CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: MyTeaMeJive ที่ 26-09-2010 11:26:51

หัวข้อ: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 26-09-2010 11:26:51

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 
*-*-*-*
ย้ำอีกครั้ง นี่คือเรื่องโม้ของผม ไม่มีอะไรที่เป็นความจริงเลยสักนิด
-*-*-*-*

Don’t  leave me alone
บทนำ

ลีโอกำลังเบื่อได้ที่ ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิท ผมเรียบกริบกวาดตามองไปรอบๆห้องประชุมที่กำลังมีการแข่งขันดนตรีในระดับไฮสคูล
จะเมื่อไหร่ก็ตามการแข่งขันแบบนี้ก็จะมีแต่คนเดิมๆ ที่ผ่านเข้าสู่การแข่งขันในรอบสุดท้าย จนกระทั่งเด็กหนุ่มตัวเล็กได้รับการประกาศชื่อแล้วก้าวเดินขึ้นสู่เวที ดวงตากลมโตคู่นั้นกลายเป็นเส้นโค้งเมื่อเจ้าตัวยิ้มกว้าง ค้อมตัวทำความเคารพกรรมการแล้วหันกลับไปนั่งลงที่หน้าเปียโน
บทเพลงที่ทำให้ลีโอต้องขยับนั่งตัวตรง แล้วยิ้มกว้าง .....
วินวิน..

ตอนที่ 1

วินวินจอดรถมอร์เตอร์ไซค์คู่ชีพที่ลานจอดรถข้างอาคารเรียน แล้วหันไปหยิบแฟ้มชีทเพลงที่มัดไว้ตรงเบาะหลัง ขณะที่สปอร์ตรุ่นใหม่เข้ามาจอดปิดท้าย เมื่อคนขับรถก้าวลงรถ เด็กใหม่อย่างวินวินก็ค้อมตัวทักทาย
“สวัสดีฮะรุ่นพี่”
แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ก็เหมือนคนตัวสูงเจ้าของรถหรูจะไม่ได้สนใจในคำทักทายนั้นเลยสักนิด เพราะตอนนี้คนๆนั้นกำลังหันหลังให้ และนั่นทำให้ดูเหมือนว่ารุ่นน้อง กำลังค้อมตัวทักทายรถหรูไปเสียนี่!
“เฮ้ย! วินวิน เข้าห้องเรียนแล้ว” เสียงตะโกนเรียกดังมาจากชั้น 2 ของอาคารเรียน ทำให้ทุกคนที่ยังอยู่หน้าตึก รวมถึงทั้งรุ่นน้องและรุ่นพี่หันไปมอง แต่คนที่ตะโกนเรียกก็ไม่ได้สนใจ ยังคงยืนทำหน้าเหมือนหุ่นยนต์อยู่ที่เดิม
“เออ ไปแล้ว” วินวินที่รู้ตัวว่าคือคนที่ถูกเรียก รีบยกมือตอบรับ แต่ไม่ลืมที่จะหันไปค้อมตัวอย่างสุภาพ เมื่อต้องวิ่งผ่านรุ่นพี่มาที่หน้าบันไดอาคารเรียน

ลีโอหันกลับมองตามรุ่นน้องหน้าใสท่าทางตื่นๆ ที่สะดุดตาด้วยคิ้วเข้มหนาเป็นปื้น ผมสีอ่อนปลิวตามลม วิ่งผ่านไปขึ้นบันไดอย่างเร่งรีบ แต่เมื่อมองกลับไปที่ชั้น 2 ของอาคารเรียน คนตัวใหญ่ไหล่กว้างผมสั้นเกือบจะกลายเป็นสกินเฮด ท่าทางที่น่าจะไปเป็นทหารมากกว่านักดนตรีจ้องมองมานิ่งๆ เหมือนมีแววข่มขู่อยู่ในที

กลาสยังคงไม่ละสายตาที่เหมือนกำลังท้าทายประลองกำลังกับรุ่นพี่ จนเมื่อวินวินวิ่งเข้ามาใกล้
“มาแล้วฮะ มาแล้ว” หนุ่มหน้าใสวิ่งเข้ามาหา หอบน้อยๆ “เข้าห้องดิ”
“เออ” กลาสหันมามองเพื่อน และเมื่อหันกลับมามองที่ลานจอดรถหน้าอาคารเรียนอีกครั้ง รุ่นพี่คนนั้นยังคงยืนอยู่ เพียงแต่คราวนี้ดวงตาของรุ่นพี่ กลับเคลื่อนไปหาคนที่วิ่งเข้าห้องเรียนไปก่อน รอยยิ้มแปลกๆ ไม่น่าไว้วางใจปรากฏชัดเจน

*--*

การเรียนชั่วโมงพื้นฐานเคลื่อนไปเรื่อยๆ โดยที่กลาสเอาแต่นั่งไขว่ห้าง ใช้ปลายปากกาเคาะสมุดโน้ต จนหมิงที่นั่งใกล้หันมาถามอย่างอดไม่ได้
“กำลังคิดเพลงใหม่หรือไง”
“หือ” คนถูกทักเพียงแต่ปรายตาไปที่คนถาม แต่ไม่ได้เปลี่ยนองศาท่าทางแม้แต่น้อย
“ก็กูเห็นมึงนั่งเคาะปากกาเป็นจังหวะเนี่ย กำลังแต่งเพลงหรือไง” คนถามต้องอธิบายเพิ่มเติม
“เปล่าหรอก กูกำลังคิดอะไรบางอย่างน่ะ” แล้วกลาสก็กลับไปจมอยู่ในความคิดของตัวเอง จนหมิงต้องหันกลับไปสนใจกับอาจารย์ที่หน้าห้องต่อ
แต่ดวงตาดุๆของกลาส ยังจับอยู่ที่คนที่นั่งอยู่แถวหน้า แผ่นหลังบางๆ ของคนผมสีอ่อนยาวระต้นคอตามสมัยนิยม เวลาที่หันมามองข้าง ทำให้เห็นคิ้วเข้ม ตากลมโตที่ทำให้ถูกล้อว่าตาโปน และลักษณะการพูดที่ไม่ค่อยชัด เพราะเหล็กดัดฟันที่ถูกซ่อนไว้ด้านใน
จนหมดชั่วโมงเรียน แต่ละคนรีบเก็บหนังสือเรียน แล้วออกมาจากห้อง
“เที่ยงแดกไร กูอยากแดกข้าวอ่ะ” เสียงคนข้างหน้าหันไปถามมิคกี้เพื่อนคู่หู ผู้สวมแว่นตากลม กับผมม้า แต่ยังไม่ทันที่เพื่อนจะตอบ เสียงดุๆ ที่ด้านหลังก็ขัดขึ้น
“วินวิน”
“ไร” คนถามหันมาทำตาขวางใส่เพราะกำลังหิวจัด ก็ตื่นมาก็ตาเหลือกมาเรียนยังไม่ได้กินอะไรเลย
“กินข้าวร้านไหน”
“ร้านไหนอ่ะ” วินวินหันไปหาคู่หูอีกทีมิคกี้ก็เลยตอบไปส่งๆ
“โรตีเขียวหวานร้านแขกละกัน”
วินวินหันมาพยักหน้าหงึกหงักกับเพื่อนตัวโต
“ไปกินซูชิร้านญี่ปุ่นกันดีกว่า” กลาสเดินเข้าไปแทรกกลางระหว่าง 2 หนุ่มตัวเล็ก แต่คล้องแขนเกี่ยวคอวินวินให้ตามมาด้วย
“เฮ่ย ไอ้พี่กลาสมึงจะไปซูชิก็ไปดิ กูจะไปกินโรตีกัน” วินวินโวยวาย แต่เมื่อเหลือบไปมองด้านหลังก็เหมือนมิคกี้จะโดนไอ้พี่หมิงล็อคคอลากตามมาในสภาพเดียวกัน

ที่หน้าตึกรถสปอร์ตหรูคันนั้นไม่อยู่แล้ว ทำให้หนุ่มตัวเล็ก 2 คนที่จอดรถไว้ข้างกันไม่ต้องออกแรงเข็น เพียงแต่เมื่อขับคู่กันออกมาได้ไม่ถึง 2 เมตรขบวนรถเก๋งอีก 3 คันก็เข้ามาต่อท้าย แถมด้วยเสียงตะโกนกำชับ
“ร้านญี่ปุ่นนะ!”
ขบวนรถยนต์ไม่ยอมแซง รถมอเตอร์ไซค์คู่เลยต้องขับนำจนมาถึงร้าน

“อะไรของพวกมันวะ” มิคกี้หนุ่มตัวเล็กสวมแว่นตากลม ผมม้า หันมาซุบซิบกับเพื่อน แกล้งถ่วงเวลาให้แก๊งค์รถยนต์เข้าไปก่อน ด้วยการทำเป็นจับหมวกกันน็อคแขวนที่หน้ารถ ทั้งที่ไม่ได้ใส่เพราะกลัวผมจะเสียทรงกันทั้งคู่
“กูจะไปรู้เหรอ เห็นรม’ไม่ดีมาตั้งแต่ตอนที่กูมาถึงแล้ว”
“เออ พอมาถึงก็เห็นถามหาแต่มึง แล้วก็ออกไปคอยมึงที่หน้าห้องเรียนน่ะแหละ”
“เหรอ” วินวินหันมาขมวดคิ้วแน่น แล้วเดินตามกันเข้าไปในร้านอาหาร

นักศึกษาหลายคนนั่งล้อมอยู่ที่เค้าท์เตอร์ซูชิ ที่ถูกจัดวางอยู่บนเรือลำเล็กๆ ที่ปล่อยให้หมุนวนไปเรื่อยๆ ตามแรงน้ำ ขณะที่เชฟที่ด้านในคอยเติมอาหารลงแทนที่จานที่ถูกยกออกไปเป็นระยะ
คนที่มาถึงก่อนทยอยกันนั่งเรียงแถวหน้าเค้าท์เตอร์แล้ว ส่วนที่คนที่กำลังทำหน้าที่เซอร์วิสกดชาเขียวให้เพื่อนหันมาเช็คจำนวนแล้ววิ่งกลับไปกลับมา วินวินตรงรี่จะเข้าไปช่วยแต่เสียงเรียกห้าวๆ ทำให้ต้องม้วนกลับมาหาคนที่ยืนนิ่งเหมือนครูฝึกกำลังตรวจแถวพลทหาร

“มึงจะเรียกไม’นักวะ” วินวินบ่นขณะที่กลาสดึงแขนให้นั่งลงทางขวามือ แล้วจับมิคกี้ให้นั่งลงทางซ้ายของตัวเอง
“เป็นไร หงุดหงิดไร ใครที่ไหนขัดใจมึง”
“วินวิน” คนพูดทำเสียงเป็นงานเป็นการขณะที่ดึงซองตะเกียบไปฉีก แล้วดึงแยกตะเกียบส่งคืนให้
“ใจ”
“ทำไมเมื่อเช้ามาสาย”
“กูซ้อมเพลงจนถึงเวลาดับไฟแล้วเล่นเกมต่อน่ะ เลยตื่นสาย”
“อ้อ..แล้วไปเถอะ” แต่เหมือนคนถามจะมีคำถามอื่นอยู่อีก ทำให้หนุ่มตัวเล็กคิ้วหนาจ้องมอง
“มึงเครียดไร”
“ผมเปล่า” คำเรียกตัวเองของกลาสในการพูดคุยกับวินวินที่แปลกแตกต่างไม่ได้ทำให้หนุ่มน่ารักรู้สึกสะดุดหูเท่ากับท่าทีเครียดๆของอีกคน
บางทีมันอาจเกิดจากการที่กลาสจบไฮสคูลแล้วไปเดินสายอยู่กับวงดนตรีร็อคนานเป็นปี ถึงได้กลับมาเรียนต่อมหาวิทยาลัย ขณะที่วินวินกลับเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในชั้นเรียนวิชาพื้นฐาน
แล้วจะว่าไปวิธีการเรียกตัวเองของวินวินก็ประหลาดพอกัน

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (26/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 26-09-2010 11:28:10

“เปล่าไร ก็เนี่ยคิ้วมึงถ้าเป็นเงื่อนนะไอ้พี่กลาส ก็เรียกว่าเงื่อนตายสถานเดียวรอดยาก” มือขาวๆจิ้มมาที่คิ้วของอีกคน
“วินวินรู้จักรุ่นพี่คนนั้นหรือ” กลาสถามขณะที่ยกจานซูชิวางเรียงไว้หน้าคนข้างๆ
“คนไหน”
“คนที่ขับรถหรูเมื่อเช้าน่ะ” กลาสบอกขณะที่คีบซูชิหน้าแซลมอนวางให้ถึงที่
“ไม่เคยคุยกันหรอกก็เห็นว่าเขาเป็นรุ่นพี่ เป็นอาจารย์ช่วยสอนอะไรแบบนั้นน่ะ”
กลาสหันไปคว้าแก้วชาเขียวจากด้านหน้าของมิคกี้หน้าตาเฉยเอามาวางให้กับวินวินอีกที จนเพื่อนทั้งโต๊ะหันมามองเป็นตาเดียวกัน
“อะไรของมึงน่ะ” มิคกี้ถามแทนทุกคนในโต๊ะรวมถึงวินวิน ผู้รับบริการนั้นพิเศษด้วย
กลาสหันมาทำหน้าเคร่งกับเพื่อนตัวเล็กฝั่งซ้ายทันที
“มึงก็ไปยกมาใหม่ จะถามทำป๊ะอะไร”
มิคกี้ทำตัวลีบ ขณะที่เพื่อนนักเซอร์วิสต้องเปลี่ยนทิศทางจากที่จะส่งแก้วให้วินวินที่เก้าอี้ตัวสุดท้าย ก็หันกลับมาส่งให้มิคกี้กับกลาส แล้วกลับไปนั่งที่เดิม
“กลาส มึงเป็นไร บอกกูเผื่อกูจะช่วยมึงได้นะ นะ” วินวินแตะข้อศอกถามเพื่อนด้วยเสียงอ่อนๆ 
กลาสก้มลงมองคนตากลมโต แล้วเหมือนกำลังใจเต้นแรง จนกระทั่งดวงตากลมคู่นั้นหันไปมองที่กลุ่มคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน แล้วหันกลับมามองหน้าคนตาดุที่กำลังจ้องมองอยู่
“ไร”

ลีโอมองเห็นหนุ่มน้อยตากลมตั้งแต่ก้าวเดินเข้ามาในร้านอาหาร ชายหนุ่มก้าวเดินอ้อมเค้าท์เตอร์ แล้วมานั่งลงที่ฝั่งขวาของเด็กหนุ่ม ขณะที่มีนักศึกษาอีกหลายคนทยอยกันนั่งที่เก้าอี้ตัวถัดไป
“ไงชอบกินซูชิหรือ” เสียงต่ำๆ ทักทาย ทำให้วินวินหันไปหาแล้วส่งยิ้มตอบรอยยิ้มกว้างที่ส่งมาให้ทันที
“กินได้ฮะ ที่จริงวันนี้ผมจะไปกินโรตีเขียวหวานกัน”
“วินวิน กินหน้าไข่ปลามั้ย”
คนถูกเรียกหันมาพยักหน้าโดยอัตโนมัติ
“มึงไม่กินมั่งละ”
“กินสิ” กลาสตอบ แต่เหมือนดวงตาดุๆคู่นั้นจะเลยไปถึงคนอีกฝั่งที่กำลังยิ้มที่มุมปาก
วินวินมองคนที่นั่งข้างซ้ายขวาแล้วเผลอกลืนข้าวลงคอทั้งที่ไม่ได้เคี้ยว จนติดคอ
“อั่ก อั่ก”
แก้วน้ำ 2 ใบยื่นมาข้างหน้าทันที
โดยสัญชาติญาณของคนที่ตกอยู่กลางสนามรบ และการเลือกข้างอาจนำไปสู่การเสียเลือดเนื้อเพิ่มมากขึ้น วินวินคว้าหลอดทั้ง 2 แก้วดูดทันทีเหมือนกัน
 
“เป็นไงบ้าง” กลาสถามขณะที่มือใหญ่ๆ ลูบหลัง
หนุ่มตากลมพยักหน้าที่กำลังแดงจัด ทั้งจากอาการข้าวติดคอ และเขินที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของคนเกือบครึ่งของร้าน

วินวินอยากร้องตะโกนว่า –เป็นอะไรกันคร๊าบคุณๆทั้งหลาย- แต่ปราศจากความกล้าอย่างสิ้นเชิง ได้แต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป แต่ตอนนี้เหมือนจะมีอีกมือที่วางจานซูชิให้ข้างหน้าแข่งกับคนที่อยู่ทางซ้าย จนสุดท้ายวินวินต้องยกมือ
“ขอโทษนะครับ เป็นไรกันมิทราบ ผมอิ่มแล้ว อย่ายกลงมาอีก”
“น้องกินไปนิดเดียวเอง” รุ่นพี่มองจานเปล่า 3 จานข้างหน้า ที่ถูกยกไปวางเรียงกัน
“ปลาไข่ไง” คนทางซ้ายเสนอรายการอาหารจานต่อไป แต่วินวินขอยกธงขาว
“ไม่แล้ว อิ่มมาก กลาส กับรุ่นพี่มีเรื่องไรกันผมไม่รู้ ผมรู้แต่ว่าผมอิ่มดีกว่า” วินวินลุกขึ้นยืน หันไปส่งแบงค์ร้อย 2 ใบให้มิคกี้แล้วเดินออกมาจากร้านทันที

ข้างหลัง คนตัวโต 2 คนที่ยังคงนั่งอยู่ หันมาจ้องหน้ากันอย่างท้าทาย
กลาสคว้ากระเป๋า หันไปส่งเงินค่าข้าวให้กับมิคกี้อีกคนแล้วก้าวยาวๆ ตามคนที่วิ่งนำออกมาจากร้านจนทัน
“วินวิน เดี๋ยวก่อน”
แต่ตอนนี้คนกลางที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกำลังอยู่ในขั้นอึดอัดเต็มทีจนไม่อยากคุยกับใคร
“วินวิน ผม..ขอโทษ” เสียงอ่อน กับอาการก้มหน้าของคนตัวโตทำให้คนที่กำลังคว้าหมวกกันน็อคที่ไม่เคยใส่ ต้องถอนหายใจแรงๆ พยายามระงับอาการหงุดหงิดในใจ
“มึงมีเรื่องกับรุ่นพี่ตั้งกะเมื่อไหร่กูไม่รู้ แต่อย่ามาทำให้กูเป็นตัวตลกไปด้วย”
“ผม...ขอโทษ”
คำขอโทษอีกครั้ง กับการเรียกตัวเองอย่างสุภาพอย่างผิดปกติ ไม่ได้ทำให้ความหงุดหงิดลดลง “แล้วไอ้ผมๆๆ อะไรนี่อีก ทีเวลาคนอื่นเรียกมึงเรียกกูได้ แต่พอมาเป็นกูนี่เป็นไรนักหนา”
“ก็..”
“ก็อะไร”
กลาสเงยหน้าคนที่กำลังทำตาขวาง ท่าทางเหมือนกำลังอยากหักคอใครสักคนแล้วต้องพูดบางสิ่งบางอย่างออกไป “ก็ผมว่าวินวินไม่ค่อยจะเข้ากันกับการใช้คำแบบนั้น”
คราวนี้วินวินตาค้าง มีอาการเหมือนกำลังโดนดุว่าใช้คำพูดไม่สุภาพ
“ไรกัน”
“แต่ถ้าวินวินจะพูดก็ไม่เป็นไร เพียงแต่ส่วนตัวแล้วผมไม่ค่อยสนิทปากที่จะเรียกตัวเองว่า กูหรือเรียกวินวินอย่างอื่นนอกจากเรียกชื่อน่ะ”
“อารมณ์ศิลปินบทไหนเนี่ย” หนุ่มตากลมงงเพื่อนตัวโตไม่เลิก จนชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง แต่งตัวเรียบร้อย ก้าวออกมาจากร้านอาหารตรงมาหาคนที่กำลังคุยกัน
กลาสที่กำลังง้อหนุ่มตัวเล็กหันไปทำตาแข็งๆใส่คนที่เพิ่งเดินออกมาทันที ขณะที่วินวินหันกลับไปที่มอเตอร์ไซค์คันเล็กของตัวเอง
“วินวิน” เสียงต่ำๆ เรียกไว้
“ฮะ”
“เมื่อกี้ขอโทษที่ทำให้อารมณ์ไม่ดี” รุ่นพี่ตัวผอมสูงเอามือล้วงกระเป๋าท่าทางสบายๆ
“ไม่เป็นไรฮะ”
“ไม่เป็นไรก็กลับไปกินข้าวสิ”
แต่วินวินส่ายหน้าเร็วๆ “ไม่ละฮะ”
“จะไปกินโรตีเขียวหวานหรือ” รุ่นพี่ทำเหมือนคนตัวโตที่กำลังอารมณ์ใกล้เดือดข้างๆ กลายเป็นอากาศ
“ไม่แล้วฮะ ผมไปซ้อมเพลงรอเรียนภาคบ่ายเลยดีกว่า”
หนุ่มตัวเล็กหันไปค้อมตัวทำความเคารพรุ่นพี่ แล้วขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ขับออกมา

*-*-*จบตอนที่ 1 *-*-*

ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1123940#msg1123940) ตอนที่ 2  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1125363#msg1125363)   ตอนที่ 3  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1126837#msg1126837)   ตอนที่ 4  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1128467#msg1128467) ตอนที่ 5  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1130235#msg1130235)  ตอนที่ 6  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1135458#msg1135458)  ตอนที่ 7  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1135463#msg1135463)  ตอนที่ 8-9  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1137123#msg1137123)  ตอนที่ 10  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1138932#msg1138932)  ตอนที่ 11  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1140425#msg1140425)  ตอนที่ 12  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1141857#msg1141857)  ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1143482#msg1143482) ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1146316#msg1146316) ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1148226#msg1148226) ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1149841#msg1149841) ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1151540#msg1151540) ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1153148#msg1153148) ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1158147#msg1158147) ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1159837#msg1159837) ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1161354#msg1161354) ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1162898#msg1162898) ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1164407#msg1164407) ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1168354#msg1168354) ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1169796#msg1169796) ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1171270#msg1171270) ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1172620#msg1172620) ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1173943#msg1173943) ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1178219#msg1178219) ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1179688#msg1179688) ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1181041#msg1181041) ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1182533#msg1182533) ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1184039#msg1184039) ตอนที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1187930#msg1187930) ตอนที่ 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1189255#msg1189255) ตอนที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1190547#msg1190547) ตอนที่ 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1192307#msg1192307) ตอนที่ 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1193741#msg1193741) ตอนที่ 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1198174#msg1198174) ตอนที่ 40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1199595#msg1199595) ตอนที่ 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1201025#msg1201025) ตอนที่ 42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1202572#msg1202572) ตอนที่ 43 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1204277#msg1204277) ตอนที่ 44จบ  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1208926#msg1208926)
ตอนพิเศษเรื่องของไรน์ 1  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1418430#msg1418430)
ตอนพิเศษเรื่องของไรน์ 2  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1422450#msg1422450)
ตอนพิเศษเรื่องของไรน์ 3  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1424353#msg1424353)
ตอนพิเศษเรื่องของกลาส  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1428073#msg1428073)
ตอนพิเศษเรื่องของอลัน 1  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1428075#msg1428075)
ตอนพิเศษเรื่องของอลัน 2  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1429610#msg1429610)
ตอนพิเศษเรื่องของเรา (จบ)  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1431384#msg1431384)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (26/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: Horizon ที่ 26-09-2010 11:58:55

รับเรื่องใหม่  :mc4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (26/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: •ไนท์คลุง• ที่ 26-09-2010 12:29:11

มานั่งรอตอนต่อไปจร้า

แหม๋ได้เป็นคนที่ 2 แฮะ

งั้นคงต้องรอไรท์เตอร์ต่อปายยยยย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (26/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: YELLOWSTAR ที่ 26-09-2010 12:47:32

 :mc4: :mc4: :mc4:

เอ๊ะ  กลาสนี่อะไร??  แอบไม่ค่อยเข้าใจซักเท่าไร

แต่ว่าวินวินนี่เสห่น์แรงใช่ย่อยน่ะเรา :m12: :m12:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (27/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 27-09-2010 09:45:44

(ต่อครับ)

ตอนที่ 2

ที่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่นในเขตมหาวิทยาลัยดนตรี ทันที่ที่รถมอเตอร์ไซค์คันเล็กเคลื่อนที่ออกมาจากลานจอดรถหน้าร้าน ชายหนุ่ม 2 คนที่ยืนอยู่หน้าร้านหันกลับมาหากัน
คนหนึ่งยืนกอดอก ขณะที่อีกคนล้วงกระเป๋ากางเกง
แต่ท่าทางเหมือนพร้อมที่จะกระโดดชกปากกันอยู่้ทุกเมื่อ

“ลีโอ”
“กลาส”
“ช่วยสอนวงทรีโอ”
“เรียนกีตาร์ร็อค”
“เขาไม่ใช่แฟนนาย”
“เขาคือแฟนผม”
รอยยิ้มแปลกๆ ปรากฏที่ริมฝีปากสวย ใบหน้าหล่อเข้ม “ถ้าวินวินเป็นแฟนนาย เขาจะไม่เดินหนีออกมาแบบนี้”
“เขาเป็นแฟนผม แล้วรุ่นพี่ก็ไม่ควรเข้ามายุ่งกับคนของผมด้วย”
รุ่นพี่ใช้ลิ้นดุนที่ข้างแก้ม “นายควรยอมรับว่าเขาไม่ใช่ นายไม่มีสิทธิ์ที่จะมาพูดกับชั้นแบบนี้”
“เขาเป็น!” กลาสกำหมัดแน่น ดวงตาวาว “และถ้ารุ่นพี่ก็ควรจะรู้ว่าไม่ควรตามนักศึกษามหาวิทยาลัยแบบนี้”
“แบบไหน”
“แบบที่จะทำให้ต้องออกจากงานน่ะสิ!”
“ฟังนะกลาส” รุ่นพี่ลีโอที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกง ท่าทางยียวนจนกลาสรู้สึกอยากชกหน้าหล่อๆ นั่นสักที “เรื่องงานของชั้นมันก็เรื่องหนึ่ง แล้วถ้าชั้นกลัวว่าจะต้องออกจากงานเพราะวินวิน ชั้นก็จะไม่เดินเข้ามาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นในวันนี้”
นักดนตรีร็อคกำลังนับหนึ่งถึงร้อย ขณะที่อีกคนกำลังพูดต่อไปเรื่อยๆ
“ถ้าวินวินบอกว่าเขาเป็นแฟนนาย ชั้นจะเป็นคนไปเองแน่นอน”
“วินวินเป็นแฟนผม แล้วเขาก็เป็นคนอย่างนั้นเอง”
รุ่นพี่ส่งยิ้มแปลกๆ ให้กับนักศึกษาตัวโต แล้วหันหลังกลับเข้าไปในร้าน โดยมีกลาสเดินตามมา
ทั้งคู่ต่างนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม แต่บรรยากาศในร้านกำลังเหมือนตกอยู่ในช่วงเฝ้าระวัง
มิคกี้ หันมากระซิบถามกลาสเบาๆ “วินวินไปแล้วหรือ”
“อือ” กลาสพยักหน้าแล้วก้มหน้าก้มตากินซูชิต่อ ดวงตายาวเรียวเหลือบเห็นรุ่นพี่พลิกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นดูเวลา แล้วเดินออกไป
มิคกี้ที่มองตาม หันกลับมาหากลาสอีกที
“มึงรู้จักรุ่นพี่ลีโอด้วยเหรอ”
กลาสยังรู้สึกกรุ่นๆ อยู่ในอก แต่การไม่พูดอะไรออกมาบ้างอาจทำให้ความร้อนนี้กลายเป็นระเบิดไปได้
“เคยเห็น แต่เพิ่งได้พูดกันก็เมื่อกี้”
มิคกี้ขยับแว่นตา เพราะท่าทางของคน 3 คนเมื่อสัก 5 นาทีก่อนเหมือนคนที่รู้จักกันมานานแล้ว
“เหมือนมึงกะรุ่นพี่มีเรื่องกันอยู่เลย”
“มิคกี้” กลาสหันมาหาหนุ่มตัวเล็กที่นั่งทางซ้าย “มึงเคยเห็นไอ้รุ่นพี่คุยกับวินวินมั้ย”
มิคกี้ส่ายหน้าจนหัวแทบหลุด “ไม่หรอกเขามาช่วยคุมวงไม่ใช่เหรอ วินวินกะกูเพิ่งเรียนปี 1 ยังไม่ได้ลงวงเลยจะคุยกันตอนไหน”
“เมื่อกี้มันพูดแปลกๆ” กลาสหันไปยกแก้วชาขึ้นจิบ ขณะที่มิคกี้รอให้พูดต่อ
“มันพูดเหมือนมันตามวินวินมานาน จนรู้ว่า...”
มิคกี้เลิกคิ้วขึ้นสูง “รู้ว่าอะไร”
“รู้ว่าวินวินไม่ได้อะไรกับกู” เหมือนคนพูดจะเจ็บลึกๆในอก จนต้องวางตะเกียบ
มิคกี้พลอยหันมามองจานซูชิบนเรือที่หมุนวน
“ยังไงกันละวะเนี่ย”
เพื่อนคนที่นั่งถัดไปจากมิคกี้ ชะโงกหน้าเข้ามาช่วย “มึงควรไปสารภาพกับวินวินตามตรง จะเอายังไง”
“กูคงกล้าหรอกนะ” กลาสยอมรับตามตรง
“ก็มึงเอาแต่อ้อมไปอ้อมมา จนจะเป็นปีอยู่แล้ว วินวินมันคงรู้หรอก นิสัยมันเป็นเด็กออกอย่างนั้นน่ะ” หมิงที่อยู่ถัดไปที่เก้าอี้อีกตัว จะโกนข้ามมา ทำให้ทุกคนพยักหน้าเห็นพ้อง
“มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ หรอกนะโว๊ย” กลาสพูดเสียงเข้ม “ผู้ชายบอกรักผู้หญิง รักหรือไม่รัก แต่ผู้ชายบอกรักผู้ชายเนี่ย ถ้าไม่รักกูอาจโดนเกลียดเข้าให้อีก”
“ไม่หรอก” มิคกี้พูดในฐานะเพื่อนสนิทของวินวิน “ไอ้แบ๊วมันไม่ใช่คนอย่างนั้น มันอาจอึ้ง แต่ไม่เกลียดมึงแน่”
“กูก็แสดงออกขนาดนี้แล้วนะ” กลาสทำท่าเหนื่อยใจ
“แต่ดูเผินๆแล้วเหมือนมึงเป็นพ่อไอ้แบ๊วมากกว่ากำลังจีบมันอยู่น่ะสิ” หมิงตะโกนข้ามหัวเพื่อนอีก 2 คนมาอีกครั้ง
“เฮ่ย!” กลาสถกแขนเสื้อขึ้นทันที ทำให้มิคกี้ที่นั่งอยู่ติดกันต้องขยับตัวเตรียมลุกหนี
“ก็จริงนี่หว่า” หมิงอธิบายต่อ “มึงออกแนวขู่มากกว่าหวาน ไอ้แบ๊วมันคงรู้หรอกนะ”
“นี่กูเอาใจเขาขนาดที่จะเป็นรองก็แต่แม่กูคนเดียวแล้วนะ”
“อ๋อเหรอ” หมิงทำหน้าล้อเลียน แต่ 2 คนที่นั่งขวางอยู่ชักรู้สึกไม่ปลอดภัย
“เอาน่า มึงคุยกับวินวินให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเลยดีกว่า ใช่หรือไม่ใช่ จะได้รู้กันไป ตัดปัญหาผู้ท้าชิงด้วย” เพื่อนคนที่นั่งถัดจากมิคกี้แนะนำ ทำให้กลาสกลับมานั่งกินดีๆ ได้อีกครั้ง


*-*- จบตอนที่2 *-*-*

:call:  :call:  :call:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (27/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: •ไนท์คลุง• ที่ 27-09-2010 09:52:24

ฮะๆ    มาอ่านต่อแว้วววว  เนื้อเรื่องสนุกมากๆครับ 


ลีโอเนี่ยกวน Teen มากมาย ฮะๆ

แอบเชียย์น้องกลาสน๊าครับ :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (27/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 27-09-2010 10:37:32

 :L1:เรื่องสนุกดีครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (27/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 27-09-2010 11:14:07

พระเอกคือใครเนี่ย :เฮ้อ:

ถ้าแอบเชียร์ทั้งคู่ จะผิดมั้ย  :impress2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 28-09-2010 09:13:50

(ต่อครับ)  

ตอนที่ 3

วินวินฝืนซ้อมเปียโนทั้งที่กำลังหงุดหงิด และกำลังหิวจัด! ใช่ตอนนี้กำลังหิวมากเพราะว่าเมื่อเช้าตื่นสายเลยไม่ได้กินข้าวเช้า แล้วพอเที่ยงก็มีคนท่าทางแปลกๆ 2 คนที่ไม่รู้ว่าไปมีเรื่องกันมาตั้งแต่ตอนไหน มาทำเป็นแข่งกันเอาใจเขาในร้านอาหารญี่ปุ่นของมหาวิทยาลัยดนตรี  
เรื่องถูกมองน่ะ ไม่ใช่เรื่องแปลกของมหาวิทยาลัยที่นักศึกษาทุกคนที่นี่ล้วนแต่ต้องผ่านการขึ้นเวทีประกวดกันจนรู้สึกเฉยๆไปแล้ว
แต่การที่คนที่มองแล้วหันไปซุบซิบกันนี่สิ เป็นเรื่องที่น่าโมโห!
วินวินกระแทกนิ้วเรียวยาวลงบนคีย์ จนไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องซ้อม จนกระทั่งมือคู่หนึ่งคว้าที่ข้อมือไว้
“ไม่เคยมีใครบอกหรือไงว่าไม่ควรทำร้ายบทเพลงด้วยการทำแบบนี้”
“ฮะ” หนุ่มตากลมหันไปมองคนที่ก้มลงมา
รุ่นพี่คนที่เคยเดินสวนกันตามระเบียงทางเดิน คนที่หันหลังให้ตอนที่เขาค้อมตัวทำความเคารพเมื่อเช้า คนที่มีเรื่องอยู่กับไอ้พี่กลาส!
ใบหน้าเรียว และแววตาเต็มไปด้วยคำตำหนิ ทำให้วินวินหน้าเจื่อนลง
“ขอโทษฮะ”
รุ่นพี่ขยับตัวเข้ามานั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกัน
แต่พี่ไม่ได้นั่งข้าง เหมือนเวลาที่เล่นเปียโนคู่
พี่กลับก้าวเข้ามานั่งซ้อนแล้วยกวินวินขึ้นนั่งตัก
“อ๋า” วินวินร้องเสียงแปลกๆ จะเบี่ยงตัวหนี พี่กลับใช้มือข้างซ้ายล็อคเอวไว้
“พะ พี่ฮะ ปะ ปล่อยก่อน นะ นั่งอย่างนี้ เดี๋ยวอาจารย์มา”
แต่พี่กลับรัดเอวไว้แน่นแล้วออกคำสั่ง
“วินวินเล่นมือซ้าย พี่จะเล่นมือขวา”
“แต่นั่งอย่างนี้” เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนมีเม็ดเหงื่อผุดที่หน้าผาก มือที่กำลังแกะมือพี่ออกจากเอวยิ่งเย็นเฉียบ

สอบเข้าที่นี่มาอย่างลำบากยากเย็น ฝึกเปียโนข้ามวันข้ามคืนจนเจ็บนิ้ว จะมาหมดอนาคตเพราะโดนลวนลามในห้องฝึกหรือไงกัน!

นิ้วเรียวยาววางที่คีย์ฝั่งขวา เตรียมพร้อม
วินวินเหลือบตามอง
นิ้วเรียวยาวแบบศิลปิน เพียงแต่มีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เด็กหนุ่มเผลอพึมพำออกมา
“มือพี่สวยจัง”
รู้สึกได้เองว่าคนที่จับให้นั่งอยู่บนตักกำลังยิ้มอยู่
“เล่นเพลงเมื่อกี้ใหม่อีกรอบ”
คำสั่งมาพร้อมกับโน้ตตัวแรกที่พี่กดลงไป เด็กหนุ่มที่เล่นมือซ้ายเพียงข้างเดียว แต่แรกก็เหมือนจะเป็นฝ่ายไล่ตามพี่ จนกระทั่งมือที่ล็อคเอวอยู่พลิกจับมือที่พยายามอย่างยิ่งที่จะแกะมือออก แล้วเปลี่ยนเป็นมาจับมือไว้แน่น
เมื่อหยุดยุกยิก สมาธิกลับมา วินวินก็มีสมาธิกับเพลงที่กำลังเล่นอยู่มากขึ้น
จนกระทั่งจบเพลง เสียงกระแอมต่ำๆดังขึ้นด้านหลัง
“ก็เพราะดีอยู่หรอกนะ เมื่อดูจากท่านั่งแบบนี้” คนที่เข้ามายืนดูอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่บอก พูดขึ้น
“ด๊อกเตอร์เคสวัสดีครับ” รุ่นพี่ลีโอหันมาทักทายอาจารย์ แต่ทำท่าเหมือนกำลังคุยกับเพื่อนมากกว่า ขณะที่คนน้องรีบผละออกจากอ้อมแขน และตักพี่มายืนหน้าแดงลูบท้ายทอยเก้อๆ ข้างหน้าอาจารย์
“ด๊อกเตอร์ครับ”
ดร.เคเหลือบตามองนักศึกษา กับอดีตนักศึีกษาสลับกันไปมา แล้วต้องส่ายหน้า
“ไม่ต้องไปเตรียมสอนหรือไง”
คำถามนี้ถามคนรูปหล่อเสื้อผ้าแบรนด์เนม แต่คนตัวเล็กผมสีอ่อนกลับก้มหน้าที่ยังไม่เลิกร้อนผ่าว
“มีครับ แต่ผมทำน้องงอนเลยต้องตามมาง้อก่อน”
“ห๊ะ”
น้องกลายเป็นยืนงง เมื่อด๊อกเตอร์หันกลับมาถาม “หายงอนหรือยัง”
“ผมเปล่า”
ด๊อกเตอร์หัวเราะขำ “เออ..ไม่งอนก็ดี เพราะตอนนี้ไอ้พวกที่มันส่องอยู่หน้าประตูมันจินตนาการไปไกลแล้ว”
เมื่อวินวินมองตามไปที่ช่องประตูกระจกหน้าห้องซ้อมถึงได้เห็นสายตาหลายคู่ที่จ้องมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“งั้นผมไปจีบกันที่สนามหน้าให้เห็นกันชัดๆไปเลยดีมั้ย” รุ่นพี่ลีโอพูดยิ้มๆ ขณะที่หันไปเก็บชีทเพลงของน้องใส่แฟ้ม คว้ากระเป๋าน้อง รวมถึงกระเป๋าของตัวเองและกล่องไวโอลินขึ้นมา แล้วคว้ามือเล็ๆ ให้เดินตามออกมา
“เออ…จีบกันดีๆ อย่าให้มีลงไม้ลงมือ” ดร.เค รับมุก ทั้งเบี่ยงตัวให้หนุ่ม 2 คนเดินผ่าน
จนมาถึงหน้าอาคารซ้อมดนตรีวินวินถึงสามารถเรียบเรียงคำพูดได้
“ผมไม่ได้งอนรุ่นพี่นะฮะ”
“แล้วงอนเพื่อนทหารของวินวินหรือไง” พี่ถามทั้งที่ไม่ได้หันหน้ามามอง
“เปล่า” วินวินทำแก้มพองรู้สึกแปลกอยู่เหมือนกันที่รุ่นพี่คนที่เคยเห็นหน้ากันอยู่ห่างๆ กลับมาพูดคุย ทำท่าเหมือนรู้จักกันเป็นอย่างดี
“แล้วตกลงได้กินอะไรหรือยัง” รุ่นพี่เดินจูงน้องไปเรื่อยๆ
“ยัง”
“ไปกินก่อนมั้ย” อยู่ดีๆคนที่เดินนำอยู่ก็หยุดเดิน วินวินบิดข้อมือออกจากมือพี่
“ไม่ละฮะ เรียนคาบนี้หมดค่อยไปกินดีกว่า รุ่นพี่ต้องสอนกี่โมง”
“บ่ายสองถึงหกโมงเย็น”
วินวินมองกระเป๋าไวโอลินที่รุ่นพี่อุ้มไว้ แล้วเปลี่ยนไปถามเรื่องอื่นต่อไป “รุ่นพี่สอนเปียโนด้วยหรือฮะ”
“เปล่า”
พี่เดินจูงมือน้องจนมาถึงรถสปอร์ตหรูที่จอดอยู่ เปิดประตูดันหลังให้น้องขึ้นไปนั่งแล้วตัวเองถึงได้เดินกลับมาที่ตำแหน่งขับรถ
รถหรูกลับมาที่โซนร้านอาหารอีกครั้งแล้วจอดที่ร้านบุฟเฟ่ต์ที่เป็นเพียงร้านเดียวในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมงทั้งคิดค่าอาหารต่อคนไม่แพงมากนัก
“ตอนนี้คงมีแต่ที่นี่ที่ไม่ต้องรออาหาร น้องกลับไปเรียนทัน”
วินวินจ้องมองพี่แบบงงๆ พี่เลยต้องขอโทษ “ขอโทษที่ตอนนี้พี่เลี้ยงได้แค่นี้ ไว้มื้อเย็นหรือวันอื่นพี่จะพาไปกินที่ดีกว่านี้นะ”
“ไม่ใช่ฮะ” วินวินโบกมือวุ่นวาย “ผมไม่ได้เกี่ยงเรื่องอาหาร เพียงแต่กำลังคิดอยู่เฉยๆ”
พี่พยักหน้าแล้วก้มมองนาฬิกา “งั้นเข้าไปคิดต่อข้างใน น้องมีเวลาเหลืออีกประมาณ 20 นาทีจะเข้าห้องเรียนแล้ว”
ร้านบุฟเฟ่ต์มีคนไม่น้อยเลย เพียงแต่ว่าตอนนี้ทุกคนกำลังก้มหน้าก้มตาอยู่กับอาหารข้างหน้า ส่วนที่เค้าท์เตอร์ปราศจากลูกค้า รุ่นพี่ลีโอเดินตรงไปหาพนักงานแล้วบอกว่าจะจ่ายเงินสำหรับ 2 คนจากนั้นก็หยิบมาส่งให้คนที่เดินตามมา นมสด แซนด์วิช กับสลัด ในถาดของรุ่นน้องทำให้รุ่นพี่เดินกลับไปหยิบนักเก็ตกุ้งกลับมาอีก 3 อันแล้วเดินตามมา
เมื่อนั่งลงนักเก็ตทั้งหมดก็ย้ายมาอยู่ในถาดรุ่นน้อง ทำให้ในถาดพี่เหลือแต่เพียงนมสดกล่องเดียว
“รุ่นพี่กินจากที่ร้านญี่ปุ่นมาแล้วไม่เห็นต้องมาจ่ายให้ผม”
“ไม่ว่าเหตุจะเป็นยังไง ผลก็คือวินวินต้องกินให้หมดแล้วกัน”

หนุ่มหน้าใสเอียงคอมองรุ่นพี่
ประโยคเมื่อกี้มันแปลว่าอะไรกันวะ
มันเหมือนถามอย่างตอบอย่างกันทุกเรื่องเลยนะเนี่ย
หรือพวกศิลปินเก่งๆเขาต้องพูดจาอะไรแบบนี้กัน
มิน่า! ตรูถึงได้ไม่เก่งกับเขาสักที

มือขาวเรียวยกนมกล่องขึ้นดื่มแล้วเพิ่งขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เหมือนเห็นรุ่นพี่กับเพื่อนหลายคน แต่ไปๆมาๆ ทำไมถึงเหลือรุ่นพี่แค่คนเดียวที่ตามมาที่ห้องซ้อม...
เดี๋ยวก่อน...ตามมาเหรอ....

รุ่นพี่ลีโอมองหนุ่มหน้าใสใส่เหล็กดัดฟันทำหน้าตาแปลกๆ เหมือนกำลังทะเลาะกับตัวเองอยู่แล้วต้องขำพรืดออกมา
“ขำอะไร”
“ก็ขำหน้าวินวินน่ะสิ”
“ทำไมหรือฮะ ขำเหล็กดัดฟันนี่เหรอ” วินวินชี้มาที่เหล็กดัดฟัน เพราะตั้งแต่ใส่เหล็กนี่มาเป็นปีก็โดนล้อมาตลอด
“ไม่หรอก วินวินทำหน้าตาตลกเหมือนคนกำลังทะเลาะกับตัวเอง”
ท่าทางขำๆอย่างจริงจังของรุ่นพี่ทำให้วินวินรู้สึกเก้อ
“กินซะเดี๋ยวจะหมดเวลาพักแล้ว”
น้องทำแก้มพองๆ ก้มหน้าก้มตากิน จนเมื่อเดินออกมาจากโรงอาหารด้วยกันถึงได้หันมาถาม “เมื่อกี้รุ่นพี่...มีธุระที่ห้องซ้อมพอดีหรือฮะ”
“เปล่า” รุ่นพี่บอกขณะที่เปิดประตูให้ จนเมื่อเข้าประจำที่นั่งคนขับแล้วหันมาเห็นดวงตากลมที่ยังมองเหมือนรอคอยคำตอบ “ก็วินวินบอกว่าจะมาซ้อม พี่ก็เลยกลับเข้าไปในร้านแล้วตามมา มันต้องมีอะไรพิเศษหรือไง”
“ตามผมเหรอ ทำไมล่ะ”
รุ่นพี่ยิ้มเฉย ๆ ไม่ตอบคำถาม ทำให้วินวินเริ่มเดาไปเรื่อย “ผ่านมาแล้วบังเอิญทนไม่ได้ที่เพลงที่ผมเล่นมันกระชากวิญญาณเหลือเกินใช่มะ”
พี่ส่งเสียงตอบรับต่ำในคอ ขณะที่ดวงตาเรียวยาวยังมองไปข้างหน้า
“เราเป็นนักดนตรี จะยังไงก็ควรเคารพผู้ประพันธ์เพลง เล่นแบบนั้นบ่อยๆ จะทำให้เคยตัว เหมือนที่วินวินพูดกับเพื่อน ไร ไม แบบนั้นน่ะ” รุ่นพี่ทำท่าเลียนแบบ จนวินวินต้องแอบหันไปทำปากยื่นกับกระจกแล้วนึกขึ้นมาได้อีกเรื่อง

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 28-09-2010 09:22:47

...รุ่นพี่ได้ยินที่พูดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...

เมื่อรุ่นพี่ลีโอจอดรถที่หน้าตึก ก็เหมือนรุ่นน้องจะเริ่มออกอาการแปลกๆ มากขึ้นเรื่อยๆ
“เป็นอะไรหรือ”
“รุ่นพี่ตามผมมาที่นี่ทำไมหรือฮะ”
“คิดว่าเพราะอะไรล่ะ” รุ่นพี่หันมามองหน้าตรงๆ
“คือถ้ารุ่นพี่มีเรื่องอะไรกับไอ้พี่กลาส ผมคิดว่าพี่ควรตกลงกับเขาไปตรงๆ ผมบอกกับพี่เหมือนที่บอกกับเค้า ผมไม่ชอบที่จะต้องกลายมาเป็นตัวตลก”
พี่หรี่ดวงตาเรียวยาวลง “ตั้งแต่ต้นมาจนถึงตอนนี้ ระหว่างพี่กับวินวินมีตอนไหนที่ตลกหรือไง”
วินวินส่ายหน้าทันทีจนคอแทบหลุด ทำให้รุ่นพี่หมดความสามารถในการควบคุมกล้ามเนื้อบนใบหน้าต้องยิ้มออกมาอีกครั้ง
“ไปเรียนกัน” นิ้วมือเรียวยาวที่น้องบอกว่าสวยขยี้ผมอ่อนนุ่มแล้วหันไปหยิบเครื่องดนตรี ขณะที่วินวินมีแต่ชีทเพลง
เมื่อเดินผ่านลานจอดรถมอเตอร์ไซค์ พี่ก็หันมาทักอีกครั้ง “ทำไมไม่ใส่หมวกกันน็อค”
“ใส่ก็ผมเสียทรง แล้วเราก็อยู่ในมหาลัยด้วย ใส่ทำไม”
รุ่นพี่ส่ายหน้า “งั้น...”
“รุ่นพี่ ขอบคุณนะฮะที่ช่วยผมซ้อมดนตรีแล้วก็พาผมไปเลี้ยงอาหารเที่ยงวันนี้”
วินวินค้อมตัว ขอบคุณอีกครั้ง
“วินวิน ไปไหนมา” เสียงต่ำๆเรียกดังก้องเหมือนเคย
“ไปกินเที่ยงมาดิ มีไร” เด็กหนุ่มกลับไปมีคำพูดเพียงครึ่งคำอีกครั้ง
“ผมมารอ” คนตัวโตชูกล่องข้าวปั้นที่ซื้อมาฝากให้ดู
“พี่พาไปกินที่โรงอาหารแล้ว” รุ่นพี่พูดแทรกขึ้นมา
วินวินพยักหน้าหงึกหงัก ขณะที่ตากลมๆ เหลือบมองเพื่อนตัวโตกับรุ่นพี่รุ่นหล่อที่เหมือนกำลังเล่นเกมจ้องตาท้าประลอง

“เห็นมะ ทั้ง 2 คนมีเรื่องกันอยู่จริงๆ แต่พอผมถามกลับบอกผมว่าไม่มีอะไรทั้งคู่”

ทั้ง 2 คนเลยเปลี่ยนเป็นหันมาหาคนที่เป็นต้นเหตุทั้งหมด
“ผมไม่ชอบเห็นคนทะเลาะกัน ไม่ว่าสาเหตุมันคืออะไรก็ตาม”
“เราไม่ได้ทะเลาะกัน” กลาสรีบโบกมือวุ่นวาย
“ไม่ใช่เด็กๆนี่จะได้ทะเลาะกัน” รุ่นพี่ลีโอรีบสนับสนุน

วินวินมองคนทางซ้ายทีขวาทีแล้วต้องส่ายหน้า ยื่นมือไปรับกล่องข้าวจากกลาสมาถือไว้ “ขะ-จาย แต่ตอนนี้คงกินไม่ทันละ กูจะไว้กินทีหลังนะ แต่ว่าที่นี่มันตึกซ้อมเปียโน ไม่ใช่กีตาร์กับไวโอลินไม่ใช่เหรอ”

*-*-*-*จบตอนที่ 3  *-*-*

เนื่องจากยังมีพื้นที่เหลือ ..
ตอนแรกผมจะเขียนเป็น 3P อีกเรื่อง แต่เท่าที่เขียนมาถึงตอนนี้ ก็ไม่ใช่แล้วครับ
ขอบคุณทุกความเห็นและคำแนะนำครับ
ไจฟ์

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: •ไนท์คลุง• ที่ 28-09-2010 14:41:52

^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^

^
^
^
^
^
^
^
^
^

^
^^
^
^
^
^
^
^^

^
^
^
^^

^
^
^
^





มาจิ้มๆๆๆ น้องไรท์เตอร์คร๊าบ




 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 28-09-2010 15:19:29

วะฮะฮะ คิดว่าวันนี้จะไม่มีลูกค้าแล้วเสียอีก
ขอบคุณครับ

จิ้มคืน ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 28-09-2010 17:23:25

แวะมาอ่านขอรับ
+ 1 จัดไปโลด  :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: เกริด้า(๐-*-๐)v ที่ 28-09-2010 20:30:06

เหมือนจะ3Pเลยแห๊ะ~ กลิ่นมาแนวนี้นะ :z1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: b27072010 ที่ 28-09-2010 21:01:24

มีงี้ด้วยเหรอสอนเปียโนไปแล้วให้นั่งซ้อนตักกันนะ

ตาร้อนผ่าว ๆ เลยขอบอก

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 28-09-2010 23:23:31

3p  :z1:

จัดมาค่ะ คนอ่านชอบ  :man1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (29/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 29-09-2010 09:33:39

(ต่อครับ)

ตอนที่ 4

วินวิน และมิคกี้ คู่หูตัวกะเปี๊ยกแห่งมหาวิทยาลัยดนตรีชะโงกหน้าเข้าไปในห้องประชุมเล็ก แล้วมีอาการตาค้าง เมื่อพื้นที่ที่เคยมีเก้าอี้เก่าๆวางเรียงเหมือนโบสถ์ชานเมือง กลายเป็นพื้นที่โล่งกว้าง นักศึกษาจับกลุ่มพูดคุยและดื่มเครื่องดื่มกันอยู่ตามมุมโน้นมุมนี้ บนเวทีมีเพียงดีเจเปิดแผ่นที่โยกย้ายไปตามเพลงจังหวะกลางๆ
“เห็นป่ะ” วินวินถาม
“ไม่นี่ ไม่ใช่งานนี้ละมั๊ง” มิคกี้ตอบพลางขยับแว่นตากลมๆ
“งั้นเราไปกันเหอะ” วินวินตัดสินใจ แต่พอหมุนตัวกลับมา ก็มีแถวของรุ่นพี่ผู้หญิงหลายคนยืนหัวเราะอยู่ข้างหลัง

“จะไปไหนเหรอ” รุ่นพี่นาโอมิสาวสวยผมยาวกอดอกถามทำเสียงเข้ม
“ก็เราไม่เห็นพี่ๆ ก็เลยคิดว่าไม่ใช่ที่นี่ก็เลยจะกลับ” มิคกี้บอกพลางลูบท้ายทอยเก้อๆ
“ที่นี่แหละ งานวันเกิดด๊อกเตอร์เค เพื่อนๆเราเขาอยู่ข้างในไง” รุ่นพี่นาโอมิส่ายหน้า เดินนำเข้าไปข้างใน ทำให้รู้ว่าทำไมเมื่อกี้ถึงไม่เห็นเพื่อนๆ ก็เพราะแต่ละคน กลายไปเป็นเด็กรับใช้ของรุ่นพี่ปี 3 ที่จัดงานนี้กันหมด
“ไอ้ตัวเปี๊ยกอู้งานหรือไงวะถึงได้เพิ่งมาน่ะ” รุ่นพี่ฝ่ายจัดงานหันมาทำตาเขียวเท้าเอวใส่ทันทีที่เห็นว่าเพิ่งมีลูกมือมาช่วยอีก 2 คน
“อาจารย์เพิ่งปล่อยเรามาน่ะครับ” มิคกี้ตอบ ส่วนวินวินได้แต่พยักหน้าตามเคย

จนเมื่องานเริ่มขึ้นแล้ว ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง กับเสื้อผ้าเนื้อดีถึงได้เพิ่งมาถึง ลีโอถือกล่องของขวัญมาให้กับเจ้าของวันเกิด แต่พอพูดอวยพรกันตามธรรมเนียมเสร็จ ดวงตาสีอ่อนก็มองหาใครบางคนไปทั่วงาน
“โดนใช้ให้เสิร์ฟน้ำอยู่แถวนี้แหละ” ด๊อกเตอร์เครู้ใจรีบบอก

ส่วนคู่หูตัวกะเปี๊ยกที่โดนใช้งานกันหัวปั่นยังไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกมองหา จนกระทั่งเพลงเปลี่ยนไปเป็นเพลงที่มีจังหวะมากขึ้นเรื่อยๆ และมาถึงโน้ตตัวแรกที่ทำให้วินวินหันทำตาโตมองหน้าเพื่อน

“เพลงของมึงนี่!”
“เออ! เพลงกู!”

2 หนุ่มลืมตัวกระโดดขึ้นไปอยู่บนเทวีด้วยท่าเต้นรั่วๆทันที
“....Oh Mickey You're so fine,
You're so fine you blow my mind.
Hey Mickey (Hey Hey)
Hey Mickey (Hey Hey)….”

แน่นอนว่าตรงคำว่ามิคกี้ หนุ่มวินวินจะต้องหันไปชี้ที่เพื่อน ขณะที่เพื่อนก็ชี้ที่ตัวเอง
2 คนพากันเต้นรั่วเสียจนไม่มีใครกล้าดึงลงจากเวที แม้แต่เจ้าของวันเกิดที่โดนขโมยซีนยังหัวเราะจนน้ำตาร่วง
ยิ่งมีแรงเชียร์ 2 คนยิ่งเต้นลืมตาย ทั้งยกมือ เตะขา ส่ายก้น กระดกหัว  ไปจนถึงเลียนแบบการ์ตูน สารพัดท่ารั่วประหลาดที่จะนึกออก

“เด็กใครน่ะรุ่นพี่คุณครู” พี่นาโอมิเรียกรุ่นพี่รูปหล่อแบบแปลกๆ
“นั่นสิเด็กใครน่ารักจริงๆ”
“แหวะ อยากอ้วก ชมกันเองก็ได้ด้วย” รุ่นพี่นาโอมิชงเองหมั่นไส้เอง แต่รุ่นพี่ลีโอยังคงยืนมองคนที่เต้นอยู่บนเวที ที่ตอนนี้กลายเป็นโดนสั่งว่าห้ามลง และต้องเต้นเพลงที่ 2 ตามคำขอของเจ้าของวันเกิด

“…..Let's go!
Don't wantcha for the weekend, don't wantcha for a night
I'm only interested if I can have you for life, yeah
Uh, I know I sound serious and baby I am
You're a fine piece of real estate, and I'm gonna get me some land….”

“เห็นปกติจะดูเรียบร้อยน่ารัก แต่พอเพลงดังก็รั่วได้ใจ” พี่นาโอมิยังคงวิจารณ์ต่อไปเรื่อยๆ

อีกฝั่งหนึ่งของหอประชุม กลาสกำลังจ้องมองคู่หูตัวเปี๊ยกที่เต้นอยู่บนเวทีด้วยความรู้สึกอยากอุ้มลงมาจริงๆให้ตาย!
นี่ถ้าไม่ติดว่าเจ้าของวันเกิดพอใจนะ
อย่าว่าแต่เพลงที่ 2 เลย เพลงแรกก็ได้ไม่ถึง 5 ตัวโน๊ตด้วยซ้ำ

“เฮ่ย! เป็นไร จ้องซะน้องจะตัวทะลุอยู่แล้ว” หมิงเพื่อนตัวสูงของกลาสเข้ามากระแซะไหล่แกล้งถาม
“กูไม่น่ามัวแต่ไปยกของอยู่ข้างหลังเลย ดูสิขึ้นไปอยู่บนเวทีอย่างนี้จะเอาลงมาก็ไม่ได้”
“แล้วมันแปลกตรงไหนล่ะอยู่บนเวทีน่ะ”
“ก็ขึ้นไปอย่างนี้ทุกคนก็รู้กันหมดน่ะสิว่า วินวินน่ารักน่ะ”
“ตุ๊ย! เบื่อคนหลงน้องจริงๆ”
แต่กลาสยังทำท่ากลุ้มใจไม่เลิก ทั้งตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะเข้าตะครุบตัวในทันทีที่วินวินลงจากเวที
พอเพลงที่ 2 จบลง 2 หนุ่มก็รีบวิ่งเข้ามาโค้งขอบคุณดร.เคจนหัวแทบแตะพื้นแล้วรับเงินรางวัล มาโบกอวดทุกคน

ดวงตา 2 คู่มองตามคู่หูตัวเล็กที่เล็ดลอดออกไปถึงหน้าประตูของห้องประชุม ขายาวๆ ที่ก้าวตามมาหยุดยืนนิ่ง ขณะที่คนถูกตาม ผลักประตูห้องประชุมลับหายออกไป
ทิ้งไว้แต่ชายหนุ่ม 2 คนด้านหลังที่ยืนเผชิญหน้ากันอยู่
กลาสเป็นฝ่ายที่หันไปที่ประตูกว้างก่อน แต่เมื่อผลักประตูออกไป คู่หูตัวเปี๊ยกก็หายไปแล้ว

“ไหนบอกว่าเป็นแฟน หนีหายไปอย่างนี้กี่ครั้งแล้วน่ะ”
กลาสหันกลับมามองทันที “เค้าก็แค่จะออกไปข้างนอก”
รุ่นพี่หัวเราะเสียงแปลกๆ ที่ทำให้กลาสรู้สึกเหมือนมีคนจุดชนวนระเบิด “ที่ผมสงสัยก็คือ รุ่นพี่น่ะตามผมแล้วเอาวินวินมาบังหน้าหรือเปล่า”
รุ่นพี่หัวเราะเสียงดัง จนคนที่กำลังหาเรื่องต้องกลายเป็นเก้อ แล้วเปลี่ยนเป็นโกรธ
“อย่ายุ่งกับวินวิน!”
“มันขึ้นอยู่กับเขาว่าต้องการให้ชั้นยุ่งหรือเปล่า”

“รุ่นพี่คุณครูคะ” รุ่นพี่นาโอมิเรียกด้วยความเกรงใจเมื่อเดินตามออกมาแล้วเห็นชายรูปร่างสูงใหญ่กำลังโต้เถียงกันด้วยเรื่องของคนที่หายไปไหนแล้วไม่รู้
พี่ลีโอหันกลับมามอง “มีอะไรหรือ”
“ด๊อกเตอร์เรียกค่ะ” รุ่นพี่นาโอมิบอก ขณะที่เหลือบตามองกลาสที่ยืนตาขวางอยู่
“อือ ขอบใจมาก” พี่ลีโอหันมายิ้มที่มุมปากให้กลาส แล้วกลับเข้าไปงาน โดยมีนาโอมิเดินตามเข้าไปด้วย

กลาสหันกลับไปมองที่ด้านนอกของห้องประชุมอีกที ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะตามไป หรือจะช่วยงานวันเกิดดร.ให้เสร็จก็พอดีกับที่หมิงที่เดินสวนทั้ง 2 คนออกมาเรียกกลาสไว้ “เมื่อกี้กูได้ยินในงาน”
“อะไร”
“พวกรุ่นพี่ปี 3 เม้าท์กันว่า รุ่นพี่ลีโอเล่นเปียโนคู่กับวินวิน แบบ....” หมิงทำท่าทางประกอบการพูด ที่ทำให้กลาสยิ่งกำหมัดแน่น
“ทำไม”
หมิงพูดอย่างระมัดระวังกว่าเดิมเพราะรู้ว่าเพื่อนเป็นคนใจร้อนตามสไตล์ร็อค “กูว่ารุ่นพี่แม่งเล็งมานานอย่างที่เราคุยกันจริงๆ แหละ พอมันชัวร์มันเลยลุยเต็มที่”
“กูไม่ยอมหรอก กูรักของกูมาตั้งนาน”

*--*จบตอนที่ 4--*

3P หรือครับ เปลี่ยนบ้างเถอะ เดี๋ยวจะว่าผมเขียนอย่างอื่นไม่ได้^^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (29/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 29-09-2010 10:55:08

 :z13: + :กอด1: ไรท์เตอร์
ใช่ๆ เปลี่ยนบ้างก็ดีนะ แบบ3P สงสารนายเอกรับภาระหนัก :laugh:
+1 ให้จ้า :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (29/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 29-09-2010 11:04:42

รอตอนต่อไปขอรับ :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (29/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: PandP ที่ 29-09-2010 22:26:19

วินวินก็ไม่รู้ตัวเล้ยยย ว่าสองหนุ่มจะกัดกันตายแล้ว 5555

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 30-09-2010 09:01:38

ตอนที่ 5

ทั้งที่ในงานเลี้ยงวันเกิดของดร.เคมีของกินมากมายเหลือเฟือ แต่ 2 หนุ่มตัวเล็กก็ยังชวนกันไปหาอะไรกินกันต่อที่โรงบุฟเฟ่ต์ที่เปิด 24 ชั่วโมงกันต่ออีกรอบ
“มึงจะกลับไปซ้อมเพลงหรือจะอ่านหนังสือ” มิคกี้ถามทั้งที่กุ้งเต็มปาก
“ยังไม่ได้ตัดสินใจ” วินวินบอก “พรุ่งนี้กูมีนัดหมอฟัน”
“ไปดึงฟันเหยินอีกเหรอ”
วินวินเอื้อมมือไปตบหัวเพื่อนทันที “จัดฟัน! เรียกให้มันมีสกุลรุนชาติกะเค้าหน่อย”
“เออ จัดฟัน มีสกุลนักนะมึงน่ะ ถ้ามึงต้องไปหาหมอแต่เช้า กูจะได้ซ้อมเพลงอยู่ห้องกูไง” มิคกี้บอกแล้วหันไปหาแก้วนมสดกระดกจนหมดแก้ว
“เออ..” วินวินหันไปยกแก้วนมสดของตัวเอง แต่พอวางแก้วลง มือใหญ่สอดเข้ามาคว้าคางเล็กๆให้หันมาแล้วใช้นิ้วมืออีกข้างเช็ดคราบนมสีขาวที่ริมฝีปากให้

วินวินไม่ได้แค่ตาค้าง แต่ว่าทั้งมิคกี้ และคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆก็มีอาการสมองมึนงงไปพอกัน แต่มือกีตาร์ตัวโต – คนที่เช็ดปากให้เมื่อครู่- กลับนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเล็กในโรงอาหารเหมือนไม่ได้ทำอะไรที่ผิดปกติ
“เมื่อกี้กินที่งานไม่อิ่มหรือไง” กลาสหันมาพูดยิ้มๆ
“เมื่อกี้...อะ อ๋อ..” ในที่สุดสติก็กลับมาหาวินวิน “ได้กินซะที่ไหนล่ะ พอได้รางวัลก็รีบมุดออกมาจากงานเลยเนี่ย”
กลาสพยักหน้า จ้องมองอาหารในถาดที่หมดแล้ว “มิน่าล่ะ ถึงไม่เห็น”
“แล้วไม่ได้กินเหมือนกันเหรอ กินไร”
“ไม่แล้ว พอดีจะกลับหอ ผ่านมาเห็นมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ก็เลยแวะมาดู”
มิคกี้ขยับแว่นตาเตรียมพร้อมทำหน้าที่พ่อสื่อ “เราอิ่มกันแล้วหล่ะ จะกลับแล้ว”
วินวินพยักหน้า แล้วหันไปหยิบชีทเพลง ขณะที่มิคกี้หันไปอุ้มไวโอลินของตัวเองกับชีทเพลง
“มึงไม่ต้องช่วยเก็บงานเหรอ” วินวินถามขณะที่เดินออกมาพร้อมกัน
“พวกรุ่นพี่เค้าให้ไอ้พวกที่เล่นเกมแพ้อยู่เก็บงานน่ะ”
เงียบกันไปจนเดินมาถึงที่จอดรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กหน้าโรงบุฟเฟต์ ที่ยังมองเห็นหลังคาของกลุ่มหอพักอยู่ไม่ไกล
“วินวิน”
“อือ”
กลาสหยุดนิ่งไปสีหน้าเคร่งเครียดไม่เปลี่ยนแปลง จนวินวินต้องเป็นคนพูดออกมาก่อน “คืนนี้กูคงไม่ได้ซ้อมเพลง เพราะพรุ่งนี้มีนัดจัดฟัน มีไรก็ตามไปคุยกะกูที่ห้องละกัน”
กลาสขับรถตามมอเตอร์ไซค์ 2 คันกลับมาที่หอพัก นิ้วเรียวยาวที่ปลายนิ้วหยาบจากการเล่นดนตรีเครื่องสายเคาะที่พวงมาลัย
มันจะเร็วไปมั้ยที่จะพูดกับคนๆนี้อย่างตรงไปตรงมา
หรือว่ามันช้าเกินไป เพราะท่าทีของรุ่นพี่คนนั้นที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นมายืนอยู่ข้างๆ คนที่เขาแอบชอบมานาน แล้วท้าว่าจะเอาหัวใจของวินวินไปให้ได้
ทุกคนในมหาวิทยาลัยรู้ว่าเขาคือศิษย์เก่าที่นี่ ที่หันไปสานต่อธุรกิจโรงแรมของครอบครัว แต่กลับมารับงานช่วยสอนในมหาวิทยาลัย คุมวงดนตรีทรีโอของพี่นาโอมิและเพื่อนๆ ที่กำลังจะเดินทางไปแข่งขันในฝรั่งเศส
สิ่งที่ทำให้กลาสประหลาดใจก็คือ รุ่นพี่คนนี้ มักจะคอยมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ วินวินอยู่ตลอดเวลา โดยที่เจ้าตัวไม่ได้รู้สึกผิดสังเกต
แต่บางอย่างที่เห็น และรับรู้ ก็แสดงว่าวินวินไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจรุ่นพี่คนนั้นเหมือนกัน

....ยิ่งคิดยิ่งมองเห็นเจตนาของรุ่นพี่คนนี้ชัดเจน
....แต่อะไรทำให้เขาต้องทุ่มเทมากมายขนาดนี้
....เรื่องอะไร! กูมองน้องมาตั้งแต่วันสอบเข้าที่นี่ คอยเอาใจอยู่ทุกวันเช้ายันเย็น ไม่ยอมให้ไอ้รุ่นพี่นั่นคว้าไปได้ง่ายๆแน่!....

กลุ่มหอพักของมหาวิทยาลัยดนตรีประกอบไปด้วยกลุ่มอาคารความสูง 4 ชั้น อาคารแต่ละหลังมีห้องพักเพียง 14 ห้อง ห้องหนึ่งพักเพียงคนเดียว เพราะต้องมีพื้นที่สำหรับเครื่องดนตรีของแต่ละคน

อัตราค่าเรียนของที่นี่จึงไม่ได้ถูกเลยสักนิด
 
กลาสเอารถไปจอดที่หน้าหอพักของตัวเอง แล้วสะพายกระเป๋ากีตาร์หนังหอบแฟ้มชีทเดินกลับมาที่หอพักของวินวิน
เด็กหนุ่มที่ยืนรออยู่ที่ประตูด้านหน้า แล้วเข้าไปด้านในอาคารพักพร้อมกัน
ห้องพักของวินวินอยู่ชั้น 4 ด้านริมขวามือ
เปียโนวางอยู่กลางห้อง ชิดผนังซ้ายมือคือเตียงนอน กับคู่เสื้อผ้า ส่วนขวามือคือโต๊ะหนังสือ และห้องน้ำเล็กๆเป็นห้องพักที่เรียบง่ายเหมือนกันหมดทุกห้อง
ต่างกันก็คือเครื่องดนตรีที่อยู่ตำแหน่งกลางห้อง

หนุ่มหน้าใสวางหนังสือที่โต๊ะ แล้วหันมามองหน้าเพื่อนตัวโต แต่เมื่อเพื่อนยังคงยืนอยู่ที่หน้าห้อง วินวินก็เดินไปเข้าห้องน้ำ เมื่อกลับออกมาอีกที กลาสก็เปลี่ยนไปนั่งอยู่ที่พื้นหน้าเตียงนอนแล้ว
วินวินเดินเข้าไปนั่งเผชิญหน้า จับที่เข่าของเพื่อน “พูดได้หรือยัง”
กลาสพยักหน้าช้าๆ “วินวินคบกับรุ่นพี่ลีโออยู่หรือเปล่า”
วินวินกระเถิบตัวถอยหลังทันที “พูดอะไร จะบ้าหรือไง”
ใบหน้าที่เคร่งเครียดจริงจัง เงยขึ้นสบตา “ที่งานวันเกิดด๊อกเตอร์มีคนคุยกันว่าวินวินนั่งตักรุ่นพี่ซ้อมเพลง แล้วก็ไปกินข้าวด้วยกันหลายครั้งแล้ว”
“อะ...เอ่อ...เรื่องนั้น..” วินวินนึกคำพูดไม่ออกได้แต่หน้าแดง จนทำให้กลาสรู้สึกเหมือนหมดแรง
“วินวินเคยถามผมว่า ทำไมผมถึงใช้คำสุภาพกับวินวินใช่มั้ย”
หนุ่มหน้าใสที่กำลังแก้มแดงเรื่อเม้มปากแน่น ขณะที่พยักหน้า
“นั่นก็เพราะว่า วินวินมีความหมายกับผมมากกว่าคำว่าเพื่อน แต่ถ้า....วินวินชอบรุ่นพี่ ผมก็จะไม่ดึงดันต่อไป”
กลาสขยับตัวจะลุกขึ้นแต่วินวินกดเข่าไว้ให้นั่งลงกลับไปที่เดิม
“เดี๋ยวสิ ผมยังไม่ได้ตอบคำถามของมึง...เอ่อ....” เหมือนวินวินจะนึกอะไรออกอีกอย่าง “....พี่กลาส....”
ดวงตากลมๆ มองมือตัวเองสลับกับใบหน้าของอีกฝ่าย “คือที่จริงผมก็อยากให้...พี่กลาส...กลับไปห้องหรอกนะ แต่หลายวันมานี่ ผมเห็นพี่ดูเครียดๆ ไปก็คิดว่าผมควรจะตอบอะไรสักอย่างใช่มั้ย”

นิ้วมือขาวๆของวินวินยังกดอยู่ที่เข่าของกลาส ขณะที่สมองคิดทบทวนเกี่ยวกับ...กลาส นักศึกษามือกีตาร์ร็อค คนจริงจัง เพื่อนร่วมวิชาพื้นฐาน แต่กลับมีอายุมากกว่าเขาเป็นปี เพราะมัวแต่ไปเดินสายกับวงดนตรีร็อค กว่าที่จะกลับมาเรียนมหาวิทยาลัยอีกครั้ง
แต่เมื่อคิดถึงไอ้พี่กลาสคนที่อยู่ข้างหน้า ในสมองก็กลับมีภาพของอีกคนผุดขึ้นมาคู่กัน
.....รุ่นพี่ลีโอ คนดังของมหาวิทยาลัย คนที่อยู่ดีๆ ก็เข้ามานั่งข้างๆ แล้วแสดงท่าทีเหมือนรู้จักกันมานาน

“วินวิน” เสียงใหญ่ๆของกลาสดึงวินวินกลับมาอีกครั้ง “ผมรู้ว่าคำตอบมันไม่ได้จะเกิดขึ้นมาเอง ผมเองก็คิดอยู่นานจนแน่ใจ แล้วตอนนี้ผมก็คิดว่าผมควรจะบอก”

“แต่ถ้าผมไม่พูดอะไรสักอย่างมึง...เอ่อ..พี่ก็จะเครียดอีกใช่มั้ย”
กลาสถอนหายใจยาว นี่เป็นนิสัยถาวรของหนุ่มคนนี้จริงๆ ไอ้นิสัยรอมชอมและหวังดีกับคนไปทั่วที่ลามมาถึงไม่อยากให้เขากับรุ่นพี่ลีโอมีเรื่องกัน
“ก็คงไม่เครียดไปกว่านี้แล้วหล่ะ”
วินวินท่าทางเหมือนเหนื่อยใจ “ผม..รู้อยู่เหมือนกันว่ามันมีอะไรแปลกๆ แต่ก็คิดว่าเพราะผมเด็กกว่าพี่เยอะ พี่เลยเห็นผมเป็นน้องไม่อยากให้ผมเทียบชั้นเป็นเพื่อนพี่ ไม่คิดว่าพี่จะคิดกับผมแบบนี้”
“วินวินไม่คิดว่าแปลกหรือ”
“มีอะไรแปลก พวกร็อคไม่มีเพศนี่นา” หนุ่มตากลมตอบอย่างตรงไปตรงมา นักดนตรีร็อคจูบกันกลางเวทีเป็นเรื่องปกติ
การที่วินวินเข้าใจอะไรได้ง่ายกว่าที่คิดทำให้กลาสเริ่มเบาใจลง “ผมกลัวว่าวินวินจะปฏิเสธ”
“แต่ตอนนี้ผมก็ไม่ได้ตอบรับอะไรสักอย่างนี่ แค่เข้าใจพื้นฐานของคนดนตรีเท่านั้น”
กลาสกลับมาหนักใจอีกครั้ง “จริงสินะ ผมคิดเข้าข้างตัวเองเร็วไปหน่อย”
“ผมไม่ได้ตอบรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะว่า...”
“วินวินรู้สึกดีกับรุ่นพี่ใช่มั้ย”
วินวินเงียบไปแล้วพยักหน้า ทำให้กลาสรู้สึกเจ็บในอกจนจุก
“แต่มันก็เป็นความรู้สึกดีเวลาที่อยู่ใกล้ๆ ไม่อยากขัดใจ ไม่อยากทำให้โกรธ เหมือนเวลาที่ผมอยู่กับพี่น่ะแหละ”

*--* จบตอนที่ 5 *--*

:กอด1: :กอด1: :กอด1:

จิ้มคนข้างล่างรอเลยแล้วกัน 

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 30-09-2010 10:04:03

 :z13:+ :กอด1:ไรท์เตอร์
เค้าชอบพี่ลีโอเพราะฉนั้นเชียร์พี่ลีโอ :laugh:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 30-09-2010 10:35:29

อ้างจาก: BOOM_LOVE ที่ 30-09-2010 10:04:03  

:z13:+ :กอด1:ไรท์เตอร์
เค้าชอบพี่ลีโอเพราะฉนั้นเชียร์พี่ลีโอ :laugh:

โอเค...พี่ลีโอ 1 คะแนนครับ 555

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 30-09-2010 11:34:14

โอ๊ยยยยย เครียด ไม่รู้จะเลือกใคร(เอ่อ..เครียดแทนวินวินอะนะ :-[)


ลีโอ หรือ กลาสดีเนี่ย จับไม้สั้นไม้ยาวดีกว่ามั้ย  :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 30-09-2010 11:52:27

อ้างจาก: heefever ที่ 30-09-2010 11:34:14  

โอ๊ยยยยย เครียด ไม่รู้จะเลือกใคร(เอ่อ..เครียดแทนวินวินอะนะ :-[)


ลีโอ หรือ กลาสดีเนี่ย จับไม้สั้นไม้ยาวดีกว่ามั้ย  :laugh: :laugh:

= ="

จับไม้สั้นไม้ยาวเลยเหรอ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: เกริด้า(๐-*-๐)v ที่ 30-09-2010 18:15:05

เลือกไม่ถูกแห๊ะ ถ้าไม่3Pก็เอาลีโอxกลาสแทนละกัน (ที่จริงไอแอบคิดลึกๆระหว่างไอ้สองคนนี้ตั้งแต่อ่านทีแรกแล๊ะ) ฮ่าๆๆๆ :z1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 30-09-2010 18:21:47

อ้างจาก: เกริด้า(๐-*-๐)v ที่ 30-09-2010 18:15:05  

เลือกไม่ถูกแห๊ะ ถ้าไม่3Pก็เอาลีโอxกลาสแทนละกัน (ที่จริงไอแอบคิดลึกๆระหว่างไอ้สองคนนี้ตั้งแต่อ่านทีแรกแล๊ะ) ฮ่าๆๆๆ :z1:

เอ่อ อ่า คือ ว่า เอ่อ คือ จริง หรือ ครับ เ่อ่อ คือ มัน...เฮ่อ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 30-09-2010 18:50:24

รักแท้แพ้ไกล้ชิด แต่รู้สึกว่าคนไกล้ชิดจะอดครับงานนี้  น้องวินไม่มีใจให้คนไกล้ตัว  ใจร้ายว่ะน้อง

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 30-09-2010 19:03:48

อ้างจาก: roseen ที่ 30-09-2010 18:50:24  

รักแท้แพ้ไกล้ชิด แต่รู้สึกว่าคนไกล้ชิดจะอดครับงานนี้  น้องวินไม่มีใจให้คนไกล้ตัว  ใจร้ายว่ะน้อง

:z2: :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 30-09-2010 19:05:56

รายงานตัวทำความรู้จักน้องวินวิน

เอิ่ม มดแมงท่าทางจะเยอะ มารุมตอมน้องวินวินกันเป็นฝูงเลยวุ้ย กร้ากกกกกกกกกกส์

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 30-09-2010 19:15:08

อ้างจาก: anajulia ที่ 30-09-2010 19:05:56  

รายงานตัวทำความรู้จักน้องวินวิน

เอิ่ม มดแมงท่าทางจะเยอะ มารุมตอมน้องวินวินกันเป็นฝูงเลยวุ้ย กร้ากกกกกกกกกกส์

กร้ากกกกกกกส์ด้วย แค่ 2 เอ๊งจิ๊บๆครับพี่

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: b27072010 ที่ 30-09-2010 19:39:59

ชอบรุ่นพี่มากกว่าอีกคนนะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: robot ที่ 30-09-2010 22:32:54

ไอ้พี่กลาส มัวแต่ช้าอยู่นั่นแหล่ะ กว่าจะบอกได้ ไอ้พี่ลีโอมันเอาน้องนั่งซ้อนตักไปแร้ว :-[
 
วินวินเลือกไม่ถูกละดิ่ เค้าช่วยเลือกให้มั้ย กร๊ากกกกกกกก

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 30-09-2010 22:37:21

อ้างจาก: b27072010 ที่ 30-09-2010 19:39:59  

ชอบรุ่นพี่มากกว่าอีกคนนะ

ผมก็ว่างั้น

อ้างจาก: robot ที่ 30-09-2010 22:32:54  

ไอ้พี่กลาส มัวแต่ช้าอยู่นั่นแหล่ะ กว่าจะบอกได้ ไอ้พี่ลีโอมันเอาน้องนั่งซ้อนตักไปแร้ว :-[
 
วินวินเลือกไม่ถูกละดิ่ เค้าช่วยเลือกให้มั้ย กร๊ากกกกกกกก

อ่านเรื่องนี้เรื่องแรกเลยหรือ ขอบคุณมากครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: PandP ที่ 30-09-2010 22:57:52

เพราะอยู่ใกล้กันเกินไป น้องเลยไม่รู้ว่ากลาสคิดยังไงกับตัวเอง...
ถ้าลีโอเป็นพระเอกจริงๆ งั้น...เดี๋ยวเราปลอบใจกลาสเองนะจ๊ะ 55555

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (30/09/10)
เริ่มหัวข้อโดย: เกริด้า(๐-*-๐)v ที่ 01-10-2010 01:26:58

อ้างจาก: jivetea ที่ 30-09-2010 18:21:47  

อ้างจาก: เกริด้า(๐-*-๐)v ที่ 30-09-2010 18:15:05  

เลือกไม่ถูกแห๊ะ ถ้าไม่3Pก็เอาลีโอxกลาสแทนละกัน (ที่จริงไอแอบคิดลึกๆระหว่างไอ้สองคนนี้ตั้งแต่อ่านทีแรกแล๊ะ) ฮ่าๆๆๆ :z1:

เอ่อ อ่า คือ ว่า เอ่อ คือ จริง หรือ ครับ เ่อ่อ คือ มัน...เฮ่อ

จริงสิ รู้สึกตั้งแต่สองคนนี้มองตากันแล๊ะ หุหุหุ~ :interest:

หัวข้อ: "Don't Leave Me Alone" (03/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 03-10-2010 10:21:56

(ต่อครับ)

ตอนที่ 6

ห้องพักเล็กๆ ของนักศึกษาเปียโน มหาวิทยาลัยดนตรี เหลือเพียงเสียงการซ้อมดนตรีจากห้องอื่นๆ ที่ฟังไม่เป็นเพลงแทรกเข้ามา
กลาสดูอึ้งไปเมื่อได้ยินคำตอบของหนุ่มหน้าใสที่เฝ้ามองมานานเป็นปี ทำให้วินวินต้องรีบอธิบาย
“ก็ผมบอกแล้วว่าผมไม่รู้อ่ะ ไม่ได้เตรียมคำตอบไว้ล่วงหน้าเรื่องนี้นี่”
“แล้วเตรียมเรื่องไหนไว้” กลาสหรี่ตามอง
“ก็ผมคิดว่าพี่กับรุ่นพี่ลีโออาจจะมีเรื่องทะเลาะกัน เรื่องที่จอดรถหรือเรื่องแนวเพลงอะไรแบบนั้น ผมก็เตรียมไว้ว่าจะบอกว่าให้ใจเย็นแบบนั้นน่ะ”
คนตัวโตหัวเราะแปลกๆ เหมือนประชดตัวเอง จนวินวินต้องพูดเสียงอ่อยๆ “ขอโทษ ผมรู้ว่านี่เป็นคำตอบที่แย่มาก และทำร้ายใจกันที่สุด แต่ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยจริงๆ”
กลาสได้แต่มองหน้าคนที่ก้มหน้ามองพื้น
“ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้วินวินก็รู้ว่าผมคิดยังไงแล้วนี่นา”
“ขอโทษนะ”
กลาสเป็นเสียงกร้าวขึ้นทันที “อย่าบอกผมว่าขอโทษ ถ้าวินวินไม่ได้หมายความว่าไม่รับรักผม”
“อ่า...” วินวินกะพริบตากลมโต “งั้นผมควรบอกว่าอะไรล่ะ”
“ขอบคุณ”
ใบหน้าอ่อนๆ เหมือนเด็กพยักหน้าตามที่บอก “อือ..ขอบคุณมาก”

แต่คงเพราะวินวินเป็นคนหัวอ่อนทำให้กลาสรู้ว่าความหมายของหนุ่มน้อยคนนี้ คืออะไร
“วินวิน ผมรู้ว่าวันนี้ผมอาจเป็นเพียงพี่ชายหรือเพื่อนรุ่นพี่ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่วินวินคิดที่จะมองใครสักคนเป็นคนพิเศษ ขอให้มองผมบ้าง”
วินวินพยักหน้าตามอีกครั้ง ทำให้กลาสถึงกับถอนหายใจยาว

*-*-*

วินวินออกมาจากคลินิกจัดฟันแล้ว แต่ยังไม่อยากกลับเข้าหอพัก พูดง่ายๆ ก็คือยังไม่อยากกลับเข้ารั้วมหาวิทยาลัยในตอนนี้ เพราะเรื่องที่มันค้างคาใจมาตั้งแต่เมื่อคืน
หลังจากที่ไอ้พี่กลาสกลับไปแล้ว เด็กหนุ่มถึงได้มีเวลากลับมาทบทวนตัวเอง
พี่กลาสน่ะเป็นนักดนตรีร็อคทั้งยังเคยเดินสายไปกับวงดนตรีเป็นปี กว่าที่จะกลับมาเข้ามหาวิทยาลัยอีกครั้ง ก่อนหน้านั้นมือกีตาร์ร็อคพบเจออะไรมา แล้วในระหว่างนั้นพบกับอะไรบ้าง
พี่กลาสเป็นเกย์งั้นหรือ
ไม่มีนักดนตรีร็อคคนไหนประกาศว่าตัวเองเป็นเกย์ มีแต่ไม่ตอบรับและก็ไม่ปฏิเสธ
และที่แน่ๆ สาวตรึม!
แล้วคนนี้ล่ะ นักเปียโนที่รู้แต่ว่าชอบเล่นเปียโน ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้
พยักหน้าตอบรับเขาไปตามเรื่องตามราว แต่พอถามตัวเองเข้าจริงๆ ก็ยังรู้สึกว่าผู้หญิงสวยๆ ตัวหอมๆ น่าเข้าใกล้มากกว่าหนุ่มตัวล่ำกล้ามใหญ่อยู่ดี
ว่าแต่...
ไอ้การพูดปฏิเสธคนนี่เขาทำกันยังไงนะ.....
เด็กหนุ่มออกจากคลีนิคแล้วก็นั่งรถไฟฟ้ามาเดินเล่นอยู่ในเมืองจนมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านหนังสือ
ถึงยังไม่มีหนังสือที่อยากอ่านตอนนี้ แต่ที่นี่น่าจะเป็นสถานที่ฆ่าเวลาได้ดีที่สุด

*-*-*จบตอนที่ 6*-*-*

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 03-10-2010 10:26:22

ตอนที่ 7

ลีโอรู้สึกเหนื่อยจนอยากหลับไปในทันทีที่ก้าวขึ้นรถหรูสีดำเข้ม แต่เลขานุการที่นั่งอยู่ด้านหน้าข้างคนขับรถ ยังคงขานงานที่ต้องทำในลำดับต่อไปของวันนี้
ไม่มีประโยชน์ที่จะเถียงว่าวันนี้คือวันเสาร์ เมื่อเขาขอแลกกับการอยู่กับสิ่งที่รักสัปดาห์ละ 1 วัน
ดวงตาคมกริบมองไปนอกรถ แล้วต้องสะดุดตาที่หนุ่มหน้าอ่อนใส ที่ยืนอยู่หน้าร้านหนังสือแล้วหันกลับมามองสภาพการจราจรบนท้องถนน ดวงตากลมโตมองผ่านรถหรูสีดำคันนี้ไป
“จอดรถก่อน”
“เจ้านายคะ”
“จอดก่อน” ลีโอชะเง้อมองจนเหลียวหลังเห็นเด็กหนุ่มก้าวเข้าไปในร้านหนังสือ
“ตรงนี้ไม่ให้จอดรถยนต์ครับ” คนขับรถเหลือบตามองเจ้านายจากกระจกมองหลัง เพราะนี่คือย่านศูนย์การค้าวัยรุ่น
แต่เจ้านายไม่ฟัง เมื่อรถจอดติดไฟแดง ชายหนุ่มก็เปิดประตูรถก้าวลงไปทันที
ขายาวๆ ก้าวไปที่ร้านหนังสือที่เห็นเด็กหนุ่มก้าวเข้าไปเมื่อครู่
เมื่อเปิดประตูเข้าไปดวงตาสีอ่อนกวาดตามองไปทั่ว
เด็กหนุ่มที่ตอนนี้เปลี่ยนมามัดผมเปิดหน้าผากไว้ครึ่งหนึ่งอวดใบหน้าอ่อนใส ยืนอ่านหนังสืออยู่ที่ด้านในของร้าน
ลีโอจัดเสื้อสูทขยับเนคไทให้เข้าที่แล้วทำเป็นมองดูหนังสือไปเรื่อยๆ จนเข้าไปใกล้
วินวินขยับตัวหนีเมื่อรู้สึกว่ามีคนเข้ามายืนใกล้ แต่ดวงตากลมโตยังไม่ละไปจากหนังสือ เมื่อคนตัวโตข้างๆ ขยับตาม เด็กหนุ่มก็หันขวับมาท่าทางพร้อมที่จะหาเรื่อง แต่ดวงตาคู่นั้นเปลี่ยนเป็นตาค้างเมื่อเห็นคนที่ยืนยิ้มอยู่
“รุ่นพี่”
นิ้วเรียวยาวแตะที่ริมฝีปาก แล้วเปลี่ยนเป็นจับมือดึงออกมานอกร้าน แต่พอออกมา วินวินก็ขืนตัวไว้
“จะไปไหนฮะ”
ลีโอขมวดคิ้ว “ทำไมวันนี้ดูพูดไม่ถนัด”
“ผมเพิ่งมาจากร้านจัดฟัน เจ็บจะตาย” มือขาวๆจับที่คาง พร้อมกับทำหน้าตาเหยเก
“เจ็บมากเลยหรือ” นิ้วมือเรียวยาวแตะที่คางสวย ขณะที่ใช้นิ้วหัวแม่มือสัมผัสที่ริมฝีปาก
วินวินหน้าแดงไปถึงหู ผงะถอยทันที “พะ พี่ ฮะ”
พี่เลยหัวเราะ
“รุ่นพี่มาทำอะไรที่นี่ แล้วทำไมแต่งตัวอย่างนี้ละฮะ” ดวงตากลมๆ มองที่เสื้อสูทหรูเรียบกริบ กับมาดนักธุรกิจเต็มรูปแบบ ต่างจากเสื้อสีอ่อน กับกางเกงสแลคที่พบที่มหาวิทยาลัย
“ก็...ทำงาน”
“ทำงาน.....อ๋อ....” วินวินลากเสียงยาว พลางพยักหน้าเมื่อนึกขึ้นได้ ว่ารุ่นพี่เป็นเจ้าของโรงแรมแบบฟูลไทม์ และเป็นอาจารย์ช่วยสอนแบบพาร์ทไทม์
“เจ้านายคะ” เลขาสาวร้องเรียกเมื่อเข้ามาใกล้ ทำให้ทั้งรุ่นพี่และวินวินหันไปมอง
“รถจอดอยู่อีกบล็อกค่ะ เราจอดนานไม่ได้” เลขาสาวพูดทั้งหอบๆ
ลีโอยิ้มหันมายิ้มกับเด็กหนุ่มแล้วดึงมือกลับไปที่รถ
คนขับรถท่าทางร้อนรนยืนอยู่ข้างรถ แล้วเปิดประตูรถให้ชายหนุ่มทั้ง 2 คนขึ้นรถจากนั้นก็กลับไปประจำที่ของตัวเอง
ลีโอหันมามองคนที่ทำหน้าตาเลิกลั่ก
“มีธุระที่ไหนหรือไง”
วินวินส่ายหน้า ทำตาพอง
“ไปทำงานเป็นเพื่อนพี่”
“แต่ว่า...” วินวินกัดริมฝีปากนึกคำพูดที่จะบอกปฏิเสธ แบบที่ไม่ทำให้อีกคนผิดหวัง “บอกว่าไม่ได้ตอนนี้มันก็ไม่ทันแล้ว”

ลีโอเอื้อมมือมาจับมือขาวๆ ไว้ ไม่ได้พูดอะไร
วินวินปล่อยให้พี่จับมือไม่ถึงนาทีก็บิดมือออก แต่พี่กลับจับมือแน่นขึ้น ทำให้วินวินหันมามองหน้าพี่ตรงๆ ดวงตาสีอ่อนคู่นั้นจ้องกลับมา วินวินรับรู้ถึงหัวใจตัวเองที่เต้นแรง

“ผม...ไม่ใช่” เด็กหนุ่มพึมพำก้มหน้ามองมือสวยที่จับมือของของเขาอยู่
“ไม่เป็นไร ขอแค่อยู่อย่างนี้”
“แต่ว่า.....” วินวินรู้สึกเหมือนขอบตากำลังร้อนผ่าว
คำพูดของพี่กลาสเมื่อคืน กับสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานี้กำลังตีกันจนยุ่ง
อยากแกล้งทำเป็นไม่รับรู้อยู่เหมือนกัน แต่สิ่งที่พี่ทำอยู่ในตอนนี้มันชัดเจนมากเกินไป
“เราไม่รู้จักกันเลยนะฮะ”
“พี่ตามน้องมานานกว่าที่น้องคิด”
ดวงตากลมๆ มองพี่อย่างคาดไม่ถึงแล้วหันไปมองนอกหน้าต่าง ไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากแดงๆ คู่นั้น จนกระทั่งเจ้าตัวยกมืออีกข้างขึ้นมาเช็ดน้ำตา
“วินวิน”
พี่ดึงใบหน้าที่กำลังร้องไห้ให้หันกลับมา
“พี่ขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกฮะ” วินวินสูดจมูก “วันนี้ผมมาจัดฟัน แต่ที่เกเรยังไม่กลับเข้ามหาลัยก็เพราะว่าเมื่อคืนก็มีคนที่บอกอะไรบางอย่างกับผมคล้ายกับที่พี่บอกผม แล้วผมยังไม่พร้อมที่จะบอกกับเค้าว่าผมคิดยังไงก็มาเจอพี่แล้วพี่ก็...”
“พี่ก็ไม่ได้บังคับให้วินวินตอบรับหรือปฎิเสธพี่ในทันทีนี่”
“นี่ก็คล้ายกันอีก” วินวินเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด เบี่ยงหน้าหนีมือสวยๆ ที่จะช่วยเช็ดน้ำตา
“ถ้าวินวินยังไม่อยากตัดสินใจ ก็ไม่เป็นไร เพราะพี่รู้ว่ามันยากขนาดไหน”
วินวินพยักหน้า เรื่องนี้ยากตั้งแต่ต้นจนจบน่ะแหละ

เลขานุการสาวท่าทางคล่องแคล่วของรุ่นพี่ลีโอก้าวลงจากรถไปก่อน ขณะที่พนักงานโรงแรมเข้ามาเปิดประตูรถให้
แต่พอก้าวลงจากรถหรูคันใหญ่ รุ่นพี่ลีโอก็ดึงมือน้องที่กำลังค้อมตัวขอลากลับ ให้ตามเข้าไปในโรงแรมส่วนที่เป็นคอฟฟี่ช็อปที่ปิดให้บริการตอนบ่าย แต่มีคนที่มารอคุยงานกับรุ่นพี่รออยู่
วินวินพลอยได้รับการแนะนำตัวตามมารยาท แต่พอจะถึงเวลาคุยงานเด็กหนุ่มก็ขออนุญาตแยกตัวไปนั่งที่เค้าเตอร์หน้าคอฟฟี่ช็อปอีกด้าน
มองคนที่กำลังนั่งคุยงานอยู่ที่ชุดโซฟาเบาะนวมสีน้ำตาล การออกแบบตกแต่งร้านหรู แล้วหันกลับมากวาดสายตาที่ชั้นวางแก้ว สุดท้ายดวงตากลมโตก็กลับไปหยุดอยู่ที่สิ่งแรกที่เห็นตั้งแต่เดินเข้ามา
เปียโนตัวเล็กตั้งอยู่บนเวทีที่สูงแค่เข่า
วินวินก้าวเดินเข้าไปหาช้าๆ นิ้วมือขาวๆไล่คีย์เสียงแล้วเล่นเพลงที่บันทึกอยู่ในนิ้วมือ
เสียงเพลงไหลลื่นเหมือนสายน้ำ.......
ลีโอเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสาร ขณะที่คู่สนทนาหันไปมองหนุ่มหน้าเหมือนตุ๊กตาที่กำลังเล่นเพลงอยู่ ชายหนุ่มเรียกคู่สนทนาพูดคุยธุรกิจจนเสร็จงาน
ต่างลุกขึ้นจับมือขอบคุณ
“เพลงเพราะมากจริงๆ” อีกฝ่ายหันกลับมาบอกย้ำเมื่อเดินออกไปจนถึงหน้าโรงแรม ลีโอยิ้มขอบคุณอีกครั้ง แล้วเดินกลับมา
ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งยืนกอดอกพิงเค้าเตอร์คอฟฟี่ช็อปฟังเพลง จนกระทั่งโน้ตเพลงสุดท้าย วินวินถึงได้เหลียวกลับไปมองรอบตัว
มีผู้ฟังคนหนึ่งที่กำลังยืนกอดอกท่าทางเหมือนคุณครูที่กำลังตัดสินใจให้เกรดนักเรียนว่าจะให้ตกหรือให้ผ่านดี
ส่วนเลขานุการกับพนักงานของโรงแรมคนอื่นๆ ยืนยิ้มกันอยู่ที่หน้าห้อง

----จบตอนที่ 7----

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 03-10-2010 10:49:16

:กอด1:

ให้เวลาน้อง แต่ก็พยายามรุกคืบทีละนิดกันทั้งคู่
แต่ก็นะ ยังไงซะ ความรู้สึกจากหัวใจมันก็จะส่งออกมาทางสายตาในที่สุด

(พี่ลีโอเท่ไปไหน เท่มากกกกกกกกกกกกกกกกก)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: b27072010 ที่ 03-10-2010 18:23:11

หลงเสน่ห์ของวินวินไปแล้วนะนี่

ว้าวเพิ่งรู้นะว่ารุ่นพี่เป็นเจ้าของโรงแรมซะด้วย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 03-10-2010 19:17:38

วินวินน่ารักมาก :-[
พี่ลีโอก็น่ารัก :-[

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 03-10-2010 21:50:45

เหมือนจะให้เวลาวินวินในการตัดสินใจนะ

แต่แค่เหมือน เพราะเอาเข้าจริงๆ ก็เหมือนกับบังคับน้องทางอ้อมนั่นแหละ


วินวินน่ารักง่ะ  :-[

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 04-10-2010 10:17:36

(ต่อนะครับ)

ตอนที่ 8

“มันแย่ขนาดนั้นเลยหรือฮะ” วินวินบอกเสียงอ่อยๆ ทำให้ลีโอพยักหน้าเรียกกลับมานั่งที่เก้าอี้เบาะนวมตัวเล็ก ที่เมื่อครู่เป็นโต๊ะสำหรับการเจรจาธุรกิจ
เมื่อนั่งลงลีโอหมุนเก้าอี้ 2 ตัวกลับมาหากันแทรกขาขวาเข้าหว่างกลาง จนวินวินถอยหลังพิงเบาะโดยอัต
โนมัติ จะยกขาหลบแต่ลีโอกดขาเรียวไว้กับที่
“เวลาที่เล่นอยู่คิดอะไร”
วินวินส่ายหน้า
“แล้วตอนแข่งล่ะ”
วินวินส่ายหน้าอีก
“ตอนที่สอบเข้าเรียน”
วินวินยังคงส่ายหน้าเหมือนเดิม ทำให้ลีโอยิ้มที่มุมปากค่อยๆ คิดเลือกคำพูดช้าๆ
“จำตอนที่วินวินโกรธพี่แล้วไปอาละวาดกับเปียโนได้มั้ย”
คราวนี้เด็กหนุ่มพยักหน้า
“นั่นเป็นเพียงครั้งเดียวที่พีได้ยินความแปลกใหม่จากเพลงของวินวิน”
ดวงตากลมโตกะพริบถี่ๆ ริมฝีปากบางคล้ายจะอ้าปากพูดแต่กลับเม้มไว้แน่น
“ตั้งแต่พี่ได้ยินเพลงของวินวินครั้งแรก ที่แข่งเปียโนไฮสคูล เพลงของวินวินคือความสุขเป็นสิ่งที่ถ่ายทอดออกมาและทุกคนรับรู้มันได้ ทุกการแข่งขันจนถึงในตอนที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยสิ่งที่วินวินถ่ายทอดออกมาก็ทำให้ทุกคนประทับใจไม่มีความเครียดหรือตื่นเต้น เพียงแต่หลังจากนั้นแล้วเราก็พบว่าเพลงของวินวินมีอารมณ์เดียว ไม่ว่าจะให้เล่นเพลงอะไร ต่อให้เป็นบทเศร้า อารมณ์เพลงก็ยังเป็นเหมือนเดิม”
วินวินก้มหน้าลงมองมือตัวเอง 
“นี่ไม่ใช่ความผิดนะวินวิน” พี่ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ เอียงคอมองคนที่ก้มหน้างุด
“ฮะ” เด็กหนุ่มรับคำสั้นๆ แต่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองคนที่กำลังทำหน้าที่ครู
“แต่ถ้าวินวินอยากเป็นนักเปียโนอาชีพ ก็ต้องรู้จักเรียนรู้ที่จะถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกที่มันหลากหลาย”
“ผมไม่ได้อยากเป็นสักหน่อย”
“หือ” ลีโอกลับมานั่งตัวตรง แต่มือที่ยังกดขาน้องไว้ยังคงอยู่
“ผมมีความสุขที่ได้นั่งเคาะนิ้วไล่ตัวโน๊ตไปเรื่อยๆ แค่นั้นเอง” วินวินยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งเบาลง
“วินวินรู้มั้ยว่า มีคนที่อยากเรียนที่มหาวิทยาลัยนี้ อยากอยู่ในที่ที่วินวินอยู่มากเท่าไหร่”
เด็กหนุ่มพยักหน้า “พี่จะบอกว่า ถ้าความฝันของผมมีแค่นี้ผมก็ไม่ควรแย่งที่ของคนที่เขามีความฝันที่ยิ่งใหญ่ใช่มั้ยฮะ”
“ไม่มีความฝันของใครใหญ่กว่าของใครหรอก” ลีโอพูดห้วน จนน้องต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“ขอโทษฮะ”
“ขอโทษเรื่องอะไร”
วินวินส่ายหน้ายิกจนผมที่ยาวเคลียแก้มสะบัดไปมา
“ไม่รู้ก็ขอโทษแล้ว” ลีโอถอนหายใจแรงๆ สะกดความรู้สึกหงุดหงิดที่กำลังทำให้อีกคนน้ำตาคลอ “นอกจากการตีความตามตำราแล้วเขียนคำตอบส่งอาจารย์ วินวินยังจะต้องทำให้ได้เหมือนอย่างที่เขียนตอบอาจารย์ไปด้วย”
“ผมก็พยายามแล้ว แต่ด๊อกเตอร์เคก็บอกว่าผมเล่นเหมือนกันทุกเพลงอยู่ดี”
“แล้วด๊อกเตอร์เคว่ายังไงอีก”
“ไม่ว่ายังไง บอกแค่นี้ฮะ”
ลีโอก้มหน้าคิดหาหนทางที่จะทำให้วินวินเล่นเพลงได้ดีขึ้น
“เจ้านายคะ” เลขานุการสาวเรียกเบาๆ
เมื่อลีโอเงยหน้าขึ้นมอง ถึงได้เห็นชายสูงวัยรูปร่างสูงใหญ่ยืนมองอยู่ที่หน้าห้องคอฟฟี่ช็อป
“ประธาน” ลีโอลุกขึ้นยืน แล้วเดินเข้าไปหา ขณะที่วินวินลุกเดินตามมา
ดวงตาสีน้ำตาลของชายสูงวัยมองที่วินวิน แล้วถามด้วยน้ำเสียงแปลกแปร่งแบบชาวต่างชาติ
“ลูกศิษย์หรือ”
“ครับ” จากนั้นลีโอถึงหันมาแนะนำ “วินวินนี่ท่านประธาน พ่อของพี่เอง”
วินวินค้อมตัวทำความเคารพอย่างสุภาพ แต่ยังรู้สึกเหมือนมือเย็นเฉียบ ไม่รู้ว่าเพราะว่าผู้สูงวัยคนนี้คือประธาน หรือเพราะการที่พี่บอกว่าเป็นลูกศิษย์

ขณะที่พี่ลีโอคุยกับประธาน วินวินค่อยๆ เลี่ยงไปหาเลขานุการสาวของพี่ แล้วกระซิบเบาๆ
“พี่ฮะ ผมกลับเลยได้มั้ยฮะ”
“เจ้านายจะว่าน่ะสิคะ” เลขานุการสาวพูดยิ้มๆ และยิ่งยิ้มกว้างเมื่อเห็นท่าทางเกรงใจของวินวิน
“มันเย็นมากแล้ว ผมต้องกลับมหาลัย”
“สักครู่เจ้านายคงคุยงานเสร็จ”
แต่วินวินยิ้มแหยๆ แล้วต้องรอไปถึงเมื่อไหร่ล่ะ หันกลับไปมองคนที่กำลังคุยกันที่คอฟฟี่ช็อปแล้ว วินวินเลยต้องชี้ไปที่สวนหย่อมเล็กๆ ภายในโรงแรม
“ผมไปเดินเล่นตรงโน้นนะฮะ”
เลขานุการสาวยิ้มรับแล้วหันกลับไปตั้งใจทำงานต่อ

สวนหย่อมในโรงแรมนี่ก็ช่างหย่อมซะสมชื่อแค่ยืนอยู่เฉยๆก็เหมือนจะมองเห็นต้นไม้ทุกต้น ใบไม้ทุกใบแล้ว เด็กหนุ่มเดินไปนั่งที่เก้าอี้ยาว ไม่ว่าเขาจะเจตนาวางไว้ประดับ หรือให้นั่งได้ ตอนนี้ก็ขอนั่งก่อนแล้วกัน
หนีคนหนึ่งกลับมาเจออีกคนหนึ่ง
ทำไมถึงไม่เป็นสาวมาพูดหรือทำท่าแบบนี้บ้างนะ
อย่างไอ้พี่กลาสนี่ก็รู้อยู่หรอกว่าดีกับเรามาอย่างสม่ำเสมอ เอาใจจนจะเป็นง่อยอยู่แล้ว แต่มันเหนือความคาดหมายไปนิดก็ตรงที่ไอ้พี่กลาสไม่ได้มองว่าเราเป็นน้องเล็ก
ส่วนคนนี้ ถ้านี่เป็นการ์ตูนเขาก็ต้องเป็นพระเอกการ์ตูนแน่ๆ เพราะรวยและเก่ง เรียนควบทั้งมหาวิทยาลัยดนตรีและบริหาร คนที่เป็นเหมือนวีรบุรุษของสถาบัน อยู่ดีๆ ก็โผล่ขึ้นมาอยู่ข้างๆ

พี่ลีโอเสร็จการคุยงานกับประธานโรงแรมก็เหลียวหาคนตัวผอมบางทันที ดวงตาสีอ่อนมองเห็นว่าอยู่ในสวนโดยที่เลขานุการสาวผู้รู้ใจยังไม่ต้องบอก ขายาวๆก้าวเข้าไปหา

ใบหน้าอ่อนใสไม่มีเครื่องสำอางดวงตากลมโตที่มองดอกไม้ประดับอย่างใจลอย จนกระทั่งพี่เข้าไปยืนใกล้ๆ
“หิวหรือยัง” พี่ถามเบาๆ แต่คนถูกทักสะดุ้งสุดตัว หันมายิ้มเขินๆ
“เย็นมากแล้ว ไปหาอะไรกินกัน”
แต่วินวินส่ายหน้า ลุกขึ้นเดินตามพี่ออกมา
“ผมต้องกลับเข้ามหาลัยแล้วฮะ”
“อีกสักชั่วโมงนึงได้มั้ย พี่ไปส่ง”
“คือ...” วินวินอยากบอกปฏิเสธให้เด็ดขาด แต่แล้วก็กลับเปลี่ยนใจพยักหน้าเดินตามพี่ กลับไปที่ออฟฟิศชั้นบน

ดูเหมือนว่าถ้าเป็นไอ้พี่กลาส จะสามารถพูดคำว่า-ไม่-ได้ง่ายกว่านี้นะ......

*-*-*จบตอนที่ 8*-*-*

  :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 04-10-2010 10:40:25

งืมๆๆ มันยากเนอะวินวินเนอะ
ช่วยไม่ได้นะคะ น้องวินวินน่ารักธรรมชาติให้มาเองนี่นา

ว่าแต่ ยิ่งอ่านไปเรื่อยๆพี่ลีโอยิ่งเท่ >/////<

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 04-10-2010 11:50:19

แลดูวินวิน จะเอนเอียงมาทางลีโอเนอะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: PandP ที่ 04-10-2010 19:06:12

เชียร์กลาสอ่ะ ... แถวนี้มีแนวร่วมบ้างมั้ยเนี่ย 555

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 04-10-2010 19:18:02

 :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 04-10-2010 19:19:35

อ้างจาก: PandP ที่ 04-10-2010 19:06:12  

เชียร์กลาสอ่ะ ... แถวนี้มีแนวร่วมบ้างมั้ยเนี่ย 555

มีจ้ะ เชียร์กลาสด้วยคน

  ลีโอดูดีเกินไป ลีโอเหมือนสำรับอาหารของพวกผู้ดี
ที่แกะสลักเสลาอย่างประณีต แล้วจัดวางไว้อย่างสวยงามแบบเนี้ยบๆ
เหมาะเอาไว้มอง ไว้ชื่นชมมากกว่าเอาไว้กินอ่ะ
  ส่วนกลาสเหมือนอาหารธรรมดาที่ปรุงอร่อยแล้วจัดวางไว้บนโต๊ะ หรือจัดวางในสำรับธรรมดาๆ
ไว้สำรับกินจริงๆน่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (05/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 05-10-2010 09:18:31

(ต่อครับ)

ตอนที่ 9

รุ่นพี่ลีโอเอารถหรูอีกคันขับกลับมาส่งที่มหาวิทยาลัย แต่วินวินกลับเงียบมาเกือบตลอดทาง จนชายหนุ่มทักขึ้น
“วินวิน”
“ฮะ”
“ลำบากใจเหรอ”
“ก็...คงอย่างนั้นแหละฮะ” เด็กหนุ่มสารภาพตามตรง
“คบกับกลาสอยู่หรือไง”
เด็กหนุ่มทำตาพอง หันมามองพี่ทันที “ไม่นะฮะ ผมแค่ตกลงกับเขาว่าถ้าผมคิดเรื่องนี้เมื่อไหร่ ก็จะคิดถึงเขาด้วยเท่านั้นเอง”
“แล้ววินวินคิดว่ายังไง”
“ผม.....” วินวินนิ่งอึ้งแล้วกลับมามองที่มือของตัวเอง “คำตอบของผมก็ยังเหมือนกับที่บอกพี่เมื่อบ่าย เหมือนที่บอกกับไอ้พี่กลาสเมื่อวาน คือผมไม่รู้ แล้วผมก็สงสัยว่าผมมีสิทธิ์ปฏิเสธมั้ย”
คนฟังรู้สึกเหมือนใจเสียไปวูบที่ความภาคภูมิใจ และคุณสมบัติทั้งหมดที่มีอยู่ไม่ได้ทำให้น้องสนใจเลยแม้แต่นิดเดียว
“มีสิ” คำตอบของพี่แผ่วเบาเหมือนจมหายไปในลำคอ “เราบังคับให้ใครรักเราไม่ได้หรอก”
วินวินเหลือบตามองมือที่จับพวงมาลัยรถแล้วหันไปมองท้องถนนเหมือนเดิม
“ทำไมพี่ถึงมาช่วยคุมวงทรีโอล่ะฮะ”
“เหงามั๊ง” พี่ตอบ
“คนที่โรงแรมเยอะแยะไม่เห็นจะน่าเหงา” วินวินทำปากยื่นๆ เหมือนรำคาญที่ดัดฟัน
“คนเยอะไม่ทำให้เราหายเหงาได้หรอก ถ้าเราไม่ได้อยู่กับสิ่งที่เรารัก”
วินวินพยักหน้า “ผมน่ะถ้าไม่ได้เล่นเปียโนก็คงรู้สึกว่าว่างๆ แต่คงไม่ถึงกับเหงาหรอก”
“ตอนเรียนพี่ก็เลยต่อรองว่าขอเข้ามหาวิทยาลัยดนตรี แต่ก็ต้องเรียนบริหารควบไปด้วย ถ้าบริหารตกพี่ก็จะอดเรียนดนตรี”
“อันนี้ เคยมีพวกรุ่นพี่เล่าให้ฟังเหมือนกันบอกว่าพี่เป็นหนึ่งในตำนานของความสำเร็จ”
พี่เลิกคิ้วคมขึ้นสูง “เหรอ ที่จริงพี่ไม่ได้เก่งจนสมควรอยู่ในตำนานของมหาวิทยาลัยหรอกนะ เพราะสุดท้ายพี่ก็หยุดอยู่แค่การเรียน แล้วก็เข้าไปวุ่นวายกับวงการนี้เป็นพักๆ”
“พี่ก็เป็นตำนานแบบ เห็นมั้ยถึงเราจะเรียนดนตรีแต่เราก็เป็นผู้บริหารได้ ไม่ได้แค่จมอยู่ในอุโมงค์ หรือว่าแค่ในห้องอัดเท่านั้น”
“เหรอ..ก็ยังดี” พี่หัวเราะแปลกๆ
“ไอ้พี่กลาสเคยไปออนทัวร์กับวงร็อค แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้กลับมาเรียน” จู่ๆ วินวินก็เล่าถึงอีกคนที่ทำให้คนที่ที่กำลังขับรถมีสีหน้าเครียดลงทันที
หนุ่มหน้าใสเหมือนเพิ่งรู้ตัว หันกลับมามอง
“ขอโทษฮะ”
พี่ลีโอแค่เอื้อมมือมาขยี้ผมอ่อนนุ่มเบาๆ “มันต้องไม่ใช่เรื่องสนุกแน่ๆเลยใช่มั้ยเขาถึงไม่เล่า”
แต่วินวินรับรู้ได้ถึงความไม่สบายใจของคนที่พยายามชวนคุยต่อ
“พี่อยากเรียนดนตรี ไอ้พี่กลาสทิ้งวงกลับมาเรียนดนตรี ส่วนผมเรียนเพราะพ่ออยากให้เรียน”
“พูดเหมือนถ้าเลือกได้จะไม่เข้ามหาวิทยาลัยดนตรี”
“ผมไม่ชอบการเลือก รู้แต่ว่าพ่ออยากให้เรียนก็เรียน”
“ไม่มีแรงจูงใจนี่เอง” พี่ทำเสียงต่ำพลางพยักหน้า
วินวินหัวเราะร่วนเสียงดัง “คุณครู”
“คนอื่นเรียกครูไม่ค่อยรู้สึกอะไร แต่ไม่ชอบเวลาวินวินเรียกครูเลยจริงๆ เรียกรุ่นพี่อย่างเดิมน่ะดีแล้ว” 
“อ้าว....” เด็กหนุ่มทำหน้าตาเหรอหรา
“ก็มันย้ำว่าพี่กำลังจีบลูกศิษย์ตัวเองอยู่น่ะสิ”
วินวินเลยยิ่งหัวเราะเสียงดังเรียกรุ่นพี่ว่าคุณครูล้อเลียนไปจนถึงเข้าเขตมหาวิทยาลัย
เมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่เขตหอพัก อ้อมไปจนถึงตึกที่วินวินพักอยู่ ร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างเหมือนทหารที่นั่งรออยู่ที่เก้าอี้ยาวด้านหน้าลุกขึ้นยืน
วินวินคล้ายร่วงหล่นลงจากที่สูง ใบหน้าที่กำลังแดงเรื่อเพราะการหัวเราะกลายเป็นซีดลงทันที แม้แต่เท้าที่ก้าวลงจากรถเดินเข้าไปหาก็ยังเหมือนไม่ติดพื้น
ยิ่งสายตาของพี่กลาสที่มองมา เต็มไปด้วยคำตัดพ้อ ความเสียใจ และความผิดหวัง
กลาสยังคงหยุดยืนนิ่งจนเมื่อวินวินเดินเข้าไปหา
“ผมมารอ”
แต่ตอนนี้วินวินรู้สึกเหมือนขอบตาร้อนผ่าว แค่เพียงพยักหน้าน้ำตาก็ร่วง ทำให้ทั้งคนที่ยืนรอ และคนที่เดินตามจนมายืนอยู่ข้างๆ ตกใจ
“วินวิน”
“น้อง”
“ผมทำไงดี”
รุ่นพี่ลีโอ โอบไหล่บางๆเข้ามากอดไว้ให้ซุกหน้าลงกับไหล่ ขณะที่พี่กลาสคว้ามือขาวๆมาจับไว้
วินวินสูดจมูก ปาดน้ำตา
“ผมขอโทษจริงๆ ผมรู้ว่าทั้ง 2 คนมีความรู้สึกดีๆ กับผม แต่ว่า...ผมไม่เลือกพี่ทั้ง 2 คนเลยได้มั้ยฮะ”

พี่ทั้ง 2 คนพลอยอึ้งตามไปด้วย วินวินก็เลยพูดต่อ
“ผมรู้ว่าพี่ๆไม่เร่งรัดให้ผมตัดสินใจ แต่สำหรับผมแล้ว คนไม่ใช่สิ่งของ ผมไม่ได้ชอบพี่ทั้ง 2 คนแบบนั้น จะให้เลือกคนใดคนหนึ่งก็ไม่ดี ปล่อยไปอย่างนี้ก็ไม่ถูกต้อง ผมขอเป็นน้องเหมือนเดิมไม่ได้หรือฮะ”
“แต่ผมเลือกที่จะเป็นอย่างนี้เอง” กลาสช่วยเช็ดน้ำตาที่ยังอาบแก้มใส
“พี่เข้าใจว่ามันไม่ใช่เรื่องที่สามารถตัดสินใจได้ภายใน 5 นาที”
วินวินเงยหน้ามอง ชายหนุ่ม 2 คน
“แล้วจะให้เป็นไปอย่างนี้เรื่อยๆ หรือฮะ มันไม่ดีกับใครเลยสักคน ก่อนหน้านี้ที่ผมไม่รู้ผมก็พูดไปด่าไปกับไอ้พี่กลาสได้ แต่วันนี้ ผมหาหมอจัดฟันเสร็จยังไม่กล้ากลับเข้ามหาลัยเลย ถึงรุ่นพี่ลีโอก็เหอะ ทั้งที่เมื่อกี้ผมยังหัวเราะอยู่กับพี่ แต่ตอนนี้ขนาดจะมองหน้าตรงๆ ผมยังทำไม่ได้เหมือนกัน”

คล้ายพี่ทั้ง 2 คนจะทั้งหนักใจและโล่งใจในเวลาเดียวกันกระทั่งวินวินพูดต่อไป
“ผมไม่ได้คิดอะไรถ้าจะต้องมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังคิดว่าผมชอบผู้หญิง ถ้าเป็นรุ่นพี่นาโอมิมาสารภาพรักกับผม ผมคงตัดสินใจได้ง่ายกว่านี้”

*-*-*-จบตอนที่ 9-*-*-

ไปๆมาๆ ดูเหมือนกองเชียร์ไอ้พี่กลาสกับรุ่นพี่ลีโอจะเีีริ่้มใกล้เคียงกันซะแล้ว
ขอบคุณมากครับ
 :กอด1:
คนข้างล่างทุกคนเลย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (05/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 05-10-2010 23:50:07

เห็นใจวินวินนะ

อย่าเครียด อย่าคิดมาก ค่อยๆ ดูต่อไปว่าใครคือคนทีีใช่สำหรับตัวเอง แค่นั้นก็พอแล้วมั้่ง

เพราะบางทีคำตอบมันอาจจะไม่ใช่ทั้งลีโอ และกลาสก็ได้ แต่เป็น รุ่นพี่นาโอมิคนนั้น  :laugh: :laugh:

หัวข้อ: "Don't Leave Me Alone" (06/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 06-10-2010 10:02:53

(ต่อครับ)

ตอนที่ 10

มิคกี้จ้องมองเพื่อนคู่หูแก้มพองที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินอาหารในถาด ด้วยท่าทีรีบร้อนเหมือนกำลังอยู่ในภาวะสงครามแล้วต้องเอาช้อนเคาะที่ถ้วยซุปของเพื่อน
“เฮ่ย! อะไรของมึงวะวินวิน”
“รีบแดกเร็วๆสิ” หนุ่มแก้มพองยกถ้วยซุปอุ่นๆ ขึ้นดื่มรวดเดียว ขณะที่เหลียวมองไปรอบห้องอาหารบุฟเฟ่ต์ ในช่วงก่อนเที่ยง
“ไม่รีบหรอก การแดกเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง” หนุ่มแว่นกลม ผมม้าค่อยตักซุปในถ้วย ตามด้วยการบิดขนมปัง
“โหย ระเบิดจะมาเมื่อไหร่ไม่รู้” วินวินรวบช้อน หยิบแก้วนมปิดท้ายอาหารมื้อนี้
“ก็มึงไม่เด็ดขาดเอง” มิคกี้พูดเรื่อยๆ และยังคงกินอาหารรอบเกือบเที่ยงช้าๆต่อไป
“กูก็อยากเด็ดขาด แต่กูไม่กล้า” วินวินแทบอยากป้อนขนมปังให้เพื่อน
“มึงก็เลยหลบหน้าพวกเขาเนี่ยนะ ทำอย่างกับมันแก้ปัญหาความเจ้าชู้ของมึงได้งั้นแหละ” มิคกี้ส่ายหน้า
“กูไม่ได้เจ้าชู้ กูบอกไปแล้วว่า กูไม่เลือกทั้งคู่น่ะแหละ แต่พอเห็นหน้าไอ้พี่กลาส กับรุ่นพี่ลีโอ กูก็รู้สึกเหมือนกูเป็นอาชญากร100 ศพกูก็เลยต้องขอเวลาคิด” วินวินมองซ้ายมองขวาไม่เลิก จนมิคกี้ต้องหรี่ตา
“เออตอนนี้มึงก็ทำท่าเหมือนเป็นอาชญากรหนีตำรวจอยู่จริงๆ แหละ”
“มึงแดกเร็วหน่อยไม่ได้เหรอ” หนุ่มหน้าใสหันมาเร่งเพื่อนอีกรอบ
“ไม่ต้องรีบหรอกน่าคุณตำรวจ 2 คนนั่นไม่มาจับผู้ร้ายที่นี่หรอก บุฟเฟ่ต์มันไม่ใช่สเป็คคนรวย” มิคกี้ตอบนิ่มๆ แต่พอดีกับที่ประตูห้องอาหารบุฟเฟ่ต์เปิดออก พร้อมกับกลุ่มนักศึกษาสาวหลายคนเดินเข้ามา หนึ่งในนั้นคือรุ่นพี่นาโอมิ สาวสวยผมยาว ที่หันไปพูดบางอย่างกับเพื่อนแล้วตรงรี่มาที่โต๊ะของ 2 หนุ่มคู่หูทันที
“ไงยะ ไอ้ตัวแสบ” รุ่นพี่นาโอมิเดินมานั่งที่เก้าอี้ว่างข้างวินวิน
“สวัสดีฮะพี่นาโอมิ”
“ไปบอกอะไรกับไอ้กลาส กับรุ่นพี่คุณครู”
วินวินหันไปมองหน้ากับมิคกี้ แต่พี่นาโอมิชี้มาที่วินวิน “เราน่ะแหละ ไม่ต้องมองเพื่อนเลย”
“บอกอะไรหรือฮะ”
“บอกอะไรหล่ะ หลายวันมานี้ชีวิตชั้นถึงได้ปราศจากความสงบ สันติ” รุ่นพี่สาวสวยทำเสียงประชดประชัน แต่วินวินยังคงมีท่าทีงงเหมือนเดิม จนพี่นาโอมิต้องเฉลยเอง
“นายไปบอกยักษ์ 2 ตัวว่าถ้าชั้นสารภาพรักกับนาย นายจะตัดสินใจได้ง่ายกว่ายักษ์ 2 ตัวนั่นบอกรักนายใช่มั้ย”
เสียงของรุ่นพี่สาวสวยไม่เบาเลย
โต๊ะข้างๆ พากันหันมามอง
และตอนนี้วินวินก็กำลังหน้าแดงไปถึงหู
“อะ เอ่อ ผะ ผม ไม่ได้ ผม ผม”
“ยังไง” รุ่นพี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ท่าทีคุกคามรุ่นน้องเต็มที่
“ผมก็แค่เปรียบเทียบ ขอโทษนะฮะที่ทำให้พี่เดือดร้อน”
“เดือดร้อนสิ เดือดร้อนโคตรๆ เดี๋ยวยักษ์ร็อคเกอร์จะจับชั้นหักคอ แยกศพ เดี๋ยวยักษ์คุณครูจะตัดเกรดชั้นให้ตก คัดออกจากวง ซวยไม่เลิก”
มิคกี้ หลุดหัวเราะพรืด จนรุ่นพี่สาวสวยต้องหันมาชี้หน้า ทำให้หนุ่มแว่นกลมต้องทำคอย่นๆ ขอโทษ
วินวินลูบท้ายทอย “ผมขอโทษจริงๆ ฮะ ตอนนั้นผมไม่ค่อยมีสติ ไม่รู้จะบอกปฏิเสธยังไง นึกถึงพี่ได้ก็บอกไป ไม่คิดว่าพวกพี่ๆ เขาจะกลับไปขู่พี่กันแบบนั้น”
ท่าทางจ๋อย ๆ แต่แก้มยังแดงเรื่อของรุ่นน้องนักเปียโน ทำให้รุ่นพี่สาวสวยใจอ่อนในทันทีได้เหมือนกัน
“ไปเคลียร์เขาด้วยล่ะ ว่าชั้นเป็นแค่ตัวเปรียบเทียบ”
“ฮะ” วินวินรับปากเสียงอ่อยๆ เพราะยังนึกไม่ออกเหมือนกันว่าจะบอกยังไงดี หลายวันมานี้ก็ได้แค่หลบหน้า เอาตัวรอดไปวันๆ เท่านั้นเอง
“นายไม่สนใจ 2 คนนั่นเลยเหรอ” พี่นาโอมิพลอยลดเสียงลงตามไปด้วย
“ผมว่าผมชอบผู้หญิง”
แต่สีหน้าของพี่นาโอมิไม่เชื่อเลยสักนิด ทั้งยังหันไปหามิคกี้ “จริงเหรอ”
มิคกี้รีบยกมือ “อย่าโยนมาหาผม ถามเค้าเหอะ”
รุ่นพี่เอานิ้วเคาะโต๊ะ “มันไม่ได้เป็นสูตรหรอกนะว่าชายต้องคู่กับหญิงอย่าตีกรอบตัวเองแบบนั้น ที่นายไม่กล้าปฏิเสธเขาให้เด็ดขาดเพราะอะไร”
วินวินอึ้งไปครู่หนึ่ง “คงเพราะเขาทั้งคู่ดีกับผมมาก จนผมรู้สึกไม่ดีเลยที่จะต้องพูดอะไรที่มันไม่ดีกับเขาน่ะ”
มิคกี้เลยพูดแทรกขึ้นมา “แล้วหลบหน้าเขาไปวันๆ เนี่ยมันดีแล้วเหรอ”
“ถูก!” พี่นาโอมิหันไปทำ GIMME FIVE กับมิคกี้
“แล้วผมควรทำยังไง เขาถึงจะยอมรับแล้วก็ไม่เสียใจล่ะ” วินวินทำเสียงน่าสงสาร
“ยังไงก็ได้ บอกว่านายยังไม่พร้อมที่จะมีแฟนตอนนี้ก็ได้ แต่ส่วนตัวแล้วชั้นว่า เพราะไอ้ท่าทางหงอๆของนาย กับการที่นายไม่มีแฟนนี่แหละที่ทำให้ยักษ์ 2 ตัววนเวียนไม่ไปไหน”
“ก็ผมไม่ได้รู้สึกรักใครนี่”
“รีบๆรักหน่อยได้มั้ย ชั้นยังไม่อยากตาย” นาโอมิบอก ขณะที่ดวงตากำลังจับจ้องที่หน้าประตูโรงบุฟเฟ่ต์
1 ใน 2 ของยักษ์ที่ถูกอ้างถึงกำลังเดินเข้ามา ดวงตายาวเรียวกวาดมามองแล้วหยุดนิ่งที่คนตัวเล็กหน้าตาตื่น กับสาวสวยผมยาว ที่ถึงกับครวญ
“นังนาโอมิ ไม่ตายวันนี้แล้วจะไปตายวันไหน”
วินวินกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ แล้วพยายามรวบรวมสติให้ดี ส่งยิ้มกว้างทักทาย “ไอ้พี่กลาส”
ไอ้พี่กลาสมองเด็กหนุ่มที มองสาวสวยที จนสาวสวยต้องเป็นฝ่ายยกมือยอมแพ้ ลุกขึ้นยืน
“ชั้นแค่ถูกยกเป็นตัวอย่าง และโปรดเคลียร์กันให้ชัดเจนด้วย”
วินวินมองตามรุ่นพี่ที่กลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อนที่โต๊ะแล้วหันกลับมา หาไอ้พี่กลาสอีกที
“กินข้าวกัน”
กลาสนั่งลงที่เก้าอี้ข้างวินวิน ตัวที่นาโอมิเพิ่งลุกไป แต่ดวงตาคมยังคงมองหน้าคนที่กำลังทำใจดีสู้ยักษ์
“วินวินหลบหน้าผมหรือ” กลาสยังคงตรงตามเคย จนวินวินหน้าซีด
“คะ คือ กะ ก็”
กลาสถอนหายใจยาวทำเหมือนทุกคนรอบข้างไม่มีตัวตน “ผมก็คิดอยู่เหมือนกัน ว่าถ้าสารภาพแล้วทุกอย่างมันจะไม่เหมือนเดิม”
“พี่เองยังทำตัวไม่เหมือนเดิมเลย” วินวินเถียงเบาๆ ก้มหน้าอยู่ที่ถาดอาหารว่างเปล่าข้างหน้า
“ผมทำให้อึดอัดจนต้องหลบหน้ากันเลยหรือ”
“มันไม่เชิงว่าอึดอัดหรือไม่หรอกนะ เพียงแต่ผมยังไม่พร้อมน่ะ”

กลาสมองหนุ่มหน้าใสนิ่งๆ แล้วก้มหน้า ทำให้วินวินหันมามอง
เหมือนคนตัวโตใจดีที่คอยเอาใจไม่ห่างคนนั้น กำลังพยายามกลั้นน้ำตา.....กลางโรงอาหารตอนเที่ยง!

มิคกี้มองซ้ายมองขวา แล้วเอื้อมมือมาสะกิดเพื่อนคู่หูให้ชวนกันออกไปคุยข้างนอก
“ไอ้พี่กลาส ผมกินเสร็จแล้ว ไปที่สนามหน้าตึกซ้อมกันเหอะ”
กลาสพยักหน้า แล้วหันไปคว้ากระเป๋าเป้หลังของวินวิน แต่หนุ่มหน้าใสดึงกลับมาสะพายเอง

วินวินสบตาตัดพ้อคู่นั้นแล้วต้องกัดริมฝีปากตัวเองในตอนที่ก้มหน้าเดินออกมาจากโรงบุฟเฟ่ต์

*-*-*
มือกีตาร์ร็อคตัวโตนั่งลงที่พื้นสนามหน้า ใต้ร่มไม้ใหญ่ ขณะที่หนุ่มตัวเล็กหน้าใส นั่งลงข้าง ๆ ห่างออกไป คือมิคกี้ ที่ทำท่าเหมือนกำลังเฝ้าระวังเหตุร้าย
กลาสได้แต่นั่งนิ่งเหยียดขายาวออกไป ดวงตายาวเรียวเหมือนกำลังมองนักศึกษาคนอื่นๆ ที่กระจัดกระจายอยู่หน้าอาคารซ้อม บางคนกำลังนอนอ่านหนังสือ บางคนนั่งคุยกัน และบางคนก็กำลังซ้อมเครื่องดนตรี

“ผมไม่อยากตัดใจ” จู่ๆกลาสก็พูดขึ้น เวลายาวนานที่เฝ้ามอง คอยดูแลเอาใจ ไม่ใช่เรื่องที่สามารถตัดใจได้ในเวลาชั่วข้ามวัน
“แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะคบกับใครตอนนี้” วินวินบอกอย่างที่พี่นาโอมิบอกที่โรงบุฟเฟ่ต์เมื่อครู่ และเท่าที่จำได้ นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก ที่บอกแบบนี้ จนทำให้คนตอบคำถามมาหลายครั้งชักหงุดหงิดเล็กๆ
“แต่วินวินก็ไปกับรุ่นพี่ลีโอ”
หนุ่มหน้าใสนิ่งคิดเพื่อทบทวนเรื่อง แล้วร้องอ๋อ ..
“ผมไปหาหมอฟัน แล้วเจอเค้าในเมือง แล้วก็ไปต่อจนเค้ากลับมาส่ง ผมไม่รู้ว่าจะบอกปฏิเสธกับเค้ายังไง”
“เหมือนที่ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธผมยังไงใช่มั้ย” กลาสถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่สามารถปิดบังความรู้สึกเสียใจ ที่ทำให้วินวินได้แต่นั่งก้มหน้า
กลาสหัวเราะเสียงแปลก ๆ
“แย่จริง ทั้งที่วินวินบอกกับผมตั้งหลายครั้ง ผมก็ยังคงเฝ้าถามเฝ้าตามหา เพราะคิดว่าต้องมีสักครั้งที่คำตอบจะเปลี่ยนไป”
“พี่กลาส ผมไม่ได้คิดกับพี่อย่างนั้นจริงๆ ถึงจะรุ่นพี่ก็เหมือนกัน แล้วเรื่องพี่นาโอมิน่ะผมก็แค่เปรียบเทียบเท่านั้น เขาไม่ได้เกี่ยวอะไรเลย”
กลาสพยักหน้า “ผมเข้าใจแล้ว แต่....ผมไม่ตัดใจ วินวินไม่รักผมก็ได้ ขอแค่อย่าหลบหน้าผม ผมขอแค่ได้พบและได้พูดคุย ได้ดูแลเหมือนที่ผ่านมา จนกว่าจะถึงวันที่วินวินพบคนที่รักจะได้ไหม”

-จบตอนที่ 10-

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (06/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 06-10-2010 11:13:46

พี่กลาสสสสสสสสสสสสสส จะแสนดีไปไหน
(แต่...ถึงจะบอกว่าขอดูแลจนกว่าจะถึงวันที่พบคนคนนั้น แต่ข้างในใจมันก็หวังตลอดเวลาว่าคนคนนั้นของน้องคือคนชื่อ"ไอ้พี่กลาส"อยู่ดีนี่นะ)

โอย....แอบอึดอัดแทนวินวิน ต้องปฏิเสธแบบไหนกันถึงจะเรียกว่าเด็ดขาด???

..................ของฝากน้องไจฟ์ค่ะ
อันนี้จากตอน10
ร่างสูงใหญ่ใหล่กว้างเหมือนทหาร (ไหล่)

นี่จากตอน11
คนตัวเล็กหน้าตาตื่น กับสาวสาวผมยาว (สาวสวยผมยาว)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (06/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 06-10-2010 17:07:59

 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

เหนื่อยแทนวินวินจริงๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (07/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 07-10-2010 07:53:26

(ต่อครับ)

ตอนที่ 11

วินวินพรมนิ้วลงบนเปียโนตัวใหญ่ในห้องเรียนดนตรี ขณะที่ดร.เคที่เป็นอาจารย์ที่ปรึกษากอดอกนั่งฟังอยู่ข้างหลัง
สมาธิของเด็กหนุ่มอยู่ในระดับดีเยี่ยมจนเมื่อประตูห้องซ้อมเปิดออก ก็ยังไม่ได้ยินเสียง
คนที่เดินเข้ามาค้อมตัวทำความเคารพดร.เค แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ เพลงยังไม่จบอาจารย์อีกคนก็เปิดประตูห้องเข้ามา แล้วกวักมือเรียกดร.เคออกไป ชายหนุ่มเพียงพยักหน้ารับอาสาว่าจะดูแลการเรียนการสอนในช่วงนี้เอง

จนเมื่อเสียงโน้ตตัวสุดท้ายขาดหาย เด็กหนุ่มจึงหันมาหาคนที่นั่งฟัง แล้วกลายเป็นทำตาโต
“ระ รุ่นพี่”
“ไม่เจอกันหลายวัน เป็นไงบ้าง” คำทักทายธรรมดา แต่ทำให้เด็กหนุ่มไม่กล้ามองหน้าพี่ตรงๆ ความรู้สึกบางอย่างที่พยายามไม่คิดถึงมัน กำลังหวนกลับมาอย่างช้าๆ
“เอ่อ สะ สบายดีฮะ แล้วรุ่นพี่ละฮะ” วินวินพุดตะกุกตะกัก ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้ามายืนตรงอยู่ข้างหน้า ท่าทางเหมือนกำลังรายงานตัวกับคุณครูประจำชั้น แต่รุ่นพี่ชี้ที่เก้าอี้ตัวที่ดร.เคเพิ่งลุกออกไป
“ดี มามหาวิทยาลัยตามตารางการทำงาน แต่แปลกที่ไม่เคยพบ จนได้ยินเพลงเมื่อครู่ เลยเดินกลับมาดู”
“ผมขอด๊อกเตอร์เลื่อนตารางซ้อมลงมาเย็นน่ะฮะ”
“เพราะพี่หรือ”
“มะ ไม่ใช่ฮะ” วินวินยกมือขึ้นทันที ยิ่งเห็นดวงตาสีอ่อนคู่นั้นยิ่งรู้สึกยากที่จะบอกความรู้สึกในใจ
แต่พี่ลีโอรู้ดีว่าเพราะอะไร
“ไม่ใช่ก็ช่างเถอะ”
วินวินมองซ้ายมองขวา แล้วกลับมาเก็บชีทเพลง กับคว้ากระเป๋าเป้หลังขึ้นสะพาย ขณะที่พี่ลีโอเดินตามมาข้างๆ จนเมื่อออกมาถึงหน้าอาคารเรียน วินวินก็หันมาค้อมตัวอีกครั้ง
“ขอบคุณมากฮะ”
พี่ลีโอเอี้ยวตัวไปมองที่กระเป๋าเป้หลังของวินวิน “เดี๋ยวสิ ซิบอันนี้ยังไม่ได้ปิด” พี่จับคนตัวเล็กหันหลัง แล้วช่วยรูดซิบกระเป๋าให้  ขณะเดียวกันคนตัวโตเสียงกว้างเดินตรงรี่เข้ามาหา
“วินวิน!”
หนุ่มหน้าใสที่กำลังเอี้ยวตัวมองรุ่นพี่ เลยหันไปมองคนที่เรียก “อะ พี่กลาส”

คนตัวโตที่ก้าวมาถึง ปัดมือเรียวยาวของรุ่นพี่ออก ก้าวร้าวจนดูเหมือนผลักมากกว่าปัดมือ
จากนั้นก็หันมาโอบไหล่บางๆ ไว้แน่น
ดวงตายาวเรียวยังคงจ้องมองอย่างท้าทาย
ขณะที่รุ่นพี่ลีโอมองมือที่เหมือนกำลังบีบไหล่น้องไว้แน่น แล้วพยักหน้า
ทั้งที่ยังกอดไหล่น้องอยู่ กลาสหมุนตัวแล้วพามาที่ลานจอดรถ แว่บหนึ่งที่วินวินหันกลับมามองชายหนุ่มยืนอยู่ รู้สึกคล้ายเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง

“พี่กลาสเดี๋ยว รถมอไซค์ผมอยู่อีกล็อคนึง” วินวินพยายามขืนตัวไว้ จนกระทั่งมาถึงรถ “พี่กลาสฟังผมหน่อยสิ!”
จนเมื่อมาถึงรถของกลาสที่จอดอยู่ ชายหนุ่มตัวสูงเอื้อมมือไปเปิดประตูรถให้ แต่วินวินผลักบานประตูไว้แล้วพยายามเบี่ยงตัวหนี กลาสเลยใช้แขนกันไว้
“คุยอะไรกัน!” เสียงถามที่เหมือนตะคอกใส่หน้า 2 มือแข็งแรงคร่อมหนุ่มผอมบางไว้จนติดประตูรถ ทำให้วินวินหันมามองหน้า ด้วยความประหลาดใจ
กลาสเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว แต่ยังไม่ละมือที่คร่อมตัวออก “ขอโทษที่เสียงดัง”
วินวินกัดที่ริมฝีปากแล้วพูดเบาๆ “ผมกับรุ่นพี่ไม่ได้คุยเรื่องอะไรที่แตกต่างไปจากที่พี่กลาสคุยกับผม แล้วอันที่จริง ผมกับเค้าก็ไม่ได้เจอกันมาหลายวันแล้วด้วย”
“วินวิน”
“ผมบอกพี่แล้ว หลายครั้งว่าผมไม่พร้อมที่จะคบใคร แต่พี่บอกว่าพี่แค่ขอทำเหมือนเดิม แล้วมันมีอะไรเหมือนเดิมหรือฮะ”
“พี่ขอโทษ พี่จะไม่ทำอย่างนี้แล้ว” กลาสได้แต่ก้มหน้า แต่ยิ่งพูดก็เหมือนเสียงของวินวินจะยิ่งดังมากขึ้นเรื่อยๆ
“ผมคุยกับใครไม่ได้เลย พี่ไล่ตามไปบอกกับเค้าหมดว่าผมเป็นแฟนพี่ ทั้งที่มันไม่ใช่ ที่ผมเฉยก็เพราะผมไม่อยากให้พี่เสียใจ อยากให้พี่ค่อยๆ ยอมรับ แต่ทำไมพี่ถึงไม่คิดถึงผมบ้าง” วินวินผลักแขนแข็งแรง แต่ทุกสิ่งยังไม่ขยับ ทำให้ดวงตากลมๆ หันกลับมามอง
“หลีกไป! ผมจะกลับหอแล้ว”
“กลับหอจริงๆนะ”
“แล้วพี่จะให้ผมไปไหน จะสอบอยู่วันนี้พรุ่งนี้แล้วเนี่ย”
“ไปกับไอ้รุ่นพี่นั่นไง มันมารอรับแน่ๆ”
“พี่เป็นบ้าไปแล้ว” วินวินเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง ว่ามือกีตาร์สุดโหดคนนี้จะขี้หึงได้ขนาดนี้ 
“ปิดเทอมอาทิตย์หน้า วงทรีโอที่มันดูอยู่จะไปฝรั่งเศส”
วินวินคล้ายความโกรธที่อยู่ข้างในกำลังระเบิดออกมา เมื่อได้ยินคำว่าฝรั่งเศส!
…วงทรีโอไปฝรั่งเศสน่ะรู้อยู่แล้ว แต่ครูช่วยสอนต้องตามไปด้วยหรือ!...

“แล้วไง มันไม่เกี่ยวกับผมนี่ ผมจะกลับไปซ้อมเพลง ไปอ่านหนังสือแล้ว!” วินวินผลักคนตัวโตออก แต่กลับถูกคว้าแขนบางๆ กลับมา จมูกคมเฉี่ยวแก้มใสไปเพียงนิดเดียว แต่ที่ตามไปด้วยก็คือกระเป๋าเป้หลังที่เจ้าตัวเหวี่ยงใส่แขนของคนตัวโตจนสุดแรง
“ไอ้พี่กลาส! มึงอาศัยจุดอ่อนของกูที่ไม่ชอบเห็นคนทะเลาะกัน! ไม่ชอบเห็นใครเสียใจมาเอาเปรียบกู ไอ้เลว! ถ้ามึงยังพูดไม่รู้เรื่อง ก็ไม่ต้องมาให้กูเห็นมึงอีก! @#$$%##%$#%^”
วินวินใช้กระเป๋าหนังสือฟาดคนตัวโตไม่ยั้ง ปากก็ด่าไม่หยุด
“วินวิน! พี่ขอโทษ! พี่ขอโทษ! โอ๊ย!” เสียงสุดท้ายเกิดจากเท้าที่มีเบอร์เล็กกว่ากันหลายเบอร์กระแทกเข้าที่หน้าแข้ง
เด็กหนุ่มหยุดอาละวาดหายใจหอบ ใบหน้าแดงจัด มีเหงื่อซึม
“อย่ามายุ่งกะกูอีก!” ร้องตะโกนใส่หน้า สะบัดกระเป๋าขึ้นหลัง หน้างอ แต่เมื่อเดินผ่านไปได้เพียงไม่กี่ก้าว วินวินต้องหยุดชะงักเหลียวหน้าไปมองที่รถหรูสีดำที่จอดอยู่
ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ยืนกอดอกมองนิ่งๆ
.....ไปฝรั่งเศสอาทิตย์หน้า.......
วินวินหันกลับไปมองคนที่ยืนด้วยขาข้างเดียว แล้วหันกลับมามองคนที่ยืนอยู่ข้างรถหรู
ขาเรียวก้่าวไปที่รถหรู เปิดประตูรถแล้วก้าวเข้าไปนั่ง

---จบตอนที่ 11---

ผมกำลังคิดว่าผมเดินเรื่องช้าไปมั้ยเนี่ย ผ่านมา 11 ตอนวินวินเพิ่งเลือกได้
ขอบคุณมากครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (07/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 07-10-2010 08:29:07

ไม่ช้าไปหรอกค่ะ
บางครั้งคนเราก็ต้องได้พบเหตุการณ์บางอย่างก่อนที่จะตัดสินใจเลือก

ไม่รู้สิ คนที่พูดอีกอย่างแต่ทำอีกอย่าง....ถึงจะบอกว่าเพราะรัก
แต่ก็ยังเป็นรักที่เห็นแก่ตัว

ความจริงคือความเห็นแก่ตัว ความอยากเป็นเจ้าของ มันมักมาคู่กับความรัก และความใคร่
แต่ถ้าหากมันมีรักมากกว่าใคร่ ความเห็นแก่ตัวย่อมถูกควบคุมและกดลงต่ำ....จนบางครั้งอาจจมหายไปใต้หัวใจเลยด้วยซ้ำ

(ตายแล้ว รู้สึกว่าอิ๊นนนนนน..อิน โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (07/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 07-10-2010 09:09:25

ไม่ช้าไปหรอกนะ

คนเราก็ต้องมีการคิดไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนก่อนที่จะตัดสินใจว่าอะไรคู่ควรไม่คู่ควรจริงมั้ย



แต่รู้สึกว่าวินวินจะเลือกได้แล้วนิ   

แอบสงสารพี่กลาสนิดนึง :laugh:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 08-10-2010 09:17:57

(ต่อครับ)

ตอนที่ 12
 
พี่ลีโอขับรถออกจากมหาวิทยาลัยกลับไปที่โรงแรมที่เป็นทั้งที่พักและที่ทำงาน ระหว่างขับรถก็ยังคอยหันไปมองหนุ่มหน้าใสที่นั่งข้างเป็นระยะ มือขาวๆนั่นยังคงกอดกระเป๋าไว้แน่น ริมฝีปากบางเม้มสนิท ดีที่คิ้วเข้มนั่นคลายลงแล้ว

ตอนที่ตามเสียงเปียโนเข้าไปนั่งรออยู่ด้านหลังในห้องซ้อม ก็รู้สึกอยากจับร่างเล็กๆนั่นนั่งตักเล่นเพลงด้วยกันเหมือนครั้งก่อน แต่เพราะรู้อยู่แก่ใจว่ากำลังถูกหลบหน้า ถึงได้แต่นั่งรอจนเขาหยุดเล่นหันกลับมามอง เพื่อที่จะบอกตัวเองให้ถอยกลับไปอีกครั้งเมื่อเห็นมือแข็งแรงอยู่บนไหล่บาง
ทั้งที่อยากดึงมือนั้นออกจากไหล่ใจจะขาด แต่ท่าทีแสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน ทำให้ต้องทิ้งระยะห่างแล้วเดินตามมา
เพราะรถจอดอยู่ใกล้กัน ทำให้พี่ลีโอได้ยิน และเห็นการโต้เถียงด้วยตัวเอง
ตอนที่น้องหันกลับมามองแล้วเดินมาขึ้นรถ คนที่บอกตัวเองให้ถอยกลับไปอยู่ในฐานะคนแอบมองเหมือนเดิมจนนับครั้งไม่ถ้วน ถึงได้แน่ใจยิ่งกว่าแน่ใจ
และจะไม่มีวันบอกตัวเองให้ถอยอีก....
 
“แย่ชะมัด!” คำแรกจากคนที่นั่งข้างๆ กับดวงตากลมที่เหลือบมองคนขับรถ “ขอโทษนะฮะ ผมทำให้เรื่องยุ่งเกินไปซะแล้ว”
พี่ลีโอพยักหน้า แต่กลับบอกว่า “ไม่เป็นไร พี่ก็มีส่วนทำให้ชีวิตของวินวินยุ่งเกินไปด้วย”
จู่ๆ คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ยกมือแตะที่ริมฝีปากของตัวเอง “เจ็บ”
ลีโอรู้สึกเหมือนหัวใจจะมีอาการกระตุกเล็กๆ
.....เมื่อกี้ที่ลานจอดรถไม่โดนนี่หว่า หรือว่าโดนวะ!....
ดวงตาคมๆ กวาดตาหาที่จอดรถข้างทางทันที ที่สวนสาธารณะริมแม่น้ำ 
พอจอดรถได้ ลีโอก็หันขวับมาคว้าข้อมือของคนที่ยังแตะที่ริมฝีปากอยู่
“อะ..”
“โดนเหรอ”
วินวินส่ายหน้า กะพริบตาถี่ๆ พยายามถอยหลังออกมาจนติดประตู แต่มืออีกข้างของพี่กลับล็อคที่ปลายคางไว้ ส่วนมือที่เมื่อครู่คว้าข้อมือ ก็เลื่อนขึ้นมาแตะที่ริมฝีปาก
นิ้วเย็นเฉียบด้วยเครื่องปรับอากาศในรถ แต่กลับทำให้เด็กหนุ่มหน้าแดงไปถึงหู
“ระ รุ่นพี่”
พี่ลีโอชะงักนิ้วมือที่กำลังเหมือนจะสำรวจความเสียหายของริมฝีปาก ไว้ที่การแตะปลายคาง มือของวินวินคว้าข้อมือพี่ไว้แน่น
“คงเพราะเมื่อกี้ผมพูดเยอะไปหน่อย เลยกัดปากตัวเองน่ะฮะ ไม่ใช่ที่ดัดฟันหรอก”
วินวินดึงหน้าตัวเองหันกลับไปมองที่ด้านนอกจนได้
...เมื่อกี้ตั้งแต่พี่กลาสโอบไหล่ออกมาจากตึกซ้อม จนถึงลานจอดรถยังรู้สึกอารมณ์ไม่ดี แต่ก็ยังพยายามระงับความรู้สึกไว้ ยิ่งพอทำท่าเหมือนคร่อมตัวไว้กับรถแบบนั้น ยิ่งรู้สึกคล้ายความโกรธจะยิ่งคุกรุ่น จนกระทั่งไอ้จมูกที่เฉี่ยวแก้มไปนี่แหละ ที่ทำให้รู้สึกว่า –พอกันที-
แต่กับคนนี้....
ไม่มีแม้แต่แรงที่จะดึงมือออก
…ไปฝรั่งเศสเหรอ ใช่สิ ไปฝรั่งเศส ลืมไปได้ยังไงกันนะ...
แล้วอีกอย่าง...ที่เคยบอกกับทั้ง 2 คนไปว่ารู้สึกเหมือนกัน แต่จริงๆแล้ว
มัน..ไม่...เหมือน...กัน
พี่ลีโอมองท่าทีของคนที่หนีไปมองนอกรถแล้วยิ้มเศร้าๆ แต่ยังคงหันข้างเต็มตัวมามอง

“ปกติจะร่าเริง แต่พอเวลาโกรธขึ้นมาก็เอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย” 
“ก็....” เด็กหนุ่มเริ่มนึกคำพูดไม่ถูก จนต้องเปลี่ยนเรื่องคุย “ผมลงตรงนี้แล้วขึ้นรถไฟฟ้ากลับไปที่มหาลัยเองก็ได้ฮะ”
“เดี๋ยว” ดวงตาคมสีอ่อนคู่นั้น เหมือนเกิดอาการไม่กล้าถามขึ้นมาดื้อๆ
“ฮะ”
“พี่ขอโทษที่มาคอยวุ่นวายทำให้อารมณ์ไม่ดี”
“ไม่ใช่หรอกฮะ คือ ...ผม”
มือแข็งแรงเอื้อมมาขยี้ผมเบาๆ “อย่าโกรธเลย อาทิตย์หน้าพี่ก็ไม่อยู่แล้ว”

ดวงตากลมโตกะพริบถี่ๆ แล้วกลับมานั่งตัวตรงมองไปข้างหน้าอีกครั้ง ในสมองมีเรื่องหนึ่งที่วิ่งวุ่นอยู่ แต่สุดท้ายวินวินก็เลือกที่จะถามเรื่องอื่น 
“เมื่อกี้พี่เข้าไปในห้องซ้อมทำไมหรือฮะ”
“ตามเสียงเปียโนเข้าไปไง ว่าจะถามว่า ใช้เพลงอะไรสอบ”
“อ๋อ...ด๊อกเตอร์เคเลือกให้ผมแล้ว”
“เพลงสดใสอีกใช่มั้ย”
“ฮะ ด๊อกเตอร์ประชดว่า ถ้าปี 2 ยังไม่ดีขึ้นจะเลือกเพลงเด็กให้ไปสอบเลื่อนชั้น” วินวินพูดพลางทำหน้าตาห่อเหี่ยว นิ่งเงียบไปอึดใจ วินวินก็ตั้งคำถามบ้าง
“การพิจารณาตัวเองนี่มันยากเหมือนกันนะฮะ”
พี่ลีโอพยักหน้ารับ “สำหรับบางคนน่ะ”
“แล้วพี่รู้ว่าตัวเองเป็น...เอ้อ...ตั้งแต่เมื่อไหร่”
พี่ลีโอทำเสียงแปลกๆในคอ ส่ายหน้าให้กับตัวเองก่อนที่จะตอบคำถาม “เมื่อพี่รู้สึกว่าพี่พบผู้ชายที่พี่อยากอยู่ใกล้ๆ อยากอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต”
“พบแล้วรู้เลยหรือฮะ”
“รู้...แต่การยอมรับต้องใช้เวลา”
“พี่ไม่...อยากอยู่ใกล้ผู้หญิงหรือฮะ” น้องถามซื่อๆ ดวงตาอยากรู้คู่นั้นกำลังทำให้พี่ต้องหันกลับมานั่งมองไปที่ข้างหน้า แทนที่จะมองคนถาม
“อยู่ใกล้ก็ได้ แต่ไม่ได้ทำให้เกิดความรู้สึกอยากอยู่ด้วยกัน”
“งั้นพี่ก็คงมีคนอยากอยู่ด้วยหลายคนแล้วหล่ะ อายุขนาดนี้แล้วนี่”
วินวินพยักหน้าแล้วยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากอีกครั้ง ทำให้พี่หันมาคว้ามือไว้
“อะ..”
ดวงตาสีอ่อนคู่นั้นหวานหวาม เหมือนกำลังร่นระยะเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ยิ่งเข้ามาใกล้ หัวใจคนนี้ก็ยิ่งเต้นแรง มือคนนี้สั่นมากขึ้น จนเมื่อริมฝีปากบางถูกสัมผัส
วินวินไม่กล้าถอยหนี ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ มีเพียงดวงตากลมโตที่ขยายกว้างกว่าเดิม
พี่แค่แตะเบาๆ แล้วถอยออกเพียงนิดเดียว น้ำเสียงทุ้มหวานจรดจ่ออยู่ที่ริมฝีปากน้อง

“พี่เคยพบคนที่ถูกใจหลายคนก็จริง แต่มีเพียงคนเดียวที่พี่อยากอยู่ด้วยตลอดชีวิต”

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 08-10-2010 09:19:47

พี่ลีโอมองใบหน้าแดงจัดไปถึงหูที่กำลังก้มหน้างุด มือขาวๆที่พี่จับไว้ยังสั่น ท่าทางแบบนี้ยิ่งทำให้อยากจูบ และอยากทำมากกว่าจูบ ได้แต่เตือนตัวเองว่าไม่ควรรีบร้อน เพราะน้องต้องการเวลา
“วินวินครับ”
ดวงตากลมโตช้อนมองพี่แล้วก้มลงไปใหม่
“มันแปลก”
เสียงอ้อมแอ้มที่คล้ายจะกำลังพาออกไปนอกเรื่องอีกครั้ง ทำให้ลีโอก้มลงหาแก้มแดง วินวินจะเบี่ยงหน้าหนีริมฝีปากพี่ที่แก้มแต่กลายเป็นการหงายหน้าจนพิงเบาะ และริมฝีปากพี่ก็เลื่อนมาอยู่ที่มุมปาก เบี่ยงหนีอีกทีริมฝีปากก็เลื่อนขึ้นไปที่ใบหู
“อะ...” เด็กหนุ่มหยุดนิ่งอยู่กับที่ ขนลุกไปทั้งตัว มือข้างขวาที่ยกขึ้นมาดันไหล่พี่กลายเป็นขยุ้มเสื้อไว้แน่น
พี่ลีโอขบที่ใบหูนิ่มเล็มเลียไล่ที่ติ่งหูแล้วสอดลิ้น
“อือ....” วินวินส่งเสียงคราง
ขณะที่ริมฝีปากพี่ยังวนเวียนอยู่ที่ใบหู และแก้ม พี่ลีโอปล่อยข้อมือขาวเลื่อนมาประคองใบหน้าที่ร้อนผ่าวไว้ ปลายนิ้วแตะที่ปลายคางย้อนขึ้นไปหาที่ใบหูแล้วพลิกลงมาที่ลำคอ
“พะ พี่ พอแล้ว..พอ...” เสียงร้องขอให้หยุดทั้งน้ำเสียงเหมือนกำลังต้องการให้ไปต่อ มือ 2 ข้างยังคงเกาะเสื้อพี่ไว้แน่น เมื่อพี่ผละออก
วินวินก้มหน้าเอาหัวชนอยู่ที่ไหล่พี่ หอบหายใจแรง จนพี่เปลี่ยนมาโอบกอดไว้หลวมๆ มือที่ลูบหลังลูบไหล่ ให้น้องค่อยปรับอารมณ์
จนเมื่อเสียงหัวใจสงบลงวินวินผลักพี่ออกเบาๆ พี่ลีโอขยับออกห่างอีกนิด คว้ามือมาจับไว้
แต่มือข้างซ้ายของน้องตอนนี้ปิดหูข้างซ้ายที่โดนโจมตี
“ผมหิวแล้ว”
พี่ลีโอหัวเราะเบาๆ ที่น้องยังไม่ละความพยายามที่จะพาออกนอกเรื่อง แก้มใสเป็นพวง แดงเหมือนผลไม้สุก
“กินอะไรล่ะ”
“ไม่รู้ ยัง..นึกไม่ออก”
พี่ลีโอเหลียวไปมองนอกรถ “มีร้านอาหารใกล้ๆนี่....”
ยังไม่จบประโยคเสียงโทรศัพท์ของพี่ดังขึ้น แล้วเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วเมื่ออ่านข้อความ “พี่ต้องกลับไปคุยงาน วินวินกลับไปกินที่ที่พักพี่ได้มั้ยครับ”
“พี่ส่งผมที่หน้าร้านข้าวแถวนี้ก็ได้...” วินวินอยากพูดต่อว่ากินเสร็จจะกลับมหาวิทยาลัยเอง แต่พอเห็นรอยยิ้มแบบนั้น ทำให้ได้แต่ก้มหน้ามองมือตัวเอง
“พี่คุยงานแป๊บเดียวก็ไปกินด้วยไง แล้วพี่จะกลับมาส่งที่มหาวิทยาลัยเอง” พี่ลีโอพูดพลางออกรถ

พี่ลีโอพาวินวินมาส่งที่ห้องพักชั้นบนสุดของโรงแรม ห้องพักสุดหรูเหมือนฉากในภาพยนตร์มากกว่าจะใช้พักอาศัยจริง ตอนที่มาครั้งก่อนหลังจากที่จัดฟันเสร็จ พี่พาไปกินที่ห้องอาหารข้างล่าง แต่วันนี้คงมีงานยุ่งถึงได้พามาไว้ที่นี่
“เดี๋ยวพี่มานะครับ” พี่ลีโอบอกไว้แล้วก็ออกไปจากห้องในทันที ทิ้งให้เด็กหนุ่มเดินไปวางกระเป๋าไว้ที่โซฟาสีเข้ม ขณะที่มือกดรีโมทเปิดโทรทัศน์ แต่สายตากลับสำรวจไปทั่วห้อง ทั้งส่วนที่เป็นห้องรับแขกและห้องทำงาน ครัวเครื่องดื่มเล็กๆ ไปจนถึงประตูที่คาดว่าจะเป็นห้องนอนใหญ่

เครื่องดนตรีที่เห็นมีเพียงไวโอลินหลายตัวที่วางอยู่ กับเปียโนตัวเล็กที่ชิดผนังถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เปียโนจะเป็นเหมือนแม่เหล็กที่ดึงวินวินให้เข้าไปหา
เพียงแต่วันนี้หนุ่มหน้าใสได้แต่นั่งมองเฉยๆ

ไม่นานนักรูมเซอร์วิสก็เข้ามาเสิร์ฟอาหารที่พี่สั่งไว้ให้ แต่วินวินลุกขึ้นมามองอาหารบนโต๊ะ แล้วเดินไปที่หน้าต่างกว้าง เห็นทั้งเมืองที่ตอนนี้กลายเป็นเมืองแห่งแสงไฟฟ้าไปแล้ว

ที่บอกกับตัวเองมาตลอดว่าไม่พร้อม
ที่บอกกับตัวเองมาตลอดว่าไม่ใช่
ที่บอกกับตัวเองมาตลอดว่าเหมือนกัน
.....มันไม่ใช่เลย....
ท่าที และปฏิกิริยาที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ระหว่างพี่กลาส กับพี่ลีโอ ตั้งแต่แรกมาจนถึงตอนนี้ย้ำเตือนสิ่งที่อยู่ในใจได้ดีกว่าอะไรทั้งหมด
แค่ไอ้พี่กลาสกอดไหล่ยังหงุดหงิด แต่อีกคนทั้งกอดทั้งจูบยังได้แต่ตามน้ำไปเรื่อย

วินวินก้มหน้าจนหน้าผากแตะที่กระจกเย็นเฉียบ “ไม่ใช่หรอก” 
“ไม่อยากกินข้าวที่นี่หรือ” เสียงนุ่มๆดังขึ้นข้างหลัง ทำให้วินวินหันกลับไปมองคนที่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“อะ..”
คนที่ยืนอยู่กำลังยิ้มกว้าง แต่อีกคนหนึ่งกำลังเก้อ
“ผมไม่ได้...”
“ไม่ได้อะไร”
“ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
“อ้าวเหรอ”
“ผมกินที่ไหนก็ได้”
รุ่นพี่พยักหน้าเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร “กินกันเถอะ เสร็จแล้วพี่จะกลับไปส่งที่หอพัก”

วินวินเหลือบตามองคนที่ให้ความสนใจกับอาหารตรงหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่าง แล้วต้องตัดสินใจเป็นฝ่ายที่ทำลายความเงียบ
“อาทิตย์หน้าสอบเสร็จแล้ว พี่ก็...จะไม่มาที่มหาลัยแล้วหรือฮะ”
พี่ลีโอพยักหน้า
“ทำไมล่ะฮะ”
“วงทรีโอออนทัวร์ ก็หมดหน้าที่พี่แล้ว”
“พี่ไปฝรั่งเศสด้วยหรือเปล่าฮะ”
“เปล่าครับ ให้รุ่นพี่อีกคนไป”

….ดวงตากลมโตกะพริบถี่ๆ เหมือนแก้มแดงเรื่อขึ้น....
........เข้าใจผิดหรือวะเนี่ย!.....

“มหาลัยไม่ต่อสัญญาจ้างพี่หรือฮะ” วินวินถามต่อ
พี่พยักหน้า แต่เมื่อเหลือบตาขึ้นมองคนที่ถามคำถามไม่หยุดก็พบดวงตากลมโตที่จ้องมองอยู่
“เพราะเรื่องที่ห้องซ้อมเปียโนหรือเปล่าฮะ”
พี่ลีโอขมวดคิ้ว “ไม่ใช่หรอก มันเป็นสัญญาแบบปีต่อปีน่ะ”
“แล้ว....พี่จะไม่ไปมหาลัยอีกแล้วหรือฮะ” เหมือนเสียงตอนท้ายจะสั่นไหวแล้วหายไป
“คงไม่ไปแล้ว เพราะพี่ไม่มีงานที่นั่น แล้วก็ไม่มีใครรอพี่อยู่นี่” ดวงตาสีอ่อนที่จ้องมองมาตรงๆ ไม่ได้บังคับหรือกดดัน แต่ทำให้วินวินไม่กล้าสบตาคู่นั้น
เด็กหนุ่มวางช้อนส้อม เช็ดปาก แล้วลุกขึ้นหยิบของบางอย่างในกระเป๋าแล้วเข้าห้องน้ำ

รอยยิ้มผุดที่มุมปากของคนรูปหล่อที่เฝ้าบอกตัวเองว่าให้ใจเย็น

*--*--จบตอนที่ 12---*--*
เหมือนตอนนี้จะยาวไปนิด แต่ผมไม่อยากแบ่งตอนครึ่งๆกลางๆ น่ะครับ
ขอบคุึณครับที่ติดตาม
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 08-10-2010 10:07:40

>////////////<

เข้าใจวางเหยื่อล่อให้น้องต้องเป็นฝ่ายเลือกที่จะขยับเข้าหานะคะพี่ลีโอ
แม้จะแค่ครึ่งก้าว....ก็ยังดีใช่มั้ยล่ะ กิ๊วๆๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 08-10-2010 10:14:02

อ้างจาก: anajulia ที่ 08-10-2010 10:07:40  

>////////////<

เข้าใจวางเหยื่อล่อให้น้องต้องเป็นฝ่ายเลือกที่จะขยับเข้าหานะคะพี่ลีโอ
แม้จะแค่ครึ่งก้าว....ก็ยังดีใช่มั้ยล่ะ กิ๊วๆๆ

พี่ลีโอเค้าเจ้าเล่ห์เหมือนคนเขียนไงครับพี่นุ่น 55555+
-Tea-

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 08-10-2010 10:34:19

 :กอด1:+ :pig4: ไรท์เตอร์
+1 ให้พี่ลีโอกับวินวินที่เริ่มหวานๆกันบางแล้ว :-[

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 08-10-2010 10:40:18

 :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 08-10-2010 14:48:39

เพิ่งตามมาอ่านค่ะ วินวินน่ารัก  :-[

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 08-10-2010 15:30:22

พี่ลีโอจะเข้าวินเหรอเนี่ย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 08-10-2010 18:25:37

มาลงชื่ออ่านนิยายเรื่องใหม่ของคุณไจฟ์ หุหุ ^^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: robot ที่ 08-10-2010 22:51:45

ต๊าย อีพี่ลีโอเท่โคตร...แต่เหลี่ยมจัดนะย๊ะ  :laugh:
วินวิน ถ้าเลือกไม่ได้ มาคบกับพี่แทนมั้ยน้อง  :z1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 09-10-2010 01:00:44

พี่ลีโอ วางแผนได้ลึกล้ำมากๆ

แอบสงสารน้องนิดนึง  :z2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 10-10-2010 06:25:27

(ต่อครัีบ)

ตอนที่ 13

วินวินล้างแปรงสีฟันแล้วกลายเป็นยืนมองน้ำไหลผ่านมือ การจัดฟันทำให้ติดนิสัยแปรงฟันหลังอาหารไปโดยไม่รู้ตัว
แต่ที่เพิ่งรู้ตัวอีกอย่างก็คือ ...นี่ตรูชอบผู้ชายจริงๆหรือเนี่ย!
ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งเหมือนจมอยู่ในความอ่อนโยน ถึงพี่จะมือไวไปสักหน่อย แต่เดี๋ยวก็ตามใจแล้วก็คอยเตือนคอยสอน แล้วก็ปล่อยไปอีก ทำให้อีกคนเป็นเหมือนเด็กกินขนมไม่รู้จักอิ่ม
แต่ถ้าให้ไปเปรียบเทียบกับไอ้พี่กลาสกลับพบความแตกต่าง
ไอ้พี่กลาสใกล้ชิดวนเวียนมากมายกว่าคนนี้หลายเท่า เอาใจยิ่งกว่าเอาใจ แต่ยิ่งนับวันก็ยิ่งรำคาญมากขึ้นเรื่อยๆ
แล้วคนนี้ ทั้งที่เขาบอกว่ารัก แล้วเมื่อกี้ก็เพิ่งจูบ...แต่เขาก็กำลังจะไป....
หรือว่าตรูไม่ได้ชอบผู้ชาย ตรูแค่ชอบ….คนนี้....
..โอย...ทำไมมันเข้าใจอะไรได้ยากขนาดนี้วะเนี่ย!

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ รูมเซอร์วิสกำลังเข็นรถออกไปจากห้องพักพอดี ดวงตากลมๆ หันกลับมาหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ในเสื้อแขนยาวสีอ่อนพับแขนขึ้น
“พี่ทำงานเสร็จหรือยังฮะ”
พี่ส่งยิ้มเป็นคำตอบ “อยากกลับแล้วหรือ”
“มันน่าเกลียดหรือเปล่าฮะ อิ่มแล้วชิ่งเนี่ย” หนุ่มหน้าใสทำเป็นตลก
ดวงตาพี่อ่อนโยนลงขณะที่รอยยิ้มเลื่อนไปอยู่ที่มุมปาก “นิดหน่อย แต่วินวินยังต้องสอบนี่”
“ใช่สินะ ตอนนี้แต่ละคนคงซ้อมเพลง อ่านหนังสือกันหัวฟู มีแต่ผมที่ได้นั่งรถเล่น กินหรู” วินวิน เก็บแปรงสีฟันใส่กล่อง แล้วหย่อนลงในกระเป๋าเป้หลังรูดซิบปิด
“แล้วปิดเทอมทำอะไร”
“มีนัดซ้อมเพลงกับด๊อกเตอร์ แล้วก็ว่าจะรับงานสอนเปียโนเด็ก แต่ต้องไปคุยกับอาจารย์ฝ่ายกิจกรรมก่อนว่าเขายังต้องการอยู่หรือเปล่า ทีแรกผมคิดว่าจะไม่รับแต่ตอนนี้.....”
วินวินเงียบไปเมื่อนึกถึงคำพูดของมิคกี้ ที่ไม่เห็นด้วยกับที่การใช้วิธีหนีปัญหาไปเรื่อย
พี่หันไปมองโทรศัพท์บนโต๊ะ แล้วหันมาหาน้องอีกครั้ง “ถ้าจะกลับรอพี่แป๊บนึงนะ”
ร่างสูงโปร่งหายไปในห้องน้ำ ทำให้หนุ่มน้อยหันไปหาไวโอลินบนโต๊ะสีขาวที่วางเรียงอยู่ชิดผนังด้านหนึ่ง ถัดไปจึงเป็นเปียโน วินวินหยุดมองไอโอลิน นิ้วมือขาวๆ เคาะที่เนื้อไม้เบาๆ
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก เด็กหนุ่มแค่หันกลับไปมองแล้วให้ความสนใจกับเครื่องดนตรีข้างหน้า เหมือนไม่เคยพบเห็นกันมาก่อน

พี่ลีโอมองคนที่ยืนหันหลังให้ เสื้อยืดคอปกสีอ่อนกับกางเกงยีนส์สีซีด รองเท้าผ้าใบหุ้มข้อ ที่เห็นเจ้าตัวใส่ไปเรียนอยู่ทุกวันจนจะเหมือนเครื่องแบบไปแล้ว ทุกอย่างดูเจนตา
เว้นแต่...ท่าทีที่ยืนก้มหน้าเคาะนิ้วมือขาวๆ ที่ไวโอลินนี่แหละที่เหมือนมีบางอย่างผิดไปจากเคย ดูครุ่นคิด กังวลอะไรสักอย่าง...

“อยากเล่นมั้ย” พี่เดินเข้ามาหา แล้วหยุดยืนซ้อนหลัง เอื้อมมือมาหยิบไวโอลิน ทำให้วินวินเบี่ยงตัวหนี แต่แขนอีกข้างกลับกอดเอวไว้
แค่กอดเพียงหลวมๆ วินวินก็ไม่กล้าขยับตัว ได้แต่ส่ายหน้า
“พ่อผมเล่นไวโอลินเหมือนกัน ครั้งสุดท้ายที่พ่อเล่นคือที่โรงพยาบาล ในห้องสีขาว แม่หลับอยู่...แล้วแม่ก็ไม่ตื่นอีกเลย”
พี่ลีโอก้มลงมองคนที่เล่าเรื่องของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับเล่าเรื่องของคนอื่น ความรู้สึกอยากปกป้องเกิดขึ้นในใจจนต้องกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นฝังจมูกลงที่เส้นผมอ่อนนิ่ม
“เรื่องมันนานมาแล้ว ไม่ต้องทำเหมือนปลอบผมเป็นเด็กเล็กๆก็ได้”
วินวินทำน้ำเสียงร่าเริงเกินจำเป็น ทำให้พี่คลายแขนออกแล้วหมุนน้องกลับมา นิ้วเรียวยาวที่น้องบอกว่าสวยช้อนที่คางให้เงยหน้าขึ้น
ดวงตากลมกำลังแดงเรื่อ แต่เจ้าตัวกลับทำเป็นยิ้มแป้น ……
ทำหน้าแบบนี้ ....
ไม่จูบไม่ได้แล้ว!
ปลายนิ้วพี่ไล้เล่นจากปลายคางสัมผัสริมฝีปากยิ่งทำให้แก้มร้อนผ่าว วินวินเบี่ยงหน้าหลบ เมื่อใบหน้าหล่อสมบูรณ์แบบนั่นขยับเข้ามาใกล้ ยิ่งทำให้ต้องเบี่ยงตัวหนี ติดอยู่ที่แขนข้างซ้ายของพี่ที่รั้งตัวไว้
2 มือขาวได้แต่ดันอยู่ที่อกกว้าง
แต่ไม่รู้ยังไง
ผลักออกไป...ใบหน้าหล่อๆนั่นกลับเข้ามาหาจนจรดจ่ออยู่ที่ข้างแก้ม แล้วหยุดนิ่ง
“พี่รักวินวินนะครับ”
พี่เคยบอกอะไรที่คล้ายๆกันแบบนี้
แต่ครั้งนี้มัน.....
มือขาวที่เลื่อนอยู่ที่ไหล่พี่กำลังสั่นแรงขึ้น หัวใจกำลังเต้นโครมคราม
“บอกรักผมทำไม ทั้งที่รุ่นพี่จะไม่อยู่แล้ว ถ้าเกิดผมรักพี่ไป ผม....”
ริมฝีปากพี่เลื่อนมาแนบสนิทอยู่เพียงมุมปากน้อง เพราะอีกคนเอาแต่เบี่ยงตัวหนี
“พี่แค่หมดสัญญากับมหาวิทยาลัยเท่านั้นเอง”
“พอหมดสัญญา ห่างกันไปรุ่นพี่ก็ลืมผมแล้ว”
“การลืมคนที่เรารักมันทำได้ง่ายอย่างนั้นเลยหรือ”
วินวินเม้มปากแน่นไม่ตอบคำถาม
“ความรักไม่ได้เกิดขึ้นได้ในเวลาเพียงไม่กี่นาที ยิ่งไม่รักยิ่งใช้เวลานานกว่านั้น”
วินวินยิ่งได้แต่หลบตา เมื่อพี่พูดต่อไป
“บอกให้พี่อยู่สิ”
มือสวยของพี่ช้อนคางของน้องให้หันกลับมา
“บอกให้พี่ปกป้องน้องสิ”
วินวินลังเล คิดหาคำตอบ สายตาจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากพี่ที่อยู่แนบชิด “ก็...แล้วแต่พี่สิฮะ”
“ที่พูดนี่ เพราะกลัวพี่เสียใจหรือเปล่า”
“ไม่รู้เหมือนกัน มันอาจเป็นความเคยชิน หรือเพราะผมกำลังอยู่ในระหว่างการพิจารณาตัวเอง”
“งั้น...ก็แล้วแต่พี่ใช่มั้ย”
ก่อนที่วินวินจะรู้ตัว มือที่ปลายคางก็เลื่อนไปอยู่ที่ท้ายทอยดันใบหน้ารับริมฝีปากของพี่ที่กดลงมาหา วินวินลืมตากว้างแล้วกลายเป็นหลับตาแน่น 2 มือพยายามดันพี่ออก แต่ยิ่งทำให้อ้อมกอดแน่นขึ้น
เสียงคัดค้านจมอยู่ภายในคอ
พี่เม้มแล้วดูดริมฝีปากบาง จนน้องต้องเปิดปากให้สอดลิ้นเข้าหา ยิ่งหดลิ้นหนียิ่งกลายเป็นการเปิดทางให้สำรวจพื้นที่ได้ง่ายดาย
“อื้อ”
มือที่เมื่อครู่ดันไหล่พี่เปลี่ยนมาขยุ้มเสื้อไว้แน่น ลิ้นของพี่กำลังโลมเลียอยู่ทั่วโพรงปาก แล้วเปลี่ยนมาเป็นดูดริมฝีปากไว้ปล่อยออก แล้วกวาดลิ้นอีก
เสียงทักท้วงกลายเป็นเสียงคราง พี่ดูดริมฝีปากซ้ำจนเหมือนรีดน้ำจนหยาดสุดท้ายแล้วผละออก วินวินหอบหายใจจนต้องซุกหน้าผากกับอกกว้าง
มือของพี่ที่เอวเลื่อนไล้เข้าใต้เสื้อยืด ทำให้เด็กหนุ่มผวาเบียดตัวเข้าหาขณะที่เลื่อนมือขึ้นมาอยู่ที่ต้นแขนพี่  “อะ พี่...”
พี่ลีโอก้มลงดูดริมฝีปากครั้งแล้วครั้งเล่า ฝ่ามือที่บดเบียดที่แผ่นหลังบาง อุ่นร้อนจนทำให้วินวินต้องจิกมือที่ต้นแขน และไหล่พี่ ลิ้นร้อนที่สอดเข้าหาส่งความรู้สึกที่ดีเกินกว่าจะหลบเลี่ยง แต่เมื่อยอมให้พี่ดูดลิ้น ร่างกายกลับยิ่งร้อนระอุ จนร้องคราง
อกและหน้าท้องแนบชิดแทบเป็นเนื้อเดียวกันทั้งที่ยังสวมเสื้อผ้าด้วยกันทั้งคู่ 
ขาเรียวบางสั่นไหวจนแทบทรงตัวไม่อยู่ พี่เลื่อนมือข้างหนึ่งลงช้อนที่สะโพกกลม
วินวินสะบัดหน้าหนี
“ไม่ ไม่”
พี่พยักหน้า แต่ยังคงช้อนสะโพกน้องกลับมาที่โซฟาตัวยาวหน้าโทรทัศน์ วินวินขยับตัวหนีทันทีแต่พี่กลับรั้งเข้ามานั่งอยู่บนตัก กดใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตาลงที่อกกว้าง
วินวินฟังเสียงหัวใจที่ค่อยๆ สงบลงพร้อมกัน
มือขาวยกขึ้นแตะที่ริมฝีปาก ทำให้พี่ก้มลงมอง
“เจ็บหรือ”
วินวินทั้งก้มหน้างุด ทั้งส่ายหน้าจนพี่เห็นแต่แก้มที่กลับมาแดงเรื่อขึ้นอีกครั้ง 

*-*-*จบตอนที่ 13*-*-*

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 10-10-2010 07:05:50

 :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 10-10-2010 09:21:45

 :o8:

อ่านตอนนี้แล้วเขินจริงอะไรจริง
ว่าแล้วก็สอดมือเข้าไปลูบผมน้องวินวินเบาๆ โอ๋โดยไม่ออกเสียง แล้วค่อยหลบฉากออกมา(กลัวตรีนส์พี่ลีโอ)

จากนั้นก็หย่อนของฝากไว้
.......แล้วเปลี่ยนมาเป็นดูดริมฝีปางไว้ปล่อยออก (ริมฝีปาง?)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 10-10-2010 09:22:24

ลีโอช่่างล้ำลึก วางแผนหลอกล่อให้น้องยอมจำนนจนได้

แล้วอย่างนี้วินวินจะไปไหนเสีย  :man1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 10-10-2010 10:18:30

 :-[ :o8:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 10-10-2010 10:33:06

 :-[
ตามมาอ่านครับ Writer....
เหมือนคนอื่นน่ะ เขินได้อีก ลีโอแอบเจ้าเล่ห์อ่ะ....น้องจะไปไหนเสีย เห้อ....

น่ารักจัง....เขิลลลล

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 10-10-2010 10:35:07

พี่ลีโอปากว่ามือถึงจริงๆทำแบบนั้นแล้ววินวินจะไปไหนรอด :laugh:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 11-10-2010 10:19:00

(ต่อครับ)

ตอนที่ 14    

มิคกี้หนุ่มแว่นกลมตัวเล็กใช้ช้อนเคาะที่ถ้วยข้าวต้มของเพื่อนที่ไม่ได้สูงกว่ากันซักเท่าไหร่ แต่ว่าตอนนี้ เพื่อนกำลังก้มหน้าเขี่ยข้าวต้มในถ้วยเล่น
“เฮ่ย เล่ามาเลย เมื่อวานหายหัวไปไหน”
วินวินตอบเพื่อนทั้งที่ยังก้มหน้า เขี่ยข้าว “ไปกินข้าวกับรุ่นพี่”
“อร่อยล่ะสิ ถึงกลับมาซะดึก”
“ก็ดี” ตอบเพื่อนเรื่องกิน แต่ตอนนี้วินวินกำลังคิดไปถึงเรื่องอื่น
“รู้ป่ะวีรกรรมมึงที่ลานจอดรถน่ะเป็นที่เลื่องลือกันไปทั้งมหาลัยแล้ว” มิคกี้ชะโงกหน้าเข้าไปหาเพื่อน ดวงตามองไปที่คนอื่นๆ ในโรงบุฟเฟ่ต์ ทำให้วินวินเงยหน้ามองตาม ถึงตอนนี้ยังมีคนอยู่ไม่มากนัก แต่สายตาของคนอื่นที่มองกลับมาก็ทำให้หนุ่มหน้าใสต้องก้มลงอีกครั้ง
“กูก็ว่างั้น”
“ขนาดมวยคนละรุ่น มึงยังตื้บไอ้พี่กลาสซะหมอบแล้วชิ่งหนีไปกับรุ่นพี่ กูละโคตรชื่นชมมึงเลย”
“ชื่นชมอันไหน ตื้บไอ้พี่กลาสหรือชิ่ง”
“ทั้ง 2 อย่างแหละ เพราะมันแสดงให้เห็นว่ามึงตัดสินใจแล้ว และไม่ว่ามึงจะเลือกทางไหนกูก็ชื่นชมทั้งนั้น” มิคกี้พูดไปพยักหน้าไปจนเหมือนตัวการ์ตูน
“ที่ผ่านมากูดูเจ้าชู้ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“คนอื่นอาจมองว่ามึงเจ้าชู้ แต่สำหรับกูแล้ว กูรู้ว่ามึงไม่แน่ใจ ทีนี้แน่ใจแล้วสิ” มิคกี้บอกทั้งที่หลายวันก่อนยังเป็นหนึ่งในคนที่ว่าเพื่อนเจ้าชู้
วินวินหันไปยกแก้วน้ำส้ม “มั๊ง”
“เชี่ย!วินวิน!” มิคกี้ร้องด่าลั่นโรงบุฟเฟ่ต์แล้วต้องยกมือปิดปากตัวเอง หันไปทำคอย่นๆ ขอโทษคนอื่น
“แม่ง! ทีเวลาด่ากู มึงด่าซะได้ยินไปถึงหน้ามหาลัยเลยนะมึง”
“ก็มึงนะ มีสุดหล่อแสนดี 2 คนมาคอยเอาใจ ตื้บกันเห็นๆ ชิ่งไปกับอีกคนเห็นๆ ยังเสือกบอก มั๊ง” มิคกี้ทำหน้าทำเสียงเลียนแบบ
“ก็ เขาเป็นผู้ชาย มึงไม่คิดหรือว่ามันแปลกน่ะ”
“ไม่หรอก” มิคกี้ส่ายหน้ายิก “มึงลองดูไปรอบๆ แล้วมึงจะรู้ว่าไม่มีอะไรแปลกมีอยู่ 2 เพศจัดเซ็ทตามหลักคณิตศาสตร์ได้ ชายหญิง หญิงหญิง ชายชาย”
วินวินหัวเราะเบาๆกันทฤษฎีของเพื่อน ที่สวมวิญญาณนักวิชาการต่อ “เท่าที่กูเห็นมา กูว่ามันขึ้นอยู่กับความพอใจของคน 2 คนว่าอยู่กับคนนี้แล้วเรามีความสุข...ก็เท่านั้น”
“มันก็จริง” วินวินพึมพำ ตักข้าวคำแรกเข้าปาก
“ที่สำคัญนะ ต่อไปนี้ พี่นาโอมิก็จะเป็นของกู” มิคกี้พูดแล้วหัวเราะร่วน
“เชี่ยมิคกี้! ไม่เจียมซะเลยนะมึง”
“แต่กูมีสิทธิ์ มึงน่ะแหละที่ไม่มีสิทธิ์แล้ว” มิคกี้หัวเราะต่อไป “กูพยายามเข้าวงให้ได้ ก็เพราะกูอยากเท่าเทียมกับเขา หรืออย่างน้อยให้หันมามองกูบ้างก็ยังดี”
“แต่กูว่ามึงควรไปออกกำลังกายเพิ่มความสูงอีกอย่างน้อย 20 เซนต์”
“ตัวเล็กอินเทรนด์”
“เทรนด์ป๊ะ มึงดิ ผู้หญิงเขาชอบคนที่จะมาปกป้องเขา ไม่ใช่ใส่กระเป๋าโผล่มาแต่หน้าเวลาไปเที่ยวโว๊ย!”
“สาด กูไม่ใช่ชิวาว่า!”
“อ้าว.ไม่ใช่เหรอ”
พอเห็นเพื่อนด่าไปกินไป มิคกี้ก็ชวนคุยต่อ “แล้วตกลงปิดเทอมจะไปสอนเด็กจริงๆ เหรอ”
วินวินพยักหน้า ทำให้เพื่อนบ่น “น่าเสียดาย”
“เสียดายทำไม”
“มึงน่าจะเทคคอร์สปิดเทอมเต็มชุด เผื่อได้เข้าวงใหญ่ หรือเล่นเดี่ยวได้ไวๆ”
วินวินเหลือบตามองเพื่อนแล้วก้มลงละเลียดข้าวต้มต่อ “กูบอกแล้วว่ากูขอแค่ได้เล่นเปียโนก็พอ”
“ถ้าแค่นั้น มึงอยู่ข้างนอกนั่นก็เล่นได้ ไม่เห็นต้องตะเกียกตะกายเข้ามหาลัยดนตรี” มิคกี้วิจารณ์แล้วมองหน้าเพื่อน “กูเข้าใจเรื่องที่พ่อมึงกดดันให้มึงเข้าที่นี่ แต่ไหนๆก็ฝ่าด่านอรหันต์เข้ามาจนได้แล้วมึงก็ไม่น่าทิ้งโอกาสดีๆไปแบบนี้”
วินวินเงยหน้ามองเพื่อน แต่มิคกี้รีบพูดต่อ “กูยืนยันนโยบายสนับสนุนทุกการตัดสินใจของมึง แต่ขอกูแสดงความเห็นหน่อยไม่ได้หรือไง ยังไงกูก็ยังอยากเล่นวงเดียวกับมึง”
“ก่อนนี้กูก็คิดนะ แต่เพราะว่าไม่กูจะซ้อมหนักแค่ไหน กูก็หยุดอยู่แค่นี้ ไปๆมาๆ กูก็คิดได้ว่า กูพอใจแค่นี้ก็แค่นี้”
“ไรวะ ท้อง่ายฉิบหาย”
“ไมได้ท้อ แต่กูบรรลุว่า กูควรพอใจแค่นี้ต่างหาก” วินวินอธิบายเสียงเข้ม วางช้อนหันไปหยิบกระเป๋า
“เออ!” มิคกี้ทำเสียงประชด ขยับลุกตาม “แล้วไปบอกอาจารย์หรือยังว่ารับงานน่ะ”
“เดี๋ยวสอบเสร็จบ่ายกูค่อยไปบอก”
“ทำไมกูถึงอธิษฐานว่า ขอให้พ่อแม่ของเด็กคนนั้นได้ครูสอนดนตรีให้ลูกไปแล้ว แล้วมึงก็จะได้ไปซ้อมวงกะกูนะ” คู่หูสวมแว่นทำเป็นลูบคางสงสัย แต่หน้าตากลับระรื่น จนเพื่อนหันมาชักศอกให้
“ทำไมกูถึงมีเพื่อนเจ้าเล่ห์ แต่ไม่เนียนวะ!”

แต่ที่บริเวณห้องโถงหน้าห้องพักของอาจารย์ฝ่ายกิจกรรม วินวินเจอกับกลาส หนุ่มตาเรียวผมสั้นขนเกือบเป็นสกินเฮด ที่เดินออกมาจากห้องพักอาจารย์
“วินวิน”
“อือ...มาทำไร” มาถึงตอนนี้หนุ่มหน้าเด็กชักไม่รู้แล้วว่าควรเรียกไอ้พี่กลาสคนนี้ว่ายังไงดี จากเดิมที่ก็เรียกมึงกูเหมือนคนอื่น แต่พอเขามาสารภาพรักก็เรียกพี่กับผม แล้วนี่เพิ่งเตะเขาไปเมื่อวานจะเรียกว่ายังไงดี...
“อาจารย์เรียกมาคุยเรื่องวงน่ะ”
วินวินทำตาโตเท่าไข่ห่าน “มึงได้งานนอกแล้วเหรอ”
“อือ” ไอ้พี่กลาสตอบสั้นๆ แต่วินวินกระโดดชูมือ ร้องเย๊ ไปรอบรุ่นพี่ตัวโต
“เย๊ วู๊ๆๆๆ”
กลาสเท้าเอวหัวเราะเก้อๆ “พอแล้ว ไอ้ตัวเปี๊ยกเอ๊ย! แค่ได้งานนอกยังไม่ได้ออกเทปสักหน่อย ไม่ต้องดีใจขนาดนี้ก็ได้”
“ก็ดีใจนี่ ดีใจ ดีใจ” วินวินยังคงแสดงความดีใจอย่างที่พูดจริงๆ
“พอแล้ว...” กลาสลากเสียง จนหนุ่มตัวเล็กหยุดวิ่ง แต่ยังยิ้มแป้นจนแก้มแทบแตก
“แล้ววินวินล่ะ”
“กูมาแจ้งว่ากูรับงานไปสอนเด็ก”
“สอนเด็กเหรอ ทำไม”
วินวินเอียงคอ “ก็ไม่ทำไม กูแค่เลิกเล่นตัว”
“วินวินทำได้ดีกว่าสอนเปียโนเด็กนะ” กลาสเริ่มเสียงแข็งโดยไม่รู้ตัว
“เอาน่า....” มือขาวๆ คว้าที่ข้อมือกลาสไว้ “เรื่องของกูน่ะไว้ก่อนเหอะ ถ้าเล่นเมื่อไหร่บอกกูด้วย แต่เวลาของขึ้นโปรดอย่าเอากีตาร์ฟาดพื้นนะครับ ของมันแพง”
กลาสพลอยหัวเราะจนเสียงก้องห้องโถงหน้าห้องอาจารย์ฝ่ายกิจกรรม
“วินวินก็เหมือนกัน อย่ามัวแต่สอนจนลืมซ้อมเพลงของตัวเองล่ะ”
“ไม่ลืมหรอกนะ ด๊อกเตอร์นัดซ้อมทุกวัน” วินวินตอบทั้งดวงตาพราว
“วินวิน”
“ไร”
“ขอบใจที่ไม่โกรธ”
“โกรธเรื่องไร”
“เรื่องที่ลานจอดรถ”
“กูว่ากูต้องเป็นคนขอบใจที่มึงไม่โกรธที่กูอาละวาดกับมึงอย่างนั้นมากกว่า”
พี่กลาสมองหนุ่มหน้าใสอย่างอ่อนโยน
“ยากจริงๆที่จะไม่รักคนมองโลกในแง่ดีอย่างวินวิน”
“เฮ่ย! ไอ้พี่กลาส เลิกพูดคำนี้ไง!” วินวินทำหน้าตึงทันที
“อย่าเพิ่งโกรธสิ อย่าโกรธ โอ๋...” พี่กลาสรีบโอ๋คนตัวผอม เหมือนเป็นเด็กเล็กๆ
 
....ห่างออกมาลับมุมห้องของอาจารย์ฝ่ายกิจกรรม รุ่นพี่ลีโอยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น สีหน้าไร้ความรู้สึก .....

*-*-*จบตอนที่ 14*-*-*

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 11-10-2010 10:59:17

 :z10:พร้อมทั้ง+1 ให้จ้า
หวังว่าวินวินคงจะไม่งานเข้าอีกนะ
ก็พี่ลีโอเห็นซะขนาดนั้นเข้าใจวินวินผิดอีกรอบแน่ๆ :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 11-10-2010 12:52:24

งานนี้ พี่กลาสได้ใจไปเต็มๆ ไม่โกรธน้องด้วย....ดูเป็นคนดีเวลาที่ไม่หึงนะเนี่ย
วินวินจ๊ะ....คนที่อาจจะโกรธน่ะ อยู่ในมุมมืดนะ รู้หรือเปล่าเนี่ยยยยย

ไม่อยากนึกเวลาที่ชายหนุ่มแสนดีโกรธ...คงจะไม่น้อยหรอกนะ เห้อ...
รออ่านต่อปายยย (ปล. เค้า +1 กันยังไงล่ะนี่ กรั่กๆๆ)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 11-10-2010 12:56:27

งานจะเข้าวินวินมั้ยเนี่ย

พี่ลีโออย่าเข้าใจผิดนะ น้องไม่ได้คิดอะไรนะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (12/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 12-10-2010 08:38:35

(ต่อครับ)

ตอนที่ 15

วินวินในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีอ่ีอนกับกางเกงยีนสีซีด และกระเป๋าเป้หลังคู่ใจ กดออดที่ข้างประตูของบ้านหลังใหญ่ ยืนรอจนกระทั่งยามเปิดประตูเล็กออกมาไต่ถาม
“สวัสดีครับ ผมชื่อวินวิน มาสอนเปียโนครับ”
ยามที่หน้าบ้านยิ้มกว้างชนิดเห็นฟันครบ 32 ซี่แล้วเปิดประตูให้หนุ่มหน้าใสเดินเข้ามาในบ้าน ที่ดูเหมือนฉากละครมากกว่าการอาศัยอยู่จริง จากนั้นคนรับใช้ก็นำทางต่อเข้าไปจนถึงห้องโถงกว้างที่มีเปียโนอยู่ชิดผนังด้านหนึ่ง

“คุณครูมาแล้วค่ะนายหญิง” แม่บ้านขานเมื่อวินวินเข้าไปยืนอยู่ด้านหน้าสตรีวัยประมาณ 30 เศษๆ ที่ส่งยิ้มทักทาย
“สวัสดีครับผมชื่อวินวิน” การถูกเรียกว่าคุณครูทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกกระดาก
เธอพยักหน้าแล้วบอกอย่างยิ้มแย้ม  “นั่งรอก่อนนะ พอดีชีต้าออกไปข้างนอกกับพ่อเค้าน่ะ เดี๋ยวคงมาถึง”
“ครับ” วินวินนั่งลงที่เก้าอี้โซฟา ใกล้กับเปียโน
“ที่จริงพ่อกับพี่ของชีต้าเค้าก็เล่นดนตรีได้หลายอย่างนะ แต่กลับสอนกันไม่ได้ เลยต้องรบกวนคุณครู”
วินวินพยักหน้ายิ้มอย่างเข้าใจพ่อของเขาเองก็สอนเขาไม่ได้เหมือนกัน การพูดคุยผ่านไปอย่างสนุกสนานยิ่งกว่าคนคุ้นเคยกัน จนกระทั่งเสียงรถยนต์ที่เลี้ยวเข้ามาจอดเทียบบันไดหน้าบ้าน กับเด็กชายวัย 8 ขวบที่วิ่งหน้าตั้งเข้ามา แต่ที่ทำให้วินวินรู้สึกเหมือนตกลงมาจากที่สูงคือคนตัวโต รูปร่างสูงโปร่งที่เดินตามมาด้านหลัง
เสื้อยืดคอปกสีอ่อน กับกางเกงยีนส์ ดูแปลกตา แต่ท่าทางที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่ามีความสุขอย่างที่สุด กลับทำให้ คนที่ยืนอยู่ข้างนายหญิงของบ้านรู้สึกปวดใจ

“มาแล้วครับ มาแล้วครับ” เด็กน้อยวิ่งเข้ามาทักทายแม่ แล้วหันมายิ้มกว้างให้กับคุณครู
เป็นรอยยิ้มที่เหมือนกับคนที่เดินตามมา ยิ่งกว่าถ่ายสำเนา
“ทำไมขากลับมาเหลือแค่ 2 ล่ะ” แม่ชีต้าถามยิ้มๆ
“เพราะอีกคนเจอเพื่อน เลยขอลงไปสนทนากันน่ะสิ” คนที่ยืนยิ้มไม่เลิกเป็นคนตอบ แต่วินวินกำลังรู้สึกเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นบีบที่หัวใจ
“วินวินเรียนอยู่ที่มหาลัยที่คุณสอนเหรอ” แม่ชีต้าหันมาถาม ขณะที่เดินจูงเด็กน้อยไปที่เปียโน
“ใช่” คนตอบท่าทางภูมิใจมากมาย จนแม่ชีต้าหันมาค้อน
“ภูมิใจซะ” จากนั้นแม่ชีต้าก็หันไปหาลูกชาย “ตั้งใจเรียนนะครับ คุณครูนั่งรถมาตั้งไกล”
“ครับแม่” ชีต้าเอียงแก้มให้แม่หอมฟอดใหญ่ แล้วนั่งตัวตรงที่หน้าเปียโน
วินวินค้อมตัว แล้วเดินเข้าไปนั่งข้างๆ “เรามาเล่นด้วยกันก่อนนะครับ”

พี่ลีโอถอยออกมานั่งอยู่ที่โซฟาด้านหลัง
ยังไม่มีคำทักทายจากน้อง
ียังไม่ยิ้มด้วย
รู้สึกไปเองหรือเปล่านะ ว่าน้องพยายามหลบตา ท่าทางเหมือนไม่ค่อยสบายใจ
แล้วก็เหมือนจะหน้าซีดๆ
อาจเพราะต้องนั่งรถมาไกลเลยเหนื่อย
สงสัยอาทิตย์หน้าไปรับที่มหาวิทยาลัยน่าจะดี...
 
หลังการเรียนพื้นฐานของดนตรี ที่เหมือนกับการทำความรู้จักกันระหว่างครูกับลูกศิษย์ผ่านไป ได้ประมาณครึ่งชั่วโมง ลูกศิษย์ก็ขออนุญาตพักผ่อน คุณครูตัวเล็กเลยถือโอกาสพักเข้าห้องน้ำเหมือนกัน

เสร็จธุระเปิดประตูห้องน้ำออกมา แต่เจอกับคนที่ยืนรออยู่
“อ๊ะ!”
“วินวิน ไม่สบายหรือเปล่า”
เด็กหนุ่มก้มหน้า กัดริมฝีปากแน่นทั้งพยายามเดินหนีคนที่ยืนขวางทาง
“วินวินครับ เป็นอะไร” สีหน้าเป็นห่วงอย่างจริงใจเข้ามาใกล้ แต่วินวินยังคงหาทางหนีห่าง จนมือแข็งแรงต้องคว้าที่ข้อมือไว้
“วินวินครับ บอกพี่สิ เป็นอะไร”
วินวินเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วกลับมีน้ำตาหลากออกมาด้วย จนพี่ลีโอตกใจดึงเข้ามากอด วินวินพยายามผลักร่างกายสูงโปร่งนั้นออก แต่พี่กลับยิ่งกอดแน่นขึ้น
“ปล่อย!”
“ไม่ วินวินบอกพี่ก่อน ร้องไห้ทำไม”
ลีโอได้แต่ลูบหลังรอจนเสียงร้องไห้หยุดลง มือเรียวสวยประคองใบหน้าน้อง ถามคำเดิมซ้ำไปซ้ำมา
“ร้องไห้ทำไม”
ดวงตากลมที่มองมาแดงก่ำ ริมฝีปากเม้มสนิท แล้วสะบัดหน้าไปทางอื่น “ผมจะล้างหน้า”
ลีโอปล่อยน้องออกจากอ้อมแขน แต่กลับยืนขวางอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ ต่อให้อีกคนหันมามองหน้าทำตาขวาง ก็เหมือนไม่รับรู้
“หลบไป”
ชายหนุ่มเบี่ยงตัวให้คนตัวเล็กเดินออกมา แต่กลับคว้าข้อมือไว้แน่น
“ปล่อย!”
“ไม่ วินวินโกรธพี่เรื่องอะไรกันเนี่ย!”
วินวินมองหน้าพี่เหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง
“ผมต้องกลับไปสอนแล้ว ปล่อย!”
พี่ลีโอถึงได้คลายมือออกช้าๆ

แม่ชีต้าทำหน้างงๆ เมื่อเห็นคุณครูตัวเล็กตาแดงก่ำ เดินกลับออกมาที่ห้องกลางพร้อมกับพี่ลีโอ
“คุณครู เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่เป็นไรครับ” คุณครูรีบบอก ขณะที่เด็กชายชีต้าดึงมือแม่ให้ก้มลงมาแล้วกระซิบที่ข้างหู
ดวงตากลมโตตวัดไปหาคนรูปหล่อที่ทำหน้าตาใสซื่อทันที
“คุณ!”
“ผมเหรอ” พี่ลีโอทำหน้าตาตื่น ทำให้แม่ชีต้าถอนหายใจหนักๆ
“ชีต้าตั้งใจเรียนนะลูก” จากนั้นนายหญิงของบ้านก็หันไปทำเสียงเขียวใส่คนตัวโต “ส่วนคุณมานี่เลย!”

คนตัวโตที่นั่งมองการเรียนการสอนในช่วงแรกหายไปนับจากนั้น จนกระทั่งการสอนในวันนี้จบลงวินวินหันไปเก็บชีทเพลง แล้วเดินจูงมือลูกศิษย์ตัวน้อย ออกมาหาแม่ชีต้าที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
“คุณครูครับอาทิตย์หน้าคุณครูจะมาสอนอีกหรือเปล่า” ชีต้าเขย่ามือครูตัวเล็ก ท่าทางเหมือนยังไม่อยากให้กลับ
“มาครับ” วินวินตอบเด็กน้อย ทั้งที่ในใจชักไม่แน่ใจว่าควรจะมาสอนเปียโนอีกหรือไม่ จนเมื่อคนตัวโตก้าวเดินออกมา ความรู้สึกละอายต่อผู้หญิงและเด็กข้างหน้าทำให้วินวินแทบไม่กล้ามองหน้าคนทั้งคู่
“ครูกลับไหวนะคะ” แม่ชีต้าถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นคุณครูหน้าซีดลงไปเรื่อยๆ
“ไม่เป็นไรครับ สวัสดีครับ” วินวินหันไปค้อมตัวขอบคุณแม่ชีต้าอีกครั้งแล้วรีบหันหลังเดินออกมา
แต่ผู้ชายตัวโตด้านหลังที่ก้าวตามออกมา กลับคว้าข้อมือบางไว้
“รุ่นพี่!”
ขณะที่แม่ชีต้าพูดเสียงเข้มๆ “ไปส่งคุณครูเดี๋ยวนี้! ถ้าอาทิตย์หน้าคุณครูไม่มา คุณต้องรับผิดชอบ!”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมกลับเองได้” วินวินรีบยกมือห้าม แต่กลับโดนมือแข็งแรงลากมาที่รถหรูที่คนขับรถนำมาสตาร์ทเครื่องรอไว้
“ปล่อย!”
“แม่ชีต้าบอกให้พี่ไปส่งไง”
เมื่ออยู่ในรถ คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เอาแต่มองไปที่ด้านข้าง ไม่ว่าจะชวนพูดอะไรก็ไม่มีคำตอบ

---จบตอนที่ 15---

โพสต์ของผมยังกดบวกไ่ม่ได้ ส่ง :กอด1: ให้ทุกคนเลย ^^
ขอตัดแค่นี้ เพื่อไม่ให้ตอนหน้าค้างนะครับ เพราะว่ามันยาวอีกละ 5555

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (12/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 12-10-2010 10:39:06

 :z13: จิ้่มๆๆๆ writer ครับ
วินๆ เป็นอารายยย.....คนอ่านงงไปด้วย....เหอๆๆๆ
เออ งงจริง อะไรจริง หรือเพราะประโยคที่ว่า....“นั่งรอก่อนนะ พอดีชีต้าออกไปข้างนอกกับพ่อเค้าน่ะ เดี๋ยวคงมาถึง”
.... แน่ๆ อ้ะ วินวิน เอ๊ย....

รอพี่มาเฉลยตอนหน้าดีกว่า....อิอิ

อ้างจาก: jivetea ที่ 12-10-2010 11:11:13  

อ้างจาก: from_mars ที่ 12-10-2010 10:39:06  

:z13: จิ้่มๆๆๆ writer ครับ
วินๆ เป็นอารายยย.....คนอ่านงงไปด้วย....เหอๆๆๆ
เออ งงจริง อะไรจริง หรือเพราะประโยคที่ว่า....“นั่งรอก่อนนะ พอดีชีต้าออกไปข้างนอกกับพ่อเค้าน่ะ เดี๋ยวคงมาถึง”
.... แน่ๆ อ้ะ วินวิน เอ๊ย....

รอพี่มาเฉลยตอนหน้าดีกว่า....อิอิ

พี่แก้ว..........
-tea-

ครับ น้ำชา ^^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (12/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 12-10-2010 11:11:13

อ้างจาก: from_mars ที่ 12-10-2010 10:39:06  

:z13: จิ้่มๆๆๆ writer ครับ
วินๆ เป็นอารายยย.....คนอ่านงงไปด้วย....เหอๆๆๆ
เออ งงจริง อะไรจริง หรือเพราะประโยคที่ว่า....“นั่งรอก่อนนะ พอดีชีต้าออกไปข้างนอกกับพ่อเค้าน่ะ เดี๋ยวคงมาถึง”
.... แน่ๆ อ้ะ วินวิน เอ๊ย....

รอพี่มาเฉลยตอนหน้าดีกว่า....อิอิ

พี่แก้ว..........
-tea-

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (12/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 12-10-2010 11:16:43

กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกส์ :m20:

วินวิน อย่าบอกนะว่าคิดว่าพ่อสิงโตออกลูกเป็นเสือ???

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (12/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 12-10-2010 11:30:58

วินวินเข้าใจพี่ลีโอผิดแล้วละ
คิดเองเออเองเศร้าเองเลย :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (12/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 12-10-2010 11:51:43

อ้างจาก: anajulia ที่ 12-10-2010 11:16:43  

กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกส์ :m20:

วินวิน อย่าบอกนะว่าคิดว่าพ่อสิงโตออกลูกเป็นเสือ???

นั่นสินะ คิดได้ไง
-tea-

อ้างจาก: TarnTaWan ที่ 12-10-2010 11:30:58  

วินวินเข้าใจพี่ลีโอผิดแล้วละ
คิดเองเออเองเศร้าเองเลย :เฮ้อ:

เฮ้อ..

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (12/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 12-10-2010 17:44:55

น้องวินวินเข้าใจผิดว่าพี่ลีโอเป็นพ่อน้องชีต้าแน่เลย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (12/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 12-10-2010 19:14:52

ง่า....วินวินเศร้าเลย เคลียร์กันน้าๆๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (12/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: b27072010 ที่ 12-10-2010 20:47:01

น้องวินวินเข้าใจผิดหรือเปล่า

แล้วพี่ลีโอจะไม่แก้ข้อข้องใจของวินวินเหรอ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (12/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 12-10-2010 23:54:54

รีบ ๆ เคลียร์กะน้องเลยนะพี่ลีโอ

น้องเข้าใจผิดไปใหญ่โตแล้ว

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (12/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 13-10-2010 08:00:24

อ้างจาก: yayee2 ที่ 12-10-2010 17:44:55  

น้องวินวินเข้าใจผิดว่าพี่ลีโอเป็นพ่อน้องชีต้าแน่เลย

^^

อ้างจาก: Églantier✿ ที่ 12-10-2010 19:14:52  

ง่า....วินวินเศร้าเลย เคลียร์กันน้าๆๆ

^^

อ้างจาก: b27072010 ที่ 12-10-2010 20:47:01  

น้องวินวินเข้าใจผิดหรือเปล่าแล้วพี่ลีโอจะไม่แก้ข้อข้องใจของวินวินเหรอ

^^

อ้างจาก: heefever ที่ 12-10-2010 23:54:54  

รีบ ๆ เคลียร์กะน้องเลยนะพี่ลีโอ

น้องเข้าใจผิดไปใหญ่โตแล้ว

^^

---อยากตอบเม้่นท์ แต่ไม่รู้ตอบยังไงดี แบบนี้พอใช้ได้มั้ยครับ---ไจฟ์กับtea---
 :m21:

หัวข้อ: "Don't Leave Me Alone" (13/10/10) O<*O*>O
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 13-10-2010 08:03:01

(ต่อครับ)

ตอนที่ 16


“อยากไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่า”
“อยากกินอะไรมั้ย”
“จะแวะซื้ออะไรหรือเปล่า”
“ดูหนังมั้ย”
ทุกคำถามมีคำตอบคือความเงียบ
“วินวินครับ โกรธพี่เรื่องอะไร”
ดวงตากลมๆหันขวับมาทันที แล้วหันกลับไปมองด้านนอกเหมือนเดิม
“วินวินไม่บอกแล้วพี่จะรู้ได้ยังไง”
“โกรธที่พี่นั่งเฝ้าตอนสอนชีต้าเหรอ พี่ขอโทษนะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าไม่เฝ้าก็ได้...”
ลีโอถอนหายใจ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ คงไม่สนใจเวลาที่จะมีใครไม่พอใจในสิ่งที่ทำหรือไม่ได้ทำ แต่พอมาเป็นคนนี้ ...
....ไม่สบายใจเลยจริงๆ....
พี่ลีโอเลี้ยวรถกลับไปทางโรงแรมที่พัก ทันทีที่จอดรถคนที่นั่งข้างๆก็เปิดประตูรถลงไปก่อน แล้วเดินตรงดิ่งไปที่ลิฟท์ด้านหลังที่จะตรงไปที่หน้าฟร้อนท์ของโรงแรม แต่ขายาวๆ ที่ก้าวตามมาเพียงไม่กี่ก้าวก็สามารถคว้าข้อมือเรียวเล็กดึงกลับมาจนถึงหน้าลิฟท์อีกฝั่งที่จะตรงขึ้นไปที่ห้องพัก
วินวินได้แต่สะบัดมือเหนียวนั่น แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ ทั้งยังทำให้โดนรวบกอดไว้จากทางด้านหลัง ชนิดที่ไม่มีอายเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่กำลังจ้องมองผ่านกล้องวงจรปิดสักนิด ทำให้วินวินกลายเป็นฝ่ายยืนตัวแข็งทื่อ จนมาถึงห้องพักหรู
“ปล่อย!” วินวินก้าวไปยืนอยู่กลางห้อง แล้วหันมาเผชิญหน้ากับเจ้าของห้อง
“โกรธเรื่องอะไร”
วงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความเสียใจจ้องมอง แล้วตามมาด้วยเสียงห้วนสั้น!
“รุ่นพี่มีเมีย มีลูกแล้วทำไมถึงทำอย่างนี้ ไม่สงสารพวกเขาหรือยังไง”
คิ้วคมๆ เลิกขึ้นสูง
“อย่ามาทำหน้าตาใสซื่อแบบนี้นะ! ผมไม่เลวถึงขนาดที่จะยุ่งกับคนที่มีครอบครัวแล้วหรอก บาปซ้ำบาปซ้อน พี่นี่มัน ..พี่มัน!...” วินวินได้แต่ชี้นิ้วนึกคำด่าไม่ออก
“พี่ยังไม่ได้แต่งงาน” พี่ลีโออธิบายเรียบๆ แต่ดวงตาพราวท่าทางอารมณ์ดี จนอีกคนรู้สึกอยากคลั่ง
“ไม่ได้แต่งงาน แล้วชีต้าล่ะ”
“น้อง...”
“น้องอะไร!...”  วินวินเสียงห้วนไม่เลิก
“ก็น้อง ชีต้าเป็นน้องเพราะแม่เค้าเป็นเมียพ่อพี่ เราพ่อเดียวกัน” พี่ลีโอบอกยิ้มๆ ขณะที่เดินเข้ามาหาช้า ทำให้วินวินเผลอเดินถอยหลัง
“อย่ามาโกหก ชีต้าหน้าเหมือนพี่ขนาดนั้น”
“ก็เรามีพ่อเดียวกัน ก็ต้องคล้ายกันสิ”
“แล้วแม่ชีต้ายังดูเหมือนอายุน้อยกว่าพี่เลย แล้วเรียกพี่ว่าคุณด้วย!”
“ก็แค่เหมือน จริงๆเค้า 30 กว่าแล้วมั๊ง โบท็อกซ์น่ะ”
“แต่เค้ายังสวยมากเลย”
“ชีต้า 8 ขวบวินวินคิดว่าพี่น่าจะมีลูกตั้งแต่อายุเท่าไหร่”
“ตอนที่ผมไปถึงแม่ชีต้าบอกว่าเค้าออกไปกับพ่อแล้ว พี่ก็กลับเข้าบ้านมาพร้อมกัน”
“ไม่ เราออกไปซุปเปอร์มาเก็ตปากซอยกัน 3 คนต่างหาก แต่ว่าพ่อเค้าเจอเพื่อนก็เลยบอกให้พี่กับชีต้ากลับมาก่อนเพราะกลัวว่าคุณครูจะรอ”

วินวินอ้าปากจะหาเรื่องซักค้านต่อ แต่กลับเอียงคอ เพราะนึกขึ้นมาได้ที่แม่ชีต้าทักว่า ทำไมกลับมาแค่ 2 คน
พอนึกได้หน้าก็แดง...
วินวินหันหลังให้คนที่ก้าวเข้ามายืนจนประชิดตัว เสียงหัวเราะต่ำๆดังอยู่ข้างหู
“วินวินครับ”
“ไม่โกรธแล้วก็ได้ กลับมหาลัยดีกว่า”
วินวินพูดอ้อมแอมเฉไฉ ทำแก้มพอง แต่แขนแข็งแรงไวกว่ากอดคนตัวเล็กไว้แน่น
“วินวินครับ”
“ห้ามมองหน้าผมนะ” วินวินอยากใช้มือปิดหน้าตัวเอง ติดอยู่ที่โดนพี่กอดรวบไว้ทั้งแขนนี่แหละ
“ไม่มองก็ได้” ถึงจะบอกว่าไม่มอง แต่จมูกคมของพี่ก็กดที่แก้มแดงนั่น สูดกลิ่นหอมจนเต็มปอด “ชื่นใจ”
“ชื่นใจก็ปล่อยได้แล้ว ผมอายนะเนี่ย”
“อายทำไม พี่ออกจะดีใจ”
“คนประหลาด ดีใจที่ทำคนอื่นอายได้”
“พี่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” พี่ลีโอบอกขณะที่ปล่อยมือ แต่วินวินอายหนักจนกลายเป็นเหนื่อยใจกับตัวเอง
“พี่ไม่ได้ทำ แต่ผมเพี้ยนเอง เอ๊ะ!” วินวินทำตาโต หมุนตัวกลับมามอง “หรือพี่โกหก แบบพวกคนเจ้าชู้ในละครโทรทัศน์”
ลีโอได้แต่ยืนหัวเราะ จนวินวินรู้สึกเหมือนอยากเป็นลม อยากหายตัวไปที่ไหนก็ได้ ติดที่แขนแข็งแรงที่กอดเหมือนโอบจนคนตัวเล็กจมหายไปในอ้อมแขน ได้แต่ก้มหน้าเอาหน้าผากกระแทกกับอกกว้าง
“ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย”
พี่ลีโออยากช่วยตอบคำนี้ แต่ยังคงได้แต่ยิ้ม และรอต่อไป 
“แม่น้องชีต้าต้องว่าผมต๊องแน่ๆเลย~~แล้วผมจะได้สอนน้องต่อมั้ยเนี่ย~~”

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (13/10/10) O<*O*>O
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 13-10-2010 08:04:43

กว่าที่ตัวเล็กในอ้อมแขนจะยอมกลับมานั่งข้างๆ ที่โซฟายาวหน้าทีวี พี่ลีโอก็ต้องใช้สารพัดลูกล่อลูกชน เพราะเจ้าตัวอายหนักจนอยากจะกลับมหาวิทยาลัยท่าเดียว
วินนั่งอยู่บนตักพี่ หันข้างเอาขาเรียวสวยทอดยาวไปตามแนวเบาะโซฟา แต่ยังคงซุกหน้าอยู่กับอก
“ทำไมผมคิดเองเออเอง แล้วเข้าทางรุ่นพี่ตลอดเลยนะ”
“เออนั่นสิ” พี่บอกด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ กอดเอวบางไว้หลวมๆ
“ต่อไปผมสงสัยแล้วถามทันทีเลยดีกว่า แบบนี้เสียฟอร์มชะมัด”
พี่ทำท่าคิดหนัก แล้วบอกอย่างจริงจัง “อย่าถามเลย แบบนี้ดีกว่า”
“รุ่นพี่บ้า” วินวินทุบแขนพี่เบาๆ “ให้กลับมหาลัยได้หรือยังฮะ”
“เดี๋ยวสิ คิดค่าทำขวัญคนถูกเข้าใจผิดก่อน”
วินวินเงยหน้าขึ้นมอง แล้วหลบตา “เพิ่งรู้ว่ารุ่นพี่เจ้าเล่ห์”
“พี่ก็เพิ่งรู้เหมือนกัน” พี่หัวเราะเสียงแปลกๆ เหมือนมันจมอยู่ในลำคอ จนวินวินต้องอมยิ้ม
“เสียงหัวเราะยังเหมือนเฒ่าเจ้าเล่ห์เลย”
พี่ลีโอยิ่งแกล้งหัวเราะ แล้วก้มลงกดจมูกคมที่แก้มนิ่มดื้อๆ
“อ๊ะ”
ตอนนี้นอกจากหน้าจะร้อนแล้ว ยังรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงจนใกล้จะระเบิดเต็มที ขณะที่พี่ลีโอยกวินวินขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก หันหน้าเข้ามาหา
“คิดว่าปิดเทอมจะไม่ได้พบกับน้องซะแล้ว” พี่ลีโอบอกขณะที่เลื่อนมือที่เอวมากอดไว้หลวมๆ
“ถ้าก่อนหน้านี้ผมจะคิดว่า ที่ผมมาสอนบ้านชีต้าแล้วเจอรุ่นพี่คือเรื่องบังเอิญ แต่มาวินาทีนี้ชัวร์ว่าไม่บังเอิญ”
“อ้าว”
“ไม่ต้องมาอ้าวเลย” วินวินใช้กำปั้นเล็กๆ ชกที่ต้นแขนพี่เบาๆ “ดูแววตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ตอนนี้สิ จัดให้เห็นๆ”
พี่ลีโอแกล้งทำหน้าตาใสซื่อ “อะไรกัน พี่ว่าพี่เนียนแล้วนะ”
“เนียนตรงไหนเหรอ”
“พี่ไม่เนียนก็ได้ ยิ่งเทียบกับแก้มวินวินยิ่งเนียนไม่เท่า”
นิ้วมือเรียวสวยเกลี่ยอยู่ที่ข้างแก้มใส ทำให้วินวินก้มหน้างุด บ่นเบาๆ “คนละเรื่องกันเลย ถามอย่างตอบอย่างตลอด”
แต่พี่ช้อนคางขึ้น ดวงตากลมโตเลยต้องหนีไปมองทางอื่น เมื่อพี่ค่อยๆ จรดริมฝีปากลงมาหา
ริมฝีปากที่แนบลงมาหาอย่างแผ่วเบา เลื่อนขึ้นเม้มที่ริมฝีปากบนของน้อง แล้วเปลี่ยนเป็นดูดไล่วนจนริมฝีปากล่าง พี่เพิ่มน้ำหนักดูดแรงจนวินวินครางในลำคอ
“อื้อ....”
พี่ละออกพร้อมกับรอยยิ้มปรากฏที่ริมฝีปากสวย เมื่อวินวินถอนหายใจยาวตามริมฝีปากพี่
นิ้วมือที่ปลายคางเลื่อนไปที่ต้นคอ ริมฝีปากสวยกดย้ำลงมาหาอีกครั้ง ดวงตากลมโตกะพริบถี่ๆ รับรู้สัมผัสของปลายลิ้นที่เลื่อนจากริมฝีปากสอดเข้าสู่แนวฟัน
“อึ อื้ม...”
วินวินหดลิ้นหนีแต่พี่รุกไล่แล้วถอนออก
“วินวินครับ” เสียงกระซิบเรียกชื่อที่ยังติดอยู่ที่ริมฝีปาก
“ก็...ผม..”
มือขาวๆ ของน้องยังเกาะอยู่ที่ไหล่กว้าง ขณะที่มือของพี่ที่ท้ายทอยเลื่อนลงมาตามแนวคอ และกระดูกสันหลัง ทำให้วินวินเผลอดันตัวเข้าหา
“อะ คือ...”
ริมฝีปากพี่เลื่อนไปที่แก้มใส ขบที่ใบหูนิ่มกวาดปลายลิ้นที่ติ่งหู
มือขาวที่ไหล่พี่เกร็งจนเจ็บ ส่งเสียงครางอือ แล้วกลายเป็นหอบหายใจเมื่อริมฝีปากสวยเลื่อนมาที่ลำคอ มือขาวๆ แทรกผมของพี่กดไซ้อยู่ที่ลำคอโดยไม่รู้ตัว
ลีโอยิ่งเพิ่มน้ำหนักกดจูบ และแรงดูดที่ลำคอของน้อง
“อา.......”
มือที่เลื่อนลงสู่สะโพกบางช้อนแล้วดันเข้าหา แต่เหมือนวินวินยังติดอยู่กับรอยจูบที่คอ ขยับไปตามมือของพี่ที่นำทาง
ปลายลิ้นอ่อนนุ่มลากเลียจากลำคอ กลับมาที่ปลายคาง และริมฝีปาก แทรกลิ้นเข้าหากวาดไปทั่วโพรงปาก
ความร้อนจากภายในปะทุแรงขึ้น จนร่างผอมบางในแขนส่งเสียงครวญคราง ยิ่งมือหนึ่งที่กระชับอยู่ที่สะโพก เหมือนกำลังบีบนวดเบาๆ  อีกมือหนึ่งของพี่ กลับแทรกเข้าภายใต้เสื้อยืดลูบไล้อยู่ที่ชายโครง
วินวินสะบัดใบหน้าที่แดงซ่านหนีริมฝีปาก แต่ริมฝีปากนั้นยังคงวนเวียนอยู่ที่พวงแก้ม ใบหู และลำคอ
“พี่ฮะ....”
มือที่สะโพกเลื่อนกดตามรอยตะเข็บกางเกงยีน ทำให้น้องเผลอยกตัวหนีแต่พี่ดึงไว้ กรีดนิ้วย้ำอยู่ที่เดิม เหมือนกับรอยจูบย้ำหนักๆ ที่ลำคอ นิ้วมือที่ชายโครงเลื่อนขึ้นหายอดอกที่แข็งเป็นไตรออยู่ ทันทีที่นิ้วมือสัมผัส วินวินก็สูดปาก
“อา...พี่ฮะ...”
“วินวินครับ” พี่บอกที่ข้างหูแต่ยังไม่ละมือออก
“อย่าเพิ่ง...ผม” ทั้งที่เพิ่งบอกว่าอย่า แต่เหมือนเด็กหนุ่มกำลังดันอกสู้มือที่ล้อเล่นอยู่ที่อก
พี่จับมือที่จิกไหล่พี่ไว้แน่นให้เลื่อนลงมาที่หน้าอกพี่ จนถึงขอบกางเกง วินวินก็ชักมือหนี
“ไม่เอา”
“แต่พี่จะระเบิดแล้ว วินวินก็เหมือนกัน” พี่ดึงมือกลับมาพรมจูบที่ปลายนิ้ว
วินวินจ้องมองดวงตาหวานเชื่อม ขณะที่รับรู้ถึงความตื่นตัวของตัวเองกับพี่ ที่บดเบียดกัน
....เหมือนหัวใจเต้นแรงจนอาจหัวใจวายได้ทุกเมื่อ
....เหมือนกำลังถูกดวงตาอ่อนโยนคู่นั้นดึงดูดให้จมลงไปเรื่อยๆ
และริมฝีปากที่เข้ามาหา ปลายลิ้นที่แทรกม้วนลิ้นของน้องจนแทบลืมหายใจ
มือแข็งแรงของพี่ แกะกระดุมกางเกงยีนของน้องออก เลื่อนมือเข้ากอบกุมผ่านกางเกงชั้นใน
วินวินหอบหายใจแรง โอบแขนเรียวบางรอบไหล่พี่ส่งเสียงครวญคราง
กางเกงยีนถูกรั้งลงมาได้เพียงต้นขา นิ้วเรียวสวยเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในลง แล้วบีบนวดที่ก้นกลม วินวินเบี่ยงสะโพกหนี แต่ก็เหมือนสู้มือสวยอยู่ในที พี่เลื่อนมือมาที่ด้านหน้ากอบกุมแล้วขยับ
“อะ อะ” วินวินถอนปากออก โก่งตัวหนี “พี่ฮะ พี่...”
พี่ลีโอ มองใบหน้าที่กำลังเต็มไปด้วยความรู้สึก แก้มแดงไปจนถึงหู
พลิกมือข้างที่บดเบียดหน้าอกดึงเสื้อยืดออกจนพ้นหัว
“ไม่นะฮะ ไม่”
“นะ..นิดเดียวเอง แดงไปทั้งตัวแล้ว” พี่กระซิบตอบด้วยเสียงแหบพร่าไม่ต่างกัน ดวงตาโลมเลียไปทั่ว จนวินวินต้องเลื่อนมือมาปิด  แต่พี่ดึงมือออก แล้วจูบปาก พร้อมไปกับแกะกระดุมกางเกงของตัวเอง ปลดปล่อยความแข็งแกร็งออกมาแล้วช้อนสะโพกน้องเข้ามาบดเบียด
วินวินเกร็งไปทั้งตัวเมื่อแกนกายที่ร้อนระอุเสียดสีกัน
“อึก อา พี่ฮะ...” มือของพี่ยังคงอันสะโพกกลมเข้าหาเป็นจังหวะ ขณะที่จูบร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
จู่ๆ พี่ก็ถอนปากออก ยกร่างผอมบางจนหน้าอกแข็งขึ้นมาติดริมฝีปาก ดูดแรง แล้วขบฟันเบาๆ วินวินยิ่งครางหนัก
เสียงคราง เสียงหอบหายใจ และการเคลื่อนไหวของคนในอ้อมแขน ยิ่งทำให้พี่ดูดเน้นแรงขึ้นจนเหมือนลิ้มรสคาวเลือด แต่อ้อมแขนบางยังคงกอดพี่ไว้แน่น 
“พี่..พอเถอะ ผมไม่ไหวแล้ว”
พร้อมกับการปล่อยน้องลง พี่ลากปลายลิ้นไล่กลับมาจนถึงริมปากที่เปิดรับ
มือของพี่ กอบกุมแกนกายร้อนทั้งคู่ไว้ด้วยกัน วินวินเลื่อนมือมาหยุดอยู่ที่อกพี่เบียดบี้ผ่านเสื้อยืด แต่ยังไม่พอ พี่ผละมือออกมาถอดเสื้อตัวเอง แล้วจับมือให้น้องสัมผัสโดยตรง แล้วกลับไปทำหน้าที่เดิม เสียงลมหายใจแรง ทำให้พี่ขยับเร็วขึ้น วินวินก็ยิ่งเพิ่มน้ำหนักมือตาม
“พี่ พี่ ผมจะเสร็จแล้ว!”
ขาดคำวินวินก็แข็งเกร็งกระตุกตัว ปล่อยน้ำสีขาวพุ่งออกมาจนถึงคาง แต่พี่ยังคงไม่คลายมือออก รวบไว้ด้วยกันแล้วขยับมือต่อ จนพี่คายน้ำสีเหมือนน้ำนมตามออกมาอีกคน

-*--จบตอนที่ 16--*-*-

ไม่ค้างใช่มั้ย ไม่หรอกเนอะ.
ไจฟ์ครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (13/10/10) O<*O*>O
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 13-10-2010 08:19:29

 :z13: writer....

อร้ายย วินวินของช้าน......ตาพี่เสือนี่...ร้ายกาจมาก...
น้องก้อช่าง....น่าแกล้งซะขนาดนั้น ไปเปิดทางให้พี่เค้าอำได้จนไปไม่เป็นเลยต้องชดใช้ เห้อ.....
อย่ารักแกน้องมากนะพี่เสือ... อะฮึก เค้าหวง...(เกี่ยวไหม)....

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (13/10/10) O<*O*>O
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 13-10-2010 08:47:32

เอ่ออออ เจอฉากนี้เข้าไป ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว :m25:

พี่ลีโอร้ายมาก

วินวิน เงิ้วว อิจฉาพี่ลีโอว่ะค่ะ  :o12:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (13/10/10) O<*O*>O
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 13-10-2010 13:37:17

>///////////////<

วินวินจ๋า เหนื่อนมั้ยคะ? โอ๋ๆๆๆ ทีหลังอย่าไปตกหลุมนั่งตักคนบางคนอีกนะคะ
มานี่มา หื้อพี่นุ่นกอดโอ๋ดีกว่า :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (13/10/10) O<*O*>O
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 13-10-2010 14:00:23

อ้างจาก: from_mars ที่ 13-10-2010 08:19:29  

:z13: writer....

อร้ายย วินวินของช้าน......ตาพี่เสือนี่...ร้ายกาจมาก...
น้องก้อช่าง....น่าแกล้งซะขนาดนั้น ไปเปิดทางให้พี่เค้าอำได้จนไปไม่เป็นเลยต้องชดใช้ เห้อ.....
อย่ารักแกน้องมากนะพี่เสือ... อะฮึก เค้าหวง...(เกี่ยวไหม)....

อ้างจาก: heefever ที่ 13-10-2010 08:47:32  

เอ่ออออ เจอฉากนี้เข้าไป ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว :m25:

พี่ลีโอร้ายมาก

วินวิน เงิ้วว อิจฉาพี่ลีโอว่ะค่ะ  :o12:

อ้างจาก: anajulia ที่ 13-10-2010 13:37:17  

>///////////////<

วินวินจ๋า เหนื่อนมั้ยคะ? โอ๋ๆๆๆ ทีหลังอย่าไปตกหลุมนั่งตักคนบางคนอีกนะคะ
มานี่มา หื้อพี่นุ่นกอดโอ๋ดีกว่า :กอด1:

ขอบคุณครับ.... :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (13/10/10) O<*O*>O
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 13-10-2010 14:04:47

วินวิน.......ลีโอ..... :haun4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (13/10/10) O<*O*>O
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 13-10-2010 17:20:53

 :o8:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (13/10/10) O<*O*>O
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 13-10-2010 18:35:40

อ้างจาก: yayee2 ที่ 13-10-2010 14:04:47  

วินวิน.......ลีโอ..... :haun4:

อ้างจาก: Églantier✿ ที่ 13-10-2010 17:20:53  

:o8:

ขนาดนั้น ฮ่าๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (13/10/10) O<*O*>O
เริ่มหัวข้อโดย: Gohan ที่ 13-10-2010 20:25:12

 :o8: สองครั้งแล้วนะีพี่ลีโอ
แต่ยังไงก็ยังเชียร์พี่กลาสอยู่นะ
วินวินคร๊าบ...ไม่รักพี่กลาสสักนิดเลยเหรอ  :m15:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (13/10/10) O<*O*>O
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 13-10-2010 21:23:37

จะบอกว่าเขินมากโว้ยยย............. :o8:
วินวินหึงซะจนเป็นเรื่องเลย :laugh:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (13/10/10) O<*O*>O
เริ่มหัวข้อโดย: b27072010 ที่ 13-10-2010 21:43:30

บอกแล้วไงว่าต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิด

แหม้พี่ลีโอไม่ปล่อยน้องเลยนะ

ที่นี่ที่ทำงานนะพี่ลีโอ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (13/10/10) O<*O*>O
เริ่มหัวข้อโดย: LalaBam ที่ 13-10-2010 21:58:48

พี่ลีโอน่ารัก

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (13/10/10) O<*O*>O
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 14-10-2010 06:52:42

 :L2:

อ้างจาก: Gohan ที่ 13-10-2010 20:25:12  

:o8: สองครั้งแล้วนะีพี่ลีโอ
แต่ยังไงก็ยังเชียร์พี่กลาสอยู่นะ
วินวินคร๊าบ...ไม่รักพี่กลาสสักนิดเลยเหรอ  :m15:

อ้างจาก: TarnTaWan ที่ 13-10-2010 21:23:37  

จะบอกว่าเขินมากโว้ยยย............. :o8:
วินวินหึงซะจนเป็นเรื่องเลย :laugh:

อ้างจาก: b27072010 ที่ 13-10-2010 21:43:30  

บอกแล้วไงว่าต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิด

แหม้พี่ลีโอไม่ปล่อยน้องเลยนะ

ที่นี่ที่ทำงานนะพี่ลีโอ

อ้างจาก: padigree ที่ 13-10-2010 21:58:48  

พี่ลีโอน่ารัก

ขอบคุณมากครับ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 14-10-2010 08:51:38

(ต่อครับ)

ตอนที่ 17

วินวินจ้องมองเงาตัวเองในกระจก ในสภาพที่เหมือนกำลังตาค้างเมื่อมองเห็นไหล่และคอที่เต็มไปด้วยรอยจูบ แก้มยังมีรอยแดงเป็นปื้น ริมฝีปากก็ยังมีรอยช้ำ
“กูหนอกู”
วินวินพึมพำแล้วหันไปเช็ดตัวที่ยังเปียกชื้นหลังการอาบน้ำ
ตอนที่อยู่ในอ้อมแขนของรุ่นพี่ ก็จมอยู่กับทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทำให้ คำพูด สัมผัส รอยจูบ แต่พอมาถึงตอนนี้ กลับนึกถึงอีกคน
คนแสนดีที่คอยเอาใจไม่ห่าง แต่พอทำมือไวกลับโดนทุบโดนเตะ 
...คงต้องเสียใจมาก..
“ไอ้เลววินวิน มึงจะหลายใจเกินไปแล้ว!” วินวินหันมาชี้หน้าด่าตัวเองในกระจก

“วินวินครับ เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงเคาะประตูห้องน้ำเรียกคนที่กำลังด่าตัวเอง
“เปล่าฮะ กำลังแต่งตัวอยู่” มือขาวๆ รีบแต่งตัวด้วยความเร็วสูงสุดทันที
“อ้อ..อาหารมาแล้วนะครับ”
“ฮะ เสร็จแล้วฮะ”   
ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำออกมา คนที่นั่งรออยู่ที่หน้าโทรทัศน์ก็ลุกขึ้นมาหา วินวินก้มหน้าทั้งยังทำเหมือนเดินอ้อมไปที่โต๊ะกินข้าว
“รุ่นพี่ไปอาบน้ำสิฮะ เมื่อกี้ผมทำเลอะเทอะ”
พี่ยิ้มๆ แล้วจะเดินผ่านไป แต่กลับหันมาคว้ากอด จมูก ริมฝีปากกดแน่นอยู่ที่แก้มใส
“พี่!” วินวินร้อง แต่พอรู้ตัวอีกที หลังก็สัมผัสกับโซฟายาว
ดวงตากลมกะพริบมองหน้าพี่ แล้วหันซ้ายหันขวาด้วยความงง
“อะไรกัน”
“หอมจัง”  มือพี่เลื่อนขึ้นมาคร่อมตัวไว้
“หอมอะไร ก็สบู่พี่น่ะแหละ” วินวินตอบอ้อมแอ้ม มือขาวๆ ดันเอวดันไหล่พี่ให้ออกห่าง แต่กลับกลายเป็นจมูกคมที่ซุกไซ้ลงมาหาอีกครั้ง
“แต่หอมจริงๆนะ”
“แต่ผมหิวแล้ว” วินวินโอดครวญ
“หอมก่อน”
“ผมหิวจริงๆ นะ ขอกินข้าวก่อนไม่ได้เหรอ”
พี่ชะงักค้าง แต่จมูกยังติดอยู่ข้างแก้ม
“กินก่อนเหรอ”
“อื้ม...กินก่อน” วินวินรับปากไปมั่วๆ แต่ทำให้พี่ขยับลุกขึ้นยืน
“งั้นวินวินกินก่อนได้เลย”
เด็กหนุ่มมองตามคนตัวโตที่รีบวิ่งหายไปในห้องนอน แล้วเดินไปที่โต๊ะกินข้าว สักพักก็เหมือนได้ยินเสียงร้องเพลงดังมาจากในห้องน้ำ
วินวินหัวเราะลั่น คนในห้องน้ำก็ยิ่งร้องดังกว่าเดิม
ไม่ถึง 5 นาทีพี่ลีโอก็กลับออกมาในเสื้อยืดสีขาวตัวใหม่ กับกางเกงสีครีมขาสั้นแค่เข่า
ทำให้คนที่ยืนดื่มน้ำหวานอยู่หันมามอง 
“นั่นเรียกว่าอาบน้ำหรือฮะ” วินวินถามขณะที่วางแก้วน้ำหวานลงบนโต๊ะ
“ก็ไม่อยากให้น้องรอนาน”
หมดคำสุดท้ายพี่ก็มาถึงตัวรวบเอวบางไว้หลวมๆ กดจมูกหอมแก้มเต็มปอด
“หอม หอม หอม”
“รุ่นพี่อ่ะ กินข้าวกันเถอะ”
“วินวินนั่งตักพี่มั้ย”
“พี่อ่ะ ไปนั่งตรงโน้นเลย!” วินวินผลักพี่ไปที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ทำไมล่ะ ก่อนนี้ยังนั่งตักได้เลย”
วินวินแก้มแดงปลั่งเมื่อนั่งลง “พี่อ่ะ พูดย้อนไปทำไมให้ผมรู้สึกตัวว่า พี่น่ะมือไวขนาดไหน”
“ไม่ได้มือไว จมูกก็ไว แล้ว....”
“พอแล้ว!” วินวินร้องใช้ซ่อมชี้ไปที่จานข้าวข้างหน้าพี่ “กินๆๆๆๆ”
“Sir Yes Sir!” พี่ลีโอนั่งตัวตรงจับช้อนส้อม
คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเลยต้องเอียงคอมองล้อเลียน “มันต้องดีใจขนาดนั้นเลยหรือฮะรุ่นพี่”
“ดีใจสิ ได้แต่มองมาเป็นปีๆ จนมาถึงวันนี้ ดีใจจนอยากวิ่งออกไปบอกทุกคนในโรงแรมแล้ว”
วินวินมองพี่งงๆ ที่พี่บอกว่าเคยเห็นตอนแข่งไฮสคูลน่ะจำได้ แต่พี่มองน้องด้วยสายตาแบบนี้มาตลอดงั้นหรือ
“ผมน่าจะรู้ตัวตั้งแต่ตอนที่พี่จับผมนั่งตักในห้องซ้อมเปียโนแล้วนะเนี่ย”
พี่ลีโอหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “หนึ่งเข้าใจพี่ผิดบ่อยๆ สองรู้ตัวช้าๆ น่ะดีแล้ว พี่ชอบ”

ลีโอเอง ก็รู้สึกถึงหัวใจตัวเองที่กำลังพองฟูอยู่เหมือนกัน การไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ กลายเป็นเรื่องยาก ยิ่งคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าตอนนี้เขินอาย เดี๋ยวก็ทำแก้มป่อง เดี๋ยวก็ทำตาพอง แล้วก็มองค้อน พี่ก็ยิ่งอารมณ์ดี
ที่เขาว่าโลกสดใสกลายเป็นสีชมพูคงเป็นอย่างนี้
วินวินไม่ใช่รักแรก
แล้วความสัมพันธ์ระหว่างกันในตอนนี้ก็ยังอยู่ที่การสัมผัสภายนอก
เพียงแต่ท่าทีของน้องที่เปิดใจมากขึ้น การยอมรับพี่มากขึ้นด้วยการแสดงออก ต่อให้ดูน่าเวียนหัวไปสักนิด แต่บทลงท้ายที่อ่อนหวาน 
ทุกสิ่งทุกอย่าง...ทำให้รู้สึกว่าสีชมพูก็ไม่ได้ดูเลี่ยนเกินไปซะทีเดียว

ลีโอยอมรับกับตัวเองอย่างไม่มีเงื่อนไข
.....เพียงแค่น้องนั่งอยู่เฉยๆ ข้างหน้านี้ พี่ก็ยอมยกให้หมดทั้งตัวและหัวใจ...
.....รัก....
.....จนสามารถมองข้ามความผูกพันของน้องกับใครอีกคนไปอย่างง่ายดาย...

*-*-*จบตอนที่ 17-*-*-

 :กอด1: แน่นๆ แล้วกระซิบบอก "ขอบคุณครับ"

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 14-10-2010 08:59:40

“หนึ่งเข้าใจพี่ผิดบ่อยๆ สองรู้ตัวช้าๆ น่ะดีแล้ว พี่ชอบ”
อ้อๆๆ แบบนี้นี่เอง คุณสมบัติพึงประสงค์ของคนรักที่ดีของพี่สิงโต >//////<


ว่าแต่ตอนลงท้ายมันแหม่งๆ เหมือนว่าจะมีปัญหาอะไรตามมาอีกรึเปล่าหนอ?
จะมีปัญหาอะไรก็ตาม อย่าให้น้องวินวินน่ารักเจ็บนะคะ
พี่สิงโตจะเจ็บนิดเจ็บหน่อยไม่เป็นไร แก่แล้ว ความทนทานสูงกว่าน้องนิ หุหุ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 14-10-2010 09:06:49

วินวินยังแอบเห็นใจพี่กลาสอยู่
...ความใกล้ชิดไม่ได้ทำให้พี่ได้ครอบครอง ในทางตรงข้าม คนที่อยู่เฉยๆ ต่างหากคือคนที่ได้พี่ไปทั้งตัวและหัวใจ....
...รักจนสามารถมองข้ามความผูกพันของคน 2 คนไปอย่างง่ายดาย...
สารภาพเค้างงกับสองประโยคนี้มากๆเลย :m28: :m23:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 14-10-2010 09:18:44

อ้างจาก: anajulia ที่ 14-10-2010 08:59:40  

“หนึ่งเข้าใจพี่ผิดบ่อยๆ สองรู้ตัวช้าๆ น่ะดีแล้ว พี่ชอบ”
อ้อๆๆ แบบนี้นี่เอง คุณสมบัติพึงประสงค์ของคนรักที่ดีของพี่สิงโต >//////<


ว่าแต่ตอนลงท้ายมันแหม่งๆ เหมือนว่าจะมีปัญหาอะไรตามมาอีกรึเปล่าหนอ?
จะมีปัญหาอะไรก็ตาม อย่าให้น้องวินวินน่ารักเจ็บนะคะ
พี่สิงโตจะเจ็บนิดเจ็บหน่อยไม่เป็นไร แก่แล้ว ความทนทานสูงกว่าน้องนิ หุหุ

พี่นุ่นครับลำเอียงกันเห็นๆเลยหรือครับ

อ้างจาก: TarnTaWan ที่ 14-10-2010 09:06:49  

วินวินยังแอบเห็นใจพี่กลาสอยู่
...ความใกล้ชิดไม่ได้ทำให้พี่ได้ครอบครอง ในทางตรงข้าม คนที่อยู่เฉยๆ ต่างหากคือคนที่ได้พี่ไปทั้งตัวและหัวใจ....
...รักจนสามารถมองข้ามความผูกพันของคน 2 คนไปอย่างง่ายดาย...
สารภาพเค้างงกับสองประโยคนี้มากๆเลย :m28: :m23:

แก้่ไขแล้วนะครับ ขอบคุณมากครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 14-10-2010 09:49:43

วินวินเหมือนจะลังเลอะไรอยู่หรือเปล่า

เหมือนจะยังไ่ม่เคลียร์กับเรื่องของกลาสเนอะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 14-10-2010 11:31:58

 :sad4: วินวินของมามี๊....ลังเลอะไร หรือว่าเห็นใจใครหรือเปล่า...โอ้วโน้ว...เรื่องกำลังจะพันกันไปมากมายรึเปล่านี่....

แต่พี่ลีโอก้อหวานจริง อะไรจริง...
คนอ่านรอน้องตัดสินใจ เห็นใจ ให้ใจ โอ้ววว อะไรดีน้อ....รอๆๆๆ ครับผม

สรุปว่า รออ่านตอนต่อไปครับ...อะฮึก TT-TT

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: Gohan ที่ 14-10-2010 19:05:33

อุแหม่ พี่ลีโอ ใจคอจะกินแต่น้องวินวินตลอดเลยนะ   :laugh:
แถมทำท่าดีใจเหมือนกับเด็กได้ของเล่น ฮ่าๆ น่ารักเชียว

อิอิ วินวินคร๊าบบบบบบบ ช่วยลังเล และคิดถึงพี่กลาสเยอะๆ หน่อย
สงสารคนใกล้ตัวบ้าง เค้าก็รักวินวินเหมือนกัน อย่ามัวแต่ไปคิดถึงพี่ลีโอที่สุดในโลกนะ

ตอนท้ายเรื่อง เหมือนจะมีอะไรให้ให้แม่ยกพี่กลาสได้ลุ้น หุหุ ... o18

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 14-10-2010 19:20:57

น้องวินวินเค้าเป็นคนมีจิตใจดีไง เค้ารู้ว่าเค้าไม่ได้รู้สึกกับพี่กลาสแบบรู้สึกกับพี่ลีโอ
แต่เค้าก็ไอยากให้กลาสเสียใจ และก็หวังว่าพี่ลีโอคงไม่ทำอะไรให้น้องเสียใจหรือเจ็บปวดนะ
ดูดิใช้ชั้นเชิงของรุ่นเก๋าทำเอาน้องเค้าเพริดตามไปแล้วอ่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: b27072010 ที่ 14-10-2010 19:40:38

ทำไม ๆ ๆ ๆ

อ่านแล้วอยากเป็นวินวินจังเลย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 15-10-2010 07:33:53

อ้างจาก: heefever ที่ 14-10-2010 09:49:43  

วินวินเหมือนจะลังเลอะไรอยู่หรือเปล่า

เหมือนจะยังไ่ม่เคลียร์กับเรื่องของกลาสเนอะ

อ้างจาก: from_mars ที่ 14-10-2010 11:31:58  

:sad4: วินวินของมามี๊....ลังเลอะไร หรือว่าเห็นใจใครหรือเปล่า...โอ้วโน้ว...เรื่องกำลังจะพันกันไปมากมายรึเปล่านี่....

แต่พี่ลีโอก้อหวานจริง อะไรจริง...
คนอ่านรอน้องตัดสินใจ เห็นใจ ให้ใจ โอ้ววว อะไรดีน้อ....รอๆๆๆ ครับผม

สรุปว่า รออ่านตอนต่อไปครับ...อะฮึก TT-TT

อ้างจาก: yayee2 ที่ 14-10-2010 19:20:57  

น้องวินวินเค้าเป็นคนมีจิตใจดีไง เค้ารู้ว่าเค้าไม่ได้รู้สึกกับพี่กลาสแบบรู้สึกกับพี่ลีโอ
แต่เค้าก็ไอยากให้กลาสเสียใจ และก็หวังว่าพี่ลีโอคงไม่ทำอะไรให้น้องเสียใจหรือเจ็บปวดนะ
ดูดิใช้ชั้นเชิงของรุ่นเก๋าทำเอาน้องเค้าเพริดตามไปแล้วอ่ะ

อ้างจาก: b27072010 ที่ 14-10-2010 19:40:38  

ทำไม ๆ ๆ ๆ

อ่านแล้วอยากเป็นวินวินจังเลย

ขอบคุณมากครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 15-10-2010 07:57:24

 :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 15-10-2010 09:05:02

ไม่อยากให้น้องหลายใจเลยนะ

ตัดสินใจดี ๆ เพราะถ้าวินวินรู้สึกแบบนี้ มันจะเสียใจทั้งหมดนะ

ปล.เชียร์พี่ลีโอ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 15-10-2010 14:34:43

ถ้ามันยากนัก ก็เก็บพี่เค้าไว้ทั้งสองคนเลยวินวิน :m20:
เค้าชอบบุคคลิกนายเอกของไรท์ฯมากเลยนะคะ (ชอบตั้งแต่เรื่องคุ๊กกี้แล้ว) มันน่าจับกด เอ๊ย น่าทะนุถนอมดีอ่า
ยิ่งเวลาเรียกกันพี่ๆน้องๆด้วยเนี่ย โอ๊ยยย เขิลลล :o8:
ส่วนเรื่องที่น้องลังเล...พี่อะ ยังไงก็ได้ค่ะ เชียร์ให้วินวินหมดทุกคนเลย  :laugh:
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าา

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 16-10-2010 05:57:53

อ้างจาก: roseen ที่ 15-10-2010 07:57:24  

:L1:

อ้างจาก: dukdikdukdik ที่ 15-10-2010 09:05:02  

ไม่อยากให้น้องหลายใจเลยนะ

ตัดสินใจดี ๆ เพราะถ้าวินวินรู้สึกแบบนี้ มันจะเสียใจทั้งหมดนะ

ปล.เชียร์พี่ลีโอ

อ้างจาก: BeeRY ที่ 15-10-2010 14:34:43  

ถ้ามันยากนัก ก็เก็บพี่เค้าไว้ทั้งสองคนเลยวินวิน :m20:
เค้าชอบบุคคลิกนายเอกของไรท์ฯมากเลยนะคะ (ชอบตั้งแต่เรื่องคุ๊กกี้แล้ว) มันน่าจับกด เอ๊ย น่าทะนุถนอมดีอ่า
ยิ่งเวลาเรียกกันพี่ๆน้องๆด้วยเนี่ย โอ๊ยยย เขิลลล :o8:
ส่วนเรื่องที่น้องลังเล...พี่อะ ยังไงก็ได้ค่ะ เชียร์ให้วินวินหมดทุกคนเลย  :laugh:
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าา

 :L2: ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 16-10-2010 10:22:24

 :o8: น้องวินวิน น่ารักอ่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 17-10-2010 06:54:48

อ้างจาก: หมวยลำเค็ญ ที่ 16-10-2010 10:22:24  

:o8: น้องวินวิน น่ารักอ่ะ

^^ :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/10/10)m<*O*>m
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 17-10-2010 06:57:49

(ต่อครับ)

ตอนที่ 18

อาทิตย์ต่อๆ มาพี่ลีโอก็รีบมาดักรอคุณครูสอนเปียโนของน้องชายถึงหอพักมหาวิทยาลัย แต่สีหน้าท่าทางสดใส ไม่เหมือนคนที่ได้นอนไม่ถึง 3 ชั่วโมงเลยสักนิด แต่พอโดนเรียกตัวไปทำงานก่อนที่จะขับรถไปถึงร้านอาหาร คนที่อารมณ์ดีก็หงุดหงิดได้เหมือนกัน
“ขอโทษนะวินวิน พี่ต้องไปดูงานที่โรงแรมอีกที่น่ะ”
“ไปต่างจังหวัดหรือฮะ”
“อือ คงขับรถสัก 3 ชั่วโมงมั๊ง”
“ไม่เป็นไร พี่ส่งผมที่สถานีรถไฟฟ้าก็ได้”
“แย่จริง” พี่ถอนหายใจยาว “อาทิตย์นึงได้เจอกันวันเดียวเอง กลับต้องรีบไปทำงาน”
“ก็พี่ไปทำงานนี่ฮะ” ดวงตากลมโตจ้องมองพี่ “ถ้าไม่ใช่เพราะว่าผมมาสอนน้องพี่ ตอนนี้พี่ก็คงต้องกำลังทำงานอยู่ใช่มั้ยละฮะ”
พี่ลีโออดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปเขย่าหัวของอีกคน ทั้งที่ในใจอยากดึงมากอดมากกว่า
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็พบกันแล้วฮะ”
“สงสัยงานนี้ต้องมีการเจรจากับประธานโรงแรมให้เป็นเรื่องเป็นราวสักที” พี่ลีโอบ่น ทำให้น้องหัวเราะ
“บ่นเพราะทำงานเนี่ยนะ ถ้าไม่มีงานทำสิค่อยน่าบ่น”
“มันก็จริง แต่คุยกันแล้วนี่นาว่าขอพักวันอาทิตย์”
“พี่อ่ะ”


พี่ลีโอกลับไปทำงานทั้งที่ยังเครียดเรื่องน้องปนไปกับเรื่องงาน มันไม่ใช่แค่ว่าอาทิตย์หนึ่งได้พบกับ 1 วัน แต่เพราะว่าในรอบ 7 วันนี้ยังมีอีกคนที่วนเวียนอยู่กับน้องตลอดเวลาต่างหาก
ต่อให้น้องเอนเอียงมาหาจนคนรู้กันทั่ว แต่ก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี
ตอนอยู่ด้วยกันก็มั่นใจเต็มร้อย แต่พอห่างกัน.....
บอกไปใครจะเชื่อว่า คนอย่างนายลีโอไม่มีความมั่นใจเรื่องความรัก
และนั่นก็ทำให้อาทิตย์ถัดมาพี่ลีโอขับรถไปจอดรอน้องอยู่ที่หน้าหอพักเหมือนเคย
วินวินเปิดประตูรถขึ้นมาแล้วหันมายิ้มกว้างทักทาย
 “วันนี้สอนเสร็จผมแวะคลินิกนะฮะ”
“ไปดึงฟันอีกเหรอ”
“ไม่ฮะ วันนี้ไปเอาออกแล้ว ทีนี้ก็หล่อเสร็จสักที”
คนที่กำลังขับรถอยู่หัวเราะ
“ก็หล่อไม่เสร็จมานานวันนี้หล่อเสร็จแล้วไง” วินวินพาซื่ออธิบาย แต่เมื่อเห็นสีหน้าของพี่ก็เลยบ่นอุบ “ว่าแล้วเชียวมุกแป้ก”
“ไม่หรอกน่า มุกนี้เวิร์คออก”
พี่ยื่นมือสวยมาขยี้ผมเบาๆ อีกคนเลยกลายเป็นอมยิ้มเขินๆ
*-*-*
วินวินยืนยิ้มกว้างชื่นชมตัวเองอยู่ในห้องน้ำของห้องพักสุดหรูชั้นบนสุดของโรงแรม คงใช้เวลานานพอดู เพราะเจ้าของห้องถึงกับต้องมาเคาะประตูเรียก
“วินวินครับ อาหารจะเย็นหมดแล้วนะครับ”
“ไปแล้วฮะ ไปแล้ว” เด็กหนุ่มเปิดประตูแล้วกระโดดพรวดออกมา ส่วนคนที่ยืนอยู่ก็คว้าเอวไว้ด้วยสัญชาตญาณเหมือนกัน
“เป็นอะไร”
“กระโดด”
“กระโดดทำไม”
“ก็อยากกระโดดก็กระโดด ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ”
พี่ลีโอถอนหายใจยาวแล้วกดจมูกลงเต็มแก้มนิ่ม
“อื้อ....หิวข้าวแล้ว~~”
“ซนกว่าชีต้านะเราเนี่ย!” พี่ลีโอบอกทั้งที่จมูกยังกดแน่น
วินวินหัวเราะร่วนบิดตัวหนีริมฝีปากและแขนแข็งแรง “กินข้าว ๆๆๆ”
แต่พอมาถึงที่โต๊ะวินวินก็ยิงฟันให้พี่ดูอีกรอบ “ชมก่อนสิ”
“ชมอะไร”
“บอกว่าผมหล่อหน่อยสิ”
พี่ลีโอทั้งส่ายหน้าทั้งหัวเราะ
“เร็วดิ ตั้งแต่ที่คลินิกก็ไม่ยอมชมผมเลยนะ”
“หล่อ หล่อมาก...” พี่ลีโอแกล้งลากเสียง แต่อีกคนทำหน้างอ กระแทกตัวนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ไม่จริงใจเลย”
“กินให้เสร็จก่อน แล้วจะชม”
“ผมไม่ใช่ชีต้านะ จะได้ต้องมีคนคอยชมเก่งจังเวลากินข้าวน่ะ”
“อ้าวเหรอ...” พี่ลีโอบอกขณะที่มองคนที่ม้วนเส้นสปาเก็ตตี้คำโตเข้าปาก
“กินเสร็จแล้วชมจริงๆนะ”
“อือ..” พี่ลีโอได้แต่นั่งยิ้มมองคนที่รีบจัดการกับอาหารข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เสร็จแล้วก็รีบตรงไปแปรงฟันเหมือนเคย
เสร็จเรื่องของตัวเอง พี่ลีโอเพิ่งวางช้อนส้อม วินวินก็รีบเก็บจานชามใส่รถเข็นไปนอกห้อง รอรูมเซอร์วิสมาจัดการ
เมื่อพี่ออกมาจากห้องน้ำเลยมีคนมายืนตัวตรงรออยู่
“ชมสิ ชมเร็วๆ อยากฟังจะแย่อยู่แล้ว”
พี่ลีโอล้วงกระเป๋ากวาดตามองไปทั่วห้อง ทำให้คนที่ยืนตัวตรงเริ่มออกอาการยุกยิก
พี่ก้าวช้าๆเข้ามาหา พออีกคนอยู่ในรัศมีแขน พี่ลีโอก็คว้าวินวินเข้ามารวบกอดไว้แน่น แนบริมฝีปากที่ข้างหู
“วินวินของพี่น่ารักมาก”
เด็กหนุ่มขนลุก เบี่ยงตัวหนี “ให้ชมว่าหล่อไม่ใช่น่ารัก”
พี่คลายแขนที่กอดรวบไว้ จับข้อมือขาว 2 ข้างขึ้นมาพักที่ไหล่กว้าง
“ชมแล้วได้อะไรเป็นรางวัล”
วินวินเลยทุบที่ไหล่ “ว่าแต่คนอื่น ตัวเองก็ทวงรางวัลเหมือนชีต้าเหมือนกันแหละ”
มือของพี่ที่กอดเอวไว้หลวม   ๆ ค่อยเลื่อนขึ้นมาที่กลางหลังดันให้ร่างผอมบางเบียดเข้ามาหา ขณะที่โน้มใบหน้าเข้าใกล้ แต่วินวินเบี่ยงหลบ
“ชมก่อนดิ”
พี่ลีโอก้มลงจนริมฝีปากติดอยู่ที่แก้ม “หล่อมาก”
หมดคำชมจมูกคมก็กดแน่นที่แก้ม ริมฝีปากไล่ไปที่ใบหู
“พี่ฮะ” วินวินรู้สึกเหมือนหายใจได้ยากมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อพี่เล็มที่ใบหูแล้วจูบไล่ลงมาที่ต้นคอ “ได้รางวัลแล้วก็ไปส่งผมเหอะ”
พี่ละริมฝีปากจากต้นคอขาว ช้อนคางน้องให้หันกลับมา
“รางวัลที่ไหน นั่นยังไม่เรียกว่าอินโทรด้วยซ้ำ”
“โห...” เสียงทักท้วงยังไม่หมดคำ พี่ก็จูบที่ริมฝีปากทั้งดูดและเม้มที่ริมฝีปากบนจนวินวินส่งเสียงทักท้วงในลำคอ
“อื้อ..”
เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเป็นคำตอบ วินวินได้แต่ทุบที่ไหล่กว้างแล้วเลื่อนมือโอบรอบคอ
ลิ้นร้อนสอดเข้าหาเลียไล่ที่แนวฟัน ขณะที่มือหนึ่งดันหลังให้เข้าหา อีกมือช้อนที่สะโพกให้บดเบียดกับต้นขาพี่
วินวินไม่ได้แค่รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองกำลังร้อนฉ่า แต่ยังรู้สึกถึงไอร้อนกรุ่นๆในช่องท้องที่กำลังลุกลามอย่างช้าๆ
ปลายลิ้นที่เคยหดหนีตอบรับพี่อย่างกล้าๆ กลัวๆ กลับโอนอ่อนให้พี่ม้วนเข้าหาดูดจนส่งเสียงคราง
มือพี่ที่ดันอยู่ข้างหลังสอดเข้าภายใต้เสื้อยืดสีหวานของน้อง
วินวินเกร็งตัวจนเหมือนเขย่งเมื่อมือสวยสัมผัสตามแนวหลัง
“อึก อือ........”
พี่ลีโอถอนปากออกแต่ยังวนเวียนอยู่ที่ปลายคางและข้างแก้ม
“ถอดนะครับ”
วินวินดันไหล่พี่ห่างทันที แต่รั้งมือที่ดึงชายเสื้อไว้
“พี่ฮะ ผม”
“นะ ...เหมือนครั้งก่อนก็ได้”
ดวงตาหวานเชื่อมที่มองมาทำให้วินวินไม่กล้าสบตา พี่ลีโอก้มจูบที่แก้มอีกครั้ง แล้วรั้งมือกลับเข้ามาในห้องนอนใหญ่
“พี่ฮะ เดี๋ยว...คือผม”
พี่ลีโอถอดเสื้อตัวเองออกก่อน ขณะที่ดวงตายังจับจ้องใบหน้าแดงจัดของอีกคน ริมฝีปากแดง แก้มแดงจากรอยจูบ
วินวินเหมือนกำลังแอบมองคนรูปหล่อ ปกติดูเหมือนจะผอม แต่เวลาที่ถอดเสื้อกลับเห็นแต่กล้ามเนื้อจากการออกกำลังกาย
ซิกแพคที่ผู้ชายทุกคนต้องการ กับไหล่กว้างทำให้วินวินเผลอกลืนน้ำลาย
รู้ตัวอีกทีคือเสื้อยืดของตัวเองพ้นตัวไปแล้ว กับจูบครั้งแล้วครั้งเล่าที่เหมือนจะสูบออกไปได้ทั้งจิตวิญญาณ
แผ่นหลังสัมผัสกับเตียงนอนพร้อมกับริมฝีปากที่เลื่อนลงมาที่ยอดอกบาง วนรอบแล้วดูดเบาๆ เด็กหนุ่มก็เกร็งตัวร้องคราง มือขาวๆ จับศีรษะของพี่ไว้แน่น เหมือนกำลังกดลงหามากกว่าจะผลักออก
“อะ อา....พี่ฮะ...แบบนี้มัน..มัน...”
มือข้างหนึ่งบี้ยอดอกที่แข็งรอ วินวินได้แต่งอตัวคว้าข้อมือพี่ไว้
ลิ้นอ่อนนุ่มลากกลับไปที่อีกด้านสัมผัสที่ไม่แตกต่างกัน แต่ทำให้คนรองรับแทบดิ้น วินวินได้แต่หอบหายใจ
พี่ลากลิ้นไล่กลับมาที่ปลายคาง ขณะที่เลื่อนมือลงไปที่แกนกลางสัมผัสผ่านเนื้อผ้ากางเกงยีน
วินวินผละมือขยุ้มผ้าปูที่นอนไว้แน่น
ดวงตาคมของพี่มองคนที่หลับตา กัดมุมปาก เหมือนพยายามระงับความรู้สึก ผิวกายขาวละเอียด ที่กลายเป็นแดงเรื่อไปทั้งตัว ยอดอกสีชมพูแดงเพราะรอยดูดและรอยฟัน ไล่ลงมาที่ความตื่นตัวที่กำลังเบียดแน่นในกางเกง
พี่ลีโอขยับตัวนั่งคร่อม เลื่อนสายตากลับมามองใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตา ขณะที่ 2 มือดึงกระดุมกางเกง แล้วเลื่อนซิบลง สุดปลายซิบมือสวยคู่นั้นลูบเบาๆ ผ่านเนื้อผ้ากางเกงชั้นใน
วินวินบิดตัวช้าๆ เหมือนคนขี้เกียจ “อา.....พี่ฮะ.......พี่......”
เสียงอ่อนหวาน กับดวงตาหรี่ปรือที่มองมา ทำให้ลีโออยากปล่อยสิ่งที่คับแน่นอยู่ภายในกางเกงของตัวเองใจจะขาด หากแต่ความต้องการเป็นคนสัมผัสมีมากกว่า ทำให้ถอดกางเกงยีนของน้องออกก่อน
“พี่ฮะ!”
วินวินผวาจะแย่งกางเกงกลับมา แต่พี่ดึงออกไปพ้นตัวอย่างรวดเร็ว จนน่าแปลกใจ
พี่ลีโอดันไหล่บางให้นอนลงเหมือนเดิม แล้วกดจูบที่ปาก ขณะที่มือก็ลูบไล้แกนกลางที่ยังไม่ถูกปล่อยออกมาจากกางเกงชั้นใน จนส่วนปลายมีน้ำใสๆ ซึม
วินวินสูดปากเกร็งไหล่ตัวเอง
พี่ลีโอยังคงพรมจูบไล่ตามแนวคางลงมาที่ลำคอ วนเวียนที่หน้าอก 2 ข้างจนมาถึงกลางลำตัว
สอดนิ้วมือเรียวสวยที่ขอบกางเกงชั้นในพร้อมกับเลื่อนริมฝีปากเลียส่วนปลายที่ดีดตัวออกมาในทันที
วินวินพยายามดันศีรษะของพี่ออก “อย่า อย่า....”
แทนทุกคำตอบ พี่ลากลิ้นจากปลายลงไปสู่โคน วินวินยิ่งบิดตัว ส่งเสียงคราง
พี่โลมลิ้นชิมจนทั่วทั้งส่วนที่เป็นแกน ไล่ลงไปถึงก้อนเนื้อด้านใต้
“พอ..พอแล้ว ตรงนั้นไม่เอา พอ...” วินวินร้องบอกขณะที่พยายามเบี้ยงสะโพกหนี หนีบขาไว้ แต่พี่ดันขาออกกว้าง เงยหน้าขึ้นมอง ประคองก้อนเนื้อไว้ในอุ้งมือ
วินวินก้มหน้าลงมามอง หอบหายใจแรง
ทั้งที่ยังมองตากันอยู่ พี่ลากลิ้นกลับขึ้นมาที่ส่วนปลายแล้วครอบริมฝีปาก
“อา.....โอย........”
วินวินทึ้งหมอนนุ่ม พลิกหมอนขึ้นกลบเสียงครางกระเส่าของตัวเอง จนกระทั่งเกร็งตัว
“พี่ฮะ เอาออกก่อน ผมจะเสร็จแล้ว” วินวินพยายามผลักพี่ออก แต่พี่กลับดูดแรงขึ้น
“โอ๊ะ” 
เด็กหนุ่มกระตุกตัวจนสุดแรง หลั่งเข้าสู่ปากสวยที่ครอบอยู่ แล้วทิ้งตัวลงนอนหอบ  ดวงตากลมที่มองมาเต็มไปด้วยคำขอโทษ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/10/10)m<*O*>m
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 17-10-2010 06:58:48

“พี่ไปบ้วนทิ้งสิฮะ”
“กลืนหมดแล้ว”
พี่บอกขณะที่แกะกระดุมกางเกงของตัวเอง ดวงตาโลมเลียร่างผอมบางที่กลายจากขาว กลายเป็นแดงไปทั้งตัว
ไม่น่าเชื่อที่แม้แต่ส่วนนั้นก็ยังแดง
วินวินหลบตาไปมองทางอื่นขณะที่ขยับตัวนั่ง “ผม....ทำให้พี่...อย่างที่พี่ทำให้ผมมั้ยฮะ..”
ต่อให้ก้มหน้า หลบตาไปมองที่อื่นยังไง ก็ยังเห็นความแข็งตัวของพี่ที่ดีดตัวออกมาอยู่ดี
“อยากทำเหรอ” พี่ถามด้วยเสียงต่ำๆ ขณะที่คร่อมตัวลงมาหา ทำให้วินวินต้องนอนลงอีกครั้ง แต่มือขาวๆ กลับดันอกพี่ไว้
“ก็...ผมไม่ควรเป็นฝ่ายรับอย่างเดียวไม่ใช่หรือฮะ”
รอยยิ้มของพี่ลีโอหวานจนอาจทำให้คนรับรอยยิ้มนั้นอาจหัวใจวายตายได้
“ไว้ก่อนแล้วกัน ตอนนี้พี่อยากทำให้วินวิน”
คำพูดที่ตามต่อมาด้วยการพรมจูบไล่ไปทั่วใบหน้า แม้จะรับรู้ถึงความเปียกชื้น แต่กลับไม่มีความรู้สึกอื่นใดนอกไปจากความต้องการที่มากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่รสชาติของตัวเองที่หลงเหลือจากปลายลิ้นที่แทรกเข้าหา แม้จะแปลกๆ แต่ก็ยังรู้สึกดี
มือสวยของพี่เลื่อนจากเอวบางช้อนลงสู่สะโพก แล้วยกขาเรียวขึ้น ลูบไล้วนเวียนขณะที่ขยับแกนกายบดเบียด ความรู้สึกอุ่นร้อนที่ถ่ายทอด ทำให้อีกคนปั่นป่วนตามไปด้วย
“พี่...ให้ผม ทำให้ นะฮะ ...” วินวินอ้อมแอ้มถามอีกครั้ง แต่พี่พลิกร่างผอมบางพลิกคว่ำ
“อ๊ะ ไม่นะฮะ อย่าเพิ่ง ผมไม่” ทั้งปฏิเสธ ทั้งบิดตัวหนี แต่กลายเป็นฝังหน้าอยู่กับหมอนเมื่อพี่กัดเบาๆที่ไหล่ แล้วเลียที่รอยฟันซ้ำ
มือข้างหนึ่งสอดเข้าใต้หน้าอกบีบบี้ด้วยความต้องการ จนวินวินต้องคว้ามือพี่ไว้ ครางเสียงกระเส่า
“อูว...ซี๊ด...”
ริมฝีปากสวยเลื่อนไล่จูบจนทั่วแผ่นหลัง จนมาถึงแก้มก้น
“อย่า...อย่า...”
“อย่ากลัว...” เสียงพี่แหบพร่าไม่ต่างกัน เมื่อแตะปลายนิ้วที่ปากทางแล้วคลึง
วินวินสั่นแรงมากขึ้น จนพี่เลื่อนขึ้นมาหา พลิกใบหน้าน้องขึ้นมาจูบ แต่มือที่ยังแตะส่วนปลายยังคงทำหน้าที่ต่อไป
“ไม่นะฮะ ได้โปรด...”
พี่ยิ้มหวานแล้วพยักหน้า จูบซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า จนความตื่นตัวของน้องพร้อมขึ้นมาใหม่อีกครั้ง โดยที่พี่ยังไม่ได้สัมผัส
พี่ลีโอยิ้มที่มุมปาก เมื่อวินวินพยายามปกปิดความตื่นตัว
“ปิดทำไม”
“ก็มัน..”
พี่จูบทั่วแผ่นหลังอีกครั้ง เน้นย้ำอยู่ที่เอวบาง ขณะที่แทรกปลายนิ้วเพียงนิดเดียวน้องก็บิดตัวหนีทันที
“เจ็บ!”
พี่ดึงกลับมาแล้วฝังทั้งจมูกและริมฝีปากที่ช่องแคบ
“อย่า! อา....” แต่พี่ยิ่งกวาดลิ้นแรงอยู่ทั่วปากทาง
วินวินจิกมือที่หมอน ดึงทึ้งจนแทบขาดคามือ เกร็งร่างกายจนพี่ต้องลูบมือที่แผ่นหลัง
“อา............”
ปลายลิ้นอ่อนนุ่มแทรกเข้าหา
“ไม่! อย่าทำอย่างนี้! มันสกปรก!” วินวินร้องห้าม ทั้งที่แกนกลางกลับร้อนระอุ
พี่ลีโอผละออกขยับไปที่หัวเตียง พร้อมกับที่วินวินทิ้งตัวลงนอนคว่ำหายใจหอบเหนื่อย ได้ยินเสียงเหมือนพี่เปิดฝา ตามมาด้วยสัมผัสเย็นที่ช่องแคบปลายนิ้วสอดเข้าหาช้าๆ
“อย่างนี้ได้มั้ย” พี่กระซิบถามที่ข้างหู
วินวินพลิกตัวหันมาผวากอดพี่ไว้แน่น “เจ็บ...”
พี่จูบซับน้ำตาให้เบาๆ กระซิบเสียงแหบพร่า “นิดเดียวนะ”
“นิดเดียวตลอดแหละ”
พี่หัวเราะเบาๆ เป็นคำตอบ ขณะที่แยกขาเรียว มือที่บีบนวดอยู่ที่ก้นกลมค่อยๆช้อนเข้าหาจุดอ่อนไหวอีกครั้ง
“ครั้งก่อนจับผมนั่งตักไม่ใช่..อึก..มันเจ็บ...” วินวินน้ำตาคลอ ทั้งเจ็บทั้งรู้สึกแปลกๆ
“นิดเดียว ไม่สอดเข้าไปหรอก” พี่บอกทั้งที่กำลังกดปลายนิ้วลึกลงไปอีก
วินวินผวาสะบัดหน้าแหงนเงย จิกมือกับไหล่กว้างขณะที่ความเจ็บกำลังทำให้แกนกลางอ่อนลง
พี่หมุนมือช้าๆ เหมือนควานหาบางอย่างภายใน
“อ๊าก อืม...” เสียงอ่อนหวาน และเสียงหอบหายใจกระชั้นถี่เมื่อพี่พบสิ่งที่กำลังค้นหา วินวินได้แต่ร้องคราง ความต้องการที่กระจายไปทั่วร่างแทบทำให้ไม่กล้าขยับตัว จนพี่ถอนนิ้วออก
วินวินเอื้อมมือไปหาแกนกลางของพี่ แล้วหยุดชะงักเมื่อสัมผัสความร้อนระอุ
ดวงตาหวานไหว ที่มองมา ทำให้วินวินกอบกำแล้วขยับมือเร็วขึ้น
แต่พี่กลับดึงมือออก แล้วจับน้องพลิกคว่ำใหม่ ยกสะโพกสูงขึ้นแล้วขยับเข้าหา วินวินเกือบร้องห้าม กระทั่งรับรู้ว่าพี่สัมผัสเพียงภายนอก เบียดแกนกายที่ร้อนระอุผ่านร่องแคบ ขณะที่มือหนึ่งจับสะโพกไว้ อีกมือก็กอบกุมความร้อนรุ่มของน้องที่ด้านขยับมือสอดรับกัน แรงกระแทกเพิ่มขึ้นจนรู้สึกถึงหยาดน้ำที่พ่นลงเต็มหลัง และน้ำหนักตัวที่กดทับลงมาอย่างหมดแรง
“พี่ฮะ”
พี่ก้มลงจูบปาก ขณะที่สอดนิ้วเข้าสู่ร่องลึก มือที่แกนกายด้านหน้าก็ยังคงอยู่
“อื้อ...อื้อ...”
จู่ๆ พี่ก็หยุดการกระทำทั้งหมด วินวินหันมามองคนยิ้มแปลกๆ ที่กำลังเลื่อนตัวลงไปที่ด้านล่าง 2 มือกอบกุมก้นกลมใช้นิ้วหัวแม่มือเบียดบี้ที่จุดอ่อนไหว แล้วฝังใบหน้าลง
“อ๊า....อูย....” ยิ่งปลายลิ้นสัมผัส เสียงครางยิ่งรุนแรง มือที่ขยับอยู่ด้านหน้ากลับบีบที่ส่วนปลาย ช่องทางด้านหลังขมิบรัดปลายลิ้นพี่ไว้แน่น
“พี่พอเถอะ มันเสียว ผมไม่ไหวแล้ว...”
พี่คลายมือที่ด้านหน้าเลื่อนมาที่ก้อนคู่นวดเบาๆ ปลายลิ้นฝืนความรัดแน่นสอดลึกลงไปกว่าเดิม
“อ๊า..............” วินวินกระตุกตัวร้องลั่น หลั่งน้ำสีขาวออกมา
พี่ค่อยๆถอนลิ้นออก ขณะที่มือลูบไล้ที่ต้นขา พอปล่อยมือ วินวินก็ทิ้งตัวลงนอนราบแล้วพลิกตัวหนี
ลีโอยิ้มกว้างมองคนที่ยังนอนหอบหายใจ มือหนึ่งยังคงแตะอยู่ที่ชายโครง อีกมือทิ้งอยู่ข้างตัวอย่างหมดแรง
“สวย....” เสียงทุ้มต่ำลอดผ่านริมฝีปาก  แต่กลับทำให้คนที่ถูกมองพลิกตัวหนี
“บ้า ผมเป็นผู้ชายต้องหล่อสิ จะสวยได้ยังไง”
“สวยสิ สวยมาก....”   
พี่คร่อมตัวลงหาประกบริมฝีปากที่ขยับจะเถียง 2 มือกวาดไปทั่วตัว แล้วพลิกม้วนเข้ามากอดไว้แน่น
“หลับนะ ตื่นแล้วพี่จะพาไปส่ง”
วินวินพยักหน้ากับอกกว้าง ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจลง....


*-*-*จบตอนที่ 18*-*-*

ตอนนี้ยาวเหมือนกันนะเนี่ย
 :m7: :m7:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/10/10)m<*O*>m
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 17-10-2010 08:28:06

 :o8: :-[

พี่ลีโอ นี่ทำลงไปกะว่าเรียกความมั่นใจด้วยว่างั้น?
แต่ๆๆๆๆๆ อิตอนที่ออกคำสั่งให้"ชมผมสิ"นั่นน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก  :man1:

แล้ว.....เอ่อ นั่นแหละ วินวิน คราวหน้ามาห้องพี่อีกจะรอดเร้อ หงุงหงิง >///////////////<

((คำว่าสัญชาตญาณ ที่โพสบน ไม่ต้องมีสระอินะคะ))

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/10/10)m<*O*>m
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 17-10-2010 08:43:10

 :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/10/10)m<*O*>m
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 17-10-2010 08:47:55

“นิดเดียวตลอดแหละ” <<<<<วินวินน่ารักมาก 
คำคนแก่มักเชื่อไม่ได้เน๊อะ :laugh:
+1 ขอบคุณค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/10/10)m<*O*>m
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 17-10-2010 10:46:20

 :z1:

ฉากเรียกเลือดตอนนี้มาแบบไม่ให้ตั้งตัว

วินวินมันน่ารักจริง ๆ อะแหละ แล้ัวจะไม่ให้พี่หลงได้ยังไงละเนี่ย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/10/10)m<*O*>m
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 17-10-2010 11:16:25

อ้างจาก: anajulia ที่ 17-10-2010 08:28:06  

:o8: :-[

พี่ลีโอ นี่ทำลงไปกะว่าเรียกความมั่นใจด้วยว่างั้น?
แต่ๆๆๆๆๆ อิตอนที่ออกคำสั่งให้"ชมผมสิ"นั่นน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก  :man1:

แล้ว.....เอ่อ นั่นแหละ วินวิน คราวหน้ามาห้องพี่อีกจะรอดเร้อ หงุงหงิง >///////////////<

((คำว่าสัญชาตญาณ ที่โพสบน ไม่ต้องมีสระอินะคะ))

แก้แล้วครับ ขอบคุณครับ

อ้างจาก: roseen ที่ 17-10-2010 08:43:10  

 :L2:

ขอบคุณครับ

อ้างจาก: หมวยลำเค็ญ ที่ 17-10-2010 08:47:55  

“นิดเดียวตลอดแหละ” <<<<<วินวินน่ารักมาก  
คำคนแก่มักเชื่อไม่ได้เน๊อะ :laugh:
+1 ขอบคุณค่ะ :L2:

:L1:

นั่นสินะยิ่งเขียนพี่ลีโอยิ่ง....หุหุหุ

อ้างจาก: heefever ที่ 17-10-2010 10:46:20  

:z1:

ฉากเรียกเลือดตอนนี้มาแบบไม่ให้ตั้งตัว

วินวินมันน่ารักจริง ๆ อะแหละ แล้ัวจะไม่ให้พี่หลงได้ยังไงละเนี่ย

:o8:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/10/10)m<*O*>m
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 17-10-2010 11:23:09

พี่ลีโอ อ่อนโยนมาก วินวิน น่ารักน่าหลงแบบนี้ พี่ลีโอ จะอดใจไม่...ไปได้กี่น้ำนี่

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/10/10)m<*O*>m
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 17-10-2010 12:09:14

เหยยย .. เขินอะค่ะ เม้นไม่ออกเลย  :-[
วินวินน่ารัก เหมือนเด็กเลยอะ ชมผมสิๆๆ 555

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/10/10)m<*O*>m
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 17-10-2010 14:06:13

 :o8:  :o12:
พี่เสียเลือดเสียเนื้อมิใช่เบา...
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก บอกได้แค่ เขินนนนนน วินวิน อย่าไปบ้านพี่เลย เปลืองตัว...อะฮึก...

รออ่านต่อไป ยังไง น้องวินวิน ก้อน่ารัก คริ คริ ขอบคุณค้าบบ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/10/10)m<*O*>m
เริ่มหัวข้อโดย: Gohan ที่ 17-10-2010 19:38:05

วินวิน..ทำไมน่ารักแบบนี้ล่ะครับ  :man1:
พี่ลีโอเห็นแล้วจะอดใจไหวได้ไง...
ตอนนี้อ่านแล้วเขิลลลอ่ะ...มากมาย  :-[
คาดว่าอาการต่อไปคง  :jul1: 555

ขอบคุณครับ ไจฟ์

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/10/10)m<*O*>m
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 18-10-2010 11:23:11

อ้างจาก: yayee2 ที่ 17-10-2010 11:23:09  

พี่ลีโอ อ่อนโยนมาก วินวิน น่ารักน่าหลงแบบนี้ พี่ลีโอ จะอดใจไม่...ไปได้กี่น้ำนี่

อ้างจาก: Églantier✿ ที่ 17-10-2010 12:09:14  

เหยยย .. เขินอะค่ะ เม้นไม่ออกเลย  :-[
วินวินน่ารัก เหมือนเด็กเลยอะ ชมผมสิๆๆ 555

อ้างจาก: from_mars ที่ 17-10-2010 14:06:13  

:o8:  :o12:
พี่เสียเลือดเสียเนื้อมิใช่เบา...
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก บอกได้แค่ เขินนนนนน วินวิน อย่าไปบ้านพี่เลย เปลืองตัว...อะฮึก...

รออ่านต่อไป ยังไง น้องวินวิน ก้อน่ารัก คริ คริ ขอบคุณค้าบบ

อ้างจาก: Gohan ที่ 17-10-2010 19:38:05  

ขอบคุณมากครับ

วินวิน..ทำไมน่ารักแบบนี้ล่ะครับ  :man1:
พี่ลีโอเห็นแล้วจะอดใจไหวได้ไง...
ตอนนี้อ่านแล้วเขิลลลอ่ะ...มากมาย  :-[
คาดว่าอาการต่อไปคง  :jul1: 555

ขอบคุณครับ ไจฟ์

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 18-10-2010 11:25:21

(ต่อครับ)

ตอนที่ 19

ชีต้าลูกศิษย์ตัวน้อยขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำ ส่วนคุณพี่ชายที่ก่อนหน้านี้ทำหน้าที่นั่งคุมคุณครูอีกที ออกไปพูดโทรศัพท์อยู่ที่ข้างสระน้ำ ตอนที่คุณครูวินวินชะโงกหน้าออกไปมอง เห็นกำลังเปิดคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ก หาเอกสารอยู่ คุณครูก็เลยถอยกลับเข้ามานั่งรอในห้องโถงกลางที่เป็นห้องเรียนเปียโนเหมือนเดิม

รถสีดำคันใหญ่จอดเทียบบันได จากนั้นชายสูงอายุที่วินวินเคยพบที่โรงแรมที่ทำงานของพี่ลีโอก็ก้าวลงจากรถ ดวงตาแข็งกร้าวมองตรงมา
วินวินค้อมตัวทำความเคารพ
“เราเคยพบกันแล้วนี่นะ” เสียงทักทายแปลกแปร่ง ด้วยสำเนียงของชาวต่างชาติ
“ครับ”
“แล้วเค้าไปไหนกัน”
“น้องชีต้าไปพักครับ”
“อีกคนล่ะ”
ดวงตาแข็งกร้าวที่มองมาทำให้วินวินรู้สึกว่ามีเหงื่อซึมที่ฝ่ามือ “ทำงานอยู่ข้างสระน้ำครับ”
พ่อของรุ่นพี่ลีโอหรี่ตามองเหมือนกำลังประเมินบางสิ่งบางอย่าง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆ
“ลีโอเป็นลูกชายคนโต ทั้งที่ชั้นรู้ว่าเค้าอยากเรียนดนตรีอยากไปฝรั่งเศส  แต่ชั้นก็ยังบังคับให้เค้าเรียนบริหารเพื่อสืบทอดกิจการของชั้น”
วินวินพยักหน้า นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนในมหาวิทยาลัยรู้กันทั้งนั้น
“แล้วเธอล่ะ ทำไมถึงเรียนดนตรี”
“พ่อของผมอยากให้ผมเรียนดนตรีครับ”
“ทำไม”
“พ่ออยากให้ผมเป็นนักดนตรี”
“นักดนตรี 100 คนจะมีสักกี่คนที่หาเลี้ยงตัวเองได้ด้วยการเล่นดนตรีเพียงอย่างเดียว”
“เรื่องนั้นผมไม่ทราบครับ เพราะสำหรับผมแล้ว ผมรู้แต่ว่าผมมีความสุขที่ได้เล่นดนตรี แล้วถ้าการเข้ามหาวิทยาลัยดนตรี ทำให้พ่อมีความสุขด้วย ก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุดไม่ใช่หรือครับ”
เสียงตอบมาแบบนุ่มๆ ท่าทีอ่อนน้อม ทำให้นายใหญ่ของบ้านต้องยิ้มที่มุมปาก
“แล้วถ้าไม่เข้ามหาวิทยาลัยดนตรี จะเรียนอะไร”
“ผมอยากเรียนพวกบริหารหรือบัญชีมากกว่า เพราะที่บ้านผมทำพวกแพปลาจะได้กลับไปช่วยงานที่บ้าน”

นายใหญ่ของบ้านหัวเราะเสียงแปลกๆ
ลูกชาย 2 บ้านนี้ มันน่าสลับกันเลี้ยงซะจริง

ชายสูงวัยพยักหน้าไปที่เปียโน “เล่นให้ฟังหน่อยได้มั้ย”
วินวินค้อมตัว แล้วเดินไปที่เปียโน ไม่มีความตื่นเต้นใดๆ หลงเหลืออยู่ ไม่มีแม้แต่คำถามในใจว่าจะเล่นเพลงอะไรดี

เด็กหนุ่มวางนิ้วลงบนคีย์ เสียงเพลงลื่นไหลเหมือนสายน้ำ

เมื่อหันมาอีกที ถึงได้พบว่า ที่ด้านหลังมีคนเกือบทั้งบ้านมายืนอยู่ รวมถึงคนที่ก่อนนี้ยังนั่งทำงานอยู่ข้างสระน้ำด้วย
เด็กน้อยชีต้ากระโดดโลดเต้นอยู่ข้างนายหญิงของบ้าน
“ผมอยากเล่นอย่างนี้ ผมอยากเล่นอย่างคุณครู”

ขณะที่นายใหญ่ของบ้านมีสีหน้าทึ่งจัด “เธอไม่เหมาะกับการเป็นนักบัญชีหรือนักบริหารหรอก”
“พ่อครับ” เสียงเรียกทักจากชายหนุ่มรูปหล่อ ที่วันนี้สวมเสื้อยืดคอปกกับกางเกงที่ยาวเพียงเข่า
นายใหญ่ของบ้านหันไปหาลูกชายคนโต ตบไหล่เบาๆแล้วเดินกลับขึ้นไปที่ห้องชั้นบน
แม่ชีต้ามองตามสามี แล้วก้มลงบอกกับลูกชายให้กลับมาเรียนดนตรี จากนั้นก็เดินตามขึ้นไปที่ห้อง
ส่วนอีกคน ยืนกอดอกท่าทางเครียดจัดเหมือนเคย!

“แค่ชมกันสักคำนี่ทำไมมันถึงได้ยากนักนะ” วินวินบ่นอุบ แถมส่งค้อนให้อีกที ก่อนที่จะหันมาสอนเปียโนให้เด็กน้อยชีต้าอีกครั้ง

-*-*-*

พอเข้ามาในห้องพักสุดหรูของโรงแรมกลางเมืองได้ วินวินก็ทิ้งตัวลงนอนคว่ำเหยียดยาวที่โซฟาหน้าทีวี จนคนที่เดินตามเข้ามาหัวเราะขำ
“อย่าเพิ่งนอน จะทานอะไรครับ”
“สั่งมาเหอะ สัก 3 อย่างก็ได้ นม น้ำส้ม อะไรก็เอามาหมด ตอนนี้ผมไม่มีแรงแล้ว” คนบอกท่าทางเหน็ดเหนื่อยสมจริง ขนาดดวงตายังริบหรี่ใกล้หลับ
“เดี๋ยวสิ จะมาเหนื่อยอะไร เมื่อกี้ยังคุยกับพ่อพี่อยู่เลย พอกลับมาถึงห้องแล้วจะมาหมดแรง” พี่ตามมานั่งที่ข้างโซฟา มือเรียวสวยเกลี่ยผมที่ปิดหน้าผากให้
“ตอนคุยน่ะดี แต่ตอนนี้เพิ่งรู้สึกว่าผมรีดพลังงานหยดสุดท้ายไปตอนที่ค้อมตัวสวัสดี แล้วเดินกลับมาขึ้นรถพี่นี่แหละ”
“ท่าทางพ่อพี่อยากได้วินวิน เป็นลูกชายมากกว่าพี่อีกนะเนี่ย”
วินวินลืมตากลมโตขึ้นมองพี่ “อะไรเนี่ยอายุเท่าไหร่จะมางอนพ่อไม่รักน่ะ”
“ตัวแสบ” พี่เอานิ้วจิ้มที่แก้มใส “ประชดเนี่ยรู้จักมั้ย”
“ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์” น้องคว้ามือพี่จะมากัด “มุกน่ะรู้จักป่ะ พี่สั่งข้าวเหอะ เดี๋ยวจะไปเดินห้างใกล้ๆนี่ไม่ใช่หรือฮะ”
พี่ไม่วายขยี้ผมอ่อนนุ่มอีกที ก่อนที่จะลุกไปสั่งอาหาร เมื่อหันกลับมาคนที่นอนอยู่ก็ทำท่าเหมือนจะหลับไปแล้ว
พี่ลีโอเลยเดินมาที่โต๊ะทำงาน เปิดแฟ้มรายงานเกี่ยวกับโรงแรมที่กำลังจะสร้างใหม่ แล้วหันไปเปิดคอมพิวเตอร์ ทำงานไปได้สักพักคนที่นอนอยู่ก็เหมือนละเมอไปห้องน้ำ
แต่พอกลับมา คนตัวเล็กกลับเดินเลยโซฟา มาถึงที่โต๊ะทำงานมุดแขนเข้ามานั่งตักเสียดื้อๆ
“ดูอะไรอ่ะ”
“โรงแรมใหม่ชายทะเลไง สถาปนิกเขาเอาแบบมาให้ดู แล้วก็มีราคาประเมิน กับระยะเวลาก่อสร้างมาด้วย” นิ้วเรียวยาวของพี่ชี้ไล่ไปเรื่อย เจ้าตัวเล็กในแขนพยักหน้าหงึกหงัก ส่งเสียงอืออาไม่รู้ว่าเข้าใจจริงๆ หรือว่ากำลังล้อเลียนอยู่
“เข้าใจมั้ยเนี่ย”
“เข้าใจสิ ผมอ่านหนังสือออกนะ จะให้อ่านให้ฟังมะ”
พี่อดไม่ไหวก้มลงหอมแก้มนิ่ม แล้วพาลนึกอยากกัดแก้มนั่นซะให้จมเขี้ยว แต่เสียงกริ่งที่รูมเซอร์วิสเรียก ทำให้คนในแขนกระโดดหนีออกไปยืนซะไกล พี่เลยได้แค่ส่ายหน้าเมื่อเดินไปเปิดประตูห้อง

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 18-10-2010 11:26:43

“ไปห้างซื้ออะไร” พี่ถามขณะที่นั่งลงที่โต๊ะทานข้าวตัวเล็ก
“ไม่รู้เหมือนกัน สบู่ ยาสีฟัน ก็เพิ่งซื้อที่ซุปเปอร์ในมหาลัย” คนตัวเล็กนั่งอีกฝั่งหนึ่ง ตักข้าวคำโตใส่ปาก
“งั้นก็ไปเดินดูก่อนละกัน”
วินวินกลืนข้าวลงคอแล้วรีบบอก “พี่ไม่ต้องจ่ายให้ผมนะ”
“อ้าว”
“ตอนนี้รุ่นพี่ก็ให้ผมเยอะแล้ว ไม่ต้องซื้อของให้ผมอีก”
พอเห็นอีกคนทำหน้างง เด็กหนุ่มก็เลยอธิบายต่อ “การที่ผมไปกับพี่แล้วพี่ซื้อของให้ มันเหมือนพี่กำลังซื้อชั่วโมงผมอยู่”
พี่แทบจะวางช้อนส้อมด้วยประโยคนี้ “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน พี่อาจซื้อของให้คน....ก่อนหน้าผม หรือคนอื่น แต่อย่าซื้อของให้ผม ผมไม่ใช่พระเอกละครหลังข่าว เรื่องหยิ่งทนงในศักดิ์ศรีอะไรหรอก แค่รู้สึกไม่ดีเวลาที่ทำแบบนั้น”
“แล้ว...มีใครเคยทำอย่างนั้นหรือไง”
พี่ลองเชิง แต่น้องตอบจริงจัง “ไม่มี แค่เห็นในละครก็ทุเรศแล้ว”
พอพี่หัวเราะเสียงหึหะ น้องก็เลยค้อน “เมื่อไหร่ผมจะตามทันเล่ห์กลของพี่สักทีนะ”
“ก็บอกแล้วว่าช้าๆ น่ะดี”
“ดีสำหรับพี่ แต่ผมเหมือนตัวเองโง่ลงไปทุกวัน”
“ไม่หรอก” พี่ตอบเรียบๆ แต่อีกคนกระตุกมุมปาก แล้วก้มหน้าก้มตากิน ยังไม่ทันอิ่ม พี่ก็มีโทรศัพท์เรียกอีกครั้ง
“ไอ้นายช่างคนนี้นี่ยังไงกันนะ ชักคุยกันไม่รู้เรื่อง” พี่บ่นอุบขณะที่มองหน้าจอโทรศัพท์ แต่ก็ลุกจากโต๊ะกินข้าว ไปที่โต๊ะทำงาน
วินวินกินข้าวจนเสร็จ แต่ไม่กล้าซ้อมเปียโนเพราะกลัวว่าจะเสียงดังรบกวน ก็เลยชี้มือบอกพี่ว่าจะเข้าไปนอนต่อในห้อง

พักใหญ่ๆกว่าที่จะวางสายโทรศัพท์จากนายช่าง เมื่อพี่ลีโอเปิดประตูห้องนอนเข้าไปก็เห็นคนที่นอนซุกตัวอยู่ที่ด้านหนึ่งของเตียงเงยหน้าขึ้นมามอง
“เสร็จแล้วหรือฮะ”
“ยัง” พี่ตอบสั้นๆ แล้วเดินเลยไปที่ห้องน้ำ วินวินก็เลยลงนอนต่อ กำลังจะเคลิ้มหลับก็รู้สึกถึงจมูกโด่งที่กดอยู่ที่แก้มนิ่ม แขนแข็งแรงกอดคร่อมอยู่ทั้งตัว
“อ้าว ไม่ไปทำงานต่อละฮะ”
“เดี๋ยวค่อยไป” พี่บอกขณะที่ไซ้จมูกและริมฝีปากอยู่ที่แก้ม
“อะไร แล้วเขาไม่รอสายพี่อยู่หรือฮะ” วินวินดิ้นขลุกขลัก
“วางสายไปแล้ว” พี่พลิกตัวน้องหงายแล้วก้มลงที่ริมฝีปากบางที่ขยับจะถามคำถามต่อ
ปลายลิ้นที่เบียดเข้าหาทันทีทำให้อีกคนได้แต่ส่งเสียงประท้วง ยิ่งมือที่ซุกซนสอดเข้าใต้เสื้อยืดลูบไล้อยู่ที่ชายโครง ขาแข็งแรงเบียดแทรกขาเรียวบางของน้อง
วินวินลืมตากลมโตมือขาวๆ พยายามรั้งมือซุกซนออกแล้วกลายเป็นจิกมือไว้แน่นเมื่อปลายลิ้นถูกม้วนแล้วดูด
“อื้อ...อื้อ...”
พี่ละริมฝีปากไปทีแก้มนิ่ม ต่อไปที่ใบหู
“อย่า....อ๊า....” วินวินร้องแล้วกลายเป็นส่งเสียงครางอยู่ในลำคอ เกร็งไปทั้งตัว มือที่กำลังขัดขืนอยู่อ่อนแรงแล้วเลื่อนขึ้นมาแทรกปลายนิ้วที่ผมของพี่
“อย่า โดน มัน สิ” เสียงสั่นไหวร้องไม่ให้โดน แต่มือกลับไร้แรงที่จะผลักออก ยิ่งพี่เล็มเลียที่ใบหู ลงมาจนถึงติ่งหูแล้วกลับขึ้นไปแทรกลายลิ้นเบาๆ ทำให้น้องเริ่มหอบ
พอพี่ผละออกก็เลยโดนทุบ “ตาเฒ่า ไหนว่าจะไปเดินห้างกันไง”
“ก็มานอนอยู่อย่างนี้ใครจะอดใจได้” พี่บอกขณะที่เลื่อนมือขึ้นสัมผัสยอดอกสีชมพู วินวินงอตัวซุกหน้าลงกับไหล่พี่ทันที
“มือ มือ หยุด โอย”
แต่พี่ก้มลงโจมตีที่ใบหูอีกครั้ง ขณะที่มือที่เบียดบี้ยอดอกยิ่งเพิ่มน้ำหนักขึ้น
“ถ้าผม หลับ อย่ามา เสียความมั่นใจ แล้วกัน” วินวินขู่ทั้งที่แค่พูดยังทำได้ยากลำบาก พี่ตอบรับด้วยเสียงหัวเราะแปลกๆที่ข้างหู กับการเร่งลิ้น
“อูย..” วินวินสูดปาก ความเสียวซ่านกำลังอาละวาดไปทั่วร่าง  “พี่ฮะ ...”
พี่ละริมฝีปากออก พลิกมือถอดเสื้อน้องแล้วถอดเสื้อตัวเอง
“ไปเดินห้างไง” วินวินบอกทั้งที่มัดกล้ามของคนข้างหน้า กำลังทำให้กลืนน้ำลายได้ยากลำบากมากขึ้นทุกที จนต้องหลบตาไปทางอื่น
พี่คร่อมตัวลงมาหาอีกครั้ง สัมผัสใบหน้าน้องให้หันกลับมา เกลี่ยนิ้วลงที่แก้มนิ่ม ไล่ลงมาที่ริมฝีปากที่เผยอรับ
“วินวินของพี่...”
ดวงตาอ่อนหวาน น้ำเสียงทุ้มต่ำ กับสัมผัสอ้อยอิ่งที่ริมฝีปากเลื่อนลงไปที่ปลายคาง ลำคอ ไหล่ แขน จนถึงปลายนิ้ว พี่ยกขึ้นมาจูบไล่แล้วดูดนิ้วกลาง ทั้งที่ยังมองลึกลงไปในดวงตากลมคู่นั้น
“อ๊ะ” วินวินจะชักมือออก แล้วเปลี่ยนเป็นกัดมุมปากไว้แน่น รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นรัว
พี่ยกแขนเรียวบางขึ้นคล้องคอ ขณะที่ก้มลงหาริมฝีปากแดงเรื่อ
“พี่รักวินวิน”
แทนคำตอบรับ วินวินเปิดปากแลกลิ้นให้พี่ทั้งดูดทั้งม้วนแล้วคลาย เมื่อน้องทำตามพี่ถึงกับครางเสียงต่ำๆในลำคอ ปลายลิ้นที่ฉกกลับมายิ่งเพิ่มความรุนแรงจนวินวินผวายกตัวดันสู้มือที่เบียดบี้อยู่ที่ยอดอก
“อื้อ..อึก อื้อ...”
เมื่อพี่ละออกมาเล็มเลียที่ปลายคางวินวินถึงกับหอบหายใจ แต่การที่ริมฝีปากทำงานหนักอยู่ที่คอก็ไม่ได้ทำให้การหายใจจะดีขึ้นกว่าเดิมสักเท่าไหร่
“วินวินครับ”
“อื้อ..” น้องบิดตัวหนีทันทีที่พี่แตะปลายลิ้นที่อก วนรอบแล้วดูด วินวินหอบหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ มือที่ว่างอยู่ก็คลึงอยู่ที่เอว
“พี่ฮะ..ไม่ไหว...แล้ว...”
แต่พี่กลับย้ายไปดูดที่อกอีกข้าง ทั้งยังเลื่อนมือสวยกอบกุมความตื่นตัวของน้องผ่านกางเกงยีน ยิ่งลูบไล้ความร้อนภายในยิ่งเพิ่มขึ้น วินวินยกตัวดันสู้มือพี่
ริมฝีปากดูดชิมลงมาจนถึงแนวขอบเอวกางเกง พี่ช้อนตาขึ้นมองดวงตากลมที่กำลังหรี่ปรือ เต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการ แล้วต้องยกตัวขึ้นมาดูดปากแดงๆนั้นแรงๆ อีกครั้ง
วินวินครางหวือ คว้าที่ขอบเอวกางเกงพี่กระตุกกระดุมกางเกงจนหลุด แต่ยังเทียบไม่ได้กับความเร็วที่พี่แกะกระดุมแล้วรั้งขอบกางเกงของน้องลง
พี่ขยับตัวลงมาที่เบื้องล่างดวงตาหวานมองไล่จากใบหน้าที่แดงจัด ลงมาที่ลำคอ อกบาง หน้าท้องแบนราบ และความตื่นตัวที่กำลังเรียกร้องให้ปลดปล่อย
เพียงพี่ก้มลงเลียผ่านกางเกงชั้นใน วินวินก็แทบหลั่ง
“พี่ฮะ พี่ พี่ ผมจะแตก”
นิ้วมือสวยเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในลง แล้วครอบปากตรงๆ
2 มือของน้องจิกที่ผ้าปูที่นอนแน่น ลำตัวยกเกร็งเข้าหาริมฝีปากเมื่อพี่ช้อนสะโพกกลมไว้ในมือ
“อะ อะ อือ..”
ใบหน้าแดงก่ำสะบัดเงยจนสุดตัว หลั่งเข้าสู่ปากพี่ที่ยังคงดูดกลืนไว้ทั้งหมด แม้เมื่อทิ้งตัวลงนอนหอบ
พี่ลีโอดูดแรงๆที่ใต้สะดืออีกครั้งจนโดนทุบที่ไหล่
พี่เลื่อนตัวขึ้นมาจูบที่ข้างแก้ม แต่คนในอ้อมแขนส่งเสียงอืออาเบาๆ
“จะหลับแล้ว” วินวินบอกเมื่อเปลือกตาเริ่มหนักขึ้น
พี่ก้มลงจูบปากน้องอีกครั้ง แล้วผละลุกขึ้นห่มผ้าให้คนที่กำลังหลับสบาย แล้วออกมาทำงานต่อ

-*-*-* จบตอนที่ 19-*-*-

 :m1:
แฟนคลับไอ้พี่กลา่ส พรุ่งนี้พบกันครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 18-10-2010 12:23:49

:-[ อั๊ยยยย ..
ช่วงนี้พี่ลีโอได้กำไรจากวินวินไปเยอะมากมายอะ
น้องห้ามไปก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาตลอด 555
ตอนหน้าเจอพี่กลาส .. หวังว่าคงไม่มีอะไรนะคะ? ^^

ขอบคุณมากค่าา  :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 18-10-2010 12:41:19

ยังคงเสียเลือดเสียเนื้อกันอย่างต่อเนื่อง  :m25:

พี่ลีโอมีแต่ได้กับได้นะพักนี้ :z2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 18-10-2010 13:02:13

 :L2:

เพิ่งเข้ามาอ่านนะ

มาเป็นกำลังใจให้นะคะ

ขอไปอ่านก่อนนะ

 :z2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 18-10-2010 13:11:48

พี่ลีโอขยันจังเนอะ
หรือเพราะวินวินน่ารัก แล้วกระตุ้นต่อมขยันพี่เค้าตลอดเวลาก็ไม่รู้

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 18-10-2010 14:22:37

รอลุ้นฉากนั้นเต็ม ๆ กับพี่ลีโอนะวินวิน >//<

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 18-10-2010 15:09:09

พี่ลีโอหว่านเสน่ห์กับน้องหวังให้น้องติดใจ :o8:
แตดูท่าทางแล้วต่างคนต่างหลงเสน่กันมากกว่า :o8:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 18-10-2010 18:55:11

คริคริ ไม่เอาพี่กลาสอ้ะ ไม่เอาอ้ะ หงิงๆ
(ลำเอียงกันเห็นๆ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 18-10-2010 20:56:37

น้องช้ำแน่ๆ ถ้าอยู่กับพี่ลีโอทุกวันอ่ะ :m25:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: b27072010 ที่ 18-10-2010 21:10:09

ได้กำไรตลอดเลยนะพี่ลีโอ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 18-10-2010 21:32:21

 :serius2:
กรี๊ด...น้องวินวินที่น่ารัก น่ากิน
พี่ลีโออดใจไว้ไม่ไหวแว้ว...อะฮึก...นานกว่านี้ ช้ำนอกช้ำในแย่เร้ย...อร้ายยย

อย่างไรก้อตาม...รอดูภาคพี่กลาสครับผม...
ขอบคุณคร้าบบ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/10/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 19-10-2010 00:28:37

เข้ามาตามอ่านจนครบค่ะ

ตอนแรกแอบสงสารพี่กลาสนิดนึง แต่เห็นพี่กลาสทำใจได้ไวก็หายห่วง

ส่วนพี่ลีโอกะน้องวินวินนี่ก็ขยันทำการบ้านจังเหอๆ :oo1: เรียกเลือดกันตลอด  :pighaun:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (19/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 19-10-2010 07:52:09

(ต่อครับ)


ตอนที่ 20

ที่นี่ยังคงเงียบสงบเหมือนเคย สงบจนใบไม้ที่ปลิวสัมผัสสนามหญ้ายังต้องเกรงใจ พุ่มไม้เล็ก กับต้นไม้ใหญ่ยังคงได้รับการเอาใจใส่ ป้ายสุสานเรียงเป็นแถวยาว และกลิ่นไอทะเลเจืออยู่ในอากาศ
ชายสูงวัยผมสีดอกเลา นั่งขัดสมาธิอยู่ที่หน้าป้ายศิลาสีขาว ใบหน้าอ่อนโยน เสียงพูดเบาๆบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้คนที่หลับชั่วนิรันดร์รับฟัง เมื่อเด็กหนุ่มเดินเข้ามาจนใกล้ ถึงได้หันมามอง ใบหน้าสดใสดูตื่นๆ ในมือมีช่อดอกไม้สีขาวช่อใหญ่ 
“พ่อ มานานแล้วหรือฮะ”
ชายสูงวัยยิ้มจางๆ “มาตั้งแต่เช้า คุยกับแม่เพลิน”
“ไม่ห่วงผมเลยละสิ แม่ดูพ่อนะ” มือขาวๆ วางดอกไม้ที่หน้าป้าย ทำปากยื่นฟ้องคนที่หลับใหล
“ห่วงทำไมแกลงจากเครื่องก็หารถมาเองได้อยู่แล้ว”
แต่เด็กหนุ่มไม่สนใจ มือขาวๆ สัมผัสรูปถ่ายสตรีวัยกลางคนที่หน้าป้าย “สุขสันต์วันเกิดครบรอบปีที่ 56 นะฮะแม่”
“เก่งนี่หว่า จำอายุแม่ได้ด้วย”
“อ๊ะแน่นอน” เด็กหนุ่มถอยออกมานั่งข้างพ่อ “แล้วพ่อคุยอะไรกับแม่”
“ก็เรื่องทั่วไปท่าเรือ แพปลากิจการไปได้ดี” พ่อบอกเรื่อยๆ แล้วหันมาหาคนนั่งข้างๆ “แล้วแกล่ะ”
“ชีวิตในมหาลัยสนุกโคตร ผมกำลังจะขึ้นปี 2 แล้วนะแม่”
“ไม่อยากเชื่อเลยใช่มั้ยแม่ ว่าไอ้ตัวซนจะขึ้นปี 2 น่ะ” พ่อหันมาหาป้ายศิลาบ้าง
พ่อลูกคุยเล่นจนเที่ยง ถึงได้ล่ำลาคนที่หลับอยู่เดินออกมาช้าๆด้วยกัน
“ด๊อกเตอร์เคเป็นยังไงบ้าง” พ่อถามถึงอาจารย์ที่ปรึกษาของวินวิน ขณะที่เปิดประตูรถกระบะ เข้าประจำที่คนขับ
“ดีครับ นัดฝึก ฝึก และฝึก” วินวินพลิกกระเป๋าเป้หลังมากอดไว้
พ่อพยักหน้ายิ้มๆ “แล้วมีแฟนหรือยัง”
“ก็...” วินวินเหลือบตามองพ่อ แล้วกัดที่มุมปาก หันไปมองนอกหน้าต่าง
“อย่าให้เสียการเรียน เสียเวลาซ้อม ถ้าต้องไปฝรั่งเศสหรืออิตาลีก็ไป พ่ออยากเห็นแกอยู่บนเวที อยากได้ยินเสียงปรบมือ แม่ที่หลับอยู่จะต้องดีใจมากถ้าได้ยินแกเล่นเพลงแห่งความสุขนั่นอีก”

*-*-*

เครื่องบินเล็กเที่ยวบินในประเทศลงจอดอย่างเรียบร้อย
วินวินที่มีกระเป๋าเป้หลังคู่ชีพเพียงใบเดียวเหมือนเดิม ก้าวลงบันไดเครื่องบินด้วยความรู้สึกหนักๆ
กลับบ้านไปไหว้แม่ครบรอบวันเกิด ไม่ใช่วันที่แม่หลับไปและไม่ตื่นขึ้นมาอีก ทุกครั้งที่ผ่านมาเป็นเหมือนการชาร์ตแบตทำให้หัวใจชุ่มชื่น แต่ครั้งนี้กลับเหมือนหินก้อนใหญ่ถ่วงอยู่ในหัวใจ
เพราะในตอนที่บอกกับพ่อว่ารับงานสอนเด็กที่บ้าน พ่อกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน
จนกระทั่งจะขึ้นเครื่องกลับ ก็ยังคงย้ำแต่คำว่า “พ่ออยากอยู่ในฮอลล์ฟังเพลงแห่งความสุขของแกอีก”

เป็นศิลปิน ไม่ใช่การเป็นเพียงครูสอนเปียโนให้เด็กเล็ก
การเป็นศิลปินไม่ใช่เรื่องง่าย พ่อเองก็รู้ว่ามันไม่ง่าย
แต่พ่อก็เหมือนกับทุกคนรอบตัว ที่บอกว่าเขาทำได้
ถ้วยรางวัลมากมายในตู้ไม่ได้เป็นตรารับรองว่าเขาจะเป็นคนมีชื่อเสียงอย่างที่ทุกคนเชื่อเลยสักนิด
ที่สำคัญที่สุดคือวินวินไม่ได้อยากมีชื่อเสียง สิ่งที่อยู่ในใจขณะที่เล่นเพลงแห่งความสุขที่ทุกคนพูดถึงก็คือการได้เล่นเปียโน พื้นฐานง่ายๆ ของการเล่นดนตรี ที่ทุกคนกลับไม่เข้าใจ
แม้แต่ด๊อกเตอร์เค ก็ยังทำสีหน้าเหมือนไม่เข้าใจในตอนที่เขาบอก
วินวินถอนหายใจ แล้วก้มลงอ่านข้อความในโทรศัพท์เมื่อเดินผ่านสายพานลำเลียงกระเป๋า ข้อความที่รุ่นพี่ลีโอส่งมา บอกว่ามารออยู่
วินวินยิ้มหวานโดยไม่รู้ตัว แต่พอก้าวออกมา กลับมีร่างสูงใหญ่ไหล่หนารออยู่หลังแนวรั้ว
“ไอ้พี่กลาส”
“มาแล้วเหรอ ผมมารอ”
วินวินตาค้างเมื่อเดินเข้าไปหา “มึงมายังไง”
“อ้าว” ทีนี้ไอ้พี่กลาสงงบ้าง “ก็ทุกทีที่วินวินกลับบ้านจะให้ผมมารับไง ผมก็เลยมา”
วินวินยังนึกคำพูดต่อไปไม่ออก ดวงตากลมโตมองเลยไปทางด้านหลังของนักดนตรีตัวโต ทำให้คนที่โดนมองผ่านหันตามไป
“รุ่นพี่เหรอ”
ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งเดินช้าๆเข้ามาหา
วินวินมองทั้ง 2 คนสลับไปมา
กลาสมองคนที่กำลังลำบากใจแล้วพูดเบาๆ “ขอโทษ ผมลืมไปว่าวินวินเลือกแล้ว”
…ปวดใจซ้ำซาก แต่ไม่รู้จักจำ แค่บอกตัวเองให้ละสายตาไปทางอื่นยังทำไม่ได้เลย...
คนร่างสูงใหญ่หันกลับไปหาคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ตบที่ไหล่เบาๆ แล้วเดินจากไป
....ทำไมถึงได้คิดว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิม ในเมื่อทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว สายตา เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และหัวใจ ....ทั้งหมด....ที่เราคิดว่าสักวันจะเป็นของเราเพียงคนเดียว
แต่แท้ที่จริงกลับเป็นของใครอีกคนที่อยู่ดีๆ ก็เดินเข้ามาในชีวิต แล้วก็ได้ไปอย่างง่ายดาย
กลาสรู้สึกว่าเปลือกตากำลังร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ …..

.....ตอนที่พี่ลีโอมาถึงสนามบิน รอรับวินวิน ก็เห็นกลาสมานั่งรออยู่ที่สนามบินอยู่ก่อนแล้ว ความผูกพันระหว่าง 2 คนที่ทำเป็นมองข้ามไป ย้ำเตือนจนจุกในอก แต่ก็เพราะความหวงคนกำลังอยู่บนเครื่องบินแท้ๆ ที่ทำให้เดินเลี่ยงไปหลบอยู่อีกด้านหนึ่ง แล้วพิมพ์ข้อความส่งไป
ไม่ใช่เพื่อบอกว่าพี่มาถึงแล้ว
แต่เพื่อบอกกับตัวเองว่าอย่าถอย ……

วินวินก้มหน้าเดินตามพี่เงียบๆ มาจนถึงลานจอดรถ ทั้งที่ผ่านมามีเรื่องราวให้คุยเล่นกันได้ตลอดเวลา แต่ตอนนี้กลับเหมือนมีม่านบางๆ ขวางอยู่
ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรกันแน่ที่อยู่ในใจในเวลานี้
รู้แต่ว่า ไม่อยากให้คนๆนี้เสียใจ
จนเมื่อเข้ามานั่งในรถ วินวินก็ยังคงนั่งก้มหน้า เหลือบมองมือสวยที่ยังกำพวงมาลัย ไม่ออกรถ
“รุ่นพี่ฮะ ผมขอโทษ”
ประโยคกลางๆ ที่ทำให้พี่เครียดหนักกว่าเดิม
“เรื่องอะไร”
“เรื่องพี่กลาส ผมลืมบอกเขาว่าไม่ต้องมารับ”
พี่ลีโอถอนหายใจยาว เงยหน้าพิงพนัก จนน้องต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“ทำไมต้องถอนหายใจยาว ผมทำพี่หนักใจเหรอ”
“หนักใจสิ” ดวงตาพี่ที่หันมาเหมือนกำลังแวววาว อารมณ์ดีได้ทันที “เงียบมาตั้งนาน แล้วบอกว่าขอโทษ รู้มั้ยว่าคนฟังใจเสียขนาดไหน”
วินวินกะพริบตางงๆ แล้วกลายเป็นหัวเราะลั่น
“นี่รุ่นพี่อ่ะ ต๊องกว่าผมแล้ว พี่คิดว่าผมจะบอกว่าอะไร”
“ก็...” พี่ส่ายหน้าถอนหายใจอีกครั้ง
วินวินแกล้งเขย่าแขนพี่ “ดิ บอกดิ คิดว่าผมจะบอกอะไรอ่ะ”
“ตัวแสบเอ๊ย พี่จะเป็นบ้าตายเพราะเราแล้วรู้มั้ยเนี่ย”
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” วินวินหัวเราะจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง แต่อีกคนหันมามองเต็มตา
นิ้วมือสวยประคองใบหน้าของน้องไว้ แล้วก้มลงมาหา
“รุ่นพี่ฮะ นี่มันลานจอดรถ”
พี่คลี่ยิ้มขณะที่จรดริมฝีปากลงมาหาริมฝีปากบางที่เปิดรับ ลิ้นอ่อนนุ่มที่รอรับสัมผัสยังโอนอ่อนไปตามทิศทางการกดดันจากพี่
ขณะที่ไล้นิ้วมือที่แก้มนิ่ม
“คิดถึง”
พี่จูบย้ำครั้งแล้วครั้งเล่าจนน้องต้องส่งเสียงประท้วง “อื้อ..พอแล้ว”
2 มือพี่ยังคงประคองใบหน้าน้องไว้ ขณะที่แนบหน้าผากลงมาหา แล้วผละออก
“ผมกลับบ้านไปแค่ 2 วันจะมาคิดถึงอะไร ปกติก็ได้เจอกันอาทิตย์ละครั้งอยู่แล้ว”
รถหรูแล่นออกจากลานจอดรถของสนามบิน ขณะที่ 2 คนยังคงหันมายิ้มและหัวเราะให้กัน จนกระทั่งมองเห็นรถจักรยานยนต์ของตำรวจและสัญญาณไซเรนที่ด้านหน้า ที่พื้นถนนมีรอยล้อรถสีดำครูดเป็นแนวยาว

พี่ลีโอเบี่ยงรถหลบไปอีกเลน 
รถคันที่เกิดอุบัติเหตุพุ่งชนต้นไม้ใหญ่ข้างทาง กระโปรงรถด้านหน้ายุบตัวเข้ามาจนถึงที่นั่งคนขับ
วินวินกรีดร้อง 2 มือทุบที่หน้าต่างรถ
“ไอ้พี่กลาส!”

*-*-*จบตอนที่ 20-*-*-*

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (19/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 19-10-2010 08:13:35

หวายยยย  ถึงจะเชียร์ลีโอ
แต่แบบนี้กลาสน่าสงสารอ่ะ หาคู่ให้ซักคนจิไรท์เตอร์ :m15:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (19/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 19-10-2010 08:22:45

อ้างจาก: หมวยลำเค็ญ ที่ 19-10-2010 08:13:35  

หวายยยย  ถึงจะเชียร์ลีโอ
แต่แบบนี้กลาสน่าสงสารอ่ะ หาคู่ให้ซักคนจิไรท์เตอร์ :m15:

ผมก็คิดอยู่ีเหมือนกันว่าน่าสงสาร เฮ้อ... :sad11:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (19/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 19-10-2010 12:08:21

อ้าว พี่กลาส o22

ไม่นะ :monkeysad:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (19/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 19-10-2010 12:37:49

ยังไงก็เป็นเพื่อนคนสำคัญของวินวินนะ ห้ามเป็นอะไรล่ะพี่กลาส :monkeysad:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (19/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 19-10-2010 13:16:49

อ้างจาก: jivetea ที่ 19-10-2010 08:22:45  

อ้างจาก: หมวยลำเค็ญ ที่ 19-10-2010 08:13:35  

หวายยยย  ถึงจะเชียร์ลีโอ
แต่แบบนี้กลาสน่าสงสารอ่ะ หาคู่ให้ซักคนจิไรท์เตอร์ :m15:

ผมก็คิดอยู่ีเหมือนกันว่าน่าสงสาร เฮ้อ... :sad11:

เห็นด้วยอย่างมากมายค่ะ แบบนี้ไม่ไหวอะ  TT
ปวดใจแถมยังต้องมาช้ำกายอีก พระรองจริงๆ ><

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (19/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 19-10-2010 22:24:02

เหยยยยยยย พี่กลาสเป็นอะไรอ่ะ...ไม่น้า....
เปลือกตาที่ร้อนผ่าว ทำให้พี่ไม่สามารถมองเห็นต้นไม้ที่อยู่ด้านหน้าเลยเหรอ???? ม่ายยยย :serius2:

คงต้องรออ่านต่อไปอย่างใจจดจ่อ...อะฮึกๆ
ขอบคุณครับ ไรท์เตอร์...

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (19/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 19-10-2010 22:30:21

เห้ยยยยยยยย อะไรง่ะ

แบบนี้ไม่เอานะ

พี่กลาสอย่าเป็นไรนะ  :o12:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (19/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 20-10-2010 07:01:36

อ้างจาก: Églantier✿ ที่ 19-10-2010 13:16:49  

อ้างจาก: jivetea ที่ 19-10-2010 08:22:45  

อ้างจาก: หมวยลำเค็ญ ที่ 19-10-2010 08:13:35  

หวายยยย  ถึงจะเชียร์ลีโอ
แต่แบบนี้กลาสน่าสงสารอ่ะ หาคู่ให้ซักคนจิไรท์เตอร์ :m15:

ผมก็คิดอยู่ีเหมือนกันว่าน่าสงสาร เฮ้อ... :sad11:

เห็นด้วยอย่างมากมายค่ะ แบบนี้ไม่ไหวอะ  TT
ปวดใจแถมยังต้องมาช้ำกายอีก พระรองจริงๆ ><

อ้างจาก: from_mars ที่ 19-10-2010 22:24:02  

เหยยยยยยย พี่กลาสเป็นอะไรอ่ะ...ไม่น้า....
เปลือกตาที่ร้อนผ่าว ทำให้พี่ไม่สามารถมองเห็นต้นไม้ที่อยู่ด้านหน้าเลยเหรอ???? ม่ายยยย :serius2:

คงต้องรออ่านต่อไปอย่างใจจดจ่อ...อะฮึกๆ
ขอบคุณครับ ไรท์เตอร์...

อ้างจาก: heefever ที่ 19-10-2010 22:30:21  

เห้ยยยยยยยย อะไรง่ะ

แบบนี้ไม่เอานะ

พี่กลาสอย่าเป็นไรนะ  :o12:

= ="

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (20/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 20-10-2010 10:14:23

(ต่อครับ)

ตอนที่ 21

ภาพของหนุ่มรูปร่างผอมบางที่วิ่งถลาลงจากรถในทันทีที่จอด เสียงตะโกนร้องเรียกชื่อจนแหบแห้ง ความพยายามเข้าไปหาคนที่เจ้าหน้ากู้ภัยที่กำลังช่วยออกมาจากรถในสภาพพังยับ กลายเป็นหนังเรื่องเก่าที่ฉายวนซ้ำอยู่ในสมองของพี่ลีโอ แม้ในตอนที่มาถึงโรงพยาบาลที่วินวินยังคงซุกหน้าอยู่กับอก
อ้อมแขนแข็งแรงของพี่ยังคงกอดน้องไว้แน่น แต่คนในอ้อมแขนยังคงเต็มไปด้วยความกลัว และความกังวล

...ห่วงชีวิตของคนที่อยู่ในห้องไอซียูก็ใช่ แต่อาการของคนในอ้อมแขนทำให้ปวดหัวใจจนแทบหายใจไม่ได้...
 
พี่ลีโอเพิ่งกดวางสายจากการโทรฯแจ้งข่าวให้ทางมหาวิทยาลัยรับทราบ และจะได้แจ้งเพื่อนกับครอบครัวต่อไป พยาบาลห้องไอซียูก็เปิดประตูห้องออกมา
“เลือดกรุ๊ปบีหรือเปล่าคะ” 
วินวินเงยหน้ามองตอบพยาบาลไปโดยอัตโนมัติ
“ผมกรุ๊ปเอ”
“พี่กรุ๊ปบี” พี่ลีโอลูบหลังน้องเบาๆ “เดี๋ยวมิคกี้กับเพื่อนๆ คงมาถึงวินวินรอที่นี่นะครับ”
“พี่ฮะ...ช่วยไอ้พี่กลาสด้วย”
พี่ลีโอฝืนยิ้ม พยักหน้า
ในตอนที่พยาบาลสอดเข็มเลือดสีแดงที่เป็นกรุ๊ปเดียวกันกับคนเจ็บไหลลงมาตามสาย พี่ลีโอกำลังรู้สึกเหมือนน้ำตาก็ไหลออกมาพร้อมกัน จนต้องยกมืออีกข้างขึ้นมาปิดหน้า
พยาบาลรู้ดีว่าเข็มเล็กๆ อาจทำให้ผู้ชายตัวโตบางคนกลัว แต่คนที่ดูสงบนิ่งแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเป็นสายแบบนี้ เป็นเพราะความกังวล
“ไม่ต้องกังวลนะคะ ผู้บาดเจ็บอยู่กับคุณหมอแล้ว”
พี่ลีโออยากบอกเหลือเกินว่า น้ำตาที่ไหลออกมามันซับซ้อนว่าที่คุณพยาบาลคาดคิด
ยังไม่ทันที่พยาบาลจะปิดแผลเล็กๆ จากการบริจาคเลือดให้เสร็จหมิงก็เดินเข้ามา
“ผมก็กรุ๊ปบีเหมือนกัน” เด็กหนุ่มผมยาวบอกเรียบๆ แล้วนอนลงที่เตียงข้างๆ ให้พยาบาลเข้ามาเก็บเลือดไปอีกคน
คงเพราะตาของพี่ที่ยังแดงก่ำทำให้หมิงพูดต่อไป “พวกมันสนิทกัน รุ่นพี่อย่าคิดมาก”
พี่ลีโอพลิกตัวมานั่งห้อยเท้าอยู่ข้างเตียง จนแน่ใจว่าไม่เวียนหัวถึงได้ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปเงียบๆ
 
เมื่อเดินออกมาเพื่อนนักศึกษาหลายคนของกลาสมาถึงแล้ว ขณะที่วินวินผละจากมิคกี้จนเหมือนโผเข้ามากอดพี่ไว้แน่น ซุกหน้าลงกับอกกว้าง ร้องไห้จนตัวโยน

“รุ่นพี่กับวินวินกลับไปพักก่อนมั้ยครับ” เพื่อนคนหนึ่งของกลาสบอกขึ้น
“เดี๋ยวกูโทรไปบอกมึงเอง” มิคกี้อาสา
“ไม่ กูอยากดูไอ้พี่กลาสก่อน” วินวินบอกเพื่อนทั้งที่ยังสะอื้น
“อยู่กับหมอแล้ว เย็นๆ พ่อกับแม่ของไอ้กลาสคงมาถึง มึงไปพักเถอะ ถ้ามันฟื้นมาแล้วเห็นมึงงอแงอย่างนี้มันจะไม่สบายใจเปล่าๆ”
วินวินพยักหน้า แต่ไม่วายหันไปหามิคกี้ “มึงต้องโทรหากูเรื่อยๆ นะ”
“เออ..”

*-*-*

วินวินยังคงรู้สึกว่ามือตัวเองกำลังสั่น และเย็น ความหนาวเหน็บแผ่ขยายจากมุมหนึ่งในหัวใจลุกลามไปทุกอณู แม้พี่ลีโอจะพากลับมาถึงห้องพัก ได้ยินเสียงพี่ถามว่าจะนอนพักก่อนหรือว่าจะอาบน้ำ เด็กหนุ่มก็ยังคงจ้องมองมือของตัวเอง
ภาพของไอ้พี่กลาสที่ติดอยู่กับพวงมาลัยรถยังชัดเจน ทับซ้อนกับภาพของ....แม่.... เลือดสีแดงอาบใบหน้าด้านที่หันตะแคงมาหา ดวงตาปิดสนิท
แม้เจ้าหน้าที่กู้ภัยจะขานอยู่ตลอดเวลาว่า ยังหายใจ ระดับความดันเลือดยังอยู่ แต่วินวินก็ยังไม่สามารถหยุดเสียงร้องตะโกนเรียกชื่อคนที่ติดอยู่ในรถได้
ไม่ได้รับรู้ถึงแขนแข็งแรงที่รั้งไว้ไม่ให้เข้าไปขัดขวางการช่วยเหลือคนเจ็บ
ไม่ได้รับรู้ถึงน้ำเสียงที่เรียกให้สติกลับคืนมา
ไม่ได้รับรู้ถึงอกอุ่นที่ซับน้ำตา
กระทั่งพี่ลับหายเข้าไปในห้องเจาะเลือดกับพยาบาล เด็กหนุ่มถึงเพิ่งรู้สึก...
.......บางอย่างหายไป......
จนมาถึงตอนนี้ .....
ดวงตากลมโตค่อยๆ เหมือนรับรู้ความเคลื่อนไหวรอบตัวอย่างช้าๆ กวาดตามองไปรอบห้องหยุดนิ่งที่คนถืออ่างน้ำใบเล็กๆ ออกมาจากห้องน้ำ แล้วใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดใบหน้าเปื้อนฝุ่นให้
“เช็ดหน้านะครับ”
“ผมไม่เป็นไรแล้ว พี่ไปทำงานเถอะฮะ ” วินวินบอกทั้งเสียงแหบแห้ง
“แต่วินวิน”
“เดี๋ยวผมอาบน้ำเสร็จก็จะนอน”
พี่ลีโอพยักหน้า แต่พอจะลุกขึ้น วินวินก็ลุกขึ้นตาม จับมือพี่ไว้ “พี่....อย่าทิ้งผมไปไหนนะฮะ”
แขนแข็งแรงกระหวัดรอบร่างผอมบาง จนจมไปในอ้อมแขน
“พี่ไม่ไปไหน ถ้าวินวินไม่บอกให้พี่ไป”

*--*--*

พี่ลีโอควบคุมสมาธิให้จรดจ่ออยู่กับการทำงานได้อย่างยากเย็นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะภาพ และเสียงร้องของวินวินที่ยังติดอยู่ในสมอง จนเลขานุการสาวต้องเสนอให้ส่งผู้ช่วยไปอยู่เป็นเพื่อนเด็กหนุ่มที่ห้องพัก
“ถ้าเจ้านายไม่ไว้ใจ จะให้อลันไปอยู่กับคุณวินวินก็ได้นะคะ หรือ ป้าลิซก็ได้”
“ป้าลิซดีกว่า อลันไม่น่าไว้ใจ” พี่ลีโอยังอดไม่ได้ที่จะวางใจแม่บ้านมากกว่าผู้ช่วยกองเลขาอยู่ดี
หลังการประชุมช่วงบ่ายเสร็จสิ้น พี่ลีโอก็ยังแวบมาดูคนที่อยู่ในห้องด้วยความเป็นห่วง
ป้าลิซเดินมาเปิดประตู โดยที่มีอีกคนที่สวมเสื้อยืดของเขากับกางเกงขาสามส่วนยืนอยู่ข้างหลัง
“ทำไมไม่นอนพักหล่ะ”
แต่คำตอบคือคนที่ก้าวเดินเข้ามาหาช้าๆ แล้วโอบเอวไว้แน่น
“วินวิน”
ป้าลิซค่อยๆเลี่ยงออกไปจากห้อง ขณะที่พี่ลีโอหันมาพูดขอบคุณแม่บ้าน แล้วก้มลงหาคนในอ้อมแขน
“มีอะไร มิคกี้โทรมาแล้วเหรอ”
วินวินส่ายหน้ากับอกพี่
“ถ้ากลาสฟื้นเราค่อยไปเยี่ยมเค้านะ”
วินวินพยักหน้า แต่ยังคงไม่มีคำพูดทำให้พี่ประคองกลับไปนั่งตักที่โซฟาตัวยาว
พี่ลีโอกอดน้องไว้จับศีรษะเล็กๆพิงที่อก
พักหนึ่งวินวินก็พูดขึ้น
“ไอ้พี่กลาสเล่นดนตรีเสร็จดึกแล้วตื่นแต่เช้าไปรับผม บางทีเขาอาจไม่ได้นอนเลยหลับใน”
“ไม่หรอก พี่ได้ยินตำรวจพูดกันว่าอาจมีรถตัดหน้าเลี้ยวกะทันหัน เพราะที่พื้นมีรอยเบรก”
“ผมน่าจะบอกเขาว่าพี่ไปรับผมแล้ว”
“เขารู้ แต่ลืมไป ที่สนามบินเขาก็บอกแล้วไงว่าเขาลืม”
“แต่ผมน่าจะบอกกับเขาอีกครั้ง”
“ต่อให้ย้อนเวลากลับไปได้ วินวินก็จะไม่บอกกับเขาอยู่ดี เพราะวินวินไม่อยากย้ำให้เขาเสียใจ”
วินวินนิ่งไปแล้วพยักหน้ายอมรับ
“อย่าโทษตัวเอง”
“ผมกำลังพยายาม”
“วินวิน”
“พี่ฮะ” ทั้ง 2 คนพูดขึ้นพร้อมกัน ทำให้พี่ลีโอก้มลงหอมที่ผมอ่อนนุ่ม
“อย่าทิ้งผมไปนะฮะ”
“พี่อยู่นี่แล้วไง....”
คนในอ้อมแขนนิ่งไปนานแล้วพยักหน้า ขยับตัว
“พี่ไปทำงานเถอะฮะ” วินวินบอกพี่ ทั้งที่ดวงตากลมยังมีน้ำตาซึม

แต่ภาพที่ป้าลิซเห็นในตอนที่กลับเข้ามาในห้องพักอีกครั้ง คือเด็กหนุ่มที่นั่งจมอยู่ที่โซฟาตัวยาวหน้าโทรทัศน์ ดวงตากลมจ้องมองภาพที่เคลื่อนไหว แล้วปล่อยให้ไหลผ่านไป

-*-*-ตอนที่ 21---*

--พอเข้าบทโศกลูกค้าหายหมดเลย  :sad11:--

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (20/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 20-10-2010 10:27:36

แหงะ โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆ วินวินคนเก่ง
อย่าคิดมากนะคะ เรื่องที่เกิดกับคนหนึ่งไม่จำเป็นจะต้องเกิดซ้ำกับอีกคน
ไม่ใช่ความผิดของน้อง แล้วก็ไม่ใช่ความผิดของใคร

พระพรหมมักเล่นตลกกับชีวิตมนุษย์เสมอ เพราะถ้าชีวิตราบเรียบเกินไป เราจะได้เรียนรู้อะไรจากชีวิตล่ะ..เนอะ

(อินนี่ก็อินมาก หงิงๆ)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (20/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 20-10-2010 10:31:44

พี่ลีโออย่าคิดอะไรมากนะ

น้องเค้าสนิทกันมากอย่างที่หมิงว่าแหละ


เฮ้ออพี่กลาสรีบ ๆ ฟื้นนะ สงสาร อะ ทุก ๆ คนเลย

ถ้าฟื้นมาแล้วจัดคู่ให้พี่กลาสอย่างด่วน คนดี ๆ แบบนี้น่าจะได้อะไรดี ๆ ตอบแทนบ้างอะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (20/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 20-10-2010 11:44:09

สงสารน้อง เห็นภาพเดิมๆ คงไม่อยากให้คนใกล้ตัวเป็นอะไรไป
หวังว่าพี่ลีโอจะเข้าใจน้องนะคะ :m15:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (20/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 20-10-2010 14:56:10

พี่ลีโอคิไปอีกทางส่วนวินวินก็คิดไปถึงอุบัติเหตุที่ทำให่เสียแม่ไป :m15:
คนอ่านก็เลยเป็นแบบนี้ :sad2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (20/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 20-10-2010 17:43:49

พี่กลาสก็ปลอดภัยแล้ว วินวินคนเก่งอย่างเศร้าเลยนะ โอ๋ๆ
พี่ลีโอก็คงระวังตัวอยู่แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง เป็นห่วงตัวเองดีกว่า ร้องไห้ตาบวมเดี๋ยวไม่น่ารักนะ :man1:
แต่ว่าอย่าเศร้านานเลย มันจี๊ดดด :sad4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (20/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 20-10-2010 18:27:00

 :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (20/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 20-10-2010 21:29:03

 :o12:
พี่กลาส....น้องวินวิน....โอย....อะไรกันนี่
หังว่าพี่กลาสจะไม่เป็นอะไรนะจ๊ะ....Fighting!!!

ณ จุดนี้ แอบเห็นใจทั้งสามคน...อะฮีก...

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 21-10-2010 08:30:34

(ต่อครับ)

ตอนที่ 22

วินวินหันกลับไปมองนาฬิกาที่ฝาผนังคล้ายสายตารับรู้ว่าเพิ่ง 3 ทุ่มกับการเดาว่าพี่ลีโอคงยังทำงานไม่เสร็จ แต่ก็เหมือนมีภาพหลายๆ ภาพที่พร่าเลือนปรากฏขึ้นแล้วจางหายสลับกันไปมา จนไม่แน่ใจว่าอะไรคือเรื่องจริง อะไรคือการคาดเดา
อะไรเกิดก่อน และอะไรที่เพิ่งเกิดขึ้น

เรื่องที่รู้ว่าเกิดขึ้นจริง ก็คือที่มิคกี้ที่โทรมาบอกว่า พ่อกับแม่ของพี่กลาสมาถึงโรงพยาบาลแล้ว กับที่หมอบอกว่าซี่โครงหักหลายซี่ หัวแตก และอาการอื่นๆอีก ยังต้องอยู่ไอซียูต่อไป แต่ถ้าฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่พ่อกับแม่ก็จะให้ย้ายโรงพยาบาลกลับไปที่จังหวัดเดียวกับบ้าน เพื่อให้พักรักษาอาการต่อเนื่องจนกลับมาเรียน
“มึงไม่ต้องห่วง ไอ้พี่กลาสแม่งอึดเป็นควาย มึงยังดูน่าห่วงกว่าไอ้พี่กลาสซะอีก” และเพราะประโยคสุดท้ายของมิคกี้แท้ๆ ที่ดึงวินวินกลับมาอยู่ในสถานการณ์ปัจจุบัน 
“มึงออกอาการมากงี้ ป๋ามึงจะเสียใจ คนแก่ชอบคิดมาก”
คำพูดตรงๆ ของเพื่อนยังคงเป็นยาแรงที่ดีสำหรับคนอ่อนไหวอย่างวินวินอยู่เสมอ

เด็กหนุ่มเดินไปเปิดเปียโน แต่ก็กลับนั่งจ้องแป้นคีย์เงียบๆ
มือก็ยังวางอยู่บนตัก
เสียงเปิดประตูห้องเบาๆ ทำให้วินวินหันกลับมามอง แล้วต้องวนกลับไปที่นาฬิกาอีกครั้ง
สี่ทุ่มกว่า! เมื่อกี้ตอนที่มองนาฬิกานี่มันกี่โมงกันนะ 3 ทุ่มหรือ 3 ทุ่มครึ่งกัน!

“ยังไม่นอนหรือครับ” คนที่เดินเข้ามาถอดเสื้อสูทพาดไว้ที่แขน ดวงตาอบอุ่นมองคนที่สวมเสื้อนอนแขนยาวสีอ่อนกับกางเกงผ้ายืดขายาวกรอมเท้าลุกจากเปียโนเดินมาหา
“ผมยังไม่ง่วง”
เสียงพูดแผ่วเบา ทำให้พี่รู้สึกถึงก้อนหินก้อนใหญ่ในอก  “อยู่แต่ในห้องเบื่อหรือเปล่า อยากลงไปเดินเล่นข้างล่างมั้ย”
“ไม่เป็นไรฮะ พี่ล่ะเหนื่อยหรือเปล่า” มือขาวซีดมือมาขอรับเสื้อสูทจากพี่ แต่พี่ไม่ส่งให้กลับก้มลงหาแก้มอิ่มเป็นพวง
“ชื่นใจ ไม่เหนื่อยแล้ว”
แก้มสีขาวซีดกลับมีสีเลือดจาง แต่เจ้าตัวเบี่ยงเข้ามากอดแขนพี่ไว้แน่น เดินคู่กลับมาที่ห้องนอน แล้วนั่งลงปลายเตียงหันไปมองทางอื่น
พี่ลีโอหันกลับมามองคนที่ยังคงจมอยู่ในความคิด
ตอนที่ป้าลิซลงไปรายงานก่อนที่จะขอตัวกลับบ้านก็บอกว่า น้องอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนแล้ว แต่ยังไม่ได้ทานอะไร นั่งนิ่งๆ จนน่าเป็นห่วง
พี่ก้าวเข้ามานั่งคุกเข่าข้างหน้า จับมือของน้องไว้ แล้วเรียกเบาๆ
 
“วินวินครับ”

……ได้โปรดเถอะ วินวินของพี่อย่ายิ่งเฉยแบบนี้......
ดวงตากลมคู่นั้นหันกลับมา แต่คล้ายจะแดงเรื่อขึ้นมาอีกครั้ง
“กลาสไม่เป็นไรหรอก”
วินวินพยักหน้า กัดที่มุมปากตัวเอง
“วินวิน....”
“พี่อาบน้ำเถอะฮะ”

แต่เมื่อพี่ลีโออาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนเสร็จ วินวินก็ยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม จนพี่แตะที่ไหล่บาง ช่วยเอนตัวลงนอนห่มผ้าให้ แล้วเดินไปปิดไฟ กลับมานอนข้างๆ
วินวินขยับเข้ามากอดแขนพี่ไว้แน่นแล้วซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง
“พี่กลาสจะตื่นมั้ยฮะ”
“ตื่นสิ เขาไม่เป็นไรแล้ว”
“พี่ฮะ ผมกลัว....”

พี่ลีโอเม้มปากสนิท เอื้อมมือมาลูบผมอ่อนนุ่มเบาๆ
....ไหนว่ามั่นใจแล้วไงลีโอ ว่าน้องรักนายแน่ๆ ก็น้องตามใจนายจนขนาดนี้แล้วนี่นะ แต่ครั้งแล้วครั้งเล่าที่น้องทำให้เห็นกับตาของพี่เอง ว่าน้องยังไม่ยอมคลายมือออกจากกลาส
หรือว่าแท้ที่จริงนายกำลังรอให้น้องยอมรับว่า คนที่น้องเลือกไม่ใช่นาย…..

หากแต่สิ่งที่น้องพูดออกมาอย่างยากเย็นต่อไป คือสิ่งที่ทำให้หัวใจของพี่หล่นวูบ
“แม่ผม...รถคว่ำ...หลับไป...พ่อเล่นเพลงที่แม่ชอบ...หลายเพลงแต่แม่ก็ไม่ตื่น....แม่เคยชอบเพลงสนุกๆที่ผมเล่น แต่...ผม...เล่นเท่าไหร่...แม่ก็ไม่ตื่น...”
“วินวิน” พี่ลีโอพลิกตัวคนที่เล่าเรื่องของตัวเองทั้งน้ำเสียงที่ขาดหายเป็นช่วง
“พี่ฮะ”
“ผมกลัวพี่กลาสจะเหมือนแม่” พี่ช่วยเช็ดน้ำตาให้ ขณะที่วินวินพูดต่อไป “ถ้าผมเล่นเปียโน พี่กลาสจะตื่นมั้ยฮะ”
“วินวิน” มือแข็งแรงประคองใบหน้านั้นไว้
“พี่ฮะ ผมทำร้ายพี่กลาส”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ อย่าโทษตัวเองแบบนี้ พอได้แล้ววินวิน” พี่พลิกตัวน้องมากอดไว้แน่น
วินวินซุกหน้าเช็ดน้ำตาที่อกพี่ 
“วินวินครับ ฟังพี่นะ” นิ้วมือของพี่เกลี่ยที่แก้มใส ท่ามกลางความมืดสลัวยังมองเห็นดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความกลัว
“วินวินไม่เชื่อพี่ก็ได้ แต่ขอให้เชื่อหมอ เชื่อที่เพื่อนๆ บอก เชื่อความรู้สึกของตัวเอง อย่าฟังแต่เสียงจากความกลัว”
วินวินพยักหน้าตามที่พี่พูด “พี่กลาสจะไม่เป็นเหมือนแม่ใช่มั้ยฮะ”
“ใช่ เมื่อถึงเวลากลาสจะตื่นขึ้นมา วินวินต้องไม่คิดอะไรที่เป็นการทำร้ายตัวเองแบบนั้นอีก”
“แล้วพี่”
“พี่อยู่ที่นี่ อยู่กับวินวิน ขอโทษที่วันนี้...พี่ทิ้งน้องไว้ที่นี่ ทั้งที่น้องต้องการพี่มากที่สุด แต่พี่กลับ...”
“พี่ต้องทำงานนี่ฮะ”
“ไม่ใช่หรอก เพราะพี่คิดว่าวินวินกับกลาส.....พี่แย่มากที่อ่อนแอ”
วินวินเงยหน้าขึ้นมองพี่ “พี่ไม่อ่อนแอหรอก พี่ก็ควรเชื่อความรู้สึกของตัวเอง ไม่ฟังเสียงความกลัวเหมือนกัน”
น้องย้อนคำพูดพี่เรียบๆ คล้ายกำลังละเมอด้วยซ้ำ แต่พี่หัวเราะเบาๆ ก้มลงหอมแก้มเต็มจมูก
“ขนาดยังไม่เต็มร้อย ยังร้ายนะเรา”
พี่ลีโอรู้สึกอยากกอดรัดคนในอ้อมแขนให้สมกับที่รอคอยมาอย่างยาวนาน แต่อีกความรู้สึกที่เป็นความรู้สึกผิดต่อคนในอ้อมแขนก็รุนแรงเกินไป
----หึงจนหน้ามืดทิ้งน้องในเวลาที่น้องต้องการเราที่สุดได้ยังไง---
พี่กระชับคนในแขนแน่นขึ้น มีเรื่องราวมากมายที่อยากบอก อยากถาม อยากพูดคุยทำความเข้าใจ แต่วินวินยังไม่พร้อม ยิ่งในเวลานี้ยิ่งไม่พร้อมอย่างยิ่ง
“ขอโทษที่พี่ทำตัวแย่ๆ”
ดวงกลมโตเงยขึ้นมองหน้าพี่ แล้วพูดเบาๆ “ไม่หรอกฮะ พี่เป็นคนดี”
“พี่แย่มาก คิดมาก ไม่มั่นใจ”
“แต่พี่เป็นคนดี เป็นคนดีมากๆ” เสียงพึมพำย้ำไปย้ำมา จนหลับไป

 *-*-*-จบตอนที่ 22----*

 :m1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 21-10-2010 08:44:18

ตอนนี้มาแบบสั้น ๆ พอให้หายปวดตับ

แลดูเหมือนพี่จะเข้าใจน้องแล้วนะ

น้องแค่กลัวว่าพี่กลาสจะเป็นเหมือนแม่แค่นั้นเอง

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 21-10-2010 11:19:02

กลาสต้องไม่เป็นไรแน่นอน เพราะเราจะคอยดูว่ากลาสจะได้คู่กับใคร :laugh:
พี่ลีโอต้องอยู่ข้างๆวินวินนะ ตอนนี้น้องกำลังอ่อนแอ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 21-10-2010 12:48:11

พี่ลีโอต้องคู่กัีบน้องวินวินอยู่แล้วละ (บอกตัวเองด้วย ฮือ ๆ)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 21-10-2010 13:12:09

พี่ลีโอ มั่นใจน้องวินวินได้แล้ว
น้องน่ารักไม่วอกแวกแน่นอน :man1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 21-10-2010 13:16:05

ส่งกำลังใจไปช่วยกลาส ขออย่าให้กลาสเป็นอะไร ซึ่งย่อมส่งผลดีต่อวินวิน และพี่ลีโอตามลำดับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 21-10-2010 15:22:52

:L2: ส่งดอกไม้ไปเยี่ยมกลาสค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 21-10-2010 17:36:51

ไอ้พี่กลาส อย่านอนนานนะ เดี๋ยวอ้วนอืดหมดหล่อไปหลอกเด็กน่ารักๆคนอื่นไม่ได้นะเออ ^o^
"ตื่นนนนนนนนนนนนนน ตื่นๆๆๆๆๆ"

ปล.พี่ลีโอ โอ๋น้องดีๆล่ะ แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 21-10-2010 23:08:31

 :call:
กลาส อย่าเป็นอะไรเลยนะ...ไม่อยากให้น้องโทษตัวเองเลย อยากอ่านแบบน้องยิ้ม น้องน่ารัก...น่ากอด กรั่กๆๆๆ

พี่ลีโอ แอบหวั่นใจ ก้อนะ...คนเรา...ก้อต้องมีบ้าง...
แต่ขอบอกว่า น้องน่ารักมากๆ ที่ย้อนเอาคำพี่มาให้ได้คิด เออหนอ คนโตอย่างเรา บางทีก็ต้องให้เด็กๆ เค้าเตือนเหมือนกันแฮะ...

ขอบคุณคร้าบ....รออ่านต่อไปนะคร้าบ...

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/10/10) TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 22-10-2010 13:18:05

ฉลอง 250 โพสต์
มากดบวกย้อนหลัง เพื่อแสดงความขอบคุณครับ
แบบ...พี่กลาสยังไม่ฟื้น ยังไม่มีความคืบหน้าอ่ะ....5555555555555555

ไจฟ์ครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (24/10/10) :)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 24-10-2010 07:37:45

(ต่อครับ)

ตอนที่ 23

วินวินกะพริบตาตื่นขึ้นมาในห้องชุดหรู โดยหนุนแขนแข็งแรงต่างหมอน กับยังมีแขนอีกข้างพาดอยู่ที่เอว แล้วก็ลมหายใจอุ่นๆ แถวขมับ
เด็กหนุ่มค่อยลำดับความคิดใหม่ตั้งแต่เมื่อเช้าวานนี้ จนถึงเสียงนุ่มๆก่อนที่จะหลับไป ทุกอย่างเป็นเหมือนความฝัน
แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนในใจ
อ้อมแขนของคนๆหนึ่งโอบรัดไว้ทั้งตัวและหัวใจ

คนที่ตื่นนอนก่อนค่อยๆ ยกแขนของพี่ออกแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำ ที่จากห้องนอนต้องเดินผ่านห้องแต่งตัวเล็กๆ เสร็จแล้วกลับออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเมื่อวานที่ป้าลิซไปรับให้มาตั้งแต่เมื่อค่ำวานนี้
เมื่อเดินกลับออกมาทางประตูเดิมด้านห้องแต่งตัว  พี่ยังหลับสนิทอยู่  แต่เมื่อมานั่งอยู่ที่หน้าเปียโน พี่ก็กลับเดินตามออกมาทั้งชุดนอน
ผมยุ่งๆ ตาตู่ดูนอนไม่เต็มอิ่ม เคราเขียวจางๆ แต่ดูเป็นรุ่นพี่ลีโอตัวจริง มากกว่าคนที่ใส่เสื้อผ้าราคาแพง ผมเรียบกริบ ท่าทางจริงจัง
วินวินเอียงคอมองพี่แล้วหันมาที่เครื่องดนตรีข้างหน้า พรมนิ้วลงบนคีย์จนจบเพลงถึงได้หันไปมองคนที่ยืนกอดอกมองท่าทางเคร่งเครียดเหมือนเคย
“อะไรเนี่ย...ถ้าวันไหนผมเล่นแล้วพี่ยิ้มได้ ผมต้องไปซื้อล๊อตโต้แล้ว”
พี่ถอนหายใจยาวทั้งยังส่ายหน้าเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ตัวเดียวกัน แต่น้องขยับจะลุกหนี “ผมไปเรียนดีกว่า”
แต่พี่ไม่ได้สนใจเดินเข้ามาช้อนเอวดึงเข้ามานั่งตัก มือซ้ายของพี่คว้ามือขวาของน้องไว้หลวมๆ
“เล่นเพลงเมื่อกี้ใหม่ น้องเล่นมือซ้ายพี่เล่นมือขวา”
วินวินเหลือบตามองมือขวาของพี่แล้วคลี่ยิ้ม เมื่อโน้ตตัวแรกดังขึ้นน้องก็ไล่เสียงตามจนเมื่อเพลงแรกผ่านไป พี่ถึงได้ก้มลงถามข้างหู
“ดีมั้ย”
วินวินก้มหน้าอมยิ้ม จนแก้มพอง
“เล่นเพลงแรกที่เราเล่นด้วยกันมั้ย”
วินวินพยักหน้า แต่เมื่อโน้ตเพลงผ่านไปได้ไม่กี่ห้องมือข้างซ้ายของพี่ที่จับมือน้องไว้ก็คลายออก
“หือ”
“เล่นต่อไปสิ”
แต่วินวินหยุดเล่น จับมือพี่ไว้ “ขอบคุณฮะ”
“ขอบคุณอะไร”
“ขอบคุณที่ช่วยผมไง”
“พี่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“พี่ทำ ตั้งหลายอย่าง ในตอนที่ผมสติหลุดเพราะความกลัว แล้วมันก็ทำให้พี่เครียดเพราะผมมากกว่าเดิม”
พี่ลีโอก้มลงหอมแก้มนิ่ม
“ขอบคุณมากฮะ”
“พี่แค่ทำในสิ่งที่พี่สามารถทำได้เท่านั้นเอง”
“แต่ถ้าพี่จะไม่ทำก็ไม่มีใครว่าพี่ได้หรอก พี่เอาผมไปทิ้งไว้ที่หอพักก็ได้ เพราะว่าผม.....”
“พี่ปล่อยน้องไปไม่ได้หรอก ให้ยังไงก็ทำไม่ได้”

....ทั้งที่ความรู้สึกพี่ในเวลานั้นจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากความไม่เข้าใจ ที่เห็นน้องร่ำไห้ ให้กับคนอื่นขนาดนั้น.....
.....และเมื่อมาถึงเวลานี้ ที่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะแบบนี้กลับมาอีกครั้ง....
….ให้เจ็บปวดอีกสักเท่าไหร่ก็ทนได้...

“ผมจะกลับไปบอกด๊อกเตอร์เค ว่าผมจะเข้าคัดตัวไปแข่งนะฮะ ” วินวินขยับลุกขึ้นแล้วหันมาหาพี่ “แต่ผมไม่รับรองนะว่าผมจะชนะใจกรรมการจนได้เล่นโซโล หรือได้ไปฝรั่งเศส ไปอิตาลีหรือเปล่า แต่ว่าผมจะทำให้ดีที่สุด คุณครู”
พี่ลีโอที่กำลังยิ้มกว้าง กลายเป็นส่ายหน้า ท่าทางเหมือนลูกโป่งถูกปล่อยลมออก
“ไม่เอา...ไม่เรียกคุณครูสิ”
“คุณครู คุณครู คุณครู” วินวินร้องพลางวิ่งหนี ไปยืนหัวเราะอยู่ข้างโซฟาตัวยาวหน้าโทรทัศน์
“เรียกคุณครูแล้วใครจะไปกล้าจูบล่ะ” พี่นั่งบ่นก้มหน้าอยู่หน้าเปียโน
“อย่ามาแต้มแก่ ในมหาลัยแท้ๆยังกล้าจับผมนั่งตักเลย”
“มันไม่เหมือนกัน เรียกคุณครูมัน....ไม่เรียกคุณครูได้มั้ย”

*--*--*
 

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (24/10/10) :)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 24-10-2010 07:42:34

ตลอดเวลาที่ผ่านมาวินวินยังคงยืนยันที่จะเล่นเปียโนด้วยความสุขปราศจากความกดดันในแบบของตัวเอง ปฏิเสธการแข่งขัน ไม่ได้จริงจังกับการที่จะต้องเข้าวง หรือเล่นเดียวให้ได้ ทั้งที่นี่คือความต้องการของนักศึกษาทั้งมหาวิทยาลัย
ต่อให้ทุกคนรอบตัวยืนยันว่าเขามีความสามารถมากเกินพอที่จะทำได้
แต่วินวินก็เลือกที่จะของานไปสอนเด็กที่บ้านแทนที่จะฝึกหนักเต็มเวลา เพื่อการเข้าคัดตัว ที่เป็นการชี้อนาคตว่าเขาจะเติบโตไปในเส้นทางของนักดนตรีอาชีพที่อยู่บนเวทีหรือไม่
   
ตอนนี้ วินวินกำลังบอกกับคนเจ็บ... 1 ในกลุ่มคนที่เชื่อว่าเขาทำได้...ว่าจะไปคัดตัว
“มึงจะหายกลับมาทันดูกูไปคัดตัวมั้ยเนี่ย” ดวงตากลมโตกวาดมองผ้าพันแผล และสารพัดอุปกรณ์ช่วยชีวิตที่ยังคงรุงรังรอบตัวคนเจ็บ
พี่กลาสพยักหน้า
“แน่นะ”หน้าอีกที จนหมิงต้องตบกะโหลกคนช่างถาม
“มึงจะถามอะไรนักหนาวะเนี่ย”
“ก็ย้ำไง แม่งแค่นี้ก็ต้องตบกะโหลกด้วย” หนุ่มตัวเล็กลูบผมป้อยๆ
หมิงเลยหันมาฟ้องเพื่อนบ้าง “วันที่มึงรถคว่ำไอ้แสบหน้าซีดเป็นไก่ต้ม”
ดวงตายาวเรียวหันมามองคนที่รีบยกมืออธิบาย
“ก็มันน่าตกใจ แต่ตอนนี้มึงไม่เป็นไร ก็กูไม่เป็นไรเหมือนกัน”
แต่เหมือนพี่กลาสจะพยายามพูดบางอย่าง วินวินเลยหันไปด่าเพื่อนตัวโต
“มึงนี่ พูดซะเว่อร์” มือขาวๆ เอื้อมมือมาแตะแขนที่เต็มไปด้วยรอยแผลเบาๆ “มึงรีบกลับมาเร็วๆนะ”
“2-3 เดือนมันก็กลับมาแล้ว แม่งสั่งซะอย่างกับจะไปรบ” หมิงแซวต่อ
“มึงอยากได้ไปพักสัก 2-3 เดือนมั่งมะ” วินวินหันมาทำตาขวางใส่คนที่แซวไม่เลิก และยังคงตั้งหน้าขัดคอกันจนหมดเวลาเยี่ยม ออกมาจากห้องไอซียู


“ป๋ามึงเป็นไงมั่ง” หมิงหันมาถามดีๆ พูดดีๆด้วยกันเป็นครั้งแรก ในตอนที่ออกมาจากโรงพยาบาลกลับไปมหาวิทยาลัยด้วยกัน
“ไม่เป็นไรนี่ เดี๋ยววันอาทิตย์นี้ก็เจอกัน”
“ไม่มีทางที่เขาจะไม่เป็นไร” หมิงย้ำเสียงต่ำๆ
วินวินหันกลับไปมองคนที่กำลังขับรถอยู่ แต่หมิงไม่พูดอะไรอีกเลยจนกระทั่งส่งวินวินที่หอพัก

*-*-*

เพราะคำพูดของหมิงที่ทำให้วินวินรู้สึกทรมานกับการที่จะไม่เป็นฝ่ายโทรศัพท์ไปหา แต่การไปดักรอที่ทำงานก็เป็นเรื่องที่ไม่สมควรเพราะไม่รู้เหมือนกันว่าพี่ไปเจรจาธุรกิจที่ไหนอยู่  จะนั่งรออยู่ที่มหาวิทยาลัยก็กลายเป็นเรื่องอัดอัดเกินความสามารถ

ยิ่งเวลาผ่านไปยิ่งกว่ามั่นใจว่าใครคือคนที่เราจัดให้เขาคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต
ไม่ได้ขึ้นอยู่ว่า เขาปรากฏตัวเมื่อไหร่ หรือเขาทำอะไร
แต่มันคือความรู้สึกของเราเองล้วนๆ ที่เห็นว่าเขาสำคัญที่สุด
ทุกครั้งที่เดินลงมาจากห้องซ้อมดวงตากลมๆ อดไม่ได้ที่จะกวาดตามองไปทั่วลานจอดรถ ทั้งที่รู้ดีว่าเจ้าของรถหรูคันนั้นงานรัดตัวเกินกว่าที่จะขับรถเล่นมาถึงมหาวิทยาลัยได้ทุกวัน แถมยังยุ่งเกินกว่าที่จะกดโทรศัพท์มาหาด้วยซ้ำ

“เขาไม่โทรมามึงก็โทรไปดิ ฟอร์มทำป๊ะอะไร” มิคกี้ตรงเสมอ
“เกิดเขากดสายทิ้งล่ะ”
“ก็โทรใหม่”
“ไม่เอาหรอก กูไม่อยากเป็นตัวง๊องแง๊ง โทรจิก”
“แล้วมึงโทรหรือยัง”
“ยัง กูกลัวเขารำคาญ”
มิคกี้ทำปากเบี้ยวๆ แล้วเปลี่ยนหัวเราะร่วน
“เชี่ยมิคกี้ หัวเราะทำป๊ะมึงเหรอ”
“เออดิ กูไม่นึกไม่ฝันจริงๆว่าชาตินี้กูจะได้ยินคำนี้จากปากมึง!” มิคกี้หัวเราะไม่เลิก

-*--*จบตอนที่ 23-*-*-

รอ  :z13: คนข้างล่าง 5555

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (24/10/10) :)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 24-10-2010 07:53:51

 :z13: ไจฟ์ตอนเช้า อิอิ
โทรไปเลยวินวิน ถ้าเป็นเบอร์วินวิน พี่เขาต้องรับแน่ๆ :z1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (24/10/10) :)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 24-10-2010 08:13:17

 :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (24/10/10) :)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 24-10-2010 08:30:23

วินวินโทรไป พี่ลีโอจะยิ่งดีใจ รีบรับแทบไม่ทันหน่ะสิ
ถึงตอนนี้ก็ยังสงสารกลาสอยู่ หาหนุ่มน่ารักมาพยาบาลกลาสหน่อย
จะได้หายเร็วๆ :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (24/10/10) :)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 24-10-2010 08:33:27

ตอนนี้วินวินคงจะรู้ใจตัวเองเต็ม100%แล้วที่รู้ว่าใจตัวเองอยู่กับใครและต้องการอะไรในตอนนี้ :m1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (24/10/10) :)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 24-10-2010 08:55:01

วินวิน ไม่ลองก็ไม่รู้่หรอกนะ

โทรเลย โทรเลย โทรเลย  :ped149:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (24/10/10) :)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 24-10-2010 09:54:03

 :m1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (24/10/10) :)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 24-10-2010 10:46:26

น้องวินวินจ๋าาาาาาาาาาาาาาาาา :m18:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (24/10/10) :)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 24-10-2010 11:43:18

อยากรู้จังว่าพี่กลาสจะพูดอะไร....แต่น้องยิ้มได้ เลือกเส้นทางเดินได้ ก้อดีละ...ติดตามๆ
ขอบคุณไจฟ์ และ ชา ครับ  :o8:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (24/10/10) :)
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 24-10-2010 13:36:05

โทรไปเลยวินวิน เต็มที่ พี่ลีโอไม่ว่าหนูหรอก แม่ยกเชียร์จัดไป ๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (24/10/10) :)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 24-10-2010 16:57:52

ความรักก็งี้ อิอิ ไม่เจอหน้าก็กระวนกระวาย จะโทรหาก็กลัวจะกลายเป็นน่ารำคาญ ><"
วินวินน่าร๊ากกก .. โทรไปเหอะไม่ต้องกลัว พี่เค้าจะยิ้มกว้างมากกว่าน่ะสิ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (24/10/10) :)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 24-10-2010 22:13:43

มาแปะ และดันไว้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะทยอยอ่านและเม้นให้อีกที


ปล. ขอบคุณคร้าบที่ตามอ่านเรื่องโน้นของผม
 :pig4:

หัวข้อ: "Don't Leave Me Alone" (25/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 25-10-2010 09:56:44

(ต่อครับ)

ตอนที่24

วินวินผลักประตูหอพักแล้ววิ่งถลามาที่รถหรูสีดำที่จอดอยู่ รถเปิดกระจกจนสุดกับคนขับรถที่เอนเบาะนอนหลับอยู่ข้างใน
วินวินเท้าเอว หรี่ตามองซ้ายมองขวา เห็นนักศึกษารุ่นพี่รุ่นน้องหลายคนขับรถผ่านไป แล้วหันมาหัวเราะ
“รุ่นพี่ฮะ” วินวินก้มลงเรียกเบาๆ รุ่นพี่ก็ลืมตาตื่นบิดขี้เกียจ
“วินวิน”
“มานานแล้วหรือฮะ”
“อือ..ไปกันเถอะ” รุ่นพี่บอกพลางทำท่าจะลงจากรถ แต่วินวินยกมือแล้ววิ่งอ้อมรถไปอีกฝั่ง เปิดประตูด้านข้างเข้าไปนั่ง สวมเข็มขัดนิรภัย เรียบร้อย
“ผมคิดว่าวันนี้ผมต้องไปบ้านน้องชีต้าเองซะอีก” วินวินพูดพลางพยักหน้า ทำให้พี่เอื้อมมือมาขยี้ผมเบาๆ
“ทำไมล่ะ”
“ก็...พี่เงียบๆไป ผมก็เลยรีบออกมาเช้าหน่อย เผื่อเวลารอรถ”
“ก็พี่บอกแล้วนี่นาว่าพี่จะมารับไปบ้านชีต้าเอง พี่ก็ต้องมาสิ”
“แล้วทำไมพี่ถึงมานอนหลับอยู่ในรถล่ะฮะ”
“พี่เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัดน่ะ กลับมาถึงห้องกลัวหลับยาวเช้าไม่ตื่น อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เลยมาจอดรอเลย”
“โห...” น้องหันมาทำตาโต “มาตั้งแต่กี่โมงเนี่ย”
“ตี 3”
“ตี 3!” วินวินเสียงดัง “แล้วมารอผมเนี่ยนะ! ถ้าพี่เป็นอะไรไป มันจะคุ้มมั้ยเนี่ย!”
“พี่ก็มาจอดรถนอนในมหาวิทยาลัยมันจะเป็นอะไรหรือ”
“ไม่ใช่! ผมหมายถึงการขับรถทั้งที่อดนอนต่างหาก!”
พี่ลีโอหันกลับมามองคนที่นั่งข้างๆ ทันที ใบหน้าซีดขาว ดวงตาแดงก่ำ ริมฝีปากเม้มสนิท ชัดเจนว่ากำลังกลั้นร้องไห้เต็มที่ ทำให้ต้องจอดรถที่ข้างถนน
“วินวินครับ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง” พร้อมกับมือแข็งแรงที่ดึงเข้ามาซุกใบหน้าไว้ที่ไหล่ นึกโทษตัวเองที่ไม่น่ามองข้ามเรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่คร่าชีวิตแม่ของน้องไป   
“ห่วงสิ” วินวินยอมรับอย่างตรงไปตรงมา
“พี่กลัวว่าน้องจะรอ”
“แต่ผมกลัวพี่จะเกิดอุบัติเหตุกับพี่”
“งั้นทำไงดี”
“ถ้าพี่ไปต่างจังหวัด ไม่ต้องรีบมารับผม ผมไปเองได้”
“แต่เราได้เจอกันอาทิตย์ละครั้งนะ”
“พี่ตื่นแล้วค่อยตามไปที่เจอกันที่บ้านน้องชีต้าก็ได้”
พี่ลีโอคลายอ้อมกอด ขณะที่ในใจกำลังคิดถึงอีกวิธีหนึ่ง
“พี่ว่าพี่มีวิธีอื่นที่ดีกว่านั้นนะ”
“อะไรฮะ”
“ไว้น้องสอนชีต้าเสร็จเราค่อยคุยกันดีกว่า”
วินวินพยักหน้าตามอย่างว่าง่าย แต่ไม่ถึงอึดใจ พี่ลีโอก็ต้องตัดสินใจเก็บแผนการนั้นไว้ในใจเหมือนเดิม เมื่อมีโทรศัพท์จากคนที่อยู่ห่างไกล

วินวินพูดโทรศัพท์ไปก็คอยแอบมองพี่ไปด้วย แต่เมื่อเห็นท่าทีเฉยๆ แถมบางครั้งยังเหมือนอมยิ้มด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มก็พูดไปด่าไปกับไอ้พี่กลาสจนถึงบ้านชีต้า

เสียงเปียโนดังเกือบเป็นเพลงด้วยฝีมือของชีต้า ขณะที่พี่ลีโอเดินมาหาที่นอนอยู่ข้างสระน้ำรอจนการเรียนวันนี้เสร็จสิ้น ถึงได้ลุกขึ้นมาล้างหน้า เตรียมตัวกลับ

“ไปอดนอนมาจากไหนเนี่ย” แม่ชีต้าถามพลางทำสายตาเหมือนกำลังสำรวจร่องรอย
“ไปถามสามีคุณสิจิกหัวใช้งานผม 7 วัน 24 ชั่วโมงแล้ว” พี่เถียงขณะที่ล้วงกระเป๋าหากุญแจรถ
“สามีชั้นแล้วพ่อใคร”
พี่ลีโอส่ายหน้า เรื่องต่อปากต่อคำนี่ไม่ใช่นิสัยอยู่แล้ว ชายหนุ่มหันไปพยักหน้ากับคุณครูตัวเล็กที่ค้อมตัวขอบคุณเจ้าของบ้านแล้วเดินตามมาขึ้นรถ
“มีร้านอาหารนอกเมืองวิวสวยไปกินกันมั้ย”
“พี่เหนื่อยอยากนอนพักอีกหรือเปล่าฮะ”
“นอนพอแล้วหล่ะ” พี่บอกยิ้มๆ

เมื่อทานอาหารเสร็จ วินวินขอตัวไปห้องน้ำ เมื่อกลับออกมาต้องเดินผ่านสวนเล็กๆ ชายหนุ่มคนหนึ่งหันมามองพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้วางใจ แต่วินวินกลับรู้สึกติดใจกับท่าทางบางอย่างของชายหนุ่มตัวเล็กผมสีอ่อนคนนี้ 
“วินวินหรือ”
เด็กหนุ่มพยักหน้างงๆ เมื่อชายคนนั้นเดินเข้ามาหาแล้วยืนใกล้จนปลายเท้าแทบชนกัน
“เราคล้ายกันมาก จนแทบจะเหมือนเงาในกระจกเลยว่ามั้ย”
วินวินจ้องมอง คล้ายกำลังกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“เขาชอบคุมเกม และไม่มีใครหรืออะไรสำคัญไปกว่างานของเขาใช่มั้ย” คนๆนั้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนกระซิบที่ข้างหู “ชั้น คือ ไรน์ จำไว้”

พี่ลีโอหันมามองคนหน้าซีดที่เดินกลับมาที่โต๊ะแล้วต้องรีบลุกขึ้นมาคว้าแขน
“วินวินครับเป็นอะไรหรือเปล่า”
วินวินส่ายหน้า เงยหน้าขึ้นมองพี่ แล้วคลี่ยิ้ม “ไม่หรอกฮะ พี่จะพาไปเดินเล่นไม่ใช่หรือฮะ”
“แต่วินวินดูเหมือนไม่สบาย”
วินวินหันมาคล้องแขนพี่ “ผมไม่สบายก็เกาะแขนพี่ได้ แบบนี้ไง ไปกันเถอะฮะ”

แดดตอนบ่ายที่สวนสาธารณะริมแม่น้ำไม่ได้รุนแรงอย่างที่คิด เพราะร่มไม้ใหญ่ที่มีอยู่ทั่วไป
“มีเก้าอี้ยาวตรงนั้น” วินวินบอกขณะที่รั้งมือพี่ให้เดินตามไป เก้าอี้ถัดไปมีคู่รักนั่งคุยอยู่เหมือนกัน ท่าทางหวานชื่นจนคนที่เพิ่งนั่งลงชักอยากเปลี่ยนใจ
“ไปที่อื่นดีมั้ยฮะ” น้องหันมาถามคนที่นั่งข้างๆ
“ไม่เป็นไร”
วินวินพยักหน้าตาม ขณะที่พี่ถามต่อ “คิดว่าน้องอยากไปเดินห้างหรือดูหนังซะอีก”
“ไม่หรอกคนเยอะ”

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (25/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 25-10-2010 09:58:23

“เวลาจะซื้ออะไร ก็จะเดินตรงเข้าไปซื้อ เสร็จแล้วก็กลับ ไม่เดินดูอะไรอีก” พี่หันมาเดา
“ใช่เลย” น้องหันมาทำตาโต “พี่รู้ได้ไง” ที่ผ่านมาว่าจะไปเดินห้างกัน สุดท้ายก็ไม่ได้ไปด้วยกันสักที
“เหมือนกันเลยน่ะสิ”
วินวินยิ้มจนตาหยี “ผมคิดว่าพี่เป็นนักชอปซะอีก”
พี่ลีโอส่ายหน้า ขณะที่โอบคนที่นั่งข้างเข้ามาพิงไหล่
“พี่ฮะ”
“หือ”
“ผม....” วินวินนิ่งเงียบ จนพี่ต้องก้มลงมอง
“มีอะไรหรือ”
“คือผม โทรหาพี่ได้มั้ยฮะ”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” พี่ถึงกับขยับตัวจับมือของน้องไว้ ดวงตาตื่นเต้นที่มองมา ทำให้วินวินขัดเขิน
“ก็..ผมกลัวพี่จะทำงานยุ่ง แล้ว...” เด็กหนุ่มกลืนคำถามบางอย่างไว้ก่อน
พี่ลีโอหอมแก้มน้องเต็มจมูก แล้วกอดไว้ “วินวินครับ ได้โปรดโทรหาพี่บ้างนะครับ”
วินวินทุบเบาๆ “พี่ก็เหมือนกัน โปรดโทรหาน้องบ้างนะครับ”
“บอกตามตรงนะ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่อยากโทร แต่พอจะโทรทีไร มันก็เป็นเวลาที่น้องกำลังเรียน หรือไม่ก็ซ้อมอยู่ทุกที”
“ผมก็กลัวว่าจะโทรไปตอนที่พี่กำลังต้อนรับแขก หรือประชุมอยู่เหมือนกัน”
“ไปๆมาๆ เลยได้แต่นั่งมองโทรศัพท์กันทั้งคู่”
วินวินเอียงศีรษะมาพิงไหล่พี่ไว้
“ตั้งแต่ผมบอกกับด๊อกเตอร์ว่าผมจะลงแข่ง จะเข้าคัดตัวอะไรนั่น ด๊อกเตอร์ก็จัดตารางเต็มเหยียดให้ผม พ่อก็ดีใจมาก”
“แล้ววินวินหล่ะ”
“ทีแรกผมคิดว่าผมน่าจะเครียดนะ แต่พอทำจริงๆ ก็ไม่เห็นว่าจะแตกต่างจากตารางเรียนตารางฝึกประจำวันสักเท่าไหร่”
“เพราะวินวินรักการเล่นเปียโนไง การแข่ง การคัดตัวมันก็เป็นเหมือนของแถมเข้ามาเท่านั้น”
“คิดแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะฮะ”
“แต่ตอนนี้พี่กำลังคิดอีกอย่าง”
“คิดอะไรฮะ”
“กำลังคิดว่าไม่น่าเปลี่ยนบรรยากาศมาเที่ยวข้างนอกเลย น่าจะพากลับไปกินข้าวที่ห้องมากกว่า”
“รุ่นพี่นี่” วินวินทุบเบาๆ “สวมมาดคุณครูอยู่ได้ไม่ถึงนาที”
“วินวิน” พี่เรียกเสียงเหมือนคนหมดแรง “ไม่เอาสิ ไม่เรียกคุณครู”
“คุณครู คุณครู คุณครู” วินวินร้องเสียงดัง ขณะที่วิ่งกลับไปที่รถ

หัวค่ำที่หน้าหอพักในมหาวิทยาลัยดนตรี วินวินยังยิ้มจนปวดแก้ม เมื่อพี่จอดรถหรูส่งที่หน้าหอพัก
“ทำงานอย่างมีความสุขนะฮะ ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องของผม”
พี่หันไปดึงแขนคนที่กำลังจะก้าวลงจากรถให้หันกลับมา
“วินวิน”
“ฮะ”
“เรื่องนั้น....” พี่เงียบไปเหมือนลังเล ทำให้เด็กหนุ่มพอจะเดาออก
“ผมรู้ว่าพี่ยังคิดเรื่องผมกับพี่กลาสอยู่”
มือของพี่ยังคงอยู่ที่แขนผอมบาง ขณะที่น้องพูดต่อไป “ผมเองบางทีก็สับสน ก็ผมบอกแล้วว่าผมไม่พร้อม บางทีผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำยังไงพี่ถึงจะไม่รำคาญผม”
“พี่ไม่เคยรำคาญเลยนะ”
“เพราะพี่เป็นคนดีไงฮะ พี่ให้เวลา ให้ช่องว่างให้ผมเรียนรู้ด้วยตัวเอง แต่ถ้าพี่จะบอกกับผมบ้างว่าผมควรจะทำยังไงก็ดี”
พี่ค่อยคลี่ยิ้มกว้าง หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาอยู่ข้างนอก ขณะที่มองคนที่กำลังแก้มแดงเรื่อ ท่าทางท่องประโยคนี้มาหลายครั้ง ประโยคและน้ำเสียงมันถึงได้ดูขัดกับ ท่าทางเขินอายไม่เลิกได้ขนาดนี้
“งั้นตั้งใจเรียน ตั้งใจฝึกซ้อม ส่วนเรื่องอยากให้ทำอะไรไว้....วันเสาร์หน้าพี่จะโทรบอก”

*--*-*--จบตอนที่ 24--*-*

+1 และ :กอด1: ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (25/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 25-10-2010 10:17:16

 :z13:+ :กอด1:
คนที่วินวินเจอต้องมาแนวร้ายๆอีกแน่ :angry2:
สงสัยจังต้องเป็นคนที่พี่ลีโอเคยคบด้วยมาก่อนแน่ๆเลย :m16:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (25/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 25-10-2010 10:29:40

น่ารักง่ะ ตอนนี้...หวานน้อยๆ พองามๆ ชอบค่ะ เหอๆๆๆ

ว่าแต่ ตาไรท์เนี่ย ใครอ่ะ...อย่ามาทำให้ปวดใจมากนักนะ...ปวดนิดๆ พอมีรสชาติก้อโอเคร 555
ขอบคุณไรท์เตอร์คร้าบ...

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (25/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 25-10-2010 10:35:38

ไรน์?

ไม่ต้องสนนะจ๊ะวินวิน คนในอดีต จบแล้วก็จบ โอ๋น้องล่วงหน้า โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่......พี่ลีโอ ตกลงวันเสาร์จะบอกไรน้องอ้ะคะ? :o8:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (25/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 25-10-2010 11:22:09

ยัยไรน์ริ้นอะไรนั้น มันเป็นใครรรร :angry2:

กล้าดียังไงมาพูดอย่างนี้กับวินวินชั้นนนน

พี่ลีโอรู้ปะเนี้ย จัดการด่วนเหอะก่อนที่จะมาม่า

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (25/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 25-10-2010 11:28:09

มีตัวละครโผล่มาใ้ห้คนอ่านปวดตับเล่นอีกแล้ววว :z3:

เค้ากำลังไปกันด้วยดีเชียว :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (25/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 25-10-2010 15:04:08

เพิ่งอ่านจบไป 3 ตอนครับ

เขียนแล้วอ่านได้ลื่นไหลดี ชอบครับ (เมื่อไหร่ผมจะเขียนได้เก่งๆ แบบนี้บ้างล่ะเนี่ย :angry2:)



ปล. กำลังเลือกอยู่ครับว่าจะเลฟใครดี วินวิน หรือกลาส


ง่วงละครับ ขอไปนอนก่อน แล้วตื่นแล้วจะมาอ่านต่อ
 :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (25/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 25-10-2010 17:07:57

น่ารักกันดีจริง แต่สงสัยตอนต่อๆไปจะเริ่มเข้มข้นแล้วใช่มะเนี่ย ตัวร้ายโผล่ o22

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (25/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 25-10-2010 17:31:18

หืมมมม....ไรน์ --- เค้าคือใคร???
ออกมาแป๊บเดียวพร้อมคำพูดปริศนาชวนให้นอยด์ - -"

พี่ลีโอจะชวนน้องไปอยู่ด้วยกันหรือเปล่า?
รักกันๆน้าา อย่ามีเรื่องไม่ดีเลยเถอะ ^^

ขอบคุณค่ะ  :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (26/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 26-10-2010 09:29:30

(ต่อครับ)

ตอนที่ 25
   
มิคกี้แทบปล่อยไวโอลินในมือตกพื้นกลางห้องซ้อม เมื่อเพื่อนรักเล่าให้ฟังว่าพูดอะไรกับรุ่นพี่ลีโอไปบ้าง
“เชี่ยวินวิน! แล้วมึงบอกกับเค้าตามสคริปต์ที่กูบอกมึงเลยเนี่ยนะ”
วินวินใช้ 2 มือปิดหน้าที่กลับมาร้อนผ่าวอีกครั้ง ถึงเรื่องมันจะข้ามวันไปแล้วก็เถอะ
“ก็กูมือใหม่ ท่องไว้ยังไงก็พูดไปอย่างนั้นแหละ”
“กูอยากจิบร้า~”
“กูก็เหมือนกัน เมื่อวานเดินกลับมาที่ห้องยังงงตัวเอง จะโทรตามมึงมาฟังก็ไม่รู้จะเล่ายังไง”
 “เล่าตอนไหน กูก็อึ้งกะมึงทั้งนั้นแหละ เพื่อนกู”
“ไหนมึงว่า ไม่ว่ากูจะตัดสินใจยังไง มึงจะอยู่ข้างกูไงล่ะ” วินวินเสียงดัง ทำให้นักศึกษาคนอื่นๆ หันมามอง
“กูอยู่ข้างมึง แต่มึงมันต๊องเกิน”
“แมร่ง แล้วกูจะทำไงต่อไปดี”
“ไม่ต้องทำไงแล้วมั๊ง รุ่นพี่เค้ารู้แล้วหล่ะว่าที่มึงมึนๆ อยู่น่ะเพราะมึงอ่อน ไม่ใช่เพราะว่าโลเล เดี๋ยวรุ่นพี่ เดี๋ยวไอ้กลาส”
วินวินทำคอยึกยัก “มันก็ดีนะที่บอกพี่เค้าไปตรงๆ แต่ว่ามันเสียฟอร์มบู่ๆหมด”
“มึงมีฟอร์มอื่นมากกว่าฟอร์มบู่ๆ ด้วยเหรอ”
“มีดิ เพราะมึงชอบมองกูในแง่ร้ายไง มึงเลยมองไม่เห็น” วินวินเถียงเพื่อน แต่หันไปสบตากับนักศึกษาหญิงอีกคนที่หลบตาวูบวาบ อยู่แถวเครื่องเป่าตรงมุมห้อง
“มิคกี้”
“เออ.”
“กูว่า ที่นี่ไม่ค่อยปลอดภัยสำหรับกูแล้วหล่ะ”
มิคกี้มองตามเพื่อนแล้วหันมากระซิบ “อันนาไง”
“รู้แล้ว แต่กูไม่เคยคุยกับเค้านี่ แล้วทำไมเขาทำท่าอย่างนั้น”
“มึงไม่เคยคุยอยู่แล้ว เพราะถึงเขาจะอยู่ปีเดียวกับเรา แต่ก็โดนรังสีไอ้พี่กลาสคุกคาม”
วินวินหันมามองหน้าเพื่อน แต่ไม่กล้าหันเหสายตาไปมุมห้องอีกเลย
“มึงรู้ด้วยเหรอ”
“รู้สิ มึงคิดว่าที่ไอ้กลาสมันบอกเค้าไปทั่วไงว่าเป็นแฟนกับมึงเพราะอะไรล่ะ”
“บางทีกูก็อยากเข้าใจความคิดของเขานะ แต่กูก็ไม่เข้าใจจริงๆ ว่ากูไปทำอะไรให้เขาคิดกับกูอย่างนี้”
“บางคนไม่เห็นต้องทำอะไร เราก็หลงเขาจนไปไหนไม่เป็นแล้ว” มิคกี้ทำตาเพ้อฝัน
“กูถามเรื่องกู ไม่ใช่มึงกะพี่นาโอมิ!” วินวินหมั่นไส้เพื่อนจนต้องยกศอกให้
มิคกี้ทำเป็นหัวเราะเก้อที่เพื่อนรู้ทัน  “อ้าวเหรอ....”
“แล้วเรื่องไอ้พี่กลาสเนี่ยเอาไงดี พอนึกขึ้นมากูก็รู้สึกว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาเป็นอย่างนี้”
“อย่างไหน”
“ทุกอย่างเลย ทั้งเรื่องที่ทำให้เขาเสียใจ แล้วยังมารถแหกโค้งนี่อีก”
มิคกี้เงียบไป แล้วพูดขึ้น “เรื่องไอ้พี่กลาสกูไม่รู้ แต่เรื่องพี่ลีโอน่ะ เขาเสียใจแน่”
“กูก็คิดว่าเขาเสียใจ เพราะตั้งแต่ตอนนั้นเขาก็ดูห่างๆไป”
“มึงคงไม่รู้ตัววันนั้นมึงร้องไห้ซะอย่างกับไอ้กลาสมันตายแล้วงั้นแหละ”
“เหรอ” วินวินพยายามนึกถึงสภาพของตัวเองในวันนั้น แต่ก็รู้สึกลางเลือน
“แต่มึงบอกไปอย่างที่ท่องไว้ เขาน่าจะเข้าใจนะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน ไปคิดแทนเขาได้ไง”
“แล้วมึงจะมากระหน่ำความหวานของมึงกะรุ่นพี่ใส่กูให้ช้ำทำไมวะเนี่ย” มิคกี้ทำท่าฮึดฮัด
“เพื่อนแมร่ง! เพราะกูรู้สึกว่า เหมือนรุ่นพี่เขาห่างๆ กูออกไปเรื่อยๆน่ะสิ”
 “แล้วทำไมมึงไม่เป็นคนร่นระยะทางเองล่ะ”
“กูก็ทำแล้วไง แต่ฟอร์มมันบู่”
“กูว่ามึงคิดเยอะไป” มิคกี้พูดพลางยักไหล่
“มึงพูดหยั่งก๊ะผู้เชี่ยวชาญ” วินวินทำเป็นกอดอกหรี่ตาบ้าง
“กูไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ กูก็แค่ผู้ชม ที่พอเห็นเรื่องมันไม่ได้ดั่งใจก็วิพากษ์วิจารณ์ไป แล้วสถานะของมึงกับรุ่นพี่ ก็ไม่เหมือนกูที่ได้แต่มองรุ่นพี่นาโอมิอยู่แล้ว”
“นอกจากรุ่นพี่ที่กูแหม่งๆ ที่เขาเหมือนห่างกูออกไป กูก็ยังรู้สึกผิดกับไอ้พี่กลาสเหมือนกันยิ่งเขามาเกิดอุบัติเหตุกูยิ่งรู้สึกไม่ดี แต่ที่กูกลัวมากกว่าคือไม่อยากให้พี่ลีโอไปดีกับคนอื่น” วินวินหยุดพูดหันมามองหน้าเพื่อน “กูเจ้าชู้มากเลยใช่มะ”
“มึงไม่ได้เจ้าชู้ มึงแค่มึน เพราะไอ้นิสัยหวังดีไปทั่วของมึงน่ะแหละ ที่เป็นสาเหตุของเรื่องนี้  มึงรู้สึกผิดกับไอ้กลาสเพราะมันเอาใจมึงมาตลอด แต่รุ่นพี่คือคนที่มึงรัก เค้าไม่ต้องทำอะไรมึงก็รักเค้าอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ”
มิคกี้ย้ำอีกครั้ง ขณะที่วินวินนิ่งอึ้งแล้วกลายเป็นหน้าแดงเรื่อ
เพื่อนหน้าเด๋อสวมแว่นตากลมหัวเราะหึหะ “มึงนี่นะ ถ้าไม่มีเพื่อนอย่างกูมึงไม่มึนไปอย่างนี้ตลอดชาติหรือไงวะเนี่ย!”
วินวินพูดไม่ออก ได้แต่ยกมือยอมแพ้ทั้งต้องขอเปลี่ยนเรื่อง
“มึงว่า ถ้าวันนั้นกูไม่เตะไอ้พี่กลาส ไม่ขึ้นรถไปกับพี่ลีโอ ทุกอย่างจะดีขึ้นมั้ย”
“มันมีอยู่ทฤษฎีนึงนะ” มิคกี้ขยับแว่นสวมบทนักวิชาการ “เขาว่าต่อให้เราย้อนเวลากลับไปได้ เราก็จะเลือกเหมือนเดิม เพราะว่าในตอนนั้นเราไม่รู้อนาคต เราตัดสินใจจากสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับเราตอนนั้น”
เพื่อนหน้าใสพยักหน้าคิดตาม “ตอนนั้นพอได้ยินว่าเขาจะไปฝรั่งเศส แล้วกูหูอื้อจริงๆ แหละ แมร่งยิ่งมาคิดดูก็ยิ่งรู้ตัวว่าใจร้ายกับไอ้พี่กลาส เลวหมาจริงๆ”
“เนี่ย” มิคกี้ใช้นิ้วจิ้มๆ ที่หน้าผากเพื่อนจนหน้าหงาย “เพราะมึงคิดอย่างนี้แหละ ทั้ง 3 คนถึงได้เจ็บกันทุกคน มึงต้องชัดเจนอย่างกูจำไว้”
“เออ..ยอมแพ้”
“มึงกลับไปซ้อมได้แล้ว หนีหายมาเป็นชั่วโมงป่านนี้ด๊อกเตอร์เคไม่สติกระเจิงไปแล้วหรือไง ใกล้แข่งแล้วไม่ใช่เหรอ”
วินวินพยักหน้าแต่ยังไม่ยอมขยับจนมิคกี้ ยื่นหน้ามาถาม “อะไรอีกล่ะ”
“กูเจอคนแปลกๆเข้ามาทัก”
มิคกี้อ้าปากค้าง “อะไรวะ”
“กูก็อยากร้องว่าอะไรวะเหมือนกัน แต่พอมานึกถึงเรื่องเล่าเกี่ยวกับรุ่นพี่ กูก็คิดว่าใช่”
“แฟนเก่าเค้าเหรอ”
“ชื่อไรน์” วินวินตอบเบาๆ
“ไม่เห็นเคยได้ยินชื่อนี้” มิคกี้เอียงคอนึก “ที่เม้าท์กันกระจาย คือคนที่ตอนนี้อยู่ฝรั่งเศสไม่ใช่เหรอ แต่ไว้ดูเลียบเคียงถามพวกพี่นาโอมิให้”
เพื่อนตัวเล็กหน้าใสถอนหายใจแรงๆ แล้วส่ายหน้า “ทั้งที่เคยได้ยินมาว่า รุ่นพี่น่ะเนื้อหอมขนาดไหน ทั้งผู้หญิงผู้ชาย แต่พอมาเจอจังๆ กูแมร่ง...”
เพื่อนรักตบไหล่แล้วดึงมือให้ลุกขึ้น ทั้งดันหลังออกมาจากห้องซ้อม “แฟนเก่าอยู่ในอดีต มึงอยู่ในปัจจุบัน กูให้มึงลอกเทคนิคกูก็ได้ มึงโฟกัสแค่ที่คนที่รักมึง แล้วมึงก็รักเค้า ส่วนไอ้คนที่ไม่ใช่เราเฉยๆ เดี๋ยวเขาก็ไปเอง”
“แล้วเค้าจะเสียใจมั้ยอ่ะ” วินวินไม่วายหันมาถาม
“คนอื่นเสียใจ กับคนที่เรารักเสียใจ มึงเลือกเอา!”
“กูไม่อยากให้ใครสักคนต้องเสียใจ”
“ต้องมีใครสักคนที่เสียใจอยู่แล้ว เพราะมึงมึนไม่เลิก คนที่เสียใจคือทุกคน”
“เฮ้ย.เดี๋ยวๆ” วินวินเหนี่ยวขอบประตูห้องซ้อมไว้ ก่อนที่จะโดนผลักออกไปข้างนอก “วงทรีโอกลับมาเมื่อไหร่”
“อาทิตย์หน้ามั๊ง ถามทำไม”
วินวินแกล้งทำตาพราวเจ้าเล่ห์ เพื่อนเลยง้างมือสูง “อย่ามาทำตาอย่างนี้นะ ไอ้มึน มึงหมดสิทธิ์แล้ว พี่นาโอมิเป็นของกู!”

*-*-*
บ่ายวันเสาร์ วินวินได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขเดิมที่โทรมาตรงเวลาทุกวัน
“รุ่นพี่..”
“คัดรอบแรกวันอังคารกี่โมง”
“10 โมงเช้าฮะ”
“วันนี้ซ้อมเสร็จกี่โมง”
“หกโมงฮะ ด๊อกเตอร์มีเดทกับแฟน พรุ่งนี้ไปสอนน้องชีต้าตามปกติ”
“อือ..พ่อบอกอยู่เหมือนกัน ยังสงสัยว่าทำไมด๊อกเตอร์ไม่เก็บตัวคนแข่งเข้าค่าย”
วินวินหัวเราะเสียงดังกับโทรศัพท์
“งั้น 6 โมงเย็นพี่ไปรับ”
“ฮะ..”
“มีนัดเหรอ”
“ปะ เปล่าฮะ คะ คือ...”
“โอเค เจอกันที่หอพักนะ”

*-*-*จบตอนที่ 25-*--*

--เหมือนตอนนี้มันสั้นเนอะ--

 :กอด1: แล้วเดี๋ยวมาแจก +1นะครับ

ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (26/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 26-10-2010 09:37:40

^
^
จิ้มๆ สั้นจริงอะไรจริงค่ะ

แต่..เดี่ยวน้องก็เจอกับพี่แล้วนี่เนอะ อา.....คิดแบบคุณเพื่อนมิคกี้น่ะถูกต้องที่สุดแล้วนะคะวินวิน
มิคกี้สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ คว้าพี่นาโอมิมาให้ได้นะคะ ^o^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (26/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 26-10-2010 11:51:37

สั้นจิง อะไรจิง

น้องวินวิน ห่วงความรู้สึกคนอื่นเย๊อะไป ระวังพี่ลีโอจะเสียใจนะคะ
กับคนอื่นที่เข้ามานู็อย่าไปใส่ใจ ถ้าสู้ไม่ไหว เจ้จะตบมันเอง :beat:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (26/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 26-10-2010 12:46:47

วินวินเป็นคนที่ใจอ่อน สงสารเค้าไปหมดจนลืมสงสารตัวเอง :m15:
 

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (26/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 26-10-2010 15:13:40

วินวินอ่า สงสารไปหมดเลยก็ดีหรอก
แต่ถ้าทำใจดีไปทั่วพี่ลีโอเสียใจทำไงอะคะ
พี่ลีโอยิ่งคิดมากอยู่ด้วย ตอนหน้าไม่ทำแบบนี้แล้วน๊าโอเค๊

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (26/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 26-10-2010 15:24:05

ตอนนี้อ่านถึงตอนที่วินวินไปสอนเปียโนชีต้าที่บ้านละครับ

แล้วก็.....


กลาสจะมีบทบาทอะไรอีกมั้ยอ่ะ อยากรู้


ว่าแล้วก็ไปอ่านต่อดีกว่า  :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (26/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 26-10-2010 15:25:11

ดีเกินไปก้ไม่ดีกับคนอื่นนะวิน

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (26/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 26-10-2010 21:31:04

อ่านจบละครับ


เล่นเขียนให้กลาสเจอแบบนี้ คนอ่าน(อย่างผม)อึ้งไปเลยนะครับ



ส่วนตอนนี้... กำลังค้างที่บุรุษนิรนามที่ชื่อ 'ไรน์'
 :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (26/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 27-10-2010 07:44:34

พี่ลีโอจะมีอะไรเซอร์ไพรส์วินวินอ๊ะป่าว ทำเป็นอิดๆออดๆไม่ยอมบอกอยู่นั่นแหละ
คนอ่านอยากรู้ใจจะขาด :o8:
แต่เรื่องคนชื่อไรน์นี่ต้องเคลียรฺด้วยนะคะ ท่าทางจะนิสัยไม่ดีด้วยอะ :m16:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (27/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 27-10-2010 08:29:58

(ต่อครับ)

ตอนที่ 26

แต่ยังไม่ถึง 6 โมงเย็นรถหรูสีดำก็มาจอดอยู่ที่หน้าหอพักของวินวินแล้ว เด็กหนุ่มบนรถมอเตอร์ไซค์เห็นรถคันนั้นตั้งแต่ไกล
พี่ลีโอกำลังคุยอยู่กับอาจารย์ทาเคชิที่สอนวิชาดนตรีพื้นฐาน ยิ่งเข้าไปใกล้ยิ่งเห็นได้ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าเรื่องที่คุยกันคงไม่ใช่เรื่องสนุก แต่ท่าทีของพี่ก็เปลี่ยนไปในทันทีที่เห็นรถมอเตอร์ไซค์เข้ามาใกล้
วินวินขี่รถเลยไปจอดเก็บที่ลานจอด จากนั้นก็วิ่งกลับมาชี้มือว่า จะขึ้นไปเอาของที่ห้อง
แต่เมื่อกลับลงมา ก็ยังเห็นทั้ง 2 คนยังคุยกันอยู่ เมื่อเข้ามาใกล้ ยังได้ยินประโยคท้ายๆ ของอาจารย์
“ระวังไว้บ้างก็ดี คนนั้นกลับมาฟาดงวงฟาดงาใส่น้องของนายแน่ๆ”
น้องคงทำหน้าตาเหรอหรา เต็มไปด้วยคำถามแน่ๆ เพราะพี่หันมาเอียงคอล้อเลียน
“ไม่เนียนเล๊ย” วินวินบ่นพึมแล้วหันไปค้อมตัวให้อาจารย์ที่โบกมือ แยกไปอีกทางหนึ่ง
“เรื่องเครียดหรือฮะ”
“นิดหน่อย พี่จัดการได้”
น้องยักไหล่ แล้วเดินมาขึ้นรถ
“แล้วพี่มารับผมวันนี้ไปไหน”
“ไปดูละครเวทีกัน” พี่ตอบยิ้มๆ น้องก็พลอยร้องเย๊ลั่นรถ แล้วเปลี่ยนเป็นมองเสื้อยืดลายการ์ตูนของตัวเองกับกางเกงยีน
“ชุดนี้เขาให้เข้าโรงละครมั้ยฮะ”
“เข้าได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ นี่มันยุคไหนกันแล้ว”
วินวินหัวเราะกับท่าทีจริงจังของพี่ ละครเวทีที่พี่พาไปดูก็สนุกดี เว้นแต่ตอนที่กลับออกมาแล้ววินวินเห็นว่ามีสายเข้า จากคนไกล .... พอโทรกลับไปพี่ก็ทำสีหน้านิ่งเฉยนี่แหละ

“พี่พากูไปดูละคร คลายเครียดไง เพราะวันอังคารนี้กูจะแข่งรอบแรกแล้ว มึงเป็นไงมั่ง” ตากลมๆ พูดไปก็มองคนที่กำลังขับรถไป
“อือ แล้วคนเจ็บอะไร ทำไมนอนดึกนัก จะออกจากโรงบาลเมื่อไหร่”
คุยๆ อยู่พี่ก็จอดรถใกล้ทางแยก ทางหนึ่งคือกลับมหาวิทยาลัย อีกทางจะกลับไปที่โรงแรมที่พักของพี่
วินวินกดวางสายแล้วหันไปหาพี่
“พี่มีอะไรหรือฮะ โกรธเหรอ”  คนตัวเล็กรู้สึกเหมือนนี่คือคำถามที่โง่ที่สุดในโลก แต่พี่กลับยิ้มฝืนๆ
“วินวินครับ”
“ฮะ”
“น้องจะ...กลับหอพักหรือจะไป...ค้างที่ห้องพี่”

.....มือกำลังเย็นมาก เย็นจริงๆ หัวใจก็เต้นแรงตึกตัก สมองมีตัวอะไรไม่รู้วิ่งอยู่ จับไม่ทันสักที ไม่รู้ว่ามันจะเลือกไปทางไหน
ที่ผ่านมา ก็เคยนอนที่ห้องพี่นี่นา แต่ทำไมเวลาที่พี่ถามอะไรตรงไปตรงมาแบบนี้มันถึงได้...ตื่นเต้น..ใช่ เขาเรียกว่าตื่นเต้น ไม่ใช่เครียดหรอก
พยักหน้าเลยดีมั้ย
หรือส่ายหน้าทำเป็นเล่นตัว
แต่ว่า.....พอมองตาคู่นั้นตรงๆ...
สายตาของพี่ตอนนี้มัน...ไม่ใช่...เหมือนพี่เองก็กำลังเครียดและคิดไม่ตกเหมือนกัน

“ผม...ไปค้างกับพี่ก็ได้ฮะ...”
ตอบไปแล้วก็ได้แต่ก้มหน้า
......เราเขินทั้งที่ พี่กำลังไม่สบายใจ
….คิดบ้าอะไรเนี่ยวินวิน!

เรื่องชวนน้องค้างที่ห้องไม่ได้อยู่ในแผนการที่เตรียมมาตลอดทั้งอาทิตย์ เพราะรู้ว่าเจ้าตัวเล็กกำลังจะแข่งอยู่วัน 2 วันนี่อยู่แล้ว ถึงจะเป็นเพียงรอบแรก แต่การแข่งขันในระดับนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะนักเปียโนแต่ละคนต่างพัฒนาเทคนิคไปไกล
ไม่ใช่ดูถูกฝีมือเจ้าตัวเล็ก เพราะรู้ว่าทำได้ดีกว่าที่ทุกคนคาดคิดอยู่เสมอ
ความสามารถที่เจ้าตัวไม่เคยยอมรับ
ที่คิดไว้ก็แค่อยากพามาดูละครเวทีตอนหัวค่ำ แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยมารับไปสอนเปียโนชีต้า อยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากกว่าเดิม
แต่เพราะเรื่องราวเก่าๆที่ย้อนกลับมาอีกครั้ง เรื่องราวที่ไม่เคยบอกให้น้องรู้ เพราะคิดว่าเมื่อจากกันแล้ว ก็จะจากไปตลอดกาล
แต่มันไม่ใช่เลย....
มีโทรศัพท์ทางไกลจากฝรั่งเศสเมื่อหลายวันก่อน ที่บอกว่า เธอกำลังจะกลับมาพร้อมกับบทบาทสำคัญในฐานะของคนที่จะตัดสินการแข่งขันครั้งนี้ ของวินวิน
ขณะที่อีกคนทางนี้ ถึงจะสรุปว่าคนที่เพิ่งวางสายไปเป็นเพื่อนคนสำคัญ แต่บางทีความห่วงใยระหว่างทั้งคู่ ก็ยังเกินจากคำว่าเพื่อนอยู่ดี
“พี่...มีอะไรจะบอกผมหรือเปล่าฮะ” วินวินถามแบบกล้าๆ กลัวๆ แต่พี่เอื้อมมือมาจับมือน้องไว้แน่น
“เดี๋ยวถึงห้องเราค่อยคุยกัน”      
น้องพยักหน้าตาม แล้วนิ่งเงียบรอ จนกระทั่งกลับเข้ามาในห้องพักสุดหรู
พี่เดินตรงไปกดน้ำดื่ม ขณะที่อีกคนเดินตามมาเงียบๆ แล้วเลยไปที่เปียโน...เพื่อที่จะนั่งมองมือตัวเอง

เรื่องหนึ่งที่อยู่ในใจพี่คือเรื่องพี่กลาสแน่ๆ
แต่อีกเรื่องต้องเป็นเรื่องที่พี่คุยกับอาจารย์ทาเคชิเมื่อเช้า....
มีบางประโยคที่ได้ยิน แต่แกล้งทำเป็นไม่ได้ใส่ใจ
....คนบางคนกำลังจะกลับมา....
....คือคนที่เดินเข้ามาแนะนำตัวว่าชื่อไรน์สินะ...

พี่ลีโอวางแก้วน้ำแล้วหันมามองคนที่นั่งก้มหน้าอยู่หน้าเปียโน
ความนิ่งเงียบที่หวนกลับมาอีกครั้ง
คนตัวโตกัดริมฝีปากตัวเองแน่น...ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ น่าจะรู้ว่าน้องรับความรู้สึกพี่ได้ไวขนาดไหน คิดหรือว่าวินวินจะไม่รู้ว่าพี่กำลังไม่สบายใจ
คนตัวโตเดินเข้ามาหา แล้วจับน้องนั่งตักเหมือนเคย 2 มือกอดเอวบางไว้หลวมๆ
“วินวินครับ คิดอะไร”
“ไม่รู้เหมือนกัน มันยุ่งๆ ทั้งเรื่องพี่กลาส แล้วก็...คนของพี่...” เสียงตอนท้ายเหมือนจมหายไป
“เรื่องกลาสเนี่ย พี่ยอมรับว่าพี่คิดมากจริงๆ แต่ไอ้เรื่องคนของพี่นี่มันยังไงกัน”
พี่แกล้งถามเหมือนไม่รู้เรื่อง แต่ไม่สมจริง เพราะน้องเงยหน้าพิงกับไหล่กว้าง
“แฟนพี่จะกลับมาไม่ใช่หรือฮะ”
ถึงจะเดาได้ว่าน้องจับความรู้สึกได้เก่ง แต่การที่เจ้าตัวถามออกมาตรงๆ ทำให้พี่เป็นฝ่ายตกใจ
“แฟนคนไหน”
วินวินตอบด้วยน้ำเสียงที่ทำให้อีกคนใจหายหนักกว่าเดิม “คนที่อาจารย์ทาเคชิมาคุยกับพี่เมื่อเย็นนี้ไงฮะ”
“วินวินครับ”
“พี่ฮะ ผมบอกแล้วว่า พี่น่ะเป็นหนึ่งในตำนานของมหาลัย แล้วทำไมจะไม่เคยมีใครพูดถึงเรื่อง...คนของพี่ให้ผมฟัง”
“พี่มีแต่วินวินคนเดียว” พี่บอกตามตรง “คนที่อาจารย์ทาเคชิมาบอกน่ะ เค้าจากไปนานเป็นปีแล้ว แต่พอดีว่าเค้าจะกลับมาที่นี่ 2 -3 วัน อาจารย์เค้าก็เลยมาบอกเท่านั้นเอง”
วินวินกัดริมฝีปาก มองไปทางอื่น
....คนที่ชื่อไรน์เจอกันตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน....แล้วใครอีกล่ะที่จะกลับมาน่ะ...
“งั้นที่พี่เครียดชวนผมกลับมาห้องนี่เพราะเรื่องพี่กลาสงั้นเหรอ” วินวินหันกลับมามอง “ไม่ใช่แน่”
“ก็ทั้ง 2 เรื่องน่ะแหละ แต่พี่อยากให้วินวินเชื่อว่าพี่จัดการได้” ในที่สุดพี่ก็ยอมรับตรงๆ “วินวินน่ะมีเซ้นส์เรื่องการจับความรู้สึกของคนนะรู้ตัวมั้ย”
“ไม่เห็นต้องเซ้นส์เลยพี่ทำหน้าเครียดชวนผมมาห้อง ใครเห็นก็รู้ทั้งนั้นแหละ”
“ไม่หรอก” พี่ยังคงปฏิเสธ
วินวินยิ้มที่มุมปากเพียงนิดเดียวแล้วแกะมือพี่ออก ขยับลุกขึ้น
“เรื่องพี่กลาส ผมรู้สึกผิดที่ไม่สามารถดีกับเค้าได้แม้แต่เศษเสี้ยวที่เค้าดีกับผม แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกอย่างที่พี่บอกกับผมว่า อยากอยู่ด้วยกันไปตลอด ผมขอให้พี่เชื่อใจผม เชื่อความรู้สึกของตัวเอง”
พี่ลุกขึ้นเดินตามคนตัวเล็กที่หันไปคว้ากระเป๋า
“ถ้าที่ติดใจพี่มีแค่เรื่องพี่กลาสเพียงเรื่องเดียว งั้น...ผมกลับนะฮะ พี่ไม่ต้องไปส่งหรอกผมกลับเองได้”
พี่คว้าที่ข้อมือเล็กๆไว้
“วินวินครับ พี่อาจมีคนที่เคยคุยๆกัน แต่ก็เป็นคนในอดีต คนที่พี่รักมีเพียงคนเดียวคือวินวินนะครับ”
ดวงตากลมโตจ้องมองพี่แล้วหันไปมองทางอื่น
“บางทีสำหรับเขาแล้ว เรื่องระหว่างพี่กับเขามันอาจจะไม่ใช่แค่คุยก็ได้”
“เขาหรือ...เขาไหน” พี่เอะใจ คนที่น้องกำลังกลุ้มใจมันใครที่ไหนกันอีกล่ะ เพราะคนที่ทาเคชิมาเตือนเมื่อเย็นน่ะ ...เธอ..ไม่ใช่เขา..
วินวินขอบตาร้อนผ่าวพยายามสะบัดมือพี่ออก แต่พี่ดึงมือเข้ามาหา
“ใคร”
“เขาบอกว่าชื่อไรน์”
“พี่เคยไปดูหนังฟังเพลงกับเขาไม่เกิน 3 ครั้งตั้ง....” พี่พยายามนึก “นานเป็นปีแล้วมั๊ง แล้ว...ยังไงกัน” พี่ดึงมือน้องให้นั่งลง แต่ท่าทีขัดขืนกับอาการไม่ยอมสบตา ทำให้พี่เปลี่ยนใจดึงมานั่งตักที่โซฟายาวแล้วโยนกระเป๋าน้องไปทางอื่น
“ปล่อย ผมจะกลับหอพักแล้ว”
“ไม่ปล่อยหรอก พี่ไม่อยากให้วินวินวุ่นวายใจกับใครที่ไหนไม่รู้”
“ถ้าไม่มีอะไรหรือถ้ามันนานเป็นปีแล้วเค้าจะเข้ามาหาผมได้ยังไง”
“บังเอิญมั๊ง ไม่รู้หรอก แต่พี่ไม่ได้คบกับเขาจริงๆ”
วินวินหันขวับมาหาพี่ทันที “ไม่คบแล้วเค้ารู้ได้ไงว่าพี่....” แต่ประโยคถัดมาน้องกลับหน้าแดง ก้มหน้า “ชอบคุมเกม”
พี่ขมวดคิ้วแน่น นิ่งเฉย
“พี่...ฮะ..”
“เรานอนด้วยกันจริง” พี่ยอมรับ “ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน มันไม่ใช่ความรัก พี่ไม่รู้จะอธิบายกับน้องยังไงมันเหมือน....”
“ไม่อยากนอนคนเดียว” ดวงตากลมมองพี่แล้วกลับไปก้มหน้าเหมือนเดิม
“คงอย่างนั้น แต่มันไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับความรักเลยสักนิด”
“ผมน่ะกำลังจะขึ้นมหาลัยปี 2 นะฮะ มีตัวอย่างแบบนี้อยู่รอบตัว...”   

พี่กอดกระชับคนในอ้อมกอดแล้วก้มลงหอมที่ผมฟู
ขณะที่น้องคิดทบทวน ....ที่พี่บอกว่าไม่ได้รัก กับการที่ไรน์รอคุยที่หน้าห้องน้ำแบบนั้น ก็แสดงว่าเขาไม่ต้องการเผชิญหน้ากับพี่....บางทีไรน์อาจรู้ว่าพี่ไม่ได้รักเขาจริงๆ แล้วต้องการระบายความโกรธลงที่คนที่มาทีหลังก็ได้

“ผม...เชื่อพี่..”
“ขอบใจมาก”
“ต่อไปจะมีคนมาพูดแบบนี้กับผมอีกสักกี่คนเนี่ย” วินวินพูดขำๆ
“จะสักกี่คนก็ตามขอให้รู้ว่า มันไม่เป็นความจริง”
วินวินแกล้งหันมาทำเป็นจ้องตาพี่ ทำให้พี่รีบออกตัว
“จริงๆ ไม่เชื่อถามเลขาพี่ หรือไปถามประธานโรงแรม ถามแม่ชีต้า ถามใครก็ได้ว่าไอ้ที่พูดๆกันน่ะ ไม่ใช่สักคน”
“โห...บุคคลอ้างอิงแต่ละคน”
“คนที่พี่รักมีเพียงคนเดียว รักมา 5 ปีแล้วตั้งแต่เค้าอยู่ไฮสคูล”
วินวินรู้สึกหน้าร้อนผ่าว ทั้งที่พี่ไม่ได้พูดชื่อตัวเองสักนิด
พี่ก้มลงกระซิบที่ข้างหู

“วินวินครับ...ค้างกับพี่นะครับ”

*-*-*จบตอนที่ 26 -*-*-*

 :m7:

ขอบคุณมากครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (27/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 27-10-2010 08:34:23

วินวิน ขี้สงสาร และใจอ่อนกับคนเค้าไปทั่วเลยเนอะ

 :เฮ้อ: :เฮ้อ:

.................

สรุปคนชื่อไรน์นั่นไม่มีอะไรในกอไผ่แค่คู่นอนยามเหงา

แต่คนที่กำลังจะกลับมาจากฝรั่งเศสนี่ดิ น่าคิดมากกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (27/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 27-10-2010 10:34:41

เชื่อได้จิงอ๊ะป่าว คนแก่ชอบโกหกให้เด็กสบายใจรึเปล่าเนี่ย

สงสารน้องจังเล้ย +1 วินวิน

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (27/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 27-10-2010 10:39:20

 :เฮ้อ:มันค้างๆคาๆยังไงไม่รู้กับเรื่องของพี่ลีโอ
จะไม่เชียร์พี่ลีโอก็เพราะไอ้คนในอดีตโผล่มาทำร้ายจิตใจวินวินที่ละคนสองคน :angry2:
รู้อยู่ว่าตัวเองรักวินวินก็น่าเคลียร์เรื่องคนในอดืตให้มันจบๆไปซะก่อน :angry2:
สงสารวินวิน :m15:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (27/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 27-10-2010 11:38:06

'ไรน์' จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย

แล้ว 'เธอ' คนนั้นจะมาป่วนการแข่งขันของวินวินครั้งนี้รึปล่าว


แล้วตกลงพี่ 'ลีโอ' ยังมีอะไรที่ไม่ได้บอกน้องอีกมั้ย


สุดท้าย... ตอนต่อไปพี่ลีโอกะวินวินจะ :oo1: รึปล่าว





รออ่านตอนต่อๆ ไปครับผม

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (27/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 27-10-2010 11:43:13

อิอิอิ
มา +1
และมาเตือนว่าพรุ่งนี้ ..... :a2:

ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (27/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 27-10-2010 12:56:12

มันอะไรยังไง? พี่ลีโอมาเคลียร์ซะให้เร็วๆเลยน้า
ทั้งไรน์ที่บอกว่าไม่มีอะไรก็ยังทำน้องคิดมาก แล้ว "เธอ" คนนั้นเนี่ย ท่าทางจะมีบทบาทไม่เล่นเลยนะ
แบบนี้น้องไม่ต้องน้ำตาตกเหรอ? น้องยิ่งเป็นเด็กดีแบบนี้ด้วยอะ
เคลียร์เยอะๆให้น้องมั่นใจว่ารักคนไม่ผิดนะพี่ลีโอ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (27/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 27-10-2010 16:56:40

โอ้ย อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด

พี่ลีโอจะทำอะไรน้องหรือเปล่าน๊อ คริ ๆ

ส่วนยัยไรน์ เชอะ หมั่นไส้ จะมาอะไรกับวินวินเนี้ย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (27/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 27-10-2010 22:24:31

 :-[
พี่คะ....เล่นชวนกันซึ่งๆ หน้าแบบนี้...น้องจะเพลียมั้ย?? (เอ๊ะ เกี่ยวไหม??) 555
คนดังเรื่องเยอะ ก้องี้แหละ วินๆ ก้อต้องทำใจ และพยายามเข้าใจพี่เค้าเนอะ....
เด็กอะไรหนอ.... จับความรู้สึกคนอื่นได้เก่งจัง....

วินวิน สู้ๆ ไรท์เตอร์ สู้ๆ คร้าบบบ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 28-10-2010 07:49:05

(ต่อครับ)


ตอนที่ 27

วินวินปล่อยกระแสน้ำอุ่นพรมร่างจนคล้ายร่างกายจะขาวซีดลงมาไปกว่าเดิม 2 มือเท้าผนังห้องน้ำไว้ พ่นน้ำออกจากปากเล่น จนกระทั่งพลิกมือตัวเองกลับมือดู
ซีดได้ใจจริงๆ อายุเท่าไหร่กันเนี่ยถึงได้เล่นน้ำจนมือซีด
ถ้ามือไม่ซีดไม่ขึ้นจากน้ำ เล่นน้ำกันจนปากเขียว มือสั่น

เมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมา ชุดนอนสีหวานลายการ์ตูนวางรออยู่ที่โต๊ะตัวเล็กข้างโต๊ะแป้งในห้องแต่งตัว วินวินแต่งตัวเงียบๆ
ครั้งก่อนที่พี่พามานอนที่นี่ ทุกอย่างก็คงจัดเตรียมไว้พร้อมแบบนี้ เพียงตอนนั้นมีป้าลิซยืนรออยู่หน้าห้องช่วยจัดการให้
แต่งตัวเสร็จเดินกลับออกมาทางห้องนอน แล้ววนกลับไปเปิดประตูห้องนอนที่ต่อไปยังห้องโถง
พี่ยังคุยโทรศัพท์อยู่ ดวงตาอบอุ่นคู่นั้นมองมาทางนี้อยู่แล้ว วินวินก็เลยแค่ยกมือแล้วกลับเข้ามานอน
ไม่รู้ทำไมพอพี่เปิดประตูห้องในอีกไม่ถึง 2 นาทีถัดมาถึงต้องแกล้งหลับ
แต่ก็ทำไปแล้ว
...พิรุธเยอะจริงไอ้วินวิน...

ตอนที่พี่กลับออกมาจากห้องน้ำก็เลยเห็นคนตัวเล็กนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง ดวงตากลมโตหันมามองพี่แล้วตวัดหนีไปมอง ปลายเตียง หน้าต่าง ประตูห้อง โคมไฟไปเรื่อย

ขายาวๆ ก้าวมายืนข้างเตียงแล้วทำเป็นก้มลงมองหน้าล้อเลียน วินวินทำตาเหลือกใส่แล้วเปลี่ยนเป็นกระโดดกอดคอไว้แน่น
“ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์คิดมาก”
“เด็กตัวแสบเอ๊ย ทำให้คนอื่นหลงรักหัวปักหัวปำแล้วไม่รับผิดชอบ” พี่บอกแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนใหญ่ทั้งที่น้องกอดคออยู่
วินวินทำตาโต “โอ๊ะ!” ก็กระโดดหาพี่ไปแบบนั้น แรงเหวี่ยงก็ต้องไปข้างหลังพี่สิ แล้วทำไมมันถึงได้ดีดกลับมาที่เตียงได้ล่ะ
แต่พอเห็นว่าพี่ใช้ศอกคร่อมตัวไว้ ทำให้ไม่ได้ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงมาทับก็กลายเป็นหน้าแดง
พี่ลีโอหมั่นเขี้ยวบิดจมูกตัวเล็กเบาๆ
“ผมไม่ได้ไม่รับผิดชอบพี่สักหน่อย พี่คิดมากเอง” เสียงตอบเก้อๆ
“นั่นสินะ” พี่บอกแล้วกดจมูกลงที่แก้มนิ่มแดงเรื่อ ริมฝีปากกดแน่นที่แก้มแล้วเปลี่ยนเป็นเม้ม
“โอ๊ะ เล่นไรเนี่ย” มือขาวๆ ทุบที่ไหล่ แต่พี่หัวเราะ
“มันเขี้ยว อยากกัดแก้มคน” พี่บอกทั้งดวงตาพราว
“เหอะ ขอให้มีโทรศัพท์มาเรียกตัวไปงานทีเหอะ จะหัวเราะให้เขี้ยวหัก” วินวินทำลอยหน้าลอยตา แล้วรีบเบี่ยงหลบเมื่อริมฝีปากกดลงมาหาใหม่
ผิดจากเป้าหมายริมฝีปากบางช่างพูด พี่เลื่อนไปที่ใบหูจุดอ่อนไหวของน้องทันที
ทันทีที่แตะปลายลิ้น ใบหน้าก็แดงได้เหมือนสั่ง แดงจนถึงใบหูที่พี่สัมผัส มือที่ดันไหล่อยู่จิกไว้แน่น วินวินเบี่ยงตัวออกแต่พี่แทรกต้นขากดไว้
ฟันขาวขบที่ใบหูเบาๆ แล้วเปลี่ยนเป็นเล็มเลีย มองเห็นน้องหลับตาแน่น ทั้งยังเหมือนจะเม้มปากสนิท พี่เลื่อนมือข้างขวาแต้มที่ริมฝีปากบางแล้วแทรกปลายนิ้ว วินวินลืมตาโพลง คว้าข้อมือพี่ไว้ แต่พี่ซ้ำด้วยการแทรกปลายลิ้นที่ใบหู จนคนถูกโจมตีต้องส่งเสียงทักท้วงในลำคอเปิดปากให้พี่แทรกนิ้วแตะที่ปลายลิ้น

วินวินถอนหายใจยาว จนพี่ต้องละจากใบหู
“ถอนหายใจทำไมเนี่ย” แต่กระซิบถาม แต่น้องตอบเสียงดัง
“ถามทำไมเนี่ย” ดวงตากลมลองค้อนแล้วเปลี่ยนไปมองทางอื่น
มือแข็งแรงเลื่อนมาประคองใบหน้าที่กำลังพองได้ที่แล้วก้มลงจูบ ริมฝีปากนิ่มแสนหวานตอบรับให้พี่ใช้ปลายลิ้นสำรวจ แล้วดูดดึง
วินวินยกตัวตามแรง แล้วต้องสะบัดหน้าออก แต่ริมฝีปากที่ยังวนเวียนอยู่ที่แก้มและปลายคาง ไปจนถึงใบหูอีกด้าน
“อือ อา....”
มืออุ่นๆเลื่อนลงมาแตะที่ไหล่ และอกผ่านเสื้อนอน กลับส่งความรู้สึกแปลกๆ
ริมฝีปากที่เลื่อนลงมาจูบที่ปลายคางเรื่อยลงมาถึงคอ เสียวจนขนลุก
แรกก็คิดว่าจุดอ่อนอยู่ที่หู แต่พอโดนโจมตีไปทั่วก็คล้ายกับว่า ไม่ว่าพี่จะโดนที่ตรงไหน ก็ไม่ได้ทั้งนั้น
วินวินบีบแขนพี่แน่นขึ้นแล้วผลักออก
“เดี๋ยวฮะ เดี๋ยวก่อน”
พี่คร่อมตัวมองคนที่เอาแต่ซุกหน้าอยู่กับอกพี่ แล้วยิ้มจางๆ ก้มลงจูบที่ผมอ่อนนุ่ม แล้วพลิกตัวลงนอน ม้วนคนผอมบางให้นอนหนุนแขนไว้
“ไม่เป็นไร”
พี่พูดเสียงต่ำๆ พยายามระงับความร้อนรุ่นที่กระจายอยู่ทั่วท้องน้อยให้สงบลง แต่มันไม่ง่ายเหมือนเคย
ไม่ง่ายเลยสักนิด ต่อให้คนในแขนนอนนิ่ง แต่ก็กลับรู้สึกถึงลมหายใจที่รดอยู่ที่อกพี่ รู้แม้กระทั่งเสียงหัวใจของน้อง

เมื่อกี้คุยกันเรื่องเครียดๆ น้องจะคึกไม่รู้เวล่ำเวลาอย่างพี่ได้ยังไง....

วินวินเหลือบตาขึ้นมองคนที่ลืมตานอนมองเพดานห้อง แล้วค่อยๆจับมือของพี่ที่กอดไหล่อยู่ สอดเข้าใต้เสื้อนอนสีหวานลูบไล้อยู่ที่ชายโครงแล้วเลื่อนขึ้นมาหายอดอก
“อือ.....”
พี่ก้มลงมองคนที่ก้มหน้าส่งเสียงครางเบาๆ ลอดผ่านริมฝีปาก
“พี่ต้องตายเพราะคลั่งน้องแน่ๆ”
พี่จับน้องหงาย กระชากเสื้อนอนจนกระดุมขาด ตรึงข้อมือบางไว้แน่น แล้วขบที่ยอดอกสีชมพูจางๆ วินวินสูดปาก งอตัวด้วยความเสียวที่เหมือนพุ่งเข้าชนอย่างแรง
“พี่....พี่...อา....”
พี่ละมือข้างหนึ่งมาเบียดบี้ที่อกอีกข้างที่แข็งเกร็งไม่ต่างกัน ส่วนอีกมือรั้งเอวกางเกงนอนลง บีบเคล้นก้มกลมแรงจนน้องเบี่ยงตัวหนี น้ำตาซึมจากหางตา
“เจ็บ”
พี่ผละลุกขึ้นนั่งดวงตาหวามไหวจ้องมองใบหน้าแดงเรื่อ เรือนร่างขาวละเอียด ขณะที่สอดเสื้อของตัวเองออก ตามมาด้วยกางเกงนอนของน้อง
ดวงตากลมโตวาววามแล้วหลบมองปลายคางพี่ เมื่อริมฝีปากสวยขยับเข้ามาใกล้ น้องถึงได้หลับตาลงรอคอยปลายลิ้นเล็มเลียที่ริมฝีปากบาง
วินวินเผยอริมฝีปากเล็กน้อยให้พี่ขบฟันที่ริมฝีปากบนแล้วดูดเม้มริมฝีปากไล่ชิมจนถึงริมฝีปากล่าง
2 มือที่คล้องคอพี่อยู่เลื่อนลงมาบีบไหล่พี่ไว้แน่น เพราะขณะที่จูบอย่างอ่อนหวาน มือข้างหนึ่งกำลังเบียดบี้อกบาง ปุ่มไตแข็งรับมือเมื่อพี่สะกิดนิ้ว
วินวินครางเบาๆในลำคอ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 28-10-2010 07:50:53

ริมฝีปากสวยก้มลงหาจุดอ่อนไหวใต้สะดือเล็มเลียแล้วดูดแรง จนวินวินคราง มือประคองท้ายทอยพี่ไว้ เหมือนพยายามรั้งไว้ไม่ให้ลงไปต่อ
พี่ขยับขึ้นหาริมฝีปากขึ้นครั้ง
วินวินคล้องแขนรอบคอพี่แลกลิ้นจูบตอบ เอียงศีรษะเล็กๆ สอดรับ ขณะที่พี่เลื่อนมือช้อนที่สะโพกบางให้ยกขึ้นแตะปลายนิ้วที่จุดอ่อนไหวเหมือนไม่ได้ตั้งใจแล้วเลื่อนกลับมาที่ด้านหน้า แล้ววนกลับไปลูบไล้อยู่ที่ต้นขา แต่กลับขยับสะโพกของตัวเองบดเบียดกับแก่นกายของน้องจนขยายตัว
ความร้อนรุ่มที่พี่ส่งมาให้วินวินได้แต่รับไว้แล้วหมุนไปตามที่พี่ต้องการ

จูบแรงๆ ทิ้งร่องรอยลงมาจนถึงใต้สะดือ พี่ช้อนตาขึ้นมองดวงตากลมโตที่จ้องมองมา แล้วลากลิ้นอ้อมลงมาที่ต้นขา ยกขาเรียวขึ้นแล้ววนจูบที่ขาอ่อนด้านใน
วินวินคล้ายหัวใจเต้นแรงแทบระเบิด ความปั่นป่วนภายในช่องท้องลุกลามจนไม่กล้าขยับตัว
ความต้องการที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่กล้าร้องขอ ได้แต่ส่งเสียงครวญคราง
พี่ลีโอเปลี่ยนระดับสายตาไล่มาจนถึงความตื่นตัวจนแข็งเกร็งของน้อง ที่เจ้าตัวพยายามใช้มือปิด พี่กัดเบาๆ ที่ต้นขาด้านใน วินวินถึงกับสะดุ้ง
“โอ๊ะ! พี่อ้ะ!” มือขาวๆผละมาทุบไหล่เบา ๆ แล้วจิกมือแน่นที่ไหล่กว้าง เมื่อพี่ดูดซ้ำที่รอยฟัน ทำให้รู้สึกเจ็บแบบแปลกๆ
พี่ยกขาเรียวบางแยกกว้าง ชันเข่าขึ้น แล้วก้มลงหาผลแฝด
“อา......”
วินวินงอตัวพยายามดันใบหน้าพี่ออก “พี่ฮะ มันเสียว”
น้องร้องห้ามด้วยน้ำเสียงสั่นไหว ยิ่งทำให้ความต้องการสัมผัสร่างผอมบางนี้ให้มากขึ้นไปอีก  เร่งลิ้นทั้งกวาดทั้งเน้นชิมผลแฝดขณะที่  2 มือนวดไล่จากต้นขากระชับที่ก้นกลม แล้วเลื่อนมือลงด้านใต้ยกสะโพกบางสัมผัสที่จุดอ่อนไหว
“พี่ พี่” ร่างกายร้อนระอุ ความตื่นตัวเตรียมพร้อมมีหยาดน้ำซึมจากส่วนปลาย พี่เลื่อนขึ้นมาเลียหยาดน้ำ วินวินหอบหายใจยากลำบาก สะบัดใบหน้า
ทั้งที่ลิ้นนุ่มโลมเลียจนชุ่มแต่ความร้อนระอุของแก่นกายที่ปลายลิ้นสัมผัสไม่ได้เย็นลงเลยสักนิด
มือขาวบางทึ้งหมอนจนเกร็ง ปลายเท้าจิกที่นอน ยกสะโพกบางเข้าหาพี่
“อือ....โอย....พี่ฮะ..พี่...”
พี่รูดริมฝีปากเข้าครอบครองทั้งกวาดปลายลิ้นจนวินวินดิ้นพล่าน ยิ่งนิ้วเรียวที่บดนวดอยู่ที่ปากทางยิ่งเสียวจนน้ำตาซึม อ้าปากหอบหายใจ
“พี่ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหว ผมจะ ผม ผม”
พี่รูดปากลงจนสุดโคนแล้วดูด ตวัดลิ้นอยู่ภายในจนแก่นกายน้องร้อนฉ่า ผลแฝดเกร็งตัว ยิ่งช่องทางด้านหลังยิ่งรัดปลายนิ้วไว้แน่น
“อ๊า....” วินวินส่งเสียงหวานเกร็งกระตุกส่งน้ำหวานเข้าปากที่รองรับ แล้วทิ้งตัวลงนอนหอบ
ดวงตาหรี่ปรือเหมือนง่วงงุนมองคนที่ขยับตัวขึ้นมาหาระดมจูบที่พวงแก้มแดง
“วินวินของพี่”
เสียงกระซิบหวานแสดงความเป็นเจ้าของที่คนฟังได้ยินเมื่อไหร่ก็รู้สึกตัวเบาทุกครั้งไป
“พี่ฮะ..”
ริมฝีปากวนเวียนอยู่ที่ใบหน้าและลำคอ ขณะที่มือที่กรีดอยู่ที่หน้าอก ความแข็งแกร่งอุ่นร้อนของพี่เสียดสีอยู่ที่ต้นขา
วินวินเบี่ยงหน้าจูบกลับที่ปลายคางพี่ ไล้ลงมาที่ต้นคอ
ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ พร้อมกับที่คนที่กำลังคร่อมตัวอยู่ยกตัวออก แล้วจับน้องพลิกคว่ำ
“พี่ฮะ ให้ผม....”
มือแข็งแรงช้อนใบหน้าน้องเข้ามาจูบปิดปากขณะที่มือหนึ่งสอดเข้าบี้อกบาง แล้วเลื่อนลงมากอบกุมแกนกลาง ทำให้ต้องยกสะโพกขึ้น
วินวินรู้สึกถึงน้ำลายที่หยาดหยดจากปลายคาง แต่ทุกสัมผัสที่พี่มอบให้ บอกว่าพี่ต้องการควบคุมเกมนี้ และยังไม่พอ....
“ขอให้พี่สัมผัสน้องเถอะนะ” พี่กระซิบบอกแล้วจูบไล่ที่ต้นคอลงมาที่ไหล่และหลัง
วินวินทิ้งตัวลงแนบที่นอนเมื่อพี่ผละมือออกจากแกนกลาง ทิ้งน้ำหนักตัวลงมาหา พร้อมกับการจูบไล่หลังคอ
มือแข็งแรงนวดอยู่ที่เอวแล้วเลื่อนลงมาที่สะโพกกลม ความแน่นเนื้อยิ่งทำให้พี่อยากบี้ให้แหลกคามือ
“เจ็บนะ!” วินวินท้วงน้ำตาคลอ  “ไม่ให้พักแล้วยังทำแรงอีก” เสียงบ่นเบาๆ เจือเสียงสูดจมูก ทำให้พี่ดึงใบหน้ากลับมาจูบซับน้ำตาแล้วเบียดลิ้นเข้าหาริมฝีปากหวาน
นิ้วมือแตะสัมผัสจุดอ่อนไหววินวินเบี่ยงสะโพกหนีทันที ทั้งผลักพี่ออก แต่ขาเรียวที่ถูกแยกกว้างยังติดอยู่กับขาแข็งแรงที่เบียดอยู่กลาง มือขาวนิ่มค้างอยู่ที่ไหล่พี่ ดวงตากลมโตสั่นไหว
น้องยังไม่แน่ใจ และกลัว
“ไม่ต้องกลัว น้องไม่พร้อมพี่ก็อยู่ข้างนอกไง”
“แต่ว่า ถ้าทำอย่างนั้น พี่จะเอามาเป็นข้ออ้างทิ้งผมหรือเปล่า”
พี่ยิ้มหวานจนหัวใจละลาย เมื่อพรมจูบที่ใบหน้า
“พี่รักวินวินนะครับ เท่าที่ยอมตามใจพี่มากขนาดนี้ก็มากเกินกว่าที่พี่จะคาดคิดแล้ว”
“จริงๆนะ ไม่สอดนะ”
“มีตั้งหลายวิธีที่เราทำรักกันได้”
วินวินกัดริมฝีปากแดงช้ำ เร้าอารมณ์จนพี่อยากคว้ามาจูบเสียเอง
ร่างผอมบางพลิกคว่ำเท้าข้อศอก ยกสะโพกสูง
พี่รู้สึกน้ำลายเหนียวหนืดเมื่อมองไล่จากดวงตากลมโต มาที่พวงแก้ม ลำคอ ถึงเรือนร่างบอบบาง ขณะที่พี่ขยับตัวเองจากที่เอนอยู่ข้างๆ น้อง ไปอยู่ทางด้านหลัง
ปลายนิ้วสัมผัสแผ่นหลังเนียนลื่น ก้นกลมและซอกหลืบที่ทำให้พี่แทบคลั่ง ยิ่งเมื่อน้องหันกลับมามองยิ่งยั่วยวนกันจนแทบไม่อยากจะรักษาสัญญาที่จะทนุถนอมกันไว้
“วินวินครับ...แบบนี้ พี่ก็ไม่ไหวเหมือนกัน” พี่ก้มลงกัดที่ก้นกลมเบาๆ ขณะที่บดปลายนิ้วลงที่จุดอ่อนไหวเน้นย้ำจนวินวินเริ่มเกร็งขึ้นมาอีกช้าๆ
ริมฝีปากสวยเลื่อนขึ้นมาจูบไล่ไปทั่วแผ่นหลัง ขณะที่มือข้างหนึ่งยังวนเวียนอยู่ที่เดิมแต่อีกมือกำลังช้อนลงไปที่ด้านใต้ กอบอกบางเต็มมือเพียงขยำเบาๆ น้องก็ร้องคราง
“อ๊า...”
“เจ็บหรือครับ” เสียงกระซิบจากแผ่นหลัง
“ไม่รู้” วินวินตอบหอบๆ “มันเจ็บด้วย แล้วก็...”
“แล้วอะไร”
“ไม่รู้ อธิบายไม่ถูกหรอก”
พี่ขยับตัวไปที่โต๊ะข้างเตียงหยิบหลอดครีม
วินวินกัดมุมปากตัวเองแน่น แล้วฝังหน้าลงกับหมอน
พี่แตะปลายนิ้วที่อาบครีมบดอยู่ที่ปากช่องทาง แต่น้องรัดแน่นจนแทรกปลายนิ้วไม่ลง พี่เลยก้มลงจูบเน้นอยู่ที่เอวจนน้องต้องเงยหน้าจากหมอนหันมาสบตาหวานเชื่อม
ปลายนิ้วค่อยๆเบียดแทรกเพียงนิดเดียววินวินก็พลิกตัวหันมากอดคอพี่ไว้
พี่ลีโอขยับนั่งพิงหัวเตียง ให้วินวินคร่อมตัวทิ้งน้ำหนักลงมาหา ริมฝีปากกดจูบที่ริมฝีปากบาง ขณะที่นิ้วมือบดเบียดนิ้วมืออยู่ที่ปากช่องทางแล้วสอดเข้าหาช้าๆ
“อึก อือ...” วินวินเสียงทักท้วงน้ำตาซึม พี่ช่วยจูบเช็ดน้ำตา แล้วเลื่อนไปขบที่ใบหู
“วินวินครับ พี่รักวินวิน..”
วินวินหันมาก้มลงจูบพี่ที่ข้างแก้มแล้วต้องเงยหน้าอ้าปากหาอากาศหายใจ เมื่อนิ้วมือที่สำรวจภายในเริ่มควานหาจุดอ่อนไหวภายใน
“อา....พี่....”
พี่ก้มลงดูดที่คอ ขยับสะโพกน้องบดเบียดแกนกายที่พองตัวแล้วเข้าหากัน จนกระทั่งน้องเกร็งมือที่เลื่อนมาบีบต้นแขนพี่ไว้แน่น
“อะ อะ อะ”
“ไหวมั้ยครับ”
พี่ถามเสียงแหบพร่า ขณะที่วินวินบีบเปลือกตาแน่น สะบัดหน้า พี่ยกร่างผอมบางออกจากตักอีกครั้ง ก้มลงแตะปลายลิ้นที่ปากทาง วินวินหันมามองพี่
ดวงตากลมแม้จะเต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการ แต่หลังไหล่ที่สั่นไหวทำให้พี่ลูบหลังเบาๆ แล้วกวาดปลายลิ้น ที่ปากทาง
วินวินครางหนัก ทั้งหอบหายใจแรงขึ้นเมื่อปลายลิ้นแทรกเข้าหา
“อย่า...อย่า...”
แต่ช่องทางรัดปลายลิ้นพี่ไว้แน่น พี่ใช้มือหนึ่งกระตุกให้ตัวเอง
วินวินหันมามองพี่ รู้ว่าเพียงพยักหน้า หรือเอ่ยปากพูด พี่ก็จะได้ในสิ่งที่ต้องการ
ดวงตาเต็มเปี่ยมด้วยความรู้สึกที่มองมา ทำให้วินวินได้แต่กัดริมฝีปากแน่น โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยสักนิดว่าไอ้ท่าทีกล้าๆกลัวๆ แบบนี้มันเร้าความรู้สึกขนาดไหน
พี่ผละปลายลิ้นออก ขยับตัวขึ้นแล้วเบียดปลายนิ้วเข้าหาจุดอ่อนไหว
“อึก อือ.....”วินวินสั่นแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้พี่ละมือที่กำลังกระตุกให้ตัวเองมาลูบแผ่นหลังแล้วกัดที่ไหล่บาง
“พี่ พี่ฮะ พี่”
“ปล่อยออกมาวินวิน ปล่อยออกมา...”
มือขาวๆ จิกที่หมอนแน่น แล้วเหยียดตัวจนสุดหลั่งน้ำสีขาว แล้วทิ้งตัวลงนอนหงาย พี่เข้ามาคร่อมตัวแล้วกระตุกตัวหลั่งลงบนหน้าท้องที่เต็มไปด้วยรอยจูบ
“อา...”
พี่ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ใช้นิ้วมือเช็ดเหงื่อที่ซึมอยู่ตามไรผม
“เหนื่อยหรือครับ”
วินวินพยักหน้าหันมายิ้มอ่อนๆ “ขอบคุณฮะ”
พี่โอบเข้ามานอนกอดหนุนแขน “บอกแล้วว่ามีตั้งหลายวิธี”
วินวินยิ้มอยู่กับอกพี่ จนรู้สึกว่าขาพอมีแรงก็ผลักออกเบาๆ “ผมไปล้างตัวนะฮะ”
“พี่ช่วยมั้ย”
วินวินหันมามองคนที่ทำตาพราวเจ้าเล่ห์แล้วหัวเราะ
“พอเลยคุณครู พรุ่งนี้...” ดวงตากลมโต มองไปที่นาฬิกาหัวเตียงแล้วเปลี่ยนคำพูด “เดี๋ยวอีกไม่กี่ชั่วโมงผมก็ต้องไปสอนชีต้าแล้วนะ”
“คุณครูอีกแล้ว” พี่ทำท่าเหนื่อยใจแล้วทิ้งตัวลงนอน

-*-*- จบตอนที่ 27-*--*

 :m21: ละเอียดไปมั้ยเนี่ย

เดี่ยวมา+1ขอบคุณนะครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 28-10-2010 09:34:31

โนคอมเมนท์ หึหึ  :z1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 28-10-2010 09:41:07

 :z1: :-[
พี่ลีโอกับวินวินน่ารักมาก
หวังว่าพี่ลีโอคงจะไม่คิดมากอีกนะวินวินพูดซะขนาอนั้นแล้ว

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 28-10-2010 11:34:08

พี่ลีโอใจดีมากอ่ะ ใจเย็นกับน้องมากๆ อย่างนี้วินวินหนีไปไหนไม่รอดแล้วหร่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 28-10-2010 11:38:51

วะฮะฮะ ยังกดบวกให้ไม่ได้ ยังไม่ครบ 24 ชั่วโมง

 :a12:
เย็นๆ มาใหม่

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 28-10-2010 13:20:05

พี่ลีโอดูจะรักวินวินมากนะครับเนี่ย ถึงยอมตามใจน้องได้ขนาดนั้น


ส่วนวินวิน...รู้สึกว่านายจะเอาเปรียบพี่มากเกินไปแล้วนะครับ
3 ครั้งแล้ว ยังไม่เห็นอะไรให้พี่ลีโอบ้างเลย


เคืองวินวินละครับ



ปล. รอตอนต่อไปครับ


คิดถึงมิกกี้กะไอ้พี่กลาสง่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 28-10-2010 13:47:23

 ที่ผู้เขียนถามไว้ว่า " ละเอียดไปมั้ยเนี่ย"
ขอตอบว่า ละเอียดกำลังดีจ้ะ
พี่ลีโออ้ะ รักน้องบ่อยจัง คริ คริ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 28-10-2010 14:35:07

:o8:
พี่ลีโอใจดีกับน้องจัง =////=
วินวินคงพยายามปรับตัว+ทำใจอยู่แหงๆ ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 28-10-2010 16:49:47

+ 1 ขอบคุณมากๆๆๆๆๆ ครับ

 :a9:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 28-10-2010 17:05:24

พี่ลีโอถนอมวินวินมากเลยอะ  :-[
แบบนี้ไปไหนไม่รอดแล้วจ้ะวินวิน คนอื่นที่ผ่านมาน่ะ เลิกสนใจไปได้เลยนะพี่ว่า :z1:
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปเน้อ :impress2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 28-10-2010 20:27:01

 :mc4:
ไรท์เตอร์ครับ....ละเอียดเชียวครับ...อะฮึก...
รออ่านตอนต่อไป...

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 29-10-2010 12:24:22

มาดันรอไจฟ์ครับ  :z10:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 29-10-2010 12:40:46

วินวินของพี่(นุ่น) โอย น่ารักสุโก้ยอะ  :กอด1:

........ถึงน้องไจฟ์ ละเอียดดีค่ะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วก็ คิดถึงน้องมิคกี้ด้วยคน ชอบน้องมันอ้ะ แบบว่าฮาก็ได้สาระก็ดี เหมาะจะเป้นเพื่อนที่แสนดีของน้องวินวินจริงๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 29-10-2010 13:19:08

 :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 29-10-2010 14:07:43

วินวินน่าจะช่วยพี่ลีโอกลับม่างเนอะ :z1: ของอย่างนี้มันต้องช่วยๆกันนิ (อ๊าง ทะลึ่งเนาะเรา  :-[)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 30-10-2010 14:50:57

 :oni1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (28/10/10) ~~<*O*>~~
เริ่มหัวข้อโดย: Gohan ที่ 30-10-2010 17:08:21

ไม่ได้อ่านมาหลายตอน พอมาอีกที 
ขนาดสำรองเลือดมาแล้ว ยัง :jul1:
เฮ้อ สงสารวินวินจัง ช้ำแน่ๆ  :o8:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (31/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 31-10-2010 07:56:07

(ต่อครับ)

ตอนที่ 28

พี่ลีโอยืนยิ้มดูคุณครูตัวเล็กสอนลูกศิษย์ได้ไม่ถึง 5 นาที เจ้าของบ้านตัวจริง ที่ปกติจะไปออกรอบตีกอล์ฟกับก๊วนเพื่อนตอนเช้าวันอาทิตย์ก็เข้ามาพยักหน้าออกไปคุยที่ข้างสระว่ายน้ำ
“พ่อแม่เค้ารู้เรื่องที่แกหลอกลวงลูกเค้าหรือยัง” ชายสูงวัยพูดด้วยสำเนียงของชาวต่างชาติขณะที่นั่งลงที่ชุดเก้าอี้ข้างสระ
พี่ลีโอยิ้มที่มุมปาก “โห...เปิดประเด็นได้ประทับใจจริงๆ”
“ก็เค้าอายุเท่าไหร่ แกอายุเท่าไหร่เตือนไว้ก่อนที่พ่อแม่เค้าจะมาลุยชั้นถึงที่”
“มหาวิทยาลัยปี 2 ไม่เด็กหรอก มีความคิด มีความเข้าใจมากกว่าผมเสียอีก” พี่ลีโอพูดเสียงต่ำ ขณะที่หันไปรับถ้วยกาแฟที่แม่บ้านยกมาให้
พ่อยิ้มๆ “อย่างที่เขาว่าจริงๆ ว่าแกหลงเด็กคนนี้จนโงหัวปักหัวปำ”
“ก็จริง หลงจริงๆน่ะแหละ”
“แล้วพ่อแม่เค้าว่ายังไง”

พี่ลีโอนิ่งคิดเรื่องที่มีคนรักเป็นเพศเดียวกัน ไม่ใช่เรื่องที่พ่อแม่ทุกคนจะยอมรับได้ง่ายๆ ถึงจะพ่อของเขาเองก็เถอะ
“ชั้นไม่ได้ยอมรับเรื่องที่แกจะไม่ยอมมีหลานให้ชั้นอุ้มหรอกนะ เพียงแต่มาถึงอายุขนาดชั้นแล้วเนี่ย เจอมาเยอะจนคิดได้ว่า มันก็แค่รสนิยมทางเพศ ไอ้พวกที่ข่มขืนหรือฟันแล้วทิ้งเลวร้ายกว่าคนที่ชอบเพศเดียวกันไม่รู้กี่เท่า แต่พ่อของวินวินจะคิดเหมือนชั้นหรือเปล่า เกิดเขาไม่ยอมรับขึ้นมาสงสารเด็กมัน”
“ผมเคยพบกับพ่อเค้า”
“เหรอ เมื่อไหร่ พวกแกเพิ่งคบกันไม่ใช่หรือ” พ่อขยับตัวนั่งตรง ขณะที่พี่ลีโอหัวเราะสายสืบของพ่อนี่รู้ลึกรู้จริง
“เคยพบกันก่อนหน้านี้หลายครั้ง ตั้งแต่ตอนที่ยังไม่ได้จีบ”
พ่อพยักหน้าช้าๆ “ถ้าต้องให้ชั้นไปคุยก็บอก”
ลีโอถึงกับกะตุกยิ้มที่มุมปาก “อะไรเนี่ย ถ้าไม่บอกว่ามีเมียมีลูกอยู่แล้วก็จะว่าจีบเด็กแล้วเนี่ย”
“ไม่รู้ว่ะ เด็กคนนี้มีอะไรบางอย่างที่...ไม่รู้โว๊ย บรรยายไม่ถูก” พ่อตัดบทดื้อๆ หันไปหยิบถ้วยกาแฟขึ้นจิบ แต่พี่ลีโอพอจะเข้าใจ
“ผมไม่หลอกเค้าหรอกน่า คนนี้ผมรักจริง ถ้าพ่อเค้าไม่ยอมผมก็จะพยายามให้เขาใจอ่อนยกให้น่ะแหละ”
“ยังไงเค้าก็ลูกมีพ่อมีแม่ แกเองก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว ทำอะไรคิดให้ดี”
“สายสืบรายงานอะไรมาเนี่ย ถึงได้มานั่งเล็คเชอร์ผม” พี่ลีโอทำเป็นกอดอกมองพ่อ
“ก็...แกมันเพลย์บอย แล้วใครล่ะที่จะกลับมาตัดสินคัดตัวน่ะ”
พี่ลีโอเอียงคอ ทุบที่ไหล่เบาๆ “วันก่อนทาเคชิมันก็เพิ่งเตือนไป”
“แกน่ะจีบคนไม่ดูตาม้าตาเรือ ไปจีบคนเจ้าคิดเจ้าแค้น แล้วทิ้งเขาไปง่ายๆอย่างนั้น พอเลิกกันเค้ามาเหวี่ยงถึงบ้านถึงที่ทำงานเสียความน่าเชื่อถือ”
พ่อมองดูคนที่ยังทำท่าเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ แล้วต้องพูดเตือนต่อ “แกไม่ได้ชอบเค้าแล้วตอนนั้นไปจีบเค้าทำไมวะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
พี่ลีโอตอบตรงๆ แต่ทำให้พ่อถึงกับทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ “ดูมันพูด ไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้อย่าบอกใครนะว่าเป็นลูกชั้นน่ะ อายเค้าว่ะ”
“ไม่ใช่ไม่รับผิดชอบ” พี่ลีโอพยายามอธิบาย “ทุกคนที่..ผมคุยด้วยหรือมีอะไรกัน ผมก็บอกกับเค้าแล้วว่า ผมมีคนที่อยู่ในใจอยู่แล้ว ทุกคนก็โอเค แต่ว่าพอไประยะหนึ่งก็กลับมาแนวเดียวกันหมด ถึงจะคนที่พ่อว่าเค้ากำลังจะมานี่ก็เถอะแต่ตอนนั้นมันเหมือนเราต่างก็พอใจกัน แต่ไปๆมาๆก็มีแต่ทะเลาะกันจนเหนื่อย”
พ่อใช้นิ้วเคาะโต๊ะ “แกพูดเหมือนไม่รู้จักความรัก กับคนที่แกว่าอยู่ในใจแกมานานน่ะแกเคยคิดว่าพอมั้ยล่ะ”
พี่ลีโอส่ายหน้าในเชิงยอมรับ พอเลยรีบชี้นิ้ว
“เห็นมะ ตอนแอบมองก็ขอให้ได้เดินสวนกันก็ยังดี พอเดินสวนกันก็อยากคุยกัน ขอเป็นเพื่อน เลื่อนระดับขึ้นไปเรื่อยๆ แล้วยิ่งนอนด้วยกันแล้วนี่ จะมีสักกี่คนที่เสรีถึงขึ้นเช้าขึ้นมาก็แยกทางกันไป”
พี่ลีโอนิ่งอึ้งจนพ่อต้องถามย้ำ
“แน่ใจนะว่าเคลียร์ได้”
พี่ลีโอพยักหน้า
“เออ..ชั้นเชื่อว่าแกทำได้ แต่อย่าทำให้คนทางนี้ร้อนใจ เพราะเค้าไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย”

*-*-*-*-*

วินวินในชุดเสื้อเชิร์ตสีชมพูอ่อนกับไทค์สีน้ำตาล นั่งทำสมาธิอยู่ในห้องโถงกว้าง รอบตัวคือนักเปียโนหลายคนมีทั้งคนที่เคยแข่งขันด้วยกันมาตั้งแต่ไฮสคูล จนถึงคนที่เพิ่งแข่งขันเป็นครั้งแรก
คนที่คุ้นเคยกันดีก็พยักหน้าทักทาย พูดเล่นกันพอให้หายเครียดแล้วก็แยกย้ายกันไปอยู่มุมใครมุมมัน
ด๊อกเตอร์เค เดินเข้ามาให้กำลังใจลูกศิษย์ แล้วก็ต้องออกไปเมื่อสต๊าฟเข้ามาเรียกให้ผู้สอนออกไปรอในห้องประชุม เหลือแต่เพียงนักดนตรีที่จะเข้าคัดตัว ไม่ถึง 5 นาทีนักเปียโนที่ได้รับการจับสลากเป็นคนแรกก็ถูกเรียกออกไป

*-*-*-*

พี่ลีโอเห็นหญิงสาวผมสีทองยาวสลวยคนนั้นแล้ว เวลาหลายปีไม่ได้ทำให้เธอเปลี่ยนแปลงไปมากนัก ชายหนุ่มเพียงแค่ยืนมอง ไม่นานนักเธอก็หันมา ยิ้มหวานแล้วก้าวเข้ามาหา.....
“พี่ลีโอสบายดี”
“สบายดี แล้ว...เทียร์ล่ะเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ได้ข่าวว่า คนเคยรักกำลังหลงเด็กผู้ชายจนโงหัวไม่ขึ้น” ดวงตากลมโตที่มองมา มีแววท้าทายอยู่ในที
“คนเคยรักคือคนในอดีต จะไปสนใจอีกทำไม เทียร์น่าจะอยู่กับปัจจุบัน” พี่ลีโอตอบเย็นๆ
“กลัวเหรอ” รอยยิ้มไม่น่าวางใจปรากฏที่มุมปากสีแดงสดจากลิปสติกมันวาว
“ทำไมต้องกลัว เทียร์เป็นคนเอาแต่ใจก็จริง แต่ไม่ใช่คนใจร้ายนี่นา”
หญิงสาวเอียงหน้า ยิ้มกว้างกว่าเดิม “พี่น่ะปากหวาน แต่ว่า...เมื่อเวลาเปลี่ยนคนเราก็เปลี่ยน พี่ไม่เคยได้ยินเหรอ”
“พี่เคยได้ยินแต่ว่าเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น แต่เปลี่ยนไปในทางที่ร้ายขึ้นน่ะไม่เคยรู้”
“อยากรู้มั้ยล่ะ”
“ไม่คุ้มกันหรอกเทียร์ ชื่อเสียงที่สะสมมาทั้งชีวิต แลกกับความสะใจเพียงชั่ววูบ”
“พี่รู้ได้ยังไง”
“เทียร์รู้ดีกว่าพี่”
หญิงสาวรู้สึกขัดใจจนต้องถอนหายใจแรงๆ “ท่าทางจะหลงมันมากสินะ”
พี่ลีโอยิ้มเฉยเป็นคำตอบ ทำให้ดวงตากลมโตที่ตวัดกลับมาหาทอประกายฉุนเฉียวชัดเจน
“พี่ลีโอ”
“เทียร์ เราทะเลาะกันเกลียดกันขนาดนี้แล้ว...”
“ชั้นก็เลยเกลียดคนๆนั้น ทั้งที่ไม่เคยพบหน้าไปด้วยไง” หญิงสาวพูดเสียงลอดไรฟัน
พี่ลีโอมองหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ขณะที่คลี่ยิ้มหวาน
ในตอนที่หญิงสาวสะบัดหน้าจากไป รอยยิ้มของพี่ลีโอก็เหือดหายไปด้วย

*-*-*-*

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (31/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 31-10-2010 07:57:11

เด็กคนนั้นนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องโถง ดวงตากลมโตมองไปทั่วห้อง ใบหน้าสีชมพูเรื่อ กับรอยยิ้มทักทายผู้คน ขัดกับคนอื่นในห้องที่ดูตื่นเต้น นิ้วขาวซีดเคลื่อนไหวเคาะไล่คีย์เปียโนที่มองไม่เห็น ให้นิ้วมือจดจำตัวโน๊ต ไม่ใช่สมอง

เมื่อเทียร์เดินเข้าไปใกล้รู้สึกเหมือนหัวใจกะตุกแรง จนเมื่อมายืนอยู่ข้างหน้าแล้วเด็กหนุ่มจ้องมองมาด้วยแววตาที่คาดไม่ถึง แต่ยังคงลุกขึ้นค้อมตัวทำความเคารพตามมารยาท
เทียร์ยืนอยู่บนส้นสูงเกือบ 4 นิ้ว แต่ตอนนี้ทั้งคู่กลับตัวไล่เลี่ยกัน
“สวัสดีครับ”
เทียร์พยักหน้ารับ แต่กลับนึกคำพูดไม่ออก
“วินวิน”
“ครับ”
เทียร์กลั้นหายใจแล้วพูดต่อไป “เธอ..เป็นได้แค่เงาของชั้น เหมือนทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของเค้าน่ะแหละ รู้มั้ยว่าทำไม”
เหมือนรอยยิ้มสดใสนั้นจะกลายเป็นยิ้มค้าง
เป็นท่าทีที่ทำให้อีกคนรู้ว่าต้องเดินหน้าต่อ “เพราะเค้าชอบความสมบูรณ์แบบ เมื่อไหร่ที่เธอแพ้ ไม่สวยงามเขาก็จะหันไปหาคนที่สมบูรณ์แบบและสวยกว่าทันที”

เทียร์ก้าวเดินจากไปแล้ว ขณะที่วินวินนั่งลงอย่างงงๆ
นักเปียโนหลายคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ หันไปกระซิบถามกัน
“คนนั้นพี่สาววินวินเหรอ หน้าคล้ายกันเลยว่ะ”
--*-*--
พี่ลีโอนั่งอยู่ในห้องประชุม ข้างๆ คือด๊อกเตอร์เคที่ออกอาการเครียดหนัก จนชายหนุ่มสงสัยว่าใครคือคนที่เข้าคัดตัวกันแน่
“วินวินมันได้เตรียมตัวเต็มที่กี่วัน แล้วดูคนอื่นสิ อย่างกะเตรียมตัวมาตั้งแต่อยู่ในท้องแม่”
คนรูปหล่อส่ายหน้าขำ ๆ ขณะที่ดวงตามองไปที่ด้านหลังของหญิงสาวผมสีทองที่นั่งอยู่ในแถวของกรรมการ 5 คน
จนกระทั่งสต๊าฟขานชื่อวินวิน
เด็กหนุ่มก้าวเดินขึ้นบนเวที ค้อมตัวทำความเคารพกรรมการกวาดตามองไปทั่วห้องประชุมที่มีแต่เพียงบรรดาครูผู้สอนของนักเปียโนไม่กี่คน แล้วเดินไปที่เปียโน
แต่ว่า...
มือขาวซีดที่ยกขึ้นกลับค้าง ไม่กดลงบนคีย์ เหมือนในสมองจะมีภาพของคน 2 คนสลับกันไปมา คนที่มีใบหน้าคล้ายกัน กับคำพูดคล้ายกัน

ด๊อกเตอร์เค ยกมือ 2 ข้างปิดปาก
พี่ลีโอชะโงกตัวไปข้างหน้าแล้วลุกขึ้นยืน
วินวินรับรู้ความเคลื่อนไหวจากหางตา หันมามอง

ชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่ตอนนี้สมควรนั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องประชุมหรือไม่ก็กำลังโต้เถียงกับนายช่างเกี่ยวกับโรงแรมใหม่ กำลังยืนอยู่....กับ....การโพสต์ท่ารูปหัวใจ....อย่างนักร้องเกาหลี
วินวินถึงกับหัวเราะพรืด
ทุกคนในห้องประชุมยังพลอยหันมามอง
แต่คนที่ทำท่าหัวใจที่ส่งมาให้ไม่ได้เก้อเขิน ยังส่งจูบมาให้นักเปียโนอีกที
แม้แต่ด๊อกเตอร์เคที่เมื่อกี้ยังเครียด ยังพลอยหัวเราะตาม
วินวินที่อยู่บนเวทีโบกมือให้นั่งลง แล้วหันมายิ้มจนดวงตาพราวให้กับเปียโน หายใจเข้าลึกๆ แล้วเริ่มกดนิ้วลงไป..............

ในระหว่างที่รอผลการตัดสิน วินวินวิ่งตรงมาหาคนที่ยืนอยู่หน้าห้องประชุม ข้างๆ ด๊อกเตอร์เค
“พี่ มาได้ยังไง ทำไมไม่ไปทำงาน”
พี่ลีโอส่งยิ้มขณะที่โอบไหล่คนตัวเล็กเข้ามากอด หอมลงที่ผมฟู
“มาทำหน้าที่ไง”
วินวินหน้าแดงเบี่ยงตัวออกแบบเนียนๆ ด้วยการหันไปหาดร.เค “ผมเล่นเป็นไงมั่ง”
“ลุ้นอย่างกะเชียร์บอลโลกน่ะสิ”
วินวินหัวเราะร่วน
“มันยังหัวเราะได้อีกนะ” ดร.พูดพลางเอานิ้วจิ้มที่หน้าผาก
“จะเครียดไปทำไม ตัวเองบอกผมอยู่ทุกวันแท้ๆ”
“แล้วเมื่อกี้หมาที่ไหนหลับในคาเวทีวะ”

ห่างออกมาลับเหลี่ยมมุมห้องประชุม หญิงสาวผมยาวรู้สึกเหมือนภูเขาไฟในอกพร้อมที่จะระเบิดได้ทุกเมื่อ ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองภาพของคน 3 คนที่ยืนหัวเราะให้กันจนไม่ได้สนใจชายหนุ่มอีกคนที่ก้าวเข้ามายืนข้างหลัง
“ไงพี่เทียร์”
ใบหน้าหวานหันกลับมามองด้วยความเกรี้ยวกราดทันที “ไรน์”
ชายหนุ่มยิ้มเยาะ “เด็กคนนั้นมันไม่ยอมแพ้ใช่มั้ย ผมเตือนแล้ว”
“แกก็เหมือนกันน่ะแหละ เป็นได้แค่เงา”
“เหรอ แล้วเด็กคนนั้นก็เป็นเงาของพี่ด้วยหรือไง”
“ใช่ ลีโอน่ะรักชั้น พวกแกคือเงาของชั้น แล้วชั้นก็จะทำให้ลีโอรู้ใจของตัวเองให้ได้”
“แต่ที่ผมเพิ่งรู้มาก็คือพี่ลีโอรู้จักเด็กคนนั้นมา 4-5 ปีแล้ว ก่อนที่เขาจะคบกับพี่หรือว่าให้ผมไปนอนห้องเขาเสียอีก”
ใบหน้าสวยหวานหันกลับไปมอง ภาพของ 3 คนข้างหน้า “เป็นไปไม่ได้”
ไรน์ก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างหลังเทียร์ แล้วพูดเบาๆ “ตอนที่ผมเจอเด็กคนนั้นนะ ผมก็คิดเหมือนพี่น่ะแหละ ว่าพี่ลีโอจีบเด็กคนนั้นเพราะติดใจผม เด็กนั่นเป็นได้อย่างมากก็แค่เงาของผม เพียงแต่ตอนที่เห็นพี่เข้าไปพูดกับเด็กนั่นเหมือนที่เคยพูดกับผม ผมก็เลยคิดได้ว่าไม่ใช่”
“แกจะรู้อะไร”
“รู้อะไรเหรอ ถ้าพี่จะเล่นเกมนี้ต่อก็ตามใจเถอะนะ แต่สำหรับผมน่ะ ผมรู้สึกอายเกินกว่าที่จะแย่งคนที่เขาไม่เคยมีใจให้”
ดวงตาวาวโรจน์ของหญิงสาวหันกลับมาหาชายหนุ่มผมสีอ่อน “แกมันไม่มีสิทธิ์มาตั้งแต่แรก เป็นได้แค่คู่ขา ชั้นคือคนที่เขารัก”
แต่ดวงตาสีอ่อนของคนที่มองกลับมาเต็มไปด้วยการดูหมิ่น “เหรอ แล้วพี่ลีโอเคยทิ้งงานมาหาพี่หรือเปล่า เคยกอดพี่ต่อหน้าคนอื่นอย่างที่เขากำลังทำอยู่ในตอนนี้มั้ย” ไรน์ชี้มือไปที่คนที่กำลังโอบหนุ่มตัวเล็กจนจมหายไปในอ้อมแขน ท่ามกลางผู้คนมากมายที่บริเวณห้องโถง
“ไม่ต้องเปรียบกับ..คู่ขา..อย่างผมก็ได้” ไรน์พูดแล้วต้องหันไปมองทางอื่น ขณะที่สต๊าฟในงานวิ่งออกมาตามหาเทียร์
ทำให้ทั้ง 3 คนที่ด้านหน้าห้องโถงหันมาเห็นทั้งคู่กำลังคุยกัน
เทียร์สะบัดหน้า เชิดคางขึ้นสูงขณะที่เดินกลับเข้าไปในห้องประชุมกับสต๊าฟ
พี่ลีโอก้มลงหอมแก้มวินวินแล้วหันไปฝากไว้กับดร.เค

ไรน์ได้แต่ยืนมองพี่ลีโอที่เดินเข้ามาหา

“พี่ลีโอ”
“ไม่เจอกันนาน”
“ครับ”
“น้องเล่าว่าเคยพบไรน์”
พี่ลีโอพูดเข้าประเด็นทันทีจนไรน์รู้สึกเจ็บลึกๆ
“พี่คิดว่าตอนนั้นเราคุยกันเข้าใจแล้วเสียอีก”
“ผมเข้าใจ แต่ตอนที่ผมเห็นเค้ากับพี่ที่ร้านอาหารนั่น ผมรู้สึกอิจฉา....”
ยิ่งพูดไรน์ยิ่งรู้สึกเหมือนขอบตาร้อนผ่าว น้ำใสๆ พร้อมที่จะหยดลงทุกเมื่อ แต่ท่าทีห่างเหิน 2 มือล้วงกระเป๋าของพี่ลีโอยังเหมือนเดิม ยิ่งแววตาไม่รับรู้นั่นยิ่งตอกย้ำว่าตัวเองไร้ค่า
“ผมอดคิดไม่ได้ว่านั่นคือที่ของผมต่างหาก”
“ที่ตรงนี้เป็นของวินวินมาตั้งแต่แรก ไม่เคยมีคนอื่น”
น้ำใสๆ หยดจากดวงตากลมโตของไรน์ “พี่ใจร้ายมาก ทำไมพี่ถึงพูดกับผมอย่างนี้”
“พี่ไม่ได้ใจร้าย นี่คือสิ่งที่พี่บอกกับไรน์มาตั้งแต่แรกที่เราพบกันว่าพี่รักคนอื่น แต่ไรน์บอกกับพี่เองว่าไม่เป็นไร”
“เด็กคนนั้นเหรอ”
พี่ลีโอส่งยิ้มที่มุมปาก
“เด็กคนนั้นคือคนเดียวที่พี่รักมาตลอดเวลาหลายปี”
“พี่ใจร้าย” ไรน์รู้สึกอยากร้องตะโกน แต่เสียงที่ออกจากปากเป็นเพียงเสียงกระซิบ
“นายรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไรมาตั้งแต่แรก อย่าติดอยู่กับสิ่งที่เป็นไปไม่ได้”
ไรน์ใช้หลังมือปาดน้ำตา สูดจมูก “ช่างเถอะ สักวันพี่จะต้องเสียดายที่ใจร้ายกับผมอย่างนี้ ผมไม่ยุ่งกับเด็กของพี่ก็ได้ แต่พี่เทียร์น่ะไม่ยอมให้เด็กพี่ผ่านรอบแรกนี้ไปได้ง่ายๆแน่”
“ไม่เป็นไร วินวินยังมีโอกาสอีกหลายปี และเค้าก็จะเข้มแข็งมากขึ้นเรื่อยๆ”
ไรน์สะอื้น “พี่นี่โคตรใจร้ายเลย”
 
*-*-*

พี่ลีโอยืนพิงฝาผนังห้องประชุม กอดอกมองหญิงสาวผมสีอ่อนที่กำลังแสดงความยินดีกับบรรดาคนที่ได้เข้ารอบต่อไป
รวมถึงวินวิน
รอยยิ้มสดใสที่ทำให้เด็กหนุ่มยิ่งดูคล้ายเทวดาตัวน้อยทำให้คนที่เฝ้ามองรู้สึกว่าตัวกำลังเป็นคนใจร้ายอย่างที่เพิ่งโดนว่ามาเมื่อครู่จริงๆ

....สนใจทำไมว่าใครจะว่ายังไง
เพื่อวินวิน พี่ยอมเป็นปีศาจร้าย!...

-*--*จบตอนที่ 28-*-*-*


 :กอด1: แน่นๆ เดี๋ยวมา +1 นะครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (31/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 31-10-2010 08:17:44

อ้าว เคืองผิดคน จริงๆไรน์ไม่ค่อยร้ายนะเนี่ย แต่เป็นยัยเทียร์หรอกเร๊อะ :angry2:
จะว่าไป พี่ลีโอก็ใจร้ายจริงๆนั่นแหละ แต่ใจดีกับวินวินคนเดียวก็ดีแล้ว :m1:
ปกป้องน้องวินวินของเค้า (ตอนไหน?) ด้วยนะ
+1 ขอบคุณค่ะ ไจฟ์ตื่นเช้าจัง ^^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (31/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 31-10-2010 08:25:16

คนที่เป็นเงาจริงๆ น่ะ คือไรน์ กะเทียร์ตังหาก ไม่ใ่ช่วินวิน

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (31/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 31-10-2010 08:53:33

 :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (31/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 31-10-2010 08:56:05

ยัยเทียร์ทำตัวได้น่ารังเกียจมาก :angry2: :beat:
+1 ให้วินวินกับพี่ลีโอสู้ๆ :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (31/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 31-10-2010 08:59:07

+1 ขอบคุณครับ

 :a9:

ตื่นเช้าเหมือนกันเลย 5555

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (31/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 31-10-2010 09:23:24

พี่ลีโอก็นะ ระหว่างรอน้องโตพอเลยหาเก็บข้างทางไปเรื่อยว่างั้น?
โถ....สร้างปัญหาให้ตัวเองแต๊ๆ

วินวิน เก่งจังเลย กอดดดดดดดดดดดค่ะ

โอ๋ๆๆๆๆๆ ไรน์

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (31/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 31-10-2010 10:31:41

กลายเป็นเข้าใจความรู้สึกของทั้ง 'เทียร์' และ 'ไรน์' เลยล่ะครับ

งานนี้ลีโอผิดมาตั้งแต่ต้นจริงๆ



รออ่านต่อครับ
 :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (31/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 31-10-2010 10:36:46

มีมารมาผจญจนได้นะ น้องวินวิน ต้องผ่านไปให้ได้
ตรบพี่ลีโอ  :beat: รักน้องแต่ยังอุสาห์หาคนอื่นมาแทนระหว่างรอน้องอ่ะนะ
ถ้าน้องเสียใจ จะตามสาบแช่งให้น้องมีคนอื่น   :angry2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (31/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 31-10-2010 12:15:17

 :a11:

+1 ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (31/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 31-10-2010 13:03:58

เอียนกับพวกไม่ยอมรับความจริง  :เฮ้อ:
ไรน์นี่ก็ดีนะ เป็นพวกที่แพ้ก็หยุด ไม่ทำอะไรทำร้ายตัวเองดี
แต่คนพี่เนี่ย .. พี่ลีโอดูแลน้องดีๆนะ เค้าคงเจ้าคิดเจ้าแค้น ไม่ยอมรับความจริงน่ะ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (31/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 31-10-2010 13:16:10

ถ้าพี่ลีโอกะน้องวินวิน ต่างคนต่างมั่นใจในกันและกัน จะไม่มีสิ่งใดมาแยกพวกเค้าจากกันได้

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (31/10/10)
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 31-10-2010 14:15:15

พี่ลีโอฮะ อดีตพี่ไม่น่ารักเท่าที่ควรเลยน๊า

แต่ไม่เป็นไร ปัจจุบันดูแลและรักวินวินที่สุดก็พอ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (01/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 01-11-2010 10:37:05

ตอนที่ 29

อย่างที่คาด! ทันทีที่พี่ลีโอกลับมาจากการส่งน้องเข้าไปมหาวิทยาลัย เลขานุการสาวยืนรออยู่ที่หน้าโรงแรม พร้อมกับการรายงานว่ามีคนมารอเจ้านายที่ห้องทำงาน แต่เมื่อเวลาผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง คนที่มา ก็หมดความอดทนตรงขึ้นไปที่ห้องพักสุดหรูที่ชั้นบนโดยที่ไม่ฟังเสียงทักท้วงถึงความไม่เหมาะสมใดๆทั้งสิ้น
พี่ลีโอยิ้มเย็น เมื่อป้าลิซชะโงกหน้ามาส่งสัญญาณมือว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี

ชายหนุ่มบอกเลขานุการสาวว่าอีกประมาณครึ่งชั่วโมงถึงจะกลับมาดูเอกสาร และเดินทางไปต่างจังหวัด จากนั้นจึงขึ้นลิฟท์ไปที่ห้องพัก

เมื่อเข้าไปในห้องพัก
ภาพถ่ายใบใหญ่ถูกเหวี่ยงอยู่กลางห้อง ตัวภาพถูกเหยียบย่ำ พี่ลีโอเดินเข้าไปคุกเข่าใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดรอยเปื้อนจากใบหน้าเหมือนตุ๊กตา
ป้าลิซที่ชะโงกหน้ามามองปิดปากอุทานเบาๆ วิ่งมารับภาพไปจัดการ ขณะที่เลขานุการสาวหันมามองหน้าเจ้านาย
“เรียกอลันมั้ยคะ”
“ผมจัดการเอง”

รูปนี้เดิมอยู่ในห้องนอน แต่ตอนนี้มันโดนทิ้งอยู่กลางห้องโถงกว้าง...

ยิ่งเมื่อเดินเข้าไปในห้องนอน ภาพของหญิงสาวที่นั่งน้ำตานองหน้าอยู่บนเตียงนอนไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าน่าสงสาร ไม่ได้ทำให้น่าเห็นใจ เมื่อรวมกับการรื้อค้นกระจุยกระจาย
พี่ลีโอหยุดอยู่ที่หน้าประตูที่เปิดกว้าง เพื่อให้คนที่อยู่ในห้องมองเห็นว่ามีคนอื่นยืนอยู่ข้างนอก แต่เธอไม่ได้สนใจ

“ทำไมพี่ถึงทำอย่างนี้! ทำไมถึงให้เด็กนั่นมาแทนที่เทียร์ได้ง่ายๆอย่างนี้”
พี่ลีโอหรี่ตามอง “วินวินไม่ได้มาแทนที่ใคร” พี่ลีโอแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าต้องมาพูดจาทำร้ายผู้หญิง แต่มันถึงเวลาที่พี่จะต้องเป็นคนใจร้าย ไม่รู้จักถนอมน้ำใจคนแล้ว!
“ที่นี่เป็นที่ของเทียร์” หญิงสาวตอบอย่างดื้อรั้น
“พี่ย้ายมาอยู่ที่นี่หลังจากที่เทียร์ไปฝรั่งเศสแล้ว”
“แต่พี่เป็นของเทียร์”
พี่จ้องมองนิ่งๆ ทำให้หญิงสาวฟูมฟายกรีดร้องต่อไป “พี่เป็นของเทียร์ ไม่ใช่ของมัน พี่ไม่ได้รู้จักมันก่อนเทียร์อย่างที่ไอ้ไรน์มันพูด”
“พี่รักวินวินก่อนที่จะพบเทียร์”
“ไม่จริง!” มาดของหญิงสาวที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจหายไป เมื่อเธอกรีดร้องพุ่งเข้าหาพี่ลีโอ แต่มือแข็งแรงคว้าข้อมือของเธอไว้แล้ว ดึงออกมานอกห้อง
“นี่คือความจริงเทียร์ แล้วพี่ก็เบื่อที่จะต้องพูดอะไรซ้ำๆแบบนี้เหลือเกิน”
“พี่เบื่อไม่ได้ พี่รักเทียร์”
“พี่ไม่เคยรักเทียร์” พี่ลีโอสวนกลับเนิบๆ ดวงตาที่มองมาไร้ความรู้สึก “เทียร์เองก็ไม่เคยรักพี่ เราถึงไม่เคยคิดที่จะถนอมความรู้สึกกันและกัน”
“ไม่!....เทียร์ไม่ได้มาจากฝรั่งเศสเพื่อฟังพี่พูดจาแบบนี้ พี่ต้องมาอ้อนวอนขอคืนดีสิ ไอ้เด็กๆพวกนั้นมันก็แค่คนที่พี่เลือกมาเพื่อประชดเทียร์.....ใช่มั้ย” หญิงสาวทรุดตัวลงร่ำไห้กับพื้น
พี่ลีโอยืนมอง ปล่อยให้หญิงสาวพูดพร่ำต่อไปจนสงบลงเอง

ใครมาเห็นคงสรุปได้ในทันทีว่าผู้ชายคนนี้ช่างใจร้ายกับผู้หญิงเสียจริง
แต่ผู้หญิงคนอื่นรอบตัวก็ไม่มีใครพูดอย่างเข้าใจอะไรยากอย่างนี้เลยสักคน ยิ่งเลขานุการคนที่ยืนรอจังหวะพาเทียร์ออกไปส่ง หรือจะแม่บ้านที่ยืนรอเข้ามาทำความสะอาดก็ไม่ใช่คนที่เอาแต่ใจเหวี่ยงไปทั่ว ยิ่งไม่ต้องไปเทียบกับแม่ชีต้าเลย คนนั้นน่ะ บอกคำไหนคำนั้น ไม่เห็นจะเคยง้อพ่อของเขาสักที

แต่ลึกๆแล้ว พี่ลีโอยอมรับว่า ตัวเองก็ใจร้ายกับเทียร์ไม่น้อย เพราะสิ่งเดียวที่ทำให้เดินเข้าไปทักทายทำความรู้จักกับผู้หญิงคนนี้ ก็เพราะเธอคล้ายกับวินวิน นักเปียโนตัวเล็กที่เห็นอยู่ไกลๆบนเวที รอยยิ้มแบบนั้น ใบหน้าแบบนั้น อารมณ์อ่อนไหวใจดีที่สื่อผ่านเพลงที่เล่น ทำให้พี่ลีโอตกหลุมรัก

เทียร์มีหลายสิ่งหลายอย่างที่คล้ายกับวินวิน แต่เมื่อคบกันไปกลับได้เรียนรู้ว่าเธอไม่มีอะไรที่เหมือนกับวินวินแม้แต่นิดเดียว
การคบหาดูใจที่จำได้แต่การทะเลาะกันจึงจบลง
ปัญหาก็คือเมื่อจะแยกห่างเทียร์กลับไม่ยอมรับ ตามไปอาละวาดทั้งที่บ้าน ที่ทำงาน ไม่ว่าจะทำความรู้จักกับใครเทียร์ก็จะตามมาอาละวาด และบอกกับทุกคนว่า เขาหรือเธอเป็นแค่คนชั่วคราวในยามที่พี่ลีโอต้องการเธอ
แน่นอนไรน์ก็เป็นหนึ่งในคนที่พบกับพายุอารมณ์ของหญิงสาวด้วย

อาจเพราะสเป็คที่ไม่เคยเปลี่ยนทำให้เทียร์เชื่ออย่างจริงใจว่าทุกคนคือเงาของเธอ

“เทียร์เองก็มีคนที่เข้ามาไม่ใช่หรือ แล้วจะทำอย่างนี้ทำไม”

“พี่เคยรักเทียร์บ้างมั้ย” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนอ้อนวอน ติดที่พี่ลีโอยืนอยู่ห่างทำให้ไม่สามารถคว้าแขนมากอดไว้ได้
พี่ลีโอจ้องมองด้วยดวงตาที่ไร้ความรู้สึก “พี่ขอโทษ”
“ไม่!” เทียร์กรีดร้องจนเลขานุการสาวต้องเข้ามาปลอบ “คนเลว! ชั้นจะทำลายเด็กคนนั้น!”
พี่ลีโอส่ายหน้าขณะที่เดินเข้ามาคุกเข่าลงข้างหน้า “อย่าพูดหรือทำอะไรที่มันย้อนกลับมาทำลายตัวเองแบบนั้นเลย เทียร์มีศักดิ์ศรีเกินกว่าที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับเด็กนักศึกษามหาวิทยาลัย แล้วที่สำคัญเทียร์ก็ไม่ได้รักพี่จะมาเสียเวลาอยู่ทำไม”
“พี่มันคนเลว!”
“ขอโทษ ที่ทำให้เสียเวลา” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆ ขณะที่เลขานุการสาวช่วยเช็ดน้ำตาให้หญิงสาว
 
*--*

ในตอนที่ยืนมองรถของโรงแรมเลี้ยวออกไปเพื่อส่งเทียร์กลับไปที่พัก เลขานุการสาวก้าวเข้ามายืนข้างๆ
“คุณเทียร์อาจมาอีกนะคะ”
“มาอยู่แล้ว ที่ตอนนี้ยอมกลับก็เพราะว่ามีงานเลี้ยง แล้วพรุ่งนี้ต้องกลับฝรั่งเศส”
“แจ้งยามไว้ดีมั้ยคะ เดี๋ยวถ้าเกิดเสร็จจากงานเลี้ยงแล้วเธอกลับมาอีก”
พี่ลีโอพยักหน้าถอนหายใจยาว

*--*

พี่ลีโอก้มลงมองนาฬิกาข้อมือแล้วกดโทรศัพท์ คนที่ปลายสายกดรับแทบจะในทันที กับเสียงเหมือนมีของกินอยู่เต็มปาก
“ฮะพี่”
“กินอยู่หรือ”
“ฮะกินโอเด้งอยู่กับมิคกี้ พี่กินอะไรหรือยัง”
“กินแล้ว กำลังไปต่างจังหวัด”
“อ้าวงั้นแค่นี้นะ”
“ทำไมล่ะ”
“ขับไม่โทร แค่นี้นะ”
“พี่มีคนขับรถมาให้ ตอนนี้โทรศัพท์อย่างเดียว”
“อ่อ...งั้นคุยกัน คุยๆๆๆๆๆ”
พี่ลีโอได้แต่หัวเราะ
“คุยดิ หัวเราะทำไม”
“วินวินคุยสิ พี่อยากได้ยินเสียง”
“คุยอะไร วันนี้แข่งเสร็จ มีคนใจดีขับรถกลับมาส่งมหาลัย ด๊อกเตอร์ฟิตจัดสั่งผมฝึกจนมือจะหงิก ดีที่มิคกี้มาช่วยชีวิตทำตาละห้อยหิวโหย ผมเลยได้กินข้าวเนี่ยแหละ....”
เสียงคนปลายสายเล่าเรื่องของวันนี้ไปเรื่อยๆ ขณะที่อีกคนรู้สึกเหมือนมีดอกไม้บานในหัวใจ ส่งกลิ่นหอมเย็นคลายความเหนื่อยล้า และความกังวล
“วินวินครับ...”
“ฮะ”
“พี่รักวินวิน”

*--*-*จบตอนที่ 29-*-*-*

ขอบคุณมากครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (01/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 01-11-2010 10:45:56

"นุ่นก็รักวินวินกะพี่ลีโอค่ะ"


กรรม กร้ากกกกกกกกส์ รู้ว่าไม่เกี่ยวอะไรด้วย แต่พออ่านประโยคสุดท้ายมันทนมิไหวจริงๆ :m1:
แค่บทสนทนาไม่กี่ประโยคทางโทรศัพท์ เรื่องราวที่คุณเทียร์มาทำไว้กลายเป็นเรื่องของใครก็ไม่รุ้ที่ไกลตัวเหลือเกินไปทันทีเลยค่ะ

ปล.มิคกี้จ๋าาาาาาาาาาา โอเด้งอร่อยม้ายยยยยยยยยยยย?

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (01/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 01-11-2010 10:47:15

“วินวินครับ...”
“ฮะ”
“พี่รักวินวิน”  << เค้าก็รักวินวินนะ(ได้ข่าวว่าไม่เกี่ยว)  :man1:

นังชะนีเทียร์ท่าทางจะไม่ยอมเลิกราง่ายๆ เดี๊ยะแม่  :beat: ดิ้น

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (01/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 01-11-2010 10:48:41

พี่ลีโอ กำจัดขยะให้สะอาดหมดจดนะ อย่าให้มาสิ่งกลิ่น และภาพรบกวนน้องวินวินโดยเด็ดขาด วินวินดูใสซื่อขนาดนั้น
น้องเค้าคงรับมือกับผู้ญิงเจ้าอารมณ์(อารมณ์แรงด้วย) แถมไร้เหตุผลแบบเที่ยร์ไม่ได้หรอก

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (01/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 01-11-2010 11:10:38

ปัญหามีไว้พุ่งเข้าชนคะพี่ลีโอ สู้ตายคะ o13
เค้ารักวินวินกับพี่ลีโอเหมือนกัน :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (01/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 01-11-2010 14:22:26

รักกันเบาๆ อิอิ :o8:

คนอื่นช่างเค้าเถอะค่ะพี่ลีโอ ถ้าเค้าไม่พยายามทำความเข้าใจ สุดท้ายก็จะเจ็บปวดซ้ำๆ
มันเหมือนกับว่าเทียร์แค่หวงของ อยากเป็นที่หนึ่ง เป็นคนสำคัญ
พอรู้ว่าตัวเองคิดผิดก็เลยไม่คิดจะยอมรับ ..
ถ้าเค้ามีสปิริตมากพอ คงทำอะไรวินวินไม่ได้หรอกเนอะ ^^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (01/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 01-11-2010 16:58:56

 :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (01/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 01-11-2010 23:35:47

 :mc4:
บอกรัก...คนอ่านพากันเขิลลล ฮา...
แอบมาอ่านก่อนกลับไปปั่นงานต่อ...เป็นประมาณ "รู้สึกเหมือนมีดอกไม้บานในหัวใจ ส่งกลิ่นหอมเย็นคลายความเหนื่อยล้า และความกังวล" กรี๊ดดดด

ขอบคุณเช่นกันคร้าบบบ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (02/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 02-11-2010 08:00:42

(ต่อครับ)

ตอนที่30

คนหน้าเหมือนตุ๊กตาอมยิ้มจนแก้มแทบปริ เมื่อเห็นคนยืนกอดอกทำท่าเคร่งขรึมอยู่ข้างรถหรู หน้าตึกซ้อมเปียโนตั้งแต่เที่ยง
“วันนี้วันเสาร์” คนที่เดินเข้ามาหาทำเป็นพูดกับลมกับฟ้า
“วันนี้ไม่มีงานทำ” คนตอบยังทำเคร่งไม่เลิก
“โรงแรมคงร้าง คนเลยตกงาน”
“แย่จริงๆ”
“ชวนมิคกี้ไปดูหนังดีกว่า”
“มิคกี้มันรู้งานไม่ไปหรอก”
“เหรอ งั้นไปเล่นบอลกับพวกไอ้หมิงก็ได้” คนเฉไฉเข้ามายืนทำหน้าตาเจ้าเล่ห์อยู่ข้างหน้า
“ตัวกะเปี๊ยกใครเขาจะให้เล่นด้วย”
“อ่าฮะ..” คนโดนสบประมาททำเป็นหรี่ตา “ผมน่ะตัวจี๊ดนะ ตัวจี๊ด” มือขาวๆทำทำเลี้ยวไปเลี้ยวมา จนคนที่มารออยู่ต้องหัวเราะ
“ไปเที่ยวกัน”
วินวินยิ้มจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง “เรื่องฟอร์มจัดเนี่ยไม่มีใครเกิน”

“พี่โทรมาบอกด๊อกเตอร์หรือฮะ” น้องถามขณะที่ใส่เข็มขัดนิรภัย
“ไม่รู้ทันบ้างได้มั้ยเนี่ย”
“อ้าวเหรอ” วินวินงงจริง “ผมควรทำเป็นไม่รู้เหรอ”
พี่หันมามองทำหน้าตาเหมือนอยากจับคนงงมาเคี้ยวเล่น “แสบสุด”
วินวินหัวเราะร่วน “ก็ซ้อมๆอยู่ดีๆ ด๊อกเตอร์ก็บอกว่า มีนัดด่วนสุดๆ สักพักมองออกมารถหรูก็มาเคยอยู่หน้าตึกละ ผมคงไม่รู้หรอกนะ”

หลังอาหารเที่ยงถึงได้เป็นรายการขับรถเล่นของจริง 
วินวินยิ้มกว้างเมื่อพี่จอดรถที่สวนสาธารณะริมแม่น้ำ ครั้งก่อนพี่ก็เคยพาไปเดินสวน แต่เป็นสวนอีกที่
……..มีอะไรไม่สบายใจอีกแหง.......วินวินหันมามองหน้าพี่แล้วเดินไปข้างกัน
สวนแห่งนี้ นอกจากจะมีลานกว้างให้วัยรุ่นมาเล่นสเก๊ตกันแล้ว ยังมีเก้าอี้ยาวริมแม่น้ำด้วย แต่ที่ได้รับความนิยมมากกว่า คือทางลาดเอียงลงสู่แม่น้ำ ที่มีคนนั่งเล่นนอนเล่นอยู่ประปราย
วินวินดึงมือพี่ให้นั่งลงเหยียดขาใต้ร่มไม้ใหญ่ แล้วเอียงศีรษะเล็กๆเข้ามาพิงไหล่
“เมื่อไหร่เราถึงจะได้อยู่ด้วยกันนะ” พี่ก้มลงมามอง
“ก็ได้...อยู่ด้วยกันเรื่อยๆแล้วนี่นา” วินวินแก้มแดงเรื่อ
“ก็อยากอยู่ด้วยกันมากกว่านี้ แบบนี้พี่เป็นห่วงมากเลยนะ”
คิ้วเข้มๆ ของน้องชนกันทันที จนพี่ต้องโอบไหล่ไว้
“มีอะไรหรือฮะ”
“ไม่อยากคิดถึงแล้ว อยากอยู่ด้วยกันมากกว่า”
“พี่ฮะ...จะมีใครมาอีกหรือไงเนี่ย พี่ไปไล่เคลียร์กับพวกเค้าก่อนไม่ได้เหรอ~~” วินวินทำหน้าเมื่อย
“ไม่ใช่อย่างนั้น ไม่มีแล้ว” พี่บอกไปทั้งที่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะมีใครเดินเข้าไปหาวินวินแล้วพูดจาไม่ดีกับน้องอีกหรือเปล่า 
คิดว่าคุยกับทุกคนจนเข้าใจ ไม่ว่าจะคนที่คุยกัน นอนด้วยกันหรือจะแยกจากกันก็คิดว่าจากกันด้วยดี แต่ทำไมยังมีคนที่ไม่ยอมรับอยู่อีก....

“เพลย์บอยตัวพ่อเลยนะเนี่ย บอกว่ารักผมแต่กลับ....”
พี่กอดน้องเข้ามาซุกไว้ที่อก
.....ความรู้สึกของน้องนี่แหละคือเรื่องที่รู้สึกไม่สบายใจ และทำให้อยากใช้เวลากับน้องให้มากที่สุด เพื่อให้น้องมั่นใจว่าพี่ไม่มีใครที่ไหนอีก.....

“พี่รักวินวินนะครับ รักมาก เมื่อรู้ตัวอีกที พี่ก็เที่ยวแต่มองหาวินวินในคนอื่นๆ”
วินวินเลื่อนมือมาโอบรอบเอวพี่

.........ทั้งไรน์ และ เทียร์ ต่างก็เป็นคนที่มีหน้าตาคล้ายเขาทั้ง 2 คน จนทำให้ทั้งคู่เข้าใจผิดว่าวินวินคือเงาของพวกเขา......

“ความเห็นแก่ตัวของพี่ทำร้ายทุกคน จนพี่กลัวว่าเขาจะกลับมาทำร้ายน้อง”
“พี่พูดอย่างกะละครโทรทัศน์” วินวินหักมุมหัวเราะขำ จนพี่คลายอ้อมกอด ช้อนคางน้องมองเข้าไปในดวงตาพราว
“ไม่กลัวเหรอ”
“พี่น่ากลัวกว่า”
พี่เลิกคิ้วขึ้นสูง มองคนที่พูดต่อไป
“ผมไม่ได้มีประสบการณ์อะไรหรอกนะ แต่ดูจากที่ไรน์ กับพี่เทียร์เข้ามาหาผมแบบนั้น ผมคิดว่าพวกเขารู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่คงเสียความมั่นใจที่พบว่าคนที่อยู่กับพี่ตอนนี้เป็นเด็กต๊องน่ะ”
“มิคกี้บอกเหรอ” พี่ทาย
“อ่าฮะ..” น้องพยักหน้าหงึกหงัก “คิดบวกแบบนี้มีแต่มันน่ะแหละ ลำพังผมคนเดียวน่ะ ได้แต่จิตตกถอยกลับไปช่วยพ่อทำแพปลานานแล้ว”
“จริงๆหรือ ไม่คิดจะสู้เพื่อพี่เลยสักนิดเหรอ” พี่ทำหน้าตาน่าสงสาร ผละมือออก ทำท่าคอตก
“มันขึ้นอยู่กับพี่ ไม่ใช่ผม ถึงพี่จะบอกว่ารักผมมานานแล้ว แต่พี่ก็คบกับเค้า นอนกับเขา ยังไงผมก็คนมาทีหลัง ให้ผมอยากอยู่กับพี่มากแค่ไหน ถ้าเขายังเป็นคนสำคัญของพี่ ยังไงผมก็ต้องไป”
พูดไปพูดมา เหมือนคนที่ทำเป็นเข้มแข็งจะเริ่มน้ำตาซึม จนต้องใช้สันมือปาดน้ำตาออกไป
“วินวินครับ” พี่หันมาเช็ดน้ำตาให้น้องแล้วกอดไว้
“ไม่ร้องไห้นะขอให้เชื่อพี่ว่านอกจากน้องแล้ว พี่ไม่มีใครอื่นอีก พี่เห็นแก่ตัวมากในตอนที่คบกับเทียร์ด้วยเหตุผลเพียงข้อเดียวก็คือเพราะเค้าเป็นผู้หญิงที่เราสามารถแต่งงานสร้างครอบครัวกับเค้าได้ ใบหน้า รูปร่างของเค้าที่ทำให้พี่มองเค้าเป็นตัวแทนของวินวินตลอดเวลา แต่ขณะเดียวกันพี่ก็ไม่เคยทำได้แม้แต่จับมือ พี่ก็เลยไปหาเด็กผู้ชายคนอื่น แล้วมันก็ทำให้เทียร์โกรธมาก เราทะเลาะกันตลอดเวลาจนเลิกกันไป เทียร์ก็ยังตามไปอาละวาดถึงที่บ้าน”
“พี่เทียร์น่าสงสาร” วินวินพึมพำกับอกพี่ ทำให้พี่ที่พยายามสรุปเรื่องให้กระชับเข้าใจง่ายถึงกับหัวเราะ กับนิสัยกลัวคนอื่นเสียใจของน้อง
“หัวเราะทำไม พี่น่ะใจร้ายมากที่ทำแบบนั้นกับพี่เทียร์ กับพี่ไรน์ กับทุกคนเลย”
“นั่นสินะเวรกรรมมันเลยตามพี่มาจนทัน ต้องมาแอบมองน้องอยู่กับกลาสตลอดเวลา”
“สมน้ำหน้า”
“มั่นใจแล้วนะ ไม่ร้องไห้นะ” พี่ก้มลงมองคนที่ซุกหน้าอยู่กับอก
“ไม่รู้หรอก ทุกคนน่าสงสาร..” ดวงตากลมเงยขึ้นมองค้อนพี่ “ยกเว้นพี่คนเดียว”
“อ้าว...” พี่หัวเราะหึหะ
“อ้าวทำไม เพราะทำคนอื่นไว้เยอะเลยกลัวว่าจะเกิดเรื่องกับผม กลุ้มใจจนอยู่ไม่ติดละสิ”
พี่ถอนหายใจ “ถูกต้องที่สุด แต่พี่ไม่คิดว่าจะมีใครทำร้ายหรอกนะ พี่กลัวก็แต่ความใจอ่อนของน้องจะทำให้สงสารกลาสไปอีกคนน่ะสิ”
“สิงโตไม่กลัวอะไร แต่กลัวต้นหญ้าเหรอ” น้องเงยหน้าขึ้นมอง
พี่ใช้นิ้วเกลี่ยที่แก้มใสแดงเรื่อ
“พี่กลัวแต่คนที่ชอบให้ทุกคนในโลกเป็นผู้ชนะ จะไม่รักพี่เท่านั้นแหละ”
วินวินหลับตาพริ้มเผยอปากรับริมฝีปากที่เข้ามาหา สัมผัสเพียงแผ่วเบาที่ย้ำรอบ
พี่ลืมตามองริมฝีปากแดงที่โดนกดจูบครั้งแล้วครั้งเล่า กับแก้มใส ขนตายาว ......
ใครอีกคน ยืนอยู่ด้านหลังของน้อง พี่ลีโอยิ้มที่มุมปากจูบย้ำๆอีกที แล้วถึงได้เงยหน้าขึ้นทัก
“ไรน์”
วินวินสะดุ้งหันขวับไปมองด้านหลัง

ชายหนุ่มตัวเล็กยืนอยู่ แล้วก้าวเข้ามาหาช้าๆ วินวินทำท่าเหมือนจะขยับลุกขึ้น แต่พี่กลับถ่วงน้ำหนักมือที่กอดน้องไว้ ทำให้วินวินหันกลับมามอง
“พี่ลีโอ วินวิน”
“บังเอิญจริง มาเดินเล่นที่นี่หรือ”
ไรน์มองมือแข็งแรงที่ยังกอดคนตัวเล็กไว้แน่น กับท่าทีตื่นๆของวินวินแล้วต้องหันไปมองทางอื่น
“ผมมีนัดกับ...เพื่อนที่นี่ เลยเดินหาว่าเขามาหรือยัง แต่มาเจอพี่กับวินวิน”
“ดีแล้วนี่” พี่ตอบยิ้มๆ แต่วินวินหันมามองพี่ตาเขียว
ไรน์หันมามองแล้วต้องกลับไปมองทางอื่นอย่างรวดเร็วอีกครั้ง
“วินวินขอโทษถ้าทำให้ไม่สบายใจ”
“ไม่ฮะ ไม่ ผมไม่เป็นไร” วินวินรีบโบกไม้โบกมือ “ผมตกใจ แต่ไม่เป็นไร”
ไรน์หันมาหาเด็กหนุ่มยิ้มอ่อนๆ “ไว้เจอกันวันที่นายต้องไปแข่งรอบ 2”
วินวินพยักหน้าเร็วๆ ยิ้มจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง ทำให้ไรน์รู้สึกแปลกๆ
“น่ารักอย่างนี้นี่เอง สิงโตถึงได้เชื่องขนาดนี้”
“เฮ่ย!” พี่ลีโอโอบแขนจนเหมือนตวัดน้องอยู่ในอก “ห้ามล้อเล่น!”
ไรน์ยิ้มที่มุมปากล้อเลียน ยักไหล่ ทั้งหัวเราะแปลกๆ ในตอนที่ลุกขึ้นเดินกลับไปทางเดิม
“อะไรวะ กลับบ้านกันดีกว่าวินวิน” พี่หมดอารมณ์หวาน รีบดึงมือน้องกลับมาขึ้นรถ

*-*-*จบตอนที่ 30-*--*


 :m9: ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (02/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 02-11-2010 08:29:21

อยากให้เรื่องนี้หวานแบบนี้ไปนานๆ ค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (02/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 02-11-2010 09:10:34

โอ๋ๆๆๆไรน์ โอ๋......  :กอด1:

วินวินของพี่(นุ่น)น่ารักที่สุด เฮ้อ.......อยากให้น้องมีแต่ความสุขจังเลย
มิคกี้มาแต่ชื่อและแนวคิด แต่ก็ทำให้เรายิ้มได้เสมอนะคะ ^o^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (02/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 02-11-2010 12:13:15

ไรน์เคลียร์แล้ว แต่เทียร์เคลียร์ยังเอ่ยพี่ลีโอ  :serius2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (02/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 02-11-2010 13:24:32

จับไรน์ใส่พานให้พี่กลาสดีกว่า  :o8:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (02/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 02-11-2010 13:46:07

ตอบเม้นตอนที่ 30 ก่อนน้า (เค้าไม่ได้หายไปไหนน้าไรเตอร์ แค่วุ่นๆ กับคนรักเก่าเล็กน้อยถึงปานกลางเท่านั้น 555)


ตอนนี้สงสารเทียร์เหมือนกันนะ เข้าใจอารมณ์ผู้หญิงแบบนี้ดี (เจอมาเยอะครับ) เค้าก็คงจะรักของเค้าแหละ
นี่แหละน้าลีโอ...ไม่รักก็ไปทำให้เค้าคิดไปไกล...ไปผูกพันกับเค้าเองนี่นา

สุดท้าย....เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้...เข้าใจมั้ย!!!

ส่วนวินวิน กินไรไม่แบ่งนะ จำไว้เลย555

ปล. มิคกี้ ตกลงนายกะรุ่นพี่คนนั้นจะได้ลงเอยกันมั้ยเนี่ย



รอตอนต่อไปครับผม
 :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (02/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 02-11-2010 13:58:08

อ้างจาก: a_tapha ที่ 02-11-2010 08:29:21  

อยากให้เรื่องนี้หวานแบบนี้ไปนานๆ ค่ะ :L2:

หวานอีก...พักใหญ่ๆครับ...

อ้างจาก: anajulia ที่ 02-11-2010 09:10:34  

โอ๋ๆๆๆไรน์ โอ๋......  :กอด1:

วินวินของพี่(นุ่น)น่ารักที่สุด เฮ้อ.......อยากให้น้องมีแต่ความสุขจังเลย
มิคกี้มาแต่ชื่อและแนวคิด แต่ก็ทำให้เรายิ้มได้เสมอนะคะ ^o^

พี่นุ่นครับคือว่า....

อ้างจาก: dukdikdukdik ที่ 02-11-2010 12:13:15  

ไรน์เคลียร์แล้ว แต่เทียร์เคลียร์ยังเอ่ยพี่ลีโอ  :serius2:

เทียร์น่ะเหรอครับ...อืม...

อ้างจาก: Églantier✿ ที่ 02-11-2010 13:24:32  

จับไรน์ใส่พานให้พี่กลาสดีกว่า  :o8:

พรุ่งนี้คู่พี่กลาส...อีกคน..จะมาครับ

อ้างจาก: King_Arthur ที่ 02-11-2010 13:46:07  

ตอบเม้นตอนที่ 30 ก่อนน้า (เค้าไม่ได้หายไปไหนน้าไรเตอร์ แค่วุ่นๆ กับคนรักเก่าเล็กน้อยถึงปานกลางเท่านั้น 555)


ตอนนี้สงสารเทียร์เหมือนกันนะ เข้าใจอารมณ์ผู้หญิงแบบนี้ดี (เจอมาเยอะครับ) เค้าก็คงจะรักของเค้าแหละ
นี่แหละน้าลีโอ...ไม่รักก็ไปทำให้เค้าคิดไปไกล...ไปผูกพันกับเค้าเองนี่นา

สุดท้าย....เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้...เข้าใจมั้ย!!!

ส่วนวินวิน กินไรไม่แบ่งนะ จำไว้เลย555

ปล. มิคกี้ ตกลงนายกะรุ่นพี่คนนั้นจะได้ลงเอยกันมั้ยเนี่ย


รอตอนต่อไปครับผม
 :pig4:

ครับ...

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (02/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 02-11-2010 14:03:30

เห็นด้วยกะรีบนทั้งหลายครับ

มิคกี้ โผล่มาเมื่อไหร่ก็ขโมยซีนเมื่อนั้น (ขนาดมาแต่ชื่อยังทำให้ผมยิ้มได้เลยเ้อ้า)

ส่วนน้องวินวิน ตอนนี้น้องน่ารักจัง


 “อ้าวเหรอ” วินวินงงจริง “ผมควรทำเป็นไม่รู้เหรอ”
^
^
^
ชอบประโยคนี้ครับ พาลซื่อแต่แอบน่ารัก

แล้วก็...ไรน์คู่กะพี่กลาสอย่างที่รีบนบอกก็ดีนะครับ (ไหนๆ ก็น่าคล้ายวินวินแล้วนี่นา)


รอตอนต่อไปครับ
 :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (02/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 02-11-2010 21:15:38

ตอนนี้สมน้ำหน้าพี่ลีโอมากๆผูกปมเชือกไว้เยอะจนต้องตามแก้ :angry2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (02/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 02-11-2010 21:27:26

 :impress2:
วินวินน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย...ชอบอ่านจัง...
ขอบคุณไรท์เตอร์ครับ...

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (02/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 02-11-2010 23:41:29

รักวินวินที่ซู๊ดดดดดดดด น่ารักเท่าโลก

ไรน์ยอมยกธงแล้ว เหลือแต่ชะนีเทียร์ พี่ลีโอต้องจัดการขั้นเด็ดขาดไปเลยนะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (02/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 03-11-2010 08:32:00

สมน้ำหน้าคนแก่ :a14:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 03-11-2010 09:26:53

(ต่อครับ)

ตอนที่ 31

พี่จับมือน้องไว้แน่นตั้งแต่ลงจากรถจนเปิดประตูห้องพักสุดหรูชั้นบนสุดของโรงแรม 5 ดาว
วินวินได้แต่หันกลับมามองคนหน้าเครียดเป็นระยะ
“เลิกเครียดได้แล้ว พี่ไรน์แค่ล้อเล่นน่ะ”
“ใครที่ไหนล้อเล่นเรื่องนี้กัน ไอ้หมอนี่มันยังไง” พี่บ่นขณะที่หันมามองคนตัวเล็กที่เดินไปกดน้ำดื่ม
“คนเจ้าชู้ขี้หึงอย่างที่เขาว่าจริงๆ”
“พี่ไม่ได้เจ้าชู้”
“อ่ะ งั้นเปลี่ยนใหม่ คนใจร้ายทำกับคนอื่นไว้เยอะ เลยกลัวว่าจะกลับมาโดนตัวเอง” น้องหันมามองแล้วจิบน้ำ
พี่อ้าปากจะเถียงแล้วเปลี่ยนเป็นพยักหน้า
“นั้นแหละ เปลี่ยนเรื่องเหอะ” พี่ตามเข้ามาแย่งแก้วน้ำในมือมาจิบต่อจนหมดแก้วแล้วหันมาโอบเอวไว้หลวมๆ
“วินวินอยากอยู่ห้องชุดหรือชอบบ้านที่มีบริเวณ”
วินวินกะพริบตามองพี่ที่จู่ๆก็เปลี่ยนเรื่องคุย หรือว่านี่คือเรื่องที่พี่ตั้งใจว่าจะคุยมาตั้งแต่แรกกันนะ....
มือขาวๆ แตะค้างอยู่ที่ไหล่ ทำให้พี่ต้องอธิบาย
“ทีแรกพี่กะว่าจะหาที่สวยๆ คุยกัน แต่มีคนก่อกวน ก็เลยต้องพากลับมาที่ห้องนี้ .... น้องชอบห้องชุดหรือบ้านครับ”
“ก็...ยังไงก็ได้” วินวินก้มหน้ามองอยู่ที่กระดุมเสื้อพี่ “ไม่เห็นจะต่าง เพราะยังไงผมก็อยู่หอ”
พี่ยิ้มๆ
...น้องตามใจพี่เสมอ จนพี่ชักจะเคยตัว...

พี่โอบเอวบางพากลับมาที่โซฟาแล้วอุ้มนั่งตัก
“งั้นเป็นบ้านดีมั้ยถึงจะนอกเมืองแต่ก็จะได้มีห้องกว้างๆไว้ให้น้องซ้อมดนตรีได้”
วินวินเอนหน้าพิงอกกว้าง ไล้นิ้วมือที่แขนที่โอบรอบเอวอยู่
“ไว้เราไปดูบ้านกันนะ”
“ผม...ยังเรียนอยู่นะ อยู่หอด้วย”
“อาทิตย์หน้าละกัน เดี๋ยวให้กองเลขาเขาหาให้”
“ฟังผมมั่งสิ” มือขาวๆตีแขนเบาๆ
“ก็ฟังอยู่ไง น้องบอกว่ายังไงก็ได้” พี่ทำหน้าซื่อ จนวินวินหัวเราะ
“ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์”
“ตาเฒ่าคนนี้หลงรักเด็กดีจนหมดหัวใจ”
วินวินมองตาอ่อนโยนแล้วขยับตัวนั่งคร่อมตักพี่ 2 มือประคองใบหน้าพี่ไว้ แล้วกดริมฝีปากนุ่มๆ
“ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ ใจร้าย คิดมาก”
พี่จูบปากบางเร็วๆ ขณะที่กระชับสะโพกกลมเข้ามาเบียดชิด
“ไม่มีดีเลยนะเนี่ย”
“หื่นมากด้วยแหละ” แก้มแดงเรื่อเมื่อมือพี่ที่สะโพกเริ่มบีบนวด

เสียงโทรศัพท์ของพี่ดังขึ้นจากโต๊ะทำงาน
วินวินหัวเราะร่วน กระโดดออกจากตักพี่ “ไม่แปลกใจเล๊ย! ฮ่าๆๆๆๆ”
“วันนี้มันวันอะไรกันวะเนี่ย!” พี่ลีโออยากทิ้งผมตัวเองเต็มที เดินมากดรับโทรศัพท์พูดกับนายช่างผู้ควบคุมงานก่อสร้างโรงแรมที่ปลายสายห้วนสั้นผิดปกติ
ขณะที่สายตาของพี่หันกลับมามองหนุ่มหน้าใส ที่เดินไปกดดูโทรศัพท์ของตัวเองบ้าง
โทรศัพท์ที่ปิดเสียงมาตั้งแต่เช้า ถึงตอนนี้มีสายโทรเข้ามานับสิบสาย
วินวินเหลือบตามองพี่
แววตาของพี่ที่มองมา เหมือนพี่กำลังภาวนาว่าไม่ใช่คนที่พี่เป็นกังวล
แต่มันใช่....
วินวินกดโทรออกแล้วนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิม ให้พี่เห็นว่าเรื่องที่คุยกันไม่มีความลับ
“ไอ้พี่กลาส มีอะไรเหรอ กูลืมเปิดเสียงโทรศัพท์น่ะ”

เสียงพูดคุยซักถามของคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาในนี้ แม้จะอยู่ห่างออกไปหลายเมตร แต่กลับดูชัดเจนมากกว่าเสียงจากนายช่างจากโทรศัพท์ที่แนบหูเสียอีก
จากเรื่องของคนรอบข้างที่เกิดขึ้นทั้งหมด น้องน่าจะเป็นคนกังวลและคิดมาก แต่น้องกลับเป็นคนที่ปล่อยให้เรื่องเหล่านั้นผ่านไป แถมยังบอกว่าพวกเขาน่าสงสาร
พี่เสียอีก กลับคิดมากหึงหวงน้องอยู่ตลอดเวลา
...ตาเฒ่าคนนี้ทั้งคิดมาก และหึงมากเลยนะวินวิน...

ดวงตากลมโตที่มองมาเป็นระยะเหมือนรู้ว่าพี่คิดอะไร น้องลุกจากโซฟาเดินเข้ามาหา ทั้งที่ยังฟังเสียงจากปลายสาย แต่วินวินเดินเข้ามาหาจนเบียดชิด
เขย่งเท้าขึ้น
แล้วจูบปาก
ผละออกแล้ววิ่งหนีเข้าไปในห้องนอน!

พี่วางสายไปแล้ว แต่เมื่อเดินตามเข้ามาในห้องนอน น้องนั่งอยู่บนเตียง มือหนึ่งถือโทรศัพท์คุยเล่นอยู่กับคนปลายสาย อีกมือถือรูปภาพของตัวเองพลิกไปมา ใบหน้าเหมือนตุ๊กตาหันมามองพี่ วางรูปไว้ที่เดิมแล้วโบกมือ

พี่ลีโอยิ้มที่มุมปากเดินมานั่งพิงหัวเตียงแล้วดึงน้องเข้ามาหา
วินวินหันมามองหน้าคนที่ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์เต็มที่ เพราะขายาวๆของพี่ ที่แยกกว้างทำให้ร่องก้นของน้องเบียดเข้าหาแก่นกายของพี่ตรงๆ เจตนาแกล้งจับเอวจัดท่าให้เบียดอยู่กับร่องก้นจนเจ้าตัวแก้มแดงเรื่อ
“อะ ไอ้พี่กลาส กูต้องวางสายแล้ว” วินวินพยายามตัดบท แต่คนในสายไม่ยอม “เออ..มึงจะพูดอะไรก็รีบๆพูดมาเหอะ อ้อมไปอ้อมมาอยู่นั่นแหละ” หนุ่มหน้าใสพยายามตัดบท แต่ต้องกัดปากตัวเองแน่น เมื่อพี่สอดมือเข้าใต้เสื้อยืด
“มะ ไม่มีอะไร มึงเข้าเรื่องเลยไม่ได้เหรอ..” 
 วินวินอยากแกะมือซุกซนที่เกลี่ยเล่นอยู่ที่อกจะแย่ ทั้งอยากวางสายคนที่กำลังพูดถึงอาการบาดเจ็บ และถามไถ่เรื่องการซ้อมดนตรี แต่เหมือนทั้งคู่จะดื้อพอกัน
พี่ลีโอเห็นคนทำหน้าตาลำบากใจแล้วยิ่งอยากแกล้งต่อ
ดึงชายเสื้อยืดขึ้นสูง แล้วโน้มตัวน้องไปด้านหน้า เมื่อแตะปลายลิ้นที่ไหล่ด้านหนึ่ง น้องก็สะดุ้งหันมามอง แต่ไม่ได้ส่งเสียงอะไร พี่ยังคงสบตากลมเมื่อลากลิ้นไปอีกด้าน ปลายนิ้วที่ด้านหน้าแตะอยู่ที่อกบางเกลี่ยเบาๆ ทำให้วินวินทำหน้าตาบิดเบี้ยวกัดริมฝีปากแน่น หันกลับไปก้มหน้า
“อะ มะ ไม่ไหวอ่ะ”
คนที่กำลังจูบหลังเนียนของน้องหัวเราะเบาๆ แต่คนที่อยู่ปลายสายไม่รู้เรื่อง คงถามว่าไมไหวอะไร เพราะวินวินทำเสียงขัดใจ
“กูไม่ได้รำคาญมึง ไว้กูเสร็จเรื่องจะโทรกลับนะ” วินวินรีบพูดแล้วกดสายวางไปทันที แต่พี่แย่งโทรศัพท์มาแล้วกดปิดเครื่อง!
“พี่!” วินวินหันมานั่งคุกเข่ามองอย่างแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“วันนี้พี่โดนขัดคอมามากพอแล้ว” พี่ตอบนิ่งๆ
“แต่ไอ้พี่กลาสเค้ากำลังไม่สบายใจ”
“พี่ก็เหมือนกัน วินวินก็รู้ว่าพี่ไม่สบายใจ”
“ตอนนี้ผมก็อยู่กับพี่แล้วไง แต่ไอ้พี่กลาสเป็นอย่างนี้ก็เพราะผม”
“พี่ก็เป็นอย่างนี้เพราะวินวิน”
วินวินอ้าปากค้างแล้วผุดลุกจากเตียง แต่พี่คว้าแขนแรงจนเหมือนกระชาก แล้วเหวี่ยงลงมากด 2 มือไว้เหนือหัว
โดยปราศจากคำพูด ริมฝีปากของพี่กดลงมาหาขบที่ริมฝีปากบางแล้วดูดแรงจนรู้สึกถึงคาวเลือด
“อึก อึก”
พี่ทั้งกดจูบทั้งเบียดเอวเข้าเสียดสีแกนกลางของน้อง วินวินพยายามเบี่ยงตัวหนี แต่กลับกลายเป็นการยั่วยุให้พี่เบียดไว้แน่น
เมื่อแรงกดที่ข้อมือยังรุนแรง จูบก็ยังเต็มไปด้วยความก้าวร้าว
วินวินน้ำตาซึม
....ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วยนะ
....ทำไมต้องหึงหวงขนาดนี้ด้วย...
ริมฝีปากที่เปิดรับ ไร้ซึ่งท่าทีขัดขืนทำให้พี่ผละริมฝีปากออก ทันทีที่เห็นน้ำตา กับริมฝีปากช้ำห้อเลือดพี่ก็รีบโอบน้องเข้ามากอด ละล่ำละลักขอโทษ
“ขอโทษครับ วินวิน พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ”
พี่พลิกน้องขึ้นมาหนุนนอนที่ไหล่ มือข้างหนึ่งยังประคองศรีษะเล็กไว้แนบอก
วินวินสูดจมูก เช็ดน้ำตากับเสื้อพี่
“เจ็บมากใช่มั้ยขอโทษ” พี่ก้มลงใช้นิ้วมือเกลี่ยริมฝีปากที่ยังมีเลือดซึม วินวินพยักหน้า เหมือนกำลังกลืนก้อนแข็งๆลงคอ เมื่อช้อนตาขึ้นมองพี่
“พี่....”

ไม่อยากแปลความหมายในดวงตากลมที่มองมาว่ากำลังขอโทษ
ไม่อยากแปลว่าน้องกำลังตามใจพี่...อีกครั้ง......
ไม่เลย.....

“วินวินครับ” พี่บอกแล้วพลิกน้องลงนอน ก้มลงจูบแผ่วเบาแล้วเลื่อนที่ไปที่แก้มใส ซุกไซ้อยู่ที่ลำคอขาวจนร่างกายผอมบางในแขนอ่อนแรง ปล่อยให้มือของพี่สำรวจผิวกายขาวละเอียด
“พี่ฮะ...ขอ อาบ น้ำ ก่อน ได้ มั้ย ฮะ”
“รอไม่ไหวแล้ว ขอจูบก่อนแล้วค่อยไปอาบแล้วกัน”
วินวินดันไหล่พี่ขึ้น แล้วนั่งคร่อมอยู่บนขาแข็งแรง มือขาวๆ ประคองใบหน้าของพี่แต่ยังไม่ทันที่จะขยับใบหน้าเข้าหา เสียงโทรศัพท์ของพี่ที่วางอยู่ที่โต๊ะทำงานด้านนอกก็ดังขึ้นอีกครั้ง
น้องถึงกับทิ้งตัวลงนอนกลิ้งหัวเราะเสียงดังลั่นห้อง
“นี่มันวันอะไรกันวะเนี่ย!”
ไม่ต้องมองหน้าก็รู้ว่าพี่กำลังหงุดหงิดขนาดไหน
“ฮ่าๆๆๆ ไปรับโทรศัพท์สิฮะ”
“ไม่รับหรอก ช่างเหอะ” พี่บอกอย่างเอาแต่ใจ แล้วทิ้งลงคร่อม แต่คราวนี้ทั้งเสียงโทรศัพท์ในห้องนอนก็ดังขึ้นด้วย
“โว๊ย!”
วินวินสลัดพี่จนหลุด แล้ววิ่งหนีออกไปนอกห้อง ปล่อยให้พี่รับโทรศัพท์คุยงาน แต่ไม่ถึงนาทีพี่ก็เดินตามออกมารื้อกระเป๋าทำงาน
น้องทำหน้าตาล้อเลียน แล้วทำมือขออนุญาตเปิดทีวีเบาๆ
นานทีเดียวกว่าที่การโทรศัพท์จะเสร็จ
“ไม่เห็นต้องหงุดหงิดเลย วันนี้มันวันเสาร์ลูกน้องทำงานอยู่ ถ้ามีปัญหาเค้าก็ต้องโทรหาพี่อยู่แล้ว”
วินวินเดินเข้ามานวดไหล่ให้พี่ ที่นั่งทำงานหน้าเคร่งเครียดอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์
“เดี๋ยวเราไปเดินเล่นห้างตรงนี้กันก็ได้ฮะ ถ้าเกิดจะเจอใคร หรือมีโทรศัพท์เข้ามาอีกจะได้ไม่อารมณ์เสีย”
แต่พี่ถอนใจยาว จนวินวินยิ้มกว้าง
“ไรน์เคยบอกกับผมว่า สำหรับพี่แล้วไม่มีใครหรืออะไรสำคัญไปกว่างานของพี่”
“จริงเหรอ” พี่จับมือที่นวดไหล่แล้วหันมามอง
“ไม่นี่ ผมว่า พี่พยายามหาเวลาอยู่กับผมมาก จนผมเกรงใจ ก็ขนาดวันทำงานพี่ยังโดดไปให้กำลังใจผมคัดตัวเลย”

พี่ลีโออมยิ้ม ที่จริงวันนั้นนอกจากจะไปให้กำลังใจน้อง ด้วยการใช้สิทธิ์ของกรรมการสมาคม เข้าไปดูการคัดตัวที่จัดขึ้นแบบภายในแล้ว อีกเรื่องที่ทำให้ต้องไป ก็คือไปคุยกับเทียร์ที่จะต้องอาละวาดกับน้องแน่ๆ
ดีที่วินวินสามารถก้าวข้ามคำพูดของคนที่เข้ามาหาไปได้

ชายหนุ่ม 2 เดินจับมือเดินเล่นอยู่ในห้างดัง สะดุดตาทุกคนในห้างเพราะคนหนึ่งรูปร่างสูงโปร่งหล่อคมเข้ม อีกคนตัวเล็กหน้าตาสดใสเหมือนตุ๊กตา
แต่ท่าทางอารมณ์ดีของคนตัวสูงเปลี่ยนไปทันทีที่ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่แต่งตัวสะอาดเรียบกริบตั้งแต่หัวจรดเท้าเดินเข้ามาทักทาย
“เจ้านายครับ มาเดินเล่นหรือครับ” ชายหนุ่มทักทายขณะที่ส่งยิ้มกว้างให้กับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ผมคืออลันครับ เป็นคนที่เตรียมพวกข้าวของเครื่องใช้ให้คุณวินวิน ถ้ายังมีอะไรขาดตกบกพร่องบอกผมได้นะครับ”
จนเมื่ออลันจากไปแล้ว แต่พี่ยังดูหงุดหงิด จนวินวินต้องกระตุกมือพี่ให้เดินเข้าไปในร้านอาหาร
“พี่ฮะ เขาเป็นลูกน้องเจอเจ้านายก็ต้องทักทายสิฮะ ไม่งั้นพี่ก็ว่าเค้าไม่มีมารยาทอีกหรอก”
วินวินชวนคุยไปเรื่อยเพื่อให้พี่อารมณ์ดีขึ้น แต่ว่าในตอนนี้สมองของพี่กำลังคิดวางแผนเรื่องอื่นอยู่
มุมปากสวยได้รูปยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“คิดอะไร”
“เปล่า” พี่หัวเราะเสียงหึหะ แต่วินวินส่ายนิ้วชี้ไปมา
“มีแผนแหง ๆ ยังไงก็ได้แต่ต้องไม่ทำร้ายคนอื่นโอมั้ย”
“จะโออะไร พี่ไม่ได้มีแผนอะไรนี่นา”

-*-*-จบตอนที่ 31---*
แฟนคลับมิคกี้ และ พี่กลาสครับ พรุ่งนี้มีเรามีนัดกันนะครับ  :a3:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 03-11-2010 09:46:55

อิอิ รอเจอมิคกี้กะไอ้พี่กลาส(ด้วยก็ได้)

แต่ๆๆๆก็อยากรู้ว่าพี่ท่านมีแผนอะไรอีกนี่นา หงิงๆ

ปล. น้องไจฟ์ ละล่ำละลัก นะคะ ล ลิง ทั้งหมดเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 03-11-2010 09:49:33

เค้าเป็นแฟนคลับลับ ๆ ของมิคกี้ กะพี่กลาสล่ะ

รอ ๆ จะมีสะใภ้อะไรเหรอ  :z2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 03-11-2010 10:51:14

 :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 03-11-2010 12:02:03

หาคู่ให้ไอ้พี่กราสได้แล้วเหรอคะไรท์เตอร์
ดีจังสงสารไอ้พี่กราสอยู่เหมือนกันเจอคู่ซะที :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 03-11-2010 12:18:07

:laugh: แอบสะใจ พี่ลีโอโอกาสหลุดลอยตลอดเลย ^^
สงสารพี่กลาส ขอให้เจอละก็มีความสุขกับคนๆนั้นที่รักเราเร็วๆละกันเนอะ
วินวินน่ารักกกกกก  :-[

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 03-11-2010 13:24:05

มาแปะก่อนครับ อีกเดี๋ยวจะมาอ่าน & เม้น
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 03-11-2010 15:07:29

ก็......ตกลงแผนการที่ว่าเนี่ยคือจะจับคู่อลันให้กะพี่กลาสใช่มั้ยครับ 555


ขอแสดงความยินดีกะพี่กลาสล่วงหน้า


แต่ว่าตอนนี้....รออ่านฉากพี่ลีโอกะน้องวินวิน......XXX......เวอร์ชั่นเต็มอยู่นะครับ
 :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 03-11-2010 15:27:28

กลาสของช้าน คงไม่อกหักรักระทมไปนานนักนะ
ไม่รู้ล่ะ คนเขียนอ่ะหาคนมาดูแลหัวใจกลาสเร็วๆหน่อยก็ดีจ้ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 03-11-2010 15:36:30

พี่นุ่นครับ
แก้แล้วครับ ขอบคุณมาก

พี่ King_Arthur ครับเวอร์ฺชั่่นเต็มอีกพักใหญ่ๆเลยนะครับ 55555

+1 ขอบคุณทุกคนครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 03-11-2010 15:47:23

แฟนคลับมิคกี้ และ พี่กลาสครับ พรุ่งนี้มีเรามีนัดกันนะครับ  แปลว่าสองคนนี้คู่กันหรอ
อ๋า........ นึกภาพไม่ออกเลยอ่ะ :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 03-11-2010 16:12:09

อ้างจาก: หมวยลำเค็ญ ที่ 03-11-2010 15:47:23  

แฟนคลับมิคกี้ และ พี่กลาสครับ พรุ่งนี้มีเรามีนัดกันนะครับ  แปลว่าสองคนนี้คู่กันหรอ
อ๋า........ นึกภาพไม่ออกเลยอ่ะ :เฮ้อ:

เย๋ย ไม่ครับ ไม่
ผมยังไม่อยากโดนพี่กลาสฟาดหัวแตก

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 03-11-2010 16:45:49

ู^
^
^
น่าจะให้มีนะครับ แบบกลาสเมาๆ แล้วนึกว่ามิคกี้เป็นวินวินไรงี้ อยากดูอาการมิคกี้อ่ะว่าจะเตะโด่งหรือสมยอม  :jul3:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (03/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 03-11-2010 22:05:44

พี่เตรียมแผนอะไรไว้น้อ....
คนงานเยอะ...ณ จุดนี้ เข้าใจว่าเหนื่อย เพราะว่าตอนนี้ก็เหนื่อยเหมือนกัน กร้ากกก

ขอบคุณที่มา่ให้ได้อ่านทุกวันนะคร้าบบบบ  o13

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 04-11-2010 08:45:30

(ต่อครับ)

ตอนที่ 32

2 สัปดาห์ถัดมาพี่ติดงานที่ต่างจังหวัด แต่ถึงตัวเองจะมาคอยรับคอยส่งไม่ได้ ยังอุตส่าห์ส่งรถของโรงแรมมารับมาส่งคุณครูถึงที่ จนมิคกี้เพื่อนรักสงสัย
“ค่าจ้างมึงสอนน้องชายเค้านี่ มันคุ้มกับค่าน้ำมันรถเทียวรับเทียวส่งคุณครูมั้ยวะ”
“สงสัยจะมากกว่าหลายเท่าตัว” วินวินยอมรับ

มิคกี่ส่ายหน้า แล้วเปลี่ยนคำถาม “เออ แล้วแข่งรอบ 2 นี่สาวมั่นคนนั้นจะมามั้ยวะ”
“ไม่แล้วหล่ะ”
“แต่เค้ามีตังค์ อาจซื้อตั๋วมาเองก็ได้”
“มีตังค์ก็จริง แต่เค้าเอาเวลาไปทำอย่างอื่นไม่ดีกว่าเหรอ”
“ใครจะไปรู้” มิคกี้ยักไหล่ “คนที่เหวี่ยงไม่สนใครขนาดนั้น”
วินวินพูดเบาๆ “แต่ที่จริงเค้าน่าสงสารนะ”
มิคกี้เอานิ้วจิ้มหน้าผากเพื่อน “เพื่อนครับ สงสารตัวเองมั่งเหอะ”
“ชั้นมีอะไรให้สงสาร ถ้าเทียบกับพี่เทียร์ พี่ไรน์”
เพื่อนหน้าเด๋อถึงกับทำหน้าตาบิดเบี้ยวล้อเลียน “เดี๋ยวไอ้กลาสกลับมาละก็จะมีคนน่าสงสารเพิ่มมาอีกคนละมั๊งเนี่ย”
วินวินเลยพูดอย่างนึกขึ้นมาได้ “ไอ้พี่กลาสออกจากโรงพยาบาลกลับบ้านตั้งหลายวันแล้วนี่หว่า”
“อือ เห็นไอ้หมิงว่า ยังต้องทำกายภาพอยู่”
“เค้าจะเล่นดนตรีได้เหมือนเดิมหรือเปล่าไม่รู้เนอะ”
“ได้สิ ขนาดคนไม่มีมือเค้ายังเล่นได้เลย คนบ้าๆ อย่างไอ้พี่กลาสก็ต้องทำได้เหมือนกัน” มิคกี้พูดไปพยักหน้าไปจนดูเหมือนตัวการ์ตูน

 -*-*-

รถหรูสีดำแล่นเข้ามาจอดข้างคอร์ทเทนนิส คนขับถอดแว่นตาดำเมื่อก้าวลงจากรถแล้วมายืนพิงดูนักกีฬา 2 คนที่กำลัง ...(เอ่อ....)จริงจัง (มั๊ง)....กับเกมการแข่งขัน

วินวินในชุดเทนนิสกางเกงขาสั้นสีขาวกับเสื้อยืดคอปกสีขาว ฝั่งตรงข้ามคือมิคกี้หนุ่มสวมแว่นผมม้าเต่อ กับกองเชียร์ที่คล้ายจะมีอาการหัวเราะจนเหนื่อย ไม่ใช่เชียร์จนเหนื่อย
“ไอ้ 2 ตัวนี่มันทำอะไรกันวะเนี่ย”
“แรงมดจริงๆ”

สักพักรถสีเทาคันเล็กก็เข้ามาจอดต่อท้าย คนที่มาถึงก่อนหันกลับไปมอง คนขับรถผมยาวลงจากรถค้อมตัวทักทายอย่างสุภาพ แล้วหันมาช่วยพยุงชายหนุ่มอีกคนลงมาจากรถ
คนตัวใหญ่ไหล่กว้าง ดวงตายาวเรียว บาดแผลที่หน้าผากและแขนเห็นชัดเจน พอๆ กับไม้ค้ำยัน
คนที่มาถึงก่อนเดินเข้ามาทักทาย
“ไง กลับมาแล้วเหรอ”
กลาสหันมาค้อมศีรษะให้เพียงนิดเดียว
“ยังต้องทำกายภาพอยู่ แต่ไม่อยากหยุดเรียนนานน่ะ”
“ก็พักไปนานเหมือนกันนะ”
กลาสพยักหน้าแล้วหันไปมองคนที่ยังเป็นศูนย์รวมของเสียงหัวเราะในคอร์ทเทนนิส
“คิดถึงเขาหรือ”
“ที่สุด ได้ยินเสียงทุกวันก็ยังไม่พอ” กลาสตอบทั้งที่ไม่ได้หันมามอง แต่ทำให้คนขี้หึงแทบอยากร้องตะโกน ที่ทำได้คือกัดฟันแน่น หันกลับไปมองคนในคอร์ท

“ไอ้ตัวเปี๊ยกใส่กางเกงเทนนิสน่ารักว่ะ” หมิงพูดลอยๆ ทำให้อีก 2 คนหันกลับมาทำตาเขียวใส่ทันที
“เอ้อ...หมายถึง...ไอ้มิคกี้น่ะ” หมิงพยายามแก้ตัวแต่บังเอิญคนฟังรู้ว่าหมายถึงใคร
“เอ้อ..ขอโทษ ลืมไป...” ชายหนุ่มผมยาวพูดพลางตบปากลงโทษตัวเอง
 
วินวินกระโดดตบลูกเทนนิสเต็มแรง แต่ลูกกลับตกหน้ามิคกี้พอดี
“อ๊ากกกก…..” มิคกี้ฟาดลงมาสุดแรงเหมือนกัน แต่ลูกเฉียดเน็ตเพียงนิดเดียว วินวินถลาไปสุดตัว
....คงสุดตัวมากไปนิดนึง เพราะว่า...วินวินวิ่งสวนกับลูกเทนนิส
“เฮ้ย...เชี่ยเอ๊ย!”
ดวงตากลมโตหันไปมองตามลูกบอลที่ตกลงพื้น...ด้านหลัง
“เกมเซ็ท มิคกี้ชนะ” เสียงกรรมการขานพร้อมกับการที่คนหนึ่งลงไปนอนดิ้นอยู่กับพื้น แต่อีกคนกระโดดโลดเต้นชกลม
“@#$%^%$#@@#$%^#@%^&”
“นักกีฬาวินวินด่าไม่หยุดเดี๋ยวจะโดนตัดแต้มนะ” เพื่อนที่เป็นกรรมการบอกขำๆ
มิคกี้ที่นอนเตะขาแบบผู้ชนะการแข่งขัน ลุกขึ้นกระโดดโลดเต้น แล้ววิ่งมาหาเพื่อนที่ชกลมโวยวายไม่หยุด
“เย๊!!”
“เฮ้ยกูแพ้” วินวินยังไม่เลิกแอคติ้งเกเรแพ้ชวนตี
“แพ้ก็ร้องเย๊ได้ตำรวจไม่จับ”
“เหรอ ขอกูแอคติ้งอีกแป๊บไม่ได้เหรอ”
“ไม่เอา ร้องเย๊มันกว่า”
“เออ ก็ได้”
“เย๊ๆๆๆๆๆๆวู๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ” 2 หนุ่มตะโกนร้องชูกำปั้นไปรอบคอร์ทเทนนิส แล้วหันมาเต้นท่าทางรั่วๆ ประหลาด ทั้งส่ายหัว กระดกก้น บอดี้เวฟ
“เอาวาก้าวาก้ามะ” วินวินหันมาหาเพื่อน มิคกี้พยักหน้ารับทันที ทั้งคู่ยืนอยู่กลางคอร์ท
“......You're a good soldier , Choosing your battles , Pick yourself up,And dust yourself off
,And back in the saddle.....”
2 หนุ่มออกท่าออกทางเอาใจกองเชียร์กันสุดฤทธิ์ชนิดที่ไม่รู้ว่าใครแพ้ใครชนะ 
“ถ้าจับไอ้ 2 ตัวนี้เล่นคู่กันจะฮาขนาดไหนวะ” เพื่อนที่เป็นกรรมการส่ายหน้าขำๆ กับบอลบอย
“ลองดูมั้ย ไอ้พวกเอกละครแม่งคงหัวเราะตายคาคอร์ท”
“เย๊!!! วู๊!!!!!!!” หนุ่มตัวเล็กในคอร์ทยังร้องตะโกน จนเมื่อวิ่งมาอีกฝั่งหนึ่งคนที่หน้าใสก็กระโดดจนตัวลอย
“รุ่นพี่ฮะ! มาแล้วเหรอ!” วินวินร้องตะโกนเรียก แล้วกลายเป็นตาค้างเมื่อเห็นอีกคนที่พี่กำลังยืนคุยอยู่ด้วย
“ไอ้พี่กลาส!”

พี่กลาสโบกมือทักทาย มองตามคนที่วิ่งไปที่ประตูทางออกแล้วอ้อมกลับมาหาคนที่ยืนรออยู่ โดยมีมิคกี้วิ่งตามมา ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ โบกมือทักทายแล้วแยกย้ายกันเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ทำไมมาเรียนเร็วจัง” วินวินถามคนเจ็บทั้งที่ยังหอบ
“ยังหรอก พอดีออกจากโรงพยาบาลกลับมาบ้านแล้วมันว่าง ไอ้หมิงก็ว่างอยู่เลยให้แวะไปรับมาเที่ยวน่ะ” พี่กลาสตอบเรื่อยๆ ท่าทางไม่สนใจคนรูปหล่อตัวโตข้างๆ ที่เมื่อครู่ยังฟอร์มดี แต่พอเห็นน้องมาอยู่ข้างหน้า พูดคุยกับคนอื่น ก็เริ่มออกอาการหน้าตึงๆ ได้ทันที
วินวินเองก็คงสังเกตเห็นเหมือนกัน เลยเอื้อมไปจับมือพี่ยิ้มเอาใจ “พี่รอแป๊บนะฮะ ผมไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดกีฬาแล้วไปกินข้าวกัน”
เท่านั้นเองคนหน้าตึงก็ยิ้มได้ พอน้องกลับเข้าไปที่ห้องอาบน้ำของนักกีฬา กลาสเลยหัวเราะเสียงแปลกๆ
“อะไร” พี่ลีโอกลับมาทำเสียงเข้ม
“คนแก่หลงเด็กเป็นอย่างนี้นี่เอง”
แม้แต่หมิงยังต้องแอบหันไปหัวเราะทางอื่น
พี่ลีโอเพียงแต่ยิ้มที่มุมปาก ทำเสียงหัวเราะอย่างที่วินวินมักจะบอกว่าเจ้าเล่ห์
“ขนาดคนอายุเท่าๆกันยังหลงเด็กคนนี้ไม่ใช่เหรอ”
กลาสนิ่งเงียบ แต่เมื่อหันไปมองถึงได้พบว่าคนที่ชอบทำหน้าตาเคร่งเครียดคนนั้นกำลังยิ้มกว้าง
กลาสก็ยักไหล่ไม่แคร์เป็นคำตอบ

จนกระทั่งมาถึงร้านอาหารที่ซ่อนอยู่ในสวนสวยนอกเมือง ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่แต่งกายเรียบร้อยยืนรออยู่ที่หน้าร้าน
“สวัสดีครับเจ้านาย”
“อลัน นี่เพื่อนๆของวินวิน”
อลันส่งยิ้มทักทายทุกคนแล้วหยุดนิ่งที่ชายหนุ่มตัวใหญ่ ไหล่กว้าง สีหน้าเรียบเฉย ที่ตอนนี้ยังใช้ไม้ค้ำยัน
“มีอะไร” น้ำเสียงใหญ่ ห้วนสั้น
แต่อลันแค่ยิ้ม “โต๊ะที่จองอยู่ด้านในครับ”
“แค่จะกินข้าวยังต้องให้ลูกน้องทำให้” กลาสพูดลอยๆ
แต่บางสิ่งบางอย่างทำให้วินวินหันกลับไปมองหน้าคนรูปหล่อที่เดินอยู่ข้างๆ 
“อย่าบอกนะว่า...”
“ว่าอะไร พี่ทำอะไรซะที่ไหน” พี่ทำไม่รู้ไม่ชี้แบบไม่ค่อยเนียนสักเท่าไหร่ พลางจับมือขาวนิ่มเดินเข้าไปในร้าน

แต่ที่ด้านหลังยังมีมิคกี้กับหมิงที่เดินตามมาอีก 2 คน
“คนที่ชื่ออลันนี่หล่อว่ะ” มิคกี้ทำกระซิบกระซาบ
“เออว่ะ แต่แม่งเหมือนมีป้ายกูเป็นเกย์ติดอยู่ที่หน้าผากเลย”
มิคกี้พยักหน้าหัวเราะคิกคัก “ชัดเจนยิ่งกว่าพี่ลีโอ ไอ้มิคกี้ หรือว่าไอ้พี่กลาสซะอีก”
“ยิ่งไอ้กลาสนี่ถ้ามันไม่บอกก็คงไม่มีใครรู้”
2 คนที่เดินตามหลังยังคงเม้าท์เผาขน 4 คนข้างหน้าไปเรื่อยๆ

“โอ๊ยตาย!” เสียงอุทานมาพร้อมกับเสียงหัวเราะแบบนางมารร้าย จนทุกคนในโต๊ะหันไปมองคนที่เดินเข้ามาใหม่อีกคน
“พี่ไรน์” วินวินพูดเบาๆ แต่คนที่ลุกขึ้นยืนในทันทีคืออลันที่นั่งอยู่ข้างขวาของวินวิน 

คนที่เข้ามาทักทายเหมือนยิ้มค้างเมื่อเห็นอลัน แต่ก็กลับสะบัดหน้าตรงเข้าไปหาพี่ลีโอที่นั่งหัวโต๊ะ ดวงตากลมของคนที่เพิ่งมาหยุดนิ่งที่คนตาเรียว ไหล่กว้างชั่วครู่ แล้วหันกลับไปแหย่คนที่หัวโต๊ะเหมือนเดิม
“บทจะไม่เจอก็ไม่เจอกันนานน๊านนาน แต่พอจะเจอ ไปไหนก็เจอ”
“นั่นสินะ” พี่ตอบเสียงต่ำๆ ขณะที่เหลือบตามองอลันที่ทำหน้าเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องธรรมดา
“คุณไรน์สวัสดีฮะ” วินวินที่นั่งทางขวามือของพี่ลีโอทักทาย เช่นเดียวกับมิคกี้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามวินวิน กลาสนั่งที่อยู่ข้างซ้ายของมิคกี้ และหมิงที่นั่งหัวโต๊ะอีกฝั่ง
“สวัสดีจ้ะ หนุ่มน้อยน่ารัก”
คำพูดที่ไรน์เจตนาส่งให้กับวินวิน เพื่อแกล้งพูดยั่วพี่ลีโอ แต่มันกลับโดนใครอีกคนที่โดนดันให้ไปนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างจัง
ดวงตายาวเรียวตวัดมองทันที ถ้าเป็นมีด คนโดนมองก็คงตายไม่รู้ตัวไปแล้ว
“คุณไรน์มาคนเดียวหรือฮะ” วินวินพยายามไกล่เกลี่ย
“มากับเพื่อนเช็คบิลแล้วหล่ะ กำลังจะกลับ แต่หันมาเห็นหนุ่มน้อยน่ารักเข้าเสียก่อน” ยิ่งเห็นท่าทีของคนในโต๊ะ ไรน์ยิ่งรู้สึกอยากแกล้ง ไม่ได้รู้สึกอยากแย่งเลยสักนิด

....จะหวงอะไรกันนักกันหนา ใครๆก็รู้ทั้งนั้นแหละ ว่าคนนี้พี่ลีโอเอาจริง...

“หรือฮะ” วินวินยิ้มจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง
“เดี๋ยววันพรุ่งนี้เจอกันจ้ะ”
ไรน์โบกมือแล้วหันหลังกลับไป วินวินเลยหันมาหาพี่ลีโอ
“ผมว่าจะถามพี่ตั้งแต่ครั้งก่อน พี่ไรน์ทำงานที่หอศิลป์หรือฮะ”
“ใช่” พี่ตอบสั้นๆ ขณะที่ตักหมูย่างใส่จานให้น้อง
มือของกลาสที่ขยับจะตักกุ้งใส่จานน้องที่อยู่เยื้องไปชะงักค้าง เพราะมีมืออีกคู่หนึ่งที่ข้ามเข้ามาตักปลาวางให้ในจานของเขาเสียก่อน
วินวิน มิคกี้ และหมิงมองตาค้าง
ส่วนกลาสกำลังหรี่ตามองคนที่นั่งตรงข้ามที่กำลังทำท่าเหมือนกำลังทำในเรื่องที่ธรรมดาสามัญอย่างยิ่ง

วินวินตั้งสติรีบชวนกลับมาเรื่องเดิม “ผมเหมือนพี่ไรน์มั้ย”
กลาสตอบด้วยเสียงต่ำๆทันที “ไม่เลย”
วินวินหันไปหาคนที่นั่งหัวโต๊ะที่ทำท่าลูบคาง “ถ้าเมาๆคงเห็นว่าเหมือน แต่ยิ่งนานยิ่งไม่เหมือน”

ส่วนคนที่กำลังกลั้นหัวเราะจนหน้าแดงตอนนี้คือมิคกี้ ก็ที่ผ่านมาทุกคนพูดกันแต่เรื่องที่ว่าพี่ลีโอคบคนแต่ละคน มีวินวิืนเป็นต้นแบบทั้งนั้น แต่มา่ตอนนี้กลับไม่้เหมือนซะแล้ว!

-*-*-จบตอนที่ 32-*-*-*

ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 04-11-2010 09:22:12

หุหุ พ้นช่วงมาม่าแล้วสินะชีวิตพี่กลาส
แล้วจะเสร็จคุณอลันจริงๆรึเปล่าหนอ  :m20:

วินวินกับมิคกี้วาก้าวาก้าเร้อ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด อยากจะเห็นเป็นบุญตา  :impress2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 04-11-2010 13:13:27

รุ้แล้วว  พี่กลาสกะพี่อลันช่ายป่ะ พี่ลีโอ เจ้าเล่ห์จิงจิง กิกิ  :laugh:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 04-11-2010 13:29:34

พี่กลาสมีคู่แล้ว เย้ๆ    :z2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 04-11-2010 13:31:20

จะสำเร็จไหมล่ะแผนนี้น่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 04-11-2010 13:53:20

พี่ลีโอนี่ถ้าเกี่ยวกับวินวินแกก็หึงเขาไปหมดจริงๆ :laugh:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 04-11-2010 15:04:47

เชียร์กลาสกะอลันให้เลิฟกันเร็วๆ ครับ

ส่วนมิคกี้....นายน่ารักว่ะ  :impress2:


วินวินกะพี่ลีโอก็เหมือนเดิมครับ แต่ตอนนี้ผมหลงรักเจ้าตัวแสบมิคกี้เข้าอย่างจัง

คุณไจฟ์อย่าปล่อยให้เจ้าตัวแสบของผมเป็นโสดนานๆ นะครับ


ว่าแต่ทำไมพออ่านเรื่องนี้แล้ว ต้องจินตนาการว่ามิคกี้เป็นเจเรมี่ทุ้กที


(http://images.myfri3nds.com/upload/2010-11-04/images/4cd26812c85a1.jpg) (http://upload.myfri3nd.com/view/2010/11/04/4cd26812c85a1.jpg)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 04-11-2010 15:16:25

อลันกะพี่กลาสสินะเนี่ย....อิอิ

(งั้น...มิคกี้กะพี่ไรน์เหรอคะ?  :laugh:)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 04-11-2010 16:18:11

หว๋ายยยย  หาคู่ให้พี่กลาสได้แล้ว ดีจัยกับพี่กลาสด้วยค่ะ
พี่อลัน รุก แรงๆ เลยได้มะ เอาแบบทีเดียวลืมน้องได้เลยอ่ะ  :laugh:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 04-11-2010 17:02:17

+1 รีบนครับ
เรื่องนี้คนที่มีต้นแบบคือ กลาสครับ กับอลันครับ
กลาสคือ
(http://upic.me/i/8b/2564880003.jpg) (http://upic.me/show/302054)

TOP Bigbang ครับ
ส่วนอลันคือ
(http://upic.me/i/cr/thomasprice.jpg) (http://upic.me/show/17945626)

Thomas Price ครับ

ที่เหลือไม่มีต้นแบบเลยครับ อย่าเพิ่งสงสัย พระเอกคือพี่ลีโอ กับวินวินแน่นอนครับ เีพียงแต่ตอนที่เขียนถึง กลาสกับอลันแล้วนึกถึง 2 คนนี้เท่านั้นเอง
ส่วนเจเรมี่ก็โอนะครับ ร่าเริงเหมือนมิคกี้เลย.....
แล้วคุณจะรักมิคกี้มากขึ้นเรื่อยๆ

ขอบคุณมากครับ
ไจฟ์

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 04-11-2010 17:39:12

อิมเมจ ตรงเดะเลย ให้ความรุ้สึกว่ามันใช่ กลาส กะ อลันเลยอะ  o13

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 04-11-2010 18:24:08

^
^
^
เห็นด้วยกะรีบนครับ ใช่เลยจริงๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 04-11-2010 19:09:37

กลาสกับอลัน อืมมม น่าสนนะ


แต่มิคกี้กับไรน์ โน โน โน

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 04-11-2010 20:29:17

 :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 04-11-2010 21:13:16

(http://images.myfri3nds.com/upload/2010-11-04/images/4cd2be2ce5fe0.jpg) (http://upload.myfri3nd.com/view/2010/11/04/4cd2be2ce5fe0.jpg)

ู^
^
^
คนใส่แว่นข้างบนให้เป็นวินวินได้ป่ะครับ 555

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 04-11-2010 22:56:55

ได้ครับขอบคุณมาก
แต่วินวินไม่ใส่แว่น ที่ใส่แว่นคือมิคกี้ แต่คนนี้ก็ดีครับ

(http://upic.me/i/to/hc901.jpeg) (http://upic.me/show/17955645)

ผมเขียนอิมเมจ วินวิน กับไรน์จากรูปนี้ แต่ว่าเพี้้ยนไปเยอะมาก เพราะคิมฮยองจุนน่ะ 182 ซม.แน่ะครับ ไม่มีทางเป็นไอ้ตัวเปี๊ยกได้เลย

ผมว่ารูปที่พี่เลือกมา "ใช่" กว่าซะอีก
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
อิมเมจของพี่ลีโอ เขียนทีแรกคือ
Hiroshi Tamaki

(http://upic.me/i/mg/hiro2.jpg) (http://upic.me/show/17955877)

แต่เขียนๆไปจะกลายเป็น Oguri Shun
(http://upic.me/i/m2/0shun.jpeg) (http://upic.me/show/17955757)

ฮ่าๆๆ ดังนั้นจินตนาการได้ตามสบายเลยครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 06-11-2010 10:10:07

ตามมาอ่าน พร้อมๆ กับที่มีภาพมาให้ได้นึกถึงตัวละครแต่ละตัว...น่ารักเชียว...
พี่ลีโอ...อืม....หล่อเข้ม
แล้วมิกกี้ เอาแบบไหนดีหนอ???

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 06-11-2010 10:42:48

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่ลีโอคือรุ่นพี่ขราคนนั้นนั่นเองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

ใช่เลย เหมือนที่ข้าพเจ้าคิดไว้เลย
ข้าพเจ้าอยากสิงร่างโนดาเมะก็เพราะคนคนนี้นี่แหละ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (04/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 06-11-2010 13:16:40

อยากไปอยู่ข้างสนามเทนนิสสสส  :o8:
วินวินกับมิคกี้น่ารักมากกกกอะ :-[

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (07/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 07-11-2010 08:19:52

(ต่อครับ)

ตอนที่ 33

เมื่อวินวินลงจากรถตู้ของมหาวิทยาลัยมาพร้อมกับดร.เค ก็พบว่าไรน์กำลังยืนรอต้อนรับอยู่ที่หน้าอาคารที่จะใช้แข่งรอบ 2 ชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้ม ผมสีอ่อนที่ยิ่งเพิ่มความน่ามอง ที่ทำให้เด่นจนสะดุดตาก็คือรอยยิ้มกว้าง จนวินวินที่แต่งตัวเรียบร้อยพอกันต้องส่งยิ้มกว้างตอบไป เหมือนไม่เคยมีเรื่องตะขิดตะขวงใจกันมาก่อน
คนที่ทำตัวเป็นเจ้าบ้านเอง ก็มีท่าทีเป็นมิตรพอกัน
“อ้าวทำไมมา 2” ไรน์ทักขำๆ ท่าทางไม่ได้จริงจังในคำถาม
“เดี๋ยวจะตามมากันฮะ ผมมาก่อนเพราะต้องมาซ้อมน่ะ”
ไรน์เห็นแก้มอิ่มๆ แล้วนึกมันเขียวขึ้นมาตะหงิดๆ ติดที่ดร.เค ที่ทำท่าเหมือนหวงลูกศิษย์ขึ้นมาอีกคน
“มาสิ จะพาไปห้องซ้อม”
ไรน์เดินนำไปห้องโถงใหญ่ที่ใช้เป็นที่ฝึกซ้อม เปียโนที่เตรียมไว้มีจำนวนน้อยกว่าคนที่จะมาคัดตัว
วินวินเลือกตัวที่อยู่ด้านในสุด ขณะที่ดร.เคต้องแยกไปคุยกับสต๊าฟ วินวินก็เลยหันมาไรน์
“ไรน์ยังชอบรุ่นพี่อยู่หรือฮะ”
ไรน์ทำตาโตแล้วนั่งลงข้างๆ ซึ่งทำให้เป็นการหันหลังให้กับประตูห้องโถง
“ไม่หรอก ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันมาจนถึงตอนนี้ ชั้นก็ไม่คิดว่าชั้นรักเค้านะ”
“อ้าว...” วินวินร้องด้วยความประหลาดใจ
“ทำความเข้าใจก่อนนะ ชั้นไม่ใช่พวกวันไนท์สแตนแน่นอน ถึงจะตอนที่ลั๊ลลาตามพี่ไปที่โรงแรมก็เหอะ คิดแต่ว่าผู้ชายคนนี้หล่อ สะอาด แล้วก็รวย”
วินหันกลับมามองที่คีย์เปียโนข้างหน้า
“แต่ว่าถึงเขาจะชอบคุมเกม แต่เขาก็อ่อนโยนมากเลยใช่มั้ย”
วินวินหน้าแดง ขณะที่พยักหน้ายอมรับ
“เขาไม่เร่งรัด ไม่เรียกร้องถ้าเราไม่พร้อม แต่มันทำให้เรายิ่งรู้สึกหลง...” ไรน์ทำตาเพ้อฝัน “แม้แต่ตอนที่พี่เทียร์มาอาละวาดใส่ชั้น ชั้นจ๋อยก็จริงเสียดายก็ใช่ แต่มาถามตอนนี้ว่ามันใช่ความรักมั้ย ชั้นก็ไม่แน่ใจเพราะว่าชั้นกลับไม่มีความคิดว่าอยากเก็บเค้าไว้เป็นของชั้นเพียงคนเดียว อะไรแบบนั้น”
วินวินเอียงคอ ส่งเสียงอือ ขณะที่ไรน์พูดต่อไป
“เมื่อเวลาผ่านไป ถามว่าคิดถึงมั้ยก็คิดถึง แต่จะให้ชั้นยื้อแย่งคนที่พูดย้ำแล้วย้ำอีกว่าไม่ได้รักมันก็...ตอนที่เจอเธออยู่กับเค้าที่ร้านอาหารวันนั้น ชั้นกลับอิจฉาว่าที่ตรงนั้นชั้นเคยอยู่มาก่อน ก็เลยทำอะไรโง่ๆลงไป”
“แต่ผมว่าไรน์ก็รักพี่ลีโอนะฮะ”
“ไม่รู้สิ มันให้คำจำกัดความยากนะคำว่ารักเนี่ย”
“ไรน์ก็รักพี่ลีโอ ในแบบที่เป็นคุณเองไงฮะ” วินวินมายิ้มกว้าง
“คงเพราะเขาบอกว่าเขามีคนที่เขารักอยู่แล้ว ชั้นก็เลยต้องเตรียมใจและคาดหวังไว้ในเวลาเดียวกันน่ะแหละ”
“ความรักแบบนี้ ไม่เหมือนใครจริงๆ” วินวินพึมพัม
“แต่นายน่ะน่ารักมากเลยนะ”

“โรคจิตหรือไง ชอบยุ่งกับคนมีเจ้าของน่ะ” เสียงต่ำๆดังข้างหลัง คนตัวใหญ่ไหล่กว้างยืนหน้าตาเคร่งเครียด ด้านหลังยังมีชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่แต่งกายเรียบร้อยยืนอยู่อีกคน
“น้องน่ารัก ชั้นก็บอกว่าน่ารักแล้วจะทำไม” ไรน์หันมาทำตาขวางใส่คนที่เพิ่งมาถึง
คนหนึ่งหน้าตาเคร่งเครียด อีกคนยิ้มเฉยๆ แต่ดูเตรียมพร้อม
หลายคนที่กำลังพูดคุยกันเบาๆ หันมามองคนที่กำลังยืนมองหน้ากัน จนวินวินต้องทัก
“คุณอลัน ไอ้พี่กลาส เข้ามาได้ยังไง”
“เออนั่นสิ เข้ามาได้ยังไง คนนอกไม่ใช่หรือเราน่ะ” ไรน์รีบคว้าโอกาส
“แล้วน้าล่ะเข้ามาได้ยังไง คนนอกไม่ใช่หรือไง”
อลันเดินเข้ามาคว้าข้อมือเรียวเล็กของไรน์
“ออกไปข้างนอกกันครับ คุณวินวินจะได้มีสมาธิซ้อมเพลง”
ไรน์พยายามบิดข้อมือออก “ไอ้อลัน”
อลันยิ้มที่มุมปาก ขณะที่พี่กลาสพูดด้วยเสียงต่ำๆ อีกครั้ง
“เว้นแต่มีเจตนาจะแกล้ง ถึงได้มานั่งพูดนั่นพูดนี่ทำลายสมาธิคนอื่น”
“นี่! ชั้นไม่ได้เลวร้ายอย่างนั้นนะ ที่ชั้นหาโอกาสคุยกับน้องก็เพราะชั้นเคยพูดไม่ดีกับเค้า ก็อยากจะอธิบาย ไม่ให้เค้าคิดมาก พวกแกนี่มันมองโลกในแง่ร้ายมาแต่เกิดหรือไง!”
“คุณไรน์ครับ” วินวินลุกขึ้นบ้าง “ผมไม่ติดใจอะไร คุณไม่ต้องกังวล”
“อือ..” ไรน์พยักหน้า “งั้นถ้าต้องการอะไรก็บอกนะ”
“ฮะ ขอบคุณมาก” วินค้อมตัว และมองมือแข็งแรงที่เหมือนกำลังล็อคข้อมือบางออกไปจากห้อง

ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ท่าทีของอลันก็เหมือนกำลังลากไรน์ไปที่มุมลับตาของห้องโถงด้านนอก โดยมีกลาสเดินตามมา
“ปล่อยนะ! ไอ้อลัน ไอ้บ้า!”
เมื่อเข้ามุมอลันเหวี่ยงไรน์แรงจนเซชนผนัง
“ไรน์ ผมเตือนแล้วนะว่าอย่ายุ่งกับคุณวินวิน” ท่าทีสุภาพเมื่อครู่หายไป กลายเป็นความจริงจังจนเหมือนดุ
“ชั้นก็แค่อยากชี้แจงทำความเข้าใจ พวกแกคิดไปถึงไหนกัน” ไรน์ชี้นิ้วกราด
“วินวินไม่ได้เข้าใจอะไรน้าผิดมาตั้งแต่แรก แล้วน้าจะชี้แจงอะไร” กลาสเดินเข้ามากอดอกยืนพิงผนัง ทำให้เหมือนคนตัวโต 2 คนกำลังล้อมหนุ่มตัวเล็กท่าทางสุดเปรี้ยว
“ชั้นอาจสนใจไอ้หน้าตาไร้อารมณ์อย่างนาย เลยตีซี้กับเพื่อนนายก็ได้” คนตัวเล็กหันมาประชดใส่กลาส
“ผมว่าน้าเลิกดูละครน้ำเน่าเถอะ จะได้เลิกตอแหล”
“ไอ้เด็กนี่ ปากจัดจริง!”
กลาสทำเสียงขึ้นจมูก “ผมพูดความจริงละสิ”
“ชั้นไม่ได้ตอแหล!”
“ไรน์ กลาส เดี๋ยวรอคุณวินวินคัดตัววันนี้เสร็จ เราไปกินข้าวกันมั๊ยครับ” จู่ๆ อลันก็พูดชวนขึ้นมาเฉยๆ จนคนที่กำลังปะทะคารมหันมามองหน้า
“อารมณ์ไหนน่ะไอ้อลัน”
“อารมณ์ที่ตอนนี้เราต่างก็มีเรื่องที่ต้องทำก่อน คุณเองก็ต้องไปต้อนรับผู้ใหญ่ กลาสเองก็ยังไม่ค่อยดีไม่ควรยืนนานๆ ส่วนผมก็ต้องไปจัดการงานบางอย่างเหมือนกัน เอาไว้เสร็จงานเราค่อยมาคุยกันให้มันเป็นเรื่องเป็นราวไม่ดีกว่าหรือครับ”
“เออจริง!” ไรน์อุทานอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้ แต่พอจะก้าวเท้า อลันก็ขวางทางไว้

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (07/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 07-11-2010 08:21:47

“ถ้าเบี้ยว พรุ่งนี้ได้อายคนแต่เช้าแน่!”
“ไอ้!” ไรน์ชี้นิ้ว นึกถึงเรื่องสารพัดที่เคยทำไว้ในอดีต ไม่ได้รู้ตัวว่ากำลังโดนลักไก่อยู่ “เออ..ถ้างานเลิกแล้วไม่เห็นชั้น แกโทรมาตามอีกทีแล้วกัน”
อลันค้อมตัวให้ไรน์เดินผ่านไป แล้วหันมาหากลาสที่ขมวดคิ้วแน่น
“เจ็บชายโครงอยู่หรือเปล่า”
“นิดหน่อย ยืนนานๆ แล้วไม่ค่อยดีจริงๆ”
“ไปนั่งคุยกันในห้องโถงเลยมั้ยครับ”
กลาสพยักหน้า แล้วเดินตามอลันมาง่ายๆ
“ไอ้ไรน์นี่มันมายังไง” ทันทีที่นั่งลงกลาสก็เริ่มคำถาม
“1 ในบรรดาคู่ขาของเจ้านายน่ะครับ”
กลาสถึงกับสบถ แต่อลันหัวเราะ “ตอนนั้นเราคุยกันเล่นๆว่าเด็กของเจ้านายรวมถึงคุณเทียร์น่ะ สไตล์เดียวกันหมดเลย ผมสีอ่อน หน้าเด็ก ยิ้มกว้าง แต่พอผ่านๆไปก็พบว่า ไม่เหมือนกันเลย อย่างที่กลาสว่าน่ะแหละ”
“เห็นแวบแรกก็ว่าเหมือน แต่พออ้าปากพูด แมร่งคนละโยชน์”
“ครับ คุณวินวินดูอ่อนน้อม ใจดี”
“แต่ไอ้นี่มันหลงตัวเอง” กลาสพูดขณะที่มองไปที่เวที และบรรยากาศภายในห้องประชุม ความเจ็บเสียดที่สีข้างทำให้ต้องยกมือขึ้นจับ
อลันหันมามอง “อยากไปห้องพยาบาลมั้ยครับ”
“ไม่เป็นไร ผมกลับมาก็เพราะเป็นห่วงวินวิน”
แววตาของอลันที่มองมาเหมือนกำลังสงสาร “คุณวินวินไม่เป็นไรหรอกครับ”
“ไม่เป็นไรแล้วทำไมคุณต้องมาตามประกบผม แล้วยังไอ้ไรน์ ป้าเทียร์อะไรนั่นอีก”
อลันหัวเราะเสียงจมอยู่ในลำคอ จนกลาสหันมามอง
“หัวเราะทำไม ยิ่งไอ้ไรน์อะไรนี่ เห็นแล้วอยากจับกดน้ำจริงๆ”
“ตั้งแต่คุณเทียร์มาอาละวาด เค้าก็หายไปเลยนะครับไม่เคยโทรมาคร่ำครวญเรียกร้องอะไร แต่คงเพราะเค้าไปเจอคุณวินวินอยู่กับเจ้านายแล้วเลยอิจฉาจริงๆอย่างที่ว่า”
กลาสยิ้มที่มุมปากให้กับคนรูปหล่อแต่งตัวเนี๊ยบที่นั่งข้างๆ “คุณเลยรับหน้าที่มาเคลียร์ไรน์และผมออกจากวินวินงั้นสิ”
“ครับ” อลันหันมาส่งยิ้มหวาน
“ไอ้พี่ลีโอนี่แมร่ง!”

 -*-*-

ดร.เคยังคงส่ายหน้า หนักใจไม่เลิก เมื่อวินวินเดินออกมาจากห้องที่จัดการแข่งขัน
“ด๊อกเตอร์ฮะ ผมได้เข้ารอบสุดท้ายแล้วจะมาแอคติ้งเครียดอะไรอีกเนี่ย”
“ตรงท่อนที่ 2 น่ะ จังหวะมันต้องกระชากกว่านั้นอีกหน่อย” ด๊อกเตอร์ทำท่าทางโอเวอร์ แต่กลายเป็นสงสัยเมื่อหันมาเห็นคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าห้อง
“อะไรวะ”
ก็ตอนนี้ อลันยืนอยู่กับกลาสที่ยังใช้ไม้ค้ำยัน แล้วก็ยังมีไรน์อยู่อีกคน
“เป็นการจัดกลุ่มที่ดูแปลกๆนะเนี่ย” ดร .พึมพัมเมื่อเดินเข้ามาใกล้
อลันค้อมตัวทำความเคารพด๊อกเตอร์ “สวัสดีครับผมชื่ออลันเป็นคนสนิทของคุณลีโอ เจ้านายให้ผมไปรับกลาสมาดูการแข่งขันของคุณวินวินครับ”
“แล้วพี่ล่ะ” วินวินถามขณะที่เหลียวมองไปรอบๆ
“มาไม่ได้ครับเลยให้ผมมาแทน”
“เห็นมะ งานสำคัญที่สุด” ไรน์ที่ยืนอยู่ข้างอลันทำท่าเบะปาก ขณะที่กลาสแค่ยิ้มมุมปากเหมือนดีใจ
ท่าทีของทั้งคู่เปลี่ยนไปเมื่ออลันพูดประโยคถัดไป
“มีอุบัติเหตุที่ไซด์งานน่ะครับ เจ้านายเลยต้องรีบไปเมื่อเช้า”
“อ๋อ..ฮะ”
“แต่เค้าน่าจะโทรบอกใช่มะ” ไรน์ไม่เลิกแทรกแซง
“ถ้าโทรมาบอกก่อน คุณวินวินก็จะยิ่งเป็นกังวลน่ะสิครับ ทั้งที่วันนี้ต้องแข่ง”
“แต่ว่า....” ไรน์พยายามแทรกอีกครั้ง แต่อลันรีบตัดบท
“เดี๋ยวเจ้านายคงโทรหาคุณวินวินเองนะครับ ไม่ต้องเป็นกังวล”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ทางโน้นคงยุ่งมาก ถ้าพี่โทรมาบอกว่าไม่ต้องโทรหาผมก็ได้ ผมไม่เป็นไร อ้อ..ฝากบอกว่าผมเข้ารอบสุดท้ายแล้วก็พอ”

อลันเดินตามไปส่งเด็กหนุ่มและดร.ถึงรถ แล้วถึงได้หันมาหาอีก 2 คนข้างหลัง แต่ไรน์ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“งานชั้นยังไม่เสร็จ รอมั๊ย”
อลันหันมามองกลาสที่ยักไหล่ เดินไปที่เก้าอี้ยาวในสวนหย่อมเล็กๆ ด้านข้างของหอประชุม
“เค้าไหวมั๊ยน่ะ” นิ้วเล็กๆชี้ตาม
“ให้ครึ่งชั่วโมง” อลันบอกเสียงต่ำๆ แล้วเดินตามกลาสไป
“นี่ชั้นเลิกงาน 5 โมงเย็นนะ”
“อีก 29 นาที” อลันตอบ
“ไอ้!” ไรน์ร้องตะโกนมองซ้ายมองขวา แล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปในหอประชุมอีกครั้ง
เมื่อกลาสได้เก้าอี้ยาวในสวนก็เอนตัวลงนอนหลับตา ไม่ใช่เพราะเจ็บ ไม่ใช่เพราะเหนื่อย แต่เพราะรู้สึกอยากพัก

อลันเดินตามมาถึงเก้าอี้ยาว ค่อยยกศีรษะของคนที่นอนอยู่ขึ้นเบาๆแล้ววางลงบนตักกว้าง ทำให้ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมองแล้วหลับตาลงอีกครั้ง 

จนเมื่อเข้ามานั่งอยู่ในรถ ไรน์ถึงได้เพิ่งรู้สึกตัว
“ทำไมชั้นต้องฟังคำสั่งนายตลอดเวลาด้วยวะ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ”

อลันจอดรถที่ซุปเปอร์มาเก็ตแล้วหันไปหาคนหน้างอในรถ “ลงไปซื้อของกัน”
“อะไร”
“ซื้อของไง หรือจะให้คนเจ็บลงไปซื้อ” คนตัวโตที่สุดในกลุ่มทำเสียงเข้ม
“อะไรวะเนี่ย คุยๆให้มันจบๆไปเลยไม่ได้รึไง เรื่องมากจริง” ไรน์บ่นแต่ก็ยอมเดินลงจากรถ ขณะที่กลาสที่นั่งอยู่ข้างหลัง รู้สึกถึงสายใยบางอย่างระหว่างคน 2 คน
อลันดูเหมือนชอบข่มขู่ไรน์ก็จริง ถึงจะบอกว่าเพราะไรน์เข้ามาวุ่นวายกับวินวิน แต่ก็ใม่เห็นว่าจะต้องทำเพื่อเจ้านายขนาดนี้
ขณะที่ไรน์ถึงจะดื้อรั้น แต่ก็ยังตามมา ทั้งที่ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องตามมาเลยสักนิด

ส่วนคนข้างหลังคนนี้ รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินมาตั้งแต่เมื่อวานนี้ ตั้งแต่ที่คอร์เทนนิส ทั้งที่ยืนอยู่ข้างพี่ลีโอ ดูสภาพแล้วน่าจะสะดุดตาน้อง แต่กลับกลายเป็นว่า จากในคอร์ทน้องมองเห็นแต่พี่ลีโอ จนมาถึงที่โต๊ะอาหารดวงตาสดใสคู่นั้น รอยยิ้มแบบนั้นยังเป็นของพี่ลีโอเพียงคนเดียว

เจ็บไม่รู้จักจำจริงๆ....

พออลันไปรับที่หอพักมหาวิทยาลัย คนที่ถ่อสังขารมาตั้งไกลก็หันไปบอกหมิงให้ไปเรียนส่วนตัวเองขึ้นรถมากับเขาเสียเฉยๆ พอน้องคัดตัวเสร็จ ก็เพียงเพื่อที่จะรับรางวัลเป็นสายตาคู่นั้นก็ยังคงมองหาแต่พี่ลีโออยู่เหมือนเดิม
ใจหนึ่งก็อยากกลับมหาวิทยาลัยไปพร้อมกับรถของดร.เค แต่อีกใจก็ถามตัวเองว่าจะกลับไปทำไม
สุดท้ายก็ได้แต่ตามเขามาจนถึงบ้านหลังเล็กๆ ชานเมืองของอลัน

*-*-*จบตอนที่ 33-*-*-*

พรุ่งนี้นะ ...
 :เหอะ1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (07/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 07-11-2010 08:43:20

 :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (07/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 07-11-2010 08:46:18

พรุ่งนี้...อะไรเหรอคะน้องไจฟ์?

คงไม่ใช่อะไรๆแบบที่พี่นุ่นคิดใช่มั้ยคะ? >///////////<


โถ..........ไอ้พี่กลาส :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (07/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 07-11-2010 08:58:23

อ๋อยยยยยยยยยย

สรุปมันยังไงเนี่ย อลันกับไรน์ หรือว่าพี่กลาส

งงวุ้ยยย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (07/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 07-11-2010 09:24:49

ได้รักไปแล้ว ก็คงยากจะลืมเนอะพี่กลาส :กอด1:
หวังว่าซักวันคงได้เจอใครซักคนที่ทำให้พี่กลาสยิ้มได้อีกครั้ง (โห...วันนี้แนวไหน เม้นเศร้าเชียว :laugh:)
ไรน์ตลกดีอะ ดื้อๆ รั้นๆ น่าจับตีก้นมาก :z1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (07/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 07-11-2010 09:30:27

เอิ่ม... สามคนนี้ งง งง จริงๆ น่ะแหละ คืออะไรหนอ...
รอให้ไจฟ์มาเฉลยดีกว่า...คิดมาก ปวดหมอง 555

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (07/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 07-11-2010 15:26:11

ตอนแรกนึกว่าอลันจะสนใจพี่กลาสซะอีก  กำลังจินตนาการศึกกล้าปะทะกล้ามอยู่เพลินเชียว
กลับกลายเป็นว่าสถานการณ์เหมือนจะเปลี่ยนแฮะ  ยังงัยเนี่ยะ

ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลยค่ะ
+1

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (07/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 07-11-2010 18:22:47

+1 ขอบคุณรีบนทุกคนครับ

ทุกการคาดเดาของทุักคนคือคำตอบที่....
ถูกต้องครับ
55555555555555555555
ก็นะ...นั่นแหละ อย่างที่คุณคิดน่ะแหละถูกหมด

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (07/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: DEMON3132 ที่ 07-11-2010 20:30:48

ยิ่งอ่านยิ่งสงสารกลาส คิดผิดเปล่าเนี่ยที่เชียร์พี่ลีโอกับวินวิน
แม้จะดูว่าพี่ลีโอรักวินวินมาก แต่ก็อาจทำให้วินวินเสียใจได้มากเช่นกัน
ดูเหมือนรักระหว่างลีโอกับวินวินจะราบรื่นแต่ก็ไม่ใช่ มันดูคลุมเครือยังไง
อยู่นะ ห่วงวินวินกับคนเก่า ๆ ของพี่ลีโอจริง ๆ จะรออ่านตอนต่อไปจ้ะ
+1 แทนคำขอบคุณ .... :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (07/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 07-11-2010 21:09:45

บอกได้เลยว่าเป็นห่วงวินวินเพราะคู่ขาที่โผล่มาแต่ละคนของพี่ลีโอแรงมากน่ากระทืบให้จมดิน :z6:
เห็นได้ชัดว่าแต่ก่อนพี่ลีโอทำอะไรไม่คิดว่าจะส่งผลกรทบมาสู่อนาคตที่ทำให้มีผลต่อวินวินด้วย :angry2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 08-11-2010 09:05:29

(ต่อครับ)

ตอนที่ 34

อลันเฝ้ามองคนเจ็บที่ตอนนี้เหมือนเจ็บทั้งกายทั้งใจ จากที่พบเมื่อวานจนถึงตอนนี้ ดูเหมือนเจ้าตัวพยายามเก็บซ่อนอาการ และพยายามตัดใจ แต่ยิ่งบอกให้ตัวเองไม่มอง ไม่คิดมันก็เท่ากับการมองตัวเองให้มองและให้คิดนั่นแหละ
ยิ่งความผูกพันใกล้ชิดของ 2 คนนี้ ที่ทำให้เจ้านายอยู่ไม่ติด ถึงขนาดที่ขอให้มาช่วย “ดู” ให้ที

ชายหนุ่มรูปหล่อรูปร่างสูงใหญ่ เดินตามไปยื่นกระป๋องเบียร์ให้กับคนเจ็บ ที่นั่งพื้นหินอ่อนเหยียดขามองดูสวนเล็กๆ ที่สนามหน้าบ้าน
“ต้องกินยาก่อนอาหารหลังอาหารอะไรหรือเปล่า”
”มีทั้ง 2 อย่างน่ะแหละ อยู่ในกระเป๋า” กลาสหันมารับกระป๋องเบียร์
“แล้วส่งเบียร์ให้ได้ไงน่ะ” เสียงแข็งๆ ตามมาข้างหลัง แต่เจ้าตัวก็ถือเบียร์ตามมาเหมือนกัน
“ก็ยื่นให้ธรรมดา กลาสก็รับไปธรรมดาไม่ต้องตีลังกาเกลียว 3 รอบ” อลันตอบขณะที่นั่งลงข้างกลาส เลยไม่เห็นสีหน้าแววตาหมั่นไส้เต็มทีของคนที่เดินมา แล้วมานั่งข้างกลาสอีกด้าน
“ไอ้อลันนี่ ต้องปากแตกสักวัน”
อลันหันมายักคิ้วกับกลาส ทำให้ไรน์ส่งค้อนให้อย่างหมั่นไส้
“นี่ 2 คนนี้แอบญาติดีกันตอนไหนน่ะ ที่จริงแล้ว กลาสกะชั้นน่ะอยู่ในสถานะเดียวกันเลย”
“เนื้อร้ายที่เดินมาให้อลันกำจัด” กลาสพูดต่อขณะที่จิบเบียร์
“แล้วยังเสือกโง่พอที่จะเดินมาให้เขากำจัดซะด้วย” ไรน์ยอมรับ
“เพราะผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันน่ะสิ” อลันบอกตามตรง ไรน์เลยโวยทันที
“วะ ให้มาตั้งไกลเสือกบอกว่าไม่รู้จะทำยังไง”
“แล้วเราตามเค้ามาทำไมยังไม่เข้าใจตัวเองเลย” กลาสหัวเราะขื่นๆ ขณะที่จิบเบียร์
“ก็ถ้าผมถามเหมือนในละครน้ำเน่าว่าอยากได้เท่าไหร่ ทั้งคู่ก็คงไม่เอา”
ไรน์ทำเสียงแปลกๆ ขณะที่กลาสส่ายหน้า
“เรา 3 คนนี่มันทุเรศสิ้นดี” ไรน์ทำเสียงประชดประชัน
“น้าสิทุเรศ ผมน่ะแค่เจ็บสาหัสเท่านั้น”
“ต่างกันตรงไหนวะ” ไรน์หันมาตวัดเสียงใส่คนเจ็บ แล้วชี้นิ้วต่อ “มาเรียกชั้นน้าน่ะ ชั้นแก่กว่านายไม่เกิน 3 ปี ส่วนไอ้อลันน่ะมันอายุพอๆกับพี่ลีโอ ทำไมไม่เรียกมันว่าลุงบ้างล่ะ”
กลาสหันไปมองหน้าอลัน “ก็ดูหน้าแล้วไม่เข้ากับน้าหรือลุงนี่”
“ผู้ใหญ่ปากเสียกับเด็กกวนตีน”
“ถือเสียว่าย้ายที่มากินเหล้าไง ในมหาลัยกินไม่ได้” กลาสพูดเรื่อยๆ

ไรน์หันมามองกลาสแล้วถามด้วยน้ำเสียงอยากรู้อยากเห็นเต็มที “นายรักวินวินมากเลยหรือ”
“มากหรือน้อยไม่รู้ เพราะมันชั่งตวงวัดไม่ได้ รู้แต่ว่าพอเห็นเค้าไปกับพี่ลีโอแล้วผมคิดอะไรไม่ออก เจ็บจนบรรยายไม่ถูก”
“นี่ชั้นว่าชั้นกับวินวินน่ะหน้าตาคล้ายกันอยู่นะ นายไม่คิดจะรักชั้นมั่งหรือไง” ไรน์พูดตรงๆ แต่กลาสกลับด่าตรงๆเหมือนกัน
“น้านี่เป็นซาดิสต์หรือเปล่าตามพี่ลีโอไปเพราะหลงเค้าให้เป็นตัวแทนของวินวินก็ยอม ผมรักวินวินก็จะมาเป็นตัวแทนวินวินสำหรับผมอีก จะทำร้ายตัวเองไปถึงไหน”
อลันเอื้อมมือมาโอบไหล่กลาสไว้ ขณะที่ไรน์นิ้งอึ้ง แล้วเดินหนีเข้าบ้าน
กลาสมองตาม พอจะขยับลุกขึ้น อลันก็กดไหล่ไว้
“ไม่เป็นไรหรอก” แต่คนที่บอกว่าไม่เป็นไรกลับลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวผมทำอาหารเย็น 2 คนคุยกันไปพลาง ๆ ก่อน”

แต่ตลอดเวลาที่อลันเตรียมอาหารอยู่ในครัว ทั้ง 2 คนต่างอยู่ในมุมใครมุมมัน
กลาสยังนั่งมองออกไปนอกบ้าน ขณะที่ไรน์ก็ทำทีเป็นดูทีวีไปเรื่อยๆ แต่สายตากลับหันไปหาคนที่อยู่หน้าบ้านบ้าง คนที่อยู่ในครัวบ้าง
จนกระทั่งอาหารเย็นแกล้มเบียร์ผ่านไปโดยปราศจากคำพูด ไรน์อาสาล้างจาน อลันเลยไปเตรียมยาให้กลาสแล้วพยุงมาที่เบาะนั่งหน้าทีวี
“ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า วันนี้แทบไม่ได้นอนพักเลย”
“เจ็บนิดหน่อยพอคันๆ”
อลันยิ้มกว้าง “วัยรุ่นก็ดีอย่างนี้แหละนะ”
“เริ่มพูดจาเป็นคนแก่เหมือนน้าในครัวอีกคนแล้ว”
เหมือนได้ยินเสียงคนในครัวส่งเสียงประท้วง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“มีเวลาฟังเรื่องของผมมั้ย”
อลันนั่งลงที่เบาะข้างๆ ขณะที่คนที่เตรียมจะเล่าเรื่องก้มลงมองมือตัวเอง
“วันนั้น...ไม่มีรถตัดหน้าผมหรอก มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบที่คิดว่า ถ้าผมตายวินวินจะร้องไห้ให้ผม แล้วพี่ลีโอจะได้รู้สึกผิดไปจนตาย”
อลันจ้องมองโทรทัศน์ที่ข้างหน้า ไม่ได้พูดอะไร ขณะที่คนในครัวเดินออกมามอง แล้วนั่งคุกเข่าลงข้างๆ
“นายโง่กว่าชั้นอีกนะเนี่ย”
“ความโง่ของผมมีมากกว่านั้น ผมได้เล่นวงร็อคตระเวณไปกับเขาเป็นปี แล้วน้ากับอลันรู้มั้ยว่าอะไรทำให้ผมต้องกลับมาเรียน”
“ไม่เดาได้มั้ย” ไรน์ตอบซื่อๆ
“เพราะมันเล่นยากัน แล้วหัวหน้าวงจะจับผมกด ผมเลยเอาขวดเบียร์ฟาด แมร่งผมเกือบโดนข้อหาฆ่าคนตายแล้ว”
“แค่ขวดเบียร์เอง” ไรน์ทำน้ำเสียงไม่เห็นด้วยอย่างรุนแรง
“3 ขวด ขวดแรกแตกแล้วแม่งไม่หยุด คว้าขวดที่ 2 มันหมอบแล้ว แต่ความโกรธ ทำให้ผมคว้าขวดที่ 3 กระทืบมันซี่โครงหัก สมองแมร่งกระทบกระเทือน ”
ไรน์อ้าปากค้างไปแล้ว ขณะที่อลันหัวเราะหึหะ
“กลับมาบ้าน เล่นกีตาร์ไปวันๆ เลยบอกพ่อเรียนต่อดีกว่า ผมคงไม่เหมาะกับวงร็อคแบบนั้น”
“แต่ตอนนี้ก็เล่นวงกับเพื่อนไม่ใช่หรือ” อลันถามบ้าง

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 08-11-2010 09:08:08

“เป็นผับที่ลูกค้าเน้นไปที่กลุ่มนักศึกษาน่ะ ร็อคก็ไม่ได้แรงอะไรมากนัก”
“แต่มันก็ดีแล้วหล่ะ” อลันบอกยิ้มๆ “ดีกว่าเล่นยา”
“อือ..” ไรน์พยักหน้าเห็นด้วย “อันนี้ไม่เรียกว่าโง่หรอก”
“แต่ผมเล่นนะ มันเหมือนกฎของกลุ่มน่ะ ทุกคนทำก็ทำตามไปแบบไร้สมอง จนวันหนึ่งนิ้วผมแตก ผมเมายาเล่นกีตาร์จนนิ้วแตกน่ะ พี่เคยเห็นมั๊ย แทนที่จะซ้อมหนักจนนิ้วแตก แมร่งเก่งสาด!” กลาสพูดไปด่าตัวเองไป “แต่ที่สุดทนก็คือกลิ่นเหงื่อตัวเองแมร่งเหม็นโคตร ๆ ตัวเองยังอยากอ้วก แล้วพอหันไปมองสภาพพวกมันที่เมายาจนเพี้ยนแล้วยิ่งอนาถ” กลาสเล่าแล้วยกกระป๋องเบียร์

อลันคว้ามือที่ถือกระป๋องเบียร์ แล้วหันไปจูบริมฝีปากสวยนุ่มๆ
กลาสไม่ได้เบี่ยงหลบทั้งไม่หลับตา อลันก็ไม่ ไรน์ที่มองดูอยู่ยิ่งไม่หลับตา
ริมฝีปากหนาน่าจูบของอลันถอยห่างแล้วกลับกดลงไปใหม่ ตวัดปลายลิ้นเบียดหาปลายลิ้นที่รอ เสียงดูดลิ้นดูดปากทำให้คนที่อยู่ใกล้หน้าร้อนผ่าว แต่ 2 คนที่กำลังแลกลิ้นยังคงจดจ่ออยู่กับการจูบ
“แมร่ง” ไรน์พึมพำ แต่ทำให้ 2 คนผละหันมามอง
ไรน์ทำตาโต “ก็ตื่นเต้นไง จูบร้อนๆอยู่ข้างหน้า” แต่ดวงตาของคนที่กำลังแก้ตัวกลับจ้องมองแต่ริมฝีปากสวยที่ยังอยู่ใกล้กันสลับกันไปมา
ไรน์คว้าใบหน้าของกลาสเข้ามาจูบ นิ้วมือเล็กๆไล้อยู่ที่ข้างแก้มไล่ขึ้นไปหารอยแผล แล้วลากริมฝีปากผ่านมาที่มุมปาก
“เด็กบ้าจูบโคตรเก่ง” ไรน์งึมงัมติดริมฝีปากสวย
“อย่ามาหลงรักผมเพราะจูบอีกแล้วกัน” กลาสพูดยิ้มๆ
“ท่าทางจะไม่ทันแล้วหล่ะ ชั้นมันพวกหลงรักคนง่ายๆอยู่แล้ว”
อลันคว้าใบหน้าของไรน์เข้ามาจูบบ้าง จูบร้อนแรงจนไม่สนใจน้ำลายที่หยาดถึงปลายคาง
กลาสหัวเราะหึหะ “Kissing Game หรือไงเนี่ย”
“แล้วคิดว่าไง” อลันหันมากดจูบไซ้ที่ลำคอยาวของกลาส ทั้งริมฝีปากและลิ้นร้อนที่สัมผัสทำให้กลาสรู้สึกถึงไอร้อนในช่องท้อง
“ผมยังเจ็บซี่โครงอยู่นะ”
“แล้วไง ไหนเค้าว่าร็อคร้อนแรง แต่จริงใจไง” ไรน์ถามบ้างแล้วเลิกเสื้อคนเจ็บขึ้น ก้มลงดูดที่ยอดอกสีน้ำตาล จนคนโดนรุมสูดปาก แทรกนิ้วมือเรียวที่ผมสีอ่อนของไรน์
อลันที่ยังซุกไซ้คอเลื่อนขึ้นมากระซิบที่ข้างหู “จะหยุดแค่นี้ หรือจะขึ้นไปต่อบนห้อง”
กลาสยังไม่ทันตอบ ไรน์ก็รีบท้วง “ไม่ถามชั้นบ้างเหรอ”
“ไม่หรอก สีหน้าแววตาอยากกินเด็กมาตั้งแต่เห็นเค้าเมื่อวาน”
"ตัวเองไม่อยากกินเค้าหรือไง ทำเป็นยืนกันวินวิน ที่แท้ก็จะกันคนนี้ต่างหากใช่มั้ยละ" ไรน์เถียง
กลาสทำเสียงหึหะ "เพิ่งรู้ว่าผมน่ากิน"
"มาก" เสียงแหบพร่าของอลันที่ข้างหู
ส่วนไรน์ส่งเสียงแปลกๆแล้วย้ายไปดูดหน้าอกอีกด้าน ส่วนมือก็เบียดบี้หน้าอกข้างที่ว่างจนแทบแหลกคามือ
กลาสเบี่ยงหน้าช้อนริมฝีปากหนาเข้ามาจูบ 2 แขนโอบรอบคออลัน เบียดลิ้นจูบพัวพันจนร้อนฉ่า ไรน์เลื่อนมือรูดซิบกางเกงยีนส์ แล้วลากลิ้นลงตาม
กลาสมองลงมาขณะที่อลันยังซุกไซ้ลากลิ้นอยู่ที่แก้มและใบหู
“จะกินให้ได้เลยสินะเนี่ย”
“ไม่ให้กินก็จะกินละงานนี้”
“ก็บอกว่าผมเจ็บซี่โครง”
“โง่จริงหรือแกล้งเนี่ย เข้าเฝือกทั้งตัวยังทำได้เลย” ไรน์เงยหน้าขึ้นมาจากหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแล้วลุกขึ้นดึงมือให้ลุกตาม
อลันกับกลาสหันมาหัวเราะให้กัน แล้วกลายเป็นประกบจูบอีกครั้ง ทำให้ไรน์ต้องจับหน้าแยกออก “ขึ้นห้องเดี๋ยวนี้เลย!”

อลันกวาดตามองร่างกายเปล่าเปลือยที่ยังมีรอยแผลจางๆ เหยียดยาวอยู่กลางเตียง แล้วก้มลงจูบปากที่รอจูบตอบร้อนแรงไม่ต่างกัน ผสานเสียงอืออาในลำคอ เมื่อกลาสลูบไล้อยู่ที่แก่นกลายใหญ่โตของอลันนิ้วมือยาวเรียวนั้นส่งสัมผัสดีจนอลันต้องขยับสะโพกช้าๆ ส่วนมือก็ทั้งเคล้นทั้งบีบอกสีน้ำตาลของคนที่นอนอยู่
“เสียวชะมัด” กลาสงึมงำแต่ยังแลกลิ้นอย่างคุเดือด
ขณะที่ไรน์จูบวนอยู่ที่ท้องน้อยของกลาส ฝังริมฝีปากผ่านกลุ่มขนลงมาถึงแกนกลาง กวาดลิ้นเลียจนชุ่มลงมาถึงพวงแฝด แก่นกายยิ่งอุ่นยิ่งขยายใหญ่
อลันหันมามองความพร้อมของไรน์และกลาสแล้วหันไปที่หัวเตียงหยิบหลอดครีมป้ายที่ช่องทางด้านหลังของไรน์ ขณะที่ดึงสะโพกบางเข้ามาใกล้
ไรน์ปล่อยให้อลันแทรกนิ้วเตรียมพร้อมช่องทางด้านหลังขณะที่ริมฝีปากก็ทั้งดูดดุน ทั้งเร่งลิ้นที่แก่นกายของกลาสด้วยความอยาก จนคนที่นอนให้รุมครางหนัก
คนที่กำลังดูดแก่นกายให้ก็เสียวที่ด้านหลังจนแทบแตก เพราะนิ้วมือเชี่ยวชาญของอลันสำรวจพบจุดอ่อนไหวของไรน์แล้วกดย้ำ น้ำใสๆ หยาดจากส่วนปลายของไรน์ก่อนเป็นคนแรก
ก่อนที่จะเสร็จล้ำหน้าคนอื่น ไรน์รีบหันไปฉีกถุงยางไล่ลมแล้วครอบแกนกลางของกลาส
“ชั้นสะอาด แต่กันไว้ก่อนโอมั้ย” หางตายังไม่วายเหลือบไปที่ปากของอลันที่ยังนัวเนียอยู่ที่แก้มและใบหูของคนนอนให้รุม แต่มือที่หมุนควงอยู่ในช่องทางด้านหลังคนผอมบางกลับยังไม่หยุดนิ่ง
ไรน์บีบครีมลงที่ถุงจนทั่วแล้วขยับตัวออกจากมือเชี่ยวชาญ เพื่อที่จะคร่อมคนที่นอนอยู่เพียงแค่ส่วนปลายที่กดลงไป ก็ถึงกับเกร็งตัวสูดปาก
“อู๊ว.......”
กลาสเลื่อนมือบี้ที่ยอดอกสีอ่อนของไรน์ที่แอ่นตัวสู้มือสุดฤทธิ์ แต่พอคนตัวเล็กจะกดสะโพกลงต่อก็ต้องกัดฟันแน่นน้ำตาคลอ
“ไหวมั้ยน้า เมื่อกี้ยังทำเชี่ยวอยู่เลย”
“ไอ้เด็กบ้า!”
ไรน์ด่ากลับแล้วต้องร้องลั่นน้ำตาไหลพราก เมื่ออลันผละจากแก้มคนเจ็บ แล้วหันมาใช้ 2 มือล็อคเอวบางกดกระแทกลงในครั้งเดียว
“อ๊ากกกกกกก...ไอ้บ้า ไอ้บ้า ไอ้บ้า 2 ตัวจะให้ใช้งานครั้งเดียวแล้วทิ้งหรืองะ....” เสียงร้องด่าขาดตอนเมื่ออลันคว้าใบหน้าเข้ามาจูบ ลิ้นร้อนกดแน่นขณะที่มือที่ล็อคที่เอวจับให้เบียดควง
“อือ...ฟิตโคตร” กลาสกัดฟันครางยิ่งการย้ายสะโพกที่อลันกำลังนำทางให้ไรน์อยู่ตอนนี้ยิ่งทำให้เสียวไปทั้งลำ
ไรน์สะบัดหน้าหันมาหาเด็กหนุ่ม ดวงตาหรี่ปรือ “มันแน่น ไม่ไหวว่ะ ขอก่อนนะ” แขนเรียวเล็กเกาะไหล่หนาของอลันแล้วยกตัวขึ้นสูงแล้วกดกระแทกรัวแรง จนแก่นกายโยกไหว
“อ๊า...อือ...”
อลันช่วยพยุงไม่ให้ไรน์กระแทกคนเจ็บแรงมากนัก แต่เพียงไม่กี่ครั้งไรน์ก็เกร็งตัวพ่นออกมาแล้วเอนพิงอลันไว้
“กลาสยังไม่เสร็จเลย อ่อนจริงๆ”
ไรน์หรี่ตาสะบัดหน้า “เหอะ”
มือขาวข้างหนึ่งเกาะไหล่กว้างไว้ แต่อีกข้างเท้าที่เตียงเพื่อพยุงตัว ไรน์ขยับตัวช้าๆ โยกคลึงแล้วค่อยเร่งจังหวะขึ้น ดวงตาวาวจ้องมองที่ดวงตาของเด็กหนุ่มชนิดไม่มีถอย
“ถ้าแตก 3 ทีจะให้จูบเป็นรางวัล” อลันแกล้งกระซิบยั่ว
ไรน์จับหน้าของอลันให้ก้มลงมาที่อกสีอ่อนของกลาส “ใช้ลิ้นให้เป็นประโยชน์หน่อยสิ”
อลันก้มลงรัวลิ้นจนกลาสครางหนัก ส่วนมือข้างหนึ่งของกลาสที่กระตุกให้อลันก็กำลังเร่งความแรงขึ้นจนรู้สึกถึงหยาดน้ำใสจากส่วนปลาย 
เมื่อกลาสเกร็งตัว ไรน์ยิ่งเพิ่มความเร็วทั้งตอดแน่น จนเด็กหนุ่มคว้าใบหน้าของคนที่ลงลิ้นอยู่ที่อกขึ้นมาจูบแรง
ไรน์โยกคลึงช้าๆแล้วถอนออกเช็ดทำความสะอาดให้เรียบร้อย
“1 แล้วนะ”
“น้านี่ก็บ้าจี้” กลาสหันมาบอกหอบๆ แต่มือที่ยังขยับแก่นกายใหญ่โตของอลันยังไม่หยุด ทำให้ไรน์หันมามองตามแล้วต้องกลืนน้ำลาย
“อันนั้นน่ะ...”
อลันยิ้มขยับตัวส่งเข้าจ่อริมฝีปากสวยของกลาส
“ผมไม่เคยทำให้ผู้ชาย” เด็กหนุ่มท้วงแต่นิ้วมือสวยเกลี่ยอยู่ที่ส่วนปลาย
ทั้งอลันและไรน์ไม่ได้พูดอะไร เมื่อกลาสหลับตาแล้วแตะปลายลิ้น มือข้างหนึ่งเลื่อนมาลูบที่พวงแฝด
อลันประคองศีรษะกลาสไว้ แล้วถอนออกใช้มือกระตุกต่ออีกไม่กี่ครั้งน้ำสีขาวก็พ่นเข้าใส่หน้าอกกว้าง ไรน์ก้มลงเลียต่อ
“เฮ้ย!” ทั้งกลาสและอลันรีบร้องห้าม กลาสถึงกับเบี่ยงตัวหนีแต่ไรน์คร่อมตัวไว้เหมือนหวงของเลียกินจนน้ำที่อลันปล่อยไว้หมดไป แต่ลิ้นสีชมพูยังคงดูดเลียต่อ....... 

*-*-*จบตอนที่ 34--*-*

ยังติดอยู่ิอีกนิดหนึ่ง ...พรุ่งนี้นะครับ
 :m23:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 08-11-2010 10:50:32

เม้นตอนที่ 34 ก่อนครับ

สรุป....ก็งงๆ เหมือนคนอื่นว่าตกลงอลันกับไรน์นี่ยังไงกัน


งั้น...ต้องอ่านตอนที่ 35 ต่อแล้วดิ  o13
 :pig4:


http://www.youtube.com/v/bMRKL5e_d60?fs

รักเจเรมี่ คิดถึง...มิคกี้

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 08-11-2010 11:24:17

 :jul1: ตายกันเลยทีเดียว เจอแบบนี้
ได้ข่าวว่ามีคนเพิ่งออกจากโรงพยาบาล
แต่ทำไมเลือดยังท่วมจออยู่เลย  :m25:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 08-11-2010 11:40:49

เอ่อ....เล่นกันงี้เลยเหรอครับไจฟ์ :z3:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 08-11-2010 11:50:19

มันก็แค่เซ็กส์  เซ็กส์ล้วน ๆ ไม่ได้มีความรักหรืออะไรเข้ามาเกี่ยวข้อง
โอเค  งานนี้อลันทำได้สำเร็จกำจัดคู่แข่งของลีโอและวินวินได้ในครั้งเดียว
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดด   :jul1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 08-11-2010 12:00:48

ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ กะตอนนี้  :z1: :haun4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 08-11-2010 12:58:53

โฮกมากเลยตอนนี้    :pighaun:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 08-11-2010 16:40:41

 :haun4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 08-11-2010 16:52:48

ผิดหวังกะกลาสง่ะ ไหงใจง่ายแบบนี้  :angry2:

อลันกะไรน์...เราเลิกคบนายแน่ คอยดู!!!

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 08-11-2010 17:04:42

+1 ขอบคุณรีบนทุกคนครับ
พี่คิงครับใจเย็นครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 08-11-2010 18:02:39

คริ ใช่แบบที่คิดจริงด้วย
กำลังคิดเชียวว่าไรน์น่ะเอ่อ...ถูกจึ๋ยๆแหงๆ

แล้วอีกสองคนล่ะจะตำแหน่งไหนอะไรยังไง >/////////<

...............
แต่มือที่หมุมควงอยู่ (หมุนควง)
((มีอีกรึเปล่ามิรู้ว ไม่ค่อยมีสติและไม่กล้าอ่านซ้ำ กร้ากกกกกกกกกส์ กระเจิดกระเจิงมากค่ะ งุงิ))

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 08-11-2010 18:13:56

ตอนนี้สุดๆไปเลย :haun4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (08/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 08-11-2010 20:26:53

อุแม่...กลับมาอ่านอีกทีเรื่องเปลี่ยนไปไหนต่อไหนแร้ว.....

วินวิน ใสใส กลับมาเร้ว...เลือดท่วมจอแว้ว....555

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (09/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 09-11-2010 08:18:45

(ต่อครับ)

ตอนที่ 35

กลาสลืมตาตื่นในห้องนอนที่ไม่คุ้นเคย แต่ความรู้สึกที่เหมือนตัวเบาจนปราศจากน้ำหนัก ทำให้ต้องหัวเราะเยาะตัวเอง
.......ทำอะไรลงไป.....
........มีเซ็กส์โดยปราศจากความรัก.....
ส่วนหนึ่งของเรื่องเก่าๆที่ทำให้รู้สึกเกลียดชังตัวเอง ที่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง
แต่เมื่อหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ ร่างกายผอมบางใบหน้าอ่อนเหมือนเด็ก ท่านอนเก็บแขนเก็บขาของตัวเองกินพื้นที่เตียงให้น้อยที่สุด เพื่อไม่ให้รบกวนคนที่สภาพร่างกายไม่พร้อม ความรู้สึกแปลกๆ กลับเกิดในใจ
เหมือนสงสาร
แต่ไม่สงสาร
เหมือนเห็นใจ
แต่ก็ไม่ได้เห็นใจ
รัก....
ไม่ใช่แน่นอน!

คล้ายกับว่า....เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด ทุกคนล่วงรู้อยู่แล้วว่ามันจะนำไปสิ้นสุดที่ไหน แต่ก็ยังปล่อยตัวปล่อยใจให้เป็นไป.....
กลาสขยับตัวลุกขึ้นไปอาบน้ำ เมื่อออกมา เห็นอลันก้มหน้าหาเสื้อผ้าอยู่ที่ตู้ ใบหน้าหล่อสะอาดเงยขึ้นมามอง
“เดี๋ยวนะ ผมหาเสื้อผ้าให้เปลี่ยน ผมเอาเสื้อของกลาสไปซักแล้วน่ะ”
ดวงตาสีเข้มกวาดตามองหยาดน้ำตามร่างกายแข็งแรงแล้วหยุดนิ่งอยู่ที่ปมผ้าเช็ดตัวที่เอว ขณะที่หนุ่มนักดนตรีก้าวเดินเข้ามาหา เหมือนยั่วยวนแบบไม่ได้ตั้งใจ
“ไม่ไปทำงานเหรอ”
“ก็ทำอยู่นี่ไง”
กลาสกัดปากแน่น
...เออสินะ...คนนี้มีหน้าที่มาแยกเขาออกจากวินวิน....
….แต่นี่ก็เป็นอีกคนที่ทำให้รู้สึกคันๆในหัวใจ...

อลันหยิบเสื้อยืดคอกลมสีขาว กับกางเกงขาสั้นแค่เข่าส่งให้ แล้วจ้องมองใบหน้าซีดๆ 
“เจ็บแผลหรือ”
“ไม่หรอก ผมแค่นอนเฉยๆ” กลาสบอกขณะที่หันไปมองคนที่นอนบนเตียง แล้วหันมารับเสื้อ
“กินข้าวกินยานะ พักอยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆก่อนก็ได้”
“ไม่ต้องเข้าที่ทำงานหรือไง” กลาสถามย้ำ
“พรุ่งนี้เจ้านายกลับมาผมถึงจะไปทำงาน”
กลาสสวมเสื้อผ้าแล้วเดินนำออกมาก่อน ขณะที่อลันปิดประตูอย่างเบามือ แล้วรีบหันมากอดเอวประคองลงมาข้างล่าง
“ผมไม่ได้เจ็บขนาดนั้น”
“ผมรู้แล้ว แต่ผมอยากทำอย่างนี้”
กลาสยิ้มๆ แต่แกล้งถอนหายใจยาว จนเมื่อลงมาถึงโต๊ะกินข้าว อลันก็รีบหันไปอุ่นข้าวต้มที่เตรียมไว้จนเย็นชืด
“เค้าจ้างคุณไว้จัดการกับมือที่ 3 หรือ” กลาสถามตรงๆ ขณะที่กินยาก่อนอาหาร
“เปล่า” อลันตอบตรงกว่า “เพียงแต่ว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย ที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเริ่มรับหน้าที่นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้อีกที ก็เหมือนกับว่าผมเป็นเพียงคนเดียวที่รู้จักเด็กทุกคนของเจ้านาย”
“รู้จักแง่ไหน”
คนฟังรู้สึกถึงน้ำเสียงที่ผิดปกติ แต่กลับหันไปเตรียมอาหารเช้าแบบเนียนๆ “เบอร์โทร ที่ทำงาน ผลตรวจเลือด”
“แค่นั้น”
อลันพยักหน้า อมยิ้มกับข้าวต้มในหม้อ
“เหมือนมีเยอะ”
“ไม่หรอกแค่ 4 คนไม่รวมคุณเทียร์”
“ไรน์นี่นานมั้ย”
“เดือนเดียว เจอคุณเทียร์เช็คบิลก็จบ”
“แล้ว...มีแบบที่ไม่ยอมจบด้วยเหรอ”
“มีสิ”
“แล้ว...คุณจัดการกับมือที่ 3 แบบนี้เสมอหรือ”
อลันหันมามองคนถามย้ำกลับไปเรื่องเก่า แล้วตอบยิ้มๆ “ผมไม่ใช่โฮสต์นะ ผมเคยมีคนของผมเหมือนกัน แล้วก็เลิกกันไป แต่ผมทำแบบนี้ก็เพราะผมอยากทำ แล้วผมก็รู้สึกดีกับคุณ”
“รู้สึก....ดี?” กลาสทำเสียงสูง กับรอยยิ้มที่มุมปาก
“ก็...” อลันกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอ แล้วหันไปตักข้าวต้มใส่ถ้วย

.....อลันเอ๊ย อลัน...

กลาสจ้องมองคนที่หันไปตักข้าวต้มใส่ถ้วย ใช้ช้อนคน เป่าเบาๆ วางให้ตรงหน้า แล้วหันไปหยิบน้ำดื่มกับนมสดมาวางให้
“ทานสิ หรือให้ผมป้อน” คนรูปหล่อตัวโตคิ้วเข้มถามขึ้นเมื่อเห็นอีกคนยังไม่ขยับ แต่เมื่อสบกับดวงตายาวเรียวที่มองมา กับรอยยิ้มที่มุมปาก อลันก็รู้สึกเหมือนหายใจติดขัด แม้แต่คำพูดยังเหมือนไม่พ้นคอ

.....ที่ไรน์ทักว่าอลันสนใจกลาสน่ะถูกต้องที่สุด ยิ่งได้พูดคุยทำความรู้จักยิ่งรู้สึกดีกับหนุ่มคนนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ไรน์คือคนแรกที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าหลงหนุ่มคนนี้จนสุดตัวตลอดคืนที่ผ่านมา
แล้วนายล่ะอลัน ....
.....นายก็ไม่ได้ต่างอะไรจากไรน์เลยสักนิด ตื่นแต่เช้าเก็บผ้าไปซัก ทำข้าวต้มให้..
.....แค่เค้ามองมา กับรอยยิ้มที่มุมปาก....นายก็.......
.....นายแพ้แล้วหล่ะอลัน.... 

“ไม่เคยมีใครที่ทำกับผมแบบนี้มาก่อนเลยนะ”
กลาสแค่ยิ้มที่มุมปาก จ้องมองลึกเข้าไปดวงตาสีเข้มคู่นั้น
อลันเดินเข้าหมุนเก้าอี้กินข้าวให้หันมาทางข้างโต๊ะ คุกเข่าลง
“ผมก็แค่รู้สึกดีที่ทำอย่างนี้ พอใจหรือยัง” อลันแนบริมฝีปากที่เข่า 2 ข้าง ขณะที่เลื่อนมือลอดเข้าใต้กางเกงขาสั้นลากลิ้นสลับจูบขึ้นไปหา
ความตื่นตัวของกลาสผงาดขึ้นมาทันทีอย่างรู้งาน อลันเม้มเบาๆ ที่ต้นขาด้านในแล้วแตะปลายลิ้นที่ผลแฝดด้านใต้ ลากกลับขึ้นมาที่ส่วนปลายแล้วครอบริมฝีปากลง

*-*-*
หมิงเดินทำหน้ายุ่งๆ เข้ามาทักวินวินกับมิคกี้ที่ร้านอุด้งในมหาวิทยาลัย “ไอ้คู่หูตัวเปี๊ยก ไอ้กลาสโทรหามึงมั้ย”
2 หนุ่มส่ายหน้าวางตะเกียบ
“ไมล่ะ”
“ไปดูมึงแข่งเมื่อวานแล้วหายไปเลย ติดต่อไม่ได้”
“เค้าไปกับอลัน ลูกน้องพี่ลีโอไง” วินวินตอบแล้วทำตาโตยกมือ รีบกดโทรศัพท์ทันที
“พี่ฮะ ผมถามคำถามเดียว อลันเป็นคนดีมั้ย”
วินวินนิ่งเงียบฟังคำตอบจากปลายสายแล้วถามย้ำ “ถ้าไอ้พี่กลาสต้องเสียใจอีก ผมจะโทษพี่”
พอวางสายไปหันมามองเพื่อน ก็พบว่าทั้ง 2 คนกำลังทำหน้าตาแปลกๆ
“อะไร”
“นี่มึงพัฒนาไปถึงขั้นข่มขู่ป๋าแล้วหรือวะเนี่ย” มิคกี้ทำสีหน้าทึ่งจากหัวใจ
“ก็.....เออน่า....” วินวินหน้าแดงเรื่อตอบแบบขอไปที
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เพราะกูเป็นคนไปรับมาจากบ้าน เกิดมันเป็นอะไรไปไม่รู้จะบอกกับพ่อแม่มันยังไง” หมิงบอกแล้วหันไปสั่งอาหาร
“กลาสกับคุณอลันเหรอ ศึกยักษ์ชนยักษ์ แล้วผลมันจะออกมายังไงวะ” มิคกี้เปลี่ยนมาทำหน้าสงสัย
“กูจะไปรู้เหรอ” วินวินเถียงตาโต “อยากรู้ไปส่องประตูห้องเขาดูดิ”
“เชี่ยวินวิน! ไอ้กลาสแม่งได้สกายคิกกูอ่ะดิ”
“เจอคุณอลันจับหักครึ่งท่อนซ้ำ” วินวินรับมุกต่อ
“กูตายอนาถ” แต่คนสรุปสภาพศพตัวเองกลับหัวเราะร่วน
หมิงส่ายหน้าขำๆ แล้วหันมาหาวินวิน
“แล้วป๋ามึงล่ะ เรื่องที่โรงแรมเป็นไงมั่ง”
“พรุ่งนี้กลับ”
“แล้วเค้าจะมาพาไปกินข้าวอีกป่ะ” มิคกี้ทำตาวาวๆ
“มาทำไม ไม่ใช่วันหยุดนี่หว่า แล้วอันที่จริงกูไม่อยากให้เขาเทียวไปเทียวมาแบบนี้เลยว่ะ”
“กลัวจะเป็นอย่างแม่เหรอ” หมิงหันมาถาม ขณะที่เอื้อมมือไปรับถ้วยอุด้งจากคนขาย
“เออ..” วินวินตอบสั้นๆ แล้วหันไปก้มหน้าก้มตากับถ้วยอุด้งตามเดิม

-*.*-*-

ตอนที่กลาสกลับมาที่มหาวิทยาลัยในเช้าวันถัดมา คนที่มาส่งคือไรน์ โดยเบื้องหลังที่ทุกคนไม่รู้ก็คือเพราะว่าอลันต้องรับเข้าทำงานเพื่อเตรียมรายงานให้เจ้านาย ไม่อย่างนั้นทั้งคู่คงมาส่งกลาสด้วยกัน
ไรน์เดินตามมาส่งกลาสแค่หน้าหอพักตามกฎ แม่บ้านแค่มองๆ ตามหน้าที่ ที่เห็นคนแปลกหน้าเข้ามาในมหาวิทยาลัย
แต่สีหน้ายิ้มน้อยๆ ของคนตัวโตไหล่กว้างที่หันกลับมามองรถคันเล็กที่เคลื่อนที่ออกไป ทำให้แม่บ้านประจำหอเห็นเป็นเรื่องจำเป็นที่จะต้องนำไปบอกต่อ

“พี่ไม่ได้จัดการอะไรแน่นะ” วินวินหันไปถามย้ำกับคนขับรถหรู ที่กำลังมุ่งหน้าไปบ้านชีต้าตอนเช้าวันอาทิตย์
“ไม่หรอก ใครจะไปจัดการอะไรแบบนั้นได้”
วินวินนิ่งไป “แต่เท่าที่เห็นอาการของไอ้พี่กลาสแล้วดูเหมือนว่าจะมีความสุขมากขึ้น เมื่อคืนไม่ได้เล่นดนตรี แต่อลันก็มารับไปดูวงที่คลับแล้วก็มาส่งกลับ”
“นี่ถึงขนาดเฝ้าดูเลยหรือ” พี่ถึงกับเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย
“บ้าสิ! หอผมกับพี่กลาสอยู่ห่างกัน จะรู้ได้ไง เมื่อคืน 4 ทุ่มก็นอนแล้ว”
“อ้าว แล้วรู้ขนาดนั้นได้ไง”
“โห..ยักษ์ร็อคอารมณ์ดี มีคนรูปหล่อ 2 คนผลัดกันมารับมาส่ง เม้ากันกระจายมาหลายวันแล้ว ทีแรกผมกับมิคกี้คุยกันว่าไอ้พี่กลาสกับคุณอลัน แต่พอแม่บ้านยืนยันว่ามี 2 คนผลัดกันมาเล่นเอาหงายกระจายไปเป็นแถบ”
“ดีก็ดีแล้วนี่สงสัยอะไร”
“ผมไม่ได้สงสัยที่เค้าอารมณ์ดี แต่ผมสงสัยว่าตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ของผมอยู่เบื้องหลังต่างหาก”
“ของผม?” พี่ทวนแล้วอมยิ้มล้อเลียน
“อ่า........จบข่าวไม่คุยละ” วินวินหยุดพูดดื้อๆ นั่งแก้มพองกอดกระเป๋าแน่น
จนเกือบถึงบ้าน พี่ลีโอถึงได้อธิบายเพิ่มเติม “เรื่องที่ขอให้อลันมาช่วยกันไรน์กับกลาสให้น่ะใช่ เพราะว่าอลันชอบคนตรงๆ แบบกลาส เพียงแต่ที่พ่วงไรน์ไปด้วยนี่เหนือความคาดหมายนิดหน่อย”
“ยิงปืนนัดเดียวได้นกกี่ตัวน่ะ”
พี่ลีโอทำเสียงหัวเราะหึหึ แบบที่น้องชอบค่อนว่าเจ้าเล่ห์
“ระวังเหอะ ปืนมันจะลั่นใส่ตัวเอง”
“ไม่มีทาง อลันมันไม่ยอมปล่อยกลาสไปง่ายๆแน่” พี่ทำน้ำเสียงมั่นใจแล้วหัวเราะเจ้าเล่ห์อีกครั้ง

จนการสอนเปียโนอย่างสนุกสนานจบลง แม่ชีต้าถึงได้ถามขึ้น
“คุณครูจะไปฝรั่งเศสเมื่อไหร่”
“ผมยังไม่ได้ไปฮะ ต้องแข่งอีกรอบนึง ทางสถาบันเค้าเอาคนเดียว”
“ก็นั่นแหละคุณครูได้ไปอยู่แล้ว”
“ไม่หรอกฮะ ยังมีคนที่เทคนิคดีกว่าผม ส่วนคนที่เค้ามีคะแนนเป็นที่ 1 เค้าก็อยู่ที่ 1 มาตั้งแต่รอบแรก”
“แล้วคุณครูไม่อยากไปเหรอ” แม่ชีต้าถามงงๆ ที่คนลงแข่งขันกลับไม่คิดจะเป็นผู้ชนะ
“ไม่ใช่ว่าไม่อยาก แต่ผมคิดว่าถ้ามันเป็นของผม ยังไงก็เป็นของผมน่ะฮะ”
วินวินตอบแม่ชีต้า แต่หันไปมองคนที่ดูอารมณ์ดีมานานนับชั่วโมงจนกระทั่งชั่วนาทีที่ผ่านมา กลับไปมีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่พอใจขึ้นมาอีกแล้ว

*-*จบตอนที่ 35-*-*
พี่นุ่นครับคราวนี้กล้าอ่านซ้ำแล้วใช่มั้ยครับ
พี่คิงครับใจเย็นครับ จะให้ขาร็อคมีคู่ทั้งที จะให้มาแบบธรรมดาได้ไง
พี่แก้วครับ ใสใสมาแล้วนะครับ

ขอบคุณทุกคนครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (09/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 09-11-2010 09:05:13

มิคกี้จ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :m1:
(เป็นโรคจิตมักปลื้มคนสนิทพระเอก เอ่อ.....พอดีตอนนี้เริ่มปลื้มทั้งมิคกี้และคุณอลัน)

คุณอลันรักจริงหวังแต่งงานนี่นา แบบว่ามีความรู้สึกดีดีให้แบบของจริงกับกลาส
แล้วไรน์เองก็ด้วย หลงเด็กเอาจริงๆ แต่รายนี้ยังไม่ชัวร์ว่าแค่อยากหม่ำๆชั่วคราวรึจะอยากได้เป็นอาหารหลักแบบถาวร

ส่วนไอ้พี่กลาสนี่.....งืมๆๆ เริ่มจากตัณหาหน้ามืด แต่ความรู้สึกที่ลึกกว่านั้นกำลังก่อเกิดและจะพัฒนาสินะคะ

กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดน้องไจฟ์ ส่งไปถึงน้องทีค่ะ ^o^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (09/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 09-11-2010 09:19:09

พี่กลาสมีคู่แบบซื้อหนึ่งแถมสองอ่ะเปล่า  คึคึ ชอบบบบบบบบบ  :z1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (09/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 09-11-2010 09:58:21

ตอนนี้กลาสเริ่มจะมีความสุขกับเค้าบ้างแล้วเนอะ

แต่ท่าทางจะสุขมากกว่าคนอื่นเค้าเป็น 2 เท่าซะด้วยซ้ำ :laugh3:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (09/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 09-11-2010 10:15:42

เอิ่ม  แบบว่าอกหักคราวนี้พี่กลาสของเบิ้ล
เค้าก็ยังงง ๆ อยู่ว่าระหว่างอลันกับพี่กลาสใครรับใครรุกวะ
ตอนนี้ก็ยังงง ๆ อยู่ดี

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (09/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 09-11-2010 10:30:53

^
^
^
นุ่นก็ยังไม่ชัวร์เหมือนพี่iforgiveเลยค่ะ

แต่แบบ อนุมานเอาว่า พี่กลาสมันยังไม่ถูกจึ๊กๆหรอก แบบ คงยังตกลงกันไม่ได้ ฮี่ๆๆๆๆๆ
(กลัวว่าน้องไจฟ์ก็จะปล่อยให้งุนงงไปจนกว่าจะจบด้วยสิ งืมๆๆ)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (09/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 09-11-2010 10:54:55

แหะ แหะ ตอนก่อนเข้ามาอ่านแต่ไม่กล้าเม้น :m23:
พี่ลีโอทำท่าทางแบบนั้นคงจะเป็นเรื่องอิยัยเทียร์อีกละซี
หรื่อว่าจะมีคู่ขาคนอื่นโผล่มาให้วินวินเสียใจเล่นๆอีกคน :beat: :z6:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (09/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 09-11-2010 11:21:14

โอเ้คครับไจฟ์ เขียนมาแบบนี้พี่ให้อภัย 555

ก็...ถ้าอลันน่ารักขนาดนี้ พี่ยกกลาสให้ก็ได้

ส่วนไรน์...ต้องขอดูพฤติกรรมอีกซักหน่อยว่าดีพอสำหรับกลาสรึปล่าว (จะว่าไปถ้าจะคบกันสามคนก็ไม่ว่าละครับ...ว่าแต่คนกลางอย่างกลาสเหอะจะว่าไง)

แล้วก็สุดท้าย.....พี่ลีโอมีไรปิดบังวินวินอีกป่ะเนี่ย หรือกังวลเรื่องเทียร์จะทำให้วินวินไปไม่ถึงฝั่งฝัน


แต้งกิ้วครับไจฟ์ :call:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (09/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 09-11-2010 13:26:18

ตกลงว่า กลาส กะ ควบทั้งสองคนเลยช่ายป่ะ กิกิ ได้งั้นก้อดีนะ ไม่อยากให้คนไหนเสียใจเลยอะ  :o8:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (09/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 09-11-2010 13:59:13

พี่แก้วไม่อยากให้เป็นเราสามคนเลยนะคะ พี่กลัวจะหารไม่ลงตัวค่ะ
ขอเชียร์อลันกับกลาสค่ะ เพราะดูๆแล้วอลันท่าจะรักจริงหวังแต่งเหมือนดังน้องนุ่นว่าอะค่ะ
แล้วใครจะรับจะรุก หรือจะผลัดกัน ก็อยากให้น้องไจฟ์ จัดมาแบบเคลียร์เลยค่ะ
ส่วนไรน์น่ะหาคู่ใหม่ให้ได้ปะคะ  ก็ไม่อยากให้ไรน์ต้องเศร้าและโดดเดียวน่ะค่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (09/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: pinkky_kiku ที่ 09-11-2010 14:44:42

อลันกะกลาส เหมาะสมกัน แต่ไรน์ก็น่าสงสาร หาคู่ให้นู๋ไรน์หน่อยค่า
แต่ท่าทางขาร๊อกคงต้องผลัดกันรุกรับนะคะ ไม่งั้นคงแย่
นู๋วินวินก็น่ารักน่าชัง รู้สึกว่าจะทันเกม ป๋า ด้วยหล่ะสิ งานนี้ :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (09/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 09-11-2010 16:07:29

+1 ทุกๆรีบนครับ

นั่นสินะปล่อยไรน์ไปก็น่าสงสาร

 
ทำไมพี่รู้ทันล่ะ ว่าผมกะแกล้งปล่อยให้งงไปจนจบเรื่องน่ะ
แย่จริง เริ่มจับทางถูกซะแล้วหรือเนี่ย :m9:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (09/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 09-11-2010 16:13:54

โห  อกหักครั้งเดียว ได้กลับมา 2 คน โคตรคุ้มเลยอ่ะ ไอ้พี่กลาส :a5:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (09/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 09-11-2010 18:40:41

อ้างจาก: jivetea ที่ 09-11-2010 16:07:29  

ทำไมพี่รู้ทันล่ะ ว่าผมกะแกล้งปล่อยให้งงไปจนจบเรื่องน่ะ
แย่จริง เริ่มจับทางถูกซะแล้วหรือเนี่ย :m9:

คริคริ แปลว่าเราเริ่มจะเป็น "คนรู้จักกันดี" แล้วล่ะค่ะน้องไจฟ์
อย่างไรก็ตาม พี่นุ่นมองข้ามช็อตไปแล้วว่า เรื่องใครอยู่ตำแหน่งไหนอาจมีเคลียร์ในตอนพิเศษ ฮี่ๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (09/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 09-11-2010 23:07:33

อา...วันนี้ แอบอ่านตอนเรียนหนังสือ...นิดโหน่ย..กร้ากกก
มีแบบใสใสบ้าง อะไรบ้าง ค่อยหายใจหายคอได้สะดวกหน่อยนะครับ ขอบคุณครับ หุ หุ

เรื่องเราสองสามคน...รอให้ไจฟ์เฉลยดีกว่า หรือว่าจะอึนๆ ไปแบบนี้เรื่อยๆ หนอ??
อยากให้ไรน์ได้สมหวัง ลงเอย ดูเหมือนว่าน้องน่าจะดีขึ้น แต่...
...รักง่าย แต่ อย่าหน่ายเร็วนะ คุณพี่สงสารพี่กลาส....

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 10-11-2010 11:36:41

(ต่อครับ)

ตอนที่ 36
 
กลาสนั่งมองจานอาหารข้างหน้าด้วยดวงตาที่เหมือนตกใจมากกว่าประหลาดใจ
“อะไรเนี่ย น้า”
“บะหมี่ผัดไง” ไรน์ในชุดผ้ากันเปื้อนสีเหลืองลายเป็ดน้อยทำท่าทางไม่มั่นใจ ข้างๆคืออลันที่ยืนยิ้มกว้าง อยู่ในครัวของบ้านอลัน
“ใช่เหรอ บ้านผมเค้าไม่เรียกไอ้เละๆนี่ว่าบะหมี่ผัดหรอกนะ”
“เละไปเหรอ” ไรน์หันไปขอความเห็นจากอลันหนุ่มรูปหล่อตาคมคิ้วเข้มที่พยักหน้ารับโดยไม่ต้องหยุดคิด “งั้นทำใหม่นะ รอแป๊บนึง”
“เออ ทำมาใหม่เลย!” กลาสทำหน้าเคร่งเครียด กอดอกแน่น
“ผมช่วยมั้ย” อลันถามคนที่หันไปหยิบบะหมี่จากในตู้มาเตรียมใหม่
“ไม่ต้อง!” ไรน์หันมาตวาดเสียงดัง
อลันเลยเดินมานั่งที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าวข้างๆ กลาส
“ผมว่ากลาสควรพักอีกหน่อย”
“ไปเรียนมันก็ไม่ได้เดินทางไกลอะไรนี่ ไอ้หมิงมันคอยรับส่งจากหอพักถึงห้องเรียนทุกวัน”
“หมิงนี่ยังไม่มีแฟนใช่มั้ย” คนที่อยู่หน้าเตาหันมาแทรกคำถาม
“ไม่มี” กลาสแกล้งตอบห้วนๆ “ถามทำไม”
ไรน์ทำเป็นอมยิ้ม ทำทำยักไหล่ แล้วหันไปทำอาหารต่อ
“แรดไม่มีใครเกิน”
“เออ..ภูมิใจมีไรมะ!”
กลาสเลยหันมาหัวเราะแบบไม่มีเสียงกับอลัน
ดวงตายาวเรียววาวอย่างอารมณ์ดี ทำให้อลันใช้นิ้วยาวๆ เกลี่ยที่รอยแผลที่หน้าผาก
“ไม่น่ามีแผลที่หน้าเลย”
“ไม่เหมือนใคร ไม่ดีเหรอ” กลาสบอกเสียงต่ำๆ ทั้งยักคิ้ว ขณะที่จ้องมองริมฝีปากหนาที่คลี่ยิ้มกว้าง แล้วกดจูบแน่นบดปลายลิ้นเข้าหากัน เสียงครางและเสียงดูดลิ้นดูดปากที่ด้านหลังทำให้ไรน์หันมามอง
“ไอ้...” คนที่ยืนดูอยู่กลืนน้ำลายหนืด ๆ
นิ้วมือเล็กๆ แทรกเข้าใต้ผ้ากันเปื้อน เกลี่ยที่หน้าอกตัวเอง แล้วไล่ลงมาที่กางเกง
“ขอร้องหล่ะ อย่าทำแบบนี้ต่อหน้าชั้น....ได้มั้ย” น้ำเสียงอ่อนๆ สั่นไหว ทำให้คนที่กำลังจูบกันผละออก หันมายิ้มให้
“มานี่สิ” กลาสเรียก
ไรน์ไม่รอให้เรียกซ้ำ รีบถอดผ้ากันเปื้อนออก นั่งคร่อมตักประกบจูบกลาสทันที ริมฝีปากหวานเปิดรับปลายลิ้นที่สำรวจแล้วม้วนลิ้นดูดเบาๆ
“อื้อ...อา.......” ไรน์ครางขณะที่เบียดแกนกลางแข็งเกร็งและหน้าอกเข้าหา   
ฝ่ามือแข็งแรงของกลาสลูบไล้แผ่นหลังบาง ไรน์ยิ่งบิดตัวอย่างยั่วยวน เมื่อริมฝีปากสวยของกลาสผละออกไปที่แก้มไรน์ยิ่งสูดปาก
“ดีจัง...กลาส ทำอีกนะ ทำอีก...” เสียงแหบพร่า ครางกระเส่า
“ชอบเหรอ..”
“อือ..ชอบ ชอบมาก ดีจังเลย...” ไรน์กระซิบตอบขณะที่เหยียดตัว เงยหน้าให้กลาสดูดคอเต็มที “อา.....ดีจัง..เสียวไปทั้งตัวเลยรู้มั้ย...”

2 คนนัวเนียจนกระทั่งกลิ่นอาหารหอมๆ โชยมา
“กินก่อน แล้วค่อยต่อได้มั้ย กลาสยังมียาหลังอาหาร” อลันบอกขำๆ แต่ไรน์หันมาแกล้งชี้นิ้วไปที่แกนกลางของอลันที่โป่งนูน
“ทำเป็นว่าคนอื่น ตัวเองก็ล้นจนจะกระฉอกออกมาอยู่แล้ว” ไรน์ขยับจะลุกขึ้นแล้วกลับนั่งลงไปใหม่ “ชั้นป้อนให้มะ”
กลาสส่ายหน้า “ไปนั่งตักอลันเลยไป”
“อะไรอ่ะ” ไรน์ทำหน้างอๆ แต่ก็กลับนั่งตักอลันจริงๆ “โดนอันนี้สงสัยแหกไปถึงคอหอย”
อลันเลยแกล้งรั้งเอวบางเข้ามาจนร่องก้นเสียดสีกับแก่นกาย
“ไอ้บ้าอลัน” ไรน์ด่าแต่ก็ปล่อยให้อลันแกล้งเบียด

ไรน์ถึงกับตาเหลือกนอนมองอลันที่ขยับตัวเตรียมสอดใส่แกนกายที่ช่องทางด้านหลัง “มะ ไม่เอาได้มั้ย”
“ทำไมล่ะ เมื่อกี้ยังยั่วเค้าอยู่เลย” กลาสที่นอนเอนอยู่ข้างๆ ถามขำๆ ขณะที่มือบี้หน้าอกสีชมพูไม่หยุดพัก แต่มือของไรน์ที่กระตุกให้กลาสตอนนี้หยุดนิ่ง แกนกายของไรน์ที่เมื่อกี้ยังแข็งเกร็งตอนนี้ก็ยุบตัวนอนนิ่งเหมือนกัน
“ขอกลาสก่อนได้มั้ยแล้วค่อยเป็นอลันก็ได้” ไรน์หันมาทำตาอ้อนวอน 
กลาสเข้าประกบจูบดูดลิ้นแรงๆ ขณะที่มือก็บีบนวดน้องชายของไรน์จนเริ่มพองตัวขึ้นอีกครั้ง
“อือ...”
เมื่อไรน์เริ่มคราง มือของอลันที่ลูบไล้ที่ขาอ่อนก็จับที่พาดไหล่กว้าง แล้วค่อยๆเบียดแทรกเข้าหา ความใหญ่โตทำให้ไรน์บิดสะโพกหนี น้ำตาเริ่มไหลพราก
“อลัน...มัน..เจ็บ...กลาส...มัน...เจ็บ”
อลันหยุดการเคลื่อนไหว ถอนออก แล้วเริ่มแทรกนิ้วมือที่อาบครีมอีกครั้ง
ขณะเดียวกัน....
กลาสรู้สึกเหมือนหน้าชา....เมื่อคร่อมตัวมองใบหน้าไรน์ที่อาบน้ำตา ใช้นิ้วหัวแม่มือแตะแก้มอิ่มที่มีรอยแดงจากการจูบโดยปราศจากการทนุถนอม

.....คนนี้ไม่ใช่วินวิน
.....คนตัวโตที่กำลังพยายามควบคุมตัวเองตอนนี้ก็ไม่ใช่พี่ลีโอ
.....พวกเขาไม่ใช่ตัวแทนของใคร
….กลาส...นายกำลังทำอะไร
....เพราะนายครอบครองวินวินไม่ได้นายถึงทำอย่างนี้กับไรน์งั้นหรือ เพราะนายโกรธพี่ลีโอนายเลยไปลงที่อลันงั้นหรือ
.....พวกเขาไม่ใช่ตัวแทนใคร
....พวกเขาดูแลและเป็นห่วงนายอย่างจริงใจ ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องทำ
....แล้วนายกำลังทำอะไร...

อลันแตะที่ไหล่กลาสเบาๆ “กลาส เป็นอะไร”
“ไรน์..อลัน....ผม..” กลาสพึมพัม

ไรน์ประคองใบหน้าของกลาสไว้จ้องมองดวงตายาวเรียวคู่นั้นอย่างอ่อนโยน “อย่าร้องไห้ ถ้ามันทำให้กลาสรู้สึกดี ชั้นทำได้”
กลาสขยับตัวจะลุกนั่งแต่ไรน์รั้งลงมากอดไว้แน่น “ได้โปรด ไว้ใจชั้นเหมือนที่ไว้ใจอลันไม่ได้หรือ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น ผม...” 
“กลาส” อลันเรียกอีกครั้ง ขณะที่จะขยับตัวออกเหมือนกัน
กลาสหันไปมองอลัน รอยยิ้มที่ส่งมาดูอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเข้าใจ เมื่อกลับมามองไรน์....
ความรู้สึก....อยากทนุถนอมความรู้สึกของคน 2 นี้ให้มากกว่าเดิม.....เกิดขึ้นในใจ...
ริมฝีปากสวยก้มลงจูบเบาๆ แล้วค่อยเพิ่มน้ำหนักจนเหมือนกำลังนวดริมฝีปากแดงสด จูบอ่อนโยนแสนหวาน ที่ยิ่งทำให้ไรน์สะอื้น จนต้องผละริมฝีปากออก
“ร้องทำไมเนี่ย”
“ไม่รู้”
“หรือชอบจูบแบบเดิม”
“ยังไงก็ได้”
“เดี๋ยวก็กระแทกปากแบบโหดๆซะหรอก” กลาสบอกยิ้มๆ จนไรน์ต้องฟาดแขนหนาเบาๆ
“ไอ้เด็กกวนตรีน อารมณ์ขึ้นๆลงๆ” แต่ไรน์ก็ต้องจิกมือที่ไหล่ของกลาสอีกครั้ง เมื่ออลันกดส่วนปลายเข้าหา
“อ๊า...อะ...ลัน...มัน...”
“ไม่ชอบหรือ”
“ก็..ชอบ..แต่ว่ามัน..”
“ไรน์ครับ ขอผมบ้างเถอะนะ” เสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความต้องการของอลัน ทำให้ไรน์ และกลาสต้องหันมามอง
“เข้ามา อลันที่รัก เข้ามาเลย!” ไรน์ร้องบอกแต่กอดไหล่กลาสไว้แน่น ดึงใบหน้าให้มาซุกไซ้อยู่ที่ใบหูและลำคอขาว
“อา......” อลันถึงกับครางเมื่อกดย้ำจนเข้าไปสุด
“กลาสจ๋า จูบหน่อย นะ จูบนะ” ไรน์ออดอ้อนทั้งเจ็บ
อลันที่โดนคนเบียดแกล้งยั่วมาตั้งแต่ห้องครัว จนมาถึงบนห้องนอนแทบระเบิดตั้งแต่สอดเข้าไปได้ครึ่งลำ ต้องหยุดพักเป็นช่วงๆ
ยิ่งภาพที่กลาสกอดคร่อมคนตัวเล็กแลกลิ้นอย่างเมามันข้างหน้ายิ่งทำให้กลั้นไว้ได้ยาก สุดท้ายอลันต้องหยุดการเคลื่อนไหว
ไรน์หรี่ตามอง ดันไหล่กลาสออกทั้งที่ยังเสียดายจูบ ดันตัวขึ้นนั่งตักกว้าง เลียริมฝีปากที่เคลือบยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไหนๆ มันก็แหกแล้ว จัดมาเดี๋ยวนี้” คนร่างผอมบางโยกตัวแล้วกระแทกใส่ไม่ยั้ง จนกระทั่งอลันกอดไว้แน่นสูดปาก ซุกหน้าลงกับไหล่บาง
เมื่อถอนออก มีเลือดไหลซึมออกมาอย่างที่คิดจริงๆ
“เดี๋ยวนะกลาส ชั้นไปล้างก่อน” ไรน์หันมาบอกคนที่มีสีหน้าตกใจเมื่อเห็นหยาดเลือดจากสะโพก
“ไม่ต้องก็ได้” กลาสหมายความอย่างนั้นจริงๆ เพราะการให้ไรน์นอนกับอลันทั้งที่รู้ว่าไรน์กลัวมันก็เกินไปแล้ว

ทั้งที่ขาสั่นไหวแทบไม่มีแรง เจ็บก้นจนร้าวไปถึงท้ายทอย แต่ไรน์ยังอารมณ์ดีจนหันมาส่งจูบให้คนที่เป็นห่วง
“รอแป๊บเดียวแล้วมาจูบรักษาแผลให้ด้วยละกัน”

กลาสหันคว้าข้อมืออลันที่กำลังเช็ดทำความสะอาด
"ผมทำให้"
"ไม่เป็นไร ผมทำเองได้"
"ให้ผมทำให้"
ดวงตาอ่อนโยนที่มองมาให้กลาสแทบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง รู้สึกเหมือนเด็กทำผิดแล้วโดนจับได้
"เวลากลาสหน้าแดงแล้วน่ารักดีเนอะ"
"อะไร" ดวงตายาวเรียวตวัดมองหาเรื่องทันทีจนอลันหัวเราะ "อยากตายเหรอ วันก่อนก็ว่าผมน่ากิน วันนี้บอกว่าน่ารักน่ะ"
อลันยิ่งหัวเราะเสียงดัง
กลาสผลักอกคนหัวเราะลงนอนหงาย แล้วนั่งทับอยู่ที่ต้นขา
"หัวเราะให้พอ ทีนี้ตาผมละนะ"
"ตามใจ" อลันท้าทายด้วยดวงตาหวานเชื่อม
กลาสเลียริมฝีปา่ก ก้มลงจูบ ขณะที่มือแข็งแรงของอลันลูบไล้อยู่ที่แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ

เสียงประตูห้่องน้ำเปิดออก
"แมร่ง! ทำไม 2 คนนี้ถึงชอบจูบกันลับหลังชั้นนักนะ"

*---*

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 10-11-2010 11:38:55

“พี่โกรธอะไร” วินวินแกล้งชะโงกหน้ามองคนที่กำลังขับรถกลับมาส่งที่หอพักมหาวิทยาลัย
“ไม่ได้โกรธ” 
“ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน ผมคิดว่าพี่จะดีใจที่ได้เจอกันเสียอีก” วินวินพูดหงอยๆ ดวงตากลมมองมือตัวเอง พี่เอื้อมมือมาจับมือขาวนิ่มขณะที่พูดอย่างอ่อนโยน
“ดีใจสิ พี่ดีใจที่ได้เจอกัน แต่การที่วินวินมักจะยอมรับอะไรง่ายๆ จนเหมือนไม่ต่อสู้แบบนั้นน่ะ มันทำให้พี่ไม่สบายใจ”
“ผมก็พยายามเต็มที่นะฮะ เพียงแต่ว่าเราก็ต้องยอมรับความจริงเหมือนกัน”
“แต่ไม่ใช่การบอกว่าคนนั้นเก่งกว่าผม คนนี้ดีกว่าผม ทั้งที่เราก็เก่งแล้วก็มีดีเหมือนกันแบบที่น้องมักจะทำอยู่เสมอ แบบนี้มันทำให้เราไปไม่ถึงจุดที่สูงสุดสักที”
วินวินพลิกมือออกจากมือพี่ หันไปมองนอกหน้าต่าง
เมื่อรถหรูมาจอดที่หน้าหอพัก วินวินกัดริมฝีปากแน่น
“พี่ไปต่างจังหวัดหลายวันนะครับ จะให้รถโรงแรมมารับ-ส่งเหมือนเคย”
ดวงตากลมหันมามอง เหมือนมีน้ำตาคลอ พอจะหันกลับไปพี่ก็ช้อนคางกลับมา
“ร้องไห้ทำไม”
“เปล่า”
“นี่เรียกว่าน้ำตาหรือเปล่า” พี่ใช้นิ้วเกลี่ยหยาดน้ำจากแก้มใส
“เปล่า”
“เสียใจที่พี่ดุหรือ”
“เปล่า” วินวินสูดจมูก
พี่ส่ายหน้า “โอเค โอเค ยอมแพ้แล้ว ทำให้เต็มที่ แพ้-ชนะไม่ต้องไปสนใจถูกต้องมั้ยครับ”
วินวินเบี่ยงหน้าหนีจากมือที่แตะแก้มอยู่ไม่เลิก
“เดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็ดุว่าทำไมผมถึงไม่อยากชนะอีกน่ะแหละ” วินวินบอกงอนๆ ตั้งแต่คบกันมาไม่รู้ว่าคุยเรื่องนี้มากี่สิบครั้งแล้ว
พี่ลีโอยิ้มหวาน แล้วถอนหายใจยาว
“อะไร”
“ไม่อยากไปกลับไปคุมงานเลย อยากอยู่กับวินวิน”
วินวินหน้าแดงเรื่อ
“ผมก็เหมือนกัน”
พี่ลีโอเลิกคิ้วขึ้นสูง หันมานั่งตัวตรง ส่ายหน้าแรงๆ แล้วหันกลับมาหาน้อง
“พูดใหม่สิ”
วินวินเขินจนหน้าแดงไปถึงหู
“ผมบอกว่า ผมก็เหมือนกัน ดีใจทำไมเนี่ย”
พี่คว้ามือน้องมาจับไว้แน่น “ดีใจสิ รู้มั้ยว่านี่เป็นครั้งแรกที่น้อง...พูดอะไรแบบนี้”
“เว่อร์จริงๆ พูดอยู่เรื่อยๆ น่ะแหละ”
“โอย...เอาไงดีวะ เกี่ยงให้คนอื่นไปแทนดีมั้ยเนี่ย”
“พี่ฮะ ไปทำงานเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงผม เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว” วินวินบอกพี่ทั้งที่น้ำตายังเปียกแก้ม

เมื่อขับรถออกมาพี่อดไม่ได้ที่จะมองผ่านกระจกมองหลังไปมองคนที่ยืนอยู่หน้าหอพัก
.....มีบางอย่างเกิดขึ้นกับน้อง...บางอย่างที่มันก่อกวนจิตใจทำให้คนที่ไม่ชอบการแข่งขันกำลังสั่นคลอนและไม่มั่นคง......

วินวินยืนมองรถพี่ที่ขับออกไปจนลับมุมถนน
.....พี่ฮะ ผมไม่อยากอยู่คนเดียว.....
 
*--จบตอนที่ 36-*--*


 :a1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 10-11-2010 11:57:14

:กอด1: วินวิน
โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่ลีโอก็รีบๆทำงานไกลให้เสร็จสิคะ น้องไม่อยากอยู่คนเดียวเข้าใจม้ายยยยยยยยยย

Don't leave me alone น่ะ อันเด้อสตู๊ด????

ปล.เหมือนจะแง้มๆว่าอลันยอมให้กลาสทำทุกอย่างตามใจชอบนะนั่น ว่าแต่....ไอ้ตามต้องการของพี่กลาสมันแค่ไหนหนอ? ที่แน่ๆ ไรน์น่ารัก ^3^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 10-11-2010 13:22:22

เรื่องราวของเราสามคนนี่มันยังงัย  เหมือนอลันจะชอบกลาสมาก ๆ
กลาสเองก็เหมือนจะรู้สึกดีกับทั้งสองคน
แต่ไรน์นี่เหมือนจะเซ็กส์ล้วน ๆ แฮะ  แบบจุดติดโครตง่ายเลย ไม่ต้องรักก็ได้
แต่ที่แน่ ๆ สามคนนี้คุยกันแบบปกติไม่ค่อยจะได้
ต้องมีเซ็กส์เข้ามาเกี่ยวข้องทุกทีเลย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: pinkky_kiku ที่ 10-11-2010 14:28:41

คุณเจฟ ให้อลันคู่กลาสเถอะนะ pls  :call: :call:
ส่วนลีโอ ก็หนีบนู๋วินวินไปด้วยเลยคร่าาา แต่ติดงานนินา  :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 10-11-2010 15:20:37

ตกลงกลาสแค่ต้องการแก้แค้นอะไรรึปล่าวครับ

กำลังงงๆ


อย่าลืมมาต่อตอนที่ค้างไว้นะครับว่า กลาสกะอลันจะถึงขั้นไหนกัน......

 :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 10-11-2010 16:20:09

Noooo พี่อลันกลับมาหาน้องวินวินเลยน๊า

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 10-11-2010 16:52:42

อ้างจาก: iforgive ที่ 10-11-2010 13:22:22  

เรื่องราวของเราสามคนนี่มันยังงัย  เหมือนอลันจะชอบกลาสมาก ๆ
กลาสเองก็เหมือนจะรู้สึกดีกับทั้งสองคน
แต่ไรน์นี่เหมือนจะเซ็กส์ล้วน ๆ แฮะ  แบบจุดติดโครตง่ายเลย ไม่ต้องรักก็ได้
แต่ที่แน่ ๆ สามคนนี้คุยกันแบบปกติไม่ค่อยจะได้
ต้องมีเซ็กส์เข้ามาเกี่ยวข้องทุกทีเลย

เห็นด้วยกะรีนี้
แล้วก็สงสารน้องวินวิน  :กอด1: ทำให้ดีที่สุดแล้วกันนะจ๊ะ :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 10-11-2010 17:48:04

อ้างจาก: หมวยลำเค็ญ ที่ 10-11-2010 16:52:42  

อ้างจาก: iforgive ที่ 10-11-2010 13:22:22  

เรื่องราวของเราสามคนนี่มันยังงัย  เหมือนอลันจะชอบกลาสมาก ๆ
กลาสเองก็เหมือนจะรู้สึกดีกับทั้งสองคน
แต่ไรน์นี่เหมือนจะเซ็กส์ล้วน ๆ แฮะ  แบบจุดติดโครตง่ายเลย ไม่ต้องรักก็ได้
แต่ที่แน่ ๆ สามคนนี้คุยกันแบบปกติไม่ค่อยจะได้
ต้องมีเซ็กส์เข้ามาเกี่ยวข้องทุกทีเลย

เห็นด้วยกะรีนี้
แล้วก็สงสารน้องวินวิน  :กอด1: ทำให้ดีที่สุดแล้วกันนะจ๊ะ :L2: :L2:

คิดแบบนี้อะค่ะ แบบพี่นุ่นด้วย
ไม่ได้อ่านหลายวัน เข้ามาอ่านอีกทีต๊กกะใจ แบบว่า เย้ยยยย~~~ สามคนนั้น!!  :o
วินวินเหมือนมีอะไรรบกวนจิตใจ ไม่รู้พี่ลีโอจะกลับมาอยู่กะน้องป่าวน้าา ><

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 10-11-2010 18:18:16

เป็น 3p ที่คลุมเครือเอามาก ๆ เลยง่ะ

กลาสมองทั้ง 2 คนเป็นตัวแทน ของวินวิน กะลีโอ

ทั้งไรน์ และอลันแลดูชอบกลาสอย่างจริงๆ จังๆ
แล้วกลาสล่ะ เริ่มรู้สึกอะไรบ้างหรือยั

ส่วนอลัน และไรน์ ทั้งคู่รู้สึกยังไงต่อกันบ้าง



อ่านตอนนี้แล้วปวดตับครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 10-11-2010 19:32:14

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 10-11-2010 19:56:26

ติดภารกิจ ไม่ได้อ่านสองวัน กลับมาอีกที 3P ไปซะแล้ว :laugh:
สู้ๆค่ะไรท์ฯ :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (10/11/10) (3P)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 10-11-2010 21:16:06

ไรท์....ครั้งนี้สงสารอ่ะ...ตกลงเธอเป็นอะไร เด็กน้อยที่อ่อนไหว หวั่นไหวเหรอ???

อย่างที่บอก ขอให้น้องได้สมหวังในรัก...อย่างที่อยากได้ อย่าเจ็บไปมากกว่านี้่เร้ยยย
รักกัน เราสามคนก็ได้เอ้า...555

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 11-11-2010 08:17:39

(ต่อครับ)

ตอนที่ 37

อลันทำหน้าที่ขับรถ มีกลาสนั่งหน้าข้างคนขับ ส่วนที่นั่งด้านหลังคือไรน์ กับวินวิน ที่นิ่งเงียบผิดปกติมาตลอดหลายวันมานี้ จนกระทั่งมิคกี้ยอมยกธงขาว
“เอาไปส่งป๋ามันทีเหอะ กูไม่ไหวแล้ว” มิคกี้กระซิบบอกกลาสในวันหนึ่ง เมื่อเพื่อนรักออกอาการจะเหงาก็ไม่ใช่จะเครียดก็ไม่เชิง ให้ถามยังไงก็บอกแต่ว่าไม่มีอะไร แต่เจ้าตัวกลับเงียบลงไปเรื่อยๆ จนทุกคนสรุปว่า ต้องเกี่ยวกับการแข่งขันอย่างไม่ต้องสงสัย
“จะพาไปยังไง มันทั้งเรียนทั้งซ้อมคิวแน่นทั้งอาทิตย์ วันอาทิตย์มันยังไปสอนน้องป๋ามันอีก” หมิงยื่นหน้าเข้ามาแทรก สีหน้าท่าทางสมกับเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด
“ไปวันศุกร์ก็ได้ เดี๋ยวมึงไปคุยกับด๊อกเตอร์” กลาสสั่งง่ายๆ “ส่วนเรื่องสอนเด็ก เดี๋ยวให้อลันจัดการ”
“ด๊อกเตอร์จะยอมเหรอใกล้แข่งแล้ว” หมิงไม่แน่ใจ
“ก็บอกดิว่า ไม่เห็นอาการมันเหรอ ไม่ปล่อยมันไปพัก เกิดมันนั่งทางในตอนแข่งอีกทำไง” มิคกี้เสนอความคิด
หมิงพยักหน้าเห็นพ้องแล้วหันมาหากลาส “มึงก็ขอให้คุณอลันเค้าขับรถไปให้เลยสิ”
“อ้าวแล้วมึงล่ะ” เพราะนับตั้งกลาสเกิดอุบัติเหตุ  หมิงมักจะรับหน้าที่ขับรถให้เพื่อนๆเป็นหลัก
“กูมีเล่นที่คลับศุกร์เสาร์ไงไม่อยากหยุดเสียดายเงิน” เพื่อนผมยาวบอกง่ายๆ
“อ้าว..แล้วมึงล่ะมิคกี้” กลาสหันไปคนตัวเล็กหน้าเด๋อที่รีบส่ายหน้า
“กูจะไปดูหนังกะพี่นาโอมิ”
“เฮ้ยจริงดิ ก้าวหน้าโว๊ย ได้เดทแล้ว”
“เปล่าหรอก” มิคกี้สารภาพตามตรง “พี่เค้าไปกะเพื่อนเค้าน่ะ แต่กูขอแจม”

ไรน์หันไปมองคนที่หลับอยู่ที่เบาะหลัง แล้วเอื้อมมือไปนวดไหล่ให้คนที่นั่งข้างคนขับ “เมื่อยมั้ย”
“ไม่หรอก” กลาสตอบเบาๆ เพราะเกรงใจคนหลับที่เบาะหลังเหมือนกัน
“นี่ผมเป็นคนขับรถนะทำไมไม่ถามผมล่ะ” อลันท้วง
“ไม่ถามหรอก ไม่สนใจ!” ไรน์สะบัดเสียงใส่ แล้วนวดไหล่ให้กลาสต่อไป

คนที่หน้าตารูปร่างใกล้เคียงกัน....(ถ้าไม่พูดอะไรออกมา)...ก็ยังสามารถรับรู้ถึงความเปลี่ยนไปของเด็กหนุ่มเช่นกัน ตั้งแต่มารับเมื่อเช้าวินวินก็เพียงแต่ยิ้มจางๆ ท่าทีดูเหนื่อยๆ ต่อให้ชวนคุยชวนพูดเล่น เด็กหนุ่มก็เพียงแต่ยิ้มๆ พอขึ้นรถได้ก็หลับยาว จนกระทั่งมาถึงที่หมาย

“ขอตามมาจนได้” อลันแกล้งบ่น ทำให้โดนค้อน
“ชั้นไม่ปล่อยให้นายมากับกลาสตามลำพังอยู่แล้ว”

เมื่อล้อรถเบียดอัดก้อนกรวดที่นำไปสู่บ้านพักริมทะเล วินวินก็ลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ “ถึงแล้วหรือฮะ”

มีรถกระบะคันหนึ่งจอดอยู่ใกล้กับรถหรูของพี่ลีโอ และรถโฟร์วีลของโรงแรม
จากบ้านพักยังมองเห็นอาคารโรงแรมที่ยังอยู่ในระหว่างการก่อสร้างห่างออกไปอีกร่วมครึ่งกิโล กับยังพอมองเห็นเมฆครึ้มเมื่อเข้าสู่ฤดูมรสุม
 
เด็กหนุ่มจ้องมองรถกระบะคันนั้นแล้วขมวดคิ้วแน่น จนไรน์หันมาถาม
“มีอะไรเหรอ”
วินวินส่ายหน้า ขณะที่เดินไปที่ตัวบ้านพัก ขณะที่แม่บ้านทำความสะอาดเดินสวนออกมาเพื่อรอรับกระเป๋าเข้าไปเก็บ
“รบกวนด้วยนะฮะ คุณแม่บ้านฮะพี่อยู่ไหน”
“คงไปที่ไซด์งานค่ะ เดินเลียบทะเลไปก็ได้”
วินวินพยักหน้าแล้วเดินไปตามที่แม่บ้านบอก สวนกับคนงานอีกกลุ่มที่เข้ามาช่วยรับข้าวของ
กลาสทำท่าจะขยับตามไป แต่ไรน์ยกมือ ชี้ให้เข้าไปพัก แต่ตัวเองเดินตามมาห่างๆ

คนตัวเล็กเดินเลาะแนวร่มไม้ชายหาดมาได้ไม่ไกลนัก ก็เหมือนได้ยินเสียงที่คุ้นเคยกำลังพูดคุยบางอย่าง
“ยังไงกันถึงได้มาบอกตอนนี้ว่า วินวินอาจไม่ได้ไปฝรั่งเศส บอกกรรมการพวกนั้นสิต้องการเท่าไหร่ก็บอกมา”
“มันไม่เกี่ยวกับเงินหรอกครับ วินวินไม่พร้อมสำหรับการแข่งขัน”
วินวินก้าวเข้าไปช้าๆ หัวใจเต้นแรงมากขึ้น สิ่งที่เห็นทำให้ต้องหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ แต่ยังได้ยินเสียงพูดชัดเจน
“ก็ตอนนี้เขามาถึงรอบสุดท้ายแล้ว จะมาบอกว่าไม่พร้อมได้ยังไง จะเรียกเงินเพิ่มหรือไง”
“ไม่เกี่ยวกับเงินหรอกครับ ผมคุยกับกรรมการได้ ให้กำลังใจน้องได้ แต่จิตใจของน้องก็สำคัญ”
“ก็คุยสิ ทำอะไรก็ทำ ชั้นต้องการให้เขาเป็นที่ 1 ไปฝรั่งเศส เป็นนักเปียโนอาชีพ เป็นศิลปินนายรับปากกับชั้นแล้วว่านายจะทำให้ได้นี่นา”
“คุณน้าครับ”
“ไอ้การจะใช้ทุนตัวเองไปฝรั่งเศสมันก็ทำได้ แต่การยืนอยู่ในอันดับ 1 มันต้องมีการรับรองที่ได้รับการยอมรับเหมือนกัน ชั้นถึงได้มาพบคุณ”
วินวินหันหลังพิงต้นไม้ใหญ่ทรุดตัวลงนั่ง เงยหน้ามองไรน์ที่เดินเข้ามาหาขณะที่ใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปาก
“ครับ”
“ทำให้เค้าชนะ ชั้นขอร้อง”
“แต่ว่าวินวิน...”
“ทำให้เค้าชนะ ถือเสียว่านี่คือคำขอร้องจากคนที่เป็นพ่อ”
“ครับ”

พี่ลีโอยืนมองชายสูงวัยที่ก้าวเดินจากไป แต่พอจะหันหลังกลับ ก็เห็นร่างเล็กๆ ยื่นหน้าออกมามองจากหลังต้นไม้
ขายาวๆ ก้าวเดินมาหา
“วินวิน” พี่เรียกคนที่นั่งกองอยู่กับพื้น
ใบหน้าเหมือนตุ๊กตาเงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตาแห้งแล้งแดงก่ำ แต่กลับมีรอยยิ้มจางๆ
พี่ลีโอคุกเข่าลงข้างๆ กอดน้องไว้แน่น
“พี่...”
พี่ก้มลงหอมที่ผมฟูๆ “ครับ”
“ผม..เข้ารอบมาได้เพราะพี่หรือฮะ”
“ไม่ใช่ วินวินเข้ารอบมาได้ด้วยตัวเอง”
มือขาวๆ ประคองใบหน้าพี่ไว้ จ้องมองลึกลงไปในดวงตาสีอ่อนของพี่ เหมือนกำลังนับ 1-10 ในใจ แล้วคลี่ยิ้มกว้าง
“ขอบคุณฮะ”

-*-*-

ไรน์เดินหน้าหงิกจนคิ้วแทบชนกับคางมาถึงบ้านพัก จนกลาสที่ยืนรออยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านสงสัย
“ใครขัดใจอีกล่ะ”
“เปล่า เบื่อคุณพ่อแสนดีกะเกณฑ์ชีวิตลูก” ไรน์สะบัดเสียงตอบ แล้วหันไปมองคนที่เดินจับมือกลับมาบ้าน
“พ่อแม่หวังดีกับลูกน่ะเข้าใจ แต่ถ้ามันถึงขนาดที่กลายมาเป็นความกดดันลูกจนซึมเศร้าเนี่ย รับไม่ได้จริงๆ” คนหน้าหวานบ่นไม่หยุด จนกลาสต้องดุให้เงียบ แล้วพากันเดินตามเข้ามาที่ส่วนห้องรับแขก ที่ถึงจะมีโซฟายาว แต่ทั้งหมดก็พากันพร้อมใจนั่งพื้น
พี่ลีโอดึงวินวินให้นั่งตักกอดเอวไว้หลวมๆ ส่วนอลันเดินเข้ามาวางถาดน้ำหวานไว้ที่โต๊ะตัวเล็ก แต่พี่ลีโอรับมาเพียงแก้วเดียวให้น้อง
วินวินจิบน้ำส่งคืน
“ขอโทษที่พี่ไม่ได้บอก”
“ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาได้” วินวินตอบเบาๆ “ไม่ใช่เซ้นส์ แต่เพราะพี่บอกว่าพี่ตามดูผม แล้วช่วงที่แข่งไฮสคูลพ่อก็ไปกับผมตลอด ต้องเคยคุยกันอยู่แล้ว”
“วันก่อนอลันโทรมาบอกว่าวินวินซึมไป จะพามาที่นี่ แล้วพอดีกับที่พ่อนัดมาคุย พี่ก็เลยบอกไปตามตรงว่าวินวินเครียดมาก”
“พ่อโทรหาผมทุกวัน บอกว่าผมต้องชนะ ต้องไปฝรั่งเศสให้ได้” วินวินพลิกตัวหันข้างซุกหน้าลงกับอกกว้าง “จู่ๆ ผมก็กลับรู้สึกว่า ผม...ไม่มีความสุขเลย”

ถึงทั้ง 4 คนพอจะเดาได้ว่าความซึมเศร้าของวินวินมาจากไหน แต่การที่คนร่าเริงกลายมาเป็นคนที่บอกว่าไม่มีความสุขเลยมันก็ทำให้คนอื่นๆ รู้สึกเศร้าใจตามไปด้วย

ไรน์หันไปมองกลาสแล้วต้องกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอหันกลับไปมองอลันก็เห็นเพียงแววตาอ่อนที่กำลังมองกลาสอยู่เหมือนกัน ไรน์ขยับตัวไปหากลาส กอดแขนข้างซ้ายไว้แล้วซุกหน้าลงกับไหล่หนา
“เป็นอะไรเนี่ย” กลาสหันมาถาม
“อยากกอด ขอกอดหน่อย”
“จะมากอดอะไรตอนนี้ล่ะ”
ไรน์นั่งตัวตรง มองหน้ากลาส แต่มือยังเกี่ยวแขนล่ำๆไว้ “ก็จะกอดอ่ะ”
“เออ ตามใจ”
ไรน์ทำหน้าตาระริกระรี้ เมื่อได้รับอนุญาต แต่พอหันมามองถึงได้พบว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน คนที่กำลังมีความสุขถึงได้รู้สึกเก้อๆ
“ขอโทษที่ขัดบรรยากาศ”
วินวินมองท่าทางขัดเขินของไรน์ สลับกับสีหน้าบรรยายได้ยากของกลาส แล้วหันไปยิ้มให้กับพี่ลีโอ
เป็นรอยยิ้มที่รู้กันเพียง 2 คน........

พี่ลีโอกำลังคุยงานอยู่กับอลัน ส่วนไรน์เข้าไปวุ่นวายอยู่ในครัวกับแม่บ้าน วินวินนั่งดูทีวีแต่นิ้วมือขาวๆ นั่นกำลังเคลื่อนไหวไปตามคีย์เพลงเหมือนเคย ทำให้รู้สึกไม่อยากทำลายสมาธิ กลาสเลยหันไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นแล้วเดินไปนั่งที่บันไดขั้นบนสุดของระเบียง มองทะเลยามเย็น
ใจที่เคยรุ่มร้อนเย็นลง....ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...เพียงแต่รู้สึกดีที่ได้อยู่อย่างนี้...
“ไอ้พี่กลาส” วินวินเรียกแล้วนั่งลงข้างๆ เมื่อหันไปมองข้างหลังโทรทัศน์ปิดไปแล้ว
“ไม่ดูทีวีล่ะ”
วินวินส่ายหน้า มองทะเลข้างหน้า
“ตั้งแต่มึงกลับมาเราแทบไม่ค่อยได้คุยกันเลย”
“ก็วินวินซ้อมหนักมาก”
“กูไม่เคยรู้ตัวเลยว่า เป็นภาระของทุกคนขนาดนี้”
“ภาระที่ไหน มีแต่คนรีบฉวยโอกาสได้หนีเที่ยว” กลาสพูดพลางพยักเพยิดไปทางด้านหลัง
วินวินหันมายิ้มจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง “พี่ไรน์น่ารักเนอะ”
กลาสใช้นิ้วเกลี่ยผมนิ่มที่ลงมาระหน้าผากตามแรงลม ขณะที่ยิ้มอ่อนๆ “วุ่นวายน่ะสิไม่ว่า”
“อะจิงดิ” วินวินกอดเข่าเอียงหน้าขึ้นมามอง
กลาสส่ายหน้าแล้วจิบเบียร์
“แล้วพี่อลันก็ใจดีมากเลยเนอะ”
กลาสหัวเราะเสียงจมอยู่ในคอ
“มึงมีความสุขมากเลยใช่มั้ย” วินวินถามต่อ
คนตัวโตไหล่กว้างยิ้มอ่อนโยนแล้วพยักหน้า
“ดีแล้ว มึงเป็นคนดี อย่าเป็นทุกข์เพราะความไม่เอาไหนของกูอีกเลย”
“ไม่มีใครทำร้ายเราได้ นอกจากตัวเราเอง”
วินวินขยับนั่งตัวตรงมองทะเล “พูดอย่างนี้แล้วนึกถึงไอ้มิคกี้ว่ะ”
“เออ มีแต่มันที่พูดประโยคอย่างนี้แล้วน้ำไม่เน่า”
วินวินพยักหน้าเห็นพ้องทันที

ไรน์ถือจานขนมยืนนิ่งอยู่ในห้องโถง ดวงตามองเห็นภาพ หูได้ยินเสียง แต่ขาไม่ขยับจนกระทั่งนิ้วมืออุ่นๆ แตะที่ข้อศอก “คุณคะ”
“อ้อ ครับ” ไรน์หันกลับไปมองแม่บ้านที่เข้ามาช่วยรับจานขนมวางไว้ที่โต๊ะตัวเล็ก เมื่อหันไปมองที่ระเบียง คน 2 คนที่นั่นหันกลับมามอง เมื่อไรน์หันกลับไปมองข้างหลัง คนอีก 2 คนก็กำลังมองมา....แต่ผ่านไปที่คนที่ระเบียงเหมือนกัน
ไรน์กำหมัดแน่น
“ผมจะออกไปเดินเล่น”

 *--*จบตอนที่ 37--*

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 11-11-2010 08:29:28

อิหยังอีกน้อ   :z3:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 11-11-2010 08:45:37

 :L2:  กำลังให้น้องวินวินค่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 11-11-2010 08:49:58

หงะ คุณพ่อก็น้าาาาาาาาาาาาา :เฮ้อ:


ไรน์จ๋า น้อยใจอีกแล้ว เป็นคนแก่ขี้อิจฉาไม่ดีนะคะ ถึงทุกคนเขาจะมองไปที่วินวิน เป็นห่วงวินวิน
แต่ก็เพราะวินวินกำลังมีปัญหา
ใจไอ้พี่กลาสน่ะ เขวตั้งนานแล้วน้าาาาาาาาาาาาาา
(แถมยังมีความห่วงใยพาดข้ามพี่กลาสมาจากคุณอลันอีกทั้งคน คริคริ)

ปล.ผ่านช่วงอึมครึมเร็วๆเถิ้ดดดดดดดด สงสารวินวินคนดี หงิงๆ
และ.....มิคกี้ของพี่มาแต่ชื่อ ค่าตัวแพงตามเคย กรั่กๆๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 11-11-2010 09:13:38

นึกภาพออกเลย  วินวินหันกลับมามองพี่ลีโอทะลุไรน์ไปเลย  พี่ลีโอก็เช่นกัน
ส่วนกลาสหันกลับมามองอลันโดยมองผ่านไรน์ไปด้วยอีกที  อลันก็คงเช่นกัน
เวลานี้ไรน์คงรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินแน่ ๆ  เฮ้อ  จะสงสารดีมั๊ยนะ
ใจจริงแล้วอยากให้ไรน์ตัดใจนะ  3P มันจะดีจริงหรือ  เฮ้อ  อีกซักทีเหอะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 11-11-2010 10:06:28

 :เฮ้อ:สงสารวินวินคงรู้ไมดีอย่างมากที่ถูกกดดันจากพ่อแบบนั้น

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 11-11-2010 11:28:25

พ่อวินวิน แน่ใจนะว่าทำเพราะรักลูกเพียวๆ
ไม่ได้ทำเพื่อสนองneedอย่างอื่นของตัวเองด้วยน่ะ
เอ่อ..ขออภัยด้วยนะคะคุณพ่อน้องวินวิน ถ้าดิฉันจะต่อว่าแรงไปน่ะค่ะ
ด้วยสภาวการณ์ ดิฉันมีความรู้สึกแบบว่าอึนๆค่ะ
บรรยากาศที่ทะเลแทนที่จะปลอดโปร่งกลับอึมครึม
ตอนหน้าคงคลี่คลายปลอดโปร่งเด้อค่ะเด้อ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: pinkky_kiku ที่ 11-11-2010 11:41:57

เป็นเราก็คงรู้สึกเศร้าอ่ะ  :m16:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 11-11-2010 12:13:21

เปลี่ยนใจมาเชียร์ให้ไรน์ได้กะกลาสดีกว่า (สงสารง่ะ)

ส่วนอลัน...ไปหา(แฟน)เอาดาบหน้าละกัน



ตอนนี้มิคกี้ออกมาตอนเดียว แต่ก็น่ารักได้อีก



แต้งกิ้วนะไจฟ์......ไอ้น้องรัก!!
 :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 11-11-2010 12:41:26

ไรน์น่าสงสารอีกแระ คงเหงาที่ไม่ได้เป็นที่รักของใครสักคนจริงๆ
ยอมเป็นทั้งตัวแทน เพื่อนคลายเหงา แต่ไม่ใช่คนที่รักจริงๆ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 11-11-2010 13:07:51

วินวินสุดที่รักของพี่ โอ้ยยยย พ่อวินวินทำไมเป็นแบบนี้เนี้ย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 11-11-2010 13:21:34

+1 ย้อนหลังรีบนขอบคุณมากครับ

 :n1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 11-11-2010 14:25:08

มา +1 ให้น้องชายสุดเลิฟครับ (ประเดิมการกดโหวตแรกให้ไจฟ์...เป็นคนแรก ในฐานะที่พามิคกี้มาให้ได้เชยชมในวันนี้)
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: w1234 ที่ 11-11-2010 15:00:45

ดีใจที่กลาสมีความสุขขึ้น :L1: :L1:


 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 11-11-2010 17:09:11

:เฮ้อ: คุณพ่อ.....จริงๆแล้วคุณพ่อต้องการอะไร?
ความหวังน่ะมีได้ แต่ไม่ควรตั้งความหวังกับคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเองหรือเปล่า?
ตามความเข้าใจของเราน่ะ คนเป็นพ่อแม่น่าจะเห็นความสุขของลูกมาก่อนความสุขของตัวเองไม่ใช่เหรอ?

 :เฮ้อ: สงสารวินวินกับไรน์ (แต่คนละเหตุผล)
บางทีไรน์น่าจะลองถอยออกไปมองห่างๆว่าจริงๆแล้วทุกวันนี้ตัวเองมีความสุขกับสถานะตอนนี้แล้วจริงเหรอ?
การถูกมองข้ามหรือเป็นตัวแทนของใคร มันทรมานจะตาย (ไรน์เองก็น่าจะรู้ดีนี่นา)
อยากให้ไรน์ได้เป็นคนสำคัญของใครสักคนโดยไม่ต้องมีข้อเปรียบเทียบมากกว่าแฮะ
แต่มันก็ชีวิตอะเนอะ เลือกมากไม่ได้นี่นาา ><"

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 12-11-2010 10:15:41

มารอมิคกี้

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (11/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 12-11-2010 19:01:09

มากดบวกให้น้องชายครับ :m19:

หัวข้อ: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 14-11-2010 08:59:46

(ต่อครับ)

ตอนที่ 38

ไรน์เดินกำหมัดแน่นออกมาจากบ้าน

....ไม่ว่าเมื่อไหร่ ก็ยังคงเป็นส่วนเกินอยู่เสมอ...

แต่ยังไม่ทันจะพ้นเขตรั้วก็ต้องหันกลับไปมองคนที่เดินตามมา คนหนึ่งถือกระป๋องเบียร์ตามมาด้วย ส่วนอีกคนที่รั้งท้ายทำท่าเหมือนเป็นผู้สังเกตการณ์ ทั้งที่ตัวเองก็พยายามเก็บความรู้สึกเหมือนกัน
ไรน์อยากร้องด่าอะไรสักคำ

….ชั้นต้องการความรัก ไม่ใช่ความสงสาร!....

แต่ที่ทำได้คือทำท่าฮึดฮัดแล้วเดินไปที่ม้านั่งยาวสีขาวที่หันหน้าออกทะเล
กลาสเดินเข้ามานั่งข้างๆ ขณะที่อลันยืนพิงต้นไม้ใกล้ๆ
ไรน์แต่มองคนทางซ้ายทีทางขวาที
....เงียบ...เหมือนที่ผ่านมา...

ผ่านไปสักพัก กลาสก็ยกมือลูบที่สีข้าง เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดที่ไรผม
“เจ็บเหรอ” อลันหันมาถามก่อน
“อือ”
ไรน์ที่กำลังงอน กำลังเต็มไปด้วยร้อยแปดคำถาม แตะที่สีข้างของกลาสเบาๆ “ไปนอนพักมั้ย”
กลาสมองสีหน้าแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงแล้วยิ้ม “หึงเหรอ”
ไรน์กัดปากหันกลับไปมองทะเลทันที
“ชั้นก็แค่คู่นอนมืออาชีพ มีสิทธิ์หึงด้วยเหรอ”
กลาสส่ายหน้า แล้วหันไปมองอลัน “งั้นผมเป็นอะไร เราเป็นแค่เซ็กซ์เฟรนด์หรือไง”
อลันดูนิ่งอึ้ง แล้วพูดเสียงต่ำๆ “ผมหึงมากแต่เข้าใจ อยากเดินหนีแต่ทำไม่ได้”
กลาสเลยหันมาหาไรน์ ที่จู่ๆก็ขอบตาแดงเรื่อ “ชั้นอยากร้องตะโกน อยากกรีดร้องว่าผู้ชายคนนี้เป็นของชั้น”
“แล้วทำไมไม่เดินเข้ามาหาผม” กลาสถามอลัน แล้วหันมาหาไรน์ “ทำไมไม่บอกว่าผมเป็นผู้ชายของไรน์”
“ก็วินวินมันน่าสงสาร แล้ว....ชั้น...เป็นอะไรสำหรับเธอกันแน่” ไรน์ตอบพลางเช็ดน้ำตา อลันเดินเข้ามาหาแล้วอุ้มคนตัวเล็กนั่งตะแคงบนตักกว้าง จับหันหน้าไปหากลาส มือแข็งแรงข้างหนึ่งกอดเอวบางไว้หลวม ๆ อีกข้างเช็ดเหงื่อให้กลาส
แต่มือของไรน์จับมือของกลาสไว้แน่น
กลาสมอง 2 คนข้างหน้า “วินวินถามผมว่า มีความสุขหรือเปล่า”
“แล้ว...” ไรน์ทำน้ำเสียงอยากรู้ทันที
“ผมบอกว่ามีความสุขมาก”
“อิอิอิ” ไรน์ทำเป็นปิดปากหัวเราะ ส่วนอลันต้องถอนหายใจแรงๆ 
“จะไม่มีความสุขก็ตรงที่ต้องเดินตามคนงอน”
“เหรอ...ก็งอนนิดงอนหน่อยพอไม่ให้เบื่อเท่านั้นแหละ”
ไรน์ใส่ลีลาออดอ้อนเต็มที่
กลาสยิ้มแล้วหันไปมองทะเล
“ตอนที่พี่ลีโอกลับเข้าบ้านมาพร้อมกับวินวิน จนถึงตอนที่วินวินอยู่ในแขนของพี่ลีโอ ผม...เจ็บ...จนหายใจไม่ออก...” เหมือนคนตัวโตจะขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาเสียเฉยๆ “เจ็บจนเหมือนจะตายลงไปต่อหน้าทั้ง 2 คน ผมคิดว่าทำไมวันนั้นผมไม่ตายไปซะ จะได้ไม่ต้องมาเห็นภาพแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า”
มือขาวๆ ที่จับไว้แน่นกำลังสั่นไหว จนกลาสหันมามองอีก 2 คนที่จ้องมองอยู่
ไรน์กำลังจะร้องไห้
ขณะที่อลันได้แต่กัดริมฝีปาก
“จนไรน์ขยับเข้ามากอดแขนผม จนผมได้เห็นสายตาของอลัน ผมถึงคิดว่า ที่ผมเจ็บอยู่ตลอดเวลา เพราะผมเจ็บจริงๆ หรือเพราะผมบอกตัวเองให้เจ็บกันแน่”
ไรน์ปาดน้ำตาที่แก้ม ขณะที่อลันบอกอย่างอ่อนโยน
“อยู่กัน 3 คนมันคงวุ่นวาย”   
“แต่เราจะมีความสุข” ไรน์บอกด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
“เอาจริงเหรอ” กลาสแกล้งถาม แต่อีก 2 คนกลับหน้าซีด
“หมายความว่าไง” ไรน์ถามเสียงสั่น
“ก็...ถ้าเอาจริงก็ดี..มีความสุขเป็น 3 เท่าไง” กลาสแก้ตัวไปน้ำขุ่น ไรน์โผเข้าซุกหน้าสะอึกสะอื้นอยู่ข้างหู

กลาสสบดวงตาสีเข้มของอลันที่ยังคงเต็มไปด้วยความเข้าใจ ความอ่อนโยนจนคนที่ถูกมองรู้สึกเจ็บปวด
“แบบนี้ก็ได้ ตามใจกลาส” อลันบอกเสียงนุ่มๆ จับมือกลาสไว้แน่น

*-*-*

วินวินชะโงกหน้ามองคนที่นั่งคุยกันอยู่ในสวนจากหน้าต่างห้องนอนชั้นบนของบ้านแล้วต้องถอนหายใจหนักๆ เพราะยังมีอีกคนที่อ้างว่าอยากเข้าห้องน้ำแต่กลับหายเข้าไปนานจนผิดปกติ

พี่ลีโออยู่ในห้องน้ำ คนตัวโตได้แต่เดินวนไปวนมาท่าทางใกล้จะคุ้มคลั่ง
...ไอ้เฒ่าเอ๊ย! จะมาหึงอะไรตอนนี้วะ น้องเป็นคนโลเลหลายใจหรือไง
แต่ก็หึง ทำอะไรไม่ถูก ทั้งที่รู้ว่ากลาสเป็นเพื่อนคนสำคัญของน้อง
ตอนนี้น้องเครียดจนซึมเพราะการแข่งขัน ทุกคนรู้ว่าน้องต้องการนาย พวกเขาถึงได้พาน้องมาหานายเพื่อให้ดูแลน้อง
โว๊ย! ก็มันหึง ไม่อยากให้คุย ไม่อยากให้เข้าใกล้นี่
ทำไมกูถึงได้ไร้สาระขนาดนี้โว๊ยเนี่ย!
แยกแยะหน่อยโว๊ย! เฮ้ย!

“พี่ฮะ อย่าโกรธผมเลย” วินวินรู้สึกเหมือนกำลังพูดอยู่กับประตูห้องน้ำ “ถ้าพี่ยังไม่ออกมา ผมจะร้องไห้แล้วนะ”

แต่ในตอนที่พี่ลีโอเปิดประตูห้องน้ำออกมา ก็คือคนตัวเล็กนอนกลิ้งอยู่บนเตียง แล้วผุดลุกนั่งทันทีพร้อมกับยิ้มกว้าง
“ออกมาแล้ว”
“เพราะมีเด็กโกหกว่าจะร้องไห้น่ะสิ” พี่บ่นเครียดๆ แล้วเดินมาทิ้งตัวลงนอนแผ่
“เมื่อกี้จะร้องจริงๆนะไม่ได้โกหก”
พี่มองคนที่ก้มหน้าลงมามองแล้วโน้มคอเรียวลงมาหา จูบนุ่มๆ “เชื่อทั้งนั้นแหละ แต่เมื่อกี้มันหวานจนปวดใจจริงๆให้ตาย”
“หวานอะไร ผมถามไอ้พี่กลาสว่าพี่ไรน์น่ารักมั้ย พี่อลันใจดีใช่มั้ย มีความสุขหรือเปล่า...หวานจังเนอะ”
พี่จ้องมองดวงตาสีอ่อน แล้วรู้สึกเหมือนจะหมดแรง
“พี่ ไม่เป็นไรแล้วนะ”
“อือ...แย่จริง”
แขนแข็งแรงยกขึ้นตวัดร่างผอมบางลงนอน แล้วก้มกดจูบแลกลิ้น มือขาวๆ เลื่อนขึ้นโอบรอบคอพี่เอียงศีรษะเล็กๆตอบรับจูบที่เลื่อนผ่านไปที่แก้มใส
“ผมคิดถึงตาเฒ่าของผมที่สุดในโลก”
ริมฝีปากที่กำลังไล่ไปหาใบหูหยุดชะงัก ขณะที่ยกลำตัวออกห่างจนน้องสงสัย
“ทำไมละฮะ ผมพูดอะไรผิดหรือ”
แต่สีหน้าของพี่ตอนนี้เหมือนกำลังเจ็บปวด
“อย่าพูดอย่างนี้”
“ทำไมฮะ”
“มันจะทำให้พี่หยุดยาก พี่ไม่อยากทำในตอนที่วินวินไม่พร้อม”
วินวินพยักหน้าที่แดงเรื่อ
“ผม...อยากอาบน้ำ พี่อาบให้ผมนะฮะ”

พี่ลีโอรู้สึกตัวเหมือนสมองว่างเปล่า และคงแสดงอาการบางอย่างที่มันแปลกๆออกไป เพราะคนที่นอนหน้าแดงอยู่หันมาทำตาโต
“นับ 1 ถึง 3 ไม่อาบน้ำก็กลับไปทำงานเลย นี่ผมรวบรวมความกล้าทั้งชีวิตแล้วนะ”
ยังไม่ทันที่น้องจะเริ่มนับ พี่ก็รีบถอดเสื้อตัวเอง แต่คนชวนวิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำก่อน แล้วโยนเสื้อออกมา
พอจะแกะกระดุมกางเกงกลับหยุดมือ ดวงตากลมโตจ้องมองมา
“แกะยังไงเนี่ย”
พี่กัดฟันแน่น …..ไอ้ตัวซึมๆที่ชายหาดเมื่อ 2 ชั่วโมงก่อนไปไหนแล้ววะ!
คนตัวโตเข้ามายืนขวางประตูแล้วถอดเสื้อผ้าต่อหน้าจนเปลือย ทำให้ไอ้ตัวแสบที่ล้อเล่นพี่อยู่เมื่อครู่ถึงกับต้องหันหน้าหนีไปมองทางอื่น
…ไม่ไหว ชั้นเชิงการยั่วอ่อนด้อยอย่างเห็นได้ชัด….

“มะ ไม่เอาแล้วดีกว่า” ไอ้ตัวแสบเปลี่ยนใจ มองซ้ายมองขวา
“ช้าไปแล้ว”
“เหอ เหอ เหอ” วินวินเหลือบตามองกล้ามเนื้อพี่แล้วต้องกลืนน้ำลาย
“แล้วใครสอนให้ยั่วแบบนี้เนี่ย”
“ก็..ผมดูในอินเตอร์เน็ต” คนสารภาพก้มหน้างุด เมื่อพี่เดินเข้ามาหาแล้วกอดรวบตัวไว้
“ดูทำไม”
“ก็พี่ทำแต่งานผมก็คิดว่า...คงเพราะผม...ไม่ได้เรื่อง...ก็...เลย...” มือของพี่ข้างหนึ่งเลื่อนลงช้อนที่สะโพกกลมบีบนวดเบาๆ จนโดนมองค้อน
“คิดไปเรื่อย” พี่ก้มลงจูบช้อนใบหน้าเหมือนตุ๊กตาขึ้นมาหา
มือขาวเลื่อนขึ้นมาโอบรอบคอ ขณะที่มือพี่ที่ก้นกลมเลื่อนเข้าหาแนวตะเข็บทำให้น้องต้องเขย่งตัวขึ้นหา
“อื้อ....”
ริมฝีปากของพี่เลื่อนไปที่แก้มและใบหูจนน้องส่งเสียงคราง
“เดี๋ยวฮะ จะ..ทำ..หรือฮะ”
“มันไม่ไหวแล้ว ยั่วขนาดนี้” พี่กระซิบเสียงแหบพร่า
“คนเต็มบ้าน..นะพี่..” ถึงจะมีอยู่ 3 คนที่สนามหน้าบ้าน แต่ใครจะไปรู้ว่าแม่บ้านที่มาเตรียมบ้านให้กลับไปแล้วหรือยัง
“อือ...” เสียงงึมงึมที่ข้างหู ทั้งปลายลิ้นที่โลมเลียจนขนลุกไปทั้งตัว
“ผม..ขอผมอาบน้ำก่อนได้มั้ยฮะ มัน..ผม...” คนในอ้อมแขนบ่ายเบี่ยงทั้งที่รู้สึกถึงความแข็งแกร่งของพี่ที่ต้นขา
“เมื่อกี้บอกให้พี่อาบให้ไง”
พี่บอกขณะที่เลื่อนมือมาที่กระดุมกางเกงยีนแกะออกอย่างง่ายดาย แล้วรูดลง ริมฝีปากที่ดูดแก้มอิ่มก็เลื่อนลงตามมาจนถึงอก น้องก็ทักท้วงอีกครั้ง
“อย่าเพิ่งฮะ เหม็นเหงื่อ”
“ไม่หรอกหอมออก”
วินวินยังพยายามหมุนตัวหนี จนพี่ต้องลุกขึ้นจับกลับมาอาบน้ำ ฟอกสบู่ ฝ่ามือที่ลูบไปทั่วผิวกายขาวละเอียดปลุกเร้าความรู้สึกจนหายใจลำบาก ยิ่งการเกลี่ยปลายนิ้วที่อกชูชัน ยิ่งทำให้หน้าแดงก่ำ
พี่เลื่อนมือฟอกสบู่ไล่ลงมาถึงแกนกลางที่แข็งตัว รวบเข้ามาหาแล้วถูไปด้วยกัน
“อา...” วินวินครางเสียงต่ำๆ มือเล็กๆบีบต้นแขนพี่ไว้แน่น
พี่เลื่อนมือลงหาพวงแฝดที่ด้านใต้วินวินถึงกับเขย่งตัวยกขาเรียวข้างหนึ่งเกี่ยวต้นขาพี่ไว้
จนเมื่อพี่ล้างฟองสบู่ออก วินวินถึงได้ถอนหายใจยาว “นึกแล้วเชียวว่าให้พี่อาบน้ำให้มันต้องไม่ธรรมดา”
พี่ยิ้มที่มุมปากจ้องมองดวงตาหรี่ปรือของคนตัวเล็กที่ช้อนมองตอบ นิ้วมือเรียวยาวเกลี่ยอยู่ที่รอยแยกด้านหลัง
วินวินซุกหน้ากับอกกว้างส่งเสียงคราง “อือ..พี่ฮะ...พี่...”
“ครับ..คนเก่งของพี่”
วินวินเงยหน้ามองพี่ ที่ยังคงควบคุมตัวเองไม่ยอมจูบน้อง ทั้งที่ความแข็งแกร่งเบียดแน่นอยู่ที่หน้าท้องของน้อง วินวินดึงมือพี่ออก ท่าทางลังเลเมื่อหันหน้าเข้าหาผนังห้องน้ำ พี่ไล้ฟองสบู่จากแผ่นหลังขาวลงมาถึงรอยแยก แล้วค่อยๆ แทรกปลายนิ้วทำความสะอาด
“อึก...”
แต่พอพี่จะดึงมือออก น้องก็กลับคว้าข้อมือไว้
ดวงตากลมโตที่มองลงมา......
ไม่ต้องมีคำพูด.......

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 14-11-2010 09:03:38

พี่ทำความสะอาดให้อย่างเต็มใจ แล้วช้อนสะโพกอุ้มกลับมาที่เตียงนอน พรมจูบทั่วใบหน้า ลำคอ อก ลงมาถึงท้องน้อยแล้วเข้าครอบครอง
“อา...พี่ฮะ พี่.......” วินวินบิดตัวคราง นิ้วมือแทรกผมสวยของพี่ จนเมื่อพี่เร่งจังหวะพร้อมกับการนวดที่พวงแฝดเบาๆ ความแข็งแกร่งในปากอุ่นร้อนมากขึ้นจนกระทั่งน้องต้องยกสะโพกลอย ปล่อยเข้าสู่ริมฝีปากที่รอรับ
พี่พลิกน้องนอนคว่ำ แต้มครีมที่ช่องทางด้านหลังแล้วเบียดนิ้วเข้าหา
“อึก.....”
พี่เลื่อนกดจูบริมฝีปากหวานแล้วเลื่อนมาเล็มเลียใบหูจนวินวินต้องหอบหายใจ ผ่อนคลายความรัดแน่นให้พี่เพิ่มนิ้วอีกนิ้ว
ตั้งแต่ริมฝีปาก ปลายลิ้น การเคลื่อนไหวของนิ้วมือ ทุกอย่างคือความเนิบช้าที่บ่งบอกถึงความรักและความตั้งใจที่จะทำให้น้องประทับใจให้มากที่สุด
วินวินสูดปากเกร็งตัว เมื่อนิ้วพี่พบจุดอ่อนไหว
“อา........พี่...พี่...”
พี่ขยับตัวลงมาที่ด้านหลังแตะลิ้นที่ปลายทาง ขณะที่ปลายนิ้วภายในกดเบียดช่องทางที่บีบรัด อีกมือกระตุกให้น้องช้าๆ
“อือ...พี่ฮะ...” เสียงคราง ขณะที่ดวงตาที่มองมาหรี่ปรือเต็มไปด้วยความต้องการ
พี่บีบครีมลงส่วนปลายของตัวเอง แล้วค่อยๆขยับเข้าหา
“วินวินครับ ให้พี่นะ”
น้องพยักหน้า แล้วเปลี่ยนเป็นร้องลั่น “อ๊าก เจ็บๆๆๆ .” ขณะที่จิกมือกับหมอนแน่น ทำให้พี่ถอนออก พลิกร่างผอมบางลงนอนหงาย เปิดขาเรียวกว้างแล้วก้มลงดูดอกสีชมพู
“อย่าเกร็ง วินวินของพี่” พี่ขยับเข้าหาอีกครั้ง ความเจ็บทำให้น้องหุบขา แต่พี่รั้งเข่าไว้แยกออกแล้วกดเข้าหาช้าๆ
“พี่มันเจ็บ..เดี๋ยว มันเจ็บ!” มือขาวๆดึงหมอนจนแทบขาด ความอึดอัดคับแน่นแผ่เป็นริ้วจนต้องอ้าปากหอบหายใจ เจ็บ...จนน้ำตาไหลเป็นทาง...
ช่องทางบีบรัดจนแทบขยับไม่ได้ พี่ก้มลงจูบปาก ดูดลิ้นรอจนน้องคราง ขณะที่มือกอบกุมแกนกลางสีแดงจัดเคลื่อนไหวเร้าอุ่นร้อน จึงขยับเข้าหาอีกครั้ง
ทั้งเจ็บแต่ก็ยังต้องการอีก นิ้วมือเล็กๆ เปลี่ยนมากรีดที่หลังพี่จนแสบ
พี่หยุดนิ่งเมื่อเข้าไปจนสุด กล้ามเนื้อที่ตอดรัดแน่นกำลังจะทำให้พี่เสร็จ “อา......วินวินของพี่”
ร่างผอมบางเกร็งตัว ดวงตาหรี่ปรือช้อนมองแล้วชะโงกขึ้นดูดปากพี่ เมื่อผละออกพี่ก็เริ่มขยับสะโพก จนกระทั่งมือเล็กๆ จิกแน่นที่ต้นขาพี่ แล้วเกร็งตัวปล่อยหยาดน้ำสีขาวจนล้นมือที่กอบกุมอยู่
ความรัดแน่นภายในจนเหมือนแก่นภายที่ซุกอยู่ใกล้ขาด พี่เลื่อนออกแล้วกระแทกกลับเข้าไปใหม่ แรงกระแทกถี่กระชั้น จนร่างผอมบางหั่วสั่นหัวคลอน
“อา...วินวิน วินวิน” พี่ครางแล้วเกร็งตัว แต่กลับคร่อมตัวหยุดหอบหายใจ ขณะที่ความแข็งแกร่งคับแน่นยังอยู่ภายใน ทำให้วินวินสงสัย “ยังหรือฮะ”
“เสร็จแล้ว แต่มันยังไม่ลง” พี่บอกหอบๆ ขณะที่กดนิ้วลงที่ยอดอกสีชมพูที่แข็งเป็นไตรับเรียวนิ้ว ดวงตากลมโตหรี่ปรือสะบัดหน้าซุกหมอนขณะที่ขยับสะโพกแต่กลับต้องกัดฟันแน่น
“อือ...”
“พักก็ได้..” พี่บอกแต่มืออีกข้างกำลังลูบอยู่ที่ต้นขาเรียวบาง
“แต่มัน..อื้อ..แน่น..อื้อ...”
“ยังไงดี” พี่แกล้งถาม เพราะเหมือนน้องเองก็ชักตัดสินใจไม่ถูกว่าจะยังไงดีเหมือนกัน
ตอนที่เห็นว่าพี่ยังแข็งอยู่คงอยากให้ทำต่อตามนิสัยที่ชอบตามใจพี่ แต่พอขยับเองถึงได้รู้ว่าความคับแน่นทำให้ทั้งเจ็บและทั้งต้องการอีกในเวลาเดียวกัน....
วินวินส่ายหน้าที่แดงจัด ....แดงไปทั้งตัว แม้แต่ส่วนนั้นก็ยังแดง
“พี่..อย่าแกล้ง..แบบนี้ ผม...ผม...ไม่ไหว”
“ไม่ไหวยังไง”
แค่มองคนที่เกร็งตัวมือจิกหมอน ใบหน้าแดงจัดหลับตาแน่น กับริมฝีปากที่เผยอหอบหายใจ พี่ก็ยิ่งแข็งเกร็ง ยิ่งพี่ขยายตัวน้องก็ยิ่งบิดตัวคราง
“อื้อ...มัน...ทรมาน..มัน...พี่..ผม..พี่..”
“ไม่แกล้งก็ได้” พี่ก้มลงจูบจนเหมือนจะกลืนกินน้องเข้าไปทั้งตัว สะโพกแข็งแกร่งเคลื่อนไหวอีกครั้ง พร้อมกับมือที่กอบกุมขยับไปด้วย
“อื้อ..พี่..อื้อ..พี่ผม..อยากร้องดังๆ มัน..ไม่ไหวแล้ว”
“ก็ร้องสิ”
มือเล็กๆ คว้าที่ข้อมือพี่ที่ฟอนเฟ้นไปทั่วร่าง ริมฝีปากบางส่งเสียงร้องครวญคราง ร่างกายเล็กๆ รุ่มร้อนต้องการ
“วินวินของพี่..” พี่ส่งน้ำทุกหยาดหยดเข้าสู่ร่างกายผอมบางที่กระตุกตัวครั้งแล้วครั้งเล่าหยาดน้ำสีขาวเหมือนน้ำนมพุ่งไปทั่วเตียง พี่ค่อยๆ ถอนออกทิ้งตัวลงนอนข้างๆ
คนร่างผอมบางพลิกตัวตามมาแล้วนอนหนุนแขนโอบร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อไว้แน่น

*--*จบตอนที่38 *--

จะตัดตอนตั้งแต่ 3 คนคุยกันที่ชายหาดแล้ว แต่มันสั้นเหลือเกิน จะมาตัดตอนที่กำลังอาบน้ำ มันก็ไปได้ค้างคาครึ่้งทาง กลัวโดนแช่งเลยต้องเลื่อนลงมาอีก...
ยาวไปหรือเปล่าเนี่ย เกรงใจคนอ่่านจัง~~~
ไำจฟ์ครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 14-11-2010 09:17:40

หุๆๆๆๆๆหื่นแตก :haun4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 14-11-2010 09:25:45

เรื่องของคน 3 คน แลดูเหมือนจะเคลียร์

แต่มันยังมีอะไรค้างๆ คาใจคนอ่านอยู่ง่ะ

ต้องรอดูพัฒนาการกันต่อไป ที่แน่ๆ ไรน์รักกลาส อลันรักกลาส กลาสเิริ่มรู้สีกดีกับทั้ง 2 คน
แล้ว อลันกับไรน์ รู้สึกอะไรกันหรือเปล่า


ส่วนอีกคู่  :m25:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: w1234 ที่ 14-11-2010 09:48:24

 :impress2: :กอด1:
       
           :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 14-11-2010 09:58:18

โอ๊ยย ไจฟ์ไม่ต้องเกรงใจ จัดมาเลย ฮ่าๆๆ :haun4:
สามคนนั้นโอเคก็ดีแล้ว ขอให้พี่กลาส ไรน์ อลันมีความสุขจริงๆซะที :กอด1:
แต่อยากยืมวินวินมากอดซักคืนได้มะพี่ลีโอ น่ารักน่าฟัดที่สุดอะ อั๊ยๆๆๆ :man1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 14-11-2010 10:05:52

 :m25:น้องยอมแล้ววววววววววว
เรื่องแบบนี้อย่าได้เกรงใจคนอ่านจ๊ะ ไรท์เตอร์
แต่แหม๋ ครั้งแรกอ่ะนะ น้องจะช้ำมั้ยเนี่ย :-[

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 14-11-2010 10:54:43

ม่ายนะ วินวินของพี่!!! :serius2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 14-11-2010 11:07:34

 :o8: :-[ :m25:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 14-11-2010 11:14:27

ไปซะแล้ว  วินวิน  :m25:   แล้วเสียงดังไปถึงชายหาดหรือเปล่าน่ะ  เดี๋ยวจะมีคนปวดใจอีก
ตอนนี้รู้สึกว่าอลันกับไรน์น่ะรักกลาส  ส่วนกลาสก็น่าจะรักตอบทั้งสองคน
แต่อลันกับไรน์ไม่น่าจะรักกันนะ  เหมือนก็แค่เซ็กซ์เท่านั้นน่ะ
ใจเราอยากเชียร์อลันกับกลาสมากกว่านะ  เหมือนไรน์จะง๊องแง๊ง ๆ ยังงัยก็ไม่รู้สิ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: pinkky_kiku ที่ 14-11-2010 11:14:33

ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะ ยาวๆ ยิ่งดี  :impress2: :impress2:
วินวิน หัดยั่วนะเนี่ยะ ระวังจะไม่ได้นอนนะจ๊ะ
แต่ก็ดีแล้วหล่ะ ที่กลาส มีอลัน กะ ไรน์อ่ะ จะได้ไม่เหงานะ o18 o18

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 14-11-2010 11:49:52

 :o12:
วินวินของพวกเรา...พี่ถนอมน้องหน่อยนะ แม้ว่าน้องจะแอบยั่วยวน 555
เรื่องของเราสามคน ขอให้ไปได้ด้วยดี อาจจะมีวุ่นวายบ้าง อะไรบ้าง แต่ก็นะ...ประคับประคองกันไป

ขอบคุณไจฟ์คร้าบ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 14-11-2010 13:59:53

+1จ้า :m23:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 14-11-2010 19:37:04

ในที่สุด วินวินของพี่ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

เสร็จพี่ลีโอซะแล้ว ซีนมหัศจรรย์ที่รอคอย กระซิก ๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 14-11-2010 19:56:41

น้องไจฟ์คะ ไม่ต้องเกรงใจนิ งุงิ

ขออนุญาตกรีดร้องสักนิด อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
 :-[ :impress2:



แล้วก็ ขอบคุณที่ฟ้าส่งคุณอลันกับไรน์จังมาให้ไอ้พี่กลาสนะคะ ^3^

ปล. ตรงนี้ คนตัวโตได้แต่เดินวนไปวนมาท่าทางใกล้จะคุ้มคลั่ง (คลุ้มคลั่ง นะคะ)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (14/11/10) ^^
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 14-11-2010 20:02:06

น้องไจฟ์ขา ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ ไม่ยาวหรอก กำลังดีค่ะ
ฮึ..ลองตัดฉับตอนที่กำลังอาน้ำซิ พี่ก็คง...ต้องบอกว่า เฮ้อ..เซี่ยดายจัง
เอิ่ม..ตกลง กลาส ไรน์ อลัน เราสามคนเหรอคะ แบบนี้นึกถึงเพลงสมัยโบราณเนอะ
"...หากแม้นตัดใจเลือกใครคนหนึ่ง ทิ้งคนหนึ่ง ก็คงต้องเศร้า..."

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (15/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 15-11-2010 09:05:08

(ต่อครับ)

ตอนที่ 39
 
เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นจากในบ้าน ถึงจะดังไม่มากนักแต่เสียงที่คุ้นเคยทำให้กลาสหันขวับไปทันที
“วินวิน!”
แต่พอจะขยับตัวลุกขึ้นก็หยุดชะงัก หันมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
คนหนึ่งเช็ดน้ำตาป้อย
อีกคนหันไปมองทางอื่น
กลาสเลยหัวเราะเบาๆ “อะไรกัน”
“ไอ้เด็กบ้า” ไรน์พึมพำ
“ไปเล่นน้ำทะเลมั้ย” กลาสเปลี่ยนเรื่องท่าทางเก้อๆ
“เล่นไหวเหรอเราน่ะ” ไรน์ชี้มาที่ชายโครง
“ก็เล่นกัน 2 คนไง ผมนั่งรออยู่นี่” กลาสบอกแต่สายกลับเหลือบมองไปในบ้านโดยไม่ได้ตั้งใจ

อลันส่ายหน้า “ผมต้องเข้าไปที่สำนักงาน”
“อ้าว...” ไรน์ร้องแล้วเปลี่ยนเป็นหัวเราะคิกรีบรับมุก เหลือบตามองในบ้าน “รู้ใจเจ้านายเหลือเกิ๊น รีบไปรีบกลับมากินอาหารเย็นละกัน”
“อืม” อลันกดจมูกที่แก้มนิ่มแล้วขยับตัวลุกขึ้น ทำให้ไรน์ต้องพลอยลุกตาม แต่ก็ยังไม่วายดึงมือกลาสให้ลุกตามไปด้วย
“ไปเดินเล่นแถวที่ก่อสร้างกันมั๊ย”
“ผมเดินนานๆ ไม่ไหวนะ” กลาสท้วงแต่ก็ลุกขึ้น 
“เดินไปพักไปก็ได้” ไรน์ยิ้มอ่อนๆ จับมือกลาสไว้

อีกครั้ง...ที่กลาสหันกลับไปมองในบ้าน และเมื่อหันกลับมาก็พบว่าอีก 2 คนยังคงมองเขาอยู่
หนุ่มตาเรียว ตัวโตยิ้มที่มุมปาก แล้วจับมือไรน์เดินตามอลันไปทางที่จะไปยังสถานที่ก่อสร้างโรงแรม

-*-*-

เสียงโทรศัพท์จากในกระเป๋าข้างเตียงดังขึ้น แต่พอขยับตัวก็ยิ่งตอกย้ำถึงอาการเจ็บจนร้าวไปทั้งตัว เมื่อกี้ตอนที่พี่อุ้มไปล้างทำความสะอาดให้มันก็เหมือนจะสบายตัวขึ้นมานิดหน่อย แต่พอมาถึงตอนนี้มันก็ยังไม่ไหวอยู่ดี
“โอย..อะไรมันจะขนาดนี้วะเนี่ย” วินวินบ่น แต่ยังคงพยายามจะลุกขึ้น ทำให้คนที่นอนกอดน้องอยู่ต้องกดไหล่ไว้
“เดี๋ยวพี่หยิบให้” พอส่งโทรศัพท์มายื่นให้ พี่ก็เดินเลยไปหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่มาวางเตรียมไว้

“ฮะพ่อ...”
เป็นคำคอบรับสั้นๆ ที่พี่ได้ยินในระหว่างที่ใส่เสื้อผ้าของตัวเอง จากนั้นจึงเป็นความเงียบ คนรูปหล่อตัวโตเข้ามานั่งข้างๆ ลูบผมอ่อนนุ่มของคนที่นอนอยู่ จนกระทั่งน้องขานรับคนที่ปลายสายอีกอีกครั้ง แล้วกดวาง
พี่รับโทรศัพท์ไปวางที่หัวเตียง แล้วเลื่อนตัวลงมากอดน้องไว้ตามเดิม
“วินวินครับ”
น้องกลับมาอยู่ในความนิ่งเงียบจนพี่ต้องกอดไว้แน่น
“ไม่เป็นอย่างนี้สิครับ คุยกับพี่ อย่าซ่อนความไม่สบายใจไว้คนเดียว พี่รักวินวิน อย่าทำให้พี่เป็นคนอื่นด้วยการเก็บเรื่องไว้เพียงคนเดียว”
วินวินกอดพี่ไว้แน่น ซุกหน้าลงกับอกกว้าง.....มีแต่เสียงสะอื้นที่ลอดผ่าน ..........
เนิ่นนานกว่าที่น้องจะหยุดร้องไห้
“ลุกไหวมั๊ย กินข้าวกันนะ” พี่ถามเบาๆ
วินวินพยักหน้าแล้วขยับตัวลุกขึ้นนั่ง หน้าตาบิดเบี้ยว
“เอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย”
พี่คลี่ยิ้มกว้างแล้วกลายเป็นหัวเราะเบาๆ  ขณะที่ช่วยแต่งตัวให้ พอน้องเริ่มคุย พี่ก็รีบฉวยโอกาสคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย
สักพักเสียงหัวเราะใสๆ ก็ตามมา.....

จนเมื่อลงมาที่ข้างล่าง ถึงได้รู้ตัวว่าค่ำแล้ว แต่บ้านยังเงียบ
“รู้งานดีเหมือนกัน” พี่เจตนาบ่นดังๆให้น้องได้ยิน เลยโดนตีแขนเป็นรางวัล
“หื่นไม่รู้เวลากลางวันกลางคืน”
“ก็ใครเริ่มต้นล่ะ”
วินวินหน้าแดงจัดก้มหน้าไม่พูดอะไรอีก ได้แต่เดินตามพี่ออกมาที่โต๊ะอาหารนอกบ้าน ที่แม่บ้านเตรียมอาหารทะเลไว้ให้ พอเห็นเจ้านายมาก็รีบเข้ามาจัดการแล้วแยกย้าย
“นี่ก็รู้งานเหมือนกัน สงสัยต้องแจกรางวัลกันบ้างแล้ว” พี่ทำเสียงหัวเราะแปลกๆ จนโดนค้อนก็ยังไม่หวั่น

“เข้าไปได้หรือยัง” เสียงของไรน์มาก่อนตัว ขณะที่อลันเหมือนกำลังประคองเอวกลาสเดินตามหลังมา
“ไอ้พี่กลาสเป็นอะไร” วินวินร้องถาม
“ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก 2 คนนี่เว่อร์ไปงั้นแหละ” กลาสตอบเสียงขุ่นๆ แล้วกลายเป็นยืนนิ่งจ้องดวงตาแดงก่ำของน้องแล้วหันไปมองพี่ลีโอ กำมือแน่น ทำให้วินวินรีบโบกมือ
“ไม่ใช่นะ พ่อโทรมาน่ะ”
คนที่ส่งเสียงขัดใจในทันทีคือไรน์ ทำให้อลันต้องหันไปเตือน
ไรน์เลยเบ้ปาก “พี่ลีโอก็พ่อบังคับเหมือนกัน แต่ไม่ถึงขนาดนี้”
วินวินหันไปมองพี่ แต่พอจะนั่งลงก็ร้องเบาๆ จนบรรยากาศเปลี่ยน ยิ่งเจ้าตัวหน้าแดงจัดยิ่งทำให้อีก 3 คนต้องหันไปซ่อนยิ้ม
“อยากจะบ้า” วินวินงึมงำ เมื่อค่อยๆ นั่งลงที่เก้าอี้
ไรน์รีบเข้ามานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ ทันที แต่พอพี่ลีโอจะนั่งลงอีกข้าง ไรน์ก็รีบไล่ให้ไปช่วยที่หน้าเตาทั้งยังหันไปชี้นิ้วให้กลาสลุกตามไปด้วย
“อ้าว ผมด้วยเหรอ”
“เออดิ ไปจัดการของกินมาเลยทั้ง 3 คนน่ะแหละ”

อลันมองไรน์กับวินวินที่นั่งคุยกันอย่างสนิทสนมแล้วหันมาหากลาสที่ต้องย้ายเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ หน้าเตาไปด้วยอีกคน
“เอาเบียร์อีกมั้ย”
กลาสพยักหน้ารับ ทำให้พี่ลีโอต้องประหลาดใจ “กินเบียร์เป็นน้ำเหมือนกันนะเนี่ย”
“เหรอ” กลาสทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
“แต่มีกฎอยู่ข้อหนึ่ง” อลันบอกขณะที่เปิดกระป๋องเบียร์ส่งให้กลาส
“อะไร”
“ห้ามกินเบียร์ขวด ต้องกระป๋องเท่านั้น”
กลาสถึงกับหัวเราะลั่น “เออ ทีอย่างนี้ละจำแม่น”
อลันเลยหันมาเล่าเรื่องให้พี่ลีโอฟัง “เห็นด้วยโดยไม่มีความเห็นเพิ่มเติม ห้ามกินขวดเดี๋ยวโดนฟาดปางตาย” คนรูปหล่อพูดขำๆ “แล้วทำไมกลาสไม่เรียกอลันว่าพี่ล่ะ”
กลาสหันมามองหน้าอลันทันที “อยากให้เรียกเหรอ”
อลันได้แต่ก้มหน้าอยู่กับกุ้งและปลาหมึกในเตาไม่ตอบคำถาม
“ว่าไง จะให้เรียกหรือเปล่า” เสียงต่ำๆยิ่งห้วนจนเหมือนดุ
“ตามใจ”
“ตามใจคืออะไร”
“ก็...อยากเรียกยังไงก็เรียก”
“เออ”
“นี่ลูกน้องชั้นหรือวะเนี่ย” พี่ลีโอส่ายหน้า
“เจ้านายก็ไม่ได้ดีกว่าผมหรอกน่า” อลันเถียง

“นี่ วินวินตกลงจะแต่งงานกับชั้นแล้วนะ” เสียงไรน์ตะโกนเรียก ทำให้อีก 3 คนรีบคีบอาหารใส่จานมาวางเรียงที่โต๊ะ
“เอาของกินมาก่อนแล้วค่อยไปจีบกันต่อก็ได้” ไรน์ทำท่าโบกมือไล่
“เดี๋ยวไล่ เดี๋ยวเรียก เอาใจยากจริง” กลาสบ่นขณะที่นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามไรน์ ที่คว้าจานกุ้งไปปอกเปลือกด้วยความเคยชิน
กลาสใช้ส้อมจิ้มปลาหมึกย่างจะวางในจานที่อยู่เยื้องไป แต่ทันทีที่ส้อมเบี่ยงไปหาจานใบนั้นก็กลับโดนมือเล็กๆ ตีเสียงดัง
“เฮ้ย!”
“เค้ามีคนทำให้แล้ว” ไรน์ทำหน้าตานิ่งเฉย มือที่ตีกลาสกลับไปแกะกุ้งเหมือนเดิม
กลาสกลายเป็นเก้อหันไปมองพี่ลีโอ “เอ่อ..ผม..”
อลันคว้าข้อมือกลาสที่ยังถือส้อมค้าง แล้วดึงมาหากินปลาหมึกไปเฉยๆ
วินวินยกมือปิดปากหัวเราะคิก แล้วกลายเป็นกุมท้อง
“โอ๊ะ..เจ็บอ่ะ”

กลาสยังคงนั่งมองวินวินที่เกาะแขนพี่ลีโอเดินกลับเข้าบ้านพัก จากนั้นก็คว้ากระป๋องเบียร์เดินออกมานั่งอยู่ที่ชายหาด อลันมองตามแล้วเดินมานั่งข้างๆ “อยากกลับบ้านหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไร” กลาสบอกนิ่ง ๆ ดวงตายาวเรียวมองฝ่าความมืดไปที่ทะเลข้างหน้า
“กลาสเย็นขึ้นเยอะนะ”
“ก็มันจำเป็น ขืนออกอาการมาก สงสารไรน์”
อลันยิ้มน้อยๆ โอบไหล่กว้างของกลาสไว้
หนุ่มร็อคหัวเราะเบาๆ “คิดดูสิ ที่อยู่ตรงนี้คนหนึ่งเคยนอนด้วยโดยที่ไม่ได้รัก คนหนึ่งเป็นตัวจริงที่เคยเป็นเงาให้เขา ส่วนอีก 2 คนถึงจะนอนด้วยกันแต่ก็...”

อลันพูดขึ้นนิ่งๆ เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา “ผมรักกลาส กลาสไม่รักผมก็ได้ แต่ผมขอรักกลาสได้มั้ย”
กลาสหันกลับมามอง
“ผมว่าผมชัดเจนมาตั้งแต่แรก แล้วที่ยอมถึงขนาดนี้ก็น่าจะรู้ไม่ใช่หรือ”
กลาสยิ้มที่มุมปากแล้วพยักหน้า
“แต่ผมไม่อยากนิยามว่าความรู้สึกที่ผมมีต่ออลันกับไรน์คืออะไร”
“ก็ไม่เป็นไรนี่ ผมบอกแล้วผมตามใจกลาส”
“แต่ผมไม่ให้เสียบนะ”
“ผมยอม ถ้าเป็นกลาส...ผมยอม...” อลันบอกขณะที่เลื่อนริมฝีปากเข้ามาหา กลิ่นแอลกอฮอล์ในลมหายใจ เพิ่มความรุนแรงของรสจูบจนแทบจะดูดไปทั้งจิตวิญญาณ ริมฝีปากหนาน่าจูบของอลันเลื่อนไปที่แก้มดูดเน้นที่ข้างหูลงมาถึงคาง
“อือ...”
กลาสเงยหน้าให้คนตัวโตดูดคอ สูดปากเสียงกระเส่า
“แมร่ง!”
เสียงสั่นไหวดังขึ้นข้างๆ มีเพียงกลาสที่หันมาแต่อลันยังก้มหน้าดูดคอดูดไหล่กลาสอยู่
“ไรน์”
“อือ..”
“ถ้าไม่ลุกขึ้นไปห้อง ชั้นจะแจมตรงนี้ด้วยแล้วนะ” ไรน์พูดเหมือนจะร้องไห้ มือขาวๆ ขยุ้มชายเสื้อไว้แน่น
กลาสตบไหล่ของอลันแล้วขยับลุกขึ้น
“ไปสิ”

*-*-*

พอเข้ามาถึงในห้องวินวินก็หันกลับมาดันหลังพี่ออกไป
“อ้าว อะไรกัน”
“ผมจะอาบน้ำ กินยาแล้วก็นอนพี่ลงไปคุยกับพี่อลันสิ”
“คุยทำไม 3 คนนั่นเขาไม่ให้พี่เข้าไปแทรกอีกคนหรอก”
วินวินเลยหยุดดันหลังพี่ “เออใช่”

คนตัวเล็กหมุนกลับเข้ามาในห้องคว้าชุดนอนในตู้ แล้วหันมาถามอีกที “แล้ว...พี่ไม่มีอะไรไปทำเหรอฮะ”
“ไม่มีแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่” พี่ตอบขณะที่เดินเข้ามาหาทำเหมือนจะช่วยถอดเสื้อให้ แต่วินวินถอยหลังโดยอัตโนมัติ
“อาบน้ำไง พี่ช่วย”
วินวินเหลือบมองซ้ายขวา แล้วพยักหน้า แต่ก็นั่นแหละ ช่วยถอดเสื้อให้น้อง นิ้วมือพี่ก็พาลจะลูบไล้ที่ผิวเนียนลื่น ยอดอกที่แข็งรับมือไปพลาง
ดวงตากลมที่เหลือบมองตาพี่แล้วดึงเสื้อพี่ถอดให้เช่นกัน
“ไรน์คุยอะไร” ว่าจะไม่ถามแล้วเชียว แต่มันอดไม่ได้จริงๆ
“ก็...บอกเรื่องการทำความสะอาด” น้องบอกขณะที่ดวงตามองที่คางของพี่ แล้วหลบลงต่ำ
“เออใช่..” พี่พูดเหมือนนึกขึ้นได้ แล้วหันไปหยิบกระเป๋าสตางค์จากกระเป๋าหลังกางเกง “พี่ว่าจะให้น้องดู แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะให้ดูตอนไหนดี”
“อะไรฮะ” วินวินถามขณะที่คลี่กระดาษสี่เหลี่ยมแผ่นเล็กๆ แล้วเดินไปนั่งที่ข้างเตียง “ผลเลือดหรือฮะ”
พี่นั่งลงข้างๆ
“พี่ป้องกันตลอด แต่ก็ยังไปตรวจทุก 6 เดือน ไม่อยากให้น้องกลัว”
วินวินหันมาหาพี่พลิกตัวขึ้นนั่งคร่อมตัก 2 แขนเรียวบางวางพาดที่ไหล่หนา
“ขอบคุณฮะ ถึงจะไม่มีใบนี้ผมก็เป็นของพี่อยู่แล้วนี่นา”
“ไม่ได้หรอก ถ้าเกิดวันข้างหน้า...”
“บอกว่ารักผมสิ” วินวินสั่งพี่ทั้งที่ดวงตาหวานหยด
“พี่รักวินวิน”
“บอกว่าจะอยู่กับผมตลอดไป”
“พี่จะอยู่กับวินวินตลอดไป”
“บอกว่าจะไม่ทิ้งผมไว้คนเดียว”
“พี่ไม่มีวันไปไหน”
น้ำตาใสๆ หยาดรินจากหางตา “ผมรักพี่ ผมรักตาเฒ่าคนนี้ของผมที่สุดในโลก”

*-*-*จบตอนที่ 39*-*-*

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (15/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: @#Jackie#@ ที่ 15-11-2010 09:17:39

เรื่องนี้ยังไม่ได้อ่านเลยแฮะ ไว้วันหยุดค่อยมาอ่านย้อนหลังรวดเดียวดีกว่า แต่โอ้ว 40 ตอน วันเดียว จะอ่านจบใหมเนี่ย  :sad4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (15/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 15-11-2010 09:22:57

วินวินจ๋าหวานจังเลย อยากกอดวินวินบ้าง แต่คุณลีโอท่านก็แผ่รังสีอำมหิตขี้หวงมากเหลือเกิน

แล้วก็คุณอลัน.......โอย ใจละลาย "ถ้าเป็นกลาส ผมยอม"
(นัยยะนั้นข้าน้อยรับทราบแล้วเจ้าค่ะ เป็นอย่างที่คิดจริงๆซะด้วย)

และ ยังสงสารคุณไรน์นิดๆอยู่เหมือนเดิม ขอให้รักของเราสามคนลงตัวและแนบสนิททั้งใจกายมากกว่านี้นะคะ

ปล.คุณพ่อใจร้ายต่อไป ลืมไปมั้ยว่าตัวเองกับลูกไม่ใช่คนคนเดียวกัน และลูกไม่ใช่สิ่งของแต่เป็นมนุษย์ที่มีหัวใจและความคิดเป็นอิสระนะคะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (15/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 15-11-2010 09:35:42

สงสารไรน์ที่สุด :o12:

สรุปไรน์เป็นอะไรสำหรับ 2 คนนั้นกันแน่

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (15/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 15-11-2010 10:24:58

พ่อวินวินน่ากลัวมากกดดันลูกน่าดูเลย :angry2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (15/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 15-11-2010 10:41:04

กะแล้วว่าต้องเสียงดังถึงชายหาด
ตอนนี้วินวินกับพี่ลีโอหวานชะมัด
อิจฉาวุ๊ย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (15/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 15-11-2010 10:45:45

ตอนนี้ขอเอาใจช่วย "เราสามคน" ให้ไปได้ด้วยดีเถอะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (15/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: w1234 ที่ 15-11-2010 11:49:30

 :L1: :L1: :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (15/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 15-11-2010 12:49:53

“บอกว่ารักผมสิ” วินวินสั่งพี่ทั้งที่ดวงตาหวานหยด
“พี่รักวินวิน”
“บอกว่าจะอยู่กับผมตลอดไป”
“พี่จะอยู่กับวินวินตลอดไป”
“บอกว่าจะไม่ทิ้งผมไว้คนเดียว”
“พี่ไม่มีวินทิ้งวินวินไปไหน”

^
^
^
ตอนนี้ซึ้งจังเลยครับไจฟ์



กลายเป็นว่าตอนนี้รู้สึกสงสารไรน์ขึ้นมาอีกแล้ว
จะทำอะไรก็ต้องเป็นฝ่ายขอเค้าตลอด

ยังไงดีล่ะครับ
สงสารไรน์จริงๆ นะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (15/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 15-11-2010 12:58:10

เริ่มเป็นกังวลกับพี่ลีโอแล้ว จะรับมือกับพ่อเมียไงเนี๊ยะ     :z3:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 16-11-2010 08:36:07

(ต่อครับ)

ตอนที่ 40

วินวินพรมนิ้วลงบนคีย์ไล่เสียง ขณะที่ดร.เคยืนกอดอกฟังอย่างตั้งใจ จนจบเพลงถึงได้วิจารณ์และแก้ไขทีละท่อน จนเมื่อหมดเวลาซ้อมช่วงเช้าเดินออกมาที่หน้าตึก ดวงตากลมๆ หยุดมองนิ่งที่ชายหนุ่มรูปหล่อสะอาดแต่งกายเรียบร้อย ที่ยืนรออยู่ข้างๆ คือกลาส ไรน์ มิคกี้ และหมิง

อาจเพราะการรวมกลุ่มที่มีอลัน และไรน์รวมอยู่ด้วย ทำให้วินวินหัวใจเต้นแรงมือเย็นเฉียบ

“คุณวินวิน”
“พี่เป็นอะไรฮะ” วินวินถามด้วยน้ำเสียงเบาหวิว หน้าซีดเผือดจนมิคกี้เข้ามาโอบไหล่ไว้หลวมๆ
“เจ้านายออกเรือไปกับนักธุรกิจญี่ปุ่นแล้วเจอมรสุมครับเรือถูกพัดหายไป…..”
อลันพูดอะไรอีกหลายคำ
แต่วินวินไม่ได้ยินอะไร
มองไม่เห็นอะไร
ทุกสิ่งทุกอย่างขาวโพลน
ว่างเปล่า...
และ.....เงียบ

อลันอุ้มร่างอ่อนนิ่มไร้เรี่ยวแรงขึ้นรถ โดยมีไรน์เข้าประจำที่คนขับ มิคกี้จับมือเพื่อนไว้แน่นร้องเรียกมาตลอดทาง แต่ดวงตากลมโตคู่นั้นยังคงมองนิ่งไปข้างหน้า ปราศจากการรับรู้ใดๆ

ผ่านคืนวัน ทุกสิ่งเหมือนความฝัน ล่องลอย บางเบา.....
ใบหน้าเหมือนตุ๊กตาขาวซีด นิ่ง สงบ
และ...ปราศจากน้ำตา

พ่อรีบเดินทางมาที่โรงพยาบาลตั้งแต่วันแรก ขณะที่มิคกี้ยืนยันไม่ไปเรียนจนขาดเรียนครบสัปดาห์ ดร.ยูต้องมาตามให้ไปเรียน เลิกเรียนถึงจะให้มาเฝ้าเพื่อนได้

“มีแต่กูที่รู้ใจมัน เชื่อกูสิ”

แต่เมื่อหลายวันผ่านไปโดยที่วินวินยังไม่ดีขึ้น พ่อก็ตัดสินใจทำเรื่องย้ายโรงพยาบาล และปรึกษากับทางมหาวิทยาลัยว่าอาจต้องดร็อปเรียน
มิคกี้เดินเข้าโรงพยาบาลมาในตอนบ่าย พบกับพ่อที่ยังพูดคุยกับพยาบาลเรื่องย้ายโรงพยาบาลกลับไปที่บ้านแต่ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไป มิคกี้ก็ต้องวิ่งหน้าตาตื่นออกมาหาพ่ออีกครั้ง
“วินวินไม่อยู่ในห้อง ไปตรวจที่ไหนหรือเปล่าครับ”
“ไม่นี่คะ” พยาบาลตอบขณะรีบวิ่งกลับมาที่ห้องพักของวินวิน สภาพห้องเรียบร้อย ชุดคนไข้ยังพับอยู่ปลายเตียง
มิคกี้รีบกดโทรศัพท์มือเป็นระวิง “ไอ้กลาส! วินวินหายไปจากโรงพยาบาล.....พ่อเค้าออกไปมหาลัยทำเรื่องดร็อป แล้วกลับมาคุยเรื่องย้ายโรงบาล......ไม่รู้..ตอนกูมาถึงมันหายไปแล้ว.....งั้นกูรออยู่ที่นี่นะ”
มิคกี้มองไปรอบๆ ห้องแล้วเปิดตู้ตัวเล็กข้างเตียง กระเป๋าเป้หลังใบเก่งของวินวินหายไป

“เพื่อนเชี่ย! มึงหนีกูได้ยังไงวะ มึงจะไปไหนกูก็ไปกะมึงอยู่แล้ว”

มิคกี้ร้องด่าขณะที่วิ่งลงมารออลันที่หน้าโรงพยาบาล ไม่นานนักรถของอลันก็เข้ามา
“มันเอากระเป๋าไปด้วย”
มิคกี้รีบบอกอลันเมื่อเข้ามาในรถ
“ผมบอกที่โรงแรมกับที่บ้านแล้ว เผื่อเค้าไป มีที่ไหนที่วินวินเคยไปกับเจ้านายหรือเปล่า”
“สวนสาธารณะครับ เค้าเคยเล่าให้ฟัง”

เมื่อไปถึงสวนสาธารณะริมน้ำ ไรน์ที่มีที่ทำงานอยู่ใกล้กว่า เพิ่งจอดรถเหมือนกัน
ทั้งหมดแยกย้ายกันตามหาจนหอบถึงได้ไปหาที่สาธารณะอีกแห่ง สุดท้ายกลับมารวมกลุ่มที่สวนหย่อมเล็กๆในโรงแรมของพี่ลีโอ ที่ตอนนี้กลาสกับหมิงที่ไปอยู่กับพ่อ ก็กลับมารออยู่ที่นี่เหมือนกัน
“พ่อเค้าว่ายังไง” อลันถามกลาสในทันทีที่เห็นหน้า
“ดูงงๆ คุยกับตำรวจอยู่”

จากนั้นทั้งหมดก็จมอยู่ในความเงียบ
จนกระทั่ง มิคกี้พูดขึ้นเบาๆ “สุสานแม่เค้า กับบ้านพักพี่ลีโอที่ริมทะเล”
อลันลุกขึ้นหยิบกุญแจรถทันที ขณะที่กลาสกดโทรศัพท์หาพ่อ แล้วรีบรายงานเมื่อวางสาย
“พ่อจะกลับไปบ้าน ตอนนี้ให้คนงานไปรอดักที่สุสานแล้ว”

เมื่อขับรถตามกันออกมาได้ไม่ถึงครึ่งทาง โทรศัพท์ของอลันก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ให้คนอยู่กับเค้า เรากำลังไปเดี๋ยวนี้!” อลันบอกขณะที่กลาสรับหน้าที่กดโทรศัพท์หาพ่ออีกรอบ

*-*-*

นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ร่างผอมบางยืนอยู่ที่นั่น...
ริมทะเล...
ท่ามกลางเมฆครึ้ม...ลมแรง
ดวงตากลมโต แดงก่ำจ้องมองไปข้างหน้า
เท้าจมอยู่ในทรายละเอียดถึงข้อเท้า...
 
“บอกว่ารักผมสิ”
“พี่รักวินวิน”
“บอกว่าจะอยู่กับผมตลอดไป”
“พี่จะอยู่กับวินวินตลอดไป”
“บอกว่าจะไม่ทิ้งผมไว้คนเดียว”
“พี่ไม่มีวันไปไหน”
“ผมรักพี่ ผมรักตาเฒ่าคนนี้ของผมที่สุดในโลก”

“กลับมาสิ” เสียงกระซิบแผ่วเบาผ่านริมฝีปากที่แห้งผาก แล้วกลายเป็นร่ำร้อง  “คนไม่รักษาสัญญา! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ! กลับมาเดี๋ยวนี้!” ร่างผอมบางกำหมัดแน่นร้องตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเสียงแหบแห้ง “กลับมาเดี๋ยวนี้! บอกว่าจะไม่ทิ้งผมไปไง กลับมา!”

รถของอลันเข้ามาก่อน ตามมาด้วยรถของหมิง แต่มิคกี้ที่อยู่ในรถของหมิง กลับวิ่งแซงทุกคนไปที่ชายหาด คนผอมบางกรีดร้องตะโกนดังท่ามกลางเสียงคลื่น แม่บ้าน 2 คนพยายามยื้อตัวไว้ ยังมีคนงานชายอีกคนอยู่ข้างๆ ท่าทางเหมือนกำลังมองหาช่องทางเข้าไปรั้งไว้
“บอกว่าจะไม่ทิ้งผมไว้คนเดียวไง! กลับมาเดี๋ยวนี้! กลับมาหาผมเดี๋ยวนี้! กลับมา! กลับมา! กลับมา!”
“วินวิน วินวิน” มิคกี้ร้องเรียกแล้วเข้าไปช่วย ยื้อกอดเพื่อนที่ทั้งทุบทั้งเตะ
“พี่เห็นผมมั้ย! ผมอยู่ที่นี่! พาผมไปด้วย! อย่าทิ้งผมไป!”
“วินวิน เดี๋ยวพี่ก็มา เดี๋ยวก็มา อย่าร้อง เดี๋ยวพี่ก็มา” มิคกี้กอดเพื่อนไว้แน่น 
วินวินหยุดหอบ ดวงตากลมโตแดงก่ำหันมาหาเพื่อนช้า ๆ 
“นะ เดี๋ยวพี่ก็มา” มิคกี้ย้ำน้ำเสียงเหมือนกำลังพูดปลอบเด็กน้อย
“เดี๋ยวพี่มา”
“เออ..เดี๋ยวก็มา เข้าไปรอพี่ข้างในบ้านกันนะ”
“เดี๋ยวพี่ไม่เห็น”
“เห็นสิ พี่เค้ารักมึงเค้าต้องเห็นมึง เข้าบ้านกันนะ” มิคกี้บอกขณะที่ค่อยๆ พาเพื่อนกลับเข้าบ้าน

ไรน์กลายเป็นคนที่ร้องไห้ไม่หยุด ได้แต่ซุกหน้ากับไหล่ของกลาส
“แล้วจะอยู่ดูวินวินได้ยังไง ตัวเองยังร้องไห้ไม่หยุดขนาดนี้”
“ผมอยู่ดูวินวินเองก็ได้” มิคกี้อาสาเพราะตัวเองก็ไม่อยากวางใจให้ใครมาดูแลเพื่อนสักเท่าไหร่ รู้สึกโกรธที่หายไปเรียนได้ครึ่งวัน กลับมาเพื่อนก็หายไปแล้ว
“อย่าเลย” ไรน์รีบเช็ดน้ำตา “เด็กๆ ต้องไปเรียนหนังสือ งานชั้นไม่เท่าไหร่ อลันก็อยู่ที่นี่จะได้เปลี่ยนกันดูวินวิน”

กลาส หมิง และมิคกี้กลับไปแล้วอย่างไม่เต็มใจ ขณะที่อลันจัดตารางการทำงานของบรรดาแม่บ้าน คนงานชนิดที่เฝ้าวินวินกันตลอด 24 ชั่วโมง หลังจากที่ทุกคนลงความเห็นกันว่า ถ้าพากลับไปวินวินอาจหนีกลับมาที่นี่อีก
และเมื่อที่นี่คือที่วินวินหนีกลับมาได้เอง ก็ยิ่งย้ำถึงความผูกพันของเขากับพี่ลีโอ พ่อรับฟังแล้วอนุญาตให้พักอยู่ที่นี่ แต่จะแวะเวียนมาดูเป็นระยะ
“ฝากด้วย อีก 2-3 วันพ่อจะแวะมาอีกที”

สายวันถัดมาอลันเดินเข้าบ้านมาด้วยสีหน้ายุ่งๆ ทำให้ไรน์ต้องปิดปากแน่น
“เจอแต่ศพนักธุรกิจญี่ปุ่น ยังไม่เจอเจ้านาย” ไรน์ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นเหมือนหมดแรง ขณะที่อลันบอกต่อไปด้วยท่าทางเครียดๆ
“แต่ตอนนี้มันยังฤดูมรสุม ลมฝนช่วงนี้ยังคาดเดาไม่ค่อยได้ว่าจะมา จะไปเมื่อไหร่ ต้องบอกให้พวกประมงกับชาวเกาะช่วยกันตามหา”
“ก็ยังมีความหวังสินะ”
“อือ....” อลันเห็นพ้องแล้วเงียบไป
ไรน์เงยหน้ามองอลัน แล้วเสนอความเห็น “ชั้นว่าเราน่าจะเอาเปียโนกับไวโอลินมาที่นี่นะ”

ข้างนอกบ้านฝนยังตกอยู่ ขณะที่ไรน์จูงมือวินวินลงมาที่ชั้นล่าง เปียโนตัวที่เคยอยู่ในห้องพักของพี่ที่โรงแรมย้ายมาที่นี่แล้ว วินวินจ้องมองเครื่องเรือนใหม่ในบ้านขณะที่เดินเข้าไปใกล้
“อยากเล่นเหรอ เล่นมั้ย”
ใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตาพยักหน้ารับ แล้วส่ายหน้าไม่แน่ใจ “ผมเล่นแล้วแม่ไม่ตื่น ถ้าเล่นอีกพี่อาจไม่กลับมา”
“กลับมาสิ พี่อาจหลงทางอยู่ถ้าเขาได้ยินเสียงเพลง เขาจะได้กลับมาไง”

แต่เมื่ออลันกลับเข้าบ้านมาก็พบว่าไรน์กำลังใกล้ร้องไห้เต็มที “ทำไงดี”
“แล้วบอกคุณวินวินยังไงกัน”
“บอกว่าถ้าพี่ได้ยินเพลงเค้าจะกลับมาถูก นี่กลายเป็นว่าเล่นมา 4 ชั่วโมงแล้วไม่ยอมหยุด”
“เฮ้ย....แล้วเพิ่งโทรบอกเนี่ยนะ” อลันทำท่าเหน็ดเหนื่อย แล้วเข้าไปนั่งข้างๆ คนที่กำลังพรมนิ้วมือลงบนคีย์จากเพลงหนึ่งไปอีกเพลงหนึ่งไม่หยุด
เสียงล้อรถบนถนนข้างบ้าน แต่ตอนนี้ทั้ง 2 คนไม่ได้สนใจที่จะลุกไปดู
“คุณวินวินครับหยุดสักครู่นะครับ ทานข้าวก่อนแล้วค่อยเล่นต่อก็ได้นะครับ” อลันพยายามบอกกับคนที่ยังเล่นเปียโนต่อไปเรื่อยๆ
มิคกี้เดินเข้ามา แล้วเปิดกล่องไวโอลินของพี่ลีโอ
“วินวิน ถึงกูจะฝีมือไม่ถึงมึง แต่ขอกูเล่นกะมึงได้มั้ย” หนุ่มหน้าเด๋อสวมแว่นเข้ามานั่งข้างๆ ขณะที่ปรับเสียงเครื่องดนตรีในมือ
เมื่ออลันหันไปมองด้านหลัง ถึงได้เห็นว่า กลาสเป็นคนพามิคกี้มา และตอนนี้ไรน์ก็กำลังโดนกลาสดุอยู่
ดวงตากลมโตแดงก่ำหันไปหาเพื่อน เหมือนเริ่มรับรู้สิ่งที่มิคกี้กำลังบอก
“นะเราเล่นด้วยกัน เล่นเพลงนี้เสร็จ กินข้าวแล้วมาเล่นต่อ กูจะเล่นกับมึงทั้งวันทั้งคืนเลยก็ได้”
วินวินส่งยิ้มให้เพื่อน เสียงเพลงขาดหาย แล้วกลายเป็นการตั้งเสียง
เมื่อเริ่มใหม่อีกครั้ง เสียงเปียโนก็มีเสียงไวโอลินคลอตาม.....

*--*

กลาสนั่งกับพื้นพิงผนังห้อง ดวงตามองคู่หูตัวเปี๊ยกที่คนทั้งมหาวิทยาลัยเรียก กำลังเล่นเพลงไปเรื่อยๆ
“กลาส” ไรน์เข้ามานั่งข้างๆ แต่คนที่ถูกเรียกยังไม่หันมามอง
“อือ..”
“ขอโทษนะ”
“เรื่องอะไร”
“ชั้นดูแลวินวินไม่ดี” ไรน์ก้มหน้าพูดเสียงจ๋อย ทำให้กลาสโอบคนผอมบางเข้ามาพิงที่อกกว้าง
“ไม่ดียังไง”
“ก็...ชั้นคิดว่าเปียโนน่าจะช่วยได้ แต่กลับทำให้วินวินเล่นไม่หยุดเลย”
“เปียโนช่วยได้ ไม่เห็นเหรอ วินวินตอบรับเวลาที่มิคกี้พูดมากขึ้น”
ไรน์เงยหน้าขึ้นมองกลาสแล้วก้มหน้าซุกกับอกเหมือนเดิม
“อยากพูดอะไร” กลาสถามเสียงต่ำๆ แต่ไรน์ส่ายหน้า
“ทีเรื่องไร้สาระพูดได้ทั้งวัน” คนตาเรียว คิ้วเข้ม ลูบผมสีอ่อนของไรน์เบาๆ
“ก็....” ไรน์ลังเล แล้วพูดต่อไป “ที่ชั้นเสนอตัวมาช่วยดูวินวินก็เพราะชั้นรักกลาส”
“ผมรู้แล้ว”
“รักชั้นบ้างนะ”
“อือ...”
ไรน์ขยับนั่งตัวตรง กะพริบตามองหน้าคนที่ตีสีหน้าเฉยเมย
“ขอเมื่อกี้อีกทีได้มั๊ย”
“มันใช่เวลามั๊ยเนี่ย” คนตาเรียวคิ้วเข้มชักสีหน้าหงุดหงิด
“ก็....เฮ่อ...กูจะมีวันหวานกะเค้ามั่งมั้ยเนี่ย”
ไรน์กระฟัดกระเฟียดเดินกลับเข้าไปในครัว เลยไม่เห็นรอยยิ้มขำ ของคนที่มองตามหลังมา...

*-*-*

เสียงเปิดปิดประตูห้องน้ำ ทำให้กลาสลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่งผวามองไปบนเตียงกว้าง แต่ตอนนี้ไม่มีคนนอนอยู่....คงอยู่ในห้องน้ำ....เพราะมิคกี้ที่นอนหน้าเตียงด้านในสุดที่ติดกับเตียงยังอยู่ รวมอีก 2 คนที่นอนอยู่ข้างๆ คือไรน์กับอลัน ที่ขยับตัวลุกนั่งแล้วมองบนเตียงในทันทีเหมือนกัน

อลันกับไรน์แยกออกไปอาบน้ำล้างหน้าในอีกห้องหนึ่ง ส่วนมิคกี้งัวเงียลุกขึ้นนั่งแล้วผวามองที่เตียง
“อยู่ในห้องน้ำ” กลาสบอกเสียงต่ำๆ แล้วขยี้ผมไอ้ตัวเล็ก “เก่งมาก”
วินวินเปิดประตูห้องน้ำออกมา มองเพื่อน 2 คนแล้วเดินเข้ามานั่งอยู่ข้างหน้า โอบแขนเล็กๆ รอบคอมิคกี้และกลาส
“ขอบคุณมาก”
มิคกี้และกลาสตบไหล่เพื่อนเบาๆ พยักหน้า.....น้ำตาไม่รู้ว่ามาจากไหน....มัน......มากเกินไปแล้ว มากเกินไปจริงๆ....   
“เชี่ยวินวิน หลับซะนานเลยนะมึง..”

--จบตอนที่ 40-*--
* นี่คือตอนที่ไม่อยากอ่านหรือเปล่าครับ TT^TT
อ่านเถอะนะ อีกนิดก็จบแล้ว

** บอกแล้วว่าคุณจะรักมิคกี้มากขึ้นเรื่อยๆ

ไจฟ์ครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 16-11-2010 08:58:07

+1  เศร้าและซึ้งด้วย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: w1234 ที่ 16-11-2010 09:24:01

ซึ้ง :sad11: :sad11:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 16-11-2010 09:37:16

+1 สำหรับตอนเศร้าของวินวิน และซาบซึ้งระหว่างมิตรภาพของเพื่อนรัก :monkeysad:

แต่ประโยคเด็ดวันนี้ “ก็....เฮ่อ...กูจะมีวันหวานกะเค้ามั่งมั้ยเนี่ย” จากเศร้า ๆ อยู่ ฮาซะงั้น

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 16-11-2010 09:47:19

ตอนนี้ก็ยังเป็นตอนที่พี่ทุ่มใจให้ไรน์ด้วยความสงสารไปอีกตอน....อีกตามเคย


วันนี้มิคกี้ไม่ขโมยซีน.........แต่ขโมยเศร้า!!

น่าสงสารวินวิน

แล้วงี้...พี่ลีโอจะลงไปอยู่ก้นมหาสมุทรกะแจ๊คกะโรสป่ะเนี่ย


อ๊ากกกกกกกกกกก ตอนนี้ทำพี่เศร้าว่ะไจฟ์ :sad4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 16-11-2010 09:53:21

ตอนนี้เชียร์คู่กลาสกะไรน์กะอลันอะ มะอยากให้แยกกันเลยอะ  :m15:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 16-11-2010 10:46:23

พออ่านจบ ไอคอนที่ใช้ประจำ คือ  :เฮ้อ:
รัก 3 คน ของ ไรน์ กลาส อลัน มันอึมคลึมไงไม่รู้อ่ะ
เหมือนบรรยากาศตอน 6 โมงเช้า  เหมือนสดใส แต่เมฆเย๊อะจัง
กับคู่ของน้องวินวิน รักกันแบบนี้ก็ไม่น่าเป็นห่วงแระ น่ารักเสมอตัว จริงๆ :man1:

คนเขียนก็น่ารัก มาต่อ อย่างสม่ำเสมอ +1  :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 16-11-2010 11:39:22

มา +1 ขอบคุณรีบนทุกคนครับ

 

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: pinkky_kiku ที่ 16-11-2010 12:36:59

อ๊ากกก ขอพี่ลีโอกลับมาหาน้องวินวินน๊าาาา  :serius2: :serius2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 16-11-2010 13:43:18

น้องไจฟ์ขา น้องทำเอาพี่แก้วจุกแน่นที่คอเลยนะตอนนี้น่ะ คนอะไรช่างทำกะคนอ่านได้
จริงมากถึงจริงที่สุด ปกติก็เอ็นดูมิคกี้อยู่แล้ว มาตอนนี้เทใจให้เลยจ้ะ
ไรน์ครับ มันต้องมีวันนั้นของนายแน่ๆ เชื่อดิ
เมื่อยังไม่พบศพพี่ลีโอ น้องวินก็ยังมีหวัง

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 16-11-2010 14:40:25

ตอนนี้อารมณ์นี้เลย (T^T)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 16-11-2010 15:01:36

อ่านตอนนี้แล้วให้อารมณ์แบบนี้เลยอ่ะ   :z3:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 16-11-2010 15:18:16

o22
มิคกี้น่ารักที่สุด ดูแลวินวินดีๆน้าาา
ไม่เจอศพก็แสดงว่ายังมีโอกาสรอดอยู่แหละ  :กอด1:

กระชากอารมณ์ได้อีกค่ะ เศร้าเลย TT

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: Piaanie ที่ 16-11-2010 15:38:58

ตามลุ้นคู่ ไรท์+กลาส+อลัน แต่แอบเอาใจช่วยอลัน มากเป็นพิเศษ รักเพราะรัก รักแบบไม่ต้องการอะไรตอบแทนขอแค่ได้รัก  มันกินใจจัง แต่เหมือนไรท์จะรักแบบเห็นแก่ตัวอ่า รักอยากครอบครอง อยากได้รักตอบ สงสารอลัน

ปล.ยังไงก็ยังเอาใจช่วย ลีโอ กับ วินวิน อยู่ดี กลับมาได้แล้ว ตาเฒ่า น้องจะแย่แล้ว  :monkeysad:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 16-11-2010 15:42:02

+1 ขอบคุณรีบนทุกคนครับ

ขอบคุณมาก

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 16-11-2010 16:25:08

พี่ลีโอ อยู่ที่หนายยยยยย กลับมาหาวินวินได้แล้วววววววว  :serius2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 16-11-2010 17:13:14

 :เฮ้อ:เศร้าเฉยเลย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 16-11-2010 19:13:44

โอ้ววว ยังทำใจไม่ทัน :z3:
พี่ลีโออยุ่หนใดเนี่ย สงสารวินวิน :monkeysad:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 16-11-2010 19:33:42

น้ำตาซึมเลย :m15: สงสารวินวินมาก
:เฮ้อ:ความรักทำให้คนสติแตกได้ง่ายๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 16-11-2010 21:47:32

ปวดใจ = =
สงสารทุกคน โดยเฉพาะพ่อพระเอกตัวน้อยของเรา "วินวิน"
ไรน์ที่น่ารัก ตอนนี้นอกจากมิกกี๊ ขอกอดไรน์ได้ไหม?? ตากลาส อย่าดุสิ ชริ!!

พี่หายไปไหน แข็งแรงดีอยู่ใช่ไหม สมองเสื่อมหรือเปล่า?? กลับมาหาน้องเร็วๆ นะ
สงครามยังไม่จบ เราไม่นับศพนะเอย.... (เกี่ยวตรงไหน??)

รออ่านต่อนะครับไจฟ์...อะฮึก

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: w1234 ที่ 17-11-2010 02:27:22

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (16/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 17-11-2010 07:53:35

ที่สุดแล้ว.......
มันก็มา...............................

วินวิน เดี๋ยวพี่ก็กลับมานะคะ สัญญาไว้แล้วนี่เนอะ กรรม


ปล.มิคกี้จ๋าาาาาาาาาาาาาาา จุ๊บุๆ อกหักจากพี่นาโอมิเมื่อไหร่มองมาทางนี้นะคะ กรั่กๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 17-11-2010 09:48:54

(ต่อครับ)

ตอนที่ 41

วินวินแทบไม่พูดอะไร ไม่หัวเราะ และไม่ร้องไห้  ใช้เวลาทั้งวันอยู่ในห้องซ้อม เว้นแต่เวลากินข้าวที่มิคกี้จะเป็นคนไปรับ แต่พอกินข้าวกินยาเสร็จก็กลับไปซ้อมอีก
ถึงดร.เคจะดีใจที่ลูกศิษย์คนเก่งฝึกซ้อมมากกว่าปกติเป็นเท่าตัว แต่การซ้อมแบบนี้ไม่มีประโยชน์ เพราะหัวใจของคนเล่น หายไปอยู่ในที่ไกลแสนไกล.....

เรือของยามชายฝั่งและเรือประมงยังคงช่วยกันค้นหาคนที่สูญหายไป

รถตู้ของมหาวิทยาลัยดนตรี จอดที่หน้าหอประชุมของหอศิลป์ ไรน์ที่หวีผมเปิดหน้าผาก ในชุดสูทสีเข้มรีบเข้ามาเปิดประตูให้ แล้วทำความเคารพดร.เค จากนั้นจึงหันไปรับเด็กหนุ่มในชุดเสื้อเชิร์ตแขนยาวกับไทค์เส้นเล็ก ปิดท้ายด้วยมิคกี้
 
“ขอผมอยู่กับวินวินได้มั้ยครับ” เด็กหนุ่มผมม้าหน้าเด๋อหันมาขออนุญาตไรน์ เมื่อเดินตามเข้ามาถึงห้องซ้อมที่มีนักเปียโนอยู่เพียง 5 คนต่างคนต่างแยกย้ายกันอยู่มุมใครมุมมัน
ไรน์พยักหน้า นั่งอยู่เป็นเพื่อนครู่หนึ่ง กลาสก็เข้ามาเรียก พอพ้นห้องไรน์ก็เกาะแขนกลาสทันที
“น้านี่ เหลือเกินจริงๆ”
“คิดถึง”
“เจอกันตลอด จะคิดถึงอะไร”
“ก็คิดถึง ยิ่งเห็นวินวินยิ่งทำให้คิดถึงกลาส” ไรน์พูดตรงๆไม่อ้อมค้อม
กลาสหัวเราะเบาๆ “เดี๋ยวอลันคงมา”
“ไม่ได้ถามถึงสักหน่อย”
“ก็อยากบอก”
“เออ แล้วหมิงไปไหน” ไรน์เปลี่ยนเรื่อง “พ่อมาแล้วนะ อีกสักพักประธานคงมาที่นี่เหมือนกัน”
“หมิงไปคุยอยู่กับพ่อ ผมเลยมาตามคนพูดมากไม่อยากให้ทำลายสมาธิคนจะแข่ง”
“เหอะ” ไรน์ส่งค้อนให้คนตาเรียว ไหล่กว้าง “ที่ชั้นนั่งอยู่ก็เพราะพี่เทียร์มาหรอกนี่มันรอบสุดท้ายแล้วนะ”
กลาสชะงักเ้ท้า หันมามอง “ป้านั่นน่ะเหรอ”
“เรียกใครว่าป้า” น้ำเสียงห้วนดังขึ้น ขณะที่หญิงสาวผมยาวท่าทางมั่นใจก้าวมาหา เสียงส้นสูงดังก้องห้องโถงด้านหน้า
“พี่เทียร์” ไรน์ทักทายตามมารยาท แล้วหันไปแนะนำกลาส
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กนั่นจะมาถึงวันนี้”
“เด็กนั่นมันก็แค่ทำไปตามหน้าที่”
“เหรอ” เทียร์ยกมุมปาก สีหน้าดูถูก
“นี่ป้า อย่าทำท่าเหมือนกับว่าป้ามีสิทธิ์ชี้เป็นชี้ตายได้นักเลย ยึดติดกับเรื่องเก่าคนเก่า แล้วจะเอาความก้าวหน้ามาจากไหน” กลาสด่าตรงจนไรน์ยังต้องมองหน้า
....นี่มันพี่เทียร์นะ ไม่ใช่ชั้น จะได้ด่าไม่รู้จักรุ่นได้น่ะ….
 
*-*-*

แรงกดดันจากการแข่งขันกับการที่พี่ลีโอหายไป ทำให้เส้นสายที่ถูกขึงไว้ตึงขาดผึง ถึงจะบอกกับตัวเองว่าที่พ่อทำไปทั้งหมดก็เพราะรักและหวังดีต่อลูก แต่เมื่อลูกทุกข์หนักพ่อเองก็เป็นทุกข์เช่นกัน ถึงกับไปที่มหาวิทยาลัยบอกให้ลูกถอนตัวจากการแข่งขัน
“ผมจะเล่นฮะ อีกแค่ครั้งเดียว เล่นให้เต็มที่ไม่ต้องสนใจผลที่จะออกมา” วินวินย้อนประโยคที่พี่เคยบอกให้พ่อฟัง

ชายสูงวัยผมสีขาวนั่งตัวตรงมองไปข้างหน้า ขณะที่หมิงนั่งอยู่ข้างๆ ลุกขึ้นทำความเคารพเมื่อเลขานุการสาวของพี่ลีโอเข้ามาพร้อมกับชายรูปร่างสูงใหญ่
“ผมเป็นพ่อลีโอ”
“ครับ” พี่ของวินวินทำความเคารพผู้อาวุโสกว่า การทักทายว่า เสียใจด้วยเป็นเรื่องที่ไม่สมควรอย่างยิ่งในเวลานี้ ทำให้ทั้งหมดนั่งลงอย่างเงียบๆ เพื่อรอการแข่งขันที่ยังไม่เริ่มขึ้น
“วินวินเป็นเด็กดี” พ่อของพี่ลีโอพูดสำเนียงแปร่งหูแบบชาวต่างชาติ
“ครับ”
“เขามาสอนเปียโนให้ลูกชายคนเล็กของผม ดูๆเหมือนมาเล่นสนุกกันอาทิตย์ละครั้ง แต่ว่ามันทำให้ผมรู้ว่าเขารักการเล่นเปียโน ไม่ใช่การแข่งขันเปียโน”
พ่อของวินวินพยักหน้ายอมรับ “แม่เค้าชอบเปียโน แต่เล่นไม่เป็น เลยจับลูกให้เล่นตั้งแต่ยังเล็ก ลูกเล่น แม่นั่งฟัง แต่มันเห็นแม่ตายต่อหน้าก็ช็อคเลิกเล่น ผมพยายามทำให้มันเล่นต่อ เพราะอยากให้มันทำความฝันของแม่ให้เป็นความจริง”
“ผมก็บังคับให้ลีโอมันเดินในทางที่ผมต้องการเหมือนกัน ผมถึงว่าผมเข้าใจที่คุณหวังดีกับลูก”

พ่อ 2 คนนิ่งเงียบจมอยู่ในความคิดของตัวเอง จนกระทั่งนักดนตรีคนแรกเล่นจบลง พ่อของวินวินถึงได้หันมาหาพ่อของพี่ลีโอ
“ผมบอกกับลีโอให้ทำทุกอย่างเพื่อให้วินวินชนะ จนครั้งหลังสุดที่ผมมาคุยกับเค้า เพราะเค้าว่าวินวินมันไปต่อไม่ไหวแล้ว แต่ผมไม่เชื่อยังพยายามกดดันลูกให้ไปต่อ”
พ่อพี่ลีโอพยักหน้า แล้วก้มมองนาฬิกา
“จะกลับแล้วหรือครับ”
“ยังหรอก” พ่อพี่ลีโอตอบขณะที่ยิ้มกว้างให้กับคนตัวเล็กหน้าใสที่ก้าวเดินขึ้นสู่เวที

*-*-*

เสียงเพลงจบลงพร้อมกับเสียงปรบมือดังก้องทั่วห้องประชุม วินวินลุกขึ้นยืนค้อมตัวขอบคุณแล้วก้าวลงจากเวที
มิคกี้ยิ้มจนดวงตากลายเป็นเส้นโค้ง มือเล็กที่คว้าข้อมือเพื่อนไว้เย็นเฉียบ
“อะไร” วินวินถาม ขณะที่โดนเพื่อนลากออกมา แต่ยังไม่วายที่ยังต้องหยุดทักทาย และขอบคุณผู้สนับสนุนอีกหลายคนตามเส้นทาง จนเมื่อออกมาถึงห้องโถงด้านนอกของห้องประชุม...........

ชายรูปร่างสูงโปร่ง ยืนรออยู่.......

วินวินถลาเข้าสู่อ้อมแขนแข็งแรงที่กางออกกว้าง น้ำตาไหลเป็นทาง.....

ร่างเล็กๆผอมบางในแขนเบาหวิว เมื่อรวมกับเรื่องราวที่อลันเล่าให้ฟังตลอดทางที่เดินทางกลับ ยิ่งทำให้คนเข้มแข็งต้องน้ำตาคลอ
มีเพียงอ้อมกอดแน่นๆที่สื่อผ่านความรู้สึกทั้งหมดในหัวใจ ไม่ใช่คำพูด จนเหมือนอกเสื้อจะชุ่มไปด้วยน้ำตา ฝ่ามือลูบหลังคนในอ้อมแขน ก้มลงจูบผมอ่อนนุ่มสีอ่อนครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วหันไปขอบคุณมิคกี้ที่ดูแลวินวินมาตลอดเวลาเกือบ 2 เดือนที่ผ่านมา
“ขอบคุณมากมิคกี้”
“ไอ้มึนมันเป็นเพื่อนผม”

วินวินยังสะอื้นไม่ยอมหยุด จนกระทั่งประตูห้องประชุมเปิดออกอีกครั้ง คนที่อยู่ในห้องทยอยกันออกมา รวมถึงพ่อของพี่ลีโอที่เดินมาคู่กับพี่ของวินวิน
ท่าทางของพ่อทั้ง 2 คนดูไม่ประหลาดใจเท่าไหร่นัก ไม่มีการแสดงความยินดีเหมือนในละคร จนไรน์ต้องกระตุกมือกลาส
“เค้าไม่มีโอบกอดร้องไห้กันเลยเหรอ”
“ทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วยล่ะ ร้องไห้คนเดียวก็เศร้ามากเกินพอแล้ว”

หญิงสาวผมยาวก้าวเดินอย่างมั่นใจเข้ามาหากวาดตามองทุกคน ทั้งไม่ยกมือไหว้ผู้อาวุโส 2 คนในที่นี้ด้วยซ้ำ
“ดีใจด้วยที่กลับมาได้ แต่...ไม่ต้องรอฟังผลก็ได้นะ”
ไรน์ปล่อยมือที่เกาะแขนกลาสไว้ทันทีที่ “นี่!”
กลาสคว้าไรน์ไว้ ขณะที่เทียร์หันไปหาพี่ลีโอ
“ชั้นไม่ได้ทำอะไร แต่เด็กคนนี้ไม่พร้อมเอง พวกคุณรู้อยู่แก่ใจ”
“ไอ้มึนมันพอใจแค่ได้เล่นดนตรีเพื่อแม่ของมัน ไม่ได้ตะเกียกตะกายอะไรที่มันเกินตัวเลยสักนิด ทำไมต้องเกลียดมันด้วย” มิคกี้พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ จนทุกคนแปลกใจ
“นี่!”
พี่ลีโอเพียงแต่มองเทียร์ นึกถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำร้ายเทียร์ไว้ กับคำพูดที่น้องบอกว่าเทียร์น่าสงสารแล้วหันไปคุยกับพ่อทั้ง 2 คนอีก 2-3 คำขณะที่วินวินยังกอดแขนพี่ไว้แน่น
ท่าทีของทุกคนรอบตัว ทำให้หญิงสาวที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจอยากเดินหันหลังให้ด้วยมาดเชิดหยิ่งเหมือนเคย แต่กลับขยับขาไม่ออก จนกระทั่งพี่ลีโอกับวินวินแยกขึ้นรถพยาบาลไปด้วยกัน ส่วนคนอื่นๆ แยกย้ายกันขึ้นรถตามไป
ทิ้งไว้เพียงหญิงสาวคนหนึ่งกลางห้องโถงกว้าง
ดร.เค ที่เป็นคนนอก ยืนดูอยู่นาน ในฐานะคนที่เคยพบเห็นกันมา และในฐานะครูคนหนึ่ง
“ใช่ก็คือใช่ ไม่ใช่ให้พยายามยังไงก็ไม่ใช่ กลับเข้าหอประชุมเถอะครับ ถึงลูกศิษย์ผมจะไม่ชนะ แต่ผมยังมีงานต้องทำ”

เทียร์เหมือนฟื้นคืนชีพ เหลือบมองดร.เคด้วยหางตา แล้วสะบัดหน้าก้าวเดินเข้าสู่ห้องประชุมอีกครั้ง

*-*-*

งานเลี้ยงเล็กๆ มีขึ้นที่ข้างสระว่ายน้ำในบ้านของชีต้า เพื่อความสะดวกของทุกคน ทั้งเรื่องสถานที่กิน พูดคุย เล่นดนตรี ไปถึงที่นอนพัก
พี่ลีโอไม่ยอมปล่อยวินวินออกจากแขน หรือจะเรียกให้ถูกก็คือไม่ยอมปล่อยลงจากตัก ขณะที่เล่าเรื่องหลังจากเรือถูกคลื่นซัดแล้วพี่คว้าห่วงชูชีพไว้ได้ลอยคอไปเรื่อยๆ กระทั่งมีเรือประมงชาวบ้านมาพบแล้วพาไปที่เกาะ แต่เพราะฤดูมรสุมที่ทำให้การติดต่อสื่อสารถูกตัด ฝนตกหนักลมแรงชาวบ้านในเกาะต้องย้ายไปอยู่ในที่สูง รอจนกระทั่งคลื่นลมสงบกลับลงมาก็ยังต้องใช้เวลาซ่อมแซมอุปกรณ์สื่อสารอีก กว่าจะแจ้งยามฝั่งให้ส่งเรือไปรับได้ถึงได้กินเวลานานกว่า 1 เดือน

“ไม่เห็นตื่นเต้นเลย” มิคกี้บ่นหลังจากที่ฟังเรื่องจบลงในเวลาไม่ถึง 10 นาที
“ลองไปลอยคออยู่ในทะเลข้ามวันข้ามคืนอย่างพี่เขาดูมะ จะได้ตื่นเต้น” ไรน์หันมาค้อนหนุ่มตัวเล็ก
“เรื่องวินวินมันกว่าอีก” มิคกี้เถียงทำตาโต เริ่มออกท่าทาง “นั่งเล่นเพลงอยู่ด้วยกันดีๆ มันก็ลุกขึ้นวิ่งไปทะเล พี่มาแล้วๆ วิ่งหาพี่ไปทั่ว เคยวิ่งไปเกือบถึงไซด์ก่อสร้าง พวกคนงานช่วยกันอุ้มกลับมามันทั้งถีบทั้งเตะเค้า กินข้าวกินยาเสร็จเล่นเพลงจนยาออกฤทธิ์หลับไปคาเปียโน ตื่นมามันก็เล่นต่อ แล้วอยู่มาเช้าวันหนึ่งมันก็เดินเข้ามากอด บอกว่าขอบคุณมาก”
ปกติมิคกี้เล่าเรื่องแล้วทุกคนจะหัวเราะ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่คนฟังนิ่งเงียบ แม้แต่แม่ชีต้ายังกอดลูกชายไว้แน่น

พ่อของวินวินมองดูลูกชายแล้วก้มลงมองมือของตัวเอง “ตอนที่แม่เค้า...ตาย...วินวินก็เป็นอย่างนี้ เหมือนเขาหลับไป แล้วเช้าวันหนึ่งเขาก็ตื่นขึ้นมาเอง”
“ตอนที่กลาสเกิดอุบัติเหตุก็เหมือนกัน เขาเหมือนหลับไปจำเรื่องได้บ้างไม่ได้บ้าง แล้วเช้าวันหนึ่งเขาก็ตื่นขึ้นมาเอง” พี่ลีโอบอก ขณะที่กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น

กลาสนิ่งอึ้งรู้สึกผิดร้ายแรงที่เจตนาขับรถพุ่งชนต้นไม้ จนกลายเป็นการทำร้ายวินวิน นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน

อลันโอบไหล่กลาสไว้หลวมๆ “ปล่อยให้มันผ่านไป” คนตัวโต นักจัดการมืออาชีพบอกเสียงต่ำๆ ที่มีเพียงไรน์อีกคนเข้าใจความหมาย
หนุ่มร็อคหันมายิ้มอ่อนๆให้กับอลัน ทำให้หมิงอดไม่ได้ที่จะแซว
“เห็นไอ้ยักษ์ร็อคมันยิ้มหวานแล้วไม่คุ้นอย่างแรงว่ะ”
“มึงคนไม่มีแฟนเงียบไปเลย” มิคกี้แซวแล้วกระโดดหนีไปอยู่หลังพี่ลีโอกับวินวิน
“มึงน่ะมีอยู่หรอกนะ”
“รอ-สะ-ใภ้-ละกัน” มิคกี้เริ่มออกท่าออกทางเต้นรั่วๆ แล้วกลายเป็นหยุดนิ่ง เมื่อวินวินที่ทุกทีจะกระโดดเข้ามาร่วมแจมกลับนั่งมองเฉย
“เชี่ยวินวิน มึงจะปล่อยให้กูเต้นคนเดียวอีกนานมั๊ย”

วินวินส่ายหน้า “ไม่ ถ้าลุกเดี๋ยวพี่หายไปอีก”
ความเงียบเข้าครอบคลุม......

ไรน์หันไปซุกหน้าซ่อนน้ำตาที่ไหล่ของกลาส  ขณะที่พ่อของวินวินได้แต่พึมพำ “วินวิน..ลูก...”
“พี่ไม่ไปไหนแล้ว” พี่ลีโอบอกเสียงเครือขณะที่กอดน้องไว้แน่น

“มึงตื่นแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วมึงหลับต่อทำไมเนี่ย!” มิคกี้ยิ่งพูดยิ่งเสียงดัง ถลาเข้าไปดึงวินวิน  “เชี่ยวินวิน มึงตื่นแล้วไม่ใช่เหรอ!”
หมิงเข้ามาคว้ามิคกี้ออกไป แต่หนุ่มตัวเล็กก็ยังเตะเข้าที่แขนของพีลีโอที่ยกขึ้นบังวินวิน ขณะที่หมุนตัวหนี
“โอ๊ะ!”
“มิคกี้!”
“เชี่ยวินวิน! ทุกคนรักมึง! แต่ทำไมมึงไม่รักตัวเอง!” มิคกี้ร้องตะโกนตามพี่ลีโอที่อุ้มวินวินออกไปที่เก้าอี้หินอ่อนตัวยาวห่างออกไปอีกเล็กน้อย

มิคกี้ยังร้องจะโกน ตวัดขาเตะแก้วน้ำบนโต๊ะหล่นแตกกระจาย!

วินวินสะดุ้งสุดตัว!

“วินวินโดนหรือเปล่า” พี่ถามขณะที่ยกแขนเรียวบางของน้องสำรวจ ขณะที่พ่อวินวิน แม่ชีต้า กับไรน์เข้ามาช่วยดู
วินวินดูงง ๆ ดวงตากลมโตจ้องมองพี่ แล้วหันไปมองพ่อ
“พี่กลับมาแล้วจริงๆ หรือฮะ พ่อก็มาจริงๆด้วย”

เสียงร้องด่าของมิคกี้เงียบหาย
“คราวนี้ตื่นของจริงแล้วใช่มะ”
วินวินอ้าปากค้างหันมาหาพี่ลีโอสลับกับพ่อ แล้วก้มลงมองแขนพี่ที่เป็นรอยแดงยาว
“รอยอะไรเนี่ย” วินวินชี้ที่แขนพี่
“ตีนกูไง” มิคกี้ตอบ
“เชี่ยมิคกี้! มึงกล้าเตะพี่เหรอ! ตายเหอะมึง!” วินวินพุ่งตัวใส่เพื่อนวิ่งไล่เตะกันไปรอบสระว่ายน้ำ
“เชี่ยวินวิน! มึงหลับกูวิ่งตามมึง! พอมึงตื่นทำไมกูต้องวิ่งหนีมึงด้วยโว๊ย!”

*-*-*-*จบตอนที่41-*-*-

ตามทฤษฎีเรื่องนี้ควรจบได้แล้วใช่มั้ยครับ อยากจบ แต่อีกนิดนะ ^^
พี่นุ่นครับน้องชายเป็นไงบ้างครับ
พี่แก้วครับคราวนี้ผมยังทำำพี่จุกอยู่หรือเปล่า
พี่คิงครับใจเย็นๆ ครับใจเย็นๆ

5555 (หัวเราะทำไมเนี่ย สงสัยคนเขียนจะจิตอ่ะ)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 17-11-2010 10:13:51

^
^
^
^
^
 :z13:
มาจิ้มก้นน้องก่อน

แล้วจะกลับมาอ่าน
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 17-11-2010 10:25:46

วินวินตื่นของจริงแล้วสินะ

ถ้าไม่ได้มิคกี้คงจะหลับอีกยาวเลย


มิคกี้ :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 17-11-2010 10:35:07

 :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 17-11-2010 10:39:24

จะจบแล้วเหรอ เรื่องนี้ซึ้งกินใจดีนะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 17-11-2010 11:24:05

วินวินมีเพื่อนที่ดีจริงๆ o13

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: pinkky_kiku ที่ 17-11-2010 11:50:46

แสดงว่าวินวินปิดกั้นตัวเองสินะ เวลามีเหตุการณ์ร้ายแรงขึ้นเนี่ยะ
แต่ดีมากเลยหล่ะที่พี่ลีโอกลับมา  :เฮ้อ: :เฮ้อ:
จะจบแล้วหรอคะ ขออีกนิดได้มะ อยากได้หวานๆ
หรือตอนพิเศษก็ได้ค่ะ  :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 17-11-2010 11:52:33

ฮ้าาาาา ใกล้จาจบแล้วหราา  ยังอยากอ่านต่ออยู่เลยอะ ในที่สุดพี่ลีโอก้อกลับมาแล้ว  :monkeysad:
 

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 17-11-2010 11:57:15

“ไม่เห็นตื่นเต้นเลย” มิคกี้บ่นหลังจากที่ฟังเรื่องจบลงในเวลาไม่ถึง 10 นาที
^
^
^
มิคกี้นี่แค่พูดเฉยๆ ก็ฮาแล้ว

กอดมิคกี้ :กอด1:

สงสารวินวิน แต่ก็ตื่นได้ซะทีนะ

สงสารไรน์


อ่านตอนนี้จบแล้วต้องถอนหายใจตามเลยอ่ะ สงสารน้องอย่างบอกไม่ถูก



ปล. ไจฟ์อย่าเพิ่งรีบจบเลย
มีเรื่องให้เขียนต่ออีกตั้งเยอะ
มิคกี้กะรุ่นพี่นาโอมิ
อลันกะกลาส
แล้วไหนจะไรน์อีก

บทสรุปของเทียร์ก็ยังไม่รู้เลย

เขียนต่อเถอะครับ
แต่ของมิคกี้เยอะๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 17-11-2010 12:10:47

 :L2:หอบมาพร้อมกับคำว่า :pig4:
ขอบคุณค่ะน้องไจฟ์ ที่ทำลมหายใจพี่ให้เป็นปกติ ฮ้า..ฮึบ..ค่อยโล่งขึ้นมา หายจุกแล้วค่ะ
แต่พี่ก็ว่ายังจบไม่บริบูรณ์เท่าไรนะคะ เหมือนที่น้องคิงว่านั่นแหละค่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: w1234 ที่ 17-11-2010 12:29:56

จะจบแล้วหรอ

 :L2: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: Piaanie ที่ 17-11-2010 13:45:34

อ่าว แล้ว คู่กลาสละนั่น จบแบบนี้เลยเหรอ แง๊ว เค้าค้างคาใจ  :o12:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 17-11-2010 15:07:57

 :pig4:
เข้ามากด + ม่ะอยากเวิ่นเว้อ แต่มิคกี้น่ารักเน๊อะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 17-11-2010 16:07:00

โฮฮฮฮฮ ในที่สุดพี่ลีโอก็กลับมาจนได้

อย่าทิ้งน้องไปไหนอีกเลยนะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 17-11-2010 17:57:07

+ ย้อนหลัง ขอบคุณครับ
อีก 2 ตอนจบแล้วครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 17-11-2010 18:43:31

^
^
^
จิ้มๆแล้วบวกบ้าง

วินวินจ๋าาาาาาาาาาาาาา กอดดดดดดดดดดดดดด
มิคกี้จ๊ะจ๋า กอดดดดดดดดดดดด กอดดดดดดดดดดดดดดด (ลำเอียงชัดเจน)

ปล.ส่วนน้องชายของพี่นุ่น กลายเป็นแมวเพศผู้ไร้โจ๊วไปแล้วค่ะ ถูกตัดออกไปประมาณหนึ่งนิ้ว T__T

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 17-11-2010 21:09:12

 :mc4:
พี่มา น้องมา มาครบ อารมณ์ดี...ชนะเลิศ
ขอบคุณไจฟ์คร้าบบบ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 17-11-2010 21:26:28

 :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (17/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 17-11-2010 21:36:06

มีความสุขกันได้แล้วน้าา เรื่องร้ายๆผ่านไปแล้ว  :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 18-11-2010 08:30:39

(ต่อครับ)
ตอนที่ 42
วินวินนั่งกอดกระเป๋าเป้หลังนั่งรอรถที่จะมารับ อยู่ที่เก้าอี้สนามตัวยาวหน้าตึกซ้อม โดยมีมิคกี้นั่งอยู่ข้างๆ สักพักพี่กลาสก็เดินตามมาสมทบ
“หมิงไปไหนล่ะ” วินวินถามคนที่เพิ่งเดินเข้ามา
“ไปเตะบอล”
“พวกตกเย็นมีผู้ปกครองมารับหมั่นไส้ว่ะ” มิคกี้ทำเป็นแซวปากยื่นปากยาว
“เออ..แล้วมึงน่ะ ไหนบอกว่าจะมีสะใภ้ กูรอมาเป็นเดือนแล้วนะ” กลาสหันมาถาม
มิคกี้กลอกตาเจ้าเล่ห์ “นี่ไง” ซองจดหมายสีชมพูอยู่ในมือหนุ่มหน้าเด๋อตัวเล็ก
“จดหมายรักให้พี่นาโอมิไง” วินวินทำหน้าตาเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดอย่างออกนอกหน้า
“อ่าฮะ” มิคกี้พยักหน้าหงึกหงัก ยิ้มแป้น “วันนี้กูจะบอกเค้า”
กลาสส่ายหน้า
"ยุคไหนวะเนี่ย ยังใช้จดหมายอยู่อีก"
ขณะที่วินวินหัวเราะร่วน “สู้ๆ”

รถ 2 คันขับตามกันมาจอดที่ฟุตบาทหน้าตึกซ้อม คนที่ลงจากรถหรูคันหน้าคือพี่ลีโอ ส่วนคันหลังคืออลัน
“มิคกี้ไปกินข้าวด้วยกันมั๊ย” พี่ลีโอชวน แต่วินวินกระตุกแขนเบาๆ
“พี่รอแป๊บนึงนะฮะ มิคกี้มันจะให้จดหมายรักพี่นาโอมิ ผมอยากอยู่ก่อน”
“เหรอ เออ เอาโว๊ย!” พี่ลีโอหัวเราะ หันไปพยักหน้ากับอลันที่รับกระเป๋าหนังสือกับกีตาร์ของกลาสไปเก็บในรถ แล้วกลับมานั่งคุยในระหว่างรอสาวอยู่ด้วยกัน
กลุ่มสาวสวยผมยาว เดินลงมาจากตึกซ้อมไวโอลินที่อยู่ถัดไป หนึ่งในนั้นคือพี่นาโอมิ
“มาแล้ว” วินวินบอกเพื่อน

มิคกี้กระแอมไล่ลม จัดเสื้อผ้า และทรงผมให้เรียบร้อยขยับแว่น แล้วเดินเข้าไปหา เห็นพี่นาโอมิเดินแยกออกจากกลุ่มพูดคุยบางอย่างกับมิคกี้
สาวสวยโอบกอดหนุ่มหน้าเด๋อเบาๆ แล้วกลับมารวมกลุ่มกับเพื่อน เมื่อหันมาเห็นพี่ลีโอที่เคยช่วยสอนทีมทรีโอก็ค้อมตัวทักทายแล้วผ่านไป.....

“อะไรอ่ะ” วินวินงง ขณะที่มิคกี้เดินคอตกลากเท้ากลับมาหา ลงนั่งที่เก้าอี้ยาวตัวเดิม จดหมายยังอยู่ในมือ.....
“มิคกี้”
มิคกี้นั่งคอตกจนวินวินต้องโอบไหล่ไว้
“แฟนเค้าอยู่ที่ฝรั่งเศส เรียนจบก็จะกลับไปแต่งงาน” หนุ่มร่าเริงยิ่งพูดยิ่งหงอย “ทำไมทุกคนชอบมีแฟนเป็นคนนอกกันนักวะ” อยู่ดีๆ คนหงอยก็เริ่มพาล
“ไรของมึงเนี่ย มาพาลไรกะกู” วินวินทำหน้าตาเหรอหรา
“ก็พวกมึงน่ะแหละ ต้นแบบของการรักคนไกลทั้งนั้น”
“ไอ้ตัวเปี๊ยกนี่แมร่งกวนไม่เลิก” กลาสส่ายหน้า อยากสงสารแต่ขำมากกว่า
“กูอกหัก ไม่อยากเชื่อเลย คนดีๆ อย่างกูต้องอกหักอ่ะ” หนุ่มหน้าเด๋อเริ่มคร่ำครวญ
“ก็มีคนชอบมึงอยู่ ทำไมมึงไม่มองเค้ามั่งล่ะ”
“มีด้วยเหรอ” พี่ลีโอถาม แต่พอเห็นตาเขียวของมิคกี้ต้องรีบยกมืออธิบาย “พี่หมายถึงใครเหรอ”
“รุ่นน้องฮะ”
“ไม่ใช่สเปค” มิคกี้บอกแล้วถอนหายใจ
"หล่อเลือกได้นะมึงน่ะ" กลาสบอกขำๆ

“พี่คะ” เสียงใส ๆ ทักทาย หญิงสาวตัวเล็กผมยาวระคอ ดวงตากลมโต แต่งตัวน่ารักทักทาย
“มีอะไร” มิคกี้ตอบด้วยน้ำเสียงห้วน เฉยเมย
“หนูซื้อคุกกี้มาฝากพี่ค่ะ”
“ไม่ชอบคุกกี้” หนุ่มหน้าเด๋อ ยังเฉยเมยอยู่
“น่ากินออก” อลันเพิ่งได้พูด ทั้งยังส่งยิ้มหวายละลายใจสาวให้กับเจ้าของคุกกี้
“หนูซื้อมาให้พี่มิคกี้”
“พี่มิคกี้ไม่รับ ให้พี่อลันได้มั้ยครับ” อลันหยอดขณะที่เอื้อมมือจะไปรับขนม แต่ติดที่เสียงกระแอมที่เหมือนคำราม ทำให้มือคู่สวยค้างอยู่กลางอากาศ
“ของพี่มิคกี้ค่ะ” หญิงสาวย้ำ ขณะที่ทำเหมือนซ่อนกล่องขนม
“เออ..เอามาก็ได้” มิคกี้คว้ากล่องขนมมาเฉยๆ
อลันทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ “เค้าไม่เต็มใจรับ แต่พี่เต็มใจชวน ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ”
“เฮ้ย! พี่อลันนี่ยังไง ไปมินนากินข้าวกัน” จู่ๆมิคกี้ก็ลุกขึ้นยืนคว้าข้อมือเล็กๆ จูงไปที่ลานจอดรถมอเตอร์ไซค์ ใส่หมวกกันน็อคให้ แถมตอนที่ขับผ่านออกไป ยังหันมาตะโกนอีกที
“พวกตาแก่ชอบกินเด็ก ระวังจะติดคอตาย!”

วินวินหันไปหัวเราะกับพี่ลีโอที่พยายามรักษาฟอร์มไม่หลุดหัวเราะมาตั้งแต่มิคกี้ไม่รับคุกกี้จากมินนาแล้ว
จนเมื่อเข้ามาในรถพี่ลีโอก็ยังหัวเราะอารมณ์ดีไม่เลิก

แต่ว่า.....ในรถอีกคันหนึ่ง

“ถ้าอยากอายุสั้นก็เล่นมุกนี้ต่อหน้าผมอีกนะ” หนุ่มร็อคบอกท่าทางเอาจริง อลันหันมาส่งยิ้มกว้าง แต่ยิ่งทำให้กลาสโมโหหนักกว่าเดิม “อย่ามายิ้มหวานการค้ากับผม แมร่งเห็นสาวๆเป็นไม่ได้ หวานจนมดมาทำรังแล้ว”
อลันแค่ยิ้มๆ “เดี๋ยวคืนนี้ให้คิดบัญชียันเช้าเลยก็ได้”
“เหอะ ให้ไรน์ขย่มให้หักเป็น 2 ท่อนเลยดีมะ” กลาสขู่ทั้งที่ดวงตาพราวเริ่มอารมณ์ดี
“ไม่ไหว...โทษนี้รุนแรงไป ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า”
กลาสหัวเราะเสียงจมอยู่ในคอ แล้วนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
“ผมนี่โคตรแย่มากเลยใช่มั๊ย”
ถึงจะเป็นเรื่องที่อยู่ดีๆ กลาสก็พูดขึ้นแต่น่าแปลกที่หนุ่มรูปหล่อแต่งกายสุดเนี๊ยบคนข้างๆ กลับรู้ว่าเรื่องอะไร
“เราทั้ง 3 คนก็แย่ด้วยกันทั้งนั้นแหละ เราต่างก็เห็นแก่ตัว ผมเองก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ก็ยังดันทุรังให้มันเป็นไปเหมือนกัน”
“ไรน์น่ะ....ผมไม่รู้จริงๆนะว่าจะเรียกว่ารักหรือสงสารกันแน่ แต่ก็มีแต่เค้าที่ทำให้ผมปลดปล่อยได้เต็มที่”
อลันพยักหน้า
“พอนึกถึงตอนที่เค้าอยู่กับเจ้านาย แล้วโดนคุณเทียร์มาอาละวาด ผมมักจะรู้สึกผิดที่ไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย ปล่อยให้คุณเทียร์ทำร้ายเขา แล้วเขาก็เงียบไป หลายวันผ่านไปผมถึงได้ไปดู....เขาไม่ใช่คนที่อยู่กับเราในตอนนี้”
“แย่มากเลยหรือ”
อลันพยักหน้าอีกครั้ง “แล้วเมื่อมาเห็นที่เขาทำเพื่อกลาส ผมยิ่งเชื่อว่า ไรน์เป็นคนที่เวลารักใครเขาจะทุ่มสุดตัวสุดหัวใจจริงๆ ถึงผมรักกลาสมาก แต่ผมก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับเขาอีก”
“แล้วไม่รักไรน์บ้างเลยหรือ”
“ผมก็รักกลาส” อลันตอบนิ่งๆ ตามนิสัย
กลาสอมยิ้มหันไปมองหน้าต่างข้างรถ
“ถึงได้บอกไง ว่าไม่อยากให้คำจำกัดความเรื่องของเรา 3 คนเลยจริงๆ แล้วบางทีผมก็รู้สึกแปลกๆ”
“แปลกยังไง”
“ไม่รู้เหมือนกัน บางทีมันก็เหมือนผมลำเอียง” คนตาเรียวพูดขำ
“ใช่สิ” อลันตอบรับทันที “เวลาอยู่กัน 3 คนไรน์เคยปล่อยแขนกลาสที่ไหน”
“หึงเหมือนจริงนะเนี่ย”
อลันได้แต่หัวเราะ “ผมยอมให้แค่ไรน์คนเดียวนะ”
กลาสทำท่านวดขมับ “ปวดหมองว่ะ”
“มีคนอื่นอีกหรือไง”
“เฮ้ย! แค่นี้ก็อยากบ้าแล้ว”
 
เมื่อรถเลี้ยวเข้าซอย อลันจอดรถที่ข้างทาง แต่พอจะโน้มตัวไปหากลาสก็ผลักอกไว้ “เดี๋ยวก่อน”
“นะ”
“ไม่ ผม...”
“นะ..”
“แต่ว่า..”
“นะ.....”
“ผมไม่อยากทำลับหลังไรน์”
“เดี๋ยวเข้าบ้านไรน์ก็ห้ามผมเข้าใกล้กลาสแล้ว แล้วนี่กลาสก็ไม่ได้ทำ ผมเป็นคนทำต่างหาก” อลันบอกแล้วกดริมฝีปากลงหา กลาสผ่อนลมหายใจยาวเลื่อนมือขึ้นโอบรอบคอ มือแข็งแรงเลื่อนลงหาที่เป้ากางเกง แต่พอจะเลื่อนต่ำลงไปข้างหลัง กลาสก็กระซิบเสียงต่ำๆ
“อยากตายใช่มั้ย!”
อลันหลุดหัวเราะ หายใจเข้าลึกๆ แล้วนั่งตัวตรงขับรถกลับบ้านด้วยดี   

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 18-11-2010 08:35:23

แต่พอเข้ามาถึงบ้านกลาสต้องกัดฟันแน่น ไม่พูดทักคนในชุดผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวาน กับกิ๊บยักษ์
“กลาส” ไรน์มีสีหน้าหมดความมั่นใจอย่างสิ้นเชิง เมื่อกลาสเดินผ่านจะขึ้นไปที่บนบ้าน
“เกลียดสีชมพู! ของขึ้น! อย่าใส่ให้เห็นอีก” กลาสร้องตะโกนมาจากบันไดบ้าน ทำให้ไรน์รีบถอดออกแทบไม่ทัน
แต่พอกลาสถอดเสื้อเตรียมอาบน้ำ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงต้องไปเล่นดนตรีต่อที่คลับกับพวกหมิง ไรน์ก็กลับเปิดประตูแล้วยื่นหน้าเข้ามามอง
“กลาส”
“มีอะไร”
“เกลียดสีชมพูเหรอ”
“เออ”
“แล้วเกลียดอะไรอีก”
“ถามทำไม”
“จะได้ไม่ทำไง”
กลาสหันหลังให้ ซ่อนยิ้มที่มุมปาก
“กลาส”
“เออ”
“หายโกรธยัง”
กลาสเงียบเดินเข้าไปในห้องน้ำ กลับออกมาไรน์ที่นั่งอยู่ข้างเตียงลุกขึ้นยืนทันที ทั้งยังยิ้มแป้นเอาใจ
แต่สีหน้าของกลาสยังเคร่งเครียดเหมือนเดิม
“กลาส”
ไรน์เดินเข้ามาหา กลาสก็หันหลังให้
“อันนี้ผ้ากันเปื้อนอันเก่าไง” ไรน์ให้ดูผ้ากันเปื้อนสีเหลืองลายเป็ดน้อยผืนเก่า
“เออ”
“แล้วทำไมยังโกรธอีกล่ะ”
กลาสดึงแขนไรน์ไปยืนที่หน้ากระจก “ดูสิว่าทำไมผมโกรธ”
ไรน์มองตัวเองในกระจกแล้วมองกลาสที่ยืนอยู่ข้างหลังแต่มองไปทางอื่น
ใบหน้าอ่อนกว่าวัย ส่ายไปมาอย่างงงๆ “ไม่รู้หรอก”
“ฮึ่ย!” กลาสทำท่าฮึดฮัด ทำไมต้องให้อธิบายด้วยวะ “ก็เนี่ย ไรน์ใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้น แล้วเวลาใส่ผ้ากันเปื้อนแบบนี้มัน....”
“มัน..” ไรน์รู้แล้ว แต่ตอนนี้อยากแกล้งคนปากแข็ง
“มันเหมือนไรน์ไม่ได้ใส่อะไรเลย!” กลาสตวาด แต่พอจะเดินหนีไรน์ก็เหวี่ยงแขนกลับมาทางด้านหลังดึงเอวหนาเข้ามา แล้วแกล้งเบียดสะโพกหา
“อือ...จริงๆด้วย”
กลาสอึกอักหน้าแดง “หยุดเล่น เดี๋ยวผมต้องไปเล่นดนตรีอีก”
แต่ไรน์ยังไม่หยุดเล่น แล้วไอ้การที่เอื้อมมือมาข้างหลังล็อคเอวหนาๆ นั่นไว้ ถ้ากลาสจะถอยออกมาก็ทำได้อยู่แล้ว เพียงแต่ความคุ้นเคยทำให้แก่นกายกำลังเรียกร้องให้ปลดปล่อยออกมา
“กลาส....” ไรน์เรียกเสียงอ่อนหวานเอนศีรษะเล็กๆพิงที่อก

-*-

กลาสขยับสะโพกสาวยาวๆ แล้วเกร็งตัวหยุดนิ่ง ทิ้งตัวลงหอบหายใจเหนือร่างผอมบางของไรน์ที่ผวาจูบปากอลัน ขณะที่มือข้างหนึ่งยังกอบกุมแก่นกายของอลันไว้
“โอย...ไรน์..” กลาสครางแล้วพลิกตัวลงนอนหงาย มองไรน์ที่ทำให้อลันต่อจนเสร็จแล้วลงมานอนหนุนแขน ท่าทางเหมือนอยากหลับเต็มที
“ยังไม่เช้าเลย”
ไรน์ลืมตาขึ้นมองแล้วขยับตัวจะลุก แต่กลาสกดเอวบางไว้
“นอนเถอะ”
“ก็กลาสบอก”
“ผมแซวเล่นเฉยๆ”
“อือ” ไรน์พยักหน้าแล้วหลับตาซุกหน้าแนบอกกว้าง ขณะที่กลาสมองต่อไปที่คนตัวโตที่ด้านหลังไรน์
“ไม่ง่วงหรือไง”
“กลาสล่ะ”
“ยัง...” กลาสดึงมืออลันเข้ามากอดไรน์จากทางด้านหลัง คนที่ทำท่าจะหลับเลยลืมตาขึ้นมามอง “ตอนที่อยู่บนเวทีแล้วมองเห็น 2 คนอยู่ด้วยกันมันเป็นความรู้สึกที่ดีโคตรๆ”
“ดีอะไร ชั้นมีผัว 2 คน” ไรน์เถียงเบาๆ กลาสเลยหยิกที่แก้ม
“นานๆผมจะโรแมนติคซะที อย่าขัดคอได้มั๊ย” ไรน์รีบขอโทษแล้วบอกให้กลาสพูดต่อ แต่กลาสอารมณ์เสียไปแล้ว
“ไม่แล้ว แค่นั้นแหละนอนเหอะ”
อลันยิ้มกว้าง คว้าใบหน้าของคนที่อารมณ์ขึ้นลงๆ พร้อมกับขยับตัวข้ามไรน์มาหา กดจูบแลกลิ้นจนคนที่นอนมองแทบลืมหายใจ
“แมร่ง” แต่คราวนี้ต่อให้อุทานเสียงดังเท่าไหร่ ก็ไม่มีใครยอมผละออก “แมร่ง ได้ยินมั๊ยเนี่ย”
แก่นกายของอลันเริ่มอุ่นร้อนเสียดสีที่ด้านหลังของไรน์ ดันไรน์เบียดเข้าหากลาสไปด้วย
“2 คนนี้ใจร้ายเกินไปแล้ว”
“ก็ไรน์ไม่ยอมให้ผมทำอลันเองนี่นา” กลาสบอกขณะที่เล็มเลียอยู่ที่คางของอลันแล้วกลับไปจูบปากใหม่
“ทำอย่างนั้น แล้วชั้นจะอยู่ที่ไหนล่ะ”
อลันกับกลาสหยุดแลกลิ้นหันมามอง
“ทำไมคิดอย่างนั้น”
“ชั้นรู้ว่า..อลันกับกลาสรักกัน”
“ไรน์” อลันท้วงแต่ไรน์ยกมือเกลี่ยแก้มของอลัน
“เธอ 2 คนรักกัน ถ้ากลาสทำอลันได้ แล้วชั้นจะอยู่ยังไง”
“ผมไม่ได้อยากได้ก้นอลันสักหน่อย”
“ผมก็ไม่ได้อยากได้ก้นกลาสนี่”
“หือ” ไรน์มองซ้ายขวาแล้วหัวเราะคิก “เป็นคำโกหกที่น่ารักเป็น 2 เท่าเมื่อมาจากคน 2 คนที่ชั้นรัก”
“ไรน์ ไม่ใช่อย่างนั้น” อลันสีหน้าแววตาเป็นห่วงอย่างจริงจัง แต่อีกคน...
“อย่านอยด์ขอร้อง” กลาสบ่นแล้วลงนอนหลับตา แต่สักพักก็ได้ยินเสียงถอนหายใจมาจากอลันทำให้ 2 คนหันไปมอง
“เป็นอะไร”
“เสียความมั่นใจ” อลันลืมตานอนมองเพดาน
“อ้าว” ไรน์พลิกตัวกลับไปหา
“ใครๆ ก็บอกว่าอยากเปิดซิงก้นผม แต่กลาสกลับบอกว่าไม่อยากได้”
“กวนตรีน!” ไรน์ร้องด่าเสียงดังทั้งทุบอกกว้างดังปึ้ก “ให้ชั้นจัดให้มะ”

*-*-*

เช้ามืด....กลาสลืมตาตื่นหันไปมองคน 2 คนที่นอนอยู่ข้างๆ คนหนึ่งที่ซ่อนความเจ็บช้ำทั้งมวลไว้ภายใต้สีหน้ายิ้มแย้ม คนที่บอกว่า “รักชั้นบ้างนะ”
กับอีกคน ที่ยอมได้ทุกอย่างเพียงเพราะว่า “ผมรักกลาส”

มือกีตาร์ร็อคตาเรียวขยับตัวลุกขึ้นแต่งตัว.....หยิบกีตาร์และกระเป๋า.....
กีตาร์หนัก...
กระเป๋าก็หนัก...
ขนาดรองเท้ายังหนัก....
ได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่ที่หน้าบ้านแล้วถอนหายใจยาว
แต่เมื่อจะก้าวขามือเล็กๆ ก็คว้าที่แขนไว้
“ไปไหนอ่ะ..ไปด้วยสิ”
“ไรน์” กลาสหันไปมองคนที่เมื่อครู่ยังเหมือนนอนหลับสบาย แต่ตอนนี้แต่งตัวเรียบร้อย เมื่อมองต่อไปทางด้านหลัง คนตัวโตอีกคนปิดประตูบ้านล็อคกุญแจ แล้วหันมาส่งยิ้มกว้างอบอุ่นให้เหมือนเคย
“อลัน...ผม..”
“ไปไหน ไปด้วย” ไรน์บอกย้ำน้ำตาคลอ
“แต่ว่า...”
“ไปด้วยกัน มันจะไปได้ไกลแค่ไหน ก็แค่นั้น แต่ว่าวันนี้ตอนนี้ ขออยู่ด้วยกัน 3 คน กลาส ไรน์ และผม” อลันบอกขณะที่เดินเข้ามาหา

กลาสพยักหน้า....ยิ้่มอ่อนๆ
ขอแค่วันนี้อยู่ด้วยกัน 3 คน....

*-*-*-จบตอนที่42*-*-*-

เหลืออีก 1 ตอนครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 18-11-2010 08:42:12

น้องไจฟ์คะ
แง้.........เราสามคนอ้ะ

สงสารแต่ก็ดีใจที่ทั้งสามคนยังอยู่ด้วยกัน
แบ่งหัวใจรักเผื่อไรน์จังสักนิดเถอะนะทั้งสองคน พลีสๆ

แล้วก็ น้องมินนาน่าร้ากกกกกกกกกกกก ดูแลมิคกี้คนดีดีๆนะคะ ถ้าเป็นคนนี้ พี่นุ่นยอมให้ คริคริ

..............น้องไจฟ์ดูตรงนี้นะคะ
แก่นกายของอลันเริ่มอุ่นร้อนเสียดสีที่ด้านหลังของอลัน (อลัน.....อลัน???)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 18-11-2010 08:48:34

 :z13:ตามมาอ่าน แปะไว้ก่อนเดี๋ยวมาเม้นท์นะจ๊ะ
====
วันนี้เป็นวันที่ปลอดโปร่ง โล่งสบายที่สุดในรอบสามอาทิตย์ พี่เลยอ่านได้ตอนกลางวัน
ฝากความคิดถึง ถึงน้ำชาด้วยนะจ๊ะ...พี่แก้ว อบต. ก็คิดถึงสองหนุ่มเช่นกันจ๊ะ คิคิ

อยากให้ไรน์ได้อยู่สามคนแบบนี้นานๆ รักน้องบ้างสักคนละหน่อยก็ยังดี...อยู่ไปจนกว่าจะไม่รู้จะอยู่ยังไงนี่แหละ!!
เริ่มจากสงสาร แล้วค่อยพัฒนามาเป็นผูกพัน ก็โอเคนะ แม่ยกรับได้ อิอิ

สองหนุ่มก็ช่างพูดแถไถไปได้น่ารัก แบบนี้ ไรน์ไม่หลงก็ไม่รู้จะว่าไงละ 555

จะจบแล้ว....เร็วเนอะ (เหรอออออ) 555 รออ่านนะครับไจฟ์

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 18-11-2010 09:11:54

 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 18-11-2010 09:13:44

พี่นุ่นครับแก้ไขแล้วนะครับ
พี่แก้ว อบต.ครับ น้องทีคิดถึง
a_tapha ครับ อีโมตัวนี้อีกแล้วเหรอ..

ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 18-11-2010 09:17:13

แปะไว้ก่อนนะครับไจฟ์

เดี๋ยวดูแฮรี่ (รอบ 11 โมง) จบแล้วจะกลับมาอ่านครับ

ยัง +1 ไม่ได้นะ ยังไม่ครบวันเลย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 18-11-2010 09:40:22

เราสามคน กลาสกับอลันรักกัน
แต่ไม่มีใครรักไรน์ ที่อยู่ด้วยเพราะความสงสาร

ไรน์น่าสงสารเนอะ



มิคกี้มีสะใภ้แล้ว  :m4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: pinkky_kiku ที่ 18-11-2010 11:58:07

แอบกลุ้มใจ เง้อออ สรุปว่า จะอยู่ 3 คนจริงๆใช่มั้ยนิ
แต่เราว่าดีแล้วหล่ะ เพราะถ้าขาดใครคนใดคนหนึ่งไป
มันก็จะไม่โออ่ะ พาร์ทนี้วินวิน กะลีโอ น้อยจัง
แต่มิคกี้ น่ารักนะ ชอบมินนาก็บอกเต๊อะ
หวงซะ  :laugh:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 18-11-2010 13:04:16

มิคกี้แม้จะพลาดจากพี่คนสวย
ก็ยังมีน้องน่ารักมาดามใจ แต่ไรน์
ได้แค่ความสงสาร อ่ะพยายามคิดบวกว่า
ก็ยังดีเนอะ ดีกว่าไม่มีใครเลย
น้องไจฟ์คะ ถ้าพี่เป็นไรน์ พี่จะทำใจได้ไหมนี่แบบเนียะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 18-11-2010 15:08:34

ไจฟ์ครับ ชอบตอนนี้จัง อ่านแล้วมีความสุข
เหมือนทุกอย่างจะลงตัวแล้ว

มิคกี้ก็น่ารัก

อลัน กลาส และไรน์ก็เหมือนจะตกลงกันได้

เฮ้อ...จะจบแล้วจริงดิ
ไม่อยากให้จบเลยครับ...จริงๆ นะ



กอดน้องทั้งสอง(ไจฟ์กะที)ด้วยความรักครับผม  :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: Little Devil ที่ 18-11-2010 15:50:24

สนุกมาก..ความรัก..ความเข้าใจ และมิตรภาพ
+1

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: w1234 ที่ 18-11-2010 16:03:55

 :เฮ้อ:
กลาส อลันไรน์ รักของ3คนนี้ตกลงกันได้ใช่ป่าว :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 18-11-2010 16:35:12

จะจบแล้วอ่า นึกแล้วก็ใจหาย มีเขียนต่อเรื่องใหม่หรือยังคะ
หายากที่คนแต่งจะมาโพสให้ทุกวัน ไม่ค้างให้เก็บไปจิ้นเอง
ยังไงจบแล้ว อย่าลืมตอนพิเศษนะคะ  :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 18-11-2010 18:52:48

โฮ  มะอยากให้จบเลย มะอยากให้มีบทสรุปของทั้งสามคนด้วย  :monkeysad:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 18-11-2010 19:05:13

มันก็น่ารักดีความรักของคน3ค :L1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 18-11-2010 19:54:24

เราสามคนถึงจะรักกันแต่มันดูเศร้าไปม้ายยยยย :o12:
+1 ให้เราสามคนคะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 18-11-2010 20:10:24

+1 ขอบคุณทุกรีครับ

ตอนจบมาวันอาทิตย์นะครับ

ขอบคุณมาก

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: Piaanie ที่ 19-11-2010 15:50:25

ง่า สรุป 3 คนจริงๆ นะนี่ สงสารไรท์เหมือนกันนะ เค้ารักกัน แต่สงสารเรา ว๊า น่าจะมีมาอีกซักคน มารักไรท์ ทีนี้ก็ไม่มีใครเจ็บแระ เอาแบบรักมากๆ สุดใจขาดไปเลย คนโหยหาความรักก็น่าจะมีคนที่มาเติมเต็มให้แบบ เต็มที่ ไม่ใช่ได้มาแบบครึ่่งๆ กลางๆ  :monkeysad:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 19-11-2010 17:59:11

คิดถึงสองคู่หูตัวเปี๊ยกแย่เลย o9

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (18/11/10)
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 19-11-2010 19:51:15

  :กอด1: สงสารไรน์ ><"

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 21-11-2010 07:35:33

(ต่อครับ)

ตอนจบ

พี่ลีโอหันมามองคนที่เดินอยู่ข้างๆ แต่สายตาหันไปทางอื่นตลอดเวลาที่เดินจากลานจอดรถกลับมาถึงห้องพักที่ชั้นบนสุดของโรงแรม

ตอนที่ออกมาจากมหาวิทยาลัยยังหัวเราะมิคกี้กับ “สะใภ้” อยู่ดีๆ แต่พอแวะกินข้าวกับซื้อของกลับดูเงียบลงไปเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

“ผมไปอาบน้ำก่อนนะฮะ” วินวินบอกพี่ทันทีที่เดินเข้าไปในห้องพัก
“อืม” พี่พยักหน้ารับแต่สายตาของพี่ที่มองเลยไปที่โต๊ะทำงาน แล้วเดินเข้าไปดูทำให้น้องมองตาม
ตอนนี้บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่มีซองเอกสารสีส้มสดวางอยู่
วินวินพลอยเปลี่ยนใจวางกระเป๋าที่โซฟาแล้วเดินกลับมายืนข้างๆ พี่
“โห..สีเหรอเนี่ย”
พี่หัวเราะเบา ๆ “จากเทียร์น่ะ”
วินวินหันไปมองพี่แล้วก้มหน้า “ผมไปอาบน้ำดีกว่า”
พี่หันไปหอมแก้มนิ่ม แล้วแกะซองเทของออกมากองบนโต๊ะก่อนที่น้องจะเดินไป ภายในซองนอกจากจะมีรูปภาพแล้ว ยังมีกล่องใบเล็กๆ อยู่ด้วย
พี่ลีโอแค่รวบของทุกอย่างคืนในซองแล้วหันมามองคนใบหน้าเหมือนตุ๊กตา
“เอ่อ...คือ...”
“นี่แหละเทียร์” พี่ลีโอพูดแล้วถอนหายใจ ยืนกอดอกพิงโต๊ะทำงาน
“แล้ว..ผม...”
“ผมทำไม”
“ก็...พี่เทียร์”
“ส่งของมาทำลายขวัญ ท่าทางจะได้ผลดีซะด้วย เพราะมีคนยอมแพ้ทันที”
“ใครบอก” วินวินทำแก้มป่อง
“เหรอ ไม่เห็นจะเหมือนคนไม่ยอมแพ้เลยนี่ หงอยซะขนาดนี้”
“ผมไม่หงอย”
“เหรอ”
“เหอะ แล้วจะรู้ว่าถ้าผมเอาจริงขึ้นมา ใครก็สู้ผมไม่ได้”
พี่ส่ายหน้า เดินกลับไปห้องนอน “ไม่เห็นจะจริงเลย”
วินวินกระโดดขี่หลังพี่ ให้พี่แบกกลับเข้าไปในห้อง แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น “พ่อโทรมา”
“งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ”
“ฮะ” วินวินวิ่งมาหยิบโทรศัพท์จากในกระเป๋า แล้วกลับไปนอนคุยในห้อง
“พี่ไปรับผม กินข้าวแล้ว กลับมาห้องแล้ว .....”

เรื่องราวต่างๆมากมายที่เกิดขึ้นล้วนแต่เป็นบททดสอบความรัก อยู่ที่ว่าเราจะนำมากัดก่อนความรัก หรือว่าจะเสริมให้ความรักมั่นคงขึ้น
พี่ลีโอยอมรับว่า เพราะความเห็นแก่ตัวทำให้คนหลายคนเจ็บปวด ลำพังตัวเองอาจเลือกที่จะไม่ใส่ใจความรู้สึกเหล่านั้นต่อไป แต่เมื่อมันมีผลมาถึงน้องก็ไม่อยากปล่อยให้มันผ่านไป อยากจัดการให้ทุกอย่างเรียบร้อยด้วยดี
แต่บังเอิญว่าน้องเองก็เลือกที่จะปล่อยให้เรื่องเหล่านั้นผ่านไปเหมือนกัน
สิ่งของต่างๆที่เทียร์ส่งมา ถึงได้ถูกทิ้งให้อยู่บนโต๊ะเหมือนเดิม

เมื่อพี่ออกมาจากห้องน้ำ เห็นคนรูปร่างผอมบางกำลังนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง 
“เป็นไงมั่ง”
“ไม่เป็นไง บอกว่าอย่ากวนใจพี่เวลาพี่ทำงาน”
“อืม..งั้นพี่ลงไปงานเลี้ยงแป๊บนึงนะ”
วินวินเงยหน้าขึ้นมองคนที่สวมกางเกงนอนขายาวตัวเดียว ผ้าขนหนูผืนเล็กพาดคอ แล้วขมวดคิ้ว
“งานอะไรใส่กางเกงนอนตัวเดียว”
“ปาร์ตี้ชุดนอนไง”
“อะเหรอ~~ ตามสบายเลยป๋า~~”
พี่ลีโอยักคิ้ว แล้วเดินออกไปจากห้อง
“เฮ้ย! ไปจิงดิ” วินวินวางโทรศัพท์ไว้หัวเตียงแล้ววิ่งตามออกมา แต่พอเปิดประตูก็โดนแขนแข็งแรงเหนี่ยวเอวไว้แล้วยกจนลอย
“เหวย!  อ๊า! ปล่อยๆๆๆๆๆ เดี๋ยวตก!”
หนุ่มตัวเล็กร้องลั่น เมื่อโดนพี่ล็อคเอวแล้วแกล้งเหวี่ยงไปรอบๆ 
คนกลัวตกร้องลั่น
แต่คนแกล้งหัวเราะร่วน
“อ๊าก ปล่อยก่อน จะอ้วกแล้ว!”
พี่หยุดหมุนแต่พอปล่อยน้องลงแตะพื้น คนตัวเล็กก็เซทำให้พี่คว้ากอดเอวไว้
“จะอ้วกเหรอ ขอโทษๆ”
“เหอะ ไม่ต้องขอโทษเลย”
วินวินมองซ้ายมองขวาแล้วหัวเราะ “โอย...เวียนหัวโคตร ขนาด 3 ขวบยังไม่เคยมีใครจับผมเหวี่ยงอย่างนี้เลยนะเนี่ย”
พี่ล็อคเอวอุ้มกลับมาวางที่เตียงในห้อง แต่พอถึงเตียงน้องก็กลิ้งตัวหนีไปอีกฟากของเตียง
“อ้าว...”
“อ้าว เอิ้ว อารายกาน หือตาเฒ่า” วินวินทำหน้าตาล้อเลียน
“ไม่เป็นไรนี่หว่า”
“พี่ก็รู้ว่าผมไม่เป็นไรถึงพามาเตียง แทนที่จะพาไปอ้วกที่ห้องน้ำ”
พี่หรี่ตากอดอก น้องก็ทำท่าเลียนแบบ แล้วกลายเป็นหัวเราะ มือสวยของพี่ดึงที่จมูกเบาๆ
“ตัวแสบเอ๊ย”
“อ๊ะลืมไปเลย ผมต้องไม่รู้เท่าทันนี่หว่า ฉลาดมากเดี๋ยวโดนทิ้ง”
วินวินบอกแล้วจะลุกขึ้น แต่โดนแขนแข็งแรงเหนี่ยวกลับมานอนอยู่บนเตียงเหมือนเดิม
ใบหน้าหล่อๆ นั่นอยู่ใกล้...แต่ไม่ยิ้ม..
“พูดว่าอะไรนะ”
“พูดอะไร”
“เมื่อกี้พูดว่าอะไร”
“พูดว่า....” วินวินกลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ มือขาวเกาะไหล่พี่ไว้ “ผม...”
“อย่าพูด อย่าแม้แต่จะคิดว่าพี่จะทิ้งเข้าใจมั๊ย”
ทั้งที่พี่จริงจัง ทั้งน้ำเสียงท่าทางและแววตา
คนที่โดนคร่อมตัวอยู่พยักหน้า ค่อยคลายยิ้ม แต่พอจะอ้าปากพูดพี่ก็รีบดักคออย่างรู้ทันอีกครั้ง
“ห้ามบอกว่าคิดเผื่อใจ เพราะมันไม่มีวันเกิดขึ้น”
“ใครจะไปรู้อนาคต” น้องเถียงเสียงอ่อยๆ
“อย่าคิดเองนอยด์เอง”
“ก็....”
“ไหนเมื่อกี้ใครบอกว่าถ้าเอาจริงไม่ยอมแพ้ไง”
วินวินทำเป็นหรี่ตายกมุมปาก “เหอเหอ บอกมาเหอะ จริงๆ แล้วตะเองกลัวโดนเค้าทิ้งใช่มะล่า~~
“ไอ้ตัวแสบ”
พี่ก้มลงหาแก้มใสคนรู้ทัน แต่น้องดิ้นหนีผลักไหล่พี่ ก็ยังโดนดึงเอวบางกลับมาหา เสียงหัวเราะดังก้องห้องพัก

*-*-*

ชายหนุ่มตัวเล็กยังไม่อยากลืมตาตื่น แขนเล็กๆวาดไปทั่วเตียง......ว่างเปล่า....
ดวงตากลมโตลืมขึ้นทันทีแล้วผวาพุ่งออกมาจากห้อง
“พี่ฮะ!”
ลีโอยังคุยโทรศัพท์อยู่ ได้ยินเสียงเรียกอย่างตกใจ แต่เมื่อหันไปวงแขนเล็กๆ ก็โผมากอดไว้แน่น
“แค่นี้นะครับ น้องตื่นแล้ว” พี่ลีโอบอกแล้วกดโทรศัพท์ ขณะที่ลูบผมคนที่ซุกหน้าอยู่กับอกเบาๆ รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงผ่านอกบางๆ มือเล็กๆที่กดอยู่ที่หลังพี่ทั้งเย็นเฉียบและสั่นไหว

.....พี่อยู่ที่นี่ พี่ไม่ได้ไปไหน.....

“ตื่นแล้วเหรอ เช้านี้กินอะไรดี เสร็จแล้วเราไปเดินเล่น ไปไหว้พระกันมั๊ย” พี่ถามอย่างอ่อนโยน หลีกเลี่ยงความกังวลของน้องไปที่เรื่องอื่น
แต่คนที่ซุกหน้าอยู่ยังไม่ยอมพูดอะไร ได้แต่ส่ายหน้าไปมาให้พี่ยืนกอดอยู่นิ่งๆ สักพักถึงได้คลายแขนออก
“ผมไปอาบน้ำนะฮะ” วินวินบอกทั้งที่ยังก้มหน้า
“พี่อาบให้นะ”
ดวงตากลมโตเหลือบขึ้นมอง แล้วส่ายหน้าอีกครั้งเดินกลับไปที่ห้อง “สั่งอาหารเผื่อผมด้วยนะ”
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รูมเซอร์วิสเข็นรถอาหารเข้ามาแล้วกลับลงไป พี่ถึงได้เดินกลับเข้าไปดูในห้อง
“วินวินครับอาหารเช้ามาแล้ว”
ได้ยินแต่เสียงน้ำ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ ทำให้พี่เคาะประตูห้องน้ำเรียก “วินวินครับ”
....เงียบ....
พี่เปิดประตูห้องน้ำที่ไม่ได้ล็อค วินวินยืนอยู่ในอ่างอาบน้ำ กำลังล้างฟองแชมพูสระผม
สายน้ำกับฟองที่ไหลผ่านร่างกายขาวละเอียด....
พี่ลีโอก้าวเดินเข้าไปหาจับจ้องที่ภาพข้างหน้า เหมือนริมฝีปากแห้งผาก
“วินวิน.....”
ดวงตากลมๆ ที่หันมามองเลื่อนลงมาที่แกนกลางแล้วอมยิ้ม ล้างฟองแชมพูแล้วหันไปกดสบู่เหลวใส่ฟองน้ำ
“ขอ..พี่ทำให้....นะ”
วินวินเลิกคิ้ว แล้วส่งฟองน้ำให้ พี่ยังคงยืนอยู่ข้างนอกอ่างอาบน้ำ แต่น้ำจากฝักบัวยังคงเผื่อแผ่มาถึงพี่
สัมผัสแผ่วเบาทะนุถนอมเมื่อฟอกสบู่ให้น้อง
“บางทีพี่ก็ทำเหมือนผมเป็นลูกบอล แต่บางทีก็เหมือนกลัวว่าผมจะหัก” 
“ก็....”
“ผม...เป็นคนของพี่ใช่มั้ยฮะ...”
พี่จับคนถามหมุนตัวเข้ามาหาแล้วกดจูบ ทั้งดูดปากดูดลิ้น ดูดแก้ม แล้วกลับไปที่ริมฝีปากอีกครั้งฝ่ามือแข็งแรงฟอนเฟ้นไปทั่วตัวจนคนในแขนร้องคราง
“วินวิน...ให้พี่ทำข้างนอกให้นะ” พี่ถามเสียงแหบพร่าแล้วก้มดูดลำคอแรงๆ
“ผมเป็นคนของพี่หรือเปล่า” วินวินถามกลับเสียงสั่น
“น้องไม่สบาย”
วินวินดึงมือที่กระชับแก้มก้นให้แตะที่จุดอ่อนไหวด้านหลัง ร่างผอมบางยกตัวขึ้น หลับตาแน่น
“ผมเป็น...คน..ของ...พี่...หรือ...เปล่า”
พี่สอดนิ้วช้าๆ ขณะที่วินวินยกขาเรียวข้างหนึ่งเหยียบที่ขอบอ่างอาบน้ำ “อือ...พี่ฮะ...พี่...”
พี่ก้มลงหาริมฝีปากที่เปิดรับ 2 แขนโอบรอบคอพี่ไว้แน่น
จนเมื่อพี่เลื่อนนิ้วออก วินวินก็หายใจยาวๆ ตาม ดวงตาหรี่ปรือ
“วินวิน”
“พี่รักผมมั้ย”
“รักสิ รักมาก” พี่ก้มลงช้อนริมฝีปากคู่สวยดูดขณะที่ยกสะโพกบางขึ้นเอว เดินกลับมาที่เตียง
“งั้นก็...รักผมสิ”
“วินวินไม่สบาย ให้พี่ทำให้ข้างนอกนะ”
วินวินผลักไหล่พี่ จ้องมองดวงตาสีอ่อน “ผมไม่ต้องการมีความสุขคนเดียว”
“แต่ว่า...”
“ถ้าเราจะอยู่ด้วยกัน ก็ต้องมีความสุขและความทุกข์ด้วยกันไม่ใช่หรือฮะ”
"วินวิน"
"ผมรักพี่ ผมอยากอยู่กับพี่"
"พี่อยู่กับวินวินเสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม"
"แต่ผมเป็นอย่างนี้ พี่จะเบื่อผมมั๊ยฮะ"
"เป็นแบบไหนล่ะ น้องขี้อ้อน ตามใจพี่จนพี่เสียคนซะขนาดนี้หาได้ที่ไหนอีก"
วินวินหัวเราะคิกจนดวงตาพราว
"พี่รักวินวิน พี่อยู่กับวินวิน แค่คำพูดไม่พอ แต่พี่จะทำให้วินวินได้เห็นได้รับรู้ จนลมหายใจสุดท้าย อย่าเบื่อตาเฒ่าคนนี้ซะก่อนแล้วกัน"
พี่คลี่ยิ้มกว้างขณะที่ก้มลงหาริมฝีปากแสนหวาน

*-*-*

ในงานเลี้ยงจบการศึกษา….

วงดนตรีร็อคยืนอยู่ที่ฝั่งซ้ายของเวที ส่วนวงออเคสตร้าอยู่ทางฝั่งขวา
เสียงอธิการบดีประกาศชื่อนักศึกษาดีเด่น
หนุ่มหน้าใสตัวเล็กในชุดสูทสีขาวเดินขึ้นสู่เวที ค้อมตัวทำความเคารพผู้ฟังแล้วก้าวไปที่เปียโนตัวใหญ่ หันไปโบกมือทักทายวงร็อค แล้วหันไปที่วงออเคสตร้าอีกที
หนุ่มตัวเล็กสวมแว่นตาผมม้าหน้าเต่อที่วันนี้หวีผมเปิดหน้าผาก ถือไวโอลินเตรียมพร้อมอยู่ที่หัวแถว 
ทั้งที่รู้ว่ามันผิดมารยาท แต่หนุ่มอารมณ์ดีมองโลกในแง่บวก ก็ยังอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วหัวแม่มือให้เพื่อน
วินวินหัวเราะ หันไปกวาดสายตาไปทั่วหอประชุม

พี่ลีโอ พ่อ และเพื่อนๆ ทุกคนอยู่ที่นี่ ท่ามกลางผู้คนมากมาย
อาจารย์ผู้ควบคุมวงเตรียมพร้อมหันมามอง
วินวินพรมนิ้วลงบนคีย์......บทเพลงแห่งความสุขหลั่งไหลเหมือนสายน้ำ
เมื่อเพลงแรกจบลงท่ามกลางเสียงปรมมือกึกก้อง
วินวินลุกขึ้นยืน กลาสเข้าไปช่วยดึงเก้าอี้ออก แล้วกลับไปประจำที่ มิคกี้เปลี่ยนใช้ไวโอลินไฟฟ้ารอยยิ้มสนุกสนานเมื่อสไลด์เข้ามาหาเพื่อนพร้อมกับเสียงเปียโนกระแทกรัว
วินวินส่ายหัว ส่ายก้น มิคกี้ก็กระโดดเตะเท้า บอดี้เวฟกันสนุกสนาน

เสียงหัวเราะดังประสานกันทั่วห้องประชุม
ท่ามกลางเสียงปรบมือดังต่อเนื่องยาวนาน 2 หนุ่มตัวเปี๊ยกกอดคอค้อมตัวขอบคุณผู้ชม

ท่ามกลางผู้คนมากมาย ดวงตากลมโตหยุดนิ่งที่คนรูปร่างสูงโปร่ง ดวงตาที่มองมาเต็มไปด้วยความยินดี และความในใจทั้งหมด

.........ขอบคุณที่รักผมเสมอ ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว ผมไม่เคยอยู่คนเดียว ผมมีพี่อยู่ข้างๆผมเสมอ.........

-END-


---จบแล้วครับ ตอนที่วางพล็อตเรื่้อง ผมคิดจะเขียนตอนพิเศษของไรน์ แต่เล่าไปเล่ามาไม่มีอะไรใหม่ ผมก็เลยเก็บมาแทรกไว้ในตอนก่อนๆหน้านี้ทีละนิดทีละหน่อย
แน่นอนครับวินวินมีต้นแบบส่วนหนึ่งมาจากทีแต่ไม่ใช่ทั้งหมด
 
ขอบคุณพี่นุ่นที่ช่วยตรวจการบ้านให้ผมเสมอ
ขอบคุณพี่แก้วอบต.ที่งานยุ่งมากก็ยังติดตามงานของผม
ขอบคุณพี่แก้วยาหยีในทุกคำแนะนำ
ขอบคุณหมวยลำเค็ญครับแต่เรื่องใหม่รออีกสักพักใหญ่ๆ นะครับ
ขอบคุณพี่คิงครับที่เป็นที่ปรึกษาให้ผมในทุกเีื่รื่อง

ขอบคุณผู้อ่านทุกคนครับ
ไจฟ์

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (20/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: LalaBam ที่ 21-11-2010 07:44:32

 :z13:



ไปอ่านก่อน

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (20/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 21-11-2010 07:54:12

 :L1:จบแล้วเหรอ เร็วจัง รอผลงานตอนพิเศษ  ว่าแต่จะมีหรือเปล่าครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: w1234 ที่ 21-11-2010 08:18:30

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 21-11-2010 08:33:02

 :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: heefever ที่ 21-11-2010 08:35:55

จบแล้ววววว  :m4:

จบแบบแฮปปี้ แต่ไม่รู้ดิ มันทำไมยังรู้สึกค้างคาอยู่เลยอะ
ยังไม่หลายจุดที่ียังไม่เคลียร์ เรื่องรักของคน 3 คน ที่บทสรุปมันยังไม่ชัดเจน

แล้วเรื่องของวินๆ ที่ออกอาการเหมือนจะผวาทุกครั้งที่ตื่นมาไม่เจอพี่ลีโอ



มีตอนพิเศษไม่ครับ อยากอ่านตอนพิเศษของคน 3คน นั้น

+1 ครับ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 21-11-2010 09:11:29

จบซะแล้ว...แต่จบซะหวานซึ้งเลย :m1:
+1 ขอบคุณนะคะ รออ่านผลงานเรื่องหน้าเน้อ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 21-11-2010 10:01:00

ขอตรวจการบ้านอีกสักครั้ง ^^
"ทะนุถนอม" นะคะน้องไจฟ์


ตายยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่อยู่ตรงนี้ อยู่กับวินวินตลอดเวลาจริงๆ ซึ้งงงงงงงงงงงงงงงง
มิคกี้พ่อหนุ่มแว่นม้าเต่อของพี่(นุ่น)ก็น่ารักมากมายจนฉากสุดท้าย (ชั้นหลงรักคนไม่ผิดจริงๆ โฮะๆๆๆๆๆ)
รักสามเราเขาสามคนก็จะผ่านกาลเวลา และให้กาลเวลานั้นแหละช่วยประสานหัวใจสินะ
ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่ก็ขออยู่กับวันนี้อย่างมีความสุขสินะ....... :m1:

สุดท้าย ฝากน้องไจฟ์ไปกอดน้องทีแน่นๆ แล้วหอมแก้มดังฟอดๆด้วย เสี้ยงหนึ่งที่ขี้อ้อนและชอบเอาใจใช่มั้ยหนอที่เหมือนกับวินวิน
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
ขอบคุณน้องไจฟ์สำหรับเรื่องที่ทำให้พี่นุ่นกวาดตาไล่หาทุกเช้าเรื่องนี้นะคะ ^3^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 21-11-2010 11:24:15

จบแล้ว....ซึ้งๆๆๆๆ แต่มีบางประโยคที่ติดใจ

.....พี่อยู่ที่นี่ พี่ไม่ได้ไหน..... น่าจะต้องเป็น .....พี่อยู่ที่นี่ พี่ไม่ได้ไปไหน..... หรือเปล่าครับ??

ตอนนี้ น้ำลดแล้ว แก้ว อบต. ไม่ต้องออกพื้นที่ 555 เวลาเวิ่นเว้อเลยเยอะหน่อย...แต่นิยายน้องชายก็จบสมบูรณ์เหมือนกัน แล้วจะไปอ่านอะไรล่ะเนี่ยยย
ไม่เป็นไรเนอะ รอเรื่องใหม่ก็ได้ครับ รอได้....เนอะชาเนอะ (เกี่ยวไหม)

ขอบคุณมากครับ สองหนุ่ม...

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 21-11-2010 11:26:58

 :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ สุดท้ายน้องวินวินกับพี่ลีโอ ก็แฮปปี้ :o8:
พวก กลาส ไรน์ อลัน ก็คงมีความสุขในแบบของเค้าหล่ะเน๊อะ

รอเรื่องใหม่นะคะ  :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: himecrazy ที่ 21-11-2010 11:35:12

อ่านรวดเดียวจบเลย มันเหมือนยังไม่จบเลยอะ มันเหมือนยังมีอะไรค้างคาใจอยู่  แต่ก็อ่านไปยิ้มไปตอนเศร้าก็ร้องไปด้วย ขอบคุณมากๆที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่านกันค่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 21-11-2010 11:53:56

เฮ้อออ ในที่สุดก้อจบ จามีตอนพิเศษ มั้ยอะ วินวิน น่ารักดีอะ  :-[

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: pinkky_kiku ที่ 21-11-2010 12:04:57

อ่านแล้วมีความสุขค่า
น่ารักอ่ะ กอดวินวิน กอด ลีโอ
กอดคุณไจฟ์  :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณนะค๊า  :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 21-11-2010 13:33:59

โป้งแปะไว้ก่อน เดี๋ยวกินข้าวเสร็จจะรีบมาอ่านนะครับไจฟ์
 :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 21-11-2010 13:46:00

+1 รีบน
ขอบคุณมากครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: Piaanie ที่ 21-11-2010 13:52:15

ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องดีๆ ที่แต่งขึ้น จะแอบเอาแต่ใจขอตอนพิเศษนิดนึงได้ไม๊นี่ แหะๆ นี๊ดดดดดดดซ์เดียวๆ ไม่เจ็บหรอก แต่งให้หน่อยน๊า :impress2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak ที่ 21-11-2010 14:18:15

 o13 จบได้ประทับใจมากครับไจฟ์ จบแบบนี้พี่ชอบนะ

แต่ก็แอบคิดเหมือนหลายๆ รีบนครับว่าน่าจะมีตอนพิเศษว่าด้วยเรื่องของไรน์ อลัน และกลาสอีกซักนิด



วินวินเนี่ยบทจะแรงก็แรงนะครับ แต่ก็น่ารัก  :กอด1:

เฮ้อ ขอถอนหายใจยาวๆ อีกนิดนะครับ อ่านจบแล้ว คิดถึงบรรยากาศตอนจบการศึกษาของตัวเองขึ้นมาเหมือนกัน


ไงก็ ระหว่างที่รอเรื่องใหม่ เห็นทีว่าพี่ต้องไปใช้บริการ Cookie for 2 แล้วล่ะครับ


ขอบคุณมากๆ ครับน้องชาย  :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: Little Devil ที่ 21-11-2010 15:03:34

ขอบคุณ สนุกมาก
แต่จบสั้นมาก เหมือนยังค้าง
+1

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 20-01-2011 22:26:35

แอร๊ยยยยยยย ทำไมไม่เคยเห็นเรื่องนี้

ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าสนุกมากๆค่ะ ชอบจัง ถึงแม้จะแอบขัดเคืองพระเอกของเราตอนช่วงที่รู้ว่าตกหลุมรักน้องแล้วไปคบคนอื่นเนี่ยแหละ คบผู้หญิงพอเข้าใจ แต่คบผู้ชาย...เพื่ออออออออ ค่าเท่ากับการมาคบกับน้องชัดๆ

เอาเป็นว่าเรื่องราวมีครบรสดีค่ะ มาม่านิดๆกำลังอร่อย แอบอยากรีเควสตอนพิเศษเป็นโอกาสครั้งๆไป ไม่อยาก.ห้จบเลย^^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: jojobuffy ที่ 22-01-2011 02:01:01

เรื่องนี่น่ารักสุดๆๆ ไปเลย



ปล. ชอบ 3 P 55+


 o13

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: qq_oo ที่ 22-01-2011 19:40:12

สนุกมากค่ะ

ชอบทุกคนในเรื่อง

ขอบคุณมาก

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 25-01-2011 09:49:40

ขอบคุณเรื่องดีๆ เรื่องนี้ค่ะ  :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: taem2love ที่ 25-01-2011 21:55:59

เรื่องราวน่ารักมากค่ะ ชอบจัง เป็นกำลังใจในการเขียนเรื่องต่อๆไปด้วย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone" (21/11/10) (END)
เริ่มหัวข้อโดย: @StaR@ ที่ 26-01-2011 15:48:44

เนื้อเรื่องน่ารักมากๆเลยให้ข้อคิดด้วย
น้องวินวินน่ารักมากๆอยากกอดจริงๆ
แต่คาดว่าอาจจะโดนพี่ลีโอเตะได้
น้องมิคกี้เพื่อนคนนี้ดีและน่ารักได้ใจมาก
กลาส อลัน ไรน์ อ่านไปลุ้นไปทีเดียว
 :กอด1: :L2: :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: Yukisae ที่ 11-04-2011 12:56:37

ได้ฤกษ์คอมเม้นท์แล้วหลังจากแอบเข้ามาอ่านวันละนิด 55
ชอบพี่ลีโออ่ะ เป็นผู้ใหญ่มากๆ ทั้งความคิดและการกระทำ
น้องวินวินก็น่ารัก รั่วและแรงในเวลาเดียวกัน
เนื่อเรื่องมีครบรสดีค่ะ ชอบมากๆ
แต่แอบสงสารไรน์ ดูเหมือนสุดท้ายก็ยังไม่รู้ว่ากลาสกับอลันรักไรน์รึเปล่า
จะติดตามผลงานของไจฟ์ต่อไปนะคะ  :L2: +ให้เลยจ้า

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 14-04-2011 08:59:27

ขอเม้นท์เรื่องของไรน์ก่อนนะคะ เพราะเป็นสิ่งที่กรีดหัวใจดิฉันมากที่สุด แบบมันค้างเหมือนก้างปลาติดคอ? เหมือนกับเสี้ยนที่ปักอยู่ตามซอกเล็บ? เหมือนขี้หูที่ไม่ได้แคะมาเป็นเดือน (อี๋ :laugh:)

อันนี้คือสิ่งที่ดิฉันคิดนะคะ

หนูไรน์ไม่ได้รับความรักจากใครเลยใช่ไหมคะ? คือสรุปแล้วแม้ว่าจะวิ่งตามความรักจากกลาสแทบตายแต่ก็ได้มาแค่ความสงสาร และการที่บอกว่าขออยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขเฉพาะวันนี้ วันข้างหน้าจะเป็นเช่นไรก็ไม่ต้องห่วงนั้น ไรน์มีความสุขจริง? กลาสไม่เคยรักไรน์เลยสินะคะ และความสงสารก็จะยังคงเป็นความสงสารอยู่อย่างนั้นใช่ไหมคะ ดิฉันเจ็บแทนทุกครั้งเลยค่ะเมื่อไหร่ที่อลันและกลาสพร่ำคำรักกัน แม้ว่ากลาสจะไม่เคยพูดว่ารักตอบอลัน แต่พออ่านแล้วรู้สึกได้ว่า กลาสมีความรู้สึกที่พิเศษและสวยงามกับอลันอยู่มากและคงจะพัฒนาไปเป็นความรักในอนาคต(?) แต่สำหรับกรณีของไรน์ มันมีแต่จะดำดิ่งลงเหว (? ที่ใส่เครื่องหมายคำถามเพราะมันเป็นความคิดของดิฉันไงคะ ไม่ใช่สิ่งที่ตัวละครคิดหรือรู้สึก ไม่แน่ใจเหมือนกัน เอ๊ะ ยังไง) เหมือนกลาสเคยพูดไว้ครั้งหนึ่งใช่ไหมคะว่า กับไรน์นั้น เขาสามารถปลดปล่อยได้ที่สุด มันเป็นสิ่งที่โหดร้ายมากค่ะ จะไม่บอกว่าเห็นแก่ตัวหรอกนะคะ เพราะไรน์เขาเป็นฝ่ายยินยอมที่จะอยู่ในสถานะนั้นเอง แต่เหมือนดิฉันเป็นพวกยึดติดหรือเปล่าที่ว่าการรักกันมันเป็นเรื่องของสองคน เกิดขึ้นกับคนสองคนในชั่วระยะเวลาหนึ่ง กรณีของน้องคุ๊กกี้กับพี่แม็กและอีกพี่คนนึง (กรี๊ด ลืม โทษทีค่ะคุณไจฟ์ บังเอิญว่าชอบพี่แม็กเป็นพิเศษ หุหุ) นั้น ดิฉันรับได้ และชอบเรื่องนั้นมาก หรือมันอาจจะเป็นเรื่องที่ลงตัวและแฮ็ปปี้หรือเพราะมันเคลียร์ทั้งสองฝ่ายหรือยังไงไม่ทราบ แต่พอมาเรื่องนี้ ดิฉันกลับมีข้อกังขาและไม่สามารถหาข้อสรุปให้กับตัวเองได้เสียที

สุดท้ายสิ่งที่ไรน์เป็นก็คือเงาจางๆของความสงสารและเห็นใจ มันเจ็บมากที่ต้องอยู่ในที่แห่งนั้นโดยที่รับรู้ว่าตนเป็นเพียงส่วนเกิน หากกลาสหวังดี และสงสารไรน์จริง และไม่ใช่เพราะเพียงต้องการเก็บไรน์ไว้สนองตนเอง ก็ควรจะปล่อยไรน์ไปได้แล้ว เลิกสงสารและให้เขาไปเจอคนอื่น เลิกให้ความหวังเสียที อีกอย่างที่กวนใจดิฉันมากก็คือ ทำไมนะ ทำไมกลาสต้องทำเป็นแสดงความรำคาญทุกครั้งเมื่อเรื่องนั้นเกี่ยวกับไรน์ โอเค ไรน์อาจจะเป็นคนที่ทำตัวน่ารำคาญบ้างในบางครั้งแต่...แอร๊ย หงุดหงิดค่า

แม้จะบอกว่า ให้อยู่ในสภาพนี้ไปจนกว่าจะทนไม่ไหว แต่ก็นะ แอร๊ย หงุดหงิดค่ะ หงุดหงิด นี่เป็นความคิดเห็นนะคะ เพราะดิฉันอินค่ะ อินมากๆ หวังว่า คุณไจฟ์คงไม่ feel offended นะคะตัวเอง อิอิ

เอาล่ะ ได้เอาเรื่องเครียดออกจากอกแล้วก็มาถึงเรื่องความชอบ

ชอบมิคกี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์ คนอะไรน่ารัก รั่ว ปัญญาอ่อน ต๊องค์ บ๊อง แต่ก็ดูเก่งและกร้านโลก เข้าใจโลกในคราวเดียวกัน มองโลกในแง่บวก และรักเพื่อน โอ้ว แม่เจ้า โดนมากค่ะ น่ารักจนดิฉันอยากจะเอามาทำพวกกุญแจ  :laugh:

น้องมิคกี้กับน้องวินวินเหมือนกล้วยหอมจอมซน บีหนึ่ง กับ บีสอง เลยค่ะ น่าร๊ากทั้งสองคนเลยง่ะ

เริ่มแรกที่อ่าน เชียร์อีตาพี่ลีโอนะคะ และก็เชียร์ขึ้นด้วย แต่ฮีมาตกม้าตายหรืออีกนัยหนึ่งก็คือทำให้ดิฉันเริ่มไม่มั่นใจในตัวฮีก็ตอนมีเรื่องน้องไรน์กับเรื่องยัยนั่น(หมั่นไส้จัดจนไม่อาจจำชื่อชีได้ แอร๊ย  :laugh:) อะไรกัน! ในเมื่อบอกว่ารักทำไมทำตัวเป็นพ่อค้าดอกไม้ริมทางอย่างนั้นคะ แต่ก็ทำตัวดีและพิสูจน์ว่ารักมั่นคงต่อน้องวินวินจนดิฉันใจอ่อนและเห็นว่าฮีก็อบอุ่นและน่ารักดีเหมือนกันนะ ก็แหม...น้องวินวินรักพี่ลีโอ ดิฉันก็อดที่จะรักไปด้วยไม่ได้นี่คะ คุณไจฟ์ก็ อิอิ

สุดท้ายอยากจะกรี๊ด

กรี๊ดเรื่องอะไร

ก็กรี๊ดมากๆเมื่อรู้ว่าในนิยายเรื่องนี้ ส่วนหนึ่งของหนูวินวินมาจากน้องที แอร๊ย ถ้าอย่างนั้นนิยายเรื่องนี้ก็เป็นเหมือน "ของขวัญ" จากคุณไจฟ์ให้น้องทีละสิคะ?

อยากจะกรี๊ดดังๆว่า โรแมนติกมากค่ะ

ยังไงดี คือ มันน่ารักมากค่ะ โอ๊ย ขอไปกรี๊ดในห้องน้ำก่อนนะคะ ไม่ไหวแล้ว :serius2:

สุดท้ายขอขอบคุณอีกครั้งค่ะคุณไจฟ์

ตอนนี้ขอตัวไปอ่านนิยายอีกเรื่องของคุณไจฟ์ก่อนนะคะ ไล่อ่านมาสองวันแระ วันละเรื่อง อิอิ แบบว่าติดอย่างแรง ติดจนไม่สามารถถอนสายตาจากหน้าจอคอมได้ว่างั้น หึหึ

กอดคุณไจฟ์และน้องที :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 14-04-2011 19:58:52

^
^
^
เข้ามากดบวกให้คนข้างบน
เรื่องของไรน์ แทงใจเน้อออออออออออออ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 14-04-2011 21:39:51

อ่านมาหนึ่งวันเต็ม
ชอบรีข้างบนของคุณ Wordslinger  มากค่ะ
รักของพี่ลีโอน้องวินวิน พี่โอเคนะคะ
แต่คาใจ เรื่องของไรน์และสองหนุ่ม
คิดเหมือนกันค่ะ ว่ากลาส เหมือนจะเก็บไรน์ไว้สนองนี๊ดตัวเอง
แต่จะบอกว่า ก็ไรน์ยอมกลาสเอง นั่นก็ใช่ แต่ .. เฮ้อ มันยอกจิตใจ เหมือนมีเสี้ยนตำนิ้วอยู่จี๊ดๆ
อะไร ยังไง ยังคงมึนกับสามหนุ่มนี่เหลือเกิน
อ่านนิยายของไจฟ์จบไปสามเรื่องแล้วค่ะ
แล้วน้องที นี่คือ..หวานใจของไจฟ์ ใช่ไหมเอ่ย :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 15-04-2011 15:21:00

ไล่ตามอ่านจนจบแล้ว ชอบวินวินกับลีโอ และมิคกี้มากน่ารัก
แต่สงสารไรน์ เหมือนเป็นส่วนเกินจริงๆ เพราะว่าอลันกับกลาสชอบทำอะำไรกัน2คน
แล้วไรน์ต้องมาร้องขอด้วยนี่ ไม่อยากบอกเลยว่า ไม่ชอบเลย
น่าจะให้ไรน์มีคนที่รักบ้างเพราะเป็นตัวแทนคนอื่นอยู่เลย
แต่สนุกค่ะเรื่องนี้ชอบแต่ไม่ค่อยชอบตรงที่ไรน์เหมือนไม่ค่อยมีใครต้องการ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน>>>พรุ่งนี้นะครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 18-04-2011 12:26:06

ว่าจะไม่แล้วเชียวเพราะว่าเขียนแล้วลบ ลบแล้วเขียนใหม่มาหลายครั้งหลายหน

ตอนนี้เขียนเสร็จแล้ว

พรุ่งนี้ (19 เมษายน) จะมานะครับ จะมีใครอ่านมั้ยหนอ

ไจฟ์ครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน>>>พรุ่งนี้นะครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: kakuro ที่ 18-04-2011 12:58:53

ไจฟ์เขียนพี่ก็อ่าน :o8:
ว่าแต่ประมาณไหนซับเหงื่อซับน้ำตาซับน้ำลายหรือซับเลือดกำเดา
จะได้เตรียมขนาดผ้าที่ใช้ซับ
จะได้เตรียมใจก่อนอ่าน :laugh3:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน>>>พรุ่งนี้นะครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 18-04-2011 16:09:46

มีค่ะ รออ่านอยู่เลยค่ะ

ถ้าไม่มา ดิฉันขอให้...น้องทีกัดคอคุณไจฟ์ แอร๊ย ล้อเล่นนะค้าตะเอง :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน>>>พรุ่งนี้นะครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: anajulia ที่ 18-04-2011 16:23:12

^
^
^
ข่วนคนข้างบนเบาๆ
คิดถึงน้าาาาาาาาาาาาาา แต่อย่าเพิ่งรอน้าาาาาาาาา
หงุงหงิง


น้องไจฟ์ พาสามคนจนอ่อนใจมาเร็วๆน้าาาาาาาา
พรุ่งนี้พี่นุ่นจะมารอ

ปล.กอดน้องทีเบาๆ อิอิ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน>>>พรุ่งนี้นะครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: DEMON3132 ที่ 18-04-2011 17:52:32

รออ่านเราสามคนเหมือนกันค่ะ สงสารไรน์เหมือนรีบน ๆ เลย
ไรน์เหมือนโหยหาความรัก แล้วก็ไม่ได้รับการเติมเต็มจากใครเลย
ต้องแสวงหาเอาเอง และสถานภาพที่เป็นอยู่แบบสามคนก็ไม่มี
ความยั่งยืนหรือมั่นคงเลย ...  :กอด1: คุณไจฟ์เป็นกำลังใจ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน>>>พรุ่งนี้นะครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 18-04-2011 21:27:34

พรุ่งนี้มาอ่านแน่นอนค่ะ แต่เราอ่านได้ตอนกลับมาบ้านแล้ว
แง๊ เค้าอยากอ่านตอนเช้าๆ มั่งอ่ะ

เป็นกำลังใจให้คุณไจฟ์ค่ะ
 :L2: :L2: :L2:
 

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 1) [19 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 19-04-2011 07:53:42

เรื่องของไรน์ 1

วันที่พบกับพี่ลีโอ ไรน์ยังเป็นเพียงนักศึกษา การถูกจ้องมองอย่างไม่วางตาทำให้รู้สึกเก้อเขิน แต่คนที่เข้ามาทักและทำให้รู้จักกับพี่ลีโอคืออลันคนใกล้ชิดของพี่ลีโอ
เขาคือคนที่เข้ามาพูดว่า นักธุรกิจชื่อดังต้องการทำความรู้จัก ความอ่อนโยนเมื่ออยู่ใกล้กลับดูห่างเหินจากความรู้สึกที่ว่า ทั้งที่กำลังถูกมอง แต่ดวงตาของพี่ลีโอกำลังมองผ่านไปที่ไหนไม่รู้ที่อยู่ห่างไกล
แม้ในยามที่กำลังร่วมรักกัน พี่ลีโอจะเรียกชื่อใครอีกคน
ที่ทำได้ก็คือการจำชื่อไว้ ร้องไห้ แล้วเดินออกมา
บอกตัวเองว่าไม่รัก แต่ก็ยังรักคนที่เขาบอกแต่แรกว่า เราเกี่ยวพันกันแค่เซ็กซ์
เพราะรักถึงได้ยอมทุกอย่าง รักอย่างงมงายแม้รู้ว่าเป็นแค่เงา
อลันผู้ชายอีกคนที่ไร้หัวใจ เย็นชา ก้าวร้าว ย้ำเตือนครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าไม่มีใครเป็นเจ้าของพี่ลีโอ เพราะเขามีผู้หญิงอีกคนที่ชื่อเทียร์ กับเด็กหนุ่มหลายคนบัญชื่อยาวเป็นหางว่าว
จนกระทั่งวันที่เทียร์เดินเข้ามาในห้องพัก แล้วชี้หน้าด่ากราด อาละวาดทำลายข้าวของ บอกให้สำนึกตัวเองว่าเป็นได้แค่ของเล่นยามเหงาอย่าได้หวังสูงเกินตัว
เจ็บจนแทบบ้า ร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด ไม่กินไม่นอน น้ำหนัดลดฮวบ แต่ก็ไม่ได้สนใจ
ได้แต่พร่ำด่าตัวเอง ทำไมรักคนง่าย แล้วเทให้หมดตัวหมดหัวใจทั้งที่เขาไม่ได้แม้แต่จะคิดว่าเราก็มีหัวใจ ขอเพียงให้เขาหันมามองบ้าง แต่ก็ไม่มีแม้แต่เสียงโทรศัพท์
บ่ายวันหนึ่งไรน์ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล สายน้ำเกลือห้อยยาว โดยมีอลันอยู่ใกล้ อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่า กำลังได้รับความสงสาร แต่อลันก็เหมือนเจ้านายของเขา คนที่อยู่ใกล้แต่กลับเหมือนมีม่านบางขวางกั้นอยู่
“เตือนแล้วใช่มั้ย ว่าคุณลีโอ ไม่ได้มีไว้รัก”
“แกจะไปเข้าใจอะไร แกมันไม่มีหัวใจ”
อลันถอนหายใจยาว “ผมเตือนไรน์ตั้งแต่แรก คุณลีโอไม่พร้อมจะผูกมัดกับใคร ถึงจะ...คุณเทียร์ก็เถอะ ไรน์ก็น่าจะรู้ว่า ทำไมเธอถึงทำอย่างนั้นกับไรน์”
“ทำไมพวกเขาถึงใจร้ายกับชั้นอย่างนี้ ชั้นก็แค่รัก ขอแค่ได้่อยู่ใกล้ ไม่ได้อยากเป็นเจ้าของเขา ทำไมต้องใจร้ายกับชั้นขนาดนี้....”

อลันนิ่งเงียบปล่อยให้ไรน์ร้องไห้คร่ำครวญจนหลับไป
ที่ไรน์ไม่รู้ก็คือในยามที่หลับอยู่ คนไร้หัวใจคนนั้นกำลังลูบผมอ่อนนุ่มอย่างอ่อนโยน
“คุณลีโอเขาเป็นห่วงคุณนะ เพียงแต่ทุกครั้งที่เขาเริ่มผูกพันกับใคร ความโกรธแค้นของเทียร์จะกลายเป็นไฟเผาไหม้คนๆนั้น คุณต้องลุกขึ้นมาเพื่อตัวคุณเองไม่ใช่เพื่อใครคนอื่น”

เรียนจบ เริ่มต้นการทำงาน ทุกครั้งที่ผ่านไปที่โรงแรมของพี่ลีโอ รู้สึกหัวใจปวดหนึบ แขนขาชา ต้องหายใจลึกๆ ก้าวเดินต่อไปข้างหน้า หัวเราะไปวันๆ กับกลุ่มเพื่อนสาว
ไม่ได้ปิดตัวเอง แต่คงเพราะระวังตัวมากขึ้น คนที่แวะมาพูดคุยกันต่างก็ผ่านไป
จนเมื่อพบเจอพี่ลีโอในร้านอาหาร ตรงข้ามคือเด็กหนุ่ม ใบหน้าที่เหมือนย้อนอดีตในวันวาน ได้แต่รู้สึกเวทนาเด็กหนุ่มคนนั้น กระทั่งได้ยินเสียงเรียกชื่อ ถึงได้เพิ่งรู้ตัว
นี่เองคือคนที่พี่ลีโอตามหา
เหตุผลเลือนหาย ศักดิ์ศรีสะกดไม่เป็น หยุดยืนรอเพื่อที่จะพูดอะไรโง่ๆ ออกไป แล้วยิ้มออกมา เหมือนได้รับชัยชนะ
พี่เทียร์กลับมา เพราะได้ข่าวเรื่องของเด็กผู้ชายคนนั้นแล้วโทรมาถามไถ่
ก็บอกไปอย่างที่เห็นมา ทั้งที่รู้ว่า เด็กผู้ชายคนนั้นจะต้องพบเจอกับพายุเพลิงที่ชื่อเทียร์

ตลอดเวลาที่ผ่านมารักที่สุด สุขที่สุด ทุกข์ที่สุด ก็เพราะผู้ชายที่ชื่อลีโอ
แต่ที่โต๊ะอาหารในร้านหรูวันนั้น
พี่ลีโอนั่งหัวโต๊ะก็จริง วินวินนั่งอยู่ที่โต๊ะก็จริง มีอลันอยู่ด้วยก็จริง แต่ดวงตากลมๆกลับไปหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มอีกคน คนที่ท่าทางไว้ตัว เคร่งเครียด กดดันตัวเอง เหมือนเชือกที่ขึงไว้จนตึง
...คนนี้น่าสนใจ....
อลันคนที่ลุกขึ้นมายืนกันไว้ นั่นต่างหากคือคนที่เรียกว่ามืออาชีพ รู้จริง รู้ดีกว่าเจ้าตัวเสียอีก
...เกลียดคนนี้...

แต่ยิ่งผูกพันอยู่ใกล้กัน ยิ่งไม่เคยรู้สึกพอ ทั้งโดนด่าตรงๆ ทั้งที่รู้ว่ามันก็แค่เซ็กซ์ ก็ยังอยากอยู่ใกล้ ทั้งที่รู้ว่าเป็นส่วนเกิน ก็ยังเอาตัวเข้าไปพัวพัน
รักอีกครั้ง รักหมดตัวหมดหัวใจ ทุ่มเททั้งชีวิต ไม่เหลือทางไว้ให้ถอยได้อีก
เจ็บไม่เคยจำ
รู้แต่ว่ารักคนนี้ ให้เป็นอะไรก็ยอม

คนไหนเหรอ...
เมื่อเวลาผ่านไปคำจำกัดความของความรักไม่ว่าจะบรรยายด้วยคำว่าอะไรก็ตาม มันก็คล้ายใช่ คล้ายไม่ใช่ไปทั้งหมด
รักกลาส ไม่รักอลัน
ไม่ได้รักกลาส แต่รักอลัน
รักทั้งคู่
ไม่ได้รักทั้งคู่...อันนี้ไม่ใช่แน่นอน
แต่ความรักของ 3 คนยังคงใช่ ยังคงไม่ใช่ อยู่อย่างนั้น
เหมือนมันเลยผ่านของการให้คำจำกัดความ ข้ามผ่านช่วงเวลาหวานแหววแบบคู่รัก พ้นจังหวะของการติดตามเฝ้าถาม มันกลายเป็นความ.....ผูกพัน....

เลิกงาน แวะตลาดซื้อกับข้าวกลับบ้าน พอจอดรถชะเง้อมองเข้าไปในบ้าน ยังไม่ทันเปิดประตูก้าวลงจากรถไปเปิดประตูบ้านเอง หนุ่มผมยาวระคอ เดินออกมาเปิดประตูให้ ทำหน้าตาบอกบุญไม่รับ
ไรน์เลี้ยวรถเข้าไปจอดในบ้าน หนุ่มคนนั้นก็ปิดประตูเข้าไปในบ้านแล้ว
...บ้านใคร....บ้านเล็กๆชานเมืองของอลันน่ะสิ เราอยู่ด้วยกันที่นี่มานานเป็นปี จากเดิมที่เจอะเจอกันในค่ำวันศุกร์ ไปดูกลาสเล่นเพลงแล้วกลับมาใช้เวลาด้วยกัน ก็กลายเป็นว่าวันหนึ่งอลันก็ส่งกุญแจบ้านให้แล้วพูดประโยคที่ชวนโมโหว่า
“ย้ายมาอยู่บ้านผมเหอะ จะได้มีคนรดน้ำต้นไม้”
“อร๊ายยยยย ไอ้อลันบ้า ชั้นมีค่าแค่รถน้ำต้นไม้หรือไง”
“กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างห้องน้ำได้ด้วย” อลันทำหน้าล้อเลียนเลยโดนฟาด
“จะชวนคนมาอยู่บ้านก็พูดดีๆ”
อลันยิ้มกว้างสุดหล่อ “เอาคอนโดฯของไรน์ให้คนเช่า แล้วมาอยู่ที่นี่...กลาสใกล้เรียนจบ จะได้มีบ้านกลับมาแทนที่จะอยู่หอพักไง”
แล้วไรน์ก็เก็บของย้ายมาจริงๆ
แต่กลาสกลับไม่ได้พูดอะไรตอนที่อลันส่งกุญแจบ้านให้ แค่เก็บของออกจากหอพักมหาวิทยาลัยแล้วย้ายมาที่นี่เท่านั้นเอง

“หงุดหงิดอะไร” ไรน์มองตามคนที่เดินนำเข้ามาในบ้านแล้วทิ้งตัวลงนอนกับพื้น
ไม่มีคำตอบ ไรน์เอาถุงกับข้าวที่ซื้อมาแล้วเดินกลับมาดู แตะที่แขน “อ้าว ไม่สบายเหรอ”
“เออ”
“กินยาหรือยัง”
“กินมื้อเที่ยงแล้ว” ไรน์หันไปมองนาฬิกาตอนนี้มันจะทุ่มนึงอยู่แล้ว เลยเวลากินยาลดไข้มาตั้งนาน
“โทรไปลางานคืนนี้หรือยัง มีโชว์ไม่ใช่หรือ”
“โทรแล้ว แต่พรุ่งนี้ผมไปเชียงใหม่นะ”
“จะไปได้ยังไง” ไรน์โวยวาย “คนไม่เคยเจ็บเคยป่วย เวลาเจ็บป่วยขึ้นมา มันจะหนักกว่าคนอื่นเขาหลายเท่า ไม่เคยได้ยินหรือไง”
กลาสหันมามอง
“คนไม่สบาย มาโวยวายอยู่ใกล้ๆ ก็ปวดหัวหนักเป็น 2 เท่าเหมือนกันไม่เคยได้ยินหรือไง”
“ขอโทษ ห่วงเว่อร์ไปหน่อย”
กลาสยิ้มเหนื่อยๆ “ไม่เว่อร์ก็เป็นตัวปลอมแล้ว ไปทำอะไรก็ไปทำเหอะ”
ไรน์ขยับตัวจะลุกขึ้นแต่ก้มลงหอมแก้มคนนอนหลับ
“นอนพักซะ เดี๋ยวทำข้าวต้มเสร็จจะเรียก”
“ไม่เอา ขอเป็นข้าวแกงจืดดีกว่า”
“ได้เลย”
ไรน์บอกแล้วทำท่ากรีดกรายเดินเข้าไปในครัว เมื่อมองกลับมาก็เหมือนทุกที หนุ่มคนนั้นมองตามมา รอยยิ้มระบายเต็มหน้า แล้วหลับตาลงทันทีที่โดนมอง

เมื่อแกงจืดส่งกลิ่นหอมกลาสก็ลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตา เดินเข้ามาในครัว ตักข้าว 2 จานวางแล้วตามมาด้วยแก้วน้ำ 2 ใบรินน้ำเย็น
“เธอกินน้ำเย็นไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้ แค่เทใส่ปาก”
“ดื้ออออออ โคตรๆๆๆ” ไรน์สะบัดสะบิ้งตักแกงจืดใส่ถ้วยเล็ก 2 ใบ กับปลาทอดตัวเล็กแยกใส่จานแล้วนั่งลงกินข้าวพร้อมกัน
“อร่อยมั้ย”
“อื้ม” หนุ่มร็อคดวงตาเรียวพยักหน้ายิ้มๆ “เก่งขึ้นเยอะ”
“เห็นมั้ยล่ะ ชั้นน่ะ ไม่ใช่มือรอง”
“คร๊าบ กินข้าวเถอะ” กลาสพยักหน้าไปที่จานข้าวของอีกคน “มัวแต่ลุ้น ไม่ยอมกินข้าว”
คนหนุ่มกว่าผมยุ่งๆ หันไปมองรอบครัวเหมือนเพิ่งนึกได้ “ซื้อกับข้าวถุงมาด้วยไม่ใช่เหรอ”
“อือ มันเป็นแกงเผ็ด กับปลาส้มน่ะเลยเก็บใส่ตู้เย็นไว้ก่อน”
 
กินข้าวเสร็จกลาสลุกมาเก็บโต๊ะล้างจาน ขณะที่ไรน์เดินเข้าเดินออกคอยมองหน้าบ้าน
“จะ 3 ทุ่มแล้วอลันยังไม่กลับเลย”
“แต่เขามาจากภูเก็ตแล้วนี่ อาจเข้าที่ทำงาน ห่วงก็โทรไปหาสิ”
“ไม่อ่ะ” ไรน์บอกแล้วเข้ามาช่วยทำงานบ้าน แต่ก็ได้แค่หมุนไปหมุนมา เพราะกลาสทำเสร็จหมดแล้ว ก็เลยเดินไปเปิดโทรทัศน์ ดูช่องเคเบิลหาซีรีย์ฆาตกรรมดู
กลาสล้างจานเสร็จก็เดินมานั่งข้างๆ แล้วเอนนอนหนุนตัก มืออ่อนนุ่มของไรน์ลูบผมแผ่วเบา กลาสคว้ามากอดไว้ แล้วหลับตา
ซีรีย์จบไปแล้วหลายเรื่องรถอีกคันถึงได้เข้ามาจอดหน้าบ้าน ไรน์ขยับตัวลุกหยิบหมอนมารองศีรษะกลาสไว้ แล้วจะลุกมาเปิดประตู แต่เมื่อมาถึงก็พบว่าคนขับรถก้าวลงมาถึงหน้าประตูบ้านแล้ว
“ชั้นเปิดให้”
เสียงเปิด ปิดประตูบ้านทำให้กลาสลุกขึ้นมาด้วย
“กลาสไม่สบาย” ไรน์บอก
“อ้าวเหรอ” อลันที่ถือกระเป๋าเดินทางเข้าบ้าน วางกระเป๋า ทำท่าจะเอามืออังหน้าผาก แต่กลาสเบี่ยงหลบ
“ผมไปนอนห้องเล็กนะ”
“อ้าว โกรธ” อลันยืนงง ไรน์ที่เดินตามหลังมาทำหน้ายิ้มเยาะ
“สมน้ำหน้า”
อลันเหวี่ยงแขนรัดเอว ดึงใบหน้ายิ้มเยาะเข้ามาหา กดจูบดูดริมฝีปาก
เมื่อละริมฝีปากออกไรน์หันกลับไปมองคนที่ยืนอยู่ที่เชิงบันได
“กลาส”
“ตามสบาย ผมไปนอนนะ”
กลาสโบกมือก้าวขึ้นไปชั้นบน แต่ไรน์กลับยืนอึ้งมองตามจนได้ิยินเสียงปิดประตูห้องชั้นบน  อลันขยี้ผมอ่อนนุ่มเบาๆ “เป็นอะไร”
“ไม่เป็นไร”
แต่พออลันเดินเข้าไปดื่มน้ำในครัว ไรน์ก็เดินตามเข้ามา “เป็นก็ได้”
“อะไรล่ะ”
“ไม่รู้สิ ดีใจที่นายกลับบ้าน แต่ก็เป็นห่วงกลาสด้วย มันไม่เคยไม่สบาย พรุ่งนี้จะต้องไปต่างจังหวัดอีก”

อลันมายิ้มอ่อนๆ “ไรน์คนดี” ใช้ข้อนิ้วมือแตะที่แก้ม
“แน่นอน” ไรน์ยิ้มหวาน ดึงคออลันเข้ามาหาเผยอปากรับจูบ
ร่างกายสูงใหญ่ก้าวไล่จนต้องถอยมาติดโต๊ะทานอาหาร จูบไซ้ที่แก้ม ใบหู ต้นคอ
“อา...อลัน อลัน”
“ได้มั้ย” เสียงแหบพร่าเป็นคำถาม แต่มือใหญ่ซุกซนสอดเข้าใต้เสื้อนอน กอบกำหน้าอกบาง
ไรน์สูดปาก ส่งเสียงคราง เมื่อกางเกงนอนถูกรั้งลงริมฝีปากสวยพรมจูบไปทั่วตัว นิ้วมือเตรียมความพร้อม
“นะ ไรน์ ทำกันนะ” ถามขณะที่รูดซิบกางเกง ยกเรียวขาขึ้นพาดไหล่ ขยับเข้าหา
ขาเรียวสั่นไหว ผ่อนลมหายใจ ดวงตาจ้องมองกัน กับหงาดเหงื่อหยดจากปลายคาง จูบร้อนแรง กระชับอ้อมแขน รับรู้เพียงสัมผัสรุ่มร้อน
กระตุกตัวแรง ถึงฝั่งก่อน ขณะที่อีกคนตามมาติดๆ ถอนออกแล้วหลั่งข้างนอก ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้
ไรน์ยันตัวขึ้นนั่งมอง “อย่าบอกนะว่า เก็บมาเดือนนึงเนี่ย”
อลันยิ้มเหนื่อยๆ ขณะที่พยักหน้า
“ทำไมล่ะ”
อลันดึงจมูกไรน์เบาๆ แล้วลุกขึ้นสวมกางเกงของตัวเอง ขณะที่ไรน์ใส่เสื้อผ้าไปมองหน้าอลันไป
“นี่”
“หือ”
“ไม่มีใครทำให้นาย...อยากพาขึ้นห้องมั่งเลยหรือ”
อลันเงยหน้า ถอนหายใจ แล้วส่ายหน้าอีกที
“ส่ายหน้าอันนี้ ตอบชั้นว่าไม่มี หรือส่ายหน้าเพราะเหนื่อยใจอ่ะ”
“ไปปิดบ้านเถอะ ผมจะไปอาบน้ำนอนแล้ว”
“นี่” ไรน์คว้าแขนใหญ่ของอลันไว้
“หือ”
“ชั้นไม่ใช่เซ็กซ์ทอยนะ”
“ไม่ใช่นะ ผมไม่ได้คิดกับไรน์แบบนั้น” อลันรีบปฏิเสธ
“แล้วแบบไหนล่ะ พอเจอก็จับฟัดเลยเนี่ย”
“ก็แบบ พอเห็นหน้าแล้วก็อยากกอด พอกอดก็อยากจูบ พอจูบก็อยากมากกว่านั้นไปเรื่อยๆ”
ไรน์หรี่ตามอง จนอลันต้องยกมือ
“โอเค ผมคิดถึงไรน์กับกลาสจนไม่มีอารมณ์กับใครชัดมั้ย”
คนตัวผอมเหวี่ยงแขนรอบคอ เขย่งตัวขึ้นจูบ “ขอบคุณมาก”
อลันกระชับมือที่เอวบาง “ผมรู้ว่าข้อตกลงของเราคืออะไร แต่...ผมต้องการไรน์เท่านั้น”
ไรน์กะพริบตามอง แล้วคลี่ยิ้มกว้าง “ถึงจะไม่ใช่คำบอกรัก และยังคงเต็มไปด้วยม่านบางๆ ตามสไตล์ของนาย แต่ชั้นก็ชอบมันมาก”
อลันก้มลงจูบหนักๆอีกครั้งจนไรน์นิ่วหน้า “จะต่อเหรอ”
คนตัวโตเอาริมฝีปากกระแทก “อยากเหมือนกัน แต่ไว้ก่อนก็ได้ ขึ้นไปดูกลาสเถอะ ผมปิดบ้านเอง”

….การทำให้ผู้ชาย 2 คนนี้พูดคำว่ารักเนี่ยเสียเวลาเปล่า เอาเวลาไปช็อปปิ้งดีกว่า...

ไรน์ขึ้นมาข้างบนก็ล้างตัวตามความเคยชิน แล้วกลับมาเปิดประตูห้องนอนเล็ก กลาสที่นอนอยู่บนเตียงกว้างพลิกหน้าหันมามอง “มีอะไร”
“ขอนอนด้วยคนสิ”
“อื้อ เดี๋ยวก็ไม่สบายไปด้วยหรอก”
ไรน์เข้ามาแทรกตัวนอนข้างๆ “กลัวตายละ”
กำลังเคลิ้มหลับ ประตูห้องก็เปิดออกอีกครั้ง คราวนี้เป็นคนตัวโตที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับหมอนและผ้าห่ม
กลาสหัวเราะหึหะ
“อะไรกันเนี่ย”
อลันไม่พูดอะไร แต่เข้ามาวางหมอนแล้วลงนอนข้างๆ  

*--* จบตอนที่ 1*--*


ขอบคุึณที่รอ ขอบคุณที่ติดตามครับ
ไจฟ์ครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 1) [19 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: kakuro ที่ 19-04-2011 08:16:24

ขอบคุณไจฟ์ :L2:
รักของเรา3คนจะเป็นอย่างไร
รออ่านตอนต่อไปนะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 1) [19 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 19-04-2011 09:28:57

อ่านตอนนี้เสร็จก็ยังจะต้องเก็บคำว่า comprehension ไว้ในหลืบลึกของสมอง เอาเป็นว่ารอดูต่อไปดีกว่าเพราะหัวเรื่องบอกไว้ว่าเป็นตอนที่ ๑ เท่านั้น ดังนั้นจะต้องมีอะไรอีกมากมายเผยออกมาใช่ไหมคะ? แต่ก็ถือว่าอย่างน้อยน้องหนูไรน์ขวัญใจของดิฉันไม่ได้เป็นทุกข์ในลักษณะความสัมพันธ์สามคน ฉะนั้นก็โล่งอกไปเปราะหนึ่ง เหมือนว่าพวกเขาสามคนอยู่ด้วยความเข้าใจกัน ใช่ไหมคะคุณไจฟ์?

แต่คงเป็นความเข้าใจขั้น intense มากๆ เลยสินะคะ เป็นดิฉันจะไม่ยอมอยู่ในสภาพนี้เด็ดขาด (แต่ก็เอาตัวเองเป็นที่ตั้งไม่ได้อยู่ดี)

สรุปว่า ดูเหมือนทั้งสองหนุ่มจะมีการกุ๊กกิ๊กกับไรน์ทั้งสองคน และดูเหมือนทั้งสองคนจะมอบ "รัก" ให้กับหนูไรน์ แต่ลึกๆแล้ว "รัก" อันนี้เป็นความสงสารหรือไม่? จะคอยดูต่อไป

วุ้ย ขอบคุณค่ะ คุณไจฟ์

ปล. กดบวก ๑ อีกรอบค่ะ  :กอด1: น้องที (แอร๊ย เลียนแบบคุณนุ่นค่ะ เห็นเธอว์กอดน้องทีทุกครั้งที่ให้คอมเม็นท์ :laugh:)

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 1) [19 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 19-04-2011 17:09:16

อ่านแล้วเหมือนขาดๆ ยังไงก็ไม่รู้อ่ะ   :z3:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 1) [19 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 19-04-2011 21:03:36

มันยังไม่เต็มร้อยใช่ไหมคุณไจฟ์  ต้องรออ่านอีกหน่อยเนอะ
แต่ดูเหมือนไรน์ก็มีความสุขกับตรงนี้ ถึงมันเหมือนยังไม่เต็มที่
อยากให้ทั้งสองคนเปิดปากบอกความรุ้สึกตัวเองให้ไรน์ได้รับรู้สักหน่อย
เราอยากอ่านตรงนี้เพื่อที่จะยอมรับว่ามันเป็นความรักที่สมบูรณ์แล้ว
ไม่ใช่ความรู้สึกว่าไรน์เป็นส่วนเกินของกลาสและอลัน
ชักจะอินมากไปหรือเปล่าว๊า

เป็นกำลังใจให้ค่ะ คุณไจฟ์

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 1) [19 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: qq_oo ที่ 19-04-2011 21:15:08

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 1) [19 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: hahn ที่ 20-04-2011 18:49:57

สนุกมาก แต่ว่าตอนที่ 2 ของสามคนจะมาอีกเมื่อไหร่อ่ะ รอลุ้นอยู่อยากให้ happy กันทั้ง 3 คนเลย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 1) [19 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: Piaanie ที่ 20-04-2011 19:07:24

ก็ยังเป็นอะไรที่ยากจะเข้าใจอยู่ แต่รวมๆก็เข้าใจอย่างนึงแหละ ว่ารัก อ่ะนะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 1) [19 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 20-04-2011 19:12:34

มารอตอน2 ของ3คน ไม่ต้องเครียดนะคุณไจฟ์
แค่เขียนให้ออกมาว่าไรน์เป็นที่รักของกลาสและอลัน

เหมือนบังคับให้เขียนเลยนิ  :laugh:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 1) [19 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 20-04-2011 20:57:23

อยากให้ไรน์มีความสุขจริงๆซะที

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 1) [19 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 20-04-2011 21:07:21

อืม......ยังคงสุขดีใช่ไหมนี่???
เค้าอยู่กินกันแว้วววว 5555
ตอน 2 จะมีอะไรตื่นเต้นไหมน้า...

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 1) [19 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: SOBANG✖ ที่ 20-04-2011 22:20:58

สนุกมากๆเลยคะ ชอบไรน์มากๆ การอยุ่ด้วยกันมันลำบากใจนะคะ แต่ถ้าผ่านไปได้คงมีความสุขมากๆแน่ๆเลย น่ารักจริงๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 1) [19 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: Gohan ที่ 20-04-2011 23:10:08

คำถามที่ไม่เคยตอบได้ชัดเจน ว่ารักหรือผูกพัน...
หุหุ รอลุ้นความรักในแบบฉบับของเราสามคนตอนต่อไป

ขอบคุณนะครับไจฟ์ ดีใจที่เขียนตอนพิเศษของเรื่องนี้ ^^

ปล.แค่ตอนที่ 1 ก็เหมือนจะเห็นแววซะแล้ว ใช้คำได้เจ็บกระดองใจดีแท้ 
จัดหนักมาเลยครับตัวเล็ก พี่เตรียมผ้าเช็ดตัวไว้แล้ว อิอิ :a9:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 1) [19 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 21-04-2011 00:00:54

ตอนนี้ ดูเหมือนความสัมพันธ์จะเริ่มเคลียร์มากขึ้น
แต่ก็ยังอึมๆ อยู่นิดหน่อย
พวกเขาเข้าใจกันมากขึ้นใช่ไหมค่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 1) [19 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: LoveBaBy ที่ 21-04-2011 01:25:19

อ๊ากกกกกก ดูๆไปคิดว่าไรซ์จะเป็นที่รักของทั้งกลาส และอลัน

แต่ไมตอนแรกเค้าเข้าใจว่าอลันรักกลาสมากกว่า

อ๊ากกกกกกก งงๆๆๆ รอไจฟ์มาแก้ปม คริคริ

ที่แน่ๆ ดีใจสุดๆๆ ที่ตอนพิเศษออกมาแล้วววว

เค้าคิดถึงไอ่พี่กลาส 555555

ขอบคุณค๊าบบ

ปล.JT รู้ยังว่าพี่คือใคร อิอิ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 2) [21 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 21-04-2011 07:10:18

(ต่อครับ)
เรื่องไรน์ 2

ตื่นเช้าขึ้นมาเหมือนไข้จะลดลง แต่เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมา ปรากฏว่าไรน์ยังอยู่ในชุดเสื้อยืดกับกางเกงเล ท่าทางเหมือนจะอยู่บ้าน
“อ้าว เบี้ยวงานเหรอ”
“อือ ก็นายไม่สบาย มีโทรศัพท์มาตามตั้งแต่ 7 โมงเช้าแน่ะ” ไรน์บอกชี้ไปที่โทรศัพท์มือถือที่วางทิ้งไว้ “ก็เลยบอกว่า นายไม่สบาย ขอโทษที่ไม่ได้เอาขึ้นไปให้”

.....คนปกติทั่วไป ถ้าทำแบบนี้ มีหวังโกรธกันใช่มั้ย แต่กลาสกลับยกยิ้มที่มุมปาก เดินเข้าไปหากดจมูกที่แก้มใส แล้วเดินมากดโทรศัพท์ ครู่หนึ่งก็เดินกลับมาหา

“ลางานได้กี่วัน พรุ่งนี้ลาอีกวันได้มั้ย”
ไรน์หันไปมองปฏิทินแล้วพยักหน้า กลาสหันไปบอกคนทางโทรศัพท์ว่าพร้อมออกเดินทางใน 30 นาที ให้รถตู้มารับได้เลย
“ไปเชียงใหม่กัน” กลาสบอกเมื่อวางสาย
“แล้วอลันล่ะ”
“จะไปมั้ย”
ตาขวางเสียงห้วน อาการแบบนี้ชักอยากกลับไปหยิบสมุดบันทึกมาดูว่า ฉีดยากันพิษสุนัขบ้าให้แล้วหรือยัง
“ไปสิ” ไรน์บอกแล้วรีบวิ่งขึ้นไปเก็บเสื้อผ้า

รถตู้มาถึงเชียงใหม่ เก็บของเข้าห้องพัก กลับออกมาสมทบกับวงเพื่อซ้อมเพลง แล้วก็มารวมกลุ่มอยู่ในห้องพักนักดนตรี รอเวลาขึ้นแสดง
“เบื่อหรือเปล่า” กลาสถามคนที่มาด้วย
“ไม่หรอก เล่นเสร็จพาไปเดินเที่ยวสิ” นะ อ้อนกันสักนิด เดี๋ยวจะลืมกัน
กลาสยิ้มกว้าง “อือ”
“เอาน้ำส้มมั้ย”
“เอา” กลาสบอก แต่พอจะหันไปคุยกับเพื่อนร่วมวงคนอื่น ก็ยังไม่ลืมสั่ง “อย่าไปไหนไกลนะ ผมเล่นวงที่ 3 เสร็จแล้วกลับเข้ามา อย่าทำบัตรสต๊าฟหาย”
เพื่อนร่วมวงพากันหัวเราะ ไม่มีใครแปลกใจกับความสัมพันธ์ของกลาส กับไรน์ และอลัน เพราะเมื่อเวลาผ่านไป ทั้ง 3 คนก็เหมือนเพื่อนและคนรักในเวลาเดียวกัน แล้วที่สำคัญมันเป็นเรื่องส่วนตัว ยิ่งคนท่าทางจริงจังอย่างกลาสด้วยแล้ว ยิ่งไม่มีใครเห็นเป็นเรื่องสนุกหรือเรื่องตลกที่เอามาล้อเลียน

ไรน์เดินออกจากห้องพักนักดนตรี ผ่านกลุ่มสต๊าฟและทีมงาน ยิ้มแย้มทักทายไปเรื่อยรู้จักไม่รู้จักก็ส่งยิ้มให้ จนมาหยุดที่บริเวณห้องโถงมีตู้ขายของแบบหยอดเหรียญวางเรียง
กำลังยืนมองซ้ายมองขวา ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่ชวนให้นึกถึงอลันเข้ามายืนข้างๆ
ที่บอกว่าชวนให้นึกถึง ก็เพราะว่าคนนี้ไม่ได้หรู เรียบกริบอย่างอลัน ออกจะดูแมนๆ ห้าวๆ ค่อนไปทางกลาสมากกว่า
เคยเห็นหน้าคนๆนี้ในหน้าสังคมของหนังสือพิมพ์ แต่ไม่ได้ให้ความสนใจมากพอที่จะจดจำว่าชื่อเสียงเรียงนาม มีประวัติแบบไหน
พอมีคนมายืนข้างๆ ไรน์ก็ขยับตัว
“อะไรกัน รังเกียจกันขนาดนั้นเลยเหรอ” น้ำเสียงเย้าแหย่ กลั้วหัวเราะ พร้อมรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม
“เปล่า ก็คิดว่าผมเกะกะคุณหรือเปล่า”
“ไม่หรอก แต่หอมมาก กำลังสงสัยว่าคุณใช้น้ำหอมอะไร”
ไรน์รู้สึกกระดาก ก็ไม่ได้พยายามแอ๊บแมน แต่ก็ไม่ได้ซ่อนความเป็นสาวเหมือนกัน ที่ผ่านมาก็เจอมาแล้วทั้งท่าทีรังเกียจ ล้อเลียน และการเย้าแหย่แบบทีเล่นทีจริง
ก็อายุขนาดนี้แล้วนี่นะ
เพียงแต่ไม่ชอบวิธีการมองผสมท่าทางแบบนี้เท่านั้น
ท่าทางเหมือนหมาหยอกไก่
แววตาเหมือนกำลังประเมินราคาสินค้า
คนผอมบางไม่ต่อคำด้วย ยื่นมือกดน้ำส้มกระป๋อง แต่อีกคนกลับแย่งหยอดเหรียญใส่ตู้ ทำให้ไรน์เหลือบมองมือที่เลื่อนลงมาหยิบกระป๋องน้ำส้ม ยื่นส่งให้
“เชิญคุณครับ”
ไรน์บอกแล้วกดน้ำส้มกระป๋องใหม่ หยอดเหรียญ
“ผมชื่อจิวนะ”
ไรน์หยิบกระป๋องน้ำส้ม แต่พอจะหมุนตัวออกมา จิวก็ขยับเข้ามาขวาง “ชื่ออะไรครับ”
“ไรน์”
“ไรน์ มากับวงดนตรีหรือครับ”
“อือ ไปได้หรือยัง”
“เสร็จงานแล้วกลับเลยหรือเปล่า ผมพาเที่ยวเชียงใหม่มั้ย”
“มีคนพาเที่ยวแล้ว”
“แย่จริง ผมอยากรู้จักกับไรน์”
“ก็รู้จักแล้วนี่ ขอโทษนะ ผมต้องเอาน้ำส้มไปให้....น้องชาย”

ใช่...คนที่เป็นแบบเรา ก็แนะนำตัวกับคนแปลกหน้าแบบนี้ทั้งนั้นแหละ เพื่อน พี่ชาย น้องชาย

“ผมตามไปด้วยนะ”
“นี่!” ไรน์ลืมตัวทำเสียงดังแล้วลดเสียงลง “คุณไม่มีงานทำหรือไง”
“ผมกำลังทำงานอยู่นี่ไง”
“อะไร”
“ดูแลศิลปินไง”
“อะไร เป็นสต๊าฟงานหรือไง”
จิวยิ้มกว้างนึกขำที่หนุ่มหน้าสวยคนนี้ไม่รู้จักเขา “ผมเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มคนที่จัดงานนี้”

ไรน์หายใจเข้าปอดลึกๆ สะกดความหงุดหงิดด้วยคำว่า งานของกลาส แล้วเดินกลับเข้ามาที่ห้องพักนักดนตรี เปิดกระป๋องน้ำส้มแล้วส่งให้กลาสพร้อมกับนั่งลงใกล้ๆ
“ขอบคุณ” กลาสรับมา ขณะที่ทุกคนในห้องกำลังยกมือสวัสดีคุณจิว
กลาสก็ยกมือสวัสดีเหมือนกัน
หลายคนในห้องเข้ามาห้อมล้อมทักทายคนจัดงาน

“ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า” ไรน์ชวนกลาสคุย
“ไม่หรอก คงเพราะพาราน่ะ แล้วไรน์ไม่กินอะไรเหรอ”
“เดี๋ยวก็ได้”

เสียงเพลงจากข้างนอกดังกระหึ่ม ทุกครั้งที่ประตูห้องเปิดออก
กระทั่งเจ้าหน้าที่เข้ามาเรียกคุณจิว แต่คุณจิวหันมาหาไรน์ทั้งดึงมือขาวให้ลุกขึ้นตาม
“ไรน์ ไปดูคอนเสิร์ตข้างนอกกับผมเถอะ”
ไรน์หันมาหากลาส อยากส่ายหน้า แต่กลาสก็รีบบอกว่าให้ไปเถอะ เพราะอยู่แถวนี้ก็จะเหงาเปล่าๆ

จากมุมของไรน์...ไม่อยากไปเลย ชั้นไม่ชอบพวกรักสนุกแบบนายคนนี้
จากมุมของกลาส....ไปก็ไม่เห็นเป็นไร ไม่ใช่เด็กๆแล้ว ที่สำคัญเขาก็แสดงท่าทีว่าจะสนใจไรน์

จากบนเวทีมองลงไปไม่รู้หรอกว่าไรน์อยู่ตรงไหน เพราะว่าทั้งมืดและยังเป็นบัตรยืนทั้งหมด การแสดงผ่านไปจนเกือบเพลงสุดท้าย ไอ้เกรียงนักร้องนำ และหัวหน้าวง พยักหน้าไปทางขวามือของเวที
กลาสมองตาม
พอเห็นแล้ว การควบคุมสายตาให้กวาดมองไปทั่วก็ทำได้ยาก
   ผู้คนมากมายแออัดโยกตัวตามเพลง คุณจิวที่ยืนอยู่ข้างๆ ของไรน์ก้าวเข้าไปยืนอยู่ข้างหลัง ไรน์หันไปมองคุณจิวแล้วหันมาหากลาส ความมืดมัวทำให้เห็นเพียงดวงตากลมวาวกับอาการเบี่ยงตัวหนี  
คนที่อยู่รอบตัว คาดว่าจะเป็นคนติดตามของคุณจิว ขยับเข้ามายืนใกล้กว่าเดิม  
   ขณะที่คนทั้งงานกำลังยกมือ เหวี่ยงตัวไปตามเพลง
เว้นเพียง 2 คนนี้เท่านั้น
   กลาสก้มหน้า แล้วหันหลังให้
….ถ้าไม่หันหลังให้ อาจกระโดดลงไปกระชากคนทั้งคู่แยกออกจากกัน แล้วมันจะทำให้งานทั้งงานพังครืน
....แล้วที่สำคัญ...
.....ถ้าจะมีใครที่ดีกับไรน์มากกว่าผม....

   การแสดงของวงจบลง แต่ลงจากเวทีมาเก็บของจนเสร็จไรน์ก็ยังไม่มา ทำให้ต้องโทรตาม บอกว่าทุกคนรออยู่พี่ผู้จัดการจะพาไปกินข้าว ไรน์ถึงได้กลับมาหน้าตาตื่นกลัว แต่คุณจิวที่เดินตามมาด้วยดูอารมณ์ดี
   กลาสได้แต่กำหมัดแน่นหันหลังให้อีกครั้ง จนเพื่อนร่วมวงต้องตบหลังตบไหล่ ขึ้นรถตู้คันเดียวกันกลับออกมา

   “กลาส”
   ไรน์เรียกเสียงสั่นๆ มือก็สั่น ทำให้กลาสหันไปมองเต็มตาเป็นครั้งแรกในรอบนานกว่า 1 ชั่วโมงหรือตั้งแต่คุณจิวปรากฏตัวขึ้น
บางสิ่งบางอย่างในแววตาของไรน์ทำให้กลาสใจหาย
“มันทำอะไร”
น้ำเสียงที่เหมือนกำลังตะคอกใส่หน้า ทำให้ไรน์ปล่อยโฮโผเข้ากอดกลาสไว้แน่นทุกคนในรถเงียบกริบ กลาสฮึดฮัดร้องตะโกนให้คนขับหมุนรถกลับไปที่งาน โวยวายจะลงจากรถนั่งรถรับจ้างกลับไปเอง จนไอ้เกรียงต้องบอกให้คุมสติให้ดีคนที่ควรสนใจตอนนี้คือไรน์มากกว่า
ยิ่งกลาสโมโห ไรน์ก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
กลาสลูบหลังคนที่กำลังร้องไห้ หอมผมอ่อนนุ่ม “ผมขอโทษ ผมไม่ควรพาไรน์มาเลย ผมขอโทษไรน์ ผมขอโทษ”
ไอ้เกรียงหันไปบอกคนขับรถ “พี่ครับ ตรงไปโรงแรมเลยนะครับ”
“ไม่เป็นไร ส่งชั้นที่โรงแรมก็พอ พวกเธอไปกินข้าวกันเถอะ” ไรน์สะอึกสะอื้นปาดน้ำตา
“ไม่เป็นไรเหมือนกันพี่ แมร่งคนเป็นพันมันยังทำได้ เลวสัด” พอไอ้เกรียงเริ่มด่า ทุกคนในรถก็ช่วยกันด่าไม่เว้นแม้แต่พี่คนขับรถ

เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องพัก กลาส ก็องค์ลงอีกรอบ ร้องโวยวายจนไรน์ทำอะไรไม่ถูก
“กลาส กลาส อย่าโกรธ”
“ไม่โกรธได้ไง มันทำเมียผม ไอ้บ้านั่นมันทำเมียผม!” กลาสกำหมัดร้องตะโกนเหมือนไรน์เป็นคุณจิว
ไรน์ปิดหน้าร้องไห้ แข้งขาอ่อนแรงนั่งลงกับพื้น จนกลาสต้องนั่งลงกอดลูบหลัง
“ผมขอโทษ ไปแจ้งความกันมั้ยไรน์”
ไรน์ส่ายหน้า “อย่าเลย บอกไปก็ไม่มีใครเชื่อ คนที่เป็นแบบชั้นถูกมองว่า ร่านอยู่แล้ว”
“แต่ไรน์ไม่ได้เป็นอย่างนั้นสักหน่อย”
ไรน์ปาดน้ำตา สูดจมูกแรงๆ “ตำรวจจะถามว่า ชั้นไปเปิดโอกาสอะไรให้เขาทำอย่างนั้น คนทั่วไปจะบอกว่า มันจะสึกหรออะไรนักหนา พวกเขาจะพากันดูถูกชั้น ไม่ใช่มัน”
“ไรน์”
“กลาส อาบน้ำให้ชั้นหน่อยได้มั้ย”

กลาสพยักหน้า ลุกเดินเข้าไปเปิดน้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำ เทสบู่เหลวแล้วกลับออกมา ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกก่อน แล้วถึงได้ถอดให้ไรน์ จูงมือกลับเข้าไปข้างในห้องน้ำ แต่พอจะก้าวลงอ่างอาบน้ำ ไรน์ก็ส่ายหน้า ชี้ให้ใช้ฝักบัวล้างตัวให้ก่อน
ท่ามกลางความขุ่นมัว สีขาวที่แทรกซึมค่อยขยายพื้นที่ด้วยรอยยิ้มเปื้อนน้ำตา ของไรน์
“มันเคยตัวน่ะ ยังไงก็ต้องล้างตัว”
กลาสแค่พยักหน้า  
“ชั้นรักกลาส ไม่ได้พูดคำนี้มานานแค่ไหนแล้ว”
“ก็เพราะว่ามัวแต่ไปกันท่าอลันอยู่ไง ถึงได้ลืมบอก”
“อย่างกับรอฟัง”
“รอสิ”
กลาสกัดปากตัวเอง ระงับความโกรธที่ปะทุขึ้นมาเป็นระลอกขณะที่อาบน้ำให้ไรน์ แล้วก้าวเข้าไปนั่งในอ่างอาบน้ำ ให้ไรน์นั่งข้างหน้า ขณะที่ตัวเองนั่งซ้อนหลังฟอกสบู่ไปทั่วตัว
“ผมเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ”
“ทำไมล่ะ กลาสก็ทำหน้าที่ของตัวเองแล้วไง”
“ผมไม่น่าปล่อยไรน์ไปกับมัน ตั้งแต่อยู่บนเวทีที่เห็นมันยืนแบบนั้นผมก็ควรที่จะทำอะไรสักอย่าง แต่นี่ผมกลับ....”
“คิดว่าชั้น...ปล่อยให้มันกอดใช่มั้ย” ไรน์หันมองขอบตาแดงก่ำ “กลาสก็คิดว่าคนแบบชั้นมันง่าย ที่ไหน กับใครก็ได้ใช่มั้ย”
“ไม่ใช่” กลาสบอกแล้วโอบกอดไรน์ไว้แน่น
ไรน์สะอื้นเบาๆ
“ชั้นเป็นอีตุ๊ดบ้าผู้ชาย”
“ไม่ใช่ไรน์ไม่เคยเป็นแบบนั้น ผม...กำลังหึง อยากเข้าไปกระชากมันออกจากไรน์ แต่ก็เตือนตัวเองว่า คนเยอะขนาดนั้น เขาจะกล้าทำอะไรได้ แล้วเขาก็เหนือกว่าผมทุกอย่าง ถ้าเขาจะเข้ามาทำให้ไรน์มีความสุขได้มากกว่าผม ผมก็ไม่ควรขัดขวาง”
“บ้า คิดบ้าๆ”
“มันคือข้อตกลงของเราไง ไปด้วยกันจนกว่าจะถึงวันที่มีทางเลือกที่ดีกว่า”
ไรน์หันมาจูบเบาๆ
“มันไม่ได้ดีกว่ากลาส แล้วชั้นก็เลือกไปแล้วกลาส”
“แต่ผมกลับเห็นแก่ตัว”
ไรน์ส่ายหน้า เปลี่ยนเรื่อง
“วันนี้ชั้นร้องไห้เยอะกว่าปีที่แล้วทั้งปีอีกนะเนี่ย”
กลาสจูบกลับ “ถามได้มั้ยว่าเมื่อกี้มันทำอะไร”
“มันจับ”
พอพูดถึงความรู้สึกขยะแขยงก็กลับมาอีกครั้ง
“ตรงไหน ผมจะฆ่าเชื้อโรคให้”
ไรน์หลับตาหยาดน้ำใสล้นจากหางตา เมื่อจับมือใหญ่สัมผัสที่อกแล้วเลื่อนลงมาที่แก่นกาย

*-*-*จบตอนพิเศษ 2*-*-*

ขออภัยที่เมื่อวานไม่ได้มาอัพเพราะตอนแรกกะเขียนให้่จบภายใน 3 ตอนย่อยแต่พอมาแก้ไข เพิ่มเติมเสร็จก็ยาวมาก
ขอบคุณมากครับที่ติดตาม
ไจฟ์ครับ
ตัวเล็กจัดเต็ม ป๋าสั่ง
ทีครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 2) [21 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 21-04-2011 07:43:17

^
^
^
จิ้มคุณข้างบน อิอิ

I've got to say this is a great update. I am beginning to 'comprehend' how their relationship works. Glass feels it is his responsibility to protect Ryne, and at the same time his protectiveness over Ryne comes from within which proves that Glass actually loves him. I think Glass loves/'likes' Ryne like a man would a woman.  o13


Thanks Khun Jive & Nong Tea na ka.  :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 2) [21 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: kakuro ที่ 21-04-2011 11:02:44

ขอบคุณไจฟ์กับที :L2:
อืม...จะโกรธใครดี
ค่านิยมสังคมวัฒนธรรม
สงสารความรู้สึกไรน์

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 2) [21 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 21-04-2011 22:18:32

ตอนนี้สงสารไรน์ ไอ้บ้านั่นมันทำอะไรบ้างนะ
ตอนแรกไม่ค่อยชอบกลาสเท่าไร
แต่ตอนนี้ชอบมากเพราะตอนโมโหไอบ้านั่น
“ไม่โกรธได้ไง มันทำเมียผม ไอ้บ้านั่นมันทำเมียผม!”
แสดงให้รู้ว่ากลาสหึงและเป็นห่วงไรน์

และชอบตอนนี้จัง แสดงว่ากลาสมีใจให้ไรน์มากขึ้นแล้ว ดีใจจัง
“ชั้นรักกลาส ไม่ได้พูดคำนี้มานานแค่ไหนแล้ว”
“ก็เพราะว่ามัวแต่ไปกันท่าอลันอยู่ไง ถึงได้ลืมบอก”
“อย่างกับรอฟัง”
“รอสิ”

ขอบคุณคุณไจฟ์และคุณที ครับผม

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 2) [21 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 21-04-2011 22:21:28

สุดยอดดด ความสัมพันธ์ของสามคนนี้ดูสับสน แต่ก็เข้าใจกันและกันดีแฮะ แถมดูแคร์กันมากเหมือนกัน อืม...เป็นความสัมพันธ์ที่แปลก แต่ดูมีความสุขดีแฮะ

จะรอตอนต่อไปค่ะ^^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 2) [21 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: Gohan ที่ 21-04-2011 23:40:07

ใครก็ได้ เอาไอ้คุณจิวไปหมกพงหญ้าข้างทางที
ทำร้ายจิตใจกันเห็นๆ สงสารไรน์จัง 
กลาสเอ๊ย...แค้นนี้ต้องชำระ~~~  :m31:

ถ้าจะมีคนที่ดีกว่ากับไรน์มากกว่าผม...
หึหึ คิดได้ แต่ปล่อยให้ไปจริงๆ มันยาก  :เฮ้อ:

รออ่านต่อไป ขอบคุณนะครับ น้องชาย ^^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(กลาส-ไรน์-อลัน 2) [21 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: LoveBaBy ที่ 22-04-2011 01:26:48

ไอ่คุณจิวบ้า ไอ่คุณจิว.... ไอ่ ไอ่ ไอ่

สงสารไรซ์จัง ตอนนั้นคงจะเสียใจด้วยใช่มั้ยที่กลาสหันลังให้อ่า

อย่าน้อยใจกลาสน๊า

กลาสต่อไปต้องไม่ให้คลาดสายตาะนะ อิอิ

โอ๊ะ!! จะจัดเต็มหรอตัวเล็ก อิอิ รอ รอ รอ

แต้งกิ้วจ้า

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 22-04-2011 07:18:23

(ต่อครับ)
เรื่องของไรน์ 3
  
รถตู้เข้ามาจอดที่หน้าบ้านพักในตอนค่ำ ทั้ง 2 คนอาบน้ำกินข้าวเสร็จก็มานั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันเหมือนเคย
“พรุ่งนี้ไรน์ไปทำงานได้มั้ย” กลาสบอกเมื่อเอนตัวลงนอนหนุนตัก
“ได้สิ นายไปซ้อมดนตรีไหวมั้ยล่ะ”
“ไหวสิ”
“น่าจะพักอีกสักนิด”
“พักอะไรนักหนา เสียดายเงิน”
ไรน์ตีแขนใหญ่ๆดังเพี๊ยะ “มันอ้อนได้แป๊บๆ กลายเป็นไอ้เด็กบ้าอีกละ”
“ก็มันจริงนี่ ผมไม่ได้ทำงานประจำนะ ถ้าคนไม่จ้าง หมดสัญญากับค่ายคงต้องเปลี่ยนจากเล่นตามงาน เป็นแยกวงไปเล่นไปเป็นตามร้านอาหารแล้ว”
“เขียนเพลงขายสิ นายทำได้นี่นา”
กลาสนิ่งมองหน้าจอโทรทัศน์ “คงต้องเป็นอย่างนั้น ไรน์จะอายคนมั้ยถ้าต้องอยู่กับคนเขียนเพลงจนๆ”
โดนตีอีกเพี๊ยะ จนต้องลูบแขน
“เหอะ อย่ามาดูถูกกันให้มากนัก”

ละครใกล้จบอลันถึงได้กลับเข้าบ้าน ส่งกล่องกระดาษให้ไรน์
“อะไร”
“ช็อตกัน”
อลันบอกขณะที่ถอดเสื้อนอกใส่ใม้ แล้วแขวนไว้ที่ราว ถอดไทค์แล้วแกะกระดุมเสื้อ
ไรน์มองกล่อง แล้วหันไปมองกลาส
“ผมขอให้อลันหามาให้ไรน์น่ะ ทีแรกคิดว่าจะได้ของวันพรุ่งนี้...”
กลาสหยุดพูด เมื่อไรน์ผุดลุกขึ้น เดินกลับขึ้นไปที่ห้องนอน เสียงปิดประตู มาพร้อมกับเสียงร้องไห้โฮ
กลาสพลอยมองหน้าอลัน เพราะไม่เข้าใจ
“ปล่อยสัก 2-3 นาที”
อลันบอกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า ล้างมือ แล้วดื่มน้ำ ดูผิวเผินเหมือนว่านักจัดการมืออาชีพไม่ได้สนใจเสียงร้องไห้ของคนที่อยู่ในห้องนอน แต่แท้ที่จริงกำลังปล่อยให้ไรน์อยู่กับตัวเองสักพัก พร้อมไปกับที่อลันเองก็ต้องเตรียมคำพูดที่ชัดเจนเหมือนกัน
ขณะที่กลาสคนใจร้อนอยากวิ่งขึ้นไปทุบประตูถาม ว่าจะอะไรนักหนาก็แค่ปืนไฟฟ้าเพื่อป้องกันตัวเอง ถึงเมื่อคืนจะเจอเรื่องเลวร้ายมา แต่มาจนถึงตอนนี้ ไรน์น่าจะรู้แล้วนี่ว่า จะปล่อยให้เรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้นซ้ำอีกไม่ได้

อลันก้าวยาวๆ ขึ้นไปที่ห้องนอน เสียงร้องไห้เบาลงแล้ว มือใหญ่เคาะประตูเสียงดัง
“ไรน์”
“.......”
“เปิดประตู”
“......”
อีกฟากหนึ่งของประตู ไรน์เดินเข้ามาแล้วกลับนั่งกอดเข่าหลังพิงประตู
“ไม่เปิดก็ได้ งั้นผมขอให้ไรน์ฟังผม คนเลวคนนั้นอาจทำเพราะดูถูกไรน์ คิดว่าเป็นเหมือนกับคนที่เขาเคยพบเจอมา แต่ที่กลาสบอกให้ผมหาปืนไฟฟ้าให้ หรือ ที่ผมโดดงานไปเอาของมาให้ในวันนี้ ไม่ใช่เพราะว่าเราดูถูกไรน์เลยนะ แต่เพราะว่าเรารักและเป็นห่วงไรน์ต่างหาก”
ไรน์หันมามองประตู พลิกตัวนั่งหันข้างแนบหูกับแผ่นไม้
“ไรน์ กี่ครั้งแล้วที่ยอมให้คนอื่นทำร้ายตัวเองแบบนี้ ไรน์ยอมให้เทียร์ทำร้ายเพราะรักคุณลีโอ ยอมให้คนๆนั้นลวนลามเพราะรักกลาสไม่อยากให้กลาสมีปัญหาในการทำงาน แต่ผมถาม ถ้ามีคนมาตบตีไรน์ หรือมาลวนลามโดยที่เขาไม่เกี่ยวกับคุณลีโอ หรือกลาส ไรน์จะยอมให้เขาทำง่ายๆมั้ย”
“ไม่” เสียงตอบเจือสะอื้น ดังพอให้ได้ยินมาถึงคนนอกห้อง
“ไม่แล้วเป็นบ้าอะไร ร้องไห้ทำไมอีกเนี่ย” กลาสตะโกนสวนขึ้นมาจนอลันต้องคว้าข้อมือให้หยุด
“ชั้นอายนี่ ไอ้เด็กบ้า โดนทำอย่างนั้น คนตั้งมากมาย กลาสอยู่บนเวที ชั้นได้แต่มอง อยากด่ามัน ทืบมันที่ดูถูกกัน อยากเรียกกลาสให้ลงมาหา แต่ก็ไม่กล้า เพราะเขาเป็นคนจ้างกลาสมาทำงาน”
ไรน์พูดไปสะอื้นไป ขณะที่กลาสได้แต่ฮึดฮัดรู้สึกโกรธคนทั้งโลก
“ไรน์ เปิดประตู”

ไรน์เปิดประตูออกมา น้ำตานองหน้า อลันส่งผ้าเช็ดหน้าให้ ขณะที่กลาสดึงมือไปนั่งที่ขอบเตียง
“อะไรก็ไม่รู้ อยู่ดีๆก็ร้องไห้”
“ไม่คิดว่าชั้นกำลังกลั้นมันเอาไว้ แล้วทำเป็นลืมมือที่น่าขยะแขยงนั้นหรือไง” ไรน์หันมาเถียง
เถียงมากลาสก็เสียงดังกลับ “ก็เมื่อคืนผมก็ทำให้แล้วไง”

“หยุดก่อนเลยทั้ง 2 คน” อลันกำลังรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังแก่กว่าเดิมอีก 10 ปี
“ก็มัน..ไอ้เด็กบ้า คุยกันรู้เรื่องได้ไม่ถึงวันมันก็บ้าอีกแล้ว”
“แต่ก็เพราะรักไอ้เด็กบ้าไม่ใช่หรือไง ถึงได้ไม่กล้าหันไปชกไอ้บ้านั่นน่ะ”
ไรน์ปล่อยโฮอีกทีจนกลาสต้องดึงมากอดซุกไหล่
อลันนั่งลงอีกด้าน มือใหญ่จับที่ไหล่ของไรน์ไว้
“ที่สำคัญก็คือไรน์ต้องรู้จักปกป้องตัวเอง เราทุกคนมีศักดิ์ศรีเท่ากัน ยอมให้มันทำแบบนั้นได้ยังไง แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องน่าอายเลยนะที่ผู้ชายจะใช้ปืนไฟฟ้าน่ะ”
“แต่ชั้นอาย อายที่โดนทำอย่างนั้น อายกลาส อายอลัน อายเพื่อนของกลาสด้วย ชั้นเป็นผู้ชายนะ ยังไงชั้นก็เป็นผู้ชายอ่ะ”
“งั้นต่อไปถ้ามีใครทำอะไรอย่างนี้อีก ช่วยชกมันสักหมัด ไม่ก็ช็อตไฟฟ้ามันให้มันรู้ว่า เราไม่ได้ง่ายจะได้มั้ย” อลันตบไหล่เบาๆ
“อือ” ไรน์พยักหน้าเช็ดน้ำตาป้อย
“ไม่ต้องกลัวว่าผมจะไม่มีงาน เพราะผมก็มีสิทธิ์เลือกที่จะไม่รับงานนายจ้างเลวๆได้เหมือนกัน”
“แล้วคนอื่นเขาจะว่ามั้ยล่ะ”
อลันขยี้ผมอ่อนนุ่มเบาๆ “ที่เรารู้ว่าไรน์ถูกคนทำไม่ดีน่ะ มันสำคัญกว่า”
ไรน์ห่อไหล่ เอียงหน้าหมดแรง “แต่มันแย่มากเลยนะ เป็นผู้ชายแล้วมาโดนล้วงโดนควักแบบนี้น่ะ ก่อนหน้านี้โดนผู้หญิงตบ แล้วมาโดนไอ้บ้านี่อีก ทำไมชั้นมันห่วยได้ขนาดนี้นะ”
อลันตบไหล่บางเบาๆ แล้วลุกขึ้น “ไปล้างหน้าไป บทเขาจะไม่โกรธไม่นอยด์ทำยังไงก็ไม่โกรธไม่นอยด์ แต่บทจะเป็นขึ้นมา...”
“จะมาว่าชั้นแก่แล้วอารมณ์ผันผวนอีกล่ะสิ”
“อ้าว...คราวนี้พูดเองนะ” อลันดักคอ ยิ้มกว้าง
ไรน์ยิ้มขื่นๆ หันมามองคนที่นั่งข้างที มองคนที่ยืนอยู่ใกล้ประตูอีกที “ชั้นกลายเป็นป้าคิดลบไปซะแล้ว”
“ไม่หรอก” กลาสบอก “มันไม่ใช่คิดลบ ไรน์ยังเป็นคนเดิมที่รักแล้วยอมได้ทุกอย่างเหมือนเดิม”

-*-*-

หลายวันถัดมาที่หอศิลป์มีงานใหญ่ ไรน์วุ่นวายกับการเตรียมงานต้อนรับนักการเมือง นักธุรกิจ เหล่าเซเล็ปคนดังมาตั้งแต่เช้า
แต่พอสี่โมงเย็นกลาสก็แวะมา ไรน์ผละจากกลุ่มพริตตี้มาหา “มีอะไร”
“กุญแจบ้าน” กลาสบอกแล้วส่งกุญแจให้ ไรน์ถึงได้เพิ่งนึกออก
“อร๊าย ขอบใจมาก”
“เมื่อเช้าอลันเปิดประตูให้ล่ะสิ”
“เออสิ ขอบใจมากนะ”
“แล้วจะไปญี่ปุ่นเมื่อไหร่”
“อีกเดือนนึง รู้จากไหน”
“คนแถวนี้บอกว่า มีคนต้องไปอบรมงานญี่ปุ่นเดือนนึง”
“เหอะ กะจะเซอร์ไพรซ์ซะหน่อย” ไรน์ทำตาขวางหาเรื่องไปทั่ว
“เซอร์ไพรซ์ทำไม ผมไม่ได้ไปด้วยซะหน่อย แล้วไรน์กับอลันก็ไปโน่นนี่อยู่ตลอด”
“อย่างกับตัวเองอยู่ติดบ้านนี่”
“งั้น...ไว้ได้หยุดพร้อมกัน เราไปเที่ยวกันดีมั้ย”
“โห...มันจะมีวันนั้นมั้ยเนี่ย ยิ่งนานตำแหน่งการงานใหญ่โต ยิ่งหาเวลาหยุดพร้อมกันได้ยาก”
กลาสหันไปมองรอบๆ แล้วหันมาบอกกับไรน์ก่อนที่จะกลับออกไป
“ดูแลตัวเองด้วย”

กลาสเดินกลับออกไปเอารถที่ลานจอดรถแล้วขับกลับมาที่บริษัทค่ายเพลง เพื่อซ้อมเพลงที่คาดว่าจะใช้เวลานานหลายชั่วโมง จนเกือบ 2 ทุ่มพี่ผู้จัดการที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องประชุมร่วมกับทีมงานคนอื่นๆก็ตรงดิ่งมาที่ห้องซ้อมของกลาสแล้วบอกว่า แจ้งเรื่องที่เกิดขึ้นกับไรน์ให้ผู้จัดการคนอื่นเพิ่มความระมัดระวังให้มากขึ้น
“มันไม่มีอะไรใหม่ สำหรับวงการนี้กับไอ้พวกมีเงินมักมากกามา เราประมาทเอง” พี่ผู้จัดการสรุป แล้วมองโทรศัพท์มือถือที่มีข้อความเข้ามา
“ไรน์อยู่หอศิลป์ใช่มั้ย”
“ครับ”
“งานวันนี้ไอ้จิวมันไปด้วย”
กลาสวางกีตาร์ผุดลุกขึ้นทันที จนไอ้เกรียงหัวหน้าวงต้องคว้าข้อมือ “โทรศัพท์ไวกว่า ไปตอนนี้กว่าจะถึงงานก็เสร็จแล้ว”
หนุ่มร็อคกดโทรศัพท์หาไรน์ มีสัญญาณเรียก แต่ไรน์ไม่ได้กดรับ

ไรน์ต้อนรับเหล่าเซเล็ปคนดัง พาเข้าชมงานอย่างไม่มีขาดตกบกพร่องเหมือนเคย แม้จะรู้มาตั้งแต่เช้าว่า หนึ่งในรายงานชื่อแขกผู้เกียรติที่มาร่วมงานคือใคร
ก็อย่างที่อลันและกลาสบอกน่ะแหละ เราต้องระวังตัวของเราเอง จะมารอให้ใครมาปกป้องเราได้ยังไง
เมื่อคุณจิวก้าวเดินเข้ามาที่ห้องโถง ไรน์สวัสดีพาเข้างานตามหน้าที่
ดวงตาที่เหมือนจิ้งจอกจ้องมองมา แต่ที่ทำได้คือการประสานมือปั้นยิ้ม แล้วทำหน้าที่ต่อไปให้เสร็จ หลบมือที่เหมือนปลาหมึก ไม่ตอบคำถามเมื่อคุณจิวพูดเบาๆ ที่จะทำให้ต้องขยับเข้าไปใกล้
ใจอยากเกี่ยงให้คนอื่นรับหน้าที่นี้เหมือนกัน แต่ถ้าเป็นเจ้าหน้าที่ผู้หญิงคนอื่นโดนมันลวนลามล่ะ นั่นยิ่งเลวร้ายเข้าไปใหญ่
....ขนาดชั้นมีผัวแล้วชั้นยังขยะแขยงเลย ให้พวกสาวซิงสาวโสดพวกนี้มารับมันไม่พากันลาออกจากงานกันหมดหรือไง.....

เมื่อการแสดงบนเวทีเริ่มขึ้น ไรน์กลับออกมาจากห้องประชุม เพื่อเก็บงานที่ด้านนอก จะยังไงก็ผู้ชายน่ะนะ งานใช้แรงประเภทยกกล่องยกลังไม่ได้เกี่ยงใครอยู่แล้ว
...จะเกี่ยงไปทำไม เหลือแต่กล่องเปล่า....กร๊าก...
เก็บของไว้ที่ห้องแม่บ้านเสร็จ เพิ่งนึกได้ว่าโทรศัพท์ปิดเสียงไว้ มีโทรศัพท์ทั้งของกลาส และอลันเข้ามา
เดาเข้าข้างตัวเองว่า ทั้งคู่อาจโทรมาเรื่องงานวันนี้น่ะแหละ
ไรน์เดินเลี่ยงออกมาที่สวนหย่อมเล็กๆ ด้านข้างเพื่อโทรกลับหากลาสก่อน
แต่ที่สวนสาธารณะมีคนขับรถหลายคนนั่งสูบบุหรี่อยู่ ไรน์ส่งยิ้มแล้วเดินเลี่ยงห่างออกมาอีกนิด
“โห คุณนาย กว่าจะโทรกลับได้นะ” สามีเด็กตะโกนใส่โทรศัพท์จนต้องดึงออกห่างจากหู
“มีอะไร เสียงอย่างกับฟ้าผ่า”
ถ้าเขาโกรธมาเราต้องทำฮาเข้าไว้ อย่าโกรธพร้อมกัน เพราะมันจะพังทั้งคู่
“ไอ้จิวไปงานนั้น”
“เออ เจอแล้ว”
“แล้วเป็นไงมั่ง”
“ก็พอรู้แล้วก็เลี่ยงๆ ไง ยังห่วงพวกเด็กๆเหมือนกัน”
“ห่วงตัวเองเหอะคุณนาย เกิดมันติดใจของแปลก”
“มาตบกันเลยดีกว่า มาไอ้เด็กบ้า พูดมาแต่ละคำ”
ได้ยินเสียงหัวเราะผ่านมาตามคลื่นความถี่ ทำให้ไรน์พลอยยิ้มตาม
“เป็นห่วงเหรอ”
“เออ ระวังตัวด้วย”
“ย่ะ แล้วอะไรอีก”
“อย่ายอมให้ใครเอาเปรียบ เมียที่ผัวภูมิใจคือเมียที่รู้จักสู้คน”
“เออ” คำตอบรับที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แล้วกดวางสาย หันกลับมาแล้วเดินออกมาจากสวนเล็กๆ วนอ้อมหอศิลป์ไปทางด้านหลัง
เสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้ทำให้ไรน์หันมามองแล้วยืนนิ่ง
“ทางเข้าผู้ร่วมงานเชิญด้านหน้าครับ ทางนี้ไปห้องเก็บของ”
“แต่ผมอยากคุยกับไรน์” คุณจิวก้าวเดินเข้ามาใกล้
ไรน์ก้าวเท้าไปด้านข้าง ตรงนี้เป็นช่วงหัวมุมอาคาร หากเดินย้อนกลับไปอีกนิดเดียวก็จะพ้นมุมตึก คนที่นั่งสูบบุหรี่อยู่จะมองเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
เหมือนจิวจะเดาความคิดได้  แขนแข็งแรงยกขึ้นขวาง ไรน์ต้องก้าวเท้าถอย เหมือนได้ยินเสียงฝีเท้าใครหลายคนเข้ามาใกล้
“นี่ อย่าคิดว่าทำกับผมได้ครั้งนึงแล้วผมจะต้องยอมไปเรื่อยๆนะ”
จิวยกยิ้มที่มุมปาก “ไม่คิดว่าผมชอบคุณหรือไง”
“ไม่คิด แล้วก็อย่ามายุ่งกับชั้นอีก เรื่องวันนั้นถือว่าทำทาน”
“แต่เป็นการทำทานที่ ผู้รับติดใจมากเลยนะ” สีหน้าท่าทางของคุณจิวแสดงถึงความพอใจอย่างชัดเจน “ผมไม่เคยเจอคนแบบไรน์มาก่อน”
“แต่ชั้นไม่อยากเจอนายอีก หลบไปชั้นยังมีงานต้องทำ” ไรน์ขึ้นเสียง เอาวะให้มีคนได้ยินได้เห็นไปเลย

....ตัวมันเองยังไม่คิดจะรักษาหน้าตัวเอง ทำหื่นใส่คนไม่เลือกหน้าได้ กูจะไปแคร์ทำไม...
ไรน์ก้าวขาหลบ แต่คุณจิวคว้าแขนกระชากกลับมาหา
หมัดซ้ายที่เงื้อขึ้นถูกดักตั้งแต่กลางอากาศแล้วบิดไขว้หลัง ดันร่างผอมบางเข้ามาติดอกกว้าง
“ผมไม่เข้าใจ ครั้งก่อนที่เจอกัน คุณดูไว้ตัวแต่ก็ตามใจผมไม่ใช่เหรอ”
“ชั้นไม่ได้ตามใจ ไอ้บ้า ปล่อย” ไรน์ดิ้นขลุกขลัก
“ไม่ได้ตามใจแล้วเรียกว่าอะไร รู้มั้ยไรน์ตัวหอมมาก ไม่เคยเจอคนที่ให้ความรู้สึกว่าสะอาด และเป็นของต้องห้ามเท่าไรน์มาก่อนเลย”
“ของต้องห้าม ก็ห้ามสิโว้ย” ไรน์ต้องตะโกน เตะเข้าที่หน้าแข้งของคุณจิวแล้วตามด้วยอีกเท้าเข้าที่หว่างขา จนคนรูปร่างสูงใหญ่ทรุดตัวกุมเป้ากางเกง สีหน้าบรรยายได้ยาก
“เหอะ ผัวสั่งลุยย่ะ”
“อะ...ไรน์ ชั้น จะ บอก เรื่อง มือกีตาร์นั่น”
คำพูดขาดๆ หายๆ ที่ทำให้ไรน์ยืนนิ่งขึง
“มือกีตาร์ทำไม”
คนตัวโต แต่งกายสุดเนี้ยบหัวจรดเท้าก้าวเดินออกมาจากมุมตึก คาดว่ายืนดูอยู่นาน ด้านหลังยังมีกลุ่มคนขับรถอีกหลายคน และยามยืนอยู่
“แก เป็น ใคร”
“ผัวของไรน์” อลันพูดนิ่งๆ ก้าวเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆ
ดวงตาของจิวดูสับสน
อลันโอบเอวบางเข้ามาใกล้ แล้วก้มลงจูบคนหน้าหวาน ส่งยิ้มให้กันอีกที
“เก่งมาก อย่ายอมให้ใครมาทำร้ายเราได้” อลันหันกลับไปหาคุณจิวอีกครั้ง “หล่อ รวยนักก็ไปหาจีบเอาใหม่ อย่ามายุ่งกับเมียคนอื่น” รองเท้าหนังคู่สวย มันวาว ที่มดยังต้องลื่นตกลงมาตายงัดเข้าที่ปลายคางจนคุณจิวหน้าหงาย

อลันหันกลับมาหาไรน์ สวนกับคนขับรถของคุณจิวที่วิ่งเข้าไปดูเจ้านาย

พอเดินพ้นออกมาไรน์ก็ถามเบาๆ “มายังไง”
“รถไฟฟ้า”
“ไม่ใช่สิ หมายถึงว่า ทำไมถึงมา”
“ก็โทรมาแล้วไม่รับสาย ผมจะขับรถมาเองก็กลัวว่างานจะเลิกเสียก่อนเลยมารถไฟฟ้า เจอลูกน้องไรน์เขาบอกว่าออกมาโทรศัพท์แถวสวนหย่อม แล้วก็ชี้บอกจนมาถึงนี่แหละ”
“โชคดีที่นายมา”
“อืม ผมก็รู้สึกว่าดีแล้วที่ตัดสินใจมา”
“ไม่คิดเลยว่าชั้นจะเป็นตุ๊ดใช้กำลัง”
“มันก็ต้องมีบ้าง” อลันบอกแล้วทำความเคารพผู้จัดการที่เดินเร็วๆ ทำหน้าตาตื่นออกมาจากห้องจัดงาน คาดว่าเพราะมีใครเข้าไปแจ้งว่ามีเรื่องทางด้านหลังหอศิลป์
“ไรน์เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ครับ ผมขอโทษด้วย”
“เออ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แล้วทำไมถึงได้เกิดเรื่องขึ้นได้”
“เขาเคย....ทำกับผมตอนที่ผมตามวงดนตรีน้องชายไปเชียงใหม่เมื่อ 2 เดือนก่อนน่ะครับ”
ผู้จัดการยกมือแตะอก “ตาย...หน้าตา ฐานะไม่น่าจะหื่นไม่เลือกเลย”   
ไรน์เหลือบมองมือของอลันที่ยังไม่ยอมคลายออก
“เขาอาจไม่พอใจ”
“เห็นยามว่า มีภาพกล้องวงจรปิดนะ แล้วคนเห็นตั้งเยอะแยะตอนที่เขาดักหน้าล้อมหลังเธอน่ะ ไม่รู้ตัวหรือไง”
ไรน์ส่ายหน้างงๆ หันไปหาอลันอีกที “คงตอนที่ผมมาถามหาไรน์ที่นี่ แล้วมีน้องๆ ที่เขาตามไปด้วยไง”
“เหรอ...ผมไม่รู้หรอก มันเครียดๆ กลัวเตะแล้วเขาไม่ล้ม” แล้วก็รู้แต่ว่าจะต้องหลบให้พ้น แล้ววิ่งกลับมาที่ด้านหน้า ไม่ได้มองหรอกว่ามีคนมองอยู่

งานการแสดงเสร็จสิ้น ประตูห้องประชุมเปิดออกอีกครั้ง อลันยืนอยู่ใกล้ๆ มองไรน์ส่งแขกผู้มีเกียรติขึ้นรถ

ทั้งที่เจ้าตัวเพิ่งเจอเรื่องเครียด ๆแต่ก็ยิ้มแย้มทำงานอย่างไม่บกพร่อง จนกลับเข้าไปที่ห้องทำงานเก็บของ หยิบกระเป๋าสะพาย แล้วเดินมาเอารถที่ลานจอดรถเจ้าหน้าที่
“ช็อตกันอยู่ที่ไหน” อลันถามขึ้นเมื่อนั่งด้านข้าง ส่วนไรน์ขับรถ
“ในกระเป๋า” ไรน์บอกเสียงอ่อย ทำให้อลันต้องทุบหน้าผากตัวเอง
“ไรน์ ช๊อตกันเขามีไว้พกติดตัว ไว้ป้องกันตัวเอง แต่นี่ไรน์กลับเอามันใส่กระเป๋า แล้วเก็บล็อคที่ที่โต๊ะทำงานเนี่ยนะ”
“ก็....”
ไรน์พูดไม่ออก
อลันส่ายหน้า “โอเค แล้วเจอกันที่บ้าน”
จอดรถที่สถานีรถไฟส่งอลันกลับไปเอารถที่ทำงาน ส่วนไรน์เอารถของตัวเองไปเก็บที่บ้าน อาบน้ำเสร็จแล้วก็มานั่งรออลันกลับมาอาบน้ำ แล้วออกไปหากลาสที่คลับด้วยกัน เป็นกิจกรรมร่วมกันยามเมื่ออยู่พร้อมหน้า
“ผมซื้อบ้านใหม่ดีมั้ย” อลันถามขึ้นเมื่อขับรถออกมาจากบ้าน ตรงไปที่คลับที่กลาสเล่นอยู่
“ดีสิ ดี ทำห้องใหญ่ๆ ห้องเดียวเลยนะ” ไรน์ตาวาวท่าทางตื่นเต้นดีใจ
“เป็นชื่อไรน์นะ”
ไรน์ยิ้มเขิน “ไม่เอา เงินนายก็ชื่อนายสิ”
“ไม่เอาเหมือนกัน ให้เป็นชื่อไรน์ จะได้รู้ว่าบ้านนี้ใครใหญ่”
หนุ่มหน้าหวานหัวเราะร่วน “วันนี้วันดีของชั้นหรือไงเนี่ย”
“หัวเราะนะไรน์ ผมชอบเห็นไรน์หัวเราะ”
“อะไรเนี่ย” ไรน์เริ่มทำเสียงแปลกๆ “นายหวานมากมันผิดวิสัย ชั้นระแวงนะเนี่ย”
“อ้าว...เป็นงั้นไป” อลันส่ายหน้าแล้วเลี้ยวรถเข้าลานจอดรถ

คลับที่กลาสกับเพื่อนเล่นดนตรีมีผู้คนแน่นขนัด
มือกีตาร์ร็อคกวาดตาหาแฟนคลับตัวจริงเสียงจริง 2 คนแล้วพยักหน้าทัก ส่งยิ้มแล้วเล่นเพลงต่อไป เสร็จงานก้าวลงจากเวที สาวๆที่กรี๊ดกร๊าดอยู่ขอบเวทีกระโดดหอมแก้ม โอบกอดนักดนตรี

ไรน์ส่งสายตาเชือดเฉือนมาจากระยะไกล ขณะที่กลาสเพียงแต่ยิ้มอ่อนๆ แล้วเรียกเช็คบิลค่าเครื่องดื่ม
กลับมารอที่รถเกือบครึ่งชั่วโมงวงดนตรีถึงได้ออกมา แต่ละคนแยกย้ายกันกลับหรือไปต่อ
กลาสเดินกลับมาที่รถอลัน
ทั้งไรน์ และ อลัน มองเห็นดวงตายาวเรียวที่มองออกไปนอกรถ คำพูดที่ลดน้อยลง ท่าทางห่างเหิน คิดอยู่ว่ามันคืออาการปกติของกลาส คนอารมณ์ขึ้นๆลงๆ ศิลปินจัด
สำหรับอลันแล้วก็แค่รอเวลาที่กลาสพร้อมจะพูด...
แต่ไรน์...ไม่รอ..

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 22-04-2011 07:18:57

เมื่อเข้าบ้านกลาสก็เดินตรงขึ้นไปที่ห้องนอนเล็ก มีไรน์เดินตามไปด้วย
“ทำไมนอนห้องนี้อีกล่ะ ไม่สบายหรือ”
“เปล่า”
“แล้วทำไมล่ะ”
“ก็อยากอยู่ห้องนี้ ไรน์ไปนอนกับอลันเถอะ”
“กลาส เป็นอะไร”
“เปล่า”
ไรน์เดินเข้าไปใกล้ จับข้อมือหนาๆไว้ อลันเดินตามเข้ามาในห้องหยุดยืนมองเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

กลาสมองมือขาวๆที่จับไว้ สีผิวตัดกันชัดเจน

“ไม่มีผม...2 คนอยู่ได้ใช่มั้ย”
“ไม่!” ไรน์กรีดร้อง ปล่อยโฮ

คำที่หวาดกลัวมาตลอด
ช่วงเวลาที่แม้แต่ฝันยังไม่อยากฝัน
ความรู้สึกที่หลีกเลี่ยงให้ห่างไกลอยู่เสมอ

“ไรน์ อลัน ผมขอโทษ”
“ไม่รับคำขอโทษ ไม่ให้ไป เราจะอยู่ด้วยกันไง” ไรน์ร้องตะโกนโผเข้ากอดกลาสไว้แน่น
อลันถามด้วยน้ำเสียงแห้งผาก “ทำไมล่ะกลาส”
“3 คนมันเป็นไปไม่ได้มาตั้งแต่แรกแล้ว”
ไรน์น้ำตาไหลพราก “แต่เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรก เราเป็นแบบนี้มาโดยตลอด แล้วอยู่ดีๆ ทำไมถึงบอกว่าไม่ใช่ เพราะชั้นไม่ดีใช่มั้ย บอกสิกลาส ว่าชั้นต้องทำยังไง”
“ไรน์ อลัน ผม...”
“ถ้าเป็นเรื่องธุรกิจ ผมก็ออกหน้าคู่กับไรน์แล้วไง ถ้าจะมีใครพูดอะไร ผมก็รับไว้ผมไม่สนอยู่แล้ว”
“ดังนั้น ผมถึงได้ควรที่จะไปได้แล้ว”
“กลาส ทุกเรื่องผมตามใจกลาสนะ แต่เรื่องนี้...”
“ก็ไม่เอาแล้ว! ไม่อยู่แล้ว! เข้าใจกันบ้างมั้ยเนี่ย!” กลาสตวาดเสียงดัง แกะมือเหนียวของไรน์ ผลักส่งไปหาอลันที่รับไว้ด้วยสีหน้าตกใจ
“กลาส”
“ต้องให้พูดยังไง ต้องทำยังไง ก็อยู่กัน 2 คนได้แล้ว จะเอาผมไว้ทำอะไร ผมเบื่อ!”

กลาสหันไปเก็บเสื้อผ้าแล้วคว้าของใช้ส่วนตัว กีตาร์ตัวเก่ง แล้วมองไปรอบห้อง
ไม่มีทางเก็บของทั้งหมดได้ภายในเวลาเพียงไม่กี่นาที ทั้งอาจต้องเอารถมาขนของไปด้วยซ้ำ แถมไรน์ยังเข้ามายื้อแย่งของในมือเหวี่ยงทิ้งไปไกล
“ไม่ให้ไป ไม่ๆๆๆ ไม่ให้ไป กลาสอย่าไป ชั้นจะทำตัวดีขึ้น ไม่วุ่นวาย ไม่ทำให้กลาสต้องอายคนอื่น จะเก็บตัวอยู่บ้าน ไม่ตามไปงาน ไม่เสียงดัง จะทิ้งเสื้อ ทิ้งกิ๊บสีชมพูให้หมด จะไปหัดเรียนทำอาหารด้วย กลาสอย่าไปนะ อย่าไป ฮือ...อย่าไป....” ไรน์พร่ำพูดไปแย่งของโยนทิ้งไปด้วย
“พอได้แล้ว!” กลาสหันมาตวาดอีกครั้ง
เมื่อเก็บของไม่ได้ ก็คว้าแค่กระเป๋าสะพายกับกีตาร์
“กลาส...เกิดอะไรขึ้น ทำไม”
“เพราะผมเบื่อ ผมเบื่อเกม 3 คนนี่แล้วผมอยากเป็นคนปกติ เบื่อไอ้ตุ๊ด เบื่อไอ้เกย์ เบื่อคนดี 2 คน เบื่อ!”
ไรน์สะอื้นจนตัวโยน น้ำตาไหลพรากไม่หยุด“ไม่จริง ก็เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน กลาสยังดีกับชั้น ยังเรียกชั้นว่าเมียอยู่เลย ยังให้อลันไปช่วยชั้น”
“ผมไม่ได้บอกให้อลันไป” กลาสหยุดหอบหายใจ หันกลับมามอง ดวงตาแดงก่ำ “อลันช่วยไรน์ได้ ทำให้ไรน์มีความสุขได้ แต่ผมช่วยไรน์ไม่ได้ ทำให้ไรน์มีความสุขไม่ได้ ผมเป็นได้แต่น้องชาย ให้รักมากแค่ไหนผมก็เป็นคนรักไม่ได้ ถึงจะอลันก็เถอะ รักมากแค่ไหนผมกับอลันมันก็ได้แค่นี้แหละ เสียเวลา!”
กลาสกระแทกเสียงใส่หน้าคน 2 คน แล้วผลุนผลันออกไปจากบ้าน
“แล้วกลาสต้องการอะไร ต้องการให้มันเป็นยังไง บอกสิ กลาส อย่าไปเลย....” ไรน์คร่ำครวญ

เกือบตี 3 หมู่บ้านจัดสรรชานเมืองเงียบได้ใจ ได้ยินแต่เสียงรองเท้าของตัวเองกับเสียงร่ำไห้แทบขาดใจจากคนในบ้านหลังเล็กที่ห่างออกไปเรื่อยๆ.....

เสียงร้องไห้แผ่วเบาเหลือเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย บ่อน้ำตาที่ไม่รู้จักขอดแห้ง ร่างผอมบางนั่งเหยียดขายาวพิงกรอบประตูที่ใครคนหนึ่งเดินก้าวเดินออกไป
อย่าถามว่าเขาเดินออกไปเมื่อไหร่ เพราะมันเหมือนเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ เมื่อชั่วโมงที่แล้ว และเมื่อ 1 นาทีที่ผ่านมา
แขน ขาไม่มีเรี่ยวแรง ไม่รู้จักหิว อิ่ม ง่วง เพลีย
ดวงตายังมองเห็น หูยังได้ยินถ้อยคำ สมองยังจดจำ

มองผ่านเข้าไปในบ้าน คนอีกคนที่เคยถูกตราหน้าว่าไม่มีหัวใจเคลื่อนไหวไปตามความเคยชิน ทำความสะอาดบ้าน เตรียมอาหารเพื่อนั่งมอง เห็นภาพในโทรทัศน์แล้วปล่อยให้ภาพเคลื่อนไหวผ่านไป

ตามใจแล้วไง
รักแล้วไง
ยังไงก็ได้แล้วไง
เว้นระยะห่างให้มีเวลาส่วนตัว มีชีวิตส่วนตัวแล้วไง
พูดกับไม่พูดต่างกันตรงไหน
ทำหรือไม่ทำผลที่ได้ต่างกันอย่างไร
เมื่อสุดท้ายแล้วคนที่รักยังคงเลือกที่จะไป
ไปเมื่อวาน ไปวันนี้ หรือไปพรุ่งนี้
ทั้งที่บอกกัน จะไม่ทำให้ไรน์ต้องเสียใจเหมือนที่มันเคยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า
....เจ็บ.....เหลือเกิน...

อลันลุกขึ้น กดโทรศัพท์หาคนที่ทำงานถามไถ่เรื่องงาน น้ำเสียงเรียบไม่บอกอาการของคนใจสลาย หันมาหาอีกคนที่กลายเป็นร่างไร้วิญญาณ นั่งลงข้างๆ แล้วโอบกอดไว้
“รักตัวเองนะไรน์ ผมก็จะรักตัวเองให้มากขึ้นเหมือนกัน”
ไรน์สะอื้นเบาๆ น้ำตาหลั่งไหล
“ทำไม เรื่องนี้ถึงเกิดขึ้นกับชั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมชั้นต้องถูกทำร้ายเพราะรัก แล้วก็โดนทิ้งเหมือนของเก่าตลอดเวลา ความรักของชั้นมันเป็นเรื่องเลวร้ายนักหรือไง ชั่วนาทีหนึ่งชั้นหัวเราะ ชั้นยิ้มกับความรัก แล้วนาทีถัดมา ชั้นกลายเป็นคนน่ารำคาญ เป็นคนน่าเบื่อ”
“ไรน์ อย่าโทษตัวเอง”
“ตัวชั้นเองนี่แหละที่มันไม่ดี ต้องเพราะว่าชั้นไม่ดี เขาถึงทิ้งชั้นแบบนี้”
“ไรน์...ตอนนี้เรา...ยังมีกันและกันอยู่นะ อย่าโทษตัวเองแบบนั้น”
ไรน์หันมามองคนที่กอดไว้ ดวงตาแดงช้ำ ใบหน้าซีดเซียว
“ทุเรศเนอะ คนที่อยู่กับชั้นเสมอตอนที่ชั้นกลายเป็นขยะ คือนายทุกที”
อลันดึงมือไรน์ให้ลุกขึ้น พาเข้าไปในห้องน้ำช่วยอาบน้ำล้างหน้าให้ ทั้งอาบน้ำล้างหน้าตัวเองไปพร้อมกัน
“ทำไมถึงไปได้ง่ายๆอย่างนี้นะ อลันสงสัยมั้ย”
อลันพากลับมานั่งที่โต๊ะกินข้าว วางน้ำดื่ม ขนมปังแผ่น กับแยม
น้ำตายังไม่หมด แก้มยังชุ่มน้ำตา
ไรน์มองของที่อยู่ข้างหน้า
ไม่มีความรู้สึกหิวเลยสักนิด
“ตอนที่มาอยู่ด้วยกันก็ง่าย ตอนจากไปก็เลยง่ายด้วยหรือไง”
ดวงตากลม เหม่อมองของบนโต๊ะ แล้วพูดไปเรื่อยๆ “ถ้าชั้นโทรไปหา พูดตลกอะไรสักอย่างกลาสจะกลับมามั้ย วันนี้เราไปหากลาสที่คลับ รับกลับมาบ้านเหมือนก่อนหน้านี้ไง นะไปกันนะ”

อลันลุกจากเก้าอี้ มากอดไรน์ไว้แน่น “ไรน์....วันนี้วันพุธแล้ว...กลาส...ไปจากเราหลายวันแล้ว....”

อลันพาไรน์มาที่ทำงานด้วย สีหน้าซีดเซียวร่างกายผ่ายผอมจนผิดตา ท่าทีอ่อนแรงของไรน์ทำให้ทุกคนเป็นห่วง
คุณลีโอให้ไรน์ขึ้นไปพักในห้องพักได้ แต่ไรน์ได้แต่ส่ายหน้าบอกว่า แค่อยากอยู่ใกล้อลัน
“เกิดอะไรขึ้น” เจ้านายถาม
“กลาสไปแล้ว”
คำตอบสั้นๆ ที่ทำให้เจ้านายถึงกับต้องยืนหลังตรง หันไปมองคนที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
“พวกนายไปพักผ่อนที่บ้านพักชายหาดของชั้นสักอาทิตย์มั้ย หรือจะไปเที่ยวกันที่อื่น”
“ไม่เป็นไรครับ ทำงานให้ยุ่งๆเข้าไว้ ผมก็จะผ่านมันไปได้เอง อาจช้าหน่อย แต่มันจะผ่านไป”
“แต่ไรน์ไม่เหมือนนาย”
อลันพยักหน้ายอมรับ เขาเองก็ไม่ได้เข้มแข็ง เพียงแต่เมื่อคนโดนทิ้ง 2 คนมาอยู่ด้วยกัน จำเป็นที่จะต้องลุกขึ้นมาก่อนที่ตายไปด้วยกันทั้งคู่

ดวงตาสีอ่อนเหมือนสิงโตของเจ้านายมองมา “อย่าล้มนะอลัน นายยังเหลือไรน์อยู่อีกคน”
อลันยิ้มขื่นๆ กลืนก้อนแข็งที่จุกคอ “ครับ เป็นโชคดีของผมที่เราคบกัน 3 คนจากไป 1 ยังเหลืออีก 1”
แขนแข็งแรงของเจ้านายพาดที่ไหล่ “แต่นายไม่จำเป็นที่จะต้องทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าชั้น”
อลันกัดริมฝีปากปล่อยให้น้ำตาอุ่นรินไหล
.....ไม่อยากเชื่อเลยว่า ความรัก และทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเรา ไม่เพียงพอที่จะทำให้เราอยู่ด้วยกัน....ตลอดไป....

ค่ำลงกลับบ้าน นอนหลับ ตื่นขึ้นมาไรน์แต่งตัวผูกไทค์ เตรียมตัวไปทำงาน อลันแต่งตัวเสร็จทีหลังก้าวตามลงมา มองคนที่มองไปที่ข้างๆบ้าน
“มีอะไร”
“กำลังคิดว่าหมาข้างบ้านเสียงดัง เดี๋ยวกลาสตื่น”
“ไรน์...” อลันเข้ามาหอมแก้มใส แล้วจับมือมาที่รถ “ผมไปส่งนะ ตอนเย็นผมจะไปรับ หรือจะนั่งรถไฟฟ้ามาหาผมที่ทำงาน”
ดวงตาเหม่อลอยมองตรงไปข้างหน้า เมื่ออลันถอยรถออก กลับเข้าบ้านไปปิดประตูแล้วกลับมาที่รถอีกครั้ง
“กลาสไม่อยู่แล้วนี่นา แต่ค่ำนี้อาจกลับ  อลันว่ากลาสจะกลับมามั้ย”
อลันพยักหน้า ถ้าวิธีคิดแบบนี้จะทำให้ไรน์ดีขึ้น
“หายโกรธเรา เขาก็คงกลับมาเอง”

.....แล้วเขาโกรธเราเรื่องอะไร มันมีความผิดอะไรที่ไม่สามารถให้อภัยกันได้ เรื่องราวร้ายแรงถึงขนาดที่ทำให้ต้องพูดจารุนแรงต่อกัน หันหลังให้กันอย่างนี้เลยหรือไง....

พระอาทิตย์ขึ้น แล้วก็ลับหายไป เพื่อที่จะกลับมาใหม่คน 2 คนในบ้านหลังเดิมยังคงรอคอย

ไรน์ไปญี่ปุ่นเดือนนึง กลับมาพร้อมของกินของฝากมากมาย
“เขาส่งไปอบรมหรือช็อปน่ะ” อลันทำเป็นบ่นเมื่อขนของเข้าบ้าน
“ช็อปเป็นหลักอบรมเป็นเรื่องรอง”
“เงินที่แลกให้หมดเลยสิเนี่ย” อลันแกล้งทำหน้าเสีย
“เออ เกลี้ยงเยนสุดท้ายที่สนามบินเนี่ยแหละ”
อลันถอนหายใจอีกที “เออ เอาวะ”
“เอาวะอะไร” ไรน์บอกแล้วหันไปรื้อถุงหาของ
“หาอะไรผมช่วย”
“อยู่เฉยๆก่อน” ไรน์หยิบกล่องไม้สีอ่อนออกมาแล้วเปิดฝา หยิบนาฬิกาสีเงินเรือนใหญ่ออกมา “นี่ไง”
มือขาวคว้าข้อมืออลันมาแล้วผูกนาฬิกาให้
“ชอบมั้ย”
“อือชอบ”
สบตากัน จ้องมองลึกลงไป ขยับใบหน้าเข้าหา แล้วกลายเป็นการเบี่ยงหอมแก้มใส
“ขอบคุณครับไรน์”
ไรน์สวมกอดเอวหนาๆไว้ “อันที่จริง....ชั้น...ซื้อมาอีกเรือน....เผื่อเขากลับมา”
อลันพยักหน้าลูบผมอ่อนนุ่มเบาๆ
“ดีแล้ว”
ก้อนแข็งที่กลืนลงคอรสขมปร่า ดวงตาแดงช้ำขอบตาร้อนผ่าวปราศจากน้ำใส.....บอกตัวเองไปวันๆว่าเขาจะกลับมา...

เพื่อนของอลันกับไรน์เข้ามารวมกลุ่มกันได้แบบเนียนเมื่อพบเจอกันในคลับ เสียงเพลง และแสงสี แต่แรกที่อลันพาออกมาจากบ้านในค่ำวันศุกร์ ไรน์ก็มีอาการเตื่นเต้นเพราะคาดหวังว่าอลันจะพาไปในที่ที่เคยไป แต่เมื่อเลี้ยวรถเข้ามาในสถานที่แห่งใหม่ ไรน์ก็ดูงุนงง
“อย่าบอกนะว่าไม่เคยมา” อลันหันมามอง
ไรน์ส่ายหน้า “ไม่ได้กระแดะ แต่ไม่มา เพราะคิดว่ามัน...ไม่สะอาด...ไม่อยากให้อลัน...กับพวกเขาคิดว่าชั้นไม่สะอาด”

....เมื่อเวลาผ่าน กลาสถูกรวมไว้กับพี่ลีโอ....พวกเขา...คนที่ทำให้เจ็บ

“ผมก็ไม่ได้มานานแล้วเหมือนกัน ไปกันเถอะ”
 แต่พอก้าวเท้าเข้าไปใกล้ อลันก็หันมาหาหนุ่มหน้าสวยคนที่อยู่ข้างๆ
“ลืมไม่ได้ก็ช่าง แต่เราต้องยืนอยู่ด้วยตัวของเราเอง”
ไรน์พยักหน้ายิ้มอ่อน ๆ แต่ดวงตาก็กลับร้อนผ่าวแดงเรื่อขึ้นมาอีกครั้ง
อลันมองไปข้างหน้า หาอะไรทำให้มันวุ่นวายเข้าไว้ จะได้คิดถึงคนที่หายไปน้อยลง เหลือเวลาที่จะตั้งคำถามมากมายน้อยลง และมองหาคนที่หายไปน้อยลง
แม้ว่าในช่วงเวลาน้อยนิดของความเป็นส่วนตัวที่เหลืออยู่ จะยังคิดถึง ตั้งคำถามและ...มองหา....

เพื่อนสาวกรี๊ดกร๊าดแปลกใจที่เห็นไรน์ ขณะที่อลันบอกฝากให้ช่วยดู แล้วเดินแยกไปหาเพื่อนอีกกลุ่ม
“คิดค่ารับฝากเป็นผู้ชายหล่อกว่าอลันได้มั้ย”
เสียงเพื่อนสาวของไรน์ร้องตะโกนแทรกมากับเสียงเพลง
ไรน์มองตามแล้วส่งยิ้มทักทายกับเพื่อนของอลันที่จับจองโต๊ะยืนด้านในของร้าน

ดวงตากลมโตแห้งผากมองทุกอย่างที่อยู่รอบตัว แก้วน้ำสีใสวางอยู่ที่โต๊ะข้างหน้า การเคลื่อนไหวยิ่งนานยิ่งเร่าร้อน บทเพลงเร่งเร้า
แต่ก็ยังคงรู้สึกแปลกถิ่น แปลกที่
มันไม่สบายตัว ไม่สบายหู
หัวเราะขมๆให้ตัวเอง
....คงเพราะอายุมากถึงได้ไม่ชอบสถานที่แบบนี้....
ไรน์ลุกขึ้นชี้บอกเพื่อนว่าจะไปห้องน้ำ    
ด้วยความเคยชิน ไรน์เดินผ่านโถฉี่ไปที่ห้องด้านใน เมื่อจัดการธุระเสร็จ เปิดประตูจะก้าวเท้าออก แต่กลับโดนผลักกลับไปด้านใน แขนแข็งแรงจับหันหน้าเข้าหาฝาผนังใช้ลำตัวกดทาบ มือข้างหนึ่งปิดปากไว้แน่น
ไรน์ร้องตะโกนสุดเสียง แต่เสียงที่ลอดผ่านมือกลับไม่ได้ดังอย่างที่ต้องการ
“เงียบนะมึง ไม่งั้นกูจะฆ่ามึงที่นี่แหละ!”
มือใหญ่กระชากเข็มขัดรั้งกางเกง
เสียงเอะอะโวยวายที่ด้านนอก ประตูห้องน้ำโดนถีบเข้ามาจนหลุด คนที่โดนกดจนติดฝาผนังห้องน้ำโดนกระชากออกมาห่าง แล้วดึงออกมาที่ด้านนอกอย่างรวดเร็ว
ท่ามกลางความสับสน
ไรน์เห็นเพื่อนของอลันหลายคน กับมีเพื่อนของไรน์อยู่ในห้องน้ำด้วย และเสียงตะโกนบอกให้ล็อคห้อง แขวนป้ายให้ไปใช้ห้องน้ำอื่นในตอนที่ออกมา

ไรน์ยังสั่นไม่หยุดเมื่อเข้ามาในบ้าน อลันจับอาบน้ำสระผมให้ แต่งตัวแล้วพามานอนกอดไว้
มันอาจเป็นความเคยชินอะไรสักอย่าง
อลันหันไปหยิบโทรศัพท์พิมพ์ข้อความ แล้วบอกตัวเองว่าอย่าคาดหวังการโทรกลับ
คนตัวโตลงนอนกอดไรน์ไว้ลูบหลังลูบไหล่ให้
“น่ากลัวจริงๆ”
ไรน์พึมพำ

.....หมอนั่นคงมองไรน์อยู่ แล้วเห็นท่าทางดูซึมๆ โดดเดี่ยว บอกถึงความไม่สบายใจก็เลยฉวยโอกาส เพียงแต่ไม่รู้ว่านอกจากโต๊ะสาวๆที่ไรน์นั่งอยู่ ยังมีขาโหดอีกโต๊ะที่คอยมองเป็นระยะเหมือนกัน...
อลันถึงได้เห็นว่าไรน์ลุกไปห้องน้ำเพียงลำพัง เห็นว่ามีคนไม่น่าไว้ใจเดินตาม แต่ห้องน้ำคนมากมาย ไรน์ก็ไม่ใช่เด็กหนุ่มหรือไก่อ่อนแล้ว ก็เลยรอข้างนอกจนกระทั่งคนในห้องน้ำที่เสร็จกิจเดินออกมาคุยกัน ว่ามีคนโดนกดที่ห้องใน ถึงได้เข้าไปจัดการ พอดึงไรน์ออกมาแล้ว ถึงได้เห็นว่า เพื่อนสาวของไรน์ออกไปตามมาทั้ง 2 โต๊ะ
ก็เลยมีหน้าที่แค่พาออกมา ส่วนที่เหลือ.....
....ท่าทางไอ้หมอนั่นจะได้เรียนรู้ว่า โทษของการหื่นไม่เลือกที่คืออะไร....

“ดวงตกอย่างแรง”
อลันยิ้มอ่อน ๆ ก้มลงหอมแก้มนิ่ม “อารมณ์ขันมาแล้ว”
“จริงๆแล้วมันไม่ใช่อารมณ์ขัน แค่พูดอะไรก็ได้สักคำ เพื่อให้มันจะได้มีคำต่อๆไปต่างหาก”
“ก็ยังดี”
อลันก้มลงจูบปากนุ่มๆ จูบย้ำแล้วเลื่อนไปที่แก้ม
ไรน์ลูบหลังเบาๆ ถามเสียงอ่อน “ทำไม่ได้ใช่มั้ย”
“อือ..ทั้งที่อยากทำ แต่ไม่รู้ทำไม”
“คงเป็นอาการปกติมั๊ง ตอนโดนพี่ลีโอทิ้ง จนมาโดนอลันกับ...ยังนานเป็นปีๆเลย”
“แต่ตอนนั้นไรน์ไม่มีใครนี่ ตอนนี้มีผม”
“อือ...” ไรน์พูดแล้วแตะที่แก้มของอลัน “ชั้นก็....อยากกอดอลันเหมือนกัน แต่มัน...แปลกๆไงไม่รู้”
“งั้นเอาไง”
“รออีกสักเดือนนึงแล้วกัน ถ้าเรายังไม่ดีขึ้นต้องไปหาจิตแพทย์กันแล้วหล่ะ”

อารมณ์ขัน คำพูดตลก แต่ทำไมถึงขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง ทำไมหัวใจถึงได้เจ็บร้าว จนแทบไม่กล้าหายใจ ทำไม....ต้องร้องไห้...
นานแค่ไหนความเจ็บนี้ถึงจะหมดไป อีกกี่วัน กี่คืนถึงจะยอมรับได้ว่าเขาไม่กลับมา.....

“อลัน...ได้โปรด...กอดชั้นหน่อย ถึงนายจะไม่อยากทำ ก็กอดชั้นหน่อย”
“ไรน์ ไรน์ อย่าร้องไห้ พอแล้ว ผมอยู่ที่นี่ ผมรักไรน์นะ ผมรักไรน์ อย่าร้อง”
“อลัน”
“ผมรักไรน์”
“นายรักกลาส”
“ผมรักไรน์” อลันพร่ำบอก กดจูบทั่วใบหน้า เลื่อนลงมาหาซอกคอขาว อกบาง มือใหญ่กอบกุมความอ่อนนุ่มของไรน์ นวดจนอุ่น  
ไรน์สบตาอลัน ที่ลากลิ้นไล้ริมฝีปากที่แก่นกายแล้วครอบริมฝีปากลง
“พอเถอะ มันไม่ขึ้นก็ช่างมันเถอะ”
ไรน์จะดันไหล่ออก แต่อลันกลับยิ่งดูดแรง รัวลิ้นจนไรน์อ้าปากหายใจ
เป็นการส่งไรน์ถึงฝั่งที่ใช้เวลายาวนาน แต่เพราะอลันไม่ยอมแพ้ กว่าร่างกายผอมบางจะกะตุกตัว ไหล่ก็เต็มไปด้วยรอยเล็บ
“เกือบถอดใจแล้วเหมือนกันนะเนี่ย” อลันบอกขณะที่ขยับตัวขึ้นมานอนกอดไรน์ หลับตา ลูบหลังไรน์เบามือ
“เดี๋ยวไปล้างก่อน” ไรน์จะขยับตัวลุกออก
“ไม่ต้องก็ได้ ไรน์ไม่ได้สกปรกอะไร”
“ไม่ได้หรอก อนามัยเป็นเรื่องสำคัญเดี๋ยว....ผัว..เบื่อ”

คนตัวโตหล่อเนี๊ยบ นอนมองคนผอมบางที่ลุกไปอาบน้ำ อยู่กับช่วงเวลาที่เคยเป็นโอกาสของการแอบทำอะไรลับหลังไรน์ ให้ไรน์ออกมาจากห้องน้ำแล้วเอะอะโวยวาย แล้วก็มานอนหัวเราะด้วยกัน เย้าแหย่คนชอบงอน กับคนเจ้าอารมณ์....ตอนนี้...มันคือการนอนรอให้ไรน์กลับออกมาจากห้องน้ำ
....ใช่ ควรจะทำใจได้นานหลายเดือนแล้วว่า เวลาอย่างนั้นมันจะไม่กลับมาอีก
ไรน์กลับมา แล้วนอนข้างๆ ขยับตัวเบียดนอนกอดแขนใหญ่
.....ใช่ นับจากนี้....มีแต่คนๆนี้
.....หรือว่าบางที จะมีแต่คนๆนี้มาตั้งแต่แรก
แต่เพราะไรน์เข้ามาในฐานะคู่นอนของเจ้านาย แล้วจากไปเพราะคุณเทียร์ กลับมาอีกครั้งก็ในฐานะของคนที่เจ้านายบอกว่า ช่วยกันออกไปให้ห่างจากวินวิน
แต่ในขณะที่การใช้ชีวิตแบบเรา 3 คนดำเนินไป ร่างกายและหัวใจก็กลับเป็นของคนๆนี้ ไปโดยไม่รู้ตัว
ก็อย่างที่.....เขา....พูดน่ะแหละ ถ้าหากความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของเกิดขึ้นกับคนเพียงหนึ่งคน มองว่าเขาคือคนพิเศษคำว่ารักก็สามารถพูดได้ง่าย แต่พอมันเป็น 3 คนเรียกคำว่ารักได้ไม่เต็มปาก เหมือนเอาเรื่องการหลับนอนเป็นตัวตั้ง บางเวลาเป็นคนรัก บางเวลาเป็นเพื่อน บางเวลาเป็นพี่เป็นน้อง
“ไรน์”
“อือ”
“ผมรักไรน์ ไม่รู้ว่ารักตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจรักมาตลอดตั้งแต่ไรน์ไปกับคุณลีโอ แม้ตอนที่เจอกลาสแล้ว ผมถึงได้หาเรื่องพาไรน์มาบ้านด้วย เพราะไม่อยากเสียใครไปสักคน คนเลวในเรื่องนี้คือผม ไม่ใช่กลาส”
“ไม่หรอก ชั้นก็หาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ว่า ทำไมถึงตามมาทั้งที่ไม่จำเป็น เพราะว่าชั้นก็รักทั้ง 2 คนไม่อยากเสียทั้ง 2 คนไปเหมือนกัน เราต่างก็มีความรักที่เห็นแก่ตัว”
“แล้วตอนนี้เราก็กำลังกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ต้องเยียวยากันเอง”
“ไหวมั้ย”
“ไรน์คิดว่าไหวมั้ยล่ะ”
ไรน์ซ่อนน้ำตากับแขนใหญ่ “ขอบคุณที่ไม่เคยทิ้งชั้น”
.....คนเพียงคนเดียวที่ไม่เคยหันหลังให้ชั้นในเวลาที่ชั้นล้มลง....

---จบตอนเรื่องของของไรน์---
จบตอนของไรน์แสดงว่ายังมีเรื่องของอลันด้วยสินะ
ตัวเล็กจัดมาแล้วตามที่ป๋าสั่ง คุณคิดว่ามันพอใช้ได้มั้ย บอกผมด้วย ผมชื่อที โปรดอย่าเรียกว่าคุณทีผมเิขิน
ขอบคุณครับ
tea

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: kakuro ที่ 22-04-2011 07:56:05

ขอบคุณไจฟ์กับที :L2:
กลาสไปแล้วเพราะสามคนไม่ลงตัว
แสดงว่าชีวิตคู่ต้องเป็นสองเท่านั้น
ถ้าเป็นสามต้องมีคนหนึ่งเสียสละหรือ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 22-04-2011 13:17:08

กรี๊ด น้องทีมาเอง

ขอบคุณมากค่า จุ๊บๆๆ :กอด1:

(สรุปแล้วนิยายของ jivetea นี่ คือทั้งน้องทีและพี่ไจฟ์ช่วยกันเขียนใช่ไหมคะ? อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกมันมีความละเอียดอ่อนของผู้หญิงปนอยู่ด้วย คือน้องทีเขียนเองใช่ไหมคะ? ส่วนตอนที่ไจฟ์เขียนมันจะไม่มีความ "หวาน" เท่านี้ แต่จะใส่ตรงจุดและ to the point เรียกว่ามีความแมนอยู่เยอะ แอร๊ยยยส์ ชอบทั้งสองแบบค่ะ! อุ๊ย ดิฉันไม่ได้ว่าน้องที "สาว" นะคะ แต่จะบอกว่า น้องทีเขียนอย่างอ่อนหวานเท่านั้นเองค่ะ ^_^)

ก็คิดมานานแล้วว่า ยังไงซะกลาสก็สมควรจะเป็นฝ่ายปล่อยไรน์ไป ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะดูจากความสัมพันธ์แล้ว สามคนมันค่อนข้างจะเป็นไปไม่ได้ ให้อยู่กันในสภาพนั้น คนที่ไม่มีวุฒิภาวะพอคงทนรับไม่ได้ ไรน์คู่กับอลันก็ดีแล้วค่ะ ต่างเป็นผู้ใหญ่ทั้งคู่

ขอบคุณน้องทีอีกครั้ง แล้วก็ (เฮีย)ไจฟ์ด้วย

ปล. แอบกรี๊ดคู่นักเขียนสองคนนี้อยู่เงียบๆนะเนี่ย แอร๊ยยยยยยยยยยย หรือคุณนุ่นว่าไงคะ?

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของ
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 22-04-2011 16:35:01

ตอนอ่านต้นเรื่องของตอนที่ 3 ยิ้มมีความสุขมากกกก
คิดในใจไรน์กำลังจะมีความสุขจริงๆแล้ว ดีใจมาก
แล้วทำไมท้ายเรื่องมันถึงหักมุมอย่างนี้ เจ็บปวด T^T
กลาสคิดแบบนั้นจริงๆ หรือมันมีเหตุอะไรให้ต้องเป็นแบบนี้
เราอยากเห็น 3 คนนี้มีความสุขด้วยกันอ่ะ TT___TT

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: DEMON3132 ที่ 22-04-2011 18:12:41

ทำไมตอนนี้มันสุดแสนจะเศร้าจังเลย สามคนหายไปหนึ่งคนก็ยังเหลือ
กันอยู่สองคน ยังดีกว่าไม่มีใครเหลือ แต่ใจและความรู้สึกที่มันหายตามไป
ด้วยกว่าจะเยียวยาให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมคงต้องใช้เวลา สงสารไรน์
และอลัน เพราะไม่ทราบเหตุผลจริง ๆ ของกลาสว่าทำไมถึงต้องทิ้งพวก
เขาสองคนไป ....อยากให้มีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นแก่ทั้งสามคนเช่นเดิม ....
+1 แทนคำขอบคุณค่ะ คุณที  :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: kakuro ที่ 22-04-2011 18:32:19

น้องที
พี่อยากบอกว่า...น้องทีทำสำเร็จแล้ว
ตอนนี้พี่ไม่เครียด...แต่เศร้า(ว่ะ)
แง แง ปลอบใจหน่อย :o11:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: karashi ที่ 22-04-2011 19:00:57

เศร้าจัง กลับมารักกันเหมือนเดิมเถอะ สงสารไรน์   ตอนอยู่กัน 3 คนน่ารักมากเลย ขาดใครสักคนไปแล้วเศร้าจัง  :monkeysad:

นิยายสนุกมาก ขอบคุณมากสำหรับเรื่องดีๆนะ


รออ่านตอนต่อไปอยู่น่ะ  o13

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 22-04-2011 19:02:13

อ้างจาก: ohmpresto ที่ 22-04-2011 07:49:23  

^
^
รอตอนของอลัน อยากรู้เรื่องราวในมุมของอลัน
แต่ก็แอบอยากรู้อารมณ์และของความรู้สึกของกลาสด้วย (ขอมากไปมั้ยนี่ ๕๕)

อลันมาวันอาทิตย์นะครับ ขอเราดูความเห็นจากรีของคุณผู้อ่านจากช่วงแรกนี้ก่อน

อ้างจาก: Wordslinger ที่ 22-04-2011 13:17:08  

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกมันมีความละเอียดอ่อนของผู้หญิงปนอยู่ด้วย คือน้องทีเขียนเองใช่ไหมคะ? ส่วนตอนที่ไจฟ์เขียนมันจะไม่มีความ "หวาน" เท่านี้ แต่จะใส่ตรงจุดและ to the point เรียกว่ามีความแมนอยู่เยอะ แอร๊ยยยส์ ชอบทั้งสองแบบค่ะ! อุ๊ย ดิฉันไม่ได้ว่าน้องที "สาว" นะคะ แต่จะบอกว่า น้องทีเขียนอย่างอ่อนหวานเท่านั้นเองค่ะ ^_^)

ขอบคุณครับ แต่ผมแมนกว่าป๋านะ แมนกว่าจริงจริ๊ง

อ้างจาก: love2y ที่ 22-04-2011 16:35:01  

ตอนอ่านต้นเรื่องของตอนที่ 3 ยิ้มมีความสุขมากกกก
คิดในใจไรน์กำลังจะมีความสุขจริงๆแล้ว ดีใจมาก
แล้วทำไมท้ายเรื่องมันถึงหักมุมอย่างนี้ เจ็บปวด T^T
กลาสคิดแบบนั้นจริงๆ หรือมันมีเหตุอะไรให้ต้องเป็นแบบนี้
เราอยากเห็น 3 คนนี้มีความสุขด้วยกันอ่ะ TT___TT

รู้สึกว่าคิดถูกที่ปล่อยตอนนี้ให้ยาว  

อ้างจาก: DEMON3132 ที่ 22-04-2011 18:12:41  

ทำไมตอนนี้มันสุดแสนจะเศร้าจังเลย สามคนหายไปหนึ่งคนก็ยังเหลือ
กันอยู่สองคน ยังดีกว่าไม่มีใครเหลือ แต่ใจและความรู้สึกที่มันหายตามไป
ด้วยกว่าจะเยียวยาให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมคงต้องใช้เวลา สงสารไรน์
และอลัน เพราะไม่ทราบเหตุผลจริง ๆ ของกลาสว่าทำไมถึงต้องทิ้งพวก
เขาสองคนไป ....อยากให้มีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นแก่ทั้งสามคนเช่นเดิม ....
+1 แทนคำขอบคุณค่ะ คุณที  :pig4:

เง้อ ไม่้เอา ไม่้เอา่ "คุณที"

อ้างจาก: kakuro ที่ 22-04-2011 18:32:19  

น้องที
พี่อยากบอกว่า...น้องทีทำสำเร็จแล้ว
ตอนนี้พี่ไม่เครียด...แต่เศร้า(ว่ะ)
แง แง ปลอบใจหน่อย :o11:

โอ๋ๆๆๆๆๆ อย่าร้องน้า นิ่งซะน้า เดี๋ยวให้ป๋าเลี้ยงบะหมี่เป็ดน้า

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: kakuro ที่ 22-04-2011 19:25:04

 :กอด1:น้องที
ในความเป็นจริงของชีวิตพี่ก็รับไม่ได้หรอกนะแบบว่าสามคนผัวเมีย
แต่เรื่องนี้น้องทีบรรยายจนพี่รู้สึกสงสารไรน์แล้วโกรธกลาส
ถ้าอ่านตอนความรู้สึกอลันนี่พี่คิดว่าก็คงไม่รู้สึกบวกหรือลบเท่าไหร่
แต่ถ้าความรู้สึกกลาสล่ะ ไม่ว่าจะรู้สึกอย่างไรก็แย่ในความรู้สึกของพี่ทั้งนั้น
รู้สึกเบื่อไม่อยากอยู่สามคนจริงๆ คนอ่านอย่างพี่ก็จะรู้สึกว่ามึงใจร้าย เค้าสองคนรักมึงจะตายยังทิ้งเค้าได้ลงคอ
รู้สึกอยากเสียสละให้เค้าอยู่กันเป็นคู่ทั้งๆที่ตัวเองก็รัก คนอ่านอย่างพี่ก็จะรู้สึกมึงใจร้าย ใจร้ายต่อตัวเองและต่อคนที่มึงรัก
พี่เป็นพวกอ่านแล้วมันวนเวียนในสมองแล้วก็ค่อยๆรู้สึก
ถ้าคอมเม้นท์แรงไปก็ขอโทษนะจ๊ะ :จุ๊บๆ:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 22-04-2011 19:47:14

^
^
^
^
 :z13:

และเห็นด้วยค่ะ ^_^

ปล. กระแซะสีข้างน้องที "ไม่เขียนเรื่องน้องทีกับพี่ไจฟ์เหรอลูก?" เจ้คนหนึ่งละที่จะอ่าน คริคริ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 22-04-2011 22:25:21

ทำไมกลาสใจร้ายทิ้งไรน์ไป ทั้งที่ไรน์ก็รักกลาสมาก
ยังดีใจอยู่เลยว่ากลาสเป็นห่วงยอมรับไรน์แล้วด้วย
ไรน์รักใครก็โดนทิ้งอยู่เลยสงสาร ยังดีที่มีอลันอยู่ด้วย
อยากรู้เหตุผลที่แท้จริงของกลาสจัง
ตอนหน้าเป็นของอลันจะคอยนะ
อยากได้เราสามคนเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ

+1 เป็นกำลังใจให้ ไจฟ์แอนด์ที ครับผม

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 22-04-2011 23:18:36

 :a5:
ชา...พี่ร้องไห้...ร้องจริงนะ ร้องเยอะด้วย ทำไมชั้นอ่อนไหวจัดเลยฟระ เห้อ
ไม่รู้อ่ะ อ่านสองตอนนี้แล้วมันเศร้านะ มันเหมือนไม่มีใครสุขเลยสักคน...
ตอนนี้ เจ็บสองคน แล้วอีกคนที่เจ็บไปอยู่ไหน???? อยู่ยังไง ใครจะปลอบใจโฮกกก!!!!
โอ๊ย.....รักคือเห็นคนที่เรารักเป็นสุข ถ้ากลาสไม่ได้ครอบครองงแล้วกลาสเห็นทั้งสองคนเป็นสุขเช่นนั้นหรือ??

พรากได้อีก...อะฮึก
รออ่านตอนพิเศษตอนหน้า

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: Yukisae ที่ 22-04-2011 23:59:20

ทำไมอ่า~~~~ :o12: :o12:
ทำไมกลาสต้องไปด้วยหล่ะ เห็นดีๆอยู่เลย
เพราะไม่ได้รัก     หรือเพราะรักมากก็เลยต้องไป
แล้วกลาสไปไหน 
ชอบอลันอ่ะ ตัวเองก็เสียใจมาก แต่ก็ยังต้องเข้มแข็ง
เพื่อคนที่รักอีกคน
สงสารไรน์ เจอแต่เรื่องแย่ๆ
+ให้แก้เศร้าค่ะ TTT__________TTT

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 23-04-2011 00:10:59

อ้างจาก: jivetea ที่ 22-04-2011 19:02:13  

อ้างจาก: love2y ที่ 22-04-2011 16:35:01  

ตอนอ่านต้นเรื่องของตอนที่ 3 ยิ้มมีความสุขมากกกก
คิดในใจไรน์กำลังจะมีความสุขจริงๆแล้ว ดีใจมาก
แล้วทำไมท้ายเรื่องมันถึงหักมุมอย่างนี้ เจ็บปวด T^T
กลาสคิดแบบนั้นจริงๆ หรือมันมีเหตุอะไรให้ต้องเป็นแบบนี้
เราอยากเห็น 3 คนนี้มีความสุขด้วยกันอ่ะ TT___TT

รู้สึกว่าคิดถูกที่ปล่อยตอนนี้ให้ยาว

อ้าวววว น้องที มีความสุขที่เห็นพี่เจ็บปวดเหรอคะ  :sad4:
ถ้า 3P จะวงแตกจริงๆ ... ยังไงก็อยากรู้เหตุผลที่แท้จริงจากกลาสอ่ะ  :เฮ้อ:
คือให้พวกเราได้รู้ความจริงจากมุมมองของกลาส แต่ไรน์กะอลันจะไม่รู้ก็ไม่เป็นไรค(เหรอ?)  :z13:
ฮ่าๆๆ ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ น้องที  :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: LoveBaBy ที่ 23-04-2011 16:30:21

ฮือๆๆๆ เรื่องมันเศร้า เกิดอะไรขึ้น
มันต้องมีอะไรสักอย่างกะกลาสแน่นอน
สงสารไรซ์อ่า อลันดูแลไรซ์ดีดีน๊า
แต่ลึกๆก้อ สงสารอลันมากกว่าด้วย
เพระเหมือนจะเจ็บมาก แต่ต้องแสดงออกว่าไม่เป็นคน
บางทีคนคนนี้อาจจะน่าสงสารทีสุด

เด๋วรอตอนของกลาส กะ อลัน มาไขข้อข้องใจดีกว่า
แต่ยังงัยก้อยังอยากให้เป็นรักเรา 3 คน ก๊ากกกกกกก

โอ๊ะ โอ๋ ตัวเล็ดจัดเต็มได้ดีมากกกกกกกกกกน๊า
ทำพี่น้ำตาแตกเรย TT_TT เขียนได้อารมเศร้าโคตร
มีความอ่อนโยน อ่อนหวานอยุ่ด้วย >///<
ครั้งหน้าพี่ขอจัดเต็มแบบแฮปปี้นะน้อง
อย่าเรียกน้ำตาพี่เยอะ แต่เรียกเลือดเยอะได้ 5555
ป๋า อย่าลืมให้รางวัลน้องอ่ะ อิอิ

ขอบคุณมาก JT มากๆๆจ้า

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: tomodaging ที่ 23-04-2011 17:51:49

รออ่านกลาสครับ (อย่าบอกว่าไม่มีนะคร้าบบบบบบ)
ไปๆมาๆรู้สึกว่าเรื่องของ3คนนี้มันส์กว่าวินวินซะงั้น 5555+

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: Gohan ที่ 23-04-2011 21:14:12

 :o12: :o12: :o12: :o12:
กลาส...นายทำแบบนี้เพื่ออะไร รู้มั้ยว่าคนที่นายรัก เจ็บปวดเจียนตายขนาดไหน
ไรน์..อย่าร้องนะ เข้มเข็งไว้ ไรน์ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด
อลัน...ขอบคุณมากที่ไม่เคยทิ้งไรน์ แล้วรีบไปพากลาสกลับมาให้ได้นะ
คนอ่านรอคอยอย่างมีความหวังว่าทั้ง 3 คน จะกลับมาอยู่ร่วมบ้านอย่างมีความสุขอีกครั้ง
ขอบคุณนะครับ สองหนุ่ม ^^
ตัวเล็ก...สำเร็จแว้ววววว ดีใจด้วย~~  :a2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: thejaoil ที่ 23-04-2011 23:24:55

อยากให้กลาสกลับมาจัง

แค่สองคนมันไม่ใช่ยังไงไม่รู้สำหรับเรื่องนี้

จากไปแล้วเจ็บทุกคนจะจากไปทำไมอ่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของกลาส) [24 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 24-04-2011 07:23:36

เรื่องของกลาส

กลาสก้าวเดินออกมาจากบ้านด้วยความรู้สึกเคว้งคว้าง หูได้ยินแต่เสียงร้องไห้คร่ำครวญของไรน์ ยังมองเห็นสีหน้าผิดหวัง เสียใจของอลัน
ทำไมต้องเสียใจมากมายนัก ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึงในสักวัน
จากกันเมื่อวาน
จากกันวันนี้
กับจากกันพรุ่งนี้...ต่างกันตรงไหน
รัก ไม่ใช่ไม่รัก แต่มันถึงเวลาแล้วที่จะต้องมีใครสักคนเดินจากมา
เขาก็อยู่กัน 2 คนต่อไปได้เอง
และเพราะพวกเขาก็รักกู เขาต้องเข้าใจกูสิ จะร้องไห้ ผิดหวังไปทำไม เขารักกูเขาต้องเข้าใจกู!

เคาะประตูห้องของไอ้เกรียงหัวหน้าวง แล้วเดินเข้าห้องไปโดยปราศจากคำพูด จนหัวหน้าวงต้องถาม
“มึงบอกพี่เขาแล้วหรือ”
“อือ” กลาสทำเสียงในคอขณะที่ลงนอนหงายที่โซฟาตัวยาว พาดแขนที่หน้าผาก ตามองเพดานห้อง
“พี่เขาเข้าใจหรือเปล่า ว่ามึงจำเป็น”
“ไม่รู้”
“อ้าว...”ไอ้เกรียงงุนงง “แล้วมึงพูดกับเขาว่าอะไร”
กลาสเงียบไป ขณะที่หัวหน้าวงมองของที่กลาสถือเข้ามาในห้อง
“แล้วมึงมีของมาแค่นี้เหรอ”
ของที่กลาสถือมา ที่มันไม่ต่างจากการมาทำงานในวันเวลาปกติเลยสักนิด กระเป๋า 1 ใบกับกีตาร์ 1 ตัว
กลาสยังคงเงียบ ทำให้หัวหน้าวงพยักหน้าช้าๆ พอจะคาดเดาได้
“แทนที่มึงจะไปขอเวลาว่าเรากำลังจะออกเพลง มึงกลับไปขอเลิกกับเขาใช่มั้ย”
กลาสถอนหายใจยาวลุกขึ้นนั่ง “พอกูเริ่มพูด เขาร้องไห้ กูก็สติหลุด พูดห่าอะไรไม่รู้ เหมือนกูจะผลักเขาด้วย” กลาสพูดแล้วเอา  2 มือค้ำหน้าผากไว้
“แล้วคุณอลันไม่ชกมึงหรือไง”
กลาสส่ายหน้า
ไอ้เกรียงถอนหายใจ ขณะที่เดินไปหยิบโทรศัพท์หาพี่ผู้จัดการ
เมื่อแรกเริ่มเล่นดนตรี ก็เพราะใจรัก  จากความสุขที่ได้เล่นและร้องเพลงด้วยกันในหมู่เพื่อน กลายเป็นการแสวงหาความสำเร็จและชื่อเสียง
เมื่อมีโอกาสที่จะได้เข้าสู่วงการในฐานะมืออาชีพ ก็พบว่า แค่ฝีมือดียังไม่พอ
สิ่งสำคัญที่สุดคือสปอนเซอร์ต้องชอบ ผู้ชมต้องรัก งานถึงจะมา
วงมีงานเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่ทำให้ต้นสังกัดพอใจได้ พอจะออกอัลบั้มก็ต้องมาวิเคราะห์ข้อดีข้อเสียของคนในวง
ส่วนตัวกลาสนอกจากเรื่องฝีมือดี กลาสยังขึ้นชื่อเรื่องเป็นคนจริงจัง และใจร้อน  กับเสียงซุบซิบเกี่ยวกับการเป็นเกย์ และการใช้ชีวิตแบบเรา 3 คน
หรือต้องโทษที่ทั้ง 3 คนนี้เป็นพวกรักแล้วรักเลย ไม่เคยมองใครที่ไหนอีก จะกี่ปีก็มีกันอยู่ 3 คน
มันน่าจะเป็นเรื่องที่ดีถ้ามองจากในมุมของคนใกล้ชิด
แต่มันไม่ใช่เรื่องดีในแง่ของธุรกิจ
ในที่สุดต้นสังกัดก็ขอให้กลาสแยกออกมาอยู่ตามลำพัง ห่างจากอลันและไรน์
มันคงไม่มีปัญหาหากลาสไม่ใช่คนอารมณ์ร้อน และรู้จักการคิดก่อนพูด
ก็ที่ผ่านมา นึกจะด่าก็ด่า โกรธไม่พอใจก็อาละวาดทันที
ทั้งอลันและไรน์ทำยังไง
....ตามใจกลาส...
 ความรักของพวกเขานั่นแหละที่ทำให้เคยตัว!

วันนี้เขาเสียใจ แต่เพราะพวกเขารักกู เมื่อกูประสบความสำเร็จแล้วกูกลับไป เขาจะต้องให้อภัย แล้วทุกอย่างก็จะเหมือนเดิม
ใช่
ทุกอย่างจะเหมือนเดิม!
เราจะกลับไปอยู่ด้วยกัน 3 คนเหมือนเดิม
ไม่ใช่
เขาจะอยู่ด้วยกัน 2 คนอย่างมีความสุข
ไม่ใช่
เราจะอยู่ด้วยกัน 3 คนต่างหาก

เมื่อพี่ผู้จัดการมาถึงก็จัดการเรื่องที่พักให้ในคอนโดฯหลังเดียวกันกับไอ้เกรียงแต่คนละชั้นกัน กับคำแนะนำที่เหมือนมีดเสียบกลางหัวใจ
“เมื่อออกมาแล้ว ก็ตัดให้ขาด อย่าใจอ่อนรับโทรศัพท์ ไม่ต้องแวะเวียนไปหา เลิกแล้วก็เลิกให้ขาด เวลาใครเขาถามก็เฉยๆ พี่จัดการเอง”
พี่ผู้จัดการมองคนท่าทีเคร่งเครียด เหมือนเชือกที่ขึงไว้จนตึงอยู่เสมอแล้ว พูดย้ำ “เดี๋ยวก็ลืมมันไป แล้วพี่จะเปลี่ยนเบอร์โทรของกลาสด้วย”

ถูกต้องแล้ว
พวกเขา 2 คนจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
แล้วกูล่ะ….

หมดเวลางาน กลับมาที่ห้องก็คือการดื่มไปจนกว่าจะหลับ
...ทำตัวเอง จะโทษใคร...
ยิ่งนาน ยิ่งทรมาน ยิ่งคิดถึงทุกเวลาทุกนาที
ทุกวินาที คือการทำใจยอมรับว่า ที่จริงแล้วไม่ได้เป็นคนสำคัญที่สุด แต่คือส่วนเกินของความสัมพันธ์นี้
….อลัน ไรน์ ผมรักคุณทั้ง 2 คน เพราะรักทั้งคู่ ก็เลยไม่เลือก และไม่ให้คำจำกัดความ ไม่กล้าบอกว่ารักใครสักคน เพราะไม่อยากให้อีกคนเสียใจ บอกว่ารักทั้งคู่ มันก็คือคนหลายใจ
เรื่องที่ไม่เคยปิดบัง เรื่องที่เป็นเรื่องส่วนตัวในตอนเรียน และในตอนที่ไม่มีชื่อเสียง กลายมาเป็นปัญหาเมื่อถึงเวลาทำงาน
เป็นเกย์ก็ใช่ว่าทุกคนจะยอมรับการได้ง่ายๆ เพราะศิลปินต้องเป็นตัวอย่างที่ดีของเยาวชน
แล้วตัวอย่างแบบไหน ที่อยู่กินแบบ 3 คนผัวเมีย
สังคมเสื่อมทรามเพราะศิลปินเป็นแบบนี้สินะ

ก็เลือกไปแล้ว.....
เลือกชีวิตที่ว่างเปล่า ใครบอกว่าเมื่อประสบความสำเร็จ มีเงินมีชื่อเสียงแล้วทุกอย่างจะตามมา ลงจากเวทีผู้คนห้อมล้อม มีทั้งที่ผ่านไปและหยุดคุย ...ก็แค่คุย ได้แค่นั้น
เคยพบเจอกับคุณจิวในงาน คนรูปหล่อพ่อรวยคนนั้นถามถึงไรน์ ก็บอกไปตามความจริง ว่าไม่รู้เพราะไม่ได้เจอกันนานแล้ว
เคยเจอกับไอ้หมิง เพื่อนเก่าจากมหาวิทยาลัยที่เบนเข็มไปทำงานเบื้องหลังตั้งแต่เรียนจบ และชวนให้ไปทำงานด้วยกัน ก็บ่ายเบี่ยงไปว่า ขอเวลาอีก 2 ปีสัญญากับต้นสังกัดเดิมจะหมด ถึงเวลานั้นค่อยคุยกัน
“มึงเซ็นสัญญากับเขาตั้งแต่ยังไม่จบไม่ใช่เหรอ” ไอ้หมิงถาม
“ใช่”
“แล้วนี่เหลืออีก 2 ปีหรือ”
“อือ”
“เรื่องงานกูน่ะรอได้ แต่....เขาจะรอมึงเหรอ”
....2 ปี....
ถ้ากลับไป....จะมีที่ว่างสำหรับคนเลวคนนี้อีกมั้ย

งานแสดงดนตรีที่ชายหาดมีวงดนตรีมากมายขึ้นแสดงต่อเนื่องตลอดทั้งคืน วงของกลาสเล่นเกือบ 4 ทุ่มใช้เวลาแสดงครึ่งชั่วโมง ระหว่างนั่งรอเวลา พบเจอกับวงดนตรีวงเก่าที่เคยติดตามเขาอยู่นานเป็นปีช่วงก่อนเข้ามหาวิทยาลัย แล้วจากมาเพราะการทะเลาะวิวาท
“ไงไอ้โหด” หัวหน้าวงคนเดิมทักทาย แต่คนดวงตาเรียวฉายรังสีความไม่พอใจชัดเจน
“ข่าวว่ามึงทิ้งเมีย ทิ้งผัวเพื่อมาหาชื่อเสียง มุ่งมั่นห่าละมึง”
“สัด” กลาสผุดลุกขึ้นกระชากคอเสื้อของอีกฝ่าย แต่ดวงตาที่โต้ตอบกลับมาเต็มไปด้วยการดูหมิ่น 2 มือของอดีตหัวหน้าวงยังคงอยู่ในกระเป๋า
“มึงอยากชกกู มึงก็ชก หนีได้หนีไป เพราะความจริงคือมึงเห็นแก่ตัว เวลาที่มึงต้องการอะไรมึงทำได้ทุกอย่าง แต่พอวันหนึ่งที่มึงไม่เอา มึงก็ทิ้งได้ง่ายๆ นิสัยมึงน่ะมันเด็กเหี้ย เพราะเด็กบางคนยังรู้จักเก็บของเล่น ถนอมของเล่น แต่เด็กเหี้ยอย่างมึงทำไม่เป็น”
กลาสปล่อยหมัดเต็มแรง จนอีกฝ่ายก้นกระแทกพื้น แต่ในตอนที่เช็ดมุมปากรอยยิ้มดูถูกก็ยังคงอยู่
“จากใจคนที่มึงเคยฟาดปางตายเลยนะ คนเห็นแก่ตัว เด็กเหี้ยอย่างมึงไม่มีทางประสบความสำเร็จได้หรอก ถ้ามึงไม่รู้จักการให้”
กลาสง้างหมัดจะซ้ำ แต่โดนจับแยกห่าง ขณะที่โดนลากออกมายังได้ยินเสียงด่าของอดีตหัวหน้าวงไล่หลัง
พี่ผู้จัดการไม่พอใจมาก แต่คำดุด่าเหล่านั้นพุ่งเข้ามาเหมือนชนกับก้อนหิน ที่ไม่มีความรู้สึก

“มึงจะไล่ชกคนไปอีกนานเท่าไหร่ ห่าเอ๊ย! จะให้มันเป็นโลโก้ของมึงหรือไง กี่ครั้งแล้วที่มึงเป็นอย่างนี้ อารมณ์ร้อน อยู่เงียบเฉยอย่างเวลาที่กูด่ามึงแบบนี้ ทำไม่ได้หรือไง อย่าให้มันมีเรื่องอีก ฝีมือดีแค่ไหน แต่ถ้ามึงไม่เลิกใจร้อน จะยังมีใครฟังเพลงของมึงอีกมั้ย! มึงมีเรื่องบริษัทสั่งแบนมึง เพื่อนในวงก็จะเดือดร้อน คิดถึงคนอื่นก่อนตัวเองซะบ้าง!”

กว่าที่จะได้กลับห้องพักของตัวเองก็ผ่านวันใหม่ไปไกล
โรงแรมของรุ่นพี่ลีโอ
กับการจัดแยกพักห้องเดี่ยวของใครของมัน
ยืนเกาะกระจกมองออกไปไกล
ทั้งที่เสียงดนตรี และเสียงกรี๊ดยังก้องอยู่ในหู แต่ความเงียบเหงาในหัวใจกลับขยายพื้นที่มากขึ้นเรื่อยๆ
อาบน้ำแล้วกำลังจะเข้านอน
มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น กลาสเหลือบตามองนาฬิกา ตี 3 ค่อนไปทางตี 4 แล้ว
กลาสมองคนที่มาเรียกผ่านตาแมว แล้วเปิดประตูให้เข้ามาด้วยสภาพที่สมองมึนงง

*-*-จบเรื่องของกลาส-*-*

และต่อเรื่องของอลันในบัดดล

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของอลัน 1) [24 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 24-04-2011 07:29:05

เรื่องของอลัน 1

เวลาของไรน์หยุดตั้งแต่วันที่กลาสจากไป ถึงจะมีอลันอยู่เคียงข้าง แต่ก็ไม่ใช่กลาส
เวลาของอลันยังคงเดินต่อไป แต่เป็นการเดินหน้าแบบบังคับให้ต้องเดินต่อ บอกตัวเองให้เข้มแข็งเพื่อพยุงให้ไรน์ก้าวเดินไปด้วยกัน แต่ไรน์ก็ไม่ใช่กลาส

อลันไม่เคยดูข่าวบันเทิงหรือรายการเพลงแต่วันนี้มีคนแนะนำให้ดู อัลบั้มแรกของวงดนตรีร็อคที่เก็บเกี่ยวประสบการณ์ในวงการดนตรีมานานหลายปี
คนรูปหล่อตัวโต เนี๊ยบตั้งแต่ศีรษะจรดเท้ายืนกอดอกมอง โทรทัศน์ พิธีกรถามคำถาม นักดนตรีตอบคำถาม มีอยู่เพียงคนเดียวที่ได้แต่ยิ้มเฉย ปล่อยให้คนอื่นๆตอบคำถาม

มันก็เป็นเหตุผลที่เข้าใจได้ ที่จะต้องไป
แต่จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าเกิดว่าคนอย่างนายอลันจะเป็นคนที่ไม่ยอมรับอะไรง่ายๆขึ้นมาบ้าง

มีงานแสดงดนตรีที่ชายหาด รู้แต่ว่ามีนักร้องวงดนตรีหลายวงพักที่นี่ เพราะเป็นโรงแรมใหม่การรักษาความปลอดภัยชั้นเยี่ยม
ก็มาทำงานตามปกติ จนกระทั่งเห็นรถตู้สีเทาเข้ามาจอด หนึ่งในคนที่ก้าวลงจากรถคือคนที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างในสมองหายวับ
ตรวจดูรายชื่อแขกที่พัก รีรออยู่ที่หน้าห้องกว่าที่จะกล้าเคาะประตูเรียก

“อลัน”
คนตัวโตที่ยังคงรักษาความเนี๊ยบ ในชุดเสื้อยืดสีขาว กับกางเกงสแลค ก้าวเข้ามาในห้องแล้วหันมามอง
“สบายดี”
“อือ”
กลาสได้แต่ก้มหน้า
“ขอโทษที่มารบกวน ทั้งที่เวลาผ่านมานานเป็นปีผมควรจะผ่านมันไป แต่ก็ยังทำไม่ได้ ผมขอเวลาไม่นานนัก”
คนที่เป็นฝ่ายเดินจากมาพยักหน้า
“ผมบอกกับกลาสเสมอว่า ผมรักกลาส ตามใจกลาสได้ทุกอย่าง แต่ผมไม่อยากให้ไรน์ต้องเสียใจ ไม่ว่าจะเรียกความรู้สึกที่ผมมีต่อไรน์ว่าอะไร แต่แท้จริงมันคือความรัก ผมรักไรน์คนที่มีความรัก”
กลาสได้แต่ยืนก้มหน้า
“ผม....”
“ถึงที่ผ่านมา กลาสจะไม่เคยบอกรักเรา แต่เรา 2 คนรักกลาส”
“ผมรู้”

“แล้วกลาสล่ะที่ผ่านมา เคยรักเราบ้างมั้ย”

กลาสกอดอกพยายามที่จะเค้นคำว่าไม่ แต่มันกลับจุกอยู่แค่คอ
อลันหยุดยืนรอ แล้วก้าวเข้ามาใกล้
“ถ้ามันยากนัก งั้นผมจะบอกความรู้สึกของเราให้กลาสฟัง ผมรักไรน์และกลาส ไรน์รักผมและกลาส สถานะต่างกัน สภาพแวดล้อมต่างกัน การแสดงออกก็ต่างกัน ให้เราเป็นอะไรก็ได้ แยกบ้านกันก็ได้ว่างก็มาพบเจอกัน มันเป็นเรื่องธรรมดา แต่อะไรทำให้กลาสต้องพูดกับเราแบบนั้น”
“เพราะผมมันเลว”
“เพราะเลวก็เลยมีสิทธิ์ที่จะเหยียบย่ำหัวใจของใครก็ได้งั้นหรือ”
“อลัน....”
อลันมองคนที่ได้แต่หันไปมองทางนั้นที ทางนี้ทีไม่กล้าสบตา แล้วพูดอีกครั้ง
“ผมรอที่จะถามคำถามนี้จากกลาสมานาน ถ้าไม่รักเราแล้วก็...ขอเพียงบอกกันดีๆ ไม่จำเป็นที่จะต้องพูดจาทำร้ายกันขนาดนั้น ผมแค่อยากรู้ว่าเคยรักกันหรือเปล่า”
“รัก”

อลันยืนนิ่ง คำว่ารักของกลาส ทำไมถึงได้ให้ความรู้สึกที่เจ็บปวดได้ขนาดนี้
เหมือนคนหลงทางอยู่ท่ามกลางความมืด

“ไรน์....เป็นยังไงบ้าง” กลาสถามขึ้นทั้งยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองอลัน
“ดีขึ้นมากแล้ว แต่จะดีกว่า ถ้ากลาสจะไปถามกับไรน์เอาเอง ส่วนเรื่องของผม....ขอบคุณมากที่สละเวลาคุยด้วย”
อลันพูดแล้วเดินสวนกลับออกมา
แต่ในทันที่ก้าวผ่าน กลาสคว้าข้อมืออลันไว้
“อย่า เพิ่ง ไป”
อลันหันกลับมามอง
“อยู่ กับ ผม....ได้มั้ย”
“เพื่ออะไรกลาส ผมเจ็บแล้วจำ รักมากก็เจ็บมาก”
กลาสกอดเอวอลันไว้ จูบแตะริมฝีปากของอลัน แต่ท่าทีเมินเฉยทำให้กลาสต้องหยุดมอง
“อลัน...ไม่รักผมแล้วหรือ”
“รัก แต่จะมีประโยชน์อะไร เมื่อกลาสไม่ได้รักผมแล้ว”
“ผมรักอลัน ผมรักไรน์ ผมรักทั้ง 2 คนมาตลอด แต่เพราะผมเห็นแก่ตัว ผมเชื่อว่า เมื่อผมจากมาแล้วประสบความสำเร็จ ในวันหนึ่งเมื่อผมกลับไป ทั้ง 2 คน.....”
“คิดว่าเรามีรักที่มั่นคงขนาดนั้น” น้ำเสียงของอลันทำให้กลาสรู้สึกหนาว
ที่ผ่านมา ท่าทีของอลันที่มีต่อกลาสก็คือ ทุกอย่างแล้วแต่กลาส ตามใจ เอาใจ ยอมได้ทุกอย่างจนผู้รับรู้สึกเคยตัว จนลืมไปว่า เขาเป็นคนเดียวกับนักจัดการมือทอง คนสนิทของรุ่นพี่ลีโอ เป็นคนที่ไรน์เคยด่าว่าบ้างานไร้หัวใจ
“ผมเห็นแก่ตัวมากจริงๆ ผมควรทำยังไงอลันถึงจะยกโทษให้”
“ผมไม่รู้” อลันตอบอย่างตรงไปตรงมา “เมื่อทำร้ายความรู้สึกกันแล้ว การกลับไปมันก็ไม่เหมือนเดิม”
“ขอโอกาสให้ผม”
“กลาสต้องถามไรน์ เพราะว่าสำหรับผม.............”
อลันหยุดนิ่งจ้องมองดวงตายาวเรียวของกลาสนิ่ง
....สิ่งที่ไม่ได้พูดออกมา ก็คือ....แล้วแต่กลาส ผมตามใจกลาสเสมอ นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ผมมาดักรอกลาสที่โรงแรมนี้ เพื่อที่จะบอกว่า แล้วแต่กลาส.....
แล้วการรอคอยด้วยความเจ็บปวดนี้จะดำเนินไปอีกนานแค่ไหน มันจะเกิดขึ้นอีกกี่ครั้ง หรือจนกว่าจะถึงลมหายใจสุดท้าย...
.....คำพูดนี้จึงถูกกักไว้ในหัวใจ ไม่ได้พูดออกมา ที่ทำได้คือตบแผ่นหลังกว้างเบาๆ แล้วเบี่ยงตัวออก
“ไม่ให้ไป”
“หือ”
กลาสคว้าใบหน้าของอลันเข้ามาหาบดจูบแรงก้าวขารุกไล่จนอลัน ถอยหลังไปชนขอบเตียงแล้วนั่งลง กลาสตามเข้ามาผลักแล้วนั่งคร่อม
อลันจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของกลาส
2 มือทึ้งถอดเสื้อแกะเข็มขัดดึงกางเกงของอลันออกอย่างร้อนรน แล้วถอดเสื้อ ถอดกางเกงของตัวเอง ก้มลงจูบดูดริมฝีปาก บดขยี้รุนแรง เหมือนฝ่ามือที่กอบอกหนา ลงลิ้นที่ยอดอกแล้วข้ามลงมาขบฟันเบาๆใต้สะดือ
“อื้อ..กลาส”
เสียงแรกที่อลันเปล่งออกมาทำให้กลาสกดลิ้นไล่แล้วครอบริมฝีปาก มือใหญ่ฟอนเฟ้นไปทั่วตัว
“อะ”
อลันกัดริมฝีปากกลั้นเสียง กลาสยกตัวขึ้นจูบ แล้วหมุนตัว จับมือของอลันแตะที่ช่องทางด้านหลังกดสอดลึก
“อือ...เสียว อะ อลัน เสียว”
อลันลุกขึ้นจับกลาสพลิกคว่ำยกสะโพกขึ้นสูง 2 มือฟอนเฟ้นสะโพกสอบ ริมฝีปากสวยจูบลงมาหาช่องทางด้านอ่อนไหวแล้วโลมเลีย
“อะ อะ อะ อ๊า.............”
กลาสร้องครางเหมือนไม่ใช่เสียงของตัวเอง กระทั่งอลันเปลี่ยนเป็นแทรกนิ้วครั้งเดียว 3 กลาสผวาน้ำตาร่วง ซุกหน้าลงกับหมอน
อลันจับกลาสพลิกตัวอีกครั้งให้นอนหงายเปิดขาออกกว้าง นิ้วมือขยับเร่งเร้า แล้วถอนมือออกขยับตัวเข้าหา
กลาสลืมตาโพลง “อย่าอลัน ไม่สด ไม่ได้”
“กลัวเหรอ”
“ไม่ใช่ เพราะผมไม่รู้ว่าตอนที่ผมเมายา ก่อนหน้านี้ผมทำอะไรกับใครบ้าง ไม่ใช้ครีมก็ได้ แต่ต้องใช้ถุง”
อลันลุกมาที่ห้องน้ำหยิบถุงยางอนามัยโยนลงบนเตียง หันไปรื้อกระเป๋าสตางค์ในกางเกงของตัวเอง
“เมียบอกว่า ต้องพกมันไว้” แล้วหันไปรื้อหากระเป๋าสตางค์ของกลาส “ยังอยู่”
โยนทั้งหมดลงบนเตียง กลาสมองซองสี่เหลี่ยมที่กระจายบนที่นอนสีขาว แล้วหยิบมาซองหนึ่งกัดฉีกแล้วสวมให้ จูบย้ำที่หน้าท้องอลัน
ดวงตาสีเข้มของอลันกวาดมองไปทั่วร่างแข็งแรง ดันขาเปิดกว้างแล้วขยับเข้าหาช้าๆ แต่กลับเปลี่ยนใจ
จาบจ้วงรุนแรงเข้าหาจนกลาสรู้สึกเหมือนร่างกายแข็งแรงจะฉีกขาดจากกัน กลาสปิดปากกั้นเสียงร้อง ร่างกายของเราเหมือนไม่ใช่ของเรา ทั้งที่ไม่ใช่คนตัวเล็ก แต่ก็ยังรู้สึกถึงแรงเหวี่ยงโยน จัดท่าเหมือนเป็นหุ่นยนต์ ภาพในสมองขาวโพลน
เจ็บเกินเจ็บ อึดอัด แน่นจนแทบหายใจไม่ออก น้ำตาอาบหน้า
ดวงตาสีเข้มจ้องมองร่างกายที่ยอมจำนน ทั้งที่สมองสั่งให้ช้าลง แต่ร่างกายกลับเคลื่อนไหวไปเอง รุนแรง ก้าวร้าว .........เหมือนไม่ได้รักกัน.......
“อะ อลัน อลันเจ็บ...”
อลันหยุดการเคลื่อนไหว ปาดน้ำตาให้ แล้วกดสะโพกย้ำ เสียงร้อง เสียงลมหายใจ และเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังอบอวลในห้อง”
อลันเกร็งตัวสูดปากถอนออก เปลี่ยนถุงใหม่แล้วดันกลับเข้าไปอีกครั้ง มองข้ามความรู้สึกของอีกคน
“อะ อลัน อลัน” กลาสร้องคราง มือทึ้งหมอนทึ้งผ้าปูที่นอน เนิ่นนานกว่าที่อลันจะเสร็จอีกครั้ง ถอนออก โยนถุงยางทิ้งไปแล้วเปลี่ยนใหม่ กดย้ำสุดกลาสเกร็งตัวหอบหายใจ ร่างกายรุ่มร้อน ต้องการ......

อลันทิ้งตัวลงข้างๆ คนที่นอนคว่ำหน้า หลับตา มองไล่ลงมาที่สะโพกสอบ หยาดเลือดไหลซึม อลันลุกขึ้นมาแต่งตัว จะก้าวขาออกจากห้อง แต่กลับเปลี่ยนใจ หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดตัวให้แล้ว....จากไป....

-*-จบตอนเรื่องของอลันตอนที่ 1-*-

ผมลง 2 ตอนนะครับ ถ้าหากว่าเปิดมาเจอแต่อลันโปรดเลื่อนขึ้นไปอีกช่อง
เหตุที่ลง 2 ตอนก็เพราะมีความรู้สึกไม่อยากแบ่ง จะรวบตอนอยู่แล้ว แต่อิทธิพลตัวเปี๊ยกสั่งแยก แล้วจะอู้ไปลงพรุ่งนี้อีกก็กลัวโดนแช่ง
หรือตัดตอนนี้ก็โดนอยู่ดี
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ
ไจฟ์ กับ ที

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของอลัน 1) [24 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 24-04-2011 10:50:22

กลาสเอ๊ย....เด็กหนอเด็ก
เนี่ยนะที่เค้าบอกว่าโดนตามใจจนเสียจริต กลาสเป็นแบบนี้ใช่ไหม?
เพราะว่าใครๆ ก้บอกว่า แล้วแต่กลาส...ตามใจกลาส
เลยไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ ไม่ไตร่ตรองให้ดีก่อนพูด เ้ห้อ....
เอานะ เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว เข้าใจกันสักที (รึเปล่า?)
ว่าแต่ เฮียอลันโหดไปไหม? กรี๊ดดดดด เลือดพุ่ง
+1 และรออ่านตอนต่อไปอีกครับผม....กรรี๊ดดด

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของอลัน 1) [24 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 24-04-2011 11:23:02

อ่านแล้วแบบว่าเครียดอ่ะ    :z3:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของอลัน 1) [24 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: Gohan ที่ 24-04-2011 11:47:15

เหตุผลของกลาสที่ทิ้งสองคนไป...เฮ้อ
สมเป็นคนที่มุทะลุดุดัน ไร้สติจริงๆ  :z3:
เรารักเค้า เค้าต้องเข้าใจเรา เรารักเค้า เค้าต้องรอเรา เชอะ (แอบโกรธนะเนี่ย กร๊าก)

ตบมือให้คำพูดอลัน ที่ช่างเย็นชาและดูห่างเหิน
หึหึ ตามใจมานานล่ะ ปล่อยให้หนาวสันหลังซะบ้าง
แถมบทลงโทษ ฮ่าๆๆ  :-[

รออ่านตอนต่อไปนะครับ 

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของอลัน 1) [24 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: kakuro ที่ 24-04-2011 12:16:17

ขอบคุณไจฟ์กับที :L2:
ลำบากแล้วสิกลาส จะสมน้ำหน้าดีมั้ย
ทีนี้ทำไงให้งานกับความรักไปด้วยกันได้
พี่ก็ตามใจกลาสเหมือนอลัน o18

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของอลัน 1) [24 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 24-04-2011 22:13:33

แหะๆ อ่านไม่จบ ขอโทษทีไม่เคยเชื่อในเรื่องความรักของ 3P อะ

เพราะเราว่ามันไม่ work หรอก ความรักแบบหนุ่มสาว ไม่มีหรอกที่รักแล้วไม่ต้องการครอบครอง ที่บอกว่าไม่ต้องการ จริงๆมันแปลว่า ไม่มีทางเลือกมากกว่า เพราะกลัวว่าถ้าให้เค้าเลือก เค้าจะเลือกอีกคน แต่ไม่เลือกตัวเอง มันน่าเศร้านะ ถ้าคนเราจะต้องคบกันด้วยความรู้สึกแบบนั้น

บอกตรๆงอ่านฉาก 3P ถ้ามัน sex ล้วนๆอะโอ แต่ถ้าบอกว่ารักกันนี่เราอ่านทีไร เศร้าทุกที แหะๆ แปลกดีปะ อ่านบทรัก แต่เจือกเศร้าซะงั้น  :laugh:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของอลัน 1) [24 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 24-04-2011 23:07:53

รู้เหตุผลของกลาสแล้ว ก็โอเคนะ มีความหวังขึ้นมาอีกแล้ว >_<
ว่าแต่คู่นี้ เปิดปุ๊บติดปั๊บเลยนะ หุหุ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของอลัน 2) [25 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 25-04-2011 08:03:28

เรื่องของอลัน 2

อลันขับรถกลับบ้านด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ อยากกลับไปกอดคนที่ถูกกระทำ อยากพร่ำคำว่าขอโทษ อยากบอกว่า พร้อมเมื่อไหร่ก็กลับมา เรารอกลาสอยู่เสมอ
แต่สิ่งที่ทำลงไป มันช่วยให้อะไรดีขึ้นหรือไง
การใช้กำลังแบบนั้น จะทำให้กลาสกลับมาหรือไง
นั่นคือครั้งแรกของกลาส ทำแบบนั้นได้ยังไง
ที่เลวที่สุด นี่คือสิ่งที่ไรน์ขอไว้อย่าทำ เป็นเพียงพื้นที่เล็กๆที่ทำให้ไรน์ยังมีจุดยืนในความสัมพันธ์แบบ 3 คน
อลันเดินเข้าบ้านมองคนที่ลุกมาเปิดประตูบ้านให้แล้วกลับไปนั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เหมือนเดิม
การจ้องมองอย่างเงียบๆ ทำให้ไรน์พักหน้าจอลุกขึ้นมากอดลูบหลังเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร”
น้ำตาไหลซึมเงียบๆ
ไรน์ทำเหมือนที่อลันทำ พาไปล้างหน้า นั่งที่โต๊ะกินข้าว เทน้ำดื่มเย็นๆมาวางข้างหน้า แล้วกอดไว้
อลันโอบเอวไรน์ขึ้นมานั่งซ้อนบนตักแล้วซบหน้ากับไหล่บาง
รอจนน้ำตาครั้งนี้จางลง อลันถึงพูด
“ไรน์ ผมไปหาเขามา”
ไรน์ขยับตัวจ้องมอง
“ผมเห็นเขาที่หน้าโรงแรม ก็ไปหาแล้วก็ถามเขาว่าเคยรักเราบ้างมั้ย”
 
....ในเวลาหนึ่ง....จากเพื่อน กลายเป็นคนรัก และจากคนรัก กลายเป็นพ่อกับลูกที่พร้อมให้อภัยโดยไม่มีข้อแม้ จากพ่อกับลูก...
ไรน์ก็กลายเป็นพี่สาว และอลันก็กลายเป็นน้องชาย...
ความสัมพันธ์แบบคน 3 คน ที่ไม่มีบทบาทหรือคำจำกัดความที่แน่นอน

“เขาบอกว่ารัก แต่ผมก็....ข่มขืนกลาส....ไรน์ ผม...ผมทำลงไปได้ยังไง....”
คนดวงตากลมมีสีหน้าตื่นตระหนก กอดไหล่หนาไว้แน่น หัวใจเต้นแรง จนต้องหลับตาตั้งสติ

“แล้วกลาสเป็นยังไงบ้าง เขา...เป็นยังไงบ้าง”
“ผมไม่รู้ เขาหลับหรือหมดสติไม่รู้ ผมเช็ดตัวให้แล้วก็ออกมา ผมทำกลาส ทั้งที่ไรน์ขอไว้ แล้วยังข่มขืนเขาอีก”
“เพราะอะไร”
อลันทบทวนช้าๆ “ตอนแรกมันเหมือนเขาเต็มใจ แต่พอผมเริ่มสอดทุกอย่างมันก็กลายเป็นการใช้กำลัง”
คนตัวโตขยับตัวถอดเสื้อให้ไรน์ดู ร่องรอยฟัน รอยข่วนที่เกิดจากการขัดขืนต่อต้านยังอยู่
ไรน์ลากนิ้วตามรอยฟันที่ฝังอยู่ที่ไหล่ ดวงตาสั่นไหว
“นายไม่ได้ข่มขืนกลาสหรอก....”
“แต่ผมแทบไม่ได้เตรียมพร้อมเขาเลย ทั้งเขาร้องว่าเจ็บ แต่กลับ...”
“ไม่หรอก ไม่ใช่” ไรน์ยิ้มอ่อนๆ “อาจเพราะเธอกำลังโกรธ อาจเพราะเป็นครั้งแรกของเขา แต่มันไม่ใช่ข่มขืนหรอก”
ไรน์ก้มลงจูบซ้ำที่รอยฟันของกลาส ดูดย้ำจนอลันนิ่วหน้า ดวงตากลมเหลือบมองสีหน้าของอลันที่เปลี่ยนไปแล้วลากลิ้นพรมจูบที่คอ
อลันครางเบาๆ
“เห็นมั้ย ไม่ใช่ข่มขืน” ไรน์ผละออกยิ้มทั้งน้ำตา

....คนโง่ 2 คนกำลังยินดีกับการโกหกตัวเองอีกครั้ง....ว่าเขาจะกลับมา....

“อิจฉาอ่ะ อลันทำกลาสได้ แต่ทำชั้นไม่ได้”
“ไม่โกรธเหรอ”
ไรน์ส่ายหน้า “ถ้ามันจะทำให้คำถามที่อยู่ในใจของเรา มันหายไปสักข้อสองข้อ ชั้นว่าชั้นรับได้นะ.....อลัน....กลาสยังเป็นกลาสของเราอยู่หรือเปล่า”
“ไม่รู้ บางทีผมก็กลัวที่จะคิดอะไรเข้าข้างตัวเอง”
ไรน์เอียงหน้าจูบริมฝีปากสวยของกลาส 2 มือไล้ที่อกกว้าง แล้วเลื่อนลงมาที่ขอบกางเกง
อลันผละออกจากจูบของไรน์ จับลุกขึ้นยืนแล้วจูงมือกลับมาที่ห้องนอนกว้าง
จูบครั้งแล้วครั้งเล่าขณะที่ถอดเสื้อผ้าให้แล้วตามคร่อมตัว แต่ไรน์พลิกกลับเป็นฝ่ายทำให้
อลันสอดนิ้วแทรกผมสวยครางอือ ขณะที่ไรน์ลงลิ้นเตรียมพร้อมแล้วขยับขึ้นนั่ง
ร่างกายผอมบางขาวนวล เคลื่อนไหวเนิบช้า เสียงครางอ่อนหวาน แล้วเปลี่ยนเปลี่ยนเร่งเร้า เกร็งตัวพ่นน้ำสีขาว ทรุดตัวลงนอนหอบกับอกกว้าง
ความคับแน่นที่ยังคงอยู่ทำให้ไรน์ นิ่วหน้า “ทำไปกี่ครั้งเนี่ย”
“ไม่รู้เหมือนกัน มีถุงอยู่กี่อันก็ใช้หมด” อลันบอกตามตรง
“หักโหม จะหัวใจวายนะคุณลุง”
“ใครคุณลุง ฟัดให้คุณป้าตายคาออกคุณลุงซะดีกว่า”
ดวงตาวาวเปี่ยมรอยยิ้มจากไรน์  
อลันพลิกจับไรน์นอนหงาย เปิดเรียวขากว้าง ขยับสะโพกตอกย้ำ
ไรน์จิกมือกับที่นอนนุ่ม ส่งเสียงกระเส่าร้องขอ จวบจนหมดแรงทิ้งตัวลงนอนกอด

ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ไรน์กำลังเก็บกวาดห้องนอนเล็ก เปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่ ของที่เก็บเรียงมานานนับปีก็เรื้อออกมาจัดใหม่
อย่าถามว่าทำอย่างนี้มาแล้วกี่ครั้ง หากมันทำให้ไรน์สบายใจขึ้น ก็ปล่อยให้ทำไปเถอะ
หนุ่มหน้าสวยหันมามอง “อลัน บ้านใหม่ทำห้องซ้อมดนตรีแบบที่มันเก็บเสียงได้ให้กลาสด้วยนะ”
อลันยิ้มกว้างตามกัน “รอเขามาแล้วเข้าเน็ตดูบ้านจัดสรรกัน”

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า แล้วขึ้นมาใหม่คนรอยังคงรอ คนที่หายไปยังไม่กลับมา
ไรน์กลับไปซึมลงอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยเหม่อมองออกไปหน้าบ้าน ยิ้มค้างเมื่อมีรถชะลอจอด
เสียงโทรศัพท์ดังนับพันนับหมื่นครั้ง แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่เป็นของคนที่หายไป
อลันได้แต่เฝ้ามองด้วยความรู้สึกปวดหัวใจ
ตลอดเวลาที่ผ่านมา รู้ว่ากลาสเล่นประจำที่ไหน หรือวงจะไปเล่นที่ไหนบ้าง แต่ไม่เคยกล้าพาไรน์ไปหา เพราะกลัวว่าจะต้องพบกับคำพูดร้ายๆอีก
....ทำหรือไม่ทำต่างกันตรงไหน...
ในเมื่อผลลัพท์สุดท้ายคือเขาไม่กลับมา

กิจวัตรประจำวันมีค่าเพียงแค่การฆ่าเวลาให้ผ่านพ้นไปอีกวัน
การไปท่องเที่ยวก็แค่การเปลี่ยนสถานที่ เพื่อให้ไรน์ร่ำร้องขอกลับบ้าน
“กลับกันเถอะ ถ้ากลาสมาเขาจะเข้าบ้านไม่ได้”
“ไรน์.....”
อยากบอกเหลือเกินว่า เวลาที่ผ่านไปคือการบอกเป็นนัยว่าเขาไม่กลับมาแล้ว แต่ที่พูดออกไปก็คือ
“เราฝากกุญแจข้างบ้านไว้แล้วนี่”
“ก็ถ้าเกิดคุณป้าข้างบ้านแกไม่ได้มอง หรือกลาสไม่ได้กดออดเรียก จะรู้ได้ยังไง นะอลันกลับบ้านเถอะ”

เวลาผ่านแต่ภาพที่ยังเหมือนเดิมคือไรน์นั่งอยู่ในห้องนอนเล็ก พับเรียงเสื้อผ้าของกลาส รื้อออกมาจัดใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่า
มือขาวซีดลูบเสื้อนอนพับเรียบกริบ น้ำตาใสๆหยดลงหลังมือ

.....ไรน์ จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าผมจะไม่ยกโทษให้กลาส ถ้าเขากลับมา...

“ไรน์”
“หือ”  ไรน์เช็ดน้ำตาหันมาหาคนที่เดินเข้ามาเข้าในห้อง
“ถ้า....กลาสกลับมา” ทั้งที่ใจอยากบอกว่า กลาสไม่กลับมาแล้ว แต่โรคซึมเศร้าของไรน์ก็ยังคงทำให้อลันไม่กล้าพูดตรงๆกันไรน์อยู่ดี
“ขอแค่ให้เขากลับมา ชั้นอยากให้กลาสกลับมา”
“แต่ผมคิดว่าความรู้สึกของผมกำลังไม่เหมือนเดิม” อลันบอกอย่างตรงไปตรงมา
“ทำไมล่ะอลัน ทำไม” ไรน์จับแขนแข็งแรงของอลันเขย่า “อลันรักกลาสไม่ใช่หรือไง ทำไมเปลี่ยนได้ง่ายนัก”
“แต่การที่ผมต้องอยู่กับผิดหวัง เห็นไรน์ร้องไห้ตลอดเวลาแบบนี้ ผมไม่รู้ว่า ถ้าเขาเดินเข้าบ้านมา ผมจะยังรู้สึกดีๆกับเขาอยู่อีกหรือเปล่า”
ไรน์ฟาดลงที่แขนของอลัน
“ไอ้อลันบ้า เธอคาดหวังอะไร ในเมื่อเรารู้แล้วว่าเขาไปเพราะอะไร นายไม่เข้าใจกลาสหรือไง”
“แล้วเขาเข้าใจเราหรือเปล่า”
“ก็ช่างเขาสิ เพราะสำหรับชั้นก็แค่ขอให้ได้อยู่ด้วยกันเท่านั้นเอง”
“ไรน์...”
“ชั้นรู้ว่า ชั้นมันเมียโง่ ขอแค่ให้เขากลับมาอะไรก็ยอม”
….ใช่ ไรน์เป็นแบบนั้น คนที่รักแล้วทุ่มสุดตัวสุดหัวใจไม่เคยเหลือทางไว้ให้ตัวเองถอย
“งั้นผมเป็นอะไร สามีเจ้าทิฐิหรือไง”
“เออ” ไรน์ทำเหมือนขำ แต่อลันกำลังจมลงในความรู้สึกของตัวเอง
“ไรน์ ถ้าผมเป็นคนไป ไรน์จะเสียใจแบบนี้มั้ย”
ไรน์ปล่อยโฮ ตีอลันไม่หยุด “ไอ้บ้า ใครไปชั้นก็เสียใจทั้งนั้น หรือถ้าชั้นเป็นคนไปแทนที่จะเป็นกลาส นายจะไม่เสียใจหรือไง”
อลันปล่อยให้ไรน์ตีโดยไม่ปัดป้อง
“อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน ทำไมถึงตั้งคำถามแบบนี้กับชั้น ก็บอกแล้วว่าขอแค่ให้ได้อยู่ด้วยกัน ขอแค่นั้นแหละ ชั้นมันคนเห็นแก่ตัว อย่ามาถามชั้นแบบนี้นะ”
ไรน์ปล่อยโฮเต็มแรงกอดอลันไว้แน่น
“ขอโทษไรน์ ผมจะไม่ตั้งคำถามนี้อีก ผมขอโทษไรน์”

อลันมีนัดเลี้ยงมื้อค่ำที่ร้านอาหารริมแม่น้ำชานเมือง ขณะที่ไรน์ก็มีงานนิทรรศการที่หอศิลป์ คนตัวโตกดโทรศัพท์เตือนไรน์ว่าเลิกงานให้กลับบ้านทันที ไม่ต้องแวะซื้อกับข้าวเข้าบ้าน
เสียงหัวเราะเบาๆดังมาตามสาย ขณะที่อลันกวาดมองไปทั่วร้านหาลูกค้าที่นัดไว้
“อย่ามาหัวเราะ ถ้ามีคนไม่น่าไว้ใจอย่าลงจากรถนะ ไมงั้นก็ทิ้งรถไว้หน้าบ้านงั้นแหละ เดี๋ยวผมกลับไปเก็บรถเอง”
“ครับผม คุณพ่อ”
“ดีมาก คุณลูก”

ลูกค้าเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งอายุกว่า 40 ปี สวมแว่นตาหนา ท่าทางสุภาพ ลุกขึ้นยืนจับมือแล้วสวมกอดหลวมๆ ทักทายอลันพูดคุยถามไถ่ สั่งอาหาร แล้วคุยงานกันไปเรื่อยๆ สีหน้าท่าทางผ่อนคลาย บังคับสายตาไม่ให้คอยมองนาฬิกา ว่าอีกคนออกจากที่ทำงานหรือยัง ถึงบ้านหรือยัง
 พลิกดูข้อความที่ส่งมาบอกว่าถึงบ้านแล้ว อลันก็ยิ้มออกจนโดนแซว
“แฟนหรือไงครับ ถึงได้ยิ้มอย่างนั้น”
“ครับ”
“คุณนี่ดีนะ ผมไม่ค่อยเจอผู้ชายที่เวลาได้รับโทรศัพท์จากแฟนแล้วจะยิ้มแบบนี้ เคยเห็นแต่ทำหน้าตารำคาญ”
อลันส่ายหน้า รอยยิ้มยังคงอยู่
“ขอโทษนะครับรู้จักกันนานแล้วหรือยัง”
“ก็...ประมาณ 10 ปีได้แล้วมั๊ง ตั้งแต่เขาเรียนมหาลัย”
“โอ้ โห นี่ยิ่งหายากใหญ่”
“สงสัยผมจะโดนขึ้นทะเบียนเป็นของหายากเร็วๆนี้”
เสียงหัวเราะผ่อนคลายดังจากโต๊ะอาหารเล็กๆ ริมน้ำ
พลิกมองนาฬิกาอีกครั้ง คาดว่าการจราจรภายนอกจะบางตาลงแล้ว ลูกค้าก็ให้เรียกพนักงานร้าน ตรวจสอบราคาอาหาร
อลันเดินตามมาส่งลูกค้าถึงรถ โอบหลวมๆอีกครั้ง
“ฝากกอดนี้ไปถึงแฟนคุณด้วย คุณเองก็ขอให้รักษาความดีนี้ตลอดไป ผู้ชายน่ะนะคำว่าหัวหน้าครอบครัวไม่ใช่แค่หาเงินให้เขาใช้จ่าย แต่ต้องคิดด้วยว่า ทุกข์หรือสุขของลูกบ้าน ล้วนแต่ขึ้นอยู่กับการกระทำของพ่อบ้าน”
หนุ่มรูปหล่อตัวโตยิ้มรับ “ครับ”
เมื่อเดินกลับมาที่รถที่จอดอยู่อีกด้าน ชายหนุ่มรูปร่างหนา ก้าวออกมาเผชิญหน้า
อลันชะงักเท้า หยุดยืนมอง
“มันเป็นใคร ไรน์ไปไหน”
อลันไม่ตอบคำ  ทั้งยังก้าวต่อไปที่รถ คนที่มายืนรออยู่ก้าวเข้ามาขวาง ทั้งอาจกระชากคอเสื้อ ถ้าเด็กเฝ้ารถที่ลานจอดรถไม่เดินมาดู
“มันเป็นใคร ทำไมถึงมากินข้าวกับมัน”
อลันเปิดประตูรถ แต่กลาสยื้อประตูไว้
“ผมถามว่ามันเป็นใคร อี๋อ๋อกับมันหวานแหววขนาดนั้น ไรน์รู้เรื่องมันหรือเปล่า”
 ดวงตาสีเข้มมองไปข้างหน้า ขณะที่กลาสยิ่งนานยิ่งร้อนรน
“อลัน อย่าทำอย่างนี้กับไรน์”
อลันแกะมือของกลาสออกก้าวเข้ารถแล้วปิดประตู
จากกระจกมองหลังมองเห็นกลาสวิ่งกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่
คนรูปหล่อยกยิ้มที่มุมปาก
กลับบ้านตอนนี้คงไม่ได้ กลาสต้องไม่ตามไปแน่
หรือจะลองเสี่ยง
อย่างที่คิด ทันทีที่รถเลี้ยวเข้าสู่ถนนที่จะตรงไปสู่บ้าน รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของกลาสก็จอดเลียบข้างทาง
...แมร่งเอ๊ยกู จะมาลองอะไรตอนนี้!...
อลันเลี้ยวรถกลับ เจตนาขับชิดเลนขวาให้กลาสเห็น
กลาสออกรถเลี้ยวตามมา
รถของอลันเลี้ยวเข้าม่านรูด
อลันบอกพนักงาน ไม่ต้องรอนานรถมอเตอร์ไซค์ของกลาสก็ตามเข้ามา คนอารมณ์ร้อนผลุนผลันเข้ามากระชากเปิดประตู
“อลัน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
คนตัวโตยืนกอดอกมองจากด้านในสุดของห้อง
 
...เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าสีหน้าท่าทาง ความโกรธจนหน้ามืดเวลานี้ ไม่ต่างอะไรกับเมียที่มาตามผัวหนีมาหาชู้เลยสักนิด...
...เออ..ในมุมของกลาสมันคงเป็นอย่างนั้นจริง....

กลาสกำหมัด ตาขวางมองหารอบห้องเล็กๆ
“มันอยู่ไหน”
อลันยกมุมปาก ท่าทางนิ่งเฉย
“อลัน ถามว่ามันอยู่ไหน”
“ถ้าเจอแล้วจะทำไม”
“จะฆ่าหักคอแมร่งทิ้งทั้งคู่เลย คอยดูนะ”
อลันเดินเลี่ยง สวนออกมาทางประตู กลาสก้าวตามเข้าไปดูในห้องน้ำ
ห้องก็แค่นี้ กลับเห็นแต่อลันคนเดียว

อลันอยากพากลาสกลับบ้านไปหาไรน์ แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้ากลับไปเพื่อให้พูดจาร้ายๆต่อกัน แล้วก็จากไปอีก เลี้ยวรถกลับมา แล้วเข้ามาในม่านรูดก็เสี่ยงพอดู
ชั่ววูบหนึ่งคิดอยากกดคนตรงหน้าลงกับเตียงนุ่ม ก็มาจนถึงนี่แล้วนี่นะ
อยากกอดใจแทบขาด
อยากตามใจตัวเองแล้วก็รอต่อไปอย่างไร้จุดหมายเหมือนเดิม
แต่อีกใจหนึ่งมีคำพูดของลูกค้าคนนั้นวิ่งวน
....ทุกข์สุขของคนในบ้านขึ้นอยู่กับพ่อบ้าน....
อลันก้าวเข้ามาหาหยุดยืนอยู่ข้างหน้า ทำให้กลาสพลอยหยุดเหลียวมองซ้ายขวาตามไปด้วย
“อลันมาคนเดียว”
“ไปหาไรน์”
น้ำเสียงห้วนผิดวิสัย ทำให้คนเจ้าอารมณ์ลังเล
“ตอนนี้คงยังไม่ได้”
“แล้วเมื่อไหร่”
“คงสัก....2 ปี”
“ผมไม่ได้บอกให้กลาสทิ้งงานกลับไปดูแลไรน์ แต่ขอให้ไปหาไปคุยเมื่อมีเวลาว่าง ไม่ใช่ทำเหมือนไม่มีตัวตนแบบนี้”
กลาสก้มหน้า เบี่ยงตัวเดินไปที่ประตูห้อง
เพียงแค่นี้….อลันคนเข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว นักจัดการมือทองก็จากไป
เหลือเพียงอลันคนที่ทุกอย่างตามใจกลาส
“กลาส....ผมขอร้อง....ขอเวลาให้ได้ปรับตัวกันอีกนิด ไปหาไรน์ บอกกับเขาว่า อีกเดือนหนึ่งคุณจะมาหา อีก 2 เดือนมาหา 3 เดือน ค่อยๆทิ้งห่างออกไป ให้ไรน์รับได้”
กลาสหยุดยืนกำมือแน่น
“ได้โปรด การจากมาแบบปุบปับมันทำให้....ไรน์ใจสลาย...”
“ผมก็จากมาเป็นปีแล้ว น่าจะปรับตัวได้แล้ว”
คนที่ยืนอยู่ด้านหลัง จับความสั่นไหวในน้ำเสียงของกลาสได้
ค่อยๆก้าวเข้าไปหาโอบรวบไว้ กลาสไม่ได้ขัดขืนเพียงแต่หันหน้าไปทางอื่นเมื่ออลันแนบแก้มต่อแก้ม
“เรารู้ว่ากลาส...จะไม่กลับไป แต่การยอมรับทำได้ต่างกัน ผม...ยอมรับได้ เมื่อกลาสไม่รักผมแล้ว แต่กับไรน์มันต่างกัน นะกลาส กลับไปหาไรน์นะ”
อลันหอมแก้มที่เบี่ยงหนี
มือใหญ่เลื่อนขึ้นกอบอกหนาผ่านเสื้อยืด
จมูกซุกไซ้ ฟันสวยขบที่ใบหู
“อะ อลัน ปล่อย” กลาสดิ้นรน
ไม่น่าวู่วามจนตามมาถึงที่นี่เลยให้ตาย เพราะความหึงหวงเป็นเหตุแท้ๆ
แล้วมาถึงตอนนี้มันมีสิทธิ์อะไรตามหึงตามเช็ดเขาอีก ในเมื่อทิ้งเขามาแท้ๆ
“อลัน ไม่ อลัน”
อลันล็อคแขนดันกลาสติดผนังห้อง ทำให้แขนที่อยู่ด้านหลังดันลำตัวเข้ามาเบียดสนิท ขาแข็งแรงแทรกกลาง จมูก ริมฝีปากกดจูบใบหน้า ลำคอ
“อะ อลัน อย่า”
มือแข็งแรงฟอนเคล้นที่แก่นกาย นวดจนขยายตัว
กลาสเริ่มหายใจลำบาก
อลันรู้จักร่างกายนี้ดี เหมือนกับที่ร่างกายนี้ต้องการอลัน
เข็มขัด กระดุมกางเกง ซิป ตามมาด้วยมือที่รั้งขอบกางเกงชั้นในลง กอบกุม
“อือ....”
ริมฝีปากสวยยังคงจูบไซ้ มือยังคงเคลื่อนไหว
กลาสขยับสะโพกรับกับมือที่รูดรั้งแยกขารอคอย เลื่อนมือไล้ที่แผ่นหลังกว้าง
เมื่อร่างกายต้องการมากขึ้น.....
อลันก็ผละออกห่าง
กลาสกะพริบตามองคนที่ก้าวถอยหลัง รอยยิ้มที่มุมปากเหมือนท้าทาย
“อลัน...”
คนรูปหล่อตัวโตหันหลังกลับเปิดประตูห้องก้าวออกมาเปิดประตูรถ สบตากับคนที่ยืนมองอีกครั้ง แล้วก้าวขึ้นรถถอยออกมา

ขับรถกลับบ้าน ด้วยความรู้สึกเหมือนทุ่มเงินทุกบาททุกสตางค์ลงไปในบ่อนการพนัน จะกลายเป็นยาจกหรือมหาเศรษฐีก็จะได้รู้กันในครั้งนี้

-*-*-จบตอนเรื่องของอลัน-*-*-

การที่คุณคลิกเข้ามา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร "เราสองคน" ขอบคุณมาก
ขอบคุณในทุกความเห็น ทุกคำแนะนำ

พรุ่งนี้จบครับ
ไจฟ์กับที

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของอลัน 2) [25 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: kakuro ที่ 25-04-2011 08:14:36

ขอบคุณไจฟ์กับที :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของอลัน 2) [25 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 25-04-2011 09:13:32

เป็นอีกคนนึงที่อยากเห็น 3 คนนี้มีความสุข
โดยเฉพาะ "ไรน์" อยากให้ไรน์มีความสุขจริงๆซะที

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ น้องที  :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของอลัน 2) [25 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: Piaanie ที่ 25-04-2011 11:29:21

ไม่ชอบความคิดของกลาสเอาซะเลย มันเห็นแก่ตัวมาก ไม่ได้นึกถึงใจคนอื่น จริงๆ ถ้าพูดคุยดีๆ อย่างที่อลันว่า การแยกกันอยู่แต่ไปมาหาสู่กันบ้าง
แต่ลดจำนวนความถี่ลง สถาณการณ์มันคงจะดีกว่านี้ แล้วไรท์ก็ไม่เข้มแข็งเอาซะเลย คนที่จะแย่ที่สุดน่าจะเป็นอลัน อยากจะอ่อนแอ แต่ทำไม่ได้
มันเจ็บปวดที่ต้องเห็นคนที่เรารักเจ็บปวด เฮ่อ อึดอัด

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของอลัน 2) [25 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: LoveBaBy ที่ 25-04-2011 22:47:30

ไอ่พี่กลาส ไล่ตามความฝัน จนต้องปวดใจกันทั้ง 3
กลาสจะเป็นคนที่เจ็บมากไม่น้อยกว่า อลัน และไรซ์ เรยเนอะ Y_Y

ว๊ากกกกกกกกกกกกกก อลัน คนสุขุมของเค้า
ทามไมมาแนวโหด เรียกเลือดได้ขนาดนี้คร๊า  :haun4: :haun4:
สะสมมานานเป็นปีหรอ อิอิ

และแร้วก้อเข้าโหมดซึมเศร้าไปกะไรซ์
ไรซ์ช่างเป็นคนที่อ่อนหวาน อ่อนไหว มากๆๆๆ
เป็นคนที่ปลอบใจ และให้กำละงใจคนอื่นได้ดี
แต่ตัวเองนั้นและที่ชอบซึมเศร้าอ่า Y_Y

กลับมาที่คนแสนฉลาดอย่างอลัน มือจัดการชั้นยอด 5555
เล่นเอากลาสตกหลุมซะง่ายๆ เรย อิอิ
และแล้ว ก้อทำให้อยากและจากไป 5555

อลันทำอย่างนี้เพราะจะให้กลาสรีบๆกลับบ้านใช่มั้ย

ดูเหมือนอลันจะโชคดีสุดป่าวหว่า เหมือนจะไปเจอสองคน
ส่วนไรซ์มะเคยได้เจอกลาสเรย

บทสรุปจะเป็นยังงัยเน้อ สรุปอลันจะเคืองกลาสจริงมั้ย
กลาสจะกลับไปหาไรซ์มั้ย
อ๊ากกกกกกกกกกก ลุ้นๆๆๆๆๆอ่า

ขอบคุณ JIVE & TEA

อุ้ยๆๆๆ ลืม ว่าจะแซวนานล่ะ คุณที สุดยอดดดดดจ้า 555555

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของอลัน 2) [25 เมษา 54]
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 26-04-2011 00:39:30

 :a5:
ที่แท้ ต้องการน้ำตาเราเรอะ!!! เชอะ!!!!
แต่สองหนุ่มก็ทำสำเร็จนะ 555

เก็บมาฝากครับผม
แต่การที่ผมต้องอยู่กับ(ความ)ผิดหวัง --> ตกไปคำหนึ่งหรือเปล่า?

รออ่านตอนจบ วันนี้ ปาดน้ำตาเหมือนเดิม
ขอกอดที เอ้ย ขอกอดไรน์แน่นๆ นะ...แม่ยกรักหนูม๊าก มากจ๊ะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 26-04-2011 05:52:35

เรื่องของเรา

อลันยังไม่ลงจากรถไรน์ก็วิ่งออกจากบ้านมาเปิดประตูให้ ยืนรอเดินเข้าบ้านไปพร้อมกัน
“ทำไมยังไม่นอนอีก ดึกมากแล้ว”
“ซีรีย์ยังไม่จบ แล้วอลันน่ะทำไม...”
จู่ๆ ไรน์ก็หยุดพูดดึงแขนอลันให้หยุดยืน ยื่นหน้าเข้ามาหา ทำท่าเหมือนดมกลิ่น
“ทำไมเหมือน.....”
ความรู้สึกที่ว่าโดนเมียจับได้ว่ามีกิ๊กคงเครียด แต่อลันกลับรู้สึกดีใจ
“เหมือนอะไร”
มือใหญ่โอบเอวบางเข้ามาหา เลื่อนมือเข้าใต้เสื้อนอนลูบไล้แผ่นหลัง แต่ไรน์ยังคงใส่ใจกับกลิ่นของกลาสที่ติดอลันมา
“เหมือน...กลาส...กลิ่นของต้นหญ้า กลิ่นกลาส”
ไรน์หลับตา....ไล่จมูกตามแนวจมูกและริมฝีปากของอลัน เม้มริมฝีปากจูบ แล้วเลื่อนมาที่คาง คอ วนกลับขึ้นไปที่คางอีกครั้ง
“กลาส.......”
หัวใจของคนตัวโตหล่นวูบจากที่สูง
.....แค่นี้เองสำหรับคนไม่มีหัวใจ...
.....เป็นได้แค่นี้เอง....
.....รางวัลสำหรับทุกความพยายามตลอดเวลาอันยาวนาน....
.....แต่ถ้าถามว่าเจ็บมั้ย ไม่หรอก ถ้ามันทำให้คนที่เรารักหยุดร้องไห้...

อลันยืนนิ่งให้ไรน์พรมจูบไปทั่วใบหน้าและลำคอ
“กลาส.....รักกลาสนะ....รักกลาสที่สุด......”
ไรน์พร่ำบอก ขณะที่ดึงเสื้อของอลันออก
“กลาส....กลาส....”
ไรน์หลับตาพรมจูบอลันไปทั่วลำตัว มือ แขน ที่เพิ่งกอดกลาสมาเมื่อครู่แล้วไล่กลับขึ้นมาจูบอกกว้าง ไหล่ และคอซ้ำไปซ้ำมา
“กลาส......รักกลาส.....กลาสมาแล้ว......”

อลันมองคนที่เดินเข้ามาหยุดยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู เมื่อสบตากันคนที่ก้าวเข้ามาหันไปปิดประตูบ้านแผ่วเบา แล้วค่อยๆก้าวเข้ามายืนอยู่ใกล้
ความตกใจยังคงฉายชัดอยู่ทั่วใบหน้าของกลาส
นี่หรือคือสิ่งที่อลันย้ำแล้วย้ำอีก ขอแล้วขออีกว่าให้กลับมาดูไรน์ มาพูดดีๆกับไรน์ ที่บอกว่าเข้าใจว่าจะไป แต่ขอเพียงให้ค่อยๆถอยห่างออกมา ไม่ใช่นึกอยากทำอะไรก็ทำ

.....ผมทำอะไรลงไป....ผมทำร้ายคนที่รักผมมาก ได้ขนาดนี้เชียวหรือ....

ไรน์ลืมตาหันมามองคนทีก้าวเข้ามาใกล้ ”กลาส” แล้วหันมาหาคนที่กอดอยู่อีกครั้ง “อลัน.....ชั้น”
ไรน์ทั้งรู้สึกผิดและอับอายต่ออลัน แต่อลันเพียงลูบหลังเบาๆ
เมื่อกลาสยื่นมือมาหา ไรน์ก็โผเข้ากอดร้องไห้โฮ
ดวงตายาวเรียวจ้องมองอลัน ที่ส่งยิ้มขมขื่นมาให้แล้วพยักหน้า
กลาสช้อนจูบไรน์ ดูดริมฝีปากแรงจนไรน์คราง ผละออกแล้วถอดเสื้อให้ จูบครั้งแล้วครั้งเล่า ลูบไล้ฟอนเฟ้นร่างกายของกันและกัน จนก้าวไปในห้องนอน หลังสัมผัสที่นอนนุ่ม
กางเกงชั้นในรูดหายไปพร้อมกับกางเกงยีน ไรน์ก้มลงหา
ที่กลาสทำได้คือการนอนหอบ 2 มือประคองศีรษะสวย กับการรับรู้สัมผัสอย่างโหยหา.....

อลันออกไปเอารถจักรยานยนต์ของกลาสเข้ามาจอดในบ้าน ประตูบ้านที่ปิดอยู่ ทำให้ต้องอมยิ้ม เพราะเชื่อว่าเจ้าตัวจะใจร้อนจนปีนรั้วเข้าบ้าน แล้วกลายเป็นตกใจกับอาการของไรน์
คนตัวโตตามเก็บเสื้อผ้าที่ถูกทิ้งเกลื่อนไปจนถึงห้องนอนกลับลงมาเข้าเครื่องซัก ทำงานบ้านไปเรื่อย หูยังได้ยินเสียงครางดังมาจากห้องนอนชั้นบน
ชัดเจน...เพราะทั้งคู่ต่างก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องออมเสียงอยู่แล้ว....
เข้าไปอาบน้ำในห้องนอนเล็ก แล้วกลับลงมานอนที่โซฟาชั้นล่าง เปิดโทรทัศน์เป็นเพื่อน อยากเปิดเสียงดังกลบเสียงที่ได้ยิน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำไปเพื่ออะไร
เหมือนหน้าที่สิ้นสุดลงแล้ว
อลันถอนหายใจยาวๆ ยิ้มเล็กที่มุมปากยังไม่หายไปไหน ขณะที่ยกมือซ้อนคอ พาดขายาวบนโต๊ะเตี้ย ปล่อยให้ภาพในโทรทัศน์ผ่านไป แล้วหลับตา รู้สึกตัวเมื่อมีน้ำหนักกดทับลงบนตัก
“ทำไมไม่ขึ้นไปข้างบน”
คนตัวโตชะงักไปนิดหนึ่ง เมื่อคนที่นั่งอยู่บนตักไม่ใช่คนที่คิด
“อะไร ทำไมต้องชะงัก”
“ก็คิดว่าไรน์”
กลาสทำปากเบี้ยว “ยังไม่ได้สะสางบัญชีที่ทั้งหลอกผมเข้าม่านรูด ทั้งทำผมค้างนะ”
“ทำไมนักดนตรีชื่อดังเข้าม่านรูดไม่ได้หรือไง”
“ถ้ามีคนถ่ายรูปได้มันจะพังกันทั้งวง”
“เหมือนกับถ้าคนรู้เรื่องเรา 3 คนแล้วจะพังทั้งวงน่ะเหรอ”
“เออ”
“แล้วทำไมไม่บอกกันดีๆ”
“เพราะผมไม่รู้ว่าจะเริ่มด้วยประโยคไหนก่อน”
“ก็เลยเลือกที่จะโยนระเบิดใส่ไอ้เกย์ กับตุ๊ดแล้วไปงั้นเหรอ”
กลาสจ้องมองดวงตาสีเข้มของอลันแล้วก้มหน้า “ผมเสียใจ”
“ช่างมันเถอะ ทุกอย่างมันเกิดขึ้น แล้วก็ผ่านไปแล้ว”
“แล้วใครเริ่ม”
“ก็แค่อยากลองพูดอะไรแบบนี้ดูบ้างไง”
“อลัน....ไรน์น่ะ เป็นอย่างนั้นเหรอ”
“วันที่กลาสเดินออกไปจากบ้าน ไรน์เป็นมากกว่านี้ ที่เห็นตอนนี้นับว่าดีกว่าเดิมมากแล้ว”
กลาสอึ้งๆ  “ผมไม่รู้เลย”
อลันทำเสียงขึ้นจมูก ไม่ได้บรรยายทั้งหมดว่าไรน์ในสภาพใจสลาย ย่ำแย่ขนาดไหน
  
“อลัน....ยัง....รักผมอยู่หรือเปล่า”
อาจเพราะมือใหญ่ของอลันที่ยังนิ่งอยู่ที่เดิมกับสีหน้าเฉยเมย ที่ทำให้กลาสไม่แน่ใจ
“ตั้งแต่ที่โรงแรมที่หัวหิน อลันพูดเหมือนไม่ได้รักผมแล้ว”
“ผมควรจะรักคนที่ไม่ได้รักผมหรือเปล่า”
“ผมรักอลัน ผมรักไรน์ รักมาตลอด แล้วมันก็แย่มากที่รู้สึกอย่างนี้กับคน 2 คนในเวลาเดียวกัน มันเหมือนคนที่ไม่รู้จักพอ มักมาก”
“แล้วมันเกี่ยวกับการที่ต้องพูดร้ายๆ เพื่อทิ้งเราไปตรงไหน”
“เรื่องคำพูด ผมเสียใจ แต่ว่า.....ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผม...เชื่อว่าทั้ง 2 คนรักผม และจะรอผมกลับมา”
“เมื่อไหร่ล่ะ”
“เมื่อหมดสัญญากับบริษัท ผมไม่ต้องอยู่บนเวที กลายไปเป็นคนเขียนเพลงเต็มตัว ไม่มีใครสนใจผม”
“เห็นแก่ตัวมากอย่างไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ย”
กลาสกัดมุมปาก พยักหน้าช้าๆ ยิ่งคิดถึงไรน์ยิ่งยอมรับว่าเห็นแก่ตัวมาก
อลันพูดต่อ “แล้วคิดว่า คนเห็นแก่ตัวแบบนี้ ผม...ไรน์...สมควรรักเขามั้ย ควรให้อภัยเขามั้ย สิ่งที่พูดมาทั้งหมดจะเชื่อถือได้มากแค่ไหน ไอ้เรื่องมาๆไปๆ ให้รอน่ะไม่ยาก แต่ถามว่า รอเพื่ออะไร รักเพื่ออะไร”
กลาสคล้องแขนรอบคอ แนบแก้มกับหูของอลัน
“ผมรู้ว่าคำพูดร้ายๆ มันลบล้างออกไปไม่ได้ แต่ขอให้รู้ว่านับตั้งแต่ผมเดินออกไปจากบ้านนี้ ผมมักรู้สึกว่าผมอยู่คนเดียว หลายครั้งที่ผมมองหาคน 2 คนที่นั่งจิบเบียร์รอผมในคลับ อยากกลับมาหา แต่มาไม่ได้เพราะต้นสังกัดสั่งไว้ ผมไม่อยากเป็นต้นเหตุให้เพื่อนเดือดร้อน”
อลันกะตุกเสียงในคออีกครั้ง จนกลาสหันมากดจูบแก้มสาก
“อลัน ยกโทษให้ผมได้มั้ย”
“ไรน์อาจลืมทุกคำพูด ทุกวินาทีของความเจ็บปวดเมื่อเห็นกลาส ยกโทษให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่ใช่ผม”

ถ้าเป็นอลันคนเดิมให้ดินถล่มลงมาต่อหน้า ก็จะไม่มีวันพูดแบบนี้
ถ้าเป็นกลาสคนเดิมพูดแบบนี้คงได้ชกกันน่วม

กลาสยื่นหน้าจะจูบแต่อลันเบี่ยงหน้าหลบ
ทำน้ำตาหล่นได้ทันทีเหมือนกัน
“อลัน ยกโทษให้ผมเถอะ ผมเสียใจ ผม ผม ไม่ใช่ผมจะไม่รู้ว่าทั้งคู่รักผมมาก ไม่ใช่ว่าผมไม่รักทั้ง 2 คนไม่ใช่ว่า ผมจะไม่กลัวว่าเมื่อกลับมาแล้วผมจะไม่ได้รับการให้อภัย แต่ผมกลับ...มา...ไม่ได้....”
“ก็กลับมาแล้วนี่ไง มันยากตรงไหน”
“แต่อลันก็ไม่ยกโทษให้ผม”
“บอกเหตุผลสักข้อที่ผมควรจะยกโทษให้กลาสมาหน่อยสิ”
กลาสก้มหน้า เช็ดน้ำตา แล้วยอมรับตามตรง “ไม่มี”

“อลันไม่เหมือนเดิมแล้ว”
“กลาสก็เหมือนกัน”
“คนเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยน”
“คือไรน์”

ไรน์เหมือนลืมไปหมดแล้วว่า กลาสพูดและทำอะไรไว้ น้ำตา ความเสียใจถูกโยนทิ้งไปอย่างง่ายดาย ในทันทีที่กลาสเข้ามายืนใกล้ๆ ขณะที่อลันนิ่งเฉย
ไม่ว่าจะให้อภัยหรือนิ่งเฉย ก็ล้วนแต่ทำให้คนเห็นแก่ตัวคนนี้ปวดใจทั้งนั้น

กลาสลุกขึ้น เดินกลับไปยืนเอามือเท้ากรอบหน้าต่าง มองออกไปนอกบ้านขณะที่อลันมองตาม แล้วหันกลับมามองโทรทัศน์ ซีรีย์ภาคดึกคือรายการเก่าเก็บรื้อเอามาฉายใหม่ อลันแค่มองโทรทัศน์แล้วก็ต้องกลับไปมองคนที่กำลังยืนคิดหนัก

กลาสใส่เพียงกางเกงนอนขายาว ไม่ได้สวมเสื้อ กล้ามเนื้อสมส่วน แข็งแรง ไม่ได้ซูบผอมอย่างนักดนตรีคนอื่น

“ได้คุยกับไรน์หรือเปล่า”
“เปล่า เจอกันก็ใส่กันจนหมดแรงจนหลับไปแล้ว”
“เขามีงานที่หอศิลป์ นอนน้อยมาหลายคืนแล้ว”
กลาสยังคงมองไปข้างนอก
ความเห็นแก่ตัวที่เลือกชื่อเสียงและความสำเร็จ เพราะเชื่อว่าทั้ง 2 คนรักและจะต้องเข้าใจเหตุผลที่ต้องไปคิดเองเออเองอย่างเห็นแก่ตัวว่าเขาจะให้อภัย
ไม่ได้รู้เลยว่า ทำร้ายคน 2 คนมากมายขนาดนี้
โทษที่พวกเขาเอาใจเราจนเคยตัว
โทษตัวเองนี่แหละที่มันเลว ยิ่งเขาตามใจ ยิ่งหลงตัวเองว่าเป็นที่รัก คิดว่าทำอะไรยังไงก็ได้ ทั้งในตอนแรกที่ออกไปจากบ้านยังหลงตัวเองว่า เขาจะให้อภัยเมื่อกลับมา แต่เมื่อปล่อยเวลาให้เนิ่นนานยิ่งรู้ว่า การกลับบ้านไม่ใช่เรื่องง่าย
“กลาส”
คนถูกเรียกแค่หันมาแล้วกลับไปมองข้างนอกเหมือนเดิม
“ขอบใจมากที่มาหาไรน์”
“แค่นั้นเหรอ”
....คนตาเรียวรออย่างคาดหวังให้อลันพูดบางอย่าง แต่อลันก็มีเพียงเสียงขานรับ
“อือ”
“อลัน”
“ตี 4 แล้ว หกโมงเช้าไรน์ก็ตื่นมาทำกับข้าวใส่บาตร นอนดึกยังไงเขาก็ตื่นมาทำทุกที รอคุยกับไรน์ก่อน แล้วค่อยไป”
“อลัน”
“ไรน์เจ็บมากกว่าที่กลาสเห็น ขอเวลาให้ไรน์อีกนิด เขาจะยอมรับได้เอง”
“อลัน”
“ตอนนี้มีกลาสอยู่เขาอาจจะดูเหมือนปกติ แต่ไม่แน่ว่าเวลาที่กลาสไม่อยู่เขาจะเศร้าซึมลงไปอีก รอบอกกับเขาก่อนไปนะ”
“อลัน” กลาสคว้าข้อมือหนาไว้ “ยกโทษให้ผมได้มั้ย”
“เรื่องอะไร”
“ทุกเรื่องที่ผมทำ ผมขอร้อง ยกโทษให้ผมได้มั้ย”
“มันสำคัญด้วยหรือกลาส”
กลาสพยักหน้า กัดมุมปากตัวเอง
“อยากให้ยกโทษ ก็ยกโทษให้ ช่างมันเถอะ” อลันพูดอย่างเฉยเมย กลาสได้แต่ผวากอดเอวหนาไว้ ซุกหน้ากับไหล่
“ไม่ อลันยังโกรธผมอยู่ อลันไม่ได้ยกโทษให้ผม”
“กลาส...ผมไม่ได้โกรธ ตอนแรกผมเสียใจที่ถูกทิ้ง แต่เมื่อเวลาผ่านไปผมก็ไม่แน่ใจว่า ที่เสียใจเพราะโดนทิ้งหรือเสียใจที่รักคนผิดกันแน่ ผมโกรธตัวเองที่ไม่ยอมหยุดตั้งคำถาม ไม่ได้โกรธกลาส”

อลันแกะมือของกลาสออกแล้วกลับขึ้นมาที่ห้องนอน มองคนที่กำลังหลับสบาย กลิ่นหอมอ่อนๆจากสบู่อาบน้ำยังอยู่
....คนเพียงคนเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนไป รักแล้วทุ่มเทหมดตัวและหัวใจ รักจนไม่เหลือทางไว้ให้ถอย.....
...แล้วคนๆนี้ล่ะ....

เลี้ยวเข้าห้องน้ำ ด้วยความเคยชิน มือที่เกาะอ่างล้างหน้าสั่นไหว
....ปล่อยเขาไปได้แล้ว
....ปล่อยเขาไปได้แล้ว
....ปล่อยเขาไปได้แล้ว

กลาสก้าวตามเข้ามาในห้องน้ำ มองเห็นคนที่กำลังก้มหน้า พยายามข่มความรู้สึกในใจ
มันอาจเป็นความรู้สึกที่เข้าใจได้ยาก ว่าทำไมคน 2 คนถึงได้รักคนที่ไม่มีอะไรดีสักอย่างคนนี้ได้มากขนาดนี้ ทั้งเป็นรักมั่นคงจนผิดวิสัยของคนที่มีทางให้เลือกมากมาย
ทำไมถึงได้ให้อภัยได้ง่ายดายนัก เพียงแค่เดินเข้ามา คนหนึ่งก็พร้อมลืมทุกอย่าง อีกคนก็พร้อมที่จะทำเป็นไม่สนใจ
กลาสเดินเข้ามาโอบเอวอลันไว้พาดคางลงกับไหล่หนา ยิ้มอ่อนๆ ส่งผ่านกระจกข้างหน้า
ยิ้มเดียว
ที่กำลังจะทำให้ทุกส่งทุกอย่างพลิกกลับ
อลันหันไปมองทางอื่น ขณะที่แกะมือของกลาสออก
“ถ้าจะกลับ...”
“พี่ครับ”
กลาสจับใบหน้าของอลันมาหาแล้วกดจูบ 2 มือทึ้งเสื้อนอนกางเกงนอนของอลัน
อลันยื้อมือของกลาสไว้  แล้วดึงกลับมาในห้องนอน
กลาสหันมามองคนที่กำลังหลับ หันกลับมาถอดเสื้อผ้าให้อลันจนอยู่ในร่างเปล่าเปลือย
กลาสพรมจูบไหล่ เรื่อยมาถึงกล้ามอกหนา คุกเข่าลงจูบหน้าท้อง โลมเลียแล้วครอบริมฝีปาก
อลันสูดปากเบาๆ ขยับสะโพก แล้วดึงใบหน้าของกลาสออก
“พี่”
อลันจับกลาสลงนอนคว่ำบนเตียงข้างไรน์ ช้อนยกสะโพกขึ้นสูง
หนุ่มตาเรียวยาวพยายามส่ายหน้า มองคนที่หลับอยู่ด้วยความระแวง
อลันกดจูบตามแนวสันหลัง กลาสจิกมือกับที่นอนกัดฟันแน่น จนเมื่อนิ้วมือสวยกระชับที่ก้นสอบบีบแยก
“พี่ อย่า อย่า”
อลันลากลิ้นปาดผ่านช่องทาง กลาสเกร็งตัวอ้าปากกว้าง
“อ๊า....”
เมื่อหันมาพบว่าไรน์ลืมตามองอยู่ เพียงแต่ไม่ได้ขยับตัว
“พี่ หยุดก่อน หยุด ไรน์” เสียวหนักกว่าเดิมเมื่ออลันกดลิ้นย้ำ พร้อมใช้อุ้งมือบีบนวดพวงแฝด
“ชั้นทำไมเหรอ”
“ไรน์ ขอไว้ว่าไม่ให้” กลาสพูดอย่างยากลำบาก ความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั่ว เพราะอลันยังไม่หยุดการใช้ลิ้นและมือที่เลื่อนมาโอบแก่นด้านหน้า ลูบไล้เบาๆ จนต้องเผลอสูดปากด้วยความเสียว
“ก็เคยทำแล้วไม่ใช่หรือ” ไรน์แกล้งถาม
“อื้อ” ตอบทั้งที่กำลังกัดฟันหน้าแดงก่ำ
“อลันเป็นคนแรกหรือเปล่า”
“อื้อ” ตอบอีกครั้ง แต่มือยังคงจิกที่นอนแน่น
“แล้วหลังจากอลันมีใครอีกหรือเปล่า”
“ไม่ อา...”
“แล้วจะมากลัวตอนนี้ทำไม”
“ไม่รู้ อลันหยุด มันเสียว อ๊ะ....อื้อ....” ปากร้องห้าม แต่สะโพกเกร็งแน่น รับลิ้นที่กดสอด พออลันถอนลิ้นออกจะสอดนิ้ว กลาสก็รีบถีบขาหนี
“ไม่ไง พี่...อลัน บอกว่าไม่”
อลันคว้าขาไว้แยกกว้าง
แก่นกายแข็งเกร็งบอกถึงความต้องการโดดเด่น อาย..จนต้องเอามือปิด
ไรน์เลิกคิ้วสูง ดึงมือกลาสออก
“โว้ย 2 คนนี้ มันอารมณ์ไหนกันเนี่ย ปล่อย จะมาดูอะไรกัน เฮ้ย!”
กลาสร้องเสียงหลงเมื่อไรน์ครอบปากลงทันที
“พอ พอแล้ว จะรีดให้มันหมดตัวหรือไง อูย....ไรน์....”
“แน่ใจนะว่าไม่ต้องการ”
อลันถามเสียงเย็น
“ไม่ ไม่ทำ ไม่”
“แต่ผมจะเอา”
อลันพูดสั้นๆ แล้วกดเข้าหาทันที
กลาสร้องลั่นเกร็งตัว เพราะทั้งสด ทั้งไม่มีถุง เตรียมให้ก็ยังไม่ทันพร้อม เจ็บจนเหงื่อแตกพลั่ก ขาสั่นระริก
ไรน์ละจากแก่นกายของกลาสดึงอลันออกทันที
“อลัน ไอ้บ้าอลัน หยุด กลาสเจ็บ นายจะบ้าหรือไง” ทั้งที่เมื่อกี้เป็นฝ่ายร่วมแกล้ง แต่ไรน์รู้ดีว่าถ้าไม่เตรียมให้ดีน่ะเจ็บจริง แล้วก็เจ็บทั้งคู่ด้วย
ไรน์เหวี่ยงมือเข้าใส่ใบหน้าของอลันเสียงดังเพี๊ยะสะท้อนอยู่ในหู
“ไอ้บ้าอลัน ไอ้บ้าๆๆๆ” ไรน์ฟาดไม่ยั้ง ตีไม่นับจนกลาสต้องมาจับแยกออก แต่ไรน์ยังร้องด่าต่อไป
“ไอ้บ้า ไอ้บ้า จะตีให้ตาย ไอ้บ้า” มือเล็กๆยังคงเงื้อมาหา
อลันยกยิ้มที่มุมปากแล้วยิ้มกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ จนอีก 2 คนพลอยหยุดนิ่ง ต่างหันมามองหน้ากัน แล้วหัวเราะให้กัน

“นี่มันอะไรกันเนี่ย” กลาสมองซ้ายมองขวาแล้วทิ้งตัวลงนอน เอามือปิดตาตัวเอง
“เรื่องของคนบ้า 3 คนมาเจอกัน” ไรน์ดึงแขนกลาสออกแล้วนอนหนุนอกให้กลาสก็โอบกอดไว้ หอมที่ผมอ่อนนุ่ม
“คิดถึงจริงๆ”
“คิดถึงก็มาบ่อยๆสิ” อลันบอกยิ้มกว้างสุดหล่อเหมือนเคย
“อยากมา แต่ต้นสังกัดเขาไม่ให้มา เดี๋ยวโดนใครถ่ายรูป หรือเอาไปลงพวกกอสซิปขึ้นมามันจะยุ่ง”
“งั้นเราไปหา”ไรน์บอก
กลาสมองไรน์ยิ้มอ่อนๆ “ผมจะมาหาทันทีที่มาได้”
“อืม” ไรน์ยิ้มตอบ
“ไรน์ ผมเสียใจที่พูดไม่ดีกับไรน์”
“พูดอะไร ลืมไปหมดแล้ว” ไรน์เงยหน้ามองทำตาใสแป๋ว
กลาสมองไรน์แล้วหันมาหาอลัน  
........ขนนกบางเบาปลิวลงบนเชือกที่ถูกขึงไว้จนตึง
กลาสปล่อยโฮสะอื้นไห้จนตัวโยน ไรน์ประคองกอดลูบหลังไว้ เอียงหน้าซบผมสีเข้ม น้ำตาซึมจากหางตา จนเมื่อเสียงสะอื้นเบาลง กลาสถึงได้หันมาถาม
“ทำไม”
“ก็แค่รัก” อลันบอก “ไม่เคยมีเงื่อนไขอื่น ตั้งแต่แรก ขอแค่ให้เราได้รัก อย่างอื่น....แล้วแต่กลาส”
“คงเพราะคำว่ารักของเรามันประหลาดมั๊ง” ไรน์พูดเหมือนตื่นจากความฝันอันยาวนาน
“ไรน์เคยโกรธผมมั้ย” กลาสถามทั้งน้ำตา
“ไม่ แล้วตั้งแต่วันที่เห็นข่าวว่ากลาสออกอัลบั้มก็คิดว่าพอจะเข้าใจ ผู้ชายเลือกหน้าที่การงานก่อนครอบครัวเสมอ แล้วเราต่างก็เป็นคนบ้างานด้วยกันทั้ง 3 คน คือถ้าไปเพราะไปมีคนอื่น มันก็คงเป็นอีกความรู้สึกหนึ่ง ชั้นคงจมอยู่ในความทุกข์ของตัวเองไปอีกนาน”
“ผมก็ไม่รู้ พอเขาบอกมาผมก็คิดว่าควรพูดยังไง มันสับสน ไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปบ้าง”
“มุทะลุ” อลันพูดสั้นๆ
กลาสหันมามองอลัน แล้วก้มหน้า “ไรน์ไม่โกรธ พี่ก็บอกว่าไม่โกรธ แต่กลับ...”

ไรน์เอื้อมมือมาตีอลันอีกที ทั้งทำท่าจะตีอีกถ้ากลาสไม่ดึงมือไว้ออก
“เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่มีเหตุผล”
“ผมเข้าใจ ยอมรับได้ แต่โกรธตัวเอง”
“ชั้นรู้สึกไม่มีแรง แปลกที่พอหันมาเห็นกลาสยืนอยู่ข้างๆ ที่เจ็บเหมือนตายไปแล้วมันก็กลับ.....ชั้นมันบ้า”
“ไม่เลยไรน์” กลาสลูบผมอ่อนนุ่ม กระชับคนผอมบางไว้ในแขน “เพราะผมเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเอง ไม่สนใจว่าไรน์กับพี่รู้สึกยังไง ดึงดันไปข้างหน้า ไม่หันกลับมามอง คิดว่าเดี๋ยวก็ลืม”
“ใครจะลืม” ไรน์เถียงเสียงอู้อี้ “ชั้นรักกลาส”

อลันมองภาพข้างหน้าแล้วขยับตัวจะลุกออกจากเตียง กลาสคว้าข้อมือไว้ “พี่บอกว่า จะให้อภัยผมหรือไม่ให้มาถามไรน์”
“คุยกันที่ไหน” ไรน์ถาม
“ที่...” อลันอึกอัก
“ที่โรงแรมพี่ลีโอน่ะเหรอ” ไรน์ทาย กลาสพยักหน้า
“ไรน์ยกโทษให้ผมมั้ย”
ไรน์จ้องมองนิ่ง ทำท่าเหมือนอลันจนกลาสต้องก้มหน้า
“ผมรู้ว่ามันเป็นคำถามที่เห็นแก่ตัวมาก ผมทำให้ทั้ง 2 คนเจ็บมากขนาดนี้ แล้วยังกลับมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ผม.....ผมเสียใจ”
“บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วว่า ไม่ได้โกรธแล้วจะให้อภัยเรื่องอะไร ชั้นรักกลาสนะ”

.....รู้...ว่าเวลาทำเขาเจ็บน่ะใช้คำพูดเพียงไม่กี่คำ แต่การแก้ไขเพื่อให้ความเชื่อใจกลับมาอีกครั้งต้องใช้เวลาที่ยาวนานกว่ากันอีกหลายเท่าตัว....

กลาสช้อนใบหน้าสวยเข้ามาจูบ “ไรน์ ผมขออนุญาต”
ไรน์กะพริบตามอง ยิ้มหวาน แล้วพยักหน้า แต่ยังกอดกลาสอยู่
กลาสกลืนน้ำลาย ขยับตัว ชันเข่าขึ้นแล้วแยกกว้าง ดวงตายาวเรียวจ้องมองอลัน
คนตัวโตหันไปหาไรน์ เหมือนขออนุญาตด้วย พอไรน์ยิ้มจางๆ  อลันก็ก้มลงจูบที่อกสีอ่อนของกลาส ตวัดปลายลิ้นวนรอบแล้วขบเบาๆ ครูดฟัน ผ่อนหนักเบาจนกลาสคราง หันไปจูบไรน์
แผ่นหลังกว้างสัมผัสที่นอน รับจูบแรงจากคนหน้าสวย รับรู้สัมผัสที่เลื่อนลงไปหาแก่นกายจากคนหล่อเนี๊ยบ
ปลายนิ้วที่แทรกช่องทางอ่อนไหวด้านหลังเย็นเยียบ
กลาสครางกระเส่ายกสะโพกลอย “อูว... เสียว”
ไรน์ก้มลงดูดชิมอกสีอ่อนของกลาสขณะที่มือรูดรั้งให้เคลื่อนไหวเนิบช้า
อลันจูบที่ต้นขากลาสแล้วค่อยๆกด แต่กลาสร้องท้วง
“เข้ามาเลย ทำเจ็บๆน่ะ ผม...อยากเจ็บ...”
ทั้งที่อลันเพิ่งเริ่มกดเข้าไปได้เพียงนิดเดียวกลาสก็น้ำตาท่วม
“อีก พี่ทำได้แค่นี้หรือไง เข้ามาอีก”
กลาสยกมือปิดหน้า เสียงร้องลั่นห้อง รับรู้ถึงอาการฉีกขาด ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรกขณะที่อลันกดใส่เต็มแรง ขยับสะโพกเร่งเร้าเสียงเนื้อกระทบเนื้ออบอวล
หยาดเหงื่อหยดจากปลายคางของอลัน ไรน์ขยับตัวลุกขึ้นมาจูบเลีย อลันพลิกหน้าช้อนจูบ
กลาสจ้องมองภาพข้างหน้า แล้วสูดปาก นิ้วมือเรียวเบียดเข้าช่องทางของไรน์จนไรน์หลับผวากอดอลันไว้ ขยับสะโพกรับการเคลื่อนไหวของมือกลาส
“อือ....” ไรน์คราง

บทรักดำเนินต่อไปจนกว่าจะหมดแรงลงนอนกอดกันเหมือนที่ผ่านมา

=*=*=

เวลาเดินต่อไปคนในบ้านเล็กๆ หลังเก่าย้ายออกไปอยู่บ้านหลังใหม่ ห้องนอนกว้าง กับห้องเก็บเสียงสำหรับให้ผู้เป็นที่รักทำงาน
รถเก๋ง 2 คันเข้าออกจากบ้านไปทำงานกันตามปกติ บางทีรถคันใหญ่ก็หายไปนานหลายวัน บางทีรถคันเล็กก็จอดนิ่งสงบอยู่ในบ้านนานเป็นอาทิตย์ เห็นเขาว่าไปต่างประเทศอีกแล้ว
ตามประสาคนบ้างานมาอยู่ด้วยกัน
รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่แวะเวียนมาแล้วหายไป แล้วมาใหม่
เวลาผ่านไป รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่จอดนิ่งสงบอยู่ในโรงรถ

“คุณๆครับ เราจะถึงทะเลเที่ยง หรือค่ำกันครับเร็วหน่อย”
“น้าเร็วหน่อยพี่รออยู่”
“นี่มันจะเกินไปแล้วนะ บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าเรียกน้า ทีไอ้บ้าอลันเรียกพี่ แต่มาเรียกชั้นว่าน้า อย่างนี้ชั้นก็แก่กว่าน่ะสิ”
“อืดอาดอย่างนี้เรียกน้าน่ะแหละ พี่ออกรถเลย”
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เด็กบ้า ไอ้บ้าๆๆๆๆๆๆ”

คุณอยากเรียกเรื่องของเราว่าอะไร มันไม่ใช่คำว่ารักหรือครับ คงใช่ หรืออาจไม่ใช่ เพราะมันคงเกินคำนั้นไปแล้ว
มันก็แค่ เรื่องของคนประหลาด เห็นแก่ตัว 3 คนมาอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขมากกว่าการอยู่แค่ 2 คน
ก็แค่นั้น....

-*-*END*-*-

ขอบคุึณมากครับที่ติดตามมาจนถึงบรรทัดนี้
ไจฟ์ กับ ที

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: nokkie ที่ 26-04-2011 06:09:39

ขอบคุณมากๆค่ะ ลุ้นคู่ (คี่?)รองสุดๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: kakuro ที่ 26-04-2011 08:09:51

ขอบคุณไจฟ์กับที :L2:
สำหรับสามคนนี้มันก็คือความรัก
แม้จะไม่อยู่ในกรอบสังคม o13

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: kunkai ที่ 26-04-2011 09:43:33

 :-[จบได้ดี
 :L1:ค้าบ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 26-04-2011 10:38:27

กลับมาบวก และโฆษณาว่า เรื่องใหม่รออีกพักใหญ่ๆ นะครับ เขียนไปเขียนมามันดูโหวงๆ ไงไม่รู้
ยังหาปมเรื่องไม่เจอ จะมาม่าอีกก็กล้าๆกลัวๆ จะออกไปทางป๋าทอมกับน้องชุนซะเรื่อยเลย
555555555
ขอเวลาปรับอีกนิดให้มันออกมาห่างกันอีกสักหน่อย คุณจะได้ไม่เบื่อ
ขอบคุณมากครับในทุกการติดตาม
ไจฟ์ครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: kakuro ที่ 26-04-2011 11:57:24

 :z13:ไจฟ์
เรื่องใหม่อย่ามาม่าเลย
เอายำยำไวไวบ้างก็ได้
ไม่ก็ป๋าไจฟ์กับน้องทีก็ได้
รับรองเรตติ้งกระฉูด :impress2:
อืม..จะบอกว่าไม่ถึงกับเกลียดกลาส กลาสเป็นตัวแทนของคนในสังคมที่นึกถึงตัวเองก่อน ที่บอกว่าห่วงเพื่อนในวงจะเดือดร้อนเป็นเหตุผลที่ยกขึ้นมาอ้างกับตัวเองและคนอื่นให้รู้สึกผิดน้อยลง กลาสเลือกที่จะทำอย่างนี้เพราะความรักที่มีต่อไรน์กับอลันไม่มากพอ ไม่ได้เป็นเพราะสามคนไม่ลงตัว
+1ให้ไจฟ์กับน้องทีแบ่งกัน :L2:
ให้น้องทีหายเจ็บคอเร็วๆนะ :กอด1: 

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 26-04-2011 12:32:15

อุ๊ย เรื่องใหม่รอได้เสมอค่ะ

ขอบคุณสำหรับเรื่องของสามคนนะคะ

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร แต่ในที่สุดสามคนก็รักกัน ถือว่าลงตัว

ขอบคุณคุณไจฟ์ขอบคุณน้องทีค่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Yukisae ที่ 26-04-2011 12:40:53

 o6 เฮ้ออออ....ออ.....อ 
อ่านคู่รองเหนื่อยกว่าอ่านคู่หลักอีกนะเนี่ย 555
ทำเอาดราม่าไปหลายวัน แต่ก็จบไปได้ด้วยดีเนอะ
ขอบคุณคุณไจฟ์กับทีนะคะ รอติดตามผลงานเรื่องใหม่จ้า :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 26-04-2011 13:20:41

ขอบคุณมากๆ ค่ะ   :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Gohan ที่ 26-04-2011 13:26:53

อิอิ สมกับฉายานักจัดการมือทอง เอิ่ม ขอพ่วงนักวางแผนมือหนึ่งด้วย
ในที่สุด กลาสก็กลับมา...ถึงจะใช้วิธีเจ้าเล่ห์ก็เถอะ แต่ก็ได้ผลเนอะ
มีบางคนหึงจนเลือดขึ้นหน้า 555
ไรน์จ๋า นู๋แม่พระมาก ประเสริฐสุดๆ โกรธกลาสบ้างก็ได้นะ ทำเจ็บซะขนาดนี้ คนอ่านน้ำตาตกกับความรักที่นู๋มีต่อกลาสอ่ะ
กลาสกว่าจะกลับมาได้ เชอะ แต่ก็ เฮ้อ...ให้อภัยก็ได้ (เห็นแก่ไรน์นะเนี่ย)

บทสรุปของทั้ง 3 คน สำหรับพี่แล้ว แบบนี้ไม่เรียกว่าความรัก ก็ไม่รู้จะบอกว่ามันคืออะไรล่ะ

ขอบคุณป๋าไจฟ์กับตัวเล็กครับ  :กอด1:
ปล.เรื่องต่อไป จะเป็นมาม่า ยำยำ ไวไว หรือเส้นหมี่น้ำใส บริโภคได้หมด เป็นกำลังใจให้นะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 26-04-2011 23:13:34

ดีใจกับสามคนนี้ ดีใจมากที่สุดที่ไรน์มีความสุข
+ และ  :กอด1: คุณไจฟ์กะน้องทีนะคะ

ปล. เพราะนิยายคุณไจฟ์ทำให้เราตื่นเช้านะ ไม่เบื่อเลย
ตั้งแต่ติดนิยายคุณไจฟ์ เราตื่นปุ๊บก็คว้ามือถือมาเปิดเว็บเข้าเล้าก่อนเลย  :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: LoveBaBy ที่ 27-04-2011 01:46:05

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 :haun4: :haun4: :haun4:

วิธีขอให้หายโกรธเค้าทำกันแบบนี้หรอ อิอิ >//<

รักอลันมากอ่ะ ดูเป็นคนที่เสียสละทุกอย่าง

ชอบคำนี้มาก "แล้วแต่ กลาส" อิอิ

แต่สุดท้าย รักเรา 3 คน 5555

อาจจะดูแปลก แต่ความรักไม่เข้าใจออกใครเนอะ ก๊ากกกกกก

แต้งกิ้วน้องชายทั้งสองมากจ้า

รอเรื่องต่อไปเน้อ สู้ๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 27-04-2011 16:41:49

 :mc4: เย้!!!!!!!!!!!!! ในที่สุดก็ได้บทสรุปซะที

ชอบมากค่ะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: qq_oo ที่ 27-04-2011 19:12:39

 :L1:

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Fanun ที่ 28-04-2011 11:09:48

เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ของน้องไจฟ์ น้องที จะบอกว่าสุดยอดดด  o13
สนุกมากๆ เรื่องหลักก็น่ารัก แต่แอบเสียน้ำตาให้กับตอนพิเศษของ 3 คน แต่ชอบมากๆเหมือนกัน

+1 ให้ไปเลย
รอผลงานเรื่องต่อไปของน้องๆนะจ้ะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: ladymoon_yy ที่ 29-04-2011 15:27:29

เลโอวินวิน คู่นี้น่ารักมากกกก โดยเฉพาะวินวิน หนูดูเหมือนเด็กขี้อ้อน

ส่วน3p อลัน กราส ไรน์ อยากบอกว่า 3p เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ชอบที่สุด เพราะปกติเป็นคนที่ไม่ชอบอ่าน3p
เรื่องนี้มันเป็นอะไรที่....น่าประทับใจมากๆๆๆๆ

 :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 26-07-2011 20:14:33

ตอนแรกกะว่าอ่านให้จบก่อนแล้วค่อยเม้นทีเดียว
แต่พอมาอ่านตอน 38 สงสารไรน์ยังไงไม่รู้ เฮ้ออออ....
+1ให้กับเรื่องราวสนุกค๊าาา
======
อ่านตอนที่ 41 บอกได้คำเดียวว่าซดมาม่าไปชามโต :monkeysad:
ตอนไรนื2 ก็เศร้าหนัก จิตตก สงสารไรนืไปกันใหญ่ อ่านหน่วงๆในหัวใจ
กว่าจะถึงตอนจบของตอนพิเศษ กว่าจะค่อยใจชื้นขึ้นหน่อย
เล่นเอาน้ำตาหมดไปเป็นปี๊บๆ แต่ก็สนุกมาจริงๆคะ ติดตามแทบจะปิดคอมไม่ลง
จะตามไปอ่านเรื่องต่อไปของทั้งคู่นะคะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: takkie ที่ 30-07-2011 18:03:50

มากกว่ารัก เป็นแบบนี้เอง ผมว่าความผูกพันถาวรกว่าความรักนะ
ขอบคุณผู้เขียนครับ ผมประทับใจมาก

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Still_14OC ที่ 31-07-2011 17:13:32

สัมผัสได้ จับต้องได้ แต่ไม่มีคำอธิบาย
รักไม่จำกัดนิยาม มัน เป็นแบบนี้ นี่เอง

 :n1: :กอด1:  o13

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: natalee22 ที่ 08-08-2011 04:27:02

เรื่องของ 3 คน ยุ่งเหยิงจริงจังอ่ะ

แต่ดีที่จบอย่างมีความสุข

ก็รักมันออกแบบไม่ได้นี่เนาะ

จะ 2 คน หรือ 3 คน ก็รักเหมือนกัน

แค่รักกันก็พอแล้ว ^^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: ovam ที่ 18-08-2011 10:00:34

ขอบคุณครับๆๆ ,,


 :mc4: :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Hummer ที่ 21-08-2011 01:29:31

ชอบอ่ะ....เอา +

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 06-09-2011 20:47:47

เสียน้ำตาไปมากมายกับเรื่องเราสามคน
สำนวนภาษากระชากอารมณ์จริง ๆ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 11-09-2011 20:04:51

ตามมาจากเฮียซาโต้  น้องคีย์ค่ะ
เรื่องนี้เรียกน้ำตาได้เป็นบ่อเลยทีเดียว   :impress3:

แต่น้องวินวินน่ารักอ่ะ
ขนาดตอนที่น้องเพ้อถึงลีโิอที่หายไปยังน่ารักเลย  หุหุ

จะติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ   :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: obab ที่ 13-09-2011 20:59:22

ทำไมรู้สึกว่าไรท์น่าสงสารจัง
สูญเสียพื้นที่ในความสัมพันธ์
ถูกมองข้ามเพราะให้อภัยเสมอ
คำขอร้องที่ขอไว้ทั้งกลาสทั้งอลันก็ทำไม่ได้

เท่าที่อ่านรู้สึกว่าอลันกับกลาสจะรักกันมากกว่า
สักวันไรท์ก็คงรู้สึกตัว T T
คนที่รัก กับ คนที่คิดอยากรัก ต่างกันจริงๆ


ปล. เรื่องสนุกมากค่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: tamekung ที่ 19-09-2011 23:22:07

พี่ลีโออออออออออออออออออออ :m3:
อร๊ายยย ย ชอบจัง 55555   :o8:


น้องวินวินก็น่ารักมากก ฮี่ๆ

ตอนแรกๆก็ไม่ไหวก่ะไอ้พี่กลาสนะเรื่องน้องวินวิน
ไม่รู้ทำไมถึงไม่สงสารกลาสเลย
อาจเป็นเพราะชูป้ายไฟพี่ลีโอเต็มที่=.,=
ชอบพี่ลีโออ่ะ แบบรักน้องมาตั้งแต่แรก ถึงจะยังไงก็รักน้องงง :impress2:


พอมาเป็นตอน3P ก็รู้สึกว่าพี่กลาสกับอลันรักกันมากกว่าจริงๆ
สงสารไรน์ แต่บางทีก็ให้อารมณ์ว่าไรน์มันดูรักง่ายๆไป


ขอบคุณไจฟ์กับน้องที สำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องค่ะ
ชอบภาษาและวิธีดำเนินเรื่องมากๆ อ่านแล้วติดเลยยันเช้าทุกกที :m18:

ปล.ยังไม่ได้ตามอ่านตอนพิเศษ อ่านแล้วอาจจะเข้าใจน้องไรน์มากขึ้น
ปล.ท้ายสุด : น้องทีน่ารักกกก :m1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"[26 เมษา 54] (จบตอนพิเศษแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: erng ที่ 14-10-2011 20:06:30

ลุ้นแทบแย่ กลัวสามคนนั้นไม่กลับมาอยู่ด้วยยยกัน
ไม่ว่ามันจะเป็นยังไง
ขอแค่อยู่ด้วยกัน และยังมีคำว่ารักก็พอ
หัวใจเกือบบบวายยยยยย

ลีโอน่ารักมากกกกกกกกกก
สงสารน้องงงง ตอนที่พี่หายยยยไป
วินวิน ดูไม่เหลืออะไรเลยอ่ะ
อึดอัดไปด้วยยยยยยยย

ขอบคุณมากๆๆๆๆนะค่า

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: tokun ที่ 02-11-2011 02:53:30

ดีใจกับความรักของพี่ลีโอกับน้องวินวิน :-[

มิกกี้ก็มีสาวมาชอบ นึกว่าไร้คู่ซะแล้ว อิอิ

หลังจากนั้นมาอ่านเรื่องของกลาส อลัน แล้วก็ไรท์

กว่าจะจบเรื่องเรา 3 คนร้องไห้น้ำตาแทบหมดตัว :m15:

ถ้ากลาสคุยกับอลันแล้วก้อไรท์ เรื่องคงไม่เศร้าแบบนี้

ดีใจมากที่จบแบบแฮปปี้ ทั้ง 3 คนได้กลับมารักกันเหมือนเดิม :กอด1:

ไม่งั้นคืนนี้คงนอนไม่หลับ

ขอบคุณคนเขียนค่ะรอติดตามเรื่องใหม่นะคะ :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: jiki ที่ 30-11-2011 17:55:19

เรื่องนี้ คู่ลีโอ วินวินไม่เท่าไร หวานๆกันไป

แต่ที่จะบอกคือ คู่(?)รองสุดยอดมาก
สามคนถามจะเขียนฉากเอาเรท มันเขียนได้นะ แต่เรื่องรักกันสามคน เขียนให้ดี มันเขียนยากมาก
เรื่องราวในตอนพิเศษ มันแน่นทั้งอารมณ์ เหตุผล และที่ไปที่มา

อารมณ์เดียวที่บอกได้คือ สุดยอดมาก o13

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: PLANE ที่ 11-12-2011 18:52:40

มีความรู้สึกว่า "วินวิน"  มีเต็มไปหมดทุกหน้า

ส่วน "ลีโอ" น้อยถึงน้อยที่สุด

แต่ "พี่"  ฮิฮิ :-[

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 21-12-2011 08:36:59

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ  :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 24-01-2012 23:22:40

ชอบเรื่องนี้จัง วินวินน่ารัก พี่ลีโอก็น่าฟัด (แต่ใจร้ายอ่ะ)

ส่วนอีก 3 คน ความจริงผมไม่ค่อยชอบ 3P เลยนะ

แต่เล้านี้  3P ของทุกเรื่องมันดูมีเหตมีผลจนน่ากลัว

แบบว่าไม่มีใครถอนตัวขึ้น รักเรื่องนี้จัง  :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: kataiyai ที่ 01-03-2012 15:55:49

อ่านจบแล้วซึ้งมากๆ ค่ะ

จะอยู่กับใครมีความสุขก็พอแล้ว

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: janek_alo ที่ 03-03-2012 13:37:16

ชอบคู่  3P  อ่ะ

นึกว่าจะแตกซะแล้ว

555+  ในที่สุดก็กลับมาครบสามเช่นเดิม :-[

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: charapin ที่ 08-03-2012 03:13:22

มันเป็นเรื่องราวความรักระหว่างคน สองคนที่ดี

และเป็นเรื่องราวความรักที่ดีมาก สำหรับคนสามคน

ไม่ได้ร้องไห้ เพราะอินกับนิยายมานานแล้ว แต่คุณไจฟ์ กับคุณที ก็ทำให้เกิดขึ้น

ขอบคุณสำหรับ เรื่องรักดีๆค่ะ o13

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: ToffeE_PrincE ที่ 09-03-2012 13:30:42

สนุกครับ :pig4: :pig4:

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 31-03-2012 15:46:05

อยากบอกว่าอ่านนิยายของไจฟท์ทีเรื่องละสองครั้งจริงๆ
แต่ตอนท้ายๆ อลัน ไรน์ กลาส  รู้สึกว่าตอนนั้นไม่ได้อ่าน
สามคนนี้บ้าจริงๆ  ความสัมพันธ์แบบนี้มันก็อาจจะเกิดขึ้นได้จริง
ตอนบรรยายสามพี ยังคงในบทบาท อืม มันอาจจะไม่เห็นภาพ
สรุปว่า เขาสามคนก็รักกันแบบบ้าๆ แหละ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 10-05-2012 13:10:43

วินวินตามใจพี่มาก
เป็นใครก็ต้องหลงล่ะค่ะ
น้องน่ารัก เอ็นดู แถมยังตามใจพี่ขนาดนี้
พี่ก็คอยเอาใจน้องเหลือเกิน
น่ารักนะ คู่หลัก

ส่วนคู่รอง มันเป็นอะไรที่เราว่าทั้งสามคนก็ยังสับสนไม่น้อยในความรู้สึก
ตอนอ่านเลยรู้สึกอึดอัดไปด้วย เข้าใจว่ามันเป็นอารมณ์ของตัวละครด้วยแหละ
แต่มันก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว เหมือนกลับไม่ได้ ไปไม่ถึง
มันครึมๆ กันอยู่ แต่การที่เลือกจะเดินต่อไปทั้งสามคนเป็นอะไรที่ดีสุดแล้ว

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: aezac ที่ 13-05-2012 11:55:03

 :pig4: :pig4:

กดเป็นอย่างเดียว กด+1
 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: skynotebook ที่ 13-05-2012 14:38:12

โอ๊ย มาหลงรักนิยายคุณไจฟ์กับน้องที(เรียกตามคยอื่นนะค่ะ)
วินวินน่ารักมากกก ต๊องได้ใจจริงๆนะ แต่แอบช๊อคตอนที่น้องร้องไห้ตอนที่กลาสเกิดอุบัติเหตุกับตอนที่พี่ลีโอหาย
ใจคนอ่านนี้หายไปด้วยเลย สงสารน้องจับใจมากกก กลัวมากว่าคุณไจฟ์จะแต่งให้น้องฆ่าตัวตายมากๆ ดีนะที่กลับมาแฮบปี้ๆๆๆมาก

แล้วเรื่องกลาส อลัน ไรน์ เอาตามตรงนะค่ะ ไม่คิดว่าจะให้เป็น3pจริงๆนะเนี่ย นึกว่าจะจบลงที่อลันกับไรน์อยู่ด้วยกันซะอีก
แต่เป็นแบบนี้ก็ดีนะค่ะ รู้สึกเหมือนทั้ง3คนรักและผูกพันเกินกว่าที่จะมีใครเข้าใจได้

สรุปคือ ชอบทุกคู่เลยยย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 19-05-2012 02:27:56

ตามมาอ่านอีกเรื่องค่ะ  :กอด1:
ตอนแรกๆก็อ่านปลื้มกริ๊ด คู่น้องวินวินกับพี่เลโอ
แต่ไปๆมาๆกลับมากริ๊ดคู่? กลาส&ไรน์&อลัน มากกว่า   :laugh:
เป็นเรื่องราวที่ประทับใจจังเลยค่ะ
ขอบคุณเรื่องราวดีๆค่ะ  :L2:

 :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: Alone Alone ที่ 24-05-2012 08:06:19

ถึงยังไงไรน์ก็ช่างน่าสงสาร

ยิ่งตอนกลาสไปไม่มีเหตุผลตอนแรกน้ำตาไหลเป็นทาง

ไอ้ตุ๊ด ไอ้เกย์แล้วไงฟะ (ไม่ปลื้มกลาสอย่างแรง)

อลันเท่สุดๆ ไปเลย เป็นหัวหน้าครอบครัวที่เยี่ยมมาก

ป.ล.อยากให้เป็นเรื่องแยกจัง รู้สึกรักคู่รองมากกว่าคู่หลัก ฮะๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: Vavaviz ที่ 02-12-2012 20:06:38

น่ารักมากเลยยยยย

ชอบทุกคนเลยอ้ะ >^<

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 18-01-2013 21:32:36

สนุกมากค่ะ ชอบมาก

นึกว่าคู่ 3P จะไม่ลงตัวซะแล้ว

ดีนะที่กลาสได้รับการให้อภัย

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: acorntan ที่ 28-09-2013 17:40:32

รักทุกคู่เลย

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 10-12-2013 11:55:11

เพราะว่าอ่านรวดเดียวจบ เลยทำให้ติดกับความรู้สึกของ ไรน์ อลัน กลาส อยู่มาก
อ่านไปก็นึกไปว่ามันจะทำยังไงให้ลงตัวฟระ ระหว่าง3คนนี้
มันจะเดินหน้าไปได้ยังไง แบบว่าอึมครึมสับสนมาก
จนตอนพิเศษที่บรรยายถึงความรู้สึกนึกคิดของแต่ละคน
ก็ อืมม... ต่างก็รักกันนะ ไม่รู้หรอกว่าใครมากน้อยกว่ากัน
แต่ถ้าอยู่ด้วยกันได้ แล้วมีความสุขจริงๆ ก็โอเคนะ
เรื่องของอนาคต ให้มันเกิดขึ้นมาก่อน ไม่ว่าอะไร เดี๋ยวก็มีทางออกเองแหละ เนอะๆ

ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องดีๆอีกเรื่องค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 14-12-2013 09:17:53

ชอบๆๆ สนุกมากๆเลย

ชอบทั้งคู่หลัก และ กลุ่ม 3 คน ทีแรกนึกว่าจะเศร้า แอบสงสารไรน์ ดีทีแฮปปี้มีความสุขกันทุกคน

ขอบคุณคนแต่งมากค่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: Tennyo_Y ที่ 12-07-2014 07:29:47

ชอบความนักของมิคกี้ ที่มีต่อวินวิน เพื่อนรัก เพื่อนตาย ชอบความมั่นคงที่ลีโอมีต่อวินวิน แอบเกลียดกลาส ในทุกการกระทำ เพราะดูเป็นคนเห็นแก่ตัว สงสารไรน์ ที่รักใครก็ทุ่มจนสุดตัว จนลืมรักตัวเอง สุดท้าย รักที่สุดคืออลัน ผู้ชายที่อบอุ่น สมกับตำแหน่งผู้นำครอบครัว และลืมไม่ได้กับวินวินผู้น่านัก ทุกสถานการณ์

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 23-08-2014 19:57:55

เรื่องกำลังไปได้สวยเชียว พี่กลาสอย่าเป็นไรเน้อ สงสารวินวิน ต้องโทษตัวเองแน่ๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 23-08-2014 20:43:33

ทำไมเรารู้สึกไม่ค่อยชอบพระเอกโมเม้นแบบเคยนอนกะคนนั้นคนนี้ไปทั่วนะ คือไม่ได้โลกสวยเข้าใจว่ามันเป็นธรรมชาติของผู้ชาติต้องมีการปลดปล่อยกันบ้างแต่แบบเริ่มมีคนเก่าๆมาเกี่ยวข้องเริ่มเยอะแบบลีโอเราเป็นเรานี่เอือมเลยนะ กลับไปคิดใหม่ดีกว่ามั้ย คือมาบอกว่ารักเรามา5ปีแล้วแต่ระหว่าง5ปีนี้ฮีก็นอนกับคนอื่นไปทั่ว ทำไม่ในเมื่อคิดว่ารักมา5ปีแล้ว แล้วทำไมไม่แสดงตัวและพยายามสานต่อตั้งแต่ปีแรกๆล่ะอาจนานหน่อยแต่ในเมื่อตัวบอกว่ารักแล้วอ่ะ นี่อะไร ไม่ปลื้มเลยนะนายลีโอ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 24-08-2014 09:41:15

ทำไมเราถึงคิดต่างว่ากลาสเห็นแก่ตัวนะ และอลันก็รักแต่กลาสนะ ถ้าเราเป็นไรน์ ต่อให้รักแค่ไหนอยู่สามคนเหมือนเป็นส่วนเกินต้องใช้ร่างกายผูกมัดแบบนี้เราก็ไม่เอาอ่ะ อ่านๆไปเราว่าทั้งอลันกับกลาสเหมือนๆจะไม่ได้รักไรน์หรอกแล้วจะมีประโยชน์อะไร ถ้าจะบอกว่าอยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็รักคือรักที่ได้มาเพราะอยู่ๆกันไปได้มาเพราะสงสารก็อย่ารักกันเลย :m15:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 11-11-2014 02:13:46

วินวิน กับ ลีโอ น่ารักมาก ๆ ครับ

ไรน์ กลาส อลัน เอ่อ .... แปลก ๆ และเศร้า คงมีแค่ยในนิยาย ในชีวิตจริงคงไม่มี

ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: MildMate ที่ 21-01-2015 11:57:53

ชอบค่ะ สนุกมาก ช่วงสุดท้ายมากระชากใจกับเรื่องรักสามคนอีก เล่นเอาน้ำตาซึม  ขอบคุณค่ะสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องหนึ่ง

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 21-01-2015 16:14:56

 o13

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 24-04-2015 10:55:12

 :L2: มาแปะสารบัญค่า  :L2:

ตอนที่ 1  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1123940#msg1123940)
ตอนที่ 2  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1125363#msg1125363)
ตอนที่ 3  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1126837#msg1126837)
ตอนที่ 4  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1128467#msg1128467)
ตอนที่ 5  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1130235#msg1130235)
ตอนที่ 6  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1135458#msg1135458)
ตอนที่ 7  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1135463#msg1135463)
ตอนที่ 8  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1137123#msg1137123)
ตอนที่ 9  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1138932#msg1138932)
ตอนที่ 10  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1138932#msg1138932)
ตอนที่ 11  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1140425#msg1140425)
ตอนที่ 12  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1141857#msg1141857)
ตอนที่ 13  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1143482#msg1143482)
ตอนที่ 14  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1146316#msg1146316)
ตอนที่ 15  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1148226#msg1148226)
ตอนที่ 16  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1149841#msg1149841)
ตอนที่ 17  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1151540#msg1151540)
ตอนที่ 18  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1153148#msg1153148)
ตอนที่ 19  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1158147#msg1158147)
ตอนที่ 20  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1159837#msg1159837)
ตอนที่ 21  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1161354#msg1161354)
ตอนที่ 22  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1162898#msg1162898)
ตอนที่ 23  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1164407#msg1164407)
ตอนที่ 24  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1168354#msg1168354)
ตอนที่ 25  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1169796#msg1169796)
ตอนที่ 26  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1171270#msg1171270)
ตอนที่ 27  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1172620#msg1172620)
ตอนที่ 28  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1173943#msg1173943)
ตอนที่ 29  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1178219#msg1178219)
ตอนที่ 30  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1179688#msg1179688)
ตอนที่ 31  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1181041#msg1181041)
ตอนที่ 32  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1182533#msg1182533)
ตอนที่ 33  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1184039#msg1184039)
ตอนที่ 34  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1187930#msg1187930)
ตอนที่ 35  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1189255#msg1189255)
ตอนที่ 36  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1190547#msg1190547)
ตอนที่ 37  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1192307#msg1192307)
ตอนที่ 38  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1193741#msg1193741)
ตอนที่ 39  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1198174#msg1198174)
ตอนที่ 40  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1199595#msg1199595)
ตอนที่ 41  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1201025#msg1201025)
ตอนที่ 42  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1202572#msg1202572)
ตอนที่ 43  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1204277#msg1204277)
ตอนที่ 44 จบ  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1208926#msg1208926)
ตอนพิเศษเรื่องของไรน์ 1  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1418430#msg1418430)
ตอนพิเศษเรื่องของไรน์ 2  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1422450#msg1422450)
ตอนพิเศษเรื่องของไรน์ 3  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1424353#msg1424353)
ตอนพิเศษเรื่องของกลาส  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1428073#msg1428073)
ตอนพิเศษเรื่องของอลัน 1  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1428075#msg1428075)
ตอนพิเศษเรื่องของอลัน 2  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1429610#msg1429610)
ตอนพิเศษเรื่องของเรา (จบ)  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18560.msg1431384#msg1431384)


 :กอด1:  :กอด1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: sunipum ที่ 26-04-2015 05:12:47

อ่านรวดเดียวจบเลยค่าาาา  สนุก น่ารัก ดราม่าแบบปานกลาง  ชอบคู่พี่ลีโอวินวิน แล้วก็คี่ 3P ไรน์ อลัน กลาส  มากๆเลยค่ะ  ขอบคุณนะค่ะที่แต่งนิยายดีๆมาให้ได้อ่าน ^^

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: duckka ที่ 26-04-2015 18:22:01

 :hao5: จบแล้ว~~ น้องวินวินกับพี่ลีโอ คิดว่าจะมีดราม่า
เรื่องของเทียร์ มาโดนแย่งซีนเรื่องของสามคนนี่แหละ
อ่านตอนพิเศษสงสารไรท์กับอลันมาก คิดว่ากลาสเห็นแก่ตัวอ่ะ
แต่สุดท้ายไรท์ก็ให้อภัยแต่อลันลึกๆแล้วไม่รู้ว่าให้อภัยหรือเปล่า
แต่สิ่งที่ทำลงไปเพราะไม่อยากให้ไรท์เสียใจ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: funland ที่ 29-04-2015 12:28:36

เป็นคนอ่านที่ ดูชื่อเรื่องหน้าสนใจก็คลิกเข้ามาอ่าน อ่านไปได้สักนิดถ้าน่าสนใจก็อ่านต่อ อ่านไปอ่านมา หันไปดูว่าใครคือคนแต่ง
 :laugh:  หลายวันมานี้ ตูก็อ่านแต่ของผู้แต่งคู่นี้นิหว่า  o13 ขอบคุณมากค่ะ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: gwaiplay ที่ 29-04-2015 12:45:53

 :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 16-06-2015 17:28:59

อ่านจบแล้วจ้า   :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: Sillyfoolstupid ที่ 22-11-2015 14:56:20

เรื่องนี้ดราม่ามากนะ ทีแรกก็เหมือนจะเรื่อยๆ
แต่พอถึงตอนที่ลีโอหายไปนี่ โอ้โห

แต่คู่หลักยังดราม่าหนักไม่ได้เท่าคี่รอง
สงสารไรน์ จนถึงตอนจบก็ยังรู้สึกว่าไรน์ยังเป็นคนที่มีแต่ให้
ไม่ค่อยได้รับจากใครเท่าไหร่
อลันอาจจะจะแสดงความปกป้อง เป็นห่วง และเสียสละให้
แต่สุดท้ายอลันก็ทำทั้งหมดนั้นให้กลาสมากกว่าอยู่ดี

ส่งไรน์มาให้คนอ่านเถอะค่ะ เราจะให้ทั้งหมดที่ไรน์ต้องการ
ไรน์บอกว่า ฉันไม่เอาชะนีจ้ะ ฮ่าๆๆๆ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: GMT101 ที่ 25-06-2017 11:30:08

 :mew1:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: Yร้าย ที่ 14-11-2017 06:47:30

อยากได้ตอนของคู่รักมันต้องเจออะไร ๆ มากกว่านี้ดิ  อิป้าโรคจิตแหละ..คึคึ

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 07-08-2018 20:37:50

สนุกมากๆ ครบรส ตลก ซึ้ง เศร้า เอ็นดูคู่หูตัวเปี๊ยก  :hao7:
 :pig4:    :pig4:

หัวข้อ: Re: "Don't Leave Me Alone"
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 09-03-2019 23:31:22

ชอบมากๆเลยคะ :impress2: