-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
หนังสือ ‘เพราะ เป็นเอก’ มาแล้วจ้า
เนื้อหาโครงเรื่องหลักทั้งหมด 390 หน้าเอสี่
มีตอนพิเศษทั้งหมด 11 ตอน รวม 90 หน้า เอสี่ (เยอะมากกกกกกก)
โดยมีตอนพิเศษในเล่มดังต่อไปนี่
1. คู่รักชาเขียว (ลงเว็บ)
2. แมทที่สองแห่งกาแล็กซี่
3. วาเลนไทน์
4. ธารธารา...เอกอัครา
5. ศิวา...นันทิชา
6. สก๊อตและผู้หญิงคนนั้น
7. เจ๋งและจั๊ด
8. ใบดำใบแดง
9. งานเปิดบ้าน (มีเชอเบทจาก ฟ้าลั่นรัก มาแจมนิดนึง)
10. ชุดว่าย
11. รับปริญญา
ซึ่งในตอน ชุดว่ายน้ำ นำมาทำโดจินของแถมในรอบพรีออเดอร์ด้วยจ้า
และในเล่มยังมีเฉลยความหมายแฝงของสิ่งที่อยู่ในเนื้อเรื่องอีก 3 หน้า
======================================
(คลิกที่รูป1ทีเพื่อเพิ่มไซส์สำหรับคนเปิดในคอมนะคะ)
ปกเล่ม 1
(https://scontent.fbkk6-1.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15036204_1135655129816022_3056385420022445825_n.jpg?oh=96da552de0320b4a8b2f9c2cc5d036b1&oe=58EDADD7)
ปกเล่ม 2
(https://scontent.fbkk6-1.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15032724_1135655126482689_2075979169386793082_n.jpg?oh=cc3170d6bc363879ac4a386ad05a5acf&oe=58B378C6)
บล็อคก็มา
(https://scontent.fbkk6-1.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15219615_1286285764776781_4271033550627168914_n.jpg?oh=aefdbfddadac1af98d87deb3630916b2&oe=58ECBC3E)
รายละเอียดหนังสือและราคาค่ะ
(https://scontent.fbkk6-1.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15079043_1135654906482711_5905881468962650671_n.jpg?oh=979f0f294cc012150cc6dc4e55aed989&oe=58EEAA6B)
สั่งซื้อได้ที่
www.hermitbookshop.com
ปล. สั่งซื้อรอบพรีออเดอร์ส่งฟรีนะคะ :L2:
Talk Talk <3
สวัสดีค่า แบมแบมกลับมาแล้ว 555 หลังจากไม่ได้อัพนิยายสักพักเนาะ ตั้งแต่เรื่อง .. ลุงหมอกับน้องหมา...
เนื่องจากมาเป็นกระเหรี่ยงอยู่อเมริกา แต่ช่วงนี้ก็มีเวลามาปลุกปล้ำปั้นแต่งกับเรื่องนี้สักที
เพราะ.... เป็นเอก
ใครยังไม่รู้จักคาแรคเตอร์ท่านพี่เป็นเอกของดิฉัน แนะนำให้ไปอ่านลุงหมอกับน้องหมาก่อนได้นะคะ มีบทนิดหน่อยไม่เยอะ (อยากโฆษณาผลงานตัวเองเฉยๆ) 5555
ช่วงโฆษณา
ตอนนี้นิยายแบมมีขายอยู่กับสำนักพิมพ์ Hermit นะคะ
- หมอปิ๊งกับปลาทู (รีปริ๊นมาลอตใหม่แล้ว สั่งซื้อได้เลย)
- เด็กช่างรักจริง เคยได้ยินมั้ยครับคุณ (พึ่งวางขายย ได้เดือนสองเดือน รีบไปสอยมาเร้ววว)
- Feeling อาร์ตแหลก แหวกแนว (รีปริ๊นรอบที่ 5 แล้ว ไปสอยด่วนก่อนหมดนะเออ)
- ลุงหมอกับน้องหมา
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ป่ะ ไปอ่านกันเถอะ <3 <3 :กอด1: :กอด1: :กอด1:
สารบัญ โดย คุณ Namob Thp :L2:
INTRO (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3132422#msg3132422)
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3133645#msg3133645)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3138770#msg3138770)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3141274#msg3141274)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3144021#msg3144021)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3146442#msg3146442)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3147656#msg3147656)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3149034#msg3149034)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3150850#msg3150850)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3159039#msg3159039)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3160629#msg3160629)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3164518#msg3164518)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3170432#msg3170432)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3176035#msg3176035)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3180204#msg3180204)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3184301#msg3184301)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3187539#msg3187539)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3193131#msg3193131)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3195498#msg3195498)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3197327#msg3197327)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3199933#msg3199933)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3202047#msg3202047)
ตอนที่ 22 ครึ่งแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3206915#msg3206915)
ตอนที่ 22 ครึ่งหลัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3210437#msg3210437)
ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3212724#msg3212724)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3215413#msg3215413)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3218771#msg3218771)
ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3226176#msg3226176)
ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3230503#msg3230503)
ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3236366#msg3236366)
ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3245395#msg3245395)
ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3249651#msg3249651)
ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3254621#msg3254621)
ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3264183#msg3264183)
ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3267484#msg3267484)
ตอนที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3269851#msg3269851)
ตอนพิเศษ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3278880#msg3278880)
ตอนพิเศษ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3279920#msg3279920)
ตอนพิเศษ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3281139#msg3281139)
ภาค2 ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3284217#msg3284217)
ภาค2 ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3287275#msg3287275)
ภาค2 ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3299819#msg3299819)
วาเลนไทน์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3307456#msg3307456)
ภาค2 ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3311098#msg3311098)
tHe eND; (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3313134#msg3313134)
ตอนพิเศษ ：คู่รักชาเขียว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.msg3342874#msg3342874)
-
INTRO :
“มีเรียนเช้าหรอ”
ร่างสูงโปร่งชะงักการติดกระดุมเสื้อนักศึกษาก่อนมองผ่านกระจกที่เห็นร่างเปลือยสีแทนสะลึมสะลือขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง
“อือ”
“โดดสักวันไม่ได้เรอะ”
“ไม่ได้ ลุกได้แล้ว”
คนสะลึมสะลือกลอกตาไปมาก่อนจะแทรกตัวมุดลงไปนอนหลับในผ้าห่มผืนหนาอีกครั้ง ทำเพียงแค่ยื่นแขนออกมาโบกมือบ๊ายบาย
“อย่ามาลีลา”
“เออน่า มหาลัยก็แค่นี้ จะไปก็ไปไม่ต้องมายุ่ง”
ดวงตาคมสวยใต้แว่นสีเงินเมทัลลิคฉายแววหงุดหงิดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่หยิบเข็มขัดหนังแบรนด์ดังขึ้นมาใส่ทับกางเกงยีนส์นูดี้แท้ราคาแพงแล้วเซ็ตผมต่อ
“หล่อแล้วครับท่าน”
เสียงแซวดังมาจากคนใต้ผ้าห่ม สเปรย์เซ็ตผมจึงลอยละลิ่วไปหาเป็นการตอบแทน
พลั่ก!
“โอ๊ย หัวกู!”
คนเจ็บลุกพรวดขึ้นมาโวยวาย แต่ต้นเหตุกลับไม่ใส่ใจเดินออกนอกห้องไปทันที กว่าจะหยิบบ๊อกเซอร์ขึ้นมาใส่วิ่งตามจะไปคิดบัญชีแต่พอออกจากห้องมาเพนท์เฮาส์หรูก็ว่างเปล่าซะแล้ว ชะโงกหน้าไปดูชั้นแรกก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องจึงได้แต่หัวฟัดหัวเหวี่ยงไปอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียนบ้าง
‘ เป็นเอก นฤนาฏ คือแบบอย่างของคนรวยที่ใช้ชีวิตแบบลูกผู้ชาย ทุกคนในมหาลัยรู้ว่าเขารวยแต่เป็นเอกไม่เคยดูถูกคนฐานะด้อยกว่าเพราะกลุ่มเพื่อนเกือบสิบคนของเขามีตั้งแต่เด็กบ้านรวยไปยันลูกคนสวนของมหาลัย บางวันเจ้าตัวยังไปช่วยพ่อเพื่อนตัดต้นไม้ระหว่างรอเรียน
ถ้าจะโหวตจากกลุ่มผู้หญิงแล้วเป็นเอกก็ไม่ได้หล่อที่หนึ่ง โครงหน้าหาได้ทั่วไปที่โดดเด่นคงมีแต่ดวงคาคมสวยที่ถูกซ่อนไว้หลังแว่นกรอบเงินเมทัลลิค ทรงผมตัดสั้นวีคัทเปิดข้างที่ไม่ค่อยเป็นทรงเพราะถึงเซ็ตมาก็โดนหมวกกันน็อคทับแบนเหมือนเดิม แต่ที่โดดเด่นที่สุดคงเป็นความรวยเพราะทั้งตัวของเป็นเอกเป็นยี่ห้อดังทันสมัย ทันทุกซีซั่น ทำเอาสาวน้อยแอบหมายปองจะเป็นสก๊อยบิ๊กไบท์กันไม่หวาดไม่ไหว ‘
“โหไอ้เอก ขนาดมึงไม่ได้รับโหวตเป็นที่หนึ่งแฮนซั่มกายของ ม. เราเขายังเขียนเทิดทูลบูชามึงขนาดนี้”
หมูเพื่อนสนิทดีกรีลูกคนสวนของมหาลัยเป่าปากแซวเพื่อนข้างตัวที่ขมวดคิ้วเครียดผ่านเลนส์สีเงินเมทัลลิคอะไรนั่น เขาดูยังไงก็สีเทาปกตินี่แหละ!
“แล้วกลุ่มเรามันมีเป็นสิบคนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ หรือกูนับผิดมาตลอด”
นทีตบไหล่เพื่อนดังป้าบส่ายหัวขำๆ มองเปรียบเทียบไอ้คนได้ผลโหวตเบอร์หนึ่งแฮนซั่มกายของมหาลัยที่หน้าตาเหมือนพร้อมไปฆ่าคนตลอดเวลา คิ้วพาดเฉียงเครื่องหน้าเข้มเหมือนไอ้เอกเป๊ะ ผมยาวระต้นคอมัดเป็นจุกเล็กๆไว้ด้านหลัง ผิวสีแทนล่ะมั้งดูจากภาพ แต่ไอ้เอกมันขาวกว่าเยอะ ไม่สิ ไอ้เอกนี่เรียกซีด
“คนคิดโพลนี้แม่งก็ขี้เสือกนะกูว่า ดูดิไอ้ประวัติเบอร์ 1 นี่โคตรละเอียด ไปรู้ได้ไงวะว่าไอ้นี่มันชอบกินข้าวผัดกุ้ง ใส่พริกน้ำปลาสองช้อน แม่งไปนับเลยหรอวะ”
เบียร์หน้าตี๋ตัวผอมหนึ่งในกลุ่มเพื่อนเบะปากขยาด น่ากลัวจริงๆใครจัดโพลนี้เนี่ย ขนาดไอ้เอกเพื่อนเขาได้ที่สองยังมีประวัติบอกไว้ซะละเอียดว่าชอบกินสเต๊กปลาแซลม่อนของ ZEN ทุกวันศุกร์
“ศุกร์ที่แล้วกูกินฟูจิ”
เจ้าของประวัติทำหน้าเอือมมองรูปตัวเองบนโปสเตอร์ที่กำลังถอดหมวกกันน็อคสลัดผมไปมา แถมมีรอยปากกาจากใครก็ไม่รู้มาเขียนทับหน้าเขา ว่าจุ๊บๆ เลิฟนะ แฟนฉัน คนนี้จอง อีกสารพัด เหลือบไปมองไอ้เบอร์หนึ่งที่ว่าก็มีไม่ต่างกัน มันมาเห็นคงยืนขำแบบที่พวกเพื่อนเขาทำ เขาดูไม่ออกว่ามันหล่อไม่หล่อรู้แค่…
…คิ้วมันเข้มอย่างกับปลิง
‘ เต็งหนึ่ง ชวนันท์… ผู้ชายมาดเซอร์หน้าเข้มจากวิศวะเครื่องกล เป็นผู้ชายเข้มคลาสสิคมาพร้อมกับเวสป้าสีสนิมคู่ใจ พ่วงตำแหน่งรองประธานสาขาเครื่องกลปีสามแม้จะไม่ใช่สไตล์เกาหลีสมัยนิยมแต่ความเซอร์ที่มีเสน่ห์ทำให้เต็งหนึ่งได้รับการโหวตให้เป็นหนุ่มหล่อดันดับหนึ่งของมหาลัยในตอนนี้
ตำนานวิศวะผู้สามารถนำทีมครีเอทรถฟอร์มูลาเข้าประกวดจนชนะมาหลายการแข่งขัน แถมยังกล้าเลอะกล้าลุย ในทุกสนามการแข่งขัน และยังเป็นกัปตันทีมบอลตัวจริงของมหาลัย หรือที่หลายคนเรียก มิดฟิลว์หนึ่ง นอกจากความสามารถมากมายเจ้าตัวยังใช้ชีวิตติดดินพร้อมกับเพื่อนในกลุ่มที่หล่อเหลาไม่แพ้กันแถมยังเป็นหนึ่งในว้ากวิศวะที่ทำให้สาวๆหลงใหลที่สำคัญยังไม่มีใครในหัวใจเสียด้วย ’
“ทำไมมึงหล่อแบบนี้วะเพื่อน”
เจ้าของประวัติทำหน้าเอือมมองเพื่อนสองคนที่ยืนขำก๊าก เรื่องนี้ไม่ตลก!
“มิดฟิลว์หนึ่ง เชรด .. แม่ง เอ็กคลูซีฟสุดๆ ไอ้เอกมีฉายานี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
สก๊อตยกนิ้วให้เพื่อนผู้มีประวัติสุดเพอร์เฟค
“ดูดิมึงมีเขียนข้างล่างด้วยว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร โอ้ยฮา รู้ขนาดมึงชอบข้าวผัดแบบใส่พริกน้ำปลากี่ช้อน นี่มันแฟนคลับตัวจริง”
“ดูของเบอร์สองดิแมท แม่งก็ละเอียดพอกัน โอ้โหชอบแดก zen ทุกวันศุกร์ คนทำนี่เสือกจริงอะไรจริง แต่มึงรู้มั้ยที่มันคร่อมเนี่ย Kawasaki Ninja 1000 ABS หกแสนกว่า! กูเคยเห็นมันขับผ่านโรงอาหารกลาง เท่ชิบหาย เวสป้าสนิมแดกมึงชิดซ้ายเลยหนึ่ง”
เต็งหนึ่งนวดขมับตัวเองไปมา ประวัติมันก็ถูกแต่บางส่วนก็ไม่ถูก มองหน้าตัวเองที่โดนถ่ายตอนยืนอยู่แถวคณะ ส่วนไอ้เบอร์สองอย่างกับมาถ่ายแบบ คร่อมบิ๊กไบท์คันใหญ่กำลังถอดหมวกทั้งแสงทั้งมุมลงตัว
“ฮ่าๆๆๆ แต่อย่างน้อยมึงก็ได้ที่หนึ่งนะเว่ย ฉลองกันดีกว่าเพื่อน ร้านพี่เลคืนนี้”
“พวกมึงหาเรื่องแดกเหล้าก็บอก”
คณะวิศวะมีวาระให้เข้าร้านเหล้าตลอดเวลา เหตุผลง่ายๆว่าฉลองวันจันทร์แห่งชาติก็ยังมี ไอ้แมทกับสก๊อตเปลี่ยนเรื่องไปคุยกันเรื่องอื่นแทน ระหว่างที่เดินผ่านบอร์ดก็ยังอดมองหน้าไอ้เบอร์สองอีกครั้งไม่ได้…
…ผิวซีดอย่างกับศพ
- --------------------------------------------------------------------------------------------------------- -
จุ้บๆ
-
แอบมาจิ้มนุ้งแบมมม
-
กรี๊ด เอกเป็นรับใช่มั้ย นี่เค้าเชียร์อยู่นะ ฉากแรกนี่คือกินกันแล้วหรอ :haun4:
-
:mc4: ถึงคิวเป็นเอกแล้ว
-
ติดตาม :3123:
-
มารอน้องแบมจ้า. :katai2-1:
เอาใจช่วยนะ
-
เอิ่ม
ใครอยู่บนเตียงนั่น ใช่หนึ่งเปล่า??
-
:mc4:
-
คนทำโพลมาได้ยินผู้เข้าชิงกับเพื่อนๆคุยกันคงเงิบ...ฮา
-
รออออออออออ :katai5:
-
มาแล้วววววววววว งานนี้เราอยู่ทีมคนทำโพล 55555555555
:L2: คนเขียนค่า
-
ติดตามนะค้าา.. :L2:
-
คนทำโพลนี่ พยายามมากกกก บวกมโนนิดนึงด้วยเปล่าคะ 555
แล้วฉากแรกนั่น ใช่หนึ่งกับเอกไหมอ่ะ
-
คนทำโพลเอาเวลาไหนไปแยกร่างตามเบอร์1กะ2คะ 55555
รู้ลึกรู้จริงขนาดนี้
เดี๋ยวหนุ่มๆกินกันเองจะออกโพล เงิบกว่านี้นะ
ทำไมฮา5555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai5:ตามเรื่องใหม่
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รอจ๊ะรอ
-
ตอนที่ 1
ร่างสูงถอดรองผ้าใบเลอะดินจากสนามบอลยัดใส่ตู้รองเท้าบิวด์อินสูงห้าชั้นที่แบ่งเป็นสองฟาก ซ้ายของเขาขวาของมัน ฝั่งเขามีแต่รองเท้าเน่าๆจำพวกลุยมาทุกสนามบอล ส่วนของมันมีแต่รองเท้าหนังราคาแพงหรือจะแตะก็ยังยี่ห้อดัง เหอะ ไอ้บ้าแบรนด์
นิ้วเรียวเกี่ยวถุงเท้าที่เลอะไม่แพ้กันออกจากเท้าโยนใส่ตะกร้าก่อนจะเสยผมชื้นเหงื่อเดินผ่านโซนรับแขกไปที่บันไดขึ้นชั้นสอง ไม่สนใจร่างสูงโปร่งที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาตัวใหญ่สีขาว แม้จะเห็นว่ามันเหลือบมองก่อนจะหันไปสนใจหนังสือในมือมันต่อ
“อ่านแต่หนังสือภาษาเอเลี่ยน”
พูดลอยๆให้ได้ยิน..
“เสือก”
“เป็นผู้ชายต้องขี้เสือก”
หมอนอิงลอยละลิ่วมาแต่เขาหลบทันและหันไปยักคิ้วกวนตีนเรียนกความสะใจได้ก็เดินขึ้นไปเข้าห้องทำการบ้าน จริงๆมันควรจะเป็นห้องทำงาน แต่ยังเรียนทั้งคู่เลยกลายเป็นห้องทำการบ้าน โต๊ะตัวยาวบิวด์จากกำแพงฝั่งหนึ่งถึงอีกฝั่งแบ่งเป็นสองส่วนด้วยชั้นใส่ชีท ฝั่งของมันมีแต่หนังสือรัฐศาสตร์และสมุดเลคเชอร์วางเป็นระเบียบ ส่วนฝั่งเขามีแต่ชีทรกๆ และกระเป๋าเน่าๆที่เขาโยนไปทับกองชีทบนโต๊ะอีกที
ออกมาจากห้องทำการบ้านชะโงกจากราวทางเดินมองไปข้างล่างก็ยังเห็นมอนนอนที่เดิม เพนท์เฮาส์สองชั้นข้างบนมีแค่สองห้องเพราะทุบรวมจากสี่ห้อง ข้างล่างมีแค่ห้องรับแขกกับห้องครัว และพื้นที่โล่งพอสำหรับวางเปียโนหลังใหญ่ของคนพูดน้อย และลู่วิ่งออกกำลังกายของเขา ระเบียงที่ยื่นออกไปก็กว้างคุ้มราคาจนทำสนามฟุตบอลหญ้าเทียมเล็กๆที่มีโกลหนูไว้ฝึกเลี้ยงบอลเล่นอีกหนึ่งโกล แม้จะโดนคนไม่เล่นกีฬาเอาไปใช้ตากผ้าในบางที
“เย็นนี้กินไร”
ร่างสูงตะโกนถามก่อนเดินเข้าห้องนอน แต่ไม่ได้รับคำตอบกลับมาก็กลอกตาเดินเข้าห้องทันที ไอ้นี่มันมนุษย์สัมพันธ์ต่ำจริงๆ
ขายาวเดินตรงไปที่ห้องน้ำพลางถอดเสื้อช็อปออกและเสื้อกล้ามสีดำตัวในโยนลงใส่ตะกร้า ตามด้วยกางเกงยีนส์รัดรูปไม่มียี่ห้ออะไรเลย เหลือกางเกงในตัวเดียวเดินเข้าห้องน้ำ สักพักกางเกงในก็ถูกโยนออกมาก่อนจะมีเสียงผิวปากฮัมเพลงดังลอดออกมา ผ่านไปสักพักร่างสูงใต้ผ้าเช็ดตัวคาดเอวและผ้าผืนเหล็กขยี้หัวก็เดินออกมา ปากยังคงฮัมเพลงที่กำลังเป็นที่นิยมในร้านเหล้า มือใหญ่จับผ้าเช็ดหัวมัดโพกหัวไว้ก่อนดึงผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่จากเอวออกหยิบบ็อกเซอร์จากตู้เสื้อเล็กสำหรับเก็บบ็อกเซอร์กับผ้าเช็ดตัว ส่วนเสื้อผ้าทั้งหมดอยู่ในห้องแต่งตัวที่เกินครึ่งห้องไม่ใช่ของเขา ใส่บ็อกเซอร์เสร็จก็ตามด้วยเสื้อบอลของแท้ที่ไม่ได้ซื้อเอง… ไอ้คนพูดน้อยมันซื้อให้ในวันเกิด
ลงมาข้างล่างพร้อมผ้าเช็ดหัวก็เจอคนขยันนอนหลับไปซะแล้ว หนังสือภาษาเอเลี่ยนที่มันชอบอ่านวางอยู่บนโต๊ะกระจก ร่างสูงค่อยๆคุกเข่านั่งลงข้างๆยกมือขึ้นไล้ไปหน้าเรียวคม ตามันสวย…ไม่รู้จะใส่ทำไมแว่นบ้าบอนี่ทั้งๆที่ไม่ได้สายตาสั้น ผิวมันซีด..ซีดจนไม่น่าเชื่อว่าขับแต่บิ๊กไบท์ตากแดดไปเรียนทุกวัน
“มึงมาจากนอกโลกรึไงนะ”
ใบหน้าคมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะก้มลงจุ้บเบาๆบนเรียวปากนิ่ม คนหลับเริ่มขมวดคิ้วแต่ก็ยังไม่ตื่นจึงจุ้บย้ำๆอีกหลายทีก่อนจะค่อยๆงับเรียวปากนิ่มเล่น… จากจุ้บ…กลายเป็นจูบเมื่อสอดลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นเล็กในโพรงปากคนหลับ สักพักก็เริ่มมีปฏิกิริยากลับมา…รู้ตัวอีกทีก็ผละออกพร้อมน้ำลายที่ไหลลงมาข้างแก้มอีกคนพร้อมสายตาหงุดหงิดที่ส่งมา
“ตื่นเร็ว กูหิวข้าว”
คนลักหลับยิ้มแฉ่งดึงผ้าเช็ดหัวตัวเองเช็ดแก้มเลอะน้ำลายให้
“หล่อเหมือนเดิมละ หึหึ”
“กินไร”
“ไก่ อยากกินไก่”
คนฟังเลิกคิ้วเล็กน้อย
“เคเอฟซี?”
“เออ กูอยากกิน ได้ปะล่ะ”
“อือ”
เมื่ออีกฝ่ายอนุญาตจึงหยิบมือถือที่วางบนโต๊ะของมันอีกนั่นแหละขึ้นมาโทรสั่งไก่ชุดใหญ่สุด เรียบร้อยก็ไปช้อนหัวคนที่หยิบหนังสือมาอ่านอีกรอบขึ้น แทรกตัวลงไปให้ตักตัวเองกลายเป็นหมอนแทน
“เห็นยังอ่ะ”
“อะไร?”
“โพล”
“โพล?”
“หนุ่มหล่อมหาลัย”
“อ้อ”
“คิดว่าไง”
“ไม่ได้คิด”
“อะไรวะ”
“ทำไม”
“เอ๊ะ ต้องเป็นกูถามสิว่าทำไม ทำไมไม่คิด”
“…”
ไร้คำตอบแต่ได้สายตารำคาญมาแทน
“ก็ที่ของกูมันเขียนว่ายังไม่มีคนรู้ใจไง คิดว่าไง”
“ไม่ได้อ่าน”
“ไอ้สัส”
“ปาก”
สันหนังสือถูกยกขึ้นมาตบปากคนพูดไม่เพราะเบาๆ
“ไม่หึงมั่งรึไง?”
“ไม่หึง”
“เหอะ ใช่สิกูมันของตาย มึงกระดิกนิ้วไปทางซ้ายกูก็วิ่งแท่กแท่กแท่กตาม กระดิกนิ้วไปทางขวาก็กูกระโดดตุ้บตุ้บตุ้บตาม”
“ตัวอะไรน่ะ”
“เสือก”
“เป็นผู้ชายต้องขี้เสือก”
ดูมันเอาคำพูดเขามาย้อนซะอย่างนั้น มันน่าดีดให้กระเด็นจริงๆแต่ทำไม่ลง ผิวมันบางจับนิดจับหน่อยก็ช้ำ เบื่อจริงๆไอ้พวกไฮโซ
“เชื่อใจ”
ค่อยพูดจาน่ารักหน่อย
“มึงก็ด้วย ห้ามไปแจกเบอร์ แจกไลน์ แจกเฟส ทุกแอปฟลิเคชั่นก็ห้าม”
“ปามือถือทิ้งเลย”
“เออดี เอามากูปาให้”
คนขาวกว่าทำหน้าเอือมก่อนจะขำออกมาเบาๆเมื่อเห็นสายตาหงุดหงิดของคนคิ้วเข้มที่คิ้วขมวดแน่น สักพักก็เริ่มคลายออกก่อนเสียงหัวเราะจะดังประสานกัน
“เลิกใส่แว่นได้แล้วเด็กชายเป็นเอก”
มือหนาค่อยๆดึงแว่นกรอบเงินเมทัลลิคออก อยากกระชากด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าราคาเป็นหมื่น เด็กชายเป็นเอกของเขาใช้เป็นแต่ของแพง
“คนชอบมองหน้า”
เพราะมันหล่อเกินไปทำให้มันดูโดดเด่นเสมอ ตามันสวยขนาดมีแว่นบังแล้วก็ยังดูสวย ถ้ามันไม่ใส่แว่นหนุ่มหล่ออันดับหนึ่งคงเป็นของมัน สูง หล่อ รวย ครบจริงๆ
“งั้นใส่ต่อไป หน้ามึงกูก็หวง ดีนะมึงยิ้มไม่เก่ง ไม่งั้นกูคงยิ่งหงุดหงิด”
คนพูดยกมือลูบใบหน้าเรียวใบหน้าที่เขาหวงแสนหวง ห่วงแสนห่วง แม้ว่ามันจะไม่ค่อยดูแลตัวเองเลยก็เถอะ นอกจากซื้อของแพงเป็นมันทำอะไรไม่เป็นเลย
“เด็กชายเต็งหนึ่ง เด็กขี้หวง”
“หวงตั้งแต่รู้จักเด็กชายเป็นเอกวันแรกแล้ว”
เป็นเอกเลิกคิ้วมองคนที่ยังไม่เลิกทำปากหวาน โปรโมชั่นคู่รักใหม่ก็น่าจะหมดไปตั้งนานสามชาติแล้วจนไม่คิดว่าตัวเองยังจะต้องมาเขินเวลาถูกมัน ‘จีบ’
“อะไร ทำมายิ้ม หยุดยิ้มเลยนะมึง”
เต็งหนึ่งเริ่มขยี้หัวตัวเอง ก็รู้ว่ามันหล่อ ปกติมันหน้านิ่งๆก็เลยไม่ค่อยหล่อแต่พอมันยิ้มทีหัวใจเขายังไม่เลิกเต้นตุ้บๆอย่างกับจะกระโดดออกมาจากอกสักที
“ยังอีก เดี๋ยวปั๊ดจูบแม่งเลย”
“มาสิ”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นก่อนจะหัวเราะเบาๆแล้วก้มหน้าลงไปประกบปากกับคนยิ้มสวยอีกครั้ง … และอีกครั้ง … และและอีกครั้ง
เป็นเอกมองคนบ่นหิวที่กินช้าอย่างกับหอยทากแล้วยังไม่ตั้งใจกินมัวแต่ดูบอลทีมโปรดย้อนหลังที่อัดทิ้งไว้ด้วยความเอือม นิสัยเสียแก้ไม่
หายของเด็กชายเต็งหนึ่ง โรคกินช้าและบ้าบอล เขาเลยต้องมานั่งแงะไก่หั่นเป็นชิ้นใส่จานรอแค่เจ้าตัวจิ้มกิน
“นั่นแหละๆ ! โอ้ยส่งขวาสิวะ! แม่งเอ้ยยยยยยยยยยยยย ปัญญาอ่อนชิบหาย”
โวยวายเสร็จก็จิ้มไก่เข้าปากแล้วดูต่อ ส่วนเขาก็แค่หั่นให้จนครบแล้วกินของตัวเองจนเสร็จก็ไปล้างมือมานั่งเช็คหุ้นในไอแพดตรงโซฟาข้างๆมันต่อ
“โธ่เว่ยอีกนิดเดียว แม่ง! เอกกกกก ทีมโปรดกูแพ้อ่ะ”
“อือ”
“เซงว่ะ ไก่อร่อยแฮะ”
ตาคมกลอกไปมาก่อนจะสนใจหุ้นต่อ
“หนึ่งช่วยดูอันนี้หน่อย”
เต็งหนึ่งรีบวางส้อมจิ้มไก่เช็ดมือลวกๆกับบ๊อกเซอร์ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งข้างๆ ตอนนี้จอไอแพดเปลี่ยนเป็นสัญญาของบริษัทแทนแล้ว สัญญาและเงื่อนไขที่คนเรียนรัฐศาสตร์ไม่เข้าใจเรื่องธุรกิจและกฏหมายต้องให้คนเรียนวิศวะที่ดันเข้าใจธุรกิจและกฏหมายช่วย
“เขาไม่ได้ระบุวันจ่ายเงินมา แค่บอกว่าหลังตรวจงานเห็นมั้ย ถ้าเกิดมันตรวจอีกห้าปีข้างหน้า มันก็ค้างเติ้งไว้สิ บอกให้อามึงแก้เหอะ”
“จริงด้วย”
เป็นเอกรีบกดตอบอีเมลล์คุณอาที่รับหน้าที่ดูแลบริษัทแทนเขาที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ … อีกห้าเดือน สามบริษัทกับหุ้นอีกหลายบริษัทจะกลายเป็นของเขาเต็มตัวแทนพ่อ … พ่อที่จากไป
“ไม่เอา ไม่ทำหน้าเศร้า”
เต็งหนึ่งดึงคนข้างกายเข้ามากอดไว้แน่นพลางลูบหลังเบาๆ
“เด็กชายเป็นเอกยังมีเด็กชายเต็งหนึ่งเข้าใจมั้ย”
พยักหน้าหงึกๆกับอก ไม่มีน้ำตาสักหยดเพราะร้องไห้มาเกินพอ ร้องจนแทบไม่มีน้ำจะไหลออกจากตาทำได้แค่นอนนิ่งอยู่บนที่นอนเหมือนซากศพ จนเจ้าของอ้อมแขนนี่พาเขากลับมาได้
เป็นเอกผละออกจากอ้อมแขนอบอุ่นก่อนจะโน้มคอเต็งหนึ่งลงมาประกบจูบ มือเรียวยกขึ้นลูบใบหน้ากร้านแดดก่อนจะยิ่งเบียดตัวเข้าหา สุดท้ายสองร่างก็เอนตัวลงบนโซฟาและเริ่มดึงเสื้อผ้าของกันและกันออก คนหนึ่งที่ใส่ชุดนักศึกษากับอีกคนที่มีแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว …
เสียงครางต่ำของผู้ชายสองคนดังออกมาจากปากที่ยังบดเบียดกันเหมือนคนขาดน้ำมาเจอกับน้ำหวาน.. เรียวขาซีดเกี่ยวกระหวัดกับกล้ามขาสีแทนเสียดสีไปมา
เสียงกระซิบพร่าเป็นคำลามกที่รู้กันสองคนดังแผ่วผสานเสียงครางยิ่งเร่งจังหวะอารมณ์ให้หวามหวานยิ่งขึ้น ฟันคมขบครูดลงบนผิวเนื้อของกันและกันฝากฝังรอยรักไว้ทั่วเว้นแต่ลำคอที่อาจทำให้คนอื่นรู้
เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นก่อนสองร่างจะหล่นตุ้บลงมาข้างโซฟา ตาคมสองคู่มองกันงงๆก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วเริ่มขยับเอวจนเสียงเนื้อกระทบกันดังอีกครั้งไปพร้อมกับเสียงคราง
เต็งหนึ่งลูบแก้มเนียนตาพร่ามองใบหน้าซีดที่แดงระเรื่อด้วยแรงอารมณ์
เป็นเอกหันหน้าเข้าหาฝ่ามือสากก่อนจะจูบพรมไปทั่วฝ่ามือ
คนหนึ่งกัดฟันขยับกระแทกกายจนสุดแรง … อีกคนแอ่นตัวรับไว้จนหัวสั่นหัวคลอน เหงื่อซึมจากตัวจนเหนอะหนะแต่สองร่างก็ไม่คิดจะแยกจากกัน จนสุดท้ายสายน้ำสายแรกก็ทะลักเข้าไปในตัวฝ่ายหนึ่งจนหมด น้ำสายที่สองตามมาไม่ทิ้งกันจนเลอะใบหน้าขาวซีดและคร้ามแดดที่หัวเราะแผ่วๆประกบปากเข้าหากันอีกครั้ง
“เสพติดแล้วสิ …”
“ก็ติดมานานแล้วนี่…”
แววตาหงุดหงิดกลอกไปมาตรงข้ามกับอีกฝ่ายที่ตาแทบจะยิ้มได้ ก่อนคนด้านบนจะดึงแขนคนนอนหมดแรงขึ้นมาประคองเดินช้าๆขึ้นไปข้างบน
“ทำข้างล่างนี่ลำบากทุกที”
“ก็อย่าทำ”
“มึงเริ่มก่อน”
“ไม่ห้ามล่ะ”
“ตามใจเด็กชายเป็นเอกคือหน้าที่ของเด็กชายเต็งหนึ่ง”
“คุ้มมั้ย”
“มึงมีความสุขมันก็คุ้มอยู่แล้ว”
คนยิ้มยากกับคนยิ้วกวนมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆอีกครั้ง ถึงจะลำบากต้องมาประคองกันขึ้นห้องแต่การอิงแอบความอบอุ่นของกันและกัน .. ความสุข
เด็กชายเต็งหนึ่งคือความสุขของเด็กชายเป็นเอก
คำตอบในใจที่ไม่ได้พูดออกไป .. เพราะมันก็รู้แม้ไม่ต้องพูดอะไรสักคำ
-------------------------------------------------\
ฮิฮิฮิ เป็นเรื่องแรกเลยที่เริ่มจากสองคนเป็นแฟนกันอยู่แล้ว -...- ตอนนี้สั้นๆนะคะ แต่ตอนอื่นจะยาวขึ้น เพราะพิมพ์ไว้แล้ว ส่วนใครจะเชียร์ใครก็รีบๆตัดสินใจนะเคอะ ฮุฮุ
-
โอ้วตอนนี้ช่าง :pighaun: :pighaun:
-
“เด็กชายเป็นเอกยังมีเด็กชายเต็งหนึ่งเข้าใจมั้ย”
เข้าใจค่าาาาาาาาา
:heaven :heaven :heaven
หวานมุ้งมิ้งไม่สนใจโลกเลย //กัดหมอน
-
เอาล่ะ!!! เป็นไงมาไงอะเธอ
-
ชอบบบบบ
เป็นเอกกับเต็งหนึ่ง คือดี!!!
อ่านแล้ว เขิน แต่ชอบมาก
รักกันตั้งแต่แรกแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบน่าาา
-
กว่าจะเป็น เป็นเอกในทุกวันนี้คงไม่ได้ง่าย
รอเรื่องราวความเป็นมาของคู่นี้
-
โอย นี่เป็นเรื่องสั้นได้มั้ย จะได้ไม่ยาวไปเจอดราม่า :hao5:
-
เด็กชายเป็นเอกกับเด็กชายเต็งหนึ่งน่ารักกกก
-
เป็นคู่ที่น่ารักจังเลยน้าา ^^ คนหนึ่งเรียนนิติศาสตร์แต่ต้องมาขอคำปรึกษาเรื่องกฎหมายจากอีกคนที่เรียนวิศวะ :o8:
-
ชอบตอนนี้อ่ะ มันเล่าเรื่องรอบๆ ตัวของสองคนได้กิ๊บมาก
เขิลกว่าฉาก NC อีก
-
:pighaun: สองคนนี้พาเราฟินไปไกล
-
ขอบคุณค่าา
-
:katai2-1: ฟินละมุนค่ะ
ขอบคุณ
-
จากการคาดเดา "ตามใจเป็นเอก อิ้อ้ะ เต็งหนึ่งเคะเหรอ?"
ฟินโลกแตก
(ทวงข้ามชาติ ชุดfirst....จะครบห้าคู่ม้ายยยยยย)
-
ความรู้สึกเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันนี่ดีจัง
อยากรู้ว่าความสัมพันธ์เริ่มจากตรงไหน
-
หวานมาก
-
เราก็ยังไม่แน่ใจว่าใครรุกใครรับอ่ะ 55555
แต่ตอนนี้น่ารักมากกกก เขินอ่ะ
-
แงงงงง้ ดีใจจัง ได้เจอนิยายแนวที่ชอบแล้วววว :hao5:
ช่วงนี้หานิยายที่อ่านแล้วทำให้เรารู้สึกจั๊กจี้หัวใจไม่ได้เลย แต่พอมาเจอเรื่องนี้แค่ตอนแรกก็โดนแล้ว
น่าจะ เต็งหนึ่ง-เป็นเอก ป้ะคะ กิกิ
-
ตามมาจาก ลุงกรกะหมาเบียร์เจ้าค่ะ ^^
-
รอครับน่ารักมากเลย
-
หน่อวววว รออ่าน เรื่องจะเป็นยังไงเนี่ย
-
เด็กชาบเต็งหนึ่ง
ดูแลเด็กชายเป็นเอกให้ดีนะ
อย่าปล่อยมือจากเด็กชายเป็นเอก
-
ตอนที่ 2
วันเสาร์เป็นวันส่วนตัวที่เป็นเอกและเต็งหนึ่งได้ตกลงกันไว้ นั่นคือใครอยากทำอะไรก็ทำไม่ต้องวุ่นวายกันและกัน ถ้าอยากทำอะไรด้วยกันต้องนัดล่วงหน้า เต็งหนึ่งจึงจะไปเตะบอลกับเพื่อนที่มหาลัยตั้งแต่สิบโมง ส่วนเป็นเอกก็คงอีกนานกว่าจะลุกเขาเลยหยิบโพสอิสสีเหลืองขึ้นมาเขียนว่า ‘เตะบอล’ แล้วแปะไว้บนกระจกมันตื่นมาจะได้ให้ ก่อนจะหลุบมองถ้วยคริสตัลทรงสูงขนาดใหญ่สั่งทำพิเศษราคาแพงที่ไอ้เอกมันซื้อมาเป็นแก้วเก็บโพสอิทใช้แล้วไว้รำลึกความทรงจำที่สื่อสารกันผ่านกระดาษบ้าบออะไรของมัน แต่เขาคงบ้ากว่าเพราะไปซื้อกับมันด้วย!
‘ที่เก็บโพสอิสบ้านมึงแพงไปมั้ยสัส’
เต็งหนึ่งสบถทันทีที่เห็นแก้วคริสตัลสีน้ำทะเลทรงดอกกุหลาบบาน หลังจากตกลงว่าอยากเก็บโพสอิสที่ชอบแปะกันทั้งคู่ไว้อ่านเวลาอยากจะโรแมนติกหรือระรึความทรงจำ
‘จะเอาแบบไหน’
‘กล่องกระดาษไดโซะ 60 บาทกูก็ว่าแพงแล้วนะ’
‘ไม่ชอบหรอ?’
มองหน้าเป็นเอกแล้วก็อยากจะกัดลิ้นตาย ใครมันจะบ้าเอาแก้วหน่อมแน้มแบบนี้มาใส่โพสอิส
‘เออ ไม่ชอบ ไม่เอา’
‘งั้นขอดูแบบอื่น’
พนักงานรับคำก่อนเดินไปหาของ ส่วนมันก็นั่งไขว่ห้างอยู่ที่เดิม ไอ้นี่ตรรกกะกระบวนความคิดมึงสับสนหรอครับ? กูไม่ได้อยากได้แบบอื่นคือกูไม่ได้ติดใจแบบแต่กูไม่เข้าว่าทำไมต้องคริสตัล!
‘แค่กระดาษเอาใส่ถังก็ได้มั้งมึง ถังขยะใบเล็กๆ’
‘จะวางบนโต๊ะ’
‘ก็กล่องเล็กๆไง’
‘อยากได้แก้ว’
‘ก็แก้วทรงสูงๆหน่อย ใส่ได้เยอะด้วย’
‘พี่ครับงั้นขอดูพวกถ้วยหรือแก้วทรงสูง’
พนักงานมาตอนไหนก็ไม่รู้รีบไปตามพนักงานอีกสองคนช่วยกันขนมาให้ไอ้เอกเลือก ใช่สิมันเป็นเจ้าของห้างส่วนเขาก็แค่คนติดตาม!
‘ชอบอันไหน’
‘ไม่ชอบสักอัน’
‘จะเลือก หรือ จะให้สั่งทำ’
‘สัส เอาไอ้นั้นก็ได้’
การชี้นิ้วมั่วๆด้วยความเซ็งทำให้หวยดันไปออกที่แก้วคริสตัลที่สลักเป็นลายกบประหลาดๆที่เขาไม่เข้าใจว่าคนออกแบบมันคิดจริงๆหรอว่าจะขายออก แต่ไอ้เอกก็รีบสั่งให้ห่อกลับทันที
‘แม่งไหนบอกเลือกด้วยกัน ทำไมมึงเผด็จการวะเอก เลยได้กบกากๆมาเลยไง’
‘ก็เลือกด้วยกัน’
‘ยังไงที่เรียกว่าเลือกด้วยกันวะสัสสสส’
‘กูเลือกแก้ว… ส่วนมึง .. เลือกกบ’
‘ห๊ะ?’
‘ถ้ากบมันกาก…’
มันเลิกคิ้วน้อยๆ เออไอ้สัส กบมันกากก็เพราะกูสินะไอ้เชี่ยเอก
‘กูไม่เคยเจอกบสลักที่สวยเท่านี้มาก่อนเลยว่ะมึง ! แม่งเจ๋งจริงๆ’
เต็งหนึ่งได้แต่กัดฟันกรอดและยอมรับแก้วลายกบที่พึ่งอัพเกรดจากกบกากๆเป็นกบคุณภาพกลับบ้านมาตั้งหน้ากระจกด้วยความแค้นใจ
คิดแล้วก็เซ็งแต่แม่งก็ซื้อมาแล้วเลยได้แต่ถลึงตาใส่ถ้วยกบคริสตัลแล้วเดินตึงตังออกจากห้องไป ไม่ได้รู้เลยว่าคนขี้เซาลุกขึ้นมานอนเท้าแขนมองอาการตลกๆอยู่สักพักแล้ว
“เลือกเองแท้ๆ…”
ตรรกะเพี้ยนเข้าขั้นคงหนีไม่พ้นเป็นเอกที่แยกไม่ออกระหว่าง ‘ตั้งใจเลือก’ กับ ‘จำใจเลือก’
“พี่หนึ่งคะ ขนมค่ะ”
รุ่นน้องต่างคณะแวะเวียนมาให้ขนมเต็งหนึ่งถึงติดขอบสนามแม้จะเป็นแค่การซ้อมธรรมดาแถมยังเป็นวันเสาร์ซึ่งเจ้าตัวก็ได้แต่รับมา ส่วน
คนกินก็เพื่อนสนิทสองคนอย่างไอ้แมคกับสก็อต
“ผลไม้อ่ะไรอ่ะ”
ฝรั่งเลิกคิ้วเมื่อเห็นลูกชุบกล่องใหญ่ปั้นเป็นรูปดอกไม้
“ขนม แดกดิ”
แมทรับขนมจากเต็งหนึ่งมาเปิดกินทันที ส่วนเจ้าของขนมก็กลับหยิบมือถือขึ้นมาเล่น เลื่อนจอไปมาเข้าโซเชียลเน็ตเวิร์คก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อเจอรูปตัวเองถูกแชร์มาในไทม์ไลน์โดยเพจ Cute Boy ของมหาลัย
คิ้วเข้มขมวดเมื่ออ่านแคปชั่นรูปตัวเองที่ถูกถ่ายตอนทำหน้าจริงจังจากด้านข้าง
‘เต็งหนึ่งคนหล่อวันนี้มาซ้อมบอลที่สนามวิศวะอีกแล้วจ้า ใครมีเรียนวันนี้อย่าลืมแวะไปให้กำลังใจพ่อเบอร์ 1 ของเรากันนะคะ !’
ยอดไลค์ก็เริ่มเยอะขึ้นทุกวินาทีจนเขาได้แต่กลอกตาที่ถูกทำตัวเป็นสโตกเกอร์ แถมพวกคอมเม้นส่วนมากก็เป็นผู้หญิงกริ๊ดกร๊าดกันตลกดี
ด้วยความสนใจเต็งหนึ่งจึงกดเข้าไปดูหน้าฟีดของเพจต้นเรื่อง ก็มีรูปผู้ชายหน้าตาจัดว่าดีโพสลงเรื่อยๆ …. และส่วนมากก็เป็นเขากับ … เป็นเอก
มุมปากยกยิ้มเมื่อเห็นรูปเป็นเอก นั่งยองๆข้างบิ๊กไบท์คันโต มือหนึ่งถือผ้าขี้ริ้วเหมือนกำลังจะเช็ดล้อ อีกมือเสยผมยาวปรกหน้าขึ้น แน่นอนว่าชื้นเหงื่อจนมันดูเซ็กซี่
‘ ใครคะใครบอกว่าเป็นเอกของเจ๊มาดคุณชาย ลุคนี้มันหนุ่มเซอร์ชัดๆเลย ! #ทีมเป็นเอก ’
‘ กริ๊ด รูปนี้ทำเอาแอบปันใจจากพี่หนึ่งมาที่เป็นเอกเลยค่ะ คนอะไรหล่อมากกก แต่ยังไงก็รักพี่หนึ่งมากกว่า #ทีมเต็งหนึ่ง ’
คอมเม้นเกือบทุกรูปมักจะตามด้วยแฮชแทกทีมเป็นเอก หรือเต็งหนึ่ง … นี่โลกโซเชียลมันไปไกลหรือเขามาเกิดผิดยุค
“มึง มันมีแฮชแทกทีมกูในเพจคิ้วบงคิ้วบอยไรนี่ด้วยว่ะ”
“ไหนเอามาดูดิ๊ … เหยดดดดดดดดดดด มีเป็นทีม ทำไมพี่หนึ่งกูหล่อแบบนี้วะ”
“เฮ้อ พวกไม่เห็นค่าลูกครึ่งแบบกู แต่ไอ้เบอร์สองนี่มันหน้านิ่งดีว่ะ กี่รูปๆก็ไม่ยิ้ม”
“แม่งเก๊กชิบหาย แต่ละรูปไม่มีหลุดมันทำตัวไม่หล่อเลย ดูรูปไอ้หนึ่งดิวิ่งหัวปลิวเปิดหน้ายังมีเลย”
เต็งหนึ่งได้แต่ยิ้มขำ ไอ้หน้านิ่งนั่นมันเอาแต่เดินเนิบๆ กินเนิบๆ คุยเนิบๆ ไม่ดิแทบไม่คุย มันจะเอาที่ไหนมาหลุดให้พวกมึงเห็นล่ะครับ นอกจากตอนมันอยู่ที่ห้อง
พอได้โทรศัพท์คืนก็จัดการแคปหน้าจอแฟนเพจส่งไลน์ไปหาไอ้ขี้เก๊ก ไม่รู้วันนี้มันทำอะไร
TengNeung’s 1 : (ส่งรูป) เร็วมึงรีบสมัคร #ทีมเต็งหนึ่ง
PenAke’s 1 : (สติกเกอร์ทำหน้าเซ็ง)
TengNeung’s 1 : กูให้มึงเป็นแฟนคลับเบอร์ 1 เลยนะ
PenAke’s 1 : ปญอ .
TengNeung’s 1 : กูหล่อ
PenAke’s 1 : เตะบอล ?
TengNeung’s 1 : เลิกละ จะไปแดกปิ้งย่างกับเพื่อนต่อ มึงอ่ะทำไร
PenAke’s 1 : เสือก
TengNeung’s 1 : เออเสือก บอกมา
แล้วเต็งหนึ่งก็หลุดยิ้มออกมา เมื่อเป็นเอกมันไม่พิมแต่ส่งรูปมันเซลฟี่กับแก้วกาแฟมาแทน ขนาดเซลฟี่หน้าแม่งก็ยังนิ่ง แต่นิ้วก็กดเซฟรูปเรียบร้อย
TengNeung’s 1 : ไม่ออกไปไหนหรอวะ
PenAke’s 1 : ร้อน
TengNeung’s 1 : งั้นแดกไรมั้ย ซื้อไปให้ ?
PenAke’s 1 : ไม่เอา
TengNeung’s 1 : โอเค คิดถึงนะ ชุ้บๆ
แล้วมันก็อ่านไม่ตอบ ไอ้เชี่ยเอก ถ้ามึงพิมพ์ยาวๆนิ้วจะล็อครึไง ด้วยความเซ็งเต็งหนึ่งเลยจัดการรัวสติกเกอร์ไปรัวๆให้เครื่องอีกฝ่ายสั่นเป็นเจ้าเข้าซะเลย ... แต่
PenAke’s 1 : กูปิดแจ้งเตือน
สัส …
TengNeung’s 1 : ปิดของกูด้วย?
PenAke’s 1 : all
อยากจะกระโดดถีบแม่งสักทีถึงเอาจริงๆจะไม่กล้าทำมันก็เถอะ ทำไมกูต้องให้ความสำคัญกับมันตลอดด้วย มันปิดแจ้งเตือนแต่กูไม่เคยปิดของมันเลยยยยยย เพราะเดี๋ยวแม่งมีเรื่องด่วนอะไรจะได้ไปหามันทัน
เต็งหนึ่งเบ้ปากด้วยความเซ็งเลยเก็บมือถือใส่กระเป๋า ไปวิ่งไล่เตะบอลอีกรอบจากที่ใกล้จะเลิกก็เลยเริ่มอีกแมทซ์เอาซะเลย เพราะมิดฟิลด์อารมณ์เสีย
“พวกมึงจะรีบแดกกันไปถึงไหนวะ”
“มึงล่ะเสือกแดกช้าไอ้เชี่ยหนึ่ง มึงดูดิ๊ทุกคนลุกไปตักกันหลายรอบ มึงแค่นั่งแดกยังเสือกเคี้ยวเอื้องอีก”
คนโดนด่าว่าเป็นสัตว์กินพืชรีบชูนิ้วกลาวใส่หน้าไอ้สก๊อตฝรั่งปากหมา
“เอาน่าอย่าไปว่ามัน ปกติมีแต่สาวๆค่อยๆป้อน พอมาแดกกับเพื่อนเลยแก้นิสัยนี้ไม่หาย ติดโรคง่อยมาด้วย”
“เชี่ยแมทหุบปากไปเลยนึกว่าจะเข้าข้างกู บ่นไปพวกมึงยังไงก็ต้องรอกู !”
“นั่งมาชั่วโมงกว่า ร้านเหล้ามันเปิดแล้วเนี่ยยย สัสหนึ่งแม่งชักช้านี่ยังต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกนะแสส”
“เออน่าแปปนึง…”
แปปนึงของเต็งหนึ่ง สุดท้ายสามหนุ่มก็ออกมาจากร้านหมูกระทะตอนสามทุ่ม แล้วก็แยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แมทกลับหอ สก็อตนั่งบีทีเอสกลับคอนโดใกล้มหาลัย ส่วนเต็งหนึ่งบิดเวสป้าสีสนิมกลับคอนโดอีกฟากของเมือง
“เอก เอก อยู่มั้ย?”
วิ่งหาทั้งชั้นหนึ่งก็ไม่เจอ เงยหน้าไปชั้นสองก็ไม่มีทีท่าว่าจะออกมาจากห้องนอนหรือห้องทำการบ้าน มือเรียวหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหา
“ว่าไง”
“อยู่ไหน ดึกแล้วไม่กลับห้อง”
“กินข้าว”
“กินซะดึก เออกูจะไปกินเหล้านะ กลับดึกหน่อยนี่กลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้า”
“อือ”
“โอเคกินให้อร่อยล่ะ”
ชุดกินเหล้าของเต็งหนึ่ง เสื้อกล้ามสีดำ กางเกงขาสั้นเหนือเข่าสีน้ำเงินสดและรองเท้าแตะ ผมยาวระต้นคอมัดเป็นจุกเล็กปัดผมเซอร์ๆ จบ.
กว่าจะบิดไปถึงร้านเหล้าหลังมอ เพื่อนก็นั่งกันเต็มโต๊ะเพราะเวลาล่วงเลยไปห้าทุ่ม
“ไอ้เชี่ยหนึ่งมาแล้วโว้ยย มาเลยมึงไอ้หล่อนัมเบอร์วัน”
รุ่นพี่ปีสี่ตะโกนลั่นร้านบรรดารุ่นเพื่อนรุ่นน้องก็โห่รับกันใหญ่ ยิ่งโต๊ะใหญ่สุดยิ่งเสียงดังสุด ปกติคงจะอายแต่ด้วยความที่พวกเยอะเลยได้แต่หัวเราะเดินเข้าไปกอดกับรุ่นพี่ รับไหว้รุ่นน้องแล้วนั่งลงข้างไอ้แมทที่รีบส่งแก้วน้ำสีชามาให้ทันที
“ช้าสัส แดกเยอะๆเลย เดี๋ยวเมาไม่ทันพวกกู”
“ห่า แก้วเดียวไม่เมาหรอกโว้ย มาๆชนครับพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ชนกับกูนี่”
ดนตรีโฟล์คซองเล่นเพลงไปเรื่อยๆ เพื่อนต่างคณะ ต่างสาขาก็เดินมาชนเป็นระยะๆ สาวๆก็แวะเวียนมาเรื่อยเปื่อยจนข้างไอ้แมทมีสาวบัญชีไปนั่งด้วยหนึ่งคน ส่วนสก๊อตลุกขึ้นเต้นเพี้ยนๆกับน้องรหัส เหลือเต็งหนึ่งยังนั่งสูบบุหรี่คุยเรื่องบอล
“เฮ้ย นั่นไอ้อันดับสองนี่หว่า มาเดี่ยวซะด้วย”
เสียงรุ่นพี่ร้องทักเรียกให้คนในวงสนทนาหันไปดู เต็งหนึ่งหันไปมองก็ขมวดคิ้วเพราะไอ้คนพูดน้อยมันมาคนเดียวจริงๆ นั่งลงบนโต๊ะอีกฟากของร้าน ใส่เสื้อเชิ้ตพับแขนสีกรมท่ากางเกงยีนส์ซีดเกือบขาวและรองเท้าหนังสีน้ำตาล ผมทรงวีคัทเซ็ตเปิดหน้าหล่อใต้แว่นกรอบหนาสีดำ
“โอ้โหมันหล่อว่ะ ดูเซ็ตผมแต่งตัวมาอย่างกับถ่ายแบบ มึงไปได้ที่หนึ่งได้ยังไงเนี่ยไอ้เชี่ยหนึ่ง ราศรีมึงไม่จับเท่าเขาเลยเนี่ย”
“โห่พี่ ระดับนี้มันเน้นลีลา ฮ่าๆ”
“ไปชนกับมันหน่อยดิมึง สนทนาประสาคนดังมหาลัยไง ดูๆสาวๆบางคนเริ่มแอบถ่ายรูปแม่งละ สงสัยจะเต็มแฟนเพจละคืนนี้”
“แฟนเพจส้นตีนนั่นของมึงอ่ะน่ะเชี่ยแมท ปญอ ว่ะ ไม่เอาอ่ะขี้เกียจทัก ดูสภาพกูอย่างกับกุ๊ย”
“พี่หนึ่งก็หล่อค่ะ ผู้หญิงชอบหนุ่มเซอร์เยอะนะคะเชื่อฟ้าสิ”
น้องฟ้าเด็กไอ้แมทชะโงกหน้ามาเชียร์ จนไอ้แมทรีบดึงกลับ
“พอเลยพี่นั่งอยู่นี่ไปชมมันอีก เดี๋ยวเหอะ”
“เออเดินไปทักเลย คิดซะว่าเป็นเจ้าบ้านไงมึง รัฐศาสตร์มันมาแดกร้านนี้กันที่ไหน มีแต่วิศวะ”
สุดท้ายทั้งโต๊ะก็หันมายุ มันไม่ได้มีใครอยากต้อนรับไอ้เป็นเอกหรอก จะเอาสนุกกันอย่างเดียวเพราะช่วงนี้นิสัยพูดน้อยหน้านิ่งของเป็นเอกออกจะเป็นที่กล่าวขานอยู่ไม่น้อย
“เออๆ”
“เอาเหล้าไปด้วยสิวะ”
“เอาไปแม่งก็ไม่กินหรอก มันไม่กินเบลนด์”
“มีงรู้ได้ไงวะ”
“เอ่อ … นั่นไงมันสั่งเบียร์ ของนอกด้วยน่ะ ใครเค้าแดกเบียร์กับเหล้าด้วยกัน แก้วกูพอละ”
เชี่ยเกือบซวย.. ไอ้เอกมันแดกแต่เหล้านอกกับไวน์ โฮกาเด้นในมือมันมันยังจำใจเลยให้ตายเหอะ
“ไง”
“อือ”
“มาทำไรล่ะมึง มาคนเดียวอีก ทั้งโต๊ะกูเลยยุให้มาชนกับมึง”
เต็งหนึ่งยิ้มมุมปากนั่งลงตรงข้ามคนหน้านิ่งที่แค่เลิกคิ้ว
“ไม่อยาก็ไม่ต้อง”
“สัสอย่างอน มานี่เร็วชนๆๆๆ กูแค่เป็นห่วง ทำไมมาคนเดียว”
“เบื่อ”
“คิดถึงกูก็บอกสิวะ หึหึ”
“เออ”
“สัส พูดซะหน้านิ่งกูเขินเองเลยมั้ยล่ะ”
เต็งหนึ่งเสยผมไปมาแก้เขิน แก้มสีแทนร้อนผ่าวขึ้นมา ยิ่งอีกฝ่ายมันอมยิ้มน้อยๆส่งมาให้อีกยิ่งเขินหนักจนต้องถลึงตาใส่กลับไป
“เหี้ย กลับไปเลยมึง”
“กลับด้วยกัน”
“นี่มาตามกูจริงๆหรอวะ ไม่ได้นัดเพื่อนมาเลยรึไง”
“อือ”
“ถ้ากูไม่กลับ”
“….”
“เงียบไม”
“….”
“เออๆ ไอ้สัสกลับก็กลับ มึงไปรอข้างนอกเลย ไปลาเพื่อนแปป มาๆชนแก้วก่อน”
“ไม่เอา ไม่กิน”
ดูมัน โยกขวดหลบอีก
“แล้วสั่งมาทำไมวะ”
“มานั่งรอ”
“เลยต้องสั่งสักขวด?”
“อือ”
“ไอ้เชี่ยเผด็จการ กูกลับโต๊ะละ ออกไปรอนอกร้านไป”
“อย่านาน
เสียงเรียบดังตามมาเมื่อเดินออกมาได้สองก้าว จนต้องหันกลับไปถลึงตาใส่มันอีกรอบ
“กูเคยให้มึงรอนานด้วยหรอ?”
มันส่งยิ้มจางๆกลับมาก่อนจะลุกออกไปนอกร้าน
“ไง คุยไรนานสองนาน ไม่เห็นจะชนแก้ววะ”
ไอ้แมทเลิกคิ้วถาม แต่จะตอบมันตรงๆก็ไม่ได้
“เออแม่งหยิ่ง มันบอกขี้เกียจ กูล่ะเซ็ง กลับก่อนนะ”
“โห แม่งหยิ่งว่ะ ต่อยแม่งเลยมะ”
“ปล่อยมันไปเหอะ สงสาร กูไปละหมดอารมณ์แดกเหล้า”
“เอ้าไมรีบกลับวะยังไม่ทันเมาเลย”
“เออน่า ไอ้ก็อตกูไปละ เจอกันวันจันทร์ พี่ๆผมไปละ”
ลาคนรอบโต๊ะเสร็จก็เดินออกมานอกร้าน เดินเลยไปหน่อยก็เจอไอ้คนพูดน้อยยืนกอดอกกระดิกตีนไปมาตามจังหวะเพลงที่ดังมาให้ได้ยิน
“มายังไง?”
“ขับมา”
“แล้วเวสป้าแก่ๆกูจะบิดทันบิ๊กไบท์มึงรึไงวะ คราวหลังอยากให้กลับก็โทรมาดิ”
“เดี๋ยวไม่เชื่อ”
“ไม่เชื่ออะไรวะ?”
“ว่าคิดถึง”
“โวะเพ้อเจ้อมึงนี่”
“เขิน?”
“ไม่ได้เขินโว้ย ไปๆกลับๆ บิดช้าๆนะสัสกูตามไม่ทัน ไหนรถมึง รถกูจอดนี่”
แต่มันกลับไม่เดินไปไหน พอยกขาคร่อมเบาะเท่านั้นมันตามขึ้นมานั่งซ้อนเฉย
“นั่งแท็กมา”
“ละหลอกกูทำเพื่อ?”
“…”
มันไม่ตอบแค่กระชับกอดเอวแล้วซุกหน้าลงมา เออดีเอาเข้าไป …แต่แม่งก็อุ่นดีว่ะ
“แวะกินข้าวต้มร้านเดิมแล้วกันนะ”
“อือ”
สุดท้ายก็ปล่อยให้มันนั่งซุกไหล่บิดมอไซต์มาเรื่อยๆ เวลานี้ถนนเริ่มโล่งหมดแล้วเลยได้บิดโต้ลมเย็นๆยามค่ำคืนมาตลอดทาง จนรู้สึกว่าไอ้คนข้างหลังมันเริ่มเซแล้วต้องจับมือมันให้กอดแน่นกว่าเดิม
“เชี่ย เสือกหลับบนมอไซต์ ควายจริงๆ”
“อือ…”
เสียงครางเบาๆก่อนจะขยับนิดนึงแล้วมันก็นอนต่อ…
“เชี่ย ร่วงขึ้นมาหมดหล่อกูจะสมน้ำหน้าให้”
สุดท้ายก็ไม่ได้แวะกินข้าวต้มมัวแต่กลัวมันตกเลยลืม กลับมาถึงคอนโดจูงมือมันที่ยังเดินงัวเงียให้ตามขึ้นลิฟต์มาจนถึงหน้าห้อง
“เออถึงแล้วๆ อย่าพึ่งทำหน้ามุ่ย เตียงรอมึงอยู่”
เต็งหนึ่งยีหัวไอ้คนตัวซีดแรงๆก่อนจะใช้คีย์การ์ดเปิดประตูห้อง
“อ้าวไฟไม่ตัดหรอวะ เอ้ามึงเสียบการ์ดค้างไว้”
เลิกคิ้วงง เพราะปกติไฟจะตัดถ้าเอาคีย์การ์ดออก วันนี้มันคงเบลอจริงๆ
“เฮ้ย !”
สะดุ้งดัวยความตกใจเพราะลูกโป่งสีขาวลอยอยู่เต็มห้อง พร้อมกับดนตรีคลอเบาๆ
“เข้าไปสิ”
ความมึนเปลี่ยนมาเป็นของเต็งหนึ่งเมื่อไอ้คนที่น่าจะหลับดันตื่นแล้วดันหลังเข้าไป บนเปียโนมีเค้กสีขาววางอยู่พร้อมเทียนเลขหกสีชมพูปักอยู่
“จุดดิ”
“เชี่ย กูจำไม่ได้จริงๆนะเนี่ย”
“รู้”
“เป่าเองปะวะ หมดเนี่ย”
เป็นเอกอมยิ้มที่เห็นไอ้คนเขินมันเฉไฉไม่ยอมไปจุดเทียน เอาจริงๆก็ไม่มีอะไรพิเศษ แค่สั่งลูกโป่งอัดแก๊สมาลอยเต็มห้อง กับเค้กจากร้านพี่สาวไอ้คนเขิน ก็กะไว้แล้วว่ามันคงลืม เพราะมันลืมทุกปี
“ซื้อ”
“เออกูรู้หรอกน่า มาๆเป่าเค้ก”
สุดท้ายมันก็เดินไปจุดเทียน
“ขอให้มึง .. อยู่กับกูนานๆ”
“อือ”
“อือไรล่ะ อธิษฐานสิวะ”
“ขอให้… มึงเรียนจบสี่ปี”
“K ! จบสิวะ เป่าเลยแม้งมึงนี่”
เป็นเอกกลั้นยิ้มก่อนจะโน้มตัวลงเป่าเค้กพร้อมกัน … เต็งหนึ่งนะเป่า ส่วนเจ้าของแผนการหันหน้าไปหอมแก้มมันแทน
“เฮ้ย!”
“รัก”
“เออกูรู้น่า”
ปล่อยคนเขินจัดการตัวเอง เป็นเอกเดินลากเท้าไปที่เคาน์เตอร์หยิบไวน์ที่แช่อยู่ในถังไม้มาเปิดจุกรินใส่แก้วสองใบแล้วเดินกลับมาส่งให้อีกฝ่าย
“ไวน์แพงนะมึง”
“รวย”
“เออกูยอม”
สุดท้ายก็มายืนกอดเอวกันโยกไปมาช้าๆตามจังหวะเพลง… จิบไวน์พลาง … ลิ้มรสจูบหวานๆกันไปพลางๆ…
เสียงกระซิบแผ่วๆให้ได้ยินระหว่างกัน…
มือนึงถือแก้วอีกมือเริ่มลูบไล้เรือนร่างอีกฝ่าย…
แก้วสองแก้วถูกวางลงบนหลังเปียโน…
เสื้อผ้าหล่นกระจายเต็มพื้นห้อง…
สองร่างแนบชิดอยู่บนโซฟา…
เสียงครางต่ำประสานกันคลอเสียงเพลง…
- ---------------------------------------------
สวัสดีค่า พึ่งว่างมาอัพ เย้เย้ ที่ไทยคงเป็นตอนเช้าเนาะ 5555+ ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ <3
-
:z1: ฉลองกันหวานซึ้งจริงๆ
-
โอ้ววววหวานมดไต่อ่ะคู่นี้
-
ตอนอ่านยังสบสนชื่ออยู่เลย 555
-
:o8: แอบหวานนะคู่นี้
-
ชอบๆ นายเอกเรามึนๆแต่แอบโรแมนติก
-
เป็นเอกน่ารักเกินไปแล้วววววววว
เต็งหนึ่งเซอร์สุดๆ
แล้วนั่งซ้อนท้ายกอดเอวซบหลังกันมาแบบนั้น
คิดเหรอว่าเพื่อน เต็งหนึ่งจะไม่เห็น
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ความลับรั่วใหลแน่ๆ คู๊นนนนนน
-
เป็นเอกกกกกกก โรแมนติกมากๆอ่ะ
><
ชอบฮิม
ว่าแต่ไม่มีชะนีนางไหนตามสืบใช่ไหมว่าสองคนนี้อาศัยที่ไหนกันอ่ะ
-
อัยย่ะ เขาหวานกันจริง
-
น่ารักมากอ่ะคู่นี้
มีไรบอก คิดถึงบอกคิดถึง
เขินก็เขินแต่แอบเปลี่ยนเรื่อง
ชิบมาก ฟินกับเต็งหนึ่งเป็นเอกมากๆๆๆ
-
:ling1:เป็นอีกเรื่องที่รอซื้อเมื่อรวมเล่ม
แบมมีพัฒนาการก้าวกระโดด ไม่ย่ำเท้าอยู่กับที่ o13
-
เปิดตัวเลยไหม น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆ เขินจัง :mew3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เราชอบนายเป็นเอกจังงงงง ติดตามต่อไปค้า
รอมาต่อนะคะๆๆๆๆ
-
น่าร๊ากกกกกก ^^
-
น่ารักอ่าาา ชอบๆ อิอิ
รอตอนต่อไปนะคะ คนเขียน :mew1:
-
รอออออออ :katai5:
-
เป็นเอกซึนแต่น่ารักจังงงงง ชอบจังเลยยยย :hao5: :hao5:
แต่ติดอยู่สองที่อ่ะค่ะ
แมทรับขนมจากเป็นเอกมาเปิดกินทันที ส่วนเจ้าของขนมก็กลับหยิบมือถือขึ้นมาเล่น เลื่อนจอไปมาเข้าโซเชียลเน็ตเวิร์คก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อเจอรูปตัวเองถูกแชร์มาในไทม์ไลน์โดยเพจ Cute Boy ของมหาลัย
กับ
“พวกมึงจะรีบแดกกันไปถึงไหนวะ”
“มึงล่ะเสือกแดกช้าไอ้เชี่ยเอก มึงดูดิ๊ทุกคนลุกไปตักกันหลายรอบ มึงแค่นั่งแดกยังเสือกเคี้ยวเอื้องอีก”
อันนี้ต้องเป็นเต็งหนึ่ง น้าาาา ใช่ม่ะๆๆ
-
แฮ่ แอบมีงงชื่อตัวละครนิดนึง555555 ขนาดแต่งเอง จะแก้ให้นะคะ
-
ชอบๆๆๆๆๆ เป็นเอกน่ารัก ซึนๆ
-
หลงเป็นเอกเข้าแล้ว
-
ตอนนี้ก็หวานกันมาก แต่ทำไมต้องทำเป็นไม่รู้จักกันด้วยอ่ะ
นี่ถ้าเพื่อนๆรู้ว่าสองคนนี้คบกันจะเป็นยังไง 555555
-
หวานนนนนน นิ่งๆ แต่น่ารักอ่ะ #ทีมเป็นเอก ฮ่าาาา
-
ตอนที่ 3
ภาพแรกที่เห็นตอนตื่นเช้าของคุณคืออะไร? ภาพแรกของเต็งหนึ่งคือแผ่นหลังขาวเนียนเกลี้ยงที่นอนซุกทั้งคืน…เป็นเอกคนเลือดเย็นที่ตัวอุ่น มันยังไม่ตื่น … วันนี้วันอาทิตย์ไม่มีใครรีบร้อนอะไร
คู่อื่นคงนอนกอดกัน หนุนแขน สักอย่าง แต่เป็นเอกชอบนอนหันหลังให้เต็งหนึ่งซุกหัวลงไปเอาหน้าผากแนบหลัง เพราะคนชอบซุกเคยบอกว่าอุ่นดี
ผ้าห่มผืนใหญ่เป็นสีน้ำเงิน สีที่เป็นเอกชอบมากกว่าสีอื่นเพราะเป็นสีที่เต็งหนึ่งชอบนั่นคือเหตุผลง่ายๆ เพราะเป็นสีโปรดเต็งหนึ่ง เป็นเอกก็เลยชอบด้วย… การลอกเลียนแบบนิสัยระหว่างกันของคู่รัก
ไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่กันมาได้ห้าปี ตั้งแต่คนตัวซีดยังใส่ชุดปกกะลาสีของพวกเด็กเกรด 7-9 เดินหน้านิ่งอยู่ในโรงเรียน ส่วนคนหน้าดุก็เป็นแค่เด็กเกรดสิบพึ่งย้ายมาใหม่
คนตื่นก่อนยกยิ้มเมื่อคนตัวซีดพลิกตัวหันกลับมาปรือตาตื่นช้าๆ
“ไงมึง ฝันถึงกูรึเปล่า”
“ไม่”
“โธ่ ไรวะ”
“แล้วมึง?”
“ก็ไม่”
“หึ”
“อยากทำไรวันนี้”
“ทำบุญ”
“ป่ะ ไอแพดยู่ไหน”
เป็นปกติที่จะทำบุญกันทุกวันสำคัญ แต่ไม่ได้ไปทำเองแต่ใช้บริการโอนเงินออนไลน์ทางอินเตอร์เน็ต หรือสั่งของไปส่งตามมูลนิธิมากกว่า เพราะเอาความสะดวก แล้วการทำบุญก็ไม่จำเป็นต้องเอาหน้าอะไรมันอยู่ที่ใจล้วนๆ กดโอนเงินไปจบเลย
คนตัวหนาจะลุกแต่คนงัวเงียกลับดึงแขนไว้
“อะไร?”
“…”
ไม่ตอบแต่ยกนิ้วชี้แตะปาก
“โวะมึงนี่”
ทำเสียงรำคาญแต่ก็รั้งคออีกฝ่ายมาจูบแลกลิ้นเอาให้แม่งหายใจไม่ออก แต่ก็ไม่ใช่ง่ายเพราะแม่งก็เชี่ยวไม่ต่างกัน… ก็ฝึกจูบมาด้วยกันตั้งหลายปี..จนหนำใจน้ำลายไหลเยิ้มถึงผละออก ตามด้วยยีหัวแรงๆก่อนจะลุกขึ้นไปทั้งบ็อกเซอร์ตัวเดียว สักพักก็กลับมาพร้อมไอแพด
สองหัวช่วยกันเสิร์ชหาพวกมูลนิธิที่ยังไม่เคยบริจาคก่อนจะโอนเงินไปให้จากบัญชีกลางที่ตัดสินใจเปิดร่วมกัน
โอนเสร็จเป็นเอกก็โยนไอแพดไปที่โต๊ะข้างเตียงแล้วซุกหน้าลงมาที่ไหล่หนา
“จะนอนต่อหรอมึง”
“อือ”
“เออ ฝันดี”
แล้วเต็งหนึ่งจะไปทำอะไรได้นอกจากเอนหัวพิงหัวอีกฝ่ายหลับ … คราวนี้ก็ไม่รู้จะฝันถึงกันมั้ยแต่นอนด้วยกันแบบนี้อะไรมันก็ดีทั้งนั้นล่ะ
“เอาเค้กไปให้เอกบ้างสิ มานั่งไร้ประโยชน์อยู่ได้”
คิ้วกระตุกหนึบๆ
“เจ๊ทัย เป็นพี่ผมหรือพี่ไอ้เอกกันแน่เนี่ย”
“ก็เอกน่ารักกว่าแกเยอะ เร็วๆเอาเค้กไปให้เอกหน่อย”
“เดี๋ยวมันอยากกินก็มาเองแหละ”
“เอ้ะ นี่ไงเจ๊ส่งแมสเสจไปแล้วว่าจะให้เอาไปให้ อย่าดื้อน่ะ ยังไงก็ต้องไปเรียนบ่ายก็เอาไปให้หน่อย”
สุดท้ายเต็งหนึ่งเลยได้เค้กถุงใหญ่ รวมเค้กสารพัดรสไปเอาใจไอ้เอกคนดีของเจ๊ทัย ซึ่งร้านเค้กเจ๊แกก็ไม่ใช่ที่ไหน ใจกลางห้างของไอ้
เอก ทำเลทองที่ลดราคาค่าเช่าให้เพราะรู้จักกันตั้งแต่รุ่นปู่
“เค้กมันจะไม่ละลายหรอวะ เออช่างแม่งรีบเอาไปให้มันก่อนแล้วกัน”
บิดเวสป้าจากห้างกลางเมืองไปมอเพื่อเอาเค้กไปให้ไอ้คุณชายที่ส่งแมสเสจมาแค่ ‘หน้าตึก’ ห่า ตึกไหนละวะ เห็นกูเป็นหมอดูเรอะ .. (แต่ก็มาถูก)
จอดเวสป้าคันเก่งเลียบถนนหน้าตึกหลักคณะมัน เห็นเพื่อนมันสามคนวิ่งไล่ตีกันไป ถือเป็นฤกษ์ดีสอยถุงเค้กเดินไปหามัน
“เอาไป”
“อือ”
เป็นเอกเงยหน้าจากสมุดแลคเชอร์มายักคิ้วให้หนึ่งทีแล้วก้มลงไปเขียนต่อ
“กูไปเรียนละ มึงเลิกแล้วสิ?”
“อือ”
จบการสนทนา
บิดมอไซต์กลับคณะตัวเองไปก็คิดไปว่าบางทีก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองทนอยู่กับมันได้ยังไง ผีเข้าผีออกเดาอารมณ์ไม่ถูก อาร์ตตัวพ่อชิบหาย
“ไง มาช้านะมึง แดกลูกชิ้นมั้ย”
“มึงนี่ทรยศประเทศบ้านเกิดจริงๆ แดกแต่ละอย่างไอ้ฝรั่งขี้นก”
“หึหึ อย่าทำกูโกรธเดี๋ยวมันจะเป็นเรื่องของสงครามระหว่างประเทศ โอเคนะ”
สก๊อตยักคิ้วกวนตีนกลับมา โถให้ลูกท่านทูต เลยทำปากเป็นคำว่า ‘ค ว ย’ ส่งกลับไป จบข่าว
“เชี่ยแมทล่ะไปไหน”
“หาสาว มึงนี่สู้มันไม่ได้วันๆกดแต่เกมส์แต่เสือกมีสาวให้ควง หล่อเบอร์หนึ่งซะเปล่า”
“โถไอ้สาสส แล้วมึงละครับไอ้คนหล่อ”
“มึงนี่ไม่รู้อะไร ดูนี่แชทไลน์โว้ย มีส่งรูป คำกลอน น่ารักปะล่ะ”
“เสี่ยวชิบหาย สาวชอบมึงได้ยังไงวะ”
“ถามตัวเองมั้ยมึงว่าทำไมไม่มีสาวให้ควง”
“ยังไม่เจอสาวถูกใจเว่ย”
เจอแต่ผู้ชาย…
“ให้กูช่วยหาให้ปะล่ะ”
“กูมีเหอะน่า”
“ไม่รู้จักเปิดตัวเพื่อนมั่ง ใครวะ”
มันรีบวางมือถือเขยิบมาใกล้ทำหน้าฝรั่งเสือกใส่ทีทันที
“กูไม่บอก”
“สัส ทำไมวะ ไม่เพื่อนเลย”
“กูไม่เคยคุยกันเลยว่าอยากให้บอกใครมั้ย”
“ทำไมวะ เป็นแฟนกันมันผิดตรงไหน”
ไอ้ข้อนั้นก็รู้ แต่ไอ้เอกมันก็คงไม่อยากบอกใครหรอกมั้งเพราะเขาก็ไม่เคยถามมันด้วยว่าอยากให้เปิดเผยรึเปล่า แต่ก็อยู่กันมาแบบไม่คิดจะบอกใครมาตั้งห้าปี นอกจากพี่ทัยก็ไม่มีใครรู้อีกเลย
“ไม่รู้ดิ ไว้พร้อมก่อนแล้วกัน”
“ดราม่าหรอวะ?”
“ดราม่าเหี้ยไรล่ะ ปกติดี ไปเว่ยไปเรียน เลิกเสือก”
“ท่ามากไอ้สัส ไม่มีก็บอกกกกกกกกกกกกกก”
เรียนไปครึ่งชั่วโมงไอ้แมทพึ่งจะโผล่หัวเข้ามา มาถึงก็เหมือนเดิมหยิบมือถือมาเล่นเกมส์ ขยันจริงเพื่อนกู ตอนสอบมันเลยอ่านเป็นตายกว่าเพื่อน
“เตะบอลมะ ?”
“ขี้เกียจว่ะ วันนี้”
เตะทุกวันมันก็เบื่อนะเป็นนะเว่ย
“ไอ้เขี่ยหนึ่ง อยู่นี่เอง”
“ว่าไงพี่จอม มีไรให้รับใช้”
“ไอ้พวกสภานิสิตเขาอยากได้มึงไปถ่ายแบบเสื้อมหาลัย ที่แม่งทำขายทุกปีน่ะ เขาฝากกูมาถามว่ามึงโอเคมั้ย เห็นช่วงนี้มึงดังเลยอยากได้ไปถ่ายคู่ไอ้เบอร์สองเรียกเรทติ้ง”
“ผมกับมันเนี่ยนะ? จะดีหรอวะ”
คือเขาน่ะยังไงก็ได้ครับพี่ แต่ไอ้เชี่ยหน้ายากนั่นแม่งจะยอมหรอวะ ขนาดรูปคู่ยังยากเลย
“เออ หน้าตาคณะเลยนะเว่ย ถ้ามันรับปากแต่มึงไม่รับปากคนจะคิดว่าวิศวะมันแหย ไม่รู้ล่ะกูบังคับ”
“อ้าวไอ้พี่จอมมมมมมมมมม มันใช่มั้ยยยยยยยยยยยย”
“เออน่า พรุ่งนี้เก้าโมงไปห้องสภากลางนะ เพื่อมหาลัยและคณะของมึง ท่องไว้”
“กูว่าก็ดีนะ จะได้รู้ชัดๆไปเลยว่ามึงกับมันใครจะหล่อกว่า งานนี้ล่ะเกิดสัสๆ แฟนเพจ cute boy เล่นพวกมึงกันยาวแน่”
“มันไม่มีคนอื่นแล้วหรอวะไอ้เพจเหี้ยนี่”
“มีกู”
“ปิดเพจเหอะงั้น เสนียดเพจจริงๆหน้ามึงอ่ะก็อต”
“สาสสส แต่อย่างที่คิดไว้ รูปมึงสองคนนั่นโต๊ะเดียวกันร้านเหล้ายอดไลค์ถล่มมาก ชะนีออกมาแย่งมึงสองตัวกันเต็มเฟส เห้อ ทำไมกูไม่ติดอันดับบ้างวะ อยากมีสาวๆแย่งโว้ย”
ฝรั่งเหี้ยไรปากหมาชิบหาย
สุดท้ายหงุดหงิดกลับห้อง พอเข้ามาในห้องก็รู้ว่าไม่ใช่คนเดียวที่หงุดหงิด เพราะเงยหน้ามองชั้นสองเป็นเอกก็ยืนเท้าระเบียงมองลงมาพร้อมเลาบุหรี่ไฟฟ้าในมือ
“ถ่ายแบบรู้ยัง”
“อือ”
“ขี้เกียจชิบหาย ใครบังคับมึงวะ”
“อาจารย์”
“กูรุ่นพี่ เห้อ เซงสัส ไอ้โพลเหี้ยนั่นใครแม่งก็ช่างคิด”
“…”
มันไม่ตอบแต่อัดควันเข้าปอดแล้วปล่อยออกมา มันสูบบุหรี่ไฟฟ้าที่ไม่มีนิโคติน … ส่วนเต็งหนึ่งหยิบบุหรี่แท้ๆมาเคาะเอาหนึ่งมวนแล้วเดินไปนอกระเบียง กลับเข้ามาอีกทีก็เจอมันนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษต่อ
“หัดอ่านภาษาไทยมั่งเล่มละแค่ 35 แค่เปลี่ยนภาษาเล่มละเกือบ 400 บ้าปะเนี่ย”
“อือ”
ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เลยเทตัวลงไปนอนหนุนตักแม่ง ตาสวยเหลือบมองเล็กน้อยก่อนจะลูบผมชื้นเหงื่อเบาๆ
“เอาจริงๆ กูแค่.. กังวลว่าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักมึงยังไง”
“หือ?”
“ก็ … กูกับมึงไม่เคยบอกใครใช่ปะล่ะว่าแบบรู้จักกัน”
“อือ”
“มันก็เลยแปลกๆปะวะถ้าแกล้งไม่รู้จัก เจอมึงกูก็อยากจะคุยด้วย แต่ก็คงไม่ได้”
“หือ?”
“งงอะไรวะ ก็เรื่องของเรามันเป็นความลับไม่ใช่รึไง?”
“ไม่”
“ห้ะ?”
“ไม่ใช่ความลับ”
เป็นเอกวางหนังสือแล้วคราวนี้แถมยังทำหน้าเครียด
“แต่.. มึงไม่เคยพูด”
“ไม่มีใครถาม”
“เหตุผลแค่นี้หรอวะ? กูนึกว่ามึงจะรู้สึกแย่มาตลอด แบบอายที่คบกับกู”
“คบกับมึง แย่ตรงไหน”
มาละประโยคเริ่มยาว แสดงว่าอารมณ์มันเริ่มขึ้น … ตามด้วยการเสยผม หน้าดุมา… ส่วนคนมีความผิดก็ทำไรล่ะนอกจากกลืนน้ำลายเอื้อกไม่กล้าขยับหนี
“เอ่อ…”
“อยากให้กูเป็นแค่คนในความลับของมึงหรือหนึ่ง?”
เรียกชื่อแล้ว… เด็กชายเป็นเอกจะไม่เรียกชื่อถ้าไม่โกรธหรือเริ่มหงุดหงิด
“คือกู แค่… เข้าใจผิด”
“ถ้ามีกูแล้วน่าอาย กูไปก็ได้”
เป็นเอกดันอีกฝ่ายออกก่อนจะลุกขึ้นแล้วลุกหนีหยิบกุญแจบิ๊กไบท์ออกจากห้องไปทันที
“เอก เดี๋ยว ! โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย อะไรวะเนี่ย”
เต็งหนึ่งคนโง่….แทนที่จะเกริ่นๆถามมันก่อนดันส่งหมัดฮุกแล้วมันก็สวนกลับมาเอาซะหน้าชา สุดท้ายเลยได้แต่หยิบมือถือมาเซลฟี่หน้าตัวเองทำหน้าหมาอ้อนเจ้านายส่งไลน์ไป
TengNeung’s 1 : (ส่งรูป) ดีกันนะ
TengNeung’s 1 : คบกับมึงไม่เคยอายนะ
TengNeung’s 1 : กลับห้องเราเถอะ
TengNeung’s 1 : เย็นแล้ว กลับมานอนกอดกัน
ไลน์ไปก็ไม่อ่านโทรไปก็ไม่รับแมสเสจไปก็ไม่ตอบกลับ จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบตีสองก็ได้ยินเสียงคีย์การ์ดเปิดประตู
สี่ตีนหมาวิ่งถลาไปยืนกุมเป้าเจี่ยมเจี๊ยมรับความผิดแต่โดยดี เป็นเอกก็แค่เลิกคิ้วมองแล้วเดินผ่านเข้าครัวไป โดยมีหมา เอ้ย หนึ่งคนเดินสงบเสงี่ยมตามไป
“เอก…”
ไม่ตอบ แต่กระดิกนิ้วเป็นเชิงบอกให้นั่งลงตรงข้าม
“กูไม่ได้ตั้งใจ…ขอโทษ”
“อือ”
“ดีกันนะ กูจะไปบอกทุกคนเลยว่ากูคบกับมึง กูสัญญา”
“ไม่ต้อง”
“แล้วทำไงมึงจะเชื่อว่ากูไม่ได้อายจริงๆ ไม่ได้อายเลยที่จะคบกับมึง แต่กูกลัวมึงเสียหาย”
“อือ”
“เอก… พูดยาวๆดิวะ”
ลุ้นชิบหายแล้วนะ…
“ไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุย ไม่อยากให้ใครรู้ก็ไม่ต้องบอก ไม่รู้จักกัน ไม่ต้องทัก มึงจะทำอะไรก็ทำไป”
“มึง ….”
“อยู่กับกูแล้วอาย กูก็จะไปอยู่กับคนอื่น”
“มึงจะบอกว่าจะมีคนอื่น?”
“กูก็ให้มึงมีด้วย”
“มันใช่หรอวะ !”
“เผื่อคบกับคนอื่นแล้วจะไม่อายเท่าคบกับกู”
ปึ้ก! ร่างสูงทุบโต๊ะด้วยความหงุดหงิด แต่อีกฝ่ายก็แค่เบือนหน้าหนี
“กูบอกแล้วไงว่ากูขอโทษ มึงจะเอาไงวะ!”
“เอาแบบที่พูด”
“เออ อยากมีคนอื่นมากใช่ปะ ได้! ต่อไปนี้นอกห้องไม่รู้จักกัน มึงทำเหี้ยไรก็ทำไปเลย กูจะทำเหี้ยไรก็เรื่องของกู”
ตะคอกใส่หน้าเสร็จก็คิดว่าถึงคิวตัวเองหนีออกจากห้องบ้าง คว้ากุญแจเวสป้าบ้าง แต่แรงกระชากคอเสื้อกลับทำให้ไปไหนไม่ได้ จะมีใครได้ละก็ไอ้ซีดนี่ไง
“ปล่อยโว้ย”
“ไปไหน”
“เรื่องของกู ทีมึงยังออกไปได้”
“ดึกไป ไปนอน”
“ไอ้เชี่ยปล่อย กูไม่นอนกับมึง”
แรงคนตัวบางกว่าจะสู้ก็คงแพ้ แต่เพราะยอมให้มาตลอดห้าปีเลยต้องยอมให้มันต่อไป กลัวกระชากกลับแล้วหน้ามันทิ่ม เจ็บตัวอีก มันเจ็บตัวส่วนเขาก็เจ็บใจแทนอีกไง ควายหนึ่งงงงงงงงงงงงงง ห่วงเหี้ยไรมันนนนนนนนนนนนักหนามันจะไปมีคนอื่นอยู่แล้วเนี่ย
สุดท้ายก็มานอนโง่บนเตียงรอมันอาบน้ำ โง่จริงๆไอ้เหี้ยหนึ่งเอ้ย เต็งหนึ่งคนโง่
“นอน”
ดูแม่ง ออกมาจากห้องน้ำก็สั่งเลย
“ไม่”
“…”
“กูไม่อยากนอนกับมึง”
เอาสิ กูไม่ตามใจมึงแล้ว
พึ่บ… สั่งได้ดั่งใจ… เมื่อหมอนถูกโยนลงไปบนพื้น
“ไปสิ”
คือมึงไล่ให้กูนอนกับพื้นว่างั้น ?!
“เหอะ …”
เล่นประชดหน้าตายใส่แบบนี้ เต็งหนึ่งก็ต้องย้ายตัวเองกับผ้าห่มลงมานอนข้างล่าง ให้แม่งไปหาใหม่เอง นอนพรมมันก็ดี พรมมันนุ่ม…แค่ปวดหลังชิบหาย
มันปิดไฟแล้ว ไม่มีคำพูด(ปกติก็ไม่พูด) ส่วนเขานอนกลอกตาไปมาด้วยความเซ็ง อยากจะดราม่าร้องไห้เหมือนกันแต่ไม่ร้องหรอกโว้ยเดี๋ยวแม่งได้ใจ เสียชื่อว้ากคณะหมดถึงจะแทบไม่เหลือมาดแล้วก็เหอะ
แต่แม่งก็น้อยใจว่ะ ก็รู้ว่ามันคงเสียใจแล้วไอ้เหี้ยนี่มันไม่ค่อยมีอารมณ์กับเรื่องอะไรทั้งนั้น พอมันโกรธก็เลยเยอะเป็นพิเศษ เฮ้อช่างมันนอนโว้ยนอน
เต็งหนึ่งหลับไปแล้วแต่เป็นเอกยังนอนเท้าคางมองลงไปที่คนหลับสนิท คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อยเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายก็เสียใจ แต่เรื่องนี้ต้องแก้ไข แล้วคนตรรกะการแก้ปัญหาในชีวิตต่ำอย่างเป็นเอก ก็แค่คิดว่า…
อยู่ด้วยกันแล้วอาย ก็คงต้องให้ไปอยู่กับคนอื่น
ไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายมันห่วงความรู้สึกตัวเองเลยสักนิด … เป็นเอกคนโง่
สุดท้ายพอได้ยินเสียงกรนแผ่วๆก็ย้ายหมอนย้ายตัวเองลงไปนอนข้างๆ ร่างกายก็เป็นระบบอัตโนมัติพอได้แผ่นหลังอุ่นๆขยับมาใกล้ เต็งหนึ่งก็ขยับเข้าไปกอดเอวซุกหน้าลงสร้างแลนด์มาร์กทันที
สุดท้ายเตียงก็ว่าง.. เพราะสองร่างเกยกันอยู่บนพื้นพรมยันเช้า
=========================================================
-.....- อ่าวดราม่า
-
โถ่เอ้ยยยยย ขนาดดราม่ายังน่ารักอ่ะ
-
:katai2-1: ตื่นมาคืนดีกันซะนะ
คู่นี้งอนกันยังน่ารักอะ
ขอบคุณค่ะ
-
ดราม่าน้ำตาตกในแต่ก็ไปไหนไม่รอด
-
อยาก......อ่าน.......อีก.......... :katai1: :katai1: :katai1:
-
เห็นแววว่าเต็งหนึ่งจะเป็นฝ่ายเดียวที่ปวดหัว เพราะไม่น่านอกใจศรีภรรยาได้จริง ๆ o22
-
:o8:
อย่าเปลี่ยนคู่เลยเถอะ เคมีเข้ากันที่สุดในโลกแล้ว
-
เอ้อ...คุณเป็นเอกกับคุณเต็งหนึ่งคะ
ตกลงคุณทะเลาะกันเรืองอะไรคะ
คือเหตุผลมันไม่เด็กน้อยไปเหรอ
ตื่นขึ้นมาง้อกันดีกันเลยนะ
-
อะ อ่าว ดราม่าเฉย ทำไมดูน่ารักแปลกๆ 5555
-
โถพ่อคุณณ
ทะเลาะกัน เค้ายังมองว่ามุ้งมิ้งเลยอ่าาา
ชอบคู่นี้มากกก น่ารักกันทั้งคู่เลย
คบกันมาตั้งห้าปีแล้ว ดี๊ดี
-
แอบหวานตอนท้าย น่ารักๆๆๆ
-
ตื่นมาแล้วคืนดีกันไวๆ น้อออ >.<
-
เค้ารักกันคือมันดีมากอะ. มีอะไรพูดกันให้เข้าใจนะ. ขออย่ามีดรามาเลย.
-
ต้มมาม่ากินซะงั้น
-
อ่านตอนทะเลาะแล้วหมั่นไส้ทั้งคู่. 5555555
แต่แบบเออคู่นี้มันเข้ากันจริงๆ
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า ><
-
เรื่องโปรดอีกเรื่อง
ขอบคุณคุณแบมฯครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ก็เข้าใจไปคนละทาง
รีบดีกันนะ คุยกันให้เข้าใจ
-
ตอนที่ 4
เก้าโมงเป๊ะ เป็นเอกจอดเทียบบิ๊กไบท์หน้าอาคารสภานิสิตแต่ไม่รู้ว่าต้องไปที่ไหนเพราะไม่เคยมา เลยยืนพิงมอไซต์หยิบแก้วกาแฟสตาร์บัคที่ห้อยกับรถมาดื่ม ไม่ได้ชอบแบรนด์นี้เป็นพิเศษแต่มันขายที่ล่างคอนโด สะดวกที่สุด
สักพักก็มีเวสป้าสีสนิมบิดมาจอดใกล้ๆ สภาพรีบสุดๆเพราะตื่นสาย ร่างกายที่เรียกว่าวิ่งผ่านน้ำ ผมยังหมาดชื้นระต้นคอ แต่คิ้วเข้มขมวดแน่นจนคนมองเผลออมยิ้มก่อนจะเบือนหน้าหนีทันทีที่มันหันมาสบตา
“อ้าวมากันแล้วทั้งสองคน ทางนี้เลยค่ะ พี่เต็งหนึ่งขอบคุณนะคะที่มา ส่วนเป็นเอกขอบใจนะที่มาช่วย แหะๆปีเดียวกันขอเรียกสนิทนิดนึงนะเอก”
ทีมงานผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามา ตาดุแอบเหล่คนตัวซีดก็สรุปได้ว่ามันหล่อเหมือนเดิม…เสื้อเชิ้ตนิสิตสีขาวปล่อยชายกับกางเกงยีนส์สีฟ้าซีดพับข้อเท้าแบบพวกศิลปกรรมมันใส่และรองเท้ากังฟูสีขาว ขนาดมันจะติสท์มันยังหล่อ
ส่วนตัวเอง … เสื้อกล้ามสีดำเสื้อชอปกางเกงยีนส์สีดำตัวเดิมและรองเท้าผ้าใบคู่เก่าที่ใกล้โละทิ้งเข้าไปทุกที
เดินตามมาถึงด้านในก็เจอทีมงานเตรียมตัวอยู่ ได้เสื้อมาคนละตัว เป็นเอกสีขาว…เต็งหนึ่งสีเทา
เป็นเอกตั้งใจจะเดินเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนแต่โดนอีกคนยักคิ้วกวนตีนใส่แล้วเปลี่ยนเสื้อโชว์เรือนร่างไม่สนว่าสาวไหนจะแอบมอง จึงตัดสินใจเปลี่ยนบ้าง…แล้วก็แอบขำเมื่ออีกฝ่ายถลึงตาใส่… อยากกวนตีนดีนัก
‘กูหวง’
เสียงกระซิบดังข้างหู…
‘รู้จักกันหรอ’
กระซิบตอบ…ดั่งมีดแทงใจ
“มาแต่งหน้าเซ็ตผมหน่อยค่ะหนุ่มๆ มาหาเจ๊มาเร้ววววว”
เต็งหนึ่งไม่ต้องทำอะไร เพราะลุคเซอร์อยู่แล้วแค่เซ็ตผมหน้าให้เป็นทรงและมัดผมเป็นจุกเล็กๆที่ท้ายทอย ลงแป้งบางๆให้หน้ารับแสงก็จบ ถึงได้มีเวลาว่างมานั่งขำคนโดน ‘จัดเต็ม’
ผมทรงวีคัตที่เปิดหน้าตลอดถูก ‘ยำ’ ใหม่หมด ให้พองฟูเล็กน้อยเซ็ตเปิดหน้าเกลี้ยง แว่นถูกถอดออกเติมด้วยรองพื้นและแป้ง… เพราะผิวซีดไป…ต้องเพิ่มความเข้ม ตาสวยที่ซ่อนหลังเลนส์มาตลอดกระพริบตาปริบๆเมื่อผงแป้งเข้าตา ฉายแววหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อคนแต่งหน้าแอบกริ๊ดใส่เบาๆ
‘หล่ออ้ะ อร้ายยย เจ๊ชอบบบบบ สเปคเลย อยากได้อยากโดน !!’
พึมพำขอบคุณเบาๆแล้วรีบลุกหนีไปยืนไกลๆทันที ส่วนเต็งหนึ่งก็นั่งขำก๊ากอยู่คนเดียว
กว่าจะแต่งหน้าผู้หญิงเสร็จก็เกือบสิบเอ็ดโมง แดดกำลังแรงก็ยกทัพไปรถรางมหาลัยไปที่ถนนเส้นหลังที่บรรยากาศดีที่สุดในมหาลัย ก็เริ่มจากถ่ายรวมก่อนแล้วก็ให้สาวๆถ่ายเดี่ยวเพราะเริ่มร้อนเดี๋ยวหน้าจะเยิ้ม ส่วนผู้ชายทนแดดทนลม(เต็งหนึ่งคนเดียว) ก็นั่งลงกับพื้นซีเมนต์รอคิว ส่วนเป็นเอกก็ยืนกอดอกมองดินฟ้าอากาศ
“แหมสองหนุ่มไม่คุยกันหน่อยหรอคะ พึ่งรู้จักกันวันนี้ใช่มั้ย?”
“ครับ”
กลอกตากับคำตอบไอ้ตัวซีด ก่อนจะพูดตัดบท
“ร้อนด้วยแหละเลยไม่มีอารมณ์คุยเท่าไหร่ ใกล้เสร็จยังอ่ะ”
“เดี๋ยวก็เสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวให้เอกถ่ายก่อนนะคะ เพราะของหล่อเบอร์หนึ่งนี่จะเยอะมากแถวมีชอปวิศวะด้วยใช้คุ้มแน่นอน เอาให้ยอดขายเสื้อพุ่งกระฉูดไปเลย คิคิ”
ถามสุขภาพกูยัง ร้อนโว้ย !
สักพักเป็นเอกก็ได้ไปถ่ายก่อน แม่งดูหล่อ ดูดี หน้าจะนิ่งไปหน่อยแต่เซ็ตผมแล้วมันหล่อ หล่อกระชากตับกระชากไตยิ่งไม่ใส่แว่นอีก…ใจเต้นเลยไง
“พี่หนึ่งมาถ่ายคู่ผู้ชายหน่อยครับ”
ก็เดินไปถ่ายปกติ แต่มันก็มีให้กอดคอ มองหน้า ทำเป็นช็อตเผลอ เผลอของเป็นเอกคือเดินหนึ่งก้าวส่วนเต็งหนึ่ง…ด้วยความหมั่นไส้เลยแกล้งทำหน้ากวนตีนยกขนเตะขาอีกฝ่ายเบาๆเรียกสีหน้าเอือมระอา แต่คิดว่าตากล้องคงถ่ายทันเพราะยกนิ้วให้
จากนั้นก็งานยาก… อยากให้กอดอกคู่กันแล้วยิ้มทะเล้น … เป็นเอกคนยิ้มยากถ่ายอยู่หลายช็อตก็ยังไม่ถูกใจช่างภาพ… สุดท้ายก็เลยกลายเป็นยิ้มหนึ่งคนกับอีกคนที่ทำสีหน้ารำคาญสุดๆ… และมันคงรำคาญจริงๆเพราะเป็นรูปสุดท้ายที่มันยอมให้ถ่าย
จากนั้นก็เต็งหนึ่งฉายเดี่ยว แม่งใช้คุ้มจริงๆ มีเอาช็อปพาดบ่า ใส่ช็อปทับ สารพัด ร้อนก็ร้อนกว่าจะเสร็จก็บ่ายสองคนอื่นรวมถึงไอ้เอกก็กลับหมดแล้ว ห่า! ทิ้งเขาเป็นแรงงานพม่าอยู่คนเดียว
“หมอบ ผมบอกให้พวกคุณหมอบ !!!”
นี่ล่ะหนทางคลายเครียด วิศวะจบรับน้องไปแล้วแต่ยังเหลือวิ่งเอาเกียร์อยู่ดี เฮดว้ากปีสามอย่างเต็งหนึ่งก็ต้องทำหน้าที่ ไอ้พวกปีสี่อย่างพี่จอมก็นั่งกระดิกตีนเลย แต่สนิทกับพวกพี่จอมเท่านั้นแหละเพราะเรียนเครื่องกล แต่พวกฝั่งโยธามีแต่หน้าหวานๆ ไอ้ม่อนงี้ ไอ้โอมงี้ แดกน้ำตาลกันหรอวะ มิน่าโยธาแทบไม่ส่งคนเป็นว้าก หลุดมาอยู่แค่สองคน
“ใครให้คุยกัน ทำเป็นเล่นหรอคุณ ? ตลกหรอ หา !!!!”
สัส แสบคอโว้ย!
แต่ตอนนี้เข้าโหมดหน้าดุ แล้วไอ้พวกคณะอื่นที่ไม่เกี่ยวแต่เสือกมานั่งสลอนเต็มอาคารใกล้ๆส่องกล้องมาถ่ายนี่เป็นเหี้ยไรกัน
“พี่พิชครับ เอาไง”
พี่พิชประธานคณะปีสี่กำลังมองไปทางเดียวกัน คณะอื่นสลอนเต็มระเบียงตึกวิศวะ วิศวะทั้งคณะมันอยู่นี่กันหมดอยู่แล้วทุกชั้นปีทุกสาขา
“เดี๋ยวพี่ไปไล่เอง มึงคุ้มน้องไป”
สักพักทีมว้ากจุฑาเทพของปีสี่ก็เดินทำหน้าโหดไปกวาดคนลงจากตึก ต้องรอให้ค่ำอีกหน่อยเพราะตอนนี้บางคณะมันยังเรียน รถก็ยังเยอะ ให้น้องปีหนึ่งไปวิ่งคงลำบากทั้งคนวิ่งทั้งรถ ปีสองก็ต้องประกบสายตัวเองให้วิ่งจนรอด ปีสามที่ไม่ใช่ว้ากก็เป็นสวัสดิการพยาบาล ปีสี่ยืนคุม
เส้นทางวิ่งคือครึ่งมหาลัย ให้วิ่งทั้งมหาลัยตายห่าพอดี คณะวิศวะอยู่ฝั่งตะวันออกวิ่งไปโซนเหนือชนรัฐศาสตร์เลี้ยวตัดผ่านเศรษฐศาสตร์ลงใต้ไปวิทยาศาตร์แล้วเลี้ยวกลับมาวิศวะ เจ็บใจตรงต้องไปผ่านรัฐศาสตร์!!!!!! ป่านนี้แม่งคงกลับไปแล้ว
“ตั้งแถว ! ดูต้นคอคนข้างหน้าไว้ อย่าออกนองทาง ข้างๆก็เอาไปด้วยกัน วิ่งพร้อมกันอย่าทิ้งเพื่อน! อย่าทิ้งพี่! อย่าทิ้งน้อง! เข้าใจมั้ย
!!!!!!!!”
“ครับ/ค่ะ !!”
“รวมปีสองแปดร้อยกว่าคนเสียงมีแค่นี้หรอ !!! อายผมมั้ยคนเดียวเสียงยังดังกว่าพวกคุณเลย !!”
สักพักก็เริ่มปล่อยน้องวิ่ง ไอ้แมทคุมกลาง ไอ้สก๊อตช่วยคุมหลัง แบ่งกันไปคุม มีว้ากรวมสี่สิบคน ช่วยกันล้อมน้อง สวัสดิการปีสามก็ต้องวิ่ง ปีสี่เท่านั้นที่นั่งสบาย
เพราะเป็นเฮด ความรับผิดชอบก็ต้องมากหน่อย วิ่งนำขบวน! แถวคณะตัวเองไล่ไอ้พวกมาดูออกไปได้แต่พอวิ่งผ่านคณะชาวบ้านตามถนนนี่กล้องเพียบ แล้ววิ่งเด่นมาคนแรกเสื้อคลุมว้ากสีดำสนิทรองเท้าผ้าใบกับเสื้อโซตัสสีดำข้างใน แล้วถ้ากูเป็นลมใครจะช่วยกูวะ !!! เด็กข้างหลังมันยังมีเพื่อนมีอะไรกอดคอ ไอ้นี่วิ่งหน้าเริ่ดอยู่คนเดียว!
“กริ๊ดดดดดดพี่เต็งหนึ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
ใครกริ๊ดวะ อย่ากริ๊ดกูเขินกูยิ้มไม่ได้กูโหดอยู่ไอ้เหี้ย!! เวลาอื่นสิวะ!!!! อย่ายิ้มนะสัสกัดปากไว้ กัดปากไว้เชี่ยหนึ่งอย่าหลุด รูปมึงยิ้มเขินจะเต็มเพจส้นตีนบ้าบอเลยนะเว่ย เสียการปกครอง !! ยังต้องวิ่งอีกหลายวัน อย่าหลุดนะสัส
“พี่หนึ่งเท่จังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มองทางนี้หน่อยค่ะ”
มองไม่ได้โว้ยกูวิ่งนำขบวนอยู่ ! เคยได้ยินประโยคนี้มั้ย ‘หลงทางเสียเวลา หลงสบตาเสียการทรงตัว’ เดี๋ยวกูเขินแล้วเผลอเซขึ้นมาอายเลยนะเว้ยอายยย แล้วก็มีอันเกือบจะล้มคะมำจริงๆเมื่อวิ่งถึงคณะรัฐศาสตร์แล้วต้องหยุดเพราะ Kawasaki Ninja 1000 ABS จอดขวางอยู่ โดยเจ้าของรถก็ยังนั่งคร่อมคุยกับเพื่อนกลุ่มมันไม่ได้แยแสกองทัพวิศวะที่วิ่งผ่านมาทางนี้เลย แล้วไอ้ฝ่ายจราจรที่ส่งมาเคลียทางไปไหนวะ!!!
“พลๆ ไหนมึงบอกทางโล่ง”
วอถามมันก่อนจะยกมือให้ขบวนวิ่งหยุด
“มันบิดมาเร็วมากกูห้ามไม่ทันว่ะ”
ตอบผ่านวอกลับมา … เอกมันไม่ได้โง่นะโว้ยมึงตั้งป้ายไม่ทันก็บอกกู !!! เพราะกูพึ่งเห็นเด็กทีมมึงวิ่งเอาป้ายมากั้นทางเนี่ย
“เออกูเคลียเอง”
“ตั้งขบวน ! ใครให้นั่ง ตั้งแถวรอ ยืนเข้าระเบียบ !!!!”
สักพักว้ากคนอื่นก็เริ่มตะโกนสั่งตาม แม่งเอ้ยต้องชะงักเพราะต้องไปเจรจากับมันเนี่ย แต่หน้าที่ก็ต้องมาก่อนมันคงไม่สวนมานะว่าใครให้คุยด้วย
“เฮ้ยโทษนะ…”
“อ้าวไงพี่หล่อเบอร์หนึ่งเอาเค้กมาส่งหรอ ได้ทักสักที เค้กพี่อร่อยมากเลยว่ะ”
ไอ้ตี๋หน้าเอ๋อๆสอดขึ้นมา ไอ้สัสเค้กช่างแม่งมึงดูก่อนว่าคนเป็นพันวิ่งตามกูมาเนี่ย
“ขอบคุณนะ แต่ช่วยเขยิบรถหน่อยได้ปะ”
สบตามันก่อนจะชี้ให้ดูว่ากูยกทัพมาหน้าคณะมึงแล้วครับ…
“อ่าวเชี่ย หลบเค้าดิ๊เอก เดี๋ยวพวกกูไปรอบนตึกมึงเอารถไปจอดก่อนไป”
เพื่อนมันอีกคนไล่ต้อนกลุ่มมันขึ้นตึก คนเริ่มมุง… หนึ่งทุ่มแล้วพวกมึงไม่กลับบ้านกันรึไงไอ้พวกรัฐศาสตร์ !!
“ลานจอด”
“เออจอดให้กูหน่อย ขอโทษที่มาคุยกับมึง …”
“ทางนั้น”
มันชี้นิ้วทะลุผ่านกลุ่มวิศวะแปดร้อยคนไป… พอมองตาม.. เออไอ้เหี้ยลานจอดอยู่ด้านหลังขบวนวิ่ง !!!
“มึงก็เขยิบให้กูหน่อยเหอะ กูต้องวิ่งต่อ”
“หนึ่ง …”
“ว่า?”
“ไม่อายหรอคุยกับกู”
มันใช่เวลามาถามมั้ยยย ไอ้เชี่ยเอกปัญญาอ่อน !!!!!!!!!!!!!!!!! ทะเลาะไรตอนนี้
“อายเหี้ยไรละ มึงนี่กูบอกกี่รอบละว่ากูกลัวมึงคิดมากไม่ใช่กู เร็วๆรีบย้ายได้แล้ว มึงดูดิ๊คนเป็นพันรอมึงเนี่ย”
“ขี้เกียจ”
กวนตีน .. ตอนนี้คนเริ่มมุงแล้วไงว่ามันติดอะไรไม่ไปต่อสักที คณะอื่นก็เริ่มตามมากริ๊ดแล้วไง คนเขาก็เห็นหมดไงว่าสองคนยืนซะชิดอยู่กลางถนนเนี่ย ไอ้ตัวปัญหาหน้านิ่งก็ไม่เขยิบให้สักที เพื่อนมันก็มายืนมองละว่าทำไมมันไม่ย้ายสักที
“มึงจะเอาไงกูต้องไปต่อ”
“…”
“เร็วๆดิวะ”
“กูจอดของกูทุกวันตรงนี้”
“ขยับให้แปปเดียวเอง กูขอล่ะ นะเอกนะ”
กัดปากแน่นเพราะเผลอพูดจาอ้อนมัน แต่ไอ้คนฟังก็ไม่สะเทือนสักเศษเสี้ยว…ก็แค่เลิกคิ้วกลับมา ไอ้ตายด้าน!
“ยิ้มดิ”
“ยิ้มเหี้ยไรกูว้ากอยู่ มึงหลบได้ยัง”
“อายหรอ”
“กูไม่ได้อาย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เชี่ยหลุดตะคอก คนหันมองกันพรึ่บ
“….มึง”
“มึงจะพูดไรอีก”
“หน้า…”
“ห้ะ”
“โหดเนอะ”
กวนตีนนนนนน
“ไอ้เชี่ย หลบ! เยอะไปละไวๆ”
สุดท้ายก็ยกขาถีบรถราคาเกินครึ่งล้านเบาๆให้เจ้าของรถทำหน้าเอือมใส่
“หนึ่ง…”
ยังอีก ยังจะลีลา!!!
“ขอยาวๆทีเดียวเร็วๆสัส”
ลุ้น…. ลุ้น…
“ถ้ามึงอายกูจะบอกเอง”
“บอกไรวะ …”
เชี่ย ลุ้นนนนนนนนนนนนนนนนน
“บอกรัก”
“ห้ะ !!!!!!!!!!!!!!”
“ไอ้เชี่ยมึงเปิดวอให้คนทั้งคณะเป็นสักขีพยานว่ามึงโดนไอ้เบอร์สองจีบหรอวะไอ้เชี่ยหนึ่ง กูให้มึงไปเจรจาขอผ่านทางไม่ได้ให้ไปจีบกันโว้ย”
เสียงสก๊อตด่าผ่านวอกลับมา…
เชี่ย….เผลอลุ้นจัดกำมือแน่นกดเปิดวอ .. เสียงมันดังผ่านทุกวอ … สตาฟส่วนมาก พี่ว้าก พยาบาล.. ปีสี่ … ปีสาม… น้องบางส่วน แม่งได้ยินหมดแล้ววววววววววววววววววววว !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดด ฉันได้ยินเป็นเอกบอกรักพี่หนึ่งงงงงงงงงงง”
เสียงกริ๊ดมาจากระยะร้อยเมตรไกลๆก่อนจะเริ่มขยายมาใกล้ตัว ส่วนตัวคนพลาดนี่ทรุดลงไปนั่งยองๆกุมขมับ
“มึง .. มันหน้าไม่อาย !!”
“แต่มึงอาย”
คนละเรื่องกันโว้ยยยยยยยย ใครให้มันฟิวส์ขาดจนทำร้ายกูขนาดนี้ ไอ้เชี่ยเอกกกกกกกกกก ตอนนี้ไม่ได้อายแต่ตอนนี้กูเขินแล้วว พ่องงง
เต็งหนึ่งเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่ไม่สะดุ้งสะเทือนสักนิด ก็ยังทำหน้านิ่งก่อนจะสะบัดหัวเล็กน้อยหยิบหมวกกันน็อคมาสวมแล้วยอมบิดบิ๊กไบท์ออกไปอีกทางให้ ไม่สนว่าทิ้งคนตัวดำหน้าแดงไว้กลางสายตาแซวจากทั่วทุกสารทิศ การปกครองที่เสียหมดจนไม่กล้าหันไปมองน้องข้างหลัง ได้แต่ก้มหน้าวิ่งต่อ…
“มึง ปกติวิศวะกับรัฐศาสตร์มันไม่ค่อยจีบกันนะ”
“เชี่ยแมทหุบปาก!!!”
น้องแยกย้ายแล้ว แต่ทีมงานยังสุมหัวประชุมกันต่อ ระหว่างรอคนหมดก่อนเพราะจะได้ประชุมสะดวกพวกเหี้ยนี่ก็แซวไม่หยุด
“มึง มันรวยนะเว่ย สบายไปสิบชาติ”
“เชี่ยก็อตมึงเลิกพูด”
“มันหล่อนะ มีแฟนหล่อไงมึง”
“เชี่ยพล เพราะมึงนั่นแหละ กางป้ายห้ามผ่านทางไม่ทันสาสสสสสสสสสสสสสสส”
“อ่าว ก็ดีไง มึงจะได้ขายออกสักที หน้าดุๆแบบมึงนานๆทีมีคนมาจีบ แถมไอ้เหี้ยหล่ออันดับสองนั่นหน้ายากกว่ามึงอีกว่ะ ก๊ากกก ขนาดตอนพูดไรนะจะจีบๆสักอย่างหน้าแม่งเหมือนจะต่อยมึงมากกว่าอีก ฮ่าๆ”
“เออไม่น่าเชื่อว่าแม่งจะด้านขนาดกล้าจีบมึงกลางงานวิ่ง เหนือชั้นจริงๆ ประกาศตัดหน้าคู่แข่งในคณะทีเดียวเกลี้ยง ฉลาดชาติเจริญ แถมแฟนคลับรอบทิศรู้เรื่องรวดเดียวจบ แม่งวางแผนการใหญ่พวกนี้ใจต้องนิ่ง อนาคตมึงไกลแล้วไอ้หนึ่ง”
เชี่ยพี่จอม …
“หล่อ รวย ฉลาด เหยดดด เอาแม่งเลยเชื่อกู”
“พอๆ เอาเหี้ยไรล่ะเชี่ยก็อต ประชุมโว้ยประชุม พี่พิชญ์ไม่ต้องมายิ้มแซวผม ประชุมครับพี่ประชุมมมม”
“ก็ดีนะ เผื่อจะได้สนิทกับรัฐศาสตร์มากขึ้น เห็นว่าเรียนความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ สงสัยจะลองสนามมาสร้างความสัมพันธ์ระหว่างคณะ”
“พี่พิชโอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พอออออออออออออออออออออออออออออ”
กว่าจะประชุมเสร็จ กว่าจะเลิกแซว แม่ง แซวจนกูจะเลิกอายแล้วเนี่ย…. ไม่รู้อีกฝ่ายจะถูกแซวบ้างมั้ย แต่คงไม่ หน้าแข็งยิ่งกว่าหินใครจะไปกล้าแซว
“เฮ้ยมึงดูนี่ รูปคู่แห่งปี”
ไอ้แมทเดินมากอดคอพลางส่งไอโฟนใส่มือ
‘ร่วมด้วยช่วยกันลุ้นให้ ‘เป็นเอก’ สอยหัวใจ ‘เต็งหนึ่ง’ มาครอบครองให้สำเร็จกันเถอะ!! ’ แคปชั่นเวอร์ๆพร้อมรูปถ่ายจากดานข้างที่มันนั่งคร่อมอยู่บนบิ๊กไบท์ ขายาวๆแตะพื้นหันหน้ามามองผู้ชายหน้าเข็มที่กำลังนั่งยองๆเสยผมหน้าขึ้นจ้องตากลับ โอ่ยยยยย ไอ้เหี้ยยย คอมเม้นทะลุยาวเป็นพัน
“กูลาตาย”
“ฮ่าๆๆ ปัปปี้เลิฟสุดๆ ไม่เขินดิเพื่อนไม่เอา หูมึงแดงหมดแล้วเนี่ย ไปๆรีบกลับ วอมเสียงด้วยพรุ่งนี้วิ่งต่อ”
“เออบาย”
สุดท้ายก็บิดเวสป้ากลับไปจอดที่คอนโด มองบรรดารถเยอแยะของไอ้เอกแล้วอยากจะทุบทิ้งแม่งให้หมด เพราะพ่อกับแม่มันไม่อยู่แล้ว พ่อมันชอบสะสมรถ … เลยมีรถราคาแพงสิบคันจอดนิ่งอยู่ที่คอนโดนี่แต่มันไม่ยอมขับสักคัน เสียตังให้ช่างมาซ่อมบำรุงกับขับทุกอาทิตย์เพื่อถนอมเครื่องยนตร์ ค่าซื้อที่จอดก็ไม่ใช่ถูก เพราะพี่เล่นเหมาทั้งชั้น แถมทำอย่างกับโชว์รูม เพราะกั้นกระจกนิรภัย ชั้นอื่นขับผ่านก็ได้แต่มองอึ้งๆ เวสป้าแก่ๆเลยได้อานิสงค์เบียดเข้าไปจอดข้างบิ๊กไบท์คันใหญ่ด้วยประการฉะนี้ กดล็อครหัสปิดประตูกระจกแล้วเดินขึ้นลิฟต์ไปต่ออีกชั้น
แผลใจ…ของเป็นเอก… จอดนิ่งทุกคันมาแปดเดือน เพราะคนขับไม่อยู่แล้ว
เข้าห้องมาวันนี้ก็เที่ยงคืนแล้ว คนที่นอนอ่านการ์ตูนประจำไม่ได้อยู่ที่โซฟาแต่นั่งเล่นเปียโนอยู่ คุณชายมั้ยล่ะเรียนเปียโนตั้งแต่เด็กเพราะคุณแม่ชอบ
“กินข้าว”
มองเลยไปที่ครัวก็เห็นกับข้าวง่ายๆวางอยู่ ดันยืนเหม่อมองมันนานไปหน่อย…
“กินยังล่ะมึง”
“รออยู่”
“ป่ะกินข้าว เหนื่อยชิบหาย”
นั่งลงที่ประจำข้างกัน ไม่นั่งตรงข้ามเหมือนเดิมเพราะกินช้าในระดับหอยทากชนะ ต้องอีกฝ่ายตักกับข้าวให้ ซึ่งมันก็ดี สบายดี
เพราะเหนื่อยเกินกว่าจะทะเลาะกับมันหรือคุยอะไร กินเสร็จก็ปล่อยมันจูงมือขึ้นห้องนอน ไอ้ตัวซีดก็มีมุมน่ารัก รู้ว่าเขาจะเหนื่อยสุดช่วงรับน้องก็มาถูหลังให้ มานวดให้
“สบายว่ะ… แรงอีกนิด อื้อ…”
“พอ”
“อีกนิดน่า…”
“ไปนอน”
ห่า.. กำลังสบาย ก็ต้องลุกตามมันไปแต่งตัว เป็นอันรู้กันช่วงนี้งดกิจกรรมบนเตียงเพราะต้องใช้พลังเยอะมากในการว้ากน้อง คุมน้อง วิ่งเกียร์วิ่งช็อปอีกยาวไกลทั้งอาทิตย์ ถ้ายังจะเอาอีกกูตายก่อน
วันนี้แปลก … มันไม่นอนหันหลังให้ .. แต่มันมันนอนซุกอกแทน
“อยากโดนกูเอารึไง”
“…..”
“เงี่ยนหรอมึง”
พลั่ก!... โดนทุบข้อหากวนตีน
จุ้บ
“จุ้บเหี้ยไร”
แอ๊บโหดไปงั้น… แต่จุ๊บมันกลับ
“จุ้บเหี้ยหนึ่ง”
“ปากนะปาก เดี๋ยวกูตีปากฉีก”
“…”
ไม่ตอบแค่ทำหน้าเอือมแล้วนอนซุกลงไปที่แผ่นอกกว้างต่อ เต็งหนึ่งหัวเราะแผ่วๆก่อนจะดึงแขนซีดมากอดเอวแล้วฮัมเพลงเบาๆ จนกระทั่งไอ้ซีดมันเริ่มซน
“เอก ไม่เอา.. กูต้องวิ่ง”
“เอก … อย่าจับดิสัส…”
“ไอ้เอก … อะ … อา…”
“อื้อ …… เอก … ”
“เบาๆ .. อะ … อา …”
เบาเหี้ยไรมึงยั่วกูเอง … เต็งหนึ่งมีคติว่า .. จะทำอะไรต้องเต็มที่… งานนี้ก็เลยจัดเต็ม
“หนึ่ง … อา …”
“ซี้ด….เอกอย่าตอดไอ้สัส…”
………. แตะขอบฟ้า ……….
… สลบเหมือดตอนตีสาม… พรุ่งนี้เรียนเจ็ดโมง … บ่ายเข้าช็อป .. เย็นนำน้องวิ่ง … ร่างพัง …
…ช่วงสลึมสลือร่างกายยังอุตส่าห์ฝืนสังขารตื่นมาหายาหาผ้ามาเช็ดตัวให้อีกฝ่าย เงี่ยนก็เงี่ยนทีหลัง ปล่อยมันขย่มเองอยู่หนึ่งน้ำ…จัดเองอีกหนึ่งน้ำ แทบสลบเหมือด……
========================================
สวัสดีค่า จบไปอีกตอน อิอิ
เรื่องนี้แบมพยายามมากที่จะให้มันดูสมูท ไปแบบเรื่อยๆเอื่อยๆ อยากจะลองเขียนแนวนี้ดูเพราะอยากลองพัฒนาตัวเอง ก็ถ้าใครอ่านนิยายแบมมาหลายๆเรื่องก็อาจจะรู้สึกนะคะว่าเรื่องนี้สมูทขึ้นไปอีกหนึ่งระดับ (มั้ง) แหะๆ
ก็คาดหวังกับเรื่องนี้ค่อนข้างสูงเพราะเหมือนท้าทายตัวเองด้วย ยังไงขอกำลังใจด้วยนะคะ :mew1:
กดเม้นกดโหวต หรือมาพูดคุยกันได้ในแฟนเพจนะคะ ชุ้บๆ
-
อ่านตอนนี้ละฮา แบบมุ้งมิ้ง (มันคืออะไร?)
ชอบเนื้อหา มันเกือบจะหม่นๆละพูดถึงพ่อ-แม่ เป็นเอก
แต่มาฮาตอนเค้า xx กันนี้ละ ดูเหมือนนิ่งๆแต่ มีมุมน่ารัก
อ่านแล้วบิดตัวไปมาเพราะเขินแทนเต็งหนึ่ง
-
เป็นเอกบอกรักเต็งหนึ่งท่ามกลางสักขีพยานนับร้อยเลยเน้ออ.. :-[ แต่น่าสงสารเต็งหนึ่งจังนะคะ จะเขินทั้งทีก็ต้องฮึบเอาไว้ก่อนเพื่อรักษาภาพลักษณ์ :laugh:
-
:mew1: ฟิน แต่ร่างพัง 5555
ก็คุ้มนะ
-
เป็นเอกทำเอาหนึ่งไปไม่เป็น
บอกรักที่พยานเยอะมาก
ปล.ตรรกะของเป็นเอกมันแปลกๆ
อึนจริงๆ
-
ไม่สนเต็งหนึ่ง
อยู่ฝ่ายเป็นเอก ฮิมทำอะไรก็ไม่เคยผิดนะจ๊ะ
-
:jul1: สลบเป็นเพื่อน น่ารักจริงๆคู่นี้
-
เป็นเอกน่ารักกกกกกกก เขามุ้งมิ้งกันใช่ม่ะ 5555
-
เป็นเอกงานดีมาก ชอบจริงๆ ฉากบอกรักต่อหน้าพยานเป็นร้อย 55555555 เรื่องนี้แตกต่างจากเรื่องที่เราเคยอ่านเลย ชอบโทนนี้ ดูเป็นสีแบบเขียวน้ำทะเล สบาย อบอุ่น หม่นๆ นิดหน่อย เป็นกำลังใจให้นะจ้ะ
-
ทำไมฉันรู้สึกว่า พวกเธอสองคนน่ารัก :impress2: ร่างพังกันทีเดียว ฮ่าๆๆๆๆๆ :heaven
-
ถ้าเป็นเอกจะตลกหน้าตายแบบนี้
เต็งหนึ่งก็ได้แต่วิ่งตามไม่ทันอะดิ
บร้าาาา เล่นมาจีบกันแบบนี้ เต็งหนึ่งก็เขินอะดิ
-
อ่านไปยิ้มไป. งานการไม่ต้องทำ. มีความสุขจัง
-
ละมุนหัวใจ เยื่อใยที่เหนียวแน่น
-
พูดเลยว่าอ่านตอนเค้าขอทางกันสองรอบวนอ่าน
เพราะฉันฟินมากกกก อ่านไปอมยิ้มแก้มแตก
โอ๊ยสองคนนี้มันน่ารัก
เค้าเขินอ่าาาาาา
เป็นนิยายฟิวกู๊ดสำหรับเค้ามากๆ
เฝ้ารอการอัพอย่างจดจ่อ ชอบมากๆๆๆๆๆ
เป็นเอกซึนแต่น่ารัก เต็งหนึ่งเขินน่าหยิก
ลงตัวมากพูดเลยยย
-
หลงรักเข้าไปอีก
-
แล้วเต็งหนึ่งมันจะวิ่งไหวมั้นเนี่ย ขาอ่อนแน่ๆ :m20:
-
:hao5: หยุดหลายวันเข้ามาปาเข้าไป 4 ตอน แต่ตอนสุดท้ายนี่มันคืองานหาพยานร่วมซินะ เรามาเป็นพยานร่วมอีกคน :mew1:
-
เขินจนไปไม่เปนเลยนะหนึ่ง555
-
5555 ถูกจีบ
-
ชอบอ่ะ ชอบๆ :-[ น่ารัก
-
ว๊ายยยย อยากอยู่ในเหตุการณ์
-
ชอบคู่นี้ ชอบแบบไม่พูดมากจะทำไรคือทำเลยยยย
:hao6:
-
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณทุกคนมากค่าาาา
-
อ่านมาถึงตอนนี้เพิ่งได้รู้สักทีว่าเอกเป็นฝ่ายไหนนนนนนน
คิดมาตั้งแต่ตอนแรก เอ๊ะ รุก รับ 55555
-
เป็นเอกเนี่ยมีความคิดแปลกๆตลอดเลยนะ (สำหรับเป็นเอกตรรกะพวกนั้นคงไม่แปลก แต่สำหรับเรานี่คือ...เอิ่ม คิดงี้หรอกเรอะ)
น่ารักมุ้งมิ้งดีนะคะ แบบว่าแต่ละตอนนี่ฟินกระจาย
-
หยุดไปหลายวัน กลับมาอ่าน 2 ตอนรวดเลย อิอิ
อ่านได้เรื่อยๆ ชอบการเขียนแบบนี้เหมือนกันค่ะ
เห็นเหมือนกับหลายๆคนที่บอกว่าตรรกะของเป็นเอกแปลกๆ 555
-
คือเป็นเอกน่ารักวายวอด มาดักกันแบบนี้ก็ดังกระหึ่มมหาลัยแน่ๆ
-
ทำดีมากเป็นเอก555
เราต้องประกาศให้โลกรู้
-
ตอนที่ 5
เป็นเอกขมวดคิ้วดันหัวอีกฝ่ายลงมาพิงไหล่แล้วใช้แขนล็อคคอไว้ หลังจากหัวกระเด้งไปชนกระจกแท็กซี่อยู่สามรอบ วันนี้เต็งหนึ่งมีเรียนเช้าและเป็นวิชาที่ขาดไม่ได้ ทั้งๆที่เขาเรียนบ่ายก็ต้องพามันมาเรียน… รับผิดชอบปัญหาร่วมกันเพราะดันไปทำมันไม่ได้นอน
“หนึ่ง”
“ฮืออ ง่วงง ขออีกนิด”
ตาสวยกลอกไปมาก่อนจะหิ้วปีกคนหลับออกมาจากแท็กซี่ เวลาหกโมงสี่สิบหน้าคณะวิศวะยังไม่มีใคร … คณะที่ได้มาบ้างเวลาต้องมาหาไอ้คนหน้าดุ
พามานั่งที่ม้าหินข้างคณะได้ก็แทบหมดแรง ร่างกายก็ใช่ว่าจะดีกว่า…
ดึงเป้คอนเวิร์สออกมาเปิดหยิบกาแฟกระป๋องกับแซนวิชเซเว่นออกมาวาง รออีกคนหายงัวเงียจะได้กินก่อนขึ้นเรียน ส่วนเขาคงกลับไปนอนต่อเพราะใส่มาแค่ชุดธรรมดา
“โอยย ง่วงว่ะ”
มือเลื่อนกาแฟกระป๋องให้ อีกฝ่ายก็เปิดดื่มทันที พร้อมรับแซนวิชที่แกะแล้วเข้าปาก
“มึงเรียนบ่ายไม่ใช่หรอ”
“อือ”
“เลยทำมึงลำบากเลย”
คิ้วขมวดเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าลำบาก … เต็งหนึ่งเป็นโรคประสาทชอบคิดว่าเขาบอบบาง
“…”
“เดี๋ยวกูขึ้นเรียนแล้ว มึงก็ไปนอน หาข้าวกิน กินยาแก้ปวดด้วย เค๊?”
ไม่ตอบแค่พยักหน้า
“แม่งต้องวิ่งอีกเย็นนี้ มึงหาข้าวกินไปก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอ”
“เดี๋ยวรอ”
“ยังจะดื้อ บอกว่าไม่ต้องรอ มันดึก”
“เสือก”
“เออกูเสือก มึงจะทำไม”
มาอีกแล้วหน้าตาอยากเอาชนะ … แต่สุดท้ายเต็งหนึ่งก็ยอมแพ้ตลอด
“รัก”
เป็นเอกชอบ.. ชอบเวลาเต็งหนึ่งหลุด ทำหน้าเก้อ.. แล้วเริ่มเขินแบบตอนนี้
“ห่า อีกสิบนาทีเรียน กูไปละ มึงกลับไปเลย”
“อือ”
ตาคมมองส่งร่างสูงผิวซีดที่วันนี่มันดูซีดกว่าเก่าเพราะเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินและรองเท้าแตะ … ถึงรองเท้าแตะมันจะเป็นของวาเลนติโน่คู่ละเป็นหมื่นก็เถอะ
“แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม สวีทแต่เช้า เฮ้ออออออ”
“เราจะเข้ามาทักก็กลัวจะขัดโลกสีชมพูเค้าเนอะแมทเนอะ”
คู่ซี้ปากหมา
“ไอ้เหี้ยเลิกพูด ขึ้นเรียนโว้ย”
“ไหนพึ่งจีบกันมาส่งกันได้วะ”
“เรื่องของกูน่าก็อต”
ซอยเท้าเดินหนีแต่เพื่อนฝรั่งขายาวก็เดินตามมาล็อคคอ
“เฮ้ย แต่มันดูแลมึงดีนะ … น่อวจะมีผัวละเพื่อนกู”
“ผัวเหี้ยไรล่ะ”
ยกขาถีบเพื่อนไปที แต่ลืมว่ามีมารอีกตัว
“ไหนตอนชนแก้วบอกมันหยิ่ง หึหึ ตอแหลจริงไอ้เชี่ยหนึ่ง”
“โวะพวกมึงนี่น่ารำคาญ ไปไกลๆกูเลย”
“เขินก็บอก ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก”
เพื่อนเหี้ย….
แล้วก็ถึงเวลาวิ่งอีกครั้ง ก็มีไอ้พวกรุ่นน้องใจกล้าทำสายตาล้อเลียนจนต้องเก๊กหน้าดุกลับไปมันถึงรีบก้มหน้า แม่งเสียชื่อชิบหาย
“เห็นพี่คุณโดนจีบก็กล้าแซวใช่มั้ย เดี๋ยวนี้กล้าแล้วใช่มั้ย หา!!”
พี่จอมมึงจะพูดทำเหี้ยไร….
“ก้มหน้าลงไป!! ตลกหรอคุณ ยิ้มทำไมหา!!”
เออ ค่อยโอเคหน่อย
“พี่คุณจะมีแฟนก็เรื่องของเขา เข้าใจมั้ย!!”
กูย้ายออกจากทวีปนี้ทันมั้ย?
“ไอ้หนึ่ง เก็บหน้าหน่อย แดงไปถึงไปส้นตีนแล้วมั้งมึง”
พิชเดินมากระซิบแซว แต่คนถูกแซวแทบจะกัดลิ้นตาย
วันนี้ด้วยความทรงสารน้องถูกแซวพิชเลยมาวิ่งนำเป็นเพื่อน เพราะดูวันนี้ผู้ชมจะเยอะกว่าเดิม นี่ละน้าคนดังของมหาลัย ยิ่งผ่านคณะรัฐศาสตร์ไอ้ตัวต้นเรื่องอีกคนยืนกอดอกยืนบันไดขั้นสูงสุดกอดอกมองมาเลย
“อร้ายยยยยย พี่หนึ่งสบตาเป็นเอกหน่อยค่า !!!!!!!!!!”
แม่ยกก็ทำงานดีจริงๆ พิชได้แต่ยิ้มขำเพราะรุ่นน้องเขานี่แทบจะมุดดินลงไปแล้ว เข้มแข็งสู้อีกฝ่ายไม่ได้จริงๆยืนนิ่งเป็นตอม่อสะพาน
“อยากขึ้นไปหามันมั้ยล่ะ”
“พี่พิชชชชชช ไม่แซวดิ โอ้ยแม่งเอ้ย”
เต็งหนึ่งเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะทนไม่ไหวแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง
“เฮ้ยน้องเป็นลม!!!”
ขบวนชะงักเพราะน้องผู้หญิงที่วิ่งตรงกลางแถวหน้าสุดเป็นลม
“ผมดูเอง พี่พิชวิ่งต่อเลย”
เต็งหนึ่งบอกพิชก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหา น้องดันใส่กระโปรงนักศึกษามาไม่ยอมเปลี่ยนเป็นชุดวอร์มร่างสูงจึงถอดเสื้อคลุมว้ากคลุมเอวน้องก่อนจะรีบช้อนตัวอุ้มขึ้นเข้าข้างทาง ให้ขบวนใหญ่ได้ไปต่อ
“พยาบาล!!! น้องเป็นลม!!!”
กว่ากลุ่มพยาบาลจะวิ่งมา ดีที่น้องมีสติแค่หน้ามืด หลังจากปฐมพยาบาลเบื้องต้นเรียบร้อยก็ปล่อยให้สตาฟพยาบาลดูแลต่อ ตัวเองออกมายืนมองห่างๆเพราะไม่ได้อบรมพยาบาลมา
สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีผ้าเย็นๆซับเบาๆที่ขมับ
“…”
ไอ้คนหน้าตายมันเอาผ้าเช็ดหน้าไปชุบน้ำมา…
“ไอ้ห่า มึงนี่นะ คนอยู่เยอะแยะ”
“…”
ไม่ตอบ แต่แค่ยัดผ้าเช็ดหน้าใส่มือ เลยเช็ดคอเองเลยเพราะเหงื่อเต็มไปหมด
“เดี๋ยวกูวิ่งต่อ เลิกเรียนก็กลับได้แล้วไม่ต้องรอ”
“เดี๋ยวไปรับ”
“ขับมาหรอมึง”
“อือ”
“เดี๋ยวกลับบีทีเอสเอง ไม่ต้องรอ ไปกินข้าวไป”
มันไม่ตอบแต่แค่ยืนกอดทำหน้าตาย วันนี้มันใส่เสื้อนิสิตแขนยาวพับแขน กางเกงยีนส์นูดี้สีเข้มกับรองเท้าสนีกเกอร์วาเลนติโน่รุ่นล่าสุด… และนาฬิกาโรเลกซ์รุ่นพิเศษสลักชื่อ… AKAKORN … ชื่อพ่อ นาฬิกาพ่อ
“ไม่ได้ถาม”
“หะ?”
“แต่สั่ง”
ตรรกะเป็นเอก … บอกว่าจะมารับคือจะไป ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นประโยคคำสั่ง จะมารับคือต้องรอห้ามหายหน้าไปไหน แล้วเต็งหนึ่งผู้ยอมแพ้มาทั้งชีวิตก็ได้แต่พยักหน้า รับเสื้อคลุมว้ากคืนมาจากรุ่นน้องแล้วเริ่มวิ่งต่อ พร้อมกำผ้าเช็ดหน้าเปียกๆมาด้วย
สุดท้ายแฟนเพจ ‘First Love’ ก็ได้ภาพเต็งหนึ่งทำหน้าเครียดให้เป็นเอกซับเหงื่อให้ไปลง…
วิ่งเสร็จต่อด้วยประชุมก็เตรียมแยกย้าย บ้างก็ไปกินข้าวกันต่อ บ้างก็ขอตัวกลับเลย เต็งหนึ่งเป็นอีกคนที่ขอตัวกลับ ก็เดินลากเท้ามาทางคณะรัฐศาสตร์ แต่เดินมาไม่ไกลก็เจอไอ้คนตัวซีดนั่งเช็ดล้อบิ๊กไบท์รออยู่ใต้เสาไฟต้นหนึ่ง เลยเดินไปนั่งขัดสมาธิลงข้างๆ คนตัวซีดหันมามองเล็กน้อยแล้วหันไปเช็ดต่อเพราะใกล้เสร็จแล้วก่อนจะชะงักเมื่อคนมาใหม่เอนหัวลงมาพิงไหล่ หน้าคมเข้มวันนี้ดูเหนื่อยล้า.. จึงลดผ้าลง.. ล้อไม่สะอาดวันเดียวไม่เป็นไร แต่อีกคนต้องพักผ่อนแล้ว
“กลับ”
“เสร็จแล้วหรอ”
“อือ”
“หิวข้าวจัง กินไรกันดี”
“สั่งไว้แล้ว”
“อ่าวหรอ อือๆ”
ตาเริ่มปรือเพราะง่วง … เป็นเอกยัดหมวกกันน็อคใส่หัวอีกฝ่ายเพราะกลัวมันจะล้มตกลงไปข้างทาง
“เฮ้ยมึงขับ มึงใส่ดิ เดี๋ยวตำรวจก็เรียกหรอก”
“…”
เต็งหนึ่งได้แต่กลอกตาเพราะมันไม่ตอบแต่ใส่ถุงมือแทน เอาเป็นว่าเข้าใจตรงกันว่าเป็น ‘ประโยคคำสั่ง’ แต่โชคดีที่วันนี้ไม่มีตั้งด่าน บิ๊กไบท์คันใหญ่เลยมาจอดในห้องกระจกได้สำเร็จ
เต็งหนึ่งสะลึมสะลือเดินตามเป็นเอกไปจนถึงห้องก็เดินเข้าครัวอันดับแรก … สั่งไว้แล้ว .. ชุดอาหารญี่ปุ่นอุ่นเรียบร้อยกับซูชิเซ็ตใหญ่สองเซ็ต… แม่บ้านคอนโดที่จ้างไว้เป็นคนดูแลให้หมดตั้งแต่อาหารมาส่งแล้วอุ่นรอให้เรียบร้อยตามเวลาที่แจ้งไว้
สองร่างนั่งลงข้างกันฝ่ายหนึ่งนั่งพิงไหล่อีกคนอ้าปากรอให้ป้อน…
เวลาตีหนึ่งกว่า…ไม่มีใครพูดอะไร
แค่กินช้าๆ…ไปเรื่อยๆ…
นิ้วเรียวซีดยกขึ้นเช็ดเม็ดข้าวที่ติดมุมปากอีกฝ่ายออก…ก่อนจะได้รับจุ้บเบาๆที่ปลายนิ้วเป็นการขอบคุณ
วันนี้มีเรียนบ่าย สลับกับอีกคนที่เรียนเช้า… เต็งหนึ่งเลยมานอนอ่านการ์ตูนเล่น…การ์ตูนเล่มละเกือบ 400 ของไอ้บ้าเป็นเอก อ่านก็ไม่ออกมีแต่ A B C วิศวะงงแดก สุดท้ายก็เบื่อเลยหยิบมือถือถ่ายรูปตัวเองทำหน้าตลกส่งไปหาอีกคนแทน
TengNeung’s 1 : (ส่งรูป) เบื่อว่ะ
PenAke’s 1 : ไปสระผม
ตอบก็ช้ายังจะมาเสือกเรื่องหัวเขาอีก
TengNeung’s 1 : เที่ยงนี้แดกข้าวกัน
PenAke’s 1 : ?
TengNeung’s 1 : อยากกินผัดซีอิ๊วเพลิน
ร้านชื่อเพลิน อยู่ห่างจากมหาลัยประมาณสิบนาที
PenAke’s 1 : อือ
TengNeung’s 1 : เจอกันเที่ยงเลย
ขึ้นว่าอ่านแต่ไม่ตอบ … เป็นเอกสไตล์
เที่ยงตรงไม่ขาดไม่เกินบิ๊กไบท์สีดำเงาวับขับเข้ามาจอดหน้าร้าน ร้านเล็กๆที่อยู่ในซอย ไม่ค่อยเป็นที่รู้จักถ้าไม่ใช่คนท้องถิ่นหรือนักศึกษาที่เรียนที่นี่
ร่างสูงผิวซีดถือหมวกเดินเข้าไปในร้าน คนนั่งเต็มร้านและส่วนมากเป็นนักศึกษาที่เดียวกันเกือบหมด ตาสวยเดินเข้าไปในนั่งโต๊ะตัวสุดท้ายที่ว่าง คิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อโต๊ะมันติดกันไปหมด ก้มหัวให้เล็กน้อยเมื่อโต๊ะข้างๆส่งยิ้มมาให้
“รับอะไรดีคะ”
“สักครู่ครับ รอเพื่อน”
พนักงานยิ้มรับและกลับไปที่เคาน์เตอร์ ปกติเป็นเอกไม่กินร้านแบบนี้เพราะร้านมันเล็ก เขาไม่ชอบนั่งติดกับใคร ไม่ชอบให้ใครมอง… แต่ไอ้คนชวนมันอยากกินและดันมาสาย
เที่ยวสิบห้าเวสป้าสีสนิมก็เข้ามาจอดคู่กับบิ๊กไบท์คันใหญ่ แต่ไม่ถือหมวกกันน็อคเข้ามาเหมือนคนแรกเพราะราคาคนละเรื่องแขวนทิ้งไว้ที่รถก็ไม่กลัวหาย เดินเสยผมหมาดชื้นระต้นคอเข้ามานั่งลงตรงข้ามเป็นเอก
“โทษทีรถติด”
“อือ”
“พี่ครับ รับออเดอร์ด้วย”
พนักงานคนเดิมเดินกลับมา … สองหนุ่ม สองสไตล์นั่งตรงข้ามกัน… ความแตกต่างที่อยู่ด้วยกันแล้วลงตัวอย่างบอกไม่ถูก
“รับอะไรดีคะ”
“เอาผัดซีอิ๊วกุ้งสองที่ครับ จานนึงไม่เอาคะน้าแต่ช่วยใส่แครอทมาแทนนะครับ แล้วก็น้ำฝรั่งสอง … อืม… เอาทอดมันปลาด้วยครับขอไม่ค่อยชุ่มน้ำมันนะครับ แค่นี้ครับ”
เป็นเอกไม่กินคะน้าแต่ชอบกินแครอทกับทอดมันปลา
ตาดุหันมาสบตาคนตรงข้ามที่มองมา ไม่มีคำพูดอะไรก็แค่สบตากันก่อนเต็งหนึ่งจะหยิบมือถือขึ้นมาคุยกับเพื่อนเรื่องโปรเจคต่อ ส่วนเป็นเอกก็หยิบมือถือขึ้นมาเชคเอกสารออนไลน์ของบริษัท
….ต่างคนต่างอยู่ในมุมของตัวเอง…
… แต่ปลายรองเท้าผ้าใบคู่เก่า…กับ…รองเท้าหนังราคาเป็นหมื่นเสียดสีกันไปมา…
“พี่หนึ่ง ! พี่หนึ่งคะ !”
เสียงใสตะโกนเรียกทำให้เจ้าของชื่อที่กำลังเดินขึ้นอาคารเรียนรวมหันไปมองรวมถึงกลุ่มเพื่อนที่เดินมาด้วยกัน ทุกคนมีคำถามในแววตาว่าผู้หญิงหน้าตาน่ารักที่เดินมานี่เป็นใคร
“ครับ”
“คือ .. ชื่อหยกค่ะ มาจากชมรมอาสา ถ้าพี่หนึ่งไม่รังเกียจช่วยเป็นนายแบบประชาสัมพันธ์รับบริจาคของชมรมหน่อยได้มั้ยคะ”
“หือ นายแบบ?”
“แค่ทำโปสเตอร์เชิญชวนอ่ะค่ะ ถ่ายแค่รูปสองรูปได้มั้ยคะ ปีนี้ชมรมอาสาจะไปพัฒนาโรงเรียนในชนบทค่ะ พี่หนึ่งดูลุคลุยๆชมรมเลยให้
หยกลองมาถาม”
น้องหยกยิ้มโชว์เหล็กดัดฟันสีฟ้าน่ารัก ตากลมโตดูประหม่าแต่ก็รีบยัดใบรายละเอียดโครงการใส่มือเต็งหนึ่ง ก่อนยกมือไหว้กระพริบตาปริบๆเป็นเชิงขอร้อง
… น่ารัก… คำนิยามที่แวบเข้ามาในหัว
“เอ้า ช่วยน้องเค้าหน่อย ได้บุญนะมึง”
สก๊อตตบไหล่ลงมาเบาๆ เรียกสายตาคมให้กลับมาจากสภาวะดึงดูดของดวงตาใส….
“อื้อหือ ชะงักเลยหรอเพื่อน หลงเสน่ห์น้อง… หยก ใช่มั้ยครับ”
“เพ้อเจ้อละเชี่ยก๊อต กูแค่คิดอยู่เว่ย”
“งั้นพี่หนึ่งเก็บไปคิดก่อนก็ได้ค่ะ แต่ขอคำตอบไวๆนะคะ ต้องเริ่มถ่ายอาทิตย์นี้แล้ว เฟสบุ๊คกับไลน์หยกเขียนไว้ในใบรายละเอียดแล้วนะคะ ขอบคุณมากนะคะ พี่ๆช่วยเชียร์พี่หนึ่งให้ยอมมาถ่ายให้ด้วยนะคะ แหะๆ ขอบคุณค่า”
สาวน้อยตัวเล็กยกมือไหว้พร้อมรอยยิ้มน่ารักอีกครั้งก่อนจะก้มหน้าหงุดๆเดินออกไป
“โอ้โหมองตามยันน้องเข้าเดินหายไปในฝูงชน นี่มันตกหลุมรักชัดๆ น่อววว เต็งหนึ่งของเราโดนสาวน้อยแอทแทคกระแทกหัวใจ”
“เอ้อออ ก็น่ารักดี ไปๆเรียนๆ”
“มีลุ้นว่ะแมท เอาไงเชียร์คนหล่อหรือเชียร์คนสวยดีวะ เห้อ เพื่อนกูเสน่ห์แรง”
คนถูกแซวส่ายหัวเอือมระอา ไอ้พวกผีเจาะปากมาพูด แมทก็ใช่จะเงียบทำมาพูดเป็นเชิงสถิติว่าเปอร์เซ็นน้องหยกหรือเป็นเอกจะมีโอกาสชนะมากกว่ากัน …
สุดท้ายด้วยแรงยุ แรงเชียร์ของทั้งเพื่อนและรุ่นพี่ (สก๊อตปากหมาเอาไปกระจ่ายข่าวว่ามีสาวมาจีบ) ก็เลยได้กดเสิร์ชไอดีไลน์จากลายมือน่ารักบนกระดาษ
ไม่นานก็ปรากฏชื่อไลน์ Yoknoygloyjai <3 พร้อมดิสเพลย์รูปผู้หญิงหน้ารักยิ้มโชว์เหล็กดัดฟันขึ้นกลางจอ
“เฮ้ยๆนี่มันน้องหยกดาวบริหารปีนี้นี่หว่า เชรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มึงเจ๋งมากไอ้หนึ่ง ขวัญใจผู้ชายหลายคณะเลยนะเว่ย”
“เอ้าคนนี้หรอพี่จอม แหมมม กูละอิจฉามึงจริงๆเพื่อนเกลอ”
คนถูกแซวได้แต่กุมขมับ เพราะไม่ได้จะแอดไปแต่แรกแต่ไอ้พวกแม่งนี่แหละยุเอง แซวเอง ชงเอง มโนเอง
“กูไม่ได้คิดอะไรเลย พวกมึงนี่เงียบไปดิ๊กูจะได้ไลน์บอกน้องเขาว่ากูโอเค”
“เออพิมพ์เร็ว อยากเห็นแมสเสจคนน่ารัก”
แมทรีบยื่นหน้าเข้ามา
TengNeung’s 1 : สวัสดีครับ พี่หนึ่งนะ
“เชรดดด พิมพ์หล่อมาก”
สก๊อตได้รับคำว่า ‘K’ กลับไปเบาๆ
Yoknoygloyjai <3 : สวัสดีค่า (สติกเกอร์ตัวการ์ตูนน่ารักถือลูกโป่ง)
Yoknoygloyjai <3 : ตกลงพี่หนึ่งยอมช่วยชมรมหยกแล้วใช่ม้อยยยย คึคึ
TengNeung’s 1 : อ่า.. วันไหนครับ กี่โมง
Yoknoygloyjai <3 : วันมะรืนนี้ค่ะ พี่หนึ่งว่างกี่โมงคะ เพราะจะไปยืมสตูดิโอของศิลปกรรมถ่ายแบบค่า
TengNeung’s 1 : ช่วยบ่ายสามได้มั้ย พี่เลิกเรียนบ่ายสองครึ่ง
Yoknoygloyjai <3 : โอเคค่า ขอบคุณนะคะ (สติกเกอร์กระต่ายถือป้าย thank you)
TengNeung’s 1 : ยินดีครับ (สติกเกอร์กระต่ายยิ้ม)
“โอ้โหหหหหห หล่อ ดูดี มีชาติตระกูล ออร่าสุภาพบุรุษพุ่งทะลุหน้าจอกระแทกหน้ากูเลยว่ะแมท เชรด ทีตอนคุยกับเพื่อนมีแต่คำเหี้ยๆ”
“เฮ้อนีละน้า สองมารตรฐาน ผู้หญิงอย่างนึง เพื่อนอย่างนึง”
“โอ้ยยยแต่กูอิจฉาโว้ย กูเป็นรุ่นพี่มึงแท้ๆทำไมน้องหยกไม่มาหาพี่จอมบ้าง ฮืออออ”
“เลิกแซวมันได้แล้ว หน้าแดงยันตีนแล้วน่ะ ไปๆเตรียมตัววิ่ง”
พิชเข้ามาแยกหลังจากเต็งหนึ่งหูแดงไปถึงคอ ไอ้เด็กนี่ก็หน้าดุชิบหายดันเขินง่ายยิ่งกว่าผู้หญิง แล้วตกลงน้องมันชอบผู้หญิงหรือว่าชอบผู้ชาย?
วันนี้พิชก็มาวิ่งนำพร้อมเต็งหนึ่งเหมือนเดิมผ่านรัฐศาสตร์เหมือนเดิมแต่วันนี้ไอ้หล่อเบอร์สองไม่อยู่ แต่วิ่งได้แค่ครึ่งทางก็ต้องต้อนน้องเข้าไปหอประชุมมหาลัยแทนเพราะฝนเริ่มตกปรอยๆ กว่าจะเกณฑ์น้องเข้าไปจนหมดบรรดาว้ากก็ตัวเปียกโชกแต่ก็ยังต้องปฏิบัติหน้าที่ต่อ วิ่งไม่ได้ก็เข้าระเบียบแทนจนกระทั่งฝนหยุดก็เริ่มเช็คชื่อแล้วปล่อยน้องกลับ แต่กว่าจะชัวร์ว่าน้องกลับจนหมดก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มกว่า
“ไปๆวันนี้ไม่ต้องประชุม ไปอาบน้ำกันด้วยพวกมึงเดี๋ยวไม่สบาย”
เต็งหนึ่งยกมือไหว้รุ่นพี่ก่อนจะเดินออกมากับเพื่อน ฝนยังคงปรอยๆมีนักศึกษาหลายคนยังนั่งรอบริเวณรอบหอประชุมแม้จะห้าทุ่มครึ่งแล้ว
“พวกมึงกลับดีๆล่ะ กูไปก่อน”
สก๊อตโบกมือลาก่อนจะแยกไปทางรถเบนซ์ที่มาจอดรอไม่ไกลด้วยทะเบียนพิเศษเฉพาะรถจากสถานทูต
“ดูมันทำตัวสถุลซะกูเกือบลืมว่าพ่อมันยิ่งใหญ่”
แมทบ่นเบาๆก่อนจะแยกไปอีกทางที่จอดฟีโน่ตัวเองไว้ เหลือแต่เต็งหนึ่งที่ไม่อยากตัวเปียกตากฝนกลับ เลยนั่งเล่นมือถือรอเวลา
TengNeung’s 1 : เอกอี้เอ้กเอ้กกกกกกกกก
ไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ได้รับข้อความตอบกลับ
PenAke’s 1 : …
TengNeung’s 1 : กลับห้องยัง??
PenAke’s 1 : ยัง
TengNeung’s 1 : ไม่กลับวะดึกแล้ว มึงอยู่ไหน
PenAke’s 1 : บ้านเบียร์
เบียร์.. สมองเต็งหนึ่งปรากฏภาพเพื่อนตัวเตี้ยหน้าตี๋ของไอ้เอก ที่ช่วงนึงไปโดนใครเอามีดกรีดหน้ามาไม่รู้ไอ้เอกมันบอกแค่นั้น
TengNeung’s 1 : ไปทำไรล่ะ?
PenAke’s 1 : กินสุกี้
TengNeung’s 1 : ค้างปะ หรือกลับ?
PenAke’s 1 : กลับ
TengNeung’s 1 : กลับดีๆฝนมันตกถนนมันลื่น
PenAke’s 1 : กลับยัง?
TengNeung’s 1 : ยังเลย รอฝนหยุด
PenAke’s 1 : อยู่ไหน?
TengNeung’s 1 : หอประชุมกลาง
“พี่หนึ่ง หวัดดีค่า !!”
เสียงสดใสทำให้ตาคมละจากหน้าจอขึ้นมอง …น้องหยกคนเดิมกับเมื่อตอนกลางวัน
“อ้าว ดึกแล้วไม่กลับหรอครับ”
“ชมรมหยกนัดประชุมแผนงานค่ะที่ห้องประชุมเล็กชั้นบน พึ่งเสร็จเดินลงมาก็เจอพี่หนึ่งเลย โหห ตัวเปียกเชียว อ้ะ แปปนะคะ”
สาวน้อยตาโตก้มหน้าหาบางอย่างในกระเป๋าก่อนจะส่งผ้าเช็ดหน้าลายกระต่ายน้อยสีชมพูให้เต็งหนึ่ง
“เฮ้ยไม่เป็นไร”
“รับไปค่ะ หยกยังไม่ได้ใช้นะผืนนี้ เช็ดหน้าหน่อยนะคะเดี๋ยวเป็นหวัด”
“อ่า.. ขอบคุณครับ”
มือหนายกขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อด้วยทำตัวไม่ถูกกับความสดใสที่อยู่ข้างหน้า.. วิศวะมีแต่ผู้ชายกับผู้หญิงถึกจะไปหาสาวๆน่ารักแบบนี้ก็ยากเต็มที่
“แล้วกลับยังไงครับ”
“แทกซี่ค่ะ เวลานี้คงต้องแทกซี่ แต่คงรอฝนหยุดก่อน พี่หนึ่งละคะกลับยังไง”
สาวน้อยเดินมานั่งลงข้างๆ
“ขับมอไซต์กลับ พี่รอฝนหยุดเหมือนกัน เราอยู่หอหรือกลับบ้านล่ะ”
“หยกอยู่หอค่ะ แถวซอย… ไม่ไกลเลยเนอะ”
….ไม่ไกลจากหอไอ้แมท…ไม่ไกลเท่าไหร่
“งั้นไว้ฝนหยุดพี่ไปส่งแล้วกัน นั่งแทกซี่ดึกๆมันอันตราย นั่งมอไซต์ได้มั้ยล่ะเรา?”
ตากลมโตกระพริบปริบๆก่อนจะเริ่มยิ้มกว้างโชว์เหล็กสีฟ้าสวยอีกครั้ง… เหมือนดอกไม้กำลังบาน…เต็งหนึ่งคิด
“ได้ค่ะ งั้นหยกคงต้องรบกวนพี่หนึ่งแล้ว ขอบคุณมากนะคะ”
ตาคมหลุบลงเพราะหน้าเริ่มร้อนผ่าว…
“อื้อไม่เป็นไร”
…เที่ยงคืนกว่า… เวสป้าสีสนิมก็มีคนซ้อนเป็นผู้หญิงครั้งแรก…
--------------------------------------------------------------------------
-.....- คิดถึงเป็นเอกของเค้ากันมั้ยยยยยยยย
-
เต็งหนึ่งคะ นอกใจเป็นเอกนี่ศพไม่สวยนะคะ บอกเลย
o18
-
ไม่เอามาม่านะะะ เอานางไปเก็บบบบ
-
แน่ะ มีสาวซ้อนท้าย ระวังคืนนี้โดนจัดหนักนะ ฮ่าๆ
-
:katai3:เรื่องจะแดงงานจะงอกเพราะอาการตกหลุมกระทันหันนะคะเต็งหนึ่ง
-
นางมาเพื่อออออออ
-
เต็งหนึ่งจะหวั่นไหวง่ายเกินไปแล้วนะคะ o18 ลืมไปหรือเปล่าว่ากำลังคุยกับเป็นเอกอยู่น่ะ ก้มลงมองโทรศัพท์ในมือบ้างก็ได้..
-
เรื่องนี้ไม่มีแม่ยกเต็งหนึ่งกันเลยทีเดียว
-
แง่มมมมมมาอ่านสองตอนรวด ทำไม ตอน4กับ5มันอารมณ์ต่างกันงี้
ความหวานละมุนฟิลกู๊ดนี่ตอนสี่ได้ใจไปเต็มๆเลย อ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก :mew3:
ตอนห้านี่ฮืออออชอบตอนไปกินผัดซีอิ๊วมากเลยยย น่ารักต่างคนต่างมีที่ว่างให้กันและกัน
แต่ตอนจบ คิดว่าเต็งหนึ่งน่าจะหลงไปชั่ววูบอ่ะ เพราะไม่งั้นหึหึ
-
คิดถึงเป็นเอก
แต่เริ่มหงุดหงิดน้องหยกไรนี่ (นิดๆก่อน)
ถ้าน้องหยกเริ่มมีบทบาทมากกว่านี้ เจ๊อาจจะองค๋ลง
เป็นเอกกับเต็งหนึ่งอยู่ด้วยกันแล้วเค้าเขินทุกครั้งเลย
บรรยากาศความรักความห่วงใยมันอบอวล เค้าชอบบบบบบ
คบกันมา รู้ใจกันมากๆๆๆๆๆๆๆ ปลื้มค๊าาาา
ความเอาใจใส่กันและกัน ถึงแม้บางเรื่องเล็กๆน้อย แต่เค้าว่ามันน่ารัก มันดี และมันฟินนนนนนนนนนนนน (น อินฟินิตี้)
รอลุ้นว่าน้องหยกจะเป็นตัวแปรอะไรมั้ย
แต่คิดว่าไม่อิมแพค หึหึหึ
-
อะไรกัน เต็งหนึ่งนายจะหวั่นไหวกับชะนีรึงัยเนี่ย :m16:
-
:ruready
-
เต็งหนึ่ง นายทำอะไร? o12 o12 ทำไมถึงไปอ่อยชะนีแบบนี้ ที่เขินนี่เพราะ??? อย่าทำให้เราต้องเสียความรู้สึกกับนายนะ ตอนแรกยังน่ารักอยู่เลย แต่หลังๆมานี่คือ? โดนน้องนีเข้ามาทักหน่อยนี่เคลิ้มใหญ่เลยนะ เหอะ!!!!!! :m16: :m16:
มีคู่รองไหมเอย สักคู่สองคู่ก็ยังดี ฮ่าๆๆๆ
ปล.เอาน้องเขียวไปเก็บไว้ไกลๆเลย อย่าได้เข้ามาใกล้ผู้ชายอีก :katai1: :katai1: :z3:
-
เต็งหนึ่งหวั่นไหวง่ายไปมั้ย ถ้ามีปัญหาตามมา งานนี้มีเคืองนะ :katai1:
-
อันรายทางความรู้สึกมากเลย เป็นเอกน่าจะมาหาหรือเปล่าหนึ่งอ่านข้อความอีกทีซิ
-
รอดูอาการเป็นเอก มันต้องสรุกทากแน่ๆ
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วครับ
-
เราเชื่อใจนายนะเต็งหนึ่ง หึหึ
-
นังหยก... //เกิดอาการรังเกียจฉับพลัน
-
ไม่เอานะหนึ่ง อย่าทำเอกเจ็บเชียวนะ
นอกใจไม่ดีนะเออ ห้ามๆๆๆ
เราเชื่อใจนายนะหนึ่ง
-
สงสัยจะดราม่าน้องหยก
-
เพิ่งได้ 5 ตอนก็มีหวั่นไหวนะหนึ่ง กลัวใจหนึ่งจริงๆ ที่เราห่วงก็เพื่อนๆหนึ่งด้วยที่ทั้งชง แซว เชียร์กันให้สนั่นหวั่นไหว ถ้าเกิดมาม่าอะไรขึ้นมาใจเอกจะรับได้ไหมเนี่ย? แต่อยากรู้มากๆเลยว่าเอกจะทำยังไง
ป.ล คหสต มากๆ เรารู้สึกว่าอ่านจากมุมมองของหนึ่งแล้วหนึ่งให้ความรู้สึกของฝ่ายรับมากๆ เอกเองกลับให้ความรู้สึกเหมือนเป็นรุกแบบนิ่งๆ
-
:fire: :m16:เขาโกรธหนึ่งแล้วนะๆๆๆๆ
-
บทพิสูจน์รักแท้มาแล้วสินะ... อยากรู้ว่าเต็งหนึ่งจะทำยังไงต่อไป
-
:really2: จะรอดหรือจะล่มมันต้องวัดใจกันแล้ว
-
:serius2: ให้สาวซ้อนจะเกิดเรื่องมั๊ยเนี่ย
-
เต็งหนึ่ง อายเวลาที่มีคนมาล้อเรื่องเป็นเอก แต่เป็นเอกไม่เคยอายที่จะแสดงออกทั้งที่เป็นคนนิ่งๆ
เต็งหนึ่ง ชอบคิดว่าตัวเองตามใจเป็นเอก ทั้งๆที่เป็นเอกทำเพื่อเต็งหนึ่งเหมือนๆกัน
เต็งหนึ่งอึดอัดเมื่ออยู่กับเพื่อนแล้วเจอเป็นเอก แต่เป็นเอกแค่อยู่เฉยๆรอให้เพื่อนเป็นคนถาม
เต็งหนึ่งเพื่อนเยอะ *friendly*ไปทั่ว แต่เป็นเอกมีเพื่อนเฉพาะกลุ่มหมาเบียร์และมีเต็งหนึ่งในสายตาคนเดียว
และมาตอนนี้ เต็งหนึ่ง พาชะนีน่ารัก นั่งซ้อนท้ายน้องสนิมเวสป้าคันเก่ง มีครั้งแรกย่อมมีครั้งต่อไปแน่นอน
บทสรุปคือเต็งหนึ่งไม่อายที่เพื่อนๆล้อเรื่องตนเองกับน้องหยก แต่เต็งหนึ่งอายที่เพื่อนๆล้อเรื่องตนเองกับเป็นเอก
เต็งหนึ่ง แกคิดอะไร ทำอะไร ป้าไม่ว่าแต่ถ้าแก ทำให้คุณชายเป็นเอกเสียใจ ละก็ :z6:
-
อ่าน 5 ตอนรวดดดด เป็นเอกน่ารัก
:-[ :-[
เต็งหนึ่งอย่าหวั่นไหวนะยะ :angry2:
#ทีมเป็นเอก
-
เต็งหนึ่งอย่าทำให้คุณชายฉันเสียใจนะ!!! :angry2:
-
เป็นเอกต้องเห็นแน่ๆ
หนึ่งแอบใจดีกับคนน่ารัก ระวังงานเข้านะหนึ่ง
เป็นเอกยิ่งไม่เหมือนใคร หนึ่งน่าจะรู้ดีที่สุด
-
ไม่อยากคิดถ้าเป็นเอกรู้จะคิดยังไง ยิ่งตรรกะนางไม่เหมือนคนอื่นด้วย
ปล. ทำไมคิดว่าหนึ่งไม่ค่อยอยากเปิดตัวกับเป็นเอกมากเท่าไหร่เลย
-
นี่หยกนี่ไม่เข้าไปอ่านเพจรึไงเนียะ อย่านะ อย่ามีประเด็น :m16:
-
เต็งหนึ่งคงไม่ทิ้งคนที่อยู่ด้วยกันมานานไปหาคนที่ทำให้ใจเต้นใช่ไหมมมมม
อย่าไปหลงชะนีเด็กหยกนะหนึ่งงง
-
ตอนที่แล้ว เพิ่งหวานแบบ อบอุ่น หม่นๆ มาตอนนี้ เอาชะนีมาพิสูจน์ใจซะแล้ว
แต่เอาเถอะ...จะทำอะไรก็ทำ... แต่ถ้าทำให้เป็นเอกเสียใจ ไม่ยกโทษให้หรอกนะ
-
อย่านะๆ
-
:ling1: อร๊ายยยยย ลุ้นๆๆ
-
หนึ่งพูดเหมือรแคร์เป็นเอก แต่การกระทำกับสวนทางกัน โกรธๆๆๆ
-
อ้าวๆเต็งหนึ่ง เดี๋ยวมีศพไม่สวยงานนี้
:m16:
-
ทำแบบนี้ได้ยังไง....
หนึ่งจะเขินน้องแบบนี้เอาดื้อๆ เลย ?
เดี๋ยวผิดใจอีก :z6:
เป็นเอกต้องเห็นและเสียใจชัวๆ - - ก็ไม่แน่ว่าอาจจะขับมาหาเพราะหนึ่งบอกว่าฝนตกงี้ปะ...
คิดแล้วก็อึมครึมไปอีก รอติดตามตอนต่อไปจ้าาา :mew1:
-
ตอนที่ 6
เป็นเอกตื่นมาแต่เช้ามืดเพราะรู้สึกไม่สบายตัว…เหมือนมีอะไรร้อนๆมาสัมผัส มือเรียวเอื้อมไปเปิดสวิตซ์โคมไฟข้างเตียงหันมามองที่ต้นเหตุ
…เต็งหนึ่งนอนขดตัวเหงื่อชื้นตามไรผม
“หนึ่ง..”
คนไม่ค่อยเรียกชื่อตบแก้มอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะขมวดคิ้วเมื่ออุณหภูมิอีกฝ่ายสูงกว่าที่เคยเป็น
“อือออ”
เสียงครางแผ่วๆจากปากที่ดูออกว่าสีซีด
… เต็งหนึ่งกำลังป่วย
คนที่เคยเป็นฝ่ายถูกดูแลมาตลอดเริ่มละล้าละลังทำอะไรไม่ถูก น้อยครั้งมากที่เต็งหนึ่งจะป่วยเพราะเป็นคนแข็งแรงเสมอ ขนาดตอนเขาเป็นหวัด 2009 เต็งหนึ่งอยู่ด้วยตลอดยังไม่ติด
“หนาว…”
มือเรียวรีบดึงผ้าห่มคลุมอีกฝ่าย เริ่มไม่แน่ใจว่าต้องทำอะไร… สุดท้ายลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะ
“โรงพยาบาล……ใช่มั้ยครับ…”
…ตีห้าครึ่ง…รถพยาบาลเปิดวอวิ่งผ่านถนนใจกลางกรุง ด้านหลังมีบิ๊กไบท์สีดำคันใหญ่บิดตามมามาเป็นเงา…
“ญาติคุณเต็งหนึ่งใช่มั้ยครับ”
เป็นเอกละสายตาจากกำแพงสีขาวมาสบตาคุณหมอตัวเล็กมีป้ายชื่อติดที่เสื้อกราว…นายแพทย์ปัทพล
“ครับ”
“จริงๆคุณเต็งหนึ่งเป็นไข้หวัดธรรมดาครับไม่ต้องมาโรงพยาบาลก็ได้ แค่ทานยาแก้ไข้ เช็ดตัว แล้วนอนพักก็ดีขึ้นแล้วครับ”
คุณหมอคนเดิมยิ้มจนตายิบหยี คนฟังก็ถอนหายใจยาวๆที่อีกฝ่ายไม่ได้เป็นอะไร
“เขา…ไม่ค่อยป่วย”
“อย่าคิดมากเลยครับ เอาจริงๆก็ดีแล้วนะที่พามาโรงพยาบาล เพราะมีโอกาสเป็นไข้เลือดอกหรือโรคอื่นได้เหมือนกัน เดี๋ยวหมอให้น้ำเกลือแล้วนอนพักสักคืนแล้วกันนะครับ”
หมอพูดให้กำลังใจเพราะดูอีกฝ่ายจะทำอะไรไม่ถูก…มีแต่ความไม่แน่ใจปรากฏในแววตา
“ขอบคุณครับ”
“คุยเรื่องห้องกับพยาบาลแล้วใช่มั้ยครับ หมอจะย้ายคนไข้ไปตามห้องนั้นนะครับ … ”
“ห้อง A01 ครับ”
“หือ ห้องพิเศษ แบบนี้นอนสองชั่วโมงหายแน่นอนครับ ฮ่าๆ”
ห้องรหัสพิเศษที่โรงพยาบาลจัดไว้ให้คนไข้สุดพิเศษ เพราะในห้องมีทั้งสวนลอยฟ้า เตียงคิงไซส์ และอุปกรณ์ครบครัน…ซึ่งค่าใช้จ่ายต่อคืนก็เกือบหกหลัก
“หมอปิ๊งคะ… เชิญทางนี้หน่อยค่ะ”
“ครับผม… งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
เต็งหนึ่งสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาก็รู้สึกแปลกใจ… เพดานห้องทำไมเปลี่ยนไป? ปกติห้องนอนเขาจะทำเพดานสองชั้น ส่วนที่ตรงเตียงจะเจาะลึกลงไปเป็นสี่เหลือเพื่อซ่อนไฟสีส้มไว้ช่องด้านในสี่มุม เล่นระดับและแสงให้ดูดีตามที่ไอ้ตัวซีดมันต้องการ แต่วันนี้มันเป็นแค่สีขาวโพลน
เหนื่อย… คือความรู้สึกแรก
จะดันตัวขึ้นก็เจ็บแขน…เลยยกแขนขึ้นมาดู… สายน้ำเกลือ…ก้มหน้ามองชุดตัวเองก็กลายเป็นยูนิฟอร์มโรงพยาบาลใกล้คอนโด
หันไปด้านซ้ายก็เป็นโซฟาเดเบดตัวใหญ่ถูกจับจองโดยไอ้ตัวซีดที่นอนกอดอกหลับสนิท…ด้านขวาก็เป็นประตูกระจกบานใหญ่ที่เปิดออกไปสู่สวนลอยฟ้าและสระน้ำเล็กๆ ด้านหน้าเป็นจอทีวี HD ไม่น่าจะต่ำกว่า 44 นิ้วแขวนอยู่
“…นี่กูหลุดมาอยู่โลกนี้อีกแล้วหรอเนี่ย”
โลกที่ห่างไกลตัวแต่ก็ใกล้ตัวขึ้นมาเวลาไอ้คนนอนหลับอยู่มันป่วย สมาชิกระดับซุปเปอร์วีไอพีของโรงพยาบาล เป็นอะไรนิดเดียวถูกหามมาห้องนี้ให้เขามานอนเฝ้าตลอด..
“เอก”
คนถูกเรียกงัวเงียก่อนจะตื่นมาสบตา
“อรุณสวัสดิ์ ย้ายบ้านกันหรอพวกเรา หึหึ”
เป็นเอกไม่ขำแต่ลุกเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆขยับเข้าไปนอนหนุกตักคนป่วย มือหนาลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะถูกมือซีดดึงมือไปหอม
“กูไม่เป็นไร ตกใจหรอ”
“เป็นไข้”
“แปปเดียวก็หาย กูแข็งแรง ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง”
ตาสวยหลุบลงก่อนจะพยักหน้านิดๆ
“แล้วมึงกินอะไรยัง”
“ยัง…ขอโทษที่ไม่ได้ไปรับ”
“อย่าโทษตัวเองดิวะ มึงก็เปียกกลับมาเมื่อวานเหมือนกัน ฝนมันปรอยทำไงได้ ช่วงนี้กูแค่เหนื่อยเฉยๆเลยป่วย”
“อือ”
โน้มตัวลงจูบขมับคนคิดมากเบาๆ
“กี่โมงแล้วล่ะ”
“ไม่รู้…บ่ายมั้ง”
“มั้งได้ไง ไม่รู้เวลาเลยมึงนี่”
“เวลาไม่เดิน”
“หือ?”
“มึงไม่อยู่.. เวลาไม่เดิน”
เวลาไม่เดิน…คือเวลาของคนตาย…เพราะคนตายคือนิรันดร์…บทพูดจากละครเวทีของโรงเรียนที่เป็นเอกพูดกับเขา…เจ้าชายผู้แข็งแกร่งกับองครักษ์ประจำตัว
ไม่มีเต็งหนึ่ง…เวลาของเป็นเอกไม่เดิน
ไม่มีเต็งหนึ่ง…เสมือนไม่มีเป็นเอก
คนฟังเขยิบตัวลงนอนดึงอีกคนมากอดแนบอกแน่นๆ
“เอก.. กูอยู่นี่ ไม่ได้ไปไหน”
แม้จะเจ็บแขนที่มีสายน้ำเกลือรั้งแต่ก็ลูบแผ่นหลังอีกฝ่ายเบาๆ… เด็กขี้ตกใจ
“อย่าป่วยอีก”
“โอเคเลย กูจะดูแลตัวเองดีๆ”
“อย่าหายไป”
หน้าคมที่ดุเสมอยิ้มจางๆลูบหัวคนในอ้อมแขน
“ไม่หายหรอกน่า อยู่กับมึงนี่แหละ …อยู่กับมึงตลอดไป”
“เชี่ย นึกว่าตายแล้ว ให้ไปเยี่ยมก็ไม่ยอม วันนี้ไม่ต้องวิ่งเลยนะมึง”
ออกจากโรงพยาบาลตอนเช้าก็มาเตรียมวิ่งทันที
“เฮ้ยกูวิ่งไหวนะสาส”
“เดี๋ยวมึงตายไอ้เหี้ย ไปเดินตามพอ รั้งท้ายขบวานนู่นนนน เลิกเป็นว้ากไปเป็นพยาบาลวันเดียว พยาบาลตัวเอง”
แมทยัดกล่องพยาบาลใส่มือ
“เออ แหม่ ห่วงกูกันล่ะสิ”
“ขาดคนแชร์เหล้า”
แล้วฝรั่ง…ก็ได้ ‘K’ ไปอีกหนึ่งคำ
วันนี้สก๊อตเป็นคนวิ่งนำส่วนเต็งหนึ่งก็รั้งขบวนวิ่งเดินตามไปกับกลุ่มพยาบาลโซนหลัง ศูนย์รวมพยาบาลขี้เกียจไปเดินกับน้อง
“ไอ้เชี่ยม่อน มึงแย่งลูกอมกูอีกละ”
“กูกินอันเดียวเองครัชคุณเพื่อนโอมม”
ไอ้โอมนี่เป็นรองเดือนปีสาม หน้าขาวคิ้วเข็มหล่อสไตล์ไหนสักอย่างเคยได้ยินผู้หญิงเขาคุยกัน ส่วนไอ้ม่อนนี่ออกจะเอ๋อหน่อยๆในความคิดเต็งหนึ่งแต่มันสองคนก็ตลกดี
“น้องๆไหวเปล่า”
น้องผู้ชายแถวหลังสุดเริ่มวิ่งตามไม่ไหว ม่อนรีบวิ่งเข้าไปดูตามด้วยโอม สังเกตดูแล้วไม่เป็นอะไรมากเลยวิ่งเลียบขบวนวิ่งไปดูน้องโซนอื่นบ้าง
น้องบางคนที่เห็นก็หันมายกมือไหว้เป็นแถว เฮดว้ากมาวิ่งถือกล่องพยาบาล…
“พี่หนึ่งงงงง”
ลืมไปว่ารอบข้างคณะอื่นคนมาดู… วิ่งเลียบมาแบบนี้เลยเจอคนยืนข้างทางเป็นแถว
“หล่อจังเลยอ้ะ”
กลุ่มเพศทางเลือกส่งจูบมาให้รัวๆ…ไม่ได้รังเกียจเพราะตัวเองตอนนี้ก็ใช่ว่าจะไม่เข้าข่าย แต่ตกใจกับขนตาหนาเป็นตันเลยรีบเดินหนี
“อร้ายย อยากได้อยากโดนอ่ะแกกกก”
เสียงตะโกนจากกลุ่มเดิมไล่ตามหลังให้หน้าร้อนผ่าว
วิ่งเสร็จก็มาส่งน้องกลับบ้านเหมือนเดิม ประชุมสรุปงานวันนี้เหมือนเดิมก่อนจะแยกย้ายกลับบ้าน กลุ่มเต็งหนึ่งกำลังเดินออกจากอาคารก็เจอกับสาวน้อยร่างเล็กคนเดิมทำปากยู่
“อ้าวน้องหยก… มีคนมารอนี่หว่า งั้นพวกกูไปละ ไปแมทป่ะ”
“เจอกันเพื่อน”
สองคนแยกออกไป สาวน้อยเลยเดินเข้ามา
“ดึกแล้วมาได้ไงครับ”
“ก็พี่หนึ่งผิดนัดหยกนี่คะ วันนี้พี่หนึ่งนัดบ่ายสามนี่นา”
คิ้วเข้มขมวดก่อนจะเบิกตากว้าง
“เฮ้ยลืม โทษทีพี่เข้าโรงบาลพึ่งออกตอนสาย”
“พี่หนึ่งเข้าโรงบาลหรอคะ เป็นอะไรหรือเปล่า หรือที่ตากฝนไปส่งหยกเลยป่วยอะคะ”
หน้าตาน่ารักฉายความรู้สึกผิดเต็มๆ
“อ๋อไม่หรอก พี่ขอโทษจริงๆนะเรื่องวันนี้ ถ้าไงพรุ่งนี้ได้มั้ย?”
“ได้ค่ะไม่เป็นไร งั้นพรุ่งนี้สามโมงเหมือนเดิมเนาะ?”
“อื้อได้ แล้วทำไมไม่กลับอีก”
“หยกประชุมชมรมค่ะ… แล้วก็มาดักรอพี่หนึ่ง แฮ่”
หยกยิ้มกว้างน่ารัก จนเต็งหนึ่งหัวเราะเบาๆ
“อ่อเรื่องที่พี่ผิดนัดหรอ”
“ก็ด้วย..จริงๆเมื่อวานหยกก็เลิกประชุมตอนพี่ๆวิ่งเสร็จก็ไม่เห็นพี่หนึ่ง ก็แอบเป็นห่วงนิดนึงงง อิอิ”
“อ่า..ขอบคุณนะ แล้วกลับเองหรอ”
“ค่า กลับเอง”
“งั้นเดี๋ยวไปส่ง”
มือหนายีหัวคนยิ้มสดใสเบาๆ ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกว่าสาวน้อยคนนี้น่าเอ็นดู
“โหยหัวหยกยุ่งหมดอ้ะพี่หนึ่ง งอน”
“ไม่สวยเหมือนเดิมแหละ”
“อะไรกันนนนนนนน เค้าเป็นดาวคณะด้วยนะ”
“สงสัยกรรมการตาถั่ว”
“พี่หนึ่งอ้ะ!!!”
“พี่หนึ่งคะ แวะกินนมร้านนี้แปปนึงได้มั้ยคะ”
เสียงใสถาม.. เต็งหนึ่งชะลอรถจอดหน้าร้านนมที่เห็นอยู่ร้านเดียวในซอย
‘เป็ดน้อยกินนม’
“พี่หนึ่งรีบกลับมั้ยอ่า”
“นั่งไม่นานก็รอได้”
“เย้ ! นมร้านนี้อร่อยมากกกก พี่เจ้าข้างร้านก็หล่อ ฮ่าๆ”
“เข้าไปก่อนเลย พี่โทรศัพท์แปป”
อยากโทรหาคนที่รอ.. เผื่อมันอยากกินนมร้อน
“ว่าไง”
“กินนมร้อนมั้ย?”
“ได้”
“โอเค เดี๋ยวสักพักกลับ”
“รีบกลับ”
“คิดถึงกูหรอ”
“มากินยา”
“คร้าบบบ เดี๋ยวกลับแปปนึงนะ รอกินข้าวอยู่ปะเนี่ย”
“อือ”
“โอเคๆ หาไรรองท้องไปก่อนเดี๋ยวซื้อนมไปฝาก”
วางสายก่อนจะเดินเข้าร้าน … ร้านสีฟ้าสดใสตัดกับสีเหลืองสดใส สีคนละโทนที่เข้ากันได้อย่างน่าประหลาด
“สวัสดีครับ”
ผู้ชายตัวสูงหน้าตี๋ยิ้มโชว์รีเทนเนอร์ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์
“พี่มิลค์ พี่เค้ามากับหยกค่า พี่หนึ่งโต๊ะนี้เลยค่ะ”
ชื่อมิลค์..แถมยังเปิดร้านนม
“แน่ะ แฟนหรอหยก”
“ไม่ช่ายยยยยยย แฮ่”
เต็งหนึ่งผงกหัวให้หนึ่งทีก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะเดียวกัน สักพักนมร้อนสองแก้วก็มาวาง
“กินสองแก้วเลยหรอ”
“ของพี่แก้วนึงง หยกเลี้ยงเอง หุหุ ฉลองออกจากโรงพยาบาล”
แก้วกระเบื้องลายเป็ดสีเหลืองกับช้อนเข้าชุดกัน มือหนายกมือคนเบาๆ
“ใครเขาให้ผู้หญิงเลี้ยงกัน”
“แค่นมเองง้ะ”
“พี่เลี้ยงเอง ฉลองให้พี่ก็ดีใจแล้ว”
ยกนมขึ้นจิบ.. อืม อร่อย
“พี่ครับขอนมร้อนใส่ถุงกลับสองถุง.. พี่มีพวกขนมปังสังขยามั้ยครับ”
“ได้เลย เอาขนมปังกี่ชุด”
“สองครับ”
หันกลับมาสบตาแป๋ว
“แหน่ะซื้อไปฝากใครอ้ะ”
“ไม่บอก”
“แฟนอ่ะดิ๊ พี่หนึ่งมีแฟนแล้วใช่ม๊า”
“ก็.. นะ พี่ก็โตแล้วนะ”
ไม่ค่อยมีใครถามเรื่องแฟน… เลยเขินที่จะตอบ
“โหยย คนๆนั้นใครอ้ะ หรือว่าพี่เป็นเอกคณะรัฐศาสตร์ อู้หูววว พี่เค้ากล้าเนอะบอกรักพี่หนึ่งกลางถนนเลย”
“เข้าใจผิดกันไปหมด มันไม่ได้บอกรัก ไอ้คนฟังน่ะหูเพี้ยน”
“อ้าวหรอ โหยข่าวลือดังไปทั่วมหาลัยเลยอ่ะพี่ ฮ่าๆ”
มือหนากุมขมับเบาๆ ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้… เขิน ตอนนี้หน้าก็ร้อนผ่าวแล้ว
“ไปแก้ข่าวให้เลย”
“ได้ค่า ตกลงแฟนพี่ใครน้า”
“ไม่บอก”
“ไม่บอกหรือว่าไม่มี คิคิคิคิคิ”
“หึหึ”
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็กลับออกมาส่งหยกที่หอ ก่อนจะบิดเวสป้าข้ามเมืองกลับคอนโด
คนรอทอดตัวนอนหลับบนโซฟา…ตีหนึ่งครึ่งแล้ว
ร่างสูงเดินเข้าไปวางถุงนมลงบนโต๊ะกระจก คุกเข่าลงนั่งข้างโซฟาก้มหน้าลงจูบเบาๆบนริมฝีปากบาง ย้ำๆ…ก่อนจะเริ่มหอมแก้มเนียน ไล้จมูกสูดกลิ่นกายหอมไปทั่วใบหน้าก่อนจบที่หน้าผาก
“อือ…”
คนถูกลวนลามเริ่มขยับตัว
“ตื่นได้แล้ว”
“หือ..”
ตาสวยกระพริบปริบๆปรับโฟกัส เมื่อใบหน้าเข้มเปลี่ยนจากภาพเบลอเป็น HD ก็ยกมือไล้แก้มสากเบาๆก่อนจะรั้งคออีกคนให้ก้มลงมาประทับริมฝีปากอีกครั้ง…
สองร่างกลิ้งตกลงบนพื้น…
ใบหน้าเข้มซุกลงที่ซอกขอขาวซีด…
ใบหน้าซีดหลับตาแน่นก่อนเสียงครางหลุดออกมา…
เสื้อผ้ากระจัดกระจาย…
ขาวเรียวถูกรั้งขึ้น…เติมเต็มด้วยตัวตนของอีกคน…
ตีสามสองร่างเปลือยเปล่ามีเพียงชั้นในสีขาวขอบ Calvin Klein เหมือนกัน … นั่งคู่กันในห้องครัว… ถุงนมร้อนที่เย็นไปแล้วกับขนมปังสังขยาโยนทิ้งในถังขยะ
===============================================
-...- รวมพลตัวละครจากเรื่องอื่น
ทั้งหมอปิ๊ง(หมอปิ๊งกับปลาทู) และ พี่มิลค์ โอม ม่อน(เด็กขายนม) มาผ่านๆให้คิดถึง 555555
สำหรับตอนนี้ก็เชื่อว่าเป็นเอกคงเรียกคะแนนเข้าไปอีกชิมิๆ ส่วนเต็งหนึ่งขนาดเป็นตัวเดินเรื่อง... หาทีมยากหน่อยนะพี่นะ คิคิ
ขอบคุณทุกคอมเม้นมากนะค้าบบบบ จุ้บบบบบบบบ
-
เต็งหนึ่งระวังหยกนะ รู้สึกได้ว่าเธอมาแปลกๆ
-
ชอบมากกกกกกก #ทีมเป็นเอก ค่ะ
-
ไม่มีเต็งหนึ่ง เวลาของเป็นเอกไม่เดิน
ไม่มีเต็งหนึ่ง เสมือนไม่มีเป็นเอก
โอ้ววววววววว....
-
มันก็หวานอยู่นะ แต่ตอนท้าย
ที่โยนนมทิ้งเป็นเอกรู้อะไรมารึป่าว
-
:m16:ถ้าหนึ่งทำตัวแบบนี้จะยุให้เปลี่ยนพระเอกนะ
-
คนอื่น = เสี่ยว
เป็นเอก = โรแมนติก
-
ชอบเป็นเอก นางน่ารัก
-
ตัวปัญหาในอนาคตปะเนี่ย หยก?
-
โอ้โหยยยยย น้องหยกนี่มาแอบหยอดเต็งหนึ่งป่ะ มาอ่อยเนียนๆแบบหนูมาดักรอ หนูกลับบ้านเอง ไปส่งหน่อย ไรแบบนี้
อินจัดเลย ขึ้นๆๆๆ เต็งฟนึ่งระวังนะ ถึงตอนนี้เป็นเอกจะไม่รู้ ถึงจะไม่คิดอะไรแต่ถ้าเป็นเอกมารู้ทีหลัง เป็นเอกต้องเสียใจมากๆเลยนะ !
ไม่ชอบผู้หญิงแบบหยก ชอบทำมาทำหมาหยอกไก่ ทำเป็นอ่อยเนียนๆ
รง มาอ่ะ ไม่ชอบผญแบบนี้ในชีวิตจริงอยู่แล้ว555
-
ไม่ชอบชะนีแบบอิหยกอะ
เคยได้ยินมั้ย
เฟรนลี่ คือ เป็นมิตรกับคนรอบข้าง
ส่วนแรดละร่าน คือ เน้นเป็นมิตรกับเพศตรงข้าม
#ไม่มีใครกล่าว อิชั้นกล่าวเอง
-
คนเขียนคะ. ขอเลยนะ. อย่าให้เต็งหนึ่งกับเป็นเอกมีปัญหากัน. ชอบที่เค้าอยู่ด้วยกัน. แสดงความรู้สึกกัน
เหมือนขาดกันไม่ได้. สงสารเป็นเอก ไม่อยากให้เขาเศร้า. อินกับเรื่องนี้มากมากขอบอก
-
:pig4:
-
เต็งหนึ่งบอกว่าเจ้าตัวยังไม่มีแฟน? แล้วแบบนี้หนูหยกจะไม่(แกล้ง)บังเอิญมีประชุมค่ำมืดทุกวันเลยเหรอคะเนี่ย o16
-
:L2:
-
แหมน้องหยกคนงาม อย่ามาแอ๊บใสให้คนเค้าทะเลาะกันนะ ! :katai4:
-
:serius2: ยังไม่จบนะหยกแอ๊บๆ เนียนๆมาใหญ่เลยนะ แระนี่อยากจะถามนางไม่มีเพื่อนมั่งรึไงเนียะ อย่ามาทำให้โลกสีชมพูของเต็งหนึ่งกับเป็นเอกมีมนทินนะ
-
เป็นธรรมดา ถ้าน้องหยกจะชอบเต็งหนึ่ง เพราะมันหล่อ และน้องหยกยังไม่มีแฟน
แต่ ไอ้เต็งหนึ่ง แกเป็นอะไรมากหรือเปล่า อาสาไปส่งเขาตลอด เปรตจริงๆแก
โถ๋....คุณชายเป็นเอกของป้า นอนรอที่โซฟาจนหลับ พ่อคุณเอ๋ยน่าเอ็นดูเหลือเกิน
นี่ถ้ารู้ว่าไอ้เต็งหนึ่งที่มันกลับดึกเพรามันไปส่งหญิง พ่อคุณจะยอมให้มันกอดใหม
หมั่นใส้ ไอ้เต็งหนึ่ง :z6:
-
เนียนนะคะน้องหยกเนียนมากไปแร่ะ
เป็นหนึ่งรีบกลับตัวกลับใจซะไปส่งเขาได้ทุกวี่ทุกวันฮึ๊ยยยย
:L2:
-
:z3: ไม่เอามือที่สามคู่นี้น่ารักมุ้งมิ้งดีอยู่แล้ว
-
ลดบทชะนีลงนะ :m16:
-
ทำไม...เราชอบดราม่า ม่าไปเลย อยากรู้ว่าเต็งหนึ่งจะตัดสินใจยังไง รักแท้ต้องผ่านอุปสรรคไปให้ได้
รักเป็นเอกมาก ถึงนางจะพูดน้อย แต่นางหนักแน่น ตรงไปตรงมา หลงรักนาง นางน่ารักในแบบของนาง แสดงตัว => #ทีมเป็นเอก
-
น้องหยกคะ
อย่าสร้างเรื่องนะ!!
เต็งหนึ่งเป็นเอกอยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีนายอ่ะ
สงสารเอกอ่ะ ถ้าไปเจอตอนที่หนึ่้งอยู่กับหยกขึ้นมาจะรู้สึกไงเนี่ย
#หนึ่งความรู้สึกช้าไปไหม
#คิดเยอะๆหน่อยว่าหยกอาจจะทำให้เอกเสียใจ :z3:
-
เต็งหนึ่งเป็นทุกอย่างของเป็นเอก
พอมีแบบนี้เริ่มกลัว เต็งหนึ่งจะเขินจนเตลิดน่ะสิ
ไม่เอานะ. คิดไม่ออกเลยถ้าเป็นเอกรู้จะเป็นยังไง
-
ถ้าเป็นเอกรู้ว่าเต็งหนึ่งทำแบบนี้คิดไม่ออกเลยว่าเป็นเอกจะเสียใจแค่ไหน
เป็นเอกของป้าาาาาาาาาาาาา อดทนไว้นะลูกกกกกกกกก :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3:
-
ถ้าเป็นเอกรู้จะมีปัญหามั้ยเนี่ยเรื่องหยกอ่ะ
-
เบื่อหยก ลุคแบ๊วมาก ให้คนมาพาหยกออกจากเรื่องที
-
ชะนีนี่แอ๊บใสป่ะคะ ถ้าแอ๊บนี่เนียนน่าดู
:beat:
เต็งหนึ่งทำแบบนี่พี่ไม่ปลื้มอย่างแรง :m16:
-
เราไม่โทษหยกนะ ในชีวิตคนเด่นมักจะเจอคนแบบนี้เข้าใกล้ทุกครั้ง บางคนก็มาตรงบางคนก็มีแผนซ่อน มีมาดีมีมาร้าย แต่ที่เราจะโทษก็คือตัวคนกลาง หนึ่งแสดงตัวไม่ชัดไม่ออกตัว ขนาดจะบอกว่ามีแฟนก็แบบ ก็...นะ
งวดนี้เทใจให้เอกไปเต็มล้าน นางชัดเจนมาก พูดน้อยแต่ที่ออกมาแต่ละคำนี่อิมแพ็คความเสียหายอัดมาเต็มเปี่ยม หนึ่งควรจะรู้นะว่าตัวเองถูกรักมากขนาดไหน เป็นของขวัญที่สูงค่ามากๆ
-
เป็นเอก นางน่ารัก :o8: เอาใจพี่ไปเลยน้อง #เขวี้ยงหัวใจใส่แรงๆ :hao7: :hao7: ไม่พูดไม่จา แค่พออยู่กับอิหนึ่งแล้วนางน่ารัก :z1: งุยๆๆๆๆๆ
เหอะ!!!#เบะปากแล้วกรอกตาแรง คือ....หยก เธอมาอ่อยให้เหมือนไม่ได้ค่อยใช่ไหม ทำตัวใสใส อืมมมมม โดยทั่วไปไม่มีใครเค้ามาดักรอผู้ชาย ที่ไม่ได้ชอบไม่ได้คิดอะไรจนดึกดื่นแบบนี้หรอกนะ เหอะ :(
หนึ่งนี่อะไรยังไง แค่บอกไปว่าแฟนเป็นใครทำไม่ได้ ก็ไหนบอกว่าไม่อาย? เขินหรือว่ากระดากปากที่จะพูด บอกเลย ไม่พอใจเต็งหนึ่งมาตั้งแค่ตอนที่แล้วล่ะ :a14: :a14:
-
สองวันแล้วนะชะนี !!!!
อย่าให้มีปัญหากันเลยนะ
ไม่อยากให้เอกเสียใจ
-
ขอเมนต์อีก อย่าทำตัวให้มีปัญหานะหนึ่ง เป็นห่วงเป็นเอก รอออออ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ น่ารักมากกกกก มากกกกก โอ้ย *ดิ้นๆๆ*
ชอบบุคลิกเป็นเอก และชอบท่าทางของเต็งหนึ่งค่ะ
เป็นคู่ที่เติมเต็มนิสัยในแต่ละด้านของคนทั้งคู่ได้เข้ากันสุดๆ
พออ่านมาถึงสองตอนล่าสุดก็แอบกลัวใจเต็งหนึ่งละ พอตอนนี้อ่านไปก็เริ่มเข้าใจว่าที่มองว่าน่ารักนี่เพราะเอ็นดูแบบน้องสาวใช่ไหม(ใช่ไหม?!5555) นางก็ดูน่ารักนะ ดูไม่ได้มาแย่ง หรือเราโลกสวยไป55555 แล้วก็การทิ้งนมกับสังขยานั่นเป็นซิมโบลิคอะไรสักอย่างหรือเปล่าคะว่ายังไงหนึ่งก็ไม่เลือกนางแน่ๆ อะไรงี้ อยากอ่านตอนหน้าไวๆแล้วอ่ะ รอนะคะ
ขอคุณที่แต่งค่ะ
ปล. แฮปปี้เอนดิ้งใช่ไหมคะ แอบกลัวใจอยู่นิดๆจริงๆ ฮือ *ย้อนแยงสุดๆ*
-
หูยยยย เป็นเอกพูดแต่ละทีนี่แบบ.. :hao7: :o8: :impress2:
แต่หนึ่ง.. ทำไมอะ ทำไมต้องให้แก้ข่าว ละทำไมต้องไปส่งชะนีเด็กบ่อยๆ
เป็นเอกต้องเสียใจแน่ๆ #ทีมเป็นเอก
-
ทำไมหนึ่งมันต้องแก้ตัวเรื่องเป็นเอกด้วยเนี่ย :z3:
-
:ling1: :katai5: เง้ออออ อ อ อ ไม่เคลียร์ เต็งหนึ่งงงงง อย่าคลุมเครือดิ
-
เราว่าหยกอาจได้เป็นสาววายในอนาคตอ่ะจริงๆๆ555555
-
555 เต็งหนึ่งนายแย่แล้ว ^^
-
ไม่มีเพื่ิอนเรอะหยก ถามจริง
เป็นผู้หญิงกลับดึก มารอผช. คนเดียวมันใช่รึ
บอกดึกแล้ว แต่ขอแวะกินนม คือไร?
พฤติกรรมแปลกๆหน่อ
เป็นเอกคือที่สุดของเจ้
นางน่ารัก นางคือตัวเองที่มีหนึ่งเดียวในโลกกก
เค้าร๊ากกกนาง ถ้าเต็งหนึ่งทำให้นางเสียใจละก็......
ชอบประโยคที่บอกว่าไม่หายไปไหนหรอก อยู่ด้วยกันตลอดไป
คิดถึงทุกตัวละครเลย โดยเฉพาะเป็ดม่อนมากๆ
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่าาา
-
โกรธเต็งหนึ่งแล้ววววว ตัวเองมรแฟนแล้วนะไม่ควรทำแบบนี้ เหมือนใหเความอิน้องหยกเลย ถ้าน้องมันจะชอบหนึงจะคิดไปไกลก็แปลก หนึ่งกำลังจะสร้างปัญหาในอนาคตให้กับตัวเองและเอกแล้ว
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบเป็นเอกมากๆๆๆๆ :-[
ตอนแรกๆหวานละมุนละไมมากกกก ตอนหลังเต็งหนึ่งทำเอาเราตกสวรรค์เลย
คือหวังว่าเธอแค่เอ็นดูอ่ะนะ ขัดใจจริง :serius2:
-
"มึงไม่อยู่ เวลาไม่เดิน"
เราชอบอ่าาาาาาาาาาาาา :-[ :o8:
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
เราว่าเอกรักหนึ่งจัดหนักจัดเต็มมากค่ะ ไอ้ไม่มีหนึ่งเวลาไม่เดินเนี่ย.....
ดิฉันรู้สึกว่าพ่อคุณเป็นพวกสุดโต่ง ถ้าเสียศูย์คงเสียไปเลย
-
เรื่องนี้สนุกมากกก ชอบทุกอย่างยกเว้นหยก55555 :katai1:
-
เหยอ่านแล้วโกรธเต็งหนึ่งนิดนึงรู้ว่าเขินแต่พูดแบบนี้ไมีชัดเจนเลยอ่าตอนคุยกับหยกถามเรื่องแฟนถ้าเอกมาได้ยินนี่ :hao5:เศร้ามากตอนที่บอกว่าไม่มีหนึ่งเวลาของเอกก็ไม่เดินมันบอกอะไรหลายๆอย่างเลยว่าหนึ่งคือทั้งชีวิตของเอก :sad4: อินจัดค่ะฮือออ
-
ตอนที่ 7
“กินข้าวปะ เหลือเวลาเยอะชิบหาย”
แมทบ่นหลังจากเลิกเรียนตอนบ่ายสอง อยากหาอะไรกินก่อนจะต้องไปวิ่งตอนหกโมงเย็น
“แดกไรดีวะ อยากกินอะไรเย็นๆด้วยว่ะ”
“พวกมึงไปกันเลย เดี๋ยวกูไปศิลปกรรมก่อน”
“ไปทำไมวะ?”
ศิลปกรรมดินแดนฝั่งตะวันตกของมหาลัยที่ห่างไกลวิศวะราวกับอยู่คนละมุมโลก
“ไปถ่ายโปสเตอร์ไง”
“น่อววววววววววว ไปหาสาววววว วู้ยๆๆๆ แมทเอ้ยต่อไปแดกข้าวกันสองคนแล้วว่ะ”
“เฮ้อนี่ละนะเค้าว่าเพื่อนมันก็สู้สาวไม่ได้”
คนถูกแซวแยกเคี้ยวปาขนมใส่เพื่อนรัวๆ
“สัส สกปรก! ปาใส่ปากกูนี่ เสียดายตังชิบหายซองละยี่สิบนะไอ้เหี้ยหนึ่ง”
“พ่อมึงรวยกูรู้ ก๊ากกก”
“เออพ่อรวย แต่กูจน Kยยย พ่อกูโคตรงกเป็นทูตซะเปล่าให้กูวันละร้อย”
“ไอ้เหี้ยนินทาพ่อ ลูกเลว”
ก็รู้ว่ามันบ่นกันขำๆ วันละร้อยแต่การ์ดไม่จำกัดวงเงินในกระเป๋าไอ้สก๊อตต่างหากที่เด็ดจริง ไอ้แมทปาขนมที่เหลือใส่เพื่อนตัวเองต่อ
เต็งหนึ่งได้แต่ส่ายหัวด้วยความอิดหนาระอาใจก่อนจะต้องโยกหัวหลบบ้างเมื่อฝรั่งปาขนมซองใหม่ใส่กลับคืนมา ก่อนแมทจะเริ่มแผนการ
ชั่วสาดน้ำดื่มในขวดใส่เพื่อน
ฝรั่งเกรียนก็วิ่งเข้าห้องน้ำ…กรอกน้ำใส่ขวดกลับมาสาดเพื่อน
เด็กแว่นติดเกมส์ก็เอาบ้าง…
แล้วไอ้คนหน้าเข้มสุดในกลุ่มจะยอมแพ้ได้ไง
เปียกม่อล่อกม่อแลกราวกับลูกหมาตกน้ำ… จนอาจารย์ที่เดินผ่านออกมาว่าให้ทำความสะอาด
สามใบเถาถูพื้นไปก็หัวเราะไป…ฝรั่งขายาวสุดก็ยังคงเกรียนยกขาถีบเพื่อนตัวเองเล่น
เลอะเทอะเปรอะเปื้อนเหมือนเด็กอนุบาล
บ่ายสามโมง…เต็งหนึ่งมาตามนัดที่คนนัดส่งไลน์มาบอกว่าสตูดิโออาการสองชั้นสามคณะศิลปกรรม มาถึงก็เจอห้องโล่งๆมีฉากสีขาวกับสปอร์ตไลท์ตั้งอยู่ มีคนสองสามคนกำลังจัดแสงจัดสี หนึ่งในนั้นก็มีสาวน้อยหน้าตาน่ารักกำลังยืนคุยกับเพื่อนผู้หญิง
“สวัสดี”
เสียงทักเก้อๆของเต็งหนึ่ง
“พี่หนึ่งมาแล้วหรอคะ มานี่เลยค่า แต่งหน้าเซ็ตผมก่อนน้า โหหผมเปียกมาเชียวว ทำไรมาคะเนี่ย”
เต็งหนึ่งนั่งลงที่เก้าอี้… คนแต่งหน้าคือหยก
“เพื่อนแกล้งน่ะ”
ตาแป๋วสบตากับตาคม ก่อนจะต่างหลบตากันด้วยความรู้สึกบางอย่าง
“แหะๆเพื่อนพี่หนึ่งซนจัง”
“อ่า..อื้อ พวกมันปัญญาอ่อนน่ะ”
สุดท้ายก็ถ่ายเรียบร้อย แค่ใส่เสื้อสกรีนของชมรมกับถ่ายรูปยืนกอดอกเว้นพื้นขาวด้านขวาไว้ปริ๊นรายละเอียด ผมก็ไม่ได้เซ็ตเยอะเหมือนเดิมเพราะผมมันยาวก็แค่ปลอยผมแล้วดัดลอนให้เหมือนผู้ชายติสท์หัวฟูเขาทำกัน
“ขอบคุณมากนะคะพี่หนึ่ง”
“อื้อ งั้นพี่ไปนะ”
“อย่าพึ่งง วันนี้พวกเราว่าจะไปเลี้ยงฉลองเสร็จงานกันเพราะแพลนงานเสร็จแล้วด้วย ไปด้วยกันนะคะ”
“พี่หนึ่งไปด้วยกันครับ อุตส่าห์มาช่วย ไปกินเหล้ากันฮ่าๆๆๆ”
ตากล้องรุ่นน้องยักคิ้วกวน
“โหยชวนแต่พี่หนึ่งไปกินเหล้า นิสัยดีมากกกกกกกก”
“เงียบไปเลยยัยหยก ไปปะพี่ หนุกๆไม่ต้องเมามาก พรุ่งนี้วันเสาร์ด้วยโคตรชิว”
“นะคะไปด้วยกันนะ”
“ยัยหยกทำไปชวนเขา คออ่อนจะตาย ไอ้หยกขี้เมา ก๊ากกก ไปช่วยหามหยกกันพี่”
“ไอ้ต๊ะบ้า!”
“งั้นไลน์มาบอกแล้วกันว่าร้านไหน ถ้าไปได้จะไปนะ”
“โอเคค่า เจอกันนะคะ”
เสร็จงานวิ่งหลังจากเหนื่อยมาทั้งอาทิตย์ก็ส่งมอบเกียร์ให้ปีหนึ่งจนเสร็จพิชก็แจ้งทีมงานสตาฟว่าได้จัดการเหมาร้านพี่เลไว้สำหรับสตาฟทีมงานทุกคนแล้ว
ทีมว้ากวิศวะ พยาบาล สวัสดิการทุกฝ่ายที่เกินครึ่งเป็นสายเมาก็พากันอพยพไปที่ร้านกันหมด กฎง่ายๆในการไปร้านเหล้าคือไม่ใส่เสื้อที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับมหาลัยให้มหาลัยเสื่อมเสีย…วิศวะก็แค่ถอดชอปออกเหลือเสื้อยืดข้างใน
เต็งหนึ่งนั่งลงกลางวงเพื่อนด้วยเสื้อค่ายอาสาที่ได้มาฟรี
“โอ้โห เปิดตัวชมรมแฟนหรอมึง”
“แฟนไรวะ?”
“ชมรมน้องหยกไง หึหึ”
“ไม่ใช่แฟนโว้ยเชี่ยก๊อต”
“มีทำผงทำผมเซอร์ๆ หัวมึงหยิกตั้งแต่เมื่อไหร่เพื่อน”
วันนี้แฟนคลับรอบทิศที่เบาบางลงจากวันแรก หลังจากเต็งหนึ่งไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับแล้วเป็นเอกก็ไม่ได้มาดูเหมือนสองวันแรก แต่คนน้อยๆก็ยังมีการแซวทรงผมทรงใหม่ที่ดูจะทำให้เจ้าตัวเถื่อนดิบเข้าไปอีก
“วันนี้แหละ โทรศัพท์แปป”
โทรไปบอกเอกว่ามากิน…
เดินออกมาหน้าร้านกำลังจะกดโทร แต่ไลน์ก็เด้งขึ้นมาก่อน
Yoknoygloyjai <3 : มามั้ยยยย พวกหยกอยู่ร้านชิว
ร้านเหล้าที่ห่างไปสองซอย
TengNeung’s 1 : พี่อยู่ร้านพี่เล
Yoknoygloyjai <3 : อ้าววว ไม่ไกลล ไปกับใครคะ
TengNeung’s 1 : วิศวะนัดเลี้ยง
Yoknoygloyjai <3 : โหยตรงกันเลยอ้ะ มาไม่ได้อ่ะจิ
TengNeung’s 1 : อือ ไปไม่ได้
Yoknoygloyjai <3 : แย่จุง ไว้คราวหน้าเนาะ (สติกเกอร์กระต่ายร้องไห้)
TengNeung’s 1 : โอเค
Yoknoygloyjai <3 : (สติกเกอร์กระต่ายเต้น)
“เห้ยหนึ่ง ไปชนก่อนเร็ว วันเกิดพี่แบงค์”
พิชเดินออกมาตามเพราะเป็นวันเกิดหนึ่งในว้ากปีสี่ เลยต้องเก็บโทรศัพท์เดินเข้าไปแจม… ลืมไปว่ายังไม่ได้โทรหาใคร
ผ่านไปเกือบตีหนึ่งครึ่งทุกคนเริ่มจับกลุ่มคุยไม่บ้าชนเหมือนตอนแรกก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้โทรบอก เต็งหนึ่งรีบเดินออกมาหน้าร้านอีกครั้งคราวนี้กดเบอร์ที่จำได้ดียิ่งกว่าเบอร์ตัวเอง โทรสองรอบก็ยังไม่มีคนรับ โทรเบอร์ห้องก็ไม่มีคนรับอีก… ไอ้ตัวซีดหายไปไหน
“พวกมึงกูกลับก่อนมีเรื่องด่วนที่บ้านว่ะ”
“อ่าวรีบไปๆ มีไรให้ช่วยบอกนะมึง”
ลาเพื่อนก่อนจะรีบขับออกมา ถึงคอนโดก็เห็นบิ๊กไบท์ประจำตัวอีกคนจอดอยู่จึงรีบไปที่ห้อง
เป็นเอกนอนแผ่หลาอยู่บนพื้น ข้างๆมีกล่องอะไรบาอย่าง ตาสวยจ้องไปที่เพดานแต่เหมือนเจ้าของดวงตาหลุดไปอยู่ที่ไหนสักแห่ง
“เอก!!!!”
เต็งหนึ่งเข้าไปเขย่าตัวอีกคนที่ยังคงเลื่อนลอย
“เอกมึงมองดู มองสิ… มองกู กูอยู่นี่”
“ไม่…”
“เอกก มองกูสิ กูอยู่นี่”
“มึงไม่อยู่… กูเรียก… มึงไม่อยู่… หนึ่งไม่อยู่ที่นี่”
โลกที่ไม่มีใครเข้าไปถึงของเป็นเอก… แผลใจที่เหวอะหวะ… โลกที่เจ้าตัวขังตัวเองไว้ที่ไหนสักแห่ง โลกที่โหดร้ายจนเขาจินตนาการไม่ออก
“กูอยู่นี่แล้ว .. มาแล้วเอก”
“หนึ่ง… หนึ่ง…”
เต็งหนึ่งดึงอีกคนเข้ามากอดแน่นจนกระทั่งคนในอ้อมแขนเริ่มมปฏิกิริยาตอบสนอง หยุดเรียกชื่อแล้วกอดตอบ
“ไปไหนมา”
“กูไปข้างนอกมา กลับมาแล้ว ไม่ได้ไปนานเลย”
มือหนาลูบแผ่นหลังปลอบประโลม
“หรอ กลับ…หรอ”
“อื้อ แล้วเป็นเอกกลับมายัง กลับมาหากูยัง”
“กลับ? … อื้อ .. กลับมาแล้ว..”
"อยู่นี่ กูอยู่นี่เอก"
“อย่าไป”
“ไม่ได้ไป อยู่นี่อยู่กับมึง”
“อย่าทิ้งกูไว้”
ตาสวยที่รื้นน้ำทอดมองไปไกล…มองไปที่ไหนสักที่ที่เขาไม่รู้จัก
“ทิ้งที่ไหน อยู่ด้วยกันเนี่ย เห็นมั้ยยกูกอดมึงอยู่”
“….อยู่…จริงๆด้วย”
เต็งหนึ่งจูงมือคนตัวซีดขึ้นห้องไปที่ห้องนอน ชวนคุยแต่ในเรื่องไร้สาระที่เรียกปฏิกิริยาตอบรับจากอีกฝ่ายกลับมา …เพื่อให้แน่ใจว่าเป็นเอกกลับมาแล้วจริงๆ …กลับมาจากโลกที่เขาเข้าไปไม่ได้
เพราะโลกแห่งความจริงมันโหดร้าย…จึงสร้างโลกของตัวเองขึ้นมา…หมอสรุปให้เขาเข้าใจแค่นั้น
แต่โลกที่เป็นเอกหลุดไปกลับเป็นโลกสีดำ ที่ไม่มีอะไรเลย… เพราะโรคซึมเศร้าของเจ้าตัวที่ปฏิเสธการมีชีวิตอยู่…
โลกที่เป็นเอกสร้าง… คือโลกที่ตัวเองตายไปแล้ว
….เต็งหนึ่งไม่อยู่…เวลาของเป็นเอกไม่เดิน…
หลังจากเป็นเอกกินยาและหลับไปแล้ว เต็งหนึ่งเดินกลับมาที่กล่องเจ้าปัญหาที่ตกอยู่ในที่เกิดเหตุ กล่องมาจากไหน? ดูจากกล่องแล้วมันถูกส่งผ่านไปรษณีย์แต่ไม่มีที่อยู่ผู้ส่ง
ในกล่องมีรูปถ่ายเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวสีขาวที่มองก็รู้ว่าเป็นของตระกูลนฤนาท..เครื่องบินที่หายไปจากเรดาห์การบิน…หายไปตลอดกาล
…หายไปพร้อมคนสองคนที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเป็นเอก
คุณเอกอัครา นฤนาท และ คุณวลัลลนา นฤนาท
ข้างในกล่องยังมีจดหมายหนึ่งฉบับที่เป็นลายมือหวัดแต่มั่นคงจากปลายปากกาของคุณเอกอัคราแต่ใครสักคนถ่ายเอกสารส่งมาให้ ไม่ใช่ฉบับจริง
“เอก… พ่อกับแม่กำลังไปเที่ยวตามแพลนของลูกนะ ขอบคุณมากนะลูก”
วันเวลาและกำหนดการที่เลือก… เป็นแผลใจของเป็นเอก…เพราะเป็นคนกำหนดวันจากไปของพ่อแม่กับมือ
“ใครส่งมาวะไอ้เหี้ย… กล่องที่สามแล้วนะ”
ทุกครั้งเขาเป็นคนอยู่รับตลอดก็จะเอาไปทิ้งก่อนไอ้ตัวซีดมันจะเห็น แต่คราวนี้ดันกลับมาไม่ทันถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้มันจะหายไปจากเขาตลอดกาลรึเปล่า?
เป็นเอกตื่นมาตอนเช้าก็รู้สึกขยับตัวไม่ได้…คนข้างๆมันล็อคไว้ซะแน่น ภาพที่เห็นคือแผ่นอกกว้างสีแทน แม้แต่ขาก็ขยับไม่ได้เพราะถูกก่าย รู้สึกปวดหัวแต่จำไม่ได้ว่ามานอนบนเตียงได้ยังไง…จำได้แค่นอนรออีกฝ่ายอยู่ สงสัยเต็งหนึ่งจะพามา
พยายามจะขยับก็ถูกรัดแน่นเข้าไปอีก …ถอนหายใจ…แล้วนอนต่อ
ตื่นมาอีกทีคนที่เคยกอดแน่นกำลังนั่งพิงหมอนเล่นเกมส์ในไอแพด
“ไงมึง ตื่นสายนะ”
“…”
หาวหวอดๆ จนถูกคนตื่นก่อนจูบปาก…ไม่พอมันยังแกล้งกัดปาก
พลั่ก!
“สัสทุบมาได้ แกล้งแค่นี้ ไปเร็วตื่นๆอยากดูหนังไปดูหนังกัน”
“เรื่อง?”
“เขี้ยวกุด กูจะขี่มังกร”
สิบเอ็ดโมงร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีขาว…แต่แบรนด์ Burburry กับกางเกงยีนส์นูดี้และรองเท้าแอร์แมกเดินคู่มากับผู้ชายร่างหนาใส่เสื้อรักษาดินแดนและกางเกงขาสั้นนักเรียนสีน้ำเงิน..รองเท้าแตะช้างดาว … ณ ห้างใจกลางกรุง
คนที่อินกับมังกรคือเต็งหนึ่ง…คนที่หลับคือเป็นเอก
หนึ่งในที่นั่งวีไอพีสีน้ำเงินแถวหลังสุดมีผู้ชายหนึ่งคนกำลังตื่นตาตื่นใจกับมังกร บนเตียงมีผู้ชายอีกคนนอนหนุนหลับสนิทพร้อมผ้าห่ม…หน้าซุกลงกับหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม
มือหนาลูบกลุ่มผมนิ่มไปมา อีกมือปล่อยให้มือซีดกุมไว้…
จนกระทั่งจบเรื่องถึงก้มลงจูบปากคนหลับเบาๆย้ำๆ…
จูบจนคนหลับสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาจูบตอบถึงเดินตามกันออกจากโรงหนัง
ร้านปิ้งย่างแห่งในในห้างคือจุดหมายต่อไป สองร่างนั่งข้างกันเหมือนเดิม
แรกๆ…ช่วยกันปิ้ง
หลังๆ…ปิ้งคนเดียว
แค่กินก็ยังจะไม่ทัน…เป็นเอกคีบทุกอย่างใส่จานก่อนจะปิ้งเซ็ตต่อไป ก่อนจะมองการเคี้ยวราวหอยทากคลานแล้วยิ้มมุมปาก
คนคนช้าก็ตั้งใจกินสุดชีวิต
กว่าจะกินกันเสร็จ…ชั่วโมงครึ่ง…
หมดไปอีกหนึ่งวันที่อยู่ด้วยกัน สุดท้ายก็กลับมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่…เป็นเอกกับการ์ตูนญี่ปุ่นฉบับภาษาอังกฤษเซ็ตใหม่มีเต็งหนึ่งนอนหนุนตักเล่นโทรศัพท์ เสียงเพลงบรรเลงดังจากสเตอริโอ
“กี่โมงแล้วเอก”
ตาสวยละจากการ์ตูนมองนาฬิกาดิจิตอลบนผนัง
“หนึ่งทุ่มครึ่ง”
“อ่าหะ”
คำถามปกติ…แต่สร้างความสบายใจ
เวลาของเป็นเอกกำลังเดิน..
“พรุ่งนี้ไปออกกำลังกายกัน”
“หือ”
ตายังจ้องที่ตัวหนังสือ…เหมือนที่อีกคนยังพิมพ์แชทกับเพื่อนในกลุ่ม
“ไปฟิตเนสไงมึง อยู่คอนโดเสียตังไปหมดละเอาให้คุ้ม”
ปกติใครว่างตอนไหนก็ไป…วันธรรมดาเวลาไม่ค่อยตรงกัน
“อือ”
“แต่เอาจริงๆก็ออกกำลังกันแทบทุกคืนนะ มึงชอบอ่อยกู”
สันหนังสือเคาะเบาๆลงบนหน้าผากก็หัวจะถูกดันออกเพราะเป็นเอกลุกหนี
“ไปไหนนนน”
“เสือก”
“เป็นผู้ชายต้องขี้เสือก กลับมาเร็วมึง กลับมาหากู อย่าเขินนนนนน”
หนังสือปลิวกระทบหน้า
“ไอ้เหี้ยเอกกกกกกกกกกกกกกก”
ตาคมโวยลั่นแต่ตาพราวระยับผิวปากตามหลังคนหน้านิ่งที่กลอกตาเดินขึ้นบันได แต่สักพักก็วิ่งตามขึ้นไป
ร่างสูงที่กำลังจะถอดเสื้อถูกเหวี่ยงลงบนเตียง…ตาสวยกลอกไปมาอีกครั้งเพราะคนเล่นไม่รู้เรื่อง
มือหนาจี้เอวให้คนหน้านิ่งได้เปลี่ยนสีหน้า
สุดท้ายก็หลุดหัวเราะออกมา…เสียงหัวเราะทุ้มน่าฟังที่นานครั้งจะได้ยิน
เต็งหนึ่งถูกโถมกายทับตามด้วยหมอนฟาดรัวๆ…ร้องโวยวายแต่ก็ทำได้แค่ยกมือปิดหน้า
สองร่างหมดแรงนอนหอบคู่กันบนเตียง
เสียงหัวเราะดังทั่วห้องก่อนคนตัวหนากว่าจะขยับกายขึ้นไปทาบทับ
เสียงหอบแผ่วๆเพราะหมดแรงหายไปเพราะเรียวปากที่สัมผัสกัน
ผิวกายซีดตัดกับผิวสีแทนสวย…
ขาขาวซีดถูกรั้งขึ้น…
ใบหน้าคมซุกไซร้ลงที่ต้นขาขาว..ขบเม้มจนขึ้นรอย…
ตาสวยหลับพริ้มครางแผ่วๆ…
ตัวตนถูกครอบงำด้วยอุ้งปากร้อน…
เสียงครางเรียกชื่ออีกคนหลุดออกมา…
ร่างหนาผละออกขยับขึ้นไปประกบจูบปากสวยที่ครางพร่า…
ตาคมจับจ้องไปที่แววตาสวยที่ฉ่ำน้ำ…
มือหนาไล้ใบหน้าซีดที่ร้อนผ่าวด้วยแรงอารมณ์…
เสียงกระซิบคำหวานดังแผ่วเบา…ก่อนสองร่างจะกลายเป็นหนึ่งเดียว
“เอก.. กี่โมงแล้ว”
ยังถามทั้งๆที่อีกฝ่ายนอนซุกอยู่ในอ้อมแขน…เรียวขาเกี่ยวก่ายกันและกันอยู่ใต้ผ้าห่ม
“ดูเอง ง่วง”
คำตอบที่เรียกเสียงหัวเราะ ก่อนจะหลับไปพร้อมกัน…
เต็งหนึ่งไม่ฝัน…แต่…เป็นเอกฝันดี…
ในฝันที่ไม่ได้มีแค่สีดำ
==========================================
หลังจากเห็นทุกคอมเม้น ก็รู้สึกดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณที่ชอบเป็นเอกนะคะ <3 (ส่วนเต็งหนึ่งช่างมัน) อิอิอิอิอิ
สปอยว่า... ตอนต่อไปมันจะหายหน่วง(มั้ง)
ปอลอ. ตอนต่อไปจะพยายามอัพภายในวันจันทร์ เพราะว่าแบมจะไปนิวยอร์กหนึ่งอาทิตย์นะคะ ตรงนั้นจะดองยาวเลย เจอกันอีกทีหลังวันที่ 18 น้า จะกลับไทยแล้วเย้เย้
-
ก็ยังเคืองหนึ่งอยู่นะ ลืมเป็นเอกได้ไง
ถ้ากลับมาไม่ทันจะเกิดไรขึ้น
แล้วเรื่องน้องหยกนี่ยังไงค่ะหนึ่ง
ระวังจะงานเข้า
-
:pig4: :pig4:
-
:mew1: ดีใจที่มีเต็งหนึ่งอยู่ข้าง ๆเอกอ่ะ
-
ความน่ารักของเป็นเอกไม่ได้ช่วยให้เราหายเกลียดเต็งหนึ่ง
การที่เต็งหนึ่งมาเทคแคร์เป็นเอกวันนี้ก็ไม่ทำให้เราประทับใจ
เพราะมีชะนีแอ๊บแบ๊วโผล่มา!
เราเกลียดผู้ชายแบบเต็งหนึ่ง ผู้ชายโลเลที่แค่เจอผญแบบนี้
ก็จิตใจโลเลไปหาคนอื่นเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
ทำไมอ่ะหนึ่ง ทำไมถึงกล้าพูดว่ารักเป็นเอกแต่กลับทำใจดีใจเต้นไปกับชะนีแอ๊บแบ๊ว
กรุณาหนักแน่นหน่อยดิ มีแฟนแล้วก็ปฏิเสธเขาไป คนเรามันต้องรู้ดิขอบเขต
ว่าน้อง เพื่อน แฟน แต่ละคนได้แค่ไหน
โง่หรือโง่ นี่ไม่รู้จริงว่าชะนีหยกมันกำลังอ่อย ประโยคที่คุยกันมันอ่านดูก็รู้
แต่ที่น่าเจ็บใจคือคนของเราก็ยอมให้เค้าเข้ามาอ่อย
ทำเป็นพูดว่าเป็นเอกสำคัญที่สุด เหอะ
พอเจอชะนีก็ลืมคนรักแล้ว เนี่ยหรอ ที่บอกว่ารักมาก นายกลับลืมแฟนของนายไป
ถ้ามาช่วยไม่ทันจะทำไงหรอ?
ดูก็รู้ว่าเป็นเอกที่รักมากกว่า เหอๆ
ถึงจะยังไม่ได้นอกใจ แต่พฤติกรรมเเบบนี้ มันทำให้คนรักกันต้องเสียใจนะเว้ย
มีแฟนแล้วก็กรุณาสำนึกได้ว่ามีแฟนแล้ว
ไม่ใช่ทำตัวมีแฟนแล้วแค่อยู่ต่อหน้า แต่พอลับหลังก็ทำเป็นไม่มีแฟน
ถึงจะบอกคนอื่นหรือไม่บอก คนอื่นจะรู้หรือไม่ มันก็คือจิตสำนึกนะว่าคุณมีแฟนแล้ว
กรุณาให้เกีรยติแฟนของคุณเช่นเดียวกับที่เค้าให้เกียรติคุณด้วยเต็งหนึ่ง
#ทีมเป็นเอก #เกลียดผู้ชายโลเล #เกลียดคนใจง่าย #เกลียดชะนีแอ๊บแบ๊วแรดเงียบชอบอ่อยผู้ชายที่ชื่อหยก
ฮึ่ม.........
-
OMG โรคนี้อีกแล้ว มีปมอะไรกับสมบัติตระกูลเอกไหมหนอ ต้องเป็นคนที่รู้จักเอกดีมากๆด้วยที่ทำอย่างนี้ หนึ่งสำคัญมากๆกับเอกนะ
หนักทั้งคู่ด้วยเลย ทั้งเอกทั้งหนึ่ง ตอนนี้เห็นหนึ่ง *ไม่มาก* กับหยก น้องมันกะจีบอยู่แล้ว อยู่ที่ว่าพี่หนึ่งจะหลวมใจไปบ้างหรือเปล่านี่สิ พวกเพื่อนๆก็ชงกันจังเรื่องสาวเนี่ย
-
เป็นเอกน่าสงสารอ่ะ หนึ่งถ้ายัวพูดกักๆแบบนี้เดี๋ยวเจอคิกใส่ไม่ยั้งนะ :z6:
-
นี่ถ้ากลับมาไม่มันเอกจะเป็นยังไง
เคืองหนึ่งเบาๆ อ่ะ
-
ทำไมหนึ่งดูไม่หนักแน่น เหมือนลืมเป็นเอกไปชั่วขณะเวลาอยู่กับคนอื่น
กลัวใจ เป็นเอกจะเป็นยังไงถ้าเต็งหนึ่งมาไม่ทัน
อย่าหายไปจากกันเลยนะ อย่าหลงคนอื่นนะเต็งหนึ่งงงงงง
-
หนึ่งซื่อขนาดไม่รุ้รึว่าน้องมันอ่อยอ่ะ??
..........หรือน้องไม่ได้อ่อยหว่า??
ปอลิง ใครมันรังแกเอกหา??? กระทืบแม่ม :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
หนึ่งดูแลกันให้ดีน่ะ
-
สงสารเป็นเอกอะ :sad11:
-
อ่านแล้วสงสัยว่าเป็นเอกและเต็งหนึ่งมาเจอกันได้อย่างไร ทำไมถึงรักกัน และทำไมเพื่อนๆของทั้งคู่ถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย
สรุปเอาเป็นว่าอยากรู้เรื่องตอนต้น 5555+ แต่อ่านแบบนี้ก็สนุกดีครับ
-
เต็งหนึ่งอย่าทิ้งเป็นเอกนะ เป็นเอกไม่พร้อมจะสูญเสียอะไรอีกแล้ว เศร้ามากกกกกก
-
นี่ชั้นต้องเจอพระเอกแบบนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย เฮ้อ!!!!! เซ็งมากกกกกกกกก พระเอกแบบนี้บอกเลย
เบื่ออีพวกที่สักแต่พูดแต่การกระทำนี่โคตรจะสวนทาง
-
หนึ่งมีแฟนแล้วนะ อย่าไปหวั่นไหวนะ
สงสารเป็นเอก ขออย่าให้หนึ่งสร้างแผลใจให้เอกอีกเลยนะ
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
อย่าทำเวลาหยุดเดินนะ
-
รักเป็นเอก ไม่ได้เกลียดเต็งหนึ่ง
แต่ถ้าคนเขียนเปลี่ยนพระเอก มีตัวละครใหม่มาก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ แหะๆๆ :laugh:
-
ด้วยความที่หยกตรงกันข้ามกับเป็นเอกทุกอย่างด้วยล่ะมั้งคะ เต็งหนึ่งเลยรู้สึกว่าแปลกใหม่และลึกๆ แล้วเจ้าตัวเองก็คงคาดหวังให้เป็นเอกสดใสร่าเริงแบบนี้บ้าง เลยเหมือนกับมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เต็งหนึ่งจูนติดกับหยกได้โดยง่าย (ทั้งวรรคเปรียบได้กับข้ออ้างของคนที่ต้องการนอกใจทั่วๆ ไปนั่นล่ะค่ะ ว่าทำไมเธอถึงไม่เป็นอย่างนั้น ทำไมเธอถึงไม่ทำอย่างนี้ ทั้งๆ ที่ตอนแรกก็รับในสิ่งที่เราเป็นได้ทุกอย่าง เป็นต้น)
แถมตอนนี้ยังพัฒนาไปถึงขั้นที่ว่าแค่นั่งแต่งหน้าเฉยๆ แต่สายตาดันมาประสานกันด้วยความบังเอิญ ต่างคนต่างก็รีบหลบเลี่ยงกันด้วยความขวยเขินไปเสียแล้วด้วยสิ~ มาถึงขนาดนี้แล้วเต็งหนึ่งก็คงจะปฏิเสธไม่ได้หรอกนะคะว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับหยกเลยสักนิด อมพระทั้งวัดมาพูดเราก็ไม่เชื่อหรอกค่ะ
แถมไม่พอ..บางเวลาที่ควรจะเป็นของเป็นเอกเต็งหนึ่งยังละเลยไปแล้วด้วยเลย แย่แน่ๆ เลยนะคะงานนี้ ก็ได้แต่หวังเต็งหนึ่งจะหยุดทุกความรู้สึกเกินเลยที่มีของตัวเองได้ทันก่อนที่อะไรมันจะสายเกินไป แล้วเวลาที่เพื่อนๆ ชงก็หัดปฏิเสธให้เต็มเสียงบ้างนะคะ ไม่ใช่อ้อมแอ้มเผื่อเหลือเผื่อขาดอย่างทุกวันนี้ ชัดเจนให้สมกับที่เป็นเอกรู้สึกหน่อยเถอะค่ะ
ปล. ตอนนี้เป็นห่วงความรู้สึกของเป็นเอกอย่างเดียวเท่านั้น กลัวว่าถ้าเต็งหนึ่งยังไม่หยุด อาการของเป็นเอกจะยิ่งทรุดไปกว่าเดิมจากที่เคยเป็นอีกเนี่ยสิ~
-
ความน่ารักของเป็นเอกไม่ได้ช่วยให้เราหายเกลียดเต็งหนึ่ง
การที่เต็งหนึ่งมาเทคแคร์เป็นเอกวันนี้ก็ไม่ทำให้เราประทับใจ
เพราะมีชะนีแอ๊บแบ๊วโผล่มา!
เราเกลียดผู้ชายแบบเต็งหนึ่ง ผู้ชายโลเลที่แค่เจอผญแรดเงียบแบบนี้
ก็จิตใจโลเลไปหาคนอื่นเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
ทำไมอ่ะหนึ่ง ทำไมถึงกล้าพูดว่ารักเป็นเอกแต่กลับทำใจดีกับชะนีแอ๊บแบ๊ววะ
กรุณาหนักแน่นหน่อยดิ มีแฟนแล้วก็ปฏิเสธเขาไป คนเรามันต้องรู้ดิขอบเขต
ว่าน้อง เพื่อน แฟน แต่ละคนได้แค่ไหน
โง่หรือโง่ นี่ไม่รู้จริงว่าชะนีหยกมันกำลังอ่อย ประโยคที่คุยกันมันอ่านดูก็รู้
แต่ที่น่าเจ็บใจคือคนของเราก็ยอมให้เค้าเข้ามาอ่อย
ทำเป็นพูดว่าเป็นเอกสำคัญที่สุด เหอะ
พอเจอชะนีก็ลืมคนรักแล้ว เนี่ยหรอ ที่บอกว่ารักมาก นายกลับลืมแฟนของนายไป
ถ้ามาช่วยไม่ทันจะทำไงหรอ?
ดูก็รู้ว่าเป็นเอกที่รักมากกว่า เหอๆ
ถึงจะยังไม่ได้นอกใจ แต่พฤติกรรมเเบบนี้ มันทำให้คนรักกันต้องเสียใจนะเว้ย
มีแฟนแล้วก็กรุณาสำนึกได้ว่ามีแฟนแล้ว
ไม่ใช่ทำตัวมีแฟนแล้วแค่อยู่ต่อหน้า แต่พอลับหลังก็ทำเป็นไม่มีแฟน
ถึงจะบอกคนอื่นหรือไม่บอก คนอื่นจะรู้หรือไม่ มันก็คือจิตสำนึกนะว่าคุณมีแฟนแล้ว
กรุณาให้เกีรยติแฟนของคุณเช่นเดียวกับที่เค้าให้เกียรติคุณด้วยเต็งหนึ่ง
#ทีมเป็นเอก #เกลียดผู้ชายโลเล #เกลียดคนใจง่าย #เกลียดชะนีแอ๊บแบ๊วแรดเงียบชอบอ่อยผู้ชายที่ชื่อหยก
ฮึ่ม.........
เห็นด้วยกับคอมเม้นนี้อย่างแรง คือไรว่ะหนึ่ง ได้คุยกัยชะนีหยกนิดหน่อยลืมเป็นเอกเลยหรอ? นี่ไม่ใช่ครั้งแนกที่นายลืมเป็นเอกนะเว้ย กี่ครั้งแล้วว่ะ ทำไอยู่ต่อหน้าเป็นเอกทำอีกย่าง อยู่ลับหลังทำอีกอย่าง แม่งเกลียดคนประเภทนี้จริงๆเลย มันยากตรงไหนที่จะบอกเพื่อนว่ากูมีแฟนเเล้ว เลิกแซวได้แล้ว พอเจอหน้าชะนีหยกทีไร เขินจนทำตัวไม่ค่อยถูกทุกทีเลยนะ เหอะ!!! ถ้าเป็นเอกเป็นไรไป ก็จงสำนึกไว้เลยนะ ว่ามันเป็นเพราะใคร คุยกับชะนีนิดหน่อยนี่ลืมแฟนตัวเองเลย ไม่พอยังจะมีครั้งต่อไปอีก เยี่ยม!!!!! #เกลียดชะนี #เกลียดคนโลเล #รักเอก #ทีมเป็นเอก
-
สงสารเป็นเอกจัง
-
เต็งหนึ่ง ถ้าแกนอกใจเป็นเอกนะ แกโดนคนอ่านตืบแน่ๆ :m16:
-
อัดอึด ข้ามไปตอนเต็งหนึ่งกระเสือกกระสนดิ้นรนคว้าเป็นเอกกลับมาหลังจาก "ลืม" ดูแลไปเลยได้ไหม - -
ชอบอ่านตอนเอาคืนกันมากกว่าอ่านที่มา ฮือ :hao5:
-
เต็งหนึ่งถ้ายังไม่เด็ดขาดเรื่องแฟน มีก็บอกว่ามี แกร์นโอเพ่นนิ่งไปเลยว่าเป็นเอกเป็นแฟน ยึกๆยักๆอยู่ได้จะกั๊กทำเพื่อ!! อายเหรอ แล่อยให้ชะนีมาวุ่นวายอยู่ได้
-
โดนอ่อยแบบแบ๊วๆนี่น่ากลัวเนอะ
ใสๆหนูไม่รู้ *_*
-
อ่านแล้วก็เคืองหนึ่งนะ เหมือนไม่ค่อยใส่ใจเป็นเอก แต่อ่านเรื่อยๆก็ใส่ใจนี่นา งงๆนิดนึง แต่เคืองสุดคือทำไมไม่กล้าบอกคนอื่นเรื่องเป็นเอก ทั้งๆที่เห็นแล้วว่าเป็นเอกก็ไม่ได้ปิดบังด้วยซ้ำ แถมยังไปเขินน้องหยกต่อคืออัลไล
ปล. เหมือนเป็นเอกมีดราม่า เหมือนมีคนไม่หวังดีป่ะเนี่ย
-
เต็งหนึ่งเป็นทุกอย่างของเป็นเอก แต่เต็งหนึ่งที่ควรจะเป็นที่พึ่งของเป็นเอกกลับโลเล ไม่มั่นคง
น่าสงสารเป็นเอก นางมีปม แต่เป็นเอกต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะมีเต็งหนึ่งหรือไม่นาฬิกาของเป็นเอกต้องเดินให้ได้
รักเป็นเอก #ทีมเป็นเอก
-
:man1: #ทีมเป็นเอก
-
ดูแลกันดีๆหน่อยสิ
รู้ว่าเป็นเอกมีปมแบบนี้ ทำไมยังลืม
จากตอนนั้นถึงตีหนึ่งไม่มีเวลาที่จะโทรบอกกันเลยเรอะ
คุยกับเด็กหยกจนลืมโทร มันใช่ป่ะ
เด็กหยกมันคิดเต็มที่ละ ดูรูปการณ์แล้ว แต่หนึ่งอย่าทำให้คิดได้ดิ
ตัวเองมีแฟนแล้ว ไม่ใช่ไปมองตาสาวแล้วหลบเหมือนเขินกันแบบนั้น มันใช่ป่ะถามจริง
ด้วยนิสัยแบบเป็นเอกนะ ไม่มีทางที่จะเอนเอียงไปที่อื่น หนึ่งเลยได้ใจรึเปล่า
อย่างว่าแหละมีอิสระต่อกันนิเนอะ
แต่ดูแลเป็นเอกหน่อยเถอะ เวลาของเค้าเลยไม่ได้เพราะไม่มีนายเลยนะเต็งหนึ่ง
อย่าเป็นคนผลักในเป็นเอกต้องไปอยู่ในโลกนั้น
เราไม่อยากเกลียดเต็งหนึ่งหรอกนะ
ขอเกลียดไอ้คนที่จงใจส่งของแบบนั้นมาถึงสามรอบดีกว่า
ดูแลหัวใจของตัวเองหน่อยหนึ่ง อย่าทำให้เจ็บเลย เพราะบอกว่ารักกันมากนิน่า
(อิน)
-
ไม่ชอบเต็งหนึ่ง เห็นการตอบไลน์คนที่เพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วัน สำคัญกว่าการโทรหาแฟน
เกลียดหยก ไม่ว่าจะเข้ามาเพื่อจุดประสงค์อะไรก็ตาม แต่เป็นตัวที่ทำให้ความสัมพันธ์ของชีวิตคู่คนอื่นเริ่มมีปัญหา
-
ไอ้ เต็งหนึ่ง มันไม่สำคัญหรอกนะที่แก รั้งเป็นเอกกลับจาก โลกสีดำแห่งจินตนาการณ์
แต่ มันสำคัญ ที่แก ลืมโทรบอกเป็นเอก ว่าแกแล่นไปแรดอยู่ที่ใหน
แล้วเวลาตั้งกี่ชั่วโมง ที่แกลืมเป็นเอก ที่แกไปใจเต้นกับผู้หญิง
ที่แกไปมัวเขินอายกับการที่เพื่อนๆแซวแกกับผู้หญิงที่เพิ่งเจอ
แกไปกินเหล้ามีเวลาแซทโต้ตอบกับผู้หญิง มีเวลาดื่มอวยพรให้รุ่นพี่
แต่แก แค่ไม่มีเวลาโทรหาเป็นเอกซินะ นี่ฉันต้องเห็นใจแกใช่ใหม ฟายยหนึ่ง
ถ้าคุณชายเป็นเอกของฉันเป็นอะไรไป ฉันจะเหยียบแกให้จมดินเลย ไอ้ เต็งหนึ่ง :z6: ฮึ่ย
โถ๋..คุณชายเป็นเอก ของป้า พ่อคุณ ทูนหัวของบ่าว กอดดดด :กอด1:
-
ไม่เข้าใจว่าทำไมหนึ่งต้องทำแบบกั๊กๆ
ไหนบอกไม่อายแต่ทำไมเหมือนไม่อยากให้คนอื่นรู้
แถมพอมีชะนีแอ๊บเข้ามาก็โลเล....ไม่ชอบเลยอ่ะ
:3125: :angry2:
-
ไม่มีเต็งหนึ่ง เวลาของเป็นเอกไม่เดิน
แต่ถ้าเวลามันต้องเดินไปพร้อมกับความเจ็บปวดก้อย่าเลย...
สงสารเป็นเอก ไอ่ตัวเชี่ยมันทำเหมือนไม่รัก แต่แค่สงสาร
จะมีใครที่สนใจตอบไลน์ชะนีด้านแอ็บมากกว่าคนรักตัวเอง?
ก้แค่ไอ่ตัวโลเลทั้งนั้นอะ
ไม่อยากให้เอกต้องมาเสียใจเพราะเรื่องจอง ผช.โลเล กะชะนีแอ็บใสเลย
-
หนึ่งทำไมเป็นคนขี้ลืมฮะ อย่าลืมเป็นเอกอีก!! เข้าใจนะ!?
ยังคงเป็น#ทีมเป็นเอก อย่างต่อเนื่อง
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
เต็งหนึ่ง....พ่อคุณชายโลเลล :m31: :m31: :m16: :m16: :fire: :fire: :m31: :m16: :angry2: :serius2:
''ตาแป๋วสบตากับตาคม ก่อนจะต่างหลบตากันด้วยความรู้สึกบางอย่าง'' ประโยคนี้นี่คือแบบอะไร :z3: o18
เราอ่านแล้วก็รู้ว่าหนึ่งเป็นคนที่คอยช่วยเอกในวันที่เอกต้องการใครสักคนที่สุด
อยากรู้ว่าอยู่เพราะรักหรือแค่ไม่อยากให้เอกหายไป.. :o12: :sad4:
#ทีมเป็นเอกผู้น่ารัก :hao3:
-
โลเลจริงๆนะพ่อคุณ ถ้าเป็นเองเป็นอะไรไปล่ะก็....... :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เต็งหนึ่งเป็นเหมือนโลกทั้งใบของเป็นเอกเลยนะ แรกๆ หนึ่งก็ดี พอมีชะนีหยกเข้ามาเอเริ่มไม่ดีละ
เพราะดูจะหวั่นไหวด้วยหลายรอบ นี่ขนาดเอกยังไม่รู้นะ ถ้ารู้จะเสียใจขนาดไหน หนักแน่นหน่อยดิพระเอก
อยากให้เป็นเอกเข้มแข็งกว่านี้ อยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง เชิดใส่แบบสวยๆ 5555 #ทีมเป็นเอก นะคะ รักมาก
ขอบคุณค่ะ
-
เห็นด้วยกับคุณ Autonomyz ทุกประการค่ะ
ความน่ารักของเป็นเอกไม่ได้ช่วยให้เราหายเกลียดเต็งหนึ่ง
การที่เต็งหนึ่งมาเทคแคร์เป็นเอกวันนี้ก็ไม่ทำให้เราประทับใจ
เพราะมีชะนีแอ๊บแบ๊วโผล่มา!
เราเกลียดผู้ชายแบบเต็งหนึ่ง ผู้ชายโลเลที่แค่เจอผญแบบนี้
ก็จิตใจโลเลไปหาคนอื่นเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
ทำไมอ่ะหนึ่ง ทำไมถึงกล้าพูดว่ารักเป็นเอกแต่กลับทำใจดีใจเต้นไปกับชะนีแอ๊บแบ๊ว
กรุณาหนักแน่นหน่อยดิ มีแฟนแล้วก็ปฏิเสธเขาไป คนเรามันต้องรู้ดิขอบเขต
ว่าน้อง เพื่อน แฟน แต่ละคนได้แค่ไหน
โง่หรือโง่ นี่ไม่รู้จริงว่าชะนีหยกมันกำลังอ่อย ประโยคที่คุยกันมันอ่านดูก็รู้
แต่ที่น่าเจ็บใจคือคนของเราก็ยอมให้เค้าเข้ามาอ่อย
ทำเป็นพูดว่าเป็นเอกสำคัญที่สุด เหอะ
พอเจอชะนีก็ลืมคนรักแล้ว เนี่ยหรอ ที่บอกว่ารักมาก นายกลับลืมแฟนของนายไป
ถ้ามาช่วยไม่ทันจะทำไงหรอ?
ดูก็รู้ว่าเป็นเอกที่รักมากกว่า เหอๆ
ถึงจะยังไม่ได้นอกใจ แต่พฤติกรรมเเบบนี้ มันทำให้คนรักกันต้องเสียใจนะเว้ย
มีแฟนแล้วก็กรุณาสำนึกได้ว่ามีแฟนแล้ว
ไม่ใช่ทำตัวมีแฟนแล้วแค่อยู่ต่อหน้า แต่พอลับหลังก็ทำเป็นไม่มีแฟน
ถึงจะบอกคนอื่นหรือไม่บอก คนอื่นจะรู้หรือไม่ มันก็คือจิตสำนึกนะว่าคุณมีแฟนแล้ว
กรุณาให้เกีรยติแฟนของคุณเช่นเดียวกับที่เค้าให้เกียรติคุณด้วยเต็งหนึ่ง
#ทีมเป็นเอก #เกลียดผู้ชายโลเล #เกลียดคนใจง่าย #เกลียดชะนีแอ๊บแบ๊วแรดเงียบชอบอ่อยผู้ชายที่ชื่อหยก
ฮึ่ม.........
มันไม่ถูกเลยจริง ๆ
//ขอวิพากษ์วิจารณ์เต็งหนึ่งด้วยแรงอารมณ์และความอินนะคะ
เต็งหนึ่งที่เป็นโลกทั้งใบของเอก แต่หนึ่งกำลังทำอะไรอยู่
กำลังจะหลงหยกรึเปล่า น้องที่น่ารัก แอ้บแบ้ว จะเข้ามาจีบ รู้ตัวไหม ?
ทำตัวแบบนี้ มันแย่เกินไปอะ รู้ว่ามีสิทธิ์จะทำ แต่ในความเป็นแฟนแล้ว
ถึงตัวเองจะเขินเวลามีคนถามถึงเอก แล้วยังไง เอกเคยอายหรอที่จะบอกว่าหนึ่งเป็นแฟน ?
จากที่อ่านผ่านมา เอกไม่เคยไม่กล้าบอกใครว่ามีหนึ่งเป็นแฟน แต่กลับเป็นหนึ่งเองซะเปล่า
ที่ไม่มีความชัดเจน มาทำลืมแบบนี้
เห็นมั้ยล่ะ กล่องที่ว่า ส่งมาถึงเป็นครั้งที่สาม ? เพราะความผิดพลาดตัวเองแท้ ๆ ขอตำหนิหนึ่งเลยจริง ๆ
อีกอย่างคือเอกมีปม รู้ทั้งรู้ แค่เด็กคนนั้นไลน์มา ทำให้ลืมที่จะโทรบอก เป็นไงล่ะ ?
เพราะการทำตัวแบบนี้เลยแท้ ๆ แล้วครั้งหน้ายังจะมีกับน้องนี่ไหม
อิน้องนี่มาสืบอะไรรึเปล่า ที่ว่าถามว่าไม่ได้เป็นแฟนเอก จะเอาจริงหรอ ก็ถูกของน้องถ้าจะจีบได้แบบไม่ผิด
ถ้าหนึ่งไม่ยอมบอกให้ชัดเจนอะนะ ไม่ชอบเลย หวั่นไหวง่าย ไม่คิดถึงคนข้างหลัง
กลัวใจว่าจะเลยเถิดไปถึงวันที่หนึ่งอาจจะเริ่มชอบหยก //จะมีวันนั้นไหมคะเนี่ย อย่านะ อย่านะ
ไม่รู้ว่าเอกจะเป็นยังไงอะ...
#ทีมเป็นเอก
ขอร่วมแท็ค #เกลียดชะนีแอ๊บแบ๊วแรดเงียบชอบอ่อยผู้ชายที่ชื่อหยก
ด้วยคนค่ะ
รอติดตามชมตอนต่อไป
// อินและความรู้สึกล้วน ๆ เข้าถึงซีนอารมณ์สุด
-
:katai1: นี่ขนาดแค่หลง ลืม ไปชั่วขณะยังทำให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นทั้งๆที่น่าจะรู้แต่ยังทำ เคืองค่ะเคืองมากแถมเรื่องยัยหยกนี่ มันจะแอ๊บจะแบ๊วไรปานนั้น วุ้ยยย
-
เห้ยยยยย แบบบบเป็นเหี้ยไรมากป่ะหนึ่ง มีแฟนแต่หวั่นไหวง่ายๆแบบนี้ แถมยังโลเล พูดไม่เต็มปากว่ามีแฟน เอกคืออะไรสำหรับหนึ่ง อยากรู้จริงๆ เพราะสำหรับเอกหนึ่งคือโลกทั้งใบของเอก เอกถ้าจะใจร้ายกัยเอกขอเถอะอย่าทำอะไรที่มันกระทบจิตใจเอก เพราะถ้ามันหนักจนเอกไม่อยากอยู่จะทำยังไง ทุกสิ่งมันเกิดขึ้นได้
ถามจริงๆายเหรอที่จะบอกว่าเอกเป็นแฟน แต่กับผู้หญิงคนนั้นทำไมไม่อาย แค่เริ่มคุยยังลืมเอกได้ ถ้าต่อไปเอกจะเป็นยังไง
จะทำอะไรช่วยคิดเยอะๆ ช่วยนึกถึงจิตใจเอกบ้าง
อ่านไปมือสั่นไปเป็นของของพี่
-
หมั่นไส้เต็งหนึ่ง แล้วตกลงแกรักเป็นเอกจริงๆหรือป่าว
หรือแค่สงสารที่เขามีปมก็เลยไม่กล้าทิ้ง
ถ้าเป็นอย่างนั้นก็สงสารเป็นเอกมาก
ผู้ชายโลเลจิตใจไม่มั่นคงคือมันไม่แค่เออผญ.คนนี้นิสัยดีน่ารักดีชื่นชมแบบธรรมดา
แต่แกเล่นกับเขามีคุยโทรคุยไลน์ลูบหัวลูบหางแหม่!รู้จักกันกี่วันเชียว คิดจะสานสัมพันธ์กันใช่ไหม ฮึยยยยย
คนอ่านมโนไปไกลเลยจ้า ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆๆ
:pig4:
-
กริ๊ดดด ทุกคนอินมาก ปลื้มมมมมม
-
หนึ่งบ้าๆๆๆๆๆ
ฮือออออ
ทำไมทำอย่างนี้ล่ะ
สงสารเอกอ่ะ ทั้งรักทั้งสงสารเลย
ว่วนหนึ่ง หมั่นไส้อ่ะ
ไม่ชัดเจนไรสักอย่าง
เอกก็บอกเเล้วไงว่าไม่อาย
แต่พอโดนล้อก็ปฏิเสธตลอด เบื่อจัง
ดูไม่ชัดเจนเลย
ตอนนี้ก็เหมือนจะหลงหยกอีก
เฮ้อออออออ
ถ้าเอกเป็นไรก็ความผิดแกคนเดียวเลยนะ
แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังละกัน
-
หนึ่งบ้าๆๆๆๆๆ
ฮือออออ
ทำไมทำอย่างนี้ล่ะ
สงสารเอกอ่ะ ทั้งรักทั้งสงสารเลย
ว่วนหนึ่ง หมั่นไส้อ่ะ
ไม่ชัดเจนไรสักอย่าง
เอกก็บอกเเล้วไงว่าไม่อาย
แต่พอโดนล้อก็ปฏิเสธตลอด เบื่อจัง
ดูไม่ชัดเจนเลย
ตอนนี้ก็เหมือนจะหลงหยกอีก
เฮ้อออออออ
ถ้าเอกเป็นไรก็ความผิดแกคนเดียวเลยนะ
แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังละกัน
-
เอกเป็นแบบที่เราคิดจริงๆด้วยโอ๊ย หนึ่งแกอย่าทำแบบที่ฉันคิดว่าแกอาจจะทำ เข้าใจไหมหนึ่ง อย่าทำ
เอกเป็นอะไรไปเพราะแกฉันไม่ยอมจริงๆนะหนึ่งงง
ปล. นิดนึงนะ..
คือเราไม่รู้ว่าเรารู้สึกไปเองไหม แต่เวลาเราอ่าน ทุกฉากที่เอกทำให้หนึ่งจะเล็กน้อยแค่ไหน ตั้งแต่ฉีกไก่ให้ ปิ้งอาหารให้ นั่งอมยิ้มมอง บอกว่าไม่เคยอาย เรารู้สึกจริงๆว่าเอกทำเพราะรักหนึ่ง เพราะรักถึงทำให้ มีความสุขที่คอยทำนั่นนี่ให้หนึ่ง ..ในขณะที่เวลาเราอ่านเต็งหนึ่ง.. เราก็รู้สึกว่าหนึ่งรักเอก..แต่มันคนล่ะแบบกะเอกรักอะ..
เรารู้สึกว่าหลายๆอย่างที่หนึ่งทำให้เอก..เหมือนทำเพราะชินมากกว่าน่ะค่ะ.. เหมือนความเคยชินเวลาเราอยู่กับเพื่อนสนิท ถ้สเขากินอะไรที่มีหอมเราต้องกินให้อะค่ะ(..).. คือความรู้สึกมันจะต่างกับเวลาทำให้แฟนอยู่นะ..
นี่เป็นหนึ่งในหลายปัจจัยที่ทำให้เราไม่ค่อยไว้ใจในความรักของหนึ่ง...
-
หนึ่งนายรักเป็นเอก จริงหรือเปล่า หรือแค่รู้สึกสงสาร
ถ้ารักช่วยดูแลด่วน เพราะถ้าแกเผลอ ปันใจเมื่อไหร่ แกจะไม่มีทางได้ เป็นเอก คืนมาง่ายๆหรอกนะ
-
มารอเป็นเอก น้องแบมจะมาลงไหม
ถ้าไม่มาคงรอยาว เพราะน้องแบมลาไป ตปท หลายวันเลย
รอเป็นเอก และยังเคืองอินังหนึ่งอยู่นะ
-
ตอนที่ 8
สองร่างเดินเคียงข้างกันลงจากแท็กซี่มาที่โรงพยาบาลเดิม…แต่ไปแผนกจิตเวช มือหนากุมมือซีดไว้แน่น วันนี้คนตัวซีด ดูซีดกว่าเก่า… วันนัดพบจิตแพทย์ประจำตัว
“สวัสดีค่ะคุณเป็นเอก สวัสดีค่ะคุณเต็งหนึ่ง”
พยาบาลยิ้มแย้มแจ่มใส
“สวัสดีครับ”
เต็งหนึ่งยิ้มกลับแต่อีกคนยังคงเงียบ
ยื่นบัตรนัดก่อนจะมานั่งรอที่โซฟาสีขาว…คนหน้านิ่งเอนตัวลงพิงไหล่แกร่ง ไม่มีคำพูดอะไร ไม่มีคำปลอบให้หายกังวล แค่กุมมือไว้แน่นๆ ตาคมมองไปที่สมุดบันทึกปกหนังสีน้ำตาลข้างตัวอีกฝ่าย…สมุดที่เขาไม่เคยเปิด
นิ้วโป้งสากไล้หลังมือซีดวนไปมา…สันจมูกโด่งจรดลงหอมกลางกลุ่มผมนิ่มก่อนพยาบาลจะเดินมาเรียกให้เข้าพบคุณหมอ
“กูรอนี่นะ”
“อือ”
ขายาวก้าวไปข้างหน้าช้าๆ…จนกระทั่งแขนยื่นไปจนสุด…จนกระทั่งมือจับกันไว้ค่อยๆหลุดออก…ปลายนิ้วค่อยๆละจากกัน…
“สวัสดีครับ”
คุณหมอยิ้มชวนคุยเรื่องทั่วไป คนพูดน้อยตอบเท่าที่ตอบได้ก่อนคุณหมอจะขอดูสมุด…สมุดบันทึกประจำวันของเป็นเอกที่คุณหมอให้เขียน จนตอนนี้ก็เกือบแปดเดือน
สมุดที่เต็งหนึ่งไม่เคยเปิดอ่าน…เพราะเป็นเอกไม่อยากเป็นคนป่วยในสายตาของเต็งหนึ่ง และเต็งหนึ่งไม่เคยถามถึงเลยสักครั้ง
“ยังปวดหัวอยู่มั้ยครับ”
พยักหน้า
“งั้นกินยาต่ออีกเดือนก่อนนะครับ อย่าปล่อยให้ตัวเองปวดหัว”
“ครับ”
“สมุดเขียนทุกวันเลยนะเนี่ย วาดรูปด้วยนะ”
คุณหมอเปิดผ่านๆพร้อมยิ้มเหมือนเดิมแม้จะรู้ว่าหน้าแรกๆของบันทึกมีเพียงลอยปากกากดหนักๆเป็นเส้นที่ดูไม่รู้เรื่อง มีแต่เส้นแข็งๆทั่วหน้ากระดาษ…จนกระทั่งเส้นเริ่มกลายเป็นตัวอักษรในเดือนที่สองเข้าไปแล้ว…เริ่มเป็นลายมือยุ่งๆที่เขียนบันทึกสั้นๆ…และรูปวาดที่มีเพียงกล่องสีดำ…กล่องสีดำคือตัวแทนความมืดที่เจ้าตัวฝันถึง …คิดว่าเป็นความฝันทั้งๆที่เป็นโลกที่ตัวเองสร้างขึ้นมา
เดือนที่สี่ไม่มีกล่องดำแล้ว ลายมือเป็นระเบียบเรียบร้อยผ่านปากกาหมึกซึมที่เจ้าตัวเคยเอามาให้ดู ปากกาด้ามสีทองคอนกแร้งราคาแพง…สลักชื่อ AKE- AKARA เริ่มเปิดใจเรื่องครอบครัวที่เสียไป
จนกระทั่งบันทึกเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา…กล่องดำกลับมาอีกครั้ง…ถูกวาดและถมด้วยหมึกดำจนเต็มหน้ากระดาษ กล่องขยายใหญ่กว่าเดิม
“ฝันเรื่องนี้อีกแล้วหรอครับ”
พยักหน้าหลุบตาลงมองโต๊ะ
“หมอก็ชอบฝันเรื่องเดิมๆนะ แต่ของหมอเป็นเสือตัวใหญ่กระโดดใส่หมอทุกที หมอเคยบอกวิธีพิชิตความฝันแล้วจำได้มั้ยครับ?”
“ถ้าเห็นอีก…ให้บอกตัวเองว่าเป็นแค่ฝันแล้วก็จะตื่น”
“ใช่แล้ว คราวหน้าอย่าปล่อยให้ตัวเองฝันร้ายอีกนะครับ ตื่นขึ้นมาแล้วฝันเรื่องใหม่ดีกว่า”
“ผม…ลืมตื่น”
“อย่าลืมนะครับ … ลืมตื่นแล้วเต็งหนึ่งจะอยู่กับใครจริงมั้ยล่ะ ฮ่าๆ”
คำพูดที่ดูเป็นมุกตลกแต่ไม่ใช่…ชีวิตของเป็นเอกมีแค่เต็งหนึ่ง ในบันทึกก็มีแต่เรื่องเต็งหนึ่ง แรงจูงใจหนึ่งเดียวในชีวิตของคนป่วย ฟางเส้นสุดท้ายที่ยังกำไว้แน่น
“อื้อ”
เต็งหนึ่งไม่อยู่เขายังเหงา…ถ้าเขาไม่ตื่น…เต็งหนึ่งคงเหงาเหมือนกัน
อย่าฝันอีก…อย่าลืมตื่นอีก…
“งั้นต่อไปคิวเต็งหนึ่งแล้วเนอะ ไปเรียกเต็งหนึ่งเข้ามาเลย รายนั้นน่ะต้องดูแลดีๆ ป่วยหนักมาก”
ไม่ได้ป่วยแต่เพื่อหลอกให้อีกฝ่ายมาหาหมอให้เป็นปกติ ไม่อยากให้รู้สึกแปลกแยก…เลยต้องมาด้วยกัน มาคุยกับหมอว่าเกิดอะไรขึ้นในแต่ละวันของเป็นเอก
“มีคนส่งรูปเครื่องบินกับจดหมายของอาอัครมาครับหมอ แล้วเอกมันก็หลุดไปเลย …กล่องที่สามแล้ว สองครั้งแรกผมเอาไปทิ้งก่อนมัน
เห็น แต่คราวนี้ไม่ทัน”
“คุยกับฉัตรชัยหรือยัง?”
หมอประจำตัวที่เป็นเพื่อนกับคุณเอกอัคราที่จากไป…คิ้วขมวดแน่นเพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เล่นๆ ลูกของเพื่อนก็เหมือนลูกตัวเอง เห็นมาตั้งแต่เด็ก… เด็กผู้ชายพูดน้อยที่แววตาสดใสกลายมาเป็นชายหนุ่มที่แทบไม่พูดเลย…
คุณฉัตรชัยทนายประจำตระกูลนฤนาทเป็นอีกคนที่ไว้ใจได้
“ผมโทรไปหาอาฉัตรแล้ว”
“คงเป็นเรื่องผลประโยชน์ เอกจะ 20 แล้ว พินัยกรรมจะต้องเปิด ถ้าเอกสภาพร่างกายกับจิตใจไม่พร้อมก็ถือหุ้นทั้งหมดของตระกูลไม่ได้ คนรับผลประโยชน์ก็ต้องมาวัดกันต่อว่าจะเป็นใคร เอกรินทร์ หรือ เอกอรุณ หรือ เอกบดินทร์”
เต็งหนึ่งกุมขมับ…ปัญหาครอบครัวคนรวยที่พี่น้องไม่สนิทกัน อย่างกับในละคร สงสารแต่เป็นเอก…และเขาก็เป็นแค่คนธรรมดาที่แทบช่วยอะไรไม่ได้เลย
“ผมสงสารไอ้เอกมัน อามันแต่ละคนผมเคยเจอ…ผมดูไม่ออกจริงๆว่าใครทำ หลานแท้ๆแถมหลานคนเดียวด้วย อามันไม่เห็นมีลูกสักคน”
“บ้านนี้เขาปกติกันที่ไหนล่ะ อัครมันเลยเหนื่อยกว่าเพื่อนเพราะมีน้องบ้าๆ”
น้อง…ที่ฆ่าพี่ตัวเอง…เรื่องที่สืบกันมาสักพักซึ่งปมกำลังคลายไปทีละนิดๆแต่ไม่คิดจะบอกให้เด็กสองคนนี้รู้…แค่ให้ดูแลกันไปให้ดีที่สุดเท่าทีจะทำได้ก็พอ
“หมอไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลมันเอง”
ตาคมฉายความมั่นใจเต็มเปี่ยม
“ฝากด้วยนะหนึ่ง ลำบากเรามาตลอดแล้วล่ะ”
“ช่วยไม่ได้ ดันรักมันอ่ะหมอ ผมรู้ว่าเรื่องมันซับซ้อนเกินกว่าผมจะช่วยอะไรได้ แต่ถ้ามันอยู่กับผม ผมจะดูแลมันเอง อาจจะประคบประหงมมันไม่ได้ทุกเรื่องแต่ผมจะพยายาม”
“ขอบคุณมาก เอาล่ะเอาวิตามินซีไปกินเป็นเพื่อนเอกต่อไปนะ”
“เบื่อจะกินยาเป็นเพื่อนมันแล้วนะ แต่ก็เอาเหอะบำรุงตัวเอง”
“เออน่า กินไปจะได้ขาว ว่าแต่เอกยอมขับรถสักคนยัง?”
“ยังเลยครับ จอดนิ่ง ผมนี่น้ำลายหยดทุกวันเวลาเดินผ่านแลมโบกินี่เอย เบนซ์สปอร์ตเอย .. พอร์ชเอย โอ้โหหห เป็นสิบคัน เฮ้ออออ”
“หมอว่า…ลองดูก็ได้นะ หนึ่งขับก่อนก็ได้แต่พาเอกไปนั่งด้วย หาเรื่องขับหน่อย วันฝนตกอะไรแบบนี้ แล้วมาบอกด้วยว่าอาการเป็นยังไง แต่เห็นใช้นาฬิกา ปากกาของพ่อได้แล้วก็ถือว่าโอเค ยากสุดคงให้กลับบ้าน เข้าไปดูวันก่อนอย่างกับบ้านร้าง”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมลอง”
สองร่างเดินคู่กันมานั่งรอจ่ายยา…กระปุกเหมือนกัน…คนหนึ่งเป็นยาจริง…อีกคนเป็นวิตามินซี
ตาสวยหลุบมองสติกเกอร์ที่แปะบนกระปุกของเต็งหนึ่งแล้วกังวล…ยาระงับอาการภูมิแพ้สัตว์เซลล์เดียว…ถึงจะดูตลกเมื่อเทียบกับยาแก้ปวดหัวตัวเองแต่ขนาดหมอสั่งยาให้ก็คงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่รู้ว่าสัตว์เซลล์เดียวที่มองไม่เห็นจะมีกี่ตัว
ตาคมมองฉลากตัวเองแล้วจะกัดลิ้นตาย…หมอนะหมอ…คิดโรคเท่ๆให้ก็ไม่ได้ คนบ้าไรแพ้สัตว์เซลล์เดียว
“เอก ไปเชียร์กูเตะบอลด้วย”
“วัน?”
“มะรืน นัดแรกกับศิลปกรรม หาเรื่องจัดงานชิบหายมหาลัย คราวก่อนก็บอลเฟรชชี่ เฟรชชี่บ้าไรมีแต่ปีอื่นลง คราวนี้บอลกระชับสัมพันธ์”
บ่นแต่ตาวาว
“อือ”
“เย็นนี้กินไรดี”
“กุ้ง”
“งั้นไปกินบุฟเฟ่ต์กุ้งปะล่ะ อยากกินเหมือนกัน”
พยักหน้าตกลง
“พี่ครับงั้นไปถนน….”
ร้านบุฟเฟ่ต์กุ้งกระทะที่ราคาแพงกว่าหมูกระทะทั่วไปแต่ของทะเลสดมาก
สองคนนั่งคู่กัน….แล้วทุกอย่างก็เหมือนเดิม…แรกๆช่วยกันย่าง…หลังๆย่างคนเดียวแถมแกะกุ้งให้ด้วย
คนไม่ชอบเลอะเทอะก็ต้องยอมเลอะแกะกุ้งให้…สีหน้าไม่ได้มีความหงุดหงิดแม้แต่นิดเดียว
“เอก เอาปูมั้ย?”
“อยากกิน?”
“อือ อยากกินอ่ะดูดิตัวโคตรใหญ่”
มองมือตัวเอง…แกะไหวล่ะมั้ง
“อือ”
“ไปเอาก่อน เชี่ยปูกูมาแล้ว หึหึหึหึ”
แล้วก็ได้ปูมาแกะเพิ่มแต่แกะไม่ออก คนก้มหน้าก้มตากินเงยขึ้นมา
“มึงนี่เลิกแกะให้กูเหอะ กูกินช้าแต่แกะเองได้ มือมึงเจ็บหมด เอามานี่กูแกะเอง”
มือหน้าคว้าปูจับกระดองไว้มั่นเอานิ้วโป้งหัวแม่มือสองข้างกดตรงท้องทีเดียวปูก็แบะเป็นสองข้าง
“เอ้า เอาขาปูไปกินนะจ๊ะน้องสาวคนสวย พี่ชายแกะให้ด้วยรัก”
หัวกุ้งแม่น้ำปะทะหน้าเต็มๆ
“เชี่ยมันเลอะ!”
“สม”
บ่นกระปอดกระแปดแต่ไม่ปาคืน แค่หยิบทิชชู่มาเช็ด…ไม่อยากให้หน้ามันเลอะ
สามชั่วโมงผ่านไปก็กลับมาที่ห้องเดิม เต็งหนึ่งนอนแผ่บนโซฟาเพราะอิ่มจนแน่นจนกระทั่งความเย็นสัมผัสใบหน้าให้หันไปมอง…ขาดไวน์
เป็นเอกนั่งลงพร้อมวางแก้วไวน์สองแก้ว
กินอาหารทะเล…ต้องดื่มไวน์ขาว
“รินมาเลย”
มือซีดรินไวน์ไปเกือบครึ่งแก้วก่อนจะส่งให้อีกคน ก่อนถือแก้วตัวเองแกว่งเบาๆหลับตาสูดกลิ่นไวน์ก่อนจะยกแก้วจรดริมฝีปากจิบ
ความละเลียดของเป็นเอก…ที่เต็งหนึ่งมองว่าคนอื่นทำคงดูดัดจริตในสายตาตัวเอง
มือหนาคว้าแก้วกระดกทีเดียวหมดแก้ว…ไวน์ก็แพงไม่เห็นอร่อยเท่าเหล้า
สนามบอลของมหาวิทยาลัยวันนี้สแตนสองฝั่งถูกจับจองจนแน่นพรึ่บเพราะเป็นนัดเปิดคู่แรกของสองคณะที่มีความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนแนบแน่นที่สุดจากการรับน้องอันเป็นตำนาน
ฟากขวาจับจองโดยศิลปกรรมที่รวมบรรดาอาร์ตติส ป้ายผ้าเชียร์ กลองเชียร์จนแน่นสนาม
ฟากขวาก็มีแต่ผู้ชายหน้าเข้มในชุดชอปสีประจำมหาวิทยาลัยนั่งกันจนแน่น
ส่วนตรงกลางก็มีคณะอื่นมานั่งกันเต็ม ผู้ชายมาดูเชิงบอลเพราะนักบอลตัวจริงมหาลัยอยู่คณะวิศวะกันซะเยอะ ส่วนผู้หญิงและเพศทางเลือกมาดูนักบอลเพราะสองคณะนี้นักบอลหล่อ
กัปตันทีมวิศวะในชุดสีดำเบอร์ 1 วอร์มร่างกายอยู่ริมสนาม ผมยาวระต้นคอปลิวไปตามลม
“ใครมียางรัดผมบ้างวะ เหี้ยแม่งขาด”
“ไม่มีโว้ย”
แมทตอบกลับก่อนจะเริ่มวิ่งเหยาะๆอยู่กับที่
“เชี่ย ผมปิดตา โวะสงสัยต้องตัดแล้วกู”
“เชรด บนสแตนมีของดี”
ทุกสายตามองตามก่อนจะได้ยินเสียงกริ๊ดดังมาเบาๆจากกลุ่มผู้หญิงที่มีผู้ชายร่างสูงเดินผ่าน…เป็นเอกเดินมานั่งค่อนไปทางฝั่งวิศวะ มาคนเดียวพร้อมหมวกกันน็อคในมือ…เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนกับกางเกงยีนส์สกินนี่เดฟสีดำและรองเท้าสนีกเกอร์วาเลนติโน่คู่เดิม
“นั่นๆ มานั่งฝั่งวิศวะ เป็นซิกแนลว่าเชียร์พี่หนึ่งเราใช่มั้ยครัช”
รุ่นน้องส่งเสียงแซวเลยได้หน้าตาแยกเขี้ยวกลับไป
มือหนาล้วงกระเป๋าหยิบมือถือขึ้นมาเข้าโปรแกรมไลน์
TengNeung’s 1 : เขินจังมาเชียร์กู (สติกเกอร์กระต่ายส่งจูบ)
PenAke’s 1 : อือ
…..โรแมนติกมาก…
TengNeung’s 1 : ขอกำลังใจหน่อยดิ
PenAke’s 1 : ยังไง
TengNeung’s 1 : ยืนทำท่าหัวใจส่งมาให้กู
PenAke’s 1 : …
TengNeung’s 1 : โอ๋ พูดเล่นนนน มาก็ดีใจแล้ว อย่าไปเหล่สาวข้างๆนะเว่ย
ไม่ตอบเหมือนเดิม
“พี่หนึ่งงงงง”
เสียงใสดังขึ้นจากด้านหลังที่ไม่มีสแตน เพราะเขาจัดให้นักกีฬานั่งตรงข้ามกับสแตน แต่สาวน้อยกลับเดินอ้อมสนามมา
“หือ”
“หยกเดินมาเชียร์ แหะๆ”
“เชรดดด แฟนคลับติดสนาม”
แมทส่งเสียงแซว
คิ้วเข้มขมวดเพราะคิดว่ามันมากเกินไป แล้วเป็นผู้หญิงคนเดียวขนาดสก๊อตที่ไม่เตะบอล(เล่นแต่บาส)ยังไม่เดินมาถึงตรงนี้
“ไปที่สแตนไป”
เสียงเรียบ
“พี่หนึ่งโกรธหยกหรอ…”
เสียงอ่อย
“เปล่า”
เสียงอ่อนลง แต่หน้ายังเครียด
“ไม่ครับน้อง คือว่ามันเฉพาะนักกีฬาแล้วดูดิมีแต่ผู้ชาย น้องเดินมามันแปลกๆไง กลับไปสแตนดีกว่า”
แมทช่วยไกล่เกลี่ยเพราะฝ่ายหนึ่งก็หน้าเหมือนจะฆ่าคน ฝ่ายหนึ่งก็จะร้องไห้
“ค่ะ หยกไม่รู้ ขอโทษนะคะ”
ยกมือไหว้
“เอ้าไหนๆก็มา ขอยางรัดผมเส้นนึงให้หนึ่งมันหน่อย มีปะครับ”
“ไม่มีอ่ะ อ้ะเอาที่หยกมัดอยู่ก็ได้ค่ะ”
ผมดำที่รวบไว้ถูกปล่อยจนยาวเต็มแผ่นหลัง กลิ่นแชมพูหอมกำจายให้คนใกล้ได้กลิ่น…หนังยางกระต่ายสีชมพูส่งให้เต็งหนึ่ง
“รับไว้ดิ เดี๋ยวผมทิ่มตามึงตอนวิ่งหรอก”
“เออๆ ขอบคุณมากครับ”
มือหนารับมาก่อนจะมองจนคนตัวเล็กวิ่งกลับไปทางสแตนจึงดึงหนังยางขึ้นรวบผม …ยาวกว่าเดิมแล้วจากจุกเล็กๆเริ่มเป็นหางม้า
“โหยมึงทำเป็นหน้าเข้ม น้องเขาชอบมึงเลยมาหา เด็กมันเสียกำลังใจหมด”
“ชอบกู เลยมาถึงนี้หรอ กูว่ามันเยอะไป”
“แหมพี่หนึ่ง วันก่อนยังเห็นไปส่งงงงงง ผมอยู่หอเดียวกับหยกอ่ะ”
รุ่นน้องในทีมยิ้มแซวแต่คิ้วเข้มเลิกขึ้น
“ถ้ากูไปส่งแล้วต้องชอบ ป่านนี้กูได้แฟนทั้งรุ่นแล้วมั้ง เลิกชอปดึกก็ไปส่ง แม่งขี้เกียจเดินก็ไปส่ง แต่ละตัวทำตัวราวนางฟ้า”
บ่นขำๆแต่ไม่ได้จริงจังเพราะผู้หญิงในรุ่นมีห้าคน ผู้ชายทุกคนก็เลยเหมือนเบ๊พวกเธอ
“ไม่ชอบน้องเค้าหน่อยหรอวะ เห็นมึงก็ยังยิ้มเขินๆอยู่”
“ไอ้เหี้ยแมท กูไปส่งเขาแค่สองครั้งต้องชอบเลยหรอวะ พวกไอ้วุ้นกูไปส่งตั้งแต่ปี1 ไม่ต้องแต่งงานกับพวกมันเลยรึไง น้องเขาก็น่ารักอยู่…แต่กูก็เห็นเป็นน้องธรรมดาเนี่ยแหละ เค้าติดฝนกูเห็นมันดึกก็ไปส่ง เป็นคนอื่นกูก็ไป เลิกชงครับแหม่ แซวมาเยอะแล้วเดี๋ยวน้องเขาคิดไปไกลอีก งานเข้ากูอีก ส่วนเรื่องเขินตอนแซวกับใครกูก็เขินหมดแหละ นิสัยแก้ไม่หายนี่หว่า”
เต็งหนึ่ง… เขินง่ายเกินไป เจ้าตัวเลยต้องเก็บอาการไว้ภายใต้หน้าเครียดๆ
“เชรด เปิดใจเต็งหนึ่ง ประหนึ่งดารามีข่าวฉาว ที่รีบแก้ตัวนี่กลัวใครเข้าใจผิดครับ?”
เพื่อนร่วมทีมอีกคนตะโกนถาม
“กลัวเมียมึงเข้าใจผิด เพราะพึ่งมาขอเป็นกิ๊กกู”
“ไอ้เชี่ย!!!!”
จบเกมส์ไปด้วยสกอร์ 3-1 วิศวะชนะ กองเชียร์เริ่มทยอยเดินออก ส่วนนักกีฬาสองคณะก็เดินไปจับมือกัน บอลกระชับสัมพันธ์ไม่มีใครติดใจอะไร
“เชี่ยเหนื่อย”
แมทนอนแผ่หลาขอบสนามกับบรรดานักบอลที่นอนตายนั่งตายกันเป็นแถบ หนึ่งในนั้นก็คือเต็งหนึ่งเพราะวิ่งขาดใจ นัดแรกเปิดสนามไม่อยากแพ้
“แม่งโด้ปยามากันหรอวะพวกศิลปกรรม กูนี่สะดุ้งตอนไอ้หัวฟูวิ่งมาตัดบอล หน้าแม่งเหมือนจะกระโดดเขมือบหัวกูไปแดกข้างทาง”
แมททำหน้าสยองนึกภาพไอ้หัวฟูตัวโย่งเบอร์แปด…เบอร์เดียวกับตัวเองวิ่งเข้ามา
“มันชื่อปุ้นปีสองเอกกล้องครับพี่ เพื่อนโรงเรียนเก่าผมเอง”
“เพื่อนมึงน่ากลัวมาก ตัดบอลกูอยู่ได้”
“พี่แมทตัวเล็กไง ฮ่าๆ”
“สัส! มันต่างหากสูงไป ไอ้เหี้ยยยแม่งวิ่งก้าวเดียวเท่ากับกูสามก้าว”
“อะไรแมท อินเลิฟกลางสนามฟุตบอลหรอมึง”
“เชี่ยหนึ่งงงงงงงงง กูชอบผู้หญิง”
หัวเราะกันทั้งทีม มือหนาคว้ามือถือมาดูอีกรอบหลังจากมองไปที่สแตนแล้วไอ้ซีดมันยังนั่งที่เดิม
TengNeung’s 1 : เป็นไง เห็นตอนกูยิงปะ
PenAke’s 1 : เก่ง
TengNeung’s 1 : คนมันเท่เว่ย
PenAke’s 1 : หรอ
TengNeung’s 1 : กลับบ้านกัน หิวข้าว
PenAke’s 1 : อือ
“พวกมึงกูกลับละ บาย”
“ไม่ไปฉลองกันก่อนหรอพี่”
“เค้าไว้ฉลองตอนได้แชมป์โว้ย พวกมึงนี่อย่าเห่อสิวะ”
“แล้วถ้าไม่ได้แชมป์ล่ะวะ”
แมทกวน
“ก็ไปฉลองเหมือนเดิม เพราะกูอยากแดก ฮ่าๆๆๆ แต่วันนี้ไม่ได้โว้ยพรุ่งนี้เรียนเช้า ไปๆพวกมึงกลับ”
กองทัพนักบอลเดินเกาะกลุ่มกันออกมานอกสนาม แยกย้ายกันไปคนละทางตามสะดวก แมทกับเต็งหนึ่งเป็นสองคนที่เดินไปทางที่จอดมอไซต์ไม่ไกล
ไม่ไกลจากฟีโน่และเวสป้าสีสนิมมีบิ๊กไบท์สีดำเงาวับจอดอยู่พร้อมเจ้าของที่นั่งยองๆเช็ดล้อ
“แม่งถนอมรถชิบหาย ฟีโน่กูล้อจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่”
“เป็นกูก็ถนอม คันไม่ใช่ราคาหมื่นๆแบบเรานี่หว่า”
“เออไปละมึง ไว้เจอกัน”
แมทขับฟีโน่ออกไปแล้วจึงเดินเข้าไปหาคนที่ยังเช็ดล้อ
“ไปยัง”
“แปป”
เต็งหนึ่งนั่งขัดสมาธิลงข้างๆมองคนรักบิ๊กไบท์ค่อยๆเช็ดแมกซ์ล้อ งานละเมียดที่ไม่เร่งรีบและมองจนชิน
“หนึ่ง”
“หือ”
ตาสวยหันมามองก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้จนปลายจมูกชนกัน…
ผมที่มัดไว้…หล่นลงมาเคลียบ่า
เป็นเอกขยับออกพร้อมหนังยางกระต่ายในมือซีด
“ใคร”
“ชื่อหยก เคยไปช่วยงานชมรมเขา แล้วก็ไปส่งเขามาสองรอบเพราะว่ามันดึก ก็หลังกูวิ่งนั่นแหละ”
“ชอบมึง?”
“ไม่รู้ ก็น่ารักดี แต่กูเฉยๆไม่ใช่สเปคเท่าไหร่”
“ต้องแบบไหน?”
“กูชอบคนผิวซีดๆ น้องเค้าขาวชมพูไปหน่อย กูชอบผมสั้นๆน้องเขาผมยาว กูชอบคนขับบิ๊กไบท์แต่น้องเค้าคงขับไม่เป็น กูชอบคนเรียนรัฐศาสตร์ด้วยนะ เด็ดสุดนี่ต้องทำหน้ายากด้วย อื้อหือสเปคกูเลย”
ทำหน้าจริงจังเรียกรอยยิ้มจางๆได้สำเร็จ
“ยืมยางรัดผมเขามาเฉยๆ มึงก็รู้ผู้หญิงเข้ามาในชีวิตกูเรื่อยๆอยู่แล้ว…แต่กูก็อยู่กับมึง ถ้าจะนอกใจมึง…สวยกว่าหยกก็มีตั้งเยอะ …แต่เป็นเอก…มีคนเดียวในโลก”
พูดเองแต่หน้าร้อนผ่าวจนหลบตาที่จ้องมา
“น้ำเน่า”
“ถึงน้ำจะเน่าก็ยังเห็นเงาจันทร์นะเว่ย”
“เพ้อเจ้อ”
“เขินหรออออ”
“มึงเขิน”
คิ้วสวยเลิกขึ้น
“เออกูเขิน มึงมันตายด้านไอ้สัส ไอ้พวกไร้อารมณ์”
“กูมีอารมณ์”
คนถูกสวนกลับชะงัก ก่อนเสียงหัวเราะเบาๆจะดังขึ้นพร้อมกันกับคำตอบสองแง่สองง่าม …มุมตลกของเป็นเอกที่เต็งหนึ่งเห็นคนเดียว
หนังยางกระต่ายถูกทิ้งไว้กับพื้น
บิ๊กไบท์คันใหญ่ขับนำ
เวสป้าสีสนิมขับตาม
วันต่อมา….เต็งหนึ่งก็ได้หนังยางแพคใหม่มามัดผม
===========================================================
-......-
พรุ่งนี้จะไปนิวยอร์คนะค้า จะอยู่นิวยอร์ค 7 วัน ก็ถ้าอัพได้จะอัพ ถ้าอัพไม่ได้ T___T อย่าลืมคิดถึงเป็นเองของเค้านะตัวเธอว์
เราชอบแฮชแทคนี้มากเลย #ทีมเป็นเอก ไม่มี #ทีมเต็งหนึ่งเลยในคอมเม้น ... นึกว่าก่อม้อบกันในคอมเม้น ดีใจม้วกที่ทุกคนอินไปด้วยกัน ขอบคุณมากนะค้า
-
วันต่อมา….เป็นเอกก็ได้หนังยากแพคใหม่มามัดผม
ไม่ใช่หนึ่งหรือคะที่ควรได้หนังยางรัดผม หรือว่าเราเข้าใจผิด? ถ้าผิดก็ขอโทษด้วยค่ะ
วันนี้ขอเป็นทีมหนึ่ง-เอกแล้วกันค่ะ ปลื้มกับหนึ่งที่นางรักมากๆ ยอมทำทุกอย่างเพื่อเอก ชื่อโรคของหนึ่งนี่น่าจะเป็นโรคแพ้อาหารทะเลประเภทหอยนะ อุ๊บส์ โทษค่ะ
เอกเป็นเหมือน Trauma เลยค่ะ อาการหนักขนาดที่พูดไม่ได้เลย
หยกมาแบบมั่นมากๆ ดีใจนะหนึ่งบอกหยกแบบนั้น แล้วก็อธิบายให้เอกเข้าใจ แต่ยังไม่วางใจ 100 เปอร์เซ็นต์จนกว่าหนึ่งจะออกตัวให้ชัดเจนเรื่องเอกกับทุกคนหรือตัดหยกไป
ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ
-
เริ่มรู้สึกดีกับหนึ่งขึ้นมาหน่อย แต่อย่าพลาดนะเพราะยังไงเราก็#ทีมเป็นเอก
-
แก้แล้วนะค่า พิมชื่อผิดดดดดด T^T
-
นังหยกเริ่มเยอะแล้ว ตอนแรกก็ว่าจะไม่ด่านะ แต่นี่คิดว่าตัวเองสำคัญมากสินะ นังชะนีขี้มโน เต็งหนึ่งอย่าไปข้องเกี่ยวให้มากนักนะ :m16:
-
สงสารเป็นเอก อยากให้อาการป่วยหายไวไว
หนึ่งเป็นที่ยึดเหนี่ยวของเป็นเอก ที่ทำให้อยากมีชีวิตอยู่
หนึ่งเป็นสุภาพบุรุษ แค่เป็นคนขี้เขิน สาวๆเขาก็เลยคิดไปไกล
เคลียร์เรื่องหยกแล้ว
#ทีมเป็นเอก
-
ถึงเวลาที่หนึ่งจะชัดเจนได้แล้วนะ คนจ้องทำร้ายเอกตลอดเวลาแบบนี้ เอาเวลามาดูแลเอกดีกว่า เรื่องชะนีเคลียร์ให้ขาดด้วยนะ อย่าให้มายุ่งกับเอกนะ
ปมครอบครัวนี่เป็นอะไรที่ซับซ้อนมาก แต่เราชอบปมนี้น่าติดตามมาก
-
ตอนนี้หนึ่งค่อยชัดเจนขึ้นมาหน่อย. ถ้ายังเคลิ้มไปกับหยก. โดนทีมเป็นเอกจัดเต็มแน่
เป็นห่วงเอกเรื่องสมบัติ. หวังว่าจะปลอดภัย หยกคงไม่เกี่ยวกับเรื่องสมบัตินะ (มโนไปไกล)
-
:hao7: :hao7:
-
เป็นห่วงเป็นเอก
ขอบคุณที่หนึ่งอยู่ข้างๆ รักกันแบบนี้
แต่ชื่อโรคมันไม่ใช่อ่ะ (ขำ) โรคอะไร ง๊ง งง
ดีจังที่หนึ่งอธิบาย
อย่ามั่นหน้าพูดเลยนะจ๊ะ น้องหยก
ปมครอบครัว น่ากลัวไงไม่รู้
เดินทางปลอดภัยนะคะ เที่ยวให้สนุก กลับมาเล่าเป็นตอนพิเศษเป็นเอกอินเดอะเวิดล์น่าาา
-
หยกจะเข้าใจผิดก็เพราะตัวหนึ่งเองนั่นล่ะค่ะ ไม่ใช่ใครอื่นเลย กับเพื่อนๆ ต่อให้ชงให้ตายแต่ถ้าหนึ่งไม่มีทีท่ามันก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่นี่ไม่ใช่ไงคะ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็รู้ว่าหยกเข้ามาทำความรู้จักด้วยจุดประสงค์อะไร ก็ยังไม่ออกตัวไปเลยว่า ตัวเองไม่ว่างแล้ว มีเจ้าของแล้ว มัวแต่ยึกยักกั๊กคำตอบตลอด มันเป็นการกระทำที่ไม่ต่างอะไรไปจากการให้ความหวังผู้หญิงเขาหรอกนะคะเนี่ยแบบนี้น่ะ และตราบใดที่หนึ่งยังไม่เห็นแจ้งในคำว่า 'ชัดเจน' หนึ่งก็ยังคงอยู่ในระยะเฝ้าระวังอยู่ดีนั่นล่ะค่ะ
แต่ตอนนี้น่ารักดีนะคะ ชอบวิธีการรักษาคนไข้ของคุณหมอมากๆ เลย เข้าใจหาวิธีมาล่อหลอกให้เป็นเอกทานยาแล้วก็รักษาตัวเองเกิน สำคัญเลยคือเจ้าตัวเขาเชื่อ แถมยังเป็นห่วงเป็นใยหนึ่งมากไปกว่าเดิมด้วยเนี่ยสิ~ เอ็นดูกับบางมุมที่ดูไร้เดียงสาของเป็นเอกจังเลยน้าา.. :กอด1:
-
นี่ก็ดันไม่นึกว่าหนึ่งจะไม่รู้ว่านีหยกแอบชอบ บางทีการกระทำที่เป็นสุภาพบุรุษนี่ก็เป็นภัยกับตัวเองจริงๆ แต่นะในเมื่อหนึ่งก็ไม่โกหกเอกเรื่องนางคนนั้น เราก็จะได้กลับมาเชียร์ทั้งคู่แบบสบายใจเหมือนเดิม อิอิ :katai2-1:
-
หนึ่งน่ารักนะ ชัดเจนกับเอก แต่ควรชัดเจนกับหยกด้วย บอกนางไปเล้ย นางคิดไปไกลละ
-
ชื่อยาของเป็นหนึ่งตลกดีนะ :-[
เป็นเอกนี่แสดงอาการหวงหนึ่งแบบเงียบๆตามสไตล์จริงๆ พบหลักฐานได้จากบรรทัดท้ายๆของตอน ฮา
-
โอเคดีละ แต่ยังไม่ดีที่สุดนะเต็งหนึ่ง
แฟนออกจะหล่อ รวย ดูดีมีชาติตระกูล
(เอร๊ยยยยย......อยากได้ อิอิ) บอกไปเลย
ชะนีขี้มโนมันเยอะนะเธอ ถ้าทำเอกเสียใจ :z6: โดน
#ทีมเป็นเอก
-
เป็นเอกน่ากลัว เพราะกุมหัวใจเต็งหนึ่งไว้ได้หมดจด#ทีมเอกชนะขาด
-
เป็นเอกกกกกกกกกกกก
สรุปว่าเป็นเรื่องมรดกสินะ :เฮ้อ:
เพราะเงินแท้ๆ ทำพี่น้องตัวเองได้ลงคอ
-
ตบเข่าฉาด นี่มันต้องแบบ เต็งหนึ่ง
นายถึงจะควรคู่เป็นอัศวินเคียงคู่เจ้าชายเป็นเอกของพวกฉัน
เพื่อนแซวเรื่องหญิง เมื่อแกไม่มีใจแกก็ควรปฎิเสธให้เพื่อ่นรู้
สำหรับคนอื่นเข้าใจยังไงฉันไม่สนใจ แต่สำหรับเพื่อนๆแก แกต้องให้ความกระจ่างแบบนี้แหละดีแล้ว
โถ๋...คุณชายเป็นเอกผู้โดดเดี่ยว น่าสงสารเหลือเกินพ่อคุณ
ชีวิตเป็นเอกมีแค่เต็งหนึ่ง แล้วถ้าไม่มีเต็งหนึ่งเป็นเอกจะเป็นอย่างไร
คุณหมอรู้จักลุงหมอของหมาเบียร์ใหม ให้แกมาช่วยอีกแรงซิ ให้หมาเบียร์มาช่วยด้วย
-
หนึ่งหาเรื่องนะ ไปยุ่งกับสาวเจ้ามากๆระวังเป็นเรื่อง
-
แก้เรื่องขี้เขินไม่ได้ก็ช่วยย้ำบ่อยๆว่ามีแฟนแล้วสิ
พวกขยันชงนี่ก็สักแต่ชง
เวลามีปัญหาไม่เห็นหมาไหนช่วยหรอก
-
หรือหยกจะเป็นคนที่อาๆของเป็นเอกจ้างมา หรืออาจเป็นลูกลับๆของอาคนไหนสักคน
ส่งมาเพื่อแยกเต็งหนึ่งออกจากเป็นเอก ทำลายสภาพจิตใจเป็นเอกให้ถึงที่สุด
เพื่อยึดครองหุ้นเอาไว้คนเดียว....
-
:katai4: สะจายยนยยยยย สะใจนังหยก :laugh:
-
น้องหยกชะนีเด็กคิดไกลไปแล้วววว อย่านะะะะ
ชอบตอนท้ายมากเลยที่หนึ่งพูดว่า เพราะเป็นเอกมีคนเดียว
-
อ้ายเขิน ><
แล้วอะไรคือไปได้หนังยางมาใหม่ห่อนึง
หึงละซิ~~
-
:o8: น่ารัก
-
"แต่เป็นเอกมีคนเดียวในโลก" แหม่ อ่านประโยคนี้แล้วรักเต็งหนึ่งขึ้นมาทันที :L1:
-
โอเค เต็งหนึ่ง เอ็งเคลียร์ไปนะ คราวนี้
-
หลังจาก เต็งหนึ่งโดนลดขั้นจากพระเอกเป็นแค่ คนผ่านทาง (สำหรับคนอ่าน)
มาตอนนี้กลับมาทวงบังลังก์... ขอให้เป็นอย่างนี้ตลอดไปแล้วกัน
อย่าดีแตกนะ ...ลับมีดรออยู่ หุๆๆๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อย่าทำแบบนี้อีกนะเต็งหนึ่งชั้นระแวงแทนเป็นเอก
อ๋อยยยสับสนกะชื่อเจรงๆ555
-
โอ๊ยยยย
น่ารัก
เปิดเผยซะเถอะ
ให้หยกรู้ซะที หมั่นไส้
-
อดีตของเป็นเอกน่าสงสารจัง
ขอให้ดีขึ้นเรื่อยๆนะ T_T
-
อ่านรวดเดียวทันแล้ว
ชอบเป็นเอกกับเต็งหนึ่งมากเลย
ไม่เอามาม่านะจริงจัง5555 :กอด1:
-
หนึ่ง ชัดเจนโอเคดีงามมากกก หยกอย่าเยอะนะคะ^^
เป็นเอกต้องสู้ๆนะ มีปมครอบครัวให้ติดตามอีก
เดินทางปลอดภัยนะคะ รอมาต่อนะคะ :pig4:
-
ดูแลกันและกันดีๆน่ะ
-
เป็นเอกสู้ๆนะเราเชียร์อยู่ อยากให้หายไว แต่ชื่อยาพี่เต็งนี้แบบ 555555555555555555555
-
มารอติดตามค่ะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักง่ะ เค้าชอบอ่ะ มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้ง กระดิ่งแมว :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
อ่ะ วันนี้ให้ใจเต็งหนึ่งเพิ่มขึ้น (นิดนึง) ถือว่าทำดีที่พูดกับเพื่อนไปแบบนั้น
แต่ต่อไปต้องอย่าทำแบบนี้ไปเรื่อยดิ แกไม่คิดผู้หญิงเค้าคิดนะ
ส่วนเป็นเอกดีอยู่แล้ว 55555 #ทีมเป็นเอก
-
ชอบชื่อยามาก 555555
-
เยอะไปค่ะ น้องหยกหนูเยอะไป ไม่ผ่านค่ะ !
-
ไม่อยากมีดราม่าน้องหยกเลย TT
-
น้องหยกคราวหลังอย่ามั่นหน้าเกินไปสิคะ ฉายเดี่ยวด้วย อืมม
เต็งหนึ่งตอนนี้ทำตัวน่ารักมาก พอเข้าใจนิสัยเขาแล้วก็ไม่เกลียดนะ
-
คนอ่านเรื่องนี้ อะไรก็ได้ยังไงเป็นเอกถูกเสมอ 55555
-
เอาใจช่วยเป็นเอก
เต็งหนึ่งนายต้องดูแลเป็นเอกให้มากๆ นะ
ชะนีไม่เอา
มาม่าก้อไม่เอา
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เอกอาการหนัก... ช่วงสมุดบันทึกน้องมีแต่ขีดๆนี่ใจวูบเลยค่ะ แต่พอเห็นว่าช่วงต่อมาอาการดีขึ้นก็เบาใจ...
-
:กอด1:
-
:กอด1:
-
ใกล้กลับแล้วว รอหนูก่อนน้า
-
เป็นเอกน่ารักขึ้นทุกวัน มีอารมณ์ก็กลับห้องจ้า หึงด้วยไรด้วยรอบนี้ แต่ดีนะที่ถามตรงๆ
ยัยเด็กนั่นเกินไปจริง แถวบ้านเรียกแรดค่ะ อ่อยผู้ชาย สมน้ำหน้า เอ้ารออะไร ปรบมือให้พระเอกสิคะ
เฮ่อ ครอบครัวเป็นเอกนี่น่ากลัวจริง เอกก็เหมือนแก้วบางๆ ที่พร้อมจะแตก
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นเอก อย่าหายไปนานน่ะครับ
-
คิดถึงเป็นเอก
-
มารอเป็นเอก คิดถึงนางแล้วววว
-
คิดถึงเป็นเอกกกกก :ling1:
-
หวานเรี่ยราดกลางมหาลัยขนาดนี้น่าจะรู้ได้แล้วว่าใครตัวจริง
-
กลับมายังอ่าาา เป็นเอกกกกกก
-
ตอนที่ 9
“ช่วงนี้มึงติดใจอะไรปลาโลมาปะวะ”
สก๊อตมองยางรัดผมสีน้ำเงินที่มีปลาโลมาตัวเล็กห้อยอยู่ด้วยบนหัวของเต็งหนึ่งแล้วมันขัดใจแปลกๆ
“เออ ซื้อมาแพคใหม่”
“กูว่ามันไม่เข้ากับมึงเลยเพื่อน”
“กูว่ามันก็แปลกดี อยู่บนหัวไอ้หนึ่งยิ่งแปลก”
ก็ไม่ขนาดมองเห็น แต่พอระยะสายตาก็ชัดเจน
“เชี่ย เลิกยุ่งกับปลาโลมากูน่า”
“ฮ่าๆ ตลกว่ะ แต่ผมมึงยาวละเนี่ย จะตัดปะวะหรือจะยาวเลย”
“คงยาวเลยมั้ง หนังยางใหม่ๆจะได้ใช้นานๆ”
“งกชิบหายเส้นละกี่บาทไอ้สัส ตลาดนัดมอเราก็มีขาย กูให้เต็มที่ห้าสิบเลย แพงปลาโลมามึงเนี่ย”
คันปากยิบๆอยากจะสวนว่าหน้าแบบไอ้เอกมันใช้ของตลาดนัดรึไงล่ะ
หนังยางธรรมดาจากห้างที่บังเอิญจัดงานอัญมณี ซึ่งถ้าดูดีๆไอ้ตาปลาโลมามีพลอยสีดำติดอยู่….
“แดกข้าวโรงอาหารกัน”
เปลี่ยนเรื่อง…
“เออไปๆ”
ช่วงนี้เต็งหนึ่งกลับห้องช้ามาก บางวันก็ตีหนึ่งตีสองเพราะงานเปิดบ้านมหาลัยใกล้เข้ามาทุกที วันแข่งฟอมูล่าก็เหมือนกัน อาจารย์เลยให้โชว์ฟอมูล่าที่งานมหาลัยด้วยเลย ทีมทำรถสิบคนเป๊ะก็เลยต้องรุมทึ้งเครื่องยนต์กันอยู่ที่คณะจนหน้าดำทุกวัน บอลอะไรนั่นให้ชาวบ้านชาวช่องไปแข่งแทน
ร่างสูงในคราบเลอะเทอะกลับมาบ้านตอนตีหนึ่งพอดี มือถือแบตหมดหลังจากลืมชาร์จมาสองคืน…แต่เป็นเอกก็ไม่อยู่ห้อง
เดินตามหาทั่วห้องไม่เจอจึงหยิบโทรศัพท์ไร้สายขึ้นมากดโทรหา
“อือ”
“จะตีสองแล้ว อยู่ไหนน่ะมึง”
“หอประชุมกลาง”
“อะไรวะยังไม่กลับหรอ? ทำไรน่ะ”
“ซ้อม”
“ซ้อมไรล่ะ”
ไอ้นี่มันจะตอบเต็มๆไม่ได้รึไงวะ
“ซ้อมละครเวที”
“ห๊ะ? งานเปิดบ้านหรอ?”
“อือ ของสโม”
แปลกใจเล็กน้อยเพราะตอนละครเวทีที่เล่นด้วยกันตอน ม.ปลาย พวกสภานักเรียนเดินไปตื้อมันเป็นอาทิตย์กว่าจะยอมมารับบทเจ้าชายแห่งกาลเวลา
“เล่นบทไรละน่ะ คราวนี้”
“เปล่า”
“แล้วมึงไปทำอะไรวะ”
“เล่นเปียโน”
“ละครเพลงหรอ”
“อือ”
“แล้วจะกลับตอนไหน?”
“ฝนตก”
แถวนี้ไม่ตก
“หนักมั้ย”
“อือ”
ไอเดียบางอย่างแวบเข้ามาในหัว
“งั้นเดี๋ยวเอารถไปรับ”
“หนึ่ง…”
“กูเหนื่อยมาก ทำรถทั้งวัน กูไม่ได้นอนกับมึงตอนนี้กูนอนไม่หลับ ครั้งเดียวไม่ได้หรอวะ… กูปวดหัว”
“แต่…”
“กูนอนไม่ได้”
โกหก…หาเรื่องให้เป็นเอกยอมใช้รถพ่อ
“อือ”
“รอนะ”
“อือ”
ไม่รู้ว่ามันทำหน้าแบบไหน แต่ก็ตัดสินใจเปิดลิ้นชักหน้าทีวีหยิบกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงินออกมาเปิด…รีโมทรถสิบกว่าคันวางเป็นระเบียนในช่องเฉพาะของตัวเอง
ตัดสินใจหยิบลัมโบกินี่ออกมา…ความอยากขับของตัวเองด้วยส่วนหนึ่ง
ถนนโล่งมากทำให้รถได้แสดงศักยภาพความเร็วออกมาเต็มที่… ใช้เวลาไม่นานก็เริ่มเข้าเขตฝนตกหนักของมหาลัยจนกระทั่งมาถึงหน้าหอประชุมกลาง ไฟข้างในยังเปิดอยู่
ร่างสูงลงรถออกมา ชอปถูกถอดทิ้งไว้ที่บ้านแล้วเหลือแต่เสือยืดสีเทาคอวีกับกางเกงยีนส์และคอนเวิร์สเน่าๆคู่เดิม ลากเท้าเข้าไปในหอประชุมช้าๆ
บนเวทีกำลังซ้อมกันอยู่ ที่มุมขวาสุดของเวทีมีแกรนด์เปียโนสีดำตั้งอยู่พร้อมคนเล่นหน้าคุ้นเคย
เป็นเอกนั่งลงอยู่ข้างผู้ชายคนหนึ่ง
คิ้วเข้มขมวดเพราะผู้ชายคนนั้นส่งยิ้มและหัวเราะกับไอ้คนพูดน้อยของตัวเองที่ไม่ได้มีท่าทีรำคาญแม้แต่นิดเดียว แถมยังพยักหน้าตาม
ด้วยบางที
“ไอ้ปุ้น มาซ้อมโว้ย!!!”
เสียงคนที่กำลังคุมนักแสดงบนเวทีตะโกนดังลั่นมาทางหลังหอประชุม
“เออออออออออออออ”
ไอ้ปุ้นงัวเงียขึ้นมาจากพื้นที่พึ่งนอนแผ่หลากลับเป็นตาย สภาพผมหยักศกระต้นคอที่ไอ้แมทก็เวอร์ไปเรียกมันไอ้หัวฟู มีคาดผมสีชมพูเสยเปิดหัวเดินขึ้นไปบนเวที
เต็งหนึ่งยืนกอดอกพิงขอบประตูหอประชุมมองความวุ่นวายภายใน มีทั้งกลุ่มพวกนักศึกษาที่ดูจะอาร์ตตัวพ่อตัวแม่นั่งวาดฉากขนาดใหญ่อยู่มุมหนึ่ง อีกฝ่ายก็บรรดาสาวแท้สาวเทียมกำลังวัดตัวกัน..คงฝ่ายเสื้อผ้า
บางคนก็นั่งอ่านบท
บางคนก็นั่งหาว
บางคนหลับไปแล้ว
และบางคนกำลังนั่งคุยกับเป็นเอกไม่เลิกสักที!
คิ้วกระตุกเมื่อไอ้คนที่ว่ายกมือขึ้นปัดผมเป็นเอกแล้วลูบหัวเบาๆ ขายาวพาตัวเองก้าวไปหน้าเวทีทันที
“เอก”
ตาสวยหันมามองพร้อมใบหน้ายิ้มค้างของคนนั่งข้างๆ
“จะกลับยังอ่ะ”
“เพื่อนหรอ”
เต็งหนึ่งไม่ตอบ เป็นเอกไม่ตอบ
“เอ…หรือแฟน?”
“เสือกไรล่ะ”
คนหงุดหงิดพาล
“หนึ่ง”
เสียงเรียบปราม
“อ้าวพูดดีๆก็ได้ เอกกลับก่อนก็ได้วันนี้เอาโน้ตเพลงไปซ้อมต่อก่อน ถ้าเปลี่ยนท่อนไหนอีกค่อยมาดูอีกที”
“ครับ”
เป็นเอกลุกขึ้นเดินลงมาจากเวทีพร้อมแฟ้มโน้ตเพลง
“บิ๊กไบท์มึงทิ้งไว้นี่แหละ”
มือหนากำรอบข้อมือซีดลากให้เดินตามมา ไม่สนว่าใครจะมองเพราะตอนนี้หงุดหงิด! ไอ้บ้านั่นก็ยังยิ้มตามมาจากเวที มันลุกขึ้นยืนแล้วถึงรู้ว่าตัวสูงเหมือนกันแถมมันหล่อด้วย!
วิ่งกระชากลากถูกันมาถึงรถ เป็นเอกก็ชะงักไม่กล้าเข้าไปแต่ก็ถูกยัดเข้าไปในที่สุด ก่อนเต็งหนึ่งจะวิ่งอ้อมมานั่งฝั่งคนขับ ตัวเปียกโชกกันทั้งคู่
รถกระชากตัวออกอย่างแรงตามอารมณ์ที่ขุ่นเคืองขั้นสูงสุดของเต็งหนึ่ง…
ขับออกมาได้สักพักเป็นเอกก็ไม่รู้จะต้องทำยังไงให้คนหงุดหงิดอารมณ์ดีขึ้นเพราะตอนนี้ก็ยังรู้สึกโหวงแปลกๆที่ต้องมานั่งรถของพ่อ…
“หนึ่ง…”
“เออ”
“จับมือ”
มือหนาเลื่อนมือจากเกียร์มากุมไว้ทันที คนตัวซีดทิ้งตัวพิงไหล่กว้าง
“หนาวมั้ย”
“ไม่มาก”
“เดี๋ยวถึงบ้านแล้วรีบอาบน้ำ”
“โกรธ?”
“เปล่า”
เปล่า…แต่ได้ยินเสียงขบกรามแน่น
ใบหน้าซีดเงยขึ้นจูบเบาๆที่ปลายคาง
“หนึ่ง..”
“เออ..โกรธ”
“เรื่อง?”
“ไอ้หน้าจืดนั่นเป็นใคร ที่นั่งข้างมึง”
“พี่จิ”
เป็นเอกทิ้งตัวพิงไหล่หนาเหมือนเดิม
“ไปให้มันลูบหัวได้ไง”
“เปล่า”
“ก็เห็นว่ามันลูบอยู่ชัดๆ”
“เขา..อยากตัดทรงนี้”
“ตอแหลสุดๆ มึงก็เชื่อมันอะนะ หลอกจับมึงชัดๆ แล้วก็ไปยอมอีก”
“หึงหรอ”
“มาก นี่กูไม่หึงมั้ง”
“ไม่มีอะไร”
ปากบางยิ้มน้อยๆเงยหน้าขึ้นหอมแก้มสากอีกที
“อย่าให้มีนะ”
“อือ”
มือหนายกมือซีดขึ้นจรดปลายจมูก…จูบเบาๆ
“ของกูนะเอก ทั้งตัวมึงเลย”
“อือ ของมึง”
ตีสาม…สองร่างเปลือยเปล่านอนเกยกันอยู่บนเตียง…คนผิวซีดนอนซุกอยู่ที่แผ่นอกหนาสีเข้ม เรียวขาก่ายเกยกันไปมา
ร่องรอยรักบนผิวซีดเห็นชัดไปทั้งตัว
การตีตราความเป็นเจ้าของตามแรงอารมณ์ผสมความหึงหวง
กลิ่นไอรักซาบซ่านไปทั่วห้อง
ไข้ขึ้น… เต็งหนึ่งกุมขมับตัวเองเมื่อตื่นมาพบว่าไอ้คนตัวซีดมันซีดกว่าเดิมเพราะไข้ขึ้น
ทั้งตากฝน นอนดึก ละยังโดนเอาแต่ใจทั้งคืน…
ความรู้สึกผิดหล่นทับจนต้องรีบหากะละมังชุบน้ำมาเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า
“หนึ่ง..”
เสียงแหบพร่ามาพร้อมกับตาปรือ
“นอนเลย ไม่ต้องไปเรียน กูก็จะไม่ไปอยู่ดูมึงนี่แหละเผื่อต้องไปโรงพยาบาล”
พยักหน้าเล็กน้อย
“เดี๋ยวกินข้าวนะ กูสั่งข้าวไว้แล้ว จะได้กินยา”
“อื้อ”
เต็งหนึ่งก้มหน้าลงแนบหน้าผากตัวเองกับคนมีไข้ ก่อนจุ้บปากย้ำๆ
“ขอโทษ…กูทำมึงป่วย”
“อือ…”
สักพักข้าวก็มาส่ง…ข้าวต้มกุ้ง
พยุงคนป่วยขึ้นมากินจนครึ่งชามก็กินต่อไม่ไหว เลยให้กินยาแล้วนอนต่อ แปะแผ่นคูลฟีเวอร์ให้เพื่อช่วยลดไข้ …แล้วทั้งวันของเต็งหนึ่งก็เข้าๆออกๆห้องนอนพร้อมกับคุยงานกับเพื่อนผ่านโทรศัพท์แทน
ผ่านไปค่อนวันมือถือของเป็นเอกที่วางอยู่ก็ดังขึ้นครั้งแรก
“สวัสดีครับ”
“เป็นเอก นี่พี่จินะ”
“เอกหลับครับ”
“หืม… วันนี้เป็นเอกไม่มามหาลัยหรอครับ”
หงุดหงิด…
“มันป่วย แค่นี้นะ”
ตัดสายทันที มือเกือบปามือถือทิ้งถ้าไม่ติดว่าไม่ใช่ของตัวเอง สนิทขนาดมีเบอร์กันตั้งแต่ตอนไหน!! ไอ้จิเดี๋ยวมึงตาย!!
เกือบสามโมงเย็นเป็นเอกก็ลุกขึ้นจากเตียงจนได้ อาการดีขึ้นแต่ตัวยังรุมๆ หมอจำเป็นเลยยอมให้ลงมานอนอ่านการ์ตูนที่โซฟาได้ จนสุดท้ายแมทก็โทรมาบอกว่ารถมีปัญหาคงต้องให้เข้ามาช่วยแก้
“เอก ไปมอกับกูหน่อย กูต้องเข้าชอปว่ะ”
ปล่อยไว้คนเดียวไม่ไว้ใจ เอาไปมอด้วยอย่างน้อยก็อยู่ในสายตา ห้องพักข้างชอปก็มีแอร์เย็นๆ
“ด่วนหรอ”
“อือ รถมีปัญหานิดหน่อยคงต้องเข้าไปดู”
“ให้ไปคณะมึง?”
“อือ ทำไมวะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว เอาการ์ตูนมึงไปด้วย”
“แล้วเพื่อนล่ะ?”
“ก็อยู่ครบ นี่ไงไปรู้จักเพื่อนกูเลยวันนี้จะได้เลิกคิดว่ากูอายที่คบมึง”
เป้คอนเวิร์สใบเดิม ใส่หนังสือการ์ตูนและไอแพดถือขึ้นรถลัมโบกินี่คันเดิมพร้อมกาแฟจากร้านสตาร์บัคใต้คอนโดสองแก้ว
คนขับในชุดช็อปและคอนเวิร์สเน่าๆ…กับตุ๊กตาหน้ารถในชุดเสื้อแขนยาวสีน้ำตาลอ่อนกับกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินและรองเท้าอาดิดาสซุปเปอร์สตาร์คู่ใหม่
ครั้งแรกที่จะมีเพื่อนรู้…ว่าเป็นแฟนกัน
คนหนึ่ง…ตื่นเต้นที่จะได้แนะนำแฟนครั้งแรก
คนหนึ่ง…คิดว่าควรพาแฟนไปรู้จักเพื่อนเหมือนกัน
-------------------------------------------------
ตัวละครใหม่ -....-
กลับมาแล้วค่าา คิดถึงทุกคนจังเลย
ส่วนคู่รองดูๆก็พอจะรู้เนอะว่ามีชื่อใครโผล่มาสองตอนแล้ว 5555555555
-
:mew1: :pig4:
-
:laugh: 555555 สะใจค่ะ จะได้รู้มั่งว่าความหึงมันเป็นแบบไหน ตัวสั่นทั้งตัวเลยนะ
ทำเอกจนป่วยน่าจะคิดบ้างว่าเอกเพิ่งนั่งรถพ่อที่ไม่ยอมแตะมาตั้งนาน
ตอนนี้แหละหนึ่งจิออกตัวแรง เอกเป็นของหนึ่งทั้งเนื้อทั้งตัว แล้วหนึ่งล่ะ? เป็นของเอกด้วยหรือเปล่า? พี่จิเปิดตัวแบบน่าสนใจมากๆ
-
หึงเงียบ กับ หึงโหด
แล้วก็ แมท-ปุ้น คู่รักนักบอล
-
:z2:
พี่จิอย่าไปจีบเป็นเอกเลย ฮิมมีเจ้าของแล้วนะ :ruready
-
พี่จิแตะเป็นเอกนิดๆ หน่อยๆ ทำหวง ทีตอนที่ตัวเองไปส่งสาว แวะกินข้าว แถมคุยไลน์กันเสียสนิทสนมไม่คิดบ้างนะคะเต็งหนึ่งว่าถ้าเป็นเอกรู้เข้าล่ะก็ คงจะหวงตัวเองไม่ต่างกันนั่นล่ะ แต่สุดท้ายก็ได้ฤกษ์เปิดตัวแฟนอย่างเป็นทางการเสียทีนะคะ ^^ ฮื้อ~ อยากเห็นคนหน้านิ่งเขินจนแก้มแดงหูแดงไวๆ เสียแล้วสิ
ค้าา~ :m3:
-
ขอตอนต่อไปด้วยค่าาาาา
อยากเห็นเพื่อนและพี่จิอึ้ง
เอาให้เป็นทอคคค ออฟ เดอะ ทาวววน์ไปเลย
เพื่อนจะได้เลิกยัดสาวให้สักที 5555555555555555
-
กรี๊ดดด โลกจะรู้ว่าเขาคบกัน กิกิ
ใจเขาใจเรานะหนึ่ง แค่เป็นเอกมีคนมาเข้าใกล้แค่นี้ตัวเองยังหึง ทีตัวเองรับส่งสาวล่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ คนแต่งสู้ๆๆๆ
-
:mew1: เอาแต่ใจ...แต่ก็น่ารักมากๆเลย
หึงกันบ้างแสดงความเปนเจ้าของกันบ้าง ฟิน
-
อ๊ายยยยยย อ่านตอนนี้แล้วมีความสุข ยิ้มแก้มปริบเลย :-[
หวังว่าจะไม่หลอกกัน แล้วมาม่าตามมานะ
แค่มาม่าเรื่องครอบครัวเป็นเอกที่โดนจ้องทำร้าย
ก็สะเทือนใจมากพอแล้ววว :hao5:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
o13
-
นายเต็งหนึ่ง แกจะมาหึงรุนแรง กับคุฯชายเป็นเอกของฉันได้ยังไง
เล่นซะไข้ขึ้นเลย เดี๋ยวแกจะโดนไม่ใช่น้อย
คุณชายเป็นเอกฉันนะ เขาไม่ได้ ถึกบึกบึนอย่างแกนี่
ใช้งานไม่ได้พักได้ผ่อน มันน่าตีนั๊ก
ดีน๊ะ ที่มีข้อแก้ตัวด้วยการพาไปเปิดตัวให้เพื่อนๆรับรู้
ถือว่า ลดโทษให้ หึ่ย
-
เต็งหนึ่งงงง จงทำดี จงทำดี
พอเเนะนำเพื่อนเสร็จเพื่อนฝ่าเต็งหนึ่งก็คงเอนเอียงไปหาเป็นเอก
พอมีปัญหาจะได้ช่วยๆกัน ดีดี
-
:hao3:รู้แล้วจิน่ะ ว่าหึงเป็นไง
หึหึหึ สะใจเล็กๆว่ะพี่หนึ่ง
เป็นเอก ยังไงเค้าก็ชอบนายที่สุด
น่ารักวุ้ย อยากจุ๊บที (โดนจุดยืนพี่หนึ่งฟาด)
งานเปิดตัวต้องมา กรี๊ด ตื่นเต้นอ่ะ
-
ทำดีมากๆๆๆๆๆ o13
-
เหอะ. เหอะ. สะใจ. ชะนีทั้งหลายจงคร่ำครวญ. หล่ออันดับหนึ่งกับหล่ออันดับสองเค้าเป็นแฟนกันนะจ๊ะ. อย่าริจะเป็นมือที่สาม.
ตอนนี้ถูกใจจริงๆ. ตอนหน้าขอแบบหวานๆ อีกนะ. เรื่องเข้าใจผิดอย่าให้มี. คนเขียนจ๋าอย่ามาม่า
คนอ่านใจเสียนะจ๊ะ. อินสุดๆ
-
:laugh: สะจายหนึ่งหึงระเบิดเลย
-
เปิดตัวกันสักทีเน้ออออ
-
คิดถึงเป็นเอกมากกกกกกกห :hao7: :hao7: ไม่ได้อ่านตั้งนาน มาตอนนี้รู้สึกฮานางหนึ่ง :laugh: อยากเถียงเพื่อนก็ทำไม่ได้ ถ้าอยากพูดก็พูดไปเลยสิ กักไว้ทำไม คึคึ ในที่สุดก็จะเปิดตัวกันสักที หลังจสกที่รอมาเนินนาน อยากอ่านอีกเยอะๆๆๆๆๆๆๆ :hao6: ยังไม่สะใจเลย กำลังได้ที่ จบซะตอนซะงั้น :mew4:
-
มันต้องแบบนี้สิหนึ่ง
รอตอนหน้าจ้า
จะมีมาม่าอีกมั้ยเนี่ย
-
หนึ่งหึงมาก ทำเป็นเอกของฉันเป็นไข้เลย ถนอมหน่อยสิพ่อคุณ
จะไปเปิดตัวแล้ว ทำดีมากหนึ่ง รอดูเด็กวิดวะเขาจะมีอาการยังไงบ้าง
-
เอาล่ะเว้ย หนึ่งมันจะเปิดตัวล่ะ อย่างนี้ต้องให้อิพี่จิมาวุ่นวายกับเอกเยอะๆ อยากให้มาต่อตอนต่อไปเร็วๆจัง :katai2-1:
-
จริงๆคือไม่ค่อยได้คอมเม้นอะไรบ่อยๆๆเลย แต่แบบมันอธอบายไม่ถูก แบบละมุน ละมุนมากๆๆ เหมือนกินขนมสายไหม แล้วละลายในปากแบบนั้นเลย เราชอบมากๆ โอ้ยยยย หลงรักทั้งคู่เลยยย :katai5:
-
ทีนี้ล่ะ ยัยชะนีไม่ประมาณตัวจะได้รู้ซะทีว่าใครตัวจริง ใครตัวเสล่อ :laugh:
-
เอาล่ะเหวย หนึ่งเอ้ยยยคู่แข่งมาไม่ได้ตั้งตัว ถึงขนาดทำให้เอกเราไข้ขึ้นเลยนี่ไม่สงสารเอกมั่งรึไงเนียะ :m16:
-
หนึ่งได้หึงแล้ว55555555555
-
:mew1:
-
เปิดตัวสักทีนะพี่หนึ่ง จนเพื่อนทั้งคณะคิดว่าโสดหมดแล้ว ทีนี้ละจะได้ไม่ต้องสงสัยกันแล้วว่าทำไมเต็งหนึ่งชอบรีบกลับบ้าน o13 o13 o13 o13
-
5555เต็งหนึ่งนางเริ่มออกตัวแรงแล้วววว
-
ต่อเลยได้ไหมมมมมม
น่ารักอ่ะตอนนี้
-
ฮอลลลลล ดีใจค่ะที่นางหึงแรงขนาดนี้ 555555555
-
พี่จิเอาให้หนักๆ หมั่นใส้หนึ่งมา 2 ตอนแล้วววว :katai1:
-
เพิ่งจะเข้ามาอ่านเรื่องนี้เป็นครั้งแรก อ่านแล้วบอกเลยว่าชอบมากกกกกกกก ขอสมัครเป็นทีมเป็นเอกอีกหนึ่งคน 5555555
-
งื้อจะน่ารักไปไหน หนึ่งจะพาไปเปิดตัวเเบบนี้เพื่อนไม่ช๊อคซินิม่ากันยกเเก๊งเหรอ รอตอนต่อไปนะคะ หลงรักเป็นเอก
-
น่ารักดีเวลาเค้่าดูแลกัน
เปิดตัวก้อดีคบมา5ปีล่ะ
เพื่อนๆจะได้ไม่ชงผิดคู่
-
โอยทำดีทำดีทำดี :katai2-1:
-
มาถึงตอนนี้ขอแปลพรรคมาอยู่ #ทีมเต็งหนึ่ง เลยค่ะ
หึงเเล้วละลายย เอาอีกค่ะเป็นเอก ให้เต็งหนึ่งมันรู้ซะบ้าง
ชอบประโยคนี้มากเลย "ของกูนะเอก ทั้งตัวเลย" ถ้ามีคนมาพูดให้ฟังคงจะละลายกลายเป็นของเหลวไปเลย
-
โอ๊ยอยากจะขอบคุณพี่จิที่เข้ามาถูกเวลา ฮ่าาาา :จุ๊บๆ:
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
ผู้ชายแบบเป็นเอก มีคนเดียวในโลก เต็งหนึ่งต้องรักษาดีๆน้า หึงเยอะๆเลย ชอบบบบ :katai3:
เปิดตัวไปเลยก้อดี มีแฟนน่ารักแบบนี้ต้องอวด
-
ทำไงปมในใจของเป็นเอกจะหายซะทีน๊อออ
นี่ถ้าไม่มีเต็งหนึ่งคงแย่กว่านี้
จะมีอะไรร้ายๆอีกไหม เฮัออเ
-
ตอนนี้น่ารักมาก ชอบความหึงขนาดไม่ให้กระดิกต้องลากมามหาลัยด้วยเนี่ย
แล้วนี่ถ้าเขาต้องไปซ้อมลัครต้องไปนั่งเฝ้าไหมอ่ะ น่ารักๆ
ชอบตอนเอกแบบเอาหน้าซบจุ๊บคางจุ๊บแก้มง้อ แหม่ ยังกะลูกแมว น่ารักโคตร
ตอนเต็งหนึ่งบอกว่าเป็นของเขาทั้งตัวอีก กรี๊ดดดดดดด ฟิน
ขอบคุณค่ะ
-
ให้มันรู้ซะบ้าง #ทีมเป็นเอก #ทีมนิ่ง
ดีใจที่หนึ่งได้หึงซะบ้างสมน้ำหน้า แก กร้ากกกก เป็นเอกรักมาก น่ารักมาก น่าเศร้าด้วย ชอบมากๆ <3
เซ็งหยกจังเลย หวังว่าคงไม่มาป่วนอีกนะ หึ่มมมมมมม
:try2:
นิยายเรื่องนี้หน่วงละมุนมาก
-
รอตอนต่อไปนะคะ สนุกมากๆ o13 อยากอ่านต่อแล้ว :D
-
มันจะผ่านไปได้ด้วยดีน้อวว ตามด้วยคน
-
ตอนที่ 10
“มาแล้วโว้ย”
เต็งหนึ่งสะพายกระเป๋าคอนเวิร์สไว้บนไหล่ซ้าย มือขวาถือถุงขนมที่จัดมาถวายเพื่อนในทีม ส่วนคนเดินตามมีกาแฟสองแก้วในมือ
“สัสมาช้า อ้าว”
แมทหันมาก่อนจะเลิกคิ้ว
“วิดวิ้ว พาใครมาด้วยน่ะ”
สก๊อตที่ไม่ได้ร่วมทีมทำฟอมูล่าแต่เสร่อมาทุกวันก็ผิวปากแซวขึ้นมา แค่นั้นล่ะบรรดาอีกแปดคนที่กำลังงมเครื่องยนตร์ก็หันหน้ามาอ้าปากแซวกันเป็นแถบที่เห็นเบอร์ 2 หน้านิ่งผู้กล้าหาญประกาศจีบเต็งหนึ่งมาก่อนยืนอยู่ด้วย
“เสือก ไปๆไอ้เอกไปนั่งในห้องนู้น”
ชี้นิ้วไปที่ห้องกระจกสำหรับพักผ่อนเวลาเข้าชอปนานๆ
ขายาวพยักหน้าทักทายทุกคนหนึ่งทีก่อนจะเดินไป
“ตกลงอะไรยังไงครับเพื่อนครับ”
สก๊อตรีบพุ่งเข้ามาเข้าชาร์จ มีแมทมายืนกอดอกสอบสวนด้วยอีกคน
“มาขนาดนี้ บอกกูมาเลยว่าขั้นไหน”
“สัสปล่อยกู นี่ไงพามาให้รู้จักไง ตามกูมาดิจะพาไปคุย”
แมทยังคงทำหน้านิ่งแต่ก็เริ่มตาวาวระยับ ส่วนสก๊อตนี่ดี๊ด๊าพุ่งไปห้องกระจกคนแรกจนต้องกระชากคอเสื้อรั้งไว้
สามหน่อเดินเข้ามาในห้องกระจกยืนเรียงแถวหน้าโต๊ะ เป็นเอกละสายตาจากจอมือถือเงยหน้ามอง
“เอก นี่เพื่อนสนิทกู ไอ้แมทกับสก๊อต”
คนถูกแนะนำเพื่อนให้รู้จักลุกขึ้นยืนยื่นมือไปจับแก้มสากลูบเบาๆ
“มึงเขิน”
มันใช่เวลามั้ยไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยย
หน้าเต็งหนึ่งแดงเถือกจนเพื่อนสองคนหันมามองแล้วเป่าปากแซว
“เชรดดด เขินไรนักหนา แดงไปถึงฝ่าตีนแล้วไอ้เหี้ยหนึ่ง”
“เชี่ยก๊อตหุบปากเลยมึง”
“กูสองคนเป็นเพื่อนเต็งหนึ่ง แล้วมึงล่ะเป็นอะไรกับมัน”
แมทสวนกลางป้อง ตาเรียวใต้แว่นกรอบดำหนาฉายแววสนุก
“…”
“เป็นแฟนกู จบ เลิกแซวด้วยพวกมึง ไปโว้ยทำงาน”
ดันหลังเพื่อนสองคนออกไป
ทิ้งเป็นเอกไว้…กับใบหน้าซีดที่ขึ้นสีเรื่อและหัวใจเต้นแรง
นั่งอ่านการ์ตูนไปจนเกือบครบห้าเล่มเต็งหนึ่งก็กลับเข้ามาพร้อมใบหน้าเลอะคราบน้ำมันเครื่อง มือหนึ่งถือไขควงขนาดใหญ่
“เอก ไปซื้อของให้หน่อยได้ปะวะ พวกกูออกไม่ได้สักคน”
“เอาอะไร”
“กระทิงแดงสิบขวด อ่ะกุญแจรถ”
วางรีโมทรถแล้วเดินตัวปลิวออกไป
ตาคมมองคนที่ยังจ้องรีโมทรถยนต์ในห้องกระจกแล้วคิดว่าตัวเองตัดสินใจถูกแล้ว เป็นเอกควรตัดสินใจเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ถ้ามันพร้อมมันก็
ขับ ถ้าไม่พร้อมมันก็จะบอกเอง
คนเราทุกคนต้องมีจุดที่ต้องผ่านไปให้ได้ด้วยตัวเอง
รู้ตัวอีกทีกระป๋องเย็นๆก็แนบลงที่แก้ม
“เฮ้ย ตกใจหมด ไปซื้อมาแล้วหรอ”
“อือ”
เขยิบออกมาวางกระป๋องและถุงเซเว่นบนโต๊ะ กระทิงแดงสิบกระป๋องพร้อมขนมอีกเพียบ
รีโมทลัมโบกินี่วางลงข้างถุงขนม
คนไปซื้อเดินกลับเข้าไปที่ห้อง
เป็นเอก…ในจุดที่เปิดใจมากกว่าเดิม
“เอก ส่งไขควงตรงกระป๋องแดงให้กูหน่อย”
“อือ”
“เชี่ยแมทใช้แฟนกูหรอ”
แกล้งโวยไปงั้น
เป็นออกอ่านการ์ตูนจบหมดเลยมานั่งข้างนอกดูผู้ชายสิบคนสุมหัวทำงาน สุดท้ายก็เลยกลายเป็นลูกมือคนใหม่แทนสก๊อตที่กลับไปแล้ว
“อย่าฝืนนะมึง”
พยักหน้าเข้าใจ
แต่คนถามไม่วางใจ…เลยลุกขึ้นเดินไปนั่งลงข้างๆ เอาหน้าผากเข้าไปแนบหน้าผากอีกคน จะใช้มือก็ไม่ได้มีแต่เขม่าน้ำมันเครื่อง
“ยังมีไข้นะ”
“เฮ้ยๆ มดกัดดดดดดดดด”
ฮากระจาย…
ถึงจะเขินแต่ก็รู้สึกดี เป็นเอกก็ดูเข้ากับแมทได้ดี นั่งคุยเงียบๆกันสองคนด้วยซ้ำบางที ไม่รู้ทำไมรู้สึกเหมือนบรรยากาศสองคนนี้มันเหมือน…คนสปีชี่เดียวกันในบางที
เต็งหนึ่งสะบัดหัวไล่ความคิดแปลกๆ ไอ้แมทมันไม่ได้เงียบเหมือนไอ้เอกสักหน่อย
พักงานที่สี่ทุ่มกว่า สิบชีวิตบวกเป็นเอกเลยตัดสินใจไปกินข้าวหลังมอ ใกล้ร้านเหล้าประจำแต่วันนี้ไม่มีใครอยากกินเหล้าทั้งนั้น เหนื่อยล้าเกินกว่าจะเมา
“เชรดดดดดด ลัมโบกินี่ เฮ้ยกูว่ารื้อเครื่องลัมโบมาใส่ฟอมูล่าเราเหอะ รับรองชนะ”
“เออความคิดดี รื้อเลยแล้วกัน”
“เออกูเห็นด้วย ซื้อใหม่คืนไอ้เอกมันด้วยนะ”
รับมุกเพื่อนก่อนจะตบหน้าตาย
“โห รถหรูว่ะ ไอ้หนึ่งได้เป็นตุ๊กตาหน้ารถลัมโบ เชรดดด อิจฉาวาสนาตูดเพื่อนจริงๆ เอกถนอมๆเพื่อนพวกกูหน่อยนะ ฮ่าๆ”
จากเกร็งๆก็เริ่มสนิทกัน
“ได้”
รับมุกหน้านิ่ง
ตูดมึงมากกว่ามั้งไอ้เอกกกกก
“พอเลย แม่ง ไปแดกข้าวโว้ย”
ไปถึงร้านก็เข้าไปนั่งแชร์แอร์เย็นๆคุยกันโล้งเล้งดังลั่นร้าน แต่ก็ไม่มีปัญหาเพราะร้านใกล้ปิดแล้วตอนนี้ก็มีแค่โต๊ะนี้โต๊ะเดียว พออาหารวางครบความเงียบก็ครอบงำทันที
คนทั้งโต๊ะก็ต้องแอบขำเพื่อนหน้าโหดที่มีคนหน้านิ่งกว่าคอยตักกับข้าวให้
แมทมองแล้วยิ้มขำความเคยชินของคู่นี้…หลังจากถามเป็นเอกจนรู้ว่าคบกันมาห้าปีแล้ว
“มึงกินไรวะ”
“ข้าวผัดต้มยำ”
“กูกินกะเพราหมูกรอบ แต่ทำไมมันหวานจังวะ มึงหวานมั้ยวะ”
“เออโคตรหวานเลย มดเดินขึ้นจานกูแล้วเนี่ย”
“กูช่วยกระทืบมั้ย สัส!!”
“ไม่เอาเต็งหนึ่งไม่หน้าแดง ไม่เอาๆ”
ยังคงแซวกันต่อไป…
“อ้าวเป็นเอก”
เสียงจากคนที่เปิดประตูเข้ามาใหม่
“…”
แค่ผงกหัวให้ทีเดียว แต่คนคิ้วเข้มทำหน้าเซ็งทันที
“ไม่สบายหรอ หายดียังครับ”
ยิ้มน้อยๆเหมือนเดิม เดินเข้ามายกมือทาบที่หน้าผากเนียน
“เสือก”
มือหนาปัดมืออีกฝ่ายออก
ตาเรียวหันมามองด้วยความไม่พอใจแต่ปากก็ยังยิ้มเหมือนเดิม
“อย่าลืมกินยาล่ะ พี่ไปก่อน”
จิพลิกมือกลับมาลูบหัวเป็นเอกเบาๆก่อนจะเดินผ่านเข้าไปที่เคาน์เตอร์
เต็งหนึ่งลุกขึ้นจะตามไปแต่เพื่อนข้างตัวดึงให้นั่งลง
“อย่าๆ ช่วงนี้อย่ามีเรื่องเลยมึง”
“แม่งเอ้ย”
หงุดหงิด…หันไปมองไอ้คนหน้านิ่งมันก็ทำหน้าไม่เข้าใจ
“ไปให้เขาจับอีกละ”
“ไม่ได้ให้”
เออก็เห็นว่ามันจับเอง แต่อารมณ์พาลผสมหึงมันก็ปนเปกันไปมา
“เฮ้ยหนึ่งใจเย็นๆ”
แมทช่วยปราม
“แม่งหมดอารมณ์แดก กูกลับละ”
หยิบกระเป๋าตังวางแบงค์ร้อยก่อนจะลากกันออกมา
เป็นเอกถอนหายใจมองคนที่ขับรถด้วยความเร็วสูง คำสบถหลุดออกมาหลายครั้ง
“หนึ่ง”
“อย่าพึ่ง… กูไม่ได้โกรธมึง กูหงุดหงิดมัน”
“…”
“กูรู้ว่ามึงไม่ได้ชอบมันหรอก แต่มันอารมณ์แบบ… หงุดหงิดที่มีใครมายุ่งกับมึง เข้าใจปะวะ?”
“เขาไม่ได้ชอบกู”
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยย คนตาบอดก็ดูออก ไม่ชอบบ้าไรแตะมึงอยู่ได้ ห้ามนะห้าม คราวหลังมึงโยกหัวหลบเลย”
กว่าจะถึงคอนโดเป็นเอกก็ฟังสารพัดข้อห้ามของเต็งหนึ่งจนสรุปได้แค่ … หึงสุดๆ
ความหึงของเต็งหนึ่งทำให้ทุกวันเวลาสี่ทุ่มจะมีคนหน้าเครียดในชุดชอปเลอะๆมานั่งอยู่ไม่ไกลจากเวทีรอรับแฟนตัวเองกลับบ้าน
อันที่จริงละครเวทีของมหาลัยปีนี้ก็ทำน่าสนุกอยู่เหมือนกัน เพราะเอาเรื่องเจ้าหญิงนิทราฉบับมาเลฟิเซนต์มาทำ เน้นความรักของแม่มดต่อเจ้าหญิง
ซึ่งคนรับบทเจ้าหญิงคือ พะแพง ดาวคณะเศรษฐศาสตร์ปี 2 ที่ทั้งร้องทั้งเต้นได้เก่งมาก ขนาดใส่แค่ชุดซ้อมยังดูแล้วเพลินตา แต่ไอ้ที่ขัดหูขัดตาคือไอ้บ้าที่มายืนกอดอกอยู่ข้างๆคนเล่นเปียโนนี่แหละ! เป็นฝ่ายดูแลเสียง(เป็นเอกบอก) แล้วเสียงเดียวจากเรื่องนี้ก็คือเปียโน มันจะมีฝ่ายนี้ทำบ้าไร ไอ้เอกมันเล่นเป็นอยู่แล้ว!!!!
ไอ้ปุ้นมันก็คงหล่อพอตัวถึงได้รับบทเจ้าชาย แม้เจ้าชายเรื่องนี้จะออกมาแค่ท้ายๆเรื่องก็เหอะ
เสียงโทรศัพท์ดึงความสนใจกลับมาที่มือถือ
“ว่าไงแมท”
“หนึ่ง…กูรถชนว่ะ แม่งเอ้ย !! ขับซะเบียดกูตกถนน”
“เอ้าไอ้เหี้ยอยู่ไหนเนี่ย”
“ทางประตูเหนือ”
“แล้วไปทำไรเส้นนั้นวะ?”
หอไอ้แมทออกประตูตะวันออกใกล้กว่าชัดๆ ประตูเหนือดึกๆทางโคตรเปลี่ยว
“กูมาส่งจิ๊บ”
สาวเศรษฐศาสตร์ที่แมทจีบ
“เออเดี๋ยวกูไปตอนนี้เลย มึงเคลียกับคนชนมึงยัง”
“แม่งชิ่ง มาไวๆนะ… แว่นกูแตก มองไม่เห็นเหี้ยไรเลย”
วางสาย เต็งหนึ่งเดินไปที่เวที
“เอกๆ”
เสียงตะโกนทะลุกลางป้องทำเอาชะงักทั้งเวที เพราะนักแสดงกำลังซ้อมกับเปียโนจริงครั้งแรก
“โทษที… เดี๋ยวกูมา ไอ้แมทรถชน”
“ไปด้วย”
เป็นเอกลุกขึ้น
“ซ้อมไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูไปเอง แปปเดียวเดี๋ยวมา”
ไม่อยากให้เสียงาน
“อือ”
“อย่ากังวลนะเป็นเอก ไม่มีอะไรหรอก”
คิ้วขมวดเพราะไอ้บ้าฝ่ายเสียงดันวางมือบนลาดไหล่ของเป็นเอก ทำมาปลอบให้เหี้ยจิ!!
บิดเวสป้ามาตามทางประตูเหนือจนพ้นเขตมหาลัยไปไม่ไกลก็เจอฟีโน่ล้มอยู่พร้อมเจ้าของรถที่นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างซากรถ
เศษแว่นแตกกระจายอยู่ข้างตัว หน้าขาวๆของแมทมีแต่รอยถลอก ข้อศอก หัวเข่า สมบุกสมบันได้ที่
“เหี้ยเอ้ย ซวยชิบหายเพื่อนกู”
“เออแม่งโคตรเจ็บ กูหมดแรงเหี้ยๆจะยกรถขึ้นยังไม่ได้”
เต็งหนึ่งดึงแมทขึ้นยืนก่อนจะเอารถขึ้นต่อ
“แล้วเอาไง มึงขับต่อไม่ไหวแน่ๆ เดี๋ยวกูโทรเรียกไอ้พลมาช่วยแล้วกัน หอมันอยู่ไม่ไกล”
“อือ เอาไงก็ได้ กูเบลอไปหมดละ”
แมททิ้งตัวนั่งบนเบาะเวสป้าปล่อยให้เต็งหนึ่งจัดการทุกอย่าง เกือบครึ่งชั่วโมงเพื่อนร่วมชั้นปีก็พากันมา ทั้งถามไถ่อาการ บอกให้ไปหาหมอแล้วก็รับปากจะเอารถไปเข้าอู่ให้
“ขอบใจพวกมึงมากนะเว่ย”
“เพื่อนกันน่า”
ห้าทุ่มกว่าเข้าไปแล้วแมทก็ดึงดันไม่อยากไปโรงพยาบาลเพราะรู้ว่าเป็นเอกรอเพื่อนตัวเองอยู่ เลยต่อรองว่าไปรับเป็นเอกแล้วค่อยไปโรงบาล เพราะเลือดก็ไม่ได้โชกแค่ถลอกไปทั้งตัว
ถึงหอประชุมคราวนี้คนเจ็บก็ต้องรีบกระชากแขนเพื่อนไว้เพราะมาเจอภาพเป็นเอกถูกดึงมือเข้าไปกุมไว้ พยายามดึงออกแล้วแต่อีกฝ่ายก็ยังปั้นยิ้มไม่ยอมปล่อย สองคนยื้อกันอยู่ข้างเวที
“แมทปล่อยกู”
เสียงเรียบกว่าที่เคย
“หนึ่งมึงใจเย็น”
“กูใจร้อนหรอ”
หันมามองเพื่อน
คนมองกลืนน้ำลาย ไม่เคยเห็นเพื่อนตัวเองหน้านิ่งได้ขนาดนี้
“มึงจะต้องไม่มีเรื่องที่นี่ หอประชุมกลางนะเว่ย”
“อือ”
แมทกลอกตาแต่ก็ยอมปล่อยเพื่อน โดยตัวเองเดินตามไปแม้สภาพจะไม่เอื้ออำนวย
“เฮ้ยมึงอ่ะ ไปฟัดกับหมาที่ไหนมา”
ร่างสูงหัวฟูหน้ากวนเข้ามายืนขวางซะก่อน
“ไอ้เชี่ยหลบ”
“ไม่หลบ เอาหน้ามึงมาดูดิ๊ โวะ มีแต่แผล”
แมทถลึงตาใส่เมื่อไอ้ปุ้นมันเล่นถลกชายเสื้อมันขึ้นมาถูหน้าเขา แถมล็อคคอไม่ให้ดิ้น
“ไอ้สัสปล่อยโว้ย”
“ห่า มานี่กูจะพาไปโรงบาล”
“เฮ้ยเดี๋ยว”
“พี่ๆ ผมไปละ บาย”
“อ้าวไอ้ปุ้นมึงมาซ้อมอีกฉากก่อนโว้ย”
“ไม่ซ้อมแล้วโว้ย กูง่วง!!!”
เอวัง…
เต็งหนึ่งหัวสมองว่างเปล่า ตาจ้องไปที่ข้อมือซีดที่ถูกรั้งไว้…
มันพยายามดึงออกจนเห็นรอยแดงชัดที่ข้อมือ…
ไอ้จิมันทำเป็นเอกข้อมือแดง…
แถมยังยิ้มยียวน…
มือกำแน่นขึ้นทุกฝีเก้าที่เดินเข้าไปใกล้…
ใกล้พอจนไอ้จิหันมาเลิกคิ้วยิ้มค้าง…
ใกล้พอที่เป็นเอกจะหันมามอง…
ใกล้พอที่เป็นเอกจะสะบัดข้อมือหลุดแล้วเข้ามากอดไว้แน่น…
“หนึ่ง… หนึ่ง”
เสียงกระซิบพร้อมแรงดันให้ถอยหลัง
“ปล่อย”
“หนึ่ง…”
“ปล่อยกู”
เสียงบดกรามดังชัดข้างใบหูซีด
“หนึ่ง…กลับกัน…กลับบ้านเรา”
เป็นเอกพยายามฝืนต้านแรงอีกฝ่าย…ถ้าปล่อยตอนนี้พี่จิตายแน่ หน้าคนคิ้วเข้มเหมือนจะไปฆ่าคน
“ทำไมวะเอก… ทำไมกูต้องเห็นมันแตะมึงตลอด”
เต็งหนึ่งหยุดพยายามก้าวไปข้างหน้า แค่ยืนนิ่งตาจ้องไปที่คู่กรณีที่ยิ้มเก้อมองมา
“กูบอกมึงว่ากูเข้าใจว่ามึงไม่ได้ชอบมัน แต่ทำไมต้องยอมให้มันจับวะ มึงสลัดไม่ได้หรอ กูมานั่งเฝ้ามึงขนาดนี้ แสดงออกชัดขนาดนี้มันยังไม่เข้าใจหรอ”
“….”
“กูรู้ว่ามึงไม่ค่อยพูด… มันคงไม่เข้าใจเวลามึงจะสื่ออะไร…แต่มึงพยายามบอกมันหน่อยได้มั้ย…ว่าอย่ามายุ่งกับมึง…เพราะกูไม่อยากเห็นมึงห้ามกูไม่ให้กระทืบมันอีกแล้ว”
“หนึ่ง…”
“มันเหมือน…มึงกลัวมันตายมากกว่ากูตายอีก”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“กูไปรอข้างนอก ซ้อมเสร็จก็ออกมาแล้วกัน”
เต็งหนึ่งดันร่างอีกคนออกเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินออกมา
มือซีดยกขึ้นเสยผมตัวเองมองแผ่นหลังอีกฝ่าย ก่อนจะถอนหายใจหนักๆ
“พี่ทำให้เกิดปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”
จิเดินมาถามทั้งที่ยังคงยิ้มเหมือนเดิม
“….”
ไม่ตอบแค่เดินขึ้นเวทีไปหยิบโน้ตเพลงแล้วเดินออกไป
“เจอกันพรุ่งนี้นะเป็นเอก”
เสียงตะโกนไล่หลังดังตามมา
= =================================================== =
มาอัพตอนหกโมงเช้า -...- คึคึ
-
อ๋าาาาาาาาาาา ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มีเรื่องอีกแบ้ววววววววววว
#คราวนี้งอนเอกนะไม่ยอมพูดซักที
-
พี่จิต้องการอะไร ทำเอาเต็งหนึ่งของขึ้น
เอกก็โดนโกรธไปด้วยเลย
-
:hao7: หึงกันอย่างมุ้งมิ้ง. ไอ้พี่จินี่ขี้แกล้งปะ
:pig4:
-
here พี่จินี่หาเรื่องให้หนึ่งน็อตหลุดหรือเปล่าเอ่ย?
มาตอนนี้เราชักมองออกแล้วนะว่าหนึ่งนี่ไม่ธรรมดา หรือว่าไม่ปกติ 100 เปอร์เซ็นต์เหมือนที่คิดไว้ คือความโกรธของหนึ่งมันน่ากลัวนะ เพื่อนๆถึงได้เตือนกัน เอกเองก็พยายามหยุดหนึ่ง ถ้าหากว่าตอนนั้นเอกหยุดหนึ่งไม่ได้สงสัยhere พี่จิคงได้ยับคาตีนหนึ่งไปแล้วมั๊ง
-
ไอ้พี่จินี่กวน... น่าให้เต็งกระทืบจมดินจริงๆ
ส่วนเต็งหนึ่งก็นะ ขัดขืนเขามากๆหน่อยก็ไม่ได้
-
เวลาหนึ่งน็อตหลุดคงต้องจูงมือไปหาหมอกันทั้งสองคน..
เอวัง
-
น่าโดนกระทืบสักที จะได้หยุดยิ้มนะ
-
หนึ่งไม่ธรรมดาแล้วแหละ. •.•
-
:serius2: พี่จีกับเอกนี่มันมีอะไรแน่ๆ
-
โหยย เข้าใจความรู้สึกหนึ่งว่ะ 5555555 ก็รู้นะว่าไม่ได้เป็นไรกันแต่เห็นทีไรก็จับมือถือแจน ทำนั้นนี่ด้วยกัน มันก็รู้สึกหวงเป็นธรรมดา แต่เอกเองก็ไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว ยิ่งทำให้น้อยใจ เอกไปง้อหนึ่งให้ได้นะ แต่ตอนนี้หนึ่งแม่งน่ากลัวมากๆ
-
อืม............
หนึ่งนี่หมาหวงก้างอย่างแรงเลยทีเดียว ไปบำบัดความโกรธหน่อยหนู ไหนๆก็เจอจิตแพทย์อยู่แล้วนี่
-
ถ้าพี่จิยังทำหน้าเป็นเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเป็นเอกไม่เลิกอยู่แบบนี้ สักวันฟิวส์เต็งหนึ่งคงได้ขาดแบบที่ใครๆ ก็ไม่อาจห้ามได้ (แม้กระทั่งเป็นเอก) แน่ๆ เลยนะคะ
-
น่ารักกกกกจังเลย ส่วนคู่รองมาเร็วเคลมเร็ว 55555
-
อิพี่จิต้องการอะไร มีแผนแน่ๆ
-
อิพี่จินี่ต้องรอให้โดนหนึ่งกระทืบฟันหมดปากใช่มั้ยถึงจะเลิกยิ้ม
-
จินี่เป็นอะไร
-
เอาดีๆ พี่จิเป็นใคร คือแบบ เป็นญาติที่รู้เรื่องพ่อเอกรึป่าว?
-
เต็งหนึ่งพาเป็นเอกไปเปิดตัวกับเพื่อนแล้ว... ส่วนเรื่องพี่จิก็รอดูต่อไป
-
หรือว่าความจริงแล้วหนึ่งก็เป็นคนโมโหร้าย 555555
-
:mew1:
-
เดี๋ยวหนึ่งระเบิดใส่เลย พี่จินี่กวนสุดๆ อย่ามายุ่งกับคนมีคู่แล้วสิ
-
โอ้ยยยย หนึ่งโหดมากกกกก
เคลียกันไวไวนิ
น่ารัก
-
อ่านแล้วไม่แน่ใจว่าพี่จิคนนี้เค้าต้องการเข้ามาจีบเป็นเอกจริงๆหรือเห็นหนึ่งเป็นแบบนี้แล้วตั้งใจแกล้งกันแน่
แต่ที่แน่ๆ แมทกับปุ้น จะได้มีซัมติงกันป่าวเนี่ย อิอิ
ปล. กีใจที่เห็นหนึ่งหึงเป็นเอกนะ เพราะที่ผ่านมาเหมือนไม่ค่อยคิดอะไรเท่าไหร่ แต่รอบนี้เออมีการพาไปแนะนงแนะนำ ทั้งๆที่คบมา 5 ปีละ เพื่อนไม่สะกิดใจกันเลย เนียนมากนะ คราวนี้กลางหอประชุม คงได้รู้ทั้งมหาลัยแล้วล่ะ
-
จิเป็นใคร ต้องการอะไร ทำข้อมือเอกเป็นรอยนี่ไม่ใช่ความรักความชอบและ มีจุดประสงค์อะไร :m16:
-
ค่อยๆพูดกันนะลูกกกกกกก T_T
-
ไม่รู้ว่าพี่จิมีจุดประสงค์อะไร แต่นางทำดี ขึ้นค่าตัวให้นางด้วย ชอบที่ทำให้เต็งหนึ่งหึงโหด
-
ขอเตะอิพี่จิสักป้าบสองป้าบได้ป่ะ เกลียด
รู้ทั้งรู้ยังทำ เพื่อไรว่ะ
สงสารเป็นเอกด้วยนิสัยที่ไม่ค่อยพูด เลยโดนอิพี่จิได้ใจ
หนึ่งใจเย็นนะ เราวว่าเอกมีเหตุผล
อยากเพิ่งโกรธเอกเลยน่าาา
ปล.ขออัดอิพี่จิีกสองที เกลียดดดดด
(อารมณ์ฟุ้งฟ่าน)
-
เพื่อนสก๊อตมาช่วยสกัดอิพี่จิทีดิกวงติงเกิ๊นนน
-
ตัวปัญหา ไอ้พี่จิ :beat:
-
:pig4:
-
ไอ้พี่จิ นี้ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย ทำให้เป็นเอกเจ็บแล้วยังมีหน้ามากวนอีก
-
พี่จิน่ามคาร :katai4:
-
เอ้ออออ ก็ยังกล้าถามเค้าอีก ว่า ทำให้มีปัญหาอะไรรึเปล่า โอ๊ยยย :angry2:
-
โอ้ย อีพี่จินี่น่าตบมาก อ่านไปหลุดคำสบธไป
อินแรงมาก
-
อิพี่จิต้องการอะไรรรรรรรรรรรรรรรรรร
แต่ชอบหนึ่งหึงอ่ะ มันดูแบบน่ารัก คือรู้ว่ารักมากหวงมาก
ชอบหนึ่งโหมดนี้
-
พี่จินี่มันต้องโดนตรีนสักทีมันถึงจะสำนึก :m16:
-
พี่จิกวนทีนป่ะเนี่ย ไปแหย่ไรเขานัก คนเขามีแฟนแล้ว ฮุ้ว
หนึ่งใจร้อนมากเลย ดูพลุ่งพล่านมก็คนมันหวงแฟน
ชอบตอนเอกลูบแก้มบอกว่าหนึ่งเขิน 5555 น่ารักไปอีก
ขอบคุณค่ะ
-
(ไอ้)พี่จิ :z6:
-
ตบอีพี่จิให้สองที หมั่นไส้
-
:-[ เอกพาหนึ่งไปแนะนำกับเพื่อนด้วยสิ อิอิ
ส่วนอีพี่จิ :fire: :fire: :fire:
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า ><
-
:กอด1:
-
งะ ค้าง5555555 เริ่มไม่ชอบพี่จิ คนอะไรตีหน้าซื่อเนียนเเต๊ะอั๋งอยู่ได้
-
ทำไมรู้สึกตอนมันสั้น หวานอีกนิดนะยังฟินไม่สุด
ค้างคาใจพี่จิ ถ้าไม่ชอบเอกงั้นอยากกวนหนึ่ง
-
ความน่ารักของเป็นเอกไม่ได้ช่วยให้เราหายเกลียดเต็งหนึ่ง
การที่เต็งหนึ่งมาเทคแคร์เป็นเอกวันนี้ก็ไม่ทำให้เราป :mc4:ระทับใจ
เพราะมีชะนีแอ๊บแบ๊วโผล่มา!
เราเกลียดผู้ชายแบบเต็งหนึ่ง ผู้ชายโลเลที่แค่เจอผญแบบนี้
ก็จิตใจโลเลไปหาคนอื่นเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
ทำไมอ่ะหนึ่ง ทำไมถึงกล้าพูดว่ารักเป็นเอกแต่กลับทำใจดีใจเต้นไปกับชะนีแอ๊บแบ๊ว
กรุณาหนักแน่นหน่อยดิ มีแฟนแล้วก็ปฏิเสธเขาไป คนเรามันต้องรู้ดิขอบเขต
ว่าน้อง เพื่อน แฟน แต่ละคนได้แค่ไหน
โง่หรือโง่ นี่ไม่รู้จริงว่าชะนีหยกมันกำลังอ่อย ประโยคที่คุยกันมันอ่านดูก็รู้
แต่ที่น่าเจ็บใจคือคนของเราก็ยอมให้เค้าเข้ามาอ่อย
ทำเป็นพูดว่าเป็นเอกสำคัญที่สุด เหอะ
พอเจอชะนีก็ลืมคนรักแล้ว เนี่ยหรอ ที่บอกว่ารักมาก นายกลับลืมแฟนของนายไป
ถ้ามาช่วยไม่ทันจะทำไงหรอ?
ดูก็รู้ว่าเป็นเอกที่รักมากกว่า เหอๆ
ถึงจะยังไม่ได้นอกใจ แต่พฤติกรรมเเบบนี้ มันทำให้คนรักกันต้องเสียใจนะเว้ย
มีแฟนแล้วก็กรุณาสำนึกได้ว่ามีแฟนแล้ว
ไม่ใช่ทำตัวมีแฟนแล้วแค่อยู่ต่อหน้า แต่พอลับหลังก็ทำเป็นไม่มีแฟน
ถึงจะบอกคนอื่นหรือไม่บอก คนอื่นจะรู้หรือไม่ มันก็คือจิตสำนึกนะว่าคุณมีแฟนแล้ว
กรุณาให้เกีรยติแฟนของคุณเช่นเดียวกับที่เค้าให้เกียรติคุณด้วยเต็งหนึ่ง
#ทีมเป็นเอก #เกลียดผู้ชายโลเล #เกลียดคนใจง่าย #เกลียดชะนีแอ๊บแบ๊วแรดเงียบชอบอ่อยผู้ชายที่ชื่อหยก
ฮึ่ม.........
โดนใจสุดค่ะเกลียดผู้ชายแบบนี้
-
อิพี่จิ นี่มันคือไรเนียะน่ามคานนนนนนนนนน ว่ะ // ว่าแต่พอเปิดตัวปุ๊บก็มีหึงปั๊บให้ได้งี้ดิ แต่นะก็เอกน่ารักนิถึงจะดูเงียบๆแต่ฮอทนะคนแบบนี้ เอาเป็นว่าหนึ่งแกต้องหนักแน่นให้ได้แล้วล่ะ //
-
พี่จินะไม่ได้ชอบเป็นเอกหรอก
ดูท่าแล้ว นางอาจชอบเต็งหนึ่ง
นางเลยทำมาตีสนิทเป็นเอกเพื่อให้เต็งหนึ่งหึง
เต็งหนึ่งจะได้โกรธนางและจำนางได้
หรือไม่ ทั้งพี่จิและชะนีน้อยๆ นั่น อาจเป็นคนของอาเป็นเอกส่งมาป่วน
-
เปิดตัวกันแล้ว
-
อ่าวว อิจิ กวนส้น... นี่หว่า
-
อิพี่จินี่มันน่าถีบ
-
เขาเปิดตัวกันแล้ว อิเพ่จิเป็นไรมากป่ะ :katai1:
-
ตอนแรกเชียร์ให้เอกเมะ ฮรือออออออออออ :hao5: :hao5: :hao5: อยากเห็นเคะแบบนุ้งหนึ่ง
-
อ่านไปก็อยากให้สองคนนี้สลับหน้าที่กันจัง
ความใฝ่ฝันของคนอ่าน 555
-
ตอนที่ 11
เกือบตีสองกว่า…ยังไม่มีใครหลับ ร่างหนึ่งนั่งพิงหัวเตียงลูบกลุ่มผมนิ่มของคนที่นอนหนุนตัก สองแขนหนาโอบเอวบางกว่าไว้แน่น ซุกหน้าลงกับหน้าท้องไม่ยอมปล่อย
เป็นเอกลูบหัวเต็งหนึ่งไปเรื่อยๆจนกระทั่งมือหนาดึงมือไปหอมหลายที
ตาสวยหลุบมองคนที่เลิกขบกรามตัวเองสักที ร่างกายเริ่มผ่อนคลายลงกว่าเดิม
เต็งหนึ่งไม่ค่อยโกรธ…แต่เป็นคนโกรธแรง
แรง…จนต้องห้ามไว้ให้ดี
“หนึ่ง”
“หือ”
“ไม่ต้องมา”
“…อะไร”
“ไม่ต้องมาเฝ้า”
ร่างหนาชะงักก่อนจะหลุดลุกขึ้นจ้องตาสวย มีเพียงความนิ่งเงียบตอบกลับมาจึงเสยผมแรงๆลุกไปนั่งที่ขอบเตียงแทน
สักพักก็มีเรียวแขนซีดตามมากอดจากด้านหลัง
“ไป..ก็โกรธอีก”
“กลัวกูฆ่ามันรึไง ไอ้เหี้ยจินั่นน่ะ”
มือหนาพยายามแกะเรียวแขนซีดออก ปกติเต็งหนึ่งยอมให้ทุกครั้งแต่คราวนี้แค่แปปเดียวก็ลุกยืนขึ้น หันไปมองเป็นเอกที่ขมวดคิ้วอยู่บนเตียง
“มันไม่ตายหรอก”
“อย่าพาล”
“ต้องโดนมันจับแค่ไหนถึงพอใจหรอเอก ทำไมกูจับมึงทั้งตัวจนมึงเบื่อเลยต้องไปให้คนอื่นแตะมั่งหรอ อยากเปลี่ยนกลิ่นรึไง?”
ผั้วะ!
กำปั้นจากคนเงียบกระแทกเข้ามาที่หน้าจนหัน มันไม่แรงมาก แต่ก็พอทำให้เซได้เล็กน้อย
เต็งหนึ่งตาวาวโรจน์กระชากแขนซีดจนเป็นเอกถลาเข้ามาประชิดแผ่นอก แววตาไหววูบด้วยความตกใจ
“เหอะ…”
ผลักออกแล้วเดินออกจากห้อง…ตอนนี้คงอยู่ด้วยกันไม่ได้
ตอนคบกันแรกๆทะเลาะกันทีไรก็ต่อยตีกันปกติจนทั้งสองบ้านแทบจะจับเลิกกันเพราะเคยหนักขนาดต้องแอดมิดเข้าโรงบาลทั้งคู่ แต่หลังๆก็รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายมันตัวบางเข้าไปทุกทีจนถนุถนอมมันเป็นพิเศษ
มือคว้ากุญแจเวสป้าพร้อมกระเป๋าตังบนโต๊ะกระจก ใส่รองเท้าผ้าใบแล้วออกมาทันที
คิ้วเข้มยังขมวดมุ่น เสียงกัดฟันดังจนตัวเองได้ยินชัด ลมเย็นๆที่พัดมากับท้องถนนที่ไร้รถในยามวิกาลไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ดีขึ้น
สุดท้ายก็เลี้ยวเข้าคอนโดแห่งหนึ่งริมแม่น้ำเจ้าพระยา
เต็งหนึ่งโยนกุญแจรถลงบนโซฟาสีน้ำเงินก่อนจะเดินเลยเข้าไปในห้องนอน…คอนโดส่วนตัวที่ไม่ได้กลับมานานเป็นปี ถึงจะเล็กกว่าเพนท์เฮาส์สองชั้นของเป็นเอกแต่ก็กว้างจนสามารถวางชั้นวางดาบญี่ปุ่นได้ถึงเจ็ดชั้น
ออกมาอีกครั้งพร้อมชุดฟันดาบแบบญี่ปุ่นแท้ๆ ผมรวบตึงด้วยยางปลาโลมาเส้นเดิม หยิบดาบที่ใกล้มือที่สุดขึ้นมาเดินออกไปที่ระเบียงกว้างพอๆกับระเบียงห้องเป็นเอก
ซ้อมไปเรื่อยๆจนกระทั่งเหงื่อโทรมกายถึงหยุดพัก พระอาทิตย์ขึ้นเกาะขอบฟ้าพอดี เพราะพ่อดันไปแต่งงานกับลูกสาวสำนักสอนฟันดาบในญี่ปุ่น ก็เลยถูกตาเคี่ยวเข็ญให้เรียนฟันดาบตั้งแต่เด็ก
สุดท้ายก็ถูกตาไล่มาไทยเพราะดันไปเข้าแก๊งยากูซ่า ต่อยตีกับชาวบ้านตั้งแต่อายุ 13 … ถ้าไม่ถูกส่งตัวกลับมาป่านนี้ได้อยู่ตำแหน่งระดับสูงๆไปแล้ว เผลอๆเป็นรองหัวหน้าแก๊งไปแล้วเพราะมีเรื่องเก่งกว่าพวกรุ่นพี่อีก
โกรธง่าย…มีฝีมือ…ตาเลยกลัวจะไปหลงผิดหนักกว่าเดิม
แต่ความโกรธนี่มันจะไปห้ามยังไงได้ก็ต้องหาทางระบายออก เลยเลือกไปเตะบอล เตะไปเตะมาก็ได้เป็นตัวแทนนักบอลโรงเรียน เข้ามหาลัยก็กลายเป็นนักบอลมหาลัยต่อ
สงสัยช่วงนี้ไม่ได้ออกแรงนานเลยหงุดหงิดขึ้นมาอีก ไอ้เหี้ยจิหน้ายิ้มนั่นอีก คนของเราก็ไปยอมมันอีก เยอะ!
เต็งหนึ่งฟาดงวงฟาดงาคนเดียวจนพอใจถึงเอาดาบไปเก็บอาบน้ำให้หัวมันเย็นขึ้น ผมที่พึ่งสระมาก็สระอีกรอบเอาให้ผมร่วงหมดหัวไปเลย
ขยี้หัวไปมาก็มีบางอย่างแวบเข้าหัว
‘อกหักต้องตัดผม’
เอาวะ ตัดก็ตัด!!!
วันต่อมาหลายแฟนเพจก็ได้รูปเต็งหนึ่งทรงผมใหม่…ผมยาวเหมือนเดิมแต่สองข้างไถเปิดหูแล้วสุดท้ายก็หน้าม้าที่สั้นกว่าเดิมปัดข้าง เรียกว่าปล่อยผมก็ดูเป็นผมยาวเท่ๆ มัดผมก็ดูเป็นซามูไรญี่ปุ่นไปเลย…แต่ที่ตั้งคำถามกันมากที่สุดคือแก้มช้ำๆนี่ไปได้แต่ใดมา?
“โอ้โห สาวมองมึงกว่าเดิมยกกำลังแปดนะเพื่อน”
สก๊อตแซวเพราะมันตัดผมทรงนี้อัพเกรดจากมาดสถุลมาเข้าข่ายหนุ่มหน้าเซอร์เข้าไปทันที แต่ไอ้ยางปลาโลมานี่ก็ยังขัดใจ
พลั่ก!
หนุ่มมาดเซอร์ของสก๊อตโดนคนเข้ามาขวาง
“…”
สก๊อตถึงกับงงที่เป็นเอกยืนทำหน้าเครียดกับเต็งหนึ่งที่เงียบกริบ
“ไปเหอะก๊อต”
เดินหนี…แต่ก็มีคนเดินตาม คำสบถยังคงออกมาไม่หยุดแต่ก็ไม่คิดจะหยุดเดิน
ทุกสายตาจับจ้องตั้งแต่เห็นขายาวๆใต้กางเกงยีนส์สีซีดพาตัวเองมาขวางทางคนหน้าเข้มจนเดินชนกันเข้าไปหนึ่งรอบ
“หนึ่ง”
“…”
“หนึ่ง…”
“เอก อยู่นี่เองพี่หาตั้งนาน”
ชะงักเพราะบุคคลที่สาม
เต็งหนึ่งหันหลังกลับไปมอง…ภาพตลกๆ ที่มีแฟนตัวเองถูกผู้ชายอีกคนรั้งแขนไว้
“มึงปล่อย”
“อะไร?”
จิทำหน้าไม่เข้าใจ
“ปล่อยแฟนกูไงไอ้เหี้ย!!!”
เสียงตะคอกลั่นไม่สนว่าเป็นโรงอาหาร
“แฟน? อ้าวเอกมีแฟนแล้วหรอ”
ยังคงทำหน้ายิ้ม
“ไหนบอกไม่มีใคร….”
คิ้วสวยขมวดกำลังนึกคำพูดแต่กระแสลมผ่านหน้า…กระพริบตาอีกทีจิก็ลงไปกองกับพื้น
ก่อนจะตามด้วยเจ้าของหมัดที่จะตามลงไปซ้ำแต่สก๊อตวิ่งมาดันตัวออกก่อน คนนั่งกินข้าวกระจายลุกฮือออกห่างทันที
“หนึ่งหยุดโว้ย!!!”
“มึงปากดีแบบนี้ไม่กลัวตายใช่มั้ยไอ้เหี้ย!! เป็นส้นตีนอะไรยุ่งกับแฟนกูอยู่ได้ เห็นกูไม่ทำอะไรเลยคิดว่ากูใจดีหรอ มึงลุกขึ้นมาดิไอ้สัส
ปล่อยกูโว้ย!!!”
“หนึ่งหยุดก่อน ไอ้เหี้ยใจเย็นๆ”
สก๊อตดันเพื่อนไว้สุดแรง…เวลามันโกรธใช่ย่อยที่ไหน
“เฮ้ยไรกันวะ เอ้าพี่จิ”
หัวฟูตัวสูงเดินเข้ามาพร้อมคนสายตาไม่ดีที่ยังมองเหตุการณ์ไม่ชัด
“เชี่ยแมทเอาไอ้จิออกไปดิ๊ กูจะห้ามไอ้หนึ่งไม่ไหวแล้ว”
“ห้ะ เห้ยหนึ่งอย่ามีเรื่องดิ”
ปุ้นไวกว่ารีบดึงจิขึ้น แต่ทันทีที่ลุกขึ้นได้จิก็ถลาเข้าหาจะสวนหมัดคืนแต่ปุ้นกระชากคอเสื้อไว้แล้วเหวี่ยงไปอีกทาง ก่อนจะยืนขวางไม่ให้ถลาเข้าหากันอีก
“หยุดเลยพวกมึงทะเลาะอะไรกันวะ ไอ้ตาบอดมึงมานี่”
แมทถูกลากมายืนข้างๆ
“แม่งเอ้ย!!!”
เต็งหนึ่งยอมหยุดก่อนจะเสยผมแรงๆ มองหน้าจิสลับกับเป็นเอกที่ยังยืนนิ่ง
“มึงบอกมันว่าไม่มีใครใช่มั้ยเอก?”
“…”
“ตอบ!”
“เปล่า"
“ได้ยินชัดยังไอ้เหี้ย อย่ามโน!! มันเป็นแฟนกูไม่ใช่มึง ถ้ามึงกล้าแตะมันอีกทีมึงไม่มีมือไว้แดกข้าวแน่ไอ้เหี้ย ทุกคนเป็นพยานนะถ้าไอ้เหี้ยนี่มันยุ่งกับของๆกูอีก มันตาย!”
ตาคมวาวโรจน์เดินไปคว้ามือเป็นเอกให้เดินตาม กระชากลากกันออกมาจากโรงอาหารก็ยังไม่หยุดเดิน เดินจนสุดท้ายหมดแรง…ก็เดินเลยมาไกลจนตกใจตัวเอง
หันไปมองก็เจอคนหน้าซีดหน้าขึ้นสีแดงเพราะเหนื่อยหอบ
“บอกว่าอย่าให้มันจับ มึงนี่พูดไม่รู้เรื่อง”
บ่น..แต่เสียงอ่อนลง
“….หนึ่ง”
“เออ”
“กลับบ้าน”
“กูอยู่บ้านกู”
หลบตา
“…”
ปากบางเม้มแน่นจับมือหนาไว้ไม่ยอมปล่อยเมื่ออีกฝ่ายพยายามคลายมือออก
“กูจะไปเรียนแล้ว”
“หนึ่ง…”
“….”
“กลับบ้าน”
“กลับไปทะเลาะกับมึงอ่ะหรอ”
ยิ้ม…เยาะตัวเอง
“ไม่มีพี่จิ”
“….”
“ไม่มี ไม่เคยมี”
“แต่มึงก็ต้องไปซ้อมกับมันทุกวัน… กูทนไม่ได้ จะว่ากูงี่เง่าก็ได้ มันเป็นงานมึงกับมันแล้วกูแยกแยะไม่ออกเอง”
“….”
“ถ้ากูจับมึงล็อคเก็บไว้ในตู้ได้ก็ดีสิ”
มือหนาเสยผมตัวเองลวกๆอีกทีก่อนจะหันหลังหนี แต่คนยืนข้างกันก็เห็นแววตาเสียใจบนนัยน์ตาคมเข้มอยู่ดี
แขนซีดโอบกอดร่างหนาจากด้านหลัง
หน้าซุกลงที่ลาดไหล่กว้าง
ไม่มีคำพูดแค่กอดไว้แน่นๆ…แม้คนถูกกอดจะพยายามดึงออก จนสุดท้ายก็ยืนนิ่ง
“ขาดมึง…”
“…”
“แล้วจะอยู่ยังไง”
เสียงแผ่วเบา…
ถอนหายใจหนัก หันไปกอดตอบ…
ตอนเย็นหอประชุมกลางถึงกับเงียบเมื่อนักเปียโนเดินมาพร้อมคนตาดุที่กลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์คู่กันไปแล้ว หมัดตรงสวนซะฝ่ายเสียงลงไปกองกับพื้นแถมประกาศกร้าวจะเอาให้ตาย
นั่งลงมุมเวทีใกล้เปียโนเหมือนเดิม
คราวนี้จิไม่อยู่ให้ลำคาญตาลำคาญใจ การซ้อมดำเนินไปตามปกติจนถึงช่วงพัก
“เล่นเก่งนะมึง”
เต็งหนึ่งเดินขึ้นไปบนเวทีไปนั่งข้างๆ
“เพลงง่าย”
มือหนาลองทาบนิ้วตัวเองลงข้างมือซีด ก่อนจะเริ่มกดลงไปตามโน้ตที่เห็นบนโน้ต ช้าๆ… ไม่เก่งเท่าแต่ก็ฟังได้
“เออง่ายดี เกือบลืมไปหมดแล้ว”
เมื่อก่อนตามไปดูคนตัวซีดมันซ้อมทุกวัน…สุดท้ายก็เลยเล่นพอได้
มืดซีดเริ่มเล่นเพลงที่ไม่ได้อยู่บนกระดาษ…แต่เป็นเพลงที่เคยนั่งข้างกัน…เล่นด้วยกัน
เต็งหนึ่งยกยิ้มก่อนจะเริ่มกดนิ้วลงเล่นตาม ชะงักเมื่อมือชนกันก่อนจะหัวเราะเบาๆแล้วเริ่มใหม่ สุดท้ายก็ได้เพลงที่กระท่อนกระแท่นไปบ้าง
คนรอบข้างมอง…บ้างก็ยิ้มตาม บ้างก็แปลกใจ…
เป็นเอกมาซ้อมทุกวันหน้าไม่เคยแสดงอารมณ์….จนกระทั่งเต็งหนึ่งคุยด้วยไม่กี่คำ
กำแพงหนาที่คงมีแค่คนเดียวที่ปีนข้ามเข้าไปได้
“สวีทเนอะ”
ปุ้นหยิบมะม่วงมันเข้าปากกัดหนึ่งคำ ก่อนจะยัดใส่ปากไอ้คนตาบอด … มันไม่ได้ตาบอดแต่สายตาสั้นเข้าขั้นวิกฤต แมททำหน้าเบ้แต่ก็กัดมะม่วง
“มึงพากูมาดูมึงซ้อมทำไม ออกไม่กี่ฉาก”
“กูกลัวมึงมองไม่เห็นไปเดินชนชาวบ้านเขา หรือไปโดนกระทืบขึ้นมา คราวนี้ตาบอดของจริงแน่”
“กูจะไปตัดแว่นใหม่ก็ไม่ได้ไปเพราะมึง ง่วงก็ง่วง”
“อ้าวง่วงแล้วหรอ”
“เออ มันกี่โมงแล้วไอ้เหี้ย”
ปุ้นยกนาฬิกาขึ้นดู …สี่ทุ่ม
“งั้นไปกัน”
ลุกพรวดพร้อมดึงแมทขึ้นยืนข้างกัน
“เฮ้ยพี่ ไปละนะ”
“ไม่ได้โว้ย มึงนี่ชิ่งตลอด มาซ้อมก่อน!!!!!!!!!!”
คราวนี้พี่ผู้กำกับมากระชากลากปุ้นไปด้วยตัวเอง พระเอกบ้าไรซ้อมไม่เคยถึงฉากตัวเองก็หนีกลับก่อนตลอด นางเอกซ้อมกับผู้กำกับแทนจนจะจำหน้าพระเอกไม่ได้แล้วมั้งเนี่ย
“ไรวะ รอกูแปปนะเตี้ย”
“ไม่เตี้ยโว้ย”
“งั้นไอ้บอด หึหึ”
นิ้วกลางถูกแจกไปหนึ่งที…
สุดท้ายก็ซ้อมเสร็จเท่ากันคือเที่ยงคืนกว่า ปุ้นเดินลงมาจากเวทีก็เจอไอ้ตาบอดนั่งพิงกำแพงหลับไปแล้ว
“เดี๋ยวมึงจะไปส่งเพื่อนกูหรอ?”
คนเห็นเพื่อนตัวเองเดินเข้ามา
“เออเดี๋ยวกูไปส่งเอง กูพามันมาได้ก็พามันกลับได้”
ไม่มีมารยาทระหว่างรุ่น
“เพื่อนกูอยากไปกับมึงหรอ?”
เต็งหนึ่งเลิกคิ้ว ก็พอจะดูออกว่าถ้ามาด้วยกันได้มันต้องมีอะไรบางอย่าง แต่จะไม่ฟันธงจนกว่าเพื่อนจะบอกเอง
“เออดิ เมื่อวานมันก็อยู่กับกู”
“แล้วมึงพามันไปตัดแว่นยัง”
เรียนด้วยกันไอ้แมทมองสไลด์อาจารย์ไม่เห็นสักคาบ ทำฟอมูล่าก็ลำบากเพราะหาของไม่ค่อยเจอ มันมองไม่ชัดไปหมด
“ยัง”
ยักไหล่
“พามันไปด้วย”
“จะพาไปพรุ่งนี้แหละ ไม่ต้องสนมันหรอก กูดูแลอย่างดี”
“ให้แน่นะ?”
“มึงนี่ทำตัวเป็นพ่อมัน”
ตาคมสองคู่มองกันสักพักก่อนเต็งหนึ่งจะยกยิ้มแล้วยอมเดินออกมาหาคนที่ยืนถือโน้ตเพลงรอที่ประตู
“ฮ้าวว เสร็จแล้วหรอ”
ปุ้นก้มหน้าลงมองคนขยี้ตาป้อยๆก่อนจะลดตัวลงนั่งยองๆ
“ไปได้แล้วบอด ไปกินข้าวต้มกัน กูมีร้านเด็ด”
“อือ…”
คนตัวเล็กกับคนตัวสูงโย่งเดินคู่กันก่อนแขนยาวจะตวัดล็อคคอคนที่เผลอเดินห่างออกไปเล็กน้อยเข้ามาใกล้
“อะไรวะ…”
“เดี๋ยวมึงมองไม่เห็นทาง กูจะเสียสละตัวเองเป็นเนวิเกเตอร์ให้มึงเอง”
=======================
เจอเม้นบนบอกอยากได้เคะแบบเต็งหนึ่ง บอกเลยเราเกือบให้เต็งหนึ่งเคะแล้ว เพราะเราอยากได้เมะแบบเป็นเอก 5555555555555
ไว้สลับกันดีมั้ย ? -...-
-
พี่จิกวนตรีนจนได้เลือดกลบปากเลยเป็นงัย :m20: เฮียหนึ่งของเจ๊แม่มหึงโหดจริงๆ o13
-
เอกเอ้ยยยยย พูดเยอะๆลูก พูดเยอะๆ
ป.ล. รำคาญ ต้อง ร เรือค่ะ ไม่ใช่ ล ลิง ^^
-
ไม่ๆ ไม่สลับกันนะ แบบนี้นะดีแล้ว
แต่เต็งหนึ่งตอนโมโหนี่น่ากลัวจริงๆ
-
เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ อย่าสลับเลย 55555 เพราะชอบเคะแบบเป็นเอก 55555
ติดตามอยู่นะคะ สู้ๆ ค่ะ :)
-
อ่าาา.... พระเอกเราเป็นอดีตยากูซ่านี่เอง โหดดีแท้
ทำให้อยากอ่านเวอร์ชั่น high school... ก่อนที่เป็นเอกจะเป็นแบบนี้ น่าจะแสบกันทั้งคู่...
-
:mew1: หนึ่งหึงแรงสุดๆ ขอลุ้นคู่น้องบอดด้วยนะ
-
อย่าสลับเลยยยยย 55555
-
ว่าแล้วหนึ่งไม่ธรรมดาจริงๆ แบบนี้น่าจะมีศักยภาพที่จะปกป้องเอกอยู่
เอกพูดไม่ได้มากหรือเปล่า น่าจะยังมีผลข้างเคียงหลงเหลือจากอาการช็อคของ Trauma อยู่นะ ไม่งั้นก็คงพูดเยอะกว่านี้ไปแล้ว
จินี่ต้องบอกว่ารนหาที่จริงๆ คือไม่ใช่ครั้งแรก ได้รับการเตือนมาแล้วแต่ยังทำหน้ามึนตีซี้จีบเอกอีก
ขอให้คู่หนึ่ง-เอกสลับกันบ้างก็ได้นะ
-
:o8: เห็นมุมใหม่ๆแล้วแอบสยองนะหนึ่ง
เอกน่ารัก อย่าพลิกเลย ให้เอกสบายๆนี่แหละดีแล้ว :mew1:
ขอบคุณคนเขียนจ้า
-
หนึ่งโหดจุง ชอบๆ
ปล. ชอบเคะแบบเป็นเอกกกกกก
-
อย่าสลับเลยๆ ถ้าเต็งหนึ่งเคะ คิดสภาพว่า เคะต้องเป็นฝ่ายแสดงอารมณ์
คอยแสดงว่าหึงหวง... อยากให้เมะ เป็นคนแสดงอารมณ์ ด้านนี้บ้าง หึงโหดสุดๆ
(แบบนี้ดีแล้วคร่า) :ling1:
-
เต็งหนึ่งน่ารักมีเฝ้ามีนั่งเล่นเปียโนเป็นเพื่อนด้วย
-
อย่าสลับเลย
ข้าขออออออออออออออออ 5555
สู้ๆนะคะคุณนักเขียน เรารออ่านน >[]<
-
พี่จิคงคิดว่าตัวเองเป็นรุ่นพี่ แล้วรุ่นน้องอย่างเต็งหนึ่งก็คงจะไม่กล้าทำอะไรให้ตัวเองเสียภาพพจน์ล่ะมั้งคะถึงได้วอนไม่เลิก สุดท้าย..เจ็บตัวเลยเป็นไง
ส่วนคู่แมทกับปุ้นน่ารักมากเลยเน้อ~ :m3: พอคนนึงมองไม่ชัด อีกคนก็เนียนโอบเขาไว้ (โดยที่ไม่ถูกรำคาญ) แล้วอาสาเป็นเครื่องช่วยนำทางกันเลยทีเดียวเชียว ><
-
หึงโหดมากกกกกกก
แต่ไม่ชอบเวลาที่ทะเลาะกันแล้วหนีออกมาอยู่คนเดียวเลย
สงสารเอกนะ
-
เป็นไงล่ะ บอกไม่รู้ฟังเจ็บตัวเลยไอ้พี่จิ
-
อย่าสลับเลยๆ ถ้าเต็งหนึ่งเคะ คิดสภาพว่า เคะต้องเป็นฝ่ายแสดงอารมณ์
คอยแสดงว่าหึงหวง... อยากให้เมะ เป็นคนแสดงอารมณ์ ด้านนี้บ้าง หึงโหดสุดๆ
(แบบนี้ดีแล้วคร่า) :ling1:
ใช่คะตามนี้เลย
เปลี่ยนเป็นเเนวนี้จะดูเเปลกดี
น่าสนใจมากกว่า
-
พูดไม่รู้เรื่องมันก็ต้องเจ็บตัวอย่างงั้แหละ อิพี่จิ
ดีที่มีคนเข้ามาห้ามนะ ไม่งั้นจะให้หนึ่งชกให้เดี้ยง
เปิดเผยเต็มที่แล้ว เค้าฟินนนนน
อย่าสลับเลย ให้เอกได้เต็งหนึ่งกอดแน่นๆแบบนี้ฟินมากแล้วค่ะ
เป็นเอกไม่ได้อ่อนแอ แต่ดูน่าปกป้องเมื่ออยู่กับเต็งหนึ่งเสมอ
-
(http://1.bp.blogspot.com/-hS3IWN4N5tc/U0kf9tsqqdI/AAAAAAAAOds/Kfy3LciTI5k/s1600/vlcsnap-2011-01-22-03h50m40s42.png)
ตอนบอกว่าหนึ่งมัดผมแบบซามูไร แถมซ้อมเพลงดาบในบ้าน เป็น(อดีต)ยากูซ่าอีก หน้าฮารุมะนี่ลอยมาเลยจ้า
ฮากระจาย 55555555555
แถมไม่พอ นิสัยเวลาปกติยังบ๊องๆบวมๆเหมือนกันอีก
หนึ่งของเราเป็นแบบนี้เลยจริงๆ 555
-
อย่าเลยๆๆๆแบบนี้ดีแล้ว
-
ประกาศตัวแบบอลังมากกกกกกกกก
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อร้ายยยย...โมเม้นท์เต็งหนึ่งหึงโหด มันโดนใจฝุดๆ :impress2:
อย่าสลับเลยค่ะ เราว่าแบบนี้มันลงตัวที่สุดแล้ว นานๆจะเจอนายเอกแบบเป็นเอก ถึงจะนิสัยแปลกๆ แต่ก้อน่ารักน่าหลงน่าทะนุถนอมอย่างบอกไม่ถูก
-
:mew2:
-
ไม่เอาไม่สลับบบ 55555555
โอยท่าจะโรคจิต ชอบที่หนึ่งหึงและเป็นเอกง้อทุกที
:o8: :o8:
รอ ไอ้บอดๆ :katai2-1:
ขอบคุณค่ะ
-
โอ้ยยยยยย ดีใจ :hao4:น้ำตาไหลพราก :mew4: ได้อ่านสักที :heaven เต็งหนึ่งหึงโหดมากกกกก หึงมากก็รักมาก บรรยายกาศเวลาที่ป็นเอกกับเต็งหนึ่งอยู่ด้วยกันนี่ มันช่างละมุนหอมกรุ่นไอรัก :oni1: :oni2: ที่ไม่มีใครสารถมาทำลายได้ โอยยยยยๆๆๆๆ ชอบอ่ะ
แล้วปันกับแมทนี่คือ อารายยยยยยย พวกเธอสองคยทำฉันฟิน!!!!!!!ไปนอกโลกแล้วรู้ตัวไหม!? :katai2-1: :katai2-1: :hao6: :hao6:
-
(http://1.bp.blogspot.com/-hS3IWN4N5tc/U0kf9tsqqdI/AAAAAAAAOds/Kfy3LciTI5k/s1600/vlcsnap-2011-01-22-03h50m40s42.png)
ตอนบอกว่าหนึ่งมัดผมแบบซามูไร แถมซ้อมเพลงดาบในบ้าน เป็น(อดีต)ยากูซ่าอีก หน้าฮารุมะนี่ลอยมาเลยจ้า
ฮากระจาย 55555555555
แถมไม่พอ นิสัยเวลาปกติยังบ๊องๆบวมๆเหมือนกันอีก
หนึ่งของเราเป็นแบบนี้เลยจริงๆ 555
โอ้ยฟิน เอาคนนี้อ่ะค่าาา แต่ขอเข้มๆกว่านี้หน่อย
ปูลู สลับเป็นเอกเป็นเมะบ้างก็ไม่เลวนะ :hao7:
-
อ่านตอนแรกคิดว่าเอกเมะ เพราะความเกรียนของเต็งหนึ่งพอ มาตอนหลัง หนึ่งเมะนี่เองงง เป็นเอก ก็มากเคะราชินี ขึ้นมาทันที 5555 น่ารักกันจริงๆ เลย คู่ตัวโย่งก็น่าลุ้นค่ะ อิ อิ o13 :-[
-
หนึ่งหึงได้แบบสุดๆมาก ได้โปรดอย่าสลับกันเลยนะ :mew2:
รักเป็นเอก หลงเป็นเอก ท่านเคะราชินี :hao3: :heaven
-
เราก็ชอบเมะแบบเป็นเอก สลับเลยๆ อิอิ โอ้ยชอบเรื่องนี้จุง ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
-
เต็งหนึ่งสายโหดดดดดด
กลัวแทนพี่จิเลย แต่คือหนึ่งก็รักของหนึ่งอ่ะเนอะ
อย่าแยกกันเลย อย่าห่างกันนะ ไม่มีเต็งหนึ่งเป็นเอกจะอยู่ได้ไง
-
พี่จิ สก๊อต ยังว่างนะ
เอ..หรืออยากโดนตรีนเต็งหนึ่งอีกรอบบบบบบบบ
เป้นเอก ง้อได้น่ารักมากกกกกก
เต็งหนึ่งอย่าอารมณ์ร้อนใส่เป็นเอกซิ
เอกไม่ผิด อิพี่จิโน่นผิด
-
ชอบเด็กวิศวะจังเลย
-
เฮ้อ ยังไงก็อยากให้สลับบทกันอยู่ดี 55555
-
:impress3: ชอบจังเลยน่ะ น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew1:
-
อย่าสลับ เราชอบเคะเป็นเอก นิ่ง เย็นชา
พระเอกนิ่ง เย็นชามีเป็นโหลแล้วววว คนนี้ขอเถอะเป็นเคะแหละดีแล้ว
:ling1: :ling1:
-
อู้ววววววว ชอบเป็นเอกที่ชกหนึ่งแฮะ 555555555555 โดนซ่ะมั่ง แต่ก็นะแรงหึงของหนึ่งที่ชกอิพี่จินี่สงสัยเอาคืนที่โดนเอกชกด้วยล่ะมั๊ง o13
-
พี่จินี่มันพี่จิจริงๆเลย
-
โหดแท้ 55555
-
คนอะไรก้าวร้าวแต่ก๊าวใจแบบนี้ :m3:
-
สวยนิ่ง กับคมทะเล้น อิอิ
-
อย่าสลับน้าาาาาา เต็งหนึ่งเหมาะกับตำแหน่งเมะแระน้าาาาา ชอบหนึ่งโหดได้ใจดีแท้ อย่าลืมไปจัดการกับพวกที่ทำร้ายเอกล่ะ
-
เต็งหนึ่งคนดีคนเดิม เพิ่มเติมคืออาจฆ่าคนด้วยมือเปล่า5555
-
โดนหมัดเต็งหนึ่งจนนะอิพี่จิเนี้ย ว้อนมาก
ดีใจที่เต็งหนึ่งกะเป็นเป็นเอกเข้าใจกันแล้ว
คู่ปุ้นแมทก็น่าสนใจ คริคริ
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า อิอิ
-
พี่จิควรโดนมากค่ะ 555555 #ทีมเต็งหนึ่ง
-
ฟิน ประกาศกร้าวแบบนี้คงไม่มีสาวที่ไหนมาแหยมอีกแล้ว ยอดไปเลย
-
o13 ชอบมาก ๆ เลยอ่ะ เรื่องนี้ของคุณแบม กลับมาแนวตัวเอกเพี้ยน ๆ แหละ ชอบแนวนี้น่ะ แนวหมอปิ๊งไม่ถูกโฉลก :mew2: ตอนแรกลังเลน่ะว่าจะเข้ามาอ่านดีไหม แต่เห็นขึ้นกระทู้บ่อย ๆ เลยตกลงใจเข้ามาอ่านแล้วก้อติดหนึบเลย แซ่บมากกกกกกกกกกกก ถูกใจสุด ๆ มาอัพต่อไว ๆ น่ะจ้ะ อยากรู้จริง ๆ ว่าพี่จิคิดอะไรอยู่ในใจ ดูจะผิดปกติน่ะ :mew1:
-
ไอ้พี่จิมันเป็นใคร ต้องการอะไรจากสังคม??
-
ต่อยสักทีก็ดี กวนตรีนดีนักอีพี่จิไรนั่น เอกก็พูดน้อยไปบางที เฮ้อ แต่เขาก็คงอยากให้ไว้ใจนะหนึ่ง
มันไม่มีอะไรจริงจิ๊ง ตอนเล่นเปียโนกันน่ารัก
-
เปิดตัวอย่างรุนแรงจริง ๆ ครับ
-
อ่า ใจเย็นๆนะเฮียหนึ่ง ตัดมือคนอื่นมันผิดกฎหมายนะ!!(ถึงเฮียเอกแกจะจัดการได้ก็เถอะ :katai3: )...แต่ถ้าจะทำก็เงียบๆละกัน หึหึ#ทีมเป็นเอก
-
สลับได้นะเราไม่ว่าอะไร เอาที่คุณนักเขียนสบายใจเลย
ปล. บางทีก็อยากอ่านอะไรแปลกแหวกแนวเหมือนกัน เขียนเป็นตอนพิเศษก็ได้นะ อิอิ
-
หมาบ้าหนึ่ง5555555555555555
-
หึงโหดจังเลยเต็งหนึ่ง
แต่พี่จิมันก็วอนจริงๆคนแบบนี้ต้องจัดหนักๆ
-
คบกันมาห้าปี อุปสรรคมาโผล่ตอนนี้เยอะจัง เดาว่าอาจมีคิวบู๊หนัก ตะงิดกับการจับดาบ คงไม่ได้ไปสุ้รบปรบมือกับลุงๆอาๆทั้งหลายนะ :z10:
-
อิเชั้ยพี่จินี่น่าหมันไส้จริงๆ :m16: :m16:
-
:-[ อร๊ายยยย ย ยย ตอนนี้ฟินกับคู่น้องบอด บอกเลยๆ แบบว่าสะใจที่เต็งหนึ่งซัดอิพี่จิมาก มันกวนบาทาจริงๆ :z6: แค่นี้ยังน้อยไป
-
มาต่อไวๆนะค้าาาา
-
รอเป็นเอกอย่างใจจดใจจ่อค่ะะะะะ :ling1:
-
คนแบบจิมันต้องโดนคนจริงแบบหนึ่ง
ไม่เจอของจริงมันจะไม่มีทางสำนึก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะสำนึกหรือเปล่า
ภาวนาให้คิดได้ก็พอ เพราะหนึ่งโหดมากกกก
-
ไว้มาอัพนะค้าาา ขอทำรับน้องก่อน ฮือออ
-
:กอด1:
-
สำหรับอีพี่จิ ต่อยอย่างเดียวคงไม่พอ ต้องไปดักกระทืบข้างนอกด้วย เอาให้เละ
ปล.เต็งหนึ่ง อย่าปล่อยเป็นเอกอยู่คนเดียวนะ สงสาร
-
แปะ!!!
-
ตอนที่ 12
เพลงบรรเลงหวานละมุนเปิดคลอไปทั่วห้องพร้อมกลิ่นขนมหวานที่ลอยมาจากห้องครัว ปลุกให้คนที่นอนทอดตัวบนโซฟางัวเงียขึ้นมา
มือซีดขยี้ตาป้อยๆวางคางลงบนพนักโซฟากระพริบตามองไปทางห้องครัว ได้ยินเสียงเครื่องครัวกระทบกันไปมา
สุดท้ายก็หาวหวอดก่อนจะลุกขึ้นเดินช้าๆผ่านเปียโนหลังใหญ่ไปยืนเกาะอกพิงขอบประตูห้องครัวที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำขนมเค้ก…
เต็งหนึ่งในชุดบอลพร้อมผ้ากันเปื้อนสีฟ้าพาสเทลกำลังเลือกท๊อปปิ้งแต่งหน้าเค้กอยู่ที่โต๊ะกินข้าว
ผมยาวถูกมัดรวบด้วยยางปลาโลมาขึ้นโชว์รอยไถข้างสองข้างชัดเจน ผมหน้าติดกิฟลายปลาหมึกสีชมพูไม่ให้ผมปรกหน้า กิฟปลาหมึก…ของพี่สาวเต็งหนึ่ง…ยางปลาโลมาของเป็นเอก
ยืนมองแผ่นหลังกว้างก้มๆเงยๆกับสารพัดของตกแต่งก็หาวอีกรอบ…ขายาวก้าวเก้าไปก่อนจะวางคางลงบนไหล่หนาแล้วหลับตาลง
“ไง อยากกินแล้วหรอ รอแปป”
“….”
คิ้วเริ่มขมวด มือชะงักเมื่อรู้สึกน้ำหนักที่กดลงมามันเริ่มเยอะขึ้น
“เอก?”
“….”
“เอก…”
“….”
หลับ!
จะขำหรือจะโกรธก็เลือกไม่ถูก ก็ต้องยอมวางอุปกรณ์ในมือลงหันไปกอดอีกคนไว้แทน โยกตัวไปมาเบาๆตามจังหวะเพลง คนถูกดึงไปทางนั้นทีทางนี้ทีเริ่มกระพริบตาปริบๆอีกครั้ง
“ง่วงหรอหืม”
พยักหน้าแล้วซุกหน้าลงที่ซอกคอหอมแป้งเค้ก
“จะกินเค้กเลยมั้ย แช่เย็นแปปนึงก็กินได้ละ”
“อื้อ”
ตอบรับแต่เขยิบตัวเดินไปที่โต๊ะแล้วจ้องมอง กระต่ายตัวอ้วนที่เต็งหนึ่งบีบครีมสีชมพูนมซะน่ากิน นิ้วซีดยืนไปจิ้มกระต่ายทั้งตัวทันที!
“เอก !!!!!!!!!!!!!!! กูบรรจงตั้งนานไอ้สัสสส”
คนมีตัวกระต่ายทั้งตัวติดนิ้วรีบเอาเข้าปากแล้ววิ่งออกจากห้องครัวทันทีพร้อมนัยน์ตายิ้ม มีคนคิ้วขมวดโวยวายวิ่งตามมาโดดล็อคคอ
สองร่างกลิ้งหล่นลงบนโซฟาพร้อมกัน
คนหน้าเข้มก้มหน้าลงใช้ปากและลิ้นแย่งชิงครีมจากปลายลิ้นของคนขี้ขโมย…นานจนมั่นใจว่าได้กระต่ายคืนกลับมาทั้งตัว
เสียงหอบเบาๆจากหัวขโมยที่เกือบหายใจไม่ทัน…
แต่เจ้าของครีมก็ยังคงเรียกดอกเบี้ยคืนครั้งแล้วครั้งเล่า…
เสียงครางต่ำผสมกลิ่นครีมหวานลอยละล่องคลอกับเสียงเพลงบรรเลง
สันจมูกสูดดมไปทั่วต้นขาขาวซีด…ฟันขบเม้มทำรอยจางๆถึงซอกขาด้านใน
มือซีดขยุ้มไปทั้งกลุ่มผมยาว…
ขายาวถูกรั้งขึ้นพาดบ่า…ก่อนจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน
สองร่างเปลือยนอนคว่ำบนพรมหน้าโซฟาเรียวขาตวัดเกี่ยวกันไปมาใต้ผ้าแพรผืนบางที่ปิดไว้ตั้งแต่บั้นเอวลงไป มีเค้กปอนด์ใหญ่อยู่ตรงหน้าและช้อนสองคันในมือ
วันหยุด…ของกันและกัน
เต็งหนึ่งสะลึมาะลือตื่นขึ้นมากลางกองผ้าแพรแขนแกร่งควานหาคนข้างตัวก็ไม่มีใคร เงยหน้าขึ้นมามองไปรอบๆก็ไม่เห็น เค้กครึ่งปอนด์ที่วางอยู่ก็หายไปแล้ว
ร่างสูงลุกขึ้นจากกองผ้าหยิบบ๊อกเซอร์มาสวมก่อนจะเดินตามหาอีกครึ่งของชีวิตที่หายไปไหนสักที่
เสียงดนตรียังคงดังคลอไปทั่วห้อง ก่อนจะเห็นร่างสูงตัวซีดนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงระเบียง แผ่นหลังขาวมีร่องรอยรักประปราย นั่งกอดเข่าอวด
เรียวขาเนียนใต้บ๊อกเซอร์ตัวเดียวเหมือนกัน
เค้กที่หายไปวางอยู่โต๊ะไม้กลมด้านหน้า ช้อนอยู่ในมือเรียวกำลังละเลียดกินเค้กที่พร่องไปจากเดิมค่อนข้างเยอะ
ทรุดตัวลงนั่งข้างกัน…เอียงหัวพิง
“ตื่นก่อนก็ไม่ปลุก”
“…”
ตาสวยหันมามองกลุ่มผมนิ่มที่พิงอยู่ที่ไหล ก้มหน้าลงหอมแรงๆ… แล้วกินเค้กต่อ
“เค้กเปื้อนหัวกูมั้ยเนี่ย”
ลูบหัวป้อยๆ
เป็นเอก…ผู้ชายบ้าของหวาน
“ไม่เลี่ยนหรอวะ กูกินนิดเดียวก็เลี่ยนละ”
ทำได้ กินได้…แต่ไม่ได้กินเยอะเหมือนไอ้ซีดนี่ ที่ทำไม่ได้แต่กินได้ไม่มีวันเบื่อ
“อร่อย”
เงยหน้ามองตาสวยที่ตอนนี้นัยน์ตายิ้ม…อดยิ้มตามไม่ได้ทุกที
“คนทำหล่อ”
“เพ้อเจ้อ”
“กูไม่หล่อหรอ?”
ส่ายหน้า
“เสียใจว่ะ”
“กล้อง”
“อยากถ่ายรูป?”
พยักหน้าแรงๆ
“เออแปปป”
อยู่กันมานาน จะถ่ายรูปคู่ที่ไม่ได้มีบ่อยๆ ยิ่งไม่ชอบถ่ายรูปทั้งคู่
ร่างหนาเดินไปหยิบกล้องโพลารอยด์สีฟ้าพาสเทลที่พี่สาวเคยซื้อให้กับกล้องดิจิตอลและขาตั้งออกมา เอาให้ครบทุกแบบ
….รูปจากกล้อง…ผู้ชายใส่บ๊อกเซอร์สองคนนั่งข้างกัน มีเค้กแหว่งๆอยู่บนโต๊ะและมีม่านระเบียงที่ปลิวตามแรงลมกับผืนหญ้าเทียมเป็นฉากหลัง
…รูปโพลารอยด์…ผู้ชายไม่ใส่เสื้อสองคนหันหน้าเข้าหากันมีเค้กก้อนใหญ่อยู่ตรงกลางระหว่างริมฝีปาก…
“ไปนัดมอกัน”
ทุกวันอาทิตย์กลางคืนมหาลัยจะจัดถนนคนเดินให้นักศึกษามาออกร้านและพวกพ่อค้าแม่ค้า ปกติเต็งหนึ่งไม่ชอบเดินเพราะคนเยอะ เป็นเอกยิ่งไม่เดินเข้าไปใหญ่เพราะซื้อทุกอย่างในห้าง…
สองร่างบนเวสป้าสีสนิมขับมาช้าๆตามถนนรถติดของกรุงเทพมหานคร
คนขับ…เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินรองเท้าแตะ
คนซ้อน…เสื้อยืดสีเทากางเกงยีนส์สีซีดพับขาและรองเท้าแตะ…ยี่ห้อเดียวกัน
ตาสวยมองปลาโลมาที่ร้อยติดกับยางปลิวไปตามลม…พลอยสีดำจากตาปลาวาววับล้อกับแสงไฟ
“กินนี้ดิ อร่อยดี”
จิ้มลูกชิ้นปลาส่งให้ เป็นเอกหันมางับเข้าปากก่อนจะมองสายไหมในมือคนขายที่กำลัวม้วนรอบไม้จนฟูฟ่อง
“อยากกินหรอ”
“เอาสีฟ้า”
“ลุงครับ ขอสีฟ้า โตๆเลย”
“ได้เลยพ่อหนุ่ม”
สักพักเป็นเอกก็ได้สายไหมสีฟ้ามาถือ เคยเห็น…แต่ไม่เคยกิน เลยได้แต่มองเพราะดูมันบอบบางจนไม่กล้าแตะ
“กินไปเลย เดี๋ยวมันแฟ่บ เข้าปากเคี้ยวๆอร่อยดี”
“กินยังไง”
ขำ…แต่ก็หันไปจับมืออีกคนที่ถือก้านสายไหมแล้วก้มหน้าลงงับไปคำโตๆ
“ง่ายๆ กินเข้าไปเลย”
ปากบางอ้ากว้างก่อนจะกัดไปคำโต…
“มีแต่อากาศ”
กับหวานเลี่ยนๆ…ที่เคี้ยวไม่เต็มคำ
“เออ มันก็แบบนี้แหละ ไปๆไปเสื้อกัน”
ลากคนใส่แต่เสื้อแพงไปดูเสื้อตัวละ 150 สารพัดเสื้อทั้งเสื้อคู่และเสื้อคี่
“เอาเปล่า?”
ถามเพราะเห็นจับเสื้อลายกราฟฟิคสีน้ำเงิน
ส่ายหัว..
“ชอบก็ซื้อได้นะเว่ย”
“ผ้าไม่ดี”
ตีนแทบกระตุก ตัวละร้อยห้าสิบมันยังจะเลือกคุณภาพผ้า เจ้าของร้านนี่มองตาคว่ำ
“เรื่องมากวะ มานี่ป่ะเดินต่อ”
ลากคนหน้านิ่งให้รีบเดินออกมา รองเท้านี่ยิ่งต้องเดินข้าม มันใส่แต่ละยี่ห้อใช่ธรรมดาที่ไหน
“เป็นเอก เต็งหนึ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
เสียงเรียกให้ทั้งสองหันขวับไปมอง จนกระทั่งเบิกตากว้างทั้งคู่ที่เจอร้านเสื้อมหาลัย…ที่มีป้ายไวนิลหน้าเขาสองคนเด่นหราอยู่ด้านซ้าย และผู้หญิงอีกสองคนด้านขวา แถมมีป้ายสแตนขนาดเท่าคนจริงๆให้คนผ่านไปผ่านมาได้ถ่ายรูปด้วย
“อะไรวะน่ะ”
“มาๆ มาแวะร้านมหาลัยเลยจ้า ออกร้านมาจะเดือนไม่เคยเห็นมาเดินกันเลยยย มาช่วยขายหน่อยเร้ว”
ทีมงานผู้หญิงเดินเข้ามาลากแขนซีดให้ตามเข้าไปในบูธ มือซีดก็คว้ามือหนาไว้ทันลากเต็งหนึ่งให้ตามกันเข้ามา รุ่นน้องที่กำลังถ่ายรูปกับป้ายสแตนก็รีบวิ่งเข้ามาออกันหน้าร้านเพื่อขอถ่ายรูปนายแบบทั้งสองจริงๆ
“ซื้อเสื้อค่า เสื้อเท่ๆที่นักศึกษาทุกคนต้องใส่ค่า วันนี้นายแบบมาช่วยขายด้วยนะค้า”
เป็นเอกยืนงงก่อนจะถูกเรียกให้ช่วยม้วนเสื้อแล้วผูกโบว์…ไม่ใช่ถุงแต่ผูกโบว์แทน อีกหนึ่งไอเดียลดโลกร้อน
มือเรียวมัดโบว์เงอะงะจนเต็งหนึ่งเข้าไปช่วยมัดอีกที
“กริ๊ดดดด จับมือกันด้วยอ้ะ!!!”
เสียงกริ๊ดยิ่งเรียกให้คนเข้ามามุงมากกว่าเดิม กว่าคนจะหาย ร้านจะปิดก็เกือบเที่ยงคืน ทีมงานขายเสื้อเลยเลี้ยงน้ำคนละถุง…
สองร่างเดินข้างกันพร้อมถุงน้ำแดงและถุงน้ำเขียว
มือหนาหยิบผ้าเช็ดหน้าซับไปตามไรผมชื้นของอีกคนที่หน้าแดงระเรื่อเพราะความร้อนและคงจะเหนื่อย มัดซะเยอะจนพัฒนาจากมัดโบว์เบี้ยวๆก็กลายเป็นมัดพอใช้ในที่สุด
“เหนื่อยมั้ยน่ะ”
“อื้อ”
หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับให้อีกฝ่ายบ้าง…สองสายตาสบกันก่อนจะยิ้มเล็กๆออกมาทั้งคู่
“พี่หนึ่งสวัสดีค่า !!!”
เสียงทักทำให้ทั้งสองชะงักลดมือลง หันไปมองสาวน้อยหน้าตาน่ารักวิ่งเข้ามาหา
“อ้าวหยก”
“หยกมาขายของกับเพื่อนค่ะ เห็นพี่หนึ่งแวบๆแต่คนเยอะมากกก เข้าไปทักไม่ได้เลยยย”
เป็นเอกมองคนที่เคยเห็นไกลๆ…จนมามองใกล้ๆ…น่ารัก…เหมือนกระต่าย
“เออพี่ก็งงเหมือนกัน แล้วนี่หยกกลับยังไง กับเพื่อนหรอ”
“กลับแท็กซี่เหมือนเดิมค่า แหะๆ พอดีเพื่อนจะไปกินกันต่อ แต่หยกมีสอบย่อยตอนเช้าอ้ะ”
เต็งหนึ่งคิดว่าคงต้องไปส่ง แต่ผู้ชายสองคนบนเวสป้าก็แน่นแล้วคงเบียดเอาอีกหนึ่งคนไปด้วยไม่ได้ แต่ถ้าจะไปส่งเองแล้วกลับมารับเป็นเอกนี่ต้องเป็นเรื่องแน่ๆ คราวก่อนแค่ยางรัดผมเป็นเอกยังไม่ยอม ถึงไม่พูดไม่อะไรแต่ดูก็รู้ว่ามันก็คงไม่ชอบ…คิดไปคิดมา…สรุป
“เอก งั้นมึงไปส่งน้องเขาก่อนได้ปะ กูรอนี่…”
ให้ไปด้วยกันทั้งคู่จบ
“อือ”
เป็นเอกเดินนำหยกไปที่รถ ส่งหมวกกันน็อคให้อีกฝ่ายที่ยังทำหน้างงแล้วยิ้มเจื่อนๆรับหมวกไปสวม
“ติดดีๆ”
มือเรียวช่วยติดหมวกให้หลังจากยัยกระต่ายยังทำไม่ได้สักที
“ขะ…ขอบคุณนะ”
พยักหน้าแล้วสตาร์ทรถ รอจนคนซ้อนนั่งเรียบร้อยก็ค่อยๆบิดออกมา เกร็ง…เพราะไม่เคยมีผู้หญิงซ้อนมาก่อน
“เอ่อ… หอเราเลี้ยวแยกเมื่อกี้”
“อือ”
วกกลับไปทางเดิม
“คือ… ซ้ายไม่ใช่ขวา”
คิ้วเริ่มขมวด…แต่ก็เลี้ยวกลับให้
“ขอแวะเซเว่นแปปนึงได้มั้ยอ่ะ….”
จอดให้…
“ขอโทษนะแต่เรามีของต้องซื้อจริงๆ แปปนึงนะ”
ร่างเล็กวิ่งเข้าไปในเซเว่นไม่กล้าสบตา เป็นเอกยืนรออยู่ข้างรถมองคนตัวเล็กที่เหมือนกระต่ายลุกลี้ลุกลนวิ่งหยิบของมาจ่ายตัง พอหันมาสบตาก็สะดุ้งหันกลับไปอีกทาง
ซื้อผ้าอนามัย…
หน้าขาวซีดร้อนผ่าวเมื่อเผลอมองของในมือคนตัวเล็ก พอๆกับที่หยกก็รีบซ่อนถุงไว้ข้างหลังไม่กล้าสบตาเข้าไปใหญ่…
“ปะ ไปเลยมั้ย…”
เสียงหวานกระซิบแผ่วเบา
“อะ…อือ”
ออกรถอีกครั้งไปจนถึงหอ ก็ต้องเป็นเอกเหมือนเดิมที่ถอดหมวกให้เพราะเจ้าตัวมือสั่นจนถอดไม่ออก
“ขอบคุณมากนะที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไร”
ครืน… ครืน….
เสียงฟ้าร้องดังก่อนฝนห่าใหญ่จะตกลงมาทันที
“อย่าพึ่งไปมั้ย ฝนตกแรงมาก”
งงที่ฝนตกลงมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“ไม่ได้”
“เพราะพี่หนึ่งรออยู่หรอ”
“อือ”
“เป็นแฟนกันจริงๆหรอ”
พยักหน้า…
“เธอชอบพี่หนึ่งมากแค่ไหน”
ตากลมโตจ้องเขม็ง ปากบางกัดแน่น…ความจริงที่ยังยอมรับไม่ได้ว่าแพ้ผู้ชายหน้านิ่งตัวซีดคนนี้
“ไม่ได้ชอบ”
“หมายความว่ายังไง”
“รัก…มาก”
“แต่เธอเป็นผู้ชาย…ทำไมต้องมารักพี่หนึ่งด้วย”
“เปล่า”
“พูดยาวๆได้มั้ย !”
“หนึ่ง…รักเราก่อน”
คำตอบที่เรียกน้ำตาให้คนฟัง
“เธอดีตรงไหน ฮึก… เป็นผู้ชายแท้ๆ สูงกว่าพี่หนึ่งอีกด้วย ฮือ… ไม่น่ารักสักหน่อย”
หนึ่งมีคนมาชอบเยอะ…แต่ไม่เคยมีมาร้องไห้ต่อหน้าเขาแบบนี้…ตอนเด็กๆเวลาร้องไห้แม่กับพ่อจะดึงมากอด…แขนยาวรั้งเอวบางเข้าหาแล้วกอดไว้แน่นๆ
มือเรียวยกลูบผมยาวสลวยช้าๆ
“นิ่งนะ…”
“ฮึก.. ฮืออออ”
เสียงฝนกับเสียงร้องไห้ดังประสานกันจนแทบแยกไม่ออก ความชื้นที่หลังมาจากหยาดฝน ความชื้นที่อก…มาจากน้ำตา
“ขอโทษนะ”
คนฟังพยักหน้าทั้งน้ำตา…เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆนั่นแหละ หัวใจคน…จะบังคับได้ยังไง
= ========================================
-...- อย่าใจร้ายกับน้องหยกเลยเนอะ
มาแล้วน้าาาา คิดถึงจัง ตอนนี้หวานๆกันไป .. ก่อนอะไรๆจะแย่ลง 5555555555 เอ้ะเราไม่ได้หลุดพูดอะไรไปใช่มั้ย
-
หยกเอ้ยนั่นเมียเค้า จะมาโทดเค้าได้ไง :katai1:
-
:L2: ให้น้องหยก
:L1: ให้เต็งหนึ่ง
:mew1: ให้เป็นเอก
-
หนึ่ง รักก่อน โครตชอบบบบบบบ
หวานๆละมุนลิ้นเหมือนเค้ก
ก่อนที่ต้องตั้งรับมาม่าสินะ
ไม่เป็นไรเค้าจะทนให้ได้เพื่อเอกน่าาาา
เป็นเอกคือน่ารัก คือดี คือชอบบบบ :m3:
-
คิดว่าหยกสาปสูญไปแล้ว กลับมาอีกทำไม....
-
:mew1: เอกน่ารักมากๆ
รัก...มาก (จบนะ)
:pig4:
-
ชอบตอนที่เป็นเอกวิ่งหนีเต็งหนึ่งแล้วมีตัวกระต่ายติดนิ้วไปด้วยมากๆ เลยค่ะ
น่าร๊าก~ :m3:
-
ทำใจเหอะหนู เค้าจะสูงต่ำดำขาว ไม่เกี่ยวเพราะเค้าเลือกของเค้าเอง
-
ยังไงก็ยังจะใจร้ายกับนังน้องหยก หึ่มมมมม!
ถึงตอนนี้จะใจดีให้นิดนึงก็เถอะ เห้ออออ ชอบจัง บรรยากาศอบอุ่น ความรักลอยฟุ้งๆดีจัง :man1:
หนึ่งรักเราก่อน ...
:-[
-
“หนึ่ง…รักเราก่อน”
โดนใจกับประโยคนี้เลย
-
หนึ่งรักเราก่อน อืม o13 :-[ :-[
-
เคลียร์แล้วเนอะน้องหยก ไม่มีอะไรค้างคาใจแล้วก็ดี
งั้นต่อไปนี้ก็ไม่ต้องโผล่มาแล้วสินะ o18
-
o13 ให้ทั้งคู่
-
เป็นเอกน่ารักจัง
ตอนนี้รู้สึกดี๊ดี
หยกทำใจเข้มแข็งไวๆนะ :hao3:
-
:mew1:
-
คนเขียนบอกว่าอย่าใจร้ายกับหยก
แต่นี่หมั่นไส้มากๆอ่ะ บอกเลย
-
เรื่องที่บ้านเอกจะเครียดหนักหรือ??
หยกน้อยๆ ถอนตัวเถอะนะคะ ใจจะได้ไม่ช้ำมาก
-
:katai1: ทำไมต้องแย่ด้วยอ่ะ แต่อย่างว่าเนอะ ความรักย่อมมีอุปสรรค ทุกคู่ต้องหาจุดสมดุลของความรัก รอเชียร์เป็นเอกกับเป็นหนึ่งต่อไป :mew1: มาไว ๆ ได้ไหมจ้ะ
-
ทำไมเป็นเอกต้องน่ารักขนาดนี้...ทำไม ตรงเป็นไม้บรรทัดเลยพ่อคุ๊ณณณ
นี่ไม่เกลียดหยกนะแต่อิจฉานางมาก ได้กอดเป็นเอกด้วย ไม่ใช่อะไร อยากกอดบ้าง...จิครายยยยย
-
ก็แปลกน้อ
เมียเขาเขาเลือกแล้ว
จะสูงกว่าไม่น่ารัก
แต่เขาก็เลือกคนนี้อ่ะ
ทำไม!!!!!!!
-
ขอกระทืบชะนีแบ๋วแป๊ป :z6:
-
คำเดียวจบ หนึ่งรักก่อน โอ้ยยยยย..เป็นเอดสุดยอด
ว่าแต่อะไรแย่ อย่ามาน่ะ ถ้ามีเรื่องแย่เกิดขึ้นจะไปบึ้มบ้านคนเขียว อิอิ
-
เป็นเอกน่ารักชะมัด
-
ตอนนี้รู้สึกละมุนมาก ถึงหยกจะเป็นแบบนี้แต่กลับไม่ทำให้ความละมุนตั้งแต่เริ่มตอนหายไปเลย
หวังว่าหยกจะถอดใจแล้วถอยไปดีๆแหละเนอะ เพราะถ้ายิ่งพยายามมันก็ยิ่งเป็นการทำร้ายตัวเองเปล่าๆนะ
-
หยกหนูไปตามทางของหนูเถอะลูก
-
จะสงสารคุณน้องหยกดีมั้ยเนี่ย เป็นเอกน่ารักมากกก กอดปลอบชะนีน้อยซะด้วย o13
-
ยังมีคนชื่อหยกอยู่ด้วยหรอเนี่ย ไปที่อื่นดีกว่ามั้ย
-
เป็นเอก ตอบได้ตรงมากเจ๋งจริงๆ
-
นางยังมีชีวิตอยู่หรอ???? o22 ไปที่ชอบๆเถอะอิหนู คนเค้ารักกันจะไปยุ่งเรื่องของเค้าทำไม :laugh:
เป็นเอกก็ยังน่ารักเสมอต้อนเสมอปลาย :กอด1: มามะ มาใกล้ๆป้าหน่อยเร้ววว มาให้หอมสักที :man1: คึคึ โอ้ยๆๆๆๆ ทำไมะอคุณช่างละมุน?เช่นนี้ เฮ้อออออออ ไม่น่าเกิดเรื่องร้ายๆกับเอกเลย
เต็งหนึ่ง :katai5: :katai5: :katai5: ำม่มีไรหรอก แค่เรียกชื่อเฉยๆกลัวลืม :katai3: ดูแลครึ่งชีวิตของนายดีๆล่ะกัน เพราะเป็นเอกมีคนเดียวในโลก
แต่แอบตกใจ เป็นเอกสูงกว่าเต็งหนึ่ง ทั้งที่ผ่านมาคิกว่าสูงเท่ากันมาตลอด :oo1:
-
ตัดสินกันที่ประโยคเดียว
ถ้าหยกฉลาดก็ถอยได้แล้ว แต่ถ้าไม่ก็ไฟว์ต่อไปเถอะรู้ไว้ว่าแพ้และเจ็บแน่ๆ
แต่นับถือนางอย่างนะที่พยายามสู้
-
ชอบตอนทำเค้กมากอ่ะ ^^
กระต่ายน้อยบนปลายนิ้ว อร๊ายยย
-
เห้ยแกรร อยากเป็นหยกขึ้นมาทันที
อิจฉานาง 5555
-
:m16: หนึ่งเป็นของเอกเท่านั้น หนูหยกอย่าแหยม
-
เอกน่ารักอ่ะมีปลอบคู่แข่งหัวใจด้วย
ถึงแม้เต็งหนึ่งจะไม่แลนางก็เหอะ
-
ทำเค้กเอาใจแฟนว่ะ หมั่นไส้ โคตรน่ารักเลย
หยกยังตามมาหลอน แต่นางคงเข้าใจอะไรมากขึ้น เอกน่ารักขนาดนี้ ใครจะเกลียดลงล่ะ
งือ เอกทำไมน่ารักงี้ หลงค่ะหลง
ขอบคุณค่ะ
-
55555 ชอบหนึ่งว่ะ ให้ไปส่งกะนเองจบเลย หยกเข้าใจด้วยนะ รัก....มาก
-
หนึ่ง...รักเราก่อน
เคลียร์นะจบป่ะคุณน้อง ไม่ต้องโผล่มาอีกนะ
ไปให้สุดขอบโลกเลยจ้ะ
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า ><
-
โอ้ยยยยยยยย หลงเต็งหนึ่งเวอร์ชั่นนี้จริงๆ เล้ยยยยยยย ไม่อยากให้พบเจอมาม่าใดๆ เลยค่ะ :ling1:
-
เป็นเอกใจดีจังเลย
-
เป็นเอก น่ารักมากกกกกกกก ชอบบบบบบบบ
-
ไม่ได้ใจร้ายอะไรกับนังหยก แค่เกลียด :m16:
คือหล่อนคะ ถ้าเขาไม่มีเมียนี่คือจะอ่อยจะเอาว่างั้น แล้วดูทำนองสำเนียงการพูด โอ้ย เกลียด :angry2:
-
เป็นตัวประกอบอย่ามาเรียกร้องความน่าสงสารค่ะ หึๆๆๆๆๆๆ #เลวจริง
เอกของเค้าน่าร้ากกกก ละมุนละไม
-
ว่าละ แรดเงียบ เหมือนจะไม่อะไร แต่แอบชอบหนึ่ง เอาตัวเข้าหาหนึ่งแต่บอกบังเอิญ
-
หนึ่งรักเราก่อน
-
ดีงาม....ติดฝน
-
ไหวมั้ยนู๋
-
อะไรแย่ลงค้าาาาาาาา ที่เอกเป็นอยู่นี่ก็ไม่ได้ดีเลยนะคะะะะะ
-
อ่าเดี๋ยวๆๆๆอะไรคือสิ่งที่จะแย่ลงคะ?! สุขภาพน้อง้องหยกสินะ ใช่ไหม?แบบเป็นไข้ทรุดหนักไรเงี้ย ไม่ใช่เรื่องอื่นใช่ไหมคะ...แง :mew6:
-
สุด ๆ อ่ะ
-
สงสารหยกอ่ะ
-
เป็นเอก ผู้ที่ ตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อม
ไม่เยิ่นเย้อมากความให้เสียเวลา
ซื่อสัตย์ในความคิดและคำพูด
คิดเยอะแต่พูดน้อย ฉลาดแต่ไม่แสดงออก อ่อนใหว แต่ สร้างคามเข้มแข็งใว้เป็นเกราะ
รักผู้ชายคนนี้จัง คุณชายเป็นเอกผู้หล่ออันดับสอง
ฮ่าๆๆ เต็งหนึ่ง เริ่มแสดงให้เห็นถึงความฉลาดคิดขึ้นมาบ้างแล้ว
แบบนี้ค่อยเบาใจหน่อย ว่านายคงดูแลคุณชายเป็นเอกได้แน่นอน
เต็งหนึ่งผู้มีสมองมากกว่าที่คิด และมีดีกรี หล่ออันดับหนึ่ง เป็นประกัน
-
อะไรจะเเย่ก็ได้ แต่สุดท้ายเเล้วอย่าทิ้งกันนะ อย่าเลิกกันนะ
-
เรื่องหยกนี่เคลียร์แล้วนะ ถ้ายังไม่เลิกยุ่งอีกแสดงว่าหน้าด้านแล้วล่ะ
รักเป็นเอก :mew1: :mew1:
-
:กอด1:
-
เป็นห่วงเป็นเอกจริงๆ
กลัวดราม่าสุดๆ
วิตกจริตเลยทีเดียว
เขาเป็นครึ่งชีวิตของกัน
จะขาดคนใดคนหนึ่งไปไม่ได้
หากมีอะไร ต้องผ่านพ้นไปให้ได้
อย่าใจร้ายนะคะ ^^
-
ตอนที่ 13
เต็งหนึ่งจับต้นชนปลายไม่ถูกเมื่อคนที่คิดว่าคงหาที่หลบฝนบิดเวสป้ากลับมาทั้งตัวเปียกโชก ไม่พูดพร่ำทำเพลงลากเขาออกมาจากใต้ตึกที่หลบฝนใกล้ๆตลาด บิดรถกลับคอนโดเปียกฝนไปด้วยกัน
คิ้วคมเลิกขึ้นไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้คนตัวซีดที่ตอนนี้ปากก็ซีดไปหมดยังคงกัดปากบิดเวสป้าฝ่าฝนไปไม่ยอมหยุดทั้งๆที่เขาร้องบอกตั้งหลายทีว่าให้จอด จนสุดท้ายทนมองแผ่นหลังบางสั่นสะท้านไม่ไหวต้องสอดแขนเข้าไปคล้ายโอบกอดจากด้านหลังแล้วบิดแฮนด์เข้าจอดใต้สะพานลอย
ขัดขืน...สุดท้ายก็ยอม
จอดรถเอาขาตั้งลงก็เดินมาหยุดข้างหน้าคนที่ยังนั่งอยู่
"เอก...เป็นอะไรหือ"
คุกเข่าลงเพื่อจะได้เห็นคนที่ก้มหน้าอยู่ชัดๆ ผมที่เซ็ตเปิดหน้าเปียกลู่จนไม่เป็นทรง
"เอกครับ..."
กังวลว่าจะหลุดหายไปอีก แต่ตาสวยที่หลุบมองพื้นไม่ได้เปลี่ยนไป มีแต่คิ้วที่ขมวดไว้เล็กน้อยเหมือนคนใจลอย เอกยังอยู่ตรงนี้
"หนึ่ง"
"อยู่นี่"
มือหนาดึงมือซีดกว่ามากุมแล้วถูไปมา เพิ่มความอุ่นให้กับมือเย็นเฉียบ ฝนยังไม่หยุด ละอองยังพัดเข้ามาใต้สะพานลอยที่ไม่ได้ช่วยกันฝนเลยสักนิด หมวกกันน็อคสองใบห้อยต่องแต่งไม่มีใครคิดจะใส่
"หยก...ร้องไห้ด้วย"
"อือฮึ.."
ไม่ขัด ปล่อยให้คนใจลอยพูดความในใจ แค่ยกมือเสยผมเปียกที่ปรกหน้าขาวซีดออกช้าๆ มืออีกข้างก็ยังกุมมือซีดไว้
"กูกอดเค้าไว้"
"อืม..."
"ผู้หญิง...บอบบาง"
ตาสวยเปลี่ยนจากหลุบมองพื้นมาสบกับตาคมในที่สุด ปากบางเม้มแน่นก่อนจะโน้มตัวลงดึงคนตัวหนากว่าเข้ามากอด สองแขนโอบลำคอแกร่งไว้แน่น ซุกหน้าลงกับต้นคอสีแทนสวย
"รู้สึกผิดหรอเอก"
เต็งหนึ่งลูบกลุ่มผมเปียกชื้นไปมา อีกมือเปลี่ยนมาโอบเอวบางไว้
"...."
ไม่ตอบแต่พยักหน้า
"เขาจะต้องผ่านไปให้ได้...เราไม่ได้อยู่ในจุดที่ช่วยอะไรได้ ถ้ากูยิ่งไปใจดีก็จะเป็นมึงที่เสียใจและเขาก็เสียใจเพราะกลายเป็นกูให้ความหวังเขา แล้วละเลยความรู้สึกของมึง"
"อื้อ....เอก..."
"หืม"
เป็นเอกผละออกเล็กน้อยสบตาคมที่มองมา
"อยากจูบ"
เสียงหัวเราะทุ้มดังเบาๆก่อนจะมอบจูบเปียกชื้นท่ามกลางสายฝนและถนนที่มีเพียงไฟสลัว
ฝนยังคงตกแต่สองร่างบนเวสป้าสีสนิทก็นั่งกอดกันไปเรื่อยๆ คนขับร่างหนาที่กุมมือซีดที่กอดเอวเขาไว้ ใบหน้านิ่งวางลงบนไหล่กว้าง สุดท้ายก็ถึงคอนโด…ที่เป็นบ้าน เป็นทุกอย่าง อบอวลไปด้วยกลิ่นไอของกันและกัน
รองเท้าเตะเปียกสองคู่วางคู่กันอยู่ข้างตู้รองเท้า
เสื้อผ้าเปียกแฉะถูกโยนทิ้งไปตลอดทางจนมาจบที่เตียงกว้าง… สองร่างหัวเราะแผ่วเบาทั้งที่ปากแนบสนิทก่อนจะผละออกมากระซิบคำพูดแล้วดึงดูดเข้าหากันอีกครั้ง
ร่างหนาถูกผลักลงบนเตียง ทาบทามด้วยร่างสูงผิวซีดที่ตามไปติดๆ
ใบหน้าคมหลับตาแน่นส่งเสียงครางต่ำเมื่อถูกขบเม้มไปทั่วลาดไหล่…แผ่นอก…ยอดอก…รวมไปถึงลอนกล้ามที่หน้าท้องจนไปจบที่แกนกายที่เริ่มพองตัว…
สุดท้ายร่างกายก็ถูกครอบงำด้วยโพรงปากอุ่น…
“ซี้ด…เอกกกกก….”
กลั้นเสียงแทบไม่อยู่… ทันทีที่ปากร้อนยอมผละออกก็ผลักร่างซีดลงกับเตียงแล้วขึ้นไปอยู่ข้างบนแทน…
เป็นเอก….โดนเอาแต่ใจทั้งคืน…ข้อหาซุกซน…
ตี4 เบนซ์สปอร์ตก็ถูกเลือกเป็นพาหนะพาร่างสูงโปร่งที่ไข้ขึ้นสูงจนไม่ได้สติไปโรงพยาบาล… คุณหมอที่เข้าเวรรีบพาเข้าไปในห้องฉุกเฉินตรวจอาการแบบที่เจ้าของไข้ได้แจ้งไว้ว่า ‘ละเอียดเลยหมอ เอาแบบละเอียด!!!’
หน้าห้องฉุกเฉินเจ้าของไข้ที่ตัวลุมๆไม่ต่างกันก็นั่งกัดปากขยี้หัวตัวเองไปมาพร้อมสบถด่าตัวเองยาวเป็นหางว่าวข้อหาความเงี่ยนบังตาความอยากบังใจไม่ได้ดูสภาพตัวเองและของอีกฝ่ายว่าเปียกโชคขนาดไหนละยังจะดั้นด้นพยายามทำไปหลายรอบแบบไม่แคร์สุขภาพกันเลยทีเดียว
“คุณคะ ช่วยมาแจ้งประวัติคนไข้ด้วยค่ะ”
“เป็นเอก นฤนาฏครับ”
นามสกุลวีไอพีของโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่แค่พยักหน้าและแจ้งว่าห้องพิเศษห้องเดิมพร้อมแล้ว
“ขอบคุณครับ”
ร่างหนาลุกขึ้นก่อนโลกจะโคลงเคลง…
“คุณคะ !!!!”
ดั่งคนปิดสวิตซ์… เต็งหนึ่ง ชวนันท์ ถูกหามเข้าห้องฉุกเฉินไปอีกคน
ตาปรับโฟกัสช้าๆ…เพดานสีขาวปรากฏเป็นภาพแรก เหนื่อยและคอแห้งคือสิ่งที่รู้สึกได้แต่ปฏิกิริยาแรกไม่ได้อยากได้น้ำแต่การวาดแขนไปข้างๆเพื่อหาคนที่อยู่ข้างกันเสมอ…ว่างเปล่า
เป็นเอกดันตัวขึ้นนั่งแม้จะรู้สึกเวียนหัวแต่ก็กวาดสายตาไปทั่วห้อง…ห้องพักพิเศษสำหรับวีไอพีของโรงพยาบาล…
ไม่มีเต็งหนึ่งที่ไหนเลย
“หนึ่ง…”
เสียงแหบพร่าตะโกนเรียกเผื่อว่าอีกคนจะเข้าห้องน้ำ…แต่ที่โซฟาเดเบดที่ควรจะมีร่องรอยกานนอนกลับไม่มีแม้แต่ผ้าห่มหรือหมอน
มีเพียงความว่างเปล่า…
ความกลัวบางอย่างแผ่ซ่านเข้ามา ร่างสูงโปร่งรีบลุกขึ้นจากเตียง
เจ็บ…ใบหน้าซีดหันกลับมามองสายน้ำเกลือที่ถูกดึงจนตึงกับข้อพับ….มือขวายกขึ้นมากระชากสายน้ำเกลือทีเดียวหลุด
ไม่สนใจว่าเลือดสีแดงเข้มจะเริ่มรินไหลออกมา…
ขายาวพาตัวเองเดินออกจากห้อง ระเบียงทางเดินปูด้วยไม้ปาเกต์เฉพาะฝั่งห้องพักวีไอพีทอดเป็นทางยาว…หยดเลือดหยดลงกับพื้นทีละหยดตามระยะทางที่ขายาวพาตัวเองเดินออกมา
ระโหยโรยแรง…แต่ก็ไม่ยอมหยุดเดิน เปิดทุกห้องที่เปิดได้เพื่อหาอีกคน…
“หนึ่ง… หนึ่งอยู่ไหน”
ห้องแล้วห้องเล่า…แทบไม่มีคนพักอยู่ในแผนกวีไอพีเวลานี้… ตาสวยเริ่มพร่ามัวด้วยม่านน้ำบางอย่างที่ทำได้แค่ยกหลังมือปาดออกไป
“ว้าย คุณคะ….กลับไปห้องพักก่อนค่ะ”
พยาบาลที่อยู่ที่เคาน์เตอร์ประจำแผนกรีบวิ่งออกมากั้นไม่ให้เดินไปต่อ มองแขนซ้ายที่อาบไปด้วยเลือดด้วยความกังวล
“หนึ่ง…อยู่ไหน”
“ใครคะ? ใจเย็นๆนะคะ ตามคุณหมอเร็ว”
“หา… หาให้ผม!”
“ว้ายคุณ!”
คนตะคอกทรุดนั่งลงกับพื้น…หมดแรง…น้ำตาเริ่มหยดลงมาจากกรอบตาสวย
“หายไปไหน…หนึ่ง…ฮึก…”
“กลับไปห้องก่อนนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะทำแผลให้”
“เอาคืนมา….หนึ่ง…เอาหนึ่งมา…ฮือ….”
น้ำตาเม็ดโตๆทำให้คนมองรู้สึกสงสารแต่เธอไม่เข้าใจว่าอะไรคือ ‘หนึ่ง’ ที่ผู้ชายคนนี้ตามหาเพราะเธอพึ่งเปลี่ยนเวรกับพยาบาลคนก่อนเมื่อชั่วโมงก่อน…หรือจะเป็นคน
ร้องไห้จนแทบขาดใจอยู่ในอ้อมแขนของพยาบาล แม้จะไม่มีเสียงสะอื้นออกมาดังๆแต่ตัวก็สั่นจนได้แต่กอดไว้แน่นๆจนกระทั่งบุรุษ
พยาบาลวิ่งลากเตียงตามมาด้วยคุณหมอหน้าตาน่ารัก
“คุณนวล…เกิดอะไรขึ้นครับ โอะโอ เลือดหยดเป็นทางเลย”
“นวลก็ไม่ทราบค่ะหมอปิ๊ง เขาถามหาแต่หนึ่ง ไม่รู้หนึ่งไหน ร้องไห้จนหมดแรงแล้วเนี่ย”
“พาไปที่ห้องก่อนดีกว่า คงต้องทำแผลก่อน สงสัยกระชากสายน้ำเกลือจนเข็มดันเนื้อออกมาเป็นแผลแหงๆ คุณนวลลองเสิร์ชว่าใครเป็นคนพาเขามา เผื่อจะลองถามได้ว่าหนึ่งเนี่ยใคร แต่ผมว่าเขาหน้าคุ้นๆอยู่นะ”
คนป่วยวีไอพีของโรงพยาบาลมีไม่ค่อยเยอะ หมอปิ๊งขมวดคิ้วมองตามร่างที่พึ่งจะพามานอนบนเตียงพยาบาล เดินตามจนมาถึงห้องพาร่างที่เกือบจะเป็นลมไปอีกรอบมานอนบนเตียงคิงไซส์ได้สำเร็จก็ปล่อยให้พยาบาลทำแผลสอดสายน้ำเกลือและเริ่มเช็คร่างกายอีกครั้ง
“ยังไข้สูงอยู่นะครับ บอกหมอได้มั้ยหืมว่าจะไปไหนเอ่ย”
“หาคน…”
เสียงแหบพร่า…คุณหมอให้พยาบาลรินน้ำใส่หลอดมาให้จิบ
“ใครครับ เผื่อหมอช่วยหา”
“หนึ่ง…เต็งหนึ่ง ชวนันท์ …หา…ให้ผม”
น้ำตาเม็ดโตๆร่วงเผาะมาอีกครั้ง…อย่าหายไป
เต็งหนึ่งอย่าหายไป…
หายไป…แล้วเขาจะอยู่ยังไง
มือซีดกำผ้าห่มแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด มือสั่นระริกจนคนมองได้แต่เห็นใจ
“เดี๋ยวหมอให้พยาบาลลองหาคอนแทคแล้วจะติดต่อให้นะครับ ตอนนี้นอนพักก่อนนะครับ”
ยานอนหลับอ่อนๆถูกฉีดผ่านเข้าไปในสายน้ำเกลือจนคนป่วยเริ่มง่วงงุนยอมนอนหลับในที่สุด
“หมอปิ๊งคะ เจอชื่อคนที่พามาแล้วค่ะ คุณเต็งหนึ่ง ชวนันท์ค่ะ แต่แอดมิดอยู่อีกแผนกเพราะไม่ได้เป็นวีไอพีเมมเบอร์ แต่คราวก่อนเขามาอยู่ห้องนี้เหมือนกันนะคะ”
“หือ…อ๋อนึกออกแล้ว”
มิน่าถึงคุ้นหน้าคนป่วย…เพราะคราวก่อนคนนี้ไม่ได้ป่วยแต่พาคนชื่อเต็งหนึ่งมาห้องนี้ ดูท่าคราวนี้คงจะป่วยทั้งคู่เลยหากันไม่เจอ งอแงเลยทีนี้
“ย้ายไปห้องอีกห้องดีกว่า ที่เป็นเตียงควีนไซส์สองเตียง สงสัยผู้ป่วยวีไอพีจะขาดเขาไม่ได้”
หมอปิ๊งพูดขำๆ นี่ละน้าความรัก
เต็งหนึ่งลืมตาขึ้นด้วยความมึนงงเพราะรอบข้างกลายเป็นห้องพักรวมที่มีหกเตียงอยู่ในห้อง เออนะโรงพยาบาลไม่จับโยนออกไปก็ดีแค่ไหน ไม่มีเจ้าของไข้มาแจ้งห้องพักให้ก็ยังอุตส่าห์ได้อยู่ในการดูแลของหมอ
พยาบาลหน้าหวานเข้ามาขอวัดไข้ วัดความดันก็สรุปว่ายังเข้าขั้นหวัดกินอยู่ แต่ไข้ลดลงไปนิดหน่อยแล้ว
“แล้วคนที่มากับผมล่ะครับ”
“ตอนมาที่ห้องพัก…มีคุณมาคนเดียวนะคะ”
คำตอบที่ถึงบางอ้อ…ก็ไม่ได้ลงทะเบียนวีไอพีแบบไอ้เอก เป็นเอกก็คงจะอยู่ห้องวีไอพีส่วนเขาที่ไม่มีประวัติญาติที่ติดต่อได้ก็ต้องมานอนห้องรวม…แล้วไอ้ฝ่ายนั้นถ้าตื่นมาไม่เจอไม่งอแงไปแล้วรึไง
แต่พอจะลงจากเตียงก็รู้สึกได้ว่าแรงยังไม่มีแต่ก็ยังพยายาม…
ลากสายน้ำเกลือไปตามทางเดินสีขาวของโรงพยาบาลช้าๆ…
เดินหลงอยู่ในโรงพยาบาล…หาทางไปไม่ถูก รู้ว่าไปทางไหนนะห้องวีไอพีแต่หนทางหลุดจากแผนกตัวเองนี่หาไม่เจอ วนไปวนมาก็มีแต่ห้องพักผู้ป่วย จนเดินมาที่เคาน์เตอร์พยาบาล
“คุณพยาบาลครับ ไม่ทราบว่าห้องพักวีไอพีไปทางไหนครับ”
“ติดต่อห้องวีไอพีต้องทำเรื่องนะคะ เพราะเราต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของผู้ป่วยวีไอพีเป็นหลัก”
เออว่ะ…ก็พวกนักการเมืองระดับคนใหญ่คนโตเท่านั้นที่มาเป็นวีไอพี
“เอ่อ…แค่บอกทางไปก็พอครับ…พอดีเพื่อนผมอยู่นั่นเดี๋ยวให้เพื่อนมารับ…”
“เพื่อนคนไหนคะ”
โว้ยถามมากจังวะ!!!
กำลังจะตอบก็พอดีเคาน์เตอร์พยาบาลมีโทรศัพท์เข้า
“คะ? ย้ายห้องหรอคะ ได้ค่ะ….เต็งหนึ่ง ชวนันท์ใช่มั้ยคะ ได้ค่ะเดี๋ยวจัดการให้”
ชื่อตัวเอง…
“เอ่อมีอะไรหรือครับ”
“คุณชื่ออะไรคะ”
คำสั่งย้ายผู้ป่วยมาพร้อมกับคนที่อยากไปหาเพื่อน พยาบาลสาวเลยถามตานี่คนแรกซะเลย
“เต็งหนึ่ง ชวนันท์ครับ”
พิมพ์ชื่อแล้วกดเสิร์ชข้อมูล…มองรูปที่ขึ้นในจอกับหน้าคนที่ยืนอยู่…ผมคนละทรงแต่ก็คนเดียวกันค่ะ
“ยินดีด้วยค่ะคุณถูกย้ายไปห้องวีไอพี เดี๋ยวพยาบาลแผนกวีไอพีจะมารับนะคะ อยากนั่งรอที่นี่หรือเปล่าคะเดี๋ยวดิฉันไปเอาของที่เตียงเดิมให้”
การดูแลระดับวีไอพี ถ้าไม่ถูกย้ายก็คงตามมีตามเกิด
“ขอบคุณครับ”
ร่างหนาลากที่แขวนน้ำเกลือไปนั่งแหมะลงเก้าอี้ไม่ไกล หมดแรงจะเดิน…ตอนนี้ห่วงอีกคน…กลัวมันขาดใจตายไปซะก่อน
สุดท้ายก็ได้นั่งวีลแชร์มาจนถึงแผนกวีไอพีที่เหมือนล็อบบี้โรงแรมห้าดาวมากกว่าโรงพยาบาล…บุรุษพยาบาลพามาตามทางไม้ปาเกต์จนหยุดที่ห้องที่มีป้ายชื่อ…เป็นเอก นฤนาฏ และชื่อเขาด้านล่าง…เต็งหนึ่ง ชวนันท์
ทุกคนออกไปหมดแล้ว เต็งหนึ่งนั่งลงที่ขอบเตียงข้างกายอีกฝ่าย…คนบนเตียงดูซีดเซียว
ปากซีด…ตาบวมช้ำ…ม่านขนตายังเปียกชื้น
งอแงมาเรียบร้อยแล้วแน่นอน
จะเข้าไปดึงมานอนกอดก็ไม่ได้ สายน้ำเกลือเล่นเจาะแขนข้างเดียวกัน ขึ้นไปนอนด้วยคงทับสายน้ำเกลืออีกฝ่าย สุดท้ายก็ขดตัวนอนที่ปลายเตียง…
อย่างน้อยก็ได้นอนเตียงเดียวกัน
เป็นเอกตื่นมาอีกครั้ง…ก็รู้สึกว่าใครนอนทับผ้าห่มอยู่…
“หนึ่ง…”
หนึ่งกลับมาแล้ว…ไม่มีใครขโมยหนึ่งไป
เป็นเอกขยับตัวไปหาคนที่นอนขดอยู่ปลายเตียง…ก่อนจะนอนลงอีกครั้ง
นอนกอดไม่ได้…เอาหัวชนกันก็ยังดี…
คุณหมอเข้ามาดูอาการอีกครั้งก็ทั้งขำทั้งฉุน อุตส่าห์แยกเตียงไว้ดูท่าจะไร้ประโยชน์สิ้นดี ขนาดนอนด้วยกันไม่ได้เพราะสายน้ำเกลืออยู่ทางเดียวกัน ก็ยังพยายาม
“เขาเป็นคู่รักกันหรอคะคุณหมอ”
พยาบาลสาวหน้าแดงเพราะความเขิน
“เอาน่าก็น่ารักดี…แต่ฝ่ายวีไอพีเรานี่…จะแย่เอานะดูท่าจะขาดไม่ได้เลย วันไหนอีกคนหายไปคงอยู่ไม่ได้”
…..ถึงตอนนั้นก็อดห่วงไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในห้องทำงานหรูหราจากอาคารสำนักงานใจกลางกรุงเทพ
“อืม…. หืม….เอาอีกแล้วหรอ มันยังไม่หยุดทำเรื่องน่าอายให้กับวงตระกูลอีกหรอ ไอ้หลานนอกคอก… ส่งกล่องจดหมายไปอีกสักรอบซิ…”
แววตาแข็งกร้าววาวโรจน์ทันทีที่รู้ว่าหลานคนเดียวยังไม่เลิกวิปริตผิดเพศ….ทำแต่เรื่องงามหน้าเที่ยวตามหาคู่ขาทั่วโรงพยาบาล
รังเกียจเหลือเกิน…ไอ้เด็กเหลือขอ แทนที่จะอยู่เงียบๆเหมือนตอนที่พ่อมัน…พี่ชายคนโตของเขาตายใหม่ๆ…พี่ก็ผิด ผิดที่ยอมรับเรื่อง
วิปริตแบบนี้ได้ลง…ตายไปแล้วก็ดี! เรื่องเสื่อมเสียต้องไม่มีในนฤนาฎ…
นามสกุลที่สืบกันมาหลายรัชกาล…ตระกูลที่มีประวัติอันยาวนาน…หลานชายคนสุดท้ายดันเป็นพวกวิปริตผิดเพศ…คงต้องจับแยกกันจริงๆสักที
นฤนาฏต้องมีคนสืบสกุล
โทรศัพท์ถูกยกขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะโทรหาใครบางคน
“เราคงต้องเริ่มแผนเราแล้ว ดูท่ามันจะไม่เลิกเป็นตุ๊ดเป็นเกย์… ใช่…เราต้องกันพวกชวนันท์ออกไป หึ…ถึงจะเป็นคู่ค้ากันมานานแต่ชวนันท์จะทำเราเสื่อมเสีย อย่าให้คุณธารรู้ล่ะ…กำจัดแค่ลูกชายคนเล็กเขาไปก็พอ….แล้วเริ่มให้เป็นเอกดูตัวได้แล้ว ใช่…เป็นเอกต้องมีลูก!!!”
เสียงหัวเราะดังในลำคอของคนเจ้าแผนการ…. กำจัดพี่ชายตัวเองยังทำมาแล้ว นับประสาอะไรกับแค่เด็กมหาลัยคนเดียว…
================================
- .- ดูจิตๆเนอะ
-
กล้าทำเหรอ !!ตีให้ตาย :katai4:
-
โอยยยย ตอนเอกหาหนึ่งโครตน่าสงสารร
ถ้ามรใครทำอะไรหนึ่งเราหวังจะให้เอกกลายเป็นคนเกรี้ยวกราด
เเข้มเเข็งเพื่อต่อสู้กับทุกคนที่มาพรากหนึ่งไป 5555555 เเบบเอาหนึ่งคืนมาาาาาาาาาาาาา!!!! :fire: :angry2:
-
แงงงงงงงง เป็นเอก ไม่นะ ต้องงอแงมากๆแน่เลย
ทำไมต้องจับแยกกกก ให้เป็นเอกมีลูกดูเป็นความคิดที่เพี้ยนมากๆ
:z3: :z3: :z3:
-
ดราม่าจริงๆกำลังจะมาแล้วซินะ
มือที่ 3 ของจริงคืออาของเป็นเอกนั่นเอง...
-
:z6: บังอาจมาก อย่ามาแยกเอกกับหนึ่งออกจากกันนะ
-
:angry2:อย่ามายุ่งกับตวามรักของคนอื่นสิๆๆ หนึ่ง-เอก สู้ๆๆๆ
:n1:
หมอปิ๊งน่ารักๆๆ :mew1:
-
ไอ้นี่ใคร อาของเอก? เดี๋ยวแม่ตบคว่ำ
อย่ามายุ่งกับเป็นเอกเต็งหนึ่งนะ
พี่หนึ่งระวังตัวเยอะๆนะคะ คนไม่ดีกำลังคิดแผนชั่ว
-
ใครมีปืน ขอยืมปืนไปยิงไอ้อาบ้านี่หน่อย
เป็นเอก เต็งหนึ่งสู้ๆ
จะมีใครมาช่วยเด็กสองคนนี้ได้ใหม ได้โปรดมาเป็นกำลังหนุนให้พวกเขาด้วยเถอะ
-
มีคนพร้อมสู้เยอะน่ะเฮ้ย :3125:
-
ก็ถ้าเกิดคุณอาอยากให้มีทายาทสืบทอดตระกูลนฤนาฏต่อไปขนาดนั้นนักก็ทำเองเลยไหมล่ะคะ? จะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับคู่ของเป็นเอกเขา :ruready
-
เป็นเอกน่าสงสารจัง ยังไงขอให้เข้มแข็งขึ้นน่ะ ลำพังเต็งหนึ่งคนเดียวคงไม่ไหวหรอก ตัวร้ายโหดซะ :katai1: ยังไงก้อสู้ ๆ ร่วมกันน่ะ
-
:angry2: กล้าคิดแผนชั่วแบบนี้เจอเต็งหนึ่งแน่
-
ตอนเอกหาหนึ่งน่าสงสารมากเหมือนเด็กน้อยเคว้งคว้าง คุณอาของเอกน่ากลัวไป เอกหนึ่งสู้ๆนะ
-
:hao5: สงสารเป็นเอก แต่ถ้าผ่านอุปสรรคครั้งนี้ คงแฮปปี้นะคะ :L2:
-
พอถึงตอนนี้ก็รู้เเล้วว่าปัญหาจะไม่มีทางเกิดเพราะคนใดคนหนึ่ง
เเต่เกิดจากคนนอกที่พยามกันสองคนนี้ออกจากกัน TT
-
หวานปนขม :hao5: ไม่ร้องนะเอก หนึ่งมาแล้ว
แต่อีข้างล่างนี่คือ?? สมองมีแต่ความคิดต่ำๆนะ ไม่ได้ดูเลยว่าใครเป็นคนทำให้วงตระกูลเสื่อมเสีย ฆ่าได้แม้กระทั้งพี่ตัวเอง แล้วตอนนี้ยังจะมาบังคับเป็นเอกอีก ไม่!!!!!!!!! ชั้นยอมไม่ได้ :z3: หนึ่งจะต้องอยู่กับเป็นเอก ถ้าคนสองคนอยู่โดยไม่มีหัวใจ แล้วเค้าจะอยู่อย่างไร :ling1: ไอ่อาาาาา!!!!!!! แกนั้นแหละวิปริต ผิดมนุษย์ ไม่มีคนดีที่ไหนเค้าจะทำชั่วๆได้เพียงเพราะคนเค้ารักกันหรอกนะ หนึ่งต้องสู้กับมันนะ เพื่อเป็นเอกแล้วก็ตัวเอง เอกก็ต้องเข้มเเข็งเพื่อหนึ่งนะ จนถึงตอนนี้ พวกนายมีกันแค่สองคนแล้ว ใครก็ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้น
เกลียดแม่มมมมมมมม!!!!! :katai1: :katai1: อย่าให้รู้ว่าใครนะ จะฆ่าทิ้งแม่ม อยู่ไปก็เท่านั้นถ้ามีความคิดแบบนี้ ยอมเลวเพื่อเอกหนึ่ง #ชีวิตชั้นสู้เพื่อเธอ
-
อีอาเลวอยากมีลูกก็ทำเองเลยดิวะ เลวววววววว อย่ามายุ่งกับเอกกับหนึ่งนะ หนึ่งแม่ไม้มวยไทยใส่มันด่วนน
-
แปลว่าหนึ่งต้องไม่ใช่คนธรรมดาๆ นะเนี้ย ว่าแต่อาๆ ของเอกนี้ โรคจิตนะเนี้ย
-
มีแผลในใจก็แย่แล้ว ยังจะมาเจอคนเหี้_ยๆอีก
สู้ๆนะทั้งสองคน
-
สงสารเอก ตอนตามหาเต็งหนึ่ง :mew6:
ส่วนคุณอา!!!! :fire:
-
คุณอาของเอกนี่เลวจริงๆ
น่าเป็นห่วงเป็นเอก ถ้าต้องห่างหนึ่งจะเป็นยังไง
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จิตมากกกกก - -*
-
อยากมีหลานทำไมไม่ทำเองหวะ อย่ามายุ่งกับเอกนะ :m31:
-
เดี๋ยวได้โดนดาบฟันคอไอ้สาสสส :z6:
-
อีคุณอา แก!!!! :beat: :beat: :z6: :z6: :fire:
-
คิดว่าทำได้ก็ลองดูสิ หึหึ!!!
-
วิปริตบ้านคุณมรึงน่ะสิ อยากมีลูกทำไมไม่มีเองวะ แหม่ อ่านแล้วอารมณ์ขึ้นทันทีเลย :m16: เอกกับหนึ่งสู้สู้ :กอด1:
-
งานงอก รอบนี้สงสัยได้เห็นเต็งหนึ่งคลั่งแน่ๆ เหอๆ
-
คือไม่ได้อยากได้สมบัติ แต่อย่าให้เอกเลิกเป็นเกย์
เลยฆ่าพี่ชายตัวเองเพราะยอมให้ลูกเป็นเกย์
หืมมม ใช่หรออา
-
อือม์......มโนดีกว่า
ถ้าอยากฮุบสมบัติง่ายๆอาเอกก็มีลูกเองดีกว่า แต่ต้องบังคับเอกให้มีลูกแสดงว่าสมบัติเป็นของเอกที่รับต่อมาจากพ่อที่เป็นลูกคนโต แล้วลูกคนต่อๆไปไม่มีสิทธิ์ ไม่คุณอาคนนี้ก็คงบ้าเรื่องหน้าตาชาติตระกูล อาจจะมีปมที่เป็นคนที่รักตระกูลมากๆแต่ดันไม่ได้สืบทอด ว่าแต่คุณอาคนไหนล่ะ? มีตั้ง 4 คนใช่ไหม? ว่ากันตามจริง ต่อให้เอาสมบัติไปให้หมดแล้วเอกเหลือแต่หนึ่งเอกมันก็เอา แผนการอะไรคงไม่ง่ายนักหรอก เต็งหนึ่งก็ใช่ย่อย ตระกูลของหนึ่งก็คงไม่นั่งมองคนอื่นมาจัดการลูกตัวเองหรอก รอดูเต็งหนึ่งองค์ลงดีกว่า
กิ๊วๆ เจอหมอปิ๊งด้วย
คำผิด - เปียกโชกนะคะ
ป.ล เดินตามหากันในโรงพยาบาลยังไม่เท่าไหร่นะคะ คุณอาขา ต้องถามถึงอาการว่าเข้าโรงพยาบาลเพราะอะไร?
-
ไม่มีทางหรอกจะแยกเป็นเอกกับเต็งหนึ่ง นัดดูตัวยิ่งแล้วใหญ่
-
มีลูกเองเลยไหม(วะ)คะ
อยากได้คนสืบสกุลก็ทำเองสิ
หรือเลวจนไม่มีใครเอา ฮึ่ยๆๆๆ โกรธแทนเป็นเอกแล้วววววว
หนึ่งก็ลูกคนใหญ่คนโตรึป่าว? :katai1: :katai1:
-
อาของเป็นเอกนิยามได้คำเดียวว่า..เลว แถมยังเป็นพวกเกียจตัวกินไข่อะไรแบบนี้สิน่ะ
แม่งวางแผนกำจัดหนึ่งไม่พอยังจะมาจับเป็นเอกไปเป็นพ่อพันธ์เพียงเพราะหาคนสืบสกุล
การที่คนเราจะรักกันมันไม่มีข้อจำกัดหรอก แต่ที่อิอาชั่วนั่ทำสิ...โหยยยยย โคตรเลว
เอกะหนึ่งต้องผ่านมันไปให้ไดน่ะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อยากให้มีทายาทขนาดนั้น
ทำไมไม่มีเอง
หรือเป็นหมัน??
:angry2: :angry2:
-
เดี๋ยวเจอพลัง#ทีมเป็นเอก + #ทีมเต็งหนึ่ง รวมพลังกันเมื่อไหร่จะหนาวนะจ๊ะคุณอา(คนไหนสักคน)
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นก้ะ <3
-
ให้เส้นเลือดในสมองแตกตายโล้ดดดด
-
โหย อานี่เป็นฟอสซิลเรอะ ความคิดโคตรโบราณ
-
ใจร้ายยย แยกเต็งหนึ่งกับเป็นเอกไม่ได้นะะะะะ
-
แค่ตอนเอกหาหนึ่งก็น่าสงสารแล้ว นี่ยังจะมาจับเขาแยกกันอีก
จิตใจทำด้วยอะไรเนี้ย
-
อาเลวมาก ถ้าอยากได้คนสืบตระกูล ก็ทำเองสิยะ
ถ้าเกลียดหลานที่ผิดเพศ แล้วฆ่าพ่อเค้าทำไมคะ :angry2:
-
อาไม่ปกติป่ะ ถามจริง ท่าทางเป็นโรคประสาทนะ :m16:
เต็งหนึ่งของเป็นเอกตลอดไปปปปปปปปปปปป
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอออออ
-
จิตป่วงเนอะอิญาติของน้องเป็นเอก :z6: :z6: :z6: :z6:
เป็นเอกสู้ๆน่ะลูก ป้ากับเต็งหนึ่งเป็นกำลังใจให้หหหหหหห :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
โอ๊ยยยยยยย อย่าทำนะยะ อยากมีทายาทหล่อนก็ไปทำกิฟท์ไป
-
เอาใจช่วยเป็นเอกนะ ญาติป่วงๆแบบนี้อย่าไปยอมมมม
-
สงสารเป็นเอก เหมือนชีวิตนี้มีแค่เต็งหนึ่งคนเดียว มีญาติก้อเหมือนไม่มี โถ...เป็นเอกของพี่ อยากจิกอดแน่นๆ เข้มแข็งนะลูก
-
ว่าจะรอให้จบก่อนถึงจะเข้ามาอ่าน แต่อดใจไม่ไหว
สงสารเป็นเอก อาก็เลวเกิ๊น
หนึ่งดูแลเป็นเอกด้วยนะ
ปล. คิดถึงหมอปิ๊ง :กอด1:
-
เดี๋ยวจะรีบมาอัพในวันสองวันนะคะ ลืมแฟรชไดรฟ์ไว้ที่มหาลัย 5555
-
รับทราบจ้า~~ :จุ๊บๆ:
-
ลุง เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวรู้เลย เก๋ามากไง?
ส่งเต็งหนึ่งไป 5555555555
-
:mew5:
-
โถ้วววว
ชีวิตตามมาเจอ หนึ่งกับเอกเกำลังจะเข้าดราม่าใช่ไหมมมม
อานี่แบบเลวจริงๆนะ
พี่ตัวเองยังฆ่าได้นับประสาอะไรกับชีวิตหลาน
โฮกกกกก
-
ไม่เอาาาาาาาาา อย่าให้เป็นเอกกับเต็งหนึ่งห่างกันนะ
แค่ห่างกันนิดเดียวเป็นเอกก็เป็นขนาดนี้แล้ว
ไม่อยากจะคิดมากกว่านี้เลย TT
-
:z6: ยอดหน้าแถมปาไข่เน่าใส่ไอ้คุณอาของเอก สมองคิดได้แค่นั้นเร๊อะ
เอาใจช่วยหนึ่งกับเอก :monkeysad:
-
ตอนที่ 14
กล่องไปรษณีย์มาส่งอีกครั้ง คราวนี้พนักงานดูแลได้ส่งให้เต็งหนึ่งกับมือเนื่องจากได้แจ้งไว้ตั้งแต่มีเหตุกาณ์คราวก่อน และของข้างในก็ยังคงเหมือนเดิม…ไม่ว่าคนส่งจะเป็นใครในอีกไม่นานนี้คงเปลี่ยนเป็นวิธีที่แตกต่างออกไปหรือเลวร้ายกว่านี้เพราะมุขนี้ดูจะไม่ได้ผลแล้ว…ต้องระวัง
มือหนาหยิบไฟแชคขึ้นมาเผาทั้งจดหมาย ทั้งรูปเครื่องบินตกให้กลายเป็นขี้เถ้าไปจนหมดก่อนที่คนที่กำลังนอนหลับสบายอยู่ที่โซฟาจะตื่นมารับรู้
เก็บกวาดร่องรอยขี้เถ้าในสนามหญ้าปลอมเรียบร้อยก็พอดีกับที่เป็นเอกเริ่มขยี้ตาป้อยๆ
“ตื่นแล้วหรอ หืม”
นั่งลงข้างๆโซฟาก้มหน้าลงหอมหน้าผากเนียนหนึ่งฟอด
“อื้อ….กี่โมง”
“บ่ายกว่าแล้ว…จะอ่านหนังสือยัง”
ช่วงสอบกลางภาคที่รัฐศาสตร์ดันจัดสอบก่อนงานเปิดบ้านซะอย่างนั้น ต่างจากวิศวะที่ลากยาวไปสอบหลังงานนิทรรศการ
“หิว”
“มีข้าวไข่ข้น กินปะ?”
“ไหม้…”
ภาพควันโขมงเต็มห้องครัวยังติดตา
“เฮ้ยพัฒนาแล้ว ป่ะไปลอง กูใส่กุ้งด้วยนะ”
ยิ้มจาง…ให้อีกคนจูงมือเดินนำไปห้องครัว ข้าวไข่ข้นที่ยังร้อนๆวางอยู่สองจาร กุ้งชิ้นโตๆที่รวมเป็นเนื้อเดียวกับไข่ดูสีสวยน่ากิน
“น่าอร่อยใช่ปะล่ะ”
“เฉยๆ”
แต่อมยิ้ม
“สัส แดกไปเลยป่ะ”
สองร่างนั่งลงข้างกัน…ผ่านไปอีกหนึ่งมื้อที่กินข้าวด้วยกัน
“ดีมาก เดี๋ยวตรงนี้เปียโนเร่งจังหวะให้นิดนึงนะ อยากได้แบบลุ้นๆหน่อย มันช้าไปนิด”
ผู้กำกับโบกมือให้เริ่มเล่นเพลงอีกครั้ง ก่อนพระเอกนางเอกจะเดินมาเจอกันที่กลางเวที…ฉากแรกที่เจ้าชายปุ้นจะได้เจอเจ้าหญิงครั้งแรกที่ริมแม่น้ำ
การแสดงจากวันแรกๆที่เคยขัดเขินกันและกันตอนนี้เริ่มพลิ้วไหว น้ำเสียงการพูดมีจังหวะที่ดีขึ้น ทั้งสายตาและท่าทางจนเรียกได้ว่าพร้อมจะขึ้นแสดงจริงๆ
“คัท”
เท่านั้นล่ะ…เจ้าชายมาดสุขุมก็เดินเกาตูดลงเวทีไปหาเด็กแว่นติดเกมส์ที่นอนกดมือถือเจ้าชายอยู่ข้างเวทีแบบไม่สนใจการซ้อมอะไรทั้งนั้น
เป็นเอกเก็บโน้ตเพลงใส่แฟ้มหลังจากผู้กำกับประกาศพักครึ่งชั่วโมง ตอนนี้จิแทบจะไม่มายุ่งแล้วนอกจากมีเรื่องเสียงที่ต้องแก้
ขายาวพาตัวเองลงไปนั่งขัดสมาธิข้างๆแมทที่เปลี่ยนมานั่งดีๆแล้ว
“กินนี่ดิเอก อร่อย”
ปุ้นมองถุงขนมที่พึ่งส่งให้ไอ้แว่นที่แม่งรับแล้วส่งให้คนมาใหม่ซะงั้น แต่จะโวยวายก็เกรงใจหน้านิ่งๆที่อยากจะยืมไปตั้งที่บ้านจริงๆอย่างกับรูปปั้น
“ยากปะวะ เล่นเปียโน”
ชวนคุยเพราะแว่นไม่คุยด้วย
“ไม่”
“เล่นเป็นนานยังอ่ะ”
“นานแล้ว”
“หรอ…ชอบหรอ”
“อือ”
จบ… เกาหัวแกรกๆแล้วหยิบบุหรี่เดินไปสูบกับพวกวาดฉากข้างนอกหอประชุมแทน สู้ไม่ไหว…ไม่รู้ไอ้แว่นหาเรื่องไปคุยกับแม่งได้ไงทุกทีที่มาดูซ้อม
“พูดน้อยจังวะ”
“….”
แมทเงยหน้าขึ้นมามองยิ้มๆ
“ต้องพูดเยอะๆดิ”
“ทำไม..”
“เอ้อ… คนอื่นจะได้มาคุยด้วยเยอะๆ หลายคนเขาก็อยากรู้จัก จะได้มีเพื่อนเยอะๆไง จะได้ไม่เหงาเวลาไอ้หนึ่งติดเรียน ติดธุระไง”
กระพริบตาปริบๆ…
“จะใช้ชีวิตที่มีคนรักแค่คนเดียวมันเหงานะเว่ย หาคนมารักเยอะๆดีกว่า มีเพื่อนเยอะๆโคตรรสนุก แบบพวกวิศวะไง แบบไอ้หนึ่งไง รุ่นน้องรุ่นพี่เต็มไปหมด”
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำถึงอยากให้เป็นเอกได้เปลี่ยนตัวเองบ้าง…เหมือนเด็กที่ไม่กล้าเดินไปไหน ดูชีวิตจะแห้งแล้งเกินไป
“สนุกหรอ”
“สนุกดิ มีเพื่อนทำเรื่องบ้าบอไปด้วยกัน ออกค่าย กินเหล้า ไปเที่ยว บางทีมิตรภาพแบบเพื่อนแม่งก็สนุกกว่าอยู่กับแฟนนะ”
โลกของเป็นเอกมีแต่เต็งหนึ่ง…จนมองภาพไม่ออกว่าสิ่งที่แมทพูดจะเป็นยังไง
“หรอ…”
ลังเล…ไม่แน่ใจ
“ลองดิ… ต้องพิสูจน์ว่ะของแบบนี้ ก็ลองทักคนอื่นก่อน แค่พูด…สวัสดี เป็นไงบ้าง โลกจะเปลี่ยนเลยเชื่อกู เริ่มที่ไอ้ปุ้นคนแรกเลยก็ได้”
อะไรบางอย่าง…ทำให้รู้สึกอย่างลอง
เมื่อปุ้นเดินกลับมาอีกครั้งเป็นเอกก็จ้องเขม็งหาโอกาสเหมาะๆที่จะลองพูด…แต่คงจ้องนานไปจนปุ้นรู้สึกแปลกๆ
“เอ่อ กูทำไรให้มึงไม่พอใจปะวะ”
“เปล่า”
“แล้วจ้องกูทำไม….”
ขนลุกสัส
“….สวัสดี”
“ห้ะ!!”
สะดุ้ง…คนที่เงียบเชียบเป่าสากยังดังกว่า มาซ้อมกี่ทีก็ไม่ทักไม่ทายใครพยักหน้าอย่างเดียวพูด …สวัสดี
“เป็นไงบ้าง…”
“เอ่อ… ก็ดีว่ะ ดีมากๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ….”
หัวเราะแข็งค้างไปเลยทีเดียว
“ฮ่าๆๆๆ พวกมึงแม่งตลกว่ะ ก๊ากกกก ทำดีมากเอก เห็นปะสนุกออก”
แมทตบไหล่เด็กลองของป้าบๆ ตลกที่หน้าเป็นเอกจริงจังกับหน้าไอ้ปุ้นที่หัวเราะได้แข็งทื่อมาก ก็นับว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี
เลิกซ้อมทุกคนก็ถึงกับงงเพราะเป็นเอกเดินไปสวัสดีพี่ผู้กำกับที่ยิ้มค้างไปเลยทีเดียวก่อนจะตบไหล่เป็นเอกป้าบๆ
“เอ้อออสวัสดีๆๆ ไปๆกลับดีๆ ฮ่าๆๆๆ ฝนตกปะวะ”
หนึ่งไม่ได้มารับเพราะติดเลี้ยงสายรหัสเลยนัดกันไปเจอที่ห้าง
บิ๊กไบท์คันใหญ่ขับออกมาช้าๆตามทางมหาลัยก่อนจะมุ่งสู่ถนนสายหลักไปสู่ห้างจุดหมายปลายทาง ห้างของตัวเองที่เต็งหนึ่งพาน้องไป
เลี้ยงที่ร้านตัวเอง
ตาคมมองเห็นร่างสูงโปร่งถือหมวกกันน็อคเดินเข้ามาก็รีบเดินออกไปรับ มองอีกฝ่ายที่ละอองฝนติดตัวเล็กน้อยเพราะฝนเริ่มตกปรอยๆก่อนจะเลี้ยวเข้าห้าง
“เปลี่ยนเสื้อมั้ย”
ผ้าเช็ดหน้าผืนเรียบหยิบออกมาเช็ดใบหน้าเนียนซีดที่เย็นเพราะอากาศ
“ไม่เป็นไร…”
“แน่นะ?”
“อื้อ”
ปัดกลุ่มผมหมาดชื้นเล็กน้อยให้น้ำที่เกาะมันกระเด็นออกไปบ้าง
“จะเข้าไปมั้ย”
พยักหน้า…ก่อนจะเดินตามเข้าไปในร้าน
“ไปรู้จักสายกูหน่อยมั้ยล่ะ”
“ไม่เป็นไร…”
แค่ถูกมองมาก็รู้สึก…อายแล้ว ถ้าไปคงโดนแซวเหมือนกับที่ทุกวันนี้เวลาเดินผ่านวิศวะชอบโดนแซวอยู่เรื่อย ไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย
“งั้นไปหาพี่ทัยก่อนก็ได้เนอะ? เดี๋ยวอีกแปปกูก็เสร็จแล้ว”
พยักหน้าก่อนเดินไปทางเคาน์เตอร์บาร์ที่มีเก้าอี้ตัวสูงเรียงกันอยู่ห้าตัว ส่วนเต็งหนึ่งเดินตามไปยืนข้างๆก่อนจะสั่งพนักงานแค่เค้กกับนมร้อน
“อย่ากินเย็นๆเลยเนอะตากฝนมา เอาอะไรอุ่นๆดีกว่า”
“แหม ดูแลดีตลอดเลยนะคะคุณหนึ่ง”
ฟ้า…พนักงานเก่าแก่ยิ้มแซว
“แหมอย่าแซวดิพี่ ฮ่าๆ งั้นคุยกับพี่ฟ้าไปก่อนผมไปดูสายก่อนละกัน”
“เค้กเพื่อนๆคุณหนึ่งพี่ห่อแยกกล่องให้แล้วนะคะ”
“เอามาเลยก็ได้ ผมถือไปเอง”
ฟ้ายื่นถุงเค้กที่แบ่งให้ตามออเดอร์ของแต่ละคนที่เต็งหนึ่งใจกว้างให้เอากลับได้ไม่เกินคนละสองชิ้น มากกว่านั้นคงโดนเจ๊ทัยบีบคอตายเพราะจะไม่มีเหลือให้ลูกค้า
“น่อวววแฟนมาคุมหรอเฮีย”
สายรหัสชายล้วนพากันชะโงกมองคนที่เป็นที่ลือเลื่องกันมาสักพัก ขาวออร่าพุ่งมาแต่ไกล
“ขนาดมองไกลๆแม่งหล่อสัสอ่ะ เฮียเป็นรุกหรือรับวะ”
“เสือก เอามั้ยเนี่ยเค้ก”
“แหม่…เค้กเลอบู ของดีติดอันดับเอเชีย เป็นบุญปากมากเลยเฮียขนาดไม่ชอบของหวานผมยังชอบแดกเลยว่ะ”
เลอบู…เบเกอร์รี่แบรนด์ดังติดอันดับของประเทศและภูมิภาคเอเชียโดยคุณธารธารา ชวนันท์ที่พึ่งโอนอำนาจการดูแลกิจการไปให้ลูกสาวคนโตดูแล.. หนึ่งฤทัย ลอเรนซ์ ..เรียนจบการทำเบเกอร์รี่จากฝรั่งเศสแถมยังได้แต่งงานกับเจ้าของสถาบันสอนทำขนมที่งฝรั่งเศส
“เออเจ๊กูใจดี แดกให้หมดล่ะพวกมึง”
ล่ำลาน้องเรียบร้อยก็กลับไปนั่งที่เคาน์เตอร์ข้างคนที่กินขนมเค้กหมดไปชิ้นที่สองและนมร้อนอีกหนึ่งแก้ว
“ละนี่เจ๊ทัยไปไหนเนี่ย เมื่อกี๊ยังอยู่เลย ปกติเอกมานี่มาลัลล๊าแล้ว”
“คุณทัยเดินไปธนาคารค่ะ เดี๋ยวก็คงมา”
“เอกอยู่รอเจอเจ๊ก่อนแล้วกันเนอะมึง”
พยักหน้า…ไม่ได้เจอนานแล้ว ผู้หญิงอีกคนที่สนิท
“เอกกก ว้ายยน้องรักของเจ๊กินอะไรยัง หนึ่งแกเลี้ยงเอกดีรึเปล่า หาข้าวให้กินทุกมื้อมั้ย”
สาวสวยผมดัดลอนสีน้ำตาลอ่อนในชุดเสื้อคอปตัวสั้นกางเกงขาสั้นเอวสูงโชว์เรียวขาขาวเนียนบนรองเท้าส้นสูงห้านิ้วเดินเข้ามาพร้อมผู้ชายฝรั่งเศสร่างใหญ่
“คนนะไม่ใช่แมว มันก็หากินได้เหอะ! นี่ผมน้องเจ๊นะเว่ย”
“ตัดออกจากกองมรดกไปนานแล้วย่ะ เค้กที่สั่งไปจ่ายตังด้วยไม่งั้นไม่ต้องเอาเอกกลับบ้าน เอกไปนอนบ้านเจ๊ดีกว่าเนอะคืนนี้”
สาวหุ่นตัวเอสเดินเข้าไปควงแขนคนหน้านิ่งที่เริ่มขำเบาๆ
“ไปกอดผัวเจ๊นู่น!”
“ทายย ยู นอกใจ อายยย ไม่ ด้าย น้า”
สำเนียงการพูดที่ไม่ชัดเรียกเสียงหัวเราะครื้นเครงขึ้นอีกครั้ง
“มานั่งนี่”
ร่างซีดใต้บ๊อกเซอร์ตัวเดียวเดินออกมาจากห้องน้ำนั่งลงกับพื้นตรงหว่างขาเต็งหนึ่ง ตามตัวยังมีหยาดน้ำเกาะก่อนอีกฝ่ายจะดึงผ้าเช็ดตัวไปเช็ดผมให้ช้าๆ
“อย่าตากฝนอีกดิ เดี๋ยวก็ไม่สบายอีก”
“อือ….”
หัวโยกไปตามจังหวะที่มือหนาเช็ดไปเรื่อยๆ
“ซ้อมเป็นไงบ้าง”
“ปกติ”
“ไอ้แมทไปปะ”
“ไป”
ก้มหน้าลงมองแล้วอดขำไม่ได้ เป็นเอก…เหมือนแมว พอจับๆลูบๆก็หลับตาเคลิ้มทีเดียว….นวดใบหูให้ก็ครางเบาๆ สบายจริงนะเจ้าแมวซีด
จุ้บ… อดไม่ได้ต้องก้มหน้าลงไปจุ้บปาก
ตาสวยลืมขึ้นมาหนึ่งข้าง ยักคิ้วกวนก่อนจะหลับต่อ
“อย่าอู้…”
“คร้าบๆ คุณชาย กระผมจะตั้งใจเช็ดให้อย่างดี”
“ดีมาก”
“หนอย…ได้ทีเอาใหญ่นะสัส”
บิดจมูกรั้นด้วยความหมั่นไส้ เรียกเสียงหัวเราะเบาๆก่อนจะเริ่มเช็ดผมให้เจ้าแมวหน้าฟินต่อ….หน้าตอนนี้ถ้าคนอื่นมาเห็นคงมองไม่เลิกแบบเขาแน่ๆ
สะกดตา…สะกดใจ…
“อ่ะเสร็จละ ดูหนังกัน”
นัดกันดูหนังที่เพิ่งซื้อมาใหม่ หนังแนวแฟนตาซีที่เป็นเอกชอบ…. ส่วนแนวฆาตกรรมฆ่าคนตาย เครื่องบินตก ไฮแจคทั้งหลาย….ไม่เคยได้เฉียดเข้าไปอยู่ในสายตาเป็นเอกมานานมากแล้ว
ร่างหนาใต้บ๊อกเซอร์ลายทางนอนเหยียดขาพิงหมอนอิงใบใหญ่ ในอ้อมแขนมีร่างซีดใต้บ๊อกเซอร์ลายจุดอิงแอบพร้อมถ้วยป๊อปคอร์นรสชีสในมือ
“อ้าม..”
อ้าปากรอให้อีกฝ่ายส่งมาให้
มือซีดหยิบป๊อปคอร์นจะส่งเข้าปาก แต่แล้วก็ลดมือลงใส่ปากตัวเอง
“กวนนะสัส มาเร็วๆ”
ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จนโดนจูบจนน้ำใสไหลลงมาข้างแก้มเป็นการทำโทษถึงยอมป้อนดีๆ
เต็งหนึ่งยิ้มมุมปากมองคนหน้าแดงใต้แสงไฟสลัว….
หนังดำเนินไปตามเรื่องของมันจนกระทั่งโทรศัพท์ข้างตัวส่งสัญญาณแจ้งเตือนข้อความเข้า…เต็งหนึ่งหยิบมาดูแววตารื่นรมย์ก็เปลี่ยนไปทันที…
โทรศัพท์เป็นเอกแสดงข้อความ ‘เอก….ทำไมฆ่าพ่อตัวเองล่ะ? คิดว่าไม่มีใครรู้หรอ’
ฟันกรามขบแน่นไม่รู้ตัวก่อนจะกดเชคก็ไม่ปรากฏหมายเลขที่ส่งข้อความมาจึงปิดโทรศัพท์…ต้องเปลี่ยนเบอร์ คืนนี้จะต้องหักซิมเบอร์นี้ทิ้งไปซะ
อ้อมแขนแกร่งกอดร่างขาวซีดแน่นจนคนโดนกอดรู้สึกแปลกๆ
“หนึ่ง…”
“หนาว อยากกอด”
พยายามยิ้มเหมือนไม่มีอะไร…ถ้าเป็นปกติอีกฝ่ายคงสังเกตเห็นแล้ว แต่เพราะแสงไฟสลัวเป็นเอกเลยแค่ยิ้มจางๆกระชับอ้อมกอดตอบกลับแน่นๆ
“ตัวออกจะอุ่น…”
“สบายมั้ยล่ะ หือ”
“อื้อ…”
กอดเต็งหนึ่ง…สบายที่สุด
================================================
ปล. ขอบคุณแฮชแทก #เพราะเป็นเอก ในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ กำลังใจมาเต็ม 5555555 ในเฟสก็เห็นอยุ่นิดๆ รักนะจุ้บๆ
-
รักคู่นี้จัง. :L1:
แมทไปแกล้งเอก ตลกจัง สวัสดี. เป็นไงบ้าง. นึกภาพออกเลย
เหมียวซีด :man1:
แผนสกปรก ชิ หนึ่งรู้หนึ่งเห็นทุกอย่างเนอะ สู้ๆ
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
มันละมุน อบอุ่นจังๆๆ
เป็นกำลังใจให้กัน
-
เอกทำตัวได้น่ารักมากเลยอะ สวัสดี เป็นไงบ้าง 55555 เหมือนเด็กน้อยกำลังหัดพูด
-
น่ารักอีกแล้วคู่นี้ ^///^
-
สวัสดี เป็นไงบ้าง 5555555 โอยยยยชอบๆ
-
น่ารักจัง บรรยากาศละมุน นุ่มนวลเว่อร์
-
ใครมันบังอาจส่งข้อความมาทำลายความมุ้งมิ้งของตอนนี้ โอ้ยยยยยย....สงสารเป็นเอกจัง มีอาก็โรคจิตคิดไม่ซื่อ หนึ่งต้องดูแลเอกดีๆน๊าาาาา
-
ละมุน กลมกล่อม :heaven :heaven น่ารักจริงๆเลย :กอด1:
แต่มันจะไม่ละมุนกลมกล่อมก็อีตอนที่....เห้ส่งข้อความมาหานี่แหละ น่ารังเกลียดจริงๆ :z6: :z6:
-
จะทำอะไรเป็นเอกก็ต้องผ่านมือองครักษ์เต็งหนึ่งไปให้ได้เสียก่อนนะคะคุณอา..
-
หนึ่งดูแลน้องเป็นเอกจริงๆ ตกหลุมรักแฟนตัวเองตลอด
คนใจร้ายเริ่มรุกหนักแล้ว ไม่รู้ว่าจะเจอไรอีก หนึ่งคงดูแลเป็นเอก
ไม่ได้ตลอดเวลาหรอก เป็นทั้งคู่จัง
-
เป็นเอกน่าร๊ากกกก เต็งหนึ่งดูแลเป็นเอกดีมากกกกกก o13
-
อย่ามาทำร้ายเอกนะ ไม่ว่าใครก็ตามมมม!!
-
โอยยย สู้ๆนะทั้งสองคน
ไอ้คนคิดร้ายนี่มันก็จ้องทำลายเราทุกวิถีทาง เลว!!!
-
สวัสดีเป็นเอก ไอ้คนส่งข้อความ :z6:
-
:mew1:
-
อย่ามายุ่งกับคู่นี้นะ
เค้าเกิดมาเพื่อกันและกันขนาดนี้
พวกมารขอให้แพ้ภัยตัวเอง
อาบ้าอะไรอยากทำร้ายหลานตัวเอง
แต่อย่างว่าแหละฆ่าพ่อเอกมาคนนึงแล้ว
เกลียดดดดด
เต็งหนึ่งสู้นะ เค้าเอาใจช้วย ต้องผ่านเรื่องร้ายๆไปให้ได้
-
เรามาถึงจุดนี้ได้ไง จุดที่เป็นเอกพูดแค่ 'สวัสดี' พี่ก็กรี๊ดดดดแล้ว น่าเอ็นดูจริงพ่อคุ๊ณณณ
เต็งหนึ่งโชว์สเต็ปพระเอกคุ้มครองเป็นเอกดีๆน้า
-
ที่จริงเอกก็มีเพื่อนไม่ใช่เหรอ...
แต่ก็ตลกดีอ่ะ
-
ช่างใจร้ายจริง ๆ น่ะเนี่ย ทำกับเป็นเอกได้ เต็งหนึ่งจัดการหาตัวมาลงโทษด่วน ๆ ถ้าเป็นเอกได้รับเองนี่ สงสัยจะช็อคเลยรึเปล่าเนี่ย ถ้าเป็นเอกเริ่มเปิดตัวสู่สังคมนี่ เต็งหนึ่งจะดีใจหรือหนักใจดีหน่า :hao3: มาอัพต่อด่วน ๆ น่ะ กำลังหนุก ๆ :mew1:
-
สวัสดี เป็นเอก :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[
-
:กอด1: ถึงไงอยู่กับเต็งหนึ่งก็มีความสุขที่สุดเน้อ
-
โอยยยยย #ทีมเป็นเอก 555555555555555
หวานฮามุ้งมิ้งครบครันมากค่ะ
นี่อยากให้เป็นเอกลุกมาเกรี้ยวกราดจริงๆ 5555
-
โอ้ยเขินจัง :ling1:
-
ชอบความสัมพันธ์ของคู่นี้จัง ดูแล้วการที่ใครจะเข้ามาทำร้ายก็คงยากหน่อยนะ หนึ่งไม่ปล่อยไว้แน่ๆ (นักอ่านก็เช่นกัน)
-
เพิ่งได้อ่าน แงงง
อ่านรวดเดียวตามให้ทันเลยฮือออออ
สนุกมากค่ะะะ แอบสับสนชื่อตัวละครนิดๆ55555555
สงสารเป็นเอกหง่า แต่ก็อยากให้เป็นเอกเข้มแข็งไวๆเหมือนกัน :hao5:
เต็งหนึ่งก็ดูแลดีจริงๆๆๆ ฮืออออ รักกันนานๆนะ อย่าทิ้งเอกนะหนึ่งงง :hao5:
แอบเห็นว่ามีเอ็นซีแทบทุกตอนเลย เอิ้กๆ :hao6:
ติดตามนะคะะะะ
-
ฆ่าอีตัวสั่งการให้ตายสะ
-
#ทีมเป็นเอก
ให้เต็งหนึ่งเอาลุงไปเก็บดิ๊ :m16: :m16: :m16:
-
เกลียดอาอ่ะ
อิเลววววววววววว
หนึ่งดูแลเอกดีๆนะ แล้วอย่ายอมแพ้อะไรง่ายๆเชียว
รักเป็นเอก รักเต็งหนึ่ง
-
เป็นเอกต้องสู้ๆนะลูก อย่าไปกลัวมีหนึ่งอยู่ข้างๆเสมอ
:กอด1:
-
หนึ่งดูแลเอกดียิ่งกว่าลูก น่ารัก หวงมากด้วย
ใครมันป่วนนักหนา เลว แต่ที่จริงหนึ่งปิดได้ไม่ตลอดหรอก บอกเอกตรงๆ บำบัดรักษากันดีกว่า
เพราะวันนี้ก็ต้องหลุดมาอยู่ดี
ขอบคุณค่ะ
-
ต้องจับมือแน่นๆแล้วเดินไปด้วยกัน
-
ชอบบรรยากาศอบอุ่นๆที่หนึ่งกับเอกมีให้กันแบบนี้จัง ครอบครัวของหนึ่งก็น่ารักนะดูจะรักเอกมากๆ เหมือนกัน
แต่..........กลัวเรื่องร้ายๆที่จะเข้ามาจัง
-
ตายแล้วๆ ถึงขั้นส่งข้อความมาเลยเหรอ!เเรงขึ้นกว่าเดิมอีกนะเนี้ย!! เต็งหนึ่งจัดการด่วน!!! :katai1:
-
พึ่งมาอ่านจร้าาาาาา
ชอบเรื่องนี้ ตรงที่เนื้อเรื่องปกติละมุมละไม
แต่ตอนหนึ่งไขว้เขวคือจี๊ดมากๆๆๆ ><
แล้วตอนนี้ยังมี "อา" พันธ์นี้ มันวุ่นวายอีก สงสารเอก
-
หนึ่ง ปกป้องเอกจากมือมืดที่ตามรังควาญให้ได้นะ อยากรู้จังว่าใคร
-
เป็นเอก ป่วย จน สติมีปัญหา เพราะ พ่อแม่ เครื่องบินตกตาย
แล้ว อิอาผู้ชายโรคจิตนี่ มันจิตป่วย เพราะอะไร
มันบ้าอยากได้เงิน หรือ เป็นเกย์ แต่ไม่กล้าเปิดเผย เลยอิจฉาพี่ชายที่มีครอบครัวอบอุ่น
จนวางแผนฆ่าาพี่ชาย แล้วตอนนี้เลยอิจฉาหลาน วางแผนให้หลานป่วยไม่มีสติอีกครั้งใช่ใหม
ดีมากแมท ต้องพยายามช่วยดึงให้เป็นเอก ยืนด้วยตัวเองให้ได้
เวลาเต็งหนึ่งมีปัญหาเป็นเอกจะได้ช่วยเหลือตัวเองได้
-
:กอด1: เป็นกำลังใจให้เอกและหนึ่ง
-
:fire:ส่งมาแบบนี้ได้ไง ถ้าเอกไปอ่านละก็ไม่อยากจะคิดเลย
หนึ่งดูแลเอกดีๆนะ จัดการไอ่พวกนั้นมันเลย :m31: :angry2:
-
ใครทำฟร่ะ จะตืบให้!!!
-
อิวิธีแบบนี้นี่..เกลียดมาก
พวกเล่นลอบกัด
-
ใครจ้องทำร้ายเอกอยู่ ใจร้ายใจดำขนาดนั้นเลยหรือ
-
โรคจิตหรือไง๊ !!! ตามรังควานคนอื่นอยู่ได้ ไปไปปปปปปปปปปปปปปป๊ !! :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6:
หนึ่งดูแลเอกดีๆน้าาาา อย่าให้ไอพวกโรคจิตมาทำไรเป็นเอกได้น่ะๆ :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
คิดถึงเป็นเอก
-
รอเป็นเอกกะเต็งหนึ่ง
อยากให้เอกเข้าสังคมได้ มีเพื่อนๆไว้คอยดูแลกัน
หมอปิ๊งก็แวะเวียนมาพอให้ชื่นใจ
ปล. เขาว่าจะกลับไปอ่านหมอกรน้องเบียร์อีกสักรอบ
-
กำลังใจดีหายป่วยไวแน่นอน
-
ตามอ่านทันแล้ว~ ชอบเป็นเอกนะ
-
:-[
-
สงสารเอก กลัวสักวันว่าเอกจะเจอเข้าแบบจังๆ
จนต้องไปอยู่ในโลกของตัวเองอีก
-
เพิ่งอ่าน หลงรัก เอก อะ มึนๆ ซึน แต่อยู่กับหนึ่งที่น่ารัก
หนึ่งก็ ดูแลดีมากๆๆๆ อยากได้แบบนี้
-
ภาษาลื่นไหลมากค่ะ ชอบเป็นเอกและเต็งหนึง น่ารักหวานละมุนนๆไม่ขมไปไม่หวานไปอ่ะ น่ารักดี #ทีมเป็นเอก #ทีมเต็งหนึง :mew1: :mew1:
-
ตอนที่ 15
“เอกทำไรวะ? หืม…”
คิ้วเข้มขมวดแน่นเมื่อเห็นคนที่พักสายตาจากการอ่านหนังสือมาไสลด์ดูแบบ…รอยสัก…ก็ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรือรับไม่ได้ แต่นึกถึงผิวขาวซีดเนียนๆนี่มีรอยสักสีดำประทับตราลงไป…
….เซ็กซี่สัส
“อยากสักหรอ”
“….”
ไม่ได้แต่ตอบแค่เงยหน้าขึ้นมามองคนที่วางคางลงบนหัวตัวเอง แถมสองมือยังมาบีบแก้มไปมาอีก
“ลังเล?”
“อือ…”
“ก็สักก็ได้ ถ้าชอบ…..แต่คิดดีๆนะมันลบยาก”
พยักหน้ารับรู้ก่อนจะวางไอแพดลง แล้วหยิบมือถือขึ้นมา…
“หนึ่ง”
“หือ”
“มือถือ…ไม่มีสัญญาณ”
“หืม ของกูก็มีอยู่นะ…”
จะมีได้ไง ก็ซิมหักทิ้งไปแล้ว
“เสีย?”
“มันช็อตเฉยๆหรือเปล่า อาจจะชื้นแอร์ ลองทิ้งไว้สักพักดิ”
“ชื้นแอร์ได้ด้วยหรอ”
กูก็ไม่รู้…
“เออ กูเรียนมา มันเป็นได้เว่ย อาจจะเพราะแบตมันเริ่มบวมเปล่ามึง ต้องรอมันหายช็อตก่อนอาจจะใช้ได้ เดี๋ยวถ้าไม่ได้ค่อยเอาไปซ่อม ถ้าเป็นที่ซิมก็ค่อยออกซิมใหม่”
“ไม่อยาก…เปลี่ยนเบอร์”
“ออกซิมใหม่ไม่ต้องเปลี่ยนเบอร์ก็ได้นะ แต่จะเปลี่ยนก็ได้เผื่อได้เบอร์สวยๆไง ไม่ดีหรอ”
“เบอร์คู่”
กลอกตาไปมา…คนคิ้วเข้มถึงจำได้
เบอร์ที่เลขต่างกันแค่ตัวท้าย…เบอร์ที่ไปเปิดด้วยกัน
“งั้นกูเปลี่ยนด้วยไง?”
“ยุ่งยาก”
“เอาน่า ไว้ไปดูเบอร์กัน เปลี่ยนก็ดีช่วงนี้คนแปลกๆชอบโทรหากู สงสัยเพื่อนกูเอาไปแจกสาวๆ โคตรรำคาญ”
“อือ”
“พรุ่งนี้เนอะ”
พยักหน้า…
วันฝนตกอีกวัน..แต่ก็ต้องไปซ้อมเหมือนเดิม…ถอนหายใจหนักๆก่อนจะโบกมือลาเพื่อนที่ขึ้นรถไปกับคุณหมอกรกันหมด แล้วหันตัวกลับไปนั่งรอฝนหยุดที่ใต้ตึก
ถึงเวลาซ้อม…แต่ยังไปไม่ได้เพราะฝน
มือเรียวหมุนควงดินสอไม้ในมือไปมา มองหยาดฝนที่ตกกระทบพื้นซีเมนต์ แว่นกรอบเงินเมทัลลิคถอดวางไว้บนโต๊ะข้างกัน
“แว่นสวยนี่”
หันมองคนที่เดินมานั่งข้างๆ….ผู้ชายแปลกหน้า
“ไง ไม่เคยเห็นเราอ่ะดิ”
พยักหน้ารับ…
“เราเรียนเอกการปกครองท้องถิ่น ชื่อกรีน”
กรีน…ผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนระต้นคอ ผูกเป็นจุกเล็กๆด้านหลัง กับลักยิ้มมุมปาก…ตาสีฟ้า
“หือ…หน้าเรามีอะไรแปลกหรอ”
ตาสีฟ้า…เหมือน….เหมือนท้องฟ้า ท้องฟ้า…. ท้องฟ้า…..ท้อง….
“ฟ้า…”
“อ๋อ….คอนแทคเลนส์น่ะ”
หัวเราะเบาๆกับคำตอบตัวเอง แต่เป็นเอกยังคงจ้องมา…จนเขิน
“มองอะไรเล่า…”
“สวย”
“อื้อ สวยดีเลยใส่ เคยใส่คอนแทคเลนส์ปะล่ะ?”
ส่ายหน้า
“ดีแล้ว…บางทีก็เจ็บตานะ”
ละสายตาจากสีท้องฟ้าไปที่สีหยาดฝน…
“เล่นเปียโนด้วยหรอ”
“….”
ท้องฟ้าดึงความสนใจกลับมา
“เห็นโน้ตเพลงน่ะ คิดว่าเปียโน…เคยได้ยินคนบอกว่าชอบเล่น”
“อือ…”
“ดีจัง อยากเล่นเป็นบ้าง…. หนาวเลยเนอะฝนตก”
ท้องฟ้าหายไป…เพราะคนพูดมองไปข้างหน้า…มือเรียวยกขึ้นแตะลงไปที่แก้มเย็นชืด
คนถูกสัมผัสสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามองด้วยความไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้ผละหนีไป ยิ้มเก้อๆส่งกลับมา…ท้องฟ้ากลับมาแล้ว
“เราชื่อเป็นเอก”
ยิ้มเก้อเปลี่ยนเป็นยิ้มขำ
“อื้อ ยินดีที่ได้รู้จัก ฮะๆ…จริงๆก็รู้ชื่อแล้วนะ”
“รู้แล้ว?”
“อื้อ…ทุกคนรู้จักนายหมด ตั้งแต่แฮนด์ซัมกายแล้ว ดังกว่าเดือนคณะอีกมั้ง”
“…”
ไม่ตอบแค่กลอกตาไปมา…โพลน่ารำคาญ
“ฝนจะหยุดแล้ว”
“อือ…”
ฝนเริ่มซา กลิ่นไอของใบไม้กำจายไปทั่ว
“งั้นเดี๋ยวเราไปก่อนนะ”
ท้องฟ้ากำลังจะไป…. มือซีดยกขึ้นรั้งเรียวแขนบางไว้
“หือ?”
“……”
“มีอะไรหรอ?”
“ฝนยังไม่หยุด”
“เดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน”
“งาน?”
“อื้อ พาร์ทไทม์ เป็นนักร้องอคูสติกช่วงค่ำแถว….ช้ากว่านี้รถติด”
ย่านเที่ยวกลางคืนของกรุงเทพ
ท้องฟ้า…ยังอยากเห็นท้องฟ้า
“ไปส่ง”
“เอกไม่ได้มาซ้อม?”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นไม่เข้าใจ ก็ตอนเช้ายังบอกว่าจะมาหาที่หอประชุม
“ไม่ได้บอกใครไว้ด้วย ก็งงเหมือนกัน”
ปุ้นพ่นควันบุหรี่ใส่แว่นติดเกมส์ที่ยกขาเตะไปหนึ่งทีที่ควันเข้าหน้า
“ลองโทรดิมึง”
สก๊อตแนะนำ มือหนาหยิบมือถือโทร….ไม่มีสัญญาณ
“กูลืมไป เอกใช้มือถือไม่ได้…”
ขยี้หัวตัวเองไปมา…แม่งทำไมไม่เอามือถือตัวเองให้เอกไปใช้ก่อนวะ
“เฮ้ยใจเย็น เอกมันโตแล้วมึง อาจจะไปแถวๆนี้แหละ เบื่อเฉยๆรึเปล่า”
“ไม่แมท มึงไม่เข้าใจ เอกไม่เหมือนคนอื่น”
“ห่า มันไม่ใช่เด็กนะเว่ย ทะเลาะไรกันรึเปล่า?”
“ไม่ได้ทะเลาะ กูโทรศัพท์แปป”
เดินแยกออกมากดโทรศัพท์
“ว่าไงหนึ่ง”
“อาฉัตรครับ เอกหายไป”
“หืม…หาดีรึยัง?”
ทนายประจำตระกูลนฤนาฏส่งเสียงเครียดกลับมา
“จริงๆเอกต้องมาซ้อมละครแต่ไม่มา ผมโทรหาไม่ได้เพราะซิมเอกไม่มี ที่ผมบอกอาล่ะครับผมหักซิมเอกทิ้งไปเพราะข้อความเวรตะไลนั่น”
“รอถึงเช้า ถ้าหาไม่เจอไปแจ้งตำรวจ…เดี๋ยวหาให้คนลองไปหาก่อน เอกจะไปสักกี่ที่เชียว”
“ขอบคุณครับ ผมก็คิดว่าเอกคงไปได้ไม่กี่ที่….ถ้าไม่ใช่คนอื่นพาไปในที่ๆแปลกออกไป”
ตาสวยพลับพริ้มฟังเสียงเกลากีตาร์ทำนองอคูสติกกับเสียงร้องแหบเสน่ห์ที่ทำให้ดู…กลมกล่อม… ก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตาจ้องไปที่ท้องฟ้า…ที่ดูพราวระยับราวกับมีแสงดาว…สะท้อนกลับมา
รอยยิ้มจางปรากฏไม่รู้ตัว… ไม่รู้ตัวว่าทำให้คนถูกจ้องมองหน้าร้อนผ่าว
“ใครวะกรีน หล่อเชียว”
“เพื่อนที่มหาลัยน่ะพี่เป้”
เขิน…เมื่อถูกมือกีตาร์แซว
“เพื่อนแน่หรอว้า มองซะเหมือนจะแดกมึง”
“มีแฟนแล้วน่า แต่อยู่ดีๆก็บอกจะมาส่ง”
“ระวังนะเว่ย มีแฟนแล้วก็อย่าไปยุ่ง”
คนฟังหัวเราะเบาๆ
“ก็คิดว่าได้เพื่อนใหม่อ่ะพี่ ไปแย่งไม่ไหวหรอก”
“หน้าแม่งโคตรนิ่งแต่ยิ้มทีมันหล่อชิบหาย เฮ้อทำใจดีๆนะมึง”
“คร้าบบบ ป่ะร้องต่อ”
สามทุ่มครึ่งก็เสร็จงาน…ปล่อยให้วงดนตรีมันส์ๆมาทำหน้าที่ต่อ รับเงินจากเจ้าของร้านเสร็จกรีนก็เดินมาหาคนที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“เสร็จแล้ว จริงๆไม่ต้องรอก็ได้นะ เรากลับบีทีเอสได้”
“อือ”
“งั้นแยกกันเลยก็ได้”
“อีกนิด”
ยังอยากเห็นท้องฟ้า
“เฮ้อ….กินข้าวมั้ยล่ะ?”
พยักหน้า…
“งั้น….ป่ะ ตามมาดิ”
คนตัวเล็กปล่อยให้คนขายาวเดินตาม…จนหันไปอีกรอบก็เห็นคนเดินตามถูกกลุ่มผู้หญิงรุมล้อม ใบหน้านิ่งใต้แว่นสีเงินเมทัลลิคยุ่งยากจนนึกเห็นใจ
เดินกลับไปดึงมือซีดออกมา
“เขามากับผมครับ”
เสียงบ่นเสียดายดังตามหลังมา…ยิ้มขำเมื่อคนพึ่งรอดตายกลอกตาไปมา
“หล่อก็ลำบากแบบนี้แหละ”
“…”
“ขมวดคิ้วอีกแล้ว”
ยกมือนวดคิ้วสวยแผ่วเบา ก่อนจะสะดุดเมื่อสบกับนัยน์ตาสาสวยตรงๆ
“เอ่อ…ไปเลยปะ?”
“อื้อ…”
“แมทกูหาเอกไม่เจอ… ไม่เจอจริงๆ มันอยู่ไหนวะ มันอยู่ไหน”
“เอกใจเย็นเว่ย….ลองไปดูที่บ้านมันมั้ย?”
เป็นเอกผุดลุกขึ้นจากฟุตบาทหน้าห้างที่ตอนนี้ปิดไปแล้ว หลังจากถามพนักงานห้างที่รายงานว่าเป็นเอกไม่ได้มาที่นี่เลย
“ไม่อยู่ กูโทรไปแล้วไม่มีคนรับ แต่เดี๋ยวกูลองเข้าไปดูอีกที”
“นี่กูมาดูแถวร้านแต่งรถอยู่ ไอ้ก๊อตไปดูตามร้านสักให้”
เผื่อ…ไปสักเพราะเคยเห็นดูรูปรอยสัก…
“ช่วยกูหน่อยนะแมท…กูต้องหาเอกให้เจอจริงๆ”
….เอกอยู่ไหน….กลับมาได้แล้ว…
“ทำไมถึงตามมา…”
“เห็น…”
“หือ…”
“เห็นท้องฟ้าที่นี่”
ไม่เข้าใจ…แต่เสียงนุ่มๆกับสัมผัสอุ่นจากมือเรียวที่แก้มทำให้หลงไปกับนัยน์ตาสวยที่จ้องมองมา…
“ท้องฟ้าหรอ…”
“สวย…”
“ผู้ชายนะ…”
“ท้องฟ้า…”
สัมผัสเบาจากเรียวปากสวยซับลงที่เปลือกตาบาง….หลงอยู่ในท้องฟ้า…จนหาทางออกไม่เจอ
================================================
เอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!!!!
ปล.ใจเยนๆทุกอย่างมีที่มาและที่ไป
-
เป็นเอกทำอะไร!!!!!!
โอ๊ยยยยยย ไม่อยากจะคิดต่อ อ๊ากกกกกกกก
ปล.ค้างได้อีกกกกกกกกกก :ling1: :katai1:
-
อะไรกันละเนี้ยยยย. บางทีก็งงนะ เดาทางไม่ถูกเลย ตกลงเอกเป็นประสาทอ่อนๆใช่มั้ย
แปลกๆนะ อย่างงี้ถ้าเจออะไรสวยๆ ถูกใจเหมือนคราวนี้ไม่ตามเค้าไปหมดหรอ เฮ้อ !!!!
-
เอก. เป็นไรอะ. หนึ่งเป็นห่วงนะ. รีบกลับด่วนเลย. อย่าทะเลาะกันนะ เป็นห่วงจังเลย
-
Noooooooooooo!!!!!!!!!!
-
เอกกกกกกกกกกกกก สติลูกสติ หนึ่งรีบหาเอกให้เจอนะ เอกไม่ปกติจริงๆ :katai1:
-
ถ้ามีการนอกใจ จะเลิกอ่านทันที!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
เสียใจจจจจทำไมเอกทำอย่างนี้ ใจเย๋นนนนนนนนน
*โยนคอนแทคสีฟ้าให้หนึ่ง55*
คิดถึงจริงๆเลย
-
เอกกกกกกกกก!!! บอกเลยตอนนี้ค้างสุดๆ :ling1: :ling1:
-
เป็นเอก เป็นไรลูก
หนึ่งรีบมาให้ทัน ก่อนจะเกิดเรื่อง
เฮ้ออออออออออออ
-
เอ้ยยยย เราแบบทำเราใจคอไม่ดี ครั้งก่อนหนึ่งวอกแวก
ครั้งนี้เอกหลงท้องฟ้า อัลลัยยยยยยย
-
กลัว บอกตามตรง
ถ้าจริง คงทำใจไม่ได้
แค่นี้ ก้อไม่สบายใจแล้วค่ะ
-
เอกตื่นลูกตื่น ที่เห็นท้องฟ้าอ่ะ มันเปฌนขท้องฟ้าของปลอม ลองให้ถอดดิ จะไม่เห็นท้องฟ้าแน่นอน ถ้าเอกรีบกลับไปหาหนึ่งนะ เอกจะเห็นแสงตะวันที่ทำให้เห็นท้องฟ้าสวยๆ ก่อนที่อะไรๆมันจะวุ่นวายสายเกินแก้ เอกรีบกลับไปหาหนึ่งด่วนเลย :angry2:
-
คือค้าง คือไม่สุด
เป็นเอกอย่าหลงท้องฟ้านานนะรีบกลับบ้านเร็วๆ
-
ไม่เป็นรายยยยยย
นี่แค่อาหารตา แต่หนึ่งเป็นอาหารใจ (กำลังบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก) เอกป่วยนะ หนึ่งก็ป่วยเหมือนกัน แต่คนละอย่าง
-
คือไร???? เอกซับซ้อนเกินไปหรือเราเองที่เข้าใจยาก
โอมมมมเพี๊ยงตั้งสติก่อนสตาร์ทนะคะลูก
-
เอกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!! อย่าเป็นอย่างนี้สิ กลับไปหาหนึ่งได้แล้ว หนึ่งรออยู่นะ
นี่แค่ท้องฟ้าปลอม แต่เอกอยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีหนึ่ง กลับไปเร็วๆ
-
จะสงสารหรือกลัวดี เห้อ!!
-
อ้าวเอกลูก ตั้งสติค่ะ
-
เอกกำลังจะทำให้หนึ่งและคนอ่านเป็นบ้าแล้วนะ โอ้ยยยยย...เอกนึกถึงหนึ่งไว้สิ
เราเชื่อว่าเอกจะไม่นอกใจหนึ่งแน่นอน ยังเชื่อได้...ใช่ไหม
-
ทำไมเป็นเอกทำอย่างนี้ล่ะ :ling1:
-
ไม่มีลมหายใจก็มองท้องฟ้าต่อไปไม่ได้นะคะเป็นเอก ขอร้องล่ะ ช่วยนึกให้ได้ทีเถอะ :impress:
-
เอกจ๋ามันฟ้าปลอม ออกมาเถอะหนึ่งรอแล้ว :m15:
-
:a5:
-
:serius2: ง่า โดนสะกดจิตแล้วมั้งเนี่ย
หนึ่งทำไงดีฮืออออออ
-
:mew1:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
แปลกคนจริงๆ กลัวใจหนึ่งตอนมาเห็น ถึงหนึ่งไม่รู้เดี๋ยวก็มีคนมาบอก เดี๋ยวก็มีเรื่องอีกล่ะ :hao4:
-
เอกรีบกลับมาได้แล้วสงสารหนึ่งงง
-
เอิ่ม เราว่าเอกค่อนข้างมีปัญหาอย่างมากละ แค่คอนแทคเลนส์สีฟ้ากับท้องฟ้าเนี่ยนะ หนึ่งเอ้ย งานนี่เหนื่อยแน่บอกเลย เหอๆ
-
เอิ่ม..คุณชายเป็นเอกของป้าาาาาาาาา
ไม่ได้นะลูก หนูจะมัวไปหลงท้องฟ้า จนไม่กลับบ้านกลับช่อง
แบบนี้มันไม่ถูกนะลูก ป้ากลัวเต็งหนึ่งมาเจอ
กรีนรีบถอดคอนแทคเลนส์ซิจ๊ะ คุรชายเป็นเอกจะได้มีสติกลับบ้านซะที แง่ง :ling1:
-
:mew1: เอกอย่ามัวแต่หลงท้องฟ้านะลูกเดี๋ยวหนึ่งจะน้อยใจหายไป
-
เอกทำอะไรลูก หนึ่งห่วงแย่แล้ว กลับเถอะ :m15:
-
กลัวหนึ่งจัง
-
บอกตามตรง อ่านแล้วนอนไม่หลับค่ะ
ไม่สบายใจเลย ไม่เข้าใจด้วย
ตอนนี้ค้านกับการกระทำของเป็นเอกที่ผ่านมาตลอด
ทำไมต้องมีสัมผัส!
ทำไมต้องหลง!
จะมีบุคคลที่สามเหรอคะ
ไม่คิดว่าดราม่าจะเป็นแบบนี้
ฆ่าตัดตอนความรู้สึกมากๆ ค้านกับทุกตอนที่ผ่านมา
หรือเป็นเอกไม่ได้รักหนึ่ง เพราะหนึ่งรักก่อน แต่เอกเดินเข้าหาเองตอนนี้
ครึ่งชีวิตมีหมายความจริงๆ หรือสำหรับตอนนี้
ถึงขนาดหนึ่งคิดว่า เอกกลับมาได้แล้ว
แต่เอกกลับหลงอยู่ในท้องฟ้า
จบกันพอดี
ไม่อยากคิด แต่ทำใจไม่ได้ค่ะ
-
:a5:
-
เอิ่มมมม เอกกกกกกก
-
เปนเอก กลับมาได้แล้ว เต็งหนึ่งรออยุ่ระ
มั่นใจว่าคงไม่นอกใจอะ แบบเผลอๆเอกอาจจะจำหน้ากรีนไม่ได้ด้วยซ้ำ มัวแต่สนใจท้องฟ้าในดวงัา ก้แค่นั้น
-
เอกเอ้ยยย ท้องฟ้าถึงจะสวย แต่สายลมมันจะพัดพาเอาพายุเข้ามาน่ะน่ากลัวนะ :ling3:
-
เป็นเอกกกกกกก หนึ่งตามหาอยู่นะ!
-
เดี๋ยวเค้าจับพี่หนึ้งใส่คอนเทคสีฟ้าตลอดไปเลยยยยย
เอกกลับมาเร็ววววววววว หนึ่งเป็นห่วงแย่แล้ววว
ทำไมไปติดใจท้องฟ้า(คอนเทค)ขนาดนั้นนน
เอกต้องมีเหตุผล เราเชื่อ (เข้าข้างสุด)
-
ดึงสติหน่อยเอกกกกกกกก หนึ่งเป็นห่วงแล้ววววววว
ปล.คนแต่งน่าจะพิมชื่อผิดจากหนึ่งเป็นเอกใช่ป่ะคะตอนที่หนึ่งบอกแมทว่าต้องหาเอกให้เจออ่ะ
-
เอก อาการหนักแล้ว หนึ่งรีบหาให้เจอนะ
-
กรีน?หรือจะเป็นคนที่คุณอาส่งมาแยกเอกกับหนึ่งออกจากกัน!??
-
เต็งหนึ่งย้อมผมสีฟ้าแต้มขาวสิ
-
เหอ?!!! :a5: เฮียเอ๊กกกกกกกกกก!!! กลับมาๆๆ โอ้ยถ้าเฮียหนึ่งมาเห็นนี้... :katai1:
-
เป็นเอก !!!!!!!!!!!!
หนึ่งไปหาคอนแทคเลนส์มาใส่ด่วน เอาเอกกลับมาาาาาาาาาาาาาาา
-
เป็นเอก มีปัญหาทางจิตใจมากเลยนะ มันคงไม่ใช่เรื่องพ่อแม่อย่างเดียวใช่ไหม???
เต็งหนึ่งสู้ๆนะ ช่วยเอกด้วย
-
เดี๋ยวๆๆๆๆ ๆ เอกกก กลับมาก๊อนนนนนนนน
ทำไมหลุดง่ายแบบนี้~~~ :katai1:
เหมือนจะมีพิมพ์ชื่อสลับกันนะคะ ช่วงท้ายๆ
“เอกใจเย็นเว่ย….ลองไปดูที่บ้านมันมั้ย?”
เป็นเอกผุดลุกขึ้นจากฟุตบาทหน้าห้างที่ตอนนี้ปิดไปแล้ว หลังจากถามพนักงานห้างที่รายงานว่าเป็นเอกไม่ได้มาที่นี่เลย
-
ทำงี้ป้าไม่ปลื้มน่ะเป็นเอกกกก !!!!!!!!! :a5: :a5: :a5: :z13: :z13: :z13:
-
คุณแบมมาต่อด่วน ๆ ค้าง งานนี้รับรองเป็นเอกนายตายแน่ ๆ หลงไปไหนแล้วนี่ ดีน่ะเนี่ยที่น้องเขาซื่อ ๆ ดูไม่มีพิษมีภัยน่ะ รับรองหนึ่งเจอนี่เป็นเรื่องแน่ ๆ :heaven
-
เอกใจเย็นนนนนยนย
หนึ่งรู้เอกตายแน่ :katai1:
-
:a5: เป็นเอกเป็นอะไรลูก ใจเย็น ตั้งสตินะลูก :ling3:
หมั่นใส้...หลงตาสีฟ้านักใช่ใหม... เดี๋ยวแม่จิ้มตาแตก :m16:
-
ห๊ะๆๆๆๆ What!!!!!!!!!!!!!!!
-
เพิ่งมาอ่านรวดเดียวจากตอนแรกยันตอนนี้ และดันเป็นตอนที่ค้างที่สุด
ครืออะไรรรรรรร เป็นเอกเต็งหนึ่งละลูกเอาไปไว้ไหน
แต่สงสารเป็นเอกมากมาก แบบสงสารมากตอนเข้าโรงบาล
อาก็โรคจิต ก่อนจะเปลี่ยนให้คนอื่นไม่วิปริตผิดเพศนี่เปลี่ยนตัวเองก่อนมั้ย ควรหาหมอนะ
-
เป็นเอกป็นผู้ชายที่น่ารักมากกกกกกก :-[
-
ขอบคุณ :)
-
แค่คิดก็ปวดใจแล้ว
กลับไปหาหนึ่งได้แล้ววว
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า เดี๋ยวมาแก้ที่พิมผิดนะคะ จุ้บๆ
-
วิ่งมาตามคนแต่ง
-
เอกอย่าหลงอยู่นานสิ กลับมาได้แล้วนะ สงสารเต็งหนึ่ง :ling1: :ling3:
-
เป็นเอกลูกกกกกกกกกกกกกกก
หนึ่งจะบ้าเเล้วววว :sad4:
-
ตอนที่ 16
“เป็นเอก… เป็นเอก…”
สัมผัสที่เปลือกตายังไม่จางหาย…แต่คนทำกับร่วงหล่นลงข้างกาย…ร่างสูงผิวซีดแน่นิ่งกับพื้นซีเมนต์เย็นชื้นหน้าหอตัวเอง
ตาสีฟ้ากระพริบปริบๆก่อนจะนั่งลงเขย่าร่างสูง
“เป็นเอกกกตื่นๆๆๆ ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย!!! มีคนหมดสติ!!!”
“เฮ้ยเกิดไรขึ้น”
ยามหอพักได้ยินเสียงวิ่งมาดู
“พี่ๆ เรียกรถพยาบาลให้หน่อย เพื่อนผมหมดสติ”
“ได้ๆๆๆๆ”
รอจนรถพยาบาลมาถึงก็ขอนั่งไปด้วย บุรุษพยาบาลที่มากับรถจัดการทุกอย่างตามขั้นตอนทางการแพทย์ส่วนกรีนได้แต่กระพริบตามองคนที่ไม่มีสติ….
“น้องเป็นเพื่อนเขาใช่มั้ย”
“คะ..ครับ ใช่ครับ”
“ลองดูกระเป๋าตังค์หรือมือถือหน่อย จะได้บอกญาติเขาให้มาดู”
“ได้ครับพี่”
กระเป๋าที่ติดตัวเป็นเอกมามีแค่กระเป๋าคาดไหล่สีน้ำตาลที่บุรุษพยาบาลพึ่งดึงออก รีบคว้ามาเปิด มือถือไม่มี…ในกระเป๋ามีบัตรประชาชน บัตรเครดิตห้าใบ…บัตรนักศึกษา บัตรเอทีเอ็ม…บัตรโรงพยาบาล…ใบขับขี่
“มีแต่บัตรครับ มีของโรงพยาบาล….ด้วย”
“สงสัยลูกคนมีตังค์ โรงบาลนั่นค่ารักษาแพงหูฉี่ เอ้าไม่เป็นไรเดี๋ยวไปถึงไปแจ้งเคาน์เตอร์ เดี๋ยวเขาคงโทรหาโรงบาลนั้นเอง”
“ครับพี่”
ก่อนจะปิดกระเป๋าก็เหลือบไปเห็นรูปคู่ที่เก็บไว้ในช่องใส่เหรียญ….เต็งหนึ่งกับเป็นเอก สมัยมัธยม…
“รักกันขนาดนี้แล้วมาจูบตากูทำไมเนี่ย เฮ้อ…”
“หนึ่ง มึงใจเย็นๆไอ้เหี้ย”
สก๊อตกดร่างเพื่อนลงกับพื้นห้อง…ห้องของเป็นเอกกับเต็งหนึ่งที่พึ่งได้มาเหยียบครั้งแรก…
“ปล่อยกูไอ้สัส กูจะไปหาเอกกกกกกกกกกก ไอ้เชี่ยจิแม่งต้องเอาเอกไปแน่ ไอ้สัสกูจะไปฆ่ามัน”
แมทรีบกระโจนไปนั่งทับอีกคนเพราะขนาดแรงควายอย่างสก๊อตยังเอาไม่อยู่
“มึงใจเย็นๆดิวะ กูบอกแล้วไงว่าไอ้จิไม่ได้เห็นไอ้เอกเลย เพื่อนไอ้เอกไปถามแล้ว”
“แม่งตอแหล!!!”
“เฮ้ยๆกูไปถามาจริงๆโว้ยพี่มึง เจอไอ้จิกับตัวด้วยแม่งทำรายงานอยู่กับเพื่อนมันที่ห้องสมุด ห่า ไอ้เอกไปไหนวะเนี่ย”
นทีที่โดนตามมาด้วยนั่งกินขนมมันฝรั่งอบกรอบที่เป็นยี่ห้อ ‘นำเข้า’ ไม่มีวางขายในไทยที่เพื่อนที่หายไปดันชอบจนต้องสั่งซื้อมาเรื่อยๆ
หมูก็เป็นอีกคนที่กำลังนั่งไล่รายชื่อเพื่อนที่เป็นเอกน่าจะพอรู้จัก โทรไปถามก็ไม่มีใครเห็น
เบียร์กำลังนั่งอยู่ข้างๆคุณหมอตัวใหญ่ที่เสนอไอเดียโทรหาตามโรงพยาบาลเผื่อได้รับอุบัติเหตุ โดยโทรจากโรงพยาบาลใกล้ๆก่อน จนเริ่มออกไปปริมณฑลก็ยังไม่ได้เรื่องอะไร
“โว้ยกูต่อยแม่งสักทีดีปะ มันจะอารมณ์ร้อนไปไหนวะ ตอนนี้ก็ให้ตำรวจช่วยหาแล้วไง”
ไม่รับแจ้งถ้าหายไม่ถึง 24 ชั่วโมง….แต่นามสกุลใหญ่…สิทธิพิเศษจึงตามมา
“พวกมึงปล่อย!!!!”
“ห่า กูล่ะเครียด”
ปุ้นกลอกตาไปมา ก่อนหยิบผ้าเช็ดหน้าไปซับเหงื่อให้ไอ้แว่นที่บ้าบิ่นไปนั่งทับเพื่อนทั้งๆที่แรงไม่ค่อยจะมี
“ไหวมั้ยคนดี…”
“สัส มันใช่เวลาเล่นมั้ย!!!”
ก่อนความวุ่นวายจะมากไปกว่านี้ โทรศัพท์ของเต็งหนึ่งก็ดังขึ้นซะก่อน ทุกสายตาหันไปมอง
“กูรับเอง”
ปุ้นอาสารับและทุกคนก็เห็นด้วย เพราะกลัวปล่อยเต็งหนึ่งออกมาแล้วจะกดมันลงไม่ได้อีก
“ไอ้สัส เอามาให้กูคุยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ปุ้นเดินไปหยิบมือถือที่กำลังดัง กดรับและนั่งลงจ่อที่หูของคนโดนกดลงกับพื้น
“หนึ่ง นี่อานะ”
“อาฉัตร เจอเอกหรือยังครับ”
“เจอแล้ว ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล… อาทำเรื่องย้ายมาที่โรงบาลประจำแล้ว นี่อาอยู่โรงพยาบาลมายืนยันว่าใช่เอกจริงๆตอนนี้กำลังตรวจร่างกายละเอียดเลย รีบมาแล้วกัน”
“ผมจะไปเดี๋ยวนี้ ปล่อยกูไอ้สัสกูจะไปหาเอก !!!”
“ไปรถพี่ วู่วามแบบนี้เดี๋ยวไปไม่ถึงพอดี”
หมอกรที่แก่ที่สุดอาสาซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย ตีหนึ่งแบบนี้…รถไม่ติดหรอก
แมทกับปุ้นนั่งประกบเต็งหนึ่งที่เบาะหลัง เบียร์นั่งมาข้างคนขับ นที หมู สก๊อตและแมท ตามมาด้วยรถเบนซ์ของสก๊อตอีกคัน
“อาฉัตร!”
“ชู่ว…ใจเย็นๆเอกปลอดภัยแล้ว กำลังรอผลตรวจร่างกาย”
เต็งหนึ่งมองไปที่คนผิวซีดที่นอนหลับสนิท…เหมือนเจ้าชายนิทรา
ขาก้าวไปช้าๆ ทรุดนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง…ดึงมือเรียวมาจับไว้แน่น…น้ำตาเม็ดโตร่วงลงมาแบบกลั้นไม่อยู่…
ไม่มีเสียงสะอื้นเพราะมันตันอยู่ในลำคอ รู้แต่ว่าโล่ง…สบายใจ….ทุกสิ่งอย่าง
เป็นเอก…กลับมาแล้ว
“อย่าไปไหน..อีกนะ”
เสียงสั่นที่แหบพร่า…พูดเบาๆก่อนจะกดจมูกลงหอมมือที่ตัวเองกุมไว้
“หนึ่ง..ไม่เป็นไรแล้วเว่ย”
ทุกคนโล่งใจที่คนที่หายไปปลอดภัยแล้ว แต่คงต้องรอว่าเกิดอะไรขึ้น ฉัตรชัยรีบต้อนทุกคนไปที่ห้องพักเล็กอีกห้องสำหรับคนที่มาเยี่ยม เหมือนห้องครัวเล็กๆมีอุปกรณ์ครบครัน
“ใครวะ”
ปุ้นถามเมื่อเห็นผู้ชายตัวเล็กผมสีน้ำตาลนั่งอยู่
“เอ่อ…เราชื่อกรีน…เราอยู่กับเป็นเอก ตอนเขาหมดสติ”
“แล้วเพื่อนกูไปอยู่กับมึงได้ไง เพื่อนกูไม่ได้สนิทกับมึงซะหน่อย”
นทีทุบโต๊ะดังลั่นจนคนถูกถามสะดุ้ง
“ใจเย็นๆ อาถามเขาแล้ว เขาไม่ได้ทำอะไร แต่ลักษณะที่เขาเล่าดูเหมือนเอกจะทำตัวแปลกๆ”
“แปลกยังไงครับ เล่าอีกรอบได้ปะ”
เต็งหนึ่งเดินตามเข้ามานั่งลงตรงข้ามกรีน…ตาคมจ้องเขม็งจนคนถูกมองขนลุก
“เอ่อ…คือเราเดินไปทักเป็นเอกที่ตึกคณะน่ะ เราเรียกอีกสาขาเห็นนั่งรอฝนหยุดคนเดียวเลยไปคุยด้วย แล้วพอฝนหยุดเราก็ขอตัวไปทำงาน เราทำงานพิเศษร้องเพลงในร้านเหล้าช่วงหัวค่ำ…เขาก็ตามมา แต่เขาดูแปลกๆเหมือนที่ตามมาเพราะคอนแทกเลนส์เราเป็นสีฟ้า เขาพูดแต่ท้องฟ้า…เอ่อก่อนเขาหมดสติก็คือตอนเขามาส่งที่หอ แต่เราบอกไม่ต้องมาก็ได้ จริงๆก็บอกตั้งแต่แยกกันที่คณะแล้วแต่ก็ดื้อตามมา เขาก็จูบที่ตา…แล้วก็หมดสติไปเลย”
กรีนกลืนน้ำลายเอื้อกเมื่อเห็นมือหนากำแน่น แถมหน้าคมยังเห็นชัดว่าขบฟันจนกรามขึ้นเป็นสัน
“ขอบใจมาก…ที่พาเอกมาโรงพยาบาล”
“เอ่อ…อื้อ แต่ว่าเราไม่ได้ทำอะไรนะ เราจำได้ว่าเป็นเอกเป็นแฟนนาย แต่ตกใจตอนเขามาจูบที่ตา…พอมาโรงบาลเลยคิดว่าเขาแปลกๆ นั่นแหละ”
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวรอผลตรวจ และถ้ามันมีสาเหตุที่ไม่ได้เกิดจากโรคทั่วไปหรืออะไรก็คงต้องแจ้งตำรวจ ถ้าแบบนั้นคงต้องขอให้อยู่ก่อนนะ”
กรีนพยักหน้าตามที่ทนายประจำตระกูลนฤนาฏบอก…ไม่คิดว่าแค่ไปทักตอนฝนตก เรื่องจะโยงใยไปถึงตำรวจได้ เฮ้อ ซับซ้อนชะมัด
“มึงอ่ะ ชอบเพื่อนกูหรอ”
นทีถามขึ้นท่ามกลางความเงียบหลังจากทุกคนแยกย้ายกันไปเพราะถูกไล่ให้กลับบ้าน ผลตรวจต้องรออีกสักพักถึงจะได้ เลยแยกย้ายกันไปอาบน้ำแล้วเดี๋ยวจะมาใหม่ ส่วนเต็งหนึ่งจับจองพื้นที่ข้างเตียงเหมือนเดิม
“หา…เปล่าๆๆๆ”
“แล้วพาเพื่อนกูไปด้วยทำไมวะ คนไม่ชอบ ไม่ได้คิดอะไรจะให้เดินตามไปหรอ”
มองแล้วขัดใจกับไอ้คนตัวเล็กนี่…มันต้องอ่อยเพื่อนเขาไปตามไปชัวร์ๆ
“เฮ้ย…เปล่านะ”
กรีนเลิ่กลั่ก…พูดอะไรไม่ค่อยออก…
“ก็พูดมาดิรอฟังอยู่”
“ระ…เราไม่ได้ชอบเป็นเอกนะ”
“ตอบไรให้หนักแน่นหน่อยดิวะ พิรุธชิบหาย กูไม่เชื่อมึงหรอก”
น้ำเสียงหาเรื่อง…
“ก็บอกว่าเปล่าไง!!!”
เถียงหน้าดำหน้าแดง… ฟังไปมันก็เสียงเพราะดี
“ชอบก็บอกว่าชอบดิ เพื่อนกูมันหล่อกูไม่แปลกใจหรอก”
“ไม่ใช่ทุกคนชอบคนหล่อไปซะหมดนะ!”
“อ้อ…ละมึงให้เพื่อนกูตามไปทำไม?”
“คือ….”
นทีกลั้นขำเมื่อไอ้ตัวเล็กมันเลิ่กลั่ก อ้ำๆอึ้งๆ เดี๋ยวอ้าปากเดี๋ยวหุบปาก
“ก็บอกมาดิ กูอยากรู้ว่ามึงแอบคิดไม่ดีกับเพื่อนกูใช่ปะ หรือว่า…ใครส่งมึงมาทำร้ายเพื่อนกู”
พึ่งรู้เรื่องจากเต็งหนึ่ง….เอกโดนคนหมายหัว….พวกลูกคนรวยนี่ซับซ้อนจริง
“เฮ้ยบ้า…ค่ามดค่าปลวกเรายังไม่ทำเลยนะ!!!”
“งั้นก็ชอบเพื่อนกู แต่เพื่อนกูมีแฟนแล้ว มึงคงอกหัก”
นทีเดาะลิ้นก่อนจะลุกขึ้นเตรียมจะออกไปหาไรกิน เพราะหออยู่ไกลโรงบาลเลยเป็นอีกคนที่ตัดสินใจไม่กลับแต่อยู่เฝ้าด้วย
“ไม่ใช่โว้ย !!!! เราชอบนายต่างหาก!!!!!!!!! อุ้บ!”
“หือ?”
เอี้ยวตัวกลับไปมองคนที่หลุดปาก… เถียงจนหน้าแดง…กลายเป็นเขินจนหน้าแดงไม่กล้าสู้หน้า ฟุบหน้าลงกับโต๊ะจึงเป็นทางออกสุดท้ายสินะ?
“ชอบกู…หึ….”
เดาะลิ้น…ก่อนจะลากเท้าเดินออกมา…นั่งลงข้างหมูที่นั่งอยู่บนโซฟาเดเบดดูทีวี
“ยิ้มไรวะมึง เมาปะเนี่ยเมื่อกี๊ยังเครียดอยู่”
“กูสบายใจเฉยๆที่เอกมันปลอดภัยแล้ว”
ว่าไปโน่น..
“เออกูก็โล่งว่ะ แต่แปลกเนอะแม่งหายไปกับไอ้กรีน คนนี้มึงชอบไม่ใช่หรอ?”
“ชู่ว…..อย่าหลุดสิวะ”
“เออๆๆ”
หึหึ….
เกือบเช้าผลการตรวจทั้งหมดก็เสร็จเรียบร้อย คุณหมอเจ้าของไข้คราวนี้คือผู้บริหารโรงพยาบาลเพราะเป็นเคสพิเศษที่อาจจะต้องมีการแจ้งความ แถมผู้ป่วยยังเป็นถึงวีไอพี
“สวัสดีครับคุณฉัตร”
“สวัสดีครับหมอคณินทร์ ผลตรวจว่าไงบ้าง”
“พบสารเสพติดนะครับ…ไม่ทราบว่าผู้ป่วยมีประวัติใช้สารเสพติดมาก่อนหรือเปล่า?”
“อะไรนะ? เอกเนี่ยนะเล่นยา? ไม่จริง! ผมอยู่กับเอกตลอดถ้าเอกติดจริงผมต้องรู้”
ค้านหัวชนฝา
“เฮ้ยเอกไม่ใช้ยาหรอกครับ ขนาดบุหรี่ยังสูบแบบบุหรี่ไฟฟ้าไร้นิโคติน ซึ่งนานมากจะเห็นมันสูบที”
นทีค้านอีกคน
“ถ้าผู้ป่วยไม่ได้เสพยา…งั้นผมคิดว่าเราคงต้องแจ้งตำรวจ”
คุณหมอเสนอ มีบ่อยไปที่ลูกคนรวยมักถูกปองร้ายโดยสารเสพติด
“หมอ…มันตรวจได้ขนาดรู้เลยปะว่าสารเสพติดประเภทไหน?”
“หลอนประสาท…แอลเอสดี…”
“คนทำคงรู้ว่าเอกต้องมาหากูทุกเดือน”
วงกาแฟ…หนึ่งหมอจิตแพทย์ …หนึ่งทนาย…หนึ่งตำรวจ
“แอลเอสดี …เหอะ ถ้าจะมาถึงตัวเด็กได้ก็ต้องมากับลูกอม กูพึ่งจับได้ล็อตใหญ่เชียวไอ้ลูกอมแอลเอสดีเนี่ย”
“คนเดียวกับที่พวกเรากำลังสืบหรือเปล่า”
“แต่เป้าหมายเราไม่ได้ยุ่งยาเสพติดสักหน่อย สืบจนพรุนขนาดนี้ไม่น่าลอดสายตา เราแค่รอมัดตัว”
“กูไปเข้าประชุมทุกครั้ง เขาก็ถามหาหลานตลอด ดูไม่ออกจริงๆว่าอยากฆ่าหลานตัวเอง”
“แล้วยาเสพติดมันมาจากไหน เด็กมันป่วยเจอยากล่อมประสาทอ่อนๆอยู่แล้วบางทีที่กูสั่งยา โอ้โหมาเจอหลอนเข้าไปอีก ไม่รู้จินตนาการ
อะไรไปถึงไหนถึงไปเดินตามอะไรนะที่มึงว่า?”
“ท้องฟ้า ฟ้าปลอมๆจากคอนแทกเลนส์อีก เฮ้อ….”
“ยังดีตามคนดีไป..คิดไม่ตกเลยว่ะว่าคนใหญ่คนโตจะใช้แผนนี้ มันดูเด็กๆไปแถมถ้าจับได้นี่เรื่องยาวเลยนะ”
“หรือคนร้ายแม่งจะมีมากกว่าหนึ่ง?”
สายตาหมอกับทนายจ้องมาที่ตำรวจ…
“กูว่า…เราต้องบีบมันหน่อยแล้วว่ะ มันต้องใช้แผนล่อเสือออกจากถ้ำ ต้องหาตัวล่อ”
“คงไม่ใช่คุณชายกูอีกนะโว้ย น่วมจนเข้าโรงบาลแล้วน่ะ”
“เออผู้ป่วยกูนะโว้ย คนไข้กู หลานรักกูด้วย”
“ไอ้พวกนี้นี่! มันจะยากอะไรวะก็มีไพ่เด็ดอยู่อีกคนไม่ใช่รึไง”
มองหน้ากัน…
“ไปดึงเขามาทำไมวะ…ก็รู้อยู่ว่าไม่อยากให้ยุ่ง”
“แต่จะว่าไปเขาก็ออกตัวอยากช่วยแต่แรกแล้วนะ”
“ลูกชายเขาเป็นไรขึ้นมาเราจะลำบาก ทุกวันนี้เจอหน้าเขากูก็แทบไม่กล้าสบตาแล้ว”
“อะไรวะ ก็ลูกเขามาอยู่กับคนของเราเอง”
“พวกมึงนี่ขี้กลัว แม่งก็เพื่อนกันหมด ห้าเสือ จะยอมแพ้หรอวะ ลูกไอ้อัครนะโว้ย”
“เจ้านายกูด้วยนะน่ะ”
“เฮ้อ…พูดแล้วเศร้าใจ ห้าเสือหนุ่มดันเหลือแค่สี่เสือแก่”
“มึงแก่ไปคนเดียวเลยไอ้ห่าหมอ ตกลงว่าไง กูจะโทรหามันแล้วนะ”
“เออกูเห็นด้วยกับไอ้ผู้กำกับใหญ่ งานนี้มันก็ต้องทุ่มกันหน่อยวะ ….ไอ้อัครมันจะได้ตายตาหลับ”
ตำรวจตำแหน่งผู้กำกับกดมือถือโทรหาเบอร์ที่เป็นหนึ่งในเบอร์โปรด…หนึ่งในห้าเสือ….
“ว่าไงเพื่อนไอ้หมวดเจตเพื่อนรัก กูอาบแดดอยู่มัลดีฟต์ มึงคิดถึงกูหรอเพื่อน”
คำเรียกที่ยังเหมือนเดิมแม้ตอนนี้หมวดเจตจะกลายเป็นผู้กำกับเจต
“ธาร…กูว่าเราต้องรีบแล้วว่ะเรื่องไอ้อัคร”
“หืม ได้ เดี๋ยวกูกลับวันนี้เลย แล้วไอ้ฉัตรกับไอ้หมอตินล่ะ?”
“อยู่กับกู จริงๆพวกกูไม่อยากให้มึงมายุ่งแต่สงสารเอกมัน โดนเล่นอีกละ…”
“ไอ้ห่า เรื่องนี้กูบอกแล้วว่าต้องช่วยกัน อัครก็เพื่อนกู ไอ้เอกก็เหมือนลูกอีกคน กูอุตส่าห์ยอมโดนไอ้อัครต่อยตอนรู้ว่าลูกชายกูไปจิ๊จ๊ะลูกมัน พวกมึงนี่ เป็นไงล่ะสุดท้ายก็ต้องมาเจอลูกพี่ใหญ่แบบกู รอกูตรงนั้นเลยไอ้พวกเวร เดี๋ยวพี่ธารเคลียร์เอง!!!”
ลูกพี่ใหญ่ของแก๊งเสือ ที่ตอนนั้นโด่งดังไปทั่ว…ห้าหนุ่มเสือลูกชายตระกูลดังที่วันนี้กลายเป็นนักธุรกิจใหญ่โต เป็นคนมีตำแหน่งไปหมดแล้ว
“เออ ไอ้หัวหน้ามึงกลับมาเลย!!!”
ธารธารา….หนุ่มเลือดร้อน…ที่ไม่อยากให้มันมายุ่งเพราะกลัวร้ายมันจะตายค่ามือมันซะก่อน ไม่เหลือให้กฏหมายบ้านเมืองได้ใช้งานพอดี!!! เจ้าของบริษัทเบเกอร์รี่ระดับเอเชียบ้านมันสิมีธุรกิจเสริมเป็นพ่อค้าอาวุธสงคราม! ไม่นับคาสิโนมันที่เวกัสอีก
“ตอนนี้มันตายก็ช่างแม่งเหอะ…กูหงุดหงิดกับแม่งละ”
“มึงเป็นหมอนะสัส ละกูก็เป็นตำรวจ…”
“งั้นถือว่าประโยคนั้นมาจากทนายแบบกูแล้วกัน ไปโว้ยพักผ่อน ตอนเย็นค่อยมาโดนไอ้ธารมันด่า…ดีนะลูกชายมันไม่ปากเหมือนพ่อ”
“เออแยกย้ายโว้ย แยกย้าย”
============================================
-....- ธารธารา พ่อใครน้าาาาาาา
-
ธารนี่พ่อหนึ่งใช่ป่ะ
โอ้ยซับซ้อนนนนน
-
พ่อเต็งหนึ่งแน่ๆ 5555
-
รุ่นเดอะออกโรงเองแบบนี้ต้องมีน่วมกันไปข้างบ้างล่ะ
-
ธารธาราพ่อของหนึ่ง ดูท่าจะมันหัวหน้าใหญ่มาเอง
สงสารแต่เอกโดนอีกแล้ว
-
ธาราพ่อของหนึ่งปะคะ 55555555555
สงสารเอก ฮือออ หลอนเพราะลูกอม กับท้องฟ้าปลอมๆ
*กอดดดด*
:กอด1:
ไปไปมามากรีนก็น่ารักนะเนี่ย
-
เอาเลยสี่เสือแก่ จัดการมันให้สิ้นซาก :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด :hao7: :hao7: ป๊ะป๋าเต็งหนึ่งออกโรง :katai2-1: อยากจะรู้จริงๆว่ารุ่นพ่อเป็นแบบไหน :hao3:
-
:กอด1: ถึงตอนคุณพ่อออกโรงแระ ว่าแล้วว่าเอกไม่น่าห่างจากหนึ่งได้
-
แหม่กำลังใจกำลังแรงมาเต็ม
-
รุ่นใหญ่มาาาาาาาาาาาาาาา
จัดการเลยค่ะ
ก็ว่าทำไมยอมตามเขาไปง่ายจัง
นึกว่าเป็นอะไร
ผ่านไปให้ได้นะะะะะะะะะะะะ
-
ถึงว่าสิหนึ่งแปลกเกินไป
รุ่นคุณพ่อนี่เรานึกถึงสมัย 5พยัคฆ์ TVB เลยนะ (ใครเคยได้ยินบ้างเอ่ย?)
“เฮ้ยบ้า…ค่ามดค่าปลวกเรายังไม่ทำเลยนะ!!!”
ฆ่ามดฆ่าปลวก หรือเปล่าคะ?
-
พ่อกะลูกเลือดร้อนไม่ต่างกัน
โอ๋ๆเอกมากอดปลอบทีนึงมา :กอด1:
-
โล่งใจไปที ที่เอกไม่ได้อะไรกับกรีน
แต่อยากอ่าน นทีกรีน ขึ้นมาทันที!!!!! คึคึ
ป.ล. ค่ามดค่าปลวก <<<< หมายถึงทำให้ตายป่ะคะ? ต้องใช้คำว่า ฆ่า นะคะ ^^
-
คุณพ่อออกโรงเองเลย :katai3:
-
เป็นเอกขอให้หายดี
-
เดี๋ยวมาแก้คำผิดนะคะ ขอบคุณมากค่า
-
รุ่นเดอะนี้มองดูจะเฟี้ยวฟ้าวน่าดูเล้ยยยยยยยยยยยยยยยย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
นที... และแล้วก็เกิดคู่ใหม่ :oo1:
เอก หนึ่ง สู้ๆ นะ
-
เห็นรุ่นใหญ่มา ค่ิอยสบายใจหน่อย สู้ๆนะหนึ่ง :3123:
-
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ 555
-
ลูกพี่ใหญ่ออกโรงเองแบบนี้ ท่าจะสนุกแน่ หุ หุ
-
เอกโชคร้ายที่มีญาติเลว แต่เอกต้องชนะเพราะเอกมีแฟนดี เพื่อนดี เพื่อนพ่อก็รักกัน อยากดูรุ่นใหญ่ออกโรง สู้สู้นะครับเป็นเอก ปล ชอบที่ทุกเรื่องมีคนเกี่ยวโยงกับเรื่องอื่นๆ ขอบคุณนะคะ
-
ค่อยสบายใจที่รุ่นใหญ่มาจัดการ ยังงี้ถึงสมน้ำสมเนื้อหน่อย ก็ว่าเอกแปลกไปโดนวางยานี่เอง ดีที่่ไม่เป็นไรมาก หนึ่งดูแลเอกทุกฝีก้าวเลยนะ อย่าให้มีเรื่องอีก คนอ่านหัวใจจะวาย เป็นห่วงเอกและหนึ่งมากมาย
-
ให้รุ่นใหญ่จัดการเลย เอาคืนแรงๆ
สงสารเอก เจอแต่เรื่องไรก็ไม่รู้ :katai2-1:
-
ซื้อหวยไม่เคยถูกจริงๆ
พี่หนึ่งไม่ใช่ธรรมดาจริงๆด้วยยยยยยยยย
ชอบแก้งส์ห้าเสีอจริงๆ ><
-
พ่อหนึ่งใช่มั้ย
จัดการเลยค่ะคุณพ่อ เอาให้สิ้นซาก :fire:
-
:mew1:
-
:ling2: ได้เวลาจัดการตัวร้ายแล้ว
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
อ้าว ที่แท้เป็นเพราะยากล่อมประสาท จะว่าโล่งใจที่เอกไม่นอกใจหนึ่งก็ไม่ใช่ล่ะทีนี้ ปัญหาใหญ่รออยู่เชียว
ใครกันนะที่ปองร้ายเอก
-
รีบฟื้นนะเอกกกกก รอฉากมุ้งมิ้งของหนึ่งกับเอกอยู่~
-
สงสารเป็นเอกอะ โดนทำร้ายสารพัดวิธีเลย ดีนะที่เดินตามคนดีๆแบบกรีน ถ้าตามคนร้ายๆที่หวังผลประโยชน์คงแย่เลย
เป็นกำลังใจให้รุ่นใหญ่ช่วยเอกได้ไวๆจ้า
-
เฟี้ยวฟ้าวมะพร้าวแก้วมากๆ ค่าาา
-
วางยาเอก ร้ายกาจกันเกินไปแล้ว
ถึงว่าเอกทำตัวแปลกมาก
พี่หนึ่งอย่าร้อง เอกมาแล้วน่ะ
คู่ใหม่ถือกำเนิด
ชอบกันไปมาอีกต่างหาก กรี๊ดด
เอาละผู้ใหญ่ลงมือล่ะ เอกจะได้ไม่ต้องโดนทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียว
ธารพ่อพี่หนึ่งแน่ๆ
-
ธารธารา นี่พ่อเต็งหนึ่งแน่เลยยยย
รุ่นเฟี้ยวออกโรงหละคร้บ อิอิ
ติดตามๆๆ :katai2-1:
-
รุ่นเดอะออกโรงแล้ว ทุกอย่างคงดีขึ้น
ธารธาราเป็นพ่อหนึ่งแน่เลยอ่ะ 555 เป็นพ่อที่เฟี้ยวฟ้าวมากเลย
-
อู๊ยยยยยย
รุ่นคุณพ่อ ดูแล้วแซปเว่อร์
คุณชายเป็นเอก ทูลหัวของบ่าว กอดดดดด
ปลอดภัยก็ดีแล้ว ใครนะใครที่แอบเอายาบ้าๆเนี่ยไปให้คุณชายกิน
และแอบเอาให้กินตอนใหน
เพื่อนๆกับเต็งหนึ่งต้องไม่ปล่อยให้คุณชายเป็นเอกคลาดสายตาแล้วละ
นี่เผลอแป๊บเดียวยังเกิดเรื่องเลย ดีนะที่เจอกรีนน้อยน่ารัก ถ้าไปเจอไอ้พวกเดนนรก
คุณชายเป็นเอกของป้าจะสู้เขาได้ใหม เฮ้อ เป็นห่วงที่สุด
-
"พี่ธารเคลียร์เอง"จะรอนะพี่ธาร~ >¤<"
-
ธารานี้อย่าบอกว่าพ่อเต็งหนึ่งนะะะะ ><
-
ถึงกะใช้ยาเลยหรอเนี่ย
-
พ่อหนึ่งต้องลงมือเองใช่ปร้าาาาาาา
สู้ๆค่าาา #ทีมธาร
-
เอาเลย จัดการให้สิันซาก จะได้อยู่กันอย่างสงบเสึยที!!
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
อ่านแล้วเครียด บอกตรง
-
:กอด1:
-
ขอบคุณ :)
-
:pig4: :pig4:
-
เอกน่าสงสารจริงๆ สู้ๆนะ
-
ตึงโป๊ะ ตัวพ่อมาเองงงง อยากอ่านคู่พ่อๆบ้างจังน้าาาา 555555
-
:katai2-1: :katai2-1: แก๊งเสือ ออกโรงเอง อย่าหวังจะมีใครรอด
-
อ้ายยยยยย ขุ่นพ่อตาจิมาแล้วใช่ไหมเคอะ แอร้ยยยยยเขินอ่ะ!!(มรึงเป็นไร??)
แหมะเกิดคู่ใหม่อีกคู่แล้วสินะครัช :hao7:
-
ขอบคุณมากค่า
คนเขียนสู้ๆ o13
-
จัดไปป๋าธาร เชียร์สุดตัวว 555555
-
ตอนนี้อ่านแล้วมึนเล็ก ๆ เพราะไม่รู้จักใครสักคนเลย :mew2:
-
ตอนนี้คอมพังค่า ขอไปถอยเครื่องใหม่ก่อนนะคะ ดองนานนิดนึง ฮือออ อยากอัพมากก
-
จะรอตอนต่อไปน๊า สู้ๆค๊า
-
สงสารเป็นเอก :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
OMGGGGGGG หนึ่งนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ นอกจากจะเป็นยากูซ่า
ที่บ้านยังมีธุรกิจเสริมเป็นค้าอาวุธสงครามกับคาสิโนอีก
ฮาผู้ใหญ่คุยกันจริงๆ 555
-
ตอนที่ 17
‘ความซึน… ส่งมะรืนนี้’
โจทย์งานที่อาจารย์เขียนทิ้งไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไปในสภาพที่รู้ว่าคงกลับไปนอนต่อ ต่างจากนักศึกษาที่บางคนก็หลับคาโต๊ะแม้จะเพิ่งเก้าโมงเช้า บางพวกก็ขีดเขียน บางส่วนก็ลุกออกจากห้องไปทั้งชุดนอนเหมือนตอนที่เข้ามา
นี่คือคณะศิลปกรรมเอกจิตกรรม…ศูนย์รวมคนที่ไม่ต้องการความเข้าใจ
ขายาวยกขึ้นพาดบนโต๊ะก่อนจะเป่าหมากฝรั่งเป็นลูกโป่งใสแล้วแตกออกในที่สุด….ความซึน อะไรคือความซึนล่ะวะ โยกหัวไปทางซ้ายก็ไม่เข้าใจ โยกหัวไปทางขวาก็ยังไม่เก็ต จะหันไปถามคนข้างๆแม่งก็หลับไปแล้ว
“พุ๊ก กูหิวข้าว”
ไม่มีสัญญาณตอบรับ
“ไอ้พุ๊ก กูหิวข้าว”
ดังขึ้น ก็ยังไม่มีการตอบรับ
มือยกขึ้นฟาดลงไปกลางหัวเพื่อน
ป้าบ!!
“เชี่ยปุ้น เหี้ยไรของมึงเนี่ย”
“หิวข้าวโว้ย ไปกินข้าวกัน”
ขายาวพาตัวเองเดินลงจากตึก มีเพื่อนตัวสูงเท่าไหร่เดินลากรองเท้าหมีพูห์เดินตาม
“ทำไมมึงชอบมาแดกโรงอาหารวิศวะจังวะ ไกลชิบหาย อาหารแม่งก็ไม่อร่อย สาวก็ไม่มี สัสเอ้ย”
วางย่ามซอมซ่อก็พาตัวเองไปหาอะไรกิน เพราะขนาดด่ามันรอบที่ล้านไอ้คนตัวสูงลิบลิ่วก็ยังยักคิ้วกวนตีนกลับมา
พุ๊กคงไม่เข้าใจว่าปุ้นมาตามหาบางอย่าง…บางอย่างที่ปุ้นเรียกมันว่าแรงบันดาลใจจากกาแลกซี่อื่น…ดาวห่างไกลที่ส่องแสงมาถึงได้ยังไงก็ไม่รู้
ปุ้นเท้าคางมองคนที่นั่งเยื้องไปสองโต๊ะ คนตัวซีด ทรงผมสั้นตามสมัยนิยมแต่เซ็ตแค่ข้างหลังเพราะเจ้าตัวดูจะชอบให้ผมปรกหน้าลงมาชนกับขอบแว่นสีดำ…ดวงตาเรียวจ้องไปที่โทรศัพท์ในมือ สองมือกดยิกๆไม่สนใจโลก
ดาวที่หยุดนิ่งที่อยู่ท่ามกลางความวุ่นวายของโรงอาหาร….ปุ้นรู้ว่าคนนั้นชื่อแมท แก่กว่าหนึ่งปีแต่เตี้ยกว่าหลายสิบเซ็นต์ มีเพื่อนหน้าโหดชื่อเต็งหนึ่งกัปตันทีมฟุตบอลกับฝรั่งหน้าหล่อชื่อสก๊อต
แต่แมทไม่รู้จักปุ้น…
ปุ้นรู้จักแมท…เพราะแมทมักจะ ‘เดินชน’ เขาที่หน้าลิฟต์เสมอ อยู่หอเดียวกัน…แต่อีกฝ่ายก็ยังจำหน้ากันไม่ได้ ความบังเอิญบ้าอะไรนะทำให้คนสองคนเดินชนกันสิบเจ็ดครั้งในหนึ่งเดือน เดือนต่อมาก็ตั้งใจรอให้เดินชนกันอีกแต่ไอ้แว่นก็ยังจำกันไม่ได้
‘เฮ้… เดินชนจะไม่ขอโทษหน่อยหรอ’
ครั้งที่สี่สิบสองถึงทักไป
‘ห้ะ ขอโทษๆ รีบน่ะ’
แล้วก็จากไป….สบตากันแค่เสี้ยววินาทีด้วยซ้ำ
‘แมท เร็วดิวะ เดี๋ยวสาย’
เพื่อนหน้าดุจอดเวสป้าอยู่หน้าหอตะโกนเข้ามาถึงรู้ว่าชื่อ แมท
‘โทษทีว่ะหนึ่ง กูเล่นยังไม่ผ่านด่าน แม่งติดอยู่ตั้งนาน’
‘สาส จะไปสอบไม่ทันเพราะมึงติดเกมส์เนี่ยไอ้เหี้ย’
“ไหนว่าหิวข้าว ไม่ไปซื้อวะ มองเหี้ยไรเนี่ย”
พุ๊กหันตามสายตาเพื่อน
“ห่าอยากกินผัดไทก็ไปซื้อ มองแล้วมันจะเดินมาหามึงมั้ย”
พุ๊กมองผ่านผู้ชายใส่แว่นไปถึงร้านผัดไท
“พุ๊ก มึงว่ายังไงนะ?”
“กูบอกว่าถ้ามึงเอาแต่มอง มันจะเดินมาหามึงมั้ยล่ะสาส อยากแดกก็เข้าไปดิ”
“พุ๊ก…ถ้ากูอยากได้ดาวอีกกาแลกซี่ กูจะคว้าได้ปะวะ”
“มึงก็ขึ้นไปบนอวกาศก็คว้าได้เองแหละ ก็ไกลล่ะมั้งแต่กูว่าเดี๋ยวนี้เทคโนโลยีมันคงพัฒนาไปเยอะแล้วมั้ง ไม่รู้ดิ มึงนี่เมาเห็ดรึไง กูแดกข้าวละงั้น”
เหมือนเจอทางสว่าง…
“เฮ้ยพุ๊ก ขอบคุณมากนะเว่ย”
ตาสว่างจนเกือบสายไป เพราะเกือบไปลงชื่อคัดตัวนักฟุตบอลคณะไม่ทัน แต่งานนี้ทุ่มสุดตัวเพราะตอนถ่อไปดูวันวิศวะคัดตัวนักบอลแล้วปรากฏว่ามีไอ้แว่นติดโผไปกับเขาด้วย
สุดท้ายก็ได้เป็นตัวจริง…นัดแรก ศิลปกรรมเจอวิศวะ….หึหึ งานนี้ก็คงจะแพ้สกอร์เพราะตัวจริงมหาลัยอยู่คณะนั้นเยอะ แต่เรื่องแพ้ใจ ไม่มีวัน!! ต้องเอาให้รู้จักกันให้ได้
พลั่ก!!!
ชนไปหนึ่งที
พลั่ก!!!!
ชนครั้งที่สอง
พลั่ก!!!!!!
ชนจนล้ม…
“ไอ่เหี้ย มึงชนกูสามรอบแล้วนะโว้ยยยยย”
โวยวายแต่ก็ยอมยกมือขึ้นจับมือใหญ่กว่าแล้วลุกขึ้น…น้ำใจนักกีฬา
“สามทีเลยหรอ จำได้ด้วยหรอวะ”
“เออดิ ห่าหัวฟูละเสือกตัวสูง”
บ่นแล้ววิ่งไปแย่งลูกหนังกลมๆต่อ ทิ้งคนหัวฟูไว้กับอารมณ์ประหลาดๆ
ผมไม่ได้ฟู….เขาเรียกหยักศก สีแมคคาเดเมีย… จำกันได้สักทีนะแว่น….
“แมท”
“อือ”
“แมท แมท”
“เออ”
“แมทแมท แมทแมทแมท”
“เชี่ย! กูไม่มีสมาธิเล่นเกมส์ ไอ้สัส”
หัวเราะขำคนที่นั่งกดมือถือไม่หยุด ไม่ได้สนใจนมร้อนแก้วใหญ่หน้าตัวเองเลย… ไม่คิดว่าจะยอมมาด้วย แค่ชวนเผื่อฟลุ๊ค…
‘อ้าวไงมึง ไปกินนมกันป่ะ’
‘ห้ะกูหรอ’
‘เออ’
แล้วก็เกี่ยวคอลากมันออกจากหอมาด้วยกันจนถึงร้าน ‘เป็ดน้อยกินนม’ ร้านนมเจ้าอร่อยที่พวกสาวๆชอบมาดูเจ้าของร้านหน้าหล่อ ส่วนผู้ชายก็ชอบมานั่งส่องสาวอีกทอด
บางเวลาก็ต้องมานั่งคิดงานในร้านนี่…นมอุ่นๆกับสีเหลืองตัดฟ้าสดใสบางทีแม่งก็ทำให้งานไหลลื่นไปเรื่อยๆได้เหมือนกัน
แต่คนตรงข้ามมันเล่นไม่สนใจอะไรเลยนอกจากเกมส์มือถือ
“เชี่ย ไม่ผ่านอีกละ อะไรวะ เฮ้ยชีวิตหมด เซง!”
วางมือถือลงในที่สุด แล้วคว้าแก้วนมขึ้นดื่ม
“นมร้อนไรวะ เย็นชิบหาย”
“ก็ไม่กินสักที มัวแต่ติดเกมส์”
“กูเล่นแปปเดียว”
“นั่งมาจะชั่วโมงแล้วเหอะ”
“เออน่ะ”
สู้ไม่ได้ก็ทำเป็นตัดบท หึหึ
“สั่งใหม่ปะล่ะ”
“ไม่เอาละ ขี้เกียจ ร้านไรวะโคตรฟรุ้งฟริ้ง”
ร้านต้นซอยหน้าหอพวกเราไง…ร้านที่มึงผ่านทุกวัน
“เฮ้อ… แว่นเอ้ย”
“เชี่ยไรหัวฟู เฮ้ยมือถือมึงแบตหมดยัง โหลดเกมส์แล้วส่งชีวิตให้กูหน่อยดิ”
“ไม่”
“งกสัส กลับได้ยังอ่ะ กูจะไปเล่นเกมส์ต่อ”
“ชีวิตมึงมีอะไรบ้างนอกจากเกมส์”
“เรียน กิน นอน ฟุตบอล ทำไมวะ?”
“มึงนี่….จะเรียกว่าไรดีวะ”
“จะบอกว่ากูเป็นเด็กติดเกมส์ว่างั้น?”
“ใช่เลย”
“ฮ่าๆ ก็ไม่มีไรน่าสนใจนี่หว่า เกมส์แม่งก็น่าสนใจที่สุดแล้วไง”
“กูน่าสนใจกว่าเยอะ”
“มึงนี่นะ?”
“เออดิ กูกำลังทำการใหญ่”
“ไหน ใหญ่ยังไง เล่าดิ๊”
“แหวกกาแลกซี่ไปคว้าดาว”
“ห๊ะ พร่ำเพ้อไรของมึงเนี่ย”
“ไม่เกทหรอวะ?”
“ไม่สักนิด คนจะไปแหวกกาแลกซี่ได้ไง เพ้อเจ้อสัส”
“กูกำลังจะทำ มึงคอยดูแล้วกัน”
“ได้เลย กูเอาใจช่วยละกัน ฮ่าๆๆๆๆ ดาวแม่งดาวไหนวะ ไกลมากปะ …. เอ้า ยื่นมือมาจับแก้มกูทำไม”
“พิสูจน์ไง”
“เรื่อง?”
“ดาว…ก็ไม่ได้ไกลเท่าไหร่นี่หว่า สงสัยกาแลกซี่จะเล็กไป”
กระพริบตาปริบๆ….ก่อนความร้อนผ่าวจะแล่นขึ้นไปหน้าจนแดงก่ำ จนคนมองหัวใจพองฟู…
“ไอ้เหี้ย มุกจีบสาวสมัยไหนของมึงเนี่ย กูเป็นผู้ชายโว้ย!!!”
หมอนสีฟ้าลายเป็ดใบเล็กของร้านถูกขว้างข้ามโต๊ะมา แต่ก็รีบกว้ามากอดไว้
“แล้วจีบไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้”
“จีบไปแล้วนี่นา ถอนตัวไม่ทันแล้วล่ะ”
“อะไรของมึงเนี่ย โวะ”
ขยี้หัวจนฟูก่อนจะแยกเขี้ยวใส่ แต่หน้าก็ยังแดง
ดาวของปุ้นดูจะเขินง่ายไม่เบา…
“ให้เป็นดาวเลยนะ ไม่ดีหรอ”
“ดาวเหี้ยไรล่ะ ดาวซินโดรมรึไง”
“ก็ดีนะ ชอบก็จะให้เป็น”
“เชี่ย กูจะกลับละ จ่ายค่านมเลยนะสัส ข้อหากวนตีนกู”
“แล้วมากินกันอีกนะ”
“เออ รู้แล้ว เร็วๆดิ๊ง่วงนั่งยิ้มโง่ๆอยู่ได้”
“เอ้า มึงอยู่หอเดียวกับกูหรอ”
“เอ…ไม่รู้สิ มึงย้ายมาตอนไหนล่ะ กูอยู่นานแล้วนะ”
“เฮ้ยกูอยู่ของกูตั้งแต่ปีหนึ่ง”
“กูก็อยู่ตั้งแต่ปีหนึ่ง…”
หลังมึงหนึ่งปี…
“แล้วมึงปีไหนละวะ”
“ไม่บอก”
“ห่า แค่ชั้นปีบอกหน่อยก็ไม่ได้ กูไม่เอาเลขไปแทงหวยหรอกน่า”
“ปีสอง”
“เด็กน้อยว่ะ”
“กินเด็ก เขาว่าเป็นอมตะนะ ไม่ลองมั่งหรอ”
“สูงขนาดมึงกระดูกคงทิ่มคอหอยกูทะลุก่อน”
“ถ้ากินจริงๆกระดูกไม่ทิ่มหรอก อย่างอื่นหรอกทิ่ม…”
ผั้วะ!!! โดนไปหนึ่งหมัด
“สัส ทะลึ่ง พูดจา เดี๋ยวกูกระทืบแม่ง”
“ถ้ากูกระทืบกลับนี่นับเป็นการป้องกันตัวปะ?”
ทำหน้าตกใจเพราะเบอร์รองเท้าแม่งเล็กกว่าตั้งหลายไซส์
“สัส มึงจีบกูแน่หรอวะ”
“….ไม่จีบ”
“เอ้า!!”
“แค่อ่อย หึหึ”
“โวะ ไม่คุยแม่งละ พูดจาไม่รู้เรื่อง พึ่งลงจากดอยรึไงหะ พูดไม่ชัดปะเนี่ย”
“แต่ที่กูชอบมึงอ่ะ กูพูดชัดนะแมท”
ถลึงตาใส่ก่อนจะเดินเข้าลิฟต์แล้วกดปิดรัวๆแต่คนขายาวก็ตามเข้ามาจนได้ แมทกดที่ชั้นห้าส่วนคนตัวสูงกว่าขึ้นไปชั้นหก
“เอาให้การกระทำชัดแบบที่มึงพูดล่ะ”
เสียงแผ่วเบาก่อนจะเดินไวๆออกจากลิฟต์….
นี่เรียกว่าเปิดโอกาสปะ? นี่เรียกว่าดาวกำลังโคจรใกล้เข้ามาปะ?
หึหึ…ไอ้แว่นแม่งน่ารักจริงๆ
“ซึน….ทำไมวาดรูปคนเล่นเกมส์”
อาจารย์สภาพยังไม่ตื่นเงยหน้าถาม
“คนนี้เขานิสัยซึนๆอยู่นะจารย์”
“ซึนนี่ต้องยังไง? ต้องแบบไหนถึงเรียกว่าซึน?”
“…..ก็ไม่รู้ดิ ก็แค่อยากวาดคนนี้ หัวข้ออาจารย์จริงๆจะเป็นไรก็ได้ แต่ผมอยากวาดเขา…ก็แค่นั้นเอง”
“ภาพชื่อไร”
“แมทที่หนึ่งแห่งกาแลกซี่”
“เออ เอาคะแนนเต็มไป”
“ทำไมได้เต็ม”
“คนวาดแม่งซึนกว่างาน”
“ผมซึนตรงไหน?”
======================================
จุ้บๆ โนตบุคใหม่ ฮี่ฮี่ฮี่
เม้นได้นะคะ ใครไม่ได้สมัครสมาชิกมาเม้นในโพสในเพจได้น้า อิอิ อยากเม้าด้วยไม่ใช่อะไร 55555 เผื่อมีอันไหนดีไม่ดีจะได้ไปปรับปรุงนะก้ะ จุ้บๆ :mew1:
-
อาจารย์อินดี้มากกกกกก 55555
-
แล้วดาวที่ยื่นมือออกไปจับนี่นุ่มนิ่มมือมากไหมคะปุ้น~~ :m3:
-
ที่ฮายิ่งกว่าก็อาจารย์นี้แหละ
-
ปุ้น แมท เด็กสินกำจีบเด็กวิดวะได้ใจมาก
-
สินกำนี่สินกำจริงๆ ค่ะจารย์ 555555
-
งุ้ยยย ปุ้นแแมท :ling1:
-
มันมีอยู่อีกหรอ คนที่ถามว่าทำไมได้คะแนนเต็มเนี่ยย
โอ้ยยยยยขำ :m20:
-
อาจารย์สินกำนี้อินดี้จริง 5555
ปุ้นแมทคู่นี่น่ารักมากอ่ะ
-
อาจารย์ซึนกว่าลูกศิษย์อีกมั้งเนี่ย :m20:
-
กรี๊ดดดดดด ไม่คิดว่าแบมจะมาเร็วขนาดนี้ :hao5: ฉลองโน๊ตบุ๊คใหม่ เย้ๆๆๆๆ :mc4
แมท ปุ้น จากใจ ฉันไม่เข้าใจพวกเธอ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เลิศ
-
ชอบหัวข้อ กับคำตอบอาจาร์ย :laugh:
-
5555 ชอบอาจารย์มาก
-
ตอนนี้แบบว่ารู้สึกเหมือนหลุดไปอีกโลกนึงเลย 555
-
สมแล้วที่ได้คะแนนเต็ม พี่ท่านซึนจรงไรจริง 5555
-
:hao6:
-
โอ้ย ขำตอนนี้อ่ะ ฮ่าๆ^0^
-
น่ารักมากกกก
ได้พักเรื่องเครียดๆของหนึ่งเอกไปได้นิด
-
:laugh: คู่นี้ซึนบวกซึนจริงๆ
-
ซึนกันทั้งอาจารย์ทั้งเด็กเลย 55555555555555
ปุ้นแมททททท :-[ :-[ :-[
-
มาถึงเรื่องแมทได้ไงเนี่ย คนเขียนซึนว่ะ :katai5: แต่ละคนในกลุ่มนี่เพี้ยนพอกันเลย :hao6: อยากเจอเป็นเอกแล้วอ่ะ
ดีใจด้วยน่ะจ้ะได้โน้ตตัวใหม่ :mew1:
-
จริงไ ต้องให้คะแนนคูณสองนะ เพราะซึนทั้งคู่ 555
-
น่ารักสาสสสสสสสสสสสสสสสสส ง้ากกกก
:katai4: :hao7: :hao7:
-
อาจารย์ ตื่นนอนหรือยัง ให้คะแนน อิปุ้นมันเนี่ย
อาจารย์ ซึนสุด
-
ตกใจอาจารย์อะ
ขอบคุณ :)
-
ปรบมือต้อนรับโน๊ตบุ๊คใหม่ค่ะ
คู่ใหม่นี่น่าสนุก ลุ้นกันไปว่าใครจะซึนกว่าใครกันแน่
-
ผมว่าจารย์ซึนสุด
-
คู่ปุ้นแมทก็น่ารัก. จีบกันแบบมึนๆ. รอคู่หนึ่งเอก. คุณพ่อจัดการคนทำร้ายเอกให้ราบคาบเลยนะจ๊ะ
-
ทำไมกลายเป็นอาจารย์ขายดี 555555
-
ที่มากกว่าปุ้นก็'จารย์เนี่ยแหละ
เด็กสินกำ จารย์สินกำ ติสสสส
คู่นึ้น่ารักแบบมึนๆ
ดีใจที่ได้คอมใหม่นะคะ
มาต่อทุกวันฉลองคอมเลยเน้ออออออ :impress2:
-
:mew1:
รอเป็นเอกจ้า
:pig4:
-
อาจารย์ซึนกว่า :laugh:
-
ปุ้นอาจจะซึน แต่อาจารย์นี่มึนของแท้ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
อาจารย์เจ๋งดีอ่ะช่างคิดอ่ะหัวข้อ
-
อาจารย์น่าฮัก :L2:
-
สมัยเรียนเค้าเคยกลัวๆเด็กศิล'กำอยู่พักนึง 555
ปล.ว่าแต่อาจารย์จะมีแฟนเป็นผู้ชายไหมคะ //ฮะ ไรนะ ไม่ใช่ประเด็นหรา อิอิ
-
ชอบอ่ะ!!! ช่างเหมาะสมกับคำว่าซึนจิงๆ 5555555
-
อยากเรียนคณะนี้เลย ติดอย่างเดียว วาดรูปกะหลั่วมาก :hao7:
-
55555555 แหวกกาแลคซี่ไปคว้าดาว
ขำปุ้น คิดได้ไง :m20:
-
ให้อารมณ์ซึนๆดีจัง
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า <3
-
ว้าวๆๆๆ พี่แมท น้องปุ้น น่ารักอะ
-
โอ้ยหลงไหลความซึนของอาจารย์ สนุกๆ ขอมาติดตามครับ :hao4:
-
:pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด กลับมาแล้วๆๆๆ
-
อาจารย์แม่งซึนที่สุด ฮาาาาาา
#ทีมปุ้นแมท :katai2-1:
-
:laugh:
-
สองคู่คนละอารมณ์กันเลย
คู่หลังนี้อินดี้เลย
-
ตอนที่ 18
เพราะไม่อยากให้เอกกังวลเลยบอกแค่แพ้อาหารทำให้เหมือนคนกินเหล้าจนเมา ทั้งๆที่ไม่แพ้อะไรเลยจนเจ้าตัวหลุดปากว่าได้ลูกอมมาคงจะเป็นส่วนผสมสักตัว หลอกถามไปจนเล่าให้ฟังว่าใครเอามาให้ …. ที่ไหน ยังไง ตามที่เจ้าหน้าที่ต้องการจนได้ข้อมูลครบ ตัวอัดเสียงที่วางไว้บนโต๊ะนทีก็หยิบออกไปให้เจ้าหน้าที่
แล้วก็ออกจากโรงพยาบาลมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมในความคิดของเป็นเอก…
ชิพติดตามตัวถูกติดไว้ในเคสโทรศัพท์พร้อมเบอร์ใหม่ที่จะถูกโอนทุกข้อความไปที่เจ้าหน้าที่ก่อนจะสกรีนว่าปลอดภัย ถ้ามีการโทรเข้าโทรออกก็จะบันทึกเสียงไว้ ไอเดียของธารธารา…
‘พ่อทำกับผมแบบนี้ปะเนี่ย? โคตรโหด’
‘มึงไม่น่าสนใจขนาดนั้นหรอกลูกรัก’
“ส่วนบริหารนี่แม่งโคตรหรูเลยว่ะ”
นทีเดาะลิ้นไปมามองกำแพงที่ติดวอลเปเปอร์อย่างหรู ต่างจากเต็งหนึ่งที่จ้องเขม็งไปที่ประตูไม้บานใหญ่ติดป้าย…”รองกรรมการบริหาร”
“เฮ้ยใจเย็นพี่มึง ไอ้เอกยังไม่ตายหรอกน่า แค่สิบนาทีเองเนี่ย”
เดาะลิ้นไปมามองคนเครียดขำๆ เกือบสามสิบนาทีร่างสูงขายาวก็เดินออกมาในที่สุดพร้อมชายวัยกลางคนในชุดสูททำงาน เอกรินทร์ นฤนาฏ
“สวัสดีครับอา”
“อ้าวหนึ่ง ไม่เจอนานเลยสบายดีนะลูก?”
“สบายดีครับอา อาล่ะครับ”
“ก็ดีตามประสาคนแก่ล่ะลูก ถ้ารู้ว่ามาด้วยกันนี่จะให้เข้าไปด้วย คราวหลังไม่ต้องเกรงใจล่ะ เอกอย่าลืมเล่าให้พี่เขาฟังด้วยเรื่องที่อาพูด เอ้ออีกเรื่อง ขอบใจหนึ่งมากที่ช่วยเอกดูพวกเอกสาร”
“ไม่เป็นไรครับ”
“แล้วนั่นใครล่ะ”
“ผมชื่อนทีครับ เพื่อนเป็นเอก”
“ไว้เล่าเรื่องเพื่อนให้ฟังบ้างสิเอก เรานี่ไม่ค่อยพูดเลยนะ ฝากดูน้องด้วยนะหนึ่ง อาก็ไม่ค่อยมีเวลามาเคลียร์งานที่ไทยเลย บินมาก็เพราะรู้
ว่าหลานป่วยนี่แหละ เฮ้อ…ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
“แล้วอากลับวันไหนหรอครับ”
เอกรินทร์หัวเราะเบาๆพร้อมรอยยิ้ม
“คราวนี้คงอยู่นาน อีกสามเดือนเอกจะรับตำแหน่งประธานบริหารแล้ว ฉุกลหุกไปหน่อยแต่อาจะเทรนด์งานให้เอง รอเคลียร์เรื่องรับตำแหน่งอาก็กลับไปประจำสาขาที่เดนมาร์กเหมือนเดิม”
เต็งหนึ่งยิ้มรับแต่ไม่นิ่งนอนใจแม้จะรู้ว่าเอกรินทร์คือหัวแรงใหญ่อีกหนึ่งคนของตระกูลนฤนาฏ มีอำนาจเป็นรองแค่คุณเอกอัครา อาจเป็นคนนี้ก็ได้ที่ฆ่าพี่ชายตัวเอง
“ไว้วันไหนว่างมากินข้าวกันนะลูก เอกดูแลตัวเองด้วยอย่าป่วยบ่อยๆเข้าใจมั้ย อาเป็นห่วง”
“ครับ”
“งั้นอาทำงานก่อนนะ กลับดีๆล่ะ หนึ่งด้วยนะ นทีด้วย”
“สวัสดีครับ”
สามหนุ่มยกมือไหว้ก่อนจะเดินออกมาจากอาคารบริหารเดินเข้าห้างไปหาอะไรกิน
“อารินเรียกมาคุยไรวะ?”
“ฝึกงาน”
“อ่อ…ก็นะ มึงจะ 20 แล้วก็ต้องเรียนรู้งานแล้วนี่หว่า เหมือนตอนพี่ทัยแหละ ฝึกงานไปด้วยเรียนไปด้วย”
พยักหน้าก่อนจะคีบเนื้อใส่ถ้วยเต็งหนึ่งจนพูนแล้วถึงเริ่มกินของตัวเอง
นทีมองคนหน้าดุกินช้า กับคนหน้านิ่งกินเร็ว….ดูไปๆเรื่องใหญ่ๆเป็นเต็งหนึ่งที่ดูแลเป็นเอก ส่วนเรื่องยิบย่อยเป็นเอกเป็นคนดูแลเต็งหนึ่ง
เดี๋ยวเดินๆก็จัดปกเสื้อให้ ก่อนเข้าร้านมาก็แวะซื้อปากกาเพราะเต็งหนึ่งทำปากกาหาย…. เป็นเอกเก็บรายละเอียดได้ทั้งหมด
กับเพื่อนด้วยกันเอกก็เป็นคนใส่ใจแม้จะไม่ค่อยพูด….คนละเอียดขนาดนี้จะไม่รู้จริงๆหรอวะว่าตัวเองกำลังเป็นเป้านิ่ง?
“กินดิ”
สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเป็นเอกคีบเนื้อย่างใส่ถ้วยให้
“อื้อ แต๊งกิ้ว”
คงคิดเยอะไปเอง…ชีวิตจริงไม่ใช่สายลับแผนซ่อนแผนซะหน่อย
“ดีมากทุกคน ซ้อมดีมาก เอาล่ะพี่จะหยุดหนึ่งอาทิตย์ให้คณะที่สอบกลางภาคก่อนวันงาน พวกที่สอบหลังงานก็อ่านหนังสือไปด้วยก็ได้”
“เชรด มาคุยเรื่องอ่านสือสอบตัวพี่อ่านหรอวะ!!”
พวกศิลปกรรมทำฉากโห่แซวมา….ก็ได้นิ้วกลางไป
“แต่ว่าวันสุดท้ายซ้อมใหญ่ ต้องอยู่กันยาวๆนะโว้ย บัตรขายหมด ขายดีมาก ขอบใจแฟนเพจของเป็นเอกด้วยนะ พลังแฟนคลับเยอะจริงๆ
แค่ให้โปรโมทให้ขนาดไม่ใด้แสดงแค่เล่นเปียโน”
คนถูกขอบคุณเลิกคิ้วงง ไม่เข้าใจเรื่องแฟนคลับแม้แต่นิดเดียว
“แฟนคลับ?”
“เอ้า ไม่ลองไปเปิดเฟสบุ๊คดูบ้าง มีเป็นร้อยเพจแล้วมั้ง ยิ่งเพจเฟิร์สเลิฟไรนั่นอัพเดทยิ่งกว่า CNN”
กุมขมับ…
“เอาล่ะ แยกย้ายได้”
“สวัสดีครับ”
ตอนนี้บางคนก็เริ่มชินที่จะถูกคนหน้านิ่งสวัสดีหรือถามว่า ‘เป็นไงบ้าง’ บางคนชินไวหน่อยก็เริ่มชวนคุยแม้จะได้คำตอบสั้นๆแต่ก็ถือว่าเป็นเอกน่าคบค้าสมาคมมากขึ้น ส่วนคนไม่ชินก็ยังยิ้มเก้อๆ แต่คนชินไวสุดคงจะเป็นปุ้น..
“เฮ้ยเอก แดกเหล้ากันคืนนี้”
“อ่านหนังสือ”
“เฮ้ยไรวะ ไว้ค่อยอ่าน กินเหล้ากับพวกกูก่อน ให้เกียรติศิลปกรรมได้ชนแก้วกับคนดังจากรัฐศาสตร์หน่อยเด้”
เสียงเฮดังมาจากพวกศิลปกรรมวาดฉากที่กำลังเก็บสี ตอนนี้ฉากเสร็จแล้วเหลือแค่ประกอบ
“….”
“ไม่ตอบแปลว่าตกลง เดี๋ยวกูโทรบอกแมทให้มันบอกเต็งหนึ่งให้ พวกนี้แม่งก็คงปั่นฟอมูล่ากันถึงชาติหน้านั่นแหละ”
ยักคิ้วกวนแล้วยิบมือถือมากดโทร
“โหลแว่น กูจะไปกินเหล้านะคืนนี้ ฝากบอกเพื่อนมึงด้วยว่าเอกจะไปด้วย เออมันรับปากจะไปแล้ว มึงเสร็จก็ตามมาดิ ก็กินแถวมอนี่
แหละ….หาอะไรนะ เออๆ เฮ้ยเอก แฟนมึงคุยด้วย”
รับโทรศัพท์มา
“อือ”
“จะไปกินเหล้าหรอ ชวนนทีไปด้วยสิ”
“นทีไม่กิน”
“เออน่า ไม่อยากให้ไปคนเดียว เดี๋ยวกูตามไป”
“….”
“กูเป็นห่วง โอเค๊?”
‘เฮ้ยหนึ่งมึงมาดูตรงนี้หน่อยดิ๊’
“เออๆ รอแปป เอาเป็นว่าตามนี้นะเอก อย่าทำให้กูกังวล โทรหานทีแล้วเดี๋ยวกูเสร็จแล้วตามไป”
“อื้อ”
วางสายแล้วส่งคืน
“งั้นไปกัน สี่ทุ่มพอดี ช่วงเวลาเหมาะสมมาก แต่มึงมีเสื้อเปลี่ยนปะ ใส่เสื้อนักศึกษาแล้วแม่งไม่ค่อยดีว่ะ”
ส่ายหัว
“เฮ้ยไอ้เป้ มึงจะกลับห้องก่อนใช่ปะ เอาเสื้อมาให้เอกยืมตัวนึง เดี๋ยวกูไปรอหน้าร้าน”
“เชเบ”
เป้ตะโกนกลับมาก่อนจะพากันแยกย้าย เด็กศิลปกรรมไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อ….เพราะไม่ใส่เสื้อนักศึกษามาเรียนกันสักคน
‘ ขอบโลก ’
ร้านเหล้าที่อยู่คนละฟากกับที่พวกวิศวะชอบไป โทนสีร้านเป็นสีน้ำเงินขาว คนในร้านดูก็รู้ว่ามีแต่พวกติสท์แตก เดินตามกลุ่มศิลปกรรม
เข้าไปก็มีแต่คนรู้จัก ชาวติสท์หลายคนก็ยังนั่งวาดๆเขียนๆแม้ไฟร้านจะสลัว
“เป็นเอกกกกกกกกกกก”
กลุ่มสาวแต่งตัวแหวกแนวโบกมือหยอยๆให้…
“โถอีพวกนี้ วันๆสนใจไรบ้างนอกจากเรื่องสี เสือกกระแดะรู้จักผู้ชายคณะอื่นด้วยหรอ ห้ะอีชุ๊”
“ปุ้นมึงเงียบ!!! เอาดอกไม้ของกูมานั่งกับกูเดี๋ยวนี้ กริ๊ดได้เห็นใกล้ๆเป็นบุญตา”
ผู้หญิงผมสั้นเหนือติ่งหูหน้าม้าเต่อในชุดเอี๊ยมเดินเข้ามากอดแขนเป็นเอก
“สวัสดีเราชื่อชุ๊ พวกเราชอบนายมาก อยากได้มาเป็นแบบจัง”
ดวงตาเพ้อฝัน….
“…”
กลืนน้ำลาย….ไม่เคยมีใครทำตัวสนิทแบบนี้
“ถ้าถอดออกทั้งตัว…แล้วสาดสี…”
ผู้หญิงอีกคนที่ผมยาวมาก แต่หน้านิ่งเดินเข้ามามองตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พวกมึงตลกกกกกกกกกกกกกกกกก”
อีกหนึ่งสาวหัวเราะลั่นมาจากโต๊ะ
“พอๆพวกมึง เลิกยุ่งเพื่อนกู ไป๊ๆ กลับโต๊ะไปไอ้พวกสัมภเวสี เมาปะเนี่ย”
“เบื่ออีปุ้นเมื่อไหร่มาโต๊ะหญิงชุ๊นะคะท่านพี่ จุ้บ กริ๊ดดด ได้หอมด้วยอ้ะ”
เป็นเอกนิ่งค้าง….แก้มยังรู้สึกถึงริมฝีปากอุ่น
“เอก มึง…เอ่อ โทษทีเพื่อนๆกูก็เพี้ยนแบบนี้แหละ แต่พวกมันเอ่อ นิสัยดีนะ ไปๆ กูเลี้ยงเหล้าย้อมใจ …”
ตบไหล่คนนิ่งค้างปั่กๆก่อนลากไปนั่งด้วยกัน ไม่นานนทีก็ตามมา
“เชรด นี่มันร้านเด็กติสท์หรอวะ”
“กินไรนที?”
“เอาเลยมึงกูไม่กิน กูต้องต่อยมวย พวกเหล้านี่ไม่ได้เลยว่ะ ส่วนไอ้เอกมันเน้นเพียว”
“เพียวเนี่ยนะ? หน้าไม่ให้เลยว่ะ”
ปุ้นทำหน้าไม่เชื่อ
“แต่เหล้าที่มันกินไม่ใช่เบลนที่มึงกินหรอกเพื่อน ไอ้นี่เหล้านอก รสชาติมันคงดีกว่าใช่มั้ยมึง?”
กลอกตาก่อนจะหยิบน้ำแข็งโซดามาชงเอง ….ถึงจะชอบเหล้านอกแต่มาแบบนี้ก็กินได้หมด
“ฮ่าๆ เอาเรื่องเว่ย ชงซะแรง คอแข็งหรอวะเอก”
พยักหน้า
“เฮ้ย เหมือนถูกท้าเลยว่ะ มาๆดวลกับกูว่าใครจะเหมาก่อน พวกกูศิลปกรรมแดกเหล้าขาว เหล้าต้ม เหล้าเถื่อนมาหมดละ มาดูดิ๊คอเหล้า
นอกกับคอเหล้าบ้านๆใครจะแข็งกว่ากัน”
“เดี๋ยวพี่มึงก็มาฆ่ามึงหรอกปุ้น”
นทีหัวเราะแต่ตาวาววิบวับ
“เออน่า ขอมาแล้ว เมาก็ดีดิ กลับไปก็ให้เฮียมันจัดสักดอกสองดอกใช่ปะเอก ….เฮ้ยปาน้ำแข็งใส่กูหรอวะ ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้เอกอารมณ์เสีย
เป็นด้วยว่ะ ก๊าก เชี่ย กูเย็นเลิกปา”
รอยยิ้มจางๆแตะมุมปาก…รอยยิ้มที่ไม่ค่อยให้ใครนอกจากคนสนิท
เป็นเอก…ได้เพื่อนสนิทชื่อ ‘ปุ้น’ เพิ่มอีกคน
“ทำไมชื่อปุ้น”
นทีเดาะลิ้นถาม
“จริงๆกูไม่ได้ชื่อปุ้น แต่แบบไงวะ จิตกรรมอ่ะมึง เข้ามาก็ให้ฉายากัน อยากเพื่อนกูที่โม้น้ำลายฝอยอยู่นั่นก็จริงๆชื่อบอล แต่สายมัน
พ.พาน มาตลอดเลยได้ชื่อ พุ๊ก ส่วนสายกู ป.ปลา กูเลยต้องเป็นปุ้น หน้าแบบกูเหมือนคนหน้าชื่อปุ้นรึไงวะ”
หน้าคมไปทางฝรั่ง…ถึงตาจะสีดำ แต่ผมหยักศกสีน้ำตาลเข้ม
“แล้วชื่ออะไร?”
“น่อว น้องเอกอยากรู้ชื่อพี่ปุ้นหรอครับ เอ…บอกดีมั้ยน้า …เชี่ยหยุดปาน้ำแข็ง มันเปลือง!!!”
“กูรวย”
“น่อว มีตบมุก เดี๋ยวนี้มึงพูดมากว่ะเอก ฮ่าๆ”
นทีหัวเราะผสมโรงไปด้วย
“มาๆกูบอกก็ได้ จริงๆกูชื่อ ชาร์ลเลอ ดิวองเช่ สปาเก้ ติ๊ดติ๊ด ที่สองแห่ง ปาริชิเย่”
“….”
“….”
“เชี่ยพวกมึงเลิกปาน้ำแข็งใส่กู!!!!”
“เล่นไรกันวะเนี่ย”
“แมททท เพื่อนมึงแกล้งกู มาจัดการเลย”
ไอ้โย่งขี้ฟ้องกอดหมับที่เอวแมท
“เอก…กินกี่แก้วแล้ววะน่ะ”
นทีมองอีกคู่ที่เริ่มงุ้งงิ้งกัน ทางนี้ก็คู่รักเด็กน้อย ทางนั้นก็คู่จิ้นมหาลัย….แล้วคู่กูไปไหน?
ปล่อยเพื่อนสี่คนไว้ด้วยกันแล้วเดินมานอกร้านหยิบมือถือกดโทรออก
“…ท โทรมา ทำไม”
เสียงตะกุกตะกัก
“ทำไร อ้ำๆอึ้งๆ ห้ะ? พูดชัดๆดิ๊”
“อะไรเล่า!”
“อยู่ไหน”
“พึ่งเลิกงาน”
“หรอ”
“อือ”
“….”
“มีไรล่ะ”
“ไม่มี โทรหาไม่ได้หรอ?”
“ก็ไม่ได้ว่าไร”
เสียงงุ้งงิ้ง….หึหึ
“หิวข้าวว่ะ”
“ก็ไปกินดิ บอกไม…”
“กินไรดีล่ะ”
“ก็เลือกเองดิ… ถามทำไม”
“ก็จะไปกินด้วยกัน ก็ต้องช่วยกันเลือกดิ”
“….”
“ไม่ไปก็ได้นะ จะได้ไปชวนคนอื่น”
“ไป!!! ที่ไหน!!!”
“…..เสียงดังทำไม กลัวไม่ได้กินหรอ”
“อ่ะ…ไอ้บ้า”
“หึหึ กลับถึงหอละโทรมาแล้วกัน เดี๋ยวไปรับ”
====================================
เป็นเอกเริ่มมีสังคมแล้วนะคะ <3 อาหมายเลข 1 โผล่มาละ อิอิ
-
จิ้มมม
----
มีเพื่อนเยอะๆก็ดีนะเป็นเอกจะได้ช่วยๆกันดู
เเต่จะกันคนที่ไม่ดีเข้ามาได้ขนาดไหนต้องให้เต็งหนึ่งช่วยสเเกนอีกที
-
หน้าฉากกับหลังฉากนี่ผิดกันเลยนะคะคุณอา เก็บอาการได้แนบเนียนมากๆ
-
แอบสับสน ตกลงอาคนนี้ ดีไม่ดี ???
กลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่ตอนแรกอีกรอบดีกว่า >___<
-
โลกของเอกเริ่มกว้างขึ้นแล้ว
-
:mew1:
-
เอก ยิ้มมากขึ้นหละนะ =)
อา...แสดงละครเก่งนะ :(
-
เอาใจช่วยเอกนะ สู้ๆ
-
:pig4: :pig4:
-
:impress3: :impress3: :mc4:แอบขำหนึ่งกะพ่อคุยกัน ถถถถ น่าสงสานหนึ่งว่ะพ่อไม่รัก 555 พ่อรักสะใภ้มากกว่าอีกน่ะนั่น 555
-
เรื่องนี้ตัวละครแต่ละตัวซึน ๆ กันทั้งนั้นเลยน่ะ :mew4: เป็นเอกเริ่มมีสังคมแล้ว :impress3: แล้วหนึ่งจะหลุดจากวงโคจรไหม คงไม่หรอก น่าจะฟินกันมากกว่าเดิมเนอะ :mew1:
-
โอ๋ เจ้าเด็กพ่อไม่รัก
:hao3:
-
ขอบคุณ :)
-
ตัวละครเพิ่มมาอีกแล้ว
คอยดูกันไปว่าใครเป็นใคร
-
โอย นี่ตอนโปรดเลย ฮาสาดน้ำแข็ง 555555555555 :m20:
-
เป็นเอกมีเพื่อน เริ่มรู้จักสังคมใหม่ๆ
นทีคู่ใครหว่า????
-
ฟินตอนท้ายมากกกกกกกก
-
ดีใจ เอกมีเพื่อนเพิ่มล่ะ :really2:
-
เรื่องเริ่มเข้มข้นล่ะ
-
ได้หัวเราะเพราะเป็นเอก รู้สึกดีใจ 5555555
อ่านไปอ่านมาเริ่มงง นทีเป็นใคร (ตอนนี้งงไปก่อน เดี๋ยวว่างๆ อ่านทวนอีกรอบ :z3:)
-
คุณพ่อเต็งหนึ่งนี่น่าจะแซ่บใช่ย่อย :hao3:
-
นทีกลัวน้อยหน้าเพื่อนเลยมาโทรหาคู่ตัวเองว่างั้น!?
-
นทีเค้ามีบทมาหลายฉากหลายตอนแล้วนะคะ ... 55555555 ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
แมทปุ้น น่ารักอ่ะ :katai2-1:
-
เป็นเอกกับเพื่อนใหม่นี่ตลกดีนะ
-
เป็นเอกกำลังมีสังคมแล้ว ดีนะจะได้มีเพื่อนช่วยๆกันดูแล ...
ว่าแต่ถ้าเมาคืนนี้เอาไง อุ๊ปปปปป โทษทีแมวเราพิมพ์อ่ะ :o8: :o8: :-[
-
55555555 ขำพ่อหนึ่ง
"มึงไม่น่าสนใจขนาดนั้นหรอกลูกรัก" :m20:
-
พยายามเข้านะเอก โลกกว้างขึ้นแล้ว :mew1:
-
อุยๆๆๆๆๆ~~ :katai5: :katai5: :katai5: การมีเพื่อนเป็นสิ่งที่ดี
เอกเริ่มมีเพื่อนเพิ่มขึ้น พูดมากขึ้น ยิ้มมากขึ้น เป็นสิ่งที่ดี
แต่ว่าก็กลัวว่าเอกอาจจะโดนประสงค์ร้ายอ่ะ :katai1:
ตอนท้ายนี่มุ้งมิ้งดีนะ คึคึ :hao7:
-
เป็นเอกยิ้มอ่อนน น่ารัก
มีเพื่อนแบบนี้ดีน่าาาา สามคู่แล้ว ชู้ชื่นนนน
-
ขรรมปุ้นโดนปาน้ำแข็งใส่ เป็นเอกตั้ลล้าคคคคคคค
-
เป็นเอกมีเพื่อนเพื่อนแล้ว
-
นี่อ่านแล้วมีแอบคิดว่ามีอาหลายคน :hao4:
มีทั้งคู่รักเด็กน้อยแล้วก็คู่จิ้นมหาลัย (ทั้งๆที่มันเรียล)…แล้วคู่นทีนี่จะจัดให้เป็นคู่รักมหัศจรรย์แน่ๆ (ใจตรงกันก่อนรู้จักกันซะอีก) o13
-
อีกไม่นาน เอกคงจะหายเป็นปกติ
-
เป็นเอกน่ารักกกกก :hao6:
-
ว้ายๆๆๆๆน้องเอกมีเพื่อนแล้วววว ดีใจๆ อย่าปิดกั้นตัวเองเลยมันไม่ดี :katai3:
-
ดีใจกะเอก :กอด1:
ปุ้นช่วยดูแลเอกด้วยน้า
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
โถ๊ะ คุณธาร ใจร้ายกะลูก เกินไปแล้ววววว
นที นายคุยโทรศัพห์ กับใครน่ะ ????
-
ถ้าเป็นเอกมีมนุษย์สัมพันธ์มากขึ้น คงน่ารักขึ้นอีกเยอะเลย ลำบากเต็งหนึ่งละทีนี้ :hao3:
-
เป็นเอกน่ารักอีกแล้ว :-[ :กอด1:
-
อยากให้เอกหลุดจากปมในใจไวๆ แต่คงยาก เด๋วจบเรื่องเร็ว 555
-
อ้อยยย !! แต่ละคู่
-
:impress2:
-
เป็นเอกน่ารักขึ้นมากเลย มีเพื่อนเพิ่มขึ้นแล้วจะได้มีคนช่วยระวังเหตุไม่คาดฝัน
-
ตอนที่ 19
“แล้วทีนี้เว่ย พวกกูก็เสี้ยนมะม่วงเปรี้ยวมาก เลยปีนสวนเขาเลย …”
ปุ้นฝอยน้ำลายฟองแตกกับเรื่องเล่าตอนไปค่ายที่สวนผลไม้ต่างจังหวัด มีพวกศิลปกรรมคอยผสมโรงเรียกเสียงเฮฮา ไม่มีใครสนใจว่าเรื่องจริงเรื่องแต่ง รู้แต่ว่ามันส์
“ชาร์ล”
“หือ ใครเรียกกูวะ เอ้า เชอร์”
ทุกคนหันไปที่คนมาใหม่ ผู้ชายร่างสูงโย่งไม่ต่างกันเว้นแต่….ปุ้น หรือ ชาร์ล ผมสั้นหยักโศก…แต่คนนี้ผมสีดำสนิทยาวระบั้นเอว หน้าดูเป็นฝั่งเอเชียมากกว่าและมีไรหนวดจางๆขึ้นเหนือริมฝีปาก ทำให้ดูโดดเด่นแม้จะอยู่ในชุดเสื้อยืดคอวีสีขาวกับกางเกงเดฟขายาวสีดำ
“ทุกคนนี่พี่กูเองชื่อเชอร์เบต อยู่สถาปัตย์ เป็นไงใครหล่อกว่า”
“หน้าไม่เห็นเหมือนเลยว่ะ”
เต็งหนึ่งเลิกคิ้ว
“ห่า พี่น้องนะสัสไม่ใช่ฝาแฝด กูจะเหมือนพ่อแล้วมันเหมือนแม่ไม่ได้รึไง แล้วมากับใครวะเชอร์”
“กับเพื่อน มึงไม่รับโทรศัพท์กู กูว่าจะไปนอนคอนโดมึงเพราะมึงอยู่หอ”
“เอ้า แล้วไอ้เฌอล่ะ? อย่าบอกว่างอนกัน?”
“เออน่า ไม่เสือกดิ”
“สาส ไว้เอาไปให้ รีบปะ”
“ไม่ กูรอได้”
บอกลากันเรียบร้อย ปุ้นก็โดนเข้าชาร์จทันทีด้วย อีชุ๊ คนเดิม…เพิ่มเติมคือเพื่อนอีกสามคน
“ปุ้นนนนนนนนนนนนนน หล่ออ้ะ นั่นเชอร์เบตป้ะ เดือนสถาปัตย์ กริ๊ดดด เค้าเป็นไรกับมึง”
“อ๋อ คนใช้กูเอง เนี่ยพึ่งสั่งให้มันล้างคอห่านให้”
“อี๋ บ้านมึงยังไม่มีชักโครกอีกหรอ อีดอก หน้ามึงเหมือนคอห่านบังอาจหาว่าเชอร์เบทกูเป็นคนใช้ อีไก่มีนม”
ทั้งกลุ่มฮาครืน…
“เอกอยู่นิ่งๆดิ”
ถอนหายใจแต่ก็ไม่ปล่อยคนเมาจนเดินไม่ไหว ค่อยๆพยุงไปที่รถ ช่วงนี้ให้เอกเลิกใช้มอไซต์แต่เปลี่ยนไปรับไปส่งแทน ถ้าวันไหนติดทำฟอมูล่าก็จะให้แมทหรือปุ้นพามาส่งที่คณะ ปลอดภัยกว่า
“อื้อ….”
“เฮ้ยอย่างอแงน่า”
“หนึ่ง…. อยากกินเค้ก”
เวลาเมา…มันพูดมาก
“เดี๋ยวพาไปกินคร้าบ”
“เอาชาเขียวด้วย”
“ได้ๆ เดินก่อน”
“เอาช็อคโกแลตอีก”
“เออให้หมดเลย”
“เอาชิ้นใหญ่ๆๆๆๆๆๆ”
“ใหญ่เท่าบ้านก็ได้”
ทั้งฉุนทั้งขำ…คนหน้านิ่งตลอดตอนนี้ทั้งทำหน้าอ้อนทั้งกระพริบตาปริบๆ
“หนึ่ง…”
“อยู่นี่ เอ้ายืนแปปถึงรถแล้ว”
จับพิงรถไว้แล้วล้วงกระเป๋าหารีโมท
หมับ…
ถูกกอดจากด้านหลัง ลมหายใจอุ่นๆปะทะกับใบหูจนรู้สึก…หวามไหว
“หนึ่ง…จูบหน่อย”
“เดี๋ยวก่อน…”
“ไม่รักกันแล้วหรอ”
เอียงหน้ามาถามด้วยอีกแน่ะ
“ขึ้นรถก่อน เดี๋ยวให้จูบ”
เปิดรถได้ในที่สุด แต่คนเมา….ก็คือคนเมา
“จูบก่อน”
“เอก…”
“ไม่รักกันแล้วอ่ะดิ๊!”
นั่งลงกับพื้นกอดเข่า…คนสติดีแทบกุมขมับ
“รักดิ รักเหมือนเดิม”
นั่งลงข้างๆดึงอีกคนมากอด
“รักแล้วทำไมไม่จูบ ฮึก….”
งอแงด้วยอีกแน่ะ
“เดี๋ยวคนอื่นเห็นไง….”
“อายหรอ”
เงยหน้ามามอง
“ไม่ได้อาย”
“คบกับกูอายหรอ”
“เปล่า…เฮ้ย”
โดนดันให้พิงประตูรถแล้วอีกฝ่ายก็ขยับขึ้นนั่งคร่อมตัก
“เอกใจเย็น…”
มองซ้ายมองขวา แถวนี้ก็ใช่ว่าจะปลอดคน
“จูบ…”
“เดี๋ยว…อื้อ….”
เรียวปากอุ่นทาบทับลงมาทันที สอดลิ้นร้อนเข้ามาดูดดึง ทั้งกัดทั้งขบแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมหยุด….ถอนหายใจแล้วจูบตอบอย่างช่วยไม่ได้
“แฮ่ก…”
คนเมาหอบแฮ่กๆกับบ่ากว้าง ก่อนจะทุบอกแกร่งดังพลั่กไปหลายที
“กลับได้ยัง หือ?”
กอดเอวคนตัวซีดก้มหน้าลงหอมขมับชื้นเหงื่ออีกสองสามที…กลิ่นเหงื่อไม่ได้หอม…แต่พอเป็นคนนี้ก็ไม่เคยรังเกียจ
“กลับไหน…”
“บ้านเรา”
“ไป.. หนึ่ง…กอดหน่อย”
เงยหน้ามาทำหน้าอ้อนอีกรอบ…รู้ได้ทันทีว่าอยากให้ ‘กอด’
“กลับบ้านก่อน จะกอดทั้งคืน”
ยอมกลับในที่สุด…แต่คนรับปากก็ต้องเหนื่อยทั้งคืน
เป็นเอกตอนเมา… พูดเก่ง…อ้อนเก่ง….แถมยัง….อ่อยเก่ง
ยันฟ้าสาง….
ตื่นมานั่งดูการ์ตูนตอนบ่ายกว่า ดีที่ไม่มีเรียน…ส่วนคนที่ปกติควรจะนอนซมอยู่บนเตียงกลับกลายเป็นหน้าตาอิ่มเอิบไปเรียนแต่เช้าพร้อมนทีที่ขับรถมารับ
สงสัยเพราะสูบวิญญาณไปเยอะ เลยอิ่มหนำสำราญสินะ….
บ่นในใจเพราะถึงยังไงก็ไม่กล้าไปบ่นกับเจ้าตัว
ถึงจะวันหยุดแต่บ่ายสี่ก็ต้องไปทำฟอมูล่าต่อให้ทันโชว์งานเปิดบ้านพ่วงกับงานแข่งฟอมูล่าทั่วประเทศที่จะจัดติดๆกัน เป็นเอกวันนี้ไม่ต้องซ้อมแล้วก็คงกลับบ้านมาอ่านหนังสือเพราะใกล้สอบ
“หนึ่งๆ มีคนจากสภากลางตามตัวมึง เขาบอกถ้ามึงมาแล้วให้ไปที่สภาหน่อย”
สภามหาลัยจะตามหาตัวไปทำไม?
“มีไรวะ”
“ไม่รู้ ไปก็รู้เอง เห็นว่าเอกก็โดนตาม เห็นว่านัดสี่โมงนี่ก็ใกล้แล้วมึงไปก่อนดิ”
แมทบอกก่อนจะจัดการกับล้อฟอมูล่าต่อ เด็กติดเกมส์กลายเป็นช่างยนตร์มีคราบน้ำมันเลอะเทอะ
“งั้นเดี๋ยวกูมา”
คนพึ่งมาถึงบิดเวสป้าออกไปอีกรอบที่อาคารสภานิสิต คงไม่ใช่ให้ไปถ่ายแบบอะไรอีกนะ?
“อุ้ยพี่เต็งหนึ่ง สวัสดีค่า เชิญห้องประชุมเลยค่ะ นี่กำลังจะออกไปตามอีกรอบพอดีเลย ทุกคนมาครบแล้วค่ะ”
“มีเรื่องไรหรอครับ”
“เข้าไปก็รู้เองค่ะ แบบว่าเรื่องใหญ่นิ้ดดดดดดนึง”
เดินตามรุ่นน้องที่เป็นหนึ่งในสภาไปจนถึงห้องประชุม ที่เหมือนห้องโล่งๆ….แต่ดันมีคนนั่นเต็มไปหมดตามจุดต่างๆ นับได้นี่คงเกินห้าสิบคน
“พี่มึง ทางนี้โว้ย”
เสียงเรียกจากมุมหนึ่ง… ปุ้น นที เป็นเอก เชอร์เบท…และผู้ชายที่หน้าเหมือนเชอร์เบทอีกคน
“เขาให้มาทำไรวะ”
“เนี่ยรอฟังอยู่”
พยักหน้าให้นที ก่อนจะไปยืนข้างคนหน้านิ่งที่อ้าปากหาววอด
“เมื่อคืนไม่ได้นอนรึไง?”
ยักคิ้วกวน
“…”
มองเอือม
“เอ้า ถามดีๆก็ตอบดิ”
“เสือก”
“เป็นผู้ชายต้องขี้เสือก”
กลอกตาแล้วเดินหนี…แต่ก็โดนดึงกลับมายืนข้างกันเหมือนเดิม
“ไม่งอนน่า…”
กระซิบเบาๆ
“ปล่อย”
ดึงแขนออกแต่ก็ดึงไม่หลุด
“รักนะ”
“….”
ยอมยืนนิ่งๆ…แต่แก้มร้อนผ่าว
“หึหึ”
“เอ่อ … งดจีบกันได้ปะสัส กูก็ไม่อยากเข้าไปมีบทนะแต่กูยืนติดพวกมึงขนาดนี้….”
สะดุ้งเมื่อปุ้นแทรกเสียงขึ้นมา เป็นเอกหน้าเห่อร้อนแต่คงไม่เท่าคนขี้เขินที่ตอนนี้เกาหัวแกรกๆ ทำท่าไม่ถูก
“คือกู…”
“หึหึ เอาน่า …. กูไม่ล้อหรอก”
ปุ้นตบไหล่คนเขินดังป้าบๆ เต็งหนึ่งยอมแพ้รีบหลบไปยืนหลังเอก ดึงเอวบางกว่ามากอดไว้หลวมๆ
….รอยยิ้มจางๆ…บนเรียวปากบาง
“สวัสดีครับ ผมประธานสภานิสิต ต้องขอบคุณทุกคนที่มาประชุมในวันนี้เพราะถือว่ากระชั้นชิดมากแต่ อธิการมหาลัยท่านรีเควสมาว่า อยากให้มีเดินพาเหรดสร้างสีสันตอนพิธีเปิดงาน ซึ่งระยะการเดินก็จะแค่ช่วงกลางมหาลัย ให้พอเป็นพิธี นี่คือเส้นทางนะครับ”
ภาพระยะการเดินขึ้นบนโปรเจคเตอร์…เสียงร้องโหดังมาจากคนที่นั่งอยู่ เพราะในภาพมันดูเล็กแต่จากประสบการณ์ทุกคนคือ…แม่งจะเดินเยอะไปไหน
“ก็ที่เรียกมาก็คือจะให้ช่วยเดินขบวนหน่อยนะ ซึ่ง…ส่วนมากก็เป็นพวกดาวเดือนคณะต่างๆ พวกหน้าตาติดอันดับโพลแล้วก็พวกชมรมที่เกี่ยวข้อง อธิการรีเควสมา รู้ว่าบางคณะกำลังจัดสอบแต่….ต้องมาช่วยจริงๆว่ะ”
“มัดมือชกพวกกูว่างั้นเหอะ?”
นทีตะโกนถาม
“จะว่างั้นก็ได้…เอาน่ามีหน่วยกิจกรรมให้ มีคะแนนเสริมพวกวิชาศึกษาทั่วไป”
“มึงจะบ้าเรอะ พวกกูปีสองมันมีวิชาศึกษาทั่วไปตรงไหนวะ มีแต่วิชาเจอร์เนี่ย !! ตัวหลักครบทุกตัว คะแนนจะไปงอกตรงไหนวะห้ะ”
ปุ้นเกาหัวแกรกๆ
“เออน่า เพราะยังไงมึงก็ต้องเดินอยู่ดี อย่าบ่น”
“ห่า แล้วจะให้ความหวังกูทำไม”
เสียงฮากระจาย…
“อะแฮ่มๆ เอาล่ะๆ นี่คือแปลนตำแหน่งนะ ล็อคไว้หมดแล้ว ป้ายมหาลัยจะทำใหญ่เลย เป็นของสามสาวเดือนปีสี่คณะ บริหาร
เศรษฐศาสตร์ แล้วก็ มนุษย์ศาสตร์”
“วิดวิ้วววว”
หนุ่มๆก็เฮกันใหญ่
“ส่วนธงมหาลัยก็คงจะต้องเป็นคนที่หล่อที่สุดในมหาลัย เต็งหนึ่งนะครับ”
“เฮ้ย ไม่เอา กูไม่อยากเดินคนเดียว”
เดินตามสามสาว แถมเดินหน้าสุด จะบ้าเรอะ เด่นชิบหาย
“เฮ้ย หล่อสุดแล้ว”
“กูไปถือบ้าถือบออะไรก็ได้ ไม่อยากเดินคนเดียวโว้ย”
“อะแฮ่มๆ… คือ ก็อยากให้ไปเดินกับเป็นเอกที่รักของมึงอยู่หรอกนะ แต่… ตำแหน่งเอกแม่งต้องใช้ผู้ชายตัวสูงๆ กูไม่ได้ว่ามึงเตี้ยนะ แต่มึงสูงไม่พอ…”
เงียบ…รังสีออร่าความโกรธปะทุจนทุกคนกลืนน้ำลายแม้แต่ประธานสภา…
“ไอ้สัส มึงว่ากูเตี้ยหรอหา !!!!!!!”
แทบถลาไปหน้าเวที แต่คนไวกว่าคือเป็นเอกที่หันหน้ายืนกางแขน ปุ้นจึงได้โอกาศกระชากผมยาวๆให้กลับมายืนที่เดิม
“พี่มึง ใจเย็น”
“กูวัดล่าสุด กูเตี้ยกว่าเอกแค่สามเซ็นต์นะโว้ย!!! สามเซ็นต์ !!!!”
ใครใช้ให้ไอ้เอกมันสูงไป 180 เป๊ะ แล้วเขาสูง 177 ล่ะวะ!!
“เอกต้องเป็นดรัมเมเยอร์ไง แล้วมึงหันไปดู เชอร์เบทกับเฌอแตมดิ สูงคนละ 185 ไอ้เอกมันเกือบหล่นมาตฐานแล้วนะโว้ย!!!”
คนโดนอ้างชื่ออีกสองคนเลิกคิ้วมองหน้ากัน
“มึงเอาส้นตีนไรคิดเนี่ยยยยยยยยยยย !!!”
“หนึ่ง…”
“อะไร”
เสียงอ่อนลงนิดหน่อย
“ไม่…”
“ไม่อะไร”
“ไม่น้อยใจสิ”
เต็งหนึ่งโวยวาย คือ เต็งหนึ่งน้อยใจ …. ตรรกะของเป็นเอก
“เออออ ไม่น้อยใจนะพี่มึง ถือธงก็หล่อ เด่นดี เขาไม่รู้ด้วยว่าเตี้ย”
“ไอ้เชี่ยปุ้น!!!!”
“ตกลงมึงถือธง จบ”
“เออก็ได้วะแม่ง!!! กูไปละสัส”
“เฮ้ยมาซ้อมด้วยทุกวันสี่โมงถึงหกโมง”
“เออ !!!”
คนน้อยใจกระแทกเท้าเดินออกไปจากห้อง นทีกับปุ้นยืนขำก๊าก ส่วนคนตรรกะน่ารักก็ได้แต่ถอนหายใจ …เต็งหนึ่งขี้น้อยใจจริงๆ
“เอาล่ะมาว่ากันต่อ ส่วนขบวนเราก็จะมีจำพวกชุดไทย ก็คงเป็นนทีใส่ชุดแบบโจงกระเบน ไม่ใส่เสื้อแต่ใส่พวกเครื่องประดับนั่งบนเสลี่ยงคู่กับดาวคณะ….”
“ทำไมกูต้องถอดเสื้อวะ”
“เพราะมึงเป็นนักมวยทีมชาติไงสัส!! พวกมึงนี่จะถามไรนักหนาหา !!!”
“กูพึ่งติดทีมชาติอาทิตย์ก่อนมึงรู้ได้ไงเนี่ยไอ้ประธาน มึงขี้เสือกชิบหายเลยว่ะ”
บ่นแล้วจะเดินออกจากห้องไปอีกคน
“เดี๋ยว มึงไปไม่ได้”
“แล้วทำไมพี่หนึ่งไปได้?”
“มึงต้องวัดตัวโว้ย ตัดชุดอ่ะตัดชุด กลับมา !!!”
เดาะลิ้นก่อนจะจิ๊ปากด้วยความไม่พอใจแต่ก็กลับมาที่เดิม
“โอ้ยนี่พวกมึงทำกูปวดหัว จับปูใส่กระด้งรึไงวะ!!! เอาพวกมึงก่อนเลยจะได้ไปไหนก็ไป เป็นเอก เชอร์เบท เฌอแตม เตโช แล้วก็ชาร์ลเลอร์ ชื่อใครวะ?”
“กูเอง นายชาร์ลเลอร์ …. ญาติพวกไอ้สองเชอร์นั่นไง”
“มึงเนี่ยนะปุ้น”
“เออน่า หน้ากูเหมือนคนเกิดมาชื่อปุ้นเลยรึไง เร็วๆกูรีบ!!!”
“พวกมึงห้าคน นำขบวนหน้าสุด เดินนำวงโยเลย เป็นดรัมเมเยอร์ ธีมจุฑาเทพ !!!”
“กูลาออก”
“เชอร์ไม่ได้ดิวะ อาจารย์เค้ารีเควสมึง กูก็ต้องทำตาม”
“กูขี้เกียจมัดผม”
คนผมยาวถึงขอบกางเกงทำหน้าเซ็ง
“เรื่องมาก”
เสียงคนหน้าเหมือนกัน แต่อีกคนผมสั้นและไม่มีไรหนวดจางๆเหนือริมฝีปากพูดลอยๆ….แต่ดังทั่วห้อง
“มึงไม่เรื่องมากก็ทำไปคนเดียว”
ฝาแฝด…คนละขั้ว
“เออน่า พวกมึงทั้งคู่ต้องทำ เฌอแตมมึงด้วย ถึงมึงจะเรียนหมอแต่…โอเคนะคณะแพทย์ส่งมึงมา เพราะมึงเป็นเดือนคณะ คู่กับน้องจอย น้องจอยไปใส่ชุดไทยคู่นทีนะครับ โอเค๊?”
“ทีกับพวกผู้ชายเรียกมึงเรียกกู … ทีกับสาวล่ะหูดำ แม่งประธานสภาเราหน้าหม้อจังวะ”
หันไปซุบซิบกับนทีแต่เสียงไม่เบา…
“ไอ้เชี่ยปุ้น!!!”
“เฮ้ยได้ยินด้วยหรอวะ”
เป็นเอกกลอกตาเดินออกมาเป็นคนที่สอง….ไปหาคนขี้น้อยใจดีกว่า
=============================================
เอ่ยถึงเฉยๆนะ เชอร์เบท กับ เฌอแตม ไม่ได้ตั้งใจจะบอกเลยนะว่าเป็นตัวละครเรื่องหน้า เปล่าเลยนะเปล่าาาาาาา 55555+
อยากให้เป็นเอกเมาบ่อยๆจุง - .-
ช่วงนี้จะอัพติดๆ เพราะเราจะดองงง เกษตรสอบกลางภาคค่ะ ฮือออ T____T
-
เป็นเอกกกกก เมาแล้วน่ารักอ่ะ :impress2: อยากเป็นปรสิตเกาะอยู่ขอบกางเกงใน :L3:
เต้งหนึ่งอย่าน้อยใจ เพราะส่วนสูงไม่เกี่ยวเมื่ออยู่แนวราบ ฮิ้วววววว :katai3:
ว่าแต่เป็นเอกยอมขึ้นรถพ่อแล้วหรอ?
-
เป็นเอกน่าร้ากกกก :ling1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
สนุกกกกก เค้ารักกกกกกเอกที่สุดเลยยยยย
น่ารัก ตอนเมารั่วนิดๆยั่วหน่อยๆก็ชอบ
แต่ชอบตอนอยู่กับพี่หนึ่งที่ซู๊ดดดด ฟินอ่าาา
เอาล่ะ รออ่านสองเชอร์ น่าจะแซ่บบบบ
-
แต่ละคนนี่ป่วนท่านประธานน่าดูเลยนะคะ :m20:
-
โอ๋ๆ เต็งหนึ่งสูงน้อยกว่าเป็นเอกแค่สามเซ็นต์เอง จัดอยู่ในระดับเดียวกันนั่นละ อย่าน้อยใจเลยนะ เอกกำลังจะไปง้อละ...
เป็นเอกน่ารักมากอ่ะ
-
งื้อ. ยอมใจเอกเลย น่ารักมากๆ
กลอกตาเป็นด้วย จริงดิ :hao4:
ขอบคุณค่ะ
-
อยากเห็นเป็นเอกตอนอ่อยเต็งหนึ่งยันฟ้าสรางจังงงงงงง :hao6:
-
คุณชายเป็นเอกของป้า เมาแล้วแรดนะจ๊ะ
เต็งหนึ่งหนูงอล น่าแกล้งโน๊ะ
ขอต้อนรับคู่ขัวญคู่ใหม่ เชอร์&เฌอ คริๆ น่ารัก
นทีคนดี ปุ้นคนกราก ฮ่าๆๆๆ
-
กรี๊ดกร๊าด!คนหล่อเต็มไปหมด >///<
-
เป็นเอกรีบไปง้อหนึ่งเลย
น้อยใจเรื่องความสูงไปแล้ว
เต็งหนึ่งใจเย็นนนนนนนน
-
ดูสดใสขึ้นน่ะเอก
-
ทำร้ายจิตใจหนึ่งทำไม หนึ่งไม่เตี้ยนะ แค่เป็นเอกสูงไปหน่อยเดียวเอง :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เป็นเอกเมาแล้วน่ารักมากเลย หนึ่งน้อยใจด้วย เอกกำลังไปง้อแหละ
มีเปิดตัวคู่ใหม่เรื่องต่อไปซะแล้ว คาเรกเตอร์ของตัวเอกน่าติดตามมาก รออ่านนะคะ
-
แอบสงสารหนึ่งน่ะ ในสายตาคนอื่นเมื่อรู้ว่าคบกะเป็นเอกคือจากหนุ่มหล่อมาดแมนกลายเป็นเคะน้อยขี้โวยวายเลยอ่ะ 5555
-
เอ่อ "ทั้งขัดทั้งกบ" นี่คือ ทั้งขบทั้งกัด รึเปล่าคะ =_=
ไม่เป็นไรนะหนึ่ง ความสูงยังไงก็ไม่มีผลในเรื่องตำแหน่งบนเตียง 55555555 พิสูจน์มาตั้งหลายครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ :haun4:
-
:mew1:
-
เป็นเอกน่ารัก :กอด1:
-
:laugh: ตามง้อคนขี้ใจน้อยหน่อยเร็ว นานๆหนึ่งจะเป็นสักที
-
นิยายของน้องแบมมีแต่คนหน้าตาดี น่าจับมาทำปั๋วทั้งนั้นเลย :hao6:
-
ชอบเป็นเอกตอนเมามว๊ากกกกกกกก แอบขำเป็นหนึ่ง โอ๋ๆๆไม่เตี้ยหรอกแต่ไม่สูงเท่าเพื่อน. 55555
-
เป็นเอกน่าร้ากกกกกกก :กอด1:
-
ตรรกกะเป็นเอกน่ารักจริงๆๆ
-
อย่าน้อยใจดิหนึ่งงงงงง เตี้ยกว่านิดเดียวเองงงง55555
-
ขอบคุณ :)
-
เป็นตอนเมาคือ ชอบอ่ะ!!! >\\\\\<
เต็งหนึ่งขี้น้อยใจนะเราอ่ะ
555555555
-
เรื่องนี้มีแต่ตัวละครหล่อ ๆ น่ะ จนสองหนุ่มกำลังเลือนหายไปกับรัศมีความหล่อของพาเหรดตัวละครที่ออกมาแหละ น้อยใจแทนเต็งหนึ่งน่ะ เตี้ยกว่าเขาสามเซ็นต์ไม่ต้องน้อยใจน่ะจ้ะ :mew4: รู้สึกหลัง ๆ ทั้งคู่มันเหมือนจะเลือน ๆ หาย ๆ ยังไงชอบกลน่ะ :hao5:
-
เต็งหนึ่งนายไม่เตี้ยน่ะ แค่สูงไม่พออออออออ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เรียวปากอุ่นทาบทับลงมาทันที สอดลิ้นร้อนเข้ามาดูดดึง [b]ทั้งขัดทั้งกบ[/b]แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมหยุด….ถอนหายใจแล้วจูบตอบอย่างช่วยไม่ได้
//เอ่อ ทั้งขบทั้งกัด หรือ ทั้งกัดทั้งขบ รึเปล่า?!?
-
ชอบเรื่องนี้นะ เเต่โฟกัสเรื่องหน้าด้วย
เดือนหมอกับถาปัต กรี๊ดกร๊าดด สูงๆทั้งนั้นเลย
-
โอ๋....หนึ่งไม่น้อยใจน้า :laugh:
-
สองเชอแบบกินกันเองป่ะเนี่ย
พี่หนึ่งแกขี้งอนจริงๆ
-
เรื่องส่วนสูงนี่สะเทือนใจมาก (T_T)
-
ตอนนี้น่ารักกกก :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
o13 o13 บรรยายความรู้สึกตอนนี้ไม่ถูก รู้แต่ว่ามีแต่ผช แซ่บๆๆๆๆ
ว่าแล้วก็แอบแวบตามไปกับเป็นเอกด้วยคน ฮี่ ๆๆ เผื่อเจอวิธีง้อคนขี้น้อยใจมาฟิน
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นและการแก้คำผิดค่ะ T^T รักนะ เลิ้ปยูว
-
:pig4:
-
โบกธงรอเป็น FC เรื่องหน้าเลยค่ะ 555 ชอบแฝดเป็นพิเศษ
ตอนนี้เบาๆดีจัง เรื่อยๆ อย่าเพิ่งมาม่านะคะ
-
เป็นเอกน่ารักขึ้นทุกวันเลย :กอด1:
ตอนเดินขบวนเนี่ยสาวๆ คงละลาย ละลานตา น้ำลายยายไหลย้อยแหงๆ
ขอให้สอบกลางภาคได้คะแนนเยอะๆ นะคะ สู้ สู้ :fire:
-
ไม่ร้องนะหนึ่ง...ไม่ร้อง :laugh: อยากเห็นเป็นเอกถือคฑา มันต้องแซ่บลืมแน่เลย :hao6:
-
สามเซ็น!!! สามเซ็น กร้ากกกกกกกก
ตอนเอกเมานี่ตู้หูวววววว์ ทูนหัวของน้องวงววงง
-
บ้าาาาาา สามเซ็นต์คิดไรมากวะ//ตบบ่า
ก็แค่สามเซ็นต์//ชูสามนิ้ว สามเซ็นต์ สามเซ็นต์ สามเซ็นต์.....
ขอคู่แฝดออกมาอีกนะคะ>__________<
-
เอาน่าถึงจะเตี้ยแต่ก็หล่อสุดนะ 55555
-
อย่าลืมไปตอบคำถามชิงรางวัลในเพจแบมนะค้า <3 <3
-
ตอนที่ 20
ซ้อมถือธงเสร็จตอนหกโมงก็ต้องบิดมอไซต์ไปทำฟอมูล่าต่อ จริงๆแค่ถือธงไม่ได้เยอะเหมือนพวกดรัมเมเยอร์ทำให้ซ้อมแค่ครั้งสองครั้งก็เสร็จ แต่นานตรงที่ซ้อมกับขบวนใหญ่มากกว่า
สุดท้ายคนที่โวยวายก็ไม่ได้สิทธิพิเศษสักคน ยกเว้นเชอร์เบทที่ไม่ต้องรวบผมก็ได้เพราะเป็นจุดขายของผู้ชายที่ติดโพลใหม่ล่าสุดของมหาลัย ‘หนุ่มเซอร์อันดับ 1’
“เอก…ซ้อมต่อหรอ”
เก็บธงเรียบร้อยก็เดินมาถาม….คนควงคทาหันมาพยักหน้าให้
“เหมือนตอนนั้นเลยดิ….”
คนฟังกระพริบตา ก่อนจะพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มจางๆ…
“สี่โมงเหมือนกัน…แต่เป็นสนามฟุตบอลไม่ใช่ในห้องประชุม”
หัวเราะเบาๆ
“กี่ปีแล้ววะ”
“ห้า”
“เอามาลองหน่อยดิ ไม่รู้จำได้หรือเปล่า”
รับคทามาทดลองควง….
“เกือบจำไม่ได้”
……เรื่องวันวาน
….กับการพบกันครั้งแรก
….สนามฟุตบอล
…..ดรัมเมเยอร์สีฟ้า
….กับดรัมเมเยอร์สีแดง
‘โยนแบบนี้ดิวะ เนี่ยโยนให้ตรงๆ แขนมึงต้องตึงหน่อย’
ผู้ชายหัวเกรียนเพราะเรียน ร.ด. ขยับมือให้เด็กผมรองทรงสูงหน้านิ่งดูเป็นตัวอย่าง เพราะสีฟ้าเลือกดรัมช้าก็เลยมาซ้อมช้าไปหลายวัน ดรัมอีกสี่สีที่เหลือก็มีแต่ผู้หญิง เขินกันหมดที่จะต้องมาสอนเด็กหน้าหล่อจากสีฟ้า ภาระเลยตกมาที่ดรัมเมเยอร์สีแดง ผู้ชายคนเดียว…
ปั้ก!
‘เฮ้ย ให้โยนขึ้นฟ้าแล้วรับ ไม่ใช่โยนใส่หัวกู’
ถลึงตาใส่ แต่ปฏิกิริยาตอบรับแค่เป็นหน้าที่ยังนิ่งเหมือนเดิม
‘ขอโทษครับ’
ชัดเจน ไม่มีกั๊ก …วัยนี้ปกติไม่ค่อยขอโทษกันง่ายๆแต่ไอ้เด็กตัวซีดที่เตี้ยกว่าหนึ่งฝ่ามือกลับทำเอาไปไม่ถูก แถมยังเดินไปหยิบคทามา
ควงมาโยนมั่วตั้วตามประสา
โกรธไม่ลง…
เลยต้องสอนมันต่อ หลายวันเข้าก็ทำได้ในที่สุด
‘อะไรวะ’
วันสุดท้ายมือซีดมันส่งซองสีขาวให้
‘เปิดดิ’
ยักคิ้วกวนกลับมาซะด้วย …. มันเป็นคนพูดน้อยแต่มีเล่นหูเล่นตาบ้างตามประสา
เปิดซองมาก็เจอบัตรสมาชิกสารพัดร้านเป็นสิบๆ
‘ให้กูทำไม’
‘ขอบคุณ’
‘แค่ซ้อมให้ เปลืองเปล่าๆ พ่อมึงผลิตเงินได้หรอวะ ไร้สาระชิบหาย มึงดูถูกน้ำใจกูหรอ’
โกรธจนกระชากคอเสื้อมันเข้าหาแล้วต่อยเข้าไปที่หน้านิ่งๆหนึ่งหมัด…
‘นายเต็งหนึ่ง !!!!!!!!!!!!!!!’
อาจารย์เดินผ่านมาพอดี…
เด็กหัวเกรียนหน้าดุกับเด็กตัวซีดแก้มช้ำนั่งตรงข้ามกันพอดีที่ห้องประชุมเล็ก….มีผู้อำนวยการกุมขมับอยู่หัวโต๊ะเพราะคนมีเรื่องกันดันเป็นคนไม่ธรรมดากันทั้งคู่
โทรเรียกผู้ปกครองมากันทั้งสองฝ่าย เพราะถามแล้วไม่ตอบทั้งคู่ คนโดนต่อยก็ไม่พูดสักคำ คนไปต่อยเขาก็เอาแต่ทำตาวาวโรจน์โหดเกินวัย
‘ผู้ปกครองเต็งหนึ่งมาแล้วค่ะ ผอ.’
ผู้ชายร่างสูงผมยาวประบ่าสีดำสนิทมัดเป็นจุกเล็กๆเดินเข้ามานั่งลงข้างลูกชายตัวเอง
‘สวัสดีครับคุณธารธารา’
‘สวัสดีครับ ผอ. ไงไอ้เสือไปต่อยรุ่นน้องหรอ’
ลูกมีเรื่องแต่ยังยิ้มระรื่น
‘ครับ’
‘เฮ้อ….ทำไมลูกมึงต้องต่อยลูกกูด้วยวะ’
เสียงคนมาใหม่ทำเอาคนมาก่อนเลิกคิ้ว ก่อนจะหัวเราะลั่นเมื่อผู้ปกครองอีกฝ่ายเป็นชายผิวซีด ในชุดสูทสีน้ำเทายิ้มอ่อนเดินมานั่งตรงข้าม
‘ที่แท้ก็คนกันเอง ลูกมึงโตเร็วนี่’
‘หึ … ไงเอก โดนต่อยได้ไงล่ะเนี่ย …หน้าช้ำหมด เอาน่าชีวิตลูกผู้ชายต้องมีต่อยตีกันบ้างไม่งั้นน่าเบื่อตาย ผอ.ครับ ผมไม่ติดใจอะไร เอกล่ะว่าไง’
ส่ายหัว…
‘มึงล่ะลูกรัก’
ธารธาราหันไปถามลูกชายที่ยังตาวาวโรจน์
‘ต้องขอโทษผมมาก่อน’
‘ไปต่อยเขาจะยังให้เขาขอโทษอีก’
‘นั่นสิ เอกไปทำไรให้เราล่ะ?’
‘ให้มันต่อยผมยังดีซะกว่า เพราะเจ็บตัวแปปเดียวก็หาย แต่เจ็บใจมันไม่มีวันหาย ผมไม่ได้อยากจะก้าวร้าวแต่มันดูถูกน้ำใจผม’
‘ผมเปล่า หรือถ้าทำ … ก็ไม่ได้ตั้งใจแบบนั้นครับพ่อ’
ผู้ใหญ่มองหน้ากันก่อนจะบอกให้เด็กๆเล่า
‘นี่ฝาแฝดมึงหรอธาร?’
‘ลูกในไส้ของแท้เลยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ แต่ลูกมึงไม่เหมือนมึงเท่าไหร่นะอัคร’
‘เขาได้แม่มา….เอาล่ะ เอกขอโทษพี่เขาซะ รู้ใช่มั้ยว่าพี่เขาโกรธเพราะอะไร คราวหลังลูกต้องไม่ทำอีก’
‘ขอโทษครับ’
‘โอเคยังไอ้เสือน้อย’
‘ครับพ่อ ผมไม่ติดใจแล้ว’
‘เอาล่ะในเมื่อโกรธกันก็ต้องมีแผนกระชับมิตร’
‘แบบรุ่นเราน่ะหรอ’
เอกอัคราหัวเราะเบาๆ
‘เออสิวะ ผิดที่มึงมัวแต่หวงลูกไม่ยอมพามาแนะนำบ้าง พอโตหน่อยตัดขาดเพื่อนฝูง ลูกมันเลยไม่รู้จักกันซะงั้น’
‘ตอนเด็กๆก็วิ่งเล่นด้วยกันอยู่แท้ๆ เอาล่ะว่าไงก็ว่างั้น’
เด็กสองคนประสานสายตากันด้วยความไม่เข้าใจ
‘ทะเลาะกันก็ต้องอยู่ด้วยกันจนกว่าจะดีกัน!!!’
และแล้วยอาทิตย์แรก…นายเต็งหนึ่งก็ต้องลากกระเป๋าเข้าไปอยู่ในคฤหาสนฤนาฏกับเด็กชายเป็นเอก สลับกับที่เด็กชายเป็นเอกต้องลากกระเป๋าไปอยู่เพนเฮาส์หรูของบ้านชวนันท์อาทิตย์ต่อมา
เพราะไม่เคยมีน้อง…เต็งหนึ่งที่ไม่รู้ว่าลดทิฐิไปตอนไหนคอยแต่จะพาเด็กผู้ชายตัวเตี้ยกว่าไปด้วยเสมอ สอนทำนั่นทำนี่ อยู่กันจนรู้ว่าน้องชายคนนี้ชอบกินเค้ก
เพราะเป็นลูกคนเดียว…การมีพี่เป็นผู้นำสอนทำหลายๆเรื่องก็เปิดโลกทัศน์ของคุณชายเป็นเอกที่วันๆมีแต่เล่นเปียโนกับคุณแม่ ดื่มน้ำชายามบ่ายกับคุณพ่อให้ได้ทำอะไรสนุกๆ อย่างการฟันดาบ หรือเรียนศิลปะการต่อสู้…แม้จะไม่เอาอ่าวจนสุดท้ายก็เลิกสอนกลายเป็นไปนั่งดูคนพี่ซ้อม…
คนพี่ก็ยอมสละเวลามานั่งรอคนน้องซ้อมเปียโน…
รู้อีกที….ก็เผลอจูบคนน้องไปซะแล้ว…เพราะทนเสียงหัวใจตัวเองเต้นเป็นกลองรัวไม่ไหว….
คนน้องกระพริบตาปริบๆก่อนจะทำตัวเหมือนเดิ เหมือนไม่เคยมีจูบนั้น….จนคนพี่ใจแป้วเพราะคิดว่าคนน้องไม่ได้คิดตรงกัน….เปล่า…น้องเขินจนทำตัวไม่ถูก…เลยได้แต่ตีเนียนทำตัวเหมือนเดิม
แต่บ่อยเข้า….ก็อยากจูบอีก….หลายครั้ง…หลายครา ….จากจูบไม่เป็นก็จูบจนเชี่ยวชาญ….จนทนไม่ไหวที่อีกฝ่ายดูจะไม่มีการตอบรับอะไรเลยนอกจากยอมให้จูบ
‘เอก…คบกันมั้ย’
พูดไปในที่สุดในห้องซ้อมเปียโน….
มือเรียวชะงัก
‘กูจริงจังนะ กูชอบมึง….คบกันปะ’
ไม่ตอบ….แต่พยักหน้า ก่อนจะเริ่มเล่นเปียโนต่อ…. เล่นทั้งๆที่มือสั่นจนโดนมือหนาดึงมือไปกุมไว้แทน
‘ขอจูบอีกนะ…’
พลั่ก!!!!!!
คนเป็นลูกกลืนน้ำลายเอื้อกที่คุณเอกอัครมาดเนี้ยบในชุดสูทสตั้นหมัดหนักๆปะทะแก้มซ้ายของคุณธารธาราจนหัน แต่ตัวบางกว่าเลยไม่แรงพอให้ล้มลงไปกองกับพื้น
‘มึง!!! โอ้ยยยยยยยยยย แล้วไปจีบกันตอนไหนวะหา !!!! ลูกมึงจีบลูกกูตอนไหน แล้วทำไมมึงไม่แยก!!!!’
‘ซี้ด..กูก็พึ่งรู้ตอนมันพากันมาบอกนี่แหละ’
‘แม่งเอ้ยมึงยอมได้ไง มึงยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดอีกรอบได้ไงวะ!!! รอบเดียวไม่พอหรอ’
‘กูก็นึกว่ามิตรภาพลูกผู้ชาย แม่งเจ็บชิบหาย มึงไม่คิดว่าลูกมึงจีบลูกกูก่อนบ้างรึไง!!’
‘เอก บอกพ่อ!! ใครจีบใคร’
‘ผมจีบน้องก่อนครับ’
พลั่ก!!!
โดนไปอีกหมัด
แต่คนโดนกลับเป็นคนที่เงียบมาตลอดแต่เอาตัวเข้าไปกันไว้…
‘พ่อ อย่าทำหนึ่ง’
เสียงเรียบ…แม้จะลงไปกองกับพื้นแล้ว แต่ก็ลุกขึ้นมาบังอีกคนไว้
‘อาอัครต่อยผมก็ได้ครับ เอกหลบไปเลยมึง’
‘หนึ่ง…อย่าดื้อ!!!’
คนน้องกระแทกเสียง
‘มึงจะมาปกป้องกูทำไม กูแมนพอ หลบสิวะ’
ดันออก…แต่อีกฝ่ายก็ขืนตัวไว้ กลายเป็นยื้อกันไปมาจนผู้ใหญ่ปรอทแตกอีกรอบ
‘โธ่เว่ย!!! เรื่องบ้าไรวะเนี่ย’
เพล้ง….แจกินคริสตัลบนโต๊ะถูกปัดหล่น
หัวเสีย…
‘เอาน่า เด็กมันแค่รักกัน ไม่ได้ทำอะไรผิด อย่างอแงนะอัคกี้…’
‘ไปไกลๆกูเลยไอ้ธาร’
กลอกตาก่อนจะเดินหนี
‘อาจจะดีกว่าตอนนั้นก็ได้ ให้โอกาสเด็กมันหน่อย….อย่าให้มันซ้ำรอยตอนนั้น’
‘มันไม่ง่ายนะไอ้สัส กูมีลูกคนเดียว น้องกูก็ไม่มีสักคน!! แล้วมึงยังจะให้ตระกูลกูจบที่ตรงนี้รึไงวะ!!!’
‘เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีกว้างไกล มามะใจเย็นๆ เดี๋ยวกูพูดให้ฟังนะอัคกี้’
‘แล้วจะมาเดินชิดกูทำไมเนี่ย…ปล่อยดิ๊สัส’
…ภาพสุดท้ายที่เด็กสองคนเห็นคือ ‘อัคกี้’ ถูกโอบเอวเดินออกไปจากห้องรับแขก….
‘มึงจะเข้ามาบังทำไมเนี่ย ถูกต่อยแค่นี้กูไม่ตายหรอก’
ลูบแก้มขาวที่แดงช้ำจนน่ากลัว
‘ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง’
‘ขอบคุณนะ’
พยักหน้า…
ปากอุ่นจูบลงแผ่วเบาที่แก้มช้ำ…ก่อนจะไล่มาที่ปลายคาง….และจรดลงที่ริมฝีปากบาง….
เป็นครั้งแรก…ที่น้องน้อยตัวเตี้ยกว่าหนึ่งฝ่ามือ ดูจะสูงขึ้นมาอีกแล้ว….
‘สูงขึ้นรึเปล่า?’
‘มั้ง…ไม่รู้สิไม่ได้สังเกต’
พยักหน้าหงึกๆ… ไม่ได้คิดอะไร….จนสุดท้ายก็ด่าตัวเองมาจนถึงทุกวันนี้ ถ้าคิดเร็วกว่านี้ก็คงดี
เต็งหนึ่งปี 1 …. เป็นเอก ม.6 กับการวัดส่วนสูง…
‘เอก มึงสูงเท่าไหร่วะ กูสูง 175’
‘…. 176’
‘………………’
หนึ่งเซ็นเองไม่เป็นไร….
เต็งหนึ่งปี 2 …. เป็นเอกปี1 กับการวัดส่วนสูง…
‘เอก ปีนี้สูงเท่าไหร่ละ?’
‘178’
มองใบตรวจสุขภาพในมือ…. 176.5
เริ่มกลืนน้ำลาย…
เต็งหนึ่งปี3 …. เป็นเอกปี2 กับการวัดส่วนสูง…
‘เอกมึงหยุดสูงยังวะ’
‘180’
………
‘หนึ่ง!’
เป็นเอกรีบเข้าไปห้ามคนที่กำลังเอาหัวโขกกำแพงด้วยความไม่เข้าใจ
=====================================================
ย้อนอดีตกันเรียบร้อยนะคะ <3 เป็นเอกไม่ได้มาดนิ่งพูดน้อยมาแต่แรกนะคะ 5555 แต่ถ้าเทียบกับคนอื่น เออก็น้อยอยู่ดี แต่เมื่ก่อนพี่แกมีโมเม้นยักคิ้วหลิ่วตานะเออ
ขอลา 1 วีคไปสอบค่า ตอนหน้ามาเริ่มต้มมาม่ากัน อิอิ
ปล. อย่าลืมมาเล่นเกมส์ชิงรางวัลที่แฟนเพจแบมกันนะคะ จุ้บๆ
-
ที่มาของเต็งหนึ่งเป็นเอกตอนน ม.ปลาย
น่ารักอ่ะ แถมมีคู่ใหญ่มาให้ฟินอีก
-
ห๊าาาาาา จะมาม่าเหรอ... งั้นขออนุญาตพักก่อน #จะทนได้เหรอ
พอมาม่าเริ่มคลาย จิกลับมาใหม่ :sad4:
-
อ้ากกก หายไป1วีค รอจ้าา
โมเม้นพ่อก็มา
-
ไม่อยากกินมาม่าอ่ะ :katai1: รอได้จ้า สงสัยภาคพ่อจะไม่แฮ็ปปี้น่ะ :a5: มาภาคลูกก้อแฮ็ปปี้แล้วกัน :mew1:
-
ตอนนี้ น่ารัก มุ้งมิ้ง :katai2-1:
ตอนหน้า :a5:
มาม่า ขอเป็นรสหมูสับโรยพริกเล็กน้อย ไม่เอาต้มยำ ได้มั้ย :ling3:
-
โอ้ยยยย...สงสารหนึ่ง 5555 น้องน้อยตัวเล็กของหนึ่งกลายมาเป็นคุณชายมาดนิ่ง พี่ชายที่เคยปกป้องน้องเลยกลายเป็นตัวเล็กขี้ใจน้อย ชอบโวยวายแทน 5555
แบมจ๋า~~~~ หมอสั่งงดแป้งเพราะงั้นมาม่าอย่ามาเลยน่ะงื้ออออออ
-
ใครคู่ไหนไม่แฮปปี้ รุ่นพ่อมีเงื่อนงำอ่าาา
อยากอ่านรุ่นพ่ออออออ
เอกน่ารักแต่เด็ก พี่หนึ่งชะล่าใจเป็นไงล่า
จากสูงกว่าหนึ่งฝามือ เป็นเตี้ยกว่าสามเซน 5555
ขอมาม่าช้างน้อยน่าาาา o18
-
ไม่อยากกินมาม่าเลยยง่าาาาาา :ling1:
คู่รุ่นใหญ่ตั้ลล้าคค
-
ของผู้ใหญ่จบไม่แฮปปี้สินะ คุณอัคกี้ :o12:
สงสารหนึ่งจังค่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
สงสารคู่พ่อ ขอบคุณนะคะที่ทำให้เต็งหนึ่งและเป็นเอกเกิดมา :hao5:
-
5555 อิหนึ่งเตี้ยกว่า ถึงขั้นเอาหัวโขกกำแพงเลยทีเดียะ
-
โอ้ย น่ารัก
-
ไม่เป็นไรนะคะหนึ่ง สูงเท่าไหนเป็นเอกก็รักอยู่ดีนั่นล่ะ~~ :m3:
-
ย้อนความหลังไปเลยได้รู้อะไรดีดี เกี่ยวกับเอกอัครและธารธาราเลย มีฉากหวาน ซะด้วย
มาต่อไวไวนะคะ สู้ๆ ค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew1: ได้อ่านตอนเด็กของทั้งคู่ น่ารักกันจริง ๆ
-
รอเอกกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง
-
ไม่เป็นไรนะหนึ่งนะ. ความสูงไม่มีผลกระทบในแนวราบ. คู่พ่อคงไม่สมหวัง. มาสมหวังรุ่นลูกก็ยังดี. สงสารอัครไม่อยากให้ตายเลย. :hao5: อัครบอกไม่มีน้องแสดงว่าอาก็ไม่ใช่อาแท้ๆ. สิ. หวังฮุบสมบัติ. ห่วงเอกจัง. พอตอนใหม่มาทีไร. เสียวทุกทีกลัวเอกเป็นไรไป. ดูเธอบอบบางน่าทนุถนอมมาก
-
:laugh:คิดช้าเลยสูงไม่ทัน
-
สมัยยังเด็กๆน่ารักอ่ะ
-
ชอบโมเม้นคุณพ่อมากเลย
เสียดาย ไม่น่าตายเลย T_T
-
อย่าน้อยใจไปเลยหนึ่งแค่'เตี้ย'กว่าเอง คิๆ
-
:laugh: :laugh:
-
เคะสูงกว่าเมะสินะ ทำใจๆ ความสูงไม่มีผลในแนวราบค่ะ
-
มาม่าจะมาแล้ว :ling3:
-
ก็บอกแล้วว่า 32 เซ็นต์ไม่มีผลต่อแนวราบ
ยังยืนสบตากันได้จูบกันได้โดยที่ไม่ต้องเขย่ง
ตอนนี้นะจิ้นรุ่นพ่อกระจายเลยค่ะ
สงสัยรุ่นพ่อต้อง*หยุด* ก่อนที่จะพัฒนาไปไกลกว่านั้น
เรื่องที่พ่อเอกบอกว่าเอกเป็นลูกคนเดียวแล้วน้องพ่อก็ไม่มีนี่หมายถึงว่าน้องๆของพ่อยังไม่มีลูกกันหรือเปล่าเอ่ย?
ที่จริงก็มโนไปว่าอาๆของเอกเป็นอาคนละแม่กับพ่อเอกอะไรแบบนะ
เศร้าค่ะถ้าหากว่าะพ่อแม่เดียวกันแต่ฆ่าพี่น้องกันเอง
-
พี่หนึ่งไม่ต้องเสียใจความสูงไม่มีผลในแนวราบ :laugh:
-
อัคกี้คืออะไร โง้ววววว
ขำตอนท้ายเรื่องส่วนสูงด้วย 55555
สุดท้าย ไม่มาม่าได้ไหม ช่วงนี้รวยไม่กินมาม่านะ
-
ขอบคุณ :)
-
รักกกกกก :ling1:
-
ขอบคุณนะคะ คู่คุณพ่อน่ารักเวอร์ ชอบมากคุณพ่อมาแจมโมเม้นท์โอบเอวคือดีงามขอ เตรียมใจสำหรับมาม่าค่ะ กินมาม่าไม่ดีต่อสุขภาพใจ
-
ได้รู้ที่มาที่ไปของเด็กน้อย 2 คนนี่แล้ว แถมจิ้นเล็กๆ ของรุ่นพ่อที่ดปูเหม่อนมีซัมติงกันมาก่อนอีก :impress2:
ขอให้โชคดีในการสอบค่ะ
-
รักกันตั้งแต่รุ่นพ่อเลยมั้ง รีเควสตอนพิเศษอัคกี้
คู่ลูกมันแอบฮาตรงวัดส่วนสูงก่อนจบตอน
-
อดีตเค้าน่ารักกรุบกริบกันดีเนอะ ><
ว่างๆขอตอนพิเศษสมัยเค้าจีบกันด้วยนะค๊าาาาาา
อ่านถึงตอน "อัคกี้" นี่หลุดขำเลยอ่ะ กร๊ากๆๆๆๆ
-
อดีต อบอุ่นจัง แอบสงสัยนิดนึงพ่อเอกตายแล้วจริงๆ หรอ
-
ไม่อยากกินมาม่าาา ฮรือออออ
-
ต้มน้ำรอเลยค่า
-
น่ารักงะ
-
ไม่ร้องนะเอก น้องแค่สูงกว่านิ๊ดดดดเดียวเอก :hao7:
-
รุ่นใหญ่น่ารักกก
ตลกเต็งหนึ่ง 5555555555555
-
เรื่องตอนเด็กน่ารักมากอ่ะ แสดงว่ารุ่นใหญ่ก็เป็นเหมือนรุ่นลูกซินะ แต่มีปัญหาเลยแยกกัน น่าเสียดายจัง
เต็งหนึ่งรู้สึกช้าไปจริงเรื่องความสูง 555555
-
ได้รู้ที่มาที่ไปของเด็กน้อย 2 คนนี่แล้ว แถมจิ้นเล็กๆ ของรุ่นพ่อที่ดปูเหม่อนมีซัมติงกันมาก่อนอีก :impress2:
ขอให้โชคดีในการสอบค่ะ
-
โอ๋ๆๆๆๆๆๆ เต็งหนึ่งไม่เตี้ยนะไม่เตี้ย เอ๊ย ไม่ร้องนะไม่ร้อง
แฮร่ๆ ขอโทษนะเต็งหนึ่งป้าพิมย์ผิด
-
คู่พ่อคืออออออออะไรรรรรรร โอ้ยย
เชื้อพ่อมันแรงจริงๆ
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า ~
-
ที่แท้กามเทพก็เป็นพ่อๆ นี่เอง :katai2-1:
-
อัคกี้ 5555555555
ต้มมาม่าอัลไลลลล แง :ling1:
-
ฮ่าาาาาา ส่วนสูงเป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้ :katai5:
-
ตอนที่ 21
“เอก พักก่อน”
“เดี๋ยว”
“อย่าดื้อ”
“…”
“พักเดี๋ยวนี้”
“….”
“เฮ้อ….”
เดินเข้าไปเท้าโต๊ะกักคนที่นั่งอ่านหนังสือไว้ในอ้อมแขนแล้วก้มหน้าลงหอมหน้าผากเนียน
“หลบ”
“ไม่ กูจะกวนมึงไปแบบนี้แหละ”
หอมต่ออีกหลายที จากหน้าผากมาเป็นแก้ม… อีกฝ่ายหันหนีก็หันหน้าตาม
“เฮ้อ….”
ยอมวางปากกาเงยหน้าไปรับจูบเอาแต่ใจในที่สุด….
“หึหึ … ไปกินข้าวกัน”
“ก็ไปคนเดียว”
เสียงยังรำคาญแต่ก็ยอมลุก
“กินคนเดียวเหงา”
“ชวนเพื่อน”
“กินกับเพื่อนก็ไม่เหมือนกินกับมึง”
“ยังไง?”
“เพื่อนกับแฟนเหมือนกันตรงไหน?”
“ผู้ชาย…”
“สัส กวนตีนละ มานี่ มาหวีผมก่อน หัวฟู”
จูงมือเย็นจากห้องทำการบ้านมาที่ห้องนอน กดอีกคนนั่งลงหน้ากระจกหยิบหวีขึ้นมาหวีกลุ่มผมนิ่มช้าๆ
“เอก”
“หือ”
“ผมยาวแล้ว จะตัดปะ”
เป็นเอกไม่ชอบไว้ผมยาวเพราะรำคาญ ขนาดตอนนี้ก็ยาวแค่ตรงกลางที่เสยขึ้นเปิดหน้าจนหมดข้างๆก็เล็มซะสั้น
“อืม… ก็ได้”
“เปลี่ยนทรงดูมั้ย? แบบกูไง”
ตาสวยมองทรงผมอีกคนในกระจก ก็สังเกตมาสักพักว่าเต็งหนึ่งตัดผมใหม่แล้วดูดีกว่าเดิม
“ก็ได้”
สองร่างเดินเคียงกันออกจากร้านอาหารญี่ปุ่นมาที่ร้านตัดผมเจ้าประจำ
“ตัดไปนะ แมทโทรมา”
บอกอีกคนที่กำลังดูแบบผมแล้วเดินแยกออกมาคุยโทรศัพท์
“ว่าไงเพื่อน”
“มึงอยู่ไหนวะหนึ่ง”
“ห้าง ทำไมวะ”
“เฮ้อพอดีเลย กูฝากซื้อแผ่นเกมส์….. หน่อยดิ”
ชื่อเกมส์ใหม่ที่พึ่งออก
“เดี๋ยวนี้มึงเล่นเกมส์แนวนี้ด้วยหรอ กูเห็นปกติเล่นแต่เกมส์มือถือ”
“ให้ไอ้ปุ้น”
“ยังไงครับ ยังไง? มีให้ของขวัญกันด้วย? คบกันแล้วหรอ”
“สัสไม่ต้องแซว ไม่คบโว้ย กิ๊กเฉยๆ”
“เดี๋ยวกูซื้อไปให้ ให้ห่อด้วยเลยปะ ผูกโบว์อันเท่าควายอะไรงี้”
“ไอ้เหี้ย!”
ตัดสายไปอย่างรวมดเร็ว จะเดินกลับเข้าร้านคนในทีมฟุตบอลก็โทรมาถามเรื่องการแข่งนัดใหม่อีก…. กว่าจะได้กลับเข้าไปก็อีก
นาน…
เท้าชะงักเมื่อเจอคนตัดผมเสร็จนั่งรอ
“เอก….”
“….”
“มึง”
“….แปลกหรอ”
“…..ไม่… มันก็ดี”
ผมที่เคยยาวข้างหน้าเป็นตัววีถูกตั้นสั้นกลายเป็นหน้าม้าปัดปรกคิ้วเล็กน้อย ผมด้านหลังตัดให้เป็นทรงรับกับหัวทุยๆข้างเปิดหู…
แม่งน่ารักว่ะ
“ไปยัง?”
“ยังไม่เสร็จ”
“เหลือไรอ่ะ ก็ดีแล้วนี่”
“ทำสี”
“ห้ะ? เอาสีไร น้ำตาล?”
ไม่ตอบแค่ยกมือชี้ไปด้านหนึ่งของกำแพง เต็งหนึ่งหันไปมองก่อนจะเบิกตากว้าง
“สีเทา?”
“อือ”
“……….”
“เป็นไง?”
หลังทำเสร็จ…
“มึงห้ามออกจากบ้าน!!!!”
แต่สุดท้ายก็ต้องยอมให้ออกเพราะไอ้คนผมเทาดันมีสอบ จะไปส่งก็ไม่ได้เพราะตัวเองก็ติดเรียนเลยต้องยอมให้ไอ้คนเปลี่ยนทรงผมขี่บิ๊กไบท์ไปเรียนเหมือนเดิม
“กลางวันจะไปหา”
“อือ”
“รอกูที่คณะ เดี๋ยวไปกินข้าวด้วย”
“อือ”
ออกมาเรียนก่อนด้วยสภาพช้ำใจ เหมือนมีอะไรมาหน่วงไว้ในอก อยากจะกลับไปขังไอ้ซีดไว้ในห้องซะเหลือเกิน
“เป็นไรวะ ซึมๆ”
“อ่ะแผ่นเกมส์มึง … ไม่มีไรมาก เชี่ยเมื่อไหร่จะเที่ยง”
“พึ่งจะเข้าเรียนไอ้สัส”
แมททำหน้าเอือม
“สวัสดีเพื่อนๆ สก๊อตรูปหล่อพ่อรวยมาแล้ว”
“หายหน้านะมึงช่วงนี้”
“พวกมึงมันเข้าสมาคมมีคู่ ส่วนกูมันโดดเดี่ยวก็ต้องไปลัลล๊าสิวะ หึหึ รถพวกมึงไปถึงไหนละ?”
“ใกล้ละ”
“แล้วเชี่ยหนึ่งมึงเป็นอะไรครับ ทำหน้าเหมือนหมาหิว”
“แม่งงง หงิดโว้ย!!! กลางวันกูจะไปกินข้าวกับเมีย”
“จะไปก็ไปดิ ใครห้ามมึงครับเพื่อนนนนนนนนนนนน”
ฝรั่งเกาหัวด้วยความงง
“พวกมึงไม่เข้าใจ ….”
สองเพื่อนที่ไม่เข้าใจเลยได้แต่งงต่อไปพร้อมอดทนกับสภาวะเต็งหนึ่งขบกรามจนดังกร้อบตลอดคาบเช้า พอเที่ยงเท่านั้นก็รีบเผ่นออกไปด้วยความเร็วแสง
“หรือมันทะเลาะกับเมีย?”
ฝรั่งเปิดประเด็น
“ไม่รู้ดิ ดูรีบชิบ”
“งั้น… ไปเสือกกัน”
แขนยาวกอดรอบคอเพื่อนตัวเล็กแล้วลากกันไปที่รถฟีโน่….
เต็งหนึ่งชะงักเมื่อจอดรถหน้าตึกรัฐศาสตร์เพราะไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงมารวมตัวกัน ไม่ถึงขนาดมาเยอะแต่…มันเยอะกว่าปกติ แถมยังมีแถวสาวน้อยยืนถือมือถือกันยาวลงมา
ขมวดคิ้วก่อนจะเข้าขึ้นไปใต้ตึกที่พวกเป็นเอกชอบนั่งกันประจำ….
เสียงซุบซิบจากสาวๆในแถวพุ่งมาที่เขาเป็นตาเดียวจนรู้สึกขนลุก… บ้างก็ชี้มาแต่ยังไม่มีใครยอมออกนอกแถว มันต่ออะไร?
“ขออีกรูปนะคะๆๆๆ”
จนมาถึง…
สาวน้อยต้นแถวกำลังยื่นมือถือเซลฟี่กับผู้ชายผมสีเทาที่ยืนทำหน้ายากแต่ก็ยอมให้ถ่าย แม้คิ้วจะขมวด
“เอก”
เรียก… คนที่กำลังมองกล้องหันมา…
“หนึ่ง…”
เสียงเหนื่อย…พร้อมสีหน้าขอความช่วยเหลือ
“ขอโทษนะครับ ขอตัวแฟนพี่ไปก่อนนะ”
เดินเข้าไปดึงแขนซีดให้ออกมา แต่ปรากฏสาวๆที่ต่อแถววิ่งมาล้อมแทน
“เอ่อ น้องครับพี่ขอตัวก่อนนะต้องพาเอกไปกินข้าว”
“ขอรูปคู่ก่อนนะคะ นะคะแปปเดียวนะพี่หนึ่งนะ”
“เอ่อ…”
เริ่มเขินเมื่อเจอสายตาอ้อนจากรอบทิศจนทำอะไรไม่ถูก
“1 นาที”
เสียงเรียบจากคนข้างกาย ก่อนจะยกแขนขึ้นโอบไหล่คนใส่ช็อป
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด มีโอบบบบ”
กล้องถ่ายรัวๆจนทำหน้าไม่ถูก
“ขอตัวครับ”
เสียงเรียบดังขึ้นอีกรอบก่อนจะลากแขนหนาให้เดินตามออกมา ขายาวใต้กางเกงสแลคเรียบร้อยเพราะมีสอบเดินลงบันไดนำไป
จนถึงรถเวสป้าสีสนิมที่จอดเทียบตึก
“รอไร?”
หันกลับมามองคนที่ยังยืนงง
“ห้ะ ไปๆๆ”
เดินไปคร่อมเวสป้าสตาร์ทรถพาคนที่ดูเหมือนจะ ‘หงุดหงิด’ ออกมา
ร้านอาหารย่านห่างไกลมหาลัย
“เอก.. เป็นไร?”
“ชอบหรอ”
“ชอบไร?”
“โดนจับ”
งง
“อะไรวะ ใครจับไร?”
“เมื่อกี๊”
ชี้ไปที่แขน
“หือ?”
กลอกตาแล้วถอนหายใจก่อนหันหน้าไปทางอื่น
“ไม่รู้ดิ คนมันเยอะ มีคนจับแขนกูหรอ?”
พยักหน้าแต่ยังไม่หันกลับมา
“อ้อ…”
ยกยิ้มก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งข้างคน ‘หึง’
“ไม่ได้ใส่ใจเลย มัวแต่หึงคนผมเทาๆ ไปยืนถ่ายรูปกับสาวตอนกูไม่อยู่ซะอย่างงั้น”
“ก็…”
หันมาจะแก้ตัวแต่เจอมือหนายกปิดปาก
“นอกใจกูไปหาผู้หญิงเป็นสิบ ยังจะแก้ตัวอีก”
หันหน้าหนีมือจะแก้ตัวมือหนาก็ยังตามมาปิดอยู่ดี
“เนี่ยละน้า… กูมันก็แค่ของเล่น”
“เดี๋ยว…”
“ได้กูแล้วก็ทิ้ง”
“หนึ่ง….”
“เฮ้อ… กูมันคนน่าสงสาร โอ้ย!! กัดมือกูทำไมเนี่ย!!”
“พูดมาก”
“เดี๋ยวปั๊ดกัดคืนเลย!!”
ถลึงตาใส่… แต่คนโดนขู่กับยื่นหน้ามาใกล้
“…”
“ถ้าไม่ใช่ร้านอาหารนะมึง… ไม่ได้ลุกจากเตียงแน่”
กระซิบกวนก่อนจะแกล้งโอดครวญเมื่อโดนชกมาแรงๆที่แผ่นอก
“เมียต่อยเค้าว่าเมียรัก อั่ก… ชักจะรักกูมากไปละ พอ!!!”
แชะ… คนถ่ายลดกล้องลงมองรูปของทั้งสองคนที่ชัดทั้งท่าทางและสีหน้าก่อนจะส่งเข้ามือถือเพื่อส่งให้นายจ้าง…เหมือนที่ทำมาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา
=================
เพราะคิดถึงจึงมาอัพ ... หนังสือไม่ยอมอ่าน มาอัพนิยาย 5555
มีคำถาม : ชอบมาม่ารสอะไรคะ ? อิอิ
หลังจากคิดไปคิดมา คอนเซปเป็นเอกต้องหน้าแบบนี้ค่ะ ผมทรงใหม่ก็แบบนี้เลย >0<
(http://i.imgur.com/IcVFHcT.jpg)
เวลาทำหน้าไม่พอใจใส่เต็งหนึ่ง อย่างเง้เลยขอบอกกกก
model : เซฮุน exo จ้ะ :katai2-1:
-
:pig4:
-
น่าร้ากกกกกก~ โอ้ยหลง หนังสงหนังสือไม่ิ่ได้อ่านละ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตัลลักกกกกกกก ไม่เอามาม่าได้ไหม?55555555 เซฮุนนน :katai2-1:
-
มาม่ารสน้ำผึ้งค่ะ ถึงจะมีอุปสรรคแต่เราก็ยังรักกันหวานหยด :katai2-1:
-
:-[. น่ารักมากๆๆๆๆๆ
เปลี่ยนสีผมด่วน หึงจนจะแย่ละ
ไม่ชอบมาม่าค่ะ กินเส้นละอ้วน
-
มาม่ารสน้ำผึ้งค่ะ ถึงจะมีอุปสรรคแต่เราก็ยังรักกันหวานหยด :katai2-1:
ชอบเม้นนี้ 5555 แต่น้ำผึ้ง ... ไม่น่าได้นะคะ 55555
-
น่ารักมาก เต็งหนึ่งคนขี้หึง :o8:
-
ชอบรสหมูสับไม่ใส่พริกค่ะ :katai3:
-
กรี๊ดดดด!!!ยอมใจน้องเอก...ปกติก้อหลงอยู่แล้ว เปลี่ยนทรงผมใหม่ น่ารักบ้านพังขนาดนี้ พี่นี่เหมือนโดนน็อค ตายสิคะ รออะไรอยู่ :m25:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ต้องหึงเเรงจริงๆ
-
น้องเอกลุคนี้น่าร้ากกกกกกกกมากกกกกกกกก :mew1:
-
เอารสยำยำช้างน้อยก็พอ ห่อเล็กๆพอกรุบกริบ
เอกน่ารักขึ้นขนาดนี้ พี่หนึ่งหึงหนักแน่ๆ
อิคนตามถ่ายเนี่ยยังไง เดี๋ยวแม่จับทุ่มเลยนิ
อย่ามายุ่งกับเอกกับหนึ่งน่ะ!!!!!!!
-
เอาต้มยำรสอ่อนๆพอค่ะ
-
เอามาม่าห่อสีเงินที่ห่อละบาทอ่ะ
เล็กๆแต่อร่อยไม่เอาเยอะนะ
เขาชอบโมเดลตัวที่สุดเลยติ่งน้องนิดๆ
-
น่ารัก กรุบกริบมาทั้งตอน มาสะดุดเอาตอนจบนี่แหละ เฮ้อออ
ส่วนมาม่า ขอเป็นยำยำช้างน้อยรสข้าวโพดนะคะ หอม อร่อย อิอิ
-
เริ่มจะรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดแล้วใช่ไหมคะเต็งหนึ่งที่แนะนำให้เป็นเอกเข้าร้านทำผม จัดเต็มเลยเป็นไงล่ะ~ :laugh:
-
ตัดผมอย่างในรูป น่ารักมากจ้าน้องเอก ถึงว่าสาวๆ ได้ต่อแถวถ่ายรูป
-
หนึ่งหึงได้น่าอัดมาก
-
+1 ให้กับความน่ารัก...
-
ให้มันเป็นสีชมพู โอ๊ย หึงกันไปมา
-
ขี้หึงทั้งคู่เลย น่ารักอ่า
-
มาม่า เอารสกลมกล่อมนะ
-
มีผลัดกันหึงซะด้วย น่ารักมากอ่ะ ว่าแต่ไอ้สายสืบเนี่ยยังไม่เลิกตามอยู่ได้
-
เอกน่ารักจนละลายอ่ะะะะะะะะะ
ขอเป็นมาม่ารสเย็นตาโฟได้ป่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
มาม่าชูรสเยอะไม่ดีต่อสุขภาพนะ ของหวานดีกว่าสดชื่นกว่าเยอะ
-
เอกน่ารักกกกก :hao6:
ไอ่คนแอบถ่ายเดี๋ยวเจอ :z6:
-
ขี้หึงพอกัน ถถถถถถ
-
เป็นเอกน่ารักโคตรรรรรรรร :m3:
ชอบโมเม้นที่อยู่กะเต็งหนึ่งที่สุด :m1:
ไม่เอามาม่าเยอะนะคะ เพราะในชีวิตจริงก็กินอิ่มจนอืดมาพอแล้ว 555555 :laugh3:
-
เอามาม่ารสเย็นตาโฟ สีชมพูวิ้งวิ้ง :hao6:
-
เจ้านายที่ว่านี้ใครรรรรรรรรรรร :a5: :a5: :a5: :a5: o22 o22 o22 o22
-
น่ารักกกกก 555 เอกสูงขึ้นเรื่อยๆ ส่วนหนึ่ง... :hao7:
-
หนึ่งเครียดปายยยยยยยย
เอกหล่อขึ้นขนาดนี้ 555555
-
อูยยยยยยยยย หึงกันแบบนี้ คนอ่านฟินเฟร่ออออออ
ว่าแต่มาม่านี่มีวิธีกินแบบไม่ลวกน้ำอยู่นะ ขยำๆกินดิบๆ ก็อร่อยไม่ต้องต้มให้อืดประหยัดพลังงานด้วยนะเออ
-
ขอบคุณ :)
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คือดีอ่ะ...เป็นเอกทำผมใหม่หนึ่งก็หวงขึ้นเป็นล้านเท่าแน่ๆ
-
ขอเป็นมาม่าเผ็ดน้อยได้มั้ยคะ 55555555555
น่ารักทั้งคู่เลยยยย :-[ :-[ :-[
-
น่ารักจังคู่นี้ 5555
ปล.เค้าไม่ชอบมาม่าอ่ะ ช่วงนี้ตัวบวมต้องลดแป้งอ่ะ อิอิ
-
ไม่ชอบกินมาม่า มันไม่ดีต่อสุขภาพ
-
ม่ายอาวมาม่า เค้ากลัววววววว :ling3:
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้า
-
:กอด1:
-
สงสารเป็นเอก สมบัตินี่ทำคนแสดงนิสัยจริงๆกันเยอะจริง.. จะมาระรานอะไรกันนักหนา :ling2:
-
ตอนที่ 22 (ครึ่งแรก)
“เอก เอาข้าวอะไร?”
วันนี้วันงานมหาลัยหลังจากเดินพาเหรดเสร็จทางสภานิสิตเลยแจกข้าวฟรีคนละกล่อง
“…”
เดินเข้ามาเอาคางเกยไหล่กว้าง
“มีกะเพราะหมูสับ หมูกระเทียม แล้วก็ข้าวผัดหมู”
“ปลา”
“มีแต่หมู”
“ปลา…”
“ไว้ตอนเย็นจะพาไปกิน แต่ตอนนี้เอาหมูอะไร?”
“ปรากฏว่าเป็นหมูกระเทียม”
“….”
“….”
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกก นี่มุกมึงหรอเอก เฮ้ยอย่าพึ่งเดินหนี กลับมาก่อน”
รีบดึงแขนคนเขินเพราะเล่นมุกแป้ก
“โอ๋… ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“สัส…”
คำด่า มาพร้อมกำปั้นหนักๆ
“ไม่งอนนะ หึหึ พัฒนานะเรามียิงมุก”
“หนึ่ง…”
เริ่มไม่พอใจเพราะถูกแซว
“ป่ะ ไปกินปลา เอ้ยหมูกัน สัส…ทุบแรงไปละ”
มือหนาถึงข้าวสองกล่องเดินนำเป็นเอกไปนั่งรวมกับบรรดาดรัมเมเยอร์และเจ้าชายย้อนยุคกับอีกหนึ่งเด็กติดเกมส์
“ว่าไงเจ้าชายสีเทา”
นทียักคิ้วกวนใส่เพื่อน
“อะไร”
“นี่ไงมาดูเลย สารพัดเพจมหาลัยพากันอัพรูปมึงพร้อมแคปชั่นเจ้าชายสีเทากันหมดแล้วเอก นี่มันงานเปิดตัวมึงหรอเพื่อน?”
รับมือถือมาดูเพจ ‘First Love’ ที่มีรูปตัวเองกำลังควงคทาพร้อมแคปชั่น ‘เจ้าชายสีเทา’ เลื่อนไปดูรูปต่อไปก็เป็นรูปเต็งหนึ่งคิ้วขมวดเชิด
หน้าถือธง ‘เจ้าชายสีดำ’
“เชยสัส”
‘เจ้าชายสีดำ’ สบถก่อนจะวางกล่องข้าวลงตรงหน้า ‘เจ้าชายสีเทา’ ที่แค่กลอกตาคืนมือถือให้เพื่อนแล้วกินข้าว
“แมท มึงไม่อยากรู้บ้างหรอว่ากูได้เป็นเจ้าชายรึเปล่า”
คนอยากมีบท…
“….แดกข้าวไปปุ้น กูจะเล่นเกมส์อย่ากวน”
“….K…”
“พวกมึงนี่กินข้าวกันน่ารักว่ะ”
ปุ้นทักขึ้นมาทำให้ทุกสายตาหันมาดู
เป็นเอกกำลังใช้ช้อนตัวเองหั่นหมูกระเทียมที่ทำมาชิ้นใหญ่กว่าปกติที่เต็งหนึ่งกินให้เป็นชิ้นเล็กๆ
“แหม ดูแลอย่างดีเลยนะ”
แมทล้อ
“ห่า แดกไปดิ เสือกไรกูเนี่ย”
โวยวายแต่หน้าเริ่มแดง
“เขิน”
เป็นเอกสรุป
“ไม่ได้เขินโว้ย”
“…”
ไม่ได้เขินแต่ก็ไม่กล้าสบตา
“แพ้ทางนี่หว่าพี่มึง ฮ่าๆๆๆๆ”
“เชี่ยนที หุบปากเลยสัส”
“หวายๆ เขินใหญ่แล้ว มามะแมทมาหั่นหมูให้กูบ้าง”
“แดกไม่ได้ก็ไม่ต้องแดก”
“เชี่ย หัดทำตัวเป็นเมียที่ดีบ้างดิ๊ เฮียหนึ่งสั่งสอนวิธีการเป็นเมียดีๆให้ไอ้แมทบ้างดิ”
“เกี่ยวไรกับกูวะ”
หน้าเหรอหรา
“เอ้า ก็พี่มึงเป็นเมียไอ้เอกไม่ใช่รึไง”
พรวด!!! ข้าวหมูกระเทียมพุ่งใส่คนถามเต็มๆ
“มึงถามเหี้ยไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ไม่เขินดิสัส ก๊ากหน้าไอ้ปุ้น”
แมทขำลั่น
“ห่า ไอ้เฮียกูพูดความจริงแค่นี้พ่นข้าว!!!”
“กูไม่ได้เป็นเมียไอ้เอกโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!”
“ไม่จริงใช่มั้ยคะพี่หนึ่ง ก็ในเพจมีแต่รูปพวกพี่สปอยว่าพี่เป็นเคะราชินี”
สาวน้อยทีมสภานิสิตตะโกนมาจากอีกฟากหนึ่งของห้องประชุม
“เฮ้ยไปแก้ข่าวเลย อะไรวะเนี่ย!!! ทำไมทุกคนตัดสินกูแบบนี้ กูเป็นผัวมันโว้ย”
“หนึ่ง…”
เสียงเรียบของคนถูกประกาศว่าเป็นเมียดังขึ้น ทั้งห้องเงียบกริบรอฟัง
“อย่าพยายาม”
อย่าพยายามของเป็นเอก คือ อย่าตะโกน เสียงแหบจะตายอยู่แล้วเพราะตื่นเช้ามากๆแบบวันนี้ทีไร เต็งหนึ่งมักจะเสียงหาย
อย่าพยายามในความคิดของคนที่เหลือ คือ อย่าพยายามจะเป็นผัวเลย…
“กูเกลียดพวกมึงทุกตัวเลย!!!”
ปิดกล่องข้าวจะลุกหนีแต่ก็ถูกคว้าไว้ก่อน
“กินข้าว”
“ไม่แดกแล้ว กูจะไปคณะ ปล่อย”
“อย่าโวยวาย”
“ปล่อย!”
“….”
“ก็ปล่อยดิ”
เสียงเริ่มอ่อย
“….”
“เออๆ กินข้าวก็กิน”
“น่ารัก”
ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
“แม่งเอ้ย!”
ก้มหน้าหงุดแดกข้าวต่อ…. ความเข้าใจผิดไม่ได้รับการแก้ไขแต่อย่างใด
==============================
มาครึ่งแรกก่อนนะคะ T^T ช่วงสอบบบ แวบมาแปปๆ อิอิอิอิ
เป็นเอกมียิงมุกด้วยอ้ะ นางตั้ลล๊าค
-
น่าย๊ากกก :katai4:
-
โถ๋ เต็งหนึ่ง แค่คนเขาเข้าใจว่าเป็นเมียคุณชายเป็นเอกแค่นี้จะบ่นทำไม
โอ๋เอ๋...ไม่งอลน๊าาาาาาา
มานั่งกินข้าวให้สบายเถอะ ฮ่าๆๆๆ
-
:man1:
-
โอ้ยยยยเอกนางน่าร้ากกกกอ่ะ
หนึ่งเมื่อไหร่จะเลิกเขินซักทีเพราะ
เป็นอย่างนี้นะสิเพื่อนก็เลยแซว
กันไม่หยุดยิ่งตอนนี้เอกมีพัฒนาการ
ก้าวหน้าอยู่ด้วย
-
โหยยยยยย น่ารักอ้ะ ป้าชอบบบบ
-
ขยายความให้กับคนขี้เขินเขาหน่อยก็ได้ค่ะเป็นเอก :pandalaugh:
-
กร๊ากกกกกกก ฉันว่าแล้วไหมล่ะ 5555 พี่หนึ่งเมียเป็นเอก 555
-
:-[ หนึ่งน่ารักอ่ะ ตอนนี้
-
สงสารหนึ่ง คือแบบไม่มี :hao7: :o8: :-[ใครคิดว่านางเป็นผัวเลย แหม่ก็แกทำตัวมุ้งมิ่งซะ
เป็นเอกน่ารักกกกกกก
-
มิน่าล่ะ หนึ่งถึงได้คิดมากกับ 3 เซ็นต์
เคะราชินี โอ๊ย..........จับจิตจับใจเลยค่ะ
-
พี่หนึ่งยังคงเป็นเคะใสสายตาทุกคนต่อไป ฮ่าๆ
ไม่เป็นไรนะจ๊ะน้องหนึ่ง ส่วนสูงไม่มีผลในแนวราบจ้าาา
-
เขินจัด
-
ขำมาก สงสารหนึ่ง 5555555
-
:pig4:
-
กรี๊ดดดดดด น่ารักมากเลย ฮือๆๆๆ
ชอบๆจะเอาอีกๆ :ling1:
-
เต็งหนึ่ง + เป็นเอก :m3: :m3: :m3:
-
หนึ่งน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก >,,< :o8:
-
นางน่ารักทั้งคู่ :-[
-
น่ารักมากกก พี่หนึ่งเขินตลอดๆ
เอกพัฒนามากๆ ชอบอ่ะ
เจ้าชายสีเทา กับ เจ้าชายสีดำ
-
ลองสลับกันจริงๆ ดูก็ได้ทั้งสองคนน่ะ 55555
-
โธ่!หนึ่งโดนเข้าใจผิดซะได้ คิกๆ
-
โถ่วๆๆๆๆๆ พี่หนึ่งน่าสงสารจริงๆ
555555555555555
-
เพราะเอกชอบพูดอะไรสั้นๆใช่มั้ย คนอื่นเลยเข้าใจผิดเลย... ฮ่า
-
เต็งหนึ่งเคะราชินี คือ ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
น่ารักมากอ่ะ เขินแทนหนึ่งเลย ทุกคนเข้าใจผิดหมดเลยอ่ะว่าหนึ่งเป็นรับ 55555
-
โอ๊ยยยยยยย น่ารักกกกกกกก
-
หนึ่งไม่เอาไม่เขินน้าาาาา ...อย่าพยายาม ก๊ากกกกกกกกก :m20: :z1:
-
โถ่ววววว หนึ่งของแม่ 5555 เพราะหนูเตี้ยกว่าเอกสามเซ็นไงลูก คนเลยคิดว่าหนูเป็นเคะ น่าสงสารเป็นที่สุด ว้ายยยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สลับเลย//ตบบ่าเป็นเอกกับเต็งหนึ่ง
ขอโทษค่ะ :hao7: :hao6: :laugh:
-
เดี๋ยวมีคดีพลิก เปิดตัวเคะราชินีตัวจริง
-
โอ้ยน่ารักกกกก น่ารักน่าฟัดทั้งคู่ น่ารักทุกตัวละคร ขอบคุณที่มาเติมความหวานให้ชีวิต
ขอบคุณคนเขียนนนน กึ้สสส
:m3: :m3: :110011:
-
นางงอนค่ะ5555
-
:mew1:
-
จริงๆ แล้วเป็นเอกเป็นคนขี้แกล้งใช่มั๊ยคะ
เต็งหนึ่งก็... ยิ่งนานไปยิ่งดูเป็นสาวน้อยขึ้นนะ :laugh:
-
หนึ่งงงงงงอย่าพยายามมมมมม 555555
ยิ่งนานวันหนึ่งยิ่งแพ้ทางเอก เอ๊ะ!หรือแพ้มานานแล้ว
-
น่ารัก น่ารัก น่ารัก
อ่านเจอคำว่าน่ารัก
นี่กรี๊ดใส่มือถือรัวๆเลย
ฮืออออออออออ
มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมวมากมาย
ทำไมน่ารักขนาดเน้
-
มีแต่คนเข้าใจผิด55
รออ่านตอนต่อไปน้าา :hao7:
-
น่าสงสารพี่หนึ่งอ่ะ แค่เตี้ยกว่าเอกหน่อยเดียว โดนมองว่าเป็นเมียเอกซะงั้น :m20:
-
น่ารักอะ มุกกระจาย :mew1:
-
:impress3: น่ารักอ่ะ ขำหนึ่งเป็นเคะราชินี เป็นเรา ๆ ก้อคิดว่าแบบนั้นน่ะ ยอมตลอดแถมยังเตี้ยกว่าเอกอีก :เฮ้อ: ไม่ต้องน้อยใจไปถึงที่สุดคนที่ยอมก้อคือเอกน่ะแหละ :z1:
-
ชอบบบบบ จริงๆเหมือนตำแหน่งมันสลับกันนะ55555 ผัวเมียคู่นี้ แต่ชอบนะดูเคะราชินีมาก
-
หนึ่งอย่าน้อยใจไป
ทางกายภาพมันทำให้คิดไปอย่างนั้น
:hao6: :hao6:
-
5555 ขำ
-
แลดูมุ้งมิ้งนะหนึ่ง
-
แลดูมุ้งมิ้งนะหนึ่ง
-
แลดูมุ้งมิ้งนะหนึ่ง
-
แลดูมุ้งมิ้งนะหนึ่ง
-
แลดูมุ้งมิ้งนะหนึ่ง
-
แลดูมุ้งมิ้งนะหนึ่ง
-
แลดูมุ้งมิ้งนะหนึ่ง
-
ยังไงก็แพ้นะพี่หนึ่ง :m20: :m20:
-
โอ้ย เต็งหนึ่ง เขินน่ารักกก 555555555
เป็นเอกนี่ก็นะ 555555555
-
น่ารักม๊ากกกกกก ><
-
หนึ่งน่าสงสาร โดนแกล้งตลอดเลยยย 555 o13
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
หนึ่งกลายเป็นเคะราชินี :laugh:
-
หอประชุมกลางวันนี้คับแน่นไปด้วยทั้งบุคลากรและนักศึกษารวมถึงผู้เข้าร่วมชมงานเพราะมีการแสดงจากทุกคณะ รวมถึงบางชมรมที่ร่วมด้วย ไฮไลท์สำคัญก็คือละครเวที ‘มาเลฟิเซนต์’ ที่จะแสดงในตอนบ่ายโมงตรง เป็นละครเวทีใหญ่ของมหาลัยที่รวมนักแสดง ‘หน้าตาดี’ จากทุกคณะ
เต็งหนึ่งรีบจอดแลมโบกินี่ทันทีที่ได้ที่จอด แม้จะห่างไกลหอประชุมไปเยอะเพราะวันนี้คนพากันมาหอประชุม …. อาจารย์ดันให้ไปเป็นวิทยากรพาเด็กมัธยมทัวร์คณะ นี่บ่ายโมงตรงเป๊ะ! เดี๋ยวมาไม่ทันดู ‘นักเปียโน’
เมื่อเช้ามาพร้อมกันเลยเอารถมาซะเลย มาส่งมันเตรียมตัวที่หอประชุมก็ไปงานคณะต่อใครจะนึกว่าจะถูกใช้งานทั้งๆที่รอบโชว์ฟอมูล่ามันตั้งสามโมง
“แม่งจะได้นั่งตรงไหนวะ…”
ที่เต็ม! หน้าเวทีก็มีแต่พวกอาจารย์ กลางๆก็เต็มแน่น เหลือแต่ด้านหลังที่ห่างไกลสุดลูกหูลูกตา…
“เอ้าพี่มึงพึ่งมาหรอ”
นทีเดินเข้ามาพอดี!
“เออ แม่งที่เต็ม มึงมีที่นั่งยัง?”
“โหไอ้หมูมาจองตั้งแต่สิบเอ็ดโมง ได้ช่วงกลางไปหน้าๆ ไปนั่งด้วยกันดิพี่มึง จองไว้พอดีแต่นั่งเบียดกันหน่อยก็ได้ ดีกว่าไปนั่งไกลๆ”
“ก็ได้ๆ”
เดี๋ยวไม่เห็นหน้าเมีย…
“แล้วไม่มีของมาให้มันบ้างหรอ?”
“ห้ะ?”
“เอ้าละครเวที แสดงจบมอบช่อดอกไม้ไง ดูดิแฟนคลับไอ้เอกถือมากันเป็นสิบยี่สิบช่อ”
“เอ่อ…ช่างมันแล้วกัน กูจะหาเวลาที่ไหนไปซื้อวะ พึ่งหนีอาจารย์มาได้”
ไอ้แมท สก๊อต ก็ดอดมาอยู่ก่อนแล้วแต่ไม่ได้เอามือถือมาด้วยเลยติดต่อไม่ได้ว่าไปนั่งกันอยู่มุมไหนของหอประชุม
“ฮ่าๆ ช่างมันเหอะพี่มึง พวกผมก็หุ้นกันแค่ตุ๊กตาหมี อยากให้มันรู้เฉยๆว่าเพื่อนมาให้กำลังใจ พี่ก็เดินไปพร้อมกันนี่แหละ”
“เอางั้นก็ได้…”
สุดท้ายก็ไปนั่งเบียดกับเพื่อนเป็นเอกอีกสามคน แต่เอาเก้าอี้ต่อกันเลยพอจะนั่งได้
ทันทีที่พิธีกรประกาศชื่อการแสดงเสียงกริ๊ดก็ดังลั่นหอประชุม มีทั้งตะโกนชื่อคนแสดงที่ถูกใจบ้างก็มียกป้ายเชียร์จนพิธีกรต้องบอกให้เอาลงเพราะบังคนด้านหลัง
ขนาดนั่งตรงกลางยังมองเวทีลำบาก…แล้วเป็นเอกที่ประจำอยู่หลังแกรนด์เปียโนสีดำตัวใหญ่ก็ยิ่งมองเห็นยากเพราะจากมุมนี้ฉากบัง …
แต่ถ้านั่งอีกฝั่งคงเห็นชัดเจนเพราะมีคนยกกล้องถ่ายกันเป็นแถวทันทีที่เริ่มบรรเลงเพลงเปิดตัว
ขนาดนักแสดงยังไม่ออก…นักเปียโนดันขายดีซะแล้ว
มาเลฟิเซนต์ก็เป็นฉบับเจ้าหญิงนิทราเวอร์ชั่นความรักระหว่างแม่กับลูกของแม่มดกับเจ้าหญิงน้อย ฉากแสงสีทำได้ดีทีเดียว แถมเปียโนก็เล่นซะลื่นหูน่าฟัง…
กว่าไอ้ปุ้นในชุดเจ้าชายจะได้ออกก็เกือบจบเรื่องเพราะบทเด่นไม่ใช่เจ้าชาย…
แล้วคนดูก็กริ๊ดอีกรอบในฉากที่ปุ้นจะก้มหน้าลงจุมพิตเจ้าหญิง…แต่ให้เจ้าชายหันหลังให้คนดูแล้วก้มหน้าลงก็เลยไม่เห็นว่าจูบจริงหรือเปล่า
แต่คงไม่จริง…เพราะไม่งั้นไอ้แมทคงกระทืบเจ้าชายตาย
สุดท้ายก็จบอย่างสวยงาม…
นักแสดงทยอยออกมายืนเรียงแถวพร้อมกับทุกฝ่ายที่ร่วมทำงานกันมาหลายเดือน ไอ้พวกศิลปกรรมวาดฉากก็อยู่ในสภาพ…ดูดีขึ้นมานิดเดียว
เป็นเอกเดินมายืนรวมกลุ่มเป็นคนสุดท้ายที่ปลายแถวนักแสดง เสียงกริ๊ดลั่นทันทีที่เดินมายืนจนไอ้ปุ้นเดินมาลากไปยืนกอดคอคู่กัน
“ขอบคุณมากครับทุกคน”
ผู้กำกับจากคณะสถาปัตย์กล่าวขอบคุณก่อนทุกคนจะยกมือไหว้พร้อมกัน
“โอ้โห ละครเวทีมาเลฟิเซนต์สุดยอดมากจริงๆค่ะพี่พิชคะ”
“ใช่แล้วครับน้องหยก เรียกว่าคุ้มค่ากับที่ซ้อมกันมาเป็นเดือนเลยนะครับ วันนี้เรามาสัมภาษณ์ทีมงานและนักแสดงกันหน่อยดีกว่า”
พิชจากวิศวะ..และน้องหยกรับหน้าที่พิธีกร…
“ได้ค่ะ เริ่มจากพี่ผู้กำกับเลยนะคะ สวัสดีค่า”
สัมภาษณ์ผู้กำกับไปเรื่อยจนมาถึงนักแสดงหลักฝ่ายหญิงที่เรียกเสียงเป่าปากจากผู้ชายที่มาดู แต่ก็แพ้เสียงกริ๊ดของผู้หญิงที่มาดูเจ้าชายที่แทบไม่มีบท
“สวัสดีครับ ชาร์ลครับ รับบทเจ้าชายสองฉาก”
ฮาครืน…เพราะมันออกแค่สองฉากจริงๆ
“ขนาดสองฉากนะคะยังเรียงเสียงกริ๊ดได้ขนาดนี้ ขอถามแทนสาวๆเลยว่าระหว่างซ้อมกันนี่มีหวั่นไหวกับเจ้าหญิงบ้างมั้ยคะ?”
“โอ้โห สวยขนาดนี้….หวั่นไหวครับ ฮ่าๆ…แต่แฟนมาคุมซ้อมทุกวันเลยไม่กล้าแสดงออกมากครับ เดี๋ยวโดนซ้อมปางตายซะก่อน ฮ่าๆ”
ฮากระจาย…
“เรียกว่าสาวๆหมดสิทธ์ในตัวน้องชาร์ลคนหล่อของเรานะครับ ฮ่าๆ เอ้ามาถึงอีกหนึ่งไฮไลท์ที่ไม่ใช่นักแสดงแต่ดันมีโปสเตอร์เป็นรูปเขาคนนี้โปรโมทละครเวทีเรื่องนี้ด้วยครับน้องหยก”
“ใช่แล้วค่ะ ขนาดหยกยังไปแอบเซลฟี่กับโปสเตอร์เขามาแล้ว นักเปียโนของเราค่า!”
เสียงกริ๊ดมาอีกรอบ พร้อมป้ายไฟป้ายเชียร์เมื่อครู่ยกกันอีกรอบ…รู้แล้วว่านี่มันถิ่นแฟนคลับใคร
“ผมชื่อเป็นเอก”
“เฮ้ยยิ้มหน่อยดิ จะไปฆ่าคนรึไง”
เสียงเจ้าชายลอดเข้ามา…ฮา…
“เสือก”
เสียงกระซิบกลับไปแต่ดันดังลอดไมค์
ฮากว่า…
“เป็นไงบ้างคะเป็นเอกสำหรับการแสดงครั้งนี้ รู้สึกตื่นเต้นหรือเปล่าคะ”
“ครับ”
“ซ้อมนานแค่ไหนคะ”
“เกือบสองเดือนครับ”
“เป็นคนพูดน้อยนะคะเนี่ย”
“ทุกคนไม่ต้องแปลกใจครับ เป็นเอก เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วเพราะมีแฟนพูดมากอยู่คณะวิศวะ สงสัยจะแย่งแฟนพูดไม่ค่อยทัน”
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ไอ้เชี่ยพี่พิช!”
ชงน้องตัวเองซะงั้น!!!
“เอ้ะมีแฟนเพจด้วยนี่คะพี่พิช ชื่ออะไรนะ”
“อ๋อ เฟิร์สเลิฟ… ไปดูกันได้ครับ มีให้จิ้นอีกเยอะ เอาล่ะนักเปียโนเราเขินแล้วครับ ฮ่าๆ”
เขิน…คือกลอกตาไปมา พิธีกรดีเด่นจริงๆ
“มาถึงช่วงมอบช่อดอกไม้ของขวัญให้นักแสดง ให้เวลาสิบนาทีนะคะ เชิญเลยค่า”
คนแห่กันไปมอบของขวัญกันหน้าเวทีจนแน่น เห็นแมทกับสก๊อตแล้วเพราะไอ้แมทเดินนำถือตุ๊กตาเดินตามฝูงชนไปทีหลัง
“ป่ะพี่มึงไปด้วยกัน”
“โห ไม่มีไรจะให้ว่ะ พวกมึงไปเหอะ”
กลุ่มเพื่อนเป็นเอกก็ถือตุ๊กตาหมีเดินกันไปเหลือเต็งหนึ่งนั่งคนเดียวอยู่ตรงกลางหอประชุม
พึ่งรู้ว่าตัวเองนั่งตรงกลาง…แม้จะค่อนไปทางริมนิดหน่อยก็เถอะ แต่ก็ถือว่าอยู่ตรงกลางพอดี… ไหนไอ้นทีว่ามันค่อนไปข้างหน้าวะ?
พรึ่บ!!!
แสงไฟหอประชุมดับลงก่อนแชนเดอร์เลียกลางหอประชุมจะเปิดออก ซึ่งมันตรงกับ…หัวเต็งหนึ่งพอดี
Happy Birthday to you….
เสียงร้องเพลงวันเกิดดังขึ้น ก่อนจะมีกลุ่มไฟดวงเล็กค่อยๆเดินออกมาจากความมืด…
เป็นเอกกับเค้ก….
“เฮ้ย… ไม่ใช่วันเกิดกู วันเกิดกูวันที่… เฮ้ยวันนี้นี่หว่า”
Happy Birthday to you….
เสียงเพลงจบพอดีกับที่คนถือเค้กมายืนตรงหน้า
“เล่นไรเนี่ย…”
“สุขสันต์วันปีใหม่”
“สัส…ไปเตี๊ยมกันตอนไหน…”
“ทำไมมาช้า”
“อาจารย์ให้ทำงาน….เอ้ะ? นี่ไปเส้นอาจารย์คณะกูเลยหรอ”
“……ที่ปรึกษาการแสดง”
“กูยอมมึงเลย ทำไงให้คนร่วมมือด้วยเนี่ย”
“…พี่พิช”
พี่พิชจัดการให้หมด? เออดี…
เขินชิบหาย…
หน้าเห่อร้อนจนเสียงแซวเริ่มตะโกนมาเพราะหน้าแดงก่ำจนเห็นได้ชัด
“เป่าเลยนะ”
“อธิษฐาน…”
“เออลืม…ขอให้….”
คำอธิษฐานหายไปในลำคอก่อนจะลืมตาอีกครั้งแล้วเป่าเทียน…
“ขอบคุณ”
“อื้อ…”
แล้วคนถือเค้กก็วางเค้กบนมือหนา…แล้วเอานิ้วจิ้มกระต่ายสีครีมตัวอ้วนที่บอกให้หนึ่งฤทัยพี่สาวเจ้าของวันเกิดบรรจงทำมาให้เข้าปาก…
“อร่อยมั้ยน่ะ”
พยักหน้า…พร้อมรอยยิ้มจางๆ
“ป่ะ ไปกินเค้กกัน”
ถือเค้กด้วยมือเดียว อีกมือลากคนตัวซีดให้เดินตามออกมา…ท่ามกลางเสียงโห่แซว…
และคลิปเซอร์ไพรส์เต็มโซเชียลเน็ตเวิร์ค…
===================
เป็นเอกพัฒนาค่ะบอกเลย!! นางน่ารัก มีกระต่ายมาในเค้กเพราะตัวเองอยากกิน 555+
ทุกคน...ตกลงเราเลือกรสมาม่าได้แล้วนะอิอิ
-
น่ารักมากๆบอกเลย
:hao6:
-
แปะคลิปด้วยค่ะอยากส่องมากๆ
ขอบคุณที่มาต่อค่ะเป็นเอกนืารักมากมาย
มาม่ารสคาราเมลใช่ไหมคะ
-
เป็นเอกน่ารักกกกกก
ไม่รู้จะหลงน้องมากกว่านึ้ได้มั้ย
สงสารพี่หนึ่ง เขินตัวแตกไปแล้วมั้งเนี่ย
แผนเซอร์ไพร์วันเกิดสุดยอดมาก
เลือกรสอะไรมาเราก็จะพยายามกินให้หมดนะ
-
ในความคิดเอกคือดีใจเมียเซอร์ไพร์ทวันเกิด แต่ในความคิดคนอื่นคือเป็นเอกคนแมนเซอร์ไพร์ทวันเกิดเมีย 55555
คนเขียนๆ เค้าขอมาม่ารสคาราเมลได้ม่ะ 5555
-
แบบนี้จะกู้สถานะคืนได้ไหมเนี่ยหนึ่ง ฮ่าๆๆ
-
ท่าทางเป็นเอกจะชอบกระต่ายที่อยู่บนเค้กมากเลยนะคะนั่น ^^
-
โอ่ยยย น่ารักกก
-
ไม่มาม่าไม่มาม่า
คอมมาดี้เนอะ
:hao3:
-
เป็นเอกทำหนึ่งเขินอีกแล้ว
ทีมงานเขาดีจริงๆ
ปล. มาม่ารสอะไรน๊าาาาา
-
โอ้ยยยเอกนางน่ารักมากอ่ะ
-
ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ขอมาม่าเกาหลี Chapaghetti
หนึ่งเอ๊ยยยยยย
โดนสามีจัดให้แบบนี้ ลือลั่นทุกวงการ :mew4:
ยินดีต้อนรับสู่การเป็นรับราชินีค่ะ
-
ตั้ลรั้คคคคคคคค
พี่หนึ่งคงเขินจนตัวแตกแล้วววววววววว
เป็นเอกน่ารักกกกก :pig4:
-
เอก ทำไมน่ารักแบบนี้ :katai1: :katai1: :katai1:
อิจหนึ่งแรงมากกกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
มาม่าที่ว่านี่รสอะไรคะ รสหมูสับ? หอมกลุ่นกล่อมกล่อมชิมิ ได้รสหวานของกระดูกหมู กินแแล้วจะติดใจ
-
เต็งหนึ่งน่ารักขึ้นทุกวัน
เป็นเอกก็แมนขึ้นทุกวัน
สลับตำแหน่งกันดีมั๊ยน้า :hao7:
-
ชอบบบบบบ
-
เป็นเอกทำไมน่ารักขนาดเนนนนนนนน้ :-[
-
เราขอมาม่าช้างน้อยได้ม๊ะ
-
นี่เริ่มจะคิดว่าเต็งหนึ่งเป็นเมียจริงๆละนะ 555555555
-
จะมาม่าแล้วเหรอ ไม่นะ
-
น่ารักอ่า
-
มาม่ารสวนิลาคาราเมลค่ะ หอมหวานมันเค็ม โห ครบรสฝุดๆ :hao7:
-
:mew1: น่ารักจังเลยอ่ะ ตอนนี้เป็นเอกแบบมาแนวแปลกสุด ๆ :impress3:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: ให้คนเขียน
แล้วเลือก มาม่า รสอะไรค่ะ แง้มให้ดูหน่อยสิคะ :mew3:
-
เคะราชินีนี่คงจะติดตัวหนึ่งไปอีกนานนะ 5555555
ขอมาม่าช้างน้อยค่ะ ซองเล็กดี อิ้อิ้
-
น้องเอกน่ารักน่าชัง น่าเอ็นดูปูเสื่อ อิอิ
-
ไม่อยากกินมาม่าท้องอืดดดดดด
-
เป็นเอกน่ารักมากๆ น้องแบมขอมาม่ารสเย็นตาโฟสีชมพูนะคะ :กอด1:
-
น่ารักมากบอกเลย ฟิน o13 :hao6:
-
เส้นใหญ่จริง 555
-
:ling1: :mew1: :mew1:
-
:o8: น่ารักจริง#ทีมเป็นเอก
-
เป็นเอกเธอเก๋มาก เริ่ด!!!!!!!!!!
เต็งหนึ่งถึงกับเขินทีเดียว อิอิ
มาต่ออีกนะ:)
-
ไม่อยากกินมาม่าค่า
เป็นเอกน่ารัก :o8:
-
โอ๊ยยยยย เป็นเอกนับวันยิ่งน่ารักอ่ะ สนุกมากเลยค่ะ เพิ่งมาอ่าน ชอบทุกตัวละครเลยแบบมันมีอะไรน่าสนใจมากกว่าเป็นตัวละครรับเชิญอ่ะ ชอบเชอร์เบทกะเฌอแตมมาก อยากให้มีเรื่องแยก รอตอนต่อไปน่ะค่ะ :L1:
-
เป็นเอกน่ารัก~
-
เขิน >///<
อย่าลืมยำยำช้างน้อยรสข้าวโพดนะค๊าาาาา พลีสสสสส
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
น่ารักกกก อ่านไปเรื่อยๆก็พลัดกันน่ารัก อ้ายยยยย
คนเขียนเลือกรสแล้วหรอ เผ็ดมากไม่ดีต่อสุขภาพนะค้า 555555
:katai5:
-
เป็นเอกน่ารักจัง
แต่อย่าดราม่าเยอะนะคะ
เราเป็นพวกสุขนิยม อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
เป็นเอกน่ารักมากๆเลย ดูฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมวมาก 55555
-
เป็นเอกน่ารักกกก
สุขสันต์วันเกิดน่ะเต็งหนึ่ง
-
ว้ายยยยยย เขินๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้น่ารักจัง
ไม่อยากให้มีดราม่า
-
เป็นเอกนางน่ารัก ฟรุ้งฟริ้งขึ้นอ่าาาาาาาาาาาาาา :heaven :heaven :heaven :heaven
-
ว้ายยยย เหมือนจะตอกย้ำว่าพี่หนึ่งนี่เคะตัวจริง (สลับม๊ะ :m20: ) มาม่านี่สงสัยรสหวานกินง่ายแน่ๆ :กอด1:
-
ตอนที่ 23
“เดี๋ยวไปรับนะตอนเย็น”
“กลับเอง”
“ไม่เอา จะได้ไปกินข้าวด้วยกันเลยไง”
“…”
“นะ?”
“อือ… ก็ได้”
ยิ้มเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือความหนักใจ…วันนี้วันแรกที่เป็นเอกต้องไปฝึกงานหลังจากขอผัดผ่อนเป็นหลังสอบ ซึ่งก็สอบเสร็จหมดแล้วก็คงต้องไป
กำหนดการฝึกงานคือช่วงเย็นหลังเลิกเรียนทุกวันกับวันเสาร์เต็มวัน…และวันนี้วันเสาร์
“เหนื่อยก็อย่าฝืน ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องฝืนนะ มีอะไรก็บอกกู”
คนฟังกระพริบตาปริบๆ
“หนึ่ง”
“หือ ว่าไงไม่สบายใจที่จะไปหรอ ไม่ต้องไปก็ได้นะ”
ถ้าเป็นหมาคงมีหูงอกแล้วหางกระดิกระริกระรี้
“….ไม่ได้ไปเป็นกรรมกร”
….คนอุตส่าห์เป็นห่วง!
“ชิ…”
….สะบัดหน้าหนี
“อยู่บ้าน”
“เออก็อยู่ตลอดแหละ”
“….อย่าเหงานะ”
หันหน้ากลับมา
“เอก…”
ผู้ชายตัวสูงโปร่งขยับเข้ามากอดแน่น
ไอ้คนพูดน้อยต้องการกำลังใจ…
มันเองก็คงกังวลกับการทำงานจริงๆ…
“ตั้งใจล่ะ เรียนรู้งานเยอะๆ กูอยู่ตรงนี้นะ”
พยักหน้าหงึกๆก่อนจะผละออก
สองร่างเดินข้างกันไปจนถึงบิ๊กไบท์
มองจนอีกคนบิดออกไป…
“เฮ้อ…สู้ๆนะเอก”
“ส่งผัวไปทำงานหรอมึง”
หันขวับไปเจอหน้าสก๊อตยื่นออกมาจากเบนซ์ทะเบียนสถานฑูต
“ไอ้เหี้ยมาตอนไหน! แล้วรู้ได้ไงว่าต้องมาชั้นนี้”
“เอ้าก็วันก่อนมึงบอกกูให้ขับมาจอดชั้นนี้ แม่งอย่างกะโชว์รูมไอ้สัส แล้วให้จอดตรงไหนวะ? ข้างๆเฟอรารี่ได้ปะ?”
สก๊อตชี้ไปที่เฟอรารี่สีแดงคันสวยที่มีที่จอดว่างข้างๆ
“ได้ๆ กูเปิดให้”
เดินไปกดรหัสเปิดประตูกระจกให้เพื่อนถอยจอด
แมทกับสก๊อตเดินลงจากรถมาพร้อมกัน
“แม่งรถมึงหรอวะหนึ่ง สวยๆแพงๆทั้งนั้นแต่ละคัน”
“ของไอ้เอกมัน”
“รถหรูขนาดนี้ขับแต่มอไซต์ เชื่อเขาเลย”
“ไปๆติวหนังสือ เลิกเล่นเกมส์ได้ละเชี่ยแมท”
“มันเล่นที่ไหน คุยกับผัวอยู่ เบื่อว่ะมีเพื่อนกับเขาสองคนเสือกมีผัวกันหมด”
พลั่ก!
ฝรั่งโดนถีบ…
“หนึ่ง มึงเลิกทำตัวเหมือนจะมีคนมาฆ่ามึงได้ปะ”
ฝรั่งเซ็ง…แม่งเล่นสั่นขาทำหน้าตาเลิ่กลั่กใครมันจะไปอ่านหนังสือลง
“หัวร้อนหรอมึง”
แมทปาข้าวโพดคั่วเสร็จ
ตอนนี้สามคนนั่งกันอยู่หน้าโซฟาหนังสีขาวหน้าทีวี มีถังป๊อปคอร์นกับเหยือกเปปซี่เป็นพรอบล้อมรอบด้วยกองหนังสือและชีทสารพัดวิชา
“มึง กูโทรหาเอกแปป”
หมับ! ฝรั่งมือไวกระชากเพื่อนกลับมานั่งที่เดิม
“เฮ้ยไรวะ”
“มึงจะโทรรอบที่ห้าละ ให้มันทำงานทำการเหอะเดี๋ยวทางนั้นเขามองมันเป็นเด็กไม่ตั้งใจ วันๆเอาแต่โทรศัพท์”
“เห็นด้วย มันไปฝึกงานนะไม่ได้ไปรบ อย่าเวอร์ดิวะ”
มันไปฝึกงานในที่ๆคนจะฆ่ามันเนี่ยนะ…
ได้แต่คิดในใจแต่ไม่ได้พูด…เพื่อนสองคนนี้ไม่ได้รู้อะไรด้วย
“เฮ้อ…”
“เอาน่า ตอนเย็นจะไปหามันไม่ใช่รึไง รีบติวดิจะได้รีบไป ไอ้แมทก็ต้องไปหาผัวเด็กมันอีก”
“เชี่ยก๊อต หุบปากไป”
สองคนทะเลาะกัน…กับอีกคนที่ยังกังวลเวอร์วังอลังการ
สี่โมงครึ่งเวสป้าสีสนิมจอดในที่จอดของห้างเรียบร้อยพร้อมเดินไปรอที่อาคารห้าชั้นที่เชื่อมต่อไปทางด้านหลังห้าง
นั่งรออยู่ตรงล๊อบบี้เพราะไม่สามารถผ่านทางเข้าตึกที่ต้องใช้บัตรพนักงานแสตมป์เข้าไป
รออยู่สามสิบนาทีจนเห็นผู้ชายในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทกับกางเกงสแลคเดฟสีเลือดหมูและรองเท้าหนังด็อกเตอร์มาร์ตินสีดำเดินออกมา
จากลิฟต์ ผ่านที่กั้นออกมา
“เอก”
เจ้าของชื่อหันมามองก่อนเดินเข้ามาหา
“เป็นไงบ้าง”
“เฮ้อ..”
ถอนหายใจหนักๆ
“เหนื่อยหรอ ไปกินข้าวกันป่ะค่อยว่ากัน”
พยักหน้า…
สองร่างเดินเข้าห้องไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีห้องรับรองสำหรับลูกค้าที่ต้องการความเป็นส่วนตัว
สั่งอาหารเรียบร้อยคนผิวซีดก็เอนตัวพิงกับบ่าหนาทันที
“ไม่โอเคหรอหือ”
ลูบหัวเบาๆ
“ยาก”
“ทำงานก็แบบนี้แหละเนอะ เป็นไงบ้างล่ะได้ทำอะไรมั่ง”
“ฝ่ายบริหารธุรกิจ”
เม้มปาก…
เป็นเอก…ไม่ได้มีหัวด้านบริหารสักนิด
“ค่อยๆฝึก กูเป็นกำลังใจให้”
“อื้อ…”
คนเหนื่อยเงยหน้าช้อนตาขึ้นมา…
จุ้บ…
ก้มหน้าลงไปจุ้บเบาๆ
“เอาอีกทีปะล่ะ หึหึ”
“สอง”
“สัส…โลภนะมึง…”
แถมให้อีกหนึ่งเลยแล้วกัน…
หลังจากนั้นเวลาก็เริ่มไม่ตรงกัน…เต็งหนึ่งเข้าสู่เทศกาลสอบอย่างเต็มตัวส่วนเป็นเอกเรียนเสร็จก็ต้องไปฝึกงานทุกวันจนถึงสองทุ่ม…เลิกงานพร้อมพนักงานที่เข้าโอที
ไฟสลัวที่เปิดสว่างอยู่แค่โต๊ะไม่กี่ตัวในแผนกบริหารธุรกิจที่มีคนทั้งหมดยี่สิบห้าคน ตอนนี้เหลือแค่สี่ห้าชีวิตที่ยังเหลือทำโอที รวมถึงน้องใหม่อย่างเป็นเอกที่จองโต๊ะริมสุดติดเครื่องถ่ายเอกสาร
ทำเลไม่ดี…แต่ก็พูดอะไรไม่ได้
อาของเขาไม่ได้ให้ฝึกงานเล่นๆแต่เอาให้เหมือนเป็นพนักงานคนหนึ่งที่ต้องเรียนรู้ตั้งแต่ฐานแล้วค่อยๆเปลี่ยนไปเรียนรู้ด้านอื่น
จะเป็นผู้บริหารก็ต้องรู้เรื่องทุกฝ่ายให้ดี
“เอก เอกสารที่ให้ทำสรุปเสร็จรึยัง”
“ยังครับ”
“เฮ้อ…จะสองทุ่มแล้ว ช่วยเร่งมือด้วย”
รุ่นพี่ร่วมแผนกที่ถูกมอบหมายให้เทรนด์งานเริ่มบ่นเพราะวันก่อนเด็กฝึกงานก็ล่อไปสามทุ่มกว่า เขาก็อยากกลับไปนอนบ้างเหมือนกัน ถ้าไม่ติดว่าหัวหน้าแผนกขอไว้แล้วจะเพิ่มเงินพิเศษให้ก็คงไม่ทำ
“ครับ”
ตาสวยหลุบมองเอกสารที่มีแต่ตัวเลข…ทั้งค่าเฉลี่ยน เปอร์เซ็นต์ ร้อยละ สารพัด… แล้วยังมีชาร์จเปรียบเทียบรายได้ระหว่างไตรมาสที่เขา
พึ่งรู้เมื่อวันก่อนว่าไตรมาสคือระยะเวลาสามเดือน
กว่าจะเสร็จ…ก็เลยไปสองทุ่มกว่า
ขายาวเดินไปที่โต๊ะรุ่นพี่ที่กำลังทำหน้าหงุดหงิดเล่นคอมรออยู่ วางชาร์จสรุปงานลงก่อนจะยืนรอเงียบๆ
งานที่ให้ทำเป็นพวกเอกสารเก่าๆของหลายปีก่อนที่ให้ลองทำเพื่อฝึกฝน…
“ไปรอที่โต๊ะก่อนไป”
ตรวจรายงานวันต่อวัน…ไม่เข้าใจว่าบริษัทรับเจ้าเด็กฝึกงานมาทำไม เพราะปกติรับแต่ช่วงเด็กมันปิดเทอมไม่ใช่ให้มาทำตอนเย็น
“ครับ”
นั่งรออีกครึ่งชั่วโมง…ก็โดนเรียกไปตำหนิเรื่องที่พลาด ที่เขียนไม่เข้าใจ หรือเขียนจนอ่านไม่ออกเสร็จก็กลับบ้านได้ เหลือสองคนสุดท้ายในแผนกเหมือนเดิม
“เฮ้อ…เหนื่อยโว้ย!!!”
ตาสวยกระพริบปริบๆมองรุ่นพี่ที่ยืนหาว ชายเสื้อตอนนี้หลุดลุ่ยแปลกตาไปจากเดิม
“มองอะไร?”
“…”
“พูดน้อยไปมั้ย? มีปฏิสัมพันธ์หน่อยดิ๊”
“พี่…”
“ว่า?”
“แปลกดี”
คนเทรนด์งานที่มาดเนี้ยบตลอดเวลาถึงกับงง กูแปลกตรงไหน?
“ยังไงวะ”
“…ใจดี”
“เอ้า แล้วกูต้องใจร้ายรึไง”
“…”
ไม่ตอบแต่แค่พยักหน้า….คนหน้าดุที่ใจดี
“ไม่ได้ใจดีโว้ย กูเทรนด์งานให้มึงกูได้เงินพิเศษเข้าใจมั้ยไอ้เด็กเส้นก๋วยจั้บ”
“ก๋วยจั้บ?”
งง
“ก็…มึงมีเส้นไงถึงได้ทำงานที่นี่ มันเข้าง่ายที่ไหนวะ ตอนกูมาสมัครถามกูละเอียดยิบ ฝึกงานก็ยังยาก”
“…”
เป็นเอกพยักหน้านิดๆ ได้ข้อมูลเกี่ยวกับบริษัทตัวเองเพิ่มอีกอย่าง…มีระบบการรับสมัครที่เข้มงวด
“ดีนะว่าเงินดี คุ้มค่า ไม่งั้นกูกลับไปปลูกผักอยู่บ้านนอกแล้ว”
“ทำไม ผัก?”
“แล้วทำไมผักไม่ได้?”
“ผักอะไร?”
เป็นเอก…ชั่วแวบนึกถึงคำพูดแมทให้ชวนคนอื่นคุยบ้าง…
“มึงกวนตีนกูหรอ! ห้ะ!”
“ยังไง”
ไม่เข้าใจ
“ห่าเอ้ย กูไปละ”
แยกย้ายกันหน้าลิฟต์แต่ก็ต้องไปทางเดียวกันอยู่ดีเพราะที่จอดรถพนักงานมันก็มีแค่ที่เดียว
“มึงขับรถมา?”
“ครับ”
“กลับดีๆ พรุ่งนี้เจอกัน”
ยกมือไหว้รุ่นพี่ก่อนจะเดินนำไปที่ป้อมยามลานจอดรถเพื่อเอาหมวกกันน็อค…พนักงานที่ขับมอไซต์มาสามารถฝากหมวกไว้ที่ป้อมยาม
สวมเรียบร้อยก็ขึ้นคร่อมบิ๊กไบท์ที่จอดไม่ไกลแล้วบิดออกมา
“ห่า เด็กอะไรบ้านรวยวจังวะ ขับบิ๊กไบท์”
เกาหัวแกรกๆแล้วเดินไปที่รถญี่ปุ่นของตัวเอง ไม่ได้คิดต่อเลยสักนิดว่าไอ้เด็กบ้านรวยที่เทรนด์งานให้ทุกวันจะมีบทบาทสำคัญในอนาคต
กลับบ้านก็ยังอุตส่าห์ไปบ่นในเฟสบุคว่าเด็กเส้นก๋วยจั๊บที่ทำงานแม่งทำงานโคตรช้า!!!
======================================
ตอนนี้เป็นเหมือนน้ำนิ่งๆ....ที่เราเทลงหม้อ อุวะฮะฮ่า!!!
-
วะฮ่ะๆๆ. เอาหม้อไปซ่อนดีกว่า
เราเข้าใจหนึ่งนะเราก็เป็นห่วงเอกจังเลย
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
ยังโดนแซวตลอดๆแต่มันก็น่าจิ้นจริงๆนี่นา
-
เอกสู้ๆ
-
เห้ย!!! เริ่มต้มน้ำแล้วเหรองั้นเราวิ่งหาน้ำตาลแปป จะทำมาม่าเชื่อม
-
ขอมาม่ารสต้มยำนะคะ ชอบกินเผ็ดๆๆๆๆๆ กิกิ
-
เอกสู้ๆนร๊าาาา
ว่าแต่รุ่นพี่ที่ทำงาน ช่างนิสัยเสียจริงๆ การเอาเรื่องที่ทำงาน
ไปพูดในโซเชี่ยล ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย ยิ่งทำนองนี้ด้วยแล้ว ยืนไว้อาลัยเลยจร้า
-
:mew1:
-
เอกเอ้ยยยย ไม่ไหวก็พักน๊า ไม่ไหวก็บอกหนึ่งน๊าาา
-
รุ่นพี่ไม่คุ้นหูคุ้นตานามสกุลของเป็นเอกบ้างเลยหรือคะ? :really2:
-
ต้องเตรียมเส้นซะล่ะ ฮือออออ แต่ไม่อยากให้มาม่าเลยยย มาม่านี่มีเกี่ยวกับพี่ที่เทรนงานด้วยรึป่าวเนี่ยยย
-
ถ้าจะมีมาม่าเอาเส้นกรุบๆนะไม่ต้องเละมากเจี๋ยวๆๆๆแค่นี้หนึ่งก็จะแย่แระย้ำว่าหนึ่งนะ 5555
-
วิ่งไปขโมยเตาแก๊ส...
แง๊ๆๆๆ กลัวเป็นเอกโดนทำร้ายอ่ะ หนึ่งจะช่วยได้ยังไง (T_T)
-
มาม่าจะมาเต็มแล้วใช่ไหม
-
เป็นเอกโชคดีนะเจอพี่ใจดี ถ้าไม่โอเคแล้วไปพูดแบบเดิมๆใส่นี่คงมีตกฝึกงาน :ling2:
-
เหมือนว่ารุ่นพี่คนนี้จะตกงานในไม่ช้ารึป่าว อิอิ
เป็นเอกสู้ๆๆนะ
-
เป็นเอกสู้ๆๆๆๆนะ
:กอด1:
-
เดี๋ยวเราจะเตะหม้อมาม่าแบมทิ้ง :hao7: :hao7: สายโหดๆๆ
น่ารักไม่เปลี่ยนเลยอ่ะเอก อยากเป็บเหาบนหัวเต็งหนึ่งจัง จะได้เห็นหน้าเอกทุกวัน :heaven
-
ไม่เอามาม่าได้ไหม เราไม่ชอบกิน :hao5: :hao5:
-
เรื่องจะซับซ้อนยิ่งขึ้นใช่ป่าววว :ling1:
-
ถ้าจะมีมาม่าเอาเส้นกรุบๆนะไม่ต้องเละมากเจี๋ยวๆๆๆแค่นี้หนึ่งก็จะแย่แระย้ำว่าหนึ่งนะ 5555
คนนี้รู้จริง 555 เอกชิววววมีแต่หนึ่งตาย 555
-
มานิ่งๆ แบบนี้ เทน้ำลงหม้อแบบนี้
เตรียมต้มมาม่าแล้วสินะคะ :katai1: :katai1:
-
ทำไมพี่คนนี้ไม่มีชื่อคะ จะออกอีกใช่ไหม ชอบอ่ะ -..-
-
ต้มน้ำแล้วเหรอคะ :sad4:
-
เมื่อไหร่จะแยกได้นะ ระหว่างงานกับส่วนตัว เอาไปโพสต์แบบนั้น โลกโซเชี่ยลไม่มีพื้นที่ส่วนตัวหรอก ถึงจะกันเป็นไพรเวทแค่เพื่อนก็เถอะ อะไรที่คนอื่นเห็นมากกว่าตัวเองก็คือไม่ใช่ไพรเวทแล้ว เดี๋ยวอีกหน่อยรู้ว่าเอกเป็นใครคงได้มีหนาวมั่งแหละ
เอกชวนคุยได้น่ารักน่าชังดีค่ะ เราว่าท่าทางหนึ่งต้องเข้าไปช่วยสามีเอ๊ยภรรยาดูแลกิจการแน่ๆเลย เพราะรักเกินไปนี่แหละ
เตรียมเต้าหู้ปลา ลูกชิ้น ผัก ไข่ เห็ด หมูหมัก เตรียมใส่หม้อมาม่า น้ำเดือดใส่เส้นแล้วโซ๊ยมาม่าก่อน เครื่องเึยงค่อยละเลียดทีหลัง เดี๋ยวอืด หนึ่งไหวไหมลูก? เตรียมพร้อมแล้วยัง? แค่มาม่า(ช้างน้อย)น้องหยก หนึ่งยังเกือบโดนแฟนๆกระทึบตายเลย
-
ใกลีถึงเวลาใส่เส้นแล้วหรอ อย่าเละมากน้า เอกสู้ๆนะการฝึกงานก็อย่างเนี่ยแหละ
-
อย่าเปิดไฟแรงน่ะ เด่วน้ำเดือดเร็ว เรายังไม่หิววววววววว :katai1: :katai1: :katai1: :ling3: :ling3: :ling3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เดี๋ยวหนึ่งคงมีเหนื่อยอะ :hao3:
-
เทน้ำในหม้อทิ้ง ขอมาม่าแห้งดีกว่าา
เดี๋ยวน้ำตาคงเต็มหม้อแทนน้ำ (อิน)
เอกสู้ๆนะ
-
สู้ๆนะเอก!!
-
หนึ่งเป็นห่วงเอกก็สมควรอยู่
ไปอยู่ท่ามกลางอันตรายในที่ของตัวเอง
แล้วเป็นคนพูดน้อยแล้วด้วย ยิ่งน่าเป็นห่วง
ปล. จะต้มบะหมี่แล้วเหรอ รสไหนดี
-
น่ารักคะ ชอบมากเรยค่ะ
-
ต้มน้ำรอแบบนี้ ไม่รู้จะบอกใครให้สู้ๆดีระหว่างเอกกับหนึ่ง
ไงก็อย่าให้หนึ่งมันเหนื่อยเยอะน้าาา ฮ่าๆ
-
เอกน่ารัก มีชวนคุยยย
ทำไมชอบแมทไม่รู้ หลง งื้ออ
-
น้องแบมรีบๆเสิร์ฟมาม่าเลยเถอะ เจ๊จะได้กินให้มันหมดชามหมดหม้อกันไป :hao4:
-
อ่านไประแวงไป
-
:pig4: :pig4:
-
หูยยยย แค่เด็กฝึกงานนะคุณพี่ยังไม่ใช่พนักงานประจำ ไม่งั้นเค้าจะเรียกฝึกงานเร๊อะ
และไอ้การที่มาเทรนด์งานให้ก็ได้ผลตอบแทนแล้วนิ จะบ่นทำไม ไม่เข้าใจ
เป็นเอกสู้ๆๆๆๆ :กอด1:
-
อยากอ่านต่อ ไม่รู้ว่าจะมีอะไรต่อเลยนะเนี่ย
ขออย่าดราม่าเยอะนะ ทำใจไม่ได้~
-
ขอบคุณ :)
-
เป็นเอก เต็งหนึ่งสู้ๆ
ไม่ต้องกลัวนะ
เพื่อนๆก็มี ปรึกษาไปเลย บอกความจริงให้เพื่อนๆรู้
จะได้ช่วยกันคิดเป็นเป็นตาให้
แถม เดอะแก๊งส์ ของพ่อๆอีก อย่ากลัวว่าจะสู้คนโลภพวกนั้นไม่ได้
-
โถ่วววววววว เป็นเอกของเจ๊
สู้ๆนะคร้า เด๋วชินก้อทำเร็วขึ้น
แต่ห่างๆกันอย่างนี้ ต้องคุยกันเยอะนา เด๋วเกิดเหตุมาม่าอีก =_=
-
แฮ่ .. สวัสดีค่ะ เพิ่งได้มาเริ่มอ่านเรื่องนี้เมื่อเช้าแล้วก็รวดเดียวจบมาจนถึงตอนนี้เลย เม้นอาจจะยาวนิดนึงนะคะ
จะบอกว่าเป็นอีกเรื่องนึงที่เราชอบคาแรคเตอร์มากกกกกกกกก ทั้งเต็งหนึ่งทั้งเป็นเอกเลยค่ะ
โดยเฉพาะเป็นเอกนี่เคะในอุดมคติอีกแบบของเราเลยนะ ชอบเคะที่พูดน้อยๆ เหมือนตุ๊กตาน่ะค่ะ แต่เปิดใจกับแค่ไม่กี่คน รู้สึกว่าลึกลับดี
นานๆทีจะได้เจอเรื่องที่พระนายเป็นแฟนกันมาแต่แรกอยู่แล้ว ชอบมากเลยค่ะ คู่นี้น่ารักมากๆเลย
เวลาที่งอนง้อกัน เวลาที่แสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายสำคัญกับตัวเองมากแค่ไหนนี่สุดๆเลยค่ะ มองผ่านๆอาจจะเหมือนเป็นเอกอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเต็งหนึ่ง
แต่เราว่าเต็งหนึ่งเองก็อยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีเป็นเอกน่ะ .. ลึกๆแล้วไม่รู้ใครติดใครมากกว่ากันนะคะ
อยากให้เป็นเอกรู้และเข้าใจเรื่องนี้ให้ดีจริงๆ เพราะกลัวว่าที่เป็นแบบนี้คือเพราะตัวเองยอมปล่อย ใครอยากทำอะไรกับตัวเองก็ให้ทำไป
ถ้าเป็นแบบนั้นก็อยากให้หันมามองคนที่รักและรออยู่ข้างหลังด้วยความเป็นห่วงจริงๆค่ะ ; - ;
ชอบน้องเอกมากกกก จะรอติดตามนะคะ <3
ปล. เรื่องไตรมาสแอบสับสนนิดนึง เพราะคิดว่าเป็นเอกน่าจะพอรู้บ้างนะคะด้วยคณะที่อยู่และความสนใจเรื่องหุ้นน่ะค่ะ
-
ตอนที่ 24
“ช่วงนี้อารมณ์ดีนะเรา”
ตาสวยกระพริบปริบๆเมื่อคุณหมอสรุป
“ดีแล้ว ชีวิตมีความสุข แล้วทำงานเป็นไงบ้าง?”
คุณหมอส่งไดอารี่คืนพร้อมรอยยิ้มใจดีเหมือนเดิม
“ยากครับ”
“แต่สนุกล่ะสิ?”
พยักหน้า…เหมือนได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ
“แล้วหนึ่งเป็นไงบ้าง ทำไมวันนี้หนึ่งไม่มาล่ะ”
เป็นเอก…กับวันที่เริ่มทำอะไรได้โดยไม่มีเต็งหนึ่ง
“สอบครับ”
แววตาสวยไหววูบ…
“คุณหมอครับ”
“หืม”
“โรคของหนึ่ง…จะหายมั้ย”
คุณหมอแทบเอาหัวโขกโต๊ะเพราะดันไปหลอกไว้ว่าเต็งหนึ่งเป็นโรคแพ้สัตว์เซลล์เดียว
“สบายมาก เดี๋ยวหมอฝากยาแก้แพ้ไปให้ด้วยล่ะ ของหนึ่งน่ะกินยาให้ครบก็พอ”
พยักหน้ารู้เรื่อง เมมไว้ในใจต้องให้อีกคนกินให้ครบ
“แล้วนี่ต้องไปไหนต่อ?”
“ทำงานครับ”
“หือ ทำงานแล้วมาหาหมอได้ยังไง?”
“ลาช่วงเช้าครับ”
“งั้นก็ไปได้นะ อืม..เดือนนี้ไม่ต้องกินยา ลองดูก่อน”
พยักหน้า…ยกมือไหว้แล้วเดินออกไป
เก้าเท้าเข้ามาที่บริษัทบ่ายโมงตรงพอดี
“ทำงานหรือมาเดินแบบ?”
รุ่นพี่ที่นั่งติดกันพูดลอยๆ…คนรอบข้างรู้กันว่า ‘เหม็นขี้หน้า’ เด็กเส้นซึ่งก็มีหลายคนที่รู้สึก แผนกบริหารธุรกิจของห้างที่มีหลายสาขาทั่วประเทศไม่เคยมีเด็กเส้นจนกระทั่งคนนี้
“นายเอก เดชา”
“ครับ”
ชื่อปลอม…ที่อาบอกให้ลองใช้ดูจะได้รู้ว่าสังคมการทำงานจริงๆเป็นยังไงเมื่อเราเป็นเพียงคนทำงานไม่ใช่เจ้าของบริษัท…เรียนรู้นิสัยของพนักงาน
“ที่นี่สถานที่ทำงาน ช่วยแต่งตัวให้เรียบร้อยด้วย แค่สีผมก็ถือว่าอนุโลมมากแล้ว”
รองหัวหน้าแผนกที่เดินตามเข้ามาเอ่ยตำหนิก่อนจะเดินเลยไปที่โต๊ะตัวเองที่อยู่ติดหน้าต่างบานใหญ่ ลูกน้องร่วมแผนกหลายคนยิ้มเยาะอย่างเปิดเผย…หลายคนก็เฉยเมยเพราะไม่ใช่เรื่องของตัวเอง
ตาสวยหลุบมองชุดตัวเอง…เสื้อเชิ้ตติดกระดุมจนถึงคอสีขาวพับแขนกับกางเกงขาเดฟสีแดงเลือดหมูและรองเท้าหนังวาเลนติโน่สีดำ…
ไม่เรียบร้อยหรอ?
มองไปรอบๆ…
ก็แค่ไม่เหมือนสีทึมๆของคนอื่น…
“จะยืนอีกนานมั้ย? งานอยู่นี่”
รุ่นพี่ที่รับเทรนด์งานคนเดิมถือแฟ้มเดินเข้ามาหา
“พี่ครับ”
“อะไร?”
“ผมให้”
ถุงกระดาษในมือที่ถือเข้ามายื่นให้อีกคน….ถุงกระดาษใบเล็กที่สกรีนลาย ‘เลอบู’ ร้านเบเกอรี่ราคาแพงที่ทำกำไรให้กับห้างมาตลอด
“เหอะ กินแต่ของแพงรึไง”
“แพง?”
ของฟรี…เลยไม่เคยรู้ราคา
“ขอบใจแล้วกัน เอ้าทำงานๆ”
เดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเองก่อนจะเริ่มฟังการสั่งงาน….ก็สรุปงานเหมือนเดิม แต่ข้อมูลเยอะกว่าเดิมและมีแต่ตัวเลขเรียงรายเป็นหน้าๆ
“นายเอก ช่วยเอาเอกสารไปส่งแผนกจัดซื้อหน่อย”
รุ่นพี่ร่วมแผนกอีกคนวางแฟ้มหนาหลายแฟ้มลงตรงหน้า
“ครับ?”
“แผนกจัดซื้อ ด่วนๆคุณนันทิชาจะใช้งาน ชั้นสี่ปีกขวา”
สั่งงานเสร็จก็กลับไป…
คนโดนสั่งก็ได้แต่วางงานและถอนหายใจกับตัวเลขที่คำนวณในหัวซึ่งปลิวกระจายไปไหนต่อไหน หอบแฟ้มไปตามที่สั่ง
“สวัสดีค่ะ ติดต่ออะไรคะ?”
พนักงานที่นั่งใกล้ประตูเอ่ยทักในที่สุดเพราะมีหนุ่มน้อยหน้าตาดีมายืนอยู่นานแล้ว
“คุณนันทิชา”
“มาหาคุณชาหรอคะ มีธุระอะไร”
“เอกสาร”
“หืม เอกสารอะไรคะ พูดให้เคลียๆหน่อยค่ะ”
ถึงจะดุเล็กน้อยแต่รอยยิ้มใจดีก็ยังประดับอยู่บนใบหน้าสวย…นี่คือหนึ่งปัญหาที่เป็นเอกรู้สึกได้…คนที่นี่ไม่เข้าใจที่เขาพูด
ไม่เหมือนหนึ่ง…
ทุกคนบอกเขาพูดน้อยเกินไป…
“ผมเอา…”
“ลิษา ฝ่ายบริหารเอาเอกสารมาให้รึยัง?”
“ค่ะบอส น้องคนนี้เอามาส่งพอดีเลยค่ะ บอสจะใช้เลยมั้ยค่ะ”
“ให้เขาเอาไปวางในห้องเลย เดี๋ยวผมขอชงกาแฟก่อน”
ร่างสูงในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มเดินออกมาจากห้องกระจกติดฟิล์มมุมสุดของห้องออกมา…ตาคมดุเลิกคิ้วเมื่อสบตากับเด็กส่งเอกสารผมสีเทา…แถมชุดก็ไม่เหมือนมาทำงานถ้าไม่เห็นป้ายพนักงานคล้องคอคงนึกว่ามาเดินแบบ…ชื่อเอก
“อ้อ…นายเอก จากแผนกบริหารธุรกิจ?”
พยักหน้า
“เอาเอกสารไปวางบนโต๊ะผมเลยครับ”
“มาค่ะน้อง ตามพี่มา”
ก้มหัวให้หัวหน้าแผนกจัดซื้อแล้วเดินตามหญิงสาวเข้าไป
ตาคมมองตามแผ่นหลังบาง…ก่อนยิ้มมุมปาก …นี่เองที่แผนกจัดซื้อมันชอบมานั่งคุยกันจนน้ำลายแตกฟองในแคนทีม…เด็กเส้นหน้านิ่ง
พูดน้อย…ไร้มนุษยสัมพันธ์
แผนกที่ร้อยวันพันปีจะรับเด็กฝึกงานเข้าไปทำเพราะมีแต่ข้อมูลสำคัญ ทั้งแผนการตลาด เอกสารดำเนินงานสารพัดอย่าง แถมคนที่ทำงานแผนกนั้นยังมีแต่หัวกะทิกับค่าตัวสูงลิบลิ่ว
….เด็กเส้นกิติมศักดิ์
“กาแฟมั้ย?”
เป็นเอกชะงักเมื่อเจอหัวหน้าแผนกจัดซื้อยืนถือแก้วกาแฟอยู่หน้าลิฟต์ ลิฟต์ที่ต้องขึ้นกลับไปแผนกที่ชั้นหก
ส่ายหน้า…
“เป็นอะไรไม่พูด? ผู้ใหญ่ถามก็ตอบสิ มันเสียมารยาทนะ”
ดุเพราะเป็นห่วง…คนแข็งๆ…จะอยู่ลำบากในสังคมที่ให้ความสำคัญเรื่องลำดับอาวุโส
ไม่รู้ทำไมถึงต้องเป็นห่วง เพราะเจอกันก็ครั้งแรก…แต่ก็รู้สึกสงสารถ้าเด็กไม่รู้อะไรไปอยู่ท่ามกลางสังคมที่เห็นแก่ตัวที่สุดอย่างกแผนก
บริหารธุรกิจ
แผนกที่แข่งกันเองอย่างกับอยู่ในสงครามเย็นตลอดเวลา
“ไม่ครับ”
“ไม่อะไร?”
“ไม่กินครับ”
คิ้วสวยขมวด…ทำไมพูดรอบเดียวถึงไม่เข้าใจ
“ขอบคุณด้วย หายไปไหนล่ะ?”
“ทำไม?”
เลิกคิ้ว…
“มารยาทไง …ถึงไม่รับก็ต้องขอบคุณที่อุตส่าห์มีน้ำใจถามถึง ถึงจะถามตามมารยาทเหมือนกัน สีหน้าก็ต้องเก็บให้ดีๆ มองหน้าหาเรื่องแบบนี้อยู่ลำบากนะ บนยอดหอคอยนั่น…”
ชั้นหก…แผนกเดียวกินพื้นที่ทั้งชั้น…ยอดหอคอย คำเรียกของแผนกอื่นที่ใช้ซุบซิบแผนกบริหารธุรกิจ
“คุณ…เก่งหรอ”
“ถามแบบนี้จะด่าว่าฉันสะเออะไปสอนรึไง?”
เสียงยียวน…ความเป็นกันเองที่มีแต่แผนกจัดซื้อแผนกเดียวคุยกันไปมาระหว่างลูกน้องกับเจ้านาย
“คุณ…เก่งเรื่อง…คุย?”
กลอกตาเพราะนึกคำไม่ถูก
“จะถามว่าฉันวางตัวดีรึไง?”
พยักหน้า…นั่นล่ะ
“แหงดิ … อยู่สังคมดัดจริตชีวิตต้องป๊อปไง หึหึ หัดไว้บ้าง…เป็นตัวเองเกินไปจะอยู่ลำบาก พูดให้น้อยฟังให้มาก แต่ไม่ใช่ไม่พูดเลย”
“สอน…”
“หะ?”
“สอนผม”
“สั่งฉันอยู่รึไง?”
“ขอร้อง”
“เรื่องใหญ่รึไงกับอีแค่เรื่องง่ายๆ ก็หัดไปสิ เดี๋ยวก็เป็น”
ส่ายหน้า
“ไม่มีเวลา”
จะรับตำแหน่งอยู่แล้ว…คนไม่สนใจอะไรอย่างเป็นเอกยังรู้สึกได้ว่าควรต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง สมบัติพ่อ…ต้องรักษา
“พูดให้มีหางเสียงซะก่อนไป ฉันไม่รับสอน เรื่องพวกนี้มันสอนกันได้ที่ไหน”
ลิฟต์มาพอดี…
“ผม…จะมาขอร้องใหม่..ครับ”
ลิฟต์ปิดไปแล้ว เหลือแต่คุณชายืนมองประตูลิฟต์แล้วเลิกคิ้ว
“ไอ้เด็กนี่…กระด้างชิบหาย”
“ไงคะบอส ถูกใจเด็กเส้นหรอคะ”
สาวหน้าดุคนเดิมยิ้มแซวเมื่อเห็นบอสที่ยืนคุยกับเด็กนานสองนานเดินกลับเข้ามา
“กระด้างไปมะ?”
“น้องเขาหล่อออก …แต่พูดน้อยไปนะคะ”
“อย่างกับพวกเด็กหัดพูด หึหึ”
“แหม ถูกใจล่ะสิทำตาแพรวพราว”
“ก็เด็กมันหน้าตาดี แต่พูดจาพาทีไม่ค่อยถูกใจ”
“ก็สอนสิคะ คิกๆ”
“เด็กมันก็ขอให้สอนพูดอยู่ วุ้ยสอนได้ที่ไหนเรื่องแบบนี้”
ทำบ่นแต่ลูกน้องสาวก็เห็นแววตาพราวระยับ
“ค่าเชื่อค่ะ เชื่อมากกกกว่าไม่อยากสอน”
“หึหึ ทำงานไป แล้วพวกบอยแบรนด์ทีมเราเมื่อไหร่จะกลับมา”
หมายถึงลูกน้องชายในแผนกห้าคน…
“แผนกจัดซื้อ ก็ไปซื้อของสิคะ ห้างจะจัดนิทรรศการอีกแล้ว คราวนี้ตีมเกาหลี สงสัยป่านนี้ไปจีบสาวเกาหลีอยู่ล่ะค่ะบอสขา”
“โทรไปด่าพวกมันนะ ถ้าไม่ได้สาวเกาหลีมาฝากไม่ต้องกลับมา!”
เฮฮากันไป..
เป็นเอกกลับมานั่งหน้ากองเอกสารที่พอเพ่งสมาธิได้ไม่นานก็ถูกเรียกไปใช้งาน ถ่ายเอกสาร จัดเอกสาร… ส่งเอกสารให้แผนกนั้นที นี้ที..
พอกลับมาตั้งใจสรุปงานอีกทีก็หมดเวลา…
รุ่นพี่คนเดิมก็บ่นยาว…
ได้แต่ฟัง…
หลังจากโดนบ่นเสร็จจึงหยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความหา…เต็งหนึ่ง
PenAke’s 1 : สอบเป็นไง
TengNeung’s 1 : ยากมากกกก ใกล้เลิกงานยัง กินข้าวกัน
PenAke’s 1 : ยัง
TengNeung’s 1 : โอทีอีกปะเนี่ย?
PenAke’s 1 : อื้อ
TengNeung’s 1 : รอได้ (สติกเกอร์รูปกระต่าย)
PenAke’s 1 : เหนื่อย
TengNeung’s 1 : พักหน่อยมั้ย ไปเดินเล่นสักห้านาที
ยังไม่ทันจะกดตอบเสียงบ่น…ที่กระทบกระเทียบก็ดังมาจากรุ่นพี่โต๊ะติดกัน
“แต่งตัวก็ไม่เรียบร้อย ให้ทำงานก็ดันมานั่งเล่นมือถือ”
รีบกดปิดจอมือถือเก็บใส่กระเป๋ากางเกง…กลับมาที่ตัวเลขยุ่งเหยิงอีกครั้ง
….ทำงานไม่สนุกเลย
….อยากเจอเต็งหนึ่งแล้ว
=================================
เป็นเอกสู้วๆ T_Y
-
โอ๊ยยย สงสารเอกอ่ะ ต้องไปโดนจิกกัดกับสังคม
แบบนี้ จะไหวเหรอเนี่ย สังคมที่พร้อมทิ่มกันเมื่อเผลอ
เหยียบได้เหยียบให้มิด สังคมนั้นช่างน่ากลัวจริงๆ :z3:
แต่จะโทษพี่ๆก็ไม่ถูกทีเดียวหรอก คนพวกนี้จะเงียบได้เมื่อเจอคนจริง
คนที่ทำงานเป็นจริงๆ ไม่ใช่แค่เด็กเส้น เพราะสุดท้ายต่อให้เปิดตัวว่าเป็นเจ้าของ
ทุกคนก็จะกลัวแค่หัวโขนของเอก ไม่ได้ยกย่องที่ความสามารถ
จริงๆแล้วเอกอาจจะยังไม่พร้อมที่จะรับช่วงต่อก็ได้ เอกต้องเปลี่ยนตัวเองขนานใหญ่เลยทีเดียว
ที่เห็นได้แบบเด่นชัดเลยคือ การสื่อสาร ในการทำงาน นั้นการสือสารสำคัญมาก
จะมาพูดแบบประหยัดคำแล้ว หวังให้ทุกคนเข้าใจแบบ หนึ่งไม่ได้ ส่วนเรื่องมนุษย์สัมพันธ์นั้นดีขั้นแล้วแต่ยังต้องมีมากกว่านี้อีก
เอกสู้ๆนะ :mew1:
-
:mew1: ช่างกระแนะกระแหนจริง ว่างมากจริงเจ้
-
โล่งอก อย่างน้อยเอกก็ยังคิดถึงหนึ่งนึกว่าจะลืมกันซ่ะแล้ว พอบอกว่ามีดราม่าใจคอไม่ค่อยดีเลย
-
เอกสู้ๆ น๊าาาา
-
กะไว้แล้วว่าจะเป็นอย่างนี้ ยิ่งไม่สนโลกและไม่ไปเข้าสังคม
ยิ่งเฉยชายิ่งโดนบ่น สู้ๆเป็นเอก :katai4:
-
ไม่ชอบรุ่นพี่ละ ชอบคุณชา ว้าย คู่แข่งคนใหม่ของเต็งหนึ่งปรากฏตัวแล้ว สู้ๆ นะพ่อพระเอกของน้องเอก :-[
-
เอกไม่ใช่เด็กเส้นธรรมดานะ แค่เจ้าของบริษัทเอ๊งงงงงงงง
นินทาเอาไว้ ระวังตัวให้ดี
คุณชานี่ใช่คู่แข่งเต็งหนึ่งรึป่าว เหอเหอ
-
สู้ๆน้าน้องเอก :กอด1: :กอด1:
-
ก็แบบนี้แหละปกติของคนมีดี. มีแต่คนหมั่นไส้
สู้ๆ. แคร์เรื่องที่ควรแคร์ดีแล้วเอก
-
คงต้องบอกได้แค่สู้ๆ
-
ไม่ไหวหวะ แผนกแบบนี้แต่ก้มีทุกบริษัท
อยากรู้ตอนที่รู้ว่าเอกเป็นใครจะทำหน้ายังไง 5555
เหมือนเต็งหนึ่งจะมีคู่แข่งใหม่อีกละนะ
ทำไงดีเต็งหนึ่งงงง
-
สู้ๆๆๆๆๆๆ
-
เอกสู้ๆ มีหนึ่งคอยให้กำลังใจนะ
-
เป็นเอกพยายามเข้านะ :katai4: :katai4: :katai4:
ต้องรักษาไว้ให้ได้ อย่าให้ใครมาเอาไป
หนึ่งมาดูแลเป็นเอกด้วย น้องเหนื่อยแล้ว อยากได้กำลังใจจากพี่หนึ่งจะเเย่ :katai5:
-
เอกสู้สู้นะคะ สงสารเด็กพูดน้อย กลัวโดนทำร้ายจิตใจ
-
รอหัวเราะสมน้ำหน้าพวกที่ใช้เอกกับนิททาเอกเยอะๆ อยากจะรู้จริงๆว่าถ้ารู้ว่าเอกเป็นเจ้าของบริษัทจะเป็นอาการไหนกัน :hao3:
-
น่าล้างบางทั้งบริษัทนะ คนเก่งไม่เอาเอาคนดี
เอกก็บอกได้ว่าผมเคยมาทำงานแต่ทำงานที่นี่ไม่สนุกเลย
บรรยากาศแบบนี้ไม่สำคัญหรอกว่าบริษัทจะเจ๋งหรือจ่ายดีขนาดไหน
คุณชาน่ารักอ๊ะ
อยากคว่ำโต๊ะจริงๆ อิพี่ๆในแผนก
เปลี่ยนแผนกอาจจะดีขึ้น
คุณอาแกล้งใช่ไหมเนี่ย
ท่าจะมีเจตนาแฝงให้พนักงานไม่ยอมรับต่อต้านเอกหรือเปล่า?
-
กดดันแทนเอก สู้นะ
-
เฮ่ยดีใจอ่ะ ที่เอกอยากเปลี่ยนอะไรด้วยตัวเอง พยายามทำนั่นนี่ ^^
ดีใจเหมือนส่งลูกหัดอาบน้ำเอง วุ้ย สู้ๆ นะเจ๊เป็นกำลังใจให้
เอกทำเองได้แน่ๆ แผนบริหารก็งี้ แต่ระวังโดนแผนกจัดซื้อจีบนะคะ
-
สงสารเป็นเอกอ่า
รอวันเป็นเอกรับตำแหน่ง
-
หมั่นไส้ พวกพนักงานนนน :z6: เดี๋ยวรู้ว่าเอกเป็นใคร คงอึ้งกันน่าดู :laugh:
-
สู้ๆนะ
เต็งหนึ่งต้องหึงเเน่ถ้ารู้เรื่องนี้
มีคนมาตอเเยอีกละเป็นเอก
-
เป็นเอกสู้ๆน้า มีคนมาสนใจเอกเพิ่มขึ้นซะแล้วหนึ่งจะทำยังไงเนี่ย
-
เอกสู้ๆน้า :L2: :L2:
-
โห เครียดเลย เปิดการ์ดตัวละครมือที่สามแล้วสิ เต็งหนึ่งคงขึ้นน่าดูแฮะถ้าได้มารู้เรื่องนี้ ..
รู้สึกเหมือนที่เต็งหนึ่งเป็นคนเดียวที่เข้าถึงเป็นเอกได้ ก็แปลกลายๆเหมือนว่าเป็นเอกเป็นสมบัติของเต็งหนึ่งแต่เพียงผู้เดียว
ถ้าเกิดเปลี่ยนตรงนั้นไป เข้ากับคนอื่นได้มากขึ้น มันก็เหมือนคนที่เคยมีแต่เราออกไปเจอโลกภายนอกนั่นแหละเนอะ
แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ดีหรอกนะ มันก็ดีกับตัวเอกเองนั่นแหละ แต่ถ้าพูดถึงเรื่องความรู้สึกแล้ว คือถ้าเราเป็นหนึ่งเราก็ไม่แฮปปี้เท่าไหร่
ยิ่งคนที่พาเอกออกจากโลกส่วนตัวได้ดันไม่ใช่ตัวเอง แต่เป็นคนอื่นด้วยแล้ว ยิ่งเฟลหนักเลยแน่ๆ
หวังว่าทั้งสองคนจะประคับประคองให้ผ่านตรงนี้ไปได้นะคะ
ปล. ได้รู้เกี่ยวกับน้องเป็นเอกเพิ่มอย่างนึงแล้วคือน้องก็ตั้งใจจะรักษาสมบัติของพ่อไว้ด้วยตัวเองเหมือนกันแฮะ
ไม่ได้ปล่อยให้ไหลไปแบบว่าใครอยากได้ก็ให้เค้าเอาไปเถอะ ไม่ไปแย่งชิงหรอก แบบที่เข้าใจตอนแรก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ จะรอติดตามตอนต่อไปค่ะ ติดเรื่องนี้งอมแงมเลยทีเดียว :L2:
-
เอก สู้ๆนะ รู้สึกจะมีตัวละครใหม่ๆที่เพิ่มเข้ามา เป็นสีสันของเรื่องนี้อีกเยอะเลยแฮะ 5555
เต็งหนึ่งระวังตัวไว้ ระวังมีคนงาบเป็นเอก อิอิ
-
เป็นเอกมีปัญหาเรื่องการสืีอสาร
ทำไงดี????
-
ไล่ออกเรียงตัวเลยดีม่ะ
กล้ามาทำให้เปนเอกของฉันไม่สบายใจ
แถมขัดขวางอารมมุ้มมิ้งของเอกกะหนึ่งอีก โว๊ะ ตบกระโหลกแตกเลย :m31:
-
เราเข้ามารอตอนที่ทุกคนรู้ว่าเป็นเอกเป็นเจ้าของบริษัทคนต่อไป
*หัวเราะอย่างสะใจ*
-
เป็นเอก!!!!!สู้ๆนะ
-
พยายามเข้านะเอก แล้วรอเวลามาตอกหน้าพวกนี้!!!
-
เป็นเอกสู้ๆนะ
-
พี่คนนั้นจะไม่ร้ายใช่ป่ะ
-
:mew1:
-
โถ่วๆๆๆๆ เป็นเอกของเจ๊!!
สู้ๆนะเอก เปลี่ยนตัวเองเพื่อสิ่งที่ดีกว่านะเอก
-
เอกสู้ๆน้า
-
โถ่วะ อินี่จะรอวันหัวเราะเยาะแผนกบริหารทีหลัง ฉันจะหัวเราะให้สะเทือนห้างเลย อย่าให้ถึงวันที่รู้ความจริงนะ
ว่าแต่.....คุณชา สอนแค่เรื่องคุยพอนะ ไม่งั้นจะเจอ(สะมี)เด็กสอนมวยเอา :hao7:
-
เกลียดพวกที่ชอบกระแนะกระแหนจริงๆ เป็นเอกขึ้นเป็นประธานเมื่อไหร่ จับพวกนี้ไปอบรมเลยนะคะ :m16:
-
อยากเจอก็ไปเจอสิลูกกกหนู
จะไปสนใจคนอื่นทำไม :laugh: :laugh:
-
คนอื่นไม่เข้าใจนะไม่เป็นไร
แต่ไอ้คนสอนงานไม่เข้าใจนี่บอกเลยอยู่ย้าก
ฝากบอกไอ้รุ่นพี่สอนงานด้วย เคยดูข่าวหรืออ่านข่าวใหม
กร่างมากๆแบบนี้ เจอตืบ เจอตีน ตายมานับศพไม่ถ้วนแล้ว
ระวังตัวให้ดี รังแกคุณชายเป็นเอกฉันมากๆ ฉันนี่แหละ จะไปดัก
เอาไม้หน้าสามทุบรถที่ยังผ่อนไม่หมดของแก ฮึ่ย โมโห
-
เอกสู้ๆๆๆๆๆๆๆ
เป็นห่วงอ่ะ
-
ใครที่มันพูดแซะเรา จำไว้น่ะลูกเป็นเอก ทีเราเมื่อไหร่จัดให้หนักเบยยยย :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
เป็นเอกสู้ๆ!!
-
เป็นเอกสู้ๆ
เรากับเต็งหนึ่งเป็นกำลังใจให้
:mew1: :mew1:
-
มองแต่ตามืออย่าต้องนะคะคุณชา
-
จริงๆเจอแบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ
ถ้าทุกอย่างในชีวิตเอกไม่มีอุปสรรคเลยมีคนกรุยทางให้ตลอด เขาคงเป็นตัวละครที่โตไม่ได้
อย่างที่เห็นว่าหนึ่งดูแลเอกมาตลอดจริงๆ แต่บางอย่างก็เยอะไปและค่อนข้างเกินกว่าเตุ เราเข้าใจว่าเอกน่าเป็นห่วง แต่นั่นก็ทำให้เอกไม่มีการพัฒนาด้านสังคมเหมือนกัน และจุดที่เขาเจอตอนนี้ก็คือจุดที่มีเพื่อให้เขาเรียนรู้ที่จะพัฒนาว่าสังคมการทำงานเป็นแบบนี้นะ
ต้องเข้าใจนะคะ เขาเป็นเจ้าของบริษัทเขาใหญ่สุดในบริษัทจริง แล้วยังไง? เกิดเขาเข้ามาบริหาร เขาต้องคุยงาน ต้องเจรจาธุรกิจ แต่ไม่มีลูกล่อลูกชน อ่านสีหน้าท่าทางคนไม่เป็น รับความหมายแฝงในสารไม่ได้ ทื่อมะลื่อเกินไป ถึงเราจะมองว่าน่ารักแต่มันก็อาจทำให้เขาพลาดได้สักวันนะคะ
ดังนั้นถึงตอนนี้เขาจะโดนนินทาว่าร้ายบ้าง เจอกับสิ่งที่รับมือยาก ทำความเข้าใจยาก แต่ก็ถือว่าเป็นก้าวหนึ่งในการทำงานนะคะ
สู้ๆค่ะเอก ย่างน้อยกลับบเานไปเอกก็มีหนึ่งนะ
ดีใจที่เห็นเอกพยายามปรับตัวและไม่ทำตัวเแ็นน้ำเต็มแก้วค่ะ น่ารักมาก
-
เป็นเอกสู้ๆนะลูก ต้องผ่านไปได้ค่ะ :mew1:
มาต่อบ่อยๆนะคะ :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
เอกสู้ๆน้า ฮืออ เอกพูดว่าเหนื่อยคำเดียว ทำไมเรารู้สึกสงสารเอกขนาดนี้
-
ค่อยๆเรียนรู้กันไป ปรับตัวไปเรื่อยๆ
สมบัติของพ่อต้องรักษานะ
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
อยากอ่านต่อแล้ววววววววว
คิดถึงเป็นเอก:)
-
ไหวมั้ยลูกเป้นเอก
-
เอกสู้ๆนะ ค่อยๆเรียนรู้ไปเรื่อยๆ ถึงเวลานั้นมันจะใกล้เข้ามาแล้วก็ตาม
-
:katai1:
-
ตามมาจากเรื่อง ลุงหมอกับน้องหมา เรื่องนั้นสนุกมากเลยคับอยากอ่านตอนพิเศษนะคราฟฟฟฟ
แต่เรื่องนี้ก็ชอบคราฟฟฟฟ
รออ่านรีบๆๆๆมาต่อนะคับบบบ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนที่ 25
เสาร์ที่สามของการทำงาน เต็งหนึ่งสอบเสร็จแล้วแต่ก็เข้าสู่ช่วงแข่งฟอมูล่าทั่วประเทศอย่างเต็มตัว ก็ต้องไปพัฒนาวางระบบอยู่โยงอยู่มหาลัยทุกวัน
เป็นเอกถือกระเป๋าหนังใส่เอกสารสีดำใบใหม่ราคาเกือบแสนเข้างานตรงเวลาเป๊ะ 8.30 น. ยืนรอลิฟต์ร่วมกับพนักงานบริษัททุกฝ่าย
บ้างก็หาว..
บ้างก็คุยโทรศัพท์เรื่องงาน..
บ้างก็เหมือนคนเมาค้าง..
“มอนิ่ง”
เสียงเรียบปนแหบดังขึ้นจากข้างหลัง
คุณนันทิชา…
“สวัสดีครับ”
หันไปยกมือไหว้
“หึหึ…ไหว้สวยดีนี่”
หายากที่คนสมัยนี้จะไหว้ซะถูกต้องเป๊ะเหมือนเด็กนี่ แต่หน้านิ่งๆนี่มันขัดหูขัดตาจริง
“…”
“มองอะไร”
“ผม..”
“ลิฟต์มาแล้ว จะพูดทีก็ยากเย็น เสียเวลา! ไปหัดพูดให้ได้ก่อนไป”
เดินผ่านเข้าลิฟต์ คนโดนว่ากระพริบตาปริบๆก่อนจะตามเข้าไปยืนข้างกัน
“สอน”
คำสั้นๆกับตาสวยนิ่งที่จ้องมา
คุณชากลอกตาก่อนจะลากเด็กพูดไม่เป็นออกมาจากลิฟต์ด้วยกันทันทีที่ถึงชั้นสี่แผนกจัดซื้อ
“เอาล่ะ ฟังนะ”
“…”
“ฉันเบื่อที่จะต้องคุยกับนายมาก คุยกันแค่สองครั้งยังเบื่อ รู้มั้ยว่าการทำให้คนที่คุยด้วยรู้สึกเบื่อก็ถือเป็นความล้มเหลวทางการสื่อสาร”
กระพริบตาปริบ…
“ถ้าอยากจะคุย ไปพูดให้เต็มประโยค มีประธาน มีกริยา มีกรรม! พูดไทยไม่ได้ก็ภาษาอังกฤษ มาเป็นคำโดดๆใครจะเข้าใจ มันน่ารำคาญ”
บ่นเสร็จก็เดินหันหลังเข้าแผนก หวังเหลือเกินว่าที่สอนไปจะเข้าหูไอ้เด็กหน้านิ่ง…
เป็นเอกเม้มปากเล็กน้อย…
คิดไม่ออกว่าต้องทำยังไง
ทำยังไงก็ไม่เข้าใจ…พูดไม่รู้เรื่องตรงไหน
มือเรียวมองตามแผ่นหลังกว้างก่อนจะล้วงกระเป๋าหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเต็งหนึ่ง
“โหลเอกว่าไง ถึงที่ทำงานยัง”
“หนึ่ง”
“ว่า?”
“พูดไม่รู้เรื่อง”
“ห้ะ กูหรอ?”
“กู”
“อ้อ…โดนว่าหรอ?”
เต็งหนึ่งคิดไว้แล้วว่าสักวันคงจะมีคนด่ามันเรื่องนี้เหมือนกัน
“อื้อ”
“งั้น…เย็นนี้หลังเลิกงานจะพาไปฝึกพูด โอเค๊?”
“ได้หรอ”
“เชื่อกู กูมีอาจารย์พิเศษ พูดมากสิบล้านเท่า”
ไม่เคยไม่เชื่อเต็งหนึ่ง….ได้ก็ได้
“ทุกคนฟังทางนี้ อีกสองอาทิตย์บริษัทจะจัดงานเลี้ยงพนักงานประจำปี ซึ่งเมื่อวานไปประชุมมาแล้วตีมงานปีนี้คือเทศกาล”
แต่ละคนทำหน้าเซ็งกันเป็นแถว…แผนกนี้ไม่มีคำว่าผ่อนคลายแถมมองว่าเรื่องพวกนี้ไร้สาระ
“แผนกบริหารธุรกิจเราได้ตีมฮาโลวีน ขอให้ทุกคนเตรียมตัวด้วยถ้าแผนกเราชนะก็จะได้วันพักร้อนเพิ่มสิบห้าวันกันทุกคนในปีหน้า คิดเรื่องการแสดงด้วยล่ะ เราจะประชุมกันเย็นวันอังคารเรื่องนี้”
หัวหน้าแผนกพูดจบก็กลับเข้าห้องกระจก…
ไอเดียของบริษัทที่จะชักจูงผนักงานให้เข้าร่วมกิจกรรมกันอย่างเต็มที่
หลังจากฟังประกาศก็แยกย้ายไปทำงานของตัวเองกันต่อรวมถึงเป็นเอกที่ถูกใช้มาจัดห้องเอกสาร จัดไปก็อ่านไป
ส่วนมากก็เป็นจำพวกสรุปการประชุมและพวกสัญญาที่ทำกับห้างร้าน มีของเลอบูเป็นหนึ่งในนั้นด้วย
ตาสวยมองไปที่ห้องด้านในห้องเอกสารอีกชั้นหนึ่งมีป้ายเล็กๆติดว่าเอกสารทางการเงิน…ทำไมต้องแยกห้อง?
สงสัยจะแบ่งชนิดเอกสาร…แปลกที่ต้องถึงกับสร้างห้องใหม่ทั้งๆที่แยกชั้นก็ได้
ขายาวเดินเข้าไปในห้องที่มีชั้นสูงๆไม่ต่างกัน สันแฟ้มเอกสารมีทั้งชื่อบัญชีรวมถึงปีจัดไว้เป็นระเบียบ
เป็นเอกนั่งลงข้างตู้เอกสารของฝ่ายการเงินแล้วหยิบบัญชีย้อนหลังมาอ่าน อยากรู้ว่าบริษัทแต่ละวันจ่ายค่าอะไรบ้างแล้วมีรายรับจากไหนบ้าง
ไม่มีใครสังเกตว่าเป็นเอกจะหายไปนานแค่ไหนเพราะมองว่าเป็นเด็กเส้น…
เด็กเส้นที่บังเอิญเข้าไปยุ่งกับการเงินบริษัท…ห้องเอกสารชั้นในที่ควรจะล็อคแต่ใครบางคนที่มีหน้าที่ตรงนี้กลับเปิดทิ้งไว้
เวลาล่วงเลยไปจนเกือบเที่ยง…คนไม่เก่งเลขอ่านไปได้ทีละนิด ช้าๆ เพราะยังไม่ค่อยเข้าใจหลายอย่างจึงหยิบแฟ้มติดมือกลับมาด้วย
คงไม่ใช่เอกสารสำคัญใช้งานบ่อยๆเพราะนี่ก็ย้อนหลังไปเกือบสองปี
…เย็นนี้เอาตรงที่ไม่เข้าใจไปถามหนึ่งดีกว่า
“สวัสดีเอก”
“สวัสดี”
คนที่เต็งหนึ่งพามาสอนพูด…คือสก๊อต
“พูดไม่เก่งหรอ ไอ้หนึ่งบอก”
พยักหน้า
“ไม่ต้องเครียดหรอก หนึ่งแม่งก็พูดจาปากหมา”
ผั้วะ
“ให้สอนมันไม่ใช่เผากู ไอ้เหี้ย”
“ไสหัวไปได้ละกูจะสอนไอ้เอก สัสตบมาได้หัวคนนะแสส”
“แปปดิ ขอสวีทก่อน คิดถึง”
สก๊อตทำหน้าเอือม…เดินหนีไปที่ระเบียงเพราะเพื่อนเริ่มกลายเป็นหมากระดิกหางกระโจนฟัดเป็นเอกที่ยังทำหน้านิ่ง…
“คิดถึงจัง”
กระซิบข้างใบหูนิ่มก่อนจะหอมแก้มนวนหลายที
“อื้อ”
“อย่าไปยอมให้ก๊อตนะถ้ามันจะลวนลาม”
“เพ้อเจ้อ”
“หึหึ อย่าลืมกินข้าวให้เป็นเวลาด้วยเข้าใจปะ? กูไม่อยู่อย่าเหงานะ”
“เหงา”
แค่คิดว่าจะไม่อยู่ก็เหงาแล้ว
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับ คืนนี้คงนอนมหาลัย…เฮ้อ…ไม่ได้นอนกอดมึงกี่วันแล้ววะ”
ดึงมากอดแน่น…คิดถึง คิดถึงมาก
“รอ”
จะรอ
“อีกไม่กี่วัน…เราไปเที่ยวกันนะ”
พยักหน้ากลับบ่ากว้าง
“จูบหน่อย”
ทำหน้าอ้อนคนหน้านิ่งที่แก้มซับซีเรื่อจางๆ…แต่สุดท้ายก็พยักหน้าช้าๆ
“สก๊อตมึงห้ามทำเอกเสียคนนะโว้ย”
“เออน่า กูซะอย่าง รีบไปเลยสัสเดี๋ยวเชี่ยแมทก็บ่น”
“เออออ กูไปละ”
โบกมือให้เพื่อนแล้วเดินออกจากห้องไป
“เริ่มเลยนะ…มึงมาเจอกูอ่ะถูกคนแล้วเอก พ่อกูเป็นท่านทูตใหญ่ม้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก กูจะแนะนำการพูดแบบชาญฉลาดให้
รับรองมึงเจ๋ง เพราะกูจำทริคมาจากพ่อ พ่อกูเก่งมากเพราะถ้าไม่เก่งป่านนี้ประเทศไทยไม่คบค้าสมาคมกับประเทศกูแล้วล่ะ”
“อื้อ”
“ขั้นแรก….ความจริงที่โกหก”
คิ้วขมวด
“งงอ่ะดิ … ถ้าเราอยากอยู่ในสังคมเราต้องหัดโกหกบ้างเว่ย เช่นมึงเจอผู้หญิงหน้าเหี้ยมากถ้ามึงทักเค้าว่า สวัสดีคุณหน้าเหี้ยจัง พังครับพัง เค้าด่ามึงยันโคตรรากเหง้า ถ้าอยากสนิทสนมก็ต้องพูดอะไรที่คนฟังเขาอยากฟัง แต่…ต้องไม่เวอร์เกินไป อยากเค้าหน้าไม่สวยก็ต้องรู้ตัวเองอยู่แล้วแต่เราก็แค่ทัก สวัสดีครับคุณหน้าตาสดใสจัง เห็นปะ? เค้าก็โอเคแล้ว”
ฟังเลคเชอร์จากลูกชายนักการทูตไปเรื่อยๆจนครบสองชั่วโมง
“เอาล่ะ คืนวันเสาร์พอดีเลย เดี๋ยวพาไปลองวิชา! จำไว้แค่ว่าพูดยาวๆ พูดสิ่งที่คิด ห้ามคิดอย่างเดียว พอคิดอย่างเดียวก็ไม่มีคนฟังมึงรู้
เรื่องนอกจากไอ้หนึ่งโอเคนะ”
สองคน…กับรถเบนซ์ทะเบียนสถานทูตพากันไปทองหล่อ…
ไปลองวิชา…ที่ผับ
โจทย์แรกของสก๊อต…จีบสาว
“ผู้หญิงเที่ยวกลางคืนเนี่ยเป็นหนูทดลองที่ดี มึงพูดถูกใจเขาก็ยิ้ม มึงพูดไม่ถูกใจเขาก็เมิน พวกนี้อ่ะกูชอบไม่ต้องมานั่งแอ๊บเก็บอาการ ผู้หญิงไทยส่วนมากชอบขี้อาย ไม่รู้อายอะไร ฝรั่งไม่เข้าใจ”
บ่นเสร็จก็พาผู้ชายในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงขาเดฟสีขาวและรองเท้าหนังสีน้ำตาลเดินตามเข้าผับที่รับเฉพาะวีไอพีที่จ่ายค่าสมาชิกต่อปี
สูงลิบลิ่ว
“สวัสดีครับขอตรวจบัตรด้วยครับ”
สก๊อตหยิบบัตรสมาชิกสีเงินเมทัลลิคส่งให้พนักงาน สแกนข้อมูลเรียบร้อยก็เดินเข้าสู่สถานอโคจร…
เป็นเอกกระพริบตาปริบๆเพราะไม่เคยผ่านเข้ามาในโลกแบบนี้…เสียงดัง…และมีแต่คนเบียดกันไปมา
“ไปเคาน์เตอร์แล้วกัน”
“รับอะไรดีครับ?”
บาร์เทนเดอร์ยิ้มต้อนรับ
“เอาอะไรเบาๆก่อนแล้วกันครับ”
คอกเทลสีสวยสองแก้ววางลงตรงหน้า ก่อนสก๊อตจะเริ่มเลคเชอร์อีกครั้ง
“เอาล่ะ…ผู้หญิงคนนั้นเลย มองมึงหลายทีละ กระโปรงสั้นสีแดงที่นั่งกับเพื่อนโต๊ะนั้น เข้าไปทักเลย”
ลูกศิษย์ป้ายแดงสูดหายใจเข้าปอดก่อนจะเดินหน้านิ่งไปที่โต๊ะดังกล่าว
“สวัสดีครับ”
“คิก…สวัสดีค่ะ”
ยิ้มกริ่มแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร…ดวงตาใต้เครื่องสำอางแค่แพรวพราวระยับสบกับตาสวยที่นิ่งสนิท
“คุณ…ขาใหญ่จัง”
เพี้ยะ!
สก๊อตกุมขมับ…เมื่อคนหน้าหล่อมีรอยแดงเถือกข้างแก้มเดินกลับมาที่โต๊ะ
“ไม่เป็นไรนะมึง…”
รีบสั่งเหล้าแรงๆดับอารมณ์ขุ่นมัวให้คนตัวซีด
“อ่ะๆย้อมใจๆ แล้วไปคุยท่าไหนวะเนี่ย”
“ขาใหญ่…”
“ห้ะ”
“ชมเขา”
ตึง!
หัวฝรั่งกระแทกเคาน์เตอร์
“ผู้หญิงเขาไม่ชอบฟังเรื่องขาใหญ่!”
“ไม่ดีตรงไหน?”
ยังคิดว่าอยากขาใหญ่กว่านี้…เพราะดูผอมไป
“เฮ้อ….เอก…เรื่องขานี่ผู้หญิงเขาเซนซ์ซิทีฟสุดพลัง เอาน่ะเดี๋ยวลองดูโต๊ะอื่น คราวนี้ไม่ต้องชมรูปร่างหน้าตาอะไรแล้วนะ เดี๋ยวได้มาอีกรอยกูไม่รู้จะไปตอบคำถามไอ้หนึ่งยังไง โวะ!”
โต๊ะอื่นไม่ตบ…แต่ไล่มาเลย
นั่งกินข้าวต้มรอบดึกมองคนหน้ายังมีรอยนิ้วแล้วก็ละเหี่ยใจ งานยาก ยากมาก ให้มันพูดเต็มประโยคยังไม่ได้ ไปพูดก็พูดไม่เข้าหู คุยกับคนไม่รู้เรื่องอีก
คุยกับคนไม่ได้….ไปคุยกับหมากับแมวก่อนแล้วกัน!
“เอก ลองหาแมวหาหมามาเลี้ยงดิ ฝึกคุยกับพวกมันไปก่อน อาจจะเวิร์คดีกว่านั่งเฉยๆ”
“กับหนึ่ง”
“ถ้าคุยกับไอ้หนึ่งมันเวิร์ค มึงพูดเก่งไปนานละ ลองหาหมาหาแมวดูนะ”
พยักหน้ารับ… หมาหรือแมวดี?
ค่อยถามหนึ่ง
“มึงอยากได้ก็ซื้อ เดินสามรอบแล้วนะมันก็เหมือนเดิมแหละ”
“หนึ่ง”
เป็นเอกเรียกเบาๆขณะสบตากับลูกหมาตัวน้อยในกรง
“เออ”
“เบื่อหรอ”
คนถูกถามชะงักเพราะไม่รู้ไอ้คนถามนี่ถามแบบไหน ถามว่าเบื่อที่มาเดิน หรือ เบื่อมัน.. แล้วกูจะตอบยังไงวะเนี่ย
“ไม่เบื่อเว่ย แต่ร้อนแล้วไม่เห็นมึงซื้อสักที ให้กูช่วยเลือกมั้ย”
เป็นเอกละสายตาจากลูกหมาตัวน้อยหันมาสบตาคนหน้าดุในที่สุด
“….เอาตัวไหน?”
ตาคมมองไปทั้งร้าน ซึ่งร้านนี้ก็มีลูกหมาตัวเล็กๆเยอะจริงๆ แต่ทั้งเขาทั้งมันไม่เคยเลี้ยงมาก่อนก็ต้องเอาที่ดูจะตายยากๆ อดทน อึดถึกหน่อย … จนกระทั่งไปเจอหมาตัวอ้วนหน้าย่นตัวย่นนั่งพิงกรงหันมาสบตา
“เฮ้ยเอก ตัวนั้นหน้าตลกว่ะ มึงเอาตัวนั้นดิ”
บลูด๊อกตัวอ้วนนั่งลิ้นห้อยอยู่ในกรง
“ชอบหรอ?”
“เออ หน้าแม่งเบื่อโลกดีว่ะ ดูๆแม่งหาวด้วย ก๊ากลิ้นโคตรยาว”
“เอาตัวนี้”
สุดท้ายบลูด๊อกตัวอ้วนก็ย้ายจากกรงมาอยู่ในอ้อมแขนของเต็งหนึ่ง ส่วนคนซื้อก็เดินเลือกปลอกคออุปกรณ์น้องหมา ก็ได้มาครบทั้งชามข้าวและเบาะนอน
“มึงจะดูไหวมั้ยเอก?”
เพราะต้องบิดเวสป้ากลับ กลัวมันทำหมาตกถนนตาย ของอุปกณ์อีกเยอะแยะด้วย
“…”
ไม่ตอบแต่มองด้วยความไม่แน่ใจ
“งั้นมาขับกูจัดการไอ้หมานี่เอง นั่งกั้นไว้ระหว่างมึงกับกูมันคงไม่ตก”
“อือ”
…เวสป้าสีสนิม
…คนขับตัวซีดหน้าตาย..
…คนซ้อนตัวดำถือของหนักแทบตาย..
…หมาหนึ่งตัวที่เกาะเบาะสุดชีวิตเพราะกลัวตาย…
“หนึ่ง!!!”
เสียงตะโกนดังลั่นจากชั้นล่างเรียกให้คนที่กำลังจะอาบน้ำรีบวิ่งลงไปทันที ไอ้เอกไม่เคยเรียกดังขนาดนี้มาก่อนนอกจากเวลามีเรื่องอะไร
“เกิดไรขึ้น!”
“…”
หน้าที่เคยนิ่งเสมอ เบิกตากว้างเล็กน้อยกัดปากแน่นชี้ไปที่…ไอ้หมาอ้วน…
“ไมวะ ?”
“มันฉี่”
ตาคมเบิกกว้างมองข้างๆตัวหมาที่มีรอยน้ำเล็กๆเป็นวง
“มึงตกใจอะไรเนี่ย ก็หมามันต้องฉี่ปะวะ ก็เอาไม้มาถูดิ แล้วพรมหน้าทีวีเดี๋ยวเอาออกเลยเผื่อมันไปฉี่ใส่”
เต็งหนึ่งไม่เข้าใจว่ามันแปลกตรงไหน
“หนึ่ง…”
“อะไรอีกล่ะ?”
“หมามึง มึงเช็ด”
“ห้ะ หมามึงดิมึงซื้อไม่ใช่รึไง”
เต็งหนึ่งเลิกคิ้วขึ้นทำหน้างง
“กูเดิน.. แต่มึงเลือก”
“ก็กูช่วยมึงเลือก”
“กูบอกหรอว่าจะซื้อหมา”
ตอนนั้น…กำลังจะไปเลือกแมว แต่อีกคนก็บ่นซะก่อน
“เอ้าก็มึงบอกเอาตัวนี้”
“มึงบอกว่าชอบ”
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กูบอกชอบแต่กูต้องซื้อมั้ยยย แล้วตังมึงมันเป็นหมากูยังไง ไอ้ง่าว!!
“มึงไปนอนนะเอกนะ เดี๋ยวกูดูแลหมาตัวนี้เอง มึงไปอาบน้ำฟังเพลง สวดมนตร์ เดินจงกลมอะไรก็ได้ ไปอ่านการ์ตูนก็ได้ ไปๆๆ ไปไกลๆกู
เลย มานี่ลูกปะป๊าดูแลหนูเอง อย่าไปยุ่งกับมันนะลูก มันบ้า”
“คนอะไรมีลูกเป็นหมา”
“เสือก ไม่ต้องมาแตะลูกกูด้วย ไปไกลๆ กูจะตั้งชื่อเอง”
“อือ”
เป็นเอกทำหน้าเอือมก่อนจะย้ายตัวเองไปนั่งบนโซฟามองคนกับหมาประคบประหงมกัน
…หน้าก็ย่น…ตัวก็ย่น…เต็งหนึ่งเลือกมาได้ยังไง…
เวลาเที่ยงคืน…บนเตียงคิงไซส์สีน้ำเงิน ผู้ชายตัวหนานอนซุกแผ่นหลังคนตัวสูง.. ปลายเตียงมีหมาอ้วนนอนแผ่หลาหนึ่งตัว…
ครอบครัวใหม่ พ่อ ลูก … และแฟนพ่อ(เนื่องจากเป็นเอกไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหมาตัวนี้ตามที่เจ้าตัวกล่าวไว้)
=======================================
ตอนนี้มิกซ์ไว้เยอะนะคะ ตอนต่อไปหนึ่งคงต้องเหนื่อยแล้วค่ะ 555 (เป็นเอกดูจะยังไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น)
ปล. น้องหมาชื่ออะไรมีใครเดาถูกบ้าง อิอิ (ใบ้ให้ว่าหนึ่งตั้งชื่อจากความหมั่นไส้เป็นเอกล้วนๆ) >_<
นี่คืออิมเมจน้องหมา อิอิ
(http://static.adoptame.net/media/dinamico/animales/imagenes/eeengf_5.jpg)
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
โอ้เย้ๆๆๆไไ :ruready
-
ฮาาาา. น่ารักมากๆ
อยู่ดีๆก็ออกไปหาบทเรียนพร้อมรอยตบและหมาหนึ่งตัว
ขอบคุณค่ะ
-
ทำไมเอกเป็นคนแบบนี้ :laugh: จะสงสารหมาหนือสงสารหนึ่งดี :m20: แต่ก็นะ....ยังน่ารักอยู่ดีแหละ มึนๆสไตล์เอก ไม่มีใครเข้าใจ นอกจากเจ็งหนึ่ง
สก็อตผู้ชำนาญการณ์ก็ไม่สามารถช่วยเป็นเอกได้ :katai5: :katai5:
-
น้องหมาชื่อเป็นโทชัว 5555
:pig4: :pig4:
-
เอกจ๊ะ เป็นจะไม่ตบนะ มาทักขาใหญ่แม๊จะเอาขาหนีบ
ท้เดธล๊อคให้ :laugh: แต่แห๊มมม คุณป๊าหนึ่งมีลูกแล้ว
อย่าเมินแฟนนะจร๊ะ
-
ครอบครัวอบอุ่นมีพ่อ ลูก แฟนพ่อ :laugh:
-
พอน้องหมาเผลอฉี่รดก็โบ้ยให้ไปเป็นลูกของเต็งหนึ่งเลยนะคะเป็นเอก :m20:
-
เอกจะน่ารักไปไหน 55555
-
เอกจะรอดไหมนิ
-
สงสัยการเลี้ยงหมาจะช่วยได้จริงๆ เป็นเอกเถียงคำไม่ตกฟากจนหนึ่งยอมใจ 55555
-
คิดถึงมากๆเลย เป็นเอกต้องให้คุณชาสอนการวางตัวในฐานะผู้บริหารโดยด่วนเลย
-
โธ่ เอก หมาน่ารักออก :laugh:
ว่าแต่เอกสารที่หยิบไปจะเป็นเรื่องรึเปล่าเนี่ย ฮือออออออออออ เอกต้องโดนว่าอีกแน่เลย นี่ลูกเจ้าของบริษัทนะยะ :3125:
-
เป็นเอกกวนตีนหน้ามึนมาก ฮาไปอีก
สู้นะเชียร์เอกให้พูดเยอะขึ้น
-
เอกพูดประโยคยาวขึ้นได้แล้วจริงๆ ด้วย ต้องขอบคุณ คุณสก๊อตลูกท่านทูต อิอิ
-
ฮาอ่ะ พ่อ ลูก แฟนพ่อ
ว่าแต่เป็นเอกหยิบเอกสารอะไรออกมาด้วย
จะสำคัญหรือเปล่านะ
:pig4:
-
ทริคนี้มันจะดีเหรอ แต่อย่างน้อยก็คิดว่ามันดีกว่าการให้ไปจีบหญิงแล้วโดนเขาตบมาละนะ สงสารเอก :laugh: :laugh:
-
ขอบคุณ :)
-
หนึ่งมีลูกแล้ว เอกอย่าอิจฉานะเวลาพ่อลูกเขาคุยกัน
-
มีลูกแล้วนะ555
-
เอกลูก หนูโตมายังไงคะ55555
-
ฮาาาาาาาา
-
โอ๊ยยย สงสารเต็งหนึ่งจัง
แทนที่เป็นเอกจะพูดมากขึ้น กลับกลายเป็นหนึ่งได้ลูกมาเพิ่ม 5555
-
:mew1: ยิ่งอ่านยิ่งหลงเอก
-
เอกเป็นคนที่ฮานะ
-
ปกติไม่ชอบหมาพันธ์นี้น่ะ แต่ตัวที่ส่งมาให้เราชอบน่ะ น่ารักดีด้วย :กอด1: เป็นเอกท่าทางจะแย่แฮะ สก็อตยังต้องถอย ให้ไปจีบหญิงก้อโดนมา :เฮ้อ: ใครจะมาช่วยเอกได้เนี่ย ขนาดจะซื้อสัตว์มาเลี้ยงยังได้มาไม่ตรงใจอีก :katai1: เราว่าหนึ่งต้องตั้งชื่อว่าอะไรที่ใกล้เคียงกับเอกเลยล่ะ หรือจะชื่อ เป็นเอก ไปเลย :mew4:
-
สงสารเป็นเอก ครั้งแรกก็โดนตบเลย
ดีแล้วที่ทดลองกับสัตว์เลี้ยง แต่หนึ่งนี่ก็บุญนำพาเนอะ อยู่ๆ เป็นพ่อหมาซะงั้น
หมาจะชื่ออะไรดีเนี่ย ชื่อเอก รึป่าว เอาให้งงกันไปเลย เรียกลูก หรือเรียก แม่ 55555555
-
หมาต้องชื่อไอ้ซีด หรือไม่ก็ไอ้หน้าตายอะ :laugh:
-
ชื่อหมาเหรอ ย่น อ้วน หาว ง่วง ไม่รู้ 555 :katai4:
-
:mew1:
-
เป็นเอกโหดร้ายมาก ทักสาวว่า "ขาใหญ่" 555
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
สู้ๆนะจ้ะเอก และหนึ่งด้วย :hao7: :hao7:
-
โถๆๆๆๆๆๆ
เป็นเอก
หนูต้องพยายามนะลูก
เดี๋ยอีกหน่อยคำแหน่งสูงกว่านี้ เจอคนเยอะกว่านี้หนูต้องพูดเยอะกว่านี้นะ
สู้ๆนะคะ
ตอนนี้น่ารักมาก ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดีเรื่องน้องหมาระหว่างเอกกับหนึ่ง 5555
-
ตอนนี้พูดได้คำเดียวว่าเอกฮามากอ่ะ 5555
ตอนต่อไปต้องมีปัญหาเรื่องที่เอกเอาบัญชีมาดูที่บ้านแน่เลย อย่ามาม่าอืดนะ
-
โอ้ยยยย เราฮาหนักมาก 55555 น้องหมาชื่อเต็งสองแน่ๆ คิคิๆๆ
-
เป็นเอกจะไหวมั้ยครับลูกกกกกก เจองานยากเลยอะ
บอกได้คำเดียวว่าสู้ๆนะลูก
-
พ่อ ลูก และแฟนพ่อ 555555555
-
สมาชิกใหม่ 555
-
ตลกเอก สงสารผู้หญิงที่โดนชมเลย 55555555
สู้ต่อไป พูดเยอะๆจะได้เก่งๆนะ
-
555555 ชอบๆ no drama.
-
พ่อ ลูก และแฟนพ่อ 5555555555 หัวเราะหนักมาก
เอกสารนั่นต้องเป็นเรื่องแน่เลย >_<
น้องหมาน่ารักมากข่ะ เป็นเอกไม่เอ็นดูได้ไงเนี่ยหือ
-
สมาชิกใหม่ๆลูกเต็งหนึ่ง คิกๆ
-
:impress3: สงสัยครอบครัวนี้จะมีลูก 2 ตัวแน่ๆ มันไม่ลงตัวนิใช่ไม๊คะเป็นเอก คนหนึ่งพ่อหมากับอีกคนแม่แมว ไปเล้ยยย
-
เป็นเอก...เป็นคนตัลโหลกกก :jul3:
-
ครอบครัวน่ารัก อยากเห็นลูก (แมว) ของเอกบ้าง :mew1:
-
เป็นเอกเถียงเก่งขึ้นมาเลยน่ะ
-
เราชอบเป็นเอกจัง งึดดดด
ความมึนของเธอช่างเย้ายวนนนนน
ชอบอ่า น้องหมาออกจะน่ารัก
-
เป็นเอก จะรอดไหมเนี่ยหนู :เฮ้อ:
-
ตอนที่แล้วสงสารเอก
ตอนนี้สงสารหนึ่ง
:laugh: :laugh:
-
เอก สู้ๆ :mc4:
หนึ่งเลี้ยงลูกดีๆนะ ลูกเธอ :laugh:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะรีบมาต่อน้าคาฟฟพรีสสสสสส
ถ้าจะมีมาม่าขอแบบไม่หนักนะอิอิ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เป็นเอก..
โอย เด็กอะไรหว่าน่าเอ็นดูเชียว
สู้ๆนะลูก
หนึ่งก็สู้ๆนะ
รอตอนต่อไปจ้า :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
สอบเสร็จจะมาอัพนะค่า ขอบคุณทุกคอมเม้นเด้อ
-
โอ๊ย...เพลีย
เอกนะเอก พูดกับคนยังไม่ค่อยรู้เรื่องเลย คิดจะหาหมาแมวมาคุยด้วย มันจะได้เรื่องมั๊ยเนี่ย
ชอบน้องหมาหน้าเซ่อ อ้วนตุ๊ยจังเลย 555
-
คิดถึงเป็นเอกค่ะ
-
ตอนที่ 26
“น้องเอก นั่งลง”
“บ๊อก!”
“ไม่ใช่แบบนั้น ปะป๊าบอกให้นั่งลง นั่งแบบนี้ๆ”
มือหนากดตูดลูกหมาให้แหมะลงกับพื้น
“อ่ะ จำไว้นะน้องเอก”
“บ๊อก!”
เพล้ง!!!!
คนหมดความอดทนปาแก้วไวน์ลงกับพื้น พ่อหมากับลูกหมาเบิกตากว้าง
“พอได้ยัง?”
“อะไรวะ กูจะสอนลูกกู แล้วปาแก้วทำไม? เสียดายของ”
“รวย เสือกไรด้วย”
“เออ กูมันเสือก”
สงครามเย็น….ดำเนินแบบนี้มาสามวัน …
สามวันที่เป็นเอกต้องทนฟังชื่อ ‘น้องเอก’ เพราะไอ้พ่อหมามันงอน
ตาคมจ้องเขม็งไปที่นัยน์ตาสวยก่อนจะหลุบตาลงอุ้มลูกหมาตัวอ้วนขึ้น
“ไปกันน้องเอก ปะป๊าพาไปวิ่ง”
“หนึ่ง”
“อะไรอีก?”
“นี่เราทะเลาะกันแค่เรื่องหมา?”
“ตั้งเรื่องหมาต่างหาก”
นัยน์ตาสวยไหววูบเมื่อคนที่ยอมให้เสมอหันมาทำหน้าอ่อนใจปนผิดหวัง
….เป็นเอกไม่เข้าใจ
“เอก มึงใจเย็นๆ”
นทีส่ายหัวเมื่อเพื่อนสนิทที่ไม่ค่อยจะเมา กินเหล้าไม่ต่างกับน้ำ
“เบียร์ปล่อยมันเมาไปเหอะ”
ไอ้เบียร์หน้าตี๋นั่งหน้าเครียด
“ได้ไงวะหมู”
“เออน่า มันเครียด มาเอกมาชนกับกูก็ได้”
“ก็เมาให้สุดไปเลย ไม่เช้าไม่ต้องเลิก”
นทีผสมโรง…
เหล้าราคาแพงที่เพื่อนหน้านิ่งหิ้วมาสองกลมกำลังจะหมด….ดื่มคนเดียว…แถมเพียวทุกแก้ว
ห่วง…จนต้องเรียกไอ้หมูกับไอ้เบียร์มารวมผล
พี่หมอก็มาส่งเบียร์ก่อนจะกลับไป หมูก็มากับมอไซต์พ่อ
“แล้วนี่พี่มึงไปไหน?”
นทีถาม
“ตายห่าไปละ”
“ทะเลาะกันมาหรอ”
เบียร์ถาม
“มันกวนตีน”
“ไหนกวนตีนยังไง”
เพื่อนไม่ค่อยพูด…เริ่มพูด
“เห็นหมาดีกว่า”
“หมาไหน?”
“ชื่อน้องเอก”
กำแก้วแน่นจนข้อมือขาวซีด
เพล้ง!!
แตกละเอียด…
“เฮ้ยๆ เอาผ้าพันแผลมา เอาขวดเหล้าออกไปเลย”
นทีรีบสั่งไอ้หมูเอาเหล้าออก ส่วนเบียร์รีบไปเอาผ้าพันแผลในตู้ ห้องนทีมีครบ…
“มึงน้า…ไม่คุยกับพี่หนึ่งดีๆวะ มานี่เอามือมาทำแผล”
“นที…”
“เออกูเอง”
“หนึ่ง…”
เลิกคิ้ว เมื่อเพื่อนเริ่มทำหน้า…หน้าอ้อน? ไอ้เอกเนี่ยนะอ้อน
“เอ่อ เฮียแกทำไม”
“กอดหน่อย…”
“ห้ะ?”
“กอด…”
“เฮ้ยๆ ช่วยกูด้วยไอ้เอกจะปล้ำกู”
ร้องลั่นเมื่อเพื่อนเริ่มล้วง
“เฮ้ยๆไอ้เอกปล่อย”
“เชี่ยยย ใจเย็นนนน”
เบียร์กับหมูง้างเพื่อนออกจากตัวนที กดลงกับพื้นห้องจนคนเมาหลับ…
“เหี้ยน่ากลัวสัส”
นทีบ่นก่อนจะหยิบมือถือโทรหาตัวต้นเหตุ
“โหล เฮียโว้ยทะเลาะไรกันมันเกือบปล้ำผมเนี่ย”
“ฝากมันด้วย แม่งบ้า”
“เอ้า ตกลงเรื่องมันยังไง?”
“แม่ง…ไม่โตสักที ครั้งนี้ต้องให้มันโตได้ละ”
“มันทำไร?”
“มันซื้อหมามาแล้วโบ้ยให้กู”
“มันบอกเฮียสนใจหมามากกว่ามัน”
“มันเอาแต่ใจเกินไปแล้ว! นี่ชีวิตนึงเลยนะ มันจะไปโบ้ยให้คนอื่นได้ไง แม่งไม่รู้คุณค่า”
กุมขมับ….
“ก็บอกมันดีๆดิ”
“แม่งเกือบปาแก้วไวน์ใส่กู ขอโกรธก่อน”
“แม่งเมาเกือบปล้ำผม”
“…ห้ะ?”
“มันเรียกแต่ชื่อเฮีย…”
“เหอะ…”
“พี่มึง..โกรธน่ะได้ แต่พี่มึงก็รู้ว่าเอกมันไม่มีใครนอกจากพี่มึงแล้วนะ ขนาดพวกผมมันยังไม่คุยด้วยทุกเรื่อง”
“เฮ้อ…กูก็คงหงุดหงิดเกินไป ช่วงนี้แม่งเครียดๆว่ะ”
“มารับมันดีมั้ย? ค่อยๆบอกมัน งี้แหละธรรมดา เวลางานสุมๆก็หงุดหงิด”
“ขอบใจมาก เดี๋ยวกูขับไปรับเลยแล้วกัน”
“ไหงบทจะดีก็รีบจังวะ?”
“เดี๋ยวเช้ามามันงอแงอีก ลำบากพวกมึง กูชินแล้ว”
ตัดสาย…
“กลัวคนดูแลเมียไม่ดีอ่ะดิ”
ส่ายหัวปลง…ดูก็รู้ละว่าตกลงใครผัวใครเมีย แม่งอ้อนให้กอดขนาดนั้น
“พวกมึงเดี๋ยวพี่มึงมารับไอ้เอก”
“ตกลงเค้าจะดีกันปะ?”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เรียกพี่หมอมึงมามรับได้แล้วไป ส่วนหมูมึงนอนนี่แหละ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ”
“ขอบคุณมากนะ ขอโทษทีที่รบกวนนะครับพี่หมอ”
ยกมือไหว้คุณหมอกรที่ช่วยแบกร่างคนเมามายัดใส่รถ
“ดีๆล่ะ”
“ขอบใจมากทุกคน ไปละ”
“คุยกันดีๆนะพี่มึง เดี๋ยวบิ๊กไบท์ไอ้เอกผมขับไปคืนให้พรุ่งนี้”
“ฝากด้วยนะนที”
“เชเบ”
หนึ่งส่ายหัวเมื่อขึ้นรถมานั่งข้างคนเมาหลับสนิทแถมเมาไม่รู้เรื่องจนต้องแบกลงมา … โกรธแต่ก็รู้สึกว่าตัวเองทำเกินไป
“เฮ้อ กูจะเอายังไงกับมึงดีนะ”
“บ๊อก!”
“เจ๋ง! อย่าเห่าดิเดี๋ยวหม่าม๊าตื่น”
หมา…ที่แกล้งเรียก ‘น้องเอก’ ไปอย่างงั้น จริงๆชื่อเจ๋ง…แถมยอมให้อีกคนมีเอี่ยวเป็นแม่หมา
“บ๊อก!”
หมาอ้วนพยายามจะปีนมานั่งข้างหน้า พอถูกยัดใส่เบาะกระเตงมาด้วย
“เจ๋งนั่งดีๆ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
“บ๊อก!”
ส่ายหัวด้วยความอ่อนใจ ต้องยอมจอดข้างทางหันไปอุ้มไอ้เจ๋งหมาอ้วนมานั่งตัก แต่ไอ้เจ๋งก็ไม่ยอมนั่งดีๆดันตะเกียกตะกายไปอยู่บนตักหม่าม๊า…ที่ทิ้งมันตั้งแต่มันฉี่ใส่บ้าน!
“ไอ้เอกมันดีกว่ากูยังไงห้ะ!!!”
ไอ้เจ๋งไม่สนใจนอนขดตัวบนตักของเป็นเอก
ทั้งฉุนทั้งขำ…แต่ก็ขับรถกลับคอนโดในที่สุด
สงสัยต้องแอบดู…ว่าไอ้คนบอกไม่รับผิดชอบลูกมันนี่แอบเล่นกับลูกยังไง หมามันจะอยากอยู่กับคนที่มันไม่คุ้นเคยได้ยังไงล่ะ?
“นี่…”
หมาน้อยลิ้นห้อยมองกระดูกในมือหมาม๊าที่พึ่งสร่างเมา ผมสีเทาชี้ฟูไม่เป็นทรง…โทรไปลาป่วยที่ทำงานและฝากเพื่อนแจ้งอาจารย์ว่าป่วยเรียบร้อยเพราะสภาพคงไปไม่ไหว
“มากิน…”
“บ๊อก!”
“เก่ง…”
ยกมือลูบหัวหมาเบาๆ ไม่กล้าเรียกชื่อเพราะกระดากปากที่จะเรียก ‘น้องเอก’
แปลกใจที่ตื่นมาอยู่บนเตียงตัวเอง…ทั้งตัวมีแค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว…ออกจากห้องมาก็เจอหมานั่งทำหน้าหิวอยู่หน้าประตู ก็เลยต้องหยิบขนมหมารูปกระดูกมาให้มันกิน
เต็งหนึ่งไม่รู้…ว่าเวลาตัวเองกลับดึกๆดื่นๆคนที่ดูแลลูกมันก็คนนี้นี่แหละ…
“จำใจหรอกนะ..”
“บ๊อก!”
“เอาอีกหรอ ลิ้นห้อยเชียว”
เห็นหมาอ้วนลิ้นห้อยแล้วก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้…ตลกดี
สุดท้ายก็เดินกลับเข้าไปในห้องหยิบมือถือออกมาเซลฟี่คู่หมาตัวเอง พร้อมอัพลงอินสตาแกรมที่ไม่ได้อัพเดทมาครึ่งปี
อยากให้รักหมามากใช่มั้ย ได้!!!
รูปผู้ชายในชุดบ๊อกเซอร์ตัวเดียวนั่งขัดสมาธิบนพื้นไม้มีหมาอ้วนอยู่ในอ้อมแขนกำลังมองหน้ากันถูกเผยไพร่ไปตามแฟนเพจด้วยความไวเหนือแสง
“เฮ้ยหนึ่ง แฟนมึงอ่อยว่ะ”
“อ่อยไรวะ?”
งงเต๊ก…จนฝรั่งส่งมือถือให้ดู
คิ้วเข้มขมวดแน่น…ใครใช้ให้แม่งโชว์ท่อนบนกับขายาวๆให้ชาวบ้านเค้าดูวะ!!! ไม่แก้ผ้าไปเลยล่ะสัส!!!
“ขาวสาสสสส”
“เชี่ยห้ามดู”
“ห้ามกูได้ห้ามคนอีกเป็นหมื่นไม่ได้นะสัส ไลค์กันโคตรไว ขนาดผัวมึงหัวฟูแค่ทำหน้านิ่งจ้องหน้าหมา ยอมใจเลยว่ะ”
“โวะ!”
“มึงก็เอาบ้างดิหนึ่ง หึหึ”
แมทยักคิ้วกวนก่อนจะไปวุ่นวายกับล้อฟอร์มูล่าต่อ คนอารมณ์เสียที่เมียโดนเห็นเรือนร่างเลยถือไขควงไปจัดการส่วนตัวเองต่อ
ทำไรไม่ได้! รูปมันแพร่ไปแล้ว!
หงุดหงิดโว้ย!!!
“เฮ้ยมาอีกรูปแล้วว่ะ คราวนี้แม่งยิ้มออกกล้องด้วย เฮ้ยผัวมึงยิ้มแล้วหน้าตาน่ารักว่ะหนึ่ง”
“เชี่ยเขวี้ยงไขควงใส่กูทำเหี้ยไรเนี่ย!!!”
แมทโวยลั่น… เงยหน้ามาอีกทีเต็งหนึ่งก็ลุกออกไปแล้ว…
“บ้านแตกแน่สัส”
ฝรั่งคอนเฟิร์ม
“ห่า หัวกู เจ็บโว้ย!!!”
==================================
-.- สงสารใครดี
ขอโทษที่หายไปสิบวันเต็มๆนะคะ ติดสอบวิชาที่ยากที่สุด บวกกับช่วงนี้งานเยอะมากกกก T_T รักทุกคนน้า
ปล. ลุงหมอกับน้องหมา วางแผง 15 นี้นะคะ เย้
-
กรี๊ดเอกกอ่อยลงสื่อได้ยังไงลูก ป้าหวงนะ
-
สงสารหนึ่งที่ยังคงถูกเข้าใจว่าเป็นเมีย 5555555555 :hao7:
-
รอตอนต่อไป เป็นเอกถ่ายรูปลงโซเชียลอย่างนี้บ้านจะแตกหรือน้ำจะแตกกันล่ะเนี่ย ทำให้เต็งหนึ่งลมหึงขึ้นขนาดนี้ :z1:
-
เอกฝึกอ :hao6: :hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:รออ่านตั้งนานอิอิรอตอนตอไปน้าาาาแบมจร่าาา :mew1: :mew1:
-
กร๊ากกกกก ตอนนี้หนึ่งได้บทเรียนราคาแพงเลยแหละ
จากที่อยากจะสอนเอก กลายเป็นโดนเอกสอนแทนซะได้
กับบทเรียนที่ชื่อ *** เป็นแค่พ่อบ้าน แต่อย่ามาทำใจกล้า กับ มนุษย์เมีย ***
:laugh:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตลกก ความสูงไม่มีผลในแนวราบ แต่ก็ตลกที่เป็นเอกได้เป็นามีเฉย 555555
ถ้าไม่เมานี่ไม่รู้นะ 55555555
เป็นเอกขี้อ่อยย :hao6: :hao7: :hao7:
-
หว่ายๆๆๆ ลูกรักหม่าม๊ามากกว่า
นี่ขนาดเอกไม่ค่อยสนใจ(ตามที่หนึ่งคิดนะ)
เค้ายังรักกันขนาดนี้เลยยยย
555 #ทีมเอก
พี่หนึ่งอย่างเพิ่งหงุดหงิดน่าาาาา
เอกแค่ลงรูปคู่ลูกชายไงงงง
-
หนึ่งใจเย็นๆ
-
หนึ่งจัดการเลยยยยๆ :hao6: :hao6: :oo1:
-
เอกอ่อยเป็นแล้ว 5555
-
บ้านแตกแน่!!
-
สงสารเป็นเอกอ่ะ เป็นไม่ค่อยเข้าใจคนอื่น 55555555
สงสารพี่หนึ่งที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเมีย 5555555
ไม่เอาดราม่านะคะ จะเคลียร์กันก็ใจเย็นๆน้าาาาาาา
คนเขียนมาต่อบ่อยๆนะคะ
-
ตลกอ่ะ เต็งหนึ่งก็ยังเป็นเมีย(ในสายตาของเพื่อนๆ) 555
-
อุยยยยยย ความขาวนั้นเป็นภัยสินะ ว่าแต่ อยากเห็นด้วยจัง :hao7:
-
555 บ้านแตกแน่ๆ
-
:jul3:
-
ขำตรงที่คนอื่นเข้าใจว่าเอกเป็นผัวหนึ่งนี่แหละ 55555
-
งานนี้เอกฮอตมากเลย
-
#อ่อยแรง ให้กับเอกเลย
-
เอาคืนกันไปมา
-
ขอบคุณ :)
-
เอกมีพัฒนาการ 555
-
เอกเนี่ยขนาดดูแลแค่ตอนดึก หมาอ้วนยังรักมากกว่าหนึ่งเลย 5555
-
เป็นเอกอ่อยแรงงงงงง
เต็งหนึ่งก็หึงแรงงงงง หึหึหึ
-
เป็นเอกคนขี้อ่อย หึหึหึ :hao6:
-
เต็งหนึ่งจะกลายเป็นหมาหัวเน่าแล้ว
-
มาต่ออีกนะ :)
-
หม่าม๊าขี้อ่อย :-[
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
รอดูบ้านจะแตกมั้ย ฮ่าๆๆ
-
แก๊งค์เพื่อนหนึ่งก็ยังคิดอยู่ว่าเอกเป็นผัว ส่วนหนึ่งก็ไม่ได้แก้ความอะไรต่อจากที่เคยบอกตอนนู้น 555555555555555 เอกอ่อยแรงงงงงงง
-
โอ้ยย โดนหม่าม๊า ยั่วโมโห :laugh: :laugh:
-
น้องหมาาาาา
-
อ่อยผ่านสื่อซะด้วยยยยย 55555
ปล.ทำไมรู้สึกว่าตอนสั้นลงๆทุกครั้งที่อ่าน หรือนี่คิดไปเอง?
-
55555
หนึ่งใจเยนนะ
อย่าพึ่งระเบิดดดดดด 555
กลับบ้านนดีๆ เคลียร์กันบนเตียงง ให้ข้าวน้องเจ๋งก่อนนะ
-
คู่นี้นี่ซึนกันจริง ๆ เลย :impress3: น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ :mew3:
-
#สงสารใครดี#
สงสารพี่หมอกรที่ต้องแบก เพื่อนขี้เมาของเมียไปขึ้นรถผัวเขา
สงสารฝรั่ง คงโดน ไขควงหัวแตก เพราะผัวเขาหงุดหงิดเมีย เอ๊ะ เมียหงุดหงิดผัว ฮ่าๆๆๆ
-
เต็งหนึ่งยังคงเป็นเมียต่อไป5555
-
ฟ้าเหลืองแน่ แอร๊ย!!! :hao7: :hao7:
-
อิอิ อ่านเม้นละปลื้มใจ
-
อ้ายยยยยย รักเป็นเอกมากเลยยยย :hao7:
-
เอก ทำอารายยยยยย โชว์ออร่าออกสื่อ
ยั่วโมโหหนึ่งเหรอ โดนจัดหนักแน่
ยิ่งหวงๆอยู่ (แอบขำเอกอิจฉาเจ๋งเหรอ)
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้อ่ะ สนุกมากกกกก
อ่านรวดเดียวเลยไง หึ หึ
เอาแล้วววว บ้านจะแตกไหม หนึ่งจะจัดหนักเอกรึเปล่า
รอลุ้นนน ตอนต่อไป 5555
-
อ่อยจริง 5555555
-
พ่อหนูหวงมาก...รู้ไหม?
-
รอจังหวะบ้านแตก กร๊ากกกก
โอ้ย สงสารหนึ่งเป็นผั--- สามีแท้ๆ
ฮ่ะๆๆ
เป็นไงหล่ะๆ 555
-
หลงรักเป็นเอกเลยเชียว 55555
-
แต่ละคน 5555
-
นี่ถ้าเป็นเอกยิ้มบ่อยๆ หนึ่งไม่หึงแย่เลยเหรอ
ขนาดลูกยังหลงหม่าม๊ากว่าปาป๊าเลย โถ...พี่เต็งหนึ่งของน้อง 5555
-
ตอนที่ 27
“มานี่…”
เสียงเรียบพร้อมนั่งลงย่อตัวกวักมือเรียกเจ้าหมาอ้วน ที่นั่งลิ้นห้อยอยู่ตรงข้างบันได เลี้ยงมาหลายวันก็นึกได้ว่ายังไม่ได้ฉีดวัคซีน ไหนๆก็โดดเรียนโดนงานก็พามันไปหาหมอแล้วกัน
เป็นเอกในชุดเสื้อยืดแขนยาวบางๆสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีเลือดหมู เดินไปอุ้มเจ้าหมาอ้วนที่ไม่ยอมเดินมาขึ้นแนบอก
“หนัก…”
บ่น…แต่แววตายิ้ม
เดินไปสวมรองเท้ากังฟูสีขาวธรรมดา เอาโซ่ห้อยคอเจ้าอ้วนลิ้นห้อย แล้วจูงมันเดินตามมา หม่ามี๊กับลูกหมาออกไปท่องโลกด้วยกัน…
แต่หม่ามี๊หยิบไปแค่กระเป๋าตังค์…ปล่อยมือถือกับแบตหมดๆไว้ที่ห้อง
คนหงุดหงิดกลับมาห้องตั้งใจมาเหวี่ยงคนไปโชว์ตัวเองบนโซเชียลเน็ตเวิร์คคู่เจ้าหมาลิ้นห้อย! แต่ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่ แล้วเอกจะไปไหน? สภาพขนาดที่เมื่อเช้าปลุกก็ไม่ตื่นให้โทรไปลางาน ลาเรียนให้
แถมยังเอาหมาไปด้วย
คงไม่ได้เอาไปทำอะไรแปลกๆ เพราะยังเห็นถ่ายรูปคู่กันดี
มือถือไอ้คนหน้านิ่งก็นอนตายอยู่บนเตียง…เลยหยิบเอามาชาร์จให้ซะ
กลับไปมหาลัยตอนนี้ก็ขี้เกียจแล้ว อาบน้ำดูการ์ตูนแล้วกัน
เต็งหนึ่งทิ้งตัวลงนั่งหน้าทีวี มองนาฬิกาที่พึ่งจะห้าโมงกว่า…รอเอกกลับมาค่อยเคลียร์ปัญหาทั้งหมดแล้วกัน จะได้ไปหาข้าวกินด้วยกันด้วย หรือทำไว้รอก่อนดี?
สุดท้ายพ่อบ้านดีเด่นก็เดินเข้าครัวหยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นใส่เตรียมตัวทำกับข้าว
หนึ่งทุ่มกว่า….ก็ไม่มีทีท่าว่าอีกคนกับอีกหนึ่งหมาจะกลับ
เต็งหนึ่งเริ่มขมวดคิ้วยกมือขึ้นมากัดเล็บไม่รู้ตัว
ออกไปตั้งแต่ตอนไหน อาจจะก่อนตอนเขากลับมาเลยด้วยซ้ำ แล้วทำไมอีกคนยังไม่กลับ ?
มือหนาคว้ามือถือที่นอนอยู่บนโต๊ะขึ้นมาจะโทรถามเพื่อนแต่เบอร์ของเบียร์ก็โทรเข้ามา
“ฮัลโหล เบียร์เอกอ่ะ?”
“พี่มึงๆ นทีรถล้ม รถไอ้เอก … มอไซต์ไอ้เอก …สายเบรกขาด! ตอนนี้นทีอยู่ไอซียูที่….. ”
เสียงน้องมันตกใจมาก … เอกมันจะสายเบรกขาดได้ยังไง มันเชครถมันบ่อยยิ่งกว่าหน้ามันอีก…. ใครตัด ? ต้องตัดเมื่อคืน…เพราะนทีบอกจะเอารถมาคืนให้ … ใครทำ?
“เอกอยู่ด้วยหรือเปล่า?”
“ไม่ครับ เอกไม่ได้อยู่กับพี่หรอ”
“ชิบหาย… เอกมันหายไป! เดี๋ยวพี่จะไปหาที่โรงบาลขอโทรหาให้คนตามตัวไอ้เอกก่อน นี่มันก็ยังไม่กลับ”
“ได้ครับๆ”
ตัดสายของเบียร์หนึ่งก็รีบขึ้นห้องไปเปลี่ยนบ๊อกเซอร์เป็นกางเกงยีนส์ ก่อนจะกดโทรหาพ่อตัวเอง
“พ่ออยู่ไหน!!!”
“มัลดีฟต์สิวะ ก็รู้ว่าช่วงนี้กูมาพักตากอากาศที่นี่ประจำ”
“เอก .. เอกหายไป มอไซต์มันโดนตัดสายเบรก แต่เพื่อนมันขับ… ”
“เอกหาย ? หายไปตอนกี่โมง …. มึงอย่าพึ่งลุก แปปนะหนึ่ง”
เหมือนอีกฝ่ายไม่ได้อยู่คนเดียว… แต่หนึ่งก็ไม่ได้ติดใจจะถามจนได้ยินเสียงพ่ออีกครั้ง
“ว่าไง เอกหายไปกี่โมง”
“ไม่รู้ครับ แต่ล่าสุดมันอัพอินสตาแกรมช่วงบ่ายๆ ผมกลับมาห้องก็ไม่อยู่แล้ว ออกไปกับหมา คือผมกับมันซื้อหมามาใหม่ ตอนนี้มันยังไม่
กลับ ผมกลัวว่ามันจะเป็นอะไร เพราะรถมันก็สายเบรกถูกตัด ตัดเมื่อคืนไม่ก็วันนี้เพราะเมื่อวานมันยังขับอยู่เลย”
“เชครถยัง? เผื่อเอาคันอื่นไป”
“กำลังเดินไปเชค…”
หนึ่งรีบเดินไปที่ลานจอดรถ…สิ่งที่กลัวก็เป็นจริง…กระจกโชว์รูมเก็บรถที่ควรจะล็อครหัสไว้ถูกเลาะออกหนึ่งบาน ตัวกดรหัสหายไป… คนทำคงทำเงียบมากเพราะไม่มีเศษกระจกหล่นแม้แต่น้อย
“พ่อ… ผมว่า…มันอาจจะยุ่งกับรถทุกคัน แต่… ไม่มีรถคันไหนหายไป เอกไม่ได้เอารถไป? หรือตอนจะมาเอารถไอ้พวกนั้นจะเอาเอกไปกับมันล่ะพ่อ พ่อผมควรทำไง …”
“ใจเย็นๆดิ๊ ให้กูคิดก่อน เดี๋ยวเรื่องหาตัวไอ้เอกจะจัดการให้ ส่วนมึงโทรแจ้งตำรวจให้มาจัดการ เชคกล้อง เรียกช่างมาตรวจรถ โอเคมั้ย? ทำให้มันดูเป็นแค่โจรมาแงะจะขโมยรถ อย่าไปออกข่าวว่าทายาทตระกูลดังหายตัวไป”
“แต่…ถ้านักข่าวมาละพ่อ รถคันละแพงเวอร์ยังไงก็แห่กันมา”
“ก็บอกไปว่าของบ้านชวนันท์ ทำไมวะลูกกูก็ใช้รถแพงได้แต่เสือกไปบ้าเวสป้า ของมึงนั่นแหละ จบนะหนึ่ง”
“ได้พ่อ โทรหาผมด้วยนะ”
“อย่าไปคิดมาก คนๆเดียวเดี๋ยวหาให้มึงเอง!!! …. เอ๊ะ บอกให้ไปนอนไงอย่าดื้อได้ปะ!”
“อยู่กับใครอ่ะพ่อ?”
“คนรู้จัก อย่าเสือก!!!”
พ่อยังคงดุดันเหมือนเดิม… หนึ่งส่ายหัวปลงๆก่อนจะโทรแจ้งตำรวจไปตามเรื่องตามราว กองทัพนักข่าวก็มาอย่างที่คิด เพราะเป็นคดีที่น่าสนใจอยู่เหมือนกัน เพราะกล้องวงจรปิดพร้อมใจกันดับทั้งคอนโดในเวลาเดียวกันคือตอนบ่ายโมง เปิดมาอีกทีทุกอย่างก็เหมือนเดิม
ยกเว้นกระจกห้องเก็บรถที่หายไป…และเวลานั้นยามไปเข้าห้องน้ำ ก็ได้แต่แจ้งเรื่องไปที่คนที่อาศัยที่นี้ว่าใครพอจะเห็นจะรู้อะไรบ้าง
บังเอิญเกินไป?
พนักงานต้อนรับก็ดันลาไปหนึ่งคน อีกคนก็พอลูกค้าไปดูห้อง…. แล้วเป็นเอกก็หายไป
“แม่งเอ้ย!!”
คิ้วเข้มขมวดแน่น…ไม่มีเวลาสนใจนักข่าวที่พยายามจะเข้ามาสัมภาษณ์ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าคงไม่พ้นหน้าหนึ่ง…ทายานเลอบูถูกแงะโชว์รูมเก็บรถส่วนตัว…
“คุณชายครับ…เพื่อนมาครับ”
คนของพ่อที่ถูกส่งมาทันทีที่วางสายจากพ่อ มาช่วยงานจัดการให้เรียบร้อย
“พามาเลยครับ”
แมทกับสก๊อตเดินผ่านฝูงชนโดยมีการ์ดตำรวจนำเข้ามา
“เกิดไรขึ้นวะ แล้วนี่รถไอ้เอกทั้งหมดไม่ใช่รึไง?”
แมทถาม
“เอกหายไป …”
“ห๊ะ?”
“ชู่ว… คนของพ่อกำลังตามให้ แม่ง..แต่กูต้องมาอยู่ตรงนี้ เหี้ยเอ้ย!!!”
“หายไปได้ไงวะ”
“ไม่รู้ รถมันก็โดนตัดสายเบรก แต่เป็นนทีขับมา เพราะเมื่อวานไปทิ้งรถไว้นั่น…”
“มันอาจจะไม่ได้หายไปหรือเปล่า เพราะถ้าไปตัดสายเบรกรถได้ แสดงว่าคนทำก็ต้องมั่นใจว่ามันอยู่ที่หอนที?”
แมทตั้งข้อสงสัย
“แต่รถทุกคันโดนตัดสายเบรก… มึงเข้าใจมั้ยว่าทุกคัน?”
“เวสป้ามึงล่ะ?”
สก๊อตถาม…
เต็งหนึ่งเลิกคิ้วก่อนบอกช่างให้เชคเวสป้า
“อาจจะไม่โดน เพราะกูกลับมาก็บ่ายสองบ่ายสามแล้ว”
ช่างแจ้งกลับมาว่าเวสป้าไม่มีปัญหา
“งั้นคนทำ…หมายหัวผัวมึงว่ะหนึ่ง นี่กะจะเอาถึงตายเลยนะ ตัดสายเบรก แล้วรถแต่ละคันเหยียบทีพุ่งอย่างกับจรวด ถ้าเบรกไม่ทันนี่… ไม่
ตายก็พิการ”
“ตอนนี้มันอาจจะ….”
หนึ่งยกมือขึ้นกุมขมับ… มือสั่น…ไม่อยากคิดว่าอีกคนมันจะหายไปไหน
“เฮ้ยใจเย็นๆ มันอาจจะจับไปเรียกค่าไถ่”
“ไอ้ห่าทำขนาดนี้มันจะอยากได้ตังหรอวะแมท มันกะเอาตาย ตายชัวร์ๆ”
สก๊อตพูดเสียงเครียด เต็งหนึ่งยิ่งกัดฟันแน่นแต่ก็ทำได้แค่รอ แค่รอจริงๆ พ่อโทรมาบอกแค่ส่งคนตามแล้วแต่ไม่รู้ว่าไปตามกันที่ไหน
“แล้วนทีเป็นไงบ้าง”
“อยู่ไอซียู จบเรื่องทางนี้กับตำรวจ ให้เขาลากรถไปเข้าศูนย์แต่ละรุ่น กูก็จะไปโรงพยาบาล”
“พวกกูอยู่เป็นเพื่อนมึงก่อนแล้วกัน เดี๋ยวโทรบอกให้ปุ้นไปโรงบาลแทน”
แมทเดินแยกไปโทรศัพท์
“หนึ่งมึงใจเย็นๆ อาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้ เอกมันต้องไม่เป็นไรเชื่อกู หน้าแบบมันนะโดนจับไปโจรก็เครียดตายห่ากันจะฆ่ามันอีก หน้า
ยากขนาดนั้น”
“ขอให้เป็นอย่างมึงว่าเหอะว่ะก๊อต….กูไม่รู้จะทำไง .. ถ้าชีวิตกูไม่มีมัน”
“ไหน ขอหมอดูพุงหน่อยเร้ว”
ร่างสูงโปร่งกระพริบตาปริบยืนข้างเตียงที่มีคุณหมอหน้าตาจิ้มลิ้มกับคุณพยาบาลกำลังจับเจ้าหมาอ้วนพลิกตัว
“แหน่ะขี้อายด้วยนะ คิกๆ”
คุณหมอหัวเราะเมื่อเจ้าหมาอ้วนไม่ยอมง่ายๆเมื่อถูกจับโชว์จุ๊ดจู๋ รีบสะบัดขาหนี
“บ๊อก!”
“มาๆต้องใช้กำลังกันหน่อยละ เดี๋ยวไม่ได้ฉีดวัคซีนกันพอดี”
“บ๊อก!”
เป็นเอกเลิกคิ้วเมื่อเจ้าหมาอ้วนลิ้นห้อยส่งสายตาอ้อนวอนมา….เหมือนจะพูดว่า ‘ช่วยกูด้วย…’ แต่สิ่งที่เจ้าหมาได้รับกลับไปคือ…หม่าม๊าหน้านิ่งของมันยกมือขึ้นมาบ๊ายบาย
และเข็มก็แทงเข้ามาที่ตูดมัน จึก!!!!
“เอ๋งงงงงงงงงง !!!”
“เสร็จแล้วค่า ฉีดยาพร้อมถ่ายพยาธิเรียบร้อยค่ะ เดี๋ยวทำประวัติน้องหมาด้วยนะคะแล้วต้องพาน้องหมามาฉีดยาให้ครบนะคะเพื่อสุขภาพที่
ดี เนอะอ้วนเนอะ”
เพราะไม่กล้าบอกว่าหมาชื่อ ‘น้องเอก’ เลยบอกไปว่าชื่ออ้วน…
“บ๊อก!”
เค้าชื่อเจ๋งหรอก ไม่ใช่อ้วนนะ!!!
“แน่ะ เห่าใหญ่เลย สงสัยโกรธคุณหมอ คิกคิก”
เป็นเอกขอบคุณคุณหมอเบาๆเมื่อเธอแจ้งว่าพาหมาน้อยกลับได้ จึงเข้าไปอุ้มเจ้าอ้วนลิ้นห้อยที่ตะกุยเสื้อแถมสบตาร้องบ๊อกๆประหนึ่งจะ
ฟ้องว่าโดนรังแก
“ขี้บ่นนะเจ้าอ้วน คิกคิก”
“บ่นหรอครับ?”
“ค่ะ ดูสิสงสัยฟ้องใหญ่ว่าเจ็บงั้นงี้ หมาก็มีหัวใจนะคะบางทีมันก็คงอยากบ่นอยากบอกรักเราแต่มันพูดภาษาคนไม่ได้ เราเลยต้องรักเขาให้มากๆค่ะ”
เป็นเอกหลุบตาลงยิ้มจางๆให้เจ้าอ้วนขี้บ่น
“พึ่งเคยเลี้ยงหรอคะ”
“ครับ…”
“ปรับตัวหลายอย่างเลยสิคะ? เจ้าของบางคนนี่ทำไรไม่ถูกเลยค่ะ นิดนึงก็พามาโรงพยาบาล คิกๆ สู้ๆนะคะคุณพ่อมือใหม่”
“ครับ?”
“เลี้ยงหมาก็เหมือนเลี้ยงลูกค่ะ คิกคิก ถ้ายังไงหมอขอตัวก่อนนะคะ”
คุณหมอเดินไปแล้วทิ้งคุณพ่อมือใหม่ไว้กับคุณลูกที่ยังบ่นไม่จบ…. กว่าจะมาถึงโรงพยาบาลก็เกือบห้าโมงเย็นเพราะมาแท็กซี่ ที่พาอ้อมไปไหนก็ไม่รู้ บอกแค่จะไปโรงพยาบาลสัตว์…รู้สึกเหมือนนั่งรถข้ามเมืองกันเลยทีเดียว
แต่โรงพยาบาลนี้ก็ดูใหญ่ มีมาตรฐาน
“น้องหมาชื่ออ้วน เชิญรับใบนัดค่า”
เจ้าหน้าที่ประกาศชื่อเจ้าอ้วนทำให้ต้องรีบก้าวเท้าไปที่เคาน์เตอร์เพื่อรับสมุดนัดเล่มเล็ก ที่มีคู่มือดูแลสุนัขแนะนำไปในตัว
“สนใจให้น้องหมาสมัครสมาชิกสปาร์สุนัขมั้ยคะ ตอนนี้มีโปรสิบแถมหนึ่งนะคะ”
“สปาร์สุนัขหรอครับ”
สบตาเจ้าอ้วน…อืม ให้มันทำสปาร์ก็ดีนะ
“ใช่ค่ะ มีนวดคลายเครียดให้น้องหมาด้วยนะคะ หรือจะลงคอร์สว่ายน้ำก็ได้ค่ะ ที่โรงพยาบาลเรามีสระว่ายน้ำสำหรับน้องหมาด้วยค่ะ
รับรองความสะอาดแน่นอนค่ะ หรือจะอาบน้ำน้องหมาก็มีบริการนะคะ”
“สมัครที่ไหนครับ?”
“ที่อาคารด้านหลังเลยค่ะ จะเป็นสถานที่ดูแลน้องหมาโดยเฉพาะ เดินไปทางนี้เลยค่ะ มีแพคเกจน่าสนใจเพียบเลย ลองไปดูนะคะ”
มองไปตามทางที่พนักงานชี้ จึงรีบจ่ายเงินแล้ววางอ้วนลงให้เดินตาม
“สปาร์นะ?”
“บ๊อก!”
สปาร์คือไย เจ๋งไม่เก๊าใจเยยหม่ามี้!
เป็นเอกยิ้มจางๆ ทว่าพอถึงอาคารด้านหลังที่เป็น…ดินแดนน้องหมาแล้วก็ตาวาวไม่รู้ตัว เพราะไม่ได้มีแค่สปาร์! แต่มีทั้งฝึกน้องหมา ออกกำลังกายน้องหมา คอร์สอบรมการดูแลน้องหมาเบื้องต้น มีหลักสูตรแนะนำด้านโภชนาการให้เจ้าของน้องหมาที่สนใจและอีกมากมาย!!!
“สวัสดีค่า สนใจบริการไหนมั้ยคะ ตอนนี้มีแพคเกจสมัครทุกอย่างเซ็ตคอมโบ้ แถมเบาะนอนน้องหมาจากที่ผลิตอย่างดีจากประเทศ
นอร์เวย์เพื่อการนอนที่สุดแสนจะสบายของน้องหมา และอุปกรณ์อาบน้ำเกรดพรีเมี่ยมให้หนึ่งเซ็ตด้วยนะคะ”
“ทุกคอร์สเลยครับ”
“อุ้ย แล้วเจ้าของสนใจอบรมคอร์สดูแลน้องหมามั้ยคะ? คอร์สตอนเย็นกำลังจะเริ่มพอดีเลย ระหว่างนี้ก็ให้น้องหมาไปอาบน้ำ ขัดเล็บ ทำสปาร์ไปพลางๆดีมั้ยคะ? ถ้าสมัครคอร์สนี้ด้วยจะได้รับปลอกคอสลักชื่อด้วยนะคะ แถมสลักเบอร์ด้วยเผื่อน้องหมาหายจะได้ตามเจ้าของได้ถูกคน”
“ครับ”
“ค่า งั้นเดี๋ยวมากรอกเอกสารทางด้านนี้เลยนะคะ อุ้ย พอดีเลยค่ะ มีผ้าเช็ดตัวน้องหมาจากอังกฤษที่นิ่มสุดในสามโลกวางขายที่นี่ที่เดียวในไทยด้วย ซื้อไปด้วยมั้ยคะ ซื้อตอนนี้ลดยี่สิบเปอร์เซ็น…”
“ครับ”
แล้วเป็นเอกก็หลุดไปอยู่ในอณาจักรน้องหมา….
“น้องเอกมีไลน์มั้ยคะ สนใจเข้าร่วมกลุ่มคนรักตูบกับพวกเรามั้ยคะ จะจัดกิจกรรมพาน้องหมาไปวิ่งด้วยกันบ่อยๆค่ะ แถมมีแชร์พวกทริคดูแลน้องหมาด้วยนะคะ”
เป็นเอกตาวาวเมื่อกลุ่มคุณป้าที่มาเรียนด้วยกันเอ่ยชวน พวกเธอมาลงเรียนหลายครั้งแล้วจนสนิทกันไปหมดเพราะเป็นกลุ่มคนรักหมาเหมือนกัน
“ใช่ค่ะ บ้างก็พาน้องหมาไปงานประกวดนะคะ ไปนั่งคุยกันสนุกดีค่ะ”
“งั้น…ผมเข้าด้วยครับ”
“งั้นแลกไลน์กันไว้นะคะ นี่ค่ะของคุณพี่ น้องเอกแอดมาเลยค่ะเดี๋ยวคุณพี่แอดเข้ากรุ๊ป”
สองมือตบที่กระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบมือถือ…ลืมเอามือถือมา
“ผมไม่ได้ติดมือถือมา…”
“อุ้ย งั้นเอาไอดีมาเดี๋ยวคุณพี่แอดไปเองค่ะ”
“ได้ครับ”
มือเรียวรับโทรศัพท์ของอีกฝ่ายมาพิมพ์ไอดีไลน์ลงไป ก่อนวงสนาทาจะแยกย้ายเมื่อเริ่มคอร์สเรียนที่มีเจ้าของน้องหมาประมาณสิบกว่าคนมาเข้าคอร์สโดยคุณหมอผู้เชี่ยวชาญ
สองทุ่มกว่าก็ได้เวลาแยกย้าย เจ้าอ้วนก็เข้าสปาร์ทั้งตัวจนทำหน้าฟินทันทีที่ไปรับตัวกลับมา
“สบายเลยสิ”
“บ๊อก!”
“รับสินค้าด้านนี้เลยนะคะคุณเอก”
คนขายคอร์สคนเดิมพาไปรับสินค้าที่เยอะมากจนคนซื้อเลิกคิ้ว…นี่เขาซื้ออะไรเยอะขนาดนี้?
“เดี๋ยวให้พนักงานช่วยยกไปที่รถให้นะคะ”
“ผมมาแท็กซี่…”
“งั้นให้เรียกรถแท็กซี่ให้เลยมั้ยคะ?”
“รบกวนด้วยครับ”
ยิ้มจางๆเป็นการขอบคุณ….วันนี้เป็นเอกรู้สึกได้ว่าตัวเองมีความสุข เจ้าอ้วนก็มีความสุข แถมวิธีของสก๊อตก็ดูจะได้ผล คุยกับคนไม่ได้ก็คุยกับหมา! แล้วหมาก็พามารู้จักกับคนอื่น!
ต้องมาบ่อยๆ
กว่าแท็กซี่จะพาอ้อมเมืองกลับมาที่คอนโด ผ่านการจราจรหนาแน่นของกรุงเทพมหานคร…กว่าจะถึงคอนโดก็สี่ทุ่ม ทั้งคนทั้งหมาตาปรือกันทั้งคู่
แท็กซี่ช่วยขนของเข้ามาวางที่ล็อบบี้คอนโดจนหมดแล้วรับตังที่แถมทิปให้เป็นค่าน้ำใจแล้วกลับออกไป
“นอนกัน…”
ป่านนี้เต็งหนึ่งคงยังอยู่มหาลัย ทำฟอมูล่าเหมือนเดิม
“ให้ผมช่วยมั้ยครับพี่?”
นักเรียนมัธยมคนหนึ่งเดินเข้ามาที่ล็อบบี้ เหมือนพึ่งกลับออกมาจากข้างนอกเสนออย่างมีน้ำใจ
“รบกวนด้วยครับ”
ทั้งสองช่วยกันหอบของเข้าลิฟต์ ก่อนจะขอบคุณอีกครั้งที่มีน้ำใจแล้วแยกย้ายกันไป
เป็นเอกจัดแจงให้หมาอ้วนนอนบนฟูกนิ่มที่ซื้อมาใหม่ ใส่ปลอกคอหนังสลักชื่อและเบอร์โทร…ของเป็นเอกและเต็งหนึ่ง ส่วนชื่อหมา…ยังไม่สลัก ต้องไปคุยให้เข้าใจว่าหมาต้องเปลี่ยนชื่อ ไม่ใช่ชื่อน้องเอก!
จัดการหมาเรียบร้อยก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชงโกโก้มาเปิดทีวีดูข่าวรอบห้าทุ่ม อีกมือหยิบการ์ตูนที่อ่านค้างไว้มาเปิด
คิ้วสวยเลิกขึ้น…เมื่อผู้ประกาศข่าวรายงาน
“ใช่ครับ โดยคุณเต็งหนึ่งเป็นทายาทของตระกูลชวนันท์เจ้าของแบรนด์เลอบูชื่อดัง ด้านเจ้าตัวให้สัมภาษณ์แค่ว่าให้เป็นหน้าที่ของตำรวจ และเชื่อมั่นว่าจะตามจับคนร้ายได้ในเร็ววันครับ ส่วนโลกโซเชียลก็ให้กำลังล้นหลามเลยนะครับเพราะผู้เสียหายเป็นถึงหนุ่มหล่ออันดับหนึ่งของมหาลัย….”
….. ภาพประกอบข่าวคือภาพเต็งหนึ่งขมวดคิ้วยืนกอดอกอยู่ที่ลานจอดรถ เหมือนจะเปิดมาทันแค่รายงานข่าวช่วงหลัง แล้วหนึ่งทำไมไปอยู่ในข่าว?
เป็นเอกวางถ้วยโกโก้ลงแล้วเดินไปที่โทรศัพท์บ้านบนโต๊ะข้างทีวี…
“หนึ่ง…”
“ขอโทษครับตอนนี้เต็งหนึ่งไม่สะดวกรับสาย ไม่ทราบว่าใครโทรมาครับ”
เต็งหนึ่งไม่ได้เมมเบอร์คอนโด เสียงเหมือนแมทเป็นคนรับ
“เอก…เป็นเอก”
“เอก? เฮ้ยเอกโทรมา!!!”
สักพักโทรศัพท์ก็ถูกเปลี่ยนมือ จากเสียงแมทเป็นเสียงเต็งหนึ่ง
“เอก!! มึงอยู่ไหน ปลอดภัยหรือเปล่า!!! หายไปไหนมา บอกกูกูจะไปหา!!”
“สปาร์หมา”
“ห๊ะ”
“พา…ลูกมึงไปสปาร์…”
“……”
“ซื้อปลอกคอใหม่ด้วย”
“…..”
งง ว่าทำไมอีกฝ่ายไม่คุยด้วย หรือจะโกรธ?
“หิวข้าวจัง”
“เอก…มึง…แม่งเอ้ย!!!”
“ทำไมออกทีวี”
“กูเป็นดารามั้ง!!!”
แต่มันออกข่าวอาชญากรรม…
“ได้บทโจรข่มขืนหรอ?”
“ห้ะ”
“เหมาะดี”
เป็นเอกงงเมื่อีกฝ่ายตัดสายทิ้งแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย…กลอกตาแล้ววางโทรศัพท์ก่อนจะกลับไปสนใจหนังสือการ์ตูนต่อ ไม่ได้รู้เลยว่าคนที่อยู่โรงพยาบาลกำลังหัวเสียขั้นสูงสุด
“แม่งเอ้ย!!! คนเขาเดือดร้อนหามันแทบตายแม่งเสือกพาหมาไปสปาร์แถมยังกวนตีนกูอีก!!!”
=======================
หนึ่งสู้ต่อไปนะหนึ่งนะ 55555555555555 เป็นเอกแม่งไม่ได้รู้อะไรเลย
จุ้บๆ เจอกันงานมินิฟิคพรุ่งนี้นะค้า >_<
-
:hao3: หนึ่งไม่มีเอกอยู่ข้างกายน่าสงสารจริง
-
กร๊ากกกกกก โจรข่มขืน!!!!
-
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยย โถๆๆๆ :ling3:
-
ก๊าก5555555555
เป็นเอกน่ารักที่สุดในโลกค่ะ ทำอะไรก็น่ารัก55555555555
ไม่มีความสงสารต่ออิหนึ่งเลยเรา
-
อิอิ ดาราบทนี้เหมาะกับหนึ่งจริงๆ :hao6:
-
555555 โอ้ยยยยยเพลีย :jul3: เอกผู้อยู่ในห้วงของสปา กับหนึ่งที่อยู่ในอารมณ์เมียหาย เข้ากันที่สุด
-
โอย ตายๆ น้องเอกของพี่น่ารักจริงๆ เลยลูก กร๊ากกกกกกกก :m20:
หาเรื่องให้สามีปวดหัวได้ทุกวันเลย คู่นี้จะดราม่าก็ดราม่าได้ไม่สุดจริงๆ
ว่าแต่คุณพ่ออยู่กับใครคะ ใช่พ่ออัครรึเปล่า :hao3: คู่นี้จะรีเทิร์นไหม
แล้วแม่น้องเอกล่ะ เอ๊ะ เอาจริงๆ คือยังงงว่าตกลงภรรยาของทั้งคู่ยังอยู่ไหมคะ แบบว่าอยากให้รีเทิร์นมาก :katai1:
-
ไมเกรนขึ้นแทนหนึ่ง
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
555555
คุณเเม่มือใหม่ก็เงี่ย
-
คนละโลกกันเลยอะบรรยากาศ
-
ถือเป็นโชคดีของเอกนะเนี่ย มีคนอยู่รอบตัวตลอดตั้งแต่ออกไปยันถึงที่นั่นเลย
แล้วก็ยังมึนไม่รู้ตัวต่อไป
-
เพราะเป็นเอกไง
-
ขำเป็นเอก :m20: และก็สงสารเต็งหนึ่ง คนอื่นเค้าตามหากันวุ่นวายแต่หม่าม๊ากับลูกชายมีความสุขกันอยู่หนึ่งคนกับหนึ่งตัว
-
เอกเหมือนหลุดไปอยู่คนละโลกกับหนึ่ง ไม่รู้เรื่องอะไรเล๊ยยยย 555555
ปล.หายเร็วๆนะนทีอย่าเป็นอะไรมากนะ ถ้าเอกรู้เรื่องเมื่อไหร่ต้องเสียใจมากแน่ๆ
-
หนึ่งกัยเอกนี้วันนี้หลุดนะ หลุดไปคนละโลก หม๊ามี๊เอกกะน้องอ้วนชิลเว่อร์ ส่วนปะป๋านี่เล่นบทหนังอาชญากรรม 555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านไปอ่านมา รู้สึกว่า ปะป๋าของเอกน่าจะยังมีชีวิตอยู่และอยู่กับพ่อของหนึ่งแฮะ พ่อของทั้งคู่สนิทกัน ถ้าปะป๋าของเอกถูกเก็บจริง พ่อของหนึ่งไม่น่าจะปล่อยให้คนทำไว้นะ เดาล้วน ๆ
-
สงสารน้องหนึ่ง สามีน้อง (ก็เพื่อนน้องบอก) รู้สึกจะรักลูกมากกว่าเมียแล้ว :mew3:
-
และแล้วเป็นเอกก็หลงเจ้าเจ๋งจนได
เอกทำคนอื่นเขาวุ่นวายหรือคนอื่นเขาวุ่นวายกัยเอง คือขำหนักมาก 5555555555
-
ตอนนี้จะขำหรือจะสงสารหนึ่งดี
-
:L2:
-
:z3: :z3: :z3: เต็งหนึ่งผู้น่าสงสาร 55555555 หม่าม้ากับอ้วนมัวแต่ไปทำสปา
-
เต็งหนึ่งผู้น่าสงสารและเป็นเอกผู้น่ารักกกกกก 5555555
-
เป็นเอก.....!!!!!!! 555555
ทำเอาแต่ละคนวุ่นวายเลยนะ
เต็งหนึ่งจับคนร้ายให้ได้ล่ะ บังอาจมาทำร้ายคนของเรา
-
ยอมใจเอกเลยสุดยอดอะ
-
คนไม่รู้ย่อมไม่รู้ เอาน่า..ค่อยๆพูดกันไป
-
เต็งหนึ่งช่างน่าสงสาร
ส่วนเป็นเอกนี่หลงอยู่ในอาณาจักรหมาขั้นสุดแล้ว 555
-
น้องอ้วนชอบชื่อเจ๋ง น่ารักกก
หม่ามี้กับลูก มุ้งมิ้งมากกกก
มีฟ้องด้วย ชอบบบบบ
พี่หนึ่งดีใจด้วยนะ
555
เอกน่ารักขนาดนึ้ สุดๆ
-
55555555555555 ขำ
คนร้ายน่ากลัวขึ้นทุกวันๆ หนึ่งช่วยเอกด้วยน้าา
-
สงสารหนึ่งจิงๆ คิดว่าเมียหาย
หากันให้วุ่น ที่ไหนได้เค้าไปทำสปากัน 5555555
-
ถึงขนาดนี้หนึ่งควรจะบอกและย้ำกับเป็นเอกแล้วล่ะ ว่าไปไหนควรจะบอกแล้วก็เป็นห่วงมาก
ฉะนั้นอย่าให้มีเหตุการณ์ติดต่อไม่ได้อีก เพราะทุกคนวุ่นวายกันหมด (จริงก็มีเหตุสมควรให้ทุกคนกังวลนะ)
-
ฮู๊ยยยยยยย เอกจะน่าร้ากกกกกไปไหนเนี่ย
สงสารหนึ่ง ไหนจะเครียดเมียกับลูกหาย แถมกลายเป็นโจรข่มขืนอีก 5555
-
สงสารเต็งหนึ่ง 555555555555555
-
เป็นเอกลูกกกหนูรู้ไรบ้างง 5555555555 เดี๋ยวโดนเต็งหนึ่งตัดหนักแน่ ทำเขาเป็นห่วงยังไม่รู้ตัวอีกกก
-
"กูเป็นดารามั้ง!!!" 55555555555555555555555555555555555555555555 :laugh:
-
เอกโคดน่ารัก พาหมาไปสปาร์ กลับมาจิบโกโก้ อ่านการ์ตูนสบายใจ
ส่วนหนึ่งได้รับบทโจรขมขืน ฮามากกก เอกคิดได้ไง
ว่าแต่คุณพ่ออยู่กับใคร เอาจริงๆ แอบคิดว่าพ่อเอกยังไม่ตายนะ 5555
-
ฮ่าๆๆ. เพราะเป็นเอก.... เป็นหม่ามี้ที่น่ารักของอ้วนน้อยก็เลยรอดมาได้
สงสารหนึ่งได้อีก. สรุปคือจะไม่แก้ข่าวเรืืองเป็นเมีย. น่าร้ากกกก
เอาใจช่วยคุณพ่อให้สาวถึงตัวการได้ไวๆ. อยากคิดบัญชีแล้วเนี่ย
:L1:
-
โอ๊ยยยย เป็นเอกกกกก จะโมโหก็โมโหไม่ลง ชั่วโมงนี้หนึ่งน่าสงสารที่สุด 5555555555 อย่างน้อยเอกก็ไม่เป็นไรเนอะ
พ่ออยู่กะใครอะ!!!
-
ฮ่าๆๆๆๆ สงสารเต็งหนึ่ง
โถ๋คุณชายเป็นเอก ทูนหัวของบ่าว ช่างน่ารัก อะไรอย่างนี้
นที อย่าเป็นอะไรนะ ขอให้ปลอดภัย ต้องมารับเคราะห์ เพราะไอ้พวก
อาโรคจิต ฆ่าได้ กระทั่งพี่ชายกับหลาน ฮึ่ย โมโห
-
เพราะ ..เป็นเอก สมชื่อเรื่องจริงๆค่ะ :katai3:
เต็งหนึ่ง :hao5: :laugh:
ส่วน น้องอ้วน ชื่อนี้ก็น่ารักนะ แต่ชอบ เจ๋ง มากกว่าเพราะเหมือน เป็นเอก + เต็งหนึ่ง =เจ๋ง :katai2-1:
คุณพ่อ(ของเต็งหนึ่ง) น่าติดตามมากกกกก o18 o18 o18
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L2:
-
เอกน่ารักอ่า~~
5555
หนึ่งต้องทำใจนะ เมียมึนเกิ๊นนน
-
รู้สึกว่ามึนๆเบลอกับเอกและหนึ่ง
-
ทำไมเป็นเอกน่ารักขนาดนี้ :mew3:
สงสารเต็งหนึ่งเลยทีเดียว :m20:
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ออกข่าวเลยหรอ!!!!
ปล.สปาสะกดแบบนี้จ้า
-
:z3:ฟิลมาเลย เอกกับมนุษย์ป้าแอนด์น้องหมา กับหนึ่งผู้ห่วงจนเกือบบ้า
ตัดสายเพราะบ้าไปแล้ว กร้ากกก
-
โถ เต็งหนึ่ง
ว่าแต่ใครมันตัดสายเบรคฟระ เลวจริงๆ
-
เอกทำไมน่ารักขนาดนี้ อยากได้มาเลี้ยง :hao7:
-
เป็นเอกน่ารักมากกกกกกกกก
สายแบ๊วสุดๆ
เต็งหนึ่งนี่รวยมหาศาลเลยนะ ทำมาขับเวสป้า
ว่าแต่พ่อของหนึ่งอยู่กะใครกันนะ
-
ป๋าของหนึ่งอยู่กับใครน้าาา ดื้อด้วย ^^
ขำเอกที่มึนมากกกก น่ารักมากกกก 55555
-
ตกลงว่าหลงเสน่ห์หมาไปแล้วใช่มั้ยเป็นเอกกก 55555555
รักหมาก็ดีนะเอกแต่ไปไหนควรบอกหนึ่งด้วยนะ รู้มั้ยเมี-- ไม่ใช่ แฟนเป็นห่วงนะเออ
ถึงจะดีที่เอกไม่เป็นอะไร แต่เรื่องสายเบรกรถทุกคันก็แย่ใช่เรื่องนะเนี่ย ดีนะที่เอกไม่ขับรถออกไป
นทีหายเร็วๆน้าา
-
สงสัยคุณพ่อเอกคงยังไม่ตาย และอยู่ที่มัลดิฟท์?
(น่าจะเคยรักกันหรือเปล่า...)
เพื่อหาตัวคนที่คิดทำร้าย แม้แต่เพื่อนอีกสามคงยังไม่รู้? ... เดาล้วน
แต่ก็ทำให้ชีวิตเอกเสี่ยงมากๆ เหมือนกัน
รีบๆ เคลียร์เรื่องน้องหมา เรื่องเอกสารที่เอกเอาออกมาก็ยังค้างคา
น่าติดตามมากๆ ค่ะ
-
อ่านไปลุ้นไป คือเป็นเองมึนแบบน่ารักมาก มึนแบบไม่รู้ตัว รู้อีกทีคือน่ารัก ไอ้ที่ลุ้นก็คือ ตัวร้ายมันจะออกมาตอนไหน แล้วเต็งหนึ่งจะมาทันมั้ย แล้วเอกจะรู้กับเขามั้ย คือมันก็ได้ลุ้นตามน่ะครับ ชอบครับ
-
หัวเราะหนักหมาก สงสารหนึ่งสุด ๆ แต่ก็ขำเอก :laugh:
-
ปวดหัวแทนเต็งหนึ่งเลย ฮ่าๆๆๆๆ
-
เป็นเอกน่ารักอ่ะ :-[ :-[ :-[
สงสารเต็งหนึ่งนิดนึงนะนิดเดียวจริงๆ555
อยากอ่านต่อแล้วมาต่อเร็วๆนะคะ
-
:jul3: ขำเป็นเอกจริง ๆ เลยน่ะ ไม่ได้รู้เรื่องเลย เรียกว่าโชคดีจริง ๆ เลยน่ะเนี่ย คนอื่นรับเคราะห์แทนแถมยังไม่ได้เดือดร้อนอะไรกับเขาเลย สงสารเต็งหนึ่งเหมือนกันน่ะเน่ี่ย :mew3:
-
ตลกอ่ะ 55555555555 จริงๆเหมือนสลับโพสิชั่นกันเลยเนอะ หนึ่งนี่โคตรเหมือนเมียเอกเลย 5555 #ขอโทษค่าาา
บางทีก็คิดว่าชื่อเรื่องเนี่ย จริงๆแล้วเป็น "เพราะเป็น เอก" อะไรแบบนี้ได้เหมือนกันนะคะ
อารมณ์แบบว่า เพราะเป็นเอก ถึงทำแบบนี้ได้ เพราะเป็นเอก ถึงทำให้ทุกคนห่วงรวมทั้งเต็งหนึ่งที่ห่วงสุดๆได้เลย
-
สงสารหนึ่งหนักมาก 555555
-
หนึ่งสู้ต่อไปนะหนึ่งนะ 555555555 :mew1: :m20: :m20:
-
งื้อ หนึ่งผู้น่าสงสารรร
เข้าใจอารมณ์หนึ่งเลยนะ คนเขาห่วงจะตายอะ แต่ก็ดีแล้วที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับน้องเอก
แต่ถือว่าน้องเอกโชคดีมากที่ไม่เอารถยนต์ออกไป ถ้าเอาออกไปนี่ไม่อยากคิดเลยว่ามาม่าจะชามโตแค่ไหน
นทีหายเร็วๆนะลูก
-
สงสารเต็งหนึ่ง 5555555555555
แต่เป็นเอกนี่เอ็นดู๊เอ็นดูววววววว ทำไมน่ารักอย่างนี้ล่ะลูก เค้าตามกันวุ่นวายแต่ไปสปาร์หมา 5555555555
-
บทโจรข่มขืน 555555555555
-
โถ่ววว น้องหนึ่ง
-
กราบบบบ 55555
-
:laugh5: :laugh5:
-
:pigha2: ชนะเลิศค่า เป็นเอก ว่าแต่ระวังเต็งหนึ่งลงโทษหนักๆเอานะ :z1:
-
ไว้อาลัยให้เต็งหนึ่ง....
-
ปวดหัวแทนหนึ่งเลย
-
เอิ่มมมมม เป็นเอกคะ คือแบบ เต็งหนึ่งมันเครียดจนประสาทจะแดกอยู่แล้ว
ก็คิดไปไกลว่าหายไปไหน สุดท้าย พาลูกเจ๋งไปสปา คราวหน้าคราวหลังพกมือถือด้วยนะพี่เป็นเอก
-
ขอบคุณ :)
-
สงสารเต็งหนึ่งจริงๆ5555
-
เป็นเอกน่ารัก คนเค้าเป็นห่วงยังทำมึนอีก :z3:
-
น่ารักโครตๆ เลย อ่านไปยิ้มไป~ เอกน่าจับหยิกแก้มมาก
แต่ไว้อาลัยให้เต็งหนึ่งอ่ะ ก๊ากๆๆ :hao6: :hao6: :hao6:
-
เกิดเป็นเต็งหนึ่งต้องอดทนขนาดไหน พูด!!! 5555
โอ้ย!!! แต่หม่ามี้กะลูกชายน่ารักมากกกก ยอมใจจริงๆ
-
น่ารักมากกกกกกกก.......ชอบๆๆ จองหนังสือเลยได้ป่าว???? :impress2: #รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
อ่านรวดเดียวจนมาถึงตอนล่าสุดนี้เลย สนุกมากๆๆๆเลยค่ะ 555 อย่ามาม่า คาราคาซังนานน้า สงสารน้องเอก #ทีมเป็นเอก ชอบความน่ารักของทั้งคู่มากๆๆๆ เวลาอยู่ด้วย ฟินนนนนอ่ะ หนึ่ง...เอก... ตั้ลล้าคคคคค รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อไวๆๆๆๆๆนะคะไรท์ผู้เก่งกาจ :katai2-1: :katai2-1: :mew1: :z13: :katai5: :katai5:
-
หนึ่งน่าสงสารไปนะบางที เอกนี่ก็เกินไป พอจะมีเรื่องจริงๆจะทำยังไงอ่ะ เดี๋ยวจะคิกว่าพาหมาไปสปาร์อีกหรือป่าว
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เป็นเอกเริ่มจะพูดเยอะขึ้นแล้วนะ ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี ต้องขอบคุณน้องเจ๋งนั่นล่ะ
ส่วนคนที่อยู่กับพ่อธาร เสี้ยวความคิดก็คิดว่าเป็นคุณอัครรึเปล่า
-
ถ้าผมเป็นเต็งหนึ่งผมก็ไปไม่เป็นเหมือนกันล่ะ
-
มารอเป็นเอกค่ะ
-
55555555555 สงสารหนึ่งขึ้นมาทันที
-
ป่ะเอก ไปสปาหมากัน 555 หนึ่งเอ้ย...ทำใจเถอะน้องเอ้ยยยยยย
-
ตอนที่ 28
“อะไรนะ มันไม่ตาย?!”
เสียงตะคอกดังลั่นเมื่อลูกน้องเข้ามารายงาน
“ผมตัดสายเบรกแล้วครับแต่…เพื่อนมันเป็นคนขับ …แล้ว…”
“แล้วอะไรอีก!!!”
“ผมไม่รู้มันจะขับรถคันไหน …ผมเลยไปตัดสายเบรกรถทุกคันมันหมด”
“เพล้ง!!!”
กองเอกสารถูกกวาดกระแทกเจกันดอกไม้หล่นลงไปกองกับพื้นจนหมด เจ้าของห้องหัวเสีย
“โง่!!! มันก็รู้หมดสิวะว่ามีคนจะฆ่ามัน!! แล้วคราวหน้าจะเข้าใกล้ตัวมันได้อีกมั้ย!!! ไอ้เด็กชวนันท์ก็เสนอหน้าปกป้องมันขนาดนั้นหา!!!”
“ผะ…ผมขอโทษ นาย…”
“แม่งเอ้ย!!! งั้นก็เก็บแม่งทั้งคู่ เอาไอ้ชวนันท์เลือดชั่วนั่นตายห่าไปก่อน คราวนี้ไอ้เด็กจิตป่วยก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว หึ…เกลียดนักพวกกะเทย!!”
“นาย…คุณธารธารา”
“ช่วงนี้เขาไม่อยู่ประเทศไทย รีบทำให้เสร็จก่อนเขาจะกลับ! อย่าพลาดอีก!”
“เอกวันนี้เดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไปเองได้”
เลิกคิ้วก่อนจะมองผ่านกระจกไปยังคนที่นั่งหาวบนเตียง
“อย่าลืมว่าบิ๊กไบท์มึงไม่อยู่”
“ขับรถ”
“เออน่ะเดี๋ยวไปส่ง ตอนเย็นจะไปรับด้วยจะพาไปข้างนอก เค๊?”
ไม่ฟังคำตอบแต่เดินเข้าห้องน้ำไปแต่งตัวเตรียมไปส่งไอ้ตัวซีดไปทำงาน
“เจ๋ง มากินข้าว”
เต็งหนึ่งย่อตัวลงเคาะชามข้าวหมาให้เจ้าหมาอ้วนลิ้นห้อยวิ่งดุ๊กดิ๊กมากินข้าว มุมของเจ๋งคือกำแพงตรงข้ามบันได
“เจ๋ง?”
คนเดินตามลงมาเลิกคิ้ว
“มันชื่อเจ๋ง กูกวนตีนมึงเฉยๆ”
พลั่ก! หน้าพ่อหมาเกือบทิ่มลงไปในชามข้าวเพราะหม่าม๊าหงุดหงิดเดินกระแทกเท้าเข้าครัว
“บ๊อก!”
ปะป๊าทำไมป๊าโดนม๊าถีบ…
“กินไปเลยไม่ต้องมามอง ม๊าเอ็งเมนส์มา”
“อีกทีมะ?”
เสียงเรียบดังกลับมาแม้เจ้าตัวจะเดินไปที่ครัวแล้ว
“ดุสัส…”
ทำไมรู้สึกคิดถึงเพจ พ่อบ้านใจกล้า ขึ้นมาตะงิดๆ
มื้อเช้าที่ไม่ค่อยได้กินพร้อมกัน วันนี้มีกับข้าวที่หนึ่งทำที่ไว้อุ่นไมโครเวฟ แกงจืดเต้าหู้ ไก่ผัดขิง แล้วก็ ปลานึ่งบ๊วย ถึงความอร่อยจะลดลงไปบ้างเพราะค้างคืนก็ตาม
เป็นเอกตักกับข้าวใส่จานเต็งหนึ่งมองอีกคนกินช้าๆเคี้ยวข้าวตุ้ยๆแล้วอมยิ้มจางๆ…
“ยิ้มไร”
เลิกคิ้ว
“เหมือน..”
“เหมือนไรวะ”
“เหมือนเจ๋ง”
“สัส แดกไปเลยอย่ามายุ่งกับลูกกู มึงมันคนอื่น”
“ขี้งอน”
พูดลอยๆ ก่อนจะก้มหน้ากินข้าว
“งอนก็เหี้ยละ”
บ่น…แล้วกินต่อ
เป็นเอกกินเสร็จก่อนเหมือนเดิมก็เอนตัวพิงไหล่คนกินช้า อิงหัวกับบ่ากว้างแล้วเอามือถือขึ้นมากดเล่นรอ
“ลำบากกูอีก”
“บ่นๆ”
“หนักนะเนี่ย มีความสุขนะมึงทำกูลำบาก”
“อื้อ ก็รู้นี่”
ส่ายหัวด้วยความปลงขั้นสูงสุด….
มาถึงบริษัทก่อนเข้างานสิบนาที เป็นเอกส่งหมวกกันน็อคคืนเจ้าของเวสป้าก่อนจะเดินออกมาแต่ก็ถือรั้งข้อมือไว้
“เอก ฟังกู”
“อะไร”
“อย่าไปไหนมาไหนคนเดียว”
“ทำไม?”
“เดี๋ยวเย็นนี้มารับ แล้วกูจะบอกมึงทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ”
“ได้”
แม้จะไม่เข้าใจแต่เชื่อใจ…เชื่อว่าสิ่งที่เต็งหนึ่งตัดสินใจแสดงว่าอีกฝ่ายคิดว่าดีที่สุดแล้ว…คนๆนี้จะไม่มีวันทำให้เขาเสียใจ
“ตั้งใจทำงานนะ”
“หนึ่ง”
“หือ”
“รัก”
ยิ้มจาง…แต่หน้าคนฟังแดงก่ำ…
“เออออ ไปทำงาน สัส! วุ้ยเลี่ยนชิบหาย”
แกล้งโวยวายแต่ใบหูเริ่มแดง…ก่อนจะบิดเวสป้าออกไป
เป็นเอกมองไปจนสุดสายตาแล้วจึงหันหลังเดินเข้าบริษัท
“ไปจัดเอกสารด้วยกันหน่อยไป”
รุ่นพี่เทรนด์งานคนเดิมเรียกให้ไปช่วย จึงละจากเอกสารที่ต้องเย็บเป็นชุดแล้วเดินตามไปที่ห้องเอกสาร
“เดี๋ยวจัดชั้นข้างนอก กูจะไปจัดชั้นข้างใน ไม่ต้องตามเข้ามาล่ะ ห้องข้างในไม่ให้คนไม่ได้รับอนุญาตเข้า”
พยักหน้ารับ แต่ก็มองด้วยความสงสัย…แล้ววันก่อนที่เอาแฟ้มมาอันนึงจะเป็นไรมั้ย?
แฟ้ม…ยังไม่ได้อ่าน
ต้องรีบอ่านแล้ว แล้วรีบเอามาคืน
จัดเอกสารจนเสร็จก็กลับไปทำงานที่โต๊ะตัวเองต่อ พี่โต๊ะติดกันก็ยังส่งสายตาไม่เป็นมิดมาให้เหมือนเดิม ทุกคนก็เหมือนเดิม…ทำแต่งานตัวเอง แผนกที่ไม่มีชีวิตชีวา
“นายเอก เอาแฟ้มกองนี้ไปให้จัดซื้อหน่อย”
“ครับ”
เดินไปรับแฟ้มเอกสารจากพี่อีกคนกองใหญ่ แบกขึ้นในอ้อมแขนแล้วเดินไปกดลิฟต์…ชั้น4 แผนกจัดซื้อ
“เฮ้ย เอาแบบต้นคริสมาสต์มาดิ๊ไอ้สัสปุ๊”
“อยู่นี่ๆๆๆๆๆ พี่กั้งๆๆๆๆ กระดาษตกลงเอาสีไรเนี่ย”
“เฮ้ยๆๆๆๆ กูเลือกสีไว้แล้วอยู่แฟ้มแปดมั้งไปดูๆ เจ๊!เอาให้พี่ชาเซ็นต์นี่หน่อย เร็วๆดิ๊ อ้วนละยังช้าอีก”
“เอ้าอีนี่เดี๋ยวกูตบ ไหนแฟ้มอะไรเอามาดิ๊”
เป็นเอกมองความวุ่นวายของแผนกจัดซื้อที่ตอนนี้รกเป็นหนู ทั้งกระดาษสีสารพัด ตัวมาสคอตตีมคริสมาสต์อีกหลายตัววางอยู่ตามมุมแผนก ผู้ชายสามคนกำลังโวยวาย…อีกสองกำลังนั่งขัดสมาธิบนพื้นเชครายการอะไรสักอย่าง ส่วนผู้หญิงหน้าดุคนเดิมก็เดินไปรับแฟ้มแล้วส่งต่อให้หัวหน้าแผนกในห้องกระจก
“เฮ้ยเจ้าชาย!”
หนึ่งในคนนั่งพื้นเงยหน้าขึ้นสบตาเป็นเอกแล้วตะโกนลั่น
“อะไรวะไอ้เอ็ม เฮ้ยผู้ชายที่ไหน ว่าไงไอ้น้องมาทำไรแผนกนี้”
เป็นเอกทำหน้าไม่ถูก…คราวก่อนแผนกนี้มีแค่สองคน พี่ผู้หญิงและหัวหน้าแผนก…คุณชา มาวันนี้อยู่กันแน่น
“หล่ออ้ะ…”
“เก็บความเกย์ของมึงก่อนเอ็ม ว่าไงน้องเอกเอาเอกสารที่พี่ขอไปมาส่งหรอ”
“ไมเจ๊รู้จัก! แล้วเอ็มไม่รู้!!”
“เพราะมึงทั้งหมดไปข้างนอกตอนน้องเขามาจีบเจ๊น่ะสิ! เดี๋ยวน้องเอกยกไปให้คุณชาในห้องเลยนะ เดินยากนิดนึงพอดีของที่ไอ้พวกนี้ไปซื้อวันก่อนพึ่งมา”
“ชื่อไรอ้ะ เราชื่อเอ็มนะ….”
เสียงตะโกนไล่หลังตามมา
“มึงพอเห๊อะเอ็ม เดี๋ยวผัวมึงก็ฆ่าปาดคอหรอก”
“ผัวผมจะไปฆ่าน้องเขาทำไมพี่เก้ง มันไม่รู้ววว”
“ฆ่ามึงต่างหาก แรดเกิน!”
เสียงหัวเราะโห่ฮาดังกระทั่งเข้ามาวางเอกสารบนโต๊ะหัวหน้าแผนกที่วันนี้มีแว่นอันโตบังใบหน้า
“วางเลย ขอบใจมาก”
“ครับ”
“พวกนี้มันปากแบบนี้แหละ ขำๆ อย่าคิดมาก”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไปนะ”
“หืม…พูดได้แล้วนี่”
“ครับ?”
“เริ่มพูดยาวๆสักที ถึงจะไม่มา หัดๆไว้ล่ะ ไม่รู้จะพูดกับใครก็มานั่งแผนกนี้สักวันสองวันรับรอง คล่อง หึหึ”
“ขอบคุณครับ”
ชามองตามหลังเด็กตัวสูงแล้วส่ายหัว…ก็น่ารักดี
“แหน่ะบอส บอสต้องแย่งกับไอ้เอ็มแล้วนะคะ มันจีบน้องเขาไปละ”
“ใครจะจีบ…ผมก็มองไปเรื่อย”
“จ้า เชื่อจ้า… คิกคิก”
หลังเลิกงานหนึ่งชั่วโมงเป็นเวลาซ้อมการแสดงงานประจำปี ส่วนมากก็เป็นพวกอายุงานยังน้อยและเด็กฝึกงานอย่างเป็นเอก…
“ยกแขนขึ้น…นั่นล่ะแล้วก็หมุน หมุนอีก …นี่นายเอก! หมุนให้มันมีชีวิตชีวาหน่อย ส่ายเอวด้วย ส่ายเอก โอ้ยนี่มันท่อนไม้เดินได้รึไงเนี่ย”
เอกทำหน้ายุ่งแต่ก็พยายามเต้นตามเพลง…แว่นฟ้อหล่อเฟี้ยว
กว่าจะผ่านไปแต่ละท่า…
“เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้กลับบ้านไปซ้อมด้วย แยกย้ายๆ”
ยกมือไหว้ลาทุกคนในแผนกแล้วหยิบของรีบไปรอลิฟต์ …. คนรอป่านนี้เป็นหมีหงุดหงิดไปแล้ว
“หวัดดีเอก…”
“แมท…แล้วหนึ่งล่ะ”
แมททำหน้าลำบากใจ
“ก็…เอ่อ ตามกูมาก่อนแล้วกัน”
เดินข้างแมทไปจนถึงรถยาริสสีดำ…ปุ้นเป็นคนขับ
“ไงเอก”
วันนี้ปุ้นไม่มีวี่แววความอารมณ์ดี มีแต่คิ้วที่ขมวดแน่น
“มีอะไรกันหรอ”
ไม่เข้าใจ….
“เดี๋ยวก็รู้ อย่าพึ่งถามเลยนะ กูพูดไม่ถูก”
ทั้งสามเงียบไปตลอดทางจนกระทั่งถึงโรงพยาบาล โรงพยาบาลที่คุ้นเคยเพราะมารักษาที่นี่ในแผนกวีไอพี แต่วันนี้กลับเดินตามทั้งสองไปที่ห้องพักธรรมดา
หน้าประตูมีชื่อ…นที
“เข้ามาสิ”
แมทเปิดประตูให้…เป็นเอกเดินเข้าไปช้าๆเพราะยังลำดับอะไรไม่ได้…นทีนอนอยู่บนเตียงกลางห้องมีสายระโยงระยางและผ้าพันแผลเต็มตัว
“เอก…”
หมูกับเบียร์นั่งอยู่บนโซฟาลุกขึ้นมาหาเพื่อน
“เกิดอะไรขึ้น”
“นทีรถล้ม…รถมึง”
หมูกัดปาก ไม่อยากจะบอกแต่ก็ต้องบอก
“ล้มได้ยังไง”
นทีขับรถคล่องทั้งมอไซต์และรถยนต์
“เอก…ตามกูมานี่ก่อนแล้วมึงจะเข้าใจ”
แมทเรียกให้เดินตามออกไป
“หนึ่งอยู่ไหน?”
พูดเหมือนหนึ่งที่บอกว่าเย็นนี้จะเข้าใจ แต่ไม่!...ไม่เห็นเข้าใจอะไรเลยสักนิดเดียว
“ตามมาสิ”
คราวนี้เดินตามกันเข้าไปแผนกวีไอพี…ห้องเดิมที่เป็นเอกเคยมาพักประจำ…คราวนี้เป็นเต็งหนึ่งนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง
ไม่มีร่องรอยอะไรทักสิ้น เหมือนแค่นอนหลับไป…
“หนึ่ง…โดนยิงที่ชายโครงขวา แต่มันหักรถหลบหมาที่วิ่งตัดพอดีเลยพลาดเป้ามาโดนแค่ชายโครง กูไม่รู้ว่าจริงๆแล้วมือปืนจะเล็งตรงไหน แต่ตอนมันกุมท้องที่มีแต่เลือดมาที่คณะมันบอกแค่ให้ไปรับมึงตอนเย็นด้วย”
“คนร้ายยิงหน้ามหาลัยเลย อาจารย์เช็คกล้องเห็นหนึ่งโดนยิงตอนจะเลี้ยวเข้าประตูตะวันออกคณะวิศวะ…โหดมาก สัสเอ้ย…”
ปุ้นกัดฟันแน่นด้วยความโมโห
“หนึ่ง…”
เอกนั่งลงข้างเตียง ยกมือขึ้นแตะแก้มสากเบาๆ
“…หมอบอกดีที่ไม่โดนจุดอันตราย เลือดที่มีคนบริจาคไว้ก็พอดีอยู่…ตอนนี้อาจารย์แจ้งความแล้ว แจ้งไปที่พ่อมันแล้ว”
“หนึ่ง…”
เป็นเอกไม่ได้ฟัง…แค่เรีกยคนที่นอนเบาๆ
หนึ่งจะตาย
…หนึ่งโดนยิง
…หนึ่งจะไม่ตื่น…
….หนึ่งเลือดออก…
…หนึ่ง…
ไม่มีใครเห็นแววตาที่ว่างเปล่าของเป็นเอก…ไม่มีใครเห็นว่ามือซีดกำลังสั่งระริกจนกระทั่งวางนิ่งอยู่ข้างเตียง…เหมือนแบตหมด
“เอก … เอก”
แมทเริ่มสังเกตว่าอีกฝ่ายนิ่งไป แค่นั่งนิ่งๆ…อยู่ที่ขอบเตียงจึงเดินเข้าไปหา…
ใจหาย….
เป็นเอกเหมือนเป็นแค่ตุ๊กตาที่ยังกระพริบตาได้….มันดูว่างเปล่า…ว่างเปล่าจนพูดไม่ถูก
“เอก…ได้ยินกูมั้ย”
“….หนึ่ง”
คำเดียวที่หลุดออกมา…
“ปุ้น เอกมันเป็นไรวะ”
“ช็อครึเปล่า…รอสักพักให้มันหายช็อคก่อน ถ้าไม่ดีขึ้นค่อยเรียกหมอ”
“อื้อ…”
แมทนั่งลงที่โซฟามองอย่างไม่เข้าใจ หนึ่งป่วย…เป็นเอกก็เหมือนหลุดไปอยู่ที่ไหนสักที่ เหมือนตุ๊กตาสองตัวอยู่ด้วยกัน ตัวแรกนอนหลับสนิท อีกตัวเหมือนถูกจัดให้นั่งมองอีกตัว
….แมทไม่มีวันเข้าใจ
….ไม่มีเต็งหนึ่ง…เวลาของเป็นเอกไม่เดิน
…นาฬิกาตาย…เป็นเอกก็ตาย…
…ไม่มีเต็งหนึ่ง….ไม่มีเป็นเอก…
===========================
ขอโทษที่มาช้านะคะ T&T
-
เป็นเอกของเจ๊ โอ๊ยจะบ้าตาย
สงสารเอกกับหนึ่งมาก
ใครมันเป็นคนทำเดี๋ยวเผาพริกเผาเกลือแช่งแม่ง
โอ๊ยหนึ่งรีบๆตื่นมาดูเอกเถอะ
มาต่อเร็วนะคะคนเขียน
-
:hao5:
-
ก๊อกๆๆ ตอนที่ 28 อยู่ที่หน้า 47 นะคะ ไม่ใช่ P48 ค่ะ
-
:a5: :a5: :a5: อารายยยยยย ใครมันช่างกล้าทำแบบนี้ เลวจริงๆๆๆๆๆๆ :z6: :z6: :z6:
-
ก๊อกๆๆ ตอนที่ 28 อยู่ที่หน้า 47 นะคะ ไม่ใช่ P48 ค่ะ
555 เกินไปนิดนึงงง แก้แย้วก้ะ ขอบคุณค่ะ
-
โอย. สงสารทั้งคู่. นทีก็รับเคราะห์ไปด้วย. อาเอกเลวมาก. พ่อหนึ่งกลับมาจัดการ. เก็บให้หมด
-
หนึ่งยังอุตส่าพาตัวเองกลับไปสั่งเพื่อนอีก.. ทุ่มเทมาก อย่าเป็นอะไรไปนะ :hao5:
-
แง้ สงสารเอก หนึ่งสู้ๆๆๆๆ
รีบฟื้นมาจัดการเร็ววว
-
:o12:
-
โอ้ย!!!!! จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปอ่ะ
เป็นเอกอย่าเป็นอะไรนะ เด๋วหนึ่งมันก็ดีขึ้นแล้ว
-
อ๊ากกกกกกกก
คุณป๋า รีบมาจัดการไอ้โรคจิตนี่เลย
มันจะฆ่าเต็งหนึ่งกับคุณชายเป็นเอกแล้ว
รีบมาเร็วๆ มาช่วยจัดการซะที
-
:mew5: หนึ่งง่า. :z3: รีบตื่นมาดูเอกเร็ว
คุณพ่อขา ใครก็ได้จัดการไอ้บ้านั่นสักที. เพลียกับมันลูกน้องก็โง่ บ้าบอกันทั้งคนสั่งคนรับคำสั่ง
ขอบคุณค่ะคุณแบม.
-
ไม่ๆหนึ่งไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้น
เอกใจเย็นๆนะ โหหห
-
เอาใจช่วยเป็นเอกกับเต็งหนึ่ง รอป๋ากลับมาจัดการหมาลอบกัด
-
:sad4: ป๋ารีบมาจัดการด่วนเลย เหมือนเจ็บหนึ่งได้สองเลย
-
เมท่อไหร่ป๊าของหนึ่งจะรีบกลับมาจัดการซะที เล่นแรงขึ้นเรื่อยๆ แล้วเนี่ย
ต้องให้รุ่นใหญ่รีบลงมือซะแล้ววว~~
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เอกกกกกกกก :sad4: :sad4: :sad4:
หนึ่งงงงงงงงงงงง :o12: :o12:
อย่าเพิ่งเป็นไรไปนะ ป๋าคะ!! รีบกลับมาจัดการด่วนๆ เอาให้ตายยยย!!!!! :m31: :m31:
-
ตอนนี้หนึ่งถูกยิง เป็นเอกก็นิ่งเป็นหินแล้วนะคะ คุณพ่อธารแอนเดอะแก๊งค์ควรจัดการขั้นเด็ดขาดกับคนร้ายได้แล้วนะคะ
-
ลุ้นจนเหนื่อย......อีคนทำร้ายก็นะแม่งจะพลิกกว่านี้ถ้าพ่อแม่เป็นเอกจริงๆไม่ตายแต่รอเวลามาเอาคืนคนที่ทำร้านตนเองกับลูกชาย
....อาเมน :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
โถ่ เป็นเอกของป้า
-
เมื่อไรอิพวกคนคิดร้ายจะได้รับกรรมเสียที
อย่ามายุ่งกับเอกกับพี่หนึ่งนะ
เดี๋ยวแม่ตบเลยนิ :beat:
-
มันจะไม่ดราม่าใช่ไหมมมมมมมมมมมมมมม
เมื่อไหร่จะจัดการคนร้ายได้ เครียด อินนนนนนนน
-
โอ้ยยยย ป๊ารีบมาจัดการเลยยย
สงสารเอกอ่ะ
-
เวลาของเอกหยุดอีกแล้ว ทั้งๆที่เป็นเอกเริ่มจะเป็นปกติขึ้นเรื่อยๆ พูดเยอะขึ้นกว่าตอนแรกๆ
-
เอกกกกกลูกกกอย่านิ่ง/เขย่า
โอ๊ย หนูนิ่งพวกที่ทำก็ได้ใจสิคะ โอ๊ยสงสาร
-
หนึ่งรีบฟื้นเลยนะ เอกแย่แล้ว
-
สงสารเอก หนึ่งรีบฟื้นมาเร็ว
-
:katai1: หนึ่งงงง อย่าเป็นอะไรไปนะ ถ้าหนึ่งเป็นอะไรไป แล้วอีกสองชีวิตที่เหลือจะอยู่ยังไงล่ะ
หนึ่งยังมีทั้งเมียและลูกนะต้องกลับมาาาาา
ปล.ตอนหน้าจะมีฉากเปิดตัวป๋าธารสินะ :z2:
-
ดูท่าผู้บงการจะโรคจิตพอสมควรนะ
-
ช่างใจร้ายเหลือเกิน ตอนแรกๆมาซะน่ารักเลย ทำไมตอนท้ายเศร้าจัง คุณพ่อรีบมาจัดการด่วนๆๆๆๆๆๆ :m15:
-
หนึ่งฟื้นเร็วๆน้าา เป็นเอกรออยู่น้าาา :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เป็นเอกอย่าเป็นแบบนี้เลย เดี๋ยวหนึ่งก็ฟื้น
สงสารทั้งคู่
-
สงสารเต็งหนึ่งสงสารเป็นเอก แค่ทำร้ายเต็งหนึ่งก็เหมือนกับทำร้ายเป็นเอกแล้ว พอสักทีพวกพ่อๆรีบมานะคะ ㅠㅡㅠ
-
:monkeysad: คุณพ่อรีบมาโดยด่วน
-
เต็งหนึ่งต้องตื่น ตื่นขึ้นมากำจัดทุกอุปสรรคของทั้งคู่ ทั้งคนที่จะทำร้ายเป็นเอกและทุกคนที่จ้องจะฉกเป็นเอกไป
เราเชื่อ เราจะรอนายเต็งหนึ่ง พระเอกเพียงคนเดียวของเป็นเอก :monkeysad:
-
เอกหนึ่งสู้ๆ
-
คนจ้างฉลาดมากจัดการเอกไม่ได้ก้อมาจัดการถ่านชีวิตของเอกซะเนี่ย ไม่รู้จะสงสารใครดีระหว่างหนึ่งกับเอกน่ะ เอาเป็นว่าสงสารทั้งคู่ :mew6: มาอัพไว ๆ น่ะ อยากอ่านต่อ หนึ่งรีบ ๆ ฟื้นน่ะ ไม่งั้นเอกคงได้ป่วยอีกคน :mew2:
-
อยากฆ่าคนสั่งการนัก
-
หนึ่งงงงง อย่าเป็นอะไรนะะะะ ฮือออ ฆ่ามันนนนนนนน
-
หนูหนึ่งงงงงงงงงงง ม่ายยยยย :katai1: โถ่ๆๆๆเอกอย่าพึ่งเป็นอะไรไปอีกคนนะ หนูต้องเข้มแข็งไว้นะเออ :mew4:
-
หนึ่ง!! รีบๆตื่นขึ้นมาเร็ว
เป็นเอกจะแย่ไปด้วยอีกคนนะ แสดงสกิลพระเอกด่วนเรยยยยยยย
-
ฟื้นไวๆ นะ หนึ่ง
-
เอกคงเริ่มทำอะไรบางอย่างละ
-
นำ้ตาซึม...
-
โอ๊ย... มันอารายกัน เอกจะกลับมามั๊ยอ่ะ
ทำไมใจร้ายอย่างนึ้ หลานตัวเองแท้ๆ :katai1:
-
เป็นเอก หนึ่ง อย่างเป็นอะไรนะ
จะร้องตามแล้ว
ลุ้นตอนต่อไป มาไวๆ นะคะ
:pig4: :pig4:
-
นัำตาซึม
-
คุณธารธาราต้องรีบจัดการเรื่องทั้งหมดแล้วนะ
ตอนนี้คนร้ายมาทำร้ายหนึ่งแล้วด้วย
-
สงสารน้อง :o12: :hao5:
-
เห้ออ!! คุณธารคะจัดหน่อยคะ
-
อ้าวป่วยกันหมด แล้วใครจะเลี้ยงลูกเจ๋งล่ะ
-
เอกต้องเข้มแข็งสิ อย่างนี้จะปกป้องเต็งหนึ่งได้ไง ไม่มีเอก หนึ่งก็อยู่ไม่ได้นะ
-
เฮ้ย เรื่องมันพลิกเร็วมากอ่ะ คุณพ่อธารกลับมาดูลูกๆด่วนเลย
-
งื้อออออออออออ เป็นเอกกกกกอย่าเป็นอะไรนะ
เต็งหนึ่งรีบฟื้นดิ หนึ่งเก่งจะตายไม่เป็นอะไรหรอก ลุกขึ้นมาดูเอกเถอะนะ
คนร้ายนี่เมื่อไหร่มันจะเลิกจองเวรสักที พ่อหนึ่งมาช่วยตามหาคนร้ายเร็วๆนะ
เครียดแล้วเนี่ยยยย
-
นำ้ตาซึม...
-
อ่านแล้วรู้สึกอยากร้องไห้ :hao5:
-
:katai1: :katai1: เวลาจ๋าอย่าตายนานนัก แค่หยุดแปบๆพอนะ >>> รอรุ่นเดอะกลับมาจัดการ <<<
-
ขอบคุณ :)
-
อย่าหายไปนานนะ.......รีบมาต่อน้าาาาาา มาม่าน้อยๆๆๆๆๆ สงสารน้องเอก :hao5:
-
สงสารทั้งคู่เลย นทีก็น่าสงสาา เฮ้ออ รอน้าาา :bye2:
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
หนึ่งรีบกลับหาเอกเร็ว
-
ม่ายยยยย :m31: :m31: :m31:
หนึ่งงงง ตื่นมาให้เอกกอดเร็วววว
-
เพิ่งมาอ่านรวดเดียวเลย
คือเห็นนานแล้วน้องก็บอกเรื่องนี้ดี๊ดี
อืมมม...พอมาอ่านเองคือกูไปอยู่ไหนมา?
ทำไมถึงเพิ่งสำนึกได้ว่าควรเข้ามาอ่านครับ?เศร้าใจแป๊บ
#ทีมเป็นเอก ขอแสดงตัวอีกรายครับ
ชอบเป็นเอกจริงๆหลงรักเลยล่ะดักฉุดแม่ง
ใครจะฆ่าเต็งหนึ่งกันแน่
เป็นเอกได้โปรดกลับมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
หนึ่งตื่นเร็ว!สแตนอัพพลี๊สสสสสสส!
-
สงสารหนึ่งกับเอก ,_____,
พ่อหนึ่งกลับมาเคลียร์เลยย!
-
ฮืออออ....หนึ่งฟื้นมาเร็วๆ น้า :m15:
มีคนที่รักรออยู่
คุณป๋าจัดการมันให้หนักๆ เลยค่า :z6: :beat:
-
เกลียดดดดดดดดดดดดดโอ๊ยยยยยยยยยยยยย
สงสารทั้งสองคนมากทำไมต้องมาถูกไอ้คนเลวมันทำร้ายด้วยนะ ขอให้มันได้รับผลกรรมที่สาสม
-
เจ็ปวด :hao5:หนึ่งตื่นมาเร็วๆ เวลาเอกหยุดแล้วนะ :ling3:
-
ซึ้งอ่ะ .. ชอบจังเลยค่ะ ไม่มีเต็งหนึ่ง เวลาของเป็นเอกไม่เดิน
มารอตอนต่อไปนะคะ ' '
-
ฮือออ ดราม่าหนักมาก :sad4: :sad4: :o12:
เป็นหนึ่งฟื้นขึ้นมาเร็วๆสิ ให้เวลาของเป็นเอกเดินต่อไป :hao5:
-
พ่อเต็งหนึ่งก็น่าจะรู้นะว่าเด็กสองคนตกอยู่ในอันตราย ทำไมไม่ทำอะไรตั้งแต่ทีแรก
-
อ๊าก!!!!! หนึ่ง ง ง ง ง ง. นายเต็งหนึ่ง รีบตื่นขึ้นมาเร็วๆเลย
ตื่นมาดูเป็นเอกหน่อย เวลาหยุดเดินอีกแล้วเง้อออออ
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ เป็นห่วงเป็นเอง อย่าให้เต็งหนึ่งหลับไปนานนะ มาต่อให้เต็งหนึ่งฟื้นไวไว
จุ๊บๆ :z3: :hao5:
-
:mew2:
-
สงสารน้องเอก สงสารน้องหนึ่ง
T_T คุณพ่อกลับมาไวไวนะคะ
-
หนึ่งรีบฟื้นน๊าา~
เค้าสงสารเป็นเอกอ่าา o7
-
เอกกลับไปที่ตรงนั้นอีกแล้ว หนึ่งรีบๆฟื้นนะ รีบมาเอาเอกออกไปจากที่ตรงนั้นได้แล้ว
ไม่เข้าใจเลย เพราะเรื่องแค่นี้ถึงกับต้องฆ่าต้องแกงหลานตัวเองเลยหรอ
จิตใจทำด้วยอะไรกันนะ ถึงได้อำมหิตขนาดนี้
-
เข้ามารอค่ะ
เป็นห่วงทั้งหนึ่งทั้งเป็นเอกเลย
:mew6: :mew6:
-
ตอนที่ 29
“บ๊อก”
หม่ามี้ๆ
“บ๊อกๆ”
ดวงตาสวยที่ว่างเปล่ากระพริบเบาๆ…
แมท ปุ้น นที หมู สก๊อต เบียร์มองเป็นเอกที่นอนลืมตานิ่งๆไม่ขยับเหมือนเป็นตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตั้งแต่เห็นเต็งหนึ่งนอนไม่ได้สติ
นั่งมองอยู่เกินห้าชั่วโมงจนร่างกายไม่ไหวล้มลงไปนอนข้างกัน ขาดน้ำ…จนต้องมาเจาะแขนให้น้ำเกลือ ตื่นมาก็แค่มองเพดานสีขาว…นิ่งๆไม่ขยับ
“เจ๋งอย่าพึ่งเห่า”
หมาที่ถูกทิ้งอยู่ตัวเดียวเลยพามาเยี่ยมด้วย ขอหมอให้เอามันเข้ามาแต่ก็ถูกกั้นไว้ให้เว้นระยะห่างจากเตียง เพราะเป็นวีไอพี…คนรวยบางคนก็ติดหมาจนต้องเอามานอนด้วย
“เจ๋ง…”
เสียงแหบพร่า…แต่ทุกคนก็ได้ยินชัด
“เฮ้ย ให้มันเห่าอีกดิ๊ๆๆๆ”
สก๊อตชี้ไปที่เป็นเอกที่เริ่มมีปฏิกิริยา แค่จะเอาเจ๋งเข้ามาแปปเดียวแล้วพาไปเลี้ยงที่บ้านระหว่างที่เจ้านายสองคนไม่ว่าง…ใครจะคิดว่าเป็นเอก…จะเริ่มมีปฏิกิริยา
“เรารีบบอกคุณธารเหอะ”
ปุ้นสะกิดแมทให้ไปโทรบอก…ผู้ชายที่เข้ามาจัดการเรื่องทั้งหมดทันที
ห้ามใครพูดว่าเป็นเอกป่วย หมอห้ามทำบันทึกว่ามีคนไข้ชื่อเป็นเอก…แถมปล่อยข่าวว่าเต็งหนึ่งยังไม่พ้นขีดอันตราย
‘รูดซิบปากให้สนิท…คนทำมันจะได้ชะล่าใจ อยากช่วยเพื่อนก็ทำตามที่บอก ฉันไม่คิดร้ายกับลูกชายตัวเองหรอก’
คำพูดเรียบๆ…แต่มีพลัง
“บ๊อกๆๆๆๆ”
เจ๋งตัวอ้วนร้องใหญ่เมื่อหม่ามี๊ตัวเองเริ่มขยับ
“เจ๋ง…”
ใบหน้าขาวซีดที่จ้องแค่เพดานหันมามองที่หมาอ้วนในอ้อมแขนปุ้น
“เอก กินน้ำก่อนๆ”
เบียร์รินน้ำใส่แก้วปักหลอดให้เพื่อนดื่ม
เป็นเอกลุกขึ้นนั่งแววตาว่างเปล่า ก่อนจะเริ่มมองมาที่เพื่อน
“สวัสดี”
“ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
หมูกระโดดเข้าไปกอดคอเพื่อนน้ำตาคลอ
“มึงๆๆๆ ทำพวกกูเป็นห่วงกล้าพูดแค่สวัสดี ไอ้เหี้ยนทีก็ห่วงขนาดไล่พวกกูมาเฝ้ามึงเนี่ย มันฟื้นแล้วนะเว่ยๆ”
“…”
“อย่าเป็นแบบนี้อีกนะสัส มึงหลุดไปไหนมา นานมากกกกก”
แมทยีหัวแฟนเพื่อนเบาๆ
“มาอยู่นี่ได้ยังไง”
เป็นเอกขมวดคิ้ว…ไม่เข้าใจ ก็มาเยี่ยมนที มาหาหนึ่ง…แล้วทำไมมานอนตรงนี้
“เอ้า…จำไม่ได้หรอวะ”
“ก็มาเยี่ยม…พร้อมกัน?”
เอียงคอ
เพื่อนมองหน้ากัน
“บ๊อก!”
หม่ามี้ๆๆ
“ส่งมา”
“ไม่ได้ๆ หมอห้ามเข้าใกล้คนป่วยเกินไป อยากอุ้มไอ้เจ๋งก็หายไวๆ เดี๋ยวกูพามันไปอยู่บ้านกูก่อน”
สก๊อตยักคิ้วกวน
“เอก มึงจำไม่ได้จริงอ่ะ”
หมูถามด้วยความงง
“กูลืมอะไร?”
“มึง…ความทรงจำหายหรอวะ อย่างกับในหนัง ที่แบบพวกความทรงจำหายระยะสั้นๆ”
สก๊อตเลิกคิ้ว
“มึงทำเวลาหายว่ะเอก”
ปุ้นยิ้มเฝื่อน
“เวลาหาย?”
“เออดิ แบบ…หลงในเวลา กูเคยได้โจทย์วาดรูปอันนี้นะ อาจาร์บอกพวกทำเวลาหายก็คือ…พวกติดกับอะไรสักอย่างจนหลุดไปอยู่ในโลกตัวเองแล้วก็กลับมาไม่ได้ แต่มึงยังกลับได้อยู่”
“แล้วถ้ากลับไม่ได้?”
เบียร์ถาม
“ก็…มึงคงทิ้งพวกกูไปแล้วล่ะ”
ใจหาย…
“แล้วอาจารย์มึงบอกปะว่ารักษายังไง”
แมทหน้าเครียด ถ้าแม่งเป็นอีกแล้วไอ้เจ๋งเรียกไม่กลับจะทำยังไง?
“อาจารย์บอกต้องสะกดจิต”
“ส้นตีนเหอะ สะกดจิตบ้าบอไรวะ?”
“เฮ้ยไอ้พี่ฝรั่ง มึงไม่รู้หรอเขามีรักษาอาการพวกนี้ด้วยวิธีสะกดจิตนะเว่ย มีตั้งหลายที่ ไม่เชื่อลองเสิร์ชดูดิๆ มันมีแบบในกรณีที่ความทรงจำหายไปด้วย แต่จิตใต้สำนึกยังจำได้ก็ดึงเอาความทรงจำออกมา”
“เฮ้ยกูเคยได้ยินอยู่ๆๆๆๆ”
หมูรีบสมทบ
“จริงดิ?”
“จริงดิแว่น กูเคยหลอกมึงหรอ”
“ลองไปปะล่ะเอก? เผื่อหาย จะได้รู้ด้วยว่ามึงอาจจะเคยเป็นแบบนี้มาก่อนแล้วลืมอะไรไปเปล่า อาจจะเป็นตอนอยู่กับหนึ่งก็ได้นะ เศร้าตายห่าจำตอนอยู่กับแฟนไม่ได้”
“แหม มีผัวละดราม่าเชียวนะเบียร์”
“เชี่ยหมู กูก็พูดไปตามจริง สัสสส”
“ไปก็ดี พวกกูสัญญาจะไม่บอกใครว่ามึงเป็นอาการนี้ เดี๋ยวพวกกูไปเป็นเพื่อน”
แมทยิ้มให้กำลังใจ
“อือ ไปก็ได้”
“งั้นเดี๋ยวกูไปดูที่ๆดูมีมาตรฐานให้ ส่วนวันนี้มึงนอนเลยเพื่อน จะได้มีแรงหน่อย ส่วนหมาก็ให้พี่ฝรั่งดูแลไปก่อน”
“หนึ่ง…”
“หนึ่งอยู่ห้องข้างๆ เขาห้ามเอาหมาเข้าเลยห้องนั้น ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ทัยพี่สาวมันเฝ้าอยู่ มึงพักเหอะจะได้มีแรง”
แมทดันตัวคนป่วยให้นอนลงกับเตียง
“หลับสักหน่อยตื่นมาพวกกูก็อยู่นี่เหมือนเดิม”
หมูผละออกจากเตียงเขยิบไปนั่งรวมกับผองเพื่อนที่โซฟา
“หืม? มีอาการนั้นด้วยหรอ”
“ใช่ครับ เอกก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองเป็น พวกผมคิดว่าอาจจะเป็นอาการทางจิตเลยว่าจะให้ไปลองรักษาแบบสะกดจิตดู เพราะไม่รู้ว่า
หลงลืมอะไรไปอีกตอนไหน”
“อาการทางจิต?”
คนฟังขมวดคิ้ว แมทดูไม่ออกว่าคุณธาร พ่อไอ้หนึ่งคิดอะไรอยู่
“ครับ”
“เอาสิ”
“ครับ?”
“พาไปรักษา ปิดปากให้สนิทเหมือนเดิม”
“ครับ ผมจะไม่บอก”
“เดี๋ยวให้คนของฉันไปเลือกหมอ เลือกสถานที่…ส่วนพวกเธอก็แค่พาไป”
“ครับ”
“ฝากด้วยนะ…ฉันออกหน้าเองคงทำพวกมันไหวตัว”
“คุณ…รู้แล้วหรอครับว่าใครทำ”
“อืม…คงบอกได้แค่คนร้ายอาจจะอยู่ใกล้ตัวกว่าที่คิด”
แววตาคมหันมาสบตาเพื่อนลูกชายก่อนจะยิ้มให้…ยิ้มที่แมทมองไม่ออกว่ามันสื่อความหมายอะไร
“เอาเค้กไปกินสิ ทัยเขาอบไว้…ทัย เอาเค้กให้แมทไปหน่อย”
“ค่ะพ่อ มาจ้ะน้องแมท มาเลือกเลยๆ”
“อ่า…ครับ ขอบคุณครับ”
“แมท”
“ครับ?”
หันไปหาผู้ชายผมยาวประบ่าคนเดิม ที่ตอนนี้เขยิบมายืนข้างเตียงเพื่อนสนิทเขา
“หนึ่ง…คงต้องพาไปเมืองนอก”
“เอ๋? ทำไมล่ะครับ ก็จริงๆไม่ได้เป็นอะไร”
“ออกข่าวไปว่าปางตาย คงต้องส่งไปเที่ยวเมืองนอกหน่อย หึหึ… ส่วนทางนี้เรามาจับฆาตกรกัน”
“คุณมีแผน?”
“….ทำตามที่บอกก็พอ”
“แล้วเอก?...จะปลอดภัยมั้ยครับ ทำไมไม่ให้ไปด้วยกัน”
“อืม…งานนี้เราคงต้องให้เอกเป็นพระเอกสมชื่อเขาหน่อยล่ะ”
“หือ? เอก?”
“เอาเถอะ ดูแลเขาดีๆก็พอ ส่วนที่เหลือฉันจัดการเอง มีอะไรก็ให้รีบบอก”
“ครับ”
แมทขมวดคิ้ว…แล้วเอกมันต้องไปทำอะไร? ตอนนี้ยังนอนไม่มีแรงอยู่เลย โอ้ยงง! ปัญหาคนรวยนี่ซับซ้อนจังวะ ไม่เกทสักอย่าง
“บัญชีหาย?”
“ครับ มีคนเอาบัญชี…เอ่อ เล่มนั้นไป”
“แล้วมันจะหายไปได้ยังไง! ในเมื่อห้องก็ล็อค!”
“คือ…ผมก็ไม่ทราบ แต่ไม่ได้สั่งให้เด็กในแผนกไปเอาสักคน…”
ปึก!
เสียงทุบโต๊ะดังลั่น
“ที่ๆปลอดภัยที่สุดคือที่ๆอันตรายที่สุด…แกเป็นของบอกฉัน แล้วจะมาบอกว่าตอนนี้มีคนรู้แล้วงั้นหรอ!”
“เรื่องนี้ผมไม่ได้บอกใครจริงๆครับนาย อาจจะหยิบสลับไป…”
“ก็ไปตามหามาสิวะ! จะรอให้คนรู้กันหมดแล้วมาลากคอแกกับฉันเข้าคุกรึไง”
“แต่…นาย…เดี๋ยวคุณรินก็กลับเดนมาร์ก…”
“กลับบ้าไร! พี่รินจะอยู่จนกว่าไอ้หลานนอกคอกนั่นจะเข้ารับตำแหน่ง”
“เด็กที่ว่านั่น…ลูกชายของคุณเอกอัคราใช่มั้ยครับ”
“ก็เออสิวะ ต้องรีบกอบโกยก่อนมันจะไหวตัว รีบไปตามให้เจอล่ะ เดี๋ยวจะซวยกันหมด”
“ครับๆ ผมจะไปตามให้”
หัวหน้าแผนกบริหารธุรกิจปาดเหงื่อทันทีที่ออกจากห้องทำงานของฝ่ายบริหาร…จะไปขอดูกล้องวงจรปิดก็ไม่ได้เพราะเป็นบัญชีที่….ถูกตกแต่งมาปกปิดบางอย่าง
“สเปียร์”
“ครับหัวหน้า?”
“ปกติเป็นคนจัดเอกสารใช่มั้ย?”
“ใช่ครับ หัวหน้าจะให้ผมหาแฟ้มอะไรหรือเปล่าครับ?”
“นอกจากนาย ช่วงนี้ได้ให้ใครไปช่วยจัดห้องเล็กมั้ย?”
ห้องเล็ก…ที่เอาไว้เก็บเอกสารทางการเงิน
“ไม่ครับ แต่ให้เอกจัดด้านนอก”
“เอก?”
“เด็กฝึกงาน…ที่หัวหน้าให้ผมเทรนด์ไงครับ”
“อ้อ…เด็กเส้นที่ฝ่าย HR ส่งมาน่ะหรอ”
คนฟังเริ่มขมวดคิ้ว…หรือไอ้เด็กเส้นจะหยิบไป?
“ใช่ครับ”
“แล้วไปไหนซะล่ะ?”
“โทรมาลางานครับ เห็นว่าป่วย ก็แบบนี้ล่ะครับหัวหน้า…ดูมันคุณหนูๆคงไม่ทน”
“อืม…มันทำงานเป็นไงบ้าง?”
“โง่เรื่องบัญชีครับถ้าพูดตรงๆ ไม่เหมาะกับฝ่ายเรา”
“หืม? ดูบัญชีไม่เป็น?”
“โห บวกเลขยังผิดเลยครับหัวหน้า ผมให้ลองทำสรุปง่ายๆยังผิดไปเยอะ”
“อืม…งั้นคงไม่ใช่มัน”
“ไม่ใช่อะไรหรอครับ?”
“เปล่าๆ ทำงานเถอะ ขอบใจมากสเปียร์”
“ครับหัวหน้า”
…สเปียร์ยิ้มรับก่อนจะมองตามหลังหัวหน้าไปด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก…
=======
คนเทรนด์งานให้เอกมีชื่อแล้วนะคะ 5555555 ชื่อสเปียร์ เท่เนาะ
ส่วนตอนนี้คำถามคือ .... ตอนนี้มีกี่ฝ่ายกันแน่ 555555555555555555 ผูกปมไว้ คริคริ
ขอโทษที่มาช้านะคะ จุ้บๆ >3<
-
จิ้มทันมั้ยหนอ
รีบตามมาจากในเพจ
หนึ่ง อย่าหลับนานน้าา
-
คุณธาร มาแบบนิ่งแต่สวมบทป๋าดันสินะ จะทำให้เอกเป็นพระเอก :hao7:
ส่วนเรื่องที่จะส่ง หนึ่งไปเที่ยวเนี่ย น่ากลัวแทนเอกจริงๆ
ตัวบงการ คงใครสักคนที่เป็น น้องของอัคร สินะ เลวจริงๆ :fire:
ส่วน สเปียร์ อืมมมม ระวังเหอะ งานไม่สอนมากมาย แล้วมาด่าแบบนี้
ระวังจะเดินเต๊ะฝุ่นนะ เหอะ เป็นพี่เลี้ยงที่แย่ยังสันดานดั้งเดิมเลวอีก
-
อีรุงตุงนัง
-
สุดท้ายบัญชีที่เอกหยิบไปก็มีเงื่อนงำจริงด้วย
หนึ่งคงไม่เป็นหนักมากใช่มั๊ยคะ
เราไม่ชอบเดาเลยค่ะ
งั้นคนเขียนช่วยเอาตอนต่อไปมาให้อ่านไวๆ เถอะนะเจ้าคะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:hao7:
-
เรื่องราวเริ่มยุ่งขึ้นเรื่อยๆ ใครเป็นใคร ใครอยู่ฝ่ายไหน
สงสารแต่เป็นเอกกับหนึ่งอ่ะ เฮ้อออออออ :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปค่ะ :mew1: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
ตอนนี้เจ๋งเป็นพระเอกก่อนเป็นเอกนะ :hao7:
-
ปวดตับกว่าที่คิด
-
สเปียร์ ชื่อแกออกจะเท่ห์ แกจะเป็นแค่คนเทรนด์งานแล้วตายจากไปเงียบๆน่ะเหรอ
ขอแบบแย่งซีนคนอื่นสักตอนได้ไหม (ขอแทนสเปียร์)
จะว่าไปแผนกจัดซื้อก็ควรจะดองกับแผนกหอคอยงาช้างนี่ไว้มั่งนะ จะได้หนิดหนมๆไง
แบบหัวหน้าแผนกจัดซื้อ (ลืมชื่อหัวหน้า) เนื้อแนบเนื้อกับสเปียร์ไรงี้ ตัวท๊อปของแต่ละแผนกไง ดูดีออก (มโนไกลเลยกู)
เอกกลับมาได้เพราะเจ๋ง สมควรให้เจ๋งเป็นพระเอกแทนหนึ่งไหม (ถามใจดู) 55555555555566555555
-
ถ้าส่งหนึ่งไปเที่ยวนอกนี่ไม่อยากจะคิดเลยว่าเอกจะหลุดไปอีกหรือเปล่า
มันเริ่มอิรุงตุงนังเอามากๆ มีตัวแปรออกมาอีกตัวแล้ว
แสดงว่าคนร้ายก็ต้องเป็นใครสักคนที่เป็นพี่น้องพ่อของเอกแหละเนอะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สเปียร์นี่ฝ่ายใครกันล่ะ
-
เราชอบมโนที่สุดในสามโลก
มโนไปว่าพ่อเอกยังไม่ตาย(ที่อยู่กับป๋าธารในโทรศัพย์)
คนเทรนงานน่าจะถูกส่งมาดูเอกไม่ให้เอกโดนทำร้ายช่วงที่ยังอยู่ที่บริษัท
คนที่พูดน่าจะเป็นอาคนที่คุมในบริษัทตอนนี้
คือกอบโกยก่อนที่เอกจะกลับมาคุม
อาจจะไม่คุมเองแต่ยังไงก็มีคนช่วยอยู่แล้ว
พ่อสามี/ภรรยา(ป๋าธาร)ไงก็ต้องช่วย
เผลอๆหนึ่งนั่นแหละที่จะเข้ามาช่วย
หนึ่งไม่อยู่เอกตายเอานะ
เวลาจะยิ่งกว่าหาย
วิญญาณจะหายไปเลยแหละ
ค่าตัวหนึ่งแพง
งวดนี้หายไปเลย :mew2:
-
ลุ้นไปกับเอก พ่อธารคือหัวหน้าพระเอก เรื่องนี้มีแต่พระเอก
-
เป็นเอกสู้ๆนะ
-
แค่คนสอนงานคนนี้ก็มีลับลมคมในแล้ว
-
หรือสเปียร์คืิอสปายยยย 555
ชื่อเท๊เท่นะเนี่ย
ดีจังเลยที่มีเจ๋ง เอกสามารถกลับมาจากการหยุดเวลาได้
เจ๋งนายแน่มากกกก
ขอให้คนชั่วรับกรรมเร็วๆ
-
เอาใจช่วยให้เอกและหนึ่งได้กลับมาอยู่ด้วยกันเร็วๆ
อย่าทำเอกหายอีกล่ะ รอค่ะ :pig4:
-
เอกเหมือนลอยๆๆ ขอให้เวลาของเอกกลับมาเร็วๆนะ
-
ความจิงอยู่ที่เอก
-
คุณพ่อสามีจะเป็นป๋าดันให้เป็นเอกขึ้นเป็นพระเอก อุต๊ะ...หนึ่งคะนอนพักผ่อนเลยคะงานนี้ดูท่าจะไม่มีบท 5555
-
หวังว่าคงรักษาเอกได้นะ
-
มีกี่ฝ่ายไม่สนหรอก
แต่ขอให้ฝ่ายที่เพิ่มมา ไม่เป็นตัวร้าย มาทำร้ายให้เด็กๆเจ็บตัวเพิ่มอีกก็พอ
ุคุณป๋า ตอนนี้ไม่ต้องแคร์ใครแล้ว มันลงมือทำร้ายเด็กๆ ขนาดนี้ จัดหนักมันให้สมกับกล้าลูบคม
ลูกชายหัวหน้ากลุ่ม ห้าพยัคฆ์ได้แล้ว
-
ขอบคุณเจ๋งมากที่มำให้หม่ามี้เอกกลับมา งืออออ
-
หูยยยยย มาแล้วววววววววววคุณพ่อ :katai2-1: :katai2-1:
-
หนึ่งไม่อยู่เอกจะเป็นไรไหม เอกสู้ๆ
-
สู้ๆเป็นกำลังใจให้ พระเอกนายเอก :กอด1:
-
น้องเอก :กอด1:สู้ สู้
-
สู้ๆนะเป็นเอก...... พ่อหนึ่งนี่น่าจะมาเป็นพระเอกแทนหนึ่งนะ!!! สุดยอดดด o13 เราเดาว่าพ่อหนึ่งจะต้องมีแผนการมากมายแน่ๆๆ
-
ขอให้สเปียร์เป็นคนดีเป็นคนของธารนะ เป็นคนสอนงานเป็นเอกเลยนะ
-
ปวดตับแทนเอกจิงๆ :z3: :z3: :z3: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
น้องเอกไม่ได้ดูบัญชีสักที
-
มีคุณธารมาช่วย หวังว่าอะไรๆจะไม่หนักเกินไปนัก (T_T)
-
คนเขียรไม่จ่ายค่าตัวหนึ่ง ไม่ได้ออกเลย 55555
-
โอ้ยๆ เพิ่งมาอ่านค่ะ เค้าจะจับคนร้ายกันแล้ว ตื่นเต้นๆๆ
-
สเปียร์นี่จะเป็นตัวแปรอะไรรึป่าว
-
น้องเจ๋ง เจ๋งสมชื่อเลยลูก o13
รอๆ ลุ้นอ่ะ :serius2:
-
อืมม สรุปนิยายเรื่องนี้มีเจ๋งเป็นพระเอกสินะ กร้ากกกๆๆๆ ปลดนังหนึ่งลง เเล้วจงสถาปนาท่านเจ๋งซะ!!!
-
สเปียร์อยู่ฝั่งเอกใช่ไหม??? เราหวังให้นายอยู่ฝั่งเอกนะ
ส่วนพี่ชา....แหนะๆๆๆ จะลงสนามกับหนึ่งหรอครับพี่ อยากเห็นสองคนนี้ปะทะกันจัง 5555+
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
เต็งหนึ่งสู้ๆนะ เป็นเอกสู้ๆ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววววว
-
นึกว่าอยู่ในโคนัน สืบยากไปอีกกกกก
อ่านไปคิดตามไปก็เครียดตามไป 55555555555
-
มารอเป็นเอกกกกก :mew3:
-
บ๊อกๆ ~ อะไรกันล่ะเนี่ยยยย รอดูปม เฉลยๆ
เอกเอ๋ยยยย อย่ามึนนานนะหรือสู้แบบมึนๆนี่แหละ
บ้าดี ชอบบบ
-
ตอนที่ 30
“สวัสดีครับคุณหมอ”
แมทยกมือไหว้คุณหมอ
…เพราะกลัวว่าการรักษาของเอกจะหลุดรอดไปถึงผู้ไม่หวังดี ธารธาราจึงจ้างหมอมารักษาที่คอนโดแทน
เป็นเอกยืนนิ่งอยู่ไม่ไกล ไม่รู้จะต้องทำตัวยังไง…หวั่นใจเพราะกังวล
การที่ต้องรับรู้ว่าตัวเองไม่ปกติ มันไม่ง่ายเลยที่จะยอมรับความจริงได้ง่ายๆ
“หมอครับน้ำครับ”
เบียร์อีกคนที่อาสามาอยู่เป็นเพื่อนเอาน้ำมาให้คุณหมอวัยกลางคนที่มีรอยยิ้มใจดี แค่มองคุณหมอก็ดูออกว่าคนไข้คนไหน…
“สวัสดีครับ เป็นเอกใช่มั้ยครับ”
พยักหน้า…
“ห้องสวยมากครับ ตกแต่งเองเลยหรือเปล่า”
ชวนคุย…
แมทกับเบียร์ค่อยๆเดินขึ้นไปบนชั้นสอง ในห้องทำการบ้านของเป็นเอกและเต็งหนึ่ง…ปล่อยให้เอกอยู่กับหมอสองคน บรรยากาศที่เป็นกันเองที่คุณหมอขอไว้
“มันจะหายใช่มั้ยพี่แมท”
“คงหายแหละ หมอก็ดูใจดีนะ”
เบียร์คิ้วขมวด
เป็นห่วง…กลัวมันไม่เวลาหายไปอีก
“ไว้ใจเพื่อนหน่อยดิ นี่ก็ไม่รู้ไอ้หนึ่งมันฟื้นยัง…แต่เอกมันก็ต้องพยายามด้วยตัวเองบ้าง สงสารไอ้หนึ่งมัน”
“พี่หนึ่งทำไอ้เอกเสียคน”
“เออจริง มันฟื้นขึ้นมาคงด่ามันคนแรก เอาใจผัวซะผัวไม่โต”
“พี่แมท…”
“ว่า?”
“พี่หนึ่งเป็นเมียไอ้เอกจริงอ่ะ”
“ก็เออดิวะ ดูยังไงก็ไม่น่าเป็นผัวนะ”
“อือ….”
เบียร์ขมวดคิ้ว ก่อนจะเปิดทีวีในห้องดูกันฆ่าเวลาระหว่างที่เอกกำลังใช้เวลากับคุณหมอ
เป็นเอกเอนตัวลงบนโซฟาสีขาวของตัวเอง ทำตัวตามสบายเหมือนที่คุณหมอบอก จิบน้ำหวาน…ตอบคำถามคุณหมอไปสักพัก…
“เมื่อหมอนับ 1 ถึง 3 เป็นเอกจะหลับตาลง… 1 2 3….”
เป๊าะ!
เสียงดีดนิ้วดังขึ้นก่อนดวงตาสวยจะปิดลง…ซ่อนตัวเองไว้ภายใต้ช่วงเวลาของความทรงจำ
ทางเดินที่คุ้นเคยของคฤหาสน์นฤนาฏ…ชั้นสองปีกขวา ห้องทำงานของพ่ออยู่ที่ปลายทางเดิน พ่อมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่ที่นี่ หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่
“พ่อ…”
เบาเสียงลงเพราะคุณเอกอัคราวันนี้ไม่ได้อยู่คนเดียว คุณอาอีกสามคนยืนอยู่ด้วย…
เป็นเอกที่กำลังเรียนชั้น ม.6 ถือใบอนุญาตเข้าค่ายของโรงเรียนมารอให้พ่อเซ็นใบอนุญาตจึงยืนรออยู่หลังประตูกระจก
“ทำไมพี่อัครให้แต่พี่รินทำงานใหญ่ๆ แล้วดินล่ะ? ดินก็ทำได้ ทำไมพี่อัครไม่เชื่อมือรินบ้าง หรือเพราะพี่อัครกลัวรินแย่งสมบัติ!”
“ไอ้ดิน ขอโทษพี่อัครเดี๋ยวนี้ แกพูดจาพล่อยๆแบบนี้ได้ไง”
“ไม่! พี่รินก็เข้าข้างแต่พี่อัคร ได้ดูแลสาขาที่เดนมาร์กแล้วนี่ ไปใช้ชีวิตกับคู่ขาพี่สบายใจแล้วจะกลับมาทำไม อ๋อหรือว่าช่วยพี่อัครดูแล
สมบัติอีกคน สมบัติที่ควรเป็นของดิน!”
“ไอ้ดิน จะมากไปแล้วนะ!”
เอกรินทร์กระชากคอเสื้อน้องคนสุดท้อง
“พอได้แล้ว! พี่น้องกันจะทะเลาะกันทำไมหะ ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ”
เอกอรุณที่อยู่ตรงกลางรีบแยกพี่ชายคนรองกับน้องคนสุดท้องออกจากกัน
“ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้”
“ถ้าดินอยากทำ พี่ก็จะให้ดินทำ….แต่ดินต้องเรียนรู้งานให้ครบก่อน สมบัติตระกูลพี่ไม่เคยหวง แต่ต้องมั่นใจว่าถ้ายกให้ดูแลแล้วมันจะไม่ล่ม”
เอกอัคราเงยหน้ามองน้องคนสุดท้อง สองมือวางประสานกันที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่
“พี่อัครไม่เคยเห็นดินทำงานแล้วจะให้ดินพิสูจน์ยังไง อะไรๆก็ไม่ให้ดินทำ เหอะ…อย่าพูดจาใจดีไปหน่อยเลย อยากเก็บสมบัติไปให้ลูกตัวเองล่ะสิ มันเป็นของดินทั้งหมด เข้าใจมั้ย? สมบัตินฤนาฏเป็นของดิน! พวกพี่ไม่มีสิทธิ์แย่งของๆดินไป!”
“น่ารำคาญ เด็กไม่รู้จักโตทำเป็นหวงของเล่น พี่อัครโปรเจคที่เดนมาร์กผมทำจะเสร็จหมดแล้วตามที่ผมส่งรายละเอียดให้พี่ ส่วนโปรเจคใหญ่ที่อังกฤษจะให้ใครทำก็แล้วแต่…แต่อย่าเอาเงินไปให้เด็กไม่รู้จักโตผลาญเล่นเลย เสียดายของ!”
“พอแล้วน่า! อรุณรับไปทำ แล้วถ้าอยากพิสูจน์ตัวเองก็บินไปช่วยอรุณทำ เข้าใจมั้ยดิน? สมบัติตระกูลจะมาแย่งอะไรกันตอนนี้ พ่อก็ยังอยู่”
“ไม่! ดินจะทำที่สำนักงานใหญ่ พี่อัครจะเขี่ยดินไปให้พ้นทางล่ะสิ? ดินจะทำที่นี่!!!”
“ไอ้ดินอย่าเรื่องมากได้มั้ย?”
“พี่อรุณไม่หวงของๆตัวเองของเรื่องของพี่แต่ดินหวง! เราเป็นลูกพ่อนะ ลูกแท้ๆ จะให้ไอ้พวกเด็กเก็บมาเลี้ยงแย่งไปหรอ? เหอะ!”
พลั่ก!!!
“ไอ้ดิน มึงพูดอย่างงี้กับกู กูไม่ว่า แต่มึงด่าพี่อัครได้ไง พี่อัครที่เลี้ยงมึงตั้งแต่เด็กๆ”
เป็นเอกตาเบิกกว้าง…มองภาพอารินที่ยิ้มใจดีอยู่เสมอต่อยเอกบดินทร์ลงไปกองกับพื้น
“ก็สมควรแล้วไง ตอบแทนที่พ่อให้ข้าวให้น้ำตั้งแต่เป็นเด็กเหลือขอ!!!”
“ไอ้ดิน!!!”
“พอ!!!!”
ปึง!
เอกอัครตบโต๊ะดังลั่น คิ้วขมวดแน่นมองน้องชายคนรองกับน้องคนเล็กแล้วส่ายหัว
“จะสมบัติใครก็ไม่ต้องเถียงกัน ตอนนี้ทุกบาททุกสตางค์เป็นของพ่อของหม่อมแม่! คุณชายอัศวพล กับหม่อมราชวงศ์แพงภัตรา ไม่มีของพี่ ของริน ของอรุณ หรือของดิน เข้าใจมั้ย? ถ้าดินอยากทำงานก็เข้าไปสำนักงานใหญ่ เรียนรู้ทั้งหมดแต่แรกเหมือนที่พี่ ริน อรุณ เคยทำ ไม่ใช่อาศัยว่าจบนอกแล้วจะมามีตำแหน่งใหญ่โต พ่อไม่ชอบเด็กเส้น”
“เหอะ! ดินจะฟ้องพ่อ!”
“เด็กขี้ฟ้อง…”
“พอแล้วริน! ส่วนรินเสร็จวันเกิดหม่อมก็กลับเดนมาร์กได้ถ้าไม่อยากอยู่ที่ไทยต่อ”
“ครับพี่อัคร”
“หมดเรื่องแล้วก็ไปได้ พี่จะทำงานต่อ อรุณเดี๋ยวอยู่ก่อน”
“ครับพี่อัคร”
เป็นเอกรีบซ่อนเปิดประตูห้องสมุดของบ้านเข้าไปซ่อนตัว…ไม่อยากให้พ่อหรืออารู้ว่ามาแอบฟัง แง้มประตูไว้รอดูว่าทุกคนไปแล้วค่อยเข้าไปหาพ่อ
“เหอะ…รีบกลับไปหาอีแหม่มฝรั่งคู่ขาล่ะสิ”
“ก็ดีกว่าอยู่ใกล้มลพิษแถวนี้”
“คอยดูนะ…ต่อไปจะไม่เหลืออะไร!”
เอกกรินทร์ไม่ตอบ แต่เดินจากไปด้วยความรำคาญ…
เป็นเอกเห็นเพียง เอกบดินทร์…อาคนเล็กที่มองด้วยแววตาเกรี้ยวกราดก่อนจะเดินกระทืบเท้าตามไป
“เฮ้อ พี่ล่ะเหนื่อยกับสองคนนี้ ทะเลาะกันตลอดตั้งแต่เด็กยันโต”
“พี่รินก็ใจร้อน ดินยิ่งแล้วใหญ่…อารมณ์ร้ายเหลือเกิน สงสัยเพราะเป็นน้องคนเล็กล่ะครับพี่อัคร”
“ยังดีนะมีอรุณใจเย็น…เรื่องทำงานที่อังกฤษอรุณตกลงมั้ย พี่ไม่อยากมัดมือชกนะ ไปที่นั่นอาจจะงานหินหน่อยเพราะเราไม่เคยตีตลาดอังกฤษมาก่อน”
“ผมยังไงก็ได้ แต่ก็กลัวทำพี่อัครผิดหวัง”
“ไม่หรอก พี่เชื่อใจ ถ้าไม่ไหวก็ค่อยว่ากัน แต่พี่เชื่อว่าระดับอรุณสบายอยู่แล้ว ขนาดไปเรียนปริญญาเอกยังได้เกียรตินมยมกลับมา พ่อภูมิใจในตัวอรุณจะตาย”
“พี่อัคร…พ่อก็รักพี่อัครที่สุด”
“ฮื่อ…ไม่หรอก ก็อย่างที่ดินว่า พี่ก็แค่คนนอก สุดท้ายทุกอย่างก็เป็นของดินกับอรุณ พี่ถึงขอพ่อให้ส่งรินไปทำสาขาเดนมาร์ก…เพราะสุดท้ายก็เป็นแค่คนนอก สาขาเล็กๆที่เดนมาร์กให้เขาไปตั้งต้นชีวิตใหม่”
“พี่อัคร…ถึงพ่อจะยกให้ผมหรือดิน แต่พี่อัครก็ลูกพ่อ…”
“พ่อให้พี่ทำอะไรพี่ก็ทำได้หมดแหละ ก็เหมือนพนักงานคนหนึ่ง อรุณล่ะต้องเรียนรู้เยอะๆ ดินคงยากที่จะมาสานต่อดูแลนฤนาฏ อรุณเป็นความหวังแล้วนะ”
“ครับ…ผมจะเรียนรู้เยอะๆ”
ภาพตัดไปในอีกหนึ่งเดือนต่อมา…งานวันเกิดหม่อมราชวงศ์แพงภัตราที่จัดขึ้นภายในคฤหาสษ์นฤนาฏ
“สวัสดีครับทุกท่าน รวมถึงนักข่าวที่มาในงานนี้”
เป็นเอกละสายตาจากจากทาร์ตไข่ในมือขึ้นมองผู้ชายวัยหกสิบปลายๆ กำลังขึ้นกล่าวขอบคุณทุกคนที่มางานวันเกิดภรรยา
ขายาวก้าวเข้าไปในตัวบ้านเพื่อหยิบของขวัญที่ซื้อไว้ให้คุณย่า
“ถ้าผมเป็นคุณ ผมคงไม่มีหน้าอยู่ในบ้านนี้”
เสียงเยาะเย้ย…ดังมาจากอีกมุมหนึ่ง
ขายาวชะงักก่อนจะเดินเลียบกำแพงไปอยู่ในมุมที่คนสองคนที่กำลังคุยกันมองไม่เห็นเขา
แม่…กับอาดิน
“หยุดเถอะดิน ฉันทนฟังเธอไม่ไหวแล้ว! สิบกว่าปีมานี้ยังไม่สะใจเธออีกหรอ”
คุณหญิงวลัลลนาที่ไม่ค่อยมีปากมีเสียง เป็นผู้หญิงเรียบร้อยกำลังมองเอกบดินทร์ด้วยดวงตาเจ็บช้ำแดงระเรื่อ
“ก็ออกไปสิ ไปให้พ้นหน้า! จะมาอยู่ที่นี่ให้ฉันเห็นทำไม!!!”
“ครอบครัวฉันอยู่ที่นี่…”
แม่เสียงแหบพร่า
“ครอบครัว?...ดีนี่ เธอได้ครอบครัวของเธอ แต่ครอบครัวฉันพัง! พังตั้งแต่เธอเลือกพี่อัคร!!!”
แม่กับอาดิน?...
“คุณอัครเป็นคนดี ฮึก…”
“จะบอกว่าฉันเลวอย่างนั้นสิ? แปลกนะคนเลวคนนี้รักเธอ แต่คนดีของเธอไม่คยรักเธอเลยวลัลลนา ผู้หญิงน่าสงสารและน่าสมเพช หึ”
เป็นเอกไม่เข้าใจแต่เมื่ออาดินเดินผละไปอีกทางหนึ่งแล้วแม่กำลังเดินออกมาจึงรีบก้าวขึ้นไปชั้นบน…
“เอก”
ชะงักเมื่อเดินกลับลงมาแล้วเจอแม่ยืนอยู่ที่ปลายบันได
“ครับแม่”
“ฝากบอกพ่อให้หน่อยว่าแม่ปวดหัวจ้ะ สงสัยจะไมเกรนขึ้น”
“เอกพาแม่ไปนอน…”
“ไม่เป็นไรลูก ไปช่วยงานต่อเถอะ แม่ไปเองได้”
แม่ไม่ได้ปวดหัว…แต่แม่กำลังเสียใจ
แล้วแม่เสียใจที่เลือกพ่อ…หรือเสียใจที่ไม่ได้เลือกอาดิน
แล้วทำไม…พ่อไม่เคยรักแม่?
“เมื่อหมอนับ 1 ถึง 3 เป็นเอกจะตื่นขึ้นมา… 1 2 3….”
เป๊าะ!
ดวงตาสวยเปิดกว้างแต่สิ่งที่เห็นมีแต่ความพร่าเบลอ…น้ำตา…น้ำตาจากไหน? จากความทรงจำที่ลืมไปหมดแล้ว แต่เรื่องแบบนี้…ใครมันจะลืมลง
“หมอ…”
“ครับ?”
“ที่ผมเห็น…”
“มันคือเรื่องที่เก็บไว้ลึกๆในจิตสำนึกของเรา บางทีมันก็เจ็บปวดจนต้องซ่อนไว้แล้วหลอกตัวเองให้ลืม แต่อย่าไปเครียดกับมันครับ อะไรที่
ผ่านมาแล้วก็คือผ่านมาแล้ว กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้”
พยักหน้า…
“อาดิน”
“ครับ?”
“เขาไม่ชอบผม…”
ในห้วงความคิด…จำได้แค่เมื่อไหร่ที่เจอเอกบดินทร์สองต่อสองจะมีแต่สายตาเย้ยหยันส่งมาให้ ตอนนี้เข้าใจแล้ว…เพราะอาดินรักแม่แต่เกลียดพ่อ เขาที่เป็นลูกจะได้รับความรักจากอาสักเท่าไหร่เชียว
“โกรธมั้ยครับ?”
“ไม่ครับ…ถ้าผมเป็นอาดิน…ผมก็คงโกรธ…มันเรื่องของผู้ใหญ่แล้วเรื่องมันก็เกิดขึ้นนานมาแล้ว ตอนนี้…พ่อกับแม่…ก็ไม่อยู่แล้ว ผมคงโกรธใครไม่ได้แล้ว”
พูด…ตามที่คิด
แม้จะรู้สึกวูบในอก
“วันนี้พอแค่นี้ก่อน จิบน้ำหวานๆนะครับ แล้วหมอจะมาอีกวันหลัง”
คุณหมอเก็บแฟ้มเอกสารเข้ากระเป๋าก่อนเป็นเอกจะเดินออกไปส่ง…และขึ้นไปตามเพื่อน
“เป็นไงบ้างเอก?”
เบียร์ทำหน้าลุ้น
“อื้อ…ก็ดี”
แม้คิ้วจะขมวด
“อ่า…งั้นไปรับเจ๋งกันป้ะ?”
แมทเสนอ
“ไปๆ พี่แมทไปกัน ไปกันเอก อยากเล่นกับเจ๋ง”
“อื้อ”
เป็นเอก…เดินตามเพื่อนอีกสองคนไปเงียบๆ ในใจยังคิดถึงภาพที่พึ่งเห็น…เหตุการณ์ที่ลืมไป…จะลืมไปได้ยังไงเรื่องใหญ่ขนาดนั้น?
===============
-....- สักสามสี่ตอนนี้เราจะสืบหาคนร้ายกันนะคะ คริคริคริคริคริคริ
ปล. ช่วงนี้หนึ่งไม่มีบทนะคะ 55555555555555555555555555555555555555555555
-
เดี๋ยวก่อนนนทุกคนคิดว่าหนึ่งเป็นเมียยยย
-
น่าสงสารหนึ่ง ป่านี้เพื่อนยังเข้าใจผิดเรย555 :m20:
-
เป็นคนรวยและตระกูลดังนี่มันไม่ง่ายเลย...
สงสัยอาดิน กับอาอรุณอ่ะ แต่ยังไงก็ต้องดูต่อไป
-
เป็นลูกท่านชายกันแล้วไม่มีศักดิ์เป็นหม่อมราชวงศ์หรือคะ?
หมายถึงคนที่เป็นลูกแท้ๆน่ะค่ะ
เท่าที่เข้าใจก็คือพ่อเอก กับอาอีกคน เอกรินทร์ เป็นลูกที่เก็บมาเลี้ยง
เอกบดินทร์กับเอกอรุณเป็นลูกจริงๆของท่านชายกับหม่อมก็น่าจะเป็นคุณชายกัน
เราชอบมโน พาลคิดไปโน่นว่าเป็นเอกน่าจะเป็นสายตรงหรือเปล่าถึงมีชื่อเป็นผู้สืบทอด เพราะจากที่เข้าใจพ่อเอกคุณอัครไม่คิดเอาสมบัติ แต่พอพ่อตายเป็นเอกกลับได้สมบัติ หรือว่าเอกเป็นลูกเอกบดินทร์ ยิ่งคุณหญิงแม่มีประวัติกับอาดินด้วย (เรายังจิ้นคุณพ่อหนึ่งกับคุณพ่อเอกนะคะ)
เนื้อหาตอนนี้ยาวแต่คนอ่านกลับฮือฮากับข่าวหนึ่งเป็นเมียเอก 55555
งวดหน้าลงขัน 2 บาทค่าตัวหนึ่ง อย่าหายนะ ไม่งั้นเจ๋งเป็นพระเอกน้า
-
ใครนะจะเป็นคนร้าย
อาจจะไม่ใช่อาดิน
:pig4:
-
เป็นเอกกกกก คิดถึงจัง
-
เอาใจช่วยเอก อยากรู้เรื่องพ่อของหนึ่งกับพ่อของเอก เป็นเพื่อนรักกัน ครอบครัวของเอกดูวุ่นวาย #สู้ตอไปนะเป็นเอก
-
เหยดดดด แม้แต่เพื่อนหนึ่งยังคิดว่าหนึ่งเป็นเมียเอกอ่ะ!!
5555555555 55
-
สงสารหนึ่งที่ทุกคนยังคิดว่าหนึ่งเป็นเมียเอก
สู้ๆเข้านะเอกเราต้องจับคนร้ายได้เร็วๆนี้แหละ
-
มาอย่างสั้นๆ ย้อนอดีตกัน
-
:katai1: อ๊ะหืออออ เรื่องมันซับซ้อนมากๆเลย ตกลงแล้ว เอกเป็นลูกของอัครจริงๆมั้ย คือความสัมพันธ์ของแม่เอกและอาดินทำให้เราแอบสับสน
แต่ถ้าเอกเป็นลูกของดินจริงๆล่ะ แปลว่าดินไม่รู้สินะว่าเอกน่ะลูกตัวเอง แล้วอัครล่ะ :serius2: งง งองูล้านตัวเลยจร้า
ปล.ตกลงนี่คือ ทุกคนเข้าใจว่าเอกเป็นสามีของหนึ่งสินะ :laugh: โถถถถ น่าสงสาร มีเมียแต่เหมือนได้ผัว ไม่มีออร่าของความเป็นสามีเลยสินะ หนึ่งเนี่ย
-
เหตุการณ์คงร้ายแรงมาก เอกถึงเลือกที่จะฝังมันลงไป
:katai1: :katai1:
ปล.จ่ายค่าตัวอิน้องหนึ่งด้วย โผล่มาแต่ชื่อ
-
หรือว่าเอกจะเป็นลูกของอาดิน เห้ย! (ผิด)
-
เดา เด๊า เดา เดากันไป คริคริคริคริคริคริคริคริคริคริ
-
:pig4:
-
หนึ่งต้องรีบตื่นมาแก้ข่าวแล้งนะ
ลุ้นมากค่ะ
-
ลุ้นๆๆว่าเมื่อไหร่คนร้ายจะเปิดเผย
-
คนร้ายมักจะเป็นคนที่เราคิดไม่ถึง
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น o18
หนึ่งนี่ยังไงเพื่อนถึงคิดว่าเป็นเมียเอกกันหมด :laugh:
-
พี่หนึ่งหาย
นายเอกของเรื่อง?มาหายไปแบบนี้ไม่ดีนะ อิอิ
เรื่องราววุ่นวายพวกนี้
บางทีไม่ต้องปลุกความทรงจำพวกนั้นขึ้นมาก็ได้นะ
สงสารเอกกก
-
หนึ่งสลบไสลไม่ฟื้น. บทหายหมด :เฮ้อ:
-
สงสารหนึ่งมาก นอกจากจะไม่มีบทอะไรแล้ว เหล่าเพื่อนยังเชื่อหมั้นแบบฝังใจว่าพี่แกเป็นเมียเอก 5555
-
ตอนนี้หนึ่งไม่มีบทบาทอะไรเลย :katai5:
เรื่องมันซับซ้อนมากอ่ะ ยังไงก็ขอให้เอกสู้ๆนะคะ :mew1:
มาต่อบ่อยๆนะคะ :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เงื่อนงำเริ่มเปิดเผยแล้วจะได้รู้ซักทีว่าใครเป็นคนทำร้ายเอก แต่ซับซ้อนมากเลย รอมาต่อตอนไป
-
เริ่มฟื้นภูมิหลังของเป็นเอก เรื่องซับซ้อนกว่าที่คิด ได้แต่มโนตอนต่อไป 55555
-
เป็นเอกอาการดีขึ้นแล้วใช่มั้ย ?
น้องจะเข้มแข็งแล้ว สู้ๆนะเป็นเอก :กอด1:
-
โหหหห เอกไม่ได้เก็บแค่เรื่องพ่อแม่ตายนิ
น่าสงสารจัง
อย่าให้เขาจะได้เลยไม่ดีกว่าหรอ
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
เดี๋ยวๆ เริ่มซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ
-
มีแก้คำผิด กับประเด็นตำแหน่งจ้ะ
“ทำไมพี่อัครให้แต่พี่รินทำงานใหญ่ๆ แล้วดินล่ะ? ดินก็ทำได้ ทำไมพี่อัครไม่เชื่อมือรินบ้าง หรือเพราะพี่อัครกลัวรินแย่งสมบัติ!” >>> น่าจะเป็น ดิน มากกว่านะ
“พี่อรุณไม่หวงของๆตัวเองของเรื่องของพี่แต่ดินหวง! เราเป็นลูกพ่อนะ ลูกแท้ๆ จะให้ไอ้พวกเด็กเก็บมาเลี้ยงแย่งไปหรอ? เหอะ!” >>> ใช้ ก็ จะดีกว่า
“พี่อัคร…ถึงพ่อจะยกให้ผมหรืออรุณ แต่พี่อัครก็ลูกพ่อ…” >>> อรุณพูดน่าจะเป็น ดิน มากกว่า
“จะสมบัติใครก็ไม่ต้องเถียงกัน ตอนนี้ทุกบาททุกสตางค์เป็นของพ่อของหม่อมแม่! ท่านชายอัศวพล กับหม่อมราชวงศ์แพงภัตรา ไม่มีของพี่ ของริน ของอรุณ หรือของดิน เข้าใจมั้ย? ถ้าดินอยากทำงานก็เข้าไปสำนักงานใหญ่ เรียนรู้ทั้งหมดแต่แรกเหมือนที่พี่ ริน อรุณ เคยทำ ไม่ใช่อาศัยว่าจบนอกแล้วจะมามีตำแหน่งใหญ่โต พ่อไม่ชอบเด็กเส้น”
พ่อเป็นหม่อมเจ้าเพราะเรียกท่านชาย แต่เรียกแค่พ่อ
แม่เป็นหม่อมราชวงศ์ เรียกหม่อมแม่
ลูกแท้ของหม่อมเจ้า จะเป็นหม่อมราชวงศ์ คำนำหน้าก็จะเป็นคุณชาย... ในเรื่องไม่เห็นมีใครเรียกคุณชายเอกบดินทร์ คุณชายเอกอรุณกันเลย
-
เต็งหนึ่งค่าตัวหมดเก็บเข้ากรุไปก่อน :katai5: ขอเดาว่าอารินเป็นคนร้ายละกัน รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
ใจหนึ่งสงสัยอาดิน อีกใจสงสัยอารุณ แต่เบี่ยงเบนไปทางอาดินมากกว่า โอ้ยยยยย แค่อ่านยังปวดหัว แล้วถ้าเป็นเอกละ ไม่ปวดหัวกูไม่รู้จะว่ายังไงละ จับึนรัายให้ได้ เป็นเอกสู้ๆ
สงสารหนึ่งมาแต่ชื่อยังถูกใส่ร้ายให้เป็นเมียเอกอีก :laugh:
-
สงสารหนึ่ง มีแต่คนคิดว่าเอกเป็นสามี
แต่เรื่องเริ่มซับซ้อนจริงๆเลย
-
555สงสารหนึ่งโดนเข้าใจว่าเป็นเมียเอก แถมไม่มีบทอีก ไม่มีอะไรที่น่าสงสารไปกว่านี้แล้ว อิอิ
-
น้องเอกสู้ๆ ค่ะ!
-
ประโยคสุดท้ายของเป็นเอกมีความหมายถึงอะไรหรือเปล่านะ
-
โถ่ๆเป้นเอก
-
หนึ่งมาปลอบใจหน่อยยย
ฟื้นยัง
-
เป็นเอกปมเยอะมากกกก ฮื่อออออออออออออออออ :ling1: :ling1: :ling1: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
หนึ่งก็ยังเป็น "เมีย" 555
-
ตอนนี้ค่อยๆเปิดปมทีละปมยังคงเศร้าๆเครียดๆอยู่ แต่มาหลุดยิ้มตรงเอกเป็นผัวหนึ่งนี่แหละ55555
-
ขอบคุณ :)
-
ความรู้สึกเหมือนว่าพึ่งได้อ่านเรื่องนี้เมื่อวันก่อนๆนี้เอง แต่พอเหลือบดูตอนนี่ปาเข้าไปตอนที่ 30 แล้วซะงั้น (ต่ออีกสัก30ตอนเถ่อะเพี้ยงงง)อุปสรรคชิ้นใหญ่ของคู่ลูกๆ แลดูอันตรายมากกว่าคู่พ่ออีกนะนั่น :กอด1:
-
:เฮ้อ:เกิดเป็นคนรวยนี่ลำบากแท้ :mew5: สรุปว่าบ้านนี้มีพี่น้องสี่คน สองคนเป็นลูกเลี้ยง และอาดินรักแม่เป็นเอก แต่แม่กลับไปรักกับพ่อเป็นเอกที่ไม่ได้รักตัวเอง แล้วพ่อเป็นเอกรักใครล่ะ :mew2: หนึ่งหลับไปก่อนน่ะ รหว่างนี้ให้เอกพัฒนาตัวเองให้เข้มแข็งไปพลาง ๆ ก่อนน่ะ ไม่งั้นจะทำหน้าที่เมียไม่ดี (พอเข้มแข็งกลายเป็นผัวแทน) 555 :mew1:
-
ถ้าให้คิด เรานี่คิดไว้ก่อนเลยว่าเอกไม่ได้เป็นลูกพ่ออัคร แต่อาจจะเป็นลูกดิน 555+
ส่วนพ่ออัครนี่ มีซัมติงแน่ๆล่ะกับพ่อหนึ่ง ก็...เห็นๆอ่ะ!
แต่จะใช่ไม่ใช่นี่ต้องรอดูกันต่อไปครับ
แต่ว่านะ...ใครจะเป็นคนทำกันแน่นะ ระหว่างอรุณกับเอกบดินทร์
ถึงอรุณจะดูเป็นคนดี แต่มันก็ไม่แน่ล่ะนะ...
ส่วนรินนี่คงต้องปัดออกไปเลยมั้ง เพราะดูแล้วรินเองก็ไม่อยากจะได้อะไรนี่นะ
แต่...เสียวรินกับดินมีซัมติงนี่ล่ะ 55555555+
ก็แม๊ะ ดูเป็นไม้เบื่อไม่เมากันขนาดนั้น แบบดูเป็นคู่กัดที่น่าจะได้กันดี
แล้วอีกอย่าง...คนทำก็ดูจะเกลียด เออ พวกเกย์อะไรแบบนี้
อาจจะเพราะมีความหลังฝั่งใจอะไรกับพวกเกย์รึเปล่า ไรแบบนี้
แต่..ก็ต้องรอดูกันต่อไปล่ะนะ
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้า
-
เอก สามี หนึ่ง คิคิ :m20:
-
อ่านนิ้ดนุงงงงงงงงงงงงงง
ตอบคำถามจากตอนที่แล้วนะคะคือปู่เป็นคนธรรมดาค่ะ แบมพิมพ์ว่าท่านชายนำหน้าซึ่งจริงๆจะพิมพ์ว่าคุณท่าน ไม่ก็ุคุณชาย แต่มือตามันไหวไปนิด เลยพิมพ์ผิดกลายเป็นท่านชาย ซึ่งยศหม่อมเจ้า แหะๆ เดี๋ยวแก้นะคะ
ก็เลยไม่มียศนะคะ เพราะคุณย่าแต่งกับคนธรรมดาเลยถูกถอดตำแหน่ง แหะๆ อาจจะมีบางตอนเรียกหม่อนบ้าง คือเหมือนเรียกยศเดิมเฉยๆแต่ไม่มียศอะไรแว้ววว จุ้บๆนะก้ะ
ไปอ่านกันนน
================
ตอนที่ 31
“ที่ไหนวะเนี่ย”
เต็งหนึ่งมองรอบห้องที่มีแต่ฉากกั้นกระดาษแบบญี่ปุ่น…ญี่ปุ่นที่ไม่ได้กลับไปหลายปี
แต่…ทำไมมาโผล่ที่นี่
ก้มมองสภาพตัวเองก็มีเสาน้ำเกลือ…และอยู่ในชุดยูคาตะ
ไอ้สายน้ำเกลือนี่ต้องดึงออกหรือเปล่า?
ครืด…
ประตูเลื่อนออก…ก่อนนางพยาบาลชุดขาวคนหนึ่งจะเข้ามา
“รู้สึกยังไงบ้างคะ?”
ภาษาญี่ปุ่น….(คนแต่งได้ทำการแปลเป็นไทยให้แล้ว อิอิ)
“ผม…เป็นอะไร”
“ร่างกายยังอ่อนเพลียนะคะ แต่เดี๋ยวสักพักก็ดีขึ้น”
เธอไม่ตอบ แค่ยิ้ม…แล้วเดินออกไป
ตาคมกลอกไปมาเมื่อไม่ได้คำตอบ จะพยายามลุกขึ้นก็รู้สึกว่าตัวเองยังไม่ค่อยมีแรง…แถมง่วงหน่อยๆ นอนอีกรอบแล้วกัน…
ตื่นขึ้นมาอีกรอบคราวนี้ประตูบานเลื่อนเปิดออกไว้…เผยภาพสวนญี่ปุ่นที่ถูกตกแต่งสวยงาม ลมเอื่อยๆเย็นสบายพัดเข้ามา …มีผู้หญิงวัยกลางคนนั่งหันหลังให้พร้อมกับแก้วชาใบเล็กข้างตัว
แผ่นหลังที่คุ้นเคย
“แม่…”
เสียงแหบพร่า…แต่คนถูกเรียกก็หันมายิ้มให้
“ตื่นแล้วหรอลูก”
“คิดถึงจัง”
แม่ที่ไม่ได้เจอมาหลายปี…
“สวัสดีครับเป็นเอก”
“สวัสดีครับคุณหมอ…เจ๋ง ไปอยู่กับพี่แมท”
เป็นเอกส่งหมาอ้วนลิ้นห้อยให้แมท
“บ๊อก!”
จะอยู่กับหม่ามี้ หม่ามี้ๆ
“ไม่ดิ้นสิเอ้อ…มาๆไปเล่นข้างบนกันก่อนให้ป๊าคุยธุระไปก่อน”
“บ๊อกๆ!”
เจ้าแว่นบ้า! หม่ามี้ต่างหาก ปะป๊าไม่อยู่ ปะป๊าไปไหน เจ๋งคิดถึงปะป๊า!
“หมาน่ารักนะครับ”
“ไม่ค่อยซน…”
“มาครับ ดื่มน้ำหวานๆก่อน…แล้วเราไปเที่ยวในความทรงจำกัน”
“หมอ…”
“ครับ?”
“ผม…สงสัย…ทำไมผมจำไม่ได้”
คิ้วคนถามขมวดมุ่น…
“อืม…หมอว่าเราต้องช่วยกันค้นความทรงจำไปด้วยกัน แล้วเราจะเจอคำตอบเองครับ พร้อมหรือยังเอ่ย?”
“ครับ…”
เป็นเอกลงจากรถแท็กซี่ก่อนจะเดินเข้าคฤหาสน์นฤนาฎด้วยตัวเอง วันนี้ไม่ต้องไปเรียนพิเศษเพราะที่สถาบันซ่อมแซมระบบไฟเลยหยุดหนึ่งวัน เต็งหนึ่งก็มีสอบมิดเทอม…เลยกลับบ้านมาก่อนเวลา
บ้านก็เหมือนเดิม…ในเวลาสี่โมงแบบนี้ปกติไม่มีใครอยู่
แม่อาจจะอยู่ในครัว หรือไม่ก็…เล่นเปียโนอยู่ที่ปีกขวาของตัวบ้าน…ที่เคยทะเลาะกับอาดิน…
แต่ไม่มีเสียงเปียโนวันนี้…
“เอก”
หันไปตามเสียงเรียก
“คุณปู่…”
คุณปู่ยังคงแข็งแรงเดินเหินได้สะดวก
ขายาวก้าวเข้าไปหาก่อนจะยกมือไหว้
“วันนี้ไม่เรียนพิเศษหรือ”
“หยุดครับ…เขาซ่อมระบบไฟ”
“ดีเลยสิ ขึ้นไปช่วยปู่ดูเอกสารหน่อย พ่อเราเขาอยากให้ปู่ช่วยดู ตาคนแก่มองไม่ค่อยเห็น ไปอ่านให้ปู่ฟังหน่อย”
“ได้ครับ”
เดินตามคุณปู่เข้าไปที่ชั้นสองปีกขวา…ห้องทำงานของพ่อ
ไม่ได้สังเกตว่าปกติคุณอัศวพลไม่เคยเข้ามาในห้องนี้ตามพลการ
ชายชรานั่งลงที่โต๊ะทำงานของลูกชายคนโต พยักหน้าให้เป็นเอกนั่งลงตรงข้าม…สักพักผู้ชายในชุดสูทสองคนก็เดินตามเข้ามา
“คุณท่าน…”
“เอ้ารีบๆ ก่อนที่พวกนั้นจะกลับมากันหมด”
“แล้วนี่…”
“เอก จำคุณฉัตรได้มั้ย? ทนายประจำตระกูลนฤนาฏ…อาจจะเคยเจอกันบ้างแล้ว?”
“อาฉัตร…เพื่อนคุณพ่อหรอครับ”
“ใช่แล้ว อาเอง ส่วนนี่คนที่คุณท่านให้ผมไปหามาครับ ไว้ใจได้…คุณท่านครับ นี่คือศิวา…นักสืบมือดีที่พึ่งลาออกจากสำนักงานที่อเมริกา
เขาตกลงรับงานนี้ครับ”
เป็นเอกมองไปที่ผู้ชายหน้านิ่งที่ยกมือไหว้สวัสดีแล้วกลับไปยืนไพล่หลังเหมือนเดิม
“เอาพินัยกรรมที่เขียนไปคราวก่อนมาหรือเปล่า?”
“เอามาครับ”
“ดีมาก ทำสำเนามาด้วยใช่มั้ย?”
“ครับ”
“เอาให้เอก”
ฉัตรชัยหยิบแฟ้มเอกสารส่งให้เป็นเอกที่รับมางงๆ
“ให้ผมอ่านหรอครับ”
“ไม่ต้องหรอก เอกเก็บไว้สิ ปู่ฝากเก็บไว้ก่อน”
“ฝากผม?”
“ใช่ ปู่ฝากไว้หน่อย เอาไปเก็บไว้ที่อื่นที่ไม่ใช่ที่บ้านได้ยิ่งดี แล้วไม่ต้องไปบอกพ่อหรืออาเราล่ะว่าได้พินัยกรรมมา”
“ผมอ่านได้มั้ยครับ?”
“เอาสิ…ยังไงก็ไม่ใช่ความลับอะไร แค่…ปู่ยังไม่อยากให้เจ้าพวกนั้นรู้ เรารู้กันแค่นี้”
เป็นเอกพยักหน้าก่อนจะหยิบเอกสารในแฟ้มขึ้นมาอ่าน…
เนื้อหาเป็นข้อความทางกฎหมายที่เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง….เกี่ยวกับพวกทรัพย์สินของนฤนาฏที่เขาพึ่งรู้ว่ามีเยอะกว่าที่คิด
มีทั้งมอบตำแหน่งในบริษัทต่างๆ ให้พ่อให้อาดูแล แบ่งที่ดิน เครื่องประดับ…
จนกระทั่งมาถึงบรรทัดล่างๆ….จับใจความได้ว่า
คฤหาสน์นฤนาฏและหุ้นของนายอัศวิพล นฤนาฏทุกแห่งจะเป็นของนายเป็นเอก นฤนาฏเมื่ออายุครบ 20 ปี
และเงื่อนไขพินัยกรรมที่พ่อและอาได้รับก็คือเป็นเอกต้องยังมีชีวิตถึงจะมีสิทธิ์รับสมบัติดังที่เขียนไว้ ไม่งั้นจะบริจาคให้การกุศลทั้งหมด…
“ปู่ครับนี่…”
“ปู่ตัดสินใจดีแล้ว ให้ใครสักคนก็ทะเลาะกันเปล่าๆ จะให้พ่อเราพวกบรรดาญาติหม่อมเขาก็ไม่ยอม อยากให้แต่อรุณกับดิน ...ไปอยู่ในมืออรุณก็ใจเย็นไป ดินก็ใจร้อนไป พ่อเราทำงานดีที่สุดแต่ดันยกให้ไม่ได้ ก็ให้เรานี่แหละ…หลานคนเดียว”
“แต่…ผมเป็นลูกพ่อ”
พ่อที่ไม่มีเชื้อสายอะไรเลย…
“เห้อ…ปู่ก็ไม่อยากจะเป็นคนพูดเอง…เอกฟังปู่นะ ไม่ว่ายังไงเอกก็ยังเป็นลูกเอกอัครา เป็นหลานปู่กับหม่อมเหมือนเดิม”
พยักหน้า…
“จริงๆแล้ว…เอกเป็นลูกของ….”
ภาพปู่เลือนหายไปกลายเป็นสีขาว…เป็นเอกพยายามเรียกปู่…อยากฟังความจริง แต่กลับไม่ได้เห็น…มันหมายความว่ายังไง?
แต่ภาพกลับตัดไปที่วันเตรียมแผนการเดินทางให้พ่อกับแม่ไปเที่ยว…หน้านิ่วคิ้วขมวดไม่รู้ไปเที่ยวไหนถึงจะดี จนกระทั่งเอกอรุณเดินเข้ามา
“ทำอะไรหืม?”
“ผม…วางทริปครับ”
“จะไปเที่ยวกับเต็งหนึ่งหรือเรา? ประเทศไหนล่ะ”
“ให้พ่อกับแม่ครับ”
“พี่อัครกับวลัลจะไปพักร้อน?”
“ผมอยากให้พ่อกับแม่พักผ่อนบ้าง”
ตอนนี้ที่บ้านมีเรื่องเยอะแยะชวนปวดหัวไปหมด…คำที่คิดในใจ…แต่…เรื่องอะไรล่ะ? ทำไมคิดไม่ออก
“อืม…ยุโรปก็ดีนะ พวกเกาะสวยๆก็ดี”
“อาอรุณว่าที่ไหนน่าไปกว่ากันครับ?...”
อรุณนั่งลงตรงข้ามกันก่อนจะช่วยคิดว่าอากาศแบบไหนควรไปที่ไหน…และแนะนำเรื่องการเดินทาง
“นั่นอะไรน่ะ?”
ขายาวชะงักเมื่อเอกบดินทร์ยืนหน้าเครียดขวางทางอยู่
“ผมจะเอาไปให้พ่อกับแม่”
“อะไร?”
“ทริปไปเที่ยว…ครับ”
“เอามาดูหน่อย…เหอะ เวลาแบบนี้ยังจะไปเที่ยว”
เอกบดินทร์ดึงเอกสารในมือไปเปิดดู ก่อนจะค่อนแคะถากถางอีกหลายคำแล้วส่งคืน
“คงเที่ยวสนุกหรอกนะ…”
พูดลอยๆ…แล้วเดินผ่านไป
ภาพตัดไปอีกครั้งในตอนที่กำลังนั่งอยู่ในห้องนอนตัวเองจนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูดังรัว….รีบลุกไปเปิดแล้วกลายเป็นอาดิน
“อาดิน…มีอะไรครับ”
มานี่!!
แขนถูกกระชากลากถูไปตามทางเดินของตัวบ้าน ….วันนี้บ้านที่เงียบอยู่แล้วกลับดูวังเวง….แม่บ้านที่มักจะอยู่ทำความสะอาดตามชั้นก็
ไม่มี…
“จะพาผมไปไหน…”
“อย่าพูดอะไร!”
เอกบดินทร์พาขับรถคันหรูออกจากคฤหาสน์ไปที่บ้านเดี่ยวแห่งหนึ่ง…ขับมาราวชั่วโมงกว่าจนพ้นกรุงเทพก็ยังไม่มีคำตอบจากเอกบดินทร์ว่าพามาทำไม
“มาแล้วหรอ เข้ามาสิ”
ผู้ชายใส่แว่นคนหนึ่งยืนรออยู่ที่หน้าบ้าน แขนเป็นเอกโดนกระชากอีกครั้งให้เข้าไปในตัวบ้าน…
กลางห้องรับแขกมีเก้าอี้ที่ปรับเบาะให้เอนลง…มีน้ำหวานหนึ่งแก้ว…วางอยู่บนโต๊ะ
“นั่งลงครับ”
“อาดิน…ที่นี่ที่ไหน…แล้ว…แล้วเขาเป็นใคร”
“อย่าถาม! หมอเริ่มเลย ผมรอไม่ได้!”
ภาพตัดเป็นสีขาวอีกครั้ง….แต่กลับมีคำบางคำได้ยินชัดเจน…
ออกไปจากนฤนาฏ…อย่ากลับเข้าไป…อย่าไปข้องเกี่ยว…ออกไปจากนฤนาฏ อย่าพูดถึงนฤนาฏ อย่าเกี่ยวข้องกับคนในนฤนาฏ ไปมีชีวิตของตัวเอง…อย่าไปยุ่ง อย่าไปยุ่ง…ออกไปจากนฤนาฏ เก็บทุกอย่างไว้ข้างใน อย่าไปนึกถึง ล็อคมันไว้ ล็อค…
คำพูดที่วนไปวนมา….
“เมื่อหมอนับ 1 ถึง 3 เป็นเอกจะตื่นขึ้นมา… 1 2 3….”
เป็นเอกสะดุ้ง….รู้สึกปวดหัว…ปวดไปหมด เหมือนเรื่องราวกำลังกระจัดกระจายอีกครั้ง
“เป็นเอกครับ อย่าพึ่งคิดอะไร…กินน้ำก่อน”
“หมอ…อาดิน…ทำไม…แล้ว…สีขาว”
“พาสเวิร์ด…”
“พาสเวิร์ด?”
“เป็นเอก…ถูกล็อคความทรงจำ ….คุณไม่ได้ป่วยครับ คุณไม่ได้ลืมอะไร แต่คุณถูกล็อคความทรงจำไว้ ในกรณีนี้ไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ การล็อคความทรงจำอาจจะทำให้ความทรงจำส่วนอื่นกระทบกระเทือนไปบ้างเพราะมันเป็นเรื่องของจิตสำนึก ซึ่งเรื่องของจิตใจคนก็ซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบายได้ในหลักทฤษฎี….หลายคนก็มีการแสดงออกที่แตกต่างกัน ลองดูต่ออีกนิดมั้ยครับ? หมอว่าเราใกล้ความจริงแล้ว…”
“เอก มานั่งตรงนี้อีกรอบ”
เป็นเอกมองเก้าอี้ที่ปรับเอน มีอาดินหน้าเคร่งเครียดกับน้ำสีหวาน….อาดินให้นอน ให้คุยกับผู้ชายคนนั้น
“ดิน…มันจะหนักไปนะ”
“ไม่ได้…กูไม่มีเวลา”
“แต่เด็กมันจะรับไม่ไหว…ถ้ามันเป็นบ้า”
“ก็ให้มันบ้า หมอ ทำให้กู เดี๋ยวนี้!”
…อย่าพูดเรื่องพ่อ…อย่าพูดเรื่องพินัยกรรม…อย่าพูดเรื่องครอบครัว…อย่าพูดเรื่องพ่อ…อย่าพูดเรื่องพินัยกรรม…อย่าพูดเรื่องครอบครัว…ล็อคมันไว้ …ล็อค…
ปวดหัวจนแทบจะทนไม่ไหวแต่ก็ถูกบังคับให้นั่งลงบนเก้าอี้ตัวนั้นอีกครั้ง
“อาดิน ผมปวดหัว…ผมไม่ไหวแล้ว…”
น้ำตาไหลพราก…หัวปวดจนแทบเป็นเสี่ยงๆ…
“ดิน ถ้ามึงทำต่ออีก..กูไม่รู้เด็กมันจะเป็นยังไงนะเว่ย”
“เออ ทำเหอะ…”
“มึงมันโหดร้าย!”
“กูร้ายได้มากกว่านี้อีก!”
…ถ้าเสียใจ…ให้หยุดนิ่ง…เสมือนหุ่นยนต์ อย่าไปคิด ปิดสวิตซ์ตัวเอง…ล็อค…
เป็นเอกตื่นมาอีกครั้งพร้อมน้ำตาเต็มหน้า…คุณหมอหยิบทิชชู่ซับน้ำตาให้เบาๆ…พร้อมสีหน้าเคร่งเครียด
“เป็นเอกต้องดูแลตัวเองนะครับ”
“หมอ…เขาทำอะไรผม…”
“ในนี้…ของเป็นเอก ถูกล็อคเอาไว้”
หมอชี้ที่ขมับตัวเอง…
“ผมจะจำได้มั้ย…”
“เพราะเป็นการสะกดความทรงจำที่เร่งรีบ..จึงไม่ได้ผลดีเท่าที่ควรไม่งั้นเราคงไม่ได้เห็นภาพหลายอย่าง…อาจจะต้องใช้เวลาถึงจะจำได้
หรือ…เราต้องมีพาสเวิร์ด”
“ผมควรหามันใช่มั้ย…”
“บางทีความจริงก็อาจจะทำร้ายเรามากกว่าที่คิด บางคนก็ให้หมอสะกดความทรงจำเพื่อจะลืมเรื่องเลวร้ายไปให้หมด แล้วติดพาสเวิร์ดเอาไว้…แล้วเก็บพาสเวิร์ดไว้สักที่เผื่อวันไหน…อยากจะได้ความทรงจำนั้นกลับมา”
“ถามอาดิน…”
“หมอไม่แนะนำ”
“แต่…”
“คิดว่าการที่บังคับให้ความทรงจำถูกขังไว้แบบนี้…เขาหวังดีกับเราหรอครับเป็นเอก สามชั้นในครั้งเดียว…จิตใจคนเปราะบางยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด…ทำแบบนี้…เป็นเอกอาจจะต้องไปอยู่โรงพยาบาลจิตเวชเลยด้วยซ้ำ”
===========================================
-
:z3: ทำกับเด็กได้ลง
เพลียใจจริงๆเลย
เพราะเป็นเอก.... ถูกล็อคสินะ. แง้เป็นห่วงจังเลย
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ. รอตอนต่อไป
-
:katai1:
-
สงสารเป็นเอก
-
สงสารเป็นเอกอ่ะ
น่าสงสารมากเลย ทำไมทำกับเป็นเอกได้ลงคอ
มาต่อบ่อยๆนะคะคนเขียน
รู้มั้ยเรารออ่านเป็นเอกทุกวันเลย
:pig4:
-
ทำกะลูกตัวเอง(ใช่ป่ะ)แบบนี้ได้ไงอ่ะดิน
-
ความลับที่ถูกเก็บซ่อนไว้
-
สงสารเป็นเอก
-
เดาเอาว่าพวกผู้ใหญ่ทุกคนเอามือลงไปจุ่มในถังของการที่ทำให้เป็นเอก dysfunctional แบบนี้ มีทั้งที่หวังดีกับหวังร้าย เอกบดินทร์ดูร้ายตรงเกินไป คนที่ร้ายอาจจะเป็นคนที่เราไม่คิดว่าจะร้ายก็ได้นะ สรุปทริปที่พ่อแม่เอกไปเที่ยวทั้งดินและอรุณรู้ล่วงหน้า จากนั้นจะมีคนอื่นอีกที่รู้ก็สุดแต่จะเดา
เราเข้าใจปู่ของเป็นเอกนะ จากตระกูลใหญ่แล้วต้องมาหั่นแยกแตกชิ้นในรุ่นลูก คุณปู่กะรวบเป็นหนึ่งอีกครั้งในรุ่นของเอก เราไม่อยากเชื่อว่าแม่ของเอกเลือกแต่งกับพ่อของเอกเพราะว่ารัก เพราะอย่างน้อยๆคุณแม่ก็น่าจะเคยรักเอกบดินทร์(หรือคนที่เป็นพ่อของเอก)มาก่อน ไม่รู้ว่าที่ตัดสินใจแต่งงานก็เพราะต้องแยกจากพ่อหนึ่งหรือเปล่า ครอบครัวไม่น่ายอมรับได้ แต่ไม่รู้ว่าใครทำอะไรเมื่อวันวานจึงได้เป็นปมมาจนทุกวันนี้
พ่อของเอกน่าจะเป็นใครสักคนที่มาจากสายตรง การกระทำของดินนั้นเป็นอะไรที่เรียกได้ว่า ruthless การที่ทำแบบนั้นกับเอกก็แปลได้ 2 ทางนะ ปกป้องกับทำลายโดยไม่เลือกวิธี เพื่อสิ่งที่ดินรักมากที่สุด - ตระกูล
-
ทำไมทำกับเอกแบบนี้ ใจร้ายมาก
-
ดินเลวมาก
-
อาดินอาจหวังดีก็ได้
อาอรุณชักจะน่ากลัวเป็นคนแนะนำสถานที่นี่
-
น่าสงสารเอกจังเลย
ส่วนหนึ่งช่วงนี้ค่าตัวแพงนะเรา
มีบทน้อยนิดมาก 5555
-
สงสารเป็นเอก TT
-
พลอตแปลกๆแว้บมาในหัว อาดินเป็นพ่อเอก ตั้งใจจะล็อคไว้เพราะจะได้กันเอกออกจากเรื่องวุ่นวาย
แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง..
-
เป็นเอกเป็นลูกใคร? รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai1: เรื่องมันซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆแล้ว บอกตรงๆว่าลุ้นมากว่าใครทำ เพราะจากข้อมูลที่มีตอนแรกอาจจะบ่งชี้ไปอาดิน
แต่ถ้ารวมกับข้อมูลตอนนี้ เอกอาจจะไม่ใช่ลูกของอัครเลยก็ได้ เพราะดูจากท่าทีของปู่แล้ว เอกน่าจะเป็นลูกชายที่มาจากสายเลือด
โดยตรง นั่นก็หมายความว่า ไม่อรุณ ก็ บดิน ต้องใครสักคนเนี่ยแหละที่เป็นพ่อของเป็นเอก แต่ตอนนี้น้ำหนักของดินนั้นหนักว่าอรุณ
เพราะเคยมีความสัมพันธ์กับแม่ของเอก น่าจะเป็นน้ำหนักที่มากจนใครๆก็น่าจะรู้ได้ด้วยซ้ำ ตอนนี้ทุกคนน่าสงสัยหมด ไม่เว้นแม้แต่
อัคร ที่ว่าตายไปแล้วจริงๆหรือเปล่า :z3: ส่วนการกระทำของดินนั้นสื่อได้สองทาง คือ ทำลาย หรือ ปกป้อง
ปกป้องที่ว่า ดินอาจจะคิดว่าเอกคือลูกรึเปล่า แต่ไม่แสดงออก ทำเหมือนเกลียดและเบี่ยงความสนใจออกไป เลยเลือกที่จะสะกดความจำความเอาไว้
ส่วนถ้าทำลาย ก็เรียกได้ว่าร้ายกาจมาก
-
รู้สึกเหมือนกับว่า
- ความจริงเอกเป็นลูกของดิน ที่ติดท้องแม่มา (แม่เคยเป็นแฟนอา แถมคุณปู่ยังบอกว่าเป็นหลาน ถึงจะเป็นลูกพ่อ)
- คนวางแผนฆ่าตัวจริงคืออรุณ ช่วยวางแผนละเอียดยิบตอนไปทัวร์ดังนั้นรู้หมด ถ้าขาดพ่อเอกไป คนที่จะควรได้ต่อต้องเป็นอรุณ พวกใจดีทั้งหลาย สุดท้ายก็เป็นหน้าเนื้อใจเสือ
- อาดิน ช่วยเอก ด้วยการบีบบังคับให้ลืม เป็นตัวร้ายแบบสเนป ในแฮร์รี่ พอตเตอร์
-
เอาใจช่วยเป็นเอก ซ่อนเงื่อน ยังกะหนังฆาตกรรม #คิดว่าเป็นเอกไม่ใช่ลูกพ่อเป็นลูกดินรึเปล่า
-
สงสัยตั้งแต่ตอนที่แล้วแล้วว่าเป็นเอกอาจไม่ใช่ลูกของพ่ออัคร ความจริงคงเป็นลูกของเอกบดินทร์กับแม่ของเป็นเอก
เพราะอาดินยังไม่มีความรับผิดชอบมากพอ พ่ออัครเลยรับเป็นพ่อแทน ตอนนี้เพิ่งจะรู้สึก พ่อลูกชื่อเอกเหมือนกัน
สงสารเป็นเอกจังไม่รู้อะไรสักอย่าง ว่าแต่คู่พ่อพ่อนี่ตอนนี้แอบไปหลบใช้เวลาอยู่ด้วยกันสินะ พ่ออัครน่าจะยังไม่ตาย
แล้วแม่เป็นเอกล่ะ อาดินจะรู้ไหมว่าทำร้ายคนสำคัญของตัวเองไปมากขนาดไหน :เฮ้อ:
-
ขอบคุณ :)
-
น่าฆ่าดินทิ้ง...
-
เต็งหนึ่งกับเป็นเอกห่างกันไกลเลย
เกลียดอาดินมาก ตายๆไปซะ :z6:
-
ค้างงงงงง
ในที่สุดตัวร้ายก็โผล่แล้ว
แต่พระเอกดันหนีไปเที่ยวญี่ปุ่น 555
รีบกลับมาเลยนะ
-
ลุ้นค่ะ
จากตอนก่อน ทำไมเราถึงคิดว่าอรุณเป็นคนร้ายไม่รู้??
ทั้งๆที่ไม่มีอะไรบ่งชี้เลย
พอมาตอนนี้ อรุณดันเป็นหนึ่งในผู้ที่รู้แผนการเดินทางของพ่อแม่เอกอีก
อรุณดูไม่น่ามีไรอ่ะ ขออย่าให้ใช่เลยนะ
-
ดินทำเพื่อสมบัติเหรอ ใจร้ายมาก
-
เรื่องราวเข้มข้นและซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ
-
ทำไมรู้สึกกลัวๆว่าเป็นเอกอาจจะเป็นลูกของใครซักคนระหว่างอรุณกับเอกบดินทร์ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ซับซ้อนมาก อ่านไปเครียดไป
เป็นเอกสู้ๆนะ
-
น่าจะดินมากกว่าแฮะ ถ้าทำเพราะหวังดี ไอ้ที่ทำมันเกินไปมาก
ส่วนเอกบดินทร์เราว่านี่ร้ายเปิดเผยอ่ะ เข้าขั้นไม่คิดอะไรล่วงหน้าหรือวางแผนเกินเวลาต้มมาม่า
ซับซ้อนขนาดนี้คงทำไม่ได้หรอก
-
เดาว่าเป็นเอกเป็นลูกของดิน
ดินน่าจะเคยข่มเหงแม่เป็นเอกมาก่อน เดาจากที่คุณปู่พูดค้างไว้อ่ะนะ
หึหึ ถ้าใช่นี่เท่ากับจะฆ่าลูกตัวเองเลยนะ
-
สงสารเอกทำไมใจร้ายกันได้ขนาดนั้น
พี่หนึ่งก็น่าสงสารปนขำนะ
ดูงงๆกับสถานการณ์
รีบกลับมาอยู่ข้างเอกเร็ววว
น้องเจ๋งน่ารักทจะอยู่กับหม่ามี้ กรี๊ดดก พี่ปลื้มมมม
-
เราว่าจริงๆแล้วคนที่เป็นพ่อของเป็นเอกคือเอกบดินทร์นะ จากคำพูดของคุณปู่ แต่ออกบดินทร์ไม่รู้
แล้วพ่อของเป็นพ่อก็อาจจะยังไม่ตายก็ได้ น่าจะอยู่กับคุณธารธารา พ่อของเต็งหนึ่ง
แต่ทำไมหนึ่งถึงดูเหมือนฝันว่าอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นล่ะ อันนี้งงเบาๆ
-
:a5: เรื่องนี้ขอบอกว่าซับซ้อนกว่าที่คิด ตัวละครพัวพันกันจนงง จากตอนแรกคิดว่าเป็นเรื่องของคนแปลก ๆ กับคนปกติมาเจอกันและรักกัน ปรากฎว่ามันไม่ใช่ :a5: เลยตั้งตัวไม่ทันนิดนึง จำเป็นต้องไปรีการอ่านใหม่อีกครั้ง ซึ่งก้อไม่มีเวลาอีก :katai1: ดังนั้นคงขออ่านให้จบในบอร์ดแล้วตามไปอ่านอีกทีในเล่มให้เข้าใจถ่องแท้ แค่ลูก ๆ ก้องงไปหมดแล้วอ่ะ :เฮ้อ: สรุปเป็นเอกอาจไม่ใช่ลูกของพ่อแต่ทำไมต้องมาเป็นลูกด้วย ก้อไม่รู้อีก ของงต่อไป แล้วตอนนี้เต็งหนึ่งถูกพาไปอยู่ญี่ปุ่นแหละ แล้วพ่อของเต็งหนึ่งก้อเหมือนจะแปลก ๆ ไปอีกคน :o8: สับสนและงงงวย :z1:
คุณแบมทำแผนที่ตระกูลให้ด้วยได้ไหมจ้ะ :กอด1:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
สรุปอาดินจริงหรออออ
ทำไมรู้สึกว่ามันซับซ้อนกว่านั้น
เหมือนความทรงจำของเอก
แต่....กำลังจะสนุกแล้วซินะ
-
เห้ออ!! น่าสงสารเป็นเอกจัง
-
:กอด1: เป็นเอกเข้มแข็งไว้นะ
-
โธ่ เป็นเอก T^T
-
เฉลยปมตอนล่าสุดแล้วพลิกมาก ตอนแรกยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่จากคอมเมนต์เอกไม่ใช่ลูกของอัคร ต้องเป็นลูกของดินแน่ๆ แล้วแกจะต้องเสียใจที่ทำกับลูกตัวเอง แต่ตอนแรกนึกว่าจะสะใจถ้าจับดินได้ ถ้าบทพลิกอย่างนี้เอกต้องเสียใจอีกแน่ ที่ทำมันหนักมากนะ วางแผนฆ่า พยายามฆ่าเอก พยายามฆ่าหนึ่ง สะกดจิต=ทำร้ายสาหัส ดีที่เอกมีหนึ่งถ้าไม่มีหนึ่งโลกของเอกก็ว่างเปล่าไม่มีใครเลย เพราะอย่างนี้นี่เอง
มิน่าเอกถึงแปลก ๆ งง ๆ เหมือนคนสมองไม่เต็ม อยากให้เอกหายเร็ว ๆ บุคลิกคงเปลี่ยนแน่
ว่าแต่ทำไมต้องกันหนึ่งห่างจากเอกด้วยอ่ะ อ่อลืมไปนางเจ็บอยู่ต้องไปรักษาตัวก่อนยังมายุ่งวุ่นวายไม่ได้ เอกต้องเข้มแข็งนะ
-
สงสารเอกจัง แบบนี้แสดงว่าเอกต้องเป็นลูกอรุณหรือดินสินะ แต่ถ้าเป็นลูกดินจริง ดินก็ไม่น่าทำร้ายเอกนี่นา เริ่มสับสนละ
-
ดินทำอะไรหลานเนี่ยย
-
อ่านแล้วสงสารเป็นเอก
-
กลัวจริงถ้าสุดท้ายเรื่องผลิกเอกเป็นลูกอาดิน
แล้วถ้าอาดินไม่เลวมาก แค่ขี้อิจฉา :ling3: :katai1:
-
คุณหมอ ดึงความจำ ของ เป็นเอกกลับคืนมาให้ได้นะ
เต็งหนึ่งหายเร็วๆนะ จะได้กลับมาช่วยเป็นเอก
เดี๋ยวบทพระเอกจะพลิกโผ๋ ไปเป็นของเป็นเอกก่อน ฮ่าๆ
-
โอยยย ตื่นเต้นมาก ครอบครัวนี้ซับซ้อนจริงๆ
-
มันจะเป็นว่าสิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่อย่างที่คิดหรือเปล่าน๊อ #เป็นเอกสู้ๆๆ อดทนอีกนิด :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
สงสารเอกจัง
มากอดที
:กอด1:
-
เป็นเอกต้องสู้ๆนะ เข้มแข็งเข้าไว้ พยายามเข้านะ อดทรต่อสู้กับมัน อีกไม่นานเดี๋ยวเต็งหนึ่งก็กับมาเนอะ
ตอนนี้เต็งหนึ่งไม่อยู่ เป็นเอกก็รับบทพระเอกไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวรอเต็งหนึ่งกลับมาก่อน ค่อยสู่ฐานนะเดิม
โอเคเนอะ สู้ๆนะเป็นเอกของเต็งหนึ่ง :mew1:
-
ซับซ้อนได้อีกค่ะคนแต่งลุ้นกันอีกนานไหมเอ่ยยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสาารเป็นเอกกกกก
รอๆนะค้า :katai1: :katai1:
-
รอ ร้อ รออออ
-
คิดถึง เป็นเอกอ่ะ
-
ตอนที่ 31
“แม่…ทำผมมาอยู่ที่นี่”
“ก็พ่อน่ะสิ อยู่ดีๆก็บอกจะส่งลูกกับเพื่อนเขามาอยู่ด้วย เนี่ยอีกฝ่ายก็พูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้กว่าแม่จะรู้เรื่องคุณตาเกือบเอาเขาไปโยนหน้าบ้านแล้ว”
“แม่ไปอังกฤษมาหรอครับ”
“ใช่จ้ะ วันเกิดพ่อแม็กซ์น่ะ”
แม่แต่งงานใหม่กับผู้ชายที่ดี…ดีกว่าอยู่กับพ่อ
เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ที่ทำใจได้มานานแล้ว คนสองคนที่เข้ากันไม่ได้ก็ดีกว่าจะดันทุรังอยู่ด้วยกัน
“แล้วแม็กซ์ไปไหนครับ”
“ไปชวนเพื่อนพ่อเราคุย เห้อ…แล้วก็ไม่บอกนะว่าใคร หนึ่งลองไปดูสิน่าจะรู้จักกัน แล้วลุกไหวยัง”
“ไหวครับแม่ แค่ตึงๆ…แล้วก็งงๆว่าพ่อส่งมาทำไม”
“พ่อเราก็เหมือนเดิมแหละ เจ้ากี้เจ้าการ”
ยิ้มจางๆมองแม่ลุกขึ้นเดินนำไปที่อีกฝั่งของเรือนญี่ปุ่น…สวนสวยที่เคยมาซ้อมฟันดาบกับคุณตาก็ยังสวยเหมือนวันวาน
“คิดถึงวัยเด็กล่ะสิ”
“ครับแม่ จำได้ว่าตาโคตรโหด เอาดาบไม้ไล่ฟาดก้นเวลาผมซน”
“แต่อยู่ไทยหลายปีคงชินแล้วมั้งแม่ว่า เห็นพ่อว่าเราติดแฟน ไว้พามาแนะนำสิ”
“ก็…ไม่ติดขนาดน้านน”
“ไม่อยากกลับมาอยู่ญี่ปุ่นหรอหนึ่ง”
“หืม? ทำไมหรอครับ”
แม่ไม่ได้หันมา แต่เดินต่อไปเรื่อยๆ…
“คุณตาเขาอยากให้เราสืบทอดสำนักฟันดาบ หลานชายคนเดียว”
“แม่…คือ…”
“แม่ไม่ได้ว่าอะไรนะ แม่แล้วแต่ลูกเพราะลูกก็คงอยากทำงานเกี่ยวกับวิศวะที่ลูกเรียน แต่ลองคิดเรื่องมาเรียนต่อที่นี่มั้ย? เรื่องเทคโนโลยีของญี่ปุ่นเก่งกว่าไทยมาก จะได้มาอยู่เป็นเพื่อนคุณตาบ้าง แกเหงาน่ะ”
“ผมจะลองคิดๆดูครับ”
“เอ้า นั่นไงเพื่อนพ่อเรา”
ตาคมมองไปที่ศาลากลางสวน เห็นร่างสูงโปร่งผมยาวระต้นคอในชุดยูคาตะกำลังยืนคุยกับฝรั่งในชุดลำลองปกติ
“ใครหรอครับ คุ้นๆ”
“ชื่ออะไรนะ ชื่อออกเสียงยากกว่าชื่อลูกอีกจ้ะ ที่แม่เรียกเขา…เอคิซัง”
“เอคิซัง…คุ้นๆ…คุ้นมาก….”
“มิยูกิ…เฮ้เฟิร์ส”
แม็กซ์หันมาส่งยิ้มให้พร้อมกับอีกคนที่หันมา…
“อาอัคร!!!!”
“หนึ่ง!!!!”
“เอก…กินข้าวกัน”
เบียร์เขย่าแขนเพื่อนเบาๆพร้อมสายตาเป็นห่วง…ไม่มีใครรู้ว่าเป็นเอกคิดอะไร ตั้งแต่รักษากับหมอคราวก่อนไม่รู้ว่าผลลัพธ์เป็นยังไงแต่มัน
ได้ทำให้เพื่อนที่พูดน้อยกลายเป็นเหม่อลอยในบางครั้ง เหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจตลอดเวลา
“อือ…”
“เอกๆ นี่ๆขนมลองกินๆ อร่อย”
หมูดันคุกกี้ในห่อส่งให้ แต่เจ้าตัวก็แค่ส่ายหน้า
เป็นเอกครุ่นคิด….กับความทรงจำของตัวเอง…คิด…ว่าทำยังไงความทรงจำบางส่วนถึงจะกลับมา คนที่รู้ก็ดูเหมือนจะต้องเป็นอาดิน…อาดินเท่านั้น
เพราะอาดินเป็นคนทำเรื่องพวกนี้ขึ้นมาทั้งหมด
แล้ว…แล้วถ้าอาดินอยากให้เขาตาย?
ก็ให้มันตายไป!
“กู…จะกลับบ้าน”
“บ้าน? คอนโดหรอ”
“ไม่ใช่”
“แล้วบ้านไหน?”
“บ้านใหญ่ คฤหาสน์นฤนาฏ”
มือเรียวหยิบมือถือโทรหาทนายประจำตระกูลทันที
“อาฉัตร…ผมจะย้ายเข้าบ้าน”
ใกล้วันเปิดพินัยกรรมแล้ว ก็ให้ทุกคนย้ายกลับมาแล้วกัน…จะได้รู้กันไปเลยว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่
“บ้านนี้ยังเหมือนเดิมเลยนะ”
เอกรินทร์ยิ้มสดใสเมื่อเข้ามาที่บ้านในตอนเช้า…เป็นคนแรกที่มาถึงหลังจากเป็นเอกย้ายกลับมาเมื่อคืน
สมบัติที่เอามามีแค่กระเป๋าเดินทางใบเล็กกับกระเป๋าเอกสาร
“สวัสดีครับอา”
“สอบเสร็จยังเรา? กลับไปทำงานได้แล้ว อย่าอู้ล่ะ”
อ้าง…ว่าช่วงสอบ…
“ครับอา”
เด็กในบ้านมารับกระเป๋าของเอกรินทร์ก่อนจะนำขึ้นไปเก็บที่ชั้นสาม…ปีกซ้าย ห้องเดิม…
สองอาหลานมองที่รถเฟอร์รารี่คันหรูสีแดงเลือดนกที่ขับเข้ามาตามทรงจากประตูรั้วใหญ่ ผ่านน้ำพุเข้ามาจอดหน้าประตู
ผู้ชายร่างสูง ตาสวย ผมเซ็ตอย่างดีลงมาจากรถพร้อมหน้าตาหงุดหงิดอะไรสักอย่างเหมือนเดิม…เหมือนที่เคยเป็นมาเสมอ
เอกบดินทร์…
“สวัสดีครับอาดิน”
“เออ! เหอะ…”
เปิดรถหยิบกระเป๋า…มองเมินเอกรินทร์เดินผ่านขึ้นไปชั้นบนทันที…
“ไร้มารยาทเหมือนเดิม กินข้าวยังเอก อาชักจะหิวละ”
“เชิญเลยค่ะ ตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้วค่ะ”
แม่บ้านคนเก่าคนแก่ยิ้มกว้างแม้นัยน์ตาจะฉายความกังวลอยู่ลึกๆรีบเดินนำไปที่ห้องอาหาร…
“ไปเชิญคุณดินเขาด้วยล่ะป้า เดี๋ยวระเบิดลงอีก”
“ค่ะคุณรินเดี๋ยวป้าให้เด็กไปตาม”
แม่บ้านหันไปสั่งลูกน้องอีกคน ก่อนจะเริ่มตักข้าว… หัวโต๊ะที่ประจำของคุณอัศวพลกับเก้าอี้ด้านขวาของหม่อมราชวงศ์แพงภัตราถูกเว้นว่าง…เก้าอี้ด้านขวาตรงข้ามกันของเอกอัคราและคุณวลัลลนาก็เช่นกัน
เอกรินทร์เลือกนั่งตรงกลางโต๊ะเหมือนกับที่เป็นเอกนั่งลงตรงข้าม…
“สวัสดีครับ กลิ่นหอมจัง”
“อุ้ยคุณอรุณ มาค่ะกินข้าวก่อน”
“สวัสดีพี่ริน ไงเอก”
“สวัสดีครับอาอรุณ”
“เอ้ามาแล้วก็กินข้าวก่อน แล้วคุณแตงไม่มาด้วยหรอ”
คุณแตง…ภรรยาของเอกอรุณ
“แตงไปปารีสกับที่บ้านเขาครับพี่”
เอกอรุณยิ้มจางๆเหมือนเดิมก่อนทรุดนั่งลงข้างพี่ชาย
บรรยากาศที่เหมือนจะดี…แต่ดูกระอักกระอ่วน…เหมือนทุกฝ่ายกำลังระวังตัว
“เหอะ….น่าเบื่อพวกปั้นหน้า”
เอกบดินทร์เดินเข้ามาทรุดนั่งลงข้างหลานชาย
“เป็นไงมั่งดิน? ได้ข่าวว่าขายที่ได้ราคาดี”
“ก็ปกตินั่นแหละ กรรมการบริหารแบบพี่อรุณคงเป็นเงินเยอะกว่านี้จนชินแล้ว”
“แล้วจะไปแขวะอรุณทำไม เขาถามดีๆ”
“เสือก…”
ยักคิ้วกวนประสาท
“ไอ้…”
“อย่าทะเลาะกันเลย…อายหลานมันเถอะครับพี่ริน แกด้วยดิน กินข้าวไป กลับบ้านอยู่พร้อมหน้าทั้งที”
“แล้วใครล่ะที่ทำบ้านแตก…”
“แกหมายความว่ายังไง?”
“ผมก็พูดไปเรื่อย ไปล่ะ กินไม่ลง…จะมาสร้างภาพรักกันอยู่ในบ้านนี้ทำไมก็ไม่รู้”
“ก็ทนายเขาสั่งมา ไม่งั้นฉันคงกลับเดนมาร์กไปแล้ว”
“อย่าตอแหลเลย…มันไม่เนียน”
เอกบดินทร์ยิ้มเยาะก่อนจะเดินออกไป
“อย่าไปสนใจเลยพี่ริน มันบ้า”
เป็นเอกทำเป็นก้มหน้ากินข้าวปกติแต่ลอบสังเกตอาการ…เอกรินทร์ที่หัวฟัดหัวเหวี่ยงทุกครั้งกับคำพูดของเอกบดินทร์ เอกเอกอรุณที่
หน้าตายังนิ่งสนิท…
ก๊อกๆๆ
“มีอะไร”
เอกบดินทร์…เจ้าของห้องชั้นสองปีกซ้ายเปิดประตูด้วยความหงุดหงิด
“อาดิน”
“อะไร?”
“อาเกลียดผมหรอ”
“หมายความว่าไง?”
คิ้วขมวดแน่น
“ผมรู้…ว่าอาทำอะไร”
“แกพูดเรื่องอะไร!”
“ความจำผม…อาทำอะไรกับมัน”
“หยุด!”
มองซ้ายมองขวาก่อนจะดึงแขนหลานเข้าห้อง
“อย่าพูดเรื่องนี้กับใคร”
“อาดินทำกับผมแบบนี้ทำไม”
“ฟังนะ”
แววตาโมโหตลอดเวลาเปลี่ยนเป็นจริงจัง
“ที่นี่…ไม่ปลอดภัย”
“ที่นี่ หรือ อา ที่ไม่ปลอดภัย”
กัดกรามแน่นจนได้ยินเสียง
“ฉันสาบานว่าจะไม่พูด…”
“ผมรู้ว่าอากับแม่….”
ตาคมสวยเบิกกว้าง…
“รู้ได้ยังไง!”
“ผมได้ยิน…แล้วทำไมแม่ถึงแต่งกับพ่อ ปู่บอกผมไม่ใช่ลูกพ่อ แต่ผมนึกไม่ออกเพราะอามาล็อคความทรงจำผม!!!”
เป็นเอกขึ้นเสียงไม่รู้ตัว…อารมณ์บางอย่างตีขึ้นมาในอกจนเก็บไม่ไหว
“เอก…คือ”
“ผมอยากรู้ความจริง”
“ออกไปจากที่นี่กัน”
เอกบดินทร์ไม่ตอบคำถาม แต่เริ่มหยิบข้าวของใส่กระเป๋า
“ไม่!! ผมจะไม่ไปไหน”
“อย่าพึ่งสร้างเรื่องได้มั้ย อย่าส่งเสียง ออกไปจากที่นี่แล้วฉันจะบอกความจริงทั้งหมด!!”
“ทำไมต้อง….”
“ความจริงอะไรหรอดิน…”
เอกบดินทร์ชะงัก…เอกอรุณยืนอยู่ตรงประตูพร้อมใบหน้านิ่งเฉยเหมือนปกติ
“อาอรุณ…อาดิน…”
ชะงัก…เพราะไม่รู้จะต้องเชื่อฝั่งไหน ….เอกบดินทร์ที่ร้ายมาตลอดกลับกลายเป็นจริงจังกับอาอรุณ…ที่ตอนนี้มองมาด้วยแววตาอ่านไม่
ออก
“เหอะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่ ผมจะพาหลานไป”
“แต่ดูหลานไม่ได้อยากไปกับดินนะ ใช่ไหมเอก”
เป็นเอกไม่ได้ตอบ…แต่มองทั้งสองฝ่ายอย่างระแวดระวัง
“อาลงมาทำอะไรดึกๆครับ”
ถามเอกอรุณ…
“ก็เสียงดังขนาดนี้”
“ห้องนี้เก็บเสียง…มันเคยเป็นห้องซ้อมดนตรี…”
จำได้…ว่าปู่เคยเล่าว่าเอกบดินทร์ชอบซ้อมดนตรีเลยทำห้องนี้ให้เก็บเสียง…จนกระทั่งเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่เจ้าตัวยึดที่นี่เป็นห้องนอน
“โธ่เว่ย!!”
เอกบดินทร์กระโจนเข้าหาซัดหมัดใส่หน้าเอกอรุณจนลองไปกองกับพื้น
“ยืนโง่อยู่ทำไมล่ะ วิ่งออกไปสิ!!!!”
เป็นเอกรีบวิ่งออกไปที่บันได ซอยเท้าลงไปชั้นล่าง…
“เอก เกิดอะไรขึ้น”
เอกรินทร์ในชุดคลุมอาบน้ำถือถ้วยกาแฟยืนอยู่ตรงประตู
“อาริน…ไปไหนมาครับ”
“อานอนไม่หลับน่ะ เลยลงมาเดินเล่น”
“อาริน…ออกไปกัน”
“ไปไหน?”
“อาดิน กับอาอรุณ…ผมไม่รู้ว่า…”
“ตามอามานี่สิ อาจะจัดการเอง”
เป็นเอกละล้าละลังว่าจะตามขึ้นไปหรือเชื่อเอกบดินทร์ให้รีบหนีไป…
ทำอะไรไม่ถูก…
“ตามมาสิ”
มือเรียวกระชับมือถือในกระเป๋ากางเกงแอบหยิบขึ้นมาดูเห็นว่ายังไม่ตัดสายก็รีบเก็บกลับที่เดิมแล้วเดินตามอีกฝ่ายแบบเว้นระยะห่าง…
เพราะกลัวว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝัน ถึงได้โทรหาแมท…ไม่รู้ทำไมถึงเลือกแมท…
“มึง!!!”
เอกบดินทร์วิ่งออกมาจากห้องชะงักเมื่อเจอเอกรินทร์ยืนอยู่ แถมคนที่บอกให้หนีไปดันเดินตามมาด้วย
“ทำอะไรกันน่ะ?”
เอกอรุณวิ่งตามออกมาในสภาพใบหน้ายับเยิน คิ้วและปากแตก
“มันจำได้แล้ว! มันรู้เรื่อง!!!!”
“หืม….”
เป็นเอกค่อยๆก้าวเท้าถอยลงบันไดช้าๆ…เอกบดินทร์หน้าซีดเผือด…ก่อนที่เอกรินทร์จะหันมามอง ใบหน้ายิ้มแย้มใจดีเสมอเริ่มกลายเป็นสงสัยก่อนจะยิ้มเยาะ
“จำได้แล้วหรอ?...งั้น…คงปล่อยไปไม่ได้แล้วสิ?”
=============================
=...= มิสยูวววทุกคนนนนนนนนน สอบเสร็จแล้ววววววววววววว
-
:hao4: แต่ละคนร้ายทั้งนั้น ไม่รู้จะไว้ใจใคร
-
เป็นเอกสู้ๆนะลูก
อาแต่ละคนในเรื่องร้ายๆกันทั้งนั้น
ป้าละเครียดดดด :katai1:
มาต่อบ่อยๆนะคะคุณแบม :pig4:
-
สรุปอารินทร์กัยอารุณเป็นคนร้ายสินะ
-
:katai1:
-
:katai1: อย่าบอกนะว่าสองคนเลยน่ะ คุณพระ แบบนี้ท่าจะรอดยากแล้ว
ส่วนคนนั้นที่อยู่กับคุณป๋า ก็พ่ออัครจริงๆด้วย :mc4:
-
ใคร อะไร อย่างไร
-
งง มึน เดาไม่ออก
ได้โปรดกลับมาเคลียร์ก๊อน
-
สรุป ดิน เป็นคนดี แต่ ริน กับ อรุณ เลว ซับซ้อนมาก
-
ว่าอัครยังมีชีวิตอยู่ แต่สรุปแล้วหนึ่งไปอยู่ญี่ปุ่นจริงใช่มั้ย
ปรากฏว่าอาดินเป็นคนทึ่ดีที่สุดซินะ เพราะน่าจะเป็นพ่อแท้ๆของเป็นเอก เอกโทรหาแมท แมทจะมาช่วยทันไหมอ่ะ
-
ทำไมรู้สึกเหมือนเป็นเอกโดนลอยแพ บอดีการ์ดของพ่อหนึ่งที่แอบอยู่ปรากฎตัวเร้ว... เอกจะแย่แล้วนะ
-
อย่าบอกนะว่าที่เดาตอนก่อนหน้านี้เป็นจริงทั้งหมดน่ะ... :ling2:
-
มึนนนน สรุปใครดีใครไม่ดี เป็นเอกควรเชื่อใคร?
สู้ๆนะ เดี๋ยวเต็งหนึ่งก็กลับมาแล้ว
-
สงสารเอก จะเชื่อใครได้บ้างเนี่ยยยย
หนึ่งกลับมาช่วยเอกเร็วววว
มันซับซ้อนมากกกก
-
พ่อหนึ่งกับพ่อเอกกิ๊กกันแน่ๆ!!
ส่วนพ่อจริงๆของเอกก็คงจะเป็นดิน
-
รอเฉลยปมเลยแล้วกัน :pig4:
-
เกมส์พลิก เอกสู้ๆ
-
:mew1:
-
ไว้ใจใครไม่ได้เลย งงไปหมดแล้ว
-
ค้าง...แบบไม่เข้าใจ
-
:serius2: จะมีคนมาช่วยเอกมันไหมเนี่ย
-
เอ้ะ !! รู้สึกคนที่ร้ายสุดคงเป็นเอกรินทร์ นี้คิดเอาเองน่ะ ไม่คอนเฟิร์มมม :hao3: :hao3: :hao3: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
เรื่องเป็นไงกันแน่
คนอ่านต้องการรู้ความจริง
มาต่อเลยได้ไหมมมม
-
พ่อเป็นเอกยังไม่ตายใช่มั๊ย เป็นเอกเป็นลูกของเอกบดินทร์ใช่มั้ย คนที่ทำร้ายเป็นเอก คือ เอกรินทร์กับเอกอรุณ รือคนร้ายซินะ
ลุ้นเอาใจช่วยเป็นเอก นะคะ
ขอบคุณนะคะ
-
โอ้... ฝั่งละสองต่อสองเท่ากัน คราวนึ้เอกมีสติทึ่โทรหาเพื่อนเผื่อเกิดเหตุการไม่ปกติ ว่าแต่กองหนุนจะมาทันหรือเปล่าน้า ขอให้เอกปลอดภัยนะ :mew2:
-
พลิกล็อกสุดๆ :serius2:
สรุปอาดินเป็นคนดีสินะ
แมทมาช่วยให้ทันนะ :o12:
-
เราว่าที่ดินทำ เพราะต้องการให้เอกได้อยู่รอดปลอดภัยจนถึงวันเปิดพินัยกรรมนั่นแหละ แล้วตกลงว่าใครดีใครไม่ดีกันแน่ :katai1: เป็นงงจริง ๆ ก้อไม่แปลกที่เป็นเอกไม่รู้จะเชื่อใครดี แล้วหนึ่งก้อดันหายไปตอนช่วงนี้พอดี :katai3: สงสารเป็นเอกจัง จบงานนี้สงสัยเป็นเอกคงโตขึ้นแบบก้าวกระโดด แม็กซ์รีบมาช่วยน่ะจ้ะ :mew2:
-
ดินเป็นพ่อเอกจริงๆ สินะ
ส่วนอาสองคน ร้ายซะงั้น
สงสารเอกง่ะ
-
อ้าว !!!!
ร้ายกันทั้งหมดเลยเหย่ออ รอเฉลยๆ แต่รู้สึกเหมือนเป็นเอกเผชิญหน้ากับอันตรายคนเดียวเลยในคฤหาสนี้ :katai1: :katai1:
-
อ้าว เหมือนตัวร้ายกลายเป็นดีซะงั้น
-
มันซับซ้อนซ่อนเงื่อนเกินไปแล้ววววว
เป็นเอกสู้ๆนะ
-
อาดินต้องเป็นคนดีละอาที่เหลือ เฉลยมาาาาาา :ling1:
-
โอ้ยซับซ้อน
-
พลิกล๊อคมาก คนที่เหมือนจะดีกลายเป็นตัวร้าย
-
โห ร้ายกันสุดๆ ปั้นหน้าหลอกกันได้ :sad4:
-
แอบนึกอยู่แล้วเชียวว่าพล็อตทวิซต์ เอกเป็นลูกอาดินแน่ๆ ส่วนอาอีกสองคนทำไมถึงร่วมมือกันได้นะ :ling2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก
ป้ากลุ้มมมมมมม
-
น่านนนนงัย ปัดโธ่!!!!! จากตอนที่แล้วมาก็ว่าแล้วสิ่งที่เห็นอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดจริงๆด้วย
ว่าแต่ขอแมทมาทันเวลา :m5: หนึ่งเอ้ยย เอกจะแย่แล้ว จะมาหาเอกทันไม๊ล่ะน่ะ
-
เกิดอะไรขึ้นคะะ
-
เป็นเอกเป็นลูกเอกบดินทร์แน่ๆ เพราะคุณอัครเค้าเป็นของพ่อเต็งหนึ่งนี่นะ 55
ปมใกล้คลายแล้วสินะ ขอให้เป็นเอกรอดจากเงื้อมมือมาร
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
ขอบคุณ :)
-
เป็นเอกกำลังตกอยู่ในอันตราย
ใครจะมาช่วยนะ
-
สับสน มึนงง ไว้ใจใครไม่ได้เลยจริงๆ
-
ว่าแล้ว คนที่ร้ายแบบแสดงออกอ่ะ ไม่น่ากลัวหรอก
-
นี่ไม่สนใจอะไรเลย สนใจแค่คนที่พ่อของหนึ่งบอกว่าห้ามลุกจากเตียงต้องเป็น อาอัครแน่ๆ กรี๊ดดดดดดดดด
มันใช่มั้ย เขากำลังเครียดเรื่องเปิดเผยความจริงกันอยู่เถิด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จะรอดมั้ยน่ะ :katai4:
-
นั่นไงพ่อของสองคนมีซัมติงกันจริงด้วย :katai2-1: :katai5:
-
ตอนแรกเดาๆว่า อาดินน่าจะเป็นคนดี จากปสก.ฮ่าาาา แต่ยิ่งอ่านแล้วยิ่งแบบ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: แล้วงี้ใครจะช่วยน้องงงง :z3:
-
อาดิน เป็นพ่อจิงๆซินะ ใช่ไม๊
โอ้ยยย ลุ้นไป
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ้ยยยยยย อ่านวันเดียว จนมาถึงตอนนี้ ติดงอมแงม
รอตอนต่อไป ค่าา
มาต่อเร็วๆ นะ กำลังลุ้นเลย
-
โอ้ยยยยย ระทึกมาก! ทุกอย่างพลิกหมดเลยยยยย
อาดินคือคนดีสินะ
แล้วทำไมอาอัครถึงไปอยู่ญี่ปุ่นได้
:ling1:
-
ตัวละครหลายตัวแล้วก็ชื่อคล้ายกัน อ่านแล้วก็งงๆ :mew5:
-
รอลุ้นกันต่อไป :hao3:
-
ซับซ้อนๆ
ชอบมากๆ
มาต่ออีกนะครับ : )
ช่วงแรกฮาา ชอบตัวละครทุกตัวมากๆเลย ดูมีเอกลักษณ์ และตอนนี้ก็ลุ้นมากๆครับ/
-
ตอนที่ 32
เป็นเอกและเอกบดินทร์ถูกล็อคด้วยกุญแจข้อมือที่ไม่รู้ว่าเอกรินทร์ไปหามาจากไหน ทั้งสองถูกล็อคมือไว้ด้านหลังนั่งอยู่กับพื้นในห้องนอนเอกรินทร์
“พวกมึงมันเลว”
เอกบดินทร์แค่นเสียงใส่พี่สองคนที่ยืนกอดอกมอง
“แกเลือกเองดิน ความรักทำให้แกตาบอด”
อรุณแสดงสีหน้าที่เป็นเอกไม่เคยเห็น…เย้ยหยัน…
“ใครกันแน่ที่ตาบอด อิจฉาพี่อัครที่ได้แต่งกับวลัลลนา หึหึ”
“หึ…แล้วแกเองล่ะ ก็ไม่ต่างกันไม่ใช่รึไง เขาก็ไม่เลือกแก!!!!”
อาอรุณ…ก็รักแม่
“พอแล้ว! เลิกทะเลาะกันสักที มาคิดดีกว่าว่าจะเอายังไงกับสองคนนี้”
เอกรินทร์ที่ปกติจะทะเลาะกับเอกบดินทร์กลับกลายเป็นครุ่นคิด…
“ฆ่ามันเลยพี่”
“ไม่ได้! จะฆ่าเอกไม่ได้ เงื่อนไขพินัยกรรมต้องมีมัน หึ… ดวงแข็งเหลือเกินนะ ไม่รู้ว่าพ่อเห็นดีเห็นงามอะไรในตัว…หลานนอกไส้”
หลาน…ที่ไม่ได้มีสายเลือดนฤนาฏกลับได้ทุกอย่าง…ทั้งๆที่เขาก็ทำงานหนักกลับได้แค่สาขาย่อยในต่างประเทศแถมยังต้องขึ้นตรงต่อ
หลานที่ทำงานไม่เป็นนี่อีก
“ก็ทำให้มันเป็นบ้า เหมือนที่เราเคยทำไง ใช่มั้ยล่ะดิน…แกไงที่รับอาสาทำให้มันบ้า แต่แกก็พลาดแถมยังจะช่วยมันอีก!!! แกมันทรยศ ทำไม? รู้สึกสงสารที่มันเป็นลูกเมียเก่าแกหรอ เมียที่พี่อัครมาคาบไปไง!!!”
“ไอ้เหี้ยเอ้ยยย กูเกิดมาเป็นพี่น้องร่วมตระกูลกับมึงได้ยังไงวะ!!!”
เอกบดินทร์กัดฟันกรอด
“ฆ่ามัน…”
“อะไรนะพี่ริน”
“ฆ่าไอ้ดินซะ ส่วนเป็นเอก…อยู่เงียบๆก็ดีอยู่แล้ว เป็นโรคจิตเหมือนเดิมก็ดีอยู่แล้ว อยากลองดีใช่มั้ย? งั้นก็สร้างสถานการณ์ให้มันเป็นคนฆ่าดิน หึหึ แล้วเราก็บอกมันฆ่าเพราะคลุ้มคลั่งจะได้ส่งมันไปอยู่ในโรงบาล…”
เอกรินทร์แสยะยิ้ม
“มันไม่ตายแต่ก็ดูแลกิจการไม่ได้ ก็เหลือแค่เราสองคน”
“พี่…จะฆ่าไอ้ดินเลยหรอ”
เอกอรุณชะงัก ถึงยังไงก็น้องแท้ๆคลานตามกันมา
“ทำไม? หรือไม่กล้า? งั้นฉันทำเอง หึ….ฆ่าพี่อัครยังทำมาแล้ว วลัลลนาที่น่าสงสารก็ดันตายไปด้วย ฆ่าอีกสักคน…คงไม่ตายหรอก”
“อะไรนะ พี่รินเป็นคนฆ่าพี่อัคร?”
อรุณหน้าซีดเผือด…
“ก็เออสิวะ จะให้มันอยู่เป็นหนามยอกอกทำไม ลูกนอกไส้แท้ๆเสือกทำงานดีทุกอย่าง แกที่เป็นลูกแท้ๆเคยได้อะไรบ้างล่ะอรุณ”
“ผมนึกว่าพี่แค่จะแย่งสมบัติจากเอก…ทุกอย่างพี่วางแผนแต่ต้น…”
“ถอนตัวตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วล่ะ หรือแกอยากตายแบบไอ้ดิน !!!”
เอกรินทร์เปิดลิ้นชักข้างทีวีหยิบปืนออกมาจ่อหัวอรุณ
“ไม่ๆ ผมแค่ตกใจ…”
ปืนลดลงก่อนจะยกจ่อหัวเอกบดินทร์
“ไอ้ดิน…มึงทรยศกู”
“กูเคยอยู่กับมึงแต่แรกหรอ”
แค่นเสียงตอบ
“มึงเกลียดพี่อัครกูรู้!!!”
“มึงรู้แค่นั้นไง….ไอ้โง่”
ปัง!!!!
กระสุนนัดแรกถูกยิงเข้าที่ต้นแขน
เป็นเอกเบิกตากว้างมองเลือดข้นๆทะลักออกมาจากแขนของอาดิน
“อึ่ก….”
“มึงจะห่วงไอ้เด็กผิดเพศนี่ทำไม? เป็นหลานสืบสายเลือดของพ่อเสือกเป็นเกย์ให้อับอายขายขี้หน้า! ทำแต่เรื่องงามหน้า! ให้ไปฝึกงานเผื่อจะคิดได้ก็เสือกทำงานไม่เป็น โง่ชิบหาย!”
เอกรินทร์ตะคอกใส่หน้าเป็นเอก…
เป็นเอกเงยหน้าเบิกตากว้างมองใบหน้าน่าเกลียดของเอกรินทร์ที่แสยะยื้ม…ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
เอกรินทร์เป็นอาที่ดีที่สุดเลยก็ว่าได้ ทั้งเข้าใจและให้คำปรึกษาทั้งสองการบ้านตั้งแต่ยังตัวเล็กๆ ถึงจะไม่ได้เจอกันบ่อยๆเพราะประจำอยู่สาขาต่างประเทศ
….นี่คือความในใจของเอกรินทร์ทั้งหมด
“อุตส่าห์ให้ไอ้ดินพาไปทำให้เป็นบ้าจะได้บอกคนอื่นว่าป่วย สมบัติจะได้เป็นของพวกเรา นฤนาฏจะได้แข็งแกร่งต่อไป เป็นตระกูลที่ประสบความสำเร็จ ไอ้ดินก็ดันทรยศ!!! แม่งเอ้ย!!!”
ปัง!!
กระสุนอีกนัดทะลุไปที่ช่วงเอวของเอกบดินทร์….ร่างโปร่งสะดุ้งอีกครั้งก่อนจะหมดสติไป
เป็นเอกกระพริบตาปริบ…หน้าซีดเผือด…เงยหน้ามองผ่านไปด้านหลังของเอกรินทร์….เอกอรุณที่กำลังเดินถอยหลังไปเรื่อยๆพยายามจะไปที่ประตู
อาอรุณกำลังจะหนี…
ปัง!!!
อีกนัด…ที่เอกรินทร์ยิงทะลุหัวของเอกอรุณ
“คนทรยศต้องตาย!! ไม่ต้องห่วงนะเป็นเอก…หลานจะกลายเป็นฆาตกรสองศพในคืนนี้ แถมจะเพิ่มรสชาติด้วยการบอกว่าหลานสารภาพว่าฆ่าพ่อตัวเอง! แกฆ่าพี่อัคร เป็นเอก แกฆ่าพี่อัคร!!! ฆ่าพ่อตัวเอง!!!“
“ไม่! ไม่จริง… ผมไม่ได้ทำ…”
เป็นเอกปากแห้งผาก เสียงตะโกนของเอกรินทร์ดังก้องอยู่ในหัว….น้ำตาไหลทะลักออกมาทั้งๆที่ไม่มีเสียงสะอื้น…ร่างกายเกร็งไปทั่วร่าง…
“มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นมั้ง”
เสียงบุคคลที่สามดังขึ้นพร้อมกับธารธาราที่เดินเข้ามาตามเจ้าหน้าที่ตำรวจอาวุธครบมือ ที่มุ่งไปที่เอกรินทร์คนเดียว
“ตำรวจ?”
“วางอาวุธลงซะ ขณะนี่เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ล้อมไว้หมดแล้ว!!!”
“ใครแจ้งตำรวจ ไอ้ดิน? หรือว่าเป็นแก ไอ้หลานเลว!!!”
เอกรินทร์จ่อปืนไปที่หัวเป็นเอก
“ใครเข้ามามันตาย!!!”
ธารธาราเม้มปากแน่น…มองเอกบดินทร์ที่หมดสติแต่ยังหายใจแผ่วๆกับเป็นเอกที่….ดูเปลี่ยนไป ตาคมมองผ่านร่างเอกรินทร์ไปที่ระเบียง…ประตูระเบียงกำลังถูกเปิดโดยผู้ชายชุดดำ
เอกรินทร์ไม่ได้ลืมล็อค…แต่เพราะคนของเขาเตรียมตัวมาแต่แรกจึงได้ลอบเข้ามาทำลายกลอนประตูระเบียงทุกห้องเผื่อเรื่องไม่คาดคิดเอาไว้…และผลจากความรอบคอบทำให้เงาร่างสีดำเดินผ่านเข้ามาเงียบๆ
“แกจะให้ทำยังไงถึงจะยอมปล่อยเอกกับดิน”
ส่งเสียงเครียดเพื่อเบี่ยงความสนใจ
“ถอนกำลังไปให้หมด!! ออกไปจากบ้านกู!! เร็วๆไม่งั้นกูยิงมันหัวกระจุยแน่!!!”
เงาร่างสีดำเขยิบเข้ามาใกล้…ก่อนที่เอกรินทร์จะรู้ตัวสันมือแข็งแรงก็สับลงที่ท้ายทอยของเอกรินทร์จนล้มลงไปนอนกับพื้น แล้วใช้ปลายเท้าเตะปืนไปทางตำรวจที่บางส่วนรีบเข้ามาจับตัวผู้ต้องหาทันที
เอกบดินทร์ที่ถูกแพทย์สนามที่ธารธาราติดต่อมาย้ายออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็วเพราะต้องนำส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน ศพของเอกอรุณถูกย้ายออกไป ก่อนที่ผู้ชายชุดดำจะหยิบกุญแจมือบนโต๊ะมาไขให้เป็นเอกแล้วส่งต่อให้ตำรวจเพื่อไปปลดล็อคให้เอกบดินทร์ที่ถูกนำตัวไปแล้ว
“เอก”
เงาร่างสีดำถอดหมวกไอ้โม่งออกเผยใบหน้าซีดชื้นเหงื่อ
“เอก…เอก”
แววตาจริงจังเริ่มฉายแววประหลาดใจเมื่อไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากคนที่ยังนั่งลงกับพื้น…แม้แววตาจะมองมาทว่ากลับเหมือนมองไปที่อื่น…ไม่ใช่ที่เขา
“ศิวา เอกเป็นไงบ้าง”
“คุณธารธาราครับ…เป็นเอกเขาแปลกๆ”
เสียงเรียบเอ่ยตามที่คิด
“ฉันให้เพื่อนเขาไปตามจิตแพทย์มาแล้ว พาไปรอที่ห้องโถงก่อน ฉันจะตามไปจัดการเรื่องเอกรินทร์ต่อฝากด้วยล่ะศิวา”
“ครับ”
ร่างโปร่งดึงแขนเป็นเอกให้ลุกตามมา เป็นเอกเดินมา…แต่สิ่งที่ศิวารู้สึกได้คือ….เหมือนตุ๊กตาไม่มีชีวิต
ธารธารายืนคุยกับลูกน้องคนสนิทอยู่หน้าคฤหาสน์คอยจัดการเรื่องให้ปากคำและยื่นหลักฐานกับตำรวจโดยมีผู้กำกับเจตคอยกำกับเจ้าหน้าที่อีกที สักพักทนายประจำตระกูลอย่างฉัตรชัยก็ขับรถเข้ามาก่อนจะวิ่งตาลีตาเหลือกมาทั้งชุดนอน
“ไอ้ฉัตร เวลาสำคัญมึงดันพึ่งตื่นนอนหรอเพื่อน”
ธารธารากระเซ้าเพื่อนสนิท
“เออ ไม่ได้เรื่องเลยว่ะ”
ผู้กำกับเจตทับถม
“ไอ้ห่า พวกมึงไม่รีบบอกกูก่อนล่ะ! แล้วเป็นเอกล่ะ?”
ธารธาราหุบยิ้มก่อนจะมองเพื่อนทั้งสองเครียดๆ
“กูตามหมอมาแล้ว นั่นไงมาพอดี”
รถยาริสสีดำเข้ามาจอดพร้อมแมทกับปุ้นลงมาจากเบาะหน้าและคุณหมอในชุดลำลองมาพร้อมกระเป๋าเดินลงมาจากเบาะหลัง
ตามมาด้วยรถอีกคันที่มีหมอกร เบียร์ หมู และนที
“สวัสดีครับ”
คุณหมอยกมือไหว้ธารธาราก่อนจะมีลูกน้องพาเดินนำเข้าไปข้างใน
“สวัสดีครับ”
เอกากรหรือหมอกรยกมือไหว้ก่อนที่บรรดาเด็กๆจะยกมือไหว้ตาม
“เดี๋ยวค่อยเข้าไปนะ ให้หมอดูเอกก่อน”
เจตพยักเพยิดให้ฉัตรกับธารธาราเดินตามมาอีกมุมหนึ่ง
“มึง ทำไมให้หมอคนนี้มาดูอาการวะแล้วไอ้ตินล่ะ?”
“มันไปรอมึงที่โรงพักแล้ว”
ธารธาราตอบเสียงเย็น
“เอ้า?...”
“เอกโดนล็อคความทรงจำสามชั้น…หรือง่ายๆคือถูกสะกดจิตตั้งแต่ตอนอัครตาย…มึงจำได้มั้ยไอ้ตินก็เคยบอกว่ามันทำเป็น…แต่มันไม่ยอมบอกพวกเรา มันแค่ให้ยาเอกไป”
“มันอาจจะดูไม่ออกจริงๆหรือเปล่าวะ”
ฉัตรแย้ง
“ยาของมัน…ไม่ใช่ยาจริงๆเป็นแค่วิตามินธรรมดา กูให้แมทเอามาให้ตรวจ…เอกไม่เคยได้ยาอะไรเลยจริงๆ หลานมันยังคงมีอาการป่วย แต่อยู่มาได้เพราะไอ้หนึ่งมันคอยระวังไม่ให้มีอะไรกระทบกระเทือนจิตใจ แล้วที่นัดเจอเอกก็แค่คอยดูว่ามันจำได้รึยัง ที่กูพูดทั้งหมดกูมีหลักฐาน”
“มันจะทำไปเพื่ออะไรวะ มันก็เพื่อนไอ้อัครนะเว่ย”
เจตยกมือขึ้นเสยผมเสียงเครียด…เป็นเอกโชคดีที่ไม่บ้า …โชคดีจริงๆ ที่เป็นหนักขนาดนี้ยังดีขึ้นได้ทั้งๆที่ไม่เคยได้รับการรักษาอย่างจริงๆจังๆ…โชคดีที่มีเต็งหนึ่ง
“หรือว่า….ไอ้ตินมันยังรักเอกรินทร์อยู่วะ”
เจตสบถออกมาเพราะความทรงจำในวัยเรียนนั้นเหมือนฉายภาพอีกครั้ง…ตินเคยแอบรักน้องชายเพื่อนถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะอีกฝ่ายไปแต่งงานกับแหม่มที่เมืองนอก ฟุ้งซ่านอยู่หลายปีจนกระทั่งไปเรียนต่อเฉพาะทางถึงกลับมาเป็นผู้เป็นคน
“ช่วยขนาดนี้ มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว…คนของกูตามดูคู่นี้มาสักพักแล้วสืบย้อนไปอีก สองคนนั้นเจอกันประจำตอนไอ้ตินไปเรียนนอก”
ธารธารากัดฟันกรอด…
“มันถึงกับช่วยฆ่าไอ้อัครเลยหรอ…”
เจตกระซิบเสียงแผ่ว ถึงเขาจะเป็นตำรวจทำคดีมาก็เยอะแต่พอมาเกิดกับเพื่อนตัวเองแล้วก็เกินจะรับไหว
“เรื่องนี้กูไม่รู้…แต่ที่กูอยากบอกคือ อัครกับวลัลลนายังไม่ตาย”
“หา!!”
คราวนี้ทนายถึงกับตกใจ
“กูยังไม่แน่ใจว่าพวกมึงคนไหนทรยศเลยยังไม่ได้บอก กูขอโทษที วันที่เครื่องบินเกิดเหตุ…จริงๆไอ้อัครมันหนีตามกูไปเที่ยวมัลดีฟต์…”
คนเล่าเกาคางเก้อๆ ใบหน้าคมดุเสมอยิ้มเขินๆจนผู้กำกับเจตยกเท้าถีบสุดแรง
“เชี่ย! ลูกน้องกูเยอะมึงถีบกูได้ไง ถ้ากูล้มไปนี่แม่งเสียการปกครอง!”
“ไอ้ธาร ไอ้เจ้าเล่ห์! ไอ้เพื่อนอสรพิษ! มิน่ามึงไม่ร้องสักแอะตอนพวกเราจัดงานศพให้อัคร ถุย กูอุตส่าห์นึกว่ามึงพยายามเข้มแข็ง แล้วดูซิ๊ กูกับไอ้ฉัตรไอ้ตินกำมือเช็ดน้ำตาอายชาวบ้านชาวช่องเขาชิบหาย!!”
“กูขอโทษ…คือมันสุดวิสัย มันมาหากูก่อนบินว่าลัลขอหย่ากับมัน มันก็โอเค…แต่จะไม่ไปเที่ยวก็ไม่ได้เพราะเอกมันคาดหวังไว้มาก ลัลเลยไปอีกที่ มันก็มากับกู…ส่วนเครื่องบินที่ตกไป…กูชดเชยให้กับครอบครัวนักบินและแอร์โฮสเตสตั้งแต่รู้ข่าวเครื่องบินตกแล้ว กูเลยบังคับไอ้อัครไปเที่ยวนั่นเที่ยวนี่กับกูเพราะต้องการสืบหาคนร้าย….”
“ที่มึงหนีไปเที่ยวรอบโลกก็เพราะงี้ใช่มะ! ถุยกูอุตส่าห์นึกว่ามึงเสียใจจนกลับประเทศไม่ได้ ที่แท้พาไอ้อัครไปฮันนีมูน กูจะบ้าตาย!!!”
ผู้กำกับหัวเสียด่าเพื่อนเป็นอีกกระบุง ไม่น่าไปหลงเชื่อไอ้ห่าธารมันเล้ย!! ก็ว่าโทรไปกี่ทีๆเสียงมันสดใสวิ้งวับก็นึกว่ามันแกล้งทำ หนอย…
“แล้วคุณลัลล่ะ? เขาหายไปไหน”
“ก็จะไปไหนได้…ก็อยู่กับแฟนเขาสิ ทะเลาะกันมาทั้งชีวิตแล้วก็คงอยากทำอะไรหวานๆกันมั่ง…พากันไปเที่ยวดูที่ดูทางตามที่กูบอกว่าอย่าพึ่งกลับมาเพราะให้ข่าวไปว่าตาย…”
“ดูที่? คุณลัลเล่นที่ด้วยหรอ กูเห็นแต่คุณเอกบดินทร์ให้กูช่วยทำเอกสารขายที่ช่วงนี้…เฮ้ยอย่าบอกนะว่า”
ฉัตรเบิกตากว้าง
“ฉลาดมากเพื่อนฉัตร สมกับเป็นเพื่อนกู”
“ไอ้ห่า!! เรื่องมันวกไปวนมาชิบหาย! แล้วนี่ไอ้อัครอยู่ไหน”
“อยู่ญี่ปุ่น….”
“ไอ้เหี้ยธาร!!!”
เสียงตะโกนดังลั่นจนทุกคนหันไปกันหมด…
แทกซี่โกโรโกโสจอดอยู่ข้างน้ำพุกลางคฤหาสน์เพราะมีรถตำรวจพยาบาลเต็มไปหมด มีร่างผู้ชายสองคนในชุดยูคาตะแบบญี่ปุ่นยืนอยู่ข้างรถ
หนึ่งคนคิ้วเข้มยิ้มเจื่อน…
อีกคนหน้าตาโกรธจัดชี้มาที่ธารธารา
“อัคกี้!!!”
“มึงเอากูไปขังไว้ญี่ปุ่นทำเหี้ยอะไรวะ!!!!!!!!!!!!!!! ขังกูไม่พอ เสือกเอาลูกตัวเองไปขังอีก มึงคิดว่ากำลังเล่นบทจำเลยรักรึไง ไอ้เหี้ย!!”
เจ้าหน้าที่…เพื่อนตัวเอง….เพื่อนเป็นเอก…รวมถึงลูกชายท่านทูตอังกฤษที่พึ่งจอดเบนซ์ทะเบียนสถานทูตต่อแท็กซี่สะดุ้งกันเป็นแถบ….
“ธาร…กูจะไปงานศพมึงนะ”
ผู้กำกับเจตกระซิบเบาๆ…
“กูจะคิดถึงมึงตลอดไป”
….ทนายฉัตรชัยตบไหล่เพื่อนให้กำลังใจ
============================================
ปรบมือรัวๆให้คุณธารธารานะเคอะ บทน้อยแต่ลีลาท่านพี่แกไม่เบา 555555555555
เต็งหนึ่งกลับมาแล้วววววววววววววววววววววววว
ส่วนเป็นเอกของพวกเราจะเป็นยังไง.... ติดตามตอนต่อไป ฮี่ฮี่
ปล. อยากตบหมอตินมาก ณ จุดๆนี้ ไปร่วมมือกันมารังแกเป็นเอกของฉันได้ยังไงงงงงงงงงงงงงงง
-
พ่อธารรรรรรรรรรรร
-
ตกลงลูกนอกไส้จริงๆที่ทำเรื่อง
หมอก็ดันไปเข้ากับเอกรินทร์ด้วย
เป็นห่วงเอกค่ะ
แต่มางานนี้คุณธารธารากับอัคกี้ก็ได้ไปฮันนี้มูนกันแล้ว
เหลือแตรุ่นลูกสินะ
สงสัยต้องอาศัยหนึ่งมาช่วยปลดล็อคด้วยมั๊ง
อยากเห็นเอกตอนปกติมากๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดกร๊าดดด
คนรุ่นพ่อมั้ยกร่าวววววใจมากกกก
รักคู่พ่อเสียแล้วว อัคกี้!!!! ว้าย เขินนนน
เอาละความจริงเปิดเผยแล้ว เอกกลับมานะ
หนึ่งมาแล้วววว
-
คุณพ่อเริศข่าาาาาาา
ดินต้องรอดนะ ให้เอกได้เรียกพ่อก่อนนะๆ
-
กรี้ดดดดดดดดดดด หนึ่งกลับมาแล้วววววววววว พ่อหนึ่งนี่คนจริงงงงงมาค่ะ555555555555 โอ้ยยยยจบดราม่าแล้วใช่ไหมมมมม กรี้ดดดดดดดเราดีใจ
-
ธารอัคร
:hao5:
-
เหมือนจะคลี่คลาย ล่ะ แต่ยังไม่หมด ลุ้นกับเอกต่อ
-
ทั้งรุ่นพ่อ รุ่นลูกเรยหรา แร้วเอกก้อลูกดินจิมิ
-
อัคกี้โคตรโหดดดดดดดดดดดดดดดดดด :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
แฮปปี้กันหมดแล้วสินะ.. เป็นเอก..จะกลับมาได้มั้ยน่ะ ตายต่อหน้าขนาดนั้น :ling3:
-
เอกอ่าเป็นอะไรนะ :mew2:
หนึ่งรีบๆมาช่วยเร็ว
คู่พ่อนี้ก็หวานจังไปฮันนิมูล ปล่อยคุณลูกเป็นเงี้ย :ling1:
:pig4: :pig4:
-
คุณธารธารารับบทหนักแน่ 55555
แล้วเอกบดินทร์เป็นยังไงล่ะทีเงี่ย ทำไมไม่มีใครพูดถึงเลยล่ะ
แต่เอกดูท่าทางแย่มากเลยอ่ะ ไม่ตอบสนองอะไรเลย ต้องเป็นคำที่ว่าตัวเองเป็นคนฆ่าพ่อแน่เลยที่เป็นรหัสล็อกความทรงจำนะ
เอกก็คงเป็นลูกของเอกบดินทร์ด้วย ไม่งั้นคุณปู่ไม่พูดหรอกว่า เอกเป็นสายเลือดที่ถูกต้องนะ
หนึ่งกลับมาไม่ทันเอกซะงั้น เรื่องราวไปในทางที่ดีขึ้นแล้ว เหลือรอเอกความทรงจำกลับมา เย้ๆ
-
เริ่มคลี่คลายไปเรื่อยๆละ
รอลุ้นตอนต่อไป...
-
โอ๊ยยยย ผิดคาดมาก แต่ก็ดีที่เรื่องคลี่คลาย
เป็นเอกต้องกลับมาให้ได้นะ สู้ๆ
จะผิดอะไรไหมถ้าเราจะขอตอนของคู่คุณพ่อซักตอน
5555
-
ทำไมเรารู้สึกเหมือนอัครกี้เป็นแม่เสือเลยอ่ะ :hao7: :hao7: :hao7: คู่พ่อนี่มันแซ่บแท้ๆ :hao6: :hao6:
แต่ทำไมยังไม่ค่อยเคลียร์เลย เอกเป็นลูกของดินจริงๆใช่ไหม ตามต่อๆๆ :katai5: :katai5:
-
เต็งหนึ่งกลับมาแล้ว หวังว่าจะช่วยเป็นเอกได้นะ
-
ตายแน่ธาราธาร อัคกี้บินมาถล่มถึงกรุงเทพ 555 ไม่ต้องห่วงนะเพื่อนๆ รอทำศพให้เพียบ!!
-
ตอนนี้สนุกมากกกกกก รุ่นใหญ่ออกโรงเอง ธารอัคกี้ น่ารักมากๆ ชอบมาก ลุ้นทุกตอน สนุกมากค่ะ
-
เป็นเอกต้องกลับมาเป็นปกติสิในเมื่อพ่อกลับมาแล้ว
สู้ๆนะเป็นเอกทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น
อัคกี้จัดการธาราธารเลยบังอาจนักนะ
เต็งหนึ่งค่าตัวแพงออกมาจึ๋งนึง
-
คุณพ่อธาร เมียตามมาแหกอกแล้ว
หนึ่งรีบไปดูเอกนะ
-
ขอส่งแรงใจไปให้ธาราธารค่ะ ฮึบ!
เป็นเอกต้องหายนะ ไม่งั้นเต็งหนึ่งรู้สึกแย่แน่
-
แอบงงๆ ตัวละครโผล่แยะเต็มไปหมดเลยย รักเอกเหมือนเดิม
-
:mew1:
-
พุทโธ่!!!
-
ม่ายยยย เอกหลุดไปแล้ววววว
-
เต็งหนึ่งกลับมาแล้ว รีบไปดูแลเป็นเอกด่วน เอกสติหลุดไปไหนแล้วก็ไม่รู้ :katai1:
-
ชอบๆๆๆๆๆ
แอบฮา55555555555555555
o13 o13 o13 o13
-
เอาแล้วคุณธารคุณอัคกี้ตามมาเอาเรื่องอย่างโหดดดดดดด
โอ๊ยยยยยยยย 555555555+
เป็นเอกสู้ๆนะลูก เต็งหนึ่งกลับมาแล้ว
:pig4: :pig4:
-
พ่อธารพระเอกสุด แต่ตายตอนจบเพราะอัคร 555555
-
เหอะๆๆ
-
ฝูกเงื่อนหลายชั้นมาก เอกหายเร็วๆนะหนึ่งมาแล้ว :กอด1: ชอบคู่คุณพ่อค้าาาา
-
''อัครกับวลัลลนายังไม่ตาย” :katai2-1:
นึกไว้แล้วเชียวส่วนอครก็คงจะคู่ธารธาราซินะหวานไน้ำตาล10ลิตรจร้าาคนเขียนรออ่านฟินๆๆนะคร้าาาาา :mew1:
-
ตาย ต้องอ่านประโยคดูที่ 2 รอบกว่าจะฉลาดเหมือนฉัตร สรุปอาดินรู้ว่าอัครกับลัลยังไม่ตาย ก็น่าจะรู้แล้วด้วยว่าเอกลูกใคร แล้วก็รู้ด้วยว่าเอกความจำหายเพราะเป็นคนพาไปทำเอง รู้ด้วยว่าใครเป็นคนร้ายเพราะคนนั้นมันสั่งให้ทำ แล้วทำไมอาดินไม่บอกธารกับอัครคะ งงแล้วค่ะงง อ๋อเพราะกลัวเอกจำได้แล้วคนนั้นจะรู้แล้วเอกจะเป็นอันตราย? แกล้งอยู่ฝ่ายนู้นไปก่อนจนกว่าจะได้หลักฐานงี้หรอ ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมาก
-
เป็นห่วงน้องเอกจัง :mew2:
-
:laugh:
ได้กำไรทั้งพ่อทั้งลูก
-
เอกสู้ๆ นะลูก :กอด1:
-
รุ่นใหญ่ก็มา : )
-
เคลียร์ !!!! พ่อธาร มาน้อยแต่ได้ใจไปเต็มๆเลยคร่าาาาา :hao7:
-
เป็นเอกสู้ๆนะ
-
รินรังเกียจเพศที่สาม แต่รินก็มีอะไรกับหมอติน นี่เราเข้าใจถูกไหมคะเนี่ย
วี้ดดดด อยากอ่านคู่ดับเบิ้ลคุณพ่อ อิอิ
-
ขอบคุณ :)
-
คุณนักเขียนขา รีบมาต่อเลยคะ รีบเลยๆๆๆๆๆ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
-
ความจริงเปิดเผย!! แต่เป็นเอกยังไม่โอเคนะ!?
-
รักพ่อธารจุง
-
มึนจริง ๆ :mew6: สงสัยต้องกลับไปอ่านอีกรอบจริง ๆ ความรักรุ่นพ่อกลายมาเป็นปมปัญหาในรุ่นลูกพ่วงด้วยเรื่องสมบัตรเข้าไปอีก แค่แต่คนมาเคลียร์ปัญหาที่ค้างคาไม่ต้องพูดถึงคนเจ็บคนตายกันเลยก้อวุ่นวายกันหมดแล้ว สรุปแล้วเป็นเอกจะเป็นลูกใครเนี่ย ความลับในรุ่นพ่อที่ต้องมาเฉลยกันในรุ่นลูกเลยน่ะ :o12:
-
เราสงสารเอกนะ. คือหลงเข้าใจผิดว่าพ่อแม่ตายเพราะเป็นความผิดของตัวเอง. แต่ทั้งพ่อกับแม่กับได้อยู่ดีมีความสุขกับคนที่รัก
พ่อกับแม่ไม่สงสารลูกกันบ้างเหรอ. ความเสียใจ. ความรู้สึกผิดของเอก มันสะสมมานานหลายปีเลยนะ :hao5:
-
ตอนนี้งงมากกก เพราะตัวละครเยอะไปหมด (จริงๆ งงตั้งแต่ชื่ออา 3 คนแล้ว คล้ายกันไปหมดเลย5555)
เรื่องพ่อนี่มินิยายแยกไหม อยากตามไปอ่านจัง เพื่อไขข้อข้องใจ
แล้วเรื่องนี้เต็งหนึ่งไม่ใช่พระเอกเนาะ เป็นแค่ตัวละครที่ได้คู้กับนายเอก 555555 #แบบนี้ก็ได้หรอ
-
อีคกี้ แหมๆเรียกน่ารักเชียว คุณพ่อธารนี่เป็นอัศวินม้าขาวจริงๆ บทมาน้อยๆ แต่เด่นมากเลย :katai2-1:
-
สงสาคเอกจัง เป็นเหยื่อพวกผู้ใหญ่
แหม พวกคุณพ่อๆ ทั้งหลายก็ทำเรื่องไว้มิใช่น้อยนะจ๊ะ เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว :laugh:
-
ชอบเม้นเน้ 5555
ตอนนี้งงมากกก เพราะตัวละครเยอะไปหมด (จริงๆ งงตั้งแต่ชื่ออา 3 คนแล้ว คล้ายกันไปหมดเลย5555)
เรื่องพ่อนี่มินิยายแยกไหม อยากตามไปอ่านจัง เพื่อไขข้อข้องใจ
แล้วเรื่องนี้เต็งหนึ่งไม่ใช่พระเอกเนาะ เป็นแค่ตัวละครที่ได้คู้กับนายเอก 555555 #แบบนี้ก็ได้หรอ
-
รออยู่นะ ลุ้นๆ
-
ขอถามหน่อยนะคับเรื่องของพ่อของเป็นเอกกับเต็งหนึ่งมีไหมคับ :mew1:ใครรู้บอกหน่อยนะ
-
มารอเป็นเอก
-
:katai5: :katai5:
-
:monkeysad:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :katai5:
-
มารออ่าน
-
ไหนงะ หนายยย
-
มารอค่าาาา
-
มารอ :katai5:
-
ร้องเพลงรอ รอ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เพราะ...เป็นเอก : ตอนที่่33 P58 : 30/12/15
เอก อยู่ไหนเห็นแล้วรี่เข้ามาแต่หาไม่เจอ
-
แผนผังตัวละครค่ะ อาจจะไม่ค่อยชัดเพราะมันพื้นที่ไม่พอ ฮือออ เอาแบบพอเข้าใจเนาะ (คลิก1 ทีภาพจะขยายค่ะ)
(http://i.imgur.com/rYYc0tj.jpg)
ตอนที่ 33
“เอก…”
เต็งหนึ่งทรุดนั่งลงข้างคนที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาหรู…นิ่งจนน่ากลัว
“หมอครับผมขอคุยกับเอกสักครู่”
คุณหมอที่พึ่งได้แฟ้มการรักษาจากสำนักงานหมอตินที่ธารธาราส่งไปเอามา จึงแยกออกมาศึกษาอาการเพื่อวิเคราะห์การรักษาต่อไป
ตาคมมองไปที่ใบหน้าซีดที่เลื่อนลอย
“เอก…หิวข้าวจัง ไปกินข้าวกันมั้ย ที่บ้านเราไง…มีเค้กด้วยนะ น้องกระต่ายก็มี ตัวอ้วนเลย”
เสียงสั่น…จับมืออีกฝ่ายมากุมไว้แล้วบีบเบาๆ
ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ…
“กูเอาเจ๋งมาแล้ว”
สก๊อตที่มาช้าเพราะไปเอาเจ๋งมาตามคำสั่งของแมทรีบวิ่งเข้ามา เอกอัคราที่สงบศึกกับธารธาราชั่วคราวยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นลูกตัวเอง…กลายเป็นตุ๊กตา
“บ๊อก!”
เจ๋งเห่าเหมือนเดิม…แต่ปฏิกิริยาที่ได้รับกลับไม่เหมือนเดิมเมื่ออีกฝ่ายยังนิ่งเงียบ
“เอก…ตื่นสิ กูอยู่นี่ไงเอก…”
เสียงเว้าวอนที่เคยได้ผล…
ทุกคนได้แต่อยู่ในความเงียบทำอะไรไม่ถูก ไม่มีใครรู้ว่าเป็นเอกจะป่วยจนปิดสวิตซ์ตัวเอง…นั่นคือคำจำกัดความที่หมอบอก…เสียใจจนปิดสวิตซ์ตัวเอง
“โลกของเอก…คือโลกที่ตัวเองตายแล้ว…คนตายแล้วจะมีชีวิตได้ยังไง”
เต็งหนึ่งพูดเสียงเบาแต่ทุกคนได้ยินชัด…
“หมอว่า…เราควรย้ายผู้ป่วยออกจากที่นี่ก่อนเพราะจากการรักษาเขามาหลายครั้ง…ที่นี่มีความทรงจำหลายอย่างที่กระกระเทือนจิตใจ บางทีสถานที่ก็เป็นปัจจัยสำคัญนะครับ”
“เราควรย้ายเขาไปที่ไหนครับหมอ”
เอกอัคราถามเสียงกังวล
“ที่ๆเขาชอบที่สุดก็ยิ่งดีครับ”
“คอนโด…บ้านผม…บ้านของเอก…บ้านของเรา … อาอัครครับให้เอกไปกับผม…ผมสัญญาว่าจะดูแลเอกอย่างดี ผมขอร้อง”
“อัคกี้ยังไงคืนนี้ก็ดึกแล้ว เรื่องเกิดขึ้นมากมาย นอนพักสักหน่อยแล้วค่อยกลับมาแก้ปัญหากันต่อเถอะนะ”
ธารบีบไหล่คนที่เพิ่งกลับมาแถมต้องมาเจอลูกชายป่วย เจ้าตัวก็ดูอ่อนแรงไปได้แต่พยักหน้าเข้าไปช่วยประคองเอกเดินลงไปขึ้นรถของธารธารา มองส่งจนแสงไฟของรถหายไปจากคฤหาสน์
“เอกป่วย…ลูกป่วย…อรุณก็ตาย…รินก็ทรยศ…ดินก็ถูกยิง”
เอกอัคราถึงกับเซเพราะความจริงอันโหดร้าย ถึงจะรู้ว่าพี่น้องอยากจะกุมบังเหียนตระกูลแต่ก็ไม่คิดว่าจะเลยเถิดไปได้ขนาดนี้
ธารธาราดึงคนตัวบางกว่าที่หมดแรงเข้ามากอด
“ไม่เป็นไรนะ…มีกูอยู่…กูจะจัดการให้…กลับไปนอนพักกันก่อนดีกว่า อย่านอนที่นี่เลย ไปคอนโดกูกัน…”
คนหมดแรงพยักหน้าปล่อยให้อีกฝ่ายโอบไหล่พาเดินขึ้นรถอีกคัน มิวายเจ้าตัวยังหันมาสั่งลูกน้องให้จัดการให้เรียนร้อย ยกมือโบกลาเพื่อนอีกสองคนแล้วขึ้นรถตามไป
“เจอกันพรุ่งนี้นะเจต กูกลับไปเตรียมเอกสารก่อน คิดว่าคงยาวว่ะงานนี้”
“ได้ นอนพักเถอะฉัตร เจอกันพรุ่งนี้”
เพื่อนของเอกก็แยกย้ายกันไปตั้งแต่เต็งหนึ่งพาเอกไปแล้ว ทุกคนนัดเจอกันอีกครั้งในวันพรุ่งนี้
ศิวา…ยืนมองทุกอย่างเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะแยกย้ายไปด้วยมอเตอร์ไซต์คันใหญ่ของตัวเอง ภารกิจเขายังไม่จบแค่นี้
เป็นเอกถูกจับจูงโดยเต็งหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง…ไปชั้นบน…เข้าห้องนอน…และนอนลงบนเตียง…ดวงตายังเหม่อลอยไปที่ไหนสัก
ที่
“เช็ดหน้าเช็ดตาก่อนนะเอก”
เต็งหนึ่งหยิบกะละมังใบเล็กพร้อมผ้าชุบน้ำเช็ดไปตามใบหน้าซีดและลำตัวชื้นเหงื่อ…ประทับจูบแผ่วเบาบนเรียวปากบางก่อนจะเอากะละมังไปเก็บแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าขึ้นมานอนข้างกัน
มือหนาจับมือเรียวซีดมากุมไว้
“กูไปญี่ปุ่นมา…เจอตากับแม่ด้วยนะ…มึงจำแม่กูได้อยู่มั้ย เขาดูมีความสุขดี เขาถามด้วยว่ากูอยากไปเรียนต่อที่นั่นมั้ยเพราะตาแก่แล้วอยากเจอกู กูรอมาปรึกษามึงเนี่ยแหละว่าจะเอาไง เพราะกูคงห่างมึงไม่ได้ มึงอยากไปอยู่ญี่ปุ่นกับกูสักพักมั้ยเอก”
ไม่มีสัญญาณตอบรับ…น้ำตาเริ่มคลอดวงตาคมแม้จะพยายามกัดปากกลั้นเสียงสะอื้น
เพราะเขาไม่ได้อยู่ที่นี่…เพราะเขามาไม่ทัน…เอกเลยกลายเป็นแบบนี้
“ขอโทษนะเอก..ฮึก…เพราะกู กูขอโทษ…”
เต็งหนึ่งซุกหน้าลงกับไหล่อีกคนอยู่นานกว่าเสียงสะอื้นจะหายไป…ไม่ได้เห็นว่าอีกคนก็มีหยาดน้ำตารื้นลงมา
มืดจัง…
เป็นเอกยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืดที่มองไม่เห็นอะไรเลย ไม่มีแม้แต่แสงสลัวหรือกระทั่งเงาอะไรสักอย่าง ขนาดมือสองข้างของตัวเองยังไม่เห็น
เขาควรเดินไปที่ไหน?
ขาพยายามจะก้าวแต่ก็ก้าวไม่ออกเพราะไม่รู้ว่าข้างหน้าจะมีอะไรรออยู่ จะอยู่ตรงนี้ก็กลัวเหลือเกิน…
กลัว…ที่นี่ที่ไหน ทำไมไม่มีใครเลย
ไม่อยากอยู่ที่นี่
ไม่เอา…
ขาเริ่มออกวิ่ง…วิ่งไปเรื่อยๆจนหมดแรง
หมดแรงจนล้มลงก็ยังไม่พ้นความมืดนี้สักที
หนึ่ง…
ร้องออกมาดังๆ…ทว่าไม่ได้ยินเสียงตัวเองเลย
โก่งคอเรียกจนแสบคอไปหมด
หนึ่งไปไหน…แล้วคนอื่นล่ะ
พ่อ…พ่อไปไหน…พ่อ…ผมกลัว
‘แกฆ่าพ่อตัวเอง!!!’
เสียงตะโกนดังก้องกังวานจนสะดุ้ง
เสียงใคร …ไม่จริง ไม่ได้ทำ
เขา…ไม่ได้ทำ เขาเปล่า…ไม่จริง ไม่จริงเลย
“เอก…”
เงยหน้ามอง…พ่อยืนอยู่ข้างหน้า
“พ่อ ผมกลัว”
“เอกฆ่าพ่อทำไมลูก…ทำไม…”
“ผมไม่ได้ทำ พ่อผมไม่ได้ทำ”
ส่ายหน้ายกมือขึ้นปิดหู เขาไม่ได้ทำ…ไม่จริง
“แกฆ่าฉันทำไม!!!!”
พ่อ…กลายเป็นสภาพเหมือนผีดิบ…ก่อนจะหายไป ทิ้งเขาไว้นอนคุดคู้ท่ามกลางความมืด
‘เอก…’
เสียงเรียกที่มาจากไกลๆ…แผ่วเบา จนเกือบไม่ได้ยิน
เสียงนี้…
หนึ่ง…
เสียงของหนึ่ง…
‘เอก…มานี่สิ…’
“ไปไหน…”
‘มาอยู่ด้วยกัน’
ขาที่จะก้าวไปตามเสียงชะงัก…
จะกล้าไปอยู่กับหนึ่งได้ยังไง…ในเมื่อทำผิดเอาไว้ …ฆ่าพ่อตัวเอง
ไปหาหนึ่ง หนึ่งก็รังเกียจ…ไม่เอา ไม่อยากให้หนึ่งเกลียด
“ฮึก…”
เสียงของหนึ่งหายไปแล้ว…เหลือเขาคนเดียวอีกครั้งที่ได้แต่นอนคุดคู้กอดตัวเองเอาไว้
“พ่อ…ผมขอโทษ…หนึ่ง…ขอโทษ…ฮืออออ”
“เอก เช้าแล้วนะ เช็ดหน้าก่อน”
เต็งหนึ่งวางกะละมังใบเดิมก่อนจะหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้อีกคน
“เมื่อคืนฝันดีมั้ย กูฝันว่าเราไปเที่ยวกัน…เราไม่ค่อยได้ไปไหนไกลๆด้วยกันเลย ไว้ไปทะเลกันมั้ย? หรือมึงอยากปีนเขา หรืออยากไปเมืองนอก นี่ๆปิดเทอมนี้ไปกันนะ หยุดยาวๆมาช่วยกันเลือกนะว่าอยากไปไหน”
มือหนายกขึ้นปาดน้ำตาออกก่อนจะชวนคุยอีกมากมายแม้อีกฝ่ายจะลืมตา…แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับกลับมา พูดจนเสียงแห้งก็ค่อยๆดึงมืออีกฝ่ายลุกขึ้น
“กินข้าวกัน”
จับจูงให้เดินตาม…พามานั่งที่โต๊ะ ทำกับข้าวไว้หลายอย่างที่อีกฝ่ายชอบ
“อ้าปากเร้ว…”
ไม่มีสัญญาณตอบรับ…
เป็นเอกไม่กินข้าว
“เอก…กินข้าวก่อนนะ กูป้อน อ้าปากสิ…”
มือที่ถือช้อนเริ่มสั่น…
จนสุดท้ายช้อนก็หล่นลง…
“ฮึก…มึงไม่กินข้าวแล้วเราจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง…มึงก็ต้องไปอยู่โรงบาลนะ..ฮือ…”
คนป้อนซบหน้าลงกับไหล่อีกคนร้องไห้อีกครั้ง…
สักพักก็ปาดน้ำตาเมื่อกริ่งประตูดัง
“เชิญครับ”
ธารธารามาพร้อมเอกอัครา…ทนายฉัตรชัย ผู้กำกับเจต และคุณหมอ
“เอกล่ะ”
“อยู่ในครัวครับพ่อ …เอกไม่กินข้าว”
“เอก…”
เอกอัครารีบเดินเข้าไปผ่านเปียโนหลังใหญ่ไปที่ห้องครัว เห็นลูกชายนั่งเหม่อลอยอยู่ก็รีบลงไปนั่งข้างๆ
“เอกลูก…พ่ออยู่นี่ ไม่ยอมกินข้าวหรอหืม…เมื่อก่อนลูกไม่ยอมกินข้าวพ่อก็ไม่ยอมให้ลูกไปเล่นของเล่น ไม่ใช่เด็กแล้วนะลูก มากินข้าวดีๆนะ นะ…”
เสียงเครือแต่ก็กลั้นไว้ในอก…ธารธารามองทั้งเพื่อนและลูกชายที่ตาแดงช้ำก็พาออกมานั่งที่โซฟา ให้คุณหมอใช้เวลากับคนป่วย
เกือบหนึ่งชั่วโมงคุณหมอก็ขอให้ทำเรื่องย้ายไปที่โรงพยาบาลเพราะเป็นเอกไม่กินน้ำไม่กินข้าวคงต้องพาไปอยู่ในความดูแลของแพทย์
“ผมคิดว่าเราควรลองให้คุณดินที่เป็นคนล็อคความทรงจำมาปลดรหัส…อาจจะทำให้ผู้ป่วยอาการดีขึ้นเพราะตอนนี้จิตใจเขาสร้างโลกของตัวเองขึ้นมา ถ้าความทรงจำกลับมาเขาอาจจะเข้าใจตัวเองมากขึ้น”
“งั้นย้ายไปที่เดียวกับดิน…”
เอกอัครพูดเบาก่อนจะจูงมือลูกชายที่ยังคงมองไปไกลๆให้เดินออกมาจากห้อง
“บ๊อก!”
เจ๋งที่พึ่งตื่นวิ่งตุ้บๆตามเจ้านายตัวเองไป
หม่ามี้ๆ ใครจูงหม่ามี้ไปไหน…เจ๋งไปด้วย
“เจ๋ง มานี่มา”
เจ้าหมาอ้วนลิ้นห้อยวิ่งไปหาเต็งหนึ่ง
“บ๊อก!”
ปะป๊ากลับมาแล้ว ปะป๊าไปไหนมาเจ๋งคิดถึง!
“พาหม่ามี้ไปโรงบาลกันนะเจ๋ง หม่ามี้ไม่สบาย”
“บ๊อก!”
เจ๋งจะไปเฝ้าหม่ามี้ด้วย ปะป๊าอย่าร้องไห้สิ
เป็นเอกถูกจัดให้พักห้องพิเศษอีกครั้ง ห้องข้างๆกันคือห้องของเอกบดินทร์ที่ยังไม่ฟื้น…
“เอก!”
เสียงหวานใสของหญิงสาวที่แม้จะล่วงเลยเข้าสู่วัยกลางคนทว่าใบหน้ายังคงอ่อนเยาว์…ผิวขาวอมชมพูบัดนี้ซีดด้วยความกังวล
“เอก…เป็นอะไรลูก เอกตื่นมาคุยกับแม่สิลูก”
วลัลลนานั่งลงข้างเตียงดึงมือของผู้ชายผิวซีดที่เคยเป็นเด็กน้อยตัวเล็กในความทรงจำมากุมไว้
“ฮืออออ…เอก…”
“ลัล…”
เอกอัคราเดินเข้ามาดึงอดีตภรรยาเข้ามากอดแน่น
“พี่อัคร…ลูกของเรา…ฮึก…เพราะลัลเอง ลัลไม่ดี ลัลน่าจะกลับมาหาลูก ฮืออ”
“พี่ก็น่าจะกลับมา อย่าร้องนะลัล เดี๋ยวลูกก็กลับมาปกติ เราต้องเข้มแข็ง”
ทุกคนได้แต่มองทั้งสองปลอบใจกัน แม้แต่ธารธาราก็ถอนหายใจหนักๆ…คราวนี้สิ่งที่ทำได้คือรอให้เอกบดินทร์ฟื้นขึ้นมา
“บริษัท…ต้องเข้าไปดูงาน”
เอกอัครานึกขึ้นได้ว่าเรื่องนี้คงเป็นข่าวใหญ่โต อาจจะทำให้ผู้ถือหุ้นรู้สึกไม่ไว้วางใจ
“อัคร ไม่ต้องกังวล มีคนดูแลอยู่”
ธารธารากดไหล่บางให้นั่งลงข้างวลัลลนาเหมือนเดิม
“ใครดูแลแทน?”
“เดี๋ยวตอนเย็นเขาก็มา”
แม้จะสงสัยแต่ก็เชื่อคำพูดของธารธาราเลยนั่งลงเหมือเดิม กุมมือวลัลลนาไว้คอยปลอบโยนเธอ…
ธารธารามองทั้งสองที่กุมมือกันก็หงุดหงิดในใจ ถึงจะรู้ว่าหย่ากันแล้วและวลัลลนาจะมีคนรักแล้วแต่มันก็อดตะขิดตะขวงใจไม่ได้ ยังไงก็มีลูกด้วยกันตั้งหนึ่งคน!! อาจจะถ่านไฟเก่าปะทุขึ้นมาวันใดวันหนึ่ง ฮึ่ย….
“เฮ้อ…ไอ้ลูกชาย เป็นไงมั่งเอ็ง”
หงุดหงิดเลยหันไปหาลูกที่นั่งอยู่อีกมุมห้องมีหมาตัวอ้วนนอนเกยอยู่บนตัก
“ก็อย่างที่เห็น”
“ไป๊ๆ ไปหาข้าวกินก่อนไป อัครกับลัลจะได้ผลัดไปกินข้าวบ้าง”
“อื้อ…”
ธารธารามองทุกคนอีกครั้งก่อนจะหมายมาดในใจ เรื่องบ้าๆนี่จบเมื่อไหร่จะคิดทบต้นทบดอกอัคกี้ให้คุ้มเลย!!! ทำทุกอย่างให้ขนาดนี้ถ้ายังเล่นตัวนะ…พ่อจะฉุดไปอยู่ด้วยกันอีกสักปีสองปีเลยเว่ยยยยยยย!!!
===============================================================
คือธารเค้าไม่รู้นะคะว่าพ่อของเอกแท้ๆไม่ใช่อัคร รู้แค่อัครเลิกกับลัล แล้วลัลไปคบกับดิน
-...-
ส่วนคู่พ่อนะคะ ไม่มีเรื่องคู่พ่อมาก่อน แต่จะทำเป็นเรื่องสั้นตอนพิเศษให้นะแจ้ะ >_<
ตอนพิเศษเรื่องนี้จะเยอะแบบ...เยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก(มั้ง 55555) (แต่จะเก็บส่วนใหญ่ไว้ตอนรวมเล่มนะคะ)
ฝากคอมเม้นด้วยนะจ้ะ จุ้บๆ >3<
-
โอ๋นะเอก
-
รู้สึกเหมือนยิ่งอ่านเท่าไหร่มันยิ่งไม่พอ 555 อยากอ่านอีกๆ :ling1:
-
รอเอกกลับมาหาหนึ่ง
-
เป็นเอกต้องหายนะลูกทุกคนรออยู่
เป็นเอกกลับมาเถอะกลับมาหาทุกคน
:monkeysad: :monkeysad:
-
งื้ออออ เอก กลับมานะๆ
-
คนดูแลบริษัทคือคุณพี่ที่คอยดุเอกตอนเอกฝึกงานหรือเปล่าเอ่ย?
คุณธารนี่โคตรหวงอั๊กกี้เลย ขอตอนพิเศษหลายๆตอนของคู่พ่อหน่อยเถอะค่ะ นานๆจะเจอคู่โอจี้จังสักที
-
ทำไมดูจบไวววว :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
เป็นเอกกลับมาหาพี่เต็งหนึ่งเร็วววว ฮรืออออ พ่อแม่ก้มาหาแล้วนะะะะ :hao5:
-
:hao7: :hao7:ไม่เอาอย่าพึ่งจบนะถ้้าจบแล้วเราจะไปอ่านอะไรอีกละ :z3: :z3:
-
ทำไมอ่านแล้วแลดูสั้นจุง :katai1:
เอกรีบตื่นเถอะ ทุกคนเป็นห่วงนะ :hao5:
-
:a5:เอก :sad4: หายสิ หนึ่งร้องจะตายแล้ว :hao5:
-
รอเอกหายเป็นปกติเร็วๆ ทุกคนรออยู่
-
เอกกลับมาเถอะนะ
ขอร้อง พี่หนึ่งร้องไห้สองรอบแล้วนะ
ทุกคนเป็นห่วงมากนะ
พ่อกับแม่ก็อยู่นี่แล้ว รอเอกฟื้นนะ
-
คุณพ่อแซ่บบบ
-
เอกสู้ๆ ออกมาจากโลกของตัวเองเร็วๆนะ
เอกบดินทร์ฟื้นมาปลดล็อคความทรงจำออกเร็วๆนะ เอกทรมานมากเลย
-
เอกสู้ๆ รีบๆกลับมา
-
เอกกลับมานะ กลับมาได้แล้ว
มีคนกลับมาหาเอกแล้วทำไมเอกถึงต้องทิ้งเขาไป
-
เรื่องนี้ตัวละครเยอะมาก โผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยกันเลยเชียว อ่านไปก้องง ๆ ไปน่ะ คงต้องอ่านตอนพิเศษเพียบเลยน่ะ :mew2: เอกอัครา ก้อไม่ยอมบอกธารน่ะเนี่ย ปล่อยให้คนรักหึงต่อไป :mew4: แอบแก้แค้นเล็ก ๆ :katai3: เป็นเอกน่าสงสารจัง ต้องมาเป็นเหยื่อของผู้ใหญ๋บ้าสมบัติกันและปู่ก้อยังทิ้งให้เอกเป็นเหยื่อไปอีก :katai1:
-
เจ๋งเหมือนหมากำพร้าเลย ป๊ะป๋าไปทาง หม่ามี้ก็ป่วย
เฮ้อ...หม่ามี้รีบกลับมาหาเจ๋งเร็วๆ น้าาาาาา :hao5:
-
แล้วเอกเป็นลูกคุณลัลกะใครอ่าา
แล้วทำไมต้องแต่งงานกับคุณอัคร
อยากจะรู้ว์ 5555
เอก กลับมา
สวัสดีปีวหม่ล่วงหน้านะคร๊าบบบบ
-
น่ากลัวจริงๆนะ
-
เม้นสองตอนรวดเลยนะ ทำไมบทสรุปมันดูง่ายจัง ตายกันงานสุดๆเลยอ่ะ
อ่านสองตอนนี้ ตอนแรกก็แบบงงๆ ต้องอ่านอีกที ถึงเข้าใจ 5555+
แต่ที่รู้ตอนนี้ คู่พ่อแย่งซีนลูกแบบสุดๆ คือ เด่นอ่ะ ฮาด้วย ชอบ!!!!!!
พี่เต็งหนึ่งก็กลับมาแล้ว สู้ๆนะพี่ เข้มแข็งไว้ เดี๋ยวเป็นเอกก็กลับมา เชื่อหนูๆ
-
ทั้งพ่อและแม่ของเป็นเอกและก็ผู้ใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่ทำให้เป็นเอกเป็นแบบนี้ จงโทษตัวเองให้เยอะๆเลย ทำให้เป็นเอกกลายเป็นแบบนี้ได้นี่แย่มากๆ :m16:
-
:mew1:
-
เอกรีบลุกขึ้นมาเถอะ
-
:mew2: หนึ่งมาแล้วหวังว่าเอกจะดีขึ้น
-
เอกกลับมาได้แล้วนะ โฮ่~นำ้ตาปริ่ม
-
เอกรีบกลับมานะ ทุกคนรออยู่
-
เอก.....กลับมาสักที
-
สงสารน้องงงงงงงง :hao5:
-
สงสารเอกสงสารหนึ่ง ㅠㅡㅠ
-
โอ้ยยยย
เอกกลับมาเรววว กลับมาได้แล้วววว
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
สู้ๆ นะ
-
เอกกกกกกก ฮือออ :hao5: น้ำตาคลอเลย
หวานกันเร็วนะ :o12:
-
ขอบคุณ :)
-
ป๋าธารใจเย็น อย่าหึงโหด!
สงสารเต็งหนึ่งมาก อ่านแล้วเจ็บไปกับหนึ่ง TT
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นก้ะ
-
นึกว่าตอนใหม่จะมา
-
เป็นเอกกลับมาไวไวนะ
ถ้าตื่นมาก็จะเจอทั้งพ่อแม่ เต็งหนึ่งและทุกๆ คนด้วยนะ :)
-
ทำไงดี :ling1:
เสียงของเต็งหนึ่ง
ส่งไปไม่ถึงโลกของเป็นเอก
-
สงสารเป็นเอกมากจริงๆ เจอเรื่องวกไปวนมาสุดๆๆ
-
ลุ้นอ่ะ.....มาไวๆนะ :mew2:
-
กลับมาได้รึเปล่า
กลับมาหาฉันทีได้ไหมคนดี...
เอกของเค้า กลับมาเถ๊อะ
-
รอเป็นเอกกลับมาหาทุกคนเร็วๆ ตอนนี้มารอกันครบแล้วนะเอก ตื่นมาฟังความจริงให้ได้นะ สู้ๆๆ :กอด1:
-
ตอนที่ 35
ชีวิตสีเทา…คือเต็งหนึ่งในตอนนี้
ทุกอย่างดูไม่มีความหมาย ขนาดอากาศจะหายใจยังแทบหายใจไม่ออก
ทุกวันได้แต่มานั่งข้างเตียงคนที่ไม่รู้สึกตัว…ดวงตาเคว้งคว้างไปที่ไกลๆ
“เอก วันนี้เจ๋งมันไปบ้านสก๊อตนะ หมอไม่ค่อยอยากให้มันมาอยู่ที่นี่ มันคิดถึงมึงมากเลย มึงก็คิดถึงมันใช่มั้ย”
“ธาร…หนึ่ง…พาหนึ่งไปที่อื่นเถอะ”
เอกอัครายืนมองแฟนลูกชายตัวเองที่หม่นหมองลงทุกวัน ไม่เหลือคาบเด็กผู้ชายที่มีรอยยิ้มสดใสในวันก่อน
“อัคกี้..”
“ดินยังไม่ฟื้น เอกก็ไม่รู้จะตื่นมาเป็นเหมือนเดิมมั้ย อย่าให้หนึ่งเอาตัวเองมาผูกกับลูกกูเลย….มัน..มันแย่”
คนฟังกลอกตาก่อนจะจับร่างอีกฝ่ายให้หันมาเผชิญหน้า
“กูกับมึงยังตั้งนานถึงจะมาอยู่ด้วยกันได้ เด็กๆก็มีชีวิตของตัวเองอัคกี้…ให้พวกเขาตัดสินใจเอง”
“แต่…”
“ขนาดมึงแต่งงานไปก่อน…จนวันนี้กูยังตัดใจไม่ได้เลย สงสัยหนึ่งแม่งคงจะได้รับดวงอับโชคเรื่องความรักแบบกูไปเต็มๆ”
พูดเพื่อจะให้ขำแต่คนฟังก็รู้สึกดี…ดีที่มีคนนี้เคียงข้างๆ
“ขอบใจ”
“ยินดี…ชีวิตมึงติดหนี้กูจนหนีไปไหนไม่ได้แล้วล่ะอัคกี้”
“พี่อัครคะ คุณดิน…ฟื้นแล้วค่ะ”
วลัลลนาวิ่งออกมาจากห้องติดกัน คนฟังทั้งสองเบิกตากว้างก่อนจะรีบเข้าไปในห้องที่ตอนนี้เอกบดินทร์กำลังสะลึมสะลือเหมือนคนเพิ่งตื่น
“ลัลเรียกหมอยัง”
“เรียกแล้วค่ะพี่อัคร หมอกำลังจะมา”
ชั่วครู่ทีมแพทย์พยาบาลก็รีบเข้ามาก่อนจะรายงานว่าเอกบดินทร์กำลังจะดีขึ้นแล้ว ถึงยังไงก็พ้นขีดอันตรายมาหลายวันแล้วในที่สุดก็ฟื้นสักที
“ให้คนไข้นอนอีกสักตื่นนะครับ น่าจะดีขึ้นและให้ปากคำได้”
หมอสรุปก่อนจะเดินออกไป
“ดิน…หายไวๆนะ”
เอกอัคราเดินไปจับมือน้องชายคนเล็กแล้วบีบเบาๆ ถึงไม่ใช่สายเลือดแท้ๆแต่ก็เห็นกันตั้งแต่เล็กแต่น้อย
คนที่เพิ่งฟื้นกระพริบตาสองสามทีทว่าก็หันหน้าหนีพี่ชายตัวเองพร้อมออกแรงเบาๆให้อีกฝ่ายปล่อยมือ…คนเป็นพี่ยิ้มค้างแต่ก็ปรับสีหน้าให้ปกติบอกให้น้องพักผ่อนเบาๆก่อนจะถอยฉากออกมาให้วลัลลนาเข้าไปดูแลแทน
“อย่างน้อยดินก็ฟื้นแล้วนะ”
ธารบีบไหล่คนรักตัวเองเบาๆ
บ่ายแก่ๆเอกบดินทร์ตื่นขึ้นมาอีกครั้งคราวนี้สติสัมปชัญญะกลับมาสมบูรณ์พร้อมให้ปากคำเหตุการณ์ร้ายในคืนนั้นกับเจ้าหน้าที่โดยมีทั้งเอกอัครา วลัลลนา และธารธาราอยู่ด้วย
“ขออนุญาตครับ”
ทนายฉัตรชัยเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าเอกสาร
“ผมขออนุญาตอยู่ฟังด้วย เพราะเรื่องนี้อาจมีผลกระทบต่อพินัยกรรมครับ”
“แต่พินัยกรรมถูกเขียนไว้หมดแล้ว และคุณพ่อ…คุณพ่อก็เสียแล้ว ไม่ใช่หรอฉัตร”
เสียงหายไปในลำคอเมื่อคิดถึงเรื่องร้ายที่ทำให้นฤนาฏอยู่ในความเศร้าเมื่อปีก่อน
“ในกรณีที่เป็นเอกไม่ดีขึ้น…ขอโทษนะครับ…แต่ถ้าไม่หายก็เท่ากับว่าอยู่ในสถานะผู้ไร้ความสามารถตามกฎหมาย ไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจในเอกสารใดๆทั้งสิ้น … เอกต้องมีคนดูแลให้ทั้งหมด ซึ่งนั่นเราจะต้องมาคิดกันต่อ”
“ผมเข้าใจแล้ว”
“จะให้พูดได้ยัง”
คนรอให้ปากกาทำหน้ารำคาญคนมากมายที่มาห้อมล้อมตัวเอง
“คุณดินใจเย็นๆนะคะ”
วลัลลนาจับมือคนป่วยมากุมไว้แต่ก็ถูกสะบัดออก
“เริ่มเถอะ ผมเหนื่อย อยากพักไวๆ”
เรื่องทั้งหมดที่เอกบดินทร์เล่าคือตัวเองไม่ได้สนใจในกิจการครอบครัวแต่แรก แต่ไม่ชอบเอกอัคราและเอกรินทร์ที่ดูจะได้ทุกอย่างมากกว่าเอกอรุณซึ่งเขาเห็นว่ามีความสามารถแถมยังเป็นลูกแท้ๆ ยิ่งเอกอัครมาแต่งงานกับวลัลลนาก็เหมือนตบหน้าเขากับเอกอรุณที่ชอบพอวลัลลนากันทั้งคู่และยิ่งกว่านั้นคือวลัลลนาท้องลูกของเขาอยู่ ส่วนเรื่องเครื่องบินตกเขาไม่รู้เรื่องมารู้แค่ตอนแย่งสมบัติกันหลังจากเอกอัคราตาย เอกรินทร์กับเอกอรุณไม่พอใจที่หลานซึ่งไม่รู้อะไรเลยจะได้รับช่วงต่อแถมเป็นลูกเอกอัคราที่ไม่มีเชื้อสายนฤนาฏแม้แต่หยดเดียว ไม่มีใครรู้ว่าเป็นเอกเป็นลูกเขานอกจากพ่อที่เสียไปแล้วเพราะเขาเคยไปโวยวายว่าทำไมยกวลัลลนาให้พี่อัคร…เมื่อพี่ชายตัวเองจะฆ่าลูกเขายอมไม่ได้…ยอมให้ป่วยดีกว่ายอมให้ตายจึงพาเอกไปพบจิตแพทย์ที่รักษาด้วยการสะกดจิต…ผู้ป่วยส่วนมากล็อคความทรงจำเพื่อรักษาแผลใจ เขาจึงคิดว่าทำได้เหมือนกัน…แล้วไปบอกพี่อีกสองคนว่าเอกมีปัญหาทางจิต
“แต่เขาดีขึ้น ทำให้ไอ้รินมันดึงเอกมาไว้ใกล้ตัว…ที่ผมทำได้คือพยายามยักยอกเอกสารให้มาเป็นของตัวเอง เพราะถ้าผมชนะ แล้วค่อยรักษาเอก…สมบัติของผมก็ต้องเป็นของลูก ลูก…ที่มีสิทธิ์ทุกอย่าง ไอ้รินต่างหากที่ไม่มีสิทธิ์อะไรเลย พี่อัคร ผมไม่ชอบพี่เพราะพี่แย่งลัลไปแต่ผมไม่ได้อยากให้ใครตาย พี่อรุณน่ะโง่ ไอ้หมอตินนั่นก็โง่ไปหลงเชื่อไอ้ริน ไอ้คนเหี้ยที่ทำลายบ้านที่คุ้มกะลาหัวมัน”
เล่าไปก็กัดฟันกรอดด้วยความแค้น
“แล้ว…ดินจะช่วยเอกได้มั้ย ตอนนี้ลูก…ลูกของดินด้วย…ไม่ปกติ”
“เอกเป็นอะไร?”
“เอกสร้างโลกของตัวเองขึ้นมา โลกที่ตัวเองตายแล้ว”
ธารธาราชูแฟ้มการรักษาของเป็นเอกขึ้นแล้วเดินไปส่งให้เอกบดินทร์
“การล็อคความทรงจำแบบไม่ถูกวิธีทำให้ผู้ป่วยได้รับผลกระทบซึ่งเรื่องของจิตใจมันซับซ้อนและในกรณีของคุณเป็นเอกเขาสร้างโลกของตัวเองขึ้นมาและมีผลกระทบด้านการสื่อสาร ถ้าคุณพูดพาสเวิร์ดความทรงจำก็จะกลับคืน แต่อย่างที่หมอบอกนะครับ มันเป็นการล็อคความทรงจำแบบไม่ถูกวิธีเราจึงไม่สามารถวางแผนได้ล่วงหน้าว่าผู้ป่วยจะหาย หรือว่า …อาจจะแย่ลง”
คุณหมอจิตแพทย์คนใหม่สรุปในส่วนของตัวเอง
“ช่วยเอกด้วยนะคะคุณดิน.. ลูกของเรา ฮึก.. ฮือ”
ผู้หญิงคนเดียวของห้องที่หน้าซีดเผือดราวกับจะเป็นลมกุมมือผู้ชายที่สะบัดมือเธอทิ้งอีกรอบแล้วร้องไห้ปานจะขาดใจ
ตาคมสวย…หลุบมองผู้หญิงที่เขารักมานาน รักและเกลียด…แต่เขาก็ยังจำภาพเธอในตอนที่ยังสาวกว่านี้ สดใสกว่านี้ รอยยิ้ม…ที่เขาเคยสัญญาจะรักษาไว้ แม้มันจะค่อยๆหายไปตามกาลเวลากลายเป็นผู้หญิงที่มีใบหน้าหม่นหมองและร้องไห้ต่อหน้าเขา
“พาผมไป”
หกเดือนต่อมา…
“อยากไปเที่ยวไหนมั้ย? เมืองนอกหรือในประเทศ?”
ผู้ชายคิ้วเข้มกุมมือขาวซีดของคนที่นอนอยู่บนเตียง มือที่เริ่มอุ่นเพราะการกุมมือ…
“มึงนี่น้ามือเย็นตลอด ต้องให้กูจับไว้จะได้ตัวอุ่นๆ”
คนป่วยยังคงอยู่ในนิทรา ไม่ได้ตื่นมาฟังหรือทำหน้าเอือมระอาแบบที่ชอบทำเวลาโดนบ่น
“วันนี้ไปฝึกงานมาเหมือนเดิม ก็ดี ยากดี คิดว่าจะไม่ทำงานสายนี้แล้ว กูว่ากูไม่ได้ชอบมันขนาดนั้น…อืมมกูว่าจะมาทำร้านเค้กต่อ
จากพี่ทัยดีกว่า พี่ทัยจะย้ายตามแฟนไปอยู่นอก ไปเปิดสาขาทางยุโรป…กูทำร้านเค้กมึงน่าจะชอบ จะได้กินเค้กทุกวันไง เอาให้แม่งอ้วนไปเลย”
มือหนายกขึ้นไล้ไปตามแก้วขาวซีดช้าๆแล้วบีบเบาๆ
“แฟนเพจบ้าบอไรของมึงกับกูน่ะ … วันก่อนกูเข้าไปดู แม่งก็ยังอัพรูปเราทั้งๆที่หนุ่มหล่อมหาลัยมันทำโพลใหม่ไปแล้ว แม่งไอ้หน้าจืดที่มาแทนกูไม่เห็นหล่อ แล้วไหงมึงได้ที่สองเหมือนเดิมวะ?”
พูดไปก็กัดฟันไปด้วยความเซ็ง
“เพราะมึงไม่หล่อ”
เสียงแหบพร่าของคนพึ่งตื่นทำเอาคนหล่อตกอันดับเบิกตากว้างรีบรินน้ำใส่แก้วปักหลอดให้อีกฝ่าย
“ตื่นสายจัง กูมารอตั้งนาน”
“ใครบอกให้มา”
ไอ้นี่…ตื่นมาก็กวนตีนไม่น่ามาเฝ้าแม่ง
“ใครมึงบ้าไปขับบิ๊กไบท์ตากฝนจนไข้ขึ้น?”
“ก็ใครบอกให้ไปหาไวๆ”
เพราะคนฝึกงานไม่ค่อยมีเวลาจึงนัดกินข้าวในวันที่อุตส่าห์ว่างตรงกัน แล้วฝนดันตกระหว่างทางถ้ารอให้หยุดก็คงกินเวลานานเพราะมันหน้าฝนแล้ว…เลยฝ่าฝนไปซะเลย สุดท้ายก็…เข้าโรงบาล
“เออกูมันผิดตลอด”
“พาเจ๋งไปสปามายัง”
คิ้วเข้มกระตุกก่อนจะกัดฟันกรอดอีกรอบ ไอ้หมาอ้วนนั่น! ไม่สิ ไอ้แฟนเขานี่แหละ!!! แม่งพอหายจากคราวนั้นมันก็สารภาพว่าไปสมัครคอร์สสปาหมา ฝึกหมา อะไรต่อมิอะไรไว้เพียบแล้วบังคับให้เขาพาไอ้เจ๋งไปทำให้ครบคอร์ส
‘แล้วทำไมต้องเป็นกู มึงก็ไปดิ’
‘หมามึง’
‘แต่มึงสมัคร’
‘หมามึง’
‘กูว่ามันเยอะไป’
‘หมามึง’
‘เออไอ้เหี้ย!!’
“คิ้วขมวด”
คนป่วยยกมือดีดหน้าผากคนหน้าเครียดเบาๆ
“ก่อนมาพามันไปทิ้งไว้สปาแล้ว ห่วงแต่หมา จะถามว่ากูแดกข้าวยังสักคำก็ไม่ได้”
“อยากกินอาหารญี่ปุ่น”
“กูไม่ได้ถาม”
“ไปกินกัน”
“อะไร ชวนไรกู”
“อยากกินด้วย”
คำพูดตรงๆ พร้อมรอยยิ้มจางทำเอาคนฟังหน้าเห่อร้อนด้วยความเขินยกมือเกาหัวแกรกๆ..เต็งหนึ่งก็ยังเหมือนเดิม เขินง่าย…
“ใครจะไปอยากกินกับมึง”
แถไปเรื่อย…
“ไม่อยากกินก็ไปยืนรอหน้าร้าน”
เล่นตัวมากนักก็ไปยืนเกาะกระจก! เป็นเอกยักคิ้วกวน
“สัส กินก็ได้!! หายไวๆเหอะแล้วเดี๋ยวพาไปกิน”
“หายแล้ว”
เต็งหนึ่งกอดอกทำหน้าเอือมระอา คนที่บอกว่าหายแล้วดันหาววอดๆเหมือนจะหลับอีกรอบ
“นอนพักไป จะได้หายไวๆ”
“คุยแปปเดียวเอง”
ยังอยากคุยอีก…เมื่อเช้าตื่นมาไม่เจอเต็งหนึ่ง…เหงา
“ตื่นมาก็เจอกู พรุ่งนี้วันเสาร์ไม่มีฝึกงาน ว่างมาเล่นกับมึงทั้งวัน”
ยื่นมือไปกุมมือซีดไว้แล้วบีบเบาๆ
“อื้อ”
ยอมให้อีกฝ่ายดึงผ้าห่มคลุมให้ดีๆ
“จุ้บ”
เตือน
“คร้าบๆ”
คนตัวหนาก้มหน้าลงประทับจูบเบาๆที่หน้าผากซีดก่อนจะเลื่อนลงมาแตะแผ่วเบาที่กลีบปากบาง…ก่อนจะงับเบาๆและสอดลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นคนป่วยเชื่องช้า..แล้วผละออก
จูบนุ่มนวล…ไม่ดื้อดึง
“ฝันดีเป็นเอก”
ปลายจมูกหอมฟอดไปที่แก้มเนียนทั้งสองข้าง
“อื้อ…”
แล้วเป็นเอกก็หลับอีกครั้ง…ผ่านไปสักพักผู้ชายที่เคยนั่งข้างเตียงก็เปลี่ยนไปนอนทิ้งตัวบนโซฟาเดเบด…หลับไปพร้อมๆกัน
TR…RRRRRRRRR…
เสียงโทรศัพท์แผดเสียงลั่นจนคนพึ่งกลับรีบสะดุ้งตื่นมารับเพราะกลัวเสียงโทรศัพท์ตัวเองจะปลุกคนป่วย
“ครับ!!”
“ผู้ปกครองน้องอ้วนมารับน้องอ้วนด้วยค่า สปาจะปิดแล้วค่า ตอนนี้น้องอ้วนร้องไห้งอแงไม่ยอมกินข้าวด้วยค่า ว้ายน้องอ้วนน้ำลายหกกก!! คุณผู้ปกครองค้าตอนนี้น้องอ้วนร้องไห้จนลิ้นห้อยน้ำหลายหยดแหมะๆลงพื้นแล้วค่า”
“ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ!!”
ไอ้เจ๋งหรือน้องอ้วนตามใบลงทะเบียนที่ไอ้เอกมันไปเขียนชื่อหมา!!
โธ่เจ๋งลูกพ่อร้องไห้จนน้ำลายไหลเลยหรอลูก!!!!
“เอก กูไปรับลูกก่อนนะ”
ลุกไปจุ้บหน้าผากหม่ามี้ไอ้อ้วนก่อนจะรีบวิ่งออกไป…
ชีวิตเต็งหนึ่งไม่ง่ายจริงๆ…
TR…RRRRRRRRR…
“คุณผู้ปกครองน้องอ้วนค้า น้องอ้วนไปปล้ำน้องจีจี้หมาชิสุของ ผอ.โรงพยาบาลค้า !! ผอ. ไม่ยอมให้รีบตามมารับผิดชอบค่า!! รีบมานะค้า”
ไอ้เชี่ยเจ๋ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มึงไปปล้ำเค้าทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!
แล้วหมา ผอ. โรงบาลแม่งจะคิดค่าสินสอดเท่าไหร่เนี่ย!! ชิสุกับบลูด๊อกลูกออกมาจะเป็นยังไงวะห้ะ!!!
-END-
===================================================
มันจบแล้วจริงๆนะ ... - .- หลังจากนั้นจะเป็นตอนพิเศษนะ -...- ไปหวานละมุนพริ้มละไมกันต่อตอนพิเศษนะเคอะ
ขอบคุณทุกท่านที่อยู่กับเป็นเอกมาหลายเดือน อาจจะดูตัดจบห้วนไปหน่อยแต่...แบมเป็นพวกจบห้วนมาแต่ไหนแต่ไรเพราะลงไม่ค่อยเป็น ฮือออออออออออ เรื่องไหนก็จบห้วนไปหน่อย แหะๆ
ถ้าเป็นไปได้ก่อนรวมเล่มจะพยายามแก้ไขตอนจบเป็นเอกให้มันสมูทกว่านี้นะคะ อาจจะต้องเพิ่มตอน แต่ถ้าแบมยังแก้ความห้วนตัวเองไม่ได้...
เอาเป็นว่าเราจะไปแก้ตัวตอนพิเศษพร้อมฟินแทนนะค้า >_<
แต่ตอนพิเศษจะลงแค่บางตอนนะค้า อีกมากมายมหาศาลจะไปลงในเล่ม...
สัญญาว่าตอนรวมเล่มจะมีตอนพิเศษเยอะกว่าเรื่องอื่นที่เคยแต่งมา -....- เชื่อเรานะ เชื่อเรา คิคิ
ปล. เนื้อหาในเว็บกับในเล่มอาจจะแตกต่างกันนิดนึง เพราะตอนรวมเล่มจะพยายามทำให้เนื้อเรื่องมันอ่านสมูทมากกว่าเดิมน้ะก้ะ
ปล2 มีหลายตอนที่บอกเนื้อหาดูสั้น >_< จริงๆมาตรฐานแต่ละตอนของเรื่องนี้คือตอนนึงจะมีเจ็ดหน้าครึ่ง-แปดหน้าเอสี่ ถ้าตอนไหนยาวแสดงว่าแบมพิมพ์มันส์ไปหน่อยมันเลยยาวไปถึงเก้าถึงสิบ บางตอนก็สิบเอ็ด แหะๆ -...- ตอนไหนสั้นแสดงว่าเจ็ดหน้าครึ่งนะคะ 555555555 :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao7: จบแล้วเหรอ
เจ๋งแกแสบมาก กำลังเป็นหนุ่มสินะ
เห็นเอกกลับมาคุยได้แล้วก็ดีใจ งื้อสั้นจังเลย
รอตอนพิเศษนะคะ. :pig4: ขอบคุณมากๆ
-
อ่าว จบแล้วซะงั้น 5555
เราเข้าใจเรื่องคุณแบมตัดจบนะคะ ว่ามันไปต่อไม่เป็นจริงๆ
เราอ่านของคุณแบมมา 2 เรื่อง เราก็รู้สึกว่า มันค่อนข้างจบห้วนๆไปหน่อยนะ ทั้งๆที่เดินเรื่องมากดีมากกกก
เรื่องนี้ก็เหมือนกัน ฉากแรกๆที่สองคนอยู่ด้วยกันมันน่ารักมากกก มันดูน่าจะมีอะไรให้เล่นเยอะนะ แต่ตอนดราม่าตัวละครมันเยอะไปจนงงๆ มันเลยดูไม่สุด พอเรื่องเฉลยก็รู้สึกว่า เอ๋ มันเร็วไปหน่อยมั้ย
รอตอนพิเศษกับรวมเล่มนะคะ ยังไงก็จะติดตามค่ะ o13
-
:pig4:
-
อ่าว จบแล้วซะงั้น 5555
เราเข้าใจเรื่องคุณแบมตัดจบนะคะ ว่ามันไปต่อไม่เป็นจริงๆ
เราอ่านของคุณแบมมา 2 เรื่อง เราก็รู้สึกว่า มันค่อนข้างจบห้วนๆไปหน่อยนะ ทั้งๆที่เดินเรื่องมากดีมากกกก
เรื่องนี้ก็เหมือนกัน ฉากแรกๆที่สองคนอยู่ด้วยกันมันน่ารักมากกก มันดูน่าจะมีอะไรให้เล่นเยอะนะ แต่ตอนดราม่าตัวละครมันเยอะไปจนงงๆ มันเลยดูไม่สุด พอเรื่องเฉลยก็รู้สึกว่า เอ๋ มันเร็วไปหน่อยมั้ย
รอตอนพิเศษกับรวมเล่มนะคะ ยังไงก็จะติดตามค่ะ o13
แบมก็เสียดายงานตัวเองเหมือนกัน T-T อาจจะไปแก้ไขอีกทีก่อนพิมพ์ค่ะ ถ้าแก้ก็อาจจะต้องเพิ่มไปสองสามตอนเนาะ >_<
-
ปิดท้ายด้วยหมา รอตอนพิเศษจ้ะ
-
เปิดมาเห็นตอนจบ ตกใจมาก ไม่คิดว่าจะจบแล้ว :ling3:
-
อยากรู้ว่าทำยังไงเอกถึงหาย
แต่จบแล้วใจหายมากๆเลย
-
เป็นเอกดีขึ้นก็ถือว่าดีมากๆแล้วนะ
ขอบคุณมากค่ะ
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
ในที่สุดก็ฟื้น
ขอบคุณครับ
o13
-
จบสั้นไปนี้ดส์นุงนะคะ
ชีวิตเต็งหนึ่งไม่ง่ายจริงๆ สู้ สู้นะ
-
น้องอ้วนน่ารักพอพอกับมี๋เอก :กอด1:
-
จบแล้ววว
รอตอนพิเศษค่า
ส่วนเจ๋งเอ้ยยยยยย จะน่ารักไปไหน ฮ่าๆๆๆ
-
แหมะๆๆๆ เหมือนพ่อแกเลยนะเจ๋ง
-
จบเร็วจังเลยยย
อยาก่านอีกเยอะๆ
ตอนแรกตกใจนึกว่าเอกไม่ฟื้น
ที่ไหนได้เป็นหวัด
ขำเจ๋งอะ จริงๆขำพี่หนึ่งมากกว่า 555
ดูแลดีๆละ ทั้งเมียทั้งลูก ฮ่าาา
-
เจ๋งหาเมียให้ป๊ากับม๊าซะแล้ว
-
หวายยย เป็นเอกจบแล้วอ่า
-
ยังไม่อยากให้จบบบบบบ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ขอตอนพิเศษแบบหวานนอนสต็อป 10 ตอนรวดเลยได้ไหมคะ :-[
-
จบซะแล้วอ่ะ
แถมตอนจบน้องเจ๋งยังแย่งซีนอีกตะหาก 55555555+
ไปปล้ำหมาของผอ.เค้าอีกด้วย ร้ายไม่เบา 555555
รอตอนพิเศษค่ะ :pig4:
-
จบ!? ไม่จริงใช่ไหม!!
-
น้องเจ๋งไปปล้ำเค้าทำไมลูก 555555
ขอบพระคุณค่ะ สำหรับนิยายดีๆ :hao6:
-
เจ๋ง!!!
-
:hao4:
-
ตัดจบเร็วไปหน่อยมั้ย ยัง งงๆอยู่อ่ะ (รึเรามึนเองT_T) :m29:
-
อยากรู้รอยต่อตอนเอกยังไม่หายถึงปัจจุบันจัง
เนื้อเรื่องสนุกมากกก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
ตอนแรกนึกว่าจะรักใสๆ 555 กลายเป็นแบบนี้เฉย
-
เราชอบเรื่องนี้ช่วงแรกๆนะแต่ประมาณสองสามตอนจบเราว่าดูหนักไปหน่อย
ดูเครียดมากอะ แต่เราชอบตัวละครสองคนนี้มาก และที่ชอบเรื่องนี้เพราะเป็นเรื่องที่เน้นอยู่คู่เดียวไม่มีแทรก
จะรอติดตามผลงานอื่นนะคะ
-
อ่าว จบแล้วซะงั้น 5555
เราเข้าใจเรื่องคุณแบมตัดจบนะคะ ว่ามันไปต่อไม่เป็นจริงๆ
เราอ่านของคุณแบมมา 2 เรื่อง เราก็รู้สึกว่า มันค่อนข้างจบห้วนๆไปหน่อยนะ ทั้งๆที่เดินเรื่องมากดีมากกกก
เรื่องนี้ก็เหมือนกัน ฉากแรกๆที่สองคนอยู่ด้วยกันมันน่ารักมากกก มันดูน่าจะมีอะไรให้เล่นเยอะนะ แต่ตอนดราม่าตัวละครมันเยอะไปจนงงๆ มันเลยดูไม่สุด พอเรื่องเฉลยก็รู้สึกว่า เอ๋ มันเร็วไปหน่อยมั้ย
รอตอนพิเศษกับรวมเล่มนะคะ ยังไงก็จะติดตามค่ะ o13
แบมก็เสียดายงานตัวเองเหมือนกัน T-T อาจจะไปแก้ไขอีกทีก่อนพิมพ์ค่ะ ถ้าแก้ก็อาจจะต้องเพิ่มไปสองสามตอนเนาะ >_<
เพิ่มเลยค่ะ เอาเยอะๆ ขอฉากหวานๆ อ้อยๆบ้าง 55555
ดีใจที่คุณแบมรับฟังค่ะ งานคุณแบมพลอตดีมากๆ ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ :katai2-1:
-
รอตอนพิเศษนะคับบบ :pig4:
-
ห้วนมากเกินไปจริงๆค่ะ
ขอเมนท์ตรงๆนะคะ คหสตทั้งนั้น
นิยายคุณเน้นตัวละครเอก คู่เอก เน้นโมเมนท์ฟินและจิกหมอน ทำให้หลุดโฟกัสในการปูเรื่องและปมต่างๆที่มีในเรื่อง ยิ่งมีตอนพิเศษมากมายก็ยิ่งหลุดไปเลย ที่ว่าหลุดก็คือลืมเก็บปมหรืออะไรที่ทิ้งไว้ เราก็ชอบความฟินนะคะ แต่ถ้ามีจุดที่ยังไม่คลาย ยกตัวอย่างทำไมแฟนดินถึงมาแต่งกับอั๊กกี้ ไฟล์ที่เอกเอากลับบ้าน ตัวละครบางตัวปูมาเสียอย่างดีแล้วก็หายไปเฉยๆอย่างหัวหน้าแผนก คุณคนเขียนอาจจะตั้งใจเขียนมาเป็นตัวประกอปเฉยๆแต่ความที่เขียนออกมาดูเด่นจนคนอ่านอย่างเราคาดหวังว่าจะเป็นตัวละครที่มีความสำคัญมากกว่าที่ใช้แล้วทิ้ง อาการที่ดินปัดมือพี่ชาย ปัดมือแม่เอกทิ้ง ทั้งๆที่หลังจากเครื่องบินตกเราเข้าใจว่าแม่เอกก็มาอยู่กับดิน ความสัมพันธ์ระหว่างรินทร์กับหมอติน ปมที่ลอยๆอยู่ไม่จำเป็นต้องขยายเป็นบทแค่เติมไม่กี่ประโยคในเนื้อเรื่องก็สามารถทำให้เรื่องรู้สึกสมบูรณ์โดยไม่มีอะไรติดค้างได้ค่ะ
ถ้าหากว่าคนเขียนจะเอาไปขยายเป็นตอนพิเศษในเล่มก็บอกตรงๆเลยดีกว่า คนอ่านจะได้ไม่รู้สึกว่ามันห้วน คือยังแบบเข้าใจ เออ...ยังมีต่อขยายในเล่มเนอะ แบบนี้ไม่ว่ากันอยู่แล้วค่ะ
ความฟินชวนจิกหมอนของคู่เอกเราชอบอยู่แล้วค่ะ
-
เจ๋งมันแสบได้ปู่มันนะว่าหม 5555 พ่อแม่มันม่แสบขนาดนี้
-
แม่ก็ห่วงแต่ลูกไม่ห่วงพ่อบ้างเลย :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ สำหรับนิยายดีๆสนุกๆแบบนี้ ขอตอนพิเศษเยอะๆนะ :katai2-1: :katai2-1: :pig4:
-
อ่านแล้วงง ตกลงว่าแม่ของเป็นเอกอยู่กับใครคะ
อ่านช่วงที่บอกว่าแม่ของเป็นเอกอยู่กับคนรัก ก็เข้าใจว่าน่าจะอยู่กับดิน แต่พอมาถึงตอนที่ดินฟื้น ดินสะบัดมือแม่ของเป็นเอกตั้งสองครั้ง ก็เลยงงว่า แม่เป็นเอกอยู่กับดินหรือไม่ ถ้าอยู่ทำไมดินถึงสะบัดมือแม่เป็นเอกคะ
-
:a5: :a5: จบแล้วหรออออ ทำไมเรารู้สึกว่ามันยังขาดๆอยู่อ่ะ
แล้วไหนคู่อื่นอ่ะ จะมีมาให้เราในตอนพิเศษใช่ไหม เราจะนอนะ หืมๆๆๆๆๆ :hao3:
-
ห้วนมากเกินไปจริงๆค่ะ
ขอเมนท์ตรงๆนะคะ คหสตทั้งนั้น
ห้วนมากเกินไปจริงๆค่ะ
ขอเมนท์ตรงๆนะคะ คหสตทั้งนั้น
นิยายคุณเน้นตัวละครเอก คู่เอก เน้นโมเมนท์ฟินและจิกหมอน ทำให้หลุดโฟกัสในการปูเรื่องและปมต่างๆที่มีในเรื่อง ยิ่งมีตอนพิเศษมากมายก็ยิ่งหลุดไปเลย ที่ว่าหลุดก็คือลืมเก็บปมหรืออะไรที่ทิ้งไว้ เราก็ชอบความฟินนะคะ แต่ถ้ามีจุดที่ยังไม่คลาย ยกตัวอย่างทำไมแฟนดินถึงมาแต่งกับอั๊กกี้ ไฟล์ที่เอกเอากลับบ้าน ตัวละครบางตัวปูมาเสียอย่างดีแล้วก็หายไปเฉยๆอย่างหัวหน้าแผนก คุณคนเขียนอาจจะตั้งใจเขียนมาเป็นตัวประกอปเฉยๆแต่ความที่เขียนออกมาดูเด่นจนคนอ่านอย่างเราคาดหวังว่าจะเป็นตัวละครที่มีความสำคัญมากกว่าที่ใช้แล้วทิ้ง อาการที่ดินปัดมือพี่ชาย ปัดมือแม่เอกทิ้ง ทั้งๆที่หลังจากเครื่องบินตกเราเข้าใจว่าแม่เอกก็มาอยู่กับดิน ความสัมพันธ์ระหว่างรินทร์กับหมอติน ปมที่ลอยๆอยู่ไม่จำเป็นต้องขยายเป็นบทแค่เติมไม่กี่ประโยคในเนื้อเรื่องก็สามารถทำให้เรื่องรู้สึกสมบูรณ์โดยไม่มีอะไรติดค้างได้ค่ะ
ถ้าหากว่าคนเขียนจะเอาไปขยายเป็นตอนพิเศษในเล่มก็บอกตรงๆเลยดีกว่า คนอ่านจะได้ไม่รู้สึกว่ามันห้วน คือยังแบบเข้าใจ เออ...ยังมีต่อขยายในเล่มเนอะ แบบนี้ไม่ว่ากันอยู่แล้วค่ะ
ความฟินชวนจิกหมอนของคู่เอกเราชอบอยู่แล้วค่ะ
นิยายคุณเน้นตัวละครเอก คู่เอก เน้นโมเมนท์ฟินและจิกหมอน ทำให้หลุดโฟกัสในการปูเรื่องและปมต่างๆที่มีในเรื่อง ยิ่งมีตอนพิเศษมากมายก็ยิ่งหลุดไปเลย ที่ว่าหลุดก็คือลืมเก็บปมหรืออะไรที่ทิ้งไว้ เราก็ชอบความฟินนะคะ แต่ถ้ามีจุดที่ยังไม่คลาย ยกตัวอย่างทำไมแฟนดินถึงมาแต่งกับอั๊กกี้ ไฟล์ที่เอกเอากลับบ้าน ตัวละครบางตัวปูมาเสียอย่างดีแล้วก็หายไปเฉยๆอย่างหัวหน้าแผนก คุณคนเขียนอาจจะตั้งใจเขียนมาเป็นตัวประกอปเฉยๆแต่ความที่เขียนออกมาดูเด่นจนคนอ่านอย่างเราคาดหวังว่าจะเป็นตัวละครที่มีความสำคัญมากกว่าที่ใช้แล้วทิ้ง อาการที่ดินปัดมือพี่ชาย ปัดมือแม่เอกทิ้ง ทั้งๆที่หลังจากเครื่องบินตกเราเข้าใจว่าแม่เอกก็มาอยู่กับดิน ความสัมพันธ์ระหว่างรินทร์กับหมอติน ปมที่ลอยๆอยู่ไม่จำเป็นต้องขยายเป็นบทแค่เติมไม่กี่ประโยคในเนื้อเรื่องก็สามารถทำให้เรื่องรู้สึกสมบูรณ์โดยไม่มีอะไรติดค้างได้ค่ะ
ถ้าหากว่าคนเขียนจะเอาไปขยายเป็นตอนพิเศษในเล่มก็บอกตรงๆเลยดีกว่า คนอ่านจะได้ไม่รู้สึกว่ามันห้วน คือยังแบบเข้าใจ เออ...ยังมีต่อขยายในเล่มเนอะ แบบนี้ไม่ว่ากันอยู่แล้วค่ะ
ความฟินชวนจิกหมอนของคู่เอกเราชอบอยู่แล้วค่ะ
ขอตอบในเพจนะค่า เพราะประเด็นนี้แบมไม่แจ้งให้เคลียเองง
-
โอ๊ยยยยยย หลังจากอ่านมานานนนนน เขินกับตัวละครทั้งคู่แล้วฟินเว่อออ และมันจบแล้วววววววววววว มันเหมือนขัดๆยังๆไงไม่รู้
แต่ก็ยังรอตอนพิเศษอยู่น๊าาาา
-
ตอนขึ้นกระทู้ว่า จบแล้ว คือเป็นงงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew2: ไม่คิดว่ามันจะจบเร็วแบบนี้ แต่ก้อยังงง ๆ อยู่เช่นเดิมอ่ะ :mew5: ยังไงจะรอตอนพิเศษน่ะจ้ะ เรื่องของรุ่นพ่อก้อน่าอ่านเนอะ แต่ไม่อ่านดีกว่า ขอแค่ตอนพิเศษก้อพอแหละ เพราะรู้สึกชีวิตรักจะรันทดเหลือเกินกว่าจะได้คู่กันมันช่างยากเย็น :m16: แล้วเรื่องพ่อแม่ของเป็นเอกคุณแบมคงมีเสิรมเพิ่มใช่ไหม เพราะมันดูห้วนจริง ๆ จ้ะ :mew6:
-
เย้ เอกฟื้นแล้ว แต่เอกยังคงเสมอต้นเสมอปลายในการป่วยง่ายจริง
เจ๋ง นายแสบมาก ทำให้พ่อต้องรับผิดชอบใหญ่หลวงเลยนะเนี่ย 5555
-
ห้วนมากเกินไปจริงๆค่ะ
ขอเมนท์ตรงๆนะคะ คหสตทั้งนั้น
นิยายคุณเน้นตัวละครเอก คู่เอก เน้นโมเมนท์ฟินและจิกหมอน ทำให้หลุดโฟกัสในการปูเรื่องและปมต่างๆที่มีในเรื่อง ยิ่งมีตอนพิเศษมากมายก็ยิ่งหลุดไปเลย ที่ว่าหลุดก็คือลืมเก็บปมหรืออะไรที่ทิ้งไว้ เราก็ชอบความฟินนะคะ แต่ถ้ามีจุดที่ยังไม่คลาย ยกตัวอย่างทำไมแฟนดินถึงมาแต่งกับอั๊กกี้ ไฟล์ที่เอกเอากลับบ้าน ตัวละครบางตัวปูมาเสียอย่างดีแล้วก็หายไปเฉยๆอย่างหัวหน้าแผนก คุณคนเขียนอาจจะตั้งใจเขียนมาเป็นตัวประกอปเฉยๆแต่ความที่เขียนออกมาดูเด่นจนคนอ่านอย่างเราคาดหวังว่าจะเป็นตัวละครที่มีความสำคัญมากกว่าที่ใช้แล้วทิ้ง อาการที่ดินปัดมือพี่ชาย ปัดมือแม่เอกทิ้ง ทั้งๆที่หลังจากเครื่องบินตกเราเข้าใจว่าแม่เอกก็มาอยู่กับดิน ความสัมพันธ์ระหว่างรินทร์กับหมอติน ปมที่ลอยๆอยู่ไม่จำเป็นต้องขยายเป็นบทแค่เติมไม่กี่ประโยคในเนื้อเรื่องก็สามารถทำให้เรื่องรู้สึกสมบูรณ์โดยไม่มีอะไรติดค้างได้ค่ะ
ถ้าหากว่าคนเขียนจะเอาไปขยายเป็นตอนพิเศษในเล่มก็บอกตรงๆเลยดีกว่า คนอ่านจะได้ไม่รู้สึกว่ามันห้วน คือยังแบบเข้าใจ เออ...ยังมีต่อขยายในเล่มเนอะ แบบนี้ไม่ว่ากันอยู่แล้วค่ะ
ความฟินชวนจิกหมอนของคู่เอกเราชอบอยู่แล้วค่ะ
เห็นด้วยกับคุณเฟรจา ตอนอ่านจบรู้สึกแบบ อะไรน้าจบแล้วหรอ ไม่มีฉากตอนเอกรู้ว่าพ่อแม่ไม่ตาย ดินเป็นพ่อจริงๆ เข้าไปเคลียร์ที่บริษัทหน่อยมั๊ย พี่ที่บริษัทน่าจะได้รู้ว่าเแกเป็นใครนะ เอกสารที่เอากลับมาสำคัญยังไงทำไมต้องตามหากัยไม่เห็นมีพอยท์อะไรเลย
-
แล้วอะไรคือคำปลดล๊อกง่าา
อยากรู้จังงง
ขอตอนพิเศษเลยได้มะ
555
-
อยากอ่านตอนพิเศษแร้วววว
-
จะคิดซะว่ามันเป็นตอนจบสไตล์คุณแบมก็แล้วกัน555555
-
จะรอตอนพิเศษนะคะ เพราะตอนจบยังดูงงๆอยู่
แต่ไม่เป็นไร เรารักเป็นเอกและเต็งหนึ่งเหมือนเดิม ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านน้าาา
-
ห้วนมากเกินไปจริงๆค่ะ
ขอเมนท์ตรงๆนะคะ คหสตทั้งนั้น
ห้วนมากเกินไปจริงๆค่ะ
ขอเมนท์ตรงๆนะคะ คหสตทั้งนั้น
นิยายคุณเน้นตัวละครเอก คู่เอก เน้นโมเมนท์ฟินและจิกหมอน ทำให้หลุดโฟกัสในการปูเรื่องและปมต่างๆที่มีในเรื่อง ยิ่งมีตอนพิเศษมากมายก็ยิ่งหลุดไปเลย ที่ว่าหลุดก็คือลืมเก็บปมหรืออะไรที่ทิ้งไว้ เราก็ชอบความฟินนะคะ แต่ถ้ามีจุดที่ยังไม่คลาย ยกตัวอย่างทำไมแฟนดินถึงมาแต่งกับอั๊กกี้ ไฟล์ที่เอกเอากลับบ้าน ตัวละครบางตัวปูมาเสียอย่างดีแล้วก็หายไปเฉยๆอย่างหัวหน้าแผนก คุณคนเขียนอาจจะตั้งใจเขียนมาเป็นตัวประกอปเฉยๆแต่ความที่เขียนออกมาดูเด่นจนคนอ่านอย่างเราคาดหวังว่าจะเป็นตัวละครที่มีความสำคัญมากกว่าที่ใช้แล้วทิ้ง อาการที่ดินปัดมือพี่ชาย ปัดมือแม่เอกทิ้ง ทั้งๆที่หลังจากเครื่องบินตกเราเข้าใจว่าแม่เอกก็มาอยู่กับดิน ความสัมพันธ์ระหว่างรินทร์กับหมอติน ปมที่ลอยๆอยู่ไม่จำเป็นต้องขยายเป็นบทแค่เติมไม่กี่ประโยคในเนื้อเรื่องก็สามารถทำให้เรื่องรู้สึกสมบูรณ์โดยไม่มีอะไรติดค้างได้ค่ะ
ถ้าหากว่าคนเขียนจะเอาไปขยายเป็นตอนพิเศษในเล่มก็บอกตรงๆเลยดีกว่า คนอ่านจะได้ไม่รู้สึกว่ามันห้วน คือยังแบบเข้าใจ เออ...ยังมีต่อขยายในเล่มเนอะ แบบนี้ไม่ว่ากันอยู่แล้วค่ะ
ความฟินชวนจิกหมอนของคู่เอกเราชอบอยู่แล้วค่ะ
นิยายคุณเน้นตัวละครเอก คู่เอก เน้นโมเมนท์ฟินและจิกหมอน ทำให้หลุดโฟกัสในการปูเรื่องและปมต่างๆที่มีในเรื่อง ยิ่งมีตอนพิเศษมากมายก็ยิ่งหลุดไปเลย ที่ว่าหลุดก็คือลืมเก็บปมหรืออะไรที่ทิ้งไว้ เราก็ชอบความฟินนะคะ แต่ถ้ามีจุดที่ยังไม่คลาย ยกตัวอย่างทำไมแฟนดินถึงมาแต่งกับอั๊กกี้ ไฟล์ที่เอกเอากลับบ้าน ตัวละครบางตัวปูมาเสียอย่างดีแล้วก็หายไปเฉยๆอย่างหัวหน้าแผนก คุณคนเขียนอาจจะตั้งใจเขียนมาเป็นตัวประกอปเฉยๆแต่ความที่เขียนออกมาดูเด่นจนคนอ่านอย่างเราคาดหวังว่าจะเป็นตัวละครที่มีความสำคัญมากกว่าที่ใช้แล้วทิ้ง อาการที่ดินปัดมือพี่ชาย ปัดมือแม่เอกทิ้ง ทั้งๆที่หลังจากเครื่องบินตกเราเข้าใจว่าแม่เอกก็มาอยู่กับดิน ความสัมพันธ์ระหว่างรินทร์กับหมอติน ปมที่ลอยๆอยู่ไม่จำเป็นต้องขยายเป็นบทแค่เติมไม่กี่ประโยคในเนื้อเรื่องก็สามารถทำให้เรื่องรู้สึกสมบูรณ์โดยไม่มีอะไรติดค้างได้ค่ะ
ถ้าหากว่าคนเขียนจะเอาไปขยายเป็นตอนพิเศษในเล่มก็บอกตรงๆเลยดีกว่า คนอ่านจะได้ไม่รู้สึกว่ามันห้วน คือยังแบบเข้าใจ เออ...ยังมีต่อขยายในเล่มเนอะ แบบนี้ไม่ว่ากันอยู่แล้วค่ะ
ความฟินชวนจิกหมอนของคู่เอกเราชอบอยู่แล้วค่ะ
ขอตอบในเพจนะค่า เพราะประเด็นนี้แบมไม่แจ้งให้เคลียเองง
ตอบในนี้ด้วยซิคะ คนไม่เล่นเฟซจะได้รู้ด้วยยยยยย
-
แจ้งก้ะ สำหรับคนไม่เล่นเฟสนะก้ะ >__<
ขออนุญาตชี้แจงนะคะ
เรื่องเป็นเอกที่จบห้วน มันห้วนจริง 555 แต่!!!
มันเป็นเรื่องที่จะจบในตอนพิเศษ เพราะ!!!
แบมยังมีปมที่ยังไม่คลาย ซึ่งจะเก็บไว้เฉลยตอนพิเศษ เพราะเป็นปีกย่อยที่จะทำให้เรื่องหลักมันยืดเยื้อนะก้ะ
ซึ่งปมทั้งหมดจะลงเว็บแน่นอน ไม่ไปกั๊กในเล่มนะจ๊ะ
ปมที่มีเม้นมาถามก็เช่น สเปียล่ะ? ศิวาล่ะ? คนมีชื่อเหล่านี้มีเรื่องและที่มาที่ไป -....- ซึ่ง!!! อยุ่ในตอนพิเศษ
และที่สำคัญ ... ยังไม่ได้เฉลยเลยว่าใครวางยาเป็นเอก ทำให้เดินตามกรีนไป (จำได้มุ้ยยย) -...-
เรียกว่าจบนี่คือจบเรื่องหลักนะค้า รอดูปมต่างๆและลุ้นต่อก่อนนะคะ 555
ปล. .... ยังเจอกันอีกหลายตอนค่ะ อย่าพึ่งนอกใจเป็นเอกน้า คิคิ
ปล2. ขอบคุณที่คอมเม้นตั้งข้อสัง้กตนะคะ เพราะแบมจะได้นำมาพัฒนางานตัวเอง
ปล3. แบมก็ไม่ชี้แจงให้ชัดเจนเอง T-T ขอโทษด้วยนะก้ะ :hao5:
===========================================
ตอนพิเศษ 1 พินัยกรรม
ตอนนี้อาการของเป็นเอกเริ่มดีขึ้นแต่ก็ยังไม่หายดีทำให้วันเปิดพินัยกรรมเป็นเอกไม่สามารถรับสิทธิ์ในการดูแลกิจการของนฤนาฏได้ ซึ่งทุกคนรู้ดีจึงมารอฟังว่าคุณอัศวพลจะจัดการยังไงในกรณีนี้
ซึ่งระดับผู้ที่บริหารนฤนาฏมีทั้งชีวิตย่อมมีหนทางแก้ไขใส่ไวในพินัยกรรมด้วย
“ครบแล้วก็เริ่มเถอะฉัตร”
เอกอัครานั่งไขว่ห้างมือประสานกันอยู่ที่หน้าตักบนโซฟาตัวยาว เอกบดินทร์ยืนหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง วลัลลนานั่งอยู่กับภรรยาของอรุณ ส่วนภรรยาของเอกรินทร์ไม่มีสิทธิ์ในพินัยกรรมเพราะไม่ได้จดทะเบียนและไม่มีชื่อเอ่ยถึง
“ยังไม่ครบครับ”
ทุกคนมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ แม้แต่เอกบดินทร์ยังหันมาขวดคิ้ว
“เหลือใครอีกคะ?”
“เอ่อ…มาแล้วครับ”
เต็งหนึ่งเปิดประตูเข้ามางงๆ ก่อนทนายฉัตรชัยจะผายมือให้นั่งลงซึ่งเจ้าตัวก็รีบนั่งบนโซฟาเดี่ยวที่ว่างอยู่ใกล้ประตู ใบหน้ายังเหรอหราไม่เข้าใจว่าตัวเองมาเกี่ยวอะไรกับการเปิดพินัยกรรมบ้านนี้
“นี่จะมีใครอีกหรือเปล่า?”
เอกบดินทร์ขมวดคิ้ว
“มี”
“หืม?”
เอกอัคราทำหน้าสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ไม่ถึงห้าหน้าทีผู้ชายสองคนก็เปิดประตูเข้ามา… คนแรกตัวสูงโปร่งในชุดสูททำงานเรียบร้อยและมีกระเป๋าเอกสารถืออยู่ข้างกาย
คนที่สองตัวหนากว่าแม้ส่วนสูงจะไล่กัน ใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์สีเข้มใบหน้าคมกว่า
แต่ที่ทั้งสองมีเหมือนกันคือ…ดวงตาสวย…เอกลักษณ์ของนฤนาฏที่เหมือนคุณอัศวพล เอกบดินทร์…เป็นเอก…และสองคนนี้มีเหมือนกัน
“ขอแนะนำให้รู้จักครับ คนแรกคุณศิลป์ นฤนาฏ และคนที่สองคุณศิวา นฤนาฏ … ลูกนอกสมรสของคุณท่านอัศวพลครับ”
เอกอัครายกมือกุมขมับ
“อะไรนะ? สเปียร์เนี่ยนะ!! ”
น้องคนเล็กของบ้านเบิกตากว้างกัดฟันกรอด
“คุณสเปียร์… เอ่อ คุณศิลป์เข้ามาทำงานในบริษัทแผนกเดียวกับที่คุณเป็นเอกไปฝึกงาน ก็อย่างที่คุณดินเข้าใจครับ …คุณสเปียร์ถูกคุณดินลากเข้าไปช่วยยักยอกอำนาจจากของริน”
นอกจากหัวหน้าแผนกบริหารธุรกิจก็มีคนหน้าอ่อนอย่างสเปียร์นี่แหละที่ถูกเอกบดินทร์ดึงไปช่วยเรื่องการยักยอกและเอกสาร
“แล้วทำไมไม่บอกกันวะ! ห้ะสเปียร์ แล้วนี่… ตกลงอายุเท่าไหร่เนี่ย”
“ยี่สิบแปดครับ…ผมก็เพิ่งรู้ไม่นาน ผมกับพี่สกายพึ่งได้กลับมาประเทศไทยเมื่อห้าปีก่อน เราก็งงเหมือนกันครับเพราะรู้จากคุณแม่ว่าท่านแยกทางกับคุณพ่อแต่คุณพ่อก็ยังส่งเสียพวกเราเรียน…จนถูกเรียกกลับไทยมาทั้งคู่”
เด็กกว่าเอกบดินทร์สิบปีพอดี
“พ่อนะพ่อ”
เอกอัคราพ่นลมหายใจด้วยความเซ็ง เห็นหน้านิ่งๆตามใจภรรยาทุกอย่างคุณพ่อก็ยังไม่ทิ้งลายคาสโนว่าไปแอบไข่ไว้อีก
“คุณศิวาหรือคุณสกายก็ทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดของคุณอัศวพลอยู่ช่วงหลังก่อนท่านเสียชีวิตแล้วก็ทำหน้าที่นักสืบเต็มตัวร่วมกับคุณธารธารา…คุณอัศวพลท่านเหมือนระแคะระคายเรื่องคุณทั้งสี่คนแย่งสมบัติกัน ท่านจึงให้ยกสมบัติทั้งหมดให้คุณเป็นเอก หลานคนเดียว…เพราะนอกจากคุณเป็นเอก..พวกคุณทั้งสี่และคุณศิลป์กับคุณศิวาไม่มีลูกอีกแล้ว ท่านมองว่าให้หลานไปซะก็จบพี่น้องจะได้ไม่ต้องแย่งกัน”
“ก็ให้ไปสิครับ ผมกับสเปียร์เราไม่ได้อยากได้สมบัติคุณอัศวพล”
ศิวาที่เงียบมาตลอดยักไหล่ไม่ใส่ใจ เพราะตัวเองไม่ได้มายุ่งกับบ้านนี้มาแต่ไหนแต่ไร ถึงจะใช้นามสกุลแต่ก็ไม่ได้ถือสัญชาติไทยเพราะไปเกิดและโตที่อเมริกา ขนาดตอนทำงานยังเปลี่ยนไปใช้นามสกุลอื่น ตอนโดนดึงตัวมาช่วยงานสืบสวนเพราะพึ่งลาออกจากงานที่นั่นก็ยังแปลกใจด้วยซ้ำว่าทำไมนายจ้างนามสกุลเหมือนที่ตัวเองเคยใช้ สเปียร์ก็เปลี่ยนนามสกุลเหมือนกันก็ถูกเรียกกลับมาทำงานที่บริษัทเพราะทนายนี่แหละที่ติดต่อแม่ไปว่าพ่ออยากเจอลูกชายบ้าง
มารู้ทีหลังว่าตัวเองกับน้องเป็นลูกนอกสมรส แต่มันก็แก่เลยวัยจะมาทำตัวมีปัญหา วัยเด็กเขากับน้องก็ใช้ชีวิตมีความสุขเพราะพ่อก็ยังส่งเงินให้ ช่วงแม่ตกงานก็ไม่ได้ใช้ชีวิตลำบาก
“ท่านเขียนเงื่อนไขไว้ครับ ถ้าคุณเป็นเอกไม่สามารถดูแลกิจการนฤนาฏทั้งหมดได้…ต้องแบ่งกันให้ทุกคน ซึ่งท่านได้แบ่งสัดส่วนมาทั้งหมดแล้ว”
“เอ่อขอโทษนะครับ แล้วผมเกี่ยวอะไร…”
เต็งหนึ่งที่ถูกเรียกเข้ามาไม่รู้เรื่องรู้ราวถามขึ้น
“คุณหนึ่งได้รับมรดกด้วยครับ”
คนได้รับมรดกเบิกตากว้างเพราะตัวเองไม่ได้มีสายเลือด มีบทบาท เรียกได้ว่านอกจากเป็นแฟนเป็นเอกก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรเลยแม้แต่ขี้เล็บ!!!
“งั้นครบแล้วเราจะเริ่มเปิดพินัยกรรมกันเลยนะครับ”
นฤนาฏเป็นเจ้าของสี่บริษัทใหญ่…หุ้นส่วนใหญ่ถูกยกให้เอกบดินทร์ซึ่งได้รับแต่งตั้งเป็นประธานเครือนฤนาฏไปโดยปริยาย เอกอัครายังคงถือหุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นเท่าเดิมที่คุณอัศวพลเคยยกให้ไปก่อนแล้วแต่ได้รับคฤหาสน์นฤนาฏไปด้วย
“พ่อนะพ่อ…”
หวนนึกถึงไปสมัยที่พ่อยังอยู่เอกอัคราเคยถูกเรียกเข้าไปเซ็นรับหุ้นในห้องทำงาน…ยังจำได้ดีวันที่พ่อบีบไหล่เขาเบาๆ
‘อัคร…พ่อเชื่อว่าถึงอัครจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่อัครจะรักษาตระกูลเราไว้ได้…พ่อรักบ้านนี้ที่สุด อัครก็รักบ้านนี้ มากกว่าริน อรุณ หรือดินด้วยซ้ำ ช่วยพ่อดูแลบ้านนะ’
ตอนนั้นยังไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว
“ส่วนหุ้นอีกสิบเปอร์เซ็นต์ จะเป็นของคุณศิวากับคุณศิลป์บริษัทละห้าเปอร์เซ็นนะครับ หุ้นที่เหลือก็อย่างที่ทราบว่าบริษัท
เราเข้าตลาดหลักทรัพย์ดังนั้นจึงไม่สามารถดึงมาเป็นพินัยกรรมได้ บริษัทลูกที่เดนมาร์กถูกยกให้คุณเอกรินทร์แต่เจ้าตัวได้ทำความผิดเงื่อนไขผู้รับพินัยกรรมตอนนี้จึงอยู่ในอำนาจการตัดสินใจของคุณดินนะครับ ส่วนคุณเอกอรุณคุณท่านยกบริษัทที่อังกฤษให้ทั้งหมดรวมถึงที่ฝรั่งเศสซึ่งเป็นบริษัทใหม่ และยังมีเพนท์เฮาส์ริมแม่น้ำอีกห้าแห่งในยุโรป คุณแตงที่เป็นภรรยาจะรับดูแลทั้งหมดนะครับ”
“แต่…แตงไม่รู้เรื่องบริหารเลยค่ะ”
ภรรยาที่เป็นแม่บ้านคอยดูแลลูกเกิดความกังวล
“ไม่เป็นไรครับคุณแตง เราจ้างทีมบริหารได้ให้คุณเอกกับคุณดินช่วยก็ได้ครับเพราะยังต้องขึ้นกับบริษัทแม่อยู่”
“ไม่เป็นไรนะคะแตง พี่อัครช่วยดูแลแน่นอนค่ะ”
“เหอะ…”
ผู้ชายใจร้อนคนเดียวของห้องสบถในลำคอหลายคำ สร้างความงุนงงให้กับสาวร่างบาง แต่เอกอัครากับอมยิ้ม ‘ความขี้หึง’ ของน้องชายตัวเอง
“เรื่องที่ดินทั้งหมดยกให้คุณเอกบดิทร์นะครับ แต่คอนโดในกรุงเทพ ที่คุณสเปียร์ได้หนึ่งห้องท่านยกให้เลย ส่วนอาคารกระจากสามชั้นที่คุณศิวาใช้ทำงานท่านก็ยกให้ครับ พร้อมคอนโดอีกหนึ่งห้อง”
“คุณอัครได้ห้องเดิมที่เคยอยู่นะครับ ส่วนคุณดินได้อีกสิบห้องที่เหลือ แล้วผมจะส่งรายละเอียด โฉนด สัญญาทุกอย่างให้ทุกคนนะครับ อ้อ…มาถึงส่วนของคุณเต็งหนึ่ง”
“ครับ?”
“คอนโดที่ตอนนี้คุณพักอาศัยอยู่กับคุณเป็นเอก…ท่านยกให้เป็นชื่อคุณครับเพราะท่านบอกว่าที่นั่นเป็นบ้านคุณกับคุณเป็นเอกไปแล้ว ท่านจะไปแย่งคืนก็คงไม่ดี”
คนถูกแซวในพินัยกรรมเขินจนยกมือเกาหัวแกรกๆ ได้แต่อ้อมแอ้มขอบคุณ
“ไว้อาจะเข้าไปเอารถคืนนะหนึ่ง”
เอกอัครายิ้มแซวแฟนลูกชาย
“อ่า..ครับ ผมสั่งช่างเชคสภาพไว้หมดแล้ว คราวก่อนมันโดนตัดสายเบรกซะหมด”
ทุกคนหน้าเครียดขึ้นแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร เพราะตัวต้นเหตุก็เข้าไปรับใช้โทษตามกฎหมายแล้ว
“ส่วนคุณวลัลลนาท่านยกชุดเครื่องเพชรของคุณหญิงแพงภัตราให้ทั้งหมดนะครับ”
คุณหญิงที่ตรอมใจจากไปหลังจากเสียสามีไปไม่นาน
“ลัลไม่ได้ที่ดินหรือหุ้นอะไรเลยหรอ?”
เอกบดินทร์แย้งขึ้นมา ถึงยังไงก็สะใภ้ใหญ่
“ท่านเขียนไว้ว่า…คุณลัลมีคนดูแลที่ดีอยู่แล้วครับ ท่านบอกคุณอัครดูแลภรรยาได้ดี”
“เหอะ…”
สบถยาวอีกรอบ…
“จบยัง จะได้ไป!”
“หมดแล้วครับ”
เอกบดินทร์กระแทกเท้าเดินออกจากห้องคนแรก วลัลลนารีบวิ่งตามไป
หญิงสาวตัวเล็กวิ่งตามผู้ชายขายาวที่เดินไวอย่างกับติดจรวด
“คุณดินคะ…รอลัลก่อน”
คนฟัง ยิ่งฟังยิ่งหงุดหงิด ก้าวเท้าเร็วขึ้น
“โอ๊ย..”
หันขวับไปมองเมื่อผู้หญิงตัวเล็กสะดุดเท้าตัวเองล้มอยู่ตรงหน้าบันได ชีวิตของวลัลลนาไม่เคยได้วิ่งเร็วๆสักที เดินยังเชื่องช้า…
“เจ็บมั้ยน่ะ”
ถอนหายใจยอมเดินกลับไปรวบเอวบางดึงขึ้นยืนข้างกัน
“คุณดินจะไปไหนคะ”
ไม่ตอบ…แต่ถามกลับ
“กลับบ้าน นี่บ้านพี่อัครไม่ใช่บ้านฉัน”
“ทำไมไม่รอลัลคะ”
“ก็คนดูแลเธออยู่นี่ ก็อยู่กับพี่อัครไปสิ”
เบือนหน้าหนีปล่อยแขนที่โอบเอวบางออก แต่สาวเจ้าก็รีบคว้าต้นแขนแกร่งไว้
“พี่อัครทั้งใจดี มีน้ำใจ ไม่เคยทำลัลเสียใจ…แต่พี่อัครดูแลลัลไม่ดีหรอกค่ะ”
“ชมขนาดนี้ไม่ดีตรงไหนหา!!”
“ลัลอยากอยู่กับคุณดินมากกว่า ถึงคุณดินจะนิสัยเสียแต่…ลัลรับได้นะคะ”
“ยัยบ้า! ตบหัวแล้วลูบหลังเรอะ”
“พาลัลไปด้วยนะคะ”
ยิ้มอ้อน
“คำก็พี่อัคร…สองคำก็พี่อัคร…ฉันมันแค่คุณดิน…”
บ่นหน้าดุแล้วสาวเท้าเดินต่อแต่คราวนี้เดินช้าให้หญิงสาวตัวเล็กเดินตามทัน
“ทำไม…พี่ดินขี้หึงจังคะ”
“ปล่อยเลย!”
“อ้ะ…เท้าลัล…”
เอกบดินทร์รีบก้มมองข้อเท้าขาวเนียนที่น่าจะเจ็บจากการล้มเมื่อครู่
“ไปโรงบาลมั้ย”
กังวล..
“เจ็บนิดเดียวเองค่ะพี่ดิน”
ฟังแล้วมันก็เขิน แต่ก็ยังหน้าเครียด
“เผื่อมันเป็นหนัก”
“พี่ดินเดินช้าๆ…รอลัล ก็ไม่เจ็บแล้วค่ะ”
เอกบดินทร์ขมวดคิ้ว…ทำไมรู้สึกยัยผู้หญิงนุ่มนี่มีอิทธิพลในชีวิตเขาจังวะ! ทำไมเขานึกถึงกวางน้อยในเพจพ่อบ้านใจกล้าขึ้นมาตะงิดๆ…
“แล้วทำไม…ตอนนั้นถึงยอมแต่งกับพี่อัคร”
ถามขณะอยู่บนรถโดยมีร่างนุ่มนิ่มเอนตัวพิงไหล่
“ก็…ลัลท้องตอนอายุสิบห้า…คุณดินก็เพิ่งสิบเจ็ด…คุณพ่อกลัวคุณดินเสื่อมเสียชื่อเสียง…ถึงให้พี่อัครมาแต่งกับลัลก่อน อยู่ๆไปรอคุณดินโตค่อยหย่ากับคุณอัครมาอยู่กับคุณดินทีหลัง…แต่คุณดินใจร้ายเอาแต่ว่าลัลคุณพ่อเลย…บอกว่าให้ลัลอยู่กับพี่อัครน่ะดีแล้ว…”
“พี่ดิน”
“คะ…อ้อ…ค่ะพี่ดิน”
ยิ้มน่ารัก…
“ชิ…พ่อนะพ่อ จะกลัวไรแค่ชื่อเสียง”
“แต่พี่ดินก็ชอบใจร้ายกับลูกเรา”
ยังจำภาพได้ที่เด็กชายเป็นเอกชอบโดนอาดินต่อว่าบ่อยๆ
“เห็นแล้วมันหมั่นไส้ พ่ออยู่ตรงนี้ดันเรียกอาดินๆ อยู่นั่น! ไอ้พี่อัครก็ไม่ใช่พ่อเรียกพ่อๆๆอยู่ได้ นอกจากขาวแล้วพี่อัครหน้าเหมือนมันตรงไหน”
ลัลได้แต่หัวเราะเบาๆกับความเจ้าอารมณ์ของคนรัก…ถ้าสังเกตสักนิดเป็นเอกหน้าเหมือนเอกบดินทร์จะตาย…แต่อารมณ์ไม่ร้ายเท่า…
ไม่มีใครขี้โวยวายเท่าเอกบดินทร์หรอก…ขี้หึงด้วย
“จริงๆลัลมีเรื่องจะบอกค่ะ”
“อะไรอีก?”
“ลัลท้อง…สี่เดือนแล้วค่ะ”
คนขับรถถึงกับเบรกตัวโก่งจนรถข้างหลังบีบแต่ด่าเป็นแถว ตาสวยเบิกกว้างหันมามองหญิงสาวที่ยังยิ้มน่ารัก…ก็ช่วงที่ผ่านมาลัลก็อยู่กับเขาตลอด…ลูก…
“ลัลอยากให้เป็นลูกสาวจัง เอกมีน้องสาวน่าจะดีใจนะคะ พี่ดินว่าไง”
“ไป.. ไปโรงบาล! เมื่อกี๊ล้มใช่มั้ย ลูกจะกระทบหรือเปล่า แล้วทำไมไม่บอกฉันหา!”
“ลัล…กลัวพี่ดินตกใจ”
“ยัยโง่!”
=========================================
-...- จริงๆเราชอบคุณเอกบดินทร์นะ ไม่รู้ดิ ดูปากร้าย งอแง 55555555555 :hao7: :hao7:
-
เอกบดินทร์นี่ขี้หึงกับขี้หวงมากเลย นิสัยดูเด็กอ่ะ
อ้าวกลายเป็นว่าเอกมีอาเพิ่มขึ้นมาซะงั้น 5555
-
ว๊ายยยยย เอกจะมีน้องละ
คุณดินพอได้เปิดตัวมาจริงๆ นี่แอบฮานะ
ขี้หึงที่หนึ่งเลย ฮ่าๆๆ
-
สรุปแล้ว ดินสะบัดมือลัล เพราะ อิจฉา+ หึง -_-" เด็กน้อยจริงๆเลย
-
เหมือนพ่อนะ อาจไม่ขี้โวยวาย แต่ขี้หึงสุดๆ
-
:L1: ขอบคุณนะคะ
-
เหมือนแน่ๆ ความขี้หึง
แต่เอกจะหึงเงียบๆ พ่อดินหึงโวยวาย
-
เป็นเอก ออกจากร้ายเหมือนคุณดิน เอ้ยย พ่อดินขนาดนี้ ทำไมพ่อดินถึงดูไม่ออก ฮ่าๆ
-
พ่อดินขี้โวยวายมาก ลูกเอกก็เลยโคตรเวียบ แต่เรื่องความมึนและความขี้หึงเราว่าถ่ายทอดมา 1000%
-
อ่านตอนนี้ แล้วยิ้มเลยครับ โถถถถ คุณดิน ไม่คิดว่าจะเด็กขนาดนี้นะเนี่ย 55555+
-
ขอบคุณ :)
-
ปากร้าย ใจดี ขี้หึงงง อุ้ยยยอาดิน มันช่ายยยยยยยยย :laugh: :laugh: :laugh: :katai3: :katai3: :katai3:
-
เป็นเอกมีน้องซะแล้ว~
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอให้เอกได้น้องสาว :katai2-1: :katai2-1:
-
โวยวายกับเงียบ
-
เป็นเอกจะมีน้องซะแล้ววววว
คุณดินน่ารักดีอ่ะ ขี้หึง อารมณ์ร้าย ใจร้อน ขี้งอน
แต่รักเดียวใจเดียว มีมุมเด็กๆด้วย น่ารัก :L2: :กอด1: :pig4:
-
เจ้าคุณพ่อทำไมมักมากจัง แอบไปไข่ทิ้งไว้อีกตั้งหลายคน
ดินนี่โคตรเด็กเลย นี่ขนาดตัวเองก็นอนกับแม่เอกมาตั้งนานแล้วนะ
ยังจะมา.......พี่ชายเป็นอะไรก็รู้ๆอยู่
น่าจะพอใจแล้วนะ ตัวเองได้เยอะมากกว่าใครเขาแล้ว
โล่งไปเปราะหนึ่ง ขอบคุณมากค่ะ
-
เบลอเลยค่ะ....อัศวพล สเปียร์ ศิวา อยู่ตอนไหน จำไม่ได้เลย จะไปอ่านทวนก่อน เดี๋ยวเราจะไม่อินนนนนน
..แค่เอก 4 พี่น้อง ก็จำบทบาทแทบไม่หมดล่ะ ที่ผ่านมาบทบาทคนในที่ทำงาน รู้สึกว่าเป็นตัวประกอบ เลยไม่สนใจจำชื่อ ...ตัวละครเยอะดีเนอะคะ :try2:
-
คุณดินขี้เก๊กนิ เอกจะมีน้องสาวหรือเปล่านะ
-
อ้อยยย!! แต่ละคู่ อิอิ
-
:L2:
-
เอาจริงๆๆนะอยากได้หนังสือแล้ว......เตรียมชั้นวางหนังสือเป็นเอกละนะ
รีบๆนะคุณแบมคุณหมากับน้องหมา เด็กช่างรักจริง หมอปิ้งกับปลาทูจะได้มีเพื่อนเพิ่มนะคับบบ :pig4: :pig4: :pig4:
-
เค้าว่าเป็นเอกเหมือนพ่อดินอยู่น่าาา
เต็งหนึ่งรู้ดีเลย 555
ตัวละครลับค่อยๆเปิดตัวสินะ
ชอบอาดินขึ้นมานิดนุงงงง
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ -...- ตอนหน้าเราจะมาเฉลยเรื่องไหน ติดตามกันได้ คึคึ
-
อาดินสายซึน
-
ปากไม่ตรงกับใจ 555
-
เป็นเอกจะมีน้องแล้ว
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew1: :mew1: :mew3: :mew3: :mew3:
เข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลยค่าา... รอๆติดตามคลี่คลายปมตอนพิเศษ นะค๊าาา
-
เสียดายจังเลยนะคะที่ทุกอย่างรวมไปลงตอนพิเศษหมดเลย เรามีความรู้สึกถูกชะตากับตัวละครตั้งแต่เริ่มแรกๆ ไม่เป็นไรค่ะ เราจะพยายามทำความเข้าใจเนอะ เพราะเป็นเอกและเต็งหนึ่งได้ใจเราไปแล้ว
-
มีตอนพิเศษอีกมั้ย อิอิ
-
แปลว่า ดินรู้เรื่องทั้งหมดอยู่แล้วซินะ
แต่ว่าาาา
แบบนี้เอกได้อะไรอ่า
อ๋ออ ได้ของดินน ช่ายมะ
-
:mew1:
-
ง่า เราอ่านแล้วคิดว่าคาร์แรคเตอร์มันหลุดไกลมาก
อย่างดินกับลัลนี่....เป็นเด็กวัยทีนเอจเรอะ. คุยกันโคตรแบ๊วๆ คือ มันไม่น่ารักอ่ะ อ่านแล้วปวดประสาทว่าวัย 30-40 แบบนี้มันดูต๊องมาก
อ่านแล้วได้อารมณ์โดนตีหัวว่า ตรูจะเขียนแบบนี้ใครจะทำไม
จริงๆ เราว่าบทมันหลุดตั้งแต่อยู่ๆ ให้พ่อแม่เป็นเอกไม่ตายแล้ว
ยัดเยียดบทสุดๆ พ่อแม่ที่ไหนฟระ แอ๊บตายห่าเป็นสิบปี ไปแร่ดแถดแถอยู่เมืองนอกกับปั๋วใหม่(ทั้งสองคนด้วย)
ส่วนลูกนี่ก้ำกึ่งบ้า ป่วยทางใจ ไม่มีคนดูแล
เป็นอะไรที่หอยหลอดมาก คนประเภทไหนที่ทำแบบนี้ได้
แล้วกลับมาถึงทำเป็นฟูมฟายลูกป่วย บีบน้ำตาสองแหมะ
ยิ่งคุณแม่นี่คือไร ลูกคนนึงนอนไม่ได้สติ (เนื้อเรื่องตอนพิเศษ) อินางคิกคักกับผัวใหม่ค่า ชั้นท้อง 4 เดือนนนนนนนนนนน
พอเหอะ รับไม่ไหวกับครอบครัวนี้จริงๆ
ทุกคนคิดว่าเป็นเอกเป็นอะไรอ่ะ เด็กที่บังเอิญเกิดมาเหรอ?
เชี่ยเหอะ ถ้าไม่มีเต็งหนึ่งซักคน เป็นเอกไม่มีใครจริงๆนะ
แล้วถ้าเป็นเอกไม่เอาใคร ถีบทิ้งออกจากบ้านเราจะสะใจมาก ทั้งพ่อที่เลี้ยง แม่ที่ให้กำเนิด พ่อที่ให้กำเนิด บัดซบกับหนึ่งขนาดนี้
เราอินมากอ่ะ อ่านแล้วโกรธโคตรๆ
ตั้งแต่ตอนแรกจนจบ เป็นเอกแม่งเจอแต่เรื่องบัดซบ T^T ในขณะที่คนอื่นลัลล้าเที่ยวเมืองนอก
-
จบไวจังเลยย.......ขอบคุณค่ะ ^^
-
อ้อ ปมเริ่มเคลียร์แล้วค่ะ มาเคลียร์ในตอนพิเศษ สรุปเอกไม่ได้สมบัติซะงั้น กลายเป็นว่าหนึ่งได้แทน เอกติงต๊องขนาดนั้นเชียว เอกไม่ได้วิกลจริตน้า เดี๋ยวก็หาย น่าจะให้เอกแล้วใส่ชื่อหนึ่งเป็นคนดูแลไปก่อนนะ ไม่ก็ให้ร่วมกันไปเลยสิ
แต่สมบัติบริษัทอย่างอื่นไม่ให้เอกก็ดีแล้วล่ะยุติธรรมกว่า พ่อดินมีลูกใหม่แล้วน้องจะได้ได้บ้าง เดี๋ยวพ่อดินก็ต้องยกให้เอกอยู่ดี เผลอๆพ่ออัครก็ยกให้เอก แต่ทำไมดินหึงอัครกับเมียอรุณด้วยล่ะ อันนี้งงนิดหน่อย
-
ขอบคุณค่าาาาา
จบแล้ว!!!! แค่จบแฮปปี้คนอ่านก็ดีใจแล้วจ้าาา ^^
เดี๋ยวตามอ่านตอนพิเศษก่อนนะ
-
ดินเอ้ยย ลูก 2 แล้วนะ คราวนี้ลดอาการลงได้บ้างแล้วซินะ
-
ตอนที่ 2 เอกสารที่หายไป
‘ถึงคุณดินจะทำเพื่อผลประโยชน์ของคุณเป็นเอก แต่ก็ต้องแก้ไขเรื่องยักยอกบริษัทให้ถูกต้องนะครับเพราะตอนนี้เป็นบริษัทคุณแล้ว เอกสารก็ต้องมาชี้แจงให้ครบเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ’
หนึ่งในคณะกรรมการพูดขึ้น ซึ่งที่ประชุมทั้งหมดก็เห็นด้วยตามนั้น
‘คุณศิลป์ด้วยนะครับ ถึงพวกเราจะประทับใจที่คุณมาดูแลบริษัทแทนช่วงนฤนาฏมีปัญหา แต่…ช่วยทำให้ชัดเจนด้วยครับ’
สเปียร์ที่ถูกธารธารากับทนายฉัตรชัยจับนักแท่นผู้บริหารชั่วคราวก็ได้แต่ยิ้มแหยๆแล้วพยักหน้า…ก็เล่นถูกดึงไปอยู่ฝ่ายเอกบดินทร์แต่แรกนี่หว่า
จริงๆก็อยากจะเป็นพนักงานกินเงินเดือนธรรมดา ถึงจะรู้ว่ามีสายเลือดนฤนาฏแต่ก็ไม่ได้อยากได้สมบัติพ่อที่เพิ่งรู้จักเท่าไหร่ วันๆนั่งเล่นหุ้นก็มีเงินจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไรแล้ว แต่ก็ยอมไปช่วยเอกบดินทร์เพราะศิวาเล่าแผนการณ์สืบสวนให้ฟัง พอมันมีพิรุจน์เลยโดดเข้าไปช่วยงานเพื่อสืบข่าวจากเอกบดินทร์
เลยโกงไปด้วยกันเลย…
หัวหน้าแผนกถูกยัดเงินชดเชยก้อนใหญ่ให้แลกกับการลาออกแบบไร้มลทิน แถมเอกบดินทร์ยักเขียนจดหมายแนะนำให้เข้าทำงานที่บริษัทอื่นในเงินเดือนที่สูงพอกัน
แต่เขา..ไล่ออกไม่ได้เพราะมีหุ้นอยู่ ก็เข้ามารับตำแหน่งหัวหน้าแผนกบริหารธุรกิจแทน…นักเรียนเกียรตินิยมด้านบริหารก็ต้องบริหาร…นั่นคือสิ่งที่เอกบดินทร์พูดไว้
แน่นอนว่าภารกิจแรกคือการหาเอกสารทั้งหมด…ซึ่ง…เขารู้ว่าเป็นเอกมันหยิบติดมือไปหนึ่งแฟ้ม
ตอนนั้นน่ะคิดจริงๆนะว่าเป็นเอกหลานที่อายุห่างกันแค่เจ็ดปีมันระแคะระคายเรื่องกานฉ้อโกง ผลการสือสวนก็ยังสรุปไม่ได้ว่าใครดีใครร้ายถ้าให้คนในสงสัยกันเองจนหาข้อสรุปได้ก็น่าจะดีเลยปกป้องหลานหน้านิ่งของตัวเองโดยการทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
แต่…เขาประเมิณเป็นเอกสูงไป
มันไม่รู้เรื่องงานอะไรเลย!!! แถมพอไปกดกริ่งหน้าห้องก็เป็นเต็งหนึ่งออกมาเปิด ส่วนหลานรักหน้ามึนของเขานอนอ่านการ์ตูนบนโซฟาสีขาว มีหมาลิ้นห้อยนอนอยู่ปลายเตียง
“คุณสเปียร์มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”
เจ้าของบ้านคิ้วเข้มหาน้ำหาขนมมาเสิร์ฟ ส่วนหลานผิวซีดแค่ลุกขึ้นนั่งแล้วอ่านการ์ตูนเหมือนเดิม
“มาขอแฟ้มเอกสารคืน แฟ้มที่เอกเอามา”
เอาจริงๆแฟ้มนี่ดันเป็นแฟ้มที่ตรวจเชคได้ดีที่สุดว่าส่อทุจรริตและยักยอก…แต่สเปียร์ได้แต่กลอกตาเพราะคนหยิบมามันไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย!!!
ไอ้หลานซึน!
“อ๋อ ได้ครับ”
เต็งหนึ่งเดินไปหยิบแฟ้มที่วางค้างเติ้งอยู่บนหลังเปียโนจนทั้งเขาและเป็นเอกลืมไปแล้ว…
“ได้อ่านหรือเปล่า”
ถามเป็นเอก…
ส่ายหัว
จบ…อนาคตนฤนาฏ
“เอกมันไม่ค่อยรู้เรื่องเอกสาร ตัวเลขหรอกครับ ผมก็ว่าจะสรุปให้มันฟังแต่ก็เกิดเรื่องซะก่อน ขอโทษนะครับ”
“รู้เรื่องบริหารหรอเรา?”
“ก็เข้าใจบ้าง ผมช่วยพี่ดูเอกสารบริษัทตั้งแต่เด็ก”
“สอนเอกบ้าง…เรียกพี่สเปียร์ก็ได้ ห่างกันนิดเดียวเอง…นี่รู้มั้ยตอนเอกมันฝึกงาน แม่งโคตรโง่!”
คับแค้นใจจนต้องระบายออกมา
“พี่เป็นพี่เลี้ยงมันเอง แม่ง…สรุปก็ผิด บวกเลขก็ผิด เขียนก็ไม่รู้เรื่อง ซีรอคยังกลับหัวกลับหาง”
คนฟังคิ้วเข้มได้แต่ยิ้มแหยๆ เพราะพอจะจินตนาการออกถึงความสามารถของเป็นเอก…นอกจากวิชาท่องจำแล้วแฟนตัวเองแม่งไม่ได้เรื่องสักอย่าง
“…”
คนโดนแฉวางหนังสือการ์ตูนลงอุ้มเจ้าหมาอ้วนมากอด
“ก็มันยาก”
“เออ ยากก็ต้องฝึก หายแล้วก็เข้าบริษัทด้วยล่ะพ่อนักศึกษาฝึกงาน”
สเปียร์ลุกขึ้นยีหัวหลานผิวซีดตัวเองแรงๆ …มันฟีลเหมือนได้น้องชายมาเพิ่มอีกคน เป็นเอกก็ไม่ใช่เด็กมีปัญหาแต่ผู้ใหญ่น่ะไปทำให้เจ้าตัวมีปัญหา
พอหายแล้วออกจะเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างได้ดีด้วยซ้ำ
ขนาดรู้ว่าเอกบดินทร์เป็นพ่อแท้ๆแล้วทำอะไรไปบ้างยังตอบแค่
‘ครับ’
แล้วก็นั่งกินเค้กต่อ…
เอกอัคราออกกฎใหม่ของบ้านว่าพวกเราเป็นเหมือนครอบครัวใหม่ ควรจะไปนั่งกินข้าวพร้อมกันทุกวันอาทิตย์ที่บ้าน วันแรกก็กระอักกระอ่วนใช้ได้จนเขากินข้าวแทบไม่ลง
เพราะเป็นเอกไม่มา…เต็งหนึ่งแค่โทรมาบอกวันไม่สบาย
แต่…ความจริงก็คือความจริง ตั้งแต่อาการดีขึ้น ไม่โวยวายเมื่อรู้ความจริง ก็แค่...ปฏิเสธครอบครัวทั้งหมด
“พี่สเปียร์เอาเค้กติดมือไปด้วยมั้ยครับ ร้านพึ่งส่งมา”
“อ่า…ดีเลย”
เค้กเลอบูอร่อยชิบหาย…
เค้กที่ถูกตัดแบ่งในกล่องเล็กวางอยู่สามสี่ชิ้นในถุงสีขาววางลงบนโต๊ะกระจก แต่คนมองตาวาวกลายเป็นคนที่อุ้มหมาอยู่
“ไม่ต้องเลยเอก เค้กนมสดในตู้ยังไม่หมดเลยมึงเล่นแดกแต่กระต่าย”
“ขอบใจมาก งั้นพี่ไปละ ทำงานต่อ”
“ครับพี่ เดี๋ยวผมพาเอกไปส่งวันอาทิตย์”
เต็งหนึ่งเดินตามไปส่งที่ประตู
“คราวนี้จะไปมั้ย …อาทิตย์ก่อนพี่ลัลร้องไห้กลางโต๊ะอาหารเลย”
“พี่ก็ต้องให้เวลามันหน่อย… เรื่องบางเรื่องเราก็ต้องใช้เวลา”
“พี่เข้าใจนะ การกระทำของผู้ใหญ่…เป็นกูก็โกรธ”
ส่ายหัว..
“ผมก็ช่วยพูดเรื่อยๆ”
“เออฝากด้วย วันก่อนคุณอัครก็หน้าซึมไปเลยตอนมีคนเอาบิ๊กไบท์ไปส่ง แถมมีโน้ตจากลูกชายมาอีกว่า ‘ผมคืน’ เป็นเอกนี่แม่งก็ใจร้ายจริง”
บิ๊กไบท์ที่พ่อซื้อให้ส่งคืนไปเรียบร้อย…
ไม่อยากติดต่อ
ไม่อยากพูดคุย
“มันก็ทำตัวไม่ถูกล่ะพี่ พ่อปลอมๆตัวเองก็แกล้งตายหายไปจากโลก พ่อแท้ๆก็เอามันไปทำบ้าทำบออะไรไม่รู้ แม่ก็หนีไป อาก็จะฆ่า…มันดีขึ้นผมก็ดีใจแล้ว พ่อผมก็ด้วย”
…..หมดคำพูด…สเปียร์ไม่ได้โดนดึงเข้าไปในกระแสแอนตี้ของเป็นเอกด้วยเหตุผลเดียว…ปากร้ายแต่ใจดี…
เป็นเอกยังคงเห็นสเปียร์เป็นพี่ที่ช่วยฝึกงานที่มีน้ำใจ
“เออ ไปละเจอกัน”
“เจอกันพี่”
สเปียร์เดินจากไป เต็งหนึ่งปิดประตูแล้วสาวเท้ามาที่โซฟาสีขาวที่คนนั่งกอดหมาทิ้งตัวลงนอนอ่านการ์ตูนเหมือนเดิม
ร่างหนาทรุดนั่งลงกับพื้นข้างโซฟา มองใบหน้าเนียนซีดที่ยังสนใจหนังสือการ์ตูน จนต้องยกมือดึงออกจากมือให้หันมาสนใจกัน
“จะอ่าน”
“อยากคุยด้วย”
“อะไร”
“เย็นนี้กินไร”
ก้มลงไปจุ้บปากบางเบาๆ
“อยากกินอะไร”
ขมวดคิ้วแต่ก็ยอมให้จุ้บอีกที
“ไก่”
“เคเอฟซี?”
“อื้อ”
“ได้”
เต็งหนึ่งยิ้มกว้างก้มหน้าจุ้บปากบางซ้ำๆอีกหลายทีก่อนจะใช้มือรั้งต้นคออีกฝ่ายขึ้นแล้วแทรกตัวลงไปนั่งใช้ตักให้อีกฝ่ายหนุน ส่งการ์ตูนคืนแล้วหยิบรีโมทเปิดการ์ตูนดู
เจ๋งเงยหน้าจากพื้นพรมมองป๊ากับมี้ที่อมยิ้มทั้งคู่ก็หาววอดๆแล้วนอนเคี้ยวกระดูกต่อ
เจ๋งไม่เข้าใจทำไมป๊ากับมี้คุยกันนิดเดียวแต่ก็เข้าใจ…
นั่น…ปะป๊าแอบจุ้บปากมะมี๊อีกแล้ว…
เอ๊ะ ทำไมปะป๊าพลิกตัวนอนคว่ำทับหม่ามี๊
ป๊าโยนเสื้อมี๊มาปิดหน้าเจ๋งทำไม!!!
เจ๋งปัดเสื้อออกจากตัวก็แปลกใจกว่าเดิม เมื่อปะป๊าทำอะไรสักอย่างกับหม่ามี้ แต่หม่ามี๊ทำหน้าเหมือน…เหมือนทรมาณ แต่ก็ไม่ผลักปะป๊าออก
“เอก… เอก…”
ปะป๊าจับขาหม่ามี้พาดบ่าแล้ว…แล้วทำอะไรอ่ะ เจ๋งไม่เข้าใจ!!!
“โอ๊ย…”
หม่ามี๊ร้องลั่น! ปะป๊าจะแกล้งหม่ามี้!!!
งั่ม!!!!!!!!!!!
“โอ๊ย ไอ้เหี้ยเจ๋งงง กัดขาพ่อมึงทำไมมมมมมมมมมมม !!!!”
ก็ปะป๊าจะแกล้งหม่ามี๊!!!
“เจ๋ง ! มานี่”
เต็งหนึ่งหน้าบึ้งเดินกระแทกเท้าขึ้นข้างบน เป็นเอกรีบอุ้มเจ๋งที่วิ่งเข้ามาหาไปวางไว้บนเบาะนอนประจำตัวของเจ้าอ้วน หยิบโซ่ที่ยึดไว้กับผนังขึ้นคล้องกับปลอกคอ
“อยู่นี่”
เป็นเอกถอนหายใจเดินตามคนโมโหขึ้นไปข้างบนทั้งสภาพเปล่าเปลือย…
มาถึงห้องนอนก็เจอเต็งหนึ่งนั่งอยู่ปลายเตียงขยี้หัวตัวเองจนฟู คนตัวซีดนั่งลงกับพื้นกลางหว่างขาแข็งแรงแล้วก้มหน้าลงดูแผลที่ขา
“ตรงไหน”
“น่องซ้าย”
ยกมือขึ้นลูบรอยกัด…ไม่ได้กัดแรงแค่พอให้ขึ้นรอยฟันนิดหน่อย
“โอ๋..”
ประทับจูบเบาๆที่รอยแผล ก่อนจะเริ่มไล้ลิ้นสลับจูบมาตามขา…ขึ้นมาที่ต้นขาแข็งแรง
“อะ อา…”
เต็งหนึ่งกัดฟันครางเบาๆ…มุมนี้…ไอ้คนพูดน้อยมันเซ็กซี่ชะมัด…
“หนึ่ง…”
ชันตัวลุกขึ้นนั่งคร่อมตัก…บดเบียดเรือนร่างตัวเองกับคนตัวหนากว่า สองแขนโอบรอบคอแกร่งก้มหน้าลงไปจูบ…แลกลิ้น…รู้ตัวอีกทีก็ถูกยกสะโพกขึ้นพร้อมกับเรือนกายอีกฝ่ายที่ผ่านเข้ามา
“อ๊า….”
“ซี้ด…เอก…”
“อึก…”
มือเรียวขยุ้มกลุ่มผมยาวของอีกคน กัดฟันแน่นเมื่อแก่นกายแข็งเครียดพยายามแทรกเข้ามาทีละนิด
“อย่าเกร็ง…ไม่ได้ทำนานลืมแล้วหรอ?”
เพราะไม่ได้ทำนาน…จึงยอมให้เจ๋งมาขัดไม่ได้ ..
“ปาก…”
ยกมือตีปากอีกฝ่ายเบาๆ …ซึ่งเต็งหนึ่งก็เอาคืนโดยการกระแทกครั้งสุดท้ายจนเข้ามาจนสุด
ก่อนมือซีดจะยึดบ่ากว้างไว้เป็นหลักค่อยๆเริ่มขยับ…
สองร่างรวมกันเป็นหนึ่ง…เปลี่ยนจากบนเป็นล่าง….แล้วคนข้างล่างก็ถูกอุ้มไปต่อในห้องน้ำ…
สุดท้ายก็มานอนหายใจแผ่วๆด้วยความเหนื่อยบนเตียง…
อ้อมแขนซีดโอบกอดร่างหนาที่หนุนอยู่บนแผ่นอกตัวเอง…ตาสวยหลุบมองกลุ่มผมยาวของคนคิ้วเข้มที่ยังพรมจูบกับแผ่นอกเขาไม่หยุด
“บ้ากาม”
“ก็มึงมันน่าเอา”
“ก็เอาไปแล้ว”
บ่นเบาๆ
แต่คนถูกบ่นหัวเราะยอมหยุดซนทิ้งตัวลงกับแผ่นอกขาวซีด
“ไม่ได้กินไก่แล้วมั้ง”
“เพราะใคร”
“มึงยั่วกูทำไมล่ะเอก”
“หรอ”
“หึหึ…”
กลอกตาหนึ่งรอบให้กับความโมเม…
=============================================
-....- อิอิ
-
คุณดิน นี่มัน หนุ่มซึนชัดๆ
-
มาตามอ่าน หลังจากไม่ได้อ่านมาเดือนนึง
เป็นเรื่องที่ต้นเรื่องกับท้ายเรื่องคนละอารมณ์
แต่ดีที่happy ending เอกโชคดีที่คนข้างเคียงคือหนึ่ง
-
:m20: :laugh: :m20: :laugh:
ฮ่าๆๆ ขำตรงเจ๋ง มาขัดจังหวะปะป๊ากะหม่ามี๊ทามมายยย >___<"
-
เจ๋ง ตัวขัดความสุข 555
-
ขอบคุณนะคะ
สนุกๆมากๆ แต่ยังค้างเพราะยังไม่ได้อ่านตอนพิเศษใช่ไหมค่ะ
หุหุ
-
ก็แต่ละคนเล่นกันถึงขนาดนี้ก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา ให้เวลาเอกเขาหน่อย
-
เจ๋ง!! ดีนะที่ไม่โดนอัดติดฝา
ป๋ากับมี้ปั้มน้องอยู่ อย่ากวนซิ
-
ให้เวลาเป็นเอกเค้าหน่อย
เป็นใครใครก็โกรธนะ
แต่อีกใจก็อยากให้เป็นเอกคืนดีกับคนในครอบครัวเร็วๆ
:mew1: :pig4:
-
เจ๋งงงงง ไม่รู้ได้ไงว่าป๊ากะมี๊ทำอะไรกัน
แกก็เคยไปทำกะหมาเจ้าของโรงบาลแล้วไม่ใช่เรอะ ฮ่าๆๆๆ
-
เจ๋งงงงง ไม่รู้ได้ไงว่าป๊ากะมี๊ทำอะไรกัน
แกก็เคยไปทำกะหมาเจ้าของโรงบาลแล้วไม่ใช่เรอะ ฮ่าๆๆๆ
มันคนละท่ามั้งคะ - .- 55555555555555555
-
ถึงงฉากอย่างว่าทีไรนี่งงทุกที
แยกไม่ออกว่าใครรุกใครรับ 5555
คนอ่านงงเองสงัสัยต้องไปอ่านใหม่
-
:hao3: แต่ละคนทำกันเกินไปสมควรที่เอกจะโกรธแระ
-
ขำเจ๋งงง 55555555555555555 ไม่โดนพ่อมันกระทืบก็ดีแล้ว โถถถถ
-
น้องเจ๋งโตแล้ว แยกห้องนะดีแล้วฮ่าๆๆ
สั่งมาส่งก็ได้นี่ เผื่อเจ๋งด้วย
งานนี้พ่อต้องง้อลูกแล้ว :hao7:
-
ฟินมากค่ะ
เป็นเอก!!!!!
-
“มันก็ทำตัวไม่ถูกล่ะพี่ พ่อปลอมๆตัวเองก็แกล้งตายหายไปจากโลก พ่อแท้ๆก็เอามันไปทำบ้าทำบออะไรไม่รู้ แม่ก็หนีไป อาก็จะฆ่า…มันดีขึ้นผมก็ดีใจแล้ว พ่อผมก็ด้วย”
ตรงนี้ซัมอัพความรู้สึกของเอกได้ครบเลย เหมือนกับว่าทุกคนไม่ได้ห่วงเอก คิดแล้วยังสยองเลยว่าถ้าหากว่าเอกไม่มีหนึ่งนี่จะเละขนาดไหน แถมยังหมออีกนะ งานนี้น่าจะให้บรรดาพรรคผู้ใหญ่เดินเข่าเอาธูปเทียนดอกไม้มาขอขมาเอกเสียละมั๊ง
คนที่เอาจริงๆน่าเสียใจที่สุดก็คือ เอกอัคร เอกบดินทร์ กับแม่เอก ขอโทษค่ะ ไม่ได้อยากให้เครียดแต่เรารู้สึกปล่อยตรงนี้ไม่ได้ อั๊กกี้กับแม่เอกเหมือนใส่ใจแฟนมากกว่าลูก ดินก็ซึนเกิน ตามนิสัยแล้วไม่น่าเป็นคนที่ได้ทุกอย่างไปเลย ปู่ก็ไข่ทิ้งเรี่ยราดทั้งๆที่เมียก็รักจนแทบจะตายตามกัน เราบ่นตามประสาคนแก่แหละ อย่าถือสาเลยค่ะ
มาชื่นใจหน่อยก็ท้ายตอนนี่แหละค่ะ หนึ่ง-เอกกับเจ๋ง เจ๋งต้องศึกษาเยอะๆนะลูกจะได้ท่าใหม่ๆ ท่ายากๆ ไปจัดการกับลูกสาวชาวบ้านเขา เอ๊ะ หรือว่าลูกชาย?
-
มาอีกนะ รอๆ :mew1:
-
:impress2:
-
ดีนะปะป๊าไม่ดีดกระเด็นอ่ะเจ๋ง ขัดตอนไหนไม่มา มาขัดตอนเข้าด้ายเข้าเข็ม หึหึ
เป็นเอกลูกพ่อดินจริงๆ ซึนพอกันทั้งพ่อลูก
-
เจ๋งแกนี่มันม่รู้ความเลย แทนที่จะดูแล้วเล่าให้น้าๆฟังดีนมาขัดจังหวะดูสิปะป๋างอนเลย เดือดร้อนม๊าม๋าต้องขึ้นไปง้อ อิอิ
-
ซึนไปม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เป็นเอกหนอเป็นเอก แต่สงสารอั๊กกี้ ฮึกฮืออออออ
-
ดินกับวลัลนี่อายุเท่าไหร่ ง้องแง้งกันยังกะอายุ 14-15 ดูไม่สมวัยเลย
อัครถึงแม้จะไม่ใช่พ่อแท้ๆ แต่ทิ้งลูกไปอยู่กับผู้ชายทั้งๆ ที่ลูกป่วยและมีคนจ้องทำร้าย
วลัลอีกคนเป็นแม่เอกแน่เหรอ ทำไมไม่ดูดำดูดีเอกเลย
ตอนแรกๆ สนุกมาก แต่ตอนจบไม่ค่อยเมคเซ้นเลย ยังดีที่ตอนพิเศษแก้ขัดบ้างแต่ก็ยังแปร่งๆ
อยากให้เอกตัดขาดกับครอบครัวไปเลย ดูทุกคนคิดถึงแต่ตัวเอง เป็นครอบครัวที่ดูบ๊องๆ บวมๆ
พ่อเลี้ยงกับแม่ติดผู้ชาย พ่อแท้ๆ ก็ง้องแง้ง แถมสะกดจิตลูกจนเกือบเป็นบ้าอีก ถ้าเอกไม่มีหนึ่งคงเป็นบ้าไปละ
-
ตอนพิเศษมันดีมาก เจ๋งก็เจ๋งสมชื่อ ฟินและฮา
-
เจ๋งเกือบกลายเป็นลูกชิ้นแล้ว :laugh:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ขอบคุณ :)
-
เห็นด้วยกับความคิดเห็นก่อนหน้านะ
ตอนก่อนๆที่หนึ่งถูกพาตัวไปญี่ปุ่น แล้วทิ้งเอกให้เผชิญชะตากรรม เราก็รู้สึกแหละว่าดูเหมือนทุกคนจะทิ้งเอกไป(ยกเว้นหนึ่งที่ถูกพาไปแบบไม่มีสติ) พอเรื่องมาเฉลยแบบนี้ถ้าเราเป็นเอกเราก็คงไม่อยากจะนับใครนอกจากหนึ่งเป็นครอบครัวแล้วจริงๆ
ตอนก่อนหน้าของดินกับวลัลลนาก็ดูเหมือนยังไม่โตเลยอ่ะ ความคิดเอยอะไรเอยก็ยังดูเด็ก ถึงจะบอกว่ามีลูกตอนอายุสิบกว่าๆ แต่เวลาผ่านไปวุฒิภาวะก็ควรจะเพิ่มขึ้นรึเปล่า ไหนจะสัญชาตญาณของความเป็นพ่อแม่อีกล่ะ ทำไมดูเหมือนจะมีอยู่น้อยนิดถึงไม่มีเลย
-
:mew1:
-
อยากได้คู่พ่ออะคะ อิเราก็อุส่าหา บทนี่พลิกมากค่ะ :katai2-1:
-
เจ๋งอย่าขัดจังหวะป๊ากับมี้สิ!
-
:-[ น้องเอกยั่วพี่หนึ่งหรอคะ
รอบนี้เรางอนเจ๋งละ เกือบไปๆ
-
เจ๋งนี่ร้ายย 5555
-
:pig4:
-
สมควรที่เป็นเอกจะเมินครอบครัวแบบนี้
-
ก็เข้าใจเอกอ่ะนะ โดนคนในครอบครัวทำแบบนั้นใส่ มันก็ต้องโกรธเป็นธรรมดาแหละ แต่ก็แอบสงสารพ่ออัครนิดนึงที่ถูกลูกชายเมิน หุหุ
แต่โมเม้นหนึ่งเอก มันก็ยังฟินอยู่เช่มเดิมมมม :hao6:
-
:laugh: เจ๋งเอ้ยยย ดีแล้วที่พ่อแกไม่เตะเอา
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
รอตอนพิเศษ อยู่น้าาา
-
:z1: น่ารักเอกกกกกกกกช่างน่ารักเหลือเกิน
-
เนืัอแรกคนึ่งแรกสนุกมากค่ะ แต่ครึ่งหลังมึนมากกกกก มันออกทะเลแปซิฟิกไปไกลเลย :katai1:
-
สมควรแล้วที่เป็นหนึ่งจะโกรธคนในครอบครัว ทำกันขนาดนี้ ไม่นึกจิตใจของลูกเลย
ปากบอกรัก แต่การกระทำช่างห่างไกล
-
ตอนพิเศษ 3 รอย
เต็งหนึ่งสาวเท้าเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมนมร้อนในมือสองแก้ว แก้วหนึ่งวางลงบนโต๊ะกระจกหน้าทีวี อีกแก้วยกขึ้นจิบ สายตาจ้องไปที่ผู้ประกาศข่าวในจอ
ยามเช้าที่ไม่รีบร้อน…
เป็นเอกในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวไม่ติดกระดุมกับกางเกงบ๊อกเซอร์สีเทาอ่อนนั่งเล่นกับเจ๋งอยู่ข้างโซฟา กำลังพยายามจับหมาอ้วนมาใส่
ปลอกคออันใหม่…
ตาคมมองไปที่ร่างขาวซีดแล้วก็กลืนน้ำลายเอื๊อก
ผิวขาว…เนียน…ที่มีรอยรักอยู่เต็มตัว…เวลาขยับแล้วเสื้อมันเปิดยิ่งทำให้ภาพคืนหวานหวนกลับมาทุกฉากทุกตอน
รีบยกนมขึ้นดื่มดับความรู้สึกวูบวาบ
“แค่กๆๆๆ”
ลืมไปว่านมมันร้อน…ลวกไปถึงคอหอย
“…”
คนเล่นกับหมาแค่เงยหน้ามอง …ส่ายหัว…แล้วกลับไปวุ่นวายกับลูกตัวเองต่อ
“สนใจกูบ้างก็ได้นะ”
“อือ”
มัน อือ … แต่ยังเล่นกับเจ๋ง!
“เออ”
กระแทกเท้าเอาแก้วนมไปเก็บในครัวแล้วเริ่มทำมื้อเช้า พรุ่งนี้ต้องไปมหาลัยแล้วหลังจากหยุดมานานจนไม่น่าเหลือเวลาเรียน แต่พ่อก็ส่งคนเข้าไปเจรจาถึงความจำเป็น…มันก็ดีที่มีสิทธิ์สอบแต่ก็ต้องอ่านหนังสือหนักกว่าคนอื่น
“หอม”
คนกำลังทอดไข่เกร็งตัวเมื่อมีคนทิ้งตัวลงมายืนพิง…แถมยังทำตัวเป็นปลาหมึกมากอดเอวไว้
“ไปนั่งรอดีๆ”
“ดีแล้ว”
“ไปนั่ง เกะกะ”
“…”
ไม่ตอบ…ก็เลยต้องทอดไข่ ทอดไส้กรอกด้วยสภาพที่ลากเอาอีกคนไปด้วย…เสียงหัวเราะรื่นรมย์ดังเบาๆข้างหูทำให้หน้าร้อนซู่
“เขินหรอ”
“เสือก”
“เป็นผู้ชายต้องขี้เสือก”
“สัส…”
ทำเสร็จเรียบร้อยก็มานั่งคู่กันที่โต๊ะอาหาร สักพักไอ้ปลาหมึกผิวซีดก็ลุกไปเปิดตู้เย็นหยิบเค้กที่กินค้างไว้ออกมา เอาส้อมจิ้มไส้กรอกแล้วก็ไปจิ้มครีมเค้ก…เข้าปาก
“กินดีๆดิมึง”
ยกมือขึ้นใช้หัวแม่มือปาดครีมที่เลอะมุมปากสวย
จุ้บ.
ปากมันเยิ้มด้วยไส้กรอกและครีมเค้กจุ้บเบาๆขอบคุณ
คนโดนจุ้บหน้าร้อนผ่าวก้มหน้าก้มตากินอาหารตัวเอง…
แม่งกวนตีน!
“ไม่อยากกลับบ้านบ้างหรอ”
ส่ายหัว
“พ่อมึงเขาก็เสียใจนะ”
พยักหน้า
“แล้ว…”
“ไม่ก็คือไม่”
จบ…
“ไม่คิดถึงแม่หรอ”
“อือ”
“ทำไมวะ อาลัลก็อยากเจอมึง”
เป็นเอกถอนหายใจแล้ววางส้อมลง หันมาสบตาคมด้วยใบหน้าเย็นชา
“ที่นั่นไม่ใช่บ้าน”
ยิ้มเหยียดแบบที่เต็งหนึ่งแทบจะไม่เคยเห็นแล้วลุกเดินออกไป
เต็งหนึ่งถอนหายใจก่อนจะยกจานข้าวเดินตามอีกฝ่ายไปหน้าทีวี…เป็นเอกนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาลูบหัวเจ๋งที่อุ้มมานอนบนตัก
“กินก่อน…เดี๋ยวปวดท้อง”
นั่งลงข้างๆใช้ส้อมจิ้มไส้กรอกป้อนถึงปาก
เบือนหน้าหนี…
“เอก…”
“มึงคิดว่ากูผิด”
น้อยใจ..
“เปล่า…กูเข้าใจ”
“แต่ก็บอกให้กลับ”
“ไม่มีใครสั่งให้ใครทำอะไรได้ทั้งนั้นแหละ … มึงต้องตัดสินใจเอง”
“มึงสั่งให้กูกิน”
มันคนละเรื่องแล้วโว้ย!!!!
“เออไม่ต้องแดก!”
กำลังจะเอาส้อมวาง…คนตัวซีดก็หันมางับไส้กรอก
“กินดีๆ”
สองร่างนั่งคู่กันข้างโซฟา…คนตัวซีดกว่ากินหมดในเวลาไม่นาน เอนตัวพิงไหล่หนาของคนที่กินช้าเป็นเต่า…คอยหยิบทิชชู่ซับมุมปากที่เลอะซอสให้เพราะตาเอาแต่มองการ์ตูนในจอ…กินเลอะเทอะ
“วันนี้แมทกับสก๊อตจะมา ชวนเพื่อนมามั้ย? กินข้าวกัน”
แมทกับสก๊อตจะมาช่วยติว
“วันหลังก็ได้”
พยักหน้าหันไปจัดการไข่ดาวคำสุดท้ายแล้วยกสองจานไปล้างในครัว…เป็นเอกทิ้งตัวลงนอนกับโซฟา
บ้าน…ก็คิดถึง
แต่…คนที่บ้าน…ไม่เห็นมาหาเลย
ยังจำได้ว่าตั้งแต่เด็กอาดิน…ก็ไม่ชอบขี้หน้า อาอีกสองคนที่ใจดีก็ไม่ค่อยว่าง พ่อก็ทำงานหนัก แม่ก็ไม่สดใส ปู่กับย่าก็เข้มงวด
ถ้าไม่มีเต็งหนึ่ง…อาจจะทำอะไรโง่ๆไปหลายอย่างแล้วก็ได้
มีเต็งหนึ่งเป็นบ้าน…พอแล้ว
คนอื่น…ไม่เอา
“หวัดดีเอก”
เงยหน้าจากหนังสือการ์ตูนมาเจอรอยยิ้มจากคนใส่แว่น
“แมท”
ยิ้มจางๆกลับก่อนจะลุกขึ้น
“เอ่อ…พวกมึงนี่รักเปิดเผยเนอะ”
แมทหน้าแดง…เป็นเอกก้มดูสภาพตัวเอง … เสื้อเชิ้ตสีขาวไม่ติดกระดุมกับบ๊อกเซอร์…ทั้งตัวมีแต่รอยสีจาง…
“…”
ทำหน้าไม่ถูก รีบวิ่งขึ้นข้างบนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เอกมันวิ่งไปไหนวะ”
ปุ้นที่ติดสอยห้อยตามแฟนตัวเองมาได้ เดินออกมาจากครัวพร้อมจานเค้กกับเต็งหนึ่ง
“มึงนะไอ้หนึ่ง รู้ว่าคนจะมาบ้านให้เมียเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ไม่ได้ ไอ้เหี้ย!”
นึกภาพตามคำพูดของแมทแล้วเบิกตากว้าง….ก็แม่งอยู่ในสภาพ…’เซ็กซี่’ ตั้งแต่เช้า
“อะไรกันวะ”
“เสือก”
แมทยกมือขึ้นตบหัวปุ้น แล้วแย่งจานเค้กเดินไปวางที่โต๊ะ มีเสียงกระเง้าระงอดของเด็กโข่งหัวฟูไปนั่งกระแซะเรียก แมทจ๋าแมทจ๋า
เสียงออดดังอีกรอบ…คราวนี้เป็นฝรั่ง
“อันยองฮาเซโยยยยยยยยยยย”
“พูดเกาหลีด้วยเรอะ”
“โธ่แมท กูมันพระเอกโคเรีย”
พระเอกโคเรียหน้าตาตะวันตกผิวปากเดินเข้าครัวเป็นอันดับแรก เต็งหนึ่งเดินตามไปช่วยเพื่อนจัดของกินใส่จาน สก๊อตเล่นจัดชุดใหญ่พิซซ่าสามถาด
“ไปเรียกเอกมาแดกดิ”
“แม่งไม่ลงมาแล้วมั้ง ไอ้หนึ่งมันทำเรื่องให้อภัยไม่ได้ หึหึ”
“แม่งดูดิพี่ก๊อต คุยกันรู้เรื่องสองคน กูงงชิบหาย”
“เพราะมึงโง่ไงปุ้น”
“อ่าว พี่รู้หรอ”
“ไม่รู้ เพราะกูโง่เหมือนกัน”
“สาสสสสสสสสสส”
เต็งหนึ่งส่ายหัวขอตัวเดินไปตามคนที่หายจ้อยไปเลย
“เอก กินพิซซ่า”
ร่างขาวซีดซุกอยู่ใต้ผ้าห่มโผล่ออกมาแค่ตา
“แมทเห็น”
พูดแล้วก็หน้าร้อนผ่าว
“เขินไรไอ้แมทมัน”
ยิ้มพราว…ชอบจริงๆเวลามันเขิน หายาก
“ก็…”
“ไอ้ปุ้นน่ะยิ่งกว่านี้อีก ทำรอยไว้รอบคอแมทจนเขาเห็นกันทั้งมหาลัยกี่รอบต่อกี่รอบ…อย่าไปคิดมาก”
“เฮ้อ…”
ถอนหายใจยอมลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อแขนยาวกับกางเกงผ้าขายาวเรียบร้อย
คนคิ้วเข้มมองแล้วก็ขำ สงสัยจะเขินจริง
เดินจูงมือกันลงมาก็กลอกตาปลงเมื่อไอ้หมาอ้วนขึ้นไปนั่งกินพิซซ่าสบายใจเฉิบบนโต๊ะที่มีเด็กสองคนกำลังเล่นเกมส์ ผู้ใหญ่ไส่แว่นคนเดียวก็นั่งเล่นมือถือ
“เจ๋ง ไปกินไรหา! พวกมึงนี่ทำหมากูเสียนิสัย”
อุ้มหมาไปคล้องโซ่ไว้มุมของมัน
“มันลิ้นห้อยเลยนะเว่ย กูจะไปใจร้ายได้ยังไงวะ”
สก๊อตยิ้มกว้างเดินหยิบพิซซ่าที่เจ๋งกินค้างไว้ไปใส่ชามข้าวมัน
“กูก็เห็นมันลิ้นห้อยตลอดเวลา”
แมทส่ายหัว
“เออแล้วเรื่องที่มันไปปล้ำสาว จบยังไงวะ”
สก๊อตถาม
“จะจบยังไงล่ะสัส…หมาทางนั้นท้องอ่ะดิ! วันก่อนกูเพิ่งซื้อข้าวหมาไปฝากลูกสะใภ้ หมาบ้าไรไม่รู้แดกข้าวโคตรแพง ไอ้เอกแม่งก็บ้าจี้ไปซื้อกลับมาให้ไอ้เจ๋งด้วย แดกแต่ของแพง”
“แล้วลูกจะแบ่งกันยังไงวะ”
“เค้าบอกให้กูรับผิดชอบ ทำหมาเค้าท้องแล้วก็เอาลูกไปทั้งหมด…เนี่ยกูลุ้นอยุ่ให้มีแค่ตัวสองตัวจะได้หาทางแจกจ่ายง่ายๆ เช่นบ้านมึงนะสก๊อต”
คนได้หมาฟรีทำหน้าเอือม
“ห่า ชิสุกับบลูด๊อก กูจินตนาการไม่ออกเลยสัส แต่เอามาเหอะแม่กูชอบไอ้เจ๋งจะตาย บอกมันหมาแฮนซั่ม”
“ดีมาก เอาหลานกูไปเลี้ยง กูนับมึงเป็นเพื่อนว่ะ”
“แล้วที่ผ่านมามึงเห็นกูเป็นอะไรไอ้เหี้ยหนึ่ง”
“เป็น…เศษฝุ่นในอากาศ”
“เอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ช่วยกูด้วย”
แปะ…
เป็นเอกยกตอบสนองอย่างไวโดยการปาซองซอสใส่หน้าเต็งหนึ่ง
“เล่นไรของมึงเนี่ย”
“ซอสพิฆาต…”
อึ้งกับมุก…
“มึงไปเล่นกับเจ๋งไปเอก แม่งโตมาสมองเท่าถั่วงอกจริงๆแฟนกู”
ไม่สนใจ…เอนตัวพิงแฟนขี้บ่นแล้วงับพิซซ่าในมือ
คนมีแฟนสมองเท่าถั่วงอกก็แกะซองซอสช่วยบีบใส่พิซซ่าให้
“โอเคขึ้นมะ”
กินอีกรอบแล้วพยักหน้า
“แมทจ๋า สวีทกันมั่งดิ…”
“กูไม่ไล่มึงไปแดกข้าวหมาก็ดีแค่ไหนแล้ว”
============================================
เป็นเอก เต็งหนึ่ง เริ่มเข้าสู่สภาวะปกตินะคะ อิอิ
-
ปุ้นน่าสงสารรรรรร :m20: :m20: :m20: :m20: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เค้าสวีทกันจริงๆอ่ะ 5555555+ น้องปุ้นคงอิจฉา :katai2-1:
ปล.เมื่อไหร่เป็นเอกกับครอบครัวจะเข้าใจกันสักที
เฮ้ออออ เป็นเอกก็รอคนในครอบครัวมาหา คนในครอบครัวก็รอเป็นเอกไปหา แล้วเมื่อไหร่จะได้คุยกัน :hao4:
-
สนุกสนานกันไป
-
อิจมาก
-
โอ้!! อะไรกันนี่ เเลดูพวกท่านช่างรักกันยิ่งหนัก อิจฉานักแล :impress2: :hao6: :katai5:
-
5555555
ขำซอสพิฆาต คือมันมุขเป็นเอกจริงๆ
-
คุณชายเป็นเอกของป้า
น่ารักตลอดดดดดดดดดด
สงสารเจ้าปุ้นจัง แมทมันซึน
-
เอกก็เขินเป็นนะ!?
-
:man1: โอ๊ยเป็นเอกน่ารักง่า อยากฟัด
ขอบคุณมากมายค่ะ. มาอัพพิเศษรัวๆ
-
ซอสพิฆาต 55555 น่ารักอ่ะ
:L1:
-
น่ารักค่ะ นึกท่าชายเจ๋งขึ้นไปนั่งหม่ำพิซซ่าบนโต๊ะแล้วก็ขำ
ดินก็กวนจริงๆ รู้ทั้งรู้ว่าเอกเป็นลูกตัวเองก็ยังทำซึนงี่เง่ากับลูกมาตั้งแต่สมัยไหนแล้ว
เดี๋ยวลูกๆของเจ๋งคลอดก็น่าจะให้พวกรุ่น Golden Hits พากันมาหาหนึ่งกับเอกเพื่อสุ่ขอลูกๆของชายเจ๋งไปเลี้ยง
อั๊กกี้แอนด์คัมปานีที่บ้านนฤนาฏยังไม่เข้าใจอีกนะว่า Home is where the heart is. ไม่ใช่ตรงที่ก้อนอิฐก้อนปูน น่าจะไปเตรียมตระกร้ารับขวัญ Baby Shower ลูกๆชายเจ๋งแล้วมาที่คอนโดเอกได้แล้ว
-
เอาหวานเยอะๆ :hao7: :hao7:
-
อยากเห็นเป็นเอกในสภาพเซ็กซี่ด้วยสายตาตัวเองจริ้งจริง แฮ่ๆๆๆ
-
ได้อ่านความคิดเอกแล้วก็... เออว่ะ ในเมื่อเอกไม่ยอมไปหา ทำไมคนทางบ้านไม่เป็นฝ่ายมาหาเอกเองซะล่ะ เรื่องภายในครอบครัวใช่ว่าจะต้องรอให้เด็กเข้าหาผู้ใหญ่ก่อนอย่างเดียวซะหน่อย
-
ขอบคุณ :)
-
เหมือนเอกและครอบครัวยังไม่ค่อยลงตัวอ่ะ เรื่องพ่อจริงๆอีก
-
เจอมุกเป็นเอกเข้าไปใครก็อึ้ง
-
:angellaugh2:
-
เป็นเอกเต็งหนึ่งน่ารักเวอร์วังอลังการมากๆ มึนซึน แต่หบานมากเพื่อนๆไม่เขินเหรอ ขอบคุนะคะลงให้ทุกวันเลย
-
ตอนนี้น่ารักอ่ะ เราไม่เข้าใจพ่อแม่ของเป็นเอกจริง ๆ น่ะ ดูไม่มีเหตุผลเลยน่ะ สงสัยสมองจะเท่าเม็ดถั่วเหมือนเป็นเอกตามที่เต็งหนึ่งบ่นน่ะ ชีวิตเป็นเอกโชคดีในความโชคร้ายน่ะเนี่ย ครอบครัวห่วยแต่ได้เต็งหนึ่งแสนดีมาครอง :ruready ดินน่ะทำตัวไม่สมกับเป็นพ่อเลยน่ะ แย่โคตร ๆ เกลียดที่สุดเลยคนแบบนี้ แล้วทำมาดีใจที่จะมีลูกคนใหม่ แค่ลูกคนเก่ายังดูแลเขาให้ดีก้อยังทำไม่ได้เลยน่ะ :katai1: และพ่ออัครกับแม่ลัล ทั้งคู่ทำตัวไม่สมกับที่ปากบอกว่ารักเลยน่ะ คู่นี้ก้อเกลียดเหมือนกัน :เฮ้อ: แต่ยังไม่แรงเท่าอีตาดิน สองพี่น้องที่เหลือยังพอเข้าใจว่าความโลภเข้าสิงน่ะ แต่เราไม่เข้าใจจิตใจของดินจริง ๆ น่ะ รู้ทั้งรู้ว่านั่นคือลูกก้อยังจับลูกไปทำให้สมองเบลออีก นี่คือความรักของพ่อเรอะ :m16: หายไปเป็นสิบปีเนี่ยน่ะ รออะไรอ่ะ เราไม่เข้าใจ เราว่าไม่ได้รอหรอกต่างคนต่างไปหาความสุขให้ตัวเองแล้วทิ้งลูกให้เผชิญชะตากรรมเอาเอง :fire: เกลียดแทนเป็นเอกน่ะ :hao5:
-
รอลุ้นลูกเจ๋งอะ คลอดออกมาจะเป็นไง
-
ท้องจ้าาาา!! แต่จะออกมาเปงไงเนี่ย 5555
-
เจ๋งจะเป็นหมาหรือเป็นหมูกันห๊ะ ลูก
-
5555 เจ๋ง นายเจ๋งตามชื่อมากเลย ท้องแล้วมีลูกด้วย
-
เป็นเอกน่ารัก
นางชอบอ่อย เต็งหนึ่งอิอิ
-
คือคิดเหมือนเอก ลูกโกรธก็ปล่อยโกรธเดี๋ยวก็หายเองมาหาเองงี้เหรอ
-
5555 อยากได้ลูกหมาจังเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เป็นเอกหน้านิ่งเขิลเป็นด้วย น่ารักจริงๆ
-
เอกเขิน กรี๊ดดด น่ารักจังเลยยย
ปกติเห็นแต่เต็งหนึ่งเขินนะเนี่ยยย
ปุ้น นาย.....ไม่น่าสงสารเลย ตลกมากกว่าา 555
เอกอย่าคิดมากนะ ที่บ้านต้องค่อยๆให้อภัยกัน
-
:m20: :m20: ซอสพิฆาต… เอาจริงๆนะ ทำไมเรานั่งหัวเราะกับมุกนี้
-
คิดถึงอ่ะ อยากอ่านต่อแล้ววววววววว
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
เป็นเอก น่ารักไปไหน
-
อึ้งกับมุกเป็นเอกจริงๆ
:katai5:
-
อยากอ่านคู่น้องปุ้น จีบกันตอนไหน? อยากอ่านคู่คุณพ่อ
อยากอ่านไปหมดเลย
-
ไม่ไล่ไปแดกข้าวหมาก็ดีแค่ไหนแล้ว
โอ้ย 5555555555555 แมท! นั่นผัว 555555555
-
ทุกคนคะ .. ขอแจ้งว่า เป็นเอก ยังไม่มีกำหนดทำเล่มนะคะ
เพราะ...
แบมไปนั่งตบไปตบมายำขยำละ...
แบมว่าเป็นเอกยังไม่จบแน่ๆเลยค่ะ (กราบ)
แต่เนื่องจากในเว็บแจ้งจบไปแล้ว แบมก็จะอัพต่อจากตอนพิเศษ ไปเป็น
เป็นเอก ภาค2 นะคะ -....- ลิงค์เดิม
ส่วนในความเห็นที่บอกว่าออกทะเล จริงๆเรื่องดราม่าของเอกแบมเกริ่นไว้ตั้งแต่ตอนแรกๆแล้ว พอมันมาต่อๆกันหลายตอนอาจจะดูเยอะเนาะ 555 แต่จริงๆแล้วนิดเดียวเองค่ะ
งั้นเรามาต่อ เป็นเอกภาค 2 กันนะคะ ใครเบื่อแล้ว อย่าพึ่งเบื่อออออ กราบ.
ปล. เรื่องจะต่อจากตอนพิเศษทั้ง 3 ตอนนะคะ ใครยังไม่ได้อ่าน ย้อนกลับไปอ่านเลยจ้า >_<
เป็นเอก SSll ตอนที่ 1 นะแจ้ะ
เต็งหนึ่งชะงักเนกไทที่กำลังจะผูก เมื่อสมุดบัญชีกับบัตรเครดิตห้าใบถูกวางลงตรงหน้า
“อะไรวะ”
หันไปมองคนที่อุตส่าห์ตื่นเช้าทั้งๆที่ไม่มีเรียน
“เอาไปคืน”
“หือ?”
ขมวดคิ้วมองใบหน้าซีดที่เรียบสนิท
“กูจะทำงานเอง”
โลกมาถึงกาลล่มสลาย…เป็นเอกปฏิเสธพ่อแม่ในเลเวลที่สูงขึ้น
“เอก มานี่”
กระชากเน็คไทออกจากคอ ดึงเป็นเอกมานั่งลงปลายเตียงด้วยกัน จับมือขาวซีดมากุมไว้ลูบไล้เบาๆ
“มึงไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้”
“…”
ตาคมมองเข้าไปในดวงตาสวย…คนถูกจ้องหันหน้าหนี
“กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไง แต่การยิ่งทำแบบนี้มันยิ่งเป็นผลเสียต่อตัวมึงเอง ประชดไปก็ไม่ได้อะไรนะเว่ย”
“ไม่อยากยุ่งแล้ว”
ปากบางเม้มแน่น
“เอก…”
“…”
ไม่พูดแต่ทิ้งตัวลงกับไหล่กว้าง สองแขนกอดเต็งหนึ่งหลวมๆ คนถูกกอดถอนหายใจ…หอมลงที่กลางกลุ่มผมนิ่มแล้วกอดตอบโยกตัวไปมาช้าๆ
“มึงมีกูนะ…”
“อือ”
“แต่ถ้าอยากลองทำงานกูก็เห็นด้วยนะ งานพิเศษแบบวัยรุ่นทั่วไปไง”
เต็งหนึ่งสนับสนุนทุกพัฒนาการของเป็นเอก…ถ้าการทำงานพิเศษมันทำให้เป็นเอกได้เปิดโลกมากขึ้นเขาก็พร้อมจะสนับสนุน…เป็นเอกต้องโตขึ้น
“งานอะไรดี”
ผละตัวออกมาสบตา คิ้วขมวดใช้ความคิด
“อืม…ร้านกาแฟมั้ย? เดี๋ยวให้ทำสาขาของเลอบู สาขาที่ไม่ได้ตั้งในห้างมึง”
“โอเค”
“เดี๋ยวถามพี่ทัยให้แล้วกัน เอาล่ะผูกเนคไทให้กูเลยกูจะไปฝึกงานสายละ”
มือซีดรับเนคไทยสีเข้มมาคล้องคอแกร่ง ค่อยๆผูกตามขั้นตอนจนเสร็จ
“ขอบใจ…อุ้บ”
เนคไทถูกกระชากดึงลงมา…ปากประกบกันก่อนคนถึงจะเริ่มใช้ลิ้นสัมผัสไปทั่วเรียวปากอีกคน…
“ตั้งใจทำงาน”
ผละออกแล้วคลานกลับไปนอนใต้ผ้าห่มผืนหนา ทิ้งคนถูกจูบกัดฟันหน้าแดงอยู่คนเดียว
เอกแม่ง…อัพเลเวล!
บ่ายแก่ๆเป็นเอกลากเท้าลงมาจากชั้นบน นั่งลงลูบหัวเจ้าเจ๋งที่กำลังนอนส่งเสียงกรนต่ำ ลิ้นห้อยอยู่ข้างปาก…รู้สึกเบื่ออย่างไม่มีสาเหตุ
จึงเดินกลับขึ้นห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า…เสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลเข้มกับกางเกงยีนส์นูดี้และรองเท้าหนังวาเลนติโน่ เดินไปหยิบกุญแจ
รถ…ชะงักเมื่อที่เดิมที่เคยมีกุญแจบิ๊กไบท์ไม่มี
ก็คืนไปแล้ว…
ถอนหายใจแล้วเดินออกจากคอนโด…ไปที่รถไฟฟ้าแทน
ห้างในย่านใจกลางเมือง…แต่ไม่เข้าห้างตัวเอง ไปเลือกอีกห้างที่ใกล้กัน
“ขอโทษนะคะ ขอสัมภาษณ์หน่อยค่ะ”
ชะงักเมื่อมีผู้หญิงที่มีป้ายสตาฟงานอะไรสักอย่างเดินเข้ามาทัก
“ครับ?”
“คือพี่เป็นทีมงานรายการ…ที่จะสัมภาษณ์วัยรุ่นน่ะค่ะ มีเวลาสักห้านาทีมั้ย สัมภาษออกทีวีด้วยนะ แปปเดียวเองค่ะ”
เป็นเอกพยักหน้า เพราะไม่มีอะไรทำ
เดินตามพี่เขาไปจนถึงสถานที่สัมภาษณ์ ซึ่งก็คือกลางห้างที่มีพิธิกรชายหญิงกำลังสัมภาษณ์วัยรุ่นคนหนึ่งอยู่ รอบด้านมีคนรุมล้อม
ถ่ายรูป
“เดี๋ยวต่อน้องคนนี้นะคะ อุ้ยเสร็จพอดีเลยค่ะ”
พิธีกรคู่หันมา ทีมงานหญิงจึงดันหลังเป็นเอกให้เดินเข้าไป
“อุ้ยหล่อมากค่า ไม่ต้องตอบคำถามแล้วค่ะเป็นแฟนพี่เลย ฮ่าๆๆๆๆ”
พิธีกรหญิงแซว
“เฮ้ยเดี๋ยวก่อน! เดี๋ยวน้องเขาตกใจ ไหนแนะนำตัวหน่อยครับ ชื่ออะไรเรียนที่ไหน”
ไมค์ถูกส่งมา…
“เป็นเอกครับ…เรียนที่….”
“น้องคะทำไมหล่อวัวตายควายล้มแบบนี้คะ!!!”
“คือ..”
ทำหน้าไม่ถูก ไม่เคยมีใครถาม
“น้องเขาตกใจแล้วคุณ! เอาล่ะครับเรามาถามคำถามกันดีกว่า”
กว่าจะสัมภาษณ์เสร็จก็หลุดออกมาได้ในที่สุด แต่ก็มีทีมงานขอเบอร์ติดต่อไปเผื่อมีงานอะไรจะเรียก
คนที่ยังอยากทำงานพอดีก็ไม่มีปัญหา
“อ้าว…เอก”
ละสายตาจากร้านเสื้อผ้ามาที่คนเรียก..
“พี่จิ?”
“ไม่เจอกันสักพักเลยนะ มาคนเดียวหรอ”
ยิ้มพิมพ์ใจ…จิเป็นรุ่นพี่ฝ่ายเสียงละครเวทีที่ไปเล่นเปียโน
“ครับ”
“กินข้าวกับพี่มั้ย พี่มาคนเดียวเหมือนกัน”
พยักหน้า ยังไงก็ว่าง
“อยากกินอะไร? อาหารไทย? หรือไง?”
“อะไรก็ได้ครับ”
“งั้น…กินสเตกกัน อยากกินว่ะ”
หัวเราะเสียงทุ้ม
สองร่างเดินตามกันไปที่ร้านสเตกเจ้าดัง
สั่งเรียบร้อยจีก็เริ่มเป็นฝ่ายชวนคุยก่อน
“ไม่เจอกันนาน เรียนเป็นไงบ้าง”
“ยากครับ”
“ได้ข่าวว่าเอกป่วย เลยขาดเรียนยาวเลย ดีขึ้นยังหือ”
“ครับ…”
“พูดน้อยเหมือนเดิมเลยนะเราเนี่ย”
เอื้อมมือข้ามโต๊ะมายีหัวเบาๆ เป็นเอกชะงักก่อนจะเบี่ยงตัวหนี…เต็งหนึ่งไม่ชอบให้คนอื่นมาลูบหัว เคยโกรธเพราะเรื่องนี้มาแล้ว
“อ่า..โทษที”
“…”
ตาสวยเบือนออกไปนอกร้าน มองคนที่เดินผ่านไปมา
“พี่จิ”
“หืม?”
คนเรียกหันหน้ากลับมาสบตา
“ชอบหมามั้ย”
“หา? อ่อ ชอบนะ อยากเลี้ยงเหมือนกัน ทำไมหรอ”
“หมา…แฟนหมาผมท้อง”
จิยิ้มกว้าง
“จะให้พี่ตัวนึงหรอ ได้นะ พันธุ์อะไรล่ะ”
“อืม…งั้นเดี๋ยวเอาไปให้นะครับ”
“ได้สิ แล้วเรามาตั้งชื่อด้วยกันนะ”
“อื้อ…”
ยิ้มจางเมื่อคิดถึงเจ๋งตัวน้อยที่กำลังจะเกิดมา เหมือนจะได้เป็นคุณปู่…
“ยิ้มซะน่ารัก แล้วไหงมาคนเดียว แฟนไม่มี?”
“ฝึกงานครับ”
“ดูหนังปะล่ะ จริงๆพี่ตั้งใจมาดูเรื่องนึง หาเพื่อนดูไม่ได้”
“หนัง?”
ไม่ได้ดูหนังในโรงมานานมากแล้ว เกือบจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ดูเรื่องอะไร
“อือ แล้วแต่นะไม่บังคับ”
“ขอตัวดีกว่าครับ”
“ไม่เป็นไร”
กินกันเงียบๆ ส่วนมากจิจะเป็นคนชวนคุย เป็นเอกก็ยังเหมือนเดิม…ถามคำตอบคำ…หรือไม่ก็พูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับคำถาม
จิยิ้มขำ…เป็นเอกก็ยังเป็นคนเดิม
“ไว้เจอกันเอก พี่ไปดูหนังก่อน”
“ครับ”
เป็นเอกเดินกลับไปอีกทาง แต่จิก็รั้งแขนไว้ก่อน
“อ่ะลูกอม อร่อยนะ”
ลูกกวาดสีหวานที่ห่อด้วยพลาสติกใสสองเม็ดถูกยัดใส่มือ เป็นเอกแค่พยักหน้าขอบคุณแล้วเดินต่อ…กลับบ้านดีกว่าห้าโมงกว่าแล้ว
เป็นเอกวางลูกอมสองเม็ดไว้บนโต๊ะหน้าทีวีก่อนจะขึ้นห้องไปอาบน้ำ เกือบหนึ่งชั่วโมงเดินลงมาจากห้องอีกรอบ เห็นเต็งหนึ่งนั่งกุมขมับอยู่บนโซฟา
“หนึ่ง”
รีบนั่งลงข้างกัน
“กูจะตาย เอก กูจะตาย… กูทำยังไงดี กูจะตาย.. ต้องตายแน่ๆ”
สองมือขยุ้มหัวตัวเองกัดฟันเครียด
“หนึ่ง!...”
เต็งหนึ่งเป็นอะไร
“เอก…ฮรึก…กูกลัว…ฮือ…”
ร่างหนาสั่นสะท้านเหมือนเด็กๆ เป็นเอกได้แต่โอบกอดอีกคนไว้แน่น ทำอะไรไม่ถูก ไม่เข้าใจว่าเต็งหนึ่งเป็นอะไร มองซ้ายมองขวาจะหามือถือเพื่อเรียกรถพยาบาล
ชะงัก…เมื่อเห็นลูกอมบนโต๊ะหนึ่งเม็ดถูกแกะออก
“หนึ่ง กินลูกอมหรอ”
“ไม่นะ กูกลัว…ลูกอม ..กูกิน มันวางอยู่ ฮือออ กูยังไม่อยากตาย”
“รอนี่”
หยิบหมอนยัดใส่อ้อมแขนเต็งหนึ่ง รีบลุกไปที่โทรศัพท์บ้าน
“อาฉัตร…ลูกอม หนึ่งกินลูกอมแล้วไม่สบาย มีคนให้ผม แต่หนึ่งกิน หนึ่งป่วย อาฉัตรช่วยด้วย”
วางสายแล้วรีบกลับมาดึงเต็งหนึ่งที่ยังร้องไห้ไม่หยุดมากอดแน่นๆ …ไม่มีอีกแล้วเป็นเอกที่จะหลุดไปอยู่ที่ไหนเวลาเต็งหนึ่งไม่สบาย…
ไม่มีเต็งหนึ่ง…ไม่มีเป็นเอก…
โลกความคิดที่อุปโลกน์ขึ้นมามันจบแล้ว…
ไม่มีเต็งหนึ่ง…เป็นเอกก็จะเอากลับมา!
ครอบครัวคนเดียว…จะไม่มีได้ไง!
“เอก…อย่าทิ้งกูไป”
“อยู่นี่…ไม่ไป”
“ฮืออออ…”
“ไม่เป็นไร”
ตาสวยวาววับหมายมาดว่างานนี้ต้องมีคนชดใช้…ถ้าลูกอมมีปัญหาพี่จิต้องรับผิดชอบ
“หนึ่ง…เรื่องนี้กูจัดการเอง”
============================================
-.- อิ๊
จำลูกอมเจ้าปัญหาที่ทำให้เอก 'หลงสีฟ้า' ได้มั้ยคะ -...- ใครจำไม่ได้ ย้อนไปตอน 15 เลยค่าาา
-
พี่จิทำไมทำแบบเน้ :ling1:
-
ตายละ ปัญหาลูกอมกำลังทำร้ายหนึ่ง ว่าแต่หนึ่งโดนพิษลูกอมไปอ้อนเอกซะน่ารักเลยนะ :katai2-1:
-
ลูกอมและพี่จิคัมแบ็คคค
ภาคสอง เอกหันมาปกป้องหนึ่งแทน แบมแบมกำลัวจะสื่อว่า เอกจะเมะแล้วใช่ม๊ายยยยย :hao7:
-
:ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready
-
เกิดอะไรขึ้นกับเต็งหนึ่ง ไม่นะ!!! :katai1: :katai1:
อิพี่จิแกรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป ตายแน่!! เป็นเอกต้องจัดการให้เด็ดขาดนะลูก
-
รอนะคะ
-
พี่จิทำแบบนี้ทำไม!?
-
อ้าววววว
-
เป็นการรักษาเอกอย่างหนึ่งหรือเปล่า
-
New เป็นเอก!!!
งานนี้ไม่รู้ใครจะเละ
-
อ้าววว ตกลงไอ้ลูกอมโลกสีฟ้าตอนนั้น ของจิเองหรอ
-
ภาคนี้เป็นเอกเลเวลอัพจริงๆค่ะคุณขา
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ้อ
-
จิ?ต้องการอะไร!!
-
ขอบคุณ :)
-
เกิดอะไรขึ้นกับเต็งหนึ่ง
-
อ้าวววๆ เด่วน่ะอิพี่จิ เด่วมีตายยยยยยยยยยยกันมั้งง !!!! :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เกิดอะไรขึ้น
-
อิจิตายแน่ๆงานนี้
เอกดูดีขึ้นเยอะเลย
ออกรายการครั้งนี้ ที่บ้านพวกแก่ๆจะได้เห็นบ้างหรือเปล่านะ?
เอกน่าจะหยอดระเบิดไว้ให้พวกแก่ๆสะดุ้งกันเป็นแถวๆบ้าง
อยากรู้ว่าเอกจะจัดการอิจิยังไง
-
เป็นเอกต้องเป็นคนดูแลเต็งหนึ่งแทนแล้วนะ
-
อิพี่จิ แกอยากตายใช่ใหมถึงทำแบบนี้
กระโดถีบ เข้ากลางหลังแม่ง :fire:
-
ติดตามค่า..SS2 ก็ติดตามต่อปายย
-
ลูกอมเจ้าปัญหากลับมาแล้ว
-
เอกจัดการพี่จิขั้นเด็ดขาดเลยนะ
:hao7: :hao7:
-
เกิดอะไรขึ้น โอ้ยยยยยยย เป็นเอกกะเต็งหนึ่งถ้าไม่นับตอนอยู่บนเตียงเป็นเอกคือแมนมากปกป้องเต็งหนึ่งตลอดๆ
-
เดี๋ยวนะอีพี่จิ :beat: :z6:
-
เอกเก่งมาก เอกเข้มแข็งแล้วนะ ลูกอมปริศนายังตามเอกอยู่ แล้วจะมีปมซ้อนอะไรอีกเหรอ สู้สู้นะเป็นเอก
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
อิพี่จิ ตาย!!!!!!!!
ทำเพื่ออะไรว่ะ
-
อ้าวไอ้พี่จิ...งานนี้มีเคลียร์
:z6:
-
จิต้องการไร
-
น้องเอกจัดการพี่จิเลยนะ บังอาจมาทำให้หนึ่งเป็นแบบนี้!!! :m16:
-
เป็นเอกเข้มแข็งขึ้น
-
แด่อีพี่จิ
:fcuk: :ped151: :z6:
-
ชอบเรื่องนี้จริงๆ ดีใจที่เอามาเป็นซีซั่น 2
แต่งานนี้พี่จิต้องมีเครียร์นะ หวังอะไร มันต้องมีเงื่อนงำ!!!
-
คืออารายยยย คะ นายจิ นิ :z6:
-
รอ
-
อิพี่จิอยากตายหรอ
-
เดี๋ยวมึงตายแน่จิ....
-
เป็นเอกเวอร์ชั่นป่วยก็น่ารักนะ แบบต้องเข้าถึงจะรู้ว่าคิดอะไร ไม่แสดงความรู้สึกมาก น่าค้นหาดี
แต่เวอร์นี้แบบกรี๊ดอะแกกกกกกกกกกก
ปกป้องหนึ่งได้ ดูแลหนึ่งได้ ยิ้มเยอะขึ้น แถมหล่ออีกตะหาก
อ๋อยยย ละลายยยยยย
-
:really2: แน่ใจนะว่าจากลูกอมเกิดไรขึ้นแน่
-
เต็งหนึ่งเป็นอะไรอ่ะ ไอ้ลูกอมมันกลับมาอีกแล้ว คือ พี่จิต้องการอะไร ทำไมทำแบบนี้
แต่ เต็งหนึ่งแบบอ้อนๆก็นะ ดูดีอ่ะ พี่เป็นเอกก็แบบ มาในมาดเท่ห์แทนด้วย โอ้ววว
หรือ หรือว่า ภาคนี้เต็งหนึ่งจะโดนเป็นเอกจับกด!!! เอิ๊กๆ :hao7:
-
:serius2: เป็นงงจ้ะ แต่รู้สึกว่าตอนนี้เอกมีพัฒนาการแบบก้าวกระโดดเชียว งานนี้เอกจะโชว์แมนแหละ :katai3:
-
เป็นเอกเวอชั่นหายป่วย 555
-
ลูกอมกลับมาแล้ว คราวนี้เอกจะเป็นคนจัดการเองซะด้วย เอาให้เด็ดขาดเลยนะเอก
-
สงสารเอกนะ ไม่ยอมกลับบ้าน แต่คนที่บ้านที่ทำผิดไว้เยอะกลับไม่มาหาเอกบ้าง
-
พี่เอกเท่ห์มากเลยครับ
มาต่อไวไวนะคะ
-
คุณแบมคัฟฟ :impress2: :impress2:
คิดถึงเบียร์ กับ พี่หมอกร
แล้วก็คิดถึง หมอปิ๊ง กับ ปัณ
จะเป็นไปได้ไหมคับบบบบถ้าจะมีตอนพิเศษสุดๆๆๆมาลงในเรื่องเพราะเป็นเอก
คือเราอ่านไปแล้วคิดถึงมากจริงๆเราว่ามีหลายคนแน่ๆที่คิดเหมือนกันนนะนะนะนะนะคิดถึงจริงงง :impress2: :impress2: :-[
-
ss2 ep2
‘แอล เอส ดี … ยาเสพติดหลอนประสาท อาเคยตามจับก่อนหน้านี่แล้ว เอกก็เคยโดน มันมีฤทธิ์หลายอย่าง ในกรณีของเอก…มันทำให้เห็นสีสันสดใสขึ้นมาก ทำให้เอกหลงสีฟ้า ส่วนของหนึ่งฤทธิ์หลอนประสาท…กลัวตาย โดนครั้งแรกไม่ติด แต่ถ้ายังเสพเรื่อยๆคงต้องบำบัดล่ะ ถ้าตอนแรกจะให้เอกก็อาจจะติดได้นะเพราะเคยโดนมาครั้งหนึ่งแล้ว’
กัดฟันกรอด…
คำพูดของผู้กำกับเจตยังดังก้องในหัว
นักศึกษารอบข้างมองด้วยความแปลกใจที่เป็นเอกคนเงียบของคณะ เดินนำเจ้าหน้าที่ตำรวจหลายนายเข้ามาที่ตึกรัฐศาสตร์ เดินขึ้นไปที่ชั้นสาม…
“ขออนุญาตครับ”
อาจารย์ที่กำลังบรรยายชะงัก
“ว่าไงนายเป็นเอก มีอะไรหืม”
ตาสวยไม่ได้มองที่อาจารย์ กลับจ้องเขม็งไปที่กลุ่มรุ่นพี่ที่นั่งอยู่
ขายาวเริ่มวิ่งไปที่เป้าหมายซึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ก่อนจะกระโดดยกขาถีบจนจิล้มลงจากเก้าอี้ไปกองกับพื้นท่ามกลางความตกใจของคนทั้งห้อง
“เฮ้ย ทำไร!!!”
รุ่นพี่ที่เป็นกลุ่มเพื่อนตะคอก แต่เป็นเอกไม่สนใจยกขากระทืบซ้ำ ไม่สนแม้จะโดนลากออกจากตัวจิ ใช้แรงที่มีถลาเข้าไปอีกครั้งจนเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ตามมาฝ่าวงล้อมนักศึกษากลุ่มใหญ่ไปช่วยแยก
“มึง!!! ไอ้เหี้ย!!!”
ไม่เคยมีใครจินตนาการภาพเป็นเอกตะโกนด่าลั่นห้องออก…
“อะไรวะ จับผมทำไม!!”
“คุณถูกจับด้วยข้อหามียาเสพติดไว้ในครอบครอง เชิญไปให้ปากคำที่โรงพักด้วย”
เสียงห้วนของตำรวจทำให้ทั้งห้องชะงัก ตกอยู่ในความเงียบ…นักศึกษาที่ผลการเรียนและพฤติกรรมดีถูกจับเพราะยาเสพติด
“กล่าวหาอะไรกันครับ!! ผมไม่เข้าใจ”
“แอล เอส ดี … คนที่กินไม่ใช่กู!!!”
จิหน้าซีดเผือด ไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกใส่กุญแจมือลากออกไป
เป็นเอกยกมือเสยผมตัวเอง สะบัดแขนที่รุ่นพี่ล็อคไว้ออกแล้วเดินตามเจ้าหน้าที่ตำรวจออกไป หน้าตาเอาเรื่องจนไม่มีใครกล้ามอง
เป็นเอกหน้านิ่ง…คนเดิมไปไหน?
“ห่า รู้สึกแย่ชิบหาย”
เต็งหนึ่งกลอกตาไปมาอยู่บนเตียง รู้สึกปากแห้งกว่าปกติ
“เป็นไง เล่นยาครั้งแรกไอ้ลูกชาย”
“หลอนโคตร…ติดกันไปได้ไงวะ โลกหมุนชิบหาย”
หัวยังไม่หายมึน…นอกจากจะเป็นสารเสพติด แต่ดันมีส่วนผสมของสารที่ร่างกายแพ้ แพ้โดยไม่รู้ตัว ทำให้ผื่นขึ้นไปทั้งตัวต้องพ่นยาไปสองสามรอบ
“แต่เอกโคตรดุ บอกจะไปจัดการเอง”
นึกถึงแฟนลูกชายที่อาสาพาตำรวจไปมหาลัย แววตาวาววับกัดฟันกรอด…
“ทุกคนน่ะไม่เคยเชื่อผม มันพูดน้อยก็เพราะมันขี้เกียจแล้วก็ป่วยเฉยๆหรอก แม่งเอาแต่ใจจะตาย เจ้าอารมณ์ ขี้หงุดหงิด คนอื่นแค่ไม่เคยเห็น!”
“หรอ?”
คนโดนนินทาเดินเข้ามา ยกมือไหว้ธารธาราแล้วนั่งลงตรงโซฟาเดเบด
“ไม่เครียดดิ กูหายแล้ว”
“อือ”
หยิบมือถือขึ้นมาเล่นแทน
“เอก”
“ครับ”
“กลับบ้านบ้างยัง”
“…”
“อัครมันคิดถึงนะ”
“…”
ไม่ตอบแต่แค่นยิ้มกับจอมือถือ
“ดินก็บ่นถึงอยู่ หงุดหงิดกว่าเดิมด้วยรายนั้น”
“หรอครับ”
“ลัลก็อยากมาหา”
หมดความอดทน…มือวางโทรศัพท์แล้วเงยหน้ามาสบตาผู้ใหญ่
“คงเป็นผมคนเดียวที่ไม่คิดแบบนั้น”
“เรื่องนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอกเอก…”
พูดเสียงอ่อน
“ทุกคนมีความสุขกันดีอยู่แล้ว ไม่ต้องเอาผมไปอยู่ด้วยหรอก ผมไม่อิน”
พูดยาวในรอบปี…หยิบมือถือแล้วเดินออกไปที่สวนข้างนอก
“พ่อก็ไม่น่าพูด มันก็โกรธพ่อด้วยแต่มันเกรงใจอยู่หรอก”
ส่ายหัว
“เอ้าไอ้นี่ไม่เข้าข้างพ่อ”
“ก็พาพ่อมันหนีไปเที่ยวรอบโลก ให้มันคิดมากอยู่แปดเดือน พ่อว่ามันจะรู้สึกดีกับพ่อมั้ยล่ะ?”
คนฟังได้แต่นั่งนิ่ง…ลืมคิดในมุมของเด็ก
“ผู้ใหญ่อ่ะ มัวแต่รอให้เอกไปหา เอกมันก็รออยู่คนเดียวมาตั้งนาน ทำไมไม่มาหามันบ้าง ทิ้งมันไปทำนั่นทำนี่ พ่อก็มีส่วนเอาพ่อมันไปด้วย…ทำไมไม่มาหามันก่อน ขนาดพี่สเปียร์เป็นญาติที่พึ่งเจอกันยังมา คุณสกายก็แวะมาสองครั้งแล้ว…แต่พ่อกับแม่แท้ๆ พ่อที่เลี้ยงตั้งแต่เกิดอีก หายเงียบกันไปหมด เป็นผมก็คงไม่อยากกลับบ้าน”
“เฮ้อ….ทางนั้นเขาก็คิดว่าลูกยังไม่พร้อมจะมาหา”
“ก็มัวแต่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาหาตัวเอง ก็เลยไม่เจอกันสักที”
“ก็นั่นเขาผู้ใหญ่กันหมด เด็กก็ต้องเข้าหา”
“พ่อก็คิดๆดูแล้วกัน จะยอมลดทิฐิมาหาเด็กก่อน หรือจะเสียมันไปตลอดกาล…ผมอ่ะไม่อยากจะยุ่งหรอกนะ แต่ผมอยู่กับมันมาตลอด ผมก็ไม่อยากให้คนของผมเสียใจ ถ้าไม่รักมันแล้วก็ตัดขาดกันไปเลย มันคนเดียวผมเลี้ยงได้”
“ไอ้นี่…พูดจาเป็นผู้ใหญ่ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ก็ตั้งแต่ผู้ใหญ่มัวแต่ไปวิ่งเล่นอยู่ไหนก็ไม่รู้นั่นแหละ ผมรักของผม พ่อแม่มันไม่รักก็เรื่องของเขา พ่อก็ด้วย พูดแล้วหงุดหงิดว่ะ พ่อกลับไปเลยไป ชิ่วๆ”
ไล่พ่อตัวเองเสร็จก็หันหน้าหนีไปที่สวน..ห้องวีไอพีมันดีตรงนี้ เปิดประตูระเบียงก็เป็นสวนเล็กๆ สร้างบรรยากาศดีๆให้ผู้ป่วย แถมมีไอ้คนตัวซีดนั่งเล่นมือถืออีก
“ไอ้เด็กน้อยของพ่อมันโตแล้วนี่หว่า….เออกลับละ หายไวๆ”
“โหยยย จะขยี้หัวทำไมไม่ใช่เด็ก!!”
“แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้นะ ทีเมื่อก่อนวิ่งแก้ผ้าให้กูอาบน้ำให้ จู๋อันนิดเดียว”
“ตอนนี้ไม่นิดแล้วพ่อ!! กลับไปเลยไป๊”
“กลับไปนั่งข้างในมั้ย”
ลากสายน้ำเกลือนั่งลงบนพื้นไม้ หลังพิงกระจกข้างคนที่ยังเล่นมือถือ
“เข้าไปสิ”
“ไปด้วยกัน”
“จะสูบบุหรี่”
คิ้วเข้มมวดบ้าง ไม่บ่อยที่เป็นเอกจะสูบบุหรี่…แม้จะเป็นแค่บุหรี่ไฟฟ้าที่ไม่มีนิโคติน มีแค่ไอระเหยหอมๆ ซึ่งเขาก็โอเคไม่ได้ว่าอะไร เพราะบางโอกาสตัวเองก็สูบเหมือนกัน
“เดี๋ยวนั่งด้วย”
“อือ”
มือหยิบแท่งบุหรี่ไฟฟ้าจากกระเป๋ากางเกงหลังออกมา…มองผ่านๆเหมือนปากกาแต่แค่กดสวิตแล้วจรดริมฝีปาก ก็คือบุหรี่ไฟฟ้าเลาสีดำสวย
มองควันสีขาวเพลิน… เป็นเอกทำอะไรก็ดูดี…ปากบางที่จรดเลาบุหรี่…คิ้วขมวดเล็กน้อย …แหงนหน้านิดหน่อยแล้วพ่นควันออกมา…
“หนึ่ง”
“หือ”
เจ้าของควันบุหรี่หันมาสบตา…รู้ตัวอีกที…ควันหอมๆก็ล่องลอยอยู่ในปาก…กับจูบหวานๆ และเรียวปากนิ่ม…ที่หยอกล้ออยู่บนปากตัวเอง…
“หวาน…”
คิ้วเข้มกระตุก…นี่มันชักจะสลับบทบาทปะวะ!
“เอก”
ดันอีกฝ่ายออกสุดแขน
“…”
“กูเข้าข้างในละ”
“เขินหรอ”
“ไม่เขินโว้ย”
แค่หน้าร้อนฉ่า…
รีบลุกขึ้นลากเสาน้ำเกลือตัวเองกลับข้างใน แต่รีบเกินไปสายพันกันจนเข็มเลื่อน
“ซี้ด…”
“อย่ารีบ”
เอาบุหรี่ยัดใส่กระเป๋าเก็บที่เดิม เดินเข้ามาช่วยแก้สายน้ำเกลือให้เข้าที่
“เดินไป”
ดันหลังคนป่วยเบาๆ ค่อยๆเข็นสายน้ำเกลือตามให้
“หนึ่งเป็นไรวะ”
แมทไม่เข้าใจ ตั้งแต่เข้ามาเยี่ยมก็เจอเพื่อนนั่งหน้าเครียดมองไปที่ร่างสูงโปร่งที่นั่งคุยกับปุ้นอยู่บนพื้น ในมือมีจอยเกมส์สายตาจ้องไปที่ทีวีจอยักษ์บนผนัง
“แมท”
“ว่า”
วางหนังสือเรียนลงข้างตัว ความเป็นเพื่อนสนิททำให้รู้ว่าอีกฝ่ายมีอะไรในใจ
“มึงว่าเอกมัน…แมนขึ้นปะวะ”
“หือ? มันก็พูดเยอะขึ้น ดูไม่นิ่ง แต่เรื่องนั้นมันก็ผู้ชายนะมึง”
“กู…ว่ามันรุนแรงขึ้นปะวะ”
ดาเมจทรงพลังมาก…
“พูดถึงเรื่องนี้ วันนี้มันไปจับพี่จิ รุ่นพี่เค้าเล่ากันมาว่าเอกมันกระโดดถีบจนพี่จิกระเด็น แถมลงไปซ้ำอีก ลากตั้งกลายคนกว่าจะออก”
กลืนน้ำลายเอื้อก..
“กูเห็นแค่ตอนจับลงมาแล้ว หน้าช้ำเลยมึง”
ยิ่งฟังยิ่งเครียด
“มัน….พูดยากว่ะ”
“อย่าไปคิดมาก อาจจะแบบช่วงเยียวยาไง กำลังจะหายดี อาจจะหงุดหงิดๆไปหน่อย”
“เออ แล้วสก๊อตล่ะ?”
“เอาเจ๋งไปสปา เป็นไงล่ะว่าที่คนดูแลหลานมึง แต่แม่สก๊อตโคตรชอบไอ้เจ๋ง”
“เออดี ชอบก็ดี ดูคนสมัครคอร์สสารพัดนั่งเล่นเกมส์”
เหมือนจะรู้ว่าโดนนินทา วางจอยในมือลุกขึ้นเดินมาหา
“อะไรมึง”
“หนึ่ง”
“ว่า”
“หงุดหงิด?”
นั่งลงข้างเตียง ยกมือจิ้มคิ้วขมวด
“เออ!”
หงุดหงิดมึงนั่นแหละ
“คิดถึงเจ๋ง?”
“ไม่ ไปไกลๆจะนอน”
“งอแง”
บ่นเบาๆพร้อมยิ้มมุมปากแล้วเดินกลับไปเล่นเกมส์กับปุ้นต่อ
“เฮ้ย…กูว่า มันเปลี่ยนไปจริงๆว่ะ”
แมทอึ้ง…ไม่รู้ทำไม มันเป็นโมเม้นเหมือน…หนึ่งเอาแต่ใจแล้วเอกก็ว่าด้วยความเอ็นดู
“ใช่ปะๆๆๆๆๆๆๆ กูบอกมึงแล้ว”
“มึงโดนเสียบยังหนึ่ง”
สะดุ้ง
“ยังไอ้สัส!!! มึงพูดเหี้ยไรเนี่ย”
คว้าหมอนปาใส่เพื่อนแว่น
“เฮ้ย ทะเลาะไรกัน เฮียมึงรังแกไรเมียกูวะ!!”
“แม่งปากเสีย”
มือคว้าหมอนอีกใบเตรียมจะปาใส่ แต่พอหมอนโยนไปเป็นเอกก็โผล่เอาตัวมากันซะก่อน
“หลบไปเอก กูจะปาใส่มัน”
“หนึ่ง”
“กูบอกให้หลบ”
“อย่างอแง”
เป็นเอกมองสายน้ำเกลือที่ขยับอีกรอบ กลัวว่าอีกฝ่ายจะเจ็บอีก จึงปีนขึ้นเตียงกว้างกดร่างคนโมโหลงกับเตียง
“ปล่อย”
คนที่ยอมมาตลอดก็ยังคงไม่กล้าดิ้นแรง…กลัวอีกฝ่ายมันเจ็บเลยได้แต่ทำหน้าไม่พอใจ
“นอน”
ทำหน้าขัดใจ…แต่ก็ยอมนอนลงดีๆ
“เด็กดี”
ยกมือลูบหัว…ก่อนจะลากปุ้นที่บ่นกระปอดประแปดไปเล่นเกมส์ต่อ คราวนี้แมทตามไปนั่งด้วยพร้อมทิ้งสายตากวนตีนไว้ให้เพื่อน
ส่วน ‘เด็กดี’ นอนช็อคไปเรียบร้อย
====================================
เปลี่ยนไม่เปลี่ยน เปลี่ยนไม่เปลี่ยน 5555555555555 รับมั้ยหนึ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เอกอย่างแมนน เท่มากกก :o8: ขอบคุณคนเขียนค้า มาต่อบ่อยๆน้าา :L2:
ปล.เอือมกับฝั่งผู้ใหญ่ บอกเลยว่าไม่อิน (พูดตามเอก) :z2:
-
เต็งหนึ่งดูบอบบางแท้ 55555555+
น้องเอกเค้าก็อ้อนแต่กับหนึ่งคนเดียวแหละ 55555+
:-[ :-[ :-[ :pig4:
-
เอกเปลี่ยนมาก หนึ่งเตรียมตัวให้ดี อาจมีการสลับบทบาทกันซะแล้ว 5555
-
เอาล่ะสิ เอกดูแมนขึ้น หนึ่งจะโดนเมียจับกดมั้ย :laugh:
-
หนึ่งโดนจับกดแน่!!!
หนึ่งโดนจับกดแน่!!!
หนึ่งโดนจับกดแน่!!!
หนึ่งโดนจับกดแน่!!!
:hao7: :hao7:
-
เปลี่ยนเหอะ งอแงขนาดนี้เป็นเมียพี่ไหมน้อง เป็นเอกกล่าว 555555555 โทษๆเป็นเอกไม่ได้กล่าวเรากล่าวเอง หนึ่งดูงุ้งงิ้งตั้งแต่แรกละ
ตัลล้าคคคคคคคคคคคคคคคคค
-
เย้ย หนึ่งอย่าเสียท่านะ เชียร์ให้กดเอกเหมือนเดิม เราชอบที่บทบาทชัดเจนอ่ะ อย่าสลับนะ 55555
ปล. ทำไมเอกแมนขึ้น หรือนี่คือนิสัยจริง??
-
รีเวิร์สเถอะ ถ้าเอกจะแมนขนาดนี้อ่ะนะ 55555555 กรี๊ดดด ฉากโดดถีบอีพี่จินี่เอาใจเราไปเลยค่ะเอกกก ส่วนหนึ่ง ที่หน้าแดงบ่อยๆ นี่คือลักษณะของเคะที่น่าแดกมากนะ? สลับเลย! สลับเลย! #ทีมเป็นเอกเป็นเมะ :hao3:
-
ขำหนึ่งอะ สงสัยกลัวเอกจะแมนกว่า :laugh:
-
อุต้ะ!! งานเข้า
-
เอกเปลี่ยนไป!!!!!! สลับบทกันไหม
-
“คุณถูกจับด้วยข้อหามียาเสพติดไว้ในครอบครอง เชิญไปให้ปากคำที่โรงพักด้วย”
ก่อนถูกจับต้องเป็นผู้ต้องสงสัยก่อนค่ะ จะบอกว่ามียาเสพติดในครอบครองก็ควรถุกค้นตัวแล้วเจอของกลางก่อนค่ะ ก่อนจะถูกค้นตัวก็ต้องมีเหตุจูงใจควรเชื่อให้ทำการค้นตัวว่าผู้ต้องสงสัยคนนี้มีสิ่งเสพติด ในกรณีนี้น่าจะเป็นว่า จิเป็นผู้ต้องสงสัยว่ามียาเสพติดในครอบครอง จึงขอเชิญตัวไปให้ปากคำที่โรงพักมากกว่าหรือเปล่าคะ? กรณีนี้เอกคือพยานที่ชี้ตัวว่าจิเป็นเจ้าของหรือคนเอาลูกอมที่มีสารเสพติดให้เอกที่เอาไปให้หนึ่งต่อ หรือเปล่าคะ?
หนักไหมหนอวัยวุฒิของพวกผู้ใหญ่? แยกคุณวุฒิออกไปแล้วนะ รอให้เด็กมันเข้ามาหา ทั้งๆที่ทุกเรื่องมาจากความกระโหลกกะลาของพวกผู้ใหญ่ที่เต็มด้วยวัยวุฒินั่นแหละ บอกแล้วเตรียมหาพานมาขอขมาหาลูกได้แล้ว
หนึ่งชักเกรงว่าจะโดนความแมนของเอกมากด ไม่เป็นไรน่าหนึ่งความแมนความสูงไม่มีผลในทางราบ.....นะ
-
คือเอกนางต้องออนท็อปค่ะ
เราชอบอ่านนิยายพระเอกขี้โวยวาย ขี้เขินแบบหนึ่ง
นายเอกจะเย็นๆแบบเอก
จำได้มีเรื่องหนึ่งนายเอกทำออรัลให้ ไปรุกเขาก่อนด้วย
พระเอกช็อคจะตายห่า นายเอกนางชิวมาก
แล้วนางก็วางแผนยั่วยวนพระเอก แรกๆคิดว่านางจะเสียบพระเอก ที่ไหนได้นางออนท็อปจ้า
คือ หาตัวออนท็อปคาแร็คเตอร์แบบนี้มันยากนะคะ
ลองแต่งnc เอกรุกโดยเต็งหนึ่งทำไรไม่ถูก แล้วให้น้องเอกคุมเกมออนท็อปดูดิคะ 5555
ป.ล. คือเราชอบตัวรับคาแร็คเตอร์รุกๆแบบนี้ มันหายากนะเก็บไว้เถอะ ถึงนางจะรับแต่นางก็สามารถคุมเกมให้เต็งหนึ่งช็อคได้นะเออ
-
เสร็จแน่ๆ เด็กดี ฮ่าๆๆๆ
-
อีกเดึ๋ยวหนึ่งกะเอกคงได้สลับตำแหน่งกันจริงๆ อย่างที่เพ่ือนๆ คิดกันสินะ :-[
-
เอกตัดขาดครอบครัวเลย ดัดนิสัยพวกผู้ใหญ่บ้าง ทำอะไรคิดถึงแต่ตัวเอง ลูกเต้าไม่นึกถึงไม่ห่วงเลย
ถ้าเอกจะแมนขนาดนั้น แต่แอบสงสารหนึ่งอะ คงระแวงไปละ :laugh:
-
เหยยยยย....เอก. :-[
-
ถ้าเอกจะแมนขนาดนี้ หนึ่งคงมีหนาวๆร้อนๆบ้างล่ะ
-
:mew1:
-
คุณแบม อยากบอกไว้ตรงนี่เลยนะ ถ้าสลับบทบาทกันอ่ะ เราคงจะช็อคมาก มากถึงมากที่สุด เราคงจะรับไม่ไหว :o12: ไม่รู้สิ ชอบโมเม้นต์ก่อนหน้านี้มากกว่าอ่ะเอกแสดงอารมณ์มากขึ้นก็ดี แค่ยังไงก็ชอบแบบละมุนกลมกล่อมแบบช่วงแรกไปเรื่อยๆ ถึงเอกจะเปลี่ยนไป แต่หนึ่งก็ยังเป็นหนึ่งคนเดิม หือออออออ :hao5:
-
รับไม๊หนึ่ง 555555
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
เปลี่ยนเลยค่า จิ่นไว้ตั้งแต่เริ่มอ่านแล้ว 5555
-
ตายๆๆๆๆๆ หนึ่งเสร็จแน่ๆ
เอกแมนขึ้นเยอะเลย
-
อร๊ายยยยยยย
แมนมาก
เอกแมนมาก
บางทีก็ลุ้นให้หนึ่งโดนกดนะ
แต่คงไม่อ่ะ
เราว่าคนเขียนน่าจะเขียนแบบมีตำแหน่งชัดดเจนแบบนี้มากกว่า
แต่ก็แอบอยากอ่านฉากที่หนึ่งโดนกดนะคะ
เขียนเป็นตอนพิเศษก็ดีนะ อิอิ
-
คือไม่ไหวมััง
อย่าเลยมันไม่เหมาะกะเป็นเอกที่จะมารุกแบบนี้
เต็งหนึ่งถึงกะเครียด แต่คนอ่านอย่างเราเครียดกว่าเพราะต้องทำใจหากมีการเปลี่ยนแปลงจริงๆ
-
ขอหัวเราะแป๊บ
จะมีพลิกมั๊ยเนี่ย
เสียวแทนเต็งหนึ่ง
-
เอกแมนมาก!
-
หายป่วยได้แล้ว เดี๋ยวโดนปล้ำนะ
:laugh:
-
หึหึหึ พี่หนึ่งเตรียมตัวน่าาาา
เอกแม๊นแมน 555
-
ขอบคุณ :)
-
เอาเล้ยยย สลับวันคู่วันคี่ ท่าจะเหมาะ :z1:
-
:hao3: หนึ่งระวังโดนเสียบน่ะจ้ะ งานนี้เป็นเอกเริ่มกลับสู่ความเป็นจริงแหละ :katai3: จากเดิมปล่อยให้หนึ่งนำมาตลอด ตอนนี้ความเป็นแมนเต็มร้อยกลับมาแหละ :mew1: เราว่าก้อดีน่ะ เพราะในความรู้สึกน่ะ หนึ่งต้องเป็นรับน่ะ :katai3:
-
:hao6: รับไหมล่ะ อิอิ
ขอบคุณค่ะคุณแบม
-
งานเข้าแล้วเต็งหนึ่ง หายป่วยแล้วเป็นเอกคนใหม่ยังโคดแมนอีกต่างหาก 555
-
เอกโครตเท่ ชอบบบบๆๆ หนึ่งโดนแน่ๆงานนี้ :z1: :z1: :z1: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เอกแมนเวอร์ 5555555555
เขาควรมาเป็นแฟนหนู!
-
โอ๊ยยยย น้องหนึ่งคะ ยกเป็นเอกให้พี่เหอะ พี่สัญญาว่าจะเลี้ยงดูน้องเอกอย่างดี
กรี๊ดดดเอกเวอร์นี้มาก เวอร์ก่อนก็ชอบนะ แต่ไม่อยากให้แฟน(?)ปวย เป็นห่วง เลยชอบเวอร์นี้มากกว่า
-
เหมือนบทบาทจะเปลี่ยนนะหนึ่ง
-
เอคนแมนนนนนแต่อย่าเปลี่ยนบทบาทของหนึ่งเลยนะเจ๊รับมิด้ายยยยยยย
-
น้องเอกของเจ้เปลี่ยนไป๋ แต่เจ้ชอบบบบบบบบ :กอด1:
-
โถ่วววววววว หนึ่งของเจ๊ เด็กดีเอ็นดูๆๆ
-
ความแมนบังเกิด~~~
-
มีสารบัญแล้วน้า
-
เอกแมนไปะ 5555
-
อ๋อยยยยย ป้าคงต้องอัพเลเวลตามเป็นเอกซะละ :hao7:
-
รอตอนต่อไป ค่าาาา า า าา า า า า า
-
ดีใจมากแค่ไหนรู้ไหมว่าจะยังไม่จบ.....ต่อๆๆอีกหลายๆตอนนะ :katai2-1: :katai2-1:
-
ไม่นะ......ไม่สลับนะ......... :mew5:
-
อือหือออชอบมากเรื่องนี้ ตามอ่านทันแล้วว :mew1: เป็นเอกเท่มากค่ะ55555555555555
-
อุต๊ะ!!!!! เห็นแววมาแต่ไกลเลยยยยย
คือแบบเป็นเอกกกกกก เป็นเอกแมนมากลูก เล่นเอาเต็งหนึ่งกลายเป็นเด็กงอแงเลย
ภาคนี้สลับตำแหน่งรึป่าวเนี่ย หึหึ ผลัดกันนะผลัดกัน เป็นเอกกำลังจะจับพลิก ว๊าวววว
รอเลยจร้า รอเลย หึหึ
-
ถ้าเอกจะแมนขนาดนี้น่ะ
-
รอเอกอยู่นะ
-
เป็นเอกครับ กลับมาได้หรือยังครับ
-
รอเราก่อนนะ ฮืออ
-
รอจ้าาาาา :katai2-1:
-
คิดถึงเอกกกกกกกกก
#รอออ :เฮ้อ:
-
SS2 นี่ผมว่าน่าจะมีอะไรเปลี่ยนนะคะ เหมือนได้เห็น นิวเป็นเอก ในโหมดแมน คุคุ
น้องหนึ่งต้องระวังประตูหลังแล้วมั้ง
-
SS2 ep 3
เปิดเทอมใหม่…เต็งหนึ่งฝึกงานผ่านไปได้ด้วยดี เหมือนกับที่เป็นเอกเริ่มเป็นนายแบบ แต่ก็มีโฆษนาหลายตัวมาดึงไปเล่นให้เห็นบ้างประปราย
ผู้ชายผมยาวจอดเวสป้าใกล้ตึกคณะวิศวะ กรามขบแน่น คิ้วขมวดมุ่น…อารมณ์เสียตั้งแต่เปิดเทอมวันแรก เดินผ่านรุ่นนอกแต่ละคนไม่มีใครเข้าหน้าติด
กระแทกตัวนั่งลงข้างเพื่อนแว่นที่ผมเริ่มยาวจนมัดจุกเปิดเหม่งได้
“หงุดหงิดไรมาวะ”
“ไอ้เอก…แม่งเอ้ย”
มือทุบโต๊ะดังลั่นจนคนแถวนั้นสะดุ้ง ก่อนจะลุกอีกครั้ง หยิบบุหรี่มาจุดสูบอยู่หน้าตึกปล่อยให้ควันเทาๆลอยขึ้นฟ้าเพื่อระงับอารมณ์ตัวเอง
เป็นนายแบบอ่ะรับได้! ไปเดินแบบก็รับได้! แต่ไปรับงานถ่ายกางเกงยีนส์ที่แม่งโหลดต่ำซะจนหวาดเสียวทั้งข้างหน้าข้างหลังแถมเปลือยท่อนบนนี่รับไม่ได้!!!
ถ้าไม่มีมือปิดข้างหน้า…มันก็เห็นหมดแล้วโว้ย!!!
แถมไอ้ภาพโฆษณาตัวนี้ยังได้รับความนิยมในอินเตอร์เน็ตอีกต่างหาก!!!
ตอนนี้ประวัติเป็นเอกกับรูปโคตรเซ็กซี่เลยกระจายไปทั่ว…ทั้งๆที่ไอ้โฆษณานี่มันเป็นแบรนด์ของเมืองนอก!! แล้วคนไทยจะไปยุ่งอะไรวะห้ะ!
เมื่อเช้าพอเห็นภาพที่เด้งในเฟสบุค ก็ไปกระชากลากปลุกคนมีเรียนบ่ายมาทะเลาะแต่เช้า ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่…
‘เอก ตอบกู นี่มันอะไร’
‘ง่วง’
‘ใครให้ถ่าย?’
‘ง่วง’
คนง่วงก็ทิ้งตัวหลับสนิทตรงบ่ากว้างของคนโกรธจัด…
กลายเป็นนั่งให้เอกใช้ตัวเองเป็นหมอน…
‘ถ้ายังไม่สำนึก กูจะไม่กลับบ้าน!!’
‘…’
ไม่มีสัญญาณตอบรับ… เออดี ถือว่าบอกแล้วนะ!
ตอนนี้คนไม่กลับบ้านเลยหงุดหงิดมายืนสูบบุหรี่…จนเห็นเพื่อนฝรั่งขับมอไซต์…สกูปปี้ไอมาจอด ส่ายหัวเบาๆไม่เชื่อสายตา เพื่อนฝรั่งที่ขับเบนซ์ทะเบียนสถานทูตมาด้วยรถมอไซต์สีฟ้าหวานแหวว
“อันยองเพื่อนรัก”
ยังไม่ทิ้งความเกาหลี…
“รถใครวะก๊อต”
“รถกู เป็นไง น่ารักปะล่ะ หมวกสีฟ้าด้วยนะ”
ถอดหมวกกันน็อคแขวนไว้บนแฮน ดึงกุญแจยัดใส่กระเป๋าแล้วเดินมายืนข้างเต็งหนึ่ง
“เครียดหรอมึง คิ้วขมวดเชียว ไอ้แมทอ่ะ?”
“ข้างใน หงุดหงิดไอ้เอก”
“อ๋อ โฆษณากางเกงยีนส์ปะวะ กูเห็นละ เด็ดดวงมาก ผัวมึงอย่างขาว”
“ผัวเหี้ยไร เมียโว้ย!!!”
ยักไหล่…สงสัยเพื่อนจะเขิน
“แต่เซ็กซี่ดีนะเว่ย คนกดไลค์เป็นแสน”
“แม่งเอ้ย…”
บุหรี่มวนไมถูกจุดทันทีที่มวนแรกหมดลง…เครียด เครียดจริงอะไรจริง
ช่วงปิดเทอมทำให้แฟนเพจเฟิร์สเลิฟของเต็งหนึ่งเป็นเอกซบเซาไปหลายเดือน เพราะไม่มีโมเม้นรูปคู่ใดๆ อินสตาแกรมเป็นเอกก็อัพแต่รูปหมาลิ้นห้อย พอเป็นเอกเริ่มมีภาพออกมาในงานถ่ายแบบจึงเหมือนเป็นเพจเป็นเอกไปโดยปริยาย
แต่เกือบเที่ยงก็มีภาพเต็งหนึ่งโพสในที่สุด…ผู้ชายผมยาวในชุดช็อปยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าคณะ คิ้วขมวด…แต่เพราะมีลมพัดทำให้ผมยาวปลิวเล็กน้อย…จนกลายเป็นหนุ่มเซอร์หน้ามอง
พร้อมแคปชั่น…. ‘คิดถึงเต็งหนึ่งจังเลยยยย ได้เจอแล้วจ้า’
ช่วงเที่ยงคนก็มากองกันที่โรงอาหาร แมท สก๊อต และเต็งหนึ่งก็เป็นหนึ่งกลุ่มที่เดินเข้ามาปะปนความวุ่นวาย ไม่ต้องลำบากหาที่นั่งเพราะปุ้นเสนอหน้าเดินเข้ามาลากแขนเมียตัวเองไปนั่งที่โต๊ะด้วยกัน
“ลากทำไมวะ”
บ่นแต่ก็ไม่ดึงมือออก
“รออยู่นี่ไง เลิกเร็วเลยมาจองให้ นั่งเลยๆ”
ปุ้นกับแมทเข้าสู่โลกสีชมพู สก๊อตก็จดจ่อกับการแชทในมือถือ…เต็งหนึ่งผู้เบื่อโลกเลยเดินไปหาข้าวกินคนเดียว มีหลายคนเมียงๆมองๆแต่ก็ไม่กล้าสบตาเพราะวันนี้ดูเจ้าตัวจะหงุดหงิดสุดๆ
อีกฟากหนึ่งของโรงอาหาร เริ่มเกิดเสียงซุบซิบเพราะนายแบบเซ็กซี่คนใหม่เดินเข้ามาพร้อมกลุ่มเพื่อน…เป็นเอกก็ยังเหมือนเดิม เสื้อเชิ้ตนักศึกษาแขนยาวพับไว้ที่ข้อศอก กางเกงยีนส์สีน้ำเงินที่ตัวเองเป็นพรีเซ็นเตอร์กับรองเท้าผ้าใบอะดิดาสสีขาว…ผมสีน้ำตาลอ่อนที่เพิ่งทำมาใหม่เซ็ตเปิดหน้าซ่อนตาสวยไว้ใต้แว่นสีเงินเมทัลลิค
เต็งหนึ่งเบือนหน้าหนีออร่าความดูดีที่พุ่งข้ามฝากโรงอาหารมา
“เอาไรจ๊ะพ่อหนุ่ม”
“ข้าวมันไก่พิเศษครับป้า”
กินดีกว่า หงุดหงิด!
เต็งหนึ่งถือข้าวมันไก่เดินกลับไปที่โต๊ะ ทุกคนแยกย้ายไปหาข้าวกินหมดแล้ว ส่วนปุ้นพอเห็นเขากลับมานั่งก็เดินไปหาแมททันที
“หนึ่ง”
เสียงเรียกคุ้นเคย…
“อะไร”
เงยหน้ามอง
“ไม่มีที่”
เป็นเอกแอนด์เดอะแก๊งที่ยืนส่งยิ้มอยู่ข้างหลัง
“เต็ม”
“อือ”
“เจอกันเฮีย”
เสียงทักทายจากเดอะแก๊งก่อนจะพากันเดินไปหาโต๊ะต่อ เหลือเป็นเอกที่ยังยืนอยู่
“อะไรอีก”
มือยาวเท้ากับขอบโต๊ะแล้วโน้มตัวลงมาจนหน้าใกล้กัน…
“กลับบ้านด้วย”
แสดงว่าเมื่อเช้าได้ยินไม่ได้หลับ
“เสือก”
“ไม่งอนนะ”
“ไม่ได้งอน”
“ง้อ”
“กูจะแดกข้าว!”
“กลับ”
“ไปไกลๆ”
เอาส้อมที่จิ้มไก่ชี้หน้าเป็นเอก คนถูกชี้หน้าเลิกคิ้วก่อนจะอ้าปากกินไก่…
“ไอ้สัส….”
หน้าเห่อร้อนขึ้นมา…มีเสียงกริ๊ดเบาๆจากสาวๆโต๊ะใกล้ๆ
“อร่อยดี”
แล้วก็เดินตามเพื่อนไป
“…โว้ย ไม่แดกแม่งละ”
ลุกขึ้นหยิบจานจะเอาไปเก็บ
“มาจีบไรกันกลางโรงอาหารวะพวกมึงนี่”
สก๊อตวางขนมจีนน้ำยาป่าลง ยักคิ้วแซว
“แม่งรำคาญว่ะ”
“เรื่องถ่ายแบบอ่ะหรอ”
“เออ”
“ก็บอกมันดีๆดิวะ”
“บอกละแต่แม่งกวนตีน”
“มันชอบให้เฮียมึงหึงหรือเปล่า”
ปุ้นแทรกขึ้นมา
“ยังไง?”
“แบบเห็นเฮียเหวี่ยง เฮียโกรธแล้วอารมณ์ดีไง มันมีนะคนประเภทนี้อ่ะ”
คิ้วเข้มขมวดแน่น….ประเด็นนี้ก็น่าคิดแฮะ
“ลองสังเกตดูดิ”
เต็งหนึ่งพยักหน้าหมายมาดว่าจะต้องศึกษาพฤติกรรมเป็นเอก…ตั้งแต่เริ่มดีขึ้นอารมณ์เป็นเอกก็ดูจะแรนดอมมาก อาจจะมีความคิดแปลกๆอยู่ก็ได้
หลังเลิกเรียนกำลังคิดว่าจะไปไหนดี บ้านก็ยังไม่อยากกลับตอนนี้เลยตัดสินใจไปห้าง…ไปเลอบู ไปช่วยงานที่ร้านดีกว่าเผื่อจะแก้เซ็งได้
“อ้าวหนึ่ง มาได้ไง”
“ทำไมอ่ะเจ๊ทัย มาช่วยงาน”
“เออดีเลย คนกำลังเยอะ ถอดชอปออกซะมาใส่ผ้ากันเปื้อนแทน”
ไม่รอช้า รีบถอดชอปเก็บใส่ผ้ากันเปื้อนสกรีนโลโก้เลอบู มัดผมเป็นหางม้าเรียบร้อยก็ออกไปรับออเดอร์ลูกค้า บางคนก็ยังจดจำใบหน้าได้จากข่าวรถยนต์ที่คอนโดถูกตัดเบรกคราวก่อนก็ถามไถ่ว่าใช่คุณเต็งหนึ่ง ชวนันท์มั้ย
สาวๆหลายโต๊ะเริ่มเมียงมองเพราะไม่คิดว่าลูกเจ้าของจะมาทำงานเสิร์ฟเอง
“งั้นก็เป็นลาเต้เย็นสอง กับบลูเบอร์รี่ชีสเค้กและเครปเค้กสตอเบอร์รี่นะครับ รับอะไรเพิ่มอีกมั้ยครับ”
“ไม่แล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ”
เต็งหนึ่งเกาหัวเพราะรับมือลูกค้าสาวๆที่ยิ้มตาปรอยไม่ไหว ได้แต่ยิ้มเขินๆแล้วรีบเดินกลับไปเคาน์เตอร์
“โดนสาวจีบมาหรอยะ”
“ไม่ช่ายยยย เอ้อเจ๊ เห็นเอกว่ามันอยากทำงาน เจ๊ลองหาตำแหน่งให้หน่อยดิ”
“อ้าว ไม่ไปเป็นนายแบบแล้วหรอ”
คนฟังแยกเขี้ยว
“ไม่เอา ไม่อยากให้เป็น!”
“ลองไปคุยกันก่อนไป๊ แล้วเอกยังไม่กลับบ้านอีกหรอ”
“ยากอ่ะเจ๊ ดูมันจะอยากใช้ชีวิตด้วยตัวเองมาก ทุกวันนี้ยังหัดนั่งบีทีเอสไปเรียน ขึ้นเป็นที่ไหน วันแรกนั่งเลยสถานีตัวเองไปโน่นนน แบริ่ง!”
ยังจำได้ดีในวันที่คนตัวซีดโทรมาถามน้ำเสียงเนิบนาบ
‘นั่งจนสุดสายแล้วทำไมยังไม่ถึงอีก’
ได้แต่กุมขมับ
“เฮ้อ ฉันก็เป็นห่วงนะ อาลัลเขาก็มาที่นี่บ่อย มาถามว่าหนึ่งกับเอกเป็นไงบ้าง พี่ก็ได้แต่บอกว่าสบายดี อาลัลท้องแก่แล้วล่ะ เห็นว่าลูกสาว”
“หือ อาลัลท้องหรอครับ?”
ข่าวใหม่ทำให้แปลกใจ เอกกำลังจะมีน้อง?
“ใช่ อารมณ์อ่อนไหวน่าดู พูดถึงเอกทีก็ร้องไห้ที อ้อนให้เอกกลับบ้านบ้างสิ พี่เห็นบ่อยๆแล้วสงสารอาลัล”
หนึ่งฤทัยถอนหายใจ เพราะเข้าใจทั้งฝ่ายเป็นเอกว่าเรื่องนี้มันก็ยากจะทำใจ แต่ในฐานะผู้หญิงก็รู้สึกสงสารวลัลลนาที่นั่งร้องไห้บ่อยๆเพราะไปเจอลูกไม่ได้
“ทำไมอาลัลไม่มาหาเอกเองล่ะครับ”
“ก็อาดินน่ะสิ กลัวไปร้องไห้แล้วเป็นลมเป็นแล้งไปอีก เคยมาเป็นลมที่นี่อยู่ กับอาดินอาอัครยังไม่ต้องหายโกรธก็ได้ แต่เว้นอาลัลไว้หน่อยได้มั้ย เขาดูเป็นคนหัวอ่อนนะ ผู้หญิงตัวเล็กๆนุ่มนิ่ม”
“ใครจะถึกเหมือนเจ๊ทัยล่ะใช่ปะ”
“เอ๊ะไอ้น้องบ้า มากัดฉันทำไมยะ ไปเสิร์ฟเค้กไปๆๆๆๆ เดี๋ยวฆ่าให้ตายคาร้านเลย”
กลับไปหัวเราะเหมือนเดิม แต่เต็งหนึ่งก็คิดว่าควรพูดกับเป็นเอกเหมือนกัน…การมีครอบครัวที่นิสัยแปลกๆก็ได้แต่ต้องยอมรับให้ได้เพราะไม่มีใครเลือกเกิดได้ว่าอยากจะอยู่เป็นลูกใคร
คำพูดอาจจะดูไม่แฟร์ แต่ยังไงก็ครอบครัวตัวเอง แค่เจอกันบ้างก็คงดีกว่าหมางเมินกันไปเลย
แต่จะพูดยังไงให้เอกมันยอมใจอ่อนสักนิดนะ?
ความคิดของเต็งหนึ่งหยุดลงตอนที่เวสป้าจอดเมื่อติดไฟแดงใกล้คอนโด แล้วเงยหน้าไปเห็นป้ายโฆษณาที่กำลังฉายอยู่ในจอแอลซีดีจอใหญ่มุมถนน…
นายแบบใบหน้าคุ้นเคยเดินอยู่ในทางดางเดินยาวๆแล้วถอดเสื้อออกเหลือกางเกงยีนส์ตัวเดียว ก่อนจะเริ่มถอดกางเกงยีนส์จนหลุดล่วงลงมาเกาะสโพกที่เห็นเนินก้นขาวผ่องอยู่รำไร กับช่วงตัวด้านหน้าที่หันมาก็จะเห็นว่าทั้งซิบทั้งกระดุมถูกแกะออกจนหมด ส่วนสำคัญมีมือเรียวปิดบังไว้ก่อนภาพจะสต๊อปไว้แค่นั้นแล้วมีข้อความยี่ห้อกับสโลแกนเด้งขึ้นข้างๆ….
โฆษณาตัวเต็มแม่ง….
ไฟเขียว...เต็งหนึ่งกัดฟันบิดรถไปคนละทางกับคอนโด ไม่กลับไปหาแม่งละหงุดหงิด! กลับไปนอนบ้านดีกว่าโว้ย!!!
==================================
ใครรอบทสลับก็...ไม่มีนะคะ 555555 พี่หนึ่งจะยังเป็นเมะขี้อาย โวยวาย ตัวเตี้ยเหมือนเดิม ส่วนเคะเราก็จะ....เป็นเอกต่อไป (หาคำจำกัดความเป็นเอกไม่ได้สักที 5555)
#ขอโทษที่มาช้านะฮ้าป
ปล. มีสารบัญแล้วนะคะ ขอบคุณ คุณ Namob Thp อีกครั้งนะคะ จุ้บบบบ :mew1:
-
:katai1: โอ๊ยๆ หวงเอกง่า
ขอบคุณนะคะ
-
หนึ่งต้องโชว์บ้างแล้วแหละ จะได้หายกัน คริคริ
-
โอ๊ยยยยยยยย
หนึ่งน่ารัก
มีหวงด้วย 5555
เป็นเมะที่ออร่าความเคะกระจายมากเลยค่ะ
แบบนี้ไม่แปลกที่เพื่อนจะเข้าใจผิด 5555555
-
สงสารเต็งหนึ่งมากจริงๆ
เราเป็นเมะอย่าขี้งอนสิ
แต่น่ารักอ่ะ อิ อิ
-
กลายเป็นหนึ่งที่หน่อมแหน่มแทน
-
หนึ่งเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว น่ารักน่าแกล้งดี
-
พี่หนึ่งขี้หึงตลอดดดดดด :hao3:
เป็นเอกก็ดูเหมือนจะชอบให้พี่หนึ่งหึงนะ :hao7:
ให้พี่หนึ่งเป็นเมะและดีแล้วว เป็นเอกเหมาะกันเคะฝุดๆ
เพราะเวลานางอ้อนพี่หนึ่งนางน่ารักมากกกกก :mew1: :กอด1:
เป็นเอกดีกับครอบครัวได้แล้วนะลูกกกกกก เฮ้ออออ :เฮ้อ:
-
รอดูว่าภรรยาจะตามสามีกลับบ้านยังไง อิอิ
-
เป็นเอกหน้ามึน ส่วนเต็งหนึ่งหวงจนหน้ามืด
ถ้าหนึ่งทำบ้างเอกจะว่ายังไงนี่
-
:hao3:
-
เต็งหนึ่ง!!!!!!!!!!
คิดถึงอ่ะ
-
สงสารพี่หรึ่งของเราจริงๆโดนเมียกวนประสาทและยังยังโดนคนเขียนทำร้าย คำจำกัดความของพี่ท่านเล่นเอาซะหมดความเป็นเมะ5555
-
สงสารเฮียแฮะ โดนเข้าใจผิดว่าเป็นเมียแล้วเมียตัวจริงยังไม่แคร์อีก 555555555
-
มาช้า ไม่ว่า แต่ มันน้อย ป๊ายยยย
-
:z1: แบบว่าจะมีรูปหลุดออกมาฝากบ้างไหมคะ แหะ แหะ น้องเอกก็มาง้อแล้วพี่หนึ่งหึงก็บอกไปตรงๆเห้ออ
-
ทำไมหนึ่งช่างน่าสงสาร :laugh:
-
มาต่อแล้ว คิดถึงหนึ่งเอกมากๆๆๆ
แต่เสียดายตอนนี้ไม่มีบทเจ๋ง
-
อยากอ่านโมเม้นท์หนึ่งกับเอกเยอะๆ จังเลยค่ะ
น่ารักดี เราชอบ :mew1: :mew1:
-
เอกแสบมากกกกกกกกกก เอาส่ะหนึ่งหวงหัวหมุนติ้วเลยย :hao3: :hao3: :hao3: :laugh: :laugh: :laugh:
-
หึงๆๆๆ พี่หนึ่งน่ารักอ่ะ
หงุดหงิดขนาดนี้ เอกง้อเร็ววววว
ประเด็นครอบครัวขอละไว้แล้วกัน
อยากให้เอกคิดได้ และไม่เจ็บปวด
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มาอัพบ่อยๆ หน่อยนะจ้ะ รอๆ คะ
-
เฮียหนึ่งหวงเมียขั้นสุด
-
5555555555
เอกตามถึงบ้านแน่ๆ หนึ่ง
-
ขอบคุณนะคะ รอเป็นเอกอยู่ สงสารหนึ่งหึงแฟน ยังไม่อยากให้เอกกลับบ้าน อยากให้เอกเข้มแข็ง เยู่ด้วยตัวเองให้ได้ ไปครอบครัวผู้ใหญ่ให้เขาอยู่กันไป ก่อนหน้านี้แต่ละคนทำอะไรไม่เคยคิดถึงใจเอก เราเหมารวมแม่ด้วย
-
อยากให้หนึ่งงอนเยอะๆ งอนนานๆ อยากเห็นเอกง้อ
อยากเห็นเอกหงุดหงิดกระวนกระวายใจเพราะหนึ่งบ้าง
เพราะที่ผ่านๆ มาเอกดูเฉยๆ เนือยๆ กับหนึ่งมากเลย
บางทีก็ดูเหมือนเอกไม่ค่อยแคร์ ไม่ค่อยใส่ใจหนึ่งเท่าไหร่
-
ขอบคุณ :)
-
อืมหืมมมม เป็นเอ๊กกกก
-
น่าสงสาร 5555
-
แอบลุ้นว่าน้องเอกจะมาเมะแทนตั้งนาน อดเลยๆๆๆ อิอิ
-
:impress3: งานนี้เป็นเอกเวอร์ชั่นใหม่แล้ว :กอด1: ก้อดีน่ะ แต่เต็งหนึ่งนี่โมโหหึงสุด ๆ เลย :mew4:
-
สมควรโกดทิ้งแม่งเลย
-
เสียดายจุง ไม่มีสลับบทหรอ เสียใจง่ะ นึกว่าพี่เต้งหนึ่งจะโดนกดเสียอีก
แย่จุง แต่ก็นะ เง้อออ เต็งหนึ่งน่าร๊ากอ่ะ หึงไง หวงไง เมียใคร ใครจะอยากให้ไปโชว์
พี่เป็นเอกต้องทำความเข้าใจนะ เอ๊ะ หรือเข้าใจ แต่อยากให้เต็งหนึ่งหึง ถ้าหึงมากๆเต็งหนึ่งจะขาดสติ
ถ้าเต็งหนึ่งขาดสติ ความโมโหหึง เลยจับเป็นเอกกดลงเตียง เอิ๊กๆ SM มาให้มโนแพร๊บเลยงานนี้
แต่ก่อนจะมีซีนจับกด เต็งหนึ่งต้องกลับคอนโดก่อนนะ อย่าเพิ่งกลับบ้านตัวเองดิ! กลับไปหาเป็นเอกก่อน
แต่จะว่าไป เอาจริงๆ เป็นเอกมาในรูปแบบนี้ เดาใจไม่ถูกอ่ะ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่กันแน่
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เอาอีกเอาอีกกกกกกกก
-
เอกคะ55555555555555555555555
-
หนึ่งก็สมควรหึงแหละ เอกง้อเลย!!
-
หนึ่งแม่งงงง น่าแกล้งงง o18
-
สงสารน้องหนึ่ง :hao6:
-
สงสารเต็งหนึ่ง :laugh: มีเมียก็คุมเมียไม่ได้ 555 ความเป็นเมะของเธอช่างถูกบดบัง
-
หนึ่งงอนรุนแรงแล้วเอกมาง้อด่วนเลย ขึ้นหนีกลับบ้านแล้ว
-
เอกเปลี่ยนไปมากจริงๆ เหมือนหนึ่งจะโดนแกล้งตลอดเลย อิ อิ
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
สมใจที่รอตอนนี้ :mew1: :mew1:
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก :mew1:
-
ตามทันแบ้วววววส
น่ารักอ่าเป็นเอกแมนขึ้นมักๆ ชอบ
เชียร์เต็งหนึ่ง นางดีเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
คืนดีกับครอบครัวเร็วๆน้า
ปล อยากอ่านคู่พ่ออ่าาาา
-
ตอนพิเศษ วาเลนไทน์
ผู้ชายร่างสูงผมยาวประบ่ายกมือเสยผมที่ปรกหน้าขึ้น ฮัมเพลงเบาๆตามเพลงฮิตที่เปิดจากวิทยุ สายตาคมจ้องมองไปที่นิตยสารเกี่ยวกับร้านอาหารบรรยากาศดีในกรุงเทพ
พลันสายตาละจากตัวหนังสือและรูปภาพมาที่นิ้วนางข้างซ้ายที่มีแหวนทองคำขาวเรียวๆเกลี้ยงเกลาวงหนึ่ง รอยยิ้มจางประดับ ณ มุมปาก
แหวนอยู่บนนิ้วมาสองปีแล้ว สองปีที่ตัดสินใจมอบแหวนอีกวงให้คนอีกคนมาใส่คู่กัน
“คุณชาย ให้ตั้งโต๊ะเลยมั้ยคะ”
เสียงแม่บ้านดึงความสนใจออกไปจากแหวน เจ้าตัวพยักหน้าก่อนจะลุกเดินตามแม่บ้านออกไป ออกจากห้องทำงานผ่านทางเดินที่มี
กระจกสูงถึงสองชั้นเปิดเผยทัศนียภาพของกรุงเทพจากมุมสูง…เพนเฮาส์สามชั้นหรูของบ้านชวนันท์ที่กินพื้นที่สามชั้นเต็ม จะขึ้นมาได้ต้องเสียบคีย์การ์ดที่ลิฟต์เท่านั้น
“วันนี้มีอะไรกินเนี่ยป้า ไม่อร่อยจับโยนออกนอกตึกเลยนะ”
คนโดนขู่หัวเราะเบาๆเพราะชินกับมุกตลกของเจ้าบ้าน
“แหม คุณชายก็แซวไปเรื่อย วันนี้มีข้าวต้มกุ้งค่ะ ใส่ไข่เยี่ยวม้าด้วย”
“งั้นเร็วๆเลยป้า หิวละ”
“ค่าคุณชาย”
ระหว่างกินข้าวต้มกุ้งตาคมมองไปทั่วโต๊ะอาหารที่มีเพียงเขาคนเดียวนั่งอยู่หัวโต๊ะ ทั้งๆที่เป็นโต๊ะขนาดสิบสองคนนั่ง ถ้าไม่มีงานเลี้ยงก็มีแต่เขาคนเดียว
บ้านมันโล่งเกินไป…
แต่จะให้ชวนเจ้าของแหวนอีกวงมาอยู่ด้วยกันก็ดูจะไม่ได้ ทางนั้นก็มีภาระของตัวเองเหมือนกันที่เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายก็ลำบากใจ ดังนั้น…เขาต้องเป็นคนเข้าใจและรับให้ได้
ทีมแอบชอบต้องใจแข็ง
….ชอบก่อน จีบก่อน ขนาดติดแล้วยังอยู่ด้วยกันไม่ได้อีก เห้อ…
‘เลี้ยงหมาดีมั้ย’
‘ทำไมล่ะ?’
‘ก็อัคกี้มาอยู่กับธารไม่ได้ ธารเหงานี่…’
คนผิวขาวกว่าหน้าขึ้นสีเรื่อ…
เอกอัครา…ผู้ชายขี้อาย
กับธารธารา…ผู้ชายเจ้าเล่ห์
‘เลยจะเอาหมามาเป็นตัวแทนรึไง’
‘ไม่หึงดิ หมามันจะแทนคนทั้งคนได้ไง’
ไม่แค่พูด แต่รวบเอวบางขึ้นมานั่งตัก
‘เฮ้ย เล่นไรเนี่ย ปล่อยเลยเดี๋ยวใครมาเห็น’
‘เขินอะไรเนี่ย นี่บ้านธารนะ แล้วเวลานี้ธารไล่ไปอยู่ชั้นล่างหมดแล้ว เขินโคมไฟ เขินทีวีรึไงอัคกี้’
จมูกโด่งคลอเคลียไปตามแก้มเนียนที่ขึ้นสีเรื่อ แรงขัดขืนคล่อยๆน้อยลง…เพราะรู้ว่าทำยังไงคนแรงเยอะกว่าก็ไม่ยอมปล่อย
สุดท้ายสายตาก็มาเจอกัน….และจูบแผ่วเบาก็แตะแต้มบนริมฝีปาก…
นานเกือบขาดใจ ทุบประท้วงก็แล้ว ดิ้นก็แล้ว กว่าจะยอมผละจูบออก…ก็หมดแรงได้แต่เอนตัวพิงกับบ่ากว้างหอบเบาๆ
‘เฮ้อ แฟนใครวะปากหวานจัง’
‘ไม่รู้โว้ย’
เสียงโวยวายที่งุ้งงิ้งเหมือนลูกแมว
‘เลี้ยงแมวดีกว่า อัคกี้เหมือนแมวมากกว่าแฮะ’
‘เหมือนยังไงวะ’
‘ทาสแมว…เป็นทาสรักทาสสวาททุกชาติไป ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ’
‘เสี่ยวโว้ย!!!’
‘เสี่ยวแล้วเขินทำไมห้ะ ไหนดูซิ ทำไมหน้าแด๊งแดง’
ใบหน้าแดงถูกจับฟัดซ้ายขวา จะโวยววายจะดิ้นจะสะบัดยังไง๊ยังไงก็ไม่หลุดจากอ้อมแขนของคนเอาแต่ใจ สุดท้ายลูกแมวก็ถูกจับกดลงนอนกับโซฟาตัวใหญ่
‘อย่า…เดี๋ยวเสื้อผ้ายับ ตอนเย็นคุณพ่อจะให้ไปกินข้าวข้างนอกด้วย’
‘เดี๋ยวซักให้’
คิ้วเข้มเริ่มขมวด มือยังสาละวนกับการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตลูกแมว
‘น้ำยาปรับผ้านุ่มมันคนละกลิ่น เดี๋ยวคุณพ่อสงสัย’
‘งั้นก็มาถอดเอง ไวๆ!!!! ไม่งั้นพ่อกระชากขาดจริงๆด้วย’
เอกอัคราได้แต่ยอมยืนเขินตัวแดงถอดเสื้อผ้าต่อหน้าคนเจ้าเล่ห์เอาแต่ใจที่ไม่ยอมพลาดทำหน้าโลมเลียร่างกายขาวผ่อง และเมื้อเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายถูกพาดลงกับโต๊ะเรียบร้อย ไม่มีตรงไหนยับถูกใจคนถอดแล้ว…
ร่างขาวเนียนก็ถูกกระชากลงกับโซฟาอีกครั้ง
‘อ๊ะ ธาร…’
บทรักของธารธารานุ่มนวลในตอนแรกเหมือนนักล่าที่ทำให้เหยื่อตายใจ…สัมผัสแผ่วเบาไปทั่ว นุ่มนวล…วาบหวาม จูบที่สัมผัสผิวเนื้อทิ้ง
ความรู้สึกอ่อนหวานไว้แม้ไม่มีแม้แต่รอยเดียว…ทำรอยไม่ได้ แม้จะอยากฝังเขี้ยวขบเม้มแสดงความเป็นเจ้าของขนาดไหน
สะโพกมนถูกยึดไว้มั่นในช่วงเวลาที่ถูกล่อลวงจนตาพร่ามัว…นักล่าก็เริ่มขย้ำเหยื่อที่ตกหลุมพราง…
‘โอ๊ย….อะ อ๊า….ธาร’
‘เมียจ๋า….’
คำเรียก และคำพูดหยาบโลนอีกมากมายกระซิบแหบพร่าข้างใบหู เร้าอารมณ์….
จังหวะกระแทกกระทั้นกับเสียงกายร่างกระทบกันดังลั่นห้อง ห้องพักผ่อนส่วนตัวที่มีคนสองคนหายใจรินรดกันอยู่บนโซฟาตัวใหญ่
จากโซฟา ย้ายไปบนพื้น….
ความต้องการของคนที่รู้สึกมากกว่าแต่แสดงออกไม่ได้ ถูกส่งไปถึงร่างบางกว่าที่ได้แต่ครางกระสัน พยายามกระเถิบตัวหนีตามแรงสะท้านไม่รู้ตัว
แต่ก็ถูกลากกลับมายกสะโพกขึ้นรับทุกอารมณ์…
ครั้งแล้วครั้งเล่า…
น้ำแรกท่วมท้นเอ่อล้นเต็มช่องทาง….
น้ำที่สองถูกจับหนอนหงายแล้วปลดปล่อยไปเต็มปากที่ครางหวาน….เสียงหายไปกับภาระสีขาวขุ่นที่พุ่งเข้ามา…
หยาดน้ำไหลรินลงข้างแก้ม เหงื่อเม็ดโตเกาะอยู่ตามไรผมและใบหน้า ตาแดงก่ำที่มีน้ำคลอหน่วย…
‘กลืนไปให้หมด…อย่าให้เหลือ…’
เผด็จการ…กว่าจะกลืนจนหมดก็แทบสำลัก แต่คนเอาแต่ใจก็ยังไม่พอ ยังบังคับเอาแต่ใจต่อ แถมบังคับให้คนที่แทบจะหมดแรงอยู่แล้วต้องเป็นฝ่ายอยู่ข้างบน
สุดท้ายก็นอนหายใจแผ่วเกยกันอยู่บนโซฟาตัวเดิม…
‘นัดพ่อกี่โมง’
นิ้วแกร่งเกลี่ยผมนิ่มสั้นไปมา อีกมือก็ยังไล้วนบีบสะโพกนิ่มเล่น ขากระแทกเสียดสีกับร่องขาด้านในของคนที่นอนเกยอยู่บนอก
‘ทุ่มครึ่ง’
‘พึ่งบ่ายสาม นอนให้ธารกอดก่อนนะ’
‘ทำมากกว่ากอดไม่ไหวแล้วนะ’
‘กอดเฉยๆ…เดี๋ยวอัคกี้เดินไม่ไหว’
‘คราวหน้าก็อย่าเยอะ!’
‘ก็คนมันคิดถึง ไม่คิดถึงธารบ้างหรอ อยากอยู่ด้วยกันทุกวันก็ทำไม่ได้’
‘ขอโทษนะ…’
ยกตัวขึ้นมาจุ้บปากอีกคนย้ำๆ เอาใจ…
‘ไม่เป็นไร รักไปแล้วทำไงได้’
กระชับอ้อมกอดแน่น…ไม่อยากให้ไปไหนอีกเลย แต่ก็รู้ว่าทำไม่ได้
‘จริงๆวันนี้ว่าจะพาไปกินข้าวข้างนอก แต่อัคกี้น่ากินกว่า ธารเลยกินเรียบเลย ฮ่าๆ’
‘ไอ้หื่นเอ้ย!’
=======================================
ตอนแรกว่าจะตอนพิเศษ เอกหนึ่ง แต่แบบ อยู่ดีๆก็คู่พ่อแวบเข้ามา 5555555555555
นอกจากรูปร่างหน้าตาจะเหมือนกัน อิพี่หนึ่งเราก็ไม่ได้นิสัยพ่อมาเลยวุ้ย!!!!
สุขสันต์วันแห่งความรักค่ะ
-
รุ่นพ่อนี่ก็แซ่บไม่เบาาาาาา
-
ทำไมหนึ่งไม่ได้นิสัยพ่อมาบ้างเนี่ย โถ่วๆๆๆๆ พ่อหนุ่มขี้อาย :laugh:
อัคกี้น่ารักจริงๆเลย อยู่กับพ่อธารแล้วทำไมดูบอบบ๊างบอบบาง :o8:
หนึ่งเอ้ยย!!! เจ้าไปฝึกนิสัยหยาบโลนกับพ่อของเจ้ามาซะ ไม่งั้นเอานุงเอกไม่อยู่แน่ๆ
-
ตอนเข้ามาก็คิดว่าเอกหนึ่งเหมือนกัน
มาเจอรุ่นพ่อนี่อย่างแซ่บเลยค่ะ 5555
ว่าแต่เป็น"เอกหนึ่ง"แล้วเหรอคะตอนนี้?
ไม่ใช่"หนึ่งเอก" อิอิ
-
:impress2: :impress2: :impress2: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ว้ายย พ่อธารดี๊ดีอ่ะ หนึ่งแกควรเลียนแบบพ่อมั่งนะ 55555
-
เต็งหนึ่งอย่าแพ้รุ่นพ่อนะ อิอิ
-
:mew1:
-
เอ้ยยยยยอย่าว่าหนึ่งอย่างนี้ถึงแม้ว่าหนึ่งจะไม่ได้เชื้อพ่อมาก็เถอะ
-
หนึ่งไม่ได้เชื่อพ่อมาน่ะดีแล้วค่ะ หนึ่งน่ารักกว่าคุณธารเยอะ55555555555555
-
โอ้ คู่คุณพ่อ
-
แอบสงสารคู่พ่อ อยู่ด้วยกันไม่ได้ พ่อธารดูกลายเป็นเมียน้อยไปเลย 555555555
-
พี่หนึ่งไม่ได้ครึ่งของพ่อเลยสักนิด :hao3:
คู่พ่อน่าร้ากกก :hao6:
-
ขอบคุณ :)
-
คุ่พ่อแซ่บจริงๆ แต่คู่ลูกก็มุ้งมิ้งน่ารัก :mew1:
-
:m25: :m25: :z1: :z1: :pighaun: :pighaun:
อ๊ากกกซ์.... เลือดหมดตัว รักกันเบา-เบา(หรอออ) นะคะคู่พ่อเนี๊ยะ
-
คู่พ่อแซบจริง
-
คู่คุณพ่อแซบจริงๆ
-
กรี๊ดกร๊าด~คู่พ่ออ่ะ อัคกี้ไรงี้
-
คู่พ่อนี่แซ่บกว่าคู่ลูกอีกมั้งเนี่ย :z1:
-
คือบ้านชวนันท์นี่มันรุกทั้งพ่อลูก แต่พ่อแซ่บกว่าเยอะ หนึ่งต้องขอไปเรียนความหน้าด้านมาจากพ่อนะ 555
-
คู่คุณพ่อเนี่ยก็น่ารักไม่ต่างกันเลยนะคะ
-
หลงรักพ่อธาร เจ้าเล่ย์ น่ารัก อยากอ่านคู่คุณพ่อ ขอบคุณนะคะที่เลือกคู่คุณพ่อมาลง
-
คู่พ่อแซ่บกว่านะจ๊าาา
พี่หนึ่งได้อาการขี้เขินมาจากใครเนี่ย
คูรพ่อธารไม่มีอาการเขินสักนิด 5555
แซ่บขนาดนี้ ขอตอนยาวๆมาเลยค๊าาา
-
ฮือหือออ คู่คุณพ่อนี่ไม่ธรรมดาจีจีเยย เด็ด :hao6: รอคู่คุณลูกนะคะ
-
รุ่นพ่อก็ใช่ย่ิอย เอาเป็นเอกมาส่งได้แล้วคร๊า~~~
-
คู่พ่อแซ่บไม่เบา :haun4:
หนึ่งควรแซ่บให้เท่าพ่อ ก่อนจะเป็น เอกหนึ่ง 55555
-
ทามไมน่าร้ากอย่างนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ต๊ายยยย
-
คู่พ่อแซ่บมาก พ่อธารให้อารมณ์แบบเป็นผัวน้อยคอยรอเมียมาหาอ่ะ 55555
หนึ่งคงต้องเป็นแบบพ่อให้ได้อ่ะ ถึงจะเอาเอกอยู่ แต่เหมือนคู่ลูกจะนิสัยสลับกันกับคู่พ่อ หนึ่งขี้อาย เอกเจ้าเล่ห์ 555 จะมีสลับบทบาทกันไหมเนี่ย
-
คุณพ่ออออออ โหย หวานแซ่บ
เด๋วๆ ทำไมเอกหนึ่ง ยังไงๆๆๆๆๆ สงสัยเลย
-
:impress2:
-
โหยยยยยยยยยย
อ่านรวดเดียวววววว
ติดหนึบเลยจ้าาา
โคตรสนุกกก ชอบอ่ะ
ชอบบ
-
ฉากวาเลนไทน์.......
อะไร๊อะไร!! ที่แท้มันก็วันครอบครัว 5555
ไม่มี๊ไม่มี อิจฉงอิจฉา อะไร 5555
บอกได้คำเดียวว่า ตอนนี้ แซ่บมากก .... ขอเลือดมาเติมหน่อยย กำเดาไหลหมดตัวแล้วคร้าาา คุณคนแต่ง 555
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ss2 ep4
เป็นเอกติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ทีมงานส่งให้ช้าๆ ก่อนถอนหายใจ…เต็งหนึ่งไม่กลับมาเป็นวันที่สามแล้ว ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิด
“น้องเอกเข้าฉากค่า”
ซีรีส์วัยรุ่นที่มีนักแสดงรุ่นใหม่ที่เป็นที่จับตามอง ตัวเองไม่ได้เล่นบทหลักแต่เป็นบทพนักงานร้านกาแฟที่เพื่อนนางเอกมาหลงรัก เป็นแค่ตัวละครที่ไม่เด่นมากเท่าไหร่ ทั้งเรื่องมีออกไม่กี่ฉาก
ขายาวรับผ้ากันเปื้อนสีดำมาคาดเอวก่อนจะปล่อยให้ทีมงานจัดเสื้อผ้า ทรงผมให้อีกครั้งแล้วเดินไปหน้ากล้อง เป็นฉากที่แค่ถูพื้นร้านกาแฟไปมา จนกลุ่มนางเอกเข้ามาแล้วเพื่อนนางเอกก็แอบถ่ายรูปไว้
การถ่ายทำไม่ได้ใช้เวลามาก สักพักผู้กำกับก็ขอถ่ายฉากที่ต้องเงยหน้าขึ้นมางงๆเมื่อมีกลุ่มนักเรียนหญิงมาส่งเสียงกริ๊ดในร้าน
รู้สึกแปลกนิดหน่อยที่ต้องมองกล้องใกล้ๆ แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี
“ผิวสวยๆจริงๆเลยค่ะน้องเอก ขึ้นกล้องสุดๆ ไหนพี่ขอซับหน้าหน่อยนะค้า เดี๋ยวถ่ายซีนต่อไปเลย”
เพราะฉากออกมีไม่กี่ฉาก ผู้กำกับเลยเหมาวันถ่ายทีเดียวให้จบ
ฉากต่อไปก็คือยกกระถางต้นไม้อยู่หน้าร้าน มีเพื่อนนางเอกคนเดิมมาด้อมๆมองๆ แต่ฉากนี้คือต้องรู้ตัวว่ามีคนแอบมองอยู่จึงส่งยิ้มกลับไปให้
“ยิ้มกว่านี้อีก อีก!! เห้ยไม่เคยยิ้มรึไงหน้าแข็งเป็นหินแล้ว เอาใหม่ อะไรวะ ไปฝึกยิ้มไปๆๆ พักก่อน”
ฉากยิ้มดันขัดใจผู้กำกับ…ก็ยิ้มปกติ
คิ้วเรียวขมวดมุ่น ไปยืนหน้ากระจกในห้องน้ำ พยายามยิ้มก็รู้ทันทีว่าตัวเองนี่ยิ้มไม่ได้เรื่องเลยสักนิดเดียว แต่ฉากมันต้องยิ้ม จะให้ยิ้มยังไง?
“เห้ยนาย อย่าเกร็งดิ”
พระเอกซีรีส์ที่อายุไล่เลี่ยกันเดินเข้ามาในห้องน้ำ ยิ้มขำเมื่อเห็นเป็นเอกซ้อมยิ้มที่เหมือนแยกเขี้ยวซะมากกว่า
“ถ้ายิ้มไม่ออก ก็คิดถึงตอนมีความสุข เดี๋ยวก็ยิ้มได้เอง”
ตบบ่าให้กำลังใจก่อนจะเดินออกไป
เป็นเอกเลิกคิ้วให้ตัวเองในกระจก…ตอนที่มีความสุขหรอ?
“เอ้าหันมายิ้ม เออออออ แบบนั้นแหละ เอาล่ะถ่ายจริงแล้วนะ”
เทคเดียวผ่าน…แถมยังทำทีมงานกองถ่ายสาวๆเขินกันเป็นแถว ตาก็สวย ยิ้มก็สวย…อนาคตไกลแน่นอน!!
“เป็นไง คิดถึงเรื่องอะไรล่ะ?”
“เค้ก…”
“หือ นายนี่ตลกว่ะ ฮ่าๆๆๆ ผู้ชายชอบกินของหวานหรอ แปลกดีๆ ฮ่าๆ”
นักแสดงคนเดิมยิ้มขำแล้วเดินไปเข้าฉากของตัวเองบ้าง ส่วนเป็นเอกก็ยังยิ้มจาง
…นึกถึงเค้กกระต่ายของเต็งหนึ่ง…
อยากกินจัง…
เกือบค่ำการถ่ายทำฉากร้านกาแฟก็เสร็จเรียบร้อย ด้วยซีนที่เพื่อนนางเอกเอาช็อคโกแลตะวันวาเลนไทน์มาให้ ในตอนที่กำลังเช็ดแก้ว
สาวน้อยวัยมัธยมยิ้มหน้าแดงยื่นกล่องหัวใจผ่านเคาน์เตอร์มาให้พนักงานหน้านิ่ง
“ช่วยรับไว้ด้วยนะคะพี่โปรด !”
ชื่อตัวละคนของตัวเอง
หน้านิ่งค่อยๆฉีกยิ้มจาง…ก่อนจะยื่นมือออกไปรับ
“ขอบคุณนะน้อง…ชมพู”
สาวน้อยเบิกตากว้างเงยหน้าสบตาสวย
“พะ…พี่โปรดรู้ชื่อหนูได้ยังไงคะ”
“ก็…พี่ก็ต้องรู้เรื่องคนที่พี่ชอบบ้างสิ”
ยกยิ้มมุมปาก….บรรยากาศสาวน้อยเขินอายกับชายหนุ่มยิ้มละมุนละไมแล้วทุกอย่างก็จบลงเมื่อผู้กำกับสั่งคัท ใบหน้ายิ้มอบอุ่นกลายเป็นนิ่งสนิทเหมือนเดิม
ยกมือไหว้ทุกคนแล้วเดินกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ใช้ของแพงทั้งนั้นเลยนะเนี่ย”
นักแสดงคนเดิมยิ้มกว้างให้เมื่อเป็นเอกเดินออกจากห้องน้ำที่เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เจ้าตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก่อนแล้วเป็นเสื้อยืดสีพื้นกับกางเกงยีนส์ขาดๆ กำลังใส่นาฬิกาอยู่หน้ากระจก ส่วนเป็นเอกก็มองตัวเอง…เสื้อเชิร์ตสีฟ้าอ่อนราคาแพง…กางเกงยีนส์นูดี้สีเข้มกับรองเท้าหนังวาเลนติโน่สีน้ำตาล
“เราชื่อเพียส นายชื่อเป็นเอก ยินดีที่ได้รู้จัก”
“อื้อ”
อีกฝ่ายยื่นมือมาเชคแฮนด์จึงยื่นมือไปจับ
“แล้วกลับไง? ให้ไปส่งปะ เราขับรถมา”
ร้านกาแฟค่อนข้างห่างไกลใจกลางเมือง กว่าจะมาได้ก็นั่งแท็กซี่มานานเหมือนกัน จึงพยักหน้าตกลง
“อยู่แถวไหนล่ะ?”
“แถว…”
บอกย่านคอนโดของตัวเอง
“ใกล้ๆ เดี๋ยวแวะไปส่งแล้วกัน อยู่ไหนล่ะ คอนโดหรอ?”
“อือคอนโด….”
การเดินทางกับเพียสในรถเก๋งสัญชาติญี่ปุ่นไม่ได้น่าอึดอัดใจเท่าไหร่ จนกระทั่งมาถึงหน้าคอนโดเพียสก็ลดกระจกลงกล่าวลาเล็กน้อยก่อนขับออกไป
เป็นเอกหันตัวจะเดินเข้าคอนโด ชะงักเมื่อเจอเต็งหนึ่งยืนนิ่งอยู่…เหมือนพึ่งออกมา
“หนึ่ง”
“เหอะ”
ตาคมดุกลอกไปมาก่อนจะเดินผ่านไปที่เวสป้า ที่จอดทิ้งอยู่ไม่ไกล …ไม่ได้เข้าไปจอดในที่จอดรถของตัวเองเพราะแค่แวะมาเอาของ
ใครจะไปคิดว่าคนที่ไม่คิดจะติดต่อมาเลยจะมากับผู้ชายอีกคน แถมคุ้นๆว่าเป็นดาราด้วย
“หนึ่ง เดี๋ยว”
ขาก้าวตามไปแต่ไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะหยุดเดิน จนกระทั่งไปคว้าแขนแกร่งได้ แต่อีกฝ่ายกลับสะบัดออก…ทะเลาะกันกี่ครั้งเต็งหนึ่งไม่เคยเป็นแบบนี้…
เป็นเอกชะงักกับการตอบรับที่ไม่เคยเกิดขึ้น…เต็งหนึ่งชะงักกับการสะบัดที่ตัวเองไม่เคยเป็น
เพราะแคร์อีกฝ่ายมากกว่าเสมอว่าแรงที่เยอะกว่าถ้าทำอะไรรุนแรงจะทำอีกฝ่ายเจ็บ
น้ำตารื้นคลอกรอบตาสวย…
เต็งหนึ่งปฏิเสธเขา…แค่จับยังไม่ได้
คนตัวหนาละล้าละลังเพราะการกระทำของตัวเองทำให้อีกคนเริ่มร้องไห้
“เอก…ไม่ร้อง”
ดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดแน่น
การร้องไห้ที่ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น แค่มีน้ำตา…
“ขอโทษ ไม่ร้องนะ ขอโทษ ไม่ไปแล้ว ไม่ไปไหนแล้ว”
“ขอโทษ ขอโทษนะ อย่าหายไป”
ต่างคนต่างขอโทษ….มือหนากุมมือเรียวเดินกลับเข้าไปในล็อบบี้คอนโด ไม่สนว่าสายตาพนักงานต้อนรับจะมองแปลกๆ แค่ตรงไปที่ลิฟต์ กดชั้นของตัวเอง
คนน้ำตาร่วงก็ยังร้องให้อยู่ข้างๆ แต่จับมือหนาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
ขาเรียวเดินตามคนตัวหนาไปเรื่อยๆ…น้องน้อยเดินตามพี่ไปจนถึงห้อง
“เลิกร้องได้แล้ว”
พากันมาถึงโซฟาตัวเดิม ดึงเป็นเอกลงมานั่งข้างๆก่อนจะดึงมากอดไว้แน่น
“ขอโทษ”
“อือ ไม่โกรธแล้ว ไม่ร้องดิ”
“อย่าไป”
“ไม่ไปแล้ว ขอโทษที่สะบัด”
“ขอโทษ”
“บอกให้พอไง…มึงนี่…กูโกรธอยู่ทำไมกูต้องเป็นคนง้อมึงด้วยวะ”
“อย่าโกรธ”
เงยหน้าเม้มปาก ใช้ตาแดงก่ำจ้องไปที่เต็งหนึ่ง
“อย่าทำหน้างั้นดิ กูก็แพ้มึงสิวะ…เฮ้อ ไม่ร้อง…รู้แล้ว ไม่โกรธแล้ว”
รวบเอวอีกคนลากขึ้นมานั่งตัก ปล่อยให้อีกฝ่ายใช้แขนขาวซีดโอบรัดต้นคอไว้แน่น ยอมให้ซุกหน้าลงกับต้นคอ…ใช้ผิวเนื้อเป็นผ้าซับน้ำตา
สักพักคนงอแงก็เริ่มซน…
“งับคอกูทำไมล่ะน่ะ”
ไม่ตอบ…แต่ขบเม้มไปเรื่อยๆ จนเต็งหนึ่งได้แต่ถอนหายใจ…ไม่ขึ้นรอยให้มันรู้ไป
·”อย่า…เดี๋ยวคนอื่นเห็น”
เสียงเริ่มแหบพร่า เมื่อมืออีกฝ่ายเริ่มล้วงเข้าไปสัมผัสผิวเนื้อ…
เต็งหนึ่งพยายามดึงตัวออก…แต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อเป็นเอกดันเขาลงกับโซฟาแล้วขยับตัวขึ้นทาบทับ…ส่วนกลางลำตัวที่บ่งบอกแรงอารมณ์เสียดสีกันไปมาผ่านกางเกงยีนส์เนื้อหนา ยิ่งทำให้อารมณ์บางอย่างเริ่มครอบงำ
สุดท้ายก็กลายเป็นให้ความร่วมมือในการกำจัดเสื้อผ้าออกจากร่างกายของกันและกัน เหลือเพียงผิวกายที่เสียดสีกันไปมา เรียวขาขาวกอดก่ายกับต้นขาแข็งแกร่ง ก่อนคนตาแดงจะถูกพลิกกดลงกับโซฟาบ้าง…
เต็งหนึ่งไม่ปล่อยให้ตัวเองโดนเป็นเอกสร้างความหวามไหวอยู่ฝ่ายเดียว แต่กลับตอกกลับด้วยพลังที่มากกว่า…จนเป็นเอกต้องกอดรัดลำคอแกร่งไว้มั่น ได้แต่เงยหน้าครางกระสันเมื่อความแข็งแรงแทรกเข้ามา…ก่อนจะกระแทกตอกลึกจนหัวสั่นหัวคลอน
เต็งหนึ่งใส่ทั้งความรัก…ความโกรธ…ความใคร่ ลงไปในทุกครั้งที่เอาแต่ใจกับคนใต้ร่าง
ครั้งแล้วครั้งเล่า…จนความร่อนรุ่มพัดผ่านไปเหลือเพียงสองร่างที่นอนเกยกันอยู่…
คราบน้ำขาวขุ่นที่เลอะเทอะไม่ได้ทำให้ทั้งสองแยกจากกัน ส่วนหนึ่งของเต็งหนึ่งยังคงอยู่ในตัวเป็นเอก แม้จะไม่ได้ขยายตัวเหมือนตอนแรกแล้ว แต่ก็ยังปล่อยแช่ไว้แล้วโอบกอดร่างขาวเนียนจากด้านหลัง
“มันเป็นใคร”
“ใคร”
“ที่มาส่ง”
“เพียส”
“กูไม่ได้ถามชื่อ”
มือแกร่งจับคางเป็นเอกให้หันมารับจูบเอาแต่ใจที่แสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน…
“อื้อ…..”
“มันเป็นใคร”
ถามเสียงแหบพร่าชิดริมฝีปาก
“ถ่ายละครด้วยกัน”
“ทำไมให้มันมาส่ง”
“ทางผ่าน อื้อ…”
“คราวกลังกูไปรับเอง”
“ไม่”
“ทำไม? กูไปรับไม่ชอบ? ต้องไปกับมัน?”
เป็นเอกเลิกคิ้ว…ไม่เคยเห็นเต็งหนึ่งโมโหหึงมาก่อน เมื่อก่อนก็เคยหึงแต่ไม่ขนาดหน้านิ่วคิ้วขมวดและเอาแต่ใจแบบนี้
“ถ่ายเสร็จแล้ว”
“อ้อ…ถ้าถ่ายใหม่ให้กูไปรับเข้าใจมั้ย?”
“อื้อ”
ยิ้มจาง จุ้บปากคนหงุดหงิดย้ำๆ
“แล้วก็งานโฆษณาคราวหลังมาให้กูสแกนก่อน กูไม่พอใจมากมึงรู้มั้ยไอ้โฆษณากางเกงยีนส์นั่น…”
“หือ”
พึ่งรู้ว่าที่โกรธก็เพราะเรื่องนี้
“เออ ให้กูไปแก้ผ้าถ่ายโฆษณาแบบนั้นมึงชอบมั้ยล่ะ”
คิ้วเรียวเริ่มขมวด…
“อย่า”
“เข้าใจความรู้สึกกูยัง?”
“ขอโทษ”
“เออ! ห้ามทำอีก”
“อื้อ ไม่ทำ”
เป็นเอกยิ้มจาง ก่อนจะขยับตัวเพื่อให้ตัวเอง ‘หลุด’ จากอีกฝ่าย
“จะไปไหน”
แขนแกร่งกับล็อคไว้แน่น ไม่ยอมให้เป็นเอกหนีไป
“ก็เสร็จแล้ว….”
พึมพำเสียงแผ่ว
“ใครบอก…กูเคยทำกับมึงแค่ยกเดียวแล้วจบหรอ”
ไม่เคย….
เต็งหนึ่งเอาแต่ใจจนพอใจ ยิ้มกว้างผิวปากเบาๆแล้วก้มลงหอมแก้มซีดของคนที่เหนื่อยอ่อนจนหลับไปบนเตียง ในชุดนอนลายทาง
สีฟ้าที่เหมือนกันกับของตัวเอง
มานั่งคิดก็ขำตัวเองที่ปกติจะยอมอีกฝ่ายตลอด สงสัยคราวนี้ตัวเขาเองจะหึงเข้าขั้นเหมือนกัน สั่งสมมาจากสามวันที่ไอ้ซีดมันยังไม่มาง้อ
เป็นเอกไม่ได้ถูกเขาตามใจจนเคยตัว แต่เขาต่างหากที่เกรงใจมากเกินไป…ดุมันนิดหน่อยแบบวันนี้มันก็ยอมแล้ว
“แม่ง กูนี่เข้าสมาคมพ่อบ้านใจกล้าตอนไหนวะ!”
แต่คราวหน้าก็ไม่อยากดุมันแบบวันนี้อีก ไม่อยากสะบัด…ไม่อยากให้ตาสวยๆมันแดงอีก
“เอก…อย่าดื้อนะ”
ยอมให้ทุกอย่าง…แต่อย่าทำให้โมโหอีกล่ะ!
ประทับจูบเบาๆที่ปากนิ่มอีกครั้งก่อนจะสอดกายใต้ผ้าห่มผืนหนา ซุกไปที่แผ่นหลังอุ่นๆ…สามวันที่นอนไม่หลับมันเพราะไม่มีแผ่นหลังที่คุ้นเคยนี่เอง…
เสพติดตัวตนของอีกคน…
======================================
อิพี่หนึ่งจะโกรธนานงอนนานกว่านี้ท่าจะไม่รอด 555555555555555 รักเมียหลงเมียซะเหลือเกิน
=....=
Ps' ตอนหน้าตอนสุดท้ายจริงๆแล้วนะคะ พิมพ์เสร็จหมดละ เดี๋ยวอีกสองสามวันมาอัพนะจ๊ะ พร้อมบอกด้วยว่าถ้าร่วมเล่มจะมีตอนพิเศษอัลไลบ้างงง
-
เป็นพ่อบ้านใจกล้าที่หลงและหวงเมียมากๆด้วยนะ :-[ :pig4:
ขอบคุณมากค่ะ
-
เป็นเอกมาแว้วววววววววว
ทิ้งประมวลกฎหมายแปป
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
555 สุดท้ายสรุปใครง้อใคร เค้าง้อกันรึยัง
-
เป็นเอกก็ไม่รู้ว่าหนึ่งโกรธเรื่องอะไร
ส่วนเต็งหนึ่งก็โกรธซะเป็นเอกใจหาย
สุดท้ายก็ต้องง้อเอกอยู่ดี แต่เอกรุกเขาก่อนคือ...
-
ทำเป็นเข้มแต่ก็เกรงใจเมียเหมือนเดิม
-
5555 แกเข้าไปตั้งแต่แรกแล้วหนึ่งเอ๊ยย สมาคมกลัวเมียเนี่ย พ่อธารเป็นไอดอลสินะ แบบเดินตามรอยพ่อไรเงี๊ย :hao6:
-
เห็นเอกดูมั่นคงขึ้นก็ดีใจแทนหนึ่งแล้ว
ส่วนเรื่องพ่อแม่ รอเวลาไปก่อนล่ะกัน ให้ลูกรอได้หลายปี รอลูกบ้างเถอะ
-
น่ารัก :-[
-
หนึ่งนี่ยอมเค้าอยู่ร่ำไปนะ อิอิ
-
:fox2: :fox2: :fox2:
เต็งหนึ่ง...พ่อบ้านใจกล้า อิอิ รอตอนหน้านนะคะ ยังไม่อยากให้จบเลยอะ
-
โกรธเองง้อเองเลยนะหนึ่ง ฮ่าๆ
-
คือดีอ่ะ เต็งหนึ่งเท่เสมอ อิอิ
-
:o8: :-[ :กอด1:
-
ใจหายเหมือนกันนะ
อยากให้เป็นเอกกับที่บ้านเข้าใจกัน
พ่อบ้านใจกล้าอย่างเฮียหนึ่ง น่ารักกกกกกก
-
พี่หนึ่งแพ้น้ำตาเมีย :laugh:
-
:mew1: ดีกันจนได้หนึ่งจะกล้าใจแข็งกับเอกได้ไง
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เต็งหนึ่งใจร้าย :hao5:
-
โถ เต็งหนึ่ง อาดูรอ่ะเธอ
-
พี่หนึ่งเป็นพ่อบ้านใจกล้ามาก ทำน้องเอกร้องไห้เลย :mew2:
น้องเอกก็อย่าซึนนักสิลูก :katai2-1:
พี่หนึ่งจะได้ไม่กริ้วอีก :mew1:
-
ร้ายยยยย
-
:angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2:
-
เพิ่งรู้ตัวหรอหนึ่งว่าอยู่สมาคมพ่อบ้านใจกล้าอ่ะ 55555
-
นี่ใจกล้าแล้วใช่มั้ย 5555
-
ชอบตอนนี้
ชอบฉากนี้
อร๊ายยยยยยยย
-
เห็นน้ำตาเอกไม่ได้ ใจอ่อนแล้ว
-
หู้วววว ไม่อยากให้จบเลอะะ :z3:
-
หนึ่งนี่งอนได้ไม่ได้นานจริงๆ สุดท้ายต้องเป็นคนง้ออีกต่างหาก 555
-
ก่อนจะเป็นพ้่อบ้านใจกล้า ก็เป็นพ่อบ้านกลัวเมียก่อนเหอะ o18
-
ขอบคุณ :)
-
เขาเรียกสมาคมคนเกรงใจภรรยาค่ะ555555555555555555555555
-
:กอด1:
-
กลับมาแล้ว
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
บอกไปตั้งแต่แรก ว่าหึง
ก็ไม่ต้องมา โกรธ บ้าๆบอๆแบบนี้หรอกเต็งหนึ่งเอ๋ย
-
คือไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย...อยู่กันมาหลายเดือนมากTT :hao5: :hao5: :hao5:
-
ตอนที่ จบ
เป็นอีกวันที่ทุกคนเริ่มชินกับการที่เป็นเอกกับเต็งหนึ่งจะนั่งกินข้าวคู่กันในโรงอาหาร จากกระแสในแฟนเพจที่ทำให้รู้ว่าทั้งคู่มีความสัมพันธ์กันจริงแต่ไม่เคยจะแสดงออกอะไรมากมายให้ชัดเจนนอกจากการเซอไพรส์วันเกิดเต็งหนึ่งตอนงานละครเวทีซึ่งมันก็ผ่านมานานมากแล้ว
คราวนี้ได้เห็นคนในเสื้อช็อปวิศวะนั่งกินข้าวโดยมีคนในชุดนักศึกษาผมสีน้ำตาลอ่อนนั่งอยู่ข้างกันก็ทำให้แอบอดมองไม่ได้
เต็งหนึ่งยังคงมัดหนังยางปลาโลมาเส้นเดิม
เป็นเอกก็ยังหน้านิ่งเหมือนเดิม
ตอนเย็นก็ได้เห็นคนขับเวสป้ามารับคนที่มักจะยืนรออยู่หน้าตึกคณะ…เต็งหนึ่งไม่เคยละเลยที่จะมาหาเป็นเอก อาจจะทำอย่างนี้มานานแล้วแต่ช่วงนี้กลับชัดเจนเข้าไปทุกที
“เดี๋ยวนี้เฮียหนึ่งเราแม่งเช้าถึงกลางวันถึงเย็นก็ถึงว่ะ”
“หวงจัดล่ะมั้ง เล่นไปถ่ายโฆษณาสุดวาบหวาม”
นทีกับเบียร์แอบนินทาเพื่อนขำๆ คนนอกอาจจะเห็นว่าเป็นเอกยังหน้านิ่งเหมือนเดิม…แต่พวกเขารู้ดีว่าตอนนี้บางทีเป็นเอกก็จะยิ้มน้อยๆ อารมณ์ดีมากกว่าแต่ก่อน การพูดการจาก็เริ่มพัฒนา
“แล้วเอกมันยอมกลับบ้านรึยังวะ?”
“คงต้องให้เฮียจัดการว่ะ เฮียพูดอาจจะยอมกลับ กูยังไม่เห็นเฮียพูดสักทีนะเรื่องนี้”
“คงรอไอ้เอกก่อน ถ้าถึงจุดที่ไม่ไหวแล้วคงจัดการแหละ”
เหมือนย่างที่คนอื่นคิด…เต็งหนึ่งไม่ได้เพิกเฉยกับเรื่องนี้ แต่รอที่จะให้เป็นเอกเอ่ยปากหรือตัดสินใจ แต่ระยะเวลาก็พอสมควรแล้ว จึงตัดสินใจคุยกับเป็นเอกเรื่องนี้สักที
เต็งหนึ่งในชุดบ๊อกเซอร์ตัวเดียวเดินลงจากชั้นสองมองไปที่ร่างสูงโปร่งที่เหยียดยาวอยู่บนโซฟากับหนังสือการ์ตูนในมือ
เท้าก้าวเข้าไปหาก่อนใช้มือช้อนท้ายทอยอีกคนขึ้นแล้วแทรกตัวลงไปใช้ตักตัวเองแทนหมอน
“หอม”
เป็นเอกยิ้มจางกับกลิ่นสบู่จากเรือนกายอีกคน
“เอก…”
“อือ”
“กลับบ้านมั้ย”
ยิ้มจางชะงักก่อนจะลดหนังสือการ์ตูนในมือลง สบตาคมที่ก้มมองมา
“…”
“บ้านมึง คงรออยู่”
“…”
“กูรู้ว่ามันยาก แต่บางทีพวกผู้ใหญ่ก็ทิฐิสูง โง่เง่า เย่อหยิ่งจนขอโทษเด็กก่อนไม่เป็น”
เต็งหนึ่งถอนหายใจ
“กูไม่อยากให้มึงตัดขาด ยังไงพวกเขาก็ครอบครัวมึง ถึงจะมีวิธีแสดงความรักโคตรประหลาดไปหน่อย แต่กูก็คิดว่าพ่อกูก็แปลกเหมือนกันบางที”
“หนึ่ง…”
“บางทีมันเป็นเรื่องไร้เหตุผลนะ ที่เราจะให้อภัยคนที่เรารักได้แม้มันจะไม่น่าให้อภัยก็เถอะ ที่ผ่านมาเวลามึงทำกูหงุดหงิดกูก็ยังไม่เคยเลิกรักมึงเลย”
ปลายเสียงหยอดนุ่ม แต่คิ้วยักขึ้นกวนประสาท
เป็นเอกกลอดตาไปมา แต่ก็มีรอยยิ้มจางประดับมุมปาก
“บางทีมันอาจจะเป็นเพราะรัก รักแบบโง่ๆ และเพราะรักบิดเบี้ยวๆนี่แหละทำให้เราให้อภัยอีกฝ่ายได้ กับครอบครัวก็ด้วยนะ กูคิดว่ามึงคงไม่ได้โกรธอะไรแล้ว แต่คงน้อยใจมากกว่า”
“อื้อ…”
เสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน ตาสวยหลุบต่ำ
“จริงๆกูช่วยคิดวิธีเอาคืนให้มึงได้แล้วนะ”
“หือ?”
ตาสวยมองสบตาคมอีกครั้ง
“ไปใช้สิทธิ์ลูกรัก เอาแต่ใจหน่อยสิ…มีพ่อตั้งสองคน แม่ก็เป็นคนนิ่มๆ อามึงก็ยังวัยรุ่นคงมันส์น่าดู เป็นกูนะ แผลงฤทธิ์เอาให้ปวดหัวไปข้าง เอาคืนบ้างอยากทำให้เด็กอย่างมึงปวดหัวดีนัก”
“ได้หรอ”
“มึงได้รับความรักมากมายมากกว่าที่ตัวเองคิดไว้เยอะ ทุกคนเป็นห่วง ถามเรื่องมึงผ่านกูมาทั้งนั้น”
“อื้อ”
“ลองคิดดูมั้ย…”
“เรื่องไหนดี”
“หือ?”
“เอาแต่ใจ”
เต็งหนึ่งฉีกยิ้มกว้างก่อนจะหัวเราะเบาๆ แล้วเริ่มให้คำแนะนำวิธีเป็นเด็กเอาแต่ใจขั้นเบสิค…
ด้วยเหตุผลของเต็งหนึ่ง ทฤษฎีความรักแปลกประหลาดของบ้านทำให้เป็นเอกยอมกลับมากินข้าวกับครอบครัวในวันอาทิตย์…
ขายาวก้าวเข้ามาในห้องอาหารของบ้านช้าๆ รู้สึกแปลกๆที่เห็นทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตา เอกอัครนั่งที่หัวโต๊ะเหมือนเดิม ด้านขวามือเป็นเอกบดินทร์มีวลัลลนานั่งข้างๆ ที่นั่งด้านซ้ายเว้นว่างไว้หนึ่งที่ก่อนจะเป็นสกายมาดนิ่งกับสเปียร์ที่ขยิบตาให้
เป็นเอกเดินไปนั่งข้างเอกอัคราที่ตรงข้ามกับเอกบดินทร์พอดี
“เอาล่ะมาครบแล้วก็ตักข้าวได้เลย”
กับข้าวมากมายรายเรียงอยู่บนโต๊ะ เป็นเอกกำมือแน่นก่อนจะเริ่มทบทวนแผนการของเต็งหนึ่ง…
‘การทะเลาะกันในบ้าน มันเป็นการสร้างสัมพันธ์ครอบครัวให้แน่นแฟ้น เอาแต่ใจจนอาดินด่าสักช็อต อาอัครกุมขมับสักรอบก็สำเร็จแล้วเชื่อกู’
“ผมอยากกินปลา”
เสียงเรียบที่ดังแทรกขึ้นมา
ทุกสายตามองไปที่กับข้าวที่มีหูฉลาม แพะตุ๋น เป็ดน้ำแดง และจากผัดอีกหลายอย่าง…แต่ไม่มีปลา
“ปลาอะไรลูก เดี๋ยวแม่สั่งให้ทำให้นะ”
วลัลลนารีบแทรกขึ้นมา ไม่ได้เจอลูกตั้งนาน…ถึงจะเป็นคำพูดเอาแต่ใจเธอก็ยอมตามใจ
“ปลา…แซลมอน”
“อุ้ย เอกชอบกินแซลมอนนี่นา ไหนให้ใครไปทำยำแซลมอนมาหน่อยซิจ๊ะ หรืออยากให้นึ่งจ๊ะเอก”
“ยำก็ได้…ครับ”
ทั้งโต๊ะนั่งรอจนกระทั่งยำแซลมอนมาเสิร์ฟถึงเริ่มกินได้อีกรอบ
“ผมอยากกินน้ำแตงโม”
“อยากกินผัดหมี่”
“หมูแดง”
“ลาบหมู”
“ส้มตำ…”
“พอ!!! ลัลเลิกสั่งให้แม่ครัวไปทำได้แล้ว แค่นี้ก็จะกินกันไม่หมดแล้ว มีแค่นี้ก็กินๆไปอย่าเรื่องมาก!!! กินทั้งกินขว้างเสียดายของ คนอื่นแทบจะไม่มีให้กินนึกถึงใจเขาบ้างหา!”
เอกบดินทร์ความอดทนสิ้นสุดชี้หน้าด่าเป็นเอกไปหนึ่งช็อต
เอกอัครที่คิ้วขมวดไปหลายรอบก็ยกมือขึ้นกุมขมับ
เป็นเอกกระพริบตาปริบๆ ทุกอย่างเป็นเหมือนที่เต็งหนึ่งคาดคะเนไว้เป๊ะ หันไปมองสกายก็ยังหน้านิ่ง แต่สเปียร์ขำหนักจนต้องเอาผ้าเช็ดปากยกขึ้นปิดหน้าเพราะกลัวเอกบดินทร์จะหันมาด่าตัวเองอีกคน
สุดท้ายเลยพยักหน้ายอมกินกับข้าวกับน้ำแตงโม…ส่วนลาบหมูกับส้มตำก็อดกินตามระเบียบ
กินเสร็จก็ยืนมองเอกบดินทร์ที่ประคองวลัลลนาที่ท้องเริ่มนูนออกมาไปเดินเล่นออกกำลังกายรอบบ้าน…
ส่วนเอกอัคราก็เดินมายืนอยู่ข้างกัน
“ตกใจแย่เลยสิลูก”
“…”
“ขอโทษนะที่ทำให้ลำบาก”
“ครับ”
“ตอนนี้ยังไม่หายโกรธ พ่อก็ไม่ว่าหรอก”
“ไม่ใช่พ่อสักหน่อย”
คำแย้ง…ทำให้เอกอัคราชะงัก แต่ก็ยังฝืนยิ้มออกมา
“อืม…ก็จริง พ่อเธอคืนนายดิน”
“รักประหลาด”
คำที่เต็งหนึ่งใช้
“หืม?”
“บ้านเราแปลก”
“…”
“แต่…ครอบครัวก็คือครอบครัว”
“เอก…”
“ผมมีพ่อสองคน”
“ลูก…”
เสียงแหบหายไปในลำคอ
“ผมยัง…ไม่ชิน แต่ อีกสักพัก ผมจะเข้าใจ…”
“ขอบใจนะลูก”
“หนึ่งบอก…เราทำตัวโง่ก็เพราะรัก แล้วให้อภัยได้ก็เพราะรัก ทฤษฎีความรักแปลกประหลาด”
“เต็งหนึ่งพูด?”
“หนึ่งบอกว่าผมทำเรื่องที่ทำให้โกรธเยอะแยะไปหมด แต่ยังอยู่กับผมเพราะรัก ผมก็มีเรื่องที่โกรธหลายเรื่อง แต่ก็ให้อภัยได้เพราะผมรัก …ผมรักบ้านนี้เหมือนกัน ผมคง…ให้อภัยได้”
“ลูกได้แฟนที่ดี ธารธาราเลี้ยงลูกได้ดีผิดกับนิสัยของตัวเองจริงๆ”
เป็นเอกไม่ตอบแต่มองไปรอบตัว….บ้านเปลี่ยนแปลงไปจากการนีโนเวทใหม่ ไม่เหลือกลิ่นอายความวังเวงจากเหตุการณ์เลวร้าย ซึ่งดีต่อสภาพจิตใจของทุกคน แม่กับอาดินก็ไม่ได้มาอยู่ที่นี่แล้ว เหลือแค่พ่อคนเดียว
“ถ้าเหงา”
“หือ”
“ไปอยู่กับลุงธารก็ได้”
“ว่าไงนะ?”
“ผมไม่เจอหนึ่งสามวัน ผมยังเหงาเลย …อยู่ที่นี่คนเดียว คงเหงากว่า ลุงธารอยู่คนเดียว ก็คงเหงา”
หนึ่งฤทัยก็มีครอบครัวของตัวเอง เต็งหนึ่งก็อยู่กับเขา…ธารธาราก็ต้องอยู่คนเดียว
“พ่อทำได้หรอลูก”
เป็นเอกไม่ตอบแต่เดินไปหาสเปียร์ที่กำลังยืนคุยกับสกายอยู่ที่น้ำพุหน้าบ้าน
“ไง หายโกรธพ่อแล้วหรอ”
สเปียร์ยิ้มถาม สกายก็ยิ้มจางส่งมาให้
“ไม่รู้”
“กลับไปฝึกงานได้ยัง แผนกฉันขาดคนซีรอกเอกสารอยู่นะ หรือจะไปเป็นยามกับพี่สกายก็ได้ แผนกรักษาความปลอดภัยเลยนะ หึหึ”
“ยาม?”
“พี่สกายโดนยัดเยียดให้ทำงานสักอย่างช่วยบริษัท เลยเลือกเป็นหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัย เป็นไงล่ะเท่มะ เป็นผู้บริหารก็ทำได้ไม่ยอมเป็น”
“ฉันไม่ถนัด”
คนเป็นพี่ส่งเสียงรำคาญ
“แค่หุ้นที่ฉันซื้อให้พี่ก็รวยไม่รู้เรื่องแล้ว”
เพราะกลัวพี่ชายไปทิ้งชีวิตตั้งแต่เป็นนักสืบซีไอเอเลยซื้อหุ้นในชื่อพี่ชายไว้เพียบ แถมสเปียร์ไม่เคยพลาด…ปันผลทีรวยเละ แถมขายล่าสุดก็ได้กำไรมหาศาล มีเงินเหลือให้สกายเป็นหัวหน้ายามไปตลอดชาติแบบไม่ต้องดิ้นรนอะไร
“เหอะ…”
“พี่สกายไปแอบจีบหัวหน้าฝ่ายจัดซื้อ”
ภาพผู้ชายคนหนึ่งผุดวาบขึ้นมา….คนที่เคยขอให้สอนพูด
“ไม่ได้จีบ!”
เสียงตะคอกดังขึ้น
“แล้วพี่ไปทะเลาะอะไรกับเขาบ่อยๆ คุณนันทิชานี่คุยง่ายสุดในบริษัทแล้ว แล้วหัวหน้ายามไปมีเรื่องทะเลาะอะไรกับหัวหน้าฝ่ายจัดซื้อนักหนา”
“ก็ใครให้มันทำตัวลับๆล่อๆ”
“เขาเป็นหัวหน้าแผนกจะเข้าบริษัทดึกๆดื่นๆมาเคลียงานได้ก็ไม่แปลก…”
เสียงล้อจากน้องชายทำให้สกายส่ายหน้าแล้วรีบเดินหนีไป
“พี่สกายกับคุณนันทิชา”
เป็นเอกเลิกคิ้วขึ้น…ก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ
“น่าสนใจใช่มั้ยล่ะ?”
สเปียร์กอดคอหลานที่ตัวสูงกว่านิดหน่อยทำท่าสะใจนักหนา เป็นเอกยิ้มจางก่อนพยักหน้าตอบ
อาจจะเหมาะกันก็ได้นะ…
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่น…มือล้วงไปหยิบมากดรับ
“เป็นไงบ้าง”
เสียงกังวล…
“คิดถึง”
ปลายสายชะงักก่อนจะสบถคำด่าออกมายาว แต่เป็นเอกกลับหัวเราะเบาๆ
สเปียร์ส่งสายตาล้อเลียนมาให้ก่อนจะผละออกไป ปล่อยให้หลานชายคุยกับแฟนหนุ่มตามลำพัง…บางทีเขาคงต้องหาแฟนบ้างซะแล้ว
“กูถามอีกอย่างตอบอีกอย่าง”
“คิดถึงนะ”
“เออออออออออ ห่า!! ตกลงว่าไง”
“เสือก”
“เป็นผู้ชายต้องขี้เสือก ตอบมาเร็วๆ”
ยิ้มขำแต่ก็ยังไม่ยอมตอบ…
“มารับหน่อย”
“ตอบกูก่อน”
“แค่นี้นะ”
ตัดสายทิ้งแล้วหัวเราะเบาๆ…ป่านนี้เต็งหนึ่งคงหัวเสียแล้วรีบบึ่งเวสป้ามานี่แน่ๆ….
ปรากฏไม่ถึงห้านาทีเวสป้าสีสนิทก็ขับเข้ามาในตัวบ้าน มาจอดตรงหน้าเป็นเอกที่เลิกคิ้วงง ทำไมมาเร็ว?
“กูกังวล เลยจอดรอหน้าบ้านตั้งแต่มาส่งมึง…”
“ทฤษฎีความรักแปลกประหลาด”
เต็งหนึ่งก็มีความรักแปลกประหลาด…ปากร้ายแต่ยอมทุกอย่าง
“เพ้อเจ้ออะไรวะ”
“คิดถึง”
“มึงนี่…เดี๋ยวกูไปไหว้ญาติมึงก่อน”
“อื้อ”
“แล้วโอเคยัง”
“อื้อ”
“กลับมั้ยหรือนอนนี่?”
“กลับ…บ้านเรา”
“เลี่ยนว่ะ”
“แล้วยิ้มทำไม”
“เสือก”
“เป็นผู้ชายต้องขี้เสือก”
มุกคุ้นเคย…เหมือนพึ่งได้ยินมาหมาดๆ
“มึงกวนตีนกูหรอเอก…เดี๋ยวเหอะมึงคืนนี้ไม่ได้นอน!”
“รัก”
หลงสบตาเสียการทรงตัว…เวลาบอกรักแม่งตาจะหวานไปไหน
“เชี่ย…”
คนเขินหน้าร้อนผ่าว รีบเดินหนีเข้าบ้าน มีเสียงหัวเราะเบาๆดังตามหลังเข้าไป
สุดท้ายเป็นเอกกับเต็งหนึ่งก็พากันกลับคอนโดด้วยเวสป้าสีสนิมคันเดิม คุยกันรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างไปตลอดทางจนถึงคอนโด…ที่มี
โซฟาสีขาว กับเปียโนหลังใหญ่ และหมาหนึ่งตัวที่นอนหลับอยู่บนที่นอนของมัน
สองร่างพากันไปจบลงที่โซฟา…ก่อนจะไปต่อกันที่ชั้นบน ในห้องนอนที่มีผ้าห่มสีน้ำเงิน
ทุกอย่างเหมือนเดิม…เหมือนหกปีที่ผ่านมา… ก่อนจะล่วงเลยเข้าสู่ปีที่เจ็ดที่ทั้งคู่ต่างลืมวันครบรอบของตัวเอง…
Happy 7th years anniversary … TengNeung&PenAke
The End ;
====================================
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมา 40 กว่าตอนนะคะ -....- คราวนี้จบจริงๆแล้วน๊า
อยู่กับเป็นเอกมาตั้งหลายเดือน ใจหายเน๊าะ อิ้ ไม่เป็นไรนะคะ กลับมาอ่านตั้งแต่แรกอีกรอบได้ (กรรม) 55555+
เก๊าล้อเล่นน๊า
ส่วนรวมเล่ม มีแน่นอนค่า จุ้บๆ หยอดปุกสอยเป็นเอกไว้ในอ้อมอกอ้อมใจหน่อยนะก้ะ
เดี๋ยวถ้าได้ปกแล้วจะเอามาแปะโชว์ทั้งในเพจและในนี้นะคะ จะไว้หน้าแรกเลยยย
ตอนพิเศษที่จะมีในเล่ม
- เต็งหนึ่งเป็นเอก
- ธารธารา เอกอัครา
- นที กรีน
- ปุ้นแมท
- สกาย นันทิชา
- สก๊อตกับ...........
- สเปียร์กับ........
ยาวย๊าวยาวไปๆ อิ้อิ้
ปล。มีเจ๋งกับแฟมิลี่ด้วยนะ
====================
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ขอบคุณที่รักเป็นเอกแฟนแบม โฮะๆๆๆๆๆๆ
-
จบซะแล้ว. ผู้ใหญ่นี่ก็ไม่คิดจะไปง้อเอกก่อนเลย. ดีนะหนึ่งจัดการ. จบอย่างสวยงาม. รอตอนพิเศษนะคะ. สนุกมากค่ะ. ขอบคุณมากๆ
-
เป็นเอกน่ารัก ถึงจะนิ่งๆอึนๆแต่น่ารักกกก
พี่หนึ่งก็รักเอกเกินนนน ยอมทุกอย่างจริงๆ 555555
ขอบคุณคุณแบมมากๆค่ะ :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1:
สนุกมากค่าาาา
:heaven
-
ทฤษฎีความรักแปลกๆของครอบครัว o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ว่าาาาจบซะละรอตอนพิเศษนะคับ
ขอบคุณสำหรับเป็นเอกและเต็.หึ่งนะคราฟฟฟเป็นเรื่องที่สนุกมาก :mew1: :mew1: :mew1:
-
แฮ่ จบแล้ว ใจหายเหมือนกันแหะ
ขอบคุณที่ทำให้รู้จักเอก หนึ่ง และทุกๆคนนะคะ :-)
-
สก็อตกับเจ๋งงงง ผิดๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ
-
ขอบคุณนะคะ :L2:
-
:mew1:
-
ขอบคุณมากค่า เอกน่ารัก
-
เอาเลขบัญชีมาเลยค่ะ พร้อมสู่ขอเอกเต็มที่ -..-
-
เป็นเอกน่ารัก
เต็งหนึ่งน่ารักสอนวิธีเอาคืนแบบน่ารักๆด้วยอะ
-
แฮปปี้ๆ
ตอนนี้เอกก็มีความสุขแล้ว
เรื่องครอบครัวอีกสักนิดก็เข้าที่
รักเต็งหนึ่งเป็นเอก
เศร้านิดๆที่จบแล้ว แต่เค้ามีความสุข
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
หวานอ๊ะ
อยากให้เอกอัครสไปอยู่กับธารจังงง
-
:กอด1: รักเลยบอกตรงๆ
-
สนุกที่สุด อ่านแล้วยิ้มไม่หุบเลย
น่ารักกันทุกคน
-
:-[
-
ขอบคุณครับ
:กอด1:
-
จบแล้วจริงๆหรอ ไม่อยากให้จบเลย
เป็นเอกน่ารักชอบแกล้งเต็งหนึ่ง
-
แบบนี้ไม่ต้องกลัวอาถรรพ์ 7 ปีแล้ว
-
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
เป็นเอกน่ารักจัง เต็งหนึ่งก็น่ารักมากกกก
ชอบตอนเอกบอกพ่ออัคกี้ให้ไปหาลุงธารา โอ้ยย น่ารักกก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะก้ะ :3123:
-
:กอด1: จบแระ ดีใจที่เอกยอมกลับไปดีกับครอบครัว
-
รักมากกกกกกกกก
-
เป็นคู่ที่น่ารักดีค่ะ
ปล.คนเขียนทำฉบับ e-book ด้วยสิคะ พกง่ายเก็บง่ายดี
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้ว เอกก็ยังน่ารักเหมือนเดิม อ่านใหม่ตั้งแต่ตอนแรกก็ได้
-
:o8: :-[ :o8:
-
จบแล้ว รอซื้อรวมเล่มจ้า
-
จบแล้วหรอออออ
คิดถึงแน่นอนเป็นเอก กะเต็งหนึ่ง 555555
ขอบคุณนะคะที่เขียนมาให้อ่าน สนุกมาก รอติดตามผลงานต่อไป
-
จบแล้ว
ขอบคุณมากๆนะคะที่สร้างเต็งหนึ่งกับเป็นเอกมาให้ได้อ่าน
จะรอรวมเล่มนะ
-
:a5: จบแบบงง ๆ เหมือนทฤษฎีความรักแปลกประหลาดของสองครอบครัวนี้ เป็นเอกดูเพี้ยน ๆ แต่น่ารัก ส่วนเต็งหนึ่งก้อดูซื่อ ๆ จริงใจ ความแปลกของทั้งสองมาลงตัวด้วยความรัก :กอด1: เรายังคงไม่ชอบดิน พ่อที่ไม่เคยเป็นพ่อเลย :katai1:
-
จบแล้ว~ ความรักอันแปลกประหลาดของเต็งหนึ่งกับเป็นเอก ^^
-
จบแล้ว สนุกมาก ชอบทุกตอนเลย
-
จบซะแล้ว ชอบเมะเคะแบบเต็งหนึ่งกับเป็นเอกมาก อิอิดีใจที่ไม่สลับขั้ว
ยิ้มทุกทีเวลาที่เป็นเอกสวนว่า รัก แล้วเต็งหนึ่งเขิน
เป็นเมะที่เขินได้น่ารัก น่าแกล้งจริงๆ ส่วนเป็นเอกเป็นเกะที่เอาใจช่วยมากๆ แมนแต่น่าถนุถนอม งงป่าว
ไงก็รอตอนพิเศษจร้าาา ขอบคุณค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบ อืม ยังไงดี มันสนุกแบบงงๆอ่ะค่ะ 1. บางช่วงเรน่าตามไม่ทันว่ามันเกิดอะไรขึ้น แบบ...เอ๊ะ...เราอ่านข้ามตรงไหนไปหรือเปล่า 2. บทสนทนา บางทีเดาไม่ออกว่าใครเป็นคนพูดประโยคไหน ถ้าเป็นบทพูดสองคนยังพอเดาได้ แต่ถ้าหลายคนนี่ถึงกับมึน
โดยรวมสนุกดีค่ะ เหมือนได้อ่านสองแนวในเรื่องเดียว o13
ป.ล. เหมือนลิ้งค์สารบัญจะข้ามบทที่ 35 ไปนะคะ
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้า
-
จบซะแล้ว คิดถึงเต็งหนึ่ง-เป็นเอก เจ๋ง และผองเพื่อน :mew1:
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
กรี๊สสส อ่านจบแล้ววว ความจริงน่าจะอ่านจบนานละด้วยเพราะเคยอ่านน้านนานมาละ
แต่กลัวจะดราม่าหนักเลยเซย์กู้ดบาย ..
สรุปก็จบดีมากๆเลย นิยายดีมาก ชอบคสามรักของเต็งหนึ่งกับเป็นเอก .. น่ารักละลายใจมากๆ
โง้ยยยย ฟินสลบบบบบ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
:pig4:
-
ความรักประหลาดดดดดด หนึ่งก็ช่างสรรหาคำพูดเนาะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:L2:
-
สุดยอดด ชอบมาก อ่านรวดเดียวจบเลย คงคิดถึงเต็งหนึ่งกับเป็นเอกมาก :mew6: :mew6:
-
จบแล้ว
เราชอบความซึนของเป็นเอก
ชอบความขี้เขินของเต็งหนึ่ง
เข้ากันพอดีเลย
สนุกมากคร่า
อ่านรวดเดียวจบเลย^^
-
น่ารักกกกกก
-
พึ่งเข้ามาอ่านสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
ผู้ใหญ่แย่ๆ ดีนะเรื่องนี้เด็กดี เลยจบลงด้วยดี
พ่อแม่นี่ควรเกรงใจหนึ่งมากๆนะ มันช่วยไว้เยอะ ดีแต่ก่อเรื่อง
-
:pig4:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้..อ่านจบแล้วสนุกมากค่ะ
ตอนแรกเริ่มเรื่องมาก็เป็นแฟนกันแล้ว นี่ยังนึกอยู่เลยว่า
ตอนต่อๆไปอีก30กว่าตอน จะมีม่าเยอะแค่ไหน 5555
แต่มันมีเรื่องมีราว สนุกน่าติดตาม
อ่านแป๊บเดียวก็มาถึงตอนจบ สนุกอ่ะอยากอ่านต่ออีกกก
เหมือนเรื่องในครอบครัวเป็นเอกยังไม่สุด
อยากอ่านตอนพิเศษอีกจัง ฮี่ๆ :katai2-1:
เป็นกำลังใจให้แต่งเรื่องต่อๆไป ขอบคุณนะคะ :mew1:
-
เป็นอีกคู่ที่น่ารักของคุณแบม เป็นเอกนี่ยังกับเป็นคนน่าตาย
ขำบทเวลาที่ใครๆ ก็เข้าใจว่าเต็งหนึ่งเป็นเคะ อย่างฮาจริงๆ
เจ๋งเป็นน้องหมาอย่างนี้ น้องแมวอย่างพวกปลาทูก็ไม่ได้
มาเจอกันสิ น่าเสียดาย คงฮาน่าดู
-
:m13: สนุกมากเลยค่ะ รอรวมเล่มนะคะ
-
สนุกมากค่ะ รอซื้อเล่มค่าาาาาา
o13
-
สนุกมากเลยจ้า o18
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
-
แอร๊ ลืมมาเม้นต์เลย อ่านจบหลายวันแล้ว
จบแล้ววววว จบจริงๆแล้ว >___<
เรื่องนี้เราท้วงไปตอนจบพาร์ทแรกว่ามันงงมาก บวกกับจบรวบรัดไป คนเขียนก็แก้ไขเพิ่มตอนให้(ซึ่งได้ฟินไปอีกเยอะมาก55555) ขอบคุณจริงๆนะคะที่รับฟัง
เรื่องนี้เรารักบุคลิคของทั้งเป็นเอกและเต็งหนึ่งเลยค่ะ (เอาชื่อนายเอกขึ้นก่อนด้วย:P) เป็นบุคลิกแปลกๆ ที่หาเจอได้ยากในวายสมัยนี้ 55555 โมเมนต์ที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันมันน่ารักมากกก มากกๆๆๆๆๆๆ
ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ เอาแบบให้ไขข้อข้องใจปมครอบครัวทั้งหลายไปเลย เพราะมีหลายคนมากจริงๆ
ขอสารภาพตามตรง ตอนนี้ก็ยังสับสนอยู่ 55555 แต่พอจับทางได้บางแล้ว :D
ขอตอนพิเศษคู่พ่อด้วย
ขอให้เต็งหนึ่งโดนกดบ้าง (หื๊มมม จะดีหรอ?)
ขอตอนพิเศษคู่เพื่อนด้วย
เอาเป็นว่า ขอตอนพิเศษเยอะๆ 55555
สุดท้ายแล้ว รออุดหนุนแน่นอนค่ะ <3
-
:pig4:
-
เข้าอ่านรวดเดียวจบ แบบว่ากลัวค้่างอ่ะนะ
เป็นเอกน่ารัก น่าหยิกมาก ส่วนเต็งหนึ่งน่าลักมาเก็บที่บ้าน เราชอบผู้ชายขี้เขิน :mew1:
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ รอเป็นหนังสือด้วยคะ
-
เป็นเรื่องที่ชอบคาแรกเตอร์ตัวเอกทั้งสองคนมาก ทั้งเป็นเอก และเต็งหนึ่ง
คือเป็นคู่ที่ลงตัวมาก น่ารัก
สำหรับปมเรื่องที่บ้านช่วงท้ายๆก็แบบงงๆอะนะ มาเคลียร์จบก็ตอนพิเศษกับซีซํ่น2
ถ้าไม่ขยายความต่อก็คงแบบว่า จบแบบไม่รู้เรื่อง แต่ยังดีที่มีตอนต่อมาอธิบาย
คือชอบเรื่องนี้นะครับ
สนุก หวาน ลุ้น ครบทุกอารมณ์
แต่อย่างที่บอกตอนต้น สเน่ห์ของเรื่องนี้คือ
ตัวเอกทั้งสองคนที่เคมีเข้ากันดีสุดๆ
ขอบคุณมากครับสำหรับเรื่องสนุกๆ
-
ขำหนึ่งอ่ะ อะไรจะขี้เขินขนาดนั้นนนน
ส่วนอีกคนก็นิ่งละเกิน หยอดเค้าแบบนิ่งๆเนี่ยแหล่ะ
เอาซะหนึ่งไปไม่เป็น 555+
แต่นี่เราแอบเคืองพ่อธารนะ
เป็นเราเราก็โกรธมากอ่ะ
มาหลอกว่าพ่อแม่ตายไม่ใช่เรื่องขำๆนะเฟ้ยยย
แล้วคือปล่อยให้เอกอยู่กับความรู้สึกผิดแบบนั้นน่ะ
ถ้าไม่มีหนึ่งก็อาจไม่จบดีแบบนี้นะ อาจจะตรอมใจหรือฆ่าตัวตายได้เลยอ่ะ
โกรธแทนเอก ฮึ่มมมมๆๆๆๆ
:pig4:
-
สนุกมาก อารมณ์มาเต็ม
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ครับ o1
แต่ถ้าเป็นไปได้อยากให้ผู้ใหญ่มีความเป็นผู้ใหญ่และมีวุฒิภาวะให้เหมาะสมกับอายุจะดีมากๆเลยครับ
อย่างเช่นบทพูด ลักษณะนิสัย หรือการแสดงออกเรื่องความรักต่อคนรัก ที่ไม่น่าจะต้องหวือหวาหรือโอเวอร์แอคติ้งมากเกินไป
จริงๆผมอยากเห็นฉากที่เป็นเอกเปิดตัวในฐานะทายาทเจ้าของบริษัทด้วยนะครับ เพราะโดยส่วนตัวจะเป็นคนชอบบทประมาณนี้
พอได้อ่านแล้วจะรู้สึกตื่นเต้น ใจสั่น ไปพร้อมกับบท อยากรู้ความรู้สึกและท่าทางของคนที่ได้รู้ว่าเป็นเอกคือใครไม่ใช่แค่เด็กเส้นธรรมดา
แต่ถึงไม่มีก็ไม่เป็นไรเพราะถือเป็นบทเล็กๆที่ถึงไม่มีก็ไม่ทำให้อรรถรสของเรื่องเสียไป แต่ถ้ามีได้จะเร้าอารมณ์คนอ่านอย่างผมมากครับ
สุดท้ายคือชอบนิยายเรื่องนี้ครับ ชอบนิสัยตัวเอกทั้งสอง ไม่หัวฟัดหัวเหวี่ยงจนเกินไป
มีพ่อแง่แม่งอนบ้างแต่ก็ไม่เยอะจนเกินงามความเป็นชาย ชอบตรงนี้ที่สุดครับ
ขอบคุณครับ :L2:
-
ขอบคุณค่ะ ชอบเป็นเอกกับเต็งหนึ่งมากๆ เลย
-
จบซะแล้ววว กำลังอ่านเพลินๆเลย :mew6:
หลงรักเป็นเอกกับเต็งหนึ่งอย่างแรงงง :m3:
:L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่า :pig4:
น่ารักมากเลย :impress2: :กอด1:
-
เป็นเอกน่ารักก นิ่งๆอึนๆ
เต็งหนึ่งก็ยอมทุกอย่าง 55555
-
ช้อบชอบ...เรียกว่ารักเลย....
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ เขียนได้สนุกมากๆ o13
เป็นเอกกะเต็งหนึ่งนี่ก็น่ารักกันสุดๆ :m1: :m1: :m1:
จะติดตามอ่านเรื่องต่อๆไปของคนเขียนนะคะ :mew1:
-
น่ารักกมากกกก :mew1: o13
-
ตอนพิเศษ : กรีนที คู่รักชาเขียว
พลั่ก! พลั่ก!!!
แต่ละหมัดที่นักมวยฝ่ายแดงและฝ่ายน้ำเงินซัดเข้าหากันทำเอาเสียงเฮดังลั่นสนาม ยกเว้นผู้ชายตัวเล็กที่นั่งอยู่ท่ามกลางกองเชียร์ฝั่งแดงที่หน้าเริ่มซีด ตาเบิกกว้าง
สองมือกำแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด จะส่งเสียงเฮก็ไม่ได้เพราะไม่ได้อยู่ในอารมณ์สนุกสนานเลย มีแต่จะกังวล เป็นห่วง และ…เป็นห่วง
ยิ่งเห็นคิ้วที่ชอบยักกวนตีนตัวเองเริ่มแตก
แต่สุดท้ายนักมวยฝ่ายแดงก็สวนหมัดน็อคคู่ต่อสู้จนลงไปกองกับพื้น ชนะ…
กรีนถอนหายใจเฮือก หยิบผ้าเช็ดหนับซับเหงื่อที่ขมับตัวเอง ลุ้นจนหลังเปียกชื้นหน้าซีดเซียว จะให้มาดูกี่รอบๆก็ไม่ชิน แต่อีกฝ่ายก็ชอบลากให้มาเป็นกองเชียร์
“ป่ะกลับกัน”
รับรางวัลเรียบร้อยนักมวยคิ้วแตกที่ถอดนวมแล้วก็เดินมาดึงมือคนหน้าซีดให้ออกไปด้วยกัน
“ทำแผลก่อน”
“คิ้วอ่ะหรอ นิดเดียว”
“ไม่ได้”
เสียงแข็ง…
“หือหรอ?”
“ไปทำแผลก่อน”
“เออๆ รู้แล้ว”
ทำเสียงรำคาญแต่ยิ้มยียวนเดินไปหากลุ่มโค้ชที่ยังยืนคุยกันอยู่กับกรรมการ ไปขอกล่องยาแล้วเดินกลับมายัดใส่มือคนเจ้ากี้เจ้าการ
“อ่ะ ทำให้หน่อย”
นั่งลงส่งยิ้มยียวนมาเหมืนเดิม
กรีนถอนหายใจเฮือกแต่ก็หยิบอุปกรณ์ทำแผลออกมาจากกล่องยา …ชินแล้วกับการที่คนๆนี้จะมีเลือดตกยางออกจากการแข่งขัน
“ตกใจหรอ”
“…”
“ไม่ตอบ? งอนอะไร ก็ยอมทำแผลแล้วไง”
“…”
“เป็นห่วงล่ะสิ”
ถอนหายใจเฮือก..ยัดกล่องยาใส่มืออีกฝ่ายคืน
“เออ!”
“เดี๋ยวก็ชิน”
“ไม่ชินทั้งนั้นล่ะ”
หน้ามุ่ยเชียว…นทียิ้มขำกับท่าทางของกรีน…เจ้าเขียวน้อยน่ารักตลอด
“ไปกินข้าวกัน”
ไม่รอให้อีกฝ่ายรับปากแต่เดินไปลาโค้ชและทีมงานของค่ายมวย ซึ่งก็ลูกน้องพ่อทังนั้นเพราะพ่อเป็นเจ้าของค่าย เดินเหงื่อซกลากพยาบาลจำเป็นให้ตามมาด้วยกัน
“เหม็นเหงื่อ”
“ก็กลับไปอาบน้ำที่หอก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยออกมาอีกที”
“อือ”
สองร่างนั่งคู่กันในรถแท็กซี่ กุมมือกันหลวมๆ จะดึงออกหลายทีแต่คนแรงเยอะกว่าก็ไม่ยอม…
กรีนหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง…ไม่ได้เจอกันเป็นอาทิตย์เพราะอีกฝ่ายเก็บตัวก่อนแข่ง มาเจออีกีก็คิ้วแตก …โดนอีกฝ่ายซัดเอาๆ
ความวูบโหวงในใจทำเอาน้ำตาซึม ได้แต่ใช้มืออีกข้างที่ว่างหยิบผ้าเช็ดหน้าแอบซับน้ำตาคนเดียว
นทีมองคนข้างตัวที่แอบร้องไห้อีกแล้วก็ไม่รู้จะทำยังไง อันที่จริงมันก็ไม่ได้รุนแรงแบบที่กรีนเข้าใจเพราะเป็นกีฬาแถมเขายังติดทีมชาติ
ซึ่งต่อไปก็ต้องไปลุ้นโอลิมปิก แต่กรีนที่ไม่ได้อยู่ในแวดวงนี้คงคิดมากน่าดู
เจ้าเขียวน้อย…
ถึงหอพักของนที ทั้งคู่ก็กดลิฟต์ไปที่ชั้นสาม ห้องเดิม…ที่ตอนนี้มีสมาชิกเพิ่มอีกคน
กรีนถูกบังคับให้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน…
“งอแงหรอ”
โอบเอวบางเข้ามากอดทันทีที่ถึงห้อง
“เหม็น”
หันหน้าหนี พยายามดันตัวออก…จริงๆกลิ่นเหงื่อของนทีกลับให้ความรู้สึกหวามไหวอย่างประหลาด ไม่ใช่แค่กลิ่นกายแบบผู้ชายดิบๆแต่ทุกอย่างที่นทีทำมัน…มีอิทธิพลเสมอ
“เหม็นหรอ หื้อ…”
ผิวขาวเนียนเริ่มขึ้นสีเรื่อเมื่อโดนหอมซ้ายขวา ก่อนคนยียวนจะยอมปล่อยแล้วเดินเข้าห้องน้ำ…ทิ้งกลิ่นกายดิบๆไว้ให้กรีนหน้าแดงคนเดียว
“ไอ้บ้า…”
ความรักของนทีกับกรีนเริ่มในวันที่เป็นเอกเดินตามคอนแทกเลนส์สีฟ้าของกรีนไป…แต่เป็นเอกไม่ใช่คำตอบของกรีน นทีต่างหาก…หนุ่มนักมวยก็แอบมองคนน่ารักมานาน ใจหล่นวูบนึกว่าจะต้องอกหัก…
แต่ปรากฏว่าใจตรงกัน
นทีไม่เสียเวลาให้อีกฝ่ายได้หายตื่นเต้น เข้าคลุกวงในเนียนยัดเยียดตัวเองเข้าไปชีวิตอีกฝ่ายแบบทันที
แล้วกรีนที่วันๆเอาแต่เรียนกับทำงานจะไปทันเล่ห์เหลี่ยมคนยียวนได้ยังไง
ลีลาต่อยมวยของนทีช่างน่าหมั่นไส้ยังไง นิสัยจริงๆก็แบบนั้น
“หยิบกางเกงในให้หน่อยดิ”
ร่างผิวสีแทนเต็มไปด้วยมัดกล้ามเดินออกมาจากห้องน้ำ มีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวในมือ…แทนที่จะคาดเอวดีๆแต่กับถือผ้าปิดแค่กลางตัว ที่ยังเห็นวับแวมๆยามแกล้งขยับมือให้กรีนหน้าแดง
ยิ้มกว้างที่ได้เห็นเจ้าเขียวน้อยตัวแดงก่ำ
“หน้าแดงอะไร”
แทนที่จะรับกางเกงในจากคนเขิน กลับดึงข้อมีออีกฝ่ายให้เข้ามาปะทะร่าง….แกล้งทำผ้าเช็ดตัวหล่น จนกรีนรีบหันหน้าหนีแทบไม่ทัน
“ทำเป็นไม่เคยจับ…”
“ทะลึ่ง ไปแต่งตัว!”
“หึหึ”
นทีไม่ได้คิดจะเร่งรัดให้กรีนกับตัวเองก้าวผ่านความสัมพันธ์บนเตียง แค่เคย ‘ช่วย’ ด้วยมือของกันและกัน ก่อนจะต้องพักยาวเพราะเก็บตัวต่อยมวย การมีความสัมพันธ์ในช่วงเก็บตัวเป็นเรื่องที่คนในวงการรู้ดีว่าไม่ควร
แต่ตอนนี้แข่งเสร็จแล้ว…ต้องหาทางตะล่อมกล่อมเจ้าเขียวน้อยสักหน่อย
นทีน้อยอัดอั้นมานานเกินไป
บุฟเฟ่ต์ปิ้งย่างเป็นตัวเลือกของนที เพราะหมดพลังไปเยอะกับการต่อยมวย มีคนหน้าน่ารักมาคีบนั่นคีบนี่ให้คงดีไม่น้อย เพราะกรีนทั้งปิ้งย่างตักให้จนพูนจานถึงไปกินของตัวเอง
“อร่อยเนอะ”
คนปิ้งที่แก้มเริ่มแดงเพราะไอร้อนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ยิ่งเห็นนทีกินได้เยอะก็อารมณ์ดี…ใครจะว่ากรีนตลกก็ช่างสำหรับนทีคนๆนี้น่ารัก
“คนปิ้งน่ารัก”
“หล่อต่างหาก”
“หรอ หึหึ กินบ้างสิ อย่าเอาแต่ปิ้ง เอากุ้งเพิ่มมั้ยเดี๋ยวแกะให้”
พยักหน้าหงึกๆ ชอบกินกุ้ง…กรีนกับกุ้งคือพรหมลิขิต
คำอ้างที่เคยได้ยินตอนกินข้าวด้วยกันครั้งแรก…นทีเลยต้องเป็นเจ้าพ่อแกะกุ้งให้คนน่ารักเสมอ แกะทีไรก็นึกถึงตอนไปกินกับเป็นเอกเพื่อนรักและแฟนมันอย่างเฮียหนึ่ง
พี่หนึ่งนั่งแดกมีไอ้เอกที่ไม่คิดว่าจะมีโมเม้นมุ้งมิ้งแกะกุ้งให้ตลอด
“กุ้งๆๆๆ มามะๆ”
เสียงงุ้งงิ้งๆของคนตรงข้าม ดึงนทีกลับมา…เอกมันเป็นคนน่ารักของเฮียหนึ่ง ส่วนกรีนเป็นคนน่ารักของเขา
มือหนารอกุ้งหายร้อนสักพักก็แกะกุ้งกองโตใส่จานให้อีกคนกินจนแก้มป่อง
“ค่อยๆกิน ไม่มีใครแย่งหรอก”
พยักหน้าหงึกๆยิ้มจนตาหยี
กินข้าวเสร็จก็เดินเล่นกันในห้างสรรพสินค้า แน่นอนว่าห้างบ้านไอ้เอก เป็นคนรักเพื่อนขนาดว่าติดนิสัยต้องมาเสียตังให้กิจการเพื่อน ห้างแม่งก็หรูเกินมีแต่ของแพงๆดีนะที่ไม่ได้บ้าซื้อของกันทั้งคู่ เน้นมากินแล้วก็เดินย่อย
อยู่กับกรีนชีวิตเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ยิ้มได้ตลอดเวลา
“กินติมกัน”
คนน่ารักเดินลิ่วไปซื้อไอติมแมค วานิลาสองโคน
นทีเดินกินไอติมพลางมองแผ่นหลังบางด้านหน้า…ถ้าหายไปคงเสียใจน่าดู
อย่าหายไปไหนนะ
“เอ๋…กอดอะไรเล่า”
อ้อมกอดจากด้านหลังทำเอาหน้าร้อนผ่าว ถึงจะกลับมาถึงห้องแล้วไม่มีใครเห็นก็เหอะ นทีไม่ใช่คนชอบทำอะไรหวานๆเลยสักนิด
“อยากกอด”
ใบหน้าซุกลงกับซอกคอ….หอมแรงๆจนผิวเนื้ออุ่นวาบ
“เหม็นควันปิ้งย่างจะตาย”
“หอมออก”
ไม่พูดแต่เริ่มซุกซน
“อื้ออออ อย่า จักจี้ ฮะๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ หยุดดดดด”
ร่างบางดิ้นไปดิ้นมาสลัดตัวเองจนหลุด แต่ก็หนีไปได้ไม่ไกลเพราะถูกอุ้มโยนลงเตียง ตามด้วยจักจี้เอวแรงๆ
“ม่ายยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ หยุดดดดดดด”
ขำจนหน้าแดงก่ำนทีถึงหยุด แล้วทิ้งตัวลงนอนข้างกัน รวบเอวบางเข้ามากอด
“เฮ้อ จะอดใจไม่ไหวทุกที”
“อ้ะ…”
ไม่กล้าพูดอะไรเพราะรู้ว่าบทสนทนาเริ่มดิ่งลงไปในเรื่องไหน
“รอได้นะ”
จูบแผ่วเบาบนหน้าผากมน…
“ขอบคุณนะ”
วันเปิดบ้านมหาลัยเวียนมาอีกครั้ง ปีนี้เอกมันไม่ต้องไปเล่นเปียโนแล้วส่วนเต็งหนึ่งก็ไม่ต้องเฝ้าซุ้ม สองคนเลยพากันไปเดินทั่วงาน หมูไปเดินกับเบียร์ ส่วนนทีก็มานั่งเฝ้าแฟนที่ซุ้มร้านขายกแฟ
สาขาของกรีนเปิดร้านกาแฟ มีทั้งชา โกโก้ และชาเขียว
มองแล้วก็เพลินๆ คนน่ารักผูกผ้ากันเปื้อนสีชมพูคอยเขียนชื่อลูกค้าบนแก้ว พนักงานรับออเดอร์ยิ้มแย้มซะจนมีสาวๆหนุ่มๆแวะเวียนมาซื้อเพียบ คนขอถ่ายรูปด้วยก็มี
นทีพาตัวเองเข้าไปในซุ้มบ้าง เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาพักที่อีกฝ่ายบอกแล้ว
“ชาเขียวเย็นปั่นหนึ่งแก้วครับ”
“ชื่ออะไรครับผม”
ยังง่วนอยู่กับการส่งแก้วสารพัดที่มีคนจองไว้ให้เพื่อน
“กรีนนทีครับ”
“อะไรนะครับ กรีนที?”
เงยหน้าขึ้นมอง เบิกตากว้าง
“อ้ะ? มาได้ไง”
“จะพักแล้วนี่ เร็วๆเลยครับ ผมลูกค้าใจร้อน”
“ชิ…ไปนั่งรอก่อนเดี๋ยวเสร็จแล้วเดินไป”
จ่ายเงินเรียบร้อยก็ออกมายืนรอประกาศเรียกชื่อ
“คุณกรีนทีคร๊าบบบบ คุณกรีนที มีมั้ยคร๊าบบบบ ชาเขียวปั่นคร๊าบบบ”
เขาเขียนชื่อว่า กรีน นที ไม่ใช่กรีนที แต่ไม่มีเข้าไปเอาจึงคิดได้ว่า คงจะเป็นตัวเอง…
“ผมครับ”
รับแก้วชาเขียวมาถือ
“ชื่อชาเขียวยังกินชาเขียวอีกนะครับ ฮ่าๆๆๆ”
พนักงานแซวก่อนจะประกาศชื่อคนอื่นต่อ
ลายมือคุ้นเคยบนแก้วทำเอาอดขำไม่ได้
ไอ้บ๊องเอ้ย….เขียนชื่อ ตก น หนูไปตัว
แต่…พึ่งจะเคยสังเกตว่าชื่อเขียนต่อกันได้แบบนี้
คู่รักชาเขียว…
“มาแล้วๆ”
กรีนตอนนี้มีแค่เสื้อโปโลคณะสีขาวกับกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบ ผ้ากันเปื้อนถอดออกไปแล้ว
“เหนื่อยมั้ย”
“นิดหน่อย ไปเดินงานกันนน”
แขนแกร่งพาดลงที่ไหล่บาง เดินงานไปด้วยกัน ไม่นานในมือกรีนก็เต็มไปด้วยขนม ทั้งสายไหม ลูกชิ้น พออยากกินน้ำก็มีคนส่งชาเขียวปั่นให้
“ค่อยๆกินไม่มีใครแย่งหรอก”
“อ่าห้ะ”
“พวงกุญแจค่า พวงกุญแจจจจ งานทำมือจากชมรมคหกรรมค่า”
นทีมองตามเสียงโฆษณา…เห็นพวงกุญแจหนอนชาเขียวสองตัววางอยู่ในกองพวงกุญแจมากมาย
ยิ้มยกขึ้นน้อยๆก่อนจะลากแขนคนกินสายไหมให้เดินเข้าไปด้วยกัน
“เอาสองตัวนี้ครับ”
“ได้เลยค่า ตัวละ 120 นะคะ รวมเป็น 240 ค่า”
จ่ายเงินเสร็จก็เดินออกมา
“ชอบหรอ”
“เอาไปตัวนึง แขวนด้วย”
ยัดใส่กระเป๋าเสื้ออีกฝ่ายเรียบร้อย
“อื้อ…ชอบหนอนชาเขียวหรอ”
“เออ ชอบ เลอะปากแล้วน่ะ บอกให้ค่อยๆกิน”
“รู้แล้วน่า อื้อออ อย่าเช็ดแรง”
“ผ้าเช็ดหน้าเลอะหมด เฮ้อ”
“ขอบคุณคร๊าบบบ เดี๋ยวซักให้นะ”
“ก็ต้องอย่างงั้นอยู่แล้ว”
บ่นกันไปสักพักแขนนทีก็ไปวางอยู่บนไหล่กรีนเหมือนเดิม…
============================
นึกว่าเราลืมเรื่องนี้แล้วใช่ไหม 5555555 ยังไม่ลืมมมมมมมมมมมมมมมม นั่งพิมพ์แต่ตอนพิเศษที่จะเอาไปรวมเล่มอยู่ค่ะ ไม่ลืมน้า
PS。ใครอ่านเรื่องนี้แล้วต้องไปอ่านต่อ ฟ้าลั่นรัก เชอเบทพี่ชายปุ้นนั่นเอง ไปรอเรื่องนั้นแล้ว อย่าพลาดนะจ๊ะ (ลิงค์ด้านล่าง)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52396.0
-
ชอบคู่นี้ น่ารักกกกกกกก :hao6: :hao6:
-
หิวชาเขียวเลยย
-
คู่นี้น่ารักอ่ะ :-[ :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
กรีน นที คือใคร ลืมชื่อตัวละคร5555
-
:o8: :o8: โอ้ยน่ารักกกกกกกกก
-
ขอชากรีนนที แก้วนึงค่ะ
หวีดดดดด น่าร๊ากกกกกกกกกก
คู่นี้เค้าก็เหมาะกันนะ
น่ารักไม่แพ้เอกับพี่หนึ่ง
ฟ้าลั่นกับเชอ
ชอบบบ
-
:pig4: :pig4:
-
ฝั่งทางนี้ มีเค๊กกระต่ายของเต็งหนึ่ง มีชา กรีนนที น่ารักมุ้งมิ้ง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ทำไมทาง ฟ้าลั่น ถึงบอกจะมีมาม่าล่ะคะ :mew2:
รอคู่อื่นต่อไป :กอด1: :L2: :pig4:
-
อย่าหาว่าเราไม่ใส่ใจเลยนะ ลืมตัวละครง่ะ ;___; กรีน นที คือใคร มีบทบาทยังไงในเรื่องหรอ
-
อยากกิน ชาเขียวขึ้นมาทันใด :hao6:
-
คู่รักชาเขียว น่ารักกกกก~
-
น้องเขียวน้อยน่ารักน่าหลงมากกกกกกก
ระวังดัวหน่อยนะลูก นทีมันขี้หื่น
-
เย้อ่านจบแล้ววว
สนุกมากชอบมาก แอร๊ยยย เป็นเอกฮอตเว่อร์ หลงเลย :impress2:
อยากทวงความยุติธรรมคืนให้หนึ่งจัง ตอนนี้ทุกคนก็ยังเชื่อเรื่องที่หนึ่งเป็นเมียสินะ555 ยกเว้นแมท?
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
คู่นี้น่ารักดี คู่รักชาเขียว
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
คิดถึงสุดๆ เง้ออออ รวมเล่มไว้ไว้นะ พร้อมมากกับการเสียตังค์
รักเป็นเอกกับเต็งหนึ่งแบบฝุดๆ
-
สนุกมากค่ะ o13
-
เย้ยยยยย
ชอบเรื่องนี้มากค่าา :-[ :-[ :-[ :-[
-
อ่านรวดเดียว. น่ารักมากกก :hao7:
-
:mew1: #เค้าคิดถึงเป็นเอกอ่ะ.....ขอตอนพืเศษหน่อยยยยยย ^^
-
อ่านไปบางทีก็หลงลืมคิดว่าเต็งหนึ่งเป็นเมีย เเต่เป็นเอกน่ารักมากจริงๆยอมใจ
ชอบประโยคที่ว่า " เป็นผู้ชายต้องขี้เสือก"
มันทำให้เรานึกถึงเพื่อนร่วมสาขาเราคู่นึง นางจะมีคู่จิ้นเเล้วชอบเถียงกัน
พอโดนถามว่าทำไร นางจะชอบตอบกันว่า "เป็นผู้ชายไม่ขี้เสือก" เรานี่ก๊ากเลย
#ทีมเป็นเอก :z1: :z1: :z1: :z1:
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ เราไปอยู่ไหนมาทำไมเพิ่งมาเจอ
ชอบมากกกกกกก ก.ไก่ล้านตัว
ฟิน ฮา และลุ้นกับปมมากเลยค่ะ
ชอบมากจริง ๆ โอ้ยยยย ขอตอนพิเศษเยอะ ๆ ได้มั้ย
พี่สเปียร์ไม่มีแฟนได้มั้ย ชอบจังเลย 55555
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ ค่ะ
:pig4: :L2:
-
:กอด1:
-
ชอบคู่พ่อธารกับพ่ออัครมากค่ะ อยากให้มีเรื่องยาวของ2คนนี้จังเลยค่ะ #FCรุ่นใหญ่
-
ชอบแนวนี้อ่ะ ชอบเป็นเอกๆๆๆๆๆ งงๆๆ ซึนๆๆ เอ๋อๆๆ ดีอ่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
วันเกิดสองรอบนี่ของเต็งหนึ่งหมดเลยใช่ป่ะ หรือเรางง แต่งงจริงๆนั่นแหละฮ่าๆๆๆ
-
เต็งหนึ่งน่ารักจัง ตอนแรกนึกว่าจะหลงเด็ก...
เป็นเอกก็แบ๊วดีงาม ตัวประกอบคุ้นๆทั้งนั้นเลย
ของคุณมากครับ :pig4:
-
น่ารักมากๆเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวจบเลยย
-
โอ๊ยสนุก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ น่ารักๆนะคะ :mew1:
-
อ่านรองสองล่ะฮับ สนุกกกก
รอรวมเล่มอยู่นะ เก็บตังค์อย่างดีเลยยย
จะไม่วอกแวกไปสอยเรื่องอื่นก่อน ฮึบๆ :hao5:
-
ดีกับใจ
อ่านแล้วปริ่ม
เต็งหนึ่งนี่สายฮาสินะ
เมะเรื่องนี้สายตีมึนทุกคนเลย เต๊าะแบบมึนๆ
-
:o12: สนุกมากเลยค่ะ ตอนแรกยอมรับงงนิดหน่อยใคร เคะ เมะ 555555
แต่นะสงสารเอกจัง ทำไมครอบครัวถึงได้ร้ายกับน้องขนาดนี้
แต่กับพ่อดินนี้เรายังคาใจแปลกๆนะคะ คือเค้าก็ไม่ได้ดูรักเอกเท่าไหร่อ่า
ชอบถ้าไม่มีหนึ่งก็ไม่มีเอก ฮึกกก
เป็นความรักที่แปลกจริงๆ สื่อสารกันคำตอบคำแต่เข้าใจหมด จะมีกี่คู่ที่เป็นแบบนี้
ขอบคุณนะคะคนเขียน :L2:
-
น่ารักง่ะ เป็นเอก สุดยอดจริงๆ
แรกๆเราก็มึนกับเป็นเอก คนอะไรมึนจัง 555 แต่ อ่านๆไป หลงรักเลยแหละ
ยิ่งเต็งหนึ่งนะ สุดแฟนยอดเลย น่ารัก
ชอบมากๆเลย ไว้ตามไปเก็บเรื่องอื่นน๊าาา ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
-
เย้ยยยย เรื่องนี้น่ารักมากมาย อ่านไปยิ้มไป :hao3:
ชอบเป็นเอกมากๆ น่าร๊ากกกกก :impress2:
เต็งหนึ่งกะขี้หึงโหด
ขอบคุณนิยายดีๆ :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านมาหลายตอนพึ่งประจักชัดเจนก็ตอนนี้ว่าเอกมันรับ แถมขี้หื่นขี้อ่อยอีกต่างหาก :jul1: :z1:
-
เป็นเอกดูแลเต็งหนึ่งดี๊ดี แต่ ดูเหมือนเต็งหนึ่งจะหวั่นไหว โลเลง่ายซะจริง :เฮ้อ: :o12:
-
ความน่ารักของเป็นเอกไม่ได้ช่วยให้เราหายเกลียดเต็งหนึ่ง
การที่เต็งหนึ่งมาเทคแคร์เป็นเอกวันนี้ก็ไม่ทำให้เราประทับใจ
เพราะมีชะนีแอ๊บแบ๊วโผล่มา!
เราเกลียดผู้ชายแบบเต็งหนึ่ง ผู้ชายโลเลที่แค่เจอผญแบบนี้
ก็จิตใจโลเลไปหาคนอื่นเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
ทำไมอ่ะหนึ่ง ทำไมถึงกล้าพูดว่ารักเป็นเอกแต่กลับทำใจดีใจเต้นไปกับชะนีแอ๊บแบ๊ว
กรุณาหนักแน่นหน่อยดิ มีแฟนแล้วก็ปฏิเสธเขาไป คนเรามันต้องรู้ดิขอบเขต
ว่าน้อง เพื่อน แฟน แต่ละคนได้แค่ไหน
โง่หรือโง่ นี่ไม่รู้จริงว่าชะนีหยกมันกำลังอ่อย ประโยคที่คุยกันมันอ่านดูก็รู้
แต่ที่น่าเจ็บใจคือคนของเราก็ยอมให้เค้าเข้ามาอ่อย
ทำเป็นพูดว่าเป็นเอกสำคัญที่สุด เหอะ
พอเจอชะนีก็ลืมคนรักแล้ว เนี่ยหรอ ที่บอกว่ารักมาก นายกลับลืมแฟนของนายไป
ถ้ามาช่วยไม่ทันจะทำไงหรอ?
ดูก็รู้ว่าเป็นเอกที่รักมากกว่า เหอๆ
ถึงจะยังไม่ได้นอกใจ แต่พฤติกรรมเเบบนี้ มันทำให้คนรักกันต้องเสียใจนะเว้ย
มีแฟนแล้วก็กรุณาสำนึกได้ว่ามีแฟนแล้ว
ไม่ใช่ทำตัวมีแฟนแล้วแค่อยู่ต่อหน้า แต่พอลับหลังก็ทำเป็นไม่มีแฟน
ถึงจะบอกคนอื่นหรือไม่บอก คนอื่นจะรู้หรือไม่ มันก็คือจิตสำนึกนะว่าคุณมีแฟนแล้ว
กรุณาให้เกีรยติแฟนของคุณเช่นเดียวกับที่เค้าให้เกียรติคุณด้วยเต็งหนึ่ง
#ทีมเป็นเอก #เกลียดผู้ชายโลเล #เกลียดคนใจง่าย #เกลียดชะนีแอ๊บแบ๊วแรดเงียบชอบอ่อยผู้ชายที่ชื่อหยก
ฮึ่ม.........
ยกมือเห็นด้วยค๊าา o13
-
อ่าว เอกไหงทำงี้อ่ะ :katai1:
-
เอาน่ะเต็งหนึ่ง แค่3เซ็นเองไม่สังเกตุไม่มีใครรู้หรอกว่าเต็งหนึ่งแกเตี้ยกว่าเป็นเอก3เซ็น :m20: :pigha2:
-
โอ้ววว พ่ออัคร อัคกี้นี่ราชินีเคะอวตาลมาชัดๆ :hao7: :z2:
-
สนุกมากกกกก ฮือ คือมันดีย์ เนื้อเรื่อง เรื่องราวตัวละคร ดึงดูดมาห เสียดายที่เพิ่งมาได้อ่าน ตามอื่นเรื่องอื่นๆต่อค่า :กอด1:
-
อ่านจบก็หลงเสน่ห์เป็นเอกไปเต็มเปา คนอะไรพูดน้อยแต่ทำไมน่ารักขนาดนี้
ไม่แปลกที่เต็งหนึ่งจะทั้งรัก ทั้งหวง ทั้งห่วง
:hao3: :katai2-1: :katai2-1:
-
หลงรักเอกกะหนึ่งเข้าเต็มเปา :mew3: :mew1:
-
:3123: :3123: :3123: :3123:
-
อ่านจนจบแล้ว น่ารักมากค่ะทั้งคู่หลักคู่รอง :impress2:
-
น่ารักทุกคู่เลย เนื้อเรื่องน่าประทับใจมาก ชอบการแก้ปัญหาในชีวิตของเป็นเอกกับเต็งหนึ่ง อีกอย่างคือการผูกปมเรื่องนี้ดีมากๆ นี่เป็นเรื่องแรกที่อ่านแนวนี้ที่เริ่มจากการคบกันแล้ว ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ ขอบคุณคนเขียนนะคะ จะคอยเป็นกำลังใจและติดตามผลงานเรื่องต่อๆไป สู้ๆค่าาา :pig4: :pig4:
-
สนุกมากเรื่องนี้ อ่านเพลินเลย เต็งหนึ่งคือพระเอกทีดีงามมาก ส่วนเป็นเอกก็เป็นนายเอกที่ซินจริง ๆ ตัวละครประกอบก็น่ารักแทบทุกตัวเลย เล่าเรื่องได้สนุก เนื้อเรื่องก็น่าติดตาม เอาไปเลยสิบกะโหลก
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เฮ้ยอะไรจะเขินง่ายดาย หวั่นไหวง่ายขนาดนี้อะหนึ่ง หวั่นไหวกัยผญได้ไงอะ มีเอกแล้วนะ
-
ดีนะมาช่วยเป็นเอกทัน
เราไม่เข้าใจเต็งหนึ่งเลย ทำไมเขินง่ายหวั่นไหวง่ายขนาดนั้นอะ ไม่ชอบเลยอะ
-
จินี่ยังไง จีบเป็นเอกหรอ ก็เห็นไม่ใช่หรอว่าเต็งหนึ่งมาเฝ้าขนาดนี้อะ
-
สะใจมาก เยี่ยมมากเต็งหนึ่งงงงงง คู่รองก็น่ารัก แหม่จะเป็นเนวิเกเตอร์ให้
-
เป็นเอกน่ารักอะ .อยากโดนกอดบ้างงงงงงงงง
-
แล้วทำไมอาไม่มีลูกเอง แต่คงไม่มีผญคนไหนอยากได้คนอย่างนี้ หึ
-
เฮ้ยยยย เป็นเอกกกก ทำไมทำงั้นนน
-
เป็นเอกไปกินยานั่นตอนไหนเนี่ย ไม่ดีเลยอะ กลัว ดีนะนี่มากับคนดีอะ แล้วพ่อเต็งหนึ่งจะมา ดีเลยย รีบจัดการกันนะ
-
ดีใจที่เอกมีเพื่อนเพิ่ม .อาคนนี้จะดีไหมเนี่ย
-
เป็นเอกทำไมน่ารักน่าเอ็นดูงี้ :o8:
-
เต็งหนึ่งกับเป็นเอกตอนเด็กๆน่ารักกก อิคนพี่มีถามส่วนสูงน้องไม่กินนมล่ะสิถึงหยุดสูง555555555 พี่อัครกับพ่อธารนี่ยังไงนาาาาา ยังไงๆๆ
-
เป็นเอกสู้ๆนะ
-
หมารักเอกมากกว่าอะ 55555
-
ดีนะที่ไม่เป็นไรรรร เฮ้อออ
-
กลัวเป็นเอกจะเป็นอะไรอีกคนนี่สิ หลุดแล้วด้วยตอนนี้ ฮือออ เต็งหนึ่งหายเร็วๆนะ
-
บัญชีงั่นมีเงื่อนงำจริงๆด้วย
-
เป็นเอกหล่อมาก แค่อ่านก็หล่อแล้ว พี่หนึ่งนี่ตามใจเมียทุกอย่างเลยจริงๆ หล่อออออ
-
ทำไมโหดร้ายกับเป็นเอกอย่างนี้อะ
-
ดูเชื่อใจอาไม่ได้สักคนแต่ที่สงสัยอรุนแต่แรกนี่ก็ถือว่าสงสัยถูก เพราดูนิ่งเกิน แต่รินนี่คือใจดีเกินอีก อาดินนี่ทำไปเพราะปกป้องใช่ไหมหนิ่
-
ชอบคู่คุณพ่อมาก 5555555
เป็นเอก เต็งหนึ่งกลับมาแล้วนะ
ส่วนหมอตินทำไมทำแบบนี้อะ
-
เอาแล้ววววววว เต็งหนึ่ง เป็นเอกเปลี่ยนไปปปปป เรายังหนึ่งเอกนะ งื้อออออ
-
สนุกดีค่ะ...อ่านไปอ่านมาชอบคุณธารธาราซะงั้น 555
เราพึ่งเจอและอ่านนิยายของคุณเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก ก็ตกหลุมรักซะแล้วค่ะ เนื้อเรื่องบางตอนอาจจะมีไม่ชัดเจนบ้าง
อย่างเช่น เป็นเอกทำเซอร์ไพรสเต็งหนึ่งด้วยเค้กสองรอบ เราเลยคิดเอาเองว่ารอบแรกคงเป็นวันครบรอบที่คบกัน (รึเปล่า)
โดยรวมอ่านแล้วสนุกดีค่ะ ปมลึกลับซับซ้อน พ่อที่แท้จริงของเป็นเอกก็ซึนเหลือเกิน ชอบบบบ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้นะคะ :pig4:
-
เคยอ่านแต่เรื่องที่พระเอกไม่ก็นายเอกเป็นคนอึนๆ เงียบๆแบบนี้นะ แต่ปกติคือเค้าจะวางแผนตลบหลังไว้ในหัวไรงี้ไง รวมๆคือฉลาดแต่แอ๊บเงียบ พอมสเจอเรื่องนี้คือยอม ยอมอ่ะ ยอมใจ ตอนแรกเห็นหยิบแฟ้มไปนึกว่าจะเจอพล็อตหักมุมละ ปรากฎว่า....โอเค เอกโง่จริงร้อย% โอ้ยยย ขำแรงมากกก
อันทึ่จริงแอบคาดหวัง เอกหนึ่ง อยู่ เสียดายที่ไม่มี
ขอบคุณคนเขียนมากค่า :pig4:
-
ขอบคุณนะคะ
-
เป็นเอกน่ารักกกกกก นิสัยมึนที่สุดเท่าเคยอ่านมา ประหยัดคำพูดไปไหนลูกกกก
หนึ่งน่ารักมาก ถึงจะบ่นบางแต่ก็ตามใจเอกตลอด ไอ้เจ๋งก็น่ารัก 5555
ชอบแก๊งผองเพื่อนด้วย ฮาดี
:pig4:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน ชอบบบ พึ่งรู้ว่าเป็นคนแต่งเรื่องฟ้าลั่นรักด้วย ชอบๆๆๆๆ
-
:pig4:
-
o13
-
ครอบครัวพี่หนึ่งกับเอกน่าจะรวยพอกันเลยนะ แต่เอกติดหรูกว่า
ว่าแต่ไม่ค่อยรู้เรื่องครอบครัวพี่หนึ่งเลย มีเกริ่นนิดหน่อย
-
ชอบเรื่องนี้ เข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลย
ความรักประหลาด กับคนที่อยู่ข้างกันมา
ทฤษฎีใหม่ของเต็งหนึ่ง ขอบคุณนักเขียนเรื่องนี้
สนุกมากจริงๆครับ
-
:katai2-1: >< ชอบ ชอบมาก เต็งหนึ่ง กับ เป็นเอก เค้าคือครึ่งชีวิตของกันและกัน
ขอบคุณที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราวดีๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
จบแล้ว ดีจายยย เสียใจมาไม่ทันช่วงคนเขียนอัพแรกๆ
อ่านไป คล้ายว่าจะต้องมาม่าแน่ๆเรื่องนี้ สรุปไม่นะเเจ๊ะมีแต่ยิ่งอ่านยิ่งมีรถขนอ้อยมาทั้งโรงงานแทนซะงั้น
เมะขี้เขินไม่ใช่ไม่เคยเห็น แต่เมะแบบอีพี่หนึ่งนี่ยอมใจแกเขินซะจนอยากให้เป็น เอกxหนึ่ง
ท่ดๆ เอกน้อยก็ซึนได้ใจ การันตีได้ว่าแกมันขี้แกล้ง ไอ้ลูกแกะในคราบหมาป่า
พ่อบ้านใจกล้าก็ได้แต่แพ้ทางไปสินะ โอ้ยเขิน ยิ่งอ่านยิ่งฟิน ยอมแล้วทูนหัวอยากมีสามีแบบพี่หนึ่ง มีเมียแบบพี่เอก
อะโห้ยย ดึกแล้วรอเรื่องต่อไปๆนะคะ
o13 o13
-
น่ารัก น่ารัก ฮืออออ :hao7: :hao7:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากมาย น่ารักมากๆๆๆ
เด็กชายเป็นเอกกับเด็กชายเต็งหนึ่ง
แปะไว้ก่อน เด๋วมาอ่านต่อค่ะ
+1 กดเป็ดให้กำลังใจคนเขียนค่ะ ^^
-
สนุกมากๆ ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
หลังจากที่เราเข้ามาลองอ่านเรื่องนี้ ตอนแรกคิดว่าอาจจะเป็นแนววัยรุ่นรักกันธรรมดา แต่มันไม่ธรรมดาตรงประเด็นครอบครัวนะ เราว่าพล๊อกเรื่องสนุกดีค่ะ พีคดี น่าติดตามและสงสัยตลอดว่าใครเป็นคนบงการ เดี๋ยวจะตามไปอ่านฟ้าลั่นรักต่อ :3123:
-
ชอบเป็นเอกเต็งหนึ่งมากก
ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านกัน
-
น่ารักจัง :mew3:
-
อ่านพี่ฟ้ากับน้องเชอก่อนมาอ่านคู่นี้ชอบทั้งสองเรื่องงงเลย :L2:
-
:-[
-
มาชมปกนิยายกัน <3 <3
-
ขอบคุณมากนะคะ เป็นนิยายที่อบอุ่นมาก สนุกมากก
แล้วก็สั่งซื้อเรียบร้อยแล้วด้วย5555 :-[
-
ตามมาจากฟ้าลั่นรักค่ะ ชอบเรื่องนี้จัง น่ารักทุกคู่เลย
-
อ่านไปลุ้นไป ใจหายใจคว่ำกันไป
ถ้าเป็นเอกไม่มีเต็งหนึ่ง
ก็คงไม่มีเป็นเอกแบบนี้ล่ะมั้ง
เต็งหนึ่งก็คือเต็งหนึ่ง
ที่รักและหวังดีกับเป็นเอกตลอดเวลา
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
จริงๆตามมาจากฟ้าเชอแหล่ะ
แค่โดดมาอ่านเรื้องนี้ให้จบก่อนเฉยๆ
-
ชอบเรื่องนี้ สนุกกกกก ชอบเป็นเอกน่าร๊ากกก :กอด1: เจ๊ชอบบบบ เอาเป็นว่าเลิกกับน้องหนึ่งเมื่อไหร่เจ๊จองงง555 :hao7:
:z6:///น้องหนึ่งงงง โดดถีบเจ๊ทำมายยยย
-
o13 :pig4: :mew1:
-
เป็นเราคนเดียวมั้ยที่รู้สึกเหมือนอยู่หลังเขา...มาไม่ทันรอบพรีของเป็นเอก ฮรือออ ไม่รู้เรื่องจริงนะ :katai1: o22 :hao5:
โอ้ย คิดแล้วเศร้า :o12:
วันนี้อยู่ๆด็คิดถึงเป็นเอก(ส่วนเต็งหนึ่งก็....ช่างมันเต๊อะ555 :katai3:)เลยเข้ามาอ่านอีกรอบใหม่ตั้งแต่ตอนแรกเลย
รู้สึกได้ตกหลุมรักคนเดิมอีกครั้ง งืออ :-[
เดี๋ยวตามไปเก็บเล่มนะคะ //แล่นไปอ่านฟ้าลั่นต่อ \(^^)/
-
สนุกดีค๊า แอบงงๆตอนจบ หรือ่าต้องไปตามอ่านเอาในเล่มคะ
-
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
thank you. ตามมาจากฟ้าลั่นรักเช่นกัน
-
น่ารักมากกกกกกกกก ก.ไก่ ร้อยล้านตัว เขินมาก มิ้งมากบิดแล้วบิดอีก อะไรจะหยอดกันปานนั้น เขินแทนหนึ่งเลยตอนเป็นเอกหยอดหน้านิ่ง ทำตัวซึน น่ารักกก ชอบความเป็นเอกมาก ขอได้มั้ยคนนี้ แต่คิดอีกทีถ้าเอามาคงจะปวดหัวแย่ ปล่อยให้เต็งหนึ่งดูแลต่อไปละกัน555555
ตอนดราม่าสะเทือนอารมณ์มาก สงสารเป็นเอก สงสารหนึ่ง ยิ่งตอนเป็นเอกหายเข้าไปอยู่ในโลกของตัวเองยิ่งโหวง งืออออ คืออินมาก รักคู่นี้จังเลย ดีงามทั้งคู่ เหมาะสมกันมากๆ :katai2-1:
ชอบเรื่องนี้มากนะคะ ขอยกขึ้นหิ้งไปอีกเรื่อง ขอบคุณค่า :mew1::mew1:
-
อ่าน เป็นเอก เห็นคุณ Bamboo ชอบบ่นว่าตัวเองแต่งห้วนๆ แต่ไปอ่าน ฟ้าลั่นรัก แล้ว รู้สึกว่า เนื้อเรื่อง และภาษา เวิ่น ขึ้นเยอะ มีน้ำขลุกขลิก ไหลลื่นดี
ยิ่งไปอ่าน เรื่องของ เฌอแตม กลายเป็นว่า รู้สึก เวิ่นเว้อ เพ้อๆ ยังไงก็ไม่รู้ 55555 ไม่รุ้ว่า เป็นเพราะ เนื้อเรื่อง หรือ plot ที่ทำให้สไตล์การเขียนต้องปรับไปตาม theme ของเรื่อง
ก็ขอชื่นชมว่าเป็นพัฒนาการดีกว่าครับ เพราะงั้น ที่บ่นๆว่า แต่งห้วน ... ไม่ห้วนละเนอะ
-
:-[โอ๊ยยยยยยชอบมากๆเลย ความรักของเต็งหนึ่งกับเป็นเอกเป็นอะไรที่น่าอิจฉาที่สุด
ชอบทุกตอนที่สองคนนี้อยู่ด้วยกัน มันแบบดีมากๆจริงเข้าใจกันและกันตลอด
ส่วนเรื่องหึงไม่ต้องห่วงสูสีกันเลยก็เขารักของเขาอะเน๊าะ เนื้อเรื่องบอกเลยว่าวางไม่ลง
เสียใจอยากให้มียาวๆกว่านี้เลย อยากอ่านตอนพิเศษของหนึ่งกับเอกอีกชอบจริงๆนะเนี้ย5555
ขอบคุณนะคะ สำหรับเรื่องราวสนุกๆและดีต่อใจมากๆ :กอด1: :L2:
-
มีความเป็นครึ่งชีวิตของกันและกันมากๆ
อบอุ่นปนซึนดี ชอบมากๆค่ะอ่านหลายรอบบแ้ล้วแต่ยังฟินทุกรอบเลย
ทีมเป็นเอกค่ะ อยากมีเค้าเป็นของตัวเอง5555 :katai1: :katai1:
-
สับสนตรงชื่อตัวละครสุดติ่งมาก จะเอกอะไรนักหนาคะ แทบจำไม่ได้ เป็นเอก เอกบดินทร์ เอกรินทร์ รู้นะว่าญาติกันแต่ชื่อแบบนี้มันชงนสับสนสุดๆเลยยิ่งอ่านยิ่งงงจนต้องอ่านข้ามๆไป ไม่ไหว โง่ค่ะ :serius2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:sad4:อ่านจบรวดเดียว :o8: มันดีๆๆๆๆ :impress2: ชอบความยั่วของเป็นเอก :haun4: เต็งหนึ่งก็สนองตลอด โอ้ยยยย มาอ่านกันเถอะ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย ชอบความรักที่ทั้งสองคนมีให้กัน นิยายเรื่องอื่นเริ่มที่ไม่รู้จักและจบที่รักกัน แต่เรื่องนี้เหมือนเริ่มที่เขารักกันแล้วทำให้เรารู้ว่าหลังจากรักเค้าเจออะไรบ้าง และมีปมให้ติดตามทำให้น่าสนใจขึ้นไปอีก ชอบเต็งกนึ่งแต่รักเป็นเอกกก55555
-
จนจบมีสักกี่คนที่รู้ว่าเต็งหนึ่งรุก 55555555555 :ling1:
-
:กอด1:
-
เรื่องนี้ ยิ่งอ่านยิ่งออกทะเล พาออกจนเค้าเดิมไม่เหลือเลย
-
อ่านจะรอบที่สิบแล้วแต่ยังคงหมั่นไส้ดินไม่หายเป็นพ่อที่บับบบบบขอมองบนซ้ำๆ
-
สนุกมากๆ เป็นเอกกับเต็งหนึ่งโคตรน่ารัก :กอด1:
ตอนแรกกลัวมาม่ามาก แต่อ่านแล้วสนุกน่าติดตามวางไม่ลงเลยค่ะ
สรุปอ่านจบเลยรวดเดียว :pig4: :pig4:
-
:กอด1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า ดีใจที่ดราม่าไม่ใช่เรื่องมือที่3 แต่การที่พ่อ แม่ อา ทิ้งเอกไว้คนเดียวแบบนี้ ไม่โอเคอ่ะ คิดถึงแต่ตัวเองกันมากไปหรือป่าว เหมือนไม่เคยมาแอบดูลูกเลยว่าเป็นยังไงบ้าง ถ้าไม่รักไม่ห่วง อย่าดึงเอกกลับเข้ามาในวงจรแบบนี้เลย
-
o13 :-[ :L1:
-
คิดถึงเป็นเอกอีกแล้ว
-
:pig4:
-
ปวดใจกับเป็นเอก ต่อให้สิ่งที่ดินทำจะเป็นการช่วยเอกก็ตาม
ดีที่มีเต็งหนึ่งคอยอยู่เคียงข้าง ช่วยเอกอยู่รอดปลอดภัยและมีความสุขในที่สุด :กอด1:
-
เอกน่ารักที่สุด :o8: หนึ่งด้วย น่ารักๆ เพื่อนของเอกกับหนึ่งก็น่ารัก ทุกคนในเรื่องคือน่ารักไปหมดอะ 555555 ขอบคุณที่ทำให้เกิดเรื่องสนุกๆน่ารักแบบนี้นะครับ ความรักของหนึ่งกับเอกเป็นอะไรที่น่ารักและสวยงามที่สุด บางตอนก็ฮา มีความสุขมาก รัก :กอด1:
-
กลับมาอ่านอีกหลายรอบค่ะ ครบรสเราชอบนายเอกแบบเอกมากเลย เป็นนายเอกที่หล่อและเท่มากกกกๆ หนึ่งคือเซอๆฮาๆไม่แปลกใจถ้าเพื่อนจะสงสัยว่าใครผัวใครเมีย 555
-
ขอบคุณนะคะสนุกมาก แต่แอบขัดใจนิสัยผู้ใหญ่บ้านนี้โดยเฉพาะคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแม่อย่างดินกับลับ ดูเหมือนไม่สำนึกเลยว่าทำผิดอะไรไว้กับลูก ปิดบังโกหก ทิ้งลูกไว้ไม่ใส่ใจเลย ว่าลูกเจ็บป่วยทุกข์ทรมารกับสิ่งที่เป็้นขนาดไหน จนเรื่องคลี่คลาย แทนที่จะดูลูก แม่กลับคอยวิ่งตามพ่อซะงั้น เลยรู้สึกแย่มาก ๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
INTRO :
“มีเรียนเช้าหรอ”
ร่างสูงโปร่งชะงักการติดกระดุมเสื้อนักศึกษาก่อนมองผ่านกระจกที่เห็นร่างเปลือยสีแทนสะลึมสะลือขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง
“อือ”
“โดดสักวันไม่ได้เรอะ”
“ไม่ได้ ลุกได้แล้ว”
คนสะลึมสะลือกลอกตาไปมาก่อนจะแทรกตัวมุดลงไปนอนหลับในผ้าห่มผืนหนาอีกครั้ง ทำเพียงแค่ยื่นแขนออกมาโบกมือบ๊ายบาย
“อย่ามาลีลา”
“เออน่า มหาลัยก็แค่นี้ จะไปก็ไปไม่ต้องมายุ่ง”
ดวงตาคมสวยใต้แว่นสีเงินเมทัลลิคฉายแววหงุดหงิดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่หยิบเข็มขัดหนังแบรนด์ดังขึ้นมาใส่ทับกางเกงยีนส์นูดี้แท้ราคาแพงแล้วเซ็ตผมต่อ
“หล่อแล้วครับท่าน”
เสียงแซวดังมาจากคนใต้ผ้าห่ม สเปรย์เซ็ตผมจึงลอยละลิ่วไปหาเป็นการตอบแทน
พลั่ก!
“โอ๊ย หัวกู!”
คนเจ็บลุกพรวดขึ้นมาโวยวาย แต่ต้นเหตุกลับไม่ใส่ใจเดินออกนอกห้องไปทันที กว่าจะหยิบบ๊อกเซอร์ขึ้นมาใส่วิ่งตามจะไปคิดบัญชีแต่พอออกจากห้องมาเพนท์เฮาส์หรูก็ว่างเปล่าซะแล้ว ชะโงกหน้าไปดูชั้นแรกก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องจึงได้แต่หัวฟัดหัวเหวี่ยงไปอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียนบ้าง
‘ เป็นเอก นฤนาฏ คือแบบอย่างของคนรวยที่ใช้ชีวิตแบบลูกผู้ชาย ทุกคนในมหาลัยรู้ว่าเขารวยแต่เป็นเอกไม่เคยดูถูกคนฐานะด้อยกว่าเพราะกลุ่มเพื่อนเกือบสิบคนของเขามีตั้งแต่เด็กบ้านรวยไปยันลูกคนสวนของมหาลัย บางวันเจ้าตัวยังไปช่วยพ่อเพื่อนตัดต้นไม้ระหว่างรอเรียน
ถ้าจะโหวตจากกลุ่มผู้หญิงแล้วเป็นเอกก็ไม่ได้หล่อที่หนึ่ง โครงหน้าหาได้ทั่วไปที่โดดเด่นคงมีแต่ดวงคาคมสวยที่ถูกซ่อนไว้หลังแว่นกรอบเงินเมทัลลิค ทรงผมตัดสั้นวีคัทเปิดข้างที่ไม่ค่อยเป็นทรงเพราะถึงเซ็ตมาก็โดนหมวกกันน็อคทับแบนเหมือนเดิม แต่ที่โดดเด่นที่สุดคงเป็นความรวยเพราะทั้งตัวของเป็นเอกเป็นยี่ห้อดังทันสมัย ทันทุกซีซั่น ทำเอาสาวน้อยแอบหมายปองจะเป็นสก๊อยบิ๊กไบท์กันไม่หวาดไม่ไหว ‘
“โหไอ้เอก ขนาดมึงไม่ได้รับโหวตเป็นที่หนึ่งแฮนซั่มกายของ ม. เราเขายังเขียนเทิดทูลบูชามึงขนาดนี้”
หมูเพื่อนสนิทดีกรีลูกคนสวนของมหาลัยเป่าปากแซวเพื่อนข้างตัวที่ขมวดคิ้วเครียดผ่านเลนส์สีเงินเมทัลลิคอะไรนั่น เขาดูยังไงก็สีเทาปกตินี่แหละ!
“แล้วกลุ่มเรามันมีเป็นสิบคนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ หรือกูนับผิดมาตลอด”
นทีตบไหล่เพื่อนดังป้าบส่ายหัวขำๆ มองเปรียบเทียบไอ้คนได้ผลโหวตเบอร์หนึ่งแฮนซั่มกายของมหาลัยที่หน้าตาเหมือนพร้อมไปฆ่าคนตลอดเวลา คิ้วพาดเฉียงเครื่องหน้าเข้มเหมือนไอ้เอกเป๊ะ ผมยาวระต้นคอมัดเป็นจุกเล็กๆไว้ด้านหลัง ผิวสีแทนล่ะมั้งดูจากภาพ แต่ไอ้เอกมันขาวกว่าเยอะ ไม่สิ ไอ้เอกนี่เรียกซีด
“คนคิดโพลนี้แม่งก็ขี้เสือกนะกูว่า ดูดิไอ้ประวัติเบอร์ 1 นี่โคตรละเอียด ไปรู้ได้ไงวะว่าไอ้นี่มันชอบกินข้าวผัดกุ้ง ใส่พริกน้ำปลาสองช้อน แม่งไปนับเลยหรอวะ”
เบียร์หน้าตี๋ตัวผอมหนึ่งในกลุ่มเพื่อนเบะปากขยาด น่ากลัวจริงๆใครจัดโพลนี้เนี่ย ขนาดไอ้เอกเพื่อนเขาได้ที่สองยังมีประวัติบอกไว้ซะละเอียดว่าชอบกินสเต๊กปลาแซลม่อนของ ZEN ทุกวันศุกร์
“ศุกร์ที่แล้วกูกินฟูจิ”
เจ้าของประวัติทำหน้าเอือมมองรูปตัวเองบนโปสเตอร์ที่กำลังถอดหมวกกันน็อคสลัดผมไปมา แถมมีรอยปากกาจากใครก็ไม่รู้มาเขียนทับหน้าเขา ว่าจุ๊บๆ เลิฟนะ แฟนฉัน คนนี้จอง อีกสารพัด เหลือบไปมองไอ้เบอร์หนึ่งที่ว่าก็มีไม่ต่างกัน มันมาเห็นคงยืนขำแบบที่พวกเพื่อนเขาทำ เขาดูไม่ออกว่ามันหล่อไม่หล่อรู้แค่…
…คิ้วมันเข้มอย่างกับปลิง
‘ เต็งหนึ่ง ชวนันท์… ผู้ชายมาดเซอร์หน้าเข้มจากวิศวะเครื่องกล เป็นผู้ชายเข้มคลาสสิคมาพร้อมกับเวสป้าสีสนิมคู่ใจ พ่วงตำแหน่งรองประธานสาขาเครื่องกลปีสามแม้จะไม่ใช่สไตล์เกาหลีสมัยนิยมแต่ความเซอร์ที่มีเสน่ห์ทำให้เต็งหนึ่งได้รับการโหวตให้เป็นหนุ่มหล่อดันดับหนึ่งของมหาลัยในตอนนี้
ตำนานวิศวะผู้สามารถนำทีมครีเอทรถฟอร์มูลาเข้าประกวดจนชนะมาหลายการแข่งขัน แถมยังกล้าเลอะกล้าลุย ในทุกสนามการแข่งขัน และยังเป็นกัปตันทีมบอลตัวจริงของมหาลัย หรือที่หลายคนเรียก มิดฟิลว์หนึ่ง นอกจากความสามารถมากมายเจ้าตัวยังใช้ชีวิตติดดินพร้อมกับเพื่อนในกลุ่มที่หล่อเหลาไม่แพ้กันแถมยังเป็นหนึ่งในว้ากวิศวะที่ทำให้สาวๆหลงใหลที่สำคัญยังไม่มีใครในหัวใจเสียด้วย ’
“ทำไมมึงหล่อแบบนี้วะเพื่อน”
เจ้าของประวัติทำหน้าเอือมมองเพื่อนสองคนที่ยืนขำก๊าก เรื่องนี้ไม่ตลก!
“มิดฟิลว์หนึ่ง เชรด .. แม่ง เอ็กคลูซีฟสุดๆ ไอ้เอกมีฉายานี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
สก๊อตยกนิ้วให้เพื่อนผู้มีประวัติสุดเพอร์เฟค
“ดูดิมึงมีเขียนข้างล่างด้วยว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร โอ้ยฮา รู้ขนาดมึงชอบข้าวผัดแบบใส่พริกน้ำปลากี่ช้อน นี่มันแฟนคลับตัวจริง”
“ดูของเบอร์สองดิแมท แม่งก็ละเอียดพอกัน โอ้โหชอบแดก zen ทุกวันศุกร์ คนทำนี่เสือกจริงอะไรจริง แต่มึงรู้มั้ยที่มันคร่อมเนี่ย Kawasaki Ninja 1000 ABS หกแสนกว่า! กูเคยเห็นมันขับผ่านโรงอาหารกลาง เท่ชิบหาย เวสป้าสนิมแดกมึงชิดซ้ายเลยหนึ่ง”
เต็งหนึ่งนวดขมับตัวเองไปมา ประวัติมันก็ถูกแต่บางส่วนก็ไม่ถูก มองหน้าตัวเองที่โดนถ่ายตอนยืนอยู่แถวคณะ ส่วนไอ้เบอร์สองอย่างกับมาถ่ายแบบ คร่อมบิ๊กไบท์คันใหญ่กำลังถอดหมวกทั้งแสงทั้งมุมลงตัว
“ฮ่าๆๆๆ แต่อย่างน้อยมึงก็ได้ที่หนึ่งนะเว่ย ฉลองกันดีกว่าเพื่อน ร้านพี่เลคืนนี้”
“พวกมึงหาเรื่องแดกเหล้าก็บอก”
คณะวิศวะมีวาระให้เข้าร้านเหล้าตลอดเวลา เหตุผลง่ายๆว่าฉลองวันจันทร์แห่งชาติก็ยังมี ไอ้แมทกับสก๊อตเปลี่ยนเรื่องไปคุยกันเรื่องอื่นแทน ระหว่างที่เดินผ่านบอร์ดก็ยังอดมองหน้าไอ้เบอร์สองอีกครั้งไม่ได้…
…ผิวซีดอย่างกับศพ
- --------------------------------------------------------------------------------------------------------- -
จุ้บๆ
-
ขอบคุณค่ะ กลับมา complete เรื่องนี้หน่อย เหมือนตอนนั้นเราไม่ได้อ่านตอนจบ ^^