยิบอยากจะปรึกษาเรื่องแผนการผมกับใครสักคน เผื่อว่าผมจะคิดผิดไปขั้นตอนไหน แต่ผมก็กลัวว่าความคิดคนอื่นจะทำให้ผมลังเล
ผมเลยปรึกษาสินเชื่อกับน้องนุ่มแฟมิลี่แทน น้องนุ่มตอนนี้อ้วนมากๆเป็นแม่กระต่ายอ้วน ส่วนหลานๆของผมกับเจิ้นก็เริ่มอ้วน พวกมันกินดีอยู่ดีมากเลย ไม่ต้องทำงานทำการก็มีของกินให้ตลอด
เกิดเป็นกระต่ายนี่ดีจัง...ถ้าผมกับเจิ้นเป็นกระต่ายผมต้องมีลูกเยอะๆแบบนี้แน่ๆเลย ก็เราเมคเลิฟกันออกบ่อย...แล้วก็เจิ้นไม่เคยใช้ถุงยางและผมก็ไม่ต้องกินยาคุมด้วย
หรือจะชวนเจิ้นใช้ถุงยางดี...มันอาจจะมีกลิ่น มีรูปแบบที่ทำให้เจิ้นไม่เบื่อ เอาจริงๆเรากอดกันบ่อยมากจนผมก็กลัวเจิ้นเบื่อผม...
แต่ผมก็ไม่แน่ใจอีกนั่นแหละว่าการใช้ถุงยางมันทำให้แก้เบื่อได้ไหม การเมคเลิฟมันมีจุดอิ่มตัวหรือเปล่า แบบว่าไม่อยากเมคเลิฟกับคนนี้แล้ว? ผมคงต้องลองถามใครสักคน คนที่มีประสบการณ์เมคเลิฟกับคนๆหนึ่งมายาวนาน คนที่จะไม่ค่อยเขินถ้าผมถาม...
“ลุงหยางเมคเลิฟกับพ่ออยู่ไหม”
“โทรข้ามประเทศมาเพื่อถามเรื่องแก่แดดหรอฮะไอ้ลูกกระต่าย”
“ก็สงสัยอ้ะ...ว่าแบบมีเบื่อบ้างไหม แบบว่าไม่อยากเมคเลิฟกับพ่อแล้ว หรือพ่ออาจจะเป็นฝ่ายเบื่อลุง อยากไปเมคเลิฟกับคนอื่นแทน แล้วลุงก็ต้องยอมทนให้พ่อไปมีคนอื่น”
“เพ้อเจ้อ เมคเลิฟก็บอกอย่าว่าเลิฟ ก็ต้องทำกับที่รักสิวะ คนมันรักต่อให้เดิมๆก็รัก”
“เดิมๆยังไงอ่ะ”
“เดิมๆก็คือ... ทำไมกูต้องมาอธิบายเรื่องนี้วะเนี่ย...ก็คือต่อให้เมคเลิฟท่าเดิมๆก็ยังทำกับคนเดิมๆไง”
“มันมีหลายท่าด้วยหรอ”
“เยอะแยะ”
“ยังไงอ่ะ...”
“เธอคิดว่าฉันหน้าหนาพอจะมาตีแผ่ชีวิตรักฉันกับพ่อเธอหรอ?”
“งื้อ...ไม่งั้นจะโทรมาปรึกษาทำไมอ่ะ อย่าบอกพ่อนะ...”
ลุงหยางบนผมยาวเป็นกิโลแล้วบอกว่าอย่าหมกมุ่นให้มาก เอาเวลาไปทำอะไรเสริมสร้างสติปัญญา พัฒนาสังคมดีกว่า ผมเลยต้องเปลี่ยนไปคุยเรื่องกระต่ายแทน แต่ก็โดนลุงบ่นอีกว่าขี้อวดกับอีแค่กระต่าย
ผมคุยกับลุงไปเรื่อยเปื่อย ถึงลุงจะบ่นว่างานยุ่งก็เหอะแต่เขาก็ยังคุยกับผม จริงๆผมอยากคุยกับพ่อด้วยแต่พ่อไม่ได้มาทำงานกับลุง
“ลุง...เจิ้นน่าจะมาขอผมแต่งงานอ่ะ”
สุดท้ายผมก็หลุดปากเล่าเรื่องนี้ออกไป ไม่รู้ทำไม อาจจะเพราะผมมีความไว้ใจลุงหยางเยอะแยะมากเลย ลุงหยางอาจจะปากไม่ค่อยดีแต่ก็เป็นคนดีล่ะมั้ง
“รู้ได้ไง?”
ผมเล่าสถานการณ์ทั้งหมด เรื่องที่ผมคิด ข้อสังเกตต่างๆ แล้วก็จุดที่ผมสงสัยเกี่ยวกับเจิ้นที่จะทำเป็นมีลับลมคมในทำไมก็ไม่รู้
“ลุง...เจิ้นไม่น่าจะแต่งกับคนอื่นหรอก ต้องเป็นผมนี่แหละ”
“ก็ตามนั้น...คิดดีแล้วใช่ไหม? เรื่องแต่งงาน”
“ลุงก็คิดว่าเจิ้นจะขอผมแต่งใช่ไหม ทำไมดูไม่แปลกใจเลยอ่ะ”
“เออน่า...อยากแต่งไหมล่ะ”
“ก็อยาก...แต่เขาก็ไม่ขอตรงๆอ่ะ ผมคิดว่าผมจะแกล้งไปมีแฟนก่อน แบบว่าแค่แกล้งๆแต่ไม่ได้จะมีจริงๆ ให้เจิ้นตกใจเฉยๆ”
“มั่นใจ?”
“อื้อ...อยากทำให้เจิ้นรู้สึกเหมือนทุกอย่างเป็นไปตามแผนเจิ้น เขาจะได้ไม่เขินอ่ะ จะได้ยอมพูดกับผมตรงๆสักที”
“หึหึ...เก่งแล้วนี่เดี๋ยวนี้ จำไว้...จะแกล้งโง่ก็ต้องทำให้มันเนียน”
“ยังไงอ่ะ”
“หลอกพวกเดียวกันก่อนค่อยไปหลอกฝ่ายตรงข้าม อย่าเล่าเรื่องนี้กับใคร...โดยเฉพาะใครนะ เอ็ม? เลขาเจิ้นใช่ไหม? คนนั้นนั่นแหละที่ต้องถูกหลอกเป็นคนรัก ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จซะ อย่าให้เขาจับได้”
“แต่...แต่ผมโกหกไม่เก่ง”
เจิ้นสอนให้ผมเป็นเด็กดี ต้องพูดความจริงและอย่าโกหก แล้วผมก็โกหกไม่เก่งเลยด้วย
“ไม่ได้ให้โกหก ยังไงล่ะ? เอาแบบนี้แล้วกัน เวลาถามอะไรก็ถามอ้อมๆ พูดอ้อมๆ เช่น อยากถามเจิ้นว่ามีแฟนยัง แต่เปลี่ยนเป็น แฟนไม่มาด้วยหรอ ถ้าเจิ้นมีแฟนแล้วก็คงตอบว่าไม่ได้มาด้วย แต่ถ้าไม่มีก็จะตอบว่า อ๋อยังไม่มีแฟน เข้าใจยัง?”
“อื้อ! เจิ้นจะไม่รู้ใช่ไหม”
“ถ้าถูกจับได้ก็ทำตาแป๋วไปๆ เนียนไป”
“ตาแป๋วๆคือแบบไหนอ่ะ”
“แบบ...แบบปกตินั่นล่ะ”
“ปกติมันคือตาแป๋วๆหรอ”
“เออช่างมันเถอะ แค่นี้นะกูปวดหัว”
ลุงหยางวางไปแล้ว ยังไม่ทันทำความเข้าใจตาแป๋วๆเลยอ่ะ แต่วิธีของลุงหยางมันน่าใช้มากเลย ผมจะเอาไปลองถามเจิ้นคืนนี้ก่อนนอน
ถ้าอยากจะเนียนถามอะไรเจิ้นต้องตอนที่เจิ้นใกล้จะหลับ เขาอาจจะไม่ทันสังเกตว่าผมต้องการคำตอบแบบไหนหรือถามไปทำไม...
ผมทำซุปเห็ดกับสปาร์เก็ตตี้ซอสครีมกุ้งเป็นมื้อเย็น วันนี้ผมค่อนข้างอารมณ์ดีเลยชวนเจิ้นจิบไวน์ด้วยกัน แต่ผมก็ได้แก้วเดียวนั่นแหละ ต่างจากเจิ้นที่เติมตลอด
เราใช้เวลามื้อเย็นในห้องครัวนานกว่าปกติเพราะผมมีเรื่องชวนเจิ้นคุยเยอะแยะไปหมด ความรู้สึกแฮปปี้ของผมเหมือนเริ่มกลับมาเต็มหัวใจที่โหวงเหวงมานาน
มันขาดอีกแค่ไม่ถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์ผมคงกลายเป็น...ก้อนอะไรสักอย่างที่มีความสุขล้นทะลัก ผมมีเจิ้น และเรากำลังจะแต่งงานกัน
“ทำไมวันนี้ยิ้มเยอะจัง”
“ไม่ชอบให้จันทร์ยิ้มเยอะๆหรอ”
เจิ้นยกมือบีบแก้มผมเบาๆแล้วส่ายหน้า
“มูนนี่ของพี่มีความสุขอะไรหืม?”
“กินข้าวกับเจิ้นจันทร์แฮปปี้มากๆ”
“พี่ก็แฮปปี้”
“เติมไวน์อีกนะ ยังไม่หมดขวดเลย”
ผมรินไวน์ให้เจิ้นอีกแก้ว เขาบ่นว่าผมจะมอมเหล้าเขาแต่ก็ยกขึ้นดื่มจนหมด ผมเห็นสายตาเจิ้นที่มองไปที่ชั้นเก็บบุหรี่
“สูบบุหรี่ไหม?”
“อย่าเลย..”
“น่า...ไม่เป็นไร จันทร์เอาให้นะ”
เราจบมื้อค่ำกันอย่างง่ายๆ แต่เจิ้นก็ยังถือแก้วไวน์เดินออกมาด้านนอกด้วยกัน ผมส่งมวนบุหรี่ให้เขารับไปคาบไว้และค่อยๆจุดไฟแช็คให้
เจิ้นอัดควันเข้าปอดแล้วปล่อยไอควันสีเทาไปกับบรรยากาศค่ำคืน เวลาเจิ้นสูบบุหรี่มันดูดีมาก...คิ้วเขาขมวดเล็กน้อย ตาหลุบมองมวนบุหรี่ในปาก แล้วก็เงยหน้าขึ้นปล่อยควันออกมา
ลำคอ...ท่อนแขนที่เห็นเส้นเลือดชัด...สีหน้าและท่าทาง...พระเจ้าคงรักเจิ้นน่าดูถึงให้ข้อดีหลายๆอย่างมารวมในตัวเจิ้นเยอะขนาดนี้
“มองพี่แล้วยิ้มระวังเถอะ...”
“หือ ระวังอะไร”
“ระวังโดนจูบ”
ผมยังไม่ทันได้ระวังตามที่เจิ้นเตือน เขาก็ใช้มือที่ถือแก้วไวน์โอบเอวผมเข้าไปหาแล้วก้มหน้าลงมาจูบ กลิ่นไวน์และกลิ่นควันบุหรี่ปะปนไปกับกลิ่นน้ำหอมของเจิ้นจนผมหัวหมุนได้แต่ยกมือขยุ้มเสื้อเขาไว้
“พระจันทร์ของพี่...”
“เจิ้นทะลึ่ง...มาจูบทำไมเล่า..”
“อยากจูบ...พี่จูบจันทร์ไม่ได้หรอ?”
“ฮึ่ยยย ไม่คุยด้วยแล้ว!”
เจิ้นสูบบุหรี่นิดเดียว แค่สูบสองสามทีเขาก็ขยี้มันลงกับราวระเบียง แก้วไวน์ที่ว่างเปล่าถูกวางลงบนเก้าอี้บนเก๋งจีน และเขาก็ช้อนตัวผมขึ้นอุ้ม
“เง้อ ทำอะไรอ้ะ”
“ไปอาบน้ำกันป่ะ”
“ต้องอุ้มด้วยหรอ”
ผมถามไปอย่างนั้น...เพราะผมก็ชอบเวลาที่เจิ้นอุ้มและผมได้ยกแขนโอบรอบคอเจิ้นแบบนี้
“ขัดขืนสิ”
“ไม่เอา จันทร์สมยอม”
“หึหึ...ยอมจนเหนื่อยแน่มูนนี่”
ใช่...ผมยอมเจิ้นจนเหนื่อยจริงๆ ผมมีความสุขกับการเมคเลิฟกับเจิ้นไม่เหมือนช่วงที่ผ่านมาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง และมันก็ดูออกว่าเจิ้นก็ผ่อนคลายเช่นกัน
เจิ้นซุกลงกับแผ่นอกผมเหมือนทุกที...และนอนดูนมผมเหมือนเด็กๆ ปลายจมูกเขาซนไปทั่ว...ลมหายใจอุ่นๆทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ แต่ผมก็ชอบ...
ผมติดสัมผัสเจิ้นไปแล้วและคงจะเลิกไม่ได้ง่ายๆ
“เจิ้น...จะอยู่กับจันทร์ตลอดไปใช่ไหม”
“ใช่...”
ร่างกายผมแอ่นเข้าหาเจิ้นเพราะฟันคมขบกัดลงบนนมจนเจ็บ...แต่ในความเจ็บมันก็มีความรู้สึกราวกับผมกำลังจะโบยบิน
“จันทร์กลัวการนอนคนเดียว....อยากนอนกอดเจิ้นทุกวันเลย”
“คิดมาก...ไม่นอนกับจันทร์พี่จะไปนอนกับใคร?”
“อื้อ...รักเจิ้นนะ”
“พี่ก็รักจันทร์”
แผนลุงหยางทำให้ผมได้คำตอบที่ต้องการ และหัวใจผมก็พองโตจนเอ่ยปากขอให้เจิ้นกอดผมอีกรอบ เจิ้นลังเลเพราะกลัวผมไม่สบาย...แต่เขาน่ารักขนาดนี้ผมจะไม่ให้รางวัลเขาได้ยังไง
รางวัลเด็กดี...
“จูบจันทร์หน่อยนะ...”
จูบ...แล้วจันทร์จะยอมเป็นนกแสนสวยในกรงของเจิ้น
========
สู้แบบมูนนี่ๆ สู้แบบยังเข้าข้างเจิ้น 555+ ส่วนลุงหยางก็ดันมาสอนมูนนี่ใช้มารยาไปอีกกกก
-
แผนนี้ไม่รู้ใครจะเซอร์ไพรส์กว่ากัน
แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เจ้าจันทร์เหมือนจะจับทางได้แล้ว
เจิ้นก็ให้เนียนนะ ทำมาขนาดนี้แล้ว
เจ้าจันทร์น่ารัก น่าจับฟัด พอคิดเข้าข้างตัวเองและเจิ้นแล้ว
อารมณ์ก็ดีเกิน มาไวไปไวมาก 55555
แต่ดีนะ เพราะเจ้าจันทร์มักจะเข้มแข็งในเวลาที่เจิ้นอ่อนแอ
สงสารลุงหยาง ทำไมต้องมาตอบคำถามแบบนี้ :hao7:
-
จันทร์อ๋อแล้วววว
แฮปปี้ดี้ด๊านะจันทร์
:hao3:
-
แหมลุงหยาง พอเจอคำถาม 18+ ถึงกับไปไม่เป็นเชียว 555555
-
จันทร์โตแล้ว
-
o13เจ้าจันทร์เก่งขึ้นอีกขั้นแล้ว o13 ส่านลุงหยาง... :mew5: น่าสงสาร... แต่ละคำถามที่เจอนี่แบบ :mew5:งืบได้อีก .. :hao7:
-
สงสารลุงหยาง :laugh: :laugh: :laugh:
-
:pig4: :mew1:
-
ลุงหยางงงงง น่ารักเกินไปแล้วนะคะะะ ชอบลุงที่สุดดด
ตอนนี้ยอมคุณแบมเลยค่า ถ่ายทอดความเป็นมูนนี่มาได้อย่างลงตัว คงเส้นคงวา ไม่มีหลุดเลย
-
มูนนี่แวดล้อมไปด้วยคนฉลาดเจ้าเล่ห์ มันก็ต้องซึมซับมาบ้างแหละ
อย่าเล่นเจิ้นแรงนักนะ สงสาร
-
ลุงหยางอย่าเพิ่งปวดหัวสิ ยังไม่หายคิดถึงลุงเลย
เราอยากเจอลุงหยางบ่อยๆ :mew1:
-
จันทร์บรรลุแล้วซินะ ดีใจจริง ๆ
-
มูนนี่คือเพิ่งคิดได้เหรอลูกกก :mew5:
คือหนีไปเมกาเป็นปี 55555 :mew5:เพิ่งมารู้ว่าเจิ้นรักหรืออ
เจิ้นรักมูนนี่ขนาดนี้ มองจากดวงจันทร์ยังดูออกเลยลูกเอ้ยยย
แต่ดีมากเลยที่น้องโตขึ้น คือโตแล้วมันน่ารักมาก
มีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่ โตขึ้น แถมยังมีวิธีจัดการเจิ้นได้อยู่หมัด
คราวนี้แหละ เจิ้นจะไปไหนหรอกละคะ :laugh: :laugh:
-
เจ้าจันทร์คุณแม่ไม่ผิดหวังในตัวหนูเลยจัดไปค่ัเจิ้นต้องโดนบ้างรักเจิ้นนะคะแต่หลงเจ้าจันทร์มากกว่า :katai2-1: :hao3:
-
น่าสงสารลุงตอนเหลาเรื่องเมคเลิฟ
-
เจ้าจันทร์บรรลุแล้ว
-
ยังขอยืนยันเหมือนเดิม คือชอบลุงหยางเวลาคุยกับเจ้าจันทร์ แลดูน่าปวดหัวดี :laugh: ป่วนแบบอึน ๆ ตามประสามูนนี่ แต่ก็ได้เรื่องได้ราวทุกที ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลย
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
เจิ้นเป็นตาเฒ่าที่ไม่ทันเด็กวัยรุ่นแบบมูนนี่ซ่ะแล้ว
-
มูนนี่น่ารักกกก เข้าข้างเจิ้นตลอด
-
ลุงหยางน่ารัก...ขำเวลาคุยกันมูนนี่ น่าเอ็นดู :m4: :m4: :m4:
-
คนรอบตัวมูนนี่มีแต่คนเจ้าเล่
อยากรู้ว่ามูนนี่จะไปหลอกพี่เอ็มยังไง พี่เอ็มถึงจะตายใจ
ชอบมูนนี่ตอนนี้มาก โตขึ้นแบะหนูก็คิดได้แล้วลูก
เป็นกำลังใจให้คุณแบมนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
ต้องเหมาโรงงานผลิตยาพาราให้ลุงหยางมั๊ยค่ะ คุยกับมูนนี่ทีไรลุงหยางไปไม่เป็นเลยทีเดียว 5555
-
“หลอกพวกเดียวกันก่อนค่อยไปหลอกฝ่ายตรงข้าม อย่าเล่าเรื่องนี้กับใคร...โดยเฉพาะใครนะ เอ็ม? เลขาเจิ้นใช่ไหม? คนนั้นนั่นแหละที่ต้องถูกหลอกเป็นคนรัก ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จซะ อย่าให้เขาจับได้”
ตรงนี้ ต้องเป็นคนแรก หรือเปล่า
มูนนี่ กระต่ายตาแป๋ว
จันทร์ตาแป๋ว แต่ไม่รู้ตัว :hao3:
จันทร์ จับทางเจิ้นได้แล้ว สบายใจแล้ว :laugh:
ขำลุงหยาง :ling1: :ling1: :ling1:
โดนจันทร์ถามเรื่องเมคเลิฟกับพ่อตองซะไปไม่เป็นเลย :katai1:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คนที่น่าสงสารที่สุดคงเป็นลุงหยางนี่แหละ 555
-
เอาพาราให้ลุงหยาง 1 แผง :jul3: :jul3: :jul3:
-
มูนนี่เวอร์ชั่นอัพเกรดป่ะเนี่ยยยยยยย มีความอ้อยสูงมากกกกกกกกก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
มีตอนพิเศษของลุงหยางไหมคะ
มาคนเดียว มากับพ่อตอง หรือมากับมูนนี่ก็ได้ค่ะ
เราหลงรรักลุงหยาง หือออออออออออออ :hao7:
-
“ลุงหยางเมคเลิฟกับพ่ออยู่ไหม” อยากเห็นหน้าลุงตอนได้ยินจัง 555
เจ้าจันทร์จะโดนขอแต่งงานแบบไหนน้า
-
เจิ้นไปไหนไม่รอดหร้อก
-
:pig4:
-
เจ้าจันทรรรรรรรรร์ หนูร้ายขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกั๊นน
-
:-[ :-[
-
ลูกช้านนโตแล้ววว :katai2-1:
-
ลุ้นจุง
อยากรุว่า มูนนี่จะมีแผนยังไง.. :katai2-1:
-
:L1:
-
น้องเก่งขึ้นมาก และเจิ้นก็จะต้องแพ้เมียไปตลอดกาล :laugh5:
-
เจิ้นแพ้ราบคาบเลยค้าบบ
-
มูนนี่เก่งแล้ววว
-
งานนี้มีลุ้นดูสิว่าแผนใครจะแน่กว่ากัน
นี่ทีมมูนนี่ 5555
-
ในที่สุดเจ้าจันทร์ก็หาที่ลงตัวให้ตัวเองได้แล้วดีใจค่าาา
ชอบโมเม้นต์ลุงหยางที่สุดเลยค่ะ
นานๆลุงมาทีแต่มาแต่ละครั้งลุงหยางแกก็น่ารักแบบนี้ทุกครั้งเลยให้คำแนะนำที่ดีเสมอ
-
คิดไม่ออกบอกไม่ถูก โทรหาลุงหยางสิคะ 555
-
Chapter XVIII Out of Control
เข้าสู่สองอาทิตย์สุดท้ายก่อนถึงวันทำบุญตึก เจิ้นก็ยุ่งหัวหมุนไปเลยเพราะอยู่ดีๆก็งานเยอะ แต่บ้านเราก็ยังคงค่อยๆเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ข้าวของเครื่องใช้กันต่อไป ผมเลยคิดว่าถ้าเจิ้นวุ่นวายกับบ้าน ผมก็ไปวุ่นวายกับนอกบ้านดีกว่า
ผมเลยจะไปเรียนขับรถ เจิ้นขมวดคิ้วตอนผมขอเรียน แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะมันก็เป็นทักษะที่ควรจะมี แต่ว่าคอร์สเรียนขับรถของผมจะเริ่มหลังจากทำบุญตึกเสร็จ ผมเลยเริ่มจากปั่นจักรยานก่อน
ก็เคยปั่นจักรยานนะตอนเด็กๆแต่พออยู่ช่อฟ้าก็ไม่ได้ปั่นแล้วอ่ะ แต่การปั่นจักรยานของผมมันก็ดูยิ่งใหญ่สำหรับเจิ้นมากเลย คือมีพี่บอดี้การ์ดมาสอนปั่น จริงๆคือผมปั่นได้อยู่แล้วแค่ไม่แข็ง แต่เจิ้นก็เวอร์อ่ะ
นี่คิดจริงๆนะว่าเจิ้นทำอะไรเวอร์ๆแบบนี้มาตลอดหรือเปล่า? แต่มันเป็นความสบายใจของเจิ้นล่ะมั้งผมก็เลยไม่อยากจะไปขัด ไม่งั้นเจิ้นต้องขมวดคิ้วทั้งวันแน่ๆ
ผมปั่นจักรยานอยู่ในสวนด้านล่างของช่อฟ้า ปั่นไปสักพักก็เหมือนจะคล่องแล้ว ยิ่งปั่นก็ยิ่งโอเค...พอเจิ้นลงมาหาตอนสายๆเพราะแดดเริ่มแรง โปรเจคการวุ่นวายนอกบ้านผมก็จบลงภายในเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง
ความว่างกลับมาอีกครั้งแต่ผมจะไม่ปล่อยความว่างให้ผ่านไปแบบไร้ประโยชน์ ผมจึงมานั่งคิดเรื่องอาการปากแข็งขี้อายของเจิ้นอีกครั้ง ยิ่งใกล้วันเจิ้นก็ยังไม่มีท่าทีจะพูดอะไรกับผม
เรื่องหงุดหงิดก็คือยังมีข่าวเจิ้นกับสิปรางค์! สิปรางค์ยังมาที่ช่อฟ้า...ผมรู้ เพราะผมถามพี่เอ็ม พี่เอ็มอาจจะดูท่าทีของผม แต่ผมไม่ได้คิดเรื่องเจิ้นจะอะไรกับสิปรางค์หรอก ผมแค่อยากรู้ว่า เขามาทำไม?
พี่เอ็มดูเหมือนจะรอผมถาม แต่ผมคิดว่าคำตอบมันอาจจะทำให้ผมหลุดโฟกัสก็ได้ ถ้าพี่เอ็มพูดมาว่าเจิ้นมีซัมติงกับสิปรางค์ผมก็จะนอยด์อีก
ผมคิดว่าเจิ้นกับพี่เอ็มต้องมีแผนการร่วมกันอะไรสักอย่าง การที่เจิ้นไม่พูดความจริงกับผมมานานปีแบบนี้ต้องมีปรึกษาใครสักคนเหมือนที่ผมปรึกษาลุงหยาง แล้วเดอะเบสท์ชอยส์ของเจิ้นจะเป็นใครถ้าไม่ใช่พี่เอ็ม
พี่เอ็มยังไงก็เป็นคนของเจิ้น ดังนั้น...ผมก็แค่แกล้งๆถามพี่เอ็ม ส่วนจุดประสงค์ในการถามผมจะไม่บอกหรอกเดี๋ยวพี่เอ็มไปบอกเจิ้น ให้เขาคิด.... คิดไปเอง
ผมเสิร์ชกูเกิ้ลเรื่องสิปรางค์ เขาเรียนเก่ง เกียรตินิยมอันดับหนึ่งจากมหาลัยดังที่ผมสอบไม่มีวันติด แต่นั่นไม่ใช่จุดได้เปรียบของเขา เพราะเจิ้นรักผมไม่ใช่เพราะเรียนเก่งหรือไม่เก่ง ถ้าเจิ้นชอบคนเก่งเจิ้นก็คงโยนผมออกจากช่อฟ้าไปแล้ว ถึงจะเกียรตินิยมอันดับหนึ่งแต่เจิ้นก็ไม่เลือก สมน้ำหน้า!
ง่ะ...ทำไมผมนิสัยไม่ดีเลยอ่ะ
จริงๆเรียนเก่งก็เป็นข้อดีออก ได้งานดีๆทำ ถึงเขาจะเลือกมาเป็นดารา แต่เขาหาเงินได้เยอะกว่าผมหลายสิบเท่า ไม่ต้องผูกตัวติดกับเจิ้นแบบนี้ แต่...นั่นก็ไม่ใช่ข้อได้เปรียบอยู่ดีนะ! เพราะเจิ้นรวยมาก จนไม่ต้องแต่งงานกับคนรวยแล้วมั้ง แล้วเจิ้นก็ดูไม่เดือดร้อนเรื่องเงินด้วย
เลี้ยงผมแค่คนเดียว...เจิ้นไม่จนลงเท่าไหร่หรอก
สิปรางค์เป็นคนแพ้ขนสัตว์...นั่นไงข้อนี้ผมชนะแบบขาดลอยเพราะผมรักสัตว์ ผมมีนก มีกระต่าย! แล้วเจิ้นก็ชอบเลี้ยงนกเลี้ยงกระต่ายเหมือนผมด้วย
สิปรางค์ทำกับข้าวไม่เป็น แต่ผมทำเป็น ผมสามารถทำของอร่อยๆให้เจิ้นกินได้ทุกวันเลย แล้วผมก็รู้ด้วยว่าเจิ้นชอบกินอะไรไม่ชอบอะไร อันนี้ผมก็ชนะ
สิปรางค์พูดได้สามภาษา มะ ไม่เห็นจะจำเป็นเลย เจิ้นจ้างล่ามก็ได้ คนอะไรจะพูดวันละสามภาษาล่ะ ก็แค่ตอนไปเที่ยวเท่านั้นแหละ อันนี้...เจ๊ากันแล้วกัน ผมไม่ถึงกับแพ้สักหน่อยเพราะผมก็พูดภาษาอังกฤษได้อ่ะ
สิปรางค์ฐานะทางบ้านดีมาก...พ่อผมก็รวยนะ! ตอนแรกอาจจะไม่รวยมาก แต่พ่อเป็นแฟนลุงหยางพ่อก็รวยมากๆอยู่ดี เงินลุงหยางก็เหมือนเงินพ่อ แล้ว...ถ้าลุงหยางตายสมบัติก็ต้องเป็นของผมนั่นแหละ อันนี้ผมชนะ เพราะลุงหยางน่าจะรวยกว่าบ้านสิปรางค์แน่ๆ
เอาเป็นว่าผมถือว่าผมกับสิปรางค์สูสีกัน ผมชนะกว่าด้วยเพราะเจิ้นรักผม ดังนั้นผมเลยคิดว่ามันต้องมีปัจจัยอะไรสักอย่างที่ส่งผลให้สิปรางค์มาหาเจิ้น
.....นี่ไง! บ้านสิปรางค์มีกิจการร้านเพชร เจิ้นจะซื้อเพชร! แต่แค่จะซื้อเพชรทำไมต้องให้สิปรางค์มาหาถึงช่อฟ้าด้วย แถมมาสองครั้งแล้ว...
แล้วเจิ้นชอบพวกอัญมณีตั้งแต่เมื่อไหร่? ผมอาจจะต้องแอบสืบ
“สั่งทำแหวนแต่งงานไง”
“แต่เจิ้นยังไม่ถามผมเลยนะว่าอยากแต่งกับเจิ้นหรือเปล่า”
“ก็อยากแต่งอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง?”
“มันไม่เหมือนกันนนน ก็ต้องบอกก่อนสิ ยังไม่บอกพ่อด้วย”
“หรือจะแต่งกับคนอื่น”
“จริงอ่ะ...”
หรือที่เจิ้นไม่ขอเพราะเจิ้นจะแต่งกับคนอื่น? แล้วผมก็เข้าใจผิด? ลุงหยางทำผมเครียดอีกครั้ง...ความสบายใจหลายวันของผมมันจะจบแล้วจริงหรอ
“เอาแบบนี้ไหม มีวิธีหนึ่งง่ายๆ”
“ยังไงอ่ะ?”
“คิดว่าเจิ้นจะขอแต่งงานตอนไหน?”
“น่าจะหลังทำบุญช่อฟ้า...”
“งั้น ก็หนีออกจากช่อฟ้าก่อนทำบุญช่อฟ้าซะ หนีไปเลย ถ้าเขามาตามก็ค่อยบอกว่ามันเพราะเจิ้นจะแต่งงานกับคนอื่น โวยวายเข้าไป เดี๋ยวเจิ้นก็ง้อเอง”
“มัน...ทำได้หรอ มันดูง่ายไปไหมง่ะ”
“ง่ายๆนี่แหละดี แผนที่ดีที่สุดคือแผนที่เรียบง่ายที่สุด เจิ้นคิดไม่ถึงหรอกว่าจะหนีออกจากช่อฟ้า”
“แล้ว...ผมควรหนีวันไหนดี”
“วันทำบุญตึกสิ”
“แล้วต้องหนีไปไหนอ่ะ”
“อยากไปไหนก็ไปดิ”
“ง่ะ ก็ไม่อยากไปไหนอ่ะ อยากอยู่กับเจิ้น”
ลุงหยางบ่นผมยาวเหยียดอีกแล้ว สรุปก็คือแค่ผมหนีไปอยู่ที่อื่นเฉยๆ แปปเดียว เดี๋ยวเจิ้นก็ตามผมกลับเองแหละ คิดไม่ออกก็หาโรงแรมแถวช่อฟ้านั่นแหละไม่ต้องไปไกลหรอก หรือไปเดินเล่นที่ห้างก็ได้ ไม่ถึงชั่วโมงเจิ้นก็มาตามแล้ว
“งั้นมันก็ไม่เหมือนหนีสิ เหมือนไปเที่ยวเฉยๆ”
“ต่างดิ ตรงที่ต้องไปด้วยตัวเอง ไม่ต้องให้คนขับรถไปส่ง เคยไปห้างเองไหม?”
“ง่ะ...ไม่เคย”
“เออ หัดซะ นั่งรถเมล์ หอบผ้าใส่เป้แบบในหนัง แล้วไปหาไอติมอร่อยๆในห้างกิน”
“รถเมล์ก็ต้องไปรอที่ป้ายใช่ไหม?”
“เออ”
“งั้น ผมต้องไปหาก่อนว่าป้ายรถเมล์อยู่ตรงไหน”
“เออ ไปหาไป”
“แล้วต้องนั่งสายไหนอ่ะ ตั๋วรถเมล์เท่าไหร่หรอลุง แล้วผมหนีออกจากบ้านนี่ต้องเอาอะไรไปบ้างอ่ะ ต้องจัดกระเป๋าไหม...”
“......... เอางี้นะ เดี๋ยวให้คนไปรับ แล้วเธอไปนอนเล่นอยู่คอนโดฉันไป อย่าไปเลยห้าง ลำบากชิบหาย กูไม่น่าแนะนำเลยโว้ยยยย”
ตกลงว่าตอนนี้ผมมีสองแผนในมือ คือหนึ่งไปมีแฟนหลอกๆ กับสองหนีออกจากช่อฟ้าไปบ้านลุงหยาง หรือผมจะกรุ๊ปรวมเป็นแผนเดียวก็คือ ผมบอกเจิ้นว่าจะมีแฟนแล้วก็จะออกไปอยู่กับแฟน?
วัยขนาดผมนี่เขาออกไปอยู่กับแฟนได้ยังอ่ะ?
“โทรมาอีกทำไม”
“ลุง ผมมีคำถาม”
“เออว่า?”
ผมเล่าเรื่องแผนของผมให้ลุงฟัง แล้วก็ถามลุงด้วยคำถามที่ผมสงสัยนั่นแหละว่าวัยผมมันออกไปอยู่กับแฟนสองต่อสองได้แล้วหรอ
“แล้วที่อยู่กับเจิ้นมาตั้งแต่เด็กๆกันสองคนนี่คิดว่าอยู่กับญาติผู้ใหญ่หรือไงเจ้าลูกกระต่าย แก่แดดจริงๆ”
ง่ะ...สรุปว่าได้...ลุงบอกก็ดีเหมือนกันทำแบบนี้เพราะเจิ้นไม่เคยเสียผมไปจริงๆก็เลยไม่ยอมพูดตรงๆ ถ้าถึงวันที่ผมจะไปเจิ้นก็อาจจะต้องพยายามทำทุกอย่างเพื่อรั้งผมไว้
แต่จริงๆก็ไม่ต้องพยายามเยอะก็ได้เพราะผมก็กลับมาอยู่แล้วแค่เจิ้นง้อนิดเดียวเอง ทำไมผมใจร้ายกับเจิ้นได้แปปเดียวเองอ่ะ ผมควรจะใจร้ายกว่านี้สิ ต้องดุเพราะเจิ้นดื้อ!
“ความคิดดีนะ แต่ปฏิบัติจริงคงยาก เรื่องดุอะไรก็ช่างมันเถอะ หนีออกจากบ้านให้รอดก่อน เผลอๆยังไม่ทันลงลิฟต์ก็โดนอุ้มกลับไปอยู่บนยอดหอคอยแล้ว”
ลุงนี่นิสัยไม่ดีเลยนอกจากจะไม่ให้กำลังใจแล้วยังเหยียดหยามผมอีก แย่มาก! แล้วผมจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าผมทำได้ ผมหนีออกจากบ้านได้ แล้วเจิ้นก็ต้องมาง้อผม
ครั้งนี้ผมจะต้องตั้งใจมากเป็นพิเศษเพราะว่ามันเป็นเหมือนการตัดสินใจว่าเจิ้นจะรั้งผมไว้ไหม เจิ้นจะบอกความจริงผมไหม...เราก็จะได้หมดปัญหาแล้วหนุบหนับกันตลอดไป
ผมไม่คิดจะบอกแผนนี้กับใครสักคน ยิ่งรู้น้อยนั้นยิ่งดี ลุงหยางก็บอกว่าจะไม่บอกใครแล้วลุงจะทำเป็นกลับไทยหลังงานทำบุญตึกด้วย เจิ้นจะได้คิดไม่ถึงว่าเป็นฝีมือลุง
ข่าวแต่งงานเจิ้นกับสิปรางค์ยิ่งใกล้วันทำบุญตึกยิ่งมากขึ้นทุกที ถึงกับมีกระแสว่าถ้าปีนี้ทำบุญช่อฟ้ามีสิปรางค์ร่วมเฟรมก็คงชัวร์แล้วว่ามาดามเยว่คนต่อไปจะเป็นใคร...มาดามเยว่? เหอะ!!
ผมไม่ได้เกลียดอะไรสิปรางค์นะ แต่พอต้องเจอเขาก่อนวันทำบุญตึกสามวันมันก็เกิดอาการโหวงๆ ทำไมพระเจ้าสร้างสิปรางค์ได้เพอเฟคขนาดนี้ ผมไม่กล้าโผล่เข้าไปให้เจิ้นเห็นเลยเพราะรู้สึกว่าตัวเองแพ้ ถ้าเกิดเจิ้นเปรียบเทียบผมกับสิปรางค์ขึ้นมา....ผมเลยแอบอยู่ข้างลิฟต์
ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้แพ้สักหน่อย เจิ้นรักผมต่างหาก....รักผมไม่ใช่เขา
แต่....ทำไมเจิ้นยิ้มให้สิปรางค์ล่ะ เจิ้นไม่เคยยิ้มให้ใครสักหน่อย ทั้งคู่เดินเข้าห้องทำงานเจิ้นไปด้วยกัน...เจ้าน้ำผลไม้ในมือผมที่จะเอามาให้เจิ้นผมจะทำยังไงดี?
ทำไมต้องบังเอิญลงลิฟต์ออกมาเจอเจิ้นกับสิปรางค์กำลังเดินด้วยกันด้วย แล้วเจิ้นกับสิปรางค์ไปไหนกันมาหรอถึงต้องขึ้นลิฟต์มาพร้อมกัน แล้วพี่เอ็มไปไหน?
ผมสลัดหัวไล่ความฟุ้งซ่าน ช่อฟ้าเป็นบ้านของผมกับเจิ้นผมจะกลัวทำไม สิปรางค์ต่างหากที่ต้องเกรงใจผม ดังนั้นผมจะต้องเอาน้ำผลไม้ไปให้เจิ้นแบบที่ผมตั้งใจไว้ให้ได้
แล้วผมก็รู้สึกว่ามันเป็นการตัดสินใจผิดพลาด เพราะแค่เดินเข้ามาก็ต้องมาเจอภาพเจิ้นจับมือกับสิปรางค์ เจิ้นไม่ชอบแตะต้องตัวใครด้วยซ้ำ แต่เขากับสิปรางค์นั่งกันอยู่บนโซฟาแล้วเจิ้นก็จับมือเธอไว้
“คุณจันทร์สวัสดีค่ะ”
เจิ้นรีบปล่อยมือ แต่การรีบ...มันทำให้ผมรู้สึกว่ามันมีพิรุธ ถ้าเจิ้นบริสุทธิ์ใจเขาจะทำเหมือนตกใจทำไมล่ะ
“สวัสดีครับ เจิ้นยุ่งอยู่หรอ งั้นเดี๋ยวจันทร์ค่อยมาใหม่เนอะ”
“เดี๋ยวก่อนจันทร์...”
ผมไม่คิดว่าตัวเองจะยังเดี๋ยวก่อนกับเจิ้นไหวนะ ขามันก้าวออกมาแล้ว กระติกน้ำผลไม้ผมก็วางมันตรงโต๊ะพี่เอ็มนี่แหละ แล้วเท้าผมก็วิ่ง วิ่งไปเอง
ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าผมหนีอะไร...หนีเจิ้น หรือ หนีความจริง
การร้องไห้ฟูมฟายจะทำให้ผมแพ้ ผมยังไม่แพ้และผมจะไม่แพ้ ผมรู้ว่าเจิ้นจะตามขึ้นมาข้างบนแต่ลิฟต์มีตัวเดียวที่จะขึ้นมาถึงชั้นบ้านเราได้ มันเลยพอจะมีเวลาชั่วครู่ให้ผมสงบสติอารมณ์และทำเป็นไม่มีอะไร
พอเจิ้นขึ้นมาก็สามารถยิ้มให้เจิ้นเหมือนเดิม นั่นทำให้เจิ้นไม่กล้าอธิบายเรื่องสิปรางค์ เพราะถ้าเจิ้นพูดมันก็เหมือนแก้ตัว แต่มันก็ทำให้ผมรู้ว่า เจิ้นมีแผนการกับสิปรางค์จริงๆ
เพราะเขาไม่พูดนี่แหละ...เขาไม่อธิบายว่ามันเพราะอะไร และใช่...ผมก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนกัน ตอนนี้ผมกับเจิ้นกำลังหลอกกันและกันคนละอย่างสองอย่าง
ผมคิดว่าเรื่องสิปรางค์มัน...มันเป็นเรื่องเจ็บปวดสำหรับผม ไม่ใช่เพราะเจิ้นรักเขา แต่เพราะเจิ้นดึงเขาเข้ามาระหว่างเรา และมันอาจจะถึงเวลาสักทีที่ผมจะต้องแสดงออกบ้างแล้วว่าเรื่องของผมกับเจิ้นมันเป็นเรื่องของเราสองคน
เจิ้นควรจะคิดได้แล้วว่าเกมของเจิ้นมันกำลังทำผมเบื่อ ผมชอบดูการ์ตูนแต่ไม่ได้ชอบเล่นเกม ผมนึกว่าจะตัวเองจะเล่นเกมกับเจิ้นได้ตลอดจนจบ แต่...แต่ตอนนี้ผมไม่อยากเล่นแล้ว
ข่าวกับสิปรางค์ก็ไม่ออกมาแก้ตัวสักทีเหมือนตอนพี่อริญ งั้นผมจะสรุปว่าเจิ้นเลือกสิปรางค์ อยากเป็นข่าวกับเขานักก็อยู่ด้วยกันไปเลย ผมก็จะไปอยู่กับคนอื่นแทน
ไม่อยากเป็นนกอ้วนๆของเจิ้นแล้ว คนใจร้าย คนนิสัยไม่ดี อยากเป็นข่าวกับนางเอกนักใช่ไหม อยากทำให้เข้าใจผิดนักใช่ไหม เออ! เป็นไปเลย แล้วตอนนั้นอย่ามาคิดถึงกันนะ!
พฤติกรรมของเจิ้นก็ทำให้ผมมุ่งมั่นขึ้นกับแผนการตัวเอง เจิ้นอยากมีแฟนเป็นนางเอกก็ไปมีเลย ส่วนผมก็จะเดินไปตามทางของผม แล้วจากที่จะให้เจิ้นง้อง่ายๆ คือฝันไปเหอะ!
ผมจะเป็นเจ้าจันทร์คนใจร้าย นิสัยไม่ดีสุดๆ ดื้อมากๆแล้วด้วย จะไม่ให้หนุบหนับไม่ให้ยุบยับยุบยิบอะไรทั้งนั้น อีกแค่ไม่กี่วันที่ผมจะต้องทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เจิ้นอยากจะไนท์แคร์กับผมแต่ผมอ้างว่ากลัววันงานเดินไม่ไหว...นี่แหละคือแผนการแรกของผม เอาให้อกแตกตายไปเลย ทำได้แค่นอนกอด...ผมรู้ว่าเจิ้นทรมาน เรานอนด้วยกันทุกวัน....แต่สิ่งที่เจิ้นทำได้คือแค่จูบต้นคอผมย้ำๆและกลั้นหายใจ
สมน้ำหน้า!
ผมคิดว่าตัวเองเกรี้ยวกราดและโมโหแบบว่าเก็บกดเลยแหละ แต่มันทำให้ผมมุ่งมั่นที่จะเอาคืนเจิ้นผมเลยปล่อยให้ตัวเองนิสัยไม่ดีไปก่อน ก่อนวันทำบุญตึกหนึ่งวันเจิ้นชวนผมไปกินไอติมเพื่อหนีออแกไนซ์ แต่ผมบอกเจิ้นว่าผมมีนัดแล้ว และผมก็ไปกินไอติม ไปกับคิว ไม่ใช่กับเจิ้น
อารมณ์เจิ้นดิ่งลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะผมโพสรูปคู่กับคิว เขาหงุดหงิดแต่ผมก็ทำตาแป๋วๆแบบที่ลุงหยางบอกเขาเลยไม่กล้าเขมือบหัวผม เขาคิดว่าผมมีนัดจริงๆไม่ได้ตั้งใจกวนอารมณ์เขา แต่เปล่า...ผมจะทำให้เจิ้นหงุดหงิดเหมือนที่ผมเป็น
เอาให้อกแตกตายไปเลย!
จะเอาให้เข็ดจะได้ไม่กล้าดื้ออีก ไม่ต้องมายุบยับยุบยิบเยอะแยะอะไรอีก แล้วก็เลิกอายเลิกเป็นปลาหมึกยุบยับไปเลย ตัดหนวดตัดให้หมด หมดยุคของปลาหมึกแล้ว ต่อไปนี้กระต่ายจะครองเมือง!
ให้ตายเหอะทำไมผมหงุดหงิดแบบนี้นะ...หรือเพราะผมก็อยากจะไนท์แคร์เจิ้นเหมือนกัน ร่างกายมันเรียกร้องหาเจิ้นตลอดเวลาแต่มันก็ต้องฝืน...
เพราะผมเป็นคนคิดแผนการให้เจิ้นอดยุบยิบผมก็เลยต้องอดด้วย...ผมเหมือนคนหื่น...ที่สุดท้ายก็ต้องไปวิ่งบนลูไฟฟ้าในฟิตเนสเพื่อออกแรง
หรือที่เจิ้นมาออกกำลังกายทุกวันเสาร์ก็เพราะต้องออกแรงแล้วสะกดกั้นอารมณ์เหมือนกัน? จริงๆสุขภาพอาจจะเป็นประเด็นรอง แต่ประเด็นหลักคือเจิ้นอยากยุบยิบผมแต่ผมยังเด็กเลยทำไม่ได้
ตอนนี้กรรมก็เลยตามสนองผมให้ต้องมาวิ่งเพิ่มความอดทนเหมือนกัน... กลับมาก็มาเจอศรรามยุบยิบน้องนุ่ม ศรรามร้ายมากในกรงก็มีลูกๆตั้งเก้าตัวอยู่นะ ยังจะยุบยิบน้องนุ่มอีก! ต่อหน้าต่อตาผมด้วย
มันเจ็บใจตรงที่ผมต้องอดทนเพราะยุบยิบกับเจิ้นไม่ได้เหมือนที่ศรรรามได้ยุบยิบน้องนุ่ม พรุ่งนี้ก็วันดีเดย์แล้ว...ขอให้แผนการผมประสบความสำเร็จ ขอให้ผมเป็นฝ่ายชนะ
ผมจะต้องชนะ! เพราะ...ผมแพ้ไม่ได้แล้ว!
ควันบุหรี่สีเทาลอยไปในอากาศยามค่ำคืนอีกครั้ง...เลขาคนสนิทก็ไม่ต่างกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความเครียดและความกังวลจนน่าอึดอัด...พรุ่งนี้ก็ทำบุญตึกแล้ว และหลังจากผ่านงานนี้ไปก็จะถึงวันที่เฝ้ารอมานาน แต่มันก็ดันมีบางอย่างที่ทำให้รู้สึกว่าแผนการณ์มันจะไม่ได้ง่ายแบบนั้น
“จันทร์แปลกๆ ตั้งแต่เจอสิปรางค์ในห้องทำงาน”
“คุณจันทร์ไม่ได้คุยกับผมเลย หรือว่าจะมีแผนการเหมือนกันครับ?”
“จันทร์ยังจะอยากไปมีแฟนใหม่อยู่ไหม?”
“คุณจันทร์ไม่ได้คุยอะไรกับผมเลย แต่เรามีแผนรับมือในส่วนนั้นอยู่แล้ว แต่ผมอยากรู้ว่าปฏิกิริยาคุณจันทร์กับเจิ้นมากกว่า คุณจันทร์ดูหวงเจิ้นบ้างยังครับ หรือยังเป็นสิทธิ์แลกซื้ออยู่เหมือนเดิม”
“ดูไม่ออก...แต่ไม่ถามเรื่องสิปรางค์สักคำ ไม่ร้องไห้ มัน...ดูไม่ออก”
“เจิ้น พวกเราเคยดูท่าทีคุณจันทร์กันไม่ออกด้วยหรอ?”
มือเรียวที่กำลังคีบบุหรี่จรดเรียวปากชะงักก่อนจะหันหน้ามามองเลขาคนสนิทที่ขมวดคิ้ว ตลอดเวลาท่าทีและการแสดงออกของเจ้าจันทร์มันชัดเจนเสมอ ทั้งคำพูด แววตา...แต่ครั้งนี้กลับดูไม่ออก
“เอ็ม...”
“เจิ้น ผมว่า...คุณจันทร์อาจจะไม่ใช่คนเดิมแล้วก็ได้นะครับ อาจจะเป็นคุณจันทร์ที่ซับซ้อนขึ้น”
ความกังวลแปรเปลี่ยนเป็นความเครียด เพราะเจ้าจันทร์มีแผนการอะไรมากมายอยู่ตลอดเวลาแต่ทุกทีมันก็ดูออกว่าคิดอะไรจะทำอะไร เพราะน้องแทบจะไม่ตั้งใจดำเนินแผนการตัวเองจนจบ เดี๋ยวก็ลืมบ้าง เปลี่ยนไปทำอย่างอื่นบ้าง แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เพราะมันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าน้องมีแผนการอยู่หรือเปล่า หรืออาจจะแค่คิดกันไปเอง
“จันทร์จะไม่ฆ่าตัวตายใช่ไหม”
“เจิ้น...”
แววตาคมวูบไหวเพียงแค่คิดว่าจะต้องไปเจอเจ้าจันทร์นอนนิ่งอยู่ในสระน้ำอีก มันถึงขนาดที่ว่าตอนนี้ต้องไปติดกล้องวงจรปิดรอบระเบียงด้านนอกเขาถึงสบายใจ
“แล้วแหวนที่สั่งได้หรือยังครับ?”
“อืม น่าจะพอดี นิ้วจันทร์กับสิปรางค์ขนาดเท่ากัน”
“ระวังนะเจิ้น...คุณจันทร์จะไปยอมแต่งด้วย”
ไม่ใช่การแซวเล่น แต่อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ยิ่งดูท่าทีเจ้าจันทร์ไม่ออกยิ่งชวนกังวล เจ้าจันทร์เวลาทำอะไรนั้นทำจริงเสมอ ขนาดหนีเจิ้นข้ามน้ำข้ามทะเลไปอยู่อเมริกาก็ทำมาแล้ว
เจ้าจันทร์ขาดเจิ้นได้แต่เจิ้นต่างหากที่ขาดเจ้าจันทร์ไม่ได้
ในสนามนี้เจิ้นเป็นมวยรองที่ไม่กล้าทำให้คู่แข่งตัวเองบาดเจ็บด้วยซ้ำ มีแต่แพ้กับแพ้ ไม่เข้าใจว่าเมื่อไหร่กันที่กลายเป็นเจิ้นแพ้ คิดจนหัวหมุนก็คิดไม่ออก
“Out of Control”
เจิ้นเม้มปากแน่นกับคำพูดที่ตัวเองเป็นคนพูดเอง จะใช้คำนี้ก็ไม่ผิดเพราะตอนนี้เขาดูน้องไม่ออกแล้วจริงๆ ไม่ใช่เจ้าจันทร์คนเดิม ไม่ใช่มูนนี่เด็กดีที่จะพูดคุยกับเขาทุกเรื่องอีกต่อไป สังคมตอนนี้เขาก็ไม่ได้เลือกให้ เพื่อนอย่างคิวก็จันทร์เลือกเอง กิจกรรมต่างๆของน้อง มัน...มันหลุดการควบคุมไปตอนไหน?
“เตรียมตัวไว้เอ็ม...จันทร์มีแผนการแน่...แค่เรายังไม่รู้ว่าจันทร์จะมาไม้ไหน”
เอ็มกลับไปแล้วหรือแต่เจิ้นที่ยังขบคิด...จมลงไปในความคิดว่ามันพลาดตรงไหน อีกแค่นิดเดียวแท้ๆทุกอย่างก็จะจบลงด้วยดีแล้ว แหวนเพชรก็ทำตัวเรือนเสร็จตามที่ต้องการ เรื่องสิปรางค์ก็แค่ตัวกระตุ้นเล็กๆน้อยๆ เจ้าจันทร์ควรจะแสดงท่าทีเหมือนตอนที่เจออริญแต่ไม่ใช่...
หรือว่าเพราะแสดงออกว่าไม่มีอะไรเลยทำให้เขาคิดว่าน้องไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แต่หัวเล็กๆนั่นต้องคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปหมดแล้ว
เจิ้นแทบจะยกมือตบหน้าผากตัวเอง การเป็นผู้ใหญ่ของเจ้าจันทร์...นิสัยของคนโตแล้วอย่างหนึ่งคือการเก็บสีหน้า เหมือนที่ฟาดฟันกันในสงครามธุรกิจแต่ยังยิ้มให้กันได้
Poker Face
ทำไมถึงไม่เอะใจนะว่าเรื่องสิปรางค์จริงๆแล้วเจ้าจันทร์ไม่ได้วางใจเลย น้องกังวล น้องไม่มั่นใจและเสียใจ เขาแค่ดูท่าทีเหล่านั้นไม่ออกเพราะน้องทำได้แนบเนียนมาก
มูนนี่ของเขา...พระจันทร์รสนม โตขึ้นแล้วจริงๆ
โตขึ้นเหมือนที่สุริยะ หยางอยากให้เป็น....เดี๋ยวก่อนนะ?
สุริยะ หยาง?
เวลามีปัญหาอะไรที่ปรึกษาอันดับแรกของเจ้าจันทร์ก็คือสุริยะ หยาง ถึงตัวจะอยู่จีนก็ใช่ว่าจะติดต่อกันไม่ได้ จันทร์ต้องมีที่ปรึกษาไม่งั้นคงไม่นิ่งได้ขนาดนี้
น้องมีแผนนั่นมันแน่อยู่แล้ว แต่แทบจะไม่แสดงท่าทีกังวลอะไรเลยมันก็เป็นไปได้แค่สองประเด็นคือ ทำใจไว้แล้ว กับ มีแผนรับมือแล้ว
และที่ปรึกษาอย่างสุริยะ หยางไม่มีทางที่จะไม่เอาคืนเขาแน่...มันจะต้องเป็นอะไรสักอย่างที่ทำให้เขาหงุดหงิดและโมโหได้เลยทีเดียว
หึ...มูนนี่เด็กดีของเขากำลังจะซน สิ่งที่เขาทำได้คือการจำกัดบริเวณในการซน และบริเวณที่ว่าต้องถูกสร้างขึ้นมาก่อนที่เจ้าตัวจะเริ่มซน
และเขาจะไม่แพ้...จะต้องไม่แพ้เหมือนที่เป็นมาเสมอ
จันทร์จะสู้กับพี่ก็อย่าลืมว่าการลงทุนของพี่ต้องได้ค่าตอบแทนเสมอ...และพี่ไม่เคยขาดทุน
===========
คูมแม่ๆที่เชีร์ยลูกสู้กันมาหลายตอน ตอนนี้เจ้ามูนนี่ขี้มโนของคูมแม่จะสู้แล้วค่า น้องเป็นน้องเวอร์ชั่นอัพเกรดไปแล้ววววว หมดยุคปลาหมึกแล้วอ่ะ ดู๊ดู ดูยัยน้องใช้คำ 5555
ส่วนเจิ้นจะขาดทุนหรือไม่นั้น...ต้องติดตามตอนต่อๆๆๆๆๆๆไป อิอิ
-
เจิ้นนนนนน สู้เขาาาา อย่าขาดทุนนะ แต่ก็อยากให้จันทร์ชนะ 5555
-
โอ๊ย แค่รักกัน แต่ไปกันใหญ่แล้ว
คุยกันดิคะ คุยกันตรงๆ
-
เล่นเกมลับสมองกันหน่อย
-
หมดยุคของปลาหมึกแล้ว
ยุคนี้คือยุคของกระต่าย
เกมนี้เราอยากให้จันทร์ชนะ
ชอบจันทร์ที่โตขึ้นทางด้านความคิด
-
สั้นๆ #ทีมเจ้าจันทร์
-
ทัมกรัต่ายครองเมือง :mew1: :mew1: :mew1:
-
เจิ้นต้องโดนดัดนิสัยนะ o18 o18 o18 เราอยากให้แผนเจ้าจันทร์สำเร็จ อันที่จริงอยากให้ลุงหยางพาหนีไปจีนด้วยซ้ำ :z1: :z1: :z1:
-
คิดว่าช่วงหลังๆมานี้คนที่อยู่ในปกครองไม่ใช่จันทร์ แต่เป็นเจิ้น
เจิ้นแอบทำเซอไพรซ์ แอบเตรียมนั่นนี่แบบที่จันทร์รู้แล้วแต่ก็ยังปล่อยให้เจิ้นทำ แม้จะลังเลหวั่นไหวอยู่บ้างตอนเจิ้นอยู่กับสิปรางค์แต่ก็ยังปล่อยให้มันเป็นไปเพราะอ่านเจิ้นออกเสียส่วนใหญ่
และในขณะที่จันทร์เริ่มรู้ทันเจิ้น เจิ้นกลับรู้ทันน้องน้อยลง รู้ตัวช้าเสียด้วยซ้ำว่าน้องซับซ้อนขึ้น
จำคำเราไว้นะเจิ้น เชื่อฟังเมียแล้วจะเจริญ เคนะ :hao3:
-
่ตอนนี่เป็นห่วงเจ้าจันทร์แล้วค่ะหนูต้องปลอดภัยนะคะเจิ้นดูเอาจริงแล้วหนูจะลงจากช่อฟ้าหอคอยฝังเพชรได้หรือไม่ o22
-
เจ้าจันทร์ร้ายค่ะ จะครองเมือง จะดุ จะเข้ม เพื่อทำโทษเจิ้นแล้วนะ
แผนแต่ละอย่าง คงไม่พังตอนวันงานนะ เพราะเจิ้นจับทางได้แล้ว
เอ็มควรไปอยู่ห่างๆ บ้างนะ เจิ้นเครียดได้แปบเดียวเอง ฮึ่ยยยย
เจ้าจันทร์ก็ยังเป็นเจ้าจันทร์ จะหนีไปไหนก็อยากอยู่กับเจิ้นน่ะ
ลุงหยางถึงขั้นปวดหัว และต้องรีบกลับมาอย่างด่วน
ให้สมกับแผนที่วางกันไว้ ไม่รู้ใครจะชิงตัวเจ้าจันทร์ได้ก่อนกัน
-
ตอนต่อไปเลนได้ไหม ลุ้นลุ้น
-
ลุ้นให้จันทร์หนีไปนอนที่คอนโดลุงหยางสำเร็จอ่ะอยากเห็นเจิ้นลงแดง:)))
-
ทีมลุงหยาง ให้จันทร์เอาคืนเจิ้นมั่ง อิอิ
-
ชอบสมญาอ่ะ มูนนี่ ขี้มโน :mew4:
-
เราเชียร์จันทร์ดีกว่า~
-
หือ เจิ้นจะชนะแน่เหรอ แค่เห็นน้องร้องไห้ก็ไม่ไหวแล้วมั้ง 555+
-
ชอบมูนนี่ตอนนี้มาก มันต้องอย่างนี้ ต้องสั่งสอนเจิ้นให้สำนึกว่าอย่าดื้อกับน้อง
-
ลองขาดทุนดูนะเจิ้น เจ้าจันทร์ต้องชนะ #ทีมมูนนี่เด็กดื้อ
-
สู้ๆนะมูนนี่
-
ขำเวลาน้องคุยกะลุงหยางทุกที...น่าเอ็นดู :mc4: :mc4: :mc4:
-
:pig4: :pig4:
-
จันทร์จะต้องไม่แพ้
เอาให้หลุดการควบคุมของเจิ้นให้ได้
เอาให้อกแตกตายไปเลย
-
ชอบบบบบบบ..... :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ขำก๊ากกกก.... :laugh: เวลาลุงหยาง หัวพองโตเพราะจันทร์
จันทร์ โตขึ้น เก็บอาการเป็นแล้ว
เจิ้นอ่านจันทร์ไม่ออก :m20:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จันทร์ลูกกก หนูต้องรีบๆลงมือเลยนะ เอาให้เจิ้นกระอักไปเลย เอาให้เข็ด
-
#ทีมมูนนี่ #ทีมเจ้าจันทร์ อุอิ
-
:pig4:
-
ลุงหยางจะรู้มั้ยว่ามีคนรอฮุบสมบัติหลังลุงตายอยู่555
-
เจ้าจันทร์ลุกขึ้นมาสู้แล้ว แถมเจ้าแผนการอีกต่างหาก
เจิ้นก็เจิ้นเถอะ ขอให้จันทร์ชนะทีเถอะ จะได้รู้ว่า
Out of control มันเป็นอย่างไร
#ทีมเจ้าจันทร์ #ทีมลุงหยาง
-
เจ้าจันทร์ศิษย์ลุงหยางอยู่ฝั้่งสีแดงกำลังจะขค้นชกกับเจิ้นเจิ้นศิษย์ครูเอ็ม นัดนี้ไม่สูสีนะครับเหมือนเจิ้นเจิ้นน่าจะแพ้ยับเยินกันเลยทีเดียว
-
เจิ้น..รักไม่ใช่การลงทุนนะ ไม่ใช่เกมด้วย
แค่ยอมรับ และสารภาพ เชื่อใจมูนนี่สิ
เฮ้อ....เกมนี้ชนะแล้วมีอะไรเป็นรางวัล
-
ต่างคนต่างก็คิดว่าตัวเองจะต้องชนะ ไม่รู้จะเชียร์ใครดี :ling2: แต่เอาจริง ๆ ก็แอบอยู่ทีมเจ้าจันทร์นะ เพราะแม้น้องจะชนะ แต่เชื่อว่าเจิ้นก็จะมีบท (หาเรื่อง)ลงโทษสำหรับน้องเสมอ o18
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
สงสารลุงหยางเบาๆ :m20: :m20: :m20:
-
แอบเชียร์หนูจันทร์นะเจ้าค่ะ :z1:
-
ทีมเจ้าจันทร์ :hao7: :hao7:
-
เรื่องนี้คนที่น่าสงสารที่สุด คือ"ลุงหยาง" ปวดหัวตั้งแต่พ่อกระต่ายที่แอบไปมีเมีย มีลูก
มิหนำซ้ำ ลูกกระต่ายยังสร้างปัญหาปวดเศีษรเวียรเกล้าอีก..
งานนี้มีคนแพ้ทางกระต่ายอย่างราบคาบอยู่ 2 คนคือ ลุงหยางกับเจิ้น นี่แหล่ะ ไม่ใช่ใครเลย
-
นี่ทีมเจ้าจรันทร์
อยากให้เจิ้นรู้สึกบ้าง
ปากหนักดีนัก
-
:กอด1: :3123:
-
รออ่่นแทบไม่ไหว สุดท้ายใครจะเป็นคนคุมเกมส์ :hao3:
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบลุงหยาง :hao7: :hao7:
เจ้าจันทร์สู้ๆต้องชนะเท่านั้นเอาให้เจิ้งหัวหมุนไปเลย :jul3: :jul3: :jul3:
-
มูนนี่หนีเจิ้นไปไกลๆ เอาให้เจิ้นเข็ดแล้วรู้ซะบ้างว่าเราโตแล้ว
โตพอที่จะคุยกันแบบผู้ใหญ่หรือคุยปัญหาที่มาถึง
เจิ้นจะได้ไม่ต้องวางกรอบการใช้ชีวิตให้อย่างเดียว
ลองหนีไปหาอิสละ ทำในสิ่งที่อยากทำ
ไปอเมริกา เจิ้นก็รู้อยู่ดีว่าอยู่ไหน เพราะคอยรายงานตลอด
ลองปิดโทรศัพท์ สีสตินึกคิดอยู่แค่กับตัวเอง เจิ้นจะได้เข้าใจมากขึ้น
-
Chapter XIX Eclipse
การทำบุญช่อฟ้ามักจะจัดในวันที่ฤกษ์ดีที่สุดของปีเสมอ ประเพณีเก่าแก่ที่สืบทอดมายาวนานของเยว่รุ่นแล้วรุ่นเล่า ตั้งแต่สมัยเจ้าบ้านรุ่นแรกโล้สำเภาจากจีนแผ่นดินใหญ่มาค้าขายที่ประเทศไทย
กิจการของเยว่เปลี่ยนมาหลายอย่างจนกระทั่งเจ้าบ้านรุ่นที่เท่าไหร่ไม่ทราบหันมาจับธุรกิจแลกเงินในช่วงที่ประเทศไทยเริ่มค้าขายกับต่างชาติ จนกลายมาเป็นค้าเงิน...และก่อตั้งธนาคารในที่สุด
กิจการของเยว่อาศัยความเชื่อเข้ามาเกี่ยวข้องตั้งแต่ยุคแรกๆ จนมารุ่นหลังๆถึงรู้ว่าบางที...มันก็เป็นการตลาดชนิดหนึ่ง จนเจิ้นคิดว่าดวงชะตาเทียมจักรพรรดิของตัวเองนี่แหละเป็นกรณีศึกษาที่ดีที่สุด
ซินแสชื่อดังทั้งจากไทยและจีนแผ่นดินใหญ่...รูปปั้นสิงห์คู่สูงสองเมตรที่ไม่มีใครกล้าเอามาตั้งหน้าบริษัท ประกอบกับความเชื่อที่ว่าบารมีไม่พอก็เลี้ยงสิงห์ไม่ได้ ทำให้วงการธุรกิจหันมาจับตามองช่อฟ้า...
และยังดวงชะตาลูกแก้วมังกรของศศิมณฑล...ลูกแก้วน้ำโชค ของมังกรอย่างเขาในตอนอายุสิบหกปี เด็กวัยรุ่นอายุสิบหกจะทำอะไรเป็นนักหนา...นอกจากทำตามผู้ใหญ่
กิจการช่อฟ้าเติบโตแบบก้าวกระโดดเพราะการทำนายของซินแสชื่อดังในวงการธุรกิจ แต่จริงๆแล้วคำทำนายต่างหากที่ทำให้หลายธุรกิจ ลูกค้า และประชาชนแห่กันมาใช้บริการช่อฟ้าเพราะคิดว่าธนาคารนี้เต็มไปด้วยความมั่นคง
มันก็เลยมั่นคงจริงๆเพราะลูกค้าและเม็ดเงินหลั่งไหลเข้ามาตลอด ไม่ว่าจะโครงการอะไรใหม่ๆ โปรดัคทางการเงินการลงทุนของช่อฟ้าได้กระแสตอบรับที่ดีมาโดยตลอด
ทั้งๆที่หน้าที่ของเจ้าบ้านวัยสิบหกในตอนนั้นมีแค่...เลี้ยงเจ้าลูกแก้วมังกร
เจิ้นนึกถึงวันวานที่ใช้เวลาปรับตัวเข้ากับเด็กตัวเล็กที่ชอบทำแก้มพอง ติดการ์ตูนและกินขนมจนฟันผุ ฟันเจ้าจันทร์ผุแต่ผู้ใหญ่ไม่โทษขนม แต่โทษเขาที่ดูแลน้องไม่ดี
เจ้าลูกแก้วมังกรของเขาชอบดูการ์ตูน มีแค่การ์ตูนที่จะทำให้เลิกงอแงแล้วนั่งนิ่งๆได้ ตากลมโตจ้องการ์ตูนตาแป๋ว หัวเราะคิกคักตามเรื่องตามราวไปเรื่อยๆ นั่นเป็นเวลาที่เขาจะปลีกตัวไปอ่านหนังสือสอบหรืออ่านหนังสือแนววิเคราะห์ธุรกิจ
แต่พอการ์ตูนจบเจ้าลูกแก้วของเขาก็จะเริ่มมองซ้ายมองขวา และถ้าไม่เห็นใครเลยก็จะเริ่มร้องไห้ แล้วบ้านปู่ก็กว้างเกินไปทำให้เจ้าจันทร์กลัว
เจิ้นคิดว่าตัวเองอาจจะไม่ชอบเด็กจากประสบการณ์เคยไปกินข้าวในร้านอาหารแล้วเจอเด็กร้องไห้ แต่สถานการณ์มันพาให้เขาต้องมาอยู่กับเด็กหกขวบ ทำให้ต้องปรับตัว
ปู่บอกว่าแค่เด็กคนเดียวยังดูแลไม่ได้จะไปดูแลอะไรกับธนาคารที่มีสาขาทั่วประเทศ ลูกล่อลูกชนสารพัดต้องงัดเอามาใช้กับเจ้าลูกแก้วมังกรขี้แง
สุดท้ายก็เลยต้องตัวติดกันเพราะอยู่กันสองคนในบ้านที่ผู้ใหญ่ออกไปทำงานกันหมด ช่วงแรกๆแม่เขายังต้องไปช่วยงานปู่อยู่ พี่เลี้ยงเจ้าจันทร์ก็ไม่เอา เรียกหาแต่เขา ก็เลยต้องหอบหิ้วกันไปในทุกกิจกรรม
การไปเรียนพิเศษนอกบ้านก็ต้องเปลี่ยนมาเรียนในบ้านเพราะเจ้าจันทร์หวงเขา...ใช่ น้องหวงเขาตั้งแต่เด็กๆ ใครที่คุยกับเขาเยอะเกินความจำเป็นน้องจะเริ่มไม่ชอบใจ
ขนาดครูมาสอนพิเศษเจ้าจันทร์ยังต้องมานั่งเฝ้าทั้งๆที่ไม่เข้าใจด้วยซ้ำแต่ก็มานั่งเรียนด้วย มาจ้องคุณครูเขม็ง เคยถึงขนาดบอกว่าไม่ชอบครูเพราะครูคุยกับเขาเยอะ
เจ้าลูกแก้วมังกรตัวแสบ...แล้วเด็กวัยนี้ทำไมช่างพูดนักหนาก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน คุยนั่นคุยนี้คุยโน่นเยอะไปหมดจนเขาเริ่มเครียด...ภาวะที่ต้องอยู่กับเด็กต่างช่วงวัยทำให้เขาเครียดจึงต้องไปพบจิตแพทย์เด็ก
ก็ไปด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ...คุณหมอช่วยให้เขาเข้าใจพฤติกรรมของเจ้าจันทร์ คุณแม่บอกว่าเด็กๆก็ขี้สงสัยแบบนี้แหละ สุดท้ายอะไรแปลกๆก็ต้องไปหาหมอ เขาไม่อยากเดาพฤติกรรมและอารมณ์ของน้องไปเอง
แล้วเขาก็ค้นพบว่าการปรึกษาจิตแพทย์ทำให้การรับมือกับลูกแก้วมังกรขี้บ่นนั้นง่ายขึ้น เขาสามารถหาลูกล่อลูกชนมาจัดการวาดกรอบให้น้องได้โดยที่น้องไม่อึดอัด
เจิ้นคิดว่า...ตอนช่วงนั้นแหละที่เขาเริ่มต้นสร้างกรงให้น้องไม่รู้ตัว...
ปีกเล็กๆคู่นั้นจะบินไปไหนก็ได้...แต่ต้องไม่พ้นระยะสายตาของเขา...
มุมปากยกยิ้มเมื่อนึกถึงตอนที่ต้องเรียนโรงเรียนเดียวกัน...เพราะมันเป็นโรงเรียนนานาชาติทำให้มีตั้งแต่อนุบาลจนถึงเกรดสิบสอง แต่มูนนี่ตัวแสบก็งอแงไม่ยอมไปเรียนจะไปเรียนแผนกมัธยมกับเขาให้ได้
ร้องไห้จนตาปูดตาบวม กลางวันต้องมาหา ตอนเย็นต้องมาหาถึงยอม... แล้วมูนนี่ตัวแสบก็เป็นเจ้าหนูตัวเล็กแต่เล็กพริกขี้หนูในกลุ่มเพื่อนเสียด้วย
อาทิตย์แรกก็กัดหูเพื่อนเพราะเพื่อนพูดไม่รู้เรื่อง...จะไปรู้เรื่องได้ยังไงในเมื่อเพื่อนพูดภาษาอังกฤษแต่ตัวเองไม่เข้าใจ ต้องหาครูมาสอนภาษาอังกฤษเพิ่มอีก ช่วงนั้นทั้งบ้านต้องช่วยกันพูดภาษาอังกฤษเพื่อให้น้องปรับตัว
พอปรับตัวได้ก็กลายเป็นพูดภาษาไทยสำเนียงอังกฤษ บางทีก็ปนกันมั่วไปหมด จิตแพทย์บอกว่ามันเป็นระยะแรกของเด็กไบลิงกัว สักพักน้องจะปรับตัวแล้วแยกแยะภาษาได้เอง
เจิ้นนึกว่ามูนนี่จะโตมาเป็นเด็กแสบ แต่ปรากฏว่าน้องกลับโตมาเป็นเด็กน่ารัก...น่ารักเกินไป ทั้งคำพูด ความคิด และพฤติกรรมทุกอย่างที่รวมเป็นมูนนี่ลูกแก้วมังกรรสนมของเขา...น่ารักไปหมด
น่ารัก...จนไม่อยากจะให้ใครได้เห็นความน่ารักของน้องเหมือนที่เขาเห็น มันมากขึ้นทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที ทุกวินาทีจนกลายเป็นก้อนอารมณ์ร้ายกาจตรงกลางอก
หวง...จนไม่อยากให้น้องออกไปเจอใคร เพราะกลัวความสนใจของน้องจะหันเหไปทางอื่น กลัวจะติดเพื่อน ติดเที่ยว และปัจจัยอื่นๆอีกมากมายทำให้เขาหวาดระแวง
น้องเคยบอกว่าตัวเองมีหลุมดำในอก...มันเทียบไม่ได้กับพายุอันโหดร้ายในหัวใจเขา...มันกัดกินมาหลายปีตั้งแต่น้องยังไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ
ตั้งแต่อายุสิบหกจนถึงสามสิบเอ็ดปี...รวมกันก็สิบห้าปีที่มีเจ้าจันทร์อยู่ข้างกาย...เขาเสียน้องไปไม่ได้แล้ว ขาดน้องไปแค่สักวันเขาคงเหมือนคนมีชีวิตแค่ครึ่งเดียว
ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม...หรือต่อให้เจ้าจันทร์ไม่รักกันแล้วเขาก็ไม่มีวันปล่อยน้องไป...ต่อให้ตากลมโตคู่นั้นจะร้องไห้แทบเป็นแทบตายเขาก็จะเป็นคนใจร้าย
แค่พระจันทร์ของเขาจะไม่หายไป...จะให้ร้ายแค่ไหนเขาก็ยอม
“จันทร์ง่วง”
มุมปากยกยิ้มมองคนตาปรือที่ยืนหาวให้ช่างจากห้องเสื้อจัดชุดสูทสีฟ้าอ่อนให้ กลุ่มผมที่เริ่มยาวถูกช่างใช้เจลหวีเปิดหน้าจนโชว์หน้าผากเนียนและแก้มยุ้ย...น่าฟัด
“อดทนอีกนิด”
“งื้ออออ ง่วงแล้วไม่ทนแล้ว”
ทุกปีศศิมณฑลตัวแสบต้องได้บ่นได้งอแงเพราะพิธีไหว้พระอาทิตย์และเทพเจ้าเริ่มตั้งแต่เช้ามืด แถมยังต้องคำนับฟ้าคำนับดินอีกหลายรอบกว่าจะเสร็จ
สีประจำปีนี้ก็เป็นสีโทนน้ำเงินหรือสีฟ้า ทั้งพิธีก็ต้องเน้นสีน้ำเงินเป็นส่วนใหญ่เพราะหนุนนำชะตาจักรพรรดิของเขา
“เอ็ม”
เลขาคนสนิทเดินเข้ามาหาพร้อมกล่องสี่เหลี่ยมสีเงิน เจ้าจันทร์เบิกตาปรือขึ้นมามองด้วยความสนใจก่อนจะอ้าปากหาวอีกรอบ...อยากรู้แต่ก็ง่วง
“กระดุมข้อมือใช้อันนี้ครับ”
ช่างจากห้องเสื้อรับไป...กระดุมข้อมือสั่งทำพิเศษสลักคำว่าเยว่เป็นตัวจีน น้องเป็นผู้ชายการให้เครื่องประดับจำพวกสร้อยสวยๆหรือต่างหูอาจจะไม่เหมาะ แต่ถ้าเป็นพวกกระดุมข้อมือ เข็มกลัดติดเสื้อสูท มันใช้ประโยชน์ได้มากกว่า
“งื้ออ...เหมือนของเจิ้นเลย”
“ชอบไหม?”
“ชอบบบบ”
“เอาเข็มกลัดกระต่ายให้คุณจันทร์ด้วย”
เข็มกลัดกระต่ายที่ได้มาจากงานประมูลเครื่องประดับเมื่อปีก่อน...พอมาติดบนสูทสีฟ้าก็ดูเข้ากันดี แถมเจ้าจันทร์ของเขาก็ดูชอบอกชอบใจอะไรก็ตามที่เป็นกระต่ายอยู่แล้ว
พิธีการตอนเช้าผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหมือนทุกปี เจิ้นเริ่มสังเกตได้ว่าพอศศิมณฑลตื่นเต็มที่ก็เริ่มคิ้วขมวดและเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างตลอดเวลา...แม้จะพยายามกลบเกลื่อนชวนคุย หรือทำเป็นไม่มีอะไรแต่น้องไม่ใช่คนโกหกเก่ง การสังเกตดีๆทำให้เห็นถึงความผิดปกติ
“เอ็ม...ดูจันทร์ด้วย”
เจิ้นคิดว่าเจ้าจันทร์อาจจะมีแผนการ...มุมปากยกยิ้มเพื่อรอดูแผนการของพระจันทร์รสนม ถ้าไม่มีก็แล้วไปแต่พิรุธที่ฉายชัดแบบนี้...คงต้องมีอะไรสักอย่าง
เจ้าจันทร์ที่เพิ่งจะหัดวางแผน...จะสู้กับเขาที่วางแผนมาตลอดสิบห้าปีได้ยังไง? ตัวแปรน่ารำคาญอย่างสุริยะ หยางก็ไม่ได้อยู่ที่นี่เพราะยังติดงานที่ประเทศจีน...ต่อให้ยื่นมือเข้ามาก็คงไม่ง่ายนัก
“น่าจะเรื่องคุณสิปรางค์ครับ”
คำกระซิบของเอ็มทำให้เขาพอจะมองสถานการณ์ออก น้องไม่ชอบใจนักเรื่องสิปรางค์แค่แกล้งทำเป็นไม่พูดอะไร แต่วันนี้ใครๆก็ถามถึงสิปรางค์ แม้กระทั่งนักข่าว...ยิ่งมีคนพูดเรื่องนี้มากเท่าไหร่มูนนี่ก็ยิ่งเม้มปาก แม้จะยังส่งยิ้มมาให้เขาเหมือนไม่รู้เรื่อง...แต่แววตาที่ไหวระริกนั่นทำให้รู้ว่าน้องเสียใจ
เรื่องมันใกล้มาถึงตอนจบแล้ว...แหวนในกล่องสีน้ำเงินวางรออยู่สำหรับเจ้าจันทร์ ต่อให้น้องมีแผนอะไรเขาต้องชิงลงมือก่อน...ตีตราจองบนนิ้วนางข้างซ้ายที่ว่างมาทั้งชีวิต
แล้วปัญหาเรื่องสิปรางค์ก็จะหายไป...การที่มีสิปรางค์เข้ามาเขาคิดว่าจะทำให้น้องพอจะรู้ใจตัวเองว่าความรักระหว่างกันและกันมันเป็นแบบไหน...คำพูดของกันติชาเมื่อครั้งก่อนยังชัดราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน คำถามที่เจ้าจันทร์รักเขาเหมือนที่เขารักน้องไหม...แน่ใจใช่ไหมว่ามันเป็นความรักแบบเดียวกัน
เขาไม่อยากเป็นคนโรคจิต...ในสายตาเจ้าจันทร์...และหวังว่าการมีสิปรางค์เข้ามาจะทำให้เจ้าจันทร์รู้ตัวเอง ท่าทีของน้องทำให้เขาพอใจแม้จะไม่แน่ใจว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุดจริงหรือเปล่า
อย่างไรก็ตามมูนนี่รสนมของเขาก็ไม่ใช่มูนนี่คนเดิม
น้องมีแผนบางอย่าง...ที่อาจะทำให้แผนการของเขาไม่ราบรื่นนัก ความโมโหของมูนนี่คงไม่เหมือนโมโหเพื่อนในวันวานที่แค่กระโดดกัดหูก็จบเรื่องจบราว เจ้าจันทร์คงมีวิธีการแสบๆซนๆประสาน้อง...แต่มันจะต้องไม่มากเกินไปและเกินขอบเขตที่เขาวางไว้
“เอ็ม”
“นี่ครับ”
กล่องแหวนถูกส่งให้เขาเก็บในกระเป๋าสูทด้านใน จบงานนี้ความอึดอัดของเจ้าจันทร์คงจะหมดลงสักที อันที่จริงมันควรดำเนินไปถึงตอนที่เจ้าจันทร์โวยวายร้องไห้แล้วเขากอดปลอบ...แต่ เขาใจไม่แข็งพอ ให้มันจบแค่วันนี้ดีกว่า
แค่ตอนที่น้องรู้สึกเสียใจและเขาขอแต่งงาน...แล้วเขาจะอธิบายทุกอย่างให้น้องเข้าใจ เจิ้นคิดว่าหัวใจตัวเองตัวรัว เขาพร้อมแล้วสำหรับการมีพันธะอย่างเป็นทางการ ช่อฟ้าพร้อมแล้วสำหรับการใช้ชีวิตคู่ในอีกรูปแบบ ทั้งเฟอร์นิเจอร์ใหม่ ของตกแต่งที่คัดสรรมาอย่างดี รวมถึงแผนการแต่งงาน...และการฮันนีมูน
วันแห่งความเหนื่อยล้าจบลงที่โซฟาหน้าทีวี ได้ทิ้งตัวในอ้อมแขนเล็กๆและหายใจเต็มปอด...ไม่มีที่ไหนที่เขาจะมีความสุขได้เท่ากับการอยู่กับน้อง...พระจันทร์ของเขา
การกอดคือการชาร์จแบต...และเครื่องชาร์จของเขาก็มีแต่มูนนี่...ศศิมณฑล ลูกแก้วมังกรรสนม หรือตาจันทร์ที่มีลูกมีหลานเป็นกระต่าย สารพัดชื่อเรียก...ที่รวมกันเป็นเจ้าก้อนความสุขกลิ่นนมอ่อนๆ
สักพักใหญ่ๆเจิ้นถึงดันตัวออกแล้วเปลี่ยนมาเป็นอุ้มคนตัวเล็กขึ้นนั่งตัก...ตาคมจ้องมองตากลมโตที่มีภาพตัวเองอยู่ในนั้นคนเดียว...
“ไหน พรวิเศษหนึ่งประการปีนี้อยากได้อะไร หืมมูนนี่”
เขาจะใจดีให้น้องได้ขออะไรสักอย่าง ที่คงจะเป็นขนม กันดั้ม หรือการดึงดันเล็กๆน้อยๆเหมือนที่เป็นมาทุกปี...แล้วหลังจากนี้จะเป็นเขาบ้างที่จะขอพันธะผูกมัดเขากับน้องไปตลอดกาล
กลิ่นหอมนมอ่อนๆทำให้อดไม่ไหวต้องก้มหน้าลงไปสัมผัสที่ซอกคอขาวเนียน...กลิ่นเฉพาะตัวที่เป็นยิ่งกว่าความสบายใจ...เขาเสพติดกลิ่นน้องไปแล้ว
เจ้าก้อนความสุขของพี่... ความรักของพี่...
“จันทร์…อยากมีแฟน”
เจิ้นคิดว่าตัวเองเหมือนคนที่นอนอยู่บนก้อนเมฆนุ่มๆ แล้วอยู่ดีๆก้อนเมฆก็หายไปจนหล่นลงมากระแทกพื้นดิน
“จันทร์ขอพี่มีแฟน?”
อยากให้น้องปฏิเสธ...อยากจะให้มันเป็นแค่การที่เขาฟังพลาดไป แต่เจ้าจันทร์กลับพยักหน้ายอมรับ
เจ้าจันทร์เอ่ยปากขอมีแฟนในการขอพรหนึ่งข้อ หัวใจของเขาบีบรัดจนเจ็บปวด...เจ้าแหวนที่จะขอน้องแต่งงานนอนนิ่งอยู่ในกระเป๋าเสื้อด้านในของสูท มันใกล้กับมือน้องนิดเดียว...แต่เขาหยิบมันออกมาไม่ได้
“จันทร์มีคนที่ชอบแล้ว?”
คำถามคือ ใคร? ใครที่ทำให้เจ้าจันทร์เป็นแบบนี้ ชั่วครู่สติที่หายไปก็กลับคืนมา หรือเจ้าจันทร์จะทำตามแผนที่เคยบอกเอ็ม...แกล้งมีแฟน?...น้องไม่ได้มีใครจริงๆใช่ไหม? มันเป็นแค่แผนการเฉยๆ แผนการที่จะเอาชนะพี่ แค่นั้นใช่ไหม?
เจิ้นคิดว่าตัวเองกำลังจะสติแตกแต่ทำได้แค่อยู่นิ่งๆ แต่มันก็ใกล้ระเบิดเต็มที่...แต่ความร้อนใจก็เบาบางลงเมื่อคนขอมีพยักหน้ายอมรับทั้งๆที่ตากลมโตเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
น้องไม่ได้มีใคร...แต่เป็นเขาเองที่บีบบังคับให้น้องทำแบบนี้ เจ้าจันทร์เครียดเรื่องสิปรางค์ทั้งวันแต่เป็นเขาเองที่ทำให้มันไม่ชัดเจนจนกระทั่งน้องเอ่ยปาก...เป็นความผิดเขาเอง
แผนการของเจ้าจันทร์ คือ...การพาตัวเองไปจากเขา
เอ็มเคยบอกแล้วว่าถ้าเขาไม่รีบรั้งน้องไว้...การมีแฟนของเจ้าจันทร์คือการที่จะออกไปเรียนรู้คนใหม่ๆนอกจากเขา แล้วถ้าไอ้บ้าที่ยังไม่รู้ว่าเป็นใครนั่นมันทำให้น้องรักได้...น้องจะจากเขาไปจริงๆ
หงุดหงิดเป็นบ้าแต่ทำอะไรไม่ได้...ถ้าบอกน้องไปตอนนี้ว่ารัก...เจ้าจันทร์คงไม่เชื่อ...การที่น้องเอ่ยปากมาแบบนี้แสดงว่าตัดสินใจดีแล้ว เหมือนตอนที่ดึงดันจะไปอเมริกา...เขาห้ามเจ้าจันทร์ไม่ได้
ระหว่างเรากำลังเกิดระยะห่างที่ชวนหงุดหงิด...ทำยังให้ระยะบ้าบอนี่มันจะหายไป? ในเมื่อเขาเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง...สร้างมากับมือ
“อ้อ…พามาให้รู้จักบ้าง”
เจิ้นเกลียดที่ตัวเองพูดได้แค่นี้ เพราะมันยิ่งทำให้เจ้าจันทร์จะร้องไห้ ทำไมไม่พูดไปว่าหวง...ทำไมไม่พูดไปว่ารัก...แต่มันพูดไม่ได้ เพราะถ้าเจ้าจันทร์ตอบมาว่าไม่เชื่อ...เขาคงตายทั้งเป็น
เขาเป็นทุกอย่างของเจ้าจันทร์จนไม่อาจทนได้ถ้าน้องปฏิเสธ... ปมอันยุ่งเหยิงที่น่ารำคาญมันผูกมัดพันเป็นเงื่อนที่ยากจะแก้...
“จันทร์…จีบอยู่”
เจิ้นคิดว่านี่คงเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ตัวเองจะคว้าได้...น้องยังไม่ได้มีใคร มีแค่ความมั่นใจที่ต้องเรียกกลับคืนมา เพราะถึงเขาขอแต่งงานไปตอนนี้...และน้องรับปากมันก็คือความหวาดระแวงและไม่มั่นใจ
มันคือช่วงเวลาของการตัดสินใจ ...แต่เขาต้องการเวลาที่จะรวบรวมความคิดและคุยกับเจ้าจันทร์ทุกเรื่องในตอนที่มีสติมากกว่านี้และเจ้าจันทร์ใจเย็นกว่านี้
เขากลายเป็นคนขี้ขลาดที่ไม่กล้าทำอะไร ไม่รู้จะรับมือกับเจ้าจันทร์ในตอนนี้ยังไง ความคิดทุกอย่างมันหายไปจากหัวเพราะกลัวน้องจะจากไป มือสั่นจนไม่กล้ากอดน้องไว้ด้วยซ้ำ...
“พี่ช่วยสอนไหม? การเป็นแฟนที่ดีก็ ถ้าจันทร์คบกับใครสักคนแบบไม่ถูกต้อง มันก็ต้องเลิกอยู่ดี ให้พี่สอนการเป็นผู้ชายที่ดีไหม?”
แผนหลอกเด็ก...ที่เอ็มเคยเสนอมาสักพัก...หลอกให้เจ้าจันทร์ยังไม่ไปไหน ยังอยู่ใกล้ๆ...มีเขาเป็นที่พึ่ง ถ้าน้องขอมีแฟน เขาก็ทำได้แค่เหมือนจะช่วย...แต่ไม่ใช่...มันก็แค่การเปลี่ยนกรงใหม่ให้นกน้อย...ที่คิดว่าตัวเองจะได้บินไปในที่ไกลๆ...แต่เปล่า...มันก็แค่กรงนกอันใหม่ก็เท่านั้น
เจิ้นจับจูงมือเล็กให้ออกไปด้านนอกด้วยกัน...ไปที่เก๋งจีน...ลมเย็นๆทำให้ความอึดอัดในบ้านจนหายใจไม่ออกเบาบางลงไปบ้าง...ตาคมจ้องไปที่กรงนก...หลักทรัพย์กับออมทรัพย์ยังคงร้องเพลงประสานเสียงกันไปมา
“เอาล่ะ เราจะเริ่มบทเรียนแรกตั้งแต่วันนี้…การเป็นผู้ชายที่ดีคือการทำงานหาเลี้ยงครอบครัวได้ ต่อไปนี้พี่จะตัดเงินค่าขนมจันทร์ วันหยุดจันทร์ต้องทำงาน ถ้าไม่ทำงานก็ไม่ได้เงิน”
กรงอันใหม่ที่เขากำลังมอบให้เจ้าจันทร์...ทั้งๆที่ตั้งใจไว้ว่าจะไม่เลี้ยงน้องเหมือนเลี้ยงนกอีกแล้ว แต่อิสระมันน่ากลัว...มันจะขโมยเจ้าจันทร์ไปจากพี่...มันจะทำให้โลกทั้งใบของเจ้าจันทร์ไม่ได้มีแค่พี่...แล้วเจ้าจันทร์จะหนีพี่ไป
ถ้าเลือกได้พี่คงอยากให้เจ้าจันทร์เป็นแค่นกค๊อกคาเทล...มีชีวิตอยู่แค่ในกรงให้พี่ได้...รัก
ผมตอบรับข้อเสนอของเจิ้น...ผมรู้ว่าเจิ้นไม่มีวันปล่อยผมไป แต่เขาก็ไม่ยอมทำทุกอย่างให้ชัดเจนสักที แต่พรหนึ่งประการที่ผมเลือกจะทำให้เจิ้นต้องจนมุมในที่สุด
จริงๆแล้วผมไม่อยากกดดันเจิ้น...แต่เจิ้นก็ไม่ลงมือทำอะไรสักทีก็ต้องเป็นผมที่ลงมือก่อน...ต้องเดินนำให้เจิ้นเดินตามบ้างไม่งั้นเขาก็จะหยุดยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิม
มันอาจจะสะเทือนใจไปหน่อยที่เจิ้นยอมให้ผมมีแฟนจนผมอยากจะร้องไห้ว่าทำไมเขาไม่รั้งผมไว้...แต่แผนการที่ตามมาของเขามันก็ดูออกแล้วว่าเจิ้นคงจะจับผมใส่กรง บทเรียนอะไรของเขานั่นก็แค่การดึงผมไว้กับตัว ไม่ให้ผมติดปีกและโบยบินจากไป ถึงจะเป็นการรั้ง
ผมไว้แบบอ้อมโลกสุดๆ แต่มันก็ดีกว่าเขายอมปล่อยผมไปจริงๆ
ถึงผมจะพูดว่าจะมีแฟน แต่ความเป็นจริงแล้ว...ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไงในเมื่อเจิ้นเป็นทุกอย่างของผม เจิ้นไม่ต้องกลัวอะไรเลยด้วยซ้ำผมต่างหากที่ต้องกลัว
ผมกลัว...กลัวว่าถ้าวันหนึ่งเจิ้นไม่ต้องการผมแล้ว...ผมคงเป็นคนนิสัยไม่ดีที่ไม่เลือกวิธีการ…แค่เจิ้นอยู่กับผม จะเกลียดก็ไม่เป็นไร
และวิธีการแรกที่ผมเลือกคือการให้เจิ้นคิดว่าผมจะบินไปจากเขา...ทั้งๆที่ผมก็คงไม่มีปัญญาบินไปไหนหรอก ผมเคยตัวกับการมีเจิ้นในชีวิต เคยตัวที่จะเป็นลูกแก้วนำโชคให้เจิ้นเลี้ยง...สถานการณ์ระหว่างเราคือการคุมเชิงกันคนละมุม
แต่ผมคิดว่า...มันจะทำให้เจิ้นกันสิปรางค์ออกไปจากพื้นที่ของเราสักที เขาไม่ควรมาอยู่ตรงนี้แต่แรกเพราะเขาไม่เกี่ยว แล้วผมก็เบื่อที่เห็นเจิ้นทำเป็นมีลับลมคมในทั้งๆที่มันก็ไม่มีอะไร อะไรที่มันเสียเวลาแล้วก็ไม่ได้อะไรก็ตัดๆมันออกไปเถอะ
แค่สิปรางค์ออกไปแล้วเจิ้นทำให้ผมมั่นใจกว่านี้ว่าต่อไปจะไม่มีตัวละครอื่นๆเข้ามาระหว่างเราอีกผมก็พอใจแล้ว และแผนการของเจิ้นทำให้ผมไปถึงเส้นชัยเร็วกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ความฝันอันมุ่งมั่นของผมคือการทำงานกับเจิ้น...และเขาก็ยื่นข้อเสนอนี้มาเอง ผมก็แค่ต้องยื่นข้อเสนอกลับไปว่าอยากจะเป็นเลขาของเขา เรียนรู้ที่จะเป็นพี่เอ็มอีกคนของเจิ้น เป็นคู่คิด เป็นมือขวา...เป็นคนที่จะช่วยเจิ้นได้ไม่ใช่แค่นั่งอยู่เฉยๆบนยอดหอคอย ผมอยากเป็นทุกอย่างของเจิ้น เหมือนที่เจิ้นอยากเป็นทุกอย่างของผม
ผมจะอาศัยจังหวะชุลมุนแบบนี้เรียนรู้ที่จะพัฒนาตัวเองให้เป็นคนที่เก่งขึ้น ปล่อยเจิ้นเดินวนอยู่ที่เดิมไปจนกระทั่งเขาหยุดฟุ้งซ่านแล้วสัมผัสได้ว่าผมเป็นนิวมูนนี่ของเขาไปแล้ว
การที่สถานการณ์มันออกมาเป็นรูปแบบนี้ผมค่อนข้างพอใจ แต่ผมจะยังไม่วางใจจนกว่าข่าวสิปรางค์จะจบลง เจิ้นต้องเคลียร์ประเด็นนี้ให้ผม ผมจะไม่แบ่งเจิ้นกับใครทั้งนั้น เจิ้นไม่ใช่ไอติมชิดลมที่ผมจะแบ่งให้คนอื่นมาชิมได้
แล้วหลังจากนี้ผมจะเป็นคนจัดการชีวิตเจิ้นเองทั้งหมด ผมคิดว่าเจิ้นเล่นสนุกมาเกินพอ และผมไม่อยากเล่น...หรือถ้าจะเล่นมันต้องเป็นเกมของผมบ้าง
เจิ้นอยากจะสร้างกรงนกให้ผม...ผมก็ต้องสู้...เพราะต่อไปเจิ้นจะต้องเป็นนกในกรงของผมบ้าง ชั่วแวบหนึ่งผมก็คิดได้ว่า...ถ้าผมเป็นนกอ้วนๆให้เจิ้นเลี้ยง มันคงไม่แฮปปี้เท่ามีเจิ้นเป็นนกอ้วนๆในกรงของผมหรอก เจิ้นเล่นบทคนเลี้ยงนกได้แย่มาก ถ้าเป็นนกตัวอื่นคงหนีเจิ้นไม่ก็เอาหัวเขกลูกกรงฆ่าตัวตายไปแล้ว แต่โชคดีที่เป็นผมนะเจิ้นถึงยังมีนกให้เลี้ยง ถ้าลองเปลี่ยนบทบาทกันดูบ้างผมอาจจะเลี้ยงนกได้ดีกว่าเจิ้นก็ได้
เจิ้นจะจะได้เลิกซน เลิกคิดอะไรแปลกๆ เลิกวางแผน เลิกดื้อ เลิกยุบยิบ เลิกคิดไปเอง เลิกปากหนัก นั่งนิ่งๆในกรงแล้วไปตั้งใจทำงานก็พอแล้ว!
งานการก็เยอะแยะ...เวลาส่วนตัวของเราสองคนก็แทบจะไม่มี แล้วยังจะมาวางแผนยุบยิบนั่นนี่โน่นอีก เป็นคนแก่ที่ฟุ้งซ่านจริงๆ!
===========
ชื่อตอนนี้ก็บ่งบอกความเก่งกาจของมูนนี่เลยค่ะ 555+ โตแล้ว เป็นพระจันทร์ที่บดบังเงาจักพรรพรดิของเจิ้นอย่างเต็มตัว จากตอนแรกที่โดนเจิ้นหลอกมาสารพัด ตอนนี้น้องเป็นพระจันทร์ที่บดบังเจิ้นได้อย่างเต็มตัว >____<
ส่วนเจิ้นก็เตรียมโดนน้องต้อนเข้ากรงนะจ๊ะ น้องสู้แล้ว และสู้จริงด้วย อิอิ
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า อ่านทุกวัน เป็นกำลังใจอันสำคัญของเลาเลย เพื่อนๆทางทวิตเตอร์ด้วยนะคะ >___< ลัฟยู
ปล. คำพูดที่ทำตัวหนาต่างๆ ก็หยิบยืมมาจากอินโทรนั่นเอง 55555555 แหะๆ
-
o13 แอบสะใจเจิ้นนิดๆ...เป็นไงหละ...ทำน้องสีหม่นไปนาน.... เจอน้องรุ่นพัฒนา(ตามแบบตัวเอง)เข้าไป....เอาเท้าก่ายหน้าผากตีลังกาคิดแทบไม่ทัน :hao3:
-
ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ ... รู้เพียงว่า ... การจะได้มาซึ่งเป็นคู่ชีวิตกัน ทั้งที่รักกัน ผู้ใหญ่ไม่กีดขวาง ดูไม่มีอะไรเป็นอุปสรรคเลยสักนิด แต่หนทางมันช่างยากเย็นและเจ็บปวดกันเหลือเกิน อดทนนะทั้งมูนนี่และเจิ้น รอนะ รอวันที่จะได้รักกันเต็มหัวใจ วันที่ได้เป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตอีกคนอย่างสมบูรณ์ วันที่ไม่ต้องมีใครวางแผนกับใคร คนอ่านก็จะอึดอัดแทน จะขาดใจไปด้วยแล้ววววว :dont2:
-
เจิ้นคะเตรียมตัวและใจไว้นะเจ้าจันทร์เอาจริงแล้ว :hao7: :laugh:
-
:pig4: :pig4:
-
เจิ้น..นนนนนน จะกลายเป็นเป็นนกน้อยของมูนนี่แล้ว น้องเก่งขึ้นมาก o13 o13 o13
-
ถึงเวลาเปลี่ยนคนเล่นเหรอ
-
มันไม่มีอะไรเลยจริงๆ นะ ต่างก็รักกัน ขาดกันไม่ได้
เจิ้น เราเชียร์เจิ้นนะ
เจิ้นต้องหยุดกลัว หยุดกังวล
เจิ้นเลี้ยงน้องด้วยใจมากับมือ
อย่ากลัว น้องไม่ไปไหน
บอกรักน้องเลยค่ะ อย่าเสียเวลา
เอายัยสิปรางค์ออกไปจากสารบบด่วน
ไม่ต้องมีแล้วตัวเร่งปฏิกิริยา ไม่จำเป็น
นางไม่ควรมีตัวตนมาแต่ต้น
ปมจะได้หลุดๆ เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่นะ
เจ้าจันทร์โตแล้ว วิธีคิดเริ่มเริดแล้ว
(จัดการสิปรางค์เองเลย นางไม่เกี่ยว 55)
เชื่อว่า เจิ้นจะอยู่ในกรงของเจ้าจันทร์แน่
แต่ดูดีๆ จะว่าไป...
ในกรงมีทั้งเจิ้นทั้งเจ้าจันทร์ มานานแล้ว
:กอด1:
-
หูยยยยยย จับตามองคลื่นลูกใหม่แห่งวงการ
มูนนี้จะเลี้ยงเจิ้นยังไงน้าา
-
สุดท้ายทุกอย่างเจิ้นคิดมากไปเอง โถ๊ะ ไปเป็นนกตัวอวบๆให้เจ้าจันทร์เลี้ยงในกรงซ้า555
-
ถึงเจิ้นจะรู้เท่าทันน้องก็ไม่ได้หมายความว่าจะลงเอยกันง่าย ๆ หรอกนะ
-
ปกติเราจะตื่นเต้นมากเวลาที่เรื่องนี้อัพตอนใหม่ แต่พอเจอตอนนี้เข้าไป คิดว่าจะรอจนจบแล้วค่อยมาอ่านแล้วกัน เรื่องมันเริ่มย้วยยืดเกินไปหน่อยละ วนลูปเดิม ไม่มีอะไรใหม่มาให้ติดตามอย่างตื่นเต้นอีกแล้ว ส่วนตัวละครที่เหมือนจะโตขึ้นแต่ก็ยังไม่โตเสียที เจิ่นด้วย อ่านแล้วเหนื่อย ที่ไม่ไปถึงไหนสักที
-
คอยดูว่าแผนใครจะเนียนกว่ากัน
-
เจิ้นรู้สึกหนาวๆ มั่งมั๊ยอ่ะ :a5:
-
ขอให้ช่วงเวลาที่น้องจะทำให่เจิ้นอยู่ในกรงผ่านไปไวๆนะคะ
-
:L2:
-
มูนนี่น้อยเก่งมาก o13 o13 o13
-
ง้อยยย น้องอยากเลี้ยงนกแล้ว แต่เจ้าสองตัวนั้นยังฝากเจิ้นเลี้ยงจะเลี้ยงเจ้าเจิ้นไหวไหมมม
-
ทีมมูนนี่รสนม ทำดีมากกกกกกกกลูก!!!! :katai2-1:
-
เตรียมตัวอยู่ในกรงนะเจิ้น ในเมื่อเป็นคนเลี้ยงนกที่แย่
ก็เป็นนกในกรง ตั้งใจทำงาน ไม่ต้องฟุ้งซ่าน
ทีม จจ
-
เจิ้นก็กันน้อง น้องก็พยายามจับเจิ้น
คืออยากรู้จริงสุดท้ายใครจะชนะ :laugh:
เหมือนเป็นสงครามที่มีแต่ได้กับได้นะคะ
หลังจากน้องไปเมกา น้องก็เปลี่ยนไป
แต่เป็นนิวมูนนี่ที่เราชอบมากกก o13 มีสติและฉลาดขึ้น
รักเลย
-
จริงๆเราชอบพล็อตเรื่องนี้มากเลยค่ะ ภาษาน่ารัก ตามอ่านมาตั้งแต่แรกๆแต่ไม่เคยคอมเม้นท์เลย แต่ก็เอาใจช่วยอยู่ห่างๆ ตอนแรกรู้สึกว่าคนเขียนเขียนได้กระชับกว่านี้ ชอบมากๆค่ะ แต่ตอนนี้รู้สึกเรื่องมันยืดเกินไป ตอนใหม่แต่ไม่มีอะไรใหม่เลยค่ะ วนๆอยู่กับปมเดิมๆ ขอโทษนะคะที่คอมเม้นท์แบบนี้ แต่เอาใจช่วยคนเขียนมากค่ะ ยังไงก็จะรอติดตามตอนจบนะคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
แต่ประโยคจันทร์ขอมีแฟน เหมือนจะเป็นประโยคที่เริ่มตั้งแต่เล่าเรื่องเปล่านะ คุ้น ๆ ทำไมรู้สึกวน ๆ แต่ก็วนจริง ๆ นะ ก็กลับมาทำบุญประจำปีอีกรอบแล้วอ่ะ มีการเปลี่ยนแปลง จันทร์ไม่บ่น หอคอยจัดใหม่ พร้อมใช้สถานะใหม่
-
น่ากลัวว่าคนแพ้คือคนที่รักมากกว่า
ไม่มีใครอยากเห็นคนที่รักไม่มีความสุข
-
#ทีมเจิ้น 55555
-
เทข้างเจ้าจันทร์หมดหน้าตัก เพราะหมั่นไส้เจิ้น
-
โอ๊ยยยยสนุก!!! ต่างคนต่างมีแผนการ แน่นอนว่าเราอยู่ข้างมูนนี่ มูนนี่ต้องชนะเจิ้นสิ (จริง ๆ ก็ชนะตลอด :hao7:)
-
แล้วแบบนี้มูนนี่จะหนีไปอยู่ห้องลุงซันไหมคะ
ทีมมูนนี่ กระต่ายจะครองเมือง 55
-
ใครจะแผนแตกก่อน :katai2-1: :katai2-1:
-
:z1: ผิดแผนเลยเจิ้น
-
Chapter XX Shortcut
การขอมีแฟนของผมแลกมากับพายุอารมณ์ของเจิ้น...ร่างกายผมเมื่อยล้าจากการกอดราวกับกลัวผมจะหายไป รอยฟันและรอยจูบของเจิ้นตีตราผมไปทั้งตัว
เขาหวง...แต่เขาพูดไม่ได้เพราะเขายังแบกทิฐิบนไหล่สองข้าง แต่ผมคงจะไม่เอ่ยปากอะไรก่อนเพราะว่าเจิ้นจะตกใจ แล้วเสียหน้า...แบบเจิ้นต้องใช้การตะล่อมค่อยๆสะกิดทีละนิด...
ผมตื่นมาตอนทุ่มครึ่งก่อนเวลานัดของผมกับลุงหยาง แผนการหนีหายไปจากเจิ้น...เจิ้นยังหลับอยู่ข้างๆผม ท่อนแขนแสนอบอุ่น ใบหน้าที่ผมรักมาทั้งชีวิตหลับสนิทอยู่บนหมอนคู่ของเรา
เจิ้นเวลาหลับสนิทก็ดูไม่ยุบยิบเท่าไหร่ต่างจากตอนเขาตื่นที่หนวดปลาหมึกซนนั่นซนนี่ไปหมด อดไม่ได้ต้องก้มไปหอมแก้มเขาเบาๆ ก่อนจะพาตัวเองลงจากเตียงไปทำอะไรที่ตั้งใจไว้ให้สำเร็จ
“รีบไปหาจันทร์นะ...จันทร์คอย”
แต่การพาตัวเองลงไปข้างล่างก็ไม่ง่ายเพราะช่วงล่างผมปวดหนึบไปหมด คนของลุงหยางจอดรถรออยู่เลยจากรั้วธนาคารไปนิดหน่อย ผมจะออกทางประตูหลังที่เป็นลิฟต์ขึ้นไปบ้านเราก็ไม่ได้เพราะมียามหนาแน่น แต่ถ้าผมเดินอ้อมไปออกด้านหน้าธนาคาร จะไปถึงจุดนัดพบของเราได้ง่ายกว่า
แค่ระยะทางมันไกลนิดหน่อย...และมันเหนื่อยกว่าปกติเพราะร่างกายผมไม่ปกติ บัญชีความเหนื่อยของผมเจิ้นจะต้องรับผิดชอบ!
ตามมานะเจิ้น...ตามมา...ตามมาอยู่ในกรงของจันทร์
ตาคมกระพริบแผ่วเบาก่อนมือจะควานหาความอบอุ่นกลิ่นนมข้างกาย...ปกติแค่ขยับมือเล็กน้อยก็สามารถรั้งเอวบางเข้ามากอดแนบอกได้แล้วแต่ตอนนี้มันกลายเป็นความเย็นชื้นของผืนผ้านวม
“จันทร์?”
เข้าห้องน้ำ?...แต่ประตูห้องน้ำก็เปิดอยู่
เจิ้นหันมองนาฬิกาหัวเตียงบอกเวลาสองทุ่มกว่า หรือเจ้าจันทร์จะหิว? ขายาวพาตัวเองเดินออกจากห้องนอน แต่ทว่าบ้านกลับปิดไฟสนิทมีแค่แสงไฟสลัวจากด้านนอก
“จันทร์อยู่ไหน?”
ห้องครัวก็ไม่มีใคร ไฟแห่งความกังวลเริ่มจุดในอก เสียงเข้มแผดลั่นเรียกชื่อคนที่หายไป
“เจิ้น เกิดอะไรขึ้นคะ”
“เห็นจันทร์ไหมครับ?”
“เอ๋...ตายแล้วคุณจันทร์หายไปหรอคะ เดี๋ยวป้าช่วยหาค่ะ”
ร่างของแม่บ้านคนเดียวของหอคอยช่อฟ้ารีบเดินออกไปด้านนอก ส่วนเจิ้นพาตัวเองกลับไปห้องนอนเพื่อโทรหาเลขาคนสนิท ครู่เดียวบอดี้การ์ดสองคนก็ขึ้นมาตรวจตารอบช่อฟ้า ไฟธนาคารที่ดับสนิทบ่งบอกเวลาเลิกงานถูกเปิดสว่างไปทั้งตึก
ร้อนใจจนนั่งเฉยๆไม่ไหว เจ้าจันทร์หายไปไหน? มือถือก็ไม่ได้เอาไป กระเป๋าสตางค์ก็ไม่ได้เอาไป แล้วถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นน้องจะติดต่อเขายังไง?
“คุณจันทร์ไม่ได้ใส่นาฬิกาด้วยครับ”
นาฬิกาที่มีสัญญาณติดตามตัวก็อยู่ที่นี่...เจิ้นรีบเดินไปหยิบกุญแจรถ ไม่รู้ว่าจะต้องไปตามหาที่ไหนแต่จะให้นั่งรอตรงนี้มันไม่ได้
“เจิ้น”
เลขาคนสนิทในชุดนอนก้าวออกมาจากลิฟต์พร้อมผู้ชายที่คุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้าง แต่ตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับการตามหาคนที่หายไป
“หลบไป”
“จะไปไหนครับ”
“จะไปตามหาจันทร์ กูบอกให้หลบ!”
“เดี๋ยวก่อนครับเจิ้น”
“จะให้เดี๋ยวอะไรวะ เมียกูหายทั้งคน!”
ในหัวคิดไปสารพัด ถ้าจันทร์หนีเขาไป หนีไปไกลๆ ไปกับไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ที่น้องอ้างว่าเป็นแฟน หรือว่าเสียใจจนทนเขาไม่ไหวแล้วไปอยู่ในที่ๆเขาจะมองไม่เห็น แล้วถ้ามันร้ายแรงกว่านั้นถ้าเป็นการลักพาตัว
“เจิ้น! คุณจันทร์ไม่ได้ไปไหนครับ เจอตัวแล้ว แค่ตอนเจิ้นโทรมาผมก็หาเจอแล้ว จำได้ไหมเจิ้น...ที่บอกให้ดูคุณจันทร์ไว้...”
คำพูดที่ย้ำกับเลขาตั้งแต่ในงานทำบุญตึก...และเอ็มก็ไม่ได้พลาด
“เจอจริงๆใช่ไหม?”
“จริงครับ ไม่ได้ไปไหนเลย...แค่กลับบ้านใหญ่”
“งั้นไปบ้านใหญ่ แล้วจันทร์ไปได้ยังไง? คนขับรถทำไมพาจันทร์ไป”
“นั่นล่ะครับเป็นปัญหา...เราไปบ้านใหญ่ไม่ได้ และไม่ใช่คนขับรถที่พาคุณจันทร์ไป”
“หมายความว่าไง?”
“คุณจันทร์มีแผน...แต่แผนของคุณจันทร์มันใหญ่กว่าเราครับเจิ้น ทรัพยากรในมือของเราสู้คุณจันทร์ไม่ได้เลย พวกเราพลาด ช่องโหว่รูใหญ่เท่าช่อฟ้าที่เรามองข้ามไป”
“อธิบาย”
“ทีมของเจิ้นมีแค่ผม แต่ทีมของคุณจันทร์.... เจิ้นครับ หลานรักของคนทั้งบ้าน ลูกกระต่ายสุดรักสุดหวงของสุริยะ หยาง คะแนนสงสารก็นำโด่งไปจนเราวิ่งตามไม่ทันแล้วครับ...แล้วคนที่มารับคุณจันทร์กลับบ้านใหญ่ก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นคุณผู้หญิง...มิสเตอร์หยาง กับคุณตองก็รออยู่ที่บ้านใหญ่ ผมส่งคนตามคุณจันทร์ไปแล้วแต่ประตูบ้านตระกูลเยว่ไม่เปิดรับเราเหมือนทุกทีครับเจิ้น”
เค้าลางความวุ่นวายทำเอาต้องยกมือกุมขมับ เมียหายไม่พอกลายเป็นญาติพี่น้องตัวเองนี่พร้อมใจกันพาเมียเขาไปซ่อน มันไม่ใช่การซ่อนแต่เป็นการเอาคนของเขาไปใส่ตู้กระจก รู้ว่าอยู่ที่ไหน...แต่แตะต้องไม่ได้ เข้าไปใกล้ก็ไม่ได้
“แม้แต่เจิ้นตอนนี้ก็คงกลับบ้านใหญ่ไม่ได้เหมือนกันครับ”
“แม่งเอ้ย!”
โมโหจนอยากจะต่อยใครสักคน แต่ในทางกลับกันก็รู้สึกถึงความตื่นเต้นที่ไม่ได้เป็นมานาน...มูนนี่ตัวแสบของเขาร้ายจริงๆ แต่คนที่ร้ายกว่าคือคนที่ช่วยพระจันทร์รสนมของเขาวางแผนใช้ความรักของทุกคนมาเป็นเครื่องมือ
แล้วมาแบบนี้จะให้เขาดิ้นไปไหนได้นอกจากไปทำให้ผู้ใหญ่เข้าใจว่าสถานการณ์ตอนนี้มันเป็นยังไงกันแน่ ขนาดปู่ยังลงมายืนข้างน้อง...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเรทติ้งติดลบขนาดไหน ถ้านับเป็นพอร์ตหุ้นก็คงเป็นหุ้นที่เส้นแดงดิ่งลงต่ำสุดของพอร์ตจนไม่มีใครอยากซื้อ
“พรุ่งนี้มาคิดกันใหม่ ดึกแล้วทำอะไรไม่ได้อยู่ดี จันทร์ก็คงง่วงแล้วด้วย เอาสินเชื่อไปส่งบ้านใหญ่ด้วยเอ็ม เดี๋ยวจันทร์นอนไม่หลับ”
เลขามือหนึ่งยกยิ้มมุมปาก ไม่ได้เห็นเจิ้นมุมนี้มานานแล้วเหมือนกันตั้งแต่เลิกเป็นเด็กวัยรุ่นเลือดร้อนตอนเรียนไฮสคูล ตาวาวโรจน์และท่าทางดึงดัน... ครั้งนี้ปัญหาทุกอย่างคงได้จบลงสักที ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ใช่ศัตรูร้ายกาจที่ไหน...คนในครอบครัวกันทั้งนั้น
“นอกจากสินเชื่อแล้วอยากฝากอะไรไปไหมครับ”
“ไม่ต้อง นาทีนี้อะไรก็ข้ามรั้วปู่ไปไม่ได้หรอกนอกจากกระต่ายตัวโปรดของหลานรักเขานั่นล่ะ”
“เอ๋...ทุกคนรู้เรื่องผมหมดเลยหรอ”
ผมนั่งจุมปุ๊กอยู่กลางวงล้อมของคุณปู่ คุณพ่อคุณแม่เจิ้น ลุงหยางแล้วก็พ่อผม ทุกคนกอดอกมองผมเหมือนมีความผิด ผมตกใจมากที่อยู่ๆคนที่มารับกลายเป็นคุณแม่เจิ้นแล้วก็พามาบ้านใหญ่เฉยเลย
จริงๆแผนการผมแค่จะให้คนของลุงหยางพาผมไปนั่งกินอะไรอร่อยๆ แถวๆนี้แล้วถึงยังไงกล้องวงจรปิดธนาคารก็เห็นผมอยู่แล้วใช่ไหมอ่ะ แล้วผมก็แค่รอเจิ้นมาหา ผมไม่ได้คิดว่าตัวเองจะไปบ้านลุงหยางจริงๆหรอก แค่อยากแกล้งให้เจิ้นร้อนใจเล่นๆ แต่ตอนนี้เจิ้นต้องร้อนใจมากๆแน่เลยเพราะผมดันถูกพามาที่นี่
“ก็รู้จากคุณสุริยะ พ่อสังเกตเห็นเขาคุยโทรศัพท์นานเลยแอบฟัง นี่ถ้าไม่จับได้เองจะไม่บอกกันเลยใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? ทั้งคู่เลย”
ลุงหยางยักไหล่แล้วถลึงตาใส่ผม แต่ผมไม่ได้ผิดคนเดียวนะก็เราวางแผนร่วมกันผมเลยถลึงตากลับ คราวนี้ลุงเลิกคิ้วใส่แล้วยกมือชี้หน้าผมแต่โดนพ่อปัดตกทันที
“พี่ซันก็ด้วย ไปช่วยจันทร์วางแผนอะไรตั้งมากมาย แล้วปัญหาพวกนี้ทำไมไม่คุยกับพ่อ ไม่คุยกับผู้ใหญ่ ลูกกับเจิ้นเล่นอะไรกันอยู่หืมจันทร์?”
“ใช่จ้ะ ทำไมไม่บอกแม่คะว่าพี่เขาทำไม่ดีกับหนู นี่แม่ก็ตามข่าวพี่เขากับนางเอกคนนั้นอยู่ แม่ยังโทรถามพี่เขาเลยว่าเรื่องมันเป็นยังไง ก็คิดว่าเขาเคลียร์กับลูกจันทร์แล้ว”
“คือผม...ผมแค่...”
“เจิ้นกับจันทร์ไม่ได้อยู่กันสองคนบนโลกนะ ยังมีพวกเรา ทำไมมีปัญหาอะไรถึงเก็บไว้ แล้วคุณสุริยะก็ด้วยทำไมไปเล่นอะไรเป็นเด็กๆแบบนั้นครับ เรื่องราวมันบานปลายใหญ่โตไปหมด นี่ถ้าตองไม่รู้ทันคุณจะพาเจ้าจันทร์ไปไว้ที่ไหน?”
พ่อของเจิ้นที่ไม่มีปากเสียงอะไรนักกลับเอ่ยตำหนิขึ้นมา คุณปู่ก็ยังไม่พูดอะไรแต่ท่าทางก็ดูไม่พอใจ แผนการของผมกับเจิ้นสองคนตอนนี้เลยกลายเป็นปัญหาใหญ่
“ก็จันทร์ไม่ให้บอก สิทธิส่วนตัวของจันทร์จะให้ผมทำยังไง? ผมเป็นลูกผู้ชายพอจะรักษาคำพูดที่ผมให้ไว้กับจันทร์”
“อย่าเพิ่งเถียงกัน ไหนจันทร์เล่าให้ปู่ฟังซิ ว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่? ทำไมต้องหนีเจิ้น ทำไมต้องมีแฟน ปู่ยังไม่เข้าใจ อธิบายมาให้ครบแล้วเดี๋ยวปู่จะตัดสินใจเอง”
สถานการณ์บีบคั้นให้ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้คุณปู่ฟัง ตั้งแต่....เจิ้นกับผมจะแต่งงานกัน เรื่องที่ผมเข้าใจไปว่าแฟนกับคนรักมันต่างกันจนกระทั่งเข้าใจได้เองว่ามันก็คือเหมือนกันแต่เจิ้นไม่ยอมบอกผมเอง เรื่องสิปรางค์ เรื่องที่เจิ้นจะขอผมแต่งงานในอนาคตอันใกล้นี้ แล้วก็หลายๆเรื่องที่เมื่อก่อนเราเคยทำด้วยกัน
“....ก็มาหลังๆก็ถึงรู้ว่าแบบมอนิ่งแคร์กับไนท์แคร์ของเจิ้นมันไม่ใช่เรื่องสุขภาพแต่ว่ามันเป็นแบบรีเรชั่นชิพ เลิฟเวอร์อะไรทำนองนั้นอ่ะครับ แต่ผมก็แฮปปี้ด้วย อันนี้จันทร์ก็เลยไม่ได้ว่าอะไร...แต่ว่าหลังๆมานี่มันเจ็บเพราะเจิ้นเข้ามาด้วย”
“เจิ้นอะไรนะ เข้ามา? ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ครั้งแรก...ตอนผมไปสิงคโปร์...”
พ่อทำหน้าเหมือนโดนบังคับให้กินผักต่างจากคุณแม่เจิ้นที่ยกยาดมขึ้นมาดมไปแล้ว คุณพ่อเจิ้นก็ขมวดคิ้ว คุณปู่ยิ่งขมวดใหญ่เลย มีแต่ลุงหยางที่ทำหน้าเอือม
“ครั้งสุดท้ายล่ะ?”
“ก็...ก่อนมานี่อ่ะ”
พ่อเดินเข้ามาถึงชายเสื้อผมขึ้น เสียงหวีดร้องจากแม่เจิ้นดังขึ้นแล้วเป็นลมล้มพับในอ้อมแขนของคุณพ่อไปเลย
“ไอ้เจิ้น! เรื่องนี้ผมไม่ยอมนะครับ ดูสภาพจันทร์ด้วย เจิ้นทำอะไรลงไป? พี่เขาทำรุนแรงกับลูกใช่ไหม?”
“ก็....ก็ไม่บ่อยง่ะ...พ่ออย่าทำหน้าดุสิ จริงๆอันนี้ผมสมยอมเอง...แล้วมันก็ดีด้วย”
“ดีบ้าอะไร ช้ำไปทั้งตัวแบบนี้หา! ทั้งรอยฟันรอยจูบมันไม่ใช่แล้วจันทร์”
“ทีพ่อยังชอบให้ลุงหยางกัดเลย ผมจะชอบให้เจิ้นกัดบ้างไม่ได้หรอ”
ทำไมพ่อต้องโมโหด้วยล่ะ ก็พ่อชอบให้ลุงกัดเหมือนกันนี่ถ้าไม่ดีพ่อก็คงไม่ชอบหรอก...แต่ผมไม่กล้าพูดอะไรเยอะเพราะพ่อทำหน้าเหมือนจะฆ่าลุงหยางเลย
“พอที ไปนอนไปมันดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”
คุณปู่ตัดบททำให้พ่อต้องเม้มปากอยู่ชั่วครู่แล้วถอนหายใจออกมา
“ผมขอโทรบอกเจิ้นก่อนได้ไหมครับ ยังไม่ได้บอกเจิ้นเลยว่ามาที่นี่”
“เดี๋ยวพ่อบอกเจิ้นเอง จันทร์ไปนอนไป คุณสุริยะเรามีเรื่องต้องคุยกัน”
พ่อจับผมยัดไว้ในห้องนอนสั่งห้ามออกไปไหน เมื่อก่อนผมก็นอนทีนี่แหละ คราวก่อนถูกแยกห้องนอนกับเจิ้นผมก็นอนทีนี้ ตอนนั้นผมร่วงเกือบหมดหัวเลย
แต่ตอนนี้ผมไม่ได้เครียดมากเหมือนตอนนั้นแล้ว แค่รู้สึกว่าเจิ้นจะต้องหงุดหงิดแน่ๆที่ผมหายไป แล้วก็หายไปนานขนาดนี้ด้วย แต่ผมก็แค่มาอยู่บ้านใหญ่เดี๋ยวเจิ้นก็คงตามมาหาผมเอง
เพราะร่างกายมันเหนื่อยอ่อนไม่นานผมก็เริ่มง่วง แค่รู้สึกว่าเตียงมันกว้างไปหน่อยแล้วก็น้ำยาปรับผ้านุ่มคนละกลิ่นกับที่ผมกับเจิ้นใช้ประจำ...
เสียงประตูเปิดดึงความสนใจของผมแต่มันก็ง่วงเกินกว่าจะคิดอะไร รู้แค่เป็นพ่อ...พ่อวางสินเชื่อในอ้อมกอดของผม เจิ้นเอามาให้หรอ?
แล้วเจิ้นล่ะ?....เดี๋ยวก็คงตามเข้ามา อาจจะคุยกับพ่ออยู่ ดีจังเจิ้นมาแล้ว
เปล่า...เจิ้นไม่ได้มา มีแค่สินเชื่อที่มาหาผม ผมสงสัยแต่ไม่ถึงขนาดตกใจเพราะถ้าสินเชื่อมาอยู่กับผมได้แสดงว่าเจิ้นรู้แล้ว บรรยากาศในห้องกินข้าวตอนเช้าเป็นไปอย่างน่าอึดอัด พวกผู้ใหญ่ดูเงียบขรึมกันทุกคนทำให้ผมได้แต่ตักข้าวต้นกินเงียบๆแล้วดื่มนมอุ่นจนหมดแก้ว
มันกระอักกระอ่วนนิดหน่อยแต่ผมก็ไม่กล้าพูดอะไร...เพราะมันคงเป็นเพราะผมกับเจิ้นแน่ๆ แผนการของเราสองคนทำให้พวกผู้ใหญ่ไม่ปลื้มนัก
แล้วสงครามจริงก็เริ่มหลักจากผ่านมื้อเช้าไปซักพัก เมื่อคุณปู่เรียกพวกเราทุกคนมานั่งรวมกันในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง คุณแม่เจิ้นร้องไห้เป็นคนแรก ผมตกใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“ตองพี่ขอโทษ ฮึก...พี่เลี้ยงลูกไม่ดีเอง ทำให้เจิ้นเป็นแบบนี้”
“มะ ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ”
“เราปฏิเสธความรับผิดชอบไม่ได้หรอก จันทร์ยังเด็กมากเลยด้วยซ้ำตอนที่เจิ้นทำอะไรไม่เหมาะไม่ควร”
พ่อของเจิ้นก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง กลายเป็นว่าเหมือนกับว่า...ผมเป็นฝ่ายโดนเจิ้นทำเสียหาย แต่...แต่ผมไม่ได้คิดนี่ว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียหาย ผมแฮปปี้เอฟวรี่เดย์มากๆเลยนะ มีแค่เรื่องความไม่ชัดเจนของเจิ้นเองที่ผมไม่แฮปปี้
“จันทร์ แม่ขอโทษนะคะ ทำให้ลูกจันทร์ต้องเจออะไรแบบนี้ ฮึก แม่ไม่คิดว่าเจิ้นจะนิสัยรุนแรง..”
“มะ ไม่ใช่นะ ผมเต็มใจเอง! เจิ้นไม่ได้รุนแรงนะ พ่อมันไม่ได้แบบนั้นนะ จริงๆแล้วผมก็เป็นฝ่ายทำเจิ้นเสียหายเหมือนกัน ผมก็กัดเจิ้นเป็นรอยแบบนี้ คือจริงๆผมชอบให้เจิ้นกัดด้วย แล้วผมก็บอกแล้วไงว่าผมจะแต่งกับเจิ้น เพราะผมทำเจิ้นเสียหาย ยังเคยบอกลุงหยางอยู่เลยว่าจะขอยืมเงินไปขอเจิ้น ใช่ไหมลุง ลุงพูดอะไรหน่อยสิ”
“ก็...ทำนองนั้น เจิ้นเสียหายไปเยอะเลยล่ะ”
“พี่ซันไม่ขำนะ”
“ผมก็จริงจังมากเลยนะ เจิ้นไม่ได้ทำผมเสียหายสักนิดเดียว เราก็....ก็แบบว่าผลัดกันกัด สลับไปมามันก็แฟร์ๆ แต่คนเริ่มก่อนเป็นผมนะ จนเจิ้นกัดคืนมั่งใช่ไหมลุงหยาง ที่ตอนนู้นเราคุยกัน ลุงเลยบอกว่าผมไม่ต้องไปขอเจิ้นแล้วเพราะเจิ้นก็ทำผมเสียหายแล้ว”
“เอ่อ...หรอ อืม...ตองทำไมมองพี่แบบนั้นล่ะ ก็...พี่ก็แค่...”
“พี่ซันเลิกคุยกับลูกตองไปเลย จันทร์...ทำไมทำแบบนี้ลูก รู้ไหมว่าลูกยังเด็ก”
“ผมบรรลุนิติภาวะแล้วนะพ่อ โตแล้ว แล้วก็จะแต่งงานกับเจิ้นด้วย เราจะเป็นแฟมิลี่กัน อยู่ด้วยกันตลอดไป ผมจะเป็นที่ปรึกษาทางการเงินให้เจิ้น จะดูแลเจิ้น จะทำกับข้าว แล้วก็วางแผนไว้แล้วด้วยว่าจะให้เงินเจิ้นวันละร้อย เจิ้นก็โอเค แล้วเจิ้นก็ให้บัตรเครดิตกับผมแล้วด้วย บอกให้เอาไว้ใช้ซื้อของเข้าบ้าน”
“จากที่ฟังนี่ควรห่วงเจิ้นมากกว่าหรือเปล่า?”
“พี่ซัน!”
“ก็มันจริงนี่ ดูก็รู้แล้วว่าทางเจิ้นรักของเขาขนาดไหน เจ้าตัวก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรสักหน่อยก็ให้เด็กมันแต่งๆกันไป”
“ปัญหาตอนนี้ไม่ใช่เรื่องแต่งงาน แต่มันไม่ถูกต้อง ทำไมจะต้องทำให้วุ่นวายด้วย เจิ้นจะไปทำให้ความคิดของจันทร์มันซับซ้อนไปทำไม? ตองไม่ได้อยากให้ลูกโตโดยมีความเข้าใจผิดๆ แตกต่างจากชาวบ้านหรอกนะ”
“เจิ้นรักน้องไม่ถูกวิธีค่ะคุณสุริยะ...ลูกจันทร์ถึงหนูจะไม่ได้โกรธอะไรพี่เขา แถมยังยอมรอพี่ให้พี่เขาพูดความจริง แต่จากสิ่งที่พี่เขาทำๆมามันผิดขั้นตอนนะคะ ซึ่งแม่ไม่เห็นด้วยเลย และแม่จะไม่ยอมให้เจิ้นได้ใจไปมากกว่านี้แล้ว หนูไม่ต้องวางแผนให้พี่เขายอมสารภาพอะไรกับหนูหรอกค่ะ สิ่งที่หนูต้องวางแผนคือจะทำยังไงให้พี่เขารู้จักทำตัวปกติสักที”
“นี่บ้านเราไม่ได้กีดกันอะไรเรื่องเจิ้นกับจันทร์เลยด้วยซ้ำ อุปสรรคอะไรก็ไม่มี ทำไมต้องทำให้มันยากด้วย? พ่อเห็นด้วยกับแม่เขานะลูก เดี๋ยวพ่อกับแม่จะจัดการเจิ้นเอง อายุตั้งสามสิบเอ็ดยังเล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้ ตองก็ไม่ต้องห่วงพี่ไม่ปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆหรอก ยังไงจันทร์ก็เสียหาย”
“ก็ถ้าอยากทำให้มันยาก ก็เอาให้ยากไปเลย พาจันทร์ไปอยู่บ้านพวกลูกก่อน ให้แยกกับเจิ้นไปบ้าง ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีหลานฟุ้งซ่านตอนอายุสามสิบเอ็ดหรอกนะ ถ้าเจิ้นยังเข้าตามตรอกออกตามประตูไม่ได้พวกเราก็ต้องอย่าใจอ่อน ต่อไปก็ให้มาเจอกันแค่วันเสาร์อาทิตย์จะได้รู้บ้างว่าเวลาห่างกันมันรู้สึกยังไง ทีหลังจะได้ไม่ต้องเล่นอะไรไม่รู้เรื่องกันอีก”
“อะ อะไรนะ ผมตามไม่ทัน”
“อย่างนี้นะเจ้าลูกกระต่าย ต่อไปเธอกับเจิ้นก็ไม่ได้สิทธิ์การอยู่ร่วมกันแบบเลิฟเวอร์สองต่อสองแล้วไง เธอต้องไปอยู่บ้านพ่อแม่เจิ้น แล้วถ้าเจิ้นมาหาก็ต้องมาหาที่บ้าน และต้องเป็นวันหยุดเท่านั้น ให้เจิ้นได้จีบเธอใหม่”
“ห้ามค้างด้วย ห้ามกลับเกินสองทุ่ม ถ้าอยากเจอทั้งเสาร์อาทิตย์ก็ต้องมาทั้งสองวัน”
พ่อเสริมต่อจากคำพูดลุงหยาง มันทำให้ผมคิดว่าตัวเองกำลังย้อนเวลาไปตอนถูกทำโทษให้แยกห่างเจิ้น ตอนที่ผมร่วงหมดหัว ตอนที่ผมเครียดไปเป็นเดือน
“งั้นผมจีบเจิ้นก็ได้นี่ ให้เจิ้นอยู่ช่อฟ้า แล้วผมไปหาเจิ้นวันเสาร์อาทิตย์”
“...พ่อว่าให้พี่เขาเป็นฝ่ายมาหาเถอะ พี่เขาขับรถเป็น แล้วห้ามให้พี่เขาเกินเลยด้วยเข้าใจไหม?”
พ่อทำหน้าเครียดแต่ผมก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่
“เกินเลยคือยังไงอ่ะ”
“โธ่ ห้ามให้พี่เขาจูบนะคะ กอดก็ไม่ได้ แม่ยอมให้แค่จับมือ ถ้าพี่เขาจะทำมากกว่าจับมือบอกไปเลยนะคะว่าแม่ไม่อนุญาต”
“แต่นั่นมันน้อยกว่ามอนิ่งแคร์แล้วก็ไนท์แคร์อีกอ่ะ เจิ้นจะทนไหวหรอ”
แค่เราไม่ยุบยิบกันไม่กี่วันเจิ้นก็เหมือนปลาหมึกหงุดหงิดแทบจะพ่นหมึกตลอดเวลา แล้วถ้ามันลดไปสถานะจับมือนี่...พอถึงวันที่กลับมาทำเหมือนเดิมได้ แค่คิดผมก็ขี้เกียจเดินแล้วอ่ะ
“เอาเป็นว่าตามนี้นั่นแหละ จะสงสัยอะไรนักหนาเจ้าลูกกระต่าย พวกเธอโดนทำโทษจะได้อภิสิทธิ์เอาแต่ใจได้ยังไง?”
“แต่...แต่เจิ้นรับปากจะสอนงานผมแล้วนะ จะให้ผมทำงานแล้ว ผมอยากทำงานนี่นา...อยากฝึกงานที่ช่อฟ้า ผมอยากช่วยงานเจิ้นในอนาคตนี่...”
“งั้นไปเป็นผู้ช่วยเลขาพ่อแล้วกัน พ่อก็เป็นผู้บริหารเหมือนกัน”
พ่อเจิ้นเอ่ยปากขึ้นมาแล้วทุกคนก็เห็นด้วย ผมคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้อยู่ในสเตตัสที่จะต่อรองอะไรได้มากมายเพราะตอนนี้ผมอยู่ในสภาวะไม่น่าไว้วางใจอย่างมากในสายตาผู้ใหญ่
แต่ทุกคนก็ยังดูซอฟต์กับผมอยู่...แต่พอคิดว่าทั้งปู่ ทั้งพ่อ ทั้งพ่อแม่เจิ้นไปคุยกับเจิ้น...มันจะซอฟต์แบบนี้ไหมอ่ะ? ไหนจะลุงหยางอีก ลุงหยางยิ่งปากไม่ดีอยู่ด้วย
“ทุกคน...คือผมขอโทษนะครับ ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลย....”
ผมใช้มุกลุงหยางเข้าช่วย...การทำตาแป๋วกระพริบตาปริบๆ แล้วก็กัดปากตัวเองนิดหน่อย อันนี่เพิ่มขึ้นมาอีก ชั่วอึดใจผมก็สัมผัสได้ว่า...มันได้ผล เพราะคุณแม่เจิ้นรีบโอ๋ผมใหญ่เลย พ่อก็ไม่ดุผมเยอะ คุณปู่ก็บ่นเจิ้นแทนหาว่าทำผมคิดมาก...
หรือว่าจริงๆแบบนี้ต่างหากแผนที่เวิร์คที่สุด? ก็แค่อยู่เฉยๆให้ทุกคนโอ๋ ให้ความเดือดเนื้อร้อนใจไปตกอยู่ที่เจิ้นแทน เพราะพอมันออกมารูปแบบนี้ก็เหมือนกับตอนแรกที่คิดไว้คือหนีไปจากเจิ้น ก็ยังถือว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้แตกต่างจากที่คิดไว้เท่าไหร่ แถมแผนการผมมีคนลงมาร่วมด้วยเต็มไปหมดเลย คนที่เจิ้นเกรงใจทั้งนั้นด้วย
เหมือนกับได้เล่นเกมส์แล้วเจอทางลัดเลยอ่ะ...
เจิ้นก็ต้องสู้ๆนะ อยากเดินอ้อมก็อ้อมไป เพราะทางลัดไปสู่ชัยชนะ....มันอยู่กับจันทร์แล้ว แล้วพอเจิ้นเดินมาถึง...รางวัลของเจิ้นมันก็คงไม่ได้วางอยู่บนแท่นอะไร...แต่มันจะรอเจิ้นอยู่ในกรงของจันทร์
-------------------------
ตอนนี้ก็ไฟนอลแล้วนะคะ 5555 เรื่องแผนการ ดูก็รู้แล้วว่าใครจะชนะ ใครน้าบอกว่าไม่เคยขาดทุน แค่นี้ก็ย่อยยับแล้วค่ะ อิอิ
ส่วนเรื่องมันวนไหม จริงๆไม่ได้วนค่ะแค่เรื่องมันก็ไปช้าๆ ทีละนิดๆ แล้วพลอตแบบนี้แบมก็ไม่อยากให้มันจบแค่เจิ้นชนะอ่ะ แบบมูนนี่ใสตลอดกาลทั้งเรื่อง น้องควรได้สู้ แต่กว่าคนอ่อนแอจะลุกมาสู้ได้มันก็ต้องอาศัยเวลา
ส่วนความเก่งของเจิ้น เมื่อก่อนเจิ้นดูเก่งมากเพราะมันเป็นมุมมองน้องที่เหมือนเด็กตัวเล็กๆเงยหน้ามองผู้ใหญ่ แต่น้องกำลังโตขึ้นระยะสายตาก็น้อยลงทำให้เราเห็นว่าจริงๆแล้วเจิ้นก็คนธรรมดา
อิอิ แบมก็จะพยายามทำให้มันออกมาดีที่สุดนะคะ เพราะ...มันยังต้องไปต่ออีกเยอะมากเลยง่ะ ยังไม่ถึงตอนน้องไปทำงานเลย
อ่านกันต่อน้า ไหนๆก็อ่านมาหกสิบตอนแล้ว (ล่อลวง)
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ผู้สนับสนุนจันทร์เยอะไปนะ เจิ้นมีแค่เอ็มจะไหวไหมนั่น ติดตามแบบสโลว์ ๆๆๆ
-
อ่านจบก็จริงของมูนนี่
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
สงสารเจิ้น ไปกันใหญ่
ยังยืนยันว่า เจิ้นก็แค่รักน้อง
เจิ้นก็แค่ผู้ชายธรรมดา
เป็นแบบนี้ก็ฝีมือผู้ใหญ่เลี้ยงมา
แถมเลี้ยงมาให้เจิ้นมีแต่จันทร์
แผนเยอะ รักก็แค่รัก
กรงก็กรงเดียวกันแหละ
เจิ้นไม่มีใครจริงๆ
คิดมากไม่สบายสติแตกไปเลยเจิ้น
ลุงหยางจะเข้าข้างเจิ้น มาช่วยบ้างไหม
#ทีมเจิ้น
-
#ทีมมูนนี่ คับผม..
-
ไงล่ะเจิ้น ชอบทำอะไรสลับซับซ้อนดีนัก มีแต่คนเค้าทำเรื่องยากให้เป็นเรื่องง่าย
มีแต่เจิ้นแหละที่ทำเรื่องง่ายให้ยากกกกกก ตอนนี้เลยยากสมใจเจิ้นเลยล่ะ
เจอด่านป้อมปราการอันแข็งแกร่ง มาทั้งครอบครัวเลยยยยยย
#ทีมมูนนี่
-
เจิ้นคงเจ็บปวดมากแน่เลย ทำอะไรไม่ได้เลย สารภาพผิดอย่างเดียวนะเจิ้น 55555
-
ขำครอบครัวนี้ ไม่ทีใครเข้าข้างเจิ้น วางแผนดีนัก แก้ไขเองเลย
มูนนี้จิกลายเป็นกระต่ายแสบ
-
ทีมเจิ้นมีแค่พี่เอ็ม วงวาร5555
-
ทีมมูนนี่สมาชิกแน่นมากค่ะ มาทั้งบ้านเลย
เจิ้นก็ต้องสู้นะ เข้าตามตรอกออกตามประตู
-
เจ๊งแล้วเจิ้น ล้มละลายไม่ได้ผุดได้เกิดแล้ว555555555555
-
วงวารใครดี เจิ้น มูนนี่หรือผู้ใหญ่ทั้งหลายดี
-
เหมือนที่พวกผู้ใหญ่พูดเลย คือเจิ้ลเนี่ยจะอ้อมโลกไปทำไหมแค่เดินไปตรงๆแล้วเปิดประตูก็เจอกันแล้วอะ
-
รอวันเจิ้งเข้าไปอยู่ในกรงทอง :jul3: :jul3: :jul3:
-
เจิ้นโดนหนักเลย เจ้าจันทร์กำไรเห็นๆ :mew1: :mew1:
-
สงสารผู้ใหญ่น้องสมยอมเองจะโทษเจิ้นฝ่ายเดียวก็ไม่ได้อีก 5555
-
ทีมเจิ้นเหมือนเดิมนะคะสู้ๆนะคะเจิ้นประตูกรงเพชรรออยู่ค่ะ :laugh:
-
ลุ้นระทึกมาก
งานนี้เอาไงดีเจิ้น
-
ถ้าพูดกันตามจารีตประเพณี(ไม่เกี่ยวกะเพศ) เจิ้นผิดเต็มๆ แถมยังเลี้ยงน้องให้แบ๊วขนาดนี้ พอเค้าโต มองโลกกว้างขึ้น แต่อีกฝ่ายยังเห็นเค้าเป็นเด็กน้อย ก็ต้องทำใจนะ หากน้องจะเอาคืน แม้สเกลมันจะใหญ่โตแบบตั้งตัวไม่ติดเพราะน้องใสซื่อไงเลยเล่าเรื่องในมุ้งซะละเอียด คนปกติเค้าไม่เล่าเรื่องเซ็กให้คนอื่นฟังหรอก ยิ่งคนในครอบครัวแบบนี้ิ อายตาย
-
เป็นพันตอนก้ออ่านได้ ชอบมากมาย..ยยยยย o13 o13 o13
-
โห..เจิ้นโดนโทษสถานหนักเลยนะนั่น
-
:pig4: :pig4:
-
ขำจันทร์ สารภาพมอร์นิ่งแคร์ ไนท์แคร์หมด :katai2-1:
แถมมีหลักฐานเพียบ ก็รอยกัดเต็มตัว :o8: :pighaun: :haun4:
จนแม่เจิ้นเห็นแล้วเป็นลม o22 o22 o22
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบความใสของเจ้าจันทร์มาก น้องน่ารัก น้องบอกทุกอย่างกับทุกคนแบบไม่มีปิดบัง และไม่คิดว่าคนอื่นจะรับไม่ได้ ก็เจิ้นทำให้น้องชินตั้งแต่เด็กนี่ พอน้องชอบและแฮปปี้เอฟวี่เดย์ เลยไม่รู้สึกว่าเจิ้นเอาเปรียบตัวเอง คนที่ควรปวดหัวมากกว่าเจิ้นก็ผู้ใหญ่นี่แหละ :hao3:
-
สงสารเจิ้นแล้ว..
-
ร้ายกาจ
-
บายนะเจิ้น เราจะขายหุ้นนายทิ้ง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สู้ๆนะคะเจิ้น อยากเสือกเรื่องพี่เอ็มแล้วเนี่ย
ผู้ชายที่หล่อกว่าเจิ้น
-
555 "ไอ้เจิ้น"มาอีกแล้ว อ่านไปอ่านมาไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมน้ำหน้าเจิ้นดี o18 เอาวะสมน้ำหน้านั่นแหละถูกแล้ว :z1: :z1: :z1:
-
เจริญพรค่ะโยมเจิ้น งานยากงานหินแล้วไง :mew5:
-
งานนี้ไม่ง่ายเลยเจิ้น เจิ้นสู้ๆ :m20:
-
โถ่ววววว เจิ้นนนน สงสารก็สงสาร ตลกก็ตลก
ปัญหามากมายที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเจิ้นเองงงง555555
เรื่องรุงรังนี้เกิดจากระบบความคิดที่ไม่เหมือนคนปกติของเจิ้น น้องเติบโตจนสามารถสร้างกองทัพคัวเองได้แล้ว เด็กฉลาดดดด จริงๆในปกครองนี่คงหมายถึงเจิ้นในการปกครองของจันทร์สินะคะ 5555555
-
เจิ้นสมควรโดนแล้วล่ะ สอนน้องผิด ๆ ไม่พอ ยุบยิบกับน้องตั้งกะน้องเป็นเด็กอีก รับผิดไปเต็ม ๆ
-
โถโถโถ เจิ้น
-
มูนนี่เด็กดี กลายเป็นเพิ่มฉายาเป็นเด็กเจ้าเล่ห์เข้าไปเสริมอีก :laugh: สู้กับเจิ้นได้อีกหลายยกเลยทีเดียว ชักอยากรู้แล้วสิว่าคนข้างกายพี่เอ็มเป็นใคร มาทำให้อยากแล้วจากไปแบบนี้ไม่ได้นะคะ จงเผยตัวออกมา ณ บัดนาว :ling1: อยากรู้จักแล้วอ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ทีมจันทร์เยอะมากกก~
-
โอ้ยย ทำไมเอ็นดูน้อง จะเลี้ยงนกเจิ้นอ้วน :z1:
-
เหมือนเพิ่งbeginยังไงไม่รู้ :m15:
-
คุณเจิ้นไม่รอดดดพ :hao7:
-
รอๆ o13
-
:กอด1:
-
รออยู่นะคะ คิดถึงมูนนี่กับปลาหมึกยุบยิบบบ
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:pig4:
-
:hao6: :hao6: พังคร่า เจิ้น ล้มละลายหมดตัวแน่นอน
-
Chapter XXI Game Over
เจิ้นคิดว่าคงไม่ได้ตัวเจ้าจันทร์กลับไปอยู่ด้วยง่ายนัก แต่ไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้ เพราะทุกคนพากันสร้างกำแพงกั้นไม่ให้เขาใกล้เจ้าจันทร์กันหมด
ยิ่งเงื่อนไขอยู่ด้วยกันได้แค่วันเสาร์นั้นยิ่งรับไม่ได้ ทำไมต้องแบบนั้น? เจอเจ้าจันทร์อาทิตย์ละครั้ง? นั่นเมียเขานะ คนที่เป็นอีกครึ่งชีวิต คนที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกันทุกเช้า
“แล้วผมจะอยู่ยังไง...ผมขาดน้องไม่ได้”
“ถ้ารู้ว่าขาดไม่ได้ คราวหลังจะได้รู้จักรักษา รู้จักประคับประคอง รู้จักดูแล...ไม่ใช่หลอกลวง ในเมื่อชีวิตราบรื่นแล้วเจิ้นไม่เห็นค่า ก็ลองมีอุปสรรคดูบ้างจะได้รู้ว่ากว่าจะได้อะไรสักอย่างมามันยากแค่ไหน...และยิ่งเจ้าจันทร์มีคนเดียวในโลก พ่อคิดว่าเจิ้นคงต้องพยายามหน่อย เพราะตอนนี้เราทุกคนผิดหวังในตัวเจิ้นมาก”
พ่อที่ไม่ค่อยพูดอะไรเท่าไหร่นัก วันนี้กลับใช้น้ำเสียงทุ้มน่าฟังตำหนิเขา
“แต่น้องเป็นของผมไปแล้ว ถึงทุกคนจะพูดยังไง เจ้าจันทร์ก็เป็นเมียผมไปแล้ว ทุกคนจะพาเมียผมไปจากผมไม่ได้”
“ไอ้เจิ้น! กูยังไม่ได้ยกให้มึง กูยังไม่ได้นับที่มึงมาทำรอยอะไรไม่รู้บนตัวลูกกูนะ”
เจิ้นถอนหายใจใส่กันติชาที่ชี้เอาเรื่องกัน แต่เรื่องนี้เขาจะไม่ยอม จะทำโทษจะโกรธอะไรก็ไม่ได้ห้ามแต่การพรากเจ้าจันทร์ไปจากเขานั้นอย่าได้หวัง
“ปู่ไม่สนใจว่าเจิ้นกับจันทร์จะไปถึงขั้นไหน แต่จันทร์หนีเจิ้นออกมาแสดงว่าน้องก็ไม่ชอบในสิ่งที่เจิ้นทำลงไป”
“ผัวเมียทะเลาะกันบ้างไม่ได้หรือไงครับ?”
“ไอ้เจิ้น!”
“อาตองอย่ามาทำเป็นรับไม่ได้เรื่องของผมกับจันทร์ เพราะมันคือความจริง น้องเป็นเมียผม และจะเป็นไปจนผมตายนั่นแหละ ทุกคนจะเอาตรรกะการหนีออกจากบ้านของจันทร์มาบังคับผมไม่ได้ ชีวิตคู่มันก็ต้องมีทะเลาะกันบ้าง ถ้าทุกคนมายุ่งแบบนี้แล้วเมื่อไหร่ผมกับจันทร์จะได้คุยกัน แล้วเมื่อไหร่จันทร์จะเข้าใจว่าการมีปัญหามันเรื่องธรรมดา เราต้องดีกัน ปรับความเข้าใจกัน ไม่ใช่หนีกลับบ้านพ่อบ้านแม่แบบนี้”
“มึงไม่เคยทำให้จันทร์เข้าใจอะไรเลยต่างหาก! จันทร์เข้าใจผิดไปหมดทุกเรื่อง ขนาดรู้ว่ามึงหลอกจันทร์ก็ยังปกป้องมึง ไอ้เวรเอ้ย”
กันติชาถลาเข้ามากระชากคอเสื้อเจิ้นด้วยความโกรธ แต่สุริยะ หยางไวกว่าคว้าเอวบางลงมานั่งข้างกันได้ทัน
“ตองอย่าใช้ความรุนแรง คุยกันดีๆ”
“จะให้อารมณ์เย็นยังไงวะ!”
“มันกำลังจะดีขึ้น ผมกำลังจะเคลียร์กับน้อง ทุกคนไม่ควรมาแทรกด้วยซ้ำ ผมรักจันทร์ รักเหมือนที่ทุกคนรักทำไมผมจะต้องอยากทำร้ายจัง ใช่...วิธีผมมันอาจจะไม่ถูก แต่ผมพยายามแก้มันแล้ว พยายามทุกวัน แต่ทุกคนกำลังทำให้ความพยายามของผมมันล่ม ทุกคนขโมยจันทร์ไปจากผม”
“เข้าใจนะที่เธอพูด แต่จันทร์หนีออกมาเองไม่ใช่หรือไง?”
“มิสเตอร์หยาง คุณก็เช่นกัน คุณไม่ควรมายุ่งเรื่องของครอบครัวผม เหมือนที่ผมไม่เคยไปยุ่งกับครอบครัวคุณ คุณจะรักจันทร์เป็นลูกผมไม่ได้ว่า แต่จันทร์เป็นเมียผม เป็นแค่ญาติอย่ายุ่งจะได้ไหม? คุณคิดว่าตัวเองไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยหรือไง? บางทีผมกับจันทร์อาจจะเข้าใจกันไปแล้วถ้าคุณไม่ยื่นมือเข้ามา อาตองรู้หรือเปล่าว่าแฟนตัวเองเป็นคนว่างงานชอบยุ่งเรื่องครอบครัวคุณอื่น”
“ไอ้เจิ้น!”
สุริยะ หยางตะคอกด้วยความโมโห โมโหที่ถูกเด็กอ่อนวัยกว่าโต้กลับด้วยคำพูดทิ่มแทง เจิ้นที่มักจะไม่แสดงอารมณ์มาวันนี้กลับไม่ยอมลงให้ใครทั้งนั้น
“ผมรู้ว่าทุกคนไม่พอใจ แต่ผมก็ไม่พอใจเช่นกัน ทั้งปู่ พ่อแม่ อาตอง และคุณ...มิสเตอร์หยาง พวกคุณเป็นญาติของผมและของเจ้าจันทร์ จะมาอ้างสิทธิ์ผู้ปกครองดูแลกันตอนนี้ไม่ได้ น้องอยู่กับผมมาตั้งนาน ผมเลี้ยงน้องมากับมือ พวกคุณปล่อยปะละเลยน้องโดยการอ้างว่าให้ผมดูแล แล้วพอผมทำพลาดจะมาขโมยของๆผมคืน มันไม่ถูกต้อง จะโมโห จะโกรธผมไม่ได้ว่าแต่การทำโทษของทุกคนมันเกินไป ผมไม่ได้พรากผู้เยาว์ ผมมีอะไรกับน้องครั้งแรกน้องก็อายุยี่สิบไปแล้ว อย่าทำเหมือนจันทร์เป็นเด็ก ทุกคนย้อนเวลากลับไปปกป้องน้องจากผมไม่ได้แล้ว กรุณายอมรับความจริงด้วยว่าจันทร์เป็นของผมไม่ใช่ของทุกคน”
คำพูดทิ่มแทง ห่างเหิน ทว่าเต็มไปด้วยความจริงหลายอย่าง...ถึงจะช่วยประคับประคองเจิ้นกับจันทร์ตั้งแต่ทั้งคู่ยังเด็ก แต่เวลาส่วนใหญ่ในวัยเด็กของเจ้าจันทร์ก็เป็นเจิ้นที่รับหน้าที่ดูแลมาโดยตลอด เพราะเมื่อก่อนช่อฟ้าไม่ได้มั่นคงเท่าปัจจุบัน การทุ่มเทก่อร่างสร้างตัวทำให้ทิ้งเด็กวัยรุ่นกับเด็กเล็กไว้ด้วยกัน...จนไม่สังเกตท่าทีที่เปลี่ยนแปลงไปของเจิ้นเลย
“เจิ้น ถ้าแม่ขอ...”
“ทุกคนต่างร้องขอในสิ่งที่ผมให้ไม่ได้ ธนาคารช่อฟ้าอะไรนี่ผมก็ไม่ได้ต้องการ เงินทองผมก็ไม่ได้ต้องการ ผมยาวบ้าบอนี่ผมก็ไม่ได้ต้องการ เงินสักบาทผมก็ไม่ได้อยากได้ ทำไมต้องขโมยสิ่งเดียวที่ผมอยากได้ไปด้วย ชีวิตบ้าบอตามขนบประเพณีอะไรนี่ผมไม่ได้อยากได้สักอย่างเดียวแต่ผมก็ทำตามมาตลอด แม่ไม่ได้อยู่ตอนที่ทุกคนชี้หน้าว่าผมเป็นตุ๊ด ไว้ผมยาวเหมือนเด็กผู้หญิง พ่อก็ไม่ได้ไปประชุมผู้ปกครองผมเลยสักครั้ง ปู่ก็เอาแต่ย้ำให้ผมทำตามที่ซินแสบอก กับจันทร์ก็ไม่ต่างกัน อาตองหนีความเจ็บปวดไปอยู่จีนกับมิสเตอร์หยาง เจ้าจันทร์ไม่มีใครสักคน เขามีแค่ผม สิ่งที่ผมทำได้คือผมอยากจะปกป้องน้องเพราะไม่อยากให้น้องโดดเดี่ยวเหมือนผม แล้วทำไม...ทำไมผมที่พยายามปกป้องน้อง รักน้องมาตลอด ต้องถูกทุกคนมองว่าผมทำผิดนักหนา ผมรักของผมมานาน จะผิดจะพลาดผมก็รัก...ทุกคนทิ้งผมไว้บนยอดหอคอยช่อฟ้าสูงลิบลิ่ว...แล้วผมจะรักพระจันทร์ที่อยู่ใกล้ตัวผมที่สุดไม่ได้หรือไง? ผมจะหวง จะไม่อยากให้ใครมาแย่งไป อยากจะครอบครองไว้คนเดียว ถ้าไม่มีเจ้าจันทร์ก็ปล่อยผมไปตายที่ไหนก็ได้เถอะ”
“เจิ้นครับ...”
ท่ามกลางความเงียบงันมีเพียงเสียงเลขาที่มาด้วยกันดังขึ้นแผ่วเบา เอ็มยื่นมือมาแตะแขนเจิ้นเพื่อเรียกสติ การสูญเสียเจ้าจันทร์ทำให้เจิ้นสติแตก เรื่องราวในอดีตมันผ่านมาแล้วและเจิ้นไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้นแต่พอจังหวะน็อตหลุดก็ทำให้เรื่องเก่ามันทะลักออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“เอาเถอะ...อยากทำอะไรก็ทำไป แต่ผมจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก เอาช่อฟ้าของทุกคนคืนไปด้วยผมไม่ต้องการ ใบลาออกของผมจะอนุมัติในสามสิบวันตามกฎหมาย”
เจิ้นลุกออกมาทันทีไม่สนแม้ใครจะเรียกไว้ ทว่าขายาวหยุดชะงักทั้งที่อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงรถอยู่แล้วเพราะรู้สึกได้ถึงใครบางคนที่จ้องมองมาจากชั้นสอง
คนที่ยืนกอดตุ๊กตากระต่ายอยู่ที่ระเบียงห้องนอน คนตัวเล็ก...ที่หนีเขามา ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น...น้องได้ยินทั้งหมดที่คุยกัน ดวงตากลมโตฉายความเสียใจ ง้องอน...ปะปนไปกับความสับสน
ปากเล็กขยับเรียกชื่อเขาช้าๆ...แม้จะไม่มีเสียงอะไรดังลอดออกมาสักนิด ทุกคนกำลังตกใจ...แม้แต่เจ้าจันทร์เองที่ได้ยินก็คงตกใจ
เจิ้นไม่ได้พูดอะไรแค่หันกลับมาเดินขึ้นรถ พร้อมกับเอ็มและขับออกไปทันที ในห้องเครื่องโดยสารมีแต่ความเงียบงันจนกระทั่งรถสปอร์ตขับออกมาได้สักพักก็ตีไฟเลี้ยวจอดข้างทาง
“โอเคไหมครับเจิ้น? คือเล่นใหญ่เกินเบอร์ เกินที่คุยกันไว้ เกินไปมาก นี่ขนลุกแล้วนะสนใจไปเป็นพระเอกละครไหม แนวตบจูบ จำเลยรัก...คิดว่าคงดังกว่าโป๊ป”
“หุบปาก”
เจิ้นหยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อดับความร้อนในหัว ภาพทุกคนตกใจกับคำพูดเขาถือว่าแผนการนี้ผ่านไปได้ด้วยดีในระดับหนึ่ง แต่มันยังไม่พอ...
เจ้าจันทร์มีคนปกป้องเยอะเกินไป...และทุกคนก็พร้อมจะสู้กับเขา สิ่งที่ทำได้คืองัดทุกวิธีการออกมาใช้แม้จะต้องมารยาและแถจนสีข้างถลอกแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ความเครียดเป็นแรงผลักดันที่ดีที่ทำให้อารมณ์มันขึ้นไปได้ขนาดนั้น
“งั้นต่อไป...ก็ตัดผม ไม่เสียดายแน่นะครับ? อุตส่าห์ไว้มาทั้งชีวิต”
“ตัดผมเดี๋ยวมันก็ยาว แต่จันทร์มีคนเดียว จะให้ไปงอกออกมาจากรูไหน?”
“นั่นคุณจันทร์หรือถั่วงอก?”
เอ็มหัวเราะเมื่อเจิ้นถลึงตาใส่บ่งบอกอารมณ์ที่ลดลงมาแล้ว เจิ้นวางแผนมาดี...จะเรียกว่าแผนเจิ้นคนเดียวก็ไม่ได้ เพราะเมื่อคืนถึงจะแยกย้ายไปนอนแต่สักพักเจิ้นก็ตื่นมาเรียกกลุ่มเพื่อน เลขาทุกคน บอดี้การ์ดมาช่วยกันคิด
ช่อฟ้ากลายเป็นฐานทัพวางแผนทวงเมียคืนของเจิ้นยันเช้า...โดยแผนการก็คือ ถ้าทางนั้นเล่นใหญ่ เราก็ต้องเล่นใหญ่กว่า แต่เนื่องจากพ่ายแพ้ด้วยกำลังคนงั้นก็ต้องงัดไม้เด็ดเอาแผลใจในอดีตเข้าสู้ แม้เจิ้นจะไม่ได้ใส่ใจอะไรนักกับเรื่องที่ผ่านมาเพราะตัวเองกลับพอใจที่ได้ใช้ชีวิตกับเจ้าจันทร์สองคนมาโดยตลอดด้วยซ้ำ ส่วนไอ้เรื่องซินแสนี่แค่ตีตราตระกูลเยว่ก็มีแต่คนอยากจะคบเพราะอำนาจเงินไม่เคยจะมีใครกล้ามาล้อสักคน แต่เพราะความเห็นที่ประชุมมันเอียงไปทางนี้ก็เลยต้องทำตาม
แล้วเจิ้นก็ได้ตัดผมสั้นที่สุดครั้งแรกในชีวิต...
ตาคมมองภาพตัวเองในกระจกที่ผมยาวถึงเอวหายไปจนเหลือเพียงผมสั้นทันสมัย อันเดอร์คัตที่ข้างหน้าค่อนข้างยาวจนต้องเซ็ตผมเปิดใบหน้า
ยอมรับว่ารู้สึกโล่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แถมหน้าตาตัวเองก็ดูแปลกไปแต่จากสีหน้าพึงพอใจของช่างตัดผมและเอ็มที่ยกนิ้วโป้งให้มันคงพอไหว
แผนการตัดผมนี่ก็เป็นเพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งเสนอ...อกหักต้องไปตัดผม การตัดผมเป็นการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดที่สุด จึงควรตัดผมให้เหมือนคนประชดชีวิต
‘หัดเป็นเด็กแสบตอนอายุสามสิบเอ็ดไงมึง’
จริงๆยังมีอีกหลายแผนที่เพื่อนช่วยกันนำเสนอ ทั้งให้เล่นบทคาสโนวา สร้างข่าวฉาว...แต่เจิ้นมองว่ามันเกินไป และแค่เป็นข่าวกับสิปรางค์เจ้าจันทร์ก็หนีไปขนาดนี้แล้ว ถ้ายังมีข่าวกับคนอื่นต่อจากนี้อีกเจ้าตัวคงร้องไห้งอแงยิ่งกว่านี้
ถึงแผนการจะดูไปได้สวยแต่เจิ้นยอมรับว่าตัวเองเครียดจัดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...เขาวางเดินพันหมดหน้าตัก ถ้าเจ้าจันทร์ไม่เล่นด้วย ผู้ใหญ่ไม่สนใจเขาก็ต้องไปจากช่อฟ้าจริงๆ
นอกจากจะวัดใจเจ้าจันทร์แล้วก็ถือว่าท้าทายปู่อยู่ไม่น้อย...ตำแหน่งเจ้าบ้านช่อฟ้านั้นคงไม่เปลี่ยนแปลงเพราะหุ้นถูกโอนจากปู่มาที่เขานานแล้ว แต่ต่อไปจะเป็นคนอื่นที่มาบริหารงานแทนในนามเขา และปู่ก็ไม่ไว้ใจคนนอกสักคน
เจิ้นคิดวนไปวนมาว่าการทำแบบนี้มันได้อะไร...นอกจากจะเสียน้ำใจกันไปเปล่าๆ แต่มันเพื่อให้เจ้าจันทร์รับรู้ว่าจุดยืนของน้อง
สำคัญขนาดไหน...มันเป็นการแสดงออกกลายๆเหมือนหาช่องว่างตรงกลางความเข้าใจผิดให้ความผิดของตัวเองลดลง
ดราม่ากลบเกลื่อน...ให้น้องลดความโกรธที่มีต่อกันลงบ้างด้วยคะแนนสงสาร
คนอย่างเจิ้น เยว่...ก็มีวันที่ต้องเรียกคะแนนสงสารเหมือนกัน
จากกติกาต่างๆของผู้ใหญ่ก็พอจะรู้ว่าเจ้าจันทร์ตามเขาทันพอตัว แต่ที่ดูไม่ออกคือท่าทีของน้อง...ว่ายังอยากจะอยู่ด้วยกันไหมทั้งๆที่โดนเขาหลอกไปขนาดนั้น ความรักที่มีให้กันมันยังเพียงพอสำหรับการให้อภัยหรือเปล่า
แผนการนี้มันเหมือนกับฟางเส้นสุดท้ายสำหรับคนที่กำลังหล่นจากหอคอยช่อฟ้าอย่างเขา...ฟางเส้นบางที่เขาหวังว่ามันจะแข็งแรงพอจะพาเขากลับขึ้นไปทั้งๆ
เหนื่อยล้า...อยากจะหยุดทุกอย่าง...ทุกแผนการที่วางไว้ มันเหนื่อยเหลือเกินกับการที่ต้องพยายามประคับประคองสถานการณ์ที่ชักจะเหนือการควบคุมไปทุกที
ที่ผ่านมาเขาหลงคิดไปว่าตัวเองเก่งที่ทำให้เจ้าจันทร์เชื่อและทำตามที่เขาต้องการ...แต่จริงๆแล้วมันคือการหลอกตัวเอง
นี่คงเป็นสัญญาณสุดท้ายที่จะเตือนตัวเองว่ามันถึงเวลาเผชิญหน้ากับความจริง...ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ขอแค่มันยังไม่สายเกินไป
ขอแค่จันทร์กลับมาหาพี่...พี่สัญญาว่าต่อไปมันจะไม่มีแผนการอะไรอีก
ความเครียดทำให้การหายใจในแต่ละครั้งมันเป็นเรื่องยาก ก้อนบ้าๆในอกมันพองตัวจนคับแน่นไปหมด...การเฝ้ารอคอยอะไรสักอย่างคือช่วงเวลาของความทรมาน และสิ่งที่พอจะทำให้การหายใจไม่อึดอัดมากนักก็มีแค่บุหรี่...
เจิ้นนั่งตากลมอยู่ที่เก๋งจีนกับนกสองตัวที่วันนี้ไม่ร้องเพลงเหมือนทุกครั้ง มีแต่ความเงียบงันและวังเวง...แม้แต่ท้องฟ้าคืนนี้ก็ไม่มีดาว เขานอนไม่หลับ...
หลับไม่ลง...จะหลับได้ยังไงถ้าเจ้าจันทร์ไม่กลับมา ถ้าน้องไม่กลับมาอีกเลย
เดินพันที่วางลงไปมันสูงจนน่ากลัว...เพราะบนโลกนี้ไม่มีตรงไหนที่เขาจะยืนได้เลย ไม่มีสักที่ที่เป็นของเขา เขาแปลกแยก...แปลกมาโดยตลอดตั้งแต่คำทำนายบ้าๆนั่นที่มีมาเพื่อการตลาดใหญ่โตตลอดหลายปีมานี้ของช่อฟ้า เขากลายเป็นคนประหลาดที่มีช่องว่างกั้นไม่ให้คนอื่นเข้ามาใกล้
แล้วจะมาเปลี่ยนแปลงตอนนี้ก็คงไม่ทัน...สามสิบเอ็ดปีที่วางตัวเองอยู่เหนือคนอื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ จะจมก็จมไม่ลงทำได้แค่เดินขึ้นไปเรื่อยๆ จนไม่มีบันไดขึ้นสุดท้ายให้ไปต่อ
แต่การมาอยู่จุดสูงสุดมันช่างเงียบงัน...และสิ่งเดียวที่มีก็คือเจ้าจันทร์ เจ้าจันทร์ที่ยอมมาอยู่ด้วยกันบนนี้ ต่างกันตรงที่น้องเดินกลับไปได้ แต่เขาทำไม่ได้แล้ว
เจิ้นคิดว่าถ้าน้องไม่กลับมา...เขาคงตาย ตายอย่างโดดเดี่ยว...ต่อให้ไม่ฆ่าตัวตายแต่ก็คงหมดอาลัยตายอยากในชีวิตไปในที่สุด และถึงจุดนั้นคงไม่เหลืออะไรแล้ว
คงเพราะสิ่งสำคัญในชีวิตมันมีแค่เจ้าจันทร์มาตลอด...ความสะดวกสบาย อำนาจ เงินมหาศาลเลยช่างไร้ค่าเหลือเกิน เขาจะอยู่บนกองเงินกองทองไปทำไมในเมื่อไม่ได้อยากได้มัน
ทุกวันนี้ที่ทำทุกอย่างก็เพื่อเจ้าจันทร์ ถ้าไม่มีเจ้าจันทร์ก็ไม่รู้จะทำไปเพื่อใคร
“เจิ้น พอเถอะครับ”
ดวงตาที่เหม่อมองไปที่ไกลๆกระพริบเรียกสติตัวเอง ก่อนจะหันมามองเอ็มที่รั้งข้อมือตัวเองไว้ไม่ยอมให้สูบบุหรี่ที่ใกล้จะหมดมวนนี่ต่อ
“พอแล้ว จะเช้าแล้วครับ นอนเถอะ”
เจิ้นมองกองบุหรี่บนโต๊ะ บุหรี่สองซองใกล้จะหมดเต็มที...และเฉดสีของท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนไปนิดหน่อย
“ข้างในไม่มีจันทร์”
ห้องนอนมันกว้างจนน่ากลัว...หมอนใบข้างกันที่ว่างเปล่ามันทำให้เขานอนไม่หลับ...เขานอนไม่หลับถ้าไม่ได้กอดเจ้าจันทร์ จะว่าไปมันก็ไม่ใช่แค่ห้องนอน แต่ทั้งบ้านต่างหาก ไม่ว่าตรงไหนก็มีภาพน้องเต็มไปหมด
เจิ้นคิดว่าตัวเองใกล้จะสติแตกถึงต้องมานั่งตากลมข้างนอกแบบนี้
“งั้นไปนอนที่อื่นไหมครับ? ต้องนอนนะเจิ้น ไม่นอนไม่ได้ เลิกสูบบุหรี่พวกนี้เถอะ”
“ที่ไหนก็นอนไม่หลับ”
“ยานอนหลับ...ใช้มันเถอะครับ อย่าทำร้ายตัวเองเลย”
“อือ...ตัดสินใจเลย”
ครู่เดียวเอ็มก็กลับมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กกับคุณป้าแม่บ้านที่มีแต่สายตาเป็นห่วงและกังวล แต่เจิ้นก็ทำได้แค่กอดผู้ใหญ่คนเดียวของช่อฟ้า คนที่เป็นเหมือนครอบครัวของเขาและเอ่ยขอโทษแผ่วเบา
“นอนนะคะเจิ้น...เดี๋ยวป้าให้คนเอามื้อเช้าไปให้นะคะ ต้องทานให้หมดนะคะป้าขอ”
“ครับ...”
“ฝากเจิ้นด้วยนะคะคุณเอ็ม”
“โรงพยาบาล?”
“เชื่อเถอะนอนที่นี่หลับสบายที่สุด แล้วผมจะได้ไม่ต้องกัวลด้วยว่าเจิ้นจะฆ่าตัวตาย”
“สภาพฉันแย่ขนาดนั้น?”
“เจิ้นครับ...คุณดูเหมือนคนที่พร้อมจะกระโดดตึกฆ่าตัวตายตลอดเวลา เห็นแก่มิตรภาพอันยาวนานของเรา เชื่อผม...นอนที่โรงพยาบาลเถอะ ห้องพิเศษของที่นี่ดีกว่าโรงแรมห้าดาวด้วยซ้ำ”
เอ็มไม่เล่นเหมือนทุกที ทำให้ต้องพยักหน้ารับและยอมมานอนที่นี่...ที่โรงพยาบาล คุณหมอจัดยานอนหลับและวิตามินบำรุงมาให้หนึ่งชุด เอ็มขอให้รับน้ำเกลือด้วยเพราะสภาพเขาดูอ่อนล้า
อย่างน้อยกลิ่นยาฆ่าเชื้อ...ก็ไม่หลอกหลอนเขาเท่ากลิ่นนมของเจ้าจันทร์
เจิ้นตื่นมาในตอนบ่ายโมงกว่า ได้กลิ่นน้ำซุปแสนคุ้นเคยของคุณป้าแม่บ้าน และไม่แปลกใจนักที่เจอคุณป้าแม่บ้านกำลังจัดโต๊ะกินข้าวให้ แต่ที่แปลกใจก็คือคนที่มานั่งปอกผลไม้ข้างเตียงจะเป็นคุณหมอจิตแพทย์ที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาสักพักในฐานะหมอและคนไข้
คุณหมอที่เคยมาเล่นบทเพื่อนในกลุ่ม...ทั้งๆที่ไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่เพื่อคุยกับเจ้าจันทร์ตอนที่น้องคิดจะฆ่าตัวตายและเขาที่ตกอยู่ในสภาวะเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้า
“ตื่นแล้วหรอครับ ได้ข่าวว่าเจิ้นชอบเมลอนผมเลยซื้อมาเยี่ยม”
“ผมไม่ได้ป่วย”
“ทราบครับ แต่ถ้าทางใจก็นับว่าป่วยอยู่นะ แต่ยังไม่รุนแรงมากนัก เลขาเจิ้นนี่รอบครอบนะครับ พามานอนในโรงพยาบาลเลย คิดไม่ถึงจริงๆ แต่ที่แปลกใจกว่าคือเจิ้นยอมเข้าโรงพยาบาลตามเลขามาง่ายมาก เป็นไงครับหลับสบายไหม?”
“อืม แล้วเอ็มไปไหน?”
“ทำงานครับ วันนี้วันทำงาน ผมว่างงานเลยมาเฝ้าเจิ้น รับข้าวเลยไหมครับ? อ้อ...ผมทรงใหม่ใช้ได้นะครับ แปลกตาแต่เหมาะกับเจิ้นดี”
หลังจากกินข้าวไม่นานพยาบาลก็มาเอาสายน้ำเกลือออก แต่เจิ้นก็ยังไม่คิดจะออกจากโรงพยาบาลแม้คุณหมอจะให้กินแค่พวกวิตามินบำรุง
ยอมรับว่ากลัวตัวเองออกไปแล้วความรู้สึกแย่ๆจะกลับมา คงได้หนีไปนอนนอกช่อฟ้าอีกเหมือนเดิม ก็นอนที่โรงพยาบาลไปซะ ทั้งเอ็มทั้งคุณป้าแม่บ้านจะได้ไม่กังวล
การใช้เวลาช่วงบ่ายกับจิตแพทย์ทำให้ต้องยอมรับว่าตัวเองมีโอกาสจะป่วยและต้องพึ่งยาอีกครั้ง แต่คุณหมอยังไม่ได้จ่ายยาอะไรนอกจากยานอนหลับ และยังไม่ฟันธงว่าเป็นอาการของซึมเศร้าเพราะมันอาจจะเป็นแค่ความเครียดชั่วขณะและวิตกกังวลระยะสั้น อาจจะแค่เครียด
คำแนะนำคือทานยานอนหลับในบางคืนที่ข่มตานอนไม่ได้ กับหาอะไรทำเบี่ยงเบนความสนใจ เช่น กิจกรรมที่ต้องออกแรงสักหน่อย อย่างการออกกำลังกาย
หลังจากนอนเต็มอิ่มและผ่อนคลายความยุ่งเหยิงในหัวได้ เจิ้นสรุปได้ว่าเจ้าจันทร์คงไม่ใจร้ายกับเขาขนาดนั้น น้องน่ารักและรักเขา...จันทร์คงยังไม่รีบตัดสินใจในเรื่องนี้ อาจจะยังสับสนและหาทางออกไม่ได้
ถ้าน้องตัดสินใจคนเดียวเจิ้นคิดว่ายังไงน้องก็คงกลับมา แต่ดันมีตัวแถมเป็นตาแก่หนังเหนียวแบบปู่ คนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านแบบสุริยะ หยาง คนที่เข้าข้างลูกสุดกู่อย่างกันติชา และพ่อแม่ของเขาที่รักเจ้าจันทร์มากกว่าลูกตัวเอง
บางทีกิจกรรมออกแรงก็มีข้อสรุปในตัวมันเองง่ายๆ...อย่างการปีนบ้านตัวเอง ไหนๆก็ยอมแพ้แล้วเรื่องวางแผนสร้างกรงนกขัง
น้อง...จะยอมเสียหน้าปีนบ้านตัวเองไปหาเมียก็คงไม่เป็นไร
“นี่เจิ้นเอาจริงใช่ไหม? เมื่อเช้ายังเหมือนคนจะเป็นจะตาย แล้วหมอให้ยาอะไรทำไมอยู่ดีๆก็ฮึดขึ้นมาจะไปปีนบ้านคุณจันทร์ครับ? ถึงในความเป็นจริงจะเป็นบ้านเจิ้นก็เถอะ”
“จะไปด้วยไหม?”
ไม่มีคำอธิบายแต่กลายเป็นคำถามมัดมือชก
“ถ้าเจิ้นจะหายเครียด ปีนช่อฟ้าผมก็ทำให้ได้ เอาสิครับ...ดีเหมือนกัน ต่อให้เป็นสุริยะ หยางก็คงไม่คิดว่าคุณจะเล่นบทโจรปล้นสวาทมาชิงลูกเขาไปง่ายๆหรอก แล้วผมต้องเอาบันไดลิงไปพาดหน้าต่างแบบในละครหลังข่าวไหม?”
“เจิ้น ผมพูดจริงๆนะ ผมไม่คิดว่าเจิ้นจะมาทำอะไรแบบนี้เลย ตลอดชีวิตที่เราอยู่กันแบบไฮโซหรูหราหมาเห่ากันมาจะมาลงเอยที่ปีนหน้าต่างฉุดลูกสาวชาวบ้านแบบนี้”
“กูไม่มีอะไรให้เสียแล้ว”
“แล้วถ้าคุณจันทร์ไม่เล่นด้วย?”
“นั่นเมียกู กูรู้”
“ครับ เจ๋งมากครับบอส ถ้าเกิดบ้านเจิ้นแจ้งความขึ้นมานี่อับอายขายหน้ามากเลยนะ”
เอ็มมองดูสภาพตัวเองในชุดออกกำลังกายแขนยาว เจิ้นเองก็ไม่ต่างกัน ถึงจะเข้าฟิตเนสก็ใช่ว่าจะคุ้นเคยกับการปีนป่ายกันทั้งคู่
ทำไมเรื่องเจิ้นกับคุณจันทร์นี่นับวันมันยิ่งฮาเข้าไปทุกที บางทีก็สงสัยว่าเรื่องมันเลยเถิดมาในจุดตกต่ำแบบนี้ได้ยังไง ดวงชะตาจักรพรรดิบ้าบออะไรนี่ถึงทำให้จักรพรรดิอย่างเจิ้นกลายมาเป็นผู้ร้ายได้ขนาดนี้
มันมั่วซั่วมัวยำนัวไปหมด แล้วแผนการมั่วๆก็มีเขาร่วมด้วยทุกที ตั้งแต่นั่งแท็กซี่ไปลงหน้าปากซอยและเดินเท้าเข้ามาในบ้านใหญ่ ถ้าถูกจับได้นอกจากจะตลกแล้วไอ้ที่เจิ้นประกาศไปว่าจะเทช่อฟ้านี่คือกลายเป็นมุกตลกไปเลยนะ
“เอาจริงแน่นะเจิ้น ถ้าถูกจับได้นี่ความเชื่อมั่น นับหน้าถือตาต่างๆที่สร้างมาหลายปีดาวน์เกรดลงไปเป็นเจิ้นเด็กเปรตเลยนะครับ ผมว่าคุณก็โตแล้ว พวกผู้ใหญ่เขาก็ไม่ได้กันท่าอะไรขนาดนั้น ก็ยอมเล่นบทเด็กดีไปสักพักมันจะดีกว่ามาปีนระเบียงห้องคุณจันทร์ไหม”
“กูนอนไม่หลับ กูจะนอนกับเมียที่นี่”
ก็หลายครั้งที่เคยเห็นเจิ้นประกาศจุดยืนในห้องประชุม ทั้งเรื่องโครงการร้อยล้านพันล้านต่างๆ แต่ไม่คิดว่าจะเห็นภาพประธานช่อฟ้ามาประกาศจุดยืนปีนห้องเมียตัวเอง ไม่คิดไม่ฝันจนอยากขำให้ลั่นซอย ตลกกว่าคือตัวเองที่มากับเขาด้วย
“เราลองโทรหาคุณจันทร์อีกครั้งไหม เผื่อว่าครั้งนี้คุณจันทร์รับสายเราจะได้อธิบายกันดีๆ ประนีประนอม...”
“โทรกี่ครั้งก็ไม่รับ กูจะไม่ใจเย็นอีกแล้ว เมียกูอาจจะไม่กลับมาแล้วเอ็ม จันทร์ไม่เคยเป็นแบบนี้ ถ้าจันทร์ไม่อยากกลับมาหากู มึงเข้าใจไหม กูเสียจันทร์ไม่ได้ อะไรทำได้ก็ต้องทำ เสียหน้าแล้วไง? เสียช่อฟ้ากูก็เสียได้ถ้าจันทร์กลับมา”
“เจิ้น คุณตัดผมแล้ว ดวงคุณอาจจะไม่ดีเหมือนที่แล้วมานะ อย่ามองผมแบบนั้น ก็แค่...นึกถึงคำซินแสขึ้นมาเฉยๆ”
“หุบปาก แล้วปีนขึ้นไปซะ”
(ต่อด้านล่าง)
-
เจิ้นโกรธมาก...โกรธแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจนผมอยากจะเข้าไปกอดเจิ้น แต่ผมทำไม่ได้...ผมทำได้แค่แอบฟังอยู่ที่บันไดชั้นสอง...เพราะ...ผมก็อยู่ในสถานะโดนผู้ใหญ่ทำโทษเหมือนกัน
แล้วผมก็อาศัยประโยชน์ของการทำโทษเป็นทางลัดให้เจิ้นมาตกหลุมพรางของผม...ผมคิดว่าเจิ้นจะโอเคแล้วเราจะได้จีบกันทีละนิดๆ ผมจะได้แกล้งงอนเจิ้น แล้วปล่อยให้เจิ้นง้อ
แต่ผมคิดผิด...เจิ้นให้ความสำคัญกับผมมากจนผมอยากจะร้องไห้เองตอนที่เจิ้นพูดว่าชีวิตนี้เขาไม่ต้องการอะไรเลย เขาแค่ต้องการผม...
ชีวิตนี้ผมก็ไม่ต้องการอะไรเหมือนกัน...ผมแค่อยากจะรักเจิ้นไปเรื่อยๆ รักไปทุกวันๆ อยู่ด้วยกันตลอดไป ผม...ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้เลย
ผมชักเสียใจที่ตัวเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เจิ้นเป็นแบบนี้ การตัดพ้อของเจิ้นทำให้ผมรู้ว่าเจิ้นแบกภาระทุกอย่างมากมายขนาดไหน ผมวิ่งไปดูเขาที่ระเบียงห้องนอน...เราสบตากันแต่เขาไม่พูดอะไรสักคำ เขาแค่มองผมนิ่งแล้วขึ้นรถไป
มันผิดแผนไปหมด...ผมไม่ได้อยากให้เจิ้นเสียใจขนาดนี้ ผมไม่ได้อยากทำร้ายเจิ้น ก็...ก็แค่อยากให้เขาวุ่นวายใจนิดหน่อย แต่กลายเป็นว่า...ผมทำร้ายเจิ้น
บรรยากาศในบ้านกลายเป็นความหมองหม่น ผมโทรหาคุณป้าแม่บ้านตอนค่ำ....คุณป้าบอกว่าเจิ้นนั่งอยู่ที่เก๋งตั้งแต่กลับมาจากบ้านใหญ่จนค่ำ เจิ้นตัดผมสั้น...และสูบบุหรี่จัด...
เจิ้นตัดผมสั้น? ผมร้องไห้จนเหมือนคนเป็นบ้า ตอนพ่อเข้ามาหาพ่อก็ตกใจ...แต่ผมเล่าเรื่องเจิ้นตัดผมให้พ่อฟัง พ่อก็ตกใจมากเช่นกัน พวกผู้ใหญ่ตกใจกันไปหมดเพราะการไว้ผมยาวของเจิ้นมันหมายถึงความรับผิดชอบต่อช่อฟ้า
เจิ้นจะทิ้งช่อฟ้าแล้ว...แล้วเขาจะทิ้งผมไปด้วยไหม?
จากที่อยากจะแกล้งเจิ้นกลายเป็นว่าผมกังวลจนเหมือนคนสติแตก ในหัวมีแต่เรื่องเจิ้นเต็มไปหมด...ถ้า...ถ้าเจิ้นพูดจริงล่ะ เรื่องที่ถ้าไม่มีผมเขาไม่อยากอยู่แล้ว ถ้าเจิ้นอยากตาย
เจิ้นจะฆ่าตัวตาย?
เจิ้นเคยมีอาการเสี่ยงซึมเศร้าถ้าเกิดครั้งนี้มันหนักหนามากพอที่จะทำให้เขาฆ่าตัวตาย? เหมือนที่ผมเคยหนีปัญหาโดยการปล่อยตัวเองจมลงในสระว่ายน้ำ...
ถ้าเจิ้นจะทำเหมือนกัน? หรือว่าถ้าเขากระโดดลงมาจากช่อฟ้า...แล้ว...แล้วผมจะอยู่ยังไง? เจิ้นจะจากผมไปไกลแสนไกลในที่ๆผมกอดเจิ้นไม่ได้ จูบเจิ้นไม่ได้ ไม่ได้ตื่นมาพร้อมกัน ไม่ได้เจอกันอีก ไม่ใช่แค่ผมนะที่เป็นครึ่งชีวิตของเจิ้น แต่เจิ้นก็เป็นอีกครึ่งของผมเหมือนกัน ผมขาดเจิ้นไม่ได้
เรายังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันเลย ผมยังไม่ได้บอกเขาว่าผมรู้ทุกอย่างแล้วนะ...แต่ผมให้อภัยนะเพราะเจิ้นรักผมและผมก็รักเจิ้น เรายังไม่ได้แต่งงาน...ยังไม่ได้ใช้ชีวิตแฮปปี้เอฟวรี่เดย์ด้วยกัน ยังมีอีกตั้งหลายอย่างที่อยากทำด้วยกัน
ถ้าเจิ้นยอมแพ้ไปก่อนแล้วล่ะ...ไม่ได้นะ!
หรือว่าผมจะล้มเลิกแผนการให้เจิ้นมาอยู่ในกรงผม แล้ว...แล้วผมก็แค่กลับไปอยู่ในกรงของเจิ้น ยังไงผมก็เป็นนกอ้วนๆของเจิ้นมาก่อน ผมอาจจะเจ็บใจนิดหน่อยแต่ว่าถ้ามันทำให้เจิ้นสบายใจมันก็คงไม่เป็นไรมั้ง
ถ้าผมดึงดันจะเอาชนะจนเสียเจิ้นไปล่ะ? ถ้าผมจะเสียเขาไปจริงๆ ผมจะชนะไปเพื่ออะไรในเมื่อเส้นชัยของผมไม่ได้มีเจิ้นรออยู่ตรงนั้น
ชั่วแวบหนึ่งผมคิดว่าอาจจะเป็นแผนการของเจิ้นอีกหรือเปล่า เขาอาจจะหลอกผมอีกเพื่อให้ผมกลับไปหาเขา เพราะเจิ้นคงไม่ตัดใจปล่อยมือผมไปง่ายขนาดนั้น เขาอาจจะแค่แกล้งประชดประชัน
แต่...แต่ผมไม่ได้เสียอะไรเลยนี่ถ้าผมจะเป็นฝ่ายยอมแพ้ก่อน ถ้าเจิ้นชนะแล้วเราได้อยู่ด้วยกันแล้วเจิ้นไม่เสียใจ ไม่เครียด ไม่น้อยใจอีก...เจิ้นชนะไปก็ได้นะ
ถ้าแข่งกันไปแล้วมีแต่ทำร้ายความรู้สึกของเราทั้งคู่ ผมจะยอมแพ้เอง เจิ้นอาจจะแบกอะไรหลายอย่างจนยอมแพ้ไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร ผมไม่มีเรื่องอะไรเลย ผมไม่เก่ง ไม่มีภาระ ทำอะไรก็ไม่ค่อยจะสำเร็จ
ในฐานะคนที่ผ่านความล้มเหลวมามากกว่าเจิ้น ผมเสียสละแผนล่มไปไม่รอดอีกรอบก็ได้ ถ้าเราสองคนแย่งกันเอาชนะทั้งคู่...แล้วเราจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง?
ความรักต้องไม่ใช่การเอาชนะสิ...แต่ต้องหาจุดร่วมที่เราจะอยู่ด้วยกัน รักกัน ดูแลกัน ผมคิดว่าผมตีโจทย์สมการยุ่งเหยิงของผมกับเจิ้นออกแล้วล่ะ
ถ้าเจิ้นยังอยากเอาชนะอยู่ การที่ผมหยุดนิ่งและออกจากเกมมาอาจจะทำให้เขารู้สึกได้ทีหลังก็ได้ว่าถึงเขาจะเอาชนะไปก็ไม่ได้อะไร...เพราะคู่แข่งของเขามันไม่มีใครแล้ว นอกจากตัวเขาเอง
ผมพยายามสลัดสภาวะตื่นตกใจและเรียกสติกลับมา ผมอยู่กับเจิ้นมานานทั้งชีวิตของผม ผมคิดว่าตัวเองเป็นคนรู้ใจเจิ้นที่สุด เจิ้นที่ดึงดันทุกอย่างในเรื่องของผม แผนการสารพัดที่เขาวางไว้เพื่อกักขังผม...เขาจะไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆหรอก
เจิ้นรักผม...มันจะต้องมีวิธีการที่เจิ้นเตรียมไว้เพื่อมาผมกลับไป ผมแค่ยังมองไม่ออกว่าเจิ้นจะทำยังไงเพราะผู้ใหญ่ก็คิดเหมือนผม พวกเขาไม่ปล่อยให้ผมวิ่งตามเจิ้นออกไป ยึดโทรศัพท์เพื่อบีบให้เจิ้นยอมทำตามกฏเกณฑ์ที่ตอนแรกผมก็แอบเห็นด้วย เขาคิดว่าเจิ้นจะยอมทำตาม
แต่เจิ้นจะไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ ถ้าเจิ้นจะยอมคงไม่มาโวยวายแต่แรก...คราวก่อนที่เราโดนจับแยกห้องนอนกัน ที่ผมเครียดจนผมร่วง เจิ้นก็ยังแอบเข้ามานอนกับผม เขามีวิธีการของเขาที่จะมาหาผม มาอยู่กับผม ผมไปสิงคโปร์เขาก็ตามไป อเมริกาก็ตามไป ถึงจะช้าแต่เจิ้นก็มาทุกครั้ง...
ผมหวังว่าครั้งนี้ก็เหมือนกัน...เจิ้นต้องมาหาผม แค่เจิ้นมาหา...ผมจะยอมเจิ้นทุกอย่าง แค่เขามารับผมกลับไป เจิ้นรีบมานะ...จันทร์รอ ไม่มีกรงอะไรทั้งนั้นแล้วล่ะ
มีแต่จันทร์ที่อยู่ตรงนี้...เป็นรางวัลของเจิ้น รอแค่เจิ้นมาพาจันทร์ไปอยู่ด้วยเท่านั้นเอง
============
ถ้าคุณอ่านมาถึงตอนนี้ ก็ยินดีด้วยค่ะไม่มีดราม่าอะไรแล้ว ไม่มีความสันสน มึนงงวนเวียนอะไรแล้ว 5555555+ ต่อไปจะเป็นความยุบยิบ ความหื่น(?) ล้วน
ในที่สุดพี่เจิ้นก็ยอมแพ้สักที ไม่เป็นละจักรพรรดิ ไม่เป็นละผู้ชนะ อิพี่ผันตัวมาเป็นโจรเรียบร้อย อย่าแกล้งเจิ้นเยอะเลยเนาะ ซงซาน 555+
ที่สงสารกว่าคือพรี้เอ็ม เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว ทำดีมากค่ะทูนหัวของบ่าว
ส่วนใครที่อยากให้บีบคั้นหัวใจกว่านี้ แบมว่าเราอึดอัดกันมาหลายตอนแล้วเนาะ 5555+ ให้พี่เจิ้นได้หายใจหายคอบ้างเถอะ แพ้น้องมาหลายตอนแล้ว ส่วนตอนนี้ถึงน้องจะยอมแพ้แต่จริงๆน้องชนะแบบสวยๆเลยอ่ะ แพ้แบบชนะอ่ะ เพราะเจิ้นแพ้กว่า 555+
-
รอตอนหน้าไม่ไหวแล้นนนน
-
o13ชอบความเปลี่ยนแปลงของเจิ้น ตัดผมแล้วคงหล่อมาก อร๊ายยยย
-
เล่นใหญ่เว่อวัง
-
พี่เอ็มสุดยอดเลขา :jul3: :jul3: :jul3:
-
เจิ้นสู้ๆเราอยากเห็นเจิ้นปีนบ้านไปหาน้องอยากอ่านตอนยุบยิบเป็นกำลังให้นักเขียนนะคะ
-
เป็นเรื่องที่ดราม่าไม่สุดจริงๆ หลุดขำอ่ะ บอกเลย
-
สนใจไปเป็นพระเอกละครไหม แนวตบจูบ จำเลยรัก...คิดว่าคงดังกว่าโป๊ป หืม..มมมม 555
-
เล่นใหญ่ไปอีกกกก เจิ้นเด็กเปรตฮา555เจิ้นตัดผมทรงไหนคะ จะได้จิ้นถูก :o8:
-
ปีนเลยค่ะเจิ้นนนนน น้องผูกโบว์ให้ตัวเอง รอเป็นของเจิ้นเรียบร้อยละ
แค่เจิ้นปีนขึ้นไปให้ถึง เจิ้นสู้ๆๆๆๆ :katai4:
-
เล่นใหญ่ทั้งคู่เลย
-
รอตอนต่อไปแทบไม่ไหวแล้ว
เจิ้นนน เรารอความโซฮอตของเจิ้นอยู่นะ
:hao6:
-
เล่นใหญ่กันทั้งบ้าน แล้วพี่เอ็มก็เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว555555
-
เจิ้นเจองานยากแระ o22
-
ฮื้อออออออ :hao5: มีรางวัลเลขาดีเด่นให้เอ็มไหมคะ อยากมอบให้นางมาก พร้อมทำทุกอย่างให้เจิ้นเเล้ว เเง๊งงงงง55555
-
อยากเห็นเจิ้นตอนผมสั้นจังค่ะคงจะโซฮอทมากกกกกกกกกก น้ำลายไหล
-
เหตุผลของแต่ละฝ่ายสาดใส่กันมันสุด ๆ
ชอบเอ็ม น่าจะมีสติที่สุดแล้วตอนนี้
-
เล่นใหญ่มาก
ตอนต่อไปเลยได้ไหม
-
เจิ้น ตัดผมสั้นแล้วหล่อแน่เลย
รอเจิ้นปีนบ้านตัวเอง เพื่อนอนกับจันทร์เท่านั้น :laugh:
-
ซักที เฮ้อ ไม่งั้นเราจะงงงวยกับเจิ้นจันทร์มาก จันทร์คิดแบบผู้ใหญ่ตีโจทย์แตกมาก ความรักชนะไปก็เท่านั้นในเมื่อคนที่เราแข่งด้วยคือคนที่เรารัก โตขึ้นเยอะ เจิ้นเล่นใหญ่มากแต่เราวงวารเจิ้นนะ ทุกอย่างที่เจิ้นพรั่งพรูออกมาคือที่สุดในใจเจิ้นแล้ว ทุกคนลงโทษเจิ้น ทั้ง ๆ ที่มายัดเยียดจันทร์ให้จริง ๆ โดยเฉพาะกันติชาตัวเองปกป้องลูกไม่ได้แท้ ๆ
-
:sad4: รักนุ้งจันทร์และเจิ้นมากๆนะคะ
ดีใจที่จะไม่ต้องเอาชนะกันอีกแล้ว สงสารเจิ้นมากๆ โถววววว กังวลมากๆอ่ะ แล้วก็เล่นเกินเบอร์มากๆๆๆๆๆ โอ้วววว เรานี่ล่ะที่ตกใจ 5555555
ดีนะที่มีเลขาเก่งๆ เป็นทุกอย่างจิมๆ
นี่เราต้องละเลียดอ่านอีกแล้วอ่า ไม่อยากให้หมดตอนเลย อยากให้มีอ่านไปเรื่อยๆๆๆ :katai1: รอตอนต่อนะคะ ว่าจะแฮปปี้แบบไหน อิพี่จะคุยกับน้องยังไง :hao7:
สุดท้ายขอบคุณแบมแบม ที่ลากเจิ้นแข็งๆ กับนุ้งจันทร์นุ่มนิ่มออกมา แม่ยกปลื้มค่าาาาา :heaven ขอบคุณน๊าาาาาา
-
จบปัญหาทั้งหมด พี่เอ็มต้องได้เลื่อนขั้นนะคะคุณขาา
-
:pig4: :pig4:
-
ไม่รู้จะเล่นเรื่องแพ้ชนะทำไม เราว่าเจิ้นแพ้ตั้งแต่รักคนๆหนึ่งแล้ว
เจิ้นแค่อยากครอบครองในแบบของเขา ยังไงก็เจิ้น ร้อยก็เจิ้น พันก็เจิ้น มีความเข้าข้างพระเอกสุดชีวิต :laugh: :laugh:
อยากได้หนังสือ แต่ขอแบบตัดช่วงนี้ออกได้มั้ย ไม่ดราม่า ไม่หน่วง แต่แค่หนหวย :katai5: :katai5:
-
ชอบเจิ้น เด็กเปรตที่แท้ทรู!!!
ชอบเอ็ม กุนซือผู้อยู่เบื้องหลังเกือบทุกแผนการณ์
-
มูนนี่น้อยของเราโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว o13 o13 o13
-
:call: หมดตอนหม่นแล้ว...ดีใจมาก.....จะรอตอนหน้าค่ะ :hao7:
-
เจิ้นเด็กเปรต ถถถถถถ น่าสงสารเค้านะคะ :hao3:
-
แม้จะรู้สึกเห็นใจเจิ้น จนทำให้เราน้ำตาซึมที่ต้องดราม่าเบอร์นั้นเพื่อให้ได้เจ้าจันทร์กลับมา แต่ชอบที่สุดก็คือเวลาที่คนอื่น ๆ เรียก ไอ้เจิ้น ทำให้รู้สึกว่าทุกคนในบ้านอยู่ใกล้เจิ้นมากกว่าที่คิด ไม่ได้เอาไว้บนหิ้งเหมือนคนภายนอก กล้าที่จะตักเตือนว่ากล่าวในสิ่งที่ทำผิดไป :pig4: ดูเหมือนเจ้าจันทร์จะยอมพี่อีกแล้ว และระบบความคิดเป็นแบบคนที่ปกติทั่วไป โดยเฉพาะเรื่องการใช้ชีวิตคู่ ถือว่าโตขึ้นมาก :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ ความเป็นปลาหมึกกำลังจะกลับมาแล้วสินะ :man1:
:katai3:
-
เจิ้น สิ้นปีนี้ โบนักให้เอ็มนี่คือต้องคูณร้อยนะ
นี่ปีนห้องบูกเค้าตะเจอะลูกปืนเหมือนในละครหลังข่าวไหมน้อ5555
ต่อตอนต่อไปเลยได้ไหมแบมแบม ไม่ไหวแล้ว มันเกรี๊ยวกร้าวหัวใจจจจจจ
-
เจิ้นเล่นใหญ่มาก
เอาใจช่วยโจร ให้ปีนได้สำเร็จโดยที่ไม่มีใครเห็น
-
o13 ฮาสุด ก็ เอ็มนี่แหละ ทำทุกอย่างจริงๆ
-
จริงตามที่เจิ้นพูดออกมาทุกอย่าง
แม้จะเป็นการเล่นใหญ่ แม้จะไม่ใส่ใจแล้ว
แต่มันคือเรื่องจริงที่เป็นผลมาจากทุกคน
รวมทั้งจากเจิ้นเองและเจ้าจันทร์
ไม่ชอบเวลาเจิ้นนอนไม่หลับ มันเหมือนจริงเกิน
ทั้งหมดเพราะรัก คนเขารักกัน มันก็แค่นั้น
ผู้ใหญ่ทุกคนแม้จะสมทบ ก็เล่นใหญ่เช่นกัน
แอบเสียดายผมเจิ้น แต่มันก็ยาวได้เนอะ
-
หวังว่าเจิ้นจะไม่ตกลงมาตายก่อนถึงห้องเมียนะ ฮ่าๆ
-
ขำมากตอนเอ็มบอกเจิ้นจะดาวน์เกรดตัวเองมาเป็นเจิ้นเด็กเปรต 55555
พี่เอ็มนี่มาฮามาเหนือตลอด เจิ้นสู้ๆนะ พอเจอจันทร์ในห้องแล้วพี่เอ็มก็เป็นหมาไปอีก แค่คิดก็ฮา
คุณหมอนี่ลงเอยกับพี่เอ็มใช่มั้ยน้อววว
-
:pig4:
-
คำว่าเมียออกจากเต็มปากเต็มคำเลยนะเจิ้น55555
ชีวิตเจิ้นปีนรั่วหาเมียคิดคำพูดเอ็มละก็ขำ :m20:
-
รอตอนหน้า รอ รอ :oo1:
-
เอ็มเนี่ย ที่ปรึกษาชั้นเยี่ยม เจิ้นเอาทุกคนมาช่วยครบ o13 o13
-
อู้ยยยย...กำลังสนุกเรยก๊าบบบ..
คุณแบมๆ รีบมานะคะ.. มันขาดตอนนนน... :katai1:
-
น้องคือผู้ชนะที่แท้ทรู o13
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ หลงน้องหลงเจิ้น
-
ตอนนี้เราไม่สามารถ +เป็ดได้เหรอค่ะ
ทำไมอ่า อยากบวกให้เจิ้นนนนนนนน
-
เห็นใจเจิ้นนะ ต่อจากนี้เวลามีอะไรเจิ้นต้องพูดบอกกับน้องตรงๆนะ อย่าโกหกหลอกลวงกันอีก หรือสร้างความเชื่อความเข้าใจผิดๆให้แก่จันทร์อีก จะได้ไม่มีช่องว่างใดๆก่อให้เกิดความไม่เชื่อใจกันในอนาคต
-
5555 เพลียใจค่ะ ซ้อนแผนกันไปอีก จัดใหญ่จัดโต
ใครสอนให้เจิ้นคิดซับซ้อนแบบนี้นะ พลาดมากจริงๆ
เจ้าจันทร์น่ารัก น้องบอกหมดเปลือก ยุบยิบยุบยับไรบอกหมด
แล้วแถมจะพังกรงเองแล้วด้วย เพราะรอเจิ้นมาอุ้มกลับไป
โอ๊ยยย สงสารทีมผู้ใหญ่สุด โดนลูกหลานต้อนเข้าแล้ว
-
เกลียดพี่เอ็มมาก55555555555 โดยเฉพาะการไซโคว่าถ้าแผนล้มเจิ้นจะกลายเป็นเด็กเปรตอ่ะ คือแบบโอ้ยยยยนย5555555
-
เจิ้งงงง เดกเปรตตอนอายุ 30 55555
ความอัดอั้นนั้น เรื่องจิง ไม่อิงบทซินะ เล่นใหญ่มากกก
ฮืออออ สงสาร
พี่เอ็มมม ชั้นรักเขาาา ทูลหัวของบ่าวว
ของเรื่องพี่เอ็มตอนนะคะ
M FC
-
เราต้องการความมุ้งมิ้ง เราต้องการความมุ้งมิ้ง ปุ้งๆๆๆ :mew3:
-
ไม่รู้จะขำหรือสงสารเจิ้นดีอ่ะ ชอบที่ทุกคนรวมกันปกป้องจันทร์จากเจิ้น555 เอ้า!!!สู้ ๆ นะเจิ้นนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีรางวัลผู้ช่วยพระเอกดีเด่นให้พี่เอ็มไหม
เป็นทุกอย่างให้เธอแล้วจริงๆ 555
-
Chapter XXII Willing Victim
เจิ้นกระโดดลงจากรั้วลงมาที่สนามหญ้า เขาเลือกเข้าบ้านจากทางด้านข้างที่เป็นศาลากล้วยไม้ของปู่ ทางนี้จะเข้าสู่ตัวบ้านโดยตรงไม่ต้องผ่านบ้านพักสำหรับคนงานด้านหลัง
ถ้าเป็นในละคร บ้านใหญ่ของช่อฟ้าคงเต็มไปด้วยบอดี้การ์ด แต่ตระกูลเยว่ทำงานมือสะอาดจึงไม่จำเป็นต้องระมัดระวังอะไร แค่มียามอยู่หน้าประตูใหญ่ มีกล้องวงจรปิดและสัญญาณกันขโมย
“เราเสี่ยงมากครับเจิ้น ถ้าสัญญาณกันขโมยมันดัง?”
“มันไม่ดังง่ายๆหรอก แค่อย่าทำตัวเหมือนโจร”
เอ็มยกมือกุมขมับ แล้วไอ้ที่ปีนบ้านนี่มันไม่เหมือนโจรตรงไหน? แล้วจะไปปีนระเบียงห้องคุณเจ้าจันทร์นี่อีก คนดีเขาทำกันมากเลยครับบอส
เจิ้นเดินลัดเลาะออกไปตามทางเดินเล็กในสวน ใบหน้าแหงนมองระเบียงห้องนอนของเจ้าจันทร์ที่อยู่ไปทางด้านหน้าของตัวบ้าน ไม่มีแสงไฟลอดออกมาจากหน้าต่าง เจ้าตัวคงหลับแล้ว
เหลือแต่เขา...ที่ยังนอนไม่หลับ
“เอาไงต่อครับเจิ้น? เราจะปีนจริงๆ”
“ไม่หรอก ปีนไปสัญญาณกันขโมยก็ดังเปล่าๆ”
“แล้ว?...”
“เราจะเดินเข้าไป”
ถึงจะบอกว่าช่อฟ้ามือสะอาดไม่ต้องระแวดระวังอะไรนัก แต่ก็เป็นธนาคารระดับประเทศที่อาจจะมีคนเข้าใจผิดๆว่ามีเงินสดถูกเก็บอยู่ในบ้านเป็นจำนวนมหาศาล การเข้าออกตัวบ้านในยามวิกาลจึงมีระบบสแกนนิ้ว ต่างจากยามกลางวัน
เท้าก้าวเดินอย่างเงียบเชียบไปจนถึงประตูบ้านด้านหน้า เจิ้นวางนิ้วแตะลงบนเครื่องสแกน ไฟสีเขียวสว่างวาบและประตูก็เปิดออก
ผู้ใหญ่ไม่ได้ตั้งใจจะกันตัวเขาออกอย่างจริงจัง แล้วก็คงไม่คิดว่าเขาจะกลับมาบ้านตัวเองกลางดึกแบบนี้ ตระกูลเยว่ยามกลางคืนนับว่าวังเวงไม่น้อย ของตกแต่งแบบจีนหลายอย่างดูน่ากลัวเวลาตั้งอยู่ในเหลี่ยมมุมของความมืด
แต่คนที่โตมาในบ้านนี้กลับเดินอย่างเงียบเชียบค่อยๆขึ้นไปบันไดชั้นสอง เลขาคนสนิทเดินตามมาด้วยความรู้สึกตื่นเต้นผสมความปวดหนึบในหัว
เอ็มคิดว่าตัวเองมีอารมณ์สองแบบตีกันอยู่ข้างใน บางทีก็ตื่นเต้นบางทีก็งงว่าตัวเองมาทำบ้าอะไรแบบนี้ แต่ก็เดินตามเจ้านายตัวเองไป ท่าทางลับๆล่อๆนี่อีก ไม่สิ...มีแต่เขาเองที่ลับล่อๆ ส่วนเจิ้นไม่ได้เนียนอะไรทั้งนั้น ถ้าไม่นับการปีนข้ามรั้วเจิ้นก็ทำตัวเหมือนแค่คนกลับบ้านดึก เดินเข้าประตูหน้า ขึ้นบันไดแบบชิวๆ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ปีนระบงระเบียงอะไรนั่นก็ไม่เห็นจะทำ หรือตอนกระโดดข้ามรั้วมาก็นึกได้ว่าจะเสี่ยงชีวิตตัวเองทำไมในเมื่อเข้าบ้านก็แค่แตะนิ้วทีเดียว...แล้วจะใส่ชุดออกกำลังกายมาเพื่อ?
แต่เพราะรู้ว่าบ้านนี้มีสุริยะ หยางเจิ้นเลยไม่ประมาท คนของหยางคงไม่ทำอะไรหรอก แต่ก็แค่เผื่อไว้...ใช่ต้องเผื่อไว้ แล้วก็คิดไม่ผิดเมื่อเจอผู้ชายคนหนึ่งยืนรออยู่ที่ชั้นสอง
“สวัสดีครับเจิ้น สวัสดีครับเอ็ม”
บอดี้การ์ดของเจิ้น...ที่ประจำอยู่ที่บ้านเยว่
“ว่าไงบ้าง”
เอ็นค่อนข้างโล่งใจที่เจอบอดี้การ์ดของเจิ้น ตั้งแต่เกิดเรื่องแม่ของเจ้าจันทร์เจิ้นเป็นคนลงความเห็นว่าที่บ้านใหญ่ควรมีบอดี้การ์ดตรวจตราตอนกลางคืนบ้าง และไหนๆเจิ้นก็มีการ์ดที่จ้างประจำอยู่แล้ว จึงส่งคนหนึ่งมาอยู่ที่บ้าน
“คุณจันทร์อยู่ในห้องเจิ้นครับ ไม่ได้ล็อค ทุกคนเข้านอนหมดแล้ว”
“โธ่เจิ้น มีแผนนี้แล้วก็ไม่บอก พาผมปีนกำแพงมาใจหายใจคว่ำหมดครับ”
“เซอไพรส์ไงครับเอ็ม เชิญเจิ้นเลยดีกว่าครับ ก่อนใครจะมาเห็น”
เอ็มไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะไม่ใช่สถานการณ์จะมาทำสงครามประสาทกัน จึงรีบเดินตามบอดี้การ์ดไปอีกทาง ส่วนเจิ้นก็หันไปทางห้องนอนตัวเอง
เจิ้นก้าวเท้าไปตามทางเดินที่ทอดยาวไปสู่ห้องนอนริมสุด ก่อนจะพาตัวเองหายเข้าไปในหลังบานประตูอย่างว่องไว การเข้าบ้านเยว่ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น แต่เพราะมีคนในเป็นคนของตัวเอง เส้นทางการเดิน วิธีการเข้าบ้าน และ...เวลาที่เหมาะสมที่จะไม่เจอใครมาขวางทาง
ห้องนอนคุ้นเคยมีเพียงแสงจากภายนอกพอให้เห็นคนตัวเล็กที่นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ในอ้อมแขนมีตุ๊กตากระต่ายที่ได้สิทธิพิเศษทุกสถานการณ์
ขายาวก้าวต่อไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดนอน...การเดินจากหน้าปากซอยเข้าตัวบ้านใหญ่ทำให้ร่างกายชื้นเหงื่อ จะนอนกอดเจ้าจันทร์ทั้งสภาพแบบนี้ไม่ได้เพราะน้องอาจจะรู้สึกไม่สบายตัว
ใช้เวลาไม่นานเจิ้นก็ออกจากห้องน้ำมาในกางเกงนอนขายาวสีดำตัวเดียว กับชุดคลุมที่แค่สวมทับไว้ไม่ได้ผูกเชือกมัดอะไร เปิดเปลือยแผ่นอกและกล้ามท้อง
มือหนาค่อยๆดึงผ้าห่มผืนใหญ่ออกทีละนิด...กังวลว่ามันจะปลุกคนหลับสนิทให้ตื่นจากฝันหวาน จนกระทั่งสามารถพาตัวเองไปนอนเคียงข้างพระจันทร์กลิ่นนมได้สำเร็จ
เจ้าก้อนความสุขนอนหลับด้วยลมหายใจสม่ำเสมอ มือหนาค่อยๆคีบปลายหูกระต่ายออกจากอ้อมแขนเล็ก เสียงครางประท้วงดังขึ้นแผ่นเบาก่อนจะอมยิ้มด้วยสีหน้าพอใจเพราะกระต่ายถูกแทนที่ด้วยอ้อมกอดที่คุ้นเคย
เจิ้นยกยิ้มมองคนหลับสนิท กลิ่นนมที่แสนคิดถึงโอบล้อมรอบตัวจนอดไม่ไหวต้องแตะปลายจมูกสัมผัสกลุ่มผมนิ่ม แผลในใจราวกับได้รับยาวิเศษทำให้ความเจ็บปวดเบาบางลง การหายใจที่แสนอึดอัดก็ดีขึ้นอย่างน่าประหลาด
ความสุขของเขา...รวมอยู่ในพระจันทร์ขี้เซาคนนี้คนเดียว
“เจิ้น...”
ผมตื่นมากลางดึกเพราะรู้สึกหิวน้ำ แปลกใจนิดหน่อยที่ตัวเองขยับตัวไม่ได้จนกระทั่งเห็นตัวการที่มัดผมไว้...เจิ้น เจิ้นหลับสนิทอยู่ข้างๆผม
เจิ้นเข้าบ้านได้แล้วหรอ? ดีใจจัง... ผมแอบถูจมูกตัวเองกับแผ่นอกเปล่าเปลือยของเจิ้น หลังๆมานี้เจิ้นชอบนอนถอดเสื้อ ผมก็ชอบให้เจิ้นถอดเสื้อ...เพราะตัวเขาอุ่น
เวลากอดกันแบบไม่ใส่เสื้อผ้ามันอุ่นมากเลย แต่เจิ้นไม่ยอมให้ผมถอดด้วยเพราะเขาบอกว่าเดี๋ยวผมจะไม่สบาย แล้วเขาจะเผลอเอาแต่ใจจนผมไม่ได้นอน
ความคิดที่จะลุกไปกินน้ำหายไปในกลีบเมฆอย่างรวดเร็ว ผมอยากใช้เวลามองหน้าเจิ้นแบบนี้มากกว่า ถึงมันจะมองไม่ค่อยเห็นก็เถอะเพราะมันมืดสนิท
มือที่กระดุกกระดิกได้ของผมค่อยๆขยับไปช้าๆ เพื่อแตะโครงหน้าของเจิ้นทีละจุด...จมูกที่ชอบซนบนตัวผม ปากที่ชอบจูบ..และดวงตาเย็นชาที่มีเพียงภาพผมอยู่ในนั้น
เส้นผมที่มีกลิ่นแชมพูที่ผมเลือก....เอะ...เอ๊ะ....
ไม่มี...ไปไหนอ่ะ...เจิ้นไม่มีผม...ทำไมเจิ้นผมหาย บางส่วนมันก็มีผมนะ บางส่วนก็ดูเกรียนๆ...หรือว่าเจิ้นจะเครียดจนผมร่วงเหมือนกัน? ก็เลยต้องตัดผม
ผมเริ่มร้อนใจมือจับๆคลำๆหัวเขาไปทั่วแล้วอยู่ๆโลกก็พลิกกลายเป็นเจิ้นคร่อมอยู่บนตัวผม
“ซนอะไรหืม...”
“เจิ้นผมหายอ้ะ เจิ้นผมร่วมหรอ เครียดแบบที่จันทร์เคยเป็นหรอ ไม่เอาไม่เครียดนะ แล้วไปหาหมอหรือยัง”
“ชู่ว...พี่ไม่ได้เป็นอะไรครับ ตัดผมเฉยๆ”
ทั้งห้องสว่างขึ้นมาเพราะเจิ้นขยับตัวไปเปิดโคมไฟหัวเตียง แล้วผมก็ได้พบกับผู้ชายอีกคนที่มีส่วนคล้ายกับผู้ชายผมยาวที่ผมรักหลายอย่าง
“พอไหวไหม?”
“หล่อจัง...”
ผมของเจิ้นถูกเซ็ตให้เปิดใบหน้าของเขาจนหมด...เขาดูดีมาก จนผมสงสัยว่าแค่ทรงผมนี่ทำให้คนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรอ เขาดูร้ายกาจและ...เร้าใจกว่าตอนผมยาวขึ้นมาเฉยๆ
แววตาของเจิ้นดูเจ้าเล่ห์ขึ้นเมื่อรูปลักษณ์ของเขาเปลี่ยนไปแบบนี้...และอยู่ๆผมก็มีความคิดอยากลองขยับนิ้วไปตามกลุ่มผมสั้นของเขาดูในยามที่เขา...กอดผม
อยากขยำ...กระชาก...แล้วไล้มือลงไปตามท้ายทอยและแผ่นหลัง...
“อยากได้อะไรหืม...บอกพี่สิ”
เจิ้นโน้มตัวลงมากระซิบเสียงแผ่วเบาข้างหูผม เขารู้ว่าผมต้องการอะไร... สองมือผมยกขึ้นโอบรอบต้นคอของเจิ้นไว้เป็นหลัก
“เดี๋ยว...คนอื่นรู้ เจิ้นจะโดนว่านะ...”
“ไม่มีใครรู้ พี่จะไปตอนเช้า แค่อยากมาดูว่าจันทร์ของพี่สบายดีไหม”
“จันทร์สบายดี...คิดถึงเจิ้นทุกวันเลย”
“พี่ก็คิดถึงจันทร์ทุกวัน...”
ขาของผมขยับเสียดสีไปมา มันน่าอายที่ผมรู้สึกอยากให้เจิ้นกอดทั้งๆที่เขาก็แค่...ตัดผม
เสียงของเจิ้นที่กระซิบเรียกชื่อผมช่างแหบพร่า...และฟันคมที่ขบใบหูผมเบาๆมันทำให้ผมหลุดเสียงน่าอายออกมา ร่างกายร้อนผ่าวเกินกว่าปกติ
และคนที่จะทำให้มันดีขึ้นได้ก็มีแค่เจิ้น...
ตาคมกวาดมองพระจันทร์ใต้ร่างที่ลมหายใจเริ่มติดขัด ขาเรียวขยับเสียดสีกันไปมา ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำเพราะอารมณ์ที่ปั่นปวนภายใน...อารมณ์ที่เขารู้จักเป็นอย่างดี
เพราะตัวเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน...แค่ได้ใกล้ชิด...ได้สัมผัส...ได้แตะต้อง หัวสมองก็ว่างเปล่าขาวโพลนไปหมด
“มูนนี่เด็กดี...”
“เจิ้น...อื้อออ”
มุมปากยกยิ้มพอใจเมื่อได้ยินเสียงครางแผ่ว ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้ว่าเจ้าจันทร์คิดถึงเขา...เหมือนที่เขาก็คิดถึง ระยะเวลาอันเนิ่นนานหลายปีทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างกันมันไปถึงจุดที่ขาดกันไม่ได้
ความทรมานช่วงสองวันมานี้คือตัวบ่งบอกที่ชัดเจนที่สุด แค่ไม่ได้อยู่ใกล้กัน ไม่ได้เจอ ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้เห็นหน้าหัวใจเขาก็กลวงเป็นโพรง ชีวิตอันปกติปั่นป่วนราวกับพายุเข้า การข่มตานอนหลับเป็นเรื่องยากจนทนแทบไม่ไหว
เสพติด...ใช่...เขาเสพติดกลิ่นนมของพระจันทร์ดวงนี้ ก้อนความสุขของเขา พระจันทร์ที่เขาเฝ้าดูแลมานานปี พระจันทร์ที่เขาจะไม่ยกให้ใคร
“รู้ไหม...ว่าจันทร์จะต้องโดนทำโทษ”
มือหนาลูบไล้ที่ข้างแก้มเนียน ลมหายใจร้อนผะผ่าวรินรดฝ่ามือ เสียงครางแผ่วของน้องเพราะยิ่งกว่าเสียงนกค็อกคาเทลที่ช่อฟ้า
“จะ...เจิ้น อื้อ...”
แค่ปลายนิ้วกดลงแผ่วเบาช้าๆที่ผิวเนียน...ไล้ลงมาจากแก้มนิ่ม...ลำคอ...ลากผ่านสาบเสื้อที่กระดุมมันหลุดออกอย่างง่ายดาย...จุดแดงสองข้างกลางแผ่นอกดูน่าลิ้มลองจนต้องก้มลงไปชิม
“อะ....”
เจิ้นยึดข้อมือบางสองข้างกดลงกับเตียง...เพื่อให้ตัวเองได้แตะต้องแผ่นอกหอมกลิ่นนมได้ถ้วนถี่...ได้ใช้ลิ้นตวัดชิมเจ้าจุกสีฉ่ำ...และได้ใช้ฟันขบกัดจนพระจันทร์ตัวน้อยหวีดร้องออกมา
น้องชอบให้กัด...ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ทั้งๆที่ตลอดมาเขาก็พยายามจะอ่อนโยนเพราะกลัวน้องเจ็บ เจ้าจันทร์ตัวน้อยตัวเล็กกว่าเขาหลายเท่าจนไม่อยากทำอะไรรุนแรง แต่กลายเป็นว่าน้องชอบ...และเขาก็ชอบด้วย
เวลาผิวขาวเนียนเหมือนน้ำนมมีร่องรอยตีตราแสดงความเป็นเจ้าของ...มันเป็นความอิ่มเอมที่บรรยายไม่ถูก จนอยากจะทำรอยไว้ทั้งตัว...ให้คนอื่นได้เห็น
ว่าเจ้าจันทร์เป็นของเขา ของเขาคนเดียว...ใครก็ขโมยน้องไปจากเขาไม่ได้
“อย่าหนีพี่ไปอีก...เข้าใจไหม?”
เจิ้นลูบขาเรียวที่ก่ายเกยอยู่บนท่อนขาของตัวเองเบาๆ ผิวนิ่มยังชื้นเหงื่อจากการโดนเขาเอาแต่ใจไปถึงสองรอบ ก้นนิ่มมีรอยมือสีแดงจากการโดนฟาด...นี่ก็เป็นอีกอย่างที่เจ้าจันทร์ชอบ
เวลาน้องถูกจับคว่ำหน้าให้สะโพกมนรั้งขึ้นรองรับตัวตนของเขา...ยามที่ร่ายกายผสานกันเป็นหนึ่งเดียว การฟาดก้นนิ่มจนขึ้นรอยแดงทำให้น้องพอใจ
เขากับเจ้าจันทร์ไม่เคยใช้ถุงยางเลยสักครั้ง...เพราะเราต่างเป็นคนแรกของกันและกัน มั่นใจยิ่งกว่าเรื่องไหนๆว่าทั้งตัวเองและน้องไม่มีทางมีคนอื่น
การที่ได้ปลดปล่อยทุกหยาดหยดในความอบอุ่นของเจ้าจันทร์ ร่างกายได้สัมผัสกันทุกส่วนอย่างแท้จริง...เป็นความสุขที่สุดอย่างหนึ่งในชีวิต
พระจันทร์ดวงน้อยโอบอุ้มเขาไว้จนหมด...
“เจิ้นอ่ะ จันทร์เหนื่อยนะ”
เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังจากคนที่นอนหมดแรงอยู่บนแผ่นอก มือเล็กขยับเกาแผ่นท้องของเขาเบาๆ ก่อนจะดันตัวขึ้นมาย่นจมูกใส่
“ก็จันทร์อ่อยพี่”
“ฮื้อออ จันทร์เปล่าสักหน่อย เจิ้นแหละอ่อยจันทร์”
“พี่อ่อยจันทร์หรอ?”
“ช่ายยยย จันทร์เก๊าะเลยหวั่นไหว ควบคุมตัวเองไม่อยู่”
เสียงหัวเราะเล็กๆของคนโดนอ่อยทำให้เจิ้นหลุดยิ้มออกมา เสื้อคลุมสีดำของเขาที่อยู่บนตัวน้องหล่นลงมาจนเห็นหัวไหล่เล็กที่มีรอยฟันจางๆ...ตรงไหนที่ใส่เสื้อผ้าแล้วไม่เห็น...เต็มไปด้วยรอยตีตราของเขาจนหมด
“ว้า...พี่ร้องไห้ดีไหม?”
“ร้องเลย...จันทร์ปลอบเอง”
“หืม...ปลอบยังไง?”
“แบบนี้ดีไหม...เจิ้นชอบไม่ใช่หรอ”
การปลอบของเจ้าจันทร์คือการที่น้องขยับตัวหายเข้าไปในผ้าห่ม...และเคลื่อนตัวลงไปอยู่ระหว่างขาของเขา เจิ้นกัดฟันแน่นเมื่อรู้ว่าน้องกำลังจะปลอบยังไง
ใช่...เขาชอบให้ใช้ปาก และหลายครั้งก็หลอกล่อเจ้าจันทร์โดยการบอกว่ามันเป็นจูบ...แต่เจ้าจันทร์คนนี้ไม่เหมือนกับคนนั้นแล้ว แม้มันจะงกๆเงิ่นๆแต่ปากนุ่มก็ค่อยๆรับเขาเข้าไปทีละนิด
“อา...”
เจิ้นเอนหลังพิงกับหัวเตียง เงยหน้ามองเพดานขาวโพลนก่อนจะกัดฟันแน่นเมื่อเจ้าจันทร์ตวัดลิ้นอยากล้อกับ...ตรงนั้น ใครสั่งใครสอนให้ปลอบแบบนี้กัน!
เจ้าจันทร์พาเขาเดินไปจนสุดปลายทางแล้วค่อยๆดันตัวลุกขึ้น...ให้ตายเถอะ...สภาพเจ้าจันทร์ยามที่ปากเลอะเทอะไปด้วยน้ำของเขา...ปลายนิ้วเล็กขยับเข้าไปในโพรงปากเพื่อกวาดน้ำที่กลืนไม่หมดออกมา สาบเสื้อคลุมที่หลุดรุ่ยจนไม่สามารถปกปิดอะไรได้อีก ดวงตาฉ่ำปรือเพราะสำลัก...แก้มแดงระเรื่อ...และนมบวมๆจากการโดนเขากัดครั้งแล้วครั้งเล่า
“อ้ะ...จันทร์ไม่ไหวแล้วนะเจิ้น....”
เสียงเล็กครางประท้วงอย่างน่ารัก...
“ไม่เป็นไร...พี่ไหว”
ความน่ารักไม่ได้ชนะทุกอย่าง...เข้าใจไหมจันทร์
เจิ้นกลับไปตอนตีสี่ เราไม่ได้คุยอะไรกันเลยเพราะเรามัวแต่...งื้อออออ เขินจัง หน้าผมยังร้อนผ่าว เมื่อยไปทั้งตัวแต่มันแฮปปี้มากเลย...
เขามาหาผมแบบที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด เจิ้นไม่มีทางปล่อยผมไปหรอก...เขานอนไม่หลับถ้าไม่มีผม เจิ้นเป็นแบบนี้มาตลอด และผมคิดว่าผมควรจะต้องพาตัวเองกลับไปอยู่กับเจิ้นจะดีที่สุด ไม่งั้นเจิ้นไม่ได้นอนแน่ๆ
เป็นห่วง...แต่ผมพอใจมากเลยที่ตัวเองมีอิทธิพลกับเจิ้นแบบนี้ ปัญหาความยุ่งยากใจเรื่องข่าวเขากับนางเอกคนสวยกลายเป็นเรื่องไร้สาระ เจิ้นรักผม...ไม่งั้นเขาคงไม่แอบเข้ามาหาผม
มีความสุขจัง...หัวใจพองโตเป็นลูกโป่งยักษ์ ไม่สิ...อาจจะบอลลูนเลยก็ได้ กลิ่นเฉพาะตัวของเจิ้นยังโอบล้อมรอบตัวผมไว้...
จริงๆการที่เจิ้นแอบมาหาผมถ้าเจิ้นถูกจับได้พวกผู้ใหญ่ต้องไม่ยอมแน่ๆ ผมก็กังวลแต่...แต่แวบหนึ่งมันเป็นความรู้สึกที่ตื่นเต้นมากเลย
บางที...การทำผิดมันก็เร้าใจแบบนี้ใช่ไหม?
เจิ้นมาหาผมอีกในคืนต่อมา เรายังคงไม่ได้พูดคุยอะไรกัน ตัวผมถูกเจิ้นอุ้มขึ้น สองขาเกี่ยวอยู่ที่สะโพกของเขา...แผ่นหลังผมถูกดันติดกำแพงและ...เจิ้นก็เข้ามา
จริงๆร่างกายผมยังไม่ได้พร้อมสำหรับการกอดกันแบบสองคืนติดแบบนี้ แต่เจิ้นเรียกร้อง...และผมก็ไม่อยากให้เขาต้องผิดหวัง
พายุอารมณ์จบลงที่เจิ้นพาผมไปนอนแช่น้ำอุ่น อุณหภูมิน้ำช่วยไล่ความเหนื่อยล้าออกไป ผมนอนเกยอยู่บนตัวเจิ้นชวนเขาคุยเรื่องไร้สาระ...หัวเราะกับเรื่องไร้แก่นสาร
บางทีความสุขอีกอย่างหนึ่งของผมคือการได้หัวเราะกับเจิ้นแบบนี้ไปเรื่อยๆ
ผมพลิกตัวกลับมานั่งคร่อมตักเขา สำรวจรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างตั้งใจ...แตะผมสั้นของเจิ้นที่แปลกตา จริงๆถ้าเจิ้นตัดผมทรงนี้ตั้งนานแล้วคงเป็นข่าวกับผู้หญิงเยอะกว่านี้ แล้วผมก็จะหงุดหงิดมาก
“ทำหน้าหงุดหงิดใส่พี่ทำไมหืม?”
“ก็เจิ้นอ่ะ...ตัดผมทำไมก็ไม่รู้”
“อกหัก...มีคนทิ้งพี่”
“ฮื้ออออ ไม่ได้ทิ้งนะ รักเหมือนเดิมต้องไม่อกหักสิ”
ผมวาดแขนโอบรอบคอเจิ้น จุ้บปากเขาหลายทีเป็นการเอาใจ คือจริงๆมันก็ผิดแผนไปเยอะจากที่แค่หนีเจิ้นไปกินขนมแถวช่อฟ้ากลายเป็นผมโดนขังไว้ที่บ้าน
“ยัยตัวแสบ”
“งื้อ ไม่แสบ จันทร์เป็นมูนนี่เด็กดีต่างหาก”
เจิ้นหัวเราะเบาๆ แขนของเจิ้นโอบเอวผมไว้หลวมๆ เขาปล่อยให้ผมพูดนั่นพูดนี้ไปเรื่อยเปื่อย แต่เจิ้นไม่ใช่ผู้ฟังที่ดีนักหรอก...เขาเอาแต่จูบผมอยู่เรื่อย
“ดีกันนะ...พี่ขอโทษ สำหรับทุกเรื่องที่ทำให้จันทร์เสียใจ ต่อไปพี่จะไม่ทำอีก”
เขาไม่ได้อธิบายว่าเขาเจาะจงขอโทษเรื่องไหน แต่ผมรู้มันหมายถึงเรื่องที่เขาปิดบัง...ไม่พูดความจริง และข่าวลือระหว่างเขากับสิปรางค์
ผมคิดว่าการขอโทษแบบนี้ก็เหมาะกับเจิ้นดี เขาไม่ชอบอธิบายอะไรอยู่แล้ว...และถึงจะเป็นคำขอโทษแสนเรียบคิ้วเขาก็ขมวดมุ่น มันดูง่ายสำหรับผมแต่มันยากสำหรับเจิ้นไม่งั้นเขาคงไม่ปล่อยให้เรื่องมันเดินมาถึงจุดนี้ เจิ้นแพ้ไม่เป็น ยอมไม่เป็น แค่นี้ก็ถือว่าเหนือความคาดหมายแล้ว ถ้าผมยังเป็นผมคนเดิม คนที่ยังไม่เข้าใจอะไรผมคงมีคำถามมากมายที่อยากจะถาม
ทำไปทำไม...เพื่ออะไร...ต้องการอะไร...สารพัด แต่ผมในปัจจุบันเข้าใจทุกอย่างอยู่แล้ว และผมไม่ได้โกรธอะไรเจิ้น แค่อยากให้เขายอมวางทิฐิหรืออะไรที่เขาแบกไว้ลงสักที
ไม่ต้องไปไล่ต้อนเจิ้นนักหรอก...มันจะทำให้เจิ้นอึดอัด แค่นี้แหละ...พอแล้ว ดึงดันไปก็มีแต่จะทำให้เราวนเข้าลูปเดิม ก็แค่ปล่อยมันผ่านไปแล้วเราจะได้แฮปปี่เอฟวรี่เดย์กันจริงๆสักที
“จันทร์ไม่โกรธ...จันทร์รักเจิ้นนะ จันทร์โอเคกับทุกอย่างเลย”
“อยากเอาคืนพี่ไหม?”
“แค่เจิ้นต้องแอบมาหาจันทร์ทุกคืนก็เหนื่อยพอแล้วมั้ง จันทร์ดีใจที่เจิ้นมาหา...ดีใจที่เจิ้นยังไม่หนีไปไหน จันทร์จะรอตรงนี้แหละ เจิ้นจะมาตอนไหนก็เจอจันทร์เสมอนะ”
ผมไม่คิดจะพาตัวเองไปตกอยู่ในความวุ่นวาย ผมไม่คิดจะหนีออกจากบ้านเพราะเจิ้นทำผมฝังหัวไปแล้วว่าการยุติความวุ่นวายคือการทำตัวไม่วุ่นวาย ตั้งแต่เรื่องแม่...ที่เจิ้นย้ำให้ผมอย่าไปไหนกับแม่ แค่อยู่เฉยๆในช่อฟ้า ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ผมก็แค่อยู่เฉยๆรอเจิ้นจัดการทุกอย่าง
เจิ้นเป็นปลาหมึกยุบยิบชอบจัดการนั่นนี่โน่นก็ปล่อยให้เขาทำไป...ส่วนผมก็เป็นมูนนี่เด็กดี เป็นเด็กดีไม่ต้องเหนื่อยด้วย ไม่ต้องแอบมาหาใครตอนดึกๆ ไม่ต้องโดนผู้ใหญ่ดุ กินอิ่มนอนหลับ การที่ผมยอมแพ้มันทำให้ผมไม่ต้องแบกภาระทางความรู้สึกอะไรเลย
ผมชอบเป็นเด็กดีของเจิ้นจัง <3
-----
ใครคาดหวังว่าเจิ้นจะปีนบ้านปีนกำแพงก็ไม่ต้องเสียใจไปนะคะ 5555 เห็นใจคนแก่ให้แกเดินสะดวกเถอะ ตกลงมากระดูกกระเดี้ยวมันจะไม่โอเคนะ
เจิ้นขอโทษแล้ว แบมตั้งใจให้เจิ้นขอโทษแค่นี้แหละ 5555+ มันอาจจะไม่แบบพ่ายแพ้เท่าไหร่ แต่มันคือเจิ้น เจิ้นที่พูดอ้อมโลกมาทั้งเรื่อง เราก็จะคงคาแรคเตอร์นี้ต่อไป
ส่วนมูนนี่กลายเป็นยัยตัวแสบไปแล้วค่า
-
:hao7: เป็นไปดังหวัง
มีความสุขมากๆนะทั้งสองคน
-
:katai2-1: น่ารักฟุดๆๆ มูนนี่เด็กดี..
-
เข้าใจคำว่าโลกทั้งใบเลยค่ะ เขาเกิดมาเพื่อเป็นโลกทั้งใบของกันและกัน ยอมยกความรู้สึกนึกคิดของตัวเองให้อีกคนควบคุมได้อย่างไม่มีข้อแม้เลย
ทั้งๆที่เราไม่เคยเห็นเจิ้น แค่ทำไมรู้สึกได้ว่าตอนตัดผมต้องโซแดมฮอตมากกกก :o8: :-[ :impress2:
เจิ้นหล่อทั้งๆที่เราอ่าน คุณแบมเก่งจังค่ะ ที่สามารถบรรยายตนดึงตินตนาการคนอ่านออกมาได้ขนาดนี้ o13 o13
-
รู้สึกถึงความละมุน
:-[
-
เจิ้นฉลาด เหมาะจะทำงานใหญ่
แต่เรื่องหัวใจอ่อนแอนัก
ชอบแบบนี้ ไม่ต้องสมบูรณ์ทุกอย่าง
-
ทำไมเหมือนเจิ้นเต้นไปสารพัดยังไงก็กลับมาที่เดิมล่ะเนี่ย
ไม่ใช่ว่ามูนนี่ร้ายกาจอะไร แต่เราว่าทั้ง2คนลงตัวอยู่แล้ว แต่พอจะขยับไปอีกสถานะนึง ก็ต้องมีการจัดระเบียบเรื่องรอบตัวใหม่อ่ะ
ในเรื่องนี่เรารักทั้งมูนนี่ทั้งเจิ้น
แต่รำคาญตาล(พ่อมูนนี่) สุดๆ น่าจะเป็นคนที่ไม่โตที่สุดแล้วมั้ง
-
ดีต่อใจ........... :hao5: :sad4: :heaven
เจิ้นสุดหล่อ ตัดผมแล้วยิ่งหล่อ o18
ขนาดผมยาว ระดับนางเอกยังมาวุ่นวาย
อย่างนี้สาวๆไม่ยิ่งเข้าหาใหญ่รึ :serius2:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
o18 จริงๆแล้ว จันทร์น่าจะเป็นเด็กดีของเจิ้นตั้งนานแล้ว
มัวแต่คิดอะไรไม่เหมือนคนอื่นอยู่นั่นละ แต่ก็นะ..เป็นเพราะเจิ้นเลี้ยงดูน้องมาให้เป็นแบบนั้นเอง
-
กลายเป็นแฮปปี้เอเวอรี่ไนท์แทนแล้ว
-
เจิ้นกับจันทร์จริงๆ แล้วก็ชอบที่มันหลบๆซ่อนๆ เร้าใจดีใช่มั้ย55555
-
คือเจิ้นเป็นอีกหนึ้งพระเอกที่ความฮอตมันทะลุตัวหนังสืออ่ะ เซ็กส์แอพพีลสูงมากๆ นี่มันผัวแห่งชาติ /หนีกระต่ายที่มูนนี่ปามา
-
แสดงความเห็นตอนเจิ้นเล่นใหญ่ก่อน มันสะเทือนอารมณ์นะืแบบพวกผู้ใหญ่คงสะอึกกันไปไม่มากก็น้อยแหละงานนี้เรียกว่าโดนถ้วนหน้า พูดภาษาชาวบ้านก็เด็กมันถอนหงอกเข้าให้ เถียงกันไม่ออกสักคน
ตอนนี้เจิ้นกร้าวใจมาก หลบๆ ซ่อนๆ แต่คิดว่าพวกผู้ใหญ่รู้ คงต้องเอาหูไปนาเอาตาไปไร่กันบ้างงานนี้ิชนักมันติดหลัง เกิดเจิ้นเทช่อฟ้าจริงๆ จะยุ่ง
สำหรับเจ้าจันทร์ ดูยัวยวนนะลูก เจิ้นยิ่งรักยิ่งหลงไปกันใหญ่
-
ยัยตัวแสบของเจิ้นนนน :hao7:
-
Happy every day mak mak ka
-
:pig4: :pig4:
-
:-[ :-[ :-[
-
:hao6: :hao7:
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
เราชอบที่เจิ้นขอโทษจันทร์แบบนี้นะ
มันเป็นเจิ้น แล้วก็ตรงกับคาแรคเตอร์เจิ้นมาก
-
:-[ ฟินๆๆๆๆค่ะ ดีจังได้กอดกันซะที ห่างกันสองวันเหมือนห่างกันเป็นเดือนนะ ในความรู้สึกเรา ดีใจที่เจ้ินกลับบ้านมาเนียนๆ
ที่จริงผู้ใหญ่ก็แอบเปิดทางให้ช่ะป่ะหล่ะ เอ๊ หรือจะมีแผนต้อนเจิ้นอีกหรือเปล่า
ยุบยิบน่ารักจริงๆทุกตัวละครเลย รอตอนต่อนะคะว่าจะมีไรเซอร์ไพร์สอีก ชอบๆๆๆๆๆๆค่ะ :impress2: กร๊าวใจเจิ้นที่เซ็กซี่แบบผมสั้นมากมายอ่ะค่ะ อยากด้ายยยยยย :ling1: มาต่ออีกเยอะๆนะคะ คนอ่านใจยุบยิบมากๆค่าาา
ูู้
-
ที่บ้านจะยังไม่รู้เหรอว่าเจิ้นมาหาจันทร์ 2คืนติดแล้วเนี่ย หวั่นใจกลัวโดนจับได้ คราวนี้อาจจะโดนคุมเข้มมั้ย
-
เจ้าจันทร์เป็นตัวแสบที่น่ารักที่สุดในโลกกกก
:impress2: :katai2-1:
-
เราว่าเจิ้นปีนบ้านมาหาน้องนี่ไม่น่าจะรอดพ้นสายตาผู้ใหญ่นะ
-
คึคึ :z1:โล่งเลยเจิ้น
-
ความราชินีของมูนนี่น้านนนน :-[
-
นี่ลุ้นกับคุณจันทร์และเจิ้นมาก มูนนี่เป็นเด็กดีนอนรอให้เจิ้นจัดการทุกอย่างดีที่สุด เป็นมูนนี่เลซี่ 555+
-
มูนนี่น่ารัก
แอบฮาพี่เอ็มเหมือนเดิม 555
-
เค้า ดีกัน แล้ว... พ่อ พ่อ แม่ แม่ว่าไง
-
ขอโทษสไตล์เจิ้น
-
เจิ้นร้าย ร้ายเสมอต้นเสมอปลาย เพื่อเจ้าจันทร์แล้วทำได้หมด
เจ้าจันทร์จะเป็นเด็กดีได้ไง ปล่อยให้เจิ้นมายุบยิบแบบนี้
เจ้าจันทร์โตแล้ว น้องคิดเยอะขึ้นแล้ว และเรื่องเจิ้นสำคัญสุด
แต่ตอนนี้เจิ้นจะรับตัวอย่างเปิดเผย หรือเจ้าจันทร์จะหนีตามนะ
ผู้ใหญ่ต้องรู้บ้างแล้วล่ะ แต่อยู่ที่เค้าจะทำอะไรตอนไหน
-
แฮปปี่เอฟวรี่เดย์ ชอบแบบนี้จัง มูนนี่น่ารักมาก จุ๊บจุ๊บ
-
ทำตัวไม่วุ่นวาย ..สยบความวุ่นวาย : มูนนี่ :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai3: สรุปเรื่องนี้ใครฉลาดสุดค่ะ ตอบค่ะ
-
คิดว่่าพวกผู้ใหญ่ต้องรู้แหล่ะว่าเจิ้นแอบมาหาจันทร์ :hao3:
-
Chapter XXIII Rebel
ผมไม่รู้ว่าเรื่องมันดำเนินมาถึงจุดนี้ได้ไง ผมกับเจิ้นเราเข้าใจกันแล้วแต่...เจิ้นยังไม่พอใจพวกผู้ใหญ่ เจิ้นไม่ได้พูดตรงๆหรอก แต่พอผมเลียบๆเคียงๆเขาก็บอกปัดทุกครั้ง กลายเป็นว่าระหว่างเราเลยเป็นความสัมพันธ์แบบลักลอบ
มันเร้าใจและตื่นเต้นปะปนไปกับความหวาดระแวง ผมขอให้เจิ้นมาแค่นานๆทีเพราะผมไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่เขาต้องปีนรั้วบ้าน บ้านเรารั้วสูงจะตาย เจิ้นตกลงมาจะทำยังไง?
ที่น่าอายกว่าคือ...พี่เอ็มมากับเจิ้นทุกครั้ง เท่ากับว่าพี่เอ็มรู้เรื่องของผมกับเจิ้น แล้วบางที...ผมก็แอบทำรอยไว้บนตัวเจิ้นเหมือนกัน
ข่าวเรื่องเจิ้นตัดผมกลายเป็นข่าวใหญ่ในหนังสือพิมพ์ธุรกิจ มีทั้งการเอาดวงชะตาทางการเงินมาเป็นเหตุผลสนับสนุน หุ้นของช่อฟ้าตกลงเล็กน้อยในรอบหลายสิบปี แต่การแถลงข่าวของเจิ้นกลับทำให้หุ้นขึ้นสูงไปมากกว่าเดิมอีก
“ช่อฟ้าเป็นธนาคารที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนานแห่งหนึ่งของประเทศไทย เส้นผมของผมเคยถูกกล่าวว่าเป็นตัวส่งเสริมดวงทางธุรกิจ แต่ที่จริงแล้วแค่ดวงมันไม่พอ ช่อฟ้าต้องอาศัยพนักงานที่มีความสามารถ ลูกค้าที่คอยสนับสนุน การตัดผมของผมคือการประกาศว่า ช่อฟ้าเติบโตด้วยความสามารถของบุคลากรและความไว้วางใจของลูกค้าอย่างแท้จริง เราไม่จำเป็นต้องยกย่องแค่ความโชคดีที่เป็นเพียงส่วนประกอบเล็กๆอีกต่อไป ผลประกอบการปีนี้เพิ่มขึ้นเกือบสามร้อยเปอร์เซ็นต์ และเรามีโครงการใหม่ๆไว้รองรับลูกค้าทุกระดับทุกไตรมาส...และแน่นอนว่าส่วนแบ่งเค้กก้อนโตนี่จำกัดจำนวนสมาชิกครับ”
ผมคิดว่าการให้สัมภาษณ์ของเจิ้นมันคือการโอ้อวดตัวเองอย่างโจ่งแจ้ง เชิดชูคนทำงานให้ปลื้มใจ ตะล่อมพีอาร์โครงการของธนาคารแบบเนียนๆ และตัดจบด้วยการสร้างดีมานด์ให้คนอยากจะเข้ามาแย่งผลประโยชน์เพราะเชื่อว่าตัวเองจะได้เป็นเพียงคนกลุ่มเดียวที่จะได้กำไรจากการลงทุนกับช่อฟ้า
อยู่ๆผมก็เข้าใจในสิ่งที่เรียนมาโดยตลอด ผมคิดว่าจริงๆแล้วคนเก่งมากๆคือปู่ที่วางตัวเจิ้นเป็นพรีเซ็นเตอร์ช่อฟ้ามาตลอด สร้างกระแสจนเจิ้นเป็นจักรพรรดิบนยอดหอคอยช่อฟ้า ห่างเหินกับทุกคน โดดเดี่ยวทว่ายิ่งใหญ่
การเจ้ายศเจ้าอย่างที่ไม่ให้ใครเรียกคุณเจิ้น พี่เจิ้น เฮียเจิ้นหรืออะไรทำนองนั้น แค่เจิ้น...เจิ้นเฉยๆ แปลกประหลาดทว่าสร้างความเชื่อ การตลาดแบบระยะยาวเทียบเท่าอายุของเจิ้นโดยเอาความเชื่อที่คนไทยส่วนมากฝังหัวมาตลอดมาเป็นตัวขับเคลื่อน แทรกไปด้วยพวกธรรมเนียมประหลาดๆ การทำบุญตึกที่งานใหญ่ยักษ์แถมคอสตูมเวอร์วังอลังการที่ผมกับเจิ้นถูกบังคับให้ใส่ทุกปี
ไหนจะรูปลักษณ์แปลกตาของเจิ้นที่ไว้ผมยามต่างจากผู้ชายยุคนี้ที่ตัดสั้นทันสมัยกันเป็นส่วนใหญ่ ชุดจีนที่ใส่มาทำงานบ้าง ออกงานบ้างสร้างความโดดเด่นในกลุ่มคนที่นิยมใส่สูทสากล
ช่อฟ้าเป็นอะไรที่...ไม่ได้ทำการตลาดแบบธนาคารอื่นเลยด้วยซ้ำ เพราะการเอ่ยถึงช่อฟ้าทุกคนกลับนึกถึงภาพเจิ้นมากกว่าโลโก้ธนาคาร
เจิ้นวางตัวไม่ยุ่ง ไม่สนิทกับใครทว่าก็พาตัวเองไปอยู่ท่ามกลางคนหมู่มากเสมอ ออกงานสังคม ร่วมงานสังสรรค์ ทว่าประหยัดคำพูด ไม่ให้สัมภาษณ์จึงมีแค่คนกลุ่มเล็กๆเท่านั้นที่พอจะได้รู้จักเจิ้นในมุมที่ต่างออกไป
เพราะลึกลับ เพราะภาพลักษณ์ช่างดูยิ่งใหญ่ ทำให้ถูกจับตามองมาเสมอ...
“โอ้โห...”
สรุปว่าแค่เจิ้นทำอะไรมันก็เวิร์คไปหมด ประสบความสำเร็จไปหมด ไม่ใช่เพราะเขาเก่งกาจ ก็ใช่เขาเก่งด้วยแต่มันก็แค่ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนคือการลงทุนแบบนานหลายสิบปีของปู่ต่างหาก...สร้างเจิ้นให้เป็นเจิ้นที่ประหลาดๆ เพื่อการเติบโตของธุรกิจ
ถ้ามองจากภายนอกคือเจิ้นเป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย ตั้งแต่เจิ้นรับตำแหน่งเจ้าบ้านช่อฟ้าเลยด้วยซ้ำ
แต่ถ้ามองจากภายในคือเจิ้นถูกขโมยทุกอย่างที่คนๆหนึ่งควรจะมี เจิ้นไม่มีวัยเด็กซนๆแบบผม ไม่มีโอกาสผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำอีกแบบผม มันมีแต่ความเคร่งเครียด ต้องเอาชนะ ต้องแตกต่าง ต้องก้าวนำคนอื่น...
ผมคิดว่าผมพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมเจิ้นถึงทำให้เรื่องระหว่างเรามันซับซ้อน เพราะเจิ้นคิดแบบเรียบง่ายไม่เป็น...ถ้าการไปเซเว่นจากบ้านเราคือการเดินตรงไป เจิ้นก็จะเดินอ้อมหมู่บ้าน มุดท่อน้ำแล้วไปโผล่หน้าเซเว่นอยู่ดี
ไม่ใช่เพราะเขาคิดไม่ได้...แต่เขาอยู่ในเส้นทางที่ยากลำบากมาตลอด คนที่อยู่ในเส้นทางสบ๊ายสบายแบบผมก็เลยงงๆกับเจิ้นนิดหน่อย
อย่างการมาหาผมตอนกลางคืนนี่ก็เป็นหนึ่งในความซับซ้อนแปลกประหลาดของเจิ้นอ่ะ แค่เจิ้นยอมเป็นเด็กดีของผู้ใหญ่เรียกคะแนนสงสารก็จบแล้วแต่เจิ้นก็ไม่ทำ
เขาเลือกพาตัวเองมาลำบากปีนรั้วบ้าน พาพี่เอ็มมาผจญภัยเพื่อจะมาหาผม...ชีวิตของเจิ้นนี่ทำไมต้องเหนื่อยขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้
ผมชักหงุดหงิดแทนเจิ้นแล้วนะ! เจิ้นไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกแต่ประสบการณ์ของเขามันมีแต่เรื่องยากๆจนเจิ้นไม่เคยชินกับเรื่องง่ายๆเท่านั้นเอง
พอผมเป็นเรื่องง่ายๆ...เจิ้นก็ทำให้ผมกลายเป็นเรื่องยากๆอีกทั้งๆที่ผมก็เหมือนมีป้ายแปะบนหน้าผากตลอดเวลาอยู่แล้วว่าผมจะแต่งงานกับเจิ้น จะอยู่กับเจิ้น จะรักเจิ้น จะหนุบหนับกับเจิ้นตลอดไป
ผมเป็นมูนนี่เด็กดีที่ใจง่ายที่สุดในโลกเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะเป็นเจิ้น! จริงๆผมว่าอุปสรรคของผมมันต้องไล่ไปให้ถึงตัวต้นเหตุ เจิ้นเป็นแค่ผู้เสียหายที่ได้รับอิทธิพลมาเลยทำให้มีความคิดแปลกๆ
คนที่ผิดจริงๆที่ทำให้เจิ้นไม่ปกติก็คือ...ปู่! อาจจะลุงหยางด้วย! แล้วก็พ่อแม่เจิ้น แล้วก็พ่อผม ทุกคนเป็นคนที่อยู่กับเจิ้นตั้งแต่เกิดเลย แล้วก็เพราะทุกคนสร้างเจิ้นมาเป็นเจิ้นแบบทุกวันนี้ผมก็เลยต้องมาลำบากกับความซับซ้อนของเจิ้นไปด้วย
เจิ้นเป็นผู้เสียหายเบอร์หนึ่ง ส่วนผมก็เป็นผู้เสียหายเบอร์สอง เอ๊ะ ยังมีพี่เอ็มเป็นผู้เสียหายเบอร์สามด้วยเพราะต้องมาเกี่ยวทั้งๆที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย เราก็เลยต้องมาเดินอ้อมโลกกันแบบนี้ และที่สำคัญที่เจิ้นกับพี่เอ็มยังต้องมาปีนบ้านนี่ก็เพราะพวกผู้ใหญ่อีกนั่นแหละ
จริงๆผมควรผนึกกำลังกับเจิ้นแล้วจัดการพวกผู้ใหญ่มากกว่า เราเป็นผู้เสียหายกันทั้งคู่นี่นา? ในหัวของผมเริ่มคิดแผนการจัดการปัญหานี่อย่างรอบคอบ
ผมคิดว่าผมรับมือกับเจิ้นได้ด้วยตัวเองแล้วแหละ ผมเริ่มมองเขาออก เริ่มคิดทันเขา ผมว่า...พวกผู้ใหญ่ไม่ต้องเข้ามายุ่งแล้วก็ได้ เพราะพวกเขาเป็นคนสร้างความซับซ้อนตัวพ่ออย่างเจิ้นขึ้นมา เขาไม่มีทางทำให้ผมมีชีวิตเรียบง่ายหรอก
เจิ้นมาหาผมในคืนต่อมา แล้วก่อนที่เราจะหนุบหนับกันผมก็ต้องนำเสนอไอเดียใหม่ของตัวเองก่อน ตอนนี้ผมกับเจิ้นต้องร่วมมือกัน ไม่งั้นเราจะต้องแอบหนุบหนับกันแบบนี้แล้วไม่ได้กลับไปอยู่ช่อฟ้าสักที มันก็ไม่แฮปปี้เอฟวรี่เดย์สักทีอ่ะ
เจิ้นนั่งฟังผมพูดจนจบ เขาแค่ขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งๆนิดหน่อยตอนผมบอกว่าเจิ้นมุดท่อระบายน้ำโผล่หน้าเซเว่น แต่เขาก็หลุดยิ้มออกมาตอนผมพูดว่าเขาเป็น...ความซับซ้อนตัวพ่อ แล้วก็ดึงมือผมไปจูบตอนผมบอกว่าตัวเองใจง่ายให้เขา
“พี่ก็ใจง่ายให้จันทร์...ใจง่ายให้เด็กหกขวบที่เอาแต่กัด”
“ฮึ่ยยยย...อย่าพึ่งยุบยิบนะ เจิ้นต้องช่วยจันทร์วางแผนก่อน จันทร์ไม่โอเคเลยที่เจิ้นต้องมาปีนรั้วบ้านแบบนี้อ่ะ แล้วเราก็ไม่ได้นอนกอดกันทุกคืนด้วย จันทร์อยากกลับไปอยู่ช่อฟ้ากับเจิ้นแล้ว”
“มูนนี่เด็กดี...”
เจิ้นยุบยิบผมอย่างกับผมเป็นตุ๊กตานุ่มๆแบบสินเชื่อ แต่แล้วหัวสมองซับซ้อนของเจิ้นก็เริ่มทำงาน เจิ้นบอกว่าเราใช้ไม้แข็งกับพวกผู้ใหญ่ไม่ได้หรอก เขามีอาวุธที่เรียกว่า ‘ความหวังดีของพ่อแม่และญาติผู้ใหญ่’ อยู่ในมือ เราทำได้แค่การกบฏเล็กๆ
ผมบอกเจิ้นว่าอาทิตย์หน้าผมจะเริ่มไปฝึกงานที่ช่อฟ้ากับพ่อเจิ้น...เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเสนอความคิดที่ไม่ได้ต่างอะไรกับการที่เขาปีนรั้วบ้านมาหาผมทุกคืนเลย
เขาจะทำเป็นยอม...เพราะยังไงเราก็ไม่อยากให้พวกผู้ใหญ่เป็นกังวลอยู่แล้ว...และแอบมาหาผม เจิ้นชวนผมยุบยิบหนุบหนับที่ช่อฟ้า
“พอว่าง...จันทร์ก็มาหาพี่...มาให้พี่กอด...”
“จันทร์ไม่อยากโดนเจิ้นลวนลามในที่ทำงานหรอกนะ!”
“...พี่ต่างหากโดนจันทร์ลวนลาม”
ผมย่นจมูกใส่พ่อปลาหมึกยุบยิบ เขายิ้ม...เจิ้นยิ้มไปดึงนัยน์ตาแล้วหนวดปลาหมึกของเขาก็เริ่มทำงาน ผมยังไม่ทันทักท้วงแผนการแอบหนุบหนับกับเขาในที่ทำงาน เขาก็ไม่ยอมปล่อยให้ผมคัดค้านอะไรแล้ว...ยุบยับเป็นแมงยุบยิบไปหมดเลย
วันจันทร์ถัดมาเป็นวันแรกที่ผมได้ไปทำงานกับพ่อเจิ้น พ่อเจิ้นมีเลขาอยู่แล้วส่วนผมก็เข้าไปทำงานในตำแหน่งผู้ช่วย งานของผมเป็นอะไรที่ง่ายมากๆอย่างพวกถ่ายเอกสาร เดินเอาเอกสารไปส่ง เป็นเหมือนแมสเซนเจอร์ในบริษัท ช่วยพี่เขาพิมพ์งาน จัดแฟ้ม...แล้วผมก็โดนลักพาตัว
มันเป็นช่วงหลังเที่ยงมานิดหน่อย...แน่นอนว่ามื้อเที่ยงผมก็โดนหนีบไปกินกับพ่อเจิ้น เลยไม่ได้เจอเจิ้นเลย ทีนี้ระหว่างที่ผมเพิ่งจะเอาเอกสารไปส่งที่แผนกหนึ่งเสร็จผมก็โดนกอดจากด้านหลัง มือคู่หนึ่งปิดปากผมแล้วผมก็โดนอุ้มหายไปในบันไดหนีไฟข้างลิฟต์
“เจิ้น!”
เจิ้นทำตัวเป็นโจรอย่างที่เขาวางแผนไว้จริงๆ ผมขมวดคิ้วประท้วงแต่เขาก็ไม่สนใจ ผมถูกเจิ้นจูบจนหัวหมุน ลิ้นของเขากวาดสำรวจไปทั่วปากผม...จนลมหายใจผมติดขัด ตาพร่าเบลอและเกือบจะยืนไม่อยู่
“ชาร์จแบตรอบบ่าย...”
เขาหอมแก้มผมอีกฟอดใหญ่แล้วเดินขึ้นบันไดหนีไฟไปชั้นบนที่เป็นชั้นทำงานของเขา ส่วนผมหน้าร้อนผ่าวยืนหงุดหงิดอยู่คนเดียว
ผมค้นพบว่าเจิ้นชอบบทผู้ร้ายลักพาตัวนี่มาก! หลังจากมีครั้งแรกผมก็โดนเขาลากเข้ามุมอีกหลายๆครั้ง ช่วงสาย ก่อนกินข้าว หลังกินข้าว และก่อนเลิกงาน
จนกระทั่งวันหนึ่งพ่อของเจิ้นไปประชุมกับหน่วยงานด้านนอก พี่เลขาก็ไปด้วย...เจิ้นก็พาผมหายไปอยู่ข้างบน บนช่อฟ้า...บนบ้านเรา
การแอบคบกันแบบนี้มันตื่นเต้นมาก ถึงผมจะไม่ชอบใจนัก...แต่ส่วนหนึ่งในตัวผมบ่งบอกว่าผมก็สนุกไม่ต่างกับเจิ้น กลายเป็นว่าพอเรามาถึงชั้นบน ผมเป็นคนกระชากเนคไทเจิ้นออกเอง
ทันทีที่ประตูห้องนอนถูกล็อค ผมจัดการถอดเจ้ากางเกงขายาวออกทันทีและกระโดดกอดเขา เสียงหัวเราะของผมกับเจิ้นประสานกัน...จนกระทั่งแผนหลังผมติดกับแผ่นเตียง
ผมมองปลายจมูกโด่งที่ไล่หอมสลับจูบตั้งแต่ปลายเท้าผม...ไล่ขึ้นมาที่ข้อเท้า สายตาของเจิ้นที่มองผมราวกับมีลูกไฟอยู่ในดวงตาเขา
เสียงของผมดังลอดออกมาตอนเขาขบเบาๆที่น่อง...ลิ้นอุ่นชื้นไล้ชิมมาถึงต้นขา...และจบลงที่ฟันคมขบกัดที่แผ่นท้องใต้สะดือ
เราค่อนข้างห่างไกลกับคำว่าค่อยเป็นค่อยไป...อาจจะเพราะเวลาจำกัดหรือเพราะว่ามันเป็นการทำผิดทำให้เราทั้งคู่ต่างใจร้อน...ไม่นานขาผมก็พาดอยู่บนไหล่เจิ้น
เขารุนแรง...และกระแทกกระทั้นจนผมหัวสั่นหัวคลอน ผมอ้อนวอนให้เขากัดผม...จูบผม...และฟาดผม...ผมกลายเป็นมูนนี่อีกคนที่ชอบให้เจิ้นรุนแรง
ผมเคยกลัวตัวเองจะเป็นคนเสพติดความรุนแรง...แต่ผมค้นพบแล้วว่ามันไม่ใช่ ผมเสพติดเจิ้นต่างหาก...เสพติดสัมผัสของเขา อยากเห็นตัวเองเต็มไปด้วยร่องรอยความเป็นเจ้าของจากเขา
อยากให้ทั้งตัวผมมีแต่เจิ้น...เพราะผมเป็นของเจิ้น...เป็นมาตลอด...และจะเป็นตลอดไป
“อ๊า...เจิ้น...”
สองมือผมทำได้แค่ยันหัวเตียงไว้ สะโพกผมถูกยกสูงรองรับความเอาแต่ใจของเจิ้น มันรอบที่สามแล้ว...และผมถูกพลิกให้คว่ำหน้าลง เสียงฟาดก้นของผมดังลั่นห้อง แต่ผมก็ขอให้เขาฟาดอีก...
เจิ้นกัดผมไปทั้งแผ่นหลัง...และเอื้อมมือมาบีบเคล้นนมผมทั้งๆที่รอบก่อนเขาก็กัดจนมันบวมเป่งไปหมด ร่างกายผมอ่อนล้า...แต่มันกลับรู้สึกเหมือนถูกเติมเต็ม...
ถูกเติมเต็มด้วยเจิ้นจนล้นทะลักออกมาเป็นเสียงเฉอะแฉะน่าอาย สายตาผมมองลอดร่างกายตัวเองไปเห็นภาพเจิ้นขยับเข้ามาชัดแจ๋ว...หน้าผมร้อนผ่าวเมื่อเห็นว่าเขากระแทกแรงขนาดไหน...และหยาดน้ำของเจิ้น...ที่เคลื่อนมาตามขา...ยิ่งเขากระแทกแรง...บางส่วนยิ่งกระเด็นออกมาไกลจนโดนหน้าผม
ผมเห็นตัวเองปลดปล่อย...เพราะผมถูกเจิ้นพาไปแตะขอบสวรรค์ แต่ที่ทำให้ผมร่างกายร้อนผ่าวขึ้นมาอีกรอบคือตอนที่เจิ้นปลดปล่อย...มันไหลทะลักออกมาเลอะเทอะขาของผม...เลอะเทอะ...ของของเขา...ที่ยังดูเกรี้ยวกราด...
ร่างกายผมวูบโหว่งตอนเจิ้นขยับออก เสียงของมันดังชัดจนน่าอาย...และผมก็ล้มลงนอนกับเตียงเพราะหมดแรง...เจิ้นจับผมพลิกตัวนอนหงาย และเขาก็ขึ้นมานอนเกยบนอกผม
ท่านอนที่เขาชอบ...ชอบให้ผมกอดรอบคอเขาไว้เวลาเขานอนดูดนมผม...ร่างกายผมเลอะเทอะไปหมดแต่เจิ้นคงชอบเขายังคงเป็น
ปลาหมึกหนวดยุบยิบสัมผัสตรงนั้นตรงนี้ไปทั่ว
“เจิ้น...พอแล้วนะ”
ผมอ้อนวอนเพราะเขายกขาผมขึ้นอีก...เจิ้นไม่อิ่มทั้งๆที่เขากินผมไปถึงสามรอบ เขาไม่พูดอะไรแต่สายตาของเขาอ้อนวอนขอความเห็นใจ
“จันทร์กลับบ้านไม่ไหวนะแบบนี้”
ผมค้านเพราะผมจะเดินไม่ไหวจริงๆ ตอนที่เราแอบทำกันผมอยู่ในบ้าน จะใช้เวลาทั้งวันนอนดูการ์ตูนก็ไม่มีใครว่า ไม่มีใครสังเกตเท่าไหร่ว่าจริงๆแล้วขาผมไม่มีแรง
แต่นี่ที่ทำงาน ถ้าผมเดินลากขานิดเดียวมันก็ดูออกแล้วว่าผมไปทำอะไรมา...เจิ้นทำหน้าขัดใจแต่เขาก็ยอมหยุดแล้วขยับมานอนซุกอกผมเหมือนเดิม
เจิ้นปล่อยผมนอนพักหนึ่งชั่วโมงเต็มๆก็ปลุกผมมาแต่งตัว ร่างกายผมสะอาดเรียบร้อยแล้วเพราะเจิ้นจัดการให้ตอนผมหลับสนิท...เขาเดินมาส่งผมที่บันไดหนีไฟแล้วผมก็กลับไปที่โต๊ะทำงานตัวเองก่อนพ่อเจิ้นจะกลับมา
ผมได้มือถือกลับคืนมาตอนพ่อเจิ้นบอกว่าผมเป็นเด็กดีครบหนึ่งอาทิตย์ ทำตามกติกาของผู้ใหญ่...ผมยิ้มหน้าชื่นตาบานๆทั้งที่ตลอดหนึ่งอาทิตย์ผมทำตัวซนสุดๆ
จริงๆผมไม่ได้รับอนุญาตหรอก แต่การที่เจิ้นประกาศลาออกและตัดผมตัวเองทำให้ปู่ยอมใจอ่อนลงมานิดหน่อย แลกกับการที่เจิ้นจะใจเย็นลงจะยอมให้เขามาค้างได้วันเสาร์ แต่ก็แค่วันเดียว...และให้ผมพกมือถือได้ก่อนกำหนด
เจิ้นเลยเลิกมาปีนรั้วบ้านเพราะเราวิดิโอคอลคุยกันแทน มันคล้ายๆกลับไปตอนผมอยู่หอพักที่มหาวิทยาลัย มันเป็นจุดที่เจิ้นรับได้...แม้เขาจะชอบชวนผมยุบยิบตอนวิดิโอคอลก็เหอะ!
เจิ้นหื่นมากกกกกกกกกกกกกกกกก น่าแปลกที่เขาทนมาได้นานจนผมโต เขามีกิจการสารพัดที่ทำเอาผมหน้าร้อนผ่าวตลอดเวลา
แล้วไม้ตายของเจิ้นที่ทำให้ผมยอมทำตามได้ก็คือ... ก็พี่รักจันทร์...คำว่ารักของเจิ้นเป็นคำที่เพราะที่สุดในโลก ผมคิดว่าถ้ามีจัดอันดับแฟนคลับเจิ้นผมคงเป็นเบอร์หนึ่ง หัวใจผมเข้าข้างเจิ้นแบบกู่ไม่กลับ ยอมซนไปกับเขา...แม้มันจะน่าอาย
อย่างเช่น...ไนท์แคร์ตัวเองผ่านกล้องให้เจิ้นดู
ข้อเสียของการทำอะไรแบบนี้ทำให้วันทำงานของผมรอคอยเวลาที่จะได้เจอเจิ้น แต่การได้เจอกันมันก็ลดน้อยลง เพราะเจิ้นงานยุ่งเป็นบ้า เขาบอกว่าเพราะอาทิตย์แรกมัวแต่ผูกติดกับผมเลยทำให้งานท่วมหัว
ผมเลยได้มีโอกาสโฟกัสกับงานบ้าง ผมพยายามเรียนรู้เท่าที่ผมจะทำได้ ถามทุกคำถามที่ผมสงสัยและผูกมิตรกับพนักงานทุกแผนก
แรกๆทุกคนก็ดูเกร็งผมกันหมด แต่สักพักก็ดีขึ้นเพราะผมไม่ห่างเหินแบบเจิ้น ผมว่าช่องโหว่ของการเป็นผู้ยิ่งใหญ่แบบเจิ้นก็คือเขาไม่รู้หรอกว่าพนักงานตัวเล็กๆมีความคิดเห็นยังไงบ้าง ผมเลยจะทำหน้าที่สานสัมพันธ์กับทุกคนแทนเพราะผมไม่ต้องห่างเหินกับใคร
พอได้พูดคุยกับคนเยอะขึ้น ผมก็พบว่าช่อฟ้าก็มีการเมืองภายในเหมือนกัน เหมือนที่คิวเคยบ่นให้ฟังตอนฝึกงาน หลายแผนกก็ไม่ถูกกัน บางคนก็แข่งกันทำผลงานอยู่
แม้แต่กลุ่มผู้บริหารเองก็มีคนที่ไม่ถูกกัน โชคดีที่พ่อเจิ้นไม่ใช่หนึ่งในนั้นไม่งั้นผมก็ต้องเลือกข้างไปด้วย ผมเล่าให้เจิ้นฟังตอนเราวิดิโอคอลกัน เจิ้นกลับบอกว่าดีแล้วที่บางแผนกไม่ถูกกันหรือมีการแข่งขันในที่ทำงานเกิดขึ้น
การแข่งขันในที่ทำงานคือการที่พนักงานพยายามสร้างผลงานเพื่อองค์กร การที่แต่ละแผนกมองคนละอย่างก็เหมือนกับการทะเลาะกันเพื่อหาสิ่งที่ดีที่สุดให้ช่อฟ้า ถ้าทุกคนยอมกันง่ายไปหมดมันจะเกิดสภาวะเกรงใจและผลที่ออกมาอาจจะไม่ได้ดีที่สุด การหาเหตุผลมารองรับ มาสู้กันจึงเป็นทางออกที่ดีในบางกรณี แต่ถ้าทะเลาะกันมากไปหรือมีอารมณ์ส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้องเมื่อไหร่ก็เป็นปัญหาเหมือนกัน
“ตกลงมันดีหรือไม่ดีอ่ะเจิ้น”
“ในโลกนี้ไม่มีอะไรดีหรือแย่ไปร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก เราก็ทำได้แค่พยายามให้มันดีเท่าที่จะทำได้”
“ขนาดจันทร์ไม่ได้อยู่ข้างไหนเลย จันทร์ยังเหนื่อยใจอ่ะ...อยากกลับไปเรียน ทำงานไม่สนุกเลย”
“เราหลีกเลี่ยงการโตเป็นผู้ใหญ่ไม่ได้หรอก...มูนนี่ของพี่กำลังโตขึ้นทุกวัน”
“จันทร์จะกลายเป็นคนเครียดๆไหมถ้าจันทร์ทำงานเต็มตัว แบบว่าสู้กับคนนั้นคนนี้บ้าง คิ้วขมวดแบบนี้อ่ะ”
เจิ้นขำที่ผมขมวดคิ้ว ผมว่าการทำงานธนาคารมันเครียดมากเลยนะ ทุกคนดูเครียดๆและระแวดระวังกันไปหมด อาจจะเพราะงานหลักของธนาคารคือการเอาเงินชาวบ้านมาดูแล ชาวบ้านที่ว่าก็แค่ชาวบ้านทั้งประเทศเอง
“จันทร์ชนะอยู่แล้ว...ขนาดพี่ยังแพ้จันทร์เลย”
“ฮึ่ย จันทร์ต่างหากแพ้ ถ้าจันทร์อยากชนะชะเจิ้นไม่ได้มาหาจันทร์ง่ายๆแบบนี้หรอก จันทร์อ่อนข้อให้ต่างหาก”
“งั้นพี่ต้องขอบคุณจันทร์ใช่ไหมที่อุตส่าห์ใจดีกับพี่”
“ช่ายยยยยยยยยยยยย”
“ไหน...รางวัลเด็กดีอยากได้อะไรหืม?”
“อยากกลับไปอยู่กับเจิ้นไวๆ ไม่อยากเห็นเจิ้นผ่านมือถือแบบนี้แล้วอ่ะ”
“ทนหน่อยนะ...อีกไม่นาน พี่ก็ไม่อยากอยู่ห่างจันทร์แบบนี้เหมือนกัน”
ถึงเราจะแอบเจอกันในบางครั้ง ถึงเราจะวิดิโอคอลหากันได้ทุกวันแต่มันก็ยังไม่พอ กฎเกณฑ์ที่มองไม่เห็นทำให้ผมอึดอัด การที่เจิ้นมาหาผมในวันเสาร์ทำให้ความอึดอัดนี่บรรเทาลง
เราใช้เวลานอนดูหนังด้วยกันทั้งวัน ไม่มีอะไรมากกว่านั้นเพราะผู้ใหญ่ทุกคนรวมถึงลุงหยางพร้อมใจกันมาอยู่ด้วยกันเต็มบ้าน เจิ้นโดนลากไปเล่นหมากล้อมกับปู่ด้วย ส่วนผมก็เข้าครัวกับแม่เจิ้น
ถึงจะบอกว่าเป็นแฮปปี้เดย์ของผมกับเจิ้นก็เหอะ แต่เราได้อยู่ด้วยกันลำพังน้อยมาก แถมตอนนอนก็ทำได้แค่นอนกอดกันเพราะถ้าเจิ้นยุบยิบเยอะแยะเมื่อไหร่ ผมก็จะเดินไม่ไหว แล้วยิ่งทุกคนพร้อมใจกันเพ่งเล็งแบบนี้เราไม่รอดแน่ๆ
แต่ถึงจะแค่นอนกอดกันเจอก็มีทางกบฏอยู่ดี...เราไนท์แคร์กันแค่ภายนอก...เจิ้นไม่ได้เข้ามาในตัวผมแต่เขาก็มีวิธีที่ทำให้ผมจมน้ำและโบยบินอยู่ดี
และความอดทนในวันหยุดที่ทำได้แค่สัมผัสภายนอก...ก็ทำให้วันจันทร์ผมถูกลักพาตัวหายไปในห้องทำงานเจิ้น พ่อของเจิ้นไปประชุมข้างนอกอีกครั้ง แต่เราไปบนห้องนอนไม่ได้เพราะคุณป้าแม่บ้านพาคนมาทำความสะอาดสระน้ำ สถานที่ที่ปลอดภัยเลยกลายเป็นห้องทำงานเจิ้น
พี่ๆเลขาหายไปกันหมดเหลือแค่พี่เอ็มที่จะเฝ้าอยู่ด้านนอก ผมหน้าร้อนผ่าวที่เห็นพี่เอ็มยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น แต่เขาแค่ขยิบตาแล้วบอกว่าไม่เป็นไร ห้องเจิ้นเก็บเสียง
....ผมกับเจิ้นเลยลงเอยกันที่เราแอบยุบยิบกันในที่ทำงาน
ผมถูกอุ้มขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงานเจิ้น วิวทั้งกรุงเทพทำผมตื่นเต้นกว่าทุกครั้งถึงจะรู้ว่าข้างนอกมองมาไม่เห็นผมกับเจิ้นหรอกแต่กำแพงกระจกทั้งบานแบบนี้...มันน่าอายสุดๆ
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แต่งแต้มใบหน้าเจิ้นตลอดเวลา แถมผมสั้นเซ็กซี่นี่อีก...ชุดสูทที่ถูกกระชากออกอย่างรวดเร็วทำให้เขาดูเป็นผู้ชายร้อนแรง
และก่อนที่ผมจะได้สังเกตอะไรไปมากกว่านั้นจูบของเจิ้นก็ทำหัวผมโล่ง...โต๊ะทำงานของเจิ้นใหญ่จนผมสามารถนอนลงไปได้ทั้งตัว...และมันแข็งแรงพอจะรับน้ำหนักของเราสองคนตอนที่เจิ้นปีนขึ้นมาคร่อมผมไว้
กองเอกสารถูกกวาดลงไปกับพื้นแต่ผมไม่มีเวลาใส่ใจเพราะความสนใจของผมอยู่ที่เจิ้นเพียงคนเดียว...เสียงโต๊ะทำงานขยับไปมาดังผสมปนเปไปกับผิวเนื้อที่กระทบกันของเรา
“เจิ้น...บะ...เบาหน่อย”
การห้ามของผมไม่เคยเป็นผล...เจิ้นกลายเป็นคนเอาแต่ใจทุกทีในเวลาแบบนี้
การที่เราแอบยุบยิบกันในห้องทำงานมันตื่นเต้นมากกว่าบันไดหนีไฟอีก...ผมนั่งคร่อมตักเจิ้นบนเก้าอี้ทำงานของเขา ขยับขึ้นลงและหมุนสะโพกตามใจตัวเอง...หยุดชะงักแกล้งเขาในบ้างครั้ง
“ยัยตัวแสบ...”
เสียงลอดไรฟันของเจิ้นทำผมหลุดหัวเราะก่อนจะกลายเป็นเสียงครางเพราะเขากระแทกตัวเองขึ้นมาในตัวผม เขามีพลังกับเรื่องนี้จนไม่น่าเชื่อว่าอายุตั้งสามสิบเอ็ด
พ่อปลาหมึกแก่ของผมกลายเป็นปลาหมึกวัยรุ่นใจร้อน...ในรอบที่สามของเราขาผมถูกจับอ้ากว้างนอนหมดแรงอยู่บนโต๊ะทำงาน และเขายืนอยู่ตรงนั้น...พาตัวเองเข้ามาในตัวผม
คราวนี้เราไม่ได้เลอะเทอะนัก...เพราะเจิ้นใช้ถุงยางอนามัย เจิ้นหงุดหงิดที่ต้องใช้มันแต่เพราะว่ามันจำเป็น การยุบยิบในห้องทำงานจนเลอะเทอะนั้นไม่ดีเลย
จะว่าไปก็เป็นครั้งแรกของผมกับเจิ้นที่ใช้ถุงยางด้วย...เราไม่เคยป้องกันมาก่อน...มันก็ให้ความรู้สึกที่ต่างออกไปนิดหน่อย และผมก็เพิ่งรู้ว่าผมชอบถุงยางแบบผิวขรุขระ...มัน...มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายยาก แต่มันดีกว่าแบบเรียบ
ผมกระซิบบอกเจิ้นตอนเราแต่งตัวกัน...เขินมากตอนเขาหัวเราะแล้วเรียกผมว่ามูนนี่จอมหื่น เขาบอกว่าคราวหน้าจะลองเอาแบบแปลกๆมาใช้เผื่อผมจะชอบ
เจิ้นจูบผมอีกครั้งก่อนจะพาผมไปส่งที่ห้องทำงาน ตัวผมเบาโหวง...แต่ผมชักเริ่มชอบความตื่นเต้นแบบนี้ มันไม่ใช่แค่ตื่นเต้นที่เราทำผิด...แต่จังหวะการหนุบหนับกันก็ตื่นเต้นไปด้วย
สงสัยผมจะกลายเป็นมูนนี่จอมหื่นไปแล้ว...ง่ะ ทำไมผมกลายเป็นคนหื่นล่ะทั้งๆที่ผมเป็นมูนนี่เด็กดีมาทั้งชีวิตของผมเลยนะ ฮึ่ยยยเพราะเจิ้นคนเดียวเลยยยย
แพร่เชื้อหื่นมาหาผมทำไมเนี่ย!
====================================
--------
--------
ตอนนี้หื่นอย่างเดียวก็ไม่เชิงนะคะ 555+ จริงๆคือมูนนี่เราวิเคราะห์พี่เจิ้นออกแล้ว แล้วก็กล้าพูดเรื่องนิสัยของเจิ้นแล้วด้วย ส่วนเจิ้นที่ยอมแพ้ไปแล้วก็รับฟังด้วยอาการหื่น เอ้ย อาการปกติ มันเป็นจุดที่เขาวอล์คผ่านความตะขิดตะขวงใจกันแล้วเนาะ
ส่วนความหื่นก็เป็นองค์ประกอบของตอนนี้เฉยๆ(?) แต่เหมือนจะประกอบเยอะไปง่ะ
ส่วนใครที่ลุ้นๆเรื่องว่าผู้ใหญ่จะรู้ไม่รู้...อ่านต่อไปจ้า อิอิ
-
โอ้ยยยยย! มูนนี่ ทำไมเป็นคนแบบนี้ :-[ :o8: :-[ :o8:
-
:hao7: :hao7: :hao7: มูนนี่...... :hao7: :hao7: :hao7:
-
เอ่อ........ลุ้นไปกันเจิ้น จันทร์ :ling1: :ling1: :ling1:
ใช่เลย มูนนี่ เป็นจอมหื่น
เพราะเจิ้น ที่แปลงกายเป็นปลาหมึกยุบยิบจันทร์
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
Re: IN CONTROL ... ในปกครอง : Chapter XXII : Game Over : May 17, 18 : P.106
นึกว่าอ่านข้าม แชฟนี้ยังเป็นชื่อตอนเก่าอ่ะ พี่เกือบจะพลาดไป :ling1: :ling1: :ling1:
-
:m25: โอ๊ยย!! คู่่หื่นที่แท้ทรู
-
โอ้ยยยยยย นังน้องทำไมหื่นตามพี่ขนาดนี้
-
ผู้ใหญ่คงรู้ โดยเฉพาะคุณปู่ แต่ปิดตาข้างนึง
เพราะคงรู้สึกผิดกับสิ่งที่เจิ้นพูดบ้าง
อีกทั้ง สไตล์เจิ้น ก็สไตล์ปู่
อะไรง่ายๆ ปู่ไม่ หากซับซ้อนนั่นแหละ ใช่เลย
-
มูนนี่แข็งแรงมากเลย โดนขนาดนี้ยังไม่เจ็บไข้ได้ป่วยอะไรเลย
-
:pig4: :pig4:
-
หายไปบ่อยขนาดนี้จะพ้นตาเร้ออออลูกกก
-
เกลียดตอนจันทร์บรรยายว่าเจิ้นชอบลากเข้ามุมตึก55555 ตาหืนเอ้ยยย
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
เจิ้นยุบยิบจันทร์บ่อยขนาดนี้ ผู้ใหญ่ไม่รู้ก็แปลกแล้วอ่ะ :katai3:
-
อีกหน่อยมูนนี่ตัวน้อยก็จะหื่นกว่าเจิ้น
-
:o8:
-
เขิน //ครั้งละ 3 รอบ จันทร์ไหวใช่ไหมลูก
แต่จันทร์ก็ชอบด้วยนี่เนอะ ดีงามมม o22 :-[
-
เราว่าพ่อเจิ้นก็เป็นใจนะ 555+ มีประชุมบ่อยเชียว จันทร์วิเคราะห์ได้เฉียบ
ความผิดปู่เต็ม ๆ สร้างเจิ้นมาให้เจิ้นเป็นคนซับซ้อนจริง ๆ
-
OMG!
-
มูนนี่.. ลูกกกกก..
กลายเป็นกระต่ายหื่นๆ ไปแล้ววววว... :hao7:
-
มูนนี่เก่งอ่านเจิ้นออกหมดเลย :hao7: :hao7:
-
หมั่นไส้เจิ้นเขานะคะ เหนื่อยตลอด แต่หน้าตาต้องสดใสแน่ๆเลย หม่ำกระต่ายมูนนี่ทุกวัน
-
นอกสถานที่ เลยตื่นเต้นร้อนแรงเว่อร์ :z1:
-
เข้ามาถามคุณแบม
จันทร์กับเจิ้นนี้ใครหื่นกว่ากันเนี่ย
55555+++
-
หมดเรื่องดราม่าแล้ว มาต่อเรื่องความถูกผิด ความอยู่ในกฏเกณฑ์ของเหล่าผู้ใหญ่ แม้การเดินทางไปสู่จุดหมายของเจิ้นจะอ้อมโลกกว่าคนทั่วไป แต่เชื่อว่าสามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากรายทางได้อย่างคุ้มค่าทุกเม็ดทุกหน่วย ไม่เสียแรงเหนื่อยเปล่าอย่างแน่นอน :impress3: และเจ้าจันทร์ก็ดูจะให้ความร่วมมือกับพี่อย่างดี แม้แต่พี่เอ็มก็ยังคงทำตามหน้าที่ (ดูต้นทาง) อย่างแข็งขัน :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
โอยยยยลูกแม่
:m25: :m25:
-
:m25: :m25: :m25: :m25: เด็กดีก็หื่นได้ค่ะลูกขา
-
เป็นนิยายที่เน้นบทบรรยายแต่อ่านแล้วไม่รู้สึกเบื่อเลย ชอบเวลาเจ้าจันทร์คิดนู่นคิดนี่มันน่ารักมากกกกกก แล้วเดี๋ยวนี้กลายเป็นมูนนี่สายหื่นไปอีก5555
-
มุนนี่เป็นยัยตัวแสบจริงๆด้วย
น่าเอ็นดู~ :impress2:
-
มูนนี่ลูกชุ้น โตแล้วจริงๆ :o7:
-
ยุบยิบยุบยับทั้งตอนนนนน
-
ยัยมูนนี่ตัวแสบบ :haun4:
-
มูนนี่คือแบบ :hao6: :hao6: หนูลูกกกกไม่เก็บอาการอะไรเลย
เมื่อไหร่ผู้ใหญ่จะยอมใจอ่อนอะ สงสารเจิ้น
แต่น่าจะอีกไม่นานจริงๆ ก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
ไม่เห็นเขาขัดขวางอะไรเยอะแยะ
เหลือแค่ขอแต่งงานเป็นทางการแล้วมั้งงแบบนี้ :z1: :z1:
-
นี่ชั้นติดตามกระต่ายหื่นอยู่หรือนี่
-
สามรอบเป็นขั้นต่ำ แอร๊ยยยยยยยยยยย :mew3:
-
Chapter XXIV Engage
“จันทร์อย่าซน”
“งื้อออ จันทร์เปล่าซนนะ...”
เจิ้นส่ายหัวขำๆเมื่อคนที่บอกว่าตัวเองไม่ซนกำลังขยับไปมาอยู่บนตัวเขา ผิวนุ่มหอมกลิ่นนมมีเพียงเสื้อคลุมตัวใหญ่อยู่บนตัวที่สายรัดเอวก็ไม่ได้ทำหน้าที่ของมันได้ดีเท่าไหร่ ท่อนขาขาวจึงโผล่พ้นออกมาขยับเสียดสี...จนร่างกายมันเริ่มอุ่น
อยู่ๆกระต่ายในปกครองก็กลายร่างเป็นบันนี่บอย...แล้วเพราะพยายามจะซนด้วยท่าทางเขินอายและท่าทีงกเงิ่นๆมันก็เลยยิ่งน่ารัก...
อย่างตอนนี้เจ้าตัวก็มาปีนข้ามตัวเขาไปหารีโมททีวีเพราะอยากจะดูการ์ตูน คอเสื้อคลุมก็ร่วงลงมาจากไหล่ แถมยังเป็นกระต่ายซนๆนั่งลงบนกลางลำตัวเขาอย่างหมิ่นเหม่
“จันทร์มานั่งนี่มา”
เจิ้นขยับตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง แขนเอื้อมขว้าเอวเล็กมานั่งเกยบนตัก ตากลมโตหันมาสบตากันก่อนจะยิ้มแล้วพิงตัวเองบนแผ่นอกเขา เสียงการ์ตูนบนทีวีดังออกมาซึ่งเจิ้นไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรกับมันนัก เพราะสายตามันไปหยุดที่มือซ้ายที่กุมประสานกันไว้
ข้อนิ้วของเจ้าจันทร์เล็ก...ก็ไม่ได้เล็กขนาดเด็กผู้หญิงแต่ก็เล็กกว่าเขาเยอะ น้องตัวเล็ก...โชคดีที่ตอนนี้ดูเจ้าตัวจะแฮปปี้เอฟวรี่เดย์แบบที่ชอบพูดบ่อยๆก็เลยพอจะอ้วนขึ้นมาหน่อย
เสียงหัวเราะเล็กๆไปกับการ์ตูนเด็กๆทำให้เจิ้นรู้สึกว่าการใช้ชีวิตบนช่อฟ้าไม่ได้เงียบงันเกินไป...มันเป็นบ้านที่เป็นบ้าน ไม่ใช่แค่ที่พักให้นอนหลับแล้วใช้เวลาผ่านไปวันๆ
ช่อฟ้าไม่ได้มีความหมายอะไรเลยถ้าไม่มีเจ้าจันทร์...คำตอบเดียวที่เป็นเหตุของทุกอย่าง
“พี่รักจันทร์”
“หือ...จันทร์ก็รักเจิ้นนะ”
เจิ้นยิ้มเมื่อน้องเงยหน้าขึ้นมางงๆแต่สุดท้ายตากลมโตก็ขยับเป็นประกายความสุข ตัวแค่นี้แต่เต็มไปด้วยความสุขของเขามากกว่าทุกอย่างบนโลก
“จันทร์...แต่งงานกันนะ”
เคยคิดว่าอาจจะต้องหาสถานที่ดีๆ บรรยากาศดีๆ สร้างเซอไพรส์เพื่อขอเจ้าจันทร์แต่งงาน แต่ทุกอย่างมันก็ไม่ได้เหมาะกับเราทั้งคู่เท่าไหร่ เจ้าจันทร์ชอบใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่นี่ กินข้าวด้วยกัน นอนดูทีวีด้วยกัน เลี้ยงนกเลี้ยงกระต่าย
ก็แค่...ใช้ชีวิตด้วยกันไปทุกวัน แล้วทำไมจะขอแต่งงานในบรรยากาศที่เป็นของเราทั้งคู่ไม่ได้ล่ะ
เจิ้นหลุดหัวเราะเมื่อตากลมโตเบิกกว้าง สองมือเล็กยกปิดปากตัวเองก่อนความตกใจจะกลายเป็นความน่ารักเมื่อเจ้าจันทร์ร้องไห้ออกมา
“ร้องไห้ทำไมหืม...”
วงแขนแกร่งโอบกอดคนงอแงเข้าหาตัวเอง เสียงร้องไห้ต่อว่าฟังไม่เป็นคำดังอู้อี้จากคนขี้แง แผ่นอกรู้สึกถึงความชื้นจากน้ำตา
“พี่เป็นคนรักที่ไม่ดีเท่าไหร่หรอก เพราะทั้งชีวิตพี่รักจันทร์แค่คนเดียวเลยไม่มีประสบการณ์อะไร...ให้โอกาสพี่ได้ไหม?”
ท่าทางพยักหน้าหลายทีทำให้หัวใจเจิ้นเต้นแรง อาการที่ไม่เกิดขึ้นได้บ่อยนักและมักจะเป็นกับเรื่องของเจ้าจันทร์ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ความยินดีมหาศาลยิ่งกว่าช่อฟ้าได้กำไรหลายร้อยเปอร์เซ็นต์ล้นทะลักจนต้องเชยคางคนงอแงขึ้นมาจูบ
ค่อยๆจูบซับน้ำตาเม็ดโตๆที่ยังร่วงหล่นลงมาไม่หยุด ก่อนจะแนบหน้าผากลงไปกับหน้าผากคนขี้แง
“แต่งกับจันทร์แล้ว ฮึก...ไม่ให้ยุ่งกับใครแล้วนะ ห้าม ห้ามหมด จันทร์หวงมาก จันทร์จะเป็นเด็กไม่ดีด้วยถ้าเจิ้นทำ”
“พี่จะเป็นของจันทร์คนเดียว”
เจิ้นยิ้มให้กับท่าทางมุ่งมั่นนั้น ขำนิดหน่อยกับท่าทางมุ่งมั่นของว่าที่เจ้าสาวคนใหม่ ดูท่าคงมีแผนการจัดการเขาอยู่ในหัวเต็มไปหมด
“ไหนแหวนล่ะ แหวนของจันทร์”
เจิ้นหอมหน้าผากพระจันทร์รสนมฟอดใหญ่ก่อนจะเอี้ยวตัวไปหยิบแหวนแต่งงานที่วางอยู่ในลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง หันกลับมาก็เจอมือเล็กยื่นมาตรงหน้าทันที
“ใส่มาเลย”
“กลัวพี่เบี้ยวหรอ หืม?”
พูดขำๆก่อนจะเปิดกล่องแหวนแล้วค่อยๆใส่ที่นิ้วนางข้างซ้าย
“ก็เจิ้นอ่ะชอบทำอะไรยากๆ จันทร์ต้องปลอดภัยไว้ก่อน”
เจิ้นดึงมือเล็กมาหอมเบาๆ แหวนทองคำขาวเกลี้ยงเกลาเหมาะกับนิ้วเล็กของเจ้าจันทร์อย่างที่คิดไว้ ไม่ต้องมีเพชรอะไรมากมาย
“เจิ้นทำไมไม่มีเพชรอ่ะ เม็ดโตๆ อันใหญ่ๆอ่ะ”
“เดี๋ยวมันหลุด”
“ของมันแพงมันไม่หลุดง่ายๆหรอก ใส่แบบนี้เหมือนแหวนปลอมเลย จันทร์อยากได้เม็ดใหญ่ๆ เอาแบบรวยๆอ่ะ แบบในหนังที่ประกายเพชรเยอะๆ เนี่ยเจิ้นใส่วงแค่เนี้ยเค้าไม่รู้หรอกว่าจันทร์มีเจ้าของแล้ว ต้องเอาใหญ่ๆ ไม่งั้นจันทร์มีคนมาจีบนะ จันทร์ยิ่งหล่อๆอยู่ด้วย”
ยิ่งปากเล็กเจื้อยแจ้วเท่าไหร่เจิ้นก็รู้สึกคันยิบๆในหัวใจ อยากจะโทรไปขอบคุณกันติชาที่มีลูกได้น่ารักขนาดนี้ ทำมาเป็นอยากได้แหวนวงใหญ่ๆแถมยิ้มจนแก้มตุ่ยเหมือนแฟมิลี่กระต่ายเวลากินข้าว
“จันทร์ก็ต้องไม่ให้ใครจีบ บอกว่ามีเจ้าของแล้ว จันทร์ต้องไม่หวั่นไหวกับใครเพราะคนข้างนอกนั่นจะผู้หญิงหรือผู้ชายไม่มีใครดีเท่าพี่สักคน พี่ดีที่สุดในโลก”
“โหหหห จันทร์ได้สินค้าพรีเมี่ยมจากธนาคารช่อฟ้าคนเดียวเลยใช่ไหม?”
“ยิ่งกว่าบัตรเครดิตศศิวิสดอมด้วย...รูดบัตรไม่จำกัดวงเงิน จ่ายคืนเป็นความรักให้พี่ ดอกเบี้ยศูนย์เปอร์เซ็นต์ตลอดชีวิต แถมเจ้าของธนาคารช่อฟ้าด้วย”
“โปรโมชั่นเยอะแบบนี้...แถมช่อฟ้าให้จันทร์ด้วยได้ไหมอ่ะ จันทร์จะได้รวยไม่รู้เรื่องไปเลยยยยยยย แล้วเดี๋ยวจันทร์แบ่งเงินให้เจิ้นใช้นะ เราเคยตกลงกันที่เท่าไหร่นะ 100 บาทต่อวันใช่ปะ โหยยย เหลือเฟือเนอะเจิ้นเนอะ”
เส้นความอดทนสุดท้ายขาดลงอย่างง่ายดาย ต้องจัดการฟัดเจ้าพระจันทร์กลิ่นนมให้หายหมั่นไส้ แล้วการฟัดก็เลยเถิดไปจนเปลี่ยนเสียงหัวเราะให้กลายเป็นเสียงครางหวาน...
เจิ้นพาผมลงมาส่งที่ห้องทำงานชั้นล่างตอนเกือบสี่โมงเย็น แหวนของเจิ้นยังอยู่ที่นิ้วนางของผม เจิ้นบอกว่าห้ามถอดถ้าผู้ใหญ่เห็นก็บอกไปเลยว่าเจิ้นมาขอแต่งงาน
ตอนนี้ผมว่าลักษณะการต่อสู้ของเราเปลี่ยนฝั่งไปเป็น เจิ้น VS ผู้ใหญ่ โดยมีผมเป็นเหมือน...เอ่อ...เชลยสงครามก็ไม่ใช่ ตัวต่อรองก็ไม่เชิง
การที่เจิ้นขอผมแต่งงานแบบถูกต้อง จริงๆพวกผู้ใหญ่เขาก็ไม่ได้ห้ามและสนับสนุนกลายๆมานานแล้วแค่รอผมโต แต่ดันเกิดเหตุการณ์เจิ้นถูกไล่ออกจากบ้านซะก่อน ก็เลยกลายเป็นว่าผมรับบทคุณหนูที่ถูกเจิ้นฉุด...แต่ผมเต็มใจให้ฉุดด้วยอ่ะ แหะๆ
แต่ถึงเจิ้นจะบอกว่าไม่ต้องกลัวใครเห็น พอพ่อเจิ้นกลับมาผมก็แอบซ่อนมือไว้ในกระเป๋ากางเกงอยู่ดี ผมรู้สึกผิดนิดหน่อยที่แอบไปหาเจิ้นรับหลังคุณพ่อ คุณพ่อเจิ้นเป็นคนใจดีมาก
จริงๆการมาอยู่กับคุณพ่อคุณแม่เจิ้นมันเหมือนว่าผมได้มีครอบครัวอบอุ่น ไม่ได้หมายความว่าอยู่กับเจิ้นกับคุณป้าแม่บ้านไม่ดีนะ แต่...อบอุ่นแบบมีพ่อแม่อยู่ครบอย่างจริงจังนั้นผมไม่เคยสัมผัสเท่าไหร่
กลับบ้านมาก็เจอคุณแม่ทำกับข้าวรออยู่ ก่อนนอนคุณแม่ก็ชงนมให้ แล้วตื่นเช้าก็ออกจากบ้านพร้อมคุณพ่อ ถึงจะเป็นคุณพ่อคุณแม่ของเจิ้น แต่ผมก็ชอบความรู้สึกแบบนี้มาก
ระหว่างทางกลับบ้านคุณพ่อก็ชวนคุยเรื่องเรียน เรื่องเพื่อนบ้าง กิจกรรมที่ผมเคยทำซึ่ง...มันค่อนข้างจะแปลกใหม่ กับพ่อของผมเองเราไม่ค่อยได้คุยกันแบบนี้มากนัก เพราะผมอยู่กับเจิ้น แล้วพ่อก็อยู่จีน แค่นานๆทีที่จะได้เปิดอกคุยกัน ถึงโทรศัพท์หากันได้แต่มันก็ไม่เหมือนที่เราได้ใช้เวลาบนรถแบบนี้
ผมชักจะหวงช่วงเวลาแบบนี้ขึ้นมานิดหน่อย อาจจะเพราะ...ผมเคยขาด ก็ไม่ได้ขาดมากนักแต่มันก็เหมือนหัวใจมีจุดดำเรื่องนี้อยู่ การปฏิสัมพันธ์ในครอบครัว...คงเพราะผมขาดก็เลยทุ่มเทความรู้สึกตัวเองให้เจิ้นจนหมดมาตลอด
“เป็นอะไร คิ้วขมวดเชียว”
“เมื่อก่อนคุณพ่อนั่งรถกับเจิ้นแบบนี้ไหม แบบว่าไปส่งที่โรงเรียน รับกลับบ้าน”
“ก็มีบ้าง...แต่ไม่บ่อย เจิ้นเขาหลานรัก ส่วนพ่อก็ทำงานหนัก”
สีหน้าคุณพ่ออ่อนลงนิดหน่อยแต่ผมเห็นความเหงาซุกซ่อนอยู่ในนั้น ในมุมเล็กๆก่อนจะถูกซ่อนด้วยรอยยิ้มใจดีเหมือนทุกครั้ง
เจิ้นโตมาในบ้านคุณปู่ ส่วนพ่อกับแม่แยกไปอยู่อีกหลัง คุณพ่อก็อาจจะต้องคิดถึงเจิ้นในวัยเด็กมากแน่เลยเพราะไม่ได้เลี้ยงเจิ้นเอง
“เจิ้นไม่โกรธหรอกครับ เจิ้นรักคุณพ่อกับคุณแม่จะตาย”
“ไม่เป็นไรหรอก...พ่อได้จันทร์มาเป็นลูกชั่วคราวแล้วนี่ไง”
ผมรีบพยักหน้ารับแล้วเราก็หัวเราะพร้อมกัน เราคุยกันไปเรื่อยๆจนถึงบ้าน วันนี้คุณแม่ทำหม้อไฟเฮลตี้ กลิ่นน้ำซุปหอมตั้งแต่หน้ารั้วบ้านเลยทีเดียว
“เจิ้นก็ชอบกินหม้อไฟครับ ผมกับคุณป้าแม่บ้านช่วยกันทำตลอดเหมือนกันครับ”
“หรอจ๊ะ ไว้วันหลังเราชวนพี่เขามากินด้วยกันเนอะ”
“อื้อ...”
ผมช่วยคุณแม่เด็ดผักกับจัดพวกลูกชิ้นสุขภาพต่างๆ ผมชอบกินลูกชิ้นปลา ลูกชิ้นปลาหมึก...ลูกชิ้นเจิ้น คิก...นึกถึงเจิ้นถูกพอกแป้งเป็นลูกกลมๆ
“แหวนสวยนะคะ...”
“ครับ เจิ้นให้มา... อ้ะ”
ผมรีบซ่อนมือไว้ด้านหลังแต่เหมือนจะไม่ทันแล้ว คุณแม่ยังยิ้มทว่าหรี่ตาลงนิดหน่อย ผมก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆก้มหน้าหงุด...คุณแม่จะว่าไหม แล้วจะโกรธผมไหม แล้วจะโกรธเจิ้นไหม...
“ดีกันกับพี่เขาแล้วหรอคะ?”
“อ่ะ...ครับ”
“แล้วพี่เขาให้แหวนมาหรอคะ?”
“ครับ....เจิ้น...ขอผมแต่งงาน ละ แล้วผมก็ตอบตกลง”
คุณแม่ขมวดคิ้วทั้งๆที่ปกติคุณแม่เจิ้นจะยิ้มใจดีให้ผมตลอด มันทำให้ผมใจแป้วนิดหน่อย หรือว่าตอนนี้ผมกับเจิ้นยังไม่ควรแต่งงานกัน เพราะว่าเราทำโทษอยู่ก็เลยยังไม่ควรเจอกันลับหลังผู้ใหญ่...
“ทำแบบนี้ระวังคุณพ่อเราโกรธนะคะ ตองน่ะ...เขาโกรธเจิ้นมากเลยนะ ทางคุณพ่อกับคุณพ่อไม่มีปัญหาหรอกค่ะ เราอาจจะไม่ชอบใจที่เจิ้นทำตัวเด็กๆไปบ้างแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรนัก”
“ละ แล้วผมควรทำยังไงดีครับ”
“ไม่ต้องทำอะไรค่ะ พี่เขาอยากแต่งงานกับเรา ก็ต้องให้พี่เขาไปจัดการ เหมือนตอนคุณพ่อจะมาขอแม่แต่งงาน ง่ายที่ไหนล่ะ คุณปู่ขวางสารพัด...ให้เจิ้นเขาหนักใจไปเถอะค่ะ ส่วนลูกจันทร์ก็แค่เตรียมตัวเป็นเจ้าสาว ดีจัง ไว้เราไปพวกคลินิกกันดีไหม ทำหน้าขัดตัวกันดีกว่า พอเจิ้นกับตองเขาทะเลาะกันจบแม่ค่อยพาพ่อไปขอลูกจันทร์อีกที”
คุณแม่ไม่ได้โกรธอะไร แต่คุณพ่อก็ถามว่าผมไปเจอเจิ้นตอนไหนยังไงบ้าง ท่านดุผมนิดหน่อยที่ทำเป็นมีลับลมคมใน เจิ้นก็เหมือนกันทำเป็นโจรไปได้ จะมาเจอกันต่อหน้าพ่อ พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ห่างกันก็แค่ชั้นเดียว
พอคุณพ่อเจิ้นดุผมก็เลยไม่กล้าเล่าไปถึงตอนที่เจิ้นปีนรั้วบ้านปู่เข้ามาหาเลย...เจิ้นปีนตลอดนั่นแหละจนช่วงหลังๆที่ผมย้ายมาอยู่บ้านคุณพ่อคุณแม่ถึงเลิกทำเพราะบ้านนี้อยู่ในหมู่บ้าน
“แต่ถึงยังไง...บ้านเราต้อนรับจันทร์นะลูก เหมือนที่เป็นมาตลอดนั่นแหละ ฝากพี่เขาด้วยนะ จะเป็นคนๆเดียวกันแล้ว หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยพี่เขาด้วยล่ะ เจิ้นเขาไม่มีใครหรอกมีจันทร์คนเดียว เขาก็เลยเอาแต่ใจไปบ้างนะ”
“ขะ..ขอบคุณครับ”
“อ้าว น้ำตาคลอเลย โธ่ลูกจันทร์...คุณก็มาทำซึ้งทำไมคะเนี่ย”
การที่คุณพ่อคุณแม่โอเคมันทำผมโล่งใจขึ้นเยอะเลย จะบอกเจิ้นดีไหมอ่ะ...เจิ้นต้องไปสู้กับพ่อต่อ...แล้วฝั่งพ่อก็มีตัวสนับสนุนหลักเป็นลุงหยาง ผมเห็นภาพลุงพูดจาแดกดันแบบชัดแจ๋วเลย
เจิ้นวิดิโอคอลหาผมตอนสี่ทุ่มกว่า ผมบอกเจิ้นว่าคุณพ่อคุณแม่รู้เรื่องแล้วและก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ยังไม่ได้อนุญาตให้ผมกลับไปอยู่กับเจิ้นนะ เจิ้นดูไม่แปลกใจที่ผมพูดว่าพ่อผมอาจจะโกรธเจิ้นมาก ลุงหยางด้วย
“เขาก็แค่เป็นตาแก่หัวดื้อ”
“ลุงหยางหรอ...ลุงดื้อจริงๆนั่นแหละ นิสัยไม่ดีด้วย”
“บอกแล้วว่าพี่ดีที่สุดในโลก”
“โห ขี้โม้อ่ะ เจิ้นก็นิสัยเหมือนศรรามนั่นแหละ มาแอบทำน้องนุ่มท้อง ฮึ่ย...”
“แล้วจันทร์ท้องยัง?...เมื่อไหร่จะมีลูกให้พี่ หืม”
“จันทร์ท้องไม่ได้สักหน่อย...เอ้ะ หรือจริงๆจันทร์ท้องได้แต่แบบว่าเจิ้นความสามารถไม่ถึง”
กลายเป็นว่าเจิ้นถลึงตาใส่ผม แล้วเขาก็บ่นว่าผมกลายเป็นมูนนี่นิสัยไม่ดี
“จันทร์เป็นแบดมูนนี่ไปแล้ว จันทร์นิสัยไม่ดี แต่เปลี่ยนใจไม่ทันแล้วนะ จันทร์ไม่คืนแหวนให้เจิ้นหรอก แบร่”
“...นั่นสิ แล้วพี่จะจัดการแบดมูนนี่ยังไงดี?”
“รักจันทร์เยอะๆแล้วจันทร์จะยอมเป็นมูนนี่เด็กดีก็ได้ แต่ถ้าเลเวลความรักลดลงจันทร์ก็จะกลับไปเป็นแบดมูนนี่เหมือนเดิม เจิ้นต้องหยอดกระปุกความรักเยอะๆให้จันทร์”
“ถึงได้บ่นตัวเองอ้วนอยู่นี่ไง เต็มจนอ้วนแล้วจันทร์”
“ฮื้อออ คนอ้วนเขาว่าน่ารักนะ เจิ้นไม่รักจันทร์หรอ”
“รัก....ไม่รักพระจันทร์อ้วนแล้วจะไปรักใคร?”
“พี่รู้ว่าตองไม่พอใจ แต่จันทร์กับเจิ้นเขาไปไหนต่อไหนกันแล้ว เหมือนที่พี่ไปถึงไหนต่อไหนกับตองสมัยก่อนนั่นแหละ มันห้ามได้ง่ายๆไหมล่ะ? อยู่บ้านเจิ้นก็ปีนรั้วมาหา อยู่บริษัทก็ขโมยเจ้าจันทร์ไปอยู่ข้างบน คิดดีๆนะตองมันก็เหมือนเราเมื่อก่อน ยิ่งกว่านี้ด้วยเพราะพี่ขโมยตองไปอยู่จีนด้วยกัน เจิ้นกับจันทร์ไกลสุดก็แค่ช่อฟ้า”
กันติชาโมโหจนอยากจะต่อยหน้าใครสักคน และคนแรกเลยก็คือสุริยะ หยาง...รู้ว่าเจิ้นแอบมายุ่งกับลูกเขาถึงในบ้าน รู้ขนาดว่าเรื่องมันเกินเลยไปถึงไหนต่อไหน แต่ก็ไม่ยอมบอก!
“ตองไม่ได้ไม่ยอมให้เขาแต่งกัน แต่มันหยามกันชัดๆ เข้าใจไหมพี่ซัน ไอ้เจิ้นมันกวนตีนชัดๆ มันทำตัวดีๆก็ได้แต่มันดันปีนบ้านแล้วไปขอจันทร์แต่งงานรับหลัง แถมไม่คิดจะมาอธิบายอะไรด้วย กวนประสาทเห็นๆ”
กว่ากันติชาจะรู้เรื่องก็ตอนที่พี่สาวโทรมาบอกว่าจันทร์ใส่แหวนเจิ้นไปแล้ว แถมมาช่วยพูดแทนเจิ้นอีกว่าอยากให้เขาใจอ่อน เพราะอยากจะมาขอให้เป็นเรื่องเป็นราว โมโหเข้าไปอีกที่พอเล่าให้สุริยะ หยางฟังก็ดันบอกว่ารู้แล้ว
คนของหยางในช่อฟ้าก็มี แต่ไม่ได้มุ่งร้ายอะไรเพราะยังไงก็ถือหุ้นด้วยอยู่ การจะสังเกตท่าทีภายในก็ไม่ใช่เรื่องแปลก การ์ดของสุริยะ หยางในบ้านเยว่ก็มี....
“ก็รู้แล้วตองก็โมโหเปล่าๆ พี่ก็ไม่อยากจะไปยุ่ง ยังไงมันก็เรื่องบ้านตอง”
กันติชาถลึงตาใส่คนที่อ้างว่าไม่อยากจะยุ่ง แล้วไอ้ที่ผ่านมาที่แนะนำสารพัดให้ลูกเขาน่ะมันไม่ยุ่งตรงไหน? ทั้งช่วยวางแผนช่วยเก็บความลับ...ยิ่งกว่าตัวเขาเองที่เป็นพ่อแท้ๆอีก
“งั้นเราไม่เป็นบ้านเดียวกันแล้วใช่ไหม? ดี อย่ามาให้ตองเห็นหน้าอีกนะ”
สุริยะ หยางยกมือกุมขมับตัวเอง เลือกใช้คำผิดชีวิตเปลี่ยน ต้องรีบลุกไปโอบเอวคนที่จะเดินหนีออกไปให้กลับมานั่งด้วยกันที่เดิม
“เอาล่ะพี่ขอโทษ พี่ผิดเอง...ตอนแรกพี่ก็โมโหเรื่องไอ้เจิ้น แต่พี่เห็นตัวเอง...ตัวเองที่เคยเป็นบ้าเพราะตอง ตอนเรื่องของเรา...เรามีอุปสรรคเยอะไปหมด พอคิดว่าเด็กๆมันมีโอกาสที่ดีกว่าก็อยากจะสนับสนุน ไม่ใช่ไปรั้งเข้าไว้มากๆเจ้าจันทร์หนีไปมีลูกกระต่ายมาให้ตองเลี้ยงจะทำยังไง”
“ตองเลี้ยงได้ หลานทั้งคนทำไมจะไม่ได้”
“แล้วตองรับได้ไหมล่ะถ้าจันทร์จะเป็นแผลเหวอะหวะในหัวใจเหมือนที่ตองเคยเป็น...เพราะพี่เห็นตองเป็นมาก่อน พี่เลยไม่อยากให้ลูกของตองเป็นแบบนั้น จำวันที่จันทร์เครียดจนผมร่วง วันที่ตองต้องไปตัดสกินเฮด วันที่ลูกหนีไปอเมริกาได้ไหม”
คำพูดของสุริยะ หยางทำให้นัยน์ตาก่อนกันติชาวูบไหว ร่างบางเอนตัวพิงหัวลงที่ไหล่แกร่งอย่างหมดแรง ภาพลูกเสียใจและเจ็บปวดยังชัดเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
“เราโกรธได้ เราโมโหได้แต่อย่าลืมว่าที่เจิ้นพูดก็ไม่ผิด...เราทิ้งเขาสองคนไว้อยู่ด้วยกัน แล้วจะมาเอาเจ้าจันทร์คืนในตอนที่เจิ้นมีแค่จันทร์เป็นโลกทั้งใบ...มันไม่ทันแล้ว และเจิ้นก็ไม่ใช่คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ไหนนี่ตอง เป็นผู้ใหญ่ เอาการเอางาน รักจันทร์จนเลี้ยงมาซะลูกตองน่ะทำอะไรเองไม่เป็นสักอย่าง โอ๋จนเจ้าลูกกระต่ายมันเป็นกระต่ายบนหอคอยงาช้าง ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมยังกับเขตปลอดเชื้อ เลี้ยงดีกว่าพี่เลี้ยงตองอีก”
“แต่...แต่ตองก็โมโหอยู่ดี มันกวนประสาทเป็นบ้า”
“ถ้าพี่โดนขโมยตอง พี่ก็เป็นบ้าเหมือนกัน จำตอนพี่รู้ว่าตองทำผู้หญิงท้องได้ไหมล่ะ...”
ภาพเหตุการณ์วันวานทำให้กันติชารู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง แขนเล็กยกขึ้นโอบเอวคนรักอย่างเอาใจ
“ขอโทษ...”
“เห็นตัวอย่างแล้วนะ ไม่ได้บอกว่าให้หายโกรธวันนี้ แต่ถ้าเจิ้นมาคุยเรื่องจันทร์ก็ตัดๆพวกอารมณ์ออกไปบ้าง ยังไงเขาก็ไม่ไปไหนจากกันหรอก ดีกว่าเจิ้นมันหาจันทร์หายไปไหนไม่รู้ เห็นไหมล่าสุดก็จะทิ้งช่อฟ้า ชีวิตเจิ้นมันไม่มีอะไรหรอกนอกจากจันทร์ ปู่มันมันยังไม่สนใจเลย เห่อเมียเด็กชิบหาย”
กันติชาขมวดคิ้วฟาดมือลงบนท่อนขาของพระอาทิตย์ขี้หงุดหงิด
“อย่าเรียกลูกตองว่าเมียไอ้เจิ้นนะ ยังไม่แต่ง ไม่ยอมรับทั้งนั้นแหละ”
“หึ...ทีเราไม่แต่งกันตองยังเป็นเมียพี่ได้เลย เอาแหวนสักวงบ้างไหม? แต่พี่คิดค่าแหวนแพงหน่อยนะ จะเอาให้ลุกไม่ได้เลยคอยดู”
“ยิ่งแก่ยิ่งหื่นใช่ไหม? คำพูดคำจานี่น่าตบปาก”
“เมียพี่ชอบให้รุนแรง...พอไม่แรงก็ไม่ถูกใจไม่ใช่หรือไง?”
สุริยะ หยางหัวเราะลั่นเมื่อกันติชาถลึงตาใส่ ก่อนมือหนาจะรวบมือบางขึ้นมากัดเบาๆ...และค่อยๆเพิ่มน้ำหนักจนเห็นรอยฟันจางๆ
ตาคมจ้องไปที่ใบหน้าของคนรักที่เม้มปากแน่นก่อนเสียงคราวแผ่วเบาจะหลุดออกมาเมื่อเขาเริ่มใช้ลิ้นเลยไปตามรอยฟัน...
ครู่เดียวทั้งนั้นอ้อมแขนแกร่งก็ต้องรองรับคนตัวบางที่ดันตัวเองขึ้นมานั่งคร่อมตัก และปล่อยให้ตัวเองโดนกันติชากระชากเสื้อผ้าออกทีละชิ้น
----------------
อิอิ
-
รู้เลยว่ามูมนี่ชอบโดนกัดมาจากใครรรร
-
:hao7:
-
:hao3:
-
เลือดพ่อมันแรงใช่ไหมมูนนีืืื พ่อตองก็สายหื่นเหมือนกันเลย 55
-
อื้อหืออออ พ่อตองไม่ธรรมดา :katai2-1: :katai2-1:
-
แหมมมมมมมมมมม
เจ้ามูนนี้ได้ความร้อนแรงมาจากคุณแม่กันติชานี้เอง
อิอิ
-
โอ๊ยๆๆ ลุงหยาง แซ่บกว่าเจิ้นอีกแระนะ
-
อะไรคือ อิอิอะ555 ว่าแล้วลุงหยางต้องรู้ว่าเจิ้นทำอะไร :z1: แต่มูนนี่น้อยน่ารักมากมาย :-[ :-[ :-[
-
:pig4: :pig4: :L2:
-
ฮิๆ :z2: รู้สึกเหมือนลูกจันทร์จะออกเรือน
อยู่มาตั้งแต่วันแรก ตั้งแต่น้องยังไม่ทันเจิ้น จนตอนนี้เป็นแบดมูนนี่
และเขาจะแต่งงานกันแล้ววววว :o12:
-
ใกล้จะแฮปปี้เอวรี่เดย์แล้ววววว
-
มูนนี่ลูกไม้หล่นใต้ต้น :jul3: :jul3: :jul3:
-
ระ..ระ..รู้สึกว่า...พ่อตองแซ่บมว้ากกกก
ลืมความนัวเนียของเจิ้นกับมูนนี่เมื่อต้นตอนไปเลยค่ะ
นี่อยากเห็นความแซ่บของพ่อตองกะลุงหยางเต็มๆ ไปอี๊กกกก อิอิ
-
เดี๋ยว!! อะไรคือจุดไข่ปลา 10 จุดแล้ว~~~อิอิ o22 เอาฉากลุงหยางปราบหัวหน้าแก๊งค์กระต่ายที่เรารอคอยคืนมาเดี๋ยวนี้นะแบม งืออออ :sad4:
-
โอยๆ.........พ่อตองแซ่บมาก :z3:
แค่พี่ซัน กัดมือแล้วเลีย พี่ซันก็เสื้อผ้าหลุดแล้ว :o8: :-[ :impress2:
มูนนี่น่ารักมากกกกกกกกก
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลูกกระต่ายจัดว่าแสบแล้วนะ เจอหัวหน้าแก๊งค์เข้าไป คูณ10 เข้าไปเลย
#เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ :mew3:
-
ลุงซันกับพ่อจองแซ่บไม่เบานะคะ
-
เจิ้นคะเน่ขอโทษษษเน่เปลี่ยนเป็นทีมลุงหยางแล้วปลื้มลุงหยางมากกกกค่ะตอนนี้ :katai2-1:
-
:z1: พ่อตอง แซ่บเว่อร์ค่าาา
-
รักลุงหยางงงงงง
-
:hao7: อุ๊ย.... รู้แล้วว่าเจ้าจันทร์แซบเหมือนใคร.... :hao6:เหมือนคุณพ่อนั้นเอง :hao7:
-
ชักจะเริ่มใจหาย...ใกล้จบแล้วอ่อ ม่าย..ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1:
-
อะไร ........................ :angry2:................................ มาทำให้อยากแล้วจากไปหรา................................ :fire:
ท้าย ๆ นี่เซอร์ไพรซ์มาก ไม่คิดว่าจะมีพาร์ทของอาตองกับลุงหยาง ที่สำคัญขอคารวะน้ำใจที่ช่วยพูดเพื่อให้เจิ้นกับน้องจะได้อยู่ด้วยกัน ท่านลุงช่างดีกับเจิ้นยิ่งนัก แอบสงสารนิด ๆ ที่เจ้าจันทร์มองลุงในแง่ร้าย และเป็นคนนิสัยไม่ดีตลอด :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
นายเอกเรื่องอื่นมักจะชอบใจที่เป็นแหวนแบบเงินเกลี้ยงๆ แต่มูนนี่ไม่ใช่ ไม่มีเพชรแล้วโวยวายเลย เจิ้นต้องไปหาเพชรก้อนโตๆมาาาาา! 55555
-
รักลุงหยางเลยอ่ะ
เจิ้นยังร้ายกาจเหมือนเดิม
แบดมูนนี่...พระจันทร์ตัวกลม น่ารักกกก
ที่สำคัญ #ลุงหยางโจ้กเกอร์ที่แท้ทรู
-
คู่นี้ก็นะ
-
มูนนี่แรงเหมือนคุณกันติชานี่เอง
-
ลูกไม้ตกไม่ไกลต้นจริงๆ มูนนี่แซ่บเหมือนตองนี่เอง
-
เราชอบเวลาพ่อตองอยู่กับลุงหยาง
โตยังไงก็ยังเป็นเด็กของพี่ซันอ่ะ
-
NC พ่อ ตอง กับ ลุง หยางสักยก ก้อดีนะ
-
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ มูนนี่ ได้พ่อตองมาทั้งน้าน :z1:
-
:haun4: :haun4:
-
แหนะ ตองยังหนีตามลุงหยางเลย
แล้วทำไมเจ้าจันทร์จะยอมเจิ้นบ้างไม่ได้
เจ้าจันทร์น่ารัก เป็นคนดีที่ใจแตก ชอบให้เจิ้นยุบยิบ
แบดเจ้าจันทร์นี่แบดมากค่ะ ห้ามนะ ห้ามทุกอย่างเลย
อื้อหือความพ่อลูกนี้ ไม่ต่างกันค่ะ ชอบความแรง 5555
-
มูนนี่ลูกพ่อที่แท้ทรู o17
-
:katai2-1: :pig4:
-
คู่นี้แซ่บเว่ออออ
-
คู่พ่อก็ไม่มียอมกันเลยนะคะ แต่ไม่เป็นไร เราชอบค่ะ 555
-
แหม่ลุงหยางแย่งซีน :z1:
-
โอ้ววววววว ความฮอตมันอยู่ในสายเลือดจริงๆ
-
ใกล้จะ happy ending แล้วสิ
ตลกความมูนนี่ คือน้องไม่ต้องทำอะไรเลยอยู่เฉยๆก็มีคนช่วยเอง
ลุงหยางก็ช่วยพูดให้ พ่อแม่ก็ช่วยพูดให้
เอาจริงๆเรื่องมันจะง่ายมากถ้าเจิ้นไม่ซับซ้อน 55555555
-
Chapter XXV Kanticha
คุณแม่เจิ้นบอกว่าพ่อผมรู้เรื่องเจิ้นขอผมแต่งงานแล้วนะ คุณแม่บอกว่าถึงยังไงก็ต้องบอกไว้ให้พ่อผมได้เริ่มเตรียมตัวเตรียมใจ หัวใจผมเต้นแรงเป็นกลองรัวอยู่สองสามวันแรกแต่กลายเป็นว่าพ่อไม่โทรมาเลย แล้วผมก็ไม่กล้าโทรหาพ่อด้วย พ่อทำใจได้ในวันที่ห้า...พ่อก็ตัดสาย พอโทรย้ำๆกลายเป็นลุงหยางรับแทน
“ตองน้อยใจหนีออกจากบ้านไปแล้ว”
ใครเชื่อก็บ้าแล้ว!
พ่อโกรธไม่ก็งอนหรือน้อยใจผมเรื่องเจิ้น...คุณแม่เจิ้นบอกว่าต้องให้เวลาพ่อทำใจเพราะพ่อมีผมคนเดียวก็ต้องมีความรู้สึกหวงลูกหรือต่อต้านกันบ้าง เพราะถ้าผมแต่งกับคนอื่นที่ไม่ใช่เจิ้นคนทั้งเยว่ก็ต้องหวงผมเป็นอย่างมากอยู่ดี
ผมพยายามให้เจิ้นพาไปหาพ่อ ไปปรับความเข้าใจแต่เจิ้นกลับไม่ทำอะไรทั้งนั้น คุณแม่ก็บอกอีกว่าเจิ้นกับพ่อผมกำลังทำสงครามประสาทกัน ให้ผมอย่าไปเครียด
ก็อยากจะไม่เครียดหรอกแต่คนหนึ่งก็พ่อคนหนึ่งก็...ก็แฟน เอ้ะ เราเป็นแฟนกันแล้วหรือเปล่าอ่ะ...แต่ก็จะแต่งกันก็ต้องเป็นแฟน...หรือว่าเป็นสามีภรรยากันไปเลย
เรื่องสถานะผมกับเจิ้นทำเอาผมหน้าร้อนฉ่า พอเจิ้นมาหาวันเสาร์ก็เลยอารมณ์ดีน้วยเจิ้นไปน้วยเจิ้นมาจนเจิ้นห้ามผมเข้าใกล้เพราะเขาไม่อยากยุบยิบผมในบ้านพ่อแม่ตัวเอง
อีกเรื่องที่เจิ้นทำเนียนไม่พูดถึงคือแหวนเพชร...ที่ผมอยากได้เพชรเม็ดใหญ่ๆ อันที่จริงก็ไม่ได้จริงจังเท่าไหร่แต่พอแกล้งพูดถึงแล้วเจิ้นชวนเปลี่ยนเรื่องทุกทีก็ขำอ่ะ
เจิ้นไม่ได้ไม่อยากซื้อให้หรอก พี่เอ็มบอกว่ากลัวอันใหญ่ๆมันเกะกะผมแล้วถ้าเกิดเพชรมันหลุดจะกลายเป็นว่าผมเสียใจอีก...แล้วก็กลัวว่าเพชรอันใหญ่มันจะล่อโจรด้วย ถึงผมจะคิดว่าชีวิตผมโคตรจะมีความปลอดภัยสูงก็เถอะ แต่ความเป็นห่วงของเจิ้นผมก็ไม่ควรมองข้าม
ยิ่งอายุเยอะขึ้นเจิ้นก็ยิ่งเป็นปลาหมึกแก่ขี้กังวล ผมว่าคนบ้านผมทุกคนมีนิสัยนี้สืบทอดตามกรรมพันธุ์ ทั้งปู่ ทั้งพ่อผม คุณพ่อคุณแม่เจิ้นทุกคนเวอร์เรื่องผมกันหมดเลย
ผลกระทบของการแยกบ้านกันอยู่แล้วพ่อผมกับเจิ้นงอนกันก็คือ...ผมต้องแบ่งเวลาไปให้ทุกคนโอ๋อย่างเท่าเทียม เดี๋ยวไปกินข้าวกับปู่ เดี๋ยวต้องไปให้เจิ้นยุบยิบ เดี๋ยวต้องไปข้างนอกกับคุณพ่อคุณแม่ ก่อนพ่อจะไม่หลบหน้าผมก็ต้องไปกินข้าวกับพ่อกับลุงหยาง
คือลองสำรวจตัวเองกี่รอบต่อกี่รอบก็พบว่าชีวิตผมเหมือนจะ...ไม่ต้องท้าทายอะไรเลย ทุกคนตามใจผมกันหมด อยากได้อะไรก็ได้ อยากเรียนอะไรก็ได้เรียน อยากกินก็ได้กิน อยากดรอปก็ได้ดรอป ผมเป็นลูกรัก หลานรัก คนรักของเยว่บวกลุงหยางสุดๆ
ตอนโทรไปบ่นให้คิวฟังคิวก็บอกว่าผมรู้ตัวช้ามาก ตอนเจอผมแรกๆคิวบอกว่านึกว่าตัวเองเลี้ยงลูก เขาบอกอีกว่าชีวิตผมมันหน่อมแน้ม เครียดสุดก็แค่ไม่มีขนมให้กิน ไม่จริงสักหน่อยเหอะ
“แล้วทำไงดีอ่ะ”
“ก็...หาอะไรท้าทายทำมั้ง? ชีวิตก็ต้องแข่งขันกันบ้างถึงจะสนุก”
คิวยกตัวอย่างเรื่องงานของตัวเองให้ฟัง ตอนนี้คิวต้องสู้กับสังคมการทำงานอย่างมาก เขาเรียนจบแล้วต่างจากผมที่กำลังรอวันเปิดเทอมสองแล้วจะกลับไปเรียนอีกครั้ง
“แต่จันทร์ไม่ต้องคิดมากหรอก จันทร์ไม่ได้ถูกตามใจจนเป็นเด็กใจแตกหรือเด็กแสบอะไรหรอก พีคสุดก็แค่หมกมุ่นเรื่องชมรมวิจัยกระต่ายอะไรนั่นอ่ะ คนอื่นหนีเรียนไปกินเหล้า ไปเที่ยว ส่วนจันทร์หนีไปดูกระต่าย”
จะว่าไปช่วงน้องนุ่มท้องผมก็หนีเรียนไปดูน้องนุ่มจริงๆนั่นแหละ ช่วงสถานการณ์สุ่มเสี่ยงที่ผมยังเข้าหน้าพ่อไม่ติด ตะแง้วเจิ้นก็ไม่ได้ผมเลยเอาเรื่องความท้าทายในชีวิตที่คิวบอกมาลองคิดเล่นๆ
ผมจะหาอะไรท้าทายทำดีอ่ะ? เรื่องเรียนไม่ต้องแข่งผมก็แพ้อยู่แล้ว เกรดต่ำเตี่ยเรี่ยดินเสมอต้นเสมอปลายตั้งแต่เด็กยันเข้ามหาวิทยาลัย เรื่องงานทุกวันนี้ก็ไม่ค่อยจะได้ทำงานเพราะเจิ้นชอบมาแอบดักผมตามมุมตึกอยู่เรื่อย...ทำอาหารก็ได้แค่ทำในบ้านตัวเองไม่ได้ไปทำร้านอะไร
กลายเป็นว่า...ผมไม่ได้ทำอะไรสำเร็จสักอย่าง! ขนาดไปเรียนภาษาผมยังหนีกลับก่อนเพราะมาหาเจิ้นเลย คิดแล้วก็ได้แต่เอาหัว
โขกสินเชื่อ
“จันทร์ทำไงดีอ่ะ...จันทร์เป็นคนล้มเหลวร้อยเปอร์เซ็นต์เลยอ่ะ”
การที่อายุยี่สิบเอ็ดแล้วแต่ยังทำอะไรไม่สำเร็จเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่างถือว่าน่าเศร้ามากเลย ผมไม่มีจุดมุ่งหมายในชีวิตอะไรชัดเจนมากนักด้วยนอกจากเรื่องเจิ้น...แต่เจิ้นก็ไม่ได้ต้องการความช่วยเหลืออะไรจากผมมากนักอยู่ดีก็เขามีเลขาตั้งสี่คนแล้ว
ผมโทรไปบ่นกับคิวอีก คิวก็บอกว่าเพราะชีวิตผมมันง่ายดายไปหมดเลยขาดความกระตือรือร้น ให้ผมลองทำอะไรแบบตั้งใจสุดๆดู...และย้ำด้วยว่าที่ไม่ใช่เรื่องเจิ้น
หัวสมองผมมืดแปดด้านไปหมดเลย ก็เลยโทรหาลุงหยาง...ทนฟังลุงบ่นอีกรอบเรื่องทำพ่อนอยด์ถึงได้ขอคำปรึกษาจากลุง
“เดินด้วยเท้าตัวเอง ลงมือทำงาน ก่อร่างสร้างตัว”
“ยังไงอ่ะ”
“ก็หางานทำที่ไม่ใช่ของเยว่ ไปเป็นลูกน้องคนอื่น”
“แต่ยังเรียนไม่จบเลยอ่ะ”
“ก็เป็นเด็กเสิร์ฟ ทำงานพาร์ทไทม์ไปซะ สตาร์บัค แมคโดนัลด์ เคเอฟซี”
มันก็น่าจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี แต่พอเล่าให้คุณแม่เจิ้นฟังคุณแม่กลับไม่ยอม แถมโทรไปบ่นลุงหยางอีก ผมคิดว่าจริงๆองค์ประกอบหนึ่งที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะพวกผู้ใหญ่นี่แหละ ตัวอย่างที่ชัดเจนก็เช่นเรื่องเจิ้น
คนบ้านเราอาจจะไม่ค่อยปกติ... พ่อก็เป็นวัยรุ่นตัวแสบ พอมาเจิ้นก็เป็นคนซับซ้อน ส่วนผมก็เป็นคนหน่อมแน้ม หรือว่าที่บ้านเรากิจการเติบโตเป็นเพราะดวงชะตาฟ้าลิขิตจริงๆ ดวงล้วนๆแบบว่าอาจจะฟ้าเห็นใจที่บ้านเราเพี้ยนๆก็เลยให้ความโชคดีมาเยอะหน่อย
ผมเล่าเรื่องแม่เจิ้นโทรไปบ่นลุงหยางให้คิวฟัง ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่กลับมา คิวเลยสรุปว่าผมควรจะหาความท้าทายในงานของตัวเองแทน เช่น...จากการถ่ายเอกสารแบบเชื่องช้าก็เพิ่มสปีดให้ตัวเอง เหมือนเป็นจุดมุ่งหมายของแต่ละวัน หรือทำมิชชั่นเล็กๆอย่างการทักทายคนให้ได้อย่างน้อยวันละยี่สิบคนอะไรแบบนั้น
แต่พอผมจะทำจริงๆก็กลายเป็นเจิ้นไม่ชอบใจที่พนักงานบางคนคุยกับผมนานเกินไปอีก...คือชีวิตผมคงไม่ได้เอียงซ้ายเอียงขวาอะไรแน่ๆเลย ได้แต่หยุดนิ่งอยู่ตรงกลางเพราะคนรอบข้างไม่ให้กระดุกกระดิก
ผมใช้ชีวิตแบบนี้มาได้ยังไงนะตั้งยี่สิบเอ็ดปี อาจจะยี่สิบปีกว่าๆไม่นับตอนอยู่อเมริกาที่ผมชอบไปปาร์ตี้ก็ได้ คิวรับรู้ถึงความห่อเหี่ยวของผมเพราะผมโทรไปบ่นกับคิวบ่อยมาก คิวเลยเสนอว่าให้ผมไปหาคอร์สเรียน การออกไปเรียนอาจจะดีขึ้น ผมอาจจะฟุ้งซ่านเพราะอยู่ว่างๆ
ก็เลยได้ไปเรียนขับรถที่ตั้งใจไว้ตอนแรก...แต่ผู้ใหญ่บ้านผมก็เวอร์อีก เจิ้นจะซื้อรถให้ทั้งๆที่บ้านเราก็มีรถตั้งสามคันแล้ว เจิ้นมีรถสปอร์ตของเขา มีเบนซ์สำหรับรับส่งผมไปเรียน แล้วยังมีรถตู้ที่ทำเบาะเป็นกึ่งๆเตียงนอนได้อีก
คุณแม่เจิ้นก็อยากให้ผมขับมินิคูเปอร์คันเล็กๆ ปู่ก็จะให้เอาสีถูกโฉลก จะเอาทะเบียนประมูลอะไรก็ไม่รู้ ลุงหยางยิ่งแล้วใหญ่บอกว่าเป็นผู้ชายแมนๆต้องขับกระบะหรือจะลองเป็นเด็กแว๊นขี่บิ๊กไบค์...พ่อก็ด่าลุงหยางหาว่ายุให้ผมไปเสี่ยงชีวิต
การเป็นคนหน่อมแน้มของทุกคนทำเอาผมเริ่มหงุดหงิด...ทุกอย่างมันช่างอึดอัดไปหมด ผมก็แค่อยากทำอะไรแปลกใหม่ ได้ลองทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง...
การกลับไปอยู่หออาจจะดีที่สุดแต่มันก็อีกตั้งเป็นเดือนกว่าจะเปิดเทอม ผมคิดว่าตัวเองเริ่มเป็นมูนนี่ขี้โมโหไปแล้ว ผมบ่นกับพี่เอ็มบ้างคราวนี้เพราะกลัวคิวเบื่อซะก่อน
“เข้าสู่วัยต่อต้านหรือเปล่าครับ? เหมือนเวลาเข้าสู่วัยรุ่นที่อยากจะเป็นตัวเอง ใจร้อน แล้วก็ไม่ชอบให้ผู้ใหญ่ยุ่งเรื่องส่วนตัว แต่ส่วนมากจะเป็นกันตอนอายุสิบสี่สิบห้านะครับ คุณจันทร์อาจจะ...โตช้าไปนิดหน่อย”
วัยต่อต้าน? เข้าสู่วัยรุ่น?
“มูนนี่ของพี่กำลังโตขึ้นนี่เอง”
เจิ้นขำการเข้าสู่วัยต่อต้านของผม แต่ผมงอแงที่เขาทำเหมือนล้อเลียนเขาก็เลยยอมเลิกแกล้งแล้วบอกว่าจะให้พื้นที่กับผมมากขึ้น คุณพ่อคุณแม่เจิ้นก็ดูตกใจปนขำ ปู่ก็ขำ ลุงหยางก็ขำ ยิ่งพ่อยิ่งตื่นเต้นใหญ่เลย
แต่เพราะทุกคนทำเหมือนมันแปลกนี่แหละผมเลยยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ ก็แค่โตช้าอ้ะ! แล้วทำไมต้องตื่นเต้นกันด้วยก็ไม่รู้
“ก็จันทร์น่ารัก...”
“แต่จันทร์หงุดหงิดมากเลย”
“ทุกคนรักจันทร์...ก็เลยอยากเห็นทุกการกระทำของจันทร์ไงครับ ทำให้จันทร์อึดอัดเพราะพวกเราดูจะเป็นห่วงจันทร์มากเกินไป จันทร์เป็นความรักของทุกคนนะ...ไม่อยากให้ทุกคนรักจันทร์หรอ”
เจิ้นยิ้มแล้วดึงมือผมไปหอม วันนี้วันเสาร์เขาได้รับอนุญาตมานอนกลิ้งหน้าทีวีกับผมที่บ้านคุณพ่อคุณแม่
“ก็เข้าใจ...แต่จันทร์อายนี่...แล้วจันทร์ก็อยากทำอะไรด้วยตัวเองด้วย จันทร์จะแต่งงานแล้วนะแต่ทำไมเหมือนตัวเองยังไม่โตเลย”
“แล้วจันทร์อยากทำอะไรหืม”
พอเจิ้นถามแบบนี้ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร เพราะเป้าหมายเดียวในชีวิตของผมก็แบบว่า To be with เจิ้นอ่ะ แบบ Only เจิ้น เอฟวรี่เดย์เลยแบบพี่เอ็มอ่ะ พี่เอ็มรู้เรื่องเจิ้นทุกอย่างเลยนะ ความลับนั่นนี่โน่น แต่ไม่ใช่ทุกเรื่องที่เจิ้นจะบอกผมสักหน่อย
“ว่าไงครับ...อยากทำอะไร”
“จันทร์....อยากเป็นพี่เอ็ม”
เจิ้นชะงักแล้วขมวดคิ้ว เขาทำหน้าเหมือนผมบังคับให้กินผักขม
“จะอยากเป็นเอ็มทำไม ไม่เห็นน่ารักเลย...สู้จันทร์ของพี่ก็ไม่ได้”
“ก็พี่เอ็มดูเป็นคนพิเศษของเจิ้นนี่”
“พี่ไล่มันออกทุกวันมันก็ไม่ไป จันทร์อยากโดนไล่หรอ?”
ผมเบิกตากว้างเพราะรู้สึกสงสารพี่เอ็ม ทั้งๆที่ดูแลเจิ้นดีขนาดนี้เจิ้นยังจะไล่พี่เอ็มออกอีกหรอ แล้วถ้าผมไปทำงานกับเจิ้นผมไม่โดนเจิ้นไล่ออกนอกประเทศเลยหรอ
“จันทร์...คิดอะไรอยู่ พี่แค่จะบอกว่าจันทร์เป็นคนพิเศษของพี่ในแบบที่เอ็มก็ทำไม่ได้ พี่รักจันทร์ไม่ได้รักเอ็ม จันทร์จะไปอยากเป็นเอ็มทำไม...เป็นมูนนี่ของพี่คนเดียวก็พอแล้ว”
เจิ้นดึงผมไปกอด ผมสบายใจขึ้นนิดหน่อยที่ตัวเองสำคัญกว่าพี่เอ็ม จริงๆก็รู้แหละว่าตัวเองต้องสำคัญสุดๆอยู่แล้วแต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลย
“จันทร์แค่...แค่กังวล”
“จันทร์เก่งในแบบของจันทร์...มูนนี่ของพี่เก่งจะตาย”
“จันทร์ทำอะไรไม่สำเร็จเลยสักอย่าง ไม่เห็นเก่งเลย”
“สำเร็จสิ...พี่เป็นสมบัติของจันทร์ไปแล้ว จันทร์ให้พี่ทำอะไรแทนทุกอย่างได้หมดเลย จันทร์ไม่ต้องทำอะไรเอง หน้าที่ของผู้บริหารก็คือวานแผนและใช้คนให้เหมาะกับงานไม่ต้องลงมือทำเองสักอย่าง”
“เจิ้นเป็นลูกน้องจันทร์หรอ?”
“ก็...อาจจะ”
คำอธิบายของเจิ้นทำให้ผมพอจะเห็นภาพ เจิ้นเป็นเจ้าของธนาคารแต่เจิ้นก็ไม่ได้ทำหน้าที่ของพนักงานทุกอย่างนี่นา เจิ้นก็นั่งอยู่ห้องทำงาน ประชุม ออกงาน วางแผนอะไรยุบยิบๆกับพี่เอ็ม
“งั้นจันทร์ก็เก่งกว่าเจิ้นใช่ไหมอ่ะ เพราะจันทร์ไม่ต้องหาเงินเองเลยให้เจิ้นหาให้อย่างเดียว”
เจิ้นเริ่มขมวดคิ้วอีกรอบ ผมพอจะเข้าใจสิ่งที่เจิ้นจะสื่อแล้ว...เขาก็แค่อยากให้ผมสบายใจแต่มันเข้าทางผมพอดีเลย ทำไมเกมต้อนเจิ้นเข้ากรงของผมมันถึงเหมือนจะกลับมาอีกรอบทั้งๆที่ผมเลิกเล่นไปแล้ว
“เก่งสิ มูนนี่ของพี่เก่งที่สุด”
“งั้น...ถ้าจันทร์ใช้ชีวิตแบบของจันทร์อย่างนี้ไปเรื่อยๆ มันก็ไม่เป็นไรใช่ไหม แบบว่าจันทร์ไม่ต้องเครียดไรเลย ไม่ต้องเป็นพี่เอ็มด้วย”
“พี่สร้างทุกอย่างให้จันทร์ได้ จันทร์จะไปสร้างเองอีกทำไม เรามีกันแค่สองคนนะจันทร์ แค่ช่อฟ้า...ก็เหลือเฟือ ไม่ต้องเป็นเอ็มหรอก เป็นจันทร์ของพี่ มูนนี่ของพี่ก็พอ”
“เป็นมูนนี่แล้วช่วยงานเจิ้นได้ไหม มีประโยชน์กับเจิ้นหรือเปล่า จันทร์อยากเป็นคนที่เจิ้นพึ่งพาได้เหมือนที่จันทร์ก็พึ่งพาเจิ้นได้ แบบว่าช่วยคิดช่วยทำอ่ะ เป็นคนที่เจิ้นภูมิใจจะอยู่ด้วย”
เจิ้นดึงผมไปกอดบนตัก อ้อมกอดของเจิ้นอบอุ่นสำหรับผมเสมอ ผมชอบเวลาที่ตัวเองจมไปในอ้อมแขนเจิ้นแบบนี้ที่สุดเลย
“จันทร์ก็อยู่ข้างพี่มาตลอด...พี่มีทุกอย่างแล้วจันทร์ แต่มีสิ่งเดียวที่พี่ยังขาดแล้วมีแค่จันทร์ที่ให้พี่ได้...ความรัก แค่จันทร์รักพี่ไปทุกวัน ไม่ทิ้งพี่ไป ดูการ์ตูน กินอิ่ม นอนหลับ อยู่ในที่ๆพี่มองเห็น”
“อันนั้นจันทร์ทำอยู่แล้วทุกวันเลย”
“แล้วจันทร์เบื่อหรือเปล่าถึงอยากจะทำอะไรอย่างอื่นเพิ่ม?”
“ไม่ ไม่เบื่อ จันทร์แค่คิดว่ามันน้อยไปไหมอ่ะ ดูมีประโยชน์น้อยจัง”
เจิ้นหัวเราะที่ผมพูดแบบนั้น
“มีสิ...จันทร์เป็นกระปุกความสุขของพี่ไง ขาดจันทร์ไปพี่ไม่มีความสุขเลย หัวใจพี่เจ็บปวด พี่นอนไม่หลับ...แล้วพี่ก็ไม่สบาย พอจะเห็นประโยชน์ของตัวเองหรือยังหืม มูนนี่?”
“งื้อ จันทร์เป็นพลังงานสำรองของเจิ้นใช่ไหม แบบว่าเป็นพาวเวอร์แบงค์อันใหญ่”
“ผิด เป็นพลังงานหลักต่างหาก ไหน...วันนี้โรงงานมูนนี่ผลิตพลังงานให้พี่หรือยัง?”
“โหย ผลิตทุกวันเลยยยย ให้เจิ้นคนเดียว”
แล้วหน้าที่ของโรงงานผลิตความสุขให้เจิ้นอย่าผมก็โดนสูบพลังจนเบลอไปหมด เพราะเรายังอยู่บ้านคุณแม่เจิ้นเลยไม่ได้ทำอะไรนอกจากจูบ จูบสูบวิญญาณที่ทำผมเกือบตาย
“เจิ้น...เมื่อไหร่จะไปคุยกับพ่อจันทร์หรอ จันทร์...ไม่อยากให้พ่อโกรธนานเลย”
ผมอาศัยช่วงเวลาเจิ้นอารมณ์ดีถามเขาอีกครั้งเพราะผมกังวลเรื่องพ่อจริงๆนะ คือทำแบบนี้เหมือนผมแฮปปี้คนเดียวแต่พ่อไม่ได้แฮปปี้ด้วยอ่ะ พ่องอนผมแน่ๆ ถึงพ่อจะยอมคุยด้วยแล้วแต่ก็แบบยังดูงอนๆอ่ะ ต้องไปง้อพ่อนะ พ่อมีผมเป็นลูกคนเดียวด้วย เดี๋ยวพ่อรักลุงหยางมากกว่าผมอ่ะถ้าผมไม่ง้อ
“เดี๋ยวดูวันว่างๆก่อน”
เขาตอบแบบ...แบบไม่ชัดเจนให้ผมอ่ะ แต่ผมก็ไม่อยากตื้อเจิ้นเยอะเท่าไหร่
“งื้อ จันทร์กังวลจัง”
“ไม่ต้องห่วง...พี่จะทำทุกอย่างให้เราได้อยู่ด้วยกัน”
อยู่ด้วยกันในความเข้าใจของผมก็คือ อยู่ด้วยกันแบบแฮปปี้ทั้งบ้านนะ เพราะผมเป็นมูนนี่ญาติเยอะไปแล้ว ถึงเจิ้นจะเบื่อญาติทุกคนเลยก็เหอะ
เจิ้นพาผมมาหาพ่อที่คอนโดลุงหยางในอาทิตย์ต่อ จริงๆเจิ้นไม่ได้อยากมาแล้วพ่อก็ไม่ยอมหายงอนง่ายๆ ซึ่งมันทำให้ผมอึดอัดมากคุณแม่เลยบอกให้เจิ้นเลิกทิฐิได้แล้ว ถึงเจิ้นจะชอบเล่นสงครามประสาทกับพ่อผมแค่ไหนก็ต้องเห็นใจผมด้วย
คุณแม่บอกว่าเจิ้นกับพ่อชอบเล่นอะไรแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ชอบเอาชนะกัน ทำเป็นสร้างสงครามเย็นแต่จริงๆโกรธกันไม่นานหรอก...แต่ แต่ผมก็อึดอัดอยู่ดีอ่ะ
คุณพ่อกับคุณแม่บอกให้เจิ้นไปตกลงกับพ่อผมก่อนให้เรียบร้อยพวกท่านถึงจะพาเจิ้นมาสู่ขอตามธรรมเนียมอีกที ผมตื่นเต้นหน่อยๆตอนที่ลิฟต์เรามาถึงชั้นลุงหยาง
“ไม่เป็นไร พี่จัดการเอง”
มือที่กุมมือเจิ้นชื้นเหงื่อหัวใจผมเต้นรัว แต่เจิ้นดูสบายๆมากเลย แถมมีรังสีออร่าของการเอาชนะเต็มเปี่ยม หรือจะเป็นอย่างที่คุณแม่เจิ้นบอก....เจิ้นกับพ่อผมชอบแข่งกัน
“เชิญครับ”
คนที่รออยู่หน้าลิฟต์ไม่ใช่ลุงหยางหรือพ่อ แต่เป็นผู้ชายในชุดสูทสีดำสนิททรงผมเปิดหน้าที่มีเอกลักษณ์ของคนจีนชัดแจ๋ว แถมพูดสำเนียงไทยแปร่งหูนิดหน่อย
“ไม่เจอนานนะ”
“มีงานด่วนของหยางครับ”
“เมื่อไหร่หยางจะกลับ?”
“ไม่ทราบครับ”
หยาง...เจิ้นกับคุณคนนี้เรียกลุงหยางว่าหยางเฉยๆ บางทีลุงหยางอาจจะเป็นคนชื่อเยอะแบบผม แบบที่มีทั้งศศิมณฑล เจ้าจันทร์ จันทร์ มูนนี่ เจ้าลูกกระต่ายอะไรทำนองนั้น ส่วนลุงหยางก็เป็นคอลเล็คชั่นพระอาทิตย์ สุริยะ หยาง มิสเตอร์หยาง ลุงหยาง พี่ซันที่พ่อเรียก แล้วก็หยางเฉยๆ
จริงๆเจิ้นนี่ก็ดีเนอะ แค่เจิ้นเฉยๆ ไม่ต้องคิดมากเพราะผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองจะมีชื่อเยอะแยะไว้ทำไม พ่อก็ยังมีแค่ตองเฉยๆเลยอ่ะ ทำไมพ่อเป็นใบตองแล้วผมไม่เป็นกล้วย?
“จันทร์?”
ผมกระพริบตาเรียกสติเมื่อเห็นว่าเจิ้นเดินนำไปก่อนแล้วหันมามองผมที่หยุดชะงัก
“จันทร์คิดอะไรนิดหน่อย”
“เรื่องนี้หรอ? พี่บอกว่าอย่าคิดมากไง”
“ไม่ใช่ จันทร์แค่คิดว่าทำไมจันทร์ชื่อจันทร์ ทั้งๆที่พ่อก็ชื่อตอง จันทร์อาจจะเป็นกล้วยก็ได้ แบบว่าใบตองกับน้องกล้วย ก้านกล้วย ต้นกล้วยอะไรแบบนี้อ่ะ มูนนี่ก็เปลี่ยนเป็น...บานานา”
ผมทิ้งหางเสียงให้เหมือนเพลงของมินเนี่ยน บาน๊าน่ะ เจิ้นขมวดคิ้วแล้วทำหน้าแปลกๆ ทำให้ผมขำ ชื่อกล้วยก็ดีจะตาย กล้วยอร่อยด้วย แบบว่าบานาน่ามิลค์เชค
“สงสัยกลับไปต้องขอหอมหน่อย...ว่าพระจันทร์ของพี่หอมกลิ่นกล้วยไหม”
เจิ้นทำตาวิบวับ...เขาคิดอะไรยุบยิบอีกแล้วแน่เลย ฮึ่ยย คนทะลึ่ง!
เราเจอลุงหยางที่ห้องทานข้าว แต่ไม่เจอพ่อ ลุงบอกว่าพวกเรามาเช้าไปพ่อยังไม่ตื่นทั้งๆที่ตอนนี้มันก็จะเที่ยงแล้ว คือผมกับเจิ้นนัดแค่ลุงหยางไว้กะว่ามาเซอไพรส์พ่อไปเลย เพราะช่วงนี้พ่องอนไม่ยอมคุยกับผมตั้งแต่รู้เรื่องเจิ้นมาขอผมแต่งงาน
“กินไรหน่อยไหมลูกกระต่าย? มีคุ้กกี้อยู่ เอาชามาด้วย”
คนจีนที่รู้จักเจิ้นด้วยคนนั้นไปจัดการมาให้ ชงฉากาใหม่ให้เจิ้นแล้วก็มีนมอุ่นของผม ท่วงท่าการเดิน การหยิบจำของต่างๆเขาดูดีมากเลยเหมือนในหนัง
“มองอะไร?”
“เขาดูดีอ่ะ”
เจิ้นบีบแก้มผมแบบไร้สาเหตุ แต่ลุงหยางดันหัวเราะชอบใจ ส่วนคุณคนที่ผมชมแค่ยกยิ้มมุมปากนิดหน่อยเท่านั้น
“เจ้าลูกกระต่ายถูกใจชิวซีหรือไง? ยกให้ไม่ได้หรอกนะคนนี้”
“เปล่าสักหน่อย ลุงขี้หวง!”
“ยกให้ก็ได้ แต่ไปอยู่จีนด้วยกันนะ”
“มิสเตอร์หยาง”
เสียงเจิ้นเข้มขึ้นมาเลย ลุงหยางคงกะจะกวนประสาทเจิ้นเล่นๆแล้วเจิ้นก็คงหงุดหงิดที่ผมทำท่าเหมือนสนใจพ่อบ้านของลุงหยางเป็นพิเศษ
“พี่ซัน หิว...”
“ตื่นแล้วหรอ?”
ผมหันขวับไปมองพ่อที่เดินเข้ามา เสียงเอื่อยๆ ตาปรือ ผมฟูและ....ทั้งตัวพ่อมีแค่กางเกงขาสั้นกับเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่ไม่ติดกระดุม และ และ.........
“พ่อ!”
“จันทร์?....จันทร์!”
พ่อดึงสาบเสื้อตัวเองปิดแต่มันไม่ทันแล้ว ผมเห็นชัดแจ๋วเลยว่าพ่อมีรอยจูบกับรอยฟันบนตัว เหมือน...เหมือนที่เจิ้นทำกับผมเลย! เหมือนมาก มากมากเหมือนเห็นตัวเองเลยอ้ะ
แล้วใครจะไปทำอะไรแบบนั้นบนตัวพ่อได้ถ้าไม่ใช่ลุง!
พ่อหันตัวเดินหนีออกไป ส่วนผมช็อคไปแล้ว....ก็ ก็รู้ว่าลุงกับพ่อก็คงหนุบหนับกันแต่...แต่พอมาเห็นตรงๆแล้วผมก็ค่อนข้างตกใจ ละ แล้ว แล้วผมก็หน้าร้อนผ่าวไปหมด
“ตามสบายนะ เดี๋ยวมา”
ลุงหยางลุกออกไป ส่วนผมกระพริบตาปริบๆมองเจิ้น แล้วก็ยิ่งเขินเพราะเจิ้นยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ตกใจทำไม...ออกจะปกติ”
จะเถียงว่าไม่ปกติก็ไม่ได้เพราะผมก็เป็นแบบนั้นนั่นแหละ
“งื้ออออทำไมพ่อรุนแรงจัง”
ผมเอียงตัวไปซุกหน้ากับไหล่เจิ้น เขาหัวเราะเบาๆแล้วดึงผมไปนั่งตัก
“จันทร์ก็รุนแรง....สำเนาถูกต้องเลย”
“ง่ะ...จันทร์อายจัง”
“ไม่ต้องอาย...พี่ชอบให้จันทร์รุนแรง”
(ต่อด้านล่าง)
-
(ต่อจากด้านบน)
มันต้องใช้เวลาพักใหญ่ๆเลยกว่าพ่อกับลุงหยางจะลงมาจากชั้นสอง คราวนี้พ่อแต่งตัวมิดชิดใส่ชุดจีนคอตั้งแขนยาวขายาวไม่เห็นอะไรเลย
ผมไม่ค่อยได้เห็นพ่อใส่ชุดจีนแบบนี้นัก แต่พ่อใส่แล้วก็ดูดี...แค่ขัดใจตรงที่ลายบนชุดมันเป็นพระอาทิตย์กับก้อนเมฆแบบจีนเหมือนของลุงหยาง...
แก้มพ่อยังแดงๆ ต่างจากลุงที่ทำหน้าอารมณ์ดีแถมยกแขนพาดไปบนพนักโซฟาเหมือนจะโอบไหล่พ่อกลายๆ หงุดหงิดอ่ะ ถึงมันจะเหมือนที่เจิ้นทำกับผมก็เหอะ ก็แบบว่าผมไม่พอใจเลยที่ลุงทำยุบยิบกับพ่อ
“ลุงเขยิบออกมาจากพ่อเลยนะ”
“เพื่อ?”
“ไม่รู้แหละ ไม่อยู่ใกล้ๆได้ไหม”
“ทำมาหวงพ่อตัวเอง แล้วคิดว่าตองไม่หวงเธอมั่งหรือไงตอนอยู่กับเจิ้น”
คำพูดของลุงหยางทำให้ผมหยุดคิด หรือว่า...อารมณ์พ่อที่ไม่พอใจเจิ้นก็จะคล้ายๆแบบนี้เหมือนกัน แบบว่าไม่พอใจที่ผมตัวติดกับเจิ้น เพราะพ่อก็หวงผม ส่วนผมก็หวงพ่อกับลุงหยาง
“มากันทำไมล่ะ”
พ่อตัดบทขึ้นมาลุงหยางเลยหยุดทำหน้ากวนประสาทใส่ผม ผมว่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับลุงหยางเองก็แปลกๆ เพราะผมมีอะไรก็ไปหาลุงแต่ผมก็เบื่อลุงอ่ะ
“ผมกับจันทร์จะแต่งงานกัน อยากให้อาตองอนุญาตด้วยครับ”
“ถึงไม่อนุญาตก็จะแต่งกันอยู่ดีนี่ ยังไงคำพูดของฉันก็ไร้ความหมายมาตั้งนานแล้ว อะไรที่บอกว่าห้ามก็ทำ ไม่ต้องมาขอหรอก แต่งกันไปเลย”
“พ่อ...มะ ไม่ใช่นะ”
พ่อเบือนหน้าหนีผมแล้วทำท่าจะลุกหนีแต่ลุงหยางก็ดึงพ่อไว้ก่อน
“ตอง ไปประชดลูกทำไม ตัวเองทำแล้วก็เสียใจเอง”
“พ่อ ผมขอโทษ...”
“อาตอง ผมขอคุยด้วยหน่อยครับ แค่เราสองคน”
เจิ้นพูดขึ้นมาตอนที่ผมกำลังจะร้องไห้อยู่รอมร่อ พ่อไม่ยอมรับข้อเสนอของเจิ้นแต่เป็นลุงหยางที่ชวนผมไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะด้านล่าง
“ไม่ต้องห่วง...พี่จัดการเอง ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่ทะเลาะกับพ่อจันทร์”
เจิ้นยิ้มเหมือนปัญหานี้มันง่ายนิดเดียว...ผมกอดเจิ้นแน่นเพราะต้องการกำลังใจให้ตัวเอง หวังว่าเจิ้นจะทำให้พ่อใจอ่อน แล้วพ่อก็จะหายโกรธผม
“มีบุหรี่สักตัวไหม?”
กันติชาเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน เจิ้นพยักหน้ารับและทั้งคู่ก็เดินออกไปที่ระเบียงด้านนอกพร้อมกัน ผู้ชายสองคนยืนพิงขอบระเบียงพ่นควันสีเทาลอยละล่องไปในอากาศ
“สูบด้วยกันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่นะ?”
“ก่อนอาจะมีจันทร์...”
“พอรู้ว่าจะมีลูกอยู่ๆก็อยากเป็นคนดี”
เสียงหัวเราะเครียดๆดังออกมา
“เราต่างอยากเป็นคนที่ดีขึ้นกันหมด พอน้องมาอยู่ด้วยก็ไม่ได้นอนดึกอีกเลย”
กันติชาชะงักมือที่กำลังส่งมวนบุหรี่จรดเรียวปาก
“รู้ใช่ไหมว่าไม่ได้ห้ามเรื่องจันทร์”
“รู้... เราไม่ได้เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วัน อาอยากได้อะไร”
“ให้จันทร์เรียนจบก่อน แค่ปีสองปีก็จบแล้ว ให้จันทร์ได้ทำอะไรสำเร็จในชีวิตสักอย่าง...เขาอยู่กับเจิ้นทำให้เขามีความสุข แต่อาอยากให้จันทร์ได้สัมผัสช่วงเวลาที่วัยรุ่นทั่วไปเขาได้เจอบ้าง...ให้จันทร์เครียดเรื่องเรียนบ้าง พยายามบ้าง โลกของน้องคับแคบมากเจิ้น ชีวิตเขามีแค่พวกเรา ให้เวลาน้องหน่อย”
“ครับ แบบนั้นก็ได้ ผมรู้ว่าอาห่วงแล้วก็หวง แต่อยากให้อาวางใจว่าผมดูแลน้องได้ น้องจะมีความสุข แถมร้ายกาจขึ้นทุกวัน...ล่าสุดจะเอาแหวนเพรช จะให้เงินผมวันละร้อย”
กันติชาหัวเราะเบาๆ จินตนาการยามลูกตัวเองพูดเรื่องนี้ด้วยสีหน้าจริงจังออกราวกับเหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นตรงหน้า
“แล้วฝึกงานเป็นไงบ้าง?”
“จันทร์ทำงานไม่ได้หรอก อาจจะได้แต่ไม่ใช่ที่ธนาคาร การทำงานธนาคารในสำนักงานใหญ่มันเครียดและจริงจัง จันทร์ตามไม่ทันด้วย ที่เขาทำได้ก็จะเป็นงานง่ายๆทั่วไป ถ้าให้เขาทำงานยังไงผมก็ต้องพาน้องมาอยู่ใกล้หูใกล้ตา ความสามารถของคนรอบตัวที่มากกว่าจะทำให้จันทร์อึดอัด จันทร์บอกว่าตัวเองอยากเป็นเหมือนเอ็ม แค่นั้นก็รู้แล้ว เพราะเอ็มทำได้แต่น้องทำไม่ได้ หรือถ้าให้จันทร์ไปเป็นพนักงานตัวเล็กๆ เขาก็ไม่โดดเด่นในหมู่เพื่อนร่วมงานอยู่ดี สุดท้ายก็เกิดความกดดันเพราะคนจะเปรียบเทียบน้องกับผม”
“อืม...แต่ถ้าไม่หาอะไรให้จันทร์ทำ น้องจะเสียใจนะเจิ้น ให้มาทำงานที่ร้านชาก็ได้”
“ให้เขาเลือกอีกทีตอนเรียนจบก็ได้ อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ช่อฟ้า ผมไม่อยากให้จันทร์เครียด”
กันติชาบี้มวนบุหรี่ลงกับกระถางต้นไม้แล้วถอนหายใจ จะว่าเตรียมใจมานานแล้วเรื่องเจิ้นกับจันทร์มันก็ใช่ แต่พอเอาเข้าจริงมันก็ใจหาย ถึงทุกวันนี้จะเหมือนทั้งคู่อยู่ด้วยกันแล้วแต่มันก็แค่ไม่กี่ปีมานี้เองทีความรู้สึกของจันทร์กับเจิ้นเปลี่ยนจากพี่กับน้องไปเป็นอะไรที่มากกว่านั้น
“อาตอง...จันทร์กับผมเราไม่กันอาตองออกไปหรอก เราก็ยังเหมือนเดิม น้องก็เหมือนเดิม อาตองจะมาหาเมื่อไหร่ก็ได้ น้องจะมานอนกับอาหรือจะไปไหนกับอาก็ได้ มันก็แค่สัญญาใจระหว่างผมกับจันทร์ที่มากขึ้นเท่านั้นเอง จันทร์เขาเครียดนะเรื่องอา”
“ก็แล้วทำไมไม่ทำให้มันถูกต้องแต่แรก...กับแค่แยกกันอยู่แปปเดียว”
“มันเป็นไปไม่ได้ ผมเมื่อปีก่อนๆที่ยอมรอน้องได้กับผมตอนนี้มันไม่เหมือนกัน ผมรักจันทร์ขึ้นทุกวันและจันทร์ก็เป็นคนของผมแล้ว ผมจะห่างจากคนของผมได้ยังไง...เรื่องนี้อาก็รู้ มิสเตอร์หยางก็ไม่ยอมห่างจากอาเหมือนกัน”
“เฮ้อ...”
ไม่รู้จะเถียงอะไร เพราะสุริยะ หยางใจร้อนยิ่งกว่าเจิ้น ถ้าให้เทียบกันสิ่งที่เจิ้นทำยังห่างไกลกับที่สุริยะ หยางทำอยู่หลายขุม
“เดี๋ยวจันทร์ก็เปิดเทอมแล้ว ยังไงก็มีระยะห่างระหว่างผมกับจันทร์อยู่ดี ผมรอได้”
“อืม...อาขอถามเป็นครั้งสุดท้าย...เจิ้นจะยอมน้องใช่ไหม รู้ใช่ไหมว่าจันทร์จะเป็นที่พึ่งให้เจิ้นไม่ได้ น้องทำงานไม่เป็น เป็นคู่คิดให้เจิ้นไม่ได้ ทำได้แค่อยู่กับเจิ้นเท่านั้นเอง จะไม่มองน้องไม่มีค่าใช่ไหม”
“อาตอง...อาอย่ากังวลเรื่องพวกนี้เลยเพราะเป็นผมต่างหากที่กลัวจันทร์ไม่รัก ผมต่างหากที่เป็นลูกไก่ในกำมือ ไปไหนก็ไม่ได้ ทำได้แค่พยายามเป็นคนที่ดีที่สุด เป็นคนโง่เลี้ยงนกเลี้ยงกระต่ายให้น้องไปเรื่อยเปื่อย ไม่กล้าห้ามด้วยซ้ำถ้าน้องจะเลี้ยงอะไรเพิ่ม ขนาดตุ๊กตากระต่ายเน่านั่นผมยังสำคัญสู้มันไม่ได้ ไม่กล้าพูดกับจันทร์ด้วยซ้ำว่าหึงตุ๊กตา โฉนดช่อฟ้าถ้าจันทร์จะขอผมก็ยกให้ได้ ตำแหน่งเจ้าบ้านเยว่ผมก็ยังยกให้ได้ถ้าจันทร์อยากได้ อยากดูข่าวก็ดูไม่ได้ถ้าจันทร์จะดูการ์ตูน ไม่อยากกินไอติมก็ต้องไปกับจันทร์ทุกครั้ง ถ้าผมอยากได้คู่คิดผมคงไม่จ้างเลขามาช่วยคิดถึงสี่คน ผมก็แค่อยากอยู่กับจันทร์....อาตองน้องขาดผมได้ น้องเคยทิ้งผมไปอเมริกาด้วยซ้ำ ก้าวออกไปจากผม ไปอยู่หอก็ตัดสินใจเอง... เจ้าจันทร์เข้มแข็งกว่าที่อาคิดครับ น้องเคยจะฆ่าตัวตายแต่น้องกลับไม่เหลือแผลใจอะไรไว้เลยแต่เป็นผม...ผมที่นอนไม่หลับ ผมที่จะเป็นจะตายเพราะคิดว่าน้องไม่อยากอยู่กับผมแล้ว...ผมต่างหากที่ไปไหนไม่รอดเพราะผมขาดน้องไม่ได้”
กันติชาเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นเจิ้นในมุมที่ไม่เคยเห็น โดยเฉพาะเรื่องนกเรื่องกระต่าย แถมยังตุ๊กตากระต่ายที่ฟังแล้วมันก็...ตลกเป็นบ้า
“อดทนหน่อยนะ...”
ความกังวลกลายเป็นความเอ็นดูปนเห็นใจ ก็เพราะเจ้าจันทร์โตช้าแบบนี้ไงทำให้เจิ้นที่โตกว่าต้องมาเจอเรื่องราวปวดหัวแบบเด็กๆ การตัดสินใจแบบเด็กๆ แล้วเจ้าจันทร์ก็ชอบเครียดกับเรื่องกระต่ายเรื่องการ์ตูนของกินไปเรื่อยเปื่อยจริงๆนั่นแหละ
“ยกเจ้าจันทร์ให้ผมเถอะครับ อาหาคนที่ดีกว่าผมให้จันทร์ไม่ได้แล้วในโลกนี้”
“เฮ้อ...เออ ให้จันทร์เรียนจบก่อนนะค่อยพาแม่มาขอ”
บทสนทนาเปลี่ยนไปเป็นเรื่องอื่นอย่างง่ายดาย จนกระทั่งรู้สึกว่ามีอะไรกระดุกกระดิกอยู่ด้านข้าง...ทำให้สายตาสองคู่หันไปมองคนที่โผล่หน้ามาจากหน้าต่างห้องครัวที่บังเอิญอยู่ตรงกับระเบียงตรงนี้พอดี ตากลมโตแป๋วจ้องกระพริบปริบๆทำเป็นแอบอยู่หลังบานหน้าต่างอย่างไม่แนบเนียนสุดๆ
“ไปหาจันทร์ไป”
“อาไปเถอะ...เขาอยากคุยกับอามากกว่าคุยกับผม”
“ขอบคุณ...ขอบคุณที่เข้าใจ”
เจิ้นมองตามกันติชาที่หายเข้าไปในห้องแล้วก่อนจะถอนหายใจออกมา ไม่หรอก...ไม่ได้อยากจะเข้าใจ แต่กันติชาเป็นคนสำคัญของเจ้าจันทร์ แค่ทำเป็นไม่อยากคุยกับกันติชาเจ้าจันทร์ก็หน้าหงอยไปทั้งอาทิตย์จนต้องมา
ไม่ได้อยากจะดึงเวลาไว้หรอก แค่ช่วงนี้งานเยอะแล้วมันจะเยอะไปทั้งเดือน ถ้ารอหลังจากนั้นเจ้าจันทร์คงร้องไห้ทุกวัน ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนั้นคงไม่ต้องทำงานทำการกันพอดี
------
ได้แต่งแล้วจ้า แต่มูนนี่ขยันเรียนให้มันจบไวๆนะลูก พี่เจิ้นแก่แล้ว 555
-
เป็นเจ้าหนูตัวดีของครอบครัว ไข่ในหินเวอร์
-
โหหหห
อยากได้แบบเจิ้นสักคนต้องทำไงอะ
รักเจิ้นมาก
อยากดูข่าวก็ดูไม่ได้จันทร์จะดูการ์ตูน
โอ้โหหห ปริ่มกับเจิ้นมาก 5555
:pig4: :pig4: :L1:
-
:o8: :-[ :impress2:
-
พ่อตองบอกว่า พี่ซันแสบกว่าเจิ้นอีกอะ ตายๆๆๆ อยากรู้ๆ ว่าจะแสบขนาดไหน เจิ้นๆที่ว่าร้ายๆ แต่โดนมูนนี้ปราบง่ายๆ แล้วลุงซันจะโดนปราบยังงัยน้า ^^
มูนนี่ตอนนี้ก็น่ารักอีกแล้ว ^^
-
รักเจิ้น
-
2ปีผ่านไปตัดภาพไปที่จันทร์รับปริญญา
-
ืออออออพระเอกของเน่รักเจิ่นมากๆค่ะขอบคุณไรท์นะคะเอาความสุขมาเสริฟอีกแล้ว
-
o13
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: เยสสสสสส
-
สรุปว่าเรื่องนี้เจิ้นน่าเห็นใจที่สุด
-
จันทร์ สำเนาถูกต้องของพ่อตอง
พ่อกระต่าย ก็ต้องมีลูกเป็นลูกกระต่ายอย่างลุงหยางว่า
แต่พ่อตองว่าสุริยะ หยาง ยังใจร้อนยิ่งกว่าเจิ้น
ดูร่องรอยบนตัวพ่อตองก็เหมือนร่องรอยบนตัวจันทร์เลย อะจ๊ากกกก :z1: :pighaun: :haun4:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เจิ้น น่าสงสาร อยู่ในกำมือของจันทร์ :hao3:
เพราะขาดจันทร์ไม่ได้
จันทร์ น่ารักมากกกกกก
มาแอบมองพ่อตองกับเจิ้นคุยกัน ให้เห็นโต้งๆเลย :mew1:
ตาแป๋วๆ นึกแล้วอยากฟัดๆจันทร์ของเจิ้นเลย :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
สำเนาถูกต้องจริงๆ
คนเขียนไม่เขียนเรื่องของพ่อจันกับลุงหยางเหรอค่ะ
น่าสนุกดี :L2:
-
สำเนาถูกต้องทุกประการรรรรร แต่ตอนนี้ให้ความรู้สึกเจิ้นเป็นลุงแก่ๆที่ปลงเรื่องบนโลกแล้วเลย แพ้ทุกสิ่งทุกอย่าง555
-
เจิ้นน่าสงสาร :hao5: :hao5: :hao5:
-
เจิ้นกลายเป็นลูกไก่ของเจ้าจันทร์แล้ว
-
โงยยยยสงสารเจิ้น
ลูกไก่ในกำมือที่แท้ :laugh: :laugh: :laugh:
-
และนี่คือที่มาของชื่อเรื่องนี่เอง (เจิ้น)ในปกครอง :z1:
-
:mew4: จันทร์ลู๊กกกกกดก ปลื้มปริ่ม พ่อตองยอมแล้วววว
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
น้องเป็นกระปุกความรักของคนทั้งบ้านจริง ๆ พยายามเข้านะมูนนี่ ถึงแม้จะเป็นสมองให้เจิ้นไม่ได้ เพราะมีตั้งสี่คนที่คอยช่วยแล้ว แต่สิ่งที่ยังขาดไปคือ ผู้ช่วยเรื่องหัวใจนี่แหละจ้ะ :mew3:
ชอบตอนเจิ้นอยู่กับอาตอง และชอบตอนเจ้าจันทร์อยู่กับลุงหยาง :laugh: จะมูนนี่ หรือลูกกระต่ายก็ได้ แต่น้องกล้วยนี่เราขอ :jul3:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ที่เจ้าจันทร์ได้ชื่อเจ้าจันทร์เพราะเป็นลูกของพระอาทิตย์ไง
สุริยะ กับเจ้าจันทร์ หู๊ยยยย
-
พัฒนาการของมูนนี่ o13
-
พ่อลูกสำเนาถูกต้อง
-
คนแก่รอน้องหน่อยนะ
-
รอออออ.. :katai2-1:
-
ราชินีมูนนี่ :hao7: :hao7: :hao7:
-
ลุงหยางนี่มามากมาน้อยก็แย่งซีนเจิ้นหมดอ่ะ
ลุงน่าเอ็นดูนะ มีอะไนมูนนี่ก็คิดถึงลุง แต่กลับเบื่อลุงซะงั้น
จจหวงพ่อด้วย ใช้ให้ลุงขยับออกจากพ่ออีก 555 5 เอ็นดู
-
เอาจริงๆ นะ คุณปู่เลี้ยงตองกะจันทร์ โคตรสปอยอ่ะ แต่เป็นสปอยคนล่ะแบบ แล้วเอาทุกอย่างไปลงที่เจิ้นหรือจะเพราะลักษณะนิสัยเจิ้นเองก็น่าจะเป็นได้แบบเกิดมาเฟอร์เฟค ทั้งรูปร่างหน้าตานิสัยการรู้จักวางตัว
อยากอ่านพาร์ทกันติชาตินะ ว่าทำไมต้องทำตัวเสเพลขนาดไปทำผู้หญิงท้อง หรือแค่อยากรู้อยากลอง หรือประชดพี่ซัน
ส่วนเจ้ามูนนี่ เริ่มโตจริงๆ แล้วสินะ เริ่มติดโน้นคิดนี่ คิดไปคิดมาเดี๋ยวก็รู้ว่าความสุขจริงๆ น่ะ มันอยูาแค่ที่ใจนี่แหละ เมื่อพอใจในสิ่งที่เป็นและมี ความสุขที่แท้จริงมันจะเกิดเอง
-
มูนนี่ช่างน่าอิจฉา เปนที่รักของทุกคน
-
แอบสงสารเจิ้นอ่ะ 5555
-
นี่แหละเป้าหมายของมูนนี่ รีบเรียนให้จบจะได้แต่งงาน
-
โห กว่าจะเป็นเจิ้นได้นี่ไม่ง่ายเลย
สู้ๆ นะเจิ้น อดทนอีกนิดเดี๋ยวก็ได้แต่ง
-
:hao7: :hao7:
-
เราชอบความคิดมูนนี้อ่ะ น้องน่ารัก มีความสับสน สงสัย อยากช่วย อยากทำอะไรๆ อยากพัฒนาตัวเอง
น้องเป็นมูนนี่ที่น่ารัก หืออออออ
ชอบความอุ่นๆของครอบครัว ชอบพ่อตอง หลงลุงหยางอ่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เจ้าจันทร์คือหนึ่งเดียว และที่สุดของทุกคนจริงๆ
รู้ตัวด้วยนะ มีพัฒนา อยากจะทำตัวให้มีประโยชน์ น่ารัก 5555
เจิ้น ก็โลกทั้งใบคือเจ้าจันทร์จริงๆ เค้าเลี้ยงมา ดูแลมา
แล้วจะมากักกัน ไม่ให้อยู่ด้วยกัน ทำไม่ได้ เจิ้นจะแย่
เจิ้นพูดถูก เจ้าจันทร์เข้มแข็งและคิดเรื่อยเปื่อย แต่เจิ้นไม่
ตองน่ารัก พ่อลูกพอกันเลย งัวเงียเดินออกมาอ้อน เขินจะบ้า
-
พี่เจิ้นตัดพ้อ :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เรียนจบไวไวนะน้องจันทร์
อย่าให้เจิ้นรอนาน
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
-
น้องจันทร์ร์ร์ร์ร์ร์ร์ ลูกกกกกกกกกกกก :-[
-
ปลื่มปริม
ก่อนแต่งนี่จะมีเรื่องฮาๆอีกไหมเนี้ย
-
Chapter XXVI Bad Moony
“เหมาะกับจันทร์ดี”
ผมย่นจมูกใส่เจิ้นผ่านกระจก มองหัวตัวเองที่ถูกมัดรวบผมหางม้าด้วยโบว์ที่มีหัวกระต่ายตุ๊กตาอันใหญ่ ลุงหยางซื้อมาให้จากไหนไม่รู้ บอกว่าเป็นกระต่ายก็ต้องผูกโบว์กระต่าย
“มันน่ารักไปไหมอ่ะ จันทร์เป็นผู้ชายนะ”
“ไม่หรอก...พี่ชอบให้จันทร์น่ารัก”
เจิ้นกดจมูกลงมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ตั้งแต่ผมไว้ผมยาวเนี่ยเขาก็ชอบผูกผมให้เป็นพิเศษ ตอนนี้บนโต๊ะเครื่องแป้งของเราไม่ได้มีแค่พวกหวีกับสกินแคร์ของผู้ชายแล้วอ่ะ แต่มีพวกโบว์ผูกผม กิ๊ฟ ที่คาดผมอะไรไม่รู้เต็มไปหมดเลย แล้วผมก็ขี้เกียจจะห้ามทุกคนซื้อเจ้าพวกนี้ให้ด้วย เพราะทุกคนมีความสุขมากแล้วผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร
ตอนนี้ผมได้รับมอบหมายให้ไว้ผมยาวแทนเจิ้น เพราะปู่ไม่ยอมให้เจิ้นตัดผมสั้น แต่ทางบอร์ดบริหารก็ไม่ยอมให้เจิ้นไว้ผมยาวอีกในเร็วๆนี้เพราะว่ากระแสการตัดผมสั้นของเจิ้นทำให้หุ้นธนาคารขึ้นอีกแล้ว แถมตั้งแต่เจิ้นให้สัมภาษณ์ไปสมัยตัดผมแรกๆว่าการตัดผมคือการยืนยันว่าช่อฟ้าเติบโตได้บุคลาการคุณภาพนั้นเป็นขวัญกำลังใจของพนักงานสุดๆ แต่ซินแสกับปู่บอกว่ายังไงการไว้ผมยาวก็คือการเสริมดวงชะตาช่อฟ้า
ผมเองก็อยู่ในสงครามเย็นของปู่กับเจิ้น มันชวนอึดอัดมากเลยเพราะปู่ยื่นคำขาดถึงขนาดว่าถ้าเจิ้นไม่ไว้ผมยาวก็ไม่ให้แต่งกับผม...ผมเลยอาสาจะไว้ผมยาวเอง ก็ผมเป็นลูกแก้วดราก้อนบอลนำโชคของเจิ้นก็อาจจะทำแทนได้ใช่ไหมอ่ะ?
ปรากฏว่าได้...ตั้งแต่ตอนนั้นก็เลยต้องเริ่มไว้ผมยาว จนตอนนี้มันเลยบ่ามานิดหน่อยแล้ว แล้วการไว้ผมยาวของผมก็เป็นความแฮปปี้ของคนทั้งบ้านมากจนมีอุปกรณ์มัดผมสารพัดรูปแบบ
ทุกเช้าก่อนไปเรียนเจิ้นจะมีความสุขกับการมัดผมให้ผมมากๆ ตอนนี้ผมกลับมาเรียนแล้วและเจิ้นไม่ยอมให้กลับไปอยู่หออีก เขาบอกว่าไม่อยากให้เราห่างกัน ก็เลยได้นั่งรถไปมหาลัยกับเจิ้นแต่เช้าอีกแล้ว
ตั้งแต่ผู้ใหญ่ไฟเขียวให้เราแต่งงานกันผมว่าตัวผมมีความสุขแล้วนะ เจิ้นดูมีความสุขกว่าอีกอ่ะ แล้วการไว้ผมยาวเนี่ยทำให้เจิ้นชอบยุบยิบเยอะแยะไปหมดเลย เวลามองผมนี่เหมือนจะกลืนผมลงท้องอย่างเดียว
เขาชอบให้ผมน่ารัก...และความน่ารักมันก็เลยเถิดไปถึง...ง่ะ พูดแล้วก็อาย ผมมีถุงน่องลูกไม้สีขาวสามคู่แล้ว แล้วก็มีสร้อยคอที่เป็นเหมือนปลอกคอติดโบว์สีหวานแหววด้วย ยัง...ยังมีกางเกงในลายลูกไม้อีก!
เจิ้นชอบให้ใส่อะไรแบบนี้เวลาเราไนท์แคร์กัน...เขาชอบให้มัดผมด้วยเพราะเขาบอกว่าเวลาที่เห็นต้นคอผมวับๆแวมๆผ่านเจ้าหางม้าที่มัดขึ้นมันดูเซ็กซี่
มันก็อาย...แต่เราก็เห็นกันแค่สองคน อะไรที่ตามใจเจิ้นได้ผมก็ไม่อยากจะขัด แถมเขายังร้อนแรงเป็นพิเศษเวลาผมตามใจ ความสุขของเจิ้นก็เป็นความสุขของผม
แต่ถ้าวันไปเรียนเขาก็จะแค่รวบผมให้ธรรมดา และมักจะเป็นรวบแบบต่ำเหมือนที่เจิ้นชอบทำตอนไว้ผมยาว หนังยางสีดำสนิท แค่นั้นเลย เขาจะไม่ยอมให้มัดแกละ ถักเปีย รวบครึ่งหัว หรืออะไรที่คุณป้าแม่บ้านเสนอเพราะมันเป็นการ...
‘น่ารักนอกสถานที่’
พี่เอ็มถึงกับขำก๊ากตอนผมบอกว่าเจิ้นทำเสียงดุแล้วพูดแบบนั้น พี่เอ็มบอกว่าเจิ้นกลัวมีคนแปลกๆมายุ่งกับผม หรือมาทำให้ผมยุ่งยากใจ
การกลับมาเรียนครั้งนี้ของผมต้องใช้ความตั้งใจสูงแบบคูณสิบเพราะผมจะได้แต่งกับเจิ้นช้าหรือเร็วก็ขึ้นอยู่กับมันแล้วอ่ะ พอกลับมาเรียนเพื่อนหลายคนก็หายหน้าหายตาไปแล้วเพราะเลือกเรียนแบบมีฝึกงานหนึ่งปีอย่างคิว ที่ไปฝึกแล้วก็ได้งานเลยด้วย กลุ่มที่เหลืออยู่ก็เป็นกลุ่มที่ผมไม่สนิทเลย
แต่โชคดีที่น้องรหัสคิวรับผมเข้ากลุ่มด้วย แถมยังช่วยติวให้ผมเหมือนตอนคิวเลย เขินๆนิดหน่อยที่รุ่นน้องเรียนเก่งกว่าแต่ก็ไม่มีใครทำผมลำบากใจนะ ส่วนน้องรหัสผมไม่ได้คุยเลยตั้งแต่เรื่องพี่อริญ แล้วก็ย้ายมหาลัยไปแล้วด้วยก็เลยกลายเป็นผมไม่เหลือสายรหัสแล้ว
“ไม่มีใครกล้าแกล้งพี่จันทร์หรอกครับ พี่คิวฆ่าตายแน่ หวงพี่จันทร์ยังกับจงอางหวงไข่”
เพราะน้องๆใจดีกับผม ผมก็เลยชวนทุกคนมาติวพิเศษด้วยกันที่ช่อฟ้า คือ...เจิ้นก็ระแวงกลัวผมจะเรียนไม่รอดก็เลยให้พี่ๆเลขาผลัดกันมันสอนพิเศษให้ผม เจิ้นบอกว่าไม่ต้องไปจ้างใครหรอก พี่ๆเลขาเจิ้นนี่ล่ะเกียรตินิยมเศรษฐศาสตร์หรือการเงินกันทั้งนั้น
แต่เจิ้นไม่ให้มาเรียนบนบ้านเรานะ...ให้ใช้ห้องประชุมผู้บริหารแทน มันก็ดีกว่าเยอะเลยอ่ะ คุณป้าแม่บ้านก็ตื่นเต้นมากที่จะได้ทำของว่างรับแขกทุกวันเสาร์ช่วงเช้า
กลายเป็นว่าน้องรหัสคิวหัวไวมากกกกกกกกกกกก แถมพี่เอ็มก็บอกเก่งๆแบบนี้ยื่นมาฝึกงานที่ช่อฟ้าเลยก็ได้ น้องๆหลายคนก็อยากฝึกงานที่ช่อฟ้า ก็เหมือนผมมีคอนเน็กชั่นให้เฉยเลย
คะแนนสอบกลางภาคของผมดีขึ้นแบบทันตาเห็น แบบว่าผ่านมีนหมดเลยจนตื่นเต้นกันไปทั้งบ้าน ปู่ถึงขนาดพาไปล่องเรือกินข้าวชมวิวแม่น้ำเจ้าพระยา กลายเป็นว่าผมหงุดหงิดอ่ะ...แสดงว่าที่ผ่านมาทุกคนหมดหวังกับหนทางการศึกษาของผมจริงๆด้วย
แต่ไม่เคยมีใครกดดันผมเรื่องเรียนมาก่อน ผมไม่ต้องเรียนพิเศษ อยากเรียนก็เรียน ไม่อยากก็ไม่ต้องเรียน นี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมเข้าใจแล้วว่าคนเรียนเก่งๆที่พยายามทำคะแนนดีๆมันรู้สึกยังไง
“งื้ออออ เจิ้นพอแล้ว”
เจิ้นอ้างว่าให้รางวัลผม แต่จริงๆคือเขายุบยิบผมนั่นแหละ แถมของรางวัลที่เขาอ้างน่ะมันก็เข้าข่ายของน่ารักตามใจเจิ้นด้วย! มันคือ...ที่คาดผมหูแมวกับถุงมือที่เป็นเหมือนอุ้งมือแมวสีชมพู
“ก็แมวเหมียวมูนนี่ของพี่น่ารัก”
“เจิ้นเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ”
ผมบ่น...แต่ก็ไม่จริงจังเท่าไหร่ เจิ้นหัวเราะก่อนจะจับผมจูบอีกรอบเขาถึงยอมหยุดซน ถอดเจ้าหูแมวกับถุงมือแมวนี้ออกแล้วอุ้มผมไปอาบน้ำ
เหนื่อยกว่าเรื่องเรียนก็เรื่องเจิ้นนี่แหละ! เขาเปลี่ยนผ้าเช็ดตัวผมเป็นลายยูนิคอร์นสีชมพูด้วย สินเชื่อยังได้โบว์ผูกหูอันใหม่สีฟ้าสดใส เจิ้นอารมณ์ดีเป็นกราฟหุ้นทะลุเพดานไปไหนแล้วไม่รู้
กราฟหุ้นอารมณ์ดีของเจิ้นหล่นลงทันทีที่ผมขอไปผับ เพราะว่าวันเกิดน้องรหัสคิวอ่ะ แล้วผมจะไม่ไปก็ไม่ได้เพราะน้องช่วยเรื่องเรียนผมไว้เยอะ เป็นเพื่อนเรียนอีก
“มันดึก อันตราย”
“งื้อออ เจิ้นมารับสักห้าทุ่มไง จันทร์อยู่ตอนเป่าเค้กเสร็จก็พอแล้ว”
“พี่ไม่ชอบ”
“จันทร์ไม่ได้ไปบ่อยนะ จันทร์ไปเพราะวันเกิดน้องนี่นา น้า...คิวก็ไปด้วยนะ”
เจิ้นย้ำกับผมว่าเคอร์ฟิวคือห้าทุ่ม ห้ามดึกกว่านั้น แต่พอวันจริงเขาก็ไม่ได้เป็นคนไปส่งผมเพราะติดงานการกุศลอะไรสักอย่าง เขาค่อยไปรับทีเดียว วันนี้คุณป้าแม่บ้านเลยมามัดผมให้ผมแทน
“เอาทรงนี้ดีไหมคะ ป้าว่าโอเคเลยค่ะ”
มันเป็นทรงเหมือนผมแกละ แต่เป็นแค่อันเล็กๆเหมือนรวบครึ่งหัวที่แบ่งเป็นสองข้างแล้วปล่อยผม มันก็เปิดหน้าไม่รำคาญดี เปลี่ยนลุคนิดหน่อยด้วยสำหรับโอกาสพิเศษ
“เอาเสื้อผ้าแบบไหนคะคุณจันทร์”
“เอ...เหมือนจะมีตีมด้วยนะครับ เห็นเขาบอกว่าตีมคิวท์บอย ไม่รู้ต้องแต่งยังไงเหมือนกัน”
“เอาเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงสีชมพูไหมคะ? คุณจันทร์ไม่ค่อยใส่กางเกงสีชมพูด้วย ที่เจิ้นเคยซื้อให้ตั้งนานแล้ว”
“เอาแบบนั้นก็ได้ครับ”
ผมใส่ผ้าใบสีขาวไปด้วย คุณลุงคนขับรถไปส่งผมตอนสองทุ่ม คิวยืนรออยู่แล้วที่ด้านหน้า
“ทำไมน่ารักจังวะจันทร์”
“ก็คิวท์บอยไม่ใช่หรอ ทำไมคิวไม่เห็นคิวท์เลยอ่ะ”
คิวมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงสีดำรองเท้าหนังสีน้ำตาล
“มันก็คิดตีมกันไปงั้นๆแหละ ไปดูดิไม่มีใครคิวท์สักคน”
จริงแบบที่คิวว่าเลย ทุกคนพากันใส่สีเข้มกันหมดกลายเป็นผมคิวท์อยู่คนเดียว เพราะผมหน้ามุ่ยคิวเลยด่าเรียงตัวเลยว่าแกล้งผมทำไม
“พวกมึงนี่แกล้งลูกกู ไอ้สัตว์”
แต่ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรจริงจังนัก นั่งไปสักพักเพลงก็เริ่มมันส์ คิวกับผมเลยโชว์สเต็ปอดีตสันทนาการมือวางอันดับหนึ่งของคณะด้วยท่าเต้นเขย่ามดลูก แล้วก็ท่าแปลกๆ
“เดี๋ยวนี้ไม่อายแล้ววุ้ย”
“บอกเลยเป็นปาร์ตี้บอยที่อเมริกาทุกอาทิตย์”
เราเต้นกันเมามันส์มาก แต่ผมไม่ได้ดื่มเพราะไม่ชอบดื่มอยู่แล้ว นานๆทีก็แค่จิบไวน์กับเจิ้น ผมทุ่มเทกับการเต้นมากกว่า สะบัดหัว กระโดดไปกับทุกคนนั่นแหละ จนกระทั่งช่วงสี่ทุ่มก็เริ่มเป็นดนตรีสดมาเล่นแทน
โต๊ะเรากินเหล้าเหมือนกินน้ำ คิวก็คอแข็งมาก ส่วนผมก็มีน้ำผลไม้ประจำตัว ถึงจะโดนโห่ฮายังไงผมก็จะยึดมั่นกับน้ำพันซ์ตัวเองนี่แหละ
“อย่าไปล้อ เดี๋ยวเจิ้นปาดคอนะพวกมึง”
เท่านั้นแหละเลิกแซวผมกันหมดเลย ทุกคนรู้สึกว่าเจิ้นดุกันหมดตอนไปติวกับพี่เลขาของเจิ้นด้วยกัน ถึงเขาจะไม่ได้มายุ่งแต่เจิ้นก็โผล่มาดูบ้าง แถมพี่เอ็มยังแนะนำแต่ละคนเรียงตัวให้เจิ้นรู้จักอีกมันเลยเหมือนจะทางการไปนิด
“โทษนะครับ...ขอไลน์ได้ไหม?”
“ห้ะ? เราหรอ?”
“เห้ยๆ มีคนมาจีบพี่จันทร์ว่ะ พี่คิวไปไหนวะ ลูกรักโดนจีบแล้ว ฮ่าๆ”
เขาเป็นผู้ชายยิ้มเก่งคนหนึ่งแต่ผมไม่ได้อยากให้มีคนมาขอไลน์สักหน่อยนี่
“ไม่ได้หรอก”
“มีแฟนแล้วหรอ? ขอไว้คุยเฉยๆได้ไหม”
“ไม่ได้ เราไม่ชอบเล่นโทรศัพท์ ละ แล้วก็มีแฟนแล้วด้วย”
“คนไหนแฟนล่ะ?”
“เสือก หลบไปดิ๊กูจะนั่ง”
คิวทำหน้าดุจนฝ่ายนั้นยิ้มแห้งแล้วเดินออกไป
“ดีนะเจิ้นไม่เห็น ไม่งั้นโดนแน่จันทร์”
คิวรู้เรื่องผมกับเจิ้นทุกอย่าง ทีนี้คิวไม่ยอมให้ผมห่างตัวเลยเพราะกลัวจะเจอคนเข้ามาคุยด้วยอีก จะเข้าห้องน้ำก็ไปด้วย ไปเต้นก็ไปด้วย ผมก็รู้สึกปลอดภัยดี จนกระทั่งคิวมีโทรศัพท์จากใครสักคนเลยลุกออกไปด้านนอกเพราะข้างในเสียงดัง
ก็มีคนเข้ามาทักผมอีกแล้ว คนๆนี้ดูโตกว่าคนแรก แล้วก็มานั่งที่คิวเฉยเลย น้องรหัสคิวก็ไปเข้าห้องน้ำ บางคนก็ไปเต้น ก็เลยเหลือผมนั่งอยู่กับน้องๆที่ไม่ได้สนิท ก็ไม่ได้มีใครสนใจผมเท่าไหร่ด้วย
“สวัสดีครับพี่ชื่อแทนนะ น้องชื่ออะไร”
“ห้ะ ชื่อจันทร์ พี่นั่งตรงนี้ไม่ได้นะที่เพื่อนผม”
“ขอคุยกับน้องจันทร์สักครู่ไม่ได้หรอ เดี๋ยวเพื่อนมาพี่ค่อยลุก”
“ไม่ได้ๆ ไม่รู้จักกันสักหน่อย ห้ามขอไลน์ ห้ามขอเบอร์ด้วย มีแฟนแล้ว แฟนดุมาก เดี๋ยวเขามารับแล้ว”
ผมจะต้องพูดปิดไว้ก่อนไม่งั้นเขาคุยยาวแน่ๆ เขาดูอึ้งๆแต่ก็หัวเราะแล้วก็เอาแก้วเบีร์ยในมือมาชนแก้วผม
“งั้นขอเฟสบุ๊คได้ปะ อันนี้ไม่ได้ห้ามนี่”
“ก็ไม่ให้เหมือนกัน อย่าทำให้ลำบากใจสิ”
คนไทยไม่เหมือนฝรั่งเลย ตอนอยู่เมืองนอกถ้าผมบอกว่าไม่เขาก็ไม่คุยต่อแล้วอ่ะ ทำไมพี่คนนี้เข้าใจยากจังเลย
“ก็น้องจันทร์น่ารัก เราเป็นรับใช่ไหม...พี่อยากดูแลเรานะ”
“รับ? รับอะไรหรอ ไม่เอาไม่ให้ดูแล ลุกไปเลยนะ มีคนดูแลแล้ว”
กลายเป็นว่าพี่เขาหัวเราะอีกแล้วบอกว่าผมน่าหมั่นเขี้ยว เขายกมือมาบีบแก้มผมด้วย ยังไม่ทันที่ผมจะปัดมือเขาออกกลายเป็นว่าพี่เขาล้มตึงลงไปกองกับพื้น
“เจิ้น!”
เจิ้นดึงผมให้ลุกขึ้นไปอยู่ข้างหลังเขา
“มึง!”
พี่แทนลุกขึ้นมาทำท่าจะเข้ามาหาเรื่อง แต่พี่บอดี้การ์ดของเจิ้นเข้ามากันไว้ แค่จ้องนิ่งๆพี่แทนก็สบถคำหยาบแล้วเดินหายไป
“มันทำอะไรอีกไหม?”
“ไม่...ไม่ได้ทำอะไร”
กลายเป็นว่าผมก็ไม่ได้อยู่ถึงตอนเป่าเค้ก เพราะเจิ้นให้กลับทันที การ์ดของร้านเข้ามาดูด้วยแต่พี่บอดี้การ์ดเข้าไปเคลีร์ยเลยไม่ได้มีปัญหาอะไร ผู้จัดการร้านพอเห็นนามบัตรของเจิ้นก็รีบเดินนำพาออกไปข้างนอก ไม่ต้องจ่ายค่าเสียหายด้วยเพราะไม่มีอะไรเสียหายเลย
เจิ้นเซ็นเช็คหนึ่งหมื่นให้คิว บอกว่าเอาไปกินเลี้ยงกันต่อแล้วกันแต่ขอพาผมกลับก่อน ผมเลยได้ลาคิวแบบกระชับประหยัดคำเพราะเจิ้นลากผมขึ้นรถเลย
“พี่บอกว่าห้ามน่ารักนอกสถานที่ไง”
“ง่ะ จันทร์ไม่ได้น่ารักนอกสถานที่นะ ไม่ได้ผูกผมแบบเป็นโบว์ๆด้วย”
“แล้วใส่ทำไมสีชมพู? แล้วมัดผมแบบนี้มันก็น่ารักอยู่ดี”
“ก็มันตีมคิวท์บอยง่ะ.... อันนี้มันเป็นทรงผมน่ารักด้วยหรอ”
“คิวท์บอยอะไร มีแต่คนใส่สีดำ”
“ก็จันทร์แต่งตัวตรงตีมคนเดียวอ่ะ...แหะๆ แต่จันทร์ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลยนะ จันทร์พูดว่าไม่ๆๆๆๆๆอย่างเดียวเลย บอกทุกคนด้วยว่ามีแฟนแล้ว ดุ๊ดุ หวงด้วย เป็นมูนนี่เด็กดีรอเจิ้นมารับไง”
“แต่มันมาจับแก้มจันทร์ พี่ไม่ชอบ”
เจิ้นหยิบทิชชู่เปียกจากที่เก็บของในรถออกมาเช็ดแก้มผมใหญ่เลย เช็ดไปก็บ่นไป บ่นวนไปวนมาเหมือนปลาหมึกทำปากพ่นหมึกออกมาเยอะแยะเลย ถ้าเป็นการ์ตูนต้องมีควันออกหูด้วยแหละ
“แก้มนี่ของพี่ คราวหลังใครมาจับก็ต่อยมันซะ”
“แล้วถ้าเขาต่อยจันทร์กลับอ่ะ”
“ใครมันจะกล้า? เห็นหน้าจันทร์ก็ใจอ่อนแล้ว”
“แน่ะ เจิ้นไม่มีเหตุผลเลย ให้จันทร์ใช้ความรุนแรงด้วย ทำแบบนั้นมันแบดมูนนี่ชัดๆ”
“เป็นมูนนี่เด็กดีของพี่ก็พอ กับคนอื่นเป็นแบดมูนนี่ไปเลย”
เขาดึงแก้มผมอีกทีหลังจากเช็ดแก้มผมจนพอใจ แล้วเขาก็บ่นต่อ โอ้ยฟังเจิ้นบ่นตั้งแต่ออกจากผับจนถึงบ้าน เจิ้นเป็นคนแก่แล้วจริงๆด้วย
คุณป้าแม่บ้านรอเราอยู่ที่ช่อฟ้า ก็โดนเจิ้นบ่นว่ามัดผมให้ผมน่ารักเกินไป แต่คุณป้าฟังแล้วก็ขำๆ แต่ก็พูดกับเจิ้นนิ่มๆจนเจิ้นเลิกบ่นนั่นแหละ
เจิ้นงอนผมไปสองวันหลังจากนั้น ไม่มอนิ่งแคร์ ไม่ไนท์แคร์ ไม่ยุบยิบแถมแสดงออกชัดเจนว่ายังโกรธ พี่เอ็มบอกว่าเจิ้นแก่แล้ว คนแก่มักจะขี้น้อยใจ
“พี่เอ็มแก่กว่าเจิ้นอีกอ่ะ พี่เอ็มขี้น้อยใจไหม”
“...ก็คล้ายๆมั้งครับ ทำไมเดี๋ยวนี้คุณจันทร์ร้ายกาจจัง”
พี่เอ็มทำหน้าเหมือนกินยาขม ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย ผมรู้สึกว่าการที่เจิ้นงอนผมมันไม่ได้ส่งผลรุนแรงเหมือนเมื่อก่อน แต่มันดูน่ารักมากกว่า แต่จะไม่ง้อก็ไม่ได้เพราะเรามีกันสองคน
พอวันอาทิตย์ที่คุณป้าแม่บ้านจะไปค้างบ้านใหญ่ผมเลยเอาบรรดาชุดน่ารักที่เจิ้นชอบนั่นแหละมาใส่ให้หมด เอาใจเขาจะได้เลิกทำหน้าดุใส่ผมสักที แล้วเราไม่ได้ยุบยิบกันหลายวันแล้วด้วย...ผมอยากยุบยิบกับเจิ้นอ้ะ
กลายเป็นว่าผมติดนิสัยชอบยุบยิบมาจากเจิ้นไปแล้ว พอเขาห่างเหินมันก็เลยหงุดหงิด เราไม่ได้น้วยกันมาหลายวันแล้วนะ ผมเป็นต้นไม้ขาดน้ำไปแล้ว
ผมเลือกถุงน่องลูกไม้สีขาวที่ยาวถึงเข่าและมีตะขอเกี่ยวกับกางเกงในลายเดียวกัน มัดผมแบบวันที่ไปผับที่เขาบอกว่าน่ารัก แล้วติดกิ๊ฟหัวกระต่ายสองข้างที่พ่อซื้อให้ ใส่ปลอกคอลูกไม้ที่มีโบว์เล็กๆสีขาวกับกระดิ่ง
ส่วนท่อนบน...เป็นเอี๊ยมลูกไม้บางๆแบบผูกคอที่เจิ้นเพิ่งไปซื้อมาก่อนเขาจะโกรธผมนั่นแหละ มันปิดอะไรไม่ได้เลยจนผมคิดว่าคอลเล็คชั่นลูกไม้ต่างๆนี่มีมาเพื่อการยุบยิบอย่างแท้จริง
แต่เจิ้นไม่ได้บังคับให้ผมใส่อะไรแบบนี้บ่อยๆ หรือใส่ก็แค่ชิ้นเดียว เขากลัวผมเขินเพราะชุดพวกนี้มันเหมือนของเด็กผู้หญิง...ผมหน้าร้อนผ่าวที่เห็นตัวเองในกระจก มันดูนุ่มนิ่มไปหมด
ผมเคยคิดว่าเจิ้นอาจจะมีความคิดอยากให้ผมใส่ชุดผู้หญิงเลยไหม? แบบว่าชุดพยาบาล หรือชุดเมดกระโปรงลูกไม้แบบว่าแต่งคอสเพลย์
จริงๆผมโทรหาลุงหยางด้วยเมื่อวาน ว่าการง้อเจิ้นแบบนี้มันจะได้ผลไหม
“เจิ้นชอบหรือไง? หึหึ ก็เร้าใจดี ตองไม่ชอบใส่หรอกมั้ง แต่ฉันชอบ อย่าไปเขินดิ มันก็เห็นกันแค่สองคน ควรไปซื้อพวกชุด...”
ลุงหยางแนะนำมาเอาซะผมทำหน้าไม่ถูก ดูเหมือนลุงหยางจะชอบแบบยูนิฟอร์ม แต่ผมคงหาไม่ทันแล้วก็เอาที่เจิ้นซื้อให้นี่แหละ...
ผมเตรียมมื้อเย็นไว้ด้วย เตรียมไวน์ แล้วก็บุหรี่เผื่อเจิ้นอยากจะสูบ เขาไม่ได้สูบบ่อยหรอก ผมแทบไม่เห็นเลยแต่ผมรู้ว่าเจิ้นก็ยังสูบบ้างเพราะผมแอบดูตรงที่เขาเก็บบุหรี่ไว้ มันก็พร่องไปบ้าง แล้วก็มีอันใหม่มาเปลี่ยน แต่ไม่ได้บ่อย
ผมนั่งรอเจิ้นกลับมา วันนี้เขามีนัดตีเทนนิสกับเพื่อนๆ ตอนแรกจะพาผมไปด้วยแต่ผมตั้งใจอยู่รอเซอไพรส์เขามากกว่า ถึงเราจะงอนกันแต่เจิ้นก็ไม่ได้ทิ้งให้ผมนอยด์หรอก
เจิ้นกลับมาตอนสองทุ่ม ผมทำหน้าที่แทนคุณป้าแม่บ้าน ใส่ผ้ากันเปื้อนมายืนรอเขาหน้าลิฟต์ จริงๆคือผมเขินถ้าจะไปยืนทั้งเสื้อเชิ้ตของเขา อย่างน้อยผ้ากันเปื้อนก็แก้เขินได้นิดหน่อย...นิดหน่อยจริงๆเพราะเจิ้นกวาดตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
มุมปากเขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาหลังจากทำหน้าดุใส่ผมมาหลายวัน
“ดื่มชาก่อนนะ”
ผมส่งถ้วยชาให้เขา เขาดื่มแต่ก็ยังมองผมด้วยสายตาแวววาว เจิ้นเดินเข้าห้องไปอาบน้ำไม่ยอมพูดอะไร สักพักเขาก็ออกมา...ทั้งตัวมีชุดคลุมลายมังกรที่เขาชอบใส่
“กินข้าวกัน...วันนี้จันทร์ทำสเต็ก”
เจิ้นนั่งเงียบตลอดทั้งมื้อ ปล่อยให้ผมดูแลเขาทุกอย่าง มีแค่แววตาเจ้าเล่ห์ที่จ้องมองผมไม่วางตา
“สูบบุหรี่ไหม?”
เขาส่ายหัว...แล้วเขยิบเก้าอี้ตัวเองห่างจากโต๊ะเล็กน้อย
“มานี่มา”
ผมลุกเดินอ้อมโต๊ะไปนั่งตักเจิ้น ซุกหน้าลงกับต้นคอที่มีกลิ่นสบู่...ขอโทษเขาเบาๆที่ทำให้เป็นห่วง อ้อนให้เขาหายโกรธผม
“นะ...จันทร์ผิดไปแล้ว”
ผมจูบใบหูของเจิ้น ขบเม้มเบาๆ...ผมรู้ว่าการกระทำแบบนี้จะทำให้ตัวเองไม่ปลอดภัย แต่กับเจิ้น...ผมไม่ค่อยอยากให้ตัวเองปลอดภัยเท่าไหร่อยู่แล้ว
“พี่เป็นห่วง”
มือเจิ้นเริ่มซน...เขาลูบต้นขาผม ขยับมาใต้ชายเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่และเลื่อนปลายนิ้วมาลูบเอวผม
“จันทร์ชอบให้เจิ้นเป็นห่วงนะ”
ปากของผมขยับมาจูบปลายคางเขา สองมือโน้มคอลงมาจุ้บปากเจิ้นย้ำๆให้เขาหายงอน
“เฮ้อ...จันทร์จะทำตัวเองเหนื่อย รู้ใช่ไหม?”
“งื้อออ...จันทร์อยากเหนื่อยจัง...”
เจิ้นกัดขบกรามแน่นมองคนช่างยั่วที่ตัวเลอะเทอะไปด้วยน้ำรักของเขา...รอบที่สองที่เขาปลดปล่อยไปบนร่างนุ่ม แต่เจ้าตัวก็ยังยิ้มยั่วขยับตัวลงจากตักเขาลงไปนั่งกับพื้น และใช้ปากอุ่นเข้ามาแทนที่
ยังไม่ได้ขยับไปไหนด้วยซ้ำนอกจากบริเวณโต๊ะกินข้าว...กับสระน้ำที่เลอะเทอะเพราะเขากวาดทุกอย่างลงจนหมดแล้วพาเจ้าจันทร์ขึ้นไปนอนบนนั้น
รอบแรกเขากระแทกกระทั้น...กระชากผ้าลูกไม้เร้าอารมณ์นั่นจนขาดวิ่น รอบที่สองน้องพาตัวเองมานั่งบนตักเขาและคุมเกมตามชอบใจ...และรอบที่สามก็กำลังจะเริ่มขึ้น
มูนนี่เด็กดีของเขากลายเป็นคนร้ายกาจไปแล้ว น้องรู้ว่าจะยั่วเขายังไง อ้อนเขายังไง และเขาชอบให้สัมผัสตรงไหน รวมถึงชอบสัมผัสน้องตรงไหน
น้องตามใจจนเขาเหมือนผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก...ถึงไม่ทำอะไรเขาก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้น แล้วมาเจอน้องเอาใจแบบนี้...
เจิ้นแหงนหน้าถอนหายใจออกมาหนักๆทั้งอ่อนใจ ทั้งขบกลั้นอารมณ์ที่ปากเล็กกำลังพาไต่ระดับขึ้นไปสูงขึ้นเรื่อยๆ จนจังหวะสุดท้ายน้องถอนปากออกแล้วปล่อยให้ความเลอะเทอะเปรอะเปื้อนใบหน้าตัวเอง
เซ็กซี่...ยิ่งลิ้นเล็กไล้เลียไปตามปากเลอะเทอะของตัวเองทั้งๆที่ตากลมโตช้อนมองเขาแบบนั้น...มือเล็กลูบใบหน้าเลอะเทอะของตัวเองแล้วใช้ลิ้นเลียมือเหมือนลูกแมว
สติที่เหลือเพียงน้อยนิดปลิวหายไปกับสายลมยามค่ำคืน...แล้วพาตัวเองจมลงไปกับกับดักของลูกแมวช่างยั่ว
“อะ อ๊ะ อ๊ะ...”
เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้อง ผมเหนื่อยจนหมดแรงแล้วแต่เจิ้นไม่ยอมหยุดง่ายๆ ผมถูกอุ้มจากข้างนอกเข้ามาในห้องนอน บนตัวไม่มีเสื้อผ้สแล้วสักชิ้น แม้แต่ถุงน่องก็ถูกกระชากออกไปจนหมดตั้งแต่ข้างนอก
เจิ้นดันตัวผมลงนอนกับเตียงเพราะขาผมหมดแรงแล้วหลังจากเขากอดผมในท่ายืนตอนรอบที่สี่...รอบที่สี่ของเขา...รอบที่สามของผม แขนผมชาจากการยันตัวเองไว้กับบานประตูห้องนอน
เจิ้นแก่แล้วไม่ใช่หรอ...ทำไมแรงเยอะจัง...เขายังมีแรงมาขยับเคลื่อนบนตัวผมอีก ขาผมพาดอยู่บนไหล่กว้าง...ตาพร่าเบลอไปกับความเอาแต่ใจของเจิ้น
ฟันของเจิ้นขบกัดไปผมไปทั้งตัว โดยเฉพาะตรงนมที่เขาชอบกัดเป็นพิเศษ มันบวมแดงไปหมดแล้วแต่เขาก็ยังไม่เลิกยุบยิบกับนมผม นิ้วเขาทั้งบีบ ทั้งบี้ ทั้งขยำ ทั้งดึง...แผ่นอกผมมีแต่รอยที่เจิ้นทำไว้
มือผมขยุ้มผมสั้นๆของเขาเพราะอารมณ์ที่ปลิวไปไหนต่อไหน...ร่างกายผมอุ่นไปด้วยน้ำของเจิ้น ผมไม่ใช่ต้นไม้ขาดน้ำแล้วแต่ผมเป็นต้นไม้จมน้ำแทน มัน...มันเยอะจนล้น
จนได้ยินเสียงเฉอะแฉะเวลาเขาขยับเข้ามาในตัวผม เสียงผมเรียกชื่อเขาจนแหบแห้ง นานราวกับผมจะขาดใจตายเจิ้นก็เติมเต็มน้ำในตัวผมอีกครั้ง...รู้สึกได้ถึงน้ำที่ทะลักล้นออกมาตอนเขาขยับตัวออก
เสียงน่าอายทำให้ผมหน้าร้อนผ่าวแต่เจิ้นกลับยิ้มขำแล้วหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“เมียพี่...น่ารัก”
หลายครั้งที่เจิ้นหลุดเรียกผมว่าเมียยามที่เขากำลังจะโบยบิน ผมเป็นผู้ชาย...มันก็ไม่เหมาะกับคำว่าเมียเท่าไหร่มั้งแต่พอเจิ้นเรียกผมกลับเขิน...
“อาบน้ำไหม...”
“ค่อยอาบพรุ่งนี้ได้ไหม จันทร์ง่วงแล้ว”
“จะไม่สบายตัวนะ?”
“งื้อ...เจิ้นอย่าดื้อสิ”
“หึหึ...”
เจิ้นจูบหน้าผากผมอีกครั้งก่อนจะขยับตัวลงนอนซุกหน้าอกผม กลายเป็นว่าผมชอบนอนท่านี้ไปแล้วด้วย ชอบที่เขานอนดูนมผม... ผมนึกว่าตัวเองแค่ตามใจเขาแต่หลังๆมากลายเป็นผมชอบซะเอง
ความชอบของผมทะลึ่งมากเลยง่ะ...พอปรึกษาเจิ้นเขากลับบอกว่าชอบที่ผมทะลึ่ง เจิ้นก็ทะลึงเหมือนกันนั่นแหละ ดูดนมผมไม่พอยังชอบบีบก้นผมเล่นเวลานอนด้วย
“งื้อ...เจิ้นอย่าซน”
เขาสอดนิ้วเข้ามาในตัวผมอีกแล้ว...แต่ผมหมดแรงแล้วจริงๆนะ
“เดี๋ยวปวดท้อง...แค่จะเอาน้ำออกให้”
เอาน้ำออกอะไรของเขาทำผมโบยบินอีกรอบจนได้ แล้วพอผมบ่นบ้างกลับหัวเราะใส่
“เมียใครทำไมนมบวม”
“โดนผัวกัด”
“ดูใช้คำ...ร้ายนะเดี๋ยวนี้”
“เป็นแบดมูนนี่แล้ว!”
เจิ้นหัวเราะที่ผมหงุดหงิด เขาแกล้งดูดนมผมแรงๆอีกรอบจนผมเริ่มโวยวายเขาถึงยอมหยุดมานอนลูบก้นผมดีๆ
“พรุ่งนี้ไปเรียนไม่ไหวแน่เลยจันทร์”
“จันทร์จะโดด...โดนหักคะแนนแล้วก็สอบตกแน่ๆ เจิ้นก็ได้แต่งงานช้าไปเลย สมน้ำหน้า”
“หึ...อยากโดนลวนลามที่บันไดหนีไฟอีกหรือไง”
คำพูดเจิ้นทำให้ผมนึกถึงตอนที่เราแอบเจอกัน จะว่าไปมันก็ตื่นเต้นดีอ่ะ...
“อย่าบอกนะว่าชอบ?....”
ผมไม่กล้าพูดอะไรนอกจากพยักหน้าเบาๆ เจิ้นถอยหายใจออกมาดังชัดเขาดูหนักใจแต่ผมกลับหัวเราะ ไม่รู้ทำไมมันขำมากอ้ะ
“แบดมูนนี่จริงๆ”
“เลิกรักไม่ทันแล้วนะ...จันทร์ไม่ให้ไปรักคนอื่นแล้ว ถึงจะเป็นแบดมูนนี่หรือเวรี่แบดมูนนี่ก็ไม่ให้ไปไหนด้วย เจิ้นเป็นสมบัติของจันทร์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ ห้ามยุกยิก ห้ามหนี ห้ามตาย ห้ามหาย ห้ามเลิก!”
“พี่มีตัวเลือกอะไรบ้างไหม?”
“ไม่มี เพราะว่าแถวนี้จันทร์คุมหมด ถ้าเจิ้นเป็นเด็กดีจันทร์ก็จะใจดีกับเจิ้นนะ แบบว่าความใจดีก็ขึ้นอยู่กับว่าเจิ้นจะทำตัวดีหรือเปล่า คิก...”
เจิ้นถอนหายใจอีกรอบแล้วกอดผมแน่น เขาไม่เถียงสักคำซึ่งผมพอใจมาก! เจิ้นเป็นนกอ้วนๆในกรงของผมแบบว่าร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว ถึงผมจะไม่ขังเขาไว้เขาก็ไปไหนไม่ได้หรอก
น่าสงสารจังเลยยยยยย
------
ร้ายกาจมากจ้ามูนนี่
ประกาศนะคะ
ในปกครอง กำลังจะจบภายใน 2-3 ตอน รวมตอนนี้ด้วยค่ะ
แล้วจะขอหยุดอัพแล้วนะคะ เป็นการจบในโครงเรื่องเรียบร้อยแล้ว
สามารถอ่านได้ในเว็บเหมือนเดิมค่า แต่งจนจบและไม่ลบออกจากเว็บแน่นอนจ้ะ
ส่วนที่จะไม่อัพต่อแล้วขอเก็บไว้ให้เป็น Exclusive เช่น
- มูนนี่วัยสามสิบ
- มูนนี่วัยเด็ก
- เรื่องของคิว
อาจจะมีอื่นๆเพิ่มเติม
ขอบคุณค่ะ <3
ปล. เม้นให้ด้วยน้าจะจบแล้ว 5555+ กราบ
ลบ ข้อความบางส่วน ออกนะคะ
เรื่องยังอยู่ห้องนิยาย นิยายยังลงไม่จบ
ไม่ควรสื่อสารในเชิงประชาสัมพันธ์รูปแบบหนังสือ ใดๆ ทั้งสิ้นในกระทู้
ผิดกฏ ข้อที่ 17 ค่ะ
แจ้งเตือน ครั้งที่ 1
Moderator BaoBao
-
มูนนี่จะจบซะแล้วว :กอด1:
มีแพลนจะเอาลง E-book ไหมคะ
-
คุณพระ :pighaun: โหหหห นี่มันเวรี่แบดแรบบิทมูนนี่ชัดๆ กล้าทำเป็นถอนหายใจ ส่ายหน้า ทำเป็นหนักใจนะเจิ้น แหมมมมมม ฉีกลูกไม้กระจุยซะขนาดนั้น แลดูหนักใจเนอะ :hao3:
แอบอ้าววว เบาๆ มูนนี่จะจบแล้ว แล้วเราจะติดนิยายเรื่องไหนหล่ะทีเนี้ย เฮ้ออออ อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆจัง มูนนี่จอมซน
-
มูนนี่เซ็กซี่สุดๆอ่ะตายแป๊บบ
-
:z1: ใครว่าเรื่องนี้ใส นี่เรท ฉ จร้าา :z3: มีคำนึงเขียนว่า “เบีร์ย” น่าจะพิมพ์ผิดใช่มั้ยคะ :mew5:
-
:hao6: :hao7: o13
-
มูนนี่ เป็นแบดมูนนี่แล้ว ร้ายกาจมากขึ้น o22 o22 o22
เจิ้นกลายเป็นนกในกรงของจันทร์แล้ว :laugh:
อยากเผือกเรื่องของคิว :z3: :z3: :z3:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao6:
-
งูย..ยยยย บรรยายซะเห็นภาพ มูนนี่ในชุดลูกไม้ :haun4: :haun4: :haun4:
-
รสนิยมของเจิ้นคือของน่ารักๆสินะ55555 แต่เดี๋ยวนี้น้องรู้จักคำว่าผัวด้วย เป็นแบดมูนนี่แล้วจริงๆ5555555 จะรอซื้อนิยายทีเดียวนะคะ
-
:pig4:
-
น้องแซ่บมาก
-
ชอบแบดมูนนี่มาก
เจิ้นหลงน้อง โงหัวไม่ขึ้นแล้ว มูนนี่ร้ายแล้ว มีการเรียก ผัวด้วย :z2:
-
:pighaun: แบดมูนนี่ ฮอตม๊ากกกก
-
ชอบการง้อเจิ้นของมูนนี่
เอ็นดู
-
:pig4: :pig4:
-
"งื้อ...จันทร์อยากเหนื่อย"
คืออะไรคะลูก....
มูนนี่ร้ายกาจ เป็นแบดมูนนี่เต็มตัว
สงสารคนแก่เลยอ่ะ
-
:jul1: ตายอย่างสงบ ศพสีจมปูว์
-
ชอบเวอร์ชั่นนี้ แบดมูนนี่ น่ารัก :กอด1: :กอด1:
-
:pig4:
-
มูนนี่กับผ้าลูกไม้ :hao4: :z1:
-
อยากวาร์ปไปตอนได้เล่ม 555
มูนนี่ของเรา :hao6:
:pig4: :pig4: :L2:
-
มูนนี่กลายเป็นตุ๊กตาของทุกคนไปซะแล้ว.. ลุงหยางถึงกับซื้อโบว์กระต่ายให้ :jul3:
-
มูนนี่ร้ายกาจมากตอนนี้ คนอ่านตายเรียบ :jul1:
-
จะจบแล้วเหรอ งืม ๆ ตอนแรกนึกว่าคนแต่งวางแพลนยาวไปถึงตอนมูนนี่เรียนจบเริ่มทำงาน เริ่มดูแลเจิ้นซะอีก มูนนี่ตอนนี้ร้ายกาจมาก โดนผัวกัด
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มูนนี่เด็กดีกลายเป็นแบดมูนนี่ไปซะแล้ว :z1: :z1: :z1:
-
หนูจันทร์ลูกกกก :jul1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คนอ่านก็ยุบยิบที่หัวใจจังเลยค่ะ :mew1:
-
:katai2-1:
-
เข้ามาเม้นต์ว่า อยากจะเก็บเป็นอีบุ๊คมากเลยค่ะ
ที่บ้านเก็บนิยายเป็นเล่มไม่สะดวก
ตามานาน อยากอุดหนุนค่ะ
-
แบดมูนนี่เปรี้ยวจี๊ดได้ใจมาก :laugh: เจิ้นตกลงหลุมเบ้อเริ่ม ขึ้นไม่ไหวแน่นอน
รอข่าวการรวมเล่มมานาน รออุดหนุนอยู่นะคะ
:katai3:
-
Chapter XXVII Trainee
“เสื้อเจิ้นไว้ตรงนี้เลยครับ เดี๋ยวจากนี้ผมจัดการเอง”
ตอนนี้ปิดเทอมแล้ว ผมจบเทอมสองของปีสามด้วยเกรดเฉลี่ย 2.99 อย่างไม่น่าเชื่อ จากที่ไม่เคยถึง 2.3 มาก่อนเลยตอนนี้ผมกำลังเรียนเก่งแบบก้าวกระโดด ที่ลุงหยางทำหน้าเอือมตอนพ่อชมว่ากระโดดไกลมาก
“เข้าข้างลูกตลอด กระโดดหรือกระดื้บ?”
“พี่ซันอย่ายุ่ง จันทร์อย่าไปฟัง เก่งมากเลยลูกดูสิได้บีบวกวิชานี้ด้วย”
“มันวิชาภาษาอังกฤษไม่ใช่วิชาหลัก...แล้วเอไปไหน ได้ดีมาตั้งสองตัว”
“เอ๊ะ คุณสุริยะ คุณจะเอายังไง?”
“แล้วคุณกันติชาจะทำไมครับ?”
กลายเป็นพ่อกับลุงทะเลาะกันเพราะลุงล้อเกรดผม ผมก็อยากจะโมโหอ่ะแต่ดูพ่อโมโหกว่าแล้วเลยโมโหไม่ลง ลุงถูกพ่อบ่นเยอะมาก เยอะแบบ...ต้องพาตัวเองหนีไปชั้นบน ส่วนพ่อก็มาดีใจกับผมต่อ
แต่ถึงเกรดผมจะเติบโตแบบกระดื้บไม่ใช่กระโดดผมก็ดีใจอ่ะ อวดคนทั้งบ้านเลย ปู่ก็พาไปกินข้าวอร่อยๆอีกแล้ว เจิ้นก็...ก็หาพวกเสื้อผ้าน่ารักมาเพิ่มอีก!
การอยู่ช่อฟ้าในช่วงปิดเทอมผมเลยได้ใส่แต่ชุดน่ารักของเจิ้น กับดูแลเรื่องทั่วไปของเขา ยิ่งช่วงนี้คุณแม่บ้านที่บ้านใหญ่ป่วยเจิ้นเลยให้คุณป้าแม่บ้านกลับไปดูแลปู่
กลายเป็นว่าผมได้ใส่เสื้อผ้าน่ารักของเจิ้นนอกห้องนอนด้วยเพราะเจิ้นชอบ! ผมมีกางเกงขาสั้นขาพองๆขอบลูกไม้ตัวใหม่ กับถุงเท้าที่ยาวถึงหน้าแข้ง แล้วไหนจะเสื้อตัวโคร่งที่หล่นจากไหล่...เจิ้นไปหามาจากไหนไม่รู้ ที่คาดผมแบบผ้าที่มีหูกระต่ายเล็กๆนี่อีก
เจิ้นบอกผมเป็นกระต่ายของเจิ้น...แต่เขาอารมณ์ดีจริงๆนะพอผมใส่เสื้อผ้าน่ารักของเขาน่ะ ขนาดผ้ากันเปื้อนผมยังได้อันใหม่เป็นสีชมพูมีโบว์อันใหญ่ตรงหน้าอกด้วย
แต่ถ้าวันไหนมีคนมาบ้านห้ามแต่งตัวน่ารักเด็ดขาด เขาหวงอะไรยุบยิบไปหมด อย่างวันนี้ผมส่งสูทกับชุดจีนของเจิ้นไปซักมาก็ต้องแต่งตัวขายาวแขนยาวมารอรับซึ่งพี่เอ็มก็เป็นคนไปเอาให้
กับพี่เอ็มก็ห้ามเห็นผมใส่ชุดน่ารักอะไรของเขาเด็ดขาด แต่ผมรู้หรอกว่าเจิ้นไม่มีทางหาซื้อชุดเหล่านี้เองถ้าไม่ได้พี่เอ็มไปซื้อให้! ยิ่งชุดพยาบาลเมื่อวันก่อน เจิ้นชอบยูนิฟอร์มแบบลุงหยางจริงๆด้วย!
“ให้พี่ยกเข้าไปในห้องให้เลยดีไหมคุณจันทร์ มันหนักนะ”
“มะ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
ในห้องยังยุ่งเหยิงเพราะเจิ้นยุบยิบผมแต่เช้าอยู่เลย ขืนเข้าไปผมไม่กล้ามองหน้าพี่เอ็มแล้ว...ซากถุงน่องที่เจิ้นฉีกเป็นเศษขยะยังกองอยู่หน้าประตูห้องนอน เปิดไปก็เจอเลยด้วย
“งั้นพี่ลงไปทำงานต่อแล้วนะ”
ผมยืนส่งพี่เอ็มหน้าลิฟต์ก่อนจะเริ่มทำงานบ้านต่อ ผมต้องหัดทำนั่นทำนี่ด้วยตัวเองชั่วคราวไปก่อน งานบ้านไม่ยากแค่เยอะ แล้วบางอย่างผมก็ไม่แน่ใจว่าทำถูกไหม อย่างเครื่องเงินก็ต้องดูแลอีกแบบ เครื่องแก้วก็อีกแบบจำได้ว่าคุณป้าแม่บ้านเคยพูดอยู่ แต่ผมยังทำไม่เป็นเลยเน้นแค่ดูดฝุ่น ล้างจาน เช็ดโต๊ะ เก็บห้องนอน
เจิ้นเป็นอุปสรรคการทำความสะอาดบ้านของผมมาก ห้องนอนเราไม่ได้เรียบร้อยสักที เหมือนกับว่าพอคุณป้าแม่บ้านไม่อยู่เจิ้นยิ่ง...ยิ่งไม่ระวังอะไรเลย!
พอผมบ่นเขาก็อุ้มมายุบยิบหน้าทีวีแทน พอผมท้วงว่ามันจะเลอะเทอะเขาก็แค่...แค่หยิบถุงยางมาใส่ อะไรก็ไม่รู้กับผู้ชายคนนี้ เหนื่อยใจ!
ผมเคยแกล้งๆถามเขาว่าไปเตะบอลกับเพื่อนๆบ้างดีไหม คือเตะบอลมันทำให้อารมณ์ทางเพศลดลงด้วยหรือเปล่า แบบว่าเหนื่อยอะไรแบบนี้ กลายเป็นว่าเจิ้นหาว่าผมแอบไปปลื้มนักบอล มาหึงยุบยิบอีก
เจิ้นยิ่งแก่ก็ยิ่งเอาใจยาก ต้องแก้ด้วยการตามใจนั่นแหละ...การตามใจเจิ้นผมก็ไม่ได้ลำบากใจอะไร พอเขามีความสุขผมก็แฮปปี้ไปด้วย ช่วงนี้อะไรๆมันก็เลยดีไปหมดเลย
ผมได้สำรวจตัวเองแล้วพบว่าการจะดูแลบ้านให้เจิ้นได้นั้นผมต้องพัฒนาอีกมาก เจิ้นไม่ได้บังคับให้ผมทำงานหรือว่าอยู่บ้านจัดการแค่เรื่องในบ้านไป
ก็ยังคิดไม่ตกเหมือนกันว่าอยากทำอะไรกันแน่ แต่ที่ชัวร์ๆคืออยากดูแลบัญชีให้เจิ้นอ่ะ จะว่าไปตอนนี้เจิ้นก็หยอดกระปุกตามที่ผมบอกทุกวันเลยนะ พาเจิ้นไปฝากเงินดีกว่า กระปุกอาจจะใกล้เต็มแล้ว
“จันทร์?”
“อ๊ะ มาแล้วหรอ กินข้าวกัน”
เจิ้นจะขึ้นมากินข้าวกลางวันกับผมทุกวัน วันนี้ผมทำข้าวผัดง่ายๆเพราะเสียเวลาทั้งเช้ากับการจัดการห้องนอนของเรา เจิ้นก็กินง่ายไม่ดื้อเลย ชงชาให้ก็ดื่ม ให้กินผลไม้ก็กิน เหนื่อยก็แค่ตอนเขาจะกลับไปทำงาน โดนจูบจนหัวหมุนไม่พอ ยังบังคับให้ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูอีก
แล้วชุดที่เลือกก็มีแค่เอี๊ยมผูกคอผูกหลังที่ปิดอะไรไม่ได้เลยกับกางเกงขาสั้นที่เปิดก้นไปครึ่ง!
“เจิ้น มันโป๊นะ”
“พี่ชอบให้จันทร์โป๊ให้พี่ดู”
เขาบีบก้นผมแล้วก็จับผมจูบอีกรอบถึงลงไปทำงาน พอจะสรุปรสนิยมของเจิ้นออกแล้วล่ะ ช่างมันด้วยแหละเพราะก็ใส่ให้เขาดูคนเดียวไม่ได้ไปไหนสักหน่อย
“จันทร์”
“อ้าว ทำไมขึ้นมาไวจังยังไม่สี่โมงเลยนะเจิ้น อื้อออออ”
“ง่วง”
เจิ้นจับผมจูบทั้งๆที่ผมกำลังจะเล่นกับหลานๆลูกน้องนุ่มแล้วก็แบกผมกลับเข้าไปนอนด้วยในห้องนอนเฉย แต่เขาไม่ได้นอนเฉยๆ มันเรียกว่าช่วงเวลาลวนลามผมยามบ่ายชัดๆ
เขาก็ไม่ได้ทำแบบฟูลคอร์สหรอกเพราะต้องไปทำงานต่อ ก็แค่นอนบีบก้นผมเล่นกับทำตาวิบวับใส่ชุดโป๊ๆบนตัวผมนั่นแหละ ปลาหมึกหื่นเอ้ย!
“ตอนเย็นไปกินข้าวข้างนอกกันไหม?”
“ที่ไหนหรอ”
“อาหารญี่ปุ่นไหม กินไอติมด้วยไม่ได้ไปด้วยกันนานแล้วนะ”
เจิ้นดึงมือผมไปจูบ เขาจะทำแบบนี้เวลาจะอ้อนให้ผมตามใจแบบน่ารักๆ
“อื้อ ไปกินไอติมชิดลมกันเนอะ”
“ขอกินนมจันทร์ก่อนได้ไหม?”
“เจิ้น ทะลึ่ง!”
แต่เขาก็ไม่สนใจ ดึงทีเดียวเอี๊ยมบนตัวผมก็หลุดแล้ว แล้วผมก็ต้องนอนหมดแรงให้เขาดูดนม จนมันบวมแดงไปหมดเขาถึงพอใจแล้วหยิบเอี๊ยมมาใส่ให้ผมเหมือนเดิม
ซึ่งนมผมมันบวมแล้วอ่ะพอใส่ผ้ารัดๆแบบนี้มันก็เห็นชัดเลย แต่เจิ้นกลับบอกว่าน่ารัก! เขาลงไปทำงานแบบอารมณ์โคตรดี ส่วนผมก็หงุดหงิดกับอารมณ์ที่ไม่ยอมลงง่ายๆ ต้องไนท์แคร์ตัวเอง...
แผนการเรียนของผมไม่มีการเรียนการสอนในปีสี่ แต่ต้องทำงานหนึ่งปีเต็ม ผมก็เลือกมาฝึกงานที่ช่อฟ้าต่อ จริงๆคือเจิ้นไม่ยอมให้ไปไหนด้วย จะไปฝึกร้านชาของปู่ก็ไม่ตรงสาขาที่เรียน ก็เลยกลายเป็นผมตื่นลงมาทำงานพร้อมเจิ้น
แต่เจิ้นลงมาแค่ชั้นเดียว ส่วนผมเปลี่ยนลิฟต์จากลิฟต์ผู้บริหารไปเป็นลิฟต์ปกติ...ลิฟต์ผู้บริหารของเจิ้นจะเปิดแค่สามชั้น คือชั้นทำงานของเจิ้น บ้านเราข้างบนแล้วก็ชั้นล่างสุดเลย
จริงๆเจิ้นจะมาส่งผมเองด้วยแต่ผมไม่ยอม เขินจะตายอ้ะ...พนักงานไม่ค่อยได้เจอเจิ้นหรอกแล้วเขาจะพากันเกร็งหมดถ้าเจิ้นลงมาชั้นล่าง เพราะผมฝึกงานที่ธนาคารสาขาช่อฟ้า ไม่ได้ฝึกอยู่ในตัวสำนักงานใหญ่
หน้าที่ผมก็เริ่มจากเป็นพนักงานกดบัตรคิวเลย นึกว่าคนจะไม่เยอะแต่พอธนาคารเปิดคนกลับมาจากไหนไม่รู้เต็มไปหมด พี่ๆชวนผมไปกินข้าวเที่ยงที่แคนทีนของช่อฟ้าด้วยกัน ผมเลยโทรหาเจิ้นว่าคงไม่ได้ไปกินด้วยเพราะผมอยากสนิทกับพี่ๆที่ทำงานไวๆ
“แล้วพี่จะกินกับใคร?”
“เจิ้นก็กินข้าวกับพี่เอ็มก่อนนะ จันทร์อยากไปกินกับพี่ๆนี่นา เจิ้นห้ามมาด้วยเดี๋ยวทุกคนเกร็ง ไม่งอนเนอะ”
ผมไม่ทันได้ฟังเจิ้นพูดหรอกต้องรีบตัดสายหนีไปงั้นพ่อปลาหมึกแก่ผมจะพ่นหมึกแน่ๆ
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมได้มากินข้าวที่แคนทีนของช่อฟ้า ถึงจะเคยมาฝึกงานกับพี่เลขาของคุณพ่อเจิ้นผมก็กินข้าวข้างบนหรือไปข้างนอกกับคุณพ่อตลอด ในแคนทีนมีพนักงานในชุดยูนิฟอร์มเดินกันเต็มไปหมดเลย
พนักงานเยอะมาก แล้วโรงแคนทีนก็ใหญ่มากด้วย เป็นอาคารหลังเล็กๆที่เชื่อมต่อจากอาคารหลัก ผมก็เดินไกลหน่อยเพราะธนาคารที่ผมทำมันแยกออกไปด้านหน้าตัวอาคารหลัก
ผมสั่งก๋วยเตี๋ยวกินตามพี่ๆ ผมไม่กล้ากินพวกข้าวราดแกงเพราะว่าผมกินอะไรแปลกๆแล้วจะปวดท้อง ถ้ามันเผ็ดไปหรือว่ารสจัดไป กินของร้อนไว้ก่อนน่าจะปลอดภัยกว่า
เราได้ที่นั่งกินแถวกลางๆแคนทีน ผมกินก๋วยเตี๋ยวของผมไปเรื่อยๆแต่ปรากฏว่าผมกินช้ามากเมื่อเทียบกับทุกคน ตอนกินข้าวกับเจิ้น เจิ้นก็จะกินช้าๆไปกับผมแต่ทุกคนที่นี่ดูรีบกันหมดเลย
เสียงพูดคุยเงียบลงนิดหน่อยกับทุกสายตาที่มองตรงไปที่เดียวทำให้ผมมองตามไปด้วย...เจิ้นกับพี่เอ็ม!! แล้วก็พี่เลขาอีกสามคน!! กำลังต่อแถวแลกคูปอง
คือมันก็ปกติมั้งที่ผู้บริหารจะลงมาทานข้าวแต่ว่าเจิ้นไม่เคยนี่ แล้วบรรยากาศรอบตัวเจิ้นมันดูชวนเว้นระยะห่างมากเลย วันนี้เขาใส่ชุดจีนด้วยทำให้มันดูเด่นออกมาจากทุกคน
เจิ้นไม่ได้อยากมากินข้าวที่แคนทีนหรอกเพราะเขาถูกจ้องเยอะเกินไป แล้วคนก็เยอะซึ่งเขาไม่ชอบ แต่เขาประชดผมต่างหาก เพราะสุดท้ายผมก็จะทนไม่ไหวที่ต้องเห็นเขามานั่งอึดอัด
“เดี๋ยวผมไปหาเจิ้นก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวเจอกันที่ธนาคารเลยก็ได้ ผมจะไม่ไปสายแน่นอน”
ทุกคนไม่ได้ว่าอะไรแล้วมันก็เพิ่งจะเที่ยงกว่าๆ เจิ้นเห็นผมเดินไปหาแล้วแต่เขากลับหันหน้าหนี ต่างจากพี่เอ็มที่ยืนล้วงกระเป๋าสบายใจ
“ทานข้าวอร่อยไหมครับคุณจันทร์”
“ยังไม่อิ่มเลยอ่ะ เจิ้นมานี่เลยขึ้นไปข้างบนกัน”
“หิวข้าวจะกินข้าว”
“เจิ้น”
“ต่อแถวตั้งนานนะกว่าจะได้แลกคูปอง”
ดูคำพูดคำจาคนแก่ขี้งอน ผมเลยต้องคล้องแขนลากเขาออกไปด้วยกัน เจิ้นไม่กล้าขืนตัวไว้หรอกเขากลัวผมเจ็บจะตาย มีแค่ตอนเขาเอายุบยิบนั่นแหละที่ไม่กลัว
“เนี่ยแล้วมันก็เสียเวลาเห็นไหม เจิ้นไม่กินข้าวกับจันทร์มื้อเดียวจะเป็นอะไรไป”
ผมไม่ได้บ่นเจิ้นจริงจังนัก แถมยืนพิงเขาในลิฟต์มันก็สบายดี ลิฟต์ไม่ได้เปิดที่ชั้นไหนเลยด้วยเพราะเป็นลิฟต์ขึ้นไปบ้านเรา
“เจอเพื่อนใหม่ก็ลืมพี่”
“ฮื่อ ไม่ได้ลืมมม แต่จันทร์ต้องมีแบบว่าเมคเฟรนด์กับเพื่อนๆด้วยนี่ เดี๋ยวจันทร์ไม่มีคนคบ”
“พี่นี่ไงคบจันทร์”
“ฮึ่ย มันคนละแบบนะ ทำไมเจิ้นดื้อจัง”
ผมหันไปกอดเอวเขาช้อนตามองคนแก่ขี้งอน เขาขมวดคิ้วแล้วก็บีบแก้มผม
“จันทร์ทิ้งพี่ พี่ก็ต้องดื้อ”
“ไม่ได้ทิ้งสักหน่อย แค่ไม่กินข้าวด้วยมื้อเดียวเอง”
“นั่นล่ะทิ้ง พี่จะกินข้าวกับเมียพี่ทุกมื้อ มีปัญหาอะไรไหม?”
ผมย่นจมูกใส่เจิ้น เขาเริ่มพ่นหมึกแล้วจริงๆด้วย แล้วเขาก็บ่นๆๆๆๆจนเดินออกจากลิฟต์ก็ยังบ่นๆๆๆๆ หาว่าผมไม่ใส่ใจ ไม่ให้ความสำคัญกับครอบครัว ไปเรื่อยนั่นล่ะ
ผมขี้เกียจจะเถียงเลยปล่อยเขานั่งบ่นแล้วไปทำแซนวิชง่ายๆกับชงชาให้เจิ้นเป็นมื้อกลางวันแทน จะให้หุงข้าวเตรียมของก็คงไม่ทันแล้ว
“โอ๋ จันทร์ป้อนนะ ดีกัน”
หั่นแซนวิชเป็นคำเล็กๆป้อนเขานั่นล่ะเขาถึงเลิกบ่น เลิกทำท่าน้อยใจแล้วอารมณ์ดีขึ้น โมโหหิวชัดๆ!
เจิ้นงอแงอยู่ช่วงวันแรกๆเพราะผมยืนยันว่าเจิ้นต้องปล่อยผมไปกินข้าวกับเพื่อนร่วมงานบ้าง แล้วเราก็จะเจอกันตอนเย็นทีเดียว
“มันไม่เหมือนตอนจันทร์ทำงานในตึกนี่ พี่ไปหาจันทร์ตรงบันไดหนีไฟไม่ได้นะ?”
“จันทร์ฝึกงานนะเจิ้น ทำไมคิดแต่จะยุบยิบ หืมมมม”
เจิ้นดึงผมไปนั่งตักเขา เลิกสนใจข่าวในทีวีแล้วมาเอาแต่ใจกับผมแทน ตัดพ้อน้อยใจอะไรก็ไม่รู้ ทำเหมือนผมหายไปไกลก็เหลือเกิน
“พี่คิดถึงเมียพี่ตลอดเวลาไม่ได้หรอ?”
“ทำไมเวอร์จังเลย”
ผมจุ้บคางเขาสองสามที พยายามให้เจิ้นเลิกงอแงแต่เปล่า มันไม่ได้ผล เจิ้นจับผมเปลี่ยนท่านั่งเป็นนั่งคร่อมตักเขาแทน และการโต้เถียงของเราก็จบลงเพราะเขาใช้ความหนุบหนับเบี่ยงเบนความสนใจผม
หลังจากเถียงกันไปมาไม่จบด้วยข้อสรุปแต่จบที่ความยุบยิบหลายวันเจิ้นก็เลิกงอแง แต่...เขาย้ายผมเข้าไปทำงานในสำนักงานแทน! คือจริงๆผมต้องวนฝึกอยู่แล้วแต่มันยังไม่ถึงกำหนดย้ายสักหน่อย คราวนี้โต๊ะทำงานผมอยู่ติดโต๊ะพี่เอ็มเลย
ผมโมโหจนโทรไปฟ้องคุณปู่ แต่ปู่ก็ทำอะไรเจิ้นไม่ได้เพราะเจิ้นไม่สนใจ ตอนนี้เจิ้นดื้อมาก สู้กับทุกคนแม้กระทั่งผม พี่เอ็มบอกว่าตามใจเจิ้นไปเถอะ เขาจะได้ไม่เครียด ช่วงนี้งานเครียดมากการได้เจอหน้าผมจะทำให้เจิ้นรู้สึกดีขึ้น
ก็เลยกลายเป็นว่าผมมาให้พี่ๆเลขาเป็นพี่เลี้ยงแทน ได้ช่วยทำเอกสาร ได้ดูแลเจิ้น พี่ๆแต่ละคนก็ยุ่งกันคนละแบบ บางทีผมก็ตามพี่ๆเข้าไปประชุมกับหัวหน้าแผนกนั้น แผนกนี้
พอมาทำงานหน้าห้องเจิ้น เจิ้นก็เลิกดื้อแล้ว เขาไม่ได้ทำให้ผมลำบากใจจำพวกเรียกเข้าไปหาบ่อยๆหรือออกมาบ่อยๆ พี่เอ็มบอกว่าเจิ้นแค่ไม่อยากให้ผมไปอยู่ไกลตัวเขาเท่านั้นเอง
การทำงานกับพี่ๆเลขาทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่เก่งเลย ทุกคนดูทำงานเร็ว แล้วก็รอบครอบกันหมด มันมีเรื่องยากๆที่ผมไม่เข้าใจด้วยเยอะไปหมด เวลาพี่ๆปรึกษางานกันเขาพูดกันเร็วมากแล้วทุกคนก็ดูเข้าใจกันเอง
ก็รู้มาตลอดว่าตัวเองไม่ใช่คนเก่ง แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะอยู่ห่างจากจุดที่เจิ้นยืนขนาดนี้ ความคิดที่ว่าผมจะเป็นผู้ช่วยเจิ้นมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยในเมื่อผมยังทำงานได้ไม่ถึงครึ่งของๆพี่เลขาเจิ้น
เจิ้นจะอยากได้ผมไปช่วยทำไม? ในเมื่อผมไม่น่าช่วยอะไรเจิ้นได้เลย ผมกับรู้สึกว่าไปเป็นพนักงานกดบัตรคิวที่แบงก์ยังเหมาะกับตัวเองมากกว่า พูดคุยกับลูกค้าก็ยังได้ แต่พอมาอยู่ตรงนี้แล้วมันอึดอัดมากเลย
ยิ่งการทำงานทำให้ผมอึดอัดการทำกับข้าวกลายเป็นเพิ่มแต้มความสุขอ่ะ คือเหมือนผมหาทางออกไม่ได้ก็เลยแก้เครียดด้วยการทำกับข้าว ตอนประชุมครั้งล่าสุดที่เหมือนผมเป็นคนโง่คุยคนละภาษากับเจิ้นมันเครียดมากจนผมทำหม้อไฟสำหรับสี่คนด้วยตัวคนเดียว
แต่ถึงผมจะทำซูเปอร์หม้อไฟสำเร็จมันก็ไม่ได้ช่วยให้ผมทำงานเก่งขึ้นเลย มันมีรายละเอียดเยอะมากจนผมอยากจะไปเริ่มที่การเป็นพนักงานตัวเล็กๆใหม่
ตอนทำงานกับคุณพ่อเจิ้นมันไม่เครียดขนาดนี้อาจจะเพราะมันไม่ได้ประชุมเยอะเหมือนตอนมาอยู่กับเจิ้น ไม่แปลกใจเลยอ่ะทำไมวิธีแก้เครียดของเจิ้นเป็นการจับผมใส่ชุดน่ารักพวกนั้น
ผมตัดสินใจบอกเจิ้นตรงๆว่าผมรู้สึกยังไง เพราะว่ามันเป็นเรื่องที่มีผลต่อชีวิตคู่ของเรามากๆ ผมกลัวเจิ้นจะคาดหวังถึงแม้จะรู้ว่าเขาไม่ได้คาดหวังให้ผมเป็นคนที่อยู่เคียงข้างช่วยเขาคิดเรื่องงานได้ก็ตาม
แต่ว่าเราก็ควรจะทำความเข้าใจกันไว้ เผื่อในอนาคตเจิ้นเกิดเบื่อผมขึ้นมาเพราะผมไม่ได้เรื่องจะทำยังไง? เขาจะต้องยินยอมรับความเสี่ยงตรงนี้ไปด้วย ไม่รู้แหละ ถึงผมจะไม่ได้เรื่องก็ห้ามเลิก!
ถ้าเกิดเขาอยากให้ผมลองพยายาม ผมก็จะพยายามอย่างสุดๆเพราะผมก็ไม่อยากเอาเปรียบให้เจิ้นเหนื่อยคนเดียว ถึงผมจะช้าแต่ก็จะไม่ช้าไปตลอดชีวิตหรอกมั้ง ผมอาจจะต้องอดทนเรียนรู้งานมากกว่าคนอื่นหลายปี แต่...มันก็ต้องถึงจุดที่เข้าที่เข้าทางในที่สุดนั่นแหละ แค่ผมจะต้องเหนื่อยเยอะๆหน่อย
“จันทร์กังวล...กลัวว่าจันทร์จะทำเจิ้นผิดหวังนะ เพราะจันทร์ไม่เก่งเลย เจิ้นอดทนกับจันทร์หน่อยได้ไหม จันทร์จะพยายามทุกวัน จะเก่งแบบพี่เลขาของเจิ้นให้ได้ จะเป็นมูนนี่คนเก่งให้ได้”
ผมนั่งจุมปุ๊กบนตักเจิ้น เสียงอ่อยๆนี่ก็ไม่ได้พยายามทำเลยเพราะผมหงอยจริงๆอ่ะ มันเจ็บใจมากเลยนะที่เราเห็นคนเก่งกว่าอยู่รอบตัวแต่เรากลายเป็นจุดแปลกแยกจุดเดียว ถึงทุกคนจะทำเป็นมองผ่านแล้วไม่ได้รังเกียจ แต่เวลาคุยงานแล้วหยุดชะงักเวลาผมถาม...มันก็ดูออก สุดท้ายก็กลายเป็นผมไม่กล้าถามอะไรเพราะมันดูโง่มาก
“จันทร์ของพี่เก่งอยู่แล้ว”
“จันทร์ฟังเขาคุยไม่รู้เรื่องเลย ประชุมอะไรจันทร์ก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง มันไม่เก่งสักหน่อย”
“คนเราก็มีเรื่องที่ถนัดแตกต่างกัน จันทร์อาจจะไม่ถนัดเรื่องนี้เฉยๆ จันทร์เก่งกว่าพี่ตั้งหลายอย่าง ทำกับข้าวได้ เลี้ยงกระต่ายได้ อยากเป็นเจ้าของฟาร์มกระต่ายไม่ใช่หรอ”
เจิ้นกอดผม เขาหอมเหม่งให้กำลังใจ เจิ้นก็เป็นแบบนี้ตลอดแต่เขาแค่...แค่พูดปลอบใจผมชัดๆ ฟาร์มกระต่ายอะไรนั่นผมลืมไปนานแล้ว เลี้ยงกระต่ายพูดแล้วก็อายง่ะ ตอนนี้เป็นคุณป้าแม่บ้านเลี้ยงไปแล้ว แถมคนนัดหมอมาฉีดวัคซีนก็เป็นพี่เอ็ม เหลือแค่ทำกับข้าวนี่แหละที่ผมยังทำด้วยตัวเองอยู่
“จันทร์เป็นคนเหยาะแหยะจัง”
“อย่าโทษตัวเองสิ...จันทร์เก่งเรื่องจัดการพี่ไงครับ ไหนบอกว่าพี่ดื้อ?”
“เจิ้นก็แค่ขี้เกียจทะเลาะกับจันทร์เลยตามใจจันทร์ต่างหาก...จันทร์รู้หรอก”
“จันทร์...ฟังพี่”
เจิ้นดันตัวผมที่ซุกกับไหล่เขาออก ตาคมสบตาผมจนผมเห็นเงาตัวเองในนั้นชัดแจ๋ว
“พี่ไม่ได้คิดว่าการที่จันทร์ทำงานกับพี่ไม่ได้จะเป็นเรื่องใหญ่อะไร ช่อฟ้าเป็นองค์กรขนาดใหญ่ พนักงานรวมถึงพี่ก็เป็นเหมือนตัวต่อเลโก้ชิ้นเล็กๆมาประกอบกันเป็นอันใหญ่ อันไหนขาดไปก็หาอันใหม่มาทดแทน ขาดใครคนใดคนหนึ่งไปองค์กรก็เดินต่อไปได้ เราไม่ใช่ธุรกิจขนาดเล็กแล้วจันทร์ เราไม่ต้องสู้กับอะไรเลยนอกจากปัญหาธุรกิจประจำวันที่มีแต่เรื่องเดิมๆ พี่ก็ทำงานเดิมๆ ที่พี่จ้างคนมาเยอะเพราะพี่ไม่อยากเสียเวลาไปคิดเรื่องงานให้รกสมอง พี่ให้คนเก่งๆเขาคิดไป พี่เอาเวลามาใส่ใจจันทร์ของพี่ดีกว่า เพราะพอเราคิดอะไรสักอย่างเสร็จก็ต้องเอาเข้าห้องประชุมต่อ ในนั้นก็มีคนช่วยคิดต่ออีกเป็นสิบ เผลอๆที่อุตส่าห์คิดตั้งนานก็โดนปัดตกไปด้วยซ้ำ”
“ทำไม...ฟังเหมือนเจิ้นขี้เกียจเลยอ่ะ”
“ใช่ ขี้เกียจ มีแต่เรื่องเดิมๆ พี่ไม่อยากให้จันทร์เข้ามาอยู่ในลูปนี้หรอก...จันทร์ไม่ถนัดเรื่องงานธนาคาร จันทร์อาจจะทำอย่างอื่นได้ดีก็ได้ ช่อฟ้าไม่ใช่โลกทั้งใบของเรานะครับ”
“จันทร์ไม่ได้เห็นช่อฟ้าเป็นโลกทั้งใบนะ จันทร์แบบว่าอยากช่วยเจิ้นต่างหาก เจิ้นเหนื่อยจะตายแต่จันทร์ช่วยอะไรไม่ได้เลย แบบว่าจันทร์เป็นคนรักที่ไม่ได้น่าภูมิใจเท่าไหร่เลยอ่ะ”
“พี่ภูมิใจมูนนี่ของพี่ทุกอย่าง...ไม่มีตรงไหนที่จันทร์ของพี่ขาดเลย เป็นจันทร์แบบนี้สมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว”
“ฮึก...เจิ้นก็เป็นแบบนี้ แล้วจันทร์ก็ดีใจไปวันๆ แต่มันทรมานมากเลยนะ ฮือออ จันทร์ทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้แค่ถ่ายเอกสาร ฮือออ”
มันเครียดจริงๆนะ การทำงานมันเป็นความกดดันเหมือนมีอะไรบีบอัดในตัวเราตลอดเวลา สายตาคนมันก็น่ากลัว...ถึงเขาจะไม่พูดอะไรแต่สายตามันบ่งบอก
ถ้าไม่ใช่เจิ้น ไม่ใช่พี่ๆเลขาหรือคุณพ่อเจิ้น ผมคิดว่าสังคมในช่อฟ้ามันโหดร้ายมากเลย ยิ่งมาอยู่ชั้นสูงขึ้น ภาระก็หนักหนาขึ้นต่างจากตอนอยู่สาขาเล็กๆหน้าช่อฟ้าเยอะเลย
“จันทร์...อยู่บ้านอย่างเดียวไหม? ดูแลบ้านเรา ดูแลพี่...ดูแลเงินส่วนตัวของบ้านเรา เลี้ยงนกเลี้ยงกระต่าย เรียนทำอาหาร อยู่บนนี้...จันทร์จะมีความสุขกว่าไหม?”
“เจิ้นอยากให้จันทร์อยู่เฉยๆหรอ”
เขาส่ายหน้าแล้วค่อยๆเช็ดน้ำตาให้ผม ผมซุกหน้าลงกับไหล่เจิ้นอีกครั้ง มันมืดแปดด้านไปหมดเลยแล้วผมก็เครียดมากด้วย
“พี่อยากให้จันทร์ทำอะไรที่มีความสุข แต่ก็อย่างที่จันทร์เห็น พี่ให้จันทร์ไปไหนไกลพี่ไม่ได้เลย...แค่ไปอยู่สาขาเล็กข้างหน้าพี่ก็ใจจะขาดแล้ว ต้องพาจันทร์มาอยู่หน้าห้องอย่างน้อยจันทร์ก็อยู่ใกล้ๆพี่ พอเป็นเรื่องของจันทร์พี่ก็กังวลไปหมด แต่พี่ก็ไม่อยากให้จันทร์รู้สึกว่าพี่ขังจันทร์ไว้ในบ้านเหมือนกัน...แต่ก็กลัวไปทุกอย่าง กลัวข้างนอกนั้นจะไม่ดีกับจันทร์ จะไม่รักเหมือนที่พี่รัก”
เราต่างกลัว...ผมกลัวว่าเจิ้นจะมองผมไร้ค่า ส่วนเจิ้นกลัวว่า...ผมจะไม่มีความสุข
เราต่างหวาดระแวงเพราะว่าเรารักกันมาก...ผมรักเจิ้นมากจริงๆแล้วเจิ้นก็รักผมมากด้วย ผมไม่ได้มีปัญหาเลยกับการอยู่บ้าน ดูแลบ้านของเรา เตรียมทำกับข้าวให้เจิ้น ดูแลเสื้อผ้าเขา ของใช้ต่างๆ
ถ้า...ถ้าเจิ้นมีความสุข ผมก็มีความสุข
“ถ้าจันทร์อยู่บ้าน เป็นแม่บ้านให้เจิ้น...เจิ้นจะไม่ทิ้งจันทร์ไปใช่ไหม เพราะจันทร์ทำอะไรอย่างอื่นไม่เป็นแล้วนะ วันหนึ่งถ้าเจิ้นเบื่อขึ้นมา จันทร์ก็คง...คงอยู่ไม่ได้”
“พี่จะเบื่อจันทร์ได้ยังไง...พี่รักของพี่ขนาดนี้...กลัวแต่จันทร์จะอึดอัดแล้วทิ้งพี่ไปในที่ที่พี่มองไม่เห็น สัญญาได้ไหมว่าหนีพี่ไปไกลสุดก็แค่บ้านใหญ่ ให้พี่ได้ปีนกำแพงไปหาได้ อย่าไปไกลกว่านั้นนะ...”
“ฮึก...จันทร์รักเจิ้น ฮืออออ จันทร์จะไม่ไปไหนไกล แต่ถ้าจันทร์งอนเจิ้นต้องง้อนะ ต้องตามใจเยอะๆ ฮึก...ต้องห้ามขัดใจ ละ แล้วก็ต้องรักจันทร์คนเดียวด้วย”
“พี่ก็ตามใจจันทร์ทุกอย่าง...ไม่ร้องไห้แล้วคนดี พี่จะขาดใจแล้ว...เดี๋ยวตาบวมนะ”
ความอึดอัดของผมลดลงไปเยอะเลย เจิ้นก็บอกว่างั้นให้ผมไปฝึกงานเป็นผู้ช่วยเลขาของคุณพ่อเจิ้นแทนดีกว่าเพราะน่าจะสบายใจกว่าอยู่กับพวกพี่เอ็ม เพราะพวกพี่เอ็มเก่งกันมากเกินไปแล้วงานหนักกว่าฝ่ายที่พ่อของเจิ้นดูแลเยอะ
“เจิ้นจะไปแอบหาจันทร์ตรงบันไดหนีไปใช่ไหม? จันทร์รู้นะ”
“ก็จันทร์ชอบไม่ใช่หรอ...หึหึ โดนฉุดแน่ รู้ไหมช่อฟ้าโจรดุนะ”
ผมหัวเราะทั้งน้ำตานั่นแหละ เจิ้นทำหน้าเจ้าเล่ห์เป็นปลาหมึกตามมุมตึกไปแล้ว
“ฮื้อออ จันทร์อยากเป็นเมียโจรจังเลย น่าจะตื่นเต้นกว่าเป็นเมียเจ้าของธนาคารเนอะ”
เจิ้นหรี่ตาลงก่อนจะสบถว่ามูนนี่ตัวแสบทำเอาผมหัวเราะเยอะกว่าเดิม เขาทำหน้าอ่อนอกอ่อนใจมากเลย แต่แค่แปปเดียวเขาก็กลายร่างเป็นปลาหมึกยุบยิบอย่างว่องไว
แรกๆผมก็เขินที่มาใช้คำพวก ผัว เมีย ง่ะ แต่พอพูดตอนเจิ้นหนุบหนับกับผมแล้วเจิ้นกลับชอบ ถึงเขาจะไม่บอกแต่ตาแวววับวุบวิบนั่นบอกเลยว่าถูกใจมาก...
แล้วผมก็ถนัดตามใจเจิ้นด้วยอ่ะ...ก็เลยพูดบ้างอะไรบ้าง...เจิ้นว่าดีผมก็ว่าดีนั่นแหละ
====
ตกลงยัยน้องรับปากเป็นแม่บ้านเต็มตัวล้าวววว ดีแล้วลูก อย่าไปยุ่งเรื่องงานเขาเลย ให้เจิ้นเขายุบยิบไป เรารอใช้ตังค์พอ 555+
-
:pighaun: :pighaun:
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จันทร์ เป็นแม่บ้าน ดูแลบ้าน ดูแลเจิ้นก็พอแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
เพราะเจิ้น ทั้งหวง ทั้งคิดถึง
ขนาดไปไหนไม่ไกล เจิ้นก็งอนแล้ว :mew2:
ขำเกรดจันทร์ทำให้พ่อตองบ่นลุงหยางที่ล้อเรื่องเกรด :katai2-1:
จนลุงหยางยอมแพ้หนีขึ้นชั้นบน น่ารัก ชอบบบบ :m20: :laugh:
จันทร์ เจิ้น :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มูนนี่ร้ายกาจจจจจจจจจจจจจ
-
แอร๊ นุ้งจันทร์น่ารักเบอรแรงอีกแล้วค่ะ กร๊าววววใจเรามาก :hao7: มิน่าเจิ้นหลงเอาๆๆๆๆ ดีใจจังได้อ่านสองตอนติดเลยอ่า แบบว่าใจเราสดใสมากๆเลยค่ะ ตอนก่อนนี้คือช๊อคเราเหมือนกันนะที่จันทร์ไว้ผมยาว555555 เหนือคาดมากๆค่ะ อิพี่ก็ยิ่งเอ็นดูหนักไปอีก แบบว่าโดนใจเจิ้น น่ารักไปอีก :hao7:
พอมาตอนนี้ฝึกงานก็แบบ ยุบยิบหนุบหนับกันน่ารักอ่า เจิ้นก็งอนซะน่ารักเชียว ไปต่อแถวแคนทีนด้วย โว๊ะ เจิ้นนะ แล้วก็ลากน้องไปนั่งหน้าห้องให้อึดอัด หวงมากก็เป็นงี้หนอ
ชอบมูนนี่เวอร์ชั่นนี้นะคะ เป็นเวอร์รู้ทันโลกและเข้าใจอะไรมากขึ้นเยอะเลย โตแบบนี้แล้วก็ ออกเรือนได้จ้าาาาาา5555555 อยากอ่านไปเรื่อยๆไม่มีวันจบเลยอ่ะค่ะ :z3: สนุกน่ารักมากจริงๆ ขอบคุณนะคะ
-
อาการหนักพอกัน55555
-
เป็นแม่บ้านเต็มตัวแล้วมูนนี่ :impress2:
-
:pig4: :pig4:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เจิ้นชอบคอสเพลย์ ..... เขินอ่ะ :impress2 :impress2: :impress2:
-
มูนนี่จะเป็นแม่บ้านเต็มตัวแล้ว
-
ร้ายกาจมาก!
-
:pig4:
-
สุดท้ายเจิ้นก็ตะล่อมให้น้องเป็นแม่บ้านอย่างเดียวจนได้
-
จันทร์หนูมาถูกทางแล้ว
-
:o8: :-[ :-[ :impress2:
-
จันทร์เด็กดี o13
-
สงสารจันทร์นะรอบตัวมีแต่คนเก่ง แต่น้องไม่เก่งแต่ก็มีความพยายาม เป็นแม่บ้านดูแลให้เจิ้นหยอดกระปุกก็พอแล้ว 555+
เรื่องเงินให้เจิ้นเป็นคนหาเถอะ นี่เมียเจ้าของธนาคารเชียวนะ
-
เหมาะกับจันทร์แล้วละ
-
:katai2-1: :katai2-1:
รอเล่มแล้วคร่าาาา..
อยากอ่านยาวๆ รีอ่าน วนไป..
:katai5:
-
:o8:
-
:mew5: ระบบเป็นอะไรคะ รึเครื่องเราพัง เน็ตเสีย
-
ทำงานที่เรามีความสุขดีกว่านะจันทร์
ดูแลบ้าน ดูแลเงินของสามี คือความสุขของจันทร์ 555
-
มีความเจ้าจันทร์มาก
-
น่าเห็นใจเจ้าจันทร์อยู่กับคนเก่ง ๆ แล้วกดดันตัวเองเหมือนทำอะไรไม่ถูก แต่คิดว่าเจิ้นวางแผนมาดีที่ให้น้องได้รู้ว่าตัวเองทำงานอะไรได้แค่ไหนบ้าง ได้ค้นหาในสิ่งที่ได้ทำ และทำได้แบบมีความสุข ทั้งรักทั้งอยากปกป้องก็ต้องทำให้น้องได้เรียนรู้ด้วยตัวเอง เป็นความรักที่ช่วยเสริมเกราะป้องกันให้น้องได้เยอะเลย o13
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
พออ่านมาถึงจุดนี้แล้ว เราว่าไม่ใช่แค่เจิ้นที่ขังเจ้าจันทร์ไว้ในช่อฟ้าหรอก เจิ้นขังตัวเองด้วย ทำงาน กลับห้องหาเมีย ทำงาน กลับห้องหาเมีย พิเศษหน่อยก็พาเมียไปกินขนมข้างนอก ชีวิตของลุง555555 /หลบหมึก
-
เชิญหนุบหนับกันตามสบาย ไม่ต้องเกรงใจคนอ่านเลยนะ เราโอเค :mew2:
-
เอาจริงน้องจันทร์แบบชีวิตสบายสุดแล้ว
ใครๆก็อยากเป็นจันทร์แล้ววแบบนี้
อยู่ช่อฟ้าคืออยู่เฉยๆเลย ไม่ต้องทำอะไรมาก
เป็นที่รักให้เจิ้นก็พอ :m20: :laugh:
เจิ้นก็ไม่ได้คาดหวังอะไรแต่แรกอยู่แล้ว เพราะอยู่ในกำมือจันทร์อยู่แล้ว :z1:
น้องแซ่บขนาดนี้จะไปหาจากไหนได้อีกกก :pighaun:
-
:hao3: :hao3:
-
มูนนี่ร้อนแรงขึ้นทุกวัน55555
-
แม่บ้านเหมาะกับจันทร์ที่สุด
-
:mew3:
-
Last Chapter : Ever After
“จันทร์โอเคยังอ่ะ...”
“...”
ผมรู้สึก...ประหม่า แบบว่าเขินมากเลยที่เจิ้นทำหน้าอึ้งแบบนั้น ก่อนเขาจะยิ้มแล้วกวาดตามองผมทั้งตัว
“โอเคใช่ไหม?”
“น่ารัก...”
“ถึงจันทร์น่าเกลียดเจิ้นก็บอกว่าน่ารักอยู่ดีนั่นแหละ”
“พี่รักของพี่...ก็ต้องน่ารักสิ”
ผมย่นจมูกใส่เจิ้น แล้วเขาก็เดินมากอดผม วันนี้เรามาลองชุดแต่งงานกัน...ก็ไม่เชิงว่าเราจะจัดงานแต่งเพราะว่ามันก็คงแปลกๆ ซินแสก็เลยเสนอว่าให้เพิ่มพิธียกน้ำชาในวันทำบุญช่อฟ้าเข้าไปแทน แล้วก็ขั้นตอนบางอย่างที่เสริมสิริมงคลให้กับชีวิตคู่
สีนำโชคของปีนี้น่าแปลกมากที่ของเจิ้นเป็นสีดำแล้วของผมเป็นสีขาว...ซินแสบอกว่าต้องให้หยินกับหยางเสมอกันในปีนี้ ประกอบกับฝ่ายการตลาดของช่อฟ้าอยากให้การแต่งตัวของเจิ้นปีนี้เข้าตีมเศรษฐกิจยุคดิจิตอลเพราะจะมีการประกาศโครงการใหม่ของช่อฟ้าในงาน เกี่ยวกับแอพพลิเคชั่นอะไรสักอย่าง ชุดของเราปีนี้เลย...ค่อนข้างวัยรุ่นมากๆ
เจิ้นใส่ชุดสุดคูล ยิ่งเขาผมสั้นแบบนี้แล้วมันแปลกตาสุดๆเพราะเจิ้นไม่เคยแต่งตัวแบบนี้เลย มันเป็นเสื้อแขนยาวสีดำที่มีซิบสีเงินเมทัลลิครูดขึ้นมาจากข้อมือขวาถึงคอเสื้อแทนตะเข็บเสื้อด้านข้าง แล้วคอเสื้อนี่ก็กว้างด้วยเห็นกระดูกไหปลาร้าชัดมาก...ยิ่งเจิ้นก้มมันยิ่งทิ้งตัวลงจนผมเห็นไปถึงกล้ามท้องของเจิ้น
ตัวเสื้อค่อนข้างทิ้งตัว ส่วนกางเกงเป็นยีนส์สีน้ำเงินซีดขาดๆเล็กน้อยกับรองเท้าไนกี้แอร์แม็กคู่ใหญ่สีขาว ไอเทมสุดคูลของเจิ้นคือแว่นกันแดดกรอบหนาสีขาว ที่มีสายห้อยด้ายหลังไปมัดรวมกันอยู่ที่ท้ายทอย คือ...เจิ้นดูเป็นเจิ้นตัวแสบมากๆ
ส่วนชุดผมก็ไม่ได้เป็นเด็กดีเท่าไหร่ แต่เรียบร้อยกว่าของเจิ้นเพราะเขาสั่งห้ามโชว์ หามแหวก ห้าม ห้าม และห้าม จนผมคิดว่าให้ใส่หน้ากากไปด้วยเลยก็ได้นะ แต่ไม่กล้าพูดอ่ะ เดี๋ยวเจิ้นงอน ชุดผมเลยเป็นเสื้อคอเต่าแขนยาวสีขาวมีซิบสีดำแต่งเป็นกระเป๋าเสื้อด้ายซ้ายเหมือนไว้รูดปิดกระเป๋า กางเกงสีดำสนิทมีลายเพนท์ตรงกระเป๋ากางด้านหลังนิดหน่อยและรองเท้าผ้าใบรุ่นเดียวกับเจิ้นคู่ใหญ่สีดำเช่นกัน
ผมไม่มีแว่นกันแดดแต่ต้องมัดผมทรงน่ารักนอกสถานที่ที่เจิ้นไม่ยอม แต่เถียงสู้ฝ่ายการตลาดไม่ได้ มันก็แค่รวบผมครึ่งหัวสองข้างเปิดหน้าเองอ่ะ ส่วนปลายผม อันนี้ผมเสนอเองว่าอยากกัดผมสีขาว จะได้เท่ๆไปเลย
แน่นอนว่าเจิ้นค้าน แต่ผมใช้พลังพิเศษ ทำตาแป๋วใส่เขาไปสองวันเต็มๆ เขาสู้ไม่ได้หรอกเขาก็เลยต้องยอม พอเราไม่ต้องจัดงานแต่งงานมันก็เลยไม่เหนื่อย ไอ้พวกของชำร่วยที่เจิ้นเคยหลอกให้ผมเลือกไว้เลยไม่ได้ใช้
มีแค่บนบ้านเราที่ตกแต่งด้วยสีแดงทั้งชั้น ครอบครัวน้องนุ่มก็มีโบว์สีแดงเล็กๆผูกคอคนละอัน หลักทรัพย์กับออมทรัพย์ก็ได้เปลี่ยนกรงเป็นสีแดงติดอักษรมงคล
ซินแสให้เราเปลี่ยนมาใส่ชุดแดงก่อนเข้าห้องหอทีหลังพอเป็นพิธีเท่านั้น มีขั้นตอนแค่นิดหน่อยไม่ได้เยอะแยะเหมือนพิธีเต็ม
มันเลยแปลกๆนิดหน่อยที่พอวันงานผมกับเจิ้นก็ต้องไหว้พระอาทิตย์ เทพเจ้ายามเช้าด้วยชุดสุดแสนจะทันสมัยในบรรยากาศจีนๆสีแดงแต่ใส่ชุดสีขาวสีดำ เฉพาะคนในครอบครัวกับซินแสเท่านั้นที่รู้ว่ากำลังจะมีพิธีมงคล คนอื่นก็คงมองแปลกๆอ่ะแต่เขาชินแล้วล่ะ บ้านเราก็แปลกๆมาแต่ไหนแต่ไร
ปีนี้พวกผู้ใหญ่ไม่ได้รอชั้นล่างเพราะต้องขึ้นมาให้ผมกับเจิ้นยกน้ำชา พ่อร้องไห้ด้วยตอนอวยพรผม ส่วนลุงหยางบอกว่าให้ผมจัดการยึดบัตรเครดิตเจิ้นให้หมด เงินเดือนก็ต้องเอามาเป็นของตัวเองให้ได้
“พ่อทำแบบนั้นกับลุงเหมือนกันใช่ไหมอ่ะ”
พ่อหลุดหัวเราะส่วนลุงหยางถลึงตาใส่ผม ผมรู้หรอกว่ามันเป็นความจริง ลุงก็แค่ไม่อยากให้เจิ้นสุขสบายคนเดียวอ่ะเลยให้ผมทำตามด้วย โธ่
สินสอดของผมที่คุณพ่อคุณแม่เจิ้นให้ก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษเพราะว่าผมก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร พ่อผมเองก็บอกว่าไม่ต้องก็ได้เพราะเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว ผมก็เลยได้เงินเลขสวยๆ เก้าล้านเก้าแสนเก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าบาทเก้าสิบเก้าสตางค์มาอยู่ในบัญชี
รวยไม่รู้เรื่องไปเลยอ่ะ จริงๆปู่บอกให้ใส่ๆไปเก้าสิบเก้าล้าน เอาจากบัญชีเจิ้นมาใส่ซะ แต่พ่อผมไม่ยอมเพราะมันต้องเสียภาษีสินสอดห้าเปอร์เซ็นต์ถ้าถึงสิบล้าน กลายเป็นพวกผู้ใหญ่ก็ถกกันว่ายังไง เพราะการแต่งงานของผมกับเจิ้นมันไม่ได้รองรับทางกฎหมายอยู่แล้ว แต่ภาษีก็ต้องจ่ายเป็นภาษีเงินได้
ความรวยทำให้ปวดหัวจริงๆด้วย ประกอบกับมันเป็นบ้านผมมันก็เลยปวดหัวคูณสอง เลยจบที่เก้าล้านแบบนั้นแล้วให้ผมไปซื้อบ้านไว้ลดหย่อนภาษี ซื้อประกันชีวิต เพราะผมก็ไม่ได้มีรายได้อยู่แล้ว แต่มันก็ยังเกินอีก เจิ้นเลยโยนให้พี่เอ็มไปจัดการแทน
“เอ็มชอบเรื่องปวดหัว”
ผมว่า...พี่เอ็มก็ไม่ได้ชอบหรอกนะ แต่เจิ้นคงขี้เกียจคิดแล้วอ่ะ
การแต่งตัวของเจิ้นแม้แต่พนักงานยังตื่นเต้น กลายเป็นว่าการให้สัมภาษณ์ปีนี้เจิ้นถูกถามเรื่องการแต่งตัวด้วย มันเหมือนกับว่าปีนี้ช่อฟ้าเปลี่ยนภาพลักษณ์จากธนาคารเก่าแก่เป็นสมัยใหม่หมดเลย ยูนิฟอร์มพนักงานก็เปลี่ยนใหม่ทั้งประเทศ ผู้บริหารวันนี้ก็ห้ามใส่รองเท้าหนังแต่เปลี่ยนมาเป็นรองเท้าผ้าใบกันหมด
“เหนื่อย...”
“กอดกันเนอะ”
จบงานเราก็จะมานั่งกอดกันอยู่หน้าทีวี ยุ่งแต่เช้าจนไม่อยากจะขยับไปไหน แล้วมันก็เป็นช่วงเวลาของการขอพรวิเศษประจำปีของผมด้วย
“ปีนี้อยากได้อะไรหืม...”
“อยาก...อยากให้เจิ้นสุขภาพแข็งแรง อยู่กับจันทร์ไปนานๆ รักจันทร์เยอะๆ”
เจิ้นหัวเราะเบาๆก่อนเขาจะดึงมือผมไปจูบ
“พี่ก็รักจันทร์คนเดียว ไม่เคยรักคนอื่น”
“ดีมาก ลองไปรักคนอื่นดูสิ จันทร์จะหยิกหูเลย”
“เดี๋ยวนี้ดุ จะทำร้ายร่างกายพี่แล้วหรอหืม?”
เจิ้นขยับตัวลงนอนตักผม จากมุมนี้ผมเห็นรอยย่นที่หางตาของเขาชัดแจ๋ว...เจิ้นเป็นผู้ชายวันสามสิบสี่นี่นะ รอยลึกระหว่างคิ้วก็ชัดกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย
“พี่แก่แล้ว...”
เขายิ้มจางๆเพราะผมจิ้มนิ้วไปที่หางตาเขา
“จันทร์ยังเด็กอยู่เลย โดนคนแก่หลอกอ่ะ คิก... โดนตำรวจจับแน่เลยเจิ้น”
“พี่ต่างหากโดนจันทร์หลอก พี่อยู่ของพี่เฉยๆมาขโมยหัวใจพี่ไปทำไม?”
“งื้ออออ จันทร์ไม่ได้ขโมยนะ เจิ้นเอามาให้เองเหอะ ขี้ตู่”
เราคุยกันเรื่องไร้สาระไปเรื่อยเปื่อย...ก่อนเจิ้นจะจูงมือผมไปเดินเล่นข้างนอก มีเวลาอีกสักพักใหญ่ๆก่อนจะเริ่มพิธีแต่งงาน...พวกผู้ใหญ่ให้ผมกับเจิ้นอยู่ด้วยกันจนถึงสี่โมง แล้วเจิ้นจะต้องออกไปข้างนอก เหมือนงานแต่งแบบจีนที่เจ้าบ่าวร่วมงานเลี้ยงก่อนส่วนเจ้าสาวอย่างผมก็ต้องรอในห้องหอ
เสียงนกร้องดังแปลกๆทำให้ผมกับเจิ้นรีบเดินไปดูที่กรงนก ก่อนจะพบว่า...ออมทรัพย์ออกไข่! คือผมกับเจิ้นหมดหวังแล้วจริงๆกับการออกไข่ของออมทรัพย์ มันอยู่มาก็หลายปีไม่มีวี่แววเลยสักนิด อยู่ๆหลักทรัพย์ไปแอบยุบยิบตอนไหนไม่รู้!
ออมทรัพย์ออกไข่มาสองฟอง! มันดูหงุดหงิด เจิ้นกับผมเลยยังไม่เข้าไปยุ่งกับมันแต่เจิ้นดีใจมากๆ คือมันนกผมก็ใช่แต่เจิ้นเลี้ยงแทนจนเขายึดไปเป็นนกตัวเองแล้วมั้งเขาเลยเหมือน...มีหลาน!
เขายิ้มกว้างแล้วดึงผมไปจูบทั้งๆที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกี่ยวอะไรกับนกออกไข่ แต่ผมก็ปล่อยเขาจูบไปเพราะผมก็ชอบจูบเจิ้นง่ะ...
เราเดินเล่นกันไปรอบบ้าน ผ่านสระน้ำ ห้องดูดาวแล้วกลับมาที่กรงกระต่ายเพราะมันถึงเวลาให้อาหารกระต่ายแฟมิลี่ แต่ผมกลับเจอเรื่องช็อคสุดๆเพราะหลานผม...หนุบหนับกันเอง!
ก็...ก็เคยได้ยินมาว่ากระต่ายมีอารมณ์ทางเพศสูงมาก ตะ แต่ นี่เป็นแฟมิลี่กันนะ! ทำไมไม่แยกแยะเลยยยยยย ละ แล้วมันยุบยิบมากเลยอ่ะ เพราะมันไม่ได้หนุบหนับกันเองสองตัว แต่เหมือน...เหมือนรักเราสามสี่ตัวด้วย แถมมีสลับกลุ่ม ทำไมมันพร้อมใจกันทะลึ่งพร้อมกันหมดเลยเนี่ย ฮึ่ย
“งื้ออออทำไมทะลึ่งจัง”
นี่ขนาดพี่เอ็มจับทำหมันแล้วนะ ปวดหัวจริงๆเล้ย
“จันทร์ทะลึ่ง...กระต่ายก็เลยทะลึ่งตาม”
“จันทร์เปล่านะ เจิ้นอ่ะแหละ! หลังๆเจิ้นให้อาหารกระต่ายนี่ ติดนิสัยเจิ้นแน่ๆ”
“ถ้าติดนิสัยพี่...ทะลึ่งกว่านี้อีก”
เขากระซิบเบาๆเรื่อง...อยากจะใส่หางกระต่ายเข้ามาในตัวผม มะ มันมีของแบบนี้ด้วยหรอ ละ...แล้วเจิ้นไปเอามาจากไหนเนี่ย ยุบยิบจริงๆเลย!
“มะ ไม่เอานะ”
“หึ...”
เขาไม่ได้พูดต่อส่วนผมก็ไม่กล้าถาม...เขาไม่ได้พูดจริงใช่ไหม? แค่พูดเล่นเฉยๆ ผะ ผมจะมีหางหรอ แล้วหางมันก็สั่นได้...ในตัวผม
“หน้าแดงหมดแล้ว อย่าบอกนะว่าติดใจหาง?”
“งื้อออ ไม่ใช่สักหน่อย!”
คุณป้าแม่บ้านมาจัดโต๊ะกินข้าวในห้องนอน เป็นอาหารจีนจำพวกอาหารมงคล มีกาเหล้าและกาน้ำชาแบบโบราณด้วย ส่วนเจิ้นออกไปแล้ว เขาไม่ได้ไปไหนไกลแค่ห้องประชุมด้านล่าง คุยกับพวกผู้ใหญ่...ผมคิดว่าตัวเองตื่นเต้นนิดหน่อย...
แต่พอเห็นตัวเองใส่ชุดสีแดงแล้วมันก็ตื่นเต้นกว่าเดิมเยอะเลย...ผมใส่ชุดคล้ายผ้าคลุมอาบน้ำสีแดงที่สาบเสื้อทับกันแล้วมีผ้าผูกเอว แต่...แต่ข้างในไม่มีอะไรนอกจากกางเกงในสีแดง ที่เจิ้นอยากให้ผมใส่ในวันของเรา
คนทะลึ่ง...เป็นแบบจีสตริงผูกโบว์เล็กๆของผู้หญิง แถมผ้ายังบาง...เหมือนไม่ใส่ ซึ่ง...เจิ้นไม่ได้อยากให้ผมใส่มันไปตลอดหรอก เขาชอบตอนที่เขาได้กระชากมันจนขาดบนตัวผมต่างหาก
เจ้าผ้าคลุมสีแดงของผมเลยบางจนปิดอะไรไม่ได้...เป็นแค่ของตกแต่งที่รอเจิ้นมากระชากทิ้ง
ผมอาบน้ำและขัดตัวด้วยสบู่กลิ่นกุหลายที่ผมเตรียมไว้เพื่อวันนี้ มันหอมมาก....และคนขายเขาบอกว่ามันสำหรับ...ใช้ในกิจกรรมแบบที่ต้อง...เร้าใจหน่อยๆโดยเฉพาะ
จริงๆผมแอบปรึกษาลุงหยางด้วยว่าจะทำยังไงให้เจิ้นประทับใจในคืนเข้าหอ ลุงด่าว่าผมแรดแต่เขานั่นแหละเป็นคนหาอะไรพวกนี้มาให้ผม ซึ่งผมคิดว่าลุงมีอยู่แล้วชัวร์
ลุงให้ตินท์ทาปากสีแดงฉ่ำกับผม ผมงงว่าให้มาทำไมเพราะผมไม่ได้จะแต่งหน้า...แต่ลุงบอกให้ผมเอาไปใช้ตรงนม
‘มันมีกลิ่นสตอเบอร์รี่ด้วย อร่อยชัวร์ ตรง...นั้นก็ใช้ได้นะ’
‘พ่อก็ใช้หรอ...’
ลุงไม่ตอบ แต่ผมเรียนรู้ว่า...ความเงียบคือการยอมรับ ผมไม่กล้าสบตาพ่อเลยอ่ะ ทำไมพ่อกับลุง...แบบว่า... งื้ออออกันมากๆเลย
แต่ผมก็เอามาใช้นะ...ก็อยากให้เจิ้นประทับใจ ไหนๆมันก็โอกาสพิเศษของเราสองคน ผมก็อยากจะตามใจเขาให้มากกว่าปกติ
ผมเอาริบบิ้นสีแดงมาผูกคอหลวมๆ ทำตัวเองเป็นของขวัญของเจิ้น พอเวลาที่ซินแสบอกยิ่งใกล้เข้ามาผมก็ยิ่งตื่นเต้น ดีนะมีสินเชื่ออยู่ด้วยให้ผมได้ขยำมือแก้เครียด...
จริงๆสินเชื่ออยู่ตลอดที่ผมยุบยิบกับเจิ้นนั่นแหละ...เขาเคยทำสินเชื่อเลอะเทอะด้วยตอนเขาปลดปล่อยบนตัวผมแล้วสินเชื่อก็อยู่ข้างๆ ผมต้องแอบเอาสินเชื่อไปซักเองเพราะ...มันน่าอายจะตาย
วันนั้นเจิ้นให้พี่เอ็มไปซื้อไฮเตอร์มาด้วย พี่เอ็มก็คงไม่เข้าใจแต่ก็ซื้อมาให้ สินเชื่อเลย...ไม่เหลือคราบของเจิ้นบนตัว กลับมาหอมเหมือนเดิมเพราะผมใช้น้ำยาปรับผ้านุ่ม แต่เจิ้นก็ชอบยั่วอ่ะ
เขาบอกลอยๆว่าอาจจะมีกลิ่นเขาติดสินเชื่อก็ได้...มันทำให้ผมนึกถึงตอนเราหนุบหนับกันทุกที...เพราะกลิ่นน้ำรักของเขากับผมมันปะปนกันไปหมด
“สินเชื่อเลยกลายเป็นกระตื่นหื่นไปด้วยเลยอ่ะ จันทร์ขอโทษนะ...”
ผมมองสินเชื่อเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว เพราะเจิ้นคนเดียวเลย!
ห้านาทีสุดท้ายก่อนเจิ้นจะมาผมตัดสินใจดื่มเหล้าย้อมใจไปสองจอก ก็ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยหนุบหนับกันนะ ตะ แต่มันก็ไม่เหมือนทุกทีนี่....
ปรากฏว่าผมคิดผิดเพราะเหล้าจีนมันแรงกว่าเหล้าเท่าไปที่ผมเคยจิบๆมานิดหน่อย มันทำผมมึนหัวไปหมดแล้วร่างกายร้อนผ่าว...พอเจิ้นเปิดประตูเข้ามาผมก็เหมือนจะ...สติไม่ค่อยอยู่กับตัวเท่าไหร่
ฟังไม่รู้เรื่องว่าเขาพูดว่าอะไร ก็แค่กินอาหารที่เขาป้อน...ได้ยินเสียงหัวเราะของเจิ้นที่ปะปนไปกับเสียงหัวเราะของผม แล้วผมก็รู้สึกว่าเก้าอี้ของเรามันห่างกันจัง...
“เมาแล้วมูนนี่”
เจิ้นส่ายหัวขำๆรับร่างคนเมาที่ลุกจากเก้าอี้มานั่งคร่อมตักเขา เสียงเล็กๆบ่นอะไรไปเรื่อยเปื่อยเรื่องตุ๊กตาตัวโปรด ขนาดวันเข้าหอน้องยังพูดถึงตุ๊กตา...จะไม่ให้รำคาญมันได้ยังไง เป็นแค่ตุ๊กตาหน้าโง่ๆแท้ๆ
คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยเพราะกลิ่นนมอ่อนๆเฉพาะตัวของน้องมีกลิ่นกุหลาบหอมกรุ่นเข้ามาแทนที่...แปลกไปบ้างในความรู้สึกแต่พอตาฉ่ำปรือเงยขึ้นจากไหล่เขาขึ้นช้อนขึ้นมาสบตา...
กลิ่นกุหลาบมันเย้ายวนเป็นบ้า...เมื่อมันช่างเข้ากับสีแก้มแดงฉ่ำของเจ้าจันทร์...ผิวขาวกับชุดสีแดงเบาบาง ผมยาวสีดำยิ่งทำให้ใบหน้าที่เขารักนักหนาดูน่ารักเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ...
เขาชอบกระเบื้องเคลือบ...มันเป็นศิลปะที่มีเสน่ห์...เหมือนเจ้าจันทร์เวลานี้ที่ทำให้เขาอยากจะสำรวจผิวขาวราวกับกระเบื้องเคลือบชั้นดีให้ทั่ว...
แต่มันคงเนียนอยู่ได้ไม่นานเพราะน้องชอบให้เขาทำตัวเป็นศิลปินวาดร่องรอยรักบนตัว...พระจันทร์ของเขาชอบให้กัด ชอบให้จูบ...คนร้ายกาจ
“เจิ้น...จันทร์เมา”
“พี่รู้...แล้วจันทร์ก็ยั่วพี่อยู่รู้ตัวไหม?”
“ฮื้ออ จันทร์เปล่านะ จันทร์ไม่ได้ทำอะไรเลย คิก...”
เจิ้นถอนหายใจเมื่อสะโพกมนขยับเสียดสีกับความร้อนผ่าวกลางตัวของเขา สองแขนเล็กยกขึ้นโอบรอบคอเขาให้โน้มลงไปหา แต่กลับไม่ยอมให้จูบเพราะน้องดันหันหน้าหนีจนปากเขาแตะกับแก้มนิ่มแทน
“คิกคิก...ไม่ให้จูบหรอก...จันทร์หวงตัว เจิ้นจะมาจูบง่ายๆไม่ได้นะ”
“แล้วให้พี่ทำอะไรได้บ้างครับ?”
จะยั่วกันไปถึงไหน...คำพูดคำจาน่ารักแบบนี้ไงถึงทำให้ไปไหนไม่รอด
“ไม่ให้ทำอะไรเลย...เดี๋ยวจันทร์ทำเอง”
ตาคมหรี่ลงก่อนจะขบกรามแน่นเมื่อมือเล็กเขยิบลงมาจากลำคอเขาเปลี่ยนมาเป็นดึงสายคาดเอวของตัวเองออก ผืนผ้าเบาบางร่วงหล่นจากไหล่เนียนเปิดเปลือยผิวขาวผ่อง...ขาวจนอยากตีตราความเป็นเจ้าของไว้ให้ทั่ว
ไม่รู้เพราะแสงไฟสลัวหรือเหล้ากานี้หรือเปล่า จุดแดงสองจุดกลางแผ่นอกของน้องถึงได้ดูฉ่ำน่ากัด ยอดอกเล็กเชิดขึ้นราวกับรอเขาลงไปพิสูจน์...
“เจิ้น....จูบหน่อย จูบจันทร์”
“ไหนว่าไม่ให้พี่จูบ?...”
“งื้อออ กัดก็ได้ กัดจันทร์หน่อยนะ”
ร่างเล็กที่ขยับยั่วบนตักทำให้มันมาถึงจุดที่ทนไม่ไหว...แล้วถึงทนได้ก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น เจิ้นอยากจะกวาดจานกับข้าวมงคลลงจากโต๊ะให้หมดแต่มันเป็นในห้องนอน สาบานว่าถ้าเป็นริมสระน้ำเขาไม่เสียดายเงินค่าเปลี่ยนน้ำในสระด้วยซ้ำ เลยทำได้แค่โอบเอวน้องขึ้น
แต่เจ้าจันทร์คนร้ายกาจกลับดันตัวเกี่ยวขาสองข้างกับสะโพกเขาแน่น แผ่นอกเนียนและนมแดงก่ำของน้องอยู่ตรงหน้าพอดี...ความคิดที่จะไปที่เตียงถูกเปลี่ยนเป็นเดินไปที่ประตู ดันแผ่นหลังบางชิดติดบานประตูและตวัดลิ้นชิม...นมรสสตอเบอร์รี่
“ยัยตัวแสบ...”
เจิ้นกัดฟันแน่นเมื่อรู้ว่าน้องคงทาอะไรสักอย่างที่นมตัวเอง และ...มันได้ผล เขาชอบสตอเบอร์รี่สองลูกนี้จริงๆ
“อ๊า.... เจิ้น เจิ้น...”
เจิ้นคิดว่าตัวเองจะอดทนออมแรงไหว แต่เขาลืมไปว่ากับเรื่องเจ้าจันทร์เขาไม่เคยอดทนได้ เสื้อผ้าของน้องถูกกระชากจนกลายเป็นเศษผ้า ผิวแดงก่ำเพราะเหล้าจีนเต็มไปด้วยรอยฟันและรอยจูบ
จันทร์จะโทษพี่คนเดียวไม่ได้...เพราะจันทร์เรียกร้องให้พี่กัดเอง...มูนนี่ตัวร้ายของเขาชอบเหลือเกินเวลาโดนกัด...น้องจะสั่นสะท้านและครางเสียงหวานเรียกชื่อเขาซ้ำๆ
แค่นี่ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้น...ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้ ทั้งๆที่ตัวนิดเดียว
“เจิ้น...จูบ จูบจันทร์”
ทั้งๆที่เขาเป็นคนคุมเกมและน้องทำได้แค่เรียกร้อง...แต่มันชักจะเหมือนคำสั่งเพราะถ้าไม่ทำตามเจ้าตัวก็จะมีวิธีทำให้เขาใจอ่อนได้อยู่ดี
ไม่ว่าจะใช้มือเล็กๆสัมผัสแตะต้องร่างกายเขา การโอบรัดตัวตนของเขาซ้ำๆจนเขาแทบจะทนไม่ไหว หรือจะดวงตาฉ่ำปรือและปากเล็กที่ออกคำสั่ง
เคล็ดลับรสสตอเบอร์รี่ของเจ้าจันทร์ไม่ได้มีแค่ตรงนมของน้อง...แต่ลิ้นเขาสัมผัสมันได้ตอนแตะต้องความนุ่มหยุ่นตรงก้นนิ่มเช่นกัน...สีชมพูระเรื่อเป็นสตอเบอร์รี่สีฉ่ำ....ที่โดนเขากัดกินจนร่างกายเขาติดรสสตอเบอร์รี่ไปด้วย
“ทำไมเจิ้นกลิ่นสตอเบอร์รี่อ่ะ”
เจ้าจันทร์ขมวดคิ้วมุ่นตอนที่น้องขยับตัวลงไปใช้ปาก...ก็มันติดมาจากใครล่ะ?
“ฮื้ออออ เจิ้นไปทำไรมา...ทำไมหอมสตอเบอร์รี่”
ลืมไปได้ยังไงว่าพระจันทร์ของเขาขี้สงสัย
“ก็จันทร์บังคับให้พี่กินสตอเบอร์รี่ไง...”
จนเขาปลดปล่อยทุกหยาดหยดในตัวน้องจนหมด...มันคงกลายเป็นนมรสสตอเบอร์รี่ไปแล้ว
“ฮื้ออออ...จริงหรอ จันทร์หรอ”
“เด็กดี...ถ้าชอบก็...กินเยอะๆนะ”
มือหนาสอดประสานกับมือเล็กที่เกาะผนังเหนือหัวเตียงไว้เป็นหลัก เจิ้นพาตัวเองเข้าไปอยู่ในความอบอุ่นของน้องเป็นรอบที่ห้า...ปกติน้องคนหมดแรงแล้วแต่มันคืนพิเศษ...ในกาเหล้ามันมีอย่างอื่นที่เข้าจงใจใส่เข้าไปให้คืนนี้มันยาวนานกว่าที่เคย แต่อยู่ในปริมาณที่ไม่เป็นอันตรายแค่เจ้าจันทร์จะ...เรียกร้องได้นานขึ้นอีกนิด
เพราะรู้ว่าตัวเองไม่มีทางเป็น ‘คนพอเพียง’ ได้ในคืนนี้ ในวันที่น้องเป็นของเขาอย่างแท้จริง จากเดิมที่ความอดทนน้อยแสนน้อย เจ้าจันทร์ยังทำตัวเองให้พร้อมพรั่งสำหรับเขาไปทั้งตัว
เจิ้นขบใบหูเล็กกลิ่นกุหลาบอย่างหมั่นเขี้ยว...เผลอกัดแรงไปนิดหน่อยแต่น้องกลับทำเสียงน่ารัก...ยิ่งขบเม้มไปจนข้างแก้มเจ้าจันทร์ก็ยิ่งหลุดเสียงหวานดังกว่าเดิม
เขาชอบให้น้องครางออกมา...แม้บางครั้งเจ้าตัวจะอายจนปิดปากแน่น...มันไม่ได้น่าอายเลยด้วยซ้ำ น้องสมบูรณ์แบบเสมอสำหรับเขา
“เจิ้น...อะ แรงๆ เข้ามาแรงๆ อ๊า...”
แขนแกร่งโอบกอดเอวบางจนแผ่นหลังเนียนแนบไปกับร่างกายตัวเอง ยึดไว้แน่นเพื่อให้น้องไม่แข้งขาอ่อนจนหล่นลงกับเตียงในขณะที่เขาเร่งความเร็ว...เสียงเฉอะแฉะดังลั่นห้องปะปนไปกับกลิ่นหอมหวานของการร่วมรัก
เสียงผิวกายกระทบกันดังอยู่ชั่วขณะก่อนที่หยาดน้ำรักจะท่วมท้นอีกครั้ง...แต่ตัวน้องเต็มไปด้วยน้ำเขาหลายรอบจนมันล้นทะลักออกมาตามเรียวขาขาวยามเขาขยะถอนตัวออก
เสียงน่าอายทำให้เขาอามณ์ดี เขาปล่อยเจ้าจันทร์ล้มลงบนเตียง...แต่ไม่ใช่เพื่อให้น้องนอนพักผ่อนเพราะมือหนาจับคนหมดแรงพลิกตัวกลับมานอนหงายและลากข้อเท้าเล็กให้น้องขยับเข้ามาใกล้
“เจิ้น...จันทร์ จันท์มะ ไม่ไหวแล้วนะ...”
“แต่ตรงนี้ของจันทร์มันบอกพี่ว่าไหว”
เจิ้นแตะมือลงที่แกนกายเล็กที่ตื่นขึ้นมาอีกรอบ เจ้าจันทร์บิดตัวไปมาเพียงแค่เขาขยับช้าๆ...ปากเล็กเม้มแน่นข่มอารมณ์จนน้ำตาร่วงลงมาข้างแก้ม
“ไม่อยากแล้วหรอ...งั้นพี่หยุดดีไหม?”
“มะ...ไม่...อื้อออ...เจิ้น จันทร์แปลกๆ”
“แปลกตรงไหนครับ?”
เจิ้นขยับมือออกจากตัวน้องเปลี่ยนมาลูบต้นขาเนียนช้าๆราวกับปลอบประโลม...ทั้งๆที่กำลังจะเป็นหมาป่าขย้ำกระต่ายน้อยตรงหน้าอยู่แท้ๆ
“จันทร์...ฮึก...จันทร์อยากอีก...กอดจันทร์อีกนะ ฮึก...อยากให้เจิ้นกอดอีก ไนท์แคร์เยอะๆ จันทร์...จันทร์อยากยุบยิบเยอะแยะไปหมดเลย”
เจ้าก้อนความสุขของเขาช่างขยันเลือกใช้คำเหลือเกิน... มันช่างซอฟต์ลงเมื่อเทียบกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ดูน่ารักทั้งๆที่สภาพทั้งเขาทั้งน้องเต็มไปด้วย...เฮ้อ
“ฮึก...ทำไมไม่กอดจันทร์อีก กอดเดี๋ยวนี้นะ...เข้ามานะ อื้อออ จันทร์เป็นกระต่ายแน่เลย...จันทร์อยากไนท์แคร์เจิ้นตลอดเลย ฮื้อออออ ต่อไปจันทร์จะมีหางกระต่ายใช่ไหม”
“จันทร์!”
เจิ้นขบฟันอีกครั้งเพราะจำได้ว่าเมื่อช่วงบ่ายเพิ่งจะแซวน้องว่าเป็นกระต่าย...กระต่ายเป็นสัตว์ที่ความต้องการสูง แล้วดูคำพูด...ไม่ต้องถามต่อก็รู้ว่าน้องอยากลองเจ้าหางกระต่ายสำหรับคนจนมันติดอยู่ในหัว
“อยู่กับพี่ทั้งคนยังคิดถึงหางกระต่าย...คนทะลึ่ง”
“จันทร์ทนไม่ไหวแล้วนะ!”
กลายเป็นว่าเขาถูกผลักให้ลมลงนอนกับเตียงเพราะมีกระต่ายรสสตอเบอร์รี่ทนไม่ไหว...เจิ้นมองคนอารมณ์เสียขยับขึ้นมาคร่อมบนตัวเองอย่างอารมณ์ดี
มองร่างกายที่ถูกนอนกลืนกินช้าๆ...สองมือขยำก้นนิ่มที่เต็มไปด้วยรอยมือของตัวเอง ขยับไล้ขึ้นไปตามเอวเล็กและกดปลายนิ้วบี้สตอเบอร์รี่ที่ถูกกัดจนบวม
กระเบื้องเคลือบรสนมของเขากลายเป็นกระเบื้องที่มีลวดลายสวยงามน่ามอง...จุดแดงและรอยฟันตีตราไปทั่วผิวขาวหอมกรุ่น...
เจ้าจันทร์เป็นความงดงามที่สุดในชีวิตของเขา...สวยจนไม่อาจละสายตา...สวยแม้น้องจะเปรอะเปื้อนด้วยน้ำรักของเขาไปทั้งตัว...
เลอะเทอะครั้งแล้วครั้งเล่า...แม้กระทั่งยามหมดแรงก็ยังโอบกอดรอบคอให้เขาได้ดูด...ได้กัด...นมรสสตอเบอร์รี่ เขากลายเป็นเด็กที่ต้องกินนมก่อนนอนไปแล้ว
เป็นมาหลายปี...เพราะน้องทำให้เขาเสพติดกลิ่นนมบนตัวน้องเอง
“จันทร์...พี่จะไปไหนรอดหืม...”
“ฮื้ออ ไม่ให้ไป อยู่กับจันทร์...เป็นของจันทร์”
เจิ้นยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเม้มนมบวมตรงหน้าเบาๆและกดจูบบนแผ่นอกกลิ่นนมเนิ่นนาน
“พี่เป็นของจันทร์เสมอ...และจะเป็นตลอดไป”
“จันทร์ก็เป็นของเจิ้น...แบบว่าเอฟวรี่เดย์ เอเวอร์ อาฟเตอร์เลย”
เสียงเล็กแผ่วเบาลงในที่สุดเพราะเจ้าตัวคงเหนื่อยจนหมดแรงเพราะความเอาแต่ใจของเขา...เจิ้นขยับตัวออกจากอ้อมแขนน้องช้าๆ ขยับเปลี่ยนให้เจ้าจันทร์นอนซุกบนแผ่นอกของตัวเอง
จับมือเล็กข้างซ้ายขึ้นมาดูแหวนวงเล็กบนนิ้วนาง...แหวนที่เจ้าตัวประท้วงอยากได้เพชรเม็ดใหญ่ๆ แหวนที่มีอีกวงเดียวในโลกที่เหมือนกันอยู่บนนิ้วซ้ายของเขา
สัญลักษณ์แห่งความเป็นเจ้าของกันและกัน...
เจ้าจันทร์เป็นของเขา...และเขาเป็นของเจ้าจันทร์...
เขากลัวจะเสียน้องไปเหมือนๆกับที่น้องกลัวว่าเขาจะปล่อยมือ...
แผนการที่กักขังน้องไว้กับตัวมาทั้งชีวิตสำเร็จโดยสมบูรณ์แบบ เจ้าจันทร์ไม่อาจไปไหนไกลจากเขาได้แล้ว...แต่ในทางกลับกันน้องที่วางแผนทีหลังก็ชนะ...เพราะเขาก็ไม่อาจไปไหนรอด จะบีบก็ตายจะคลายก็รอดอยู่ในกำมือเล็กๆนี่
เขากลายเป็นคนในปกครองของน้อง...เหมือนที่น้องเป็นคนในปกครองของเขา...
เราอยู่ ‘ในปกครอง’ ของกันและกันบนหอคอยช่อฟ้าอันโดดเดี่ยวกันสองคน...เป็นกรงนกขนาดใหญ่ที่ขังเราไว้ด้วยกันไม่ให้ออกไปไหน อยู่ด้วยกันเหมือนที่เป็นตลอดมา...และจะเป็นตลอดไป
Everyday…Ever After
.
.
.
.
.
อ้อ...มีตุ๊กตาที่ได้รับความรักเกินควรด้วยอีกตัว ขนาดเวลาอย่างนี้ยังอุตส่าห์เห็นมันนอนอยู่ข้างหลังเจ้าจันทร์ทั้งๆที่ควรถูกโยนกระเด็นไปไกลๆได้แล้ว จะหยิบมันโยนออกไปก็มือไม่ถึงเพราะน้องนอนทับอยู่บนตัว จะขยับก็กลัวน้องจะนอนไม่สบาย
ฝากไว้ก่อนเถอะ...
The End
------
ขอบคุณที่อยู่กันมาจนเข้าเดือนที่เก้านะคะ <3 คงไม่ได้อัพตอนพิเศษแล้วเพราะจะเก็บทั้งหมดไปใส่ในเล่มนะคะ >____<
นิยายมีทั้งหมด 4 เล่ม ภาคละ 2 เล่ม และจะทำ Box สะสมด้วย
แต่จะไม่ได้ตีพิมพ์ทีเดียวนะคะ จะแบ่งทีละภาค ทุกคนจะได้มีเวลาหยอดกระปุกเนาะ ส่วน BOX คงมาพร้อมภาคหลังค่ะให้สั่งซื้อทีเดียว
สำหรับข่าวสารการรวมเล่นต่างๆ สามารถติดตามได้ในแฟนเพจของแบมหรือเฟสบุ๊คของสำนักพิมพ์มีดีส์ค่ะ
ขอบคุณค่า ลัฟยูเอฟวรี่เดย์นะ <3
-
รัก และขอบคุณมากๆๆๆ สำหรับเรื่องดีดี ติดตามตลอดไปจร้า
-
สินเชื่อยังเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่ง
แฮปปี้เยอะๆ แต่งงานกันแล้วนี่เนอะ
-
:L2: ดอกไม้แต่งงาน
-
:pig4: อยากอ่านเรื่องของคุณพ่อกับลุงหยางบ้าง
-
ไม่ใช่แค่ในปกครอง
แต่ต่างปกครองกัน
ขอบคุณมากนะคะ
จะรอเรื่องต่อไปค่ะ
:L2:
-
ชอบประโยคนี้ '...เราอยู่ ‘ในปกครอง’ ของกันและกันบนหอคอยช่อฟ้าอันโดดเดี่ยวกันสองคน...' คือมันจริงมาก เป็นประโยคจบที่เราสะดุดใจมากค่ะ ขอบคุณมากๆเลยที่แต่งนิยายเรื่องนี้ให้อ่าน เป็นอื่นเรื่องในดวงใจของเรา ขอบคุณนะคะที่มอบความสุขให้เรา เราคงจะคึดถึงเจิ้นกับจันทร์ไปอีกนาน /ปาดน้ำตา
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีความสุข มากกกกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
จบแล้ว ฟินน :z1: :pighaun: :haun4:
ขำตอนที่ลุงหยางให้จันทร์ยึดบัตรเครดิตเจิ้น
เพื่อแกล้งเจิ้นให้เหมือนตัวเอง หมาหางด้วนชัดๆ :z3: :z3: :z3:
พอถามว่าพ่อตองก็ยึดของลุงหยางใช่ปะ ลุงหยางรมณ์เสียเลย
ตอนลุงหยางแนะจันทร์ให้ใช้ลิปกลิ่นสตรอเบอรี่
จันทร์ถามพ่อตองก็ใช้ใช่ปะ สุดยอดเลยลุงหยางพ่อตอง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เจื้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณไรท์มั่กมาก :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมาก..กกกก เข้ามาส่องทุกวัน จบแล้วใจหาย คงคิดถึงคู่นี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
งื้ออออออ จบแล้ววว อดใจหายไม่ได้เลยค่ะเหมือนได้ส่งลูกน้อยๆออกจากอ้อมอกก
ขอบคุณคุณแบมที่สร้างมูนนี่มาให้เราได้รัก มาเป็นก้อนความสุขของเราด้วย
แต่ที่อยากขอบคุณที่สุกคือขอบคุณที่คุณแบมสรางพี่เจิ้นให้ออกมาได้ฮอตขนาดนี้
รอสนับสนุนรูปเล่มนะคะ
เลิ้บบบบ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ในที่สุดก็ได้ลงเอยกันแบบถูกต้องตามประเพณีสักที ความน่ารักและความยุบยิบยังคงยุบยับไปหมดทั้งตอน :กอด1:
รอข่าวรวมเล่มนะคะ
:katai3:
-
:pig4:
-
:katai2-1: :hao5:
คงคิดถึงมากเลย
จะไม่มีอะไรให้รออ่านแล้วอ่ะ
อยากเก็บ ebook รับไว้พิจารณาหน่อยนะคะ
-
ทำไมน้องแซ่บ พ่อตองก็แซ่บ เขินนนน
-
วางแผนกันแทบตายสุดท้ายก็ไม่มีใครไปไหนรอด แฮปปี้ๆนะเจิ้นกับจันทร์ :L2:
มูนนี่น้อยซนน้อยๆหน่อย เจิ้นแก่แล้ว เดี๋ยวเป็นลม
-
ถ้าจันทร์มีลูกได้นี่ต้องแข่งกันกับน้องนุ่มแน่ๆ5555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
เจิ้นสมหวังกับแผนการจนได้ 555
อยากอ่านคู่พี่เอ็มจัง
-
ขอบคุณคนแต่งค่า :mew1:
-
ขอบคุณคนแต่ง ที่แต่งนิยายสนุก มีทั้งความหน่วง ความดราม่า ความสนุก ความหวาน ความหื่น ครบทุกรสจริง ๆ
ดีใจเจ้าจันทร์ออกเรือนซักที ยังขำลุงหยางแนะนำแต่ละอย่าง 555+ ลุงเค้าลองมาแล้วมันดีจริง
-
แฮปปี้เอวรี่เดย์จริงๆ ขอบคุณนะคะ เรื่องนี้สนุกมากๆ
-
:pighaun: :z1: :pig4:
-
ชอบมากมายจบอย่างอิ่มเอม :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:pig4: ขอบคุณสำหรับนิยายค่าา
-
:jul1: :jul1: :L2: :L2:
-
มันเป็นความรู้สึกที่แบบว่าลูกชั้นแต่งงานมีครอบครัวแล้วเหรอดีใจและแอบใจหายเหมือนกันนะถึงแม้ว่าพวกเค้าจะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแล้วแต่กว่าจะยอมเข้าใจกันช่างมีอุปสรรคเหลือเกินและดีใจที่น้องโตขึ้นเข้มแข็งขึ้นเจ้าจันทร์ลูกแม่เป็นของเจิ้นโดยสมบูรณ์แล้วสินะอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่านะคะ รักนิยายเรื่องนี้มากนะคะขอบคุณคุณแบมมากกกกที่แต่งนิยายดีๆมาเยียวยาหัวใจนิยายเรื่องนี้คือความสุขในชีวิตอีกเรื่องหนึ่งเลยค่ะขอบคุณมากๆนะคะและจะติดตามผลงานของคุณแบมต่อไปค่ะ
-
last one แล้ววว ต้องคิดถึงมากแน่เลยค่ะ
ชอบความซื่อและแอบร้ายของเจ้าจันทร์
ชอบความรักเดียวและกอบโกยของเจิ้น
สมหวังกันแล้วนะ ชอบที่เจ้าจันทร์ไปงอแงกับพี่ว่าตัวเองไม่เก่งอะไรเลย
เป็นโมเมนท์ที่พี่โอ๋น้อง ดึงดราม่าเบา แล้วเนียนยุบยิบต่อ
เจ้าจันทร์ไว้ผมยาวแทนเจิ้น อยากเห็นมาก มโนไกลมาก
เข้าใจฟีลว่า อย่าน่ารักนอกสถานที่เลย คือต้องแบ๊วและเด๋อไปพร้อมกัน
สงสารลุงหยางและเอ็มมาก ลุงหยางต้องมาเจอเด็กบ๊อง
เอ็มต้องมาเจออารมณ์คนบ้าแบบเจิ้น
เรื่องนี้ดี มีหลายโมเมนท์ ทั้งสุข ทั้งเศร้า ความงอแงและขี้ยั่วของเจ้าจันทร์
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ ที่เขียนเรื่องราวได้น่าติดตาม
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ น่ารักแล้วก็สนุกมากๆ
-
สนุกมากเลยค่ะ นี่รอเผือกพี่เอ็มไม่ไหวแล้ววว ในเล่มมีพี่เอ็มใช่มั้ยคะ
-
มาถึงตอนจบจนได้ ฮืออออ ดีใจและเสียใจไปพร้อมๆ กันเลย อยากอ่านคู่พ่อบ้างอ่ะ ลุงหยางนี่ไม่เบาเลยนะ :mew2:
-
สนุกมากๆเลย ขอบคุณมากนะคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้วได้เห็นน้องโตจนกลายเป็นมูนนี่ร้ายกาจขนาดนี้ก็ยังน่ารัก เจ้าจันทร์น่ารักตลอดอยู่ให้เจิ้นรักไปนานๆเลยนะ
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ จะติดตามรวมเล่มแน่นอนเพราะอยากเผือกเรื่องพี่เอ็มกับคิวมากค่ะ :pig4:
-
จันทร์น่ารักมากกกก
-
ในที่สุด เจิ้นจันทร์ก็ได้สร้างครอบครัวอยู่ในกรงใหญ่ด้วยกันแล้ววว
:m8: อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ ไม่อยากให้จบเลย .. เรื่องนี้เป็นหนึ่งในเรื่องโปรดมากๆ
ขอบคุณคนแต่งมากๆ ค่ะที่เขียนเรื่องสนุกๆ น่ารักจับใจแบบนี้ให้อ่าน จะรออ่านเรื่องต่อๆไปค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้วอ่าาาาาาา ดีใจที่เรื่องคลี่คลาย เจิ้นจันทร์ก็แฮปปี้เอฟรี่เดย์ และคงจะแฟนซีกันบ่อยๆ โอ้ยอยากเป็นนกเป็นกระต่ายเป็นสินเชื่อดีทีสุด ได้ตามติดชีวิตสอง จ เค้าน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกอ่าค่ะ รักทั้งสองตัวละครเลยน๊า บั่บว่าฟินเฟร่อค่ะ มันกลมๆนัวๆน่ารักน่าฟัดไปหมด กลมกล่อมค่ะ ดีใจที่เรื่องแฮปปี้ แต่ก็เสียใจที่จะไม่ได้อ่านเพิ่มอ่าค่ะ เราคงจะเหงา ทุกสัปดาห์ที่ผ่านมาก็รอเจ้าจันทร์มาอัพเดทชีวิตอยู่หลายเดือน น้องแฮปปี้แล้ว อิแม่ปลอมๆแบบเราก็แบบวางใจค่ะ แอร๊ แต่ก็อยากอ่านอีก งงเนอะ55555
เรื่องต่อของพ่อคงแซ่บหลาย โอ้ยยย แทบรอไม่ไหวเลยค่ะ อยากรู้ว่าคนมีอายุเขาจะรักกันแบบไหนน๊าาาา มีทงมีทิ้นด้วย5555เซอรไพรส์มากๆค่ะ แล้วก็พี่เอ็มอีกคนยังไม่เปิดตัวเลยอ่า ว่าคนนั้นใคร จะคิว หรือ ว่าคุณหมอ หรือใคร
รอต่อเรื่องหน้านะคะ รักเรื่องนี้สุดๆ
ยาวอย่างมีคุณภาพจิมๆค่ะ ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะคะที่แบ่งปันให้อ่าน มีตอนพิเศษหลงมาวางแปะเพิ่มก็ได้นะคะ ให้หายคิดถึงมูนนี่อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ กระซิกๆๆๆๆๆๆ
-
ไม่รู้จะอิจฉาจันทร์ที่มีเจิ้น หรือเจิ้นที่มีจันทร์ดี คือเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากกกกกกก
กว่าจะได้แต่งงานก็อึมครึมหลายรอบและจันทร์ก็เติบโตขึ้นมาก
ภาคต่อนี้พี่เอ็มมีบทเยอะขึ้น ชอบเอ็ม อยากรู้ว่าใครคือคนที่เอ็มชอบ
พ่อตองกับลุงหยางก็แซ่บไม่เบา
สุดท้ายนี้ขอบคุณนักเขียนนะคะที่แต่งเรื่องนี้ออกมา สนุกมากกกจริงๆ อยากให้มีต่อไปเรื่อยๆไม่ต้องจบเลยค่ะ
:L1: :pig4: :กอด1: :-[ o13
-
คนที่ต้องอยู่ในปกครองที่แท้จริงคือเจิ้น55555555555555555 เพราะมูนนี่จะคอยจับตาดูไว้และแบดมูนนี่จะทำให้เจิ้นติดกับจนไปไหนไม่ได้จำวั้ยยยยยย เจ้านกเจิ้นตัวอ้วนนนในกรงของมูนนี่
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รู้สึกภูมิใจที่ได้ดูพัฒนาการของเจ้าจันทร์มาเรื่อยๆ
ตกหลุมรักเจ้าจันทร์คนนี้เต็มๆแม่เอ็นดูหนูมากเลยลูก
อิจฉาเจิ้นเลยได้จันทร์ไปครองแต่ยังไงเจิ้นก็แพ้สินเชื่อ555555
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ รอคอยติดตามผลงานต่อๆไปค่าาาา :L2: :pig4:
-
ในที่สุดก็กล้าเข้ามาอ่าน เพราะเห็นคำว่า Last chapter เราเลยไม่กล้าเข้ามาอ่านซักที แต่แบบโอ้ยยยยยยยย เป็นตอนสุดท้ายที่หื่นมากกกกกก และทำให้อยากอ่านเรื่องของลุงหยางกับพ่อตองมากกว่าเดินอีก คู่นี้ต้องแซบกว่าคู่ลูกแน่ๆ
-
เป็นเรื่องแรกที่ตามตั้งแต่ตอนแรกๆจนจบ ปกติไม่ค่อยเริ่มตามตอนน้อยๆ แต่เรื่องนี้มูนนี่กับเจิ้นมีเสน่ห์จนเราต้องเปิดอ่านทุกครั้งที่ตอนใหม่ออกมา ขอบคุณสำหรับที่สร้างสรรค์นิยายดีดีให้อ่านนะคะ
-
:hao7: :katai2-1: :mew3: :pig4:
-
ฮือออออ จบแล้ว สนุกมากเลย น่าติดตามทุกตอน
ลุ้นมาตั้งแต่ต้น จนตอนนี้จบแล้ว
ติดตามมานานปานมูนนี่คือลูกเรา 5555
-
จบแล้วสนุกมากเลย อ่านแล้วมีความสุขมากๆอบอุ่นละมุนใจดี้ดีขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้เราได้อ่านชอบมากกกกเลยค่ะจะติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ :pig4: :mew1:
-
โอยยยยยยย เจิ้นร้ายกาจมากกกก :pighaun:
นี่ไม่วางยาน้องก็ไม่ไปไหนแล้วไหมมมม
ยันบทสุดท้ายเลยนะเจิ้นนะ :haun4:
รักกกกก ขอบคุณคนเขียนนะคะที่สละเวลามาแต่ง
ใช้แรงกายแรงใจมากๆเลย ขอบคุณจริงๆค่ะ
:impress2: :-[ ถ้ามีสตอรี่ของลุงหยางกะพ่อตองด้วยจะแซ่บนะคะ :z1:
-
มูนนี่น่ารักมากกกกกกกกกก แงงงงงง
เป็นเรื่องที่อบอุ่นจริงๆ คนรอบข้างก็ดีมาก ตอนอ่านไปบางทีก็คิดว่ามันดีจริงหรอที่สอนอะไรผิดๆหรืออ้อมโลกให้น้อง แต่อ่านไปแล้วก็รู้สึกว่าพี่แกรักของแกจริงๆ รักแบบมากๆ เข้าใจเจิ้นทุกอย่างเลย
ชอบอ่านเวลามูนนี่คิดนู่นคิดนี่ คำพูดคำจาก็น่าเอ็นดู หนูรู้กกก
อยากอ่านเรื่องของลุงหยางกับพ่อตองด้วย แซ่บไม่เบา เรื่องของเอ็มก็ด้วย ชอบเวลาเอ็มโดนเจิ้นด่า555555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ สนุกมากๆ
-
:hao7:
-
เจิ้นมันร้าย.... ยันจบ... 555...
-
NubNab
“เจิ้น มัดผมใหม่ให้จันทร์หน่อย มือจันทร์เลอะอ่ะ”
“อืม ถ้าเจ็บบอกนะ”
เจิ้นเพิ่งทำงานเสร็จ ส่วนผมก็ยุ่งวุ่นวายกับการทำลูกชุบที่เพิ่งไปเรียนมา ไม่ได้ทำเป็นทรงยากๆ อะไรแค่จะทำเป็นกลมๆ คำเล็กๆ ยังไงเจิ้นก็กินไม่เยอะหรอกเขาไม่ชอบของหวาน
“แล้ววันนี้ประชุมเป็นไงบ้าง พี่เอ็มไม่อยู่นี่”
ผมขยับตัวไปล้างมือ ตบแปะๆ บนผ้ากันเปื้อนตัวเองแล้วเขย่งตัวจุ้บปากเจิ้น
“ก็ปกติ รำคาญนิดหน่อย”
มีบอร์ดบริหารคนหนึ่งของเจิ้นขอเกษียณตัวเองแล้วให้ลูกชายมาทำงานแทน เขาก็เก่งแต่เพราะจบนอกก็เลยมั่นใจมากไปหน่อย แล้วก็...ชอบมาทะเลาะกับเจิ้น แต่ก็ไม่ได้รุนแรงอะไร แค่เรื่องงานบางอย่างเท่านั้น
“ไปอาบน้ำดีกว่าเนอะ เจิ้นออกมาจันทร์ทำลูกชุบเสร็จพอดี”
เขาอิดออดไม่ยอมเดินออกจากห้องครัว ทำเป็นชะเง้อดูว่าผมกับข้าวอะไรบ้าง จนต้องดันหลังเจิ้นออกไป การมีเจิ้นในครัวเหมือนเอาหินมาตั้งไว้ ไร้ประโยชน์แล้วเกะกะมากกกกก เขาไม่ยุ่งไงก็เลยว่างเอาหนวดปลาหมึกมายุบยิบกับผม คราวก่อนก็มาทะลึ่งตอนผมกำลังจะเจียวไข่ ไข่ไหม้ไปเลย
ผมกำลังอยู่ในช่วงเป็นแม่บ้านฝึกหัด คุณป้าแม่บ้านไม่ยอมให้ผมจัดการด้วยตัวเองเต็มตัว ก็จะไปๆ มาๆ ช่อฟ้ากับบ้านใหญ่วันเว้นวัน
ตอนนี้ผมเรียนจบแล้วอยู่ในช่วงรอรับปริญญา! พ่อร้องไห้เลยตอนเกรดในเว็บไซต์มหาลัยของผมขึ้นว่าจบการศึกษา ผมเรียนจบด้วยเกรดเฉลี่ยน 2.7 ถึงเทอมล่าสุดผมจะได้ 3 นิดๆ นิดแบบนิดมากกกก พอเฉลี่ยรวมก็ได้เท่านั้นอยู่ดี
ปู่ถึงกับให้ห้องเสื้อตัดชุดครุยของผมพิเศษแถมยังยกหุ้นช่อฟ้าของปู่ให้ผมเพิ่มอีก ตอนนี้ผมมีหุ้นในบริษัทตั้งแปดเปอร์เซ็นต์ ส่วนลุงหยางให้หุ้นบริษัทในจีนเช่นกัน แต่แค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ ลุงบอกเอาไว้กินขนมเล่น คุณพ่อคุณแม่เจิ้นก็บอกว่าจะให้ทริปผมไปฮันนีมูนกับเจิ้น ง่ะ เขินจัง
การได้ของขวัญสุดอลังการนี่ทำให้ผมรู้เลยว่าในใจทุกคนคิดว่าผมคงจะจบช้ากว่านี้หรืออาจจะไม่จบก็ได้ แบบ...ฮึ่ย ทั้งโมโหทั้งหงุดหงิดแต่ทำไรไม่ได้ ขนาดเจิ้นยังดีใจจนพาเราทั้งบ้านไปเที่ยวเซี่ยงไฮ้ด้วยกัน
แต่ของขวัญรับปริญญาผมก็เป็นปัญหาอ่ะ...หุ้นช่อฟ้าทำให้ผมต้องเข้าประชุมบอร์ด ถึงผมจะไม่ได้มีสิทธิ์มีเสียงอะไรมากแต่ก็ต้องเข้าไปเป็นมารยาท มันจะเป็นช่วงเครียดประจำปีของผมเลย
แต่ผมก็ลงคะแนนอะไรไปตามเจิ้นหมดนั่นแหละ เพราะผมเป็นฝ่ายสนับสนุนเจิ้นครบวงจร แบบว่าทั้งเรื่องงานเรื่องส่วนตัวผมคุมหมด!
เหตุการณ์สำคัญอีกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ก็คือ...ผมกับเจิ้นเราแต่งงานกันแล้ว ฮึ่ยยย ก็ไม่เชิงแต่งเพราะซินแสบอกว่าไม่ควรจัดงาน เราก็เลยเหมารวมไปกับงานทำบุญตึกไปเลย
ผมได้แหวนแต่งงานมาเพิ่มอีกวง เจิ้นก็เหมือนกัน เป็นแหวนเกลี้ยงๆ เพราะเขาลองให้ผมเอาแหวนเพชรเม็ดใหญ่ของคุณแม่มาใส่เล่นๆ แล้วไม่เหมาะมากๆ หยิบจับหม้อกระทะอะไรก็กระแทกหมด รำคาญมากเลย แหวนเกลี้ยงๆ ดีกว่าจริงด้วย
แล้วพอถอดออกตอนทำกับข้าวเจิ้นนี่แปลงร่างเป็นปลาหมึกขี้โมโหเลยนะ! โอ้ยคนแก่ขี้น้อยใจอ่ะ บ่นนั่นบ่นนี้บ่นโน้น ยุบยับยุบยิบไปหมด งอนตุ๊บป่องๆ ทั้งๆ ที่ผมก็แค่กลัวเลอะ
เมื่อก่อนเจิ้นก็ไม่ได้ขี้งอนแบบนี้นะ ปีหลังๆ นี่แหละงอนจริงจัง เข้าวัยทองแล้วมั้ง...เจิ้นก็อายุสามสิบสี่แล้วนี่ ส่วนผมก็ยี่สิบสี่ เป็นเด็กวัยขบเผาะ...เจิ้นบอกอย่างงั้นอ่ะ
ส่วนเขาก็ชอบรับบทผู้ร้ายลวนลามเด็กมากๆ คอลเล็คชั่นเสื้อผ้าน่ารักของผมล้นตู้ไปแล้ว แถมฉีกทิ้งฉีกขว้างไปก็หลายตัว ตอนนี้ที่เจิ้นชอบจะเป็นของตกแต่งจำพวก...หางกระต่าย
มันทะลึ่งมากกกกกกกก มะ มันต้องเสียบเข้ามาด้วย.... มันก็คือ Sex Toy อย่างหนึ่ง มันไม่เจ็บหรอกแต่มันงื้อออ เจิ้นเริ่มเอาพวกนี้มาใช้กับผม แต่ไม่ได้ทำอะไรรุนแรง แค่...แค่มันรู้สึกมากกว่าเดิมมากๆ แบบว่ามากๆ
ส่วนมินิคูเปอร์ป้ายแดงที่ผมได้มา ถึงผมจะขับรถบ้างแต่มันก็ไม่บ่อยแล้วก็ถอยไม่เก่งเลย ผมถอยชนรถสปอร์ตเจิ้นด้วยอ่ะ ขนาดมีเซ็นเซอร์ด้านหลังแล้วนะ ผมว่าผมตกใจแล้ว เจิ้นตกใจกว่าอีกตอนคุณ รปภ. โทรไปบอกว่าผมรถชน
เขานึกว่าผมเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงแล้วก็บ่นว่าผมไม่ดูให้ดี ผมอยากจะบ่นกลับเหมือนกันว่าดูดีแล้วแต่มันชนเองอ่ะก็ไม่กล้า เพราะเจิ้นตกใจมากจริงๆ เขากอดผมแน่นเลยคงกลัวผมเจ็บตัว
นอกจากการเตรียมตัวเป็นแม่บ้าน และจะต้องยอมให้เขายุบยิบแล้วผมก็หัดทำบัญชีเองด้วย ไม่ใช่บัญชีของช่อฟ้าแต่เป็นบัญชีในบ้าน ผมไปอัพบุ๊คแบงค์ทุกๆ ต้นเดือนเพราะเจิ้นเงินเดือนออก จ่ายค่าบัตรเครดิตสารพัดใบให้เขา ค่านั่นค่านี้ วางแผนกองทุนรวม ประกันชีวิต ซึ่ง...พี่เอ็มก็ทำเองอยู่ก่อนแล้วแต่ตอนนี้พี่เอ็มสอนผมทำ
ผมไม่ได้ให้เงินเจิ้นแค่ 100 บาทจริงๆ หรอก แต่เลือกแบงค์พันเลขสวยๆ ใส่กระเป๋าตังค์ให้เขา แต่ห้ามใช้นะ ให้ใช้แค่ 200 ที่ผมจะใส่ให้ไว้ทุกวัน ก็คือ...ถ้าไม่ได้ใช้ก็ไม่ได้เพิ่มอ่ะ เงินติดกระเป๋าของเจิ้นเลขมี 200 กับอีกหนึ่งพันแล้วก็บัตรเครดิตหนึ่งใบที่ผมจะเช็คทุกเดือนว่าเอาไปรูดอะไรมาบ้าง
พี่เอ็มบอกผมขี้งก ผมแค่ต้องรอบครอบต่างหาก! พ่อก็บอกว่าใช้วิธีเดียวกันกับผมเหมือนกัน แต่ให้เงินลุงหยางเยอะกว่าที่ผมให้เจิ้นเพราะทั้งคู่ต้องกินข้าวนอกบ้านกัน พ่อทำกับข้าวไม่ได้เรื่องหรอก...คุณแม่เจิ้นก็ให้เงินคุณพ่อเจิ้นแค่พอข้าวกลางวันแล้วให้กลับไปกินมื้อเย็นที่บ้าน
เจิ้นก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วย เขาบอกเขาไม่ได้ใช้อะไรอยู่ดี เจ้าบัตรเครดิตเจิ้นก็มักจะใช้กับพวกของที่เราไปซื้อด้วยกัน เจิ้นไม่ได้ให้เงินผมไว้ใช้แต่เขาให้บัตรเครดิตมาเพิ่มอีกใบ ส่วนเงินสดของผมเจิ้นให้ใส่เซฟในห้องนอนไว้หนึ่งแสน เขาบอกให้หยิบๆ ไปใช้เผื่อที่ไหนไม่รับบัตร
แต่ผมก็ไม่ค่อยได้ใช้อ่ะ เพราะซื้อของก็ในห้างก็รับบัตรหมดแล้วเลยเอาเงินห้าหมื่นไปฝากเข้าบัญชีตัวเอง เหลือไว้แค่ห้าหมื่น แต่เจิ้นก็เอามาเติมเพิ่มอยู่ดี วันไหนผมโมโหๆ ก็เลยจะเอาเงินทั้งแสนนั่นล่ะไปฝากบัญชีตัวเองไว้ให้เจิ้นเอามาใส่เพิ่มเล่นๆ เอาให้จนไปเลย
ปรากฏว่าอัพสมุดบัญชีสำหรับออมเงินโดยเฉพาะทีไร เงินผมเติบโตแบบก้าวกระโดดส่วนเจิ้นมีอยู่ไม่กี่พัน ส่วนเงินเดือนเขาผมก็กันไว้ไม่ให้ใช้
“ขโมยเงินพี่ไปหมด ต้องเลี้ยงพี่แล้วนะ”
“ทำตัวดีๆ นะ ไม่งั้นพี่จันทร์ไม่ให้กินขนม คิก...”
แต่เจิ้นก็ไม่ได้ให้ผมเก็บเงินไว้เฉยๆ นะ เขาให้ผมหัดลงทุนด้วยแต่ก็กลัวผมเครียด เลยให้ไปลงทุนร้านชาของปู่แทน พ่อก็กำลังจะทำพิพิธภัณฑ์เกี่ยวกับวัฒนธรรมจีน ก็เป็นสาขาของลุงหยางนั่นแหละ ผมก็ว่าจะไปลงด้วยสักห้าเปอร์เซ็นต์
ผมก็งงๆ เหมือนกันแต่เจิ้นเก่งมากเลย เขาอธิบายการแบ่งเงินไปทำนั่นทำนี่เพิ่มรายรับหลายช่องทาง ให้เงินทำงาน ลดความเสี่ยงอะไรของเขาไม่รู้
“จันทร์จะเจ๊งไหมอ่ะ”
“ไม่เจ๊งหรอก มีพี่อยู่จันทร์จะไม่ขาดทุน แต่กับมิสเตอร์หยางอย่าไปลงเยอะ รำคาญ”
ผมหลุดขำตอนเจิ้นบ่นลุงหยาง เขาสนิทกันนะผมว่าแต่บ้านเรามันแปลกๆ มักจะทำตัวแปลกๆ กับคนที่เราสนิท อย่างพ่อกับเจิ้นก็เหมือนจะเกรงใจกันแต่เปล่าเลย เขามักจะหาเรื่องทำสงครามประสาทใส่กันตลอดเวลา
ระหว่างผมกับลุงหยางก็ด้วย เป็นความสัมพันธ์แบบที่เบื่อแต่ก็ต้องคุยกัน ถามว่ารักลุงไหมก็รักแต่ก็เบื่อลุงหยางอ่ะ ผมว่าต่อไปเจิ้นต้องเป็นลุงหยางสองแน่ๆ เลย กวนประสาทมากกกกก
แต่เรื่องดีที่สุดในรอบปีที่ซินแสบอกว่าเป็นฤกษ์ดีที่สนับสนุนผมกับเจิ้นก็คือ...ออมทรัพย์กับหลักทรัพย์มีลูกแล้ว! ออมทรัพย์อยู่ๆ ก็ออกไข่มาในวันทำบุญตึกที่ผมกับเจิ้นเหมาเป็นทำบุญแต่งงานของเราด้วย เจ้าลูกนกน่ารักมากเลย
ส่วนน้องนุ่มแฟมิลี่ยังคงหนุบหนับกันเอง! เจิ้นล้อผมใหญ่เลยว่าลูกผมชอบยุบยิบเหมือนผมต่างจากนกเขาที่เรียบร้อยรักเดียวใจเดียว
กลายเป็นว่าผมเป็นพ่อกระต่ายหื่น ส่วนเจิ้นเป็นพ่อนกเรียบร้อยทั้งๆ ที่เจิ้นนั่นแหละ! หื่นสุดๆ แล้วยิ่งช่วงติดสัตว์นะผมไม่อยากจะเดินผ่านกรงกระต่ายเลย
ที่ร้ายกาจสุดๆ ก็คือเจิ้นทำเนียนว่าผมเป็นกระต่าย ถึงเวลาผสมพันธุ์เขาก็ต้องช่วยผมแล้วก็ยุบยิบเยอะแยะมาก อยากจะบอกมากว่าไม่ต้องมาอ้างเลย เจิ้นก็หนุบหนับผมได้ตลอดเวลานั่นแหละ
ผมว่าชีวิตผมก็เริ่มจะเข้าที่เข้าทางมากขึ้น มันมีความสุขมากที่ได้จัดการทุกอย่างในบ้านด้วยตัวเอง แล้วเจิ้นก็ปล่อยให้ผมดูแลบ้านเองด้วย เขาบอกว่ามันเซ็กซี่ดีที่ได้อยู่ในรังกระต่ายของผม
ผมแอบถามพ่อด้วย พ่อบอกว่าผู้ชายก็มีสัญชาตญาณนักล่า เขารู้สึกดีเมื่อได้ล่าในเกมใหม่ๆ เช่น...สภาพแวดล้อมที่แปลกไป กลิ่นที่เปลี่ยนไป หรือกระทั่ง...เสื้อผ้า
พ่อเขินมากจนผมไม่กล้าให้พ่อยกตัวอย่าง แต่ผมก็พอจะเห็นภาพ...เจิ้นชอบเอาจมูกเขามายุบยิบเวลาผมเปลี่ยนกลิ่นสบู่ หรือถ้าวันไหนผมมีหาง...เขาก็จะรุนแรงเป็นพิเศษ
แล้วยิ่งถ้าเป็นยูนิฟอร์ม...โดยเฉพาะชุดนักเรียน! เจิ้นชอบมากเวลาผมเอาชุดนักเรียนสมัยเกรด 7-9 มาใส่ มันเป็นขาสั้นแล้วก็ปกกะลาสี
“อร่อยไหม? ”
“อืม กำลังดี”
ลูกชุบจริงๆ ต้องหวานกว่านี้แต่เจิ้นไม่กินหวานผมก็เลยทำให้มันจืดสักหน่อย แต่เจิ้นก็กินไปได้ไม่กี่คำก็ดื่มชาแทน ผมไม่น้อยใจหรอกที่เขาไม่ค่อยกิน เพราะกับข้าวฝีมือผมวันนี้เขากินตั้งสองจาน
“จะขุนให้พี่อ้วนใช่ไหมหืม? ”
“จะได้ไม่ไปหว่านเสน่ห์สาวๆ ที่ไหนไง จันทร์เห็นนะข่าวซุบซิบน่ะ”
ผมแกล้งบีบแขนเขาเบาๆ เจิ้นก็ชอบมีข่าวซุบซิบอยู่เรื่อยจนเป็นนักธุรกิจคาสโนวาไปแล้วทั้งๆ ที่เขาก็กลับบ้านตรงเวลา บัตรเครดิตก็ไม่ได้ไปรูดที่ไหน สเตทเม้นท์มาผมก็เช็คตลอด เงินสองร้อยในกระเป๋าเจิ้นเอาไปเลี้ยงข้าวใครไม่ได้หรอก
“เลอะเทอะอย่าไปสนใจ”
“อื้อ! กินเมลอนหน่อยนะ หอมมากเลย”
ผมป้อนเมลอนเจิ้นจนหมด เขาชอบผลไม้หอมๆ แล้วช่วงนี้มันหน้าเมลอนแล้วด้วยเจิ้นเลยกินเมลอนทุกวัน
เราใช้เวลาหลังมื้ออาหารนอนกอดกันบนเตียงเพราะผมจะดูการ์ตูน เจิ้นเพิ่งให้เอาทีวีมาติดในห้องนอนเพราะว่าช่วงนี้ผมชอบนอนกลางวันเวลายุ่งกับการทำนั่นทำนี่จนเหนื่อย
แล้วผมต้องใช้เวลาดูการ์ตูนตอนกลางวันอย่างคุ้มค่าเพราะดูพร้อมเจิ้นทีไรเขาก็เริ่มยุบยิบอีกแล้ว ถึงไม่ได้ฟูลคอร์สเจิ้นก็ต้องได้สักนิดสักหน่อยอ่ะ
เคยมีครั้งหนึ่งผมไม่ยอม ยืนกรานจะดูการ์ตูน เขาก็จับผมหันหน้าเข้าทีวีแล้วรั้งเอวผมขึ้นรับความเอาแต่ใจของเขา มีการบอกว่าจ้องไปเลยนะห้ามเลิกจ้องทีวีด้วย เฮ้อ... คนแก่เอาแต่ใจ!
“เจิ้นกินแซนวิชอีกคำนะ กินให้จันทร์หน่อยนะ อ้ามมม ดีมาก”
ตาคมมองมูนนี่แม่บ้านมือใหม่ที่บังคับให้เขากินข้าวเช้าเยอะกว่าเดิม จะไม่กินน้องก็มีวิธีทำให้เขายอมจนได้ แล้วเขาก็ไม่อยากจะขัดใจให้น้องน้อยใจด้วย
“ไว้สายๆ จันทร์ชงชาไปให้เนอะ ตั้งใจทำงานนะครับ จุ้บ”
เจ้าจันทร์เรียนจบแล้ว เหลือแค่รอรับปริญญาก็เลยเริ่มหัดดูแลบ้านเต็มตัว เขาก็ไม่ได้กดดันให้น้องต้องเก่งหรือดูแลบ้านด้วยตัวเองเพราะจ้างบริษัททำความสะอาดมาทำเรื่อยๆ อยู่ดี แต่เห็นว่าเจ้าจันทร์มีความสุขที่จะทำเขาก็พอใจ
ทุกเช้าได้ตื่นเช้ามาพร้อมกัน บางทีเป็นน้องด้วยซ้ำที่ตื่นก่อนมาชงกาแฟ ปิ้งขนม ทำมื้อเช้าให้ เขาไม่ชอบกินข้าวเช้าแต่น้องบอกว่ามันดีต่อสุขภาพก็เลยพยายามทำอาหารคำเล็กๆ อยากพวกแซนวิช เบอเกอร์ชิ้นพอดีคำ แต่บางวันก็จะอ้อนให้กินข้าวต้มสักถ้วย
อีกอย่างที่น้องชอบทำทั้งๆ ที่ไม่ได้ขอก็คือมาส่งเขาทำงานและจูบกันก่อนเขาจะลงลิฟต์ มัน...มีความสุขมากจริงๆ ที่ได้ใช้เวลาช่วงเช้าแบบนี้ แม้บางวันน้องจะตื่นไม่ไหวเพราะเขาเอาแต่ใจทั้งคืน
เจิ้นชอบเวลาตัวเองกลับบ้านเป็นพิเศษ แม้เราจะอยู่ห่างกันแค่ชั้นเดียวแต่น้องก็จะมายืนคอยเขาตรงหน้าลิฟต์ตอนหกโมงห้านาทีหรือถ้าวันไหนไม่มารอก็แสดงว่าวุ่นวายกับการทำเมนูพิเศษต่างๆ
เขากลับบ้านตรงเวลาจนเอ็มล้อ แต่พอพูดกลับบ้างอีกฝ่ายก็เบ้ปากใส่...ชีวิตเอ็มคงกำลังจะลงเอยได้แล้วเหมือนกัน จะได้ลาออกไปสักที
“เจิ้น มาแล้วหรอ? ”
เจิ้นเดินพ้นฉากออกมาก็ต้องขมวดคิ้ว เจ้าจันทร์กำลังปีนบันไดเปลี่ยนหลอดไฟ แต่ไม่กล้าพูดอะไรเพราะกลัวน้องตกใจแล้วตกลงมา
“จันทร์ คราวหลังไม่ปีน”
“โธ่เจิ้นแค่เปลี่ยนไฟเองอ่ะ ง่ายมากๆ เลยนะ”
เจิ้นดุผมทันทีที่ลงมาจากบันได จริงๆ ผมเปลี่ยนไฟเองมาสักพักแล้วเหอะแต่เจิ้นไม่เห็น เขาทำเป็นเรื่องใหญ่มากๆ บ่นผมใหญ่เลยว่าทีหลังให้ใครมาเปลี่ยนให้หรือรอเขาก็ได้
แต่มันก็แค่ปีนบันไดเองอ่ะ ไม่ได้สูงมากเลยนะ...พอผมเถียงเจิ้นก็เริ่มควันออกหูพ่นหมึกใหญ่เลย ทำให้ผมต้องยอมรับปากว่าจะไม่ทำอีก เจิ้นน่ะเวอร์
ผมไล่เจิ้นไปอาบน้ำแล้วไปเตรียมตัวตั้งโต๊ะ เขาก็ยังกินไปบ่นไปจนผมต้องตักนั่นตักนี่ป้อนพ่อปลาหมึกถึงอารมณ์ดี แถมยังบอกให้ผมไปอาบน้ำใส่ยูนิฟอร์มด้วยด้วย
ตอนนี้ชุดของผมมีชื่อเรียกว่าคอลเล็คชั่นน่ารัก กับคอลเล็คชั่นเซ็กซี่...มีทั้งกีฬา ยูนิฟอร์ม และอีกมากมายเหลือเกิน มันเยอะจนเราทำห้องนอนเล็กเดิมของผมเป็นห้องเสื้อผ้าไปแล้ว
เสื้อผ้าของผมเยอะมากแบบเท่าตัว ที่ใส่มาทั้งชีวิตยังไม่เท่าที่เจิ้นซื้อให้หลังแต่งงาน ห้องแต่งตัวเป็นโซนสีแดงห้ามใครเข้าโดยเด็ดขาดไม่งั้นผมไม่กล้าสบตาใครแล้วจริงๆ
มันมีตู้เก็บของด้วย...ไว้เก็บ...งื้อออออออออออออออออ แค่คิดก็หน้าร้อนผ่าวแล้ว ก็พวกของเล่นของเจิ้นที่มันชักจะเยอะขึ้นเรื่อยๆ
ผมอาบน้ำแล้วใส่ชุดพยาบาลออกมา พยาบาลอะไรล่ะกระโปรงแทบจะปิดก้นไม่ได้ แถมยังมีถุงเท้าขาวยาวถึงเข่าและรองเท้ามีโบว์ แถมมีหมวกด้วย...ถ้าใส่ยูนิฟอร์มแบบนี้คือเจิ้นจะต้องยุบยิบจนสว่างแน่ๆ แล้วยิ่งวันนี้วันศุกร์
เจิ้นหัวเราะที่ผมทำหน้าหงุดหงิดแต่ก็ยอมไปนั่งตักเขาอยู่ดี นิสัยชอบนั่งตักเจิ้นนี่ผมแก้ไม่หายเลย เคยกลัวเจิ้นเบื่อแต่เขาบอกว่าเขาก็ชอบที่ผมนั่งตัก
แหงล่ะ ก็เขาชอบยุบยิบผมนี่! แต่ผมก็ไม่ได้ขัดขืนนะ ก็มัน...ก็มีความสุขอ่ะ หนุบหนับหนุบหนับกับเจิ้นดีจะตาย
----------------------
คิดถึงกันบ้างไหมมมมมมมมม ฝากอุดหนุนมูนนี่ภาคแรกกันด้วยนะคะ >___<
และตอนนี้ขอโฆษณา พวงกุญแจสแตนดี้เจิ้นกับมูนนี่ค่า วาดโดย @pikabam_ นักวาดชื่อดังคนหนึ่งในทวิตเตอร์จ้า
น่ารักมากๆ อวดดด
(https://scontent.fbkk15-1.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/31542882_1972280569510627_3289844261961901710_n.jpg?_nc_cat=0&oh=092f028ceb09fe826d4021d5ea1a20e1&oe=5BDCF28E)
(https://scontent.fbkk15-1.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/37098453_2093226590749357_3714900618003873792_n.jpg?_nc_cat=0&oh=f6bf02a420d5e7a81f7a07aae168e89e&oe=5BE37186)
(https://scontent.fbkk15-1.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/34407914_2020475584691125_3933174184586248192_n.jpg?_nc_cat=0&oh=ca29e528d8b254adb22c8b92d4833366&oe=5BDEC4E4)
ตั้งได้ แขวนได้ สกรีนสองด้านจ้ะ
ราคารวมส่ง 180 บาทค่า
อันนี้แบมทำเองนะคะ ไม่เกี่ยวกับสำนักพิมพ์ มาจับจองได้ถึงวันที่ 15 สิงหาคม ค่า >___<
สนใจสั่งซื่อ คลิก (http://bambamnovels.lnwshop.com/)
-
:L3:นี้ถ้าท้องได้เหมือนน้องนุ่ม คงจะมีบูกหลานเต็มบ้านเต็มเมืองแน่ๆ
-
555 ไม่รู้ใคร in control ใคร
สนุกเหมือนเดิมค่ะ
อยากรู้ใครเป็นแฟนพี่เอ็ม สงสัย
แต่ห้ามลาออก ยังไงก็ต้องอยู่กับเจิ้นนะ
-
ปลาหมึกก้อจะหนุบหนับแบบนี้แหละ งื้อ
-
อยากให้จันทร์ทำvlogพาทัวร์ห้องเสื้อผ้าและตู้เก็บของ(เล่น) :o8: :z1:
-
แฟนพี่เอ็ม ปิดเงียบเลย ใช่คิงหรือเปล่านะ :really2:
เจิ้น จันทร์ ศีลเสมอกัน เอ๊ย.........เซ็กส์เสมอกัน :pighaun: :haun4: :jul1:
ชอบยุบยิบ หนุบหนับกันทั้งคู่ แต่คนอ่านชอบบบบบบบบบบ :z3:
เจิ้น จันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณไรท์มากกกกกกกก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มูนนี่น่ารักเหมืิอนเดิม
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คิดถึงมาก...กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m1: :m1: :m1:
-
คิดถึงมูนนี่มากเลยยนย :mew1:
คู่เอ็มนี้มีเรื่องแยกมั้ยน้า หรือแฟนเอ็มเป็นผญ
-
ปลาหมึกหื่นๆๆๆ :hao7:
-
มูนนี่เป็นแม่บ้านเต็มตัวแต่เจิ้นอ่ะลามกเต็มขั้นแล้วนะ มีทั้งคอสเพลย์ ทั้งของเล่น
คือเล่นแล้วไม่มีคอมเม้นท์มันก็ไม่รู้สิว่าแบบนี้ ชุดนี้ดีหรือเปล่า คราวหลังแชร์สดให้ด้วย
เดี๋ยวจะเม้นให้ เนอะ.... >w<
-
เจ้าจันทร์ center of everyone :mew1: :mew1:
-
เจ้าจันทร์สุดยอดเจิ้นอยู่ในกำมือ :jul3: :jul3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึง~
-
นี่ถ้าจันทร์ท้องได้คงมีลูกเต็มบ้านไปแล้วเนอะ 555
-
ดีใจมากเลยที่เห็นว่ามีตอนพิเศษมาใหม่
-
:pig4: :pig4: :pig4: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องใสมากอ่ะ เจิ้นก็หลอกน้องงงง งือออ เขินงุ้ยย
เจิ้นวางแผนกินน้องแน่ๆ ไม่ก็ให้น้องสารภาพรักก่อน
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ
เจิ้น กับจันทร์ เกิดมาเพื่อคู่กันจริงๆ
น่ารักมากๆค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ
:pig4:
-
ชอบมากเลยค่ะ :mew1:
-
:กอด1:
-
ง่อวววววว คิดถึงน้อง
-
เจิ้นมีความเลี้ยงต้อยอะ :hao5:
-
อ่านแล้วน่ารักมากๆเลยค่ะ
ชอบมูนนี่ เจิ้น
คู่พ่อก็แอบน่ารักค่ะ
-
นิยายเรื่องนี้คืออะไร ติดงอมแงมมากกกกกกกก ชอบเจิ้น ชอบเจ้าจันทร์
ชอบทุกอย่างที่น้องพูดดด เด็กอะไรน่ารักขนาดนี้ ชอบแรบบิทแฟมิลี่ด้วย
พ่อตองกับลุงหยางแอบแซ่บบบ ไว้ไปตามเรื่องนั้นต่อ อิอิ
ขอบคุณคุณแบม ที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่าน ขอบคุณมากค่าาาาาา
-
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
แฟนเอ็มคือคิวป่ะน้าาา
-
หนูจันทร์ลูกกกกก หนูจะยุบยับกันบ่อยแบบนี้ไม่ได้นะ55555555555555 สนุกมากค่าาาาษา อยากให้เจิ้นรักจันทร์แบบนี้ไปตลอดเลยเด้ออ ขอบคุณคุณแบมที่แต่งนิยายสนุกไปไปแบบนี้นะคะ จะติดตามไปตลอดเลยยนน :jul1: :oo1: :laugh: o18 :-[ :o8:
-
เพิ่งกลับมาตามอ่านจนจบ
น่ารักมากๆๆ 555555 หนุบหนับกันทั้งวัน
มูฟไปอ่านภาคพ่อตองต่อด่วนๆ 55555
-
o13 รอเป็น ebook อยู่น๊าาา :mew2:
-
สนุกมากกกกก :กอด1:
-
o13 กรี้ดดดดดด ชอบ ดีงามสมการรอคอย คือดีทุกตัวละคร ชอบมากกกกกกกกกกก เอาไปเลย 99.99 หักคะแนนการเลี้ยงดูน้องเจ้าจันทร์ของบ้านเยว่ เลี้ยงยังไงให้ไม่ทันเจิ้นมาตั้งหลายปี 5555
จะบอกว่าเนิ้นเก่งมากเจิ้นทนมาได้ไงถึงจันทร์อายุ 20 แต่เจิ้นก็เอาคืนได้เกินทุนมาก สมเป็นนายธนาคารใหญ่ เอาซะเลือดจะหมดตัว :haun4:
งานหนังสือรอบนี้หมดตัว ขายไตอีกแน่นอน :katai1:
-
กระต่ายนุ่มนิ่มปลาหมึกหนุบหน้บ
-
พึ่งได้อ่าน น่ารักมากเลยอ่าา คนพี่คือตัวหื่น ส่วนน้องก็ใสๆ(เหล้าขาว)555
-
ยุบยิบยุบยับ หนุบหนับกันตลอดเลยยย :hao7:
-
มูนนี่น่ารักน่าหยิก
แต่เรื่องนี้ชอบเอ็มมากเลย 5555+
อยากรู้ว่าใครได้เป็นแฟนเอ็ม
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ารักๆค่ะ
-
อ่านรวดเดียวเลย
สนุกมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ o13
-
เจิ้นร้ายอะ ร้ายกาจมาก
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
สนุกมากก อ่านแล้วมีแต่คำว่าน้องเต็มไปหมด มูนนี่น่ารักมากจริงๆทั้งความคิดการพูดและนิสัย คนแต่งแต่งออกมาให้เราอินกับบุคลิกมูนนี่โดยไม่ติดขัดเลยเรื่องนี้อ่านแล้วมีทั้งยิ้ม หัวเราะและน้ำตาซึม ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ อ่านแล้วกลายเป็นนักอ่านในปกครองคนแต่งไปเลยค่ะ :pig4:
-
น่ารัก หื่นได้ใจ... อ่านแล้วรักเลยยยยย...
:mew1: o18 :L1: :pig4:
-
โอ้ยยยยย เจ้าจันทร์น่ารักน่าฟัดตลอดเลย
-
:pig4:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
เจิ้นร้าย แต่ร้ายไม่เท่าลุงนะ
นั่นน่ะตัวร้ายสายฮา
5555
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:hao5: :hao5:
-
หลังจากนี้เราคิดว่าคิวนี่แหละ เพื่อนมูนนี่ตัวจริง
-
มูนนี่น่ารัก
-
:กอด1: :กอด1:
-
o13 o13
-
:hao5: :hao5:
-
นี่ขนาดคุณพ่อกระต่ายคนเดียวนะเจิ้นเอ๋ย ถ้าลุงมาแทคทีมอีกคน เจิ้นเจอศึกหนักแน่ อิอิ
-
:katai1: :katai1:
-
:hao5: :hao5:
-
น้องงงงงงงงง เมื่อไหร่จะโต อยากให้น้องเจ้าเล่ห์กว่านี้และคิดน้อยกว่านี้หน่อยนะ ฮื่ออออ
-
เพิ่งอ่านมาอ่าน อ่านปุ๊บรุ้สึกว่าพลาดมากไปยุ่ไหนมาน่าจะได้อ่านคั้งนานแล้ว มันดีมากๆๆๆๆๆเลย ยุบๆยิบกนุบหนับๆกันได้น่าหมั้นเขี้ยวมาก
-
น่ารักที่สุดเลยค่ะ อ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบแล้วจริงควรอ่านจบนานเเล้วแต่ต้องไปเรียนต่อเลยทิ้งช่วงนานเลยกว่าจะได้กลับมาอ่าน
ในที่สุดเจิ้นก็ได้แต่งงานกับเจ้าจันทร์แล้วทุกอย่างลงตัวสุดไปเลยค่ะนกก็มีลูกกระต่ายก็มีลูกเจิ้นกับจันทร์ก็มีความสุขบนช่อฟ้า....ใจหายค่ะที่จบแล้วแต่มีความสุขด้วยเช่นกันเพราะเหมือนส่งลูกชายคนเล็กอย่างเจ้าจันทร์ถึงฝั่ง...อิอิ :pig2: :pig2:
-
:pig4:
-
จันทร์น่าสงสารนะ เจิ้นรักแต่ก็ใช้วิธีการที่ไม่ถูกเท่าไหร่ ปกป้อง และปิดบัง จนน้องเปราะบางมาก ไม่มีภูมิคุ้มกันเลย เกิดอะไรขึ้นจันทร์จะหนักสุด
-
ชอบหยางมากชัดเจนตรงประเด็นสุด ๆ เลี้ยงลูกแบบทำร้ายจริง ๆ
-
:o8: ฟิน
พี่คือลูกไก่ในกำมือน้องจริงๆ
-
เข้ามาอ่านรอบสอง
แบบว่าชอบมากกเรื่องนี้
-
:mew1: เจิ้น ระวังโดน จันทร์เอาเปรียบนะ
-
:hao3:
-
งือออดีจังเลย o13
-
น่ารักกกกก
-
น่ารักมาก