พิมพ์หน้านี้ - Damn Lovely Child!!! ไอ้นี่เด็กผม ตอน14 (19/2/57)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ => ข้อความที่เริ่มโดย: komzz ที่ 10-07-2013 22:43:50
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
........................................................................
ตอนที่ 1
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ร่างสูงที่นอนหลับอยู่บ่นโซฟาค่อยๆงัวเงียตื่นขึ้นมาอย่างหงุดหงิด เมื่อเสียงเคาะประตูแต่เช้านั้นรบกวนการนอนของเค้าเป็นอย่างมาก
“มีไร” มือแกร่งกระชากประตูพร้อมถามคนที่ยืนอยู่หน้าห้องเสียงแข็ง ร่างโปร่งที่ยืนอยู่หน้าห้องเหวอไปเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพร่างสูงที่เดินมาเปิดประตูให้เค้า ตาโตนั้นมองสำรวจคนตรงหน้านิดหน่อยก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดจมูกเมื่อกลิ่นเหล้าลอยมาประทะจมูกอย่างแรง
“ขอบโทษครับ...ผมว่าผมเคาะผิดห้อง” เสียงหวานว่าอย่างขอโทษ
“กูก็ว่างั้นอะเพราะกูไม่รู้จักทอม” ร่างสูงว่าแล้วปิดประตูใส่หน้าทันที ปล่อยให้ร่างโปร่งหน้าห้องยืนหน้าเหวอหนักยิ่งกว่าเดิมอีก
“ทอมอ๋อ....กูเนี๊ยนะทอม แม่งเมาค้างชัวๆ” ว่าพร้อมกับยกมือขึ้นมาเกาหัวแบบงงๆ
“อ้าว...ช้อนชา ทำไมไม่เข้าไปอะลูก พี่เพชรไม่อยู่หรอ” หญิงวัยกลางคนที่เพิ่งเดินมาถึงหน้าห้องถามอย่างสงสัยเมื่อยังเห็นลูกเพื่อนสนิทของตนยืนทำหน้าเอ๋ออยู่หน้าห้องลูกชาย
“ห้องนี้แน่หรอคับแม่” ช้อนชาถามอีกครั้งเพื่อนความแน่ใจ
“แน่สิลูก แม่ไม่ได้แก่จนจำหมายเลขห้องลูกชายตัวเองผิดหรอกนะ”
“อ๋อ...คับๆๆ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ช้อนชาเคาะประตูห้องเดิมอีกครั้ง
แอ๊ด ดดด ด
“เธออีกแล้วหรอ...สรุปมีไรว่ะ” ร่างสูงพูดด้วยเสียงที่ดูหงุดหงิดมากกว่ารอบแรกพร้อมกับชักสีหน้าไม่พอใจใส่เค้า
“ตาเพชร!!! นี้มันอะไรกันเนี้ย...” ผู้เป็นแม่โวยขึ้นทันทีเมื่อเห็นสภาพลูกของตัวเอง
“แม่!! มาได้ไงเนี้ย” เพชรว่าอย่างตกใจหน่อยๆก่อนจะหลีกทางให้แม่ตัวเองเดินเข้ามาในห้อง ส่วนตัวเองก็รีบวิ่งปู๊ดมาเขี่ยซากเพื่อนๆที่นอนอืดอยู่ที่พื้นให้รีบตื่นทันที
“แม่หวัดดีค๊าบบบบ” เพื่อนๆของเพชรยกมือไหว้แม่อย่างพร้อมหน้า
“อะไรกันนี้พวกเรา ทำไมสภาพเป็นแบบนี้โรงงานเหล้าระเบิดในห้องนี้รึไง” ผู้เป็นแม่เอ็ดลูกและเพื่อนลูกชายเบาๆ พลางมองซากขวดเหล้ากระป๋องเบียร์ที่วางเกลื่อนอยู่
“แล้วนี้แม่มาแต่เช้ามีอะไรรึป่าวคับ...ไหนบอกผมว่าจะมาอาทิตย์หน้าพร้อมน้าอ๋อยอะคับ” เพชรว่าอย่างสงสัยแล้วเดินไปหยิบน้ำดื่นในตู้เย็นมาให้แม่กับแขกผู้มาเยือนใหม่
“แล้วไอ้เด็กทอมนี้ใครอะแม่” เพชรว่าแล้วมองหน้าคนตัวเล็ก
“พี่เพชร!! ช้อนไม่ใช่ทอมนะช้อนเป็นผู้ชายจำช้อนไม่ได้รึไง” ร่างเล็กว่าแล้วทำหน้าง้ำใส่อีกคน
“เฮ้ย...ผู้ชายจริงหรอว่ะไอ้เพชร...” เพื่อนคนนึงสะกิดถามเพชร
“ใช้...ช้อนชาเนี้ยเป็นผู้ชาย เป็นลูกของเพื่อนสนิทแม่เอง” ผู้เป็นแม่ตอบ
“หวัดดีคับพี่เพชร หวัดดีคับเพื่อนๆพี่เพชร” ช้อนชายกมือไหว้เพชรและเพื่อนๆของเพชรพร้อมกับยิ้มให้ ซึ่งเพื่อนของเพชรก็ยิ้มรับทุกคนจะว่ายิ้มรับพร้อมสายตาแพรวพราวน่าจะถูกกว่า
“หวัดดีคับช้อนชา พี่ชื่อบีฟนะคับ” บีฟแนะนำตัวกับช้อนชาด้วยรอยยิ้มหล่อบาดใจ
“พี่ชื่อนิคแน๊คนะคับ”
“ส่วนพี่ชื่อซีคับ”
“ไม่ต้องมาทำเล่นหูเล่นตาใส่น้อง...แม่จองช้อนชาไว้ให้ตาเพชรแล้ว” ผู้เป็นแม่นั้นเอ่ยที่เล่นที่จริงแต่นั้นก็ทำให้ทุกคนหน้าเหวอได้ไม่น้อยโดยเฉพราะช้อนชาเอง
“แม่...ช้อนเป็นผู้ชายนะพี่เพชรก็ผู้ชาย จะมาจองช้อนให้พี่เพชรได้ไง” ช้อนชาว่าหน้างอๆที่ผู้เป็นเพื่อนสนิทแม่จ้องแต่จะจับคู่ตนกับลูกชายเสียให้ได้ตั้งแต่เด็กๆ ส่วนแม่กับพ่อของเค้าก็เห็นดีเห็นงามไปซะหมด
“ก็ถ้าถ้วยตวงไม่ชอบทอมนะ แม่คงจองไว้ให้ตาเพชรแล้ว”
“แต่ตวงมันไม่ได้ชอบทอมมาตั้งแต่เด็กนะ แล้วทำไมแม่ต้องจับคู่ช้อนกับพี่เพชรตั้งแต่เด็ก” คนตัวเล็กยังเถียงอีก
“อ้าว...ก็เราเองไม่ใช้หรอที่บอกแม่ของเราว่าชอบพี่เพชรแล้วก็อยากเป็นเจ้าสาวของพี่เค้าอะ” ช้อนชาหน้าเหวอกว่าเดิมอีก แต่เพชรกับเพื่อนๆที่ฟังอยู่กับรู้สึกขำๆซะมากกว่า
“แม่!! ก็ตอนนั้นช้อนไม่รู้ว่ารักคืออะไรไม่รู้ด้วยว่าเจ้าสาวคืออะไร แต่ตอนนี้ไม่ใช้นะ” ร่างเล็กเถียงทั้งที่หน้าแดงไปหมด
“หึหึ...พอเถอะคับแม่ อย่าไปแกล้งมันเลย” เพชรเอ่ยปากห้ามแม่เพื่อช่วยน้อง แม่จึงหันมาค้อนให้ลูกชาย
“แล้วนี้ทำไมแม่พามันมาวันนี้อะ ไหนบอกผมว่ามาอาทิตย์หน้า” เพชรถามผู้เป็นแม่
“ก็พ่อกับแม่ของช้อนไปฮันนิมูนกันที่มัลดีฟแบบกระทันอะน้องก็อยู่คนเดียว แม่เลยส่งให้มาอยู่กับเราเร็วขึ้น จะได้มาดูที่ดูทางไว้”
“ฮันนิมูน” เพชรขมวดคิ้วงงๆ
“ใช่คับพี่เพชร ฮันนิมูนรอบที่สิบสาม...” ช้อนชามุ้ยหน้าบอกผู้เป็นพี่
“เอาล่ะๆๆ เพชร...แม่ฝากน้องด้วยนะ แม่มีธุระต้องไปทำกับน้าป่าน...แม่คงไม่แวะกลับมาอีก” เพชรพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปส่งแม่ที่หน้าประตู
“แม่ฝากน้องด้วยนะ...ดูแลน้องดีๆหน่อย เอาลูกเค้ามาอยู่ด้วยแล้วนิ” แม่บอกกับเพชร
“แม่พูดเหมือนเพชรไปขอลูกเค้ามาอยู่ด้วย แม่ต่างหากที่ให้มันมาอยู่กับเพชร” เพชรว่าเสียงเรียบ
“เออ...ไอ้ลูกชาย ยังไงก็ดูแลน้องมันด้วย”
“คับ...แล้วแม่ก็เลิกสักทีเหอะไอ้นิสัยจับคู่น้องให้ผมเนี๊ย” เพชรพูดบอกผู้เป็นแม่
“หึหึ...แม่ไปแล้วนะ เดี๋ยวสาย”
“คับ” เพชรตอบแล้วยกมือไหว้ลาผู้เป็นแม่
“ไอ้เพชร...ไอ้บีฟมันม่อน้องมึงอะ” ซีฟ้องเพชรทันทีที่เพชรเดินกลับเข้ามาในห้อง เพชรได้แต่ส่ายหน้าขำๆก่อนจะเดินไปผลักบีฟที่นั่งอยู่ข้างช้อนให้ตกโซฟาแล้วลงไปนั่งแทน
“ไอ้เชี้ยเพชร กูเจ็บนะโว๊ย!!” เพชรทำเป็นไม่สนใจเสียงของบีฟแล้วหันไปคุยกับช้อนชาแทน
“กูไม่เจอมึงมากี่ปีเนี๊ยสามปีเห็นจะได้มั้ง โตขึ้นบ้างไหมมึงอะ...ไหงเตี้ยเหมือนเดิม”
“พี่เพชร!! ช้อนเตี้ยแล้วจะทำไมอะ!!” ช้อนชาหันไปแว๊ดใส่เพชรอย่างเคืองๆ ก็เถียงอะไรไม่ได้นิเพราะเค้าเตี้ยจริงๆ
“ป่าว ก็ไม่ทำไม...มึงเปลี่ยนไปเยอะเนอะ...เมื่อก่อนไม่น่ารักแบบนี้” เพชรว่าแล้วเอนหัวพิงกับโซฟา
“น่ารักกับผีอะดิ...ช้อนหล่อขึ้นต่างหาก”ช้อนชาเถียงกลับ เพชรจึงกรอกตาใส่อย่างกวนๆ
“พี่เพชร...เหม็นเหล้าว่ะ...ไปอาบน้ำเหอะไป” ช้อนชาบอกเพชรพร้อมกับทำหน้าประมาณว่าเหม็นจริงๆใส่เพชร
“สัด...สั่งกูเลยนะมึง เหม็นห่าอะไรๆๆ” เพชรว่าแล้วแกล้งดึงหัวช้อนชามากดลงกับอกของตัวเองอย่างแกล้งๆ
“ไอ้พี่เพชร...กูเจ็บนะ เหม็นด้วย เหี้ยนิ” ช้อนว่าแล้วพยายามผลักเพชรออก
เปี๊ยะ!!
“โอ๊ย!! ตบปากกูไมเนี๊ย” ช้อนชาว่าพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบปากตัวเองที่โดนเพชรตบ ถึงจะตบไม่แรงแต่มันก็เจ็บอยู่ดีอะ
“กูจะตบให้ปากแตกเลยถ้ามึงพูดไม่เพราะกับกูอีก เป็นเด็กเป็นเล็กนะมึง” เพชรว่าพร้อมกับชี้หน้าคาดโทษช้อนชา
“เอ่อ ขอโทษนะคับไอ้เหี้ยเพชรและน้องช้อนชาที่น่ารัก...คือพวกกูลงความเห็นกันว่า คล้ายกับพวกมึงคุณจะลืมว่าพวกกูสามคนนั่งอยู่ตรงนี้” นิคแน็คว่า
“เออจริงด้วย กูลืม” เพชรกวนตีนกลับหน้านิ่งๆ
“สัดนิ...เอาเหอะ งั้นพวกกูกลับก่อน สภาพไม่ค่อยดีเกรงใจน้องมัน” ซีว่าแล้วลุกขึ้นยืนซึ่งทั้งสองคนที่เหลือก็ลุกขึ้นตาม
“กูไปนะเพชร” นิคแน็คว่า
“พี่ไปนะคับช้อนชา....กูไปนะเหี้ยเพชร แล้ววันหลังกูจะมาหยอดน้องช้อนชาใหม่” บีฟหันไปลาช้อนชาก่อนจะหันมาพูดกับเพชร เพชรได้แต่ส่ายหน้าขำๆกับเพื่อน
“ช้อนมึงเอาของเข้าไปเก็บในห้องก่อน เดี๋ยวกูจะไปอาบน้ำเสร็จแล้วเดี๋ยวกูพาออกไปกินข้าว”
“ช้อนทำอาหารเป็น...ให้ช้อนทำให้กินได้นะ” ช้อนชาเสนอตัว
“ในตู้กูมีแค่เบียร์กับน้ำเปล่า มึงเสกให้มันเป็นกับข้าวได้ไหมละ” เพชรหันมาถามเสียงกวนๆ
“กวนตีนว่ะ...เออ แล้วนี้จะให้ช้อนนอนห้องไหนอะ” ช้อนชาถามแล้วลุกขึ้นถือกระเป๋า
“ห้องกูดิ ห้องนอนมันมีห้องเดียว เพราะงั้นมึงนอนห้องเดียวกับกูแหละ” ช้อนพยักหน้ารับเพราะไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้วก็ผู้ชายเหมือนกันนิ
“มึงอยากกินไร” เพชรหันไปถามช้อนเมื่อมาถึงห้างสรรพสินค้าใกล้ๆคอนโด
“เอิ่มมมม....นั้นดิ กินไรกันดี” ช้อนชาว่าแล้วหันไปมองหน้าเพชร
“กูถามมึงไม่ใช้ให้มึงย้อนถามกู”
“ก็ช้อนไม่รู้นิ....อยากกินขนมมากกว่า”
“ขนมห่าอะไร...ข้าวยังไม่แดกร้องจะกินขนมเป็นเด็กไปได้”
“บ่นว่ะ รำคาญ...เอาร้านนี้ก็ได้” ช้อนชาว่าหน้างอๆ ก่อนจะเดินมั่วเข้าร้านฟูจิไป
“กินไรเลือก..เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง” เพชรว่าแล้วยื่นเมนูให้ช้อนชา
“ไม่รู้อะ พี่เพชรเลือกเลยเดี๋ยวช้อนมานะไปซื้อเค้กร้านนั้นก่อน” ช้อนชาบอกแล้วลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกจากร้านแต่ก็ถูกเพชรคว้าไว้แล้วดึงให้กลับมานั่งข้างๆตน
“มึงไปไหนช้อน ข้าวยังไม่แดกจะแดกเค้กมึงบ้าป่าว” เพชรว่าน้องเบาๆ
“เดินผ่านเมื่อกี้เห็นน่ากินอะ ให้ช้อนไปซื้อเค้กนะ เดี๋ยวกลับมานั่งกินข้าว” ช้อนว่าแล้วหันไปฉีกยิ้มให้ผู้เป็นพี่ พนักงานที่ยืนรอรับออเดร์อยู่ถึงกับยิ้มด้วยความฟิน
“ไม่!!! ดื้อว่ะ...เอาแบบนี้ ถ้างมึงยอมนั่งกินข้าวดีๆก่อน ซื้อของเสร็จกูจะพาไปร้านเจ๋งๆที่กูรู้จัก ไอติม เค้กนี้เพี้ยบอะ” เพชรหาวิธีหว่านล้อมช้อนชาซึ่งก็เหมือนจะได้ผลเพราะช้อนชาพยักหน้าทันทีที่เพรชพูดจบ
“เจ๋งจริงนะ” ช้อนชาถามย้ำ
“เออ”
“พี่เพชรจ่ายนะ” ช้อนชาว่าอีก
“เออ...” ช้อนชายิ้มร่าก่อนจะหยิบเมนูมาเปิดดูก่อนจะสั่งอาหารที่อยากกินไป
“พี่เพชรจะพาช้อนไปไหนบ้างอะ” ช้อนชาฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วหันไปถามเพชร
“กินเสร็จก็ไปซื้อของใช้เข้าห้องนิดหน่อย...แล้วก็กลับ”
“อ้าว!!! แล้วร้านเจ๋งๆที่ว่าจะพาไปอะ” ช้อนชาดีดตัวลุกขึ้นมาถามเพชรอย่างเอาเรื่อง
“เออ...กูจำได้น้า ก็เดี๋ยวกูพาแวะตอนกลับคอนโดไง” ช้อนชายิ้มร่าออกมาทันที
“พี่เพรช...ช้อนง่วงว่ะ รีบกินรีบซื้อของแล้วรีบกลับกันเหอะนะ” ช้อนชาว่าเสียงใส
“ง่วงห่าไรแบบนี้ อยากไปร้านเค้กอะดิไม่ว่า....เอามึงมาอยู่ด้วยนี้ต้องเหมือนกูมีลูกแน่เลย” เพชรว่าแล้วส่ายหน้าหน่อยๆกับความเด็กของช้อนชา
“ก็เค้าเป็นเด็กน้อยขี้อ้อนน่ารักหนิ...รักและตามใจเค้ามากๆนะ” ช้อนชาพูดบอกแล้วเอาแก้มไปถูไหล่เพชรอย่างอ้อนๆ
“พอๆ...ทำตัวดีๆ จะได้อยู่กันนานๆ” เพรชว่าแล้วโยกหัวเล็กไปมาอย่างหยอกๆ
“ช้อนนะดีตลอดเหอะ” ช้อนชาย่นจมูกใส่เพชร
“มาทำข้อตกลงในการอยู่ร่วมกันหน่อยดีกว่า จะได้ไม่ต้องเกิดปัญหาที่หลัง”
“เอาสิ...มาว่ามาเลย ช้อนทำตามได้ทุกอย่าง” ช้อนชาว่าแล้วตักอาหารใส่ปากคำนึงตักใส่จานเพชรคำนึง
“กูไม่ค่อยชอบให้คนอื่นมายุ่งที่คอนโด ฉะนั้นจะพาใครมาคอนโดต้องบอกกูก่อน อยู่กับกู กูบอกอะไรกูพูดอะไรก็ให้เชื่อให้ฟังอย่าดื้อมาก อีกอย่างอยู่ด้วยกันห้ามทำให้กูรำคาญไม่งั้นกูจะไล่มึงไปซะ” ช้อนชาเบะปากใส่เพชรทันทีที่พูดจบ
“เรื่องพาคนมาห้องนี้ไม่มีปัญหา พี่เพชรเองก็เหอะอย่าพามามากจนน่ารำคาญละโดยเฉพาะสาวๆ ช้อนไม่ชอบเสียงวี๊ดว๊ายของผู้หญิง ส่วนที่บอกให้เชื่อฟังนี้ไม่รับปากนะแต่จะพยายามแล้วเรื่องสุดท้ายนี้ไม่มั่นใจเหมือนกันแต่จะพยายามอย่างสุดความสามารถเหมือนกัน” พูดพร้อมกับตักนู้นตักนี้เข้าปากด้วยความหิว
“กินยังไงว่ะปากเลอะหมดแล้ว” เพชรว่าแล้วเอื้อมมือไปเช็ดปากให้ช้อนชา
“มึงแม่งเด็กว่ะกินแค่นี้เลอะปะ” ช้อนชายัดปลาแซลมอนใส่ปากเพชรทันทีเพื่อให้เพชรหยุดบ่นตน
“หึหึ...ปากพี่เพชรก็เลอะหว่ะ” ช้อนชาขำหน่อยๆที่ปากเพชรเลอะเพราะฝีมือตัวเอง ช้อนชาเอื้อมมือไปเช็ดปากให้เพชรก่อนจะสนใจอาหารตรงหน้าต่อ
“ช้อน กูลืมบอกอีกอย่าง...กูอยากเลี้ยงแมวว่ะ”
“โหยยย ไม่เอาหรอกพี่เพชร ช้อนแพ้ขนแมว”
“เหี้ย...ไรของมึงว่ะ กูอยากเลี้ยงนีหว่า มึงอยู่ห่างๆมันเอาละกันอาทิตย์ที่แล้วกูไปดูๆไว้แล้ว กูแค่จะบอกไม่ได้ถามความเห็นหรือคำอนุญาติจากมึง”
“พี่เพชรไม่อ๊าวววววว ช้อนแพ้ขนแมวจริงๆนะ...เอาแบบนี้ไหม...เดี๋ยวช้อนจะเป็นแมวให้พี่เพชรเองดีไหม” ช้อนชาพูดแล้วหันไปทำตาปริบๆใส่เพชร
“เออ จะว่าไปมึงก็หน้าเหมือนแมวนะ...แต่แมวมันต้องขี้อ้อนชอบคลอเคลียนะช้อนมึงทำกูคงขนลุกพิลึกว่ะ” เพชรว่าอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะกินข้าวต่อ
“ลองเลี้ยงเค้าก่อนสิแล้วจะติดใจ...เค้าน่ารักนะ เมี๊ยว” เพชรหันไปเหล่คนที่พูดเสียงๆน่ารักๆพร้อมกับทำหน้าตาน่ารักใส่ตนเองนิดหน่อยก่อนจะผลักหัวทุยๆที่ถูไปถูมาที่ไหล่ออก
“กินข้าวต่อเหอะมึง...”เพชรพูดบอกคนเป็นน้อง
“พี่เพชรจะเลี้ยงเค้าใช่ป่าวอะ” ร่างสูงหันไปมองคนที่ยืนเกาะกระจกตู้เค้กแล้วหันมาทำเสียงอ้อนใส่ตนอย่างรู้ทัน
//แบบนี้ตลอดถ้าอยากได้อะไร// ร่างสูงบ่นในใจแต่ก็พยักหน้าให้คนตัวเล็กตรงหน้า
“งั้นช้อนเอาเป็นชิ้นแต่หลายๆชิ้นได้ไหมอะพี่เพรช น่ากินทุกชิ้นเลย”
“กูให้หกชิ้นแค่นั้นพอ...หมดมาซื้อใหม่...ไอ้ขนมกับช็อคโกแลตที่ซื้อมาจากซุปเปร์ก็เยอะแล้ว” เพรชบอกแล้วเดินไปหน้าเค้าน์เตอร์
“อ้าวเพชร...มาไงว่ะเราอะ” หญิงสาวคนนึงที่เดินออกมาจากห้องครัวเอ่ยทักเพชรขึ้นเพชรจึงยกมือไหว้แล้วกล่าวคำทักทาย
“หวัดดีคับพี่หนิง เพรชพาน้องมาซื้อเค้กนะคับ” ช้อนชาหันไปมองดูอย่างสนใจว่าเพชรสนทนากับใคร หนิงหันมามองน้องที่เพชรว่าก่อนจะยิ้มออกมา
“แหมมม...น่ารักขนาดนี้มั่นใจว่าแค่น้อง” หนิงแซวเพชรแล้วเดินมาหยุดอยู่อีกฝั่งนึงของตู้เค้กที่ช้อนชายืนอยู่
“หวัดดีจะตัวเล็ก พี่ชื่อหนิงนะ เราชืออะไรอะ”
“เอ่อ...หวัดดีคับ ชื่อช้อนชาคับ” ช้อนชาตอบแล้วยกมือไหว้หนิง
“พี่หนิงเป็นป้ารหัสกู...จบไปปีที่แล้ว...นี้ก็ร้านพี่เค้า...ฝากตัวกับพี่เค้าดิเผื่อมึงได้กินเค้กฟรี” เพชรบอกทีเล่นทีจริง
“เอาสิ...แต่พี่จะให้ฟรีเฉพาะแฟนหลานรหัสพี่เท่านั้นนะ เราเป็นแฟนไอ้เพชรมันรึป่าวหล่ะ” พี่หนิงถามยิ้มๆซึ่งช้อนชาก็ส่ายหัวปฎิเสธ
“ถ้ายังไม่ใช่ก็ให้ไอ้เพชรมันจ่ายให้ไปก่อนละกัน ถ้าใช่วันไหนค่อยมากินฟรีนะ” ช้อนชายิ้มแหยะๆกลับไปเท่านั้น เพราะเค้าเป็นคนที่คุยกับคนแปลกหน้าไม่เก่ง
“แล้วเลือกได้ยังว่าจะเอาอันไหนบ้าง” หนิงถามช้อนชาซึ่งช้อนชาก็พยักหน้ารับ
“อันไหนละ บอกสิเดี๋ยวพี่หยิบให้”
“เครปเค้ก เค้กชาเขียว เค้กมะพร้าว ชีสนมสด ช็อคโกแลตมูต และก็บูเบบร์รี่ชีสพายคับ” สั่งเสร็จก็หันไปมองหน้าเพชร
“มีอะไร” เพชรถาม
“พี่เพชร ช้อนอยากได้ไอติมด้วยอะ...เห็นบอกว่าร้านนี้ทำไอติมเอง”
“น่ะ...ช้อนขอไอติมด้วยนะ” ช้อนพูดเสียงอ้อนๆอีกเมื่อเห็นเพชรเอาแต่ยืนเงียบ
“เออ...แต่กูให้แค่สามกล่องนะ ของกินมึงเยอะแล้ว”
“ขอบคุณคับ” ช้อนชายิ้มร่าก่อนจะวิ่งไปที่ตู้ไอติมเพื่อเลืกรสชาติ
“น่ารักดีว่ะไอ้เพชร...แต่เหมือนจะพูดน้อย”
“หึหึ...มันไม่ชินมากกว่า ปกติพูดเป็นเต่าเผา” เพชรว่าขำๆ
“ไอ้เราก็นึกว่าเอามาเปิดตัว...แค่น้องจริงๆหรอว่ะเพชร แต่ไหงอยู่กะน้องแกดูยิ้มมากว่าปกติที่ฉันเคยเห็นว่ะ”
“แค่น้องจริงๆพี่...ไอ้นี้มันจี้ไง...เออ ผมขอบราวนี่ใส่กล่องกลับบ้าสามชิ้นนะพี่..จะเอาไปให้ไอ้ช้อนมันชิม ร้านพี่เจ๋งสุดละ”
“เมื่อกี๊แกเพิ่งบ่นน้องมันไปว่าขนมเยอะ แต่ไหงแกสั่งบราวนี่กลับบ้านให้น้องมันอีกว่ะ” ปากว่าแต่มือก็หยิบบราวนี่ออกมาใส่กล่องให้
“ก็ร้านพี่อร่อย ผมเลยอยากให้มันกิน”
“สั่งพี่เค้าแล้วหรอ...ได้รสอะไรบ้าง” เพชรถามคนที่เดินมายืนข้างตน
“มะม่วงน้ำปลาหวาน เนยถั่วและก็มิ้น” ช้อนชาตอบแล้วหันมาทำหน้ายิ้มใส่เพชร
“สัดนี้ดูทำหน้าเข้า...พอได้ดั่งใจก็ทำหน้าระรื่นเชียวนะมึง” เพชรว่าแล้วหันไปรับถุงขนมจากหนิง
“เท่าไหร่อะพี่หนิง”
“ไม่เป็นไร เอาไปเหอะ...ถือว่าพี่เลี้ยงเนื่องในโอกาสที่ได้รู้จักกับช้อนชาละกัน” ช้อนชายิ้มตาหยีก่อนจะรีบยกมือไหว้ขอบคุณหนิงทันที
“ขอบคุณมากพี่ ผลไปก่อนนะ...ง่วงอะ” เพรชบอกลาหนิงพร้อมกับเดินออกจากร้านไปพร้อมช้อนชา
..............................................................................................
-
เย้ๆ เรื่องใหม่ๆ
หวังว่าพระเอกจะไม่ใจร้ายน้า 555
-
:o8:
ช้อนชา....
แบ๊วแท้!!! :pighaun: (ธาตุไฟแตกพล่านเพราะความแบ๊ว)
รอค่ะรอ :hao6:
-
ฮาพนักงานที่แอบฟิน :m20: รอติดตามค่าาาา :mc4:
-
:pig2: :pig2: ช้อนชาน่ารักแบ๊วชอบๆๆๆ
-
พี่เพชรเปลี่ยนจากเลี้ยงแมวมาเลี้ยงช้อนชาเหอะ
ขี้อ้อนขนาดนี้ แถมทำได้หลายหน้าที่ด้วย
:o8: :o8:
-
กรี๊ดดดกกก น่ารัก >.<
-
เหมือนแมววววว :-[
-
เรื่องราวก็น่ารัก ตัวละครก็น่ารัก
แล้วมาต่ออีกนะคะ จะรอตอนต่อไป
-
ช้อนชาน่ารัก♥ จะติดตามนะค่ะ
-
ช้อนชาจะน่ารักเกินไปแล้ววว :man1:
อยากเลี้ยงช้อนชาไว้ในบ้านบ้างจัง~~~
-
ตอนที่ 2
“อ้าว...หวัดดีคับ พี่บีฟ พี่นิคแน็ค พี่ซี...เข้ามาก่อนซิคับ” ช้อนชาเชิญทั้งสามให้เข้ามาในห้องพร้อมกับหลีกทางให้
“ไอ้เพชรไปไหนอะช้อน...พี่โทรหาแม่งไม่ยอมรับสายสักที” ซีว่าแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา
“พี่เพชรหลับอยู่ในห้องอะคับ...ให้ช้อนปลุกให้ไหม”
“ไม่ต้องดีกว่า...เดี๋ยวมันตื่นขึ้นมาแล้วจะมาขัดเวลาพี่คุยกับช้อน” บีฟพูดแล้วยิ้มหล่อให้ช้อนชา ช้อนชาทำแค่ยิ้มเจือนๆกลับไปให้เท่านั้น
“อะ เอิ่ม...เหอะๆๆ”
“ขัดที่มึงจะม้อน้องมันมากกว่าอะดิ” นิคแน๊คว่าแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
“พวกพี่จะชวนพี่เพชรออกไปข้างนอกหรอคับ” ช้อนชาพยายามหาเรื่องคุยเพราะยังไงเค้าต้องอยู่กับเพชรอีกนานเค้าควรทำความรู้จักและสนิทกับเพื่อนของเพชรเอาไว้
“อืม...จะไปสวนนะ...กะว่าจะไปซื้อของแล้วก็ถ่ายรูปหน่อย” ซีเงยหน้าขึ้นมาตอบ ช้อนเองก็พยักหน้าเออออแบบเข้าใจ
“น้องช้อนไปกับพวกนี้นะ ไปเดินเปิดหัวเปิดตาหน่อย ที่จตุจักรมีของขายเยอะเลยนะ ของกินก็เพียบ” ช้อนชาตาวาวขึ้นมาทันทีที่บีฟพูดถึงของกิน...ก่อนจะมุ้งหน้าลงทันทีเมื่อนึกถึงคนที่นอนอยู่ในห้อง
“ไม่รู้สิคับ ถ้าพี่เพชรไม่อนุญาตช้อนก็คงไปไม่ได้” ร่างบางมุ้ยหน้านิดๆ
“ช่างหัวไอ้เพชรมันดิคับ...ไปกับพี่ซะอย่าง”บีฟพูดบอก
“ไม่ได้หรอกคับ ตอนนี้ก็ถือว่าพี่เพชรเป็นผู้ปกครอกช้อนอยู่ ช้อนจะไปไหนทำอะไรก็ต้องขออนุญาตพี่เพชรก่อนถึงจะถูก” ช้อนชายังยืนยันคำเดิม
“มึงหัดดูช้อนไว้หน่อย น้องมันยังคิดเรื่องดีๆเป็น...มึงเกิดก่อนน้องมันกี่ปี คิดเรื่องดีได้เท่าน้องมันไหม”นิคแน็คว่าเพื่อนขำๆ
“งั้นเดี๋ยวพี่ขอไอ้เพชรให้เอง...ว่าแต่ ช้อนทำอะไรอยู่คับ” ช้อนชาหุบยิ้มทันทีที่ได้ยินคำถาม
“ชิบหายปลากู!!” ช้อนชารีบวิ่งเข้าไปในห้องครัวและตรงไปที่กระทะที่กำลังทอดปลาอยู่
“เกือบไหม้เลยกู” ช้อนชาบ่นกับตัวเองเบาๆ
“อะไรคับช้อน” บีฟที่เดินตามเข้ามาในครัวถามขึ้นอย่างสงสัย
“คือช้อนทอดปลาไว้จะทำข้าวเที้ยงให้พี่เพชรนะคับ...แหะๆ เกือบไหม้” ช้อนชาหันไปตอบพร้อมรอยยิ้มแหยะๆส่วนมือก็ตักปลาทอดออกจากกระทะ
“พวกพี่ๆทานข้าวด้วยกันสิคับ...ช้อนทำไว้เยอะเลยนะ” ช้อนชาเอ่ยปากชวน
“คับ...แหม พี่อยากลองชิมฝีมือช้อนชาดูจังจะอร่อยเหาะขนาดไหนเนี๊ย”
“งั้นพี่รอแป๊บนึงนะคับ...รอแกงจืดเดือดอีกสักหน่อยอาหารก็ครบหมดทุกอย่างแล้ว” ช้อนชาว่าแล้วหันกลับมาสนใจแกงจืดในหม้อต่อ ช้อนชาขมักเขม่นในการปรุงรสชาดแกงจืดอยู่จนไม่รู้สึกตัวเลยว่าตอนนี้บีฟเดินมายืนซ้อนหลังตนอยู่แถมยื่นหน้ามาใกล้จนจมูกของบีฟจะชนแก้มของช้อนชาอยู่แล้ว
“ถ้ามึงไม่ถอยห่างออกมาจากไอ้ช้อนชาตอนนี้มึงโดนพี่มันกระทืบแน่ไอ้บีฟ” นิคแน็คที่เดินเข้ามาในห้องครัวพูดขึ้นพร้อมกับพยักเพยินหน้าให้บีฟรู้ว่าเพชรกำลังมา บีฟรีบถอยกรู่ออกมายืนห่างช้อนชาทันที
“พี่นิคแน็คว่าไงนะคับเมื่อกี้” ช้อนชาหันไปถามงงๆ
“กูบอกว่าไอ้เพชรมันตื่นแล้ว” นิคแน็คตอบช้อนชาไป
“ทำไรอยู่ว่ะช้อน” เพชรที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับซีถามขึ้น
“ข้าวเที้ยงนะคับ เสร็จพอดีเลย...พวกพี่ๆนั่งที่โต๊ะได้เลยคับ ช้อนจัดไว้แล้ว”ช้อนว่าแล้วเดินเอาแกงจืดกับปลาทอดน้ำปลามาวางที่โต๊ะกินข้าวซึ้งสี่ทหารเสือที่เหลือก็เดินมานั่งลงอย่างว่าง่าย
“ว๊าววว น่ากินทุกอย่างเลยอะช้อน...มึงทำอาหารเก่งนี้หว่า” ซีเอ่ยปากชมเมื่อมองเห็นอาหารสามสี่อย่างที่น่าตาน่ากินวางอยู่บนโต๊ะ
“ไม่หรอกคับ...แค่พอทำได้บ้าง” ช้อนชาตอบซีพร้อมกับตักข้าวใส่จานให้เพชรก่อนจะยื่นโถข้าวให้บีฟต่อ
“ไมตักให้ไอ้เพชรคนเดียวอะ...พี่ละ” บีฟว่า ช้อนชาจึงหันไปมองหน้าบีฟพร้อมกับยิ้มแหยะๆแล้วตักข้าวใส่จานให้บีฟก่อนทำท่าจะตักให้ซี
“ไม่เป็นไรช้อนกูทำเองได้...กูไม่ได้บ้าเหมือนไอ้บีฟ” ซีพูดแขวะบีฟพร้อมกับรับโถข้าวมาตักเองแล้วส่งต่อให้นิคแน็ค
“แล้วจานมึงไปไหน...มึงไม่กินรึไง” เพชรถามแล้วมองหน้าช้อนชา
“อะ เอ่อ...ช้อนยังไม่ค่อยหิวเลย อิ่มๆอยู่นะ”
“ทำไมถึงอิ่ม...กินอะไรมา” เพชรถามแล้วมองหน้าช้อนชาอย่างจำผิด
“อะ เอ่อ...คือ ช้อน...” ท่าทางอึกอักนั้นทำให้เพชรคิดอะไรบางอย่างออกเพชรจึงลุกเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อสำรวจทันที
“ไอ้ช้อน!! นี้มึงแดกขนมเข้าไปได้ไงยังไงขนาดนี้ แล้วมึงจะเอาท้องที่ไหนไว้แดกข้าว” ช้อนชาสะดุ้งหน่อยๆเมื่อโดนพี่ดุ
“อะไรของมึงว่ะไอ้เพชร” บีฟถามงงๆ
“ก็ไอ้ช้อนนะดิ มันแดกเค้กไปสามชิ้น ไหนจะขนมกับช็อคโกแลตที่หายไปจะครึ่งตู้อีก มึงจะไม่ให้กูโมโหได้ไงแดกแต่ขนมไม่แดกข้าวแบบนี้ ปวดท้องขึ้นมาจะทำไง” เพชรทั้งอธิบายให้เพื่อนฟังทั้งดุช้อนชาไปในตัว ช้อนชาได้แต่ก้มหน้านิ่งๆอย่างเถียงไม่ออก
“ไอ้ช้อน...กูจะเอายังไงกับมึงดีเนี๊ย ทิ้งขนมมึงแม่งทั้งตู้แล้วสั่งห้ามมึงไม่ให้กินดีไหม!!!” ช้อนชาหน้าเหวอทันทีที่ได้ยินคำขู่ของเพรช ร่างสูงเดินกลับมานั่งที่เดิมด้วยท่าทีโมโหนิดๆ
“ไม่เอานะพี่เพชร ช้อนขอโทษ...” ช้อนชาว่าอย่างสำนึกผิดแล้วเขยิบเก้าอี้เข้าไปนั่งใกล้ๆเพรช เพชรปลายตามองช้อนชานิดหน่อยแต่ไม่พูดอะไร
“พี่เพชร...อย่าโมโหช้อนเลยนะ...ช้อนยอมกินข้าวก็ได้” ช้อนชาพูดบอกแล้วเดินไปหยิบจานมาตักข้าวแล้วนั่งลงข้างๆเพชรเหมือนเดิม
“พี่เพชรอย่าโกรธช้อนเลยนะ...น้าๆๆๆๆ...ช้อนขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว น้าคับน้า.....” ช้อนชาพูดแล้วเขย่าแขนคนเป็นพี่อย่างอ้อนๆ
“กินข้าวไปเลยนะมึง...ไม่หมดไม่ต้องมาพูดกับกู” เพชรว่าเสียงนิ่งๆแล้วลงมือกินข้าว
“พวกกูกินข้าวได้แล้วใช่ไหม” บีฟถามขึ้นแล้วมองหน้าเพชร
“แดกไปดิ...ใครอุดปากมึงไว้” เพชรตอบเพื่อน
“ป่าวววว พวกกูไม่กล้ากิน เกรงใจพี่น้องกำลังทำการง้องอนกันอยู่” บีฟพูดยิ้มๆแต่เรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากซีและนิคแน็คได้
“ง้องอนเหี้ยไร” เพชรว่าเสียงนิ่ง บีฟทำท่ายักไหล่ไม่สนใจก่อนจะลงมือกินข้าว...ทั้งหมดลงมือกินข้าวกันไปโดยที่ส่วนใหญ่ช้อนชาจะนั่งกินข้าวเงียบๆฟังพี่ๆคุยกันมากกว่า ช้อนชาตักอาหารให้ตัวเองบ้างตักให้เพชรบ้างอย่างต้องการเอาใจและง้อให้เพชรหายโมโห
“ช้อนชาคับ....แกงจืดทำไมมีแค่ผักกับหมู เต้าหู้ไปไหนคับ...” บีฟว่างงๆ
“ก็พี่เพชรไม่ชอบกินเต้าหู้ ช้อนเลยตัดปัญหาด้วยการไม่ใส่ให้ไงคับ” ไม่รู้ทำไมแต่เพชรกับเงยหน้าขึ้นไปมองบีฟแล้วทำหน้าเหมือนตัวเองเหนือกว่าใส่บีฟ
“ไอ้ซี ไอ้แน็ค...มึงดูเหี้ยเพชรมันทำหน้าทำตาใส่กูดิ...กวนตีนว่ะเหี้ยนิ” บีฟสะกิดเพื่อนทั้งสองให้ดู ซึ่งช้อนก็หันไปมองตามแต่เพชรก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติซะก่อน
“มองไรมึงอะ...กินไปดิ กินไม่หมดไม่ต้องมาคุยกับกูนะ” ช้อนชาหน้านิดหน่อยแต่ก็ยอมกินต่อตามคำขู่ของเพชร
“ขู่มันเป็นเด็กๆไปได้” นิคแน็คว่าขำๆแล้วมองเพื่อนตัวเองที่นั่งกินข้าวไปเงียบๆโดยที่มีช้อนชาคอยตักอาหารนู้นนี้ให้
“เออ...ไอ้เพรช เอาช้อนไปด้วยนะตอนไปสวนอะ” บีฟว่าแล้วตักพะแนงหนูใสปากอย่างอร่อย
“มึงอยากไปไหม” เพชรหันไปถามช้อนชาที่นั่งข้างๆ
“อยากคับ” ช้อนชาตอบชัดถ้อยชัดคำพร้อมกับมองหน้าเพชรกลับไป
“ไอ้เรื่องเที่ยวนี้ไวจังนะมึงอะ...เออ เตรียมตัวไว้ละกัน ไปสักสี่โมงละกันไปเร็วกว่านั้นร้อน” ช้อนชายิ้มร่าออกมาทันทีเมื่อเพชรอนุญาตให้ตนไปด้วย ช้อนชาหันไปยิ้มให้บีฟแล้วก้มหัวให้อย่างขอบคุณ
“พี่เพชร” สักพักช้อนชาก็เรียกเพชรขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงอ่อยๆ
“มีไร”
“ช้อนอิ่มแล้วอะ...ไม่กินต่อได้ไหม กินไม่หมด” พูดเสียงอ่อยบอกผู้เป็นพี่ไปเพราะตอนนี้เค้ารู้สึกอิ่มจริงๆ ที่จริงก็อิ่มนานแล้วแต่ยังฝืนกินต่อเพราะเพชรขู่เอาไว้
“อิ่มมึงก็หยุดกิน...เดี๋ยวจุกมากแม่งก็อ้วกอีก”
“แต่ช้อนกินไม่หมดนะ...พี่เพชรยังจะคุยกับช้อนไหม” เพชรกรอกตาแบบหน่ายๆทันทีที่ฟังช้อนชาพูดจบ ส่วนอีกสามคนที่เหลือก็หัวเราะพรืดทันที่
“แล้วมึงเห็นกูคุยกับมึงอยู่ไหมเนี้ย” ช้อนชาพยักหน้ารับช้าๆอย่างงงๆพี่ๆจึงกินข้าวต่อ
“สรุปไม่โมโหช้อนใช่ไหมอะ” ช้อนชาพูดแล้วยิ้มร่า
“ช้อนชาแม่งดีเลว่ะ...กูว่าว่างๆ มึงพามันไปหาหมอบ้างก็ดีนะไอ้เพชร” ซีแซวหน่อยๆ
“เออ...วันนี้พวกกูว่าจะเข้าร้านสักหน่อย...ไปไหมมึงไอ้เพชร” นิคแน็คหันไปถามเพชรเพราะอีกสองคนที่เหลือได้ตกลงกันไว้แล้ว นิคแน็คมีร้านเหล้าเป็นของตัวเองซึ่งเป็นเจ้าของคนละครึ่งกับพี่และร้านของนิคแน็คมักเป็นร้านประจำที่พวกเค้าไปนั่งกินเหล้าเคล้านารีกัน
“ไม่ว่ะ...พรุ่งนี้กูต้องพาไอ้ช้อนไปลงทะเบียนที่มอแต่เช้า” เพชรบอกปัดเพื่อนไป
“งั้นมึงไปเที่ยวเหอะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้กูพาช้อนไปเองก็ได้” บีฟพูดยิ้มๆ
“ไม่ต้องเสือก...น้องกู กูพาไปเองได้” เพชรบอกแล้วรวบช้อนวางเพราะรู้สึกอิ่มแล้ว ช้อนชาจึงลุกเอาจานของตนและเพชรไปเก็บก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำ
“พี่ๆกินเสร็จแล้ววางไว้เลยนะคับไม่ต้องเก็บ เดี๋ยวช้อนมาทำเอง” ช้อนชาว่าแล้วเดินออกจากห้องครัวไป
“เหมือนช้อนเป็นเมียมึงเลยว่ะ กูว่าแม่มึงอาจจะคิดถูกก็ได้นะที่จ้องจะจับมันให้มึง” ซีว่าแล้วมองหน้าเพื่อน เพชรก็แค่ทำยักไหล่ไม่รู้ไม่ชี้กลับไป
“ไม่ปฎิเสธแบบนี้หมายความว่าไงว่ะ” บีฟถามอีกแล้วจ้องหน้าเพื่อนนิ่ง
“ก็ไม่แล้วไง...น้องก็คือน้อง”
“แล้วมึงจะเลื่อนขั้นให้มันเมื่อไหร่” นิคแน็คยังกระแซะเพื่อนต่อ
“ไม่ว่ะ....” เพชรพูดออกมาแล้วมองหน้าเพื่อนทั้งสาม
“ให้มันจริง...ไม่ใช่มาทำตัวเป็นสมพานแดกไก่วัดนะมึง” บีฟว่าเสริม เพชรที่ได้ฟังก็เพียงแค่ยกยิ้มมุมปากเท่านั้น
“พี่เพชร...พี่เพชรรอช้อนอยู่นี้แหละไม่ต้องเข้าไปหรอกเดี๋ยวช้อนไปเอง” ช้อนชาพูดบอกกับเพชร
“ทำไม”
“ก็คนมันเยอะอะ...เดี๋ยวพี่เพชรจะหงุดหงิดป่าวๆ รอช้อนอยู่นี้แหละนะ” ช้อนหันมาพูดแล้วยิ้มให้คนเป็นพี่
“อ้าว...หวัดดีค่ะพี่เพชร มาทำอะไรที่มอค่ะวันนี้” ช้อนชาหันไปมองหญิงสาวที่เดินเขามาทักเพชรอย่างสงสัย
“พี่พาน้องมาลงทะเบียนนะ...เออ ช้อนนี้พิม น้องรหัสไอ้ซีเค้าเรียนปีสอง” ช้อนชายกมือไหว้แล้วยิ้มให้ก่อนจะหันไปยืนมองหน้าเพชร
//ใครอะพี่เพรช เด็กใหม่หรอ น่ารักว่ะ// พิมที่ยืนอยู่ข้างหลังช้อนชาขยับปากถามเพชรแบบไม่มีเสียง
“บ้า...น้องพี่โว๊ย ไอ้นี้มันชื่อไอ้ช้อนชา เป็นลูกเพื่อนสนิทแม่พี่” เพชรตอบกลับไป
“อาๆๆ...น้องก็น้อง...พามาลงทะเบียนใช่ไหม งั้นเดี๋ยวพิมพาน้องไปเองพี่รออยู่นี้แหละ หรือจะเดินไปใต้ตึกด้วยกัน” พิมถามเพชร
“พี่เพชรรอช้อนอยู่นี้แหละ ช้อนไปเองได้จริงๆ” ช้อนพูดบอก เพชรก็พยักหน้ารับในที่สุด
“อ๊ะ...เฮ้ย ขอโทษ เจ็บป่าวอะ” ช้อนชาบอกอย่างรู้สึกผิดพร้อมกับหันไปมองคนที่เค้าเดินชนจนกระเด็นหน่อยๆ
“เฮ้ย ไม่ๆๆ อย่าคิดมาก กูไม่เป็นไร” อีกฝ่ายว่าแล้วยิ้มกลับมาให้
“เอ่อ...โทษจริงๆนะ”
“เออ...กูบอกไม่เป็นไรไง อย่าคิดมากเรื่องแค่นี้...มึงชื่อไรอะ เรียนไรว่ะ”
“กูชื่อช้อนชา เรียกกูช้อนก็ได้...กูเรียนวิดวะคอม มึงอะ”
“กูชื่อสายฝุ่น แต่ถ้าไม่อยากโดนกูต่อยเรียกกูว่าฝุ่นเฉยๆ เรียนเอกเดียวกับมึงอะ...” สายฝุ่นว่ายิ้มๆ
“เฮ้ยจริงดิมึง”
“เออ...โชคดีของกู จะได้ไม่ต้องไปหาเพื่อนที่ไหนไกล...มึงมาเป็นกูนะ” สายฝุ่นว่าแล้วตบไหล่ช้อนชาเบาๆ
“เออ...เอาดิ กูก็ยังไม่มีเพื่อนที่ไหนเหมือนกัน” ช้อนชาว่าแล้วยักไหล่หน่อยๆ
“แล้วนี้มึงมาจากไหนว่ะ” สายฝุ่นถามแล้วพาช้อนชาเดินออกมาจากใต้ตึก
“กูเป็นคนเชียงราย ตอนนี้กูอยู่คอนโดกลับพี่”
“เด็กดอยเข้ากรุงว่างั้น...แล้ววันนี้มึงมากับใครอะ” สายฝุ่นถามต่อ
“กูมากับพี่ นั่งอยู่ตรงนั้น..อ้าววว ไปไหนว่ะ” ช้อนชายกมือขึนมาเกาหัวงงๆเมื่อหันไปมองม้าตรงที่เพชรเคยนั่งอยู่แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว
“ไอ้ฝุ่น...เสร็จยังว่ะมึงอะ” ชายนิรนามถามขึ้นแล้วเดินตรงมาที่สายฝุ่นกับช้อนชา
“เออ..เสร็จแล้ว” สายฝุ่นหันไปตอบเพื่อนที่เดินมาหยุดยืนข้างตน เค้าเหลือบมองร่างสูงที่เอาแต่ยืนจ้องช้อนชาไม่วางตา
“ไอ้เวส นี้ช้อนชาเพื่อนที่เอกกู ช้อนนี้ไอ้เวสเตอร์เพื่อนกู” สายฝุ่นแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน
“แล้วนี้มึงกลับไงว่ะช้อน” สายฝุ่นถาม
“กูมากับพี่ อ้าวนั้นไงมาพอดี” ช้อนชาชี้ไปที่ร่างสูงที่เดินกลับมาพอดี
“พี่เพชรไปไหนมา” ช้อนชาเอ่ยถาม
“กูไปห้องน้ำมา...นี้มึงเสร็จแล้วใช่ไหม” เพชรถามกลับ
“คับ...เออ พี่เพชร นี้ไอ้ฝุ่นเพื่อนที่เอกและนี้เวสเตอร์เพื่อนไอ้ฝุ่น พวกมึงนี้พี่เพชรพี่กูเค้าเรียนที่นี่ด้วย ปีสามแล้ว” ช้อนชาแนะนำให้ทั้งหมดรู้จักกัน สายฝุ่นและเวสเตอร์จึงยกมือไหว้เพชร
“เออ...ฝุ่น กูขอเบอร์มึงไว้หน่อยดิ” ช้อนชาบอกแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ฝุ่น ฝุ่นก็รับมากดๆเบอร์ตนให้ไปก่อนจะส่งคืนให้ฝุ่น
“ที่ยิงไปอะเบอร์กูนะ....กูไปละ พี่กูหิว...ไว้เจอกันใหม่พวกมึง”
“เออ..เจอกัน” ช้อนชาบอกลาทั้งสองก่อนจะเดินไปขึ้นรถพร้อมเพชร
“มองไอ้ช้อนแบบนั้นหมายความว่าไงว่ะไอ้เวส” สายฝุ่นถามเมื่อเห็นเวสเตอร์มองช้อนชาไม่วางตา
“กูว่าเพื่อนของมึงคนนี้น่าสนว่ะ...เอาเบอร์มันมาดิ” เวสเตอร์ว่าแล้วหยิบโทรศัพท์สายฝุ่นออกมาจากกระเป๋าแล้วกดดูเบอร์โทรเข้ามือกี่ก่อนจะเมมลงเครื่องตัวเองแล้วส่งโทรศัพท์คืนให้สายฝุ่น
“กูว่ากูคงต้องมาที่คณะนี้บ่อยๆแล้วละ”
“ไอ้เหี้ยนิ ม่อไม่เลิกนะมึง...จะเอาไงก็เรื่องของมึงเหอะ แต่ตอนนี้พากูไปกินข้าวก่อนได้ไหมกูหิวแล้ว” สายฝุ่นเก็บทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วเงยหน้าขึ้นไปบอกกับเพื่อน
“เมื่อกี้ใครว่ะช้อน” เพชรถามขึ้นหลังจากที่เค้าสองคนสั่งอาหารเสร็จ
“ใคร...ที่ไหน” ช้อนถามงงๆแล้วมองไปรอบๆร้าน
“กูหมายถึงผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่กับมึงตอนอยู่ที่มออะ อย่ากวนตีนกูได้ไหม” เพชรว่าเสียงหงุดหงิดช้อนชาขมวดคิ้วเค้าหากันทันที
“กวนตีนไร แล้วก็ไม่บอกให้ชัด....อีกอย่างช้อนก็บอกไปแล้วไงว่าไอ้เตี้ยๆนะชื่อฝุ่น เพื่อนที่เอกเพิ่งเจอกันตอนลงทะเบียน ส่วนอีกคนก็เวสเตอร์เพื่อนไอ้ฝุ่นมัน” พอได้คำตอบเพชรก็เอาแต่มองหน้าช้อนชานิ่งๆและได้แต่รู้สึกหงุดหงิดในใจที่ไอ้คนตัวเล็กตรงหน้าไม่ได้รู้เลยว่าไอ้คนที่ชื่อเวสเตอร์มองเค้าแบบไม่วางตา
“เป็นอะไรอีกอะ ไมทำหน้านิ่งแบบนั้น ไม่พอใจอะไรช้อนอีกป่ะเนี๊ย” ช้อนชาถามอย่างสงสัย
“กูเบื่อที่มีน้องโง่...”ม่รู้เหี้ยไรเลย” เพชรบอกเสียงหงุดหงิดนิดๆ
“ช้อนหรอ...ทำไม รู้อะไรอะ” ช้อนชางงหนักกว่าเดิมอีก
“ถามกูอีกทีนี้กูตบมึงคว่ำแน่ไอ้ช้อน” เพชรบอกแล้วยกโทรศัพท์มากดๆระบายความหงุดหงิดที่ตนเองก็ไม่รู้สาเหตุ
-
พี่เพชรออกอาการ ก็แค่น้องไม่ใช่เหรอ
ปากแข็งให้ตลอดล่ะ
-
ตอนที่ 3
“สวัสดีค่ะน้องฝุ่น” พนักงานเอ่ยต้อนรับเมื่อเห็นร่างโปร่งเดินเข้ามา
“หิวๆๆๆๆๆๆ....” ร่างโปร่งบ่นกระปอดกระแปดด้วยใบหน้าที่งอง้ำพร้อมกับกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ เด็กเสริฟที่ถือเมนูเดินตามตกใจหน่อยๆที่เห็นร่างโปร่งเป็นแบบนั้น ร่างสูงที่เดินตามมาช้าๆพยักหน้าเป็นเชิงไล่เด็กเสริฟให้ออกไปก่อนเพราะตอนนี้คนตรงหน้าอารมณ์ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไร สาเหตุมันก็มาจากเค้านั้นแหละเพราะเมื่อชั่วโมงก่อนเค้าทั้งสองกำลังเดินเล่นอยู่ที่ห้างเค้าก็ดันไปเจอคู่ขาคนหนึ่งเข้าและคู่ขาคนนั้นก็เข้ามาเหวี่ยงและโวยวายเค้ากับฝุ่นเพราะนึกว่าฝุ่นเป็นคู่ขาคนใหม่ของตน กว่าจะออกจากห้างได้ก็ทำเอาคนตรงหน้านี้หงุดหงิดเป็นภูเขาไฟใกล้ระเบิด เค้าจึงหาวิธีคลายโมโหด้วยการพาสายฝุ่นมากินข้าวที่ร้านอาหารของแม่เค้า ร้านอาหารของแม่เค้าเป็นร้านอาหารไม่ใหญ่มากเพราะแม่ของเค้าทำเป็นงานอดิเรกเท่านั้น ส่วนรายได้หลักของครอบครัวก็มาจากอู่ซ้อมรถและร้านขายอะไหล่ที่มีเปิดอยู่หลายสาขา
“ทะเลาะกันมาหรอค่ะคุณเวสเตอร์” พนักงานในร้านคนนึงถามพร้อมกับมองไปที่สายฝุ่น เวสเตอร์ทำแค่ส่ายหน้าเป็นคำตอบก่อนจะเดินไปลากเก้าอี้มานั่งชิดกับฝุ่นโดยที่นั่งหันหน้าเข้าหาฝุ่นที่นั่งหันค้างให้
“เลิกหงุดหงิดเป็นตุ๊ดสักที่เหอะมึง” สายฝุ่นหันมามองเวสเตอร์ด้วยสายตาเหวี่ยงๆ
“อะๆๆๆ...กูขอโทษไปแล้วไงที่ทำมึงเสียเวลาเดินเที่ยว แถมแดกข้าวเย็นช้าอีก...ไมมึงไม่หายโมโหสักที แบบนี้ไม่ให้กูด่าตุ๊ดยังไงไหว” เวสเตอร์ว่าแล้วยื่นมือไปท้าวเก้าอี้ของสายฝุ่นแล้วยื่นหน้าไปใกล้อย่างยั่วๆ สายฝุ่นปลายตามองเวสเตอร์นิดหน่อยก่อนจะหันหน้าหนีไป
“ให้มันน้อยๆหน่อยไอ้ฝุ่น ทั้งแต่ที่ห้างมาจนถึงร้านแม่กู กูพูดคำว่าขอโทษกับมึงไปกี่รอบแล้ว...”
“ขอโทษๆๆๆ ขอโทษแล้วยังไง!! มันกี่ครั้งแล้วที่บรรดาแฟนบรรดากิ๊กของมึงมาเหวี่ยงใส่กูแล้วทำท่าจะฉีกอกกูซะให้ได้ กูอายคนนะไอ้เวส” สายฝุ่นพูดแล้วหันไปจ้องหน้าเวสเตอร์นิ่งๆ เวสเตอร์ชะงักไปเพราะที่สายฝุ่นพูดมาก็ถูก แฟนของเค้ากิ๊กของเค้ากี่คนต่อกี่คนแล้วที่มาหาเรื่องสายฝุ่นเพราะความหึงหวง เค้าเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นบ่อยนักทั้งที่เค้าก็บอกกับทุกคนไปแล้วว่าเค้ากับสายฝุ่นเป็นแค่เพื่อนกัน แต่ยังไงสุดท้ายถ้าต้องเลือก...คนที่เค้าเลือกก็คือสายฝุ่นอยู่ดี
“กูขอโทษมึงจริงๆว่ะเรื่องวันนี้ แต่จะให้กูทำไง...ให้กูห่างจากมึงเลิกคบมึงเป็นเพื่อนนะหรอ กูไม่เอาด้วยหรอกนะเว้ยไอ้ฝุ่น” เวสเตอร์พูดแล้วลูบหัวสายฝุ่นเบาๆ สายฝุ่นจึงหันกลับมาจ้องหน้าเวสเตอร์ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“มึงไปทำสปาเก็ตตี้มาให้กูกินดิ หิวจะแย่แล้ว” สุดท้ายครั้งนี้เค้าก็ต้องยอมให้คนตัวสูงตรงหน้าเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา
“เออ...กูจะทำให้อร่อยกว่าทุกครั้งเลย” เวสเตอร์ว่าแล้วขยี้หัวสายฝุ่นเป็นการหยอกก่อนจะลุกออกไป
“พี่มล เอาโค้กให้ไอ้ฝุ่นมันแก้วดิ...เดี๋ยวเวสจะเข้าไปทำสปาเก็ตตี้ให้มันก่อน เออ ฝากเอาฟรุ๊ตทาร์ตให้มันชิ้นนึงด้วย...ชิ้นเดียวนะพี่มล ถึงมันขอก็ห้ามให้เพิ่ม” เวสเตอร์หันไปบอกกับพนักงานในร้านคนสนิทก่อนจะเดินเข้าไปหาแม่ของตัวเองในครัวเพื่อจัดการลงมือทำสปาเก็ตตี้ให้สายฝุ่น
“หวัดดีคับแม่” เวสเตอร์ยกมือไหว้แม่ที่ยืนดูเชฟทำอาหารอยู่ก่อนจะเดินเข้าไปล้างมือเตรียมตัวทำอาหาร
“แม่ก็ว่าอยู่ว่าเหมือนได้ยินเสียงของฝุ่น...ทะเลาะกันมาอีกหรอ โวยวายมาเชียว” แม่ของเวสเตอร์ถามแล้วหันมายิ้มให้ลูกชายที่ยืนเช็ดมืออยู่
“ป่าวทะเลาะแม่ ไอ้ฝุ่นมันโมโหผมนิดหน่อย ขอพื้นที่ผมทำสปาเก็ตตี้ให้ไอ้ฝุ่นมันหน่อยนะคับ” เวสเตอร์ตอบแม่แล้วเดินไปหยิบของในตู้เย็นออกมาเตรียมทำอาหารให้สายฝุ่น
“เรื่องอะไรอีกอะทีนี้”
“เรื่องเดิมๆแม่ อย่าใส่ใจ...ผมตกลงกับมันได้”
“เรื่องเดิมๆของเรานี้มันอะไร...แม่เห็นเราทำฝุ่นงอลได้แทบจะทุกวันวันละหลายๆเรื่องด้วยซ้ำ” ผู้เป็นแม่ยิ้มขำๆก่อนจะส่งกระทะให้เวสเตอร์
“เรื่องผู้หญิง...น้องหลิวไปด่ามันกลางห้าง มันเลยของขึ้นนะ”
“มันก็ความผิดเรานั้นแหละ...หัดคบใครเป็นตัวเป็นตนกับเค้าซะบ้างจะได้เลิกติดเพื่อนสักที...แบบนี้ใครเห็นใครเค้าก็เข้าใจว่าเรากับฝุ่นเป็นแฟนกันสิ” แม่ว่าแล้วตีแขนลูกชายตัวเองอย่างหมั่นไส้
“ผมเพิ่งเจอวันนี้เองอะแม่คนที่อยากคบแบบเป็นตัวเป็นตน...ส่วนเรื่องที่ผมติดไอ้ฝุ่นนี้ไม่น้าจะใช้นะ มันเองตางหากที่ติดผมร้องจะตามผมไปทุกที่”
“หึหึ...แม่เห็นเราเองก็ตามฝุ่นไปทุกที่นั้นแหละ ว่าแต่คนที่บอกว่าอยากคบแบบเป็นตัวเป็นตนนี้ใครกันนะ พามาให้แม่รู้จักหน่อยสิ” ผู้เป็นแม่ว่า
“เพื่อนที่คณะไอ้ฝุ่นอะแม่ น่ารักอย่างนี้เลย...ไว้ผมทำความรู้จักกับเค้าก่อนละกันแล้วจะพามาเจอ”
“แหม...ที่แท้ก็ยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ ชวดละม๊างงงงง” แม่ว่าแล้วมองลูกชายชายขำๆ
“แย่แล้วค่ะคุณปิ่น คุณเวส” มลวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในครัวแล้วพูดอย่างละล่ำละลัก
“อะไรกันมล วิ่งหน้าตื่นเชียว” แม่ของเวสเตอร์พูดขำๆ
“มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ห้าคนเข้ามาในร้านแล้วทำร้ายน้องฝุ่นใหญ่เลยค่ะ” มลพูดอย่างตื่นๆแต่คนที่ตกใจมากกว่าคงจะไม่พ้นเวสเตอร์เพราะทันทีที่มลพูดจบเวสเตอร์ก็รีบวิ่งออกไปจากห้องครัวทันที
“หยุด!!!! พวกเธอกำลังทำอะไรกัน!!!!!” เวสเตอร์ตะโกนเสียงดังด้วยความโมโหเมื่อเห็นเพื่อนของหลิวกำลังรุมทำร้ายเวสเตอร์อยู่ ส่วนสายฝุ่นเองก็ทำได้แค่ปัดป้องเท่านั้นเพราะคิดว่าเป็นผู้หญิง
“หลิว!!! เธอกล้าดียังไงถึงพาเพื่อนมาทำร้ายเพื่อนพี่ถึงในร้านแม่ของพี่ หัดเกรงใจคนอื่นบ้าง ทำแบบนี้ไม่อายเลยรึไง” เวสเตอร์ตะคอกออกไปด้วยความโมโห พร้อมกับเดินไปผลักหลิวและเพื่อนของเธอให้ออกห่างจากสายฝุ่นแล้วพยุงสายฝุ่นให้ลุกขึ้น เวสเตอร์มองสำรวจใบหน้าใสที่ตอนนี้แก้มทั้งสองข้างมีรอยมือประทับอยู่ทั้งสองข้าง หน้าผากที่ช้ำ มุมปากที่แตกจนเลือดไหลซึมออกมา เนื้อตัวที่มีรอยขวั่นและเสื้อที่ฉีกขาดของสายฝุ่น แล้วไหนจะความเสียหายในร้านและพนักงานในร้านที่พยายามเข้าไปห้าม
“พี่เวส พี่เวสทำแบบนี้กับหนิงได้ไง หนิงเป็นแฟนที่เวสนะ...ที่เวสคิดจะคว้าผู้ชายมาทำเมียรึไง!!! นี้คงได้มันแล้วละซิ ติดใจอะไรมันนักหนา...มึงนี้ก็หน้าด้าน ผู้ชายมีเยอะแยะทำไมต้องมาแย่งแฟนกู...ที่มึงจับแฟนกูได้เพราะมึงเป็นเพื่อนเค้าหรอก เค้าแค่อยากจะลองฟันมึงดูก็เท่านั้นแล้วเดี๋ยวสุดท้ายเค้าก็จะทิ้งมะ....”
“หุบปาก!!!” เวสเตอร์หันไปตะคอกหลิวแล้วจ้องหน้าหลิวเหมือนอยากจะเข้าไปขย้ำเสียให้ได้แต่ก็ถูกแม่ดึงไว้ก่อน
“หนูมาพูดจาแบบนี้ต่อหน้าคนเยอะแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ น้าว่าหนูกลับไปก่อนเถอะ...วันหลังค่อยกับมาคุยกับเวสเตอร์หมะ...”
“มึงไม่ต้องมาแล้ว!!! แล้วมึงจำใส่สมองไว้เลยว่ากูไม่เอามึงแล้ว!! กล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับเพื่อนพี่แบบนี้ ออกไปจากร้านนี้ก่อนที่ฉันจะโยนพวกเธอทั้งหมดออกไป ออกไป!!! แล้วไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้าอีก!!!” เวสเตอร์ตะคอกออกไปอย่างเดือดดาด เข้ารู้สึกโมโหมากที่ผู้หญิงคนนี้กล้าทำกับเพื่อนเค้าและพูดกับเพื่อนของเค้าแบบนี้
“พี่เวสเตอร์!!”
“บอกให้ออกไป!!!” เวสเตอร์ทำท่าจะพุ่งเข้าไปหาหลิวแต่กูถูกแม่และพนักงานในร้านรั้งไว้ หลิวถอยกรู่ด้วยความตกใจที่เห็นเวสเตอร์โมโหจนจะเข้ามาทำร้ายร่างกายตนเอง
“หลิว...ไปก่อนเหอะว่ะพี่เวสเตอร์โมโหแล้ว” เพื่อนของเธอพยายามฉุดเธอออกไปจากร้านจนได้ในที่สุด ตอนนี้ทั้งร้านตกอยู่ในความเงียบ ลูกค้าในร้าพากันตกใจและมองมาที่สายฝุ่นกับเวสเตอร์อย่างอยากรู้อยากเห็น
“มึงเป็นไงบ้างว่ะ เจ็บมากไหม” เวสเตอร์เดินเข้าไปจับแขนของสายฝุ่นแต่กูถูกสายฝุ่นสะบัดทิ้ง
“ปล่อย!!” สายฝุ่นก้มหน้านิ่ง เค้ารู้สึกเจ็บใจและอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก เค้าโดนตบต่อหน้าคนอื่นและยังโดนด่าเสียๆหายๆต่อหน้าคนอื่นแบบนั้น
“เวส...พาฝุ่นขึ้นไปห้องทำงานแม่ก่อนไป” แม่ของเวสเตอร์พูดกับเวสเตอร์ก่อนจะหันไปขอโทษลูกค้าในร้าน
“ฝุ่น ตามกูมา” เวสเตอร์เดินเข้าไปจับแขนฝุ่นอีกที
“บอกให้ปล่อย!! อย่ามายุ่งกับกู!!” สายฝุ่นสะบัดมือเวสเตอร์ทิ้งก่อนจะผลักเวสเตอร์ให้ถอยห่างจากตน
“แม่คับ ฝุ่นกลับก่อนนะคับ” สายฝุ่นหันไปลาแม่ของเวสเตอร์ก่อนจะเดินออกจากร้านไป เวสเตอร์รีบวิ่งตามออกไปทันที
“ฝุ่นหยุด...ฝุ่น ไอ้ฝุ่น!! กูบอกให้หยุด!!!” เวสเตอร์เดินไปกระฉากแขนสายฝุ่นไว้เพื่อให้สายฝุ่นหยุดเดินและหันมาทางเค้า
“ปล่อย กูจะกลับบ้าน” สายฝุ่นพูดแล้วพยายามแกะมือเวสเตอร์ออก
“กลับได้ยังไงแผลยังไม่ทำ” เวสเตอร์ถาม
“บอกให้ปล่อย กูจะกลับบ้าน!!” สายฝุ่นพูดด้วยเสียงที่แข็งขึ้น ตาทั้งสองข้างเริ่มมีน้ำตาคลอนิดๆ
“มึงจะกลับได้ไง มึงเพิ่งทะเลาะกับพ่อมากลับบ้านสะภาพนี้มึงต้องทะเลาะกับพ่อมึงหนักกว่าเดิมแน่!!” เวสเตอร์เผลตะคอกกลับไปด้วยความเป็นห่วง
“ก็บอกว่าจะกลับบ้าน!!! ฮึก...” สายฝุ่นตะคอกกลับก่อนจะสะอื้นเบาๆพร้อมทั้งมีน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มที่เริ่มบวมช้ำนั้นนิดหน่อย
“เอาแบบนี้...กูจะไปส่งมึงที่คอนโด แล้วคืนนี้กูจะกลับไปนอนบ้าน...พรุ่งนี้รอมึงอารมณ์เย็นลงแล้วกูจะมาหา” เวสเตอร์เสนอ เพราะเค้ารู้ว่าคนตรงหน้ารู้สึกเจ็บใจ อาย และเสียหน้ามากและต้นเหตุมันก็เป็นเพราะเค้า ไม่แปลกอะไรที่คนตรงหน้าจะเคืองเค้า
สายฝุ่นยอมเดินตามมาขึ้นรถของเวสเตอร์เงียบๆ ตลอดทางกลับคอนโดสายฝุ่นไม่ยอมพูดกับเวสเตอร์สักคำจนมาถึงคอนโดสายฝุ่นก็ลงจากรถทันที
“อย่าเพิ่งขึ้นไปกับกู แล้วของร้องว่าพรุ่งนี้ก็ยังไม่ต้องมา” สายฝุ่นพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินขึ้นคอนโดไปปล่อยให้เวสเตอร์นั่งอีนอยู่ในรถคนเดียว
“ไมกลับมาเร็วจังล่ะเวส...ฝุ่นเป็นไงบ้าง” แม่ถามขึ้นเมื่อเห็นเวสเตอร์กกลับมาถึงร้าน เวสเตอร์สายหน้าน้อยๆก่อนจะนั่งลงที่โซฟา
“ไม่รู้...มันห้ามไม่ให้ผมเข้าห้องแล้วก็ห้ามผมกลับห้องพรุ่งนี้” เวสเตอร์ว่าแล้วเอามือลูบหน้าอย่างหงุดหงิด
“แล้วเรายอมหรอ”
“ไม่อยากยอม แต่ครั้งนี้มันคงโกรธจิง มันร้องไห้ด้วย” เวสเตอร์ตอบคนเป็นแม่แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเพื่อน
“”ไอ้ดิว...ที่มึงนัดกูวันนี้อะ เดี๋ยวกูเข้าไปตอนสามทุ่มนะ” เวสเตอร์พูดขึ้นเมื่อปลายสายรับโทรศัพท์
“อ้าว ไหนบอกจะไปดูหนังกับไอ้ฝุ่นว่ะ...หรือพวกมึงทะเลาะกันอีกแล้ว” ดิวถามกลับมาอย่างสงสัย
“มึงอย่าเพิ่งถามอะไรกูมากได้ไหมกูยิ่งหงุดหงิดอยู่..เอาเป็นว่ากูเข้าไปสามทุ่ม” พูดจบก็ตัดสายเพื่อนทิ้งทันที
“จะเที่ยวอีกแล้วรึไงคืนนี้” แม่ของเวสเตอร์ถาม
“แก้เครียดนะแม่”
“แม่ว่าแก้ที่ต้นเหตุดีกว่าไหม...ไปคุยกับฝุ่นให้รู้เรื่องสิ” เวสเตอร์ส่ายหน้าแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืน
“แม่...เวสกลับละนะ นัดพวกนั้นไว้เดี๋ยวสาย”
“ไมมึงต้องมานั่งหงุดหงิดแบบนี้ว่ะ...มึงก็กลับไปคุยกับไอ้ฝุ่นให้รู้เรื่องไป มานั่งแบบนี้มันได้ไรว่ะ” ดิวพูดแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ตอนนี้เวสเตอร์มาถึงร้านที่นัดกับเพื่อนไว้แล้ว
“กูเพิ่งบอกพวกมึงไปไม่ใช่รึไงว่าไอ้ฝุ่นมันไม่ยอมให้กูเข้าห้อง” เวสเตอร์พูดเสียงหงุดหงิด
“หึหึ...แม่งเหมือนเมียจับได้ว่าผัวมีเมียน้อยแล้วไล่ให้ออกไปนอนนอกบ้านเลยว่ะ” เพื่อนของเวสเตอร์พูดขำๆ แต่เวสเตอร์กลับไม่รู้สึกว่ามันน่าขำสักนิด
“ตลกมากไงมึงอะไอ้ตังค์” เวสเตอร์หันไปเหวี่ยงเพื่อน
“เออๆๆ กูไม่ขำก็ได้...แต่กูว่ามึงกลับไปเหอะไอ้เวส นี้ไอ้ฝุ่นมันก็เพิ่งทะเลาะกับพ่อมา ไหนจะมาโดนผู้หญิงตบไหนจะโดนด่าต่อหน้าคนอื่นอีก กูว่าตอนนี้แม่งนั่งเครียดจนร้องไห้ไปแล้วมั้ง แวะเข้าไปดูมันหน่อนเหอะ ไม่รู้กินข้ากินยาทำแผลรึยัง” ตังค์หันไปบอกเพื่อนด้วยสีหน้าจริงจังขึ้นมานิดหน่อย
“แต่มันไม่ให้กูเข้าห้อง” เวสเตอร์ยังย้ำคำเดิม
“มึงไม่มีกุญแจห้องรึไงว่ะ” ดิวถามขึ้นอีก
“เออ...งั้นกูกลับก่อน จะแวะไปหาไอ้ฝุ่นมันหน่อย...กูไปนะ” เวสเตอร์ยกแก้สเหล้าขึ้นดื่มีกครั้งก่อนจะบอกลาเพื่อน เพราะที่จริงเค้าก็เป็นห่วงสายฝุ่นอยู่ไม่น้อย แต่เพราะเห็นว่าสายฝุ่นร้องไห้เค้าจึงไม่อยากขัดใจสายฝุ่น
“ฝุ่น....ฝุ่น...ไอ้ฝุ่น” เวสเตอร์สะกิดเรียกสายฝุ่นที่นอนขดอยู่บนโซฟาเบาๆ
“อื้อออ” สายฝุ่นขยับตัวเล็กน้อยด้วยความรู้สึกรำคาญที่โดนกวนเวลานอน
“ฝุ่น...ตื่นขึ้นมาก่อนเร็ว” เวสเตอร์นั่งลงข้างๆโซฟาแล้วลูบหัวสายฝุ่นเบาๆไปมา เวสเตอร์รับรู้ได้ถึงความร้อนในร่างกายของสายฝุ่นที่สูงกว่าปกติ สายฝุ่นค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วจ้องหน้าเวสเตอร์นิ่งๆ
“ทำไมมานอนตรงนี้” เวสเตอร์ถามแล้วดึงให้สายฝุ่นลุกขึ้นนั่งแล้วหันหน้ามาเผชิญกับเค้าที่นั่งอยู่ที่พื้น สายฝุ่นไม่ตอบอะไรเอาแต่จ้องหน้าเวสเตอร์เพราะความเบลอและยังตื่นไม่เต็มตา
“เจ็บ” สายฝุ่นพูดเบาแล้วโน้มตัวไปซบที่ซอกคอของเวสเตอร์ เวสเตอร์จึงยกมือขึ้นมาลูบหัวสายฝุ่นเป็นการปลอบ
“ฝุ่น...มึงไปอาบน้ำแล้วออกมากินข้าวจะได้กินบา กูซื้อโจ๊กร้านประจำมาให้มึงด้วย” ฝุ่นยังกดหน้านิ่งอยู่ที่ซอกคอแกร่งนั้นไม่ขยับไปไหน สักพักเวสเตอร์ก็รับรู้ได้ถึงน้ำตาของสายฝุ่นที่ไหลออกมาโดนต้นคอของเค้า
“กูขอโทษนะที่เป็นต้นเหตุให้มึงโดนทำร้ายแถมยังโดนด่าต่อหน้าคนอื่นอีก”
พรึ่บ
สายฝุ่นพรวดพลาดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะก้มลองไปมองหน้าเวสเตอร์หน่อยๆ เวสเตอร์รู้ในใจทันทีว่าตอนนี้สายฝุ่นคงตื่นเต้มตาแล้วถึงได้กลับมาโมโหเค้าอีกครั้ง สายฝุ่นเดินเข้าห้องโดยไม่พูดอะไรกับเวสเตอร์สักคำ เวสเตอร์เดินไปจัดการแกะโจ๊กใสถุงก่อนจะเตรียมจัดยาลดไข้และน้ำเปล่าแล้วยกเข้าไปในห้องโดยที่ไม่ลืมจะหยิบอุปกรณ์แผลไปด้วย
“อ๊ะ...เข้ามาได้ไง” สายฝุ่นตกใจนิดหน่อยที่เห็นเวสเตอร์นั่งอยู่ที่เตียงตัวเอง
“ก็มึงไม่ได้ล็อคประตู อีกอย่างถ้ากูไม่แอบเข้ามาไม่มีทางที่มึงจะยอมออกไปกินข้าวแน่ๆ” สายฝุ่นยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน ตาก็จ้องไปที่พื้นเท่านั้น
“ฝุ่น มากินข้าวกินยาแล้วทำแผลก่อนค่อยโกรธกูต่อได้ไหม” เวสเตอร์ว่าแล้วเดินเข้ามาใกล้สายฝุ่น แต่สายฝุ่นยังคงเงียบไม่ตอบอะไร
“กูเป็นห่วงมึงนะไอ้ฝุ่น” เวสเตอร์บอกเสียงแผ่วแล้วยื่นมือไปสัมผัสแก้มช้ำนั้นเบาๆสายฝุ่นเงยหน้าขึ้นมามองเวสเตอร์ก่อนจะยอมเดินไปนั่งกินโจ๊กที่วางอยู่ที่โต๊ะหนังสืออย่างเงียบๆ
“กินแค่นั้นเองหรอว่ะ” เวสเตอร์ถามแล้วชะโงกหน้ามองถ้วยโจ๊กที่ลดลงไปแค่นิดเดียว สายฝุ่นไม่ตอบอะไรแต่เดินลงมาล้มนอนลงบนเตียงเงียบๆ เวสเตอร์เดินตามมานั่งลงที่เตียงพร้อมกับดึงผ้าห่มออกจากตัวสายฝุ่น สายฝุ่นตาโตด้วยความตกใจทันที
“มึงจะทำอะไร!!”
“กูแค่จะทายาให้มึงก็เท่านั้นแหละ” เวสเตอร์พูดแล้วกดสายฝุ่นให้นอนลงกับเตียงเหมือนเดิมก่อนจะปลดกระดุมเสื้อนอนสายฝุ่นออก สายฝุ่นตาโตหนักกว่าเดิมแล้วรีบคว้ามือของเวสเตอร์ไว้
“อย่าดื้อว่ะฝุ่น กูเห็นตรงคอกับอกมึงมีลอยเล็บด้วยให้กูทายาก่อน” เวสเตอร์บอกแล้วแกะมือสายฝุ่นออกจากเสื้อตัวเอง
“อ๊ะ...ซี๊ดดด แสบอะ” สายฝุ่นร้องออกมาเบาๆเมื่อมือของเวสเตอร์ลากยาวไปตามรอยแผลที่อยู่ตรงอกบางนั้น
“ทนหน่อนดิว่ะ...มึงเป็นผู้ชายนะเว๊ยฝุ่น”
“ก็กูเจ็บนี้!!”สายฝุ่นโวยวายกลับเสียงแข็ง ตาทั้งสองข้างก็ระเรื่อไปด้วยน้ำตา เวสเตอร์ถอนหายใจออกมาเบาๆ เค้าไม่นึกโมโหคนตรงหน้าแต่อย่างใดเพราะรู้ดีว่าคนตรงหน้ากำลังโกรธเค้าและบวกด้วยพิษไข้เลยทำให้งอแงผิดปกติไปนิด
“โอเคๆ กูขอโทษ...กูจะทำเบาๆและกันนะ โอเคไหม” สายฝุ่นพยักหน้าน้อยๆก่อนจะยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาแบบลวกๆ เวสเตอร์ทายาที่แผลให้สายฝุ่นต่อพร้อมกับก้มลงไปเบาๆเพื่อไม่ให้สายฝุ่นต้องแสบมาก สายฝุ่นก้มมองเสี้ยวหน้าของเวสเตอร์นิดหน่อย เค้าไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้โกรธและโมโหเวสเตอร์ขนาดนี้ทั้งที่เจอเรื่องแบบนี้มาก็บ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งความโกรธและความโมโหกลับมีเพิ่มมากขึ้นอย่างที่สาหาเหตุไม่ได้ อย่างในครั้งนี้เค้าก็พยายามบอกตัวเองว่าที่เค้าโกรธมากขนาดนี้เป็นเพราะครั้งนี้เค้าทั้งเจ็บตัวและถูกทำให้ขายหน้าต่อหน้าคนอื่น
“เจ็บมากหรอ” เวสเตอร์เงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าสายฝุ่นกำลังร้องไห้อยู่ เค้ายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้สายฝุ่นก่อนจะติดกระดุมเสื้อสายฝุ่นให้เหมือนเดิมแล้วรีบทายาให้ฝุ่นในบริเวรที่เป็นแผลและฟกช้ำที่อื่น
“เลิกจ้องหน้ากูแล้วก็นอนได้แล้ว...” เวสเตอร์ว่าเมื่อทายาให้สายฝุ่นเสร็จก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นมาจ้องหน้าสายฝุ่นเหมือนกัน แขนข้างนึงของเวสเตอร์วางไว้ข้างๆหัวสายฝุ่นส่วนอีกข้างก็ยกขึ้นมาลูบเบาๆที่แก้มช้ำนั้น
“กูอยากจะฆ่ามัน...มันทำให้หน้าของมึงต้องเป็นแบบนี้” เวสเตอร์พูดด้วยตาวาวโรจน์นิดๆเมื่อนึกถึงผู้หญิงที่ทำให้ใบหน้าเนียนๆของสายฝุ่นมีรอยฟกช้ำ
“ขอโทษมึงจริงนะ...กูไม่รู้ว่ามันเป็นครั้งที่เท่าไรที่มึงต้องเจอเรื่องแบบนี้...แต่กูสัญญาว่านี้จะเป็นครั้งสุดท้าย” มือหนาลูบไปที่จมูกโด่งรั้นนั้นเบามือ สายฝุ่นจ้องหน้าเวสเตอร์นิ่งไม่มีปฎิกิริยาตอนรับใดๆ
“นอนเถอะ นี้ก็ดึกแล้ว กูไม่กวนมึงละกัน” เวสเตอร์ลุกขึ้นยืนแล้วห่มผ้าให้สายฝุ่นก่อนจะเดินไปหยิบถ้วยโจ๊กแล้วเดินออกมาจากห้อง สายฝุ่นมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินออกไปแล้วค่อยๆถอนหายใจออกมา
Trrr rr r rr r r
“ฮัลโหลลล” สายฝุ่ยรับสายทั้งที่ยังตื่นไม่เต็มตา
“ฝุ่นหรอลูก....เวสอยู่ที่คอนโดรึป่าว แม่โทรหาเท่าไรก็ไม่ยอมรับสายสักที เมื่อคืนเวสไม่ได้กลับบ้านแม่โทรตามที่เพื่อนคนอื่นก็เห็นบอกว่ากลับไปหาฝุ่นที่คอนโดตั้งแต่เมื่อคืน” สายฝุ่นขมวดคิ้วด้วยความสงสัยทันที่ก่อนจะเดินออกไปดูที่ห้องนอนของเวสเตอร์แต่ก็ไม่พบใครอยู่เลย ไม่มีแม้แต่ล่องลอยการนอนบนเตียงด้วยซ้ำ
“แมม่คับเดี๋ยวฝุ่นโทรตามมันให้นะคับ...แม่ใจเย็นก่อน เดี๋ยวฝุ่นติดต่อกลับไป” หลังจากวางสายฝุ่นก็กดโทรออกหาเวสเตอร์ทันทีแต่โทรเท่าไรเจ้าตัวก็ไม่ยอมรับสายเค้าสักที ตอนนี้สายฝุ่นเริ่มรู้สึกร้อนใจไปหมด เป็นห่วงว่าอยู่ที่ไหนเป็นอะไรรึป่าว เค้าเดินวนไปวนมาให้ห้องอยู่นานสองนานมือเรียวก็กดโทรออกเบอร์เดิมอยู่ซ้ำๆ
“ไอ้เวส” สายฝุ่นเรียกชื่อคนที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยเสียงแผ่ว เค้าคิดจะออกไปตามหาอีกคนแต่พอเปิดประตูออกมาก็พบอีกคนนั่งอยู่หน้าห้อง
“มึงกำลังจะออกไปไหน” เวสเตอร์ถามแล้วหันไปยืนขวางสายฝุ่นไว้
“ไอ้เหี้ย!!!” สายฝุ่นต่อนเข้าที่ไหล่ของเวสเตอร์อย่างแรกด้วยความต้องการระบายอารมณ์เป็นห่วงออกมาก่อนจะเดินบึงบังกลับมานั่งโซฟาหน้าทีวี เวสเตอร์เดินตามเข้ามาให้ห้องด้วยความงง
“เป็นไรอีกว่ะทีนี้”
“ไปไหนมา” สายฝุ่นย้อนถามโดยที่ไม่ตอบคำถามเวเตอร์
“ไปไหน...” เวสเตอร์ทวนคำถามงงๆ
“ใช่!! มึงไปไหนมา ทำไมไม่กลับบ้าน...แล้วกูโทรหาทำไมไม่รับสาย” สายฝุ่นเผลอตะคอกออกมาด้วยความเป็นห่วง
“เดี๋ยวๆ ไอ้ฝุ่น...ทำไมมึงต้องโมโหกูขนาดนั้นว่ะ...กูแค่ไม่กลับบ้านเองนะ อีกอย่างกูคงลืมโทรศัพท์ไว้ที่รถ”
“แล้วทำไมไม่กลับบ้าน...เมื่อคืนมึงนอนที่ไหน” สายฝุ่นถามอีกที
“กูนอนที่รถ...กูไม่อยากกลับว่ะ กูอยากคุยกับมึงให้รู้เรื่อง...อีกอย่างมึงไม่สบาย กูเลยไม่อยากทิงไปไหนไกล” สายฝุ่นชะงักไปนิดกับคำตอบของเวสเตอร์
“เอาไป...โทรไปหาแม่มึงด้วย เค้าเป็นห่วงมึงเห็นมึงไม่กลับบ้านเมื่อคืน” สายฝุ่นโยนโทรศัพท์ไปใหเวสเตอร์ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อหาน้ำดื่ม แต่พอเดินเข้าไปเข้าก็พบกับของกินมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะกินข้าว สายฝุ่นเดินเข้าไปดูใกล้ๆก็พบว่ามีทั้งโจ๊กและของกินมากมายที่เค้าชอบ สายฝุ่นจัดการแกะอาหารในห่อใส่จานจนเสร็จก่อนจะเดินออกไปที่ห้องหน้าทีวีที่มีเวสเตอร์นั่งอยู่
“มากินข้าวได้แล้ว” สายฝุ่นพูดแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว
“เลิกโกรธกูแล้วหรอ” เวสเตอร์ลากเก้าอี้มานั่งลงข้างๆสายฝุ่น สายฝุ่นจึงเลื่อนชามโจ๊กไปให้เวสเตอร์
“กูโกรธมึงแล้วได้อะไร...เสียอารมณ์ปล่าวๆ”
“แน่หรอว่ะ” เวสเตอร์ถามย้ำแล้วเอาคางไปวางเกยไหล่บางพร้อมกับมองหน้าอย่างต้องการคำยืนยัน สายฝุ่นหันไปจ้องหน้าเวสเตอร์ก่อนจะพยักช้าๆ
“แต่ก็ไม่อยากเจอเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้วว่ะ กูเจ็บตัว...กูอายด้วยนะเว๊ยเวส”
“กูสัญญา”
“อย่าสัญญา กูไม่ต้องการคำสัญญาแต่ช่วยกรุณาทำให้ได้จะดีกว่า” สายฝุ่นพูดแล้วค้อนให้เวสเตอร์
-
สองคนนี้ยังไม่รู้ใจตัวเองสิน่ัะะะะ :กอด1: :กอด1:
-
นี่ก็อีกคู่ ที่ไม่รู้ใจตัวเอง เวสน่าจะซึนไปอีกนานกว่าจะรู้ตัว
:really2: :เฮ้อ:
-
คู่นี้กว่าจะรู้ใจตัวเองนี่คงยากนะ
ยิ่งเวสมาสนใจช้อนชาอีก
ได้กินมาม่าแน่ๆ
-
คริ น่ารักจุงเบย
-
คู่นี้ก็น่ารักกกก :hao6:
-
น่ารักอ่ะ มาต่อๆๆๆๆๆๆๆๆ 2 คู่ อิอิอิ :-[
-
เรื่องน่ารักอ่ะ
หุหุ
มาต่อไวๆนะคะ
รออ่านๆๆๆ
:mew1:
-
ตอนที่ 4
“อ้าว...หวัดดีคับพี่ๆ” ช้อนชาที่เดินงัวเงียออกมาจากห้องนอนยกมือไหว้เพื่อนทั้งสามของเพชรกันจะชะงักไปนิดนึงเมื่อเห็นบุคคลที่นั่งตรงกลางระหว่างระหว่างนิคแน็คกับเพชร แต่ก็ยังยกมือข้างไว้อย่างลังเลเพราะไม่แน่ใจว่าบุคคลมาใหม่นั้นเป็นเพื่อนของเพชรรึป่าว
“มึงไม่ต้องไหว้ไอ้คิมหรอก มันอายุน้อยกว่ามึง” ช้อนชาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วลดมือลงก่อนจะมองไปที่ขวดเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าทั้งห้าคน ก่อนจะมองหน้าเพชรนิดหน่อย
“มึงไม่ต้องมาทำหน้างอใส่กูเลยนะช้อน ไปหยิบชาเขียวในตู้กับแก้วแล้วมานั่งข้างๆกู” เพชรบอกอย่างรู้ทันเพราะเค้ารู้ว่าช้อนชาไม่ชอบให้เค้ากินเหล้าสักเท่าไร
“ไม่เอาอะ...ช้อนไปทำอาหารในพวกพี่ดีกว่า พวกพี่ก็อย่าเพิ่งเมากันละเดี๋ยวผมทำอาหารเย็นให้กิน” ช้อนชามุ้ยหน้าตอบแล้วมองไปที่เด็กหนุ่มที่นั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์ใส่นิคแน็ค
“นายไปกับฉันไหม” ช้อนชาเอ่ยถามคิม
“ดี...มึงช่วยเอามันไปไกลๆตีนกูสักพักดิ...แมร่งหงุดหงิดชิบ” นิคแน็คว่าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด คิมหันไปมองหน้านิคแน็คอย่างเคืองๆก่อนจะลุกเดินปึงปังเข้าห้องครัวไป ช้อนชามองตามคนตัวเล็กอย่างงงๆก่อนจะเดินตามไปในครัว ซึ่งพอเดินเข้าไปในครัวก็ถึงกับเหวอเมื่อเห็นคิมยืนอยู่หน้าตู้เย็นและกำลังกระดกชาเขียวขวดใหญ่เข้าปากอย่างเอาเปนเอาตาย
“นายทำอะไร...ฆ่าตัวตายหรอ” ช้อนชาบอกพร้อมกับเดินไปดึงขวดชาเขียวออกจาปากคิม
พรวด ดด ด
“แค้ก กกๆๆ” คิมถึงกับสำลักชาเขียวทันทีด้วยความตกใจที่โดนแย้งและด้วยความขำในความคิดของช้อนชา
“แคกๆๆ พี่จะบ้ารึไง คนบ้าที่ไหนกินชาเขียวฆ่าตัวตาย โลกสวยไปละ” คิมว่าพร้อมกับรับทิชชูจากช้อนชามาเช็ดปาก
“ใครจะไปรู้เล่า...ก็เห็นกระดกเอาๆแบบนั้น”
“ชิ...พี่แม่งต๊องว่ะ...ขอชาเขียวคืนได้ไหม” คิมพูดแล้วแบมือเป็นเชิงว่าขอขวดคืน
“ของฉันเหอะ” ช้อนชาพูดแต่ก็ยอมยื่นขวดคืนให้คิมก่อนจะเดินไปเตรียมตัวทำกับแกล้ม
“ว่าแต่พี่ชื่ออะไรอะ” คิมถามขึ้นเมื่อช้อนชาเดินกลับมาที่ตู้เย็นแล้วรื้อหาของ
“ช้อนชา เรียกพี่ว่าพี่ช้อนก็ได้ แล้วนายชื่อไรอะ” ช้อนชาถามอีกคนกลับ
“ผมชื่อคิม...นี้พี่กำลังจะทำอาหารเย็นให้พวกพี่นิคหรอ”
“อืม อยากช่วยป่าวละ”
“ไม่ไหวอะ...ผมยืนดูพี่อยู่ห่างๆดีกว่าผมไม่ค่อยถนัดสักเท่าไร ปกติพี่นิคเป็นคนทำให้กินตลอดไม่ก็กินข้างนอก” คิมส่ายหัวพรืดแล้วรีบอธิบายให้ช้อนชาฟังทันทีว่าตนไม่ทันจริงๆ
“พี่นิคแน็คอะนะทำอาหาร...ไม่อยากจะเชื่อ” ช้อนชาว่าขำๆ
“ทำจริงๆนะ...อร่อยด้วย เห็นหน้าพี่มันชั่วๆแบบนั้นก็เหอะ” ช้อนชาหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยินที่คิมว่านิคแน็ค
“แล้วพี่จะทำอะไรบ้างอะ พวกนั้นเค้ากินเหล้ากันด้วยนะ”
“ก็กะจะทำอาหารที่เป็นกับแกล้มก็ได้กินกะข้าวก็ได้อย่างโป๊ะแตกผัดแห้ง ปลาหมึกยัดไส้นึ่งมะนาว ต้มยำรวม กุ้งแช่น้ำปลา ปลาทอดน้ำปลานี้ขาดไม่ได้เลยเพราะพี่เพชรชอบ เอาไข่เจียวอีกสักอย่างเพราะพี่อยากกิน...แล้วนายอยากได้อะไรเพิ่มไหม” ช้อนชาหันกลับมาถามคิม
“ไม่ดีกว่าพี่ เยอะขนาดนั้นแล้ว...ผมว่าผมช่วยพี่อีกแรงดีกว่า ขืนทำคนเดียวสามทุ่มก็คงไม่ได้กินอะข้าวเย็นผม”
“ชิ...พูดมากว่ะเรา พี่ทำได้เหอะ”
“เอาน้า ให้ผมช่วยนะดีแล้ว...ผมหุงข้าวให้เลยละกันนะพี่ช้อน” ช้อนชากับคิมช่วยกันทำอาหารอย่างตั้งใจถึงแม้มันจะเป็นเรื่องลำบากซะหน่อยเพราะนอกจากหุงข้าวแล้วคิมก็ค่อนข้างจะทำทุกอย่างออกมาแย่ถึงแม้จะเป็นการหั่นผักก็ตามบางที่ก็เละไปบางที่ก็ชิ้นใหญ่ไปแต่ช้อนชาก็ไม่ว่าอะไรเพราะเห็นว่าคิมตั้งใจจะช่วย
“ข้าวเย็นพวกกูไปถึงไหนละเนี๊ย” นิคแน็คที่เดินเข้ามาถามขึ้นแล้วมองหน้าคิม
“ถึงไหน...ก็ถึงครัวนี้ไง จะให้มันไปถึงไหนได้ก็ทำที่ครัวนี้หว่า” คิมหันไปตอบนิคแน็คอย่างกวนๆก่อนจะหันมาจัดโต๊ะอาหารช่วยช้อนชาต่อ
“กวนตีนกูนะไอ้คิม เดี๋ยวมึงจะโดน” นิคแน็คเดินเข้ามาแล้วใช้มือดึงผมของคิมเพื่อให้เงยหน้าไปมองตน
“ไอ้พี่นิค...เจ็บ ปล่อยดิ ไรว่ะ! พูดแค่นี้ต้องดึงผมด้วย ตัวเองเป็นคนทำให้เค้าโกรธอยู่ด้วยซ้ำ!!” คิมโวยวายแล้วทำหน้างอใส่นิคแน็ค
“สัด...แล้วก็เสือกชอบกวนตีนให้กูโมโหตลอด” นิคแน็คพูดแล้วเช็ดข้าวที่เลอะอยู่ที่แก้มของคิมออกก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้
“เอ่อ..เดี๋ยวช้อนขอตัวไปย้ายอุปกรณ์น้ำเมาพวกพี่ๆมาไว้ในนี้ก่อนนะคับ” ช้อนชาหันไปบอกกับนิคแน็คก่อนจะเดินออกไปที่โซฟาหน้าทีวี
“พี่เพชร อาหารเย็นเสร็จแล้ว” ช้อนชาบอกแล้วเดินเข้าไปใกล้เพื่อยกขวดเหล้าและโซดาไปห้องครัวแต่ก็ต้องเก้อเมื่อเพชรเดินมากอดคอแล้วลากตนให้เดินตามไปในห้องครัว
“พวกมึงสองคนยกที่เหลือตามมาด้วยอะ...รีบด้วยกูหิวแล้ว” พูดจบก็ลากช้อนชาให้เดินตามตนมาในครัวทันที
“ไอ้เหี้ยเพชรแม่งกวนตีน...ไม่เปิดโอกาสให้กูแต๊ะอั๋งแทะโลมช้อนชาเลยแม่ง...แค่นั้นไม่พอยังเสือกใช้กูขนเหล้าเข้าครัวไปให้แดกอีก ไอ้เพื่อนเวร” บีฟหันไปบ่นให้ซีฟัง
“มันไม่กระทืบมึงก็ดีเท่าไรแล้ว วันๆเอาแต่จ้องจะแดกน้องมัน” ซีแขวะเพื่อนตัวเอง
“ก็แค่น้องต่างสายเลือดละหว้า...รอมันเลื่อนขั้นจากน้องเป็นเมียเมื่อไรกูถึงหยุดแทะอะ” บีฟหันไปยักคิ้วกวนๆให้เพื่อนก่อนจะรีบยกของตามเข้าไปในครัว
“มึงเลิกทำหน้างอแล้วก็ทำอะไรบึงบังประชดกูได้ไหม ข้าวของเพื่อนกูเสียหายขึ้นมากูขี้เกียดรับผิดชอบ” นิคแน็คพูดแขวะคิมที่เอาแต่ยืนล้างจานหน้างอๆ แถมวางจานแรงๆอย่างต้องการประชดนิคแน็ค ช้อนชาที่เห็นก็สะดุ้งเพราะกลัวจานแตกอยู่หลายที
“เสือก!!!” คิมหันไปตะคอกใส่นิคแน็คอย่างเคืองๆ ไอ้เรื่องที่เคืองนิคแน็คอยู่ก็ออกจะไร้สาระสิ้นดี
“ไอ้คิม!!! กวนตีนกูได้ตลอดนะ มึงจะลองดีกับกูใช่ไหม!!! โกรธเหี้ยไรไม่มีเหตุผลเลยนะมึง” นิคแน็คว่าอย่างเคืองๆแล้วทำท่าจะลุกไปหาคิมแต่ก็ถูกซีและบีฟดึงไว้ก่อน ส่วนคิมก็ตกใจถึงกับผงะไปยืนหลบอยู่หลังช้อนชา
“มึงใจเย็นหน่อยได้ไหมไอ้นิค...กูว่ามึงต่างหากที่จะพังข้าวของในห้องกู”เพชรว่าปรามเพื่อน
“มึงดูไอ้เด็กเหี้ยนี้ดิ โกรธกูไม่เข้าเรื่อง กะอีแค่กูไม่ให้แดกเหล้าแค่นี้ แม่งทั้งๆที่พรุ่งนี้มันมีเรียนพิเศษตอนเช้าแท้ๆแดกเมาไปตื่นไม่ทันเรียนขึ้นมาทำไง” นิคแน็คว่าอย่างหงุดหงิดตาก็จ้องไปที่คิม
“สัด!!! เสียอารมณ์กูชิบหาย กูกลับแล้วพวกมึง...” นิคแน็คพูดแล้วเดินออกจากห้องครัวไปหยิบกระเป๋าเงินและโทรศัพท์แล้วเดินออกจากห้องไปทันที คิมที่เพิ่งได้สติก็รีบยกมือไหว้ลาทุกคนแล้วรีบวิ่งตามนิคแน็คไปทันที
“อะ...เอิ่ม คิมมันจะเป็นอะไรรึป่าวอะพี่เพชร” ช้อนชาหันไปถามเพชรอย่างสงสัย
“ไอ้นิคมันไม่ทำอะไรไอ้คิมมากหรอกมึงไม่ต้องห่วง” เพชรตอบ
“อย่างมากก็แค่กระทืบ” ซีพูดเสริม ช้อนชากลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก
“หรือไม่ อาจจะแค่ตบสั่งสอน” บีฟว่าอีก นั้นทำให้ช้อนชากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเป็นครั้งที่สอง
“หึหึ...พวกกูล้อเล่นหรอก ไอ้นิคมันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก แต่ถ้าเป็นไอ้เพชรกับไอ้ซีอะไม่แน่” ช้อนชาหันไปมองหน้าเพชนอึ่งๆทันทีที่บีฟพูดจบ
“มึงล้างจานเสร็จแล้วใช่ไหม...งั้นรีบไปอาบน้ำแล้วเข้านอนได้แล้ว พรุ่งนี้มึงเปิดเทอมวันแรก” ช้อนชาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจแล้วเดินเข้าไปในห้องเพื่ออาบน้ำตามที่เพชรสั่ง
ช้อนชาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่เพชรสั่งก่อนจะเดินกลับมาที่ครัวเพื่อดูทั้งสามคน
“มีอะไร” เพชรหันกลับไปถามช้อนชาเมื่อเห็นสายตาเพื่อนทั้งสองมองผ่านตนไป
“ช้อนแค่จะมาดูนะ...พรุ่งนี้พี่เพรชรก็เปิดเรียนนะทำไมยังนั่งกินเหล้าอยู่หล่ะ”
“เออ เรื่องของกูน้า...แค่นี้กูไม่เมาหรอก มึงเข้าไปนอนก่อนไป” เพชรออกปากไล่ช้อนชาเมื่อเห็นสายตาบีฟที่กำลังมองช้อนชาในชุดบ็อกเซอร์ตัวสั้นกับเสื้อกล้ามอย่างโลมเลีย ส่วนเจ้าตัวก็ไม่ได้สังเกตอะไรสักนิดเอาแต่ยื่นคุยกับเพชรท่าเดียว
“งั้นช้อนไปนอนนะ พี่เพชรก็ห้ามนอนดึกนะ อย่าให้เกินตีหนึ่งด้วย” ช้อนชาพูดจบก็เดินกลับเข้าห้องไปทันที
“จะมองอีกนานไหม ถ้าอยากมองต่อเดี๋ยวกูควักตามึงทิ้งไว้ที่ห้องกูแล้วส่งตัวมึงกลับคนโด” เพชรว่าเสียงเรียบ
“โหย ยย ย...หวงหว่ะ จะเก็บไว้แดกเองก็บอก” บีฟว่าแล้วยกยิ้มมุมปาก
“นั้นมันน้องกูเป็นไรมาแม่เอากูตาย...ถ้าคนอื่นมึงจะทำเหี้ยใส่ยังไงกูไม่เคยสน” เพชรตอบไป
“ให้มันจริง แล้วอย่าเสือกกลืนน้ำลายตัวเองอะ” บีฟยังพูดต่อไม่เลิก เพชรหันขวับไปมองหน้าบีฟทันที
“ไอ้บีฟ มึงเลิกกวนตีนไอ้เพชรมันสักทีเหอะ เดี๋ยวได้แดกตีนก่อนกลับคอนโดหรอกมึง...ไปกันได้แล้ว ดึกขนาดนี้แล้วดูท่าน้องมันจะไม่ยอมไปไหนจริงๆท่าเราไม่เลิกกินเหล้า” ซีพูดแล้วมองผ่านเพชรไปเลยไปยังประตูห้องนอนของเพชร ช้อนชาที่แอบยืนดูอยู่รีบหลบเข้าไปในห้องทันที
“เออ ไปๆๆ พวกมึงกลับกันไปได้แล้ว กูเองก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน” เพชรออกปากไล่เพื่อนของตนทั้งสองคน ซึ้งทั้งสองก็ลุกตามอย่างว่าง่าย เพชรเดินไปส่งเพื่อนที่ประตูก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอน เพชรเหลือบมองช้อนชาที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียงแล้วยกยิ้มมุมปากนิดหน่อยก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ
“พะ พี่เพชร...อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ” ช้อนชาที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องถึงกับชะงักนิดหน่อยเมื่อเห็นเพชรนั่งอยู่บนเตียงแล้ว เค้าไม่คิดว่าเพชรจะอาบน้ำเร็วขนาดนี้
“แล้วมึงคิดว่าไงหล่ะ....แล้วมึงไปไหนมา” เพชรย้อถามอีกฝ่าย
“เอ่อ...ช้อนไปเก็บซากที่พวกพี่กินกันนะ” ช้อนชาตอบแล้วเดินมานั่งฝั่งที่ตนนอน
“ใจมึงกะจะยืนเฝ้ากูทั้งคืนเลยรึไง...คิดจะทำตัวเป็นแม่คนที่สองของกูหรอ” ช้อนชาที่กำลช้อนชาที่กำลังจะล้มตัวลงนอนถึงกับลุกพรึบแล้วนั่งหันหน้าไปเผชิญกับเพชร
“พี่เพชร!!! ช้อนไม่ได้ยืนเฝ้าแล้วช้อนก็ไม่ได้จะทำตัวเป็นแม่พี่เพชรด้วย ช้อนแค่ไม่อยากให้พี่เพชรกินเหล้าต่อเพราะพรุ่งนี้พี่มีเรียน” ช้อนชาว่าเคืองๆ
“กูเป็นผู้ชายนะ กินเหล้าแค่นี้มันจะเป็นไร” เพชรว่าเสียงนิ่ง แอบนึกโมโหช้อนชาอยู่นิดหน่อยที่ขึ้นเสียงใส่ตน
“ช้อนก็ผู้ชาย ช้อนไม่เห็นจะกินเหล้าสูบบุหรี่เหมือนพี่เพชรเลยสักนิด!! ไม่รู้หล่ะ ช้อนไม่ชอบให้พี่เพชรกินเหล้าสูบบุหรี่”
“ไอ้ช้อน มึงจะเรื่องเยอะเกินไปแล้วนะ มึงเป็นใครถึงมาพูดแบบนี้กับกู มึงเป็นแค่เด็กที่แม่กูฝากให้มาอยู่กับกูนะ มึงไม่มีสิทธิ์จะมาสั่งโน้นห้ามนี้กูหรือทำตัวน่ารำคาญแบบนี้!!” เพชรตอบกลับด้วยน้ำเสียงรำคาญช้อนชาอย่างเต็มที่ ช้อนชามองหน้าเพชรอย่างตัดพ้อ
“มึงมองหน้ากูแบบนี้มีปัญหารึไง ออกไป”
“ห๊ะ” ช้อนชาร้องขึ้นอย่างงงๆ เค้าไม่เข้าใจในสิ่งที่เพชรบอก อะไรคือออกไป
“กูบอกให้ออกไปจากห้องนอนกู คืนนี้กูไม่อยากทนอนห้องเดียวกับมึง ออกไปนอนข้างนอก”ช้อนชาหน้าเหวอเมื่อได้ยินเพชรอธิบาย ช้อนชาจ้องตาเพชรนิ่งแววตาของเค้าดูไม่ล้อเล่นสักนิด
“ได้!!!” ช้อนชาตอบพร้อมกับเดินปึงปังออกไปจากห้องนอนแล้วตรงไปห้องนั่งเล่น เค้ากระแทกตัวนั่งลงที่โซฟาอย่างหงุดหงิด
“ตีสามแล้วหรอว่ะ” ร่างสูงที่ตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะความกระหายน้ำ มองดูนาฬิกานิดหน่อยก่อนจะเดินไปที่ห้องครัวเพื่อหาน้ำดื่ม เพชรหยุดมองที่โซฟาห้องนั่งเล่นนิดหน่อยหลังจากออกมาจากห้องครัว เค้าเดินมาใกล้โซฟาที่คนตัวเล็กนอนอยู่พร้อมกับก้มลงมองเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นเหงื่อที่ซึมออกมาที่ใบหน้าของช้อน
“ร้อนจะตายห่าเสือกไม่ยอมเปิดแอร์”
“ช้อน ช้อนชา ไอ้ช้อน!!” เพชรสะกิดเรียกช้อนชาเพื่อนให้ตื่น ช้อนชาเองก็งัวเงียตื่นขึ้นมาอย่างไม่เต็มตาเท่าไหร่
“พี่เพชร...เช้าแล้วหรอ” ช้อนชาถามอย่างัวเงียแล้วมองไปรอบๆห้อง ก่อนจะพบว่ายังมืดอยู่
“ยังไม่เช้าหนิ ช้อนขอนอนต่อนะพี่เพชรนะ” ว่าอย่างงัวเงียแล้วดึงเพชรเข้ามากอดพร้อมกับซุกหน้าไว้ที่ท้องของเพชรแน่น เพชรที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็แทบจะล้มทับช้อนชา
“ไอ้ช้อน กอดกูทำไมเนี๊ยปล่อยก่อน เข้าไปนอนต่อในห้อง” เพชรพูดแล้วพยายามเขย่าช้อนชาแต่เสียงที่ได้รับกลับมาคืออาการนิ่งเงียบจากคนที่หลับและกอดตนไว้
“ไอ้ช้อน!! ไปนอนในห้อง ตื่น!!”
“อื้ออ ช้อนไม่เดินๆๆ...อุ้มหน่อย” ช้อนชาพูดอย่างเอาแต่ใจพร้อมกับกดหน้าลงที่ท้องของเพชรแน่นกว่าเดิม
“เหี้ยไรของมึงเนี้ย...เออ!! ปล่อยก่อน เดี๋ยวกูอุ้มเข้าห้อง” เพชรบอกอย่างตัดรำคาญ ช้อนชายอมปล่อยมือออกจากเอวเพชรแต่ก็ยังคงแนบหน้าไว้ที่ท้องเพชรเหมือนเหมือนเดิมพร้อมกับหลับตาจมลึกลงไปในฝันของตัวเอง
“สัด เป็นผู้ชายแต่เสือกอ้อนให้กูอุ้มเข้าห้องแถมยังมาทำหลับใส่กูอีก” เพชรบ่นเบาๆขณะที่จัดท่าในช้อนนอนสบายๆบนเตียงก่อนที่ตนจะเดินอ้อมมานอนที่ฝั่งของตน เพชรล้มตัวลงนอนได้ไม่นานก็รู้สึกถึงแรงเบียดที่แขนเพชรลืมตาขึ้นไปมองก็พบว่าช้อนชาเขยิบมานอนเบียดตนจนแทบจะขึ้นขี่อยู่แล้ว
-
แปะ
=o= ช้อนหวังดียังจะว่าอีกเด่วโดน
-
:-[
-
เรื่องนี้เค้าน่ารักเนอะ มาต่อไวๆนะจ๊ะ รออยู่^^
-
หายไปนาน ช้อนน่ารักมาก พี่เพชรคงได้กลืนน้ำลายตัวเองแน่
-
แอบชอบคู่เวสฝุ่นนะคะ รออ่านอยู่ค่ะ
คนเขียนสู้ๆ
-
พี่เพชร โคตรดุอ่ะ :katai3:
-
ตอนที่ 5
“พี่เพชร...พี่เพชร เสร็จยังๆ ไปกันเหอะช้อนล้างจานเรียบร้อยแล้ว” ช้อนชาวิ่งไปหยิบกระเป้แล้ววิ่งมาหาเพชรที่โซฟาหน้าทีวีหลังจากที่ล้างจานเสร็จ
“รีบไรของมึงเนี้ย” เพชรวางหนึ่งสือแต่งรถลงแล้วมองหน้าช้อนชา
“วันแรกของช้อนนะ...ไปเถอะนะ นะๆๆๆ น้าคบพี่เพชร” ช้อนชาพูดเสียงอ้อนแล้วคว้ามือเพชรมาเขย่าไปมา
“กูชักจะรำคาญมึงละนะ...กูเลี้ยงไว้เหมือนแมวแต่เสือกทำตัวน่ารำคาญกว่าแมวอีก” เพชรบ่นเสียงนิ่งแล้วลุกขึ้นยืน ช้อนชารีบวิ่งไปหยิบกระเป๋ากับกุญแจรถแล้วส่งให้เพชรทำทีอย่างเอาใจ
Rrr rr rrr r
“ว่าไงฝุ่น” ช้อนชารับสาย สายฝุ่นที่โทรเข้า
“อยู่ไหนอะ” สายฝุ่นถามกลับ
“ที่จอดรถข้างตึกคณะอะ...นี้มึงมาถึงยังเนี๊ย”
“ถึงกับผีดิ ไอ้เวสเตอร์แม่งตื่นสาย กูเพิ่งออกจากคอนโดเนี้ย” สายฝุ่นบนอย่างหงุดหงิด
“เออน้าใจเย็น เดี๋ยวก็รอหน้าตึกก็ได้”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวมึงจะสายไปด้วยเข้าเรียนก่อนกูเลย จองที่เผื่อกูด้วยเป็นพอ”
“เออๆได้...แค่นี้ก่อนนะ” ช้อนชาบอกลาเพื่อนเมื่อเห็นว่าเพชรมองจ้องตนอยู่
“มีอะไรรึป่าวพี่เพชร มองช้อนไมอะ”
“มึงคุยกับใคร” เพชรถามกลับเสียงนิ่ง
“คุยกับไอ้ฝุ่นไง...คนที่เจอตอนวันที่มาลงทะเบียนอะ จำได้ป่าว” ช้อนชาบอกแล้วเก็บมือถือใส่กระเป๋า
“พี่เพชร งั้นช้อนไปเรียนก่อนนะ สวัสดีคับ” ช้อนยกมือไหว้เพชรก่อนจะเดินลงจากรถไป
“ไอ้ช้อน ช้อน...เฮ้ย! มึงตื่นสักทีเหอะ” ช้อนชาสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะแรงเขย่าเค้าเงยหน้าขึ้นไปมองสายฝุ่นอย่างงงๆปนงัวเงีย
“อ้าว ไอ้ฝุ่น...มึงมาเมื่อไรวะ ฮ้าววว” ช้อนชาถามไปหาวไป
“กูมาตั้งนานละเหอะ มึงนี้ก็หลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย...ไปได้แล้วเลิกคลาสแล้ว ไปกินข้าวเหอะ กูหิวจะตายละบอกเลย” สายฝุ่นบอกแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“กูก็หิว...ไปกันเหอะวะ กินที่ตึกคณะละกันเพราะตอนบ่ายสามรุ่นพี่เรียกรวม” ช้อนชาหันไปบอกแล้วเดินนำสายฝุ่นออกไป
“อ้าว...นั้นเวสเตอร์เพื่อนมึงนิ เค้ามารอมึงหรอว่ะ” ช้อนชาหันไปถามสายฝุ่นแล้วชี้ไปที่เวสเตอร์ที่นั่งให้สาวมองอยู่หน้าตึกคณะ
“รอกูเหี้ยไรล่ะ” สายฝุ่นบ่นหน้าเซ็ง
“มึงว่าไรนะ กูได้ยินไม่ชัด”
“เออ ช่างเหอะๆ” สายฝุ่นบอกปัดไปทำเอาช้อนชางงหนักกว่าเดิมอีก
“มาแล้วหรอวะ” เวสเตอร์ทักสายฝุ่น
“มึงเห็นกูยืมอยู่ไหมล่ะ” สายฝุ่นตอบไปกวน
“กวนตีนนะคับฝุ่นเดี๋ยวมึงโดนโบก” เวสเตอร์พูดแล้วผลักหัวสายฝุ่นเบาๆ ฝุ่นถึงกับโวยวายใหญ่ที่โดนแกล้งทำเอาช้อนชาที่ยืนดูอยู่ขำออกมานิดหน่อย
“ช้อนขำไรอะ” เวสเตอร์ถามงงๆ
“ป่าว...เวสกับฝุ่นน่ารักดี”
“น่ารักกับผีดิ...ไปๆๆ เลิกพูดได้แล้ว หิวข้าว...ไปหาไรกินหน้ามอดีกว่าไหนๆไอ้เวสก็มารับไปกินข้าวทั้งที่แล้ว”
“แล้วไมไม่ไปกินที่ร้านแม่กูวะ” เวสเตอร์หันไปถามอย่างสงสัย เพราะเค้าเองอยากใช้เวลาอยู่กับช้อนชานานๆ และอยากพาช้อนาไปให้แม่ตัวเองเจอ
“ก็พวกกูโดนเรียกรวมตอนบ่ายสาม” สายฝุ่นหันไปตอบ
“แต่เราอยากพาช้อนไปกินที่ร้านแม่เราหนิ” เวสเตอร์หันไปบอกกับช้อนชา ช้อนชาอึกอักเล็กน้อยไม่รู้จะตอบยังไง
“เอาไว้วันหลังละกันนะ สัญญาว่าจะไปด้วย...”ช้อนชาบอกแล้วเผลอยิ้มอ้อนๆใส่เวสเอตร์อย่างไม่รู้ตัว
“โอเคงั้นก็ได้” เวสเตอร์ตอบรับยิ้มๆ
“เชิญคับ” เวสเตอร์พูดเสียงทะเล้นพร้อมกับเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับให้ช้อนชา ช้อนชาเงยหน้าขึ้นไปมองเวสเอตร์แล้วยิ้มให้อย่างขอบคุณ สายฝุ่นได้แค่ถอนหายใจและกรอกตาไปมาอย่างรู้สึกเบื่อหน่ายเพื่อนตัวเอง
“เปิดประตูเองได้ไหม หรือจะให้กูเปิดให้” เวสเตอร์หันไปถามสีหน้ากวนๆ
“กูไม่ได้เป็นง่อย ไม่ต้องให้มึงมาทำให้หรอก”
“เอ่อ...ขอโทษครับ” อยู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงพูดแทรกขึ้นขณะที่สายฝุ่นกำลังเหวี่ยงใส่เวสเตอร์
“มีอะไร” เวสเตอร์หันไปถาม ผู้ชายที่เอาแต่จ้องหน้าเพื่อนตน
“คือเราจะบอกว่า นายน่ารักดีอะ เราชอบนาย....เป็นฟะ....”
“น่ารัก!!!” สายฝุ่นท้วงขึ้นอย่างไม่พอใจ ปกติเค้าไม่ชอบให้ใครมาพูดมาเข้าน่ารักพอได้ฟงก็หงุดหงิดทุกที บวกกับที่ว่าหงุดหงิดเวสเตอร์อยู่ด้วยจึงทำให้เผลอเหวี่ยงคนตรงหน้าไป
“เฮ้ย...มึงไปก่อนเหอะพื่อนกูอารมณ์ไม่ค่อยดี” เวสเตอร์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าทำให้สายฝุ่นหงุดหงิดกว่าเดิม ถึงแม้เข้าจะไม่รู้สาเหตุว่าก่อนหน้านี้สายฝุ่นอารมณ์ไม่ดีเพราะอะไร
“เอ่อ คือเราแค่มา..” ผู้ชายตัวสูงตรงหน้าพยายามจะอธิบายบางอย่างแต่ก็ถูกเวสเตอร์ขัดขึ้นมาสะก่อน
“กูบอกให้มึงไปได้แล้ว ไม่เห็นรึไง มึงทำเพื่อนกูหงุดหงิด”
“เราแค่...”
“ไอ้ฝุ่น มึงขึ้นรถไปได้แล้ว” เวสเตอร์บอกแล้วเปิดประตูรถให้สายฝุ่น สายฝุ่นมองหน้าผู้ชายตัวสูงข้างหน้านิดหน่อยก่อนจะกลับไปจ้องหน้าเวสเตอร์
“ขึ้นรถ” เวสเตอร์สั่งเสียงเข้ม สายฝุ่นได้แต่ถอนหายใจอย่างกระฟัดกระเฟียตแล้วขึ้นรถไปเวสเตอร์รีบปิดประตูรถทันที
“เพื่อนกูมันไม่ชอบมึงหรอก เสียเวลาเปล่า” เวสเตอร์หันไปพูดกับอีกคนเสียงนิ่งๆ
“มึงรู้ได้ไง ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา” อีกคนก็พูดอย่างไม่ยอมแพ้ติดไปทางกวนอารมณ์เวสเตอร์มากกว่าด้วย
“เอาสิ...ถ้ามึงแน่พอจะคิดว่าจะได้เวลาจากมัน” เวสเตอร์พูดแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างเยาะๆก่อนจะเดินชนไหล่อีกคน
“มึงคุยอะไรกับเค้า” สายฝุ่นถามทันทีที่เวสเตอร์ขึ้นรถมา ตอนนี้เวสเตอร์เองก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้างเพราะสีหน้ากวนอารมณ์ของคนเมื่อกี้
“มึงจะอยากรู้ไปทำไม สนใจมันรึไง” เวสเตอร์ขึ้นเสียงใส่สายฝุ่นนิดหน่อย
“มันไม่เกี่ยวกับที่สนใจไม่สนใจ แต่กูแค่สงสัย” สายฝุ่นเองก็ตะคอกกลับไปด้วยความเคืองเช่นกัน
“กูไม่ตอบ...” เวสเตอร์บอกกลับเสียงแข็ง สายฝุ่นทำได้แค่เงียบลงแล้วกระแทกตัวนั่งพิงเบาะหลังด้วยความหงุดหงิดเท่านั้นทำเอาช้อนชาที่มาด้วยเกิดอาการเกร็งทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นสองคนนี้ทะเลาะกัน พอมาถึงร้านข้าวหน้ามอสายฝุ่นก็ลงจากรดแล้วเดินนำเข้ามาในร้านโดยที่ไม่รอทั้งสองคน
“ช่างมันเหอะ อย่าไปสนใจเลย...มันก็เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้แหละ” เวสเตอร์หันไปบอกกับช้อนชาเมื่อเห็นท่าทีอึกอักเหมือนลำบากใจของคนตัวเล็กนั้น
“รับอะไรดีค่ะ” พนักงานเดินมาถามและเตรียมจดออเดอร์
“ฝุ่นเลิกหงุดหงิดได้แล้ว....กินข้าวดีกว่านะ กินอะไรดีอะ” ช้อนชาพูดแล้วพยายามอ้อนให้สายฝุ่นเลิกหงุดหงิด เพราะตั้งแต่เข้าร้านมาสายฝุ่นก็เอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมดูแม้กระทั้งเมนู
“ช่างมันเหอะ เอาแต่ใจ...ทำตัวงี่เง่า” เวสเตอร์พูดแล้วไม่มองหน้าสายฝุ่น สายฝุ่นถึงกับตาโตที่โดนเวสเตอร์ด่าต่อหน้าช้อนชา แต่เจ้าตัวคนด่ากลับทำเป็นไม่ใส่ใจเอาแต่สั่งอาหารต่อ
ครืดด ดด ด ครืด ด ด ด
“ครับพี่เพชร” ช้อนชารับโทรศัพท์อีกคน
“มึงอยู่ไหน ทำไมเพิ่งรับโทรศัพท์กู” ช้อนชาสะดุ้งนิดหน่อยเพราะเสียงตะคอกของเพชร สายฝุ่นหันไปมองอย่างสงสัยเมื่อได้ยินเสียงที่ดังรอดออกมาจากมือถือของช้อน
“อยู่ร้านข้าวหน้ามอคับ...พี่เพชรโทรมาเมื่อไร ช้อนไม่รู้จริงๆนะพอดีปิดเสียงไว้ตอนเรียนอะ” ช้อนชาตอบเสียงอ่อย
“แหกตาดูสิว่ากูโทรไปกี่สาย!! แล้วมึงอยู่กับใคร”
“อยู่กับฝุ่นกับเวส...พูดดีๆไม่ได้รึไง ทำไมต้องหงุดหงิดใส่ด้วยละ ก็รับแล้วนี้ไงโทรศัพท์อะ” ช้อนชาว่าเสียงงอนนิดๆ เค้าไม่ชอบให้เพชรมาขึ้นเสียงใส่เค้าแบบนี้เลย จะอะไรนักหนากะอิแค่ไม่รับโทรศัพท์แค่นี้
“มึงอย่ามาพูดมาก แค่นี้แหละเดี๋ยวกูไปรับ”
“แต่...” ไม่ทันซะแล้วเพราะเพชรพูดจบก็ตัดสายไปเรีบยร้อยแล้ว ช้อนชาจึงกดดูสายที่ไม่ได้รับจากเพชร
“21 สาย!!” เค้าตาโตขึ้นมาทันที รู้แล้วว่าทำไมเพชรถึงได้โมโหเค้า แต่เค้าก็ยังงงอยู่ดีว่าเพชรเป็นบ้าอะไรถึงโทรมาขนาดนี้
“มึงเป็นไรรึป่าวไอ้ช้อน” สายฝุ่นถามอย่างสงสัย
“กูโดนพี่เพชรดุนิดหน่อยหน่อยวะ พอดีกูไม่ได้รับสายเค้าอะ”
“แค่ไม่รับโทรศัพท์อะนะ” สายฝุ่นถามต่ออย่างงงๆ
“อืม แต่เค้าโทรมา 21 สายเลยนะ” ช้อนชาพูดเสียงอ่อย
“สมควรละมึง...21 สาย เป็นกูนะตามมาต่อยมึงถึงที่นี้ละ”
“เออ...พี่มันกำลังจะมาที่นี้”
“ห๊ะ!! พี่เค้าจะมาต่อยมึงหรอ” สายฝุ่นถามอย่างตกใจเวสเตอร์ที่ฟังอยู่ก็พลอยขมวดคิ้วไปด้วย
“ป่าว...พี่มันจะมารับไปไหนไม่รู้อะ...อ้าว นั้นไงมาพอดีเลย”
“พี่หวัดดีคับ” สายฝุ่นยกมือไหว้เพชรซึ้งเพชรก็พยักหน้ารับแต่เวสเตอร์กับทำแค่มองหน้าเพชรนิ่งๆ
“พี่มาถึงเร็วจัง” ช้อนชาถามแล้วลุกไปยืนข้างเพชร
“พูดมาก ไปได้แล้ว” เพชรหันไปบอกคนข้างๆเสียงนิ่ง
“แต่พวกผมเพิ่งสั่งอาหารไป” เวสเตอร์พูดแทรกขึ้น
“เออ...ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปกินทีหลังก็ได้” ช้อนชาพูดขึ้นเพราะไม่อยากให้เพชรรู้สึกหงุดหงิดไปมากกว่านี้ เวสเตอร์ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะไม่อยากทำให้ช้อนชาลำบากใจ
“พี่เพชร...ช้อนขอโทษนะที่ไม่ได้รับสายพี่อะ” ช้อนชาพูดเสียงอ้อนหวังให้อีกคนใจอ่อนและไม่โกรธเค้า
“มึงนี้มันชอบทำตัวน่าหงุดหงิดจริงนะ” เพชรว่าเสียงเรียบ
“ช้อนทำไรเล่า!! ยังไม่เห็นทำไรเลย” ช้อนชาตอบกลับเสียงอ้อมแอ้ม
“สรุปหายโกรธนะ...โอเคจบ!! ว่าแต่พี่เพรชจะพาช้อนไปไหนอะ”
“.....”
“พี่เพรช...”ช้อนชาเรียกอีกคนด้วยเสียงกระเง้ากระงอด
“ซื้อของเข้าห้อง” อันที่จริงที่เค้าเงียบมันเพราะเค้ากำลังนึกธุระที่เอาตัวช้อนชาออกมาจากกลุ่มเพื่อนอยู่
“ซื้อของ....ซื้อของเนี้ยนะ” ช้อนชาถามย้ำเหมือนให้แน่ใจว่าเค้าไม่ได้ฟังอะไรผิดไป
“อืม” เพชรตอบนิ่งๆ
“รอตอนเย็นไม่ได้รึไง...ช้อนหิว”
“ไปกินที่ห้าง”
“แต่ช้อนมีเรียกรวมตอนบ่ายสามนะ”
“ก็ไม่ต้องเข้า” เพชรตอบแบบไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไร ก้แหงหล่ะซิคนโดดกิจกรรมมันคือช้อนชานิ!! ช้อนชาหน้าง้ำลงไปทันทีแต่ก็ไม่เถียงอะไรต่อและยอมตามใจผู้เป็นพี่เพราะเห็นว่าตนทำให้เพชรต้องหงุดหงิด
“พี่เพชรรรรร...ดูหนังกันนะ” ช้อนชาว่าแล้วหันไปเขย่ามือแขนเพชรไปมา เพชรเองก็แค่เหลือตามองนิ่งๆเพราะหลังจากพาช้อนไปกินข้าวเสร็จเจ้าตัวก็ลากเค้ามาโรงหนังทันทีทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ทำหน้าไม่พใจใส่เค้าเมื่อเค้าบอกให้โดดกิจกรรม
“ไมเงียบอะ” ช้อนจ้องหน้าคนเป็นพี่แล้วถามด้วยความสงสัย
“มึงเคยคิดไหมว่าตัวเองแปลง ตอนกูพามานะกูทำหน้างอไม่พอใจ แต่พอมาถึงกินข้าวเสร็จเสือกชวนกูดูหนัง”
“แหมมมม...ก็มาทั้งทีหนิ...อีกอย่างช้อนอยากดูเดอะฮีทอะ นะๆๆๆ พี่เพชรดูหนังกันเหอะน้า...” ช้อนชาอ้อนเพชรอย่างสุดชีวิต
“เออ...ดูก็ดู”
“เย้!! งั้นช้อนไปซื้อตั๋วเลยนะ พี่เพชรรอนี้แป๊บนึง” พูดจบช้อนชาก็รีบเดินไปต่อคิวซื้อตั๋วทันที
“ดูเรื่อวอะไรดีคับ” พนักงนขายตั๋วถามแล้วจ้องช้อนชาไม่วางตาแต่เจ้าตัวกลับไม่รู้อะไรสักอย่าง
“เดอะฮีทคับ” ช้อนชาตอบยิ้มๆ
“รอบไหนดีคับ” ถามแต่ตายังคงจ้องที่หน้าของช้อนชา
“บ่ายสองครึ่งครับ”
“บ่ายสองครึ่งนะครับ เป็นซาวแทร็กนะครับ...กี่ที่ดีคับ”
“สองที่” ช้อนชาและพนักงานหันขวับไปมองคนที่ตอบทันที่
“อ้าวพี่เพชร...ช้อนบอกให้รอตรงนั้นไงเดินมาทำไมเนี้ย” ช้อนชาถามงงๆเพชรเองก็ไม่ได้ตอบอะไรเพราะเอาแต่จ้องหน้าพนักงานขายตั๋วที่มองหน้าน้องตนอยู่
“เอ่อ สองที่นะครับ”
“เปลี่ยนเป็นที่นั่งสวีตด้วย” เพชรตอบเสียงนิ่ง
“คับ...ทั้งหมด XXX บาทครับ” เพชรจ่ายเงินก่อนจะรีบพาช้อนชาเดินออกมาทันที
“ให้ตายสิกู...กูไม่ใช่หมานะที่ต้องมาคอยดูชิ้นเนื้อของตัวเองไม่ให้โดนหมาตัวอื่นแย่ง” เพชรสบทออกมาเบาๆอย่างหัวเสีย
-
แปะ
เพชรหวงก้างอ่ะ น่ารักดี
-
หนูช้อนเสน่ห์แรงมากลูก
-
ช้อนชาขี้อ้อนนะเรา
พี่เพชรหวงก้างงงงงงง
-
ไหนบอกว่าไม่สนไงคะ
-
โอ้ยชอบให้พระเอกหึง (เราโรคจิต5555) :-[
-
ตอนที่ 6
“นี้...ไม่หิวรึไง ทำไมไม่กินข้าว” เวสเตอร์เอ่ยถามคนที่นั่งหน้างอไม่ยอมกินข้าว อันที่จริงสายฝุ่นแอบดีใจนิดๆที่เวสเตอร์สั่งอาหารมาเผื่อตนแถมมีแต่ของโปรดด้วย
“อย่างี่เง่าน้าฝุ่น กินข้าวเร็วๆ” พูดบอกอย่างเริ่มหงุดหงิด แต่อีกฝ่ายก็ยังคงนิ่ง
“ฝุ่น...”
“งี่เง่าก็ไม่ต้องมาสนใจไง...ไปสนคนที่ไม่งี่เง่านู้นไป” ตอยพร้อมกับหน้าที่งอหนักกว่าเดิมแสดงให้รู้ว่านอกจากโกรธแล้วตอนนี้เจ้าตัวยังน้อยใจสุดๆอีก ทำเอาคนที่มองอยู่ถึงกับส่ายหน้าขำๆกับอารมณ์งอแง งี่เง่าเอาแต่ใจเหมือนเด็ก
“ฝุ่น...กูขอโทษกูได้เรื่องที่ขึ้นเสียงใส่ แต่กินข้าวได้แล้ว...นี้กูสั่งแต่ของโปรดมึงมาทั้งนั้นเลยนะ” เวสเตอร์พูดเสียงอ่อนลงพร้อมกับตักอาหารอย่างสองอย่างใส่จารสายฝุ่น สายฝุ่นหันไปมองแล้วกัดปากนิดๆอย่างใช่ความคิดแต่สุดท้ายก็ยอมตักข้าวใส่ปากในที่สุด
“หึหึ”
“ขำไร” สายฝุ่นถามงงๆ
“ขำมึงไง...เป็นเพื่อนหรือเป็นเมียกูกันแน่เนี้ย ชอบงอนให้กูง้อ” เวสเตอร์ว่ายิ้มๆ
“แค้กๆๆ...ไอ้บ้า เพื่อนเว้ยพื่อน!! เมียที่ไหน...อีกอย่างเค้ามีแต่เทียบแค่ว่าเพื่อนหรือแม่ไม่ใช้ไง”
“แม่กูไม่ขี้งอน นิสัยเด็ก เอาแต่ใจต้องให้กูตามใจแบบมึงหรอกฝุ่น”
“จิ๊!!!” สายฝุ่นจิ๊ปากใส่เวสเตอร์ให้รู้ว่าตอนนี้ตนกำลังจะโกรธอีกแล้ว
“โอเคยอมแพ้...กินต่อเหอะๆๆ” เวสเตอร์พูดแล้วตักอาหารให้สายฝุ่นอีก
“แล้วกิจกรรมเสร็จกี่โมงอะ” เวสเตอร์ถาม
“ไม่รู้ดิ...ไม่อยากเข้าแล้วอะ ไอ้ช้อนก็ไม่อยู่”
“งั้นก็กลับคอนโดเลย”
“ไม่ได้...ไอ้บู่มันกำชับว่ายังไงก็ต้องเข้า ส่วนไอ้ช้อนนะพี่เพชรเป็นรุ่นพี่ที่คณะกูว่ามันคงไม่โดนทำโทษหรอก แต่ถ้ากูนี้อาจจะโดนก็ได้...โดนไอ้บู่ตืบเป็นรายแรกด้วย” สายฝุ่นพูดแล้วเบ้หน้าอย่างเบื่อๆ
“งั้นเดี๋ยวกูไปนั่งรอที่ตึก จะได้กลับพร้อมกันเลยกูจะได้ไม่ต้องออกมาเทียวรับเทียวส่ง”
“ถ้ามันนานหล่ะ” สายฝุ่นถาม
“กูก็นั่งรอนานไง” เวสเตอร์ตอบเหมือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากมาย
“กูรู้หรอก แต่กูไม่อยากให้มึงมานั่งเสียเวลารอหนิ เดี๋ยวกูกลับรถเมย์ก็ได้”
“มั่นใจ” เวสเตอร์ถามย้ำ เค้ารู้ว่าสายฝุ่นไม่ชอบนั่งรถเมย์ ไม่ชอบนั่งแท็กซี่และเมื่อก่อนจะไปไหนมาไหนก็ขับรถเองแต่พอเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำครั้งนั้นจะไปไหนมาไหนทีก็มีแต่เวสเตอร์ไปรับไปส่งตลอด จะมีบ้างที่คนรถที่บ้านไปรับไปส่งแต่ก็ส่วนน้อย
“จิ๊..มึงอะ”
“ไม่เสียเวลาหรอกนะ เดี๋ยวกูไปเตะบอลกับพวกไอ้โด้รอมึงก็ได้” เวสเตอร์พูดแล้วขยี้หัวอีกคนจนยุ่ง
“เลิกแล้วโทรมานะ เดี๋ยวกูไปเตะบอลรอที่สนาม” เวสเตอร์หันไปบอกอีกคนที่กำลังจะลงจากรถไป
“รู้แล้ว” สายฝุ่นหันไปตอบก่อนจะเดินลงจากรถมา
“ฝุ่น...ใครมาส่งว่ะ” บู่เดินเข้ามาทักสายฝุ่นแล้วพยักเพยินหน้าไปที่รถ
“เพื่อน...มันเรียนนิติอะ” สายฝุ่นตอบบู่แต่หันไปโบกมือบายบ๊ายเวสเตอร์เป็นสัญญาณบอกให้เวสเตอร์ไปได้แล้ว เวสเตอร์เองก็ทำแค่โบกมือไล่เป็นสัญญาณว่าให้สายฝุ่นไปก่อน
“ไปเหอะบู่ ถ้าก็ไม่ไปก่อนมีหวังมันไม่ยอมไปไหนแน่” สายฝุ่นพูดอย่างปลงๆในนิสัยที่ห่วงตนจนเว่อร์ของเวสเตอร์
“แล้วไอ้ช้อนอะ” บู่ถามเมื่อไม่เห็นช้อนชามาพร้อมสายฝุ่น
“มันโทรมาบอกกูว่าไปทำธุระกับพี่มัน...ไม่ต้องไปห่วงมันหรอกพี่มันเป็นรุ่นพี่ที่คณะเราพี่เค้าคงจัดการแล้วอะมั้ง”
“พี่ไอ้ช้อน...ใครว่ะ” บู่ถามด้วยความสงสัย
“พี่เพชรปีสามอะ”
“ห๊ะ!! พี่เพชรที่เป็นพี่ว๊ากปีสามอะนะ”
“กูไม่รู้ว่าเค้าเป็นว๊ากรึป่าว” สายฝุ่นตอบกลับไปเพราะไม่รู้จริงๆ
“ต้องใช้แหงๆเพราะพี่เพชรปีสามคณะเราก็มีอยู่คนเดียวอะ” บู่บอกท่าทางมั่นใจสุดๆ
“เฮ้ย!!!! น้องสองคนอะจะเดินคุยกันอีกนานไหม เห็นรึป่าวว่าเพื่อนของคุณเค้านั่งรอ!!” สายฝุ่นและบู่รีบเดินไปนั่งรวมในแถวกับเพื่อนทันทีที่โดนรุ่นพี่ว๊ากใส่ สายฝุ่นเงยหน้าไปมองคนที่ว๊ากใส่ตนและเพื่อนเมื่อกี้
“มองไรว่ะ” สายฝุ่นบนอุบเบาๆเมื่อไอ้รุ่นพี่หน้าหล่อเอาแต่มองตนอยู่นั้นแหละ
จากนั้นไม่นานก็เริ่มทำกิจกรรมกันโดยเริ่มจากแนะนำตัวทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้อง และต่อด้วยการแจกป้ายชื่อโดยฝีมือพี่รหัสของตัวเอง
“ไอ้ฝุ่น หน้ามุ่ยเชียว” บู่ถามเพื่อนด้วยความสงสัย
“ก็มึงดูดิ!! พี่หรัสกูเขียนป้ายชื่อกูแบบเนี้ย” บอกอย่างหงุดหงิดแล้วยื่นป้ายชื่อให้บู่ดู
‘ตุ๊ดคลุกฝุ่น’
“หึหึ...เออ คิดมากน้า ของกู กูยังไม่ซีเลย” บู่บอกแล้วชูป้ายชื่อของตนให้เพื่อนดูบ้าง
‘บูบู่สวยลากไส้’
“ห้าๆๆๆ สวยลากไส้”
“เออดิ...มึงอย่าคิดมากน้าไว้รอหะ...”
“พวกคุณสองคนจะคุยกันอีกนานไหม...เห็นไหมเพื่อนคุณนั่งลงหมดแล้ว สนุกไหมที่ยืนคุยกันแล้วปล่อยให้เพื่อนรอ...ออกมาข้างหน้า!!!!” ทั้งสองคนหันไปมองพี่แม็คที่ตะโกนด่าตนจากหน้าแถว
“อะไรกับเราหนักหนาว่ะ” สายฝุ่นบ่นเบาๆอย่างงงๆเมื่อโดนรุ่นพี่คนเดิมว่า จ้องจะจับผิดกันชัดๆ
“พวกคุณคุยกันเห็นรึป่าวว่าเพื่อนรออยู่” แม็คถามรุ่นน้องตัวเล็กทั้งสองเสียงเข้ม เค้ามองทั้งสองนิ่งๆคนนึงทำท่ากลัวเค้าสะจนสั่นส่วนอีกคนก็เชิดหน้าไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งสิน ซึ้งปฎิกิริของคนหลังนี้ทำเอาเค้าโมโหใช่เล่น
“รู้ แต่พวกผมก็คุยกันแค่แป๊บเดียว มันก็แค่ระหว่างที่เดิมกลับไปนั่งในแถวไม่ใช่รึไง” สายฝุ่นเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ ในเมื่อเค้าไม่ได้เป็นคนผิด
“คุณกล้าเถียงรุ่นพี่หรอ” แม็คถามเสียงเข้มกว่าเดิม
“ไม่ได้เถียง ผมแค่อธิบาย”
“พอเหอะไอ้ฝุ่น....พี่ครับผมต้องขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะคับ” บู่ก้มหัวขอโทษรุ่นพี่เพราะไม่อยากมีปัญหา
“คุณห้ารอบสนามปฎิบัติ” บู่หน้าเหวอนิดหน่อยที่ถูกลงโทษ
“ส่วนคุณ สิบรอบสนามปฎิบัติ” แม็คหันไปสั่งสายฝุ่น
“ทำไมต้องวิ่ง ผมผิดอะไร!!”
“สิบห้า!!!”
“.....” สายฝุ่นยังคงยืนนิ่งด้วยความไม่พอใจ
“ไอ้ฝุ่นไปเหอะมึง อย่าไปลองดีกับพี่เค้าเลย” บู่พยายามดึงแขนอีกคนให้เดินตามไป
“ยี่สิบ!!!”
“ยี่สิบ!!” สายฝุ่นหันไปบอกแม็คอย่างเคืองๆเป็นนัยว่าตนรู้แล้วว่ายี่สิบรอบ แม็คนึกขำและสะใจไม่น้อยเมื่อเห็นคนตัวเล็กหน้าง้ำและยอมเค้าในที่สุด
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ง
สายฝุ่นเดินกลับมานั่งลงข้างๆบู่หลังจากที่วิ่งครบยี่สิบรอบ เค้ารู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจตายยังไงยังงั้น
“มึง...ไหวป่ะเนี๊ย หน้ามึงแดงมากเลย เหงื่ออกเยอะมากด้วย” บู่ถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“แฮ่ก..กะ กูไหวหรอกน้า แฮ่ก” สายฝุ่นพยายามสูดหายใจลึกๆ
“ไหวไหมน้อง” แม็คเดินเข้ามาถามคนตัวเล็กที่อาการดูไม่ค่อยจะดีเท่าไร
“แฮ่ก...ไหว” สายฝุ่นตอบแต่ไม่ยอมมองหน้าแม็ค ‘ใครมันจะไปอยากมองคนที่จ้องจะจับผิดแล้วก็จะแกล้งตัวเองว่ะ!!’
“โอเค งั้นวันนี้พอแค่นี้ แยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้ว” รุ่นพี่อีกคนสั่ง ซึ้งคนอื่นๆก็ทยอยลุกออกจากแถว จะมีก็แต่สายฝุ่นที่นั่งพักให้หายเหนื่อยและบู่ที่นั่งยกมือขึ้นพัดให้เพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“ไหวป่าวน้อง ยาดมไหม” แม็คถามย้ำอีกที แต่สายฝุ่นกลับไม่ยอมตอบคำถามแต่กลับยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเวสเอตร์
“อยู่ไหน...ทำไมรับสายช้า” สายฝุ่นถามอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด
“สนามบอล กูเพิ่งเลิกเตะ...เลิกแล้วหรอ”
“อืม...มารับด้วย”
“ทำไมเสียงมึงเป็นแบบนั้น...หงุดหงิดอะไรใครมา” เวสเตอร์ถามเมื่อจับได้ถึงเสียงที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดของปลายสาย
“ไม่มีอะไรหรอก...มารับเร็วด้วย เหนื่อย!!! หิว!!!”
“อา...ไปเดี๋ยวนี้แหละ” พูดจบสายฝุ่นก็ตัดสายทันที
“นี้กูเป็นรุ่นพี่มึง กูถามมึงควรตอบ” แม็คว่าขึ้นทันทีที่สยฝุ่นคุยโทรศัพท์เสร็จเค้ารู้สึกขัดใจที่โดนคนตัวเล็กเมิน สายฝุ่นเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ยืนอยู่
“ผมโอเค...พอใจยังจบนะ” ตอบแล้วลุกขึ้นยืนแต่จู่ๆขาก็เกิดไม่มีแรงจนทำให้ทรุดลงไปโชคยังดีที่แม็ครับเค้าไว้ทันกลายเป็นว่าตอนนี้สายฝุ่นอยู่ในอ้อมกอดของแม็คเพื่อนของแม็คที่มองอยู่ก็ได้แค่ยิ้มมุมปากอย่างรู้ทันส่วนบู่นี้ถึงกับหน้าเหวอที่เห็นเพื่อนโดนผู้ชายกอด
“ทำปากเก่ง...ขาไม่มีแรงไม่ใช่รึไง”
“เพราะใคร...พี่ไม่ใช่รึไงที่สั่งทำโทษ...ปล่อยได้ล่ะ!!!” สายฝุ่นว่าอย่างไม่ค่อยพอใจก่อนจะพยายามผลักอีกคนให้ออกห่าง ซึ้งแม็คก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
“รถอยู่ไหนเดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอก...ผมไปเองได้ อีกอย่างเพื่อนผมก็มี...ไปเหอะไอ้บู่เดี๋ยวไอ้เวสรอกูนาน” สายฝุ่นหันไปบอกบู่แล้วค่อยๆเดินออกมาเค้ารู้สึกล้าขามากกกกก
“พี่เค้าคิดไรกับมึงป่าวว่ะฝุ่น จ้องจะยุ่งกับมึงท่าเดียว” บู่พูดในสิ่งที่สงสัย
“คิดไร...กูไม่คิดไรทั้งนั้นอะ แม่งจ้องจะจับผิดกูจ้องจะเล่นงานกูอะดิ” สายฝุ่นพูดอย่างหงุดหงิด
“ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องน่าหงุดหงิดนักว่ะ” เค้าบ่นกับตัวเองเบาๆแล้วนั่งลงที่ม้านั่งหน้าตึกเพื่อรอเวสเตอร์
“มึงมาไงเนี้ย กลับก่อนได้นะกูอยู่คนเดียวได้เดี๋ยวไอ้เวสงมา”
“ไม่เป็นไรกูรอเป็นเพื่อน ยังไงกูก็เอารถมา...ว่าแต่มึงก็ดูรวย ไมไม่เอารถมาใช้เองว่ะขับรถไม่เป็นหรอ”
“ป่าว...ขับเป็น เมื่อก่อนกูเคยรถคว่ำนอนโรงบาลเป็นเดือนๆเลยหลังจากนั้นเลยไม่ค่อยอยากขับเองว่ะ อีกอย่างไอ้เวสเองก็ไม่ค่อยปล่อยให้กูขับรถเองหรือไปไหนมาไหนเองหรอก”
“ออ...เจ็บหนักเลยอะดิมึงรอบนั้น”
“เออดิ”
“เอ่อ...โทษที” สายฝุ่นและบู่หันไปมองเจ้าของเสียงที่พูดแทรกขึ้น สายฝุ่นถึงกับขมวดคิ้วใส่เจ้าของเสียงทันที่เมื่อเห็นหน้า
“อย่าเพิ่งทำหน้าแบบนั้นใส่เราดิ...คือเราจะมาขอโทษเรื่องเมื่อกลางวันอะ” ใช่แล้วคนตรงหน้าเค้าก็คือคนที่มาสารภาพรักเมื่อตอนเที่ยงนั้นเอง
“คือเมื่อกลางวันอะ เราไม่ได้ตั้งใจคือเราไปขอลายเซ็นรุ่นพี่แล้วโดนรุ่นพี่แกล้งให้ไปบอกชอบนายอะ ถ้าเราทำให้นายไม่พอใจเราต้องขอโทษด้วย” สายฝุ่นถึงบางอ้อทันทีที่ได้ยินอีกคนอธิบาย
“ช่างเหอะ....เราเองก็ขอโทษด้วยที่เหวี่ยงใส่ซะขนาดนั้น พอดีหงุดหงิดหน่ะ” สายฝุ่นบอกแล้วยิ้มให้
“อืม ไม่เป็นไร..เราชื่อโฟร์นะ...นายชื่ออะไร”
“ฝุ่น...นี้บู่เพื่อนเรา”
“หวัดดีบู่” โฟร์หันไปทักบู่
“อืมหวัดดี” บู่ตอบรับยิ้มๆ
“จะไปรึยังไอ้ฝุ่น” น้ำเสียงเข้มๆที่เอ่ยถามสายฝุ่นทำให้ทั้งสามรีบหับไปมองทันที โฟร์กับเวสเตอร์ยื่นจ้องตากันนิ่ง บู่สะกิดให้สายฝุ่นรีบเดินไปหาเวสเตอร์เพราะรู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆที่เกิดขึ้นระหว่างเวสเตอร์กับโฟร์
“ไอ้เวสกลับกับเหอะ” สายฝุ่นพูดแล้วเดินไปหาเวสเตอร์ เวสเอตร์มองสายฝุ่นอย่างสงสัยกับท่าเดินแปลกๆนั้น
“ไปก่อนนะโฟร์ ไอ้บู่...เจอกันพรุ่งนี้ว่ะ” สายฝุ่นหันไปลาทั้งสองคน
“คับ” โฟร์
“เออ..เจอกันๆๆ” บู่
“ทำไมมึงเดินแบบนั้น ขาเป็นไร” เวสเตอร์ถามเมื่อกำลังพาสายฝุ่นเดินไปที่รถ
“กูโดนทำโทษให้วิ่งรอบสนามบาสยี่สิบรอบ...ไอ้รุ่นพี่บ้านั้นจ้องจับผิดกู พูดแล้วกูอารมณ์เสียไม่หาย เมื่อยก็เมื่อย หิวก็หิว” สายฝุ่นพูดแล้วทำหน้าเซ็งสุดๆ
“มึงมันไม่เคยออกกำลังกาย วิ่งแค่นี้เหนื่อย....คอยดูเหอะพรุ่งนี้ขามึงจะทั้งล้าทั้งปวด”
“ไม่ต้องทำมาเป็นพูดขู่...พากูไปหาไรกินด้วยหิว!!!”
“ไปกินที่ไหน...อยากกินอะไร” เวสเตอร์หันไปถามเมื่อทั้งสองคนขึ้นรถมาเรียบร้อยแล้ว
“ร้านแม่มีงไง....อยากินมักกะโรนีเบคอนไก่กรอบฝีมึงจังเลยน้า...ทำให้กินหน่อยสิ” สายฝุ่นพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อเล่น
“เยอะ เยอะตลอด”
โครมมม!!!
“ไอ้ฝุ่น!!!” เวสเตอร์รีบเดินเข้ามาในห้องของฝุ่นทันทีที่ได้ยินเสียงดังมาจากห้องสายฝุ่น
“อูยยยยย” สายฝุ่นร้องออกมาเบาๆด้วยความเจ็บแล้วพยายามลุกขึ้นยืน
“มึงเป็นอะไร” เวสเตอร์ถามแล้วเดินเข้ามาพยุงในสายฝุ่นลุกขึ้นแล้วพาไปนั่งที่เตียง
“ล้มดิ...อยู่ๆขาก็ไม่มีแรง” สายฝุ่นพูดแล้วกัดปากตัวเองเหมือนคนจะร้องไห้ เค้ารู้สึกเจ็บก้นจากการล้มเมื่อกี้และรู้สึกปวดขามากเนื่องจากการวิ่งเมื่อตอนเย็น
“เป็นไงบ้างละมึง” เวสเตอร์ถามด้วยความเป็นห่วง
“เจ็บก้น....ปวดขามากด้วย” สายฝุ่นตอบแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้นั้นทำให้เวสเตอร์เกิดอาการหน้าตึงทันที
“รอแป๊บ” เวสเตอร์ว่าเสียงเรียบก่อนจะเดินออกจากห้องไปสักพักแล้วกลับเข้ามาใหม่พร้อมหลอดยาคลายกล้ามเนื้อในมือ เวสเตอร์เดินกลับมานั่งที่เตียงอีกครั้งแล้วจับขาทั้งสองข้างของสายฝุ่นมาวางบนตักตัวเองก่อนจะลงมือทายาและนวดให้
“แล้วทำไมมึงต้องไปวิ่งรอบสนามด้วยเรื่องที่มึงไม่ผิด มึงไม่บอกมันไปว่าขามึงไม่ค่อยดีวิ่งมากๆไม่ได้” เค้าอดที่จะโมโหไม่ได้ที่คนตัวเล็กต้องไปวิ่งหนักๆแบบนั้นเพราะโดนรุ่นพี่แกล้ง ทั้งๆที่หลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้นเค้าไม่เคยปล่อยให้สายฝุ่นต้องทำอะไรแบบนั้น เหลือใช้งานขาหนักโดยที่ไม่จำเป็นอีกเลยแต่ไอ้รุ่นพี่บ้านั้นกลับมาทำแบบนี้ คอยดูเถอะถ้าขาของสายฝุ่นเกิดมีปัญหาอะไรขึ้นมาเค้าไม่ปล่อยมันไว้แน่
“ก็กูไม่อยากให้ไอ้รุ่นพี่นั้นมาดูถูกว่ากูทำไม่ได้หนิ...ไม่เอาน่า ไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนั้นเลย” สายฝุ่นบอกเพราะเค้ารู้ว่าเวสเตอร์ต้องกำลังไม่พอใจและเป็นห่วงเค้าอยู่แน่
“ทำเป็นพูดดี...เห็นไหมว่าตอนนี้ขามึงเป็นไง” เวสเตอร์ดุไม่จริงจังนัก
“อา...รู้สึกดีจัง สบายสุดๆเลย...ชอบจังเวลามึงนวดให้เนี้ย” สายฝุ่นพูดด้วยท่าทีสบายๆแล้วล้มตัวลงนอน เวสเตอร์ก็ทำการนวดขาเล็กๆนั้นต่อไปเรื่อยๆจนเสร็จ พอนวดเสร็จก็พบว่าสายฝุ่นหลับไปเรียบร้อยแล้วเวสเตอร์ได้แต่ส่ายหัวอย่างขำๆกับเพื่อนนิสัยเด็กของตัวเองก่อนจะห่มผ้าให้ส่ายฝุ่นแล้วเดินกลับห้องตัวเองไป
-
แปะ
จะรักสามเศร้าไหมนะ
-
ฝุ่นเสน่ห์แรงมากนะเนี่ย
-
คู่ฝุ่นจะรักหลายเส้ามั้ยเนี่ย
ลุ้นกันต่อไปละกัน ><
-
ฝุ่นเสน่ห์แรง
พี่แม็คยังไงจ๊ะ ชอบเขาแกล้งลงโทษเหรอ
-
หนูฝุ่นขายดี
ช้อนชาอย่าน้อยหน้านะลูก
-
คู่นี้น่ารักจัง
-
เสน่ห์ล้นหลามจริงๆน้องฝุ่น :hao3:
แต่คงจะหลายเศร้าน่าดูชมเลยสิ... o22
+ คนเขียน
-
เวสเตอร์กะฝุ่นนี้ต่างคนต่างซึนอ่ะ เมื่อไรจะรู้ตัวกันน้า อิอิ
-
o13 o13 o13
-
ตอนที่ 7
“ช้อนไปเรียนแล้วนะคับพี่เพชร” ช้อนยกมือไหว้เพชรก่อนจะเดินลงจากรถแล้วขึ้นตึกไป
“ไงมึง...ตั้งแต่เป็นผู้ปกครองนี้มาเรียนตรงเวลาเชียวนะ” เพชรหันไปมองหน้าคนที่แซวตนเองแล้วกรอกตาไปมาอย่างรำคาญ
“ทำหน้ากวนตีนกูแต่เช้าเลยนะมึงไอ้เพชร” บีฟว่าเพื่อน
“มึงเองก็ปากหมาแต่เช้าเลยนะ ไปกวนตีนที่อื่นไปกูกำลังอารมร์ดี” เพชรว่ากลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ร้ายกาจจจจ” บีฟกระเซ้าเพชร เพชรได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆกับความกวนอารมณ์ของบีฟ
“กูมีข่าวเด็ดดวงมาบอก เอาข่าวดีหรือข่าวร้ายก่อน”บีฟว่าเสียทะเล้น นิคแน็คกับซีก็อดที่จะขำไม่ได้
“ข่าวร้าย” เพชรตอบเสียงเรียบ
“ข่าวร้ายคือ....ไม่มีข่าวดี ส่วนข่าวดีคือ นอกจากมึงต้องคอยระแวงกูไม่ให้หลีน้องช้อนแล้วตอนนี้มึงยังต้องคอยระวังไอ้เปอร์ด้วย เพราะกูได้ยินมาว่ามันเป็นพี่รหัสน้องช้อน...ของแสดงความยินดีกับมึงด้วยนะเพื่อน ^O^” บีฟตบไหล่เพชรเบาๆส่วนเพชรเมื่อได้ยินที่บีฟพูดก็ถึงกับขมวดคิ้ว
“กูคงไม่ต้องพูดอีกใช่ไหมว่าน้องช้อนนะสเป็กมันเลย แถมถ้ามันรู้ว่ามึงหวงน้องช้อนยังกะไข่ในหินแบบนี้นะ หึหึ...สนุกละงานนี้” ซีพูดขึ้นขำๆ
“กูไม่ได้หวงมัน” เพชรปฎิเสธเสียงนิ่ง ให้ตายสิ!!! เค้ามีเรื่องให้กลุ้มอีกแล้วใช่ไหม
“โอเคๆ ไม่หวงก็ไม่หวง...แต่มึงควรบอกให้ช้อนมันระวังพี่รหัสตัวเองไว้ซะหน่อยนะ” นิคแน็คพูด
“ขาเป็นไรอะฝุ่น” ช้อนชาถามเมื่อสังเกตเห็นฝุ่นเดินกระเผกๆไปหาบู่หลังจากเลิกคลาส
“ก็เมื่อวานดิกูโดนไอ้รุ่นพี่ปีสองแกล้งให้วิ่งรอบสนามบาส...พูดแล้วกูยังเจ็บใจไม่หาย”
“อออออ...แล้วเป็นไรมากป่าวอะ” ช้อนชาถามด้วยความเป็นห่วง
“จะเป็นไง...กูก็ปวดขาอะดิถามได้ ปกติก็ไม่ค่อยจะวิ่งอะไรแบบนี้อยู่แล้วด้วย...ไหนจะป้ายชื่อกูอีก เอาเข้าไปชีวิตกู” สายฝุ่นบ่นหน้างอๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วรับสายหน้ามุ่ยๆ ช้อนชามองป้ายชื่อของเพื่อนทั้งสองก็อดขำไม่ได้โดยเฉพาะสายฝุ่นที่ดูจะไม่ชอบเอามากๆส่วนบู่เองไม่เห็นจะแคร์อะไร = =
“เป็นไรป่าว...ใครโทรมาฝุ่น” บู่ถามเมื่อเห็นสีหน้าแปลกๆของฝุ่น ทำเป็นหน้ามุ่ยแต่อยู่ๆก็ยิ้มแล้วเดี๋ยวๆก็ขมวดคิ้วแล้วก็ยิ้มออกมานิดๆ
“ป่าวไม่ได้เป็น...ไอ้เวสโทรมาบอกว่าอยู่หน้าตึก” สายฝุ่นตอบคำถามบู่แล้วเก็บมือถือลงกระเป๋าก่อนจะเดินนำออกไปจากหองเรียนเพราะไม่อยากให้เวสเตอร์คอยนาน
ปึก!!
“อ๊ะ!!!” ช้อนชายกมือลูบจมูกตัวเองเบาๆเมื่อชนเข้ากับแขนของใครสักคนตรงทางเลี้ยวมุมตึก
“เป็นไรป่าวน้อง...อ้าว น้องช้อนชา” ช้อนชาเงยหน้าไปมองคู่กรณีอย่างสงสัย
“ไม่เป็นไรคับ...ว่าแต่พี่รู้จักชื่อผมได้ไง”
“ก็นี้ไง” ผู้ชายตรงหน้าพูดแล้วชูป้ายชื้อขึ้นมา ช้อนชามองสักพักก่อนจะตาโตทันที
“พี่เป็นพี่รหัสผมหรอ” ช้อนชาถามทันที
“ใช่...แย่จริงนะน้องรหัส ต้องให้พี่เอาป้ายชื่อมาให้ถึงห้องเรียน” พูดแล้วยกยิ้มมุมปากตาก็ยังคงจ้องไปที่ใบหน้าน่ารักของคนตรงหน้า
“อา...ผมขอโทษคับพี่พอดีเมื่อวานผมมีธุระ” ช้อนชาเอ่ยขอโทษพี่รหัสตัวเอง
“แล้วทำไมอยู่ๆที่ถึงมาเฉลยว่าพี่เป็นพี่รหัสผมอะ”
“พี่ไม่ชอบเกมส์หาพี่รหัสสักเท่าไร แล้วได้ข่าวมาว่าน้องรหัสพี่น่าสนใจ...วิธีนี้เราน่าจะสนิทกันเร็วขึ้น” พูดแล้วโน้มหน้าไปซะจนใกล้ช้อนชา ช้อนชาตกใจนิดหน่อยก่อนจะถอยหนีแต่ก็ถูกดึงไว้พร้อมกับสวมป้ายชื้อห้อยคอให้
“หน้าสนใจจริงด้วย...พี่ชื้อเปอร์นะ”
R rr rr rr r
ช้อนชารีบผลักคนตรงหน้าออกแล้วรับโทรศัพท์ทันที
“คับพี่เพชร” ชื่อที่ช้อนชาพูดขึ้นเรียกความสนใจจากเปอร์ได้ไม่น้อย
“เลิกรึยัง” เพชรถามช้อนชา
“เลิกแล้วคับกำลังจะไปกินข้าว”
“กูรอที่โรงอาหารคณะ มากินข้าวกับกู” เพชรออกคำสั่ง
“อา..คับ แต่ผมมีเพื่อนไปด้วยนะคับ”
“เออ...รีบมา” พูดจบเพชรก็ตัดสายไปทันที
“เอ่อ...พี่เปอร์คับ ผมขอตัวก่อนนะคับ” ช้อนชาหันไปพูดกับพี่รหัสตัวเอง
“อา..เอาสิตามสบาย เจอกันเย็นนี้...พี่จะรอ” พี่เปอร์พูดจบไอ้บู่ก็ลากผมออกมาทันที
“พี่รหัสมึงหล่อนะ...แต่ดูน่ากลัวว่ะ” บู่บ่นแล้วทำหน้าขยาดๆ
“หึหึ...คิดมากน้า”
“กูพูดจริง...ถึงเนื้อถึงตัวมึงแบบนี้ไม่ไหว...กูต้องสืบประวัติสักหน่อยแล้ว” ผมหลุดขำออกมาเมื่อพ่อนักสือบนึกห่วงผมแล้วเกิดอยากจะทำหน้าที่ซะงั้น ขัดไปเค้าคงไม่ยอมได้แต่ปล่อยเลยตามเลย
“ช้าว่ะพวกมึง ทำไรอยู่” พอไปถึงหน้าตึกส่ายฝุ่นก็บ่นเพื่อนทันทีด้วยความหิว
“กูเจอพี่รหัสมา เค้าเอาป้ายชื่อมาให้” ช้อนชาพูดแล้วชูป้ายชื่อให้สายฝุ่นดู สายฝุ่นอึ้งไปนิดหน่อยส่วนเวสเตอร์ที่ยืนข้างๆถึงกับขมวดคิ้ว
“ว๊าว...เด็ดดวง” สายฝุ่นอุทานออกมาเบาๆ ทำให้ช้อนชาต้องก้มไปมอง พอเห็นเท่านั้นหล่ะ...ตาโตเท่าไข่ห่าน
‘สมบัติของเปอร์’!!!
ช้อนชาเดินหน้าหงิกเข้าโรงอาหารไปอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรเพราะไอ้ป้ายชื่อที่แขวนอยู่บนคอนั้นนะสิทำให้เค้าเป็นเป้าสายตาคนทั้งโรงอาหารเป็นได้ จะถอดออกก็ไม่ได้เพราะมันเป็นกฎที่ว่าต้องใส่ตลอดที่อยู่ในมหาลัย
“อ้าวว่าไงนะ...ว๊าว...สนุกแน่ๆ” บีฟที่หันไปจะทักช้อนชาก็ต้องหยุดกลางคันเมื่อมองเห็นป้ายชื่อที่ห้อยอยู่บนคอช้อนชา
“สวัสดีคับพี่ๆ...หวัดดีพี่เพชร” ช้อนชายกมือไหว้ทุกคน ซึ้งพอเพชรหันไปเจอป้ายที่แขวนอยู่บนคอช้อนชาก็ถึงกับขมวดคิ้ว
“พี่ๆคับ นี้ไอ้ฝุ่น ไอ้บู่เพื่อนช้อนนะ ส่วนนี้เวสเตอร์เพื่อไอ้ฝุ่นมัน เรียนนิตินะ” ช้อนชาแนะนำเพื่อนให้ทุกคนรู้จัก
“หวัดดีคับ” สายฝุ่นกับบู่ยกมือไหว้แล้วกล่าวทักทายส่วนเวสเตอร์แค่ยกมือไหว้ไม่ได้พูดอะไร เพชรหันไปมองเวสเตอร์ที่ยืนข้างสายฝุ่นก่อนจะละสายตาหันไปมองช้อนชา
“นั้นอะไร” ช้อนชารู้สึกหนาวๆร้อนกับน้ำเสียงและสายตาของเพชรที่มองมาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่เค้าเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดแต่สายตาดุๆนั้นมันกดดันเค้าว่าไอ้ป้ายชื่อนี้ไม่สมควรอยู่บนคอเค้าให้รกหูรกตาเพชร
“คือ...พี่รหัสช้อนเอามาให้อะ...คือแบบพี่รหัสเค้าจะให้ป้ายชื่อน้องคนละอันไงแล้วช้อนก็ถอดไม่ได้จนกว่าจะจะออกไปนอกมหาลัย” ช้อนพูดหน้าเจือนๆ
“ส่งป้ายชื่อมาให้กู” เพชรพูดเสียงนิ่ง ช้อนชา สายฝุ่นและบู่มองหน้างกันเลิ่กลั่ก
“พี่เพชร...เอาของช้อนไปทำไม” ช้อนชาถามเสียงอ่อย
“ส่งมา”
“พี่เพชรรรร”
“กูบอกให้ส่งมา” เพชรพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้นช้อนชามองหน้าเพื่อนทั้งสามคนก่อนจะยอมถอดป้ายชื่อออกจากคอแล้วส่งให้เพชร
“ไปซื้อข้าวแล้วกลับมานั่งที่โต๊ะ” ช้อนชาได้แต่เดินคอตกนำเพื่อนไป
“ไอ้เพชร....กูว่ามึงคืนป้ายชื้อให้ช้อนมันไปเหอะ มันเป็นกิจกรรมคณะนะ” เพชรหันขวับไปมองซีทันทีที่ซีพูดจบ
“นั้นดิ...กูรู้มึงไม่พอใจไปเปอร์ แต่ทำแบบนี้น้องมันจะซวยนะ ดีไม่ดีไอ้เหี้ยเปอร์หาเรื่องแกล้งน้องมันทำไง” บีฟว่า
“มันลองทำสิ...กูไม่ปล่อยไว้แน่” เพชรว่าเสียงเรียบ
“กว่ามึงจะไม่ปล่อยมันไว้ มันคงหาทางไม่ปล่อยไอ้ช้อนไว้ได้ก่อนมึงแล้ว” นิคแน็คพูดเสริม
“อะอา...อะไรอยู่ในมือพี่เพชรของเราเนี้ย” เพชรหันไปมองเสียงกวนประสาทนั้นทันที ไม่ต้องบอกกูรู้ว่าใคร
“แหมมม...น้องรหัสผมน่ารักนะว่าไหน” เพชรยังคงมองเปอร์ด้วยสายตานิ่งๆ
“หุบปากแล้วไสหัวไปไกลๆตีนพวกกูไปไอ้เหี้ยเปอร์” บีฟว่าด้วยความหงุดหงิดพลางคิดว่าในตอนนั้นน่าจะกระทืบไอ้เหี้ยนี้ให้ตายไปซะได้ก็ดี พวกเค้าไม่ใช่คนอารมณ์เย็นสักเท่าไรหรอกนะ...เปอร์ยักไหลกวนๆกวนจะเดินออกไปทันที
“คืนน้องมันไปเหอะ อย่างน้อยตัดปัญหาไปหนึ่งอย่าง” บีฟว่าแล้วหันไปมองช้อนชาที่กำลังเดินกลับมา ช้อนชาเดินมานั่งลงข้างๆเพชรโดยที่ฝุ่นนั่งต่อจากช้อนชาและถัดไปเป็นเวสเตอร์ ส่วนบู่ก็นั่งตรงข้ามเวสเตอร์ ซึ้งบู่รู้สึกเกร็งไม่น้อยเพราะคนที่นั่งข้าเค้าคือรุ่นพี่หน้าโหดอย่างซี
“ไม่ต้องทำหน้าหงอยขนาดนั้น เดี๋ยวกูจะคืนให้” เพชรหันไปบอกเมื่อเห็นช้อนชาทำหน้าหงอย
“ปล่อยไอ้เพชรมันทำใจสักพัก...มันคงทำใจลำบากที่ไอ้เปอร์ศัตรูมันดันมาเป็นพี่รหัสน้องรักสุดหวงของมัน” บีฟบอกกับช้อนชาโดยที่ไม่ลืมกระแหนะกระแหนเพื่อน
“พูดมากไอ้บีฟ” เพชรหันมาด่าเพื่อนอย่างหงุดหงิดซึ้งแน่นอนบีฟไม่ใส่ใจสักนิด
“พี่มึงดุหว่ะ” สายฝุ่นหันไปกระซิบช้อนชาอย่างเกร็งๆเพราะกลัวเพชรได้ยิน จริงอยู่ที่เวลาเวสเตอร์โมโหหรือเค้าทำไรผิดเวสเตอร์มักจะดุจนน่ากลัว แต่ก็ไม่ได้ดูดุตลอดเวลาแบบเพชร...ช้อนชาพยักหน้ารับหน่อยๆก่อนจะหันไปมองเพชรแต่ก็พบว่าเพชรจ้องตนด้วยสายตาดุๆอยู่ทำเอาช้อนชาเกือบทำช้อนหลุดมือ
“ช้อนคับ เพื่อนน้องคนนั้นองค์ลงรึป่าว ดูสั่นๆนะ” บีฟพูดแล้วชี้ไปที่บู่ที่นั่งอยู่ข้างซี บู่เงยหน้าขึ้นมามามองอย่างตกจนจนสำลักข้าวในปาก
“แค่กๆ ๆ” ซียื่นน้ำของตนไปให้คนตัวเล็กที่นั่งข้างๆเพราะเห็นว่าบู่ไม่มีน้ำ ก่อนจะต้องมาหงุดหงิดแล้วปัดเศษข้าวที่บู่พ้นออกมาจนเลอะแขนเสื้อเค้า
“เฮ้ย ไอ้บู่เป็นไรป่าวมึง” ช้อนชาและสายฝุ่นถามด้วยความเป็นห่วง
“แค่กๆ ๆ..ไม่ๆๆ โอเคไหวๆๆ” บู่หันไปตอบเพื่อนก่อนจะหันไปมองชี พอเห็นหน้าซีบู่ก็หน้าหดหรือสองนิ้วทันที
“พี่...ผมของโทษผมไม่ได้ตั้งใจ” บู่ยกมือไหว้ขอโทษอย่างสำนึกผิดก่อนจะช่วยซีปัดเศษข้าวออก
“เฉยๆเหอะ อย่ามายุ่งกับกู” ซีบอกอย่างหงุดหงิด
“กินเสร็จรึยัง...จะได้กลับคอนโด กูง่วง” เพชรพูดขึ้นเสียงเรียบ
“กลับ...แต่ผมมีนัดรวมตอนเย็นนะพี่เพชร”
“ไม่ต้องเข้า” เอาอีกแล้วไอ้อาการเอาใจใจของคนเป็นพี่ ช้อนชาได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงตกไม่เคยจะขัดเพชรได้หรอก
“คับๆ...งั้นเรากลับกันเลยก็ได้เดี๋ยวช้อนไปกินที่ห้องก็ได้” ช้อนชาตอบกลับไปเพราะเห็นว่าเพชรง่วง
“โอ๊ะ!! โทษทีมือโดน” ช้อนชาตาเหลือกทันทีที่อยู่ๆเพชรก็ผลักแก้วน้ำให้ล้มจนน้ำหกใส่ป้ายชื่อเค้าก่อนจะลุกเดินออกไปแบบใส่ใจอะไรทั้งสิ้น หมด หมดกันชีวิต!!! ช้อนชาหันไปมองคนทั้งโต๊ะ สายฝุ่นกับบู่ที่ทำหน้าอึ้ง เวสเตอร์ขมวดคิ้วเหมือนสงสัยอะไรสักอย่าง ส่วนเพื่อนของเพชรอีกสามคนได้แค่ยิ้มมุมปากทำหน้ามีเลศนัยส่งมาให้ช้อนชา ช้อนชากระพริบตาสองสามที่ก่อนจะค่อยๆหยิบป้ายชื่อขึ้นมาแล้วเดินตามเพชรไป
“พี่เพชรไหนบอกง่วง...จะกลับคอนโดไม่ใช่หรอ” ช้อนชาถามเมื่อเพชรเลี้ยวรถเข้าห้าง
“เปลี่ยนใจ...กูนึกได้ว่ากูยังไม่กินข้าว แล้วอีกอย่าง...กูอยากดูหนัง” ช้อนชาได้แต่ขมวดคิ้วสงสัยในอารมณ์ของคนเป็นพี่
“มึงจะกินไร” เพชรหันไปถามเมื่อทั้งสองเดินเข้าห้าง
“เอ็มเค...อยากกินเป็ด” ช้อนชาคิดสักพักก่อนจะหันไปตอบ ทั้งสองคนหลังจากกินข้าวเสร็จก็ไปดูหนังต่อกันถึงสองเรื่องเพราะทั้งอยากดูคนละเรื่องผลสรุปเลยต้องดูทั้งสองเรื่อง ดูหนังจบก็เดินเล่นสักพักก่อนจะไปหาข้าวเย็นกิน
“หวา...สามทุ่มละ...ดึกขนาดนี้แล้วหรอเนี้ย” ช้อนชาบ่นนิดหน่อยขณะที่เพชรกำลังขับรถออกจากห้าง
“พี่เพชรฝนตก” ช้อนชาสะกิดเพชรพร้อมกับบ่นหน้ามุ่ยเมื่อเห็นว่าฝนตก เพชรจึงหันไปมองเป็นเชิงว่าฝนตกแล้วไง
“ช้อนเกลียดฝน ไม่ชอบเสียงฟ้าร้องด้วย” ช้อนชาบ่นหน้าง้ำ กว่าทั้งสองจะกลับถึงคอนโดก็ปาไปสี่ทุ่มกว่านั้นมันเพราะฝนตกจึงทำให้รถติด
“ช้อนเกลียดฝน...เกลียดเสียงฟ้าร้อง ฝนตกเฉอะแฉะ รถติดด้วย..เบื่อ!!” ช้อนชาบ่นหน้างอขณะที่ทั้งสองอยู่ในลิฟ
“มึงนี้พูดมากว่ะ...ขี้บ่นอีกต่างหาก น่ารำคาญ”
หวีดดดด เปรี๊ยง!!!
ช้อนชากระโดดไปเกาะแขนเพชรไว้จนแน่นทำที่ที่ได้ยินเสียงฟ้าน้อง ไหนจะเสียงลดอีก ห้องของเพชรอยู่ชั้นที่สูงแน่นอนว่าเวลาลมพัดแรงๆมันมักจะเกิดเสียงแปลกๆและในความคิดของช้อนชามันช่างเหมือนเสียงผู้หญิงร้องซะไม่มี น่ากลัวเกินไปสำหรับคนที่กลัวพี่อย่างช้อนชา
“อะไรของมึงไอ้ช้อน” เพชรถามงงๆเมื่อเห็นช้อนเกาะตนหนึบไม่ปล่อย
“อะไรเล่า...พูดมากอะ รีบๆเปิดประตูดิ” ช้อนชาหันไปค้อนเพชรที่เอาแต่สงสัยไม่ยอมเปิดประตูห้องสักทีและเมื่อพอเพชรเปิดประตูแล้วห้องช้อนชาก็รีบแทรกตัวเข้ามาในห้องทันที
“ไปอาบน้ำ” เพชรหันไปสั่งช้อนชาก่อนจะเดินไปนั่งที่โซพาแล้วเปิดทีวี แต่ช้อนชากับเดินตามไปนั่งลงข้างๆ
“กูบอกให้ไปอาบน้ำมึงมานั่งทำหน้าโง่อะไรตรงนี้” ช้อนชาจิ๊ปากเมื่อโดนว่าก่อนจะทำท่าอึกอักเล็กน้อย
“เป็นอะไรของมึง” เพชรทำเมื่อเห็นช้อนชาทำท่าอึกอักแล้วมองหน้าเค้าสลับกับประตูห้องนอน
“พี่เพชร..คือ คือช้อน แบบ...”
“อะไรว่ะ...พูดมาซักทีสิ” เพชรว่าอย่างหงุดหงิด
“ก็ช้อนไม่กล้าอาบน้ำคนเดียว พี่เพชรไปอยู่ในห้องนอนเป็นเพื่อนช้อนหน่อย” ช้อนชาว่าแล้วก้มหน้างุดอย่างอายๆ พลางคิดในใจว่าโตก็โตแล้วแล้วแถมเป็นผู้ชายแต่เสือกกลัวฟ้าร้อง กลัวผีแถมไม่กล้าอาบน้ำคนเดียวอีก
“ไอ้ช้อนมีง...โอ๊ย...เออๆๆ ลุกๆ เดี๋ยวกูเข้าไปอยู่ในห้อง!!” ช้อนชายิ้มร่าทันทีที่เพชรย้อมลุกไปอยู่เป็นเพื่อนตนในห้องนอน
“พี่เพชร ช้อนไม่อยากปิดประตูห้องน้ำอะแง้มไว้ได้ไหม...ถ้าไฟดับจะได้วิ่งออกมาทัน” ช้อนชาหันไปพูดกับเพชรที่นั่งอ่านหนังสือที่ปลายเตียง
“ตามสบายเถอะคับมึง...จะไม่ปิดเลยกูก็ไม่ว่า แต่รีบไปอาบสักทีเถอะ” เพชรพูดกลับไปอย่างเอือมๆ
“แม่งจะกลัวอะไรขนาดนั้น”เพชรบ่นเบาๆอย่างหงุดหงิด
“พี่เพชร” เข้าไปได้ไม่นานช้อนชาก็ตะโกนเรียกอีกคนเพื่อเช็คให้แน่ใจว่ายังอยู่ในห้อง
“อะไร”
“ป่าว...ช้อนแค่อยากเรียก” คำตอบของช้อนชาทำเอาเพชรกุมขมับอย่างปวดหัวกลับอาการกลัวของอีกฝ่าย
“พี่เพชร” แปลงฟันเสร็จก็เรียกเข็คอีกที
“ไอ้ช้อน!! กูยังอยู่” เพชรตอบกลับไปเสียงเข้ม
“พี่เพชร” อาบน้ำไปสักพักช้อนชาก็เรียกอีกครั้งแต่ครั้งนี้เพชรกับเงียบไม่ยอมตอบเพราะเบื่อที่จะตอบ
“พี่เพชร” ช้อนชาเรียกซ้ำ
“....” ช้อนชารีบอาบน้ำจนเสร็จแล้วปิดฝักบัวก่อนเอาผ้าเช็ดตัวมาพันเอวแล้วค่อยเดินมาที่ประตูเพื่อส่องดูว่าเพชรยังอยู่รึป่าว เพชรพอได้ยินเสียงน้ำเงียบไปก็เดินไปแอบที่ประตูห้องน้ำเพราะหวังจะแกล้งช้อนชาให้ตกใจเล่น
“พี่เพ..”
“แบร่”
“เฮ้ย!!!!” ช้อนชาตกใจเพชรจนเสียหลักเลื่อนล้มในห้องน้ำ เพชรถึงกับตกใจไม่น้อยที่เห็นช้อนชาล้มรีบเดินเข้าไปหาทันที
“เห้ย...มึงเจ็บไหมช้อน” ช้อนชาที่ตอนนี้ทั้งตกใจทั้งเจ็บเงยหน้าขึ้นไปมองเพชรพร้อมกับน้ำตาคลอ
“ไอ้พี่เพชร!! ไอ้บ้า!! เจ็บบบบบบบ”ช้อนชาถึงกลับปล่อยโฮออกมาทันที เพชรถอนหายใจก่อนจะพยุงช้อนชามาที่เตียงพร้อมกับหาผ้าเช็ดตัวในตู้อีกผืนมาห่มให้
“เลิกร้องเป็นเด็กๆได้แล้วมึง...เจ็บตรงไหนบ้าง” เพชรถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ต้องมายุ่ง!! ฮึก..เจ็บก้นอะพี่เพชร” เพชรขำออกมากับท่าทางของช้อนชาที่ดูเหมือนจะงอนและไม่ยอมให้เค้ายุ่งแต่สุดท้ายก็ทำหน้าอ้อนใส่แล้วบอกว่าเจ็บ
“โอเคๆกูขอโทษ...เลิกร้องไห้ได้แล้ว” เพชรใช้เลาสักพักกว่าช้อนชาจะย้อมหยุดร้องไห้แล้วยอมปล่อยให้เค้าไปอาบน้ำ แต่ช้อนชายังมีหน้ามาบอกให้เค้าไม่ต้องปิดประตูห้องน้ำอีก..แน่นอนว่าไม่ ท่าจะบ้าละถ้าเค้ายอมทำตาม
“พี่เพชร...ช้อนกลัวอะ” เพชรหันไปมองคนพูด...อันที่จริงไม่ต้องบอกเค้าก็ดูออกมากลัวฟ้าร้องที่กระเถิบมาทีจนตอนนี้จะนอนทับเค้าอยู่แล้ว
“อะไรของเนี๊ยไอ้ช้อน”
“ก็ช้อนไม่ชอบเสียงฟ้าร้องหนิ” ช้อนชาเริ่มงอแงออกมาอีกทีจนคนฟังต้องถอนหายใจ
“จะให้กูทำไง” เพชรถามอย่างเสียไม่ได้
“ช้อนขอนอนกอดแขนหน่อยดิ” ช้อนชาพูดเสียงอ้อนๆแล้วจับมือเพชร
“เออๆ...กอดเสร็จแล้วมึงนอนเลยนะห้ามเรื่องมากอีก”
“คับ” ช้อนชาพูดด้วยน้ำเสียงดีใจก่อนจะกอดแขนเพชรไว้แน่นจนตัวของช้อนชาเบียดกับแขนของเพชรพร้อมกับซบหน้าไว้ที่ไหล่ของเพชร
“พี่เพชรคับ” ช้อนชาเงยหน้าขึ้นไปเรียกเพชร
“อะไรของมึงอีกล่ะทีนี้” เพชรตอบกลับอย่างหงุดหงิดพร้อมกับก้มลงไปมองหน้าคนที่กอดแขนตนอยู่แต่เพราะช้อนชาเงยหน้าอยู่พอเพชรก้มลงไปจึงทำให้จมูกของทั้งสองคนแทบจะชนกัน
“ขอบคุณมากนะคับและก็ฝันดีคับ” ช้อนชาบอกแล้วยิ้มหวานหยดส่งให้พี่
“เออ..นอนได้แล้ว” เพชรบอกเสียงเรียบ ช้อนชาหัวเราะน้อยๆก่อนจะกอดแขนเพชรแน่นขึ้นแล้วซบหน้าลงกับไหล่ของเพชรแล้วนอนหลับไปอย่างสบายใจ
-
ช้อนชาน่ารักอ่ะ
พี่เพรชอย่าโหดกะน้องสิ 55555
ว่าแต่พี่เพรชจะจัดการพีาเปอร์ยังไงล่ะเนี่ย
ดูแล้วน่าจะมีปัญหาแน่เลย
-
ช้อนน่ารัก แต่พี่เพชรจะพาน้องซวยป่ะเนี่ย โดดกิจกรรมแถมป้ายชื่อยังเปียกอีกเนี่ย ตามมาดูแลน้องเลยนะ
-
น้องช้อนน่ารัก พี่เพชรอย่าดุน้องมากนะ
เวส กับ ฝุ่น แอบรักเพื่อนอ่ะ เศร้า
ซี กับ บู่ คู่นี้มีโอกาสไหมเนี่ย อิอิ
-
เอาอีกๆๆ
กำลังจิ้นแบบว่า ฟินสุดๆ
-
ตื่นเช้ามาจะนอนท่าไหน
พี่เพชรดุ แต่ใจดี
พี่เปอร์น่ากลัว จะงาบช้อน
-
ทำตัวเป็นหมาหวงก้างนะพี่เพชร :hao3:
-
เปอร์นี่อ้อนมืออ้อนเท้าดีจัง ชอบนะ กวนตีนดี ฮ่าๆๆ
ลุ้นคู่บู่ซี อิอิ ถ้าได้จริง นึกสภาพตอนสอคนนี้มุ้งมิ้งกันไม่ออก คึคึ
-
มารหัวใจ เปอร์ ออกมาและ :m31:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วฟินเว่อร์ ชอบมากอ่ะแนวนี้ :impress2:
-
ช้อนชาขี้อ้อนจริงเชียว
-
อยากได้คู่บู่บ้างอ่ะดูน่าจะน่ารักดี
-
ตอนที่ 8
“โหย...พี่เพชรอย่างดุอะพูดเลย” บู่หันไปกระซิบกระซาบกับสายฝุ่นในขณะที่กำลังเดินออกโรงอาหาร
“เออ...ดุกว่าไอ้เวสอีอีก” สายฝุ่นพูดแล้วเบะปากใส่เวสเตอร์ เวสเตอร์ปลายตามองส่ายฝุ่นเงียบๆ
“หล่อกว่าด้วย คึคึ” สายฝุ่นว่าขำๆแต่คนฟังนี้ไม่ขำด้วยสักนิด เวสเตอร์ดึงแขนสายฝุ่นให้หันมาเผชิญหน้ากับตนก่อนจะมองด้วยสายตาดุๆจนสายฝุ่นอดที่จะหน้ามุ่ยไม่ได้
“โหยยย...ล้อเล่นหรอกน้า ทำเป็นเข้ม ห้าๆๆ” สายฝุ่นหัวเราะร่าแล้วเอานิ้วจิ้มที่แก้มเวสเตอร์อย่างหยอกๆ
“ฝุ่น” สายฝุ่นหุบยิ้มทันทีที่โดนเสียงเข้มๆเรียกเหมือนไม่พอใจ
“อะไรหนักหนาแซวแค่นี้เอง เมนไม่มาไงถึงอารมณ์ขึ้นๆลงๆแบบนี้” สายฝุ่นพูดแล้วสะบัดหน้าหนีเวสเตอร์แต่พอหันไปก็เจอกับแม็คที่ยืมอยู่กับกลุ่มเพื่อนแล้วกำลังมองมาที่ตนสายฝุ่นได้แต่ถอนหายใจออกมาแล้วกรอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ
“อะไร” เวสเตอร์ถามเมื่อเห็นท่าทางของฝุ่นแต่ฝุ่นกลับไม่ยอมพูดด้วยด้วย
“นั้นใคร คนที่มองไอ้ฝุ่นอยู่” เวสเตอร์จึงหันไปถามบู่แทน
“พี่แม็ค คนนี้แหละที่สังทำโทษไอ้ฝุ่นเมื่อวาน” เวสเตอร์หันไปมองแม็คอีกทีซึ้งตอนนี้ก็กำลังเดินมาหาสายฝุ่นอยู่
“หวัดดีน้องฝุ่น หวัดดีน้องบู่...กำลังนิทาอะไรพี่อยู่รึป่าวจ้องพี่เชียว ^^” บู่ถอยหลังมายืนหลบข้างหลังเวสเตอร์ทันทีเมื่อโดนแม็คจำได้ว่ากำลังพูดถึงแม็คอยู่
“เจอรุ่นพี่ไม่คิดจะทักหน่อยรึไง” ถามแล้วมองหน้าสายฝุ่นส่ายฝุ่นและบู่จึงต้องยกมือไหว้แล้วทักอย่างเสียไม่ได้
“หวัดดีพี่” สายฝุ่น
“หวัดดีคับพี่แม็ค” บู่
“เป็นไงบ้างละ...ขานะ” แม็คถามสายฝุ่น
“ก็ดีอะ” สายฝุ่นตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
“แหม...อย่าทำเสียงเหมือนเกลียดพี่ขนาดนั้นสิ...กูเรามันดื้อ พี่ก็ต้องทำโทษสิ” แม็คพูดกับสายฝุ่นดีๆแต่ฟังยังไงสายฝุ่นก็คิดว่ามันเป็นการแกล้งเค้าเพื่อความสนุกอยู่ดี
“ผมเนี้ยนะดื้อ...พี่หาเรื่องแกล้งผมมากกว่า” สายฝุ่นเถียงกลับ
“เอา...จะคิดงั้นก็ตามใจ...เอาเป็นว่าพี่ขอโทษละกัน ไว้หลังเลิกกิจกรรมวันนี้ให้พี่เลี้ยงข้าวเป็นการขอโทษนะ” แม็คพูดแล้วยิ้มให้สายฝุ่น สายฝุ่นถึงกับขมวดคิ้มด้วยความงงในสรรพนามแทนตัวที่เปลี่ยนไปและยังท่าทาง การขอโทษและตามด้วยจะเลี้ยงข้าวขอโทษเค้าอีก
“ไม่รบกวนดีกว่า...ผมหวังแค่ครั้งต่อไปพี่จะไม่แกล้งผมอีกก็เป็นพอแล้ว” สายฝุ่นตอบแล้วขยับถอยหลังออกมาหาเวสเตอร์นิดหน่อย
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ยังไงซะเราก็ต้องเจอกันอีกนาน เราควรผูกมิตรกันให้มากกว่านี้หน่อย อีกอย่างเมื่อวานเรื่องของเราก็เริ่มต้นไม่ค่อยดีสักเท่าไร”
“เรื่องของเรา” สายฝุ่นนึกงงใจใจพร้อมกับขมวดคิ้วหมับ
“โทษทีนะ...เห็นที่ไอ้ฝุ่นมันไปกับพี่ไม่ได้หรอก มันคงมีเวลาว่างไม่พอหรือมันอาจจะลำบากใจนิดหน่อยที่ต้องเจียดเวลาอยู่กับผมไปหาพี่...พี่คงไม่อยากจะทำให้รุ่นน้องลำบากใจหรอก ใช่ไหม” เวสเตอร์พูดเสียงเย็นแล้วจ้องหน้าแม็ค แม็คเองก็จ้องหน้าเวสเตอร์กลับแบบไม่กลัวเช่น
“บรรยากสศเหมือนศึกชิงนางไม่มีผิด” บู่ดึงสายฝุ่นมากระซิบ
“ศึกชิงนางบ้าอะไร” สายฝุ่นตอบกลับหน้าหงิกพร้อมกับสลัดแขนบู่ออกเบาๆแล้วกลับมายืนข้างๆเวสเตอร์
“คือช่วงนี้ผมยุ่งๆไม่ค่อยว่างนะ...เอาไว้ผมว่างค่อยว่ากันอีกทีนะ” สายฝุ่นพูดสรุปอย่างตัดปัญหา แต่แม็คที่ได้ฟังถึงกับยิ้มมุมปากเยาะเวสเตอร์ส่วนเวสเตอร์ถึงกับหัวเสียทันทีที่ฝุ่นพูดแบบนั้น
“ไปได้ละ” เวสเตอร์ลากสายฝุ่นออกมาจากตรงนั้นทันทีไม่งั้นได้มีการวางมวยเกิดขึ้นแน่ๆ
“เวส...เวสเตอร์ปล่อย...ไอ้เวสกูเจ็บ!!!” สายฝุ่นสะบัดแขนเวสเตอร์ออกอย่งโมโห เวสเตอร์หันกลับมาจ้องสายฝุ่นอย่างเอาเรื่องเช่นกัน บู่ที่วิ่งตามมาถึงกับชะงักทันทีที่เห็นสงครามขนาดย่อม
“ทำไมวันนี้กูเจอแต่เรื่องน่าหวาดเสียวทั้งวันเลยว่ะ” บู่บ่นในใจก่อนจะเดินเข้าไปยืนใกล้ๆสายฝุ่น
“มึงเป็นไรเนี้ยเวสเตอร์” สายฝุ่นถาม การเรียกชื่ออีกคนสะเต็มยศขนาดนั้นมันทำให้เจ้าตัวรู้ว่าสายฝุ่นกำลังไม่พอใจอยู่ แต่เค้าเองก็โมโหจนไม่มีอารมณ์จะง้อเหมือนกัน
“อย่าเข้าใกล้ไอ้รุ่นพี่คนนั้นอีก” เวสเตอร์สั่งเสียงเย็น
“นั้นรุ่นพี่ที่คณะกูนะ...แล้วมันมีความจำเป็นอะไรที่ต้องทำแบบนั้น” สายฝุ่นเถียงกลับ
“มึงไม่เห็นท่าทางของไอ้นั้นที่ทำใส่มึงรึไง รึมึงชอบ”
“เวสเตอร์!!!!” ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างเลือดขึ้นหน้าแล้ว บู่ถึงกับสะดุ้งทันที
“ขึ้นรถ” เวสเตอร์สั่งเสียงเขียวพร้อมกับชี้ไปที่รถต้นที่จอดอยู่ใกล้ๆ สายฝุ่นมองตามเมื่อเวสเตอร์ไปก่อนจะเชิดหน้าใส่อย่างมีอารมณโมโห
“อย่าให้พูดซ้ำอีก ขึ้นรถ!!!” เวสเตอร์ตะคอกเสียงดังแล้วกระชากแขนสายฝุ่นให้หันมามองตน สายฝุ่นถึงกับสะดุ้งทันทีและเริ่มรู้ตัวแล้วว่าตอนนี้ตนทำให้เวสเตอร์โมโหมากขนาดไหน แต่ด้วยความดื้อรั้นมันมีเกินจนทำให้เค้ายังไม่ยอมฟังที่เวสเตอร์สั่ง ตอนนี้ทั้งสองคนตกเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา
“ขึ้นรถ!!” เวสเตอร์ตะคอกอีกทีแล้วบีบมือสายฝุ่นแน่นกว่าเดิมเจ้าคนตัวเล็กต้องนิ้วหน้าด้วยความเจ็บ
“เออ!!!” สายฝุ่นตะคอกกลับไปแล้วสะบัดแขนแรงๆจะหลุดออกจากมือใหญ่นั้น เวสเตอร์จึงเดินนำออกมาขึ้นรถก่อน
“มึง...”บู่เรียกเพื่อนอย่างห่วงๆ เชื่อแล้วว่าเวสเตอร์ดุจริงอย่างที่สายฝุ่นบอก นอกจากดุแล้วยังหวงสายฝุ่นอีกด้วย
“กูโอเค ไม่เป็นไร” สายฝุ่นบอกให้เพื่อนคลายกังวล แต่ในใจเค้าเองก็กังวลและหงุดหงิดไม่น้อย
“เวสเตอร์จะทำอะไรมึงป่าวว่ะ...หน้าแบบพร้อมฆ่าคนมากอะ” บู่ถามแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากเมื่อนึกถึงหน้าเวสเตอร์ตอนตะคอกสายฝุ่นเมื่อกี้
“มันไม่ฆ่ากูหรอกสบายใจได้”
ปี๊นนนนนนนน
เสียงบีบแตรยาวๆของเวสเตอร์ทำให้ทั้งสองคนสะดุ้งทันที ผู้คนในบริเวรนั้นหันไปมองรถของเวสเตอร์อย่างตกใจ สายฝุ่นเม้มปากแน่นด้วยความอายบวกกับโมโหก่อนจะเดินปึงปังขึ้นรถเวสเตอร์ไป
“ลงมา” ผมเดิมมากระชากประตูฟังสายฝุ่นเมื่อมันยังนั่งนิ่งไม่ยอมลงมาจากรถ มันหันมามองหน้าผมก่อนจะเชิดใส่ผมอย่างไม่ยอม
“กูบอกให้ลง มาให้ต้องพูดซ้ำ” ผมสั่งมันมีอีกทีด้วยน้ำเสียงที่แข็งขึ้น มันหันมาจ้องหน้าผมเขม็งก่อนจะตะคอกกลับ
“ไม่ลง!!! จะกลับบ้าน!!!”
“กูไม่ให้กลับ ลงมา!!” ผมบอกแล้วกระชากมันลงจากรถทันที่ก่อนจะลากมันขึ้นคอนโดไป มันก็ทั้งโวยวายทั้งขืนตัวไม่ยอมเดินตามผมมาแต่ตัวเท่าลูกหมาขนาดนั้นจะสู้แรงผมได้ไหม รปพ.ที่คอนโดมองผมนิดหน่อยแต่ก็ไม่กล้าเข้ามายุ่งเค้าคงชินกับการที่ผมและไอ้ฝุ่นทะเลาะกันแบบนี้มั้งคับ อยู่ที่นี้มาปีนึงทะเลาะกันแบบนี้อาทิตย์ละหกวันเห็นจะได้
“มันเจ็บ...ผลักทำไม!!!” มันโวยวายออกมาอีกที ผมจ้องมันไม่วางตา
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วเข้าห้องตัวเองไป...ไม่ต้องออกมาอีกจนกว่ากูจะอนุญาต!!!” ผมสั่งมันเสียงดังพร้อมกับชี้มือไปที่ประตูห้องนอนมัน มันมองผมตาโตทันทีอันที่จริงผมไม่ได้ใช้วิธีนี้กับมันมานานแล้ว
“ไม่!!กูไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมต้องมาขัง” มันเถียงผมคอเป็นเอ็น
“มึงผิด!!! เข้าไปในห้องแล้วอย่าออกมา” มันจ้องตาผมเขม็งปากอิ้มนั้นเม้มแน่นด้วยความโมโห ยิ่งเห็นหน้ามันผมเองก็ยิ่งโมโหคิดได้ยังไงตกลงยอมไปกินข้าวกับผู้ชายโดยที่ไม่ขอผมก่อนสักคำ
“เข้าไป!!!” ผมตะคอกสักมันเสียงดังอีกครั้งจนเจ้าตัวถึงกับสะดุ้ง
“เออ!!!” มันตะคอกกับผมเสียงดัง ตาโตๆนั้นเรื่อไปด้วยน้ำตานิดๆผมหันหลังให้มันทันทีเพราะขืนเห็นมันร้องไห้ออกมาตอนนี้ผมใจอ่อนแน่
ปึก!!
ความเจ็บแล่นลิ่วมาจากกลางหลังของผมทำให้ผมต้องหันกลับไปมองต้นเหตุทันที
“สายฝุ่น!!!!” ผมหันไปตะคอกใส่มันอย่างเหลืออด ดูเค้าทำเข้า!!!กล้าดียังไงโยนของใส่ผมแล้ววิ่งหนี้เข้าห้องไปแบบนั้น...ผมเดินไปหยิบกระเป๋าตังมันขึ้นมาแล้วเขวี้ยงไปที่โซฟาอย่างแรงเพื่อต้องการละบายอารมณ์ก่อนจะเดินไปกระแทกตัวนั่งลงที่โซฟาอย่างหงุดหงิด ผมจ้องไปที่ประตัวห้องของไอ้ฝุ่นด้วยความโมโห
ดูเค้าทำตัวเค้า ตอนนี้ปีกกล้าขาแข็งแล้วหนิ โตแล้วหนิ...ไม่จำเป็นต้องพึ่งผมก็ได้งั้นสิ ทะเลาะกันทีไรเอะอะๆจะกลับบ้านตลอด กลับไปหาใครมิทราบ!!! ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ค่อยจะลงลอยกับที่บ้านสักเท่าไรถ้าจะให้ถูกพูดกันตามความจริงผมเป็นคนเลี้ยงไอ้ฝุ่นมาด้วยซ้ำผมอยู่กับมันมากกว่าที่มันอยู่กับพ่อแม่ซะอีก ผมกับมันรู้จักกันตั้งแต่อยู่แปดขวบเมื่อก่อนผมช่วยมันตลอดเวลาเวลาโดนเพื่อนแกล้งจนมันตามติดตูดผมต้อยๆทำตัวน่ารักแสนอ้อนไม่มีใครเกิน ตอนสิบสองขวบที่พ่อแม่มันย้ายไปดูสาขาที่เมกาผมก็เป็นคนตามใจมันแล้วขอร้องจนพ่อแม่มันยอมให้มันมาอยู่กับผมที่บ้านและไม่ต้องย้ายไปเรียนที่นั้นจากนั้นมันก็อยู่กับผมมาตลอด จนแม่มันย้ายกลับมาอยู่ที่ไทยมันเองไม่ยอมย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านผมก็ยังตามใจมันอีก ผมดูแลมันดีเหมือนเป็นน้องในไส้แท้ๆ ทั้งปกป้อง ดูแล ตามใจไหนจะเอาใจสารพัด ใครจะไปรู้ว่ายิ่งโตยิ่งดื้อทำตัวไม่น่ารักเหมือนเมื่อก่อน เถียงผมไม่พอยังจะเข้าข้างคนอื่นอีก ยิ่งคิดยิ่งโมโหใช่ได้ที่ไหน ไปตอบตกลงกินข้าวกับผู้ชายที่ไหนไม่รู้โดยที่ไม่ปรึกษาผม ผมเลี้ยงมันมาเหมือนน้องในไส้พยายามให้ในสิ่งที่ดีที่สุดกับมัน ผมเองก็ต้องให้แน่ใจซะก่อนว่าคนที่เค้าหามันนั้นดีพอรึป่าวไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง...แต่บางครั้งผมก็อดนึกไม่ได้ว่ามาตรฐานตัวเองสูงเกินไปรึป่าว ไอ้ฝุ่นมันอายุ 17 ปีแล้วแต่ยังไม่มีแฟนสักคน...ก็ไม่มีใครผ่านเกณฑ์ผมไปได้สักคนนี้หว่า...ใช่ครับ สายฝุ่นมันเพิงอายุ 17 ปี แต่ที่มันอยู่ปีหนึ่งได้ก็เพราะว่าตอนเด็กๆมันติดผมมากจนไม่อยากห่างผมนั้นเลยเป็นเหตุผลให้มันตั้งใจเรียนจนสอบพาสชั้นมาเรียนชั้นเดียวกับผมได้
“เฮ้อออ” ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาเหนื่อยๆก่อนจะล้มตัวลงนอนที่โซฟา ผมยกกระเป๋าตังของไอ้ฝุ่นขึ้นมาเปิดดูแล้วอยากถอนหายใจออกมาอีกสักสิบรอบเมื่อเห็นรูปในกระเป๋ามัน เป็นรูปถ่ายคู่ผมกับมันเมื่อสมัยม.ต้น ทำไมมันถึงไม่ทำตัวน่ารักเหมือนเมื่อก่อนน้า...หรือผมตามใจมันมากเกินไปจนเสียคน...ผมคิดอะไรเพลินๆสักพักก่อนจะหลับลงด้วยความง่วงตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าจะทุ่มนึงแล้วไม่รู้ป่านนี้ไอ้เด็กนิสัยไม่ดีในห้องจะเป็นไงบ้าง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ไอ้ฝุ่น...ออกมาได้แล้ว” ผมเคาะปูเรียกมันแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากคนในห้อง
“ไอ้ฝุ่น...ฝุ่น” คนในห้องยังคงเงียบไม่ตอบอะไร...งอนกูจนผูกคอตายไปแล้วรึป่าวว่ะ
“ไอ้ฝุ่นกูเข้าไปนะ...” ผมบอกแล้วเปิดประตูห้องมันเข้าไปก็พบกับความว่างป่าวผมขมวดคิ้วแล้วเดินออกไปดูกระเป๋าตังของมันที่ผมวางไว้บนโต๊ะทันที...ก็ยังอยู่ที่เดิม ผมกดโทรศัพท์โทรออกหามันแต่ก็พบว่ามันไม่ได้เอาไปด้วย ตอนนี้ผมเริ่มเครียดขึ้นมานิดหน่อย มันออกไปไหนของมันโทรศัพท์กับกระเป๋าตัวก็ไม่เอาติดตัวไปสักอย่าง...ผมรีบกดโทรออกหาแม่ทันทีเพราะมันอาจจะไปหาแม่ผมก็ได้
“แม่...ฝุ่นมันไปหาแม่รึป่าว” ผมถามแม่ทันทีที่แม่รับสาย
“ไม่หนิ...มีอะไรรึป่าวเวสทะเลาะกันอีกแล้วหรอ” แม่ถามกลับอย่างรู้ทันผม
“จะมีอะไรซะอีกอะแม่....ก็ลูกรักแม่มันดื้อ”
“แกไปดุอะไรน้อง...ทำไมน้องถึงหนีแกแบบนี้” แม่ถามผมอย่างจับผิด ให้ตายสิ!!! เป็นแบบนี้ทุกทีเข้าข้างกับซะจนเสียคน แม่นะแม่ชอบบ่นว่าผมตามใจมันแต่แม่เองก็ใช่ย่อย ทำไรผิดมาก็เข้าข้างมันตลอด!!
“ก็น้องมันดื้อเวสก็ต้องดุสิ!!”
“แกนะแกเวสเตอร์...แล้วทีนี้จะทำไง...เวสลองโทรไปที่บ้านฝุ่นรึยังเผื่อน้องกลับบ้าน” เออทำไมผมลืมไปได้ว่ะ
“งั้นแค่นี้ก่อนนะแม่ เดี๋ยวผมโทรหาใหม่” ผมรีบวางโทรศัพท์จากแม่แล้วโทรเข้าเบอร์บ้านไอ้ฝุ่นทันที
“สวัสดีค่ะ...บ้านศักดิ์ดายิ่งยงค่ะ”
“ป้าพิศคับผมเวสเตอร์นะ น้องอยู่ที่บ้านป่าวคับ” ผมถามป้าพิศคนดูแลบ้านของฝุ่นอย่างร้อนใจ
“ค่ะคุณเวส คุณน้องกลับมาเมื่อสักครู่เองค่ะ”
“คับ..ขอบคุณมากครับป้า เดี๋ยวสักพักผมจะเข้าไป อย่าบอกน้องนะคับว่าผมโทรไปที่บ้าน” ผมบอกป้าพิศไปอย่างสุภาพ ของมันแน่หล่ะซิคุยกับผู้ใหญ่หนิ...ผมเองโล่งใจไปเปาะนึงที่มันอยู่ที่บ้าน แต่ก็ยังส่งสัยอยู่ดีกว่ากลับไปได้ไงกระเป๋าตังกับโทรศัพท์ก็ยังอยู่ที่นี่...เฮ้อ ดูความดื้อของไอ้เด็กฝุ่นคนนี้สิคับ เอะอะทะเลาะกันก็หนีตลอด
“สวัสดีคับแม่” ผมยกมือไหว้แม่ของไอ้ฝุ่นที่นั่งอยู่ที่น้องนั่งเล่น ตอนนี้ผมมาถึงบ้านมันแล้วคับ ก่อนออกจากห้องผมก็ทำมักกะโรนีของโปรดมันไว้ด้วย เชื่อผมเถอะว่ามันไม่มีทางกินข้าวแน่ๆเวลาทะเลาะกับผมนะเป็นแบบนี้ตลอด
“อ้าวเวสมาแล้วหรอ...ทะเลาะกันอีกหล่ะไอ้ลูกตัวแสบของแม่ถึงเอาแต่อยู่ในห้องแบบนั้น” แม่ไอ้ฝุ่นถามผมกลับ
“ก็ทะเลาะกันคับ...ผมดุมันไปนิดหน่อยมันเลยโกรธ” ผมตอบความจริงไป
“น้องดื้อหล่ะซิถึงโดนเวสดุ”
“ก็นิดหน่อยคับ” ผมตอบยิ้มๆ
“อา...งั้นแม่ไม่กวนละ เวสขึ้นไปหาฝุ่นเถอะลูก”
“คับ...ผมรบกวนป้าพิศเอามักกะโรนีใส่ตู้เย็นให้ผมหน่อยนะคับเดี๋ยวอีกสักพักผมจะพาน้องลงมากิน” ผมพูดแล้วส่งกล่องให้ป้าพิศก่อนจะเดินขึ้นไปห้องของฝุ่น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะประตูเรียกสักพักก็ไม่มีเสียงตอบรับจากคนในห้องผมจึงเปิดประตูห้องมันเข้าไปเลย เชื่อสิ คนแบบมันอะไม่เคยล็อคประตูห้องนอนหรอก...ผมเดินเข้ามาในห้องของมันที่ตอนนี้มีเพียงแค่แสงสว่างจากโคมไฟหัวเตียง ผมเดินเข้าไปใกล้เตียงของมันที่ตอนนี้เจ้าของเตียงนอนฟุบหน้ากับหมอนแน่นจนผมกลัวมันจะขาดอากาศใจตาย เสียงหายใจสม่ำเสมอนั้นบอกได้ว่ามันหลับลึกแค่ไหน...ผมค่อยๆนั่งลงข้างๆมันแล้วค่อยๆพลิกให้มันหนอนหงาย...และผมก็ดำไม่ผิดจริงๆเรื่องที่ว่ามันต้องร้องไห้แน่ๆ เพราะตอนนี้ตาของไอ้ฝุ่นบวมออกมาไม่น้อยเลย ให้ตายสิถึงมันจะดื้อยังไงมันก็ยังขี้แยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนจริงๆ
“ฝุ่น...สายฝุ่น” ผมสะกิดเรียกมันเบาๆ
“อื้อ ออ อ” ไอ้ตัวเล็กมันครางเบาๆเหมือนโดนขัดใจผมเห็นแล้วแทบอยากจะขำ ผมยังคงแกล้งเอามือลูบหน้าลูบหัวมันต่อไป มันค่อยลืมตาขึ้นมามองแต่พาเห็นว่าเป็นผมนี้ถึงกับตาเหลือกทันที ไม่พอนะคับยังรีบลุกแล้วถอยหนีไปซะจนจะติดเตียงอีกฝั่งอยู่แล้ว
“มึง!!! ไอ้เวส!! มาทำไม” ตานี้จ้องผมเขม็งปากนี้เม้มแน่นจนจะเป็นเส้นตรงอยู่แล้วท่าทางน่ารักๆของมันแบบนี้สิน้าที่ผมอดห่วงไม่ได้ว่าถ้ามีผู้ชายมาเห็นคงติดมันให้พรึบ แค่น่าตาน่ารักๆแบบนี้ก็เรียกผู้ชายให้เข้าหาเยอะแยะ
“มาง้อ” ผมตอบมันไปตามความจริงแล้วเขยิบเค้าไปใกล้ พอได้ยินผมพูดมันก็ถึงกับขมวดคิ้วทันทีแต่ก็ยังไม่ยอมพูดอะไรกับผมอีก โกรธจริงใช่ไหมรอบนี้...อันที่จริงผมก็รู้นะว่าผมดูไม่มีเหตุผลและอาจจะทำเกินไปแต่ทำไงได้ ผมอยู่กับมันมาตั้งแต่เด็กแปลกตรงไหนที่จะห่วงมันมาก
“น้องคับ” ผมเรียกมันด้วยสรรพนามเด็ดที่แทบเรียกได้ว่าเป็นไม่ตายพอๆกับสปาเก็ตตี้และมักกะโรนีเลยแหละ
“ง้อทำไม...คิดว่าฝุ่นเป็นคนผิดไม่ใช่รึไง” บอกแล้วว่าเด็ด ในที่สุดก็พูดกับผมถึงน้ำเสียงจะเง้างอนแค่ไหนแต่มันเป็นสัญญาณดีว่าที่จริงอะยอมผมแล้ว
“ก็พี่ห่วง...พี่ไม่ชอบให้น้องยุ่งกับผู้ชายคนอื่นที่พี่ยังไม่แสกน...พี่เป็นเป็นหวงนะ พี่มีน้องกับเค้าแค่คนเดียว” ผมพูดอีกแล้วดึงมันมานั่งใกล้ๆแล้วกอดมันจากด้สนหลัง มันเองก็ดิ้นหน่อยๆพอเป็นพิธีให้ผมง้อต่อ
“ไม่ชอบให้ดุ...ไม่อยากให้ขัง!!! ฝุ่นไม่ได้จะไปกับพี่แม็คนั้นจริงๆสักหน่อยแค่บอกปัดรำคาญไป” พูดเสียงงอนแล้วเชิดหน้าใส่อีก
“พี่รู้ไงถึงมาง้อ” อันนี้โกหกมันคับ = =
“....”
“หายโกรธน้า...นี้ ทำมักกะโรนีมาให้ด้วยนะ ยังไม่กินข้าวเย็นใช่ไหม” พอผมจบก็หันกลับมามองหน้าผมทันที สายตาเป็นประกายน้ำลายหกทันทีที่ได้ยินว่ามีของกินมาให้
“จิงอ๋อ...หิววว น้องยังไม่ได้กินอะไรเลย” พูดแล้วย่นจมูกใส่ผมอย่างน่ารัก ผมกับมันเป็นงี้ตลอดคับหลังจากสงครามครั้งใหญ่จบไปความมุ้งมิงจากการง้อจะเพิ่มขึ้นสิบเท่าแถมไอ้ฝุ่นที่น่ารักขี้อ้อนก็จะกลับมาสักพักใหญ่ แต่แค่สักพักเดียวนะ พรุ่งนี้ก็เหมือนเดิมเชื่อสิ = =
“งั้นไปอาบน้ำไป...เดี๋ยวพี่ลงไปอุ่นไว้ให้ อาบเสร็จตามลงมา” พูดจบผมก็ปล่อยให้มันไปอาบน้ำส่วนตัวผมก็ไปอุ่นมักกะโรนีรอมันคับประมาณยี่สิบนาทีก็ไดยินเสียงมันวิ่งลงมาจากชั้นสอง ท่าจะหิวจัด
“น้องมาแล้วววววว...มักกะโรนีน้องอยู่ไหน” วิ่งเข้ามาหาผมให้ครัวทันที เสียงใสแบบนี้หายโกรธแล้วแน่ๆ
“นี้ไง อุ่นไว้แล้ว” ผมบอกฝุ่น เจ้าตัวก่อนรีบเดินมานั่งที่โต๊ะทันที เจริญละน้องกูกินข้างเย็นตอนสี่ทุ่ม
“ไง...ลงมากินข้าวได้แล้วหรอตัวแสบ...ไปดื้อจนพี่เค้าดุจนต้องงอนร้องไห้กลับบ้าน” แม่มันที่เดินเข้ามาให้ครัวว่าขึ้นขำๆ
“หืมมม...ฝุ่นป่าวดื้อ เวสต่างหากดุ!! ชอบดุฝุ่น” มันว่าแล้วหันมาย่นจมูกใส่ผมด้วยความหมั่นไส้เลยผลักหัวไปที
“ถ้าน้องไม่ดื้อพี่เค้าจะดุไหม...ไมเอาละ แม่ไปนอนดีกว่า...เวสนี้ก็ดึกมากแล้ว ข้างที่นี้นะลูกขับรถกลับอัตราย” แม่มันหันมาคุยกับผม
“คับ”
“แม่ไปนอนก่อนนะฝุ่น”
“คับ ฝันดีคับแม่” สายฝุ่นเงยหน้าจากจานขึ้นมาบอกฝันดีกับแม่
“ว่าแต่ฝุ่นกลับมาที่บ้านได้ไง” พอแม่มันไปผมก็ถามในสิ่งที่สงสัยทันที มันเงยหน้ามามองผมแล้วก้มลงไปมองที่จานต่อ
“ตอบ” ผมเริ่มใช่เสียงขู่ ไอ้ท่าทางแบบนี้ต้องมีไรแน่ๆ
“ฝุ่นโทรให้เพื่อนมารับ” มันตอบผมเสียงเบา...โกหกชัดๆ ผมหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าตังมันออกมาวางไว้บ้นโต๊ะพอเห็นมันก็ทำตาโตแล้วก็ทำท่าอึกอัก
“น้องคับ...โกหกตกนรกนะ ตอบพี่มาซิ กลับบ้านมายังไง”ผมพูดอีกครั้งแล้วเลื่อนเก้าไปนั่งข้างมัน
“คือ...น้อง...” แทนตัวแบบนี้มีความผิดชัวเชื่อสิ
“น้องอะไรคับ”
“คือน้อง...แบบ พี่แม็คมาส่งที่บ้าน” ผมหน้าตึงทันทีที่ได้ยินคำตอบ ไอ้นั้นจะจีบฝุ่นให้ได้ใช่ไหม!!! แล้วไอ้นี้เหมือนกันให้เค้ามาส่งที่บ้านเลยหรอ
“คือเวสฟังน้องก่อนได้ไหม...อย่าเพิ่งโกรธสิ...คือ...น้องหนีออกมาจากคอนโดใช่ไหมแล้วก็ไม่ได้หยิบอะไรมาเลยน้องก็ไม่รู้จะทำไง กลับไปเวสก็จะดุใช่ไหมละ น้องเลยเดินไปเรื่อยๆที่นี้อยู่ๆก็เจอพี่แม็คขับรถมาพี่เค้าอาสามาส่งที่บ้านน้องไม่รู้จะทำไงก็เลยมา” มันอะไรที่บายเสียงอ้อมแอ้มมือก็เขย่าแขนผมไปมา ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาให้ตายสิ!!! ไม่ใช่แค่ผมที่รู้วิธีรับมือมันนะ มันเองก็รู้วิธีทำให้ผมใจอ่อนทุกครั้งไป
“ถ้ามันทำร้ายเราจะทำไง” ผมถามไปอย่างเป็นห่วง
“ก็ไม่เห็นทำหนิ” ผมจ้องหน้าคนเถียงนิ่ง
“ขอโทษ...น้องจะไม่ทำอีก” มันตอบหน้าสำนึกผิด
“เฮ้อออ...โอเคๆยอมแพ้แล้ว...กินต่อได้แล้ว นี้ก็สี่ทุ่มแล้วจะได้นอนสักที” สุดท้ายผมก็ต้องยอม...บอกแล้วไม่ใช่แค่มันที่แพ้ทางผม ผมก็แพ้ทางมันเหมือนกัน
-
เมื่อไรจะรักกันจริงๆ เสียที่คู่ ฝุ่น-เวส
-
แพ้ทางกันและกันซะด้วย
-
คู่นี้ก็น่ารักอ่ะ แต่เหมือนต่างคนต่างยังไม่รู้ใจตัวเอง
สู้ๆนะพี่เวสน้องฝุ่น
รู้ใจตัวเองกันเร็วๆจะได้รักกันเร็ว อิอิ
-
ฝุ่นขี้งอนมาก เวสก็หึงแบบไม่รู้ตัว
เมื่อไรจะรู้ใจกันสักที เขาง้อกันน่ารักมาก
-
ฝุ่นน่ารักชิหาย พีเวสไม่รีบยอมรับระวังหมานะค้าาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มัวแต่มุ้งมิ้งงุ้งงิ้งพี่ชายน้องชายอยู่ได้นะเวส นี่คือไม่รู้ตัวเลยเรอะ เหอะ เดี๋ยวชายอื่นรุกจีบน้องมากกว่านี้ดูดิจะมุ้งมิ้งต่อไปได้แค่ไหน
-
ชื่อเรื่องน่าจะเป็น "ไอ้นี่เด็กผม" มากกว่านะคะ "นี้" น่าจะใช้กับ "คนนี้" มากกว่าค่ะ :)
-
ช้อนชา น่ารัก เก็บใส่กระเป๋าเอากลับบ้านได้ไหมคะ
คนเขียน///>>นายเอกหาย
คู่ของเวสกับฝุ่น
เพชรกับช้อนชา
ตอนนี้เราจิ้นคู่บู่กับพี่ซีอ่ะ น่าจะดีนะ
พี่ซีออกจะโหดและเงียบแต่บู่ก็น่ารักนะ ออกจะซึนด้วย
ป ล เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นหรือเรื่องยาวอ่ะคะ ตอบด้วย
-
เอิ่มมม์ เลิกซึนกันเร็วๆ ได้ไหม คนอ่านลุ้นนนนนน
-
เวส แน่ใจนะว่าหวงแบบน้อง แหม่ น้องฝุ่นน่ารักขนาดนี้ปล่อยให้หลุดมือไปเสียดายแย่
-
o13 o13
-
พี่ชาย!!!! ทั้งสองคู่เลยอ่ะ ฟินๆ ชอบๆ ต่อๆ :mew1:
-
ฝุ่นสู้ๆนะ เราเป็นกำลังใจให้ 555555555
-
ตอบคำถามก่อนนะค่ะ : เรื่องนี้เราเองก็กะจะแต่งเป็นเรื่องยาวค่ะ ที่ยาวเพราะมันอาจจะมีหลายคู่ ห้าๆๆๆ คนแต่งปวดหัว
เราไมอยากแยกคู่ไปเรื่องอื่น เราอยากลอกแต่งแบบเรื่องเดียวหลายๆคู่ดูบ้าง
______________________________________________________________
ตอนที่ 9
ตึก ตึก ตึก ตึก
“หืมมม” เสียงอะไรตึกๆอยู่ข้างหูอะ....ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย ไม่อยากตื่นเลยอะ...หลับสบายชะมัด
“เฮ้ย!” ผมร้องออกมาเบาๆก่อนจะรีบยกมือปิดปากตัวเองไว้ทันที...หูย นอนอีท่าไหนไปๆมาๆถึงไปนอนทับที่เพชรได้ขนาดนั้นว่ะ T^T
ผมค่อยๆแกะมือพี่เพชรออกจากเอวผมอย่างเบามือที่สุดก่อนจะค่อยๆเขยิบถอยห่างออกมานิดนึง...จะว่าไป พี่เพชรนี้ก็หล่อไม่เบานะถึงหน้าจดุไปหน่อยก็เหอะ จมูกโด่งเวอร์ๆ ปากก็บางสวยเวลายิ้มก็ดูมีเสน่ห์ ตาดุๆนั้นก็ดูดึงดูด รูปร่างก็สูงเพรียวยังกับนายแบบ...อนาตใจทุกครั้งที่หันมามองเทียบกับตัวเอง เตี้ยแคระแถมหน้าตายังไม่สมกับเป็นผู้ชายอีก...กูหล่ะเพลีย แบบนี้สิน้าผมถึงได้ชอบพี่เค้า...ผมว่าบางที่ผมควรเริ่มจีบพี่เค้าสักทีดีกว่าไหมอุตส่าได้มาอยู่ด้วยกันขนาดนี้แล้ว ><
ผมลุกไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปปลุกพี่เพชร
“พี่เพชร...พี่เพชรคับ ตื่นได้แล้ว” พี่เพชรลืมตาแล้วมองหน้าผม
“ตื่นได้แล้วครับและก็ไปอาบน้ำสักทีเดี๋ยวสาย” ผมพูดแล้วยื่นมือไปดึงแขนคนพี่เพชรให้ลุกขึ้นมา ให้ตายสิ!!! ตัวหนักชะมัด พี่เพชรลุกจากเตียงก่อนจะเดินมึนๆเข้าห้องน้ำไป...ผมจัดการจัดเตียงให้อยู่ในความเรียบร้อยก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วจัดชุดนักศึกษาที่ต้องใช้วันนี้ให้พี่เพชรแล้วเอาออกมาแขวนหน้าตู้แล้วออกไปทำอาหารเช้าให้พี่เพชร...คิคิ เหมือนแฟนกันเลยอะ!! =///=
“ช้อนวันนี้ทำไร” พี่เพชรที่เดินเข้ามาในครัวถามผมแล้วเดินมาใกล้ๆพร้อมกับยื่นหน้ามามองหม้อข้าวต้ม
“ข้าวต้มกุ้งคับ...วันนี้พี่เพชรจะเอากาแฟด้วยไหม รึแค่น้ำเปล่า” ผมหันไปถามพร้อมกับถอดผ้ากันเปื้อนออก
“อุ๊ย!!!” ผมร้องออกมาอย่างตกใจหน่อยๆที่พอหันไปก็เห็นพี่เพชรยืมอยู่ซะชิดผม
“น้ำเปล่าก็พอ...มาถ้วยข้าวต้มมานี้ กูถือออกไปเอง มึงยกน้ำตามไปก็พอ” ผมส่งถ้วยให้พี่เพชรก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อเอาน้ำให้พี่เพชรและหยิบนมสำหรับผม เรานั่งกินข้าวกันจนเสร็จผมก็จัดการล้างทำความสะอาดจารก่อนจะเดินไปหยิบเป้ของตัวเองและกระเป๋าเงินกับโทรศัพท์ของพี่เพชรให้พี่เพชร
“พี่เพชร” ผมหันไปเรียกเมื่ออีกคนกำลังจะลงจากรถซึ้งตอนนี้พวกเรามาถึงมหาลัยแล้ว
“อะไรไอ้ช้อน” พี่เค้าหันมามองผมนิ่ง
“เนคไท...ช้อนผูกไม่เป็นอะ ทำให้หน่อยสิ” ผมพูดแล้วชูเนคไทให้พี่เพชรดูแต่พี่ยังคงนิ่ง
“ผูกให้ช้อนหน่อยน้า...นะคับพี่เพชร” พูดยิ้มอ้อนให้พี่แก
“อย่าทำหน้าแบบนั้นใส่ก็ได้ไหมขนลุก” พี่แกว่านิ่งๆแล้วดึงเนคไทไปจากมือผม...เซ็ง!! พูดเลย ผมมองพี่เพชรที่ต้องใจผูกเนคไทบนคอผมจะหน้าผมเลื่อนไปใกล้พี่เพชรพี่เพชรยังไม่รู้ตัวเลย ถ้าผมหอมแก้มพี่เค้าจะเป็นไงเนี๊ย
“เอ้า...เสร็จแล้ว” พี่เพชรพูดแล้วยังจัดระเบียบเนคไทให้ผมอีกนิดหน่อย
“ขอบคุณครับ” ผมพูดพร้อมกับจ้องตาพี่เพชรแล้วยิ้มออกมาชนิดที่เรียกได้ว่าหวามสุดติ่งอะ
“ยิ้มทำไม” ไปไม่เป็น...หมดมูต!! อ่อยนะเนี้ยอ่อย!!! ดูทำหน้าใส่ผมเข้า นิ่งซะ!!!
“ช่างเหอะ...ช้อนไปแล้วนะ เย็นนี้ช้อนขอเข้ากิจกรรมบ้างนะ...” ผมบอกแล้วค้นกระเป๋าหาป้ายชื่อเปื่อยๆเพราะฝีมือพี่เพชรขึ้นมาคล้องคอ
“หึหึ” ผมหันไปมองคนที่หัวเราะทันที...ยิ้ม ยิ้ม ยิ้มไรมิทราบ
“อะไรพี่เพชร...ขำอะไรช้อน” ผมถามอีกฝ่ายหน้า รมณ์เสียอะ เคือง งอล...ข้อหาที่ผมอ่อยแต่ทำเฉย
“เรื่องของกูบ้างเหอะ...ลงไปได้แล้วเดี๋ยวเข้าเรียนสาย...เสร็จแล้วโทรมาเดี๋ยวกูมารับ”
“คับบบบ...ช้อนไปนะพี่เพชร” ผมหันไปบอกพี่เพชรอีกทีก่อนจะเดินลงรถไป ตอนนี้ในหัวผมมีแต่เรื่องพี่เพชรเต็มไปหมด...ทำไงพี่เพชรจะสนใจ จะจีบพี่แกแบบไหนดี...ถ้าพี่แกรู้ว่าผมคิดไงพี่แกจะรังเกียจรึป่าวยังไม่รู้เลย โอ๊ยยย!!! คิดแล้วเศร้าอะ T^T
“ช้อน...มึงเป็นไรว่ะ” บู่ถามผมเมื่อผมเดินไปถึงห้องเรียน ผมถอนหายใจแล้วนั่งลงข้างๆมัน
“ป่าว...ปล่อยกูแป๊บน้ำในหูกูไหลมารวมกันก็แค่นั้น” ผมตอบมันไปส่งๆ
“ไอ้เหี้ย...หน้ากูเหมือนคนโง่ไหมถึงถึงตอบก็แบบนั้น” มันถามกลับเสียงเขียว ผมหันไปมองหน้ามันแวบนึงก่อนตอบ
“อืม...ดูโง่จริงๆด้วย”
“ไอ้ช้อน...พูดแบบนี้ตัวต่อตัวกับกูไหม”
“ห้าๆๆๆ กูล้อเล่นนนน...แล้วนี้ไอ้ฝุ่นไปไหนทำไมยังไม่มา...เวสเตอร์ตื่นสายอีกแล้วหรอ” ผมหันไปถามมันเมื่อมองดูแล้วยังไม่เห็นฝุ่นในห้อง
“ป่าว...มันบอกว่าไม่สบาย”
“มันไม่สบายหรอเป็นไรมากป่าวว่ะ”
“เห็นบอกว่าปวดหัวนิดหน่อยแค่นั้นนะ” ผมนั่งคุยกับมันต่อไปสักพักอาจารก็เค้ามาสอน
“เหอะ...นี้มันอะไรกันเนี้ย สั่งรายงานวันนี้จะเอามะรืน...ไม่นะ” บู่หันมาโอดครวญถึงรายงานที่อาจารย์เพิ่งสั่งไปในคาบ
“ไงมึงคู่กับต้นละกันเดี๋ยวกูคู่กับไอ้ฝุ่นมันเอง...มึงต้องไปทำงานไม่ใช้หรอ ไอฝุ่นมันไม่สบายอยู่คู่กับมันมันอาจยังไม่ได้ช่วยมึง” ผมพูดไปเก็บของใส่กระเป๋าไป เห็นใจมันคับไหนจะต้องไปสอนพิเศษให้รุ่นน้อง ไหนจะต้องทำงานตอนกลางคืนอีก
“โฮวววว ขอใจมึงมากกก” แต่ไม่ต้องทำหน้าซึ้งใส่กูขนาดนั้นก็ได้มั้ง...ว่าแต่ทำไมวันนี้พี่เพชรไม่โทรมาอะ จะไม่ให้ผมไปหารึไงกันนะตอนเที้ยงนี้
“เป็นไรอีกว่ะไอ้ช้อน”
“พี่เพชรไม่โทรมาอะ...อยากไปหาพี่เพชร” ผมบ่นหน้ามุ่ยๆ
“ไอ้นี้ก็ติดพี่เกิน...พี่เค้าไม่โทรมามึงก็โทรไปสิ” เออหว่ะ...คิดได้แบบนั้นผมก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาพี่เพชรทันที
“ไร” พี่เพชรรับโทรศัพท์เสียงห้วน
“พี่เพชรอยู่ไหนอา...เลิกรึยัง ช้อนไปกินข้าวกับพวกพี่ได้ไหม”
“มาทำไม...ไม่มีเพื่อนรึไง” พี่เพชรยังคงถามผมกลับเสียงนิ่งๆ
“มี...แต่...ช้อนแค่....” ผมอึกอักไม่รู้จะพูดยังไงต่อ
“มีก็กินกับเพื่อนไป ไม่ต้องมา...มีอะไรจะพูดอีกไหมกูจะกินข้าว” นี้จะไม่ให้ไปหาจริงๆใช้ไหม...ผมได้แต่คิดในใจอย่างน้อยใจ...
“ไม่มีไรแล้วใช้ไหมงั้นกูวางนะ” พูดจบพี่เพชรก็วางไปทันทีแต่ก่อนจะวางผมก็ได้ยินเสียงเพื่อนพี่แกโวยวายอะไรสักอย่างแต่ก็ฟังไม่รู้เรื่อง
“ว่าไงว่ะ...ทำไมหน้ามุ่ยแบบนั้น” ไอ้บู่ถามผม
“พี่เพชรไม่ให้ไปหา” ผมตอบในสิ่งที่มันอยากรู้....ทำไมต้องให้กูพูดย้ำตัวเองนักว่ะ
“ไม่ให้ไปก็ไม่ไปไง...งั้นเราไปกินข้าวกันเหอะ...เดี๋ยวกูพาแว๊นลูกรักกูไปกินหน้ามอ...ป่ะๆๆๆ อย่ามาทำหน้าสลดแค่เพราะพี่ไม่ให้ไปหาเลยไอ้เด็กติดพี่” ก็พี่กูหล่อน่าติดอะ!!! คิดแล้วงอน คอยดูเหอะจะไม่สนใจเลยต่อไปนี้เวลาโทรผมไปหาก็จะไม่ไปหาคอยดูเดะ!!!
“อ้าว...ว่าไงน้องรหัส” ผมหยุดชะงักเท้าตัวเองทันทีก็ไม่อยากจะหันหรอกนะถ้าไม่ติดว่าเสียงที่ดังขึ้นข้างหลังผมไม่ใช่เสียงพี่รหัสผม
“หวัดดีคับพี่เปอร์”ผมกับไอ้บู่หับไปยกมือไหวพี่เปอร์
“หึหึ...ป้ายชื่อเรา” พี่แกถามแล้วชี้มาที่ป้ายชื่อที่ห้อยบนคอผม...ไม่ต้องถามถึงสภาพนะคับ เละจนน่าสะพรึกดูแทบไม่ออกเลยว่าเขียนไว้ว่าอะไร
“คือ...มีอุบัติเหตุนิดหน่อยคบ ผมต้องขอโทษพี่จริงๆนะคับ” ผมพูดพร้อมกับทำหน้าสำนึกผิดสุดๆ ไอ้คุณตัวต้นเหตุเข้าจะรับรู้ถึงสิ่งที่เค้าทำไหมเนี้ย
“อา...ฝีมือพี่เพชรสินะ” ผมตาโตทันที...พี่เค้ารู้ได้ไงว่ะ
“คือมันเป็นอุบัติเหตุจริงๆคับ” ผมยังไม่ยอมรับ
“โอเคๆ...ไว้พี่จะทำป้ายมาให้ใหม่ละกันนะ”
“ขอบคุณครับ”
“แล้วนี้จะไปไหน ไปกินข้าวรึป่าว...พวกพี่ไปด้วยสิ” เพื่อนพี่เปอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆจ้องผมไม่วางตา พี่เปอร์หันไปมองหน้าเพื่อนก่อนจะหันมามองหน้าผม
“นี้ไอ้แม็ค...เพื่อนพี่เอง...สรุปว่าไง เราจะให้พี่ไปด้วยไหม” พี่เปอร์แนะนำพี่แม็คให้พวกผมรู้จักก่อนจะถามผมย้ำอีกที
“อา...คับๆๆ ไปกินก็ได้ งั้นที่โรงอาหารคณะนะคับ” ผมเสนอเพราะไม่อยากออกไปไหนไกล
“พี่ว่าที่นั้นก็ดีนะ” พี่แกพูดแล้วยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินเข้ามากอดคอผมให้เดินตามไป ขณะที่พวกเรากำลังเลือกที่นั่งตาผมก็ดันไปป่ะเข้ากับพี่เพชรและเพื่อนๆที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่แต่ประเด็นมันอยู่ที่ผู้หญิงน่ารักๆที่นั่งอยู่ข้างๆพี่เพชรต่างหาก แบบนี้รึป่าวพี่ถึงไม่ยอมให้ผมมาหา...ผมจ้องพี่เพชรอยู่นานจนสักพักพี่ซีที่เห็นผมก็กระซิบบอกพี่เพชร พี่เพชรหันมาจ้องผมนิ่งสายตาดูไม่พอใจผมมากๆ
“เอาล่ะ...ตรงนั้นว่างพอดี” พี่เปอร์พูดขึ้นก่อนจะคลายแขนที่กอดคอผมออกแล้วเปลี่ยนมาจับแขนผมแล้วดึงให้เดินตามไป...แต่ประเด็นถัดมาเลยคือโต๊ะว่างที่พี่แกว่ามนถัดจากโต๊ะพี่เพชรแค่โต๊ะเดียว...ผมยังไม่ทันจะหย่อนก้นนั่งลงที่เก้าอี้ดีพี่เพชรก็เดินอาดๆเข้ามาแล้วตะโกนเรียกผม
“ไอ้ช้อน!!” ผมกับไอ้บู่นี้ถึงกับสะดุ้งเลย ไปโมโหอะไรใครมาอีกละทีนี้
“อะ...อะไรอีกอะพี่เพชร” ผมถามคนที่จ้องตาผมสลับกับพี่เปอร์เหมือนจะเข้ามาขย้ำ
“มานั่งกับกูที่โต๊ะ” พี่เพชรพูดสั่งเสียงดุ
“ห๊ะ” ผมงงนะหนิ...ไหนบอกไม่ให้ไปหาไง แล้วไงลุกมากระโกนปาวๆว่าไห้ไปหาหล่ทีนี้...
“เอาไงว่ะไอ้ช้อน” ไอ้บู่สะกิดถามความคิดเห็นผม...ใช่เรื่องต้องไปเชื่อเค้าไหม ตอนเราโทรขอดันไม่ให้ไป นี้ก็อย่าหวังเลยว่าผมจะไปหา
“ลุกขึ้นไปนั่งที่โต๊ะกู!!” พี่เค้าสั่งเสียงดังมากกว่าเดิม ผมนี้กลืนน้ำลายลงคอนเอื้อกใหญ่ก่อนจะหันไปยิ้มให้พี่เปอร์
“ขอโทษนะคับพี่เปอร์” แล้วก็เดินทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมไปยืนข้างๆพี่เพชรโดยมีไอ้บู่เดินตามมาด้วย
“อย่ามายุ่งกับน้องกูอีก” พี่เพชรชี้หน้าพี่เปอร์อย่างเอาเรื่องก่อนจะลากผมไปที่โต๊ะแล้วผลักให้นั่งลง...นี้มันเรื่องไอ้ไรกันว่ะเนี้ย พี่เพชรเดินมานั่งลงข้างๆผมซึ้งตอนนี้ผมได้นั่งลงตรงที่เดิมของพี่เพชรเลยกลายเป็นว่าผมนั่งแทรกระหว่างพี่เพชรกับผู้หญิงคนนั้น...ส่วนไอ้บู่ ดวงมันคงตกมั้งคับถึงได้ไปนั่งข้างพี่ซีที่มันกลัวนักกลัวหนา
“นี้หรอน้องช้อนชาที่บีฟพูดถึง” พี่ผู้หญิงหันมาถามพี่เพชรแล้วมองหน้าผม
“สวัสดีคับ” ผมหันไปไหว้พร้อมยิ้มฝห้ก่อนจะเขยิบหนีไปนั่งชิดพี่เพชรนิดหน่อยแล้วก้มหน้าลงกับโต๊ะ
“บู่...ไปซื้อข้าวมา ซื้อมาเผื่อไอ้ช้อนด้วย” พี่เพชรยื่นเงินให้บู่ไปห้าร้อยก่อนจะหันไปสั่งบู่
“บู่กูไปด้วย”
“ไม่ต้องเสือกไปไหน...นั่งลง” แค่ผมลุกพี่เพชรก็ว๊ากขึ้นอีกรอบผมมองหน้าพี่แกนิดหน่อยแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะนั่งลงเหมือนเดิม
“ทำไมดุน้องจังหล่ะเพชร...” พี่แกพูดแล้วจับไหล่ผม...สะบัดออกนี้จะเป็นไรไหมอะ
“ยุ่ง!! แล้วนั่งอยู่ทำไม ไม่ไปสักที” ทั้งผมทั้งผู้หญิงคนนั้นหน้าเหวอทันที
“พี่เพชร พี่เค้าเป็นผู้หญิงนะ...ทำไมพูดแบบนั้น” ผมกระซิบกับพี่เพชร
“แล้วไง...ต้องแคร์ไหม” ตีหน้านิ่งใส่ทั้งผมทั้งผู้หญิงคนนั้น ผมหันไปมองเพื่อนพี่เพชรทั้งสามคนอย่างขอความช่วยเหลือแล้วทั้งสามคนก็เป็นพี่ที่ดีนะ พร้อมใจกันยักไหล่แล้วก้มหน้ากินข้าวต่อแบบไม่รู้ไม่ชี้...เพื่อนพี่กูดีมากอะ = =
“พี่เพชร” ขวับ!!! หันมามองผมตาเขียว...เงียบเลยผม ก้มหน้าก้มตาเหมือนคนทำผิด...ซึ่งผมผิดอะไร
“เพชรค่ะ” ขวับ!! หันไปมองผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นหน้าเหวอกว่าเดิมอีก...แล้วทั้งโต๊ะก็เงียบ พี่เพชรหันไปมองผู้หญิงข้างๆผมก่อนจะทำหน้าหงุดหงิดสุดๆ
“พี่เพชร” ขวับ!! หันมาจ้องผมอีกที
“พี่อยากให้ผมบอกผู้หญิงคนนี้ให้ไหม...แต่พี่ต้องหายโกรธผมนะ”ผมเงยหน้าขึ้นไปกระซิบพี่เพชรแล้วต่อรองพี่เค้าให้หายโกรธผม พี่แกก็มองผมนิ่ง
“หายโกรธครึ่งเดียวก็ได้” ยังต่อรองอีก แต่พี่เพชรก็นิ่ง
“ครึ่งของครึ่งก็ได้...ให้สุดๆเลยเนี้ย” ผมทำหน้าอ้อนวอนสุดชีวิต
“เอาสิ” ผมยิ้มร่ากับคำตอบนิ่งๆนั้นทันที
“พี่คับ...ลุกไปสักทีสิ พี่เพชรคำรำคาญ” ผมพูดแล้วหันไปฉีกยิ้มสดใสใส่ผู้หญิงคนนั้น ไอ้บู่ที่เพิ่งเดินกลับมาแล้วเห็นท่าทางของผมถึงกับอึ้งจนจานข้าวแทบร่วง พี่บีฟกับพี่นิคแน็คก็ขำนิดหน่อยส่วนพี่ซีก็ยิ้มมุมปากนิดๆ
“น้องว่าอะไรนะค่ะ” พี่เค้าถามผมกลับ
“ผมถามว่าเมื่อไรพี่จะลุกไปสักทีคับ...ตอนนี้ผมอยากให้พี่เพชรหงุดหงิดแค่เรื่องของผมเรื่องเดียวไม่อยากให้ต้องมารำคาญพี่ด้วย รบกวนพี่ไปสักทีได้ไหมอะคับ” ผมพูดขอร้องอย่างสุภาพแล้วยิ้มให้พี่เค้าอีกที...นี้ผมทำเพื่อพี่เพชรนะ ไม่อยากให้พี่แกปวดหัวที่ละหลายๆเรื่อง
“น้อง...” พี่เค้ามองผมอึ้งๆแล้วทำหน้าเหมือนพูดไม่ออก...นี้ผมพูดไรผิดไปรึป่าว = =
แล้วพี่แกก็เดินปึงปังออกไปในที่สุด
“พี่เค้าไปละนะ...หายโมโหรึยัง” ผมหันไปอวดผลงานกับพี่เพชรแต่อยู่ๆเพื่อนพี่แกทั้งสามคนก็หัวเราะออกมาซะยกใหญ่จนผมเริ่มงงละเนี้ย...ผมรับจานข้าวจากไอ้บู่มากินเงีบยๆพร้อมกันมองพี่เพชรเป็นระยะๆส่วนพี่เพชรก็ยังนิ่งไม่สนใจคุยอะไรกับผมอยู่นั้นแหละ...ไม่เค้าใจอะ!!! โกรธผมเรื่องอะไร...
“พี่เพชร...โมโหเรื่องอะไรเนี้ยช้อนไม่เค้าใจ ตอนช้อนโทรหาก็บอกไม่ต้องมาหา พอช้อนอยู่กับรุ่นพี่ก็ไปตะโกนปาวๆสั่งให้มาหาช้อนก็มาแล้วนี้ไง...ยังไม่พอใจอะไรอะ ยังไม่ดื้อยังไม่ขัดคำสั่งเลยนะ” ผมถามอีกคนไปอย่างไม่เข้าใจ
“กูกับพี่รหัสมึง...มึงจะเลือกใคร” พี่เพชรไม่ตอบแต่หันมาถามผม
“ทำไมต้องเลือก” ผมถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“กูถามมึง” แหนะ!!! ทำหน้าดุขู่อีก
“เลือกพี่เพชรสิ...ช้อนจะไปเลือกคนอื่นได้ไง” ผมตอบตามความจริง ผมจะเลือกใครได้นอกจากคนที่ตัวเองชอบอะ
“ดี...” พูดแล้วยิ้มมุมปากออกมา...โอเค ยอมรับเลยว่าหล่อ >< อยากหล่อแบบนี้บ้างอะ
“สรุปว่าไง...ตอบคำถามช้อนมาสิพี่เพชร” ผมยังเซ้าซี้ถามอีกคนไป
“พี่รหัสมึงมันเลวไง...กูเกลียดมัน เข้าใจรึยัง...แล้วมึงก็ห้ามไปยุ่งกับมันอีก ไม่งั้ยกูเอามึงตายแน่” พูดขู่ผมเสียงเย็น...บอกเลยงานเข้าผมแล้วคนที่ตัวเองชอบดันมาไม่ถูกกับพี่รหัส ชีวิตมหาลัยผมจะเป็นไงเนี้ย
“แต่พี่เปอร์เป็นพี่รหัสช้อนนะ จะให้ช้อนไม่ยุ่งได้ไง”
“ไม่รู้...กูบอกมึงห้ามยุ่งก็คือห้าม...รึมึงอยากเจ็บตัว” พูดมองขู่ผม...สายตาดุๆนั้นมันบอกว่าเค้าทำจริงแน่ๆถ้าผมขัดคำสั่งเค้า ผมได้แต่ก้มหน้าหนีแล้วตักข้าวใส่ปากมือก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาไอ้ฝุ่น รอสายสักพักก็มีคนรับ
“อื้ม” มันตอบกลับสั้นๆเสียงงัวเงีย
“ไอ้ฝุ่นนอนอยู่หรอกูกวนมึงป่าวเนี้ย” ผมถามอย่างรู้สึกผิดที่โทรไปปลุกมัน
“ป่าว...กูตื่นพอดี” มึงหมายความว่าตื่นตอนที่กูโทรไปใช้ไหม
“เป็นไงบ้าง...เห็นบอกไม่สบาย”
“ไม่มีไรหรอกมึง...กูสำออยไง ป่วยการเมืองอะ...อะไรเล๊า!! ไปไกลๆดิ” มันตอบผมก่อนจะโวยวายออกมาผมจึงรีบถามกลับอย่างเป็นห่วง
“อะไรฝุ่นมึงเป็นไร”
“ป่าวๆ...มึงมีไรป่าวโทรมา”
“อ๋อ...กูโทรถามอาการ นึกป่วยปางตายถึงไม่มามอ”
“แช่งกูหรอเตี้ย..เดี๋ยวมึงโดน” มันว่ากลับ
“กลัวตายอะไอ้อ่อน รักษาตัวดีๆด้วย”
“เออๆๆ...ไงวันนี้ฝากเรื่องเรียนด้วย”
“เออ วันนี้มีรายงานด้วยส่งวันศุกร์...แต่เดี๋ยวกูทำให้เพราะเราคู่กัน มึงจะได้ไม่รำบาก” ผมบอกมันไป
“อา...ขอบใจมึง อะไร!!”
“ห๊ะ!!” ผมถามงงๆ ไอ้ประโยคแรกก็เหมือนคุยกับผมแต่ไอ้ที่ตะคอกด้านหลังนี้สิคุยกับผมป่าว
“ป่าว...กูเปลี่ยนใจแล้ว มึงมาทำรายงานที่คอนโดกูละกันเดี๋ยวกูช่วยทำ”
“ไม่เป็นไร...มึงไม่สบายอยู่นะ” ผมบอกมันกลับไป
“กูไม่เป็นไรแล้วน้า...สรุปมาทำที่บ้านกูนะ”
“แต่กูไม่รู้จักบ้านมึง...แล้วกูก็ไม่รู้จะไปยังไง” ผมบอกกลับไอ้ฝุ่นเงียบสักพักก่อนจะตอบผม
“เดี๋ยวกูให้ไอ้เวสไปรับ พอทำเสร็จเดี๋ยวกูให้มันไปส่ง”
“เห้ยย...ไม่ต้องดีกว่ามั้ง เกรงใจเวสว่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจอะไรมันหรอก มันกระดิกหางรอแล้วเนี้ย” หมายความว่าไงว่ะ
“เออๆๆ..เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวเลิกกิจกรรมแล้วกูจะโทรหานะ”
“เออ” ผมตกลงกับมันเสร็จก็วางสายจากมัน พูดถึงเข้ากิจกรรมคณะก็ถึงคราวเคลียดแล้วคับ...ถ้าผมเจอพี่เปอร์ตอนเข้ากิจกรรมควรทำไงดีหล่ะ
“มันว่าไงบ้างอะฝุ่น” ไอ้บู่ถามเมื่อผมคุยโทรศัพท์เสร็จ
“มันบอกป่วยการเมือง” บู่ยู่หน้าใส่ผมทันทีที่ได้ยินคำตอบของผม
“พี่เพชร วันนี้ช้อนจะไปทำรายงานคอนโดเพื่อนนะ เดี๋ยวมีเพื่อนมารับ ทำเสร็จเดี๋ยวให้เพื่อนไปส่งที่คอนโด” ผมหันไปบอกพี่เพชร
“ตามใจ” พูดจบแกก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นต่อไปโดยไม่สนใจผมอีกเลย
สายฝุ่น
ผมกดวางสายจากไอ้ฝุ่นแล้วเอื้อมมือไปหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านโดยไม่สนใจคนที่นอนอยู่บนตักผมเลย...เบื่อ ไม่อยากจะสนใจไรมันมาก อยากผลักหัวมันออกจากตักผมซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“นี้...”มันเรียกแล้วดึงหนังสือลง ผมเลยก้มหน้าลงไปมองเหวี่ยงๆจะเอาอะไรอีกไม่ทราบ
“ช้อนชาจะมาใช่ไหม” มันถามผมแล้วยิ้มแบบไม่เก็บอาการดีใจ
“ก็มาไง” ผมตอบกลับนิ่งๆแล้วจะยกหนังสือขึ้นมาอ่านอีกแต่ก็ถูกมันดึงไว้
“ขอบใจมึงมากเลย...กูจะพยายามจีบช้อนมาเป็นพี่สะใภ้มึงให้ได้เลย เชื่อมือกูสิ” มันพูดยิ้มๆก่อนจะเอื้อมมือมากอดเอวผมไว้แน่นแล้วซุกหน้ากับท้องผม...บอกเลย เห็นเล่นหมั่นไส้อยากตะกุยให้หน้าแม่งแหก ทั้งที่เคยบอกว่าผมเป็นน้องที่มันรักที่สุดและมันจะไม่ยอมรักใครมากกว่าผม แต่ดูแม่งทำควงคนนู้นคบคนนี้ รอบนี้หนักเลยเสือกเล่นคนใกล้ตัวผมอีก
บนปล่อยให้มันกอดผมจนหลับไปอยู่อย่างนั้นผมได้แต่มองหน้ามันแล้วใช้ความคิด ผมไม่มั่นใจว่าผมคิดยังไงกับมัน ความรู้สึกหวงเวลามันอยู่กับใคร ความรู้สึกหน่วงๆที่ใจเวลาที่มันสนใจคนอื่น...สิ่งที่เกิดขึ้นในใจผมมันเรียกว่าอะไร ผมไม่อยากยอมรับว่ามันเป็นความรู้สึกที่เรียกว่าชอบ...มันไม่อยากยอมรับ ถ้าเกิดผมแน่ใจหรือยอมความรู้สึกที่ว่า ผมอาจจะเป็นคนที่เจ็บที่สุดที่ได้ยืนข้างมันแต่สามารถอยู่ได้ในแค่ฐานะเพื่อน หรือน้องชายของมันเท่านั้น
“ฝุ่น..ฝุ่น” ผมสะลึมสะลือขึ้นมามองคนที่เรียกผม
“ช้อนชาโทรมาแล้ว...เดี๋ยวกูไปรับช้อนชาที่มอแล้วเดี๋ยวกลับมานะเอาอะไรไหม” น้ำเสียงและท่าทางกระตือรือร้นจะออกไปรับช้อนชานั้นทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดมาก...ผมไม่ตอบอะไรมันทำแค่เลื่อนตัวลงมานอนที่เตียงดีๆแล้วซุกตัวก้มผ้าห่มพร้อมกับหลับตานิ่ง
“งั้นเดี๋ยวกลับมานะ จุ๊บ” มันจูบที่หัวผมเบาๆที่นึงก่อนจะเดินออกจากห้องนอนผมไป...พูดจริงเถอะ ผมชอบเวลาที่โดนมันจูบหรือหอมนะแต่บางครั้งผมรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้เพราะการกระทำของมัน
-
อีพี่เพชรดุเกินไปป่ะเนี่ย
-
จบตอนไปดื้อ ๆ เลย ค้าง
-
พี่เพชรดุตลอดๆ
-
แง่ะ เวสฝุ่นของเค๊า ชอบบรรยากาศแบบหน่วงๆนี้อ่ะ อยากอ่านอีกๆ
วันนี้มาต่อทีเถอะ ขอร้อง :ling3: :call: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพชรดุเวอร์อะ หวงน้องเวอร์ๆ
พี่แต่ละคนไม่รู้ใจตัวเองกันเลยนะเนี่ย
ซึนม้วนเลย :katai1:
-
o13 o13
-
เรื่องนี้สนุกง่ะ น่าติดตาม มากๆ :mew1:
-
คุณ komzz ครับ เนื้อเรื่องสนุกมากเลย แต่ได้โปรดมาต่อบ่อยๆนะครับ จะสั้นหรือจะยาว ผมจะรอครับ
ปล.โกรธพี่เพชรมาก ขอให้ช้อนชามีแฟนเร็วๆนะ (แต่ไม่ใช่เวสนะ) ควงแบบให้พี่เพชรดิ้นตายไปเลย :laugh:
-
พี่เพรชพูดกะน้องดีดีมั่งเห้อออ
ดุตลอดเลยนะเนี่ย
ส่วนเวสกะฝุ่นก็เอาใจช่วยต่อไปนะ
-
น้องยอมพี่เพชรตลอด แต่ดูอิพี่เพชรทำดิ ขอโกรธอิพี่เฮงซวย3วิ อิอิ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ตอนที่ 10
“ฝุ่น...ช้อนมาแล้ว” แล้วสักพักใหญ่ไอ้เวสมันก็เดินกลับเข้ามาในห้องนอนผมแล้วบอกมามันรับช้อนมาแล้วบอกเสร็จมันก็เดินออกไปเลย ผมก็ลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไป พอเดินออกไปเห็นมันสองคนกระหนุงหระหริงคุยกันหัวเราะต่อกระซิกแบบนั้นผมก็แทบอยากจะเดินกลับเข้ามาในห้องทันที
“อ้าว...ไอ้ฝุ่น” ไอ้ช้อนที่เงยหน้าขึ้นมาเห็นผมทักผมขึ้น...บางที่ผมเห็นมันแบบนี้ผมก็รู้สึกเหมือนอยากจะยอมรับว่ามันน่ารักมากและผมคงสู้มันไม่ได้หรอก
“อืม...ไงมึง”ผมทักมันกลับแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆไอ้เวส
“หน้ามึงดูซีดๆนะ...กูบอกแล้วว่าไม่ต้องช่วยกูทำก็ได้” ช้อนชาหันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าเป็นห่วงไอ้เวสที่เอาแต่นั่งจ้องหน้าช้อนชาไม่สนใจผมก็เลยหันมามองผมบ้างเมื่อได้ยินช้อนชาพูด
“หน้าซีดจริงๆด้วย...ก่อนออกไปยังไม่ขนาดนี้หนิ” พูดแล้วใช้มือข้างนึงประคองหน้าผมส่วนอีกข้างก็แตะที่หน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิ ผมจ้องหน้ามันนิ่งแวบเดียวก่อนจะรีบเอียงหน้าหนีทันที
“ไม่เป็นไรหรอกสงสัยนอนเยอะมั้ง” ผมตอบคำถามทั้งสองคน
“ไอ้ช้อนแล้วอาจารให้ทำไรบ้าง” มันอธิบายงานที่อาจารเข้าสั่งให้ทำให้ผมฟัง...เงิบนิดนึงตรงมันเป็นภาษาอังกฤษนี้แหละ ผมเคยบอกรึป่าวว่าสกิลภาษาอังกฤษผมค่อนข้างต่ำและค่อนไปทางแย่
“เดี๋ยวให้เราเป็นคนช่วยทำละกัน...ไอ้ฝุ่นมันโง่อิ้ง” ผมหันขวับไปมองไอ้เวสตาเขียว
“หึหึ...ไม่เป็นไรหรอกเวสเตอร์ เราทำได้” มันปฎิเสธไอ้เวสด้วยท่าทางน่ารักๆ
“ให้มันช่วยเหอะ อย่างน้อยกูจะได้รู้สึกว่ากูไม่ได้ปล่อยให้มึงทำงานคนเดียว...อีกอย่างไหนๆมึงก็มาแล้วจะนั่งทำคนเดียวก็ใช่ที” ไอ้เวสแอบยิ้มให้ผมทันทีเมื่อผมพูดช่วยมัน
“อา...เอางั้นก็ได้ตามใจ” ช้อนชามันพูดยอมรับเสียไม่ได้ ผมนั่งมองสองคนนั้นช่วยกันทำงานอยู่สักพักไอ้เวสก็ส่งสัญญาณไล่ผมกลับเข้าห้องไปเพื่อที่มันจะได้อยู่กับช้อนชาสองคน
“ช้อน...กูรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรอะ...ขอโทษด้วยนะ แต่ขอเข้าไปนอนหน่อยละกัน เดี๋ยวไงถ้ากูยังไม่ตื่นแล้วมึงทำเสร็จแล้วมึงก็ให้ไอ้เวสไปส่งนะ”
“อืมได้ๆๆ...กูบอกแล้วให้พักเยอะๆ งานแค่นี้กูทำได้ก็ไม่เชื่อ...มึงไปพักผ่อนเหอะไม่ต้องห่วง” มันยิ้มตอบผมอย่างเป็นห่วง ผมเลยลุกขึ้นแล้วเดินกลับเข้ามาในห้องทันที...อยากร้องไห้จริงๆ
ผมเดินไปล้มตัวลงนอนที่เตียงตัวเอง นอนนิ่งไม่มีอะไรทำ จะหลับก็หลับไม่ลงเลยยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นไปเล่นมาซ้ำๆอยู่แบบนั้น
R rr rr r rr r
เบอร์ใครว่ะ...
“สายฝุ่นพูดคับ” ผมรับโทรศัพท์เสียงสุภาพ
“รู้น้าว่าสายฝุ่น...ก็พี่โทรหาฝุ่นจะเป็นใครรับได้ละ”
“ใครอะ” ผมขมวดคิ้วมุ่นแล้วถามอีกฝ่ายกลับไป
“หึหึ...น่าน้อยใจนะเนี้ยที่จำกันไม่ได้” แต่อีกฝ่ายก็ยังเล่นลิ้นยียวนไม่ยอมตอบผม
“ไม่ตอบจะวาง” ผมยื่นคำขาดกลับไปอย่างหงุดหงิด โรคจิตรึป่าวก็ไม่รู้
“โอเคๆพี่ยอมบอกแล้ว...พี่แม็คไง”
“ห๊ะ!...พี่แม็คหรอ”
“ใช่”
“พี่มีเบอร์ผมได้ไงเนี้ย...เอามาจากไหน” ผมถามสิ่งที่สงสัย
“เบอร์รุ่นน้องคนเดียวทำไมพี่จะหาไม่ได้”
“แล้วพี่มีธุระอะไรกับผม”
“จำเป็นต้องมี” พี่เค้าถามผมกลับเสียงยียวน
“อ้าว...ไม่มีแล้วพี่จะโทรมาทำไม”
“หึหึ...พี่แค่อยากคุยจะทวงสัญญา”
“สัญญาอะไร” ผมถามงงๆ ผมเคยไปสัญญาอะไรกับพี่เค้าไว้เมื่อไร
“ก็เรื่องกินข้าวกับพี่ไง...ไม่คิดจะไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่เป็นการตอบแทนที่พี่ไปส่งเราที่บ้านรึไง”
“ไม่อะ...เรื่องนั้นถือว่าเจ๊ากันที่พี่แกล้งให้ผมวิ่งรอบสนามละกัน” ผมพูดอย่างไม่ยอม
“หึหึ...เรานี้ละก็...แล้ววันนี้ทำไมไม่มาเรียน”
“ผมป่วยการเมืองอะ...ว่าแต่พี่รู้ได้ไงว่าผมไม่ไปเรียน...ถ้ำมองผมอ๋อ” ผมถามขำๆ
“หึหึ....เรียกว่าสนใจในตัวนายดีกว่าถ้ำมองดีไหม” เค้าตอบผมกลับเสียงนุ่มผมรู้สึกหน้าร้อนวูบๆยังไงไม่รู้
“บ้า...สนใจอะไร”
“หึหึ...แล้วนี้เป็นไงบ้าง เรื่องที่บอกป่วยการเมืองอะ”
“ผมโอเคดีอะ ก็บอกแล้วไงว่าป่วยการเมือง....พี่แม็ค”
“หืม...มีอะไร” เข้าถามผมกลับ...ผมนั่งกัดปากนิ่งสักพัก พี่เค้าก็เงียบไม่ถามอะไรต่อ...
“พี่ว่างอยู่รึป่าว...คุยเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ” โว๊ยยยยย!!! พูดไปแล้ว...รู้สึกร้อนๆที่หน้ายังไงไม่รู้ -////-
“ว๊าว....ได้สิ...แต่ไปกินข้าวกับพี่เป็นการตอบแทนนะ” อะไรกันเนี้ย เอะอะๆจะชวนไปกินข้าวตลอด
“งั้นวางก็ได้” ผมพูดกลับไป
“ห้าๆๆ...โอเคๆ ไว้ก่อนก็ได้...ว่าแต่เพื่อนไปไหนละทำไมถึงขอให้พี่คุยเป็นเพื่อน” ผมได้ฟังก็ถึงกับเงียบไปเลย
“งั้นผมวางก็ได้ถ้าพี่ไม่อยากคุย” ผมพูดกลับไป
“แหนะ....มาทำเสียงงอนใส่อีก พี่แค่ถามไม่ใช่ไม่อยากคุยกับเรา พี่อยากได้ยินเสียงไงถึงโทรหา” ฉ่า...ได้ยินเสียงอะไรไหม้ไหม
“ให้พี่ไปรับออกมาข้างนอกไหม”
“จิ๊!! อะไรเล๊า...ทำไมตั้งท่าจะชวนผมออกไปข้างนอกตลอดเลยเนี๊ย”
“ก็เหมือนกับเราหงอยๆ พี่เลยอยากพาเราออกไปข้างนอก”
“เฮ้อออ...ผมไปไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ...ไอ้เพื่อนตัวโตของเราไม่อนุญาตรึไง” ผมนิ่งไปกับคำถามอีกครั้ง...ทำไมชอบพูดถึงไอ้เวสเตอร์นักนะ
“โอเค...คงนอยเพราะเพื่อนอยู่ล่ะสิ” พี่แกพูดเหมือนรู้ทันผม
“พี่แม็ค...” ผมเรียกชื่ออีกคนเสียงนิ่งๆ
“โอเคๆ...พี่ยอมแล้วๆ” หลังจากนั้นพี่เค้าก็ชวนผมคุยนั้นคุยนี้ไปเรื่อยๆจนผมรู้สึกง่วงแล้วสุดท้ายก็หลับไปอีกครั้ง
“ฝุ่น ๆ ๆ” ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วจ้องหน้าคนที่ปลุกผม...ตอนนี้ผมหิวจนรู้สึกเหมือนจะอ้วกและปวดหัวมากอาจเป็นเพราะวันนี้ผมนอนมากเกินไป
“ไปกินข้าวเถอะกูทำอาหารไว้ให้แล้ว...แล้วช้อนก็นั่งรออยู่ข้างนอก” เวสเตอร์พูดแล้วฉุดมือผมให้ลุกขึ้นมานั่ง
“เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น”เวสเตอร์ถามแล้วลูบหัวผม ผมอยากร้องไห้อะ รู้สึกจะอ้วกแล้วก็ปวดหัวด้วย
“หิว...จะอ้วก” ผมบ่นเสียงงุงงิง
“ขอโทษที พอดีกูอยู่กับช้อนชาแล้วก็เพลินๆกูเลยลืมทำอาหาร” มันบอกผมยิ้มๆ...ให้ตายสิ!!! บอกว่าลืมทำอาหารให้ผมกินเพราะอยู่กับช้อนชาเนี้ยนะ
“ออกไปก่อนเหอะ ล้างหน้าแล้วจะตามไป” ผมบอกแล้วลุกจากเตียงเพื่อไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาในครัวเพื่อกินข้าว
“อ้าวมานั่งดิมึง” ไอ้เวสเตอร์ละจากการคุยอย่างสนุกสนานกับช้อนชาแล้วหันมาเรียกผม ผมเดินไปนั่งลงข้างๆมัน
“กินเยอะนะมึง...วันนี้ช้อนทำอาหารช่วยกูด้วย แถมยังเก่งอีกต่างหาก...มึงควรดูตัวอย่างเพื่อนมึงไว้บ้างนะ” ผมเหลือบไปมองหน้าไอ้เวสแวบนึงก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อ...ผมเกลียดที่มันเอาผมไปเปรียบเทียบกับไอ้ช้อน
“ฝุ่น...สีหน้ามึงดูแย่กว่าตอนเย็นอีกว่ะ...มึงเป็นไงบ้าง”
“กูแค่นอนเยอะไปมั้ง...มึนๆชอบกล” ผมเงยหน้าไปตอบแล้วยิ้มให้ไอ้ช้อน
“มึงกินเยอะๆเลย...จะได้กินยา” มันพูดแล้วตักอาหารให้ผม...
“บอกตัวเองเหอะ...ตัวเท่าลูกหมา กินเข้าไปเยอะ” ผมว่ากลับแล้วตักอาหารใส่จานมันบ้าง
“มึงว่าใครลูกหมา...เดี๋ยวมึงโดนๆๆ กินๆไปเลย” มันยู่หน้าใส่ผมอย่างงอนๆ...หึหึ มันน่ารักนะคับ ก็ดูเหมาะกับไอ้เวสเตอร์ดี
“คิดอะไรอยู่ ทำไมไม่กินสักที” ผมสะดุ้งเมื่อโดนไอ้เวสกระแทกที่แขนเบาๆ
“ป่าว...กูแค่สลึม” ผมบอกแล้วตักข้าวใส่ปาก
“ช้อนเป็นไรมึง...เห็นมองแต่โทรศัพท์” ผมถามเมื่อสังกตุเห็นว่าไอ้ช้อนคุยกับไอ้เวสไปก็มองโทรศัพท์ไป
“แค่สงสัย...ไม่เห็นพี่เพชรโทรตาม” มันตอบหน้ามุ่ย
“พี่เค้าเห็นมึงโตแล้วรึป่าว” ผมตอบกลับไปแล้วตักข้าวใส่ปากอีกที
“โกรธกูอยู่ละซิไม่ว่า” มันยังหน้ามุ่ยไม่เลิก
“โกรธ??” โกรธไรว่ะ
“เออ...ที่มอมีเรื่องนิดหน่อยกูเลยโดนพี่เพชรโกรธ...กูเองแม่งยังงงเลยว่าโกรธกูเรื่องไร” มันบ่นกระปอดกระแปดแล้วทำหน้าเซ็ง
“เอ่อ...โทษที ทำงานกร่อยป่ะเนี้ย” มันเงยหน้าขึ้นมาถามเมื่อเห็นผมกับไอ้เวสเงียบไป
“ป่าว...แค่เรากำลังตั้งใจฟังช้อนไง” ไอ้เวสตอบกลับไปยิ้ม...ผมละคลื่นไส้กับความใจดีของไอ้เวสเตอร์มันจริงๆ แหยะ!!!
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงไลน์ผมดังขึ้นทำให้ผมต้องหันไปสนใจข้อความ
ตื่นรึยัง...กินข้าวด้วยนะตัวเล็ก
ตื่นละเหอะ แล้วผมก็กำลังกินข้าวอยู่ด้วย...แล้วพี่เรียกใครตัวเล็ก!! ผมตอบไลน์พี่แม็คไป
แล้วนี้พี่คุยกับใครอยู่อะ???
ฝุ่นไง...อะไรเนี้ย ไม่รู้หรอว่าทักไลน์ผมมา?? ผมตอบกลับงงๆ
งั้นก็แสดงว่าพี่เรียกนายตัวเล็กไง
ผมไม่ได้ตัวเล็ก!!
ตัวเล็กน่ารัก ^^
เดี๋ยวจะโดนนะพี่แม็ค!!!
“หึหึ” ผมตอบไลน์พี่แม็คไปหัวเราะไป ให้ตายสิ กวนประสาทชะมัดคนบ้าอะไร
“ฝุ่นกินข้าวให้เสร็จก่อนค่อยเล่นมือถือ” ผมเงยหน้าไปมองไอ้เวสเตอร์ที่นั่งข้างๆ แล้วก้มกดโทรศัพท์ต่อ
พรึบ
ผมเงยหน้ามองไอ้เวสเตอร์อีกครั้งเมื่อมันยกจานข้าวผมไปไว้อีกฝั่ง ผมขมวดคิ้วแล้วถามมันกลับไป
“เอาจานข้าวกูไปไหน กูยังไม่อิ่มเลยนะ”
“ไม่อิ่มแล้วทำไมไม่กินเล่นอยู่ได้ไอ้มือถือนะ...มึงคุยไลน์กับใคร” ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าทันที ขืนมันรู้ว่าผมคุยกับใครนะไม่ทะเลาะกันอีกรอบแน่
“ไม่เล่นแล้ว...เอาจานข้าวมาจะกินต่อ” มันจ้องผมนิ่งๆ ผมเลยกัดปากแล้วมองหน้ามันเหมือนกัน
“เวสเตอร์ของจานคืน...หิวแล้ว ปวดท้องด้วย” ผมบอกมันไปอีกรอบมันจะถอนหายใจออกมาแล้วส่งจานคืนให้ผม แต่ก็มิวายขู่ผมอีก
“อย่าให้เห็นเล่นโทรศัพท์เวลากินข้าวอีกนะ”
“นายสองคนทะเลาะกันบ่อยแบบนี้ตลอดเลยหรอ” ผมกับไอ้เวสเตอร์หันไปมองหน้าคนถาม
“เอ่อ...ป่าว ฉันแค่สงสัยนิดหน่อยนะ พวกนายดูทะเลาะกันเพราะเรื่องเล็กน้อยๆทุกวันตั้งแต่ที่ฉันรู้จักพวกนายมา แต่พอวันถัดไปฉันก็เห็นพวกนายดีกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วสุดท้ายก็ทะเลาะกันอีก” ช้อนชาอธิบายซะยืดยาว ก็จริงอย่างที่มันว่า หลังๆมานี้ผมกับไอ้เวสทะเลาะกันบ่อยขึ้นทะเลาะกันเพราะเรื่องเล็กๆแบบบางทีก็หาสาเหตุไม่เจอ
“ไอ้เวสเตอร์มันขี้บ่นไง...โครตน่ารำคาญอะ” ผมพูดแล้วทำหน้าเซ็ง
“อ๋อหรอ...กูนึกว่ามึงรู้ว่ามึงต่างหากที่ทำตัวเด็กจนกูต้องบ่น” มันเถียงผมกลับ ผมแยกเขี้ยวใส่มันก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ กินข้าวเสร็จผมกับไอ้ช้อนก็นั่งคุยกันสักพักรอให้ไอ้เวสล้างจานเสร็จแล้วไปส่งช้อนชา แน่นอนว่าผมคงไม่ไปด้วย...ผมคงไปหรอก ไอ้เวสเตอร์ทำหน้าเหมือนจะตายให้ได้ถ้าไม่ได้ไปกับไอ้ช้อนแค่สองคน ผมก็เลยต้องแกล้งบอกไอ้ช้อนว่าปวดหัว มันเลยไม่สงสัยอะไร...บางทีผมก็คิดว่ามันเชื่อคนง่ายนะ
ผมเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องแล้วออกมานั่งดูทีวีฆ่าเวลาเพราะไม่ได้รู้สึกง่วงเท่าไรสักประมาณห้าทุ่มผมก็เห็นไอ้เวสกลับมาในห้อง
“อย่าเพิ่งนอนนะกูขอไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวออกมาดูหนังเป็นเพื่อน”มันพูดจบก็เดินเข้าห้องนอนตัวเองไปเลยประมาณยี่สิบนาทีก็เดินออกมาหาผมที่โซฟาพร้อมกับล้มตัวลงนอนบนตักผม
“ไปส่งไอ้ช้อนมาเป็นไงบ้าง” ผมถามมันเบาๆ มันเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม
“ก็ดี...เพื่อนมึงน่ารัก” ผมพยักหน้ารับรู้ที่มันพูด
“เสียอย่าง...พี่เค้าดุ และดูหวงน้องมาก...แต่กูเข้าใจ เพราะกูก็หวงมึงไง” ผมก้มไปมองคนพูด ใจผมมันเต้นตึกตักแปลกๆ
“มีน้องน่ารักคนเป็นพี่ก็ต้องหวงใช่ไหมละ” พูดจบมันก็หันไปสนใจทีวีทันที...คำว่าน้องของมันทำใจผมหวิวแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อไรกันนะที่ผมมีความรู้สึกแปลกกับคำว่าน้องของมัน
“ไม่ง่วงรึไง”มันหันมาถามผมอีกทีหลังจากเงียบไปสักพัก
“วันนี้กูนอนทั้งวันจำไม่ได้รึไง”
“เอ่อนั้นดิ....แล้วที่บอกปวดท้องกับปวดหัวนี้เป็นไงบ้าง”
“เพิ่งนึกได้หรอว่าต้องห่วง” ผมพูดแล้วมองหน้ามัน
“อย่างอนไปเลยน้า...มึงก็รู้ว่ากูชอบเพื่อนมึง มันก็ต้องมีบ้างที่กูเพลินไงเวลาอยู่กับช้อน นั้นไม่ได้แปลว่าไม่ห่วงมึงนะ”
“ที่พูดนี้ทำให้กูรู้สึกดีขึ้นไหม” พูดจบผมก็หันไปสนใจทีวีแทนการคุยกับมัน
“ขี้งอนเป็นเด็กๆ...”มันพูดแล้วเอื้อมมือมาจับมือผมไปเล่นผมก็ไม่ได้ว่าอะไร อยากเล่นก็ปล่อยให้มันเล่นไปเหอะ ผมสนใจดูหนังของผมไปเรื่อยๆโดยที่ไม่ได้คุยอะไรกันอีก พอดูหนังจบผมก็ไล่มันไปนอนก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเอง แต่ไอ้บ้าเวสเตอร์ก็เสือกตามผมมาในห้องแล้วบอกคืนนี้จะนอกับผมให้ได้ ผมจะทำไงได้นอกจากตามใจมัน ผมเคยขัดอะไรมันได้ไหม...ผมเดินไปหยิบการ์ตูนสองสามเล่นที่เพิ่งซื้อมาติดมือขึ้นมาบนเตียงด้วยก่อนจะนั่งลงพิงหัวเตียงไว้ส่วนไอ้เวสก็เดินไปปิดไฟก่อนจะเปิดไฟหัวเตียงให้ผมแล้วสอดตัวเข้ามาในผ้าห่ม มันเลื่อนหมอมมาจนชิดผมแล้วยกแขนขึ้นมากอดเอวผมไว้แล้วซุกหน้ากับสะโพกผม
“เวส...อึดอัด” ผมบ่นมันนิดหน่อย
“เรื่องของมึงดิ...”เอ้า!! พูดจบก็หลับตาไปทั้งอย่างนั้นไม่ได้สนใจผมหรอกนะว่าผมจะอึดอัดไหม...ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาแล้วอ่านหนังสือการ์ตูนในมือต่อ สักพักไลน์ผมก็เด้งอีกเมื่อผมดูก็พบว่าเป็นพี่แม็ค ผมเลิกอ่านการ์ตูนแล้วมาคุยไลน์กับพี่แม็คแทน พี่เค้าก็เป็นคนคุยสนุกนี้นะผมชอบ เสียอยู่อย่างบางครั้งชอบทำเหมือนกับจะจีบผม นั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆนะ = =
“ฝุ่น...ทำไมยังไม่นอน” ไอ้เวสเตอร์มองนาฬิกาแล้วเงยหน้าขึ้นมาถามผม ผมนี้ตกใจหน่อยๆรีบวางโทรศัพท์ลงอีกฝั่งนึงทันที
“อ๋อ...กำลังจะนอนแล้ว”
“รีบนอนได้แล้ว นี้มันตีสองแล้วนะ....แล้วนั้นคุยไลน์กับใคร ตั้งแต่หัวค่ำแล้วนะ” ผมหันไปมองนาฬิกา หืม...ตีสองจริงด้วย คุยกับพี่แม็คจนลืมเวลาไปเลยหรอว่ะผมเนี้ย
“คุยกับไอ้โต้ง...มันบอกจะกลับกรุงเทพแล้วอยากเจอเพื่อนๆ” ผมอ้างเพื่อนสมัยมัธยมทันที...นี้ทำไมผมรู้สึกเหมือนตัวเองแอบมีชู้ยังไงไม่รู้ ทำไมต้องไม่กล้าบอกความจริงกับมันไป
“เลิกคุยได้แล้ว...นอน” มันสั่งผมอีกทีก่อนจะปล่อยแขนออกจากเอวผมแล้วพลิกตัวไปอีกฝั่ง
“รู้แล้วๆ ขอตอบครั้งสุดท้ายละ” ผมรับคำมันก่อนจะไลน์ไปตอบพี่แม็คว่าผมจะนอนจากนั้นผมก็ปิดไฟหัวเตียงแล้วก็มุดลงไปในผ้าห่มทันที
ผมได้แต่นอนจ้องแผ่นหลังของมันอย่างใช้ความคิ ผมจะทำไงดีละทีนี้...ตอนนี้ผมกำลังประสบปัญหาที่ว่าไอ้เวสเตอร์มันไม่ชอบขี้หน้าพี่แม็ครุ่นพี่ผม จะให้ผมแอบคุยกับพี่แม็คต่อไปก็ใช่ที่ ถ้าโดนไอ้เวสจำได้นี้ผมเละเป็นโจ๊กแถมต้องโดนกักบริเวณแน่ๆ แต่คิดไปก็ไม่เข้าใจทำไมต้องแอบผมก็ไม่ได้ทำไรผิดสักหน่อย แต่ถ้าจะสารภาพเรื่องนี้ไปตอนนี้ผมต้องเริ่มยังไงให้ผลกระทบที่ตามมาน้อยที่สุดหล่ะ...คิดแล้วเครียดจริงๆนะพูดเลย
ผมนั่งแง่วอยู่ที่ม้านั่งหน้าตึกคณะอย่างใช่ความคิดหลังจบคาบแรก วันนี้ผมมีเรียนแค่ช่วงเช้าและวันนี้ไอ้เวสเตอร์ต้องเข้ากิจกรรมกว่าจะเลิกก็เย็นแต่ว่าผมดันไม่และมันก็เผอิญอีกว่าพี่แม็คชวนผมไปกินข้าวเที่ยงและดูหนังซึ่งผมก็อยากปฎิเสธนะแต่พี่แกก็ตื้อจนผมไม่รู้จะพูดไง เอาไงดีอะผมทีนี้
“เอาไงดีอะมึงทีนี้” ไอ้บู่ถาม
“เชื่อไหมว่าเมื่อกี้กูเพิ่งถามตัวเองไปว่าเอาไงดี...เอาแบบนี้ พวกมึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ” ผมหันไปบอกพวกมัน
“กูอะไม่มีปัญหา แต่มึงกับไอ้ช้อนอะดิ มึงอย่าลืมว่าพี่เพชรกับไอ้เวสเตอร์ไม่ถูกกับพี่แม็คและพี่เปอร์นะ มึงลองคิดถึงสภาพพวกมึงตอนที่โดนจับได้ดิว่าแอบไปดูหนังกับพวกพี่เค้าอะ” แล้วพวกผมทั้งสามก็มองหน้ากันพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกเมื่อนึกถึงฤทธิ์เดชของไอ้เวสและพี่เพชร กรรมอะไรพวกผมเนี้ยที่พี่ชายตัวเองดันไม่ถูกกับรุ่นพี่ที่คณะ
“มึงจะให้กูปฎิเสธพี่เค้าหรอ” ผมถามพวกมันอีกครั้ง
“แต่พี่เค้าก็ตื้อมึงหลายรอบแล้วนะ อีกอย่างไหนมองบอกว่าพี่เค้าเคยไปส่งที่บ้านด้วยไม่ใช่หรอตอนที่มึงทะเลาะกับเวสเตอร์” ไอ้ช้อนถามผมอีก...โอ๊ย!!! นู้นก็ไม่ดี นี้ก็ไม่ได้ ทำไงดีว่ะ...พวกผมสามคนถอนหายใจออกมาอย่างใช้ความคิด
“กูคิดว่ากูจะไปว่ะเพราะจะได้จบๆไป....และพวกมึงต้องไปกับกูด้วย” ผมบอกสิ่งที่คิด ไอ้ช้อนนี้หน้าเหวอเลย
“เอาแบบนี้...บอกพี่เค้าว่าเจอกันที่ห้างตอนบ่ายเลย เพราะถ้าขืนขึ้นรถไปด้วยกันนะ แล้วพวกพี่เพชรเห็นหรือเวสเตอร์เห็นเข้ากูกับมึงนี้แหละจะซวย จากนั้นเราค่อยตามไปเจอพวกพี่เค้าที่นั้น” ไอ้ช้อนอธิบายแผนการให้ผมฟัง
“พวกมึงเอาแน่ใช่ไหม” ไอ้บู่ถามย้ำซึ่งผมก็พยักหน้ามั่นใจ
“พวกมึงรู้ไหม...พวกมึงเหมือนลักลอบหนีแฟนไปดูหนังกับกิ๊กเลยว่ะ” ไอ้บู่พูดหน้าแหยะๆ
“กิ๊กบ้านมึงดิกูไม่ใช่แฟนไอ้เวส/กูไม่ใช่แฟนพี่เพชร” ผมกับไอ้ช้อนชาพูดออกมาพร้อมกัน
-
แปะ
เถียงกันอยู่นั่นไม่ได้เป้นแฟน เด่วเป็นเมียจะรู้สึกนะคับ 55555
-
สนุกมากกกกกกก :mew1: :mew1:
-
:sad4: :sad4: :sad4:จบตอนแล้วหรือนี่ :ling3:
-
ตอนจบเงิบนะ พาค้าง :ling1: :ling1:
-
ฝุ่นกับช้อนซวยแน่ๆ :hao3:
-
ตอนนี้ไม่ใช่แฟน แต่ต่อไป อาจจะเมียนะเออ กิกิ :hao6:
-
อย่าไปกลัวในเมื่อว่าสามีของหนู ๆ ยังไม่รู้ใจตัวเอง ปากแข็ง ซึนไม่เลิก อย่าไปสนใจ น่ารัก เชิด ๆ ไปกะหนุ่ม ๆ คนอื่นดีกว่าเนอะ ๆ
-
ฝุ่นไปหาพี่เเม็คเลย เวสเเม่ม ทำฝุ่นเจ็บบบ
-
ช้อนชาน่าร๊าาาาาาาาาาก
-
งานเข้าแน่เด็กๆ เตรียมตัวได้เลย5555555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 11
Boo Psat
โอ๊ยยยยยย พูดเลยนะพวกมันสองคนคิดอะไรอยู่เนี้ยทำไมถึงยอมมากับพวกพี่เปอร์พี่แม็ค...ขนาดผมไม่ใช้พวกมันสองคนยังเสียวสันหลังแทนเลย ถ้าเป็นผมละก็จะไม่เสี่ยงหนีพี่เพชรหรือเวสเตอร์มาดูหนังกับพวกพี่เปอร์พี่แม็คเด็ดขาดเชื่อผมสิ
“น้องเป็นไรป่าวอะ”
“ห๊ะ!!” ผมมองผู้ชายตรงหน้างงๆ...พี่เค้าเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับพวกพี่เปอร์พี่แม็ค...เออว่าแต่พี่เค้าชื่อไรนะ
“พี่ถามว่าเป็นอะไรรึป่าว เดี๋ยวๆก็ขมวดคิ้ว เดี๋ยวๆก็เหมือนมองหาอะไร” มาจับพิรุจอะไรได้ตอนนี้เล๊า!! ไอ้เพื่อนบ้านสองคนนั้นก็เดินเป็นคู่ๆนำผมลิ่วไปแล้ว
“เอ่อ...ป่าวคับผมแค่...” แค่อะไรดีว่ะเรา T^T
“แค่...” คิดสิคิด...คิดๆๆๆ
“โอเคๆๆ...ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า ปล่อยพวกนั้นเค้าไปกันเป็นคู่เถอะ” พี่แกพูดแล้วทำหน้าเหมือนขำผมพร้อมกับลากผมไปไหนสักที่
“ห๊ะ...คู่..” หมายถึงผมคู่พี่ด้วยอะหรอ
“กินอะไรกันดีอะ” พี่แกหันมาถามผมยิ้มๆ...ผมก็ได้แต่อึกอักไม่รู้จะตอบว่ายังไงดี คือผมไม่ได้มีเงินกินอาหารแพงๆได้บ่อยขนาดนั้นหรอกนะ ผมต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเองจะให้เอาที่ไหนมากินบ่อยๆ และนี้มันก็ช่วงกลางเดือนขืนผมใช้เงินโดยไม่คิดล่ะก็ผมตายแน่
“คือผมแบบ...” จะบอกว่าไงดีอะ
“เป็นอะไรรึป่าว”
“พี่คับคือแบบผมว่า...เราไม่ต้องกินอาหารแพงๆได้ไหม คือผมต้องแบบ...เอ่อ ประหยัดนะ คือผมทำงานหาเงินเรียนเองแล้วทีนี้ผมว่าผมควรต้อง....” ผมพยายามอธิบายให้พี่แกเข้าแกแต่เชื่อไหมทั้งที่ผมเป็นคนพูด ผมยังไม่เข้าใจตัวเองเลย
“งั้นกินร้านนี้ละกันนะ” แต่เหมือนแกไม่ฟังที่ผมพูดสักเท่าไรพี่แกพูดจบก็เล่นลากผมเข้าซิสเลอร์ทันที แหงะ...เงินผม... T^T
“เอาอะไรดีละเรา” พี่แกหันมาถามผมเมื่อสั่งอาหารและเครื่องดื่มของตัวเองเสร็จ ผมไม่รู้จะทำไงดีอะดูราคาอาหารแล้วช็อคอะ
“ผมว่าผมไม่...”
“งั้นเอาเสต็กเนื้อนิวยอร์คมัชรูมอีกที่ละกันคับเครื่องเคียงก็มันบดส่วนเครื่องดื่มเป็นชามะนาว...แค่นี้คับ”พี่เค้าหันไปสั่งอีกที
“กินเนื้อได้ใช่ไหม” พี่เค้าถามขึ้นเมื่อผมพนักงานเดินไป ผมนี้อยู่ในช่วงมึนขั้นสุดยอด ราคาอาหารที่พี่แกสั่งไปให้ผมเมื่อกี้ผมกินข้าวได้สามวันเลยนะ T^T
“พี่คับผมว่าผมบอกพี่ไปแล้วนะว่าผม...”
“เดี๋ยวพี่จ่ายเอง พี่ต้องดูแลคู่เดทของตัวเองดิ” ห๊ะ!! ผมงงหนักกว่าเดิมอีก...ใครเดทกับใครว่ะ
“ใครเดทอะ” ผมถามออกไปงงๆ
“ก็พวกมันพาน้องช้อนชากับน้องสายฝุ่นมาเดทซึ่งพวกเราก็มาด้วย แล้วเราก็อยู่กับพี่งั้นแสดงว่าเรากำลังเดทกับพี่ไง” พี่แกพูดหน้าทพเล้น
“พี่อย่างมั่วอะ...ผมไม่ได้เดทกับพี่”
“ช่างเหอะ...นายคิดไงก็เรื่องของนายพี่จะคิดแบบนี้...อีกอย่างเป็นคู่เดทที่ดีให้หน่อยนะ ตอบแทนเรื่องค่าอาหารวันนี้”
“พี่กำลังทำให้ผมรู้สึกแย่” ผมพูดเคืองๆ ผมรู้สึกตัวเองเหมือนคนขายตัวแลกค่าข้าวยังไงยังงั้น
“เฮ้ย!! คิดมากน้าพี่แค่หมายถึงว่า อย่าไปคิดมากเรื่องค่าอาหาร...เอาเป็นว่าพี่เลี้ยงเราในฐานะรุ่นน้องก็แล้วกัน...ไว้มีโอกาสเราค่อยเลี้ยงพี่คืน” พี่แกพยายามอธิบายให้ผมเข้าใจ
“ผมคงไม่มีปัญญาเลี้ยงอาหารแพงๆพี่หรอก” ผมตอบแล้วมองไปนอกกระจก
“ข้าวแกงข้างทางก็ได้ขอแค่นั่งกินกับนาย” ผมหันกลับไปหน้าพี่แกงงๆพี่แกเห็นผมมองก็ยิ้มหล่อกลับมาให้
“พี่ผมถามไรหน่อยสิ”
“เอาดิถามเลย” พี่แกทำหน้าดีใจซะเหลือเกินที่ผมมีคำถามจะถามแก
“พี่ชื่ออะไรอะ” พี่แกขมวดคิ้วทันทีที่ผมถามเสร็จแกกรอกตาไปมาเหมือนเซ็งกับคำถามของผม
“คุยมาตั้งนานนี้ไม่รู้จักชื่อพี่หรอ...พี่ชื่อรัน”
“ออ..ผมชื่อบู่นะ” ผมแนะนำตัวเองกลับ
“คิดว่าพี่ไม่รู้ชื่อนายรึไง” พี่แกถามผม
“ไม่รู้สิ...ผมยังไม่เห็นรู้ชื่อพี่เลย” ผมบอกออกไปตามความจริง
“พอเถอะคับบู่พี่ฟังแล้วรู้สึกแย่ที่คู่เดทไม่รู้แม้กระทั่งชื่อพี่”
“แต่ผม.....” ไม่ใช่คู่เดทของพี่นะ...ผมได้แต่เถียงต่อในใจ เพราะกำลังจะอ้าปากเถียงพนักงานก็เอาอาหารมาเสริฟซะก่อน
“เอาหล่ะกินสิ” พี่รันพูดแล้วยิ้ให้ผมอีกครั้ง ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อๆก่อนจะก้มลงกินสเต็กตรงหน้า
“นี้พี่พูดจริงนะ” ผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าพี่รัน
“ที่บอกว่าขอเดทนะ” ผมรีบก้มหน้ามองจานสเต็กทันทีอย่างไม่รู้จะทำไง
“แล้วก็....จะจีบเราด้วย” ผมเงยหน้าขึ้นมามองพี่แกอีกครั้งแบบอึ้งๆ...ให้ตายสิ ชีวิตผมทำไมผู้มีแต่ผู้ชายเข้ามาจีบนะ...หรือคนพวกนี้ดูไม่ออกว่าผมเป็นผู้ชาย
“ผมเป็นผู้ชายนะ”
“พี่ไม่ได้ตาบอด” พี่แกมองผมแล้วตอบ
“ผมไม่ได้เป็นเกย์”
“พี่เหมือนคนเป็นเกย์หรอ” พี่แกถามย้อนผม
“พี่ไม่ใช่เกย์แล้วจะมาจีบผมทำไม” ผมยังถามอีก
“ก็ชอบไงเลยจีบ” พี่แกยิ้มให้ผม...คือ โลกร้อนเกินไปรึไง ประสาทกลับรึป่าว
“เลิกทำหน้าแบบนั้นสักทีน้ามันตลก...กินได้แล้ว เดี๋ยวได้เวลาหนังจะฉายแล้ว” ผมนั่งก้มหน้ากินไปแบบเงียบๆแล้วไม่เงยหน้าจากจานตัวเองเลย ไม่รู้จะทำหน้ายังไงตอนมองพี่แก
“มาช้านะมึงไอ้รัน” พี่เปอร์ว่าเมื่อผมกับพี่รันเดินมาถึงโรงหนัง จากนั้นเราก็เดินเข้าไปในโรงหนังและพบว่าพวกพี่สามคนนั้นซื้อที่นั่งสวีตไว้และแน่นอนว่าพวกพี่เค้าจับพวกผมสามแยกออกจากกันแล้ววางคู่ให้อย่างเสร็จสรรพ...แล้วหนังที่ดูนะเรื่องอะไรเรื่องอาร๊ายยยยย หนังผี!!! ไม่น๊า T____T
ผมสติจะแตกอยู่แล้วนี้แค่เริ่มเรื่องนะ...ผมนั่งหลับตาปี๋ปิดหูแน่นตั้งแต่เพลงสรรเสริญจบอะ...ใครก็ได้ช่วยผมที ผมกลัวผี...ผมเกลียดหนังผี
“บู่ กลัวหรอ” ผมลืมตามองคนที่สะกิดผม...ผมรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้น้ำตาผมจะไหลแล้ว
“ออกไปไหม” พี่แกถามผมแล้วเช็ดน้ำตาให้ ผมได้แต่ส่ายหัวดิกๆ...ไม่อยากดูน่ะแต่ค่าตั๋วมันแพงอะถึงผมจะไม่ได้จ่ายก็เหอะเสียดายเงินอยู่ดี
“งั้นเขยิบมานี้” พี่รันพูดแล้วถึงผมไปโอบผมพยายามขืนตัวไว้และดิ้นให้พี่เค้าปล่อย
“ไม่ทำอะไรหรอก อยู่นิ่งๆเหอะน้าถ้านายยังดิ้นมากๆคนอื่นมองแน่”
“ปล่อยนะทำไรเนี้ย” ผมจ้องหน้าเค้าแบบเอาเรื่อง พี่รันไม่ตอบแต่กลับโอบเอวผมแน่นขึ้นแล้วหันไปดูหนังต่อผมจึงดิ้นอีกครั้ง
“ดิ้นอีกพี่จูบ” ผมสตั้นทันทีที่ได้ยินก่อนจะค่อยๆหันไปทางจอหนัง
ตึ๊ง!!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
เฮือกกก
ผมยกมือขึ้นมาปิดตาแล้วหันไปซบที่ไหล่พี่รันไว้ ผมรู้สึกลมหายใจตัวเองสะดุดทันทีที่ผีโพล่ออกมา ให้ตายสิ...กลัวอะ อยากร้องละเนี๊ยยยย T^T
“พี่รัน...ผมกลัวอะ อยากร้องไห้ละเนี้ย” ดูหนังต่อไปสักครึ่งเรื่องผมก็สะกิดเรียกพี่รันแล้วสาระภาพออกมาทันที
“ออกไปไหม” พี่เค้าถามผมอีกครั้งแต่ผมก็ยังส่ายหัวเป็นคำตอบ
“ผมเสียดายค่าตั๋วอะ” ผมบอกพี่แกไปก่อนจะยกมือพี่แกที่เปลี่ยนมาอยู่ที่ไหล่ผมเมื่อไรไม่รู้ขึ้นมาบังทัศนียภาพไว้ก่อนที่ผมจะใช้มือปิดหูตัวเองอีกที ไม่ไหวจะเคลียชีวิต...ตลอดระยะเวลาเกือบสองชั่วโมงที่ผ่านมาผมรู้สึกสยองเหมือนโลกจะแตกพอหนังจบเท่านั้นแหละผมก็รีบลุกแล้วเดินออกจากโรงหนังแบบไม่รอใครทั้งนั้นอะ ผมยืนสะบัดหัวไปมาอยู่หน้าโรงหนังเหมือนคนบ้า
“นี้...วิ่งออกมาไม่รอเลยนะ” พี่รันที่ตามผมมาพูดพร้อมกับจับมือผม ผมพยายามจะดึงออกแต่พี่แกก็จับมือผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“พี่บู่” ผมหันหาเลิ่กลั่กเพื่อมองหาคนที่เรียกผมพอหันไปด้านหลังผมก็พบกับยี เด็กที่ผมสอนพิเศษให้
“อ้าวยี...มาทำไรที่นี้”
“นี้โรงหนังนะพี่บู่ยีก็ต้องมาดูหนังสิ” เออทำไมถึงถามคำถามแบบนั้นออกไปได้นะผม
“อ๊อ...”
“พี่บู่ วันนี้พี่บู่ไปสอนยีที่คอนโดพี่ชายนะ วันนี้ยีนอนคอนโดพี่ชายไม่มีใครอยู่บ้าน” ยีบอกผม
“ได้สิ...คอนโดพี่ชายของยีอยู่ที่ไหนหล่ะ”
“อยู่แถวๆ XXX...พี่บู่ไปพร้อมยีเลยก็ได้นะเดี๋ยวพี่ชายยีกำลังจะมารับ” แต่ผมจอดรถทิ้งไว้ที่มหาลัยนะสิ...ผมยกมือขึ้นมองนาฬิกาสี่โมงเย็นพอดี กลับไปเอารถก่อนเสียเวลาแน่เลย...สอนเสร็จค่อยไปเอาดีไหมอะ
“ไอ้บู่ วิ่งป่าราบออกจากโรงหนังเลยนะมึง” ไอ้ฝุ่นที่เดินมาพร้อมไอ้ช้อนพูดแซวผมขำๆ
“สรุปไงอะพี่บู่...วันนี้ว่างสอนยีป่าว” น้องถามผมขึ้นอีก
“ว่างคับๆ...เดี๋ยวพี่ไปพร้อมยีเลยก็ได้จะได้ไม่เสียเวลาสอยเราด้วย” ผมหันไปตอบน้องยี
“นี้ใครว่ะไอ้บู่” ช้อนชาถามผมแล้วพยักเพยินหน้าไปทางน้องยี
“น้องที่กูสอนพิเศษให้ไงจำได้ไหมที่เคยเล่าให้ฟังอะ” พวกมันสองตัวพยักหน้ารับหงึกหงัก
“ยี...นี้ไอ้ช้อนไอ้ฝุ่นเพื่อนพี่ และนี้ก็พี่รันรุ่นพี่ของพี่” น้องยีหันไปยิ้มน่ารักให้ไอ้เพื่อนผมสองคนก่อนจะมองมาที่มือของผมที่ถูกพี่รันจับไว้อยู่ผมเลยรีบสะบัดให้หลุดแต่อยู่ๆน้องยีก็ขมวดคิ้วมุ่นทำหน้าแหยะๆแล้วมองผ่านผมไปข้างหลัง ผมเลยมองตามสายตาน้องไปอย่างงงๆก็พบกันพี่เปอร์และพี่แม็คที่กำลังเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังไอ้ช้อนและไอ้ฝุ่น
“พี่บู่รู้จักคนพวกนี้ด้วยหรอ” น้องยีถามผมแล้วทำสายตาแหยงๆใส่สองคนนั้น
“น้องยี” พี่เปอร์ทักยีขึ้น...นี้สรุปรู้จักกันหรอ ผมมองหน้าน้องยีที่เบะปากใส่พี่เปอร์อย่างไม่สบอารมณ์พร้อมกับกรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่ายแสดงให้เห็นถึงความรังเกียจที่มีต่อสองคนนั้นอย่างชัดเจน...พวกเค้าคงไม่ถูกกันสินะ
“งั้นเราไปกันเหอะพี่บู่ พี่ชายยีมาถึงแล้ว” น้องยีก้มลงไปกดโทรศัพท์ยิกๆแล้วเงยหน้าขึ้นมาคุยกับผม
“อา...พวกมึง กูต้องไปแล้วนะมีสอนพิเศษน้องเค้าอะ” ผมหันไปบอกเพื่อนผมทั้งสองคน
“พวกพี่คับผมไปละนะ” ผมถอยหลังมาแล้วยกมือไหว้พี่ทั้งสามคน...น้องยีเดินนำผมมาจนถึงลานจอดรถแล้วพาผมเดินไปใกล้ๆรถคันนึงที่เหมือนผมจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่พอผมเปิดประตูแล้วแทรกตัวเข้าไปนั่งเท่านั้นแหละผมนี้ตัวลีบเหลือสองเซ็นเท่านั้น
“พี่ซี...นี่พี่บู่ พี่ที่สอนพิเศษให้ยี” ใช่คับพี่ชายที่น้องยีว่าก็คือพี่ซีเพื่อนของพี่เพชรไง
“สวัสดีคับพี่ซี” พี่ซีมองผมผ่านกระจกหลังแวบนึงก่อนจะสนใจคับรถต่อ
“เออ...ยีลืม พี่บู่เป็นรุ่นน้องที่คณะพี่ซีหนิ” ยีพูดแล้วกดโทรศัพท์ในมือเล่นไปเรื่อยๆ
“พี่บู่ ผู้ชายคนเมื่อกี๊แฟนพี่อ๋อ”
“ห๊ะ...อะไร ใครแฟน” ผมเงยหน้าขึ้นมามองยีอย่างงงๆ
“ก็คนที่ยืนจับมือกับพี่ไง”ยีเอี้ยวตัวหันกลับมามองผม ผมมองพี่ซีแวบนึงก่อนจะส่ายหัวตอบยีไป
“รุ่นไง...พี่บอกว่างั้นไม่ใช่หรอ” แล้วน้องยียักไหล่ใส่ผม
“แล้วเพื่อนพี่ที่ชื่อช้อนกับฝุ่นอะเป็นแฟนไอ้พี่เปอร์กับไอ้พี่แม็คหรอ เห็นเดิมตามกันต้อยๆไม่ห่าง...พี่ไปรู้จักพวกนั้นได้ไงเนี้ย...พี่ซีพี่รู้ไหมว่าพี่บู่รู้จักกับไอ้บ้าพวกนั้นด้วย” ยีถามก่อนจะหันไปบ่นกับพี่ตัวเองหน้าเซ็งๆ ผมหันไปมองหน้าพี่ซีทันทีแล้วผมก็พบว่าพี่ซีมองผมผ่านจกจกอยู่ พี่แกยกโทรศัพท์ออกมากดโทรหาใครสักคน
“ไอ้เพชรกูเคยเตือนแล้วนะว่าให้เฝ้าชิ้นเนื้อมึงดีๆ” ชื่อที่พี่ซีพูดขึ้นทำให้ผมอยากจะปาดเหงื่อทันที...สักพักพี่แกก็ส่งโทรศัพท์มาให้ผม ผมเองก็รับมางงๆ
“คุยสิ” ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูตามที่พี่ซีบอก
“ฮัล...”
“มึงเป็นใคร!!....แล้วไอ้ซีพูดแบบนั้นหมายความว่าไอ้ช้อนไปทำอะไร” เสียงที่ตะคอกทำให้ผมตกใจจนแทนจะปล่อยมือถือทิ้งไปผมทำหน้าเลิ่กลั่กแล้วหันไปมองพี่ซี พี่ซียิ้มมุมปากกลับมาเท่านั้น
“คะ...คือ”
“ตอบ!!! ไม่งั้นมึงเจ็บ” โฮววววววววววววววววว ขู่ผมทำม๊ายยยยย!!!! แล้วจะทำไงได้ละผมทีนี้นอกจากเล่าความจริงให้พี่เพชรฟัง...ไอ้ช้อนชากูขอโทษษษษ....อยากบอกว่ามึงซวยแล้วกูพูดเลย T^T
หลังจากสอนิเศษยีเสร็จผมก็ออกจากคอนโดพี่ซีแล้วกลับไปเอารถที่มหาลัยก่อนจะไปเข้างาน...ผมทำงานเป็นเด็กเสริฟที่ร้านเหล่าแห่งหนึ่งคับ มันทำรายได้ให้ผมค้อนข้างโอเคนะ ส่วนมากผมมักได้ทริปมือบ่อยนั้นมันเป็นเรื่องที่น่ายินดีเสียอยู่อย่างคนที่ให้ทริปผมมันเป็นผู้ชายเสมอนี้แหละ
“รับอะไรดีคับ” ผมเดินไปรับออเดอร์ที่โต๊ะลูกค้าแล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นว่าพี่ซีกับพี่บีฟนั่งอยู่ในโต๊ะด้วยผมรีบก้มหน้าหนีสายตาน่ากลัวๆของพี่ซีทันที...วันนี้ดวงกุดทั้งวันเลยผม
“อ่าว...น้องบู่หนิ” แล้วพี่บีฟก็ทักผมในที่สุด
“สวัสดีคับพี่บีฟ สวัสดีคับพี่ซี” ผมยกมือไหว้พี่แกทั้งสองคน
“ใครว่ะไอ้บีฟ เด็กมึงหรอน่าล่อใช้ได้” ผมหน้าเหวอทันทีที่ได้ยิน...เด็กเดิกเหี้ยไรแล้วใครหน้าล่อ!!!
“เด็กบ้านมึงดิไอ้เหี้ยซันนี้รุ่นน้องก็เหอะ” พี่บีฟหันไปว่าเพื่อน
“บู่ทำงานที่นี้หรอ” พี่บีฟถามอีกผมก็พยักหน้ารับ ผมรับออเดอร์โต๊ะพี่แกเสร็จก็ไปทำงานต่ออย่างไม่สนใจอะไรพวกพี่แกอีกเลย
---------------------------70%-----------------
-
แปะ
-
โอ๊ยยย ช้อนซวยไปแล้ว แล้วฝุ่นหล่ะ เมื่อไหร่จะซวย :hao6: :haun4: :oo1: หึหึ
-
เอ๊อะ!!!! o22 บู่โชคดี :hao6: 5555+
-
อร๊าย.. ชอบ :m1:
ชอบพี่เพชรมากกว่าพี่เปอร์ (อิพี่เปอร์มันดูเจ้าเล่ห์เกินไป) .. เข้าใจนะน้องช้อน :hao3:
ชอบพี่แม็คมากกว่าเวสจิ๊ดนึง (อันนี้น่ารักทั้งคู่) .. นะจ๊ะน้องฝุ่น :hao7:
พี่ซีกะพี่รัน .. หนูบู่เลือกถูกไหมลูก? (3P ได้ป่ะ???) ท่าทางน้องบู่จะไหวนะ สามารถรับมือกับสองหนุ่มได้ :hao6:
สมัครเป็น FC เรื่องนี้ :m3:
รอตอนต่อไปฮับ :impress2:
-
ยังไง ยังไง น้องบู่ก็ต้องคู่กับพี่ซี เชื่อเหอะ
แต่พี่บีฟไม่มีคู่หรอคะ นักเขียน
รอตอนต่อไปจร๊า รอดูผลกรรมของน้องซ้อนที่ไปดูหนังกับพวกพี่เปอร์
-
สงสัยงานจะเข้าช้อนชา
พี่เพชรใจเย็นๆๆๆๆๆๆๆ
-
โดนแน่ๆ 5555555
-
ลุ้นคู่บู่นะ ไม่เห็นแววว่าพี่ซีจะสนใจบู่เรยอ่าา :mew6:
รอค่าาา :mew1:
-
สนุกมากค่ะ อ่านยาวรวดเดียวเลย o13
เราว่าอีตาพี่เพชรเนี่ยแกอาจกามตายด้านนะ น้องช้อนชาออกจะน่ารัก ได้อยู่ใกล้ๆพี่แกไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ
ชอบคู่เวสฝุ่นนะ น่ารักมุ้งมิ้งมากจริงๆ :-[
-
อยากอ่านคู่หลักจังง พี่เพชรน้องช้อนชาา ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต่อค่ะ
ZEE Past
ผมนั่งกระดกเหล้าไปเรื่อยๆตาผมก็จ้องไปที่ไอ้เด็กบู่ที่ตอนนี้เริ่มจะเมาแอ๋ทั้งที่เมื่อห้านาทีที่แล้วยังปฎิเสธเหล้าที่ไอ้พวกบ้ากามนั้นยื่นให้แต่ตอนนี้ดันกระดกเอาๆไม่ว่าใครยื่นอะไรให้
“มองน้องมันแบบนั้นสนใจหรอ” ไอ้บีฟถามผมแล้วยื่นหน้ามาใกล้ผมพร้อมกับมองไปทางเดียวกับที่ผมมอง
“น้องมันน่าล่อนะ” มันพูดแล้วยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้งก่อนจะกวักมือเรียกไอ้เด็กนั้นที่มองมาทางโต๊ะเราพอดี มันลุกเดินโซเซๆมาที่โต๊ะพวกผม
“คับ” มันขานรับแล้วสะบัดหัวหน่อยๆเหมือนกับจะไล่อาการมึน
“มานั่งนี้สิคับ” ไอ้บีฟพูดแล้วเขยิบห่างผมเป็นเชิงให้ไอ้บู่มานั่งตรงนี้ ผมมองหน้ามันสองคนสลับกันก่อนจะยกแก้วขึ้นดืมอีกที
“ไม่เอาอะ...ผมเมาแล้ว” มันพูดแล้วส่ายหน้าไปมาก่อนจะยิ้มให้ไอ้บีฟชนิดที่หวานหยด...หึ อ่อยเพื่อนกูซะ!!
“ชวนมานั่ง...ไม่ได้ชวนดื่ม มาสิ”ไอ้บีฟพูดอีกที มันทำหน้าลังเลใจนิดหน่อนก่อนจะยอมเดินมานั่งลงตรงกลางระหว่างผมกับไอ้บีฟ ไอ้เด็กนั้นหันมามองหน้าผมนิดหน่อยก่อนจะขมวดคิ้ว
“พี่!! ทำให้ผมโดนพี่เพชรด่าและก็ทำให้ผมรู้สึกผิดกับไอ้ช้อน!!” มันว่าแล้วชี้หน้าผมพร้อมกับขยับตัวหนีผม ผมปัดมือมันทิ้งทันทีเพราะไม่ชอบให้ใครมาชี้หน้า...เมาแล้วเลื้อนรึไงว่ะ
ส่วนไอ้บีฟก็ได้โอกาสโอบไหล่ไอ้เด็กนั้นไว้ ผมก็เลิกสนใจพวกมันทันทีช่างหัวพวกมันเหอะ ผมหันกลับมาสนใจผู้หญิงหุ่นเซ็กซี่ที่เดินเข้ามานั่งเบียดผมตอนนี้ดีกว่า
หมับ
ไอ้เด็กนั้นเบี่ยงตัวหลบไอ้บีฟแล้วเกาะแขนผมไว้ ผมก้มลงไปมองมันก่อนจะสะบัดมันออกเบาๆ
“พี่คับ...ช่วยผมด้วย” มันพูดแล้วเกาะผมไว้แน่น
“อะไรของมึง ปล่อยกู”
“ไม่...ช่วยผมด้วย พี่บีฟเค้าบังคับผม” มันพูดแล้วทำหน้าจะร้องไห้ เห้ย...เดี๋ยวนะ ไอ้บีฟมันชั่วถึงขั้นบังคับปล้ำคนอื่นในร้านเหล้าเลยรึไงว่ะ
“เฮ้ย...กูแค่บังคับให้น้องมันกินเหล้า” มันพูดแล้วมองหน้าผมอย่างรู้ว่าผมกำลังคิดอะไร
“พี่คับ...ปวดฉี่อะ ช่วยหน่อย” ผมเปรยตามองคนพูดอย่างงงๆ ปวดเยี่ยมแล้วให้กูช่วยยังไง...แล้วดูทำหน้าทำตาใส่กูเข้าไอ้บีฟที่นั่งข้างหลังทำหน้าอยากฟัดมันเต็มที่แล้ว
“ปล่อยแขนกู...ไปให้ไอ้บีฟไป” ผมพูดแล้วผลักมันไปหาไอ้บีฟไอ้นั้นก็ยินดีอ้าแขนรับทันที
“ม๊ายยย” แล้วมันก็โผเข้ามากอดผมอีกครั้งแล้วยืนหน้ามาใกล้หน้าผม
“ไม่เอาอะ...รู้ไหมว่าพี่บีฟอะชอบแตะอั๋งผม มือก็จับแต่ก้นผมงา..” มันพูดแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“นะพี่นะ...พาไปหน่อย ผมปวดฉี่อะ จะราดแล้วด้วยอา” เออ!! สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหวและก็ต้องแบกมันไปถึงห้องน้ำ ผมทิ้งมันไว้ในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาสูบบุหรี่ตรงมุมที่สูบบุหรี่พอเสร็จผมก็เดินกลับไปที่โต๊ะทันที
“อ้าว...น้องบู่อะ” ไอ้บีฟถามเมื่อเห็นผมเดินกลับมาที่โต๊ะคนเดียว
“ไม่รู้กูทิ้งไว้ที่ห้องน้ำ” ผมตอบตามความจริงแล้วหย่อนก้นนั่งลงที่เดิม
“ห๊ะ...ทิ้งไว้เนี้ยนะ”
“ก็มันให้กูพาไปไม่ได้บอกให้กูพากลับหนิ” ผมตอบแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกอีกรอบ
“สัด...ความรับผิดชอบอะมีไหม น้องเค้าน่ารักขนาดนั้นยิ่งเมาๆแบบนี้โดนแดกไปกูทำไง” มันพูดแล้วทำท่าจะลุกไปห้องน้ำ รู้สึกจะมากมายนะมึงแล้วทำไมกูต้องไปมีความรับผิดชอบอะไรกับไอ้เด็กนั้นไม่ทราบ...ผมยกแก้วเหล้าดื่มไปเรื่อยๆสักพักใหญ่ผมก็เห็นไอบีฟหิ้วปีกไอ้เด็กนั้นออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่...หึหึ...เสร็จไอ้บีฟไปแล้วหล่ะซิท่าเสื้อผ้าหลุดหลุ่ยซะ ไอ้บีฟเดินมาถึงที่โต๊ะแล้ววางไอ้เด็กนั้นไว้ข้างๆผมที่เดิม ผมปลายตามองไอ้เด็กข้างก่อนจะเงยหน้าไปมองไอ้บีฟ
“เรียบร้อยแล้วงั้นสิ” ไอ้เด็กนี้ใจง่ายใช้ได้...
“เรียบร้อยเหี้ยไร...กูเข้าไปนะเห็นพนักงานอีกคนกำลังจะปล้ำมันอยู่แล้ว” มันพูดแล้วกระแทกตัวนั่งลงอย่างหงุดหงิดพร้อมกับยกมือขึ้นมาจับที่มุมปากตัวเองผมเพิ่งสังเกตเห็นว่ามันปากแตกด้วย
พรึบ!!
ไอ้เด็กนั้นจากที่นั่งคอพับคออ่อนอยู่ก็หันมากระชากคอเสื้อผมแล้วจ้องผมนิ่ง
“มึง...ไอ้พี่เหี้ย ไมทิ้งก็ไว้ในนั้นรู้ไหมกูเจออะไร” มันโวยวายผมเสียงอ้อแอ้ ผมกรอกตาไปมาอย่างรำคาญ
“เจออะไร”
“กูเกือบโดนปล้ำ...กูเกือบมีผัวไงไอ้เหี้ย”
“หน้าแบบมึงก็สมควรมีผัวอยู่แล้วหนิ” ใช้คับ...ก็ถูกแล้วหนิที่แบบมันจะต้องมีผัว หน้าแบบมันจะเป็นผัวใครได้
“สัด...มึงมีเองเหอะ”
“มึงเมาแล้วนิสัยหมานะ” ผมบอกอย่างหงุดหงิด มันเริ่มจะลามบามผมมากไปแล้วนะตอนนี้...ไอ้บีฟพยายามดึงมันออกจากผมแต่มันยังเสือกยึดคอเสื้อผมไว้แน่น
“มึงสิหมา อยากมีเรื่องกับกูช่ะ!!”
พลั๊ก!!
หมัดรุ่นๆเลยคับ...ผมจบมันก็ต่อยผมเปรี้ยง เห็นมันตัวเล็กแบบนี้แต่ชกผมหน้าหันเลยนะ
“ไอ้เหี้ย” ผมกระชากคอเสื้อของมันคืนแล้วแล้วจะปล่อยหมัดสวนกลับไปแต่ไอ้บีฟก็เสือกมาจับแขนของผมไว้ซะก่อน
“เห้ย...ใจเย็นมึง”
“เย็นเหี้ยไร เห็นไหมมันต่อยกู” ผมพูดด้วยอารมณ์โมโห เป็นคุณ คุณจะยิ้มรับหมัดหน้าชื่นตาบานรึไงกัน!!
“เออกูเห็น แต่มึงก็เห็นว่าน้องมันเมา...อีกอย่างมึงก็ทิ้งน้องมันไว้ในห้องน้ำจริงๆ” ผมหันไปมองไอ้เด็กนั้นที่ตอนนี้หลับไปแล้ว หลับทั้งที่เกือบโดนกูต่อยเนี้ยนะ
“แล้วมันเรื่องอะไรที่กูต้องไปสนใจไอ้เด็กนี้หนักหนา....มึงลองยกตัวอย่างความจำเป็นมาสักข้อดิ” ผมพูดแล้วปล่อยมือออกจากคอเสื้อมัน ไอ้เด็กนั้นตัวอ่อนหัวกระแทกโซฟาไปทันที
“น้องมึงไง...มึงบอกเองว่าน้องบู่เป็นครูสอนพิเศษไอ้เตี้ยมันแล้วมันสองคนก็สนิทกัน” ผมหันไปมองหน้ามันแล้วถอนหายใจ
“เอาไอ้ยีมาขู่กู” ผมพูดอย่างรู้ทัน...ใครๆกูรู้ว่าน้องผมมันแสบและฤทธิ์เยอะแค่ไหนผมเองเป็นพี่มันยังหวั่นๆเลย
“แล้วนี้เอาไงว่ะเนีย...น้องมันหลับไปแล้ว” มันพูดแล้วดึงให้ไอ้เด็กนั้นไปซบที่อกมัน
“ไม่ใช่เรื่องของกูหนิ” ผมยังยืนยำคำเดิม...ไอ้บีฟมองหน้าผมนิดนึงก่อนจะก้มมองคนในอ้อนกอดของมันแล้วยิ้มมุมปากออกมา...หน้าหื่นสัด!!
“เอามานี้ กูจะเอามันไปส่งเอง” ไปกับไอ้เหี้ยบีฟนี้คงไม่เหลือ...ผมไม่เสี่ยงให้น้องผมตามไปแหกอกไอ้บีฟมันหรอก
“เอางั้น” ไอ้บีฟถามเพื่อความแน่ใจผมเองก็พยักหน้าตอบกลับไปก่อนจะหันไปพยุงไอ้เด็กนั้นให้ลุกขึ้นตาม
“มึงจะกลับแล้วหรอว่ะ” ไอ้บีฟถามเมื่อเห็นผมลุกขึ้น
“เออ...วันนี้ไอ้ยีมันอยู่ที่ห้องกว่ากูจะไปส่งไอ้เด็กนี้กว่าจะกลับ...กลับดึกไอ้ยีเล่นกูแน่”
“น้องมึง...ฝันร้ายชัดๆ” ไอ้บีฟพูดแล้วทำหน้าขนลุก...คือน้องกูเป็นคนนะ แล้วพี่มันก็ยืนหัวโด่อยู่นี้ถ้ามึงจะนินทาน้องกูก็ควรลับหนังกูสิ
“เออ..กูไปละ”
“เออ เจอกัน” ล่ำลามันเสร็จผมก็แบกไอ้เด็กนี้ออกมาจากร้านแล้วยัดใส่รถผมไป...และตอนนี้ผมเองก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า...ผมไม่รู้จักบ้านไอ้เด็กนี้
“เอาไงว่ะกู” ผมพูดเบาๆกับตัวเองพร้อมกับคิดว่าจะเอาไงดี...เอาเป็นว่าเอาไปคอนโดผมละกันอย่างน้อยไอ้ยีมันก็อยู่ ให้พวกมันดูกันเองละกัน...คิดได้แบบนั้นผมก็ขับรถมาที่คอนโดตัวเองแล้วแบกไอ้เด็กนี้ที่เมาปลิ้นไปจนถึง
“ยี...ยี มึงออกมาดูไอ้บู่ดิ๊” ผมตะโกนเรียกน้องตัวเองแต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ ผมวางไอ้เด็กนั้นไว้ที่โซฟาก่อนจะเดินไปที่ห้องนอน ผมเปิดประตูเข้าไปก็ไม่เห็นน้องตัวเองอยู่ในนั้น ผมขมวดคิ้วก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหามันแต่ก็เห็นไลน์ที่มันส่งมาให้ก่อน
พี่ซีพี่มีโทรศัพท์ไว้ปาหัวหมารึไง ยีโทรไปทำไมไม่รับห๊ะ!!! ยีจะบอกว่าวันนี้ยีไปข้างบ้านไอ้คิมนะเดี๋ยวกลับคอนโดตอนเย็นเลย
ผมกรอกตาไปมาอย่างใช้ความคิดก่อนจะเดินไปแบกไอ้เด็กนั้นมาที่เตียงพร้อมกับถอดเสื้อและกางเกงมันออกเพื่อที่จะได้เช็ดตัวให้มัน...ผมคงไม่ให้มันมานอนบนเตียงผมหรอกนะถ้าตัวมันสกปรก...แต่ไอ้เด็กนี้ตัวโคตรผอมเลย มันกินข้าวบ้างป่าวว่ะ แต่ตัวมันก็เสือกขาวซะ...ผมเดินไปหยิบผ้าชุบน้ำแล้วเดินมานั่งลงเช็ดตัวให้มัน ผิวของมันนุ่มลื่นเหมือนผิวเด็ก
“อ๊ะ...อืมมมม” มันสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อผมเริ่มเช็ดที่หน้าอกของมัน...
“อืม...”มันครางเบาๆแล้วปรือตาขึ้นมามองผมด้วยสายตาเยิ้มๆ ผมเองก็จ้องมันนิ่ง...ให้ตายสิ ผิวนุ่มเลื่อนของมัน เสียงครางเบาของมันและสายตาเยิ้มๆนั้นกำลังทำให้ผมเกิดอารมณ์!!
ผมมองคนที่จ้องด้วยสายตาเชิญชวนนั้นก่อนจะก้มลงไปหาผมลากนิ้วของตัวเองผ่านลำคอของมันไปจนถึงท้องน้อยปากผมก็ทำหน้าที่เบาลมเบาๆใส่หูมันก่อนจะกัดเบาๆที่หูมัน
“อ๊ะ..อืม ทะ ทำอะไร” มันถามผมเสียงเบา ผมจ้องหน้าหวานๆของมันก่อนจะยิ้มมุมปากแล้วกดจูบลงไปที่ปากนั้นมอบจูบที่เร้าร้อนให้มันแต่ดูท่าคนตรงหน้าจะไม่ค่อยเป็นมวยสักเท่าไร เพราะดูจะเก้ๆกังๆยังไงชอบกล...ผมถอนจูบออกมาเมื่อรู้สึกว่ามันเริ่มหายใจไม่ทัน...ผมจ้องใบหน้าของมันนิ่งตอนนี้ใบหน้าของมันแดงมาก ตาก็เยิ้มยิ่งกว่าเก่าเสียงหอบให้ใจน้อยๆนั้นยิ่งกระตุ้นอารมณ์ผมให้มีมากขึ้น...
“ลิ้นนุ่มจัง” มันพูดเสียงเบาๆเหมือนละเมอ ผมเลื่อนปากมาจูบที่คอของมันสองสามที่ก่อนจะเลื่อนลงมาที่อกเล็กๆนั้น มือของผมก็กำลังล้วงเข้าไปในบ๊อกเซอร์ของมันแล้วลูบที่ต้นขาเบาๆเพื่อเพิ่มความสยิวในมัน
“แบบนี้ดีไหม..” ผมเลื่อนปากขึ้นไปถามพร้อมกับกดจูบย้ำๆที่ปากบางๆนั้น
“อื้อ..อ๊ะ...ชอบ” ผมยิ้มพอใจกับคำตอบของมัน...ชอบไปเหอะจะโดนล่ออยู่แล้ว...
ผมลุกจากเตียงก่อนจะเดินออกมาสูบบุหรี่ที่ระเบียง ตาผมก็จ้องไปที่ไอ้เด็กที่นอนคว่ำหน้าหมดสภาพอยู่บนเตียงของผม...เมื่อคืนพอผมจะสอดใส่มันจะเสือกขัดขืนดิ้นพล้านๆบอกว่าเจ็บ แต่สุดท้ายก็ยอมผมจนได้ เทคนิคผมดีหนิ...ผมมองสภาพห้องตัวเองปลงๆ บอกได้คำเดียวว่าเละคับ มันเป็นคนแรกที่ผมเอากับมันที่คอนโดตัวเองและหลังจากที่มันยอมให้ผมใส่ผมก็เล่นมันหนักซะสภาพห้องเละเทะไปหมดกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้ากันพอดี
Rr rr rr r
ผมเดินไปรับโทรศัพท์ที่อยู่ที่หัวเตียง
“ไงไอ้บีฟ” ผมถามปลายสาย
“มึงอยู่ห้องไหมกูอยู่ที่หน้าคอนโดมึงเนี้ยกูจะมาเอาเอกสารที่ลืมไว้กูต้องใช้เย็นนี้”
“อยู่...สัดมาถึงขนาดนี้แล้วเพิ่งโทรมา”
“ก็ถ้าไม่อยู่กูจะไม่ขึ้นไปไง...ว่าแต่ไปส่งน้องมันถึงไหนหล่ะมึงอะ”
“ห้องกูนี้ไง” ผมตอบไปแบบไม่ปิดบัง...ไม่เห็นมีอะไรต้องปิดหนิ
“หึหึ...กูว่าแล้ว...เรียบร้อยหล่ะซิมึง”
“อืม” ผมตอบรับมันในลำคอ
“แหม...แล้วไหมมึงบอกว่าไอ้เตี้ยมันอยู่ห้องมึงไปล่อน้องบู่ได้ไง”
“ไอ้ยีมันไปนอนบ้านเพื่อนกลับมาเย็นๆ”
“สนุกเลยละสิมึง..เหี้ย!!” ผมยกโทรศัพท์ออกห่างจากหูตัวเองทันที
“มึงแหกปากทำส้นตีนไร” ผมถามมันกลับไป
“น้องมึงมา” ผมขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินไอ้บีฟพูด...ถ้าไอ้ยีมาเห็นสภาพห้องและสภาพไอ้บู่ตอนนี้ผมโดนไอ้น้องเรานั้นแหกอกแน่ๆ
“ไอ้บีฟ...มึงทำไงก็ได้ที่ไม่ให้น้องก็ขึ้นมาได้”
“มึงจะบ้า!! จะให้กูทำไง...กูไม่อยากยุ่งกับน้องมึง”
“กูรู้...แต่มึงไม่คิดจะช่วยกูรึไง” ผมถามกดดันมันเสียงเครียด
“ฮึ้ย!! ไอ้เหี้ยซีถ้ากูซวยเพราะช่วยมึงละก็กูเอามึงตายแน่” พูดจบมันก็ตัดสายไปทันที...ผมรอไปสักพักก็มีเสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นพอไปดูผมก็พบว่าเป็นไอ้บีฟ ผมเปิดประตูให้มันเข้ามาในห้องมันเดินไปหยิบซองเอกสารที่โต๊ะโซฟาก่อนจะหันมามองผม
“หนักละซิมึง” ผมยักไหล่ตอบกลับไป
“น้องกูล่ะ”
“กลับไปแล้ว” ผมเลิกคิ้วมองมันอย่างสงสัย มันจัดการน้องผมได้จริงๆหรอว่ะ
“หึหึ...น้องมึงปากจัดและแสบนะ...แต่กูว่าแม่งอ่อน กูไปนะ รีบ” มันพูดสีหน้ามีเลสนัยพูดจบมันก็เดินออกจากห้องผมไปทันที แต่ผมก็ต้องหยุดความสงสัยไว้แค่นั้นเมื่อได้ยินสิ่งเหมือนอะไรหล่นตุ๊บดังมาจากห้องนอน พอผมเดินเข้าไปดูผมก็เห็นไอ้บู่นั่งอยู่ข้างเตียงผมจึงเดินเข้าไปใกล้เพื่อที่จะพยุงมันขึ้น
“ไม่ต้องเข้ามา!!!” ผมชะงักทันทีแล้วถอยหนังสองก้าวผมมองมันที่เอาแต่จ้องผมเขม็งแล้วพยายามจะลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองทั้งที่ขาสั่นจะตาย ปากมันที่บวมเจ่อเพราะถูกผมจูบตอนนี้เม้มแน่นจบเป็นเส้นตรง มันเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปส่วนผก็ออกมานั่งดูทีวีฆ่าเวลาไปสักพักมันก็เดินออกมาข้างนอก
“ให้มันแล้วไป” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองมันงงๆ...ไม่เข้าใจที่มันพูด
“เรื่องเมื่อคืน ให้มันแล้วไปไม่ต้องพูดถึงไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีกต่างคนต่างอยู่ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น” มันว่าใส่ผมเสียงแข็ง
“ฮึ๊!! มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้ว...มึงมันก็แค่คู่นอนกูเหมือนคนอื่นๆนั้นแหละ” ผมบอกในสิ่งที่รู้สึก...มันจ้องหน้าผมแล้วกำหมัดแน่น
“ผมน่าจะรู้ว่าพี่เนแบบนี้” มันพูดเสียงรอดไรฟัน
“อืมดี...นั้นประตู” ผมชี้ไปที่ประตูเป็นเชิงไล่มัน มันมองหน้าผมอีกครั้งก่อนจะแค่ๆเดินกระเพลกๆออกจากห้องผมไป
..................................................................................
ย้อนกลับไปครึ่งชั่วโมงที่แล้ว
ไอ้เหี้ยซี หาเรื่องโยนขี้มาให้กูตลอด กกเด็กเสร็จก็โยนขี้ให้กูเคลีย...ผมได้แต่กล่นด่าไอ้เพื่อนเหี้ยในใจพร้อมกับเดินไปขวางไอ้เด็กวายร้ายไว้ไม่ให้มันขึ้นไปหาพี่มันได้...ไอ้เด็กนั้นชะงักเท้าแล้วเงยหน้ามามองผมเหวี่ยงๆ
“หลบไปลุง” ผมบอกแล้วว่าไอ้เด็กนี้มันร้าย!! ดูมันเรียกผมลุงแล้วไหนจะหน้าตาอวดดีนั้นอีก ถ้าไม่ติดเป็นน้องไอ้ซีนะผมตบเข้าให้
“เรียกลุงเลยหรอ”
“อืม ลุง...หรือจะให้เรียกไอ้แก่!!” มันถามผมอีก
“เรียกไอ้แก่นี้เหมือนเมียใช่เรียกผัวเลย...สนใจจะมาเป็นเมียพี่ไหม” ผมกวนมันกลับไปบ้าง...มันมองผมเหยียดๆแล้วถอยห่างผมสองก้าว
“ไม่มีคนเอารึไงถึงมาเร่ขายให้ยีแบบนี้...น่าสงสารเนอะ” มันถามผมกลับแล้วทำหน้าเหมือนสมเพชผมซะเหลือเกิน เห็นละกูอยากต่อยจริงๆ
“ผมไม่สนใจหรอกนะ...ผมอยากได้แฟนไม่ใช่วัตถุโบราณเคลื่อนที่...ลองไปเสนอให้พิพิธพรรณสิเพื่อเค้ารับ” มันพูดแล้วส่งยิ้มกวนๆมาให้ผม...ไอ้เด็กเวรนี้ทำผมเท้ากระตุก
“หลบไปสิ...แกละแม่งหูตึง” มันตะโกนใส่ผมอีก
“มีเรื่องจะคุยด้วย” ผมอ้างออกไปแบบนั้นทั้งที่คิดไว้ออกว่าจะพูดอะไรกับมัน...อันที่จริงเรียกว่าผมไม่อยากเสวนากับมันจะดีกว่า ก็ดูปากมันสิคับ ดูพ่นออกมาแต่ละคำ วอรเจ็บตัวตลอด..
“ไม่อยากคุย...รำคาญ” มันพูดแล้วเบี่ยงตัวเดินหนีผม แต่ผมก็รีบคว้ามันไว้ทันทีขืนปล่อยไปแล้วไปเจอไอ้ซีตอนนี้ ตายยกคอนโดแน่
“ปล่อยกูนะเว้ยไอ้แก่!! กูรีบไปเอาของ” มันหันมาพูดเสียงหงุดหงิด...เอาไงดีกูๆๆๆ..ทำไงดี
“พี่ชอบนาย...คบกันได้ไหม” ห๊ะ!!! นี้กูพูดอะไรออกไปเนี้ย = =
“ห๊ะ...อะ อะไร” มันมองผมสีหน้าตื่นๆพร้อมกับแกะมือผมออก พอผมปล่อยมือมันก็ถอยห่างผมทันที
“ชอบนายไง...คบกับพี่นะ” ผมพูดย้ำไปอีกที อยากจะตบปากตัวเองจริงๆ...แต่ไอ้เด็กนี้คงไม่คิดว่าผมชอบมันจริงหรอกนะ
“ไอ้แก่!! ประสาทกลับรึไง!!” มันตะคอกใส่ผมก่อนจะทำท่าอึกอัก้หมือนทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้หน้าของมันก็แดงขึ้นเรื่อยๆ...จากนั้นมันก็วิ่งหนีผมออกไปเลย...อย่าบอกนะว่าเขิน = =
_______________-100%--------------------------------------
-
จิ้มมมมมมมมม! แล้วจะมาเม้า อิอิ
..............................
อั้ยยะ คู่บู่นี่มันโหดจริงอะไรจริง
ขอคู่หลักน้าาา ชอบบๆ นายเอกน่ารัก มึนดี
-
อิพี่ซีใจร้าย วันหน้าอย่ามาตามง้อบู่ล่ะกัน
สะบัดบ๊อบใส่เลยบู่ ชิส์
คู่พี่บีฟกับยี แซ่บแน่ ร้ายพอกัน
-
เอ๊ยยย ไอ้พี่ซีใจดำอำมหิต คู่นี้มาทีหลังเสร็จก่อนเฉยเลย :impress2: :impress2:
-
มาเร็วเคลมเร็ว :z1:
เชิดใส่พี่ซี .. แล้วหันไปซบอกพี่รันด่วน !
อย่าให้รู้นะว่ามาทำท่าหวงก้างอีก :angry2:
แม่จะตบไม่เลี้ยง :m31:
สงสารน้องบู่ :sad4:
ว่าแต่ฝุ่นกะช้อนจะโดนไรมั้งอ่ะ?
อยากรู้ :haun4:
-
บู่อย่ากลับไปสนใจไอ้พี่ซีเด็ดขาด! :m16:
-
พี่ซีใจร้ายอ่ะ
สงสารบู่
ฟันแล้วทิ้งงี้ระวังเหอะพี่ซี จะมาเสียใจทีหลัง
-
พี่ซีใจร้ายอ่าาาา
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
อีพี่ซี ตีๆๆๆๆ :katai4: :katai4:
เอออ ไม่ต้องยุ่งกับน้องเลยนะ!!! อย่าให้เห็นเดินตามน้องต้อยๆละ!
โอ๊ยย โมโหหหห :katai1: ขอให้เวรกรรมตามทัน
(รู้สึกจะแค้นมาก ซีเพิ่งออกไม่กี่ตอน 5555555)
-
แหมะพี่ซี เด่วเถอะๆ
-
คนเขียนจร๊า ไม่ใช่ปลาร้านะจร๊
นี่มันสามเดือนแล้วนะ กินได้แล้ว
พี่เพชรหายไปไหน
มาต่อเถอะค่ะ รอนานแล้วนะคะ
-
เอาจริงๆนะ
ชอบคู่เวสฝุ้นจังเบยยยยยยย5555
ส่วนบู่พี่ซี... บู่เชิดใส่พี่ซีเลย!!
ปกติเราเข้าข้างเมะตลอด อย่างพี่เพชรก็ใช่
แต่มาคู่ฝุ่นกับบู่
เราอนุญาตให้ฝุ่นกับบู่มีคนจีบได้ตามสบาย อิอิ
โฟร์จะมาเกี่ยวข้องกับฝุ่นอีกรึเปล่าหว่า??? ลุ้นอยากให้มีนะ ให้เวสมันหัึงหวงจนอกไหม้ไปเลย
ส่วนพี่ซี...ขอให้ตามหึงตามหวงบู่จนอกแตกตาย
พี่เพชร...ไว้ให้สักคนแล้วกัน555
ไม่รู้ทำไมถึงไม่รู็สึกหมั่นไส้พี่เพชรเลยสักนิด
แต่หมั่นไส้เวสกับพี่ซี.....
วอนให้คนแต่งเล่นงานสองคนนี้ให้หนัก
เวสยังไม่เท่าไหร่ (แต่หนักได้ก็ดีค่ะ) เพราะยังมีหึงๆหวงๆฝุ่นบ้าง
แต่พี่ซีนี่สิ!!!!
เป็นกำลังใจให้ค่ะ นิยายสนุกมาก ^^
-
อ่านไปมาก็สนุกเหมือนกัน
-
ครบทุกคู่ทุกคนเลยแฮะ 555
-
สนุกอ่ะ แล้วคนแต่งหายไปไหนหว่าาาา
-
มาต่อนิยายบ้างนะครับ คนอ่านรอติดตามอยู่ ได้โปรดอย่าดองนาน ระวังคนอ่านจะเบื่องานเขียนของคุณ
-
มาแอบปูเสื่อรอ มาไวไวน้าา
-
ตอนที่ 12
ผมเดินฮัมเพลงเข้าห้องมาอย่างอารมณ์ดี ไม่รู้ป่านนี้พี่เพชรจะกลับรึยัง...จะว่าไปวันนี้ที่ไปดูหนังผมก็รู้สึกสนุกดีนะพี่เปอร์เค้าก็ดูเป็นคนนิสัยดีแถมคุยสนุกอีกต่างหากไม่รู้ว่าพี่เพชรไปจงเกลียดจงชังเค้าเรื่องอะไร
“ยังไม่กลับหรอ” ผมขมวดคิ้วสงสัยเมื่อเปิดประตูห้องเค้ามาก็ไม่เห็นมีใครอยู่ทั้งที่ก็หกโมงเย็นแล้ว ผมจึงตัดสินใจจะเดินไปล้างหน้าล้างตาซะก่อนค่อยออกมาทำอาหารไว้ในพี่เพชร...ส่วนผมนะหรออิ่มจนพุงจะแตกแล้ว ^O^
เฮือก!!
ผมสะดุ้งตกใจกระเป๋าร่วงจากมือทันทีเมื่อเปิดไฟห้องนอนแล้วพบพี่เพชรนั่งอยู่ที่เตียง ตานี้จ้องผมเขม็งเลย
“พี่เพชร...ช้อนตกใจหมดเลย ทำไมไม่เปิดไฟล่ะ” ผมก้มลงไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปเก็บที่ตู้...ผมหันไปมองพี่เพชรที่ไม่ยอมตอบคำถามผมแล้วเอาแต่จ้องผมนิ่ง
“พี่เพชรมีอะไรรึป่าว” ผมถามพี่แกแล้วเดินไปชาร์ตแบ็ตโทรศัพท์...ผมเปิดเครื่องเพื่อเช็คดูว่ามีคนโทรมารึป่าวหรือว่าพี่เพชรโทรตามแล้วผมไม่รับรึป่าวพ่อคุณเค้าถึงดูรมณ์ไม่ดีขนาดนั้นแต่ก็มีแค่เบอร์พี่เปอร์แล้วก็ข้อความที่ไอ้บู่ส่งมา
ไอ้ช้อนกูขอโทษมึงจริงๆ แต่พี่เพชรเค้าขู่กู ตอนนี้เค้ารู้เรื่องที่มึงไปดูหนังกับพวกพี่เปอร์แล้ว
ผมหลับตาปี๋เม้มปากแน่นทันทีที่อ่านข้อความของไอ้บู่จบ...นี้สินะคือสาเหตุของอาการพี่เพชรในตอนนี้
“พี่เพชร...คือช้อนมีเรื่องจะบอก” ผมพูดเสียงสั่นหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นพี่เพชรลุกจากเตียงแล้วเดินมาหาผม
“พี่เพชร...ช้อน ...ช้อนแค่ไปดูหนัง อะ อีกอย่างเพื่อนก็ไปตั้งเยอะ ช้อนป่าวไปกับพี่เปอร์แค่สองคนนะ” ผมพูดแก้ตัวเสียงเบาหวิวหน้านี้ก็ก้มจนคางจะทะลุออกอยู่แล้ว ผมมองปลายเท้าพี่เพชรที่ตอนนี้มาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าผม
“กูจำได้ว่าเมื่อวานกูบอกมึงว่าห้ามไปยุ่งกับมันอีก...แต่วันนี้มึงไปดูหนังกับมัน”
“พี่เพชร” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพี่เพชรแล้วเรียกชื่อพี่เพชรเสียงเบาหวิว ผมชักรู้สึกกลัวพี่เพชรและรู้สึกผิดที่ขัดคำสั่งพี่เค้า
“ช้อนแค่ไม่อยากปล่อยให้ไอ้ฝุ่นไปกับพี่แม็คสองคนช้อนเลยไปเป็นเพื่อน...ช้อนไม่รู้จริงๆนะว่าพี่เปอร์จะไปด้วย” ผมพยายามอธิบายให้พี่เพชรเข้าใจผมบ้าง
“มึงมาอยู่กับกูที่นี้ แม่กูฝากกูดูแลมึง...มึงควรจะเชี่อที่กูบอกที่กูสั่งไม่ใช่ขัดคำสั่งกูแบบนี้...กูว่าถ้ามึงทำตัวแบบนี้กูกับมึงคงอยู่ด้วยกับไม่ได้...หรือถ้ามึงจะอยู่ที่นี้ งั้นก็ต่างคนต่างอยู่” พูดจบพี่เพชรก็เดินผ่านผมไปหยิบกระเป๋าเงินและกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องไปทันที ผมรีบวิ่งตามไปแล้วรีบคว้าแขนพี่เพชรไว้ก่อนพี่เพชรจะเดินออกจากห้องไป
“พี่เพชรไปไหน”
“ปล่อยกู”
“พี่เพชร...ช้อนขอโทษ อย่าโกรธช้อนเลยนะ” ผมพูแล้วมองไปที่พี่เพชรอย่างอ้อนวอนผมรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ซะให้ได้
“ปล่อยมือกูสักทีได้ไหม...มันน่ารำคาญ” พี่เพชรพูดเสียงเย็นชาสายตาที่มองมาที่ผมมันดูนิ่งจนน่ากลัว พี่เค้าสะบัดมือผมออกก่อนจะเดินออกไปจากห้องทันที...ผมเดินกลับมานั่งที่โซฟาพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมานิดหน่อยนั้น...ผมไม่เข้าใจ พี่เพชรจะให้ผมทำไง พี่เปอร์เป็นพี่รหัสผมนะมันจะเป็นไปได้ไงที่จะไม่ให้ผมยุ่งเกี่ยวกับพี่เค้า ละพี่เค้าสองคนมีปัญหาอะไรกันทำไมต้องเอาผมเข้าไปเกี่ยว
เผลอแป๊บเดียวเวลาก็ผ่านไปมากจนตอนนี้จะห้าทุ่มเข้าไปแล้ว ผมปิดทีวีแล้วถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่ล้านแปดเห็นจะได้ ผมเอาแต่นั่งจ้องนาฬิกากับประตูห้องมากกว่าดูทีวีซะอีกผมกำลังรอ...รอให้พี่เพชรกลับห้อง ผมลุกไปอาบน้ำก่อนจะเดินกลับมานั่งลงที่โซฟาเพื่อรอพี่เพชรต่อจนเวลาร่วงเลยไปจนเกือบตีหนึ่งพี่เพชรก็ยังไม่กลับมาตาผมก็จะปิดอยู่แล้ว
ผมเผลอหลับไปเมื่อไรไม่รู้แต่พอรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็พบว่าเช้าแล้ว...ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาเมื่อเดินสำรวจทั่วห้องก็ไม่พบพี่เพชรอยู่ในห้องเลย ผมตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องไปอาบน้ำก่อนจะออกมาหาอะไรกินสักหน่อย
Rr rr rr rr r
“ว่าไงไอ้ฝุ่น” ผมกดรับสายแล้วถามปลายสายด้วยเสียงเนือยๆ
“ไอ้เวสให้กูโทรมาชวนมึงออกไปกินข้าวอะ ไปไหม...แล้วไมมึงทำเสียงแบบนั้น” ผมเผลอถอนหายใจออกมาอย่างกลุ้มๆ
“ป่าวหรอก” ผมปฎิเสธไป
“กูเหมือนคนโง่ใช่ไหม...เป็นอะไร บอกกูมาเดี๋ยวนี้ กูเพื่อนมึงนะ” ผมกัดปากนิ่งอย่างใช้ความคิด จะให้ผมบอกมันว่ายังไงได้ล่ะ
“แป๊บนะ” ไอ้ฝุ่นพูดแล้วเงียบสักพักก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง
“มึงเล่ามาซิ..สรุปมีอะไร” มันเซ้าซี้ถามผมอีกครั้ง
“กู...กูแค่ทะเลาะกับพี่เพชรนิดหน่อยนะ” ผมตอบมันไป
“ทะเลาะกันอีกแล้วหรอวะ...เรื่องอะไร” มันถามอีกครั้ง...ผมอึกอักไม่รู้จะตอบยังไง
“เอ่อ..คือ คือ...ไม่มีไรหรอก เรื่องไร้สาระ” ผมตอบปัดให้พ้นตัว
“มันมีอะไรใช่ไหม...หรือที่มึงทะเลาะกับพี่เพชรเพราะเรื่องที่ไปดูหนังเป็นเพื่อนกู” ผมเงียบแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เหี้ย...แล้วพี่เค้ารู้ได้ไงวะ” ไอ้ฝุ่นถามด้วยน้ำเสียงตกใจผมจึงตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้มันฟัง
“เหี้ยละ...เอางี้ เดี๋ยวกูไปคุยกับพี่เพรชให้ เค้าจะได้เลิกโกรธมึง” มันเสนอทางออกเพื่อช่วยผม ผมเองก็ได้แต่ถอนหายใจกับความคิดของมัน
“หยุดความคิดไว้แค่นั้นเลยมึง...ขืนมึงทำแบบนั้นตายคู่แน่กูกับมึง มึงลองคิดนะถ้ามึงจะคุยกับพี่เพชรเรื่องนี้มีหรอที่เวสมันจะไม่รู้ อย่าลืมสิว่ามันกับมึงตัวติดกันยังกะตังเม”
“เฮ้ออ...แล้วมึงจะให้กูช่วยยังไงอะ เพราะเรื่องนี้สาเหตุมันก็มาจากกูแล้วนี้ไม่รู้ว่าไอ้บู่จะโดนอะไรบ้างรึป่าว”
“เรื่องไอ้บู่นี้กูก็ไม่รู้ว่ะโทรไปมันไม่ยอมรับโทรศัพท์ส่วนเรื่องกูมึงก็ไม่ต้องห่วงกูมีวิธีจัดการ” พูดให้มันสบายใจเท่านั้นแหละครับ เอาเข้าจริงผมเองก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน
“วิธีอะไรอะ” มันถามกลับเสียงอ่อย...แหนะ!!! ยังมาเสือกถามจี้กูอีก
“เหอะน้า” ผมบอกปัดไปให้พ้นตัว
“มึงอะ” ยัง...ยัง...ยังไม่เลิกใช่ไหม
“เฮ้ย...แค่นี้ก่อนนะไอ้ฝุ่น สงสัยพี่เพชรกลับมาแล้วว่ะ” ผมบอกแล้วชะเง้อคอมองออกไปที่ห้องนั่งเล่นเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู
“เออๆ...โชคดีนะมึง...มีไรรีบโทรมา” ผมรีบวางสายไอ้ฝุ่นแล้วเดินออกจากห้องนอนทันที แต่ยังไม่ทันจะก้าวออกจากห้องก็ต้องชะงักเพราะพี่เพชรที่กำลังจะเดินเข้ามาในห้อง ผมยืนเงอะงะมองที่เพชรที่เอาแต่มองผมด้วยสายตานิ่งๆ
“พี่เพชร ช้อนนึกว่าพี่เพชรจะหนีหน้าช้อนแล้วไมยอมกลับมาที่ห้องซะอีก” สุดท้ายผมเองที่ทนไม่ไหวแล้วพูดทำลายความเงียบ
“ทำไมกูต้องไป นี้ห้องกูถ้าจะมีใครสักคนต้องไปคนๆนั้นต้องเป็นมึง...หลบไป กูง่วง” พี่เพชรตอบกลับเสียงนิ่ง พูดจบพี่แกก็ผลักผมให้พ้นทางก่อนจะเดินเข้าห้องไปผมหมุดตัวกลับเข้ามาในห้องแล้วมองพี่เพชรเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่กล้าพูดอะไร ไม่นานผมก้ได้ยินเสียงน้ำไหลมาจากห้องน้ำผมจึงเดินมานั่งลงที่เตียงเพื่อรอพี่เพชรออกมาในหัวก็คิดไปต่างๆนาๆถึงวิธีง้อวิธีขอโทษพี่เพชรจนสักพักใหญ่ผมก็ได้ยินเสียงพี่เพชรออกมาจากห้องน้ำ
“พี่พะ..”แต่ทันทีที่ผมเงยหน้ามาเจอพี่เพชรในสภาพที่มีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันเอวไว้ผมก็ต้องก้มหน้างุดทันที ผมรู้สึกหน้าร้อนวูบๆเมื่อเห็นหน้าท้องแกร่งที่มีซิกแพ็คสวยๆนั้น ให้ตายผมไปหวั่นไหวกับไอ้ของพันนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ผมก้มหน้าเงียบๆอยู่สักพักก็รับรู้ถึงความยุบยวบของเตียงอีกฝั่งเมื่อผมหันไปมองก็เห็นพี่เพชรนอนหันหลังให้ผมอยู่บนเตียง
“พี่เพชร กินข้าวมารึยัง” ผมถามไปแต่อีกฝ่ายกับเงียบ นอนนิ่งและไม่ยอมตอบผม
“พี่เพชรจะนอนหรอ” ผมถามอีกครั้ง
“...”
“พี่เพชร ช้อน”
“มึงหุบปากสักทีได้ไหม กูง่วง!!” พี่เพชรหันมาตะคอกผมด้วยสีหน้าหงุดหงิดก่อนจะหันกลับไปนอนเหมือนเดิม ผมได้แต่เงียบปากไว้แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ผมนั่งกอดหมอนดูอยู่บนเตียงดูพี่เพชรหลับเงียบๆอย่างไม่รู้จะทำอะไร สักพักผมก็ตัดสินใจออกไปทำอาหารไว้ให้พี่เพชรเผื่อตื่นขึ้นมาแล้วพี่แกจะหิว ผมทำอาหารเตรียมไว้สองสามอย่างพอทำเสร็จผมก็เดินกลับเข้ามาในห้องนอนก่อนจะนั่งกอดหมอนมองดูพี่เพชรหลับอยู่แบบนั้นจนผมเองก็ชักจะเริ่มง่วงขึ้นมาอีกเหมือนกันเพราะเมื่อคืนก็นอนน้อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
Petch Past
‘ไอ้เพรช กูถามจริงเหอะกับไอ้เรื่องแค่นี้มึงไม่พอใจอะไรน้องมันนักหนาวะ...หรือมึงหวงน้องมัน...มึงรู้ไหมว่ามึงทำแบบนี้จะยิ่งทำให้น้องมันลำบากใจและสุดท้ายตัวน้องมันเองนั้นแหละที่จะลำบากเพราะกูดูแล้วยังไงน้องมันต้องเลือกมึงมากกว่าไอ้เหี้ยเปอร์อยู่แล้ว และยิ่งมึงกันท่ามากเท่าไรไอ้เหี้ยนั้นก็จะยิ่งสนใจในตัวน้องมึงนะ’
สัด...ขนาดก็หลับก็ยังฝันถึงคำพูดมึงเลยไอ้เหี้ยนิคแน็ค
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหิวนิดๆ แต่พอลืมตาขึ้นมาเจอไอ้เด็กตรงหน้าผมก็รู้สึกอยากกินไอ้เด็กนี้แทนข้าวขึ้นมาซะดื้อๆ ผมยอมรับอย่างแมนๆเลยนะว่าผมไม่พอใจมากที่มันกล้าขัดคำสั่งผมแล้วไปดูหนังกับไอ้เปอร์ รึมันอยากลองดี...ไอ้ที่ผมหายไปเป็นคืนๆก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกคับไปทำธุระให้แม่นิดหน่อยเท่านั้นแต่พอกลับมาเจอไอ้ลูกหมาที่ทำหน้าหงอยเดินตามตูดผมต่อยๆจากอารมณ์โกรธก็ลดเหลือเป็นโมโหแล้วพอลืมตามาเจอมันนอนกอดหมอนหันหน้ามาทางผมแถมมือยังกำชายเสื้อผมไว้แน่นเหมือนกลัวผมจะหนีมันแบบนี้จากโมโหก็กลายเป็นอยากแกล้งซะงั้น
“เฮ้ย...ปล่อย...กูจะลุก” ผมพูดพร้อมกับสะกิดช้อนชาเพื่อนปลุกให้มันตื่น มันลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียพร้อมกับขยี้ตาส่วนมืออีกข้างก็ยังไม่ยอมปล่อยออกจากชายเสื้อของผม
“อือออ...พี่เพชรตื่นแล้วหรอ หิวไหม ช้อนทำกับข้าวไว้ให้แล้วนะ” เหมือนทั้งที่ยังเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่น
“กูบอกให้ปล่อย”
“พี่เพชรรรร” มันเรียกชื่อผมเสียงอ้อนก่อนจะขยับตัวเข้ามากอดเอวผมไว้พร้อมกับเกยคางไว้ที่ไหล่ผม ตัวมันตอนนี้ก็แทบจะขึ้นมานั่งทับผมอยู่แล้ว เล่นเหี้ยไรของมันวะไอ้เด็กนี่
“ช้อนขอโทษนะ...หายโกรธกันไม่ได้จริงๆหรอ” มันถามผมด้วยน้ำเสียงงัวเงียเต็มที่และแล้วตอนนี้ตัวมันก็ปีนมานั่งทับบนตักผมเรียบร้อย
“ช้อนขอโทบนะที่ขัดคำสั่งพี่เพรช...แต่พี่เปอร์เป็นพี่รหัสช้อนนะ...แต่ถ้าพี่เพชรไม่ยากให้ช้อนยุ่งกับพี่เปอร์ช้อนยอมทำตามพี่ก็ได้ ยังไงพี่ก็สำคัญกว่า” มันพูดพึมพำก่อนจะเงียบไป...ผมฟังแล้วถอนหายใจออกมานิดๆ อยู่ๆคำพูดของไอ้นิคแน็คก็ลอยเข้ามาในหัวผมซะงั้น...เออ นั้นสิ ทำไมกูต้องไปใส่ใจไรนักหนาวะ กูเป็นแค่พี่นะไม่ใช่ผัวมัน มันจะไปยุ่งกับใครก็ไม่เห็นเกี่ยวหนิหว่าในเมื่อเตือนแล้วเสือกไม่ฟัง
“เห้ย...มึงลุกไปดิ กูจะไปกินข้าว” ผมสะกิดเรียกคนที่กอดผมนิ่งอยู่ในตอนนี้แต่เจ้าตัวกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับผมมาสักอย่าง
“เห้ย..นี้มึงหลับต่ออีกหรอวะ” ผมถามแล้วสะกิดมันแรงขึ้น ขยับตัวเล็กน้อยเหมือนรำคาญ มือมันก็กอดผมแน่นขึ้นแต่อยู่ๆมันเสือกฝังเขี้ยวกัดไหล่ผมซะงั้น
“เหี้ยกูเจ็บ” กัดกูแรงซะด้วย แถมพอกัดเสร็จก็ทำแค่ผ่อนแรกกัดแต่ไม่ยอมขยับปากออกอีก
ผมได้แต่ส่ายหัวให้คนที่หลับอย่างหน่ายๆก่อนจะแกะมือมันที่กอดเอวผมไว้ออกแล้วจัดการวางให้มันนอนลงที่เตียงแล้วจัดการห่มผ้าในมันเรียบร้อยพอเสร็จผมก็เดินออกไปหาอะไรกินในครัว
หลังจากที่ผมกินข้าวเสร็จ (ก็ไอ้ที่ไอ้ช้อนชามันเตรียมไว้ให้นั้นแหละ) ผมก็มานั่งดูทีวีเล่นแก่เซ็งฆ่าเวลาไปเรื่อย...สักพักผมก็ได้ยินเสียงกระฉากเปิดประตูห้องนอนพอผมเงยหน้าไปดูก็เห็นไอ้ตัวตนเหตุมองมาที่ผมด้วยสีหน้าตื่นๆมันจ้องหน้าผมสักพักก่อนจะเดินเข้ามาหาผมแล้วนั่งลงที่พื้นตรงหน้าผม
“พี่เพชรหายโกรธช้อนรึยัง” มันถามผมเสียงอ่อยแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“กูไม่ได้โกรธแค่โมโห” ผมบอกมันออกไปและตอนนี้ก็ยอมรับว่าผมรู้สึกใจเย็นขึ้นมาก...สมมองสบตาคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“อันที่จริงเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับกูด้วยซ้ำ กูเองไม่มีสิทธิ์อะไรไปห้ามมึงไม่ให้ไปไหนมาไหนกับใคร อีกอย่างมึงเองก็โตแล้ว” ผมบอกในสิ่งที่ผมคิดออกไปให้คนตรงหน้าฟัง แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือแววตาหม่นของคนตรงหน้าที่มองผมอยู่
“ขอบคุณครับที่หายโกรธ” มันพูดกับผมก่อนลุกเดินกลับเข้าไปในห้องเหมือนเดิม ผมมองแผ่นหลังเล็กที่เดินหายเข้าไปในห้องนอนอย่างไม่เข้าใจอะไรสักเท่าไร แต่จากนั้นไม่นานผมก็หันกลับมาสนใจทีวีตรงหน้าต่อ
ช้อนชาเดินกลับเข้ามาในห้องนอนด้วยท่าทีหงอยๆ เค้ายอมรับเลยว่าน้อยใจกับคำพูดของเพชรที่เหมือนไม่แคร์อะไรเค้าแต่จะให้เค้าทำไงได้เค้าเองก็เป็นแค่น้องที่รู้จักกันเท่านั้น
Rrrr rr rr r
“อืม ว่าไง” ช้อนชากดรับสาย สายฝุ่นก่อนจะถามเสียงเนือย
“พี่เค้ายังไม่หายโกรธหรอวะ” สายฝุ่นถามเพื่อนกลับอย่างเป็นห่วงเมื่อได้ยินเสียงหงอยๆของเพื่อน
“ป่าว...หายแล้ว”
“แล้วไงเสียงมึงยังดูนอยๆอะ” สายฝุ่นซักเพื่อนอย่างไม่ค่อยเชื่อ
“ป่าว...รอบนี้กูงอลพี่เค้าเองอะ หึหึ” ช้อนชาตอบแล้วแกล้งทำเป็นหัวเราะออกมาเหมือนไม่ได้มีอะไรมาก
“ห่า..กูก็เป็นห่วงสิคับ” สายฝุ่นโวยเพื่อนเล็กๆที่ปล่อยให้เค้าเป็นห่วง
“โทรถามแค่เนี๊ย...ห่วงกูมากอดิ”
“เออดิ..กูเพื่อนมึงนะ อีกอย่างสาเหตุมันก็มาจากกูนะเว้ย” สายฝุ่นบอกเพื่อนอย่างรู้สึกผิด เค้าเองรู้สึกแย่อยู่ไม่น้อยที่เป็นต้นเหตุให้เพื่อนต้องทะเลาะกับพี่
“อย่าคิดมากดิมึงเรื่องแค่นี้เอง...อีกอย่างต่อไปนี้ก็จะไปกับใครพี่เค้าก็ไม่ว่ากูหรอก ต่อให้กูไปกับพี่เปอร์เค้ายังไม่สนกูเลย” ช้อนชาว่าเสียงหงอย...พอนึกถึงคำพูดของเพชรก็พาลอยากจะน้อยใจขึนมาซะงั้น
“นี้สินะเรื่องที่มึงงอนพี่เค้าอยู่” สายฝุ่นพูดอย่างรู้ทันเพื่อน
“กูไม่ได้งอล...ไม่ได้น้อยใจด้วย” ช้อนชาแก้ตัวทันที
“อะคับๆ...ไม่งอนก็ไม่งอล...มึงโอเคก็ดีแล้ว ก็จะได้เบาใจขึ้นนิดหน่อย”
“เอออ กูสบายมากเลิกกังวลได้แล้ว”
“.....” จู่ๆสายฝุ่นก็เงียบไปไม่ยอมพูดต่อจนช้อนชาเองเกิดนึกสงสัย
“ฝุ่น...เงียบไมวะ ยุ่งอยู่หรอ”
“ป่าว...มึง...”
“อะไร” ช้อนชาคานรับที่เพื่อนเรียก
“ไอ้เวสมันอยากคุยด้วย”
“อ๋ออ เอาดิ” ช้อนชาตอบรับกลับไป จากนั้นอีกฝ่ายก็เงียบไปแป๊บเดียวก่อนจะมีเสียงพูดของเวสเตอร์เข้ามา
“ช้อน”
“อา..ว่าไงเวส มีไรจะคุยกับเราหรอ”
“ป่าว...คือเราแค่อยากได้ยินเสียงนะ” เวสเตอร์ตอบออกไปตามความรู้สึก
“หืม”
“แล้วนี้ไมตอนกลางวันไม่ออกมากินข้าวกับพวกเราอะ”
“อ๋อ..พาดียุ่งนะ...เอาไว้วันหลังนะ”
“เป็นเย็นนี้ไม่ได้หรอ” เวสเตอร์ถามอีกฝ่ายเสียงนุ่ม
“เอ่อ...วันหลังดีกว่านะ...วันนี้เราไม่ว่างจริงๆ” ช้อนชาปฏิเสธเวสเตอร์ไปเพราะเพชรเพิ่งหายโกรธเค้า เค้าจึงอยากจะอยู่เพื่อเอาใจเพชรมากกว่า
“อา...ไม่เป็นไร...ไว้วันหลังก็ได้...แต่ช้อนสัญญาแล้วนะว่าจะไปกินข้าวกันเรา”
“อืม..สัญญาๆ” ช้อนชาตอบรับอีกฝ่ายอย่างไม่คิดอะไรมาก
......................................................
-
ตอนที่ 13
“หึหึ” ร่างสูงของเวสเตอร์หัวเราะอย่างอารมณ์ดีพร้อมกลับยื่นโทรศัพท์มือถือคืนให้สายฝุ่น สายฝุ่นเองก็รับมาแล้วทำหน้าเหมือนไม่ใส่ใจอารมณ์แฮปปี้ของคนตรงหน้า
“ไปไหน” เวสเตอร์ถามแล้วดึงมืออีกฝ่ายไว้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะลุกออกไปจากเตียง สายมองหน้าเวสเตอร์นิดหน่อยก่อนจะกรอกตาไปมาเหมือนรำคาญอีกฝ่ายท่าทางแบบนั้นทำให้คนตัวสูงถึงกับขมวดคิ้วฉับทันทีด้วยความไม่เข้าใจ
“จะกลับห้อง” สายฝุ่นตอบกลับอีกฝ่ายทั้งที่ไม่มองหน้า
“กลับทำไม...มึงเป็นอะไร ทำไมอยู่ๆถึงหงุดหงิด” สายฝุ่นถึงกับชะงักเมื่อถูกถาม เค้ารู้สึกว่าอาการแบบนี้มันคืออาการของคนที่กำลังจะก้าวล้ำเส้นคำว่าเพื่อ คำว่าพี่น้องไป
“ป่าว...แค่หิว” สายฝุ่นปฏิเสธแล้วแก้ตัวออกไปก่อนจะนั่งลงที่เดิมตามแรงกระตุกของอีกฝ่าย
“แล้วตอนกลางเป็นอะไรทำไมกินข้าวแค่นิดเดียว ไม่สบายหรอ” เวสเตอร์ถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อนึกได้ว่ามื้อเที้ยงสายฝุ่นกินข้าวไปแค่นิดเดียวเท่านั้น มือหนาก็ดึงให้อีกฝ่ายหันมามองตน
“ป่าว...มึนๆหัว” สายฝุ่นโกหกออกไปอีกครั้ง อันที่จริงที่เค้ากินข้าวน้อยเพราะเครียดเรื่องที่ช้อนชาถูกจำได้ว่าไปดูหนังกับรุ่นพี่ จนทำให้พาลไม่อยากอาหารไป
“งั้นลุกไปล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย เดี๋ยวพาเค้าร้านไปหาแม่กู ไปหาอะไรอร่อยๆกิน” เวสเตอร์พูดแล้วแล้วหัวอีกฝ่ายอย่างนึกเอ็นดู เค้ารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ดูแลคนตรงหน้าเพราะเค้าคิดว่าไม่มีสามารถดูแลสายฝุ่นได้ดีเท่าเค้าอีกแล้ว
“แหนะ ยังจะมางอแง” เวสเตอร์ว่าขำๆแล้วมองอีกฝ่ายที่พลิกตัวหนีเค้าแล้วนอนคว้ำหน้าลงกับหมอน
“ไหนบอกหิว...ลุกเร็ว” ถึงปากจะพูดอย่างนั้นแต่เวสเตอร์ก็ล้มตัวลงไปนอนข้างสายสายฝุ่นแล้วตะแคงข้างหันไปหาอีกฝ่าย
“เป็นอะไร” เวสเตอร์ถามเมื่อเห็นสายฝุ่นส่ายหัวให้ตน
“ไหนบอกจะไม่รักใครเท่ากูไง” สายฝุ่นพึมพำเสียงอู้อี้จนฟังไม่รู้เรื่องเพราะว่าเอาหน้ากดไว้กับหมอนจนแน่น
“พูดไรนะกูฟังไม่รู้เรื่อง แล้วนี้ทำไมนอนคว้ำหน้าแบบนั้นเดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี” เวสเตอร์ว่าแล้วเลื้อนตัวไปพลิกให้สายฝุ่นนอนหงาย สายฝุ่นถึงกับตาโตขึ้นมาทันทีเมื่อพลิกตัวกับมาแล้วเห็นหน้าเวสเตอร์อยู่ใกล้แค่คืบไหนจะไอ้ท่านอนกึ่งคล้อมเค้าอยู่ของเวสเตอร์อีกแค่คิดก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที
เวสเตอร์มองอีกคนที่ทำตาโตตกใจแล้วไหนจะแก้มแดงๆระรื้อนั้นอีก แล้วแล้วมันน่าแกล้งน่าฟัดซะไม่มี
“เป็นอะไรทำไมหน้าแดง” เวสเตอร์ถามแล้วใช้มือลูบที่แก้มคนตัวเล็กเบาๆ ส่วนมืออีกข้างก็กดคนตัวเล็กไว้ไม่ให้ดิ้นหนีการแกล้งของตนได้
“ป่าว...ถอยไปเลยนะจะลุก”
“เขินอ๋อ น้องเขินพี่หรอคับ” เวสเตอร์ถามกระเซ้าอีกฝ่ายนั้นยิ่งทำให้สายฝุ่นลอกแล้กทำอะไรไม่ถูก
“เวสปล่อย” สายฝุ่นพูดเสียงอึกอักทำอะไรไม่ถูกเมื่อเวสเตอร์ลดหน้าลงมาใกล้ตนเรื่อยๆ
“เฮ้อออออ...ดูๆไปน้องกูนี้ก็โตเป็นสาวซะแล้วซินะ” สายฝุ่นหันขวับมามองอีกฝ่ายทันที
“แถมยังน่ารักน่าฟัดขนาดนี้...กูต้องรบกับผู้ชายอีกกี่คนวะถึงจะหาผัวที่คู่ควรกับน้องกูได้เนี้ย” สายฝุ่นกัดปากแล้วถลึงตาใส่อีกฝ่ายทันทีเมื่อรู้ว่าโดนแกล้ง
“ไอ้เหี้ย โตเป็นสาวบ้าไร ผัวบ้าไร..กูเป็นผู้ชาย!!” สายฝุ่นพูดอย่างโมโหแล้วฟาดมือลงไปที่อกของเวสเตอร์หลายๆทีจนคนตัวสูงต้องพลิกตัวหนีด้วยความเจ็บ นั้นทำให้สายฝุ่นรีบลุกขึ้นยืนแล้วโดนหนีออกจากห้องทันทีแต่ก่อนออกไปก็ไม่วายหันมาสั่งร่างสูงอีก
“เร็วๆเลย ให้เวลายี่สิบนาที...หิว!!!”
“แม่หวัดดีครับ” สายฝุ่นยกมือไหว้แม่ของเวสเตอร์แล้วเค้าไปกอดอย่างอ้อนๆ
“หวัดดีคับคนเก่ง...ทำไมเดินหน้างอมาแบบนั้นละลูก” แม่ของเวสเตอร์ถามแล้วกอดตอบสายฝุ่น
“แม่...เวสมันแกล้งฝุ่น”
“ได้ทีฟ้องใหญ่เลยนะมึง” เวสเตอร์ที่เพิ่งเดินตามเข้ามาในครัวพูดแล้วผลักหัวสายฝุ่นเบาๆ
“แม่...เห็นไหม เวสมันแกล้งฝุ่นอีกแล้ว” สายฝุ่นหันไปค้อนใส่เวสเตอร์ซะยกใหญ่ก่อนจะหันมาทำหน้าอ้อนขอความเห็นใจจากผู้เป็นแม่ของเพื่อน
“เวสก็ชอบแกล้งน้อง...เดี๋ยวสักวันน้องมันไม่รักแล้วจะรู้สึก” ผู้เป็นแม่ว่าแล้วเอื้อมมือไปตีลูกชายเบาๆเป็นการลงโทษ โทษฐานแกล้งลูกรักของตน
“ก็น้องมันน่ารักแบบเนี๊ยยย...เวสเลยอยากจะแกล้งไงแม่” เวสเตอร์ตอบคนเป็นแม่แล้วเอื้อมมือไปหยิกแก้มของสายฝุ่นเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“โอ๊ยยย เวส...ฝุ่นเจ็บ” คนตัวเล็กโวยวายแล้วทำหน้างอกว่าเดิม
“เว่อร์แล้วมึงๆ...ไป ออกไปข้างนอกได้แล้ว กูสั่งอาหารไว้ให้มึงละ...แล้วเดี๋ยวกูทำมิลเช็คในกินด้วย” สายฝุ่นตาวาวทันทีที่ได้ยินเรื่องของกินทำให้ทั้งเวสเตอร์และแม่อดที่จะขำไม่ได้จนคนถูกหัวเราะถึงกับหน้างออีกรอบ
“พอๆ...งอแงทั้งวันจริงๆวันนี้ ไปได้ละเลิกกวนแม่กูแล้วให้แม่กูได้ทำงานสักที”
“ฝุ่นกวนแม่หรอคับ” สายฝุ่นหันไปถามเสียงอ่อยจนคนเป็นแม่ได้แต้ส่ายหน้ายิ้มๆ
“พอๆ...อ้อนอะไรของมึงนักหนา ถามจริงใครไปสอนให้มึงอ้อนพร่ำเพื่อแบบนี้วะ” เวสเตอร์ว่าแล้วดึงสายฝุ่นให้มายืนข้างๆ ส่วนคนโดนดึงก็ได้แต่ทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจ
“หน้าร้านมีเซชีสเค้กด้วยนะ มีขนมใหม่ๆเยอะเลย ออกไปเลือกไว้ไปกินที่ห้องดีกว่าป่ะ” เวสเตอร์พูดจบก็จูงมืออีกคนออกมาจากครัวทันที
“มึงไปเลือกขนมไป เดี๋ยวกูทำมิลเช็คให้” สายฝุ่นพยักหน้ารับหงึกหงักอย่างเข้าใจก่อนจะเดินไปที่เลือกขนมและเค้ก ส่วนเวสเตอร์เองก็ยืนเลือกไอศกรีมสำหรับทำมิลเช็คให้สายฝุ่น ไอศกรีมที่ร้านเค้าเป็นไอศกรีมโฮมเมดจึงมีให้เลือกหลายรสชาติเกินไป
“เวส อยากเอาเชครสเบียร์อะ” สายฝุ่นยื่นหน้ามาบอกเวสเตอร์ที่กำลังยืนเลือกรสไอศครีมให้ตนอยู่
“ไม่...”
“กูโตละนะ...อีกอย่างแค่ไอติมเอง” สายฝุ่นโวยวายปากยื่นปากยาวใส่เวสเตอร์
“ไม่...กลับไปเลือกขนมต่อ” เวสเตอร์ชี้มือเป็นสัญญาณบอกให้สายฝุ่นรู้ว่ายังไงก็ไม่ยอม สายฝุ่นได้แต่เดินหน้างอกลับไป
“เวสสส” สายฝุ่นเดินกลับมาหาเวสเตอร์อีครั้งหลังจากที่เลือกขนมได้แล้ว เสียงหวานเรียกอีกคนแล้วเดินไปพิงไหล่อย่างอ้อนๆ ไอ้ท่าทางแบบนี้มีหรอที่เวสเตอร์จะไม่รู้ว่าสายฝุ่นต้องการอะไร
“รอบนี้กี่ชิ้น” ถ้ามแต่มึงก็ยังวุ่นอยู่กับการทำเชคให้อีกคน
“เยอะเลย...” ตอบออกไปเสียงอ่อย คนตัวสูงปลายตามองอีกคนอย่างปรามๆ
“ก็วันนี้แม่ทำขนมใหม่เยอะเลยอะ มีเซชีสเค้ก พุดดิ้งพีช เครปเค้กสายรุ้งด้วยมีหลายสีเลยอยากชิมอะ มีช๊อคโกแลตลาวาด้วย แล้วก็บราวนี่ชีสเค้กกับหนมปังเนยสด” สายฝุ่นตอบไปยิ้มไป
“มันเยอะไปฝุ่น”
“อะไรอะ!! กูซื้อกลับไปกินที่ห้อง อีกอย่างกูไม่ได้จะกินหมดวันเดียวซะหน่อย!!” สายฝุ่นตอบแล้วทำหน้างออย่างไม่ยอมแพ้ ใครๆก็รู้หนิว่าเค้กร้านแม่เวสเตอร์ขายดีและขายหมดทุกวัน
“นะ..นะเวสนะ” สายฝุ่นอ้อนอีกคนเสียงหวานมือเล็กก็เขย่าเสื้อให้คนที่ตั้งหน้าตั้งตาทำเชคหันมาสนใจที่ตนขอ
“เวสนะๆๆๆๆ...ให้ฝุ่นนะๆๆๆ” สายฝุ่นยังอ้อนต่อสุดชีวิต เป็นที่รู้กันว่าถ้าเวสเตอร์ไม่ยอมใครในร้านก็ไม่สามารถเอาเค้กหรือขนมให้สายฝุ่นได้ต่อให้เป็นแม่ก็ตาม
“เออๆๆ ไปๆ...ไปให้พี่มลเอาใส่กล่องให้แล้วไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารมาแล้ว” สุดท้ายเวสเตอร์ก็แพ้ลูกอ้อนคนตัวเล็กอยู่
“เย้!! มึงใจดีที่สุดอะ” สายฝุ่นยิ้มจนตาหยีก่อนจะเดินไปบอกพนักงานที่ร้านเอาเค้กใส่กล่องให้แล้วเดินกลับมาหาเวสเตอร์ที่บราเครื่องดื่ม
“เวสกินข้าวเสร็จแล้วกินเซชิสชิ้นนึงนะ” เวสเตอร์หันไปมองคนตัวเล็กที่ได้คืบก็จะเอาศอก
“น้านะ...ใจดีแล้วทั้งทีก็ใจดีให้สุดๆไปเลยละกัน” สายฝุ่นพูดแล้วยื่นมือไปรับเชคจากมือของเวสเตอร์มา เวสเตอร์ก็ได้แต่พยักรับหงึกหงักอย่างปฏิเสธไม่ได้
“รสไรอะ” สายฝุ่นถามแล้วลองชิมนิดๆ
“เบอร์รี่โยเกิร์ต”
“น้องเวสเตอร์ น้องฝุ่น อาหารเสร็จแล้วนะคะ” พนักงานในร้านเดินมาบอกก่อนจะเดินกลับไปทำงานต่อ
“ไปที่โต๊ะได้แล้วกินข้าวให้เสร็จก่อนค่อยกินเค้ก” เวสเตอร์พาสายฝุ่นเดินมานั่งที่โต๊ะส่วนตัวเองก็นั่งก็นั่งลงข้างๆสายฝุ่น มันเป็นความเคยชินซะแล้วที่ต้องนั่งข้างๆกันตลอดแบบนี้
“ฝุ่นเก็บโทรศัพท์ก่อน” เวสเตอร์บอกเมื่อเห็นสายฝุ่นเอาแต่นั่งกดโทรศัพท์ไม่สนใจกินข้าวทั้งๆที่บอกว่าหิว
“ทำไมช่วงนี้มึงติดโทรศัพท์นักวะ คุยกับใครเอามาดูซิ” เวสเตอร์ถามแล้วเอืมมาไปจะหยิบโทรศัพท์ของสายฝุ่น แต่ด้วยความที่ตั้งตัวทันสายฝุ่นจึงเบี่ยงตัวหลบและเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าได้ทัน
“ยุ่งน้าไอ้ตัวยักษ์” สายฝุ่นบอกแล้วก้มหน้ากินอาหารที่อยู่ตรงหน้า...คืนให้อีกฝ่ายรู้ว่าเค้าคุยกับใครในตอนนี้คงได้ซวยกันพอดี
“เดี๋ยวนี้มึงมีความลับกับกูหรอวะ” เวสเตอร์พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“กูโตละนะ...อีกแค่คุยกับเพื่อนเองทำไมต้องเช็คขนาดนั้น” สายฝุ่นพูดด้วยสีหน้าที่บอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่มีอะไรจิงๆ
“หวงมากไปปะ...กูตัวติดกับมึงตลอดแบบนี้มีหรอที่กูไปจีบใครแล้วมึงจะไม่รู้”
“แล้วมีใครมาจีบแต่ไม่บอกกูรึป่าว” เวสเตอร์มองด้วยสายตาจับผิดอีกครั้ง
“ไม่มีหรอกน้า...พูดมากวะ...มึงนั้นแหละอีกหน่อยพอจีบไอ้ช้อรติดเดี๋ยวก็ไม่สนใจกูอีกอะ” ประโยคสุดท้ายสายฝุ่นบ่นเบากํบตัวแล้วทำหน้างออย่างหงุดหงิด
“อะไร...ทำยังกับพอกูมีแฟนแล้วกูเคยทิ้งให้มึงอยู่คนเดียว”
“พูดมาก...จีบเค้าให้ติดก่อนเหอะไอ้ยักษ์”
“ทะเลาะอะไรกับอีกละฮึสองคนนี้” แม่ของเวสเตอร์ที่เพิ่งออกจากครัวมาทักทั้งสองคนพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“เวสขี้บ่น...จู้จี้และก็ชอบบังคับฝุ่น” สายฝุ่นรีบฟ้องเพื่อหาพวกทันที
“อย่ามาทำฟ้อง...ก็แม่ดูมัน เดี๋ยวเนี้ยติดโทรศัพท์ไม่รู้แอบคุยกับใคร อย่าให้จับได้นะอย่าให้รู้ๆ” เวสเตอร์พูดขู่ทีเล่นทีจริง แต่ลึกๆแล้วเค้าเองก็ต้องหาวิธีรู้ให้ได้ว่าสายฝุ่นคุยกับใครบ่อยๆในช่วงนี้
“แม่ดูดิ...ฝุ่นโตแล้วนะแม่ เวสยังบังคับแล้วก็จู้จี้ฝุ่นตลอดเลยอะ” สายฝุ่นบ่นหน้าง้ำ
“ก็พี่เค้าเป็นห่วง ฝุ่นไม่ชอบให้พี่เค้าคอยห่วงคอยใส่ใจหรอ” คนเป็นแม่ถามเสียงนุ่ม สายได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธแล้วมองหน้าเวสเตอร์สลับกับแม่
“เราก็รู้ว่าพี่เค้าเป็นโรคติดน้อง...เพราะงั้นลูกชายแม่ถึงทั้งรักทั้งห่วงคอยเอาใจฝุ่นสารพัด เค้าเองก็ต้องอยากให้ฝุ่นได้ในสิ่งที่เค้าคิดว่าดีที่สุดอยู่แล้ว...เราเองก็เหมือนกัน ดูแลน้องก็ให้มันมีขอบเขตบ้าง ปล่อยน้องให้มีเพื่อนที่ส่วนตัวไว้คิดไว้ตัดสินใจเองบ้าง ไม่ใช้คิดแต่จะเลือกเอาสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดให้น้องโดยไม่ถามสักคำ” แม่ของเวสเตอร์จัดการสอนทั้งสองคนทันทีทำให้ทั้งสองถึงกลับเงียบไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
“หว้า...แม่ทำวงแตกซะแล้ว...ไปทำงานต่อดีกว่าเคลียกันเองนะ” คนเป็นแม่พูดขำๆก่อนจะลุกหนีไป
“มึงเลยๆ...ฟ้องแม่ดีนัก เป็นไงโดนทั้งคู่...แดกจุดกันเป็นแถว” เวสเตอร์ว่าแล้วผลักหัวสายฝุ่นเบาๆ
“มึงแหละทำตัวก่อนเลย ไม่รู้จะรักจะหวงอะไรกูนักหนา” สายฝุ่นตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ก็กูเคยบอกแล้วว่ามีน้องร่ารักน่าฟัดแบบนี้ก็ต้องหวงเป็นธรรมดาสิ” เวสเตอร์ว่าแล้วใช่มือดึงแก้มทั้งสองข้างของสายฝุ่นอย่างหมั่นเขี้ยว
“โอ๊ยๆ เจ็บนะเว้ย...นอกจากขี้แกล้งแล้วมึงยังเพ้อเจ้ออีก ปล่อยจะกินข้าวแล้ว” สายฝุ่นหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อทันทีที่เวสเตอร์ปล่อยมือออกจากแก้มตน
“สรุปจะไม่บอกจริงๆใช่ไหมว่าคุยกับใคร”
“เวสเตอร์”
“ก็ได้ๆ ตามใจเลย...แต่อย่าให้รู้ทีหลังละกัน...ไม่งั้นไอ้หมอนั้นเตรียเจอกูได้เลย” เวสเตอร์คาดโทษคนตัวเล็กเสร็จก็หันกลับมาสนใจอาหารตนต่อ
“ฝุ่น...ไปอาบน้ำ” เวสเตอร์สั่งอีกคนเสียงเข้มเมื่อเก็บของเสร็จแล้วเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นยังเห็นคนตัวเล็กนอนอยู่ที่โซฟาไม่ลุกไปไหนสักที
“อืออออ”
“สายฝุ่น” กดเสียงให้ต่ำลงอีกนิดเพื่อขู่คนตัวเล็กีกที เหมือหนาก็ทำหน้าที่สะกิดเรียกอีกฝ่ายให้ตื่นขึ้นมาสักที
“อือออ!!! เวสยุ่งอะ” สายฝุ่นครางแล้วงอแงออกมาอีกครั้ง คนตัวสูงได้แต่ตบหน้าฝากตัวเองฉาดใหญ่ที่ใจอ่อนปล่อยให้สายฝุ่นงีบทั้งๆที่รู้ว่าสายฝุ่นนะตื่นยากและจะงอแงมากเวลาโดนปลุกแบบนี้
“ฝุ่น...ตื่นแล้วไปอาบน้ำแล้วค่อยนอนดีๆ อย่าดื้อให้มาก” เวสเตอร์พูดแล้วดึงมืออีกฝ่ายให้ลุกขึ้น สายฝุ่นลืมตาขึ้นมามองอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่องแต่ก็นั่งนิ่งไม่ยอมขยับไปไหน เวสเตอร์เองก็ได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางกึ่งหลับกึ่งตื่นนั้น
“ฝุ่น”
“ก็ง่วงอะ!!” พูดอย่างเอาแต่ใจแล้วล้มตัวลงเพื่อจะนอนอีกครั้งแต่ก็ถูกเวสเตอร์ดึงไว้ก่อนจะจัดการอุ้มอีกคนพาดไหล่แล้วเดินตรงไปที่ห้องของคนตัวเล็ก
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย!! ปล่อยกูสิ!!” สายฝุ่นดิ้นพลาดๆอยู่บนไหล่อีกคนอย่างไม่ยอมแพ้ เค้าไม่ชอบที่สุดคือมีคนมาขัดจังหวะเวลาเค้านอน
โป๊ก!!
“โอ๊ย!!” สายฝุ่นร้องออกมาด้วยความเจ็บเพราะตอนที่เค้าดิ้นแล้วยืดตัวขึ้นมันเป็นจังหวะเดียวกับที่เวสเตอร์จะแบกเค้าผ่านประตูจึงทำให้หัวของเค้าชนเค้ากับคานประตูอย่างจัง
“ฝุ่นมึงเป็นไงบ้าง เจ็บมากปะวะ” เวสเตอร์ถามแล้วปล่อยสายฝุ่นให้เป็นอิสละ สายฝุ่นนั่งก้มหน้ากอดเข่ากับพื้นทันทีที่โดนวางลง
“ฝุ่นมาดูหน่อย...โดนตรงไหน” เวสเตอร์ถามแล้วพยายามแงะให้สายฝุ่นเงยหน้าขึ้นมาจากเข่า แต่อีกฝ่ายก็กอดไว้แน่นแล้วไม่ยอมตอบอะไรมีเพียงแค่เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา
‘ชิบหายแล้วกู แค่ไปกวนตอนมันนอนก็งอแงจะแย่อยู่แล้วนี้กูยังจะไปทำมันเจ็บอีก...งานงอกกูชัดชัด’ นี้เป็นสิ่งที่เวสเตอร์คิดอยู่ในตอนนี้
.......................................................
-
เจ็บตัวจนได้ฝุ่น เวสง้อด่วน
ส่วนช้อนพี่เพชรเขายังไม่รู้ใจตัวเอง
ใจเย็นๆ อย่างอนนะ
-
นึกว่านักเขียนจะลืมเรื่องนี้แล้ว ดีใจที่มาต่อนา
-
สงสารฝุ่น :mew2:
หมั่นไส้เวสเตอร์ :z6:
เมื่อไหร่อีพี่เพชรจะรุกหนูช้อนชาซะทีเคอะ :ling1: :ling1:
-
คู่พี่ซีไปไวกว่าคนอื่นซะงั้น อืมอยากอ่านคู่พี่ซีต่ออ่า อยากรู้จะเป็นไงต่อ แต่คู่เวสก็อยากอ่าน อยากรู้ว่าถ้าเวสรู้แล้วจะเป็นไง แลดูกระหายความรุนแรงเนาะเรา :katai1:
-
ซวยไปนะเวส =.=
-
งอแงยาวๆเลยฝุ่น 555 :hao7:
-
ตอนที่ 14
“ห๊ะ!...แกว่าไงนะยี” ซีถามคนเป็นน้องซ้ำอีกรอบพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นกับเรื่องที่ได้ฟังน้องเล่า
“ตกใจใช่ไหม...ตอนแรกยีก็ต้องใจนะพี่ซีแต่นั่งนึกไปนึกมาไปลุงบ้าเพื่อนพี่ซีถ้าจะประสาทกลับมากกว่า...เป็นบ้าไรมาบอกชอบยี” คนตัวเล็กบ่นแล้วทำหน้าแหยะๆรู้สึกพิลึกไม่หายเมื่อนึกถึงตอนที่โดนสารภาพรัก
“เงียบไมอะพี่ซี...ยีกำลังถามพี่อยู่นะว่าเพื่อนมันบ้า ประสาทกลับหรือว่าอะไร” ยีถามแล้วจ้องลึกลงไปในดวงตานิ่งสงบของคนเป็นพี่ ซีเองก็ได้แค่รอบหายใจเบาๆโดยไม่รู้จะตอบน้องยังไง
“ไม่รู้สิ...แกลองถามมันเองดิ”
“แหยะ...ใช่เรื่อง...ไม่เอาอะ” ยีทำหน้าแหยงบีฟสุดๆก่อนจะลุกเอาแก้วนมไปเก็บที่ซิ้งล้างจาน ช่วงนี้เค้าต้องมาอยู่คอนโดพี่ชายบ่อยขึ้นเพราะพ่อและแม่เดินทางไปต่างประเทศบ่อย
“พี่ซีเร็วดิ...เดี๋ยวยีสาย ตัวเองอะขี้เกียจไปเรียนแต่อย่าคิดว่าน้องจะเป็นแบบนั้นได้ป่ะ” ยีทำหน้าเบื่อหน่ายพี่ชายตัวเองซะเต็มที
“มึงรู้ป่ะ...กูไม่แปลกใจเลยที่ไม่มีใครเอามึง...กรรมของไอ้บีฟจริงๆที่พูดกับมึงแบบนั้น” ซีส่ายหน้าเอือมๆน้องก่อนจะหยิบกุญแจรถและของก่อนเดินออกจากห้องไปปล่อยให้คนเป็นน้องยืนตาเหลือกโมโหพี่อยู่
“ไอ้พี่ซีๆ...จำไว้เลยๆ แค้นนี้ต้องชำระ” ยีได้แต่นึกโมโหคนเป็นพี่ในใจที่กล้าว่าเค้าขนาดนี้
“เย็นนี้รีบมารับด้วย...อย่าให้ยีรอนานเข้าใจป่ะพี่ซี” ก่อนลงจากรถก็ไม่วายหันไปสั่งคนเป็นพี่
“มึงจะรู้ได้ไงว่ากูเลิกกี่โมง...ถ้ากูเลิกเย็น...”
“วันนี้พี่ไม่มีเรียน...ยีรู้ตารางพี่หมดแล้ว” คนเป็นน้องหันมายิ้มเย็นๆใส่คนเป็นพี่อย่างเหนือกว่า
“เพราะฉะนั้น สี่โมงเจอกันที่หน้าโรงเรียนนะคับ ไม่งั้นมีพังกันไปข้าง”
“ไอ้เด็กนี้มันน้องก็รึป่าววะกับพี่มันยังไม่เว้น” ซีได้แต่บ่นกับตัวเองเบาๆในความแสบและร้ายของน้องตัวเอง
“ไงคิม...มาสายนะมึงอะ” ซีทักเพื่อนที่เพิ่งเดินมาถึงโต๊ะกินข้าวที่โรงอาหาร
“ไอ้พี่นิคดิแม่งตื่นสายตลอด กูละหน่ายใจ” คิมบอกแล้วรื้อหากระเป๋าเงินในกระเป๋าหนังสือเพราะตอนนี้เค้าหิวข้าวเต็มแก่แล้ว
“แหม...ค้างบ้านพี่เค้าอีกอะดิมึง มึงนี้ยังไม่ล้มเลิกแผนรวมหัวรวบหางพี่เค้าอีกหรอวะ” เอ่ยแซวเพื่อนทั้งที่มือยุ่งง้วนอยู่กับการอ่านการ์ตูนปากก็ยังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ
“เอานี้ข้าวมึงกูซื้อมาเผื่อแล้ว” เพื่อนตัวโตอีกคนที่นั่งตรงข้ามกับยีพูดขึ้นแล้วดึงมือให้คิมนั่งลงข้างๆ
“อา...ขอบใจมึงมากนะเจ กูกำลังหิวพอดีเลยวะ...เวรกรรมกูไม่รู้เอากระเป๋าตังไปไว้ไหนอีก” คิมบ่นแล้วนึกย้อนไปว่าเอากระเป๋าตังไปวางทิ้งไว้ไหนทั้งที่เมื่อเช้าเค้าคิดว่าเค้าหยิบมาแล้ว
Rrr rrr r rr
“ว่าไงพี่นิค” คิมรับสายอีกฝ่ายเสียงใส ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าแสดงออกว่าดีใจที่อีกฝ่ายโทรมาหา
“มึงลืมกระเป๋าตังไว้บนรถ” นิคแน็คบอกอีกฝ่ายทันที
“อา...คิมก็ว่าอยู่หาตั้งนานหิวก็หิว...ดีนะที่เพื่อนซื้อข้าวไว้ใน”
“ตอนนี้กูอยู่หน้าโรงเรียน ออกมาเอาดิเดี๋ยวไม่มีตังใช้จะได้ไม่ต้องไปกวนคนอื่นเค้าด้วย”
“พี่นิคอยู่หน้าโรงเรียนหรอ” ถามอีกฝ่ายอย่างตื่นเต้น
“เออ...มึงทำเสียงตื่นเต้นไรหนักหนาวะ ออกมาเอาเร็วๆดิ๊กูรีบไปห้องไอ้เพชร”
“คับๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ” นิคแน็ควางสายไปทันทีที่ได้ฟังคำตอบรับของคิม
“เห้ย...เดี๋ยวกูมานะไปหาพี่นิคก่อน มันเอากระเป๋าตังมาให้” คิมพูดจบกูลุกขึ้นยืนแล้วรีบเดินออกไปทันทีเพราะไม่อยากให้นิคแน็ครอตนนาน
“อ้าว...ตามมามีไรป่าววะ” คิมที่หันไปเจอเจที่กำลังเดินตามตนมาถามขึ้นอย่างสงสัย
“เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อนมึง” เจตอบเพื่อนกลับไปแล้วดันหลังให้คิมเดินต่อ
“เหอะ...ไปเป็นเพื่อนกูไมวะกูไปได้” คิมบอกเพื่อนอย่างเกรงใจ
“กูเดินมาขนาดนี้แล้วเกรงใจเหี้ยไร รีบเดินต่อไปดิเดี๋ยวพี่มึงรอนาน” เจบอกเพื่อนตัวเล็กกลับไป
“เออใช่ เดี๋ยวไอ้พี่นิคแม่งรอนาน” พอนึกได้คิมก็รีบเดินต่อทันทีขืนช้ามีหวังโดนด่าไม่เหลือแน่
“พี่นิค” คิมส่งเสียงเรียกแล้วเดินยิ้มแฉ่งไปหานิคแน็ค
“ขี้ลืมนะมึง...ลำบากกูตลอด” นิคแน็คพูดแล้วทำหน้าเอือมๆคิม
“ลำบากแล้วกลับมาไมอะ...”
“เอ้าไอ้นี้...นอกจากจะไม่ขอบคุณแล้วยังจะมากวนตีนกูอีก” นิคแน็คว่าแล้วผลักหัวคิมอย่างหมั่นไส้จนคนตัวเล็กถึงกับเซแต่ยังถือว่าโชคดีที่เพื่อนตัวสูงที่มาด้วยรับไว้ได้ทัน
“แหะๆขอบใจวะเจ...พี่นิคแม่งรุนแรงตลอด นี้คนเว้ยคนนน”คิมหันไปขอบคุณเพื่อนก่อนจะหันไปต่อว่านิคแน็ค นิคแน็คมองเพื่อนของคิมอย่างพิจรณา
‘ไอ้เด็กนี้สินะที่ไอ้คิมบอกว่ามันกำลังแอบชอบอยู่ หน้าตาหล่อใช้ได้นี้หว่า’ นิคแน็คมองอย่างพิจารณาอีกฝ่าย
“คิมไปเหอะ เดี๋ยวมึงกินข้าวไม่ทันเดี๋ยวออดดังก่อน” เจหันไปเตือนเพื่อนเมื่อเห็นว่าจะถึงเวลาเข้าแถวแล้วเค้าเกรงว่าเพื่อนตัวเล็กจะไม่ได้กินข้าวเช้า
“เออ โอเค...ขอบคุณมากนะพี่ ตอนเย็นอย่าลืมมารับนะ” คิมหันไปยิ้มหวานให้นิคแน็ค
“หน้าที่กูรึไงคอยรับคอยส่งมึงเนี๊ย ให้เพื่อนมึงไปส่งเองดิ” คิมหน้ามุ้ยทันทีกลับคำตอบของนิคแน็คแต่อีกคนก็ไม่เห็นจะมีท่าทีสนใจอะไรพูดจบก็เดินขึ้นรถไปซะงั้น เจเองพอเห็นเพื่อนทำหน้างอมองพี่ชายที่เดินขึ้นรถไปก็ได้แต่ดึงมือให้อีกฝ่ายเดินมาตนไป
นิคแน็คได้แต่มองน้องคนสนิทข้างบ้านอย่างคิมเดินจูงมือกับเพื่อนไป ตอนแรกเค้าก็ยอมลับอยู่หรอกตอนที่คิมมาสารภาพว่ามีคนที่ชอบแถมยังเป็นผู้ชายอีก พอจี้ถามก็บอกว่าเป็นเพื่อนที่รู้จักกัน เค้าเองก็ไม่ได้รังเกียจเรื่องพวกนี้หรอกนะแต่แค่ไม่คิดว่าไอ้เด็กแสบข้างบ้านจะชอบผู้ชายก็เท่านั้น
“น้องยีคับ...พี่อยากชวนน้องยีไปดูหนังกับพี่เย็นนี้อะว่างรึป่าว”
“อุ๊ต๊ะ...กล้ามาก” คิมอุทานออกมาเบาๆเมื่อเดินกลับมาที่โต๊ะก็เห็นกำตันทีมบาสโรงเยนนั่งเกี้ยวพาราศีเพื่อนของเค้าอยู่ เค้าได้แต่มองน้อยๆก่อนจะนั่งลงกินข้าวส่วนเจก็ไปซื้อน้ำแก้วใหม่มาให้คิมเพราะแก้วเดิมละลายหมดแล้ว
“ไม่ว่าง” ยีตอบไปทั้งที่สายตาไม่ได้ไปจากการ์ตูนในมือเลย
“ไม่เป็นไรคับไว้วันหลังที่น้องยีว่างก็ได้...งั้นพี่ขอเบอร์โทรน้องยะ”
“ไม่” ยีส่วนกลับทั้งที่อีกฝ่ายยังพูดไม่จบประโยคดีด้วยซ้ำ
“งั้นถ้าเป็นไลน์” รุ่นพี่นักบาสยังคงตื้อไม่เลิก
“จิ๊!! รำคาญอะ รำคาญ!! ไม่เห็นรึไงว่าไม่ว่างมีมารยาทบ้าง!!! คนเค้าไม่สนใจก็ตื้ออยู่นั้น” ยีแว๊ดขึ้นเสียงดังซะจนคนมองทั้งโรงอาหาร คิมได้แต่ถอนหายใจแล้วก้มหน้ากินข้าวนิ่งๆขืนไปขัดตอนนี้ดวงกุดแน่
“เอ่อ..พี่แค่”
“ไปไหนก็ไปเลยไป รกหูรกตา” ยีพูดแล้วจิกตาใส่อย่างรำคาญมือบางก็ปัดแก้วน้ำหวานของคิมใส่รุ่นพี่จนหกเลอะไปหมด
“น้องยี” รุ่นพี่นักบาสเสียงคนตัวเล็กเสียงรอกไรฟันพร้อมกับตรงไปกระชากแขนบางไว้
“จะทำไม” ยีออกแรงผลักอกอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้
“เน้!! หันมาดูนี้หน่อย...หันมาดูไอ้รุ่นพี่นักบาสโรงเรียนที่ทุกคนปลื้มกันนักหนา ดูตอนนี้ดิตามตื้นฉันจนน่ารำคาญพอไม่สนใจก็คิดแต่จะใช้กำลัง” ยีตะฌกนขึ้นเสียงดังจนเป็นที่สนใจมากกว่าเดิม ตอนนี้ทุกสายตาหันมาจ้องที่พวกเค้าเรียบร้อยแล้ว รุ่นพี่นักบาสได้แต่กัดโมโหและเจ็บใจ อยากจะตบไอ้เด็กนี้ที่ทำให้เค้าอายแล้วยังมาทำหน้ากวนตีนใส่อีก
“เอาดิ...เจ็บใจก็ต่อย...เรื่องนี้ถึงหูครูอนาคตนักบาสดับนะ” ยีรอยหน้าตาพูดอย่างกวนอารมร์ก่อนจะยกแก้วน้ำมาดูดหลังพูดจบ คนฟังได้แต่กัดฟันโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้
“ฝากไว้ก่อนเหอะ” กระซิบบอกยีเสียงรอดไรฟัน
“เชิญ” เดินออกไปด้วยอารมณ์ฟึดฟัดเต็มที่
“ไอ้อ่อน” ยีพูดเสียงเยาะๆใส่อีกคน คนฟังที่กำลังจะเดินกลับไปถึงกลับพลิกตัวกลับมาด้วยความโมโหก่อนจะเดินตรงกลับมาที่ยีหวังจะซัดให้หายโมโห
พลั๊ก!!!
แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรก็ถูกยีถีบซะหงายท้องลงไปกองกับพื้นซะก่อน คิมรีบลุกไปดึงแขนของยีที่เดินเข้าไปใกล้คนที่นอนจุกอยู่ที่เพื่อน
“ไอ้ยีพอ...อย่ามีเรื่องอีกเลยมึง” คิมเอ่อยปากห้ามเพื่อน ยีพยักหน้ารับหงึกหงักก่อนจะปล่อยแก้วน้ำในมือทิ้งคนมันหกเลอะคนที่นอนอยู่
“โอะ...แม่นวะ” ยีพูดด้วยกวนประสาทสุดๆ
“มีอะไรวะคิม..ไอ้ยี” เจที่เดินกลับมาถามอย่างสงสัย
“อย่าเพิ่งถามเลยไปก่อนเหอะเดี๋ยวอาจารมะ...”
“เกิดอะไรขึ้น!!!” นั้นไง...ยังไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำ
Rrrr r rr r r r r r
“พวกมึง...โทรศัพท์ไอซีดังวะ” นิคแน็คบอกแล้วชี้ไปที่โทรศัพท์ของเพื่อนซึ้งตอนนี้เจ้าตัวหายไปไหนก็ไม่รู้
“เจ้าตัวมันไปไหนวะบอกจะไปซื้อของ แม่งไปซื้อถึงไหนวะ” นิคแน็คบ่นแข็งกับเสียงโทรศัพท์ที่ดัง
“มึงก็รับสายไปดิวะ...ไม่ก็ปิดเสียง กูรำคาญจะตายละเนี้ย แม่งไม่มีสมาธิทำงานส่งเย็นนี้นะเว้ย” เพชรบ่นต่ออย่างรำคาญ
“เอิ่ม...มึง น้องมันโทรมาวะ...มึงว่ารับสายดีไหม” นิคแน็คยกโทรศัพท์ขึ้นแล้วถามความเห็นจากเพื่อนที่เหลือ
“มึงก็รับไปดิ” เพชรบอกแล้วลุกหนี เพราะเค้ารู้ดีถึงความแสบของน้องชายเพื่อนเป็นไปได้พวกเค้าไม่มีใครอยากยุ่งด้วยหรอก
ตึ๊ง!
‘ที่ไม่รับสายนี้คืออยากตาย!!!’
นิคแน็คกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกทันที ที่เห็นไลน์ของซีเด้ง...นี้เค้าควรปล่อยเพื่อนตายไหม
Rr rrr rr r rr r
นิคแน็คก้มมองโทรศัพท์ของเพื่อนในมืออีกครั้งก่อนจะตัดสินใจรับสายก่อนที่จะ....
ยืนไปใส่หูของบีฟ
“เห้ย..” บีฟถึงกับงงปนตกใจในคราวเดียว
“ทำไมเพิ่งรับโทรศัพท์ นี้ถ้าน้องกำลังจะตายจะมีใครรู้ไหม!!” เสียงปลายสายบ่งบอกได้ชัดเจนว่าตอนนี้กำลังหงุดหงิดสุดๆ
“....”
“เห้ย เงียบไม” ยีถามเมื่อด่าไปแล้วอีกฝ่ายกลับเงียบ
“ห๊ะ!!...เออ ไอ้ซีไม่อยู่มันออกไปข้างนอกอะแล้วไม่เอามือถือไป”
“นั้นใคร...ลุงหรอ” คำถามและสรรพนามที่ใครเรียกของยีทำให้เส้นเลือดของบีฟแถบจะปูดขึ้นมาเสียให้ได้
“เออดี...ลุงมาที่โรงเรียนดิ ตอนนี้ด้วยโดนเรียกผู้ปกครอง...อย่าให้ช้า” พูดจบก็วางสายไปทันที บีฟมองมือถินิดหน่อยก่อนจะวางลงบนโต๊ะแล้วหันมาสนใจงานต่อแล้วทำเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
“มีไรป่าววะ ไมน้องมันกระหน่ำโทรหาไอ้ซีขนาดนั้นอะ” นิคแน็คถามด้วยความสงสัย
“มันบอกโดนเรียกผู้ปกครอง แล้วให้กูไปหา” บีฟตอบแบบไม่ใส่ใจแล้ววางงานตรงหน้าลงก่อนเปลี่ยนเป็นหยิบมือถือขึ้นมาเล่นเกมส์
“อ้าว แล้วไมมึงไม่ไปไหนมึงบอกน้องมันให้ไปหา”
“ไม่ใช่หน้าที่กู”
“แต่มึงเป็นแฟนน้องมันนะเว้ย” นิคแน็คพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม
“....” = =>>>บีฟได้แต่มองหน้าเพื่อนนิ่งๆ
“อย่ามาๆ...ไอ้ซีมันเล่าให้กูฟังแล้วเรื่องที่มึงไปสารภาพรักกับน้องมัน กูถามจริงๆจากใจเลยนะ....สารภาพลงไปได้ไง = =”
“ไอ้เพื่อนเหี้ย...โยนขี้ให้กูแล้วเสือกยังเอาเรื่องกูไปโพนทะนาอีก” บีฟบ่นอย่างเซ็งๆ
Rrr rr r r
เสียงโทรศัพท์ของซีดังขึ้นอีกครั้ง บีฟก้มลงไปมองชื่อคนที่โทรเข้าพอเห็นว่าเป็นยีบีฟก็ลุกหนีไปเข้าห้องน้ำทันทีก่อนจะเดินไปสูบบุหรี่ต่อที่ระเบียงอย่างสบายอารมณ์
Rr r rr rr r
“เบอร์ใคร” บีฟบ่นด้วยความสงสัยแก็ยอมกดรับสายอยู่ดี
“ฮัล...”
“เห้ยลง!!! เห็นพี่นิคบอกว่าออกมาแล้ว ถึงไหนละเนี๊ย ช้าชะมัด!!!” สิ่งที่พูดแทรกขึ้นมาทำให้บีฟถึงกับเหลือกตาแล้วมองเข้าไปในห้องทันที ส่วนไอ้เพื่อนตัวดีก็ยืนโบกมือแล้วยิ้มโชว์ฟันให้เค้าอยู่
“อีกยี่สิบนาทีถ้ายังมาไม่ถึงนะ จะตามจองล้างจองผลาญไปตลอดชีวิตเลยคอยดู” พูดจบก็ตัดสายทิ้งไปเสียดื้อๆ
“ไอ้เหี้ยซีไอ้เพื่อนเหี้ยไอ้ต้นเหตุเรื่อง ไอ้เหี้ยนิคไอ้เพื่อเวรสัดสุดๆทำกับกูได้เอาเบอร์กูไปให้ไอ้เด็กนั้นได้ไง...ส่วนมึงมันก็ไอ้เด็กผีไอ้เด็กแสบ เสร็จครั้งนี้กูจะไม่ยุ่งกับมึงอีกเลย” บีฟได้แต่เดินบึงบังหัวเสีย และกล่นด่าคนนั้นทีคนนี้ทีด้วยความโมโหก่อนจะคว้ากุญแจรถและขับไปยังโรงเรียนของน้องเพื่อนทันทีด้วยความเร็วปานจรวด เค้าไม่ได้กล้วไอ้เด็กนั้นหรอกนะแต่แค่ป้องกันไว้ก่อนใครๆก็รู้ไปถึงฤทธิ์ของยีว่าแสบขนาดไหน เชื้อไม่มีทิ้งแถวพี่สักนิด พี่เลวน้องแสบ....
หลังจากที่บีฟมาถึงห้องปกครองก็โดนอาจารย์เรียกมาคุยด้วยถึงเหตุการณ์ทะเลาะวิวาทของยีและได้นั่งฟังอาจารณ์กล่าวตักเตือนยีซะเค้าแทบหลับ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ไอ้คู่กรณีของยีนะซีมันดันเป็นโจทย์เก่าของเค้าอีกซึ้งตอนแรกที่พอมันเห็นหน้าเค้าก็ตกใจเล็กน้อยเหมือนกัน
“สุดท้ายนี้ฉันหวังว่าฉันจะได้ยินคำขอโทษจากคนผิดและผู้ปกครองของคนที่ทำผิดด้วยนะ” แม่ของคู่กรณีผู้แล้วปลายตามองยีอย่างไม่ยอม ยีเองก็มองกลับนิดหน่อยก่อนจะเชิดหน้าหนีไปเหมือนไม่สนใจใครจะมองเค้าว่ายังไงเค้าไม่สนหรอก สำหรับเค้า เค้าไม่ใช่คนผิดอะไรแถมยังมาโดนแม่ที่เข้าข้างลูกจนโทษคนอื่นแล้วด่าเค้าต่างๆนาๆแบบนี้เค้าคงไม่ยอมก้มหัวให้หรอก...ส่วนบีฟเองก็แทบจะไม่สนใจด้วยซ้ำเพราะมันไม่ใช้ธุระกงการอะไรของตัวเอง
“ไม่มีมารยาทคนที่บ้านเค้าสั่งสอนมายังไงกันนะ” แม่ของคู่กรณีต่อว่าอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นท่าทางของทั้งสองคน
“โห...ไรอะป้าพูดจาแบบนี้หมายความว่าไง...แกแล้วแก่เลยนะเนี๊ย” ยีหันไปว่าผู้ที่เป็นผู้ใหญ่ แต่อย่างน้อยตอนนี้เค้าก็ยังมีความเกรงใจสถานที่และอาจารย์หลงเหลืออยู่ในกลมนิสัยอยู่บ้าง
“ว๊าย...ดูพูดดูจาเค้าพ่อแม่อบรมสั่งสอนมายังไงให้เป็นคนแบบนี้” อีกฝ่ายยังคงไม่ยอมหยุดพูดถึงบุพการีของยี นั้นมันทำใจเจ้าตัวเดือดขึ้นมามากกว่าเดิม
“แล้วคุณสอนลูกคุณยังไงมิทราบคับเค้าถึงได้เที่ยวเป็นอันพาลหาเรื่องคนนั้นคนนี้ไม่หยุด” แต่ก่อนที่ยีจะได้พูดอะไรบีฟกูพูดแทรกขึ้นมาก่อน...เค้าทนไม่ได้หรอกที่จะให้ใครมาว่าบุพการีของเพื่อนเค้าแบบนี้
“คุณเที่ยวมาต่อว่าบุพการีคนอื่นแบบนี้ตัวคุณสามารถทำให้ลูกตัวเองดีได้รึยัง” คู่กรณีทั้งสองคนสลับกัน...ครูที่นั่งฟังอยู่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะค่อนข้างไม่ชอบใจนักที่คนเป็นผู้ใหญ่กว่าพูดจาแบบนั้น
“ลูกฉันมีอะไรไม่ดี...ลูกฉันเป็นเด็กดี...น้องของนายต่างหายที่นิสัยแย่ อันธพาลเที่ยวทำร้ายร่างกายคนอื่น” บีฟหันกลับมามองไอ้เด็กแสบที่นั่งหน้างออยู่ข้างๆมันก็จริงอย่างที่เค้าว่าไอ้เด็กนี้มันนิสัยแย่จะตาย
“มองไม...ก็มันเริ่มก่อนอะ” ยีพูกขึ้นเมื่อเห็นบีฟมองหน้าตน
“ผู้ใหญ่คุยกันอบู่อย่าแทรก....คับ...ไอ้เด็กนี้นิสัยไม่ดี แต่ก็แค่นิสัยไม่ดี...แต่ลูกคุณเองเรียกว่าเลวเลยจะดีกว่า...ผมว่าตัวคุณเองยังรู้จักลูกตัวเองไม่ดีพอเลยด้วยซ้ำ” บีฟพูดกับยีก่อนบีฟตอบกลับเสียงนิ่งๆ เค้าชักจะเริ่มหงุดหงิดกับเรื่องเสียเวลาเบบนี้เต็มทีแล้วนะ
“หมายความว่ายังไง”
“ผมไม่ยุ่งเรื่องในครอบครัวของคนอื่นคับ” พูดจบก็ยิ้มไปหนึ่งทีก่อนจะหันมาลาครูฝ่ายปกครอง
“เรียบร้อยใช่ไหมคับงั้นผมลาเลยนะคับ...ไปได้แล้ว” ลาเสร็จบีฟก็หันไปบอกยีก่อนจะลุกเดินออกมาจากห้องปกครองแล้วเดินไปที่รถโดยมียีเดินตามมาด้วย
“ตามมาทำไม ไมไม่ไปเรียน” บีฟหันกลับไปถามยี
“ไม่...ไม่มีอารมณ์เรียนแล้ว” ยีตอบพร้อมกับเดินนำไป
“อย่าคิดว่าจะจบแค่นี้นะน้องยี” ทั้งสองหยุดเดินแล้วหันกลับมามองเสียงพูดที่ดังขึ้นข้างหลัง
“นี้ยังไม่เลิกอีกหรอไอ้อ่อน” ยีพูดด้วยท่าทางยียวยสุดๆ บีฟมองหน้าเด็กหนุ่มที่กำลังเดินตรงมาทางพวกเค้าอย่างนึกหมั่นไส้ เรื่องเก้าก็ทำให้เกียดขี้หน้าเป็นทุนเดิมอยู่แล้วพอมาบวกกับหน้าตาอวดดีวอนโดนตีนเมื่อกี้ยิ่งทำให้รู้สึกอยากกระทืบ
“ปากดีนักนะ” พูดแล้วเดินตรงไปที่ยีดุ่มๆ สายตาของบีฟจับจ้องอยู่ที่ชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาเค้าไม่รู้หรอกว่าไอ้เด็กนี้มีเรื่องไรกับไอ้แสบและก็ไม่สนด้วยว่าทะเลาะไรกันแต่ด้วยความหมั่นไส้จึงทำให้เค้ายกเท่าขึ้นไปยัดเข่าไอ้เด็กนั้นอย่างแรงจนล้มกลิ้งไปกองกับพื้น พร้อมกับนอนกุมเข่าแล้วร้องอวดโอย ยีมองคนที่นอนกองอยู่กับพื้นสลับกับคนที่เพิ่งเดินไปขึ้นรถอย่างตกใจก่อนจะรีบเดินตามอีกฝ่ายคนรถไป
“ทำไมไม่ไปส่งที่คอนโดพี่ซี...นี้จะไปไหน” ยีถามเมื่อทางที่บีฟไปไม่ใช่ทางกลับคอนโด
“อ้าว” บีฟอุทานอย่างงงๆ...เค้าแทบไม่ได้รู้ตัวไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่ายีเดินตามเค้าขึ้นรถมาด้วย
“สรุปจะไปไหน” ยีถามย้ำอีกครั้ง
“ไปห้องไอ้เพชร...ไอ้ซีก็อยู่นั้น ไปหามันแล้วเล่าให้มันฟังด้วยว่าโดนไรมา กลับห้องไปก็อยู่คนเดียว” บีฟตอบกลับไปแล้วหันกลับไปสนใจขับรถต่อ เค้าเองไม่รู้จะตอบไง ถ้าจะให้วนรถกลับไปส่งไอ้เด็กนี้ที่คอนโดก็ไม่มีทางซะหรอกเพราะเค้าขี้เกียจ
“ชอบเราจริงหรอวะถึงได้ห่วงขนาดนี้” ยีได้แต่พึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วรอบมองอีกคนเป็นระยะๆ
........................................................................
-
แปะ
ยี มันต้องต่อยให้เลือดกลบปาก o13
-
ดีใจจังน้องช้อนชามาแล้ว
-
แล่วๆๆๆๆ น้องเริ่มคิดจิงจังล่ะ ตกลงบีฟ ชอบจิง หรืออะไรยังไง????? :mew5:
-
เข้ามาตามช้อนชา
น้องช้อนชาของเจ๊หายไปไหนเคอะ :ling1: :ling1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
น่ารักคะชอบคู่น้องบู่มาก *0*
-
ชอยคู่น้องบู่ที่สุดคะ น่าสงสารอ่ะ *0*
-
บู่เป็นไงบ้างงงงงงง มาต่อเถอะน้าา :katai1: