-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เีดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
(http://upic.me/i/38/wk1.3.jpg)
<<< Darling~ Love me!! ที่รัก~ รักผมสิ!!>>>
(http://i.imgur.com/YLY0D9E.png)
(P.1) ตอนที่ 1 / ตอนที่ 2.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1600782#msg1600782) ตอนที่ 2.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1602491#msg1602491) / ตอนที่ 3.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.120) ตอนที่ 3.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1611119#msg1611119) / ตอนที่ 4.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1625914#msg1625914) ตอนที่ 4.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1626758#msg1626758) / ตอนที่ 5.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1641679#msg1641679) ตอนที่ 5.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1650499#msg1650499) / ตอนที่ 6.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1665752#msg1665752) ตอนที่ 6.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1678881#msg1678881) / ตอนที่ 7.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1690150.html#msg1690150) ตอนที่ 7.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1691129.html#msg1691129) / ตอนที่ 8.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1713268.html#msg171326) ตอนที่ 8.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1716132.html#msg1716132) / ตอนที่ 9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1722014.html#msg1722014) ตอนที่ 9.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1727403.html#msg1727403) / ตอนที่ 10.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1734391.html#msg1734391) ตอนที่ 10.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1738093.html#msg1738093) / ตอนที่ 11.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1753646.html#msg1753646) ตอนที่ 11.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1755421.html#msg1755421) / ตอนที่ 12.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1759022.html#msg1759022) ตอนที่ 12.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1762740.html#msg1762740) / ตอนที่ 13.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1766836.html#msg1766836) ตอนที่ 13.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1770031.html#msg1770031) / ตอนที่ 14.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1773090.html#msg1773090) ตอนที่ 14.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1775956.html#msg1775956) / ตอนที่ 15.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28350.msg1780274.html#msg1780274) ตอนที่ 15.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1783185#msg1783185) / ตอนที่ 16.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1784470#msg1784470) ตอนที่ 16.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1786630#msg1786630) / ตอนที่ 17.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1788679#msg1788679) ตอนที่ 17.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1790921#msg1790921) / ตอนที่ 18.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1792538#msg1792538) ตอนที่ 18.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1796887#msg1796887) / ตอนที่ 19.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1798532#msg1798532) ตอนที่ 19.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1812227#msg1812227) / ตอนที่ 20.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1814054#msg1814054) ตอนที่ 20.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1835148#msg1835148) / ตอนที่ 21.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1847878#msg1847878) ตอนที่ 21.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1850237#msg1850237) / ตอนที่ 22.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1853010#msg1853010) ตอนที่ 22.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1856179#msg1856179) / ตอนที่ 23.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1857505#msg1857505) ตอนที่ 23.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1861438#msg1861438) / ตอนที่ 24.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1907220#msg1907220) ตอนที่ 24.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1933371#msg1933371) / ตอนที่ 25.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1968019#msg1968019) ตอนที่ 25.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1974726#msg1974726) / ตอนที่ 26.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg2132790#msg2132790) ตอนที่ 26.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg2134112#msg2134112) / ตอนที่ 27.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg2157324#msg2157324) ตอนที่ 27.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg2305846#msg2305846) / ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg2321174#msg2321174) / ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg2367222#msg2367222) / ตอนที่ 30.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg2397063#msg2397063) ตอนที่ 30.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg2415506#msg2415506) / ตอนที่ 31.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg2438472#msg2438472) ตอนที่ 31.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg2470217#msg2470217)
ตอนพิเศษ
*** ก็เด็กนี่หว่า *** ( ตอนต้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1701429#msg1701429) / ตอนจบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1702983#msg1702983) ) / ตอน ฝันร้ายหรือฝันดี? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1825618#msg1825618) / แรกพบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28350.msg1967214#msg1967214)
-
อ๊ากกก จิ้มๆคนแรก เอิ๊ก
ฮอยฮักมาแว้วว
-
จะเป็นยังไงต่อไปหนอ :z1:
-
ฮอยฮัก ฮอยฮัก มาแว้วววว
:a11:
-
หน้าจืดงั้นเรอะ~~!!
แล้วแกจะหลงไอหน้าจืดเข้าสักวัน
ฮะๆๆๆ
-
ตอนที่ 1
<< HoiHug’s Mode >>
“ฮอยฮักจ้ะ ถ้าหนูไม่พูดหรือแสดงออกก็ไม่มีใครรู้หรอกนะว่าหนูต้องการอะไร หนูต้องแสดงความรู้สึกหรือพูดออกมาตรงๆ จากใจนั้นแหละ คนอื่นเขาจะได้รู้ว่าหนูกำลังคิดหรือรู้สึกยังไงอยู่”
“ฮะ ต้องพูดตรงๆ ใช่ไหมฮะ?”
“จ้ะ ต้องซื่อสัตย์ต่อใจตัวเองด้วยนะจ๊ะ”
“คุณครูฮะ”
“อะไรจ๊ะ?”
“ครูมีตีนกาเพียบเลย ก็ครูแก่หงักนี่เนอะ”
“...”
:L2:
ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ ตุบ!
ผมยื่นมือไปปิดนาฬิกาปลุกรูปเพนกวินระบำชาวเกาะแล้วค่อยๆ คลำมือไปจับกรอบรูปที่วางไว้ข้างๆ กัน ผมลืมตาตื่นมองดูกรอบรูปในมือรับเช้าวันใหม่พร้อมกับส่งยิ้มนิดๆ ให้คนที่อยู่ในรูปถ่ายนั้น ทั้งสองยืนเคียงข้างกันแล้วยิ้มสดใส
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณพ่อคุณแม่”
ผมลุกขึ้นนั่งหันตัวมาวางกรอบรูปอย่างเบามือก่อนจะก้าวเท้าลงจากเตียงนอน พาตัวเองเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวในตอนเช้า ไม่นานผมก็เดินหัวยุ่งออกมาจากห้องลงไปข้างล่าง
ภารกิจแรกในตอนเช้าของผมคือทำอาหารเช้าครับ อ๊ะ! ผมพร่ำมาตั้งนานยังไม่ได้แนะนำตัวให้รู้จักกันเลย งั้นผมขอแนะนำตัวเลยล่ะกัน สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักทุกๆ คน ผมชื่อ 'ฮอยฮัก’ ซึ่งเป็นภาษาถิ่น ฮอยก็คือรอย ฮักก็คือรัก ฮอยฮักก็คือรอยรักนั้นแหละครับ เหอะๆ แอบติดเรตเนอะ!
ครอบครัวของผมประกอบไปด้วยผมและพี่ชาย พี่ชายของผมชื่อว่า ‘ฮอยยิ้ม’ แปลว่ารอยยิ้มนั้นแหละครับ ดูดีกว่าชื่อผมอีกเนอะ อาจจะแปลกใจว่าทำไมครอบครัวของผมถึงได้มีแค่สองคน บอกไว้ก่อนว่าผมไม่ได้เกิดจากกระบอกไม้ไผ่นะครับ กรุณาอย่าเพิ่งเข้าใจผิดกัน
พ่อแม่ของผมท่านเสียชีวิตไปตั้งแต่ผมเรียนประถม อ่า...พวกท่านประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ครับ สุดท้ายผมก็ได้คุณลุงพี่ชายแท้ๆ ของพ่อรับเป็นลูกบุญธรรมแต่พี่ชายของผมไม่ยอมเป็นลูกบุญธรรมของคุณลุง พี่เรียนจบมัธยมปลายก็ตัดสินใจออกมาทำงานหาเงินเลี้ยงดูตัวเอง พี่ชายของผมแมนมากครับแต่ตอนนี้อย่าพูดถึงเล๊ย ผมอยู่กับพวกคุณลุงจนกระทั่งพี่ชายขอให้ผมมาอยู่ด้วย ผมก็เลยย้ายกลับมาอยู่กับพี่ที่บ้านเก่าและย้ายมาเรียนมัธยมปลายที่นี้ด้วย
เอาล่ะ! ผมทำกับข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ภารกิจต่อไปของผมก็คือปลุกเจ้าพี่ชายบ้าที่ตอนนี้ยังนอนอุตุอยู่บนเตียงแน่ๆ ผมเดินขึ้นชั้นสองของบ้านมาที่หน้าห้องของพี่แล้วเปิดประตูห้องเข้าไป พี่เขาไม่เคยล็อกประตูหรอกครับ ผมเดินมายืนอยู่ข้างๆ เตียงนอนที่มีชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลาหลับตาพริ้มน่าเอ็นดู ขนาดนอนพี่ของผมยังแอ๊บหน้าเด็กเลยว่ะ!
“พี่ พี่ยิ้ม ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วนะ”
“อือ...ฮักเหรอ? อีกห้านาทีนะ”
“ไม่ได้ครับ ตื่นเร็วเข้า”
“ขอห้านาที~”
“ไม่ลุกผมถีบจริงๆ ด้วย”
“ไอ้ฮักจอมโหดเอ๊ย!”พี่ฮอยยิ้ม(ขอเรียกสั้นๆ ว่ายิ้มล่ะกัน) พี่ยิ้มลุกขึ้นมานั่งพรวดทำหน้าขุ่นเคืองใจสุดๆ ทำแก้มป่องแบบเด็กๆ คิดว่าทำแล้วน่ารักเหรอวะ? เหอะ! ผมเหลือบสายตามองแวบหนึ่งแล้วเดินออกไปอย่างไม่สนใจ ก่อนจะพ้นหน้าประตูผมก็คิดขึ้นมาได้จึงหันมาพูดกับพี่ชายที่ยังนั่งงัวเงียอยู่บนเตียง
“ให้เวลาสิบนาทีถ้าไม่ลงมาที่โต๊ะกินข้าวล่ะก็...”ผมกระตุกมุมปากแล้วลากนิ้วผ่านคออย่างรวดเร็วก่อนจะขยิบตาให้อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว พี่ยิ้มส่ายหน้าไปมา
“ไอ้โหดเอ๊ย”
แล้วในสิบนาทีพี่ยิ้มก็สามารถมานั่งประจำที่ของตัวเองเพื่อทานข้าวเช้า ผมลงมือทานไปก่อนเล็กน้อยเพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตในรั้วโรงเรียนมัธยมปลาย ไม่กี่เดือนข้างหน้าก็ต้องเริ่มต้นชีวิตเฟรชชี่ในมหาวิทยาลัยแล้วซึ่งผมก็เลือกเรียนมหาวิทยาลัยใกล้ๆ บ้านเนี่ยแหละ ขี้เกียจไปไกลอีกอย่างกลัวคนปัญญาอ่อนแถวนี้เหงา!
“วันนี้เป็นวันปัจฉิมสินะ...”
“หยุดเลย พี่ไม่ต้องไป”
“วันนี้ผู้ปกครองต้องไปนี่น่า! วันนี้พี่ก็ไม่มีงานด้วย ให้พี่ไปเถอะ”
“ใครบอกว่าพี่ไม่มีงาน พี่บอสโทรมาบอกผมว่าพี่มีงานตอนสิบโมงเช้า”
“ห๊ะ? พี่มีเหรอ?”
“ใช่”ผมพยักหน้าแล้วเดินเลี่ยงไปอย่างรวดเร็ว พี่ยิ้มกำลังงุนงงกับข้อมูลใหม่ผมรีบไปก่อนที่พี่จะตื้อขอไปด้วย ให้ตายเถอะ ถ้าพี่ไปด้วยเดี๋ยวจะวุ่นวายเปล่าๆ เหมือนตอนไปประชุมผู้ปกครองเมื่อเทอมที่แล้วไงล่ะ! ผมถอนหายใจเฮือก มันช่วยไม่ได้เพราะพี่ชายของผมน่ะเป็นถึงนายแบบสุดฮอต อีกอย่างผมก็ไม่อยากให้พี่ต้องเหนื่อยมากขึ้นนี่น่า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ฮัก พี่ไม่ไปก็ได้เพราะยังไงซะวันสุดท้ายก็เป็นการสนุกสนานของพวกเพื่อนๆ ด้วยกัน แต่เปิดประตูให้พี่หน่อย น่า~”เสียงของพี่ชายดังอยู่หน้าประตูทำเสียงออดอ้อนกวนติ่งเสียจริงๆ ผมเปลี่ยนชุดเป็นชุดนักเรียนแล้วเปิดประตูให้กับพี่
“ฮัก เดี๋ยวพี่แต่งผมให้นะ วันนี้เอาพิเศษกว่าทุกวันเลย”พี่ยิ้มเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้วเดินเข้ามาจับไหล่ของผมอย่างกระตือรือร้น ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธพี่หรอก พี่อยากจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ ผมไม่ห้าม
ผมปล่อยให้พี่ชายพามานั่งที่หน้ากระจกแล้วพี่แกก็เริ่มใช้ความรู้จากการเรียนรู้ในวงการนายแบบมาเนิ่นนาน จัดนั้นแต่งนี้จนกระทั่งหัวของผมมันกลายเป็นโคตรจะเกาหลี เออ เอาเถอะ จะทำอะไรก็ทำ ตามสบาย! ปกติก่อนไปเรียนพี่ยิ้มก็จะมาจัดแต่งผมให้เป็นประจำอยู่แล้ว ส่วนผมน่ะเหรอ? ไม่ค่อยสนใจจะแต่งอยู่แล้วล่ะครับ
“ไหนดูสิ ว้าว~ น้องพี่โคตรหล่อ”
“งั้นเหรอ?”เรื่องหล่อไม่หล่อเนี่ยผมไม่สนใจอะไรหรอก พี่ยิ้มพยักหน้ามองดูผมแล้วยิ้มภาคภูมิใจสุดๆ
“นี่ฉันเลี้ยงน้องออกมาเป็นเพอร์เฟ็กท์แมนจริงๆ ทั้งหล่อ ทั้งเท่ เรียนก็เก่ง กีฬาก็เยี่ยม โอ๊ยยย~ สมบูรณ์แบบ!! น้องสะใภ้ของพี่จะต้องยอดเยี่ยมคู่ควรกับฮัก ไม่งั้นพี่ไม่ยอม!”
“ก็อีกนานแหละ”ผมลุกขึ้นจับเสื้อสูทมาใส่ทับ วันนี้ต้องเข้าพิธีจบการศึกษาเพราะฉะนั้นต้องใส่ชุดเต็มรูปแบบ ครับแล้วไอ้โรงเรียนเอกชนใกล้ๆ เนี่ยมันก็จะอินเตอร์ไปไหนก็ไม่ทราบต้องให้นักเรียนใส่สูทไปเรียนด้วย เฮ้อ! ไม่ได้ดูสภาพอากาศเมืองไทยเล๊ย ร้อนตับจะแตก!
“ไม่มีสาวที่ชอบบ้างเหรอฮัก?”พี่ยิ้มเข้ามาถามอย่างอยากรู้อย่างเห็น ผมถอนหายใจเฮือก
“อย่าลืมสิครับผมเรียนที่โรงเรียนชายล้วนนะ”
“ก็โรงเรียนสหฯ ข้างๆ ไง”
“เขาก็มีแฟนในโรงเรียนเขาสิครับ”
“เราไม่ปิ๊งใครบ้างเหรอ?”
“ไม่ครับ ผมไม่สน”ผมตอบออกไปอย่างรวดเร็ว ก็มันไม่มีใครโดนใจจริงๆ นั้นแหละ แต่ละคนก็งั้นๆ หรือว่าผมจะชินกับระดับความหน้าตาดีที่สูงเกินไปหรือเปล่าแต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง ผมก็ไม่ได้มองที่หน้าตาอะไรหรอกนะ
“แล้วหนูน่ารักๆ คนนั้นล่ะ?”
“หือ?”ผมหันมาเลิกคิ้วให้กับพี่ชายอย่างงงๆ คนไหนกันล่ะ?
“ก็คนที่มากินข้าวที่บ้านของเราบ่อยๆ ไง”
“พี่ครับ นั้นไอ้พรีสต์เพื่อนผม! มันเป็นผู้ชาย!”ผมแทบจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อพี่ยิ้มทำหน้าเหลอหลา ไอ้พรีสต์น่ะนะ? ถึงมันจะน่ารักน่าเอ็นดูก็จริงแต่ให้ตายผมก็ไม่ชอบมันหรอก!! ตัวยุ่งชัดๆ!! ไอ้พรีสต์เป็นเพื่อนตั้งแต่เด็กๆ ของผมเองครับค่อนข้างจะสนิทกันแต่อยู่คนละโรงเรียน มันอยู่โรงเรียนสหฯ ข้างๆ โรงเรียนของผม
“น่ารักขนาดนั้นผู้ชายเหรอเนี่ย?”
“ครับ มันเป็นผู้ชาย”ผมพยักหน้ายืนยันเสียงแข็งแล้วหยิบกระเป๋าจาคอบมาถือไว้
“เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ”
“ครับ”ขืนปฏิเสธเดี๋ยวพี่แกจะตามไปเฝ้าที่โรงเรียนน่ะสิ รับๆ ไปเถอะ ก็แค่ไปส่งที่หน้าโรงเรียนเอง พี่ขับรถมาส่งผมที่หน้าโรงเรียนด้วยเวลาเพียงสิบนาที แหงล่ะก็บอกแล้วว่ามันใกล้บ้านผมจะตาย
“ขอให้สนุกกับเพื่อนๆ นะฮัก”
“อ้อ ครับ”ผมพยักหน้ารับแล้วเปิดประตูรถลงมาพี่ยิ้มก็ขับรถออกไป ผมโบกมือให้กับพี่เล็กน้อยแล้วถอนหายใจ
สนุกกับเพื่อนงั้นเหรอ? ผมมีเพื่อนซะที่ไหน!!?
ผมเดินเข้ามาในโรงเรียนอย่างปกติเหมือนกับทุกๆ วัน วันนี้ไม่มีการเรียนการสอนหรอกครับเพราะทุกคนสอบไฟนอลไปหมดแล้ว และวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายในการเปิดเรียนคงจะไม่ค่อยมีใครมา? ผมมองเข้าไปในโรงเรียนแล้วรู้สึกว่าความคิดในตอนแรกจะผิดถนัด คนมาเยอะเหมือนเดิมแถมยังคึกคักยิ่งกว่าวันวาเลนไทน์ ทั้งดอกไม้ตุ๊กตากล่องของขวัญถูกถือว่าเดินว่อนไปทั่วโรงเรียน ผมเดินตรงไปที่หอประชุมของโรงเรียนตลอดทางก็มีสายตาของรุ่นน้องมองตาม
“พะ...พี่ฮักครับ ยินดีด้วยนะครับที่เรียนจบแล้ว ผะ...ผมให้ครับ!”เด็กมอห้าที่แห่มากับกลุ่มเพื่อนๆ ล้อมผมไว้แล้วยื่นช่อดอกไม้พร้อมกับตุ๊กตาตัวใหญ่ให้กับผม ผมมองของนั้นนิ่งไม่มีท่าทีว่าจะรับแม้แต่น้อย แน่นอนว่าของพวกนี้ซื้อมาด้วยเงินท่าทางจะแพงด้วยแล้วทำไมน้องเขาต้องเอามาให้ผมที่เป็นแค่รุ่นพี่ที่กำลังเรียนจบด้วยล่ะ?
“พี่ไม่รับครับ ถ้าจะแสดงความยินดีจริงๆ แค่คำพูดก็พอแล้ว ขอบคุณมาก”
“พี่ฮักครับ รับไว้เถอะครับ นะครับๆ”
“พี่บอกว่าไม่รับไง”
“พี่ฮัก...”
“เฮ้ย...ขอโทษครับพี่”เพื่อนๆ ของน้องที่กำลังจะร้องไห้นั้นรีบเข้ามาดึงเพื่อนตัวเองออกไป ผมมองตามไปเล็กน้อย ผมทำอะไรผิดวะ? ผมกำลังบอกว่าของพวกนี้ไม่มีคุณค่าเท่ากับคำอวยพรที่จริงใจของน้องเขาหรอก เอ่อ...ทำไมถึงได้เข้าใจยากจังนะ?
“ฮัก หวัดดี!”
“อืม”แล้วผมก็เดิมมาเจอพวกเพื่อนๆ ที่เรียนชั้นมอหกด้วยกัน
“วันนี้ดูสวย...เอ๊ย เท่กว่าเดิมอีกแน่ะ!”
“เหรอ?”
“อืม! นี่พวกเรากำลังจะเรียนจบแล้วเหรอเนี่ย? ฉันก็ไม่ได้เจอนายอีกน่ะสิ!”
“เอ่อ ที่มาเรียนทุกวันก็มาเจอนายเนี่ยแหละ”
“ใช่ๆ ได้เห็นนายนั่งเรียนในห้องเนี่ยสุดยอดไปเลยว่ะ เรื่องเรียนก็เป็นแค่ผลพลอยได้ ฮ่าๆๆๆ”
“พวกนายควรตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้”ผมเอ่ยนิ่งๆ ตอบกลับ ไม่ใส่ใจคำพูดพวกนั้นหรอก จะอะไรเสียอีกล่ะครับก็ตอนที่เรียนอยู่ในห้อง แค่อาจารย์หันกลับไปที่หน้ากระดานแต่ละคนก็จะมองมาที่ผมตลอด เรียนมาด้วยกันตั้งนานยังไม่เบื่อกันหรือยังไงนะ? อย่าว่าแต่พวกเพื่อนๆ ให้ห้องเลย แม้แต่รุ่นน้องหรืออาจารย์ก็เป็นไปด้วย!
“พวกเราตั้งใจเรียนอยู่นะ แต่ตั้งใจดูนายมากกว่าว่ะ!”
“ชอบฉันขนาดนั้นเชียวเหรอ?”ผมเอียงหน้าแล้วหรี่ตามองอีกฝ่ายที่มองผมตาโตแล้วหน้าแดงระเรื่อขึ้นอย่างรวดเร็ว พวกเขาอ้ำอึ้งพูดติดอ่างผมก็กระตุกมุมปากยิ้มให้แวบหนึ่งแล้วเดินออกไปทันที
“แต่ฉันไม่ชอบพวกนายหรอกนะ”
พวกนั้นก็ยังยืนอึ้งอยู่ที่เดิม เหอะ! ก็แค่นี้แหละน่า พวกผู้ชายโรงเรียนนี้จัดการง่ายจะตายไป! ผมเดินมาหยุดที่กลุ่มรุ่นน้องอยู่หลายกลุ่มจนกระทั่งเดินมาถึงที่หอประชุม ให้ตายเถอะ! ถึงจะรู้ว่ามันเป็นชายล้วนก็ต้องมีพวกชอบเพศเดียวกันบ้าง แต่นี่ทำไมมันมาชอบผมเยอะแบบนี้วะ!? ผมก็ไม่ได้ทำอะไรให้พวกนั้นเลยนี่น่า เล่นดนตรีงั้นเหรอ? ไม่! เล่นกีฬาเท่ๆ อย่างบาสงั้นเหรอ? ไม่! แล้วเรียนเก่งอัจฉริยะไหม ก็ไม่อีกแหละ! ผมอยู่เงียบๆ เฉยๆ ของผมแบบนี้แต่ทำไมพวกมันถึงได้ชอบมายุ่งกับผมนัก
ผมนั่งฟังพวกอาจารย์เอ่ยถึงความสำเร็จและเอ่ยถึงเรื่องต่างๆ ให้เหล่านักเรียนชั้นมอหกฟังด้วยอาการนิ่งสงบเช่นเดิม ผมรู้สึกอยากจะหลับจึงเอนตัวตามพนักเก้าอี้เล็กน้อยแล้วหลับตาลง สักพักหนึ่งเสียงรอบตัวของผมก็ดังขึ้น
“อ๊ะ มึง ฮักหลับแล้วว่ะ”
“เอ่อ แม่ง ขนาดหลับก็ยังสวยชิบหาย!”
“กูน่ะชอบฮักมานานล่ะ วันนี้เป็นวันสุดท้ายงั้นเหรอ? ไม่อยากจะเชื่อ”
“เฮ้ย! มึงจะทำอะไรวะ? ห้ามจับฮักนะเฟ้ย!!”
“...ง่า! ฮักไม่ได้นอนเหรอ?”
“อืม”
“ได้ยินหมดแล้วเหรอ?”
“อืม”
พวกนั้นทำหน้าซีดเมื่อผมลืมตาขึ้นมา แต่ละคนเกาหัวเกๆ กังๆ ไปอย่างเขินอาย เฮ้อ~ ให้ตายสิ ทำไมถึงไม่มีพวกที่น่าสนใจมากกว่านี้นะ? ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชายก็มีแต่พวกเหมือนๆ กัน ผมน่ะมีทั้งผู้หญิงและผู้ชายเข้ามาสารภาพรักด้วยเยอะแยะมากมาย ทั้งจีบโต้งๆ แอบจีบอะไรพวกนั้นผมเจอมาหมดแล้ว แต่ก็นั้นแหละไม่มีใครถูกใจผมสักคน!
พอมาอยู่ต่อหน้าผมทีไรพวกนั้นก็ชอบทำเขินพูดไม่รู้เรื่องทุกทีนี่น่าเหมือนไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ผมชอบคนมั่นใจในตัวเองเป็นตัวของตัวเองอะไรพวกนี้ ไม่ต้องแอ๊บเป็นคนดีสุภาพอะไรมากมายหรอก แค่เอาตัวจริงๆ มาให้ผมรู้จัก ถ้าผมโอด้วยไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิงผมก็คบด้วย ผมไม่รังเกียจหรอกนะ ก็ความรักมันขึ้นอยู่กับหัวใจนี่น่า มันบังคับได้ซะที่ไหนกันล่ะ พี่ยิ้มคอยแต่ถามว่าทำไมผมถึงไม่มีแฟนสักที นั้นน่ะสิ แล้วเมื่อไรคนที่ผมชอบจะมาสักที? รอมานานแล้วเหมือนกันแหละ!
“นี่...พวกนายชอบอะไรฉันงั้นเหรอ?”
“เอ๊ะ!!?”
“หน้า!”
“สายตาเซ็กซี่ยั่วยวน!”
“นิ่งๆ หยิ่งๆ!”
“หุ่นไม่ผอมไม่แห้ง กำลังน่าฟัดน่ากัด!”
“สรุปว่าทุกๆ อย่างที่เป็นนายนั้นแหละ!!”
“งั้นเหรอ แต่ฉันไม่ชอบพวกนายว่ะ”ผมพยักหน้าเข้าใจเล็กน้อยก่อนจะมองหน้าพวกนั้นแล้วเอ่ยออกไปนิ่งสุดๆ เจ้าพวกนั้นก็ยิ้มรับเหมือนเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกมัน
“รู้อยู่แล้วล่ะไม่ต้องพูดซ้ำหรอก!”
“ว่าแต่นายจะเรียนต่อที่ไหนเหรอฮัก?”
“ทำไม พวกนายจะตามไปเรียนด้วยงั้นเหรอ?”
“โห~ พวกเราตามนายไหวซะที่ไหน เก่งๆ อย่างนายต้องเข้าที่ยากๆ แหง”
“...”
ใครจะบอกให้โง่ล่ะ ผมจะใช้ชีวิตใหม่ที่สดใสในมหาวิทยาลัยใหม่!
ไม่ยอมให้พวกนี้ตามไปหรอก!!
TBC.
ใครจะไปรู้ว่าตัวจริงๆ แล้วฮอยฮักน่ะเขาชอบยั่ว เจ้าเล่ห์ รักสนุก!! :-[
เดี๋ยวมาต่อให้ตอนดึกๆ ตอนนี้ขอตัวไปกินเนื้อย่างงงงง~!!!
-
:mc4:ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~
ฮัก น่าฮักจริงๆนั่นแหละ~!!!!!
เรื่องนู้นตามเม้นไม่เคยทัน... TT,.TT
ชอบทั้งฮักทั้งพรีสต์เลยนะเนี่ยยยย~
วินเซอร์มาเร็วๆน้า~!!!!
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ ยังจิ้มบวกไม่ได้เม้นให้กำลังใจเเล้วกันนะ!
สู้ๆจ้า~ o13
-
เอิ๊กก น่าสนุกจริงๆคู่นี้
-
รอยรัก...แค่ชื่อก็บ่งบอกแล้ว :pighaun:
-
แวะมาลงชื่อรออ่านต่ออีก แหะๆ
-
ต้อนรับเรื่องใหม่
อยากอ่านต่อเร็วๆจังเลย
+1 นะคะ
-
อืมนี่คือเหตุผลของฮักเหรอ
-
ว้าว!!!!
ก็คนมันสวยแถมน่ารักยอ่มมีแต่คนรักทั้งนั้นแหล่ะ อิอิ
เรียนมหาลัยเด่วก็เจอคนที่ใช่เองแหละ หุหุ
-
ฮัก นาย นายมัน.....(ความน่ารักมันบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้เลย) :m20: :m20: :m20:
-
:กอด1: :กอด1:
-
ฮักน่ารักจังเลย :z10: :z10:
-
ชอบฮ้กอะ น่ารักดี 555 ไม่น่าหลงผิดเลย ฮักของเรา เอิ๊กๆ :o8:
-
:a5:
ฮอยฮัก
น่ารักอ่ะ :m3:
-
น่ารักเชียวน้องฮักจอมนิ่ง
-
ฮอยฮัก น่ารักว่ะ พี่ชื่อ ฮอยยิ้ม อิอิ :m20: ครอบครัวคนสวยเหรอ +1 อิอิ :laugh: นู๋ พลีสต์ สวย น่ารัก อิอิ รักทั้งหมด อ่ะ
-
และแล้วชีวิตมัธยมปลายก็สิ้นสุดลงสักที! ให้ตายเถอะ เป็นเรื่องที่ลำบากจริงๆ นะเพราะแม้ว่าจะปิดเทอมไปแล้วเจ้าพวกที่โรงเรียนเก่าก็ยังมาที่บ้านผม พวกรุ่นน้องบ้างล่ะ ไม่เบื่อหรือไงเนี่ย!!? ในช่วงปิดเทอมเพื่อรอวันเป็นน้องใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัยผมก็ได้ไปช่วยงานพี่บ้าง ทำงานเสริมของตัวเองบ้าง เบื่อๆ เซ็งๆ ก็นัดไอ้พรีสต์ไปเที่ยวบ้าง กินข้าวบ้าง ช่วงนี้ไอ้พรีสต์ดูซึมๆ ไปทำให้ผมต้องคอยกระตุ้นมันบ่อยๆ
“พรีสต์! ยืนเหม่ออะไรวะ เดี๋ยวก็โดนผู้ชายฉุดไปหรอก”
“ไอ้บ้าฮัก! ใครจะให้ผู้ชายมาฉุดไปวะ ปากเสียเหอะมึง!”
“เออๆ อย่ายืนเหม่อสิว่ะ รู้อยู่ว่าคิดถึงพี่เขา เดี๋ยวพี่แกก็กลับมาแล้วน่า”
“อีกสองปีเลยนะ”ไอ้พรีสต์มันเอ่ยง่อยๆ โถๆ ไอ้เพื่อนรัก!! ทำแบบนี้ก็ดูน่ารักสมหน้าตาอยู่เหมือนกันน่ะเนี่ย ผมทำหน้านิ่งเหมือนเดิม ใครจะไปแสดงให้มันรู้ว่าผมกำลังชมมันอยู่ล่ะ เดี๋ยวเหลิง!
“ฮัก เห็นว่ามึงเริ่มถ่ายแบบเหรอวะ?”
“อือ”ผมพยักหน้าแล้วพาไอ้พรีสต์เดินเข้าร้านไอศกรีม
“กูเห็นแล้วล่ะ โคตรเท่เลยว่ะ ขนาดกูยังชอบ ไอ้สตางค์มันคลั่งมึงเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆ”
ผมเดินมานั่งตามด้วยไอ้พรีสต์ที่ยังพร่ำเรื่องที่ผมเริ่มทำงานถ่ายแบบ อืม...ก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำหรอก แต่วันนั้นตามพี่ยิ้มไปดูเฉยๆ จู่ๆ ประธานบริษัทของพี่ยิ้มก็เข้ามาหาผมแล้วลากไปคุยด้วยแบบงงๆ ถามว่าอยากเป็นนายแบบหรือเปล่า? คุยไปคุยมา ผมก็ตกลงทำงาน อีตาประธานนั้นก็ชี้หน้าผม
“ตั้งแต่ต่อนี้ไปอิมเมจของเธอคือลึกลับ เซ็กซี่ ยั่วยวนและเย่อหยิ่ง! เข้าใจใช่ไหมฮัก?”
“...”
“และชื่อที่ใช้ในวงการนี้คือ...”
“เลิฟมี!”
“ต่อไปนี้เธอจะเป็นนายแบบที่ฮอตที่สุดในวงการ เลิฟมี!!”
เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ...
“เรื่องอะไรกูจะบอกว่าเป็นเพื่อนกับมึงด้วยล่ะเนอะ โฮะๆๆ ไอ้สตางค์อด!”
“มึงเรียนต่อที่ไหนวะ?”ผมถามมันในขณะที่มันกำลังทำหน้าหมั่นไส้ซะน่ารักน่าเอ็นดู สตางค์คือเพื่อนของไอ้พรีสต์มันนั้นแหละครับ รู้สึกว่าจะเรียนที่เดียวกับมัน ผมไม่เคยเห็นเพื่อนคนนี้ของไอ้พรีสต์หรอก
“กูเรียนต่อมอ....เนี่ยแหละว่ะ มอเก่าที่พี่เคยเรียน”
โอ๊ะ! มอเดียวกันกับผมเลย
“คณะไรวะ?”
“คณะถาปัตย์ว่ะ”
หือ? คณะเดียวกันกับผมอีกแน่ะ!
“สาขาไร?”
“ตกแต่งภายใน”
อือ... เอาเป็นว่าผมกับไอ้พรีสต์เรียนมอเดียวกัน คณะเดียวกัน แถมสาขาเดียวกันอีก! ไม่บอกมันตอนนี้ดีกว่าเอาไว้เซอร์ไพร้ส์มันทีหลัง ผมนั่งจิบน้ำหวานระหว่างรอไอศกรีมที่สั่งไป มองไปโต๊ะข้างๆ ที่มีพวกผู้ชายค่อนข้างหน้าตาดีมองมาที่โต๊ะของพวกเรา ไอ้พรีสต์มองไปโต๊ะนั้นอย่างไม่ใส่ใจ ผมเหลือบตาไปมองนิ่งแล้วไม่สนใจเหมือนกัน
“เพราะมึงนั้นแหละฮัก หน้าตามึงเด่นขนาดนั้นพวกเกย์มันถึงได้ชอบ”
เวร...มึงไม่ได้มองตัวเองเลยเหรอวะพรีสต์ ทำไมถึงมาโทษกูคนเดียวล่ะ? หน้าตามึงนั้นแหละดึงดูดพวกเกย์! ผมเงียบไม่พูดอะไรสักคำ พูดไปแล้วไอ้บ้านี้มันยอมรับซะเมื่อไรล่ะครับ? ไม่เคยยอมรับหรอกว่าตัวเองน่ะหน้าแต๋ว! ผู้ชายมันชอบแบบมึงนั้นแหละ!
“พวกผู้ชายน่ะเขาชอบแบบน่ารักๆ อย่างมึงมากกว่ากู”
“ชิชะ! อย่ามาเถียงกูนะไอ้ฮัก”
“...”กูเถียงซะที่ไหนกันล่ะวะ กูแค่บอกความจริงเท่านั้นเอง
“มีแต่ผู้หญิงเข้ามาคลั่งไคล้กู มึงนั้นแหละที่เกย์ชอบ”
เวร...ทำไมมึงชอบโยนมาให้กูจังวะ? แล้วคุณมึงเอาความมั่นใจที่ไหนมาพูดว่าผู้หญิงชอบมึงน่ะ เห็นส่วนใหญ่พวกผู้หญิงเข้ามาขอเบอร์กูทั้งนั้น ไอ้พรีสต์หัวเราะคิกๆ เมื่อเห็นผมเปลี่ยนสีหน้าบ้างเล็กน้อย มันตักไอศกรีมใส่ปากแล้วพูดต่อ
“ยิ่งตอนมึงถ่ายแบบน่ะนะพวกเกย์เนี่ยแทบคลั่ง! เซ็กกะซี่อย่างนั้นอย่างนี้ สายตาโคตรยั่วยวนและเชิญชวน!”
“มึงรู้ได้ไง?”
“ไอ้สตางค์มันพูด”
“...” เพื่อนมึงเป็นเกย์หรือไง?
“แล้วนี่มึงจะไปเรียนต่อที่ไหน? เรียนดีไซน์เนอร์ปะ?”
อันที่จริงผมอยากเป็นดีไซน์เนอร์นะ ชอบออกแบบเสื้อผ้ายิ่งเห็นพวกหุ่นดีๆ ยิ่งอยากออกแบบเสื้อผ้าให้กับคนพวกนั้นแต่ที่มอนี้มันไม่มีสาขานี้นี่น่า ผมก็เลยเลือกลงถาปัตย์ออกแบบตกแต่งภายในนี่แหละ ยังไงผมก็ชอบอยู่เหมือนกัน ผมเงียบไม่ตอบอะไรจนกระทั่งมีผู้ชายสองคนเดินเข้ามาที่โต๊ะของพวกผม
“ขอเบอร์ได้ไหมครับ?”
“เบอร์รองเท้าน่ะเอาไหม!?”ไอ้พรีสต์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ก็ไอ้โต๊ะข้างๆ นั้นแหละ ผมนั่งนิ่งแล้วมองอีกคนที่มายืนข้างๆ ผม ยิ่งมองหน้าเขาก็ยิ่งหน้าแดงผมค่อยๆ แย้มยิ้มหรี่ตาลงเล็กน้อย
“ถ้าอยากได้ก็หาเองสิ”
เจ้าหมอนั้นหน้าแดงเถือกแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิมด้วยอาการเหม่อลอยเพ้อสุดๆ ผมมองตามแล้วกลับมาทำหน้านิ่งเช่นเคย ไอ้พรีสต์มองผมอย่างไม่พอใจ
“ชอบยั่วน่ะมึง”
“ก็มันสนุกดี”
ผมยึดความสนุกเป็นหลักอยู่แล้ว!!
:L2:
“เลิฟ เลิฟ!”
“อะไรเหรอครับประธาน?”
“เหม่ออะไรน่ะ?”
“เปล่าหรอกครับ แค่คิดถึงวันเปิดเรียนพรุ่งนี้น่ะ”ผมเอ่ยกับประธานที่เข้ามายืนข้างๆ ประธานบริษัทผมเนี่ยเป็นคนแปลกๆ ล่ะครับ แต่น่าแปลกใจมากที่อีกฝ่ายเป็นคนตาแหลมซะไม่มีแต่ละคนที่ประธานจับตัวมาน่ะมีแต่คนมีความสามารถ มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองสุดๆ
“อ้อ เปิดเทอมวันแรกงั้นเหรอ อืม...เตรียมพร้อมแล้วใช่ไหม?”
“แน่นอน หวังว่าจะไม่มีใครจำได้ตามที่ประธานคอนเฟิร์มนะ”
“หึๆ ขนาดเจ้าสไมค์ยังจำเธอไม่ได้เลยนี่น่า อย่าหวังว่าใครจะจำได้อีก!”ประธานเอ่ยยืนยันด้วยสีหน้าขบขัน ผมก็อดหัวเราะไม่ได้ ก็แหม~ วันนั้นผมกับประธานพูดคุยกันเรื่องอิมเมจของผมนั้นแหละ ผมดันเป็นพวกโดดเด่นสุดๆ แบบนี้แน่นอนว่าพวกปาปารัสซี่ตามติดได้ง่ายๆ อีกอย่างในวงการน่ะผมใช้อายุปลอมซะด้วย อายุยี่สิบเอ็ดปูนนี้แล้วยังจะไปเป็นเฟรชชี่นี่มันก็จะเกินไปหน่อย
ดังนั้นเราสองคนก็เลยคิดหาวิธีแก้ไขสุดท้ายก็ต้องเปลี่ยนตัวเองให้ไร้สีสัน ใส่แว่นรุ่นปู่อันใหญ่แบบเฉิ่มๆ ตอนแรกๆ เปลี่ยนการแต่งตัวยังไงยังมีออร่าเหมือนเดิมจนกระทั่งประธานบอกให้ผมเปลี่ยนบุคลิกด้วย ดังนั้นผมจึงกลายเป็นไอ้จืดอย่างสมบูรณ์มากถึงมากที่สุด ขนาดพี่ยิ้มยังจำผมไม่ได้เลยครับ!
“คงจะสนุกแน่ๆ ครับ”
ไอ้พรีสต์จะจำผมได้หรือเปล่านะ หึๆ ผมพนันเลยว่ามันจำไม่ได้หรอก! เจ้านี้ออกจะซื่อบื้อขนาดนั้นนี่น่า! ผมนั่งรอคิวถ่ายของตัวเองไปจนกระทั่งไอดอลสาวที่กำลังเป็นที่นิยมในตอนนี้เดินเข้ามาทักผม
อือ...คัพไอแหงๆ เลยว่ะ เด้งขนาดนั้น!
“อ๊า เลิฟมีสินะ ฝากตัวด้วยนะจ้ะ”
“เช่นกันครับ”ผมทำหน้านิ่งขรึมรับแล้วพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็หันกลับไปมองด้านอื่นไม่สนใจไอดอลสาวที่มองผมตาเป็นมัน คุณผู้จัดการชั่วคราวของผมเป็นผู้หญิงครับ เธอชื่อเบอรี่ เข้ามากระซิบข้างๆ หูผม
“น้องเลิฟคะ ระวังยัยคนนี้หน่อย เห็นหน้าไร้เดียงสาแบบนี้ก็จริงแต่งาบเด็กใหม่มาหลายคนแล้ว”
“ครับ”
“ซิบซุบอะไรงั้นเหรอคะ?”ไอดอลอกไซส์ไอ อ่า ชื่ออะไรนะ ผมจำไม่ได้! ก้มลงมาถามผม อือหือ...หน้าอกแทบจะพุ่งใส่หน้าผมเลยล่ะ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“แหม~ ให้ไอไอรู้ด้วยสิ”
ไอไอ? ไซส์หน้าอก...เหรอ? อะ... ผมไม่ได้ชอบหน้าอกหรอกนะ แต่นี่มันอย่างบึ้มจริงๆ ให้ตายเถอะ!
“เลิฟมี ไอไอ เตรียมตัวนะ!”
“ค่า~!”ไอไอไซส์ไอ... ก็นะ ของเขาใหญ่จริงๆ ครับ! นี่ถ้าไอ้พรีสต์รู้ล่ะก็มันคงอิจฉาผมตาลุกเป็นไฟแน่ๆ ไอ้บ้านั้นมันบ้าหน้าอกนมพวกนี้จะตาย!! ส่วนผมน่ะไม่ได้บ้าหรอก แค่ชอบดูเท่านั้นแหละ! และแล้วการถ่ายแบบก็เสร็จสิ้นอย่างสวยงาม ไอไอเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มแสนจะน่ารัก อือ...แล้วไงล่ะ? ผมไม่ได้ชอบพวกแอ๊บแบ๊วแบบนี้หรอก
“เลิฟมี~”
ชื่อโคตรน่าขนลุกเลยว่ะ ยิ่งผู้หญิงคนนี้เรียก ยิ่งน่าสยองเข้าไปใหญ่!! เฮ้อ~
“มีเบอร์หรือเปล่า?”
“โทษที ผมใช้เพจ”
“ง่ะ เพจเหรอจ๊ะ? แหม เลิฟเนี่ยเล่นมุกขำจังเลยนะ”ไอไอชะงักตัวเล็กน้อยแล้วหัวเราะออก ผมนิ่งเหมือนเดิม เธอไม่ยอมแพ้พยายามขอเบอร์ของผมอีกครั้ง
“แหม~ เลิฟล่ะก็ ขอเบอร์หน่อยสิ”
“...”ผมใช้หางตามองเธอเล็กน้อยแล้วเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรใดๆ ไอไอทำหน้าเสียเธอทำหน้าบึ้งแล้วกระทืบเท้าออกไป เหอะ! ก็ผมไม่ได้ใช้มือถือจริงๆ นี่น่า! จะมีเบอร์ที่ไหนให้กันล่ะส่วนมากก็ใช้เบอร์ของพี่ยิ้มโทรนี่น่า อืม สงสัยผมต้องหามือถือมาใช้ซะแล้วแหละ
“โคตรเท่เลยว่ะเลิฟ!”พี่ตากล้องเข้ามายกนิ้วให้กับผมอย่างถูกใจ เท่อะไรกันล่ะครับผมแค่พูดเรื่องจริง พี่แกมองตามไอดอลสาวอย่างไม่สบอารมณ์
“เหอะ ยัยอกตู้มเอย คิดว่าใครๆ จะหลงไซส์ไอหรือไง!”
“...”
อันที่จริงผมก็ชอบไซส์ไอเหมือนกันนะ...
:L2:
วันนี้ผมตื่นแต่เช้าทำภารกิจประจำวันเรียบร้อยเสร็จสรรพก็ขึ้นมาที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเรียนวันแรก อ่าฮะ~ ผมต้องทำยุ่งๆ เหมือนไม่ได้หวี หน้าตาก็ต้องเติมแป้งขาวๆ ซีดๆ ปากก็ต้องทาลิปสติกสีซีดๆ เพื่อบังปากสีแดงระเรื่อไว้ สุดท้ายก็ใส่แว่นรุ่นปู่ขนาดใหญ่ แต่งตัวถูกระเบียบเป๊ะ! แล้วก็ทำท่าทางเซ่อๆ พยายามทำตัวจืดชืด!!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามาเลยครับ ไม่ได้ล็อก”
“เดี๋ยวพี่แต่ง...อ๊ากกก!!! ฮัก!!? ทำอะไรน่ะ!!!? ฮักกก!!!?”
“เงียบๆ หน่อยสิครับ อืม เสร็จล่ะ”
“ฮักกก”
“พี่จะเสียงดังทำไมอยู่ใกล้กันแค่นี้เอง”
“ฮักกก!”พี่ยิ้มยืนทำตาโตแล้วเบ้หน้าจะร้องไห้ให้ได้ อะไรของพี่เนี่ย?
“ทำไมแต่งตัวแบบนี้ ฮักกก!!! ไม่เอา พี่ไม่ยอมมม!!!”
“...”ผมมองพี่ชายที่กระทืบเท้าไปมาเหมือนเด็กๆ ถ้าพี่ทำได้ผมว่าพี่ต้องลงไปนอนดิ้นบนพื้นแน่ๆ ล่ะ ผมถอนหายใจแล้วหยิบกระเป๋าเดินผ่านพี่ไปอย่างไม่สนใจใดๆ พี่ชายของผมดึงแขนของผมไว้แน่น
“ไม่เอา!! นี่มันเกินไปแล้ว!! ไม่หล่อเลยอะ! นี่มันไม่ใช่ฮักน้องพี่แน่ๆ ไอ้จืดที่ไหนกันเนี่ยยย!!?”
“ปล่อยผมน่าพี่ยิ้ม!”
“ไม่เอา~!!! เอาน้องคนเก่าของพี่กลับมาน่า~~~!!!”
“น้องพี่ก็คนนี้นี่แหละ!”
“ไม่ช่ายยย!!! ฮัก เปลี่ยนเถอะ เดี๋ยวพี่แต่งตัวให้นะ นะๆๆๆ”
“ปล่อยผม!”ผมสะบัดมือของพี่ยิ้มออกอย่างกับพระเอกหนังน้ำเน่าแล้วเดินจากไปอย่างไม่เหลียวแล พี่ยิ้มก็ทรุดตัวอย่างกับนางเอกร้องไห้ร้องห่มตามหลังมาติดๆ
“ฮักกก~”
หึๆ ต่อไปก็ไอ้พรีสต์ รับรองว่ามันไม่รู้ตัวแน่ๆ หลอกไอ้พรีสต์เนี่ยแหละสนุกสุดๆ!!!
TBC.
จบตอนที่ 1 แหละ!!
คิดว่าพรีสต์จะจำฮอยฮักได้ไหม?
แล้วเมื่อไรฮอยฮักจะได้เจอวินเซอร์?
คำตอบอยู่ที่ตอนต่อไป....
ติดตามให้ดีเน้อ หึๆ
-
เงาะถอดรูปนี่เอง
-
:mc4: :L2:
เข้ามาต้อนรับนิยายเรื่องใหม่ของน้องปอยจ้า
ซีรี่ส์ที่รักเรื่องที่3ที่น้องปอยเอามาลงในบอร์ดนี้
+++++++++
ฮอยฮักแสบซ่อนในสมกับเป็นเพื่อนพรีตตี้มาก ชอบๆ
แต่พรีตตี้ก็คงความฮาและน่ารักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ o13
-
หึหึ
ลุ้นมากเรื่องนี้ กรี๊ดดดด
-
:z2:
เต้นระบำรอวินเซอร์
ฮอยฮักเป็นนายแบบหรือนี่
:a5: บร๊ะเจ้า
ไม่อยากจะเชื่อ!!!!!!!!
-
:กอด1:
-
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
น้องฮอยฮักมาแล้ว :กอด1:
-
55555 ร้ายหว่าฮัก
-
โอ้ว!! ฮอยฮัก :impress2:
-
เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน พรีสต์ต้องจำได้แน่ :impress2:
-
น่ารักอ่ะ
น้องฮอย
-
ฮอยฮักของเราไม่ธรรมดาจริงๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบแนวนี้ที่สุดเลยค่ะ
อัพด้วยน่ะค่ะ
-
ติดตามจ้า
-
ตกลงพรีสต์มันไม่รู้จิงดิ o22 บื้อขนาด :laugh:
-
สนุกจังค่ะ
-
รอติดตาม o13
-
น่าสนุกมากเลยย มารอติดตามด้วยคนนน
-
ฮอยฮักมาแล้วววววว :mc4:
ชื่อเดียวกันกับเพื่อนเก่าแต่พรีสต์ก็ยังจำไม่ได้หรือนี่ :really2:
-
3 เรื่อง แล้ว พักผ่อนมั่งเป็นห่วง
-
หึหึ สนุกแน่ๆ o18
-
ตามมาจากเรื่องนู๊นค่ะ
-
ปลอมตัวได้เยี่ยมยอดโดยมิมีใครสามารถจำได้เยี่ยมเจรงๆ o13 o13 o13
นู๋ฮอยฮักซ่อนรูปมาแบบลุค
" ลึกลับ เซ็กซี่ ยั่วยวนและเย่อหยิ่ง "
o18 o18 o18
-
มึงนี่ชอบยั่ววะ...
ก็สนุกดี...
ฮอยฮัก แจ๋วมาก o13
แล้วทุกวันนี้ไอ้พลีสต์มันรู้ไหมวะ
-
ชอบเรื่องนี้มาดอ่ะ :o8: :really2:
-
น่าติดตามค่ะ โฮ๊ะๆๆ
-
ฮอยอักนี่เป็นนายเอกเหรอ
-
ฮอยฮัก~!!!!!!
@@
จะเจอวินยังไงหนอ
-
o13 o13ติดตามจ้า
-
อ้ากๆๆ ;'))
หนุกมากเลยครับ ,,,, ต่อq ^^
-
อ๊ายยยยยย ชอบ!! :m4:
นายวินเซอร์ ก็ดูเป็นคนที่เอี้ยและหลงตัวเองมากกกก :laugh:
ส่วนฮอยฮัก กรี๊ดดดดดดด เลิศค่า!!!
นายวินใช่มั๊ย คือคนที่ใช่สำหรับฮัก
อ่านตอนบทนำแล้ว.... o22อึ้ง!! ฮักจะจีบวินเซอร์!??
รอตอนต่อไป~ :oni1:
-
ฮอยฮัก อิอิ ตามมาอ่านเรื่องนี้อีกเรื่อง ว๊าวววววว
-
อ๊าววววว ที่แท้มาดเฉิ่มๆนี่ก็คือปลอมตัวขึ้นมาใช่มะ
แบบนี้วินเซอร์เห็นตัวจริง คงอึ้งแน่ๆ ด่าเค้าไปซะขนาดนั้น
อยากรู้ว่าตอนนี้น้องพรีสต์รู้ความจริงหรือยัง
หรือว่ายังโดนหลอกอยู่ กร๊ากกกกก :laugh:
-
ทำไม ฮอยฮัก น่ารักอย่างนี้
อยากได้ไว้เก็บเป็นที่ระลึก :3123:
รอตอนต่อไป อยากรู้ว่าเจอ winser ตอนไหนนะ ถึงบอกไปเลยเนี่ย
-
ตอนที่ 2
ผมมาถึงคณะโดยไม่มีใครสนใจสักคนเดียว ดีแล้วล่ะครับ รู้สึกสบายใจสุดๆ! ผมเดินมาต่อแถวกับคนอื่นๆ ที่หน้าห้องประชุมในคณะ ต่อแถวเป็นสาขาหรือเปล่าวะ? ผมถามคนข้างหน้าหาสาขาของตัวเองจนกระทั่งเดินมาแถวสุดท้ายเห็นหัวทองไวๆ
ไอ้พรีสต์แหง!
ผมรีบเดินมาต่อแถวที่ไอ้พรีสต์ยืนอยู่ข้างหน้านู้นแน่ะ สักพักก็มีคนมาต่อหลังผม ผมหันไปมองเขาหมอนั้นก็ส่งยิ้มมาให้กับผม ผิวเข้มๆ ตัดกับสีฟันดีเนอะ
“ชื่ออะไร?”
เอาล่ะสิ ชื่ออะไรดีวะ? เอาชื่อเก่าเนี่ยแหละ!!
“เราชื่อฮอยฮัก”
“กูชื่อแซม!”
มันกูมาเลยเหรอเนี่ย? ผมพยักหน้านิ่งๆ รับ กูก็อุตส่าห์สุภาพกับมึง คุณมึงจะแกล้งสุภาพกับกูหน่อยไม่ได้เลยหรือไงวะครับ? ผมนั่งลงเมื่อรุ่นพี่บอกเพราะยืนอยู่มันบังภาพพี่เขาอ่าครับ พี่แกก็ค่อนข้างจะเอ่อ...สูงน้อย? หลังจากที่พี่เขาบอกให้นั่งลงก็มีพี่อีกคนเดินเข้ามาพูดอะไรก็ไม่รู้ ผมไม่สนใจ สุดท้ายพี่แกก็เข้ามาเช็ดรายชื่อพวกผม
เรียกมาตั้งแต่สาขาอื่นจนกระทั่งมาถึงสาขาของพวกผมเป็นสาขาสุดท้าย ชื่อไอ้บ้าพรีสต์อยู่ต้นๆ เลยครับ มันยกมือขึ้นแล้วขานรับเสียงดัง อืม...นี่ไม่ใช่ค่ายทหารนะโว้ย อย่าเอานิสัยที่บ้านมาใช้เซ่! บ้านไอ้พรีสต์เป็นทหารครับ พ่อมันเนี่ยโคตรดุเลยล่ะ ใครจะมาเป็นแฟนไอ้พรีสต์ต้องเจอด่านกระสุนห่าใหญ่แหละ!!
“ภิญโญ”
“มาครับ”ผมยกมือขึ้นขานรับเมื่อรุ่นพี่อ่านชื่อของผม รุ่นพี่คนนั้นมองเหลียวหาไปมา
“ภิญโญมาหรือเปล่า?”
“มาครับพี่!”ผมลุกขึ้นยืนแสดงตัวว่ามาพี่แกก็พยักหน้ารับ เออ มองไม่เห็นหรือไงวะ? ตะโกนตอบเสียงดังขนาดนั้น หูตึงหรือไง? พอเช็คชื่อเสร็จพวกรุ่นพี่ก็ไล่ต้อนพวกเราเข้าห้องประชุมเพื่อไปฟังบรรยายอะไรต่อมิอะไรในวันแรก ผมนั่งฟังอยู่นานสองนาน หลับบ้างตื่นบ้างตามโอกาสที่เอื้ออำนวยจนกระทั่งปล่อยให้ไปพบอาจารย์ที่ปรึกษาประจำสาขา
รุ่นพี่สาขาของพวกผมถือป้ายรออยู่หน้าหอประชุม สาขาตกแต่งภายในก็เดินมายืนต่อแถวตามที่รุ่นพี่บอกอย่างว่าง่าย เมื่อครบจำนวนรุ่นพี่ก็พาเดินไปที่ห้องประจำสาขา อาจารย์ประจำสาขาของผมมีอยู่สี่คนเป็นชายสามหญิงแกร่งหนึ่ง! ผมนั่งหน้าห้องเลย ปกตินั่งข้างหน้าต่างแต่ช่างเถอะ พวกเนิร์ดเขาต้องอยู่หน้าห้องสิ!
หลังจากที่อาจารย์มาแนะนำตัวก็ปล่อยให้พวกรุ่นพี่คุยกับรุ่นน้อง พวกพี่ๆ ปล่อยให้เราแนะนำตัวซึ่งสาขาเราก็มีไม่มากหรอกครับ สิบห้าชีวิตเท่านั้นเอง! เริ่มต้นด้วยสาวสวย อืม เธอสวยจริงๆ ครับ!
“สวัสดีค่ะ เรียกเราว่าเมย์นะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน สถานะก็...สวยใสไม่ไร้สติ!”
“สวัสดีค่ะ ปาล์มมี่ค่ะ สถานะก็ถึงไม่ใช่นางฟ้าก็พาขึ้นสวรรค์ได้!”
อืม...สาวล่ะมั้ง? สถานะแรงได้ใจจริงๆ มันใกล้จะถึงแล้วสิ สถานะอะไรดีวะ? ผมนั่งทำหน้าเครียดคิดสถานะตัวเอง รุ่นพี่บอกให้แรงๆ? อะไรวะแรง?
“สวัสดีครับ ผมชื่อโจ้ สถานะ ผมไม่ใช่ณเดช แต่ไม่ปฏิเสธว่าหน้าคล้าย! ฮิ้ววว~!!!”
“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนๆ พี่ๆ ผมชื่อแซม สถานะ โนเกียไม่เหงาเท่าโนเมีย”
“สวัสดีทุกๆ คนครับ ผมพรีสต์ สถานะภาพตอนนี้โสด... อยู่ในโหมดโคตรกันดารแฟน!!! รับสมัครแฟนครับผม~”
ไอ้พรีสต์...แรงแต่วันแรกเลยนะโว้ย!!
“จริงเบาะๆ ที่ว่าโสดน่ะ”รุ่นพี่ผู้หญิงเอ่ยแซวไอ้พรีสต์กันใหญ่
“โสดแต่ไม่ซิงคร้าบบบ~!”
เจ้าเพื่อนบ้ามันก็ยังตอบกลับรุ่นพี่แล้วขยิบตาให้อีกต่างหาก มึงทำแล้วเท่ไม่ว่าหรอกแต่เนี่ยแต๋วชิบหายว่ะ!! อะ ถึงตาผมแล้วล่ะครับ สถานะอะไรดีเนี่ย!!? ที่คิดๆ มามันแรงเกินเด็กเนิร์ดจะเป็นซะด้วย เอ่อ...
“น้องผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นแนะนำตัวสิครับ”
อะ อ้าว...? แล้วผมล่ะครับพี่? พี่ข้ามผมไปแล้วน่า~! วันแรกของการเป็นจอมจืดจางมันได้ผลเกินไปหน่อยแล้ว ขนาดรุ่นพี่มองข้ามหัวกูไปเลยเหรอเนี่ย!!? ผมนั่งมองซ้ายมองขวาแล้วตัดสินใจลุกขึ้นมา
“พี่ ผมล่ะ?”
“อ้าว น้องนั่งตรงนั้นเหรอ โทษๆ พี่มองไม่เห็น”
ครับ! ถึงจะรู้ว่าตัวเองปลอมตัวเนียนมากแต่ถึงขั้นมองไม่เห็นเงาหัวเนี่ยมันออกจะเกินไปหรือเปล่าวะ เหอะ! รุ่นพี่ก็ให้ผมแนะนำตัว สถานะ... สถานะอะไรดี?
“เอ่อ...สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อฮอยฮัก...”
ไอ้พรีสต์มันมองขวับมาทันที เฮ้ยๆ มันจำผมได้ใช่ไหมเนี่ย? ถึงจะจำได้แต่มึงอย่าเพิ่งบอกชาวบ้านเขานะโว้ย ผมพยายามขยิบตาส่งซิกเนลให้กับไอ้พรีสต์เอาเป็นเอาตาย ไอ้บ้านั้นทำหน้าเอ๋อใส่อีก อย่าบอกเขานะว่ากูน่ะเป็นใคร เดี๋ยวแม่งจะวุ่นวายกับชีวิตกูอีก ไอ้พรีสต์อ้าปากกำลังจะพูด ผมก็ใจเต้นตึกตัก
อย่านะเฟ้ย!!!
“สถานะล่ะ?”ไอ้พรีสต์กระพริบตาปริบๆ แล้วขยับปากถามออกมา ผมมองหน้ามันนิ่ง เวร...นี่อย่าบอกกูนะว่ามึงจำเพื่อนไม่ได้อ่ะ ผมควรจะดีใจที่ปลอมตัวได้สำเร็จหรือเสียใจที่เพื่อนคบกันมานานนมจำไม่ได้ดีวะ? พรีสต์ได้ข่าวว่ากูกับมึงก็คบกันตั้งแต่อนุบาลเลยไม่ใช่หรือไง!? กูยังจำได้ดีว่ามึงแย่งกางเกงในกูไปใส่ตอนเข้าค่ายลูกเสือสมัยประถม!! อย่านะมึง อย่าให้กูแฉเรื่องวีรกรรมของมึง!
“สถานะมีเพื่อนโง่ๆ!”
หึ!!! นี่มันจำผมไม่ได้เพราะมันโง่หรือผมปลอมตัวเทพเกินไปวะ!? ไอ้พรีสต์มองหน้าผมงงๆ แล้วหันไปมองคนต่อไปที่ลุกขึ้นมาแนะนำตัว เราแนะนำตัวกันครบทุกคนรุ่นพี่ก็เข้ามาแนะนำการลงวิชาเรียนแล้วกิจกรรมที่ต้องทำที่จะถึงเร็วๆ นี้คือกิจกรรมรับน้องของคณะ จากนั้นรุ่นพี่ก็ปล่อยให้เราเลือกหัวหน้าสาขาของชั้นปี สรุปแล้วหัวหน้าชั้นปีของพวกผมคนแรกก็คือปาล์มมี่ครับ
เมื่อได้เวลาเที่ยงรุ่นพี่ก็ปล่อยเราไปกินข้าวแล้วกลับบ้านหรือหอใครหอมันแต่พวกเพื่อนๆ ในสาขานัดกันไปกินข้าวที่โรงอาหารกัน ผมก็เดินตามพวกมันไปเงียบๆ จนกระทั่งมาถึงโรงอาหารเราก็สั่งอาหารตามสั่งมากินกัน ผมนั่งกันอยู่เงียบๆ ในขณะที่พวกเพื่อนๆ มันชวนกันคุยเสียงแจ้วๆ โดยเฉพาะไอ้พรีสต์น่ะตัวดี ปากมากเหมือนเดิม!
“มึงติดที่นี้เหมือนกันเหรอวะเตี้ย?”ไอ้พรีสต์หันไปถามคนที่นั่งข้างๆ มัน เป็นเด็กหนุ่มตัวเล็กเหมือนเป็นเด็กมอต้นแน่ะ เจ้านั่นมองหน้าไอ้พรีสต์แล้ทำหน้าบึ้ง อ๊ะ หรือว่าคนนั้นจะเป็นเพื่อนมันที่ชื่อสตางค์?
“ทำไมกูต้องมาเจอมึงอีกวะเหี้ยพรีสต์”
“อ้าว มึงไม่ดีใจเหรอวะได้เรียนที่เดียวกับกูน่ะไอ้สตางค์ หา?”
“ดีใจสาดดด!”เจ้าตัวเตี้ยที่ชื่อสตางค์ตอบกลับด้วยอารมณ์เซ็งและเบื่อขี้หน้ามันสุดขีดแล้วคนที่บ่นเรื่องเรียนที่เดียวกับไอ้พรีสต์ก็คือคนที่เดินข้างๆ ผมเนี่ยแหละครับ เอ่อ...จำได้ว่ามันชื่อโจ้ล่ะมั้ง
“กูนี่สิ! ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้มาเจอไอ้พรีสต์ กูล่ะเบื่อขี้หน้ามันตั้งแต่ปิดเทอมแล้ว มิน่าพอถามว่าเรียนที่ไหน มันเอาแต่ยิ้มๆ หลอนๆ ใส่กู! ที่แท้มันเรียนที่เดียวกับกูนี่เอง!!”
“กูก็อยากให้มึงเซอร์ไพร้ส์ไงไอ้โจ้ หึๆ”
“เซอร์ไพร้ส์ม๊ากกก!!!”
แล้วถ้ากูบอกมึงว่ากูคือไอ้ฮักเพื่อนมึงอีกคน มึงจะเซอร์ไพร้ส์เปล่าวะพรีสต์? ผมมองหน้าไอ้พรีสต์แล้วก้มหน้าทานข้าว กูไม่บอกหรอก! กูจะไม่บอกจนกว่ามึงจะจำได้เองช่วยไม่ได้เพราะมันจำผมไม่ได้เอง กูไม่ผิดมึงนั้นแหละผิด ไอ้บ้าพรีสต์!
“พรุ่งนี้แม่งพี่นัดรวมเลยว่ะ ยังไม่ได้เรียน จะเข้ารับน้องแหละ”
“เอ่อว่ะ”
“บางทีอาจจะไม่มั้ง”
“กูว่าเจอแน่ๆ”
“แล้วตารางเรียนเอาไงวะ เรียนด้วยกันปะ?”ไอ้พรีสต์มันถามเรื่องมีสาระเหมือนกันเหรอเนี่ย น่าแปลกใจหน่อยๆ พวกเราคุยกันอยู่นานเมื่อทานข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ ผมนั่งรถเมล์ประจำทางที่ผ่านซอยหน้าบ้านกลับครับ ขี่มอไซค์ไม่เป็น ขับแต่รถยนต์เป็นแล้วรถยนต์เนี่ยก็มีแค่ของพี่นั้นแหละครับ พี่บอกว่าจะซื้อให้ผมแต่ผมไม่อยากได้หรอก เดี๋ยวผมเก็บเงินซื้อเองดีกว่า อะไรๆ ก็พึ่งแต่พี่เนี่ย มันไม่ดีเอาซะเลยเหมือนเอาเปรียบพี่ชายตัวเอง!
ผมมาถึงบ้านเห็นรถจอดอยู่ก็รู้ว่าพี่กลับมาจากทำงานเรียบร้อยแล้ว ผมเดินเข้าไปในบ้านเห็นพี่นั่งยิ้มๆ กับนิตยสารในมือ พอเงยหน้าขึ้นเห็นผมเท่านั้นแหละพี่ยิ้มก็เปลี่ยนสีหน้าทันที
“แกไปตกลงกับประธานพิลึกๆ นั้นทำไมวะ?”
“ก็สนุกดีไงครับพี่”ผมเดินมาเทน้ำผลไม้มาดื่มแล้วเดินมานั่งเก้าอี้ตรงกันข้ามกับพี่ยิ้ม ผมถอนแว่นออกวางไว้ แว่นเนี่ยไม่ใช่เลนส์สายตาหรอกครับ สายตาของผมออกจะดีเว่อร์ไม่ต้องพึ่งเลนส์ พี่ยิ้มถอนหายใจ
“แล้วแต่แกล่ะกัน แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ชีวิตมหาวิทยาลัยน่ะผู้หญิงไม่น่ากลัวเท่าพวกผู้ชายหรอก!”พี่ยิ้มบ่นพึมพำ พี่ยิ้มหยุดเรียนตอนมอปลายครับ แต่พอตั้งตัวได้พี่ยิ้มก็กลับไปเรียนมหาวิทยาลัยจนได้ปริญญามาหนึ่งใบเมื่อไม่กี่ปีนี่เอง
ผมกับพี่ชายน่ะอายุห่างกันเป็นสิบปีเชียวนะ! รู้สึกว่าปีนี้พี่ยิ้มจะวางแผนออกจากอาชีพนายแบบแล้วแต่งงานกับแฟนของพี่แก จากนั้นก็ไปเปิดร้านอาหารด้วยกันพี่ยิ้มเล่าแพลนชีวิตให้ผมฟังเมื่อไม่นานมานี้แหละ พี่เขาห่วงอย่างเดียวที่ไม่กล้าแต่งงานสักที ห่วงอะไรน่ะเหรอ? ก็ห่วงผมน่ะสิ!
“จะมีแฟนทั้งทีก็เลือกหน่อย เหี้ยๆ น่ะไม่ต้องแลมัน! คนดีๆ น่ะมีเยอะ”
“ใครจะมาสนใจไอ้แว่นจืดๆ แบบนี้ล่ะพี่แล้วอีกอย่างผมก็ไม่คิดว่าจะเจอคนที่ใช่คนชอบหรอก เนื้อคู่ของผมอีกนานล่ะมั้ง?”
“เดี๋ยวก็เจอเองแหละ”
“พี่ดูอะไรน่ะ?”
“แหะๆ นิตยสารที่แกลงหน้าปกไง หล่อว่ะ สมกับเป็นน้องของฉัน!”พี่ยิ้มค่อยๆ ยิ้มแห้งๆ แล้วยกนิตยสารมาเปิดให้ผมดู ผมส่ายหน้าไปมา ไอ้อาการเห่อน้องของพี่แกก็ยังรักษาไม่หายทุ๊กที! พี่ยิ้มดูรูปไปยิ้มไป
“ถ้านี่พ่อกับแม่อยู่ล่ะก็คงจะภูมิใจมาก! เพราะแกเหมือนพ่อจะตาย”
“พ่อน่ะหล่อกว่าผมตั้งเยอะ”
“ก็ถูกนะ พ่อหล่อเหมือนพี่ส่วนแกน่ะหล่อเหมือนแม่ ทำไมหน้าแกจืดสนิทแบบนั้นวะ ไปทำอะไรกับหน้ามา?”พี่ยิ้มมองหน้าผมอย่างสงสัย หึๆ เคล็ดลับอย่างปลอมตัวครั้งนี้ต้องยกให้กับแผนกช่างแต่งหน้าขั้นเทพของท่านประธาน เพราะเนียนมาก สอนให้ผมทานั้นแต่งนี่จนกระทั่งเป็นไอ้จืดแบบนี้ สุดยอด!!
“แต่งหน้านิดๆ หน่อยๆ น่ะ”
“หือ สมจริงดีนี่แล้วคิดจะปลอมตัวไปถึงเมื่อไร?”
“จนจบเลยก็ดีเหมือนกันนะ”
ปลอมตัวไปจนจบห้าปีเนี่ยผมไปรับจ๊อบเป็นสายลับได้เลยน่ะเนี่ย!? เนียนขนาด! ไอ้พรีสต์ยังจำผมไม่ได้เลย จะว่าไปแล้วผมว่าจะชวนมันไปซื้อมือถือเครื่องใหม่ พกมือถือไว้ก็ไม่เสียหาย เดี๋ยวมีคนมาขอเบอร์จะได้ให้ได้ถูก เหอะๆ แล้วใครมันจะมาขอเบอร์ไอ้จืดแบบผมวะ?
การปลอมตัวเป็นแว่นจืดของผมประสบความสำเร็จเป็นอย่างดีมากกก! ไม่มีใครจำผมได้สักคน แปลกชะมัด!! ขนาดพี่แน็กที่เคยเรียนที่เดียวกันกับผมยังจำไม่ได้เล๊ย พี่แน็กเขาเป็นพี่รหัสผมเองครับผมมีพี่รหัสอยู่สองคนด้วยกัน พี่รหัสจริงๆ ของผมชื่อโมพส่วนพี่แน็กเป็นพี่รหัสอุปถัมภ์ เวลาของเฟรชชี่ผ่านไปอย่างรวดเร็วมีทั้งสนุก มัน ฮา กับพวกเพื่อนๆ และรุ่นพี่สนิทกันมากขึ้น กับเพื่อนเนี่ยไม่มีคำสุภาพแล้วครับกูมึงปล่อยสัตว์ใส่กันสารพัดพิษ ไอ้พวกผู้หญิงที่ตอนแรกๆ ก็เรียบร้อยดีแต่พอผ่านไปหนึ่งปีพวกมันกลายพันธุ์ซะงั้น!
ตอนช่วงรับน้องไอ้พรีสต์โดนแกล้งหนักสุดๆ เพราะพี่เพ้นต์ที่เป็นพี่รหัสมันเป็นพี่ว๊ากครับ ไอ้พรีสต์มันโดนลงโทษให้แต่งชุดนักศึกษาหญิงมาเรียนตั้งสามวันแน่ะ! โดยมีเจ๊ปาล์มมี่เป็นคนแต่งเป็นเพื่อน ส่วนผมน่ะเหรอ? โอ๊ยยย! รุ่นพี่คนไหนจะเห็นหัวของผมบ้างล่ะคร้าบบบ!? ไอ้จืดอย่างผมเลยสบายไม่มีใครยุ่งด้วย มันเป็นอะไรที่สะดวกสบายสุดๆ ล่ะ!
ตอนนี้อยู่ในช่วงปิดเทอมหน้าร้อนครับ ผมก็ใช้เวลาว่างที่มีมากมายมาเรียนภาคฤดูร้อน วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียนซัมเมอร์ซึ่งผมก็ลงวิชาเรียนเสรี ก็ลงตัวที่ถามพวกรุ่นพี่ว่ามันเซฟเอง่ายนั้นแหละครับ ตอนนี้ผมก็มายืนงุนๆ งงๆ ที่คณะวิศวะ ตึกเยอะชิบหายอะ กูหลงอยู่ในคณะนี้แล้วหาทางไปห้องเรียนไม่ได้!
ผมมองซ้ายมองขวา ช่วงปิดเทอมคนก็เลยน้อยแต่ทำไมคณะนี้ถึงไม่ค่อยมีคนเลยวะ หรือว่ามันเช้าไปคนเลยยังไม่มากัน ผมพยายามมองหาคนถามทางจนกระทั่งมาเจอคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อน โชคดีจังว่ะ! ผมเดินเข้ามาหาอีกฝ่ายโอ ตัวใหญ่ชะมัด
“เอ่อ...พี่ครับ ห้องXXXX ไปทางไหนเหรอครับ?”
“ใครพี่มึงไม่ทราบ?”
ผมชะงักตัวเมื่ออีกฝ่ายหันมาตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างยิ่ง ผมมองหน้าอีกฝ่าย คำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวสมองก็คือ...มันหล่อ! ผมยืนกระพริบปริบๆ กับที่ ผมสีบรอนซ์ทองเข้ากับใบหน้าเรียวได้รูป คิ้วสีทองแต่ตาสีดำประกายวิบวับ จมูกดั้งอย่างตรง ริมฝีปากก็ได้รูปสวยน่าจูบ นี่มันหล่อสุดๆ ไปเลย!! เป็นนายแบบคงจะดังเป็นพลุเลยล่ะ!!!
“เอ่อ...ไม่ใช่พี่เหรอ?”
“เออ! กูเพิ่งปีหนึ่ง!!”
ห๊า!!!? ปีหนึ่ง? เท่ากูดิ! ผมยืนตัวตรงกระพริบตาปริบๆ มองอีกฝ่ายที่ค่อยๆ ลุกขึ้น โห~ ชิบ!!! นี่มันอายุเท่ากับจริงเปล่าวะ!? ตัวแม่งโคตรสูงอ่า!!! ผมเงยหน้ามองอีกฝ่าย หวังว่าความสูงของผมจะยังไม่หยุดเท่านี้นะ ไม่อยากเตี้ยแบบไอ้พรีสต์มัน
“รู้จักห้องนี้หรือเปล่า?”
“...”เจ้านั้นเหลือบตามามองเล็กน้อยแล้วก็ชี้ไปอาคารด้านโน้น อาคารนอกสุดต้องเดินไปอีกไกลเลยล่ะครับ โห~ ทำไมไปเรียนที่กันดารแบบนั้นวะ ไม่เข้าใจ!!
“ขอบใจ”เมื่ออายุเท่ากันกับอีกฝ่าย ทำไมผมต้องพูดสุภาพด้วยล่ะ? พูดแบบธรรมดาๆ เนี่ยแหละ เจ้าหมอนั้นยิ้มที่มุมปากรู้สึกว่ามันยิ้มกวนตีนชิบหาย! ผมไม่ได้เอะใจอะไรรีบเดินออกไปหาห้องเรียน เดี๋ยวก็ได้เวลาเรียนแล้ว ให้ตายสิ!
อ๊ากกก!!! สายแล้ว!
ผมเดินขึ้นอาคารมาแล้วเดินหาห้องอยู่ตั้งนานสองนาน โว้ยยย!!! ทำไมไม่เห็นมีเลยวะ!? ผมเดินลากขามาถามเจ้าหน้าที่ที่กำลังทำงานในห้อง
“อ้อ มาผิดอาคารแล้วล่ะคะ ห้องนี้อยู่ตึกที่หน้าคณะนู้น เดินผ่านมาแล้วนะค่ะ”
เวรรร!!!
ผมหันไปมองตามนิ้วที่อีกฝ่ายชี้ไปแล้วอารมณ์เสียทันที ไอ้บ้าหัวทองนั้น! มึงหลอกกูเหรอ!? ผมหันมาขอบคุณพี่สาวใจดีที่บอกทางให้กับผม จากนั้นผมก็รีบวิ่งกลับไปอาคารที่ผมเดินวนไปวนมาเพื่อถามทางแล้วเจอไอ้บัดซบผมทองนั้นแหละ! มึงนะมึง หลอกกูได้! มิน่ามันถึงยิ้มแปลกๆ ผมไม่น่าเชื่อใครง่ายๆ แบบนี้เลย!
ผมวิ่งมาถึงห้องเรียนเรียบร้อยแล้วเปิดประตูเข้ามา โชคดีที่อาจารย์ยังไม่เข้ามีแค่นักศึกษาที่อยู่ในชุดลำลองนั่งคุยกันรออาจารย์ ผมเดินเข้ามาเหงื่อโชกตัวแน่ะ เหนื่อยตั้งแต่เช้าเลย ให้ตายสิ มันเป็นเพราะไอ้หัวทองเหี้ยนั้นแท้ๆ! อย่าให้กูเห็นหน้ามึงอีกนะกูจะตามล้างโคตรมึงเลย ผมถือคติบุญคุณทดแทนแต่หนี้แค้นต้องตามล้างชั่วโคตร!
ผมนั่งแถวหน้าสุดที่ไม่มีใครนั่ง แปลกเหมือนกันครับทำไมพวกนักศึกษาไม่ว่าที่ไหนหรือคณะไหนชอบไปนั่งตรงด้านหลังนู้นแน่ะ กลัวอาจารย์กัดหรือไงกัน? ผมนั่งไม่ทันก้นอุ่น มีร่างสูงเดินเข้ามาโคตรจะเด่น! แค่เดินเข้ามาก็ทำให้เสียงทุกเสียงในห้องเงียบสนิท ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะว่ะ! หมั่นไส้!
ไอ้หล่อ จะหล่อไปไหนนน!?
“เฮ้ นั่นวินเซอร์หรือเปล่าแก? อ๊ายยย! ตัวจริงหล่อระเบิด! หล่อกว่าในทีวีอีกแน่ะ!”
“พ่อแม่มันให้กินอะไรวะถึงหล่อเกินหน้าเกินตาน่าหมั่นไส้ชิบหาย คงไม่ใช่ข้าวเพราะพวกเราก็กินแต่ทำไมทำไม้พวกเราหน้าตาเป็นปลาดุกชนเขื่อนแบบนี้วะ เหี้ย!”
สงสัยมันกินขี้! เปล่า ผมไม่ได้ว่ามันเลยนะ ชื่ออะไรนะ วินเซอร์? อู้ยยย~ พ่อแม่ตั้งให้ดูดีวะ! ไอ้วินเซอร์นั้นเดินมานั่งแถวเดียวกับผมไม่สนใจคำนินทาแม้แต่น้อย มึงช่างกล้านั่งใกล้กู! หึ!! ไอ้หัวเหลืองเอ๊ย แดกขี้ล่ะซีถึงได้ดูดีหัวเหลืองแบบนี้!!
“ถ้าเขาสนใจใครคนๆ นั้นก็จะได้เข้าวงการเป็นดาราใช่ไหมแก?”
“ใช่สิว่ะ ก็พ่อเขาเป็นเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่เชียวนะ”
“โอ๊ยยย~ อกอีแตนจะแตก! ทั้งหล่อ ทั้งรวย วุ้ย! อยากเอามาทำพันธุ์!”
“แกทำพันธุ์ได้เหรอยะนางเจส!”
“ต๊าย! ลืมตัว แค่น่าเอาก็พอไม่มีพันธุ์ล่ะกันย่ะ”
“...”
พันธุ์เหี้ยน่ะสิ!!
โทษทีผมเป็นพวกแค้นฝังลึก แค้นนี้มันฝังลึก!! กูเดินแทบจะขาลาก ไอ้หัวเหลืองนี้โกหกกูทั้งๆ ที่มันรู้!!! มันกลับชี้ให้ผมไปอีกทาง ไอ้บ้าเอ๊ย!! อย่างมึงเนี่ยนะน่าทำพันธุ์ให้ไปทำปุ๋ยหมักกูยังไม่เอาเลย!
แถมฟรีมากับน้ำยาล้างจานกูก็เอาแต่น้ำยาเฟ้ย!!!
TBC.
เอาไปครึ่งหนึ่งก่อน หลังสอบเสร็จจะมาต่อให้นะ~! :o12:
-
นึกว่ารักแรกพบซะอีก แสดงว่าตอนแรกฮอยยังไม่ปิ๊งวินเซอร์ล่ะสิ
ขอให้การสอบผ่านไปด้วยดีนะคะ :L2: :pig4:
-
มีดีในตัวนี่เอง ชอบจัง
-
เดา วินเซอร์เป็นลูกประธานพิลึกๆเจ้านายหนูฮอยรึเปล่าหว่า o3
แต่วินเซอร์นิสัยว่ะ ขนาดเพิ่งเจอกันนะเนี่ย สมควรให้ฮอยเอาคืนอย่างหนัก :13223:
-
:o8: :o8:
-
:L1:
-
แล้วฮอยฮักจะเอาคืนแบบไหน
-
ฮึๆ ว่าแต่คุณพ่อที่ว่าเนี่ย
ท่านประธานรึเปล่านะ เอิ๊กก
-
เอิ้วๆ ;'))
จะรอนะครับ =[]=!
-
อ่าสองตอน แต่ฮามากอ่ะ
ชอบๆฮอยฮัก
+1ค่ะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
นู๋ฮอยฮักด่าได้โดนใจเต็มๆ เหอะๆ
วันแรกก็โดนซะแล้ว แฮะๆๆๆ
แค้นนี้ต้องชำระให้ได้นะฮอยฮัก หุหุ
-
ฮอยฮักฮาอ่ะ มาต่อบ่อยๆนะคะ
-
แค้นฝังลึกจริงอะไรจริง :laugh:
-
แหม..... ฮอยฮักจ๊ะ o18
แล้วเราไปสารภาพรักกับวินเซอร์ตอนไหนเนี่ยยยยย
-
หืมมมม แล้วอย่างนี้น้องฮอยฮักจะไปตกหลุมรักอิตาวินเซอร์ตอนไหนละเนี่ย อิอิ
เจอหน้าก็ไม่ชอบซะแล้ว ก็วินเซอร์ดันกวนนี่เน๊อะ
ขอให้การสอบเป็นไปด้วยดีจ้า ขอบคุณมาก :pig4:
-
ตามมาจากอีกเรื่อง ที่ยังไม่มีโอกาสแสดงความคิดเห็น
แต่ที่แน่ๆ พรีสต์ โง่จริง หรือ น้องฮอยฮัก เก่งกันแน่
ผ่านไปเป็นปียังจำไม่ได้ว่านั่นคือเพื่อนที่สนิทกันขนาดนั้น
งั้นก็ไม่แปลกใจซักนิดที่ฮอยจะสนุกกับการดูปฎิกิริยาเพื่อนรัก
ตอนคิดว่าตัวเองเป็นอีกคน เดี๋ยวว่างๆ จะไปเรื่องโน้นนะคะ
-
แล้วจะรักกันอย่างไงเนี่ย
-
จะรอน้าจ้า สู้ๆๆๆๆๆ
-
ฮอยสู้ๆ
-
ฮอยเป็นพวกแค้นฝังลึกเหรอเนี่ย 55 :pigha2: :pigha2:
-
ฮอยเนี่ยนจริ๊ง
-
มารออีก50%คร๊าบ
-
เหอะๆๆ มันมาแล้ว วินเซอร์มันมาแล้ววววววว
-
แค้นแรกพบ :laugh:
-
รอ 1
รอ รอ 2
รอ รอ รอ 3
รอ รอ รอ รอ 4
รอ รอ รอ รอ รอ 5
ขี้เกียจละ มาต่อเร็วๆละ
-
แหม่...เซอร์ชอบแกล้งจริง :เฮ้อ:
-
ฮักน่ารักไปนะ ดูนิ่ง ๆ หยิ่ง ๆ แต่เราชอบบบบบบ !
วินเซอร์กวนจริง ๆ นิสัยงี้ต้องให้ฮักจัดหนักแล้ว -.............-
-
อ้าววว แค้นแรกพบ ไม่ใช่รักแรกพบซะงั้น :laugh:
-
ชอบฮอยฮัก ว่ะ เหย่อหยิ่ง ยั่วยวน และแซ๊กชี่_+1 :impress2: แม่ง วืนเซอร์กวนตีนแต่แรกเจอน่ะ :m20:
-
ีดุเดือดๆ วินเซอร์แกล้งฮอยแรงมาก =[]= ฮอยอย่ายอมนะ!!
-
อ่านแล้วแอบเครียดดดดด :m29:
หวังว่าเนื้อเรื่องมันคงไม่ยืดไปไกลและยาวเกินไปนะคะ :try2:
เพราะอ่านเรื่องของพรีสต์ ในตอนนั้นทั้งพรีสต์ทั้งฮอยฮักอยู่ปี3
แต่ไม่เห็นมีความคืบหน้าอะไรระหว่างวินเซอร์และฮอยฮักเลย :a5:
แล้วจะรักกันตอนไหนเนี่ย :m28:
กรี๊ดดดดด :sad5: อย่าให้เป็นแบบที่คิดเลยนะคะ คุณปอยป้อย~ o1
พยายามเข้ากับการสอบนะจ๊ะ สู้ๆๆๆ!!
-
:z13:
-
การเรียนในภาคฤดูร้อนมันผ่านไปอย่างรวดเร็วจริงๆ ครับ เวลาแค่สั้นๆ แต่ก็ได้รับความรู้อย่างเต็มเปี่ยม อีกหนึ่งอาทิตย์ก็จะสอบแล้วรู้สึกใจหายอยู่เหมือนกัน อ่า...ใกล้จะขึ้นปีสองแล้วเหรอเนี่ย? มันเร็วจังเลย ผมมองไปโต๊ะใกล้ๆ แถวเดียวกัน ปกติจะมีเจ้าวินเซอร์มานั่งเรียนแต่อาทิตย์ที่ผ่านมานี้ไม่เห็นแม้แต่เงาหัวมันเลยครับ
นิสัยแย่แล้วยังเกเรียนอีกเหรอเนี่ย? แต่มันก็น่าแปลกอยู่เหมือนกันนิสัยโคตรเสียแบบนั้นแต่กลับมาเรียนตรงเวลาและไม่เคยหลับในคาบเรียนเลยแม้แต่น้อยตั้งใจเรียนกว่าที่ผมคิดไว้ในตอนแรกซะอีก นึกว่าจะเป็นพวกเกเรแบบพวกเด็กวิศวะทั่วๆ ไปที่ชอบมาสาย ขาดเรียน มาก็นอนหลับ เป็นสิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจแต่ก็นั้นแหละ เรื่องของมันไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย
ถึงมันจะตั้งใจเรียนอุตส่าห์ทำตัวดีแล้วมันก็ดีแตกไม่ใช่หรือไงล่ะ? นี่ไง มันไม่ได้มาเรียนเป็นอาทิตย์แล้ว บ๊ะ แล้วทำไมผมต้องมานั่งคิดเรื่องของมันด้วยวะ ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ แล้วผมก็นั่งขบคิดเรื่องที่ไอ้วินเซอร์ไม่มาเรียนทั้งชั่วโมงจนอาจารย์สอนจบ ความรู้ไม่ได้เข้าหัวกูเล๊ย! ใกล้จะสอบแล้วด้วย โธ่โว้ย!! นี่มันเป็นความผิดใครวะ?
ความผิดมึงนั้นแหละไอ้หัวเหลือง!
ดันไม่มาเรียนทำให้กูสงสัยเลยเห็นไหม!? กูเรียนไม่รู้เรื่องเลย เวร!! แล้ววันต่อๆ มาเป็นอาทิตย์แน่ะมันก็ไม่มาเรียน โชคดีที่อาจารย์ท่านไม่เช็คชื่อใครจะเข้าเรียนก็มาใครจะไม่เรียนก็ช่างทำให้นักศึกษาในคลาสน้อยมากครับ ส่วนมากมารับเอกสารประกอบการเรียนแล้วก็จรลีหายไปกับสายลม ตกลงไอ้เวรวินเซอร์มึงจะขาดจนไปถึงวันสอบเลยหรือไงวะ!?
วันนี้ผมมาเรียนตามปกติวันสุดท้ายของการเรียนเป็นวันปิดคอร์สซึ่งอาจารย์ท่านก็บอกไว้ชั่วโมงที่แล้วแน่นอนว่าไม่ค่อยมีใครมาเรียนกัน ชั่วโมงนี้อาจารย์ท่านจะบอกแนวข้อสอบครับแต่ก็ไม่มีใครมาอีกเช่นเคยเพราะชั่วโมงที่แล้วรู้กันน้อยมาก ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกเนิร์ดไอ้พวกนี้คงไม่บอกพวกที่ไม่มาหรอก
เป็นอย่างที่ผมคาดไว้จริงๆ คนเข้าเรียนน้อยเหมือนเดิมก็มีแต่ผมและพวกเนิร์ดนั่งเรียน ผมนั่งฟังอาจารย์สอนและแนะนำแนวข้อสอบจดไว้อย่างว่องไวเพื่อจะกลับไปนั่งอ่านเนื้อหาแล้วสรุปออกมาแบบง่ายๆ ให้ตัวเองเข้าใจ แต่ไม่รู้ทำไมตลอดชั่วโมงผมเอาแต่เหลือบไปมองที่นั่งข้างๆ
วันนี้มันก็ไม่มา...
เกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ? ไม่มาสองอาทิตย์ติดกันแล้วน่ะเนี่ย เข้าโรงพยาบาลหรือเปล่า? ยิ่งกวนบาทาชาวบ้านแบบนั้นคงไม่พ้นโดนเขายำตีนหรอกมั้ง? แล้วทำไมต้องกูจะมาคิดเรื่องมันด้วยวะ!!? ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วจัดสมุดหนังสือเข้ากระเป๋าลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องเมื่ออาจารย์เลิกคลาส
ไม่มาแล้วจะรู้ไหมเขาสอบอะไรเจ้างั่งนั้น
ผมเดินเรื่อยๆ มารอรถเมล์เพื่อกลับบ้าน วันนี้เรียนวิชาเดียวตอนบ่ายผมมีงานครับ งานถ่ายแบบแถมยังถ่ายแบบรวมดาวรุ่งนายแบบชายประจำปีซะด้วย งานของผมไปได้ด้วยดีแต่รู้สึกว่าวงการนี้มีแต่พวกตัวขี้อิจฉาทั้งนั้น ตัวเองไม่เด่นไม่ดังก็มาโทษคนอื่น หึ!
ผมเดินขึ้นรถเมล์แล้วนั่งที่เบาะข้างหน้าต่าง มองข้างทางไปเรื่อยๆ ขณะที่รถแล่นไปอย่างช้าๆ ผมมองไปที่รถสปอร์ตคันหรูที่จอดรอไฟจราจร รถมีระดับแบบนี้มีแต่พวกไฮโซนั้นแหละที่ซื้อมาขับอวดชาวบ้านให้อิจฉา ผมมองไปที่คนขับแล้วค่อยๆ เลิกคิ้วขึ้น นั้นมัน...
ไอ้วินเซอร์นี่หว่า
ชิชะ...
ไม่เข้าเรียนแถมยังมาซิ่งรถหรูอีกแน่ะ เฮ้อ! พอเห็นแบบนี้แล้วผมเสียดายเวลาที่เอาไปคิดเรื่องมันจริงๆ กูไม่น่าไปคิดเรื่องมันเลย เจ้าเด็กนิสัยไม่ดีคนนี้! ผมมองมันอย่างพิจารณาอีกครั้ง มันทำหน้าซีเรียสเหมือนมีเรื่องเป็นเรื่องตายแถมทำหน้าเศร้าๆ ด้วย เอ่อ...แล้วทำไมกูต้องติดใจสงสัยอะไรเกี่ยวกับมันอีกวะเนี่ย!?
ผมสะบัดหน้าไปมาแล้วมองไปด้านอื่น ดูทีวีดีกว่าว่ะ ไม่นานไฟเขียวก็ขึ้นรถที่รออยู่ก็ออกตัวแล่นไปอย่างรวดเร็ว ตาของผมเบนไปมองตามรถสปอร์ตสีดำที่แล่นไปลับตา รีบอะไรขนาดนั้นวะเดี๋ยวก็ไปชนรถคนอื่นตายหรอก ผมไม่ได้ห่วงมันผมห่วงรถต่างหากล่ะ สวยขนาดนั้นไปถ้าชนคันอื่นคงจะน่าเสียดาย!
ผมกลับมาถึงบ้านแล้วเจอเข้ากับพี่สะใภ้ที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ที่สวนหน้าบ้าน ภรรยาของพี่ยิ้มชื่อว่าเป๊บซี่ครับ เป็นสาวสวยมีรสนิยมดีแถมนิสัยก็ดีมากด้วย พี่ยิ้มกับเธอเพิ่งแต่งงานกันไปเมื่อเดือนก่อนนี่เองครับ เธอโบกมือทักผมเล็กน้อยผมพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าบ้านไป เห็นพี่ยิ้มกำลังคุยกับพี่บอสด้วยใบหน้าซีเรียสๆ พี่บอสเป็นผู้จัดการของผมเองครับ เมื่อก่อนพี่บอสเป็นผู้จัดการของพี่ยิ้มแต่พี่ยิ้มเลิกอาชีพนายแบบไปแล้วพี่บอสก็เลยย้ายมาเป็นผู้จัดการของผมแทน
“คุยอะไรกันซีเรียสแปลกๆ?”
“ซีเรียสตรงไหนหาเจ้าฮัก? มานี่ กลับมาก็ต้องทักทายกันหน่อยสิ”พี่ยิ้มหยุดคุยเมื่อเห็นผมเดินเข้ามา พี่โบกมือเรียกผมให้เดินเข้าไปหาแล้วคว้าคอโน้มลงมาหอมแก้มทักทาย ทำอะไรเด็กๆ ว่ะ
“พี่บอส ผมขอตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ”ผมหันมาเอ่ยกับเพื่อนของพี่ชายและเป็นผู้จัดการส่วนตัวด้วย พี่บอสพยักหน้ารับจากนั้นผมก็เดินเลี่ยงขึ้นไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากล้างหน้าล้างตาสะอาดสะอ้านกลับมาเป็นนายฮอยฮักคนเดิม ผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าตามปกติของตัวเองแล้วเดินลงมาเพื่อจะออกไปทำงาน พี่บอสนั่งรอรับผมอยู่ที่เดิมส่วนพี่ยิ้มไม่รู้หายไปไหน ผมหันมองซ้ายมองขวา
“พี่ยิ้มล่ะครับ?”
“ออกไปข้างนอกหาเป๊บซี่น่ะ”
“อ้อ เราไปกันเลยไหมครับพี่?”
“โอเค ไปกันเลย”
และแล้วผมก็มายืนกอดอกทำหน้านิ่งมองนายแบบคนอื่นๆ ถ่ายก่อน ช่วงนี้ให้ถ่ายทีละคนก่อนเสร็จแล้วค่อยถ่ายรวมครับ นายแบบคนข้างๆ ผมชวนคุยอยู่หลายประโยคแต่ผมก็คงคอนเซ็บต์ไว้ให้พูดเมื่อยามจำเป็นเท่านั้นทำให้อีกฝ่ายยกธงยอมแพ้เดินเลี่ยงออกไปแน่นอนว่าผมต้องมีอิมเมจคือ เย่อหยิ่งไง! ห้ามคุยกับใครเด็ดขาดถ้าไม่จำเป็น
“ไงเลิฟ?”
“สวัสดีครับประธาน มาทำอะไรที่นี้น่ะ?”
“แวะมาหาเพื่อน ได้ยินว่าเธอถ่ายแบบที่สตูฯ นี้ก็เลยแวะมาดูหน่อยน่ะ งานนี้โอดีไหม?”
“ก็โอนะครับ ตากล้องดูมีประสบการณ์มาก”
“แน่น๊อน นั้นน่ะไอ้คิมตากล้องขั้นเทพเลยนะ รับรองถ่ายออกมาเท่ระเบิด!”ประธานที่ไม่เคยชมใครง่ายๆ ยังชมตากล้องที่ดูเหมือนนักเลงคนนี้เลยแฮะ ตอนแรกที่ได้เจอผมก็ตกใจอยู่บ้างแต่โชคดีเจ้าตัวเป็นคนนิสัยยิ้มง่ายมีอารมณ์ขันถึงจะหน้าโจรไปหน่อยก็เถอะ
“คิวเธออีกนานไหมเลิฟ?”
“ก็นานอยู่ครับ”
“งั้นไปหาอะไรกินเถอะ มายืนแบบนี้เดี๋ยวขาใหญ่กันพอดี!”ประธานยิ้มเสียจนหนวดกระตุกยิกๆ แล้วก็เล่นลากผมไปโดยไม่ฟังคำตอบจากผมก่อน ไอ้คุณประธานก็เป็นแบบนี้ตลอด เหอะ! ผมกับท่านประธานมายืนซื้อกาแฟอยู่ร้านค็อฟฟี่ใต้ตึกของบริษัทดีเอซึ่งเป็นบริษัทสื่อบันเทิงขนาดยักษ์ใหญ่ของประเทศ ไม่ว่าจะเป็นละคร โฆษณา เพลง บริษัทนี้ครอบคลุมทุกๆ อย่างในวงการบันเทิงเลยล่ะครับ
“ที่บอกว่ามาหาเพื่อนเนี่ยใครเหรอครับ?”
“อ้อ ไอ้แก่ที่เพิ่งหมั้นกับสาวเอ๊าะๆ น่ะ”
ไม่ได้ขยายความให้กูได้เข้าใจเล๊ย!
ผมกับประธานเดินออกมาข้างนอกด้วยกันเพื่อจะมานั่งจิบกาแฟตรงโต๊ะที่จัดไว้ของทางค็อฟฟี่ช็อป ผู้คนมองตามพวกเรามากันเพียบ ก็ไม่ได้ปฏิเสธหรอกนะครับว่าตอนนี้ผมก็ดังพอสมควร ผมกับประธานกำลังจะนั่งแต่แล้วก็มีเสียงโวยวายดังลั่น
“ขโมย!! ช่วยด้วย ขโมย!!! จับมันทีค่ะ!!!”
ผมหันซ้ายหันขวาแล้วขยับตัวออกไปวิ่งตัดหน้าเจ้าขโมยที่ดันวิ่งมาใกล้ทางที่ผมอยู่ เจ้าบ้านี่รนหาที่ตายซะแล้ว ผมเข้าไปกระชากกระเป๋าถือกลับมาแล้วจับตัวอีกฝ่ายทุ่มไปนอนกับพื้น เห็นแบบนี้ผมได้สายดำขั้นสูงของยูโดเลยนะ ไอ้โจรกระจอกที่เพิ่งหัดขโมยสลบเหมือดไปอย่างใจเสาะที่สุด เฮ้อ~ ไม่เห็นสนุกตรงไหนไม่น่าเข้ามายุ่งเลย ตอนแรกผมนึกว่าจะมีการกระชากต่อสู้อะไรแบบนี้เสียอีกรู้แบบนี้ผมนั่งจิบกาแฟที่เดิมดีกว่า!
“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่ช่วยค่ะ”แล้วหญิงสาวเจ้าของกระเป๋าก็วิ่งเข้ามากระหืดกระหอบพร้อมกับโค้งตัวขอบคุณผมอยู่หลายครั้ง ผมโบกมือเล็กน้อยแล้วคืนกระเป๋าให้กับเธอ ไม่ได้ตั้งใจช่วยเสียหน่อย เฮ้อ~ ไม่ต้องขอบคุณขนาดนั้นก็ได้ เธอรับกระเป๋าไปแล้วยังก้มหัวขอบคุณผมต่ออีกแน่ะ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรู้สึกขอบคุณขนาดนั้น
“เธอเป็นอะไรไหมก้ามปู?”ชายหนุ่มผมทองเดินเข้ามาหาหญิงสาวแล้วถามอย่างเป็นห่วง หญิงสาวก็หันไปส่ายหน้าแล้วชี้มาที่ผม ชายคนนั้นหันมามองผมอย่างแปลกใจแล้วหันไปมองประธานที่เดินทำหน้าน่ากลัวเข้ามา
“เลิฟ! ใครบอกให้นายวิ่งเข้าไปใส่โจรแบบนั้น หา! ถ้าอีกฝ่ายมีมีดจะทำยังไง? นายเป็นนายแบบน่ะ! ห้ามหาเรื่องเจ็บตัวแบบนี้สิวะ ถ้าพลาดอาจจะเสียโฉมได้นะเจ้าบ้า!”
แหม ถ้าโจรมีมีดก็ดีน่ะสิครับผมจะได้สนุกกว่านี้ นี่อะไร? แค่ทุ่มนิดเดียวสลบไปเสียเฉยๆ มันไม่เร้าใจเอาซะเลย ผมมองประธานที่วิ่งเข้ามาพร้อมกับหอบคำต่อว่ามาสารพัดพิษ ผมยืนทำหน้านิ่งใช้สกิลส่วนตัวคือรับฟังแต่ไม่รับรู้!
“ไอ้ทิม! มาที่นี้ได้ไงวะ?”
“อ้าว เหี้ยฮัน มึงนั้นแหละตัวดีเลย กูอุตส่าห์มาเยี่ยม มึงเสือกไม่อยู่! ห่า”
“เวร มึงจะมาก็โทรมาบอกก่อนสิวะ ไม่โทรมาจะรู้เหรอว่ากูอยู่ไม่อยู่”
“ก็กูอยากจะเซอร์ไพร้ส์มึง อุตส่าห์หอบของขวัญสำหรับคู่หมั้นมึงมาให้ด้วย”
จู่ๆ ประธานกับแฟนหนุ่มผมทองของสาวเจ้าทุกข์ก็หันมาเจอะกันแล้วคุยกันไปมา ประธานกับเขารู้จักกันเหรอเนี่ย? ผมมองทั้งสองคนแล้วเงียบตามประสาของผม เงียบไว้เดี๋ยวก็รู้เรื่องเองแหละ ประธานทักทายกับเพื่อนอย่างสนิทสนมแล้วเพื่อนของประธาน รู้สึกว่าจะชื่อฮันก็หันมามองผม
“ต้องขอบคุณมากเลยนะครับที่ช่วยคู่หมั้นของผมไว้”
“ไม่เป็นไรครับ”ผมตอบกลับไปหน้านิ่งตามปกติ ประธานทิมก็เข้ามาแนะนำผม
“นี่ เลิฟมี นายแบบดาวเด่นต่อจากไอ้สไมค์โว้ย นายแบบบริษัทแกเทียบมันไม่ติดหรอก!”
“อ้อ ผมจำได้แหละ คุณดูดีกว่าในภาพมากครับ ผมชอบคุณมาก ถ้าบริษัทของไอ้ทิมมันขี้เหนียวเรื่องค่าตัวก็ย้ายเข้ามาบริษัทของผมได้นะครับ ยินดีต้อนรับเสมอสำหรับคนโดดเด่นเช่นคุณ”
“ไอ้ฮัน น้อยๆ หน่อยโว้ย! ชิชะ จะมาแย่งคนของบริษัทกูไปเหรอ บริษัทมึงไม่มีปัญญาหาคนหรือไง?”
“ไม่ต้องหาโว้ย บริษัทกูวันๆ มีคนเป็นพันเดินเข้ามาให้เลือก!”
“ถ้าอย่างนั้นมึงจะมาแย่งคนบริษัทกูทำไมวะ ด๋อยนี่หว่า”
“แหม ทั้งสองคนก็ เป็นประธานบริษัททั้งคู่ยัวจะเถียงกันแบบเด็กๆ อีกนะคะ ไม่อายคนอื่นเหรอคะ?”ก้ามปู อืม...เธอคงจะชื่อนี้ล่ะมั้ง ก้ามปูเข้ามาห้ามทัพไม่ให้เกิดการปะทะระหว่างเพื่อน ผมแอบเสียดายเล็กน้อย แหม ก็น่าจะปล่อยๆ ให้เขาทะเลาะกันเลยน่าจะสนุกกว่านะ!
“ก็ไอ้บ้านี่มันชอบฉกของชาวบ้านนี่หว่า”
“ใครดีใครได้สิฟะ”
“พอเถอะค่ะ เลิฟมีเขางงไปหมดแล้วนะคะ”
ผมไม่ได้งง ผมกำลังเชียร์ประธานทิมให้งับหัวของหนุ่มผมทองอยู่! ทั้งสองหันมามองผมที่ยืนนิ่งทำตัวไม่รับรู้อะไรใดๆ แล้วถอนหายใจเฮือก ประธานทิมเดินมาหาผมแล้วโบกมือไล่เพื่อนของตัวเองไป
“จะไปไหนก็ไปสิว่ะ ชิ่วๆ”
“เวร ไอ้บ้า นี่มันบริษัทกูนะ”
“มึงก็ไปทำงานสิเฟ้ย”
“ตอนนี้เวลาพักโว้ย”
“บ่ายสองเนี่ยนะพักของมึง ไอ้ประธานจอมอู้!”
“ดีกว่าประธานบ้าๆ บอๆ แบบมึงล่ะกัน”
“ว่าใครบ้าวะ?”
“ใครรับก็คนนั้นล่ะ”
“ไอ้เหี้ยฮัน!”
“อะไรวะไอ้ห่าทิม?”
แหม...มันมาก ผมมองทั้งสองทะเลาะกันแบบไม่มีใครยอมใครจริงๆ ประธานทิมก็สู้ฟัดมากปกติเฮียแกก็ด่าไหลไฟแลบอยู่แล้วพอมาเจอเพื่อนสนิทของตัวเองยิ่งใส่ไม่ยั้ง ก้ามปูสาวสวยเดินเข้ามาดึงคู่หมั้นของตัวเองออกไปเธอหันมาพูดกับผมเล็กน้อย
“ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ถ้าว่างๆ ล่ะก็อยากจะเลี้ยงข้าวตอบแทน”
“นี่นามบัตรของผมเองครับ รับไว้นะครับ ถ้าตกลงย้ายสังกัดก็มาเข้าดีเอของเราได้”ประธานฮันยื่นนามบัตรให้กับผมแล้วขยิบตาให้ ทั้งสองก็จากไปพร้อมกับเสียงโวยวายส่งท้ายของประธานทิม ท่านประธานแย่งนามบัตรของประธานฮันไปแล้วโยนเข้าถังขยะทันที ผมมองตามไปเล็กน้อยก็ไม่ได้เสียดายอะไรหรอกแต่ประธานทิมโยนแม่นแนอะ ทีเดียวเข้าถัง!
“ไอ้จอมฉกเอ๊ย อย่าไปเชื่อมันมาก ไอ้บ้านี่นิสัยไม่ดี”
“ก็ไม่เห็นจะไม่ดีตรงไหนนี่ครับ”
“ไม่ดีสิวะ ไอ้นี่มันจอมฉก ตอนสมัยหนุ่มๆ น่ะชอบแย่งแฟนของฉันตลอด มาคราวนี้แย่งแฟนลูกชายเฉยเลย ต่อไปมันจะแย่งอะไรจากใครอีกล่ะ หวังว่ามันจะไม่มาแย่งนายแบบบริษัทฉันหรอกนะ เฮ้อ~”
“เขาไม่ดีแต่ประธานก็คบเขาเป็นเพื่อนนี่ครับ”
“ก็พวกฉันไม่มีใครคบก็เลยมาเป็นเพื่อนกันเองไงล่ะวะ!”
สรุปนิสัยเหี้ยพอกันนั้นแหละ!
“ว่าแต่ประธานเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันกับประธานฮันจริงเหรอครับ?”
“ก็จริงสิว่ะ ถามทำไม?”
“...”
งั้นหน้าประธานทิมก็ไปก่อนอายุหรือประธานฮันหน้าอ่อนเอง? เพราะประธานฮันยังดูหนุ่มแน่นอยู่เลยแถมยังหน้าตาหล่อเฟี้ยวขนาดนั้น!! ประธานทิมมองผมอย่างสงสัย
“แกจะหาว่าฉันหน้าแก่เหรอ!!?”
“เปล่านี่ครับ”ผมปฏิเสธไปแบบหน้าตายสุดๆ ไม่ได้คิดว่าแก่สักหน่อย แค่คิดว่าหน้าล้ำอายุเท่าเองแหละครับประธาน
“พอเถอะ เรื่องไอ้บ้าฮันไม่อยากจะพูดแล้ว! แกก็กลับไปทำงานต่อไป่!”
ได้ข่าวว่าประธานเป็นคนลากผมมาเองนะแล้วผมก็เดินแยกจากประธานเดิน พอเข้ามาในตึกเห็นใครบางคนเดินแวบเข้าสตูดิโอข้างๆ อืม...ก็แค่ข้างแวบๆ แล้วทำไมกูจำได้แม่นจังฟะ ผมกัดริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อย แม่ง! ก็พอกูไม่คิดถึงมึงก็เล่นมาตามหลอนให้กูคิดถึงจนได้
ไอ้เวรวินเซอร์!!
ผมตัดสินใจเดินกลับมาที่สตูดิโอถ่ายแบบของผม พี่บอสเดินเข้ามาบอกผมว่าใกล้ถึงคิวแล้วอย่าไปไหน ผมพยักหน้ารับแล้วค้นกระเป๋าของตัวเอง อืม...เอามาติดไม้ติดมือเผื่อมีเวลาอ่านเท่านั้นแหละครับ ผมหยิบชี้ตที่อุตส่าห์สรุปเองและแนวข้อสอบที่เขียนไว้วิ่งออกมาจากสตูดิโอแล้วแวบเข้าสตูดิโอข้างๆ
สตูดิโอนี้กำลังถ่ายแบบของเหล่านางแบบสุดยอดดาวเด่นแห่งปีเหมือนกันครับ ผมมองซ้ายขวาไปทั่วๆ เจ้าบ้าวินเซอร์ไปไหนกันฟะ ผมเดินไปรอบๆ สตูดิโอแล้วไปเจอะไอ้วินเซอร์ที่กำลังนั่งคุยกับนางแบบสาวโคตรสวยคนหนึ่ง อิจฉาโว้ย!! กูคุยกับนางแบบไม่ได้ประธานห้ามเอาไว้ครับ ปัดโธ่ ประธานนะประธาน!!
รู้สึกว่าไอ้บ้าวินเซอร์มันจะเปลี่ยนสีผมกลายเป็นสีแดงแสบตาเชียวแต่คนหน้าตาดีทำอะไรก็ไม่ขี้เหร่จริงๆ ว่ะ! ผมแอบมองมันคุยกะนางแบบอยู่นานสองนานคุยกันกะหนุงกะหนิง มันน่าหมั่นไส้จริงๆ โว้ย เอาล่ะ นี่คือโอกาสของผมล่ะ ทำไงดีวะ? เดินไปยื่นให้เหรอ บ้าน่ะเซ่! เอาว่ะ โยนให้แม่งเลย!!
คิดเสร็จผมก็หยิบปากกาที่พกติดตัวตลอดมาเขียนข้อความส่งให้มันเมื่อเขียนเสร็จก็หันกลับมาเล็ง เล็งให้แม่นๆ นะโว้ยไอ้ฮัก ทีเดียวโดนกบาลมันเลย! ใครบอกให้มันทำให้กูคิดถึงมันอยู่นานสองนาน!! แก้แค้นหน่อยล่ะว่ะ! ผมม้วนชี้ตแล้วโยนเหมือนพุ่งหลาวไปอย่างรวดเร็วแล้วมันก็แม่นมากซะด้วยสิ โดนหัวไอ้วินเซอร์จังๆ!!
สมน้ำหน้า!!!
ไอ้บ้านั้นจับหัวของตัวเองมองซ้ายมองขวาสีหน้าไม่พอใจอย่างแรง ส่วนผมน่ะเหรอ? ตอนนี้เนียนมายืนคุยกับเหล่านางแบบที่เห็นผมก็รีบเข้ามาล้อมกันเชียว ตูเป็นนายแบบน่ะเฟ้ยไม่ใช่ของลดราคาไม่ต้องรุมกันขนาดนี้ก็ได้ ผมเหลือบไปมองเห็นไอ้วินเซอร์เอื้อมมือไปหยิบชี้ตที่ผมเหวี่ยงไปให้ขึ้นมาอ่าน สีหน้าของมันมึนงงสุดๆ แล้วมันก็หันมองหาเจ้าของชี้ต
สิบปีมึงก็ไม่รู้หรอกไอ้โง่!
“เลิฟใช่ไหมคะ เลิฟตัวจริง!”
“มาทำอะไรคะเนี่ย แน่ะๆ มาหาใครหรือเปล่าเอ่ย? สตูฯ นี้ถ่ายนางแบบนะค่ะไม่ใช่นายแบบ”
“ก็คงจะมาหาคนแถวนี้แหละครับ ขอตัวก่อนล่ะกัน”ผมเหลือบมองนางแบบที่ยิ้มยั่วให้กับผม อืม...ให้ตายเถอะ มายิ้มยั่วให้ผมงั้นเหรอ? ผมก็ขยับตัวแล้วยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยแตะไหล่อีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปจากสตูดิโอ ยั่วมากูก็ยั่วกลับ เอาสิ!!
“หายไปไหนมาน่ะเลิฟ ถึงคิวนายแล้ว”
“ขอโทษครับ ผมไปเข้าห้องน้ำมาน่ะ”
“เออๆ เข้าฉากเร็วๆ เข้า”
ผมพยักหน้าให้กับพี่บอสแล้วเดินเข้าฉากมายืนตรงหน้ากล้อง พี่คิมตากล้องขั้นเทพของประธานทิมส่งยิ้มให้กับผม ผมก็ทำหน้าตายเหมือนเดิมนั้นแหละทำให้อีกฝ่ายยิ้มแห้งๆ ลงแล้วเริ่มทำงานอีกครั้ง ผมยืนหันข้างให้กับกล้องแล้วเหลือบมองไปด้วยหางตา แสงแฟรชสาดเข้ามาเรื่อยๆ ผมเริ่มปรับเปลี่ยนท่าโพสเล็กน้อย
“...”
เวลาผ่านไปสักครู่ตากล้องค้างนิ่งไม่ยอมถ่ายมาสักที พูดอะไรก็ไม่พูด ผมหันกลับมามองอีกฝ่ายอย่างงุนงง คนอื่นๆ ก็หยุดไปด้วยแล้วเรียกตากล้องที่ยังนิ่งอยู่ พี่คิมค่อยๆ ขยับตัวแล้วกระพริบตามองผม
“นายชื่อเลิฟงั้นเหรอ?”
“ครับ”จู่ๆ พี่คิมก็ถามผมขึ้นมา ผมพยักหน้ารับอย่างงงๆ พี่แกก็ค่อยๆ คลี่ยิ้มแล้วมองผมนิ่ง
“อ่า...ในฐานะตากล้องที่ถ่ายมาเป็นพันๆ คน แต่น้อยคนที่จะทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้ได้ นายที่ยืนตรงหน้าแล้วมองผ่านเลนส์ทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงสุดๆ สงสัยฉันจะหลงเสน่ห์นายซะแล้ว”
หา!!?
TBC.
นั่งอ่านหนังสือไปมาเริ่มรู้สึกหงุดหงิด
โว้ยยยย!!! จำชื่อภูเขาสลับแม่น้ำกันไปหมด!
ก็เลยมานั่งแต่งนิยายผ่อนคลาย~
อ่านหนังสือแล้วจำได้แม่นแบบนิยายก็คงดีเนอะ
พรุ่งนี้ศึกครั้งยิ่งใหญ่ สู้ตายครับพี่น้อง!!! :yeb:
-
กด + พร้อมกดเป็ด ฮอยฮักเสน่ห์แรงเกินห้ามใจจริงๆ :impress2:
-
วาว ว้าว
มีคนมาตกหลุมรักน้องเลิฟแล้ว
-
ฮอยเริ่มมีใจให้วินเซอร์แล้วเหรอ ใจง่ายจริงๆ ฮอยจ๋า
เรามันหล่อเลือกได้ หยิ่งๆ ไว้นะฮอย ถึงวินเซอร์มันจะหล่อสเป๊คฮอยก็เหอะ :m12:
-
เสน่ห์แรงจริงจริ๊ง พ่อคุณ :impress2:
ขอให้ทำข้อสอบได้นะค่ะ :3123:
-
ก็คนมันมีเสน่ห์นี่เน๊อะ ช่วยไม่ได้จริงๆ!!!
:pig4:
-
น้องฮักนี่เสน่ห์แรงไม่ใช่เล่ยวุ้ย
-
หึหึ
ลุ้นได้อีกคู่นี้
-
:really2: :really2:
-
:-[
-
สุดยอดเลยฮอยฮักเสน่ห์แรงม๊าก! o13
-
พี่คิ๊มมมมมมมมมมมมมมม
มาทางไหน ไปทางนั้นเลยนะ :angry2:
อย่ามายุ่มกับฮอยฮัก ชิ้วๆ
-
เอาล่ะเว้ยเฮ้ย!!!!
อิตาคิมหลงเสน่ห์นู๋ฮอยฮัก อ๊ากกกกกกกกกกก
บอกมาได้หน้าตาเฉยมั๊กกกกกกกกกกกกกกก
นู๋ฮอยฮักจะทำไงล่ะทีนี้ :z1: :z1: :z1:
แหม!!! นู๋ฮอยฮักเริ่มคิดอะไรๆกับวินเซอร์แล้วล่ะจิ อิอิ
-
+1 สู้ๆค่า :L2:
-
ฮอยฮักน่าฮักจังเลย อิอิ
-
พี่ตากล้องมาแรงแซงทางโค้งมากมายอ่ะ
555555555555555
น้องเลิฟ ซึน ได้ใจมาก ก
ชอบค่ะ :D
-
คิมคู่แข่งวินเซอร์ใช่ไหมคะ >< อิอิ สงสัยงานนี้ก็สามเศร้าเหมือนคู่พรีสต์
ยิ่งอ่านยิ่งรู้ว่าฮอยกวนแค่ไหน ป๊าด!!
-
เอาล่ะซีตากล้องคิม ตกหลุมเสน่ห์ฮอยฮักเข้าแล้วเด้อ
ป.ล. เอาใจช่วยเรื่องสอบนะคะpoypoy สู้ๆค่ะ
-
คิมคือใครหว่า
-
:L1: :L1: :call:
-
:กอด1:
-
ฮอยฮัก รักเธอ อ่ะ+1
-
ตามมาให้กำลังใจ
-
:laugh: :laugh:
-
สู้ๆๆละ
-
เอ่อ..คุณตากล้อง ออกตัวแรงนะเนี่ย o13
เพื่อนของอิตาประธานที่บอกว่าแย่งแฟนลูกชายนี่เกี่ยวกับวินเซอร์ป่าวน๊อ :m13:
-
เริ่มหลงรักหนุ่มโฉดแล้วล่ะซิ่ฮอย
-
เสน่ห์แรง ได้อีก ฮอยฮัก :man1:
-
ต่อไวๆ อิอิ
ฮอยฮัก สนุกๆๆ T^T
-
อ้าวเฮ้ย!!!!!
คู่แข่งโผล่มาแล้วนะเฟ้ย! วินเซอร์!!!
ไม่รีบทำคะเเนนหน่อยหล่ะฟร่ะ?!!!
หรือควรจะบอก ฮอยฮัก ให้รักนวลสงวนตัวดีเนี่ย - -;;
-
พี่คิมตากล้องแรงอ่ะ (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/cute-bear-2-006.gif)
-
ย้อนความไกลม้ากกกกกก
แล้วเมื่อไหร่จะรักกันเน้อ
-
ตอนที่ 3
“ในฐานะตากล้องแล้วนายเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก ดีใจที่มีคนค้นพบนาย ต่อไปนายต้องเป็นนายแบบอันดับหนึ่งของวงการแน่ พยายามเข้าล่ะ”พี่คิมเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้กับผมใบหน้าที่เหมือนโจรนั้นดูดีขึ้นมาหน่อย ผมพยักหน้ารับถึงหน้าผมจะนิ่งแต่จริงๆ แล้วแอบตกใจอยู่เหมือนกัน แหงล่ะ! จู่ๆ ก็บอกว่าหลงเสน่ห์เข้าแล้ว พูดก่ำกวมแบบนั้นก็ต้องตกใจกันบ้าง จริงๆ แล้วชอบในฐานะนายแบบก็ไม่พูดให้เคลียร์ๆ เฮอ! ผมถ่ายไปจนพี่คิมแกพอใจก็นานอยู่นั้นแหละครับ ทีมงานก็พักกันก่อนที่จะรวมถ่ายเป็นคู่บ้างผมเดินมานั่งเก้าอี้เพื่อพัก พี่ที่ควบคุมแสงแกก็นั่งอยู่ก่อนแล้วครับ อีกฝ่ายยิ้มกว้างให้กับผม ผมแค่ผงกหัวรับไป
“ไอ้คิมน่ะไม่เคยชมใครแบบนี้หรอกนะ! แสดงว่าเธอเจ๋งจริง!”
“ขอบคุณครับ”ผมตอบรับสั้นๆ แบบไม่ยินดียินร้าย ไอ้พวกนายแบบที่เหลือแต่ละคนเนี่ยออกอาการอิจฉาผมตาร้อนผ่าวๆ เฮ้อ~ ไม่ได้ทำอะไรเลยก็ดูเหมือนจะสร้างศัตรูอีกแล้วสิครับเนี่ย
“อ๊ะ คุณวิน!”
“สวัสดีครับคุณวินเซอร์”
เสียงจากเหล่าสตาฟฟ์ดังขึ้นเป็นทอดๆ ผมแค่เหลือบสายตาไปมองเท่านั้นแหละ ไอ้หัวมะเขือเน่ามันเดินเข้ามาอย่างมาดเท่ เหอะๆ หมั่นไส้! ดูเหมือนแต่ละคนปลื้มหมอนี้มากเลยแฮะ สตาฟฟ์หนุ่มสาวในสตูฯ มองมันตาวิบวับอย่างกับมีดาวในตาแน่ะ ไม่ใช่แค่พวกสตาฟฟ์หรอกแม้แต่นายแบบพวกขี้อิจฉาพวกนี้ก็ดูเหมือนระริกระรี้เข้าไปหาไอ้วินเซอร์หยั่งกับอีหนูเจอป๋าอย่างไรอย่างนั้น!
“เลิฟ คอแห้งไหม กินอะไรหรือเปล่า?”
“น้ำเปล่าครับ”
“โอเค รอแป๊บหนึ่ง”
พี่บอสเดินเข้ามาถามผมแล้วเดินออกไปหยิบแก้วน้ำมาให้ ระหว่างที่ผมดื่มน้ำเงียบๆ เสียงเอะอะเสียงดังก็มาจากกลุ่มที่มีไอ้หัวมะเขือเน่ายืนกลางกลุ่มนั้นแหละครับ ผมเหลือบมองอย่างไม่สนใจแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าหมอนี้มันเป็นใครกันแน่? แต่ละคนกระดี๊กระด๊ากันใหญ่
“พี่บอส”
“ว่าไง?”
“เจ้าหัวแดงนั้นใครเหรอ?”
“อ้อ นั้นคุณวินเซอร์ลูกชายคนเดียวของประธานฮันเจ้าของบริษัทดีเอไง ดังมากเลยนะเด็กคนนี้น่ะก็หน้าตาหล่อแล้วการทำงานของเขาก็โปรมากด้วย เห็นว่าจะได้บริหารต่อจากพ่อน่ะ”
งั้นเหรอ? มิน่าล่ะถึงได้พูดว่าถ้าเจ้าหมอนี้ถูกใจล่ะก็จะได้เข้าวงการ อย่างนี้นี่เองมีพ่อเป็นเจ้าพ่อวงการสื่อนี่เนอะ ประธานฮัน? เห? ก็คนผมทองนั้นน่ะสิ! พ่อหน้าตาลูกครึ่งแบบนั้นหมอนี้ก็คงจะเป็นเสี้ยว เอาอีกล่ะ ผมคิดเรื่องหมอนี้อีกล่ะ เฮ้อ~ เซ็งว่ะ!!
“แต่นายอย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่ายังไงเขาก็ตัวอันตรายอันดับหนึ่งเชียวนะแต่ว่าวินเซอร์ก็คงไม่ชอบแบบนายล่ะมั้งเลิฟ ก็รายนั้นชอบหนุ่มใสๆ เอ๊าะๆ นี่น่า ไอ้ที่ดูร้ายๆ แบบนายน่ะหมดสิทธิ์ หึๆ”พี่บอสเอ่ยพร้อมกับเลิกคิ้วล้อเลียนผม โธ่เอ๊ย! มันไม่ชอบผมน่ะดีแล้วเดี๋ยวอาชีพดาราอย่างผมจะลำบาก!!
ผมหันไปมองไอ้วินเซอร์ด้วยหางตาดูแล้วโคตรจะหยิ่งเพราะพวกนายแบบทั้งหลายที่รุมล้อมหมอนั้นพร้อมใจมองมาอย่างไม่พอใจ โถ~ ไอ้วินเซอร์มันเป็นอะไรกับพวกมึงกัน มาโกรธแค้นแทนทำไมวะ? เจ้าหมอนั้นก็หันมามองผมอยู่ครู่หนึ่งผมหันไปมองทางอื่นเมินไม่สนใจ ก็กูหยิ่งไง! นานพอสมควรเจ้าวินเซอร์ก็เดินออกไปจากสตูฯ ทำให้เหล่าสตาฟฟ์และนายแบบที่เข้าไปรุมหมอนั้นแยกย้ายทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
“ถึงคิวนายแล้วเลิฟ”พี่บอสบอกผมเมื่ออีตาพี่คิมโบกมือให้กับผมพร้อมกับยิ้มกว้างกระตือรือร้นมากมาย อีตาคนนี้มันบ้าเปล่าวะ? ตากล้องไม่เต็มบาท! ผมเดินเข้าฉาก พี่ช่างแต่งหน้าก็เข้ามาประกบซับหน้าให้เล็กน้อยก่อนจะถ่าย เอาล่ะ ตอนนี้ผมจะตั้งสมาธิอยู่ที่งานแล้ว!!
:L2:
ข้อสอบนี้มันอะไรกันวะ!!? เอาไว้ฆ่าคนหรือไง!!!? หลังจากสามชั่วโมงในการทำข้อสอบผมก็พาตัวที่สมองกระเด็นหนีหายล่องลอยผ่านหน้าประตูออกมา วันนี้สอบตั้งสามวิชาแน่ะผมอยากจะตาย วิชาสุดท้ายหนักมากนี่อาจารย์แก้เผ็ดพวกไม่มาเรียนหรือไงกันแต่อยากจะบอกว่าพวกไม่มาเรียนมันเห็นข้อสอบตอนแรกแล้วยิ้มร่าผ่านไปสามสิบนาทีมันก็เดินออกไปจากห้องแล้ว! มันหนักตรงที่พวกมีความรู้เนี่ยสิเขียนจนมือหยิกมืองอเลยนะ!!
นั่งนานไปหน่อยก็ปวดเมื่อยร่างกายเหมือนกันว่ะผมเดินออกจากห้องสอบเป็นคนสุดท้าย ข้างนอกมืดมากครับ ตอนนี้สามทุ่มผมใช้สมองมาตั้งแต่เช้าแล้วเวลานี้มันใช้งานไม่ได้ชั่วคราวปิดทำการเพื่อพักฟื้นอยู่ครับ ผมเดินเข้าห้องน้ำมาล้างหน้าล้างตาหน่อย
ผมเงยหน้ามองกระจกแล้วชะงัก เวร ลืมไปเลยว่าหน้าแต่งเครื่องสำอางเป็นไอ้จืดอยู่แต่ก็ช่างมันเถอะตอนนี้คงไม่มีใครอยู่แล้ว ค่ำขนาดนี้ใครมันจะมาสนใจคนอื่นล่ะ ผมสวมแว่นไว้เหมือนเดิมแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปกดลิฟต์เพื่อที่จะได้ลงไปข้างล่าง พอลิฟต์มาก็รีบเดินเข้าไปก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดตัวลงก็มีมือเข้ามากั้นแล้วประตูลิฟต์ก็เปิดอีกครั้ง ผมเงยหน้ามองเพื่อนร่วมลิฟต์แล้วหันหน้าเข้าผนังลิฟต์ทันที
เวร!
ไอ้วินเซอร์!!
ก็เห็นมันเดินออกจากห้องสอบก่อนผมนี่น่าแล้วทำไมมันยังอยู่ที่นี้อีกวะ!? ผมไม่ได้มองมันนะแค่เงยหน้ามาแล้วเห็นมันเดินออกไปจากห้องเท่านั้นเอง จริงๆ! ไอ้วินเซอร์เดินไปยืนอยู่อีกมุมของลิฟต์มันไม่ได้สนใจเพื่อนร่วมลิฟต์แบบผมแม้แต่น้อย บรรยากาศในลิฟต์เงียบมากต่างคนก็หันเข้าผนังลิฟต์ไม่มีใครสนใจใคร
กึก!!! กึก!!!! พรึบ!!
เฮ้ยยย!!!
ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจต่อให้คนมีสติยังไงก็ต้องตกใจอยู่แล้วล่ะครับ ลิฟต์ที่ดีๆ อยู่กลับไฟดับมืดไปหมด เวร! ลิฟต์ค้างงั้นเหรอ!!? แล้วผมจะต้องทำยังไงดีเนี่ย โอ๊ยยย!!! ตั้งสติก่อนครับ ผมพยายามรวบรวมสติ เอาล่ะตอนนี้ก็ต้องกดปุ่มขอความช่วยเหลือก่อน
ตุ้บ!
หือออ? เสียงอะไรหล่นวะ อย่านะเฟ้ย! รู้สึกว่าหนังผีที่ไปดูมาจะกลับมาเล่นงานผมเมื่อเวลาผ่านมานานแล้ว ตอนดูในโรงมันก็งั้นๆ แต่พอมาอยู่ในสถานการณ์จริงกูเสือกหลอน! ผมพยายามคลำหาแผงบังคับลิฟต์แล้วทำไมมันไม่มีเสียงไฟเลยวะไม่มีไฟฉุกเฉินหรือไง!? เสียงหายใจหอบดังขึ้นในลิฟต์ เวร... แล้วทำไมต้องทำเสียงหลอนๆ ด้วยวะ กูยิ่งสติแตกอยู่! ผมไม่ได้ถอนหายใจแรง งั้น...อีกคนที่อยู่ในลิฟต์เป็นคนทำงั้นเหรอ? หรือว่ามันไม่ใช่คนนน!!!
เอาล่ะ พระเจ้าจะมาทดสอบคนขวัญแข็งๆ แบบผมทำไมกัน ไอ้วินเซอร์เหี้ยนี้มึงจะหายใจแรงทำไมวะ!!? แต่...เอ๊ะ? หายใจแรงขนาดนี้มันไม่หัวใจวายตายไปแล้วใช่ไหม? ผมพยายามค้นเอามือถือของตัวเองออกมาแสงจากมือถือส่องสว่างสลัวๆ ผมงมหาปุ่มขอความช่วยเหลืออย่าบอกกูนะว่าเจ้าหน้าที่มันกลับบ้านแล้ว! ใครก็ได้ช่วยผมที! ผมกดปุ่มนั้นแล้วหันไปหาเพื่อนร่วมทุกข์อีกคนที่มันเงียบเหลือแต่เสียงหายใจแรงๆ ส่องแสงมือถือหาจนกระทั่งเห็นมันขดตัวกระจุกที่มุมลิฟต์ หลับตาตัวสั่นงกๆ
อะไร? เป็นอะไรวะ?
“เฮ้ย! เป็นอะไรวะ?”
“...”
“ตายหรือยัง?”
ผมเดินมานั่งข้างๆ มันแล้วจิ้มอีกฝ่ายถ้ามีไม้ผมก็จะใช้ไม้จิ้ม! ไอ้วินเซอร์ไม่แม้แต่จะขยับตัวเลย มันเป็นอะไรวะเนี่ย? ผมจับแขนของมันเขย่าเบาๆ มึงอย่ามานอนที่นี้นะโว้ย ไปนอนที่บ้าน!
“แสง...”
อะไรนะ? ผมเอียงหูฟังอีกฝ่ายพูดเสียงแผ่วเบา แสงอะไร? ผมเงยหน้ามองไปรอบๆ แล้วกลับมามองไอ้วินเซอร์อีกครั้ง แสงอะไรของมัน? มึงกำลังฝันอยู่หรือไงวะ!!? ผมกดมือถืออีกครั้งแสงสว่างนวลๆ เกิดขึ้นอีกครั้ง ไอ้วินเซอร์ถอนหายใจเบาๆ แต่มันก็ยังหลับตาเหมือนเดิม
แสง?
อย่าบอกนะว่า...
มึงกลัวความมืดน่ะ?
เฮ้ยๆ อย่ามาล้อเล่นน่า! มันไม่น่าเชื่อเลย แสงในมือถือดับไปอีกครั้งเจ้าวินเซอร์ก็ขยับยุกยิกเข้ามาใกล้ผม เออๆ ไม่ต้องเข้ามาใกล้กูหรอกเดี๋ยวจะกดมือถือเอาแสงให้ แหม...ตัวก็ใหญ่แต่ดันกลัวความมืดเนี่ยนะ ให้ตายเถอะ! เด็กชะมัดเลยว่ะ!!
ปิ๊บๆ
“เวร มือถือแบตฯ หมด”
ผมมองมือถือของตัวเองที่จู่ๆ ก็ส่งเสียงเตือน ไม่นานมันจะดับเครื่องไปเองโดยไม่ขออนุญาตจากเจ้าของมันเล๊ย ไอ้มือถือบ้า! เจ้านายกำลังลำบากนะโว้ย ทำไมถึงทำกันได้! ผมถอนหายใจเฮือกแล้วเอามือถือไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิมก่อนจะทิ้งตัวนั่งข้างๆ ไอ้วินเซอร์ เมื่อไรเจ้าหน้าที่จะมาช่วยวะ ไม่อยากนอนที่นี้หรอกนะ!
ตอนนี้มันก็ค่ำมากแล้วคงไม่ใช่ว่าผมต้องอยู่ในนี้จนถึงตอนเช้าหรอกใช่ไหม!? แล้วไอ้ลิฟต์บ้านี่มันค้างเพราะอะไรกันวะ ทำไมมาค้างตอนที่กูใช้ด้วยเนี่ย!!? ผมหันขวับไปมองเจ้าวินเซอร์อย่างตกใจ จู่ๆ ไอ้เวรนี่ก็หลอนขึ้นมามึงจะร้องไห้ทำไมวะ!? มึงกับกูยังมีโอกาสรอดอยู่โว้ยยย ยังไม่ตายยยแล้วกูก็ไม่ยอมตายด้วยยย!!!
กูยังซิงอยู่!!! ต้องหาเมียมาเปิดเวอร์จิ้นก่อน!!!
“เป็นอะไรวะ ร้องไห้ไม่อายหรือไง?”
“...”มันไม่ตอบครับ เข้าไปอยู่ในโลกของตัวเองอย่างสมบูรณ์แบบ มึงอย่าเพิ่งเข้าโลกส่วนตัวสิวะอยู่เป็นเพื่อนกูก่อน! ผมถอนหายใจเฮือกทำไมกูต้องมาติดลิฟต์กับไอ้เด็กนิสัยไม่ดีแถมขี้แยแบบมึงด้วย ทำไมฟ้าถึงลงโทษกูแบบนี้!?
ไม่ยุติธรรมมม!!!
“เฮ้ย อย่าเนียนโว้ย!”
ไอ้บ้าวินเซอร์มันเข้ามาคว้าตัวผมแล้วซุกตัวกอดผมไว้แน่น กูไม่ใช่ตุ๊กตานะโว้ยกรุณาอย่าเนียนนน! โธ่เอ๊ย!! แล้วทำไมผมถึงได้ใจอ่อนกับไอ้เด็กนิสัยเสียคนนี้ด้วยวะ!!? เสียงสะอึกสะอื้นน่าสงสารเสียจนผมต้องกอดปลอบ เอาว่ะ คิดซะว่ากำลังกอดปลอบใจเด็กอยู่ล่ะกันแต่เด็กเหี้ยอะไรตัวโคตรใหญ่!
“ยังรักผมอยู่หรือเปล่า?”
หา!? ไอ้วินเซอร์บ่นพึมพำอะไรบางอย่างแล้วกอดผมแน่นเข้าไปอีก เวรรร!!! มึงอกหักรักคุดมางั้นเหรอ!? หล่อแบบมันก็อกหักได้งั้นเหรอ? ขนาดผมยังไม่เคยอกหักเล๊ย แน่นอนล่ะก็ผมยังไม่เคยชอบใครจริงจังนี่น่า!
“ทำไมถึงทิ้งผมไป?”
“ก็ไม่ได้ทิ้งสักหน่อย”
“ไม่จริง! ไหนบอกว่ารักผมไง แล้ว...ทำไมทิ้งผมไป!”
โอ๊ยยย!!! กูจะไปรู้กับแฟนมึงเหรอออ!!? มึงมันนิสัยเสียไงแฟนมึงถึงได้ทิ้งไป! แล้วจะกอดกูจนกระดูกหักเลยหรือไงวะ!? ตอนนี้กูจุกแล้วเฟ้ยยย! แล้วไอ้บ้านี้ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมอีกผมควรจะทำอะไรไงดีวะ!? ลิฟต์ก็ไม่มีใครมาช่วย ไอ้คนที่ติดด้วยก็สติแตก!!
“ใจเย็นๆ สิวะ ผู้หญิงทิ้งแค่นี้ทำไมมึงต้องร้องไห้จะเป็นจะตายด้วย! ไม่ใช่ว่ามันมีคนเดียวนี่หว่า!!”
“...”
“ถึงกูจะไม่มีประสบการณ์เรื่องนี้แต่มึงจะมานั่งเศร้าให้มันจะได้อะไร เขาจะกลับมาหามึงหรือยังไง?”
“...”
“หาคนใหม่ที่ดีกว่าแจ่มกว่าสิวะไอ้โง่ คนโสดที่ดีๆ ยังมีอีกเยอะ”
“...”
“แล้วนี่เหี้ยอะไรวะ? ตัวใหญ่ซะเปล่ามานั่งร้องไห้ฟูมฟาย”
“...”
“ถ้าเขาไม่รักมึงก็ปล่อยไปเถอะ เชื่อกูรั้งไว้ก็ไม่มีความสุขหรอก หน้าตามึงดีจะตายมึงหาใหม่ให้เช้งวับแล้วขี้คร้านแฟนเก่าของมึงจะนึกเสียดายว่ะ!”
“...”
ผมแม่งพร่ำอยู่นานแสนนานไอ้คนที่ทิ้งน้ำหนักลงมาที่ผมมันเงียบและนิ่งมาก ผมขยับตัวจับมันเขย่าเบาๆ เวร!!! ไอ้เหี้ยยย!!! มึงหลับไปตั้งแต่เมื่อไรวะ!? ผมผลักมันออกไปทันที กวนส้น! เสียงผัวะดังมากสงสัยหัวมันจะโขกผนังลิฟต์ สมน้ำหน้า! ผมนั่งอยู่ตั้งนานในลิฟต์มันเงียบมากผมถอนหายใจเฮือกแล้วยื่นมือไปคลำๆ ตัวของไอ้วินเซอร์ดึงมันมาผิงตัวเอง จะได้รู้ว่าผมยังมีเพื่อนอยู่ด้วยไม่ได้อยู่คนเดียว!
ผมนั่งสัปหงกอยู่นานจนกระทั่งรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนของลิฟต์ไฟในลิฟต์สว่างขึ้น ผมก็ลุกขึ้นร้องตะโกนอย่างดีใจสุดขีด แม่งงง!!! ลิฟต์ทำงานแล้วโว้ยยย!!! แล้วลิฟต์ก็ลงมาชั้นหนึ่งที่เป็นจุดหมายในตอนแรก เอาล่ะได้กลับบ้านสักที! ผมกำลังเดินออกจากลิฟต์แต่หันไปมองไอ้คนที่นอนอยู่แล้วยักไหล่ ปล่อยมันนอนเฝ้าลิฟต์เนี่ยแหละ!
“...”
โว้ยยย!!!
ไหนบอกว่าจะปล่อยให้มันนอนเฝ้าลิฟต์ล่ะโว้ยยย!!! แล้วทำไมผมต้องมาลากไอ้ตัวยักษ์นี่ออกมาด้วยหนักก็หนัก! ผมพยายามพยุงมันออกมาจากลิฟต์แล้วทำไมมึงไม่ตื่นขึ้นมาสักทีวะ!? ลำบากกูอยู่ได้!! ผมพามันมาทิ้งไว้ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าตึก เอาล่ะแค่นี้ก็พอแล้วล่ะมั้ง ผมก็เดินออกไปหน่อยแต่ก็หยุดแล้วก็หันกลับมา
เหี้ยเอ๊ยยย!!!
ผมเดินกลับมาหาเจ้าวินเซอร์แล้วสะบัดเสื้อแขนยาวของตัวเองคลุมตัวของมันไว้ อากาศตอนดึกมันหนาวนิดหน่อยเดี๋ยวมันเป็นหวัดแล้วทำไมกูต้องเป็นห่วงมันด้วยวะเนี่ย!!? ผมมองใบหน้าที่หลับปุ๋ยอย่างกับเด็กๆ แล้วส่ายหน้าไปมา ตอนหลับก็ดูไม่เหี้ยอะไรมากมายแต่พอตื่นเนี่ยสิ เหอะๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไง!
ผมล้วงเอาโพสต์อินมาเขียนอะไรบางอย่างแล้วแปะที่หน้าผากมันไว้ เหอะๆ แก้แค้นโว้ย! มึงทำให้กูลำบากอย่าคิดว่ากูจะไม่เอาคืน! พอแปะเสร็จผมก็เดินออกไปอย่างรวดเร็วเดี๋ยวมันตื่นมาเจอผมแล้วจะอาละวาด ผมยิ้มออกมากว้างอย่างขบขัน
ไอ้เด็กขี้แยเอ๊ย!
TBC.
สอบเสร็จแล้วววววว!!! ณ เวลาสามทุ่มปอยสลบคาห้องสอบ!!! :sad2:
บร๊ะเจ้าาาาาาา~!!!!! ข้อสอบเอี้ยอะไรครับพี่น้อง กูเขียนจนสมองไหล!!
อาจารย์หนูไม่ได้อยู่ขอนแก่นนะจะรู้ว่าที่ขอนแก่นมันมีพิกัดเท่าไร
ภูมิมิติมันเป็นอย่างไง!!!? ขอนแก่นมันไม่มีเทือกเขาให้ตอบสักหน่อยยย!!!
โฮกกกกกกก!!! สอบเสร็จ...ซึ้งเลยกู!! จบวิชานี้ จบสิ้นกันสักที!! :dont2:
จบการบ่น....
-
เม้นแรก *0*
เวลาเขียนสอบข้อเขียนอ่ะ ปล.ไปด้วยนะว่า
"อาจารย์ค่ะ เห็นใจค่าน้ำหมึกปากกาที่หมดไปเพราะเขียนบรรยายให้อาจารย์ด้วยนะค่ะ"
ฮ่าๆ จารย์เขาจะเห็นใจไหม =w=;;; :z3:
เรียนมากปวดหัว ชิวๆแบบซีเรียสดีกว่า
-
จะรอจ้า
คนแต่งสู้ๆๆๆๆๆน้า
-
วินเซอร์อกหัก โดนพ่อแย่งคนรักไปเหรอเนี่ย :เฮ้อ:
ฮอยก็นะ ชอบวินเซอร์ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รู้สึกจะห่วงเค้าไปซะทุกเรื่อง แล้วจะรู้ใจจนไปสารภาพรักกับเค้าเมื่อไหร่จ๊ะ รออ่านอยู่น้า :กอด1:
-
ิอ่านๆไป คู่นี้ก็น่ารักดี :o8:
-
:impress2: :impress2:
-
อ๊าก หลงรัก ฮอยฮักแล้วหล่ะ
-
ฮอยน่ารักอ่า
-
:กอด1:
-
ตอนที่แล้วคุณตากล้องออกตัวแรง
นึกว่าหลงเสน่ห์ฮอยฮักซะแล้ว :laugh:
เอ่อ..วินเซอร์ เป็นเด็ก(?)มีปัญหาไปซะงั้น :sad2:
ต้องการให้ฮอยฮักไปดูแลปลอบตัวปลอบใจด่วนๆ :z1:
-
ทีแรกนึกว่าพ่อเซอร์แกเป็นโรคกลัวที่แคบแบบเราซะอีก (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/03/kittykat-005.gif)
ส่วนเรื่องพี่คิมตากล้องก็..... :เฮ้อ:
ดีใจด้วยครับน้องปอยที่ผ่านพ้นสมรภูมิการสอบแล้ว (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/yoyo-emoticon-1-003.gif)
-
ฮัก นายเป็นคนดีมากเลย 55555+ o13 o13
-
ชอบอ่ะ
-
ฮอยฮักน่ารักอ่าาาาาา วินเซอร์นี่ก็ร้ายๆเหมือนกันนะนี่
บวกเป็ดให้แล้วน้า
ปล.รอทั้งพรีสต์ทั้งฮอยฮักอยุน้าาาาา
-
กูยังซิงอยู่!!!
ต้องหาเมียมาเปิดเวอร์จิ้นก่อน!!!!
ยังจะมาฮาอีกนะ คุณฮอยฮัก
วินเซอร์ช่างน่างสารปนหมั่นไส้นิดๆอ่ะ
555555555555
-
น่ารักจัง มาต่ออีกนะ
-
วินเซอร์ก็มีมุมที่อ่อนแอเนอะ
ฮอยฮักน่ารักเสมอ
-
ใช้ความรู้สึกตัวเองในการระบาย 555
มาต่อไวๆนะคะ
-
:-[ :impress2:
-
ยกนิ้วให้ฮอยฮัก ฮา o13
-
ตามอ่านหนูฮอยฮัก ><
-
ข้างนอกข้างในผิดกันลิบ
-
วินเซอร์มีด้านที่อ่อนแอด้วยเหรอ???
ฮอยฮักนู๋เป็นคนที่ดีมากแต่แค้นก็ต้องชำระเหมือนกัน อิอิ
วินเซอร์กลัวความมืดหรือ สงสัยเกี่ยวกับแม่ที่เสียไปแน่ๆ (เดาเอามั่วๆ เหอะๆๆ)
-
นายฮอยฮักของเรามี 2 บุคลิก
แต่พี่ชอบลุ๊คที่เป็นนายแบบของน้องจัง
แล้วเมื่อไหร่ถึงจะไปหลงรักนายวินเซอร์ละเนี่ย
รออ่านนะคะ :impress2:
-
เอร๊ยๆ เขียนว่าไรอ่ะ????!!!
"รอคนเปิดซิง" ป่ะเนี่ย? กร๊ากกกกกกก~
รอตอนต่อไปจ้า~
หนุ่มโซโล่กับหนูพรีสต์ก็มาไวไวน้า~ >,.<!!
-
ฮอยฮัก~~~!!
โอ๊ย คลั่ง~!!
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
เพิ่งเจออ่ะ ไม่นึกว่าจะมาลงไวนานนี้ิ
ตอนนี้หลงรักน้องฮอยฮักมากๆๆ
:m3: :m3: :m3:
-
เข้ามานั่งรอค่า
-
ชอบอ่ะคะ ขออีกขออีกๆๆๆๆๆๆ ^^
-
ชอบมากจ้า
-
วินเซอร์ก็มีมุมที่ใครก็ไม่เคยรู้ซ่อนอยู่นี่นา แต่ ฮอยรู้ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ชอบมากอ่ะ ชอบเรื่องนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ อัพด่วนค้า :L1: :L1: :L1: +1 ค้า :impress2:
-
น่ารักอ่ะคู่นี้ๆ :o8:
-
:impress2: :impress2: :-[ :-[ :o8: :o8: o13 o13เยี่ยมมมมม!!
-
น่ารักอ่ะ
-
แล้วมันจะอย่างไรต่ออะ
-
เปิดเทอมมาได้หนึ่งเดือนกว่าๆ แล้วล่ะครับ ทุกอย่างก็เหมือนเดิมนั้นแหละมาเรียนเลิกเรียนก็ไปทำงานบางครั้งก็ไปเที่ยวกับพวกเพื่อนๆ บ้าง ชีวิตซ้ำซากเสียจนน่าเบื่อยังดีหน่อยที่พวกเพื่อนๆ มันเป็นพวกเฮฮาไม่น่าเบื่อเหมือนที่โรงเรียนเก่า ผมนั่งมองพวกมันเล่นกันที่ม้าหินอ่อนระหว่างคณะถาปัตย์กับวิศวะตอนบ่ายเราไม่มีเรียนครับ กินข้าวเสร็จก็มานั่งเล่นต่อแต่สำหรับผมคงจะต้องขอตัวก่อนเพราะมีงานตอนบ่ายสาม
“อะไรวะ จะกลับแล้วเหรอไอ้ฮอย?”
“เออว่ะ พวกกูว่าจะชวนไปร่อนยานสักหน่อย”
“เพลาๆ หน่อยเถอะพวกมึง”ผมส่ายหน้ากับเจ้าพวกคาสโนว่าทั้งหลาย เห็นพวกมันบ้าๆ บอๆ แบบนี้ก็เถอะแต่เจ้ามันนี่เนี่ยแหละครับที่อกหักสาวๆ เป็นว่าเล่น หม้าม่อหาใครเกินเจ้าพ่อกันทั้งนั้น!
ไอ้โจ้หนุ่มทรงเสน่ห์ปากเป็นเอก ไอ้แซมหน้าตาคมคายถึงไม่หล่อแต่ก็ดูมาดเท่ ไอ้บู๊ลิ้มไม่ต้องพูดถึงดีกรีเดือนคณะปีที่แล้ว ไอ้สตางค์...อกหักผู้ชายเป็นว่าเล่น(?) สุดท้าย...ไอ้พรีสต์เจ้าพ่อประมงไม่ได้จับปลาสองมือแต่มันใช้อวนลาก! ก็คงจะมีแต่ผมนี่แหละครับเป็นคนดีมีศีลธรรมไม่ทำร้ายจิตใจใคร(?) ไม่เคยไม่จริงใจหรือกะล่อนตลบตะแลงใส่ผู้หญิงแบบเจ้าพวกนี้
“เป็นผู้ชายก็ต้องบริหารเสน่ห์กันหน่อยซีฟะ”ไอ้พรีสต์ยักไหล่แบบไม่วอรี่มาก ผมมองมันเหยียดๆ โห~ เหรอวะ? บริหารเสน่ห์? เหอะ หื่นตัณหากลับล่ะไม่ว่า! พวกชอบหลอกลวงฟันแล้วทิ้งเชื่อไม่ได้หรอก!!
“พวกมึงไปเถอะไว้คราวหน้าล่ะกัน ตอนนี้กูต้องรีบกลับแล้วว่ะมีธุระ”
“ธุระมึงเนี่ยเยอะจริง ธุระอะไรวะ?”
“งานพิเศษน่ะ”
“เออๆ คราวหน้านะโว้ย”
“กูไปล่ะ”ผมบอกลาพวกมันเผื่อพวกมันจะปล่อยตัวผมมาโคตรจะนาน โธ่เอ๊ย จะเอาอะไรกับกูนักเนี่ย ผมลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันทีต้องนั่งรถเมล์กลับไปบ้านก่อนแล้วค่อยไปบริษัท ผมเดินผ่านกลุ่มพวกใส่เสื้อช็อปสีดำเข้มหันกลับไปมองเมื่อเห็นไอ้วินเซอร์อยู่ในกลุ่มนั้น ไม่ได้เจอกันนานเป็นเดือนแน่ะดูท่าทางจะไม่ได้เศร้าอะไรแล้วล่ะมั้งแล้วนั่นก็คงจะเป็นเพื่อนของมัน
มันดูสบายดีผมก็วางใจ...แล้วทำไมกูต้องสนใจมันด้วยเนี่ย เฮ้อ! ผมเดินออกไปด้วยอาการงุนงงในตัวเองบางทีเพราะอาจจะเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นเข้าก็เลยทำให้ติดใจเล็กน้อยล่ะมั้ง มันหัวเราะและยิ้มกับเพื่อนได้ก็คงจะลืมเรื่องไม่ดีพวกนั้นไปแล้วล่ะคงจะไม่ร้องไห้แล้วล่ะมั้ง เฮ้อ~ แล้วทำไมผมเอาแต่คิดถึงหมอนั้นอยู่ล่ะเนี่ย!
ช่วงนี้ผมเห็นไอ้วินเซอร์มันว่อนไปทั่วเปลี่ยนคู่ควงก็บ่อย อะไรของมันวะ? ทั้งนางแบบ นักแสดงหน้าใหม่ ใสเอ๊าะโดยมันสอยไปหมด ประธานยังบ่นให้ผมฟังเลยว่าโดนไอ้บ้านี้ทำให้ดาราหน้าใหม่วุ่นไปหมด ผมก็เห็นบ้างล่ะนะก็ตอนที่มันมานั่งให้กำลังใจคู่ควงคนล่าสุดที่เป็นนายแบบวัยเอ๊าะๆ หน้าใสๆ ตามสเปกมันนั้นแหละ พอถามพี่บอสพี่แกก็บอกว่าปกติไอ้บ้าวินเซอร์มันก็เปลี่ยนคู่ควงบ่อยแบบนี้อยู่แล้ว เหรอวะ? แล้วไอ้อาการอกหักตอนนั้นมันเกิดขึ้นได้ยังไงล่ะ? กูงงนะเนี่ย!
“เลิฟ นายไม่ชอบอะไรน้องเรดเขาเหรอ? มองตาขวางเชียว”
“หะ? ก็ไม่นี่ครับ”
“เหรอ เมื่อกี้น้องเขามาทักนายก็น่าจะตอบกลับบ้างนะน้องเขากลัวนายแล้วแน่ะ”พี่บอสบุ้ยปากไปทางนายแบบที่วันนี้ต้องถ่ายคู่กับผม ผมเหลือบสายตาไปมองเล็กน้อย
“ก็ทำตามอิมเมจไงล่ะครับ หยิ่ง!”
“แต่มันแปลกไปกว่าทุกทีนี่น่าปกตินายแค่มองแล้วพยักหน้ารับเฉยๆ แต่เนี่ยนายเล่นมองน้องเขาซะน่ากลัวเชียว”พี่บอสหัวเราะเล็กน้อยแล้วเดินออกไปปล่อยให้ผมนั่งจมกับคำพูดประโยคเมื่อสักครู่นี้ อะไรนะ? ผมมองเขาแบบนั้นจริงเหรอ? ไม่รู้สึกตัวสักนิดเลยแล้วทำไมผมต้องไม่พอใจน้องเขาด้วยล่ะ? พี่บอสก็พูดแปลกว่ะผมเหลือบไปมองนายแบบน้องใหม่ที่ดูน่ารักน่าชังคนนั้น
“...”
ไอ้วินเซอร์ยืนคุยกับน้องคนนั้นไม่รู้คุยอะไรกันแต่ท่าทางจะสนุกน่าดูเพราะทั้งสองยิ้มแล้วหัวเราะกันอยู่ในโลกของทั้งสองคน ไอ้วินเซอร์ยกมือลูบหัวอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนแล้วทอดสายตามองอย่างเอ็นดู มุมปากของผมชักกระตุกหยิกๆ ผมว่าผมไม่ได้ไม่พอใจน้องเขาหรอก บางทีผมอาจจะไม่ชอบขี้หน้าแฟนน้องเขามากกว่า!
“เฮ้ย ถึงคิวนายแล้วเลิฟ”พี่บอสเดินเข้ามาบอกผมที่นั่งอ่านนิตยสารเงียบๆ ผมวางนิตยสารนั้นแล้วเดินเข้าฉากเพื่อถ่ายแบบ วันนี้เป็นคอนเซ็บต์แบบสดใสๆ ปกติหน้าของผมก็สดใสอยู่แล้วนะ(?) สดใสในแบบของผมเหอะไม่ต้องมาสงสัยกันหรอกว่าผมหน้าสดใสตอนไหน!?
“เลิฟ ยิ้มหน่อยได้ไหม?”พี่ตากล้องชี้นิ้วบอกผม ผมนิ่งไปเล็กน้อยนั่นไม่ใช่อิมเมจกูนี่หว่าจะมายิ้มทำท่าคิขุอาโนเนะปัญญาอ่อนแบบน้องเรดอะไรเนี่ยได้ยังไงล่ะวะ น้องเรดนั้นก็เข้ามาใกล้ผมแล้วยิ้มน่ารักให้
“ยิ้มแบบนี้ไงครับพี่เลิฟ อ๊างงง~ ทำท่านี้ก็น่ารักดีน่า”เรดพยายามเต็มที่ให้ผมทำตาม แต่ขอโทษเถอะแบบนั้นมันน่ารักตรงไหนวะ!? ผมมองอีกฝ่ายที่ทำท่าคิขุโนเนะแอ๊บแบ๊วกระจายแล้วส่ายหน้าอย่างหงุดหงิด
“ผมขอพัก”ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินหนีออกมาทันที จะให้กูมายิ้มหัวเราะบ้าบอยังพอจะทำได้นะแต่นี่จะให้ผมมาทำท่าคิขุแอ๊บแบ๊วแบบนั้นแล้วอยากจะทึ้งหัวตายๆ ไปซะ! มันไม่ใช่แนวกูเลยนะโว้ย คราวหน้าจะบอกพี่บอสให้เลือกงานสักหน่อยดีกว่า!
“เลิฟโว้ย เป็นไรไหม?”
“แอ๊บแบ๊วอะไรบ้าบอนั้น ผมทำไม่ได้”พอพี่บอสเข้ามาถามอย่างเป็นห่วงผมก็บ่นพึมพำออกไปทันที
“อ่า พี่รู้ๆ ก็ไม่ต้องแอ๊บสิ ยิ้มแบบของตัวเองไงได้เท่าไรก็เอาเท่านั้นยิ้มเป็นธรรมชาติของนายนั้นแหละ จะไปแอ๊บตามเด็กมันทำไม?”
“...” ผมมองหน้าพี่บอสแล้วคิดได้ เออว่ะ กูจะไปพยายามทำท่าแอ๊บแบ๊วตามเด็กนั้นทำไมวะ? ผมถอนหายใจแล้วพยักหน้า พี่บอสยิ้มแล้วตบไหล่ผมเบาๆ ให้กำลังใจแล้วผมก็กลับมาถ่ายอีกครั้ง คราวนี้มีลูกหมาตัวน้อยเข้าฉากด้วย ผมถือเจ้าหมานั้นไว้ในมือแล้วเหลือบมองคนอื่นๆ อย่างระมัดระวัง
“...”
.....................
.............
......
...
.
อ๊าาา~ น่าร้ากกก!!!
ผมหันหลังให้กับทุกๆ คนแล้วแอบซุกไซร้เจ้าหมาน้อย แหะๆ ผมชอบอะไรตัวเล็กๆ น่ารักๆ แบบนี้เหมือนกันนั้นแหละน่าใครจะห้ามใจไว้กันล่ะก็มันน่ารักซะขนาดนี้ น่าร้ากกก!!! ผมยิ้มแล้วเล่นกับเจ้าหมานั้นเงียบๆ คนเดียว แหะๆ หมาน้อยน่ารักอ่า อยากได้บ้าง!
“...”
“...”
ผมชะงักตัวเมื่อรู้สึกเหมือนมีใครจ้องอยู่พอหันไปมองตามความรู้สึกของตัวเองแล้วหน้าแดงระเรื่อทันที คนทั้งสตูดิโอมองผมเป็นตาเดียวกันบางคนเนี่ยอ้าปากค้างเชียวผมเห็นไอ้วินเซอร์มันแอบหัวเราะขำด้วย ให้ตายสิ! ผมแทบอยากจะโยนเจ้าหมาตัวต้นเหตุทิ้งแล้ววิ่งไปซุกมุมหนีอาย! แต่ผมก็ต้องทำเป็นกระแอมแล้วทำมาดนิ่งขรึมเหมือนเดิม ผมเดินเข้าฉากที่เตรียมพร้อมไว้เรียบร้อยแล้ว
“เอายิ้มแบบเมื่อกี้ก็โอเคนะเลิฟ”
“...”
จะมาย้ำให้ผมอายทำไมครับพี่ตากล้องงง!!?
:L2:
เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วผับที่มีแสงสลัวผมนั่งอยู่มองเจ้าเพื่อนตัวดีมันเข้าไปเต้นกับสาวๆ อย่างเมามัน วันนี้ไอ้พรีสต์มันชวนมาเที่ยวผับครับผมก็แค่ตามมันมาแต่ไม่อยากจะดื่มหรอกครับ ผมต้องคอยเฝ้าไอ้เพื่อนตัวดีเนี่ยแหละรับฝากพี่เขาไว้แล้วเนอะว่าจะดูแลมันดีๆ
ผมนั่งมองไปรอบๆ ผับแล้วกลับมามองแก้วน้ำใสบนโต๊ะ มันสนุกตรงไหนวะ? มาฟังเพลงเสียงดังหนวกหู ฟังไปใจสั่นไปมีแต่ผู้คนเบียดเสียดกันวุ่นวายเต้นกันอุตลุด เฮ้อ! ช่วงนี้ก็ใกล้จะสอบแล้วแต่ไอ้บ้าพรีสต์ก็ยังมาเที่ยวคั่วสาวเหมือนเดิม ผมไม่รู้จะบอกจะเตือนมันยังไงดีก็สันดานมันเป็นอย่างนี้นี่น่า ไว้ให้แฟนมันมาดัดล่ะกัน
ส่วนผมน่ะเหรอ? ก็ยุ่งๆ อยู่เหมือนกันที่มาเนี่ยก็เพราะว่าเซ็งๆ หงุดหงิดไม่รู้ทำไมเหมือนกัน! เจ้าบ้านั้นทำให้ผมเซ็ง หงุดหงิด ไม่พอใจ! ผมชักจะเป็นเอามาก อะไรน่ะเหรอ? ก็เห็นเหี้ยวินเซอร์ควงใครต่อใครแล้วมันจี๊ดในใจ!! สงสัยผมจะต้องเป็นโรคประสาทหลอน อืม...แล้วทำไมผมต้องมานั่งเศร้าเพราะไอ้บ้านั้นด้วย! ผมนั่งฟังเพลงไปเรื่อยไม่นานก็มีคนเข้ามาทักผม
“เลิฟมีหรือเปล่าคะ?”
“ครับ”ผมพยักหน้ารับเล็กน้อย สาวเจ้าแต่งตัวได้สุดเหวี่ยงจริงๆ ว่ะ จะโชว์ไปไหน แบบนี้ไม่ใส่เลยจะดีกว่าไหม? แก้มาเลยเถอะแม่คุณแต่แบบนี้ล่ะมั้งที่ไอ้พรีสต์ชอบเธอนั่งเก้าอี้ข้างๆ ผมแล้วเริ่มชวนคุย
“มาคนเดียวเหรอคะ?”
ได้ข่าวว่าผมยังไม่อนุญาตให้เธอนั่งเลยนะ... ผมมองหน้าเธอที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางดูสวยงามจับตาแต่ก็นั้นแหละ ผมไม่เคยคิดจะพิศวาสคนประเภทแบบนี้อยู่แล้ว ผมไม่ใช่ไอ้พรีสต์ที่จะยุแล้วติดง่ายยังไงผมก็ต้องเลือกคนที่ดีที่สุดสำหรับผมเท่านั้น
“มากับเพื่อนครับ”
“งั้นเหรอคะ? จูนเห็นคุณนั่งอยู่คนเดียวก็เลยมาทักเผื่อคุณจะเหงา...”มือของเธอลูบไล้มือของผมที่วางไว้บนโต๊ะแผ่วเบา ยั่วกูอีกแหละแต่วันนี้ผมไม่มีอารมณ์ยั่วใครกลับหรอก ผมทอดสายตามองอีกฝ่ายแล้วดึงมือตัวเองมาวางไว้บนตัก เธอชะงักตัวเล็กน้อยแล้วค่อยๆ ฉีกยิ้มขยับมาแตะไหล่ของผมแล้วโน้มหน้ามาใกล้
“จูนเหงามากเลยล่ะคะ ถ้าได้นั่งคุยกับเลิฟก็คงจะคลายเหงาบ้าง”พูดเสียงเบากระซิบเสียงเซ็กซี่ยั่วยวนแต่เสียใจด้วยล่ะกันไอ้คนที่นั่งตรงนี้น่ะมันคือฮอยฮักผู้ไม่หวั่นไหวอะไรง่ายๆ ต่อให้มากกว่านี้สวยกว่านี้ก็ไม่รู้สึกหรอกนะ! ผมค่อยๆ ดันเธอออกไปอย่างสุภาพแล้วลุกขึ้นยืน
“ขอโทษนะครับ เพื่อนของผมกำลังเรียก”พูดเสร็จผมก็รีบชิ่งหนีทันที พอผมเดินมาถึงไอ้พรีสต์ที่กำลังนัวเนียกับสาวทรงโตมันเงยหน้ามามองผมแล้วหัวเราะขบขัน
“แหม กูก็ลุ้นอยู่ตั้งนานว่ามึงจะทำยังไง นั้นสวยจะตายห่าปฏิเสธทำไมวะ?”
“ไม่ใช่เทสต์กู”
“โอ๊ยยย ไอ้เรื่องมาก สวยขนาดนั้นยังไม่ใช่อีก มึงก็ต้องรอนางฟ้านางสวรรค์ตกลงมานู้นแหละว่ะ!! เออ กูจะกลับล่ะมึงจะกลับเลยไหม?”ไอ้พรีสต์มันลุกขึ้นยืนแล้วถามผม ผมเหลือบตามองมันเล็กน้อย เหอะๆ ไม่วายไอ้บ้านี่จะสอยผู้หญิงกลับห้องด้วย! ผมถอนหายใจแล้วพยักหน้า
“งั้นแยกกันตรงนี้ล่ะกัน”ไอ้พรีสต์โบกมือแล้วเดินออกไปกับสาวสวยไซส์บิ๊กบึ้มแบบที่มันชอบ ไม่เหลียวกลับมามองเพื่อนอย่างกูเล๊ย ไอ้หื่นเอ๊ย ไอ้ตัณหากลับ! เหอะ! ผมทำอะไรไม่ได้หรอกก็ได้แต่ด่ามันในใจเนี่ยแหละ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อล่ะครับไอ้เวรพรีสต์ถึงมันจะหน้าตาแบ๊วแค่ไหนแต่ประสบการณ์มันโชกโชนเลยล่ะ หน้าแบบไร้เดียงสาไม่รู้น่ารู้เรื่องกามอะไรกับเขาแต่จริงๆ แล้วมันเชี่ยวมากน่ะสิ ตรงข้ามกับผมเล๊ย เหอะ!
จูบใครผมยังไม่เคย!
อย่าไปบอกเรื่องนี้กับไอ้พรีสต์มันนะครับ เหยียบไว้เลย! ห้ามบอกใครเด็ดขาด!! ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะพี่ยิ้มบอกว่าเก็บสิ่งสำคัญเอาไว้ให้คนที่เรารักจริงๆ นี่น่า จูบเนี่ยมันสำคัญมากเลยนะก็ต้องเก็บไว้ให้กับคนที่เรารักสิ ผมเดินมาที่รถของตัวเอง เอ่อ...ผมก็พอมีเงินบ้างแล้วน่า ซื้อรถให้ตัวเองสักคันมันแปลกตรงไหนครับ? ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เฮ้อ~ กลับไปโดนพี่ยิ้มด่าเละอีกแน่ๆ ริมาเที่ยวกลางคืนแบบนี้!
“อ้วกกก...แหวะ!!”
“...”
พอเดินมาถึงรถตัวเองผมก็เห็นใครบางคนยืนอ้วกโอ้กอ้ากอยู่ใกล้รถผม เอ่อ...กูจะถอยรถกรุณาไซ้ตูดออกไปครับคุณพี่! ผมกำลังเดินมาบอกคุณพี่ที่ดูท่าทางจะเมาสุดๆ เสื้อผ้าน่ะหลุดลุ่ยไม่เป็นทรงแต่พออีกฝ่ายหันหน้ามาเท่านั้นแหละ ผมถึงชะงักแล้วขมวดคิ้วทันที
เวร ไอ้วินเซอร์!!!
ทำไมกูจะต้องมาเจอแต่มึงด้วยเนี่ย มันเหลือบมองผมนิ่ง เอ่อ...กูควรจะทำยังไงดีวะ? เฮ้อ! ผมเดินเข้าไปตบหลังมันเบาๆ แล้วทำไมกูต้องมาดูแลมันด้วยวะเนี่ย แม่มันก็ไม่ใช่! ไอ้บ้านั้นหันมามองผมอย่างงงๆ แล้วมันก็หันไปอ้วก สักพักมันก็ถอนหายใจโล่ง
“กลับไหวไหมวะ?”
“...”มันไม่ตอบครับ ผมถอนหายใจอีกครั้งกูถอนหายใจหลายครั้งแล้วนะโว้ย ทำไมแต่ละคนทำให้กูต้องเดือดร้อนตลอด ไอ้พรีสต์ก็คนแล้วยังมีมึงอีกเหรอวะ!? ผมพยุงมันเดินมาที่รถของตัวเองแล้วพยายามถามที่อยู่ของมัน ไอ้บ้านี่ก็พูดอะไรไม่รู้เรื่องเล๊ย กูจะบ้าตาย
“ห้องอะไรนะ?”
“....”
“โว้ยยย!!! แล้วทำไมกูต้องมาลำบากกับมึงด้วยเนี่ย!?”ไม่พูดอย่างเดียวหรอกครับ จัดการโบกหัวมันไปทีหนึ่ง โชคดีที่มันเมาไม่รู้เรื่องผมถึงได้โบกมันอย่างสบายใจ พอถามมันรู้เรื่องแล้วก็ขับรถออกไปส่งมันทันที เฮ้อ! กูกลายเป็นหน่วยกู้ภัยฉุกเฉินของมึงหรือไงวะไอ้เวรวินเซอร์!
ผมพยุงมันขึ้นห้องค้นคีย์การ์ดอยู่นานสองนานถามมันก็ไม่รู้เรื่องหรอกครับ เมาเละขนาดนี้! ทำไมถึงเมาขนาดนี้ด้วยวะ กูไม่เข้าใจเลย ผมโยนมันลงบนเตียงเสร็จก็เดินออกมาทันที เสร็จธุระกูล่ะ! ผมเดินออกมาจากห้องนอนมันแล้วเลี้ยวเข้าห้องครัวไป
เวร!!
ไหนบอกว่าเสร็จธุระแล้วไง ทำไมกูต้องมาหาผ้าเช็ดตัวแล้วรองน้ำใส่กะละมังด้วยเนี่ย? ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันแหละน่า! แต่มันรู้สึกว่าปล่อยมันไว้แบบนั้นไม่ได้ ผมถือกะละมังเล็กๆ เข้ามาในห้องแล้วมาพลิกตัวไอ้หมีควายนี้หงายขึ้นเพื่อจะได้ถอดเสื้อง่ายๆ ผมทำให้พี่ยิ้มบ่อยครับ รายนั้นกลับมาจากงานเลี้ยงที่บริษัททีไรเมาเละทุกที
ผมแกะกระดุมเสื้อแล้วถอดให้มันก็ไม่ได้ลำบากอะไรหรอกครับ หุ่นไอ้เหี้ยเนี่ยเฟิร์มมากเหอะสงสัยจะออกกำลังกายบ่อยล่ะมั้ง ผมจับผ้าเช็ดตัวชุบน้ำแล้วบิดให้หมาดๆ ก่อนจะเช็ดตัวให้กับมัน ผิวสะอาดสะอ้านดีเนอะ ผมเช็ดหน้าแล้วเช็ดลำคอให้กับมันแต่ปัญหาก็คือกูควรจะเช็ดท่อนล่างให้มันดีไหม? เอ่อ...ไม่ต้องหรอกมั้ง? เกรงใจว่ะ! พอเช็ดท่อนบนเสร็จผมก็เก็บข้าวของจะลุกเดินออกไปแต่โดนดึงเอาไว้ก่อนครับ
“เฮ้ย! อะไรของมึงวะ? กูไม่เช็ดท่อนล่างให้หรอก มึงเช็ดเองเซ่!!”
“...”ไอ้บ้าวินเซอร์มันบ่นพึมพำอะไรบางอย่างในลำคอผมฟังไม่รู้เรื่องหรอกแต่มือของมันเนี่ยสิ! เฮ่ย! จะทำอะไรวะ!? กะละมังในมือหล่นตกพื้นเสียงดังเพราะไอ้วินเซอร์มันเหวี่ยงผมไปนอนแผ่กลางเตียง! เดี๋ยวๆ!!! เกิดบ้าอะไรขึ้นมาฟะ!!? ผมกำลังจะลุกขึ้นแต่ไอ้บ้านั้นก็พุ่งตัวเข้ามาจับผมกดลงกับเตียง
ใจเย็นนน!!!
“เฮ้ยยย!!! ตั้งสติหน่อยสิว่ะ!!!”ผมพยายามดิ้นขัดขืน ไอ้เวรนี่มันเอาแรงมาจากไหน!? แรงควายบวกช้างยังน้อยกว่ามันเลย! ริมฝีปากร้อนผ่าวซุกไซ้ซอกคอของผมเปะปะไปทั่ว มันปล่อยมือจากแขนของผมแล้วไปจับเสื้อของผมกระชากเสียงดังแควก! ผมเบิกตากว้างมองไอ้หื่นนี่อย่างตกตื่นใจ
“ไอ้เหี้ยวินเซอร์!!!”
กูโมโหแล้วนะโว้ยยย! ผมกัดฟันแล้วใช้แขนของตัวเองรัดคอมันแน่น มึงคิดจะปล้ำกูงั้นเหรอ แสรดดด!!! อย่าคิดว่าจะทำได้นะโว้ย! ไอ้วินเซอร์แกะแขนออกจากคอของมัน หน้ามันเขียวเลยแน่ะ สมน้ำหน้า!!! กูไม่ยอมปล่อยหรอก จะรัดคอไอ้หื่นกามนี่ตายให้ดู!!
มือของไอ้วินเซอร์พยายามแกะแขนของผมค่อยๆ ปล่อยออกจากแขนของผมแล้วนิ่งไป เฮ้ย! อย่าบอกนะว่ามันตายแล้วน่ะ? ผมคลายแขนของตัวเองออกจากคอมันแล้วจู่ๆ มันก็เข้ามาจับหน้าผมไว้แล้วประกบปากมันลงมาแตะริมฝีปากของผมอย่างรวดเร็ว ผมเบิกตากว้าง สมองเกิดอาการค้างชั่วขณะ
“...”
จนลิ้นร้อนๆ แตะเข้าในปากของผมนั้นแหละ ง่ะ!! จูบเขาต้องใช้ลิ้นด้วยเหรอ? ไอ้บ้าวินเซอร์ หยุดก่อนเฟ้ย กูหายใจไม่ออก!! ผมอ้าปากยิ่งทำให้อีกฝ่ายรุกเข้าไปยิ่งขึ้น อะ...ไม่ไหว! ผมกำลังเคลิ้มไปกับรสจูบของอีกฝ่ายใช่ไหมเนี่ย? มือของไอ้บ้านี่ก็ค่อยๆ ถอดเสื้อของผมออกแล้วลูบไล้ลงไป...กูเกือบจะเคลิ้มล่ะถ้ามึงไม่มาบีบก้นกู เวรรร!!! ผมได้สติแล้วถีบมันออกจากตัวเองสุดแรงเกิด ผมลุกขึ้นนั่งหายใจหอบแล้วกัดฟันของตัวเองแน่น ไอ้เวรวินเซอร์!!!
ผัวะ!!!
ผมชกหน้ามันเต็มแรงไปดอกหนึ่งแล้ววิ่งออกไปจากห้องทันที โปรดสัตว์ได้บาปจริงๆ!!! อุตส่าห์กูช่วยมึงขนาดนี้แล้วยัง...ยังมาขโมยจูบแรกกูไปอีก ไอ้บ้า!!! ผมยืนเช็ดปากของตัวเอง รู้สึกถึงจังหวะเต้นของหัวใจที่มันแทบจะหลุดออกมาจากอก อ๊ากกก!!! แล้วดูเสื้อผ้าของผมสิมันจะกระชากทำเหี้ยอะไรวะ? มึงคิดจะแอ้มกูงั้นเหรอ แสรดดด!!! กูไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกโว้ย!!!
เหอะ ไอ้เด็กนิสัยเสีย! กูจะไม่ยุ่งกับมึงแล้ว!!!
TBC.
เกือบไปแล้วเน้อฮอยฮัก... :เฮ้อ:
แล้วอย่าไปใจดีกับไอ้วินเซอร์อีกนะฮอย ไอ้นี่เมาแล้วหื่น :z1:
-
อร๊ายยยยย
น่ารักจริงๆเลยหนูฮอยฮักเนี่ย
แหมๆ แอบเสียดายจริงๆนะตอนนี้
ไม่งั้นได้เช็ดเลือดกันและ :pighaun:
หึหึหึ...รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อก๊าบเพ่น้องงงง
-
หง่าาาาาาาาาาาาาา
นึกว่าจะมี "อะไร" เกิดขึ้น :a5:
เกือบแล้วๆ
ถึงตอนปัจจุบันแล้วก็ไม่ให้จอดหรอกกกกกกกก
-
เกือบล่ะฮอย เกือบทำคนอ่านเลือดพุ่งล่ะ
เสียดายยยยย :haun4:
-
ฮอยฮัก จัดเป็นบุคคลลึกลับขอววิเซอร์ไดเลย เจอกันตอนมึน เมา บ่อยจัง
-
แหมมม
มีแอบเคลิ้ม :o8:
-
น่ารักๆ :o8:
-
นู๋ฮอยฮักจ๋าแน่ใจแล้วหรือที่จะไม่ไปยุ่งกับวินเซอร์เค้าอ่ะ
เชื่อสิว่านู๋ฮอยฮักทำไม่ได้หรอก
เพราะนู๋ฮอยฮักรักวินเซอร์เข้าแล้วล่ะสิ อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~
ยอมๆ.... เอ๊ยยยยยยยยย~!!!! อย่ายอมๆ(กัดฟัน)
เราควรรักนวลสงวนสิทธิ์(?)นะคะ ฮอยที่ฮัก!
อย่าง่าย กับหมอนี่เป็นอันขาด!!!(แม้จะแอบเสียใจนิดๆที่....) TTwTT
พลั่กกกกกกกกกกกกกกกก~ / โดนฮอยถีบ /
-
แอร๊ยยยยยยยยยย ไม่เอาๆๆ น้องฮอยจะขัดขืนทำไม (อ้าว) 555
ดีแล้ว ไม่งั้นพอวินเซอร์ตื่นมาสถานการณ์จะแย่กว่านี้อีก
วินเซอร์เป็นไรมากมั้ยเนี่ย เมาเละเทะขนาดนี้
แล้วตอนนี้ พรีสต์รู้แล้วหรอว่าฮอยนายแบบกะฮอยเอ๋อๆเป็นคนเดียวกัน?
-
น่าร๊ากกกกกกกกก :-[
-
เฮ้อ เสียดายจัง.....เฮ้อ เสียงดายจริง~ :impress2:
ก๊ากกก อีกนิดเดียวเองวิน ฮ่าๆๆๆ
ขัดใจๆๆ ก๊ากกก
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
นิสัยฮอยก็เหมือนเพื่อนฮอยแหละ ไม่รู้ใจตัวเองซะงั้น :laugh:
-
เกือบไปแล้วๆๆๆ ลุ้นแทบแย่ เสียดายจัง ฮ่าๆๆ
-
อ้ายๆๆๆๆๆๆๆ อิมเมจของฮอยฮักนี้มัน ท่านฮิบาริ ชัดๆ ทั้งรูปภาพ ทั้งบุคลิก กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮิบาริซามะ
-
ปากบอกจะไม่ยุ่ง แต่พฤติกรรมมันตรงกันข้ามเลยนะหนูฮอย :m20:
-
เกือบไปแล้วน้องฮอย คนอ่านเสียดายนะนิ กร๊ากกกกกกกกกก :laugh:
-
:กอด1:
-
o22 เกือบไปละ
-
เสียจูบแรกให้นายวินเซอร์ซะแล้ว
นี่ละมั๊งจุดเริ่มต้นของการตามจีบของนายฮอยฮัก
-
:3125: :3125:
-
:z1: :z1: :z1:
เกือบไปหล่ะ
-
555
รอให้ถึงปัจจุบันด้วยใจจดจ่อค่า
-
รอด้วย ๆ ๆ :-[ :-[
-
ฮอยๆก็ดูปกติดีนี่นา ไหงหลังๆดันหลงผิดไปซะได้เนี่ยยยยยยยยยย
-
ถามคนแต่งค่ะ ว่าตอนนี้พรีสต์รู้แล้วเหรอว่าฮอยฮักกับเลิฟมีเป็นคนเดียวกัน
เพราะถ้ายังไม่รู้ ผู้หญิงที่มาสีในผับก็น่าจะจำไม่ได้เหมือนกัน
-
นึกว่าจะมี nc ส่ะอีก
-
:m3: :m3:
-
วินทำอะไรหนูฮอยเนี้ย :o8:
เจอกันกี่ครั้งก็จำไม่ได้ มีแต่หนูฮอยจำได้คนเดียว
จะรักกันเมื่อไรเนี้ย :เฮ้อ:
มาต่อไวๆๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้
-
รอจนถึงปัจจุบัน
หวังว่าไม่เสร็จวินเซอร์ไปซะก่อนนะ
หรือว่าจะใช่ เห่อ เห่อ
แค่นี้ก็เกือบไม่รอดซะแล้วฮอยเอ้ย
-
กำละงสนุกเลยย
รีบมาต่อนะจ้าาา
-
หนุกหนานมากมาย
ตามมาหาฮอยฮักค๊าบบบ
เชียร์ๆ ฮอยฮัก-วินเซอร์ แล้วก็ พรีสต์-โซโล่ ด้วยค๊าบบ
o13
-
รออออออออออออออออออออออ รอรอรอรอรอๆๆๆๆๆๆ ฮอยน่ารักได้อีก :impress2: :impress2: +1 ค้า o13
-
จะเป็นไรมั้ยถ้าอยากบอกว่าอยากอ่านของ บู้ลิ๊มจัง ที่จริงก็อยากอ่านคู่อื่นด้วย5555 เป็นโรคชอบคู่รองค่ะ
-
นึกว่าฮอยจะเสร็จวินเซอร์ซะอีก
เรื่องของโซโล่กับพรีสต์สนุกมากๆ
+1 นะคะ
-
555+ ค้างกานเหนๆๆเลย
วินจะรู้หรือยังน๊า
-
สนุกดีครับบบบบบบบบบบบบบบบ
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
อยากเห็นฮอยเล่นกะน้องหมา
-
ว้าววววว
วินเซอร์เมาจริงอ่ะเปล่าเนี่ย
-
พลาดไปอย่างน่าเสียดาย นะฮอยฮัก :-[
แอบหวังอยู่เล็กๆอ่ะดิ เพราะคนอ่านหวังมาก o13
-
กรี๊ดดดดดดดดด สนุกมากกกกกกก
ฮอยเกือบพลาดท่าแล้ววววววว :impress2:
มาต่อไวไวน่ะค๊า อยากอ่านถึงปัจจุบันแล้ว :o8:
-
ฮอยฮักน่ารัก
วินเซอร์ก็หื่นได้ใจ o13
-
พี่ฮอยของเรา เหวยๆๆ :-[
-
ตามมาจากเรื่องโน้นนนแหละ ได้เห็นตัวตนของฮอยฮักแล้วฮาอ่ะ :m20:
เห็นภายนอกนิ่งๆ แต่ภายในนี่เอาเรื่องเหมือนกันนะ ไม่งั้นจะเป็นเพื่อนกับพริตตี้ได้ไงเนอะ
เอ้า เอาใจช่วยต่อไปค่ะ เมื่อไรจะถึงตอนที่วินเซอร์ชอบฮอยสักทีน้า
-
หลงรักหนูฮอย :กอด1:
กายกับสมองไม่สัมพันธ์กันแล้วน้า :m20:
เป็นหนุ่มน้อยนิ่งๆ ดูลึกลับ แต่ก็ใสซื่อเหมือนกันนะเนี่ย :impress2:
รอให้ถึงปัจจุบัน อย่ามาม่ามากเลยน้า :monkeysad:
-
ขอบคุณจ้า
แอบตามมาหาฮอยฮักสุดน่ารัก
แต่เจ้าเล่ห์นะนี่ ปลอมตัวไม่อยากให้มีเรื่องวุ่นวาย
ปิดเงียบไม่ยอมบอกให้พรีสตี้รู้ ก็ไม่ดีน้าจ๊ะ
ถ้าเมื่อไรพรีสตี้รู้ แล้วจะเสียใจไหมนี่ ??
-
ตอนที่ 4
<< Winzer’s Mode >>
หมั้นงั้นเหรอ?
เหอะ ให้ตายเถอะ ยัยผู้หญิงหน้าด้านคนนี้! โผจากลูกชายก็ไปเกาะพ่องั้นเหรอ!? ช่างเป็นผู้หญิงที่ไว้ใจไม่ได้จริงๆ!! ผมนั่งมองบัตรเชิญที่ถูกส่งมาบนโต๊ะนิ่ง ผู้หญิงเลวกับผู้ชายชั่วๆ กำลังจะหมั้นกันแล้วส่งบัตรมาเยาะเย้ยผม! อยากจะหมั้นก็หมั้นไปสิโว้ยยย! มาบอกกูทำไม!!!?
ผมโยนเจ้าบัตรเชิญเจ้าปัญหาใส่ถังขยะอย่างไม่แลเหลียว เหอะ อย่าคิดว่ากูจะไปงานของพวกมึงเลย! หน้าก็ไม่อยากจะมอง!! ผมลุกขึ้นคว้ากุญแจรถแล้วเดินออกไปจากห้องทันที มือก็กดรับมือถือที่ส่งเสียงเพลงเรียกเข้ามา เอ่ยทักอีกฝ่ายปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว
“ถ่ายแบบเหรอครับ? โอ้~ ดีใจด้วยนะ แน่นอน ถ้าส้มไม่ถูกเลือก ผมจะไปโวยกองนิตยสารให้ดู”
“ไม่ได้ล้อเล่น คุณสวยที่สุดอยู่แล้ว ครับๆ แล้วเจอกัน”
ผมวางสายจากคู่ควงคนล่าสุด นางแบบสุดเซ็กซี่ เธอชื่อว่าส้ม เธอสวยและมีเสน่ห์ ถูกต้อง! เธอสวยมาก!! สวยกว่ายัยป้าหน้าด้านที่กล้าทิ้งผมไปโผซบอกไอ้พ่อบ้าๆ นั้นอีก! ยัยเพิ้งเอ๊ย! คิดว่าฉันจะง้อเธองั้นเหรอ ไปตายซะ!!!
ผมลงมาที่ลานจอดรถของคอนโดแล้วขับรถออกไปเพื่อไปตามนัดกับสาวสวย เหอะๆ วันนี้ต้องพาไปฉลองสักหน่อย! ผมขับรถเข้าไปในตัวมอมันเป็นทางผ่านไปบริษัทดีเอ บริษัทของพ่อผมเอง พ่อ...ที่เมื่อก่อนผมเคยเคารพมากแต่ตอนนี้ทำไมถึงทำแบบนี้กับผมได้ ผมก็อยากถามเหมือนกัน ทำไมพ่อเปลี่ยนไป...พ่อรักผู้หญิงคนนั้นมากกว่าผมงั้นเหรอ?
ผมที่เป็นลูกชายคนเดียว
ลูกของผู้หญิงที่พ่อรักไม่ใช่เหรอ!?
ผมกำพวงมาลัยรถแน่นแล้วกัดฟัน พ่อ!! ครั้งนี้ผมไม่ยอมยกโทษให้ง่ายๆ หรอกแล้วยัยผู้หญิงนั้นก็เหมือนกัน ยัยจอมหลอกลวง! ผมเหยียบคันเร่งออกตัวไปอย่างรวดเร็วตอนนี้อารมณ์ไม่ดีอยู่โว้ย! ถ้าไม่ยอมตายก็อย่าสะเออะมาขวางทางรถกู!!
พอผ่านทางคณะวิศวะแล้วถอนหายใจนี่ผมไม่ได้ไปเรียนกี่วันแล้วเนี่ย? กะแค่ผู้หญิงเลวๆ กับผู้ชายที่ไว้ใจไม่ได้คนหนึ่ง ทำไมต้องมาทำให้ผมไม่สนใจไปเรียนแบบนี้ด้วยผู้หญิงคนนั้นมีค่าให้ผมต้องทำตัวแบบนี้งั้นเหรอ? ให้ตายเถอะ ทำไมตัวผมถึงน่าสมเพชแบบนี้กันนะ!
ผมมาถึงบริษัทดีเอ ดีเอย่อมาจากชื่อจริงๆ ซึ่งผมไม่ค่อยชอบชื่อนี้เลย เฉิ่มและน่าอายเป็นที่สุด! บริษัทนี้เริ่มก่อตั้งเมื่อยี่สิบปีก่อนตรงกับปีที่ผมเกิด พ่อสร้างบริษัทนี้ขึ้นและมีแม่ของผมเป็นคนช่วยสนับสนุนมากตลอดแต่แม่ก็ด่วนจากไปด้วยเหตุบางอย่างเหลือแค่พ่อและผม...
ผมโกรธพ่อ! ผมเกลียดผู้หญิงคนนั้น!
"วินเซอร์~"เสียงเรียกหวานๆ ดังจากนางแบบสาวสวยที่นั่งรอผมอยู่หน้าร้านค็อฟฟี่ช็อปใต้ตึก ผมยิ้มหวานเอาใจอีกฝ่ายเดินเข้าไปโอบกอดอีกฝ่ายอย่างที่เคยทำ ร่างบอบบางแบบนางแบบดิ้นหนีเพียงเล็กน้อยจากนั้นก็ยอมปล่อยให้ผมกอดแต่โดยดี ง่ายใช่ไหมล่ะ? หึ
"วันนี้ส้มได้ถ่ายสุดยอดนางแบบแห่งปี ตื่นเต้นมากเลยล่ะค่ะ"
"ไม่ต้องตื่นเต้นหรอก ยังไงส้มก็สวยที่สุดอยู่แล้ว"
"แหม ปากหวาน!"
"ปากหวานที่ไหนกันล่ะครับ นี่มันเรื่องจริงต่างหากล่ะ"
"พอๆๆ ส้มเขินจะแย่แล้ว!"เธอหน้าแดงก่ำแล้วเข้ามาทุบอกของผมเบาๆ แบบที่ผู้หญิงเขาทำกันนั้นแหละครับ ผมยิ้มขำเล็กน้อย มันก็ปฏิกิริยาเดิมๆ อย่างที่เคยเจอมานั้นแหละ
"วิน ได้เวลาแต่งหน้าแหละ ส้มไปรอที่สตูฯ ก่อนนะ"
"โอเคครับ เดี๋ยวผมตามไปนะ"
"แล้วเจอกัน"แล้วเธอก็โบกมือเดินเข้าไปในบริษัทก่อน ผมยืนโบกมือพร้อมกับส่งยิ้มให้กับเธอจนกระทั่งอีกฝ่ายลับสายตาไป เฮอ! ปั้นหน้าซะเมื่อยไปหมดเลยตู ปวดคางว่ะ ยิ้มอย่างกับคนงี่เง่า! ผู้หญิง หึ! มันก็แพ้ตรงรอยยิ้มกับคำหวานเนี่ยแหละว่ะ! ผมส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปในบริษัทกดลิฟต์ขึ้นไปบนสุดของตึกซึ่งเป็นส่วนห้องผู้บริหาร
ผมเดินมาหยุดนิ่งอยู่ที่ห้องประธานบริษัทผู้บริหารสูงสุดแล้วแสยะยิ้ม เหอะ ผมเดินผ่านมาที่ห้องของตัวเอง แน่นอนว่าผมช่วยพ่อทำงานและในอนาคตบริษัทนี้ก็จะต้องเป็นของผม มันแปลกๆ อยู่เหมือนกัน อันที่จริงตอนนี้ผมเรียนวิศวะอยู่ ไม่ได้ใช้อะไรที่เรียนมาเล๊ย ผมน่าจะเรียนพวกบริหารอะไรแบบนี้มากกว่า ก็นะ ผมควรโทษความโง่ของตัวเองหรือของไอ้ชินเพื่อนของผมดีล่ะ?
ช่วงนั้นผมยุ่งกับการทำงานมากไปหน่อยเพราะตอนนั้นเป็นช่วงที่ทางเราส่งนักร้องของค่ายโกอินเตอร์หลายกลุ่มมันทำให้ผมต้องวิ่งวุ่นไปด้วย ช่วงแอดฯ ผมก็ให้เจ้าเพื่อนตัวดีมันลงคณะให้ไอ้เวรนั้นกลับลงรหัสผิดจากบริหารกลายเป็นวิศวะไปเฉย!!
แล้วทำไมผมถึงไม่แอดใหม่น่ะเหรอ? ไม่มีอะไรหรอก! ที่วิศวะมันเข้าแนวผมมากกว่าพวกบริหารที่มีแต่พวกคุณหนูรักสะอาดแสนจะสำอางพวกนั้นล่ะมั้ง ที่นี้เขาเถื่อน ตรงไปตรงมาดี ผมชอบ! แต่ก็ยังโชคดีอยู่บ้างที่ผมเรียนวิศวะสาขาสารสนเทศพอจะเกี่ยวข้องกับพวกการสื่อสารบ้างและที่สำคัญคือผมมีเพื่อนเรียนคณะเดียวกันอยู่สองคนแต่เจ้าพวกนั้นเรียนคนละสาขากับผม ผมมีเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กอยู่สี่คนครับ
คนแรกก็คือไอ้โซโล่มันเรียนวิศวะคอมพ์ บ้านมันจัดว่ารวยเพราะที่บ้านมันทำธุรกิจเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์และบ้านมันก็เป็นผู้ดีเก่า ผมไม่ค่อยชอบย่ามันเท่าไร ทำตัวเป็นผู้ดีเหยียดคนอื่น เหอะ! ยังไงบ้านกูก็รวยกว่าบ้านมึงล่ะหว่า เหยียดก็เหยียดสิว่ะ แต่พ่อแม่ของไอ้โซโล่นิสัยดีครับผมถึงไปเล่นบ้านมันบ่อย คนที่สองคือไอ้ชิน ไอ้นี้บ้านมันก็เป็นผู้ดีเก่าเหมือนกับไอ้โซโล่ มันเรียนวิศวะเครื่องกลเพราะที่บ้านมันน่ะทำธุรกิจเกี่ยวกับรถยนต์
คนที่สามก็คือไอ้หมู มันเรียนอยู่คณะแพทย์นานๆ ทีจะได้มากินข้าวด้วยกัน บ้านไอ้บ้านี่มันเป็นหมอกันทั้งตระกูลครับ คนสุดท้ายไอ้ลูกชุบมันเรียนคณะนิติเพราะที่บ้านมันเป็นพวกเกี่ยวกับกฎหมายอะไรพวกนี้ทั้งตระกูลอีกแหละ ก็เล่นมาด้วยกันตั้งแต่เด็กก็เลยรู้ไส้รู้พุงกันดี ส่วนนอกนั้นก็มีเพื่อนเที่ยวเพื่อนเล่นบ้าง ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาผมเอาแต่เรียนเลยไม่ค่อยมีเวลานัดพวกนั้นไปสังสรรค์กันเลย ว่างๆ ผมจะชวนเจ้าพวกนั้นไปดื่มกันสักหน่อย
ดีกว่ามานั่งเศร้าใจอยู่คนเดียว!
ผมกำลังเปิดประตูห้องแต่ก็ชะงักเมื่อประตูห้องข้างๆ ซึ่งเป็นห้องของผู้บริหารอย่างประธานบริษัทถูกเปิดออก แล้วคนที่เดินออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะสดใสเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่หน้าด้านที่สุดที่ผมเคยเจอมา!!!
"..."เธอหันมาเจอผมก็ค่อยๆ หุบยิ้มลงทันที เหอะ! ทำไมผมจะต้องรู้สึกผิดกัน เธอต่างหากที่ควรจะอายน่ะ! ยัยผู้หญิงหน้าด้าน!!!
"วินเซอร์ มาทำอะไรเหรอ?"
"มาทำอะไรก็คงไม่จำเป็นต้องบอกเธอหรอกมั้ง"ผมขยับริมฝีปากแล้วตอบไปอย่างห่างเหินเมื่ออีกฝ่ายเริ่มเหินห่างออกไปก่อน เธอคือก้ามปู อดีตแฟนเก่าของผมเองแต่ตอนนี้เธอเป็นคู่หมั้นของพ่อผม ผมมองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วมองหน้าเธอนิ่ง
"ดูมีความสุขดีนี่น่า"
"แน่นอน ฉันมีความสุขกว่าตอนที่คบกับเธอเยอะ ไม่ต้องวิ่งวุ่นตามเธอ ไม่ต้องคิดมากว่าเธอจะไปคั่วใครต่อใคร อยู่กับเธอฉันก็มีแต่คิดมาก เพราะเธอมันไม่เคยจริงจังกับใครอยู่แล้ว คนอย่างเธอน่ะไม่รู้จักพอหรอก!”
“ถึงฉันจะเป็นอย่างนั้นก็จริงแต่ก็รู้หรอกว่าใครสำคัญใครไม่สำคัญ!”
...ซึ่งมันไม่ใช่เธอแน่นอน!
“จะหาว่าฉันเห็นแก่ตัวก็ได้แต่ไม่ว่าใครก็ต้องการเป็นที่หนึ่งและหนึ่งเดียว! แม้แต่เธอก็ยังไม่อยากให้คนรักไปมีคนอื่นใช่ไหมล่ะ? พอเขาไปมีคนอื่นแล้วรู้สึกยังไงล่ะ? เจ็บไหม!? ฉันก็เคยเจ็บแบบนี้แหละ!! พูดไปเธอก็ไม่เข้าใจหรอกเพราะเธอน่ะไม่เคยรักใครจริง!! ผู้ชายแย่ๆ อย่างเธอไม่มีใครจะมารักจริงๆ หรอก!! ทุกคนจะทิ้งเธอไปอย่างแม่เธอไง พ่อเธอก็กำลังทิ้งเธอเหมือนกัน!!”
“...”
ผมยืนกัดฟันกรอดอยู่ที่เดิม ยัยบ้า! กล้าดียังไงมาว่าฉัน หา!!!? ผมหายใจแรงแล้วดึงแขนของอีกฝ่ายมาบีบไว้แน่น มองอีกฝ่ายด้วยแววตาโรจน์ ผมกำลังโมโหมาก! ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงยัยป้านี่ไม่มีทางจะมาพูดฉอดๆ ต่อหน้าผมแบบนี้หรอก! แม่ไม่ได้ทิ้งผมไป! ส่วนพ่อน่ะ...พ่อก็แค่หลงผิดเท่านั้นแหละ!!
“ลิ้งทำอะไรน่ะ?”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นเรียบๆ จากด้านหลังของผม ผมปล่อยแขนของก้ามปูแล้วหันมามองใบหน้าบิดาของตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาที่มีเค้าเป็นลูกครึ่งนั้นยังเหมือนเดิมรู้สึกว่าผมจะไม่ได้เจอพ่อนานแล้ว ผมไม่พูดอะไรเดินกระแทกไหล่ของพ่อผ่านไปเปิดประตูห้องของตัวเอง
“ลิ้ง! ตอนเย็นพ่ออยากกินข้าวด้วย ลิ้ง!!”
“ผมไม่ไป เห็นหน้ายัยนั้นแล้วผมกระเดือกไม่ลง!”
ปัง!!!
ผมปิดประตูห้องเสียงดังปังไม่สนใจว่ามันจะพังหรือเปล่า ใครจะไปสนล่ะ! เจ้าพ่อบ้าเอ๊ย!!! แม่ง! หลงยัยป้านั้นเข้าไปเดี๋ยวก็จะตาสว่างแบบเขาเองนั้นแหละ เหอะ! ยัยก้ามปูปลิงดูดเลือดเอ๊ย!! ผมไม่น่าโง่ไปคบคนแบบนี้ตั้งแต่ตอนแรกเลย ให้ตายสิ! รู้สึกขยะแขยงตัวเองที่ไปคบยัยนั้น!!
ผมนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ในห้องทำงานของตัวเองเหลือบไปมองกีต้าร์ที่วางอยู่มุมห้อง ผมลุกขึ้นไปหยิบมันขึ้นมา กีต้าร์ตัวนี้ผมรักมันมากเพราะแม่เป็นคนซื้อให้กับผมเป็นกีต้าร์ตัวแรกที่ผมเล่นและผมจะใช้มันแต่งเพลงเสมอ เห็นแบบนี้ผมก็แต่งเพลงเองน่ะครับ เป็นโปรดิวเซอร์ให้กับพวกนักร้องมาก็หลายคนหลายวงแล้วด้วย พ่อบอกให้ผมเรียนรู้งานทุกอย่างเพื่อจะได้เข้าใจและบริหารออกมาดีที่สุด ผมนับถือพ่อตรงนี้ท่านเป็นที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดเสมอยกเว้นตอนนี้น่ะนะดันเลือกยัยปลิงนั้นซะได้!
ผมเล่นกีต้าร์ไปเรื่อยๆ เพื่อสงบอารมณ์คุกรุ่นของตัวเอง ไม่นานผมก็กลับมาเป็นปกติถึงจะไม่ดีเท่าไรแต่มันก็ยังดีกว่าตอนที่เข้ามาในห้องนี้ล่ะนะ ผมถอนหายใจแล้ววางกีต้าร์ไว้ที่เดิมเดินมาจับเปียโนสีขาวสะอาดที่ถูกรักษาไว้เป็นอย่างดี ถึงมันจะไม่ใช่ตัวแรกที่ผมเคยเล่นแต่เปียโนนี้ก็เป็นตัวที่พ่อชอบเล่นให้ผมฟังบ่อยๆ ผมนั่งลงแล้วมองแป้นเปียโนก่อนจะกดนิ้วลงไป
พ่อน่ะไม่ใช่คนโง่...ผมเชื่อแบบนั้น
พ่อต้องวางแผนอะไรแน่ๆ
พ่อเป็นคนฉลาดที่ผมมักจะอ่านแผนท่านไม่ขาด...
ผมนั่งเล่นเปียโนไปเรื่อยๆ เป็นเพลงบ้างไม่เป็นบ้าง จากนั้นก็หยุดก่อนจะนึกย้อนไปจังหวะก่อนหน้านี้ เมื่อกี้นี้ดนตรีมันโอเคเลยน่ะเนี่ย ผมลองเล่นใหม่อีกครั้งแล้วหยิบกระดาษที่มักจะอยู่ใกล้ตัวเสมอมาจดโน้ตเพลงเอาไว้แล้วเริ่มเล่นใหม่ซ้ำไปซ้ำมา ผมจมอยู่กับโลกของตัวโน้ตอยู่สักพักแล้วเงยหน้ามองนาฬิกาที่ผนัง
สงสัยจะได้เวลาแล้วล่ะมั้ง?
ผมลุกขึ้นแล้วลงไปข้างล่างเพื่อนั่งดูการถ่ายแบบของนิตยสารเมด้าที่เป็นนิตยสารเกี่ยวกับพวกดาราในวงการบันเทิง ก็ออกจะเป็นแนวก๊อสซิบเล็กน้อยแต่เมด้าน่ะมีสาระกว่านั้นเยอะ! นิตยสารที่ผมสร้างน่ะไม่มีข่าวเลิกรักไร้สาระที่เป็นเรื่องส่วนตัวของชาวบ้านหรอก ผมเดินเข้ามาสตูดิโอที่กำลังถ่ายรูปของเหล่านางแบบทั้งหลาย
เมื่อเห็นผมทุกคนก็หยุดชะงักแล้วเข้ามาทักทายผม ผมพยักหน้ารับทุกคนก็กลับไปทำงานต่อเหมือนเดิม ผมเดินมานั่งดูการถ่ายแบบอยู่ไม่นานนักการถ่ายก็แยกถ่ายทีละคนก่อนแล้วค่อยถ่ายเป็นคู่บ้างเป็นกลุ่มตามความต้องการของตากล้อง ส้มวิ่งเข้ามาหาผมพร้อมกับรอยยิ้มหวานหยดผมยิ้มรับเธอแล้วลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้ให้
“ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ เป็นไงบ้าง?”
“ก็ดีค่ะ ทุกคนเป็นมืออาชีพ”
“ก็ดีแล้ว ถ้ามีอะไรขาดเหลือบอกผมได้เดี๋ยวผมจะจัดหาให้”
“ขาดคนดูแลหัวใจล่ะมั้ง ฮิๆ”
“สวยๆ แบบส้มไม่น่าจะขาดนะครับ”
เออ! ไม่น่าจะขาดล่ะนะเพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนก็มีข่าวลือว่าควงกับพระเอกลูกครึ่งสุดล่ำไม่ใช่หรือไงวะ? ผมยิ้มที่มุมปากแล้วอดคิดในใจไม่ได้ ดูทำท่าเขินอายซะรู้หรอกนะว่าเคยมานับไม่ถ้วนน่ะ! ก็ข่าวคาวน่ะเยอะสุดๆ นี่น่ายัยส้มคนนี่! เห็นว่าส่งสายตาเชื้อเชิญมาให้ผมก่อนผมถึงเล่นด้วยน่ะนะ
“แหม~ ขาดสิค่ะ ก็...”
ปั้ก!!!
“โอ๊ยยย!!!”
“ต๊ายยย! วินเซอร์ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ!?”
ผมกุมหัวของตัวเองที่จู่ๆ ไม่รู้มีอะไรมาโดนหัวเต็มๆ มันดังปั้กเลยน่ะ! หัวกู!!! ผมมองซ้ายมองขวาอย่าให้กูรู้ว่าใคร!? แม่งจะจับมาเชือดให้ตายช้าๆ ให้ดู!! ผมพยายามมองหาไอ้ของปริศนาที่หล่นมาโดนหัวของผมแล้วไปเจอไอ้กระดาษเป็นปึก ไม่ให้กูเจ็บได้ยังไงวะหนาซะขนาดนั้นกูยังไม่ตายก็บุญแล้ว! พอจับมาพลิกดูแล้วต้องขมวดคิ้วผมมองไปรอบๆ อย่างแปลกใจ
ชี้ตนี่มัน...วิชาที่ผมลงเรียนซัมเมอร์นี่น่า!!!
แล้วมันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงวะ!!!?
มันบินมา!? บินมาถูกหัวกูซะด้วย!!? ผมพยายามมองหาแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นใครที่น่าสงสัยเลย ผมนั่งลงดูชี้ตในมือของตัวเอง ยัยนกกระจิบข้างๆ ก็ถามอยู่นั้นแหละว่าอะไร เธอไม่เห็นหรือไงว่ามันคือกระดาษน่ะหรือมองเห็นว่ามันเป็นกระดานชนวน ห๊ะ!!?
ผมเปิดดูชี้ตที่สรุปเนื้อหาทั้งหมดเป็นแมทปิ้งอย่างเป็นระบบตัวหนังสือดูเป็นระเบียบและอ่านง่ายมาก ผมนั่งอ่านคร่าวๆ อย่างแปลกใจ ใครวะ? ตั้งใจโยนมาให้ผมงั้นเหรอ? อะไรกัน? ผมนั่งงุนงงอยู่กับที่แล้วเงยหน้ามองหาเจ้าของชี้ตปริศนานี้อีกครั้ง มองไปที่หน้าประตูเห็นหลังใครเดินออกไปไวๆ ผมมองเจ้าชี้ตในมือของตัวเองแล้วเห็นกระดาษโพสต์อินแปะเอาไว้ ผมแกะมันออกมาแล้วอ่านข้อความที่ถูกเขียนไว้ ท่าทางจะรีบร้อนเขียนน่าดูเพราะตัวหนังสือไม่ดูเป็นระเบียบเหมือนในชี้ต
‘ไอ้เด็กนิสัยเสีย! อ่านแล้วไปสอบซะ!!’
“...”
จะว่าไงดีล่ะครับ? เป็นข้อความที่ดูเหมือนจะด่าแต่ก็ด่าด้วยความหวังดี? มันดูน่ารักเป็นบ้าเลยว่าไหม? ผมอมยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ผมน่ะเหรอเด็กนิสัยไม่ดี? เหอะๆ น่ารักไปหรือเปล่า? ผมว่าผมเข้าขั้นโคตรเลวมากกว่านะ!! ผมลองเปิดชี้ตนั้นอ่านอีกครั้งโดยไม่สนใจยัยส้มเช้งอะไรนั้นอีก เหอะ! ชี้ตนี้น่าสนใจกว่าอีก!!
ผมตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปสอบถามทีมงานเกี่ยวกับทุกคนในสตูดิโอว่ามีใครเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกับผมมั้ง ปรากฏว่าไม่มีใครเลยสักคน งั้นใครมันจะเรียนวิชาเดียวกับผมล่ะ? เอ๊ะ? หรือว่าคนที่เดินออกไปตอนนั้นวะ!? ผมสอบถามเหล่านางแบบที่ยืนคุยกับคนๆ นั้น
“อ้อ เลิฟมีค่ะ”
“เลิฟมี?”
ชื่อเหี้ยอะไรวะ!!? เลิฟมี!!? สยองเกินไปแล้ว!!!
“ค่ะ เขากำลังถ่ายแบบสตูฯ ข้างๆ นี้แหละ”
“ข้างๆ นี้งั้นเหรอ? ขอบคุณครับ”
เมื่อคุยได้ความผมก็เดินออกมาจากสตูดิโอนางแบบแล้วเดินเข้าสตูดิโอที่กำลังถ่ายทีมนายแบบ พอผมเข้าไปเท่านั้นแหละ ปฏิกิริยาของทุกคนในตอนแรกก็เหมือนกับสตูดิโอเมื่อกี้นี้เป๊ะ ทุกคนเข้ามาทักทายกับผมแล้วชวนคุยเล็กน้อย สงสัยกำลังพักอยู่ล่ะมั้ง งั้นผมก็ขอถามล่ะนะ
“เลิฟมีอยู่ไหนเหรอครับ?”
พูดชื่อนี้ทีไรกูกระดากปากทุกที!
“อ้อ เลิฟน่ะเหรอ? นั่งอยู่ตรงนั้นไงล่ะ”
“เขาเรียนที่มหาวิทยาลัย...หรือเปล่า?”
“ไม่นะ เขาน่ะอายุ 22 แล้วคงจะเรียนจบแล้วล่ะมั้ง?”
ผมพยายามจะมองไปที่นายแบบคนหนึ่งที่นั่งคุยอยู่กับใครสักคนที่ผมคุ้นๆ หน้า นั้นมันพี่บอสผู้จัดการของรุ่นพี่สไมล์ไม่ใช่เหรอ? ผมพยายามจะไม่ใส่ใจกับเหล่านายแบบที่เข้ามาเจ๊าะแจ๊ะด้วย อะไรวะ!? มายุ่งอะไรกับกูนักหนา! แล้วนายแบบคนนั้นก็หันมามองผมด้วยหางตา
ให้ตาย ท่าทางดูหยิ่งยโสจริงๆ!
ผมมองอีกฝ่ายนิ่งแล้วแกล้งทำเป็นสนใจเขา เหล่าสตาฟฟ์ชวนคุยผมก็แอบเหลือบไปมองเขาเป็นพักๆ เขาหันกลับไปคุยกับพี่บอสอีกครั้ง อ่า...ให้ตายสิ! ตานั้นน่ะ!! ถึงจะดูเย็นชาและหยิ่งขนาดไหนแต่มันก็ดูสวยและ...ยั่วยวนชะมัดยาก!!! ผมน่ะชอบ...ดวงตามากเพราะดวงตาน่ะเป็นเสมือนหน้าต่างหัวใจไม่ใช่เหรอ? อ่า...ตาเรียวคมนั้นมันช่าง...เร้าอารมณ์สุดๆ ว่ะ!!!
“รุ่นพี่เลิฟก็เป็นคนแบบนั้นแหละครับคุณวินเซอร์ เขาดูหยิ่งๆ และไม่ค่อยพูด”
“อย่าโกรธเขาเลยนะครับ ถึงนิสัยจะไม่น่าคบแต่รุ่นพี่เขาน่ะเป็นนายแบบที่สุดยอดมาก”
รุ่นพี่...เวร! นั้นสินะ เขาอายุมากกว่า! แถมยังเป็นที่ยอมรับของพวกนี้ซะอีกแสดงว่าต้องมีความสามารถสุดๆ ไม่ใช่เหรอ? ผมตกใจเล็กน้อยที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่ อีแบบนี้ผมก็แย่น่ะสิ ไม่น่าไปสัญญากับพ่อเอาไว้เลย! คิดไปแล้วก็เริ่มเสียใจ นี่ถ้ากูรู้ล่วงหน้าล่ะก็...เฮ้อ! ผมเคยสัญญากับพ่อไว้ว่าจะไม่ยุ่งกับรุ่นพี่และคนที่มีความสามารถนอกเสียจากเขาจะเข้าหาผมเอง อะไรวะแล้วคนแบบนั้นจะเข้าหาผมก่อนได้ยังไงเนี่ย!?
กูเครียดดด!!
ผมสอบถามทีมงานก็ปรากฏว่าไม่มีใครสักคนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับผมแล้วไอ้ชี้ตเนี่ยมันมาจากใครล่ะวะ? มันบินมาหาผมเองเพราะอยากให้ผมได้เกรดเอเหรอ? บ้าแล้ว! ผมแอบเสียดายและผิดหวังเล็กน้อย เลิฟมี...รุ่นพี่เลิฟมี!? ไม่ใช่คนนี้หรอกเหรอ? อุตส่าห์หวังอยู่ลึกๆ ว่าบางทีเขาอาจโกงอายุก็ได้แต่คงจะเป็นไม่ได้หรอกมั้ง...
ผมเดินออกจากสตูดิโออย่างเนือยๆ แล้วแอบเหลือบมองไปทางเขาอีกครั้ง หว่า~ หน้านิ่งๆ แบบนั้นน่ะ น่าแกล้งเป็นที่ซู้ดดด!!! อยากจะรู้จริงๆ ว่าถ้าโดนแกล้งจะแสดงสีหน้าแบบไหนกันนะ หึๆ! เฮ้อ~! สันดานเก่าที่ทำยังไงก็ไม่หายสักทีของผมดันกำเริบขึ้นอีกแหละ ก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับคนสันดานเสียอย่างผมน่ะ...
ชอบแกล้งคนที่ชอบน่ะสิ!
TBC.
ก็นะ... แปลกใจล่ะสิที่ปอยมาอัพได้ เหอะๆ :z2:
วินเซอร์เขาขอร้องมา... ก็เลยทำให้ ถูกติดสินบนน่ะ ฮ่าๆ :laugh:
-
มาต่อแล้วววววว กรี๊ด ๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หนูลิ้ง(ดาร์ลิ้งใช่ไหมคะ) เป็นพวกชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบเหรอเนี่ย 555 :laugh: :laugh:
-
กรีีดดด คิดถึงวินเซอร์แล้ววินเซอร์ก็มา :-[
แหน๊ะๆ แอบถูกใจเค้าอ่ะสิ
งั้นตอนที่แล้วที่เมานี้คือแกล้งเค้าช่ายป่ะ อิอิ
เมื่อไหร่จะถึงตอนปัจจุบันน มาต่อไวไวน่ะค๊า :impress2:
-
วินเซอร์ เฮ้อๆ จารู้มั้ยน๊าว่านั่นน่ะ ฮอยฮัก คริคริ
:-[
-
ขอบคุณจ้า
ชอบแกล้งคนที่ชอบ
แล้วแกล้งฮอยฮักตั้งแต่วันแรกนี่หมายความว่าอย่างไรเอ่ย ?
-
เอริ้ก..
ถ้ารู้ว่าคนที่ชอบตัวเองอยู่
แล้วปลอมตัวมาจะรู้สึกยังไงน้อ..?
แกล้งไว้ซะแสบเลยนิหนูลิ้ง :-[
-
ทำไมอ่านของวินเซอร์แล้วดูใสๆกว่าฮอยฮักยังไงไม่รู้ 55
คู่นี้จะได้คุยกันเมื่อไรเนี้ย มาอัพต่อไวๆๆนะค่ะ :L2:
-
วินเซอร์ดูฉลาดเฉลียวพอตัวเลยนะเนี่ย คิดถึงตอนที่วินเซอร์จะสืบเรื่องเลิฟมี/ฮอย ก็ชักจะสนุกแล้วสิ :z2:
-
แล้วตกลงก้ามปูเป็นคนดีหรือไม่ดีเนี่ย :m28:
-
มาต่อนะสนุกมากๆ
-
แกล้งคนที่ชอบ แอร๊งงงงงง >///<
เป็นเด็กนิสัยเสียมากเลยนะวินเซอร์ 555
แล้วที่แกล้งฮอยเนี่ย เพราะว่าชอบหนูฮอยอยู่รึเปล่าน้า ครึๆๆ -_,-
ปอลิง เรื่องพ่อกับก้าปูดูจะมีซัมติงนะ เพราะเจ๊แกดูจะเจ็บเหมือนกัน - -
ขอบคุณที่มาอัพค่า
-
นิสัยไม่ดีอะ ชอบแกล้ง
-
นิสัยเหมือนเด็กชะมัด
ชอบแกล้งคนที่ชอบเนี่ย
-
:pig4: :กอด1:
-
ฮอยฮัก น่ารักกกกก
-
ก็ชอบกันอยู่ แต่ไม่แสดงออกลุ้สต่อไป^^
-
คู่อื่น เค้าเกือบจะแทบจะมีลูกมีหลานกันแล้ว :m28:
คู่นี้ เค้ายังไม่รู้จักเลยเลย :เฮ้อ:
-
วินเซอร์เป็นเด็กมีปัญหาหรอเนี่ยยยยยย
ฮอยฮักดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเยอะเลยยย ชอบจัง
-
เป็นเด็กนิสัยเสียจริงๆๆ
ชอบแกล้งคนที่ชอบ
-
อะอะ ชอบเค้าแล้วล่ะเซ่วินเซอร์ นี่ขนาดยังไม่ได้คุยกันเลยนะเนี่ย
งั้นที่ตอนเมาก็แกล้งเค้าอ่ะดิ ตามลุ้นกันต่อไป
-
กรี๊ดด
FC คู่นี้ 555 น่ารักกกก
-
ถ้ารู้ว่าเลิฟมีคือฮอยฮักจะทำหน้ายังไงหว่า 55+
-
ถ้าวินเซอร์รู้ว่าฮอย กับ เลิฟมี เป็นคนเดียวกันจะรุ้สึกยังไงน้า
-
อ๊ากกก!!!
ถ้าจะออกข้อสอบแบบนี้ล่ะก็เอาปืนมายิงกูเลยดีกว่า!!!
ข้อสอบเหี้ยอะไรวะแข็งยิ่งกว่าหิน นี่มันเป็นเพชรแล้ว!
ผมเดินออกมาจากห้องสอบด้วยสภาพสะโหลสะเหล่เป็นซากศพเดินได้ แหงล่ะ ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ผมยังไม่ได้นอนเลยสักงีบเพราะเจ้าเควินตัวดีมันจะมาแก้เพลงอะไรตอนจะอัดเสียงไม่ทราบ ผมต้องนั่งถ่วงตากับพวกมันไปด้วย โห~! กูเข้าใจว่าพวกมึงต้องการงานเพลงที่ดีเพื่อแฟนๆ ที่เฝ้ารอมานานนับปีแต่โปรดสงสารกูหน่อยเถอะ!
ไม่ได้นอนแล้วยังต้องมาอ่านหนังสือสอบต่อทั้งวัน ความรู้เหี้ยอะไรก็ไม่ค่อยเข้าหัวกูเลยโชคดีที่ชี้ตสรุปนั้นทำมาดีเป็นผลพลอยได้ที่ทำให้ผมเข้าใจวิชานี้มากขึ้น คุณกูขอคารวะเจ้าของชี้ตที่ช่วยชีวิตข้าน้อยไว้ ผมพาสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นของตัวเองมาที่ห้องพักของอาจารย์หวังว่าอาจารย์จะยังไม่กลับหรอกนะ แหม ปล่อยให้เด็กตาดำๆ ตะลุยกับข้อสอบมหาโหดตามลำพังมันก็ออกจะเกินไปหน่อย ผมเดินมาถึงก็เห็นโต๊ะอาจารย์เห็นอาจารย์ทำหน้าสะใจเมื่อเห็นสภาพล่องลอยของผม
ได้ฆ่าผมด้วยข้อสอบแล้วสะใจล่ะสิจารย์!!
"มีอะไรหรือเปล่าคุณภูรินทร์?"
"เอ่อ...ขอรายชื่อคนที่เรียนวิชานี้กับอาจารย์ได้ไหมครับ?"
"รายชื่องั้นเหรอ? ทำไมเธอไม่ไปดูที่หน้าห้องสอบล่ะ?"
"ผมอยากได้รายชื่อ ไม่ใช่อยากดูครับ"
"อ้อ ได้สิ แต่คงจะไม่เอาไปทำอะไรไม่ดีหรอกนะคุณภูรินทร์"
"ไม่แน่นอนครับอาจารย์"ผมพยายามทำตัวดูดีน่าเชื่อถือเอ่ยรับรองเป็นอย่างดี อาจารย์ท่านก็ค้นเอกสารในลิ้นชักแล้วยื่นรายชื่อคนที่เรียนทั้งหมดในคลาสมาให้ผม ผมรับไว้แล้วกวาดสายตาดูรายชื่อนั้นมีตั้งร้อยกว่าคนแล้วกูจะหาเจ้าของชี้ตปริศนานี้เจอได้ยังไงวะ!?
"วิชานี้เปิดเซ็ตเดียวใช่ไหมครับ?"
"แหม เปิดมากกว่านี้ก็ไม่มีใครเรียนนี่น่า"
ไม่ต้องมาประชดผมหรอกครับจารย์ ผมไม่รู้สึกผิดอะไรสักนิดเพราะผมด้านแล้ว!
"ขอบคุณครับ ผมขอตัวกลับก่อน"
"หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันซัมเมอร์หน้านะคุณภูรินทร์"
จารย์ไหงพูดงี้ล่ะ!? จะให้ผมติดเอฟงั้นเหรอ!?
เสียใจ ผมมั่นใจว่าสอบผ่านว่ะ!!!
ผมหันมายิ้มๆ แล้วโค้งตัวเคารพอาจารย์ถึงจะเหี้ยยังไงแต่ก็เคารพคนที่ควรเคารพนะครับอันนี้แม่ผมสอนมาดี! แต่สำหรับคนเหี้ยๆ ไม่ควรเคารพผมก็ไม่ไว้หน้ามันหรอกอันนี้ปู่ของผมสอนมาดีเกินไปเลยมีเรื่องกับรุ่นพี่บ่อยๆ แล้วแม่งเสือกอ่อนกว่ากูอีกแค่ต่อยได้นิดๆ หน่อยๆ จะมาสู้กับผมงั้นเหรอ? ให้ตายเถอะ! ผมน่ะคล่องทั้งมวยวิวาททั้งมวยทางการนะไม่ได้มีแค่กล้ามเพราะบ้าออกกำลังกายแบบไอ้โซโล่ไอ้เพื่อนตัวดีนั้นหรอก! ผมรีบเดินเข้าลิฟต์ไปแล้วก้มหน้าก้มตาเอารายชื่อใส่กระเป๋ากางเกงของตัวเอง ไม่ทันได้สังเกตอะไร
กึก!!! กึก!!! พรึบ!!
อะไรวะ!!? เกิดอะไรขึ้น!!?
แม่ง! อย่าบอกกูนะว่าลิฟต์มันค้างน่ะ! ไฟในลิฟต์ดับวูบลงทันทีที่ลิฟต์หยุดทำงาน ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจกลัว ทำไมลิฟต์เหี้ยนี้ไม่มีไฟสำลองวะ บัดซบ!!! ผมหลับตาปี๊ดแล้วทรุดตัวนั่งลงกับพื้นทันที บอกไปก็มีแต่คนหัวเราะเยาะเหอะ!
ผมน่ะกลัวความมืด!!
คนโคตรจะสมบูรณ์แบบอย่างผมดันมากลัวอะไรบ้าๆ บอๆ แบบนี้!!! ก็มันฝังใจตั้งแต่ตอนเด็กๆ แล้วนี่ครับเพราะตอนเด็กโดนลักพาตัวบ่อยเนื่องจากธุรกิจของพ่อมันรุ่งโรจน์เกินหน้าเกินตาคู่แข่ง ผลพลอยมันก็ตกมาที่ลูกยังเล็กๆ แบบผมเนี่ยล่ะ ตอนเด็กๆ ยังช่วยตัวเองไม่ได้แล้วสมัยเด็กๆ ผมก็ตัวเล็กกว่าเด็กทั่วไปอีกแต่ลองมาลักพาตัวตอนนี้ดูซะ กูจะตามฆ่าล้างโคตรแม่ง!!
ผมเริ่มหายใจแรงในลิฟต์พื้นที่แคบๆ ได้ยินอย่างชัดเจน อากาศแม่งก็เริ่มหนาว ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ในความมืดแบบนี้ ไม่มีแสงใดๆ ลอดเข้ามาได้เลย ตัวของผมเริ่มสั่นเทาอาการเริ่มแย่ขึ้นมาเรื่อยๆ ผมกะพริบตาเมื่อเห็นแสงสลัวๆ สว่างวูบขึ้น นั้นแสงจากมือถือนี่หว่า
“เฮ้ย! เป็นอะไรวะ?”
อ้าว เฮ้ย!! ลืมไปว่ามีคนอยู่ด้วย!! เวร! ดันมาเห็นสภาพทุเรศๆ ของผมแบบนี้อีกแม้แต่พวกเพื่อนๆ ยังไม่มีใครรู้หรือเห็นเลยนะ ผมไม่พูดอะไรออกไป แหงล่ะ ตอนนี้กูไม่อยากจะให้คนที่ไหนก็ไม่รู้มาสมเพชหรอกนะ
“ตายหรือยัง?”
ผมแทบอยากจะเบิร์ดกะโหลกอีกฝ่าย เสือกเอานิ้วมาจิ้มกูอย่างกับกูตายไปแล้ว ถ้ากูตายกูจะมาหลอกหลอนมึงคนแรกเลย ให้ตายสิ! ถ้าทำได้ตอนนี้ผมอยากจะถีบคนกวนติ่งคนนี้ก่อนเลยแต่ตอนนี้มันทำไม่ได้น่ะสิ เจ้าบ้านั้นก็เข้ามาเขย่าผมเบาๆ โว้ยยย! ถ้ากูเป็นเซียมซีล่ะก็มึงได้ไม้ซวยแน่!!
เมื่อแสงมือถือดับลงไปผมก็หลับตาปี๊ดอีกครั้ง ไอ้บ้า! มึงรีบๆ กดมือถือให้มีแสงเดี๋ยวนี้นะโว้ย!! ผมเริ่มอารมณ์เสีย อายก็อาย ศักดิ์ศรีกูหายไปไหนหมดวะ!? ก็อีแค่ความมืดทำไมจะต้องกลัวมากมายแบบนี้ด้วย ไม่เคยกลัวอะไรแต่ทำไมต้องมากลัวไอ้ที่มันปัญญาอ่อนแบบนี้ด้วย! กลัวความสูงแบบไอ้โซโล่หรือกลัวหมาอย่างไอ้ชินยังจะดีกว่าอีก!!
"แสง..."
มึงรีบๆ กดแสงให้กูสิว่ะ! มึงจะเป็นใครกูไม่รู้หรอกแต่ตอนนี้กูต้องการแสงจากมือถือมึง! ไอ้บ้านั้นก็ไม่รู้ทำอะไรอยู่ มึงนั่งสวดมนต์อยู่หรือไง!? แล้วสักพักมันก็กดแสงมือถือสว่างขึ้น ผมถอนหายใจโล่งแล้วแสงนั้นก็ดับลงไปอีกครั้ง ผมพยายามเบียดตัวไปหาเพื่อนร่วมชะตากรรมอีกคน เอามือถือมาให้กู! แต่ไอ้บ้านั้นก็ไม่เข้าใจว่าผมต้องการอะไร มันกดมือถืออีกครั้ง ตอนนี้ผมก็นั่งใกล้มันพอจะมองเห็นหน้าตาอีกฝ่ายแต่พอหันไปมองมือถือดันดับวูบไปพร้อมกับเสียงเตือนอะไรบางอย่าง
“เวร มือถือแบตฯ หมด”
หมอนั้นเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ผมเนี่ยอยากจะบ้าตาย แบตหมดเนี่ยนะ ทำไมมึงไม่รู้จักชาร์จแบตให้มันเต็มๆ ตลอดเวลาวะ!? ถึงจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องงี่เง่าแต่กูก็อยากจะด่ามึง กูพาล! กูรู้!! มือถือกูก็ไม่ได้เอามาด้วยเพราะรีบมาสอบ โธ่เอ๊ย ผมนั่งมองไปรอบๆ ที่มืดสนิท นั่งอยู่ตรงนี้แม่งก็นานแล้ว แถมรอบๆ ยังเงียบกริบเหมือนไม่มีใครอยู่เลยสักคน
ผมหายใจไม่ออก... มันอึดอัด...
ความมืดแบบนี้ผมไม่ชอบเลย มันเหมือนผมอยู่คนเดียว
ไม่เอา! ผมไม่อยากจะอยู่คนเดียว!!
จู่ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมา แม่ง! ร้องไห้หาเหี้ยอะไรวะ!? มันไม่ได้เศร้าอะไรสักหน่อย! ตอนนี้ผมกำลังเสียใจงั้นเหรอ? เปล่า! ผมสบายดี ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลย! ใครมันจะเป็นยังไงก็ช่าง ผมไม่แคร์! ใครจะไปก็ไป ไปให้หมดเลยยิ่งดี! อย่างน้อยผมก็มีแม่ มีพ่อ...
เหี้ยเอ๊ย! ไอ้พ่อเฮงซวยย!!!
“เป็นอะไรวะ ร้องไห้ไม่อายหรือไง?”
อย่ามาพูดนะโว้ย! กูร้องไห้ซะที่ไหน มึงมั่ว!!! ไม่เห็นจะมีเรื่องเศร้า กูไม่ได้เสียใจ!! เจ้าพ่อบ้าเอ๊ย!! ไอ้พ่อเฮงซวย!!! เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว...! เหนื่อยทั้งใจและกายถึงจะปฏิเสธยังไงมันก็เหมือนเดิม
ผมเป็นคนที่ถูกทิ้ง!!
ทั้งคนนั้น ทั้งคนนี้!!!
ไม่มีใครจริงใจสักคน ก็แค่ใช้ประโยชน์จากผมนั้นแหละ! พ่อ คนที่ไม่น่าจะหักหลังผมมากที่สุดกลับกลายเป็นคนทิ้งผมไปอีกคน พ่อ! เจ้าพ่อบ้า...ตอนนี้ผมคิดถึงแม่ คิดถึงมาก ถ้านี่แม่ยังอยู่ล่ะก็... พ่อคงจะยังเหมือนเดิม พ่อคงจะรักผมมากเท่าเดิม
แม่...
“เฮ้ย อย่าเนียนโว้ย!”
ใครก็ไม่รู้ล่ะขอยืมกอดเป็นแม่หน่อยโว้ย! อารมณ์มันแซด เข้าใจไหม!? คนมันแซด!!! เจ้าบ้านั้นดิ้นขัดขืน อะ...ตัวเล็กกว่าผมอีกแน่ะกอดได้พอดีเลย กลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนกลิ่นส้มผมพยายามซุกตัวเข้าหาอีกฝ่ายมากขึ้น สักพักเจ้าหมอนั้นก็นิ่งไปแล้วสวมกอดผมใช้มือลูบหลังเบาๆ อ่า...ผมรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นอาการมึนหัวก็โล่งโปร่งมือที่โอบปลอบผมไว้มันช่างอ่อนโยนจนทำให้คิดถึงแม่มากขึ้น ผมกอดอีกฝ่ายไว้แน่น อารมณ์แม่งก็พาไป...เหลือเกิน
“ยังรักผมอยู่หรือเปล่า? ทำไมถึงทิ้งผมไป?”
“ก็ไม่ได้ทิ้งสักหน่อย”
“ไม่จริง! ไหนบอกว่ารักผมไง แล้ว...ทำไมทิ้งผมไป!”
อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว
ผมไม่อยากอยู่คนเดียว!
ผมไม่อยากเดียวดายคนเดียว...
โธ่เอ๊ย!!!
ขอแค่คนเดียว!!
คนเดียวเท่านั้น...
ช่วยเดินเข้ามาอยู่ข้างๆ ผมหน่อย!!!
ช่วยมารักผม จริงใจกับผมหน่อย!!!
..
....................
..............................................
.....................................................................
...........................................................................................
...โอ๊ะ!!?
ผมสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาอย่างงงๆ มองรอบๆ ตัวแล้วยิ่งงงกว่าเดิม รอบข้างมืดไปหมด ผมลงมาที่นี้ได้ยังไงวะ? มานั่งตรงนี้ได้ยังไงเนี่ย? ผมมองเลิ่กลั่กไปมาแล้วรู้สึกเหมือนมีอะไรติดที่หน้าผากของตัวเองผมดึงมันมาดู โพสต์อินอีกแล้วเหรอ!? แถมยังเป็นตัวหนังสือแบบเดียวกับในชี้ตนั้นเลย!!
'อกหักมันไม่ตายหรอกไอ้เด็กขี้แย!'
"..."
พอนึกถึงเรื่องตอนติดลิฟต์แล้วกูแม่งอายชิบหาย! ทำอะไรลงไปแบบไม่รู้ตัวสักนิด อ๊ากกก!!! แล้วนี่มัน...หมายความว่ายังไง!? คนที่ติดลิฟต์กับผมคือคนที่ผมอยากจะขอบคุณเรื่องชี้ต? แล้วเจ้าตัวก็อยู่ใกล้มาก กลิ่นส้มผมยังจำได้!
ผู้ชาย...?
แหงล่ะ! ซุกอกแล้วแบนราบไม่มีก้อนไขมันแบบนั้นก็มีแต่ผู้ชายนั้นแหละแถมยังเรียนเซ็ตเดียวกับผมชัวร์! แสดงว่าคนๆ นั้นต้องนั่งทำข้อสอบจนหมดเวลา? โธ่โว้ย!! ตอนออกมาจากห้องสอบผมไม่ได้สนใจใครหน้าไหนจำอะไรไม่ได้เลย มันมึนไปหมด!
แล้วเขาเป็นใครกันวะ!!?
ฟุบ!
ผมมองไปเห็นเสื้อแขนยาวที่หล่นจากไหล่ไปกองกับพื้น วันนี้ผมไม่ได้ใส่เสื้อแขนยาวมาสักหน่อยแล้วไอ้ตัวนี้มันมาได้ยังไงกันล่ะ ของใครล่ะเนี่ย? ผมหยิบมันขึ้นมาแล้วขมวดคิ้ว นี่มันเสื้อแขนยาวคณะสถาปัตย์รุ่นที่ 13 ทำไมผมรู้น่ะเหรอ? ก็มันปักไว้ด้านหลังนี้ไง!
'ถาปัตย์ 13'
เจ้าเสื้อตัวนี้มันเพิ่งโผล่มาตอนที่ผมเผลองีบไปในตอนที่ลิฟต์ค้าง งั้นก็แสดงว่าเจ้าของมันต้องเป็นคนที่ติดลิฟต์กับผม เจ้าของชี้ตและโพสต์อินนี่? แสดงว่าอีกฝ่ายเรียนคณะสถาปัตย์น่ะสิ! ผมรีบค้นหารายชื่อที่ไปขออาจารย์มา แน่นอนเรียนซัมเมอร์แบบนี้แต่ละคณะลงไม่มากหรอกอย่างมากก็ไม่เกินสิบคน! แต่หายังไงผมก็ไม่เจอผมส่ายหน้าหงุดหงิดสงสัยมันจะตกอยู่ในลิฟต์แล้วตอนนี้มันก็ปิดให้บริการแล้วด้วย ผมถอนหายใจอย่างเสียดายถ้าได้รายชื่อมาล่ะก็มันก็แคบลงตามหาตัวได้แน่ๆ!
คลาดแค่นิดเดียวเอง!
ผมถอนหายใจไม่นานก็ยิ้มขำกับตัวเอง ให้ตายเถอะ! ตอนนี้ผมหยั่งกับเจ้าชายที่ตามหาซินเดอเรลร่าเลย! ผมลุกขึ้นยืนแล้วเหวี่ยงเสื้อแขนยาวพาดไหล่ยิ้มอย่างสนุก มีเรื่องน่าตื่นเต้นอีกแล้ว! เอาล่ะ ซินเดอเรลร่าคนงามมาทิ้งรองเท้าแก้วของเจ้าไว้เช่นนี้ก็เหมือนท้าทายให้ข้าต้องตามหาเจ้าให้พบ
รอก่อนเถอะ เจ้าชายคนนี้กำลังจะไปหา!!!
TBC.
กลายเป็นนิทานคลาสสิกไปแล้ว!!
เจ้าชายตามหานางซินเดอเรลล่า...
กรณีของเจ้าชายหายากกว่าของคุณชายโซโล่เสียอีก!
รายนั้นเห็นหน้าชัดเจนแต่คุณเจ้าชายวินเซอร์ไม่เห็น...
มีแค่เสื้อและลายมือเท่านั้น...
ท่านเจ้าชายจะทำอย่างไงต่อไป ติดตามตอนต่อไป~ :impress2:
-
กรี๊ดด จิ้มคนแรก
เจ้าชายตามหานางซิน เอิ๊กก
ตามหาให้เจอไวๆก็แล้วกันนะวินเซอร์
คนอ่านลุ้นจะแย่
-
พอมาอ่านพาร์ทวินเซอร์แล้วรู้สึกว่าวินเซอร์น่ารักขึ้นเยอะเลยอ่าาาาา
เด็กน้อยน่ารักเอ้ยยย มาเป็นรับเหอะ 5555
-
“ยังรักผมอยู่หรือเปล่า? ทำไมถึงทิ้งผมไป?”
^
^
ประโยคนี้ตอนอ่านในภาคของฮอย คิดว่าวินเซอร์หมายถึงแฟนเก่านะเนี่ย
โล่งงงงงงงงงง ไปเลย ที่แท้หมายถึงคุณแม่นี่เอง
สู้โว้ยวินเซอร์ ตามหาซินเดอเรลล่าให้เจอไวๆ นะจ๊ะ
-
มันกำลังจะมา !!!! :really2:
-
55555
เจ้าชาย สงสัยว่าต้องงมกันหน่อย
ก็ในเมื่อเจ้าหญิงมีหลายบุคลิก
-
เกลียดมาก ไอ้โรคชอบแกล้งคนที่ชอบเนี่ย นึกว่าเกลียดเห็นชอบแกล้งจัง มันแยกไม่ออกเฟ้ยยย แต่คู่นี้ก็น่ารักดี :D
-
ขอบคุณจ้า
ว๊าว ว๊าว ซินเดอริล่าเค้าทิ้งรองเท้าแก้ว แต่นี่ฮอยฮักทิ้งเสื้อ ^^
ได้เก็บไว้เป็นที่ระทึก เอ้ย !!! ระลึกอีกนานแสนนาน
ตามหาคนคนนั้นให้เจอไวไวนะจ๊ะ นายวินเซอร์ (ลิ้ง)
ใกล้ตัวใกล้ใจมากก็คงมองไม่เห็น หันกลับมาไวไวน้า
-
ตามล่าหาหัวใจเหรอ ฮิ้วววว วว~
-
เจ้าชายเป็นเด็กขี้เก็กเนอะ
แต่น่ารักมากอ่ะ เชียร์สุดตัวให้ตามหาที่รักจนเจอนะคะ
-
วินเซอร์น่ารักอ่ะ :-[
-
:-[
-
ตอนนี้ก็เป็นเจ้าชายอสูรไปก่อนนะพ่อดาร์ลิ๊ง :laugh:
-
เย้ อ่านทันแล้วค่าา
หลงรักฮอยหรือเลิฟมีไปเลย><
กำลังตามอ่านอีกเรื่องนึงอยู่น่ะ -.-
เจ้าพริตตี้นี่สุดๆเลย จำเพื่อนตัวเองไม่ได้555555
-
ชอบจังคำนี้ ไอ้เด็กขี้แย วินเซอร์กลัวขนาดร้องไห้เลย
-
:3123:
-
:impress3:
ตามมาอ่าเรื่องนี้ด้วย
พออ่านมุมของวินเซอร์แล้วรู้สึกว่าวินเซอร์น่ารักขึ้นเยอะเลยยยย
ฮอยฮักก็น่ารักอ่ะ ชอบจัง สวย เย่อหยิ่ง เซ็กซี่แบบเนี้ย
อยากให้สองคนนี้รักกันไวไว
-
เจ้าหญิงก็รอเจ้าชายอยู่นะ ถึงเจ้าหญิงจะยังไม่รู้ตัวก็เถอะ :m20: บทนี้รู้สึกว่าวินเซอร์น่าร้ากกกกกกกกกอ่ะ!
ปฏิกิริยาหลังออกจากห้องสอบก็เหมือนกันเลย สงสัยจะคู่แท้แล้วล่ะ ตอนนี้ไม่อยากเดาอะไรเลย แต่อยากได้ตอนต่อไป 555 แล้วก็อยากให้ถึงตอนปัจจุบันเร็วๆจัง :-[
สุดท้าย ขอบคุณค่ะ :กอด1:
ปอลิง โซโล่กลัวความสูงงงงง...งงง อย่าให้หนูพรีสต์รู้เชียว :laugh:
-
อ่านไป หนูวินก็ดูจะน่ารักนี่นา แต่ไม่ชอบที่ให้ฮอยฮักไปโดนดีดหน้าผากแทนอะ ยังไงก็ทำใจกับฉากนั้นไม่ได้ซ้ากกกกกที o22
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆ เลยค่ะเข้ามาเปิดดูทุกวันเลย :impress2: :impress2:
อัพจนได้ 55 เป็นกำลังใจให้ค่ะ o13 o13 +1 :oo1:
-
:impress2:
รอวันที่วินเซอร์เจอฮอยฮัก
มันส์พะย่ะค่ะแน่นอน o18
-
โอ๊ยยย ไม่น่าเชื่อ วินเซอร์มีมุมอะไรแบบนี้ด้วย
คิดได้นะตัวเองเป็นเจ้าชายแล้วตามหาซินเดอเรลล่า ฮ่าๆ
อยากรู้ว่าเจอแล้วจะทำยังไง ฮอยฮักยังอยู่ในคราบเอ๋อๆอยู่เลยนิ
-
ฮัก กะ วิน มาแล้ว แบบสั้น ๆ อิอิ+1 รอ แบบยาว ๆ :z2:
-
อยากรู้จัง ถ้าเจ้าชายรู้ว่านางซินที่ตามหาอยู่คือคนเดียวกับที่ตามตื้อตัวเองอยู่จะเป็นยังไง หึหึ :a11:
-
55555
เจอสภาพน้องฮอยแล้วจะเป็นไงน๊า
-
ออกแนวอึน ๆ เน้
55+ ท่าทางจะติดใจ
สงสันตาวินต้องดมกลิ่นตามหาแล้วล่ะงานนี้
-
:o8: :-[ :-[
-
วินเซอร์ในเรื่องนี้ ช่างแตกต่างกับอีกเรื่องเลย
ลุ้นๆๆ อยากเห็นว่าจะจีบกันยังไง
แล้วเกิดอะไรขึ้นที่ฮอยฮักไปสารภาพรักกับวินเซอร์
-
ลุ้นให้หาให้เจอเร็วๆนะคะ
-
เพิ่งเห็นว่ามีเรื่องของคู่นี้แล้ว
อ่านยาวเพลินเลย ฮอยนี่เป็นที๋ฮานะ แต่ไม่ค่อยแสดงออก
-
จาหากันเจอมั้ยหนอ คริคริ
เต็มที่คับวินเซอร์ เอาใจช่วยคับ สู้ๆ
o13
-
ชอบคู่นี้สุดๆอ่ะ
ชอบตั้งแต่ตอนอ่านเรื่องพรีสต์-โซโล่ละ
ดีใจที่ 2 คนนี้มีเริ่องยาวเป็นของตัวเอง
-
กรี๊ดดดดด เจ้าชายยยยยยยยยย :impress2:
รีบๆตามหาให้พบน้า :o8:
มาต่อไวไวน้าค่ะ
-
มาร่วมด้วยช่วยน้องหานางซิน
คงจะเจอง่ายๆ น่ะนั่นนะ
เอาเหอะ ลายมือ กลิ่นหอมๆ
ที่มีลัษณะเฉพาะตัวก็คงหาได้ไม่ยากเย็นเท่าไหร่
-
ครั้งแรกวินเซอร์ก็แกล้งฮอยฮัก
อย่างนี้จะเรียกว่า
"ชอบแกล้งคนที่ชอบ"
ได้ไหมอ่ะ คริคริ
-
เจ้าชายตามหานางซินให้พบเร็ว ๆน๊าาาาาา
>[]<"
-
สนุกๆๆ มากกกๆๆ ค่ะ มาต่อเร็วๆๆๆ นะ
-
ตามมาอ่านด้วยคนครับ
ฮักนี่แสบกว่าที่คิดจริงๆ
-
ตามหาเลย รีบตามหาด่วนเลย
แต่คงไม่เจอง่ายๆหรอก 555+
ก็เล่นปลอมตัวได้เนียนขนาดนั้นหนิ
ขนาดไปยืนสารภาพตรงหน้าแล้วแกยังไม่รู้ตัวเลยวินเซอร์เอ้ยยย :laugh:
-
เจ้าชายตามหาให้เจอให้ได้นะ ลุ้นมากอ่ะคู่นี้ >w< แต่ท่าทางจะยาก เพราะฮอยลุคปกติกับลุคนายแบบ คนละเรื่องกันเลย = ="
อ่านพาร์ทของวินเซอร์บางทีเราว่าฮามาก ดูไม่โหดแบบตอนอ่านอีกเรื่องเลย น่ารักมากๆค่ะ
-
555 คลาดตลอดกันเจ้าชาย
เเล้วเมื่อไรจะรู้เนี่ย
-
:-[ น่ารักมากชอบคู่นี้จัง แหมใจตรงกันนะเนี่ย ทั้งๆที่ภายนอกดูเป็นคนร้ายๆทั้งคู่แต่จริงๆแล้ว น่ารักว่ะ อีกคนดูเป็นแบดบอยข้างในนี่เด็กชัดๆแถมเด็กเอาแต่ใจด้วย ส่วนอีกคนดูเฉยๆแต่แหมข้างในนี่ผู้ใหญ่เกินตัวซ้า :laugh: แต่ชอบมากกกกกพอๆกะคู่นู้นเลย มาต่อเร็วๆนะคะ :call:
-
555+
นางซินของเรามีไหนเอ่ย
-
"รอก่อนเถอะ เจ้าชายคนนี้กำลังจะไปหา!!!!!!"
:laugh: ให้สำเร็จเร็วๆนะ และขอบคุณสำหรับความลับของโซโล่ :laugh:มันกลัวความสูง ไปแอบบอกพรีสต์ซะดีไหม
-
จริงๆแล้ววินเซอร์เป็นคนฮาสินะ :jul3:
เอาแล้ววว นุ้งฮอย เจ้าชายกำลังตามหาแน่ะ
:jul3:
-
ชอบคู่นี้มากๆๆ :-[
-
เชียร์ให้ฮอยหนี เพราะส่วนตัวโรคจิต นิยายจะได้นานๆ 555
-
กลายเป็นนางซินไปแล้วเรื่องโรแมนติกมากๆ 55
เจ้าชายจะไปตามพบเมื่อไรเนี้ย
มาอัพต่อไวๆๆนะค่ะ
-
:impress2:
-
ฮักจ๋า เค้า ตามมาแล้ว อิอิลุ้นมากมาย เมื่อไหร่ เงาะจะถอดรูปเป็นพระสังข์
-
ฮักน่าฮัก
เออ จริงๆแล้วฮักกวนนี่หว่า :m20: :m20: :m20: :m20:
วินเซอร์ จริงๆชื่อ ดาลิ้ง เลยตั้งชื่อตัวเองใหม่ซะเท่เลยนะ
ขอให้รักหลง ฮัก ของเฮานะนาย ดาลิ้ง :laugh: :laugh: :laugh:
-
มารอนะ o13 :-[
-
รีบหาให้เจอเร็วๆๆนะ
ตื่นเต้นจังเลยยยย
ชอบๆๆๆ
-
ช๊อบบบบบบบบ
ชอบบบบบบบบ
:-[ :-[ :-[
-
ตามหานางซินให้เจอนะ
-
+1 ให้ปอยป้อยจ้า
พึงเข้ามาอ่านสนุกมากเลย
ชอบทั้งวินเซ่อ (เซ่อจริงๆ) o22 o22
กับLove me นะน่าลุ้นดี o13 o13
รอตอนต่อไปอยู่นาาาาาาาาาาาา :call: :call: :call:
-
ติดตามค้า ยังรออยู่เน้อออออออออ :pig4:
รักฮอย :o8: :-[ :impress2:
-
เมื่อไหร่เจ้าชายจะตามหาเจอ :impress2:
อยากอ่านต่อแล้วว อิอิ :o8:
-
น่ารักมาก ชอบๆๆ จ้า มาลงต่ออีกนะจ๊ะ ^^
-
ตอนที่ 5
“แม่ง! ไอ้โซโล่มึงพาพวกกูมากินข้าวคณะนี้อีกล่ะ ไม่เบื่อหรือไงวะ ไปกินข้าวคณะแพทย์เหอะ สาวแพทย์แม่งสุดยอดเลยนะโว้ย”ไอ้ว่าที่คุณหมอหมูเอ่ยขึ้นขณะที่พวกผมยกพลมากินข้าวคณะสถาปัตย์เหมือนเคย ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้หมู สาวคณะแพทย์เนี่ยเขาสวยจริงอะไรจริง ถึงจะแอบสยองที่ต้องระแวงว่าจะถูกหั่นชิ้นส่วนของพวกสันดานเสียแบบผมตอนไหนก็ไม่รู้นี่สิ
“คณะนี้มันใกล้คณะกูนี่หว่า”ไอ้โซโล่มันแก้ตัวไปแบบน้ำใสไม่เห็นตัวปลา เอ่อ! ฟังโคตรขึ้นเลยว่ะ!! ไอ้หมูที่เรียนคณะแพทย์ทำหน้าฉุนทันที มันต้องเดินทางไกลจากคณะแพทย์เพื่อกินข้าวที่คณะสถาปัตย์ เป็นอะไรที่ลงทุนมาก!
“เชี่ย ถ้าอย่างนั้นไปกินคณะกูเหอะ”
“ไอ้ชุบมึงหุบปากไปเลย คณะนิติบ้านนอกแบบนั้น ใครจะไปวะ! กินอยู่คณะนี้แหละดีแล้ว แฟนกูจะไม่ต้องระแวงว่ากูไปเหล่สาวที่ไหน”ไอ้ชินมันสวนขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วส่ายหน้าไม่เห็นด้วย ไอ้เรื่องแฟนมันเนี่ยเป็นความผิดมันเองนั้นแหละ ใครบอกให้ไปเจ้าชู้ให้แฟนเห็น เหอะๆ อ่อนว่ะ ต้องเทพแห่งการสับรางอย่างกูสิ ควงแม่งสามสี่คนในวันเดียวสบาย!
“ไอ้วินเซอร์ เมื่อไรมึงจะหยุดคุยโทรศัพท์สักทีว่ะ คุยสาวอยู่ได้ แดกข้าวก่อน!”
ระหว่างที่พวกผมกำลังรอข้าวมาเสิร์ฟ ผมมีสาวๆ โทรมาไม่เว้นให้หายใจช่วงนี้ผมโสดเรื่องสาวๆ อะไรแบบนี้มันก็ยิ่งมีเยอะมากขึ้นเป็นเงาตามตัว ก็นะ คนมันหน้าตาดีว่ะ! ที่ผ่านมาก็ควงสาวๆ ไม่เว้นแต่ละวัน เบื่อๆ เซ็งๆ ก็เปลี่ยนคู่ไปเรื่อยๆ แต่ผมไม่ได้มั่วหรอกนะ ยังไงก็ยังเลือกอยู่บ้างแหละ
พอมาถึงคณะสถาปัตย์ทำให้ผมคิดได้ว่าผมกำลังตามหาคนๆ หนึ่งอยู่แต่ก็ไม่เจอสักทีก็เลยไม่สนใจมันล่ะ ผมเป็นคนความอดทนต่ำ หาไปเรื่อยๆ เดี๋ยวมันก็เห็นเองแหละ ยังไงซะผมก็แค่อยากจะขอบคุณที่แบ่งปันชี้ตและฟังผมคร่ำครวญเป็นบ้าเป็นบอ นี่ถ้าได้เจอผมคิดว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้
ผมใช้โอกาสในตอนที่ไอ้โซโล่มันมานั่งส่องหาสาวผมทองมาหาบุคคลปริศนาของผมเช่นกัน มีแค่ลายมือกับกลิ่นน้ำหอมเท่านั้นเอง หาเจอเนี่ยพรหมลิขิตล่ะ! ผมเหลือบสายตาไปมองคนๆ หนึ่งเขากำลังมองมาที่ผม พอผมหันไปคนๆ นั้นก็เดินหนีไปซะงั้น เฮ้ย...ถ้าจำไม่ผิดนั้นมัน...ริว นายแบบที่กำลังดัง แล้วถ้าจำไม่ผิดอยู่สังกัดบริษัทของผมด้วย
หมอนั้นเรียนอยู่ที่นี้งั้นเหรอ?
“มึงจะไปไหนวะไอ้วินเซอร์?”พวกเพื่อนๆ ถามเมื่อผมลุกขึ้นยืน ผมยกมือเล็กน้อยไม่ตอบพวกมันแล้วสาวเท้าตามร่างสูงโปร่งนั้นไป
“เดี๋ยว! นายนั้นแหละ”
“ครับ?”ริวหันมาทำหน้างงๆ ใส่ผม ใบหน้าที่น่ารักนั้นดูจะตกใจเมื่อเห็นผมเดินตามมา โอ๊ะ~ หน้านั้นเหมือนกระต่ายตัวน้อยกำลังตกใจกลัวเลยแฮะ ผมมองอีกฝ่ายแล้วยิ้มที่มุมปากอย่างถูกใจ
“ริวใช่ไหม?”
“ครับ คุณวินเซอร์มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“ไม่มีอะไรหรอกแค่ทักทายน่ะ นายเรียนคณะนี้งั้นเหรอ?”ที่พูดไปมันก็แค่อ้างเท่านั้นแหละ ถ้าเชื่อก็ซื่อบื้อเกินไปแล้วจะทักบ้าอะไรต้องเดินตามมาขนาดนี้ด้วยนอกจากจะมีจุดประสงค์อย่างอื่นแฝงอยู่! ริวมองผมด้วยดวงตาโตๆ นั้น
“ครับ ผมเรียนถาปัตย์ ทำไมครับ?”
“เปล่าหรอก ก็แค่แปลกใจที่นายเรียนคณะนี้ ปกติดาราเขาไม่เรียนอะไรแบบนี้หรอก”
“ผมสนใจเรื่องบ้าน มันแปลกงั้นเหรอครับ?”พูดออกมาก็หน้าแดงหลบตาอายๆ แบบนั้นมันดูน่ารักสุดๆ ไปเลยล่ะ! ผมแอบยิ้มกระหยิ่มในใจ เหอะๆ ลูกกระต่ายน้อยมาให้สิงโตตัวนี้กินซะดีๆ!!
“ไม่แปลกหรอก งั้นขอตัวก่อนนะ หวังว่าจะได้เจอกันอีก”ผมเอ่ยตัดบทสนทนาอย่างรวดเร็วแล้วทิ้งรอยยิ้มเอาไว้เป็นของฝากอีกฝ่ายที่มองตามผมมา หึๆ! อีกเดี๋ยวกระต่ายน้อยตัวนี้ก็ติดกับแน่นอน!!
“โห~! กูนึกว่าอะไรซะอีก แม่ง ไปม่อนี่เอง”
“ไอ้วินเซอร์มึงจะมากไปแล้วนะ! เมื่อกี้ยังคุยกับสาวแล้วแม่งเดินไปม่อหนุ่มต่ออีก”ไอ้ว่าที่คุณหมอหมูแอบจิตเริ่มโอดโอย เหอะๆ แล้วไงวะ ก็กูมันใจร้าย! กูอยากได้ใครก็ไปม่อคนนั้นไม่มีความคิดจะหยุดที่ใครให้รำคาญใจอีกแล้วโว้ย เรื่อยๆ มันไปจนกว่าจะเบื่อกันไปข้างนี่แหละ กูกับพวกมึงมันไม่เหมือนกัน!
“ว่าแต่เมื่อไรกูจะได้ไปกินข้าวคณะอื่นบ้างวะ ส่องสาวถาปัตย์จนเบื่อแล้วนะโว้ยไอ้โซโล่”
“อย่าบ่น! แดกข้าวไป”ไอ้โซโล่หันมาผลักหัวไอ้ชุบแล้วกลับไปหันหน้าเป็นเรดาร์ตามจับสาวผมทองของมันต่อไป ผมเล่าหรือยังว่าเพื่อนผมไอ้โซโล่เนี่ยมันตกหลุมรักสาวคนหนึ่งอยู่ซึ่งเจ้าตัวยืนยันเสียงแข็งว่าไม่ได้จริงจังอะไร มันเพียรพยายามมานั่งเฝ้าสาวผมทองที่คณะนี้บ่อยมากจนปัจจุบันนี้ก็ยังไม่เห็นสาวผมทองสักคน!
“วันนี้เอาไงวะ?”ไอ้ชุบที่ลูบหัวตัวเองป้อยๆ หันมาถามพวกผม วันนี้พวกผมนัดกันไปเที่ยวตามประสาหนุ่มๆ น่ะครับแต่วันนี้ผมติดนัดแล้วน่ะสิ เสียดายไม่ได้ไปบริหารเสน่ห์ตามเคย เฮ้อ
“กูขอตัวว่ะ วันนี้มีนัด ไว้วันหลังล่ะกัน”
“อีกล่ะ ช่วงนี้มึงมีนัดตลอด”
“ช่วยไม่ได้ว่ะ คนมันเนื้อหอมก็งี้แหละ”
“กูขอแช่งให้มึงเป็นเอดส์ตาย”
“เหี้ยหมู เจริญปากจริงมึง!”ผมหันไปตบหัวไอ้หมอหมูที่ปากหมาได้โล่ มาแช่งกูแบบนี้ทำไมวะ? ไอ้บ้านี่!! เหอะ กูรักษาความสะอาดและเซฟตลอดโว้ย ไม่เคยเผลอให้ใคร หึ! ผมหันมารับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอีกครั้งขอตัวรับสายกิ๊กก่อนล่ะกันครับ พอคุยไปสักนิดผมก็ขอตัวกับเพื่อนๆ เพื่อไปหาคู่นัดวันนี้ก่อน
“กูขอตัวก่อนนะโว้ย”
“เออ ไปไกลๆ ส้นกูเลย ไอ้บ้ากาม! ไม่แบ่งเพื่อน”ไอ้หมูมันโบกมือไล่แถมยังตะโกนด่ามาตามหลัง ไอ้เวรนิ มึงหาไม่ได้ก็ไม่ต้องมาโทษกู!
ผมมาที่บริษัทของตัวเอง รู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังจะถ่ายแบบอยู่นะ คู่ควงคนล่าของผมเป็นนายแบบน่ารักคนหนึ่ง น้องเขาเพิ่งเข้ามาหน้าตาใช้ได้เลย ผมเดินเข้ามาในสตูดิโอที่กำลังถ่ายทำแบบมองหาน้องเรด ใช่แล้วครับ คู่ควงคนใหม่นี้ชื่อว่าน้องเรด
ภายนอกนี่ใสซื่อไร้เดียงสาสุดๆ แต่อย่าไว้ใจเด็กคนนี้ครับ ร่านสุดๆ ไปเลยล่ะ! ผมยังตกใจ เฮ้อ~ นึกว่าจะได้พวกไร้เดียงสาน่ารักอะไรแบบนี้ซะอีก ในวงการแบบนี้มันก็ต้องช่ำชองเรื่องแบบนี้เป็นธรรมดาสินะ ผมค่อนข้างชอบเด็กเอ๊าะไร้เดียงสาน่ารัก มันคงจะสนุกถ้าผมเป็นคนสอนเรื่องพวกนี้เองแล้วเสี้ยมสอนในแบบที่ต้องการ หึๆ แค่คิดกูก็หื่นแล้วโว้ย!!
เฮ้อ~ เบื่อพวกร่านอยากได้จิ้นบ้าง!!
ผมเห็นหนุ่มน่ารักตัวเล็กๆ ที่กำลังโค้งตัวทักทายใครบางคนอยู่ โอ๊ะ! นั้นมันเลิฟมีนี่น่า น้องเรดหน้าซีดตัวสั่นเมื่อต้องเข้าไปทักทายนายแบบผู้มีกิตติศัพท์ความยโส ดูสายตานั้นสิ โห~ ฆ่าคนได้เลย! ผมมองอีกฝ่ายอย่างเพลินๆ ตานั้นสวยจริงๆ นั้นแหละ พับผ่า!! น้องเรดรีบขอตัวเมื่อทักทายรุ่นพี่เสร็จแล้วน้องเขาก็หันมาเห็นผมที่ยืนโบกมือให้
“พี่วินเซอร์มาแล้วเหรอครับ?”
“ครับ แล้วนี่เป็นอะไร หน้าซีดๆ”
เห็นแล้วยังจะมาถามอีกว่ามาหรือยัง? ตาไม่มีหรือไงวะ!? ผมแย้มยิ้มรับตรงข้ามกับในใจอย่างสุดๆ โลกมายาก็เหมือนโลกของมนุษย์สองหน้านั้นแหละครับคุณควรจะทำใจถ้าจะอยู่ในวงการนี้ ตัวของน้องเรดเองก็ใช่ว่าจะมีผมอยู่คนเดียว ไอ้ท่าทางออดอ้อนเป็นเด็กๆ นี่มันดูน่ารักดี ก็คนมันน่ารักทำอะไรออกมาก็น่ารักล่ะว่ะ
“วันนี้เรดได้ถ่ายแบบกับพี่เลิฟมีน่ะสิครับ เรดกลัวอ่า”
“กลัวทำไม เขาก็ไม่ได้มากัดเราสักหน่อย”
“โถ ถึงไม่ได้กัดแต่เรดก็กลัว ตาพี่เขาน่ากลัวจริงๆ นะครับ เมื่อกี้นี้ก็เหมือนกัน”
“ขนาดนั้นเชียว”
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วยกมือลูบศีรษะอีกฝ่ายอย่างปลอบใจ น่ากลัวตรงไหนแบบนั้นน่ะเขาเรียกว่าสวยต่างหากล่ะ! ถึงจะดูไร้อารมณ์ไปสักหน่อยแต่ถ้าบนเตียงเนี่ยตานั้นคงจะยั่วยวนสุดๆ ไปเลยล่ะมั้ง ผมเดาว่าไอ้หน้าตาแบบนั้นคงจะผ่านศึกมาแยะเยอะแน่ๆ!
“ถึงคิวเธอแล้วเรด”
หลังจากที่ผมกับเรดคุยกันนานพอสมควร เรดก็ถูกเรียกตัวไปเข้าฉากเพื่อถ่ายแบบ เรดพูดให้ผมฟังว่าวันนี้เป็นคอนเซ็บต์น่ารักสดใสแต่ผมแปลกใจอยู่เล็กน้อย ไอ้น่ารักสดใสมันเข้ากับเรดได้เป็นอย่างดีแต่เอ่อ...นายแบบอีกคนล่ะ? เลิฟมีอะไรนั้นผมไม่เห็นจะแสดงอารมณ์อะไรออกมานอกจากความเมินเฉยเย็นชาแล้วมันจะสดใสน่ารักได้ยังไงวะ!? เป็นอะไรที่ผมต้องจับตามองเลยล่ะครับ!
“เลิฟ ยิ้มหน่อยได้ไหม?”
เอาแล้วไงครับ พี่เต๋าตากล้องเอ่ยทักเมื่อถ่ายไปได้เล็กน้อย ก็คอนเซ็บต์มันน่ารักสดใสใช่ไหมล่ะ น้องเรดเนี่ยยิ้มคิขุเต็มที่แต่อีกคน... หน้านิ่งได้อีก! เลิฟมีก็ยังคงทำอารมณ์เฉยสนิทเช่นเดิม ใครเป็นคนเลือกนายแบบวะเนี่ย!? ถึงจะดังแค่ไหนก็เถอะแต่ควรเลือกคนที่เหมาะสมสิ! อย่างหมอนี่น่ะมันต้องพวกอิมเมจเท่ๆ หรือไม่ก็ยั่วยวน เซ็กซี่นู้น!!! ผมรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยทีมงานเลือกได้ไม่ตรงคอนเซ็บต์ คิดก่อนเลือกหรือเปล่าวะเนี่ย!?
ผมมองดูการถ่ายแบบนี้ที่ดำเนินไปอย่างทุลักทุเล แหงล่ะ ก็เลือกนายแบบไม่ตรงกับอิมเมจนี่น่า! เรดก็เข้าไปหยอกอีกฝ่ายทำท่าน่ารักให้ดูจนเลิฟมีอะไรนั้นหงุดหงิด เขาขอพักแล้วเดินออกไปทำหน้าลำบากใจที่จะต้องทำท่าน่ารักๆ แบบเรด ผมแอบจะถูกใจเล็กน้อยที่หมอนั้นแสดงสีหน้าออกมา ถึงจะเป็นตอนเหวี่ยงๆ ก็เถอะ
ผมเห็นพี่บอสผู้จัดการของอีกฝ่ายเข้ามาพูดคุยด้วยแล้วไม่นานเขาก็กลับเข้ามาถ่ายต่อ คราวนี้มีสุนัขตัวเล็กๆ เข้าฉากด้วยล่ะครับ ผมแอบมองเลิฟมีที่ดูเหมือนจะระแวงต่อการมองของคนอื่นๆ แล้วผมก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อเห็นเลิฟมีกำลังเล่นกับสุนัขตัวเล็กนั้น ท่าทางจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกคนอื่นจ้องอยู่น่ะ!
แล้วเลิฟมีก็หันมามองเมื่อรู้ตัวว่าถูกจ้องมองอยู่ หน้านิ่งๆ นั้นดูขึ้นสีระเรื่อ อายล่ะสิ! แต่ท่าทางแบบนั้นก็น่ารักดีนะ ผมแอบหัวเราะกับท่าทางทำเป็นกลบเกลื่อนของอีกฝ่าย ทำหน้าเข้มขรึมยังไงก็ไม่มีทางกลบเกลื่อนท่าทางเมื่อกี้ได้หรอกนะ ดูเหมือนเขาจะชอบสุนัขนะ?
“เอายิ้มแบบเมื่อกี้ก็โอเคนะเลิฟ”
พี่เต๋าก็ไปแกล้งเขา! ผมมองพี่ตากล้องฝีมือต้นๆ ของบริษัทแล้วส่ายหน้าไปมา คนๆ นี้ก็จะชอบพูดเล่นด้วยใบหน้าจริงจังจนทำให้คนอื่นๆ คิดว่าพี่แกพูดจริงก็เล่นทำหน้าตาจริงจังแบบนั้นนี่น่าแต่พี่เต๋าเป็นช่างภาพที่ขี้เล่นมากนะครับ ผมรู้จักช่างภาพของบริษัทอยู่หลายคน ไม่ว่าจะเป็นพี่คิม พี่เต๋า พี่มาร์ พี่เบียร์ พวกนี้จะเป็นช่างภาพที่มีฝีมือระดับเทพของบริษัทเราครับ ผมนั่งดูการถ่ายแบบอยู่นานจนกระทั่งมีโทรศัพท์โทรเข้ามา
ผมรับสายแล้วคุยเรื่องงานเล็กน้อย คนในทีมที่จัดทำนิตยสารแฟรันด้วยกันน่ะครับ นิตยสารแฟรันซึ่งเป็นนิตยสารที่ผมเป็นคนริเริ่มสร้างขึ้นตั้งแต่สมัยเรียนมอปลายนู้น เนื่องจากพ่ออยากให้ผมเรียนรู้งานด้วยตัวเองก็เลยให้ผมมาทำงานทดลองดู ปรากฏว่านิตยสารแฟรันได้รับความนิยมมาก ทุกอย่างในเล่มผมจะจัดการและคัดสรรเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบทความต่างๆ แฟชั่นและนายแบบนางแบบที่จะขึ้นปก ที่สำคัญผมเป็นคนถ่ายปกเองกับมือ!!
ไม่น่าเชื่อใช่ไหมล่ะ? แต่หน้าอย่างผมเนี่ยทำงานมาเกือบจะหมดแล้วนะ ไม่ว่าจะเป็นนิตยสาร โปรดิวเซอร์เพลง แต่งเพลง อัดเพลง จัดคอนเสิร์ต ล่าสุดก็กำลังแต่งบทละครอยู่ครับ เพราะงานทดลองต่อไปคือพวกงานละคร ผมจะต้องแต่งบทละครเองแล้วไปเสนอกับท่านประธาน(ก็พ่อผมนั้นแหละ) ถ้าผ่านก็ต้องออดิชั่นหาตัวแสดง กำกับเอง ทำทุกอย่างเองหมด โดยมีพ่อเป็นคนแนะนำ เรื่องผมกับพ่อน่ะเหรอ? ก็เหมือนเดิมเพียงแค่ผมแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานได้ครับ ผมเป็นมืออาชีพพอ!
“ตกลงเลือกนายแบบสำหรับปกเดือนนี้หรือยังครับ?”
[ ค่ะ ทีมเราเลือกเลิฟมีเป็นนายแบบปกเดือนนี้ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณวินเซอร์จะแนะนำอะไรเพิ่มเติมอีกไหมคะ? ]
“เลิฟมี? อ้อ ไม่ทราบว่าเดือนนี้ธีมคืออะไรงั้นเหรอครับ?”มันงานเยอะไปหน่อยผมก็เลยลืมไปสนิท ธีมมันคืออะไรวะ ทำไมเลือกคนๆ นี้ล่ะ? ผมพยายามครุ่นคิดความเหมาะสมกับเนื้องาน ถึงจะชอบคนๆ นี้แต่สำหรับงานแล้วผมไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาปนหรอกน่า
[ ช่วงนี้หน้าฝนไงค่ะ คุณวินเซอร์ระบุธีมให้เป็นพวกเซ็กซี่กลางสายฝนค่ะ ]
“อ้อ~ น่าจะโอเคแล้วนะ วันถ่ายวันเดิมนั้นแหละแล้วสถานที่ผมระบุไปเรียบร้อยไหม?”
[ ค่ะ ติดต่อเรียบร้อยแล้วค่ะ ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมดิฉันจะโทรมาแจ้งคุณวินเซอร์อีกทีนะค่ะ ]
“โอเค ดูแลความเรียบร้อยของพวกเนื้อหาในเล่มด้วยนะครับคุณครีม”
[ ค่ะ ไม่มีอะไรผิดพลาดค่ะ ]
เมื่อวางสายผมก็นั่งมองการถ่ายแบบนั้นอีกครั้งแล้วผมตัดสินใจลุกเดินออกไปจากสตูดิโอ การนั่งอยู่เฉยๆ มันน่าเบื่อสำหรับผมนี่กะหาอะไรทำฆ่าเวลาสักหน่อยครับ ผมเดินเข้ามาในร้านค็อฟฟี่ช็อปแล้วไปเจอกับริวที่นั่งอยู่มุมร้านคนเดียว ผมสั่งมอคค่าไประหว่างยืนรอผมก็แอบมองร่างบางนั้น ให้ตายเถอะ น่ารักจริงๆ นั้นแหละว่ะ!
นั้นน่ะสเปกเลยเหอะ! ตัวเล็กๆ บางๆ ตาโตๆ น่ารักๆ!
ใช่เลยว่ะ!
“มอคค่าครับ”
มอคค่าที่ผมสั่งถูกยกมาเสิร์ฟตรงหน้าเรียบร้อย ผมยกแก้วนั้นแล้วเดินมาที่โต๊ะตรงมุมห้อง ผมกระแอมเสียงเล็กน้อย ริวเงยหน้าขึ้นมามองพอเห็นผมเขาก็ตกใจเล็กน้อย
“คุณวินเซอร์!?”
“เรียกว่าวินเซอร์เฉยๆ ก็ได้ ขอนั่งด้วยคนนะ”
“เอ่อ...ครับ”ริวพยักหน้าเบาๆ แล้วผมก็นั่งเก้าอี้ตรงกันข้ามกับอีกฝ่าย
“ถ่ายแบบงั้นเหรอ?”
“เปล่าครับ แค่มาดูงานนิดหน่อยน่ะครับแล้วคุณวินเซอร์มาทำอะไรงั้นเหรอครับ?”
“วินเซอร์ไม่ใช่คุณวินเซอร์ เราอายุเท่ากันเรียกธรรมดาเถอะ”
ผมยิ้มประดับบนใบหน้าอีกฝ่ายมองผมนิ่งแล้วค่อยๆ ก้มหน้าลงเมื่อรู้ตัวว่ามองผมนานเกินไป กระต่ายน้อยตัวนี้คงจะหนีกรงเล็บสิงโตอย่างผมไม่พ้นแล้วล่ะมั้ง หว่า~ ค่อนข้างน่าเบื่อนิดหน่อยแฮะ พอมาเจอพวกไร้เดียงสาจริงๆ มันก็ได้ง่ายๆ ไม่ตื่นเต้นเอาซะเลยตรงกันข้ามพวกร่านถึงใจแต่ผมไม่พอใจว่ะ เฮ้อ กูช่างเลือกมากจริงๆ!
ผมคุยกับริวนานพอสมควร ผมได้เบอร์ติดต่อของเขามาไว้ในเมมมือถือ หว่า~ เบอร์เพิ่มอีกแหละ ไม่รู้มันจะจุได้อีกกี่เบอร์แต่ที่แน่ๆ เมมเครื่องของผมน่ะมันมีแต่เบอร์พวกสาวๆ กับหนุ่มๆ ทั้งนั้นจนพวกเพื่อนๆ มันอิจฉาตาร้อนอยากได้แบบผมบ้าง อยากได้ก็หาเอาสิว่ะ!
ผมขอตัวจากริวแล้วกลับมาที่สตูดิโอถ่ายแบบอีกครั้ง พอเข้ามาน้องเรดก็เดินมาหาผมด้วยใบหน้าหงิกๆ อะไรอีกวะ? อย่างบอกนะว่างอนที่กูหายตัวไปน่ะ ถ้าบอกว่าไปเข้าห้องน้ำจะเชื่อกูไหมวะ? น้องเรดเข้ามากอดแขนของผมแล้วออดอ้อนเหมือนเดิม
“พี่วินเซอร์ไปไหนมาครับ?”
“อ้อ ไปเข้าห้องน้ำน่ะ”
“ห้องน้ำคงจะอยู่ที่สตูล ไปนานมาก”
ผมหันไปมองคนที่เอ่ยลอยๆ มาอย่างแปลกใจ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับที่ทำให้ผมแปลกใจได้น่ะ ก็นายแบบที่ชื่อสยองสะท้านทรวงนั้นแหละ เลิฟมีครับ! ผมพาน้องเรดมานั่งใกล้ๆ อีกฝ่ายเขานั่งหันหลังให้กับผม
“นั้นน่ะสิครับ ไปห้องน้ำทำไมไปนานขนาดนั้นด้วย?”
“อ้าว พี่ก็ไปนั่งพักสายตา จิบกาแฟอะไรพวกนี้น่ะก็เลยนานนิดเดียว”
“แถมนั่งจิบกับริวนายแบบหน้าหวานคนนั้นด้วย”
“...”
จะอยู่เงียบๆ เหมือนเดิมผมก็ไม่ว่าอะไรนะเลิฟ!
“ริวไหนครับพี่วินเซอร์!?”
เรดคว้าแขนของผมแล้วเอ่ยถามเสียงแข็งทันที อะไรกันวะ? ผมระบายยิ้มเอาใจอีกฝ่ายแล้วเหลือบไปมองคนปากบอน เห็นแล้วเฉยๆ ไปเซ่เอามาเผาทำไมวะ!? หาเรื่องให้กูปวดเศียรแท้ๆ เลิฟหันมาเห็นสายตาต่อว่าของผมเขาก็เชิดหน้ายิ้มที่มุมปากแบบดูถูกดูแคลนกันสุดๆ ผมขบกรามแน่น ไอ้นิสัยแบบนี้มันแย่จริงๆ
ต้องดัดให้เข็ด!
TBC.
มาอัพตอนดึกๆ เมื่อปอยไม่มีอารมณ์จะอ่านหนังสือ<<< (ได้ข่าวว่าสอบสองวิชา!)
เหอะๆ มาขยันผิดเวลาจริงๆ เลยน่า เจ็บปวดหัวใจ~! :o12: :o12:
ใครว่าย้อนไกลล่ะ ก็เรื่องนี้มันเรื่องของสองคนนี้นี่น่า ก็ต้องเริ่มตั้งแต่พวกเขาเจอกันซี!
ถามคนแต่งค่ะ ว่าตอนนี้พรีสต์รู้แล้วเหรอว่าฮอยฮักกับเลิฟมีเป็นคนเดียวกัน เพราะถ้ายังไม่รู้ ผู้หญิงที่มาสีในผับก็น่าจะจำไม่ได้เหมือนกัน [ พรีสต์ยังไม่รู้ค่ะ แต่ตอนนั้นพรีสต์เขาไปเที่ยวกับฮักเพื่อนรักไม่ใช่ฮอยฮักแว่นจืดนะค่ะ เข้าใจไหมเอ่ย?]
-
เป็นกำลังใจให้ปอยสำหรับการสอบ A+ รวดเด้อ 5555555+
ปล. หมั่นไส้วินเซอร์ ง่าวหนัด !! ไปเข้าสมาคมเดียวกับพรีสต์ซ๊าไป๊ :laugh: :laugh:
-
หลงรักเลิฟมี่เข้าแล้วอ๊า
-
เอิ้ว! ว่าแต่จะดัดด้วยวิธีไหนละเนี่ย อยากรู้ๆ
ว่าแต่เรื่องนี้เกิดตอนที่ฮอยฮัก กับ วินเซอร์ อยู่ปี 1 ใช้มั้ยค่ะ
ส่วนเรื่องของพรีสต์ กับ โซโล่ เกิดตอนอยู่ปี 3 แล้วชิมิ
ว่าแต่ถึงตอนนั้นแล้วเรื่องของฮอยฮัก กับ วินเซอร์จะไปถึงไหนแล้วนะ
แว่วมาว่าได้ค้างอ้างแรมใต้ชายคาเดียวกันด้วยนี่นา (บ้านโซโล่) :z1:
ปล. เป็นกำลังใจให้คนเขียนสอบได้คะแนนเอๆงามๆด้วยนะค่ะ :ped149:
-
ชอบคู่นี้จริงๆเล้ยย
ขอบคุณคนแต่งค่ะ อุตส่าห์มาอธิบายให้ เข้าใจแล้วค่ะ :pig4:
-
วินเซอร์ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ฮัก หึงหรอ???? ไปพูดแบบนั้นให้วินเซอร์งานเข้าเนี่ย :m20: :m20: :m20:
:L2: :L2: :L2: ให้คนแต่ง สู้ๆกับการสอบ o13
-
เมื่อไหร่ฮอยฮักเค้าจะรุกซะทีนะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เลิฟหึงแหงๆ แต่อิตาวินเซอร์นี่แบบ... :z3:
เซ็กซี่กลางสายฝน อยากอ่านๆ :-[
+เป็ดให้คุณปอย แบบว่าขยันจริงๆ สู้ๆกับการสอบนะคะ (เราจะสอบบ่ายนี้ยังมานั่งอ่านอยู่เลย :m20:)
ปอลิง ทำไมเรารู้สึกว่า ณ ตอนปัจจุบัน วินเซอร์รู้ว่าเลิฟมี กับ ฮอยฮักเป็นคนๆเดียวกันหว่า 55 เดาค่ะเดา
-
เดี๋ยวฮอยฮักจะโดนวินเซอร์ดัดมิใช่น้อย :laugh:
หรือวินเซอร์จะเป็นฝ่ายโดนเองน้า
:L2: ให้คนเขียนโชคเอในการสอบนะคะ
-
โหย ฮัก เธอมาเหนือเมฆ ยืมมือเรดจัดการกะคนใหม่ของวินเซอร์หล่ะซี่ แผนชั้นสูง อิอิ รอต่อไปจ้า + เป็ดให้แล้วนะจ๊ะ โชคดีในการสอบน๊าา :กอด1: :กอด1:
-
ฮักหึงหรอนั่น
-
อืม หยิ่งเนอะ
-
:laugh:
-
:laugh: มีไหร่จะคืบหน้าเนี่ย
อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาต่อแล้ว ๆ o13 o13
-
สนุกมากอ่ะ ชอบเรื่องนี้
มาต่อไวไวนะคะ อยากเห็นหน้าวินเซอร์ตอนรู้ว่าเลิฟคือไอ้แว่นจืด
เอ๊ะ แต่จริงๆ น่าจะปล่อยไว้ซักสองสามปีมันจะได้ช็อคสุดๆ แบบพรีสต์เนอะ
(แต่ท่านวินเซอร์คงไม่โง่เท่าไอ้บ้านั่น555)
-
ไม่ว่าจะดัดยังไง ก็คงเข้าตัวเองแหละนะวินเซอร์
-
อดใจไม่ไหวละ อยากรู้จังว่า เมื่อไหร่กันที่ฮอยฮักรู้ตัวว่าเริ่มรู้สึกดีๆ กับวินเซอร์แบบที่ถึงกับเดินไปบอกวินเซอร์ว่าชอบเค้าน่ะ
ก็รอต่อไปปปปปปปปปปปปป :really2:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า เป็นกำลังในการสอบนะคะ :pig4:
-
ฮอยฮักน่ารัก :กอด1:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
รีบมาต่อนะคะ
-
จะดัดยังไงน้า อยากรู้จัง
-
สองคนนี้ กว่าจะรู้จักกันจริงๆ
สงสัยจะอีกนานนนนนนนนนนนน เอิ๊กก
-
55 ในที่่่สุดก็อัพแล้ววววววว :impress2: :impress2:แต่เดี๋ยวก่อนนน ดัดนิสัยของวินนี่ตอนต่อไปมันเป็็น ฉากที่ฮอยโดนจูบบบบบบบบนี่ :z1: :z1: :z1: ฮ่าๆ ติดตามๆๆๆๆๆ สอบสู้ๆนะคะ :call: :call: :call:
-
ฮอยฮักหึงอ่ะ 55+
-
ดัดไปดัดมา ระวังจะเข้าตัวนะ วินเซอร์ หึหึ o18
-
ใครจะดัดใครกันแน่ลิ้งเอ้ย ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยยยย :laugh: :laugh: :laugh:
-
ชอบคู่นี้ม๊ากก อยากรู้ว่าวินเซอร์จะฉลาดกว่าน้องพรีสใหม ฮ่าๆๆ จะจับได้ตอนใหนว่าเลิฟมีคือน้องฮักของเรา
-
เลิฟมี กวนอ่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
รอจ้า :call:
-
ขอบคุณจ้า
วินเซอร์ เจอคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อที่สุดแล้วอ่ะ
อยากให้ถึงตอนวินเซอร์ถ่ายปกของฮอยฮักจังเลย
ธีมที่ชื่อว่า "เซ็กซี่กลางสายฝน" แล้ววินเซอร์จะต้อง
เจอกับอะไรละนี่ ยิ่งฮอยฮักเสน่ห์แรงแพรวพราวซะด้วยซิ ^^
-
:really2: :really2:
-
ชอบเลิฟมีมากอ่ะ ลุคแบบนี้ชอบอ่ะ วินเซอร์ก็ชอบด้วยใช่ป่ะ
นิสัยแบบนี้ที่วินเซอร์ว่า "ต้องดัดให้เข็ด" น่ะ
ต้องดัดแบบไหนกันน่ะ ต้องแบบตัวต่อตัวหรือเปล่า คริคริ
-
วินวินจะดัดแบบไหนล่ะเีนี่ย
-
งานนี้ฮอยฮักมีหึง คริคริ
:impress2:
-
ขอสมัครเป็นแฟนคลับน้องฮอยฮักน๊ :impress2: :impress2:
น่ารักมั๊ก รอโซ่โลน้องพรีนต์ด้วน๊
:bye2: :bye2: o13 o13
-
สองคนนี้สมน้ำสมเนื้อกันจริงๆ :laugh:
-
สงสัยจะหึงวินเซอร์ซะแล้ว :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
กำลังดี มาต่อไวๆน้าาาาาาาาาา
-
น่ารักอ่ะ
:o8: :o8:
-
อ่านมาหลายครั้งแล้วแต่อ่านไม่จบซักทีค่ะ
วันนี้อ่านจนจบละ
ปะติดปะต่อได้ละ
วินเซอร์ดัดนิสัยน้องฮักบนเตียงชิมิ
-
หนูฮอย หึงล่ะเซ่
เอาน่า วินเซอร์มันไปไหนไม่รอดร๊อกกกก
-
โอ้ยยยยย ลุ้นนนน
เมื่อไหร่วินเซอร์จะรู้ว่าเป็นเลิฟมีเนี้ย จะได้สนใจมากขึ้นไปอีก อิอิ
มาต่อไวไวนะค๊า อยากให้คืบหน้าบ้างงงง :o8:
-
ลุ้นๆๆๆๆๆอ่ะอ่าน 'คู่กัดที่รัก' แล้วยิ่งอยากอ่านเรื่องนี้เข้าไปใหญ่ 55
มาต่อไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะคะ :oo1: :oo1: เป็นกำลังใจให้สอบสู้ๆค้า :bye2: :bye2:
'อ่าสงสัยอยู่เรื่องนึงค่ะ ตรงที่เกริ่นมาเริ่มแรกอ่ะคือมีในเรื่องจริงๆใช่ป่ะคะ หรือว่าแค่ให้พอรู้เนื้อเรื่องเฉยๆ?
-
น่ารักมากเลย นู๋ฮอยฮัก ^^ เรื่องโน้นก็สนุก
เรื่องนี้ก็หยุดอ่านไม่ได้ รีบมาต่อนะค่ะ สนุกมากค่ะ
-
ฮักน่ารักกกก :o8: :o8: :o8:
-
โอ๊ววว..หลงท่านเทพฮอยฮักเข้าแล้ว :m1:
หุหุ คู่กะ วินเซ่อออ..เนี่ยย
หนุกๆๆ อยากอ่านต่อมากกก.. :interest:
แต่..เรื่องสอบย่อมสำคัญกว่า
แล้วค่อยมาสนองneedคนอ่านจ้ะ o13
-
กรี๊ดดดด นึกว่าหายไปไหน
ที่เเท้พี่ปอยก็มาอยู่เรื่อง ฮักกับวินนี่เอง
ฮิฮิ
ชอบเลยอ่า หลงๆ ><'
มาต่อไวไวน้า
สู้ๆจ้ะ
-
ชอบนิสัยของฮักมากๆ นายเอกในดวงใจเลย อยากอ่านต่อจนจะลงแดงแล้วนะเนี่ย
ตอนนี้อาศัยอ่านฉากวับๆ แวมๆ ของฮอยในคู่กัด มันไม่จุใจอ่าาาาาาา :o12: :m15: :monkeysad:
ก็ไม่ได้จะเร่งน้า เรื่องคู่กัดก็ฮาดี แต่อยากอ่านเรื่องนี้ ม๊วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :fire:
-
เสียงดนตรีดังกระหึ่มอย่างเมามัน ผู้คนพากันขยับโยกย้ายไปตามจังหวะเพลงสนุกๆ ที่บรรเลงอยู่ในขณะนี้ ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกโชว์ลีลาคลอเคลียสาวที่เข้ามากระจุกตัวกันโดยมีผมเป็นศูนย์กลาง มือไม้แตะต้องกันแทบจะเรียกว่ากอดรัด คลอเคลีย ใบหน้าใกล้ชิดกันเสียจนสัมผัสลมหายใจร้อนผ่าวของอีกฝ่ายได้
เมื่อเหงื่อออกนิดหน่อยพอได้ทีผมก็แยกตัวกลับไปนั่งโซฟาที่มีพรรคพวกนั่งสลอนอยู่ ไอ้หมูส่งสายตาอิจฉามาที่ผมทันทีผมก็ยักไหล่ไม่มายด์ ก็คนมันฮอตว่ะ ทำไงได้! วันนี้ไม่ได้มีแค่พวกเพื่อนๆ ผมเท่านั้น ยังมีพวกเพื่อนเที่ยวที่คบเพราะเรื่องกินเที่ยวเรื่องสาวอะไรพวกนี้เท่านั้นแหละครับ ไม่ได้คบกันลึกซึ้งแบบพวกไอ้โซโล่ ส่วนไอ้โซโล่นั่งละเมอถอนหายใจเฮือกๆ อยู่ตรงนี้แหละครับ
ไม่ต้องสนใจมันครับ ไอ้บ้านี่มันตามหาสาวอยู่แต่ไม่ยักจะเจอสักที แค่ผู้หญิงคนเดียวทำไมต้องจริงจังมากมายว่ะ หาเอาใหม่ที่มันสวยกว่าดีกว่าก็ใช่ว่าหายาก ดูนั้นสิ สาวๆ ส่งสายตาทอดสะพานให้มันเต็มที่ขนาดนั้นแต่ไอ้โซโล่มันกลับนั่งถอนหายใจอย่างกับคนอกหักต่อไป ช่างหัวมันเถอะครับส่วนไอ้ชินกับไอ้ชุบน่ะเหรอ? ข้างๆ นี่เลยครับ โต๊ะสาวๆ โต๊ะนั้นแน่ะ!
“วินเซอร์วันนี้สาวชุดแดงคนนั้นไหม?”
“คุณว่าชุดแดงสวยสุดงั้นเหรอ?”
“ผมคิดว่าคุณน่าจะชอบแบบนั้น”
“อ่า ก็นะ”
ผมคุยกับลีโอหนุ่มหน้าขาวเทรนด์เกาหลีที่สำอางรักสะอาดเว่อร์ เป็นหนึ่งในเพื่อนเที่ยวที่มากมายของผมเองครับ ผมมองสาวชุดวาบหวิวสีแดงเธอนั่งอยู่หน้าบาร์จิบเครื่องดื่มแล้วเหลือบมามองทางผมอย่างยั่วยวน แบบนั้นก็โออยู่หรอกนะ ดูเร่าร้อนดี โดยเฉพาะชุดนั้นมันน่าจะฉีกทิ้งเสียจริงๆ ผมยกแก้วขึ้นมาจิบแล้วมองสาวคนนั้นไปด้วย
“สาวนั้นก็โอนะครับ แต่สำหรับผมต้องนู้นเลย”
เจ้าหมอนี้ชื่อว่าซีเป็นลูกครึ่งครับ หน้าตาหล่อแบบลูกครึ่งและที่สำคัญมันเป็นเกย์ ชอบแต่ผู้ชายเท่านั้น มันพยักหน้าไปที่ทางเข้าของผับ ผมเหลือบมองตามไปแล้วชะงักตัวทันที
“นั้นสิถึงจะน่ากิน”ไอ้ซีพูดแล้วหัวเราะหึๆ ในลำคออย่างหื่นไม่ปกปิด ผมเหลือบมองไอ้ซีแล้วยกแก้วจิบมองตามร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาพร้อมกับหนุ่มหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง ทั้งสองเดินมานั่งอย่างคุ้นเคยราวกับมาที่นี้บ่อย
“ควงหนุ่มน่ารักมาด้วยแน่ะ”
“ไม่ยักรู้ว่าพวกเดียวกันกับผมน่ะเนี่ย คนมาด้วยก็น่ารักนะแต่ผมก็ชอบแบบเลิฟมีว่ะ”
พวกมันก็พูดกันไปพร้อมกับจ้องที่เลิฟมี ผมก็ได้แต่นั่งจิบเครื่องดื่มไปเรื่อยๆ หึ ก็มาเที่ยวตามประสาผู้ชายนั้นแหละจะไปสนใจอะไรมากมายวะ ผมจับแก้วยกเทลงคอแล้วลุกขึ้นเดินออกไปที่บาร์ที่มีสาวชุดแดงนั่งรอท่าอยู่ พวกเพื่อนๆ ก็ส่งเสียงเชียร์ตามหลังมาอย่างคึกคัก ผมเดินตรงมาที่สาวคนนั้นพร้อมกับจ้องด้วยสายตาที่มั่นใจว่าอีกฝ่ายต้องระทวยอ่อนตาม
“ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ?”
“...” เธอส่งยิ้มมาให้กับผมแล้วพยักหน้า ผมทิ้งตัวลงจงใจนั่งเบียดอีกฝ่ายสาวเจ้ายิ้มให้เช่นเดิมกับการกระทำอันอุกอาจนี้แล้วผมก็หันไปสั่งเครื่องดื่ม ผมนั่งคุยกับเธอไปแต่ตามันก็คอยแต่จะกันไปมองไปที่อีกคน กระซิบอะไรวะ!? ต้องกระซิบใกล้ชิดกันขนาดนั้นด้วย เจ้าหน้าอ่อนนั้นใกล้ไปแล้วโว้ย
“มองอะไรคะ?”
“มองหาวิธีที่คุณจะใจอ่อนยอมให้ผมสานสัมพันธ์น่ะสิ”
“หึๆ มันไม่ยากขนาดนั้นหรอกค่ะ ต้องใช้ความพยายาม”
“พยายามอยู่...”ผมขยับไปใกล้อีกฝ่ายแล้วเอ่ยเสียงเบา เสียงผมเป็นโทนต่ำอยู่แล้ว เสียงโทนแบบนี้กระตุ้นความรู้สึกได้ง่ายและเสียงของผมมันก็แหบพร่า อย่างที่ใครๆ เขาบอกว่ามันเซ็กซี่ผมก็ไม่รู้ว่ามันเซ็กซี่ตรงไหนหรอกนะ เธอยิ้มแล้วหลบสายตาจากไป มือของผมคลอเคลียและหยอกล้อที่มือของเธอ
“ชนแก้วครับ”
ผมยกแก้วแล้วทอดสายตาให้กับเธออีกครั้ง อีกฝ่ายยกแก้วขึ้นมาชนเบาๆ แล้วหันไปจิบ ระหว่างนั้นผมก็เหลือบไปมองโต๊ะนั้นอีกครั้ง เจ้าหน้าอ่อนนั้นออกไปเดินกับสาวๆ เหลือเพียงเลิฟมีนั่งอยู่คนเดียว หือ? ไม่ใช่แฟนหรือคู่ควงกันงั้นเหรอ? แล้วทำไมปล่อยให้เจ้าหน้าอ่อนนั้นออกไปกับสาวๆ แบบนั้นได้? ผมมองอย่างสงสัย ยิ่งไปกว่านั้นเลิฟมีเอาแต่นั่งนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ทำตัวกลมกลืนกับบรรยากาศแม้แต่น้อย คนๆ นี้ก็ยังแปลกๆ เหมือนเดิม!
“ไปเต้นกันไหมคะ?”
“เชิญครับ”
ผมพาสาวเจ้าออกมากลางฟลอร์แล้วเริ่มเต้นเข้าคู่กัน เสียงดนตรีที่เน้นจังหวะหนักเร้าใจ อีกฝ่ายเต้นเข้ามาใกล้ผม ก็เต้นเข้ามาใกล้เองนะครับ ผมไม่ได้ถือโอกาสอะไร จังหวะมันพาไป ร่างนุ่มๆ นั้นเบียดเสียดกับกายของผมอย่างจงใจ เธอยิ้มยั่วเย้าราวกับเป็นนางแมวยั่วสวาท ผมยิ้มรับแล้วโอบเอวอีกฝ่ายเข้าไปเต้น สาวชุดแดงแสนเซ็กซี่ก็หันหลังถูไถแผ่นหลังเปลือยเปล่านั้นกับหน้าอกของผม อืม...
เธอหันกลับมาวางมือบนไหล่ของผม ผมก็ก้มหน้าลงไปใกล้เธอเหมือนจะแตะริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีฉ่ำแต่ผมก็กระตุกที่มุมปากก่อนจะเลื่อนหน้าไปคลอเคลียลำคอขาวผ่องนั้นแทน คิดเหรอว่าผมจะจูบใครง่ายๆ ผมเต้นคลอเคลียเมามันตามรสและกลิ่นที่หอมฟุ้งนั้นแล้วก็ต้องชะงักเมื่อมีดวงตาเรียวโตอย่างกับแมวนั้นมองตรงมา ผมค่อยๆ หยุดร่างกายไปอย่างอัตโนมัติ
มองอยู่?
เลิฟมีมองอยู่นานแล้วเขาหันหน้าไปมองด้านอื่นเหมือนกับมองเลยผ่านไปอย่างไม่ติดใจสงสัยอะไรทั้งสิ้น ผมมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ นี่ถึงกับเมินกันเลยงั้นเหรอ!!? มันไม่มากไปหน่อยหรือไง คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน!? ผู้ชายคนนี้ช่างชอบทำให้คนอื่นหงุดหงิดอารมณ์เสียจริงๆ!
“วินเซอร์เป็นอะไรคะ?”
“โทษที ผมไม่อารมณ์เล่นแล้ว”ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเดินกลับมาที่โต๊ะของพรรคพวกทิ้งตัวลงด้วยสีหน้าหงุดหงิดใจ เหล่าเพื่อนๆ ก็ส่งเสียงถามไถ่ถึงสาเหตุที่เดินจากมาทั้งๆ ที่กำลังจะไปด้วยดีแล้ว เรื่องผู้หญิงคนนั้นมันจะเป็นยังไงกูก็ไม่เสียดายโว้ย! แต่ผู้ชายคนนั้นน่ะสิ
มันแย่มาก!!!
“หงุดหงิดอะไรวะวิน?”ไอ้ชินมันโอบสาวทั้งสองแขนแล้วหันมาถามผมอย่างสนใจ
“หรือว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่สเปกมึง ออกจะบึ้ม หุ่นโคตรเจ๋งอะ”
“มันก็เจ๋งอยู่หรอกแต่มันหงุดหงิดเท่านั้นเองว่ะ วันนี้แม่งอารมณ์เสีย”
“เป็นไรของมึงวะ?”
“นั้นสิครับ ผู้หญิงคนนั้นกำลังติดเบ็ดของคุณอยู่แล้ว ไม่น่าปล่อยไปเลยนะครับ”
“ผมไม่สนใจแม่นั้นแล้ว ถ้าคุณอยากได้ก็เชิญเลยลีโอ ผมยกให้”
“...” เจ้าลีโอหนุ่มตี๋นั้นเงียบไปเมื่อเห็นผมกำลังหงุดหงิด หมอนั้นแค่ส่งยิ้มนิดๆ มาให้แล้วเลิกเซ้าซี้เรื่องสาวชุดแดง ผมมองสำรวจเพื่อนๆ ที่มาด้วยกันปรากฏว่าไอ้ซีมันหายไปครับ! ผมพยายามมองหามันจนเจ้าลีโอมันเห็นแล้วเอ่ยบอกผม
“ซีไปนู้นครับ โต๊ะนั้นเลย”ลีโอชี้ไปที่โต๊ะคนที่ทำให้ผมชวดสาวชุดแดงสุดเซ็กซี่ ไอ้ซีนั้นกำลังคุยอะไรบางอย่างกับเขาอยู่ สีหน้าไอ้ซีมันหื่นกามมากเหอะขนาดคนซื่อบื้อที่สุดยังรู้ว่ามีจุดประสงค์อะไร ผมจ้องเขม็งมือก็คว้าหาอะไรแถวนั้นเข้าปากสงบสติอารมณ์
ไอ้ซี... แม่ง...
แล้วทำไมผมต้องหงุดหงิดขนาดนี้ด้วยวะ มันจะไปจีบกันหรือเอากันอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับผมทั้งนั้น แต่แม่งอารมณ์ตอนนี้โคตรคันตีนยิกๆ อยากจะกระทืบคน! ไอ้ซีมันก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไรขี้เหร่สิกูจะไม่เครียดแบบนี้เลย ไอ้บ้านั้นเสือกหล่อถึงจะไม่ขนาดสู้ผมได้ก็เถอะ ขอหลงตัวเองหน่อยเถอะกูหล่อจริงๆ! ให้สาวๆ ทั้งผับเลือกก็มั่นใจว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ลงคะแนนวให้ผมหล่อที่สุดในผับ เอ้า!
“เอ่อ...เหี้ยวินเซอร์...”
“อะไร?”ผมตอบกลับเสียงห้วนๆ เมื่อได้ยินเสียงของไอ้หมูเข้ามาในโสตประสาท กูไม่ว่าง หงุดหงิดอยู่! ผมมองภาพนั้นแล้วจับกับแกล้มยัดใส่ปากไม่สนใจใยดีว่ามันจะเป็นรสยังไง ตอนนี้กูสนใจอย่างเดียว
ไอ้โต๊ะนั้น!!!
“ไอ้วินเซอร์!”
“อะไรของมึงวะ?”ผมหันไปถามอย่างรำคาญ ไอ้หมูมันมองผมอย่างเอือมๆ แล้วถอนหายใจก่อนที่ชี้ไปที่มือของผม อะไร? มือของกูมันทำไม? ผมมองมือของตัวเองที่จับสารพัดถั่วไว้เต็มกำมือ ผมขมวดคิ้วแล้วลองเคี้ยวในปากที่ยังหลงเหลือ มันเสียงกรุบๆ?
เวร... กูแดกถั่ว...!!!
ผมนิ่งไปทันที พวกเพื่อนๆ ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกครับเพียงแต่ถ้าผมได้กินเหล้ากินเบียร์ ข้อห้ามสำคัญที่สุดของผมก็คือห้ามแดกถั่วทุกชนิด ไม่งั้นมัน....อึก...รู้สึกมันจะเริ่มออกอาการแล้วนะครับ ผมผุดลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที
“วินเซอร์...”ไอ้ลีโอเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบเมื่อผมวิ่งเข้าห้องน้ำไม่สนใจเสียงใดๆ
แม่งงง!!!
ผมได้แต่อ้วกและอ้วกจนหมดไส้หมดพุง ทำไมกูซวยแบบนี้วะ!? หัวก็เริ่มมึนๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเวลาดื่มพวกแอลกอฮอล์เข้าไปแล้วถ้ากินพวกตระกูลถั่วตาม ผมก็จะอ้วกและก็เริ่มมึนเหมือนเมาอย่างหนัก ชิบ!!! คนเข้ามาก็มองกูอ้วก เหี้ย!!! พวกมึงไม่เคยเห็นคนหน้าตาดีอ้วกเหรอวะ!!? เดี๋ยวแม่งอ้วกใส่หน้าเลยนิ!
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะของพวกเพื่อนๆ อย่างหมดเรี่ยวแรง แค่แดกถั่วไปแค่กำเดียวเองกูดันแพ้มันซะได้ เหอะ พอผมนั่งลง ไอ้ลีโอก็ถามขึ้นอยู่เป็นห่วง อะไรของมัน ขนาดเพื่อนแท้ๆ ของกูยังไม่เซ้าซี้ถามขนาดนี้เลย
“ก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไรไง”
“กลับบ้านไหวแน่นะครับ?”
“ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณนี่”ผมตอบกลับไปเย็นชากับอีกฝ่าย เซ้าซี้กูทำไมวะ? ห่วงเกินหน้าเกินตาคนอื่น หรือมึงชอบกู!? ผมมองไอ้ลีโออย่างสงสัย หมอนี้มันมีแฟนเป็นผู้หญิงนี่หว่าไม่เคยเห็นควงผู้ชาย ถ้าชอบทั้งชายทั้งหญิงแบบผมสิถึงจะดูสมเหตุสมผลว่ามันอาจจะชอบผมจริงๆ หึ คงไม่ใช่แอ๊บหรอกนะมึง ระหว่างพวกเป็นเปิดเผยกับพวกเป็นแล้วปกปิดเนี่ยผมว่าเป็นแบบเปิดเผยมันแมนกว่าตั้งเยอะ ยอมรับสิ่งที่ตัวเองเป็นแบบแมนๆ ใครจะมองยังไงกูไม่สน ไม่ได้ไปขี้รดหลังคาบ้านใครนี่หว่า!
“แล้วไอ้ซีล่ะวะ?”
“...”พวกเพื่อนๆ ของผมมันเงียบครับแล้วไอ้ลีโอเจ้าเก่านั้นแหละที่เป็นคนบอกผมแทนคนอื่นๆ
“กลับบ้านแล้วครับ”
อะไรนะ!!? แม่งคงไม่ได้หิ้วเลิฟมีไปด้วยหรอกใช่ไหม!? ผมรีบเบนสายตาไปที่โต๊ะเจ้าปัญหานั้นด้วยความไวแสง ปรากฏว่าคนที่ผมเป็นห่วงนั่งอย่างสงบไร้การเคลื่อนไหวใดๆ เหมือนเดิม ตอนที่เห็นอีกฝ่ายนั่งที่เดิมใจของผมก็โล่งทันที
“แล้วทำไมมันกลับล่ะวะ?”
“เอ่อ...รู้สึกว่าจะข้อมือหักน่ะ”
หะ!!!?
“สวยๆ แบบนั้นไม่น่าโหดเลยแฮะ”คนอื่นๆ ยิ้มแห้งๆ แล้วทำหน้าขยาดกับสิ่งที่ไอ้ซีมันประสบมา ผมหัวเราะสะใจอยู่ในใจ สมน้ำหน้า!!! รู้สึกผมจะอารมณ์ดีขึ้นมาล่ะแต่อาการมึนหัวแล้วอยากจะอ้วกเนี่ยมันไม่หายไปน่ะสิ ผมก็เลยขอตัวกลับก่อน
“ขับไหวเปล่าวะ ให้ไอ้โซโล่มันไปส่งไหม?”
“ห่า ปล่อยให้ไอ้เหี้ยโซโล่มันอยู่ในภวังค์ของมันนั้นแหละ”ผมมองไอ้โซโล่แล้วส่ายหน้าปฏิเสธ ไอ้เวรนี่มันจะเฮิร์ตไปถึงไหนวะ? หาคนใหม่ง่ายกว่าไหม! ผมเดินออกมาจากผับแล้วตรงมาที่รถของตัวเอง กำลังจะกดปลดล็อกแต่คลื่นในลำคอมันก็ดันให้ผมเคลื่อนหน้าเข้าหากำแพง แม่ง! กูอ้วกยิ่งกว่าคนเมาหยำเป หมดมาดเลยกู!!
“อ้วกกก...แหวะ!!”
ผมอ้วกจนรู้สึกโล่งแล้วหันหน้ากลับมาว่าจะเดินไปรถของตัวเอง แต่ก็ต้องชะงักกับไอ้คนที่กำลังมองผมแบบอึ้งๆ สภาพกูตอนนี้...แม่ง...บอกได้คำเดียวว่ากู....อายยย!!! ผมพยายามทำตัวให้เป็นปกติ นิ่งเข้าไว้ทำเป็นเมินไม่รู้จักแล้วผมก็หันกลับมาอ้วกอีกครั้ง จะให้กูอายไปถึงไหนวะ!? พอเหอะ!
ผมหันไปมองข้างๆ เมื่อรู้สึกถึงมือที่ลูบหลังผมเบาๆ อ่า! นี่มันอะไรวะ? ผมมองอีกฝ่ายอย่างงงๆ เหมือนอีกฝ่ายกำลังจะช่วยผมอยู่? หน้าของเขาก็ดูงงๆ กับตัวเองเหมือนกัน นี่กูดูน่าสมเพชจนต้องเข้ามาช่วยขนาดนั้นเลยเหรอวะ ยังไม่ได้พูดอะไรผมก็หันมาอ้วกอีกครั้ง ไอ้ถั่วเหี้ยเอ๊ย! ผมอ้วกจนไม่รู้จะอ้วกอะไรออกมาจากท้อง ถอนหายใจเบาๆ หันตัวกลับดันเซไปซบคนข้างตัว เอ่อ...อันนี้ผมไม่ได้ตั้งใจนะ มันเป็นไปเองตามธรรมชาติ!!
“กลับไหวไหมวะ?”
“…”
เอ๋? ถ้าไม่ไหวจะไปส่งเปล่าล่า~?
ผมใช้สมองครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วก้มซบอีกฝ่ายแบบจงใจสุดๆ เอ่อ...อันนี้ตั้งใจแล้วครับ โอเค ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เขาก็ถามเรื่องที่อยู่ของผมผมก็แกล้งทำเป็นเมาปลอมๆ พูดจาไม่รู้เรื่องบ้าง เลิฟมีถอนหายใจเฮือกแล้วบ่นพึมพำ อะไรทำนองว่าผมหนักตายห่า เอ่อ...คนหุ่นแบบนี้มันก็ต้องหนักนั้นแหละนะ เลิฟพยุงผมมาที่รถของตัวเองแล้วยัดผมใส่รถไป เบาๆ ก็ได้ เดี๋ยวช้ำ!
“ห้องอะไรนะ?”
“...”ผมทำเป็นพูดไม่รู้เรื่องแกล้งเมาได้เนียนมาก พูดอ้อแอ้ตอบไปอีกฝ่ายเนี่ยจ้องผมเขม็ง สีหน้าส่อเค้าความหงุดหงิดสุดใจแล้วสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น
ผัวะ!!
“โว้ยยย!!! แล้วทำไมกูต้องมาลำบากกับมึงด้วยเนี่ย!?”
“...”
กูโดนโบกหัวไปเต็มๆ!!!
ผมมึนงงยิ่งกว่าโดนไอ้ถั่วนั้นน็อกเอ๊าต์มาเสียอีก โบกมาโคตรแรงอะ! ไม่ต้องสงสัยว่าไอ้เหี้ยซีมันข้อมือหักได้ยังไง!? แบบนี้กูต้องระวังตัวใช่ไหม!? เลิฟถามผมถึงเรื่องห้องอีกครั้งผมก็ตอบไปคราวนี้รู้เรื่องครับ ผมมองอีกฝ่ายที่ตั้งใจขับรถอย่างขะมักเขม้น หึ! ตบหัวได้แค่ตอนนี้แหละถึงห้องแล้วจะเอาคืนหนักๆ เลย คอยดู!!
เลิฟพยุงผมมาถึงห้องอย่างทุลักทุเล เขาถามผมถึงคีย์การ์ดเปิดประตูห้องผมก็ต้องทำเบลอๆ ไม่รู้เรื่องไป อีกฝ่ายต้องเข้ามาคลำหาตามตัวของผม อย่าลูบมากเดี๋ยวมันตื่นขึ้นมาแล้วจะหลับยากนะ พอได้คีย์การ์ดไปก็จัดการเข้าไปในห้องเสร็จสรรพพาผมมาที่ห้องนอนแล้วโยนลงเตียงไปอย่างไม่ไยดีใดๆ
เลิฟ ใจร้าย... รุนแรงไปไหมหรือชอบรุนแรงคร้าบ~ หึๆ
อีกฝ่ายพอทิ้งผมบนเตียงปุ๊บก็สะบัดตูดจากไปอย่างรวดเร็ว ผมลุกขึ้นมากะจะเดินตามไปแล้วนะแต่เห็นอีกฝ่ายเลี้ยวเข้าห้องครัวไปผมก็หยุด เอ๊ะ? ทำอะไรวะ? เมื่ออีกฝ่ายเดินกลับเข้ามาผมก็ล้มลงนอนเมื่อเดิม ถือกะละมังเล็กๆ เข้ามาแล้วค้นหาผ้าเช็ดตัว
เอ่อ...กูขอถอนคำพูด ไอ้ถั่ว...วันนี้มึงดีมาก!!!
ขอบคุณไอ้คุณถั่ววววว!!!
ผมนอนสบายรอให้เลิฟมาเช็ดตัวให้ เขาเข้ามาพลิกตัวผมหงายขึ้นดูเหมือนจะลำบากนิดหน่อยแล้วจากนั้นก็แกะกระดุมเสื้อของผมแล้วทำไมกูตื่นเต้นวะเนี่ย!? แอบกลืนน้ำลายนิดๆ โถ~ กู อดทนนะมึง!! มือขาวๆ นั้นบิดผ้าชุบน้ำให้หมาดแล้วเช็ดตามร่างกายของผมอย่างนุ่มนวล ว่ะ! เย็นสบายสุดๆ ผมหลับตาพริ้มกับสัมผัสเย็นสดชื่น พอเสร็จเรียบร้อยสักพักเขาก็หยุดมองไปที่ท่อนล่างแล้วทำหน้านิ่งๆ ก่อนจะเบือนหน้าไปเก็บกะละมังออกแล้วลุกเดินออกไป
เมื่อกี้ทำหน้าเขินด้วย โคตรน่ารักเลยว่ะ!!!
ผมผุดลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วเข้าไปคว้าร่างนั้นเข้ามากอดไว้ เลิฟโวยวายอะไรที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ พูดถึงเรื่องไม่ยอมเช็ดท่อนล่าง เออ ไม่เป็นไร เดี๋ยวจะเช็ดให้เองทุกส่วนเลย ดีไหม? หึๆ กะละมังอะไรพวกนั้นร่วงหล่นตกพื้นเสียงดัง แต่ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องสนใจ ผมเหวี่ยงร่างนั้นขึ้นไปบนเตียง ชอบรุนแรงก็จะจัดให้! อีกฝ่ายตัวเบากว่าผมคิดออกแรงเหวี่ยงนิดหน่อยก็ไปนอนแผ่บนเตียง เลิฟจะลุกขึ้นผมก็เข้ามากดไว้กับเตียง ใครจะยอมง่ายๆ ล่ะวะ?
คำสัญญาที่จะไม่ยุ่งอะไรนั้นตอนนี้ไม่มีน้ำหนักกับผมล่ะ ก็ตอนนี้ไม่ได้ทำงานหรืออยู่บริษัทนี่หว่า นี่มันห้องผม ตรงนี้ก็เตียงผม! ใครมันจะบ้าปล่อยเหยื่อที่เดินเข้ามาเองแบบนี้ล่ะ หึๆ ของาบเลยล่ะกัน!!
“เฮ้ยยย!! ตั้งสติหน่อยสิว่ะ!!”
ตั้งสติสุดๆ แล้วเนี่ย! อีกฝ่ายดิ้นขัดขืนเต็มที่ ผมซุกไซ้ซอกคออีกฝ่าย สงสัยนานแหละตั้งแต่โดนพยุงมา กลิ่นแบบนี้มันกลิ่นแตงโม? กลิ่นหอมหวานอ่อนๆ ไม่หอมฟุ้งมาก ชอบว่ะ!! ผมปล่อยมือจากแขนของเลิฟแล้วดึงเสื้ออีกฝ่ายที่เหมือนมันจะเกะกะขวางทาง
“ไอ้เหี้ยวินเซอร์!!!”
อีกฝ่ายตวาดอย่างโมโห ผมตกใจนิดหน่อยแล้วโดนแขนนั้นล็อกคอแทบจะขาดอากาศหายใจ ผมมัวแต่ตกใจคำด่านั้นก็เลยโดนล็อกคอได้ง่ายดาย ผมพยายามจะแกะแขนที่รัดคอออกแต่มันก็ไม่สำเร็จ แรงรัดทำเอาผมจุกยิ่งผมดิ้นสู้เท่าไรอีกฝ่ายก็รัดแรงมากขึ้นเท่านั้น ผมก็เลยเปลี่ยนวิธีการเป็นปล่อยมือแล้วไม่ขยับเขยื้อนใดๆ สักพักเลิฟก็ปล่อยจากคอของผม หึๆ อย่าไว้ใจไอ้ชั่วอย่างผมเด็ดขาด พอเลิฟปล่อยมือผมก็ฉวยโอกาสนั้นจับหน้าอีกฝ่ายประกบปากจูบ เลิฟเบิกตากว้างตัวแข็งทื่อ ช็อกไปแบบนั้นแหละจะได้รุกง่ายๆ หน่อย
ผมค่อยๆ จูบเม้มแล้วแทรกลิ้นเข้าไปในระหว่างที่อีกฝ่ายมึนงงอยู่ ผมไม่ยอมปล่อยอีกฝ่ายไปง่ายๆ คลอเคลียจูบตะกละตะกามอยู่ในโพรงปากที่ไม่ยอมนั้น นานไปอีกฝ่ายรู้สึกตัวขัดขืนจังหวะนั้นก็เผยอปากขึ้นให้ผมได้เข้าไปสอดส่องดูดกลืนความนุ่มละมุนของการสัมผัสแลกลิ้น ผมรุกดันเข้าไปต่อเนื่องดูเหมือนอีกฝ่ายจะเริ่มคล้อยตามผมบ้างแล้ว ดวงตาสีเข้มที่คลอน้ำใสบางๆ ทำเอาใจของผมสั่นเหมือนถูกยั่วโดยไม่รู้ตัว ผมค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายอย่างเบามือแล้วลูบไล้ร่างกายนั้น สัมผัสไม่ได้นุ่มนิ่มแบบผู้หญิงแต่มันลื่นเรียบนวลไปหมดทุกส่วน
ผมเคลิบเคลิ้มไปกับการสัมผัสร่างสุดวิเศษนั้นจนกระทั่งร่างข้างใต้ผมสะดุ้งตัวแล้วขมวดคิ้วก่อนจะถีบผมกระเด็นอย่างรวดเร็ว เฮ้ยยย!! แรงคนหรือแรงควายวะเนี่ย!!? ถีบครั้งเดียวผู้ชายตัวใหญ่ๆ แบบผมยังกระเด็น!? ก่อนที่ผมจะทันตั้งตัว เลิฟก็หรี่ตรงเข้ามาออกหมัดชกหน้าผมอย่างแรงแล้วจากนั้นก็วิ่งออกไปจากห้องของผมทันที ผมนั่งอึ้งกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อกี้ถ้ากูไม่หันหน้าไปตามแรงเหวี่ยงล่ะก็ อึ๋ย... หน้าแม่งหมดหล่อแหงๆ ดีนะที่จับจังหวะทัน! ขนาดเฉียดๆ ยังแดงเป๋งขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดว่าถ้าโดนเต็มๆ มันจะเป็นยังไง
คนสวยโคตรโหดเลยว่ะ!!
ผมลูบหน้าของตัวเองแล้วถอนหายใจ เอาล่ะ ได้แค่นี้ก็บุญแล้วล่ะ ได้ทั้งลูบทั้งคลำคราวหน้าจะไม่ปล่อยไปง่ายๆ หรอกนะ ลองชกมาสิพ่อจะสวนไปด้วยจูบเต็มรักเลย! ผมยิ้มๆ กับตัวเองเมื่อนึกย้อนจูบเมื่อสักครู่ ท่าทางแบบนั้นเหมือนคนไม่เคยจูบมาก่อนงั้นแหละ สงสัยจะตกใจมากถึงกับขั้นทำอะไรไม่ถูกล่ะมั้ง น่ารัก!
ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างจากห้องครัวเลยลุกขึ้นไปดูกลับเห็นคนที่น่าจะกลับไปแล้วทำอะไรบางอย่างพร้อมกับบ่นไปด้วยจนกระทั่งทำของนั้นเสร็จก็รีบออกไปทันที ผมที่หลบอยู่ก็เดินออกมาดูว่าอีกฝ่ายทำอะไร ผมเปิดฝาหม้อเล็กๆ ที่ยังร้อนมีควันกระจายตัวออกมาส่งกลิ่นหอมฟุ้งทันทีเมื่อเปิดฝาผมก้มหน้ามองแล้วกะพริบตาอย่างแปลกใจ เขาทำข้าวต้มไว้ให้ผมด้วยล่ะ! ผมยิ้มกว้างกับความน่ารักเกินคาดของอีกฝ่าย ตั้งแต่เข้ามาลูบหลังให้แล้ว...
คนสวย...ใจดีจังนะครับ!
TBC.
มาอัพรอบเช้าอีกตามเคย ง่วง ขอตัวไปนอนก่อนแหละ
ว่าแต่เรื่องนี้เกิดตอนที่ฮอยฮัก กับ วินเซอร์ อยู่ปี 1 ใช้มั้ยค่ะ ส่วนเรื่องของพรีสต์ กับ โซโล่ เกิดตอนอยู่ปี 3 แล้วชิมิ [ ก็ประมาณนั้น แต่ตอนนี้มันดำเนินมาถึงปีสองแล้วนะ - - ]
-
อยากอ่านพาร์ทของเลิฟมีสุดๆอ่าตอนนี้ :man1:
วินเซอร์ก็นะ แอบเนียนได้โล่ :man1: :laugh:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: โหวินแกล้งนี้หว่า 555
น้องฮอยสู้ๆ เป็นกำลังใจให้ค้า :impress2: มาต่อไวๆน้า :call:
-
:-[ :-[ :-[
ชอบ ชอบ ชอบอ่ะ
-
^^ น่ารักมากๆตอนนี้ อยากให้วินเซอร์รู้เร็วๆจัง
ว่าฮักกับเลิฟเป็นคนเดียวกัน คงอึ้งน่าดู 555+
-
เนียนโคตรๆๆๆๆๆ
แล้วไงคะ คนสวยตีหนัก มือหนักมากมั๊ยวินเซอร์ :laugh: :laugh:
-
ชอบเลิฟมีจัง
จับวินเซอร์เอาถั่วกรอกปากซ้ำให้มันอ้วกจนสลบไปเลย ชิชะ
:กอด1:ฮอยฮักอย่างแมน ฮ่าๆ :กอด1:
-
ฮักมันน่ารักว่ะ
วินเซอร์แม่งเพ้อไปละ :impress2:
-
น่ารักที่สุดในสามโลกเลยยยยยย ชอบฮอยฮักตอนเป็นเลิฟมีจังค่ะ :-[ :-[ :-[
-
วินเซอร์มันเล่นละครนี่เอง o18
แต่คนสวยต้อง มือหนัก เท้าหนักสิ ถึงจะปลอดภัย
ถ้าวินเซอร์เจอฮอยฮักที่มหา'ลัย จะจำได้ป่าวอ่ะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L2:
-
:pighaun: หื่นยกแกงค์
-
มาบวกเป็ดให้วินเซอร์ กับคุณปอย :ped149:
กร๊ากกกกก แกล้งจริงๆด้วยอ่ะ ไอหล่อเลว ไอหล่อน่ารัก :m3:
ได้อ่านพาร์ทของเลิฟมี แล้วก็พาร์ทของวินเซอร์แบบนี้ มันก็สนุกดีนะคะ ^^ คู่นี้ไม่น่าจะลงเอยยาก แต่ว่าแล้วคู่ วินเซอร์กับฮอยฮักล่ะ ?? :m28:
:pig4: นะค้า รอตอนต่อปายยยย o11
-
เจ้าเล่ห์ที่สุด
อิอิ แต่ชอบอ๊ะ น่ารักดีคู่นี้
-
กรี๊ดๆๆ รอแทบไม่ไหว เมื่อไหร่ฮอยจะไปสารภาพว่าชอบวินเซอร์ซักทีน้า :กอด1:
-
:man1: คู่นี้น่ารักโฮกกกกกกกกกอ่า
วินเซอน์น่ารักอ่ะ
ส่วนเลิฟมีก็แบบโหดแต่ใจดี
โซโล่ก็น่ารัก เพ้อถึงพรีตต์ตลอดดดด
อยากให้ถึงตอนปัจจุบันเร็วๆ
-
อร๊ายยยยย วินเซอร์เเอบหื่น :laugh:
รอจ้า
-
เบื้องหลังของวันนั้น 55555 :oo1: :oo1: วินเซอร์จัดเต็ม o13
-
อ๊างงงงง ฮอยน่ารัก
เค้าขอนะวิน จะเอาๆๆๆ o9
(วิน : ตูไม่ให้หรอกว้อยยยย :angry2: )
-
วินเซอร์เข้าขั้นเพ้อเหมือนกันนะ
แต่ท่าทางโซโล่จะเป็นหนักกว่านะ
ขนาดมาเที่ยวยังเพ้อ 5555
-
ฮอยฮักน่ารัก ><
-
ยังดีที่ข้อมือไม่หักนะวินเซอร์ :laugh:
:กอด1:
-
หนูฮักน่ารักอ่ะ หลงรักเลย
แต่เมื่อไหร่พ่อวินจะรู้ล่ะ ว่าเลิฟกับฮักอ่ะคนเดียวกัน
-
วินเซอร์ยิ่งเมายิ่งหื่น 555 :haun4: :haun4:
อย่างนี้ขอจัดถั่วไปให้ 3 กิโล o11 o11
-
รอตอนต่อไปนะจ้า อิอิ
-
ที่จริงแล้ววินเองก็เริ่มหลงน้องฮอยฮักแล้วใช่ม๊า~!
-
ฮอยฮักน่ารักเหมือนกันนิ
-
เนียนเวอร์อ่ะ o13
-
เลิฟมีค่ะ
เค้าลวนลามแล้วยังมีอารมณ์ทำกับข้าวให้เค้าอีก
เป็นคนดีมว้ากกก
-
:- :-[
-
ไอ้หื่นโดนซะ :D
-
น่ารักอ่า ทั้งวินเซอร์ทั้งเลิฟมีเลย
อยากให้พ่อพระเอกเค้ารู้เร็วๆจัง
ว่าเลิฟมีที่เพ้ออยู่เนี่ยคือน้องฮอยฮัก
ปล.น้องฮอยโหดจริงๆ โหดมานานแล้วสินะ - -
-
เจ้าชาย??????????!!!!!!!!!!!!!!!!
เจ้าชายหรือพ่อมดกันแน่ว่ะ ฮ่าๆ
-
ขอบคุณจ้า
เลิฟมี ก็เป็นเพียงแค่ร่างอวตารที่แท้จริงของฮอยฮัก
แต่สิ่งที่วินเซอร์กำลังจะได้เผชิญนี่ซิ จะรู้ไหมว่า
ฮอยฮัก กับ เลิฟมี คือคนคนเดียวกันนั่นเอง
วินเซอร์น่าจะรู้ใช่ป่ะจ๊ะ เพราะว่ากลิ่นคล้ายแตงโมไงล่ะ อิอิอิ ^^
-
คนสวยใจดี..และแรงควายมากม๊ากกกกกกก :laugh:
-
เหอๆ วินเซอร์แอบเนียนจริงๆ
ว่าแต่คราวนี้วินเซอร์ได้กลิ่นแตงโม คราวก่อนกลิ่นส้ม
อย่างนี้วินเซอร์ก็ใช้กลิ่นตามหาตัวไม่ได้แล้วนะซิ
:กอด1: น้องปอยแน่นๆ
-
สวยโหด VS หล่อเจ้าเล่ห์ o18
-
เลิฟมีน่ารัก แต่ชอบเว่อชั่นฮอยฮักมากกว่า คริคริ
ฮอยฮักโหดและเกรียน 555
o13
-
ชอบฮอยฮักมาก
วินเซอร์นี่ใช่ได้เลยนะเนี่ย
เนียนเอาเปรียบฮอยเต็มที
-
ฮอยฮักน่ารักอ่ะ :impress2: :impress2:
-
นู๋ฮัก น่ารักอ่ะ คนสวย จอมโหด แต่ใจดี มาก ๆ +1 เต็ม ๆ :m20: เซอร์ก๋อ เนียน ขั้นจอมเทพ เลย ชอบ อิอิ :z1:
ปล. จิ๊บเหล้า และกิน ถั่วแล้วโครตเมา อ่ะ โคตรเฟอร์เฟค อ่ะ เมา+ ประหยัด มาเป็นแพค อ่ะ :m20:
-
คนสวย...ใจดี!!!!!
วินเซอร์หลงเลยล่ะสิท่า คริคริ
-
หลงรักเลิฟมี่ละสิวินเซอร์
-
อัยยะ น่ารักกกกกกกกก
กิ้วๆๆ
-
แหมะ..วิธีของวินเซอร์นี่ช่าง..ร้ายกาจจิงๆ
แอบเนียนกับเลิฟมีซะงั้น
ปล.เพิ่งเข้ามาอ่านก็ติดใจซะละ..แหะๆๆ
-
ตอนอ่านเวอร์ชั่นฮอยฮัก ก็ทะแม่งๆ แล้วว่าเจ้าวินเซอร์ดูไม่เหมือนคนเมา
สรุปว่าไม่เมาจริงๆ ด้วย อิ อิ
เอาอีกๆๆๆ ยังอ่านไม่จุใจก็หมดแล้วอ่า :monkeysad:
-
คู่นี้เริ่มน่าีรัก หุๆ อ่า แต่วินเซอร์ไม่รู้ว่าฮอยฮัก กับ เลิฟมี มันคนเดียวกันนิ o22
-
อยากอ่านตอนรู้ว่าฮักกะเลิฟเป็นคนเดียวกันจังเลย ท่าทางจะมันส์ :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด น้องฮักกกกกกกกกกกกก
เกือบจะเสร็จวินเซอร์แล้วววววว :-[
มาทำอาหารต่อให้ด้วยยยยยย
ทำไมน่าร๊ากกกกกแบบนี้ :o8:
มาต่อไวไวน่ะค๊า
-
วินเซอร์ นายหื่นมาก
-
:3123:
-
วินนนนนนนนนนนนนนนน !
นายสุดยอด !
ครั้งหน้า นายก็กดให้ได้นะ ><
-
สนุกอ่ะ ตามมาจากคู่กัด
-
คู่นี้ฮาตลอดดดดดด
เลิฟฮอยฮัก เลิฟเลิฟมี
-
คิดถึงเลิฟมี่แล้วอ๊า
-
ฮักหนูช่างดีอะไรเยี่ยงนี้
-
เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13 ในที่สุดดดก้อหาของท่านเทพเจอ :sad4: ปลื้มม
สนุกสุดโค่ยยย
อยากอ่านคู่โมพเรียว
-
:a5:
ฮอยฮักกกกกก
ฮักเธอหลายๆเด้ออออ!!! o13
-
บริษัท เลิฟมี เออเริ่มคุ่นๆ พอเห็นชูรุกะ เรน บุบ อากกก skip beat
-
เรื่องที่ปอยแต่งอ่ะ...เราชอบเรื่องนี้มากที่สุดเลยนะ!!
o13
ฮักน่าร๊ากกกกกกก
มาต่อไวๆนะ !!
-
ชอบฮอยฮักมาก
เลิฟมี :กอด1:
-
เลิฟมี ไอเลิฟยู >////<
-
ไอ่หื่นวินเซอร์ หื่นมากกกกกกกกกกกกกก
-
มารอด้วยความคิดถึงงง
-
รักฮอยฮักที่สุดเลยยย
-
ตอนที่ 6
<< HoiHug’s Mode >>
“เฮ้ย ไอ้ฮอย นั่งเหม่ออะไรวะ รีบๆ สั่งมาว่าจะกินอะไร?”
ไอ้พรีสต์มันแว้ดขึ้นเมื่อผมนั่งเหม่อปล่อยใจให้หลุดลอยไปไหนต่อไหน ผมเกาต้นคำของตัวเองแก้เก้อแล้วหันมาสั่งข้าว เอาแบบเดิมนั้นแหละครับ ข้าวหมูกรอบทั้งปี! ผมชอบหมูกรอบอะ ไอ้พรีสต์มันจดยิกๆ จ้องผมอย่างไม่พอใจที่ทำให้เวลากินข้าวมันช้าลง ผมไม่สนใจมันสั่งเสร็จก็กลับมานั่งเหม่อถอนหายใจเป็นพักๆ อีกครั้ง
“เป็นอะไรของมึงวะฮอย นั่งถอนหายใจอย่างกับคนมีปัญหาเรื่องหัวใจ ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้โจ้ปากหมาเริ่มปฏิบัติการจิกกัดผมเป็นคนแรก คนอื่นๆ ก็หัวเราะตาม อะไรของพวกมึงวะ ถ้ากูมีเรื่องนั้นจริงแล้วมันตลกตรงไหน!?
“อย่างไอ้ฮอยฮักมันจะมีปัญหาเรื่องนี้ได้ยังไงวะ?”
ไอ้แซมมันก็เอ่ยเป็นคู่รับกับไอ้โจ้แล้วหัวเราะก๊ากกัน เออ เรื่องกูมันเป็นเรื่องตลกแล้วแค่กูคิดอะไรนิดหน่อยก็ไม่ใช่ว่าจะมีปัญหาเรื่องรักสักหน่อย ชิ! แค่คิดเรื่องไอ้วินเซอร์มันจะกลายเป็นปัญหาเรื่องหัวใจได้ยังไง!? ก็แค่หาวิธีแก้เผ็ดมันกลับเรื่องที่มันบังอาจมาทำลุ่มล่ามเท่านั้นเอง เชอะ~
“ไอ้พวกนี้นิ ไอ้ฮอยฮักมันก็คนน่ามึง ชอบใครรักใครก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วล่ะ”
ไอ้เตี้ยสตางค์มันแก้ตัวให้กับผมแต่อย่าเพิ่งคิดว่ามันเป็นคนดีอะไรมากมายนะครับ มันยิ้มที่มุมปากแล้วเอ่ยต่อแบบน่าถีบตูดตกฟาก
“เอ๋ หรือว่ามึงจะไปชอบใครเข้าจริงๆ วะ?”
“เฮ้ย ใครมันซวยวะ ฮ่าๆๆๆ!”
พวกมันก็หัวเราะก๊ากอย่างสนุกสนาน ผมทำหน้านิ่งไม่พอใจที่พวกมันเอาแต่หัวเราะเรื่องของผม อยากจะลุกตบกบาลพวกมันสักปั๊กสองปั๊กแต่มันขัดกับภาพพจน์ไอ้จืดก็เลยได้แต่ปล่อยไปแล้วถ้าผมชอบใครจริงๆ ทำไมคนๆ นั้นต้องซวยด้วยล่ะ? ซวยตรงไหนวะ? ผมแอบงงๆ ตรงนี้เล็กน้อย ผมออกจะดีโคตรๆ(?)
พวกเรากินข้าวกลางวันกันอย่างสบายๆ เพราะวันนี้อาจารย์ไม่ได้สอนแต่ให้ไปค้นคว้าหาความรู้เองซึ่งนักเกรียนศึกษาอย่างไอ้พวกนี้มันก็นัดกันไปศึกษาหาความรู้กันที่หลังมอซอยเมรัย อืม ชื่อซอยก็น่าจะบอกแล้วนะครับว่าพวกมันจะไปศึกษาเรื่องอะไร ไม่มีอย่างอื่นนอกจากเหล้าหรอกครับ! ส่วนผมนั้นขอบายล่ะ
เอ่อ...อาจจะเป็นจุดด้อยหรือจุดอ่อนเล็กๆ น้อยๆ ของผมที่ไม่ค่อยอยากให้ใครรับรู้เอาซะเลย มีแต่พี่ยิ้มเท่านั้นแหละครับที่รู้หรืออาจจะรวมไปถึงไอ้พรีสต์อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจ ผมน่ะคออ่อนสุดๆ ไปเลยล่ะ แค่สองแก้วผมก็เมามายคอพับคออ่อนจำอะไรไม่ได้เลย ช่วงนั้นไม่รู้ทำอะไรไปบ้างแต่มันน่าจะร้ายแรงขนาดพี่ยิ้มกับไอ้พรีสต์ห้ามผมไม่ให้ไปกินที่ไหนอีกเด็ดขาด ถ้าจะกินก็อย่าเกินหนึ่งแก้วดังนั้นผมเลยไม่แตะพวกแอลกอฮอล์อีก จริงๆ ก็อยากจะรู้นะว่าเมาแล้วผมทำอะไรลงไปทำไมสองคนนั้นถึงได้ห้ามผมไว้ขนาดนั้นด้วย แต่ก็ช่างมันเถอะ!
“ใครวะ? มึงไปชอบใครเข้าวะ?”
“...”
ไอ้เรื่องนี้พวกมันก็ยังล้ออยู่นั้นแหละผมก็ได้แต่นั่งเงียบ ไม่ได้ไปชอบใครสักหน่อยถ้าไปชอบใครล่ะก็ต้องคิดถึงคนๆ นั้น เวลาเจอก็ต้องเขินหน้าแดง หัวใจเต้นแรงอะไรพวกนี้น่ะสิ อะไรนะ? ผมเอามาจากไหนน่ะเหรอ? ดูจากละครน้ำเน่าหรือพวกนิยายรักบ้าบอไงล่ะ ผมไม่เห็นมีอาการพวกนี้เลย! พวกไอ้พรีสต์ก็ยังล้อผมอยู่นั้นแหละเดาไปถึงพี่สมหมายยามหน้าคณะพวกมึงก็เดาไม่ถูกหรอกโว้ยเพราะกูไม่มีคนที่ชอบ...
“ขอโทษนะครับ ขอถามอะไรสักหน่อยได้ไหม? ที่คณะถาปัตย์มีผู้หญิงที่เป็นลูกครึ่งผมทองเป็นลอนยาวหรือเปล่าครับ?”
แค่กๆ!
ผมเบิกตากว้างเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นร่างสูงผมแดงที่เริ่มออกดำเดินเข้ามาระยะประชิดอย่างรวดเร็วแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพไม่เข้ากับหน้าตาที่เหมือนมาหาเรื่อง พอผมทำท่าสำลักน้ำทุกคนก็หันมองมาเจ้าหมอนั้นก็หันมามองเหมือนกัน ผมก็หลบก้มหน้ามองพื้นทันที เหี้ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ? ไอ้วินเซอร์มันมาอยู่ที่นี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ทำไมผมมองไม่เห็น! ผมเหลือบมองใบหน้าหล่อนั้นเงียบๆ แล้วดูดน้ำในแก้วไปด้วย
แง่ว!
ไอ้ปีศาจจูบ!!
ผมหลบสายตาอีกฝ่ายที่กวาดมองมา เฮ้ย แล้วกูจะหลบตาทำไมวะไม่ได้ไปทำมิดีมิร้ายมันสักหน่อย ทำตัวแบบนี้มันจะยิ่งน่าสงสัยนะโว้ย ผมพยายามนั่งนิ่งเหมือนเดิมเป็นปกติ นั่งไปก็ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นรัวอย่างชัดเจน มันจะเต้นแรงทำเบื้อกอะไรตอนนี้!? เนียนแสร้งทำเป็นมองคนอื่นๆ ที่กำลังทำหน้าแปลกๆ เมื่อเจอคำถามที่ไม่คาดคิด
ไอ้พรีสต์มองหน้าไอ้วินเซอร์เขม็งอย่างน่ากลัว มึงจะไปชกมันหรือไงวะ? ไอ้พรีสต์หันไปมองไอ้แซมอย่างกดดัน ทำให้ไอ้แซมมันตอบคำถามอย่างขอไปที สาวผมทองที่คณะเราไม่มีสักคนหรอกแต่ถ้าหนุ่มผมทองล่ะก็มีอยู่คนหนึ่งแหละ ก็ไอ้พรีสต์มันยังไงล่ะครับ ไอ้วินเซอร์มันมาถามหาทำไมวะ?
“ลูกครึ่งน่ะมีแต่ไม่มีผมทองว่ะ สงสัยจะซิวไปแล้วมั้ง”
พอตอบไปแบบนั้น ไอ้พรีสต์มันก็ชวนพวกเรายกพลลุกหนีไปก็มันกลัวว่าความลับที่มันโดนแกล้งแต่งหญิงจะแตกน่ะสิครับ ตอนปีหนึ่งมันถูกแกล้งให้แต่งชุดผู้หญิงแล้วไอ้วินเซอร์มันก็มาตามสาวผมทองก็คงจะเป็นไอ้พรีสต์ตอนนั้นล่ะมั้งครับ แล้วทำไมมันต้องตามหาด้วยวะ? คงไม่ใช่ว่า...
“เหรอ ขอบคุณ...เฮ้ย!”
ไอ้วินเซอร์มันเอ่ยขอบคุณขณะที่พวกผมกำลังลุกหนีไปนั้นแต่จู่ๆ มันก็เบิกตากว้างไปที่ไอ้พรีสต์อย่างตะลึง ไอ้พรีสต์มันกระซิบกับผมว่าซวยแล้วก่อนจะดึงผมออกวิ่งไปด้วยโดยเอาผมบังตัวมันไว้ ผมหันกลับไปมองไอ้วินเซอร์ที่ยังยืนทำหน้างงอยู่ที่เดิมแล้วหันกลับมามองไอ้พรีสต์
แปลกๆ ว่ะ!!
ไอ้ความรู้สึกนี้มันอะไร? กูจะหงุดหงิดทำแป๊ะอะไร? แค่คิดว่าไอ้วินเซอร์มันอาจจะชอบไอ้พรีสต์เข้าผมก็รู้สึกหงุดหงิด อะไรกันเนี่ย!? อาการแบบนี้เขาเรียกว่าอะไร!? ผมเม้มปากแล้วผลักไอ้พรีสต์ออกจากตัวไปอย่างแรงแล้วมองมันตาขวางๆ ไอ้บ้าพรีสต์มันมองผมอย่างงุนงงๆ มองทำไมกูแค่ไม่พอใจมึงเท่านั้นแหละ ไอ้บ้าเอ๊ย!
“อะไรของมึงวะ ผลักกูซะแรง”
“เรื่องของกู!”
“เออ เรื่องของมึง เป็นเหี้ยอะไรเนี่ย?”
ไอ้พรีสต์มันโดนผมรวนใส่ทำหน้างงแล้วถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ผมมองหน้ามันแล้วหงุดหงิด ใช่ซี! มันน่ารักตรงสเปกมึงเข้าพอดี ชิ! ส่วนกูน่ะไม่ใช่แบบที่มึงชอบ โอ๊ยยย!!! ไอ้วินเซอร์ไอ้บ้า! โมโหโว้ย!!! ผมไม่ตอบไอ้พรีสต์สะบัดหน้าเดินหนีออกมาทันที
“เหวี่ยงอะไรของมันวะเนี่ย เฮ้ย! มึงงอนอะไรกู?”
ไอ้พรีสต์มันตะโกนไล่หลังมาแต่ผมไม่สนใจจะหันไปตอบมันเพราะตอนนี้เหมือนผมจะคิดอะไรบางอย่างได้และมันยิ่งทำให้ผมเครียดหนักกว่าเดิม เป็นอะไรของกูวะ กูบ้าไปแล้ว เอาสมองส่วนไหนไปคิดวะ ผมรู้ ผมไม่ได้งอนไอ้พรีสต์แต่ผม แม่ง! งอนไอ้บ้าวินเซอร์ต่างหาก!!!
ฮึ่ม! ไอ้บ้าวินเซอร์!
กูจะบ้า! งอนมันทำไม งอนเอาโล่งั้นเหรอ? ถึงงอนไปมันก็ไม่สนใจจะมาง้อผมหรอก ให้ตายสิ! ผมเดินย้ำต็อกไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมายแล้วเมื่อขี้เกียจเดินก็นั่งลุกเขี่ยดินเล่นข้างๆ ทางนั้นแหละ ทำไมผมจะนั่งตรงนี้ ใครจะทำไม? อยากมีเรื่องก็เข้ามาเซ่ ตอนนี้ตูอารมณ์ไม่ดี!
ขีดเขียนไปๆ มาๆ ผมก็ชะงักมือ มองรูปหัวใจที่ตัวเองบรรจงวาดขึ้นจะลบแต่มันก็ไม่กล้าทำ อะไร? ผมแค่เห็นมันสวยดีไม่กล้าลบเท่านั้นเอง เชอะ~ ไม่ได้ซึน ไม่ต้องมาพูด โอเค! ยอมรับก็ได้ นับวันอาการบ้าๆ บอๆ พวกนี้ยิ่งหนักขึ้นไปเรื่อยๆ สงสัยผมคงจะ...เฮ้อ! ผมคงจะโดนเล่นของแหงๆ ว่ะ คนอย่างผมเนี่ยน่ะ? สเปกก็ไม่ได้มีหรอกแต่ไม่คิดว่าตัวเองจะไปชอบอะไรแบบนั้น! ไม่โดนเล่นของใส่ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะครับ ให้ตายสิวะ! ผมเนี่ยนะชอบไอ้...ไอ้...ไอ้บ้าวินเซอร์!!? ผมนั่งกอดเข่ามองพื้นอยู่เงียบๆ ในสมองมันตีกันวุ่นวายไปหมด
ปิ๊นๆ ปิ๊นๆ
ผมหันไปมองรถคันใหญ่ที่จอดอยู่ข้างๆ แล้วบีบแตรอยู่สองสามครั้ง รถคันใหญ่สีดำยาวเหยียดแบบนี้มีแค่สองคนเท่านั้นในมหาวิทยาลัยที่จะเอาวิ่งเฉิดฉายอวดชาวบ้านว่าตูรวย หนึ่งคือรุ่นพี่ที่อยู่คณะบริหารซึ่งนานๆ ครั้งจะเอามาแล่นเล่น สองคืออธิการมหาวิทยาลัยหรือเจ้าของมหาวิทยาลัยนี้นั้นเอง! ผมปัดมือปัดฝุ่นแล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูรถด้านเบาะหลัง ก้มหน้าไปมองชายหนุ่มวัยกลางคนที่ใส่สูทสีดำสนิทนั่งเป็นสง่าบนเบาะด้านหลังของรถ ใบหน้าหล่อเหลาที่มีริ้วรอยแห่งวัยนั้นนิ่งสนิทหันมามองผม
“นั่งทำอะไรน่ะฮัก?”
“ศึกษาดินครับ”
“มีเรียนต่อไหม?”
เสียงเข้มเอ่ยถามต่อ ผมก็ส่ายหน้าแล้วขึ้นไปนั่งบนเบาะแล้วปิดประตูรถ ผมรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะบอกให้ขึ้นรถมาถ้าไม่มีเรียน ยังไงซะวันนี้ผมก็ตั้งใจจะกลับบ้านใหญ่อยู่แล้วน่า! ส่วนพี่ยิ้มน่ะปล่อยให้พี่แกอยู่กับครอบครัวเถอะ ผมรบกวนพี่เขามากแล้ว
“พ่อจะกลับบ้านเลยใช่ไหมครับ?”
“เปล่า ธุระนิดหน่อย”
ชายหนุ่มหน้านิ่งคนนี้ก็คือลุงที่รับผมไปเป็นลูกบุญธรรมไงครับ เขาเป็นพี่ชายแท้ๆ ของพ่อผมก็เลยถือว่าเขาเป็นพ่อของผมเหมือนกัน คุณพ่อชื่อว่าดีเซลเรียกว่าดีซสั้นๆ ก็ได้ครับ ตอนที่พ่อแม่ของผมเสียชีวิตพวกผมยังเด็กอยู่เลยถึงพี่ยิ้มจะบอกว่าจะเลี้ยงผมเองแต่สมัยนั้นพี่ยิ้มยังเรียนมอปลายเอง ในที่สุดพี่ก็ต้องยอมให้พ่อดีซเอาตัวผมไปเลี้ยง ส่วนพี่ยิ้มน่ะเหรอพี่แกเรียนจบมัธยมแล้วไปทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองโดยเป็นนายแบบนั้นแหละครับ พี่ชายของผมเขาไม่ค่อยชอบพ่อดีซสักเท่าไรเพราะว่าพ่อดีซน่ะท่านไม่มีครอบครัวแต่มีคนรักอยู่คนหนึ่งเป็นผู้ชาย ซึ่งผมเรียกว่า พ่อริน ชื่อเต็มๆ ของท่านคือมิรินด้า ทั้งสองคนสังคมทั่วไปเรียกว่าเกย์นั้นแหละครับ
ก็แล้วไงล่ะครับ? ผมไม่เห็นว่าพ่อดีซจะมีข้อเสียอะไรสักอย่าง ท่านเป็นคนที่เก่งเป็นคนดีกว่าพวกที่ไม่ได้เป็นเกย์ซะอีกแล้วไอ้พวกที่บอกว่ารังเกียจเกย์นักหนาเมื่อตอนที่เดือดร้อนก็วิ่งหน้าเหี่ยวเข้ามาขอร้องให้พ่อดีซของผมช่วยกันทั้งนั้น! พวกที่ปากดีแต่เหยียบหยามคนอื่นมันดีกว่าตรงไหนกัน? หึ! ถึงเป็นเกย์แต่เกย์ก็คือผู้ชายนั้นแหละ ไม่เห็นพ่อดีซกับพ่อรินจะแตกต่างจากผู้ชายทั่วไปยังไง ก็แค่บังเอิญรักผู้ชายเท่านั้นเอง!
“สวัสดีครับคุณหนู”
“สวัสดีครับพี่เจย์”
ผมทักกลับเมื่อเลขาหนุ่มผู้จริงจังขั้นสุดยอดของพ่อดีซชะโงกหน้ามาทักทายด้วยการโค้งตัวแทบจะเก้าสิบองศา พี่เจย์นั้นก็อีกคน อะไรน่ะเหรอครับ? ก็มีคนรักเป็นผู้ชายยังไงล่ะครับ! คิดๆ ไปแล้วรอบตัวของผมมีแต่พวกชายรักชายด้วยกันทั้งนั้นเลยน่ะเนี่ย ขนาดบริษัทก็ยังไม่เว้นเล๊ย! มิน่าพี่ยิ้มถึงไม่พอใจที่ผมอยู่ในสิ่งแวดล้อมพวกนี้พี่เขาแค่เป็นห่วงว่าผมจะเป็นไปด้วยอีกคน สมัยก่อนผมอาจจะมั่นใจว่าไม่เป็นหรอกแต่ตอนนี้ผมสักจะไม่แน่ใจว่าจะไม่เดินเส้นทางนี้ เหอะๆ
“...”
:L2:
ชอบ...ไม่ชอบ...รัก...ไม่รัก...เฮ้อ...!
“ลูกเป็นอะไรวะ?”
“ไม่รู้”
“แล้วทำไมแกไม่ถาม เป็นพ่อเหี้ยอะไร?”
“แล้วนายไม่ถามล่ะ?”
“เหี้ยเอ๊ย!”
ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านใหญ่ผมก็เอาแต่นั่งเขี่ยน้ำในสระเล่น ในขณะที่พ่อทั้งสองก็เอาแต่เถียงกันเรื่องของผม เอาล่ะ ผมไม่ได้โง่แบบไอ้พรีสต์ ผมรู้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไรแต่มันก็ทำใจรับไม่ได้อยู่ดีนั้นแหละ ทำไมผมต้องไปชอบไอ้หมอนั้นด้วย? ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ก็เคยได้ยินอยู่หรอกว่าความรักมันไม่มีเหตุผลแต่นี่มัน...เฮ้อ! เหนือเหตุและผลเกินไปแล้ว! ชีวิตต้องมีแต่ความทุกข์แน่ๆ ดันผ่าไปชอบคนแบบนั้นน่ะ!!
“ฮักเป็นอะไรน่ะเรา เอาแต่นั่งเล่นน้ำตั้งแต่มาแล้วนะ มีอะไรกลุ้มใจงั้นเหรอ?”
พ่อรินเดินเข้ามานั่งยองๆ ข้างผมแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง ผมเหลือบไปมองอีกฝ่ายแล้วกลับไปมองน้ำอีกครั้ง ปกติผมก็เป็นคนตรงๆ ถามตรงๆ ตอบตรงๆ แต่ตอนนี้มันลำบากที่จะตอบ ก็มัน...เขิน!
“ทำไมพ่อรินถึงรักพ่อดีซได้ล่ะ?”
“เอ่อ...”
“เพราะพ่อหล่อน่ะ”
“โอ๊ย ไอ้บ้า! แกน่ะหล่อโคตรๆ!”พ่อรินหันไปประชด พ่อดีซก็หันมาตอบด้วยใบหน้านิ่งสุดมั่นใจในตัวเองสุดๆ
“ไม่หล่อแล้วนายจะชอบ?”
“เอ่อออ!”
พ่อรินก็ส่งเสียงรับไปอย่างรำคาญแล้วหันมามองผมทำหน้าตาบ่นงุบงิบๆ ผมนั่งมองนิ่งด้วยความคุ้นเคยเป็นอย่างดีเพราะทั้งสองก็ทะเลาะกันไปมาแบบนี้ตลอดแต่ก็เห็นเวลาอยู่ด้วยกันทีไรหวานไม่เกรงใจลูกชายคนนี้เลย ต้องขอบพระคุณพ่อทั้งสองที่ทำให้ผมสำเร็จวิชาทำเป็นไม่เห็นทำเป็นไม่ได้ยินได้ล่ะนะ!
“แล้วจู่ๆ ฮักมาถามแบบนี้ แสดงว่าไปชอบใครเข้าใช่ไหมเนี่ย?”
พ่อรินเอ่ยแล้วยิ้มๆ ที่มุมปากเย็นเชียบแต่นั้นแหละครับเป็นรอยยิ้มล้อเล่นของพ่อคนนี้เขาล่ะแต่ถ้าเป็นคนอื่นจะมองว่าพ่อรินกำลังเยาะเย้ยเขาอยู่! ผมนิ่งไปไม่พูดไม่จาแถมยังค่อยๆ หลบตาจากอีกฝ่าย มันเป็นไปเองผมไม่ได้ตั้งใจจะหลบตาแบบนี้หรอก!
“อะฮ่า!! ดีซโว้ยยย!! ต้องหุงข้าวแดงฉลองรับลูกสะใภ้แล้วล่ะ! ดูสิ ถามแค่นี้หน้าแดงลามไปถึงคอแล้วแน่ะ ฮ่าๆๆๆ ฮัก~ น่ารักอ่ะ!!”
พ่อรินมองผมนิ่งแล้วค่อยๆ ยิ้มกลายเป็นหัวเราะเสียงดังหันไปพูดกับพ่อดีซที่กำลังมองมาด้วยใบหน้านิ่งแต่นั้นแหละครับ พ่อเขากำลังแปลกใจอยู่ พ่อรินคว้าผมเข้าไปกอดแล้วถูหน้าไปมากับคอของผม พ่ออ่ะมันจั๊กจี้นะมาถูมาไถอยู่ได้!
“แล้วเด็กนั้นน่ารักหรือเปล่าล่ะฮัก?”
พ่อดีซเปิดหนังสือพิมพ์หน้าต่อไปอ่านแล้วเอ่ยถามขึ้นโดยที่ตาไม่ได้มองมาเลยสักนิด พ่อรินยิ้มแล้วเงยหน้ามองผมด้วยความใคร่รู้ออกหน้าออกหน้า ผมหยุดคิดแล้วลองคิดถึงการกระทำแต่ละอย่างของมันก่อนจะถอนหายใจ
“ดื้อ”
“หึ ดื้อๆ นั้นแหละน่ารัก ดูจากรินของพ่อสิ ดื้อหัวแข็งไม่ได้ดั่งใจอะไรสักอย่าง น่ารักจะตาย”
“นั้นมึงชมหรือด่าวะ!?”
พ่อรินหันขวับไปอีกรอบมองอีกฝ่ายด้วยสายตาชิ้งๆ อย่างน่ากลัว พ่อดีซก็ทำหน้านิ่งพลิกหนังสือพิมพ์อ่านไปเรื่อย
“ชมว่าน่ารักไง”
“เออ แล้วไป!”
“แล้วเด็กคนนั้นเรียนที่คณะสถาปัตย์หรือเปล่าฮัก เดี๋ยวพ่อจะได้แอบดูให้”
พ่อรินหันมาแล้วถามผม พ่อรินทำงานที่คณะผมเป็นคณบดีคณะสถาปัตย์เนี่ยแหละ ผมมองหน้าพ่อรินที่เฝ้ารอคอยคำตอบด้วยใจจดจ่ออย่างลำบากใจ คุณพ่อจะหวังดีหรืออยากรู้อยากเห็นก็คงจะไม่ได้เห็นหรอกครับ เพราะมันน่ะไม่ได้เรียนคณะสถาปัตย์แต่มันเรียนวิศวะต่างหาก หนุ่มวิศวะครับคุณพ่อ! ถ้าบอกไปเนี่ยพ่อของผมคงจะช็อกน่าดูแฮะ
“ไม่ได้เรียนคณะเดียวกันกับผมหรอกครับ คณะข้างๆ น่ะ”
“อ้อ! คณะบริหารงั้นเหรอ แหม คณะนี้ผู้หญิงแต่ละคนค่อนข้างแรงนะลูก แต่งตัวโป๊ๆ กันทั้งนั้นเลยแต่ถ้าฮักชอบแบบนั้นล่ะก็พ่อก็ไม่ขัดหรอกนะ”
พ่อรินทำหน้าผิดคาดเล็กน้อย เปล่าครับ มันไม่ได้แต่งตัวโป๊ไม่ได้เรียนบริหารแต่มันเรียนวิศวะครับ แถมตัวใหญ่ๆ ถึกๆ เถื่อนๆ อีกต่างหาก เฮ้อ
“ว่างๆ ก็พามาให้พ่อรู้จักบ้างนะ”พ่อดีซเอ่ยเสียงเรียบๆ ขึ้น พ่อรินก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ใช่ๆ แล้วตอนนี้ไปถึงขั้นไหนกันแล้วล่ะ?”
พ่อรินกระทู้ไหล่อย่างหยอกล้อ ใบหน้าหล่อของพ่อรินนั้นดูเจ้าเล่ห์ ผมกะพริบตาปริบๆ จะให้มันถึงไหนล่ะครับ กว่าลูกของพ่อมันจะตาสว่างและยอมรับความเฮงซวยนี้ได้ก็นานกินเวลาเป็นเทอมๆ แล้วล่ะ ตอนนี้อีกฝ่ายจำผมได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย
“ยังไม่ได้ไปถึงไหนหรอกครับ จืดๆ แบบผมคงจะ...”
“เฮ้ยยย! ทำไมลูกเอาสภาพจืดๆ ไปจีบเขาล่ะ เขาไม่ถีบกลับมาก็บุญแล้ว!”
พ่อรินเอ่ยขัดผมทันทีใบหน้าอีกฝ่ายดูจะไม่พอใจอย่างแรงเลยน่ะครับนั้น ถึงขั้นถีบกลับเลยเหรอครับพ่อ? แล้วจะให้เอาสภาพไหนไปจีบล่ะครับ สภาพปกติแบบนี้น่ะเหรอ? โธ่! เลิฟมีเขาโดนบริษัทบล็อกเรื่องพวกนี้น่ะครับแล้วอีกอย่างผมอยากให้เลิฟมีตั้งใจทำงานมากกว่าไปยุ่งเรื่องพวกนี้ด้วย!
“แต่พ่อว่าแบบนั้นก็ดีนะ ถ้าได้ใครสักคนที่รักเราไม่มองจากภายนอกล่ะก็คงจะเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง”
พ่อดีซเอ่ยยาวๆ ออกเป็นเหตุเป็นผล ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้มาก่อนแฮะ แต่ฟันธงได้ว่าไอ้บ้านั้นคงจะต้องเลือกหน้าตาดีน่าดูมากกว่าจืดๆ จางๆ แบบไอ้แว่นอย่างผมแน่ๆ!
“งั้นมึงก็เหมือนติดหนี้พันล้านน่ะสิ เพราะกูชอบมึงที่หน้าตา!”
“...”
พ่อดีซเงียบเมื่อเจอพ่อรินสวนฉับเข้าให้ ผมเนี่ยแอบหัวเราะนิดๆ พ่อรินหันไปแลบลิ้นให้กับพ่อดีซที่มองเขม็งมา พ่อรินหาเรื่องให้ตัวเองแล้วน่ะครับ! พ่อดีซพับหนังสือพิมพ์วางไว้บนโต๊ะแล้วลุกขึ้นเดินมาลากแขนพ่อรินออกไป เสียงพ่อรินโวยวายดังแล้วเงียบเชียบลงเมื่อทั้งสองหายไปจากสายตาของผม ไม่ต้องตามไปผมก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เรื่องของผู้ใหญ่ผมไม่ขอยุ่งล่ะกันครับ กลับมาเรื่องของผมดีกว่า ผมนั่งใช้ไม้ตีน้ำในสระเล่นอีกครั้ง
“นี่กูชอบมันจริงๆ เหรอวะ? เฮ้อ~”
ผมถอนหายใจเฮือก จีบไอ้วินเซอร์เนี่ยน่ะ? คิดแล้วกูจะบ้าตายว่ะ! สเปกมันก็ไม่ใช่ผมเลยแล้วผมจะเอาอะไรไปสู้กับบรรดาสาวๆ สวยๆ หนุ่มๆ เอ๊าะๆ พวกนั้นล่ะ!? อย่างผมจะใช้วิธีไหนล่อมันให้มาติดกับดักไอ้แว่นจืดๆ ล่ะฟะ? ยิ่งคิดยิ่งเครียดดด!!!
“สงสัยจะต้องหาที่ปรึกษาดีๆ สักคนแล้ว หือ?”
ผมพึมพำกับตัวเองแล้วหันไปมองทางที่พ่อทั้งสองหายตัวไปด้วยกัน เฮ้ๆ! ตัวพ่อทั้งสองอยู่ตรงนี้แล้วทำไมผมจะต้องไปหาที่อื่นด้วยล่ะ อีกอย่างยังมีรุ่นพี่ที่บริษัทกลุ่มนั้นด้วยนี่หว่า!!! ผมค่อยๆ ยิ้มที่มุมปากของตัวเองนิดๆ ลงทุนขนมือโปรมายกทีมขนาดนี้มันจะหนีผมรอดเหรอ? หึๆ!
เสร็จโจรฮักล่ะมึง!!!
TBC.
มาต่อแล้ว เย้~!!!!! :mc4: :mc4: :L2: :L2:
ตั้งนานเลยเนอะ มัวแต่แต่งคู่กัดอยู่ ก็เลยไม่มีเวลาให้เรื่องนี้
แต่ก็จะพยายามแบ่งๆ กันไปล่ะเน้อ~! :-[
ฮอยฮักเขาไม่ได้บื้อเกินแก้แบบพรีสต์หรอกนะ ไม่ต้องห่วง
ถึงคราวฮอยฮักรุก(???)แล้ว ฮ่าๆๆๆ :laugh:
ปล. เห็นข่าวน้ำท่วมแล้วเป็นห่วงทางบ้านจังเลย ดีที่ไม่เป็นไร
ชาวเล้าที่ประสบภัยน้ำท่วมก็ขอเป็นกำลังใจให้นะจ้ะ สู้ๆ! :กอด1:
ปล.ขอลดชื่อเรื่องเอาแต่ภาษาไทยล่ะกัน เพราะมันยาวเกิ๊น ฮ่าๆ
-
จิ้มก้นคนเขียนค่าา ฮรี่ๆ ได้จิ้มคนแรกหุหุ :z13:
---------------------------
ฮอยฮักเจ้าเล่ห์มากค่าา ว่าแต่ งอลวินเซอร์ไปเค้าก็ไม่รู้ร๊อกกก
พรีสก็ซวยไปนะจ๊ะ กร๊ากก :impress2: ก็แบบที่พ่อของหนูฮอยฮักบอกแหละ ไปจีบด้วยสภาพจืดๆนี่แหละ~~~!!! o13 ยิงคำพูด ให้ตรงทะลุเป้าไปเลย :really2:
เอ แต่ว่านะ เราสงสารคนทืี่ฮอยฮักจะไปขอคำปรึกษาจังเลยอ่ะ = =; :laugh:
-
น้องฮักมาแล้ว :pig4:
-
พี่ฮอยน่ารักจริงๆ :กอด1:
อยากอ่านต่อ มาไวๆนะ สู้ๆ :z2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอกอดให้หายคิดถึงซักหน่อยเถอะ
-
น้องฮักรุกฆาตแล้ว
-
สู้ๆต่อไปนะฮักเอย
รอตอนต่อไปนะ อิอิ
-
ฮอยฮักสู้ๆน้าาาาา
-
คิดถึงฮักมากมาย ๆ เลยยย :impress3:
-
ถามคำเดียวค่ะคุณปอย....
ถามจริงๆจากใจเลยค่ะ... ตอบจริงจังด้วยนะคะ...
.....
....
...
..
.
"จะทำให้หลงไปถึงไหนคะ?!!!!!!!" >,.<!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น้องฮักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ที่เรื่องโน้น คู่นี้เค้าเริ่มหวานกันแล้ว นั่งรอนอนรอให้เหตุการณ์นั้นมาถึงไวๆๆๆๆๆ :กอด1:
ขอบคุณน้องปอยมากๆ ค่า :pig4:
-
ฮู้เร่ๆๆๆๆ
ฮักสูๆ ฮักสู้ตาย ฮักไวลาย จับอิวินเซอร์มาเป็นปั๋ว สู้ๆ 555+
ตั้ง ทีมเชียร์ เลยคร๊าาา :z2:
-
:bye2: :กอด1:
-
เชียร์ฮอยฮัก
-
:impress3:
อยากให้คู่นี้ตามถึงตอนปัจจุบันไวไว
อยากอ่านแว้ววววววววว
-
สารภาพว่า ยังสับสน ว่าตกลง วินเซอร์กะฮอยฮัก
เจอเนอะรอลลี่แล้ว ตกลงใครรุกใครรับกันแน่ วะฮ่าๆๆๆๆๆ
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
พรีสต์ซวยเลย
-
ฮอยฮักสู้ๆ คับ o13
-
ฮอยฮักสู้ๆ :-[
อยากให้ทันกับเรื่องคู่กัดไวๆจัง
สู้ๆนะคะ :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
พออ่านแบบนี้แล้วทำให้รู้สึกอยากอ่านคู่ของคุณพ่อ 55+
-
ฮอยฮักที่รักมาแล้วววววว
คู่พ่อน่ารักจังเลยค่ะ ชอบมุกติดหนี้นะคะ 55+
ถึงแม้จะมาช้ากว่าคู่นู้นแต่ก็จะรอนะคะ~
-
ฮอยฮักน่ารักกกกอ่ะ เดินเครื่องเลยๆๆๆ วิ้วววววววว
-
โจรฮักออกปฏิบัติการ!!! 5555
-
เอาเลยๆ ฮักสู้ๆ :mc4: :mc4:
-
อ่านสองเรื่องแล้วทำให้จิตใจประหวัดถึงคู่เก่า คู่แก่
อยากอ่านต่อแล้วววว
-
o13
จัดการเลยฮัก อย่าได้แคร์
เป็นกำลังใจให้
:กอด1:
-
:L2:
-
:กอด1: :กอด1: กอดให้หายคิดถึง
ฮักสู้ๆๆๆ
-
ฮอยฮัก รุกเลย
-
น่ารักอ่ะ มาต่อไวๆนะ :bye2:
-
o13 ฮอยฮักสู้ๆ รุกวินเซอร์ไปเลย วู้ ๆ o13
-
จัดไปเรยฮักก
-
ฮักเราจะรุกแว้วว วู้วว
อยากเห็นฉากหวานๆซะแล้วสิ เอิ๊กก
-
ฮักสู้ๆๆ
-
อยากอ่านต่อแย่เเ้ล้วววววว 55
คู่กัด วินเซอร์กับฮอยฮักรักกันแล้วว รอนะค่ะ
-
:L2: พ่อดีซกับพ่อริน ท่าทางหวานกันน่าดู มีโปรเจคจัดเป็นคู่ต่อไปบ้างมั๊ยคะ
-
โห รู้ตัวเร็วนะเนี่ยฮัก
อยากเห็นตอนจีบชะมัดว่าวินจะทำตัวแบบไหน 555+
-
ฮักจะรุกแล้วนาาวินเซอร์ เตรียมตัวไว้ให้ดี 555
พ่อดีซกะพ่อริน น่าร๊ากกกกกก :-[ :-[ :-[
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
:ped149: :ped149: :ped149:
เชียร์ฮักสุดตีนค่า555
-
วินเซอร์ เสร็จฮอยฮักแน่ :laugh:
ฮอยเค้ามีกองหนุนเยอะขนาดนั้น จะไปไหนรอด
อะไรนะ! ฮอยฮักจะรุกเรอะ :a5:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ จะคู่ไหนก็ร้ากกกกก ก็รอ
-
เข้ามากรี๊ดดด...ฮอยฮัก >//< น่ารักมาก
-
:mc4: :กอด1:ฮักน่ารัก+++เราจะบ้าตายพึ่งมามาเห็นเรื่องนี้อ่านคู่พรีตตี้อยู่ตั้งนานเลยไม่รู้ว่าท่านเทพของเราก็มี
-
ฮอยฮักไฟท์โตะ!!!
-
ฮอยฮักสู้ สู้
-
อ๊าฮักหลงรักเค้าละสิ
-
เพิ่งรู้สึกว่าสงสารวินเซอร์ก็ตอนนี้หล่ะ :m20: ฮอยฮักน่ากลัว o21
-
สู้ๆเขาน่ะฮอยฮัก เราเชียร์อยู่
ว่าแต่พ่อ2คนนั้นเค้าทำไรกันอ่ะ อิอิ :oo1: :z1:
แล้วจะเวลานานไหมเนี่ยกว่าจะจีบติดถ้าไปในสภาพจืดแบบนั้นอ่ะ :เฮ้อ:
-
:really2: :really2:
-
เสร็จแน่วินเซอร์ :laugh:
ขอบคุณค่ะ ^^ :L1:
-
เสร็จโจรรรรรแน่ หึหึ
-
ฮอยฮักมีมือโปรยกทีมขนาดนี้
วินเซอร์หนีฮอยฮักไม่รอดแน่นแน คริคริ
-
ฮอยฮักสู้ๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฮอยฮัก สู้ๆๆ
ขโมยหัวใจเซอร์ให้ได้ล่ะ :o8:
-
ฮัก น่าฮักอ่ะ
:laugh: :laugh:
รออ่านนะคะ
-
ฮัก ลูกกกกกกกก
จะทำอะไรน่ะ ' '-
ปรึกษาอาร้ายยยยยยยยยยยยย >///<"
กดเลย ๆ !~ 55555555
-
o18 ฮักสู้ๆ
-
ตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก ..♥
ตกอยู่ในชั่วโมงแห่งความรัก
เอิ้วว น้องฮักตกหลุม(รัก)วินเซอร์ซะแล้วว
กิ๊ว กิ๊วว ตามหาพรีสต์ทำไมจ๊ะวินเซอร์?
น้องฮักงอนเลยย ๕๕๕๕
ชอบบบ ><
รออ่านตอนต่อไปจ้า +1 ให้น้าา
-
น่ารักจริงๆ น๊า...
-
ขอบคุณจ้า
ฮอยฮัก สู้สู้ รุกรุกเลยจ้า
แต่เค้าขอไปแอบดูได้ไหมว่าใครจะรุกใครจะรับอ่ะ อิอิอิ ^^
-
อ่านแล้วฮอยฮักน่ารักมาก ชอบๆๆครับ
ปล.วินเซอร์ไม่รอดแน่ หุ หุ
-
ว๊ากกกก ฮัก ฟูลทีม น่ากลั๊ว น่ากลัว หึหึ
-
ฮักสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
เชียร์ฮักสุใจขาดดิ้นนนน o13
-
:กอด1:
เยี่ยมครับ!!
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆน้าพี่ปอย :call:
ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยยย :o8: :o8:
-
คิดถึงฮัก มาต่อไวๆๆนะค้าบ
-
ชอบอ่าาาาา ฮัก ฉลาดที่สุด อิ ๆๆๆ รุกมันเลยลูก ๆๆๆๆ ถึงเราจะเป็นรับก็ตาม 555 :m9:
-
อยากให้รู้เร็วๆจัง :z3:
:impress2: :impress2: :impress2:
-
มาต่อเร็วๆนะค๊าหนุกมากจิงๆๆๆ :mc4: :mc4: :bye2: :bye2:
-
มายังคร๊าเนี่ย :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
รอ..รอ..รอออ ออออ ไม่ไหวแล้วโว้ย o18 o18 (แต่ยังไงก็ต้องรอต่อไปอยู่ดี) :m15: :m15:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค้าบ บ
เพื่อนแนะนำมาให้ลองอ่าน
ผลสรุปออกมาว่า สุดยอด o13
อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลยง่ะ นั่งอ่านมารวดเดียว
จนทันตอนปัจจุบัน หุหุ ไม่เสียแรงที่ลองเข้า
มา ของเค้าดีจริงๆๆครับ :กอด1:
ส่วนตัวนะ ผมชอบฮักอ่ะ ดูน่ารัก ซึนๆๆดี :o8:
เวอร์ชั่นเลิฟมี(แบบหยิ่ง เชิด)ก็ดีอ่า โอ๊ยเลือกไม่ถูก :serius2:
อ่อ...วินเซอร์ก็ดีนะ ไหลไปเรื่อย มีแอบเพี้ยนนิดๆด้วย (ฮา า )
โอ๊ะ นอกเรื่องไปแล้วเอาเป็นว่าผมจะติดตามอ่านต่อไป
(อย่างใกล้ชิด) รออ่านตอนหน้าอยู่นะคร้าบ :bye2:
-
แสงจากแฟลชสว่างวูบเข้าใบหน้าของผม ผมทำหน้านิ่งเฉยเดินถือช่อดอกไม้กุหลาบแดงขนาดใหญ่ตกแต่งได้อย่างสวยสดงดงามเดินตามพรมสีแดงเป็นเส้นทางเข้างานเลี้ยงฉลองครบรอบ 20 ปีของบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างบริษัทดีเอ แน่นอนว่าผมเป็นตัวแทนดาราจากบริษัททีไออ็มทาวน์ ประธานทิมนั้นแหละครับมอบหมายงานนี้ให้ผมกับมือ เพื่อนของตัวเองแท้ๆ กลับไม่มาอวยพรเอง ให้ตายเถอะ!
“สำหรับข่าวที่แอลดีจะลาออกจากวงการนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าคะ!?”
“สาเหตุที่คุณจะออกจากวงการคืออะไรกันครับ!?”
ผมหยุดมองดูนักข่าวที่กำลังพยายามล้อมสัมภาษณ์ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่ทำหน้านิ่งไม่สะท้านใดๆ กับเหล่าคนที่พยายามยื้อแย่งเข้ามาถามคำถามกับเขา คนๆ นั้นผมรู้จักครับ รู้จักดีด้วยล่ะ! เขาเป็นรุ่นพี่ที่บริษัทครับ ร่างโปร่งเอ่ยตอบไปอย่างเยือกเย็นตามนิสัยของเขานั้นทำให้ผมชื่นชมจริงๆ ในฐานะรุ่นพี่ในวงการและรุ่นพี่ในบริษัทเดียวกันน่ะนะ!
ร่างสูงโปร่งที่สูงไม่น้อยกว่าผมเลย ใบหน้าก็สวยงดงามเย็นยะเยือกราวกับเป็นเจ้าชายน้ำแข็งอย่างไงอย่างนั้น เขามีชื่อในวงการว่าแอลดีแต่ชื่อจริงๆ ก็คือลอนดอนครับ พี่ลอนดอนเป็นคนที่มีความสามารถมาก เป็นถึงไอดอลเวิร์ดคนแรกและคนเดียวของเมืองไทย! ไม่อยากจะเชื่อว่าไอดอลเวิร์ดอย่างพี่ลอนดอนจะมาอยู่ที่บริษัทเล็กๆ อย่างทีไอเอ็มทาวน์ แต่ก็นะ ผมได้ยินมาว่าพี่ลอนดอนกับประธานทิมเป็นญาติสนิทกันที่ร่วมสร้างบริษัทนี้ขึ้นมา และที่สำคัญ... พี่ลอนดอนเป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์คนๆ นี้แหละว่าที่ปรึกษาปัญหาหัวใจที่ผมเล็งไว้!!!
“ครับ สำหรับเรื่องนี้ผมอาจจะตอบในตอนนี้ไม่ได้เพราะมันยังไม่แน่นอน แต่ที่แน่ๆ ก่อนที่จะพักเรื่องวงการก็ต้องทำงานชิ้นใหญ่ที่รับมาเสร็จสมบูรณ์ก่อนน่ะครับ”
“งานนั้นคือโปรเจ็คท์ยักษ์ฉลอง 20 ปีของบริษัทดีเอใช่ไหมคะ?”
“เป็นความลับครับ”พี่ลอนดอนยิ้มที่มุมปากนิดๆ ทำเอาเหล่านักข่าวทั้งหลายอ้าปากเคลิ้มไปตามเสน่ห์ที่กระจายออกมาจากตัวของพี่ลอนดอน จากนั้นพี่ลอนดอนก็ฉวยโอกาสนี้เดินหนีไปอย่างง่ายดาย เหล่านักข่าวถูกสะกดด้วยเสน่ห์ต่างก็สะดุ้งรู้สึกตัวแล้วกรีดร้องเรียกคนที่เดินหนีไปอย่างบ้าคลั่ง
“คุณแอลดี!!!”
เป็นไงล่ะครับ นี้แหละที่ปรึกษาของผมล่ะ!!
ผมรีบเดินเข้างานแต่ก็ต้องปวดหัวกับแสงแฟลชที่คอยตามแฉะและเหล่านักข่าวที่พลาดโอกาสคุยกับพี่ลอนดอนก็พุ่งเป้ามาที่ผมแทนทันที โคตรเซ็งเลยอ่ะ! ผมก็พยายามทำหน้าเป็นปกติแล้วเขาก็ไถ่ถามเรื่องที่กำลังเป็นที่สนใจของผู้คนอยู่ในตอนนี้ เมื่อไม่กี่วันมานี้ผมตกเป็นข่าวกับดาราสาวที่เล่นละครด้วยกันน่ะครับ แค่ยืนอยู่ใกล้กันก็เอาไปทำข่าวเป็นตุเป็นตะ ให้ตายเถอะวงการบันเทิง!
“เรื่องของเลิฟมีกับน้ำหวานที่มีข่าว เลิฟมีรู้สึกอย่างไงบ้างคะ?”
“ผมกับเธอไม่ได้เป็นอะไรกันตามที่มีข่าว เราเป็นแค่เพื่อนร่วมงานที่ดีต่อกัน ในเรื่องนี้ผมไม่อยากให้ทุกคนเข้าใจผิด ผมไม่ได้ห่วงภาพพจน์ของตัวเองแต่ฝ่ายผู้หญิงเขาจะเสียหายมากกว่านะครับ”
“แล้วตอนนี้เลิฟมีคนที่กำลังคบอยู่หรือเปล่าครับ?”
“สำหรับตอนนี้ไม่มีครับ ผมโฟกัสที่งานเท่านั้น...”
ผมหยุดพูดไปเล็กน้อยก่อนจะเงียบไปเพราะชายหนุ่มที่เดินเข้ามาในงานแย่งความสนใจของเหล่านักข่าวไปจากผมหมด ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มทั้งสองเดินเข้ามาในงานด้วยรอยยิ้มที่ทำเอาเหล่าคนที่พบเห็นละลายไปกองกับพื้น แสงแฟลชยิ่งกระหน่ำถ่ายกันไม่หยุด
ร่างสูงในชุดสูทสีขาวสะอาด ผมสีแดงเน่านั้นก็ถูกทำให้กลายเป็นสีบรอนด์ทองเซ็ตทรงเสยขึ้นเรียบร้อย เปล่งประกายรังสีวิบวับทิ่มแทงลูกกะตาซะผมยืนอึ้ง ให้ตายเถอะ! มาเงียบๆ ก็จะทำให้หัวใจจะวายแล้วยิ่งมาเจอแบบแต่งหล่อมาแบบนี้เล่นทำเอากูพูดอะไรไม่ออก ผมเหลือบมองเจ้าวินเซอร์ที่ยืนยิ้มให้กับแสงไฟจากกล้องถ่ายรูป ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันคงจะยุ่งเตรียมงานนี้ล่ะมั้ง แล้วทำไมผมถึงต้องมายืนมองมันตาค้างแบบนี้ด้วยวะ เฮ้อ~! ตูเป็นเอามากอ่ะ
“เลิฟมีมาถ่ายรูปด้วยกันสิครับ”เสียงทุ้มต่ำนุ่มนวลเอ่ยขึ้นทำให้ผมต้องมองกลับไปแล้วเลิกคิ้ว คนที่เดินมาพร้อมกับไอ้วินเซอร์นั้นก็คือดาราตัวพ่อของบริษัทดีเอ สุดยอดซุปเปอร์สตาร์ ชื่อในวงการของเขาก็คือเอ็นวาย ชื่อจริงๆ คือนิวยอร์กครับ รุ่นพี่คนนี้เป็นนักแสดงผู้มีความสามารถมากและโกอินเตอร์ไปเรียบร้อยแล้ว
“เชิญคุณด้วยครับลอนดอน”พี่นิวยอร์กเอ่ยพร้อมกับยิ้มทักทายร่างสูงโปร่งที่ไม่รู้มายืนข้างหลังผมตอนไหน ผมหันไปมองพี่ลอนดอนที่ทำหน้านิ่งเช่นเคย พี่เดินหนีไปแล้วไม่ใช่หรือไงครับ ออกมาทำไมอีกวะ? พี่ลอนดอนมองผมแล้วแตะไหล่ดันผมเข้าไปตรงหน้าหมู่ตากล้องที่พร้อมจะกดชัตเตอร์แบบไม่บันยะบันยัง ผมเดินเข้ามายืนชิดกับวินเซอร์ ไอ้ใจเจ้ากรรมมันเต้นรัวตั้งแต่เห็นหน้าเขาโผล่เข้ามาแล้วล่ะครับ ยิ่งมาอยู่ใกล้แบบใกล้ชิดกันแบบนี้มันยิ่งเต้นแรงเสียจนผมกลัวว่าจะมีใครได้ยิน
โว้ยยยย!!! ช่วยเต้นให้มันพอดีๆ หน่อยได้ไหมฟ่ะไอ้หัวใจบ้า!
แสงแฟลชทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง แฉะๆ จนผมตาลาย เชื่อเลยว่าพรุ่งนี้ภาพนี้ต้องเป็นข่าวหน้าหนึ่งของข่าวบันเทิงแน่ๆ! ดูสิซุปเปอร์สตาร์ทั้งสองแถมพ่วงคนดังเพิ่มอีกสอง แล้วแต่ละคนหน้าตาเนี่ยระดับเทพทั้งนั้น! พวกผมยืนให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับงานในวันนี้ และตบท้ายด้วยการอวยพรให้บริษัทดีเอเจริญๆ ขึ้นไปอีกเรื่อยๆ ส่วนลูกชายเจ้าของบริษัทอย่างเจ้าวินเซอร์ก็ยืนเงียบทำหน้ายิ้มๆ แบบที่เห็นแล้วผมฟันธงว่ามันเป็นยิ้มหลอกลวงเป็นบ้า! นี้มันยิ้มการค้าชัดๆ!
“สำหรับโปรเจ็คต์หนังฟอร์มยักษ์ของดีเอมีข่าวคราวอะไรแล้วหรือยังคะคุณวินเซอร์?”
“เรื่องนี้ผมเองก็ยังไม่ทราบรายละเอียดต้องรอท่านประธานแจ้งอีกทีครับ”
“แล้ววันนี้คุณพ่อของคุณวินเซอร์จะมาตอนไหนหรือครับ?”
“ต้องขออภัยแทนท่านประธาน ท่านติดธุระด่วนที่ต่างประเทศทำให้มาร่วมงานครั้งนี้ไม่ได้ ผมจึงเป็นตัวแทนมาเปิดงานครั้งนี้ครับ นี้ก็ได้เวลาแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”
มึงขอตัวแล้วมาจับไหล่กูดันออกไปทำไมวะ!!!? หลังจากที่ไอ้วินเซอร์มันเอ่ยขอตัวอย่างสุภาพ พวกผมทั้งสี่คนก็รีบเดินเข้างานที่มีแต่นักข่าวของบริษัทดีเอเท่านั้นที่เข้ามาได้ทำเอาเหล่านักข่าวสำนักอื่นๆ หน้าเหี่ยวแฟ่บไปทันที แล้วเมื่อไรมึงจะปล่อยกูสักทีโว้ย!! กูตื่นเต้น มาจับทำไมฟ่ะ!?
“ลอน ทำงานหนักมากผอมลงน่ะเนี่ย”พี่นิวยอร์กเมื่อก้าวเข้ามาในอาคารได้อย่างปลอดสายตาผู้คนก็เดินเข้าไปประกบพี่ลอนดอนที่ยังมีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม ผมหันไปมองอย่างสนใจ ร่างสูงยกมือแตะใบหน้าของพี่ลอนดอนแล้วทำหน้าห่วงใย
“พี่ก็ดูคล้ำๆ ไปเหมือนกันนะครับ”พี่ลอนดอนเอ่ยทักเมื่อมองสำรวจร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหน้า พี่นิวยอร์กยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเข้าไปกอดคนรักไว้แน่น ไม่ได้สนใจตาสีตาสาที่ยืนอยู่ด้วยตั้งสองคนเล๊ย!! อะไรนะครับ? ก็นี้ไงล่ะ ที่ปรึกษาของผม ผมเลือกถูกใช่ไหมล่ะ!? พี่ลอนดอนผู้นิ่งสงบที่ถูกขนานนามว่าเป็นเจ้าชายน้ำแข็งผู้เย็นชาและที่สำคัญเป็นคนชิงหัวใจชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์แห่งวงการอย่างพี่นิวยอร์กได้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า...
พี่แกคงจะเชี่ยวมาก!
สงสัยผมจะจ้องทั้งสองมากเกินไป ทั้งสองก็หันมามองผมแล้วยิ้มให้ ผมผงกศีรษะเป็นการขออภัยที่จ้องรุ่นพี่ไปอย่างเสียมารยาท พี่นิวยอร์กมองผมแล้วขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองพี่ลอนดอน
“เนี่ยน่ะเหรอฝาแฝดนาย ฮ่าๆ คล้ายๆ กันอยู่ล่ะนะ!”
อ่า...ผมกับพี่ลอนดอนเรามีอะไรหลายๆ อย่างที่คล้ายกัน ทั้งบริษัททั้งแฟนคลับก็เลยยกให้ผมเป็นน้องชายฝาแฝดของพี่ลอนดอนเขาไปซะเลย ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา นิสัยเราก็คล้ายๆ กันทำให้บางคนเข้าใจผิดว่าเราเป็นพี่น้องกันด้วยซ้ำ พี่ลอนดอนมองมาที่ผมนิ่งแล้วพยักหน้าให้
“นี่ล่ะ ผู้สืบทอดคนต่อไป”
“?”ผมทำหน้างงไม่เข้าใจคำพูดของพี่ลอนดอนแต่ไม่ทันจะได้ถามรุ่นพี่ทั้งสองก็โบกมือปลีกตัวไปห้องน้ำกัน ทิ้งให้ผมอยู่กับลูกชายประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ยืนนิ่งเงียบ มันจะขรึมไปไหนฟ่ะ โหมดนี้กูไม่ชิน!! รุ่นพี่คร้าบบบบ จะไปสวีตกันผมไม่ว่าแต่ทำไมต้องทิ้งผมไว้กับหมอนี้ด้วย!!? ผมพยายามทำใจให้สงบแล้วเดินเข้าไปในงานแต่ก็ถูกไอ้วินเซอร์ดึงแขนเอาไว้ มันมองผมด้วยใบหน้านิ่งไร้รอยยิ้มบนใบหน้า
“เลิฟ ที่คุณให้สัมภาษณ์เมื่อกี้นั้นมันจริงหรือเปล่าครับ?”
สัมภาษณ์เมื่อกี้? เรื่องอะไรล่ะ ตอบหลายเรื่องอยู่เหมือนกันนะ ผมมองหน้าอีกฝ่ายแล้วเหลือบมองแขนของตัวเองที่โดนจับ พอมันรู้ตัวว่าจับแขนผมอยู่ก็รีบปล่อยและเอ่ยคำขอโทษ แหม่! ผมทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไรที่จู่ๆ ก็ถูกเจ้าหมอนี้พูดสุภาพด้วย!
ส่วนเรื่องที่ผมสัมภาษณ์ไปผมก็ตอบตามจริงเสมอนั้นแหละ ไม่เคยโกหกอะไรอยู่แล้ว ถามมาผมก็ตอบไปดังนั้นผมจึงพยักหน้าให้แล้วหมอนั้นก็มองผมอย่างแปลกๆ ที่ผมไม่เข้าใจเอาซะเลย อะไรวะ? มองคนอื่นแบบนั้นมีปัญหาอะไรหรือไง? ผมทำเป็นไม่สนใจเดินเข้างานไปเซ็นชื่อที่หน้างานและมอบช่อดอกไม้ให้กับพนักงานต้อนรับหน้างานก่อนจะเดินเข้าไปในงานเลี้ยงไม่เหลือบมองอีกฝ่ายว่าจะมีท่าทางอย่างไร
“เลิฟ...”
“...”ผมหันไปมองไอ้วินเซอร์ที่เดินตามมาข้างหลัง มันขมวดคิ้วหน่อยๆ แล้วถอนหายใจก่อนส่งยิ้มนิดๆ ให้กับผม
“ตั้งใจทำงานนะครับ”
“...เอ่อ...อืม”ผมตอบรับอย่างงงๆ แล้วมองตามไอ้วินเซอร์ที่เดินเข้าไปในงานอย่างรวดเร็ว อะไรของมันวะ? จู่ๆ ก็มาพูดดีด้วยแบบนี้ ตั้งใจทำงานงั้นเหรอ? ไม่ต้องบอกก็รู้น่าเจ้าบ้า! หวังว่าหน้าผมตอนนี้จะไม่บานเท่ากระด้งหรอกนะ แค่นิดๆ หน่อยๆ ทำไมใจเจ้ากรรมมันฟูคับอกแบบนี้วะ อ๊า! เจ้าบ้าวินเซอร์!!
“มีเรื่องอะไรน่าดีใจงั้นเหรอ?”เสียงถามเรียบๆ ดังขึ้นจากด้านหลังของผม ทำเนี่ยตกใจแทบตายแต่อย่างว่าแหละ หน้าตอนตกใจมันก็เหมือนเดิม ผมพยายามทำหน้านิ่งสุดขีดแล้วหันไปมองคนที่วางมือบนไหล่ของผม พอหันไปมองแล้วโล่ง นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็พี่ลอนดอนนี่เอง!!
“ตกใจอะไรขนาดนั้น?”พี่ลอนดอนเอ่ยถามเสียงเรียบๆ ด้วยใบหน้านิ่งๆ พี่นิวยอร์กหันมามองผมแวบหนึ่งแล้วกลับไปบ่นพึมพำกับตัวเอง
“ขนาดตกใจน่ะเนี่ย”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ เราเข้าไปในงานดีกว่าน่ะครับ”
“อืม”พี่ลอนดอนพยักหน้าแล้วหันไปโบกมือลากับพี่นิวยอร์กที่เขียนลายเซ็นให้กับพนักงานสาวที่ยืนทำหน้าเคลิบเคลิ้มอยู่ตรงหน้า พวกผมเดินมานั่งตรงมุมของงานเลี้ยง หลบมุมมืดอับผู้คนสม มีแค่ผมกับพี่ลอนดอนที่นั่งโต๊ะนี้ ผมมองไปที่เวทีหน้างานตกแต่งได้อย่างอลังการสมกับเป็นบริษัททุนหนาฟู่ฟ่าอย่างบริษัทดีเอ
“ยินดีต้อนรับแขกผู้มีเกียรติทุกท่านที่เข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองในวันนี้ ผมในฐานะตัวแทนของท่านประธานบริษัทดีเอรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ทุกท่านให้ความสนใจและสนับสนุนบริษัทมาโดยตลอด...”ผมจับจ้องร่างสูงที่เดินขึ้นเวทีแล้วเดินมายืนตรงแท่นประกาศ เขาโค้งตัวอย่างสง่าแล้วเอ่ยคำต้อนรับแขกด้วยน้ำเสียงแหบทุ่มต่ำอันนุ่มนวล ผมมองเจ้าวินเซอร์ที่ยืนสง่าโดดเด่นบนเวทีอย่างสนใจ สูทสีขาวสะอาดส่องประกายส่งให้เจ้านั้นดูดีมีรัศมีคนใหญ่คนโต แขกในงานเงียบตั้งใจฟังสิ่งที่เจ้าวินเซอร์พูดราวกับโดนมนต์สะกด ใบหน้าหล่อเหลาที่แสดงความจริงจังและมุ่งมั่นยิ่งทำให้ผมอดใจจะแปลกใจไม่ได้ มันช่างแตกต่างจากเวลาปกติของเจ้าบ้านี้ มันดูเป็นคนที่พึ่งพาได้ไม่ใช่เจ้าคนที่เอาแต่ลอยชายเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อย
“สุดท้ายนี้ขอให้ทุกท่านมีความสุขและสนุกกับงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ครับ”
สิ้นเสียงของไอ้วินเซอร์ก็มีเสียงตบมือดังลั่นอย่างชื่นชม เจ้าตัวยิ้มรับนิดๆ แล้วโค้งตัวรับก่อนจะเดินลงจากเวที ผมมองอย่างเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายนิ่ง ไม่ว่ามันจะทำอะไรทำไมตูถึงรู้สึกว่ามันหล่อมันเท่แบบนี้วะ!? โอ๊ย!! เริ่มเพี้ยนไปเรื่อยๆ แล้วล่ะครับ ไปมองผู้ชายว่าเท่ว่าหล่อมันก็ไม่ได้แปลกอะไรหรอก แต่ไอ้จังหวะหัวใจเต้นรัว หน้าร้อนผ่าวเนี่ยมันชักจะอาการหนักขึ้นทุกที!!
“ชอบเจ้าวินมันเหรอฮัก?”
“....!! ปะ... เอ่อ...คือ...ครับ”
ผมหันไปตอบพี่ลอนดอนตะกักตะกุกแล้วติดอ่างแบบไม่ให้อภัยตัวเอง โธ่เอ๊ย หัวใจมันแทบจะกระดอนออกจากอก!! อะไรกันเนี่ย!? อีกฝ่ายจ้องผมนิ่งๆ ยิ่งทำให้ผมดูเหมือนคนร้อนตัวหนักกว่าเดิมในที่สุดผมก็ยอมแพ้ถอนหายใจแล้วพยักหน้า พี่ลอนดอนหัวเราะในลำคอ
“พูดแค่นี้หน้าแดง ไม่ต้องเขินหรอกน่า”
“ผมไม่ได้เขินสักหน่อย”
“เฮ้ ถึงหน้านายจะนิ่งจริงแต่พี่ดูออกน่ะ ก็เรามันคนประเภทเดียวกัน”
“ผม...ไม่รู้สิ...มันกะทันหันเกินไป...ผมไม่รู้ว่าจะทำอย่างไงดี?”
“ปกตินายจะพูดฉะฉานกว่านี้นะฮัก แสดงว่าชอบหมอนั้นมากเลยงั้นสิ”
“...ผมไม่รู้...”ผมสบตากันพี่ลอนดอนแล้วรีบหลบตาอีกฝ่ายทันที รู้สึกมันเขินๆ ไงไม่รู้แฮะ แล้วทำไมเฮียแกถึงจับพิรุธตูได้ไวชิบเป๋งเลย สมกับเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้จริงๆ! พี่ลอนดอนมองหน้าผมนิ่งแล้วค่อยๆ ยิ้มออกมา
“บ๊ะ ทำไมตอนนี้รู้สึกว่านายอ่อนแอ น่าแกล้งจัง หึๆ”
ผมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาระแวง ก็อย่างที่บอกนั้นแหละครับ ผมกับพี่ลอนดอนมีนิสัยคล้ายๆ กัน นิ่งๆ เงียบๆ เหมือนกัน แถมยังมีนิสัยขี้แกล้งชาวบ้านเขาอีกด้วย แต่ในกรณีของพี่ลอนดอนน่ะนะหนักกว่าผมเป็นสองเท่า ก็เป็นเจ้าแผนการเจ้าเล่ห์สุดๆ นี่น่า แถมไม่ว่าใครพี่แกก็แกล้งได้หมด ไม่เว้นแม้กระทั่งคนรักของตัวเอง!!
“ฮัก ท่าทางนายจะถูกกรรมตามสนองแล้วล่ะนะ”
“ครับ?”ผมเลิกคิ้วเมื่อพี่ลอนดอนทำหน้าจริงจังบ่นพึมพำออกมาเบาๆ กรรมตามสนอง? หมายความว่าอย่างไง? อย่าบอกน่ะว่าเพราะผมชอบปั่นหัวชาวบ้าน แกล้งเขาไปทั่วแล้วต้องรับกรรมโดยการไปชอบไอ้หมอนั้นน่ะ! เฮ้ย คิดๆ ดูแล้วมันท่าจะจริงวะ คนอย่างผมทำไมถึงต้องไปชอบไอ้วินเซอร์มันด้วยวะ ไม่เข้าใจ! ไม่จริงน่ะ สวรรค์ลงทัณฑ์กันแบบนี้เลยเหรอ!!?
“เอ่อ...แล้วทำไมพี่ถึงรู้ว่าผม...เอ่อ...”ผมข้องใจมากที่ทำไมพี่เขาถึงได้รู้ว่าผมน่ะชอบหมอนั้นวะ ขนาดตัวผมเองยังไม่ค่อยจะแน่ใจตัวเองเลย ดูปุ๊บมันรู้ปั๊บได้ขนาดนั้นเลยเหรอ? สีหน้าท่าทางของผมมันแสดงออกมากมายจนจับได้ขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ? พี่ลอนดอนส่ายหน้าแล้วชี้มาตาของผม
“สายตาของนายไง มองตามเขาละห้อยเชียว”
“มันชัดขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”
“ไม่หรอก ที่พี่รู้เพราะเมื่อก่อนพี่ก็เป็นแบบนายนั้นแหละ”พี่ลอนดอนเอ่ยแล้วยักไหล่ เป็นแบบผม? งั้นแสดงว่าเมื่อก่อนพี่ลอนดอนแอบชอบพี่นิวยอร์กข้างเดียวงั้นเหรอ!? ผมเข้าใจว่าพี่นิวยอร์กมาชอบพี่ลอนดอนก่อนซะอีก! ผมมองพี่ลอนดอนอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“แหม กว่าจะลากคอมาเป็นแฟนได้ เล่นเอาหัวหมุนเลยล่ะนะ หึๆ”พี่ลอนดอนเอ่ยเสียงเย็นๆ แล้วหัวเราะในลำคอเมื่อเอ่ยถึงอดีตของตัวเอง ผมมองพี่ลอนดอนด้วยตาเป็นประกาย
“พี่ลอนครับ!”
“โอ้ อยากให้พี่ช่วยงั้นเหรอ?”พี่ลอนดอนเอ่ยถามด้วยใบหน้านิ่งๆ ผมรีบพยักหน้าทันที จะไปปรึกษาพวกพ่อๆ ก็อายจนไม่กล้าจะถามแต่ถ้าเป็นพี่ลอนดอนแล้วล่ะก็คงจะไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง? พี่ลอนดอนมองผมนิ่งแล้วค่อยๆ ยิ้มกว้างตบไหล่ผมเบาๆ
“ยินดีมากฮัก แต่มีข้อแม้ว่านายต้องไปเข้าเรียนคลาสลับแลกับพี่นะ”
“เอ๋!!!!?”ผมมองอีกฝ่ายอย่างตกใจ คลาสลับแลงั้นเหรอ!!? ผมเนี่ยนะ!!!? ล้อเล่นหรือเปล่าวะ เอาจริงดิ!! ผมจะไม่ตกใจเลยถ้าบอกให้ไปเรียนการแสดงทั่วๆ ไปแต่ไอ้คลาสการแสดงพิเศษหรือที่เรียกว่าดินแดนลับแลเนี่ยที่บริษัทมีแค่สามคนเองน่ะเฮ้ย! ถะ...แถมแต่ละเนี่ยเก่งสุดยอด และที่สำคัญกว่านั้นก็คือ...
คลาสลับแลเนี่ยมันแสดงเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรออออออ!!!!?
What the hell !!!!?
TBC.
เหมือนเป็นความซวยอย่างไงอย่างงั้น
กีฬาแห่งชาติเลื่อนไป แล้วตูก็ได้เปิดเรียนฟรีอ่ะดิ!!
อยากจะบ้าตาย เอาวันปิดเทอมของตูคืนมาาาา~!!!
เฮ้อ~ งานยุ่งมากเลยครับพี่น้องทั้งหลาย
มีทุกวันเลยอ่า แถมงานหลวงเข้าไม่ขาดสายเลย
ปล.ไม่บ่นล่ะเฟ้ย ไปนั่งแต่งต่อดีกว่า แหะๆ
-
ค่ายลับแล :oo1:
-
:n1: :n1:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกรักลอนดอนมว๊ากก :m1:
-
:o8: คู่นี้ยังไปไม่ถึงไหนเลย
อยากอ่านหวานและ :oo1: แล้วววววว
-
ฮักสู้ๆเน้อ :mc4:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอยากเชียร์วินเซอร์ให้รวบหัวรวบหางเลยแหะ :laugh:
ขอบคุณค่ะ ^^
-
สู้ๆนะฮัก
ก๊ากกกกกกกกก
:jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
ฮ่าๆๆ พี่ลอนเจ๋งค่าสุดงานนี้ o13
-
โอ้มายก้อด ฮักยังน่ารักเหมือนเดิมมมมมม :o8:
มีลอนจะช่วยจริงๆหรือจะแกล้งมากกว่าเนี้ยย อิอิ
อยากอ่านคู่พี่ลอนกับพี่นิวยอกบ้าง :impress2:
-
หนทางอีกยาวไกล สู้ๆนะฮอยฮัก
-
เอาใจช่วยฮอยฮัก :a3: :a3:
-
ฮ่าๆๆ แค่ชื่อก็น่าไปแล้ว
-
แล้วฮักก็ได้ที่ปรึกษาแต่แอบน่ากลัวนะเนี่ย
-
คลาสลับแล! ฮอยฮักหนูจะไปเรียนอะไรเนี่ย :)
-
จัดเต็มไปเลยฮัก พี่รอเชียร์ 5555
-
ฮักสู้ๆๆ :call: :call:
-
:กอด1:
-
ได้โค้ชเทพขนาดนี้ชักสงสารลิ้งซะแล้วซิ :laugh:
-
อร๊ายยยย รออ่านนะคะ
-
กรี๊ดดด น้องฮัก
อิอิ เอาใจช่วยสุดๆเลยค่า
-
ยังไม่หายคิดถึงเลิฟมีเลยอ๊า
-
คลาสแบบไหนครับเนี่ย
-
น่าแกล้ง :laugh:
อยากเเกล้งบ้าง เเต่คงโดนจับทุ่ม
-
คู่ลอนดอน นิวยอร์ค น่ารักดีนะ
ฮัก ไปเรียนๆเหอะ เผื่อจะช่วยบ้าง ฮ่าๆ
เอาใจช่วยใ้ห้ได้วินเซอร์มานะ กิกิ :impress3:
-
สู้ๆนะค๊าจะรอต่อไป :mc4: :mc4: :bye2: :bye2:
-
ขอบคุณจ้า
เลิฟ จัดหนักจัดเต็มไปเลย
เข้าครอสลับแล อบรมจับวินเซอร์มัดให้อยู่หมัดนะจ๊ะ
แอบค้างคากับคำพูดของวินเซอร์จัง.......
-
ฮักสู้ๆ!! :-[
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ฮักน่ารักกก
พี่ลอนดอนนี่สมกับแฝดฮักจริงๆ 55
ชอบบอ้ะ ดูเจ้าเล่ห์ดีจัง ฮ่าๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
ฮักเข้าคลาสลับแลจะเป็นยังไงละเนี่ยะ หุุหุ
+1 ให้ค่ะ
-
ฮักเอ๊ยยยยยยยย ตกหลุมรักเจ้าวินมันซะแล้ววว
-
น่ารักกันทุกคู่ :กอด1:
-
ลอนดอนน่ารักดี ขี้แกล้งตัวพ่อ :laugh:
ฮอยฮัก ต้องสู้เพื่อรักนะ! :impress2:
-
มีสืบทอดทายาทด้วย 5555
-
ยอมเรียนคลาสลับแล
แลกกับเคล็ดลับพิชิตใจวินเซอร์
ผมว่าคุ้มนะ
-
พี่ลอนดอนจะเทพไปไหน ดูออกด้วยมาเลิฟมีชอบวินเซอร์
o13 o13 o13
"คลาสลับแลเนี่ยมันแสดงเป็นผู้หญิง"
พี่ลอนดอนแกล้งเลิฟมีแหง๋มๆถึงชวนไปเรียนคลาสนี้
สงสัยเอาให้วินเซอร์หลงเลิฟมีหัวปรักหัวปรำเลยมั่งเมื่อจบคลาสนี้แล้ว คริคริ
-
กำลังสนุกเลยยย
รอตอนต่อไปนะจ้า อิอิ
-
555+ โดน โดนแล้ว ละ
สงสัยจริงๆ ว่าฮอยฮักจะโดนอะไรบ้าง
ปอลิง จะต้องกลายเป็นสาวเหรอนเนี่ย 55+
-
ฮักจะรอดไหมเนี่ย
-
+1 ให้จ้า
ฮัก หาคนปรึกษาได้ดีจริง ๆ :m14:
น่าปวดหัวทัังคู่เลย หาที่ปรึกษาใหม่เหอะ :mc2:
ลองเข้าค่ายดูก็น่าจะดีนะ :z4:
:call: :call:
-
โอยยยย อยากอ่านบรรดาคู่รุ่นพี่ 55555555 ไม่เกี่ยวแระ
-
อ้างจาก: poypoy ที่ 01-09-2011 07:43:13
อ้างจาก: เฉาก๊วย ที่ 31-08-2011 14:02:18
อืมมมมม วินเซอร์มาตามหาเจ้าของโน้ตติวสอบหรือเปล่า (งงๆ เรื่อง timeline เหมือนกันแฮะ)
[ งงงั้นเหรอ? งงตรงไหนหว่า ระหว่างเรื่องนี้กับเรื่องของฮอยเหรอ? โอเค งั้นมาจัด timeline ล่ะกัน
ปีหนึ่ง : โซโล่เจอพรีสต์ที่ใส่ชุดนักศึกษาผู้หญิง
ปิดเทอมฤดูร้อน : ฮอยฮักเจอกับวินเซอร์
ปีสอง : โซโล่เจอะกับพรีสต์ที่เป็นผู้ชาย ตามจีบ >>> แต่โดยสกัดดาวรุ่งโดยเฮียเพ้นต์
ปีสอง เทอมสอง : สงครามเย็นระหว่างวิศวะและถาปัต and ฮอยฮักตามจีบวินเซอร์
ปีสาม : พรีสต์เจอกับโซโล่....
แล้วมันก็เป็นไปตามนั้นแลพี่น้อง จบการลำดับเหตุการณ์ หวังว่าคงจะเข้าใจขึ้นมาเน้อ ]
^
^
จากที่คนเขียนเคยตอบไว้ที่กระทู้พรีสต์โซโล่ แสดงว่า ณ ตอนที่ 6 นี้ฮอยอยู่ปีสองเทอมสองใช่มั้ยคะ
-
ท่าทางน้องฮักจะได้ที่ปรึกษาดี :impress2:
-
เรียนรู้กลยุทธจีบหนุ่ม เหอเหอ สู้ๆ ฮอยฮัก
-
ตกหลุมรักขึ้นไม่ไหว ป๊าดดดด!!
อยากบอกว่าตกหลุมรักเรื่องนี้เข้าอย่างจัง สู้ๆจ้า เป็นกำลังใจให้นะ o18 o18 o18 o18 o18 o18
-
รอฮอยฮักอ่ะอยากอ่าน
-
หนทางอีกยาวไกล ยังไงก็สู้ๆ นะคับฮอยฮัก
o13
-
เป็นกำลังใจให้ฮัก สู้ๆๆนะ :กอด1:
ฮักกกกเขินได้น่ารักมากกกก :-[ :impress2:
-
อ่า.. กว่าวินเซอร์จะรักฮอยฮักมีหวังคงโดนแกล้งไปหลายดอกแน่ๆ :laugh:
ปล. เซนส์การตั้งชื่อตัวละครของน้องปอยเนี่ยเจ๋งจริงๆ o3
-
ฮอยฮักน่ารักไปแล้ววววววววววววว
คลาสลับแลจะเป็นไงบ้างน้า
-
ชอบคู่นี้มากกกกกกกกกกก
เอาใจช่วยเสมอ ช่วยมาต่อไวๆด้วยนะครับ
-
คลาสลับแล :laugh:
-
กร๊าซซซซซซ ชอบอะ กริ๊ดดดดดดดด
-
อ้ากกกกกกกกกกกก :serius2: อยากอ่านต่ออออออออออออออ :sad4: มาเรวๆน่าาาาา o13
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งรู้สึกว่า
ฮักน่ารักอ้ะ !! >///< อยากหิ้วกลับบ้าน
แต่มีหวังโดนกระทืบตาย -3-
จริงๆไม่ต้องใช้แผนก็ได้มั้ง
แค่นี้วินเซอร์ก็หลงเลิฟมีจะตายอยู่แล้ว
55
รอตอนต่อไปนะคะ
: ))
-
:o8: อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากๆเลยจร้า
ชอบฮอยฮักมากๆ มีเสน่ห์สุดๆ เห็นแล้วอยากกรี๊ด
วินเซอร์ก็เท่สุดๆ แต่แอบมีมุมฮาเหมือนกัน ฮ่าๆ
ทั้งคู่ดูเหมาะสมกันมากๆ เมื่อไรจะรักกันซะทีน๊า
ลุ้นกันต่อไป ^-^
-
ตอนที่7อยู่ไหนอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m3: :m3:
รอๆๆ
-
รอด้วยๆ
-
รอๆ ตอนที่ึ 7 :impress2:
-
:impress2:wait part 7 :z2: :z2: :z2: :z2:
-
รอค่ะรอ
มารอตอนที่7 เอิ๊กกก
-
มารอ ร๊อ รอ ~~~~
-
มารอตอนที่ 7 ค้าบบบบ :mc4: :mc4:
-
มารอฮะ
เสื่อพร้อม หมอนพร้อม หมอนข้างพร้อม มุ้งพร้อม พัดลมโอเค
-
มารอเหมือนกัน ^^
*นั่งตบยุง*
-
มารอเหมือนกันค่ะ :3123:
-
(- - )( - -)" ตอน 7 หล่ะก๊าบบบบ
-
รอค่ะ รอออ
รอฮักที่รัก >///<
: ))
-
มารอ!! :monkeysad:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอรอรอรอรอรอรอ อย่างใจจดใจจ่อ
-
[ อา...อ๊ะ...อ๊า...อ๊า ]
[ อ๊ะ อ๊ะ...อา...อ๊า ]
“...”ผมนั่งแข็งทื่ออยู่หน้าจอที่กำลังส่งเสียงดุเด็ดเผ็ดมันส์ ภาพของชายหญิงในจอนั้นแทบจะทำให้เลือดทุกส่วนของร่างกายมันพุ่งปรี๊ดขึ้นหน้าจนแดงจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ
“พี่ลอนดอนนนนนน!! ให้ฮักดูอะไรน่ะครับ!! แย่ที่สุด!!!”เสียงแหลมปรี๊ดของหนุ่มที่โผล่เข้ามาในห้องดังแว้ดขึ้นอย่างตกใจ แต่คนที่ถูกถามกลับหันไปทักทายด้วยใบหน้านิ่งเฉยสุดฤทธิ์
“อ้าว มาแล้วเหรอยูไน?”
ตุ้บ! o2
“แว๊กกกกก ฮักกกก!!”
ผมล้มฟุบไปกับพื้นแบบไม่ไหวหมดเรี่ยวแรง พี่ลอนดอนแกล้งผมอีกแล้ว!! บอกว่าจะให้ดูอะไรดีๆ นี่มันดีของพี่หรือไงครับ!!? พี่ยูไนเต็ดเรียกผมอย่างตกใจแล้วรีบวิ่งมาประคองให้ผมลุกขึ้น เสียงหัวเราะทุ้มๆ ดังขึ้นจากหน้าประตูพร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มหน้าหวาน พี่ต้นน้ำเดินเข้ามายืนข้างๆ ผมกอดอกก้มมองลงมาอย่างเยาะๆ
“ยังอ่อนหัดนักไอ้น้อง!”
“พี่ลอนเล่นพิเรนทร์อีกแล้วนะครับ!”พี่ยูไนเต็ดหันไปเอาเรื่องกับพี่ลอนดอนที่ปิดวีดีโอหันมายักไหล่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรใดๆ ตั้งแต่งานวันเลี้ยงตอนนั้นรู้สึกว่าพี่ลอนดอนชอบมาเกาะมาแกะผมแถมยังแกล้งนั้นแกล้งนี้เยอะแยะ แย่ที่สุดตรงที่พี่แกเอาเรื่องไอ้วินเซอร์มาขู่เนี่ยแหละ! นี้มันเป็นจุดอ่อนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผมเลยน่ะเนี่ย แพ้เรื่องนี้ตลอด!!
“ไอ้ลอนแกจะแกล้งอะไรก็ให้มีขอบเขตบ้างสิโว้ย”ประธานทิมเดินเข้ามาในห้องอีกคนแล้วก็มารุมต่อว่าพี่ลอนดอนอีกคน ผมควรจะเข้ามาร้องไห้กระซิกๆ ซบอกพี่ยูไนเต็ดดีไหมหนอ? อะไรนะ? มันไม่เข้ากับผมงั้นเหรอ? เชอะ~! เห็นแบบนี้ผมก็อ้อนเป็นนะ อะไร? ไม่เชื่อ! บ๊ะ!! ไม่เชื่อก็ไม่เชื่อ! พี่ลอนดอนทำหน้านิ่งรับไม่พูดอะไร ประธานทิมส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอาเพราะญาติผู้น้องของประธานทิมคนนี้นิสัยแบบนี้แหละ แก้อย่างไงก็แก้ไม่ได้สักที!
“อย่ามัวแต่โอ้เจ้าฮักอยู่เลยครับ วันนี้จะทำอะไรก็รีบๆ บอกมา ผมเพิ่งลงเครื่องยังไม่ได้พักเลยนะ”พี่ต้นน้ำเอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงเพลียๆ พี่แกทรุดตัวนั่งอย่างหมดแรงแล้วมองไปที่พี่ลอนดอน ผมมองพวกพี่ๆ ทั้งสามที่อยู่ในกลุ่มคลาสลับแล วันนี้เป็นวันแรกที่ผมเข้ามาในห้องนี้ครับ อย่างที่บอกไว้ก่อนหน้านี้ บริษัทของผมมีแต่ผู้ชายครับเวลาเล่นละครเวทีหรืออะไรที่เป็นส่วนตัวของบริษัทล่ะก็นางเอกทั้งหลายก็จะมาจากคลาสลับแลเนี่ยแหละครับ
เมื่อปีที่แล้วละครเวทีของบริษัทเราผมก็ได้รับบทเป็นพระเอกคู่กับพี่ยูไนเต็ดครับ หนุ่มหน้าสวยอีกคนของบริษัท แถมยังมีนิสัยอ่อนโยน อ่อนหวาน ไม่แปลกเท่าไรที่ผมจะไม่รู้สึกติดขัดกับการเข้าบทพระนาง ขนาดไอ้พรีสต์มาดูยังเพ้อถึงพี่ยูไนเต็ด ผมที่เป็นเพื่อนที่แสนดี(?) ไม่อยากจะทำลายความฝันของเพื่อนให้แตกละลายก็เลยไม่ได้บอกว่านางเอกของมันจริงๆ แล้วเป็นผู้ชาย เหอะๆ!
“อ๊ะ จริงด้วย แกจะทำอะไรก็รีบๆ ไปเตรียมตัวกันได้แล้ว”
“คร้าบ”พี่ลอนดอนเอ่ยรับเนือยๆ แล้วกอดคออีกสองคนเดินแยกไปที่ห้องเตรียมตัว ประธานทิมกวักมือเรียกผมให้ไปนั่งตรงกลางห้อง ผมก็ไถลตัวไปนั่งข้างๆ ประธานทิมที่ค่อยๆ นั่งลงบนพื้น
“จะมีของดีๆ ให้ดู แกตั้งใจดูล่ะกัน”
ผมนั่งมองไปข้างหน้ารอดูของดีๆ ที่ประธานทิมบอก แล้วไม่นานพวกพี่ๆ ทั้งสามก็ทยอยเดินออกมาจากห้องเตรียมการ ทั้งสามคนเปลี่ยนชุดคล้ายๆ ชุดจีนผู้หญิงที่มีชายผ้าจากแขนยาวๆ น่ะครับ เสียงดนตรีดังขึ้นเป็นเสียงกลองทุ้มๆ ทั้งสามก็ค่อยๆ ขยับตัวอย่างอ่อนช้อย ผมมองพี่ต้นน้ำอย่างทึ่งๆ แหงล่ะ! พี่ต้นน้ำน่ะเป็นคนแข็งๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะว่าจะเคลื่อนไหวได้นุ่มนวลขนาดนี้!
เสียงผีผาที่เป็นพิณแบบจีนสอดบรรเลงขึ้น ทั้งสามขยับแขนและร่างกายไปตามจังหวะนิ่มนวลอ่อนช้อยราวกับนางรำในราชวัง ผมอ้าปากค้างมองพี่ลอนดอนที่กำลังยิ้มหวานส่งมาให้ อุบ๊ะ!!! รอยยิ้มแม่งสะกดสายตาเป็นบ้า!! ชายผ้าทั้งสองแขนถูกสะบัดพลิ้วไหวตามแรง ผ้าบางสีฟ้าอ่อนขยับไหวไปตามร่างกาย เสียงดนตรีที่บรรเลงร่วมประสานกับการเต้นรำที่อ่อนช้อยและงดงามของทั้งสามคนทำเอาผมได้แต่นั่งมองไม่กล้าละสายตาไปไหนเลย
พี่ยูไนเต็ดเคลื่อนมาอยู่ตรงกลางแทนที่พี่ลอนดอนแล้วขยับโยกย้ายสะโพกดูยั่วยวนอ่อนหวาน ไม่ติดขัดสายตาเลยสักนิด พี่ยูไนเต็ดปัดผ้าใส่หน้าผมแล้วยิ้มให้ ให้ตายสิ! แอบใจเต้นไปด้วยนิดๆ ผมถอนหายใจอย่างทึ่งๆ เมื่อเสียงดนตรีแผ่วเบาจบลงชายผ้าก็ร่วงหล่นทิ้งลงข้างตัวอย่างนุ่มนวล
ผมตบมือเสียงดัง อ้าปากเหวออย่างทึ่งๆ นี่ล่ะน่านักแสดงระดับแนวหน้าของบริษัทเรากินไม่ลงจริงๆ!!! พี่ลอนดอนตีชายผ้ามาถูกหน้าของผมแล้วยิ้มๆ ให้ ถึงจะขี้แกล้งไปหน่อยแต่ก็เก่งจริงๆ นั้นแหละ ดูไม่ออกเลยว่าอายุปาเข้าไป 35 แล้วน่ะ!!
“เป็นไงล่ะไอ้น้อง ฮ่าๆๆๆ อึ้งเลยล่ะสิ!!”เสียงห้าวเกินตัวของพี่ต้นน้ำดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ชวนปวดหัวของพี่แก ผมก็พยักหน้ายอมรับแต่โดยดีเพราะรู้สึกทึ่งจริงๆ นั้นแหละ พี่ต้นน้ำมองผมอย่างแปลกๆ วูบหนึ่งแล้วหันไปพึมพำอะไรบางอย่างกับตัวเอง ผมน่ะเป็นพวกยอมรับความจริงได้นะครับพี่ต้นน้ำ ไม่ได้มีอคติขนาดนั้นสักหน่อย หวังจะได้คำถากถางจากผมหรือไงกัน พี่ยูไนเต็ดส่งยิ้มให้กับผมอ่อนโยนเหมือนเดิม
“สวยมากเลยครับ”ผมมองพี่ยูไนเต็ดแล้วเอ่ยออกไป นี่ชมจากใจจริงเลยน่ะเนี่ย อิจฉาแฟนพี่ยูไนเต็ดจริงๆ! ทำไมถึงได้แฟนที่แสนดีไปซะทุกอย่างแบบนี้น่ะ หน้าตาก็สวย นิสัยก็ดี เฮ้อ! พี่ยูไนเต็ดเป็นนางฟ้าชัดๆ ส่วนพี่ลอนดอนน่ะเหรอ เหอะๆ ซาตานที่อาศัยหน้าตาของนางฟ้ามาเกิดน่ะสิ!!
“ถ้าเป็นเธอล่ะก็ต้องทำได้ดีกว่านี้แน่ๆ ฮัก”พี่ยูไนเต็ดเอ่ยพร้อมกับเสียงหัวเราะที่กังวานหวาน ผมเนี่ยกำลังเคลิ้มแต่คิดถึงประโยคที่พี่ยูไนเต็ดพูดแล้วผมก็มองพี่แกอย่างงงๆ อะไรนะ? ให้ผมไปเต้นแบบนั้นน่ะเหรอ? บ้าไปแล้ว!! ผมทำไม่ได้หรอกครับ!!
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ พวกพี่น่ะเมื่อก่อนก็คิดว่าทำไม่ได้แต่ฝึกไปก็ทำได้แบบนี้แหละ ยิ่งได้พี่ลอนดอนฝึกให้แล้วด้วย ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก สู้ๆ นะฮัก”พี่ยูไนเต็ดเข้ามาตบไหล่ผมเบาๆ ให้กำลังใจ พี่อ่านใจผมได้งั้นเหรอว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่น่ะ เหอะๆ แต่ว่าอย่างผมเนี่ยนะ!? ดูอย่างไงก็เป็นผู้ชายอยู่วันยังค่ำ! ไอ้พรีสต์ก็ว่าไปอย่างแหละ!! ทำออกมาคงได้เป็นกะเทยควาย อุบาศก์ดวงกะตากันพอดี!!
“เฮ้ย เจ้าเด็กใหม่ ดูนี้!”พี่ต้นน้ำมองผมแล้วกวักมือเรียกให้ไปดูอะไรบางอย่าง พี่ลอนดอนมองไปแล้วพยักหน้านิ่งๆ ผมมองอย่างระแวง คงจะไม่ใช่อะไรแปลกๆ แบบพี่ลอนดอนอีกหรอกนะ ผมลุกเดินไปหาพี่ต้นน้ำที่ควักรูปอะไรบางอย่างมาให้ผมดู ผมก้มมองรูปนั้นอย่างงงๆ รูปของหนุ่มหน้าสวยที่หุ่นหนากล้ามเป็นมัดๆ พี่ต้นน้ำเก็บภาพนั้นแล้วถามผมเกี่ยวกับรูปที่ให้ดู มันเกี่ยวกับอะไรล่ะครับ?
“นั้นน่ะฉันเมื่อสมัยก่อนล่ะ หึๆ”
หา!!! o22
นั้นคือพี่ต้นเหรอวะ!!? ผมยืนงุนงงเป็นไก่ตาแตก คนที่เหลือเนี่ยหัวเราะคิกคัก หนุ่มหุ่นล่ำบึกนั้นกลายเป็นหนุ่มร่างบางผอมเพรียวแบบนี้ได้อย่างไงกันวะ? ล้อเล่นหรือเปล่า!? พี่ต้นน้ำยิ้มๆ แล้วยักไหล่อธิบายอย่างใจเย็น
“ก็นะ เมียฉันน่ะชอบพวกผอมแห้งมากกว่าหล่อบึกนี่น่า นายน่ะได้เปรียบฉันทางรูปร่างอยู่แล้วแค่ตั้งใจฝึกแล้วเข้าคอร์สลับแลเล็กๆ น้อยๆ เดี๋ยวก็เป็นเองแหละ”
“งั้นเหรอครับ?”
ผมพอจะเข้าใจนิดหน่อยก็แฟนของพี่ต้นน้ำน่ะเป็นนักเขียนบทประพันธ์และเป็นนักเขียนนิยายชายรักชายอีกด้วย! มาบริษัททีไรก็จะกรี๊ดกร๊าดพี่ลอนดอนกับพี่นิวยอร์ก แถมยังจับผมไปจิ้นกับพี่ยูไนเต็ดอีก! แฟนพี่ยูไนเต็ดไม่มาฆ่าผมก็บุญแค่ไหนแล้ว! อ่า...แต่ถ้าแฟนพี่ยูไนเต็ดมาฆ่าผมจริงๆ คงจะสนุกพิลึกแฮะ!! ท่าทางเขาจะเก่งน่าดูเลยล่ะ จากที่ผมเห็นสองสามครั้งน่ะนะ
“พี่ทิมวันนี้จะพาฮักไปรีแล็กร่างกายหน่อยนะ นายจะไปไหมยูไน?”พี่ลอนดอนหันไปบอกกับประธานทิมที่พยักหน้ารับไม่สนใจอะไรแล้วก็โบกมือจากไปพร้อมกับพี่ต้นน้ำที่อยากจะกลับไปพักเต็มแก่แล้ว ผมโค้งตัวขอบคุณรุ่นพี่ที่อุตส่าห์เสียสละเวลามา
“ได้ผ่อนคลายก็ดีเหมือนกันนะครับ ไปสปาบำรุงผิวหน่อยจะได้หน้าเด็กๆ แบบพี่ลอนดอน แล้วจะขัดผิว พอกหน้า พอกตัว ถอนขน ให้ครบเลยไหมครับ?”พี่ยูไนเต็ดยิ้มรับแล้วร่ายมาซะผมกลัว อะไรกันล่ะนั้น รายการสยองพวกนั้นน่ะ!! ไอ้ขัดหรือพอกยังพอว่าแต่ไอ้ถอนขนเนี่ยสิ มันถอนขนอะไร!!!?
“ก็ดีนะ ทำให้มันครบไปเลย เอาล่ะ ไปเสริมความงามกัน!”พี่ลอนดอนเห็นด้วยกับพี่ยูไนเต็ดเดินมาคว้าผมลากออกไปจากห้อง เสริมความงามเนี่ยนะ!? เดี๋ยวก่อนครับ! จะไม่ถามความคิดเห็นของผมก่อนหรือไงกัน!? จู่ๆ ให้ไปเสริมความงาม ไปสปาบำรุงผิวอีก เวรของกรรม!! ผมไม่เคยเข้าเลยนะครับ แบบนี้มันไม่แปลกไปหน่อยหรือไง!!? มันจำเป็นต้องทำด้วยหรือไงกัน!!?
“ผมไม่เคยเข้านะครับ!”
“คนเราก็ต้องมีครั้งแรกกันเป็นธรรมดา”พี่ลอนดอนหันมาปลอบใจผม ถ้าจะปลอบแบบนี้ก็ไม่ต้องหรอกครับ! ครั้งแรกในการเข้าสปาผมไม่อยากมี! พี่ลอนดอนลากผมที่พยายามขัดขืนสุดชีพแต่แล้วพี่ยูไนเต็ดที่เดินมาตามหลังก็ดันผมไปอีกแรง แว๊กกกกก!! ทำไมแรงพี่ยูไนเต็ดถึงได้ควายไม่เข้ากับหน้าตาแบบนี้ล่ะครับ!!?
“นี่พี่กำลังช่วยอยู่นะฮัก ถ้าเข้าคอร์สเสริมความงามเนี่ยล่ะก็รับรองไอ้เด็กๆ สังกัดไอ้วินเซอร์นั้นเทียบนายไม่ติดแน่!”พี่ลอนดอนหันมากล่อมด้วยวาจาดี๊ดีจนผมลืมตัว ลืมขัดขืนไปแวบหนึ่ง แวบเดียวนั้นแหละพี่ลอนดอนกับพี่ยูไนเต็ดก็สามารถลากผมไปจนถึงที่หมาย!
ร้านสปาอะฮ้า~ ความรัก!!
ชื่อร้านแม่งก็สยองแล้วอ่ะ! :serius2:
“สวัสดีจ้ะลอน ไม่ได้แวะมาตั้งนานเลยนะ”สาวสวยที่สูงพอๆ กับผมเดินเข้ามาต้อนรับเมื่อพวกผมเดินเข้ามาในร้าน เธอมองสภาพพี่ทั้งสองที่ล็อกแขนของผมไว้คนละข้างอย่างแปลกใจ สภาพแบบนี้แม่งอายชิบหาย!! สาวสวยหุ่นนางแบบคนนั้นยิ้มให้กับผม
“หรือนี่จะเป็นฮัก?”
“ใช่แล้วล่ะครับพี่ใหม่”
“สวัสดีจ้ะพี่ชื่อปีใหม่ เป็นน้าของวินเซอร์จ้ะ ฝากวินเซอร์ด้วยนะจ้ะฮัก~”
เฮ้ย!!! ไหงกลายเป็นแบบนี้วะ!? ทำไมพี่คนนี้ถึงได้รู้กันล่ะโว้ย แถมยังเป็นญาติกับไอ้วินเซอร์มันด้วยแน่ะ!! ผมหันไปมองพี่ลอนดอนที่ทำหน้านิ่งไม่รู้ไม่ชี้จนกระทั่งถูกผมจ้องเขม็งอยู่นานพี่แกก็กระแอมเบาๆ
“อย่างไงเราก็ต้องการตัวช่วย อย่างที่พิชัยสงครามกล่าวไว้ว่ารู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งก็ชนะร้อยครั้งไงล่ะ”
แถได้อีกครับพี่!! :angry2:
“ไม่คิดเลยว่าจะมีเด็กน่ารักๆ มาชอบเจ้าหลานงี่เง่าคนนั้นได้”
ผมก็ไม่รู้เป็นห่าอะไรถึงได้ไปชอบคนแบบนั้น!!
“อย่ามัวแต่คุยอยู่เลยครับ วันนี้พวกเราตั้งใจจะพาฮักมาเสริมความสวยสักหน่อย”
“แหม~! ได้จ้ะ เจ๊ทุ่มให้หมดตักเลย จะดูแลบำรุงเป็นพิเศษให้กับว่าที่หลานสะใภ้ตัวน้อยๆ”พี่ปีใหม่ยิ้มหวานแล้วพี่ยูไนเต็ดและพี่ลอนดอนก็ผลักผมถลาไปหาพี่ปีใหม่ พออีกฝ่ายจับหมับเข้ากับต้นแขนของผม ผมเนี่ยเลิกคิ้วมองพี่ปีใหม่ที่ส่งยิ้มมาให้ แรงแม่งเยอะชิบหายแล้วไอ้ความรู้สึกแบบนี้มัน....
“เอ่อ...พี่เป็น...”
“ใช่แล้วล่ะ พี่เคยเป็นผู้ชายมาก่อน~”
แว๊กกกกกกก!!!! ผู้ชายจริงๆ ด้วย!!!!
“แต่บอกก่อนนะว่าพี่น่ะไม่ได้ศัลยกรรมนอกจากส่วนนั้นน่ะ...อ๊าง~!”
ไอ้ส่วนนั้นก็คือส่วนนั้นสินะ!!! พูดอย่างเดียวตาไม่ต้องก้มลงไปมองหรอกครับ! หน้าตาสวยเหมือนของจริงแบบนี้ ผู้หญิงเขาไม่อกแตกตายกันเป็นแถวหรือไง!? แถมยังไม่ได้พึ่งมีดหมออีกต่างหากแล้วทำไมถึงได้สวยใสเหมือนผู้หญิงตัวเป็นๆ แบบนี้กันล่ะครับ!?
“เคล็ดลับก็อยู่ที่คอร์สนี้แหละไอ้น้อง แน่นอนว่าช่างแต่งหน้าประจำคลาสลับแลก็ปีใหม่เนี่ยแหละ”พี่ลอนดอนเข้ามาไขข้อสงสัยของผมแล้วเสริมขึ้นมาอีก งั้นแสดงว่าไอ้ที่ตอนพวกพี่ๆ กลายร่างเป็นอนงค์นางได้เหมือนจริงขนาดหน้าอกหรือสัดส่วนยังดูเหมือนจริงเพราะได้พี่ปีใหม่เนรมิตให้งั้นเหรอ!? จะเทพเกินไปแล้ว!! นี่ยิ่งกว่าแต่งเป็นไอ้จืดของผมอีกน่ะเนี่ย!!
“เอาล่ะ ได้เวลาลุยคอร์สลับแลเพื่อรักแล้ว!”พี่ปีใหม่ส่งยิ้มเจิดจรัสให้
“โอ้สต์!!”พี่ลอนดอนและพี่ยูไนเต็ดก็ตอบรับอย่างแข็งขันแต่ผมเนี่ยสิอยากจะกลับบ้านใจจะขาด มองพี่ลอนดอนและพี่ยูไนเต็ดที่ทำหน้าท่าทางตื่นเต้นดีใจแล้วผมยิ่งไม่มีอารมณ์จะกระตือรือร้น
พวกพี่จะมาตื่นเต้นทำไม คนที่ได้ลุยน่ะมันผมต่างหาก!!!!
+-+-+
“ต๊าย~ ผิวนุ่มนิ่มขึ้นนะจ้ะน้องเลิฟ~”
“หน้าก็มีน้ำมีนวลขาวเนียนใส แล้วยังดูผอมลงอีกด้วย ไปทำอะไรมาล่ะเนี่ย~”
เข้าคอร์สลับแลเสริมความสวยมาครับ! แถมยังเข้าเป็นฟูลคอร์สเต็มๆ หนึ่งเดือนอีกด้วย!! ผมตอบในใจไปเมื่อช่างแต่งหน้ากรี๊ดกร๊าดถามใคร่รู้ เข้าคอร์สนรกนี้ทำเอาน้ำหนักของผมลดฮวบไปห้ากิโล จากที่ผอมอยู่แล้วแม่งผอมเข้าไปอีกแน่ะ! คิดถึงคอร์สนั้นแล้วน้ำตาพาลจะไหล ยิ่งไอ้ตอนถอนเนี่ยแหละสำคัญ!
ความเป็นผู้ชายของกูโดนลิบรอนไปแล้ววววว!!! :o12:
ถึงพี่ลอนดอนจะบอกว่าพวกขนนั้นมีไปก็ไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นชายไม่ชาย จุดที่บ่งบอกก็คือใจต่างหาก พูดเหมือนจะดูดีแต่ก็แค่ปลอบใจตูที่สูญเสียของสำคัญไปเท่านั้นแหละ!! ผมนั่งปล่อยให้ช่างทำผมจัดทรงให้เข้าที่ ผมของตัวเองที่ถูกดัดเป็นลอนวงใหญ่แต่ข้างหน้าก็ปล่อยให้ตรงเหมือนเดิม
มองๆ ไปแล้วผมก็ออกแนวใสๆ เอ๊าะๆ เหมือนกันน่ะเนี่ย(ไม่นับไอ้หน้าที่นิ่งไร้อารมณ์นั้นน่ะนะ) คอร์สลับแลได้ผลจริงๆ เหรอเนี่ย เหลือเชื่อเลย!! ผมนั่งมองตัวเองในกระจกเหมือนไม่เคยเห็นตัวเองมาก่อน จะว่าไปผมเนี่ยหน้าคล้ายๆ แม่เป็นส่วนใหญ่จริงๆ ด้วย แต่ตาน่ะได้พ่อมาเต็มๆ
“เอ้า เสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะจ้ะ”
“ขอบคุณครับ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”
“เชิญจ้า”พี่ๆ ช่างแต่งหน้ายิ้มให้ ผมก็ลุกจากเก้าอี้เดินออกมาจากห้องแต่งหน้า วันนี้ผมมีงานถ่ายแบบให้กับนิตยสารแฟรันครับ ก็ไม่ได้ถ่ายที่สตูดิโอหรอก เห็นบอกว่าจะถ่ายทำสถานที่ข้างนอกกัน
“คุณวินเซอร์มาแล้วล่ะแก!”
“อ๊ายยยย!!! คนอะไรเท่ได้ขนาดนั้นวะ!?”
“จะอยู่ในโหมดไหนก็เท่ขาดใจดิ้น!”
ไอ้วินเซอร์งั้นเหรอ!!?
ผมเหลียวมองซ้ายขวาแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา แล้วผู้หญิงพวกนี้เห็นจากที่ไหนกันวะเนี่ย? ไม่ได้เจอไอ้วินเซอร์เป็นเดือนแน่ะ เหมือนเวลามันเดินช้าและนานเป็นบ้า! ผมมัวแต่เข้าคอร์สบ้าๆ นั้นแล้วฝึกฝนการแสดงกับพี่ลอนดอนหนักจนไม่มีโอกาสได้เจอะเจอไอ้วินเซอร์ แค่ได้ยินชื่อผมก็ใจเต้นรัวตื่นเต้นทำอะไรไม่ถูก โธ่โว้ย! ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ทุกทีด้วยเนี่ย!! ผมเม้มริมฝีปากสูดอากาศทำใจให้สงบก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากสตูดิโอกลับต้องชะงักตัวแข็งทื่อ
“อ๊ะ...”
เวร!!! ไอ้วินเซอร์ตัวเป็นๆ!!
ผมมองมันตาไม่กะพริบพยายามเดินเลี่ยงตัวไปอีกทางแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายก็ใจตรงกันทำให้เรายืนนิ่งมองหน้ากัน ให้ตายสิ! ไอ้เวลาแบบนี้ใจเจ้ากรรมเต้นรัวยิ่งกว่าตีกลองอีกแน่ะ ดวงตาเฉียงสีเข้มเหมือนเหยี่ยวนั้นจ้องมองมาแทบจะทะลุ จะมองอะไรนักหนาเล่าคนจะไปเข้าห้องน้ำ! ผมเดินหลบมาอีกทางเจ้าบ้าวินเซอร์มันก็เดินหลบมาพร้อมกัน ตกลงจะเดินขวางกันอยู่ตรงนี้ใช่ไหมเนี่ย!? ไอ้วินเซอร์กะพริบตาแล้วหลีกทางให้กับผม ท่าทางเมื่อกี้เหมือนคนหลุดจากภวังค์อย่างไงอย่างนั้นเลยแฮะ ผมเดินออกมาเล็กน้อยแล้วหันกลับไปมอง
อ๊ะ!!
ผมรีบหันกลับมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป บ้าเอ๊ย!! เมื่อกี้เจ้าหมอนั้นก็หันมามองจังหวะเดียวกับที่ผมหันไปพอดีเลย ถะ...แถมยังสบตากันแวบหนึ่งแน่ะ!! ผมรีบสาวเท้าเข้าห้องน้ำปิดประตูห้องปัง ยืนนิ่งกับตัวเองที่พยายามกลั้นยิ้มสุดฤทธิ์
แค่เห็นหน้าก็มีความสุขได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ?
ผมมันบ้าไปแล้ว!!
TBC.
ไม่มีอะไรจะบ่น เห็นแต่ละคนมาปูเสื่อรอซะ
อืม...นั่งแต่งต่อให้เลย งานการไม่ได้ทำกันล่ะ
นี่ก็ง่วงสุดๆ อ่ะ แสบตาไปโม้ด~ ได้เข้านอนสักที
ในที่สุดก็ถึงถ่ายแบบกันสักที กลางสายฝนใช่ไหม~
ฮิๆ ตอนหน้าล่ะกันนะจ้ะ ถามว่านานไหม?
แล้วแต่งานหลวงมันจะเยอะหรือเปล่า
ซึ่งปัจจุบันนั้นมันมีเยอะมากกกกกกกก!!!!
ใครใกล้เปิดเทอมแล้ว? (อยากปิดเทอมกะเค้าจัง)
-
เลื่อนเปิดเทอมไปวันที่15ล่ะค่ะ
ไม่รู่จะดีใจหรือเสียใจดี
ฮอยฮักใสวิ๊งซ์สินะ อยากเห็นจัง
วินเซอร์อึ้งไปเลยล่ะสิ
-
กรี๊ดดด >_< วินเซอร์เห็นฮักแล้วตะลึงล่ะสิ
อ่านมาถึงตอนนี้แล้วอยากเห็นผลของการเข้าคลาสแล้วสิ
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะค่ะ
-
อยากเห็นฮักด้วยคนอ่ะ
-
เล่นซะวินเซอร์เคลิ้มเลย อยากเห็นฮักจัง
-
มีตัวช่วยเยอะขนาดนี้
สู้ๆ นะฮัก รุกเข้าไปเยอะ 5555
-
:กอด1:
-
:กอด1: :L2: :3123: :L1:
-
อยากอ่านตอนต่อไปไวๆแล้ว
-
หลงเค้าแล้วล่ะสิพ่อคุณ
อย่ามัวแต่เก๊ก รีบจีบหนูฮักซักที ลุ้นอยู่นานแล้ว :o8:
-
สวย วิ้ง จนนายวินเซอร์ตกอยู่ในภวังค์เลย
แล้วยังจะงานถ่ายแบบเซ็กซี่
:m25:
-
วินเซอร์เห็นฮักแล้วอึ้งไปเลยอย่างนี้ก็เห็นผลไวนะเนี่ย
-
น้องฮักน่ารักขนาดนี้ ดูสิเจ้าวินเซอร์จะหนีไปไหนพ้น
-
อยากเห็นด้วยอ่า >< วินเซอร์ตะลึงเลยอ่ะสิ 555
รอตอนหน้า
ขอบคุณที่มาต่อแม้งานจะมหาศาลนะคะ
-
คู่นี้ไปเรื่อยๆ
-
กรี๊ดดดด น้องฮัก
น่ารักที่สุดดดดดดดดด :o8:
-
อั้ยยะ
สบตา?ปิ๊งๆ
555555555
-
วินเซอร์เสร็จแน่เอาให้หลงฮักหัวปักหัวปำไปเลย
-
ชื่อร้านโคตรสยอง
:m20:
แต่ละคน ฮาไปไหน :jul3:
-
ถ่ายแบบกลางสายฝน อ๊าาาาาาาอยากอ่านเร็วๆจัง :impress2:
-
คลาสลับแลกับคลอสเสริมความงาม เพื่อรักนี่ ของเขาของเจรงๆๆ
วินเซอร์เลยตกตะลึงในความงามของนูฮักไง คริคริ
-
ไม่ได้เข้าเล้ามาหลายเดือน นิยายเยอะแยะ ไล่อ่านไม่ทันเลย
แต่เรื่องนี้สะดุดที่ชื่อเรื่องอะ เลยรีบเข้ามาอ่าน นายเอกชื่อฮอยฮัก ชื่อน่ารักจังชอบอะ :man1:
ีรออ่านตอนต่อไปจ้าาา :L1:
-
วินเซอร์ช็อคค้างไปแล้ว
ฮักนายเก่งมาก o13
-
ลุ้นๆๆๆ :impress2:
-
น้องฮักจะเป็นสาวแล้วววววววว
:z2:
แบบนี้อิวินเซอร์หลงตาย
ขนาดปกติก็หื่นแบบปิดไม่มิดและ
:z1:
-
ถ้าฮักจะเป็นขนาดนี้ :haun5:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
ฮักน่ารักอ้ะ!!
ว่าแต่พี่ๆคลับลับแลเนี่ยเป็นคนพิลึกจริงๆ
:กอด1: ฮักน้อยกลอยใจ :กอด1:
-
อ๊าง~~
รอซีนเซ็กส์ซี่กลางสายฝน
อร๊ายยย :man1:
-
:กอด1:
-
ว้าวว ผู้ชายหน้าใส(?)กลางสายฝน
ฮ่าๆๆ อยากอ่านเร็วๆจัง
เรายังไม่เปิดด เปิดวันที่ 1 จ๊ะ
คิดแล้วก็ใจหาย ไม่อยากเปิดง้ะ ! - -;
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ บ
-
:m20:ฮอยฮักโดนถอนขน
แต่ตอนนี้ฮอยฮักรั่วได้ใจมากเลย โดนพี่ๆแกล้งซะไม่เหลือคาบหนุ่มขี้แกล้งเลย :impress2:
-
ถ้าทางพวกตัวช่วยจะมันส์มาก
-
รอตอนต่อไปนะ อิอิ
-
เมื่อไหร่ฮอยฮักของเราจะสมหวังซะทีนะ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฮักนี่ล่ะก็ น่ารักจริงเชียว
วินเซอร์เห็นแล้วจะเป็นไงต่อน้า
-
ฮอยฮักน่ารัก :o8:
-
ฮอยฮักโฉมใหม่ ตะลึงตึงโป๊ะไปเลยละซิ่วินเซอร์ :myeye:
-
เข้ามารอตอนต่อปาย..ยย..ย
-
ขอบคุณจ้า
อิอิอิ เปิดฉากมานึกว่า ฮอยฮักจะมีฉากเลิฟๆ ซะแล้ว ^^
ลุ้นลุ้น ต่อไปเป็นการถ่ายแบบท่ามกลางสายฝน
โดยผู้ถ่ายภาพเป็น นายวินเซอร์ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
จะเป็นแบบไหนกันหนอ รอตอนต่อไปจ้า เป็นกำลังใจให้น้า
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยย เขิล
-
:o8: :o8: :-[
-
“หยุดเถอะครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับพี่วินเซอร์จริงๆ! โอ๊ยยย!!!”
“อย่ามาตอแหลนะยะ!! ถ้าไม่เป็นอะไรจริงๆ แล้วทำไมเขาไปจะมายุ่งกับแก!!”
“จริงๆ ครับ! ผมไม่ได้เป็นอะไรด้วย”
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงเถียงกันลอดออกมาจากห้องเก็บอุปกรณ์ข้างๆ อะไรๆ ทะเลาะอะไรกัน? แล้วไอ้วินเซอร์มาเกี่ยวอะไรด้วย? ผมเดินเข้าไปใกล้ประตูห้องนั้นแล้วเปิดประตูเข้าไปเห็นเหล่าดาราสาวสวยที่เคยเห็นในทีวีกำลังยืนรุมใครบางคนอยู่ ผมยืนมองนิ่งดูท่าทางพวกเธอจะเมามันส์กับการรุมรังแกเด็กคนหนึ่งจนไม่ได้สังเกตเห็นผมเลย แต่เจ้าคนที่โดนทำร้ายกลับเห็นผมก่อนใครเพื่อนแต่ไม่ยักจะร้องขอความช่วยเหลือ แปลกจริงๆ นั้นแหละน่า
“เลิกยุ่งกับวินเซอร์ได้แล้วไอ้เด็กเวร!! คิดว่าน่ารักนิดหน่อยแล้วเขาจะชอบจะรักแกงั้นเหรอ!?”
“ผมก็ไม่ขอให้เขามาชอบนี่!!”
“ปากดี!!!”
ตบหน้าแบบนั้นมันก็ออกจะเกินไปหน่อยล่ะมั้ง อย่างไงซะเด็กนั้นก็เป็นดาราไม่ใช่หรือไง? ผมเดาๆ เอานั้นแหละ เพราะอย่างไงไอ้เวรวินเซอร์มันก็ยุ่งแต่พวกในวงการนี่น่า ผมยืนพิงขอบประตูมองดูต่อไป อืม...อะไรนะ? ทำไมผมถึงไม่ไปช่วยเขางั้นเหรอ? เหอะๆ ก็ไม่เห็นจะสนุกตรงไหนเลยนี่น่า ยืนดูพวกเขาตบตีกันน่าจะสนุกกว่า!!!
“คนอย่างวินเซอร์ไม่หยุดแค่แกหรอกนะไอ้เด็กเมื่อวานซืน!!”
“พี่เขาก็ไม่หยุดกับป้าแก่ๆ แบบพวกคุณเหมือนกันนั้นแหละ!!! โอ๊ยยย!!!”
“อ๊ายยยย!!!! ไอ้เด็กบ้า!!!”
อ๊ะ คำพูดโดนใจอ่ะ! ป้าแก่เหรอวะ? ฮ่าๆๆ ผมยืนมองอย่างสนุก จิตสำนึกของผมมันไม่ได้ดีขนาดที่จะไปช่วยคนอื่นขนาดนั้นหรอกนะครับ ไม่ต้องหวัง ยืนเชียร์พวกเขาตีกันสนุกกว่าเยอะ!
“แค่กๆ”ผมไอออกมาเบาๆ แล้วกลุ่มคนในห้องก็หยุดชะงักการกระทำต่างๆ หันมามองผมกันรวดเร็ว อ้อ! จำได้แล้ว พวกเธอมันเป็นนางแบบที่ผมเคยร่วมงานมาแล้วทั้งนั้นเลยล่ะครับ แต่ละคนสวยๆ ทั้งนั้นแต่ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีนิสัยแบบนี้นะเนี่ย อ้อ เมื่อกี้ผมไม่ได้ตั้งใจไอหรอก บังเอิญมันไอเองน่ะ!
“ละ...เลิฟ มาทำอะไรที่นี้เหรอ?”พวกเธอหน้าซีดแล้วถามผมอย่างไม่แน่ใจ ผมทำหน้านิ่งเฉยเหมือนเดิม พวกเธอจะเชื่อไหมถ้าบอกไปว่ามาเข้าห้องน้ำน่ะ ผมก้มมองไปเจ้าคนที่เกือบจะหมอบไปกับพื้นคนนั้น อ้าว! นี่มันไอ้น้องเรดคนนั้นนี่หว่า? ผมเงยหน้ามามองพวกนางแบบสาวที่กำลังหาข้อแก้ตัวกันวุ่น
“เอ่อ...เรดเขาล้มน่ะ พวกเราก็เลยช่วย! งั้นขอตัวก่อนนะ!!”พวกเธอพูดอย่างรวดเร็วแล้วเดินออกไปทันทีไม่แม้จะฟังผมพูดด้วยซ้ำ เมื่อกี้กำลังแนะนำว่าถ้าจะตีกันจริงๆ อย่ามาทำอะไรแถวคนเดินผ่าน เดี๋ยวใครมาเจอเข้าจะเดือดร้อน ถ้าจะรุมกันจริงๆ ลากมันไปตบที่หลังโกดังร้างเลยดีกว่า!
แต่ช่างเหอะพวกเขาคงไม่อยากได้คำแนะนำจากผมล่ะมั้ง อีกอย่างผมก็ไม่ได้อยากจะพูดอะไรอยู่แล้ว เจ้าน้องเรดอะไรนั้นลุกขึ้นมายืนก้มหัวให้กับผมแล้วเดินออกไปจากห้อง เหอะๆ สภาพแบบนั้นออกไปก็รู้ว่าโดนอะไรมา ให้ตายเถอะ! จะออกไปขอความเมตตากับใครไม่ทราบวะ? ผมจับผ้าที่วางบนโต๊ะใกล้ๆ โยนไปคุมหัวอีกฝ่าย
“อะไรครับรุ่นพี่?”
“คุมหน้าของตัวเองไว้ซะ”ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินออกไปเงียบๆ ยังจะมาถามอีกว่าอะไร!? ก็เอาไว้คุมหน้าเละๆ นั้นน่ะสิ!! เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นก็วุ่นวายกันอีกล่ะ เหอะ! โดยเฉพาะแฟนหนุ่มคนนั้นของเธอน่ะ!! เชอะ!
“ขอบคุณครับรุ่นพี่”เสียงของเรดเอ่ยเบาๆ ตามหลังของผมมา เออ! ก็ไม่ได้หนักหนาอะไรหรอกนะ ผมเดินกลับมาที่สตูดิโอ พอผมเดินเข้ามาก็ไปเจอะเข้ากับไอ้วินเซอร์ที่กำลังพูดคุยกับเหล่าสตาร์ฟอย่างซีเรียส ทำหน้าแบบเอาจริงเอาจังแบบนั้นก็ดูดีไปอีกแบบนะ อ๊ะ...อะแฮ่ม! หน้าแบบนั้นก็ดูแปลกตาดี อื้ม! ก็แค่ผมไม่เคยเห็นสีหน้าเอางานเอาการแบบนั้นของมันนี่น่า ก็เลยเผลอมองนิดเดียวเอง นิ๊ดจริงๆ!
“เลิฟ หายไปไหนอีกน่ะ?”
“เออ นั้นสิ แกหายไปไหนมาเลิฟ?”
“...อ้าว ประธานอยู่ที่นี้ด้วยเหรอครับ?”
“ไอ้เด็กนี่แม่งกวนติ่งหน้าตายชิบหาย! ฉันยืนอยู่นี้นานแล้วเฟ้ย!!”ประธานทิมเอ่ยพร้อมกับมะเหงงลงหัวผมหนึ่งที กวนตรงไหนวะ? ก็เพิ่งเห็นจริงๆ นี่น่า! ประทานโทษที่ผมจะหน้าตายด้านไปหน่อย นี่มันเป็นพันธุกรรมจากบิดาโดยตรงครับ! แล้วประธานมาทำไมอีกล่ะ?
“ไม่ต้องทำหน้านิ่งกวนติ่งส่งสายตาเป็นคำถามแบบนั้นก็ได้!”
“ก็สงสัยนี่ครับ ประธานมาทำไม?”
“มาปกป้องลูกจากเสือไง!”
“หา?”
“ยังจะมาทำหน้างงอีก! เห็นไอ้หัวทองๆ เป็นขี้นั้นไหม? รู้ไหมว่ามันเป็นใคร?”
“วินเซอร์ ลูกชายของประธานฮัน”ผมตอบไปโดยไม่ต้องคิดอะไรมากมาย ไม่ได้มีแต่ผมสินะที่เห็นหัวทองๆ นั้นเป็นขี้น่ะ!!
“เออ ถูก!”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยครับ?”ผมถามอีกครั้งเพราะยังไม่เคลียร์ที่ประธานทิมมายืนอยู่ตรงนี้ อย่าบอกนะว่าหาเรื่องอู้งานอีกแล้วน่ะ! ไอ้วินเซอร์มันเกี่ยวอะไรกับการที่ท่านประธานจะมายืนเฉิดฉายแถวนี้ล่ะครับ? อธิบายให้มันเคลียร์ๆ หน่อยได้ไหม คุยกับท่านประธานทีไรผมเข้าใจยากทุกที ไม่รู้ว่าผมมันโง่มากหรือท่านประธานขาดคุณสมบัติในการสื่อสารให้รู้เรื่องกันแน่?
“โชคดีที่พ่อมันตั้งกฎไม่ให้ยุ่งกับดารามีความสามารถ แต่ก็นะ เด็กเหี้ยเนี่ยอยากจะได้ใครจริงๆ ก็เสร็จมันทุกรายเพราะฉะนั้นฉันถึงไม่วางใจมันต้องมันนั่งคุมนี่ไง!”
พูดอะไรให้ตัวเองเข้าใจฝ่ายเดียวเนี่ย ประธานทิมตัวจริงแน่นอน!! ผมไม่เข้าใจเหมือนเดิม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมด้วยล่ะวะ? ประธานทิมถอนหายใจเฮือกใหญ่ พี่บอสก็หัวเราะแห้งๆ
“ประธานหมายถึงวินเซอร์น่ะชอบนายไงล่ะเลิฟ”
“....หา?”
“นั้นแกตกใจแล้วใช่ไหม!? หน้าตกใจได้อารมณ์มากให้ตายสิ!!!!”ประธานทิมประชดผมแล้วทึ้งผมตัวเองอย่างกับคนบ้า ก็บอกแล้วว่ามันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้ว สีหน้าน่ะได้แค่นี้ แต่จริงๆ แล้วผมตกใจมากเลยนะ!! จริงๆ!!
“ชอบผมเนี่ยนะ? เป็นไปไม่ได้หรอกครับ”ผมโบกมือพร้อมกับส่ายหน้าไปมา นี่มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อสุดๆ ไม่ใช่หรือไง? ผมน่ะต่างจากสเป็กของอีกฝ่ายโคตรๆ เลยนะ ไม่ได้ตัวเล็ก หน้าใสเอ๊าะๆ คิขุโนเนะแบบสเปกมันสักหน่อย ผมน่ะจัดว่าสูง ไม่สูงจะเป็นนายแบบได้อย่างไงล่ะเออ!! ถึงจะไม่ได้อ้วนแต่ก็ไม่ได้ผอมแห้งเป็นไม้เสียบผีแบบเจ้าเด็กเรดนั้น สรุปว่าผมน่ะตรงกันข้ามกับแบบที่มันชอบเลยไม่ใช่เหรอ!?
“ฉันน่ะรู้ทันสันดานพ่อลูกคู่นี้ดีกว่าใครทั้งนั้นล่ะ ที่มันทำดีด้วยควงไปนั้นไปนี้น่ะไม่ได้รู้สึกอะไรหรอก สันดานเจ้าเด็กนี้น่ะชอบแกล้งคนที่มันชอบต่างหากล่ะ!! โรคจิตพอกันทั้งพ่อทั้งลูก เหอะ!!”
“แต่ว่า...”
“แกไม่ต้องมาตงมาแต่ ไม่ต้องไปสนใจมันก็พอ ทำงานอย่างเดียว! เพราะอย่างไงมันก็ไม่ยุ่งกับคนอายุมากกว่าก่อนอยู่แล้ว เซฟสุดๆ ที่ใช้อายุปลอม ไม่งั้นแม่งเสร็จมันตั้งแต่วันแรก!”
ประธานครับ... ผมไม่ได้เป็นพวกใจง่ายจะเสร็จใครตั้งแต่วันแรกแบบนั้นนะครับ! แล้วทำไมผมต้องเสร็จมันด้วยล่ะครับ!! เหอะ!! เจ้าคนโรคจิต นิสัยเสีย ไม่มีอะไรดีแบบมันเนี่ยน่ะมีแต่พวกไม่เต็มเท่านั้นชอบมันน่ะ!! หึ...อ้าว ตูก็ชอบมันด้วยนี่หว่า งั้นตูก็ไม่เต็มด้วยน่ะสิ เวร!!!
“เลิฟ ทางมานี้หน่อย ทำความรู้จักกับทีมงานซะสิ”พี่บอสโบกมือเรียกผมให้กับตรงที่พวกไอ้วินเซอร์ยืนอยู่ ผมเดินไปพร้อมกับประธานทิมที่ทำหน้าเข้มซะน่ากลัว
“นี่ คุณวินเซอร์ เขาจะเป็นตากล้องและเป็นเจ้าของนิตยสารแฟรันด้วย”
“สวัสดีครับ คุณวินเซอร์”
“สวัสดีครับรุ่นพี่เลิฟมี”ไอ้วินเซอร์ยื่นมือมาแล้วยิ้มที่มุมที่คิดว่าตัวเองเท่ โทษทีกูเห็นแค่ปลาดุกกระตุกหนวดวะ!! เชอะ~! ไอ้หื่น!!
“เออ สวัสดีๆ”
ผมยื่นมือค้างเมื่อประธานทิมฉวยจับมือไอ้วินเซอร์เขย่าด้วยใบหน้ากวนๆ ไอ้วินเซอร์มองประธานทิมด้วยสายตาเอือมระอาสุดขีด มันถอนหายใจเฮือก
“อะไรของอาทิมอีกครับเนี่ย?”
“ก็จับมือแกไงไอ้หลานชาย”
“อานะอา วุ่นตลอด”ไอ้วินเซอร์บ่นอย่างไม่จริงจังนัก ดูท่าทางจะเกรงใจประธานทิมน่าดูเลยล่ะครับ ก็เพื่อนสนิทของพ่อนี่นะ! หลังจากนั้นผมก็หันไปทำความรู้จักทีมงานของนิตยสารเดือนรายสุดฮิตอย่างแฟรัน เป็นนิตยสารวัยรุ่นครับ จะมีเรื่องต่างๆ มากมายในนั้น เช่นพวกแฟชั่นเสื้อผ้า ที่ท่องเที่ยว ทำนายดวง อะไรทั้งหลายทั้งแหลที่วัยรุ่นเขาชอบนั้นแหละครับ
ผมออกจะแปลกใจเล็กน้อยคือนิตยสารแฟรันนั้นคนที่ริเริ่มทำขึ้นมาคือไอ้วินเซอร์!? ให้ตายเถอะ! นี่มันเป็นเรื่องจริงงั้นเหรอเนี่ย? เจ้าเด็กนิสัยไม่ดีดันทำนิตยสารประสบความสำเร็จแบบนี้น่ะ!! เรื่องเป็นคนจัดการนิตยสารยอดฮิตติดอันดับนั้นยังไม่เท่าไรครับแต่เรื่องที่มันเป็นตากล้องถ่ายภาพเองอีกเนี่ยสิ น่าทึ่งกว่าเยอะ!
เท่าที่ผมหยิบดูนิตยสารนี้ก่อนจะมาทำงานตัวนี้ ภาพแต่ละภาพที่ลงในนิตยสารนั้นมันดูมืออาชีพสุดๆ เป็นภาพที่ดูดึงดูดและติดตามาก นางแบบและนายแบบแต่ละคนก็ถ่ายออกมาได้ดูดี ดึงจุดเด่นของแต่ละคนออกมาได้เยี่ยม นั้นมันใช่ฝีมือของไอ้เด็กนิสัยแย่คนนี้จริงๆ น่ะเหรอ? สงสัยผมจะจ้องอีกฝ่ายมากเกินไปทำให้ไอ้วินเซอร์หันมาสบตาเข้ากับผมแล้วก็ยิ้มให้กับผม ผมก็เลื่อนสายตามามองพี่บอสแทน ไม่ต้องมายิ้มให้กูโว้ย...
มันเขิน!!
“คนนั้นเป็นคนทำนิตยสารนี้จริงๆ เหรอครับพี่บอส?”
“จริงๆ เขาทำตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมแน่ะ! ไม่แค่นั้นหรอกนะ วินเซอร์น่ะยังแต่งเพลงเอง เป็นโปรดิวเซอร์วงดังๆ ตั้งหลายวง อย่างวงโฮมรัน วงในฝัน วงหกสาวแองเจิลนั้นก็ด้วย ได้ยินจากประธานทิมว่ากำลังจะไปจับงานละคร แต่งบทเอง กำกับเองด้วยนะ นี่ถ้าไม่นับเรื่องฉาวๆ ล่ะก็พี่ว่าเขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาก”
“...”ผมมองพี่บอสที่ชมไอ้วินเซอร์อย่างไม่ค่อยเชื่อ จะว่าไงล่ะครับ? น้ำหน้าอย่างหมอนั้นน่ะเหรอแต่งเพลง? โห~! ให้ตายเถอะ แถมยังแต่งบทละครอีกด้วย หน้าไม่ให้ทำอะไรพวกนี้เป็นเลยนะ!
“แล้วเวลาทำงานน่ะเขาจะจริงจังมากเลยนะ แถมยังเป็นคนดุมาก ระวังไว้ด้วยล่ะ”พี่บอสพูดแล้วหัวเราะขำ อะไรนะ? ไอ้วินเซอร์น่ะเหรอจะมาว่าผม เชอะ! อย่างไงผมก็ต้องทำให้ดีที่สุด!! ผมยืนมองไอ้วินเซอร์ที่สั่งงานลูกน้องที่วิ่งวุ่นเพื่อจะไปสถานที่ถ่ายแบบที่จองไว้น่ะครับ พอไอ้วินเซอร์มันหันมาผมก็หันไปมองทางอื่น มันจะหันมาทำไมวะตูตกใจหมด!
“พร้อมแล้วครับ เตรียมตัวขึ้นรถได้”
“ไปเหอะเลิฟ”พี่บอสเอ่ยบอกผมแล้วเดินนำหน้าไปก่อน ผมหันซ้ายหันขวามองตามหาประธานทิมที่จู่ๆ ก็หายตัวไป ที่แปลกกว่านั้นไอ้วินเซอร์มันก็หายตัวไปเหมือนกัน เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลยแฮะ ผมเดินมองหาไปเรื่อยจนกระทั่งเห็นประธานทิมยืนอยู่ที่มุมอุปกรณ์ฉาก ผมกำลังจะเดินเข้าไปทักเพื่อบอกว่ารถกำลังจะออกแล้วแต่ก็รีบหลบเมื่อได้ยินเสียงไอ้วินเซอร์ดังขึ้น
“อาครับนี่ได้เวลาไปสถานที่ถ่ายแบบแล้วมีอะไรก็รีบๆ พูดมาเถอะครับ เดี๋ยวจะเสียเวลา”
“เอ่อ! พูดตรงๆ เลยนะโว้ยไอ้วิน อย่ามาเจ๊าะแจ๊ะกับเลิฟมีนะโว้ย เขากำลังไปได้ดี”
“นึกว่าเรื่องอะไรซะอีก อาทิมครับ ผมไม่คิดจะยุ่งกับเขาหรอก ไว้ใจได้เลย อย่างเขาน่ะผมไม่สนใจ”
“เหอะ ให้มันจริงเถอะวะ สันดานแกน่ะฉันมองทะลุแล้ว แต่ถ้าแกบอกว่าไม่ยุ่งกับเขาฉันก็จะลองเชื่อใจแกดู”
“ผมไม่สนใจคนที่มีความตั้งใจจริงกับงานหรอกครับอาทิม อาก็รู้ว่าผมน่ะก็แค่เล่นๆ กับพวกที่ไม่มีความมุ่งมั่นในงานของตัวเองแต่สำหรับคนที่ตั้งใจทำงานน่ะผมนับถือมากด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงหรอกครับ...”
ผมเดินออกมาจากที่นั้นแล้วเห็นพี่บอสโบกมือเรียกก็เดินไปหาทันที ไม่สนใจงั้นเหรอ? ได้ยินแล้วเจ็บแปลบๆ ในใจแปลกๆ วะ ผมเดินขึ้นรถแล้วไปแล้วนั่งนิ่ง พี่บอสขึ้นมานั่งในรถมองผมเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“เป็นอะไรหรือเปล่าเลิฟ?”
“ไม่นี่ครับ”
ผมปฏิเสธออกไปแล้วหันหน้ามองออกไปนอกรถ รถกำลังค่อยๆ แล่นออกไป ผมมองเจ้าวินเซอร์ที่เดินออกมาพร้อมกับเด็กนั้น เจ้าน้องเรดนั้น หึ! งานนี้กว่าจะได้ถ่ายก็คงจะอีกนานล่ะนะเพราะตากล้องต้องไปประคบประหงมคนของตัวเอง! ผมเอนตัวนอนลงกับเบาะรถ อารมณ์คนมีความรักมันแปรปรวนแบบนี้เหรอวะ? เมื่อกี้เพิ่งจะยิ้มเป็นบ้าเป็นบอแต่ดูสิ ตอนนี้กลับมานั่งทำหน้าเศร้าอยู่กับตัวเอง
“เลิฟ ถึงแล้วนะ”พี่บอสชะโงกตัวมาแตะไหล่ของผม เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมาพี่แกก็มองผมอย่างแปลกใจ
“เหม่ออะไร?”
“มัวคิดเรื่องมื้อเย็นวันนี้น่ะครับ”
“อะไรกันห่วงเรื่องกินอยู่งั้นเหรอ นึกว่าตั้งสมาธิกับงานแล้วซะอีก”
“อ่า นั้นสินะครับ ผมต้องตั้งสมาธิที่งานก่อน”
พี่บอสยิ้มให้ตบไหล่ของผมเบาๆ ก่อนจะเคลื่อนตัวลงไปจากรถ ผมมองพี่บอสไปเล็กน้อยแล้วตั้งสมาธิของตัวเองกับงาน ผมน่ะ...ไม่ได้อยากให้คนอื่นมาดูถูกการทำงานของตัวเองและอีกอย่าง...
‘...อาก็รู้ว่าผมน่ะก็แค่เล่นๆ กับพวกที่ไม่มีความมุ่งมั่นในงานของตัวเองแต่สำหรับคนที่ตั้งใจทำงานน่ะผมนับถือมากด้วยซ้ำ...’
ผมก็ไม่อยากให้หมอนั้นเล่นๆ กับผมด้วย!!
ผมเดินลงจากรถเดินมาสมทบพี่บอสที่ยืนรออยู่แล้ว มองไปรอบๆ แล้วมันเป็นโรงแรมที่จัดดอกไม้ซุ่มต่างๆ ด้วยเครือไม้เถาวัลย์ได้สวยมากเลยครับ แถมยังมีที่ทำน้ำฝนอีกต่างหาก ได้ยินมาว่าอยากจะให้ได้บรรยากาศหน้าฝน โชคดีหน่อยที่วันนี้ฟ้าครึ้มไม่มีแดด ทำให้บรรยากาศเอื้อต่อการถ่าย พี่บอสมองหน้าผมแล้วถอนหายใจโล่ง
“เออ หน้าอย่างนั้นแหละ ตั้งใจทำงานล่ะ!”
“แน่นอนครับ”
ผมพยักหน้ารับแล้วหันหลังไปมองรถที่ตามมาอีกคัน เมื่อรถนั้นจอดนิ่งสนิท ประธานทิมและไอ้วินเซอร์ก็ลงมาจากรถคันนั้นก่อนคนอื่นๆ ผมหรี่สายตามองอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ ไอ้วินเซอร์เดินเอื่อยๆ เข้ามาแล้วชะงักตัวมองผมตอบกลับ แล้วผมก็เดินออกไปตามเสียงเรียกของพี่บอส
“เปลี่ยนชุดได้แล้วเลิฟ”
“ครับ”
ผมเดินตามสตาร์ฟฝ่ายเสื้อผ้าที่ยืนรอท่าผมอยู่ เธอยื่นชุดให้แล้วผมก็เดินเข้ามุมที่เตรียมไว้ให้เปลี่ยนเสื้อผ้า ผมเปลี่ยนอย่างรวดเร็วแล้วเดินออกมา สตาร์ฟคนนั้นตกใจกับการเปลื้องผ้าที่รวดเร็วของผม อันนี้ต้องยกความดีความชอบให้กับพี่ลอนดอนที่สอนเทคนิคเปลื้องผ้ารวดเร็วที่สุด เนื่องจากการแสดงบนเวทีนั้นต้องแข่งกับเวลาต้องเปลี่ยนชุดให้รวดเร็วและไปยืนสแตนด์บายรอคิวต่อ แหมหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเนี่ย ผมไม่ได้เข้าแต่สปาหรอกนะ เทคนิคทุกอย่างในการแสดงหรืออื่นๆ พี่ลอนดอนก็ถ่ายทอดมาให้กับผมหมด เพราะฉะนั้นก็มาดูกันว่า...
ผมจะฆ่าตากล้องคนนี้ได้หรือเปล่า!!?
TBC.
มาต่อเร็วชิมิ? คิกๆ มาต่อเร็วเพราะจะลาไปสักอาทิตย์สองอาทิตย์
อ่า...หรือไม่ก็อาจจะมาต่อได้ ต้องรอดูกันไปก่อนล่ะนะ ไม่รู้จะบ่นอันใดอีก
ก็ขอตัวจรลีไปก่อนแล้วเด้อ~~ :L2: :L2:
ปล.แหม่!! มีคนตาดีเห็นจุดผิดแหละ คนแต่งสับสนนิดหน่อย ขอโทษน่า :monkeysad:
-
อ๊ากกกกก ค้างๆ อยากอ่านต่ออ้ะ
เร็วค่ะ ต่อเร็วมากจริงๆ แต่พอรู้ว่าจะหายไปอาทิตย์สองอาทิตย์
โฮกกกก (//หยิกแขนตัวเอง) โอ้ ตื่นจากฝันร้ายที
ไม่มีอะไรทรมานไปมากกว่านี้แล้ววว
มาทำให้อยากแล้วจากไป คนแต่งใจร้ายยย :o12:
อยากรู้ว่าฮักจะฆ่าวินเซอร์ยังไง หุหุ -.-
รออ่านจ้าาาา
ปล. ขอให้มาต่อได้นะคะ
-
ค้างอย่างแรง รีบมาต่อด่วนเลย
-
ค้าง ค้าง ค้าง :m31:
-
อ๊ากกกกกกก ค้างงงงงงงงงงงง o22
แต่ฮักต้องฆ่าวินเซอร์ได้แน่ๆ อิอิ
วินเซอร์ต้องตกตะลึง และช๊อคตาตั้ง ฮ่าๆๆๆ :impress2:
มาต่อไวไวน่ะค่ะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: แงแงงแงงง มาต่อเรวๆเน้อออออ
-
ฮอยฮัก เอาให้วินเซอร์กระอักเลือดเลย 555
-
รออออออออออตอนต่อไปดีกว่าาาา
-
:m31: :m31: :m31:
-
:m15: มาต่อเร็วๆเลย ค้าง อย่าง แรงส์ :a5:
-
สู้เค้าคับ ฮอยฮัก เอาชนะใจวินเซอร์ให้ได้เน้อ คริคริ
-
อยากอ่านต่อ :sad4:
-
:z2: :z2: :z2:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านแปปเดียว
น้องฮักไปฝึกกลยุทฆ่าวินเซอร์แล้วรึ
-
น้องฮักจัดหนักวินเซอร์ไปเลย :laugh:
-
รอๆๆ
วู้วววววววว!
-
อ๊ากกกกกกกกก ค้าง!! :m31:
-
สู้โว้ย
:mc4:
-
รอจ้า ค้างๆๆๆ :z3:
-
อ้าว พี่บอส มี "ฮัก" หลุดมา อิวินมันจะหูดีได้ยินแล้วคิดได้มั้ยเนี่ย อ๊ากกกก ค้างอ่ะ
-
ฆ่าให้ตายเลยลูก
-
มีหลุดเรียก"ฮัก"ด้วยวุ้ย
เอาละจุ้ย ลุ้นๆๆ
-
โอ้ยยยยย ค้าง !!!
จะหายไปเป็นอาทิตย์เลยหรอ
กลับมาเร็วๆๆ น้าา :monkeysad:
-
อ่า ค้างอ่ะค่ะ เชียร์เลิฟและฮอยฮักอยู่น่ะ
สู้ๆจร้า
-
วินเซอร์เสร็จแน่
-
ถึงกับจะฆ่าตากล้องคนนี้เลยเหรอฮัก
แต่ถ้าจะเอาจริงๆ สงสัยจะไม่รอดแหะ
เพราะไม่รู้ว่าใครจะฆ่าใครกันแน่ :laugh:
เป็นกำลังใจให้น้องปอยสู้ๆจ้า :ped149:
เรียนหนักๆก็ระวังรักษาสุขภาพด้วยนะ :กอด1:
เดี๋ยวจะไม่สบาย มาต่อไม่ได้ เพราะพี่รออยู่ :laugh3:
-
Huk suu suu jaaa,,,p'lon chuai tem 100 na,,ha ha!!
-
ฮักน่า ฮัก จริง
หลงแล้วค้า
หลงไปแล้ว
หลงมักฮักไปแล้ว
-
:กอด1:
-
รอตอนต่อไ รอตอนต่อไป รอตอนต่อไป
^^
-
ฮักน่ารัก ผู้ช่วยตะละคน ออกแนวฮาๆนะ หุๆ
-
ค้างงงงงงงงอะ
-
ค้างคาจายยยย~
-
อ่า อยากเห็นฮักฆ่าวินเซอร์จังเลย คงจะดุเดือดน่าดู
อีกคนเป็นนายแบบ อีกคนเป็นตากล้อง เราจะรอดูนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ปลาดุกกระตุกหนวด <<<<< :laugh: แร๊งส์อ่ะ!
ดีมากหนูฮัก หนูต้องไม่เสร็จเขาง่ายๆน้า
มันค้างมากมายอ่ะตอนนี้ o18
รอลุ้นว่าวินเซอร์จะยุ่งไม่ยุ่ง ^^ ขอให้ตายคากล้องเลย กร๊ากกกก
:pig4:
-
รอค้า
อยากดูคนกระอักเลือด เอิ๊กกกก
-
มาต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z3:
-
จะคอยดู ตากล้องจะตายหรือไม่
หึหึหึ
-
ThankS
-
รีบ ๆ มาต่อนะครับ มันค้าง
อยากรู้ว่า ฮักจะใช้วิธีไหนมัดใจและวินเซอร์จะรักฮักในร่างไหนก่อนครับ
นิดนึงผมขอถามหน่อย ตรงชื่อเรื่องอะครับ ที่ชื่อว่าที่รักครับ รักผมซิ คือวินเซอร์จะให้ฮักรักหรือว่าสลับกันอะครับ
อ่านไปแล้ว งงๆ
-
สนุกมากกกกกก อ่านแล้วรักเลย
นายเอกจะทำแสบอะไรอีกเนี่ย
มาต่อเร็วๆนะคะ คนอ่านลุ้น
-
ฮัก นี่นายกะฆ่าวินเซอร์เลยเหรอเนี่ย!! o22
-
เชิ่ดดดดดดคร่ะ
-
:serius2: อยากอ่านต่อที่สุดดดดดด
-
กรีสสสสสส ค้างอย่างแรง :angry2: :angry2: :angry2:
-
o13 o13
:กอด1:
-
ค้างมากมาย โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย
เข้าใจทิ้งช่วงไว้ให้คนอ่านอยากรู้ตอนต่อไปใจจะขาดแล้วค่ะ
-
ฮักนี่แหละ ใช่เลยย เคะในฝัน
สวย เริ่ด เชิด หยิ่ง ชอบมากๆๆๆ
วินเซอร์ก็เป็นเมะที่ถูกใจมากก
ชอบแกล้งคนที่ชอบบ
อยากให้แกล้งน้องฮักเร็วๆจังง
มาต่อเร็วๆๆน้าาา
-
o13 o13
-
หนูน่าจะเชื่อในแนวคิดเดิมๆของตัวเองที่ว่า
"นิยายไม่ จบ ไม่อ่าน"
แต่เรื่องนี้เปนเรื่องแรกที่แหกคอก..
แล้วเป็นไงล่ะ แทบจะแดดิ้นกระแด่วๆ :z10:
อยากจะไปตายลงซบกับอกฮยอฮัก(?)
พี่คะ รีบมาต่อเลยนะ ไม่งั้น..
ไม่งั้น.... :m15:
-
เห็นด้วยกับรีบนอย่างแรง
เราเป็นพวกชอบอ่านยาวๆ แล้วอ่านทีเดียวจบอ่ะ
เรื่องนี้ก็ตามมาจากอีกเรื่องเหมือนกัน
พอมาอ่านเรื่องที่ยังไม่จบแล้วมันชักดิ้นชักงอ
อร๊ากกก มาต่อเร็วๆนะค้าาาา
:z10: :z10: :z10:
-
สนุกมาก มาลงเร็วๆเถอะ ค้างอ่ะ
-
หลงรักฮอยฮักมากมาย :L2:
-
อ่านแล้วสนุกอ่ะ ของจิ้นเลิฟมีด้วยคนดิ 5555
รักคนแต่งนะ จะรอแบบใจจดจ่อ กลับมาเร็วๆ อ่ะ
พวกเรารออยู่................
-
ตอน ก็เด็กนี่หว่า
“หือ? ให้ฉันเล่าเรื่องอะไรก็ได้งั้นเหรอ?”ผมเอ่ยเรียบๆ ไปเมื่อคนแต่งบอกออกมาด้วยน้ำเสียงขี้เกียจได้ใจ อะไรกัน? จู่ๆ ก็ให้มาเล่าเรื่องให้คนอื่นฟังเนี่ยนะ เรื่องของตัวเองด้วย มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่เขาจะยอมเปิดเผยเรื่องของตัวเองง่ายๆ อ่า! เล่าง่ายๆ แบบนี้มันก็ไม่สนุกน่ะสิ!!
“ถ้าฉันเล่าไปแล้วจะได้อะไรล่ะ?”ผมถามกลับไปแต่ดูเหมือนคำถามของผมก็โดนเมิน ชิ! คนแต่งไร้ความรับผิดชอบคนนี้นี่มันน่านัก... จับตูมาเป็นเคะยังไม่พอ ยังเอาตูไปเป็นสายมาโซ!
“เฮ้ยๆ แบบนี้มันก็ไม่ยุติธรรมน่ะสิ ทำไมต้องเป็นฉันคนเดียวที่ต้องมาเล่าอะไรพวกนี้ด้วย ห๊ะ?”
“อะไรนะ? ถ้าเล่าแล้วจะให้เดทกับไอ้วินเซอร์? โอ...”
เปล่า ผมไม่ได้ลังเลสักหน่อย!
“เชอะ ใครสนกันฟ่ะ! หือ?”
“ว่าไงนะ!? ถ้าไม่เล่าจะให้ไปเดทกับไอ้พรีสต์? บ้าไปแล้ว!”
ไอ้คนแต่งคนนี้นิ จริงๆ เลย!! นั้นมันยุ่งวุ่นวายยิ่งกว่าพาเด็กอนุบาลไปเที่ยวเลยน่ะนั้น! โอเค เล่าก็เล่าว้า!
“ชิ”
เอาเรื่องไหนดีล่ะ? ผมมีเรื่องเยอะแยะจนล้นเมมโมรี่ อยากฟังเรื่องเล่าตอนไหนล่ะ ตอนเด็กมาก เด็กน้อย โตมาหน่อยหรือจะเอาตอนเพิ่งเกิด? อ่า...ตอนเพิ่งเกิดน่ะ จำไม่ได้แฮะ ช่วงนี้ขอผ่านล่ะกัน!!
“ตอนไหนก็เล่าๆ ไปเถอะงั้นเหรอ? ช่างเป็นคนแต่งที่เสื่อมสมรรถภาพทางความคิดจริงๆ ตอนพิเศษทั้งทีก็ต้องมีอะไรพิเศษๆ สิ”ผมหันไปมองหน้าคนแต่งอีกครั้ง อะไรของมันฟ่ะ? มาโยนภาระให้กูแล้วยังมาพูดแมวๆ หมาๆ แบบนี้อีก คนอ่านเขาสำคัญมากน่ะเฟ้ย จะทำอะไรต้องดีที่สุดสิ!
อืม...เอาอะไรดีล่ะ? งั้นขอเล่าเรื่องนี้ล่ะกัน ก็ไม่ได้พิเศษอะไรมากมายหรอกครับ เพราะผมน่ะเจอมาบ่อยม๊ากมาก จะว่าไปเอาตอนนั้นดีกว่า ตอนที่ถูกคุณน้าแปลกๆ ชวนไปที่บ้านน่ะ แถมผมยังลากไอ้พรีสต์ไปด้วยล่ะ แหม! หน้าไอ้พรีสต์ตอนนั้นมันตลกสิ้นดีเลยล่ะ! งั้นตอนนี้ผมก็ขอย้อนกลับไปเมื่อตอนเป็นเด็กประมาณหกขวบล่ะกันนะครับ!!
“น้องครับ น้องใช่ฮักลูกของคุณโซล่าหรือเปล่า?”
ระหว่างที่ผมกำลังเดินจากร้านขายขนมที่เจ้าเด็กข้างบ้านมันอยากจะกินแล้วดันลากผมมาติดลากแหมาด้วยนั้นก็มีผู้ชายตัวสูงๆ เดินเข้ามาทัก ผมมองใบหน้าที่ยิ้มอย่างเป็นกันเองของอีกฝ่ายนิ่ง ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็คนๆ นี้คือคนที่เพิ่งคนงานร่วมกับคุณพ่อของผมนี่น่า แล้วเขาจะมาทักผมทำไม? หรือว่ามาหาคุณพ่อ?
“ใช่ฮะ นี่ฮัก แล้วนี่ก็พรีสต์~”
“...”เจ้าเด็กปัญญาอ่อนนี่ดันไปบอกเขาง่ายๆ ได้ไงฟ่ะ!? แถมยังทำตัวยิ้มบ้าบออะไรของมันอีก ไอ้คุณหนูข้างบ้านเนี่ยมันโง่จริงๆ วะ! คนไม่คุ้นหน้าคุ้นตาใครเขาจะไปกับตัวสนิทสนมไว้ใจได้อย่างไง!? พ่อแม่ไม่ได้บอกหรือไงว่าไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้าน่ะ
“จริงๆ ด้วยสินะ จำพี่ได้หรือเปล่า ตอนนั้นไงที่คุณพ่อของฮักไปถ่ายละครไง”
“...”
จำได้อ่านะ แต่ไม่อยากจะบอก บอกไปแล้วจะได้อะไรล่ะ? แล้วก็ไม่เห็นจะสนุกตรงไหน แถมตอบไปต้องคุยกันยาวน่าเบื่ออีก ผมไม่ตอบแล้วชิงเดินออกไป แต่เจ้าเด็กตัวเล็กที่ชอบทำตัวประดุจแฟนฉันของผมก็วิ่งตามมาแล้วส่งเสียงหนวกหู
“ฮักอ่า ทำไมไม่คุยกับพี่เขาล่ะ ท่าทางจะเป็นคนดีออกนะ”
เพราะว่าแกมองเขาเป็นคนดีน่ะสิถึงได้ไม่สนใจไง! คนดีของเจ้าพรีสต์น่ะมีอยู่สองประเภทเท่านั้นแหละ หนึ่งก็คือคนมีขนมมาให้มัน สองก็คือพวกหน้าตาดี! แล้วไอ้หมอนั้นก็เป็นถึงดาราจะหน้าตาดีก็ไม่แปลกหรอก ผมตั้งใจจะเดินกลับบ้านให้เร็วที่สุดแต่แล้วไอ้พรีสต์งี่เง่าที่เอาแต่เกาะชายเสื้อของผมก็ไปหัวเราะยิ้มบ้าบอกับลุงคนนั้น!!
มันไปตอนไหนวะ!!!?
อะไรของลุง!? ยังจะตามมาอีกงั้นเหรอ!? คุณพ่อไม่อยู่บ้านโว้ย ไม่ต้องตามมา!! ผมถอนหายใจหน่ายๆ มองเจ้าลุงนั้นที่เอาขนมมาล่อไอ้พรีสต์แล้วหันมายื่นให้ผมอย่างใจดี ตูไม่ใช่เด็กเห็นแก่กินโว้ย ไม่ต้องเอามาล่อ!!
“ฮักไม่ชอบกินขนมงั้นเหรอครับ?”
“...”ผมเหลือบสายตาไปมองทางอื่นตาลุงนั้นก็ยิ้มรับแล้วหันไปคุยกับไอ้พรีสต์ที่จ้อไร้สาระมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ผมล่ะอยากจะเดินไปบ้องหูมันจริงๆ ฐานปากสว่าง!
“ที่บ้านฮักน่ะพ่อแม่ไม่อยู่ฮะ แล้วพี่ยิ้มก็ยังไม่ได้กลับมาจากโรงเรียนด้วย ฮักก็เลยมาเล่นกันผม”
เจ้าคนปากไม่มีหูรูด! ไปพูดให้เขาฟังทำไมกันห๊ะ!!?
“งั้นเหรอ ที่บ้านพี่น่ะมีขนมเยอะแยะเลยนะ อยู่ใกล้แค่นี้เอง”
“เอ๋ แต่แม่ผมบอกว่าไม่ให้ไปกับคนแปลกหน้านะ”
“พี่แปลกหน้างั้นเหรอ?”
“ฮะ!!”
เออ ค่อยฉลาดขึ้นมาหน่อย!
ผมโล่งอกหน่อยที่ไอ้พรีสต์ไม่คล้อยตามเขาไปซะทุกอย่าง ยิ่งหัวอ่อนๆ อยู่ด้วย แล้วผมก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นผู้ใหญ่คุ้มครองมันได้ซะด้วยสิ เฮ้อ! ผมพยายามเดินกลับบ้านอีกครั้ง แล้วเจ้าลุงนั้นก็ยังเดินตามแล้วคุยกับไอ้พรีสต์กระหนุงกระหนิงอยู่ข้างหลังผม ยังจะตามมาอีกเหรอวะ!?
“ฮักกกก~ บ้านพี่เขามีเกมสนุกๆ ด้วยล่ะ ไปเล่นกันเถอะ!”เสียงแปดสิบหลอดของเจ้าเด็กน่ารำคาญอันดับหนึ่งดังปรี๊ดจนผมคิดว่าร้านเครปปากหมู่บ้านก็ได้ยินแหละ! ผมหันไปมองหน้าไอ้พรีสต์แล้วมองตาลุงที่ส่งยิ้มให้เหมือนเดิม เอาเกมมาล่อกูเนี่ยน่ะ...ชิ!
“ก็บอกแล้วว่าฮักน่ะชอบเล่นเกมม๊ากมาก!”
“งั้นเหรอครับ? พี่ก็ชอบเล่นเกมเหมือนกัน”
“...”
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่เส้นทางการเดินมันเปลี่ยนไป! ตอนแรกกะมาจะกลับบ้านแล้วไปนอนเล่นเฉยๆ รอพี่ยิ้มกลับมาจากโรงเรียนแต่ก็นะ อุตส่าห์เอาเกมมาล่อทั้งทีนี่น่า ไปเล่นเกมมันจะมีอะไรมากมาย? อีกอย่างเขาก็เป็นคนรู้จักของคุณพ่อด้วยคงจะไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง? อืมม์...
“พรีสต์น่ะเล่นเป็นเพื่อนฮักตลอดเลยน่า~ ก็เพราะที่บ้านฮักน่ะไม่ค่อยมีใครอยู่เลยฮะ พรีสต์ก็เลยมาเล่นเป็นเพื่อนฮัก กลัวฮักจะเหงาล่ะ!”
“พรีสต์เนี่ยน่ารักจังเลยนะครับ กลัวเพื่อนเหงาด้วย”
“ใช่ไหมล่า~ พรีสต์น่ะน่ารักที่ซู้ดเลยเนอะ!!”
เหอะๆ ไอ้หลงตัวเอง ทำแบบนั้นมันน่ารักตรงไหนวะ? ไปดูละครหรือหนังมากไปหรือเปล่าไอ้พรีสต์! แล้วแกเป็นผู้ชายนะโว้ยยยย(ถึงจะใส่ชุดผู้หญิงก็เถอะ)เขาชมน่ารักแล้วไปภูมิใจทำไมมมม!!!?
“ฮักกกก~!!! พี่นัทชมพรีสต์ว่าน่ารักแหละ ไม่ต้องเสียใจ อย่างไงพรีสต์ก็ชอบฮักอันดับหนึ่ง!!"
เหอะๆ อย่าเลย ไม่อยากอยู่อันดับหนึ่งของแกวะ!!!
TBC.
อยากจะตะโกนร้อง ฮิ้วววววววว~!!!!!!!
รายงานการอ่านแผนที่เลื่อนวันส่ง เหมือนต่อลมหายใจ~
เลยมีเวลานิดหน่อย โผล่มาเล็กๆ เป็นเซอร์ไพรส์ ฮิๆ
งานอืดมากอ่า เทอมนี้อาจารย์สั่งแบบว่า...หายใจแทบไม่ทัน!
-
พรีตส์นี่ใสซื่อ(บื้อ)จังน้า :really2:
-
พรีสต์ น่ารักอ่ะ ตอนเด็กๆเนี่ย
-
ค้างได้ใจจัง o12
แถมยังกระชับ(สั้น)อีกต่างหาก o7
-
ค้าางจ้า
พรีสตอนเด็กนี่ต่างจากตอนโตเหลือหลาย
-
55555555555
-
:L2: เป็นกำลังใจให้คนเขียนสำหรับการปั่นนิยายและรายงาน :laugh:
-
อ่านมาถึงตอนก่อนหน้านี้....เลยรู้ว่าเรื่องนี้แต่งยากมากนะ แต่งยังไงให้คนอ่านเดาอะไรไม่ออกเลยเกี่ยวกับฮัก กร๊ากกกก
-
ตามไปแล้วจะโดนอะไรมั้ยล่ะเนี้ย :z10:
-
เอ่อ..ตอนเด็กพรีีสต์ซื่อบื้อเกินจะบรรยายจริงๆ :a5:
แต่ฮักนี่หน้าตายได้ตลิดจริงๆ :m20:
-
ฮักดูแสบแต่เด็กเลยยยยย :laugh:
อยากอ่านตอนถึงปัจจุบันแล้วอ่าา :o8:
-
พลีสต์หนูแอ๊บแบ๊วแต่เด็กเลยอ่ะ
55555555555
อ่านไปเรื่อยๆนึกว่าพลีสต์เป็นเด็กผู้หญิง ><
-
ฮักฉลาดตั้งแต่เด็กเลยน้าาาาา....ส่วนพรีสต์ก็.... 55555
-
ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ฮักเค้าฉลาดตั้งแต่เด็กเลยเนอะ
ส่วนพรีสต์ก็น่ารักตั้งกะเด็กเหมือนกัน
ยังไงฮักก็เป็นที่หนึ่งของพรีสต์นะจ๊ะ ฮิ้ววว~~
เรื่องของเด็กมันน่ารักจริงๆ ว่าแต่คนแปลกหน้านะนั่น
ตามเค้าไปง่ายๆจะเป็นอะไรมั๊ยน้าาา
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
พรีสต์มันช่างเปลี่ยนไปได้มากกกกก เอิ๊กกก
-
:a5: ผู้ใหญ่หลอกเด็ก
-
2 คนนี้เสน่ห์แรงแต่เด็กเชียว แต่แน่ใจนะว่าฮัก 6 ขวบอยู่น่ะ 5555
พี่นัทเป็รใคร คิดจะทำอะไร รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ ><
ขอบคุณคนแต่ง
-
น่ารักแต่เด็กเลยนะเนี่ย จะโดนอะไรรึเปล่าน้า!?!
-
ไอ้พรีสต์นี่ต๊องแต่เด็กเลยแฮะ
ฮาตรงไม่รู้ว่าเส้นทางการเดินเปลี่ยนเมื่อไหร่555
สรุปฮักก็โดนเกมส์ล่อไปได้สำเร็จ555
-
:pighaun: จะสั้นไปไหน อ่ะ โอ้ย ค้าง :serius2: :seng2ped:
-
“ฮักกก~!!! พี่นัทชมพรีสต์ว่าน่ารักแหละ ไม่ต้องเสียใจ อย่างไงพรีสต์ก็ชอบฮักอันดับหนึ่ง!!"
เหอะๆ อย่าเลย ไม่อยากอยู่อันดับหนึ่งของแกวะ!!!
นู๋พรีสต์เขารักฮักจริงไรจริงเลยนะ ใครก็มาแทนฮักไม่ได้เห็นเป่าว คริคริ
-
น่ารัก
-
ไอคู่ซี้ คู่นี้นะ
ถ้ามันจะฮาขนาดนี้ 5555555555555
-
พรีสต์ตอนเด็กซื่อ(บื้อ)มาก :laugh: :laugh: ฮักตอนเด็กเป็นไงตอนโตก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ :laugh: :laugh:
สรุปไอ้เพื่อนซี้สองคนนี้ น่าร๊ากอ่ะ :-[
-
ฮักแน่ใจนะว่าอายุ6ขวบ
ส่วนพรีสต์ก็นะใจง่ายไปมั๊ย
+1ให้ค๊า
-
น้องพรีสต์ดูซื่อเกินมาตรฐานาเด็กไทย.
-
อ้ากกกกกกก คนอ่านค้างมากก
ตากล้องวินเซอร์ค่ะ สงสัยว่าจะไม่รอดแน่ๆงานนี้ หึหึ
งี้ก็แสดงว่าก่อนที่โซโล่จะเจอพรีสต์ ฮอยฮักก็เสร็จวินเซอร์แล้วดิเนี่ย
อร๊ายยยยยยย เขินนนนนน
ปล. อย่าปล่อยให้รอนานนะค่ะ. คิดถึงงงงง :impress2:
-
พรีสต์ดูเหมือนจะซื่อ เผลอๆอาจดูโง่แบบเด็กๆ เอ๊ะ!!
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
^
^
^โดนแฟนคลับพรีสต์กระทืบ
:m25: :m25: :m25: :m25:
-
อยากดูตอนฮักเจอโซโล่เด็กอ่ะ ไปทำไรไว้โซโล่ถึงกลัวขนาดนั้น
-
พรีสซื่อสุดๆเลยอ่ะ
บอกเขาหมดสะทุกอย่างเลยเนอะ ฮ่าๆๆ
-
แล้วสุดท้ายละฮักเป็นไง
-
ฆ่าหนูเถอะค่ะ :z6: ตอนนี้รุสึกเหมือน กะลัง ดูหนังถึงค่อนเรื่อง o22 แล้วพ่อเดินมาปิดทีวี ..... อ้ากกกกกก ค้างงค่าาาาา :sad4: :z3:
-
"ถึงบ้านพี่แล้ว เข้ามาสิ"พี่นัทอะไรของพรีสต์นั้นแหละเดินมาเปิดรั้วบ้านแล้วกวักมือเรียกพวกเราเข้าไป ไอ้พรีสต์มันเดินหน้าเริ่ดไปก่อนเพื่อน ไอ้บ้า! ไม่คิดก่อนเลยหรือไงว่าสมควรเข้าไปหรือเปล่า? มันจะไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอวะ?
"ฮัก ไม่เข้ามาเหรอ?"
"..."ผมยืนนิ่งมองรั้วประตูแล้วเหลือบไปมองเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ สีขาวที่เดินดุ๊ดดิ๊กเข้ามายืนสง่าใกล้เท้าของเจ้าของบ้าน ผมสบตาเข้ากับตาลูกแก้วกลมโตใสวิ๊งนั้น เหมือนมีฟ้าผ่าเปรี้ยงลงบนตัวผม แม่ง!!!
เจ้าหมาตัวนั้นน่าร้ากเป็นบ้าาาาา!!!
"อ้อ เจ้าตัวเล็กนี่ชื่อว่าสำลีน่ะ สำลี มาพ่ออุ้มหน่อย"หมอนั้นก้มลงไปอุ้มเจ้าสำลีน้อยขึ้นมาแล้วส่งมาให้ผม
"..." หึ!! เพราะว่าหมาน่ารักหรอกนะ!
ผมรับเจ้าสำลีมาอุ้มไว้ ขนนุ๊มนุ่มแหละ~ ที่บ้านน่ะเลี้ยงอะไรก็ไม่ได้เพราะไม่มีใครดูแล อีกอย่างแม่น่ะเป็นโรคภูมิแพ้ด้วย น่าเสียดายที่เลี้ยงไว้ที่บ้านไม่ได้! เพราะเจ้าสำลีหรอกผมถึงยอมเข้าบ้านน่ะ! พอเข้ามาในบ้าน เจ้าบ้านก็หาขนมนมเนยมาเสิร์ฟแบบทันใจไอ้พรีสต์
“มีแต่ขนมนอกทั้งนั้นเลย!”
“ตอนไปทำงานต่างประเทศ พี่ซื้อติดไม้ติดมือมาด้วยน่ะ”ลุงนั้นเอ่ยเมื่อไอ้พรีสต์มันอุทานด้วยใบหน้าปลื้มสุดชีพ ไอ้บ้านี่มันจะตื่นเต้นทำไมวะ ปกติพ่อแม่มันก็ซื้อมาให้ตลอด ไม่เห็นต้องทำเหมือนไม่เคยกินแบบนี้เลย! ผมนั่งลงบนเก้าอี้มองไอ้พรีสต์กินขนม
“ฮักไม่กินด้วยเหรอครับ?”
“ฮักเขาไม่ชอบกินของหวานหรอกฮะ นิสัยเหมือนพระเอกการ์ตูนตาหวานเลย”ไอ้พรีสต์มันเงยหน้าขึ้นมาตอบแทนผม ไม่ได้อยากให้มันเหมือนพระเอกการ์ตูนหรอกนะ พวกนั้นมาซ้ำผมเองต่างหากล่ะ! อีกอย่างผมไม่ได้ไม่ชอบแต่ไม่กินอะไรที่มันเลี่ยนมากๆ เท่านั้นเอง! แล้วอย่าสงสัยว่าทำไมไอ้พรีสต์ปัญญาอ่อนนี้รู้จักการ์ตูนตาหวาน เจ้านี้บอกว่าแม่มันอ่านการ์ตูนตาหวานให้ฟังก่อนนอน มันถึงได้รู้จัก! ผมว่าไอ้พรีสต์มันปัญญาเบาแล้วน่ะแม่มันเป็นหนักกว่าอีกแน่ะ!
“ถ้าไม่กินขนมจะไปดูเกมไหม?”
“...”ผมหันไปมองเขาแล้วพยักหน้ารับ
“งั้นไปรอพี่ที่ห้องนั้นน่ะ แล้วจะตามไป”
ผมมองตามมืออีกฝ่ายที่ชี้ไปแล้วกระโดดลงจากเก้าอี้เดินไปห้องนั้น หวังว่าเจ้าพรีสต์จะไม่โดนทำอะไรแปลกๆ หรอกนะ เอาเถอะ ถ้าถูกทำอะไรเดี๋ยวมันก็แหกปากร้องตะโกนหาผมเหมือนเดิมนั้นแหละ ผมเดินเข้าไปพร้อมกับเจ้าสำลี พอเข้าไปก็เห็นจอทีวีขนาดใหญ่พร้อมกับเครื่องเกมวางไว้อยู่ข้างหน้า ผมวางเจ้าสำลีลงพื้นแล้วเดินไปจมปลักหน้าทีวี หยิบเกมนั้นเกมนี้มาดู
รู้สึกว่าที่บ้านก็มีเกมพวกนี้เหมือนกันนะ ก็พอผมอยากเล่นอะไรก็จะไปขอพ่อ พ่อของผมก็จะหามาให้แบบทันใจทีเดียวล่ะ ก็ไม่ได้บอกว่าพ่อผมเป็นพ่อขี้เห่อลูกหรอกนะ แต่มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ทำไมผมถึงชอบเล่นเกมน่ะเหรอ? ดีกว่าอยู่เฉยๆ นั้นแหละ สำหรับคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนเล่นอย่างผมก็มีแค่เกมเท่านั้นแหละที่เป็นเพื่อนยามอยู่คนเดียว!
แต่ก็นั้นแหละเล่นเกมคนเดียวมันก็ไม่สนุกเท่าไร แค่แข่งกับสมองคอมพ์มันจะไปมันส์อะไรกัน ดีหน่อยที่ยังมีเกมออนไลน์เล่นกับคนอื่นได้ แต่ก็นั้นแหละมองไม่เห็นหน้ากันมันก็ไม่มันส์เท่ากับเล่นเห็นตัวเห็นตนกัน ทำไมถึงไม่ออกไปเล่นกับเพื่อนรุ่นเดียวกันน่ะเหรอ? เหอะ! ก็เพราะไม่มีใครเล่นด้วยน่ะสิถึงได้ติดเกมน่ะ ถามโง่ๆ!
แกร่ก...
ผมหันไปมองตาลุงที่เข้ามาในห้องแล้วเปิดประตูเดินมาที่ผม เขาหยิบแผ่นเกมที่ผมเพิ่งวางไปมาดู แล้วหันมาถามผมที่กำลังมองเขาอยู่ ลุงคงจะไม่ได้ทำอะไรพรีสต์ใช่ไหม? ผมก็เป็นห่วงมันเหมือนกันล่ะน่า ถึงมันจะน่ารำคาญไปหน่อยแต่มันก็เป็นเพื่อนคนเดียวของผมนะ!
“อยากเล่นอะไรล่ะฮัก?”
“มีอะไรสนุกๆ กว่านี้ไหม พวกนี้เล่นจนเบื่อแล้ว”
“หึๆ แหม ในที่สุดก็เปิดปากพูดสักทีนะ”
อ้าว ก็ไม่ได้เป็นใบ้นิ ตูยังพูดได้อยู่โว้ยไอ้ลุงนี้หาเรื่องงั้นเหรอ!!? ผมมองอีกฝ่ายนิ่งเหมือนเดิม เข้าสู่โหมดเงียบ เจ้าลุงนั้นชื่ออะไรนะ? นัท? อ้อ ลุงนัท ถึงจะไม่ได้แก่ขนาดเรียกลุงได้แต่ผมอยากเรียกว่าลุง ทำไมล่ะ หึ! ลุงนี้ก็ลุกขึ้นไปยกกล่องกระดาษมาวางไว้ตรงหน้าผม โห~! มีแต่แผ่นเกมทั้งนั้นเลยนี่หว่า!! ผมจับขึ้นมาดูแล้วเอียงหน้ามองอีกฝ่ายที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว
“นี่เกมอะไรอ่ะ?”
“...”ลุงแกมองมาที่แผ่นในมือผมแล้วทำท่าตกใจ ผมมองแผ่นเกมนี้อีกครั้ง เกมอะไรวะ เอาคนมาเป็นตัวละครด้วยแหละ มีแต่ผู้ชาย แล้วไมมันแก้ผ้ากันทุกคนแบบเนี่ยแหละ? เกมบ้าอะไร
“นั้นมันเกมผู้ใหญ่เขาเล่นกันน่ะ”
“เกมผู้ใหญ่? มันสนุกไหม?”ผมเงยหน้ามองตาลุงนัทที่ส่งยิ้มแปลกๆ มาให้
“สนุกสิ อยากลองเล่นไหมล่ะ?”
“เล่นได้เหรอ?”
ไหนบอกว่าเกมผู้ใหญ่แล้วเด็กๆ อย่างผมจะเล่นได้งั้นเหรอ?
“ถ้าอยากเล่นก็เล่นได้นะ เดี๋ยวพี่จะเล่นด้วย”
ทำไมมันรู้สึกถึงอันตรายอย่างไงไม่รู้แฮะ แต่ว่าเกมนี่ก็ไม่เคยเล่นแฮะ แถมยังเป็นเกมแปลกๆ อีกด้วย ผมวางแผ่นเกมนั้นแล้วหยิบแผ่นอื่นๆ มาดู ก็มีแต่เกมที่ผมเคยเล่นแล้ว อ่ะ! ไอ้นี้ก็เกมแบบเมื่อกี้เลยแฮะ แต่ตัวนี้ไม่ได้มีตัวละครเยอะแต่เป็นผู้ชายสองคนเอง นี่มันเกมจริงเหรอวะ? ดูๆ ไปแล้วเหมือนหนังมากกว่า
“...ทำไมนายถึงหยิบเจอแต่แผ่นแบบนี้กันนะ”
“...”จะไปรู้ได้อย่างไงวะ ก็หยิบจากกล่องที่ลุงเอามานั้นแหละ! ผมค้นแผ่นเกมไปเรื่อยแล้วในที่สุดก็ตัดสินใจเลือกแผ่นเกมสักที ผมหยิบแผ่นเกมนั้นแล้วยื่นไปให้ลุงที่นั่งรออยู่ พอผมยื่นไปเท่านั้นแหละตาลุงนัทก็หัวเราะออกมา
“เอาจริงดิ?”
“อืม ก็เราเล่นแค่สองคนเองนี่”
เกมอื่นๆ ก็เล่นมาหมดแล้วเหลือแต่แผ่นเกมแปลกๆ พวกนี้แหละ แล้วอีกอย่างเราก็เล่นแค่สองคนเอง จะไปเลือกพวกตัวละครเยอะๆ ทำไม ขี้เกียจเลือกตัวเล่นอีก มีสองตัวเลือกไวกว่าเยอะ หมอนั้นจับแผ่นเกมจากมือของผมมองหน้าผมก่อนจะบ่นพึมพำ
“นี่ไม่ได้ยั่วพี่ใช่ไหมฮัก?”
“...”ยั่วอะไร? จะเล่นเกมโว้ย!!! อีกฝ่ายมองผมนิ่ง แต่ผมนิ่งกว่า เรามองกันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเจ้าพี่นัทอะไรนั้น เลียริมฝีปากแผล่บ
“เฮ้ย ว่าจะรอให้โตอีกหน่อย แต่นี่มายั่วกันโต้งๆ แบบนี้ ใครจะทนได้ฟ่ะ”
“...!!”ผมตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆ เจ้าหมอนี้ก็พุ่งเข้ามากอดผมไว้แน่น ตัวแม่งก็ใหญ่เป็นบ้า! แล้วมากอดทำไมโว้ย จะเล่นเกม เล่นเกมไปเซ่!!!! เฮ้ยๆ!! อุ้มมาที่เตียงทำไมมมมม!!! แบบนี้มันก็มองจอเกมไม่ถนัดน่ะสิ!! อยู่ไกลจากจอเกินไปแล้ว!! จะนอนเล่นเหรอ? มันจะเห็นเกมได้อย่างไงกันวะ!!? เฮ้ย!! เข้ามาซุกคอทำไม!!?
“จะเล่นเกมไม่ใช่หรือไง?”
“ก็กำลังจะเล่นอยู่นี่ไงล่ะครับ”
“...” เล่นอยู่งั้นเหรอ? แล้วไหนว่าจอยเกม ไม่เห็นจะใส่แผ่นเลย! แล้วเกมนี้มันต้องถอดเสื้อผ้าด้วยงั้นเหรอ!? ผมมองมือใหญ่ๆ นั้นแกะกระดุมเสื้อของผมนิ่งอย่างสงสัย
“ไม่ใส่แผ่นก่อนเล่นเหรอ?”
“แผ่นนั้นก็แค่ของเสริม เล่นจริงๆ น่ะต้องใช้ตัวเองเล่นกับคนอื่น”
“เกมที่ใช้ตัวเองเล่นกับคนอื่นงั้นเหรอ?”ผมกะพริบตาปริบๆ มองอีกฝ่ายถอนเสื้ออย่างงงๆ เกมที่เล่นกับคนอื่น ไม่ต้องเล่นกับจอเกมอยู่คนเดียวงั้นเหรอ? งั้นแบบนี้มันก็สนุกกว่าเกมที่เอาแต่จ้องแต่จอเกมน่ะสิ!!
“ใช่ เล่นคนเดียวก็ได้นะแต่เล่นกับคนอื่นน่ะสนุกกว่า นี่แหละเกมของผู้ใหญ่”
“...”
โลกของผู้ใหญ่สินะ!!?
ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีเกมประเภทนี้อยู่เลยแฮะ ผมตั้งตาตั้งหน้าดูอีกฝ่ายบรรจงถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วถอดเสื้อของผมออกเหมือนกัน ในหน้าปกนั้นก็ถอดซะล่อนจ้อนทั้งสองฝ่ายเลยแล้วจากนั้นต้องเล่นกันอย่างไงหว่า? ไอ้ถอดเสื้อผ้าเล่นเกมมันสนุกจริงเหรอวะ? เกมผู้ใหญ่เนี่ยเข้าใจยากจังเลย!
ปัง!!
“ทำอะไรฮักน่ะตาลุงโรคจิตตตตตตตตต!!!”
ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงแหลมปี๊ดของไอ้พรีสต์ดังขึ้น สีหน้าของมันที่มองมาเนี่ยตลกเกือบทำผมหลุดขำออกไปแน่ะ หน้าเล็กๆ นั้นทำเป็นบึ้งคิ้วขมวดเกือบจะชนกันแน่ะ!! ไอ้พรีสต์เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“ลุง!! อย่ามายุ่งกับแฟนพรีสต์ได้ไหม!!?”
ใครเป็นแฟนมันกันวะ?
“เขากำลังเล่นเกมกันหรอกเจ้าบื้อ”
“...”ตาลุงนั้นหันมามองผมแล้วหัวเราะในลำคอ หัวเราะอะไรวะ? ก็เล่นเกมกันอยู่มีใช่หรือไง!? แต่ตอนนี้ไม่อยากเล่นแหละ เห็นหน้าเจ้าพรีสต์เบ้ปากจะร้องไห้แบบนั้นแล้วมันหมดอารมณ์วะ!
“ทำไมไม่เรียกเค้าเล่นด้วยล่ะ!?”
“กลับป่ะ?”
“ฮักอ่า!! ทำไมไม่เรียกพรีสต์ด้วย!?”
ผมใส่เสื้อกลับมาที่เดิมแล้วกระโดดลงจากเตียงเดินไปหาเจ้าพรีสต์ที่กระทืบเท้าประท้วง มันจะอะไรขนาดนั้นวะ? ผมเดินเข้ามาโอบไหล่มันไว้แล้วดันมันเดินออกไปแต่ไม่วายจะมาประท้วงกับผมเบาๆ ก่อนที่เราจะเดินออกไปจากบ้านนั้น ผมหันไปมองเจ้าของบ้านที่เดินตามออกมายืนกอดอกมองผมนิ่งก่อนจะยิ้มให้เล็กน้อย
“โตเป็นหนุ่มแล้วมาเล่นกันใหม่นะฮอยฮัก”
“...”
ถ้าตอนนั้นยังชอบเล่มเกมอยู่ล่ะนะ!!
“จากนั้นผมก็สงสัยว่าทำไมทุกคนถึงชวนผมเล่นแต่เกมนี้กันจัง บางคนไม่พูดจาอะไรลากไปเล่นแกมบังคับกันเลย ผมก็ยอมเล่นด้วยน่ะนะ แต่เพราะพวกนั้นมัวแต่ลีลาท่ามากจนผมเบื่อก็เลยเล่นได้แค่ต้นๆ เท่านั้น มารู้ว่าไอ้เกมพวกนี้มันคืออะไรจนกระทั่งขึ้นมอปลายเลยแหละ แย่จริงๆ ทำไมถึงไม่มีใครอธิบายให้ฟังเลยนะ พอถามไปกลับบ่ายเบี่ยงไปเรื่องอื่นเฉยเลย”
“จะบอกว่าซื่อหรือโง่ดีวะ?”
“ก็ตอนนั้นยังเด็กอยู่นี่หว่า ว่าแต่มาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย?”ผมหันไปมองคนที่นั่งขมวดคิ้วข้างๆ อย่างสงสัย หมอนี้มาตั้งแต่เมื่อไร สงสัยผมมัวแต่เล่าเรื่องจนลืมสังเกตรอบตัวไปเลยแฮะ ไอ้พรีสต์ยักไหล่ไม่ตอบ
“ว่าแต่ตาลุงนั้น ตอนนี้เป็นไงวะ?”
“อ้าว ก็พระเอกตลอดกาลของช่องดราม่าทีวีไง เห็นว่าตอนนี้ยังไม่ได้แต่งงานด้วย”
“อ้อ จำได้ล่ะ มิน่าถึงหน้าคุ้นๆแต่เขาว่าหมอนั้นเป็นเกย์นี่หว่า แถมยังไม่ได้คบใครเป็นตัวเป็นตนอีกต่างหาก หรือว่าเขารอมึงอยู่วะ?”
“...อย่าพูดเป็นลางได้ป่ะ”
เรื่องไอ้วินเซอร์ยังไม่เคลียร์เลย อย่ามาสร้างปัญหาให้อีกจะได้ไหม!!?
TBC.
จบตอนพิเศษ~ เฮ้อ! รายงานยังไม่คืบหน้าไปไหนเลยครับพี่น้อง T^T
แต่พอเป็นนิยายนั่งทีไรพิมก๊อกๆ แก๊กๆ ได้ตลอด พอเป็นรายงานเนี่ยมืดแปดด้านเชียว!!
อาทิตย์นี้ก็ขออัพเพียงเท่านี้ก่อนนะคร้าบ เมื่องานหลวงเสร็จจะมาต่อให้เน้อ!
ปล.จริงๆ แล้วฮักมันซื่อ(บื้อ)เนอะ o18
-
อร๊ายยยยยยย หรือว่าพ่อพระเอกจะมาร่วมวงแย่งฮัก :o8:
อิอิ เอาเลยยยยย วินเซอร์จะได้รู้จายยยยยยตัวเองสะที
มาต่อไวไวน่ะค๊า :impress2:
-
:laugh:เด็กจริงๆด้วย ใสซื่อที่สุดเรื่องแบบนี้.....ปล.รึลุงคนนั้นจะรอแกอยู่หว้าฮัก o18
-
Hug kerp pai laew na kha luuk...
-
กร๊ากกก พรีสต์น่ารักอะ
ทั้งฮอยทั้งพรีสต์นี่แพ้สัตว์เลี้ยงเนาะ
พรีสต์ชอบแมว และฮอยก็ชอบหมาเหรอ
(ว่าแล้วก็คิดถึงอาบังนะเนี่ย ไม่ออกมานานแล้วอะ :กอด1: )
-
“จากนั้นผมก็สงสัยว่าทำไมทุกคนถึงชวนผมเล่นแต่เกมนี้กันจัง บางคนไม่พูดจาอะไรลากไปเล่นแกมบังคับกันเลย ผมก็ยอมเล่นด้วยน่ะนะ แต่เพราะพวกนั้นมัวแต่ลีลาท่ามากจนผมเบื่อก็เลยเล่นได้แค่ต้นๆ เท่านั้น ”
ท่านเทพจะสื่อว่า 'ยังซิง' และ 'ยังไม่เสียเอกราช' สินะ :laugh: :laugh:
-
ฮัก เอ็งเจ๋งจริง รอดมาได้ไงเนี้ยตั้งหลายครั้ง
ต้องขอบคุณความซื่อ(บื้อ) และความอดทนต่ำของตัวเองสินะ 55 :a9:
-
ต้องไปเคลียร์กะวินเซอร์ก่อนซินะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกก พี่นัทสู้ๆ มาเป็นคู่แข่งวินเซอร์ กับพี่เฮอร์มิตเลย เล่นเกม 555 ฮอยฮักใสซื่อมว๊ากกกกก
“ทำไมไม่เรียกเค้าเล่นด้วยล่ะ!?” <<<< ชอบประโยคนี้ พรีสต์ได้อีกอ่ะ :laugh:
สงสัยว่าทำไมพรีสต์ที่น่ารักบ๊องแบ๊ว ถึงกลายเป็นแบบปัจจุบันไปได้ หรือเพราะอกหักจากฮอยฮักหว่า? ไม่น่าประชดชีวิตเลยนะ
ปอลิง อิจฉาเจ้าสำลี ชักอยากเกิดเป็นตัวอะไรเล็กๆน่ารักมั่ง ><
:pig4: :L1:
-
ไม่ใช่ว่าตาลุงนั่นรอคอยฮักอยู่นะ :z2:
วินเซอร์รีบให้ไวเลยลูก :m16:
-
น่าสนใจนะ พี่นัท อื้ม เข้าท่า งานจะได้เข้าฮอยฮักเยอะๆ สนุกดี
-
กร๊ากกกกกก :m20:
ฮักนี่ซื่อ(บื้อ)กว่าพรีสต์อีกเหรอเนี่ย
เจอพี่นัทคราวหน้าอย่าไปเผลอชวนเค้าเล่นเกมล่ะฮัก
-
เออะ!
ถึงไอ้พรีสต์จะบ้าแต่มันยังไม่ใสเท่าฮักเลยนะ
อย่างน้อยมันเห็นแวบเเรกก็รู้ว่าตาลุงโรคจิตตตตต :serius2:
-
:a5: มีแต่คนมาชวนเล่นเกมแบบนี้
แถมบ่อยด้วย โอ๊ย น่ากลัว แอบสงสัยครับ
ตาลุงหื่น(ได้ข่าวว่าไม่แก่ขนาดนั้น) จะเข้ามา
มีบทบาทในเรื่องหลักรึป่าวครับ? เห้นเกริ่นว่า
ลุงแกยังไม่มีแฟนนิ
-
ฮอยฮัก...ตอนนี้โตเป็นหนุ่มแล้วนะ
-
:กอด1: :L2:
-
ท่านเทพจะสื่อว่า 'ยังซิง' และ 'ยังไม่เสียเอกราช' สินะ :laugh: :laugh:
:m20:
-
ฮาพรีสต์จะขอเล่นด้วย5555
ฮักเอ๋ยยย น่ารักจริง
แอบชอบพี่นัทเบาๆ(ไอ้ตัวกินเด็ก55)
-
ฮักลองไปขอวินเซอร์เล่นเกมนี้ดูสิ
ท่าจะชอบนะเกมเนี้ยย :m20:
พรีสต์นายเป็นฮีโร่มาก! เพื่อนรักเกือบเสียเอกราช :กอด1:
-
หนูอยากเล่นจริง ๆ หรอ
-
ไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะว่าฮอยฮักจะมีมุมที่ซื่อได้ขนาดนี้
เกือบโดนพรากผู้เยาว์ไปซ่ะแล้ว ><...
-
ท่านเทพของเราก็ซื่อเป็นเหมือนกันเน๊อะ เอิ๊กกกก
-
แอร๊ยยยย
อิลุงนัท อิลุงหื่น เด็กก็ไม่เว้น
โตแล้วด้วย แน่จริงมาเล้ยยยยยย เอาหาฮักซะ มาทวงสัญญา
วินเซอร์จะได้เชือดทีเดียว หึหึ *หััวเราะปิดปากแบบนางมารร้าย*
-
:m20:
:a9:
-
พรีสต์นี่หลอกง่ายตั้งแต่เด็ก :laugh:
-
ฮ้าาาา..เพิ่งเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรก
สนุกดีแฮะ..จะรออ่านตอนต่อไป
ปล.เมื่อไหร่ฮักจะเป็นฝั่งเป็นฝาซักทีล่ะเนี่ย :เฮ้อ:
-
เกริ่นนำมาอย่างนี้
นัทจะโผล่มากวนใจหรือป่าวเนี่ย !!
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
"เพราะพวกนั้นมัวแต่ลีลาท่ามากจนผมเบื่อก็เลยเล่นได้แค่ต้นๆ เท่านั้น" :a5:
-
ฮักเจ้าเสน่ห์ตั้งแต่เด็กเลยนะ เกือบไปแล้วไม๊ล่ะนั่น
นู๋พรีสต์ น่ารัก ฮามาก^^
-
ฮักใสซื่อมั๊กกกกกกกกกก 5555555+
เรื่องไอ้วินเซอร์ยังไม่เคลียร์เลย อย่ามาสร้างปัญหาให้อีกจะได้ไหม!!?
มันก็จริงนะฮักรีบเคลียร์เรื่องวินเซอร์ก่อนจะดีกว่า คริคริ
-
:-[
-
น้องฮักฟีโรโมนกระจายตั้งแต่เด็ก :laugh:
-
เด็กจริงๆ น่ารักอ่ะ เเบ๊วๆ o13
ขนาดคนอ่านยังรู้เลยว่าเกมอะไร หุหุ
-
อยากลองเล่นจัง555+
-
:pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไปนะจ้า
อิอิอิ
-
ลุงนัทนี่รอฮักอยู่จริงๆเหรอเนี่ย อยากให้ลุงแกมาออกอีกจังแฮะ ไม่รุเป็นไงชอบลุงแกอะ :a5: น่าจะมาจากการที่แกหื่นนะ(ก็พาไปบ้านแต่เด็กแถมถอดเสื้อผ้าแล้วด้วย) แต่ก็ไม่ได้ฝืนใจฮักนี่นา แถมปล่อยมาง่ายๆด้วยคงไม่ใช่คนเลวหรอกมั้ง :z2:
-
ใสๆกันจน :jul3:
-
ใสซื่อมากเลย เล่นเกมผู้ใหญ่ แรงมาก ตาลุงนัท
-
โอ๊ยยย โรคจิตหื่นกามเต็มไปโม๊ดดดดดด
สองคนนี่มันอยู่รอดมาจนโตได้ไงเนี่ย o7
-
อยากเห็นลุงนัทออกมาอีกจังเลยแฮะ55555555
-
วินมันก็ อยากเล่น กับฮักใจจะขาดแล้วแหละ
-
รอเจ้าค่า>0<
-
ในที่สุดก็ตามทันแล้ววววววว :L2:
น่าฮักแต๊น่าฮักว่า~ :-[
-
ใสซื่อจริง ๆเลยนะฮอยฮักเนี่ยถ้าไม่ได้พรีสต์ล่ะก็เสร็จแน่ๆ
-
ฮักใสซื่อมากกกกกก
ดีนะพรีตต์ช่วยไว้ไม่งั้นเสียจิ้นแน่
-
ตามทันแล้ว
ท่านเทพซื่อมากเลยยย กร๊ากกกก
-
ง่า..พึ่งได้เข้ามาอ่าน
แล้วก็รู้สึกว่า...พลาดเรื่องนี้ไปได้ไงวะ..
ฮัก น่าฮัก จริงๆอ่ะ แล้วก็ดูซื่อๆ
อยากรู้ว่าตอนเมาจะเป็นไงอ่ะ ทำไมยิ้มกับพรีตถึงห้าม
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
:o8:
-
อยากอ่านต่อแล้วววววว คิดถึงฮักกกกกกกกกกกกกกก :o8:
-
มีพระรองแล้ว
-
ใสจริงๆ :laugh:
-
อยากให้ตามเรื่อง คู่กัดที่รักทันเร็วๆอ่ะ ในเรื่องคู่กัดที่รักวินเซอร์วิ่งไล่จับฮักในมหาลัย กับ
กินเหล้าแล้วยั่ววินเซอร์ อยากเห็นในเรื่องนี้เร็วๆจัง ฮักน่ารักที่สุด ท่านเทพของเราสุดยอด
-
ฮอยฮักของเราช่างใสซื่อจริงๆเลยนะ
วินเซอร์ถ้าไม่รีบ เดี๊ยวลุงนัทกลับมาแย่งฮักแล้วจะรู้สึกนะ :angry2:
-
ฮอยฮัก ช่างซื่ออออ มาก 55
วินดูเหมือนมีปัญหาครอบครัวระดับจุลภาคเลย 55
-
มาต่อเถิด
จะลงแดงตายเพราะรักฮอยฮัก อิอิ
-
ไหนอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
มาอ๊ะยังอ่ะ
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: รอออออ
-
อยู่ไหนอ่ะ???????????
-
:z2: :z2: :z2: มารอค้าบบ
-
อยากอ่านแย้วววว :impress2:
-
แอร๊ยย มารออ่าน :call:
-
เข้ามานอนรอคุณปอย
อยากอ่านแล้วๆ
-
มารอ
:z2: :z2: :z2:
-
มาปูเสื่อรอค่าาาาา :-[
-
มารอด้วย :man1: :man1:
-
:oni1: มาวิ่งรอ
-
วันนี้เนาะ
วันนี้สิ
วันนี้เถอะนะ :impress:
-
กลิ้งไปกลิ้งมาหน้าจอเเย้วววว~
-
มาปูเสื้อจกส้มตำแกล้มไก่ย่างรอ :-[
อยากทานด้วยกันรีบมาลงเด้อคุณปอย ฮาาา :laugh:
-
มารอเจ้าค่ะ
-
รอด้วยคน
-
มารอวินเซอร์ โอ้วว
-
มารอออออออออออออ
-
ปูเสื่อ o11
-
รอฮะ
-
มานั่งรออออ *-*
-
ตอนที่ 8
<< Winzer’s Mode >>
‘คุณโฮล์มส์แห่งถาปัต’
ตอนนี้เป็นเวลาเย็นๆ หลังเลิกเรียนผมยืนอยู่หน้าชมรมบ้าอะไรก็ไม่รู้ชื่อว่าคุณโฮล์มส์แห่งถาปัต เฮ้อ~! นี่เพราะเพื่อนผู้หญิงในสาขาแนะนำผมมานะว่าถ้าจะตามหาอะไรสักอย่างในคณะถาปัตให้มาที่นี้ พวกนั้นรับรองอีกว่าหาเจอชัวร์! จริงเหรอวะ? มันน่าเชื่อถือแน่นะโว้ย! ขนาดชื่อชมรมยังเพี้ยนได้ขนาดนี้น่ะ ผมยืนชั่งใจอยู่หน้าชมรมนานแล้วก็ถอนหายใจ ไม่เอาวะ! ทำไมกูต้องลงทุนแบกหน้าตาเข้าชมรมนี้ด้วยวะ!
“ไม่ทราบว่ามาหาใครงั้นเหรอครับ?”น้ำเสียงเนิบๆ ช้าๆ ทุกคำชัดเจนดังจากข้างหลังของผม ผมก็รีบหันไปมองเห็นเจ้าแว่นคนหนึ่งยืนมองผมอยู่
“เปล่า”
“ถ้าอย่างนั้น กรุณาถอยจากประตูนั้นได้ไหมครับ? ผมจะเข้าชมรมครับ”
“อ้อ”ผมพยักหน้าแล้วหลีกทางให้กับอีกฝ่าย รู้สึกประหลาดใจในวิธีพูดของหมอนี้ชะมัดเลยวะ รอเรือมันชัดเจนอย่างเว่อร์อ่ะ ทำอย่างกับมันอ่านอาขยานอยู่อย่างไงอย่างนั้น หมอนั้นก็เดินต้อยๆ เข้ามาเปิดประตูห้องชมรมคุณโฮล์มส์แห่งถาปัต โห! ชื่อชมรมคิดว่าเป๊ะแล้วนะแต่คนของชมรมเป๊ะกว่าอีกวะ!
“เอ่อ นี่นายน่ะ ชมรมนี่หาคนได้หรือเปล่า?”
“ได้ทุกสิ่งอย่างที่คุณต้องการครับ ไม่ว่าจะเป็นเข็มที่ทำตกไว้หรือแม้แต่หัวใจที่ทำบังเอิญทำหล่น ขอแค่อยู่ในอาณาเขตคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ก็พอ!”เจ้าแว่นนั้นเดินเข้าไปในชมรมเล็กน้อยแล้วหันตัวกลับมาตอบผมอย่างฉะฉาน คำพูดมันเว่อร์ชิบหาย แต่เอาวะ อุตส่าห์ถ่อสังขารและบอกปัดไอ้พวกห่านั้นมาถึงนี้แล้วนี่น่า ลองๆ ดูมันคงไม่เสียหายล่ะมั้ง?
“เออ งั้นช่วยหาคนให้หน่อยได้ไหม?”
“เข้ามาคุยรายละเอียดและกรอกใบข้อมูลในห้องเลยครับท่านเจ้าของคดี”
ตูไม่ได้มาแจ้งความนะโว้ย!
ผมถอนหายใจเล็กน้อย คิดถูกเปล่าวะที่มาที่นี้ หวังว่าจะไม่มีใครมาเห็นกูแถวนี้นะ ผมหันซ้ายหันขวาแล้วรีบแวบเข้าไปในชมรมนั้น โชคดีนิดหน่อยที่ในห้องชมรมมันตกแต่งอย่างปกติสุดๆ แถมยังออกแนวบริษัทนักสืบในการ์ตูนอีกต่างหาก แถมมีโปรเตอร์เชอร์ล็อก โฮล์มส์เด่นหร่ามาแต่ไกลเชียว สงสัยเจ้าพวกที่ตั้งชมรมนี้ต้องคลั่งนิยายนักสืบแหงๆ เลยวะ
“ต้องกล่าวสวัสดีท่านเจ้าของคดีอย่างเป็นทางการครับ ผมชื่อสุนทร เรียกสั้นๆ ว่าภู่ก็ได้นะครับ ผมอยู่ปีสอง สาขาตกแต่งภายใน คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ครับ”
“ฉัน...”
“ไม่ต้องครับ คุณคือวินเซอร์ ณ คณะวิศวกรรมศาสตร์ ปีสอง สาขาวิศวสารสนเทศ เรื่องนี้ผมรู้ครับ”
หลังจากที่เชิญผมนั่งลงบนเก้าอี้เจ้าแว่นนั้นก็แนะนำตัวอย่างเสร็จสรรพ ชื่อคณะเอ็งไม่ต้องพูดเต็มยศขนาดนั้นก็ได้วะ รู้สึกมันยาวไป! ผมพยักหน้ารับๆ ไป ชื่อแม่งโคตรเข้ากับชมรมเลยวะ!! สุนทรภู่ครูกวีขี่ช็อปเปอร์กะเชอร์ล็อก โฮล์มส์นักสืบชื่อดัง แล้วแมร่งกั้นซีนกูอีกต่างหาก!
“ครับ ก่อนอื่นอยากทราบว่าคนที่คุณจะหานี่อยู่ที่คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ใช่ไหมครับ?”
“อืม แต่ไม่รู้หรอกนะว่าเป็นใคร ชื่ออะไรน่ะ”
“แหม ถ้ารู้คงจะไม่ต้องมาหาหรอกเนอะ”
อ้าว ไอ้ห่านี่ กวนตีนกูเปล่าวะ? มองเหลือบมองไอ้สุนทรภู่ที่ริจะเลิกแต่งกลอนหันมาเอาดีทางนักสืบ! ก่อนจะได้หาคนให้กูมึงอยากจะหาแว่นที่โดนทุบละเอียดของมึงไหมวะ? เจ้าหมอนั้นก็หันไปมองอื่นแบบเนียนๆ แล้วถามคำถามผมต่อ
“ครับ ต่อไปน่ะครับ มีอะไรเป็นเบาะแสที่รู้ไหมครับ? นอกจากรู้ว่าอยู่ที่สถาปัตยกรรมศาสตร์แล้ว”
“ก็เป็นผู้ชาย ใช้น้ำหอมกลิ่นส้ม”
“ครับ เป็นผู้ชาย ใช้น้ำหอมกลิ่นส้ม แล้วมีอะไรอีกไหมครับ?”
“แล้วพวกนี่ด้วย”ผมกวักไอเท็มของหนุ่มปริศนาที่ทิ้งไว้มาให้เจ้านักสืบครูกลอนดู หมอนั้นจับเสื้อแขนยาวมาพลิกๆ ดูแล้วพยักหน้า
“รุ่น 13 แสดงว่าอยู่ปี 2 นะครับเพราะเสื้อตัวนี้เป็นเสื้อรุ่นน้องใหม่ของปีที่แล้ว ผมก็มีตัวหนึ่งเหมือนกัน แบบนี้ก็แคบลงมาหน่อยแล้วล่ะครับ อยู่ปี 2 เป็นผู้ชาย ใช้น้ำหอมกลิ่นส้มแล้วมีอะไรอีกไหมครับ?”
“ชีทพวกนี้”ผมยื่นเอกสารชีทที่ไม่รู้ทำไมกูเก็บมันไว้ดีสุดๆ เอาเหอะ! ก็ของเขาอุตส่าห์เอามาให้เนอะ รักษากันบ้างแหละน่า เจ้าสุนทรภู่หยิบขึ้นมาอ่านๆ แล้วขมวดคิ้ว มันเงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กน้อยแล้วมองชีทนั้นนิ่ง
“ไม่มีชื่อเขียนไว้แต่ดูจากลายมือแล้ว...”เจ้านักสืบครูกลอนเอ่ยอย่างฉะฉานเหมือนเดิม ผมมองมันนิ่ง มันต้องรู้อะไรแน่ๆ ล่ะ! ดูจากท่าทางที่ชะงักเมื่อมองชีทนั้นแล้วต้องก้มมองอีกทีน่ะ อย่ามาดูถูกผม เรื่องดูคนน่ะผมก็ดูเป็น!
“ค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์ทีเดียว”
นั่น!! เสือกเนียนพูดไปเรื่องอื่นอีก แมร่ง รู้แล้วแต่ปิดบังกูใช่ไหม? ปิดทำบ้าอะไรวะ!? แบบนี้ตูไม่ยอมโว้ย ริอาจจะเป็นนักสืบแต่จรรยาบรรณของอาชีพไม่มีแบบนี้ เดี๋ยวกูจะจัดให้หนักเลยเชียว!
“เฮ้ย รู้ใช่ไหมว่าเขาเป็นใครน่ะ?”
“...ก็ไม่ค่อยแน่ใจนะครับ เบาะแสมีแค่นี้ใช่ไหมครับ? อย่างไงอีกสองวันผมจะติดต่อไปนะครับ ขอเบอร์โทรติดต่อด้วยครับ”
ดูมันสิครับ พอเห็นว่าท่าจะไม่ดีมันก็รีบไล่ทันที แต่อย่างไอ้วินเซอร์ซะอย่าง เรื่องแบบนี้ไม่ง้อหรอกโว้ย ผมมองหน้าเจ้าแว่นนั้นอย่างไม่พอใจนิดๆ ไอ้พวกแว่นเนี่ยมันกวนตีนแบบนี้กันทุกคนเลยหรือไงวะ ตั้งแต่ไอ้ชิน เพื่อนเวรนั้นยันไอ้แว่นนี้อีก!
“ไม่ต้องหรอก อย่างไงก็ฝากเจ้านี้ให้เขาก็แล้วกัน”ผมยักไหล่เอ่ยปฏิเสธไป มันจะสองวันทำไมวะ? แล้วเรื่องอะไรที่ผมจะต้องให้เบอร์คนอื่นซุ่มสี่ซุ่มห้าด้วยล่ะ หน้าตาไม่ใช่เทสตูสักหน่อย เหอะ! ผมยื่นเจ้ากระดาษบัตรเข้างานไปให้เจ้านักสืบกำมะลอ หมอนั้นหยิบขึ้นมาดูแล้วทำหน้าเอ๋อ
“ให้หมอนั้นเหรอครับ?”
“เออ ฝากบอกหมอนั้นด้วยว่าถ้าอยากได้ของพวกนี้คืนก็มาเอาเองที่งานเลี้ยงรุ่นของวิศวะ!”ผมจับชีทและเสื้อรุ่นนั้นมาก่อนที่เจ้าสุนทรนั้นมันจะยึดเอาไว้ แหม~! สงสัยเจ้าหมอนี้ต้องเป็นเพื่อนกับคนๆ นั้นแน่นอนเลยวะ ดูจากท่าทางที่ปกป้องกันซะ กูไม่ได้จะงาบเพื่อนมึงหรอกน่า!! แต่ถ้าตรงเทสก็ค่อยว่ากันอีกที หึๆ
ผมแสยะยิ้มเยาะให้เจ้าสุนทรแล้วชิ่งหนีออกมาจากที่นั้นทันที แหม! มาแป๊บเดียวได้เรื่องทันทีเลยวะ แจ่มจริงๆ! นี่ถ้าไอ้โซโล่มันฉลาดเท่าผมล่ะก็คงจะหาเจอเร็วกว่านี้ ใครบอกให้มันโง่เองวะ ช่างเรื่องของไอ้โซโล่มันเถอะ แล้วถ้าถึงวันที่ผมเจอกับผู้หวังดีคนนั้นแล้วจะทำอย่างไงดีวะ? ทำไมผมต้องตามหาหมอนั้นด้วย? จริงๆ แล้วผมต้องการอะไรกันแน่? หรือว่าผมน่ะ... เออ ช่างมันเถอะ อะไรก็ช่างแค่ขอบคุณที่ให้ความช่วยเหลือก็พอแล้วมั้ง?
ผมรีบเดินมาที่รถของตัวเองที่จอดไว้หน้าคณะถาปัตแล้วมือถือของผมก็ส่งเสียงร้องออกมา ไรฟ่ะ? ใครโทรมาตอนนี้กัน ผมยกมือนั้นขึ้นมาดูแล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย เบอร์ของเจ้าหน้าที่รับผิดชอบฉากของแฟรันนี่น่า ผมกดรับแล้วเอ่ยทักโทนเรียบๆ
“ว่าไง?”
[ คุณวินเซอร์ครับ สถานที่เรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ]
“งั้นเจอกันเวลาเดิมที่บริษัทล่ะกัน”
[ ครับ ]
ผมวางสายแล้วถอนหายใจเฮือก ครั้งนี้เป็นการทำงานที่ผมไม่ค่อยกระตือรือร้นสักเท่าไร ทำไมน่ะเหรอ? อืม... ก็เพราะคนร่วมงานคราวนี้คือคุณเลิฟมีนายแบบสุดฮอตคนนั้นแหละครับ เมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนผมก็เจอเขาที่งานเลี้ยงของบริษัท ให้ตายเถอะ หมอนั้นไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงวะ? ตอบหน้าตาเฉยว่าโฟกัสเรื่องงานอย่างเดียว! เออวะ เขาให้ความสำคัญเรื่องงานแล้วมันผิดตรงไหนวะ ก็เขาเป็นมืออาชีพนี่น่ะ ที่มันจะผิดก็ตรงความรู้สึกของกูที่ดันผิดหวังนิดๆ นั้นแหละวะ!!
อย่างไงผมก็ชอบแนวนั้นจริงๆ แหละนะ!! ไม่ว่าจะเป็นดวงตานั้น ใบหน้านั้น ทุกอย่างลงตัวตามที่คิดเอาไว้เลยเหอะ! คนอะไร้สมบูรณ์แบบไปทุกอย่างอย่างนั้นกัน ติดแค่ตรงนิสัยเท่านั้นแหละวะ ผมถอนหายใจอีกครั้ง ทำใจแล้วล่ะนะว่าอีกฝ่ายน่ะเป็นผู้ใหญ่กว่าย่อมมองงานอย่างเดียวไม่สุงสิงกับเรื่องคาวๆ แบบผม ผมก็ได้แต่ทำใจให้ปลาตัวงามนี้หลุดมือไป แม้จะเสียดายแทบใจจะขาดแต่ทำไงได้ผมไม่อยากจะทำร้ายหรือฉุดคนที่จริงจังกับงานของตัวเองต่ำลงหรอกนะ อย่างไงผมก็มีความคิดอยู่ล่ะน่า ไม่ได้มั่วโดยไม่ได้ดูตาม้าตาเรือ!!
พรุ่งนี้แล้วสินะ พรุ่งนี้ผมจะได้ทำงานกับเลิฟมี อืม...จะว่าไปก็ตื่นเต้นเหมือนกันน่ะเนี่ย! ขนาดพี่คิมยังชมเขาเปาะเลยแหละ แถมพี่แกยังเตือนผมอีกว่า ถ้าไม่ระวังให้ดีจะโดนนายแบบคนนี้ฆ่าเอาได้ เหอะ! ถึงหมอนั้นจะมีเสน่ห์ขนาดฆ่าตากล้องให้หลงละเมอไปกับเสน่ห์นั้นได้ก็เถอะ แต่นี่มันไอ้วินเซอร์นะโว้ย!! มีภูมิคุ้มกันสูงเป็นพิเศษ ไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอน!!
ก็ลองยั่วมาสิ พ่อจะจัดหนัก
ยั่วกลับให้หลงละเมอเพ้อฝันให้ตายเลย คอยดู!!
ระหว่างที่ผมกำลังจะกลับไปคอนโด้เพื่อพักผ่อนก่อนจะได้ทำงานในวันพรุ่งนี้ พี่นิวยอร์กก็กริ๊งกร๊างมาหาผมเรียกไปงานฉลองอะไรของพี่แกก็ไม่รู้ ผมก็ไม่อาจจะปฏิเสธคำชวนของรุ่นพี่ที่แสนจะสนิทได้ก็เลยขับรถเปลี่ยนเส้นทางไปที่ร้านของแฟนพี่แกนั้นแหละครับ รู้สึกว่าพี่ลอนดอนจะเปิดร้านพวกของหวานขนมอะไรพวกนั้น ผมเคยพาเด็กในสังกัดไปอุดหนุนอยู่เหมือนกัน
พี่นิวยอร์กน่ะผมรู้สึกตั้งแต่เด็กนู้นแหละครับ จำได้ว่าโตมาก็เห็นพี่นิวยอร์กทำงานที่บริษัทแล้วล่ะ แล้วตอนนี้พี่นิวยอร์กก็กลายเป็นพระเอกดาวค้างฟ้าของเมืองไทยไปเรียบร้อย เข้าวงการตั้งแต่อายุสิบแปดตอนนี้ก็อายุสามสิบเจ็ดได้ แล้วพี่แกก็คิดอยากจะออกจากวงการไปใช้ชีวิตกับแฟนที่อเมริกานู้นแน่ะ
ทำไมต้องอเมริกางั้นเหรอ? ก็เพราะพี่นิวยอร์กน่ะมีแฟนเป็นผู้ชายน่ะสิ! พูดง่ายๆ ก็คือพี่แกเป็นเกย์! นี่อาจจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมสนใจผู้ชายพอๆ กับผู้หญิง ขอแค่ถูกใจก็พอผมก็รับได้หมด! สิ่งนี้อาจจะเป็นเพราะพี่นิวยอร์กเนี่ยแหละพาผมลองพาผมเปิดรับแบบไร้พรมแดนแบบนี้ เหอะๆ พูดถึงพูดพี่นิวยอร์กต่อล่ะกัน แฟนพี่นิวยอร์กชื่อลอนดอนครับ แถมยังเป็นไอดอลชื่อดังระดับโลกเชียวล่ะ! แล้วรู้สึกจะออกจากวงการพร้อมๆ กับพี่นิวยอร์กแล้วไปอยู่อเมริกาอย่างที่ผมบอกไว้ตอนแรกนั้นแหละครับ
แล้ววันนี้วันอะไรกันวะพี่นิวยอร์กถึงนึกคึกมาชวนไปสังสรรค์แบบนี้ ผมมาถึงร้านเรียบร้อยจอดรถแล้วเดินลงมามองบริเวณของร้านที่ยังดูน่ารักกุ๊กกิ๊กไม่แมตกับเจ้าของร้านเลยสักนิด! ที่แน่ๆ ผมต้องเจอกับพี่ลอนดอน ดังนั้นผมจะประมาทไม่ได้ คนๆ นี้ชอบแกล้งคนจะตาย ขนาดพี่นิวยอร์กที่เป็นแฟนน่ะยังโดนอำเป็นว่าเล่น แต่กับผมไม่รู้เพราะเป็นพันธุ์เดียวกันหรือเปล่าถึงไม่ค่อยทำอะไรผม แต่อย่างไงผมก็ไม่ควรประมาทเผยจุดอ่อนให้อีกฝ่ายรู้เด็ดขาด!
ผมเดินเข้าร้านมาพนักงานสาวในชุดเมดก็เอ่ยทักเสียงเจื้อยแจ้ว นี่แหละ ดีสุดๆ ของร้านนี้เลยล่ะ! ชุดเมดกับขนมหวาน ย่ะฮู้มากมาย!! พอมาถึงพี่นิวยอร์กก็โบกมือเรียกผมทันที มาสังสรรค์อะไรกันที่ร้านของหวานวะเนี่ย! ผมเดินมานั่งแล้วทักพี่นิวยอร์กและพี่ลอนดอนที่ทำหน้านิ่งสุดติ่ง!
“เป็นไงบ้างวินช่วงนี้งานหนักไหม?”
“ก็ไม่เท่าไรครับ เรื่อยๆ ตามประสาคนฝึกงานครับ”
“หึๆ ช่วงนี้ก็ใกล้จะสอบแล้วนี่น่า อย่างไงก็แบ่งๆ เวลาให้ถูกหน่อยล่ะกัน”
“ครับ ว่าแต่พี่ชวนผมมาทำไมกันครับเนี่ย?”
“อ้อ ไม่มีอะไร วันนี้ว่างน่ะก็เลยชวนมาคุยเล่นกันสักหน่อย เราไม่ได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราวนานแล้วน่ะไอ้น้อง”พี่นิวยอร์กเอ่ยเสียงนุ่นนวลสไตส์หนุ่มอ่อนโยน ผมพยักหน้ารับแล้วมองพี่ลอนดอนที่กำลังจวงของหวานถ้วยโตตรงหน้า มันจะไม่แปลกเลยครับถ้าของหวานที่พี่แกกินเข้าไปนั้นเป็นสตอเบอรี่คลุกน้ำตาลแถมราดน้ำเชื่อมและนมข้นอีกต่างหาก!! คงจะหวานเลี่ยนน่าดูเลยวะ กินอะไรไม่เข้ากับหน้าตาอีกแล้วพี่ลอนดอน!
“ไม่ให้ ห้ามแย่ง อยากกินสั่งเอง”พี่ลอนดอนรีบออกตัวทันทีที่เห็นผมจ้องเขม็ง แถมยังยกถ้วยหนีผมอีกแน่ะ เชิญตามสบายเลยครับ ไอ้ของหวานๆ เนี่ยผมขอยอมวะ!
“ฮ่าๆๆ ลอน เจ้าเด็กนี่ไม่ค่อยถูกโรคกับของหวานเท่าไรแน่ะ”
“ธรรมดาของหนุ่มหล่อต้องไม่ชอบพวกของหวานอยู่แล้วล่ะครับ หน้าตาแบบนี้จะให้ไปซดของหวานมันก็กระไรอยู่”ผมพูดเสริมพี่นิวยอร์กไปอย่างเล่นๆ ไม่ได้คิดว่าตัวเองหล่ออะไรมากมายหรอกครับ ก็แค่คิดว่าตัวเองหล่อรากดินรากไส้โคตรๆ อภิมหาหน้าตาดีเท่านั้นเอง เห็นไหมล่า ไม่ได้หลงตัวเองหรอกนะผมน่ะ! พี่ลอนดอนมองผมด้วยสายตานิ่งๆ ไม่รู้ว่าพี่แกคิดอะไรอยู่แฮะ
“ใครบอก หนุ่มหล่อๆ ที่ชอบของหวานก็มีออกจะเยอะ อย่างเจ้าฮะ...เลิฟมีนั้นไง”พี่ลอนดอนเอ่ยแก้ เลิฟมีงั้นเหรอ? หมอนั้นเนี่ยน่ะชอบของหวาน!? สุดๆ อ่ะ มันเป็นไปไม่ได้สุดๆ ภาพลักษณ์ไม่ให้เลยว่าชอบแตะพวกของหวาน! แล้วตอนแรกพี่ลอนดอนจะพูดว่าอะไรวะ? เจ้าฮะอะไรของพี่แก? ดูละครทัดดาวบุษยามากไปหรือเปล่า? เหอะๆ
“ห๊า? หมอนั้นชอบกินอะไรเด็กๆ แบบนี้ด้วยงั้นเหรอ?”พี่นิวยอร์กหันมามองแฟนของตัวเองแล้วถามขึ้นอย่างแปลกใจ ดีมากครับพี่นิวยอร์ก! ผมจะไม่ได้เปิดเผยถามออกไปให้พี่ลอนดอนแกจับผิดอะไรได้ ผมนั่งทำเป็นเปิดเมนูอย่างไม่สนใจแต่หูน่ะผึ่งรอฟังอย่างตั้งใจสุดขีดเลยล่ะ!
“เด็กก็ต้องกินแบบเด็กสิ”
“อย่างเจ้าเลิฟมีน่ะไม่ได้เรียกว่าเด็กแล้วล่ะมั้ง”
“ถ้าเจ้าวินเซอร์เป็นเด็กของพี่ได้ เจ้าเลิฟก็เป็นเด็กผมได้เหมือนกันล่ะน่า”
“มันเหมือนซะที่ไหนกันล่ะลอน เจ้าวินเห็นแบบนี้มันก็เพิ่งอายุ 19 ปีนี้นะ”
“พี่นิว เจ้าเลิฟก็เพิ่งอายุ 19 เหมือนกันนั้นแหละน่า”
“หา? หมอนั้นไม่ได้อายุ 23 หรอกเหรอ?”
“นั้นมันอายุปลอมต่างหากเล่า”พี่ลอนดอนตักสอตเบอรี่สดคุยหน้าตาเฉยแล้วไขข้อสงสัยของพี่นิวยอร์กด้วยอาการที่นิ่งสุดขีดแต่ผมและพี่นิวยอร์กเนี่ยทึ่งกับประโยคที่พี่ลอนดอนพูดออกมาหน้านิ่งๆ พวกเราเงียบมองพี่ลอนดอนกะพริบตาปริบๆ
“เฮ้ย ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าอย่างไงกัน ไม่เชื่อที่ฉันพูดหรือไงห๊ะ? เจ้านั้นเรียนที่เดียวกับแกด้วยซ้ำไอ้วินอ๊ะ! เขาไม่ให้พูดนี่น่า งั้นลืมๆ ไปล่ะกันนะเมื่อกี้นี้ แค่เรื่องล้อเล่น ขำๆ น่ะ”พี่ลอนดอนชะงักแล้วเปลี่ยนเรื่องไปอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ทันแล้วครับพี่! สมองของผมมันบันทึกเรียบร้อยแล้ว!!
อายุเท่ากับผม!!?
เรียนที่เดียวกับผม!!?
เฮ้ย มันจะเป็นไปไม่ได้อย่างไงวะ? ถ้าคนดังขนาดนั้นเรียนที่เดียวกับผมมันก็ต้องมีข่าวหรือคนในมหาลัยต้องพูดถึงบ้างล่ะน่า แต่นี่อะไรพูดถึงคนอื่นน่ะเยอะแต่สำหรับหมอนี้ไม่มีแม้แต่ข่าวอะไรเลย! มันไม่แปลกไปหน่อยหรือไงสำหรับคนที่กำลังดังอยู่น่ะ! แถมหน้าตาแบบนั้นมันจะรอดพ้นจากสายตาพวกสิงห์เสือราสัตว์ไปได้อย่างไงกัน!? หรือว่าหมอนั้นใช้วิธีอะไรบ้างอย่างทำให้ตัวเองดูแปลกไปจากปกติอย่างเช่นพวกปลอมตัวอะไรแบบนี้
เฮ้ย! นั้นมันมีแค่ในนิยายเท่านั้นแหละน่า!!
“พี่ลอนดอนครับ เลิฟมีน่ะเรียนที่เดียวกับผมแต่ทำไมถึงไม่มีข่าวอะไรเลยล่ะ?”ผมหันไปถามพี่ลอนดอนที่นั่งกินสตอเบอรี่ราดนมข้น พี่นิวยอร์กก็หันมามองคนรักอย่างอยากรู้เหมือนกัน พี่ลอนดอนก็นั่งเฉยไม่มีท่าทีจะตอบแต่อย่างใด ผมแอบถอนหายใจนิดๆ เอาเถอะถ้าพี่แกไม่ตอบต่อให้ไปแงะปากก็คงไม่ได้คำตอบอยู่ดี
“ถ้าแกรับปากเป็นคู่ซ้อมให้กับเด็กฝึกของฉันล่ะก็จะบอกทุกอย่างเกี่ยวกับเลิฟมีให้เอาไหม?”
“ไม่ครับ”ผมรีบปฏิเสธทันที เรื่องอะไรที่ผมจะต้องหาเรื่องใส่ตัวด้วยล่ะวะ ดูท่าพี่ลอนดอนกะจะแกล้งผมเต็มที่เลยนี่หว่า พี่ลอนดอนชะงักแล้วทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างไม่พอใจที่ผมปฏิเสธไป
“เฮ้ย แค่เป็นคู่เดทให้กับเด็กฝึกแสดงคลาสลับแลของฉันไม่ได้หรือไง?”
คลาสลับแล!?
แสดงว่าคลาสนี้รับคนเพิ่มสินะ พี่ลอนดอนกะจะถอนตัวจากวงการจริงๆ ด้วยแฮะ ผมครุ่นคิดเล็กน้อย แสดงว่าคนในบริษัททีไอเอ็มมีคนเข้าตาพี่ลอนดอน แต่คลาสลับแลเนี่ยเป็นคลาสที่ชายแสดงเป็นหญิง แต่ดูจากที่ผ่านๆ มาก็มีแต่พวกถึกๆ ทั้งนั้นเลยนี่หว่า หรือว่าจะเป็นเด็กใหม่เอี่ยมยังไม่เปิดตัว?
“พี่ลอนถ้าผมรับปากเดี๋ยวเด็กใหม่จะใจแตกเอานะครับ ไว้ใจผมได้งั้นเหรอ?”
“หึๆ ถ้าแกทำให้หมอนั้นใจแตกได้ก็ลองทำดู”
“โห ขนาดนั้นเชียว ชักจะสนุกขึ้นมานิดๆ แฮะ”
“เออ สนุกแน่ๆ วะ!”พี่ลอนดอนแสยะยิ้มแล้วหัวเราะออกมา นานๆ ทีพี่แกก็หัวเราะออกมาล่ะครับ นี่แสดงว่าเด็กคนนั้นท่าทางจะร้ายใช่ย่อย เอาเถอะ! อย่างไงผมก็ไม่ใช่คนที่โดนปั่นหัวแน่ๆ ผมมองพี่ลอนดอนที่ก้มตักของหวานแต่ตาเหลือบมองผมพร้อมกับแสยะยิ้มให้เมื่อเห็นผมมองไป
ไมกูสังหรณ์ใจแปลกๆ ฟ่ะ!!?
TBC.
กลับมาจากโชว์เชียร์ประมาณตีหนึ่ง ปั่นงานต่ออย่างว่องไว
เสร็จประมาณตีสี่กว่าๆ นั่งปั่นนิยายต่อให้จบตอนเสร็จประมาณตีห้าครึ่ง
เหอะๆๆๆ ง่วงโคตรๆ!! ยังดีที่เรียนสิบโมงพอได้นอนยุ เฮ้อ~ :t3:
คุณปอยได้ไปเรียนแล้วเหรอเนี่ย อิจฉาจัง ที่ ม เลื่อนแล้วเลื่อนอีก T T รอตอนใหม่ค่า [มอขอเขาไม่ได้ปิดเทอมหรอกนะหนู เปิดตั้งแต่เดือนตุลาแล้ว เหอะๆ]
รู้อะไรทำไมไม่บอกกันล่ะภู่~ แอบเริ่มงงเวลา คือช่วงนี้วินเซอร์กับเลิฟมีรู้จักกันแต่ยังไม่รู้จักหนุ่มฮอยฮัก? แต่โซโล่น่าจะรู้แล้วว่าพรีสต์เป็นผู้ชายนี่นา ที่ตอนวินเซอร์ไปถาม แต่ทำไมวินเซอร์พูดเหมือนโซโล่ยังหาพรีสต์ไม่เจอ คนอ่านแอบงงค่ะ [ วินเซอร์ไม่ได้พูดเหมือนโซโล่ยังหาพรีตส์ไม่เจอสักหน่อย วินเซอร์หมายถึงถ้าโซโล่ฉลาดแบบตัวเองคงจะเจอพรีสต์เร็วกว่านี้ค่ะ เข้าใจบ่? ]
รีบ ๆ มาต่อนะครับ มันค้าง อยากรู้ว่า ฮักจะใช้วิธีไหนมัดใจและวินเซอร์จะรักฮักในร่างไหนก่อนครับ นิดนึงผมขอถามหน่อย ตรงชื่อเรื่องอะครับ ที่ชื่อว่าที่รักครับ รักผมซิ คือวินเซอร์จะให้ฮักรักหรือว่าสลับกันอะครับ อ่านไปแล้ว งงๆ [ เอ๋~~ มันแล้วแต่มุมมองของแต่ละคนอ่ะน่ะ แบบว่าเปิดกว้างให้คิดกันเอง ฮ่าๆ ว่าไปนั้น จริงๆ แล้วชื่อเรื่องมันมาจากฮักอยากให้วินรักจ้า~ แล้วชื่อเรื่องก็มาจากชื่อของทั้งสองคนรวมกัน วินเซอร์ = ดาร์ลิ้ง(ที่รัก) ฮอยฮัก = เลิฟมี (รักฉัน) ชื่อเรื่องเลยเป็น Darling~ Love me!! = ที่รักครับ รักผมสิ!! นั้นแหละจ้า นี่คือที่มาของชื่อเรื่อง เคลียร์ไหม? ]
-
อ่านทีแรกนึกว่าเป็นชมรมของฮักซะอีก คงสนุกน่าดู :z1:
-
อ๊ากกก
ต่อด่วนคุณปอย
ค้างอย่างแร๊งงงง
-
จิ้ม----------------ฉึก
รอวันถ่ายแบบเซะซี่อี่อี่อี่
อยู่นะคะปอยป้อยจ๋า
-
เดี๋ยวรู้กันว่าใครจะฆ่าใคร :laugh:
คุณปอยได้ไปเรียนแล้วเหรอเนี่ย อิจฉาจัง ที่ ม เลื่อนแล้วเลื่อนอีก T T
รอตอนใหม่ค่า
-
คู่นี้ความสัมพันธ์ยังอีกยาวไกล... :laugh:
-
ชอบจัง สุนทรภู่ คุณโฮล์มส์แห่งถาปัต... :laugh:
นอกจากจะไม่ช่วยแ้ล้วยังจะไปบอกให้เจ้าตัวเค้าไหวตัวทันด้วยละม๊างงงงงง
-
รอวันถ่ายแบบ
+1 นะคะ
-
จะคอยดูว่าใครจะยั่วใคร
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ ไม่ไหวๆๆ มาต่อเร็วน้า ^ ^
อยากดูวินเซอร์ยั่วน้องฮัก :jul3: :m20:
-
ไม่ต้องยั่วก็ได้มั้งงง แค่นี้ฮักก็รักหมดใจแล้ว
555
-
รอต่อไปจ้า
-
ไม่ต้องยั่วเลยวิน เท่านี้ท่านเทพฮักก็ปางตายแร้วววว
-
o22 ค้างงงงง
อิอิ น้องปอยปอย ดูให้สนุกนะคะ :bye2:
-
เอาล่ะเฟ้ย ย
งานนี้สนุกแน่
-
อย่าลืมเอาภาพโชว์เชียร์มาอวดด้วยนะคะ
นายวินเซอร์เค้ากำลังสับสนอยู่
จะรุก(จีบ)หรือจะรับ(รอให้เค้ามาจีบ)เอาให้แน่นะจ๊ะ o18
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
คงสนุกน่าดูจริง ๆ หุหุ
รอตอนต่อไปค่าา
-
เล่นตามสืบเป็นโคนัน เลย ก๊ากๆๆๆๆ
-
ชมรมใครหว่าา??
-
รู้อะไรทำไมไม่บอกกันล่ะภู่~
แอบเริ่มงงเวลา
คือช่วงนี้วินเซอร์กับเลิฟมีรู้จักกันแต่ยังไม่รู้จักหนุ่มฮอยฮัก?
แต่โซโล่น่าจะรู้แล้วว่าพรีสต์เป็นผู้ชายนี่นา ที่ตอนวินเซอร์ไปถาม แต่ทำไมวินเซอร์พูดเหมือนโซโล่ยังหาพรีสต์ไม่เจอ
คนอ่านแอบงงค่ะ :call:
-
วินเซอร์...ถึงนายไม่ยั่ว ฮักก็หลงละเมอเพ้อพกจะตายอยู่แล้ว ถ้ายั่วขึ้นมาจริงๆฮักไม่ตาลอยทั้งวันเหรอ
-
ค้างงงงง
คนเขียน!!!!!!เธอทำให้ฉันติดนิยายเรื่องนี้
-
วินเซอร์มั่นมาก มั่นจนน่าหมั่นไส้ ฮักสู้ๆ เอาชนะวินเซอร์ให้ได้ o18
-
ก็ลองยั่วมาสิ พ่อจะจัดหนัก
ยั่วกลับให้หลงละเมอเพ้อฝันให้ตายเลย คอยดู!!
โอ๊ย~พ่อคุณ! พูดมาได๊~!!! ตัวเองหลงเขาอยู่เเท้ๆน่อ o18
อยากไปเหมือนกันนะ มข. แต่ไม่รู้จะเดินทางยังไงนี่แหละ.. น้ำยังบ่ลดเลยน่อ~
-
อร๊ายยยย พุ่งนี้ก็จะได้ทำงานกับเลิฟ
แล้วอีกสองวันฮักจะไปที่งานเลี้ยงมั้ยยยยย :impress2:
เมื่อไหร่วินเซอร์จะรู้ว่าฮักกับเลิฟเป็นคนเดียวกันน้า :-[
-
เฮ้อ... :เฮ้อ:
ถ้าจะอีกนานกว่าคู่นี้จะได้ชะเอิงเอยกัน
-
แอร๊ยยยยยยยยย
ฮอยฮักก็กะจะฆ่าตากล้อง
ส่วนตากล้องถ้าอยากจะฆ่าก็จะยั่วกลับเลย
อย่างนี้ตอนถ่ายแบบกันคงมันส์น่าดูเลย
เพราะต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกันง่ายๆ หึ หึ หึ
ปล.รอตอนถ่ายแบบอยู่ค่า
-
พี่สุนทรแกต้องรู้อะไรดีๆแน่ๆเลย o8 o8 o8
ใครจะยั่วใครล่ะคราวนี้ :o9: :o9:
จะรอตอนต่อไปน่ะค่ะ :myeye: :myeye:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน พักช่วงอ่านหนังสือสอบ สนุกมาก o13 แต่ยังตามไม่ทัน เดี๋ยวรอวันหยุดยาว ที่จะถึงนี้ อ่านทันแน่ๆ :laugh: ขอกลับไปอ่านหนังสือต่อก่อนละค่า
ปล. ไม่ได้ไปดูโชว์เชียร์ แต่เสียงดังมาจนถึงหลังมอเลย ท่าจะมันส์
-
เหอๆ มารอจ้า o13
-
มารอลุ้นตอนต่อไป
-
:-[
-
ก็ลองยั่วมาสิ พ่อจะจัดหนัก
ยั่วกลับให้หลงละเมอเพ้อฝันให้ตายเลย คอยดู!!
วินเซอร์ต้องทำขนาดนี้เหลยเหรอ
แหม งานนี้มีเฮ จะได้รู้ตัวจริงว่าฮอยฮักหรือเลิฟมีคือใครกัน??
แล้ววินเซอร์จะเลือกใครล่ะระหว่างฮอยฮักกับเลิฟมี ลุ้นอ่ะลุ้น :z2: :z2: :z2:
-
มาสั้นจังเลยพี่ปอย T^T
มาต่อตอนหน้าเร็วๆน่ะค่ะ ^^
สู้ๆ
-
:sad4: อ้ากกกกกก :z3: ต่อค่าาาาา
-
:fire: ค้างๆๆๆ
ใครกันแน่จะโดนจัดหนัก :m12:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
รีบมาต่อนะครับ ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ลุ้นมาก ๆ กับคู่นี้
:L2: :L2:
-
winzer ออกโรงเอง อิอิ :z1: :z1:ให้เรียบร้อยน่ะ +1 ให้เป็นกองหนุน อิอิ :L2:
-
งานพรุ่งนี้คงมีคนโดนจัดหนัก อุอุอุ :-[
---------------
นางดิท : อ่านเพิ่ม
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่ลอนดอนเล่นอะไรคร้า สนุกใหญ่เลยนะ
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ ตอนหน้านะคะคนแต่งขา......ลุ้นๆๆๆๆๆ :impress3:
-
Yaa chala jai pai kha pii,,diew jer kong jing laew koi maa puud ter kha,,hu hu hu!!!
-
:L2: :pig4:
-
อ๊ากกกกกก พี่ลอนดอนจะบอกมากว่านี้ก็ไม่ได้
วินเซอร์จะได้รู้สะทีว่าฮักคือเลิฟมี อิอิ
ว่าแต่คู่เดทจะพี่ลอนจะให้ไปฝึกด้วยก็คือเลิฟชิมิ
งั้นวินเซอร์รีบตกลงเร็ววววววววววว
ได้คู่กะฮัก แถมพี่ลอนดอนจะบอกเพิ่มด้วยน้า :impress2:
-
วินเซอร์เอ้ย หึหึ
-
จะได้เป็นคู่เดทกันแล้ว
อย่างนี้นายฮักเค้าไม่เขินแย่เหรอ
อยากรู้จัง ว่าจะมีวิธีกลบเกลื่อนยังไง o18
-
อ่านตอบเม้นแล้วเพิ่งสังเกตชื่อเรื่อง คุณปอยสุดยอด o13
พี่ลอนดอนเป็นป๋าดันสุดฤทธิ์เลยแฮะ อืมมม ฮอยฮักจะความแตกก็เพราะพี่ลอนดอนนี่แหละ :laugh:
รอตอนใหม่ อย่าลืมพักผ่อนนะ :pig4:
-
กำลังสนุกเลยยย
รอตอนต่อไปนะจ้า อิอิ
-
รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว >_< สนุกเวอร์จิงๆเรื่องนี้
-
:call:
-
ถ้าบอกว่าเลิฟมีเป็นน้องลอนดอนเนี่ย เชื่อนะ
เหมือนกันจริงๆ เสียวสันหลังแทนวินเซอร์
แต่นิสัยพี่ลอนดอนน่ารักนะ แอบหวงของกินด้วย
เดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะฆ่าใคร รอก่อนนะวินเซอร์ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
พี่ลอนดอนพระเอกตัวจริง 55555555
ไม่รู้ว่างานนี้ใครจะงานเข้าระหว่างฮักหรือวินเซอร์
รอคอยตอนต่อไปนะคะะ
ปล.กลับไปอ่านอีกรบค้นพบว่าตัวเองอ่านตก! เลยแปลความหมายผิด :monkeysad:
-
วุ้ยมาต่อเลยนะ
-
เจ้าแผนการกันจริงนะพี่ๆ
-
กรี๊ดดด! ลึกลับเซ็กซี่เย้ายวนนนน.... ฮอยฮักน่ารักอ่ะ
-
พี่ลอนดอนรั่วมากเลยค่ะ..ฮักจะความแตกซะเเล้ววว :laugh:
-
นั่นไงความแตกตอนวันงานเลี้ยงแน่ๆ :laugh:
-
ฮูวค้าง
วินเซอร์เสร็จฮักแน่ๆ55
-
บอกได้คำเดียวว่า ค้างโว้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
วู้วว
ไม่ต้องสังหรณ์ใจไปหรอกวิเซอร์ เดี๋ยวแจ๊คพ็อตก็แตกแล้ว
วะฮ่าๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
ตอนใหม่ แอร๊ยยย :o8:
-
:L2:
-
ชักสนุกล่ะสิ
-
มาเร็วๆนะ
-
พี่ลอนดอนเจ้าเล่ห์จริงๆ ฮึฮึฮึ
-
อ่านเรื่องนี้เท่าไหร่ก็ไม่เคยอิ่มไม่เคยพอ
อยากอ่านอีกเยอะๆ ฮะๆๆ
เรื่องนี้เป็นเหมือนศูนย์รวมพวกซาดิสม์ขี้แกล้ง แล้วจับมันมาแกล้งกันเองหาคนเหนือสุด555
-
มาอย่างใจจดใจจ่ออ อยากอ่านต่อไม่ไหวเเล้วววววว :z3:
-
มารอคลาสเริ่ม :oo1:
-
มาร้องเพลงรอ :m27:
-
ไหนอ่ะ ไหนๆๆๆๆ
จะอ่านๆๆ
-
ใกล้แล้ววินเซอร์ความลับเริ่มเปิดทีละนิดแล้ว
-
รอตอนใหม่ค่ะ ^^ อยากเห็นวินเซอร์ช็อค!จังถ้ารู้ความจิง
-
อ้ากกกกกกกกกกกกก
เจอกันซะ แล้วจะหนาวนะจ๊ะ วินเซอร์ เออร์ เออร์
เป็นทั้งตาก้อง ทั้งคู่ซ้อม โอยย อย่่างนี้วินเซอร์จะรอดได้ยังงายยย 55555
-
มารอดูท่านเทพฮักค่ะ :z1:
-
หนุกๆ
-
มารอ 8.2 โวเย้
-
รอค่ะ
-
ผมยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำด้วยอาการสะลึมสะลือได้ เมื่อวานนี้ไปสังสรรค์กับพี่นิวยอร์กจนดึกดื่นก็เลยตื่นสายไปหน่อย เอาเถอะนัดเจอพวกนั้นตอนบ่ายๆ เผื่อนายแบบจะแต่งหน้าแต่งตัว สถานที่ก็เตรียมสแตนด์บายไว้เรียบร้อยแล้ว อีกอย่างถ่ายธีมฝนตกต้องตอนเย็นๆ ที่ไม่ค่อยมีแดด บรรยากาศต้องครึ้มๆ หน่อยถึงจะเหมือน
ผมยืนแปรงฟังมองตัวเองที่หน้ากระจก เมื่อก่อนตัวผมเล็กกว่าชาวบ้านเขาแต่ตอนนี้กลับโตเอาๆ เกินหน้าเกินหน้าเพื่อนฝูงอีกต่างหาก นี่ล่ะน่าเชื้อพันธ์ตะวันออก เชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจนะครับ แต่ตอนเด็กๆ ผมขี้อายจะตายเพราะเหตุการณ์หนึ่งในชีวิตวัยเด็กทำให้ชีวิตพลิกไป นั้นควรจะขอบคุณเด็กคนนั้นเหมือนกัน หลังจากเหตุการณ์นั้นผมก็ขอพ่อไปอยู่กับคุณปู่ที่อเมริกาเพราะอยากจะโตมาเป็นผู้ชายเฟอร์เฟ็คส์ แล้วไงล่ะ? เพราะไปอยู่กับปู่ผมถึงได้มีนิสัยแบบนี้ไง!
ผมกลับมาจากอเมริกาตอนช่วงมอต้นมาเจอกับพวกไอ้โซโล่พวกนั้นตกใจกันใหญ่ ผมก็แปลกใจอยู่เหมือนกันแฮะ ไอ้ชินคนที่ตอนเด็กๆ สูงกว่าเพื่อนกลับกลายเป็นเตี้ยสุดในกลุ่ม ส่วนคนอื่นๆ ก็สูงพอๆ กับผมเลยทีเดียว จนกระทั่งถึงมอปลายผมก็ยังไม่หยุดสูง จนตอนนี้สูงที่สุดในกลุ่มแซงหน้าไอ้โซโล่ได้สบายๆ
ผมทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยก็แต่งตัวจะออกไปทำงาน ผมทาครีมบำรุงผิวเล็กน้อยแล้วสะบัดผมที่เปียกนิดหน่อยก่อนจะหวีเซ็ตผมให้ตั้งขึ้นนิดๆ จากนั้นก็เลือกเสื้อผ้ามาใส่ ผมมองไปที่เตียงนอนของตัวเอง อื้ม...ตุ๊กตากระต่ายนั้นทำให้คิดถึงเด็กคนนั้นแฮะ ป่านนี้คงจะโตเป็นหนุ่มหล่อพอๆ กับผมแล้วล่ะมั้ง?
เด็กคนนั้นเป็นใครน่ะเหรอ? หมอนั้นเป็นลูกของเพื่อนพ่อที่เป็นดาราน่ะครับ ตอนเด็กๆ เคยเล่นด้วยกันนิดหน่อยแล้วผมก็ติดหมอนั้นมากด้วย มันเป็นความประทับใจแบบเด็กๆ น่ะ ผมน่ะทั้งตัวเล็กขี้อายแต่หมอนั้นไม่ใช่แบบนั้น เป็นผู้ใหญ่แถมยังเก่งไปซะทุกอย่าง สุดท้ายแล้วก็เกิดเรื่องขึ้นแต่ผมก็รอดมาได้เพราะเด็กคนนั้นช่วย ถึงจะไม่คุยพูดออกจะเย็นชานิดๆ แต่ก็เป็นคนนิสัยดีคนหนึ่ง ผมก็เลยให้ตุ๊กตาหมีตัวโปรด เด็กนั้นก็ให้ตุ๊กตากระต่ายเน่าๆ ตัวนี้ให้กับผมเป็นการแลกเปลี่ยน
ตั้งแต่ไปอเมริกาจนถึงปัจจุบันผมก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเลย ได้ข่าวว่าพ่อแม่ของเขาเสียชีวิตไปแล้วตั้งแต่ผมอยู่เมืองนอกนู้น ผมเดินมาหยิบเจ้ากระต่ายเน่าแล้วยิ้มเล็กน้อย เขาจะเปลี่ยนไปขนาดไหนกันนะ? แล้วหมอนั้นจะจำผมได้หรือเปล่า? ผมว่าไม่มีทางจำได้หรอก ก็เพราะผมน่ะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยนี่น่า! อ่า~ ใช่สิ ชื่อของหมอนั้นมันแปลกซะผมจำได้ขึ้นใจเลยล่ะ แถมชื่อหมอนั้นก็เขียนไว้ที่ป้ายของกระต่ายเน่าตอนนี้มันเลือนๆ ไปแล้วล่ะ หมอนั้นมันชื่อ...
ฮอยฮักไงล่ะ!!
ชื่อแปลกใช่ไหมล่ะครับ ไม่รู้ว่าแปลว่าอะไรเหมือนกัน โอ๊ะ อยากรู้เหรอครับว่าหมอนั้นเขียนไว้อย่างไง ท่าทางจะเป็นตัวกวนอยู่เหมือนกันนะเนี่ย เจ้าต่ายเน่าเนี่ยเขียวไว้ว่า ‘ของฮอยฮัก อย่ายุ่ง!’ เป็นไงล่ะ! โคตรกวนอ่ะ!! ผมวางเจ้าต่ายเน่าไว้เหมือนเดิมแล้วพอดีมีโทรศัพท์เข้ามาปรากฏว่าเจ้าหน้าที่เตรียมงานโทรมาแจ้งว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ไวทันใจสมกับเป็นมืออาชีพจริงๆ ผมก็บอกอีกฝ่ายให้เตรียมพร้อมสถานที่ไว้เพราะคิดว่าไปถึงที่แล้วผมจะลงมือถ่ายทันที
ผมต้องไปเช็คความเรียบร้อยของฝ่ายอื่นๆ ที่เตรียมงานที่สตูดิโอในบริษัทก่อนครับ แล้วก็ไปเช็คความเรียบร้อยของนายแบบคนสำคัญของวันนี้ด้วย พูดถึงหมอนี้แล้วยังข้องใจเรื่องที่พี่ลอนดอนพูดไม่หาย อายุเท่ากันกับผมงั้นเหรอ? แถมยังเรียนที่เดียวกับผมอีกแน่ะ! ให้ตายเถอะนี่มันเรื่องจริงงั้นเหรอ?
ผมขับรถมาถึงบริษัทแล้วรีบเดินเข้าไปบริษัทด้วยอาการไม่รีบร้อนเท่าไร แหงล่ะ ยังมีเวลาอีกเยอะเลย ผมน่าจะหาอะไรกินก่อนดีกว่า ผมเดินเข้ามาที่โรงอาหารของบริษัทที่มีไว้ให้สำหรับพนักงานที่ทำงานแล้วหิวก็เชิญมาซดข้าวได้ที่นี้เลย พอผมเดินเข้ามาก็เข้าไปทักแม่ครัวที่เป็นญาติฝ่ายแม่ของผมเอง
“น้าส้มจี๊ด~ ผมหิวข้าวคร้าบ~”
“บ๊ะ ไม่ได้เห็นหน้าตั้งนานเลยนะไอ้หลานชาย กินอะไรล่ะวันนี้จะให้รบทำให้”น้าส้มจี๊ดเงยหน้าขึ้นมาจากสมุดบัญชีแล้วเอ่ยตอบผม ผมยิ้มกว้าง น้าส้มเนี่ยเหมือนแม่ของผมจริงๆ นั้นแหละ! แล้วผมก็เหลือบไปเห็นน้ารบ สามีของน้าส้มจี๊ด ผมยกมือไหว้แกก็พยักหน้ารับแล้วส่งยิ้มมาให้นิดๆ
“เอาแบบเดิมครับ”
“ข้าวผัดปูพิเศษ!”น้าส้มจี๊ดหันไปบอกน้ารบแล้วหันมาคุยกับผมต่อ
“เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นที่บริษัทเลยนะ ปกติเห็นมาทุกวัน”
“ไม่ล่ะครับ ไม่มีงานผมก็ไม่อยากจะมานักหรอก”
“เรื่องพ่อเราล่ะสิ เฮ้อ! อันที่จริงน่ะนะเรื่องนั้นน่ะ...เข้ามานี้สิวิน น้าจะเล่าอะไรให้ฟัง”
“ไม่ล่ะครับ ถ้าน้าจะพูดแก้ตัวให้กับพ่อน่ะ ผมไม่ต้องการฟังหรอก”
“เปล่า น้าไม่ได้พูดแก้ตัวสักหน่อย แต่อยากเล่าให้เธอฟังเฉยๆ แล้วเธอก็ไปคิดเอาเองล่ะกัน”
“ผมไม่ฟังครับ”ผมยืนยันคำพูดเดิม เรื่องของพ่อผมปล่อยไปแล้วล่ะ ท่านจะทำอะไรก็ช่าง ผมไม่สนใจแล้ว น้าส้มจี๊ดถอนหายใจแล้วพยักหน้าเข้าใจการตัดสินใจของผมเอง
“งั้นเธอก็รอรู้ความจริงจากปากพ่อเธอเองล่ะกัน”
ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัย ความจริงอะไรกัน? ไม่ทันที่ผมจะถามน้าส้มจี๊ด น้ารบก็ยกจานข้าวมาวางไว้ตรงหน้าผม เออ ช่างเถอะ เรื่องนั้นถ้าพ่อจะบอกก็คงจะบอกผมไปนานแล้วล่ะ ผมยกจานข้าวมานั่งกินอย่างว่องไว เมื่อทานเสร็จก็บอกลาน้าทั้งสองแล้วเดินไปที่สตูดิโอ เห็นเหล่าสตาร์ฟกำลังทำงานกันแข็งขันเชียว รออู้ดูสิ พ่อจะหักเงินเดือนครึ่งหนึ่งเลย!
“สวัสดีครับคุณวินเซอร์!”
“สวัสดีค่าคุณวินเซอร์!”
ทุกคนทักทายผมอย่างกระตือรือร้นเป็นพิเศษ อะไรทำให้พวกนี้ดูสดชื่นแจ่มใสแบบนี้กันนะ? ผมพยักหน้ารับแล้วถามขึ้นนายแบบของวันนี้ แต่ละคนเนี่ยดูจะตื่นเต้นกันเป็นพิเศษเมื่อพูดถึงเลิฟมี ตาเป็นประกายเชียว พวกนี้เพิ่งทำงานกับเลิฟมีครั้งแรกสินะ ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้ล่ะมั้ง เขาก็เหมือนนายแบบที่แล้วๆ นั้นแหละ
“กำลังแต่งหน้าในห้องเตรียมตัวค่ะ ตัวจริงหล๊อหล่อค่ะ”
“น้องเลิฟมีน่ารักมากเลยล่ะครับคุณวินเซอร์!”
“วันนี้ต้องสนุกมากแน่ๆ เลยเนอะ”
พวกนั้นแย่งกันพูดถึงเลิฟมีจนผมแทบจะฟังไม่ทัน อ่า! ที่พูดมาก็ถูกทั้งหมดนั้นแหละ ขอเพิ่มอีกนิดหน่อยคือเขาสวยไม่ใช่หล่อ! แบบนั้นเรียกว่าหล่องั้นเหรอ? โธ่~! ถ้าแต่งตัวแล้วยิ้มหน่อยชนะพวกนางเอกนางแบบสบายๆ เลยนะนั้นน่ะ! ผมผละตัวจากเหล่าสตาร์ฟแล้วเดินเข้ามาในสตูดิโอ ในหัวคิดเรื่องงานอย่างจริงจัง
“อ๊ะ...”
ผมหยุดเดินก่อนจะไปชนเข้ากับใครบางคน เสียงอุทานนั้นคุ้นๆ นะ? ผมกำลังจะเอ่ยขอโทษที่เดินไม่ระวังเกือบจะชนเขาเข้าแต่ก็ต้องหุบปากเงียบไป คะ...คนตรงหน้าผมเนี่ยมันใครกันวะ!!? ใบหน้านั้นมัน...บอกผมที! นี่ไม่ใช่เลิฟมีใช่ไหม!!? ผมยืนมองเขาตาไม่กะพริบ ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่อาทิตย์ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้เนี่ย! เหมือนจะเปล่งประกายวิ๊งๆ มากกว่าเดิมอีก!! ผมมองอีกฝ่ายไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบแล้วรอบเล่า ถ้าจะ...ขนาดนี้ล่ะก็เอามีดมาแทงกูจะง่ายกว่าไหม!!? จะทำร้ายความดีงามของกูไปถึงไหน บอกว่าตัดใจแล้วไง! มาเจอแบบนี้กูไปไหนไม่เป็นเลยโว้ย!!
ผมสะดุ้งตัวหน่อยๆ แล้วกะพริบตาปริบๆ เห็นอีกฝ่ายจ้องเขม็งมาแล้วรู้สึกตัวยืนขวางทางเขาอยู่ นี่ตูละเมอเพ้อขนาดไม่รู้ตัวเลยเหรอวะ? ผมหลีกทางให้อีกฝ่ายเดินออกไป เขาก็เดินไปโดยไม่พูดไม่จาอะไรกับผมเลย อะไรจะเย็นชาปานนั้น! ผมมองตามอีกฝ่ายนิ่ง บ๊ะ! ดูเหมือนจะผอมลงด้วย จากเดิมที่ผอมอยู่แล้วน่ะ ตอนนี้ดูบอบบางเอวแม่งค่อดว่าเดิมอีก! แล้วไอ้สมองลามกติดสันดานแมร่งก็คิดอะไรไปไกลสุดกู่!!
นี่ถ้าจับหมอนั้นมาขึงไว้บนเตียงมันจะเป็นอย่างไงกันวะ เหอะๆ แค่คิดกูก็คึกขึ้นมาซะเฉยๆ เลยวะ!! ทั้งคืนจะโอ้โลมสัมผัสผิวขาวเนียนนั้น กระแทกใส่แรงๆ เอาให้ครางสุดเสียงคงจะสุดยอดน่าดูเลยวะ!! อ๊ะ หันมามองผมอีกต่างหาก ดูๆ ไปแล้วเหมือนกระต่ายเลยเนอะ ถ้าริวเป็นกระต่ายบ้านถูกเลี้ยงมาอย่างเชื่องๆ เลิฟมีก็เป็นกระต่ายป่าสวยดุต้องปราบให้เชื่องก่อนสินะ!!
ขอรีเควสเมนูมื้อค่ำหน่อยได้ไหม!!?
อยากกินกระต่ายป่า!!!
อยากกินโว้ย!!!!!!!!!
“ยืนทำหน้าหื่นได้ใจป๋ามากไอ้หลานชาย”
ผมหันไปมองอาทิมประธานบริษัททีไอเอ็มที่ตบไหล่ผมเบาๆ แล้วมองผมด้วยสายตารู้ทัน อาทิมเป็นเพื่อนสนิทของพ่อผมเองครับ มาทำอะไรที่นี้วะ? อ้อ! เลิฟมีอยู่บริษัทอาทิมนี่น่าแล้วนี่คงจะไม่ใช่ว่ามาเฝ้าลูกรักจากผมหรอกนะ? ผมก้มศีรษะให้กับอาทิมเป็นการทักทาย
“อาทิมมาทำอะไรงั้นเหรอครับ?”
“มาเฝ้าลูกรักจากเสือวะ”
“เสือที่ไหนกันครับ ไม่ได้เข้าป่าถ่ายแบบสักหน่อย”
“อย่ามาตลกวะ หมายถึงเอ็งนั้นแหละ!”
“อาก็อย่าล้อเล่นสิครับ ผมขอตัวไปดูงานก่อนล่ะกัน”ผมขอตัวแล้วเดินมาเช็คของกับเหล่าสตาร์ฟทุกฝ่าย แมร่ง อยากกินกระต่ายป่าแต่ดันมีจระเข้มาขวางคลอง! จระเข้แมร่งตัวเบ้อเริ่มด้วย ชิ! ของอร่อยๆ มันย่อมได้มายากอย่างที่โบราณเขาว่าไว้สินะ!
ผมเช็คของไปสั่งงานคนอื่นๆ ไปแล้วรู้สึกเหมือนถูกจ้องไปว่าจะเดินไปไหนทำอะไรก็เหมือนมีคนจ้องตามมาตลอด อาทิมหรือเปล่าวะ? จะจ้องจับผิดอะไรนักหนาเนี่ย! ผมหันขวับไปมองกลับแล้วเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ คนที่มองผมอยู่ไม่ใช่อาทิมกลับกลายเป็นเลิฟมี! พอผมหันมาเท่านั้นแหละหมอนั้นก็หันไปมองทางอื่นทันที อะไรวะไอ้ความรู้สึกแบบนี้ ผมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
พี่บอสเดินแยกออกมาจากเลิฟมีมาที่ผม เข้ามาทักทายตามประสาผู้จัดการดารานั้นแหละครับ ผมก็เอ่ยทักกลับแล้วพี่แกก็โบกมือเรียกเลิฟมีมาตรงนี้ ผมก็ทำเป็นคุยกับสตาร์ฟคนอื่นๆ แบบไม่สนใจอีกฝ่ายเท่าไร เพราะอะไรน่ะเหรอ? ดูนั้นสิครับ!! อาทิมทำหน้าเข้มข่มขู่กันซะ เหอะๆ
“นี่ คุณวินเซอร์ เขาจะเป็นตากล้องและเป็นเจ้าของนิตยสารแฟรันด้วย”พี่บอสแนะนำผมก่อน อีกฝ่ายก็เอ่ยทักผมตามมารยาทแล้วยื่นมือมา
“สวัสดีครับ คุณวินเซอร์”
“สวัสดีครับรุ่นพี่เลิฟมี”ผมมองมือนั้น บ๊ะ! ขาวเนียนน่าลูบจับแล้วคงจะนุ่มน่าดูวะ ผมยื่นมือออกไปจับพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก ไม่ได้กะจะหว่านเสน่ห์ใส่ใคร แต่ถ้าติดมันก็ดีไปน่ะครับ ฮ่าๆ แต่อีกฝ่ายก็ทำหน้านิ่งไร้ความรู้สึกเหมือนเคย ผมเลิกคิ้วแล้วก้มมองมือที่จับมันใหญ่ๆ ก็สากชอบกลวะ พอก้มมองเท่านั้นแหละรู้เลยว่าทำไมมันถึงสากได้ขนาดนี้! ให้ตายสิ!
“เออ สวัสดีๆ”
“อะไรของอาทิมอีกครับเนี่ย?”
“ก็จับมือแกไงไอ้หลานชาย”
“อานะอา วุ่นตลอด”ผมบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก ให้ตายเถอะจระเข้นี่มันน่านัก! แค่จับมือก็ไม่ได้!! จากนั้นพี่บอสก็พาเลิฟมีไปทักทายคนอื่นๆ ของนิตยสารแฟรัน ผมยืนมองอีกฝ่ายแล้วยิ้มๆ ออกมา
“ยิ้มหื่นอีกแล้วนะโว้ยไอ้วิน”
“...”ผมจะทำอะไรในสายตาอามันก็ดูหื่นไปซะทุกอย่างนั้นแหละครับ! ผมหันมามองอาทิมก็ยืนกอดอกมองผมตาขวางเชียว หวงลูกมากเลยนะครับอา! หวงพอๆ กะหวงลูกสาวตัวเองเลยโว้ย!! ผมกำลังจะเดินหนีแต่อาทิมก็ขอคุยกับผมหน่อย ทำหน้าซีเรียสซะแบบนั้นต้องเอาจริงแน่เลยวะ ผมพยักหน้ารับแล้วเดินตามอีกฝ่ายไป
“อาครับนี่ได้เวลาไปสถานที่ถ่ายแบบแล้วมีอะไรก็รีบๆ พูดมาเถอะครับ เดี๋ยวจะเสียเวลา”พอมาถึงที่ผมก็เอ่ยเปิดก่อน คุยเข้าประเด็นไปเลยจะได้ไม่เสียเวลาแล้วอาทิมก็พูดออกมาซีเรียสจริงจังสุดๆ
“เอ่อ! พูดตรงๆ เลยนะโว้ยไอ้วิน อย่ามาเจ๊าะแจ๊ะกับเลิฟมีนะโว้ย เขากำลังไปได้ดี”
ผมว่าแล้วต้องเรื่องนี้จริงๆ ด้วย! ซื้อหวยทำไมไม่ถูกแบบนี้บ้างวะ! ผมยืนนิ่งมองอาทิมอย่างจริงจังเหมือนกัน เมื่ออีกฝ่ายจริงจังมาผมก็ต้องจริงจังตอบกลับ
“นึกว่าเรื่องอะไรซะอีก อาทิมครับ ผมไม่คิดจะยุ่งกับเขาหรอก ไว้ใจได้เลย อย่างเขาน่ะผมไม่สนใจ”
“เหอะ ให้มันจริงเถอะวะ สันดานแกน่ะฉันมองทะลุแล้ว แต่ถ้าแกบอกว่าไม่ยุ่งกับเขาฉันก็จะลองเชื่อใจแกดู”
แหม! สมกับที่รู้จักผมตั้งแต่เด็กๆ เลยนะครับอาทิม รู้ทันสันดานโฉดของผมอีกแน่ะ แต่อย่างไงผมก็พอมีจรรยาบรรณกับเขาบ้างนั้นแหละครับ รู้ดีว่าคนที่กำลังไปด้วยดีน่ะไม่ควรยุ่งแต่ว่าถ้าเขาชอบผมแล้วมายุ่งกับผมก่อน อันนี้ก็เป็นข้อยกเว้นล่ะนะ!
“ผมไม่สนใจคนที่มีความตั้งใจจริงกับงานหรอกครับอาทิม อาก็รู้ว่าผมน่ะก็แค่เล่นๆ กับพวกที่ไม่มีความมุ่งมั่นในงานของตัวเองแต่สำหรับคนที่ตั้งใจทำงานน่ะผมนับถือมากด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมไม่ยุ่งกับเขาหรอกแล้วท่าทางเขาก็ไม่ได้ยุ่งใจผมซะด้วยสิ”
“วินเซอร์ ฉันรู้ว่าพ่อแกไม่เคยห้ามแกไม่ให้ยุ่งกับคนนั้นคนนี้หรอกนะถ้าแกจริงใจและจริงจังกับเขาน่ะ แต่พ่อแกรู้ว่าแกไม่จริงจังกับใครเลยถึงได้ห้ามแกไม่ให้ยุ่งกับคนที่เอาจริงเอาจังกับงาน ถ้าเอาแต่เล่นๆ ไปทั่วแบบนี้พอแกเจอกับคนที่ใช่จริงๆ คนๆ นั้นจะทนคนไม่จริงจังแบบแกได้งั้นเหรอวะ แล้วแกจะเสียใจที่ถูกเขาทิ้งไปเพราะนิสัยนั้นของแก”
“ถ้าเรื่องแค่นั้นทนไม่ได้ผมก็ไม่เอาคนนั้นหรอกนะ”
“แกนี่มันสันดานจริงวะ ฉันยังไม่เห็นใครจะทนแกได้สักราย!”
“สงสัยผมจะต้องโสดไปตลอดชีวิตล่ะมั้ง”ผมหัวเราะขำๆ ไปกับคำพูดของอาทิม บางทีผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ผมอาจจะเคยปล่อยมือจากคนที่ใช่ไปครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะสันดานชั่วๆ ของตัวเองก็ได้ ไม่มีใครทนผมได้อย่างที่อีกฝ่ายพูดนั้นแหละ
“ถ้าเจอคนที่ใช่บางทีแกอาจจะหยุดนิสัยนั้นก็ได้”อาทิมพูดทิ้งท้ายก่อนจะชวนผมให้เดินออกไปเพื่อจะไปสถานที่ถ่าย ผมยิ้มรับ ไม่กล้าบอกหรอกว่าถ้าเจอคนๆ นั้นจริงๆ แล้วสันดานไม่ดีของผมจะหยุดได้ บางทีบางอย่างอาจจะหยุดจริงแต่สันดานชั่วของผมน่ะมันมีเยอะเกินกว่าจะหยุดได้ทั้งหมดนั้นแหละนะ ต้องภาวนาให้คนๆ นั้นทั้งอึด ถึก ทนทาน ตายยาก!
“คุณวินเซอร์ครับ! เรดเขาไปโดนใครทำร้ายมาก็ไม่รู้ครับ!!”
“อะไรนะ? ตอนนี้เรดอยู่ไหนล่ะ?”
เฮ้ยๆ ถึงเด็กนั้นจะทำตัวน่าหมั่นไส้ให้กับคนอื่นๆ เกลียดแต่ก็เป็นนักแสดงที่ดีคนหนึ่งเลยนะ แล้วหน้ามันเป็นอะไรหรือเปล่า!? คนของบริษัทผมต้องเป็นห่วงอยู่แล้วล่ะครับ ได้ข่าวว่ากำลังได้งานละครซะด้วย ผมรีบขอตัวจากอาทิมเดินตามไปที่น้องเรด เห็นสภาพน้องเขาแล้วหนักใจ นี่มันเน้นเล่นงานที่หน้าเลยนี่หว่า!!
“เรดเป็นไงบ้าง?”
“สวัสดีครับพี่วินเซอร์ เรดไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ”
“งั้นเหรอ แล้วทำไมไม่ไปทำแผลล่ะ? เดี๋ยวพี่ให้เขาไปส่งละกัน ตามมาสิ”ผมเดินเข้ามาใกล้น้องเขาแล้วเอ่ยบอก น้องเรดพยักหน้าแล้วลุกขึ้นอย่างว่าง่าย ผมกับน้องเขาไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับแล้วล่ะครับ แต่คนแต่เล่นๆ เหมือนกันนี่น่า พอเดินออกมาจากสตูดิโอ ผมก็เหลือบไปเห็นเลิฟมีนั่งอยู่ในรถมองมาทางผมเข้าพอดี ผมก็แกล้งทำเป็นโอบน้องเรดพยุงช่วยเหลือเต็มที่ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังเดินห่างกันเป็นกิโล น้องเรดก็งงๆ เหมือนกันครับ ผมมองไปที่เลิฟมีหมอนั้นก็หันไปทางอื่นแล้วรถก็แล่นออกไป ผมปล่อยมือจากเรดแล้วสั่งให้คนอื่นไปส่งน้องเรดทำแผลให้เรียบร้อย ส่วนผมก็กระโดดขึ้นรถของบริษัทไปสถานที่ถ่ายแบบ
พอมาถึงผมก็ลงจากรถเดินเข้ามาสถานที่ถ่ายแบบอย่างเอื่อยๆ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะสายตาอันจริงจังและมุ่งมั่นของนายแบบคนสำคัญส่งมาที่ผมนั้นแหละ เฮ้ยๆ ระดับความจริงจังกับงานมันผิดจากที่ผมคิดเอาไว้มากเลย ขืนเป็นแบบนี้ ฝ่ายที่โดนฆ่าต้องเป็นผมแน่ๆ! ไม่ได้การแหละ ผมก็ต้องจริงจังเหมือนกัน! เลิฟมีเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทางผมก็เซ็ตกล้องไว้ตั้งแต่ปีมะโว้!
เลิฟมีเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆ ผม หมอนั้นกำลังติดกระดุมของที่ปลายแขนเสื้อเชิ้ตอย่างไม่ถนัด คอสตูมไปไหนวะ ทำไมไม่แต่งให้นายแบบหน่อย ผมหันมาติดกระดุมให้หมอนั้นแล้วอธิบายถึงภาพรวมๆ ของการถ่ายแบบวันนี้
“ธีมของการถ่ายแบบคือกลางสายฝนครับ สมมุติว่าคุณกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนแล้วฝนก็ตกลงมา คุณใช้ร่มเพื่อไม่ให้เปียกฝนแต่คุณก็อยากจะเล่นน้ำฝนก็เลยตัดสินใจโยนร่มทิ้งแล้วให้ตัวเปียกฝน ประมาณเล่นน้ำฝนนั้นแหละครับ”ระหว่างที่ผมอธิบายนั้นคอสตูมก็ตามมาใส่กำไรและสร้อยคอเงินให้กับเลิฟมี ผมมองอีกฝ่ายในชุดเรียบๆ เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนสั้น กางเกงสแล็กสีน้ำตาลอ่อน ตอนนี้ผมรอให้อีกฝ่ายใส่เนทไทสีดำ เครื่องแต่งตัวแค่นี้ยังดูดีขนาดนี้ เฮ้อ~ หนักใจเฟ้ย! เมื่อทุกอย่างเช็คเรียบร้อย หน้าตาเผ้าผมเสื้อผงเสื้อผ้าโอเค เราก็เริมการถ่ายแบบเลยครับ!
“ตอนแรกเอาเป็นสบายๆ เหมือนเดินมองนั้นมองนี้ไปเพลินๆ นะครับ”
ผมถือกล้องจัดแจงแสงเรียบร้อยแล้ว นายแบบก็เดินเข้าไปที่ฉากที่เซ็ตไว้ เลิฟมีถือร่มใสไอเท็มสำคัญสำหรับการถ่ายแบบนี้ไปด้วย แล้วการถ่ายแบบก็เริ่มขึ้นเป็นทางการ ผมยกกล้องขึ้นมองผ่านเลนส์ไปที่นายแบบแล้วกดชัตเตอร์ครั้งแล้วครั้งเล่า ภาพที่ได้นั้นออกมาดูดีน่าพอใจ การถ่ายแบบก็ลื่นไหลไปอย่างรวดเร็ว ผมเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายเพื่อที่จะได้ภาพเน้นที่หน้าของนายแบบ งานนี้ไม่ใช่ถ่ายแฟชั่นแต่เป็นการถ่ายเน้นตัวนายแบบครับ
ผมแชะชัตเตอร์ไปเรื่อยๆ เพื่อหารูปที่ดีที่สุด อีกฝ่ายก็ยังมองท้องฟ้าครึ้มๆ บ้าง มองพุ่มไม้บ้าง ตามประสาไปเรื่อยๆ แล้วจู่ๆ ก็เหลือบตามามองกล้อง โห! มุมเมื่อกี้สวยสุดๆ อ่ะ!! แล้วเจ้าตัวก็หมุนตัวมาตรงหน้าผมพร้อมกับกางร่มพาดไว้บนไหล่ ส่งสายตาแพรวพราวระยิบพร้อมกับยิ้มหวานละไมมากระแทกเลนส์กล้องเต็มๆ!!
ผมแทบจะลืมกดชัตเตอร์ ยะ...ยิ้มด้วยวะ!! เพิ่งเห็นยิ้มแบบนี้แฮะ ยิ้มแล้วดูน่ารักกว่าปกติเป็นกอง! แถมยังส่งยิ้มมาให้ตูอีก! จะบ้าตาย ผมเกือบจะลืมหายใจ ใจเหมือนหยุดเต้นไปแวบหนึ่ง! โชคดีที่ตั้งสติได้ เฮ้อ! อันตรายจริงๆ วะ!! พอถ่ายต่อไปเจ้าหมอนี้ก็ไม่ได้ยิ้มเหมือนเคย เมื่อกี้มันเป็นความเพ้อฝันของผมหรือเปล่าวะ? ผมตั้งหน้าตั้งตาบอกอีกฝ่ายให้ทำตามแล้วตามถ่ายอย่างถึงลูกถึงคน
“ครับ ดีมากครับ”
“หันหน้ามาหน่อยครับ ครับ พอแล้ว สวยมาก!”
เอ๊ะ! เหมือนเมื่อกี้ยิ้มเขินๆ น่ะฟ่ะ? ผมถ่ายซีนก่อนฝนตกเรียบร้อยก็มานั่งพัก การถ่ายแบบเป็นไปอย่างรวดเร็วมาก งานไหลลื่นสุดยอด ระหว่างที่ผมและนายแบบพัก ฝ่ายผลิตก็มาเลือกดูภาพไปใส่คอมพ์เพื่อเลือกภาพกันอย่างรวดเร็ว ฝ่ายสถานที่ไฟและแสงก็เตรียมสถานที่ เช็คการทำฝนเทียม ผมนั่งเงียบทำหน้าเครียดนิดๆ
“ทำไมวันนี้คุณวินเซอร์ดูจริงจังกว่าปกติจังวะไอ้บอส”
“ฉันจะไปรู้กับเจ้านายแกได้อย่างไงวะ แม้กระทั่งตอนนี้เจ้าเลิฟก็จริงจังกว่าทุกครั้งเหมือนกันนั้นแหละ”
ผมมองไปที่นายแบบที่ยังทำหน้านิ่งตั้งสมาธิกับงานสุดๆ ต่อไปเป็นฉากฝนตกแล้วซึ่งผมต้องระวังเรื่องน้ำกับกล้อง อีกอย่างที่ต้องระวัง... ผมมองเสื้อเชิ้ตสีขาวนั้นแล้วใจหวิวๆ แบบนี้ตูจะมีสมาธิกับงานได้อย่างไงกันวะ!!? เสื้อเชิ้ตขาวเปียกน้ำฝนเห็นไส้ในหุ่นบางๆ นั้น โอ้~ โน!!! แล้วถ้าผมสติแตกลากนายแบบไปปู้ยี้ปู้ยำจะทำอย่างไงวะ!!? ผมหันกลับมาพยายามตั้งสติก่อนสตาร์ค
ดูท่าจะเป็นงานช้าง!! เฮ้อ!
TBC.
มาต่อให้แล้ว เฮ้อ! กว่าจะมาต่อได้ เหนื่อย :เฮ้อ:
การบ้านยังไม่เสร็จ ฮ่าๆๆ อู้ตลอดดดด!!
เอาเป็นว่าปอยอัพในวันนี้แต่เขียนเป็นพรุ่งนี้ล่ะกัน ฮี่ๆ
และแล้วก็มีอะไรๆ ออกมาเยอะแยะไปหมด
อย่างที่รู้ๆ กันตอนเด็กๆ พวกนี้เขาเกี่ยวข้องกัน
ไม่ว่าจะเป็นฮอยฮักพรีสต์ พรีสต์โซโล่ โซโล่วินเซอร์ วินเซอร์ฮอยฮัก
เขารู้จักก้านนนน!!! เพราะว่าพ่อแม่ทั้งน้านน~ :impress2:
แก๊งพ่อแม่ :L2:
พ่อแม่พรีตส์เป็นเพื่อนพ่อแม่โซโล่ --> พ่อแม่โซโล่เป็นเพื่อนพ่อแม่วินเซอร์
--> พ่อแม่วินเซอร์เป็นเพื่อนกับพ่อแม่ฮอยฮัก
เป็นทอดๆ เดี๋ยวก็กลายเป็นทองแผ่นเดียวกัน เหอะๆ :impress2:
-
จิ้ม!!!
แปะ
****************************
อยากกินกระต่ายป่าล่ะสิพ่อวินเซอร์ :haun5:
ดูท่ากระต่ายป่าตัวนี้ก็อยากหาคนมาเขมือบตัวเองเหมือนกัน :interest:
-
กี๊ซ มาแว้ววววววว
-
:z2: :z2: :z2:
-
:L2: :pig4:
-
ไหนบอกจะยั่วเขาไงวินเซอร์ o18
ป.ล. เพื่อนสมัยเด็กซิสุดยอด!!
-
8 ตอน 28 แล้วน๊าาาาา เมื่อไหร่เค้าจะร๊ากกกกัน
-
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยย
ถ้าจะใกล้ชิดกันขนาดนี้นะ ตอนนี้ติดคู่นี้หนึบหนับเลยอ่ะ
ลุ้นสุดใจ ลุ้นจนนั่งไม่ติดแล้ว
ปล. พี่ภู่คะ อยุ่ไหนพี่ อย่างุบงิบนะ เดี๋ยวแช่งให้วินเซอร์มันง้างปาก 5555+
-
แหม ที่แท้ก้แอบเปนเนื้อคู่กันตั้งแต่เดกนี่เอง:)
-
อ่าๆๆๆ ถ้าเสื้อเปียก ต้องเห็น อร๊ายยยย ไม่อยากจิ๊นนนนนนนนนน :-[ :-[ :-[ :-[
-
สุโค่ย สนุกมากอยากกรี๊ด !!! :laugh:
เอาเซ็กซี่ไปเลยฮอยฮัก เอาให้วินเซอร์เลือดกำเดาไหลเลย หุุๆๆ :haun4:
-
อ๊ากกกก.... อยากไปอยู่ในกอง :o8:
-
:impress2:
-
เมื่อรัยจะรู้ใจกันน๊าาาา
เปงแฟนกันได้แล้วนะ อิอิ
-
ใครจะตายก่อนกันน้าาาา
555555
-
ฮูเร่ฮุย ชวนกันแห่นางแมว ฝนเอยฝนจ๋าตกมาสิจ๊ะขอห่าใหญ่ๆ
เปียกๆฉ่ำๆอาจจะได้เห็นนู๋ฮักแหวกเสื้อยั่วคน แล้วอาจจะมีคนเลือดลมตีกลับ
หูอื้อตาลายก็ได้นะ :z1:
วินฮักมีความหลังครั้งยังเยาว์กันซะด้วย :impress2:
-
ต่างคนต่างจะตายกันทั้งคู่
แต่ที่แน่ๆคนอ่านตายแล้วววววว :impress2:
-
หึหึ ฮะฮะ ฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าาาาาา
หัวเราะด้วยความสะจายยย o18
วินค่ะ ไม่รอดแน่ๆ แต่ก่อนทิ้งเค้าไปทั่ว
ระวังฮักไม่สนใจ ขี้คร้านจะวิ่งตามไม่ทันนะจ๊ะ เหอๆๆ :laugh:
ปล.อยากเป็นกล้องอ่ะ ได้ป่ะๆๆ :impress2:
-
ชักอยากรู้เรื่องราวสมัยเด็กแล้วสิ ท่าทางจะโหดมันส์ฮาน่าดู 555
แต่ตอนนี้ ชักสงสัยว่าฮอยฮักของเรายิ้มยั่ววินเซอร์หรือเปล่า 55 เสียดายกดชัตเตอร์ไม่ทันน้า ^^ ตาวินเซอร์ก็เคลิ้มซะ จิ้นไปไกลเลยนี่หว่า ><
ขอบคุณคุณปอยค่ะ
-
o18 o18 o18 วินเซอร์ใกล้ติดบ่วงแล้วววว
:กอด1: ฮอยฮักกะวินเซอร์มีอดีตร่วมกันเหมือนซโล่&พรีสเลย
-
อ่าวววว ต่างคนต่างจำความประทับใจเมื่อครั้งยังเด้กไม่ได้เหรอเนี่ย
-
โอ๊ะรู้จักกันแต่เด็กด้วยยยย ฮิ้วววววววววววว :o8:
ฮักน่าร๊ากๆๆๆๆ
-
บร่ะ
ชอบคำนี้จังที่ว่า
เดี๋ยวก็จะเป็นทองแผ่นเดียวกัน
-
P'vin gnaan kaw tem tem khaa,,ha ha ha!!
-
ต๊ายยย
ความทรงจำสมัยเด็กๆ
ถ้าพ่อแม่จะเป็นปึกแผ่นกันขนาดนี้ ฮาๆๆ
วินเซอร์เสร็จแน่ๆ ก็ฮักยั่วซะขนาดนี้ จะเหลือเรอะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อยากบอกให้วินเซอร์รู้จังว่า..ฮอยฮัก กับ เลิฟมี คือคนๆเดียวกัน หุหุ .........รอค่ะ
-
:impress2:
-
รอดูสิว่าถ้ารู้ว่าเลิฟมีสุดปลื้ม กับ ฮอยฮักความทรงจำอันสดใส(?)ในวัยเด็ก
แถมเจอกันบ๊อยบ่อยเป็นคนเดียวกันเนี่ยจะทำหน้ายังไง แหม่ยังไม่ถึงตอนได้ไปเดทกันเลยนะ :z1:
-
:กอด1:
-
หึหึ วะฮะฮ่า
เตรียมตัวตายกับความเซะซี่ของฮอยได้เลยวินเอ๋ยยยย :laugh:
-
ยั่วกันเข้าไปนะสองคนนี้
ดูซิว่าใครมันจะตบะแตกก่อนกัน
หึ หึ :z1:
-
วินเซอร์ตะบะแตกแน่ ๆ เพราะเห็นเสื้อเปียกน้ำของเลิฟมี >//<
-
อยากรู้ว่า ถ้าถึงตอนที่ฮักเป็นฮักใส่แว่น
วินจะคิดกับฮักยังไง :L2:
-
รอดูความอดทนของวินเซอร์ เอิ๊กๆๆ จะทนไปได้ซักกี่น้ำ หุหุ -..-
-
ฮอยฮัก 1-0
-
ชอบๆๆๆ อยากอ่านต่อ่ะ
-
เดี๋ยวนี้อัพถี่จัง คึกอะไรนี่...
แต่ช่างเถอะ...คนอ่านชอบบบบ 555
-
อร้ายยยยย
-
ยั่วกันไป ยั่วกันมา
ตายทั้งคู่แน่ๆ เลย 555
-
>< ปฏิบัติการส่งสายตายั่วของเลิฟมีกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว!!!
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ถ่ายแบบครั้งนี้ฟีโรโมนพุ่งแหงมๆ
ต่อด่วนนน อยากอ่านแว้ววว
-
555 ดูท่าแล้วเสือจะเสร็จกระต่ายป่านะ งานนี้
แถมจะมีจระเข้มาขวางทางอีก ไม่ง่ายเลย
อืมม ความสัมพันธ์ของทั้งสี่คน มันช่างซับซ้อน
ตั้งกะรุ่นพ่อแม่ละ รุ่นลูกก็พัวพันตัดกันไม่ขาด
ไม่รู้จะเชียร์เสือ หรือจะเอาใจช่วยกระต่ายป่าดี
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
แพรวพราวทั้งคู่เลย
ใครจะยั่วชนะก่อนกันนะเนี่ยยยยย ต่างคนต่างอายนะ แต่ฟอร์มเก่งทั้งคู่ ฮิๆ
-
ฮักสู้ๆ ยั่วเสือวินเซอร์ให้หัวปั่นไปเลยเน้อ :ped149:
-
เเอร๊ยยยยยยยยยยย :-[
ฮักยั่วเข้าไปลูก
เอาให้วินเซอร์หลงไปเลย o13
-
ลุ้นแทนวินเซอร์ เลยค๊าาา > <! กรี๊ดดดดดดด :z1:
คลั่ง :pighaun: !! 55555555555
รอตอนต่อไปค๊าาา
-
:m25:ฝนตก เสื้อขาว บาง ๆ ฮักใส่ คนอ่านเลือดพุ่ง คู่เซอ อ่ะ :z1: :z1:+1 :z2:เซิ้ง :z2: :z2: เรียกฝน รอ อิอิ
-
ถ้าวินเซอร์ทนได้คงต้องให้รางวัลอดทนดีเยี่ยมอาวาร์ดแห่งปี :laugh:
นึกภลพฮักแล้วมันจะเซ๊กซี่ไปไหนนนนนนน!
ที่ตั้งใจทำงานกันขนาดนี้เพราะจะได้มีเวลาอยู่กันสองคนป่ะคะ 5555
-
วะ ให้มันได้อย่างนี้เสะ!
5555 ลุ้นจนตัวโก่งแล้วเฮ่ยย
-
วิน ...
จับกดกลางกองถ่ายเลย(!?) :z1: :z1: :haun4: :haun4:
:m20: :m20: :m20: :m20: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อีกนานมั้ยอ่า กว่าจะถึงตอนที่ฮักไปสารภาพักกับวินเซอร์แล้วโดนผลักอ่า อยากรู้ว่าฮักจะทำยังไง มันค้างน่ะมันค้างงงงงงง
-
พ่อแม่นี่โยงกันหมด
แต่กว่ารุ่นลูกจะระลึกชาติวัยเยาว์ได้นี่อีกนาน ฮ่า ๆๆๆๆ :jul3:
-
ขอรีเควสเมนูมื้อค่ำหน่อยได้ไหม!!?
อยากกินกระต่ายป่า!!!
อยากกินโว้ย!!!!!!!!!
:z1:.....................................
-
:pig4: :pig4:
-
แอบชอบฮักมาตั้งแต่เด็กนี่หว่า~!!
-
"ถ้าผมสติแตกลากนายแบบไปปู้ยี้ปู้ยำจะทำอย่างไงวะ!!? ผมหันกลับมาพยายามตั้งสติก่อนสตาร์ค"
แหะแหะ วินเซอร์ความหื่นอัพเลเวฟอีกแล้ว คริคริ
ดูท่าจะเป็นงานช้างจิรงๆอย่างที่วินเซอร์ว่านั่นแหละ
งานนี้มีเรียกเลือดกระฉูด :haun4: :haun4: :haun4:
-
:impress2:
-
เดี๊ยนละหนักใจแทนตากล้องจริง ๆ
จะอดใจไหวหรอ ตายแน่ ๆ เจ้าวินเอ้ยยยย
-
ทั้งตากล้องทั้งนายแบบใส่กันเต็มที่ :impress2:
-
:o8:
-
งานช้างแน่ ทั้งคู่เลย เอิ้กกกกก
ฮักซะอย่าง..คริคริ
ปล.ตอนเด็กๆเป็น ฮัก-วิน โตมากลายเป็น วิน-ฮัก ซะงั้น
-
โอ๊วว สรุปวินชอบฮักมาตั้งแต่เด็กสินะ
แล้วจำฮักไม่ได้เลยหรอ
เสื้อขาวเปียกน้ำ โฮกกกกก
อยากให้ตากล้องกินนายแบบเร็วๆอ่ะ ><'
-
โอ๊ะ รักครั้งแรก คุณหมีกับกระต่ายเน่า(ที่ตอนนี้กลายเป็นกระต่ายป่าน่ากิน555)
-
อ่านทันแล้วคะะะ :m4:
อ้ากกกก เรื่องนี้แบบว่าา ><
มันสัมพันธ์กันหมดเลย ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น
เพราะมันเริ่มเฉลยอะไรต่อมิอะไร (?)
ฮอยฮักน่ารักกกก คราบเลิฟมีสุดยอด :กอด1:
ติดตามต่อไปด้วยความลุ้นว่าวินเซอร์จะจับไต๋ได้เองหรือต้องรอฮอยฮักเฉลย
ยิ่งฮักไม่ใช่อย่างทีคิดมาตลอดแล้วโต้ยยยย
อร้ายยยย สู้ๆนะคะ :o8:
มาต่อเร็วๆละตะเองงงง :z3:
-
วินจ้าหลงรักฮักตั้งแต่เด็ก ถ้ารู้ว่าคนๆๆเดียวกั นคงน้ำลายไหลเห็นท่านเทพo18 o18
-
สนับสนุน ให้วินลากฮักไปชนช้าง ด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
โอ้ยยยยย ไม่ไหวแล้ววววว
อ่านทันแล้ว มันแบบ ... สุดยอด
รุ้สึกเรื่องนี้เหมือนมัน ซ่อน ความยั่วเอาไว้ในแต่ละคนไงไม่รู้
หลงรัก ฮอยฮัก มัน น่ารักมากเลยคร่าาาาาาา :-[
-
อิจฉาอ่ะ อยากเห็นยิ้มละไมของฮักบ้างงงงงงงงง
:กอด1: ยูเลิฟมี แอนด์ ไอเลิฟยู :กอด1:
-
อ้อ คู่นี้ก็รักแรกพบในวัยเด็กเหมือนกันแฮะ :o8:
-
อ่านทันแล้ว สนุกมากครับ
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
อ๊าย!!! กว่าจะมาอัพได้ มาแต่ละตอนนี้แทบอดใจไม่ไหว อัพเร็วๆนะจ้า :impress2:
-
:oo1: อยากอ่านฉากนี้ๆ
-
ฮิ้ว ต่างคนก้อต่างฮึด
-
แหม....คู่นี้แอบมีหวานกันตั้งแต่เด็กนะเนี่ย
มีแลกตุ๊กตากันด้วย
อย่างนี้เค้าเรียกคู่กันแล้วไม่แคล้วกัน ใช่มั้ยเนี่ย
พูดถึงตอนปัจจุบัน เฮ้ออออออ :เฮ้อ: หนักใจแทนวินเซอร์
เจอเลิฟมีจัดหนักให้ตั้งแต่เริ่มถ่ายเลยนะเนี่ย
เป็นห่วงตอนเลิฟมีเปียกฝนจังคงจะเซ็กซี่น่าดู
แล้วก็อยากจะบอกวินเซอร์ว่า ตั้งสติเข้าไว้นะวินเซอร์ อย่าเพิ่งตบะแตก 5555
:pig4: น้องปอยมั่กๆจ้า
แล้วก็รอตอนต่อไป :call:
-
มานั่งรอเลยดีกว่า ^^
-
แหมๆ อัพเรื่องนี้เถอะจ๊ะ โซโล่กับพรีสส์เนี่ยเยอะไปแล้ว
แต่คู่นี้ยังไม่ไปไหนเลย
-
ขอคู่นี้ก่อนนนน อยากรู้เรื่องคู่นี้ที่ซู๊ดดดดด :z3:
-
เรื่องนี้!!!
ได้โปรดคุณปอย
ลุ้นจนฉี่จะแตกกกแล้ว เอิ๊กกก :man1:
-
อัพเรื่องนี้แหละค่ะคุณปอย....นะ...น้าาาาาาาา.... :really2:
-
ขอคู่นี้เถอะค่ะ ลุ้นจะแย่แล้ววววววว :-[
-
:call: :call: อัฟเหอะขอร้องล่ะน่ะ
-
หัวใจจะวายตายได้โปรดอัพเลย
โอ้ย จะวายตายจะวายตาย
-
เรื่องนี้ กรีดร้องงงงงงงงงงงง
ไหนตัวเคยบอกว่าจะอัพให้ทันเรื่องโน้นไง เรื่องโน้นเค้าไปถึงไหนกันแล้ว ถ้าท้องได้นี่ลูกสามแล้วนา
-
เรื่องนี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
พี่ปอยยยยยยยยย
อัพเรื่องนี้เถอะค้าาา TT
ลุ้นแล้วลุ้นอีกเน้ ~~~!
-
เรื่องนี้เถอะค่ะ :monkeysad:
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะคะ :call:
เป็นกำลังใจให้รักคนเเต่งที่สุด :oo1:
-
:laugh: :laugh:
ถ่ายแบบครั้งนี้สนุกดีจังครับ
ฝ่ายวินเซอร์ก็พยายามกดดันตัวเอง
ไม่ให้ลากนายแบบไปปล้ำ
ส่วนเลิฟมีก็ยิ้มซะ อ๊าก ก :-[
เป็นผมถ้าคนที่เย็นชามายิ้มหวานให้
ก็ละลายเป็นเหมือนกันนะครับ
-
อยากอ่านต่อแล้วค่าาา มารอค่ะ
-
ปูเสื่อรอ^^
ชอบเรื่องนี้มากๆ
-
มารอค่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
กรี๊ดดดดดดดด แอบเลือกยากจริงๆ 555
แต่คู่นั้นเปนฝังเป็นฝาไปแล้ว
ขอเรื่องนี้ก่อนละกันพี่ปอยสุดสวย ^^
-
รีบมานะ
-
ปูเสื่อรอค่ะ :o8: :-[
-
กำลังลุ้นเลย ขอมารอด้วยคน
-
รอเจอฮอยฮักเปียกฝนแล้วคร้าบบบ
ต้องเซ็กซี่จนวินเซอร์อดใจไม่ไหวแน่ๆ
-
รออยู่น่ะคะ T^T
-
:a12: :call:
-
มาเร็วๆนะ คอยอยู่จ้า
-
ตอนที่ 9
“พร้อมแล้วครับคุณวินเซอร์”
“...”
“คุณวินเซอร์?”
“อืม นายแบบพร้อมหรือยังครับ?”
ผมหันไปมองสตาฟฟ์ที่มองมาอย่างแปลกใจที่ผมมีปฏิกิริยาโต้ตอบไปช้า อ่า...มัวแต่คิดนั้นคิดนี้น่ะครับ ก็ไม่ได้คิดไปไหนไกลหรอก คิดอะไรแถวๆ นี้แหละครับ! อะแฮ่ม เอาล่ะ ผมจะเข้าโหมดตั้งใจทำงานแล้วนะ! ผมหยิบเจ้ากล้องที่ถูกใส่ลงไปในถุงกันน้ำ แน่นอนว่าต้องกันน้ำได้ ไม่งั้นกล้องเจ๊งน่ะสิ! เฮ้อ เรื่องกล้องน่ะไม่เท่าไรแต่ที่ตูหนักใจคือ...
นายแบบนี่แหละ!
ไม่รู้จะทำอะไรบ้าง เดาใจไม่ถูก เดาหน้ายิ่งไม่ถูก! ผมเหลือบไปมองนายแบบที่ยังทำหน้านิ่ง...นิ่ง...นิ่งซะ!! ผมหันไปถามเขาอีกครั้ง ท่าทางจะตั้งใจจัดจนเหม่อไม่ได้ยินที่ผมถามไปเมื่อกี้นี้
“เลิฟมีพร้อมหรือยังครับ เราจะถ่ายซีนฝนตกกันแล้ว”
“ครับ”เขาเงยหน้ามามองผมแล้วพยักหน้ารับนิ่งๆ เขาลุกขึ้นเดินมาที่ผม
“ตอนแรกเราจะยังไม่ทำให้ฝนตกหนักเท่าไร เอาแบบตกนิดๆ หน่อยๆ คุณก็ทำเหมือนแปลกใจจากนั้นก็ใช้ร่ม และเมื่อฝนตกเริ่มแรงขึ้น คุณค่อยทิ้งร่มไปแล้วมาเล่นน้ำฝนแทน เดี๋ยวผมจะให้สัญญาณอีกทีครับ เอาล่ะ เริ่มถ่ายกันต่อนะครับ!”ผมอธิบายให้อีกฝ่ายเป็นการทบทวนอีกครั้งแล้วหันตะโกนบอกฝ่ายต่างๆ ให้เตรียมพร้อม
เลิฟมีเดินเข้าไปในฉากที่เตรียมไว้ ผมก็เดินตามมาแล้วมองหามุมแสงไฟที่จะทำให้ภาพออกมาสวย ยกกล้องขึ้นมาดูเพื่อเช็คว่าฉากโอเคแล้วหรือยัง ต้องแก้ไขตรงไหนอีกหรือเปล่า แต่ว่าทีมงานก็ทำได้ออกมาถูกตามที่ผมวางไว้เป๊ะ ผมพยักหน้าให้กับนายแบบแล้วเริ่มถ่ายอีกครั้ง
“โอเคนะครับ เริ่มทำฝนได้!”
หยดน้ำเริ่มเป็นสายเล็กๆ ปรอยๆ ลงมาจากข้างบน ผมก็ยกกล้องขึ้นมองผ่านเลนส์ไปที่นายแบบ เลิฟมีหลับตาลงนิ่งแล้วจากนั้นก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นเงยหน้ามองฟ้าแล้วยกมือรองหยดน้ำ ผมก็ทำหน้าที่กดชัตเตอร์เก็บภาพตามท่าทางการเคลื่อนไหวของเขา นี่ถ้าเป็นการถ่ายละครหรือถ่ายแบบเคลื่อนไหวล่ะก็มันจะดูดีมากเลยล่ะครับ ทุกท่าทางการเคลื่อนไหวของเขามันช่างแลดูดีจริงๆ!
เลิฟมีจับร่มแล้วค่อยๆ กางมันออกแล้วหมุนตัวพาดร่มไว้ที่ไหล่ เขาหมุนตัวหันหลังให้กับผมแล้วหมุนร่มอยู่บนร่มเดินถอยหลังมาที่ผม เขาหันข้างมามือดีดเป็นจังหวะเหมือนกำลังร้องเพลงแถมยังขยับเท้า ร่มสีดำมันบังไม่ให้ผมเห็นหน้าของอีกฝ่ายแต่พออีกฝ่ายขยับตัวจะหันมาทางผม ผมก็ยกกล้องขึ้นมารอไว้ทันที
ริมฝีปากแดงๆ นั้นยกยิ้มขึ้นมา ผมกดชัตเตอร์อย่างรวดเร็ว แค่หันเสี้ยวหน้ามาแล้วยิ้มหมอนี้ก็กลับดูมีเสน่ห์กินขาดแล้วว่ะ! ผมซูฮกลุงทิมจริงๆ สรรหาแต่ตัวพ่อมาทั้งนั้น ในบริษัทของลุงทิมน่ะมีแต่คนเก่งๆ! พอหันมาเขากลับทำหน้านิ่งเหมือนเดิม แล้วไอ้ยิ้มเมื่อกี้นี้มันอะไรกันวะ กูฝัน?
ผมส่งสัญญาณให้ฝ่ายควบคุมฝนเตรียมฝนให้หนักกว่าเดิม จากนั้นผมก็หันกลับมามองนายแบบ หือ!? ผมเลิกคิ้วขึ้น เมื่อกี้นี้เขามองผมใช่ไหม? มองผมน่ะไม่แปลกอะไรหรอก แต่ไอ้สายตานี่สิ...ปัญหา! นั้นมันสายตาเชิญชวนชัดๆ! หรือว่าผมหลงตัวเองมากไปวะ?
“ฝนจะเริ่มตกหนักแล้วนะครับ เอาภาพทิ้งร่มแล้วเล่นน้ำฝนตามใจคุณเลย ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมเดี๋ยวผมจะบอกอีกครั้งนะครับ”
เขาพยักหน้านิ่งๆ แล้วผมก็คอนเฟิร์มให้ฝ่ายควบคุมสั่งฝนให้หนักกว่าเดิมแต่ไม่ได้หนักซะมองอะไรไม่เห็นหรอกนะครับ ก็เอาแค่พอเปียก พอเห็นเป็นน้ำฝนนั้นแหละ ผมยกกล้องเตรียมพร้อมรอนายแบบโพสท่า เลิฟมียืนนิ่งสักพักเขาก็ลดร่มลงต่ำลงแล้วทิ้งมันไว้ข้างตัว ผมกดชัตเตอร์แล้วเฝ้ามองเขาเคลื่อนไหวหาท่าที่ดูดีเก็บไว้ในกล้อง น้ำฝนรินลงมาบนตัวของผมและเขาจนเปียก คุณนายแบบก็ยังยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับใดๆ
แหม่...เสื้อเชิ้ตสีขาวนั้นพอเปียกน้ำก็ลู่ลงแนบตัว แถมมันเป็นเชิ้ตบางน่ะโว้ยเฮ้ย!! วันนี้คอสตูมคือใครฟะ!!? มันช่าง...มันช่าง ยอดเยี่ยมที่ซู้ดดด!!! ผมเฝ้ามองอีกฝ่ายเงียบๆ และดูเหมือนคนในกองจะเงียบผิดปกติมาก เป็นครั้งแรกที่ถ่ายแบบมาแล้วมันเงียบฉี่ขนาดนี้ เลิฟมีเริ่มขยับตัวก้มเก็บร่มไว้เรียบร้อยแล้วเขาก็เหลือบสายตาผ่านผมที่เปียกน้ำมาที่ผม โห~! ภาพสวยอีกแล้ว หยดน้ำจากผมไหลผ่านหน้ามันช่างดู... เซ็กซี่!
เลิฟมียืดตัวขึ้นอย่างเชื่องช้าแล้วสะบัดน้ำออกจากผมแล้วค่อยๆ เงยหน้าเสยผมขึ้นมองตรงมาที่ผม เสียงกรี๊ดจากเหล่าสาวทั้งหลายในกองดังขึ้นเบาๆ อย่างกลั้นเสียงไว้ เท่านั้นยังไม่พอเจ้าตัวยังยกยิ้มที่มุมปากอย่างเท่เสริมเป็นตัวเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดอีกระลอก! มันดูเท่แบดบอยสุดๆ ไอ้ผมก็ไม่สนใจอะไรลั่นชัตเตอร์เก็บภาพมันลูกเดียว
เขาโพสท่าอยากแบบว่ามันมืออาชีพมาก ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือบังเอิญหรือเปล่า แต่ทุกครั้งที่ผมขยับตัวหามุมกล้องนั้นเขาก็จะรู้มุมแสงที่ทำให้ภาพมันออกมาดูดีไปซะทุกครั้ง เลิฟมีจับเนกไทแล้วรูดมันลงมานิดหน่อย จากนั้นก็เริ่มแกะกระดุมเสื้อ เอาล่ะโว้ย! ตากล้องมือสั่น!! จะแกะทำไมมม!? แค่เชิ้ตเปียกน้ำก็จะสติแตกอยู่แล้วคร้าบ!!
ไม่เท่านั้นหรอกครับ พี่แกยังถอดเข็มขัดแล้วโยนทิ้งไปให้คอสตูมที่ยืนอ้าปากเหวออยู่นอกเขตน้ำฝนนู้นแน่ะ! แล้วจากนั้นก็ดึงเสื้อเชิ้ตออกมาจากกางเกงแล้วโพสท่าซะใจชายหรือสตรีหายแวบ! มือซ้ายดึงเนกไทและอีกมือหนึ่งจับขอบกางเกงเหนี่ยวมันต่ำลงมาแทบหวาดเสียว แถมทำหน้าซะได้อารมณ์มากมาย สายตามันจะยั่วเกินไปแล้ว!!!
ท่องนะโมสามจบมันจะช่วยอะไรผมได้ไหมวะ!!?
ถึงจิตใจจะหื่นไปมากขนาดไหนแต่มือผมก็ยังทำงานได้ดี กดชัตเตอร์ไม่หวั่นอะไรแม้แต่น้อย ผมพยักหน้าให้อีกฝ่ายเปลี่ยนท่า ผมเดินเข้าไปใกล้อีกหน่อย อีกฝ่ายก็ถอดเนกไทแล้วโยนไปในคอสตูมอย่างแม่นยำโดยที่ไม่ได้เหลียวไปมองด้วยซ้ำ อะไรมันจะแม่นป่านนั้นวะ? แล้วพวกคอสตูมก็แทบจะตบกันแย่งเนกไทนั้น เฮ้ยๆ นั้นของบริษัทโว้ย!
นายแบบโพสท่าจัดหนักผมก็ตามไปเก็บภาพไว้ทุกช็อตเด็ด ถ่ายมาเยอะจนกระทั่งเลิฟมีจัดปกเสื้อให้ตั้งขึ้นแล้วสอดมือเข้าไปในเสื้อนั้นค่อยๆ ลูบมือไปตามไหล่เสื้อเชิ้ตค่อยๆ หล่นไปตามไหล่ ผมเนี่ยรีบสูดลมหายใจเข้าท้องแทบไม่ทัน พระเจ้า! ใครก็ช่วยผมไม่ได้แล้วล่ะตอนนี้น่ะ!! โชว์ไหล่ขาวจั๊วะน่าเจี๊ยซ้ำยังมองมาที่ผมแล้วปรือตาต่ำ มัน...มัน...ยั่วกันชัดๆ!
ใจเย็นไว้โยม ใจร่มๆ!!
ผมทำเป็นนิ่งแล้วกดชัตเตอร์อย่างไม่สะทกสะท้านอะไรใดๆ แต่ไอ้พวกที่ยืนมองนี่สิแทบจะอยากจะวิ่งมาถีบผมแล้วเป็นคนถ่ายแทน เหอะๆ แต่เสียใจกูไม่ยอมให้พวกมึงเตะง่ายๆ หรอกเฟ้ย! ผมเดินเข้าไปยืนใกล้ๆ อีกฝ่ายแล้วใช้นิ้วทัดผมที่ปกหน้าให้อีกฝ่ายแล้วใช้นิ้วไล้ตามใบหน้าลงมาที่ไหล่ลูบมาแนวไหล่มาจับเสื้อให้อีกฝ่ายเข้าที่
“เฮ้ยๆๆ!!!”
ผมได้ยินเสียงลุงทิมดังจากด้านหลัง หึๆ ไม่ทันแล้วเพ่ ลูบไปแล้ว! เนียนชิบหาย เลิฟมีก็เงยหน้ามองมาอย่างแปลกใจ ผมยิ้มแล้วจ้องตาของเขานิ่ง
“นอนลงซะ”
“...”เขาทำหน้างุนงงเมื่อผมพูดออกไปแบบนั้น ผมก็ต้องพูดใหม่อีกครั้ง
“นอนลงพื้นซะ”
เขามองพื้นแล้วเงยหน้ามองผมอย่างชั่งใจ อะไรเล่า! บอกให้นอนก็นอนๆ ไปเถอะ ไม่ได้ทำมิดีมิร้ายหรอกน่าแค่คิดเท่านั้นเอง!! เลิฟมีก็ค่อยคุกเข่านั่งลงบนพื้นต่อหน้าผม โอ๊ะโอ๋! ตำแหน่งดีนะ หมอนั้นผงะตัวเล็กน้อยแล้วขยับถอยออกจากผม โทษทีล่ะกันที่มีตรงนั้นมันทำให้นายตกใจ หึๆ!! เขายังคงมองผมอย่างสงสัยเหมือนเดิม ผมก็ต้องอธิบายอีกครั้ง
“เอาล่ะ โพสท่าได้แล้วครับ เราจะได้ถ่ายต่อ”
ดูเหมือนเขาจะเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการแล้วนะ จากนั้นการถ่ายแบบก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เขาโพสได้มุมสวยตลอดเลยให้ตายสิ! ไม่ต้องเหนื่อยตากล้องอย่างผมเลยสักนิด จากนั้นหมอนั้นก็ล้มตัวนอนลงแล้วเสยผมเหลือบสายตามาที่ผม ผมก็ยืนท่าลงไปแชะๆ ไม่ต้องส่งสายตาโหยหาขนาดได้ไหมเนี่ย!? มันชวนเข้าใจผิด!! เหมือนเขากำลังเชิญชวนผมทางสายตายังไงอย่างนั้น เชิญมากๆ เดี๋ยวคุณพี่จัดหนักๆ ให้สักดอกหรอก!
นั่นๆ ยังไม่เลิกทำอีก! สายตาแบบนั้นกรุณาเก็บให้ด่วนเลยครับ!! ตากล้องมันจะทนไม่ได้แล้วนะโว้ยยย!!! ผมก้าวเท้าแล้วคุกเข่านั่งลงบนตัวของคนที่กำลังนอนโพสยั่วน้ำลายชาวบ้าน หมอนั้นก็ไม่ได้สะท้านอะไรเลยสักนิดกลับโพสท่าต่อเนื่องเป็นเซ็ต แต่ไอ้คนโวยวายน่ะกลับเป็นท่านประธานบริษัทสังกัดซะงั้น
“ไอ้วิน!!!”
“ชี่!!!”
เหล่าสตาฟฟ์ส่งเสียงห้ามกันทันที ผมนี่อยากจะหัวเราะหน้าของลุงทิม! โดนคนในกองกดดันให้เงียบ แกก็หุบปากเงียบแต่สายตาที่ส่งมาให้ผมนี่สิ น่ากลัวชะมัดแต่ก็นะ ผมไม่กลัวหรอก หึๆ! นี่มันงานนะครับ ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ(?) คิดนิดๆ ก็ได้ เอ้า!
ผมถ่ายแชะๆ ไปสักพักเลิฟมีก็ขยับตัวลุกขึ้นดันตัวผมลงจากตัวของเขาแล้วนั่งคร่อมผมแทนซะงั้น!!! เอือกกก!!! จอร์จจจ!!! นี่มันสถานการณ์อะไรกันเนี่ย!? คนอื่นๆ ก็ฮือฮากันใหญ่ นี่เราไม่ได้ถ่าย AV กันอยู่นะครับ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด เรากำลังถ่ายแบบอยู่ครับ!!! เขารู้หรือเปล่าว่าตัวเองอยู่ท่าไหน? ท่ามันช่างล่อแหลมได้ใจป๋าสุดๆ!! ไอ้อะไรๆ บนเสื้อเชิ้ตน่ะตูเห็นไปถึงไส้พุงแล้ว โอ๊ยยย!!! พระเจ้า! ผมไม่ไหวแล้วคร้าบบบ ไม่ไหวจะเคลียร์! ถึงฝนตกจะชวนหนาวแค่ไหนแต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกร้อนอึดอัดไปหมด!!!
พี่แกก็ไม่สนใจอะไรเลยโพสท่าต่อเฉย ผมก็ต้องกัดฟันถ่ายต่อ เลิฟมีรวบผมขึ้นด้วยมือทั้งสองแล้วจากนั้นก็ใช้มือข้างเดียวจับผมไว้ อีกข้างก็วางไว้บนไหล่ของผม เขาเลียริมฝีปากแล้วกัดริมฝีปาก มันจะไม่อะไรเลยนะ! ถ้าดวงตาสวยๆ นั้นไม่ประกายวูบวาบโหยหายั่วกันขนาดนั้น!!! โฮกกกก!!! กูจะบ้า!!! ผมกัดฟันข่มใจกดชัตเตอร์แล้วรีบดันอีกฝ่ายออกจากตัวก่อนที่อะไรๆ มันจะทำให้อีกฝ่ายรู้ตัว!
“เอาล่ะ! เสร็จแล้ว!! พักได้!!”
ผมหันไปบอกกับคนอื่นๆ แล้วส่งกล้องให้กับฝ่ายเทคนิคก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วที่สุดในสามภพ คนอื่นๆ เนี่ยมองตามผมอย่างสงสัยกันเป็นแถว ไม่มีอะไรโว้ย!! แค่ไปเข้าห้องน้ำ ไปสงบสติอารมณ์ก่อนจะที่เผลอตัวเผลอใจจับคนบางคนกระทำช้ำเราต่อหน้าประชาชี!!!
ผมเข้าห้องน้ำมานั่งภาวนาสวดมนต์แผ่เมตตาให้ตัวผมกับไอ้ลูกชายสุดรักที่มันดันไปถูกกระตุนจนอึดอัดคับที่ไปหมดในห้องน้ำ ให้ตายสิ ทำไมผมต้องเป็นเอามากแบบนี้ด้วยวะ นี่มันเวลางานนะ โธ่เอ๊ย!! ถึงจะสนใจอยู่ก็เถอะแต่ผมไม่เคยหลุดจากสติได้ขนาดนี้เลยนะ แล้วไอ้ถึงต้องวิ่งหน้าตั้งเข้าห้องน้ำแบบนี้ก็ไม่มีทางจะเป็นไปได้ด้วย!
เมื่อทำใจและลูกชายให้สงบเรียบร้อยผมก็หายใจคล่องหน่อย จัดแจงตัวเองเรียบร้อยแล้วเปิดประตูออกไปด้วยอาการสงบ พอเปิดไปเท่านั้นแหละ เหมือนถูกฟ้าผ่าเปรี้ยงลงบนกบาล!
กูอุตส่าห์หนีแล้วยังตามกูมาอีก!!!
ไอ้ตาลามกแม่งก็มองสแกนอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าไฮสปีด นี่เหรอเมืองพุทธ!? เปลือยเลยนี่หว่า เปลือยต่อหน้ากูแบบนี้ใจกล้าหรือไม่รู้จริงๆ วะ ผมยืนค้างอยู่กับที่จับกลอนประตูมันอยู่นั้นแหละ มองเจ้าคนที่หันมามองผมนิ่งๆ แล้วโยนผ้าเช็ดผ้ามาให้
“เขาฝากมาให้ กลัวจะหนาว”
“ขอบคุณ”
ผมตอบกลับไปเบาๆ แล้วทำไมกูต้องเสียงสั่น? ผมก็ใช้ผ้าเช็ดผ้าซับน้ำจากตัว ตอนนี้กูไม่ได้หนาวเลย ผมซับไปเหล่แทะโลมอีกฝ่ายไป ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวไว้เท่านั้น นอกนั้น...ไม่อยากจะคิด โอ๊ยยย!!! ข้างหน้านี่เองมึงเอ๊ย ห่างกันแค่คืบเดียว!!! หมอนั้นก็ไม่ได้ระวังระมัดอะไรเล๊ย หันหลังให้กับผมอีกแน่ะ โฮกกก!!! กระต่ายอยู่ข้างหน้านี่เอง!!! ตะครุบแม่งเลยดีไหมเนี่ยยย!!! กฎอะไรกูไม่สนแล้ว ตอนนี้กูหน้ามืดตามัวหื่นขั้นสุดยอดแล้วโว้ยยย!!!
“สนุกดีนะงานวันนี้”
“อืม”
“เปียกกันทั้งนายแบบทั้งคนถ่าย”
“อืม”
“...”
ชวนคุยแล้วแต่บรรยากาศกลับเลวร้ายชิบหาย ช่วยทำอะไรทีมันหันเหความสนใจจากไอ้หุ่นบางๆ ที่ล่อตาล่อใจอยู่ตรงหน้านี่ได้ไหมวะ!!? ผมต้องจับมือของตัวเองเอาไว้แน่น เฮ้อ~! กูหนอกู ทำบาปเอาไว้เยอะสินะถึงได้มาเจออะไรที่มันทรมาทรกรรมแบบนี้! อยากได้แต่ก็ไม่ได้!! ในหัวสมองของมันก็ย้อนภาพไปถึงตอนถ่ายแบบถึงกระทั่งตอนสุดท้าย ความนึกคิดตอนนี้มันก็มีแต่จับกดๆ ในหัวมันสะท้อนแต่คำเดียว...
ออนท็อปๆ อยู่นั้นแหละ!
อ๊ากกก! กูอยากบ้า!!
“...”
“มือของนายน่ะ”
“อ๊ะ ขอโทษที จะบอกให้รีบใส่เสื้อผ้าน่ะ แบบนี้มันหนาวไม่ใช่เหรอ?”
แว๊กกก! กูไปจับไหล่เขาตอนไหนวะ!!? เผลอตัวเผลอใจจนได้เหอะ มือมันไวกว่าความคิดน่ะครับ! เลิฟมีหรี่ตามองมือของผมที่ยังคงวางแมะไว้ที่เดิมแล้วมองมาที่ผม ชะอุ้ย! ผมรีบผละมือออกมาจากไหล่เนียนๆ นั้น แหม่! นี้ถ้าได้ฝากรอยไว้แบบไหล่นั้นมันจะเป็นยังไงกันน่า?
ผมยืนมองเขาใส่เสื้อผ้าแล้วท่าทางมันดูแปลกๆ แฮะ เหมือนจะระวังในการใช้เท้าพิลึก ผมสังเกตอยู่นานพอสมควรแล้วแน่ใจว่าไม่ขาก็ต้องเป็นเท้าล่ะที่เป็นอะไรสักอย่าง ผมขมวดคิ้วแล้วมองหน้านิ่งๆ นั้นอย่างสงสัย
“เฮ้ ท่าทางคุณแปลกๆ น่ะ เป็นอะไร?”
“...ดูเหมือนเท้าจะแพลง”เขาชะงักตัวเล็กน้อยแล้วดึงเสื้อลงมาปิดหน้าท้องไร้ไขมันเกาะติดปิดช่วงเอวค่อดที่ทรมานใจคนได้เห็นลงไป เฮ้อ~ แอบเสียใจ! เลิฟมีลังเลนิดหน่อยแต่ก็บอกผมแต่โดยดี
“ห๊ะ? เท้าแพลง ตอนไหน?”
“เมื่อกี้ตอนช่วยช่างแต่งหน้าลื่นล้ม บังเอิญอยู่ใกล้”
“...”
ผมยิ่งขมวดคิ้วไปใหญ่ จำได้ว่าเจ๊โซเฟียแกมีหุ่นอย่างไหนแล้วยิ่งหนักใจ ตัวพอๆ กับผมเลยน่ะนั้น! เรียกง่ายๆ ก็คือกะเทยฟายนั้นแหละว่ะ แล้วไอ้ตัวผอมบางอย่างหมอนี้เนี่ยนะไปรับแล้วเท้าแพลง? ไม่ค่อยอยากจะเชื่อ รุ่นนั้นมันต้องกระดูกหักเข่าชำรุด!
“...”
ผมดูเท้าอีกฝ่ายแล้วนั่งลงขอดูอาการเท้านั้นหน่อย หมอนั้นก็หยึกหยักไม่ยอม เฮ้ยๆ ให้ดูดีๆ หรือจะให้ใช้อำนาจทำอย่างอื่น!? แต่จนแล้วจนรอดผมก็ชนะหมอนั้น จับเท้านั้นมาสำรวจดูอาการหน่อย
“โอ๊ย...”
“เจ็บเป็นด้วยแฮะ”
“คนก็ต้องเจ็บเป็นสิ”
“อ้าว คนด้วยเหรอ?”
นึกว่านางฟ้า...ฮิ้ววว!!!
ผมหัวเราะออกมาหน่อยๆ เมื่อเห็นหน้านิ่งๆ นั้นเริ่มส่อแววเหวี่ยง แหย่หมอนี้สนุกดีแฮะ! ผมลุกขึ้นมายืนแล้วถอนหายใจ
“เดี๋ยวพาไปรักษา”
“ไม่ต้อง”
ปฏิเสธไวชิบ! แถมยังเดินท่าประหลาดๆ ที่พยายามจะเดินให้เป็นปกติที่สุด ผมถอนหายใจแล้วคว้าไหล่ของเจ้าเพนกวินเดินแปะๆ อย่างน่าขำนั้นไว้ เออนะ! คนเขาอุตส่าห์หวังดี(ประสงค์ร้าย)ยังจะปฏิเสธได้ลงคอ ไม่ชอบขี้หน้ากูขนาดนั้น?
“แบบนี้มันไม่มืออาชีพเลยนะครับคุณรุ่นพี่เลิฟมี ดาราน่ะต้องรักษาตัวเองให้ดีที่สุดสิ!”ผมพยายามพูดกล่อมไปหมอนั้นก็ทำหน้าดื้อๆ ใส่ อาร้ายยย~ หน้าแบบนั้นมันน่าร้ากสุดๆ อะ! ต่อต้านพยศแบบนี้สิถึงจะเป็นพ่อกระต่ายป่า~
“เพราะคุณต้องบาดเจ็บเพราะคนของผม ผมจะต้องรับผิดชอบ”
“ไม่...อ๊ะ! ปล่อยนะ! ทำบ้าอะไรของนายนะ!?”
ก่อนที่อีกฝ่ายจะปฏิเสธผมก็ก้มตัวแบกอีกฝ่ายขึ้นป่าเดินออกไปจากห้องน้ำทันที พ่อกระต่ายป่าก็โวยวายแต่ไม่นานก็เงียบกริบไป ผมได้ยินเสียงหัวใจมันเต้นเสียงดังมาก นี่เสียงหัวใจกูหรือเสียงหัวใจหมอนั้นวะเนี่ย!? พอเดินผ่านกองถ่ายเนี่ยรีแอ๊กชั่นของแต่ละคนฮาได้ใจมาก ทำหน้าตกใจบ้าง แปลกใจ สงสัยอะไรกันไปนานา แต่ที่ฮาสุดผมว่าต้องเป็นลุงทิมสิครับ!!! ไม่รู้จะทำหน้ายังไงระหว่างตกใจ สงสัย โกรธแล้วเฮียแกก็เอามามิกซ์กันหมดทีเดียว ดูแล้วมันฮาจริงๆ อะ!
ผมถามหากุญแจรถของตัวเองเมื่อได้แล้วก็โบกมือลาคนในกองแล้วจรลีแบกอีกคนที่บ่นงึมงำอะไรก็ไม่รู้กับตัวเองมาที่รถของผมเอง ผมให้คนที่บริษัทขับมาน่ะครับเผื่อจะได้เสร็จงานแล้วขับกลับไปเลย ผมยัดคุณนายแบบเข้ารถไปแล้วเดินวนมาเปิดประตูฝั่งคนขับ ก่อนจะออกรถไปผมก็หันมามองคนข้างๆ ที่นั่งนิ่งสงบจนน่าแปลกใจ เมื่อกี้ยังโวยวายอยู่เลย ปรับอารมณ์ได้ไวมาก!
ผมสตาร์ทรถแล้วขับรถออกมาอย่างนุ่มนวล จะไปที่ไหนดีหว่า? อ้อ! ไปที่ห้องของผมล่ะกัน ที่นั้นมีผ้าพันแล้วก็ยาอยู่บ้าง รู้สึกว่าไอ้หมอหมูมันมาโยนทิ้งไว้ให้ผมตั้งนานแล้วล่ะ ตั้งแต่เล่นฟุตบอลแล้วเกิดไปมีเรื่องกับรุ่นพี่นิดหน่อย ผมขับรถไปแล้วเหลือบมองคนข้างๆ ที่นั่งนิ่งเชียว
“เปิดเพลงไหม?”
“อืม”
ผมเอื้อมจับซีดียัดใส่เครื่องเล่น สักพักเพลงก็ดังกลบบรรยากาศเงียบๆ นี้ไป ผมขับรถมาสักพักก็ถึงคอนโดของตัวเอง ผมเลี้ยวเข้าคอนโดไปจอดรถในที่ประจำอย่างรวดเร็ว ก่อนจะดับเครื่องแล้วเปิดประตูลงมาจากรถเดินมาเปิดประตูให้กับอีกคน หมอนั้นมองผมเขม็งผมก็เลิกคิ้วรับด้วยหน้ากวนๆ
“ที่นี้มัน...”
“คอนโดผมเอง คุณน่าจะรู้จักดีนะ!”
“วันนั้นนาย...อ๊ะ!”
ก่อนที่เขาจะพูดอะไรผมก็โน้มตัวลงไปอุ้มอีกฝ่ายลงมาจากรถใช้เท้าถีบปิดประตูแล้วกดล็อกรถอย่างรวดเร็ว คนที่โดนอุ้มก็อ้าปากพะงาบๆ พูดอะไรไม่ออกก่อนจะทำหน้าสงบอย่างรวดเร็วแล้วช้อนสายตาขึ้นมามองผมอย่างคาดโทษ ผมก็ยิ้มรับไว้อย่างยินดี
“ไอ้เด็กนิสัยเสีย”
หึๆ มันจะนิสัยเสียกว่านี้ ถ้าได้เขมือบกระต่ายป่าน่ะ!!!
TBC.
นั่งปั่นยุนานมาก มันยากตรงอีถ่ายแบบเนี่ยแหละโว้ย เฮ้อ~!
อัพแล้วก็จะไปนอน ชะเอิงเอย ต้องขอโทษด้วยที่มีคำผิดบ้าง
เพราะยังไม่ได้อ่านทวนอีกรอบเลย อัพแล้วจะไปนอน ไม่ไหวอ่ะ
ปล.ของฝากของโชว์เชียร์ปีนี้
คณะถาปัตได้ที่หนึ่งประเภทสร้างสรรค์ ทั้งสแตนด์และผู้นำเชียร์!! เย้~
ถ้าคุณได้ดูคลิปนี้แล้วสงสัยว่าถาปัตไม่มีลีดฯ ผู้ชายเหรอ?
คำตอบคือ...ไม่มี!! เพราะกลายเป็นสาวหมดเลยยยยย!!!
ตอนแรกดูไม่ออกเลยว่ามีผู้ชาย พอเดินเข้าข้างหลังสแตนด์เท่านั้นแหละ
มันมีผู้ชายด้วยนี่หว่า ปัดโธ่!!!! เนียนซะ!!! เต้นแรงกว่าผู้หญิงอีกโว้ย 555+
ชอบสแตนด์ในปีนี้ เด็กๆ เหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่นเลยที่ตั้งไว้เป็นชั้นๆ อ่า เก๋ดี!
ปล.คนตีกลองเขาเป๊ะทุกปีน่า ฮิๆ
ถาปัตน่าร้ากกกกกกกกกก~!!!!! ไปดูกันน่า~ >>>
แบบเห็นสแตนด์เต็มๆ - http://www.youtube.com/watch?v=8trG7aBUOSE&feature=youtu.be
แบบเห็นลีดเต็มๆ - http://www.youtube.com/watch?v=1VnLPCFtP3M
-
นั่นๆ จะพาแม่กระต่ายไปหาลูกกระต่ายเหรอวิน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :impress2:
กำลังจะปิด เอะใจเลยมาเปิดดู
โอ้ววววววววววว ฮักค่ะ
แอบคิดไรป่ะเนี่ย ตอนขึ้นคล่อมอ่ะ อะหึ อะหึ o18
ดีนะวินมันยังมีสติอยู่ แต่รับรองว่าถ้าโดยหมาป่าไปแล้วละก็ ไอ้ท่าแบบเมื่อกี้หลังจากถ่ายเสร็จไม่รอดแน่ๆๆ
อร๊ายยยยยยยยย รออยู่นะค่ะคนเขียน หลังจากนี้นะ แบบ...อะหึหึ :oo1: :jul3: :m20: :laugh: :laugh:
ว่าแต่เมื่อไหร่วินมันจะเอะใจซะที
คงไม่โง่แบบโซโล่หรอกนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ (แอบพาดพิง)
ปล.อ่านฉากถ่ายแบบไปสามรอบ จิ้นกระจายยยยยยยย :jul1: :pighaun:
-
ฮาตากล้องมาก
วินเซอร์เอ๊ย แกไม่ได้ฝันหรือคิดไปเองหรอก
เลิฟมีน่ะเขา"ยั่ว"แกอยู่55555
ปล.คนเขียนก็ชอบยั่วคนอ่านเหมือนกัน มาแต่ละทีค้างทุกที แต่ก็ดีกว่าไม่มาละนะ
-
กรี้ดดดดดดดดดดดด ขอแต๋วสักวัน :impress2:
อร๊ายยย น้องฮักเซ็กซี่สุดใจขาดดิ้น
แล้วนั้นท่าโพสอะไรของแกว่ะห๊ะ!! :angry2:คุณวินเซอร์ โพสแบบนี้ทำไมไม่ไปโพสที่เตียงล่ะเว้ยยยย
อ่าแล้วก็คลิปของพี่ปอย(หรือป่าว) ปีไรอ่า
แต่ว่าน่าอิจฉาจิงๆนะ คือ มอเราอ่ะเขาแยก 12 คณะ ออกจากกัน
แย่ที่สุดเลย ฮืออออออออ
-
Love mai rod sure sure,,,ha ha ha!!!
-
“คอนโดผมเอง คุณน่าจะรู้จักดีนะ!”
ห๊ะ ห๊ะ ห๋า อะไรนะ ตาวิน พูดแบบนี้หมายความว่าจ๊ะได๋ ? o18 o18
ตอนนี้กระต่ายป่าเลเวลอัพมาก ต้องขอบคุณคอร์สนรก เอ๊ย คอร์สพิเศษที่ไปเทคมา 555+
ส่วน ไอออนทอปนั้นนะ ดูๆแล้ว บางทีมันอาจจะไม่ใช่ออนทอปก็ได้นะน้องวิน วะฮ่าๆๆๆ
-
ฮอยฮักเสร็จวินเซอร์แน่ๆ :z1:
-
เป็นการถ่ายแบบทีเซ็กซี่และดูหื่นๆ ที่สุดดดดด :z1:
-
ตอนนี้ยาวสะใจ แถมโชกเลือดด้วย
โอยย ฮัก ไม่ต้องยั่วอะไร แค่นี้วินมันก็หลงจะแย่แล้ว
อยากให้ถึงตอนความลับเปิดเผยไว้ๆอะ อยากรู้มันเป็นเช่นไร
-
อ้ายยยย...กรี๊ซซซซซซซซ...ทีค่สุดของการถ่ายแบบ :-[ :-[ :-[
-
ฮาอาทิมอ่ะ
-
อ๊ากกกกก!! วินเซอร์กะเหมือบกระต่ายเต็มที่อ้ะ :laugh:
ปล.นิตสารออกเมื่อไหร่ส่งมาให้ด้วยนะ :z1:
-
วิน หื่นหว่ะ :laugh:
-
ถ้าฮักจะยั่วมากขนาดนี้ยอมให้วินเซอร์กดไปเถอะ
ไอท่ายั่วจนของขึ้นนั่นตั้งใจใช่มั้ยล่ะจ๊ะ อยากให้ถึงตอน Intro เรื่องไวๆจังอุบ๊ะ
วินเซอร์จะรู้มั้ยว่าไอจืดนั่นน่ะกระต่ายที่ตัวเองหวังเขมือบปลอมตัวมา :laugh: :laugh:
-
คือว่าตากล้องคะ....หนังสือคุณออกแนวปลุกใจเสือป่าหรือไงคะ
มีให้นอนแฉะยั่วยวนด้วย เลิฟก็จัดให้ซะของขึ้นเลยละสิ กร๊ากกกกกก :laugh:
มื้อเย็นวันนี้วินเซอร์จะวินๆรึปล่าวหนอ...หุหุหุ :z1:
-
555 วินเซอร์โหมด ฮารั่วมาก
-
เซ็กซี่ซะ :m25:
-
คุณปอยยยยยยยยยยยยย ตอนต่อไป :z3: :z3: :z3: ขอแบบเต็มๆเลยนะคะ :o8:
-
อ๊ายยยยย :impress2: กระต่ายจะเข้าถ้ำเสือ
โดนแน่ๆ :laugh:
:กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
กระต่ายไม่รอดแน่ อิอิ
-
ฮอยฮักโดนนน5555555
-
เป็นการถ่ายแบบที่อีโรติคมาก :m25: ท่าทางคอร์สลับแลจะได้ผลนะ 55555
ถึงขั้นอุ้มขึ้นห้อง อยากทำอย่างอื่นมากกว่าทำแผลล่ะสิ แต่คิดจะทำอะไรท่านเทพกระต่ายป่ามันยังเร็วไปล้านปีเฟ้ย :laugh:
ว่าแต่เมื่อไหร่ฮอยฮักหน้าจืดจะโผล่ไปสารภาพรักวินเซอร์ซธทีล่ะเนี่ย
:pig4:
-
ประเด็นคือ ต้องล็อกอินเข้ามาเม้น กันเลยที่เดียว
ให้ตายเถอะ :haun4:
ยั่วกันชัๆด ไอคนอ่านก็หัวใจจะวายตาย ลุ้นตาเขม็งจ้องคอม แบบ อัพต่อเถิดดดด
เลิฟ ทำแบบนี้ วินก็ ยิ่งได้ใจ โอ้ย คนอ่านมันเขินจะตายอยุ่แล้ว อ็ากกกกกกกกกก
แล้วยิ่งพอเลิฟขึ้นมา ออน นะ อยากจะตบโต๊ะให้พัง แต่ไม่ได้ เราไม่ได้อยู่บ้าน :z3:
รักคนแต่งงง เค้าชอบแบบนี้ :กอด1: :กอด1: ++
-
:impress2:
นี่ถ่ายแบบหรือทำอะไรก๊านนนนน
เล่นเอาคนอ่านเขินกระจุยกระจาย
จะเสร็จไม๊เสร็จเนี่ยฮัก :laugh:
-
กรี๊ดดดดดด
2คนนี้แน่ใจหรอว่าถ่ายแบบอยู่ ><'
อ่านไปยิ้มไปเขินไป
มื้อนี้วินจะได้กินกระต่ายป่าไหมน๊อ~~
-
ตอนนี้หวาบหวิวมากๆ ^^ ลุ้นแทนวินเซอร์ซะแทบแย่
นึกว่าจะทนไม่ไหวซะแล้ว 555+
ขอบคุณคนเขียนนะค่ะ ที่มาอัพบ่อยๆ
-
มัวแต่คิดอยู่ได้ไม่ทำสักทีฟ่ะ 555
-
555 ขำวินเซอร์สติหลุด
-
เดือดมาก อ่ะ ตอนถ่ายแบบ เซอร์ สุดยอดแห่งความอดทนเลย อ่ะ o13 o13 ฮัก ยั่วมาก ๆ ก๊ากกกกกกกกกกก+1 คนอ่านวัง :jul1: :jul1:
-
อ๊าก ก ก อยากไปเป็นตากล้องแทน
วินเซอร์ชะมัด เลิฟมีเวอร์ชันนี้ไม่เคยเจอ
อยากลองเห็นสักครั้งอ่ะ
ว่าแต่วินเซอร์อกพาเลิฟมีไปทำไมที่คอนโด
คิดไรอยู่ปะเนี่ย :z1:
-
อยากอ่านพาร์ทฮัก อยากรู้ว่าที่ทำลงไปนี่ใครสั่งใครสอน555
รุกซะรุนแรงเชียวเว้ยเฮ้ย
-
ว้าวว้าว ฮอยฮัก กลายเป็นกระต่ายป่าที่วินเซอร์ตามเขมือบแระ
-
มารักษากันที่ห้อง
เลิฟจะโดนกดไหมน๊าาา :o8: :o8: :o8:
ฮ่าๆๆๆ
-
ฮอยฮักกกก เลือดสาดดดด
แค่อ่านยังเอ็กซ์ขนาดนี้ วินเซอร์มองจะๆแบบนั้นจะเป็นยังไงเนี่ยย
-
ฮักแน่มาก o13
-
ง่ะ อุ้มเค้าไปเฉยเลยอ่ะ
-
เลิฟมี 'ยั่ว' ขนาดนี้แล้ว ~~~~
กดเลยวินเซอร์ !! :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
โอ้ยยยย อยากอ่านต่อ
มาคอนโด โอ๊ะโอ๋จะเจอน้องต่ายของฮอยฮักมั๊ยน้า
-
o18ตาวินหืนไม่เลือกที่เลยนะจะกินกระต่ายป่าเหรออรึว่าเจ้าจะถูกเค้า(ฮัก)กินแทนดีละ :oo1:
-
จะรอดไหมพ่อกระต่ายป่า คริคริ :z1:
-
เสร็จวินเซอร์ชัวๆๆ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
กระต่ายป่าโดนเสือลากเข้าถ้ำอย่างนี้ จะรอดมั๊ยเนี่ย
อยู่ที่กองก็แทบจะเสียตัวทางสายตาอยู่แล้ว
แต่เลิฟก็นะ ยั่วได้ยั่วดี ชนิดไม่ห่วงสวัสดิภาพตัวเองเลย
แล้วนี่เค้าเหน็บมาถึงถิ่นเค้าแล้ว เจ็บขาอีกตังหาก
เอาใจช่วยทั้งสองคนค่ะ :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
-
อยากอ่านตอนวินเซอร์เขมือบกระต่ายป่าเร็วๆ o18
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากให้มีพาทฮอยฮักจังเลยอยากรู้ว่าใครจะหวั่นไหวมากกว่ากัน
-
อ๊ากกกกกกกซ์ :-[ :-[ :-[
-
ดุเดือดกันจริงๆด้วย
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่า เข้าคอนโด :z1: :z1:
-
กระต่ายป่าจะรอดมั๊ยฮะเนี่ย
เป็นการถ่ายแบบที่น่าสงสารวินเซอร์จริงๆๆ
รออ่านตอนต่อไปฮะ
อยากเห็นว่าวินเซอร์จะทำยังไงต่อ~~~ :L2:
-
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย >///<
-
ชอบฮัก มากกกกกมายยยยย
-
น้องฮักนี่ร้ายกาจชะมัด :z1: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ปาดเลือด ปาดน้ำลายยยย
อิลูกออกเรือน(อีกคน)แล้วว้อยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
โดนหิ้วขึ้นคอนโดแล้ว งานนี้ฮอยฮักไม่รอด คริคริ
ปล.ตามไปดู youtube มา ถาปัด KKU เค้าสุดยอดจิงๆ o13
-
โว๊ะ ถ้ามันจะเรียกเลือดกันขนาดนี้
ยั่วได้ใจมากอะฮัก หึหึ :m25:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :oo1:
พามาถึงห้องแล้ววววววว
ฮักจะเสร็จวินเซอร์ม้ายยยยยยยย :impress2:
มาต่อไวไวน่ะค๊า
-
ต่อเลยค่ะคุณปอย
ว่างก็ต่อเลยค่า ลุ้นอยู่ หุหุ
-
มะ มะ มะ ไม่เห็นต้องถามเลยค้า ลงโลดดดดดด
เค้าซ่อนตัวรออยู่หลังโซฟาเจ้าวินแล้วเรียบร้อย
ลุยโลด!!! :haun4:
-
อย่า ช้า :-[
โอม จง อัพ จง อัพ จง อัพ เพี้ยง !
-
อัพเลยค่าา อัพเลยย
-
เมื่อไหร่เค้าจะ :oo1: กันเนี่ย
-
กรี๊ดดด มารอๆ
เต้นรอ จะมีการขย้ำกันไหมเนี่ย แอร๊ยยยยย :m25:
-
>< อัพต่อเถอะฮะ
พลีสสส เห็นใจเด็กน้อยตาดำหลายชีวิตที่ลุ้นคู่นี้มานาน
-
ดีม๊ากกก ดีม๊ากก มากกเลยค่ะ มาต่อเลยยยยย :pighaun:
-
อัพต่อเลยค่ะ พี่ปอยหนับหนุนๆ
-
อัพต่อเลยครับ
อัพต่อโดยด่วน น น นน น
-
กระต่ายป่าเรอะ แมวป่าชัดๆ!!!
เธอมันคือนางแมวยั่วสวาทททท
-
ต่อเลย
รออ่านโลด o13
-
ต่อเล๊ยยยยยย
-
ฮักจะเสร็จวินเซอร์มั้ยนะ
+1 นะคะ
-
o11 มามะมาต่อเลยนะจ๊ะ :กอด1:
-
อัพต่อเลย
อัพต่อเลย
อัพต่อเลย
เถอะนะจ๊ะ :impress2: :impress2:
-
:z1: :z1: :z1:
-
ฉากถ่ายรูปมันอย่าง.......
เจิดดดดดดดดด
:-[ :-[ :-[
-
ชอบเรื่องนี้มากๆคับ :impress2: :o12: :sad4:
-
เขาจีบกันน่ารักอะ
-
ชู2มือ ^^ ต่อโลดดดดด อยากอ่านต่อค่ะ
-
น้องฮักสุดยอด o13
-
ต่อเถอะค่ะ พรีสสสสสสสสสส ขอร้องอ้อนวอนน :กอด1:
-
ท่องนะโมสามจบมันไม่ได้ช่วยลดความหื่นของวินเซอร์ได้เลย :z1: :z1: :z1:
อร๊ายยยยยยยยยยยยย
กระต่ายป่าเลิฟมีจะโดนวินเซอร์เขมือบแล้ว :haun4: :haun4: :haun4:
-
อัพต่อเลยอยากอ่านอย่างแรง
ฮอยฮักนี่น่าฮักจริงๆ o13
-
ต่อเลยคร่า ได้โปรด พลีสสสสส :monkeysad:
-
อัพต่อเลยค่ะ~
อยากอ่านต่ออ :impress2:
-
ทุกคนลงความเห็นว่า ต่อเลยค่ะคุณณณณณณณณณณณณ ฮี่ฮ้า
-
ต่อเลย ๆ ๆ ๆ :m18:
-
ต่อเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :impress2:
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ต่อๆๆๆๆๆๆๆ :z2: :z2:
-
Tor pai load khaaaa... (@>____<)@
-
ตอนแรกเหมือนจะเรียกเลือด
แต่สุดท้ายก้กัดกันเบาๆ
น่ารักกกกกก
-
แหมๆๆ ไปพยาบาลถึงคอนโด.
กระต่ายน้อยจ๋า ถึงมีปีก จะไปไหนไม่ได้แล้วน้าน
เพราะห้องวินอ่ะ เข้าเรียกว่า กรงทอง
เหอะๆๆๆๆๆ
-
ถ้าจะมาทำให้ค้างขนาดนี้อะนะ เอามีดมาแทงกันเลยจะง่ายกว่า :o12: :sad4: :o12: :sad4: :m15: :monkeysad: :m15: :monkeysad: :sad11: :sad11: :angry2: :angry2:
-
ต่อด่วน++++++++++++++จ้าอย่าค้างแบบนี้นะจ๊ะฆ่าตัวตายยังดีกว่าอีก :z1:
-
ฮัก ฮัก ฮัก เปิ้ลฮักตั๋วเน้อออออฮอยฮัก
:กอด1: อยากหื้อตอนหน้ามาเวยๆ อิอิ :กอด1:
-
ต่อค่า ต่อๆๆๆ
-
มารอครอบครัวกระต่าย(ป่า)
-
ห้าๆๆๆ น้องฮักยั่วซะ
วินเซอร์ยอมได้ไง :z1: :m25:
-
โหดร้ายจริงๆทำไมคนเขียนยั่วกันอย่างงี้
รออออออออออ
-
:oni3: โอม จงมา
-
รอ รอ รอ
-
รอวินกินกระต่ายป่า :z1:
-
ปูเสื่อรอกันต่อไป
-
เมื่อไหร่จะมาน๊า...
-
แล้วก็นั่งรอ นอนรอ ยืนรอกันต่อไป ฮือออ
-
มาดูว่าวินจะได้กินกระต่ายป่ารึไม่ โฮะโฮะ o18
แต่จากที่อ่านโซพรีสต์แล้วกว่าจะได้กันก็ได้ตอนเป็นไอแว่นนิ หรือคนแต่งไม่ได้เขียนตามนั้น :m23:
สองเรื่องนี้แต่งคู่กันแล้วฮาได้ใจจริง o13
รอ รอ รอ :interest: :interest:
-
มีสปอยด้วย...ลุ้นนะเนี่ย
-
:oni3: :oni3: :oni3: :oni3:
มาซักที รออยู่นะพี่น้องงงงงงงงงงงงง
-
เกาพุงรอ
-
Kyaaaaaa~~ma tam hai yaak laew jaak pai ner!!!! o(>____<)o
-
รอฉันรอเธออยู่แตไม่รู้เธออยู่หนใด
ฉันจะรอฉันจะรอต่อไปนัดกันไว้ทำไมไม่มา :impress2: :impress2: :impress2:
-
นอนไปแล้ว ...พอดีนอนเร็วไปหน่อย
หลับไม่ลง ..เลยตื่นมารอ หุหุ
-
ตื่นมารอ^^
-
:impress2: :impress2:
-
ขอบคุณจ้า
ฮ่าฮ่าฮ่า ตากล้องโดนจัดหนักจากเลิฟมีโดยไม่รู้ตัว
แบบนี้ล่ะต้องมีสักวันที่นายวินเซอร์จะหลงจนโง่หัวไม่ขึ้น ^^
-
:m25: อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ถ้าจะถ่ายกันแบบนี้ ฆ่ากันให้ตายไปเลยเหอะ
อ่านไปกลั้นใจไป โอ้ยยยยย นี่มันถ่ายแบบหรือถ่ายอะไรกันแน่เนี่ย
ถ่ายกันแบบถึงเนื้อถึงหนัง ถึงลูกถึงคนขนาดนี้อะ
แถมยังมีหิ้วกลับบ้านอีก แล้วอย่างนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นกันอีกเนี่ย
หรือวินจะได้กินเมนูกระต่ายป่าจริงๆซะแล้ว :haun4:
-
o11 o11
-
:o12: ดิ้นรอ เมื่อไหร่จะมาเน้อ~
-
นอนรอ
-
วินมันจะทำอะไรอ่ะ อยากรู้ :z2:
กระต่ายน้อยเธอจะรอดหรือไม่
เเต่ใจจริง เค้าไม่อยากให้รอดอ่ะ :laugh:
-
ฉันรออย่างเฝ้าคอยฮิฮิ 55555+
-
รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
พร้อมๆกับ นับ 1-5 แล้วกด F5 :z13:
-
หน้า35....มารออออ
-
รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ :sad4:
-
หน้า 35 รออออออออออออ
-
ผมหากล่องปฐมพยาบาลที่จำได้ว่าเอาไว้ที่หลังตู้เสื้อผ้า อืม...มันอยู่ไหนวะ? ผมพยายามค้นหาแล้วในที่สุดก็เจอมันหลบอยู่ในซอกลืบลึกไปนิด ผมเขย่งเข้ากล่องนั้นถือเดินมาหาคนเจ็บที่นั่งนิ่งจนผมนึกว่าเป็นรูปปั้นประดับห้องไปแล้ว! ผมวางกล่องยาไว้บนโต๊ะกระจกเตี้ยๆ หน้าโซฟาแล้วเดินมาที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นหาน้ำแข็งก้อนเพื่อมาประคบข้อเท้าเพื่อลดอาการบาดเจ็บข้างในครับ ผมหาผ้าประคบใส่น้ำแข็งที่ตีจนละเอียดเดินกลับมาที่คนบาดเจ็บ ผมนั่งลงบนโซฟายาวอีกด้าน
“ยกเท้าขึ้นมาดูหน่อยครับ”
“...”
“จะยกขึ้นมาเองดีๆ หรือจะให้ผมไปยกให้ครับรุ่นพี่?”
ผมเงยหน้ามองคนที่ทำหน้านิ่งแต่จ้องผมเขม็งเชียว จะประคบข้อเท้าให้ ไม่ได้คิดอะไร! ผมโคตรจะบริสุทธิ์ใจน่ะเนี่ย(?) ผมทำหน้าเข้มจ้องอีกฝ่ายจริงจังจนเลิฟมีต้องยกเท้าขึ้นมาวางบนโซฟา ผมก็ส่ายหน้าแล้วตบแปะๆ ที่ตักของตัวเองเป็นนัยๆ ว่าให้วางตรงไหน
“ไม่ต้องเกรงใจครับรุ่นพี่เลิฟมี!”
“...ไม่ต้องพูดสุภาพก็ได้ มันแปลกๆ”
เลิฟมีเอ่ยเบาๆ แล้วเขากอดเข่าของตัวเองไว้แล้วมองมานิ่งๆ ผมยิ้มรับเล็กน้อย ลืมไปเลยว่าจริงๆ แล้วหมอนี้อายุเท่าผมสินะ สงสัยจะเป็นเรื่องจริงแฮะ!
“อ้อ~ ได้ ตามคำสั่งนายเลย ยินดี!”
“...”
เขาก็พยักหน้านิ่งๆ รับ ไม่ได้รู้สึกรู้สากับรอยยิ้มที่ตั้งใจโปรยเสน่ห์ของผมเลยแม้แต่น้อย อืมหือ! ช่างเป็นคนไม่หวั่นไหวต่ออะไรง่ายๆ แฮะ ผมโน้มตัวไปจับเท้าของเขาแล้วดึงขาเขาเหยียดวางไว้บนตักของตัวเอง แล้วใช้น้ำแข็งประคบข้อเท้านั้น
“ควรประคบความเย็นเป็นเวลา 1 ชั่วโมงแล้วค่อยพันผ้าไว้”
“1 ชั่วโมง?”
“ทำไมงั้นเหรอ? หรือว่านายมีนัด?”
“...”
เลิฟมีไม่ตอบเขาหันไปทางอื่นเลี่ยงไปซะเฉยๆ ผมก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรก็แค่ถามไปงั้นๆ แหละ สภาพแบบนี้จะไปตามนัดเขาได้ยังไง ข้อเท้าแพลงแบบนี้ควรจะอยู่นิ่งๆ ให้มากที่สุด
“ประคบความเย็นแบบนี้ไปอีกสักสองวันแล้วค่อยประคบด้วยน้ำอุ่นหรือเอาเท้าแช่น้ำอุ่น เอ่อ! อีกอย่างก็พักงานไว้สักสองอาทิตย์ก่อนล่ะกันเพราะเท้าก็เป็นแบบนี้คงจะทำอะไรไม่ได้มาก”
ผมเอ่ยอธิบายแล้วก็แนะนำไปอย่างผู้มีความรู้ โอ้แฮะ ไปลักจำคำพูดของไอ้หมอหมูมันมาน่ะครับ! มันบ่นให้ฟังอยู่บ่อยๆ ในระหว่างที่ทำแผลให้กับพวกผม นี่อาจจะเป็นที่มาที่มันเลือกเรียนคณะแพทย์ก็ได้น่ะเนี่ย เพราะตอนเด็กๆ มันบอกว่าเกลียดอาชีพนี้จะเป็นจะตายเพราะที่บ้านดันเป็นหมอทั้งบ้านนี่น่า!
“ก็ไม่ได้มีงานอะไร”
ใครจะไปเชื่อวะไอ้คนที่กำลังดังแบบนี้ต้องมีงานแทบทุกวันอยู่แล้วล่ะ แต่ที่บอกว่าไม่มีงานเนี่ยเพราะอะไรกัน? หรือว่าเพราะเคลียร์งานเพื่อพักผ่อนงั้นเหรอ? แต่จะว่าไปแล้วช่วงนี้มันสอบไฟนอลของมหาลัยชัดๆ! หรือว่าจะวางงานไว้ล่วงหน้าเพื่อให้หยุดในช่วงสอบไฟนอลแบบนี้? งั้นก็แสดงว่าเจ้าหมอนี้มันเรียนที่เดียวกับผมจริงๆ น่ะสิ!!
“นายจะนอนไปเลยก็ได้นะ”
“...”
ผมเงยหน้าขึ้นมาจากข้อเท้าแล้วบอกเขาที่ดูเหมือนจะเหนื่อยๆ จากงานที่เสร็จไป เลิฟมีมองผมอย่างไม่วางใจ อะไรกัน? ไม่ทำอะไรคนเจ็บหรอกน่า! สบายใจได้ ผมหัวเราะในลำคอต่ำๆ
“ไม่ต้องกลัวโดนปล้ำหรอกน่า”
“ไม่ได้กลัว แล้วอยากจะบอกนายว่าเท้าอีกข้างของฉันไม่ได้เจ็บ”
ผมหัวเราะออกมาหน่อยๆ เมื่ออีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยใบหน้าจริงจัง แถมอีกเท้าหนึ่งที่ไม่เจ็บก็เตะป้าบเข้าข้างผมเป็นการเตือนเบาๆ ว่าถ้าขืนทำอะไรไปโดนหนักกว่านี้แน่ ผมก็พอรู้มาบ้างว่าอีกฝ่ายมือเท้าหนักจากปากไอ้ซีหน้าม่อนั้นแหละครับ รายนั้นข้อมือหักฐานไปแต๊ะอั๋งโดยไม่ได้รับอนุญาต ผมก็ต้องระวังตัวไว้หน่อยแหละ เดี๋ยวสลบเหมือดไปแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว
เลิฟมีขยับตัวแล้วเอนหลังนอนผิงพนักแขนของโซฟาแล้วไม่นานเจ้าตัวก็หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ เฮ้ยๆ นี่หลับจริงงั้นเหรอเนี่ย!!? ไม่กลัวเลยว่างั้น? ผมมองอีกฝ่ายที่นอนหลับไปแล้วถอนหายใจ ไม่มีคำบรรยายใดๆ กับผู้ชายคนนี้เลย!! มีใครบางจะมาหลับต่อหน้าต่อตาผมแบบนี้เนี่ย!!? ไม่สนใจกันบ้างเลยเหรอวะ!?
เอาวะ ในเมื่อนอนไปแล้วผมก็ใช้โอกาสนี้มองหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่ต้องเกรงใจเจ้าของ หน้าเรียวมากเลยวะ แถมผิวยังละเอียดยิบแทบไม่เห็นรูขุมขน ผิวขาวใสวิ๊งสุดๆ นี่ขนาดล้างเครื่องสำอางออกไปแล้วน่ะเนี่ย ผมมองหน้าของคนหลับแล้วยิ้มกับตัวเอง เฮ้อ~ หน้าตอนหลับ ดูน่ารักมากเลยล่ะครับ! เจ้าตัวจะรู้ไหมหนอว่าขนาดหลับยังมีอิทธิพลทางใจกับคนอื่นขนาดนี้!!
ผมวางเท้าของเลิฟมีไว้บนโซฟาแล้วลุกขึ้นจากตรงนั้น นั่งดูนานๆ เดี๋ยวคนเจ็บจะเจ็บกว่าเดิมเมื่อผมเผลอตัวเผลอใจห้ามตัวเองไว้ไม่ทัน จัดแจงประคบข้อเท้าอีกฝ่ายไว้เป็นอย่างดีแล้วเดินไปมาในห้องนั้นแหละ เอาล่ะสิกู คราวนี้จะทำอะไรล่ะ? ผมมองคนที่กำลังนอนแล้วถอนหายใจเฮือกตัดสินใจเดินกลับมาอุ้มพาอีกฝ่ายไปนอนดีๆ บนเตียงเพราะเห็นนอนบนโซฟาแล้วมันลำบาก ไม่ได้คิดอะไร!
ผมวางอีกฝ่ายลงบนเตียงอย่างเบามือแล้วจัดแจงให้นอนดีๆ จากนั้นก็เดินไปหยิบผ้าน้ำแข็งมาประคบข้อเท้าให้อีกฝ่าย มองหน้าคนที่กำลังพักผ่อนอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ตอนนี้กูกำลังทำอะไรอยู่วะ? ทำไมต้องพามาห้องกูด้วย? ผมขมวดคิ้วแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นข้างเตียง ไม่เห็นจำเป็นต้องพามาทำอะไรบ้าๆ แบบนี้เลย! ปล่อยๆ ไปก็ได้ ไม่เข้าใจตัวเองเลยวะ! คงจะไม่ใช่ว่า...
ชอบเขาเข้าจริงๆ หรอกนะ?
“เฮอะ”
บ้าไปแล้ว!!! ไม่ใช่หรอกโว้ย!!!
ก็แค่สนใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง...
เหี้ย! อยู่เฉยๆ ก็คิดอะไรไม่รู้เป็นตุเป็นตะ หาอะไรทำดีกว่าว่ะ! ผมถอนหายใจอีกครั้ง วันนี้กูถอนหายใจไปกี่รอบแล้วเนี่ย เอาเถอะ ไม่ได้นับวะ มันจะเท่าไรก็ช่าง อายุสั้นลงก็ช่างมันเดี๋ยวกูหัวเราะมันก็อายุยืนขึ้นแล้วล่ะ! ผมลุกขึ้นเดินมาค้นหาผ้าพันแผลในกล่องปฐมพยาบาลเมื่อหาเจอก็เอามันมาเก็บไว้ที่เดิม ยัดไอ้กล่องมันขึ้นไปบนหลังตู้อีกครั้งพอยัดมันเข้าไปเสร็จก็มีอะไรหล่นลงมาแทน ดีที่มันไม่หล่นใส่หัวกู หนาขนาดนี้หัวกูแตกแหงๆ
ผมย่องตัวนั่งลงเก็บแล้วลองเปิดๆ มันออกดู เป็นอัลบั้มรูป? พอเปิดไปก็ร่ามันเป็นอัลบั้มรูปตั้งแต่เด็กๆ ให้ตายเถอะ ภาพวันวานอันสดในของวัยเยาว์! ไม่ได้เกลียดที่ตัวเองเป็นดูอ่อนแอในตอนเด็กหรอกนะ เพราะอย่างเด็กผู้ชายมันโตไวอยู่แล้ว จะเปลี่ยนไปมากมันจะแปลกอะไร ขนาดไอ้โซโล่มันยังเปลี่ยนไปมากเหมือนกัน ไม่เห็นมีใครแปลกใจ ผมนั่งเปิดรูปของตัวเองในตอนเด็กๆ มีพวกไอ้โซโล่มันอยู่เยอะหน่อยเพราะตอนเด็กๆ พ่อแม่ชอบพาพวกเรามาเล่นด้วยกันครับ
“ให้ตาย คนเราเนี่ยดูจากตอนเด็กๆ ไม่ได้เลยแฮะ”
แล้วผมก็มาหยุดนิ่งดูภาพหนึ่งแน่นอนว่ามีครอบครัวของผมเป็นตัวหลักในรูปนั้นแต่ที่น่าแปลกก็คือยังมีอีกครอบครัวหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ ครอบครัวของผม อ่า! นั้นสินะ ผมเกือบลืมไป นี่มันครอบครัวของฮอยฮักนี่น่า พ่อเป็นดารานักแสดงที่มีฝีมือและแม่ของเขาก็เป็นดารานางแบบที่สวยจนน่ากลัว! ไม่แปลกใจเท่าไรที่ลูกออกมาจะเป็นแบบนั้น แน่นอนว่าเด็กที่ยืนข้างๆ ผมนั้นก็คือฮอยฮัก
พวกผู้ใหญ่นั่งคุกเข่าเพื่อให้ตัวสูงพอๆ กับพวกเรา พ่อแม่ของผมก็วางมือบนไหล่ของผม ส่วนพ่อแม่ของฮอยฮักก็วางมือบนไหล่บ้างวางบนหัวของเขาบ้าง แต่ที่เด็ดสุดเนี่ยก็คือท่ายืนโคตรเก๊กของเจ้านั้นเนี่ยแหละ วางมาดตั้งแต่เด็ก! ผมหัวเราะขำกับท่าของอีกฝ่าย สมกับเป็นลูกของดาราชื่อดังวะ มีแววมาแต่เด็กเลยน่ะเนี่ย
ว่าแต่ตอนนี้หมอนี้ไปไหนนะ เป็นลูกของดาราดังขนาดนั้นก็น่าจะได้เข้าวงการแล้ว พ่อไม่ติดต่อเขาหรือไงกัน? หรือว่าหมอนั้นไม่สนใจงานในวงการบันเทิง? อย่างเลวร้ายสุดก็คือตอนเด็กๆ หน้าตาดีแต่โตมาแล้วมันอาจจะเปลี่ยนไปมากจนไม่เหลือเค้าความดูดีตอนเด็ก? ก็นะ ปกติพวกดาราเนี่ยตอนเด็กๆ หน้าตาก็งั้นๆ แหละแต่พอโตมาก็เปลี่ยนไปเป็นหน้ามือเชียว!
“นั้นใคร?”
ผมหันไปมองตามเสียงที่ถามแล้วแทบจะหยุดหายใจ เฮือก! ขยับมาตอนไหนกันวะเนี่ย ไม่ทันได้รู้สึกตัวเลย! ตอนนี้หน้าของผมมันชิดหน้าของอีกฝ่ายอีกนิดเดียวก็จะเม้าท์ทูเม้าท์ได้แล้ว ผมเหลียวกลับมามองรูปถ่ายอย่างใจเย็น
“หมายถึงคนนี้น่ะเหรอ?”
ผมชี้ไปที่เจ้าฮอยฮักที่ยืนเอ็กซ์มาดเท่กินขาดทุกคนในรูป เลิฟมีกลับชี้นิ้วไปที่คนข้างๆ ซะงั้น ผมหัวเราะเล็กน้อย หมอนั้นมองผมอย่างงุนงง
“เด็กนั้นคือฉันเอง ไม่เชื่อล่ะสิ! แต่นี่เป็นความจริง หึๆ”
เห็นเลิฟมีทำหน้าตกใจแล้วรู้สึกคุ้มจริงๆ ที่เมื่อก่อนตัวเองเป็นแบบนั้น อะโด! ตกใจล่ะสิว่าเจ้าเด็กบ๊องแบ๊วนั้นเป็นเขาในตอนนี้น่ะ ผมยังคงหัวเราะในลำคออย่างพออกพอใจ
“ตอนเด็กๆ ฉันน่ารักมากใช่ไหมล่ะ?”
“เด็กนั้นไม่ได้ชื่อว่าดาร์ลิ้งหรอกเหรอ?”
“...”
ผมหันไปมองอย่างแปลกใจปนสงสัย หมอนี้...หมอนี้รู้จักชื่อจริงๆ ของผมได้ไงวะ!? เฮ้!!! เจ้าชื่อน่าอายนั้น!! ผมอุตส่าห์กลบมันไปตั้งแต่ไปอเมริกาคราวนู้นแล้วนะ มันโผล่มาได้ไงอีก!? ผมมองอีกฝ่ายเงียบแล้วถอนหายใจ หมอนี้มันรู้ได้ไงฟะ?
“ก็นั้นมันชื่อจริงๆ ของฉันเองแต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นวินเซอร์แล้ว”
“ดาร์ลิ้งมันไม่ดีตรงไหน?”
“เหอะ นายลองคิดสภาพคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเรียกว่าดาร์ลิ้งๆ ดูสิ! อยากจะบ้า!”
ผมตอบไปอย่างอารมณ์เสีย พอนึกย้อนไปสมัยก่อนแล้วมันหงุดหงิด ไม่ว่าใครมันก็ล้อชื่อกูอยู่นั้นแหละ เรียกดาร์ลิ้งๆ กันอย่างสยดสยอง ให้ตายเถอะ! แล้วอีกอย่างดาร์ลิ้งเนี่ยขอทีเถอะ ให้เมียกูเรียกได้เท่านั้นโว้ยยย!
“...คงจะลำบากน่าดู”
เลิฟมีเงียบไปสักพักแล้วหมอนั้นก็พยักหน้านิ่งๆ แล้วเอ่ยออกมาอย่างเข้าใจแล้วมองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ
“ชื่อนั้นมันค่อนข้างพิเศษ คงอยากเก็บไว้ให้คนพิเศษเรียกใช่ไหมล่ะ?”
“อ่า คงงั้นแหละ”
ผมยิ้มรับที่มุมปาก แปลกใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายคิดแบบผม ดาร์ลิ้งเนี่ยขอเก็บไว้ให้คนสำคัญเรียกก็พอแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะมีใครได้เรียกมันหรือเปล่า? ตอนนี้ก็มีแค่คนเดียวที่ได้เรียกมัน จะเป็นใครนอกจากพ่อของผมล่ะ! ตอนนี้มีคนเดียวจริงๆ ที่เรียกผมด้วยชื่อนั้นแล้วไม่รู้สึกกระอักกระอ่วน
“ฉันจะกลับแล้ว”
“พันข้อเท้าก่อนล่ะกัน กลับไปแล้วก็ไปนอนพักอยู่เฉยๆ ล่ะ เอาของเย็นประคบไว้สองวันก่อนแล้วค่อยใช้น้ำอุ่นประคบ”
ผมลุกขึ้นแล้ววางเจ้าอัลบั้มรูปไว้บนหัวเตียงจากนั้นก็หันไปหยิบผ้าพันแผล เลิฟมีลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปที่หัวเตียงนิ่ง ผมไม่ได้สนใจอะไรก็จับเท้าของเขาพันข้อเท้าให้อย่างระมัดระวัง ไม่ให้แน่นเกินไป
“ตุ๊กตานั้นมันเน่าเกินกว่านายจะเก็บมันไว้”
เลิฟมีหันมามองผมแล้วเอ่ยขึ้นเรียบๆ ผมเงยหน้ามองเจ้าต่ายเน่าสมบัติของเพื่อนสมัยเด็กเล็กน้อย มันก็เน่าจริงๆ อย่างที่เขาบอกนั้นแหละวะ แต่ก็นะเพราะเจ้าต่ายเน่ามันอยู่กับเขามานานล่ะมั้งถึงทิ้งมันไปไม่ได้น่ะ
“มันเป็นเพื่อนยามยาก ทิ้งมันไม่ลง”
“เพื่อน? ถ้าอย่างนั้นนายควรซักมันบ้างนะ”
“...”
ถ้าเป็นคนอื่นเขาซึ้งกับความเป็นเพื่อนไปแล้วแต่หมอนี้กลับตอกกลับเขาหน้าตาเฉยว่าให้ซักมันบ้างถ้ามันเป็นเพื่อนจริงๆ น่ะ โห! ผู้ชายคนนี้นี่น่า เหลือเกินจริงๆ วะ!! ผมหัวเราะอย่างขำขันในขณะที่อีกฝ่ายเฉยสนิท
“นั้นสินะ ลืมไปเลยว่ามันก็ซักได้ ก็ฉันไม่เคยซักเพื่อนนี่น่า หึๆ”
ผมพันผ้าให้เขาเสร็จเรียบร้อยสวยงามมองผลงานของตัวเองที่ชำนาญเพราะพันทำบาดให้ตัวเองบ่อยๆ แล้วมันรู้สึกภาคภูมิใจพิกล เลิฟมีมองข้อเท้าของตัวเองแล้วเงยหน้ามองผม จากสายตาคือไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะทำได้ โห ดูถูกกันสุดๆ เลยวะ!
“จะให้ไปส่งที่ไหน?”
“คฤหาสน์ภวัตนรเศรษฐ์”
หือ?
“ที่ไหนนะ?”
“คฤหาสน์ภวัตนรเศรษฐ์”
ผมยืนนิ่ง ได้ยินอย่างชัดเจนว่าอีกฝ่ายพูดอะไร ภวัตนรเศรษฐ์!? นามสกุลนี้ถ้าผมไม่รู้ก็โง่เต็มทน! นั้นมัน...นั้นมัน นามสกุลของอธิการบดีของมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่นี่น่า! แล้วหมอนี้เป็นอะไรกับท่านคิงวะครับบบ!!? ผมมองอีกอย่างสับสน อธิการของมอพวกผมชอบเรียกท่านว่าท่านคิง และท่านคิงคนนี้ยังไม่แต่งงาน หมอนี้คงจะไม่ใช่ลูกอย่างแน่นอน!
“ฉันเป็นลูกบุตรธรรมน่ะ”
เลิฟมีมองผมที่เงียบไม่พูดอะไรเขาก็เอ่ยไขข้อสงสัยของผม อ้อ ลูกบุญธรรม ใจหายแวบนึกว่าเป็นอย่างอื่นซะอีก! ก็ได้ข่าวอยู่ว่าท่านคิงแกมีลูกบุญธรรมอยู่คนหนึ่งไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง แล้วเป็นหมอนี้ไปซะได้ ผมชักจะประหลาดใจหน่อยๆ เจ้าเลิฟมีเนี่ยมีอะไรให้ตกใจเสมอเลยโว้ย!
เมื่อไม่มีอะไรผมก็มาส่งอีกฝ่ายที่คฤหาสน์ภวัตนรเศรษฐ์ ระหว่างทางแต่คนแต่เงียบกริบ นี่ไม่คิดจะชวนกูคุยอะไรเลยหรือไงวะ? ผมหันไปมองอีกฝ่ายที่นั่งนิ่งเหมือนเดิมแล้วหันไปมองถนน หมอนี้เป็นลูกบุญธรรมของท่านคิง แล้วไอ้ที่ว่าท่านคิงแกเป็น...เอ่อ...ไม้ป่าเดียวกัน? แล้วกูจะมาคิดห่วงสวัสดิภาพของคนอื่นทำไมวะ!?
“พ่อฉันเป็นน้องชายของพ่อดิซ เมื่อพ่อของฉันตาย พิ่ดิซก็เลยรับฉันเป็นลูกบุญธรรม”
รู้ได้ไงว่ากูกำลังคิดอะไรอยู่!?
“มาเล่าให้ฉันฟังทำไม?”
“เพราะนายกำลังสงสัย ถ้านายเข้าใจไปผิดๆ อาจจะเอาไปเขียนข่าวก็ได้ ที่นี้ก็รอรับกระสุนจากพ่อได้เลย ปัง!”
เลิฟมีหันมามองผมด้วยหางตัวแล้วเอ่ยอธิบายด้วยน้ำเสียงนิ่ง จากนั้นก็ทำมือเป็นปืนยกมาทางผมกระดกมือพร้อมเสียงปัง ผมเนี่ยหัวเราะไม่ออกเลยล่ะ
แล้วอย่าบอกนะว่าที่ผ่านมาเนี่ยข่าวคาวๆ แต่ละอย่างของหมอนี้ที่น่าจะมีเยอะกลับไม่มีออกมาเลยนั้นน่ะเป็นเพราะอำนาจเม็ดเงินจากท่านคิง? ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็...นี่กูกำลังกระตุกหนวดเสืออยู่หรือเปล่าวะ? แหม่! อะไรมันจะตื่นเต้นน่าลองดึงหนวดเสือขนาดนั้นวะ! ของอันตรายๆ เนี่ยมันน่าลองดูสักตั้งล่ะว่ะ
“นายกำลังคิดแปลกๆ อยู่ล่ะสิ”
“ไม่แปลกหรอก คนปกติธรรมดาเขาก็คิดกัน”
ยิ่งอันตราย ยิ่งสนุก!
ผมบีบแตรรถประตูของคฤหาสน์ก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว รู้สึกว่าคุณหนูท่านนี้เขาโทรบอกไว้เรียบร้อยแล้วแฮะถึงได้เปิดให้ง่ายขนาดนี้ ผมก็ขับรถเข้าไปส่งเทียบท่าเชิงบันไดหน้าบ้านเลยล่ะครับ แล้วคุณหนูเลิฟมี(ฐานะใหม่ที่ผมเพิ่งรู้)ก็เปิดประตูรถออกไปอย่างรวดเร็ว เฮ้ยๆ! ระวังเท้าบ้าง เจ็บอยู่น่ะ!!
“ขอบใจ”เลิฟมีเอ่ยเรียบๆ เมื่อผมเปิดประตูออกมายืนตรงหน้าเขา ผมสังเกตอีกฝ่ายอย่างละเอียดแล้วยักไหล่
“คำขอบใจน่ะไม่ต้องการหรอก อยากจะรู้ชื่อจริงๆ ของนายมากกว่า ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะชื่อว่าเลิฟมีน่ะ”
คนอะไรชื่อเลิฟมีวะ นี่มันรสนิยมการตั้งชื่อของลุงทิมชัดๆ ชื่อนี้มันต้องเป็นชื่อในวงการแน่ๆ ฟันธง! เลิฟมีมองผมนิ่งๆ จากนั้นก็ค่อยๆ ยิ้มออกมาอย่างหวานอะ! ผมยืนมองรอยยิ้มนั้นตะลึงค้าง เห็นแบบชัดๆ แถมใกล้ๆ แบบนี้อีก
“ขนาดนายยังชื่อดาร์ลิ้งได้ แล้วเลิฟมีมันจะแปลกอะไร”
“...เอาเถอะ คิดไว้แล้วว่าคงจะไม่บอกกันง่ายๆ งั้นขอค่าตอบแทนเป็นอย่างอื่นล่ะกัน”
“...?”
ผมยิ้มที่มุมปากมองอีกฝ่ายอย่างเจ้าเล่ห์ จับคอเสื้อของคนต่ำกว่ากระชากขึ้นแล้วก้มตัวลงประกบริมฝีปากได้รูปสวยนั้นอย่างอดใจไม่ไหว กูเล็งมานานล่ะ! ยังไงก็ขอสักรอบเป็นค่าบริการคราวนี้ล่ะกัน! ในช่วงที่อีกฝ่ายกำลังไม่ระวังตัวผมก็ฉวยโอกาสรุกเข้าไปในโพรงปากใช้ลิ้นกวาดต้อนอีกฝ่ายอย่างอุกอาจสุดๆ ตวัดลิ้นเข้าพัวพันจูบเม้มริมฝีปากจนชื้น น่าแปลกที่อีกฝ่ายเหมือนคนไม่คุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้ ผมค่อยๆ ผละริมฝีปากแล้วจับร่างที่กำลังทรุดตัวลงต่อตัวต่อตา ผมมองใบหน้าสวยที่แดงแปร๊ดนั้นแล้วยิ้มพอใจ
“ตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ อยากบอกนะว่านายเวอร์จิ้นอยู่น่ะ”
ผมพูดไปอย่างขำๆ ดูท่าทางเหมือนจูบไม่เป็น ตกใจซะรนรานแบบนั้นน่ะ ตอบสนองก็ไม่มีเลย ยืนแข็งทื่อทำตัวไม่ถูก นอกจากเวอร์จิ้นแล้วคงจะเป็นเพราะว่าอีกฝ่ายตกใจมากแน่ๆ เลิฟมีเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างโมโห
“เวอร์จิ้นแล้วผิดหรือไงวะ!?”
“...”
ผมกะพริบตาปริบๆ กับประโยคตอบกลับนั้น เวอร์จิ้นจริงดิ? พอพูดเสร็จเจ้าตัวก็หน้าแดงกว่าเดิมอีก วะ...วะ...ว๊าววว!!! ตูทำแจ๊กพ็อตแตกกก!!! เจอแล้ว! คนเวอร์จิ้นที่หาได้แสนยาก มันมีอยู่จริงๆ ด้วย!
ของหายาก ล้ำค่าสุดๆ!!!
“เฮ้ย!”เลิฟมีร้องเสียงหลงเมื่อผมจับเขาฟัดต่ออย่างสุขี ก๊ากกก!!! คนนี้กูจองแล้ว!!! พรุ่งนี้จะเอาปั๊มยางมาประทับว่าจอง! ผมยิ้มกว้าง
“เดี๋ยวก็เป็นเอง ฉันจะสอนนายตั้งแต่ขั้นแรกถึงขั้นสุดท้ายเลย หึๆ”
“ห๊ะ?”
“บ๊ายบาย”
ผมกระซิบข้างหูเขาแล้วปล่อยมือให้อีกฝ่ายทรุดตัวลงไปกับพื้น โดนแค่นี้ก็เข่าอ่อนแล้วเหรอ? ถ้าโดนมากกว่านี้จะลุกไหวเหรอ? หึๆ ผมมองอีกฝ่ายแล้วยิ้มที่มุมปากเหมือนเดิมจากนั้นก็เดินขึ้นรถ สตาร์ทเครื่องวิ่งออกไปจากคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้ ตลอดทางผมเอาแต่หัวเราะหึๆ อย่างกับคนบ้าแน่ะ หมอนี้มีแต่เรื่องในแปลกใจจริงๆ นั้นแหละ!
“ฮักกก! เกิดอะไรขึ้นลูกพ่อ!?”
คุณพ่อรินที่ได้ยินเสียงรถอยู่หน้าบ้านก็ออกมาต้อนรับลูกชายสุดรักที่กลับมาจากทำงาน แต่พอมาเห็นสภาพของลูกชายแล้วต้องตกใจ นั่งแปะกับพื้นอย่างคนหมดแรงแล้วยังหน้าแดงแปร๊ดแบบนั้น!?
“...”
ร่างบางนั่งแปะกับพื้นอย่างหมดแรงได้แต่มองรถอีกฝ่ายแล่นออกไปนิ่ง เขาเม้มริมฝีปากแล้วก้มหน้ามองพื้น ใบหน้าแดงร้อนผ่าวเหมือนมันจะไหม้กับจังหวะเต้นของหัวใจที่ทำเอาหูตาลายจะเป็นลมเสียให้ได้ คิดว่าเขาเป็นพระอิฐพระปูนหรือยังไง!?
ทำแบบนี้แล้วเขาจะไปไหนพ้นล่ะเจ้าทึ่มเจ้าวินเซอร์!
TBC.
นานมากเลยเนอะกว่าจะอัพตอนนี้ได้เพราะมีอย่างอื่นเข้ามาขัด
เสมือนเป็นมารของนักเขียน เฮ้อ! ไม่ว่าจะอ่านการ์ตูน เล่นเกมก็ดี
แหม...นั่งดูคลิปผู้ชาย รวมไปถึงการบ้าน รายงานอะไรทั้งหลาย!
ตอนนี้ก็ไปเรื่อยๆ เจ้าเสือวินก็เริ่มมุ่งมั่นมากขึ้น
ส่วนกระต่าย(น้อย)ฮักก็ถูกทำให้ตามืดตามัวหลงมันเข้าไป
ใครรอเมนูน้องกระต่ายอยู่ก็ขอบอกว่าย๊ากกกกส์! 555
เม้าท์มาเยอะแฮะ งั้นเจอกันตอนหน้าล่ะกัน
ปล.หยุดคู่กัดแล้วมาอัพเรื่องนี้สักพักดีไหมอ่ะ?
ปล.1 รู้สึกผิดจริงๆ มีแต่คนมารอกันเต็มมมมม เค้าปั่นช้า ขอโทษษษษ!!
-
:z13:จิ้ม
วินเซอร์แม่ง หื่นจริง!
จะสอนฮักตั้งแต่ต้นน่ะ เป็นไรกะเขายัง?
บอกชอบฮักยัง? โด่ๆๆๆ
เค้าคิดถึงพรีสกะโซโล่อ่าาา
-
เอาเรื่องนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แฮ่ๆๆๆๆๆ :impress2:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด จูบบบบบบหันแล้ว
ไงล๊าวินเซอร์
เจอของดีเข้าให้แล้ววววว
รีบๆกลับมาสอนตั้งแต่ต้นจนจบเลยน่ะ ฮักรออยู่ :-[
-
:L2: :pig4:
-
แงๆๆ
จะเอาคู่กัดอ่ะ คุณปอย
วินเซอร์เนี่ยหื่นนะ จูบฮักซะแล้ว ไม่ทันไร
-
รักคนเขียนที่ซู๊ดดดดดด
ที่รอกันเยอะแยะเพราะมันสนุกเกินไป(?)นะตัวเธอ
แต่งยังไงเนี่ยทำไมฉันถึงได้ติดขนาดนี้
ไม่อยากจะบอก(แต่จะบอก)นิยายวายเรื่องแรกๆที่อ่านก็ของปอยป้อยนั่นแล
เรื่องของโมพเรียวน่ะ มันนาน มว๊าาากจนเราจำเนื้อเรื่องไม่ได้รู้แต่ว่าเรื่องนี้สนุกมาก
ตอนที่เราอ่านคู่กัดที่รักมันทำให้เรายิ้มน้อยยิ้มใหญ่มันสนุกมากจนมาถึงตอนสงครามทางน้ำ
เราก็ เอ้โมพเรียวมันคุ้นๆน้า และแล้วเราก็กระจ่างชัดคนเขียนเดียวกันนี่หว่า นั่งอ่านของเค้ามาตั้งนาน
มันรู้สึกอึ้งและประหลาดใจอย่างแปลกประหลาด
เข้าใจม่ะมันแบบว่าเหมือนเจออะไรบางอย่างที่เคยเจอกันเมื่อนานมาแล้ว แล้วได้เจอกันอีกน่ะ(เอ๊ะยังไงของมัน)
ปัจจุบันนี้เค้ารักฮอยฮักมากมายรักมากน่ารกเหลือหลาย ตอนนี้ฮาบักดาร์ลิ้งอย่างแรงเหมือนมันเจอโครตๆเพชรยังไงยังงั้น
ขอจบการเวิ่นเว้อของอิฉันแต่เพียงเท่านี้ค่ะฮิฮิ
-
ดาร์ลิงค์ เอ้ยยยยยยยย วินเซอร์ น่ารักว้อยยยยยยยยยยย
ชอบอิตรงประโยคเนี่ย
“เฮ้ย!”เลิฟมีร้องเสียงหลงเมื่อผมจับเขาฟัดต่ออย่างสุขี ก๊ากกกกก!!! คนนี้กูจองแล้ว!!! พรุ่งนี้จะเอาปั๊มยางมาประทับว่าจอง! ผมยิ้มกว้าง
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย เขินนนน
-
เเอร๊ยยยย น่ารักอ่ะ
-
วินเซอร์นายมันอ่อน!! :angry2:
กระต่ายขาเจ็บไปถึงห้องแล้วไม่ยักจับกิน เฮอะ!! :z1:
-
กรี๊ดดดด ถึงกะแข้งขาอ่อน ><'
เมื่อไหร่วินจะรู้ล่ะเนี่ยว่าเพื่อนสมัยเด็กอยู่ใกล้แค่นี้เอง
ไหนจะเรื่องฮอยฮักหน้าปลอม(?)ที่มหาลัยอีก
คู่นี้มันลึกลับซับซ้อนจริงๆ
ยกมือเอาเรื่องนี้ด้วยคนค่ะ^^
-
คู่โน้นก็ชอบนะแต่คู่นี้มันช้ากว่าเยอะแถมเป็นเรื่องของท่านเทพจะธรรมดาได้ไง :z2:
-
ยิ่งได้ยากๆ นี่แหละ ยิ่งสนุก หึหึ o18
ฮอยยั่ววินเข้าไป ให้วินอกแตกตายไปเลย หื่นนัก 55
ดีนะเนี้ยที่ท่านคิงไม่เห็นฉากนั้น
ไม่งั้นล่ะวินเอ้ย โดนกระสุนเจาะหัวไม่รู้เน้ออ :z2:
-
โดนแค่จูบก็หมดแรงแล้ว
แล้วถ้านายวินเซอร์เค้ารุกหนักกว่านี้ละก็
เตรียมใจไว้เถอะจ๊ะ :z1:
-
อ้ากกกกก
วินเซอร์น่ารักโคตรๆ :o8: :o8:
-
วินเซอร์ทำเหมือน เด็กได้ของเล่นที่ถูกใจเลย
"ก๊ากกกกก!!! คนนี้กูจองแล้ว!!! พรุ่งนี้จะเอาปั๊มยางมาประทับว่าจอง! " เอิ๊กๆ คิดได้อ่ะ
ทำเอา ฮัก หลงแล้วหลงอีก หาทางออกไม่เจอกันเลยทีเดียว
:กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดด :impress2:
:กอด1:
-
ใกล้จะถึงตอนที่ฮักเอาหน้าจืดๆไปจีบวินเซอร์แล้วสินะ กร๊าก
-
:-[ :-[ :-[
:L2: :L2:
-
เรื่องนี้ก็หนุกแต่ก็ต่อคู่กัดด้วย :call:
-
ว้ายยยยยย :-[.....รีบๆสอนเลยนะ
-
อ๊ายยย~ รีบๆ สอนเลยนะวินเซอร์!!!!
แทบรอเวลานั้นไม่ไหว หึหึ :-[
-
ว้าวๆๆ น่ารักจังเลยยยวินเซอร์
เลิฟมีถึงกะเข่าอ่อนเลยเนอะ ฮ่าๆๆ
:o8: :o8: :o8:
รอตอนต่อไปนะจ้า
-
ขอบคุณจ้า
น่านแน่ !!!! นายวินเซอร์แอบได้จูบแรกของฮอยฮักไปแล้ว
แต่ทำไมนายมันช่างซื้อ (บื้อ) สุดยอดขนาดนั้น แค่ชื่อ "ดาร์ลิง"
ที่มีเฉพาะคนที่รู้จริงๆ ยังไม่เอะใจอะไรเลยหรือแว๊ -*-
นายก็เป็นคนฉลาดนะ แต่บางเรื่องก็กลับกลาย........ได้ขนาดนี้หนอ ???
-
จูบกันแล้ว
-
น่ารักสุดขีดอ่ะ
วินเซอร์ทำให้ฮักหน้าแดงได้
อย่างเทพอ่ะ รอตอนหน้าา ><
-
ดีจังเลยค่ะ เห็นด้วยน้า เรื่องที่บอกว่าจะหยุดอัพคู่รักอ่ะ
อยากให้เรื่องมันตามทันกันไวๆอ่ะค่ะ บางทีอ่านๆไปก็งงบ้างเรื่องมันไม่ค่อยต่อกัน
แต่ยังไงก็ยังติดตามทั้งสองเรื่องนะคะ แต่งได้สนุกมากๆๆเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้ค้า :L2: :กอด1:
-
โย้ๆ ฮักเจอดาร์ลิ้งแล้ววว :กอด1:
-
ข้ามไปอีกขั้น
รอขั้นต่อไป :L2:
1+เป็นกำลังให้จ๊า
-
นานมากเลยเนอะกว่าจะอัพตอนนี้ได้เพราะมีอย่างอื่นเข้ามาขัด
เสมือนเป็นมารของนักเขียน เฮ้อ! ไม่ว่าจะอ่านการ์ตูน เล่นเกมก็ดี
แหม...นั่งดูคลิปผู้ชาย รวมไปถึงการบ้าน รายงานอะไรทั้งหลาย!
รู้เลยว่าไอ้การบ้านกับรายงานน่ะทำวันสุดท้ายก่อนส่ง
เวลาที่เหลือคือการ์ตูน เกมส์และคลิปผู้ชายล้วนๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ปล. :m26:หยุดเรื่องโน้นมาอัพเรื่องนี้ก็ดีนะ รีบชิ่งก่อนโดนแฟนคลับเรื่องโน้นรุมตบ :mc1:
-
กรี๊ดกร๊าดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
วินบุกเลยเฮ้ยยยยยยยยยยย >////////<
กระต่ายน้อยหนีไปไหนไม่พ้นแล้วล่า ~! :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
อัพเรื่องนี้เถอะ พรีสต์ ~~~
-
ดาร์ลิ้ง กับ ฮอยฮัก เข้ากันดีนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ...เป็นครั้งแรกที่เม้นท์ตั้งแต่อ่านตอนแรกจบ (ปกติต้องตามให้ทันตอนล่าสุดก่อนถึงจะรวบยอดเม้นท์น่ะ)
อ่านไป ๆ แล้วนึกถึงฮารุฮิแฮะ...คาแร็คเตอร์คล้าย ๆ กับฮอยฮักเลย น่ารักอ่ะ :m1:
-
เฮ้ยย ย ย
น่ารักอ่ะ
555555555555555
นึกว่าจะได้กินมาม่าซะอีก
กร๊าก ก กก กก
ดาร์ลิงค์ จ๊ะ
>//<
-
วินเซอร์รุกน่าดู เล่นเอาฮอยหมดแรงไปเลย
นี่แค่น้ำจิ้มนะฮอยยังเป็นไปได้ขนาดนี้
ดูท่าต่างคนต่างหลงกันและกันอ่ะนะ :o8:
ก็ลุ้นกันต่อไป เอาใจช่วยทั้งสองคนนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ถ่ายแบบกันซะคนอ่านแทบกรี๊ด หนูฮอยสุโก่ยมากกกกก!
วินเซอร์แจ็คพ็อตแตก (คนเขียนพิมเป็นแจ็คแพ็ตไปนิดนึงนะฮะ ><)
สะใจฮอยฮักบอกเวอร์จิ้นแล้วผิดไงว่ะ 55555 :m20:
บอกงี้ดาร์ลิ้งก็รุกหนักสิคะเธอ :-[
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :)
-
ชอบคู่นี้จัง
เมื่อไหร่วินจะได้สอนฮักอ่ะ :z1: :z1:
-
5555555 p'vin ruk nak laew naa p'hug mai rod nae nae,,hu hu hu
-
กระต่ายป่าไม่รอดแล้วววว แต่พ่อเสือก็ไปไหนไม่รอดเหมือนกันน้า :laugh:
:pig4: :กอด1:
-
น่ารักอะ :-[
-
นามสกุลสุโค่ย เกือบอ่านไม่ออกกันเลยทีเดียว
-
วินเซอร์รุกน่าดูเลยนะฮะนั่น
แหมชื่อเก่าของวินเซอร์เนี่น่ารักจังเลยฮะ
อยากเห็นพ่อกระตายป่าโดนกินจังเลยอ่าาา
-
อ๊ากกกก....วินเซอร์น่าร้ากกกกว่ะ....นึกภาพตอนฟัดฮักแล้วหมั่นเขี้ยว 555+
-
คุณวินวินเซอร์นี่เอาจริงแน่ใช่ป่ะวะครับ
-
ยินดีเป็นอย่างยิ่ง พักคู่นั้นมาต่อคู่นี้ให้ชื่นใจก่อนดีกว่า
กร๊ากกก เป้นกำลังใจให้คุณปอยค้า
-
โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สนุก
รีบๆๆมาต่อนะครับ รอลุ้น
-
:m3:น่ารักจริงๆ
ไปขโมยจูบเขามาอีกนะวินเซอร์ :oni2:
-
บร่ะ!!!
ไม่อยากจะยอมรับเลยว่า เชียร์ให้ฟัดกันสุดใจ
เวร้ยย กว่าจะมาถึงจูบนี่นานเหลือเกิน
ไอ่วินเวร้ยยย แกไปดูโซโล่ดิ ไม่กี่ตอนแม่งก็ฟัดพรีสส์ได้แล้ว
ทำไมแกมันไร้น้ำยาแบบเน้ๆๆๆๆ
ขัดใจป๋าจิงๆ :angry2:
ปล.ถึงน้องฮัก
ป๋าขอโทษที่เชียร์นู๋ให้เสียตัวจนออกนอกหน้า =___=;;;
-
เอิ่ม วินเซอร์ไหนบอกว่าสนใจนิดหน่อย
แต่ดูท่าทางสุขีเว่อร์ขนาดนี้
กลับคำตัวเองซะงั้น
5555555555555+
-
เอาอีก
เอาอีก
เอาอีก
น่ารักอ่ะ :-[ :-[
-
หื่นโคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร o13
-
:-[ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ในที่สุดวินเซอร์ก็รุกซักที
อยากอ่านๆๆ ชอบๆ
ชอบเคะราชินีแบบฮอยฮัก
-
จูบมหัศจรรย์
อิจฉาวินเซอร์แทน
-
คนมันน่าร้กจริง ช่วงนี้ฮักขาโหดไม่มีบท
ปล อยากให้มาถึงตอนตะเกียบเร็วๆ วินแม่งใจร้าย
-
สมกับการรอคอย ( อย่างนาน )
แนะนำให้วินเซอร์ ฉุดกระชากลากฮอยฮักไปกินในน้ำ
ยั่วดีนักกกกกกกกกก :z2: :z2:
-
เอาแล้ว,,,วินรุกฆาต!
-
รอๆๆๆ รอตอนต่อไป
ไม่เป็นไรหรอกคุณคนแต่ง คนอ่านรอได้
แต่ขอให้มาต่อก็พอละ อย่าช้ามากละกัน
-
ThankS
-
ฮักเวอร์จิ้น
-
:L2:
-
แล้ววินเซอร์ไม่เอะใจที่เลิฟมีรู้ชื่อเด็กในรูปเหรอ
-
น่ารักนะคะฮอยฮัก
ไม่ต้องเปิดปากก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่
อะไรมันจะเคมีตรงกันขนาดนี้
:กอด1: รุกเข้าไปค่ะดาร์ลิ้งค์ :กอด1:
-
:z1: :z1: :z1:
-
ฮักเค้าก็ เก็บจิ้น ไว้ให้แกไง ไอ้วิน ไอ้คล้ายจะฉลาด
-
เมื่อไหร่จะรู้ความจริงสักทีอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
จูบแล้ววว อร๊ายยยยยย
โอยยย เขินแทนฮักอ่ะ
วินเซอร์ก็นะ โคตรจะเอ๋ออ่ะ ท่าทางจะสับสนน่าดู เถียงกะตัวเองได้ด้วยเว้ย
อยากจูบก็จูบเลยเซ่ ฮักไม่ขัดขืนหรอก เพราะคนอ่านชอบมากกกกกกกกกก
ปล.อนุญาติให้หยุดคู่กัดแล้วมาต่อเรื่องนี้ค่ะ หึหึ รักคนเขียนน้าา *กอด*
-
ผมยิ้มที่มุมปากมองอีกฝ่ายอย่างเจ้าเล่ห์ จับคอเสื้อของคนต่ำกว่ากระชากขึ้นแล้วก้มตัวลงประกบริมฝีปากได้รูปสวยนั้นอย่างอดใจไม่ไหว กูเล็งมานานล่ะ! อย่างไงก็ขอสักรอบเป็นค่าบริการคราวนี้ล่ะกัน!!
แรงนะอินี่... = =;;;
555555+ รอตอนต่อไปจ้า~ รอโซโล่พรีซต์ด้วยนะ!
เราคนนึงแหละที่รอได้.. ยังไงก็สู้สู้จ้า~ o13
-
ตกหลุมรักกันเองอย่างนี้ ใครจะพลาดท่าก่อนกันล่ะ
-
ThankS
-
วะ...วะ...ว๊าวววววววว!!!!!
ตูทำแจ๊กพ็อตแตกกกกกกกกก!!!!! เจอแล้ว!!!! คนเวอร์จิ้นที่หาได้แสนยากกกกก!!! มันมีอยู่จริงๆ ด้วย!!
ของหายากล้ำค่าสุดๆ!!!
วินเซอร์ดีใจสุกๆไปเลยนะนั่น 5555+
ทำแบบนี้แล้วเขาจะไปไหนพ้นล่ะเจ้าทึ่มวินเซอร์!!!!?
เลิฟมีก็อีกคนเจอจู่โจมด้ยการจูบถึงกับเข่าอ่อนเลยอ่ะ น่าร้ากกกกก :-[ :-[ :-[
-
เอาอิ๊กๆๆๆ อยากจะบอกว่าเรื่องนี้ ฉากเข้าพระเข้านาย? น้อยมากๆ
ทีเรื่องคู่กัด เจ้าพรีสมันเข้าพระเข้านางกับโซโล่อย่างบ่อย แต่คู่นี้กว่าจะมาป๊ะกันแต่ละที ปาดเหงื่อ
แถมที่ผ่านมาก็ป๊ะกันแต่แป๊บๆ แล้วก็ฉากถอยไปอีก วุ้ย!! ไม่สะใจอิฮั้นเล้ยยยย
แต่ช่วงนี้สะใจมาก เอาแบบแค่สองคนนี้เยอะๆ ห้ามไปเขียนเรื่องอื่นจนกว่าจะ
เนื้อเรื่องไล่ทันกับเรื่องคู่กัด ขอทีเถอะนะ คู่พรีสมันสมหวังแล้วอะ อิฮั้นยอมถูกพี่ยกคู่กัดกระตืบเลยเอ้า
จะเอาฮอยลิ้งอ้าาาาา
(บ้าไปแล้น.... ^ ^"
-
:-[
-
น่าร๊ากกกกกก....แอร๊ยย :o8: :-[ :-[
-
:o8:
-
ทำไมวิน ไม่คิดบ้างอะ
ว่าใครจะรู้ชื่อจิงแก ถ้าไม่เคยเจอกันมาก่อนนน
โอ้ยยยยย
ฮักก้น่ารักกกก เขินแต่ต้องแอ๊บนิ่ง
อิอิ
เมื่อไหร่จารักกันนนนน เปนแฟนกันนน
-
น่าร๊ากกกกกกกก :-[
-
ทำไมวินเซอร์ไม่รู้ซะทีน้อ ว่าคือฮอยฮัก
-
ก๊ากกกกก!!! คนนี้กูจองแล้ว!!! พรุ่งนี้จะเอาปั๊มยางมาประทับว่าจอง!
^
^
อ่านแล้ว ฮา วินเซอร์เป็นเอามาก :laugh:
ปล. ฮอยฮักขาเดี้ยงแบบนี้ ถ้าดาร์ลิ้งมันไม่ตาถั่วหรือโง่จนเกินไป ช่วงสอบที่ม.คงพอสังเกตบ้างไรบ้าง
-
+1 วะ...วะ...ว๊าวววววววว!!!!! ด้วยคนหวานมาก หวานมาย เลยอ่ะ :o8: :really2: :really2:
-
กรี๊ดด หนูชอบบ หนูติดจายย :-[
แล้วนังติ๋มฮอยฮักเมื่อไหร่จะบอกรักดาร์ลิ้งล่ะฮ๊า~
-
:o8:
น่าร้ากกกกกก
อยากอ่านต่อค่าาาา
-
โหย ชอบมากกกก > <
มาอัพไวๆน๊า o13
-
วินเซอร์เอ๊ย คนปกติธรรมดาเค้าก็ไม่ได้คิดแบบนี้กันจริงๆนั่นแหละ
มีแต่นายเท่านั้นแหละที่คิดแบบนี้อะ
แล้วฮักเค้าเป็นคนไม่ใช่สิ่งของนะจ๊ะ
จะไปจองเค้านะ ได้บอกเจ้าตัวเค้าแล้วหรือยัง 5555
ส่วนฮอยฮักโดนขโมยจูบเข้าไปถึงกับอึ้ง
แต่แทนที่จะโกรธ แต่กลับยิ่งไปหลงเค้าหัวปักหัวปำมากขึ้นเข้าไปอีก
ดูแล้วงานนี้ฮักไม่รอดมือวินเซอร์แน่ๆ 5555
-
รออยู่น่ะค๊า :impress2: :sad4:
-
นอนรอ เค้ารออยู่นะตะเอง :z2: :z2:
-
รอ ร๊อออ รออออออ :really2:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
:call: :call: :call: :call:
เข้ามารอ เข้ามารอเชิร์บๆ
-
*ปูเสื่อ* *ดูดโค้ก*
รอติดจอคอม^^
-
รอด้วย
-
เอาเตียงมาว่างหมอน ผ้าห่ม หม่อนข้าง มานอนกลิ้งๆๆรอ 5555
-
รออยู่จ้า ^^ ไวๆนะจ๊ะ
-
:z2:
-
พรุ่งนี้ละกันนะ นอนก่อนล่ะ :]
-
ปูเสื่อนอนรอ :t3: :t3: :t3:
-
รอด้วยคนๆ :z1: :z1:
-
จะเที่ยงคืนแล้ว จะมาทันวันนี้ไหม รออยู่นะ :really2:
-
จ้า! รับทราบ ค่อยๆเขียนไป ไม่ต้องรีบก็ได้
ยังไงคนอ่านก็รอได้อยู่แล้ว
แหม....ก็เรื่องเค้าดีจริง สนุกจริงแบบนี้นี่น่า o13
(คนเขียนอย่างเพิ่งลอยไปไหนนะจ๊ะ กลับมาอัพให้เสร็จก่อน อิ อิ อิ)
-
ใช่ๆๆๆ เรารอได้ เพราะของดีต้องรอนานเปงธรรมดาอยู่แล้ว เราทำงานรอเลย + นอนกลิ้งบนเตียงด้วย 5555
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ^o^
-
ปูเสื่อรอๆ :m4: :m4:
-
รอ รอ รอ
รอวินและฮักที่น่ารักกกกก
-
รอจ้ะ รอ
-
ฮักถึงกับหมดแรง :laugh:
:-[
-
เมื่อไหร่จะรู้ความจริงอ่ะ
เเอบหวานนะตอนนี้
รอต่อไป :z2:
-
เมื่อไหร่จะมาอ่ะ...นึกว่าตื่นขึ้นมาแล้วกดรีเฟรชหน้าดูจะได้อ่านซะอีก :t3:
-
กรี๊ดดดดดดดด
อ่านเองเขินเอง :-[
-
ไรเตอร์ รีบอัฟเน้อ....ให้ทันคู่พรีสต์โซ.....เชียร์สุดดิ้น
-
รอต่อไป :z2:
-
ไรเตอร์ รีบอัฟเน้อ....ให้ทันคู่พรีสต์โซ.....เชียร์สุดดิ้น
เค้าห้ามใช้คำนี้กันอ่ะ :m26: (เปลี่ยนกฎไปรึยังหว่า?)
-
นั่งปูเสื่อนั่งรอค่าาาาาาาาาาาาาา
รอต่อไป ~~~
-
รอฉันรอเธออยู่แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด
-
ช่วงนี้รู้สึกสงสารน้องคนเขียน คนอ่านเรื่องโน้นก็จะเอาเรื่องนี้ก็จะเอา
จะปั่นไหวมั้ยเนี่ย
สู้ๆ เน้อ เป็นกำลังใจให้^^
ไม่ต้องรีบหรอกคนรอกันเยอะแยะ55555
-
แอบมาดู :m22:
-
:catrun:
-
รออยู่เน่อออ
-
ลากเตียงมานอนรอ อิอิ
คนแต่งสู้ๆ
-
หายไวๆนะคะ สู้ๆ
พวกเรารออยู่ เค้าเปล่ากดดันนะตัวเอง o18
-
ไม่เป็นไรเน้อพวกเราเธอนะคนเขียนฮิฮิ
หายไวไวนะ คิดถึงฮอยฮัก
เอ้ามอบดอกไม้ให้คนป่วย :L2:
-
หายไวๆนะครับ
-
หายไวไวน่ะค่ะ :o8:
-
หายไวๆนะคะ
ยังรออยู่เสมอจ้าา
-
หายไวๆ นะครับ :a12:
-
ตอนที่ 10
<< HoiHug’s Mode >>
“ไม่เป็นอะไรแน่นะฮัก?”
“ครับ ไม่เป็นไร”
“ให้ป้าอิ่มทำนมอุ่นๆ ให้นะลูก”
“ขอบคุณครับ”
ผมค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไปในห้องของตัวเองอย่างเงียบๆ พ่อรินมองตามด้วยสายตาเป็นห่วง ผมไม่เป็นไรหรอกครับพ่อรินก็แค่ตกใจนิดหน่อย อืม...ใครคิดว่าเจ้าบ้านั้นที่หน้าบ้านคนอื่นยังไม่เว้นกันล่ะ ไอ้หื่นเอ๊ย! แค่ถูกจูบก็เข่าอ่อนล้มพับไปกับพื้นเรื่องนี้ใครรู้เข้าอายเขาตายชัก โดยเฉพาะไอ้พรีสต์ตัวดีเลย
ผมกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเบาๆ ผมหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาใส่แล้วไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว เห็นเหล่าสาวใช้ในชุดคุณเมดน่ารักคิขุยิ้มแก้มแดงตาเป็นประกายยืนถือถาดแก้วนมอยู่หน้าห้อง
“พวกเรามาเตรียมน้ำให้ค่ะคุณชาย”
“อ้อ”
ผมพยักหน้ารับแล้วเลี่ยงทางให้แก่พวกเธอที่ค่อยๆ เดินเข้ามาด้วยจริตที่ดูน่ารักแอ๊บแบ๊ว ผมมองตามอย่างเฉยชา เห็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่น่า แถมยัยพวกนี้ก็ไม่ใช่ผู้หญิงแท้ๆ ด้วย พวกเธอเคยเป็นผู้ชายมาก่อนน่ะครับและอายุมากกว่าผมไม่รู้เท่าไรแต่เดชะด้วยความเป็นคนดีหรือทำบุญมาก่อนก็แล้วแต่พวกเธอจึงหน้าเด็กอยู่แบบนี้เหมือนเดิม!
“คุณชายต้องการน้ำแบบไหนคะ? อุ่นพอดี ร้อนนิดๆ หรือจะผสมพวกน้ำหอมระเหยผ่อนคลายด้วย?”
เมดสาวเบอร์หนึ่งเอ่ยถามผมด้วยรอยยิ้มแอ๊บแบ๊ว ผมปิดประตูแล้วเดินมาที่โต๊ะลิ้นชักใกล้เตียงนอน โบกมือให้กับพวกเธออย่างไม่สนใจ
“จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ”
“ได้ค่า~”
สาวเมดเบอร์สองเดินเข้ามาวางถาดแก้วนมอุ่นๆ วางบนโต๊ะที่ผมกำลังค้นหาของ เห็นชุดเมดของพวกเธอสามสาวทีไรผมก็อดไม่ได้ทุกทีที่จะคิดว่าพวกนี้น่าจะไปเป็นดีไซเนอร์มากกว่าจะเป็นสาวใช้ที่นี้ ก็เพราะไอ้ชุดที่พวกเธอใส่อยู่นี่พวกเธอออกแบบใส่กันเองน่ะครับ ไม่ใช่ชุดสาวใช้บ้านนี้นะ อย่าเข้าใจผิด
“ชุดใหม่ของเดือนนี้ค่ะ สวยไหมคะคุณชาย!”
“อืม”
“ต๊ายยย~ คุณชายชมว่าฉันสวยล่ะ!! วันนี้คงจะหลับฝันดีแน่ๆ!”
ชมชุดต่างหากล่ะเจ๊!
สามสาวเมดนี้ว่างๆ ก็จะไปงานคอสเพลย์กันด้วยล่ะครับ เวลางานแต่งแฟนซีของมหาลัยทีไรพ่อทั้งสองก็จะมาใช้บริการของสามสาวออกแบบชุดแฟนตาซีให้เป็นประจำน่ะครับ เอ๊ะ? ส่วนผมน่ะเหรอ? คณะถาปัตย์คิดว่าจะได้แต่งตัวสวยงามงั้นเหรอครับ? คอนเซ็บต์เมื่อปีที่แล้วก็คือวรรณคดี ผมได้แต่งเป็นอะไรน่ะเหรอ?
ก็แต่งเป็นสี่ยอดกุมารไงล่ะครับ!
โดยมีไอ้โจ้เป็นหนึ่งในแก๊งสี่ยอดกุมารของเรา อีกสองก็มาจากเพื่อนสาขาอื่นครับ ไอ้พรีสต์ได้แต่งเป็นขุนแผนแสนสะท้าน ไอ้บู๊ลิ้มแต่งเป็นนางวันทอง เล่นเอาไอ้ขุนแผนทำหน้าเบื่อโลกไปเลยทีเดียว! คอนเซ็บต์ของคณะเราไม่เหมือนชาวบ้านเขาเท่าไร เราจะคิดธีมหลักแล้วจับฉลากเลือกเอาครับไม่ได้คิดตามใจชอบแบบคนอื่นเขา คนที่ได้ตัวดีๆ ก็ดีไปแต่ไอ้ที่ได้ไม่ตรงตัวเองก็...ทำใจ!
“หาอะไรคะคุณชาย? ช่วยหาไหมเอ่ย?”
“ไม่ต้องหรอก ผมหาเจอแล้ว”
ผมหันไปปฏิเสธเข้าแล้วหยิบอัลบั้มรูปภาพติดมือมาที่เตียงนอน นั่งเปิดมันอย่างรวดเร็วแล้วไปหยุดที่รูปหนึ่ง แน่นอนว่ารูปนี้ผมไม่ได้ใส่ใจมันจนกระทั่งไปเจอรูปเดียวกันที่เจ้าวินเซอร์นั้นแหละ ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กในรูปนี้จะกลายเป็นเจ้าถึกนั้นได้ ไปทำอะไรมาถึงเปลี่ยนไปขนาดนั้นวะ!?
ตอนที่หมอนั้นบอกว่าเป็นตัวเองเนี่ย ผมตกใจมากเลยนะ หือ? ตกใจจริงๆ ไม่ได้ล้อเล่น! เด็กน่ารักๆ คนนั้นกลายเป็นไอ้หื่นนี่ไปได้ยังไงวะ? พ่อของมันเลี้ยงด้วยอะไรกัน!? นิสัยก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือไปเลย ไม่เห็นมีภาพเก่าๆ จากวัยเด็กเหลือแม้แต่น้อย นี่มันเรื่องบังเอิญใช่ไหม? ระ...เอ่อ...หรือว่า....มันจะเป็นพรหมลิขิต?
แหวะ!!
เน่าตัวเองชิบ!!
“คุณชายคะ! โทรศัพท์ดังค่า~”
ผมนั่งเหม่ออยู่นานอีกฝ่ายก็แทบจะยื่นมือถือมากระแทกหน้า ถ้าจะทำแบบนี้ทำไมไม่โยนใส่หน้าไปเลยล่ะ ผมรับมือถือนั้นมาดูแล้วเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ คนที่โทรมาคือไอ้พรีสต์แฮะ ปกติจะไม่โทรมาหาผมก่อนหรอกถ้าไม่ใช่เรื่องชวนไปเที่ยวเนี่ย จะมาชวนไปเที่ยวอีกเหรอ?
“ว่าไง?”
[ เฮ้! ไอ้ฮอย วันอาทิตย์อย่าลืมนะ นัดกันที่คณะตอนบ่ายสามโมง! ]
“อ้อ จำได้”
[ เออ อย่ามาสายนะ แค่นี้แหละ ]
มาเร็วก็ไปเร็ว... ไอ้พรีสต์พูดๆ แล้ววางสายไป ตกลงไอ้หมอนี้มันก็ยังไม่รู้เหมือนเดิมว่าผมคือเพื่อนสมัยเด็กของมันใช่ไหม? นี่อุตส่าห์ให้เบอร์โทรเดิมที่ติดต่อกันเป็นประจำแล้วน่ะเนี่ย ไม่รู้จะว่าไอ้หมอนี้ระดับความบื้อมันติดลบไปถึงไหน เฮ้อ!
“เตรียมน้ำเสร็จแล้วเจ้าคะ เชิญคุณชายพักผ่อนให้สุขสราญสำราญใจ”
คุณเมดสาวเบอร์สามโผล่มาจากห้องน้ำ คอนเฟิร์มการเตรียมน้ำเรียบร้อย ผมพยักหน้ารับแล้วสามสาวก็โค้งตัวเดินถอยหลังออกจากห้องของผมไปอย่างรวดเร็ว ผมนั่งเปิดรูปดูต่อไปเรื่อยๆ มีไอ้พรีสต์ตอนเด็กแล้วก็พี่ชายของมันติดมาด้วย แล้วก็หยุดตรงรูปพ่อกับแม่ตอนรับรางวัล
ผมนี่เหมือนแม่จริงๆ ด้วยแฮะ แถมคนอื่นๆ ยังบอกว่าได้นิสัยมาจากแม่เต็มๆ อีกด้วย พ่อของผมถึงจะหน้านิ่งไร้ความรู้สึกแต่จริงๆ แล้วท่านนิสัยไม่เข้ากับหน้าตานิ่งๆ นั้นเท่าไรหรอกเพราะจริงๆ แล้วพ่อของผมเป็นคนใจดีและอ่อนโยนมาก ส่วนแม่น่ะนิสัย...เอ่อ...แบบผมไง ผมเปิดดูไปเรื่อยๆ หลังๆ มานี่เป็นรูปงานถ่ายแบบของผมเอง สงสัยพ่อรินนั้นแหละเอามาใส่ไว้
จู่ๆ หน้าของผมก็ร้อนผ่าว ใจเต้นรัวขึ้นมา ให้ตายสิ! ดันคิดถึงงานของวันนี้ซะได้ งานน่ะไม่เท่าไรหรอกแต่ไอ้ตากล้องนั้นน่ะสิ ทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรทั้งๆ ที่ผมก็... อ๊ะ! ไม่ได้ยั่วอะไรหรอกนะก็แค่ลองวิชาที่พี่ลอนดอนสอนมาเท่านั้นแหละ นอกจากนี้มันก็...แค่อินไปนิดหนึ่ง ตั้งใจมากไปหน่อย แต่ให้ตายสิ! เจ้าตากล้องนั้นน่ะหน้านิ่งอย่างกับสตาร์ฟไว้
เหอะ หวั่นไหวหน่อยก็ไม่ได้หรือไง อุตส่าห์ลงทุนขนาดนั้น! พอทำงานแล้วก็จะเปลี่ยนเป็นคนจริงจังแบบนั้นงั้นเหรอ? หน้าเอาจริงเอาจังของหมอนั้นทำเอาผมแทบจะไม่มีสมาธิในการทำงาน นี่ผมเป็นเอามากเลยสินะ เหลือบสายตาไปมองเจ้าตุ๊กตาหมีประหลาดมันมีรอยยิ้มที่แสยะชั่วร้ายเหมือนเจ้าของมันไม่มีผิด!
ตกหลุม(รัก)ขึ้นไม่ไหว!
ไอ้หมีเกรียนมันถีบผมลงมา!!!
:L2:
“ผมว่าผมทำไม่ได้หรอกครับ”
“เฮ้ย! ยังไม่ได้ลองดู แกปฏิเสธก่อนเลยเหรอวะ?”
พี่ต้นน้ำอุทานออกมาอย่างรวดเร็วเมื่อผมปฏิเสธหน้าตายหลังจากได้ดูเอ็มวีเพลงนักร้องสาววัยใสที่เต้นเหยงๆ น่ารักน่าเอ็นดูนั้น จะให้ผมเลียนแบบอะไรก็ให้มีขอบเขตบ้าง! พี่ลอนดอนชักสีหน้าเล็กน้อยตอนที่ผมปฏิเสธ แกนอนแปะกับพื้นรีบลุกขึ้นมาทันที
“ตอนที่ฉันฝึกครั้งแรกก็ได้ร้องเต้นเลยนะโว้ย! แกแค่เต้นแล้วลิปซิ้งเท่านั้นเอง จะยากอะไร”
“...”
ไม่มีปรานีกันเลยสินะ! นั้นมันนักร้องสาวน้อยที่เขาน่ารักอยู่แล้วนะครับพี่ แต่จะให้ผมไปเต้นน่ารักๆ แบ๊วๆ แบบนั้น แค่คิดก็อยากจะอ้วกแล้ว! พวกพี่ๆ สามคนก็ขยับเข้ามานั่งล้อมผม กดดันให้ผมทำอยู่นั้นแหละ
“นี่พวกพี่เลือกแนวเหมาะกับฮักแล้วนะ”พี่ยูไนเต็ดเอ่ยพร้อมกับยิ้มนิดๆ มันเหมาะกับผมตรงไหนวะครับ!? ผมส่งสายตาเป็นคำถามให้พี่ยูไนเต็ด
“ก็ไอ้วินมันชอบแนวนี้นี่”พี่ลอนดอนเอ่ยเสริมอย่างจริงจัง ผมก็ถอนหายใจเฮือก
“ถึงหมอนั้นจะชอบแนวนี้หรือแนวไหน ผมก็ไม่เห็นจำเป็นต้องเปลี่ยนตัวเองให้หมอนั้นชอบเลยนี่”
“...มันก็ใช่แฮะ”พี่ต้นน้ำพยักหน้ารับและเห็นด้วยกับผม แต่แล้วพี่แกก็โดนพี่ลอนดอนเตะโด่งออกจากวงทันที
“ไอ้บ้าเอ๊ย ไปเห็นด้วยกับมันทำไมวะ? ชิ!”
“เอาน่าพี่ลอนดอน ถ้าฮักเขาพูดแบบนั้นเราก็เลิกแกล้งน้องเขาเถอะ”พี่ยูไนเต็ดยิ้มออกมาอย่างสดใสแล้วเอ่ยเกลี่ยกล่อมให้พี่ลอนดอนยอมตาม พี่ลอนดอนยกมุมปากแล้วทำเสียงขึ้นจมูก
“เฮอะ”
ผมว่าแล้ว ไม่พ้นพี่ลอนดอนหาเรื่องแกล้งผมนั้นแหละ!
“เข้าเรื่องเลยดีกว่านะฮัก ต่อไปนี้เราจะฝึกคลาสลับแลกันจริงๆ ซึ่งเธอก็รู้ใช่ไหมว่าคลาสลับแลน่ะคือการแสดงเป็นตัวละครผู้หญิง แสดงเป็นผู้หญิงจริงๆ นะ ไม่ใช่แสดงเป็นกะเทย! ทั้งท่าทาง การพูดจา น้ำเสียง โทนเสียง อารมณ์ ทุกๆ อย่างต้องเป็นผู้หญิง หากสวมบทแสดงนั้นๆ แล้วจะหลุดความเป็นผู้ชายมาไม่ได้เด็ดขาด”
“...”ผมพยักหน้า พี่ยูไนเต็ดยิ้มแล้วเอ่ยต่อ
“ในละครโนะหรือละครคาบูกิของญี่ปุ่นก็ใช้ผู้ชายแสดงทั้งหมด”
“พี่ลอนดอนเคยไปแสดงร่วมกับคณะละครชื่อดังเชียวนะ!”พี่ต้นน้ำเอ่ยออกมาแล้วมองพี่ลอนดอนด้วยสายตาชื่นชมสุดๆ ผมมองพี่ลอนดอนนิ่งๆ เจ้าตัวก็ยักไหล่
“ในไทยก็มี ละครนอกที่เมื่อก่อนจะใช้ผู้ชายแสดงทั้งหมดเพราะมีกฎห้ามไม่ให้ผู้หญิงแสดง ถ้าผู้หญิงแสดงจะเป็นละครในซึ่งมีแต่กษัตริย์ดูได้เท่านั้น”พี่ยูไนเต็ดก็เอ่ยเล็กเชอร์ต่อไปไม่มีหยุดพร้อมกับยิ้มนิดๆ
“ที่พูดมายืดยาวนั้นก็คือ...ต่อไปนี้เราจะมาฝึกเป็นผู้หญิงกันไงล่ะ ตั้งแต่ท่าทาง เสียง ทุกๆ อย่างเลย”
“ที่ยากที่สุดก็คือเสียงเนี่ยแหละ กว่าฉันจะทำได้ก็แทบตายแน่ะ”
พี่ต้นน้ำบ่นงึมงำออกมา จะว่าไปแล้วผมก็ค่อนข้างทึ่งเหมือนกันครับ เสียงของพวกพี่สามคนนี้เวลาเล่นเป็นผู้หญิงน่ะมันมหัศจรรย์สุดๆ เสียงของพี่ยูไนเต็ดอย่างกับเสียงบาร์บี้เลยล่ะครับหวานใส ส่วนของพี่ต้นน้ำแกออกแนวหวานแก่นๆ พี่ลอนดอนน่ะหวานแบบทรงพลัง
“พี่ว่าเสียงของฮักเนี่ยต้องหวานเซ็กซี่~”
“ว่าไปครับ ผมอาจจะทำไม่ได้ก็ได้”
“ถ้าคิดว่าไม่ได้มันก็ไม่ได้ ทำไมไม่ลองคิดว่าทำได้บ้างล่ะ?”
พี่ยูไนเต็ดส่งยิ้มหวานมาให้พร้อมกับประโยคหรูๆ เพื่อให้ผมมีกำลังใจ เอ่อนะ เมื่อก่อนก็คิดว่าทำได้ทุกอย่างอยู่หรอก แต่พอมาเรื่องนี้แล้วใจมันต่อต้านหรือไงนะ? ไม่อยากทำหรือเปล่านะถึงคิดว่าทำไม่ได้? มันก็ใช่เซ่ ตูเป็นผู้ชายแท้ๆ ทำไมต้องมาแสดงเป็นผู้หญิงด้วย!
“เลิฟอยู่นี้เองเหรอ?”
“สวัสดีครับประธานทิม”
“เออ มาที่ห้องหน่อย มีอะไรจะคุยด้วย”
ประธานทิมเข้ามาเรียกด้วยใบหน้าเครียดๆ ผมเลิกคิ้วมองตามอีกฝ่ายที่เดินหายไปจากห้อง ผมมองหน้าของพวกพี่ๆ ที่มองตามประธานทิมอย่างแปลกใจ พี่ลอนดอนลุกขึ้นยืนแล้วมองมาที่ผม
“เขาเรียกก็ไปสิ เดี๋ยวเลือกเพลงรอ”
ยังจะให้ผมเต้นอีกเหรอ!?
ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องของประธานทิม ไม่รู้ว่าเฮียแกจะเรียกผมไปบ่นเรื่องอะไรกันแน่ เฮ้อ~ สงสัยต้องเป็นนั้นแน่ๆ เลยแฮะ ผมแอบจิ๊กปากกาแกมาตอนเซ็นลายเซ็นให้แฟนคลับ เอ๊ะ หรือว่าตอนนั้น! ที่ผมใช้เสื้อแขนยาวของประธานเช็ดคาบสกปรกที่โต๊ะ!? ไม่นะ อาจจะเป็นเรื่องนั้นก็ได้... รู้สึกว่าเรื่องไม่ดีทำผมทำเยอะจังเลยแฮะ เอาเถอะเข้าไปแล้วคงจะรู้เองล่ะ ผมเคาะประตูแล้วค่อยๆ ผลักประตูเข้าไป
บรรยากาศมันเครียดๆ แฮะ
“ประธานมาอะไรจะคุยงั้นเหรอครับ?”
“เออ นั่งก่อนเถอะ”
ประธานทิมจ้องโน้ตบุ๊กคลิกอะไรไปสักพักแล้วพูดให้ผมนั่งลง ผมก็ค่อยๆ จับเก้าอี้แล้วหย่อนตัวนั่งลง ประธานทิมก็ยังไม่ได้พูดอะไร มือพิมพ์บางอย่างก่อนจะหันมามองผม นี่คงจะไม่ได้ใช้ความเงียบมากดดันให้ผมสารภาพความชั่วที่ทำไว้หรอกใช่ไหม? หึๆ มันไม่ได้ผลหรอกน่า ผมรู้ทัน! ผมยังคงนั่งเงียบต่อไปรอให้อีกฝ่ายเปิดประเด็นก่อน
“ฮัก”
“ครับ?”
“แกชอบไอ้วินเซอร์เหรอ?”
“...อืม”
เมื่อได้ยินอีกฝ่ายถามมาแบบนั้น ผมก็นิ่งคิดแล้วก็พยักหน้ารับมันง่ายๆ ประธานทิมมองผมนิ่งเงียบไปนานแล้วประธานทิมสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะใช้ฝ่ามือตบโต๊ะดังปัง ผมเหลือบมองมือแล้วเงยมองประธานทิมที่ผุดลุกขึ้นมาทำหน้าทะมึน ประธานทิมโหมดน่ากลัว!
“ไอ้เด็กโง่ แกนี่รนหาที่ตายจริงๆ ว่ะ! แกจะไปชอบหมูหมากาไก่ที่ไหนฉันจะไม่ว่าเลย แต่นี่แกกลับผ่าไปชอบไอ้บ้านั้น เฮอะ! บรรลัยแล้ว!!”
มันเลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ? กับอีแค่ชอบใครคนหนึ่งน่ะ? ผมนั่งเงียบ ประธานทิมก็ดูไม่สบอารมณ์เหมือนเดิม อารมณ์ในตอนนี้ไม่ใช่เด็กดื้อที่เอาแต่ใจไม่ฟังใครหรอกนะครับ แต่ผมกำลังงงว่าการที่ผมชอบหมอนั้นมันดูไม่สมควรเหรอ?
“แกเป็นดารานะโว้ย”
“ผมเข้าใจ”
“เข้าใจ? แกไม่เข้าใจหรอก! ฉันไม่ได้โกรธแกหรอกนะ แต่ฉันคิดว่าแกน่าจะฉลาดคิดได้บ้าง สังคมตอนนี้น่ะถึงจะดูเหมือนยอมรับพวกนี้ได้แต่ส่วนใหญ่มันก็พูดแต่ปากว่ารับได้ พวกนั้นมันก็ยังอี๊เหมือนเดิมนั้นแหละ พวกคนในสังคมน่ะรับไม่ได้หรอกนะที่คนที่เขาชอบเป็นประเภทนั้น ชีวิตในวงการแกจะลำบาก ไม่แค่นั้นนะ ชีวิตในสังคมแกก็ลำบากไปด้วย”
“แล้วจะให้ผมทำไง? เลิกชอบหมอนั้นน่ะเหรอ?”
“แกจะทำได้ไหม?”
ผมเอ่ยถามไปหลังจากที่ฟังอีกฝ่ายสาธยายมายาวเหยียด ผมเข้าใจว่าสังคมปัจจุบันนี้เขารังเกียจพวกนี้กัน โดยเฉพาะคนในวงการถ้ามีความรักแบบนี้ก็ต้องหลบๆ ซ่อนๆ แบบพวกพี่ลอนดอน ทำเป็นแค่รู้จักกันไม่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมกัน สำหรับผมแล้วมันคงจะยากเพราะผมเป็นคนตรงๆ ไม่ค่อยแคร์ว่าใครจะมองยังไง ผมเข้าใจว่าประธานทิมคงจะเป็นห่วงผม แต่ถึงแบบนั้นผมก็ไม่คิดว่าตัวเองจะขี้ขลาดถอยกลับหลังหรอกนะ ผมมองประธานทิมนิ่ง
“ถึงประธานจะขอ ผมก็จะปฏิเสธ”
“กูว่าล่ะ”ประธานทิมทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้แล้วเงยหน้ามองเพดานห้องก่อนจะกลับมานั่งด้วยท่าปรกติแล้วบ่นกับตัวเอง ผมลุกขึ้นยืน
“ถ้าแกเตรียมใจได้ ฉันก็ไม่ขวางหรอกว่ะ หมอนั้นมันดีอะไรให้แกไปชอบได้วะไม่เข้าใจเลย มีแต่พวกมาโซนั้นแหละที่ชอบมัน!”
“ผมไม่ใช่มาโซ”
“เหอะ ใครจะไปรู้ว่าแกอาจจะมาโซลึกๆ”
“...”
ผมมองอีกฝ่ายแบบไม่อยากจะยอมรับ อันที่จริงก็เคยแอบคิดเหมือนกันว่าตัวผมแอบมาโซหรือเปล่าที่ไปชอบไอ้บ้านั้นเข้า เฮ้อ!
“แกคงไม่โง่ทำให้ตัวเองเสียหายใช่ไหม?”
“ไว้ใจได้เลยครับ ผมมีวิธีของตัวเอง รับรองว่าจะไม่ให้ชื่อของเลิฟมีแปดเปื้อน”
“ฉันไว้ใจแกได้ใช่ไหม?”
“อืม ผมขอตัวครับ”
ผมก้มศีรษะให้กับประธานแล้วเดินออกมาจากห้อง เดินกลับมาห้องซ้อมของเหล่าชาวลับแล แต่ละคนนั่งทำหน้าซีเรียสปานประชุมไตรมาสของบริษัท นี่ผมเข้ามาผิดเวลาหรือเปล่าวะ? พอเห็นผมเดินเข้ามาในห้องพี่ยูไนเต็ดก็ส่งยิ้มสว่างไสวมาให้ทันที ส่วนพี่ต้นน้ำก็ยิ้มแปลกๆ ให้ ผมว่างานนี้มันมีอะไรไม่ชอบมาพากลอีกแน่!
“เราได้เพลงที่จะให้เธอฝึกเลียนแบบแล้วล่ะ”
“เหมาะกับแกมากเลยล่ะ!”
“เพลงอะไรครับ?”
ผมถามพี่ยูไนเต็ดที่เอ่ยเกริ่นขึ้น พี่ต้นน้ำแกก็ยกนิ้วคอนเฟิร์มอีกคน พี่ลอนดอนดีดนิ้วอย่างภาคภูมิใจก่อนจะเสนอชื่อเพลงนั้นด้วยน้ำเสียงสดใส
“เพลง I believe ของทาทา ยัง!”
“...”
โคตรเหมาะกับกูเลยวะ(?)
TBC.
แก้แล้วจ้า
-
แว่บไปอ่านก่อนนะ
.........................................................
ประธานไฟเขียว(?)อย่างนี้ แถมมีฝ่ายสนับสนุนอีกเพียบ แต่เรื่องมันจะยุ่งมากกว่าเดิมรึเปล่านี่สิ
นึกภาพฮักเต้น I believe แล้วกลืนน้ำลายดังอึ้ก...มันจะขนาดไหนน้อ~
-
555555555555555555555555555555555
รออ่านตอนสามหน่วยหาเรื่องรังแกฮอย
-
555 ฮักจะทำไงต่อ อิอิ
-
เพลงเหมาะมากฮักเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!! 555+
ตอนต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย?! คงมันส์พิลึก!!! ><!
-
:L2: :L2:
-
หนูฮักไม่รู้หรอกว่า ตากล้องหน้านิ่งคนนั้นเขาอยากจะปล้ำหนูกลางกองถ่ายขนาดไหน :laugh:
I believe, I believe in LOVE !!! เหมาะที่สุดอ่ะเพลงนี้ สามคนนี้ชอบหาเรื่องเรื่องแกล้งน้องฮักจริงๆ(หรือที่น้องฮักชอบแกล้งชาวบ้านเพราะสามคนนี้ด้วยหว่า?)
ท่านประธานไฟเขียวแล้ว :mc4: รอดูน้องจืดไปสารภาพรักนะ ><
:pig4: :L1:
-
แค่นึกภาพตอนที่ฮักเต้นก็สุดๆแล้ว
-
สนุกมากๆ ฮอยฮักสู้ๆ
-
ฮักเรานี่มั่นคงจริงๆ
สู้ๆ จ้า
-
:pig4:
-
:z3:
-
เออ เราก็แอบคิดนะ ว่าฮอยฮักน่ะมาโซฯหรือป่าว
แต่ว่ามันต้องคนอย่างนี้แหละ ถึงจะเหมาะกับวินเซอร์
ประธานไฟเขียวแล้ว มีพี่ๆเป็นกองหนุนอีกต่างหาก
งานนี้วินเซอร์ไม่หลงก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะ
จะรอดู I believe เวอร์ชั่นฮอยฮักนะจ๊ะ :laugh:
อขบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
อยากเห็นฮอยฮักเต้น
คงจะเซ็กซี่มากมาย :z2:
ฮา 3 คนนั้นอ่ะ หาทางเเกล้งฮอยฮักตลอดๆ :laugh:
-
ฮอยฮักน่ารักตลอดกาล5555555
-
เหมาะมากๆ
-
วิธีของฮักที่จะไม่ทำลายภาพพจน์เลิฟมีคือเอาตอนหน้าจืดไปสารภาพรักสินะ :laugh:
รอดูฮักเต้นไอ บีลีฟ กร๊าก
-
ฮัก...สู้ๆ
-
ก๊ากกกก เพลงเหมาะมาก
ฮักคิดว่าวินไม่หวั่นไหวหรอ? 55555
รายนั้นอดทนเกือบตายแน่ะ
-
ฮอยฮอยสู้ๆ
ปอยปอยสู้ๆ
-
อยากเห็นฮักเต้นจริงๆๆเลยอ่าา
ว่าแต่วินเนี่ยเก็บอาการเก่งจังเลยน้าาาา
ขนาดฮักยั่วขนาดนั้นแล้วยังทน?ได้อีก
-
คุณพระ !!!
ด่านแรกก็ เจอ I believe เลยฮักจ๋า
วินตายแน่ๆ โดนโหมดนี้ ฮักเข้าไป ทีนี้โงหัวไม่ขึ้นล่ะ
-
อยากเห็นฮักร้องเพลงนี้จิงๆ
คงจะเซ็กซี่ที่ซู้ดดดดดดดดด
-
กร๊ากกกกก สงสารฮอยโดนแกล้งตลอดเลย :m20:
-
ต้องไปอัพนมให้อึ๊มให้เท่าทาทานะ
มันถึงจะเซ็กซี่
แค่คิดก็น้ำลายหก :z1:
-
:o
I believe!!!!!!!
ว่าแต่ฮักก็ยังเก็บตุ๊กตาหมีของไอ้หัวขาวไว้เหมือนกันเหรอ
คงเก็บไว้เพราะคิดว่าได้มาจากเด็กน้อยน่ารักล่ะสิ5555
ไม่แน่ที่ตอนเด็กๆ ฮักไม่ชอบพรีสต์อาจเพราะวินเซอร์ตอนเด็กน่ารักกว่าพรีสต์ก็เป็นได้555
-
:กอด1: :L2:
-
เหมาะโคตรๆ
-
คิดภาพไม่ออกเลยฮอยฮักร้องเพลงนี้ มันจะเป็นยังไงว่ะ
-
:impress2: :impress2: น่าตื่นเต้นแถะๆๆ
-
ฮอยฮักจะไปเป็นทายา ยัง เอ๊ย! ทาทา ยัง แล้ว :impress2:
อยากรู้ว่าจะเป็นยังไง
ฮอยฮักจะหน้ารักขนาดไหน :z2:
-
555
เข้ากันม๊ากมาก มากจนน่ากลัวเลยล่ะ 555
-
รักน้องต้องแกล้งน้องให้น้องฮัก น้องน่ารักต้องแกล้งฮักนะน้องนะ :really2:
-
อ่านพาร์ทถ่ายแบบของฮอยฮักแล้ว
พวกแกนี่เก็บความรู้สึกเก่งเนอะ :m20:
-
ต่างฝ่ายก็ต่างเก็กทั้ง ๆที่หวั่นไหวทั้งคู่ดูสิใครจะหลุดก่อนกัน
-
อยากให้ลงเอยกันเร็วๆจังเลยอ่ะ
-
:z1: ไอบีลิฟเวอร์ชั้นเลิฟมี น่าสน
-
กรี๊ดดด ทาทาฮักก :impress2:
-
ถ้ามองดีๆ การเทคคอร์สลับแลคือการแสดงถือว่าเป็นการพัฒนาตัวเองทุ่มเทเพื่อความรักที่ยิ่งใหญ่
“ถึงหมอนั้นจะชอบแนวนี้หรือแนวไหน ผมก็ไม่เห็นจำเป็นต้องเปลี่ยนตัวเองให้หมอนั้นชอบเลยนี่”
^
^
แต่ขอเรายกประเด็นนี้มาโฟกัสได้มั๊ย ชอบอ่ะ :L2:
มันจำเป็นด้วยหรอ ที่ฮักจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อ คนที่มันชอบ
อยากให้ลิ้งมันรักฮักที่ ตัวของฮัก ไม่ใช่เพราะมารยา ยั่วยวนหรืออะไรจริงๆนะ
ก็เลยเป็นประเด็น อ่านไปแล้วความรู้สึกมันก็ตียุ่งพันกันในหัว แลดูตูสับสนในตัวเอง
ฮักลูก ... เทคคอร์สได้ แต่อย่าสาวแตกเลยน่อขอร้อง แมนไว้นะเอ็ง !!!
-
แม้แต่ประธานทิมยังห้าม สงกะสัยเลวจริงๆ555
-
ขอบคุณจ้า
หุหุหุ พรหมลิขิต ท่านลิขิตให้เราไว้นานแล้ว
ได้พบคนที่ตัวเองรัก คนที่ใช่ก็จงคว้ามาให้ได้นะจ๊ะ
แต่ถ้าเค้าไม่เห็นค่าเราดีพอ ก็จงปล่อยไปเช่นเดียวกัน....
-
ฮิ้ว โดนจูบซะแล้ว ฮอยฮักกับดาร์ลิ้ง เหมาะกันมากกกกก
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
เขินแทนฮัก
น่าร๊่กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:impress2: สู้ๆนะคะพี่ฮัก กำราบไอ้พี่วินให้รักให้หลงพี่จนโงหัวไม่ขึ้นไปเลยน้าาาาา อิอิ
-
๕๕๕ เลิศๆ
-
งานงอกแล้วฮอยเอ๋ย :m20:
พี่ลอนดอนเกิดมาเพื่อแกล้งคนมากค่ะ แต่ชอบนะ :กอด1:
ปล.ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงปีสองใช่มั้ยคะ?
-
:m20: :m20: :m20:
เพลงเหมาะมากกกกกกกกกก
ดีๆๆๆๆๆๆ
ฮักสู้ๆนะ วินคงอยากดู อิอิ
-
555+เพลงเซ็กซี่เชียว
-
เลือกเพลงเข้ากับน้องฮักมาก
-
:m20:
เหมาะมาก ก ก
คืดได้ไงครับเนี่ย
-
แค่เห็นชื่อเพลงก็อยากรู้แล้วสิว่าฮักจะทำออกมาได้เซ๊กซี่แค่ไหน :laugh:
-
ฮักเป็นมาโซ ? :m20:
-
หึหึ ฮักโหมจืดเริ่มรุกแล้วววววววว
เพลงที่จะแสดง โอ้ววววววว
วินเอ้ยยยยยยย แกตายแน่ๆๆๆๆๆๆ
สะจายยยยยยยยยยยยยย
-
ฮอยฮักสู้ ๆ
:L2: :L2:
-
5555
:laugh: :m20:
ชักจะอยากดู
-
:m20: :laugh:
-
ฮักเต้น จะออกมายังไงล่ะเนี้ย :laugh:
-
อ๊ากกกก อยากดูฮัก I believe :impress2:
วินเซอร์เห็นแล้วจะว่าไงบ้างเนี้ย ฮ่าๆๆๆ
-
เลือกเพลงได้สุดยอดมาก เหมาะจริงๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m20:
-
รอตอนต่อไปนะจ้า
กำลังสนุกเลยยย
-
“โอ้แมร่ง! พวกมึงไม่ได้ดูตอนสุดท้ายวะ กูอ่ะ เป็นคนบุกทะลวงเข้าไปชิงเอาเสื้อกาวน์ชุดสุดท้ายมาได้ ตอนนั้นแมร่งตื่นเต้นสุดๆ อ่ะ แต่ก็เพราะกูเนี่ยแหละ คณะถาปัตของเราถึงได้ชนะมาได้!! ฮ่าๆๆๆ กูเทพใช่ป่ะ!!?”
“ถุย! ไอ้ฮอยฮักต่างหากเป็นคนจัดการพวกนั้น มึงก็มีหน้าที่แค่วิ่งไปเอาชุดกาวน์หลังตู้เท่านั้น เทพตรงไหนของมึงวะไอ้พรีสต์!”
“ก็กูวิ่งเทพไง!”
ระหว่างที่ไอ้พรีสต์มันกำลังโม้แตกกับพวกเพื่อนๆ ในสาขาที่มารุมถามมันเรื่องชัยชนะในคืนวานนี้อยู่ ไอ้โจ้ผู้อยู่ในเหตุการณ์ก็เข้ามาขัดตัดบทพระเอกของมันกระจุย ไอ้หมาบ้ามันก็ทำหน้าบึ้งที่มีคนมาแย่งซีน ส่วนผมน่ะเหรอ? นั่งหลบมุมอยู่ข้างหลังพวกมันตั้งนานแล้ว แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจหรือมองเห็นหัวผมสักคนเหมือนเดิม
“อ๊ายยยย~ รู้สึกว่าศึกชนคณะคราวนี้ฮอยฮักเท่อย่างไงไม่รู้สิ”เจ๊ปาล์มมี่พูดออกมาเสียงแหลมที่ดัดเท่าที่จะทำได้ออกมาด้วยใบหน้าปลาบปลื้มใจสุดๆ แล้วก็หันซ้ายมองขวา
“เออวะ ขนาดมันใช้ไม้ค้ำเดินกะเพรก ยังจัดการพวกแพทย์กระจุย!”
“แล้วเนี่ยฮอยฮักยังไม่มาอีกเหรอ พ่อพระเอกของงานนี้นะ”
เอ่อ...กูอยู่นี่ไง
“พวกสาขาอื่นเนี่ยพึงไม่ได้เลยเนอะ ต้องพึ่งสาขาเราตลอด ทำไงได้วะ ก็สาขาเรามีแต่คนเก่ง ฮ่าๆๆๆ”ไอ้วาวสาวห้าวแห่งปีหัวเราะออกมาซะหมดความเป็นสาว นี่ชมตัวเองไปด้วยใช่ไหม? ผมนั่งมองพวกเพื่อนๆ ในสาขาเม้าท์มอยเรื่องชนคณะที่เพิ่งจบไปเมื่อคืนวานนี้ รู้สึกว่าเพื่อนบางคนก็ฉลองกันเพลินข้ามวัน ขนาดวันนี้มีเรียนมันยังไม่มาเลย!
ครืด~!
“แมร่ง ไอ้ภู่เวร เสือกพากูเมาค้าง เหี้ย!”ไอ้ปาตี้มันเดินเข้ามาหน้ามุ่ย ก็ยังดีที่มึงมาเรียนได้น่ะนะไอ้ปาตี้ หลังจากไอ้ปาตี้เดินเข้ามาก็ตามมาด้วยหนุ่มแว่นอีกคนของสาขา ไอ้ภู่หรือเรียกเต็มๆ ก็คือสุนทรภู่นั้นเอง!
“คุณจะบ่นอะไรนักหนาวะครับ ไอ้ที่คุณเพื่อนผู้ประเสริฐกินเข้าไปก็ใช้มือของตัวเองยกไม่ใช่เหรอครับ?”สำนวนการพูดภาษาไทยแบบเป๊ะๆ เถียงขึ้น ไอ้ปาตี้มันก็แง่วๆ ใส่เพื่อนมันตามเคยเพราะเถียงไม่ได้ว่าไม่ได้ใช้มือตัวเองยกซด! ไอ้ภู่มันเดินมาวางกระเป๋าแล้วหันมองรอบห้อง
“นี่ ฮอยฮักยังไม่มาหรือครับเพื่อนๆ?”
“เออ มาก็เห็นสิวะ”ไอ้พรีสต์มันตอบกลับไปอย่างกวนๆ ไอ้ภู่มันก็ไม่สนใจประโยคกวนๆ นั้นมันก็นั่งลงที่ของมัน ถามจริงเหอะ! พวกมึงไม่เห็นกูจริงๆ อ่ะ กูเข้าห้องนี้มาพร้อมๆ กับพวกไอ้พรีสต์เลยนะโว้ย!! อะไรมันจะข้ามหัวกันปานนั้น!!
“มึงมีอะไรหรือเปล่าวะภู่ เดี๋ยวมันมากูจะบอกให้”
“อ้อ มีเรื่องอยากถามนิดหน่อยน่ะครับพรีสต์”
“งั้นเหรอ? มันมาเดี๋ยวกูบอกให้นะ”
“ขอบคุณครับ”
ก็กูนั่งอยู่หลังมึงเนี่ยไงไอ้พรีสต์!
“เฮ้ ไงวะฮอยฮัก เมื่อคืนนี้เป็นพระเอกของงานเลยนี่หว่า”ไอ้แซมเดินเข้าห้องมานั่งที่แล้วหันมาเอ่ยทักผมเสียงดัง คนอื่นๆ เนี่ยหันมาพรึ่บอย่างแปลกใจแล้วยิ่งทำตาโตเมื่อเห็นผมนั่งหัวโด่อยู่ ไอ้แซมมองคนอื่นๆ อย่างงงๆ
“อะไรวะ ทำอย่างกับไม่เคยเห็นไอ้ฮอยฮักมัน!”
“เฮ้!!! มึงมาตั้งแต่เมื่อไรวะ!?”
กูเดินมาพร้อมมึงอ่ะพรีสต์
“นั้นดิ!! เฮ้! ไมรู้สึกหนาวๆ ขนลุกอย่างนี้วะ มาก็ส่งเสียงให้เพื่อนรู้หน่อยสิโว้ย!”ไอ้สตางค์มันก็โวยตามไอ้พรีสต์ตามประสาพวกขวัญอ่อนกลัวผี! ผมเนี่ยมองหน้าพวกมันแล้วนิ่งๆ ไป พวกมึงไม่เห็นกูเอง ช่วยไม่ได้วะ!
“ฮอยฮักครับ! ผมมีเรื่องอยากคุยด้วยครับ ไม่ทราบว่าคุณว่างไหมครับ?”
“อ่า”ผมพยักหน้าแล้วลุกขึ้นเดินตามไอ้ภู่ที่กวักมือเรียกหย่อยๆ ดูท่าทางมันกระตือรือร้นไงไม่รู้แฮะ มีเรื่องอะไรหว่า? พอเดินออกมาจากห้องไอ้ภู่มันก็เข้ามาฟุดๆ ฟิดๆ รอบตัวผม เฮ้ย! ทำอะไรของมึงวะ? เดี๋ยวนี้ไม่เล่นเป็นนักสืบหันมาเอาดีทางดมกลิ่นรับจ๊อบเป็นหมาแล้วเหรอวะ?
“คุณใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรครับ?”
“กลิ่นแคนตาลูป”
“มิน่าล่ะ ไม่ได้ใช้กลิ่นส้มเหรอครับ?”มันยืดตัวแล้วเอามือเท้าค้างครุ่นคิดอย่างกับกำลังสอบสวนหาความจริงอะไรบางอย่าง ผมเลิกคิ้วขึ้นแล้วก็ตอบไป
“นั้นก็ใช้”
“เอ๋~ คุณใช้น้ำหอมตามใจฉันเหรอครับเนี่ย”
“เปล่า ใช้วันละกลิ่นต่างหากอย่างจันทร์ใช้กลิ่นกล้วยหอม อังคารใช้กลิ่นแคนตาลูป พุธใช้กีวี่ พฤหัสใช้ส้ม ศุกร์ใช้กลิ่นลูกพีช เสาร์ใช้กลิ่นองุ่น อาทิตย์ใช้กลิ่นสตอเบอรี่ ฉันค่อนข้างใช้ความสำคัญกับรายละเอียด”ผมอธิบายยาวเหยียดแล้วทำไมผมต้องอธิบายแจกแจงให้หมอนี้ฟังด้วยวะ?
“โห! สมกับเป็นคุณเลยนะครับ อืม...ไม่ทราบว่าเสื้อรุ่นคุณยังใช้อยู่ไหมครับ?”
“...ถามทำไม?”
จะบอกไงดีล่ะ? ทำหาย? กูไม่ได้ทำหายตั้งใจคลุมไว้เฉยๆ ให้คนอื่นไปแล้ว เสื้อรุ่นจะให้คนอื่นได้ไงล่ะ? ฝากคนอื่นเอาไว้งั้นเหรอ? ฝากไว้ทำส้นอะไรกันล่ะ!?
“คืออย่างนี้นะครับ ผมกำลังตามหาคนๆ หนึ่งอยู่ มีข้อมูลคือใช้น้ำหอมกลิ่นส้ม ชีทแล้วก็เสื้อรุ่นน่ะครับ”
“...”
ชีท? เสื้อรุ่น?
ไอ้วินเซอร์มันตามหาผมงั้นเหรอ!!? เป็นไปได้อย่างไง คนอย่างหมอนั้นจะมาตามหาอะไรกับไอ้คนที่ไม่เคยแม้จะจำหน้าได้ฟ่ะ? ผมเริ่มกังวลเล็กน้อย นี่คงไม่ใช่ว่าไอ้ภู่มันบอกเขาไปแล้วใช่ไหม
“ผมยังไม่บอกเขาไปหรอกครับ แล้วอีกอย่างเขาก็ให้เอานี้ให้คุณด้วยครับ ถ้าอยากได้เสื้อรุ่นคืนเขาบอกให้ไปเอาคืนที่งานเลี้ยงรุ่นวิศวะครับ”ไอ้ภู่ยิ้มอย่างรู้ทันแล้วมันก็ยื่นบัตรมาให้กับผม ผมรับไว้กวาดสายตาอ่านคร่าวๆ มันเป็นบัตรงานเลี้ยงรุ่นตอนปีใหม่นู้น! ป๊าดดด!!! อีกตั้งหลายเดือนแน่ะ! มันคือจะเอามาให้ตั้งแต่หัววันจริง!
“ถือว่างานของผมสำเร็จแล้วนะครับ แหม~ นักสืบภู่ก็ยังคงมีฝีมือเหมือนเดิมนะครับ”ไอ้นักสืบสี่ตาเอ่ยชมเชยตัวเองด้วยสีหน้าปลาบปลื้มสุดๆ กูยอมรับตอนไหนว่าใช่คนที่มึงตามหาอยู่วะ ถ้ามันไม่ใช่เนี่ยหน้าแตกหลายคนเลยนะ! ใช้น้ำหอมกลิ่นส้มงั้นเหรอ? ไอ้วินเซอร์มันไปรู้ได้ไงวะ?
“ยืนคุยอะไรกันสุนทร ภิญโญ เข้าห้องได้แล้วพวกเธอ”
“คร้าบ อาจารย์!”ผมกับไอ้ภู่ก็จรลีเข้าไปในห้องเมื่อเจออาจารย์เดินทำหน้าเข้มเข้ามาเอ่ยทัก แล้วชั่วโมงเรียนในภาคเช้าก็เริ่มต้นขึ้น คนในห้องก็มีอยู่ไม่ถึงสิบห้าคนหรอกครับ ก็สาขาผมมันมาเรียนอยู่สาขาเดียว ส่วนสาขาอื่นๆ พวกมันโดดกันเป็นสาขา อาจารย์ท่านก็ไม่เอ่ยบ่นหรือปริปากพูดถึงเรื่องนี้เลย ก็ดีแล้วล่ะครับ
พวกผมนั่งเรียนกันอยู่นาน ฟังอาจารย์อธิบายบ้าง ลงมือปฏิบัติตามบ้าง ตอนนี้พวกเรากำลังเรียนวิชาการออกแบบเครื่องเรือนขั้นต้นอยู่ครับ เราก็ต้องรู้ถึงรูปทรง รูปร่าง สี ตำแหน่งการจัดวาง และเชื่อมโยงไปถึงผู้อาศัยอีก แล้วอาจารย์ส่งยิ้มละไมแฝงไปด้วยจิตสังหารมาให้
“เอาล่ะ นี่ก็เป็นคาบสุดท้ายของเทอมนี้แล้ว อาจารย์ก็ไม่อยากให้พวกเธอกังวลเรื่องสอบของวิชานี้ เพราะข้อสอบของวิชานี้มีแค่ข้อเดียว ง่ายนิดเดียว~”
ง่ายนิดเดียว? นอกจากนั้นยาก! พวกผมก็มองอาจารย์อย่างไม่ไว้วางใจเพราะเมื่อวิชาเทอมที่แล้วของปีหนึ่ง อาจารย์ก็พูดแบบนี้แหละ แล้วไงล่ะ! ไอ้ที่ท่องๆ มาดับสูญหายไปต่อหน้าต่อตาเมื่อเจอกระดาษข้อสอบเข้าไป! คราวนี้มันจะอะไรอีกล่ะ? คงไม่ใช่ว่าให้ออกแบบเครื่องเรือนตามโจทย์ที่กำหนดมาหรอกใช่ไหม?
“ก็แค่ออกแบบเครื่องเรือนตามโจทย์ที่กำหนดมาและให้บอกว่าใช้เหตุผลตามทฤษฏีไหนที่ได้เรียนมาด้วย ถ้าใครออกแบบมามั่วซั่วโดนไม่มีทฤษฏีอ้างอิงล่ะก็...ศูนย์!”
“โห อาจารย์อ่า!”
นั้นไง!!! ผมเนี่ยก็เดาใจอาจารย์ได้เก่งจริงๆ แฮะ ให้ออกแบบจริงๆ ด้วย คนอื่นๆ ก็เริ่มส่งเสียงประท้วงเพราะการออกแบบและนั่งบรรจงวาดในสามชั่วโมงมันก็สาหัสสุดๆ ครับ แถมต้องออกแบบตามโจทย์ด้วย ไม่แค่นั้นต้องมาบรรยายทฤษฏีอีก ภายในสามชั่วโมงเนี่ยถือว่ามันโหดร้ายทารุณมากครับ!
“หวังว่าพวกเธอจะโชคดีมีชัย เอาล่ะ เลิกได้”
อาจารย์แกก็ยิ้มหวานซ้อนเหี้ยมอย่างเลือดเย็นเอ่ยอวยพรแล้วเลิกคลาสเดินหนีฉับๆ ไปปานพายุ ไม่ฟังเสียงโอดครวญของเหล่าลูกแกะตัวน้อยๆ บ้างเลย เมื่ออาจารย์ไปลับตาคนในห้องก็เริ่มคุยกันเสียงดัง พวกผมเก็บสมุดดินสอเข้ากระเป๋าแล้วเริ่มชวนกันไปกินข้าว ก่อนชั่วโมงเรียนภาคบ่ายจะเริ่ม
“ตอนบ่ายเรียนวิชาอะไรวะ?”
“ไอ้บื้อ! เรียนมาจนจะสอบแล้วมึงก็ยังจำไม่ได้หรือไงวะ?”ไอ้สตางค์หันไปโวยไอ้บู๊ลิ้มที่สะลืมสะลือขึ้นมาเก็บข้าวของใส่กระเป๋า ไอ้นี่มันนอนสบายเชียว ไม่รับรู้ถึงสายตาอำมหิตของอาจารย์ที่เพียรเพ่งมาเลยสักนิด ไอ้สตางค์มันก็ชอบขัดแข้งขัดขาไอ้บู๊ลิ้มตลอดแหละครับ ไม่รู้ทำไม?
“อ้าว ไอ้คุณบูด! ถามดีๆ นะครับ ทำไมตอบหมาๆ มาแบบนี้ แหม! หน้าบูดแล้วยังปากบูดอีกนะเฮ้ย”ไอ้บู๊ลิ้มมันก็ตอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้ครับ ปกติแล้วไอ้บู๊ลิ้มมันออกจะรักสงบเป็นคนยิ้มๆ ง่ายๆ แต่พอเป็นไอ้สตางค์เท่านั้นแหละมันก็จะขัดอีกฝ่ายแบบไม่ยอมแพ้
“บูดแล้วไปหนักหัวมึงหรือไง?”
“ไม่หนักหรอกโว้ย แต่มันเหม็น!”
“โอ๊ย! ไอ้เน่าเอ๊ย มึงอ่ะเสี่ยวแดก เหม็นกว่ากูอีก”
“ถึงกูจะเน่า กูเน่าอย่างคุณภาพ ไม่เหมือนมึงหรอก อย่าว่ากูไม่เห็นนะโว้ย”
“มึงเห็นอะไร มึงเห็นอะไร!”
“เหอะ ไอ้พวกประเภทนี้มันมักจะอารมณ์รุนแรงอย่างที่เขาว่า”
“ประเภทไหน มึงพูดให้เคลียร์เลยดีกว่าไอ้บู๊ลิ้มไอ้เน่า!”
“เฮ้ยๆ พอๆ แล้วพวกมึง ทะเลาะกันอยู่ได้”
“เออ!! เป็นห่าอะไรของพวกมึงวะ กูหิวจะตายอยู่แล้ว เดี๋ยวพ่อแหบหัวเลยนิ”
สงครามไอ้เน่ากะไอ้บูดสาดน้ำลายไปมาก็ยุติได้ด้วยไอ้แซมที่เดินฝ่าฝูงน้ำลายอย่างกล้าหาญ เสียสละใบหน้าของตัวเองไปต้องน้ำลายของพวกมันเพื่อที่จะให้พรรคพวกที่ทำหน้าจะตายเพราะความหิวไปห้ามพวกมันสองคนที่เริ่มจ้องหน้าจะท้าชกกันอยู่มะรำมะร่อ
หลังจากที่ไอ้บู๊ลิ้มและไอ้สตางค์มันเชิดใส่กันพวกผมก็ได้ฤกษ์ไปกินข้าวเที่ยงกันสักที จากที่ไปนั่งทานข้าวกันอย่างอิ่มเอมเปรมใจแล้วพวกเราก็ยกพวกมาที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ ไม่ได้มาตีกับเด็กวิดวะหรอกนะครับแต่มาเรียนวิชาการก่อสร้างต่างหากล่ะ! มาทีไรผมก็ไม่ค่อยได้เห็นไอ้วินเซอร์หรอกครับ ไม่รู้มันไปมุดหัวอยู่ไหนหรือบางทีมันอาจจะควงสาวไปกินข้าวที่อื่นล่ะมั้ง เหอะ!
“เฮ้ย! พวกมึงเดินรอไอ้ฮอยมันหน่อยสิวะ! มันยิ่งขาเดี้ยงอยู่น่ะ!”ไอ้โจ้มันเอ่ยออกมาเมื่อเห็นผมพยายามเอาเป็นเอาตายที่จะเดินพร้อมไอ้พวกที่เดินลิ่วๆ ไม่สนใจชาวบ้านเขาว่าจะกะเพรกเดินตามไหวไหม? แล้วพวกมันก็ชะลอความเร็วมาเดินเท่ากันกับผม เออ แบบนี้สิวะถึงได้ดูสมกับเป็นเพื่อนกันหน่อย
“เฮ้ย วินเซอร์มีอะไรวะ?”
ผมสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีเสียงถาม แถมมันยังมีชื่อไอ้วินเซอร์ดังขึ้นมาซะอีก! พวกผมยืนกันอยู่หน้าลิฟต์รอให้มันลงมาที่ชั้นหนึ่ง ระหว่างนั้นผมก็เหลือบมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นมีไอ้วินเซอร์โผล่มาแต่อย่างใด หรือว่าผมจะหูหลอนไปเองวะ? เสียงลิฟต์ดังติ้งเมื่อมันมาถึง พวกผมก็เดินเข้าไปกันอย่างรวดเร็วแล้วเด็กวิดวะกลุ่มหนึ่งก็เข้ามาด้วยเหมือนกัน
พอเห็นหนึ่งในกลุ่มนั้นผมก็รีบทำตัวลีบขยับเข้าไปจะแทรกผนังลิฟต์เป็นเนื้อเดียวแน่ะ นั้นมันไอ้วินเซอร์นี่หว่า!! เสียงเมื่อกี้ผมก็ไม่ได้ยินไปเอง มันเรียกไอ้วินเซอร์จริงๆ!! ด้วย ผมพยายามทำตัวล่องหนไร้ตัวตนให้มากที่สุดโดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ไอ้วินเซอร์มันหันมามองนั้นแหละครับ
มันคงไม่รู้หรอก เพราะมันไม่รู้ว่าผมเรียนที่เดียวกับมัน!!
ผมถอนหายใจโล่งเมื่อไอ้วินเซอร์หันกลับไปกระซิบกระซาบกับเพื่อนของมัน ผมจำเพื่อนสองคนนี้ได้ครับ คนหนึ่งตัวสูงพอๆ กับไอ้วินเซอร์ ค่อนข้างหล่อแต่ไม่หล่อจัดแบบไอ้วินเซอร์ ให้บรรยากาศแบบคุณชายกลางแห่งบ้านทรายทองอะไรพวกนั้นแหละครับ ที่สำคัญทำหน้าโคตรดุ! กลัวคนอื่นไม่รู้หรือไงว่าเรียนวิดวะน่ะ เฮ้อ ส่วนอีกคนแตกต่างจากสองคนนี้มากครับ เขาเตี้ยและใส่แว่นแต่โชคดีที่เขาน่ารัก ยิ้มทีเนี่ยโลกสดใสเลยล่ะครับ น่าจะเป็นคนร่าเริงสดใสหน่อย
“เฮ้ย ไอ้โซ นั้นๆ!”คนเตี้ยๆ ใส่แว่นสะกิดไอ้คุณชายหน้าดุให้หันมามองทางด้านพวกผม อะไรวะ? ไอ้คุณชายนั้นก็เหลือบมามองนิดหน่อยแล้วยิ่งทำหน้าดุเข้มมากขึ้น พวกมันมองมาที่ไอ้พรีสต์ไม่ใช่เหรอวะ? ไอ้วินเซอร์กับเพื่อนเตี้ยๆ คนนั้นก็พยายามจะดึงไอ้คุณชายหน้าดุมายืนใกล้ไอ้พรีสต์
ติ้ง!
เสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อมาถึงชั้นที่พวกเราลงไว้ พวกไอ้พรีสต์ก็เดินออกจากลิฟต์โดยไม่รู้เรื่องอะไรสักนิด ผมก็กะเพรกเดินตามพวกนั้นไป แอบเหลือบมองกลับไปที่ไอ้วินเซอร์ ไอ้บ้านั้นก็หัวเราะเป็นบ้า ไอ้เพื่อนเตี้ยก็ตีไอ้คุณชายหน้าดุที่มองตามพวกเราละห้อย หือ? อะไรกันวะ? อย่าบอกนะว่าไอ้หมอนั้นมันชอบไอ้พรีสต์น่ะ!!?
“เฮ้ย ยังมีคนเรียนอยู่วะ นั่งรอก่อนล่ะกัน”
ปกติแล้วห้องนี้ตอนเที่ยงครึ่งยังมีเด็กวิดวะเรียนอยู่ครับ ส่วนตอนบ่ายนู้นแหละพวกผมถึงจะได้เรียน แล้วพวกผมก็นั่งรอกันที่ระเบียงตึก ผมมองวิวมองนั้นมองนี้แล้วตกใจกับไอ้สามหนุ่มวิดวะที่มันหายไปกับลิฟต์เมื่อกี้นี้ มันก็วิ่งลงมาทางบันได พวกเรามองพวกมันอย่างงงๆ
ไอ้วินเซอร์มันถือกีต้าร์ตัวเล็กมาด้วย ไอ้สามคนนั้นมันก็มานั่งตรงระเบียงถัดไปอีกเสาหนึ่งครับ พวกไอ้พรีสต์มันก็คุยกันเรื่องอื่นๆ ไม่สนใจแต่ผมสนใจอ่ะ อยากรู้ว่าพวกมันมาทำอะไร? ผมมองไอ้วินเซอร์กับพวกเพื่อนๆ มัน ไม่นานไอ้วินเซอร์มันก็ดีดกีต้าร์แล้วร้องเพลงออกมาทำให้คนอื่นๆ เนี่ยเงียบกริบ
ฉันเพิ่งเข้าใจว่ารักเป็นอย่างนี้
ฉันเพิ่งเข้าใจเมื่อได้มาเจอด้วยตัวเอง
เสี้ยวนาทีก็มีความหมาย เปลี่ยนโลกได้ทั้งใบ
ฉันเพิ่งรู้ในวันนี้ว่า รักไม่ต้องการเวลา
( รักไม่ต้องการเวลา - หนูนา )
มันเกิดอะไรกับหัวใจ ควบคุมอะไรไมได้สักอย่าง
จะห้ามยังไงก็ไม่มีทางให้มันหยุดคิดถึงเธอ
จะบอกยังไงก็ไม่ฟัง เมื่อใจมันยังเรียกร้องหาเธอ
คนเดียวในใจชัดเจนคือเธอ
ท่าทางมันคงจะเผลอรักเธอหมดใจ
( เผลอรักเธอหมดใจ - บี้ เดอะสตาร์ )
แต่วันหนึ่ง ฉันผ่านมาพบเธอตรงนั้น
ดวงใจเป็นเดือดมันร้อนช่างทรมาน
ราวกับโดนมนตร์แม่มดสะกดพลัน
นาทีนั้น.. ฉันรักเธอทันใด
รักแรกพบ แท้จริงเป็นอย่างไร เพราะเธอใช่หรือไม่
ต่างจากใครที่ฉันเป็น จากวันนั้นหัวใจรู้สึกเอง
ชัดเจนว่าทุกสิ่ง เกิดขึ้นจริงใช่ฝันไป
ได้พบจึงเข้าใจ มีอยู่จริง
( รักแรกพบ - Tattoo Colour )
เธอเป็นแฟนฉันแล้ว รู้ตัวบ้างไหม
แล้วเมื่อไรหนอฉันจะได้เป็นแฟนของเธอ
ก่อนนอนฉันเขียนบันทึกถึงเธอเสมอ
อยากบอกรักเธอ อย่างเป็นทางการแต่ไม่กล้าพอ
( เธอเป็นแฟนฉันแล้ว - กะลา )
ฉันต้องทำ ทำอะไร สักอย่างแล้ว
ให้เธอนี้ ไม่แคล้ว ไม่คลาดกัน
ให้เธอรู้ตัวว่า มีคน อย่างฉัน
แอบมองเธออยู่ตรงนี้
รอคอยเธอตรงนี้ ฉันนี้ไง
( ทำอะไรสักอย่าง - ป้าง นครินทร์ )
ไอ้วินเซอร์เล่นเอาแต่ละเพลงมามิกซ์กันโดยเปลี่ยนสไตล์ได้อย่างรวดเร็วและลงตัว แถมเสียงร้องของมัน เพราะชวนเคลิ้ม! แมร่งเอ๊ย มิน่าสาวๆ หรือหนุ่มๆ ติดมันตรึม!! พวกไอ้โจ้มันก็ยิ้มๆ กันแล้วเริ่มรู้ว่าอะไรเป็นอะไรครับ พวกมันสะกิดไอ้พรีสต์ที่นั่งเอ๋อมองไปที่ไอ้สามตัวนั้น แต่ไอ้พรีสต์มันก็ไม่สนใจ(ผู้ชาย)เหมือนเดิม เจ้าเตี้ยแว่นนั้นก็พยายามจะผลักดันไอ้คุณชายหน้าดุออกมาจากมุมเสาที่หลบแต่ทำอย่างไงมันก็สำเร็จ จนกระทั่งเด็กวิดวะที่เรียนอยู่ออกมาจากห้อง พวกเราก็ลุกขึ้นไปเรียนทันที
แต่ก่อนแต่ไร หัวใจฉันดั่งภูผา จะพูดจะจา เสียงดังและฟังชัดเจน
ไม่กลัวใครแน่นอน เลือดมันร้อนถอยไม่เป็น แต่เจอะกับเธอ ไม่รู้ฉันกลายเป็นใคร
เป็นตั้งแต่เมื่อพบเธอ เจอหน้าเธอก็ใบ้กิน ลิ้นพันกัน ไม่รู้มันเป็นยังไง
ใจปลาซิวทุกทีที่เจอเธอ แก้มแดงๆ ของเธอทำหัวใจละลาย
พึ่งจะรู้ว่าความรัก ทำให้คนเสียความมั่นใจ ลองรักใคร รักเท่าไหร่ก็ไปไม่เป็น
( ใจปลาซิว - ศร )
“เหมาะกับไอ้โซโล่ชิบหายวะเพลงนี้”
“ไร้น้ำยาวะ”
ผมแอบเห็นด้วยกับสองคนนั้นน่ะเนี่ย ไอ้วินเซอร์กับเพื่อนเตี้ยก็แทบจะปลงตกกับไอ้คุณชายหน้าดุที่ได้แต่แอบเสามองไอ้พรีสต์ อะไรมันจะอายขนาดนั้นวะ!!? ใจปลาซิวอย่างที่เพลงมันบอกจริงๆ วะ!! ผมแอบขำอยู่ในใจแล้วรีบหลบตาเมื่อไอ้วินเซอร์หันมามอง แมร่งเอ๊ย ไปว่าเจ้าคุณชายนั้นแล้วมันก็เข้าตัวเองวะ!!
กูก็ใจปลาซิวเหมือนกัน เฮ้อ~!
TBC.
มาอัพส่งท้ายและจะขอตัวไปเข้าค่ายยาวห้าวัน!!
อยากจะบอกว่า...เรื่องนี้ยาว(ม๊ากมาก)จริงๆ นะ เอิ่ก!
แถมไม่รู้ทำไมเรื่องนี้ดูดีกรีความหื่นแล้วมันจะมากกว่า
เรื่องคู่กัดซะอีก อืมมม...นั้นเพราะมีวินฮักหรือไงวะ?
ต๊ายแล้วพี่น้องคนอ่าน!!! ดูจากนิสัยของไอ้วินเซอร์แล้ว
Nc หื่นกระจายแถมยังโรคจิต ซาดิสม์เข้าไปอีก :z1:
คิดแล้วกลุ้ม แค่ Nc คู่กัดก็ลำบากโพดๆ แล้วนะ เฮ้อ
ถึงฉาก Nc ยังเป็นอนาคตแต่ก็คิดไว้คร่าวๆ แล้ว(หื่นสันดานชั่วมาก)
เฮ้อ!! ถ้าถึงตอนที่มันโจ๊ะกันแล้วคนแต่งเครียดแหงๆ
บ่นไปงั้นแหละ เพราะมันยังไม่ถึง ก๊ากกกกกกก!!!
-
:z2: :z2: :z2:
-
แหมๆ
คู่นี้ก็ลุ้นกันได้ตลอดดด
ตลอดจริงๆ
-
แต่เดี๋ยวก็ใจไม่ซิวแล้วม้างงง ฮาๆๆๆ
-
โซโล่ มันปอดแหกขนาดนี้เลยเหรอเนี้ย
แหม งั้นแสดงว่าเรื่องนี้ก็เหมือนเป็นการวางแผนไปหาพรีสต์
แล้วอิน้องฮอยฮัก สุดเชย ก็แอบหลงรัก วินเซอร์หนุ่มหล่อสุดๆ
แถมประวัติเลิศ รูปหล่อ(มาก) พ่อรวย แถมเก่งแต่เล็กแต่น้อย
ทำงานหาเงินเองได้ เป็นที่หมายตาของสาวแก่แม่ม่ายและผู้ชายทั่วไป
สู้สู้ นะฮัก นะ
-
ไม่เห็นหัวกันอย่างนี้เลยเหรอ 5555
บู๊ลิ้มกับสตางค์ :กอด1: จ้องกันไปจ้องกันมา ได้กันซะงั้น :-[
โซโล่-พรีสต์ น่ารักอ่ะ มันเป็นช่วงใสๆกันใช่มั๊ย >< รอดูคู่นี้ด้วย โอ๊ย น่าร้ากอ่า~~!!!
น้องฮอยฮักสู้ตายนะลูก !
:pig4: :L1: ไปค่ายให้สนุกน้า
-
ขอบคุณจ้า
เฮ้อ...ฮอยฮัก บางทีเราก็ต้องเผชิญกับสิ่งที่เราหวังนะจ๊ะ
ใจปลาซิว สักวันมันก็จะกลายเป็นใจปลาวาฬ ที่ใหญ่มาก....^^
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
ยาวๆเลย ตามใจคนแต่ง เก๊าชอบบบ
อิอิ
-
คนอ่านก็อยากให้ถึงตอนนั้นเร็ว ๆจังอยากรู้ฮอยฮักของเราจะร้อนแรงแค่ไหน
-
ฮะๆๆๆๆๆ ฮาโซโล่เขิน
น่ารักจริงเว้ยยยย :impress2:
ปล. ชักอยากอ่านคู่ บู๊ลิ้มกับสตางค์ สนใจแต่งอีกสักคู่มั้ยคะ?? :z1:
-
โอ๊ย...สะเทือน เพราะไอ้เราก็ใจปลาซิวเหมือนกัน...
-
ฮิ้ววววว ใจปลาซิวจริงอะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย อยากพิสูจน์ว่า NC ของลิ้งกะฮัก จะหื่นชั่วจริงไหมมมมมมมมมมมมม :m25: :m25:
-
ใจปลาซิว 555555555
-
o13
-
เมื่อไหร่เค้าจะรักกันค๊า ฮีกรีบๆไปจีบตาคุณชายหัวขาวเร๊ว :call:
-
มาขอแสดงตัวว่าอ่าน ยกให้คู่นี้เป็นคู่รัก SM เลยค่ะ
อิมเมจแต่ละคนให้มาก มารออ่านต่อไปอิอิ
ชอบคู่นี้มากๆ แต่พรีสต์กับโซโล่ก็ชอบน้าอย่าน้อยใจไป
อยากอ่านหนูฮักเต้นเพลงของทาทายั่วท่านพี่(วิน)เซอร์
จริง จัดไปให้อึ้งกิมกี่ หลงหนูฮักหัวปักหัวปำเลยนะ
-
โวโล่เนี่ยรักของเค้าจริงเลยนะ
แอบเศร้านิดนึงที่เพื่อนพากันมองไม่เห็นฮอยฮัก
แบบว่าไร้ตัวตนขนาดนั้นเชียว
-
:กอด1:
-
5555 อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าโซ่โล่น่ารักม้ากกกกก
ส่วนคู่ฮักกะวินเซนนี่เราก็ลุ้นจนตัวโก่งระ
เมื่อไรมันจะได้กันนนนนนนนนนน555555
สนุกอ้ะะ ชอบๆๆมาบ่อยๆนะคะ
-
วินเซอร์มีมุมอย่างนี้ด้วยอ่ะ
เท่ห์ว่ะ ถ้าเปลี่ยนมาเป็นร้องเพลงจีบฮักมันคงจะดีนะ
คงได้เห็นฮักมันอายม้วนแน่ๆ :-[
-
โซโล่มีแอบหลังเสาด้วย น่ารักจริงๆ :m20:
อยากเห็นเวลาฮักกะวินรักกันจังเลยอะ
อยากเห็นฉากนั้นด้วย :z1: :z1:
-
ฮอยฮักน่ารัก :m3:
มีเขินซะด้วย :-[
-
โซโล่ แก!! ..ป๊อดมาก!!!!!!
แต่ก็นะ ว่าไม่ได้หรอก ขนาดท่านเทพฮอยฮักยังหลบฉากอยู่เลย
:กอด1: เพิ่งรู้ว่าวินเซอร์หล่อกว่าอิคุณชายนะเนี่ยยยย :กอด1:
-
ลุ้นจนเหนื่อยแล้วน๊า :L2:
-
น่าร๊ากกก รักฮอย
ฮอยน่ารักมากอ่า แอบรักมากกว่าน้องพรีส o18
โซโล่ขี้อายได้อีก o22
-
เนื้อเรื่องดำเนินช้ามากกกกกกกกกกกกก
ชอบแบบคู่กัดอ่ะ แบบว่าไม่เร็วไม่ช้าเกิน
-
:o12:
-
โซโล่ทีอย่างนี้ทำมาเป็นอาย
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
โซ่โล่ลงทุนให้เพื่อนร้องเพลงจีบหนู่ม (สาว) พรีสต์เลยอ่ะ
แต่ใยโซ่โลไปแอบมุมเสาอย่างน้านล่ะ จะอายเกินไปแหล่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
คงจะมีแต่แซม วิน แล้วก็เฮียมิตละมั้ง
ที่จำฮักได้ตั้งแต่แรกเห็นอ่ะ
อิคนอื่นก็เว่อรือ่ะ จะไม่รุ้เลยเหรอไงวะ ว่าเพื่อนมาด้วยกันอ่ะ นั่งใกล้ๆอีกตั้งหาก
โซโลก็นะ ต้องให้พรีสต์เข้าหาก่อนอยุ่ดี โด่ๆๆๆๆ
ฮักรุกเลยลูกกกกกกกกกกกกกก
เชียร์อัพคร่าาาาาาาาาา
-
เมื่อไหร่วินเซอร์มันจะฉลาดซักที อยากให้ถึงตอนซ้อมละครเร็ว ๆ จัง
-
ฮักต้องกล้าสิลูกด้านอายอดนะ....ฮักเทพอยู่แย้ว เชียร์ฮักสู้สู้ๆๆๆๆๆๆๆ
-
วิน เล่นจีบเลิฟมีบ้างซิ
ถ้าโจ้ได้เปนแฟนก่าพรีสต์จิงๆ
ก้คงดีน้า
เอาแบบเปนก่อนฮักก่าวินอ่า
-
เอา NC :oo1: :impress2:
ฮักจะไปตามการ์ดของวินมั้ยหว่า แล้วไปในลุคไหนล่ะเนี้ย อิอิ
อยากอ่าน NC คู่นี้แล้วววววววว :-[
-
และแล้วนักสืบสุนทรภู่ของเราก็เมพขริงๆ
ตามหาตัวเจอ แล้วก็ปฏิบัติภารกิจสำเร็จ
มอบบัตรเชิญพร้อมคำพูดที่วินเซอร์ฝากมาบอกฮักเรียบร้อย
แล้วก็แอบมีซีนหวานๆของคู่คู่กัดมาขโมยซีนอีกนิดหน่อย
ปล.ฮิ้ววววว ลุ้นให้ถึงตอนที่มันโจ๊ะกันเร็วๆ :haun4:
-
โซน่ารักอ่ะะะะะะะ พรีสต์ช้าตลอดดดดดดดดดด
ฮักเหมือนผู้กุมความลับไงไม่รู้ :m20:
อย่าใจปลาซิวนานนะ~~
-
ฮักไม่ได้ใจปลาซิวหรอกนะครับ
ก็แค่ปอดนิดๆหน่อยๆเอง พออภัยได้นะ
-
เพลงที่วินเซอร์ร้องมันช่างเข้ากั๊นเข้ากันกับโซโล่เลย :m20:
-
:laugh:
เมื่อไหร่วินเซอร์จะรู้นะ
รออ่านนะคะ
-
พรีสต์เอ๋ย เค้าจีบตัวเธอนะ
ไม่รู้รึไง :z3:
ป.ล. เริ่มชอบคู่นี้ล่ะ น่ารักกก :laugh:
-
สู้ๆนะฮอยฮัก ถ้าวินเซอร์มันไม่เดินเข้ามา
เราก็รุกไปเลย จะได้รู้เรื่องกันไป เอาใจช่วยนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล.ตอนนี้โซโล่น่ารักกกกก
-
เมื่อไหร่วินเซอร์จะรู้สักทีล่ะจ๊ะ
ลุ้นอยู่นะเนี่ย
-
วินเซอร์ใกล้ถูกฮอยฮักรุกแล้ววว
เอาเลยฮัก สู้ๆๆ
อยากข้ามไปอ่านเอ็นซีเร็วๆจัง 5555
-
ประเด็นNCกระจายนี่เรียกความสนใจคนทั้งเล่าพุ่งมาเรื่องนี้เลย ฮ่าๆ
ยังไงก็ตั้งใจฝึกแล้วกันนะคะ! จะรอจ้า~
-
หลังรักน้องฮอย เข้าเต็มเปา
อยากได้มานอนกอดบ้างไรบ้าง ^ ^
-
น่าร้ากกกกก :-[
-
ตกหลุม(รัก)ขึ้นไม่ไหว!
ไอ้หมีเกรียนมันถีบผมลงมา!!!
ชอบประโยคนี้อะ ฮาดี 555
-
ว้่าวๆๆ นี่สมัยโซโล่เพิ่งมาชอบพรีสต์ใช่มะ น่ารักจิงๆ หนุ่มน้่อย :-[
-
อ๊า ขนาดใจปลาซิวนะเนี้ย ถ้ากล้าหน้าด้านนี้ป่านนี้
รอตอนต่อไป ค่ะ ว่าแต่งานวิศวะบัตรล่วงหน้าหลายเดือนเลยเหรอ เมือ่ไหร่จะถึงเนี้ย
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยาวแค่ไหนไม่ห่วงค้าตามอ่านแน่ๆๆ
ยิ่งอ่านคู่กัดแล้วแบบว่า กรี๊ดมากอ่ะ นึกถึงเรื่องนี้แล้วก็เศร้า เมื่อไหร่จะตามกันทัน. ฮ่าฮ่า
ฮอยฮักน่ารักมากอ่ะ วินก็นะดูเจ้าเล่ชะมัด
พอมาอ่านตรงนี้แล้วแบบอีกนานแน่ๆอ่ะT^T พรีสกะโซโล่ยังไม่ได้รักกันเลย
แต่ไม่ต้องห่วงรอได้ค่ะ:) หนูรอได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 555
ขออย่างเดียวอย่าทิ้งน้า เจอเรื่องหนุกๆแล้วทิ้งบ่อยมากอ่ะเสียดายมว๊ากกกกก
ชอบเนื้อเรื่องแนวนี้อ่ะค่ะเป็นกำลังใจให้สุดสุด
ส่วนใหญ่จะเน้นกดเป็ดนะเพราะไม่ค่อยได้มาเม้นเท่าไหรต้องขอโทดด้วยค่ะ
แต่งดีมากๆไม่ค่อยกระตุกเนื้อเรื่องอ่านแล้วไม่ค้างเลยสุดยอดค่า
ก็ไม่มีอ่ะไรจะเม้นแล้ว เป็นกำลังใจให้อย่าท้อนะคะ รักคนแต่ง จุ๊บบบบ
-
วินรู้แล้วไช่ไหมว่าเป็นคนเดียวกันอ่ะ
-
ซะงั้นล่ะฮอยฮัก
รุกสิ!! เข้าไปเล๊ยยยยยยยย
-
เห้อออ ถ้าจะยาวจริงๆด้วยสิ
นิอ่านมายังไม่ถึงตอน น่าจืด ตามตื๊อ ดาร์ลิ๊งเลย :o12:
-
มาติดตามเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคับผม ^^ หนุกอะ ชอบๆๆๆ
-
:call: :call:
-
เม้น ก่อนเดี๋ยวมาอ่านจ้า >.,< :-[
-
เป็นนิยายที่กุ๊กกิ๊ก น่ารักน่าติดตามเสียจริงๆ เอิ่กๆๆๆ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: รออยู่นะคะ
-
คิดถึงฮอยฮัก ♥ :man1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย
-
คิดถึงฮอยฮักกับวินเซอร์ เมื่อไรจะมาต่อ อยากอ่าน :oo1: :oo1: :oo1:
แล้วด้วย :o8: :o8: :o8: :call: :call: :call:
-
คิดถึงฮักกกกกกกกกกกกกกกก :o8:
-
ยังไม่มา ยังไม่มา
นอนอืดรอแล้วเนี่ย ^ ^ :z3: :z10:
-
กร๊าซซซซซซซซ โต้รุ่งรอเลย
-
รออัพ~~~~~~~~~~
:z2: :z2: :z2:
-
รอค้า
-
มารอน้องจืดลุย!
-
รอจ้าาา
-
รอครับรอ
-
เข้ามารอ
ฮอยฮักที่รักครับผม
รีบๆๆมาน้า า า
-
ปูเสื่อรอ จิบไวน์รอวินฮัก -.,-
-
รอด้วยคน ^^
-
มารอเชียร์ น้องจืด ด้วยคน
-
เข้ามารอ วินฮัก ฮักวิน o19
-
มา :z2: :z2: :z2: รอออออออ
-
ฮิ้ววววว
-
รอฮอยฮักไม่รู้วันนี้จะรอไหวเปล่าพรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วตื่นสายมะได้ :sad4:
-
รอด้วยคน
-
ข้าพเจ้ารอด้วยคนนะเออ :z2:
-
ฮักจะจีบวินเซอร์แล้วเรอะ :a5:
-
มา :z2:รอ :z2:ไอ้ :z2:จืด
-
:impress2: อยากอ่านต่อเเย่เเล้ววววว
-
มารอไอจืดประจัญบานนนน
-
ม่ายน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3: :z3:
:m15: :m15: :m15: :monkeysad: :sad11: :serius2: :serius2: :o12: :o12: :sad4: :sad4:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
รอ :m15:
-
วินเซอร์เริ่มสงสัยแล้ว.... :laugh:
มาต่อไวๆนะครับ :กอด1:
-
ตอนที่ 11
“มองอะไรวะไอ้ฮอย?”
“...”
“อ้อ นั้นมันไอ้ริวนี่แล้วมันเดินมากับใครวะ ไม่ใช่คนคณะเราด้วย”
“แม่งเอ๊ย เป็นไปอีกคนแล้วเหรอวะเนี่ย! ไอ้พวกเกย์นี่เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ!”
หลังสอบเสร็จก่อนจะกลับบ้าน พวกเราก็มานั่งกันที่ม้าหินอ่อนข้างโรงอาหารแล้วบังเอิญผมก็หันไปเห็นไอ้วินเซอร์เดินมากับคนที่ชื่อริวซึ่งเรียนปีเดียวกันกับพวกผมแต่อยู่คนละสาขากันครับ คนอื่นๆ เห็นผมมองอยู่ก็หันมาสนใจแล้วนินทากันอย่างรวดเร็ว ไอ้พรีสต์มองแล้วทำท่าขนลุกขนพอง ถุย! แสดงว่ะพรีสต์ เมื่อก่อนมึงก็ชอบผู้ชายเหมือนกันนั้นแหละ(เมื่อสมัยเด็กๆ ไอ้พรีสต์มันชอบผมครับ)
“เออว่ะ คนที่เดินมากับไอ้ริวแม่งโคตรหล่อ เสียดายว่ะ เป็นเกย์ซะงั้น”
“เขาไม่ได้เป็นเกย์สักหน่อย มันเป็นไบ”
ไอ้สตางค์มันเอ่ยแก้ขึ้น ไอ้หมอนี้ยังเป็นเจ้าพ่อข่าวเหมือนเดิม ดูเหมือนมันจะรู้จักคนอื่นไปทั่วแหละครับ อยากรู้อะไรถามมัน!
“มึงรู้จักไอ้หล่อนั้นเหรอวะ?”
ไอ้โจ้หันมาถามไอ้เตี้ยที่นั่งดูดโค้กข้างไอ้พรีสต์ มันพยักหน้าเล็กน้อย
“ก็วงการเดียวกันทำไมจะไม่รู้จักล่ะวะ”
ไอ้บู๊ลิ้มมันแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงรู้ทันลอยหน้าลอยตามองไอ้สตางค์ ไอ้พรีสต์หันมามองไอ้บู๊ลิ้มเล็กน้อยอย่างแปลกใจก่อนที่ไอ้พรีสต์มันกำลังจะถามไอ้สตางค์มันก็ชิงโวยวายขึ้นเสียงดัง
“พูดเหี้ยอะไรของมึงวะไอ้บู๊ลิ้ม!?”
“กูพูดความจริงว่ะ! หรือมึงจะปฏิเสธว่าไม่ได้เป็นวะ?”
“ไอ้เหี้ย! จะเป็นหรือไม่เป็นแล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึงด้วย!”
“เป็นอะไรวะ?”
ไอ้พรีสต์หันมาถามไอ้สตางค์นิ่งๆ ไอ้เตี้ยมันก็มองไอ้พรีสต์แล้วโบกมือปฏิเสธพร้อมกับกลบเกลื่อนไปเรื่องอื่นครับ ผมมองไอ้สตางค์กับไอ้พรีสต์อย่างเห็นใจนิดๆ ไอ้สตางค์มันเป็นเกย์นี่นะถึงจะไม่บอกแต่ผมก็รู้ ทำไมถึงได้รู้น่ะเหรอ? แหม...ก็บังเอิญไปเห็นเหมือนที่ไอ้บู๊ลิ้มมันไปเห็นนั้นแหละครับ แต่ผมแค่ไม่พูดตรงกันข้ามกับไอ้บู๊ลิ้มเอามาพูดหาเรื่องไอ้สตางค์มันตลอด ไอ้สตางค์มันคงกลัวไอ้พรีสต์รู้เรื่องนี้ก็เลยไม่อยากจะพูดแต่ไอ้เตี้ยหารู้ไม่ว่าไอ้พรีสต์มันรู้แล้วแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้เท่านั้น!
“ให้ตายเถอะว่ะ ทำไมพวกเกย์ถึงหน้าตาดีแบบนั้นวะ แม่งถ้าจะหน้าตาดีขนาดนั้นแล้วเป็นเกย์นะเอาหนังหน้ามาให้กูดีกว่า! เดี๋ยวกูจะใช้หนังหน้าหล่อๆ นั้นไปล่อสาววันละเป็นคันรถเลย”
ไอ้แซมมันก็ยังมองตามไอ้วินเซอร์แล้วบ่น มึงก็หล่อนะแซมอย่าไปอิจฉาคนอื่นสิวะ เราต้องมั่นใจในหนังหน้าของตัวเอง!
ที่ผ่านมานี่ได้แต่มองไอ้วินเซอร์ควงคนนั้นคนนี้มันหงุดหงิดๆ อยู่ในใจแล้วยิ่งมาควงเพื่อนในคณะของผมอีก ให้ตายสิ! ผมได้แต่มองโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย เออ ก็กูมันไม่ได้เป็นอะไรกับมึงนี่ จะเข้าไปหึงไปหวงก็ไม่ได้ ผมมองตามจนกระทั่งพวกเขาเดินไปลับตาแล้วก้มหน้าถอนหายใจเบาๆ กูมานั่งเศร้าคนเดียวอีกแล้วว่ะ
“เฮ้ย กูกลับก่อนนะ”
“อีกแหละ มึงกลับก่อนเพื่อนตลอดเลยนะไอ้จืด!”
ไอ้พรีสต์มันเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ ก็เพราะวันนี้พวกเรามีนัดไปกินเลี้ยงกันน่ะครับ วันนี้สอบวันสุดท้ายพวกมันก็เลยอยากจะไปฉลองสอบเสร็จแต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ไปกินเลี้ยงกับใครว่ะ
“พวกมึงไปเถอะ วันนี้กูขอตัว ไม่มีอารมณ์ว่ะ”
“โห วันไหนบ้างที่มึงมีอารมณ์เหี้ยฮอยฮัก!”
เจ้าพวกนั้นมันก็โวยครับแต่ผมรึจะสนใจพวกมัน ผมลุกขึ้นแล้วโบกมือลาทันที เฮ้อ! วันนี้กลับไปบ้านใหญ่ดีกว่าเดี๋ยวขอติดรถของพ่อรินไป ไม่รู้ว่าเลิกงานแล้วจะกลับหรือยัง? ผมเดินขึ้นตึกมาที่ห้องของคณบดี เคาะประตูนิดหน่อย
“เชิญครับ”
เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตผมก็เปิดประตูเข้าไป พ่อรินกำลังเก็บกระดาษที่กองเต็มโต๊ะเงยหน้ามองผมแล้วส่งยิ้มให้ ผมยกมือไหว้ท่านแล้วเดินมานั่งรอบนโซฟาเล็กๆ ข้างห้อง
“อีกเดี๋ยวพ่อก็ทำงานเสร็จแล้วล่ะ ฮักนั่งรอไปก่อนนะลูก”
“ครับ”
ผมพยักหน้ารับปล่อยให้อีกฝ่ายทำงานต่อ วันนี้พ่อรินทำงานโดยไม่อู้เพราะว่าใกล้ครบวันส่งงานแล้วน่ะสิ ปกตินี่ถ้าผมมาหาต้องพาออกไปข้างนอกหรือไม่ก็ชวนทำนั้นทำนี้ไปแล้วล่ะ คงเพราะใกล้ปิดเทอมแล้วก็ต้องส่งงบประมาณไปรายงานต่ออธิการมหาวิทยาลัย เอ่อ...ก็พ่อดิซนั้นแหละครับ
เฮ้อ แป๊บๆ ก็ปิดเทอมซะแล้ว นี่ผมเรียนมาถึงครึ่งทางของปีสองแล้วสินะ อีกเดี๋ยวก็ปีสามแล้วเวลานี่ผ่านไปรวดเร็วเป็นบ้า แต่เรื่องของไอ้วินเซอร์กับผมมันก็ดูจะย่ำแย่ลงกว่าเดิมอีก ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน เพราะผมก็ทำงาน มันก็ทำ เรียนก็ต้องเรียนอีก แล้วถ้าเจอกันโดยบังเอิญทีไรก็เห็นไอ้บ้านั้นมีคนเดินควงด้วยตลอด ให้ตาย คิดแล้วมันหงุดหงิดเป็นบ้าเลยว่ะ! ไอ้เจ้าชู้ ไอ้หูดำ ไอ้บ้ากาม!!
ช่วงปิดเทอมผมก็จะทำงานมากกว่าเดิมแล้วจะเอาเวลาไหนไปเจอหน้าไอ้วินเซอร์วะ ถึงจะบังเอิญเจอกันตอนทำงานแต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เพราะโดนไฟแดงจากประธานทิมแล้วนี่! ผมนั่งคิดวุ่นวายในหัวแล้วถอนหายใจเฮือก
“เป็นอะไรน่ะฮัก ถอนหายใจซะดังเชียว กลุ้มเรื่องอะไรบอกพ่อได้นะลูก”
“ก็เรื่องนั้นแหละครับ”
“เรื่องคนที่ลูกชอบน่ะเหรอ? ไปถึงไหนแล้วล่ะ?”
“ไม่ถึงไหนหรอกครับ”
ถ้าเป็นเลิฟมีล่ะก็อาจจะพอไปไหวแต่ก็โดนท่านประธานเบรกไว้ก่อนแล้ว อีครั้นจะเอาสภาพแบบนี้ไปเสนอหน้าไม่รู้จะได้ผลออกมายังไง ผมว่าต้องโดนถีบกลับมาแน่ๆ ล่ะครับ พ่อรินมองผมแล้วแย้มยิ้มที่มุมปาก
“ฮักนี่จำจุดเด่นของคนตระกูลภวัตนรเศรษฐ์ไม่ได้หรือไงกัน?”
ผมหันไปมองพ่อรินอย่างงงๆ จุดเด่นของตระกูลเรา? ไร้อารมณ์? หน้านิ่ง? หน้ามึน? แล้วเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วยล่ะครับ? เอ๊ะ? จุดเด่นของตระกูลผมคือไอ้นิ่ง หน้าด้าน หน้ามึน!! ได้ข่าวว่ากว่าพ่อจะได้แต่งงานกับแม่ก็เล่นตื้อแบบที่แม่ต้องยกธงขาว ส่วนพ่อดีซกว่าจะได้ลงเอยกับพ่อรินก็ใช้กลยุทธ์ตื้อสะท้านโลกมาแล้ว! อ้อ จุดเด่นของตระกูลเราคือตื้อแบบทรหดอดทนนั้นเอง! คติประจำตระกูลก็คือ...
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก!
“พ่อของลูกน่ะน่ากลัวชิบ อย่างกับลูกบอล ยิ่งไล่ไปแรงเท่าไรก็เด้งกลับมาแรงเท่านั้น”
พ่อรินเอ่ยแล้วทำหน้าสยองนิดๆ สงสัยจะนึกถึงตอนที่โดนตื้ออยู่ล่ะมั้งครับ แหม...พ่อดีซน่ะถือคติว่าแรงมาแรงตอบนะครับ ส่วนพ่อของผมก็ตื้อไปแบบซื่อๆ นี่แหละครับต่างจากพ่อดิซมาก แต่ในกรณีของผมถ้าขืนไปตื้อแบบไม่ดูตาม้าตาเรือคงจะโดนถีบตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ อีแบบนี้มันต้องมีแผนกันบ้าง ถ้าจะให้ดีเลยก็ต้องเอาสิ่งรอบข้างมาเป็นฝั่งเดียวกันกับผมด้วยถึงจะทำอะไรได้สะดวกขึ้น
"...”
“หน้าเปลี่ยนไปแล้วนี่ มั่นใจเข้าไว้เถอะลูก ยังไงซะถ้าคู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอก”
ผมไม่เชื่อคำพูดนั้นหรอก ถ้าอยากจะคู่ต้องพยายามเองสิ!
:L2:
วันนี้เป็นวันแรกในการเปิดเทอมภาคการศึกษาที่สองครับ! มันตื่นเต้นสุดๆ เหมือนสวรรค์เป็นใจอย่างไรอย่างนั้นได้มาเจอไอ้วินเซอร์ที่โรงอาหารกับพวกเพื่อนๆ ของมัน พรหมลิขิตบันดาลชัดๆ! หนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมไม่ได้เจอไอ้วินเซอร์เลยสักครั้งเพราะส่วนมากผมจะทำงานที่ต่างประเทศน่ะครับ หว่า! อุตส่าห์ตั้งใจมาตลอดหนึ่งเดือนเต็มแต่พอมาเจอของจริงเข้าผมกลับสั่นเหนือการควบคุม
ไม่ได้ๆ
ตัดสินใจแล้วว่าผมจะเดินหน้าลุย เรื่องแค่นี้ผมจะสั่นไม่ได้! ต้องใจกล้าหน้าด้านไม่งั้นมันจะไม่มีอะไรคืบหน้าและผมก็คงต้องมองมันไปกับคนนั้นคนนี้เหมือนเดิม! ผมตั้งสติแล้วเดินเข้าไปที่โต๊ะนั้นทันที พระเจ้า! หัวใจมันเต้นรัวจนผมกลัวว่ามันจะหลุดออกมาจากอกของตัวเอง ใจเย็นไว้ไอ้ฮัก! พอเจอหน้าไอ้วินเซอร์ใกล้ๆ เท่านั้น ผมงี้แทบจะวิ่งหนีแต่ก็ทำใจเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย
เป็นไงเป็นกันโว้ย!!
“เอ่อ...ขอคุยด้วยหน่อยสิครับ”
แว่นเด็กเนิร์ดต้องสุภาพสินะ ผมเอ่ยไปเบาๆ แล้วไม่มีใครแม่งสนใจกูสักคน ผมก็เอ่ยอีกครั้งจนเจ้าคนเตี้ยๆ หันมามองผมนั้นแหละครับ รู้สึกว่าจะมีเพื่อนมาเพิ่มอีกสองซึ่งผมเคยเห็นนานๆ ทีจะมาแจมด้วย
“เฮ้ มาหาใครวะ?”
เสียงเข้มเกินหน้าเกินตาเอ่ยถามผม ดีใจจังว่ะยังมีคนเห็นหัวกูอยู่! เจ้าแว่นเตี้ยนั้นถามผม ผมก็ชี้นิ้วเลือก เอ๊ย ชี้นิ้วไปที่ไอ้วินเซอร์ ไอ้บ้านั้นเลิกคิ้วอย่างงุนงงแล้วมองผมขึ้นลงพิจารณาสังขารของผมแล้วถามขึ้น
“มีอะไรวะ?”
“ขอคุยด้วยหน่อยครับ”
แล้วไอ้วินเซอร์มันก็ลุกขึ้นเดินตามผมมาอย่างง่ายๆ อุ! นี้มันเหนือจินตนาการไว้แฮะ ไอ้วินเซอร์มันยอมตามมาง่ายๆ แบบนี้! ตอนแรกผมคิดว่าจะมันจะยากอุตส่าห์วางแผนไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะทำยังไงให้มันตามมา นี่กะจะฟาดหัวแล้วลากเข้าห้อง เอ๊ย เปล่าๆ ไม่มีอะไรครับ แผนนั้นแค่คิดเล่นๆ น่ะ!
ผมพาไอ้วินเซอร์มาที่ๆ ปลอดคน โชคดีหน่อยที่วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกก็เลยไม่ค่อยมีใครมาคณะ ผมหยุดเดินแล้วหันไปมองหน้าไอ้วินเซอร์เขม็ง เสียงหัวใจมันก็ยังเต้นรัวชัดเจน เจ้าหัวทองนี่ก็ทำหน้าเฉยรอให้ผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เอาล่ะวะ! โอกาสมาถึงแล้ว...
“ฉันชอบนาย โอ๊ะ ไม่สิ รักเลยล่ะ”
อืม...ไม่ใช่แค่ชอบหรอกแต่ผมรักเข้าเต็มเปาเลยล่ะ! ผมพูดออกไปแล้วบรรยากาศก็เงียบสนิท หว่า~! นี่มันตื่นเต้นยิ่งกว่าขึ้นแสดงละครครั้งแรกอีก หวังว่าเสียงมันจะไม่สั่นจนฟังไม่รู้เรื่องหรอกนะ ไอ้วินเซอร์กะพริบตาปริบๆ ทำหน้าเป็นปลาดุกงงสักพักหมอนั้นก็หันซ้ายหันขวามองหาอะไรบางอย่าง
“เอ่อ...มึงว่าอะไรนะ?”
“ฉันรักนายว่ะ”
ไอ้วินเซอร์หันมาถามผมอีกครั้งแบบไม่แน่ใจ มึงไม่ได้หูฝาดหรอกเฟ้ย แล้วจะให้กูพูดอีกกี่ครั้งเนี่ย อายเป็นนะโว้ย!!! ผมพยายามทำหน้าให้นิ่งกว่าเวลาปกติในขณะที่อีกฝ่ายทำหน้าเอ๋อแดกมองผมขึ้นลงอย่างพินิจพิจารณาอีกครั้งก่อนจะเอ่ยตอบกลับมาเรียบๆ
“จืดๆ แบบมึง กูไม่สนว่ะ”
“อ้อ ไม่เป็นไร นานๆ ไปเดี๋ยวนายจะรู้ว่าจืดๆ อย่างฉันก็มีดี อย่างนมจืดไงอร่อยดีออก”
“...”
นี่กูพูดอะไรออกไปปป!!!? นมจืดเหี้ยอะไรวะ? แสรดดด!!! ตื่นเต้นจนสมองตีกันวุ่นวายไปหมดแล้วสีหน้าของไอ้วินเซอร์ก็ดิ่งลงเหวไปอย่างรวดเร็ว แง้!!! ใครก็ได้ช่วยผมที! เพิ่งเคยสารภาพรักครั้งแรก!!
“ไอ้แว่น!!! มึงกำลังกวนกูเหรอ!?”
ไอ้วินเซอร์มันตวาดเสียงเกรี้ยวกราดสุดๆ ผมก็รีบโบกมือปฏิเสธ
“เปล่า ฉันพูดจริงๆ”
ไม่ได้ตั้งใจมากวนเลยจริงๆ นะ นี่กูพูดจากใจ ไอ้วินเซอร์ทำเหมือนหน้าเบี้ยวโมโหสุดขีด กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมมึงต้องโกรธด้วยเนี่ย!!?
“ไอ้ห่า!!! ไปตายซะ!!!”
“ยังตายไม่ได้ ต้องทำให้นายเป็นของฉันซะก่อน”
ทำไมกูต้องไปตายด้วยวะ ชีวิตเพิ่งมาแค่ 20 ปีเองนะ แต่ดูเหมือนยิ่งผมพูดหมอนั้นก็โกรธแทบจะพุ่งควันออกจมูกแบบวัวกระทิงเจอผ้าแดงล่อซะงั้น มันดูเหมือนผมมากวนตีนมันเหรอครับ? เฮ้อ! ว่าแล้ว ไอ้สภาพแว่นแบบนี้คงจะใช้อะไรไม่ได้มากเท่าไร แต่ช่างเถอะ ผมตัดสินใจแล้วว่าจะเดินหน้าต่อให้สุดกำลัง!
“ชาติหน้าเถอะไอ้แว่น!!!!”
ผมรีบยกมือปิดหูจากเสียงดังนั้นแล้วโดนกระแทกแรงเสียจนล้มไปกับพื้น อ๊ะ เลือดออกด้วยว่ะ สงสัยก้อนหินบาดแน่ๆ จู่ๆ ก็มาผลักกันแบบนี้มันตกใจนะโว้ย ผมมองมือของตัวเองนิ่ง
“สมน้ำหน้า!!! อย่ามาสะเออะให้กูเห็นหน้ามึงอีก ถุย!”
ไอ้วินเซอร์โน้มตัวลงมาทำหน้าชั่วแล้วตะคอกใส่ผมเสียงดังลั่นจนผมนี่สะดุ้งโหยง ไม่พอแค่นั้นมันยังใช้เท้าเตะข้างผมดังปั้กแทบจุกอยู่กับที่เลยครับ เพิ่งมีคนเตะกูแบบนี้!! ไอ้บ้านี่!!! แล้วที่ทำให้ผมตกใจมากกว่านั้นก็คือไอ้เวรนี่ถ่มน้ำลายลงมา หยาบคายที่สุด!!!
ไอ้วินเซอร์!!!
ผมกำหมัดไว้แน่น เสียงหัวเราะสะใจดังขึ้นเมื่อเห็นผมหน้าซีด เหอะ! มึงก็หัวเราะได้แค่ตอนนี้แหละไอ้วินเซอร์!! แล้วกูจะทำมึงพูดไม่ออกเลย โมโหเหมือนกันนะโว้ย!!! แค่นี้ทำไมมึงต้องหยาบคายกับกูด้วย! ไอ้เด็กเวรนี่!! เดี๋ยวกูจะสั่งสอนมึงให้หลาบจำเลย มึงอยากจะเจอกูเอาคืนใช่ไหม? หาเรื่องกันแบบนี้ไม่เกรงใจกันเลยนะ! ผมเงยหน้ามองไอ้วินเซอร์อย่างโมโหสุดๆ แต่พอเห็นหน้าไอ้บ้านี่แล้วอารมณ์โกรธหัวเหวี่ยงก็ดันหายวับไปกับตา
บ้าเอ๊ย!! ไอ้เด็กเวร!!
ขนาดโกรธมากขนาดนี้แต่กูกลับทำอะไรมึงไม่ได้ บ้าที่สุด!!! ทำไมกูต้องกลายเป็นแบบนี้ด้วย มึงเล่นของใช่ไหมไอ้วินเซอร์!!! ทำไมผมดันมาชอบไอ้บ้านี้ด้วย ผมทำเวรทำกรรมอะไรไว้วะ!? แถมยังต่อกรอะไรกับมันไม่ได้ด้วย แย่ที่สุด!!!
“ไปไกลๆ ก่อนที่กูจะกระทืบมึงตายคาตีน!”
“...”
ผมลุกขึ้นยืนจ้องหน้าไอ้วินเซอร์เขม็ง ไอ้บ้านั้นก็มองกลับมาแนวหาเรื่องโคตร ผมมองไอ้วินเซอร์แล้วคิดทบทวนความรู้สึกของตัวเอง บ้าเอ๊ย!! เห็นหน้ามันแค่นั้นกูก็มีความสุขแล้วถึงมันจะทำตัวไม่น่ารักก็เถอะ กูเป็นเอามากเพราะมึงนั้นแหละ ผมเม้มปากเน้นแล้วเอ่ยออกไปเรียบๆ
“ถึงมึงเหี้ยแค่ไหนกูก็ตัดใจไม่ได้ กูรักมึงไปแล้วว่ะ”
ยังไงกูก็ตัดสินใจไปแล้วและกูก็ไม่ใช่คนที่ทำอะไรแล้วล้มเลิกง่ายๆ! คนที่จะลำบากน่ะคือมึงต่างหากไอ้วินเซอร์!! ผมเช็ดเลือดที่มือของตัวเองแล้วหัวเราะในลำคอ ก็มาดูกันว่ามึงจะใจแข็งนานแค่ไหน มึงเจอกูรุกแบบไม่หายใจหายคอแน่ กูเตรียมตัวตอนปิดเทอมมาเยอะว่ะ!
ผมเดินมาในอาคารเรียนไม่ได้หันกลับไปมองหน้าไอ้วินเซอร์ มองมันเดี๋ยวผมจะใจอ่อนน่ะสิ! ระหว่างนั้นผมก็เดินสวนทางกับริวซึ่งกำลังเดินไปที่โรงอาหาร หึ คงจะไปหาไอ้วินเซอร์มันล่ะสิ ผมเหลือบสายตามองอีกฝ่ายอย่างมุ่งร้าย ถึงจะทำอะไรไอ้วินเซอร์ไม่ได้แต่ไม่ได้หมายความว่าคนที่มายุ่งกับไอ้วินเซอร์ผมจะทำอะไรพวกมันไม่ได้!
อย่ามาหาว่าผมร้ายเพราะผมน่ะมันยิ่งกว่าร้ายว่ะ หึๆ !
TBC.
ไอ้จืดบุก!! คนที่จะฝันร้ายคือวินเซอร์แน่นอน 555
ตอนหน้าพบกับการรุกขั้นเทพที่บุกไปเคาะถึงหน้าห้อง!
วินเซอร์เอ๊ย เหนื่อยแน่แก!! :laugh: :laugh:
ของฝาก...
จริงๆ แล้วตั้งกรุ๊ปเลือดไว้ตามบุคลิกของตัวละคร แหม่! ค่อนข้างแม่นนะ
โซโล่กรุ๊ปเลือด A และพรีสต์กรุ๊ปเลือด O
หนุ่มกรุ๊ปเลือด A
ข้อดี : เขาเป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเอง แต่ก็ยอมเปิดใจรับฟังความคิดเห็นของคนอื่น เพื่อนำมาปรับปรุงตัวเอง เขาเป็นคนจริงจังกับการทำทุกสิ่ง แต่กระนั้นก็ไม่ได้เป็นคนดื้อรั้น และเข้าใจอะไรง่ายๆ เป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง ถ้ามีใครนินทาว่าร้ายหรือพูดไม่ดีกับเขา ก็มักเก็บกริยาไว้ เป็นคนที่คิดก่อนพูดและทำ และยังเป็นคนมีน้ำใจอีกด้วย แหมน่ารักจริง
ข้อเสีย : เขาเป็นคนที่ลังเลมาก จนเหมือนโลเล โดยเฉพาะเรื่องความรัก ช่างเป็นเรื่องตัดสินใจยากจริงๆพอเกี่ยวกับความรู้สึก ชอบคิดอะไรในแง่ร้าย เป็นคนไม่ค่อยมีอารมณ์ขันเท่าไหร่ และไม่ค่อยจะยืดหยุ่น ถูกคือถูก ผิดคือผิด บางทีก็ขี้วางฟอร์มกับสาวๆอีกด้วย ไม่ค่อยไปเริ่มจีบสาวง่ายๆ
หนุ่มกรุ๊ปเลือด O
เขาเป็นคนเก่งในการทำให้ทุกคนเบิกบาน ชอบสร้างบรรยากาศสนุกสนาน ติดตามผลงานของตัวเองที่ผู้คนรอบข้างวานให้ทำ ให้ความสำคัญกับเพื่อนๆมาก นานๆจึงจะเห็นเขาทำหน้าเบ้ซักที เป็นคนไม่โกรธใครง่ายๆ นอกจากนี้คนกรุ๊ปเลือด O ยังเก่งที่จะดึงจุดดีของคนอื่นออกมาอีกด้วย เป็นคนจริงจังมั่นคงในความรัก
ข้อเสีย : เป็นคนที่ชอบทำอะไรฝืนใจตัวเอง เพราะไม่อยากให้คนอื่นเกลียดบางที เลยดูเป็นคนประจบประแจงเก่ง แถมหลายๆครั้งยังทำอะไรลงไปโดยไม่ทันคิดจนเป็นผลเสียทีหลัง ถ้าลองเขาชอบใครล่ะก็มักไม่ยับยั้งชั่งใจ ไม่สนว่ามีแฟนอยู่แล้วหรือยัง
A+O
แหม ขออิจฉาคนกรุ๊ปเอหน่อยนะ ถ้าเป็นผู้ชายก็จะได้สาวเป็นแม่ศรีเรือน รู้มั๊ยถ้าได้คนกรุ๊ปโอมาเป็นคู่แล้ว รู้ไหมชีวิตแต่งงานของทั้งคู่จะมีความสุขอย่าบอกใครเชียวล่ะ
วินเซอร์ B ฮอยฮัก AB
หนุ่มกรุ๊ปเลือด B
ข้อดี : เขาเป็นคนน่าเชื่อถือ เป็นคนที่ไว้วางใจได้ ชอบสิ่งแปลกใหม่ ใฝ่รู้ในสิ่งรอบตัว มักเป็นผู้มีความฝันและความหวังอันแรงกล้า ถ้าตัดสินใจทำอะไรมักทำให้ถึงที่สุด กล้าได้กล้าเสีย กล้าเสี่ยง กล่าวได้ว่าเขามีความเป็นผู้ชายเต็มตัว แม้นแมน
ข้อเสีย : เขาค่อนข้างจะเจ้าอารมณ์ ถ้าเขาไม่พอใจอะไรขึ้นมาก็อาจจะถึงขั้นทะเลาะอย่างรุนแรงทีเดียว บางครั้งก็กลายเป็นคนทำอะไรครึ่งๆกลางๆไปได้เพราะสนใจอะไรหลายสิ่งมากเกิน เขามักไม่รอบคอบ ไม่ค่อยแพลนอะไรไว้ ความรักของเขาเกิดขึ้นยาก แต่แมื่อเกิดขึ้นแล้วจะไม่เลิกราง่ายๆ แต่อย่าให้เขาโกรธขึ้นมา หน้าเขาคุณก็จะไม่ได้เห็นเลย
หนุ่มกรุ๊ปเลือด AB
ข้อดี : เขาเป็นคนเก่ง สมองเข้าใจอะไรง่ายๆ รอบรู้ไปซะทุกเรื่อง ไม่ค่อยพูดมาก มักจะคิดก่อนแล้วค่อยตอบ เป็นคนฉลาดหัวดี แต่ก็ไม่โอ้อวด มีความรับผิดชอบ พูดคำไหนคำนั้น เมื่ออยู่ในห้องมักเป็นหัวหน้าชั้น เขาเป็นคนมีเสน่ห์แต่ไม่ค่อยมากรักหลายใจ
ข้อเสีย : หนุ่มกรุ๊ป AB จะมีความภาคภูมิใจในตัวเองสูง จึงไม่ค่อยยอมรับความคิดเห็นของคนอื่น ค่อนข้างอยากเด่น
เลยทำให้คนอื่นโกรธได้ ด้านความรักบางทีก็มีความเรื่อยเฉื่อย เย็นชา อาจทำให้เสียโอกาสดีๆไป เขาไม่ชอบคนเจ้าชู้วอกแวก
B+AB
ถ้าคนกรุ๊ปบีได้คนกรุ๊ปเอบีมาเป็นคู่ใจ ระยะเเรกๆ ก็ต้องออกเเรงกันหน่อย ค่อนข้างต้องตามตื้อพอสมควร แต่ตอนหลังๆ คนกรุ๊ปบีไม่ต้องเหนื่อยหรืออกแรงมากแล้ว เพราะถ้าลองจีบกรุ๊ปนี้ติดละก้ กรุปเอบีจะคล้อยตามเราทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม
ไอ้คู่กันเนี่ยค่อนข้างตรงแฮะ ฮอยฮักคล้อยตามไอ้วินไปซะทุกอย่าง!
การ์ตูนกรุ๊ปเลือด ลองคิดว่าหมู่เลือดนั้นๆ เป็นสี่ตัวนี่แล้วมันฮามาก
http://www.zone-it.com/stocks/data/13/138698.html
-
จิ้มๆ
มารอตั้งแต่เมื่อวาน แต่ถ่างตาไม่ไหวเลยแอบไปนอนก่อน ฮี่ๆ
อีดิท
อร๊ายๆ ฮักสู้ๆ ลุยเต็มที่เลยลูก! เอาให้หลงจนโงหัวไม่ขึ้นเล๊ย! 55555555
-
ได้เวลารุกแล้ว
-
เคยได้ฟอเวิดเมลเหมือนกัน การตูนกรุ๊ปเลือดเนี่ย น่ารักโคตรรรรรร ชอบมากเห็นทีไรก็หัวเราะทุกที :laugh:
-
ใครขวาง ฆ่า มัน โลด o18
-
ลุยเลยค่ะลูก เอาให้เต็มที่ไปเล้ยยยยย
แม่อยากเห็นเวลาวินเซอร์มันทุรนทุรายอ่าาาา
-
:pig4:
-
ไอจืดสู้ๆเข้านะ อิอิ
รอตอนต่ิอไปนะจ้าา
-
รุกฆาต o13
-
สยองแทนวินเซอร์มันเลยว่ะ o22
โอนฮักรุกเต็มกำลังอย่างนี้
-
รุกแล้วๆๆๆ
ฮักสู้ๆ
-
เอาละเว้ยยยย :mc4: o13
ไอ้จืดรุกเต็มที่ 555
คนแรก น้องริววว โดนแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
หึหึ
ยิ้มชั่วร้ายแบบฮัก
โอยยย รอดูน้องจืดรุก อย่างใจจดใจจ่อ :m31: :fire:
-
ฮอยฮักเราเริ่มที่จะรุกแล้ว อิอิ
-
วินเซอร์ เตรียมตัวสยบกับการตื้อของท่านเทพได้เลย 555 :laugh:
-
โอ้~ คุ้มค่าสมการรอคอย...ฮักรุกแล้วอย่างนี้ วินเตรียมเจอดี :laugh:
น่าสงสารก็แต่บรรดาหนู ๆ ในสต็อกเจ้าวินมัน ซวยไม่รู้ตัว
-
ผลจากการรอคอยมาตั้งแต่เมื่อคืน คุ้มค่าาาาาา :-[
ไอ้จืดเริ่มบุกแล้วววว คนอ่านนี่กรี๊ดไปหลายรอบ ฮอยฮักจัดการวินเซอร์ให้อยู่หมัดเลยลูกกกก :laugh:
ขำตอนที่ฮักกำลังคิดหลังจากโดนวินเซอร์ผลักแล้วเริ่มรู้สึกว่าวินเซอร์ทำพลาดมากๆ
นายเสร็จแน่! :m20:
รอตอนท่านเทพบุกเต็มขั้นค่าาาา!
-
เอาเลยตื๊อเข้าไป >< แต่หมู่เลือดนี่ตรงดีแฮะ :laugh:
อ่านความคิดฮักแล้วฮา กลับไปอ่านบทนำอีกรอบก็ขำอิตาวินเซอร์
ฮักสู้ๆๆๆๆๆ
:pig4: :กอด1:
-
รอชม การรุกขั้นเทพ
เย้ๆๆๆๆ ฮัก รุกเเล้ว
เสร็จแน่ วินเซอร์
:z2: :z2:
-
อยากกระโดดถีบยอดหน้าวินเซอร์มาก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ฮอยฮักจะรุกเต็มรูปแบบแล้วว
ติดตามอย่างใจจดใจจ่อ
วินเซอร์เตรียมรับได้เลยย
-
:-[
-
ฮักรุกแรงๆเลย
เวลาเปนเลิฟมี เอาคืนให้วินแสบเลยนะ
หึหึ
-
เทพรุกเร็วๆอยากดูฉาก ในห้องพักนักกีฬา :oo1: แอร๊ยยยยยยยยยย พูดอะไรออกไป :impress2:
-
วินเซอร์เธออย่ากลืนน้ำลายตัวเองในตอนหลังล่ะ :ped144:
จัดไปลูกฮอยฮัก เอาให้วินเซอร์มันหลงหนูหนักๆ :-[
มันจะได้กลายเป็นโรคเกลียมัว โดยสมบูรณ์ :laugh:
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ :กอด1:
-
อยากรู้ว่าสุดท้ายวินเซอร์
รักฮักในแบบที่เป็นฮอยฮัก หรือ เลิฟมี
เพราะถ้ารักเพราะเป็นฮอยฮัก มันต้องแอบดราม่าแน่ :z3:
ปล. เหมือนฮักจะเป็นมาโซ
-
บุกเลยฮอยฮัก ท่านเทพร้ายยยยย
อยากอ่านต่ออย่างแรง
-
จืด สู้ๆ จืดสู้ตาย
:ped149: :ped149: :ped149:
-
น้องฮักเอาจริงแล้ว :interest:
-
ฮอยฮักสูเจ้าจะน่ารักไปไหน... มีแอบร้ายด้วย :laugh:
:เฮ้อ:วินเซอร์ทำนิสัยไม่น่ารักเลย(แต่ฮักก็รักอยู่ดี)
:กอด1:ให้กำลังใจฮักมากๆ จะได้ไปขับไล่ไอ้เจ้าริวให้พ้นทาง555
(สรุปฮักร้าย หรือคนอ่านร้าย) :o8:
ปูเสื่อ ตบหมอนนอนรอนะคร๊าบบ...
-
ฮอยฮักลุยโลดดดดด!!!
จัดการวินเซอร์ให้อยู่ในกำมือซะ หึหึ
-
เดินหน้าลุยเต็มที่ไปเลยฮัก
ผมเชียร์อยู่ o13
-
ฮักสู้ๆ
-
ฮักรุกแล้ว o13
รู้สึกอยากจะ :z6: วินเซอร์มากมาย
สงสารหนูฮักอีกเดี๋ยววินจะได้รู้สึก :z1:
-
ทำไมไม่ต่อยมันน้องฮักกกก :man1:
ฮึ้ยยย หมั่นไส้ไอ่วิน :beat:
-
วิ่งไปตั๊นหน้าวินเซอร์ 1 ที มองคนที่หน้าตานี่หว่า :z6:
ขอตั้งศาลบูชาท่านเทพฮักในร่างหน้าจืดต่อไปสู้ๆฮิ้วววว เอาให้รู้ไปเลยว่าจืดๆนี่แหละเมพสุดยอด o18
-
ความรักคือการต่อสู้ :fire:
ฮัก กระทืบมันเล้ยยยย!!!!! :fire:
-
ว้าว รออ่านว่าฮักจามีวิธีรุกวินเซอร์ยังงัยน๊า น่าสนุกดี
-
อยากรู้จัง ว่าวันไหนวินเซอร์จะรู้ว่าฮอยฮักกับเลิฟมีเป็นคนๆเดียวกันอ่ะะ 55 รอจ้า
-
ไอ้จืดรุกแล้วๆๆ
อยากรู้ว่าต่อไปจะใช้วิธีไหนจีบวิน ฮ่าๆๆ
-
สู้ๅ
-
อ่านตอนนี้แล้วย้อนกลับไปอ่านตอน 1 แล้วจะเข้าใจความรู้สึกของสองฝ่ายมากขึ้นหลายเท่า
แต่วินเซอร์หน้าตบจริงๆ :beat: ทำท่านเทพได้
คนที่มาเกาะแกะวินเซอร์ตายแน่ o18เดี๋ยวเจอท่านเทพตอบโต้กลับแล้วจะหนาว 555 :laugh:
-
อ่านโซโล่กับพรีส ก็ต้องตามมาอ่าน วินเซอร์กับฮัก ด้วยยยยย อิอิ
ชอบฮอยฮัก นิสัยอย่างนี้ใช่เลย รุกต่อไปอย่าหยุด เอาให้วินเซอร์หน้าหงายไปเล๊ยยย :P
แหม พรีสก็ยังคงไม่ฉุกคิดว่า คือคนเดียวกันสินะ
อีกอย่างเลิฟมีก็ยังความไม่แตก โอ้ยย รอวันที่ความลับแตกจะมันส์แค่ไหน คึหึหึ
รออ่านตอนต่อไปจ้า ทั้งสองเรื่องเลยยย ^^
:กอด1:
-
ถึงคราวฮักบุก !!!
-
ฮักสู้ๆๆๆๆๆๆ
รุกเต็มที่เลย :mc4:
-
อิอิ
มาดันเล่น
-
เปิดตัวมาตั้งนาน ในที่สุดก็มาถึงฉากสารภาพรัก(อีกครั้ง)ซะที
ลุ้นกันนานมวากกก ต่อไปได้เวลาฮอยฮักตามตื้อวินเซอร์สุดขอบโลกแล้ว 5555
แต่ฮักนี่แพ้วินเซอร์ตลอดอ่ะ เห็นหน้าแล้วใจอ่อนทุ๊กที
ปล.ขอรอตอนหน้าตามตื้อถึงห้องก่อนว่าจะเป็นไง :z1:
-
o13 สู้เว่ยยยยยย
-
อ๊ายยยยยย
ฮักน้อยบุกแล้ววว ><///
สู้ต่อไป !
-
สุโค่ย o13 ตื้อเท่านั้นที่(จะได้)ครอง(วิน)โลด :laugh:
ตอนนี้ที่วินไม่สนใจนายแว่นจืดเพราะวินใช้แค่ตามอง มันเลยไม่มีอะไรน่าสนใจ
แต่ถ้าใช้ใจมอง ก็จะรู้ว่านู๋ฮักเราน่ารัก น่าร้ายแค่ไหน :yeb:
-
สงสารฮักจริงต้องมารักไอเด็กนิสัยเสีย :เฮ้อ:
สู้ๆนะฮัก :L2:
-
วินเซอร์ใจร้ายยยยยยย ทำไมทำกับฮักแบบนี้
ฮักอย่ายอมแพ้นะ เอาให้วินเซอร์มันป่วนจนปวดหัวไปเลย :laugh:
-
ฮักสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เชียร์ฮักสุดใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ o13
-
ไอจืด ได้เวลารุกแล้ว o13
-
วินเซอร์คงทรมานแล้วก็คงรำคาญมากแน่ๆที่โดนเจ้าจืดฮักตื้อหนัก
แต่อ่านแล้วรู้สึกสะใจมากกับความทรมานที่วินเซอร์จะได้รับ :laugh:
-
ไอจืดลุยแล้วววว
-
ฮักรุกเลยลูกก แล้วขอแบบให้ไอ้พี่วินทั้งรักทั้งหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลยเน่อออ *รอทับถมมันทีหลัง* ฮ่าาาาาา
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน!!!!!!!!!!
มันเยี่ยมยอดมาก ทั้งยั่วทั้งรุกคนรับมันจะทนไหวเร้ออออออออออออ
สนุกอ่ะะะะะะะะะ ตอนนี้ติดงอมแงมละ :-[
ฮอยฮักสู้โว้ยยยยยยย
มาต่อเร็วๆนะตัวเองเค้ารออยู่ :sad4: :sad4:
-
เห็นชัดเลยตอนนี้ ฮักมันมาโซ!!!!
แต่ก็สู้ๆ โว้ยเพื่อสามีในอนาคต!
:ped149:
-
ตอนนี้ผมอยู่ที่คณะวิศวะ ห้องสาขาของไอ้วินเซอร์มันเรียนอยู่นั้นแหละครับ ผมรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ? ก็ถามมาเรื่อยๆ จนมาถึงห้องสาขาของไอ้วินเซอร์ ผมเปิดประตูแล้วโผล่หน้าเข้าไปในห้อง ตอนเช้าๆ แบบนี้ไอ้วินเซอร์คงยังไม่มาหรอกครับ พอผมโผล่หน้าเข้าไปก็เห็นคนอื่นๆ กำลังเม้าธ์มอยกันเสียงดัง
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ที่นี้ห้องสาขาสารสนเทศใช่ไหมครับ?”
“เออ มีอะไรวะ?”
เสียงถามตอบมาห้วนเชียวครับ ผมก็ค่อยๆ เดินเข้าไปอย่างสงบเสงี่ยม วางกล่องข้าวที่อุตส่าห์ตื่นมาตั้งแต่เช้าทำให้ไอ้วินเซอร์มัน ไอ้บ้านี่มันตื่นสายจะตายแล้วดูท่าจะไม่มีเวลากินข้าวเช้าด้วย ผมก็ทำมาฝากมัน ดูแลสุขภาพตัวเองหน่อยสิเจ้าบ้า!
“ฝากให้วินเซอร์ด้วยครับ”
“หา? ให้ไอ้วินเซอร์? อะไรวะ? มีใครใช้มึงมาไอ้แว่น”
พวกเพื่อนๆ ในสาขาก็มองผมอย่างแปลกใจมากแล้วคนอื่นๆ ก็เข้ามารุมกันอย่างสนใจ กูไม่ใช่ของแปลกให้พวกมึงแห่เข้ามาดูนะโว้ย! ก็แค่ทำข้าวเช้ามาให้คนที่ชอบมันแปลกตรงไหน!!?
“ไม่มีใครฝากมาครับ ผมทำให้วินเซอร์เอง”
“ห๊า~!!!? อย่าบอกนะว่ามึงชอบมันน่ะ!!!”
“ครับ นี่ขนมที่ผมทำเองครับ เป็นของฝากให้กับทุกคน”
ผมก็ตอบกลับไปอย่างมั่นใจ ชัดเจน คนอื่นๆ ก็ทำหน้าสยดสยองแทนผมกันใหญ่ อะไรวะ? มันแปลกมากหรือไง ไอ้วินเซอร์มันก็ออกจะหน้าตาดีจะตายมีคนมาชอบมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนิ
“อ๊ะ ให้พวกกูเหรอวะ?”
ไอ้พวกนั้นก็ทำหน้างงๆ แล้วชี้ที่ขนมแล้วชี้ไปที่ตัวเอง ผมก็พยักหน้าแล้วโค้งตัวให้เล็กน้อย
“ครับ เชิญตามสบายครับแล้วก็ฝากตัวด้วยนะครับ”
“เฮ้ อร่อยสาด!”
“อ้าว ไอ้ห่านี่! มึงแกะกินตอนไหนวะ!!?”
แล้วผมก็นั่งพูดกับพวกเพื่อนๆ ในสาขาของไอ้วินเซอร์ พวกผู้หญิงนี่มองผมแบบไม่พอใจแต่พวกผู้ชายสนับสนุนผมเต็มที่ ไอ้พวกนี้เห็นแก่กินว่ะ! แต่เพื่อนๆ ในสาขามันก็น่ารักดีนะ ดูจริงใจดี ผมนั่งคุยกับพวกเขาไปเรื่อยๆ วันนี้ช่วงเช้าผมไม่มีเรียนหรอกครับ อาจารย์ไปดูงานที่ต่างประเทศนู้นแน่ะ!
“ไอ้แว่น คิดใหม่ได้นะโว้ย ไอ้วินเซอร์น่ะมันควงแต่พวกมีระดับทั้งนั้น”
“ครับ ผมรู้ ถึงผมไม่มีระดับแต่ความจริงใจผมมีให้มากกว่าแน่นอนครับ”
“ไอ้แว่นนน! ทำไมมึงเป็นคนดีอย่างนี้วะ เสียดายโว้ย ไม่น่าหลงผิดเลย!!”
เหอะๆ ผมตอแหลไปอย่างนั้นแหละครับ พูดให้ดูดีในสายตาพวกนี้จะได้ใช้ประโยชน์จากพวกมันได้ง่ายๆ หึๆ ผมทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมคุยกับพวกนี้อยู่นานสองนาน อ๊ะ นี่มันได้เวลาที่ไอ้วินเซอร์มันจะมาแล้วนี่น่า จากที่ถามพวกเพื่อนๆ มันมาไอ้บ้านี่มันจะมาตรงเวลาครับหรือไม่ก็มาสายสักสิบนาทีแต่ไม่เคยขาดเรียน ไอ้วินเซอร์นี่รักเรียนเหมือนกันนี่หว่า
“ไม่อยู่เจอมันก่อนเหรอวะ?”
“ไม่ล่ะครับ เดี๋ยวเขาจะกินข้าวไม่ลง ผมขอตัวก่อนนะครับแล้วเจอกันพรุ่งนี้ครับ”
ผมโค้งตัวอย่างสุภาพแล้วเดินออกไปจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว หึ! ในที่สุดก็ได้ตารางเรียนของไอ้วินเซอร์มาแล้ว! หึๆ มึงจะหนีกูไปไหนได้วินเซอร์! ผมหัวเราะหึๆ ในลำคออย่างมีความสุข ยืนรอลิฟต์เพื่อลงไปข้างล่าง ผมกดลิฟต์ไว้แล้วยืนรอไม่นานลิฟต์นั้นก็ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ติ้ง!
เสียงลิฟต์ดังขึ้นพร้อมกับประตูลิฟต์เปิดออก ผมรีบยกกระเป๋าปิดหน้าของตัวเองไว้ทันที คนในลิฟต์เดินออกมาอย่างมึนๆ ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ ก็ไอ้วินเซอร์นั้นแหละ! เดินทำหน้าสะลึมสะลือมาเชียว ทำไมผมต้องไม่ให้มันเห็นหน้าน่ะเหรอ? ก็เมื่อวานมันบอกอย่ามาให้มันเห็นหน้า เห็นไหมล่ะ? ไม่เห็นหน้าผมน่ะออกจะเชื่อมันเป็นอย่างดีเลยนะ!
ช่วงเช้าผมก็มานั่งรวมตัวกันเพื่อนๆ ในห้องสมุดหานั้นหานี้อ่านฆ่าเวลา พอตอนเที่ยงก็ดูตารางเรียนของไอ้วินเซอร์แล้ววิ่งไปดักรอมันเร็วปานติดปีก พวกไอ้พรีสต์เรียกผมไว้แต่ผมไม่สนใจ เดี๋ยวค่อยคุยกันโว้ย! ตอนนี้ปล่อยให้กูตามจีบผู้ชายก่อน! พอผมมายืนรอที่หน้าอาคารเรียนคณะวิดวะกลุ่มของไอ้พวกวินเซอร์ก็เดินออกมาจากอาคารพอดิบพอดีเลยครับ ข้อมูลจากพวกเพื่อนๆ มันนี่ตรงดีจัง!
วันนี้ผมมีเรียนตอนบ่ายไม่ว่างมาตามมันหรอกแต่ว่าฝากขนมไปให้ก็พอทำได้นะ ผมก็หันมองหาคนส่งของ อ๊ะ นั้นมันเพื่อนในสาขาของไอ้วินเซอร์นี่หว่า ดีล่ะ! ผมเดินไปหาพวกเพื่อนๆ ในสาขาของไอ้วินเซอร์พร้อมกับฝากขนมที่ทำเองไปให้มันพร้อมกับติดสินบน เอ๊ย ให้สินน้ำใจพวกนั้นไปด้วย
“เมื่อเช้านี้เจ้าหมอนั้นกินข้าวกล่องของมึงใหญ่เลย สงสัยจะหิวว่ะ”
“ใช่ๆ! บอกว่าอร่อยด้วยนะโว้ย”
“เหรอ?” ผมรับฟังเงียบๆ อย่างมีความสุข ไอ้วินเซอร์มันกินด้วยแหละ นึกว่าจะไม่สนใจซะอีก งั้นพรุ่งนี้ผมจะทำมาอีกล่ะกัน! ผมให้ขนมพวกนั้นแล้วขอตัวรีบกลับไปหาพวกไอ้พรีตส์ที่อยู่โรงอาหารกัน ระหว่างทางที่กำลังจะไปหาพวกไอ้พรีสต์ก็ไปเจอะเข้ากับกลุ่มไอ้วินเซอร์ที่ไปยืนมุงที่ซอยลับๆ แต่ที่น่าแปลกกว่านั้นคือพวกมันกำลังมีเรื่องกับรุ่นพี่ปีสามคณะของผมอยู่ หนึ่งในนั้นมีพี่รหัสของไอ้พรีสต์ด้วย ดูๆ แล้วเหมือนทั้งสองกลุ่มจะไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันแฮะ
เกิดอะไรขึ้นวะ?
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นมากผมค่อยๆ เข้าไปใกล้แล้วหาที่ซ่อนตัวเพื่อแอบมอง เห็นไอ้เพื่อนคุณชายของไอ้วินเซอร์นั้นแหละครับต่อกรกับพี่รหัสของไอ้พรีสต์ ส่วนไอ้วินเซอร์น่ะเหรอยืนกินข้าวกล่องผมหน้าตาเฉย อ๊ะ มันยังกินข้าวกล่องผมอยู่เลยแฮะ มาเห็นด้วยตาตัวเองเนี่ยมันรู้สึกดีกว่าฟังจากปากของคนอื่นตั้งเยอะ ผมยืนปลาบปลื้มอยู่ไม่นานก็หุบหน้าที่กำลังบานเป็นกระด้ง
เหี้ย!
มีคนที่โดนลูกหลงจากพี่เพ้นต์กับไอ้เพื่อนคุณชายแล้วเซไปโดนไอ้วินเซอร์ที่ยืนจ้วงข้าวทำให้กล่องข้าวนั้นตกพื้นหมดเกลี้ยง ไอ้วินเซอร์มันยืนนิ่งแล้วมันก็หันไปคว้าคอเสื้อของเจ้าคนที่เซมาชนมันอย่างโมโห ให้ตายสิ! นั้นมันพี่รหัสอุปถัมภ์ของผมเองครับ พี่แน็กนี่หว่า!!!
พอไอ้วินเซอร์มันเลือดขึ้นตากะจะเล่นงานพวกพี่แน็กพวกเพื่อนๆ ของมันก็รีบเข้ามาห้ามกันทันที ส่วนพี่รหัสของไอ้พรีสต์ ชื่ออะไรนะ? เพ้นต์? เอ่อ! พี่เพ้นต์ก็ถลามาช่วยเพื่อนสนิทแต่ไอ้วินเซอร์มันก็เหวี่ยงพี่แน็กลงพื้นหยั่งกับเหวี่ยงข้าวของที่เบาหวิวจากนั้นก็ตามด้วยเตะชุดใหญ่ ก่อนที่มันจะถูกดึงออกมาจากพี่แน็ก พี่รหัสกู!!!? หน้ายับเลยโว้ยเฮ้ย!!
ผมยืนมองอย่างเงียบๆ ไอ้วินเซอร์อารมณ์เสียน่าดูครับแล้วมันก็เดินมานั่งไว้อาลัยให้กับกล่องข้าวของผม ไอ้บ้านี่มันหวงของกินชะมัดยากแต่ไม่รู้ทำไมผมกลับดีใจแปลกๆ ทั้งๆ ที่พี่รหัสผมโดนเล่นปางตายแบบนั้น เอาน่าไอ้วินเซอร์ พรุ่งนี้เดี๋ยวกูทำให้ใหม่นะ! รู้สึกมีกำลังใจที่จะทำข้าวกล่องให้มันขึ้นกว่าเดิม ผมเดินจากไปอย่างอารมณ์ดีจนพวกเพื่อนๆ ในกลุ่มมองผมแปลกๆ ไม่เอาน่า คนมันมีความสุขก็ต้องอารมณ์ดีเป็นธรรมดา!
ในแต่ละวันพอถึงเวลาเลิกเรียนผมก็ตามติดไอ้วินเซอร์ไปยิ่งกว่าเงามันแน่ะครับ ก็หลบๆ ซ่อนๆ ตามมันไปเรื่อยๆ ก็แค่มาดูว่าในแต่ละวันมันทำอะไรที่ไหนเท่านั้นแหละครับ เวลาตามตัวมันจะได้ไปให้ถูกที่น่ะครับ สมัยก่อนผมก็ทำแบบนี้กับไอ้พรีสต์เผื่อมันไปเที่ยวสะเปะสะปะจะได้ตามได้ถูกจนไอ้บ้านั้นคิดว่าผมมีตาวิเศษมันไปอยู่ไหนผมก็ตามลากมันกลับบ้านได้ตลอด ผมก้มหน้าจดบันทึกสังเกตการณ์เอาไว้ บางทีผมก็ถามจากคนอื่นๆ ในคณะของมันบ้างครับ พวกวิดวะนี่ให้ความร่วมมือกับผมเกินคาดแฮะ
“ชอบไอ้วินเซอร์เหรอวะ?”
“ครับ”
ผมพยักหน้ารับง่ายดายเมื่อถูกถาม สองคนนี้เรียนวิดวะปีสามครับ ส่วนอีกคนที่นั่งอยู่ด้วยนั้นไม่ได้เรียนวิดวะแต่ดูจากเนทไทแล้วน่าจะเป็นบริหาร? ที่เด่นกว่านั้นคือตาสีแดงนี่แหละครับ ใส่คอนเทคเลนส์สีแดงแปลกคนแฮะ
“หุๆ อยากเห็นไอ้เด็กบ้านั้นมันลองของแปลกเหมือนกันว่ะ พี่สนับสนุนน้องเต็มที่”
พี่คนที่หน้าตาหวานออกแนวเพลย์บอยเอ่ยอย่างนึกสนุกพร้อมกับตบไหล่ผมหัวเราะเบาๆ ตาม ตูไม่ใช่ของแปลกนะโว้ย! แค่ไม่เหมือนชาวบ้านเขาเท่านั้นเอง พี่คนผมสีเงินก็ถอนหายใจนิดๆ มองเพื่อนตัวเองอย่างปลงๆ ก่อนจะหันมาพูดกับผมด้วยใบหน้าจริงจังแฝงความห่วงใย
“หมอนั้นอันตรายนะ อย่าเสี่ยงเลยครับ”
“เฮ้ ไอ้อัค น้องแว่นเขาจริงจังจริงใจโว้ย อย่ามาทำให้น้องเขาไขว้เขวสิวะ มันก็ไม่สนุกน่ะสิ”
“ไอ้ไลท์เรื่องนี้มันเกี่ยวกับความรู้สึกยังจะมาสนุกอยู่ได้”
ผมมองทั้งสองคนเถียงกันไปมาเรื่องของผม เอ่อ...ขอบคุณพี่อัคมากนะครับที่เป็นห่วงแต่ผมทำใจแล้วล่ะ เสี่ยงเป็นเสี่ยงครับ ส่วนพี่ไลท์...มึงไปตายซะ! มาเห็นเรื่องกูสนุกได้ไงวะ!? พี่สองคนนี้ก็เถียงกันหน้าดำหน้าแดงจนผมต้องหันไปมองอีกคนที่นั่งทำหน้ายิ้มๆ นิ่งๆ ชินชากับเหตุการณ์ตรงหน้าแบบสุดๆ พอผมหันมาพี่แกก็พูดกับผมโดยไม่ใส่ใจสองคนนั้นเลยสักนิด
“มีอะไรให้พวกพี่ช่วยก็บอกได้นะ เรียกใช้ไอ้สองคนนี้ได้ตลอด อย่าเกรงใจพวกมัน พี่อนุญาต”
“อ้าว เอฟ! ไหงพูดอย่างนั้นล่ะ?”
พี่ไลท์หยุดเถียงแล้วเอ่ยท้วงทันที ส่วนพี่อัคก็เงียบเอ่ยยอมรับแต่โดยดีไม่มีการอุทธรณ์แต่อย่างใด
“ถ้านายต้องการแบบนั้น ฉันจะช่วยน้องเขาก็แล้วกัน”
“อัค นายนี่รู้ใจฉันจริงๆ นะ”
พี่เอฟหันไปยิ้มหวานให้กับพี่อัค ส่วนพี่ไลท์มองสองคนนี้แล้วทำหน้าบึ้ง พี่เอฟหันมาเอาใจพี่ไลท์แตะไหล่ของอีกฝ่ายแล้วเอ่ยขอร้อง
“ไลท์ ช่วยน้องเขาหน่อยเถอะนะ”
“ช่วยก็ได้ว่ะ!”
พี่ไลท์มองคนหน้าสวยนิ่งเชียว โห! ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของสามคนนี้เป็นยังไงก็ดูจากสายตาของพี่ทั้งสองมองพี่เอฟสิ! มันหวานและเทิดทูนบูชาสุดๆ! พี่ไลท์ก็เอ่ยรับจะช่วยผมอย่างไม่เต็มใจนักแต่ผมว่าเฮียแกก็แค่ฟอร์มไปงั้นเพราะใจมันอ่อนตั้งแต่อีกฝ่ายหันมายิ้มให้แล้ว!
และแล้วผมก็ได้พันธมิตรคนสำคัญมาอีกสอง!!
หึๆ ไอ้วินเซอร์มึงจะหนีไปไหนพ้น!!
หลายวันต่อมาผมยังตามไอ้วินเซอร์เพื่อเก็บข้อมูลพฤติกรรมมันตามเคย ไอ้นี่แต่ละวันมันไปแบบไม่ซ้ำกันเลยล่ะครับแต่ละที่ที่มันไปนั้นมีแต่สาวๆ หนุ่มๆ หน้าตาดีทั้งนั้น! บางก็ควงไปร้านอาหารภัตตาคารหรู ไปโรงแรมหรูแต่ที่น่าแปลกก็คือมันไม่เคยพาใครไปคอนโดมันเลยล่ะครับ ทำไมกันล่ะ? ทีผมยังเคยไปเลยตอนเป็นเลิฟมีน่ะ!
แล้วอีกหลายวันต่อมาสงสัยไอ้วินเซอร์มันจะทนผมไม่ไหวแล้วล่ะมั้งครับ หันมาชี้หน้าผมตวาดไล่อย่างเหลืออด อืม...แสดงว่าไอ้บ้านี่มันรู้ว่าผมตามมันอยู่แต่มันก็ทำเป็นไม่สนใจหรือทำเป็นมองไม่เห็นผม ตอนนี้ผมกับไอ้วินเซอร์จ้องหน้ากันอยู่หน้าอาคารวิดวะครับ คนที่เดินผ่านก็มาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อย่างกับพวกมันแห่มาดูโชว์อย่างนั้นแหละ
“ไอ้พวกสันดาน!!! กูไม่ได้จะแสดงละครลิงให้พวกมึงดูนะโว้ย!!! ไสหัวไป!!!!”
ไอ้วินเซอร์มันหันไปตวาดเสียงดุใส่เจ้าพวกไทยมุงทั้งหลาย พอไอ้วินเซอร์ตวาดจนเส้นเอ็นปูดเจ้าพวกนั้นกลัวหัวหดรีบแตกฮือกันไปอย่างรวดเร็ว พอไทยมุงไปหมดแล้วไอ้วินเซอร์มันก็หันมามองผมยกนิ้วชี้หน้า
“ไอ้แว่น!!! มึงจะเป็นโรคจิตตามกูไปถึงไหน!!? รำคาญโว้ย!!!”
มึงมีความอดทนสูงมากว่ะวินเซอร์ เพิ่งมาสติแตกตอนกูตามมึงจะสองอาทิตย์ได้แล้ว โห นับถือๆ ผมมองมันนิ่งๆ แล้วเอียงหน้าถาม
“ไม่ชอบเหรอ อยากให้เลิกเหรอ?”
อีท่าทางแบบนี้มันดูกวนตีนเหรอวะ? ไอ้วินเซอร์มันถึงถลึงตาใส่ตอบกลับมาซะน่ากลัว
“ฟาย!!! มึงชอบไหมล่ะที่มีคนมาตามต้อยๆ น่ะ!”
“ถ้าเป็นนายก็ไม่รังเกียจนะวินเซอร์”
“ไอ้แว่นนน!!!”
กูพูดความจริงก็โมโหกูอีก จะเอาไงกันแน่วะ? ไอ้วินเซอร์หายใจเข้าออกอย่างแรง ตามันนี่ถลึงเบิกตาจะถลนออกจากเบ้าอยู่แล้ว ผมก็ยังนิ่งเหมือนเดิม
“กูจะพูดแค่ครั้งเดียว เลิกตามกูได้แล้ว!”
“โอเค ถ้านายอยากให้เลิกฉันก็จะเลิกตามก็ได้”
ยังไงซะผมก็ตั้งใจให้วันนี้เป็นวันสุดท้ายอยู่แล้วล่ะ เก็บข้อมูลและสะสมพันธมิตรไว้เยอะจนเป็นที่พอใจแล้วนี่น่า! เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไม่ตามแล้วล่ะ อุตส่าห์หยุดงานเพื่อตามเก็บข้อมูลเลยน่ะเนี่ยพรุ่งนี้เป็นต้นไปผมก็มีงานต้องไปสะสางคงจะมาตามมันไม่ได้เหมือนที่ผ่านมา ไอ้วินเซอร์มันมองผมอย่างงงๆ ที่ผมยอมรับอย่างง่ายดาย
“แล้วก็เลิกตามตอแยกูได้แล้ว! ถ้าอยากโดนอัดตูดมากนักล่ะก็มึงก็ไปหาไอ้พวกดาดๆ ชั้นต่ำเหมือนมึงนู้น!!”
ไอ้วินเซอร์มันก็เอ่ยเสียงเข้มแฝงไปด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยถากถาง ผมยืนนิ่งกะพริบตามองมันปริบๆ
อัดตูด? มันคืออะไรวะ?
“ถ้ากูเห็นมึงอีกนะ มึงตายไอ้แว่น!!!”
พอตะโกนด่าเสร็จไอ้วินเซอร์มันก็เดินสะบัดป๊อบเดินออกไปโดนทิ้งผมให้งงกับคำนั้นอยู่ จะมีใครอธิบายให้กูฟังไหมเนี่ย? ทำไมต้องอัดตูด? ตูดไปทำอะไรผิดหรือไงวะ? ถ้าจะอัดล่ะก็อัดหน้าถีบตูดไม่ดีกว่าเหรอ? อืม...อะไรวะ? หรือว่ามันมีความหมายลึกซึ้ง?
ใครก็ได้บอกกูที อัดตูดคืออะไรรรร!!!?
:L2:
วันนี้เป็นวันหยุดผมก็ไปส่งเสบียงให้กับไอ้วินเซอร์ถึงหน้าห้องคอนโดมันเลยครับ วางกล่องข้าวและขนมแล้วกดกริ่งหน้าห้องของมันสองสามครั้งก่อนเผ่นหนีไปจากหน้าห้องของมันแล้วมาหลบแอบมองมันอยู่ห่างๆ ไม่นานไอ้วินเซอร์ก็เปิดประตูออกมาด้วยสภาพเพิ่งลุกขึ้นมาจากเตียงนอน ผมที่ไม่มีการตกแต่งใดๆ ดูเป็นธรรมชาติ ผมว่าดูดีกว่าตอนที่เซ็ตผมเป็นหนามอีก!
“อะไรวะ? แมวที่ไหนมากดกริ่งห้องกูอีกแล้ว”
เมี้ยว! ไม่ใช่แมวโว้ย คนนะคน! ไอ้วินเซอร์มองซ้ายมองขวาสะลึมสะลือแล้วมองลงพื้นเห็นถุงที่บรรจุกล่องข้าวและขนมถูกวางทิ้งไว้ มันก็ทำหน้างุนงง ก้มหยิบถุงนั้นมาพิจารณาดูก่อนจะเดินออกมาจากห้องแล้วเหลียวมองหาเจ้าของ มันขมวดคิ้วหน่อยๆ
“แม่งใครวะ? แน่จริงอย่าหนีเซ่!”
มันเอ่ยอย่างหงุดหงิดแล้วเกาหัวเดินเข้าไปในห้องเหมือนเดิม เอ่อ! อาทิตย์หน้ากูจะมาเสนอหน้าให้มึงเห็นจะๆ เลย อาทิตย์นี้ขอตัวก่อนว่ะกูมีงานต้องทำ พอเห็นไอ้วินเซอร์มันกลับเข้าห้องไปผมก็หนีไปทำงานในวันนี้ทันที วันนี้เจอพวกพี่ลอนดอนด้วยเพราะต้องไปซ้อมละครเวทีประจำปีน่ะครับ ผมต้องถามให้ได้ว่าไอ้อัดตูดมันคืออะไร ค้างคาในใจคิดไม่ตกสักที!
“พี่ลอนดอน พี่ยูไนเต็ด สวัสดีครับ”
พอผมเดินเข้ามาที่ห้องซ้อมของคลาสลับแลก็เห็นพี่ลอนดอนกับพี่ยูไนเต็ดกำลังซ้อมละครเวทีประจำปี ทุกๆ ปีบริษัทของผมก็จะทำละครเวทีกันครับจะใช้ดาราในบริษัทนี่แหละเป็นคนแสดง แน่นอนว่าบริษัทเราไม่มีผู้หญิง นางเอกก็ไม่พ้นพวกคลาสลับแล!!
“ไงพ่อพระเอก”
พี่ลอนดอนหันมาทักผมแถมล้อผมไปด้วย ก็ปีนี้ผมได้รับพระเอกนี่น่าแถมยังต้องคู่กับพี่ลอนดอนด้วย ให้ตายเถอะ คู่กับพี่ยูไนเต็ดไม่ได้หรือไงวะ? ผมเดินไปเปลี่ยนชุดและรองเท้าเสร็จเรียบร้อยก็เดินมาหาพวกพี่ๆ หย่อนตัวนั่งลงใกล้ๆ พวกเขา
“พี่ลอนดอนครับ ถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
“ร้อยหนึ่งขาดตัว”
“จะเอาให้ขาดกี่ท่อนดีครับ”
ผมมองพี่ลอนดอนนิ่งแล้วหักนิ้วกรอบๆ พี่ลอนดอนก็ยกมือห้ามทันที
“ล้อเล่นน่า มีอะไรจะถามก็ว่ามา”
“เอ่อ...พี่ครับ เมื่อวานนี้ไอ้วินเซอร์มันพูดกับผมว่า ถ้าอยากโดนอัดตูดก็ไปหาพวกดาดๆ อะไรสักอย่างเนี่ยแหละ ผมยืนงงอยู่ตั้งนาน ไอ้อัดตูดเนี่ยมันหมายถึงอะไร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมด้วยครับ?”
“...”
พอผมถามไปเท่านั้นแหละ พี่ลอนดอนก็เงียบไร้สัญญาณตอบกลับ พี่ยูไนเต็ดก็ยิ้มค้างเลย อะไรเหรอ? มันร้ายแรงมากขนาดพวกพี่ๆ ยังอึ้งเลยเหรอ!? หรือมันเป็นคำด่าที่หยาบคายไม่ควรพูด? แต่ผมยังไม่เคยได้ยินคำด่านี้มาก่อนเลยแฮะ อัดตูดแม่งงง! เฮ้ มันจะด่าเอาฮาหรือไงวะ? ผมทำหน้างงไม่เข้าใจจนกระทั่งพี่ลอนดอนถอนหายใจออกมา
“ฮักน้องรัก แกรู้หรือเปล่าว่าเซ็กซ์ระหว่างผู้ชายด้วยกันเขาทำยังไง?”
“เอ๊ะ ก็เหมือนทำกับผู้หญิงไม่ใช่หรือไงครับ?”ผมก็ตอบกลับไปอย่างพาซื่อ
“มันก็ใช่นะฮักแล้วรู้หรือเปล่าว่าทางเข้าน่ะตรงไหนเอ่ย?”
พี่ยูไนเต็ดยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามอย่างช้าๆ เหมือนกลัวผมจะไม่เข้าใจคำถาม ผมมองพี่ทั้งสอง อ้าว มันไม่ได้เข้าทางเดียวกันกับผู้หญิงงั้นเหรอ? แต่เอ๊ะ ผู้ชายมันไม่มีช่องคลอดนี่หว่า! เฮ้ยยย!!! แล้วมันทำทางไหนล่ะฟะ!!!? ยะ...อย่าบอกนะว่า....!!!? ผมทำหน้าซีดทันที
“เออ แกเข้าใจคำว่าอัดตูดหรือยังวะไอ้ซื่อบื้อฮัก!!”
“...มันไม่เจ็บเหรอครับนั่น? ถะ...แถมทางนั้นมัน...สกปรกแย่น่ะสิ”
ผมนิ่ง...นิ่งเงียบไปนานแล้วค่อยๆ เงยหน้ามองหน้าพวกพี่ๆ เอ่ยถามอย่างข้องใจที่สุด ทางนั้นมัน...ไม่เจ็บแย่เหรอวะ? อีกอย่างนั้นมันทางของ...นี่! ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าผู้ชายด้วยกันจะทำตรงนั้น!!! ความจริงนี้ทำให้ผมช็อกกก!!!
ไม่จริงใช่ไหม พวกพี่แกล้งผมอยู่ใช่ไหม!!!?
“เจ็บมากกกเลยล่ะ!”
พี่ลอนดอนชะโงกหน้ามาชิดผมแล้วเอ่ยลากเสียงยาวจนผมเม้มปากทันที เจ็บขนาดนั้นแล้วทำไมยังทำกันอีกล่ะ!? ผมยังไม่เชื่อพี่ลอนดอนหรอก ก็รายนี้น่ะชอบแกล้งผมนี่น่า ผมหันไปมองพี่ยูไนเต็ดที่ยิ้มๆ อย่างขอคำตอบ
“เจ็บมากครับ”
“...”
เจ็บมากแล้วทำไมพวกพี่ถึงยังทำกันอยู่ล่ะครับ!? โรคจิต มาโซกันหรือไง!? พี่ยูไนเต็ดยิ้มกว้างแล้วเอ่ยต่อด้วยใบหน้ายิ้มอายนิดๆ
“เจ็บมากก็ตอนแรกนั้นแหละครับเพราะยังไม่ชิน”
“ยิ่งพวกรุกสมัครเล่นไม่ชำนาญก็ยิ่งเจ็บโคตรๆ แล้วยิ่งใหญ่ๆ น่ะแกเอ๊ยยย! รับเจ็บปางตายแน่!”
พี่ลอนดอนเอ่ยเสริมขึ้นด้วยใบหน้าจริงจัง ผมทำหน้าเอ๋ออีกครั้ง รับ? รุก? อะไรอีกหว่า พี่ลอนดอนเห็นหน้าผมงงๆ ก็ถอนหายใจอีกรอบและอธิบายอย่างจริงจัง
“รุกคือฝ่ายที่ทำหน้าที่เป็นชายเรียกง่ายๆ ว่าสามี รับก็คือฝ่ายที่ทำหน้าที่เป็นหญิงเรียกง่ายๆ ว่าภรรยา”
“...” ผมทำหน้าเอ๋อเหมือนเดิม
“รุกก็คือฝ่ายที่ใส่ ส่วนรับเป็นฝ่ายถูกใส่ไงล่ะโว้ย!”
ไม่อธิบายแค่ปากมือก็ทำท่าประกอบไปด้วย อ๋อ~ ผมถึงกับบางอ้อนั่งครุ่นคิดอย่างหนักใจ แล้วแบบนี้จะทำอย่างไงดีล่ะ เอ่อ...พูดกันตามจริงแล้วผมน่ะไม่คิดว่าตัวเองจะสู้ไอ้วินเซอร์มันไม่ได้หรอกนะ ถ้าสู้กันจริงๆ ล่ะก็ผมอาจจะชนะ
ผมน่ะไม่ชำนาญไม่เคยทำมาก่อนถ้าทำล่ะก็มันต้องเจ็บแน่ๆ แต่ถ้าเป็นฝ่ายนั้นมันอาจจะชำนาญแล้วผมกลายเป็นฝ่ายทนเจ็บแทน อ่า! บ้าน่ะสิ ผมนี่น่ะ!!? โธ่เอ๊ย ไอ้วินเซอร์เจ็บแล้วผมจะทนได้เหรอ!? ตัวเองเจ็บแทนดีกว่าซะอีก!! เซ็กซ์มันคือความสุขของสองฝ่ายไม่ใช่เหรอวะ!!? นี่มันผิดจากที่คิดไว้สุดๆ! ผมหันไปมองพี่ทั้งสองอยู่นานก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือของพวกพี่ชายผู้มีประสบการณ์โชกโชน ผมตัดสินใจแล้ว...
“ช่วยสอนผมให้เป็นภรรยาที่ดีหน่อยครับ!”
กูยอมเป็นฝ่ายถูกกดก็ได้ แสรดดด!!!
TBC.
เพราะรักหรอกจึงยอม ก๊ากกกกกกกกกก!!!!
ที่มาของเรื่องที่ทำไมฮักถึงยอมโดน~
ถ้าจะให้วัดกันจริงๆ ก็พอจะสูสีกันอยู่หรอก
เพราะฮักมันยอมไปแล้วนี่น่า แถมยังขอร้องพวกพี่ๆ
จะทำตัวเป็นภรรยาที่ดีอีก 555
แล้วเจอกันตอนต่อไปจ้ะ
-
โอ๊ยยยยยยยย ฮักน่ารักเกินไปแล้วนะ
ทำให้ขนาดนี้หาได้ที่ไหนอีกเนี่ย
-
ลูกจ๋า รักอะไรวินเซอร์มันขนาดน้านนนนนนน
-
แค่กๆๆ สำลัก ความจริง !!
ฮัก เป็น รับ ??
-
:oo1: จัดไป
-
ฮัก....น่ารักมาก เพราะรักจึงยอมจริง ๆ :กอด1: กอดหนึ่งที
-
ตื้อสุดๆไปเลยฮัก
แต่ฮักซื่อจังเลยเนอะ อิอิ
:oo1: :oo1: :oo1:
-
ฮักน่ารักโคดๆๆๆ :กอด1:
-
มีความพยายามจนต้องยกนิ้วให้เลย o13
แล้วก็ตัดสินใจที่จะเป็นภรรยาที่ดี
อิจฉาวินเซอร์ที่สุด
-
ฮักน่ารักขนาดนี้วินเซอร์มันถึงหวงเมียขนาดหนักไง
-
ฮักน่ารักเกิ๊นไปแล้ว :กอด1:
-
ภรรยาที่ดี ชอบคำนี้อ่ะ ฮ่าๆๆ
-
การเสียสละครั้งยิ่งใหญ่ของฮัก :sad4:
-
ฮักเจ้เอาใจช่วย....................พิชิดใจจอมมารให้ได้นะลูก
-
ฮักยอมถึงขนาดนี้ o22
ถ้าวินเซอร์เล่นตัวนัก เดี๋ยวไปดักตีหัว แล้วลากไปส่งให้ถึงห้องเอง :z1:
-
อ๊าก ก ฮักเป็นคนดีอ่ะครับ
ยอมเป็นฝ่ายเจ็บแทนวินเซอร์ซะด่วย
น่ารักจริงๆๆ :-[
-
อุ่ยย
เตรียมมาตั้งแต่แรกเริ่ม
น้องฮักแผนสูงเหมือนกันนะนี่ :z2:
-
รักฮอยฮักมากเลย หนูไร้เดียงสาและใสซื่อมาก
แต่ยังยอมเป็นรับ ยอมเจ็บเพื่อวินเซอร์สุดที่รักได้
นับถือ ๆ ๆ :pig4:
-
โอ๊ยย อิจฉาวินเซอร์
มีเมียดีขนาดนี้ ไม่รักก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วว
-
ฮักไม่รู้จัก "อัดตูด" หรือนี่ นี่มันฮักหรือว่าพรีสต์กันแน่ค้า :laugh:
(แต่รู้สึกว่าพรีสต์เขาจะรู้เรื่องพวกนี้มากกว่าแกนะฮัก ครั้งแรกกับโซโล่ก็ช่วยจัดท่าทางซะรู้งานเชียว :z1: )
-
อ่านตอนนี้แล้วอมยิ้มตลอด ปฏิบัติการณ์จีบผู้ชายของฮักช่างน่ารัก ฮิๆ
พอถึงอัดตูดนี่กร๊ากเลย แกจะใสไปไหนยะเนี่ย
แถมยอมเพราะไม่อยากให้มันเจ็บ
โอ้ ความรักทำให้คนตาบอดจริงๆ อย่างไอ้วินมอไซค์เนี่ยสมควรเจ็บให้หนักเลยเหอะ ชิ!
-
ทำไมฮักซื่อปานนี้เนี่ย
-
ฮอยฮักบทจะซื่อก็ซื่อมาก
บทจะเทพก็เทพเกิ๊น o13
-
:m20:ฮักใสๆซื่อๆ เกินไปมั้ยยยยยย... :z3:
แต่ถ้าคิดอีกมุมดีๆ คิดอีกทีลึกๆ คำที่วินเซอร์พูดมันไม่ได้มีเเค่อัดตรูดนิ
มันพูดให้ฮักไปหาพวกชั้นต่ำดาดๆ ใช่มั้ย... อ่านเเล้วเจ็บ :z10:
โคตรมองคนที่หน้าตาเลยอ่ะ ทั้งๆที่แดร๊กข้าวที่เขาทำไปแล้วเเท้ๆ
:seng2ped: วินเซอร์ แต่อภัยให้ เพราะฮักน่ารักไม่ไหวจะเคลียร์
:เฮ้อ:ถ้าฮักตัดใจจากวินวันไหน ป้ายินดีให้ยืมอกนะจ๊ะ หุหุ :impress2:
-
ฮักเรื่องแบบนี้ทำไมซื่อจังเลย
-
เอ๊ะ? เรื่องโน้นโดนซั่มโชว์ไปแล้ว
เรื่องนี้ยังงงกับการ อัดตูด อยู่เลย!!
-
ฮอยฮักน่าร้ากกกก :-[ ยอมเป็นศรีภรรยาที่ดี
ว่าแต่ ว่าที่สามีเค้ายอมรับแล้วเหรอฮอยฮัก
ตอนแรกที่โดนวินเซอร์ต่อว่า ก็น่าสงสารอยู่นะ
แต่ตอนหลังๆ ทำไมมันฮาล่ะ :m20: น่ารักจริงๆ
มีที่ปรึกษาที่ดีตั้งหลายคนแล้ว สู้ๆนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ซื้อเพื่อนด้วยขนม 555 น้องฮักเค้ามีระดับน้า ระดับเทพด้วย :laugh:
วินเซอร์หยาบคายอ่ะ "อัดตูด" แต่น้องฮักเจือกไม่รู้ว่ามันคืออะไร(ฮา) o6
“จะเอาให้ขาดกี่ท่อนดีครับ” << ชอบประโยคเน้~ ><
รักฮอยฮัก กับคุณปอย (กระโดดถีบวินเซอร์)
:pig4: :L1:
-
:oo1: :oo1:
เชียร์ ยาว ยาวววววว
-
ช่วยสอนให้เป็นภรรยาที่ดี หนูฮักนี่น่ารักจริงๆเลย :o8:
-
โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มันส์ รีบๆๆมาต่อนะครับ
ติดตามเรื่องนี้อยู่นาน แต่เห็นในเรื่องหลักเขาเข้าใจกันแล้วนิ
รีบๆๆนะครับอยากรู้ตอนที่เขาเข้าใจกันตอนไหน และหลังจากนั้นมาเหตุการณ์จะสนุกขนาดไหน
โอ้ย สงสัยคงเก็บไปฝันแล้วแต่งเองจนจบ คงไม่ว่านะครับ
555555555555555+
-
“ช่วยสอนผมให้เป็นภรรยาที่ดีหน่อยครับ!”
[/size]
:m25: ฮักจ๊ะ....ประโยคนี้ทำให้คนอ่านจิ้นไปถึงดาวอังคารแล้ววววววววว
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
-
โอยยยยยยยยยย
ฮักกกกกกกก จะน่ารักไปไหน *กอดแน่น* :กอด1: :กอด1:
แอบมีแผน แผนรุกวินเซอร์กลายเป็นได้พันธมิตรมาซะงั้นนนนน ทั้งคณะเลย สุดยอดดดดด o13
ถ้าไม่รุ้ว่าอัดตูดคือไร แนะนำให้วินมันสอน แต่กว่ามันจะสอนคงโดนบาทามันก่อนแน่ๆอ่ะ :z6:
โคตรโหดดดดดดดด
ที่พอเป็นเลิฟมี ไอ้วินกระดิกหางเข้าใส่เชียวนะ หมั่นไส้ :m16:
-
ฮักน่ารักมากๆๆ :-[ :-[
วินเซอร์ทำบุญด้วยอะไรเนี่ย โชคดีชะมัด
-
ฮักยอมรับการเป็นเคะได้ง่ายมาก :laugh:
ถ้าวินเซอร์รู้ว่าฮักคือเลิฟมีจะทำหน้ายังไงหนอ คงจะต้องตามง้อเค้าไปอีก 3 ชาติ o18
ขออนุญาต :beat: :z6: วินเซอร์อีกรอบโทษฐานดูถูกน้องหน้าจืด
-
หืมมมม ฮัก...รับ ??
ฮักรักวิเซอร์มากๆๆๆเลยอ่ะ
น่ารักจริงๆ ><
-
พยายามเข้านะฮัก ไฟต์ติ้ง
-
เชียฮอยฮักรอวันที่วินเซอร์จะเป็นฝ่ายตามซะที
-
ฮักน่ารักจัง อุคริ อุคริ เมื่อไรจะตามอีกเรื่องทันน้า รอฉากนั้นอยู่ อุคริ อุคริ :z1:
-
ฮักเสียสละมาก ทึ่งสุดๆ o13
-
ฮอยฮักกกก น่ารักที่ซู้ดดดดด
-
:z3: :z3: :z3:
-
ฮักกกก ไหงมาซื่อเรื่องนี้ได้ล่ะเนี่ย
:z3: :z3:
-
:-[ ฮักน่ารักมากกกกกกก
-
5555 ฮักโคตรน่ารักอะ ไม่น่าหลงผิดไปรักวิน้ซอร์เล้ยยย น่าสงสาร โดนด่าซ้าาาาา :กอด1:
-
ฮาอะฮัก ยอมเป็นภรรยาที่ดีโดยที่ยังไม่ได้คบกันเลย
-
ฮักน่ารักมาก วินถ้ารังแกฮักมากจะโดนประชาชีรุมกระทืบนะ :z6: :z10: :z13:
มีไลท์ เอฟ อัคคี จากเรื่อง Fight High School ลุ้นหัวใจนายน้ำแข็ง มาร่วมแสดงด้วย :o8:
เหมือนเรื่องคู่กัดที่รักเลยมีแต่ตัวเอกหลายเรื่องมาร่วมกัน สุดโค่ย o13
-
“ช่วยสอนผมให้เป็นภรรยาที่ดีหน่อยครับ!” นี่ถ้าฮักไม่รักอีพรี่วินจริงๆไม่มีทางยอมให้หรอกนะคะเนี่ยยยย :-[
-
น้องฮักจะน่ารักไปถึงไหน :impress2: :impress2:
-
ฮักนายสุดยอดมากเลยค๊าาาาาาาาาาาิ o13
-
ฮักน้อยยยยยยยยยยยยยยยยยย ~
รักวินมันขนาดนั้นเลยยย
เพราะรักจึงยอม ~ .. ไม่งั้นหนูคงรุกไปแล้วสิน๊าาาา ฮักน้อย
หึหึ ..รอดูตอนที่ วินเซอร์หลงฮัก เรียบร้อยแล้วววว :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เพราะรักจึงยอมให้........อัดตูด :jul3:
-
ต๊ายไอ้ฉันก็นึกว่าเธอรู้ดีซะอีกนะฮัก
แล้วกันต้องมาหาที่ปรึกษาซะแล้ว
(แต่เราว่านะวินเซอร์เนี่ยเมะดับเทพเหอะ)
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
ฮักยอมรับแล้ว อิอิ
-
ฮอยฮักนายสุดยอดมาก สามารถหาพันธมิตรอันแข็งแกร่งได้ในเวลาอันสั้น(พูดเหมือนกำลังออกรบ 5555)
ขอศึกษาวิธีการจีบไปใช้บ้าง :laugh:
ฮักน่ารักมากอ่ะะะะะ ถ้าวินเซอร์รู้ว่าฮักทำอะไรให้บ้างนะ ดีใจตายย
ฮักเอ๋ย ตอนแรกที่ทำเป็นตีหน้าซื่อก็ดูน่ากลัวอยู่หรอก แต่พอถามว่าอัดตูดคืออะไรเท่านั้นล่ะ...
แกซื่อจริงๆใช่ม๊ายยยยยย โอ่ยยยยยย พี่ลอนดอนต้องติวเข้มอีกแล้วว
อยากรู้ว่าพี่ลอนดอนคราวนี้จะถ่ายทอดวิชาได้ชวนกรี๊ดขนาดไหน
นึกถึงการถ่ายทอดวิชาครั้งก่อนตอนถ่ายแบบยังเลือดพุ่งไม่หาย
ไอ้จืด สู้โว่ยยยย!!! o13
-
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ เอามังสอนเราด้วย
:z1: :z1: o13 o13 o13
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :3123: :L2: :กอด1:
-
ฮักน่ารักโฮก :m25:
เมื่อไหร่วินเซอร์จะรู้ซะทีน้า รังแกเค้าซะ
ฮักลูก ทำไมเกิดมามีกรรมขนาดนี้ รักจนยอมเค้าทุกอย่าง ฮือๆ :o12:
-
ฮักคร้าบ จะน่ารักไปไหน :กอด1:
ไม่รักกันจริง ไม่ยอมขนาดนี้นะเนี้ย o13
-
เออ...ฮัก ทำไมยอมง่ายขนาดนี้ละ สู้ก่อนดิ สู้หน่อย สู้ให้วินเซอร์มันหลอนก่อนค่อยยอมได้ไหม
-
ฮักใจดีเกิ๊นนนนนน
-
อ๊ายยยยยยย น่ารักไปไหนอ่ะ ฮัก
-
:m20:
-
ฮามาก 5555 ฮักช่างน่ารัก จริงๆจะไปจีบเขาน่าจะรู้คำนี้ไปก่อนแล้วนะ เอิ้กๆ(แสดงว่าตอนแรกฮักกะอยู่บนสินะ..)
วินเซอร์ท่าทางจะไม่ใจอ่อนง่ายๆ แต่ก็ยังสนใจอะไรหลายอย่างทั้งตัวฮักและของที่ฮักให้ สู้ๆนะฮอยฮัก!
-
แม่งน่ารักว่ะฮัก ไอ้วินโชคดีไปไหม
-
ฮักก็มีมุมใสซื่ออกับเค้าเหมือนกันนนะเนี่ยย
น่ารักจนไม่ไหวจะเคลียร์ :-[
วินเซอร์รับภรรยาที่ดีอย่างฮักด่วนนน
-
ฮัก น่ารักอ๊ะ.... :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ฮักกกกก อะไรจะแสนดีป่านนี้ :o8:
รักฮักกกกกกกกกกกกกกก
-
เหตุผลที่ฮักยอมให้วินกดเพราะกลัววินเจ็บนี่เอง อะำไรจะแสนดีปานนั้นฮักเอ๊ย :jul3:
-
น้องฮักน่ารักอ่ะ ไม่ยอมให้วินเซอร์เจ็บ
น่ารักโคตรๆๆๆ อยากได้แบบน้องฮักสักคน ^ ^ :o8: :-[
-
อ้ออออ ที่แท้ก็เพราะรักเขามากเลยยอมเจ็บซะเอง ฮักเอ้ยยย น่ารักอ่ะ
จิตใจดีจริงๆน้ออออออ
นิสัยขี้แกล้งก็น่ารัก ที่ลุยๆก็แรงส์ จริงจังก็เท่ห์โคตรๆ เจ้าเล่ห์ก็น่าหลงใหล โฮกกกกก
หล่ออออออ น่ารัก จะเคะจะเมะก็เอาใจช่วยย ฮ่าฮ่า
ชอบให้ฮักแกล้งพรีส ฮักรุกพรีสเยอะๆนะ เอาให้สองเมะนั่นหมั่นไส้อิจฉาตาร้อนซะให้เข็ด
แต่ตอนนี้ต้องเชียร์ฮัก สู้ๆ โบกธงๆ
ส่วนลิ้งนั่นก็คบไม่คบนะ แต่ไปกินข้าวกล่องของที่เค้าทำมาถวายซะงั้น
สรุปว่าที่มันกินๆนี่มันรู้มั้ยว่าใครทำให้ใครเอามาให้ นึกว่านิสัยแบบนี้จะหยิ่งโยนทิ้งซะอีก
เอ๊ะ หรือว่ามันไม่รู้กันฟร่ะ เอ๊ะ หรือว่ามันรู้แต่มันไม่แคร์ ใครให้มาก็กิน ทำนองเห็นแก่กิน ฮ่าฮ่า
นิสัยเคะไม่อ่อนแอ แมนๆอย่างฮักโคตรชอบเลย ยอมให้คนที่รักแค่คนเดียว กรี๊ดดดดดด
รออ่านรอลุ้นตอนต่อไปค่าาาา เป็นกำลังใจให้คนแต่งต่อไป~~~
-
ฮักพี่ก็รอเวลาที่แกเป็น ภรรยาที่ถูกต้องตามพฤตินัยอยู่น่ะ คึคึคึ :haun4:
-
โธ่เอ๊ย!!
ฮอยฮักหนอฮอยฮัก
-
:z3: มาทำให้อยากแล้วจากไป ย้ากกกกกกกกก :serius2:
-
มีใครซื่อกว่าคุณจืดคนนี้มั๊ย
นอกจากซื่อ ยังน่ารักอีก ยอมเจ็บแทน
จะให้หลงไปถึงไหนค่ะคุณฮัก
-
อันที่จริง ก็ไปหาตัวอย่างทดลองกดก่อนก็ได้นะฮัก จะได้เป็นฝ่ายรุก
-
น้องฮักกกกก :m20: :m20:
:-[น่ารัก
-
เด็กน้อย เอ้ย :impress3:
-
พี่ปอย เริ่มหนุกแล้วๆๆเย้ๆ
ชอบ ฮักแบบนิอ่า เหมือนจะซื่อแต่ก๊ฉลาด ใสๆอ่า
5555
-
ฮักน่ารักเกินไปแล้ววววว :-[
-
ฮักอย่างซื่ออ่ะ * กรีีดร้อง *
ใสไปแล้ว :m20:
-
แหม ทำหน้าที่ได้เหนียวแน่นดีจริงๆนะคะคุณปอยย 555
-
มารอ ออยฮัก คร้าบบบบ อยากรู้จังว่าทำยังไงตอนหลังๆ วินเซอร์ถึงได้หลงหัวปักหัวปำได้
-
เข้ามาคารวะ 7 จอกให้คุณปอย :pig4:
-
:mc4: :mc4: :mc4: รอออออออออ
-
รอค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
ตอนที่ 12
< WinZer’s Mode >
“ไอ้วินเซอร์มึงบอกกูทีว่าคนที่ตามอยู่นั้นน่ะคือใครวะ?”
“...”
เวรเอ๊ยยยยย!!!!
ผมล่ะพูดไม่ออกจริงๆ ว่าไอ้สโตกเกอร์ที่ตามติดผมเป็นว่าเล่นนั้นคือไอ้แว่นผู้หาญกล้ามาจีบผมแบบหน้าไม่อาย กูไม่เคยเห็นใครด้านเท่านี้มาก่อนเลยโว้ยยย!!! ผมก็ไม่ให้พวกเพื่อนๆ มันไปสนใจไอ้แว่นจืดที่ตามติดมาเรื่อยๆ เดี๋ยวมันได้ใจน่ะสิ ปล่อยๆ มันไปเดี๋ยวมันก็เบื่อเองแหละ!
อีกอย่างเล่นมาตามผมโต้งๆ แบบนี้มีหวังเจอดีแน่ๆ มันไม่ใช่คนแรกที่มาตามจีบผมหน้าด้านๆ แบบนี้หรอกนะครับ หึ! เพราะมันมีมาเยอะก็โดนมาเยอะอย่างไงล่ะถึงไม่มีใครกล้าจีบผมแบบออกตัวแรงแบบนี้ เดี๋ยวมันก็เจอดีเองแหละ!!
ผมก็ปล่อยให้ไอ้แว่นนั้นตามติดชีวิตแบบเรียลลิตี้ เออ มึงอยากตามก็ตามมา! ผมก็ใช้ชีวิตไปอย่างปกติสุขของผมเนี่ยแหละ พาสาวไปกินข้าวหิ้วหนุ่มเข้าโรงแรมตามประสาหนุ่มโสดเสน่ห์แรง ไอ้แว่นจืดนี้มันก็มีน้ำอดน้ำทนตามผมอย่างไม่ย่อท้อจริงๆ นานเข้าผมก็ชักประสาทจะแดก มึงจะตามอะไรกูนักหนาวะ!!!? พ่อแม่มึงเป็นเอฟบีไอหรือไง!!?
พอผมขันติแตกก็ไล่มันไปก่อนจะเดินเฉิดเฉายออกมาอย่างไม่สนใจใยดี เหอะ! ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ!! นิสัยแมร่งกวนตีนวะ! พอเดินเข้าอาคารเรียนมาผมก็เห็นบรรดารุ่นพี่ทั้งหลายยิ้มขำกันถ้วนหน้า ไอ้รุ่นพี่พวกนี้แมร่งกวนส้นเดี๋ยวกูแจกตีนกันถ้วนหน้าเลยดีไหม!!? ผมทำหน้าบึ้งมองพวกนั้นอย่างหาเรื่อง
“ไม่เอาน่าไอ้วิน! อยากมีเรื่องกับรุ่นพี่เหรอวะ!?”
“รุ่นพี่หรือรุ่นอะไรก็เถอะ ถ้ากวนตีนกูอัดมันทุกคน!”
“มึงเก่งมากนักหรือไงวะไอ้ห่า!?”
“เก่งหรือไม่เก่ง มึงก็ลองเข้ามา!”
รุ่นพี่หรืออะไรก็เถอะ ถ้าอยากมีเรื่องก็เข้ามากูไม่เกี่ยงอยู่แล้ว!! ผมเถียงกับพวกรุ่นพี่ที่อยู่ปีสาม หนอย ห่างกูแค่ปีสองปีทำเก๊กหน้าเป็นพี่กู ให้กูเชื่อมันทุกอย่าง ฝันไปเถอะ!! กูจะทำอะไรก็ได้ที่กูอยากทำ!! ไอ้พวกรุ่นพี่นั้นก็โมโหหน้าดำหน้าแดงจะเข้ามากระทืบผม เหอะ เข้ามาสิวะ อย่าลีลา กูยิ่งหงุดหงิดอยู่!!
“เฮ้ย!!! ทำอะไรวะ!?”
ก่อนที่ผมกับฝูงรุ่นพี่จะรุมกันในใต้อาคารเรียนก็มีคนเข้ามาขัดเสียก่อนครับ โธ่! ไม่น่ามีตัวมาขัดเลยวะ แล้วไม่ใช่ใครที่ไหนซะด้วย รุ่นพี่ปีสี่ผู้มีอิทธิคุ้มคณะแห่งนี้ตามด้วยพวกพี่ๆ ปีสามกลุ่มคนไม่ธรรมดา เชอะ เล่นแห่แต่พวกเทพๆ มาเลยนี่หว่า ไอ้พวกหมาหมู่นี่มันก็กลัวหัวหดกันเลยน่ะสิ
“มึงอีกแล้วเหรอวะไอ้วิน เพลาๆ ลงหน่อยเถอะวะ”พี่ไลท์มองหน้าผมแล้วส่ายหน้าบ่นเอือมระอาเต็มทนก่อนพี่แกจะโบกมือไล่เพื่อนรุ่นเดียวกันไป
“พวกมึงอย่ามาหาเรื่องไอ้วินมันเลย เจ็บตัวเปล่าๆ วะ”
“วินเซอร์ อารมณ์เสียอะไรมากัน?”
“หวัดดีครับพี่เอฟ ก็มีเรื่องชวนหงุดหงิดนิดหน่อยน่ะครับ”ผมก็ตอบไปห้วนๆ แต่ก็ยังให้เกียรติพี่แกอยู่ แน่ล่ะ พี่เอฟเป็นคนที่แนะนำผมเรื่องพวกการบริหารนี่น่า ผมก็นับถือพี่แกเป็นพี่อยู่เหมือนกัน เราก็ค่อนข้างจะสนิทกันเล็กน้อย พี่เอฟยิ้มๆ เหมือนเดิมตามปกติ
“แล้วอะไรทำให้นายหงุดหงิดล่ะวินเซอร์?”
“เหอะ จะอะไรอีกซะอีกล่ะครับ”มันโคตรจะเป็นข่าวดังในคณะของผมเลยนะ เรื่องไอ้แว่นน่ะ พวกห่านั้นเกลียดและหมั่นไส้ผมจะตายก็เลยแมร่งแกล้งกูด้วยวิธีนี้ ทุเรศวะ! นี้แหละที่ทำให้ผมอยากจะอัดหน้าเรียงตัว!! พี่เอฟยิ้มรับแล้วพยักหน้าอย่างใจเย็น
“จะไปสนใจพวกปากหอยปากปูมันทำไมกันล่ะ”
“หงุดหงิดพวกนั้นไม่เท่าไรหรอกครับ แต่เจ้าตัวต้นเหตุเนี่ยสิ!”
“ฉันก็ไม่เห็นน้องแว่นมันจะเสียหายอะไรเลยนะโว้ย ทำไมแกรังเกียจมันวะ มึงก็ลองๆ คบดูสิ”พี่ไลท์เดินเข้ามาแทรกบทสนทนาระหว่างผมกับพี่เอฟ ผมเหล่มองพี่แกอย่างไม่พอใจ คุณพี่ก็เข้าข้างมันหรือไงวะ!? ชิ! เห็นความเดือดร้อนของคนอื่นเป็นเรื่องสนุกล่ะสิ! สันดานจริงๆ วะ
“เฮ้ยๆ อย่ามองอย่างนั้น ฉันไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้นแหละ ก็แค่พูดไปตามที่เห็นเท่านั้นเอง”พอเห็นผมไม่พอใจพี่ไลท์ก็ยกมือโบกไปมาหน้าตาเฉยชาปฏิเสธหน้าตาย เหอะ สันดานพี่เป็นอย่างไงทำไมผมจะไม่รู้ล่ะ! ก็ผมกับพี่มันประเภทเดียวกันนี่หว่า!!
“วินเซอร์ ลองมองให้ดีๆ แล้วนายจะพบบางอย่างที่ดีกว่าที่ตัวเองคิด”พี่เอฟมองผมแล้วยิ้มอย่างผู้ใหญ่แนะนำเด็กที่ยังไม่ประสีประสา ผมกระพริบตาปริบๆ ไม่ค่อยเข้าใจที่พี่เอฟพูด ให้ผมมองดีๆ? มองไอ้แว่นน่ะเหรอ? ผมมองมันดีๆ ตั้งแต่วันแรกแล้ว!! บอกได้คำเดียวว่า...
จืดดดดด!!
ไกลจากสเปก!
และแล้วเจ้าแว่นนั้นก็เลิกตามผมสักที เออ! ดีวะ พูดรู้เรื่องดี แต่ที่ผมกลุ้มมากกว่านั้นคือ... จู่ๆ ข้าวกล่องจากที่มีกล่องเดิมๆ มาตลอดมันก็เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ จำนวนมากจนผมต้องแจกจ่ายทำทานให้กับคนในคณะ ให้ตายเถอะ พอมีหนึ่งคนมันก็จะเริ่มเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ผมปวดหัวที่จะรับข้าวกล่องจากใครแล้ว!
ในวันหยุดที่แสนจะว่างของผม แหม นานๆ ครั้งมันถึงจะมีน่ะครับ แต่เจ้าเสียงกริ่งหน้าห้องที่เล่นกดกวนเบื้องล่างมันก็ดังปลุกผมเหมือนทุกๆ อาทิตย์ที่ผ่านมา อะไรวะ!!? อีกแล้วงั้นเหรอ!? ผมรีบลุกจากเตียงเดินย้ำเท้าแรงๆ กระชากเปิดประตูห้องออกไป แต่ก็ไม่เห็นเจ้ามือบอนที่วางเสบียงทิ้งไว้สักที อุตส่าห์รีบมาเพื่อจะได้เห็นแล้วน่ะเนี่ยแต่ดันหนีไปอย่างว่องอ่ะ ผมเดินหิ้วถุงกับข้าวเข้าห้องไปใส่ไว้ในตู้เย็นก่อนจะเดินมาล้มตัวนอนบนเตียงต่อ
กว่าผมจะตื่นขึ้นมาอีกทีก็ปาเข้าไปเที่ยงนู้นแหละครับ อ่า หลับเต็มอิ่มเลยล่ะครับ! พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็รู้สึกหิวขึ้นมา เดินพาท้องที่ร้องโครกๆ มาเปิดตู้เย็นหยิบถุงเจ้าปัญหานั้นขึ้นมาค้นแล้วเปิดดูว่ามีอะไรให้ยัดท้องบ้าง พอค้นก็เห็นโพสอินแปะไว้ในแต่ละกล่อง บอกว่ามีอะไรบ้างและควรทำอะไรก่อนจะกิน ผมยืนมองนิ่ง
“โห ใครวะ แมร่งอย่างกับมีตาวิเศษ”
รู้อีกว่าผมจะไม่กินข้าวเช้าและไปนอนต่อจนถึงเที่ยงแถมยังอธิบายวิธีอุ่นอย่างละเอียดยิบว่าอุ่นเท่าไรอะไรอย่างไง ให้ตายสิ แถมยังกำชับอีกว่าต้องทำตามทุกอย่างให้ถูกต้องเพื่อรสชาติในการทานอีกต่างหาก! ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เป็นคนละเอียดและรู้ทันผมจริงๆ แฮะ รู้แม้กระทั่งว่าผมจะไม่ใส่ใจแล้วก็ทำไปมั่วๆ ตามใจ แถมยังเอารสชาติมาล่อกันอีก เอาเถอะจะลองทำตามดูล่ะกัน!
“ลายมือนี้คุ้นๆ แฮะ”
ผมดึงโพสอินมาพิจารณาอย่างสงสัย เหมือนเคยเห็นลายมือที่ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยอ่านง่ายแบบนี้มาก่อนนะ จากไหนกันวะ? ผมจัดข้าวของอุ่นกับข้าวก่อนจะมากิน ระหว่างนั้นก็นั่งคิดไปเรื่อยเปื่อย ลายมือนั้นมันเหมือนกับลายมือในชีทที่ผมได้จากบุรุษปริศนานั้นเลยนะ
เห... อย่างบอกนะว่าหมอนั้นชอบผมนะ!!
แหม ถ้าดูจากสถานการณ์ต่างๆ แล้วมันก็เอียงมาทางนี้สุดๆ ถ้าหมอนั้นไม่ชอบผมแล้วจะทำอะไรให้ขนาดนี้เหรอวะ? หว่า! อะไรกันเนี่ย รู้สึกผิดบาปจริงๆ ที่เกิดมามีเสน่ห์ขนาดนี้ หึๆ! เขาอยู่คณะถาปัด...เอ๊ะ!? เหมือนได้ยินพวกเพื่อนๆ ในสาขามันกรอกหูผมอยู่เหมือนกันนะว่าไอ้แว่นมันก็อยู่คณะนี้เหมือนกัน!
“...”
ชะ...ชิบ!
คงไม่ใช่ว่าจริงๆ แล้วไอ้บุรุษลึกลับคนนี้มันคือ...
ไอ้แว่นจืดหรอกนะ!!!!?
ผมหยุดมือที่กำลังตักข้าวเข้าปากแล้วขยับคิ้วมุ่นมองช้อนนั้นนิ่งก่อนจะยัดช้อนเข้าปากไปแบบชิวๆ เหอะ คงไม่ใช่หรอกมั้ง ไม่น่าจะใช่วะ! ไม่ใช่แน่ๆ ล่ะ!! ผมพยายามปัดความคิดนั้นออกไปจากหัวแล้วกินข้าวต่อ แล้วทำไมใจกูมันหวิวๆ โอนเอียงไปทางที่คิดไว้เมื่อกี้วะ
ผมส่ายหัวไปมาเลิกคิดแล้วจับหนังสือพิมพ์ของวันนี้มาอ่านเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเอง ตลาดหุ้นวันนี้เป็นอย่างไงวะ? อืม... ส่ายหน้ากวาดมองหนังสือพิมพ์อย่างรวดเร็วแล้วกระพริบตาปริบๆ ข่าวอะไรกันวะเนี่ย!!? เฮ้ย!!! ผมยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านอย่างตั้งใจแล้วเงยหน้าไม่รู้จะรู้สึกอะไรดี แปลกใจ สงสัยและงุนงง
“พ่อ...”
ให้ตายสิ! ข่าวนี้มันคืออะไรกันแน่!!? ทำไมถึงเป็นแบบนี้!!!? ผมลุกขึ้นแล้วรีบเดินไปคว้ากุญแจรถอย่างรวดเร็วเพื่อไปหาความจริงเกี่ยวกับข่าวที่เพิ่งได้อ่านไปเมื่อสักครู่ ยัยป้าก้ามปูท้อง!!!? แถมไม่ใช่ท้องกับพ่อของผมด้วย!!!? แล้วไอ้ดาราปลายแถวนั้นมันมาเกี่ยวด้วยวะ!!? ยิ่งคิดผมก็ยิ่งงุนงงหนัก ตอนนี้ผมเร่งรถมาที่บริษัทแถมจะติดปีกบิน พอมาถึงบริษัทก็รีบไปที่ห้องของประธานบริษัท
“คุณวินเซอร์คะ!! เดี๋ยวก่อนค่ะ!”
“คุณพ่ออยู่ไหน!?”
“ท่านประธานไม่อยู่ค่ะ”
“คุณพ่อไปไหน!?”
“ท่านกำลังแถลงข่าวอยู่ค่ะ”
“แถลงข่าว!? อ่า...ตกลงมันเป็นอย่างไงกันแน่คุณสุดา?”
ผมมาถึงหน้าห้องของพ่อแล้วเลขาฯ ประจำหน้าห้องก็เข้ามาขวางก่อนที่ผมก็เปิดประตูเข้าไป แถลงข่าว? ข่าวเพิ่งออกมาแล้วจะแถลงข่าวเลยงั้นเหรอ? อะไรกันเนี่ย!? ผมทำหน้านิ่งซีเรียสเมื่อเจอปัญหาที่ไม่คาดคิด คุณเลขาฯ ของพ่อก็ตอบผมด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ตระหนกตกตื่นใจแม้แต่น้อย
“คุณวินเซอร์ไม่ต้องเป็นกังวลค่ะ เรื่องนี้ท่านประธานจัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ หากคุณต้องการพบท่านกรุณารอในห้องอย่างสงบค่ะ”คุณสุดาเผยมือไปในห้องแล้วเดินไปนั่งประจำที่เหมือนเดิม นั่งตัวตรงทำงานพิมพ์ต๊อกแต๊กๆ ของเธอต่อไปไม่สนใจว่าผมจะอยู่ในอาการประท้วงสักนิด
หนอยยย!!! เห็นว่าทำงานมานาน รู้จักมักจี่กันตั้งแต่เด็กเลยไม่มีความเคารพกันเลยใช่ไหมยัยเลขาแก่นี้! แล้วตอนนี้พ่อไปแถลงแก้ข่าวอยู่ที่ไหนกันวะ ทำไมผมถึงไม่ระแคะระคายเรื่องนี้เลย ผมหายใจแรงแล้วเดินจากไปเร่งฝีเท้าเข้าไปในโรงอาหารเพื่อหาคนที่น่าจะให้คำตอบแก่ผมได้
“น้าส้ม!”
“อะไรของเธอวินเซอร์?”น้าส้มโผล่เข้ามาถามอย่างปกติเหมือนไม่มีเรื่องใดๆ เกิดขึ้น
“พ่อน่ะ...”
“อ้อ แล้วไง?”ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรออกไป น้าส้มจี๊ดก็เอ่ยตัดบทอย่างรวดเร็ว โธ่เอ๊ย! ฟังผมให้มันจบๆ ก่อนได้ไหมครับ? แถมไอ้อาการเฉยชานั้นมันอะไรกันวะ? น้าส้มก็ยังก้มทำนั้นทำนี้ไม่สนใจผมเหมือนเดิม
“น้าส้ม เรื่องข่าวน่ะ...”
“หือ? จะกินอะไรงั้นเหรอ?”
น้าส้มมมมมม!!! ฟังผมหน่อยสิครับ แค่นี้ทำเป็นเมินกันอยู่ได้! ผมขมวดคิ้วเม้มริมฝีปากหงุดหงิดใจกับท่าทางของน้าที่เอาแต่เลี่ยงผมอยู่นั้นแหละ น้าส้มหันมามองผมแล้วถอนหายใจเฮือก
“มานี่เพราะห่วงพ่อหรือผู้หญิงล่ะวินเซอร์?”
“ถามโง่ๆ! ก็ต้องห่วงพ่อน่ะสิ!”ผมตอบไปแบบไม่ต้องคิดให้ยุ่งยาก แหงแหละ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีความหมายอะไรกับผมนานแล้วนี่ จะไปแคร์ทำไมยัยป้าหน้าด้านนั้น! แต่พ่อน่ะสิอะไรของเขา จู่ๆ ก็มีข่าวคาวออกมา มันเสียภาพพจน์ของบริษัทไปด้วย! น้าส้มกวักมือเรียกเข้าไปข้างนอกครัวผมก็รีบเข้าไปทันที น้าแกก็รีบจับผมนั่ง
“ยังจำได้ไหมที่ตอนนั้นน้าอยากจะคุยกับแกแต่แกไม่สนใจน่ะ”
“จำได้”ผมพยักหน้าทันที อย่าบอกนะว่าวันนั้นน้าจะพูดมันเกี่ยวกับเรื่องข่าวนี้น่ะ ตกลงมันเป็นอย่างไงกันแน่? ผมมองหน้าน้าอย่างงงๆ น้าแกก็ยิ้มให้กับผม
“วินเซอร์ บางครั้งเธอก็โง่ดีแท้”
น้าไม่ต้องมาหลอกด่าผมได้ไหมเนี่ย โถ! รีบๆ เล่าเรื่องจริงมาเถอะ ตกลงมันเป็นอะไรกันแน่? ยัยก้ามปูนั้นเป็นคู่หมั้นกับพ่อกำลังจะแต่งแล้วทำไมไปท้องกับไอ้ดาราชายปลายแถวนั้นได้วะ กูงงสัด! น้าส้มนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามกับผม
“น้าขอถามเธอหน่อยทำไมเธอถึงเลิกกับยัยก้ามปูนั้น?”
“...ถามทำไมครับ?”
“ก็เพราะเหตุผลนั้นแหละ ยัยก้ามปูนั้นมั่วไปทั่วร่านไม่เลือกต่างจากนิสัยที่แสดงออกใช่ไหมล่ะ ระหว่างที่คบกับเธอยัยนั้นก็ไปมีอะไรกับคนอื่นโดยยกเหตุผลที่เธอไปยุ่งกับคนอื่นมาอ้าง จนในที่สุดดันตั้งท้องขึ้นน่ะสิ! แถมยัยนั้นยังบอกว่าท้องนั้นเป็นลูกของเธอด้วยแล้วไปขู่พ่อของเธอน่ะสิ”
“จะบ้าตาย ยัยนั้นตั้งท้องซะที่ไหนกันล่ะ!?”ผมเอ่ยอย่างโมโห ยัยนี้นิสัยเสียวะ! เห็นว่าผมไม่สนใจแล้วก็ยังทำตัวน่าเกลียดเอาลูกของใครก็ไม่รู้มาตู่ว่าเป็นลูกของผมอีกแน่ะ ผมน่ะคบกับเธอในตอนแรกๆ ไม่เคยรู้ถึงนิสัยที่ซ่อนไว้อย่างแนบเนียนใต้หน้ากากนางเอกที่แสนดีที่ซ่อนสันดานร่านไม่เลือก ผมก็ระแคะระคายอยู่บ้างแต่ไม่เชื่อจนกระทั่งพ่อแย่งยัยนั้นไปผมถึงรู้เรื่องนี้แทบไม่อยากจะเชื่อจนต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองและจับได้คาหนังคาเขาแล้วยังโบยความผิดมาให้กับผมอีกว่าถ้าผมไม่นอกใจเธอก่อนเธอก็คงไม่ทำแบบนี้ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะ? ยัยนั้นคบกับพ่ออยู่นี่น่า!
เหอะ อีกอย่างผมไม่ได้ตามืดตามัวจนมองไม่ออกหรอกนะว่าเธอน่ะโคตรจะเต็มใจแถมให้ท่ายั่วคนอื่นก่อนอีก แล้วยังมีน้ำหน้ามาหลอกผมว่าท้องอีกแต่ผมน่ะเหรอจะเชื่อ ถึงยัยก้ามปูเนี่ยจะชอบร้องขอให้ผมไม่ป้องกันแต่ผมไม่เคยหลวมตัวไปด้วยหรอกนะแล้วจะท้องกับผมได้อย่างไง ตอนที่ผมโกรธมากก็เพราะพ่อไปคบกับยัยเชื้อโรคเนี่ยแหละ!!
“ยัยนั้นท้องจริง”
“ห๊ะ!?”ผมตกใจหลุดอุทานเสียดังอย่างไม่อยากจะเชื่อ ยัยก้ามปูนั้นท้องจริง!!?
“แต่ไม่ได้ท้องกับเธอหรอกวินเซอร์ สบายใจได้”
“แต่ยัยนั้นกลับเอาเรื่องที่ตัวเองท้องไปขู่พ่อของเธอน่ะสิ บอกว่าท้องนี้คือลูกของเธอ หากพ่อของเธอไม่ทำตามที่ยัยนั้นบอกก็จะออกมาแฉเธอและไปเอาเด็กออก พ่อของเธอก็รู้อยู่ว่าท้องนั้นไม่ใช่ลูกของเธอแต่ท่านก็รับไว้เพราะสงสารเด็กและอีกอย่างถ้ายัยก้ามปูนั้นออกมาแฉจริงๆ เธอก็จะถูกสังคมประณามเสียๆ ยิ่งพวกหูเบาเชื่อคนง่ายแค่ผู้หญิงมาบีบน้ำตาร้องไห้ก็เชื่อและสงสารหมดบ้านหมดเมือง ฝ่ายผู้ชายเสียเปรียบและทำอะไรก็ไม่ดีไปหมดนั้นแหละ พ่อเธอรู้ข้อนี้ดีท่านจึงรับปากยัยก้ามปูนั้นแล้ววางแผนแฉยัยนั้นโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้ ถึงจะทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งแต่นั้นมันก็ช่วยไม่ได้ในเมื่ออีกฝ่ายก็คือลูกชายคนเดียวที่รักยิ่งกว่าสิ่งใดนี่น่า”
น้าส้มเอ่ยเล่าด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ผมฟังแล้วโมโหยัยนั้นที่บังอาจเอาเรื่องของผมไปขู่กับพ่อ! ยัยบ้าเอ๊ย!!! ผมขบกรามบดจนเป็นสันนูน โชคดีที่พ่อของผมไม่ใช่คนโง่ ผมคิดไว้แล้วว่าพ่อจะต้องมีแผนอะไรแน่ๆ ถึงได้คบกับยัยนั้น แต่เพราะทิฐิของผมเองที่มองอะไรไม่ทะลุ
“ปัญหานั้นไม่ใช่แค่ยัยก้ามปู แต่มันรวมไปถึงพฤติกรรมของเธอด้วยนะวินเซอร์ เพลาๆ เรื่องพวกนี้หน่อยล่ะกัน”น้าส้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ อย่างเหนื่อยใจ ผมมองน้าส้มแล้วหัวเราะในลำคอ น้าส้มครับ ตั้งแต่ได้บทเรียนจากยัยก้ามปูมาผมก็ไม่คิดจะยุ่งกับคนที่คิดเป็นจริงเป็นจังหรือคิดจะคบใครจริงจังหรอกน่า
“ไอ้ลูกบ้า!!!”
“พ่อ...”
จู่ๆ พ่อของผมก็โผล่เข้ามาในครัว ผมมองอีกฝ่ายที่มักจะอยู่ในชุดสูทดูดีและตอนนี้ก็เช่นกัน พ่อก็ยังดูดีไม่ค่อยจะแก่ตามอายุสักเท่าไร พันธุกรรมนี้น่ากลัวเป็นบ้า! ปู่ของผมนั้นก็ยังดูไม่เหมือนแก่เลย นี่คงไม่ใช่ว่าผมจะเป็นเหมือนพวกเขาด้วยหรอกนะ คิดแล้วสยองวะ พ่อทำหน้าเข้มเครียดเดินเข้ามาใกล้ เสียงตวาดที่ออกจะดุๆ นั้นทำให้ผมมองพ่อนิ่งไม่คิดจะพูดอะไร เอาเถอะจะด่าอะไรก็ว่ามาเลย ผมรอฟังได้อยู่แล้วล่ะ
“เจ้าลิ้ง!...ทำไมไม่มาให้เห็นหน้าตั้งนาน พ่อคิดถึงแกจะตาย!! มาให้กอดทีสิลูกรักของพ่อ~”
“...”ผมมองหน้าเข้มๆ ที่พลันอ่อนเข้ามาสะดีดสะดิ้งอ้อนโดยไม่ดูหรือเกรงใจอายุของตัวเองอย่างปลงๆ ผมโตขนาดนี้แล้วนะยังจะมาทำอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้ เอ่อ กูลืมไปว่าพ่อน่ะ...
เป็นโรคโคตรเห่อลูก!!!
TBC.
ถึงอยู่ค่ายปอยก็สามารถอัพได้ 555
เพราะหน้าที่ในค่ายรู้สึกว่าว่างเหลือเกิ๊น
ไม่มีงานให้ทำเลยหรือไงวะ!!? ต้องระเห็จไปอยู่ฝ่ายอื่น
หางานให้ตัวเองทำเอง เห็นไม้กวาดไม่ได้เป็นต้องจับมากวาด ฮิๆ
ตอนนี้อาจจะมีคำผิดอยู่เพราะไม่ได้อ่านทวนเลย
ใกล้ที่เเด็กๆ จะมานอนแล้ว ต้องรีบอัพ!!
ปล.แล้วเจอกันตอนหน้านะจ้ะ~
-
55555 คุณพ่อลิ้งน่ารักมว๊ากกก
-
ขยันจริงจริ๊งง 555
แหม วิเซอร์มาว่าฮักของเราจืดได้ไงเนี่ย
ถ้ารู้ความจริงขึ้นมาจะทำหน้าไงน้า หึหึ
-
พ่อยังเรียกดาลิ้งอยู่เลย
น่ารักกกกกก
นี่วินไม่รู้จิงๆหรอว่า ฮัก เปนคนเดียวก่าเด็กแว่น แล้วก้เลิฟมี
บางทีแกก้โง่จิงๆแหละ ดูคนที่เปลือกนอก
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย
คุณพ่อ น่ารักอ่ะ +1 ให้คุณพ่อเห่อลูก :o8: :-[
วอนเซอร์เมื่อไหร่จะหายโง่ววววววว
แต่ให้อภัยได้ เพราะอยากจะรู้ว่าฮักจะทำไง หึหึ o18
-
ขออนุญาต :z6: นังก้ามปูกับวินเซอร์คนละทีเช่นเคย
ชูป้ายไฟสมาคมคนรักหน้าจืดต่อไป ฮาาา
-
แล้ววินเซอร์จะตกลงปลงใจกับเจ้าของชีทหรือเปล่า หุหุหุ
-
ว้าววววววววววววววววววว
คนเดียวกันเลย55555
แว่นจืดดดน่าร้ากมากกกก
อยากไห้คบกันไวๆๆ55555
-
:L2:
-
บักดาร์ลิ้งเอ๊ยยยยยยยยย
รอวันบักดาร์ลิ้งหลงสเน่ห์จืดๆอยู่อิอิ
-
พ่อ ดาร์ลิ้ง นี่ น่ารักดีนะ ฮ่าๆๆๆ :L2:
-
...... ลองมองให้ดีๆ แล้วนายจะพบบางอย่างที่ดีกว่าที่ตัวเองคิด ......
พี่เอฟ เหมือนจะรู้อะไรดีๆนะ ฮั่นแหนะ
55555555555
-
นับวันรอที่วินเซอร์จะได้รู้ว่าไอ้จืดดดดดดดด ที่ว่าคือฮอยฮัก ท่าจะมันส์มิใช่น้อย :z2:
-
คุณพ่อก็แสบใช้ได้นะเนี้ย :laugh:
-
ฮอยฮักสู้ๆต่ไปนะ
วินใจอ่อนได้แยว อยากให้ถึงตอนรู้ความจิงเร็วๆจัง อิอิ
-
คุณพ่อเป็นโรคโคตรเห่อลูก!!
ช่างเป็นคุณพ่อที่น่ารักเสียจริงๆ *-*
-
คุณพ่อน่ารักอ่ะ 55555
-
เป็นไงล่ะลิ้ง ฮ่าๆๆๆๆ
-
เอ่อ วินเซอร์....ซื่อบื้อได้อีกเนอะตัวเอง o18
เมื่อไหร่จะรู้ตัวเนี่ย? เอ๊ะ..หรือไม่รู้ไปเรื่อยๆเรื่องจะได้ไม่จบ (จะบ้าเรอะ! :beat:)
-
อยาก :beat:และ :z6: ยัยก้ามปู รอตอนต่อไป :L2: :L2: :L2:
-
:เฮ้อ:
-
แล้วทำอีท่าไหนวินเซอร์ถึงจะรักน้องจืดน้อ
น้องจืดสู้ๆๆๆ
:ped149: :ped149: :ped149:
-
+ 1 ให้พี่เอฟ พี่เอฟรู้จริง ฟังไว้มั้งวินเซอร์ o13
เดาถูกแล้ว ไอ้จืดที่มึงคิดนะ ถูกแล้ว :laugh:
ป๋าสุดยอด โครตหลงลูกเลย :z1:
-
โอ้ยยยยยยยยย วินเซอร์เมื่อไหร่จะฉลาดสะที ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z6:
-
:-[ป๊ะป๊า วิน น่ารักอ่ะ
-
พ่อน่ารักอ่า ตอนต่อไปเอาน้องแว่นมาไวไวนะ
-
รอฮักกันต่อไป
-
รอลุ้นๆๆ เมื่อไหร่จะรู้ตัว ฮ่าๆๆ
-
ว๊ากกกกกกกก พ่อตา เอ้ย พ่อของดาร์ลิ้ง น่าฮักกกกกกก >///<
อยากให้อยากให้ฮอยฮักลองรุกสักครั้ง แบบโมโหจัดจับดาร์ลิ้งกดไปเลย (แต่คงจะยาก ฮักเล่นเย็นชาซะ)
-
คุณพ่อน่ารักนะคะ
ปล.สั้นไปนิดนุงเนาะ เหะ เหะ
-
คุณพ่อน่ารักอ่ะ เห่อลูกจริงๆด้วย
-
ตอนนี้มันดูไม่ค่อยยาวเท่าไหร่เลยอ่ะปอยป้อย(แปลว่ามันสั้นอ่ะ)
แล้ววินเซอร์จะทำยังไงก็ชะนีนางนั้นกันล่ะเนี่ย
-
พ่อของวินเซอร์น่ารักอะ
อยากรู้ว่าวินเซอร์ชอบฮอยฮักตอนไหน
-
พ่อวินเซอร์น่ารักดีนะ :o8:
-
หมั่นไส้วินเซอร์ :เฮ้อ:
-
พ่อน่ารักอ่ะ เป็นโรคเห่อลูกด้วย
วินเซอร์...เดาจะถูกอยู่แล้วเชียว
:L2: :L2:
-
อยากให้วินเซอร์ชอบฮักตอนจืดๆนี้ล่ะ
เป็นกำลังใจให้ฮัก :L2:
-
ฮักบอกวินเซอร์ไปเลยว่า...ถึงเราจะจืดเราก็น่าร๊ากกกกก :laugh:
:pig4: :pig4:
-
คนเดียวกันนั่นแหละวินเซอร์
ยัยก้ามปูเลวมากกก
จะมาบอกว่าลูกในท้องเป็นลูกวินเซอร์ เจอคุณพ่อเข้าไป สม
คุณพ่อน่ารัก เป็นพวกเห่อลูกหรอเนี่ยย
-
มาให้กำลังใจฮัก อิอิ
ขอให้วินเซอร์หลงฮักจนโงหัวไม่ขึ้น ฮ่าๆๆ
-
อยากให้วินรักฮักมากๆ :กอด1:
-
ที่พ่อเห่อน่ะ เห่อตอนเป็นดาร์ลิ๊ง ตัวเล็กๆป่าววววว 55555555555
-
ลองมองไอ่จืดดีๆ ซิวินเซอร์แล้วนายจะเจออะไรดีๆ ซ่อนอยู่ในนั้น
คำพูดของพี่เอฟโดนจริงๆ เน้อ ท่าทางของพี่แกเหมือนเคะราชินีไม่มีผิด ฮ้าๆ
-
แล้วแน่ใจว่ายัยก้ามปูจะไม่ไปเอาเด็กออกหลังจากนี้รึไง
วินโง่จริง ๆ น่ะแหละ ปล่อยให้ทิฐิบังตาจนมองไม่เห็นความจริง
-
ฮักสู้ๆ นะ :impress2:
-
ฮักเดินหน้าเต็มกำลัง
-
ทำร้ายจิตใจหน้าจืดอีกแล้ว
เดี๋ยวๆๆ หลงรัก แล้วจะให้หน้าจืดแกล้งซะให้เข็ด เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คุณพ่อออออ หมดกันนนนน! 555555
วินเซอร์เซนซ์ไวขริงๆ ช่างน่ากลัวยิ่งนัก เหมาะแล้วที่จะคู่กับท่านเทพอย่างฮัก
เหมือนเทพปะทะเทพยังไงไม่รู้ แต่ดูตอนนี้วินเซอร์จะอ้วนแล้วล่ะ ของกินเยอะเกิน //ฮา
-
ฮักแบบจืดๆน่ารักพอๆกับตอนเป็นเลิฟมีนะวินเซอร์ โมเอะดีนะ :z1:
-
ให้ตายสิทำไมตัวละครของท่านถึงได้น่ารักอย่างนี้ทุกตัวเลยอ่า
-
ถ้าคนหล่อยุ่งยากนักก็อย่าเล่นตัวสิจ๊ะ
คนจืดเค้าทั้งตื้อทั้งตาม เห็นอกเห็นใจเค้าหน่อยสิ
จืดๆแบบนี้มีดีเยอะนะ พ่อคนหล่อ!
:laugh:
-
ขอบคุณจ้า
นายวินเซอร์เมื่อได้รู้ความจริงจะเป็นยังไงหนอ ?
บางทีการที่ฮอยฮักทำอะไรให้มากจนไม่ไหวแล้ว
พักสักหน่อย คงทำให้นายวินเซอร์คิดอะไรออกบ้างนะ.....
-
วินเซอร์ดูเยอะมาก
แอบคิดว่าจะหยุดที่ฮักได้หรอ
กลัวฮักเสียใจจัง
เรื่องนี้ดำเนินเรื่องค่อนข้างช้ามากเลยนะ
-
o13
-
โง่จริงอะไรจริงนะวินนะ อยากรอดูหน้าตอนที่รู้ว่าไอ้จืดคือเลิฟมี
-
วินจะทำยังไง ถ้ารู้ว่า..
ไอ้จืด คือ เลิฟมี !!
-
ตามอ่านทันแล้ววววววว ,,
ตามมาจากเรื่องคู่กัดที่รัก(ความจริงยังอ่านเรื่องนั้นไม่ทัน แอบแว๊บมาอ่านเรื่องนี้ก่อน ฮ่าๆ)
ฮักน่ารักกกกกกกก ,,
ชอบนิสัยแบบนี้จัง ฮ่าๆๆ
รอตอนต่อไปนะค่าาาา
-
เมื่อไรวินเซอร์จะเห็นความน่ารักของฮอยฮักน๊าาาา
-
ถ้าวินรู้ความจริงว่าไอ้จืดคือเลิฟมีจะเป็นยังไงน้าาาา~
-
ลุ้นให้ฮักจีบวินติด
-
มารอดูว่าคนหล่อจะไม่หวันไหวจริงมั้ย
-
รอด้วยคน...จะได้อ่านก่อนกลับบ้านมั้ยน้อ~
-
อยากรู้จัง
เมื่อวินรู้ความจริง
ว่าคนที่ตัวเองเรียก
ไอจืดเป็นฮักจะทำ
หน้างัยน๊า :z2:
รอรอให้ถึงวันนั้นเร็วๆ
1+จ๊า
-
มานั่งรอดูวินเซอร์หน้าชาตอนรู้ความจริงด้วยคน o18
-
มารอดูคนไม่หวั่นไหวอะไรง่ายๆ
-
ร
-
มานั่งรอดูคนหวั่นไหวอินมายฮาร์ท 555
-
รอด้วยคน^^
-
มารอด้วยคนค่ะ :z2:
-
รอรอรอรอรอรอรรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอ
-
ไม่หวั่นไหววววววว ไม่หรอกมั้งงง รออ่านนน 55
-
มานั่งรอด้วยคนค่า ฮี่ๆ
-
ขอรอคนหล่อที่จะไม่หวั่นไหวด้วยคนจ้า
อยากจะรู้จริงๆ เชียวว่าคนหล่อจะหวั่นไหวขนาดไหน
เอ้ย !!! ไม่หวั่นไหว......ฮ่าฮ่าฮ่า
-
รอ รอ รอ เข้ามารอด้วยคน :z2:
คนหล่อไม่มีทางหวั่นไหว? แล้วจะคอยดูละกัน! :laugh:
-
มา :z2: :z2: :z2: รอ
-
รอฮ้าบเชียฮักสู้ ๆ
-
มารอตอนใหม่ๆๆๆ :oni2:
-
มารอดูว่าคนหล่อจะหวั่นไหวไหม :laugh:
-
วินเซอร์นี่ตาถั่วจริงๆ ขนาดมองดีๆยังไม่เห็นถึงความน่ารักของน้องฮักรึไง :angry2:
เชอะ ถ้าเค้าไม่แลแล้วจะเสียใจ แต่เรื่องนี้คงไม่เพราะฮักเราอยู่ลัทธิบูชาสามี :laugh:
ส่วนยัยก้ามปูนึกแล้วว่าต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆถึงจะแต่งกับพ่อของวินเซอร์ ร้ายนักนะ :m16:
ลุ้นต่อไปจะไม่หวั่นไหวจริงๆเร้อ :laugh: :laugh:
-
รอ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มารอค่ะ.... อยากอ่านๆ สนุกมาก
-
รอออ ร้อออออ รอออออออออออ :monkeysad:
-
ซื้อเสื่อมั้ยค๊า ขายเสื่อค่า :mc4: :mc4:
ใครจะซื้อเสื่อรอเชิญด้านนี้ค่า55555+
-
พี่ปอยชอบลงมาัยั่วววววววววววว
-
“วินเซอร์ คืนดีกับพ่อแล้วเหรอวะ?”
“ถ้าไม่คืนดีกันคงไม่ไปกินข้าวด้วยกันหรอกน่าพี่คิม ถามแปลก แล้วนั่นทำอะไรน่ะ?”ผมหันมามองตอบเฉยๆ มันก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนที่ผมกับพ่อจะคืนดีกันหลังจากเหตุการณ์ข่าวดังระบือโลกของยัยก้ามปูนั้นจบลง ผมขอเตือนไว้อย่ามาเป็นศัตรูกับพ่อผมเลยครับ ขนาดยัยก้ามปูดาราดังในบริษัทแท้ๆ ยังโดนจัดการไปซะดับไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดในวงการเลยล่ะครับ ดีนะที่ฝ่ายชายที่คุณเธอไปท้องด้วยเป็นสุภาพบุรุษรับไปเลี้ยงไม่งั้นตายแหง น่ากลัวจริงวะพ่อกู
“กินขนมไง อร่อยดีวะ”
เออ ตอบอย่างเดียวก็ได้นะพี่คิมไม่ต้องหันมาเคี้ยวโชว์หรอก ผมมองพี่คิมซึ่งเป็นตากล้องขั้นเทพของบริษัทนั่งล้วงขนมกินแก้มตุ่ย อะไรมันจะสุขสบายปานนั้นวะ ผมก็ไม่ได้ห่วงอะไรหรอกนะครับ พี่คิมแกน่าจะรักษาภาพพจน์ตากล้องขั้นเทพบ้างอะไรบ้าง มานั่งกินซกมกอย่างกับคนตายอดตายอยาก เงินเดือนก็เยอะแท้ๆ!
“แล้วนั่นแกทำอะไรวะ?”
“เปล่า นั่งกินขนมเนี่ยแหละ”
“แกว่างดีเนอะ”
“พี่ก็เหมือนกันนั้นแหละวะ”
มานั่งกินของเขาแล้วยังมีหน้ามาว่าเขาอีก! ผมล่ะนั่งเซ็งๆ มาสองสามวันแหละ คิดอะไรก็ไม่ออกด้วย ไม่ว่าจะเป็นเพลงหรืออะไรก็ช่างเถอะ เฮ้อ! ไปหาอะไรทำดีกว่ามานั่งหายใจทิ้งเล่นๆ แบบพี่คิมเนี่ยผมว่ามันไม่ไหวเลยนะ พี่คิมแกก็ไม่สนใจนั่งกินขนมเอาเป็นเอาตาย
“เฮ้ย พี่ขอไปกินนะ”
“อ่า เชิญเลยครับ”
“ซื้อร้านไหนวะจะได้ซื้อไปฝากเมียที่บ้าน”พี่คิมแกก็ฉกถุงขนมที่ห่อด้วยกระดาษลายสวยแบบประณีตสุดๆ ไปหน้าตาเฉย อืม จะไม่เหลือให้กูสักถุงเลยหรือไงวะ? ผมยักไหล่นิดๆ
“ไม่รู้ มีคนเอามาให้”
ถึงจะมีคนเอานั้นเอานี้มาให้กันมากมายแต่มีอยู่เจ้าหนึ่งแมร่งแตกต่างและทำให้ผมงงเป็นที่สุด มาส่งเสบียงถึงหน้าห้องของผมเลยครับ ใครกันวะ!? ไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่คอนโดนี้และห้องนี้สักคน ผมไม่เคยพาใครมานอกจากพวกไอ้โซโล่เพื่อนสนิทของผมมาเลยนะ นอกจากนั้นก็มีพ่อของผมอีกคนที่รู้ แล้วมันรู้ได้ไงวะ?
“หึ หมั่นไส้วะ อยากมีคนเอามาให้บ้าง”
“บอกเมียที่บ้านดิ”
“บอกไปก็ตายศพไม่สวยสิวะ! เอ่อ...พี่ไปทำงานก่อนนะ แล้วเจอกัน”
“โชคดีพี่”ผมโบกมือลาพี่คิมที่มากินๆ แล้วเดินออกไป โห มาหาผมเพื่อกินแท้ๆ เลยวะ ผมก็หมุนเก้ากี้เคาะปากกาไปมาแล้วก็คิดอะไรไม่ออก ชวนริวไปเที่ยวดีกว่าวะ แหม อาจจะสงสัยว่าริวคือใคร? ก็ริวที่เป็นนายแบบอยู่บริษัทของผมไงล่ะครับ ก็เพิ่งจีบติดเมื่อตอนปิดเทอมที่ผ่านมา มันไม่มีอะไรทำนี่หว่าแล้วบังเอิญตอนนั้นเราก็ได้ทำงานร่วมกันอ่านะ ผมก็เล่นลองจีบเล่นๆ แต่มันดันติดเองเนี่ยสิ! คิดได้ผมก็กดมือถือโทรหาอีกฝ่ายทันที
[ ครับคุณวินเซอร์ ]
“บอกกี่รอบแล้วให้เรียกวินเซอร์เฉยๆ น่ะ เอาเถอะ ตอนนี้นายว่างไหม?”
[ ว่างครับ ตอนนี้ผมมาที่บริษัท...เอ่อ มาดูงานนิดหน่อยนะครับ ]
“งั้นเหรอ นึกว่ามาหาฉันซะอีก หึๆ”
[ ผะ...ผมไม่ได้มาหาคุณสักหน่อย มีงานให้มาดูจริงๆ นะครับ ]
“ถ้าให้ฉันเดานะตอนนี้หน้ากำลังหน้าแดง! ยอมรับมาเถอะมาคิดถึงฉันมากจนต้องมาหาที่บริษัท”
[ คุณวินเซอร์! พอเถอะครับ อย่าล้อผมเล่นอีกเลย ]
“โอเค ไม่ล้อก็ได้ ถ้าตอนนี้นายว่างไปเที่ยวด้วยกันไหมล่ะ?”
[ ไปเที่ยวงั้นเหรอครับ? ]
“หรือว่าไม่อยากไป?”
[ ไปครับ ]
“งั้นรอที่คอฟฟี่ช็อปนั้นแหละ เดี๋ยวฉันจะลงไปหา”
[ ครับ ]
ผมกดวางสายแล้วแล้วยิ้มกับตัวเอง ริวเนี่ยเห็นสุภาพขี้อายแบบนี้แต่ก็ค่อนข้างเจนจัดในเรื่องแบบนั้น หน้าตาแบบนี้มันไม่มีทางรอดอยู่แล้วล่ะนะ เฮ้อ ถ้าจะหาคนที่ใสๆ เนี่ยต้องไปเดินหาที่โรงเรียนอนุบาลหรือไงกัน!? โอ๊ะ แต่ไม่ต้องไปถึงขนาดนั้นก็ได้ล่ะมั้ง หมอนั้นไง! หน้าตาแบบนั้น อายุก็เยอะกว่าผมซะอีกแต่ดันจูบไม่เป็น แถมยังเวอร์จิ้นอีก! นึกถึงแล้วก็เศร้านิดๆ ก็นานแล้วที่ไม่ได้เจอหน้ากัน
ผมเดินออกจากห้องของตัวเองเมื่อเช็คของเรียบร้อยแล้ว พอเปิดประตูออกมาก็ได้ยินเสียงพ่อจ้อแจ้วๆ มาเชียว พ่อเนี่ยพูดมากชะมัดอ่ะตั้งแต่กำจัดยัยก้ามปูนั้นไปได้ ผมหันไปมองพ่อที่กำลังเดินคุยมากับใครบางคนที่ผมเพิ่งนินทาในใจไปหยกๆ ตายยากชิบบบบ!!
เลิฟมีตัวเป็นๆ!!
“อ้าว ลิ้ง! นี้ก็เย็นมากแล้ว ไปกินข้าวด้วยกันไหมลูก?”
“ตอนเที่ยงผมก็ไปกินกับพ่อแล้วไง แล้วตอนนี้ผมก็ไม่ว่างมีนัดกับคนอื่นแล้วครับพ่อ ไว้วันหลังนะ”ผมโบกมือบอกปัดไปก็เพิ่งนัดกับริวเมื่อกี้ก่อนจะออกมาจากห้องนี่น่า พ่อของผมก็ทำหน้าเสียดายนิดๆ ก่อนจะหันไปพูดกับเลิฟมีที่อยู่ข้างหลัง
“สงสัยเราจะได้ไปทานกันสองคนแล้วล่ะเลิฟ”
อะไรนะ? พ่อจะไปกินข้าวกับเลิฟมีงั้นเหรอ!!? ผมกระพริบตาปริบๆ มองพ่อคุยกับเลิฟมีที่นิ่งเหมือนเดิม แถมผมยังรู้สึกว่าเจ้าตัวไปอัพเลเวลความหยิ่งและเย็นเชียบมากขึ้นนะครับ มองผมเนี่ยใช้แค่หางตามองแบบผ่านๆ เหมือนครั้งแรกที่ผมเจอเขาเลย! แล้วเลิฟมีที่น่ารักๆ คนนั้นไปไหนวะ!!? ภูเขาน้ำแข็งเดินได้นี่มันใช่คนๆ เดียวกันงั้นเหรอ?
“เอ่อ...พ่อ ผมว่างแล้ว จะไปกินข้าวเย็นด้วยนะ”
“งั้นเหรอ ดีๆ พ่อยังมีเรื่องที่จะคุยกับลูกต่อ เราไปกันเลยไหม?”พ่อยิ้มแล้วพยักหน้าดีใจหันมาถามพวกเราสองคนแต่ก่อนที่พ่อจะได้คำตอบก็มีเสียงดังแปร๋นทำลายโสตหูดังหลอนๆ
“ประธานฮันคร้าบบบบ~!!! ผมไปด้วย”น้องเรดวิ่งกระหืดกระหอบตะโกนมาตั้งแต่หน้าลิฟต์เลยครับ พ่อของผมหันไปมองนายแบบที่กำลังรุ่งของบริษัทอย่างแปลกใจ แต่พ่อผมก็ยิ้มรับแล้วพยักหน้า
“เออ ดีๆ ไปกินหลายๆ คนจะได้สนุก”
“กราบขอบคุณครับประธานฮัน! พี่เลิฟฟฟฟ~ สวัสดีคร้าบ ฮิๆ เจอกันอีกแล้วนะครับ บังเอิญจริงๆ”เจ้าน้องเรดนั้นพอขอบคุณพ่อของผมเสร็จก็หันขวับไปทำสายตาปิ๊งๆ ปลาบปลื้มสุดชีพ กระดิกหางเดินรอบตัวของเลิฟมีแต่ไม่ยักจะเข้าไปนัวเนียพันตู ก็ดูรังสีเยือกเย็นนั้นสิครับ ใครจะใกล้ไปจับตัว!! เลิฟมีพยักหน้ารับคำทักแค่นั้นจบ ดูเย็นชามากกกก!!
“เป็นครั้งแรกเลยนะครับเนี่ยที่จะได้ไปทานข้าวกับพี่เลิฟ บังเอิญจังเลย”
บังเอิญซะที่ไหน มึงวิ่งหอบมาเชียวไอ้เรด!
ไม่รู้ช่วงนี้เป็นอะไรไอ้เรดมันกระริกกระรี้มาเล่าแบ่งปันความประทับใจที่มีต่อพี่เลิฟคนดีของมันให้ผมฟังในฐานะพี่ชายคนสนิท กูอยากจะงับหัวมัน! คนนี้กูจองแล้ว มึงอย่ามายุ่ง! ตอนเล่าก็ทำหน้าได้น่าหมั่นไส้มาก ชิ! เพราะสองคนนี้ก็ได้ทำงานร่วมกันในขณะที่ผมไม่เคยเลยที่จะได้เห็นหน้าสักแวบ!
ระหว่างที่เดินลงไปเพื่อหารถผมก็โทรไปยกเลิกนัดกับริวโดนตัดพ้อใส่เล็กน้อย หว่า น่าเบื่อจริงๆ วะ เลิกยุ่งกับหมอนี้ดีไหมวะ? ผมกำลังครุ่นคิดว่าจะตัดความสัมพันธ์กับหนุ่มน้อยหน้ามนนั้นอย่างไงก็ดันไปเจอะเข้ากับเจ้าตัวเต็มๆ ริวก็มองตามผมแต่ไม่พูดอะไร เจ้านั้นไม่ได้มีความกล้าขนาดนั้นหรอก! แต่มันแย่จริงๆ ที่เจ้านั้นดันเป็นคนดีเนี่ยแหละ ทำใจลำบากที่จะตัดความสัมพันธ์วะ
“สวัสดีริว”
เอ๊ะ!!? ไม่ใช่ผมแน่นอนที่ทักแล้วคนที่ไปริวมันคือใครวะ!!? สายตาของแต่ละคนหันไปมองเจ้าของเสียงทักนั้นอย่างตะลึงนิดๆ ทึ่งหน่อยๆ ขนาดคนโดนทักยังทำหน้าประหลาดใจ คนที่ทำให้คนอื่นแปลกใจขนาดนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ก็เลิฟมีนั้นแหละ!!
“เอ่อ...สวัสดีครับรุ่นพี่”ริวก็ทักกลับพร้อมกับโค้งตัวให้เล็กน้อย เลิฟมีพยักหน้ารับแล้วยิ้มให้อีกฝ่ายหน่อยๆ คนอื่นๆ เนี่ยทำหน้าเหวอกันเป็นแถว ริวมองอีกฝ่ายแล้วหน้าแดงเพราะรอยยิ้มกระชากจิตกระชากใจ ผมเนี่ยคิ้วกระตุกเลยครับ สังหรณ์แปลกๆ ฟ่ะ
“เป็นอะไรหรือเปล่าหน้าเศร้าๆ นะ”เลิฟมีพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยแถมยังเดินไปตบไหล่ของริวเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ ก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่างที่ได้ยินสองคนที่ทำเอาริวหน้าซีดหันมามองผมเหมือนเห็นผี พูดอะไรกันวะ? เกี่ยวกับกูหรือเปล่า!?
“ดูแลตัวเองด้วยล่ะ อย่าคิดมาก”
เลิฟมีจับไหล่ของอีกฝ่ายแล้วเอ่ยให้กำลังใจ จากนั้นก็เดินกลับมาปล่อยให้ริวหน้าซีดเผือก เจ้าเรดนั้นก็มองริวอย่างอิจฉาและมุ่งร้าย เอาแล้วไง เจ้าเด็กนี้ยิ่งร้ายๆ อยู่ด้วย ผมมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างสับสน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ?
“เลิฟเนี่ยห่วงใยรุ่นน้องดีนะ”
“ก็เคยร่วมงานกันน่ะครับ”เลิฟมีหันไปตอบพ่อที่มองเขาแล้วยิ้มๆ พ่อตาบอดเปล่าครับเมื่อกี้มันห่วงใยซะที่ไหน ผมเห็นเป็นการข่มขู่มากกว่านะ! แล้วไอ้ขบวนแปลกๆ นี้ก็ไปทานข้าวเย็นกันที่ร้านโปรดของพ่อครับ ผมมาบ่อยจะตาย ระหว่างนั่งรอพ่อก็บอกว่าเลิฟมีน่ะมาแทนอาทิมชวนไปดูละครเวทีของบริษัท
เอ่อ นั้นน่ะสิ นี้ก็ใกล้ช่วงเวลาที่บริษัททีไอเอ็มทำละครเวทีประจำปีแล้วนี่น่า ถึงจะเป็นบริษัทเล็กๆ ไม่ใหญ่ยักษ์แบบบริษัทเราแต่บริษัทของลุงทิมก็ดังมากนะครับ คนในบริษัทน่ะคุณภาพทั้งนั้น ไม่เน้นปริมาณแต่เน้นคุณภาพน่ะครับ ทุกปีผมก็ไปดูนะเว้นแต่ติดธุระแล้วปีก่อนนั้นผมติดงานก็เลยไม่ได้ไปดู
“ปีนี้เลิฟได้เป็นพระเอกด้วยนะ”พ่อของผมเอ่ยขึ้น ผมก็เหลือบไปมองคนที่เป็นพระเอก โห พระเอกเหรอเนี่ย? ให้ตายเถอะ ส่งไปเป็นนางเอกจะดีกว่านะ! เจ้าน้องเรดนั้นก็มองไปที่เลิฟมีตาวิบวับ
“แหม ถ้าพี่เลิฟเป็นพระเอก ผมไปเป็นนางเอกให้เอาไหม?”ดูมันสิครับ เห็นว่าบริษัทนั้นมีแต่ชายล้วนแล้วให้ผู้ชายเป็นนางเอกได้มันก็เสนอตัวทันที แต่ขอโทษทีเหอะ นางเอกของบริษัทนี้น่ะฝึกมาเป็นอย่างดีและมีคุณภาพมากนะโว้ย! ไม่ใช่ว่าใครจะเล่นได้ง่ายๆ
“ละครเวทีนี้ให้แต่คนในบริษัทเล่นน่ะ”เลิฟมีเอ่ยเสียงเรียบๆ แต่ผมรู้ว่ามันเป็นการปฏิเสธ ผมเนี่ยยิ้มขำทันที เจ้าเรดนั้นก็หันมามองผมเขม็ง อะไรวะกูแค่ยิ้มเท่านั้นเอ๊ง พ่อของผมก็เอ่ยขึ้นแทรกบรรยากาศ
“เอ๋ ปีหน้าจัดละครเวทีระหว่างบริษัทดีไหม?”
“ดีครับท่านประธานฮัน!”ไอ้น้องเรดก็สนับสนุนเต็มที่ แกคิดว่าจะได้เล่นคู่กับเลิฟมีเหรอวะ ถ้ารวมกันจริงๆ ทางบริษัทเราก็มีนางเอกละครเวทีกันหลายคนเลยนะ แกลืมไปแล้วหรือไง!?
“เอ่อ เป็นความคิดที่เจ๋งดีนะ ลูกว่าไงลิ้ง?”
“ผมก็ว่ามันน่าสนใจดีนะพ่อ”
“งั้นพ่อจะลองไปปรึกษาเจ้าทิมมันดู”
ระหว่างที่พวกเราทานข้าวไปก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระกันไปเรื่อยเปื่อย แต่ผมรู้สึกว่าเลิฟมีแมร่งเมินผมอ่ะ!! หมอนี้คุยกับทุกคนถึงจะดูเย็นชาห่างเหินกันแต่ก็พูดบ้างตอบบ้าง แต่กับผมเนี่ยไม่ยอมตอบหรือพูดด้วยเลยล่ะครับ อะไรกันวะ!? ลำเอียงชัดๆ! หรือว่าโกรธเมื่อตอนที่ผมจูบครั้งนั้น? แต่นั้นมันก็นานมาแล้วนะ ยังไม่หายโกรธหรือลืมมันไปแล้วเหรอวะ?
ตลอดเวลาที่กินข้าวผมเนี่ยโคตรเซ็ง เลิฟมีเป็นอะไรไปวะ เหอะ! แถมตอนกลับก็ไม่กลับด้วยอีก บอกว่าพี่ชายจะมารับ พ่อก็พยักหน้าเข้าใจ ชิ! เข้าใจกันจังนะ แล้วพ่อก็พาพวกผมกลับก่อนที่จะได้เห็นพี่ชายของเลิฟมี ปัดโธ่!! พี่ชายจริงๆ หรือเปล่าวะ!!? ผมเนี่ยขับรถกลับด้วยใบหน้าหงิกพอๆ กับไอ้น้องเรดเลยล่ะครับ แต่พ่อของผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ถามพ่อจริงๆ นะ!
พ่อมีซัมติ้งกับเลิฟมีใช่ไหม!!!?
ผมเนี่ยคิดไม่ตกทั้งคืนเกี่ยวกับอาการเมินของเลิฟมีแล้วยังท่าทางสนิทสนมแปลกๆ ของพ่อกับเลิฟมี เหมือนจะมีเลศนัยกันด้วย โธ่เอ๊ย! ตลอดเลยพ่อคิดจะทำอะไรวะ ผมไม่เคยจะรู้ทันพ่อเลยให้ตายสิ คิดไปคิดมาผมก็นอนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ครับรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงกริ๊งที่หน้าห้องเนี่ยแหละ อีกแหละมาอีกแล้วล่ะครับ ผมก็ลุกขึ้นหอบสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงออกไปเปิดประตูห้องเพื่อจะเอาเสบียงมาไว้ในห้อง
“...”พอเปิดปุ๊บผมก็รีบปิดประตูปั๊บอย่างตกใจ
เดี๋ยวนะ!
เมื่อกี้นี้มัน...มัน!!!
ไอ้แว่นจืดดดดดด!!!!!!
ทำใจร่มๆ สงสัยเพราะผมเพิ่งตื่นก็เลยสะลึมสะลือ เมื่อกี้นี้คงจะเป็นภาพหลอน นี้มันมาหลอนผมถึงหน้าห้องเลยหรือไง? เอาวะ ลองเปิดอีกที ผมค่อยๆ เปิดประตูอีกครั้งพยายามชะโงกหน้าสอดส่องสายตามอง หืม? ไม่มี ผมคิดไปเองงั้นเหรอ? โห มาหลอนกูตั้งแต่เช้าเลยนะไอ้จืด
“เฮ้ย!!!”พอมองต่ำลงไปผมก็ต้องตกใจเมื่อเห็นไอ้แว่นมันนั่งย่องๆ กวนตีนไอ้บ้า!!! ผมพยายามปิดประตูแต่ไอ้บ้านั้นก็เข้ามาขวางแล้วดันผมเข้ามาในห้อง เฮ้ยๆ ไอ้บ้านี่แรงเยอะชิบ!!
“เฮ้ย!! ไอ้แว่น...”
ไอ้แว่นมันก็เดินฉับๆ เข้าไปในครัวอย่างชำนาญรู้ทาง เฮ้ย! เดี๋ยวๆ ไอ้บ้านี่มันรู้ได้ไงวะ แถมมันมาที่ห้องผมได้อย่างไงเนี่ย!!? ผมรีบเข้ามาขวางหมอนั้นไว้ก่อนจะมันจะเข้าไปในห้องครัว ในมือสองข้างก็หอบถุงผักถุงเนื้ออะไรมามากมาย อะไรเนี่ย!!? ตกลงไอ้ที่ผมกินมันอยู่ทุกวันเนี่ยเป็นไอ้หมอนี้ทำงั้นเหรอ!!?
“มึงเป็นคนคนทำมาทุกเช้าเลยเหรอวะ?”
“อืม อร่อยไหม?”
“หา? เออ”ผมยังอยู่ในชั่วโมงเอ๋อแดก พอถามมันไปมันก็ตอบกลับมารวดเร็วและนิ่งมาก เจอถามกลับมาแบบกะทันหันผมก็พยักหน้าตอบไปแบบงึมๆ งงๆ แล้วไอ้แว่นมันก็เดินฉับๆ ต่อในช่วงที่ผมยังงงๆ อยู่ เฮ้ยยย!! ไอ้แว่นจืด หยุดเลย!! ถึงจะเป็นกับข้าวที่มึงทำก็จริงแต่มึงมาบุกรุกห้องกูได้อย่างไง!!?
“หยุดเลยยยย หยุดเลยมึง!!”
“ทำแบบสดๆ จะอร่อยกว่านะ นายเองก็ไปนอนต่อก็ได้”
“ห๊ะ!? ทำอะไรสดๆ!!?”
“ทำกับข้าวไง”
“อ้อเหรอ?”
หือออออ!!? ผมไม่ได้คิดอะไรเล๊ย พอปล่อยเจ้าแว่นนั้นก็เดินละลิ่วเข้าครัวไปไม่ฟังเสียงห้ามของผมเลย ไอ้แว่นนน!! บังอาจมาบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวได้อย่างไง!!? ผมเดินตามเข้ามาในห้องครัวเห็นเจ้านั้นวางถุงสัมภาระไว้บนโต๊ะแล้วเริ่มหานั้นหานี้อย่างชำนิชำนาญ มึงรู้จักห้องกูได้อย่างไง ใครบอกมึง!!
“ใครบอกที่อยู่กูให้มึง!?”
“นายเป็นคนบอกเอง”
ผมเนี่ยนะ!!? บัดซบ กูไปบอกมึงตอนไหน!? ผมคิดแล้วคิดอีกก็ไม่มีทางที่ผมจะบอกไอ้แว่นมันแน่ๆ อย่ามาตอแหลนะโว้ย กูจะไปมึงทำไมไม่ทราบ!?
“โม้แล้วมึง หยุดเลย! กูจะเรียกคนมาจัดการกับมึง!!”
“เรียกเลย เรียกมาเลย”
“...อย่ามาท้านะโว้ย!!”
“เรียกมาเลยวินเซอร์”
ผมถอยห่างจากไอ้แว่นที่เอ่ยมาหน้าตาเฉยแล้วเดินเข้ามาหาผมเรื่อยๆ ไม่มีความหวาดกลัวสักนิด เป็นตัวผมเองที่ชักจะกลัวไอ้นี้แทน! อย่ามาเข้าใกล้กู หยุดตรงนั้นเลยนะไอ้แว่นนน!!! ผมพยายามถอยออกมาจากตรงนั้นแต่เจ้าแว่นมันก็หยุดตามมา เออ ค่อยยังชั่วหน่อย จากนั้นเจ้านั้นก็หันกลับไปจัดเตรียมอาหารเงียบๆ เหลือบตามามองผมนิ่งๆ อะไรอีกล่ะ!
“ไปนอนก่อนก็ได้ ไม่ต้องกลัวโดนปล้ำหรอก”
“หา! ใครกลัวมึงปล้ำไม่ทราบ แห้งอย่างกับปลาหมึกบดแบบนั้นจะทำอะไรกูได้!”
“เห๋ ทำได้มากกว่าที่นายคิดล่ะกัน อยากลองไหมล่ะ?”
“ไอ้แว่น!! ไม่ตลกเฟ้ยยยย!!! กูไม่พูดกับมึงแล้ว อยากทำอะไรก็เชิญ!!”ผมเดินออกไปจากตรงนั้นแล้วตั้งใจจะไปนอนต่อ พูดกับไอ้บ้านี้ทีไรกูปวดหัวทุกทีเลยสิน่า เชอะ ตัวก็แห๊งแห้งจะมาทำอะไรกูได้! ผมเปิดห้องนอนแล้วกระโดดขึ้นเตียงนอนไปหลับสบายแฮ ก็ดีที่มีคนมาทำอาหารให้ฟรีๆ!
“วินเซอร์ ตื่นได้แล้ว มันเที่ยงแล้วนะ”
ผมขยับตัวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาแล้วชะงักตัวเมื่อเห็นคนที่มาปลุกคร่อมตัวผมอยู่ข้างบน ผมกระพริบตาปริบๆ มองผิวขาวเนียนใต้ร่มผ้านั้น ก้มมาได้กูเห็นหมดแล้วเฮ้ย! ชิบบบ!!! นี่มันไอ้จืดนี่หว่า มึงมาคร่อมกูทำเหี้ยอะไร สาดดด!! ผมตั้งสติได้ก็รีบจัดการถีบมันออกจากตัว แต่ไอ้บ้านั้นก็กลิ้งหลบไปก่อนแถมยังจับคอเสื้อของผมเหวี่ยงตัวสลับตำแหน่ง เวร!!! คอเสื้อกูจะรัดคอตายอยู่แล้ว!! แรงควายชิบหาย บ้าเอ๊ย!
“ปล่อยคอเสื้อกูเดี๋ยวนี้ไอ้แว่น!!!”
พออีกฝ่ายปล่อยจากเสื้อคอของผมแล้วค่อยหายใจคล่องหน่อย แต่ผมก็ใจหายแวบ ไอ้ตำแหน่งที่นอนทับกันแบบนี้มันอะไรวะเนี่ย!!? มึงจงใจใช่ไหมไอ้แว่นนนนน!!? ผมก้มหน้าลงมองเจ้าตัวก่อปัญหาแล้วชะงัก หือ? ดูดีๆ แล้วไอ้แว่นนี้ก็...
“อั่ก!!”
“ลุกขึ้น มันหนัก”
“ไอ้แว่นนนนนน!!”ผมรีบพลิกตัวลงจากมันแล้วกุมท้องของตัวเอง แมร่ง!! หมัดโคตรหนัก ปกติใครมาชกผมก็ไม่เจ็บสักนิดแต่ไอ้เวรนี่ดันทำให้ผมเจ็บได้ แรงควายชัดๆ!! เจ้าแว่นก็ลุกขึ้นกระโดดลงจากเตียงเดินทำหน้านิ่งไม่รู้สึกรู้สา ผมกุมท้องที่ถูกชกกัดฟันขุ่นเคือง ไอ้เวรนี่! กวนติ่งกูอีกแล้ว!!
ผมลุกขึ้นจากเตียงจะไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัวซะหน่อย ไอ้แว่นนั้นก็ยื่นเสื้อผ้าและผ้าเช็ดหนูที่พับเรียบร้อยส่งมาให้กับผม เฮ้ย!! นี่มันอะไรกันฟ่ะ!!? นี้มันหน้าที่เมียชัดๆ!? ผมรับเสื้อผ้ามาไว้เจ้าแว่นนั้นก็เดินออกไปไม่พูดอะไรใดๆ ผมมองตามมันทำหน้าปูดๆ ก็ไม่รู้จะทำหน้าอย่างไงดีนี่น่า! เออ ช่างมันเถอะ! ก่อนอื่นผมต้องไปอาบน้ำก่อน แล้วผมก็เข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวก่อนจะใส่เสื้อผ้าเดินออกไปจากห้อง
พอเดินมาที่ห้องครัวก็ได้กลิ่นของอาหารและข้าวหอมฟุ้งเชิญชวนจนต้องเดินมาหยุดที่โต๊ะอาหาร ผมนั่งลงบนเก้าอี้ประจำของตัวเองแล้วจับช้อนอาวุธอันสำคัญแล้วรีบจ้วงเข้าปากทันที ผมนั่งเคี้ยวไปมองไปรอบๆ จะว่าไปแล้วห้องมันดูสะอาดเรียบร้อยขึ้นแฮะ คงไม่ใช่ว่าไอ้แว่นนั้นทำความสะอาดห้องให้ด้วยหรอกนะ? ผมมองหาเจ้าตัวที่ไม่รู้ตอนนี้ไปอยู่ไหน ไม่ได้เป็นห่วงหรืออยากจะขอบคุณมันหรอกนะ ก็แค่กลัวมันไปทำบ้าๆ กับข้าวของผมเท่านั้นเอง!!
“มองอะไรของมึง?”
ไม่นานหรอกครับ ไอ้แว่นมันก็เดินเข้ามาในห้องครัว ผมก็กินไปตามปกติทำเป็นไม่สนใจมัน ไอ้บ้านั้นก็ยืนมองผมกินอยู่ตั้งนานไม่ขยับไปไหนสักที ผมก็เลยหันไปถามมัน ไอ้แว่นมันทำหน้านิ๊งนิ่ง ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ แย่ชะมัด ไม่นานมันก็ขยับตัวเหมือนเพิ่งตื่นจากภวังค์ฝันอย่างไงอย่างนั้นแล้วหันไปมองด้านอื่น อะไรของมึงวะ หรือมันเขินผมอยู่?
“ตอนกินข้าวนายก็ดูน่ารักดีนะ”
“...”
อะ ไอ้บ้า!! มาชมกูว่าน่ารักมึงเอาตาไหนมองวะ!!? ผมมองไอ้แว่นอย่างอึ้งๆ ไม่เข้าใจความคิดของมึงเลยเหอะ ยิ่งเวลากูกินแล้วด้วย มีแต่คนบอกว่ามันทุเรศ กูดูเหมือนคนตายอดตายอยากอะไรพวกนั้นก็มีแต่มึงเนี่ยแหละแปลกกว่าชาวบ้านเขาดันมาชมว่าตอนกูกินมันน่ารัก ถุย!!
“มึงจะกินไหมเนี่ย ยืนอยู่นั้นแหละ”
“กินด้วยได้เหรอ?”
“ก็มึงเป็นคนทำนี่!”
พอเห็นไอ้แว่นมันเตรียมจานข้าวของตัวเองไว้เสร็จสรรพแล้วมานั่งกินด้วยอาการเบิกบานเป็นพิเศษผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองทำผิดพลาดไปอย่างแรง เอาวะ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรใดๆ ดีกว่าวะ ผมก็กินข้าวของผมต่อไปอย่างปกติแล้วเหลือบๆ มองไอ้แว่นที่นั่งฝั่งตรงข้าม หน้ามันนิ๊งนิ่งแต่ทำไม๊ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่ามันกระดี๊กระด๊าผิดปกติได้วะ แค่กินข้าวเองนะโว้ย! ผมยังคงมองเจ้านั้นกินข้าวแล้วยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ดูๆ ไปมันก็ดูน่ารักดีนะ...เฮ้ย!!! ชิบหายแล้ว!! อย่าหวั่นไหวนะมึง ไอ้วินเซอร์!!!!
มันก็แค่ไอ้แว่นเท่านั้นนนนน!!!
TBC.
วันนี้นั่งดู No.6 แล้วอยากบอกว่า...หนูของเนซึมิน่ารักสุดๆ!
ดูจบแล้วก็มานั่งปั่นนิยายของฮอยฮักต่อ เฮ้อ
งานยังไม่ได้ทำ พรุ่งนี้เปิดเทอม? ซวยเลย! 555
ต่อไปตอนที่ 13 เลขอันตราย วินเซอร์ก็อยู่ในช่วงอันตรายเหมือนกัน!
-
มาต่อไวๆนะคะ :กอด1:สนุกมากกกกกก ชอบเรื่องนี้ไมีไหวแล้ว :serius2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :m25: :mc4: :mc4:
ไม่รอดแหล่วๆๆๆ
วินโดนสองเด้งเลย ทั้งแว่น ทั้งเลิฟมี
คนอื่นเค้าหลงแค่คนเดียว ที่เล่นหลงคนเดียว แต่เหมือนโดนสองรอบ หึหึ สะจายยยยยยยย o18
แต่ลิ้งเก่งนะ ดูหน้าฮักว่าดี๊ด๊าได้ด้วย ซูฮกเลย o13
-
นี่คือฮักที่ไปเรียนสกิลการเป็นภรรยาที่ดีมาแล้วสินะ :laugh: :laugh:
ตอนเป็นเลิฟมีล่ะหยิ๊งหยิ่งตีหน้าน้ำแข็งใส่ แต่พอเป็นแว่นจืดล่ะรุกเต็มที่เลยนะฮัก o18
-
เอาแล้วไงวินเซอร์ เริ่มหวั่นและไหวแล้วล่ะสิ อิอิ :o8: :o8:
-
วู้วววว
ทำหน้าที่ภรรยาได้ดีเยี่ยมมมมากค่ะฮัก
สมกับที่ไปร่ำเรียนมา กร๊ากกก
-
สนุกจัง ลุ้นแว่นจืด จะจีบวินเซอร์สำเร็จมั้ย
-
:-[ :-[ :-[วินเซอร์ เริ่มเห็นความน่ารักของน้องแว่นเราแล้วอะ
-
o13 สุดยอดมากฮักจ๋าา
รุกไวโคตรๆ มันต้องอย่างนี้ซิ! 555
ถ้าเดาไม่ผิดนี่แอบเข้าทางพ่อวินเซอร์รึเปล่าเนี่ยะ ??
ห๊ะๆ เชียร์ฮอยฮักต่อไป
อยากรู้ว่าวินเซอร์จะตกหลุ่มรักใครก่อนกัน
ระหว่าง ไอ้แว่นจืด กับ เลิฟมี 55555555
ตอนเป็นเลิฟมีแค่ติดใจ แต่ตอนเป็นน้องแว่นเนี่ยะ
จะรักเลยไหมน้ออ หุหุ อารมณ์ดี
+1 ให้จ้าาาาาาา
-
:L2: :pig4:
-
ก๊ากกกกกกกกกก :m20: :laugh:
หวั่นไหวแล้วเว้ยยยยย พ่อรูปหล่อ
-
วินเซอร์เริ่มหวั่นไหวแล้ว :-[
-
ฮักสู้ต่อไป :really2:
อยากรู้จังฮักไปพูดไรกับริวอ่ะ ถึงได้หน้าซีดขนาดนั้น :a5:
วินจืดน่ารักใช่ไหม หลงรักได้แล้วเดี๋ยวมีคนแย่งไปไม่รู้นะ
:L1:
-
เอาแล้วสิ...วินจะตกหลุมเจ้าแว่นเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว
-
แม่ศรีเรือนมาก
-
ฮักสมเป็นแม่ศรีเรือนมากกกกกกจ้า o13
-
ว่าฮักจืด ฮักถอดแว่นแล้วจะหนาว :m16:
-
ดูสิ
แว่นกะเลิฟ
ใครจะเข้าวินก่อนกัน
:laugh:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยย
หวั่นไวหล่ะซี่~ ฮักน่ารักล่ะซี่~ เริ่มคิดอะไรกับฮักแล้วล่ะซี่~
:z2:
-
ฮักดูเเปลกๆไปนะ เกิดอะไรขึ้น ??
การกระทำยังเหมือนเดิม แต่อารมณ์ประมานว่า ตูไม่ง้อมึงแล่ว !
สะใจหนุ่มลิ้ง 555 ดีๆ เมินนานๆ เมินเยอะๆเลย :laugh:
เอาให้คนแถวนี้มันอกแตกตาย โทษฐานที่โง่และตาถั่ว เกินเยียวยา
ฮั่นแหนะ มีพรีวิวตอนต่อไปด้วย รอไม่ไหวแล้ว อยากอ่านตอนหน้าอ๊า ดิ้นๆๆ
-
:กอด1: ฮักน่ารักสุดๆ วินเซอร์อึ้งไปเลยอ่ะ
-
ที่ว่าวินเซอร์จะอันตราย
เป็นอันตรายแบบไหนน้อ~
คนอ่านคิดมากนะครับเนี่ย :z1:
-
ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่วินเซอร์
หลงกล หลงรักน้องแว่นจืดแล้วใช่มั๊ย เอิ๊กๆๆๆๆ :laugh: :m20:
-
มันก็แค่ไอ้แว่นเท่านั้น
:laugh: :laugh: :laugh:
-
5555 ในที่สุดวินเซอร์ก็เริ่มหวั่นไหวไปกับไอ้แว่นจืดของเราแล้ว! :m12:
สู้ต่อไปนะฮัก ตื้อเข้าไว้ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก :m3:
-
:mc4: :mc4: :mc4: มาต่อแล้ว คู่นี้น่ารักมากค่ะ
-
แกไม่รอดแน่ ลิ้งเอ๋ย :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฮัก....เริ่มรุกเต็มที่แล้ว ทำหน้าที่ภรรยาอย่างไม่ขาดตกบกพร่องเชียว หุหุ :jul3:
-
ชอบฮักตอนเป็นแว่นจืดมาก :bye2:
-
ตอนนี้ฮักนี่แทบไม่มียางเลย :laugh:
-
คุนพ่อต้องรู้แล้วแน่เลยอะ
อยากรุ้จังว่า ฮักพูดไรก่าริวววววว
-
เห้ยๆๆๆๆๆ วินเซอร์หวั่นไหวแล้ว :m11:
-
วินต้องตกหลุมพ่อแว่นแน่นอน 555 :laugh:
-
เตรียมตัวก่อนได้เป็นภรรยา o13
-
แว่นก็แว่นแหละว้า ข้างในอ่ะ ไม่ธรรมดานะฮ้าฟฟฟฟคุณวินเซอร์
-
ไม่ว่าจะเป็นฮอยฮักหรือเลิฟมี
ยังไงก็เป็นคนเดียวกัน น่ารักเหมือนกันนั่นน่ะ
-
ฮักสู้ ๆ o13
-
ไหนบอกไม่หวั่นไหว แต่นี่มันหวันไหวไปเรียบร้อยแล้วแหละวินเซอร์
-
วิน
ซึนอีกแล้วนะ :z6:
*น้องฮักกกกก น่ารักมากกกกก :impress2:
-
เริ่มหวั่นไหวแล้ว สู้ๆนะฮัก
-
อร๊ายยยย ชอบเรื่องนี้อ่า ชอบบุคลิกของตัวละครทั้งสองเลย อยากให้เป็นนิยายรายวัน ฮาาาาา
-
ฮักเยี่ยมมาก o13
รุกขนาดนี้ไม่หวั่นจริงอ่ะ
แว่วว่าตอนหน้าเลขอันตราย ฮึฮึ นายเตรียมตัวให้ดีเถอะพ่อคนหล่อเลือกได้
ปล.รักษาสุขภาพด้วยนะคะคนแต่ง หนาวแล้วๆ
-
อ๊ากกก ตอนนี้ทำกันสดๆ เลยอ่ะ 555
-
ฮักสู้ๆๆๆๆ
สมน้ำหน้าวินเซอร์โดนเลิฟมีเมิน ก็ไปทำอะไรไว้กับฮักล่ะ เชอะ
-
ใช่ No.6 ชอบ เนซึมิมาก พี่ปอยแล้วตกลงตอนสุดท้าย 2 คนนั้นเค้ารักกันมะ? ชิองกะเนซึมิอ่า
เคลิ้มแค่ตอน จุ๊บ :L2:
อร๊ายยยย >< นอกเรื่อง ไปละ :z3:
วินเซอร์ เชื่อดิ เด๋ว ก็ หลงแว่นอ่าโด่ว :z2:
ฮอยฮักจบคอร์สการเป็นภรรยาที่ดีมาแล้วอ่าดิ 555 :z2: :z2:
-
ฮักสู้เค้าน้าาาา : 222222:
-
เริ่มหวั่นไหวแล้วใช่ไหมวินเซอร์
-
ค่ะพี่วิน พี่ไม่ได้หวั่นไหวอะไรซักนิดนี่คะพี่ อย่าไปคิดมากค่ะ
ก็แค่พี่เริ่มจะคิดว่าน้องแว่นคนนี้เริ่มน่ารักในสายตาพี่แล้ว...แค่นั้นเอ้งงงง ฮ่าาาาาา
-
วินเซอร์หวั่นไหวสักทีสิ
-
เสร็จแน่ ๆวินเซอร์
-
ฮ่า ฮ่า ขำวินเซอร์ไม่มีทางหวั่นไหว
ไอ้ที่เป็นอยู่นี่เค้าเรียกอะไร หว่าาา
-
หลงเสน่ห์ฮักแล้วใช่มั้ยยยวินนน
บอกแล้วว่าฮักมีดีกว่าที่คิดด :impress2:
รอตอนอันตรายคร่าาา
-
ว้าวววววววฮักรุกหนักเลยทีเดียว ฮิ้ววววววววว :impress2:
-
ฮอยฮักเรารุกเต็มที่เลยนะเนี่ย อิอิ
-
ฮอยฮักแลดูรัศมีความเป็นรุกแรงกว่าวินเซอร์อีกนะเนี่ย 555 แต่วินเซอร์เริ่มหวั่นไหวแล้ว สงสัยอนาคตได้สับสนแน่ๆ ><
แอบสงสารน้องริวนิดๆแฮะ -*- ถ้าจะจีบเลิฟมี วินเซอร์ก็น่าจะทำตัวไม่มีพันธะซะหน่อย
ขอบคุณค่า
-
วินเซอร์หวั่นไหวกับน้องแว่นแล้ว
ฮิ้วววววว :impress2:
-
แน่ะ วินวิน เสร็จหนูแว่นแสนจะน่าฮักของเฮาแน่ๆ หุหุ
เริ่มเห็นถึงความน่ารักแล้วสิ ลุ้นให้หลงรักหัวปักหัวปำจ้า
ชอบคู่นี้สุดๆ รออ่านต่อไป
-
เริ่มหวั่นไหวแล้วสินะ วินเซอร์ อิอิ!! รอตอนต่อไปนะจ้า
-
แม่บ้านแม่เรือนดีจัง :-[
วินเซอร์น่ารักเชียว :impress2:
-
ชอบอิจเมจ แบบ แว่น น่ารักอะ
ฮอยฮัก น้องแว่นหน้าจืด (?) โฮกกกกก วินเซอร์ แกมันพลาดไปแล้วววว :z3:
-
น่ารักอ่ะ รออ่านนะคะ
-
รออ่านอยู่นะฮ้าบบบบบ
-
วินเซอร์กับพ่อก็เข้าใจกันด้วยดี
ที่ตกใจคือเรดเปลี่ยนใจมาชอบฮักซะแล้ว :laugh:
ส่วนฮักทำหน้าที่ภรรยาแห่งปี ดีซะจนวินเซอร์หวั่นไหว o13
-
:L2: แม่ศรีเรือนสุดๆ
-
ฮักแม่ศรีเรือนมากอ่ะ
วินเซอร์หวั่นไหวเลย อิอิ
-
นี่ใช่มั๊ยที่รุ่นพี่ลอนดอนท่านแนะนำมา
ถึงลักษณะการเป็นภรรยาที่ดี o18
-
ขอบคุณจ้า
ก๊าก ก๊าก ก๊าก นายวินเซอร์เจอเข้าแล้วไง
ฮอยฮักรุกขั้นสุดยอด ........
วินเซอร์จะอันตรายขนาดไหนหนอตอนที่ 13
ชักอยากจะรู้แล้วซิ อิอิอิ จะเสร็จฮอยฮัก
ได้ฮอยฮักเป็นภรรยาหรือเปล่าน้า ???
-
รู้ซะทีเถ๊อะ ว่าคือคนเดียวกัน
ลุ้นน้ะ ! 555
-
มาให้กำลังใจฮัก สู้ๆๆ นะ อิอิ
-
o22 สองคนนี้มันรักกันแบบฮาๆดีนะ :laugh:
-
ฮอยฮักชนะเลิศ :laugh:
-
ช้านนนนนนนนน รอ เธอออออ อยู่
-
ชั้นยังรอ และรอเรื่อยไป
-
รออออออออออออออออออออออออออ :o8:
-
เข้ามานั่งรอ :z7: :110011:
-
ตอนใหม่มาแล้ววววว :oni2:
-
เข้ามารอ
-
:mc4: :mc4: :mc4:ตอนใหม่กำลังจะมา
-
แอบมาส่อง
-
เข้ามารอด้วยคน
-
หลงใครล่ะ :really2:
-
วันนี้ 15 แล้วนะน้องปอยป้อย
-
เข้ามารอด้วย :really2:
-
เย้~ วินเซอร์เริ่มจะหวั่นไหวกับฮอยฮักแล้ว ดีใจด้วยจ้ะแว่น
วินเซอร์โดนฮักรุกหนักเลย ระวังนะ ฮักเค้าเดินหน้าเต็มกำลัง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
-
ปูเสื่อรอ
-
เข้ามานั่งรอเน้อออออ
-
เข้ารอจ้าาาาาาา
-
ปูเสื่อรอจ้า
-
เห็นชื่อตอนแล้ว
โห้ยพลาดไม่ได้
ขอจับจองที่นั่งรอนะจ้า ^^
-
:a12: รอๆ
-
ขอรอด้วยคน :L2:
-
มา :t3: :t3:รอ
-
ไหนน๊อออ
-
ตอนที่ 13
“ไอ้วิน เดี๋ยวนี้มึงดูอ้วนๆ ขึ้นนะ”
“หือ? ไม่มั้ง”ผมรีบก้มลงมองสำรวจตัวเองเมื่อไอ้โซโล่มันทักขึ้น ไอ้บ้านี่ไม่รู้เป็นอะไรกับน้ำหนักนัก แค่อ้วนตอนเด็กๆ ก็ทำให้มันเกลียดความอ้วนจนขึ้นสมอง เหอะ ผมก็ไม่เห็นจะอ้วนขึ้นตรงไหนเลยวะ
“กูรู้สึกว่าพุงมึงยื่นออกมาสักหนึ่งเซนได้”ไอ้โซโล่มันยังวิเคราะห์พุงของผมเงยหน้าพูดด้วยใบหน้าจริงจังโคตรๆ ไอ้ห่า!! แค่หนึ่งเซนมึงก็รู้สึกหรือไงวะ อะไรมันจะเกลียดความอ้วนขนาดนั้น!! แล้วที่กูดูอ้วนขึ้นไม่ใช่ไขมันโว้ย มันเป็นกล้าม! อาทิตย์ที่ผ่านมากูไปฟิตเพิ่มกล้ามมา
“หนึ่งเซนคงไม่น่าเกลียดหรอกมั้ง พุงกูยื่นมาห้าเซนยังไม่คิดมากเลย ไอ้พวกบ้ากล้ามเอ๊ย”ไอ้หมอหมูมันบ่นออกมา เออ จะว่าไปช่วงนี้มึงดูอ้วนๆ ขึ้นนะไอ้หมู นั้นแหละ กินแล้วก็อ่านหนังสือ กินแล้วก็นอนมันก็อ้วนขึ้นน่ะสิ หัดหาเวลาออกกำลังกายแบบไอ้โซโล่มันบ้างแต่ไม่ต้องบ้าแบบมันนะ!
“แหม ไอ้วินเซอร์มันดูอ้วนขึ้นเพราะเจริญอาหารหรือเปล่าวะ?”ไอ้ชินมันนั่งอ่านนิยายรักบ้าบออะไรของมันแล้วมันเงยหน้ามาพูดยิ้มๆ เหมือนรู้ทัน คนอื่นๆ เนี่ยก็หัวเราะออกมาเชียว อะไรของพวกมึง? มาห้องกูแล้วยังจะมาล้อกูอีกพวกเวรนี่
“นั้นสินะ ไอ้เราก็นึกว่าเป็นอะไร ไม่ออกไปเสนอหน้าเสนอตา ที่แท้ก็มีคนเลี้ยงดูอยู่ในห้องนี่เอง”ไอ้ลูกชุบมันก็ต่อยอดคำพูดของไอ้ชินอย่างไม่ให้เสียเที่ยว เออ ที่กูไม่ออกไปไหนต่อไหนไม่ใช่อะไร กูกลัวของที่ห้องหายโว้ย!
“ถามจริงเหอะวะไอ้วิน มึงเสร็จมันแล้วใช่ไหม?”
“เฮ้ย! ไอ้เชี่ยนี่! เดี๋ยวกูลุกเตะปาก”
“อ้าว ยังอีกเหรอวะ? กูเห็นเดินเข้าออกห้องมึงเป็นว่าเล่น ทำข้าวให้ ทำความสะอาดห้อง ซักผ้าให้ โห โคตรดีเลยนะมึง ทำให้ยิ่งกว่าเมียซะอีก จะเป็นแม่มึงแล้วมั้ง!”ไอ้ชินผีเจาะปากพูดแท้ๆ ! ไอ้แว่นมันจะมาเป็นแม่กูได้อย่างไง หึ! แล้วที่มันเดินเข้าออกทำนั้นทำนี้ให้ กูพูดห้ามจนปากจะเปื่อย ขวางมันไว้ขนาดไหนมันก็ดื้อจะทำนี่น่า กูก็เลยปล่อยๆ ไปเดี๋ยวมันก็เบื่อเองแหละ ผมถอนหายใจเฮือก ไม่ใช่ว่าไม่กลุ้มเรื่องนี้นะโว้ย ผมกลุ้มจะตายห่า!
“กูยังไม่เคยเห็นใครทำให้มึงขนาดนี้เลยนะ ทำไมไม่ลองคบๆ ดูวะ?”ไอ้โซโล่ก็เอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ไอ้ห่าโซโล่แมร่งก็เป็นไปอีกคน กูคิดว่ามึงน่าจะเข้าใจกูนะโว้ย แต่ไงมึงถึงเชียร์มันให้กูเนี่ย ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วส่ายหน้าไปมาอย่างเหลือทน
“มันอยากทำก็ทำไป ไม่ใช่เรื่องของกูนี่”
“ไอ้คนไม่มีหัวใจ! ไอ้แว่นมันไม่ดีตรงไหนวะ?”ไอ้ลูกชุบก็ถามแล้วมองอย่างเย้ยหยัยมองอย่างกับกูไปฆ่าพ่อแม่มึงอย่างนั้นแหละ ก็กูมันเลว ทำไงได้! ตกลงพวกมึงมาเที่ยวห้องกูหรือมาเชียร์ให้กูคบกับไอ้แว่นวะ!?
“นั้นสิไอ้วิน งานบ้านไม่มีบกพร่อง แถมไม่บ่นสักแอะเดียว มันมีข้อเสียตรงไหนที่มึงรังเกียจมันด้วยวะ”ไอ้หมอหมูก็เอ่ยสมทบในขณะที่มองตามไอ้แว่นที่หอบตะกร้าเสื้อผ้าไปผากที่ระเบียง ผมมองตามไปแล้วหันกลับมา
“ผิดตรงที่มันจืดน่ะสิ!”
“เฮ้ย ไอ้วินไม่แน่นะโว้ยบางทีถอดแว่นออกแล้วแต่งให้นิดๆ หน่อยๆ อาจจะพลิกหน้ามือเป็นหลังมือเลยก็ได้ แบบในนิยายไง ที่เขาเรียกว่าอะไรนะ ผ้าขี้ริ้วปิดช้างตายไม่มิด”
“ถุย เขาเรียกว่าผ้าขี้ริ้วห่อทองโว้ย!”
“เออๆ นั้นแหละๆ”
มึงไม่รู้ก็ไม่ต้องพูดก็ได้นะไอ้ห่าชิน สุภาษิตไทยมันจะเพี้ยงเพราะมึงเนี่ยแหละ!!
“นั้นมันนิยายโว้ย ไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย”
“อ้าวมึง นิยายยิ่งกว่าชีวิตจริงน่ะมึง”
“กูก็เห็นด้วยกับไอ้ชินมันน่ะ จับมันไปแต่งๆ ดูอาจจะพอดูได้ อย่างที่เขาว่าไก่งามเพราะขน...”
“คนงามเพราะแต่ง!”
ไอ้ห่าโซโล่ก็เป็นไปกับเขาอีกคน มียกสุภาษิตมาให้กูคล้อยตามอีก เหอะ กูไม่หลงคล้อยตามพวกมึงหรอก สัด!
พวกผมนั่งดูหนังที่ซื้อมาแล้วกินขนมที่เจ้าแว่นนั้นทำเอาไว้ ระหว่างนั้นก็คุยกันตามประสาเพื่อนๆ นั้นแหละ จนกระทั่งมาถึงเรื่องของไอ้โซโล่ เรื่องอะไรน่ะเหรอครับ? ก็ช่วงนี้มันตามจีบผู้ชายคนหนึ่ง ก็ไม่ใช่คนไหนหรอก ก็คนผมทองคนเดิมนั้นแหละ! ในช่วงปิดเทอมผมก็ฝึกฝนมันให้อัพสกิลหน้าด้านแบกหน้าไปหาคนที่ชอบเพราะถ้าอยู่นี้อย่าหวังว่าเขาจะหันมามอง! แต่สุดท้ายจนแล้วจนรอดก็ดันสะดุดอุปสรรคอันยิ่งใหญ่ที่มีชื่อว่า...
ไอ้เพ้นต์!
มันคือใครน่ะเหรอ? มันก็แค่ไอ้หมาหวงก้างน่ะครับ รู้สึกว่าจะเป็นพี่รหัสของคนที่ไอ้โซโล่มันไปชอบแล้วไอ้หมอนั้นมันก็ดันชอบน้องรหัสของตัวเองด้วย ทำเอาตอนนี้สถานการณ์ระหว่างคณะของผมกับคณะถาปัดไม่ค่อยดีเท่าไร แต่ยกเว้นคนหนึ่งนะครับ ใครน่ะเหรอ? มันจะเป็นใครซะอีกล่ะครับ นอกจาก…
ไอ้แว่นเนี่ยไง!!
มาได้มาดีที่คณะวิดวะ มาล่อหนุ่มๆ หรือไง!? เหอะ! แถมพวกพี่อัคพี่ไลค์ก็ดูจะเอ็นดูมันเป็นพิเศษ ไปทำอะไรให้ถูกอกถูกใจสองคนนั้นได้วะ หึ! เห็นสนิทสนมกันขนาดนั้นทำไมไม่ไปชอบพวกนั้นให้มันรู้แล้วรู้รอดเลยนะ! ผมเปล่าหึงมันนะเฟ้ย ก็แค่อยากให้มันไปๆ ให้พ้น ผมรำคาญมันจะตาย ตามติดอยู่นั้นแหละ!
“เอ่อ พวกกูกลับล่ะนะ”
“อ้าว ทำไมกลับเร็วจังวะ?”
“ก็วันนี้เป็นวันลอยกระทง พวกกูก็ต้องพาแฟนไปลอยกระทงสิวะ ใครจะว่างลอยชายแบบพวกมึงล่ะ?”ไอ้หมอหมูตอบได้น่าเบิดกะโหลกมาก เออ ไอ้พวกมีคู่ไปเลยนะมึง มีอะไรก็อย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งให้คนไร้คู่อย่างกูช่วยล่ะกัน ไอ้โซโล่ที่อยู่ในข่ายโสดก็บ่นพึมพำ
“เหอะ คอยดูนะมึง กูจีบติดก่อนเหอะ ปีหน้ากูก็ควงสวีตเย้ยพวกมึงเลย”
“เออๆ แต่ก่อนที่มึงจะควงมาเย้ย ขอให้มึงจีบก่อนล่ะกันไอ้โซโล่!”ไอ้ชินเอ่ยตอกหน้าไอ้โซโล่กลับแล้วหัวเราะสะใจ ไอ้บ้านั้นก็ไปปล่อยให้มันตอกกลับได้ เป็นไงล่ะมึง หน้าเหี่ยวคอตกไปเลย ระหว่างที่พวกสามตัวลากไอ้โซโล่ที่เหี่ยวแห้งออกไปจากห้องพวกมันก็หันมามองผมด้วยใบหน้ายิ้มๆ อะไรของพวกมึงวะ? ผมเลิกคิ้วรับ
“อะไร?”
“วันนี้ลอยกระทงนะโว้ย ทำไมไม่พาเมียมึงไปลอยเปลี่ยนบรรยากาศในห้องบ้างวะ?”
“พวกมึงพูดอีกประโยคได้ตายคาตีนกูแน่”ผมเอ่ยเสียงเข้มขู่พวกลิงนี้ไปแต่ไอ้พวกนี้มันก็ด้านยักไหล่ตอบกลับ
“พวกกูยังไม่ระบุเลยว่าใคร ไมมึงร้อนตัวก่อนล่ะวะไอ้วินเซอร์!”
“กวนส้น!”พอผมเดินย่านเข้าไปหาไอ้พวกนั้นก็รีบโบกมือเดินออกไปจากห้องของผม เหอะ วันหยุดทั้งทีกูนอนดูหนังดีกว่าทำไมต้องไปเดินเบียดกับคนเยอะๆ ด้วย! ผมเดินกลับมาโซฟาแล้วเปิดละครสั้นฝากคนในบริษัทอัดเก็บไว้ดู
มันเป็นละครเรื่องนี้ที่ผมค่อนข้างสนใจน่ะ ตัวเอกน่ะไม่ใช่ใครหรอกครับ ก็เลิฟมีนั้นแหละเล่นเป็นตัวเอก ไม่ได้เล่นเป็นพระเอกหรอกครับ แต่ก็เด่นเหมือนกัน แล้วเรื่องนี้ได้ข่าวว่าได้บทเป็นหนุ่มกะล่อน เหอะๆ รู้แล้วใช่ไหมล่ะครับว่าทำไมผมถึงอยากดู ก็แหงล่ะ ไอ้หน้านิ่งๆ แบบนั้นไปเล่นบทกะล่อนได้ไง ผมล่ะสงสัยจริงๆ!
ระหว่างที่นอนเหยียดตัวบนโซฟาดูละครไปไอ้แว่นมันก็เดินมานั่งตรงปลายเท้าของผม มันหายตัวไปไหนมาวะนานชิบ ผมมองมันแวบหนึ่งแล้วหันไปดูละครต่อ จะบ้าตายวะ เจ้าหมอนี้มีฝีมือแสดงละครจริงนั้นแหละ สะบัดคราบน้ำแข็งพันปีมาเล่นเป็นหนุ่มกะล่อนขี้เล่นแบบนี้ได้ ไม่เหลือเค้าตอนปกติเล๊ย ผมมองอย่างเพลินๆ แล้วก็ยิ้มกว้าง ตลกวะ! ปกติหมอนี้มันทำแบบในละครซะที่ไหนกันล่ะ!? ผมหัวเราะขำแล้วรู้สึกว่าตัวเองถูกมองอยู่ก็ชะงักท่าที
“มองอะไรวะ?”
“มองนาย”
เออ!! กูรู้ว่ามึงมองกูอยู่ แต่กูอยากรู้ว่ามองทำไม หน้ากูมีอะไรน่าสนใจหรือไง!!? ผมขมวดคิ้วแล้วหันไปดูละครอีก ทำเป็นไม่สนใจเจ้าแว่นที่จ้องหน้าผมแบบไม่กะพริบตา จ้องนานๆ หน้ากูทะลุขึ้นมามึงจะรับผิดชอบไหม!? จ้องอยู่นั้นแหละ ถึงกูหน้าหนาขนาดไหนกูก็ยังมายางอยู่โว้ย!
“มึงจะจ้องอะไรนักหนาวะ!? ดูละครไป!”
“ละครดูตอนไหนก็ได้”มันตอบกลับแบบเรียบๆ เหมือนเคย
“หน้ากูดูตอนไหนก็ได้เหมือนกันนั้นแหละ!”
“แต่หน้านายดูแล้วไม่เบื่อเหมือนละครนี่”
“ไปไกลๆ ส้นกูเลย”ผมอ้าปากขนลุกซู่ นี่กูโดนจีบอยู่ใช่ไหมเนี่ย!!? โดนไอ้แว่นจืดมันจีบกันโต้งๆ แบบหน้าด้านๆ ชิบหาย อ๊ากกก!! จะบ้าวะ ผมไม่พูดต่อคำกับมัน เล่นกับหมาหมาเลียปากมันก็เป็นแบบนี้นี่เอง! ดูละครต่อดีกว่า
“วินเซอร์”ไอ้แว่นมันเรียกผมก็ไม่ได้ละสายตาไปจากหน้าจอ ละครที่กำลังมันส์เลย น่ารักจริงๆ นั้นแหละ ดูนั้นสิครับ เจ้าบ้าเลิฟมีทำแบบนั้นได้ด้วยงั้นเหรอ? ดูไม่เข้ากับหน้าในตอนปกติเอาซะเลย
“นายหัวเราะอะไร?”
“ดูนั้น มันน่าหัวเราะไหมล่ะ? ปกติเป็นคนเฉยๆ นิ่งๆ แต่กลับมาเล่นบ้าๆ บอๆ แบบนี้ได้สนิทใจ กูว่าน่ารักดีเนอะ”ผมหันมามองไอ้แว่นที่จ้องหน้าจอไม่เข้าใจในความขบขันของผมก่อนยิ้มๆ แล้วตอบไป ก็มึงไม่รู้ว่าเจ้าบ้านั้นปกติเป็นคนอย่างไงนี่น่า ถ้ารู้ล่ะก็มึงต้องขำแน่ๆ!
“น่ารัก? ไม่ใช่น่าขำ?”
“อืม น่ารัก”ผมพยักหน้ารับ เจ้านั้นก็หันมามองผมเบิกตาเล็กน้อย เล็กน้อยจริงๆ แต่ผมก็สังเกตเห็น ก็แน่แหละ หลายอาทิตย์มาเนี่ยสังเกตอารมณ์ไอ้แว่นแก้เซ็งไปก็เห็นว่ามันไม่ใช่คนไร้อารมณ์แต่มันแสดงอารมณ์ได้น้อยกว่าชาวบ้านเขาเท่านั้นเอง แล้วไอ้เบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยเนี่ยแสดงว่ามันตกใจหรือไม่ก็แปลกใจ เป็นไงล่ะ!? ผมเก่งเรื่องจับความรู้สึกของคนนะครับ กะจะเอาไปใช้สังเกตเลิฟมีที่ด้านชาเหมือนกัน!
เจ้าแว่นนั้นค่อยๆ หันไปทางอื่นแล้วหรุบตาลงต่ำเล็กน้อย หน้าขาวซีดนั้นก็ค่อยๆ แดงด้วยเลือดฝาด หือ? ปฏิกิริยาแปลกใหม่วะ อีแบบนี้มันกำลังเขินอยู่แหงๆ!! แล้วมันจะมาเขินอะไรวะ กูชมมันซะที่ไหนกันล่ะ กูชมเลิฟมีนู้น!!
“เย็นแล้วทำไมมึงไม่กลับสักทีวะ?”ผมเปิดประเด็นไล่มันไปกลายๆ ปกติมันกลับตอนหกโมงเย็นทุกวันนี่น่า ไหงวันนี้ถึงอยู่นานนักล่ะ นี่มันก็จะหนึ่งทุ่มแล้วนะ
“วินเซอร์ วันนี้ลอยกระทงนะ นายจะไม่...”
“ฮัลโหล?”
ระหว่างที่ผมกำลังรอให้ไอ้แว่นมันพูดเสียงมือถือก็ดังเข้ามาแทรก โอ๊ะ ผมหันไปรับมือถือทันที อืม นี่มันเบอร์ของน้องฟ้าดาวมหาลัยของปีนี้นี่น่า มีเรื่องอะไรวะ? ผมเพิ่งจะไปรู้จักคุยกับอีกฝ่ายเมื่อไม่กี่วันนี่เอง ก็ไม่ได้จีบหรอกนะครับ แค่คุยๆ ไปเท่านั้นเอง ผมก็ลุกขึ้นเดินไปคุยที่อื่น สรุปแล้วยัยน้องนี้โทรมาชวนผมไปลอยกระทงด้วย อือหือ! ก็ไม่อยากจะอวดตัวเองสักเท่าไรแต่วันนี้มีคนมาชวนไปลอยเยอะจริงๆ แต่ก็นั้นแหละ ผมขี้เกียจนี่น่า อืม...
“ครับ แล้วเจอกันที่ไหนดี?”
เมื่อนัดแนะสถานที่เสร็จผมก็เดินกลับมาวางมือถือวางที่เดิม มองไอ้แว่นที่นั่งดูละครเงียบๆ เมื่อกี้มันพูดอะไรนะ ลอยกระทงใช่ไหม? ผมถอนหายใจเล็กน้อย ถือว่าเป็นการขอบคุณมันก็แล้วกันที่อุตส่าห์มากับข้าว ทำความสะอาดให้
“เฮ้! อยากไปลอยกระทงก็เตรียมตัวได้แล้วโว้ย ช้ากูไปก่อนไม่รอมึงหรอกนะ!”
“นายจะไปจริงเหรอ?”
“เออ”ผมตอบห้วนๆ แล้วเดินเข้าห้องของตัวเองเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันดูดีหน่อย ถึงผมจะใส่อะไรก็ดูดีก็เถอะแต่ออกจากห้องไปสภาพนี้มันก็ไม่ควรเท่าไร จัดผมเล็กน้อย เช็คความเรียบร้อยของตัวเองก่อนจะเดินออกมาจากห้อง ใส่นาฬิกาข้อมือมองเจ้าแว่นที่ยืนรอพร้อมกับกระเป๋าสะพายของมัน อืม...กูพามันไปด้วยดีแล้วเหรอวะเนี่ย? เออ ช่างเถอะ ก็พูดไปแล้วนี่น่าแล้วดูหน้ามันสิ ดีใจออกหน้าออกตาแล้วมันพาลสงสารไอ้แว่นไม่ได้ แค่ไปลอยกระทงเองนะโว้ยแล้วก็ไม่ได้ไปกับกูสองต่อสองสักหน่อย!
“กระเป๋าอะไรวะ?”ผมเดินมาถามกระเป๋าเป้ที่มันสะพายอย่างระมัดระวัง ไอ้แว่นมันไม่ตอบครับ ทำเป็นเมินหน้าไป ไอ้นี่นิ กูถามก็ตอบมาสิวะ เดี๋ยวแมร่งไล่กลับบ้าน! ไม่นานผมก็มาถึงที่ที่นัดไว้ สาวๆ พวกนี้มีแต่คนน่ารักแฮะ แต่ผมก็ไม่มีอารมณ์จะจีบใครที่ไหนเท่าไร หันกลับไปมองเจ้าแว่นที่เดินตามหลังมาต้อยๆ แล้วช่างขัดในอารมณ์จริงๆ มึงอย่างกับเป็นกาดำในหมู่หงส์เลยวะไอ้แว่น!
“พี่วินเซอร์ นั่นใครคะ?”
“อย่าไปสนใจมันเลยครับ”ผมโบกมือไปมาแล้วพากลุ่มสาวๆ ไปซื้อกระทง ถือว่าเป็นการเดินเที่ยวงานไปในตัว เดินซื้อนั้นซื้อนี้กินไปนั้นแหละครับ ผมน่ะไม่กินหรอกแต่เป็นคนจ่ายให้น่ะสิ เฮ้ย นี่มันเป็นมารยาทครับ ผมเป็นผู้ชายแถมยังอายุมากกว่าต้องซื้อเลี้ยงพวกน้องๆ อยู่แล้ว
“เฮ้ย มึงจะกินไหม?”ผมหันไปถามไอ้แว่นที่น่าจะเดินตามหลังมาแต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับ ผมกระพริบตาปริบๆ มองไปรอบๆ ตัวก็ไม่เห็นเงาหัวไอ้แว่น มันหายตัวไปไหนวะ? อย่ามาเล่นซ่อนหานะโว้ย คนยิ่งเยอะๆ อยู่!
“น้องเห็นไอ้แว่นมันหายไปตอนไหนไหม?”
“เอ๋ พี่คนนั้นเขาไม่ได้เดินตามพวกเรามาตั้งแต่แรกแล้วนะค่ะ”
ว่าไงนะ!!? ผมยืนงงอยู่พักใหญ่ เจ้าแว่นนั้นมันไม่ได้เดินตามมางั้นเหรอ!!? เฮ้ย แล้วทำไมมันไม่ตามมาล่ะวะ มันเล่นอะไรกันล่ะเนี่ย! ผมขมวดคิ้วไม่พอใจ อะไรของมันเดินไม่ทันหรือไง? ใส่แว่นแล้วยังเซ่อซ่าอีกนะ! แล้วนี่จะเอาไงวะ? ผมตัดสินใจพาสาวๆ เดินเที่ยวต่อ ปล่อยไอ้แว่นมันไปเถอะ อย่างไงก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมอยู่แล้ว!
“ขอบคุณสำหรับวันนี้ค่ะพี่วินเซอร์! แล้วเจอกันนะค่ะ”
ผมยิ้มรับแล้วโบกมือลาเหล่าสาวๆ ที่ฉีกยิ้มร่าเริงให้กับผม อืม หลังจากเดินเที่ยวแล้วไปลอยกระทงเสร็จก็ดึกน่าดู นี่ก็สามทุ่มได้แล้วนะ ผมกลับไปอาบน้ำนอนดีกว่า แว๊กกกกก!!! อะไรวะ!!? พอเดินกลับมาที่รถของตัวเองแล้วตกใจกับเจ้าคนที่ยืนทำหน้าจืดอยู่ข้างรถของผม
“จะกลับแล้วเหรอ?”
“เออ มึงหายไปไหนมาวะ?”
“ก็อยู่นี่แหละ”
นี่มึงคิดว่าตัวเองเป็นยามเฝ้ารถกูหรือไง!!? ผมมองมันอย่างงุนงง แล้วนี่มึงยืนอยู่ตั้งแต่แรกถึงกระทั่งเดี๋ยวนี้เลยงั้นเหรอ? ก็บอกให้ตามมาๆ ทำไมไม่ตามมาล่ะฟ่ะ!? ผมยืนมองมันนิ่ง ตกลงจะเอาไงกูพามึงมาลอยกระทงแล้วแต่มึงไม่ยอมไปเองนะโว้ย ผมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง อากาศค่อนข้างหนาวแล้วด้วย
“แล้วนี่ลอยกระทงยังล่ะ?”
“ยัง”
กูว่าแหละ!
“แล้วทำไมไม่ตามมาล่ะวะ!?”
“ไม่จำเป็นที่ฉันจะไปเป็นส่วนเกินของนายกับแม่พวกนั้น”เจ้าแว่นนั้นตอบกลับมาค่อนข้างเสียงดัง ผมชะงักตัวเงยหน้าที่ก้มมองพื้นมองหน้าไอ้แว่นอย่างแปลกใจ อ่าฮะ อย่าบอกนะว่ามึงน่ะหึงกูกับแม่สาวๆ เหล่านั้น! ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่รู้ทำไมแต่ผมอยากหัวเราะ ไม่ใช่หัวเราะเยาะหรอกนะ!
“ก็เลยไม่ตามไปเพื่อเรียกร้องความสนใจ?”
“จะกลับไม่ใช่เหรอ รีบๆ กลับเถอะ”
ผมยิ้มรับ เจ้านั้นก็เดินไปที่รถ ไอ้ท่าทางแบบนั้นน่ะ มึงกำลังงอนอยู่ใช่ป่ะล่ะ? ผมส่ายหน้าเล็กน้อย แมร่งปากมันก็เอาแต่ยิ้มอยู่นั้นแหละ ไอ้แว่นจืดก็หันมามองผม แน่ะ ขมวดคิ้วนิดๆ แบบนั้น กำลังไม่พอใจล่ะสิ นั้นยิ่งทำให้ผมยิ้มกว้าง
“จะไปลอยกระทงไหมล่ะ? ตอนนี้คนก็บางตาแล้วด้วย”
“ไป”
“ไม่คิดจะปฏิเสธเลยนะ”ผมถามประชดเล็กๆ พอถามปั๊บตอบปั๊บ หยุดคิดบ้างอะไรบ้าง เหอะ แล้วผมก็กลับไปในงานอีกครั้ง คราวนี้คนก็เริ่มบางตาแล้วล่ะครับ ไม่เหมือนตอนสองทุ่มเนี่ยคนเยอะเป็นบ้า ผมเดินนำหน้าเจ้าแว่นนั้นก็เดินตามต้อยๆ เป็นลูกเป็ดแล้วเจ้าลูกเป็ดนั้นก็เดินเร็วขึ้นมาเดินข้างๆ ผม ผมเหลือบตาไปมองเล็กน้อย
“เดินช้าๆ หน่อยได้ไหม ฉันเดินตามไม่ทัน”
“ขาสั้นก็เดินตามหลังไปสิ”
“ไม่เอา! ฉันจะเดินข้างๆ นาย”
ผมถอนหายใจเล็กน้อย เจ้าแว่น เอาแต่ใจ! แล้วผมก็เดินช้าลงเล็กน้อยเจ้านั้นก็เดินจังหวะปกติไม่ใช่เดินเร็วจนขาจะขวิดเหมือนเมื่อกี้นี้ แล้วมันก็คว้ามือของผมไปจับ ไอ้บ้านี่มึงจะเอาใหญ่แล้วนะโว้ย ผมหันไปว่าจะบอกให้ปล่อยมือแต่พอเห็นไอ้แว่นจืดนั้นหันไปทางอื่นแต่หน้ามันเนี่ยแดงเถือกลามไปถึงหูแน่ะ จับเองเขินเอง ไอ้บ้า! ผมแกะมือของตัวเองออกจากมือของไอ้แว่นแล้วเป็นฝ่ายจับมือของมันแทน
“เอ่อ ซื้อกระทงก่อน”
“ไม่ต้องซื้อหรอก ฉันมีแล้ว”
ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ มีแล้ว? มึงไปซื้อตอนไหนวะ? ไหนบอกว่ายืนอยู่ตรงนั้นตลอด ผมไม่ถามอะไรมากเดินมาถึงท่าน้ำก็ปล่อยมือจากไอ้แว่นแล้วพยักหน้าให้มันไปลอยกระทง ไอ้แว่นยืนมองผมนิ่ง อ้าว ไอ้นี่นิ มายืนมองหน้ากันอยู่นั้นแหละ จะลอยก็ลอยไปสิฟ่ะ เดี๋ยวกูเตะลงน้ำนะโว้ย!!
ไอ้แว่นนั้นก็เหมือนจะรู้ว่าผมคิดจะเตะมันลงน้ำ มันก็เดินลงบันไดท่าน้ำไป ผมก็เดินตามมันไป ไหนกระทงมึงวะไอ้แว่น อย่าบอกกูนะว่ากระเป๋าที่มึงพายอยู่นั้นน่ะคือที่ใส่กระทง อะไรจะเตรียมมาดีขนาดนั้นวะ!? แล้วมันก็เปิดประเป๋าควักกระทงออกมาจริงๆ ด้วย!! ผมอดหัวเราะมันไม่ได้ จริงๆ ด้วยโว้ย!! ทำมาเองจริงๆ ด้วย!! สงสัยไอ้ตอนที่หายหัวไปนานตอนที่พวกไอ้โซโล่มามันคงแอบไปนั่งทำคนเดียวแหง อ้าว? ไหงมันมีสองล่ะ? เจ้าแว่นนั้นก็เงยหน้ามามองผม
“ให้นาย”
“กูลอยแล้ว”
“ลอยแล้วก็ลอยได้อีก”
เออ ลอยอีกก็ลอยอีกวะ อุตส่าห์ทำมาให้กูด้วยนี่น่า ผมเดินลงมานั่งบนขั้นบันไดรอให้อีกฝ่ายจัดการธูปเทียนให้เรียบร้อยแล้วจากนั้นผมกับมันก็ลอยกระทงด้วยกัน เอ่อ...ทำไมมันแปลกๆ แบบนี้วะ กูกับไอ้แว่นแมร่งมาลอยกระทงสองคน แถมบรรยากาศเป็นใจชิบหาย มืดๆ แสงจันทร์สลัวๆ
ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!!
แน่ะ ยังมีพลุมาสร้างบรรยากาศเข้าไปกันใหญ่! ผมเงยหน้ามองพลุนั้นนิ่ง กระทงที่ไอ้แว่นทำก็ลอยออกไปไกล พลุก็ยังถูกจุดไม่ขาดช่วง เออ ตอนคนเยอะๆ ไม่จุดนะมึง มาจุดตอนนี้นะ ผมนั่งลงข้างๆ ไอ้แว่นแล้วมองดูพลุหลากสี สีท้องฟ้าที่มืดสนิทเป็นสีน้ำเงินเข้มจนดำกับสีพลุมันดูเข้ากันเป็นบ้าด้วยล่ะ
“สวยนะ ขอบใจที่พามาวินเซอร์”
“...”ผมหันมามองเจ้าคนที่เอ่ยขอบใจพร้อมกับรอยยิ้มที่ผมเองเพิ่งเคยเห็น อืม...สวย ไม่รู้เพราะแสงจันทร์หรือเสียงดังของพลุทำให้สมองของผมมันเบลอไปหมด เสือกมองไอ้แว่นจืดมันสวยซะได้ แล้วไม่รู้เพราะอะไรมาดลใจหรือว่ามือโดนผีกระทงสิงดันไปจับหน้าเจ้านั้นแล้วไล้เบาๆ
“วิน...”
ผมไล้ใบหน้านั้นแล้วค่อยๆ วางมือลงบนมือของอีกฝ่าย ไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้ผมมองอีกฝ่ายอย่างไง แต่ใบหน้าใต้แสงจันทร์นั้นแดงระเรื่อ เสียงหัวใจเต้นรัวดังชัดเจน ไม่รู้ว่าเสียงนั้นมันมาจากอกซ้ายของใครระหว่างผมกับมัน เสียงเรียกชื่อดังแผ่วขึ้นในระหว่างที่ผมโน้มตัวลงจูบริมฝีปากของคนตรงหน้า จูบที่ไม่ได้เร่าร้อนช่ำชอง แต่เป็นจูบที่ทำเอาใจของผมสั่น ปฏิกิริยาตอบกลับมันดูน่ารักจริงๆ นั้นแหละ ไร้เดียงสาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเหมือนเด็กตัวเล็กๆ
ผมถอนริมฝีปากขยับตัวเล็กน้อยแล้ววางมือทั้งสองบนไหล่ลูบไล้ยึดท้ายทอยบรรจงริมฝีปากไล้ลิ้นลงบนริมฝีปากอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะประกบจูบดูดดื่มยิ่งกว่าเดิม มือยึดร่างตรงหน้าแล้วสอดลิ้นรุกรานเข้าไป ลิ้นนุ่มและร้อนฉ่านั้นทำหน้าที่เป็นอย่างดี เจ้าแว่นผู้ไม่ประสีประสาถูกชักนำตามความต้องการ ผมผละริมฝีปากแล้วกอดรับร่างที่อ่อนแรงของอีกฝ่ายไว้นิ่ง เสียงหายใจหอบของคนที่จูบไม่เป็นดังแผ่ว ผมก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่าต้องทำแบบนี้
สงสัยผีพระจันทร์มันสิงผมอยู่!
TBC.
ขอโทษที่มาช้า เมื่อวานนี้ทำงานโต้รุ่งกับเพื่อนมา
เป็นไงบ้างล่ะ~ บรรยากาศโคตรโรแมนซ์เลยนะ
คิดดู แสงเทียนจากกระทง พระจันทร์เต็มดวง อะไรพวกนี้
ทำให้คนเราหวั่นไหวได้เหมือนกันนั้นแหละวินเอ๊ย
ตอนที่ 13 อันตรายจริงๆ อันตรายต่อหัวใจไอ้วิน 555
-
จิ้มก่อน นานๆทีจะได้เป็นคนแรก o13
จากตอนนี้ไม่มีแววว่าจะดราม่าเลยนะ หวานเว่อร์ :กอด1:
เพราะเห็นบอกว่าคู่นี้จะดราม่า
แต่ถ้าวินทิ้งฮักไปแล้วไม่พามาลอยกระทงนี่คงน่าสงสารน่าดู
-
โหหหหหหจูบฮักได้ยังไงงงง ชิชะ
-
:o8: อัพพพเเล้ววววว
-
ชอบฮอยฮัก อิๆ
-
อร๊างงง
เค้าจูบกันนนท่ามกลางแสงจันทร์ หุหุ
ว่าแต่ทำงี้ได้ไงอะวิน หลายใจนะ ชิ
-
:impress2:
ซักที ลุ้นมานาน
:กอด1:
-
ครึ่งตอนแรกกำลังจะเริ่มด่าวินเซอร์ตามสเต็ปที่ยังซึนดูถูกน้องแว่นจืด แต่ครึ่งตอนท้าย อร๊ายยยยย :o8: :o8: :o8: :o8:
เสร็จแน่วินเซอร์ฮอยฮักเวอร์ชั่นน้องแว่น WiN!!!
ถ้ารู้ว่าเค้าเป็นเลิฟมีจะทำหน้ายังไงอยากจะรู้ อยากจะรู้ อุ อู๊ว :laugh:
-
ยินดีกับฮอยฮักด้วย
ข้ามไปอีกขั้นแล้ว
อย่างนี้ต้องฉลอง
:mc3:
-
:o8:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เขินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไ่ม่ไหวแล้วววววววว แทบจะแดดิ้นคาหน้าคอม
วินเซอร์ นายขโมยจูบสองครั้งแล้วนะโว้ยยยยย อร๊ายยยยย ถูกใจจจ!!!
เริ่มหลงรักไอ้แว่นจืดแล้วล่ะเส่ เป็นไงล่ะ! มีหรือจะรอดเงื้อมือท่านเทพ 5555
ฮอยฮักตอนนี้น่ารักมากค่าาาา มีงอน มีเขิน โอ่ยยยย ><
วินเซอร์เมพขริง สามารถอ่านสีหน้าฮักได้ในเวลาอันไวว่อง //ยกนิ้วว
ลุ้นตอนต่อไปนะคะะะะะ
-
เมื่อไหร่วินเซอร์จะรู้ความจริงเนี่ยได้สัมผัสใกล้ชิดขนาดนี้ไม่เอะใจบ้างรึไงนะว่าไอ้แว่นจืดกับเลิฟมีมันมีบางอย่างคล้าย ๆกันแต่ที่จริงก็น่าจะลองเชื่อเพื่อน ๆดูนะที่ว่าไก่งามเพราะขนคนงามเพราะแต่งวินเซอร์น่าจะลองจับไอ้แว่นจืดมาแต่งซักครั้ง
-
:o8: :o8: :o8:
เมื่อไหร่สินเซอร์จะรู้น้อ
-
ฮักน่ารักโครต :-[
วินชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย แต่นิยายก็ยิ่งกว่าชีวิตจริงนะ :กอด1:
ฮักแม่ศรีเรือนแท้ วินหลงรักยังจ๊ะ ถึงจืดแต่จริงใจว่ะ :really2:
ดีขนาดนี้ไม่เอาก็โง่แล้วนะ o13
-
รับผิดชอบ ฮอยด้วยน๊ะวิน!!!! :z2:
-
อุกรี๊ดดดด วินเซอร์เริ่มไหวหวั่นแล้วฉากนั้นคงไม่ไกลเกินเอื้อม อิอิ :z1:
-
ฮอยฮัก o13 เป็นนายเอกที่มีความอดทนสูงมากกกกกกกกก
จูบนี่ ถือว่าก้าวหน้าได้มั้ยนะ
ที่แน่ๆ วินเซอร์ ถึงจะเลว แต่ก็สับสนเป็น ?
:กอด1: :กอด1:
-
ไอ้ย่ะ
ผีพระจันทร์เข้าสิงแน่ๆๆ
:o8: :o8:
แล้วจะไปต่อที่ฉากไหนอีกป่ะ
:z1:
-
หลงเค้าแล้วไงล่าอิอิ
สมน้ำหน้าเล่นตงเล่นตัวมาตั้งนานสรุปก็หลงเค้าแล้ววววอิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดด!!!
จุ๊บกันแล้วววววว เขินแทนอ้ะ...
อย่างนี้ต้องฉลองจ้า :mc4: :mc4: :mc4:
ปล. รีบมาต่อไว ๆ เน้อ คิดถึง คริคริ
-
ขอบคุณจ้า
ตอนที่ 13 มันอันตรายจริงๆ สำหรับนายวินเซอร์
ฮ่าฮ่าฮ่า แบบนี้แระกำลังได้รสชาติ วินเซอร์กำลังจะเสพติดฮอยฮักแล้ว
พอวันหนี่งที่ฮอยฮักหายไป แล้วกลับไปเป็นเลิฟมี
นายวินเซอร์ก็คงเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง.........
-
จูบกันแล้วววว~
จูบกันท่ามกลางแสงจันทร์ :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
จูบกันแล้ววววววว
-
โรแมนติกมากอ่ะ จูบท่ามกลางแสงจันทร์ :-[
ฮักกี้น่ารักอ่ะ
-
ก็บรยากาศมันเป็นใจ
ฮักน่ารักจนอดใจไม่ไหวอ่ะดิ
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกก :m20:
วินเซอร์เอ๊ย....ปากแข็งนะตัวเอง~~ :m12:
มีผีพระจันทร์ด้วยเหรอยะ? :z2: :z2: :z2:
-
เยดดดด ซวยแล้ว เค้าว่าลอยกระทงห้ามลอยหลายรอบ ลอยแล้วลอยเลย
ไม่งั้นจะได้เมียเป็นผู้ชาย555
-
อั้ยยะ :o8:
เมื่อไหร่วินเซอร์จะรู้ความจริงสักทีเนี่ย????
-
กร้ากกกกกกกกกก ฮ่ะ ฮ่า ฮ่าาาา :z1: :laugh: :m20:
วินเอ้ยย วินเซอร์
หลงไอ้แว่นจืดแน่ๆ ฮ่่าๆๆ สะจายยยยยย
พอเสือวินเซอร์ หลงมันทั้งเลิฟมี ทั้งแว่นจืดเลยเว้ยยยย กร้ากกกกกก :m20:
จูบแล้วจะไปไหนต่อป่ะจ๊ะ *แขนจิ้มจึกๆๆ* :o8: :o8:
-
:-[อ้ากกกกก เริ่มมองเห็นมุมน่ารักของฮอยฮักแล้วซิ
-
:กอด1:วินเซอร์เอยหลงแว่นจืดแล้วมั้งมีไปจูบเค้าด้วย :o8:
-
แว่นจืดชนะ!!!!!!!!
วู้ววววววววว
-
วินหวั่นไหวมากกกกกกกกกกกก แล้วละซิ
ไหนบอกว่าไม่เอาไอ้จืดดดด แล้วจูบทำมายยยย
อิอิ
ฮักแว่นเทพมากกกก สุดท้ายก้ทำได้
อิอิ
-
ไอหย๋า วินเซอร์จูบฮักแล้ว
-
จุ๊บกันแล้วววว อร๊ายยยย
โรแมนซ์มากเลยอะ
อันตรายต่อวินเซอร์จริงๆด้วยล่ะนะ
-
:laugh: :laugh: :m20: :m20:555 เมื่อรัยวินเซอร์จะรู้ความจิง
-
ขอกรี้ดดังๆห้าสิบที กรี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:-[
-
:mc4: :mc4:เฮฮ
น่ารักน่ารักกกกก :กอด1: :L2:
วินดูแลน้องดีๆนะ น้องนะยะไม่ใช่คนใช้้ :fire:
-
ฮักน่ารัก :กอด1:
กรี๊ดดดดดดดด จูบกันท่ามกลางแสงจันทร์และแสงพลุ :m3:
-
จูบน้องจืดแย้ววววว
วินเซอร์จะรู้ปะเนี่ยว่ารสจูบคล้ายกะ love me
-
:-[
-
มนต์พระจันทร์ทำเหตุ
-
วินเซอร์ เซ่อสมชื่อเปล่าเนี่ยยยยยยย :z3: :z3: :z3: :z3:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: จูบของวินเซอร์+ ฮอยฮัก 555
-
คนน่ารักไม่ว่าจะอยู่ในเวอร์ชั่นไหนก็ทำให้คนอื่นหลงรักได้ตลอดสินะ... :impress2:
-
เฮ้ยๆ ทำงี้ฮอยเสียหายนะ !
เอ๊ะ หรือฮอยแอบเต็มใจ
แอร๊ยยยยยยย ><
-
เคยแว่วๆว่าวันลอยกระทงเป็นวันที่มักจะเสียตัว :-[ แล้วน้องจืดอ่ะ จะเสียป่าว :o8:
คือเขินแทนน้องจืดอ่ะ ไม่ไหวๆ หุบยิ้มไม่ได้เลย
สุดจะบรรยยาย เอาเป็นว่าเอาใจช่วยน้องจืดต่อไปแล้วกัน!
-
โอ๊ย จะใจแข็งไปถึงไหน :z3:
-
ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว
:impress2:
-
ใช้ความเคยชินให้เป็นประโยชน์ใช่มั๊ยเนี่ยยย
เค้าว่ากันว่าความใกล้ชิดเป็นบ่อเกิดแห่งความรัก
วินเริ่มติดการใช้ชีวิตที่มีฮักอยู่ด้วยแล้วซินะ :-[ :impress2:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก
น้องแว่นโดนจูบ
น้องวินเซอร์ เมากระทงใช่มั๊ย o.O!!! :m20: :laugh:
-
แม่เจ้าโว้ยยยยยยย
อ่านแล้ว หวั่นไหวแทน
55555555555+
-
แวะมาเม้นก่อนอ่าน
-
โทษผีพระจันทร์ซะงั้น
-
มนต์เสน่ห์จากพระจันทร์วันเพ็ญ :กอด1:
-
ขนาดมีแอบหวานวันลอยกระทง แล้วทำไมงานประมูลถึงแกล้งฮักได้
ปล อยากให้ถึงตอนปัจจุบันไวไวจะได้สวีทกันเยอะๆ
-
ในที่สุดฮักก็คืบหน้าแล้ว ดีใจเหลือหลายจะได้ออกเรือนซะที
อ่านแล้วไม่อยากให้วินเซอร์เห็นหน้าจริงๆของฮักเลย
เป็นแบบนี้แหละน่ารักแล้ว
-
ใกล้แล้วๆๆๆ ฮักสู้ๆ น้าาา :impress2:
-
อ๊ากกกกกกกกกก จูบบบบฮักแล้ววววววว :impress2:
รู้สึกดีเหมือนกับจูบเลิฟมีเลยใช่มั้ยวินเซอร์
:-[
-
อ๊ากกก จูบแล้วในเวอร์ชั่นฮักซะด้วย บรรยากาศโรแมนติกซะไม่มี :mc4: :z2:
ฮักน่ารักมาก ชอบตอนที่งอนวินเซอร์ และตอนที่จับมือเค้าแต่ตัวเองเขินเอง :-[ :o8:
ส่วนตาวินนี้บื่อจริงๆ จูบแล้วนะเฟ้ยไม่รู้สึกคุ้นๆมั่งรึไง
-
หวานมากโรแมนติกสุดๆ
อยากอ่าน nc คู่นี้แล้วอะ
+ 1 นะคะ
-
น้องฮักรุกสุดชีวิต วินเซอร์จูบแล้ว >///< อยากรู้เหตุการณ์ต่อไปอ่ะ ฮักคงไม่เสียตัวหรอก แต่มันจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยย
ใกล้ช่วงเวลาในเรื่องคู่กัดแล้วสินะ รอๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
ปอลิง โซโล่น่ารักอ่า~
-
:o8:
-
ฮักใกล้จะทำสำเร็จแล้วล่ะสิ
วินเคลิ้มเลยนะ ฮ่าๆๆๆ
-
:o8: :กอด1:
-
:-[ หึหึ ยอมรับมาเถอะน่า..ว่าหลงน้องแว่นเค้าแล้วน่ะนะพี่วินขา อิอิ
-
เขินแทนน้องแว่น >////<
-
เย้ๆๆๆ จูบกันด้วยอ่ะ เขินจัง..... รอตอนต่อไปนะ อิอิ!! :impress2: :impress2: :impress2:
-
ขนาดยังไม่คิดอะไรนะเนี้ย
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
วินมันจูบฮักแล้ววววว
ดีใจเวอร์ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด จุ๊บกันแล้วเฟ้ยเฮ้ยยยย
จุดพลุอีกรอบฉลองให้เจ้าฮักสุดน่ารัก ความหวังใกล้เป็นจริงแล้ว
เอาใจช่วยฮอยฮักต่อไป ใกล้ชิดบ่อยๆ เริ่มหลงเสน่ห์แล้วว ฮิ้ววววว
น่ารักๆ หวานๆ อร๊ายยยยย
ว่าแต่ ถ้ารักกันแล้วแบบตอนปัจจุบันแต่ก็ยังไม่รู้ว่าคือเลิฟมีนิใช่ป่ะ อิอิ
อันนี้ก็รอลุ้นได้อีก ตื่นเต้นๆ ฮ่าฮ่า
นึกไปถึงอีกคู่ โซโล่กับพรีส หึหึ กำลังถึงช่วงเขม่นถาปัตกับวิดวะ กับไอ้พี่เพ้นต์อยู่สินะ ครึครึ
รออ่านตอนต่อไปค่าาาา ^^
:กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด.......สุขสุดๆสุขแต่ยังมิฟิน แค่จุ๊บแรกของไอ้แว่นจืดก็ทำให้เรากรี๊ดขนาดนี้
นึกไปถึง.......สงสัยจะวิ่งวนอยู่หน้าคอม กร๊ากกกกกก
เราจะรอวันนั้นนะตัวเอง :impress2:
วันนี้เจอผีกระทง กับ ผีพระจันทร์เข้าไป สงสัยวันนั้นอิลิ้งมันคงบอกว่าเจ้าเข้าทรง o22
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยตอนนี้ไม่ไหวแล้ววววววววววววววววววน่ารักมากกกกกกกกก
-
วินตกหลุมรักฮอยลุคจืดโดยไม่รู้ตัวแล้ว หึหึ :oo1:
-
ฮอยฮัก นายจะน่ารักมากไปแล้วนะ //ใจละลาย~ o18
-
แหม!.........วินเซอร์ผีพระจงพระจันทร์อะไรจะมาเข้าสิงกันละ
เริ่มตกหลุมรักเค้าเข้าแล้วไม่รู้ตัวอะดิ๊ :m12:
ส่วนบรรยากาศก็ช่างเป็นใจเหลือเกิ๊น
ไม่รู้ตอนที่ฮักหายไปจะแอบไปเตี๊ยมไว้เหรอเปล่าเนอะ (สงสัยจะใช่นะเนี่ย)
แล้วในที่สุดแผนตามตื้อก็เริ่มจะได้ผลขึ้นมาแล้ว
ไอ้แว่นจืดเริ่มมีอิทธิพลต่อจิตใจของวินเซอร์เข้าแล้วมั้ยละ :m4:
-
มีจูบด้วยๆ :m3:
หลงเสน่ห์แกงจืดอย่างฮอยฮักแล้วใช่มั้ยล่ะ :m14:
-
:z3: อ้ากกก แม่งแม่งแม่งงงงงงงงงงงงงงง
-
เอาแล้วๆๆๆๆ ><
-
ผีพระจันทร์มันมีที่ไหนล่ะ 5555555+
ยอมรับมาซะเถอะ ว่าติดใจไอ้แว่นแล้ว ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เย้ เย้ เค้าจูบกันแล้ว :impress2: :impress2:
-
ผีพระจันทร์หรือผีทะเล 555
-
เฮ้อออ..... มันเป็นอะไรที่ เริ่ดมากกกก :o8: อ่านแล้วชอบอ่ะ คราวนี้ล่ะไปไหนไม่รอดแน่วิน.....อีกอย่างงงง จูบเค้าแล้วไม่รับผิดชอบนี่ ไม่เป็นลูกผู้ชายนา... o18
-
:impress2: ยิ่งอ่านยิ่งเขิน****ตายตายอ่านแล้วจะมุดอยู่ใต้โต๊ะแล้วเนี้ย เขิน
-
จูบสิจูบ ๕๕๕ แล้วก็จูบจนได้
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด น่ารักมากมายเลย มีจูบกันด้วยอ่า >,<
วินเซอร์แกเริ่มตกหลุมรักน้องฮอยแล้วใช่ป่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
รออ่านต่ออิอิ
ฉันรอเธออยู่ อิอิอิอิ
-
เปลี่ยนชื่อตอนแล้ว...มานั่งปูเสื่อรอ
-
สำหรับหัวข้อใหม่ เราขอตอบให้ว่าไอ้แว่นต้องการ.......นายไงวินเซอร์! o13 (ฮิ้ววววววววววว)
//กางเต็นท์รอ
-
แน่นอนต้องการแกไงวินเซอร์ ฮักก็บอกตัั้งแต่แรกแล้ว โว้ว o18
-
แว่นเค้าต้องการนายทั้งตัวและหัวใจเลยละ ฮิฮิ
(ตั้งรกรากรอหน้าคอมแล้วกัน ><)
-
รอค่ะ :call: :call: :call: :call: :call:
-
มานอนรอ
-
มารอออออออ~
-
รักกคนแต่งงสุดๆๆๆๆๆๆ :กอด1: มาไวจริงๆๆเลยยชอบบบ
-
ไปจูบเขาได้ยังไงน่ะวินเซอร์ 555555
ตกหลุมรักแล้วล่ะสิ :L2:
-
รออ่านนะคะ
-
มาจองที่รอไว้ก่อน หุหุหุ :t3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
มานอนรอ
:t3: :t3: :t3: :t3:
-
เอาเสื่อมาปู :impress2:
-
อร๊ายย มารอค่ะ
แหมๆๆๆ น้องแว่นตอบวินเซอร์ไปเลย
"ต้องการมึงไง" :laugh: :m20:
-
ฮักเก่งมากลูกกก ถึงจะอยู่ในภาคจืด แต่ก็ทำนายวินหวั่นไหวได้ หุๆ
มานั่งรอตอนต่อไปด้วยคนค่ะ :D
-
ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน ว่าไอ้แว่นต้องการแกไง "วินเซอร์" ก๊ากกกกกกก :laugh:
-
แอร๊ยยยยย!!! เขิล
-
ถามว่าหลังจากวันลอยกระทงวิปโยคนั้นมีอะไรต่อหรือเปล่าน่ะเหรอ? หึ! ไม่มี!! ผมก็ทำตัวเลวๆ เกรียนๆ เหมือนๆ เดิมนั้นแหละหรืออาจจะมากกว่าเดิมเลยก็ได้มั้ง ไม่รู้โว้ย!! ตอนนี้แค่ไม่อยากกลับห้องเท่านั้นเอง ไม่อยากเจอหน้าไอ้แว่นนั้น!
“นานแล้วนะครับที่คุณวินเซอร์ไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้”ลีโอเอ่ยขึ้นพร้อมกับรินน้ำเมาใส่แก้วทรงเหลี่ยมให้กับผม ผมมองเขานิดหน่อยแล้วยิ้มรับที่มุมปากไม่ได้เอ่ยอะไรตอบกลับ วันนี้ผมก็มาเที่ยวอย่างที่เคยๆ ทำมาแต่พวกไอ้โซโล่ไม่ได้มาด้วยหรอกนะครับ เหล่าพวกผ่องที่มาเที่ยวด้วยกันก็ชวนคุยกันเสียงหึ่มๆ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย น่ารำคาญวะ จะพูดอะไรนักหนา!
“คุณวินเซอร์ นี่ครับ”ลีโอยิ้มหวานหยดแล้ววางแก้วที่ชงให้กับผมยื่นมาให้ ผมรับไว้แล้วยกกระดกแก้วนั้นกลืนน้ำสีอำพันลงคอไปหมดแก้วก่อนจะวางมันไว้บนโต๊ะ เสียงวี๊ดว๊ายของสาวๆ ที่นั่งคลอเคลียส่งเสียงชื่นชมแล้วเชียร์ให้ดื่มอีก ผมนั่งทำตัวเริงรมย์ไปกับพวกเขา แต่ไม่รู้ทำไมในใจผมรู้สึกแปลกๆ มันรำคาญกึ่งหงุดหงิด
ผมนั่งดื่มมันอยู่ค่อนคืนรู้สึกวิงเวียนหัวและกึ่งหลับกึ่งตื่น นี่ผมดื่มจนเมาขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? อ่า ให้ตายสิ ผมไม่เคยดื่มเมาจนไม่มีสติแบบนี้เลยนะ แน่นอนว่าผมต้องขับรถกลับเองแต่วันนี้แมร่งไม่ไหวจริงๆ วะ ปวดหัวสัด! ผมรู้สึกเหมือนมีใครบางคนพาผมออกจากผับนั้นแล้วขึ้นรถ
“ห้องอยู่ไหนครับคุณวินเซอร์?”
อ๋อ ลีโอนี่เอง
ผมเหลือบตาไปมองอีกฝ่ายเล็กน้อยแล้วตอบไปที่โรงแรมแห่งหนึ่งแล้วหลับตาลง ส่วนห้องน่ะเหรอ? ผมไม่อยากจะกลับห้องเท่าไรถึงตอนนี้มันจะดึกมากแล้วก็เถอะ แต่กลับไปแมร่งก็ตามหลอกหลอนผมไปแทบจะทุกที่ ให้ตายสิ ผมนี่มันแย่สุดๆ เป็นห่าอะไรก็ไม่รู้ บอกว่าไม่สนใจไง ไม่ได้ชอบเลยสักนิด แต่แมร่งเป็นเหี้ยอะไรของผมก็ไม่รู้ เอาแต่คิดเรื่องของมันอยู่นั้นแหละ ทั้งๆ ที่คิดว่าผมน่ะชอบเลิฟมีต่างหาก ไอ้แว่นอย่างมันคนอย่างผมจะไปชอบทำไม!?
ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกพยุงให้นอนลงบนเตียงนั้นแหละครับ ผมลืมตาขึ้นนิดหน่อย เจ้าลีโอนั้นก็บอกให้ผมขึ้นไปนอนบนเตียงดีๆ ผมขยับตัวเล็กน้อยแล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียงไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น แล้วผมก็รู้สึกเย็นๆ ตามแขน ลืมตามองเห็นเจ้าลีโอมันกำลังเช็ดตัวให้
“เช็ดตัวให้สบายแล้วค่อยนอนนะครับ”
“ไม่จำเป็น ปล่อยไว้แบบนี้แล้วนายก็กลับไปซะ”ผมสะบัดแขนออกจากมันแล้วพลิกตัวนอน เสียงของเจ้านั้นก็ยังตามมาไม่ยอมไปเสียที
“ให้ผมดูแลคุณนะวินเซอร์”
“ทำไม?”
“ผม...ผมน่ะรักคุณ รักมานานแล้วด้วย ขอโทษแต่ผม...”
“อยากมีอะไรกับฉันงั้นเหรอ?”
“...คือ..ผม...”
ผมพลิกตัวกลับมาแล้วลุกขึ้นนั่งมองตรงไปที่ลีโอ หน้าขาวๆ ของมันแดงระเรื่อ ลีโอขยับตัวเข้ามาใกล้ผมแล้วโอบกอดรอบคอของผมไว้ มือของเขาลูบไล้ไปตามร่างกายของผม เสียงกระซิบเบาแผ่วที่ทำให้ผมกระตุกยิ้ม
“ผมต้องการคุณ...มาก”
“...หึ”
หลังจากนั้นผมกับลีโอก็มีสัมพันธ์กันแต่ก็นั้นแหละผมก็แค่สนองเมื่ออีกฝ่ายเสนอมา ผมไม่ได้คิดอะไรกับเขาแน่นอน ก็แค่เพื่อนเที่ยวคนหนึ่ง ไม่ได้ชอบหรือถูกใจด้วยซ้ำ ผมไม่ได้เจอกับเจ้าแว่นมาหลายวันแล้วไม่ได้กลับห้องเลยก็ว่าได้ เอาง่ายๆ ก็คือผมกำลังหลบหน้ามันอยู่ไงล่ะครับ! ไม่รู้ทำไมแต่ก็ไม่อยากเห็นหน้ามันตอนนี้!
“วินเซอร์น่ะเหรอ? กูไม่เห็นวะ”
“ขอบใจ งั้นฉันไปก่อนนะ”
“เออ ถ้าเห็นจะบอกนะโว้ย”
“อืม”
เสียงพูดคุยเงียบลง
“ออกมาสิวะไอ้วิน มันไปแล้ว”
ผมเดินออกมาจากที่ซ่อนแล้วมานั่งรวมตัวกับไอ้โซโล่และไอ้ชินเหมือนเดิม เมื่อกี้ไอ้แว่นมันเดินว่อนไปทั้งคณะเพื่อตามหาตัวผม ทำอย่างกับกูเป็นลูกมึงมาตามได้ทุกวี่ทุกวัน ไอ้โซโล่มองผมนิ่ง อะไรของมึง? ผมมองมันตอบกลับไอ้บ้านั้นก็เสือกยิ้มเยาะๆ มาให้
“ไอ้ปรมาจารย์ไหงมึงหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้วะ?”
“ก็แค่ไม่อยากเห็นหน้า รำคาญ”
“อ๋อเหรอ?”ไอ้ชินมันตอบรับได้น่าถีบสุดๆ ไอ้โซโล่ก็พยักหน้ารับนิ่งๆ แต่สาบานได้ว่าหน้าแมร่งโคตรกวนตีนเลยอ่ะ
“ทำอย่างกับกลัว”
“เออ เห็นด้วยกับไอ้โซ มึงเหมือนกับเป็นคนตาขาวเลยวะไอ้วิน”
“เหี้ยมึงสิ”ผมสบถอย่างไม่พอใจแล้วหลบตาไอ้พวกนั้น
“ถึงมึงจะมั่วไปทั่วแต่กูรู้ว่าลึกๆ แล้วมึงก็อยากจะจริงจังกับใครสักคนอยากจะมีใครสักคนรักมึงจริงๆ แต่พอมีขึ้นมามึงก็เสือกวิ่งหนีเขาซะงั้น ที่มึงทำตัวแบบนี้เพราะมึงกลัวที่จะรักใครแล้วผิดหวัง! มึงกลัวว่าตัวมึงจะเสียใจ! กูพูดถูกไหมไอ้ปรมาจารย์?”
“...”ผมไม่พูดอะไรตอบกลับ นั่งฟังไอ้โซโล่มันสวดต่อ ไอ้นี่ปกติก็ไม่ค่อยพูดแต่พอได้พูดนะหยุดมันไม่ได้หรอกครับ พูดฉอดๆ อย่างกับมันสวดแผ่เมตตา ไอ้ชินมันก็ทำหน้าซาบซึ้งในรสพระธรรมที่พระโซกะโล่สวด
“ชีวิตคนเราไม่มีใครไม่ผิดหวัง ไม่มีใครไม่เสียใจ ชีวิตมันคือการเรียนรู้ที่ไม่จบสิ้น เรียนรู้ที่จะรัก เรียนรู้ที่จะเสียใจ เรียนรู้ที่จะผิดหวัง เรียนรู้ที่จะมีความสุข กูรู้ว่ามึงกลัวแล้วในโลกนี้ใครจะไม่กลัวแบบมึงบ้าง กูก็ยังกลัว ไอ้ชินมันก็กลัว วินเซอร์แม้จะล้มเหลวผิดหวังเสียใจเป็นหมื่นครั้งแต่ใช่ว่าในความผิดหวังนั้นมันจะไม่มีความสุขเลยนี่ ทำใจเข้มแข็งหนักแน่นไปจนกว่าจะได้เจอคนที่เกิดมาเพื่อรักษาฟื้นฟูหัวใจสิวะถึงจะเป็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยม”
แปะๆๆๆ!!!
“ซาบซึ่งเลยกู”
“เหี้ยชิน ซาบซึ้งโว้ย!!”
ไอ้ชินมันก็ทำหน้าร้องไห้ซาบซึ้งโดนมะเหงงของไอ้โซโล่มันหล่นใส่ เออ สม!! แต่การที่ได้ฟังบทสวดของไอ้โซโล่ยาวขนาดนี้ก็เป็นอะไรที่แปลกเหมือนกันวะ ผมมองไอ้สองตัวที่เถียงกันแล้วมีการลงไม้กันเล็กน้อย ไอ้โซโล่มันก็พูดถูกนั้นแหละ ยิ่งอย่างผมยิ่งต้องกลัวมากกว่าชาวบ้านเขา ก็แน่ล่ะ อาจจะเป็นการอวดตัวสักหน่อยแต่ผมก็มีพร้อมทุกอย่าง หน้าตาที่โคตรจะดูดี เงินทองมีใช้แบบไม่อั้น ตลอดมาคนที่เข้าหาผมก็อยากจะได้บางสิ่งบางอย่างกลับไปทุกคน แล้วไอ้แว่นจืดนั้นมันต้องการอะไรล่ะ?
หลังจากเลิกเรียนผมก็ไปบริษัทเพื่อทำโปรเจ็คท์หนังฟอร์มยักษ์ที่ฉลองครบรอบยี่สิบปีของบริษัทครับ ผมนั่งประชุมในห้องที่มีแต่ระดับมือทองของบริษัท ผู้กำกับมือทองที่ถนัดเรื่องเอฟเฟ็คส์ ทีมงานชั้นยอดในแต่ละด้าน ตอนนี้เราเขียนบทเรียบร้อย ออกแบบฉากและเสื้อผ้า ทุกอย่างพร้อมเหลือเพียงแต่นักแสดงเท่านั้น โปรเจ็คท์นี้เราดำเนินมาได้ครึ่งปีแล้วครับ
“เปิดออดิชั่นหานักแสดงดีไหมครับ?”
“ตัวหลักๆ นั้นวางตัวไว้เรียบร้อยแล้วเหลือแต่บทที่ยังว่างอยู่ การออดิชั่นก็เป็นทางเลือกที่ดี”พ่อที่เป็นประธานนั่งอยู่หัวโต๊ะเอ่ยยิ้มๆ คนอื่นๆ ก็พยักหน้าตาม ผมขมวดคิ้วมุ่น บทหลักวางนักแสดงไปแล้ว? ตอนไหนวะ? ทำไมผมถึงไม่รู้เรื่อง?
การประชุมก็ดำเนินไปเรื่อยจนดึกดื่นมันไม่ใช่ประชุมแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวหรอกครับ แต่มันมีการประชุมหลายต่อเป็นเหมือนวันแห่งการประชุมอย่างไงอย่างนั้น แต่มองไปที่พ่อรู้สึกขัดตาอย่างไงชอบกล คนที่เข้าประชุมก็มีผลักเปลี่ยนเวียนมาประชุมเรื่องที่ตัวเองรับผิดชอบแต่สำหรับพ่อของผมที่รับผิดชอบทุกอย่างอนุมัติทุกอย่างกลับดูผ่องใสยิ้มระรื่นเหมือนเดิม ขณะที่คนอื่นๆ หรือแม้กระทั่งผมหมดแรงที่จะขยับปากพูดด้วยซ้ำ
และแล้วการประชุมก็จบลงผมเนี่ยแทบจะล่องลอยออกจากห้องประชุมเลยครับ แต่พ่อของผมกลับส่งยิ้มละมุนให้กับทุกคนก่อนจะกลับห้องไปทำงานต่อ ก็เป็นแบบนี้ล่ะนะที่ทำให้ผมคิดว่าพ่อเนี่ยสุดยอดที่สุด! ผมเดินออกจากบริษัทหลังจากเคลียร์งานค้างคาของตัวเอง ดูเวลาแล้วถอนหายใจ จะเที่ยงคืนอยู่แล้ววะ กลับไปอาบน้ำนอนต้องปาไปตีหนึ่งตีสองแหงๆ
ผมขับรถกลับมาที่คอนโดของตัวเองไม่ได้กลับมานานแล้ว ถ้าพูดถึงบ้านล่ะก็...มันก็มีนะครับแต่ไม่มีใครอยู่ พ่อน่ะไปอยู่บ้านของปู่ หลังจากที่แม่ของผมตายบ้านหลังนั้นก็ไม่มีใครอยู่สักคน แน่ล่ะ ใครจะไปกล้าอยู่กัน บ้านที่มีความหลังเลวร้ายแบบนั้น! ผมจอดรถไว้ที่เดิมแล้วเดินเข้าคอนโดกดลิฟต์ไปที่ห้องของตัวเอง เมื่อลิฟต์เปิดติ้งผมก็เดินเฉื่อยๆ ไปที่ห้องแต่แล้วขาก็ชะงัก ตาจ้องเขม็งไปที่ห้องของตัวเอง
“วินเซอร์”
“...”
ไอ้แว่นนี่เอง กูนึกว่าผี!!!
“ทำไมมึงมาอยู่ที่นี้?”ผมขมวดคิ้วแล้วเดินมาที่ห้องของตัวเองเบียดเจ้าแว่นให้ถอยออกจากหน้าห้องแล้วเปิดประตูห้องเดินเข้าไปไม่สนใจเจ้าแว่นที่ยืนอยู่ข้างหลัง ผมปลดกระดุมเสื้อวางข้าวของไว้บนโต๊ะแล้วหันไปมองหน้าประตู เจ้าแว่นนั้นโผล่หน้าเข้ามาในห้องมองประตูอย่างแปลกใจ
“ทำไมไม่ล็อกประตู?”
“ล็อกแล้วมึงจะเข้าได้ไหม?”
ถามแปลกวะไอ้บ้านี่! ก็กูไม่ล็อกเพราะจะให้มึงเข้ามาเนี่ยแหละ! พอให้เข้าก็แปลกใจพอไม่ให้เข้าก็โวยวาย ไม่ต้องมามองกูเลย อยากเข้ามาก็รีบเข้ามาสิโว้ย ยุงจะเข้าห้องกู! ไอ้แว่นมันก็เดินเข้ามาและไม่ลืมที่จะล็อกประตูด้วย มันเดินมาหยุดตรงโซฟา
“มีธุระอะไร? ดึกดื่นไม่รู้จักกลับบ้าน”
“เปล่า แค่อยากเจอ”เจ้านั้นก็ตอบกลับมาหน้าตาเฉย ผมขมวดคิ้ว มึงไม่มีอะไรจะทำเลยหรือไงวะถึงได้ว่างจัดมานั่งรอหน้าห้องผู้ชายแบบนี้! ไม่เข้าใจจริงๆ ที่เข้ามาแวะเวียนไปมาเนี่ยจริงๆ แล้วมึงต้องการอะไรกันแน่วะ กูชักจะไม่สนุกแล้วนะโว้ยที่มีคนเข้ามาป่วนชีวิตขนาดนี้ ผมเดินมาหยุดตรงหน้าของไอ้แว่น จะว่าไปแล้วมันก็สูงพอตัวถึงจะยืนกับผมแล้วมันดูเตี้ยก็เถอะ แหงล่ะผมสูงตั้ง 188 ซม.เชียวนะ ใครมายืนกับผมมันก็คล้ายเป็นคนแคระหมดแหละ
“สนุกมากใช่ไหมที่เอาแต่ปั่นหัวกู”
“อืม สนุก”
มันตอบกลับแทบจะไม่ต้องเสียเวลาคิด เหี้ยแว่น!! คิ้วของผมกระตุกยิกๆ เป็นสัญญาณเตือนกำลังมีคนกวนโมโหกูอยู่! ผมผลักมันนั่งลงบนโซฟาอย่างหงุดหงิด อ้อ มึงสนุกนักใช่ไหม? พอใจงั้นสิที่เห็นกูสับสนหนีมึงหัวซุกหัวซุน! ไอ้แว่นมันมองผมนิ่งๆ ไม่มีอะไรเลยในแววตาของมัน ไม่มีความกลัว ไม่มีความแปลก นั้นล่ะที่มันทำให้ผมโมโหมากขึ้น!!
“กูถามมึงจริงๆ มึงต้องการอะไรจากกู? เงิน? บ้าน? รถ? ชื่อเสียง? หรือว่า...มึงต้องการเซ็กส์จากกู!”ผมก้มตัวจ้องหน้าจืดๆ นั้นแล้วเอ่ยด้วยเสียงเยือกเย็น ตอนนี้ผมไม่ได้ล้อเล่น หมดเวลาล้อเล่นแล้ว! ไอ้แว่นทำหน้านิ่งมากดวงตาของมันมั่นคงไม่หวั่นไหวเลยสักนิด พอผมเอ่ยจบมันก็เงียบไปไม่ตอบอะไร ผมก็ไม่พูดอะไรเราสองคนจ้องตากันนิ่งสุดท้ายไอ้แว่นมันก็เอ่ยออกมา
“ถ้ามีนายจะให้งั้นเหรอ?”
“อ่า กูจะให้มึงทุกอย่างเลย รถหรือบ้านกูซื้อให้ได้ หรือว่าชื่อเสียงกูทำให้มึงเป็นดาราดังได้! แม้แต่เซ็กส์ก็ได้นะ กูจะหลับตากลั้นใจทำให้!”ผมเอ่ยตอบรับไป นั้นไง! ไม่มีใครไม่อยากได้อะไรจากผมหรอก!! ที่เข้ามาหาทำนั้นทำนี้ให้มันมีจุดประสงค์นั้นแหละ!! ผมกับมันก็ยังเล่นเกมจ้องตากันไม่มีใครยอมแพ้ เจ้าแว่นนั้นฟังผมสาธยายจบมันก็ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“ทั้งหมดที่เป็นนาย วินเซอร์”
ผมเลิกคิ้วมองลึกลงไปในแววตานั้น มันนิ่งสงบและมุ่งมั่น ไม่มีแม้แววจะหวั่นกลัวเลยแม้แต่น้อย เจ้าแว่นเอ่ยพร้อมกับขยับตัวเข้ามาใกล้ผม
“ใบหน้า ร่างกาย เสียง ความคิด แม้กระทั่งหัวใจ ทุกๆ อย่างที่เป็นนายทั้งหมด ขอให้ฉันได้ไหมล่ะ? เดี๋ยวฉันจะดูแลและรักษาให้เป็นอย่างดีเองวินเซอร์”พูดจบเจ้านั้นก็ดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น ผมก็ทำอะไรไม่ถูกได้แต่นิ่ง
ของแบบนี้กูจะไปยกให้มึงได้อย่างไงงงงง!!?
“คิดถึงนาย”เสียงกระซิบนุ่มละมุนข้างหูกับสัมผัสโอบกอดที่อบอุ่นทำเอาใจของผมสั่นไหว แย่มาก!! มันแย่สุดๆ!! เสียงหัวใจมันเต้นรัวรับจนเจ้าของมันอยากจะควักออกมาแล้วโยนไปไกลๆ ไม่อยากได้ยินเสียงของมันที่เต้นรัวแบบนี้เลย!
“...”
“รักนายมากนะวินเซอร์”
“...”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!! พอที!!!! อย่าพูดอะไรอีกได้ไหม กูจะทนไม่ไหวแล้ว ผมเม้มริมฝีปากแน่น
“วินเซอร์...”
“...”
“หนักอ่ะ”
“...”
“...ลุกที หนัก”
“...”ผมสูดอากาศเข้าปอดแล้วรีบลุกพรวดขึ้นจากตัวไอ้แว่นหันหลังให้กับมันทันที ไอ้เวรเอ๊ย!!!
“วินเซอร์ นายเจอคนอย่างไงมาฉันไม่รู้หรอกนะแต่อย่าเอาฉันไปเหมารวมกับคนพวกนั้นมันไม่เหมือนกัน ฉันไม่ได้อยากได้อะไรจากนายหรอก ไอ้ประโยคเน่าๆ ที่พูดตอนแรกนั้นน่ะพูดเล่น ทำใจให้สบายแล้วก็เป็นตัวของนายเองเถอะ...”
“แล้วเจอกันพรุ่งนี้”
ไปเลย!!! มึงจะไปทางไหนก็ไป!!! ผมรีบโบกมือไล่มันโดยที่หันหลังอยู่นั้นแหละครับ เสียงประตูปิดลงผมก็หันไปมองแล้วถอนหายใจเฮือก เมื่อกี้กูเกือบแล้ว!!! เกือบไปแล้วจริงๆ! เกือบเคลิ้มคล้อยตามมันไป เกือบทำเรื่องที่แม้แต่ผมเองยังตกใจ! ถ้านี่มันไม่พูดทำลายบรรยากาศขึ้นมาล่ะก็ ไม่อยากจะคิดเลยว่าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาชีวิตจะเปลี่ยนไปขนาดไหน!!? เกือบหลงผิดจับมันทำเมียแล้วไง เฮ้อ~ รอดตัวไป!!
“พรุ่งนี้...?”ผมขมวดคิ้วครุ่นคิด พรุ่งนี้มัน...
วันเลี้ยงรุ่นนี่หว่า!!!
:L2:
ผมยืนอยู่ในงานเลี้ยงรุ่นของคณะวิศวะ เออ คณะของผมนั้นแหละ เป็นงานเลี้ยงรวมรุ่นปัจจุบันตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสี่นั้นแหละครับ คล้ายๆ งานเลี้ยงประจำปีของคณะครับ เสียงดนตรีคลาสสิคดังไปทั่วงาน ผมมองไปรอบๆ งานแล้วสงสัยสุดๆ ว่าคณบดีของคณะผมเนี่ยแกไปรีดไถเงินจากอธิการมาเท่าไรในแต่ละปี! ก็ดูสิครับ งานเลี้ยงของคณะวิศวะปานงานเลี้ยงเต้นรำในกรุงโรมแน่ะ!!
นักศึกษาแมร่งก็บ้าจี้ตามคอนเซ็ปต์ใส่ชุดหรูหราอลังการใส่หน้ากากปิดหน้ากันทุกคน ผมเห็นแล้วนึกย้อนไปอดีตอันรุ่นโรจน์ของพวกจักรวรรดิเลยนะเนี่ย บ่นอยู่ตั้งนานแต่ตัวของผมก็ไม่แตกจากพวกนั้นเท่าไรหรอกครับ จัดมาเต็มเหมือนกัน ไม่ว่าเสื้อผ้าหน้าผม คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมก็คือไอ้โซโล่ครับ ส่วนไอ้ชินน่ะนู้นเลยกลางฟลอร์เต้นรำครับ! มันเอาแฟนมาด้วย ส่วนหนุ่มโสดอย่างผมกับไอ้โซโล่ก็ยืนขาแข็งกันแบบนี้แหละ
ใช่ว่าจะไม่มีใครเต้นรำด้วยหรอกนะแต่มันไม่มีอารมณ์ต่างหากล่ะครับ ผมน่ะรู้สึกกังวลปนตื่นเต้นนิดหน่อยก็วันนี้ที่ผมนัดเจอกับบุรุษปริศนาคนนั้นนี่น่า! แล้วการที่ไอ้แว่นจืดนั้นมันพูดว่าแล้วเจอกันวันพรุ่งนี้มันจงใจหรือบังเอิญผมก็สุดจะคาดเดา แต่ได้สอดส่องสายตาไปมาในห้องรับรองของทางมหาวิทยาลัย ห้องนี้กว้างมากเป็นห้องที่สร้างขึ้นเพื่อจัดงานต่างๆ ของทางมหาวิทยาลัยครับ
“มึงไม่เต้นรำเหรอวะโซ?”
“ไม่วะ”
ผมมองไอ้โซโล่เล็กน้อย มันจะอะไรกับผู้ชายคนนั้นกันนักกันหนาวะ ไอ้โซโล่เนี่ยมั่นในรักจริงๆ! นับถือวะ นี่ขนาดเขายังไม่รู้จักมันเลยน่ะเนี่ย ถ้าแมร่งพวกมันรักกันจริงๆ มันจะเป็นอย่างไงวะ ไอ้โซโล่มันจะไม่ตามหึงตามหวงเป็นปู่โสมเฝ้าสมบัติเลยหรือไง?
ผมยืนจิบไวน์แล้วยิ้มตอบรับสายตาของสาวๆ ที่มองมา อ่า ถ้านี่การเต้นรำไม่ใช่ฝ่ายผู้ชายต้องไปขอเต้นรำฝ่ายหญิงล่ะก็ไอ้เจ้าของสายตาเร่าร้อนทั้งหลายนั้นต้องแห่มารุมขอเต้นรำกับผมกับไอ้โซโล่แน่ๆ ผมถอนหายใจแล้วรีบเงยหน้ามองไปฝั่งตรงกันข้ามของฟลอร์เต้นรำ
ร่างสูงเพรียวในชุดทักซิโด้สีดำยืนมองตรงมาที่ผม ริมฝีปากแดงระเรือนั้นยิ้มยั่วเล็กน้อย ดวงตาที่แม้จะมีหน้ากากปกปิดแต่มันก็ระยิบเป็นประกาย ผมกระพริบตาปริบๆ รีบยัดแก้วไวน์ให้กับไอ้โซโล่แล้วเดินไปตรงนั้น ไอ้โซโล่เรียกผมแต่ผมก็ไม่หันไป เพราะกลัวจะคลาดสายตาจากร่างสูงนั้น หัวใจของผมเต้นถี่มันตื่นเสียจนอืออึงไปหมด ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็เขาคนนั้นคือ...
เลิฟมี!!
ผมรีบเดินตามหลังเขาคนนั้นไป ผมสีดำที่รวบเป็นหางม้าแกว่งไปมาคลอเคลียหลังเล็กนั้น หมอนั้นเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยนี้! และไม่อยากจะเชื่อว่าหมอนั้นเรียนคณะเดียวกันกับผมด้วย!? ไม่จริงน่ะ!!? ก่อนที่ผมจะไปถึงตัวของเขาดันชนเข้ากับรุ่นน้องปีหนึ่งแล้วพอละสายตาไปแค่แวบเดียว เขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย! เวรเอ๊ย!!! หายไปเลย!! กำลังจับตัวได้อยู่แล้ว!!!
“วินเซอร์มีคนอยากเจอมึงแน่ะ”ไอ้โซโล่มันมาตามผมแล้วชี้ไปที่ระเบียงของห้อง เออ ช่างเรื่องเลิฟมีก่อน แล้วคนที่อยากเจอผมเนี่ยเป็นคนที่ผมนัดไว้หรือเปล่าวะ? ผมสูดอากาศเข้าปอดตบไหล่ขอบคุณไอ้โซโล่ที่อุตส่าห์เดินมาบอกแล้วไปที่ระเบียงห้อง มันเป็นระเบียงกว้างเป็นลานหย่อมๆ เลยล่ะครับ สุดระเบียงนั้นมีร่างสูงผอมเพรียวยืนอยู่ ผมเดินเข้าไปมองสำรวจอีกฝ่ายอย่างพินิจพิจารณาแล้วเลิกคิ้วขึ้นสูง
“ริว...?”
“สวัสดีครับคุณวินเซอร์”
ผมเดินมายืนตรงหน้าของเขาแล้วเอ่ยเรียกเสียงเบา หนุ่มร่างบางก็หันมาส่งยิ้มให้กับผมแล้วถอนหน้ากากออกเอ่ยตอบรับเสียงใส ผมขมวดคิ้วมุ่น ในใจเริ่มสับสน อย่าบอกนะว่าริวคือ...
“คุณวินเซอร์ ผมเป็นเจ้าของเสื้อและชีทนั้นครับ ที่ผมทำไปเพราะผมแอบชอบคุณมานานแล้ว ขอโทษที่ปกปิดคุณมาตลอด ผมรักคุณจริงๆ ครับวินเซอร์”
ผมยืนแข็งทื่อปล่อยให้ตัวเองถูกอีกฝ่ายกอด ตอนนี้ผมตกใจสับสนงุนงงไปหมด มันเกินจากที่คาดเดา! ผมไม่คิดว่าก่อนเลยว่าคนที่คอยทำอะไรให้ผมก่อนหน้านั้นคือ...ริว? ผมนึกว่า...เป็นหมอนั้นซะอีก? ณ เวลานี้ผมไม่รู้จะทำอะไรได้แต่ปล่อยให้ริวกอดไปจนกระทั่งได้ยินเสียงประตูตรงระเบียงปิด เห็นใครบางคนเดินเข้างานไป สงสัยจะออกมาที่ระเบียงแล้วเห็นภาพคนกำลังกอดกันก็เลยเข้าไปในงานเหมือนเดิมล่ะมั้ง ผมกำลังจะแกะริวออกจากตัว ตาที่มองตามไปคนที่เพิ่งเดินจากไปนั้นเบิกกว้างอย่างตกใจ
ไอ้แว่นจืด!?
TBC.
เห็นมีคนเม้นไว้ว่าเรื่องนี้มันดราม่าไม่ใช่เหรอ?
แต่ดูแล้วมันไม่เห็นดราม่าเลย เออ มันจะดราม่าได้ไง
ก็คนแต่งไม่ทำให้มันดราม่านี่น่า อยากให้ดราม่างั้นเหรอ~
แต่ไม่เอาหรอก แต่งตามแนวที่ถนัดเนี่ยแหละ ดราม่าไม่เป็น!
สำหรับหัวเรื่องแต่ละคนตอบแทนน้องแว่นเนี่ยเด็ดๆ ทั้งนั้น
ชอบสุดคือ...ต้องการมึงไง! ตรง...และสมเป็นฮักดี 555
เนื้อเรื่องตอนนี้แอบทำให้ค้างกันเล็กน้อย(???) ฮิๆ
วินเซอร์จะทำอย่างไง? จะเชื่อริวหรือตามน้องแว่นไป?
ติดตามได้ในตอนหน้า~
-
:z13:
จิ้มก่อนได้เปรียบ
วินเซอร์ โดนกลับมั่งแล้วจะหนาว
-
กร้ากกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh:
ลิ้งเอ้ยยยย
ไม่รอดแล้วววววววววววว
ออกแนวรักแว่นแต่หลงเลิฟมี โหยยย
น่าสงสารวะ ตกมันสองหลุมเลยอ่ะ กร้ากกกกกกกกกกกก
ปล.อย่าด่าไอ้แว่นจืดมาก คนอ่านเคือง นานๆเข้า จะไปเชียร์คนอื่นซะเลย ถ้ามีอ่ะนะ เห้ออออออ :m16: :angry2:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ค้างที่สุดเท่าที่อ่านมาเลยอ๊ะ
ฮือออออออออออออ.....จายอ่านต่อ :sad4:
-
คนอ่านรับไม่ได้
ตัดฉึบกันแบบนี้ เอามีดมาแทงคนอ่านเลยดีกว่า o.O!!!
อยากอ่านตอนต่อไป อย่านานนะคะ คนอ่านจะลงแดง T^T :o12: :sad4:
-
ชอบตอนนี้ กดเป็ดด่วนๆ
ตรงที่วินเริ่มรู้ตัวนิดๆซักที
แอบคิดมาตลอดว่าวินมันง่าววววววววววววว ฉลาดแบบไม่เฉลียวเอาซะเลย
กดบวกเป็นกำลังใจให้ตอนต่อไปเน้อ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เอามาอีกกกกกกกก
-
ทิ้งน้องริวริ้วอะไรนั่นซะ แล้วได้โปรดตามแว่นจืดไป ด่วน!
เราไม่รู้ว่าแนวเรื่องนี้เป็นแนวไหน แต่เรารู้ว่าเราชอบที่เรื่องเป็นแบบนี้
จะติดตามต่อไปนะ
:impress2: คืนนี้ฝันดีละ ได้อ่านวินเซอร์&ฮอยฮัก ><
-
วินเซอร์เจอฮอยฮักแล้วอ่อนไปเลยอ่ะ
ไม่ว่าจะเป็นเวอร์ชั่นเลิฟมีหรือไอ้แว่นจืด
แพ้หมดราบคาบ o18
-
ค้างมากกกกกกกกก
มาต่ออีก อยากอ่านอีกอ่า
:z3: :z3:
-
ริวววววววววววว
แกเป็นนางร้ายเรอะะะะะะะ
:a5:
-
ไม่ดราม่าดีแล้วค่า แค่นี้ก็สงสารฮักจะตายแล้ว ทำไมต้องไปหลงรักวินเซอร์ก็ไม่รู้
แก้แค้นโดยการให้วินตกสองหลุม ทั้งหลุมแว่นจืด และหลุมเลิฟมี อิอิ
วินตามแว่นจืดไปเลย!! :angry2:
ปล.ถ้าไม่ฉลาดซะทีจะเชียร์คนอื่น(ที่ตอนนี้ยังไม่ปรากฎตัว)แล้วนะ!!
-
กรี๊ดดดดดดด ค้าง o22
อะไรอ่ะ ริวมาเป็นเจ้าของชีทได้ยังงายยย
ม้ายยยยยยยยยยยยยย
-
:o12: :o12: :o12:
ค้างงงงง คร่าาา มาต่อเร็วๆ น้าาาา กะลัง ลุ้น เลยยย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เพิ่งตามมาอ่าน งึดดด...ริวว อย่ามาฉวยโอกาสสวมรอยกันง่ายๆ อย่างงี้ซิ เฮ้ยย ><
-
:pig4:
-
แอร้ยยย ทำไมริวเอาความดีความชอบไปได้เนี่ย แถมยังกอดกันต่อหน้าน้องจืดอีก
-
ต้องการอะไรนะรึ หึหึ :haun4: :haun4: :haun4:
-
ต่อด่วนคร่า กำลังค้างคา อย่างแรงงงงง :z10: :z10: :z10:
-
ริว..โผล่มาได้ไงล่ะเนี่ยน รู้เรื่อง ชีท กับ เสื้อช๊อป ด้วยอะ
-
อ๊ากกกก มันค้างอย่างแรง :sad4:
-
:o12:(เม้นไม่ได้มาหลายวัน มันขึ้นerrorไรไม่รู้ตลอดขอให้คราวนี้สำเร็จที่เถอะ :call:)
ค้างไม่ว่า เเต่น้องริว หน้าด้านไปมั้ย ชีทกับเสื้อมันของฮักไม่ใช่เรอะ... :angry2: :z6:
แล้วอย่างอิน้องริวมีเหรอจะเอาชีทไปโยนให้วินเซอร์ได้... มิมีทางอย่ามา (นิสัยยย!!!!!X :angry2:
แล้วอิน้องริว แกใช้น้ำหอมกลิ่นมะละกอ กล้วย ส้ม ตั้งเเต่เมื่อไหร่ยะ (รับไม่ได้อย่างเเรง) :m31:
วินเซอร์เอะใจบ้างก็ดีนะ แล้วปล่อยให้ใครต่อใครกอดไปทั่ว ฮักมาเห็นคิดว่าจะเเก้ตัวยังไง :seng2ped:
ทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม... ตอนนี้มันขัดใจอย่างนี้... วินรับรักฮักเหอะ
รับรองคุ้มมม!!!! ได้ทั้งนายเเบบ นางเเบบ(ทูอินวัน) ได้ทั้งแฟนคนที่หมายปอง และคนที่รู้สึกดีด้วย
ได้ทั้งแม่บ้าน แม่ครัว ร้านซักรีดประจำตัว ได้เพื่อนสมัยเด็กมาอยู่ด้วยตลอดไป :-[
เผลอๆได้บอร์ดี้การ์ดส่วนตัวอีกตะหาก
เกินคุ้มยิ่งกว่าทีวีไดเร็ก 30ท่านเเรกที่โทรหาเราตอนนี้อีกนะขอบอก!!!!!!! o22
รีบมาอัพนะคะ... ค้างไม่ว่า ขอมาเเบบบ่อยเค๊อะ o13
-
ลุ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนและค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ตามฮักไปดิ วินเซอร์
-
ใกล้แล้วนะฮักกกกกกกกกกกกกก :sad4:
ฮักสู้ๆ :กอด1:
-
ฮัก จะทำอะไรอีกอ่ะ
ฮักก็ไม่ยอมเปิดเผยตัวซักที
วินเซอร์ก็ไม่ยอมรับความจริงซะที
เฮ้อออ.....
-
จะลงเอยกันตอนไหนเนี่ย :z3:
-
แง สงสารฮักอ่ะ
คุณวินยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าชอบเค้าแล้วอ่ะ
-
อ่าววว ค้างงงง ไม่ดราม่าดีแระค่ะ ไม่ชอบ 555
-
พออ่านจบ มัน...มัน...ค้างง่ะ :sad4: รีบต่อเร็วๆ นะคะ แล้วก็นะ ริวมาไงนิ นิสัยไม่ดี เอาแล้วไง....จะเอาห๊ะวินเซอร์ o18
-
:z3: :z3:
์์no!!!!! ตัดฉึบแบบนี้ ต่อยกันเลยดีกว่าาาาา :sad4:
555+ รอลุ้นตัวโก่ง สู้ๆนะค่ะ :L2:
-
ริวมาได้ไงเนี่ย :z3:
ฮอยฮัก จะทำยังไงต่อล่ะเนี่ย o18
-
ค้างอะอยากอ่านต่อๆ
-
โว้ยยย
มันค้างนะคะคุณปอยยยขา
กลับมาต่อด่วนนน!!!
-
วินสลัดน้องริวออกบัดนาว แล้วรีบตามฮักไปเดี๋ยวนี้ :serius2:
-
ชอบฉากบอกรักของฮักตอนนี้จัง
เล่นเอานายวินเซอร์เคลิ้มไปเลย :o8:
-
หรือนี่........จะเป็นแผนของฮัก o18
-
ค้างอ่ะ กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
:m16: :m16: :m16: :m16:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
นี่มันเกะไรขึ้นเนี่ย ริวมาเกี่ยวอะไรด้วย
เดี๋ยวได้เจอฤทธิ์เจ้าแว่นจืด
-
ค้างงง o22
ริวมาสวมรอยแบบนี้ไม่ได้นะเฟ้ย :angry2:
นี่มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด หรือว่าเป็นแผนของฮักเนี่ย :z3:
ปล.อย่าดราม่าเลย แค่นี้ก็รู้สึกวุ่นวายไปหมดแล้ว
-
ค้าง :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: มาต่อเร็วๆๆๆๆนะน้องปอย
-
ค้างอย่างแรง อ๊ากกกกกกกกกกกก
-
ไอ้แว่นจืด!!! แล้ววินเซอร์ก็แกะริวออกจากตัวแล้วรีบตามแว่นจืดไปทันที 55555+
เอาอย่างนี้เลยนะคะคุณนักเขียน >/////<
-
เจ้าบื้อวินเซอร์เอ้ยยยยย ตามไปดี๊ :z3:
-
ค้างโครตตตตตตตตตตต
มาต่อเร็วๆนะ :z3:
-
คู่นี้เขาเล่นอะไรกัน
-
ตอนที่แล้วกำลังจิกอินเลิฟกับวินเซอร์แล้วมาเจอตอนนี้เข้าไปขออยู่ฝ่ายสงสารฮักต่อดีกว่า วินเซอร์มันมั่วไปเรื่อย :seng2ped:
รักใครไม่รักไปรักวินเซอร์ฮักหนอฮักยังไงก็ช้ำเปล่าๆ เชียร์เฮียเฮอร์มิตดีกว่าถึงจะเป็นไปไม่ด๊ายยยก็เถอะ :เฮ้อ:
แต่เรื่องนังหนูริวคงจะเป็นแผนของฮักสินะจะเอาอะไรยังไงล่ะนั่น
-
อ้าวๆๆ ทำไมริวบอกไปแบบนั้นหละ
ไอ้จืดสู้ๆๆนะ รอตอนต่อไป
-
อ๊ายยยย มาโกหกเอาหน้าอย่างงี้ได้ไงอินู๋ริว อันนั้นมันของฮักเฟ้ยยยยยยยยย ทำงี้เดี๋ยวมีเฮ :angry2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก อิริววววว เดี๋ยวเจอแว่นแน่ๆ ฮาาา
-
ชอบตัวละคนเรื่องนี้มากเลย น่ารักกก
ทั้งนิสัย อารมณ์ ดูมีมิติเป็นของตัวเอง อ่านแล้วหลงรักเลย :กอด1:
ค้างง รอตอนต่อไป ถ้ามาช้านะ..o18
:L2:+1เป็นกำลงัใจให้จ้าา
-
เข้ามารอคร่าาา
-
วินเป็นคนที่โหยหาความรัก แต่พอมีคนที่รักเราจริงๆ กลับเอาแต่ผลักไสเขาไปเพราะไม่ชอบหน้าตา :m15:
วินยอมรับเถอะรักฮักนะ หวั่นไหวขนาดนี้ยากกลับใจแล้วล่ะ :L2:
ริวอย่ามาสวมรอยหน้าด้านๆอย่างงี้นะ :m16: :beat: :z6:
วินทิ้งริวตามฮักไปอย่างด่วน :angry2:
อยากให้เฮียเฮอร์มิตมาแย่งฮักไปต่อหน้าต่อตาเร็วๆ อยากเห็นวินหึงไอ้แว่นจืด :laugh:
-
แล้วอิริวนี่มันรู้เรื่องชีทได้ไงเนี่ย
ตบมัน!
ปล. ค้างมากที่สุดตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา ต่อด่วนค่า
-
ฮักมาช้าไปนิดเดียว โดนริวแย่งความดีความชอบเลย
แต่เรื่องนี้พิสูจน์ลายมือได้ ไม่น่าเป็นปัญหา(รึปล่าว)
ตอนนี้วินเซอร์สับสนปั่นป่วนเพราะแว่น หึๆ คนอ่านชอบใจ o18
อ่านเรื่องนี้แล้วอมยิ้มมีความสุขจัง :pig4: รออ่านตอนหน้านะ
+1จ้า
-
ไม่ไหวจะเคลียเมื่อไหร่เค้าจะเลิกเล่นเกมส์กันสักที
-
นังริว แก กล้า มาก
:angry2: :angry2: :angry2:
-
ตามน้องแว่นด่วน...
-
:sad4: :z3:
-
:angry2: อิริวววววววววว อิแรดดดดดดดดดดดดดด :beat: :z6:
ห้ามดราม่าน๊า แบบนี้แหล่ะชอบ หวานๆฮาๆ
-
:beat: อิริว เลวแล้วไง
วินไปตามฮักเด๋วนี้ :angry2: :angry2:
-
เนี่ยะๆ หวั่นไหว ไหวหวั่น
ตายละวินเซอร์เอ๊ยย
แสร็จแว่นฮักแน่ๆ 55 :laugh: :laugh:
ตอนจบ ค้างค่ะ -________-
มาต่อเร็วๆเลยยย เค้าไม่ยอมนะ o9
+1 ให้จ้าา
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
รีบมาต่อนะ
-
มาม่าแล้ว
-
ขอยันอีน้องริวติดฝาผนัง ข้อหาสตอเบอรรี่
และทำน้องฮักปวดใจ
-
อ่ะ อ่ะ งานเข้า วินแล้วซิ :z2: :z2:ฮัก งอน วิน เลย ยอมให้น้องริวกอดด้วย อ่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:+1 กำลังใจฮ่กอ่ะ
-
วินแกตามฮักไปด่วนเลยนะ
ริวแกสวมรอยเลยนะ :m31:
+ 1 นะคะ
-
ตายซะเถอะริว :z6: อ่านไปๆ แอบเขินตรงที่อยู่ดีวินจะกดฮักเฉยเลย อิอิ จริงๆ แล้วคนอ่านเกินครึ่งอยากให้มันเป็นอย่างนั้นอ่ะนะ :o8:
-
กลับมาอ่านต่อ หลังจากที่เน็ตล่ม T^T
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
วินนนนนนนนนนนนนน ~
ตามน้องแว่นไป ณ บัดนี้
-
อิริว :z6:
ใครเอาเรื่องนี้ไปขยายให้ฟังค่ะ อยาก :beat: มากๆ
หวังว่าวินเซอร์นอกจากจะหล่อมากแล้วยังฉลาดด้วยนะ
ไม่งั้นเหล่าแฟนคลับน้องแว่นคงทวงฮักเลิฟมีคืน
:fire: :fire:
-
:serius2:
:z13:
:call:
:L2: :L2:
-
อยากอ่านต่ออ่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
:m5:เอิ่ม..แบบว่า ไม่ต้องดราม่ามากก็ได้ค่ะ
แค่นี้คนอ่านก็ลุ้นกันแทบเมื่อยแล้วล่ะค่ะ *เกร็งทุกสเต็ป* :m23:
-
วินเซอร์เลือกดีดีนะ
เจ้คอยถือมีดจับตาดูคุณอยู่
ฮ่าๆๆๆๆๆ
ผลักริวออกไปแล้ววิ่งตามฮักซะ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ
รอคอยตื่นเต้นนน ><!!!!
-
ให้อีริวสามคำ...
"แก มัน ด้าน!"
5555555555+ กำลังติดอ่ะ...
-
รออ่านนะคะ o13 o13
-
ลุ้นๆๆ
ฮักจะทำไงต่อไปอ่า ><!!!!
-
Y :z3:คนอ่านใจร้ายทำค้างอ่ะT-T
-
รีบตามแว่นไปซะวินเซอร์ ช่วยทำตัวให้เหมือนหน้าตาหน่อยนะคะ!!!
เราว่านายไม่ใช่พระเอกแบบตลาดๆหรอก อย่าโง่ววนะคะอย่าโง่ววว
:กอด1: รวบกอด :กอด1:
-
ค้าง ค้างอย่างแรง
วินเซอร์จะทำยังไง ริวมาได้งัย เลิฟมีใช้ให้มาหรอ
อะไร อะไรเนี่ย
:serius2: ค้างงงงงงง
-
ค้าง :z3:
-
ฝ่ายที่รักก่อนอย่างฮักเสียเปรียบโคตร รักกันเมื่อไหร่จัดหนักวินมันเลย
-
วินเซอร์ไปไหนไม่รอดหรอก จะหลุมไหนก็ตกหมดแล้วตอนนี้ :laugh:
แต่ริวนี่มาได้ไง :z6:
-
พึ่งได้อ่านสนุกดี ลุ้นดี o13
(อ่านความรู้สึกฝั่งแว่นจืดแล้วเหมือนอ่านไดอารี่ตัวเอง เฮ้อออ)
-
โคตรค้าง เซ็ง
-
มันดราม่าสำหรับฮอยฮักล่ะมั้ง ถึงเราจะอ่านแล้วจะฮาก็เถอะ ^^
ทำไมน้องริวทำแบบนี้อ่า~! >< แง ลุ้นตอนต่อไป
ขอบคุณค่ะ
-
ตามน้องแว่นไปสิจ๊ะ วินเซอร์
ไม่งั้นมาร้องไห้ เสียใจทีหลังจะสมน้ำหน้าให้ :laugh: :laugh:
-
:serius2: อ๊ากกกกก ค้างมาก
มาต่อเร็วๆ นะคะ
-
รออ่านนะครับ สนุกมากๆลุ้นตามทุกฉาก + สุดๆๆๆๆ
-
ริวเธอร้ายจริงๆ -_-" มาแอบอ้างยังนี้ เคืองอ่ะ ไม่เอามาม่านะค่ะ
-
มารออ่านนะฮ้าบบบบบบบ
-
:z2: รอๆ
-
ฮอยฮัก เลิฟมี นุ้งแว่นจืด(รวมพลังสามร่างสะท้านปฐพี)>>>>>>>>>>>>> :fire: ฆ่ามานนนนน :angry2: ทั้งนังริวและนังวิน ถ้าวินเซอร์จะ เซอร์ ขนานนั้น :o10:
-
รอออออออออออออออออออออออออ
-
รออ่าน..............
-
นั่งดูดนมรออ่าน :really2:
-
มารอค่าาาา!!
ครั้งที่แล้วอ่ะกดF5ไปเรื่อยๆถึงเที่ยงคืนกว่า
แต่พี่อัพตอนตี1!!! แง๊!!! :serius2:
-
จิบกาแฟรอวินเซอร์
แล้ว
หัวเราะเยาะรีบนดังๆๆๆๆ
55555555
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
เข้ามารอ นอนอืดด้วยคนคร้า
มาต่อไวๆๆนะค่ะ
นักอ่านจะลงแดงแล้ว :serius2: o22
-
มารอ วิน เมายา (น่าจะเมารักมากกว่านะ)
-
หนูฮัก ไปขู่อะไร ริวไว้เนี่ย ถึงได้ ทำงานร่วมกัน โฮ๊ะะะะะะ
วินเอ้ย มาถึงตอนนี้ ต่อให้เลิฟมี ไม่มีตัวตน แกก็ หลงรักไอ้แว่นจืดแล้วหว่ะ
-
ต่อแถวรอ
-
ถ้าคนแต่งจะน่ารักกกขนาดดดนี้ รออ่านนนค๊าาาาา
-
มารอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆฮิฮิ
-
เข้ามารอด้วยคนค่ะ
-
ริว ร้ายเงียบนะเธอ เดี๋ยวปัดปาดคอซะเลย :pigangry2:
มากางเต๊นท์รอด้วยคน
-
มาวันนี้เปล่าค่ะ ถ้ามาพรุ่งนี้จะได้ไม่คอย มีเรียนพรุ่งนี้
-
รอ รอ รอ สงสารเลิฟมี!! :o12: ทำไมริวถึงทำแบบนี้ :angry2: :serius2:
-
นั่งอ่านหนังสือสอบรอ ระหว่างรอนิยายลง :laugh: :laugh:
-
แอบมาปักเสาเต้นท์รอ!! ชื่อตอนแบบนี้วินเซอร์เริ่มตามน้องแว่นแล้วสินะ :laugh3:
-
รอฮักค่ะ :call: :call: :call:
-
รอจ๊ะรอ รอฮัก รอฮัก รอฮัก
-
รอจร้าาาาา รอ
-
รอรอรอ
-
ปูเสื่อรออ่าน ..
เย้ !
-
นี่มันอารายกานนนนนนนนนนน :z3: :z3: :z3:
ริวมาเกี่ยวอะไรและที่สำคัญมาแอบอ้างเป็นเจ้าของเสื้อกับชีทของนู๋ฮัก :serius2: :serius2:
อย่างงี้ต้องโดนตบ :beat: :beat: :beat:
-
รอร๊ออออรอออ.... :serius2:
-
รอค่ะรอ
-
รอคร้าบบบบบบบบบ กำลังเมา(นู๋ฮัก)ได้ที่ :จุ๊บๆ:
-
รออ่านค่ะ :z2:
-
มารอค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
มารอดูการเมาของนายวิน :z2:
-
ไม่ใช่ วินเซอร์ไม่ได้เมายาแต่เมาฮัก
-
ขอบคุณจ้า
หู้ย !!! ฮอยฮักเจอแบบนี้เข้าจะเป็นไงหนอ
เศร้าแทนเลยดีไหมนี่ อาจจะเป็นแผนของฮอยฮักก็ได้นะ.....
-
รอ ร๊อ รอ :z2:
-
:really2: :really2: :really2: :เฮ้อ:
เอามายั่วอีกแล้วววววววว
ฮึกๆๆ :z6:
-
รอค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
รอด้วยคนนะคะ
-
มารอน้องฮัก :-[
-
:-[
-
ไม่มา
-
รอ รอ รอ รอดูอาการเมาของวินเซอร์คร่าา
:really2: :really2: :really2:
-
นี่ขนาดว่าไม่ถนัดดราม่า...ยังเศร้าเลย...ถ้าถนัดเราคงเสียน้ำตาเป็นโอ่งอ่ะ
เหมือนบรรยากาศจะเริ่มเศร้ายังไงไม่รู้ :o12:
-
:t3: รอด้วยกันนะ อบอุ่นเชียว
-
ยังไม่มาอีกหรอฮ้าบบบบ
-
ใกล้เต็มที่แล้วที่ไอ้ฮักมันจะได้เป็นของวินเซอร์ :laugh:
โห้ยยยยยยย ดีใจสุดติ่งเลย
ฮักเอ้ยยยยยเป็นของวินเซอร์ได้สักทีนะ :o8:
-
วินเซอร์เอ็งเมายากะใคร ฮักหรือเลิฟมีฮึ แต่อยากให้เป็นฮักอ่ะ ชอบดูเจ้าวินเซอร์ตอนมันสับสน 555+
-
อยากรู้ว่าเมายังไง รอ รอ และรอคร้าาา o13
-
รอ ร๊อ รอ หวังว่าพระเอกคงไม่โง่เชื่อตัวร้ายนะ ที่มาแอบอ้างอ่ะ
-
20 แล้วนะ :t3:
-
ยังรอต่อไปค่ะ
-
รอค๊าาาาาาา :o8:
-
รอ รอ รอ คร้าาาา หวังว่าคงได้อ่านคืนนี้นะคะ ไม่งั้นนอนไม่หลับแหง :z3:
-
ตอนที่ 14
< HoiHug’s Mode >
“ขอโทษนะครับ แต่งตัวแบบนี้คงให้เข้างานไม่ได้”
“ต้องแต่งอย่างไงล่ะ?”
“ตามคอนเซ็ปต์ครับ งานเต้นรำหน้ากากครับ”
“หน้ากาก?”
เหี้ยไรวะ!!?
ตอนนี้ผมอยู่หน้างานเลี้ยงรุ่นของวิศวะครับแล้วจะเข้างานแต่มันก็มีปัญหา เจ้ายามเฝ้าหน้าประตูนี่ไง! ไม่ยอมให้ผมเข้าไปในงานครับ ผมขยับตัวหลีกทางให้กับคนอื่นที่เดินมายื่นบัตรแล้วเดินเข้าไปในงาน ผมมองตามพวกนั้นแล้วขมวดคิ้ว สองคนนั้นท่าทางจะเป็นแฟนกันควงแขนกันมาเชียว แล้วนั้นอะไรวะ? แต่งมาเต็มยศเชียว!! ผู้ชายใส่ชุดทักซิโด้ส่วนผู้หญิงใส่ชุดราตรียาวเฟื้อย
แน่ใจนะว่านี่มันงานเลี้ยงรุ่น!!?
ผมยืนมองอยู่สักพักแล้วหยิบมือถือโทรไปที่บ้าน พอเสียงของเหล่าสามสาวเอ่ยเจื้อยแจ๋วรับสายผมก็บอกให้เขาเอาชุดทักซิโด้พร้อมกับเครื่องแต่งตัวเล็กๆ น้อยๆ มาหาผมที่มหาวิทยาลัย กระชับว่าด่วนที่สุด หลังจากที่ผมวางสายไม่นานสามสาวนั้นก็มาส่งของถึงที่อย่างรวดเร็ว
“มาแล้วค่าคุณชาย~!”
ผมเดินขึ้นไปในรถตู้นั้นแล้วสามสาวก็ยื่นชุดทักซิโด้ให้ผมเปลี่ยนในรถอย่างรู้หน้าที่ หลังจากที่เปลี่ยนเรียบร้อย สามสาวเมดคนสวยประจำบ้านของผมก็ถืออุปกรณ์แต่งเสริมความงามไว้พร้อมมือ พวกเธอยิ้มจนตาหยี ผมถอดแว่นแล้วนั่งลงให้พวกเธอเปลี่ยนโฉมอย่างรวดเร็ว
“เสร็จแล้วค่า~!!!”
“อืม”ผมขยับตัวเพื่อให้ชุดนั้นเข้าที่มากขึ้นแล้วชะโงกตัวมาส่องกระจกที่เมดสาวเบอร์หนึ่งถือให้ผมส่อง ดันเอาผมปลอมมาอีกแน่ะพวกนี้ ผมมองตัวเองในกระจกเล็กน้อย นี่มันเลิฟมีชัดๆ! เอาเถอะ ตอนนี้ขอให้เข้างานได้ก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที ผมหันมาเอ่ยขอบคุณทั้งสามสาวแล้วเดินลงมาจากรถตู้นั้น การแปลงโฉมใช้เวลาไม่ถึงสามสิบนาทีด้วยซ้ำ จากฮอยฮักไอ้จืดกลายเป็นเลิฟมีสุดฮอต! ผมหยิบหน้ากากขึ้นมาแล้วใส่ทับปิดหน้าไว้แล้วหันไปมองรถตู้
“โชคดีค่ะคุณชาย~!!!”
ผมพยักหน้ารับเอาแว่นใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อก่อนจะเดินมาหน้างานยื่นบัตรให้กับคุณยามอีกครั้ง คราวนี้อีกฝ่ายรับบัตรแล้วแย้มยิ้มเชื้อเชิญผมเข้างานเป็นอย่างดี เหอะ ต่างจากเมื่อกี้ลิบลับเลยวะ! ผมเดินเข้ามาในงานจัดปกเสื้อนอกเพิ่มความมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิมแล้วเดินหาคนที่มอบบัตรเชิญให้ อ่า วินเซอร์อยู่ไหนกันนะ?
ผมเดินร่อนมาเกือบจะครึ่งงาน สายตาของแต่ละคนที่จ้องมองมาที่ผมอย่างแคลงใจ แปลกใจและตกใจนั้นทำให้ผมขำเล็กน้อย คงคิดว่าผมเป็นเลิฟมีแต่ไม่แน่ใจและไม่กล้าเข้ามาทักแน่ๆ และผมก็หันไปมองกลุ่มคนที่มากเป็นพิเศษ และแน่นอนเลยว่าสาเหตุที่ทำให้ผู้คนไปกระจุกอยู่ตรงนั้นไม่ใช่ใครอื่นเลย นอกจากไอ้วินเซอร์!
ผมมองอีกฝ่ายนิ่งแล้วเฉสายตาออกไปมองทางอื่น ให้ตายสิ ไม่ว่าจะใส่ชุดอะไรคนดูดีมันก็ดูดีมีสง่าราศีเหมือนเดิมแฮะ! ชุดทักซิโด้ที่เน้นไหล่กว้างบึกบึนช่วงตัวหนาไม่อ้วนเทอะทะแต่กลับล่ำสันน่ามอง เจ้าเด็กเวรนั้นใส่ชุดทักซิโด้แล้วดูเซ็กซี่เป็นบ้า...อ่า! ผมเม้มริมฝีปากแล้วมองไปอีกครั้ง สาวๆ พวกนั้นมองไม่วางตาเลยนะ เฮอะ
ผมมองเขาอยู่นานเห็นหมอนั้นกำลังคุยกับเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้ววินเซอร์ก็หันมองตรงมา โอ๊ะ มองมาที่ผมหรือเปล่า? ผมยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของฟลอร์เต้นรำ ผมเผลอตัวส่งยิ้มให้หมอนั้นแต่เมื่อรู้ตัวก็รีบเปลี่ยนสีหน้า เฮ้อ! เคยว่าแต่เจ๊ปาล์มมี่ว่ามันแรด แต่ตอนนี้ผมกลับกำลังทำตัวแบบนั้นอยู่! ไอ้วินเซอร์ยื่นแก้วไวน์ให้เพื่อนแล้วมันก็รีบเดินมาที่ผม หือ? ทำไม? หรือว่าเพราะตอนนี้ผมเหมือนเลิฟมี!? หมอนั้นคงจะตกใจว่าทำไมผมถึงว่าอยู่ที่นี้สินะ ไม่ได้การล่ะ ผมต้องหนีก่อน!
ผมรีบเดินหนีก่อนที่วินเซอร์จะเดินตามทัน หมอนั้นตามผมมาติดๆ ผมกำมือแล้วเม้มริมฝีปากสาวเท้าเดินในใจเต้นตุ้บๆ อย่างเป็นกังวล เท้าเดินหลบเลี่ยงคนในงานแล้วออกตัววิ่งเพื่อไม่ให้วินเซอร์จับได้ อ่ะ ห้องน้ำ! ผมเห็นป้ายห้องน้ำอยู่ไม่ไกลก็รีบวิ่งเข้าไปซ่อนที่นั้นอย่างรวดเร็ว รอดูสถานการณ์เล็กน้อยแต่มันก็เงียบแสดงว่าไอ้วินเซอร์คงไม่ได้ตามผมมา เฮ้อ~ ชีวิตเหมือนจะสั้นลงไปอีกห้าปี!
ผมยืนถอนหายใจอยู่ในห้องน้ำแล้วคิดได้ว่าต้องเปลี่ยนตัวเองให้เป็นเจ้าแว่นจืด เฮ้อ~! ทำไมชีวิตของผมจีบผู้ชายคนเดียวมันถึงได้วุ่นวายแบบนี้กันนะ เจ้างี่เง่านั้นหลบหน้าผมอยู่ตั้งหลายวัน เจ้าบ้า! ทั้งๆ ที่เป็นคนจูบเองแท้ๆ ผมควรจะเป็นคนหลบหน้ามันไม่ใช่หรือไงวะ แถมยังมีหน้ามาถามอีกว่าต้องการอะไร?
ไอ้โง่!!
ก็ต้องการมึงสิวะ!!
ทำขนาดนี้ให้กูต้องการไอ้ต่ายเน่าคาเตียงของมึงหรือไงกัน หา!! ถามโง่ๆ! เชอะ เห็นว่ากำลังสับสนหรอกนะถึงถอยออกมาก่อน ขืนผมไปก่อกวนมากกว่านี้เดี๋ยวไอ้เวรนั้นต้องหนีไปอยู่ขั้วโลกแน่ๆ ทำตัวอย่างกับเด็กอนุบาล ใช้สมองคิดซะบ้างเซ่ไอ้วินเซอร์!!
ผมเปลี่ยนทุกอย่างกลับเป็นไอ้แว่นจืดแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำเข้าไปในงานอีกครั้ง มองหาเจ้าวินเซอร์ มันหายไปไหนวะ? ผมเดินตามหามันไปทั่วงานแต่ก็ไม่เห็น มองไปในฟลอร์ มันไปเต้นรำกับสาวหรือเปล่า? แต่ก็ไม่เห็นน้ำหน้าระริกระรี้ของมันเลยสักนิด เห็นแต่หน้าเปรมสุขของไอ้แว่นเตี้ย ผมหันซ้ายหันขวาแล้วไปเห็นเพื่อนคุณชายหน้าดุของไอ้วินเซอร์ที่ยืนกอดอกทำหน้านิ่งอยู่ตรงมุมเครื่องดื่ม
อืม...แต่งแบบนี้แล้วให้ความรู้สึกเป็นคุณชายจริงๆ ด้วย และไม่ทำหน้าดุก็ดูดีน่ามองกว่าตอนทำหน้าดุเยอะเลยล่ะครับ เพื่อนของไอ้วินเซอร์คนนี้ดูดีไม่แพ้มันเลยแฮะ แน่นอนว่าแนวนี้ไม่ใช่สเปกของผมหรอก ต่อให้หล่อเทพขนาดไหนก็ไม่สู้หล่ออันตรายไอ้วินเซอร์ อันนั้นโดนใจสุดๆ เลยวะ!! หือ...เออ อย่ามัวแต่พูดถึงความหล่ออะไรนั้นเลยครับ ผมต้องหาไอ้วินเซอร์ก่อน ผมเดินมาสะกิดเพื่อนของไอ้วินเซอร์
“นายๆ วินเซอร์อยู่ไหนเหรอ?”
“มันอยู่ตรงระเบียงนู้น”ไอ้คุณชายมองผมอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร มันตอบผมแล้วชี้ไปที่ระเบียงข้างนอก ผมมองตามไปแล้วเอ่ยขอบคุณ รีบเดินไปที่ระเบียงนั้นทันที เมื่อกี้เหมือนเจ้าคุณชายนั้นอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับผมเลยนะ แต่ช่างมันเถอะ ผมเดินมาถึงประตูที่ออกไประเบียงด้านนอก ผมเปิดมันเบาๆ แล้วก้าวเท้าออกไปแต่ก็ชะงักตัวกับภาพตรงหน้า
ริวกับวินเซอร์?
“คุณวินเซอร์ ผมเป็นเจ้าของเสื้อและชีทนั้นครับ ที่ผมทำไปเพราะผมแอบชอบคุณมานานแล้ว ขอโทษที่ปกปิดคุณมาตลอด ผมรักคุณจริงๆ ครับวินเซอร์”
ว่าไงนะ!!!?
ผมมองสองคนนั้นกอดกันแล้วคิ้วมันกระตุกยิกๆ เจ้าบ้านั้นเอาอะไรมาพูด!!? หน้าด้านที่สุด!!! ทำไมหมอนั้นถึงมาอยู่ที่นี้ได้แล้วทำไมถึงรู้เรื่องนั้น!!? ผมยืนสับสนงุนงงแล้วเม้มปากเมื่อเห็นไอ้วินเซอร์ยกมือกุมหัวไหล่ของอีกฝ่าย เห็นแล้วมันจี๊ดลึกๆ เข้าไปในใจ! ผมสูดอากาศเข้าปอดแล้วหันหลังเปิดประตูเดินเข้าไปในงานเหมือนเดิม
ไอ้บ้าวินเซอร์ ไอ้บ้า!!
แค่นั้นก็เชื่อหรือไง ไอ้โง่!! หึ ถ่านไฟเก่ามันคุเลยล่ะสิ!! แมร่งเอ๊ย อุตส่าห์คิดว่าเจ้าริวนั้นจะกระเด็นออกจากวงโคจรนี้แล้วแท้ๆ! ผมยืนกัดฟันกรอด พูดแค่นั้นยังไม่ทำให้หมอนี้กลัวสินะ อ๋อ คงอยากจะรู้ว่าตอนที่ผมไปหาพ่อของวินเซอร์นแล้วไปเจอริวเข้า ผมพูดอะไรกับริวน่ะเหรอ? หึ! ก็แค่บอกว่า...
ไอ้วินเซอร์มันเป็นเอดส์แค่นั้น!!!
หึๆๆ เจ้าบ้านั้นก็หน้าซีดเชียว หึ! สงสัยจะไม่เชื่อผมล่ะมั้งถึงได้มาเสนอหน้าแถวนี้ได้แล้วเรื่องนี้เจ้าริวนั้นไปรู้มาจากไหน เรื่องนี้น่าจะรู้แค่ผมกับไอ้วินเซอร์ ไม่สิ ยังมีไอ้คุณเชอร์ล็อก โฮล์มส์บ้าบอนั้นนี่น่า ไอ้ภู่!! แมร่ง ปากสว่างเหรอวะไอ้เวรนี่!!!
ผมมองกลับไปที่ระเบียงนั้นแล้วเดินออกไปจากงาน ช่างเถอะ ก็แค่เล็กๆ น้อยๆ เรื่องแค่นั้นถูกขโมยไปก็ไม่เป็นไรหรอก อย่างไงผมก็ยังมีอะไรอีกหลายๆ อย่างที่ได้ทำให้หมอนั้น มันมากกว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างชีท เสื้อพวกนี้อยู่แล้ว! ผมไม่แคร์ และจะให้ไปโวยวายว่าเจ้าริวนั้นมันสวมรอย โวยวายว่าจริงๆ แล้วนั้นน่ะของผม แบบนั้นผมก็ไม่เอาด้วยหรอก เผลอๆ ไอ้งี่เง่าวินเซอร์นั้นจะกล่าวหาผมว่าอิจฉาเจ้าริวเสียด้วยซ้ำ ก็ไอ้แว่นจืดแบบนี้พูดไป...
หมอนั้นก็ไม่เชื่อผมอยู่ดี...
:L2:
“...”อารมณ์ในตอนเช้าๆ ควรจะแจ่มใสกว่านี้แต่ผมกลับอารมณ์ค้างมาจากเมื่อวาน! ไอ้วินเซอร์บ้า ไอ้งี่เง่า!! ถึงจะบอกตัวเองว่าอย่าไปใส่ใจ ไม่เป็นไรแต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่าสองคนนั้นจะเป็นอย่างไง จินตนาการที่ผุดขึ้นมาในหัวมันก็เอียงไปทางเลวร้ายสิ้นดี ผมเดินออกมาจากลิฟต์แล้วเดินมาหยุดที่หน้าห้องของไอ้วินเซอร์
ผมกดกริ่งหน้าห้องมันอยู่สองสามครั้งระหว่างที่รอในหัวมันก็ครุ่นคิดไปต่างๆ นานา ถ้าเปิดประตูมาแล้วไม่ใช่ไอ้วินเซอร์ล่ะ? ถ้าเป็นริวล่ะ? ผมจะทำหน้าอย่างไง! แล้วถ้าคนเปิดประตูเป็นไอ้วินเซอร์แต่ผมดันไปเจอริวนอนหน้าบานอยู่บนเตียงในห้องนอนของหมอนั้นล่ะ!!? ไม่ว่าจะคิดอย่างไงผมก็คิดไปแต่ในแง่ร้ายๆ ทั้งนั้น!!
เวลาในการยืนรออยู่หน้าประตูวันนี้มันยาวนานกว่าทุกๆ ครั้งที่เคยรอ ความรู้สึกมันกระวนกระวายชอบกล ผมแทบจะไม่มีสมาธิทำอะไรเลย พอเป็นเรื่องของหมอนี้ทีไรตัวของผมก็จะขาดความเยือกเย็นไปซะทุกที ผมยืนรอแล้วรออีกก็ไม่เห็นมีใครเปิดประตู หรือว่าหมอนั้นไม่ได้กลับมาที่ห้อง หึ! ไปต่อกันที่อื่นงั้นสิ!! ก่อนที่ผมจะกดกริ่งรัวอีกครั้งประตูก็ค่อยๆ เปิด ในอกของผมเต้นตูมตามแล้วหัวทองยุ่งเป็นรังนกก็โผล่ออกมา
ไอ้วินเซอร์?
ตาปรือๆ แบบคนยังไม่ตื่นดีหรี่มองผมเล็กน้อย มันไม่พูดไม่จาอะไรหันหลังเดินเข้าไปในห้องเปิดประตูทิ้งไว้ ผมก็รีบเดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู ไอ้วินเซอร์นั้นก็เดินลอยเข้าไปในห้องนอนเหมือนเดิม ผมถอดรองเท้าแล้วเดินไปแง้มประตูห้องนอนของไอ้วินเซอร์ดู ส่องสอดสายตาไปทั่วแล้วถอนหายใจโล่งเมื่อเห็นแต่ไอ้วินเซอร์นอนอืดเป็นศพอยู่คนเดียว ผมปิดประตูนั้นแล้วเดินเข้าครัวด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้นมาก
ก็ยังดีที่ไม่เห็นเจ้าหน้าด้านริวนั้น!
ถ้าเห็นล่ะก็...พ่อจะถืออีโต้ฟาดเลย!!
ผมทำกับข้าวเตรียมให้กับไอ้วินเซอร์เหมือนเดิมนั้นแหละครับ จากนั้นก็ทำความสะอาดห้องเก็บกวาดข้าวของจัดให้เป็นระเบียบ ปกติแล้วเจ้าวินเซอร์มันก็ใช้แล้วเก็บเข้าที่ตลอดทำให้การเก็บกวาดห้องเป็นเรื่องที่ไม่ยุ่งยากเท่าไร ผมเปิดห้องที่เก็บพวกเสื้อผ้า รองเท้า ห้องนี้เป็นห้องแต่งตัวดีๆ นี่เอง พ่อคุณทูนหัวทำอย่างกับตัวเองเป็นซุปเปอร์สตาร์ดังก็ดูสิครับ ตู้เสื้อผ้าล้วนๆ ปาไปสองตู้ใหญ่ กางเกงแบบต่างๆ อีกสองตู้ รองเท้าวางเป็นชั้นๆ ยิ่งกว่าร้านขายรองเท้า! แถมยังไม่นับพวกเข็มขัด เครื่องประดับอีกเยอะแยะครับ นี่มันใส่หมดหรือเปล่าผมก็ไม่รู้แต่ทุกครั้งมันก็ใส่ไม่เคยซ้ำกันเลยนะ!
มากกว่าสิ่งอื่นใด ผมสงสัยเจ้าตู้ขนาดใหญ่อีกสองตู้นี่สิ มันเก็บอะไรผมก็ไม่รู้หรอกครับก็เพราะสองตู้นี้มันใส่กุญแจไว้เป็นอย่างดีน่ะสิ! ยิ่งล็อกไว้กูยิ่งสงสัยวะ เคยถามมันเหมือนกันครับแต่ไอ้บ้านั้นมันก็ตอบว่าเป็นงานอดิเรก งานอดิเรกเชี่ยอะไรวะ ดูมีลับลมคมในชิบ!! ผมจัดทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหิ้วตะกร้าไปซักผ้า
กลับมาทำกับข้าวต่อระหว่างที่รอให้ผ้าปั่นเสร็จ ผมทำทุกอย่างรวดเร็วทันก่อนเที่ยงเหมือนเดิม ผมล้างมือเช็ดให้เรียบร้อยแล้วเดินมาเปิดประตูห้องนอนของไอ้วินเซอร์ ไอ้เวรนี่ก็นอนขึ้นอืดเปิดแอร์เย็นสบาย ปกติแล้วมันลุกไปอาบน้ำแล้วนี่น่า ทำไมวันนี้ถึงนอนเอาเป็นเอาตายแบบนี้ได้ล่ะ? แล้วไอ้จินตนาการสุดกู่ไปทางร้ายๆ ของผมก็ทำงานอีกครั้ง เมื่อคืนมึงจัดหนักหรือไงวะไอ้วินเซอร์!!!?
ผมเดินเข้ามาในห้องยืนอยู่ข้างเตียงมองเจ้าเด็กเวรนี่นอนขึ้นอืด ไอ้บ้ากาม มึงลุกขึ้นมาเลยนะโว้ย!!! ไปไหนต่อไหนกับเจ้านายแบบหน้าอ่อนนั้นมาสินะ! ขึ้นสวรรค์บุกนรกกันกี่รอบล่ะถึงดูอ่อนเปลี่ยวเสียแรงแบบนี้ได้ ตื่นเลยนะไอ้วินเซอร์!!!!? ผมตัดสินใจก้มตัวลงเอื้อมมือจะปลุกอีกฝ่าย
“วินเซอร์...เฮ้ย!!!?”จู่ๆ ไอ้คนที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ลืมตาขึ้นมาแล้วดึงผมล้มลงไปบนตัวของมัน ผมหลุดอุทานอย่างตกใจ เจ้าหมอนั้นหัวเราะในลำคอแต่ผมรู้สึกจั๊กจี้อ่ะ เสียงหัวเราะนั้นมันให้ตัวมันสั่นอยู่ข้างในแต่ไอ้ตัวแนบชิดเสียจนได้ยินเสียงหัวใจมันเลยทำให้รู้สึกถึงการสั่นของเสียงนั้น
“ว่าไง?”ผมแทบจะผงะเมื่อเห็นรอยยิ้มกวนๆ ในระยะประชิดแบบนี้ ผมพยายามลุกจากตัวของไอ้วินเซอร์แต่มือของมันก็กอดรั้งผมเอาไว้แน่น ปล่อยสิโว้ย!! กอดอยู่แบบนี้มันก็ลุกไม่ได้น่ะสิเจ้าบ้า!! ผมเงยหน้ามองไอ้วินเซอร์อย่างไม่พอใจ หมอนั้นก็ยกยิ้มไม่รู้ไม่ชี้ได้น่าเตะมากกกก...แต่มันก็น่ารักดี เชอะ!
“เหนื่อยเป็นบ้า เฮ้อ”
เหนื่อยแล้วมึงมาซุกอะไรคอกู!!!? ไอ้วินเซอร์มันกลิ้งตัวพลิกมาอยู่ข้างบน ผมเนี่ยแทบจะกลายเป็นปลาหมึกแผ่น หนักนะโว้ย!! คิดว่าตัวมึงเบาเป็นนุ่มหรือไง ผมหายใจไม่ออกเมื่อโดนไอ้ยักษ์มันทับไปทั้งตัวไม่นานก็หายใจคล่องเมื่ออีกฝ่ายยกตัวขึ้นไม่ทิ้งน้ำหนักลงบนตัวของผมแล้ว
“ขี้เกียจตื่น อยากนอนแบบนี้ทั้งวัน อื้ม...อ่า”
ไอ้วินเซอร์มึงละเมออยู่หรือไง!!!?
ผมอะไรไม่ถูกได้แต่มองหน้ามันงงๆ มือของไอ้วินเซอร์มันล้วงเข้าไปแล้วลูบนั้นลูบนี้เล่นไม่เกรงใจคนถูกกระทำสักนิด ไม่แค่นั้นมันพูดอะไรงึมงำแล้วก็ซุกไซ้ซอกคอของผมไปด้วย อะไร! มึงทำอะไร!!? หน้าของผมเลือดมันเห่อขึ้นมารวมตัวกันจะระเบิดอยู่แล้ว!!
หยุดเลยโว้ยไอ้ลามก!!!
ผมพยายามขัดขืนตบมันอยู่หลายทีจนไอ้บ้านั้นมันหยุดแล้วเงยหน้าขึ้นมาจากคอของผม ตื่นสักทีไอ้บ้า! ดูสิครับ แมร่ง! มันดูดคอผมอ่ะ ดังจ๊วบๆ เลย!! มันลืมตาขึ้นมาแล้วหรี่ลงมามองผมเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้า ผมรีบใช้มือดันคางมันไว้ทันที
“ไอ้สัด! มึงจะทำอะไรวะ!?”
“จูบ มอร์นิ่งคิสไง”
มอร์นิ่งป้ามึงเหรอ!!!!?
ผมหลุดพูดหยาบกับมันเพราะลืมตัวไปแวบหนึ่ง แล้วอะไรของมันอีกล่ะ? มอร์นิ่งคิสบ้าบออะไรวะ นี่มันจะเที่ยงแล้วโว้ย!! ผมดันหน้ามันออกจากตัวเอง อย่าคิดว่ากูจะยอมให้มึงจูบตอนไหนก็ได้น่ะ! แล้วอะไรเข้าสิงมึงหรือเปล่าถึงทำแปลกๆ แบบนี้ สมองกูประมวลไม่ทัน!!
“ยังไม่แปรงฟันจะมาจูบชาวบ้านเขา ฝันไปเถอะ”
“ถ้าแปรงแล้วจะให้จูบเหรอวะ?”
“เออ เฮ้ย! ไม่ใช่ ไปอาบน้ำเลยนะวินเซอร์!”
“โด่”มันลุกขึ้นจากผม มาดงมาโด่อะไรของมึง!!? ไปอาบน้ำเลย! ไอ้บ้านั้นบู้ยปากเป็นเด็กเอาแต่ใจที่โดนขัดใจ ทำได้น่าหมั่นไส้มากวะวินเซอร์! ผมจัดเสื้อที่โดนไอ้บ้ากามมันเลิกขึ้นตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้สึกตัวสักนิด แล้วผมก็กระโดดลงจากเตียงก่อนจะเดินไปค้นเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวให้กับคนที่จะไปอาบน้ำ
เสียงฝีเท้าเดินมาหยุดลงที่ด้านหลัง ผมยืนขึ้นหันไปยื่นข้าวของให้มัน ไอ้วินเซอร์มันก็รับไปไม่ได้พูดอะไร เสร็จหน้าที่ผมก็เดินออกมาจากห้องนั้นแต่ไอ้วินเซอร์มันก็คว้าไหล่ของผมไว้ก่อน อะไรวะ? กางเกงในก็เอาให้แล้วไง! หรือว่าขาดอะไรอีก? ผมทำหน้าเป็นเชิงถาม ไอ้บ้านั้นมันก็ไม่ได้ตอบอะไรหรอกครับมันก้มตัวลงมาใกล้แล้วจูบเบาๆ ไม่นานก็ปล่อยมือจากไหล่ของผมแล้วตบศีรษะของผมเบาๆ
“แปรงฟันแล้ว”
นั้นมันไม่ใช่ประเด็นโว้ย!!!!
เสียงประตูห้องน้ำปิดตัวลงพร้อมๆ กับหน้าของผมแตกโป๊ะแดงก่ำอย่างช่วยไม่ได้ ไอ้บ้าวินเซอร์!! ยืนอายมันอยู่ตั้งนานผมก็เรียกสติกลับคืนตัวได้ ให้ตายสิ! ผมรีบเดินออกมาจากห้องนั้นแล้วมานั่งรอที่โต๊ะกินข้าว มองถ้วยแกงมองจานแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ไอ้เด็กเวรนั้นมันไปเมายามาหรือไงวะ อาการแปลกๆ!
เมาแล้วเห็นกูเป็นนางฟ้าของสายชลหรือไง!!?
ผมนั่งกอดอกครุ่นคิดกับอาการแปลกๆ ของไอ้วินเซอร์ หรือว่ามันเมาขี้ตาเพราะเพิ่งตื่น? แน่ๆ เลยวะ!! คนอย่างไอ้วินเซอร์มันจะมานัวเนียกะจืดๆ อย่างกูตอนนี้เนี่ยนะ ผมคิดว่าพระจันทร์ใหญ่กว่าโลกนู้นแหละถึงจะเป็นจริงได้ หรือว่าไอ้เวรนั้นมันเมายาจริงๆ! ยิ่งคิดผมยิ่งเลอะเทอะไปกันใหญ่ จนไอ้วินเซอร์มันเดินมานั่งเก้าอี้ตรงกันข้ามผมถึงเลิกคิด ไอ้วินเซอร์มันก็นั่งจ้วงข้าวเป็นปกติไม่มีท่าทีอะไรใดๆ เมื่อกี้มันเมาขี้ตาจริงๆ เหรอเนี่ย? เออ ช่างมันเถอะวะ
“เมื่อคืนทำไมมึงกลับเร็วจังวะ?”ระหว่างกินไอ้วินเซอร์มันก็ถามขึ้นมา ผมเงยหน้ามองมัน ไอ้บ้านั้นทำหน้าเรียบเฉยเหมือนมันถามมานั้นเป็นคำถามปกติธรรมด๊าธรรมดา แล้วเมื่อคืนมันเห็นผมด้วยงั้นเหรอ? ผมนั่งเงียบไม่ตอบคำถามไอ้บ้านั้นก็ไม่ได้เซ้าซี้มันกลับถามไปคำถามใหม่
“งานวิดวะแล้วไหงถาปัดแบบมึงถึงไปได้วะ?”
ขนาดไอ้ริวถาปัดมันยังเสนอหน้าไปได้เลย!! แล้วทำไมกูจะเสนอหน้าไปบ้างไม่ได้! ฮึ...!! กูกำลังอารมณ์ดีแล้วนะมาถามรื้อฟื้นเรื่องเมื่อคืนทำไมวะ? อยากให้กูถามหรือไงว่ามึงกับไอ้ริวหน้าอ่อนนั้นไปถึงขั้นไหนกันแล้ว! ผมก้มหน้ากินมันต่อไม่สนใจไอ้วินเซอร์
“เห็นกูแล้วก็ไม่ทักสักนิด”
“นายว่างให้ทักนักนี่”
“ใครว่าไม่ว่างล่ะ ว่างจะตาย”
ถุย!! กอดกันกลมดิกขนาดนั้นว่างมากเลยสินะ!!!?
“นี่ แล้วทำไมถึง...”
ปึก!! ผมตบโต๊ะเสียงดัง ไอ้วินเซอร์มันก็หยุดก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นสูง หยุดพูดถึงเรื่องเมื่อคืนได้แล้วไอ้บ้าวินเซอร์!! ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกไปที่ระเบียง พอดีเครื่องซักผ้ามันปั่นเสร็จพอดีน่ะครับ ไม่ได้หนีอะไรสักหน่อย เรื่องของมันกับคนอื่นน่ะผมไม่อยากจะฟัง ผมไม่แคร์อยู่แล้ว!
ผมจับผ้าออกจากเครื่องแล้วเดินมาตรงที่ตากเสื้อผ้า สะบัดผ้าแล้วตากไม่พูดไม่จา ไอ้วินเซอร์มันก็นั่งกินข้าวของมันไปเรื่อยนั้นแหละครับ ฮึ! ถ้าจะบอกว่าผมตอนนี้โคตรหงุดหงิดตัวเองเลยจะเชื่อไหมครับ? ผมทำตัวอย่างกับเมียหึงหวงสามีที่แอบไปมีกิ๊กอย่างไงอย่างนั้น!!
“แว่น น้ำวะ กินข้าวแล้วทำไมไม่กินน้ำ”ไอ้วินเซอร์โผล่หัวทองๆ ที่ยังไม่ได้เซ็ตมาพร้อมกับรอยยิ้มสว่างไสว มือก็ถือแก้วน้ำยื่นมาให้กับผม ผมมองมันแวบหนึ่งแล้วหันมาสะบัดผ้าตากไม่สนใจความหวังดีของมัน
“เฮ้ย อย่ามาเมินนะเฟ้ย ไม่งั้นจะให้บริการน้ำทางปาก”
ไอ้บ้า! ผมหันมารับแก้วน้ำจากมือมันเมื่อเจ้านั้นพูดเสียงแข็งขึ้น ผมรีบยกแก้วน้ำดื่มพรวดเดียวแล้วมันก็สำลักน้ำไอแค่กๆ ออกมา ไอ้วินเซอร์หัวเราะชอบใจพูดสมน้ำหน้าแต่มันก็ใช้มือใหญ่ๆ นั้นลูบหลังให้ผมเบาๆ ง่ะ! วันนี้มาแปลกนะครับท่านวินเซอร์ อ่อนโยนผิดปรกติ!!?
“ขอบใจ”ผมยื่นแก้วน้ำคืนให้หมอนั้น มันก็รับไว้แล้วมองผมแล้วพูดเอ่ยด้วยใบหน้ากวนๆ
“เมื่อคืนน่ะไม่อยากรู้เหรอว่าเกิดอะไรขึ้น?”
“ไม่”
อีกแหละ อย่ามาพูดถึงเรื่องเมื่อคืนได้ไหมวะ!!? ไม่อยากรู้หรอกว่าพวกมึงจะไปจบกันที่ห้องไหน โรงแรมไหนน่ะ!! ผมตอบไปอย่างรวดเร็วแล้วหันหลังไปสนใจผ้าในตะกร้าเหมือนเดิม ผมก็ได้ยินเสียงแก้ววางไว้แล้วเสียงฝีเท้าที่มาหยุดด้านหลัง อย่ามาตื้อได้ไหม ไม่อยากรู้ไง!!
“ที่ไม่อยากรู้เพราะมึงหึงงั้นเหรอวะ?”
“เออ!! รู้แล้วก็ไม่ต้องเล่า!”
“หึๆๆ ว่าแล้วไอ้ขี้หึงเอ๊ย”เสียงหัวเราะทุ้มๆ ดังอยู่ข้างหลังแล้วมันก็เอ่ยขึ้นเบาๆ ผมฟังแล้วใจเต้นถี่ขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ เสียงของมันไม่ได้เหมือนกำลังเยาะเย้ยหรือถากถาง แต่มันเหมือนเอ็นดูปนหมั่นไส้อย่างไงไม่รู้แฮะ ผมสะบัดผ้าแล้วตากไม่พูดไม่จาอะไร แต่แล้วก็รู้สึกถึงแขนโอบรอบเอวแล้วสัมผัสอุ่นจากด้านหลัง ผมปล่อยมือจากผ้าหัวใจมันเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ลมหายใจอุ่นๆ รดต้นคอจนขนลุกซู่
“กูไม่ได้โง่ กูรู้นานแล้วว่าคนนั้นคือมึง”วินเซอร์กระซิบข้างหูของผมแล้วกระชับแขนกอดผมแน่นมากขึ้น ตอนนี้ผมแทบจะละลายไปกองกับพื้น เสียงกระซิบนั้นมันอ่อนหวานซะผมหมดแรงยืน เสียงหัวใจมันก็เต้นกระหน่ำแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกอก ไม่ต้องถามมาหน้าผมจะแดงแค่ไหน ตอนนี้มันจะระเบิดอยู่แล้ว! ไอ้วินเซอร์ปล่อยตัวผมที่กำลังจะระเบิดอยู่มะรำมะร่อเดินเข้าไปในห้อง
“เฮ้ย!”
ผมหันไปมอง ไอ้วินเซอร์ที่หันหลังส่งเสียงขึ้นมา
“ขะมาด สะลัน โลก!”
มันหันมาพูดเสร็จมันก็เดินเกาหัวเดินออกไปมึนๆ ไม่ได้อธิบายให้กูเข้าใจด้วยเลย ผมมองตามไอ้วินเซอร์ไปอย่างงงๆ กูกำลังซึ้งได้ทีแต่พอเจอประโยคเมื่อกี้ กูงงแดกเลย!! มันแอบด่าผมหรือเปล่าวะ?
ขะมาดสะลันโลก?
เหี้ยไรวะ!!!!?
TBC.
อย่าาาาาา!!! อย่าเพิ่งปาอะไรมานะตัวเอง ขอโทษที่มาช้า~!
แต่เขาก็มานะ T T ที่อัพช้าเพราะไปกินเนื้อย่างมา 555
ขอโทษที่ทำให้รอกันนะ (บางคนรอไม่ไหวไปนอนแหละ 555)
และแล้วฮักเอ็งก็ต้องเจอไอ้หื่นวินเซอร์ล้วงเล็กล้วงน้อยตามโอกาส
ล้วงไปล้วงมาระวังจะเสียตัวนะเออ หึๆๆๆ :-[
ทิ้งท้าย
คนอ่าน : ขะมาด สะลัน โลก อะไรของเอ็งวะ!!!? :angry2:
วินเซอร์ : แหม...เดี๋ยวนี้ภาษาต่างประเทศกำลังฮิตก็เลยอยากฮิตกะเขาบ้าง 555 :laugh:
ปอยป้อย : เนอะๆ วินเซอร์~! :o8:
ปล.มาแก้ไขนิดหน่อย ขะยมใช้กะผู้หญิง ไอ้วินเซอร์เป็นผู้ชายต้องขะมาด 555
-
:z13:
ปาดหน้ามาจิ้มก่อน
แล้วสรุปไอ้ ขะยม สะลัน โลก แปลว่าอะไรเนี่ย
-
จิ้มก่อน ดีใจมากคนแรก รออยู่ o13
-
ตอนนี้หวานมากๆ
น้องวินเซอร์หลงรักน้องฮักเต้มที่แล้วชะมะเนี่ย
"ขะมาด สะลัน โลก" นี่แปลว่าฉันรักเธอเปล่าอ่ะ :o8: :-[
ที่วินเซอร์บอกว่ารู้ รู้เนี่ยหมายความว่าไงอ่ะ
รู้ว่าน้องฮักคือ เลิฟมีรึเปล่า ใช่มั๊ย ^ ^
-
อ๊ากกกกก น่ารักมากมายอ่า :o8:
ฮอยฮักหึงได้น่าร้ากที่ซู้ดดด วินเซอร์ก็แอบเเคร์ฮักแล้วดิ เปนห่วงความรู้สึกเค้าด้วย ฮ่าๆๆ :-[
เริ่มมีใจให้แล้วใช่ป่ะ โอ๊ยๆอ่านไปเขิลไป หน้าแดงกว่าเจ้าฮักอีกคร่า :impress2:
ขอบคุณค่ะสนุกมากมายเลย รอตอนต่อไปนะค่ะ o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เง้อ..... อ่านแล้วเขิล แล้วตกลงมันแปลว่าอะไร แล้วไหงวินเซอร์กลายเป็นคนละคน :o8:
-
แหนะๆๆ วินเซอร์~~~ กิ้วววว ว วว
เขินแทนฮัก แต่ มันแปลว่าอะไรวะ --.
แกหรือฉันวะที่ เซราะกราว น่ะวินเซอร์!!!
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย วินเซอร์มันเมากะฮักจริงๆด้วย แต่คราวนี้ไม่ใช่เจ้าวินเซอร์ที่สับสนแฮะ แต่เป็นฮอยฮักของเจ๊ อุกริ๊ด!!!
อ่านแล้วเขิลลลลลล ก็ว่าอยู่ถึงเอ็งจะหื่นแต่ไม่ได้โง่ใช่มะเจ้าเซ่อเอ๊ยยยยย อิอิ
ต่อไปก็รอว่าเมื่อไหร่อิตาวินเซ่อ มันจะรู้ซะทีว่าฮักกะเลิฟมีของเจ๊มันคนดียวกัน
ปล. ตัดอารมณ์ดังฉับจริงๆเจ้าค่ะกะลังเขิลกะฮอยบิ๊วต์อารมณ์ได้ที่ เจ้าวินซ์มันทำอิฉันอึ้งแดรก พูดอะไรของเอ็งว่ะ 555+
-
เขียนได้คำเดียว งง :really2:
-
อ่านแล้วเขินแทน ฮอยฮัก ฮิฮิ
-
กรี๊ดดดด เขินแทนฮัก :o8:
ตอนนี้วินเซอร์น่าร๊ากกกกกกกกกอ่ะ
ดีใจที่วินไม่โง่หลงเชื่อริว หุหุ
ว่าแต่คำนั้นมันแปลว่าอะไรอ่ะ
-
หวานกันซ้า
ว่าแต่ประโยคสุดท้าย มันคือไร
-
:impress2: :impress2: แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย วินมันหลงเจ้าฮักจืดช้านแล้ว ปลาบปลื้มมมม
มีแทะโลมลวนลาม ตลอดเลยน้าวิน :m12:
ว่าแต่ มันภาษาไรว้า น้องปอย o22
-
(ขอใช้คำหยาบเพื่อนแสดงถึงอารมณ์ข้าพเจ้า ณ ตอนนี้)
สุดๆ อะไรเข้าสิงมึงวะ วินเซอร์ o13
อ่อนโยนผิดปกติ อย่าว่าแต่ฮักงง คนอ่านก็งง แมร่งง o22 :a5:
ดีไม่เอ๋อ หัวขาวโพลนซะก่อน
มีมากอด มาหอม มาจูบ :กอด1: :L2:
อะไรเข้าสิงมันวะ
หรือไอ้ภาษาเฟรี้ยไรนั้น
"ขะยม สะลัน โลก!"
ตกลงมันคือไรฟร่าาาาาาาา :angry2: :angry2: :angry2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
ใช่วินเซอร์ตัวจิงป่าวเนี่ย ทำตัวน่ารักแบบกวนๆ ดี
แล้วมานแปลว่าไรว้าาาา วินเซอร์ตอนด่วนๆๆๆๆ
วินเซอร์อายุน้อยกว่าฮอยฮักป่าวอะ เห็นเรียกในใจ "เจ้าเด็กเวร" บ่อยๆ หรือเรางงเอง
-
o18 ฮักตัวแดงเถือกแล้วมั๊ง มีคิวมอร์นงมอร์นิ่งด้วย
เจอลุคนี้ของวินเซอร์เข้าไป นิ่งๆอย่างฮักก็ช๊อคซินีม่าได้เหมือนกัน :laugh:
:sad4: แล้วไอ้ 'ขะยม สะลัน โลก' มันคืออะหยั่ง ???
ท่านผู้ใดรู้ ขอความกรุณาบอกที :z3:
-
บอกรักภาษาไรเนี้ย แปลว่าฉันรักเธอใช่ปะจ๊ะ อิอิ
-
วินเซอร์รู้อะไรอ่ะ? :a5:
ปล อ่านเรื่องนี้ได้ความรู้หลายภาษานะ :laugh:
-
:เฮ้อ: ค่อยยังชั่วที่วินเซอร์ไม่โง่อย่างที่คิด
ดีมากๆ (ต้องขอบคุณอะไร น้ำหอมกลิ่นมะละกอกล้วยส้มหรือเปล่า555)
สมน้ำหน้าอนังริว... ไสหัวไปให้หนอกไชตูดไป :angry2:
ว่าเเต่ไอ้ ขะยม สะลัน โลก นี่มัน?????? อะไรของเอ็งน่ะวินเซอร์
ภาษาเขมรหรือเปล่า แบบจั๊ดแขม จั๊ดแขม(อ่านว่าขะเเม นะ อุอุ)
วินดูโรเเมนคิดมากๆ โอยมีจุ๊บด้วย :o8: (อยากกลายร่างเป็นภูเขาไปที่เมืองปอมเปอี)
ฮักกกกก ใกล้สมหวังเเล้ว(?)รึยัง ขออย่าให้อิริวมันมายุ่งอะไรอีกเลย o18
ไม่งั้นเเม่จะกระซวกไส้ติ่งมันเอามามันคอหอยอิริวเอง (นิยายเรื่องนี้จุดฉนวนฆาตกรรมโรคจิตในเล้าเป็ดซะเเล้ว)
:haun4: :jul1: อยากกินลาภเลือดฮักวินไวไวแท้ อยากเห็นฮักเป็นบุคคลที่สุขเเบบสุดๆ
:กอด1: รักฮัก หลงฮัก ปล่อยเสนียดของเดี๊ยนไปต้อนวินเซอร์555 :call:
-
รักซะทีสิวินเซ่อ ว่ะ
น้องฮอย รออีกาักพักนะ
แอบดักตีหัววินหน่อย แม่จะตบไม่เลี้ยงเลย ดีนะฉลาดขึ้นมาหน่อย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
วินเซอร์น่ารักมากมายอ่า ปลื้มตรงไม่โง่เนี่ยแหละ555
หวานมากกกกกก เอาอีกๆๆๆๆ
เขิลแทนฮัก :-[ :-[ :-[
ขะยม สะลัน โลก ขอเดาว่า ฉันรักเธอ มั่วล้วนๆ ฮ่าๆๆๆๆ
-
อ่านไปเขินไป
พอเจอประโยคนั้น งง เลย
อะไรของแก วินเซอร์
-
ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว :call:
-
ฮาวะ วินเซอร์ แกไ่ม่มีคำบอกรักอย่างอื่นแล้วหรอ
นี่เค้าลงทุนเอาไปหาในกูเกิ้ล เจอในเพลงเมียนานาชาติซะงั้น
ฮามากอะ เอิ๊กๆๆๆ คนแต่งถูกใจน้องมา กดไลท์ๆๆ เอิ๊กๆๆ
ชอบอ่าาาา >__<~ ฮักน่ารักเนอะ
-
ขะยมสะลันโลก?
มันคือคำบอกรักหรอ
แหมๆๆๆ
ที่รู้อ่ะ รู้เรื่องไหนบ้าง
-
ถ่างตารอเลยทีเดียว๕๕๕๕
วินเซอร์ไปเมาอะไรมาลูก หรือว่าจะหลงไอ้แว่นแล้วจริงๆ
ก็ไอ้แว่นออกจะน่ารักขนาดนี้ ว่าแต่ฮอยฮักนี่เป็นศรีภรรยา(?)ที่ดีจริงๆ
ว่าแต 'ขะยม สะลัน โลก' ที่ทุกคนสงสัยคืออะไร
อย่าให้เราคิดเพราะมันจะเสื่อม :laugh:
-
วินเอ๊ย แกได้เมียโคตรดี เป็นศรีภรรยาดีเด่นได้เลยนะเนี่ย :laugh:
-
รักเมียที่สุดในโลก? ป๊ะ? 555555555555555555
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมัน
นอนกรื้ดให้ใจจาดเลยเถอะ :กอด1: :กอด1:
ฮักน่าเลิฟเวอร์ 5 5 55 .
-
ไม่รู้จะถีบใครระหว่างไอ้พระเอกกับคนแต่ง
ภาษาอะไรของมันฟะ ถีบขาคู่ ย๊ากกก
-
“ขะมาด สะลัน โลก!”
นี้มันเกี่ยวกะเรื่องอย่างว่าใช่ป่ะ?
-
วินเซอร์ไม่ได้เซ่อนะฮ๊าฟฟฟ :laugh:
-
ยังดีที่พระเอกเรื่องนี้ฉลาด ไม่งั้นเซ็งเลย :laugh:
-
วินเซอร์มาแปลกแฮะ มีหวานกะฮักด้วย ว่าแต่ว่าวินเซอร์รู้เรื่องไหนหว่า
-
:z1: แหมๆ ฤา น้องวินจะรู้ความจริงเสียแล้ว ท่าจะไม่โง่แฮะพระเอกเรา
ขมาด สลัน โลก เหมือนภาษาเขมร(อีสานใต้)เลย
สลัน --- รัก
โลก --- คุณ
แต่ขมาดนี่หนูโง่จริงๆแปลไม่ออก หรือจะแปลว่า"ฉันรักคุณ" :L1:
-
ขะมาด สะลัน โลก
มันแปลว่าอะไร วินเซอร์ชี้แจงด่วน
+ 1 นะคะ
-
อ่ายยยยยยยยยย น่ารักโครตอ่าาาาาาา * *
-
:impress2:
วินเมายาจริงๆด้วย 5555
ว่าแต่ ขะมาด สะลัน โลก มันแปลว่าอะไรหว่า???
-
อ๊าก วินเซอร์กินยาลืมเขย่าขวดรึ ?? :impress2:
แล้วไอ่ประโยคนั้นมันแปลว่าอะไรหว่า??
-
มันคืออะไร ศัพท์ใหม่จริงๆ
-
วินนนน
ติงต๊องว่ะ :m20:
-
หวานอ่ะ
ฮักน่าร๊าก
แต่ประโยคนั้นมันหมายถึงอะไรอ่ะ คุณวิน บอกเค้าหน่อยอยากรู้ด้วยคน 555
-
ฉลาดเหมือนกันนี่หว่า
แค่นี้ฮักมันก็หลงจะแย่อยู่แล้ว
มาหวานด้วยแบบนี้ด้วย
อินโนเซนท์อย่างฮักมันละลายกันพอดี :o8:
-
ขะมาดสะลันโลก?
เหี้ยไรวะ!!!!?
ขอยืมคำพูดฮักมาใช้หน่อย
-
เว้ยๆๆๆๆ ไอ้วินมันกำลังล่อลวง ฮักน้อยของเรา
เห็นจืดๆแบบนี้ จริงๆแล้ว ฮักน้อย แซ่บโคตรๆ นะยะ
-
มาแปลด่วนนนนน
-
ฮ่าๆๆๆๆ พี่วินบอกรักน้องเค้าล่ะซี่..*เดา*
พี่ฮักมีหึงมีหวง อิอิ น่ารักมากมาย :m1:
ชอบตอนนี้จัง พ่อแง่แม่งอน พี่วินแอบเนียนง้อด้วย
น่ารักเกินไปแล้ววว ฮ่าๆๆๆๆๆ :m12:
-
ขะมาด สะลัน โลก แปลว่า ผมรักคุณ แน่นอน ร้อยเปอ เราไปดูมาจากเว็บนี่ http://music.forthai.com/music/lyric/?sid=1692
:L2: :3123: :3123: :L2: :3123: :กอด1: :L2: :3123: o13
มันจะเขียนว่า ขะยมสลันโลก :o8: :-[ :o8: :-[
-
:-[ :-[ :-[
:L2: :L2:
-
อ๊ะวินเซอร์เป็นไรอะ ฮะฮะ
-
ต๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คราวนี้มาแปลกวุ้ย เธอไปรู้อะไรมาฮึ วิเซอร์ มา....ขะมาด อะไรแถวนี้ :confuse:
แต่โมเม้นนี้น่ารักอ่ะ :o8:
-
แอร๊~ วินเซอร์เมายาฮักช่ายม๊ายยยยยยยยย ฮิฮิ XP
นั่นสิ แปลว่าไรเนี่ย!!!
มาแปลด่วนเลยนะ วินเซอร์คาใจมาก!
-
บอง สรัน โอน (Bon sro Iahn oon) :L1:
-
+1 ฮัก หึงได้น่ารักมากอ่ะ หึหึ :z2:
วินฉลาดมาก และต้องรู้ว่าฮักคือเลิฟมี แน่นอน เพราะกลิ่นน้ำหอมเดี๋ยวกันอิอิ :z1:
แต่ประโยคสุดท้าย :serius2:มันคืออ่ะไร ไม่เข้าใจเลย งง :z3: :z3:อยากรู้ ๆ
-
ว้าว วินเซอฉลาด o13
ขะมาดซะลันโลก??! :a5:
-
“กูไม่ได้โง่ กูรู้นานแล้วว่าคนนั้นคือมึง”
:m4: ดีใจจังพระเอกฉลาด รู้ได้ไง ภู่บอกเหรอจ๊ะ
น้องริวหน้าแตกนิ o18
ตอนนี้ลิ้งน่ารักน้า มีง้อๆ แซวๆว่าที่ภรรยา :-[
-
ร่วมด้วยช่วยฮักงง
-
ขะมาดสะลันโลก? :a5: :a5:
Cambridge ไม่มี !!
Oxford ไม่มี !
Long do ไม่มี !
ราชบัณฑิตยสถาน ไม่มี !
แม้แต่ ..... Google ยังไม่มี บร๊ะ จ้าว.... เจ๊ต้องไปเปิดเขมรดิกมั๊ยลูก
ภาษาอะร๊ายยยยยของเอ็งเนี่ยตาวิน หรือเมื่อคืนเมาแล้วเดินชนเสาไฟฟ้า จนบ้าไปแล้วว :laugh:
-
กำลังสนุกเลยอ้าาาาาาาาาาา อยากอ่านต่อม๊วกกกกกกกกกกกกกก ><
ว่าแต่วินเซอร์แกล้งฮอยฮักเหรอ อิอิ เล่นอะไรอยู่เนี่ย ผีเข้าแน่เลย สงสัย เอิ๊กๆ
-
เง้อออออ...น่ารักโคดดดดดด วินแม่งได้จัยว่ะ 5555+
-
กลัวจะเผยความเป็นเซาะกราว 55555
แต่บอกรักได้น่ารักเนอะ
-
วินโหมดหวานแบบนี้ ทำเอาหน้าร้อนจะระเบิดอยู่แล้วววววว :-[
-
ช้าไม่เป็นไรค่า ขอให้มา เรื่องนี้ฮาจังเลย อ่านรวดเดียวเลยเนี่ย อิอิ สงสัยจริงๆ วินเซอร์เมายารึเปล่าเนี่ย ถ้าวินเซอร์ชอบจืดแว่นจริงๆ ก้อแสดงว่าชอบตัวตนจริงๆของฮอยฮัก เป็นเรื่องน่ายินดีนะเนี่ย
-
ตอดเล็กตอดน้อยนะวิน :z2:
-
“ขะมาด สะลัน โลก!”
มันคือ???? :m28:
-
วินเซอร์ ทำมั้ยหนูทำงี้ล่ะลูก มันค้างๆคาๆนะค่ะ
อธิบายด่วนค่ะ
-
หะ ภาษาอะไรน่ะ หรือว่าวินเซอร์จะรู้ตัวจริงของแว่นจืดแล้วววววว
-
น่ารักมากกกกกกกก
ฮักทำตัวเป็นศรีภรรยาที่ดีขึ้นทุกวันเลยนะลูก :กอด1:
อิวินหลงรักหัวปักหัวปำแล้วว รู้ตัวซะด้วยยวินเอ๊ยย
มารอขะมาด สลัน โลก 555555
-
คําไรหว่า
-
โอ้ยๆๆตายตายแม่บ้านแม่เรือนมาก.....คุณลูกฮักขา....น่ารักมากเจ้าวินจะไม่รักได้ไงเนี้ย
-
วินเซอร์บอกมานะ
นายพูดอะไรกะแว่นน้อย
บอกมา า :serius2:
-
งานนี้ฮอยฮักไม่น่ารอดมือวินเซอร์ 555
แต่วินเซอร์ไม่โง่ดี ไม่งั้นมาม่าแน่
ขอบคุณค่ะ
-
มันแปลว่าอะไรหว่า
แล้ว...วินเซอร์มันเป้นอะไรของมัน
แลดูผิดปกติ เอิ๊กกก
-
ผมรักคุณ ใช่มะ เซาะกราวนี่หว่า555555555555*
วินเซอร์น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก กรี๊สสสสสสสสสสสสสส
ฮักแลดูเบลอๆงงๆกับมัน ฉันก็งง55555555555555* อะไรของเอ็ง
แ่ริวนี่อยากจะตบบบบบบบบบบบ :z6:
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก><!!
ขอบคุณค่า
-
เกิดอะไรขึ้นกับวินเซอร์...แต่เป็นการเปลี่ยนแปลงที่น่ารักมาก ทำเอาฮักไปไม่เป็นเลย
ใครรู้ความหมายประโยคสุดท้ายช่วยบอกหน่อย ?
-
ถ้าจะเจอวินเซอร์โหมดนี้บ่อยๆ ฆ่ากันให้ตายเลยเหอะ
คนอ่านเขินยิ่งกว่าฮอยฮักซะอีก คนอะไรก็ไม่รู้ :-[
ถ้าวินเซอร์จะชอบแว่น นั่นยิ่งน่าดีใจเข้าไปใหญ่
เพราะเท่ากับว่าวินเซอร์ชอบตัวตนของแว่นเอง
คงจะเห็นความน่ารักของแว่นเค้าเข้าแล้วน่ะสิ :o8:
บวกกับความเป็นศรีภรรยาที่ดูแลไม่ขาดตกบกพร่องอีก
ว่าแต่ ไอ้คำนั้นมันแปลว่าอะไรน้า :m28: อยากรู้อ่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ บวกเป็ดให้นะคะ
-
กำลังจะชมวินเซอร์ซะหน่อย เจอขะมาด สะลัน โลก .....วินเซอร์เมิงจะเกรียนไปไหน
-
:really2:
-
ขอคำแปล “ขะมาด สะลัน โลก!” ด่วน
รู้แล้ววินเมารักดีดีนี่เอง o13
-
ฮักแม่ศรีแม่เรือนมาก วินเซอร์ตอนนี้คะแนน + ขึ้น 10000000 :o8:
ที่บอกว่ารู้แล้วคนนั้นคือฮักหมายถึงเจ้าของชีทกับเสื้อสินะ แต่ยังไม่รู้ว่านี่คือเลิฟมี :laugh:
ขะมาดสะมันโลก ภาษาเขมร? // โดนตบ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ อร๊าย!!
-
กรี๊ดกร๊าดมาทั้งเรื่องเลย หวานมากกกกกก ฮอยฮักงอนได้โคตรน่ารักกกกกกกกกกก
ินเซอร์หวานซะ คนอ่านแทบละลาย แต่มาฮาแตกตอนจบเนี่ยแหละ ก๊ากกกกกกกกกก
จะบอกรักภาษาไหนไม่บอก บอกภาษาเพื่อนบ้าน :m20:
โรแมนติกสุดๆเลยค่าาาาา 5555555
ฮักเอ๊ยยยย ไม่รุ้จะดีใจหรือเครียดดี
ชอบวินเซอร์ตอนนี้สุดๆเลยค่ะ ได้ใจแม่ยกมากๆ อ่านไปเขินไป :-[
-
วินเซอร์รู้แล้วว่าเจ้าของชีทกับเสื้อคือใครเราก็ลุ้นต่อไปว่าเมื่อไหร่จะรู้ว่าฮอยฮักกับเลิฟมีคือคน ๆเดียวกัน
-
ตาวินเยี่ยมยอด!!! o13 อย่างนี้สิถึงคู่ควรกับฮัก
ริวนี่สวมรอยจริงๆสินะ หน่อย!! :angry2:
ไปรู้ความลับมาได้ยังไงละเนี่ย
แต่ตอนแรกในสายตาคนอ่านเห็นฮักเป็นคนนิ่งๆ แสดงอารมณ์ไม่เก่ง และดูสนุกในการแกล้งคนอื่น
เลยคิดว่าการที่ริวมาโกหกเป็นแผนลองใจของฮักซะอีก
และสุดท้าย คนอ่านไม่เก่งภาษา แต่รู้สึกว่าภาษาของวินนี่ฟังดูไม่ไปทางยุโรปยังไงไม่รู้ :z2:
ปล.อัพไม่ช้าหรอกค่ะ เป็นกำลังใจให้ :L2:
-
ถ้าให้เดา มันต้องแปลว่า ผมรักคุณ อะไรเถือกนี้แหละ แอร๊ยๆๆ :z1:
วินเซอร์มาแปลกหวะ ยอมรับแล้วเหรอว่ารักแว่นจืดอ่ะ
หรือริวเล่าอะไรให้ฟัง (เดามั่วไป 555) o18
-
มันแปลว่าอะไรล่ะเนี่ย :m31:
-
"ขะมาด สะลัน โลก!!!" :mc4: :mc4: :mc4:
อยากรู้จนทนไม่ไหว ไปถามคุณกูมาแล้ว
นายเมายาคูลท์ ใช่มั้ยวินเซอร์ :-[
-
เห้ยยยยยย วินเซอร์ดูเอ๋อๆมึนๆนะเนี่ย
เป็นอะไรไปปปปปปป 55555555
-
ชอบวินเซอร์ลุกนี้จัง
มาแบบหวานๆก็เป็นนะ
แล้วไอ้ ขะมาดสะลันโลก...
-
:z1: วินเซอร์น่ารักอ่ะตอนนี้
ดีใจที่พระเอกเรื่องนี้ฉลาด
-
วินเซอร์ทำตัวน่ารักอะ :-[
-
นั่งอ่านนั่งเขินนนนนนนนนนนน
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
วินรู้แล้ว !! รู้เรื่องไรอ้ะ ~!
แล้ว ..ขะมาด สะลัน โลก คือ อะหยังงงงง
:really2: :really2: :really2:
-
:-[
-
ตอนนี้วินเซอร์มันถ้าจะเมาจิงๆๆนะ ทำตัวน่าร๊ากน่ารัก
-
มารออ่านต่อหน้า :jul3:
-
ขะหมาด สะลัน โลก :a5:
-
วินเซอร์ คืนนั้นนายไปรู้อะไรดีๆเข้างั้นเหรอ
พอเช้ามาถึงได้เป็นแบบนี้อะ อยู่ๆก็เข้าไปนัวเนียกับแว่นจืด
ที่ตัวเองบอกว่าไม่ชอบนักไม่ชอบหนาอะ
เมาขี้ตาก็ไม่ใช่ หรือว่าจะเมายาจริงๆหว่า :m28: แถบยังพูดภาษา? อะไรอีกก็มะรู้
-
มันแปลว่าอะไร๊
โอ้ยๆๆๆๆๆๆ
วินเซอร์แบตบอยยย ชอบบบบบบบบบ ><
-
ภาษาปอยปอยอ๊ะป่าววววว
-
“ขะมาด สะลัน โลก!”
'\ง่ะ มันแปลว่าไรอ่ะพี่น้อง :serius2: :serius2:
วินเซอร์รู้ว่าไอ้แว่นจืด เป็นเจ้าของเสื้อและชีทปึกนั้นที่ปาหัวแตกได้
หรือรู้ว่าฮักเป็นเลิฟมีอ่ะ
-
แปลว่าไรอ่าวินนน แปลเร็วววว
งงงงงง
วินเริ่มหลงเสน่ห์เด็กแว่นแล้วชิมิ อิอิ
-
ตอนนี้สงสัยอยู่ประเด็นเดียว...
WHAT IS ขะมาดสะลันโลก????
-
อยากรู้ วินเซอร์ แกพูดภาษาไรเนี่ย งงกันทั้งเล้าแล้ว ^^
-
ด้วยความอยากรู้ ไปถามคุณกูมาละ มันคือภาษาเขมรอ่ะนะ
ขะมาด >>> พี่ชาย (ใช้กับคนที่อายุมากกว่า)... สลัน >>> รัก
บอง สลัน เนียง >>> พี่รักน้อง..... ดังนั้น ขะมาด สะลัน >>> แปลกันเอาเองเน้อ :laugh:
ปล.เค้าแปลถูกป่าวอ่ะ poy :กอด1:
-
อิจฉานู๋แว่น... :laugh:
-
ผมรักโลก.....=_=?
โบววววว๋ ... วินเซอร์ ทำตัวน่าีรักขึ้นมาเฉยๆ ใจอ่อนแล้วหรือหวา -0- :z2:
-
รอวินเซอร์มาไขปัญหาภาษาบอกรัก (รึป่าว) :laugh: :laugh: :laugh:
-
แปลว่ารายงิ :a5:
วินเซอร์เริ่มชอบฮอยฮักแล้ว :o8:
-
คงไม่ใช่เมายา แต่คงเป็นเมารัก :man1:
-
เธอพูดอะไรของเธอ "วินเชอร์"
-
งงกะวินเซอร์ มันพูดอะไรเนี่ยยย?
-
ผมเดาว่า วินเซอร์ จับได้แล้วอ่ะครับ ว่าเลิฟมี กับ ไอ้หน้าจืด นี่มันคนเดียวกัน
ต้องรอดูต่อไป
-
วินเซอร์ฮอยฮัก♥
ขอมาเป็นแฟนคลับด้วยคนนะขอรับบบบบบบบบบบบบ :กอด1:
เราว่าวินเซอร์รู้ความจริงแล้วล่ะมั้ง ว่าฮอยฮักกับเลิฟมีเป็นคนๆเดียวกันอ่ะ
แต่อยากบอกให้รู้ไว้เลยว่า
"เป็นนิยายที่เดาเรื่องไม่ออกจริงๆ มองยากมาก หลายแง่ ซับซ้อน ซ้อนเร่นนน!♥" o13
-
โอยยๆๆ ไม่ไหวๆ อ่านแล้วมันเขิลอ่าาาาา :o8: ต่อเหอะนะ อยากรู้ว่าวินรู้แล้วเหรอว่าเลิฟกับแว่นจืดเป็นคนเดียวกัน หรือว่าหลงแว่นจืดไปแล้ว แต่ไอที่อยากรู้มากๆ วินมันเป็นอะรายยยยยย :impress2:
-
ดีนะที่วินไม่โง่ 555
-
เห้ย วินเซอร์ยังไงเนี่ยย
-
วินรู้เรื่องขนาดไหนนิ๊ ไม่อยาจินตนาการเลย
ฮิ้วววววววววววววววว ฮักใกล้เสร็จแระนี่ 555
-
วินเซอร์ตอนนี้น่ารักมาก
แล้วมันแปลว่าอะไร
:L2: :L2:
-
ไม่ได้อ่านตั้งหลายตอน ต้องย้อนไปอ่านใหม่ดีกว่า
-
:z3:
-
แหม หวานซะ
ดีนะที่วินเซอร์ฉลาด
-
อยากอ่านต่อแล้วงะ
-
เกิดอาการอยากรู้ ความพูดนั้นแปลว่าอะไร :serius2: o13 :pig4: :pig4: :pig4:
-
ความแตกแล้วแน่ ๆ เลย ๕๕๕
แว่นจืดถอดรูปปปปปป วิ๊ง ๆ ๆ
-
เพิ่งรู้ซิ้งถึงอาการ.....ลงแดง.... :z3:
รออ่านอยู่นะคะ o13
-
คุณปอยอยู่ไหนค๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มันคือการบอกรักภาษาวินเซอร์รึไงนี่
-
วินเมาอะป่าว....แต่ก้อน่ารักนะ อิอิ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z13:
ไล่กวดอ่านตั้งแต่ตอนแรกจนมาถึงตอนนี้ จบภายในวันเดียวเลย ว๊ากกกกกก
ไม่ไหวไม่ไหวไม่ไหวไม่ไหวแล้วค่าาาาาาาาาาาา
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :-[
พี่วิน พี่วินน่ารักอะ ตอนอ้อนแม่จ้าววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :z3:
โอยอะไรน่ะ ใจสั่นอะ :o8: :o8:
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่าา โอยหลงรักกกกกก :pighaun:
-
ฮอยฮัก มีรอยรักติดที่คอแน่ะหนู กรี๊ด!!!!!!!
โหมดหวาน + ไม่โง่ได้ใจมากชอบมากค่ะ
กลัวแต่จะมาปูหวาน แล้วมาตบมาม่านี่แหละ กลัวจริงๆ
ติดตามๆๆๆๆๆๆค่ะ ^^
-
เขิลลลลลลลลลลลลล อร๊ายยยยยยยยยยย
-
อ้ากกกกกกกกกกก รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอด้วยคนมาเร็วๆ นะคุณปอย
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มๆๆ มาปูเสื่อนั่งรอ
-
ปูเสื่อ...ก่อกองไฟ..ต้มน้ำ เตรียมย่างบาบิคิวรอ(เอ๊ะ ต้มน้ำเพื่อ?)
-
o13 รอนะคะ
-
รอจ้าาาาา า า :impress3:
-
รอค่าาาาา!! :กอด1:
สอบก็สู้ๆนะคะ!!
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ไอ้แว่นเจอวิกฤตอะไรล่ะเนี่ย
นอนรอค่ะ
-
หลับรอค่ะ ตื่นมาคงได้อ่าน อิอิง่วงแล้วม่ายไหววววววววว :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
-
ฮักจะเจอวิกฤตอะไร :a5:
รอๆๆๆ :z2:
-
ง่วงแล้ว...แต่ก็ยังอยากรออ่า...รออีกสักครึ่งชม.ละกัน เป็นเอามากว่ะกรู :กอด1:
-
ถึงพรุ่งนี้จะสอบสองวิชา
แต่เราก็รออยู่นะ 55555
Z Z z z z z z Z Z Z Z
-
พี่แกหลับคาคอมไปแล้ว ว๊ากกกกกกกกกก~
-
ระหว่างที่นั่งมองไอ้วินเซอร์นั่งแต่งเพลงอยู่หน้าคีย์บอร์ดสมองของผมก็ครุ่นคิดไอ้คำว่า ‘ขะมาด สะลัน โลก’ ไม่ตกสักที มันด่ากูหรือเปล่าวะ? หมายถึงกูหน้าโง่หรือเปล่า? ถ้าใช่ มันจะด่าแรงไปไหม!? ผมนั่งบนโซฟาไม่ต้องถามมาว่างนักหรือไงถึงเอาแต่นั่งมองผู้ชายไปวันๆ แบบนี้ อันที่จริงเมื่อกี้ผมเพิ่งทำรายงานเสร็จพร้อมกับคิดแปลนห้องแล้วค่อยมานั่งดูไอ้วินเซอร์หรอกน่ะ ไอ้วินเซอร์ก็นั่งจิ้มคีย์บอร์ดไล่เสียงไปมาไม่รู้จักเบื่อหน่าย นั่งจิ้มอยู่ได้เป็นสองสามชั่วโมง เห็นมันขีดๆ เขียนๆ ทำหน้าตายุ่ง ผมมองแล้วเพลินอ่ะ ไม่มีเก๊กสักนิด มันทำให้ดูน่ารักดีอ่ะ
“ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ลัน...ลา...ลา...อืม”ไอ้วินเซอร์บ่นพึมพำอยู่ตลอดสามชั่วโมง งืมๆ งำๆ อยู่หน้าคีย์บอร์ดนั้นแหละครับ ผมก็ลุกทำนั้นทำนี้เกือบจะหมดห้องแหละแล้วก็เดินเข้าห้องครัวไปทำอะไรแก้ง่วงมากิน ไม่ไหวอ่ะครับ มีคนมานั่งพึมพำเหมือนสวดมนต์ให้ฟังแบบนี้แล้วมันเคลิ้มจะนอนหลับไปซะงั้น
“ใครๆ มักจะเรียกว่าความรัก ฉันยังไม่แน่ใจ ฉันไม่อยากจะรู้ว่ามันคืออะไร...”
“...ไม่กล้าคิด ไม่กล้าจะนึกฝันถึงเรื่องหวานๆ พรรณนั้น รู้แค่ว่า...”
“...แม้อากาศหนาวเหน็บ แค่เธออยู่ บรรยากาศมันอุ่นขึ้นทันใด...”
“...แม้อารมณ์เสียแทบตาย แค่เธอพูดเรื่อยเปื่อยมันเผลอยิ้มทุกที...”
“...แม้จะมีคนอื่นอยู่มากมาย แค่เธอจ้องมองมาก็รู้สึกหวั่นไหว...”
“...ไม่รู้ว่าใช่รักหรือเปล่า ไม่รู้เลยว่านี่คือรัก...”
“...รู้แค่เธอ แค่เธอ แค่เธอที่ทำได้ แค่เธอเท่านั้นจริงๆ...”
ไอ้วินเซอร์เล่นคีย์บอร์ดไปแล้วร้องคลอเบาๆ ไปด้วย ผมเดินออกมาจากห้องครัวแล้วเดินลงบนโซฟาจิบนมอุ่นๆ แล้วนั่งฟังเพลงจากหนุ่มหล่อแบบฟรีๆ ฮ่าๆๆ คุ้มมากเลยล่ะ ไม่เสียเงินค่าบัตรแต่อย่างใดครับ แต่เสียเหงื่อและเรี่ยวแรงมากโข ก็ทำนั้นทำนี้ให้เยอะนี่น่า! ผมวางแก้วนมบนโต๊ะแล้วเอนตัวนอนบนโซฟาหลับตาพริ้มเคลิบเคลิ้มไปกับบรรยากาศยามบ่ายแก่ๆ แล้วเสียงเพลงคลอเบาๆ
ผมขยับตัวอย่างเมื่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาจากโซฟาอย่างมึนๆ อ่า...นี่ผมเผลอหลับไปอย่างนั้นเหรอเนี่ย? แล้วนี่มันกี่โมงแล้วล่ะ? ผมเงยหน้ามองไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ประจำห้อง อ่า...นี่มันบ่ายสามโมงครึ่งแล้ว! ผมนอนไปตั้งแต่เมื่อไรวะ? ผมเสยผมที่ปรกหน้าปรกตาก่อนจะชะงักตัว ผมกรอกตาไปมาแล้วจับตาสำรวจหาไอเท็มที่หายไป เฮ้ย!!! แว่น!!!? แว่นของผมหายไปไหนนนน!!!? ผมตกใจรีบมองหาแว่น
“บนโต๊ะ”
บนโต๊ะเหรอ!?
ผมคว้าแว่นที่วางไว้บนโต๊ะรีบใส่เข้าไปแล้วถอนหายใจโล่งอกก่อนจะเงยหน้ามองไอ้วินเซอร์ที่นั่งฝั่งตรงข้ามอย่างเป็นกังวล ไอ้บ้านั้นมันก็นั่งเฉยๆ ตามองหนังสือในมือ ก่อนจะเงยหน้ามาพูด
“นอนก็ต้องถอดแว่นไม่รู้หรือไง?”
“ลืม”ผมสำรวจหาความผิดปกติจากไอ้วินเซอร์ที่เฉยสนิท อืม...มันคงจะยังไม่รู้ล่ะมั้ง? ไม่เอะใจล่ะมั้ง? สงสัยผมที่รกๆ ฟองๆ ของผมเนี่ยมันจะช่วยบังหน้าเอาไว้ ผมแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ไม่รู้มาก่อนว่าจืดๆ แบบมึงใช้มูสแต่งผมด้วย”
แข็งทื่อสิครับ!!
ไอ้วินเซอร์มันเอ่ยชิวๆ เหมือนกำลังชวนคุยเรื่องปกติ๊ปกติสุดๆ มือถือหนังสือเล่มเล็กๆ ตาก็มองหนังสือนั้นไม่ได้สนใจผมสักนิด ผมยกมือจับเส้นผมของตัวเองแล้วเงียบไม่ตอบอะไรมัน ไอ้วินเซอร์ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรครับ มันหยิบขนมเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ อ่านหนังสือในมือต่อ ผมเงียบมันก็เงียบ ไม่มีใครพูดกับใครก่อน ผมมองหนังสือในมือของมันแล้วสงสัย ก็แหงล่ะ ในมือมันถือหนังสือ ‘ภาษาเขมรอย่างง่าย’ กับอีกเล่มคือ ‘เที่ยวกัมพูชา’ นี่น่า!
“วันจันทร์นี้สาขากูจะไปเที่ยวเขมร”ไอ้วินเซอร์มันไขข้อสงสัยของผมแล้วปิดหนังสือในมือวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหรี่ตามองผมอย่างครุ่นคิดมันไม่พูดอะไร แต่ผมเนี่ยสิเหงื่อแตกพรากๆ คงจะไม่ได้สงสัยอะไรกูใช่ไหม!? ไม่หรอก!! คงจะไม่ใช่!?
“ตัดสินใจล่ะ ไปซื้อของกัน”
“?”ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยมองไอ้วินเซอร์นิ่ง เมื่อกี้ไม่ได้ฟังมันแฮะ มันพูดว่าอะไรนะ? ไอ้วินเซอร์มองผมแล้วถอนหายใจส่ายหน้าไปมา
“ก็บอกว่าจะไปซื้อของไงล่ะ ไม่ต้องทำหน้าเอ๋อ ตามมาก็พอ!”มันพูดอย่างนั้นแหละครับแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปในห้องแต่งตัวของมัน ไม่นานมันก็แปลงโฉม หล่อปิ๊งปั๊งมาแต่ไกล เสื้อผ้าหน้าผมเป๊ะอย่างกับเดินออกมาจากนิตยสารแฟชั่น ไอ้วินเซอร์พยักหน้าแล้วเดินนำไป ผมก็เดินตามมันต้อยๆ เหมือนเดิม
มาถึงห้างนั้นแหละครับ คุณพี่วินเซอร์ก็เดินว่อนเข้าร้านนั้นร้านนี้ตามใจฉันไม่ได้ถามผมเลยว่าอยากมาด้วยไหม และซื้อของมาก็ให้ผมเป็นคนถือให้อีกต่างหาก กูไม่ใช่เบ๊มึงน่ะโว้ย!! ผมยืนอารมณ์เสียอยู่หน้าร้านในขณะที่ไอ้วินเซอร์มันก็เข้าไปในร้านเลือกนั้นเลือกนี้เหมือนเดิม พวกพนักงานเนี่ยแทบจะยกมันว่อนไปทั่วร้านเสนอหน้ามาขายเกือบทุกคน เฮอะ! แค่ไปเที่ยวเขมร ทำไมมึงต้องมาซื้อข้าวของใหม่ด้วยวะ เปลือง! จะไปล่อสาวเขมรหนุ่มกัมพูชาหรือไง!?
“ไปกันเถอะ”ไอ้วินเซอร์เดินออกมาจากร้านแล้วหันมาพูดกับผมพร้อมกับยื่นถุงเสื้อผ้ามาให้ผมถือ มึงไม่เห็นหรือไงว่ากูถือจะเต็มมืออยู่แล้วน่ะ!! ไอ้งี่เง่านี้ กูไม่ใช่คนรับใช้ติดตามมึงนะ!! ผมไม่รับถุงในมือของมันจนไอ้วินเซอร์เอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“เอาไปถือสิวะ”
“ฉันไม่ใช่คนรับใช้นายนะ อีกอย่างทำไมนายไม่ถือเอง ของนายนายก็ถือเองสิ”ผมเอ่ยอารมณ์เสียนิดๆ เจ้านั้นก็เลิกคิ้วแปลกใจก่อนจะเอาถุงที่ผมหิ้วอยู่ไปถือแทนแล้วมันก็ลากผมไปร้านอื่น
“อ๊าย~ เธอ ผู้ชายคนนั้นโคตรหล่อเลยอ่ะ”
“เออๆ โคตรๆ!”
“อ๊ายยย หล่อน่าแซ่บมากกกกก!!”
“แล้วนั้นอะไร เพื่อนเหรอ?”
“ต๊ายยย คบเพื่อนส่งให้ตัวเองเด่นแท้ๆ เลย!”
“โคตรหล่อเลยเนอะ ยิ่งเดินคู่กับไอ้แว่นนั้นแล้วอ่ะ”
“อืม อย่างกับฟ้ากับเหวเลยอ่ะเธอ ฮิๆ”
“...”
พวกหล่อนพูดไปก็ไม่ทำให้ความมั่นใจของกูตกหล่นหายไปสักขีดหรอก! หน้าตาแบบไหนไม่แคร์อยู่แล้วโว้ย!! ผมเดินไปกับไอ้วินเซอร์ก็ได้ยินแบบนี้มาตลอดทาง เฮอะ แต่ผมไม่สนใจสักนิด อยากพูดก็พูดไปเถอะ แต่ว่าไอ้คนข้างๆ เนี่ยสิทำหน้าเครียดๆ ขมวดคิ้วนิ่วหน้า บางทีมันอาจจะคิดรำคาญเสียงพวกนั้นอยู่ล่ะมั้ง กูบอกแล้วว่าอย่ามาเดินห้างใหญ่ขนาดนี้ คนมันเยอะ!! แล้วไอ้วินเซอร์มันก็ดึงผมเข้าร้านรองเท้าไปครับ
“ยินดีต้อนรับครับ”
ไอ้วินเซอร์มันก็เดินว่อนร้านหารองเท้าถูกใจ พวกพนักงานก็กรูเข้ามาหามันเป็นแมลงเม่าเห็นกองไฟ เสนอนั้นแนะนำนี้กันใหญ่ ผมยืนอยู่หน้าร้านทำตัวไม่ยุ่งเกี่ยวกับสถานการณ์วุ่นวาย ยืนมองพวกวัยรุ่นที่เดินมาก็เหลียวเข้าไปในร้านกันใหญ่ ชิ! ขนาดอยู่ในที่ลืบแมร่งก็ยังมีคนมอง! เฮ้อ~ ก็มันหล่อ มันเด่น ใครๆ ก็อยากมอง!! ผมมองเหล่าสาวๆ ที่เดินมายิ้มหวานเยิ้มให้กับผม? หือ? ให้ผมเนี่ยนะ!?
“มึงใส่ไซส์อะไรวะ?”
“...”ผมเหลียวหน้าไปมองคนที่เข้ามาแตะไหล่แล้วเอ่ยถาม อ้อ! ไม่ได้ยิ้มให้ผมนี่หว่า ยัยพวกนั้นยิ้มให้ไอ้หล่อข้างหลังผมต่างหาก! ผมมองไอ้วินเซอร์ที่เดินเข้ามาถามนิ่งไม่ตอบอะไรไป มึงจะรู้ไปทำไมวะ? เกี่ยวอะไรกับที่มึงซื้อของด้วยเล่า! มึงก็ซื้อของมึงไปสิ!!
“เฮ้ย กูถามมึงก็ตอบมาสิวะ!”ไอ้วินเซอร์มันยืนรอคำตอบอยู่นานก็เริ่มโมโหที่ผมเอาแต่เงียบ จับแขนแมร่งกระชากเลยอ่ะ เฮ้ย!! ดีๆ ก็ได้โว้ย อย่ามาพิศาลแถวนี้!! ไม่อยากได้แนวตบจูบ!!
“สามสิบแปด”
“...เท้าเล็กดีนะ”มันมองลงไปที่เท้าของผมแล้วเดินออกไป มึงทำหน้าดูถูกเปล่าวะเมื่อกี้!!? เฮ้ยยย!!! เท้าไม่เล็กนะโว้ย นี่มันใหญ่แล้ว!! เทียบกับคนอื่นๆ ก็มาตรฐานอ่ะ ใครจะไปเท้าใหญ่แบบมึงล่ะ ไอ้วินเซอร์!! มันหายไปในร้านไม่นานก็โผล่ออกมาพร้อมกับได้รองเท้าใหม่มาด้วย
“ไป”ไอ้วินเซอร์เดินมาลากผมเดินต่อ มันเดินไปคุยโทรศัพท์ไปด้วย
“เจ๊ อยู่ร้านที่ห้างไหม? อยู่ร้านใหญ่? เออๆ ไม่มีอะไรหรอก แค่จะแวะไปเยี่ยมเฉยๆ ไม่ได้โกหก เออ ไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร งั้นแค่นี้นะ”แล้วมันก็วางสายลากผมไปต่อไม่แคร์สายตาคนอื่นที่มองมาอย่างตกใจบ้างเลย นี่ถ้าไม่ใช่ไอ้วินเซอร์เป็นคนลากผมล่ะก็พวกเขาคงจะเข้าใจว่าผมเป็นคนลักพาตัวมันมาแน่ๆ แล้วไอ้วินเซอร์มันก็ลากผมไปอีกชั้นของห้างพาเดินมาหยุดที่แห่งหนึ่ง ผมเนี่ยแทบอยากจะวิ่งหนี! แต่ไอ้บ้าวินเซอร์มันก็ดึงแขนของผมเอาไว้ ป้ายร้านแบบนี้...โทนสีร้านแบบนี้...ผมมองไอ้วินเซอร์แล้วมองไปที่กลุ่มสาวๆ ที่เดินออกมาจากร้านนั้น
“ต๊ายตาย ทรงผมนี้เริ่ดไปเลยนะพวกเธอ”
“ฮิๆ ดูสิ ฉันเพ้นต์เล็บใหม่ด้วยนะ”
“ดูฉันสิๆ สวยไหมจ๊ะ?”
“สุดๆ อ่ะแก”
ผมกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก เงยหน้าขึ้นไปมีป้ายร้านติดไว้เด่นร่า
‘ศูนย์ความงาม อะฮ้า~ ความรัก’ !!!!!
เห็นชื่อที่ฝังใจแล้วอยากจะร้องไห้จริงๆ!
ไอ้วินเซอร์มันก็ลากผมเข้าไปในศูนย์ความงามผมพยายามขืนตัวไว้สุดขีด ไม่โว้ยยยยย!!!! ไม่เด็ดขาดดดดด!!! นี้มันร้านเสริมสวยชัดๆ พากูมาทำไม!!!? พอไอ้วินเซอร์มันลากผมเข้ามาร้านได้สำเร็จ พนักงานก็พุ่งเข้ามาหามันรวดเร็วเป็นกระสุน เข้ามาเอ่ยเจื้อยแจ้ว
“คุณวินเซอร์นี่เอง มีอะไรให้รับใช้คะ?”
“ช่วยทำให้หมอนี้ดูเป็นผู้เป็นคนหน่อยสิครับ”ไอ้วินเซอร์มันดึงผมที่พยายามจะหนีเอาไว้แล้วหันไปบอกกับพนักงานสาวสวยที่แต่งหน้าซะพริ้ง มันดึงผมดันไปให้พนักงานคนนั้นดู สาวสวยคนนั้นก็จ้องเขม็งมองผมอย่างสำรวจทันที อย่าเข้ามานะโว้ย! กัดจริงๆ นะ!!
“ขอดูใกล้ๆ หน่อยนะค่ะ”เธอพูดแล้วก็คว้าหมับที่หน้าของผมจ้องเขม็งมา เหวออออ~!! แม่คนนี่โคตรน่ากลัวเลยวะ ผมผลักเธอออกไปจากตัวอย่างตกใจ คุณเธอก็อุทานออกมา
“โอ๊ะ ขอโทษค่ะๆ ไม่ต้องตกใจนะจ้ะ แค่อยากจะดูสภาพผิวเท่านั้นเองจะได้จัดคอร์สให้ถูก”
“เป็นไงบ้างครับ?”ไอ้วินเซอร์ก็หันไปถาม
“เป็นคนผิวดีนะค่ะแต่ใช้แป้งผิดไปนิ๊ด แถมยังแต่งตัวเชยสะบัด แว่นก็ไม่ได้เลยค่ะ เชยมาก เปลี่ยนเป็นใส่คอนเทคเลนส์จะดีกว่า เป็นคนตาสวยด้วย เสียดายออก”คุณเธอก็ร่ายยาวเลยครับ ที่พูดมาความลับกูทั้งนั้น!! ไอ้วินเซอร์มันก็เลิกคิ้วรับอย่างงงๆ มองมาที่ผมแล้วขมวดคิ้ว อะไรวะ สงสัยอะไร!!?
“แว่นแมร่งเชยจริงๆ วะ”มันพยักหน้าเห็นด้วยแถมทำหน้าประมาณว่า ‘มึงใส่เข้าไปได้อย่างไง’
“เดี๋ยวค่อยไปซื้อคอนเทคเลนส์ล่ะกัน ตอนนี้ไปทำตัวให้เป็นคนก่อน จะทำอะไรก็ทำเลยครับ เดี๋ยวผมจ่ายให้ทั้งหมด จัดเต็มเน้นๆ ไปเลย”ไอ้วินเซอร์มันบ่นพึมพำก่อนจะหันไปบอกพนักงานสาวที่ยิ้มรับกว้างเมื่อเห็นช่องทางได้เม็ดเงินก้อนโต ผมเนี่ยหน้าซีดเผือกเป็นไก่ต้ม ไม่นะ!!! ไม่เอา!!!
“งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะน้อง”พนักงานคนนั้นก็เดินมาดึงผมไปด้วย ผมเนี่ยส่ายหน้าปฏิเสธแทบจะบ้าคลั่ง ปัดมือของเธอแล้วโผเข้ากอดไอ้วินเซอร์แน่น ม่ายยยยย!!! กูไม่ไป!!! ไอ้วินเซอร์พอถูกผมกอดมันก็ทำอะไรไม่ถูก มองพนักงานสาวคนนั้นแล้วยิ้มแห้งๆ ให้
“ขอโทษนะครับ ไอ้หมอนี้มันกลัวคนแปลกหน้า งั้นขอผมคุยกับมันหน่อยล่ะกัน”ไอ้วินเซอร์พูดไปหัวเราะไปจากนั้นก็จัดการลากผมไปคุยที่มุมหนึ่งของร้าน มันทำหน้าบึ้ง
“มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ ทำอย่างกับกูพาหมามาอาบน้ำ”
“แล้วนายพาฉันมาที่นี้ทำไม?”
“กูอยากจะให้มึงดูเป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้างไง”
“นี่ก็เป็นคนแล้ว ไม่เห็นต้องทำ”
“จืดๆ เชยๆ แบบนี้เขาก็ดูถูกหัวเราะมึงกันน่ะสิ”
“ทำไมฉันจะต้องสนใจคนพวกนั้นด้วยล่ะ ไม่ได้อยากให้พวกนั้นมองสักหน่อย แค่นายก็พอ!!”
“...”ไอ้วินเซอร์มันเงียบไปสักพักก็เกาหลังคอแกรกๆ ทำหน้าเหมือนเขินๆ แล้วไม่นานมันก็หันมามองผมอีกครั้ง
“มึงไม่อยากทำ?”
ผมพยักหน้า มันก็ถอนหายใจ
“แล้วเสื้อผ้าข้าวของที่กูซื้อมาให้ล่ะ”
“ให้ใคร?”
“ก็ให้มึงสิวะ!”
ผมหันไปมองกองถุงที่เดินว่อนเกือบๆ ชั่วโมงเพื่อซื้อพวกมันแล้วหันมามองไอ้วินเซอร์อย่างแปลกใจ ซื้อให้กู? ไอ้วินเซอร์ซื้อให้ผมงั้นเหรอ!? ผมยืนเอ๋อหน้าแดงแปร๊ด ทำไงดี ตอนนี้ผมโคตรดีใจมากเลยอ่ะ!! ไอ้วินเซอร์มันซื้อให้ผมเยอะขนาดนั้นเลย แล้วนึกย้อนไปตอนที่มันซื้อ มันเลือกแต่ละอย่างเองแล้วยังจริงจังซะขนาดนั้น คิดแล้วมันก็ปลื้มตัวมันพาลจะลอยจากพื้น น่ารักอ่ะ!! วินเซอร์น่ารัก!!
“วินเซอร์ ทำไมถึงซื้อให้ล่ะ?”ผมเงยหน้ามองไอ้วินเซอร์ที่หันข้างให้กับผม ทำเป็นงอนนะมึง หึ! มันเบือนหน้ามามองผมแวบหนึ่งแล้วปฏิเสธเสียงแข็ง
“มึงไม่ต้องรู้หรอก”
“วินเซอร์ ไม่ชอบฉันที่เป็นแบบนี้เหรอ?”
“เออ!!”
ตอบเร็วมาก...สัด
ผมมองไอ้วินเซอร์ด้วยสายตาว่างเปล่า เวรนี้! คิดก่อนก็ได้ ไม่เห็นต้องตอบมาทันทีแบบนั้นเลย! ผมเม้มปากเล็กน้อยแล้วถอนหายใจเฮือก เอาไงดีวะ? มองหน้าไอ้วินเซอร์ที่ยังงอนอยู่ งอนได้งอนดีไอ้บ้าเอ๊ย หันไปมองกองถุงช็อปปิ้ง มองพนักงานที่ยังคงยิ้มกว้างเหมือนเดิม อย่ากดดันกูได้ไหม!!?
“เขาบอกว่าคนเราสามารถเปลี่ยนไปได้เพราะความรัก แต่มึงคงจะไม่ใช่แบบนั้น”ไอ้วินเซอร์มันบ่นงึมงำดังพอให้ผมได้ยิน เวร! ไม่ต้องมากดดันกู!!
“แล้วทำไมต้องเปลี่ยนเพื่อความรักด้วย รักที่เขาเป็นตัวเขาไม่ดีกว่าเหรอ?”
“เปลี่ยนแค่ข้างนอก แต่อย่างไงข้างในมันก็เป็นมึงเหมือนเดิมไม่ใช่หรือไง?”
อุ๊ก!!!!
เจอสวนดอกนี้จุกเลยครับ!!!
ไปไหนไม่ได้ ไปไหนไม่เป็น!!
ผมยืนเหงื่อไหลพรากๆ วินเซอร์ นี่มึงเกิดมาเพื่อฆ่ากูจริงๆ!! อะไรๆ กูจะสู้มึงไม่ได้ ไม่แม้จะอยากสู้ด้วยซ้ำ แต่แบบนี้ความลับมันก็แตกน่ะสิ อยากจะร้องไห้! สมองของผมมันแล่นปรู้ดปราดหาทางออกกันให้วุ่น ไอ้วินเซอร์มันก็เงียบครับ มันเอาความเงียบมากดดันผม ไอ้บ้าวินเซอร์ เอาซี มึงกับกูใครมันจะเงียบได้นานกว่ากัน!! มาวัดกันเลย!!!
“มึงไม่อยากจะทำก็ไม่ต้องฝืนก็ได้ งั้นกลับกันเถอะ”เงียบกันอยู่นานไอ้วินเซอร์มันก็เป็นฝ่ายพูดก่อนแล้วน้ำเสียงมันอ่ะ โคตรจะทรมานใจคนฟัง!! เสียงมันโคตรจะเศร้าแดก ผมเนี่ยได้แต่ร้องไห้ในใจ ทนไว้ไอ้ฮักกกก!!! ไอ้วินเซอร์มันก็เดินไปถือถุงข้าวของแล้วเดินออกไปไม่พูดไม่จา
ผมเดินตามหลังมันไปแล้วถอนหายใจอีกครั้ง เดินตามไปสักพักผมก็อ้าปากพะงาบๆ ไอ้วินเซอร์มันเดินไปหยุดที่ถังขยะแล้วทิ้งถุงในมือลงไปอย่างไม่ไยดี สีหน้ามันราบเรียบมาก แว๊กกกกก!!! ไอ้วินเซอร์ มึงโกรธมึงไม่พอใจก็พูดออกมาสิวะ!! ผมวิ่งมาจับหยิบถุงพวกนั้นในถังขยะ ไอ้บ้าวินเซอร์!!! ทำแบบนี้ทำไมวะ!? ไม่พอใจอะไรก็อย่ามาลงกับข้าวของเซ่!!
“เก็บมาทำไม ไม่ใช้ก็ทิ้งๆ ไปซะ”
พอเดินมามันก็พูดประชด ผมหิ้วถุงพวกนั้นพะรุงพะรังไม่ตอบมัน ฮึ! เก็บมาก็เรื่องของกูสิวะ ซื้อมาตั้งหลายตังค์จะทิ้งไปง่ายๆ ได้อย่างไงเล่า แถมมึงเป็นคนซื้อด้วยนะ!! ซื้อให้กูด้วย!! กูจะยืนมองมันถูกทิ้งได้อย่างไงวะ!!? ระหว่างกลับบรรยากาศแมร่งมาคุสุดๆ อ่ะครับ ผมน่ะหายใจแทบไม่ออก
พอมาถึงคอนโดไอ้วินเซอร์ก็เดินตัวปลิวขึ้นห้องไม่สนใจผมสักนิด มึงจะงอนอะไรนักหนาวะวินเซอร์!!? ผมหิ้วข้าวเต็มสองมือวิ่งตามไอ้คนขายาวเป็นหลักเสามาถึงห้องคุณท่านก็เดินดุ่มๆ เข้าห้องนอนไปแล้วปิดประตูเงียบ ผมก็ทำเป็นไม่สนใจนั่งโซฟาอ่านหนังสือฆ่าเวลา อีกเดี๋ยวค่อยทำข้าวเย็น
ผมทำข้าวตอนเย็นเสร็จไอ้วินเซอร์มันก็ไม่โผล่หัวออกมาจากห้องเลย เงียบไร้เสียงใดๆ ผมเนี่ยมองห้องนั้นแล้วหงุดหงิด ไอ้บ้าวินเซอร์!! จะเอาอย่างไง งอนอยู่นั้นแหละ!! แค่ไม่ทำแค่นี้เอง ผมนั่งเม้มปากแล้วลุกขึ้นเดินมาที่กองถุงเสื้อผ้าทำการค้นทุกอย่างออกมา
พอทีไอ้วินเซอร์!!
กูยอมมึงแล้ว!!!
แบบนี้ไม่เอา กูทนไม่ได้!!
ผมกัดริมฝีปากถอนแว่นออกเดินมาล้างหน้าล้างตาเอาเครื่องสำอางออกให้หมดแล้วเปลี่ยนเป็นชุดที่มันซื้อให้ วิ่งหากระจกและหยิบหวีมาหวีผมให้เรียบร้อย ความจริงมันจะแตกก็ช่างมันแล้ว! อยู่แบบนี้ต่อไปผมจะขาดใจตาย!! พยายามหวีผมปรกหน้าปรกตาแบบสุดๆ อย่างไงก็ไม่อยากให้มันแตกตอนนี้ ฮือ...ไอ้วินเซอร์บ้า!!
ผมสูดอากาศเข้าปอดแล้วรวบรวมความกล้าไปเคาะประตูห้องนอนมันเปิดเข้าไปในห้องนั้น ผมเห็นไอ้วินเซอร์นอนเอกเขนกฟังเพลงอยู่ในห้อง สบายใจเฉิบเลยมึง! มันได้ยินแล้วแหละว่ามีคนเข้ามาในห้องแต่แมร่งก็ไม่หันมามองเลยอ่ะ อะไรมันจะโกรธขนาดกัน ไอ้วินเซอร์บ้า!!
“วินเซอร์”
“...”เรียกก็ไม่ตอบ มันน่าถีบจริงโว้ย!!
“วินเซอร์ เจ้าบ้า! ใส่แล้วพอใจหรือยัง!!?”ผมพูดเสียงดังไปอย่างไม่พอใจ เจ้านั้นมันก็ขยับตัวพลิกหันมามองทางผม ถ้ามึงไม่พอใจกูร้องไห้จริงๆ นะ!!! มันมองผมด้วยใบหน้าเฉยสนิท ทำตามขนาดนี้แล้วยังไม่พอใจอะไรอีก!! จะให้ยอมให้ขนาดไหนกัน!!
“อืม”มันพูดแค่นั้นแล้วพลิกตัวกลับไปอย่างเฉยชา ผมเม้มริมฝีปากแน่น
“เจ้าบ้าวินเซอร์!!! ทำขนาดนี้แล้วไม่พอใจอะไร พูดก็ไม่พูดแล้วจะไปรู้หรือไง!!?”
ไอ้วินเซอร์มันถอนหายใจเฮือกแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียงขาหย่อนลงพื้นแล้วมันก็กวักมือเรียกผมโดยไม่หันหน้ามามอง อย่ามากวักมือเรียกโดยไม่มองหน้านะ!! แล้วคิดว่ากูจะไปหรือไง!!? เออ!! กูไป...ชิ! ผมเดินเข้าไปหามันหยุดยืนตรงหน้านั้นแหละ ไอ้วินเซอร์มันก้มหน้าลงพื้นอยู่ครับแล้วมันก็เงยหน้าจับมือของมันไว้
“ขอดูหน้าชัดๆ หน่อย”
“ไม่”
“เอาน่า หน้ามึงจะเหี้ยอย่างไงก็ช่างเถอะ อย่างไงมึงก็เป็นมึง กู...น่า...จะ...ยอมรับได้”ไอ้วินเซอร์ยิ้มนิดๆ แล้วเอ่ยเสียงนุ่มแต่ท้ายๆ ทำไมมันติดๆ ขัดๆ แบบนั้นวะ
แล้วทำไมต้องน่าจะด้วย!!!?
“ไม่”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องอาย อย่างไงกูก็ระ...กูไม่รังเกียจหรอก แต่อาจจะถีบไปไกลๆ เท่านั้นเอง”
“...”ให้กูฮาให้มึงไหม!!? แล้วระนั้นมันอะไร? จะบอกว่ารังเกียจว่างั้น! ไอ้วินเซอร์ก็พยายามยิ้มปลอบใจผมซะเหลือเกิน มึงไม่ต้องมาทำสีหน้าล่อลวงขนาดนั้นได้ไหม? ไม่ต้องมาบีบมือให้กำลังใจกู!! เฮ้อ...
“ไอ้แว่น มึง...”
แว่นๆ อยู่นั้นแหละ!! กูก็มีชื่อเหมือนกันนะโว้ย!! เรียกจนกูจะคิดว่าแว่นเป็นชื่อกูแล้วเนี่ย!
“มึงจะให้ดูดีๆ ไหม ห๊า!!”แล้วไอ้เทพบุตรที่ยิ้มหลอกล่อนั้นก็กลายเป็นนายหัวหฤษฏ์ ณ จำเลยรัก กระชากแขนของผมอย่างรุนแรงแล้วรวบตัวเหวี่ยงไปบนเตียง เสียงหัวเราะหลอนๆ ของมันดังในลำคอแล้วเจ้านั้นก็ขึ้นมาคร่อมปัดผมออกจากหน้าของผม ไม่เอา!!! ไม่นะ!!! เจ้าบ้าวินเซอร์ หยุดนะ!!! ผมพยายามขัดขืนสุดแรงเกิด ไอ้บ้านี่ก็แรงควายมันจริงๆ วะ ผมกับมันสู้กันสักพักไอ้บ้านั้นก็หันมาจูบมือของผมแล้วจูบไล่ต่ำลงมา ไอ้บ้า!!!!
พอผมปล่อยมือหยุดขัดขืนเท่านั้นเหมือนรู้เสียให้กับมัน ไอ้วินเซอร์ก็จับหน้าของผมแล้วจ้อง ผมเนี่ยไม่รู้จะทำอย่างไง ในใจเต้นโครมครามมือเย็นเฉียบ กลัวว่ามันจะรู้ว่าผมเป็นเลิฟมี ถ้าเกิดมันรู้เข้าไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะเป็นอย่างไงต่อไป! ไอ้วินเซอร์มันมองอยู่นานแล้วเลิกคิ้วแป๊บๆ ก็ขมวดคิ้วก่อนจะเบิกตากว้าง ผมผลักมันออกจากตัวแล้วหันหลังให้ทันที
ท่าทางแบบนั้นมันคงจะรู้แล้ว!
“นี่...”หลังจากเงียบอยู่นานไอ้วินเซอร์มันก็เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบในห้อง ผมตัวแข็งทื่อ มันจะพูดอะไรกับผม? ในหัวของผมมันเครียดจนจะระเบิดอยู่แล้ว เสียงเคลื่อนไหวจากคนข้างหลัง ไม่นานผมก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของมัน เอ๋? มากอดทำไมวะ? ไอ้วินเซอร์มันกอดผมไว้นิ่งๆ แล้วมันก็กระซิบเบาๆ
“ก็ไม่เห็นจะน่าเกลียดตรงไหน ออกจะน่ารักด้วยซ้ำ”
“ไม่น่าเกลียด?”
“เออ! ไม่เห็นต้องอายเลย มึงน่ารักออกไอ้แว่น!!”ไอ้วินเซอร์มันก็ตอบไปแบบพาซื่อแล้วขโมยจูบแก้มตอนผมเผลอ ไม่เท่านั้นหรอกนะ ไอ้มือของมันก็ไวเป็นลิงล้วงเข้าไปในเสื้อของผมตอนไหนก็ไม่รู้ แถมแมร่งก็ลูบจนผมตัวสั่น ไอ้บ้านี่!! เผลอไม่ได้เลยนะ!
“ถ้าแต่งอีกหน่อย มึงน่ารักกว่าเลิฟมีเลยนะ”
แข็งทื่อสิครับ!!!
หมายความว่าไงวะ!?
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ไอ้วินเซอร์มันก็บ่นพึมพำแล้วหัวเราะเบาๆ จับความได้ประมาณว่า ‘จับผมไปดันเป็นดาราได้สบาย แข่งกะบริษัทลุงทิม เอาให้เลิฟมีตาย ตกขอบโลกไปเลย’ โอ๊ยยยยย!!! อย่าเลยยยย!!! ให้กูไปแข่งกะตัวเอง กูเนี่ยแหละจะตายก่อน ตกลงมึงไม่รู้เหมือนเดิมสินะ ผมควรจะดีใจที่มันไม่รู้หรือเสียใจที่มันไม่รู้ดีเนี่ย!!? มันจับผมหันมาแล้วยิ้มให้ ผมหลบตามันไม่กล้ามองหน้ามันเล๊ย
“เรื่องอะไรจะเอามึงไปโชว์ให้ชาวบ้านเขาเห็น”
ไอ้วินเซอร์เอ่ยเบาๆ ผมก็เงยหน้ามองมันอย่างสงสัย หมายความว่าไงวะ? ไม่อยากให้คนอื่นเห็น? หมายถึงมันหวงผมเปล่าวะ? ไอ้วินเซอร์ขยับหน้าก้มลงมาสัมผัสริมฝีปากของผมแผ่วเบาแล้วค่อยๆ ประกบปากบดเคล้า ผมเผยอปากรับลิ้นร้อนๆ ที่สอดเข้ามารับสัมผัสดูดคลึงกัน ผมน่ะเป็นคนเรียนรู้ไวหลังจากจูบกับมันมาหลายครั้งก็รู้ว่าควรทำอย่างไงบ้าง ตอนนี้ก็เลยจูบตอบมันใช้ลิ้นเลียนแบบไอ้คนสอนเป๊ะๆ เสียงครางในลำคอของอีกฝ่ายทำให้ผมรู้ว่ามันพอใจที่ผมตอบรับสัมผัสอ่อนนุ่มนี้ ไอ้วินเซอร์จูบเคล้าแล้วค่อยผละริมฝีปากซุกไซ้จมูกตามลำคอจูบเม้มตามไหล่และคอ มือก็ลูบตามตัวแล้วก็ดันตัวผมให้นอนแผ่ลงไปบนเตียงเลื้อยขึ้นมาคร่อมตัวของผมทันที ผมหลับตาถอนหายใจเฮือก วินเซอร์...มึงนี่มัน...
รวดเร็วเกิน!!
TBC.
ในที่สุดก็ได้อัพตนได้ ดีใจจนน้ำตาไหลพราก
ตอนนี้คงไม่มีใครทนรอไหวแล้ว ขอโทษน่า T T
นอนรอไปก่อนตื่นขึ้นมาค่อยมาอ่านกันนะ
วินเซอร์ยังไม่รู้หรอกน่า(?)อย่าเพิ่งตื่นตระหนกไปก่อน
แล้วตอนนี้ฮักเหมือนจะผ่านวิกฤตไปได้แล้ว
แต่ดูเหมือนจะมีวิกฤตที่ยิ่งใหญ่กว่าเข้านะ 555
เห็นมีคนงงว่าทำไมฮักชอบเรียกวินเซอร์ว่าไอ้เด็ก...(เวรบ้าง ขี้แยบ้าง บ้าบ้าง นิสัยไม่ดีบ้าง)
นั้นก็เพราะว่าฮักมีนิสัยชอบอยู่เหนือ ประมาณว่ากูเก่งกว่า ผู้ใหญ่กว่า
ก็เลยเรียกวินเซอร์ว่าเป็นเด็ก ไม่ใช่แค่วินเซอร์หรอก เกือบทุกคนแหละ
ที่อายุพอๆ กับฮัก พี่แกก็เมารวมเป็นเด็กกว่าทุกคน
และอันที่จริง วินเซอร์อายุน้อยกว่าฮักเกือบเป็นปีเลยล่ะ 555
เอาล่ะมาถึงปัญหาค้างคาใจในตอนที่แล้ว คำว่า 'ขะมาด สะลัน โลก'
ขะมาด = ผม ถ้าเป็นผู้หญิงจะแทนว่า ขะยม ผู้ชายใช้ ขะมาด
สะลัน = รัก นั้นแหละ ส่วน โลก = คุณ ใช้กะผู้ชาย ส่วนผู้หญิงใช้ เนียง
ขะมาด สะลัน โลก = ผมรักคุณ สาเหตุที่มันไม่มีในกูเกิลเพราะ
มีผู้ชายบอกรักผู้ชายซะที่ไหนเล่าาาาา!! มันมีแต่ ขะยมสลันโลก (ฉันรักคุณ)
บองสะลันเนียง(พี่รักน้อง) บองสะลันโอน(พี่รักน้อง) หรือไม่ก็เนียงสะลันบอง(น้องรักพี่)
พวกนี้ใช้กับชายหญิงอ่ะจ้ะ ส่วนของ ขะมาด สะลัน โลก นี่คือชายชาย 555
ปล.วินเซอร์กระซิบมาว่า รู้แล้วเหยียบเอาไว้ อย่าบอกน้องแว่นเพราะวินเซอร์มันอาย!
ปล.1 ภาษาเขมรเหนือถามรุ่นพี่ที่อยู่จังหวัดสุรินทร์ ขอบคุณมากค่ะ
(เขาไม่รู้หรอกว่าเราถามมาแต่งนิยายวาย 555 งานนี้ปอยเนียนนนน!)
-
มาแล้วววววววววว รีบกระโจนเข้ามาอย่างไว :laugh:
ขอตัวไปอ่านก่อนนะคะ
***************************************************
วินเซอร์เอ้ยย ป่านนี้แกยังไม่รู้อีกนะ
แต่ตอนนี้แกคงหลงไอ้แว่นไปเต็มๆแล้วหล่ะ
แต่ที่ทิ้งไว้อ่ะ มันค้างงงงงงง
-
วิกฤตตอนนี้ไม่เท่าไหร่
วิกฤตตอนหน้า :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: อันนี้หรือป่าว หุหุ :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
แปะก่อน ได้อ่านแว้วววววว o13
-
อ่านตอนนี้แล้วโคตรลุ้นเลย
วินเซอร์จะให้ฮักแข่งกับเลิฟมีซะงัน ฮ่าๆ
แต่ที่แน่ๆคือ พออ่านตอนนี้จบแล้วอยากจะกรีดร้อง o22
ทำไมตัดตอนได้โหดแบบนี้ อ๊ากกกกกก ค้างที่สุด :sad5:
อยากรู้มากๆว่า ฮักจะโดนวินกดหรือเปล่า อยากรู้ๆ o9
-
:L2: :L2: :L2:
-
อย่างวินเซอร์นี่นะไม่รู้ เพราะคิดว่าไม่มีทางเป็นไปได้เลยไม่เชื่อหรือเปล่า
ผิดหวังกับวินเซอร์จริงๆ คิดว่าจะฉลาดกว่าโซโล่นะเนี่ย :เฮ้อ:
-
วินเซอร์น่าร้าาาาาาาากกกกกกกกกกกกก :กอด1:
o13
แต่ไม่น่าเชื่อนะว่าจะดูไม่ออกอ่ะ :o10:
-
ตอนหน้าฮักจะเสร็จวินไหม
+ 1 นะคะ
-
แอบโง่เน้ เห็นๆ แล้วยังไม่รู้อีก
-
ชอบจังเวลาเห็นฮอยฮักจนมุม :laugh:
-
ทำไมวินเซอร์ถึงยังไม่รุว่าแว่นจืดคือเลิฟมี มะเข้าใจ
-
อ๊ายค้างอ่ะ เค้าว่าวินรู้นะว่าฮักคือเลิฟอ่ะ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วจ้า รีบมาต่อนะคะ
-
แว๊กกกวินเซอร์หลง ไอแว่นแล้วช๊ะ
-
กรรมของเวร วินเซอร์ ซื่อบื้อรึโง่ ว่ะ
-
พระเอกเรื่องนี้ฉลาดและเซ้นส์ดี ฮอยฮักตามไม่ทันตลอด 555
ตัดได้ค้างมาก แต่เราว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก.....มั้ง 555 แต่หนูฮักเคลิ้มเชียว ^^
รอตอนต่อปายยยย ขอบคุณคร้าบ
-
วินเซอร์มันบื้อจริง ๆ นึกว่าความจะแตกตั้งแต่ตอนฮักเผลอนอนหลับแล้วซะอีก
แต่จบได้วิกฤตจริง ๆ นะ จะรอดมั้ยเนี่ย :z1:
-
ตกลงวินเซอร์โง่หรือแกล้งไม่รู้ว่าเป็นคนเดียวกัน :really2:
:L2: :L2:
-
วินเซอร์ยังไม่รู้จริงหรอ ๕๕๕
หรือจะแกล้งให้เลิฟมีตายใจ หรือเราคิดมากไป :z3:
ตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้น
,,,,กะแล้วว่าภาษาเขมร ๕๕๕๕
-
เพิ่งตามมาอ่าน ฮอยฮัก & วินเซอร์ ค่ะ สนุกม๊ากมาก เป็นคู่บุญคู่กรรมกันจริงๆ
ฮอยฮักเค้ามีมุมมองที่แปลกดี ส่วนวินเซอร์ก้อโดนจีบซะไปไม่เป็น รออ่านตอนหน้ามากมายนะคะ
-
>//< ชอบตอนนี้มาก วินแอบน่ารัก นึกว่าความจะแตก อิอิ
-
วู๊วว ว ว ว ชอบประโยคนี้อ่ะ "วินเซอร์ นี่มึงเกิดมาเพื่อฆ่ากูจริงๆ" อ่านแล้วมันเห็นภาพ มีอะไรๆก็ยอมเค้าหมดเลยนะท่านเทพ :-[
แล้วตอนหน้าจะเป็นยังไงต่อไปลุ้นอ่ะ
สงสัยจริงทำไมถึงจบตอนให้ค้างได้ตลอด มันเป็นเหตุผลที่ทำให้ตั้งหน้าตั้งรอตอนต่อไป :z3:
-
ยังไม่รู้อีกอ่ะ ความรู้สึกช้าจริงๆ หรือว่ารู้แล้วแต่ทำเป็นเนียน
-
อ๊ากกกกก มาบอกรักฮักแบบนี้ ก้อ......
ฮั่นแน่ วินเซอร์ใจอ่อนแล้วอ่ะดิ เห็นเฉยๆ นึกว่าไม่สนน้องฮักเราซะอีก อิอิ
-
+1 ให้กะวินเซอร์ น่ารักน่ะตอนนี้ ปกติวินเป็นคนแลดมาก น่ะ รู้แล้วหรือเปล่า ว่าคนเดี๋ยวกัน ที่พูดออกมาพูดปลอบใจฮักหรือเปล่าจะได้ไม่เครียดไง อิอิ :impress2:วินมือ เร็ว ขั้นเทพมาก อ่ะ :m20:like
-
อ๊ายยย
รู้แล้วใช่มั้ยล่ะะะะะะะ :m20:
อย่ามาซึนดูไม่ออกเลยนะวิน :angry2: :angry2:
น้องฮักออกจะน่ารักขนาดนี้ :impress2:
*เท้าฮักเล็กมาอ่ะ เท่ากันเล้ยยย :man1:
-
โอย น่ารัก :z3:
คือก็ถ้าจะสวีทกันขนาดนี้แล้วบอกไม่รักก็กระไรอยู่ :z3:
:impress2:พี่วินที่จริงกะจะแกล้งพี่แว่น(เลิฟมี)ล่ะสิ :z2:
ฮะว๊ากกกก ขาดใจตัดได้ทรมานตับเหลือเกิน งิ้งๆๆๆๆๆๆๆ
*ปูเสื่อนอนรอ* :z13:
-
ไม่ไหวแล้ว. ไม่ไหวแล้ว วินเซอร์น่ารักเกินไปแล้ว :-[
-
อร๊าย น่ารักอะ หรือว่าวินเซอร์จะรู้แล้วอะ เอ หรือว่าจะ
-
เริ่มแล้วววววว ในที่สุดวินเซอร์กะยอมรับแล้ววววววววว ฮิ้ววววว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด วินเซอร์ซื่อจริงๆ พอๆกับเพื่อนของฮักเลย ฮ่าๆๆๆๆ
วินน่ารัก แอบหวงด้วย แต่มือเนี่ยรู้สึกจะปลาหมึกไปนะจ้ะ
ในสุดก็ตามทัน ฝากตัวด้วยนะคะ ^^
-
เพิ่งจะรู้ว่าวินเซอร์มันน่ารักก็ตอนนี้แหละ :o8:
อานุภาพของความรักมันร้ายกาจจริงๆ นับถือ
ทำให้วินเซอร์เป็นไปได้ขนาดนี้ เขินแทนฮักอ่ะ
จากรูปการณ์คาดว่าตอนหน้าจะวิกฤติกว่านี้นะ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
กดเป็ดค่ะ
-
วินเซอร์อย่างเร็วอ่ะ ฮอยฮักทำตัวตามไม่ทันเลย :laugh:
ปล.คำนั้นเป็นคำบอกรักเหรอ ฮอยฮักโดนบอกรักแล้วยังไม่รู้ตัวอีกนะ :o8:
-
ถ้ายังไม่รู้นี่ก็เกินไปนาาาาาา
เลิฟมีเผยโฉมได้แว้ววว
-
P'Vin narak maak maak loie khaaa,,P'Hug gnong loei...ha ha ha!!!! >______<
-
เมื่อไหร่ฮักมันจะแปลออกละเนี่ย
ที่สำคัญอากู๋ก็ช่วยไม่ได้
-
เฮ่ยยย ทำไมวินเซอร์โง่งี้อ้ะ?
โอ๊ย น่ารัก ต่อไปฮักจะได้ไปไหนมาไหนแบบน่ารักๆแล้วรึป่าวเนี่ย
-
ตอนหน้าคง
:oo1: :oo1:
-
:laugh: วินแมร่งน่ารักหว่ะ บอกรักเป็นภาษาเขมร เลิศมาก แต่ถามจริงๆเหอะแก ซื่อหรือโง่ฟร่ะ :laugh: ไอบ้ายังไม่รู้อีกขนาดนี้แล้ว
ฮักจ๋านู๋ก็แพ้ทางพ่อวินเค้าตลอดน่ะลูก ดูดิจะเอาตัวรอดจากวิกฤตบนเตียงได้เปล่า แต่ปร้าไม่อยากให้รอดเลยอ่ะ อะคึ อะคึ :haun4: :oo1:
-
วินเซอร์มันโง่จริงหรือแกล้งโง่วะเนี่ย 5555
-
รอความลับแตกอ่ะ 'เซอร์อย่าเซ่อสิ
-
ฮ่วยยย ทำไมตอนนี้วินเซอร์มันน่ารักจัง >,<
ฮักก็แบบนะ ตามใจตลอดด 55
เคลิ้มอะ
แต่ไม่น่าเชื่อว่าวินจะไม่รู้ว่าฮักคือเลิฟมี
คนเดียวกันนะ -*- ทำไมดูไม่ออก
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น !
ตอนต่อไปต่างหากประเด็น 55555555
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
+1 ให้จ้าาาา
-
น่ารักอ่ะ :-[ :-[
-
วินเซอร์ ทำไมแกโง่อย่างนี้ว่ะ
ยังไม่รู้อีกว่าฮักคือเลิฟมี
ถึงจะโง่ แต่ความหื่นไม่มีลดเลยนะ :laugh:
รอลุ้นตอนหน้าว่าฮักจะเอาตัวรอดได้ไหม :z1:
-
ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกหรอวินเซอร์
-
ผมว่าวินรู้แล้วล่ะ แต่อยากแกล้งฮัก รอตอนหน้าอยากเห็นคนโดนกด
-
ง่า น่าจะรู้ได้แล้วนะวิน
(เอ๊ะ หรือว่ารู้แล้ว แต่เนียน..??)
แต่วินน่ารักอ่า ซื้อเสื้อผ้าให้ฮักด้วย
แล้วยังบอกรัก ฮัก ได้แบบเนียนๆอีก o13
และในที่สุดฮักก็สมหวัง เอิ๊กๆ จับให้อยู่นะฮัก
:L2: :L2:
-
-0- ตอนที่แล้วปลาบปลื้มที่มีพระเอกเรื่องนี้แหละฉลาด!!! ชมไม่ทันข้ามตอน..... อยากจะสะกิดเข่าถามดาลิ้งจริง ๆ นี้ยังไม่รู้อีกหรอว่า..ว่าที่เมียมึงนะเป็นใคร คนสวยอารมณ์เสีย แต่อยากรู้ทำไมฮักไม่อยากให้ลิ้งรู้อะว่าตัวเองเป็นเลิฟมี
-
วินน่ารักอ่ะ :กอด1:
-
อ๊ายยยย.. แอบไปหาในกูเกิลมาเหมือนกัน แต่ไม่มี ฮ่วย!! :o211:
ผมรักคุณเลยเหรอ นึกว่าหมายถึงแค่ น่ารัก เป็นคนดี ขอบใจนะ ไรประมาณนี้
ตกลงว่าลิ้งรักฮักแล้ว!! ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? :haun5:
ตอนนี้ลิ้งทำหวานอีกแล้ว ปลื้มมม.. :-[
พาไปซื้อของ แต่งตัว มีงอน มีมาชม มาหวง มากอด มาหอม มาปล้ำ(อันนี้หวานปนหื่น :laugh3:)
-
:a5: เทพๆแบบฮักยังไม่รู้ความหมายเลย นายเกิดมาเพื่อเหนือฮักจริงๆวะวิน
'เปลี่ยนแค่ข้างนอก แต่อย่างไงข้างในมันก็เป็นมึงเหมือนเดิม' << ประโยคนี้เราชอบบบบบบ
:-[ ตกลงวินยอมรับฮักแล้วใช่มั๊ย?
-
นี่มันไม่รู้จริงๆ ใช่มั้ย??
แล้วยังเรื่องภาษาเขมรของมันอีก ไอ้เด็กเกรียนนี่!
ตกลงทุกวันนี้มันก็ยังไม่รู้ชื่อฮอยฮักใช่มั้ย
ถ้ารู้คงช็อก555
-
วินเซอร์นี่....เอ๋อ....พอๆกับใครน๊า...555555+
-
กรี๊ดดดด น่ารักมาก แอบบอกรักทำเอาฮักงง :-[
ยังงงกับวินเซอร์ทั้งที่เห็นหน้าแล้วทำไมยังไม่คิดว่าฮักกับเลิฟเป็นคนเดียวกัน o22
อารมณ์ประมาณว่าลุ้นมากแต่แกยังไม่รู้อีกเรอะ หรือว่าแกล้งกันแน่
แต่ถึงวินจะรู้รึไม่ แต่ คนอ่านอยากรู้ว่าตอนหน้าจะเป็นยังไงน้าา :z1: :z1:
-
วินเซอร์รู้ใช่ไหมว่าแว่นคือเลิฟมีอะ เป็นไปไม่ได้ที่จะจำไม่ได้ ขนาดตอนในงานวิศวะ เห็นตอนใส่หน้ากากยังจำได้แล้ว อำกันใช่มะ ใช่มะ
แต่ยังไงก็น่าร๊ากกกกกกกกกกกอยู่ดี รักน้องฮัก :impress2:
คุณปอยปอยค้า รวมเล่มน๊า เค้าอยากได้มว๊ากกกกกกกก o13
-
โห วินเซอร์ก็ทำโรแม้งกับเค้าเหมือนกันนะ :-[
ตอนนี้น่ารักดีน้าาา :กอด1:
ว่าแต่วินเซอร์ทำไมดูไำม่ออกว่าฮักเป็นเลิฟมีหว่า :a5:
รอตอนหน้า :o8:
-
วินเซอร์ดูไม่ออกจริงดิ ช่าง.... - -
-
จะเป็นยังไงต่อไปน๊า :m12:
ฮักน่ารักมากมาย ขอให้อย่าเพิ่งเสียตัวนะหนูเล่นตัวอีกนิดให้วินเซอร์ปั่นป่วนเล่น :laugh:
-
โอ้ยยยยย อ่านไปลุ้นไป ความลับมันจะแตกมั้ยว้าาาาา
สุดท้าย วินเซอร์ยังบื้อเหมือนเดิม :laugh:
ตอนหน้าฮักจะเสียตัวมั้ยหว่าาาา อย่าเพิ่งยอมน้าาาฮัก เค้าหวง
รอให้วินเซอร์บอกรักจริงๆ จังๆ ก่อน o18
-
วินจะบื้ออย่างนั้นจริงเหรอเนี่ย
รึว่ารู้ความจริงตั้งกะตอนฮักหลับแล้วทำฟอร์มอยากแกล้ง ก็ปกติฉลาดจะตายนี่น้าาาา :serius2:
แต่ว่าตอนหน้า ลุ้นสุดตัว วิกฤตเหนือวิกฤต!!! :z1:
-
บอกรักเป็นภาษาเขมร น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
วินเซอร์น่ารักขึ้นทุกวัน ตกลงมันโง่หรือเซ่อกันแน่ที่ไม่รู้
ฮอยฮักจะรอดหรือ
-
ThankS
-
วินเซอร์น่ารัก
-
วินเซอร์กะพรีสเนี้ย
จะเรียกว่าโง่หรือซื่อพอๆกันดีล่ะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ขยับไปอีกขั้นแล้วตอนหน้าจะเป็นงัยนะ
-
:man1: :z1:
-
วิน พูดจริงพูดเล่นเนี่ย =''=
ยังจำไม่ได้อีกเหรอท่านนนน??!
ตัดได้น่าลงไปนอนแดดิ้นมากๆ
ค้างค่ะ! ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
-
ฮ่ะฮ่ะฮ่าาาาา
อ่านทันแล้ววว
ขนาดใกล้สอบแล้วนะ
ฮ่าๆๆๆ
เขินมากๆๆๆๆๆๆ ฮักจ๋าจะเทพไปไหน
วินก็นะ โอ๊ยน่ารักอ่ะ :z1: :o8:
รอๆๆๆๆ :sad4:
-
น่ารัก ^^
เมื่อไหร่จะรู้ความจริงหล่ะเนี่ย
-
เดียร์ ....เซ่อร์ลิ้งออร์วินเซอร์ที่เคารพ
นาวไอก๊อทวันเควชชั่น ><
ดูยู๊ เรลลี่เซ่อ หรือ แกล้งเซ่อ
ตูว่านะ มันขาดวิตามิน A ซึ่งใช้บำรุงสายตาอย่างรุนแรงเลย....พระเอกคนนี้ !! :laugh:
-
น้องแว่นจืดน่าร๊ากกกกกกกกกกกก
แต่บางทีวินเซอร์ก็โง่ไปหน่อยนะ
เลิฟมีมันคนที่แกชอบนะเว้ย ทำไมถึงจำไม่ได้วะฮะ!!!!! :angry2:
-
ฮอยฮักน่าจะโดนวินเซอร์หลอกแน่ๆ
แหมเกิดอาการหวงขึ้มาแล้วล่ะสิถึงไม่อยากให้ใครเห็นฮอยฮัก
แต่ว่าวินเซอร์นี่อัพเลเวลความหื่นรวดเร็วเกิ๊นนนนนนนนน
:o8: :o8: :o8: :z1: :z1:
-
วินเซอร์ น่ารักอ่า
แต่เขาชอบ โซโล 55555555555
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
แอร๊ยยย น่ารักๆ
รออ่านนะคะ
-
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องอาย อย่างไงกูก็ระ...กูไม่รังเกียจหรอก แต่อาจจะถีบไปไกลๆ เท่านั้นเอง”
จะหลุดคำว่า...รัก!! ออกมาใช่ไหม :o8:
รอวันที่วินรู้ว่าฮักคือเลิฟ!!
สู้ๆนะคะ...อัพต่อไวๆน้าาาาาา!! :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
ขอแบบวันหนื่งลง2ตอนได้เบาะ :sad4:
อ่านแล้วชอบบบบบบมากกกกกกกก :impress2:
-
:-[
-
55555 ไอเราก็โง่อยู่ตั้งนาน ว่ามันแปลว่าอะไร ว่าแต่วินเซอร์เมิงน่าจะฉลาดกว่านี้หน่อยนะ
-
ไม่รู้??? จริงๆ นะเหรอ :impress2:
ตอนหน้าสงสัยว่าคงต้อง :jul1: :jul1:
แต่ถ้าให้เดาฮักคงยอมละ(มั้ง) ก็รักนี่นา
เป็นการบอกรักที่ยังไม่ซ้ำกับนิยายเรื่องไหนที่เราเคยอ่านเลย
แปลก แหวกแนว สมกับเป็นท่านวินเซอร์จริงจริ๊ง
-
เหมือนทำดีให้ตายใขยังไงไม่รู้
-
โอยยยยยยยยยยยย
วินเซอร์ไอ้บ้า สมองช้า ทึมเกิ้นนน
ตอนเป็นเลิฟมี ฮักมันก้ต้องแต่งหน้า ทำผมบ้างสิวะ
ตอนนี้หน้าเพียวๆ มันจะไปเหมือนยังไงเล่า หอกกกกก
ไอ้คนสมองช้า นี่ถ้ารู้ว่าคนเดียวกัน จะงอนอีกมั้ยเนี่ย
แค่ไม่ใส่เสื้อยังงอนขนาดนี้ เด็กน้อยเอ้ยย
หวังว่าแกคงไม่จับกดฮักนะเว้ยยย มันเร็วปายยยย(แต่คนอ่านรอมานานแล้ววว เอ๊ะยังไง)
-
เอิ่ม วินเซอร์....บางทีนายเองก็น่าจะไปตัดแว่นนะ...
ไม่ใช่แค่น่ารัก..นั่นนะมันเลิฟมีนั่นแหละเฟร้ยย ><~~~~ 555
-
อ๊ายยยยยยยยย
วินเซอร์น่ารักโว้ยยยยย ~!!!
-
วินน่ารักจังเลยยย
วินรู้แต่ไม่พูดอะป่าวน๊าาา รอตอนต่อไปนะ อิอิ
o13 o13 o13
-
เง้อทำไมวิเซอร์ถึงไม่เอ๊าะใจอ่ะ
แต่ตอนหน้า
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
เราอ่านตอนนี้แล้วอยากบอกว่า
'วินเซอร์ โง่มาก...'
*กลิ้งหนี* ตีนวินเซอร์
กร๊ากกกกก
-
วินเซอร์เซ่อได้อีก...
ขนาดนี้แล้วยังดูไม่ออก... :laugh: :laugh:
-
มันรวดเร็วมากจริงๆ ฟันธง
-
เมื่อไรวินเซอร์จะเลิกเรียกฮักว่าเจ้าแว่นเนี่ย :jul3:
เขามีชื่อของเขาหัดถามซะมั้งซิพ่อคุณ :angry2:
ตอนหน้าจะเรทไหมเนี่ย ลุ้นๆๆ :haun4: :jul1:
-
นึกว่าความจะแตกซะแล้ว
-
ไม่ได้อ่านหลายวัน ไปไกลเลย
ในที่สุดวินเซอร์ก็หลงหนุ่มแว่นจนได้ ฮ่าๆๆ
-
ขนาดนี้ยังไม่รู้อี๊กกกก เด็กน้อยของไอ้ฮัก ช่างบื่อเสียนี่กระไร โฮกกกก
ถอดแว่นก็แล้ว ล้างเครื่องสำอางที่พลางหน้าไว้ก็แล้ว เง้ออออ
มันน่าดีใจแทนไอ้ฮักสุดหล่อดีมั้ยเนี่ย แว่นจืดจะหล่อแข่งกับเลิฟมี ฮ่าฮ่า
รอวันที่ความจะแตก คึหึหึ ฮักสุดหล่อสุดน่ารักสุดเจ้าเล่ห์ สู้ๆ
แบบนี้แสดงว่าสำเร็จเกิน 90 เปอเซน?แล้วใช่มั้ยเนี่ย อิอิ
จะมีอะไรมาให้ลุ้นอีกมั้ยน้าา รออ่านตอนต่อไปค่าาา
:กอด1:
-
โห...ลึกซึ้งมากอะน้องปอย
คิดได้ไงเนี่ย ขะมาดสะลันโลก
นี่ถ้าฮักรู้เข้าละก็เขินตายเลย + ดีใจสุดๆอีกต่างหาก :o8:
ในที่สุดวินเซอร์ก็ยอมรับแล้วสินะว่าชอบฮักอะ
แถมยังเห็นหน้าจริงๆของฮักแล้วด้วย
แต่ดันไม่รู้ว่าเป็นเลิฟมี เหอ เหอ
ฮักควรจะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย :เฮ้อ:
รอลุ้นตอนหน้าฮักจะยอมให้วินเซอร์หรือเปล่าน้อ?
แต่ว่านะ มันก็เร็วเกินไปอยู่ดี สงสัยจะแป๊กอะ
แล้วฮักจะเอาตัวรอดยังไงละเนี่ย
-
วินเซอร์....นาย...อ่อนว่ะ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ชัดๆเป๊ะแบบเน้ยังผ่ามองเป็นอื่นไปซะชิบ 555+
แต่ก็ดีใจ ที่ไม่เมินน้องแว่นอีกแล้ว ชื่นใจๆ :L2:
-
เพิ่งจะชื่นชมได้แปบเดียวเอ็งกลับมาเซ่ออีกแล้วเรอะ เฮ้อ........... เจ๊ล่ะเพลียเฮดกะแกจริงๆ
ขอแค่แกล้งเซ่อได้มะ เห็นขนาดนั้นแล้วยังไม่รู้ ไม่อะใจ สกิดใจไรมั่งเรอะ ฮึ่ม!!!!!!!!!! วินเซ่อเอ๊ยยยยยยยยยย
-
สุดยอดคำบอกรักเลย 555+
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยย
คำบอกรักช่าง.............................
คนเขียนสรรหามาได้ กระทืบไลค์แรงๆเลย
-
อัยยยยะ!!! บอกรักกันแล้ว
แล้วน้องจืดจะรู้ปะเนี่ยว่ารัก
-
วินเซอร์เอ่อ....นายสายตาแย่เกิ๊น ไปหาแว่นมาใส่เหอะ
คงไม่ใช่ว่ากำลังโจ๊ะกะแว่นจืดของเจ๊ แล้วค่อยรู้ว่าเป็นคนเดียวกันนะ
ตายซะเหอะ :z6:
-
ในที่สุดวินมันก็ตกหลุมรักหนูฮักจนได้ :-[ ดีใจด้วยนะหนูฮัก :กอด1:
-
ในที่สุดวินมันก็ตกหลุมรักหนูฮักจนได้ :-[ ดีใจด้วยนะหนูฮัก :กอด1:
-
มารออ่านต่อ
-
ขะมาดสะมันโลก จงเจริญ o7 o7 o7 :m10: o7 :กอด1: :กอด1:
-
ฮักนี่โคตรทุ่มทุน เออเนอะแต่ยังไงมันก็ต้องรู้อยู่ดี
แต่ตกลงวินเซอร์มันโง่ป่าว 55555555
ดูไม่ออกรึไง กรั่กกกๆ ตอนนี้หลงไอ้ฮักอย่างจริงจังแ้ล้วสิ :laugh:
น่านนนนนนนนนน ตอนหน้าแล้ว
ต่อเร็วๆสิคะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ :sad4:
-
ตัดตอนแบบนี้...
ฆ่าคนอ่านชัดๆ!!!!
-
กรี๊ดดดดดดดด อยากอ่านตอนต่อไปปปปปปป :z3:
แว่นจืดจะเสร็จวินเซอร์รึเปล่า?
หรือบางทีอาจมีอะไรมาขัดก็ได้ :serius2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เชียร์ๆๆๆเชียร์ให้วินเซอร์กดแว่นเร็วๆจะได้รักจะได้ลง โงหัวไม่ขึ้นนนน
เขิลโคดดดดดดดดดด น่ารักอ่ะ
>> ถึงว่หาในยูทูปไม่มี ฮ่าๆๆๆๆ แบบนี้นี่เอง "ผม รัก คุณ'' >.<
-
อร๊ายๆๆๆๆ แอบเสียงๆแทนหนูฮัก 555
แต่ลุ้นให้เสร็จวิน อิอิิ
-
ขอบคุณจ้า
หึหึหึ อย่างนายวินเซอร์นี่นะไม่รู้ว่าคือ "เลิฟมี"
มันแปลกๆ อย่างมากเลยนะนี่
ยังไงก็ระวังๆ ไว้บ้างก็ดีนะจ๊ะฮอยฮัก ^^
-
ชอบวินเซอร์ตอนนี้
น่ารักสุดๆอ่ะ ฮักก็น่ารัก
(แอบไม่ชอบตอนหยิ่งมันน่าหมั่นไส้ :z2:)
-
นิยายมากที่ดูไม่ออก...เอ๋แต่นี้มันก็นิยายนี้นา :laugh:
:เฮ้อ:รีบๆมาต่อนะคับ
-
ฮักไม่รอดแน่ๆ
วินเซอร์ แก่ไม่รู้หรือแกล้ง?
-
ตามทันแว๊ว >.<
วินหื่นได้ใจอ่ะ ^^
-
ทำไมนังลิ้งมันดูไม่ออกวะ :z6:
-
รอออออออ :really2:
-
นั่งรออ่านต่อออออออออ
>w<
-
:interest: :interest: :interest: :interest: :interest: :interest: :interest: มารอ มารอ
-
ปูเสื่อรอ o18 o18
-
ร้องเพลงรอ รอ ร๊อ รออออออออออออออออ
-
มารอด้วยคน
จะเป็นไงต่อ.....
-
รอด้วยคน
-
รอ ร๊ออ รออ :z1:
-
นอนรอแล้วเนี่ย
-
ปูเสื่อนอนรอ
:-[ :-[
-
มาต่อคิวรอคุณปอยยย เอิ๊กก
-
มาปูเสื่อนั่งรอด้วยคน ^^
-
รอ รอ รอ ^^
-
มา :t3: :t3: :t3: รอ แต่ถ้ามาดึกๆๆ
:call: :call: :call: รอนะค่ะ
-
ในที่สุดก็ตามทันแล้ววววววววว
เรื่องนี้สนุกมากเลย ><
เป็นกำใจให้คนแต่งเน้อออออออ
ปูเสื่อรอกะเค้าด้วย
อิอิ
^^
-
รอค่า :z2:
-
วินเซอร์ ....
ฉลาดหน่อย 5555555
เอ้ะหรือว่าวินเซอร์รู้ตั้งแต่ตอนฮันหลับ เอ๊ะเอ๊ะ แต่คงไม่ ...
เอ๊ะ 555
-
รอ ร๊อ รอ คร้า..........
:sad4:
-
แฮปปี้เบิร์ดเดย์เหรอ
ปี้ด้วยคนดิ เหอๆๆ
-
มานั่งรอ ฮักจะให้ของขวัญอะไรวินเซอร์น้า..
ตัวเองผู้โบว์รึเปล่า??!!!
5555 :laugh: :laugh:
-
มะ มาแล้วววว :impress2:
จะรอ จะรอ จะกดF5ไปจนกว่าจะนอน ตะลาล้า :z2:
-
อ๊ายยยยยย รออ่านๆๆๆจร้าาาาาาาา :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
รอ :z2:
-
รอจ้า
วินเซอร์ไม่รู้จริง ๆ อะหรอ
แอบโง่ป่ะเนี๊ยะ :L2: :L2:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
รอ ร๊อ รอ :mc4:
-
ยังคงรออออออ ร้อ รอ ^^
-
:m7: :m7: :m7: :m7: :m7:
มายัง มายัง :m22:
-
นัั่งรอตัว'โตๆ'
-
กางมุ้ง ปูเสื่อ หมอนพร้อม ผ้าห่มพร้อมมม
มาเล้ยยยยยย มาแล้วเรียกด้วยนะ คร่อกกกกก
555 รออยู่นะครับ ^^
-
ปูเสื่อรอเรียบร้อย อิอิ o8 o8
-
รออออออออออออออออออ
รอเป่าเค้ก กับวินเซอร์ในชุดวันเกิด อิอิ
-
รอ ร๊อ รอ
-
รอด้วยคน.... >w<
-
โอม จงมา จงลง วันนี้วันดี
จงลงฟิค ณ บัดนาว เพี๊ยงงงงงงงงงงงงงง
-
มานอนรอ ตอนใหม่คิคิ
-
รอด้วยคนจ้าาาา
^^
-
มาตามอ่านหลังจากทิ้งไปนาน
ตกลงวินเซอร์มันไม่รู้จริงเหรอ เป็นไปได้ยังไง
เพราะในดูท่าทางแล้ววินเซอร์น่าจะฉลาดที่สุดในบรรดา
4คนนี้แล้ว แต่ฮักก็เทพจริงไรจริงซะด้วยสิ เพราะคนเราย่อมมีจุดอ่อน
อย่างวินมักมองอะไรผ่านเพราะเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง บางครั้งเลยไร้สติ
ส่วนอักมีสติแต่พอเจอบทรักวินเซอร์มันก็สติแตกซ่านได้ทุกทีเพราะไร้เดียงสาในเรื่องแบบนี้
(อ้างอิงจากตอนล่าสุดของเรื่องโน้นที่ยอมให้วินเซอร์มันกดช่วงกีฬานั่นนะ)
ใกล้จะทันกับคู่กัดแล้วใช่มะ คิดถึงเรื่องโน้นมากมาย
-
รอ รอ ว่าแต่วินเซอร์มันเกิดวันที่เท่าไหร่
อย่าบอกนะว่า 25 ธันวาอะ
แล้วฮักจะเอาของขวัญอะไรให้วินเซอร์น้า......
แต่อย่างวินเซอร์นี่ คงจะขอตัวฮักเป็นของขวัญแน่ๆ :z1:
-
ปอยป่อยป้อยป๊อยป๋อย
เมื่อไหร่จะมา
ปล. merry x'mas นะจ๊ะ
-
รอรอรอ
-
อยากอ่านเบิร์ดเดย์วินเซอร์เป็นของขวัญวันเกิดเราเองในวัน Christmas Eve
แต่มันผ่านพ้นมาแล้วหนึ่งชม. เออน่ะๆ ไม่เป็นไร
ชอบที่ปอยป้อยขึ้นทอปปิก X /ZZ/YY
เห็นแล้วมันรู้สึกว่าเรากำลังรออย่างมีจุดหมายมันอุ่นใจดี อิอิ
ไม่ได้กดดันๆ ไม่ต้องรีบน๊า เข้ามานั่งใกล้ๆ แวะมาเป็นกำลังใจให้ :L2:
เอาเป็นว่า Merry Christmas แทนน๊า ~ เย๋ เย
:mc1: :mc1: :mc1:
-
merry Christmas ปอย วินเซอร์ ฮอยฮัก ค่ะ :กอด1:
-
ยังคงรออยู่ อิอิ :o8:
-
รอค่ะ :impress2:
-
ยังรออยุ่นะเออ :z13:
-
merry Christmas :mc3:
-
ตอนที่ 15
“...”
ถึงมึงเงียบไปไม่คุยกับกูก็ช่างสิ!
ตอนนี้ผมกับไอ้วินเซอร์มานั่งกินข้าวตอนเย็นอยู่ครับ และไอ้วินเซอร์ก็ทำหน้าบูดยิ่งกว่านมหมดอายุ สาเหตุมาจากที่ผมถีบมันตกเตียงนั้นเองแหละครับ! แหงล่ะ เรื่องอะไรที่ผมจะยอมมันง่ายๆ ล่ะ ถึงบอกว่ายอมถูกกดไปก็จริงนะ แต่ผมยังไม่ได้เตรียมใจเลยอ่ะ ถึงจะเตรียมตัวพร้อมแล้วก็เถอะ! ครั้งแรกต้องเสียประตูหลังให้ผู้ชายคิดแล้วมันก็พาลอารมณ์เสียอยากจะเฮดล็อกไอ้หน้าบูดนี้จริงๆ! ทำเป็นงอนมึงคิดจะทำหน้าบูดเป็นตูดลิงแข่งกับไอ้เตี้ยสตางค์มันหรือไง!!?
“แมร่ง มองอย่างไงมันก็เหมือนเลิฟมีชิบหายเลยวะ!”
“...”
ไอ้วินเซอร์มันจ้องผมเขม็งแล้วพูดอย่างหัวเสีย ผมเนี่ยนั่งเงียบทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับอาการหัวเสียผีเข้าผีออกของไอ้วินเซอร์ ไอ้บ้านั้นก็กลับมากินข้าวพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นจ้องผมเขม็ง ผมถอนหายใจเฮือก
“ให้ฉันใส่แว่นดีไหมจะได้ไม่เหมือน”
“ไม่ต้อง”ไอ้วินเซอร์มันยกมือห้ามอย่างรวดเร็ว ผมน่ะอยากจะใส่แว่นจะตายห่าแต่ไอ้บ้านี่มันก็ไม่ยอม แถมขู่อีกว่าถ้าใส่ให้มันเห็นล่ะก็จะเอาแว่นของผมไปเผาทิ้งซะ ไอ้บ้าเอ๊ย มึงก็อย่าบ่นมากสิวะ กูจะประสาทแดกเพราะมึงแล้วเนี่ย! แล้วมึงเป็นอะไรกับเลิฟมีนัก ชอบเหรอไง!?
“อย่าบอกนะว่ามึงเป็นเลิฟมีปลอมตัวมา!”
“...!!”
“ฮ่าๆๆๆ ตลกวะ จะเป็นไปได้อย่างไงเนอะแว่น”
“อืม”
มันพูดเองปฏิเสธเองซะผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดีก็ได้แต่พยักหน้าเออออไปกับมัน ไอ้วินเซอร์มันส่ายหน้าไปมาแล้วหัวเราะอยู่นั้นแหละ มันขำมากหรือไงวะ? แล้วถ้ากูบอกว่ากูเนี่ยแหละเลิฟมีมึงจะเชื่อไหม? ผมมองไอ้วินเซอร์ที่มองหน้าผมแล้วกินข้าวไปด้วย มันยกจานขึ้นมาตักเข้าปากโดยตรงแล้วมองผมไปด้วย ท่ากินของมันผมรู้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะครับ แต่ไอ้ที่ข้องใจน่ะคือมันมองหน้าผมไปด้วยแล้วก็กินไปด้วยเนี่ยสิ
“ฉันไม่ใช่กับข้าวน่ะถึงได้มองไปกินไป”
“แน่ล่ะมึงไม่ใช่กับข้าว แต่กูก็อยากกินนะ!”มันยักคิ้วแล้วยิ้มให้กับผม หึ! อีกนานแหละไอ้หื่นที่มึงจะได้กินกู! ผมกับมันก็กินข้าวกันต่อ ผมน่ะกินไม่มากหรอก ปกติแล้วก็กินไม่เยอะแล้วยิ่งไอ้วินเซอร์เล่นจ้องเอาจ้องเอาแบบนี้อีก มันยิ่งกินอะไรไม่ลงเลยล่ะครับ
จ้องอยู่ได้ กูเขินนะโว้ย!
จนไอ้วินเซอร์มันกินอิ่มนั้นแหละครับ ผมถึงได้หาทางหลีกเลี่ยงสายตาของมันได้ ผมเก็บถ้วยชามทุกอย่างมาทำความสะอาดแล้วก็ล้าง ปกติไอ้วินเซอร์มันก็จะเดินไปเปิดทีวีเล่นเกมอะไรของมันแต่วันนี้มันกลับมานั่งที่เดิมแล้วหันมาจ้องผมอยู่นั้นแหละ แมร่ง จะจ้องอะไรนักหนาวะ จ้องจนกูจะพรุนอยู่แล้ว!!
“แมร่ง เหมือนจริงๆ”
นั้น มันยังไม่เลิกครับ ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วล้างจานต่อไปเงียบๆ ไอ้วินเซอร์มันก็บ่นพึมพำเกี่ยวกับเลิฟมีต่อไปครับ ผมชักจะหงุดหงิดแล้วนะ พูดอยู่นั้น! เลิฟมงเลิฟมีอยู่นั้นแหละ!!
“นี่ นายอยากให้ฉันเป็นเขามากหรือไง?”
“เปล่า”
“ถ้าอย่างนั้นก็หยุดพูดได้แล้ว มันน่ารำคาญ!”
“อะไร้ อย่าบอกนะว่าหึงน่ะ?”
กูไม่ได้หึงโว้ยแต่กูรำคาญ!
ผมเงียบไม่ตอบมันหรอกครับ ไอ้วินเซอร์มันก็หัวเราะก่อนจะลุกขึ้นมากอดผมจากด้านหลังไว้ ผมที่กำลังล้างจานสะดุ้งโหยง ไอ้บ้านั้นก็สอดแขนกอดเอวของผมไว้แล้วโน้มตัววางหัวทองๆ นั้นไว้บนไหล่ของผม
“ไม่พูดล่ะ อย่างอนนะครับ”
“...”ผมยืนอ้าปากเหวอ จงจานไม่ล้างมันแล้วโว้ย!! จู่ๆ ไอ้วินเซอร์ที่เล่นบทร้ายก็มาพูดเสียงออดอ้อนแบบนี้ทำเอาใจของผมกระดอนออกมาจากอกแบบไม่ทันรู้ตัว วันนี้ทำไมมึงดูแปลกไปนะวินเซอร์!! ไปโดนอะไรสิงมาหรือไงวะ กูไม่เข้าใจ!!
“แว่น”
แว่นอีกล่ะ!? ตกลงนี่มึงไม่รู้ชื่อกูใช่ไหมไอ้วินเซอร์ เออ จะว่าไปผมก็ไม่เคยบอกชื่อมันนี่น่า แล้วแต่ละคนก็เรียกแต่แว่นๆ อยู่นั้นแหละ โอเค! เรื่องนี้ผมผิดเองวะ ผมไม่เคยบอกชื่อกับมัน นี่ตามจีบมาจะครึ่งปีอยู่แล้วทำไมผมถึงไม่บอกชื่อมันสักทีวะ!!
“ฉันก็มีชื่อ”
“อ้าว ไม่ได้ชื่อแว่นเหรอ? หึๆ”
กูไม่ขำโว้ย!
“โอ๋ๆ งอนอีกแหละ โคตรขี้งอนอ่ะมึง ตกลงชื่ออะไรวะ?”ไอ้วินเซอร์ก็ทำเป็นโอ๋เด็กๆ ผมล่ะเครียด อย่ามาทำอะไรแบบนี้ได้ไหมโว้ย มัน...มัน...มันทำให้กูหลงมึงมากขึ้น! บ้าเอ๊ย นี่จะให้กูรักมึงมากเท่าไรถึงจะพอกัน!! ผมเม้มริมฝีปากแล้วเอ่ยเสียงเบา
“ฮอยฮัก”
“ฮือ? อะไร?”
“ชื่อฮอยฮักไงเล่า”
“หา!! ฮอยฮัก!!? ฮอยฮักจริงดิ!”ไอ้วินเซอร์มันอุทานเสียงหลงแล้วเหวี่ยงผมที่กำลังล้างจานหันมาหามัน ไอ้วินเซอร์มองผมแล้วขมวดคิ้ว มันขมวดคิ้วนิ่วหน้าส่ายหน้าไปมาเหมือนไปเจอเรื่องพิลึกแปลกพิสดารมา อะไรของมันวะ ชื่อกูมันไปสะกิดต่อมอะไรเข้า?
“ชื่อแปลกแบบนี้มันมีซ้ำกันด้วยเหรอวะ? เฮ้!! อย่าบอกนะว่ามึงอ่ะเป็นลูกของโซล่าดาราดังคนนั้นน่ะ?”
“...”ผมมองไอ้วินเซอร์ที่ทำหน้าสับสนแล้วยิ้มให้ มันมองผมนิ่ง หน้ามันเห็นแล้วผมอยากจะหลุดขำออกมาจริงๆ มันดูช็อกแบบสุดๆ
“จริงเหรอวะ? ไม่อยากจะเชื่อ!!”
“ไม่เชื่อก็เรื่องของนาย”ผมยักไหล่แล้วเดินมาล้างจานต่อ ไอ้วินเซอร์มันก็ยังพูดเชิงไม่อยากจะเชื่ออยู่นั้นแหละแล้วมันก็เดินเข้ามาฉวยเอวของผมให้หันไปหามัน ไอ้วินเซอร์ยิ้มกว้างแล้วก้มหน้ามาจูบผม ผมตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไหลไปตามมันนั้นแหละครับ แล้วมันก็ถอนจูบกอดผมไว้หมับ อะไรของมันวะเนี่ย!!
“ปล่อย ฉันล้างจานอยู่นะ”
“อ่า โทษๆ”ไอ้วินเซอร์มันก็ปล่อยตัวผมถึงได้กลับมาล้างจานเหมือนเดิมแล้วไอ้บ้านั้นก็กอดรอบคอทิ้งน้ำหนักตัวมาให้แบก ไอ้บ้าเอ๊ย มึงโคตรหนักเลยนะโว้ย!!
“นี่ จำได้ไหมว่าตอนเด็กน่ะ...”
“นายน่ะเหรอ? ทำไมจะจำไม่ได้ ไอ้ขี้แย”ผมกัดฟันพูดออกมาเบาๆ แมร่ง หนักโว้ย!! ไอ้บ้านั้นก็ทำหน้าบึ้งแล้วเขกหัวผมเบาๆ
“จำอะไรไม่จำนะมึง”มันก็หัวเราะหึๆ ในลำคอ ผมล้างอ่างทำความสะอาดจนเสร็จ หนักก็หนัก ไม่ช่วยแล้วยังจะมาสร้างภาระให้กูอีกนะไอ้วินเซอร์! ผมล้างมือแล้วเดินไปเช็ดมือไอ้วินเซอร์ก็ยังกอดคอเดินตามติดเป็นแฝดอินจัน กวนโอยมากเหอะไอ้วินเซอร์ ปล่อยกูสักที กูจะกลับแล้ว!! ผมกระทู้ศอกใส่ไอ้วินเซอร์เบาๆ มันก็ปล่อยมือแต่โดยดีผมเดินไปหยิบกระเป๋าเพื่อจะกลับแล้วไอ้วินเซอร์มันก็ถามขึ้นมาเสียงมันเหมือนไม่มั่นใจ
“แล้วจำเรื่องนั้นได้ไหม ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน...”
“นายทะเลาะกับไอ้พรีสต์เพื่อขอฉันแต่งงาน...ใช่ไหมล่ะ?”
“...เอ่อ...อืม”ไอ้วินเซอร์มันอ้ำๆ อึ้งๆ หน้ามันเนี่ยแดงแล้วเขินๆ อ่า วินเซอร์อย่าทำแบบนั้นสิ มันน่ารักจนกูอดใจไม่ได้นะ! เดี๋ยวแมร่งก็จู่โจมซะหรอก!! ผมมองไอ้วินเซอร์เล็กน้อยก่อนจะก้าวเดินออกไปเพื่อกลับบ้าน ไอ้วินเซอร์มันก็เดินตามมาอย่างไม่ลดละ
“ทั้งๆ ที่ตอนเด็กๆ มึงก็ออกจะดูดีแล้วทำไมตอนนี้ถึง...”
“ดาร์ลิ้ง!”
ผมเปิดประตูห้องเพื่อจะเดินออกไปแต่เพราะไอ้วินเซอร์ที่มันถามอยู่นั้นแหละ ผมก็เลยหันไปเรียกชื่อจริงๆ มันบ้าง ไอ้บ้านั้นก็ชะงักตัวกึกมองผมด้วยตาที่เบิกกว้าง สมน้ำหน้า! ไม่อยากให้คนอื่นเรียกใช่ไหมชื่อนี้นะ ถ้าไม่อยากให้เรียกมึงก็เงียบไปเลยนะ ถามอยู่นั้นแหละ ตื่นเต้นหรือไงว่ากูน่ะเป็นคนที่มึงเคยขอแต่งงานด้วยถึงจะเป็นตอนเด็กๆ ก็เถอะ!
“แล้วเจอกัน”
ผมพูดแค่นั้นก็เดินออกมาจากห้องปิดประตูตามหลังทันที เดินมาถึงหน้าลิฟต์ผมก็มองไปที่ห้องของไอ้วินเซอร์ สงสัยมันคงจะโกรธที่ผมเรียกชื่อมันอยู่ล่ะมั้ง ช่างเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยทำอะไรอร่อยๆ ให้มันกินก็ได้
:L2:
“เฮ้อ”
ถ้าถามว่าทำไมผมถึงได้มานั่งถอนหายใจเป็นวรรคเป็นเวรแบบนี้น่ะเหรอ? ก็ผมต้องจมปลักอยู่ที่บริษัทโดนประธานจิกกัดเรื่องไอ้วินเซอร์ ซ้อมละครเวทีแล้วก็ทำงานมากกว่าปกติ ประธานทิมน่ะบ่นว่าช่วงนี้ผมรับงานน้อยไปไม่พอกับความต้องการที่ยื่นมา มันช่วยไม่ได้นี่น่าผมต้องเอาเวลาไปไล่ตามไอ้วินเซอร์นะ ในที่สุดประธานก็ยื่นคำขาดให้ผมทำงานให้เต็มที่เหมือนเดิม
“ประธาน!”
“ไม่มีข้อแม้ใดๆ ทำตามคำสั่ง ห้ามค้านเด็ดขาด!”
“ได้ไง ผมก็...”
“พับเรื่องตามก้นผู้ชายแล้วกลับมาทำงานซะเจ้าฮัก!”
“...”ผมพยักหน้ารับแล้วถอนหายใจเฮือก ประธานนะประธาน แบบนี้ผมจะเอาเวลาที่ไหนไปหาไอ้วินเซอร์กันล่ะ!!? แล้วถ้าผมไม่ไปมันวิ่งไปหาเด็กในสต็อกมันใครจะรับผิดชอบให้ผม! ช่วงนี้มันอุตส่าห์เป็นเด็กดีอยู่กับที่ไม่ค่อยไปไหนแล้วด้วย แล้วนี่ไอ้วินเซอร์มันก็กลับมาจากเที่ยวเขมรแถมยังไม่ได้โผล่หน้าไปหามันเลยเป็นอาทิตย์แล้วนะ!
“พี่ลอน”
“ว่าไงคุณพระเอก?”พี่ลอนดอนที่กำลังรอคิวของตัวเองใส่กระโปรงและรองเท้าส้นสูงเพื่อความเคยชินจะไม่ผิดพลาดในการแสดงจริง พี่แกก็ยังจิกกัดเรื่องที่ผมได้เป็นพระเอกเหมือนเดิม ช่างทำตัวเป็นพี่ใหญ่ขี้อิจฉาจริงๆ! แล้วผมก็คุยกับพี่ลอนดอนเกี่ยวกับจังหวะในเวทีที่ซ้อมกันเมื่อกี้ มันน่าจะเปลี่ยนจังหวะเล็กน้อยเพื่อให้มันดีมากขึ้น
แล้วเราก็ทำการซ้อมใหญ่ครั้งสุดท้ายก่อนจะแสดงจริงในอีกสองวัน ทำให้ช่วงนี้ผมยุ่งตัวเป็นเกรียวไม่ได้ไปหาไอ้วินเซอร์เลยครับ เซ็งโว้ย เบื่อโคตรๆ ไม่ได้เห็นหน้าจิตใจมันจะพาลจะแห้งเหี่ยว แถมโทรหามันก็ไม่ได้เพราะอะไรน่ะเหรอ? ผมไม่มีเบอร์มันน่ะสิ! ผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่จริงๆ ครับ ผมลืมเรื่องแบบนี้ไปได้อย่างไง น่าจะแอบจิ๊กเบอร์มันมาสักหน่อย!! ชิ คราวหน้าต้องจิ๊กเบอร์มันมาให้ได้ คอยดูเถอะ
เมื่อซ้อมเสร็จผมก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปทำงานอีกที่ทันที ประธานนะประธาน! อุตส่าห์ให้พี่บอสรับงานมาเบาๆ จัดเป็นเวลาเพื่อจะเอาไปหาไอ้วินเซอร์แต่นี่เล่นสั่งพี่บอสรับงานทุกอย่างอัดแน่นเอี๊ยดไปหมดจนถึงสิ้นปีแน่ะ กูอยากจะบ้า! แกล้งกันมาได้นะ ขัดขวางกันชัดๆ เลย! ผมรีบเดินไปหาพี่บอสที่ยืนรอผมอยู่แถวระเบียง
เอ๊ะ!?
นั้นมันไอ้วินเซอร์นี่!!
ผมยืนจ้องมันเขม็ง ไอ้วินเซอร์มันกำลังคุยอยู่กับพี่บอสอยู่ครับ ไม่ได้เจอกันตั้งเป็นอาทิตย์กว่าแน่ะ ดูเหมือนมันจะคล้ำขึ้น ตอนไปเที่ยงไม่ได้ทาครีมกันแดดหรือไง? ปล่อยให้แดดเผาจนไหม้แบบนั้นได้น่ะ! ผมยืนมองมันอยู่ตั้งนาน ก็มันคิดถึงนี่หว่า! พี่บอสหัวเราะอะไรบางอย่างกับไอ้วินเซอร์แล้วหันมาเห็นผมยืนอยู่ พี่บอสก็กวักมือเรียกผม
“เลิฟ มัวทำอะไรอยู่ เหลือเวลาไม่มากแล้วนะ”
ไอ้วินเซอร์มองมาที่ผมเหมือนกันมันมองผมนิ่งไม่มีความรู้สึกใดๆ แล้วมันก็พูดขอตัวกับพี่บอสแล้วเดินผ่านผมไป ระหว่างที่จะผ่านมันก็หันมามองผมแล้วเอ่ยทักทายตามมารยาท
“สวัสดีครับ”
ผมพยักหน้ารับ พอมันเดินผ่านไปผมแอบมองตาม เมื่อกี้ที่เดินผ่านอยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่แมร่งก็พูดอะไรไม่ได้เลย! ผมเม้มริมฝีปากเล็กน้อยเดินตามพี่บอสไปเงียบๆ ไม่ได้หันกลับไปมองอีก
“พี่คุยอะไรกับหมอนั้นเหรอ?”
“อ้อ วินเซอร์เขาชวนไปปาร์ตี้วันเกิดของเขาน่ะ”
ระว่างการเดินทางไปทำงานผมก็เอ่ยถามพี่บอสไปอย่างสงสัย พี่บอสก็ตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มเหมือนเดิม ไม่ได้สงสัยอะไร ผมเนี่ยอึ้งเงียบไปเลย
วันเกิด!!!!?
จะว่าไปนี่มันก็เดือนธันวา แถมอีกไม่กี่วันนี่ก็เป็นวันที่ 25 วันเกิดของไอ้วินเซอร์น่ะมันตรงกับวันคริสต์มาสพอดีนี่น่า!! อย่าถามว่าผมรู้ได้อย่างไง ผมก็ต้องถามปรมาจารย์อย่างกูเกิ้ลสิ! แล้วไอ้วินเซอร์มันก็ดังไม่ใช่น้อยนะครับ มีเว็บแฟนคงแฟนคลับ เรื่องวันเกิดไม่ใช่เรื่องลับอะไรเลย ใครๆ ก็สามารถรู้ได้ครับ แต่ช่วงนี้ผมยุ่งเรื่องงานมากเกินไปทำให้ลืมวันเกิดมันไปได้ ยิ่งคิดยิ่งเศร้าใจ ก็แหงสิ!! ยิ่งช่วงใกล้วันเกิดไอ้วินเซอร์งานของผมมันก็ยิ่งแน่นเหมือนคนจัดมันจงใจ! อ๊ากกกก!! ประธานนะประธาน!!!! ผมจะแก้แค้นคืนให้ได้ คอยดู!!
“เป็นอะไรหรือเปล่าเลิฟ?”
“หือ? ไม่นี่ครับ”
“งั้นก็ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยสิเจ้าบ้า ทำหน้ามุ่ยอยู่นั้นแหละ”ระหว่างที่กำลังรอเวลาในการขึ้นแสดงละครเวทีอยู่พี่บอสก็เข้ามาสะกิดผม ผมก็เลิกคิ้วมองพี่บอสอย่างไม่เข้าใจ ผมน่ะเหรอกำลังทำหน้าบึ้งอยู่? หากระจกมาส่องหน้าตัวเองแล้วรีบปรับสีหน้าทันที ยิ่งใกล้วันเกิดไอ้วินเซอร์ผมก็ยิ่งอารมณ์บูดขึ้นเรื่อยๆ อ๊ากกกกก!!! เวลานอนก็แทบจะไม่มีอยู่แล้วจะเอาเวลาไหนไปป้อผู้ชายวะ!!! ยิ่งคิดยิ่งเครียดมันก็เลยส่งผลไปออกทางใบหน้า
ผมเกลียดประธานทิมมมมมม!!!
พรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดของไอ้วินเซอร์มันแล้ว กูอยากจะบ้า! เกือบจะสองอาทิตย์แล้วที่ไม่ได้โผล่หน้าไป มันคงจะดีใจตายที่ผมไม่โผล่หัวไป ป่านนี้ห้องจะเป็นอย่างไง อาหารการกินของมันใครจะดูแล! เครียดโว้ย!!!
“ตื่นเต้นอยู่เหรอพระเอก?”
“ฮ่าๆๆๆ ต้องตื่นเต้นอยู่แล้วล่ะ ใช่ไหมวะเลิฟ?”
ในห้องแต่งตัวของผม พี่ไตเติ้ลพระเอกรองของละครเวทีในครั้งนี้และพี่แกก็เป็นนักแสดงชั้นเยี่ยมของบริษัทเรา ตามมาด้วยเจ้าเบียร์นายแบบนักแสดงที่เข้าบริษัทมาพร้อมๆ กับผมครับ พี่ไตเติ้ลก็ชวนผมคุยเพื่อลดความตื่นเต้น ผมอยากจะบอกพี่ไตเติ้ลว่าความตื่นเต้นของผมน่ะเป็นศูนย์ แต่ความเครียดน่ะทะลุร้อย! ไม่ได้เครียดเรื่องการแสดง เครียดเรื่องผู้ชายด้วย!! แรงป่ะล่ะผมน่ะ หึ!
แล้วละครเวทีของบริษัทเราก็ดำเนินไปอย่างราบรื่นและได้ผลตอบกลับมาดีมากครับ นี่เป็นรอบแรกในการแสดง รอบต่อไปก็คือพรุ่งนี้ ละครของเรามีแค่เจ็ดรอบเท่านั้นครับ บัตรมีจำนวนจำกัดและส่วนมากเราจะให้บัตรกับเหล่าแฟนๆ มากกว่า ละครเวทีนี้เป็นเสมือนของสมนาคุณให้แก่เหล่าแฟนคลับนั้นแหละครับ
“เฮ้ย! จะไปไหนล่ะนั้นคุณพระเอก”ตอนที่ผมถ่ายรูปกับเหล่าแฟนๆ และเปลี่ยนชุดเตรียมจะไปทำงานอีกอย่างของวันนี้ พี่ลอนดอนและพี่นิวยอร์กก็โผล่มาครับ แถมยังพ่วงพี่ยูไนเต็ดและ...เอ๊ะ นั่นมันแฟนของพี่ยูไนเต็ดนี่หว่า!! นักเขียนชื่อดัง น้องชายของพี่นิวยอร์ก รู้สึกว่าจะชื่อเท็กซัสนะครับ! หน้าตายไร้อารมณ์มาแต่ไกลเชียว ถ้าไม่รู้ว่าเป็นน้องของพี่นิวยอร์กล่ะก็ผมจะคิดว่าพี่เท็กซัสแกเป็นน้องของพี่ลอนดอนไปแล้วล่ะ! หน้าตายซะ
“นี่มันรวมพลคนหน้าตายหรือไงเนี่ย?”พี่บอสที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมเอ่ยเบาๆ กับตัวเองแต่ผมได้ยินนะพี่บอส! ผมก้มศีรษะทักทายพวกพี่ๆ แล้วสังเกตเห็นแต่ละคนใส่ชุดแฟชั่นจ๋าและยังมีกล่องของขวัญผูกโบว์อย่างหรูแน่ะ จะไปงานเลี้ยงที่ไหนล่ะเนี่ย?
“พวกพี่จะไปไหนกันเหรอครับ?”
“อ้าว ก็วันนี้ปาร์ตี้วันเกิดของเจ้าวินเซอร์มัน นายไม่รู้เหรอ?”พี่ลอนดอนหันมาถามอย่างแปลกใจ ผมเนี่ยได้แต่ยืนทำหน้างง เอ๋!!? พรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอวันเกิดของมันนะ วันนี้วันที่ 24 เองนะ พรุ่งนี้ค่อยวันที่ 25 ไม่ใช่เหรอ? พี่ยูไนเต็ดยิ้มให้กับผม
“แล้วนี่เธอจะไปไหนงั้นเหรอเลิฟ?”
“เอ่อ ผมมีงานต้องทำอีกอย่าง”
“ขยันจริงนะเลิฟมีเนี่ย กำลังดังอยู่นี่น่า”พี่นิวยอร์กยิ้มอ่อนโยนให้กับผม ในขณะที่ผมยังมึนงงกับปาร์ตี้งานเลี้ยงของไอ้วินเซอร์อยู่ พี่ลอนดอนหันมามองผมไม่พอใจ
“นี่นายยังจะทำงานอีกเหรอ? ไม่ไปงานวันเกิดของวินเซอร์หรือไง?”
“ผม...”ผมไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้มันมึนงงไปหมดแล้วล่ะครับ แถมช่วงนี้งานผมน่ะล้นมือจนไม่มีเวลาจะไปหาหรือทำของขวัญวันเกิดให้กับมันด้วยซ้ำ
“ก็คงจะไปช่วงดึกๆ แล้วล่ะลอน เพราะกว่าจะเสร็จงานนี้ก็ดึกมาก เดี๋ยวพาเลิฟแวะไปเอง”พี่บอสเห็นผมตอบไม่ได้ก็เข้ามาช่วยตอบให้ พี่บอสก็รู้งั้นเหรอครับว่าไอ้วินเซอร์มันจัดงานวันเกิดวันนี้? คงมีแต่ผมเนี่ยแหละที่ไม่รู้อะไรเลย! พวกพี่ๆ พยักหน้าแล้วพวกเราก็แยกกันไปคนละทาง ให้ตายสิ ทำไมมีแต่ผมที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยวะ!!?
กว่าผมจะทำงานเสร็จมันปาไปสี่ทุ่มแล้วล่ะครับ พี่บอสเตรียมของขวัญไว้เรียบร้อยยิ่งทำให้ผมรู้สึกกังวลมากกว่าเดิมอีก! แต่พี่บอสก็ยิ้มแล้วบอกว่าเตรียมส่วนของผมไว้ให้แล้ว แล้วเราสองคนก็ไปงานวันเกิดของไอ้วินเซอร์ที่มันเหมาทั้งร้านเพื่อจัดปาร์ตี้วันเกิดเลยนะครับ ก็สมกับเป็นมันนั้นแหละนะ
หน้างานมีสาวสวยยิ้มรอรับของขวัญและให้เขียนการ์ดอวยพรวันเกิดอีกแน่ะ ผมก็ปล่อยให้พี่บอสนั้นแหละครับเขียน มันจะฉลาดไปไหนวะ? ให้เขียนการ์ดอวยพรวันเกิดด้วย! เข้ามาในงานแล้วตกใจเล็กน้อย คนมันจะเยอะไปไหนวะ!!? นี่งานวันเกิดหรืองานแจกของฟรี!!! คนเยอะมากถึงมากที่สุดอ่ะครับ ตรงหน้าเวทีจะแขกที่เป็นนักร้องขึ้นไปโชว์นั้นโชว์นี้ ยิ่งเห็นแล้วยิ่งอารมณ์เสียวะ!! มีกูคนเดียวเลยที่ไม่รู้เรื่องอะไร!!!
“เลิฟเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“คนมันเยอะน่ะครับ”
“อดทนหน่อย เดี๋ยวจะพาไปข้างบน”แล้วพี่บอสแกก็ลากผมขึ้นมานั่งโต๊ะบนชั้นลอย พี่บอสแกก็เอาใจใส่ผมยกนั้นยกนี้มาให้กินไม่นานก็ขอตัวไปคุยกับเพื่อนที่บังเอิญเจอกัน ผมก็เลยนั่งอยู่คนเดียวเปลี่ยวเอกา มองไปข้างล่างเพื่อหาตัวเจ้าของปาร์ตี้ครั้งนี้ แล้วก็ไปสะดุดเข้ากับเพื่อนคุณชายของมันเข้า แถมยังมีเพื่อนๆ คนอื่นๆ ให้กลุ่มของมันด้วยแต่ไม่ยักจะเห็นไอ้วินเซอร์เลยแฮะ!
“อ้าว นั่นฮอยฮักหรือเปล่า?”จู่ๆ ก็มีเสียงทักผม หันไปมองแล้วเลิกคิ้ว นั่นมันประธานฮันพ่อของไอ้วินเซอร์นี่!! ประธานฮันก็เดินยิ้มมาตั้งแต่ไกลครับ มานั่งร่วมโต๊ะกับผมแล้วชวนคุยทันที อยากรู้เหรอว่าทำไมประธานฮักถึงรู้ชื่อของผมก็เพราะผมบอกเองนั้นแหละ อย่างไงประธานฮันก็เป็นเพื่อนของพ่อล่ะนะ และถือว่าเป็นการแนะนำตัวกับว่าที่คุณพ่อแฟนในอนาคตไปด้วย หึๆ
“ปีนี้เจ้าลิ้งก็อายุ 20 ปีสักที เป็นผู้ใหญ่กับเขาแล้วน่า”ประธานฮันถอนหายใจแล้วยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่คนให้ผมรู้ว่าประธานฮันรักและภาคภูมิใจกับลูกชายของตัวเองขนาดไหน ประธานมองไปข้างล่างผมก็มองตามลงไป ในที่สุดก็เห็นไอ้วินเซอร์จนได้ หมอนั้นกำลังยืนคุยกับกลุ่มสาวๆ หัวเราะร่าอย่างมีความสุข ภาพนั้นมันทำให้ผมหงุดหงิด แม้ว่าจะไม่ได้เจอผมชีวิตของมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือรู้สึกอะไรบ้างหรือไง?
“เรื่องนี้ก็น่าเป็นห่วง เมื่อไรลิ้งมันจะจริงจังกับใครสักคนบ้างน่า”เสียงประธานฮันถอนหายใจมองลูกชายสุดที่รักอยู่ท่ามกลางสาวๆ แถมยังกอดกันหอมแก้มกัน เห็นแล้วมันอยากจะปรี๊ดแตกจริงๆ โว้ย!
“เอ๋ แต่มันก็ไม่แน่นะ รู้ไหมฮัก? เจ้าเด็กนั้นปกติจะจัดงานวันเกิดตัวเองพร้อมกับฉลองวันคริสต์มาสไปพร้อมๆ กันแท้ๆ แต่ปีนี้กลับจัดงานวันเกิดก่อนวันเกิดจริงๆ วันหนึ่งแบบนี้ แถมยังให้เหตุผลน่าขำอีกนะ”
“เหตุผล?”
“เจ้าเด็กนั้นบอกว่าวันคริสต์มาสคนอื่นก็ต้องไปฉลองกับครอบครัวจะให้มางานวันเกิดของเขามันดูไม่ดี หึๆ แต่พอบอกว่างั้นไปฉลองกับพ่อสองคนก็รีบปฏิเสธทำหน้าเซ็งใส่ สงสัยจะมีนัดกับใครแน่ๆ น่ารักจริงๆ น่าลิ้ง”ประธานฮันก็ยิ้มมองลูกชายไปด้วยอย่างมีความสุข ช่างเป็นคุณพ่อที่รักลูกจังเลยนะครับประธานฮันเนี่ย แต่ผมไม่ได้ซาบซึ้งกับความรักของประธานฮันที่มีต่อไอ้วินเซอร์หรอกนะครับ แต่ไอ้ประโยคที่ว่ามันว่านัดกับใครเนี่ยสิ กระแทกกลางใจเจ็บจี๊ดทันที!!!
ใครวะ!!!?
ในระหว่างที่ผมไม่ได้โผล่หน้าไปไอ้วินเซอร์จอมว่องไวคนนั้นไปเกี้ยวหรือเก็บใครมาได้กันวะ!!? อุตส่าห์จัดวันเกิดก่อนแล้วจะไปฉลองวันเกิดกับคนๆ นั้นอีก!
“จริงสิ ได้อ่านบทที่ส่งไปให้ไหม? เธอจะรับงานนี้ไหม?”
“อ้อ ผมอ่านดูแล้วล่ะครับ เป็นบทที่น่าสนใจ เนื้อเรื่องสนุกน่าติดตามนะครับ”
“บทนั้นมีแต่เธอเท่านั้นที่แสดงได้ หวังว่าเราจะได้ทำงานร่วมกัน”
“แน่นอนครับ”
ประธานฮันก็ชวนผมคุยเรื่องอื่นมากมายจนกระทั่งพี่บอสเดินกลับมาเพื่อจะพาผมกลับ เพราะพรุ่งนี้ผมต้องเดินทางตั้งแต่เช้าเพื่อไปถ่ายละครที่ต่างจังหวัด เนี่ยแหละครับที่ผมหนักใจอยู่! ถ้าผมไปต่างจังหวัดกว่าจะถ่ายทำเสร็จแล้วกลับมาอีกทีไม่รู้ว่ามันจะทันเวลาหรือเปล่า
โอ๊ยยยยยย!!!!!
จะทำอย่างไงดี!!!?
ผมเกลียดประธานทิมมมมมม!!!
:L2: ต่อรีล่าง :L2:
-
“เป็นอะไร วันนี้ดูอาการจะหนักกว่าวันที่ผ่านๆ มานะเลิฟ”พี่บอสถามผมอย่างเป็นห่วง ผมนั่งทอดสายตามองท้องทะเลสีครามท้องฟ้าสีแสดของพระอาทิตย์ตกด้วยอาการซึมที่เรียกได้ว่าเข้าขั้นโคม่า ผมหันไปมองพี่บอสแล้วส่ายหน้าไปมา อยากจะบ้า อุตส่าห์ตั้งใจทำงานสุดๆ แต่ดันมีตัวถ่วงเป็นแม่นางเอกหน้าใหม่ที่ดีแต่หน้าตาแต่แอคติ้งห่วยแตก!
ทำเอาพระเอกของเรื่องต้องหัวเสียวีนงอนไปเลยครับ ทำให้การถ่ายทำวันนี้หยุดชะงักไป และทุกคนต้องมานั่งรอคุณพระเอกทำอารมณ์ให้ได้ก่อน แล้วยิ่งพระเอกเป็น ‘วินเทอร์’ พระเอกขาวีนคนนี้ยิ่งไปกันใหญ่ครับ พี่วินเทอร์น่ะเป็นเพื่อนสนิทกับพี่ยูไนเต็ดนั้นทำให้ผมรู้นิสัยพี่เขามานิดหน่อย แถมได้ยินข่าวเข้าหูมาว่าพี่เขาเป็นเกย์น่ะครับ แถมออกสาวมากด้วย! ตอนที่ผมเจอพี่แกครั้งแรกในการอ่านบทนั้นพี่แกก็ดูแมนอยู่หรอก แต่พอวันถ่ายทำจริงวันแรกไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าที่พี่วินเทอร์ชอบมองผมแปลกๆ จนกระทั่งพี่ยูไนเต็ดมาเตือนให้ระวังพี่วินเทอร์ไว้ ตอนนั้นผมได้รู้เกี่ยวกับพี่คนนี้ว่าเป็นอย่างไง!
ผมปรายสายตาไปมองแม่นางเอกคนใหม่ที่เอาแต่ร้องไห้แล้วก็มีคนมาปลอบประโลมมากมายตั้งแต่ผู้ช่วยกำกับยันช่างแต่งหน้า และพระเอกของเรื่องก็ดูท่าผู้กำกับจะง้อไม่สำเร็จ นั้นไงครับเดินคอตกมาเชียว เฮ้อ! ผมสังเกตเห็นว่าพี่วินเทอร์แกไม่ค่อยชอบผู้หญิงยิ่งมาเจอพวกที่มีดีแต่หน้าแบบนี้ยิ่งเกลียดเข้าไปใหญ่ เอาเถอะ อย่างไงก็แล้วแต่ขอให้งานนี้เสร็จเร็วๆ ผมอยากจะกลับไปหาไอ้วินเซอร์แล้วนะ!! ป่านนี้ไม่รู้ว่ามันจะไปฉลองกับสาวหรือหนุ่มคนไหนสองต่อสองแล้วมั้ง!! รีบๆ จัดการสักทีเซ่คุณผู้กินตับ เอ่อ ผู้กำกับ!
“สงสัยวันนี้คงจะขอพักกองแค่นี้ก่อน วินเทอร์กลับไปแล้ว เฮ้อ ขอโทษด้วยนะ”
ไม่เป็นไรครับคุณผู้กำกับ!!!! ผมดีใจมาก!!!! ขอบคุณมาก!!!!
ผมไม่พูดไม่จากับใครรีบดึงพี่บอสให้เตรียมรถเพื่อกลับกันด่วนจี้ พี่บอสก็ดูงงๆ กำลังจะเข้าไปคุยกับผู้กำกับและคนอื่นๆ แต่ผมก็ลากพี่แกมาก่อน
“พี่บอส ขอร้องล่ะ พาผมกลับเร็วที่สุด!”
“หา? ตอนนี้เลยเหรอ?”
“ใช่ ด่วนเลยนะครับ!”
ผมนั่งรถไปเร่งพี่บอสไป พี่บอสก็ขับเร็วแทบจะบินกลับมาที่บ้าน ผมเนี่ยกระโดดกอดพี่บอสแล้ววิ่งลันลาเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว พี่ยิ้มเข้ามาทักอย่างแปลกใจแต่ผมก็วิ่งผ่านไปห้องของตัวเอง อาทิตย์นี้ผมมาอยู่บ้านพี่ยิ้มเพราะพี่แกโทรมาขอร้องพร้อมกับร้องไห้อ้อนวอนให้มาอยู่ด้วยน่ะครับ
“ฮัก...เอ๋?”
ผมเข้ามาในห้องแล้วก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นเสื้อยืดกางเกงขายาว จากนั้นก็รีบล้างเครื่องสำอางบนหน้าวิ่งมาแต่งตัวเป็นไอ้หน้าจืดก่อนจะใส่แว่นบีบมูสละเลงผมที่ทำทรงซะหล่อเป็นทรงรังนกของไอ้จืด ก่อนจะเงยหน้ามองนาฬิกาที่จะสี่ทุ่มแล้ว ผมก็รีบพุ่งตัวออกไปจากห้อง ระหว่างนั้นก็เห็นพี่ยิ้มที่เดินขึ้นบันไดมา
“ฮัก...เอ๋? ฮัก!”
ผมโบกมือให้กับพี่ยิ้มแล้วรีบออกมาหยิบกระเป๋าของตัวเองคว้ากุญแจรถของพี่ยิ้มแล้วตะโกนบอกพี่ชายก่อนจะวิ่งตัวปลิวไปที่รถออกตัวอย่างรวดเร็ว ถ้าทำได้ผมก็อยากจะเหยียบเร่งมันเกินสองร้อยเหลือเกินแต่ถ้าทำแบบนั้นผมกลัวผมจะม่องไปก่อนจะพบไอ้วินเซอร์น่ะเซ่!!
ผมรีบจนมือไม้พันระวิง โธ่เอ๊ย!!! ทำไมอะไรๆ มันก็ช้าไปหมดไม่ทันใจสักอย่างเลยนะ!! ผมลงมาจากรถแล้ววิ่งเข้าไปในคอนโดกดลิฟต์รีบเข้าไปกดชั้นแล้วก็ยืนเคาะเท้าอย่างร้อนใจ ตอนนี้มันก็สี่ทุ่มครึ่งแล้ว ให้ตายสิ! กว่าจะเดินทางมาจากบ้านจนถึงที่นี้มันใช้เวลานานขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรวะ แล้วไอ้ลิฟต์บ้าเนี่ยมันจะขึ้นช้าไปไหน!!!? อะไรๆ ตอนนี้ในสายตาของผมมันก็ดูเชื่องช้าไปหมด ลิฟต์เปิดประตูผมก็รีบวิ่งมากดกริ่งหน้าห้องของไอ้วินเซอร์ ยืนรอด้วยอาการเหนื่อยหอบ เสียงหัวใจมันเต้นตุ้บๆ อยู่ในอก
ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ผมควรจะพูดอะไรคำแรกดีวะ? หรือว่าผมควรจะบอกว่าสุขสันต์วันเกิดนะวินเซอร์ดี? ผมยืนร้อนรนไปหมด โธ่เอ๊ยยยยย!!! ตอนนี้สมองของผมมันวุ่นวายปวดเฮดไปหมดแล้ว แล้วผมก็ต้องมายืนทำใจให้เย็นทำใจให้สงบแล้วมายืนรอเหมือนเดิม ผมตัดสินใจกดกริ่งอีกครั้งแต่ก็ยังไม่ทันได้กดหรอกครับประตูมันก็เปิดผัวะเหมือนถูกกระชาก
“แมร่งเอ๊ย เหี้ยตัวไหน!!!?”
“...”
โทษที ไม่ใช่เหี้ยวะ
ไอ้วินเซอร์มันโผล่หน้าออกมาด้วยใบหน้าหงุดหงิดไม่พอใจโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง ผมยืนนิ่งไม่รู้จะทักมันอย่างไงดีเพราะสถานการณ์โคตรจะเอื้อให้กูทักมันเหลือเกิน ประชดครับ! ผมยืนมองมันนิ่ง ไอ้บ้านั้นก็หันมาเจอผมแล้วขมวดคิ้วฉับพลันก่อนจะถอยเข้าห้องจะปิดประตู ผมก็รีบถลาเข้าไปแทรกก่อนมันจะปิด
“เดี๋ยวๆ!”
“ถอยไป!!! ไอ้แว่น!!!”
“บอกว่าเดี๋ยวก่อนไงเล่า!”
“มึงมาทางไหนมึงก็กลับไปทางนั้น!!!”
“ใจเย็นๆ ก่อน!”
“ไสหัวไปไอ้หน้าจืด!!!”
“ถ้ายังโวยวายกูจูบมึงนะ!”
“ห๊ะ!!? มึงบ้าไปแล้วเหอะ มึงจะไปไหนก็ไป!!! ไส...”ไอ้วินเซอร์มันก็ยังโวยวายเสียงดังลั่น ไล่ผมไปท่าเดียว ผมเม้มริมฝีปากแล้วกระโดดคว้าคอมันประกบปากมันไว้ ไอ้วินเซอร์มันก็ต่อต้านนะ แต่ผมก็เกาะมันไม่ปล่อย เรื่องความเหนียวหนึบกูเรียนมาจากมึงนั้นแหละ!
ไอ้วินเซอร์พยายามแกะผมออกแต่ไม่นานไอ้ท่าทางยึกยักไม่ให้ความร่วมมือมันกลับเป็นฝ่ายนำไปซะเอง ลิ้นของมันก็หลบไปมาก็กลับรุกเข้ามาอย่างดุดัน มือที่พยายามผลักผมออกกลับกอดกระชับร่างของผมเข้าหาตัว ผมกับมันยืนแลกลิ้นกันนัวเนียอยู่หน้าห้องอยู่นานสองนานจนกระทั่งผมนั้นแหละต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้พยายามผลักมันออก ไอ้หื่นนี้มันก็ไม่ยอมปล่อยตัวผมสักที พยายามเล็มกินให้หมดทุกอณูของริมฝีปาก
“อื้ม พอ...อืม วินเซอร์!”
มึงจะจูบเอาโล่หรือไง!!!?
“มึงเป็นฝ่ายมาจูบก่อน”มันผละจากผมแล้วพูดหน้าไม่อายยักไหล่ไม่รับผิด เออ!! กูจูบมึงก่อน กูผิดเอง!! ผมหันไปมองประตูห้องที่ยังเปิดกว้างแล้วรู้สึกอายจึงเดินไปปิดมัน คงจะไม่มีใครเดินผ่านมาล่ะมั้ง แล้วผมก็หันหน้ามาเผชิญหน้ากับไอ้วินเซอร์
“มึงมาทำไม?”มันถามด้วยน้ำเสียงน่าหมั่นไส้มาก แถมหน้าตาแมร่งกวนสาด!
“วันนี้วันเกิดนายไง”
“แล้วไง?”มันตอบครับ หน้าตาเรียกแข้งมากวะ!
“ก็จะมาอวยพรไง สุขสันต์วันเกิดนะวินเซอร์”
“...มึงไม่มาปีหน้าเลยล่ะ”
อืมฮึ ประชดอีกดอก!
ผมถอนหายใจเบาๆ กูไม่ผิดนะเว้ย ประธานทิมผิด!!! มาหาว่ากูบ้าผู้ชายวันๆ เอาแต่ตามก้นผู้ชายไม่ทำงงทำงานอะไรแล้วก็โยนงานใส่ตารางให้กูแน่นเอี๊ยด นี่ถ้าวันนี้ไม่ได้พี่วินเทอร์ล่ะก็กูอาจจะได้โผล่มาเจอมึงปีหน้าเลยก็ได้!
“มึงหายไปไหนมา?”
“งานเยอะไม่มีเวลา”
“แล้วทำไมไม่โทรมาบอก”
“มีเบอร์นายซะที่ไหนล่ะ!”
“...โง่จริง! ทำไมมึงไม่ขอไว้!”ไอ้วินเซอร์มันก็เอ่ยอย่างหัวเสีย ไอ้บ้า! กูเคยขอมึงไปแล้วแต่มึงไม่ให้เองนี่หว่า กูผิดหรือไง!!? ไอ้วินเซอร์มันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วแบมือมาตรงหน้า
“เอามือถือของมึงมากูจะเมมเบอร์ให้ แล้วมึงก็ไปล้างหน้าล้างตาซะไป หน้าตาดูไม่ได้ ซีดอย่างกับผีลุกมาจากหลุม เฮ้อ”ผมยื่นมือถือให้กับมันแล้วก็ถูกผลักให้ไปล้างหน้าล้างตา มันก็บ่นๆ เกี่ยวกับสภาพของผมก็กูรีบมาหามึงนี่หว่า! ผมวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะแล้วเดินเข้าห้องครัวมาล้างหน้าล้างตา
เดินมาก็ชะงักกับสภาพบนโต๊ะที่มีอาหารมากมายวางเต็ม มีไวน์วางเรียงเป็นแถวสวยงามและแก้วสองใบ แถมยังมีเค้กอีกด้วย ที่น่าแปลกกว่านั้นก็คือสภาพทุกอย่างมันสมบูรณ์เหมือนไม่มีใครมาแตะมันเลย ผมมองมันอย่างแปลกใจแล้วหันไปมองไอ้วินเซอร์อย่างสงสัย ผมถอนแว่นแล้วล้างหน้าล้างตา ใส่แว่นกลับแล้วมองโต๊ะนั้น เหมือนมันจัดทุกอย่างไว้รอใครสักคนแต่เหมือนคนๆ นั้นจะไม่มา? หรือว่ามันจะเป็น...คนๆ นั้นคือ...
ผมหรือเปล่าวะ!!?
“วินเซอร์”ผมเดินออกมาจากห้องครัวมาที่ไอ้วินเซอร์เพื่อที่จะถามมัน
“หือ? เอ้า มือถือ เมมไว้เรียบร้อยแล้วว่า ‘สุดหล่อ’ “มันยื่นมือถือมาคืนผมด้วยใบหน้านิ่ง สุดหล่อ? อืมฮึ บ่งบอกความเป็นตัวเองมากนะมึง หลงตัวเองจริงๆ เสมอต้นเสมอปลายมาก!! เอาเถอะ ผมรีบถามเรื่องในครัวก่อนที่จะลืม
“ของในครัวเตรียมไว้ให้ใคร? มันเย็นหมดแล้วนะ”
“...”ไอ้วินเซอร์เหลือบขึ้นมามองผมแล้วมันก็หันไปมองทางอื่น ในใจของผมหวังเหลือเกินว่าคำตอบมันจะเป็นตัวของผมเอง! หรือว่าผมมันเพ้อไปเองวะ ไอ้วินเซอร์หันมามองผมอีกครั้งมันทำหน้าบึ้ง
“แล้วไง ใครบอกให้มึงมาช้า”
“...” พูดแบบนี้หมายความว่าทั้งหมดนั้นมันเตรียมให้ผมกับมันใช่ไหม? อ่า!! ผมหูฝาดไปเองหรือเปล่าวะ!!!? ผมค่อยๆ ยิ้มออกมา พูดจริงหรือเปล่า? คนที่ทำให้มึงจัดงานวันเกิดก่อนวันหนึ่งนั้นคือกู? คนที่มึงอยากจะฉลองด้วยตามลำพังคือกู? นี่มันเรื่องจริงหรือเปล่าวะ!!? ใครก็ได้ตบผมที!!! นี่ว่ามึงอำกูอยู่หรือเปล่า!!? ไปโดนมนต์ดำที่เขมรจนเป็นบ้าเหรอวะ!!?
“วินเซอร์ ขอโทษที่มาช้า”
“เฮ้อ ก็ดีกว่าไม่มา”
“วินเซอร์!”
“อะไร?”ไอ้วินเซอร์มันเลิกคิ้วรับเอ่ยตอบอย่างรำคาญนิดๆ ผมโถมตัวเข้าไปกอดมัน วินเซอร์!!!! พูดจริงๆ ใช่ไหม? คนที่มันอยากจะฉลองด้วยคือกูจริงๆ ใช่ไหม!!? ผมยิ้มแก้มปริ อยากจะร้องไห้ ในที่สุดวินเซอร์มันก็ยอมรับผมแล้วใช่ไหม!? ไอ้วินเซอร์ก็กอดผมตอบ ผมยังคงยิ้มเหมือนเดิม อ่า...ตอนนี้มันยิ้มไปเอง รู้สึกแค่อยากยิ้ม มีความสุข!
“วินเซอร์ อยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิด?”
“...หึๆ ถ้าบอกว่าอยากได้ ‘มึง’ ล่ะ?”
อยากได้กู!!!!?
ผมตัวแข็งทื่อ เสียงของไอ้วินเซอร์ที่มันกระซิบข้างหูนั้นทำเอาผมขนลุก รู้สึกจั๊กจี้แล้วหน้ามันก็ร้อนผ่าวขึ้นมา ไอ้บ้า! แล้วกูจะไปซื้อให้มึงได้จากร้านไหนล่ะ? เซเว่นมีขายเปล่าวะ!!? จากที่ผมเกยตักมันก็หล่นปุ๊กมาอยู่บนโซฟาแถมไอ้วินเซอร์ที่มีรอยยิ้มล่อลวงเข้ามาประจบผมก็ถอยกรูมาติดแหงกสุดโซฟา ไอ้วินเซอร์ยิ้มที่มุมปากแล้วยกตัวขึ้นคร่อมผมจ้องผมด้วยสายตาที่เหมือนอาบยาพิษเอาไว้ ผมโดนพิษนั้นทำเอามึน คิดอะไรไม่ออก ไปไหนไม่เป็น
“กูอยากได้มึง ให้ไหมล่ะ?”
“...”
แว๊กกกกกก!!!! กูยังไม่พร้อม!!!!!
TBC.
ส่งท้ายก่อนจะขอตัวไปอ่านหนังสือสอบ ถือว่าเป็นของขวัญคริสต์มาส!
แมร์รี่คริสต์มาสทุกๆ คนเลย~!!!! ขอให้มีความสุขกันถ้วนหน้า
และก็ยินดีกับสุดหล่อของเรา ครบ 20 ปีแล้ว
วินเซอร์เพิ่ง 20 เองนะ แต่หน้านะไปไกลแล้ว 555
แน่นอนว่ามันบังเอิญจริงๆ วันนี้ก็วันที่ 25 ธันวา
อะไรมันจะตรงขนาดนี้เนี่ย!! แอบตกใจเหมือนกัน
ของขวัญวันเกิดวินเซอร์จะได้หรือไม่? ติดตามตอนต่อไป~
ปล. ขอโทษที่มาช้า แต่นี่มันยาวมากเลยนะ เป็นของขวัญคริสต์มาสไง! 555
ปล.1 ตอนหน้า Nc หรือเปล่า~ 555 :z1:
-
ขอให้น้องปอยสมหวังในการสอบนะจ๊ะ เหมือนฮอยฮักสมหวังกะวินเซอร์ อิอิ +1พร้อม+เป็ดให้แล้วจ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ยาวสะใจมากค่า
โอย เป็นตอนต้อนรับวันเกิดวินเซอร์
และวันคริสมาสที่แสนพิเศษ
ลิ้งพอรู้ว่าเป็นฮัก เอาใหญ่เชียวนะ หึหึ
มีการจัดงานวันเกิดก่อนวันนึงดั้วะ
อ่านตอนฮักรีบกลับจากกองถ่าย แล้วเรารีบไปด้วยเลยอ่ะ กลัวไม่ทัน เหอๆ
ลิ้งแกนัวเนียมากกกกกกกก ที่สุดของที่สุด
หมั่นไส้วะ
รักคนเขียนนะค่า่าาา ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
ฮักเอ้ยย พร้อมได้แล้วว
-
:m1: ฮักเราว่าพร้อมได้แล้วมั่ง ฮ่าๆ ไหนๆก็เป็นวันเกิดของวินเซอร์ทั้งที
วินเซอร์นี้น่ารักดีเนอะ มีการจัดงานเล็กๆรอฮักด้วย :m3: แบบนี้ฮักหลงตายเลย
(ตอนนี้ฮักก็หลงจนหาทางออกไม่เจอแล้ว ฮุฮุฮุ)
-
อย่าบอกนะว่าเป็นเลิฟมีปลอมตัวมา โถ หวินหวิน ก็ใช่นะเซ่ ดูไม่ออกเหรอ :angry2:
ขำฮักอ้ะ รำคาญเลิฟมีเหรอเนี่ย :m20:
ฮักจ้ะ พร้อมได้แล้วน้า :z1:
-
Nc NC จุดไฟ ชาบู~~
:oo1: :oo1:
จะเสร็จไหมน้องฮอย :impress2:
-
ของขวัญชิ้นนี้จะยอมให้เปิดกล่องหรือเปล่า :z1:
-
ฮ่วย! ตื่นมาปาดไม่ทันมีคนปาดไปก่อนแล้ว กระซิกๆ :o12:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด วินเซอร์เดี๋ยวนี้น่ารักนะเธอ แอร๊ย :m1:
ยอม ไม่ยอม ยอม ไม่ยอม ยอม ไม่ยอม ฮักจ๋า เธอจะยอมม้ายยยย :z2:
ตอนหน้าอยากอ่านมุมของวินเซอร์บ้างจังเลย... :impress:
-
จะยอมไหมนะ
-
อร้างๆๆๆๆๆๆๆ งานนี้ต้องยอมยกให้เค้าละ วินเซอร์
-
ให้ไปเหอะฮักวินเขาขอแล้วนะ 555555
-
สรุปแล้ววินเซอร์รู้รึยังเนี่ย :z3:
ตอนหน้าฮักจะเป็นไงเนี่ย
อย่าเพิ่งยอมมันนะลูก
อยากอ่านต่อแล้วอ่าค่ะ ลงต่อเลยได้ไหม :laugh:
ปล. แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะวินเซอร์ o18
-
ขอให้ทำข้อสอบได้นะคะ :L2:
ระยะเวลาในตอนนี้น่าจะผ่านช่วงที่ถาปัดวิศวะประชันกันแล้วใช่มั้ยคะ
ดีแล้วที่น้องปอยข้ามช่วงนั้นไป ไม่อยากอ่านตอนที่ฮอยฮักรับตะเกียบดีดหน้าผากแทนวินเซอร์ :sad4:
-
ได้ของขวัญชิ้นงามในวันคริสต์มาส :m3:
:กอด1:มีความสุข
-
HBD วินเซอร์ ของขวัญเป็นฮอยฮัย คงไม่อยากได้อะไรอีกแล้วเนอะ :)
-
ในที่สุดวินเซอร์ก็รู้ใจตัวเอง หุๆ ว่าแต่วินเซอร์จะได้ของขวัญวันเกิดมั้ยนิ :o8:
อวยพรให้ทำข้อสอบได้เยอะๆ ได้เกรดดีๆนะคะ :L2:
-
นังลิ้งนี่ตลอด :haun4:
ฮักนี่น่ารักที่สุด ดีใจเหมือนลูกหมาเลยง่ะ
:laugh:
-
กดบวกให้แล้วนะครับ
ยาวมากกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณครับ จะรอตอนต่อไปนะครับ
-
แฮปปี้เบิร์ธเดย์ด้วยคนนะวินเซอร์ :a:
-
รอ part วินเซอร์ อยากรู้ว่าวินเซอร์มันคิดอะไรอยู่อิอิอิ
(มันน่ารักผิดปกติมากเจ้าวินเซอร์อิอิ)
-
:-[ ขอให้สมหวังน้า
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ของขงัญวันเกิดอย่าเลยเที่ยงคืนคืนนี้นะคะ เดี๋ยวเลยวันที่25น๊าาาาาาาาาา
-
:-[ :-[ o13
-
หนีให้รอดนะฮัก :call:
-
วินเซอร์ น่ารักมาก
ยอมรับฮอยฮักแล้วใช่ไหม
:L2: :L2:
-
HBD วินเซอร์
ขอให้สมหวังน๊า....อิอิ^^
~Merry Christmas~
-
เขิลแทนฮักงะ
-
555555555555555+ ฮอยฮัก เอ๋ยยยยยยยยยย
ไม่รอดแน่ๆ อ่ะ ของขวัญวันเกิดแฟนทั้งทีนะ ห้าๆๆๆๆๆ
น้องวินเซอร์ขา จัดหนักเลยค้า ^ ^
-
แหมมม ฮักจ้ะ ไหนๆก็เตรียมตัวมาแล้ว
ก็ให้ๆไปเห๊อะ เอิ๊กๆ
:-[
Marry X'mas ค่ะ
:L1: :L1:
-
:-[ :-[ :-[
-
มีลางสังหรณ์ว่า.....คู่นี้หนทางยังอีกยาวไกล..... :n1:
-
วินเซอร์เริ่มรุกฮักแล้วววว
ตอนหน้าขอNCเลยฮะ
ฮักคร้าบยอมๆๆให้เขาไปเถอะ
เพราะยังไงก็ต้องโดนวินเซอร์กินอยู่ดีแหละ :o8: :o8: :o8:
-
:L2: HBD น่ะวิน :mc4:
ของขวัญขอได้ น่ะ :haun4: เพราะพี่ๆรอดูวินแกะของขวัญน้า
-
ฮักจะยอมไม่น้า :o8:
:HBD2:
:L2: :L2:
-
เจ้าวินมันเปลี่ยนจะหน้ามือเป็นหลังเท้า
ว่าแต่ ...ยังไม่รู้จริงอ่ะ ว่าฮอยฮักคือคนเดียวกับเลิฟมี?
คนเขียนตัดจบทรมาณจิตอีกแล้ววววววว T[ ]T
-
คงต้องยอมแล้วละฮัก
ก็ดูที่วินมันทำให้สิ
ยังไงก็ไม่เตรียมของขวัญมา
ตอนหน้าก็จัดไปเลยค่ะน้องปอย :z1:
-
:a:เด้อวินเซอร์ กรีา ก ก
ฮักยอมๆไปเถอะลูก 5 55 5 . :laugh:
ขอให้สอบได้นะค่ะ ปอย o13
-
แอร๊ยยยยย
กรี๊ดดด ดังๆๆ
ตอนหน้าจัดเต็มนะคะคุณปอยยยย
-
เ่ป็นวันคริสมาตที่มีความสุขมากเลยค่ะได้มาอ่านวินกับฮัก อารมณ์ประมาณได้ของขวัญเลยค่ะขอให้คู่นี้เค้าหวานกันไปนานๆนะคะ :กอด1:
-
เข้ามาอวยพรวันเกิดให้วินเซอร์ และสุขสันต์วันคริสต์มาสคนเขียนค่ะ
เหมือนวินเซอร์จะชอบฮอยฮักมากเหลือเกินนะ รอฉลองกันสองคน
คงรักแล้วล่ะ เพราะขนาดเจอเลิฟมีตัวเป็นๆยังเฉยๆเลยอ่ะ
เดี๋ยวนี้มีงงมีงอนกันด้วย :-[ รอดูว่าวินเซอร์จะได้ของขวัญจากฮักหรือป่าว
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
บวกเป็ดค่ะ
-
โอ๊ยยยยยยย จบค้างเหมือนตอนที่แล้วเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ฮอยฮกจะให้รึป่าวววว
:z1: :z1: :z1:
-
สรุปว่าฮอยฮักจีบวินเซอร์ติดแล้วในมาดแว่นจืด โอ้วววว :z2: :z2:
มะไหร่จะรู้ความจริงซักทีน๊าาา รอตอนต่อไปให้ แว่นจืดสมยอม 555+ :กอด1:
-
เอ....จะเชียร์ให้ฮักยอมหรือไม่ยอมดีน้าาา 555
วินเซอร์ : กูรอมานานแล้วนะโว้ยยย ขอเถอะ :angry2:
นี่เป็นนิยายเรื่องแรกเลย ที่ไม่อยากให้นายเอกเสียตัว :laugh:
-
HBD วินเซอร์ :mc4:
-
ฮักตอบไปเลยลูก
อิอิ :o8: :-[ :impress2: :haun4: :z1: :pighaun:
-
รู้ความจริงก่อนค่อยจิ้มสิ
-
หื่น
ลิ้งดูน่ารักขึ้นนะ แต่แอบโง่หรือเปล่า หรือว่ารู้แล้ว
-
+1 Happy birthday and merry x'mas winzer รักฮอยฮักให้มาก ๆ น่ะ จ๊ะ :L2: :L2: :L2:
ปล.Nc มีเหอะน่ะ :z1: :z2:
-
merry x'mas จ้า~
-
แอบรออยู่ใต้เตียง 555
-
เอร้ยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!
งานเข้าแล้วฮักเอ้ยยยยย
วินเซอร์ขอมาแบบนี้ ฮักจะเอาตัวรอดยังไง
เอ๊ะ!!!!!!! หรือจะตามใจเจ้าของวันเกิดหล่ะ >///<
-
HBD นะวินเซอร์
วินกล้าขอก็ต้องกล้าให้นะฮักนะ
อย่าเลยเที่ยงคืนวันนี้นะ เด๋วเลยวันเกิด อิอิ :o8:
-
วินเซอร์เกิดวันดีเสียด้วย ก่อนอื่นก็ :b: ก่อนเลย
ฮอยฮักจะให้ตัวเองเป็นของขวัญวันเกิดมั้ยน้า :confuse:
-
HAPPY BIRTHDAY & MERRY CHRISTMAS น๊าาาา วินเซอร์
ขออะไรในวันเกิดก็ขอให้ได้ตามนั้นนะ ^^
:haun4:
-
อร๊ายยยย ลุ้นตอนหน้า อิอิ
ปล. แอบงงเวลา ตอนนี้นี่มันเลยไอ้กีฬาชนคณะอะไรนั่นรึยังอ่า
ปลล. ตั้งใจสอบน้า Get A :L2:
-
สงสัยกับข้าวที่เตรียมไว้จะไม่ต้องกินล้ะ :m20:
-
ต้องไถ่โทษน่ะฮักที่ทำให้ลิ้งรอนาน
:oo1:ทั้งคืนเลยดีมั้ยอ่ะ :jul1:
-
ทำไมบางทีวินเซอร์ก้ฉลาด แต่บางทีก้โง่น้าาาา
เมื่อไหร่จะรู้ว่าฮักคือเลิฟมี น้าเนี่ยยยย
เฮ้อออ
ฮักจะทำไงเนี่ยเรื่องของขวันวันเกิด
-
merry x'mas poypoy and everybody!!(^o^)
Happy Birth Day to Windsor!!
อ่านตอนนี้ก็มีความสุขอีกแล้ว น่ารักกันจริงคู่เนี้ย
ฮักหายไป ลิ้งคงคิดถึงมากล่ะสิ
ฮักก็ให้ของขวัญลิ้งตามที่เขาขอเหอะ ไม่ได้เตรียมอย่างอื่นมาไม่ใช่เหรอ คนอ่านขอร้อง อิอิ
-
อร๊ายย ให้เลยจ้าฮักจ๋า อิอิ
-
ยกให้ไปให้หมดเลยจ๊ะฮัก แถมข้าวสารอีกสองกระสอบ
เหตุเพราะวินเซอร์น่ารักเกิ๊นนนน
-
วินเซอร์เขาขอนู๋ฮอยฮักเป็นของขวัญวันเกิด
แล้วนู๋ฮอยฮักจะมอบตัวเองเป็นของขวัญวันเกิดให้วินเซอร์หรือ???
ไหนๆวินเซอร์ก็ขอมาขนาดนี้แล้ว จัดให้วินเซอร์ไปเถอะ หึหึ
:z1: :z1: :z1:
-
:กอด1: :กอด1: :o8: :o8:
อยากอ่านต่อหน้าไม่ไหวแล้ววววว
-
วินเซอร์ ของที่นายอยากได้น่ะ
คนอ่านก็อยากได้(อ่าน)เหมือนกันนะ :z1:
-
Happy BD P'Vin duai kon khaa...
-
ว้ายๆ แว่นยังไม่พร้อมอีกเหรอ
-
ประทานทิมใจร้าย
วินเซอร์ก็เอ๋อได้อีก
สุดท้ายก็ฮักที่ร้ากกกกกกก ไหนๆวันเกิดวินเซอร์แล้วก็ยอมมันหน่อยเหอะ คนอ่านรออยู่ เอิ้กๆ :z1:
-
หว้านหวาน :-[
-
ฮอยฮักจะให้ไหมอ่ะ
-
เฮ้ย ตื่นเต้น !!!
อยากอ่านต่อ
แฮปปี้เบิดเดย์นะวินเซออออออออออออร์ ><
-
เชียร์ๆๆๆๆ ตอนหน้าขอ nc
ฮักให้ของขวัญพี่วินซะดีๆ คนอ่านรอยุ
ขอบคุณค่าเปนของขวัญคริสมาสที่น่ารักมาก ชอบที่สุดอ่ะ
และก็บังเอิญมากมายเนอะ
ปล.ชอบวินเซอร์โหมดนี้มาก ดูอ่อนโยน น่าร้ากกกก
-
เราก็รักฮักนะ แต่ถ้าฮักไม่ยอมวินเซอร์
เราจะยุให้วินเซอร์ปล้ำฮักแล้วนะ!!! :oo1:
-
วินเซอร์นายแน่มากขอตรง ๆ เลย
:z3: :call: :call:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กว่าจะกลับมาอ่านอีก ก้อปีหน้าอ่ะ
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
หวัดดีปีใหม่ล่วงหน้าล่ะกัน
:bye2: :bye2: :bye2:
-
อร๊ายยย ของขวัญที่ดีที่สุดของวินเซอร์
-
ฮักจ๋ายอมๆวินไปเหอะ :o8:
ขอให้สอบได้เต็มทุกวิชาเลยนะคะพี่ปอย :กอด1:
สู้ๆค่ะ!!
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
แม้~ อุตส่าขอ :o8: ให้ๆไปเถ๊อะฮักเอ้ยยยยย :z1:
-
มารอ NC ในตอนต่อไปนะครับ อิอิ
-
มารอ nc จ้า :L2:
-
ฮาวินเซอร์ถ้าเป็นคนอื่นคงรู้แล้วว่าเป็นเลิฟไปแล้ว
นี่คงคิดมากเกินไปเลยคิดว่าไม่ใช่ สงสัยคงอีกยาว
ส่วนฮักนี่ก็มีหึงตัวเองอีกต่างหาก :laugh: :m20:
ของขวัญวันเกิดวิน ฮักก็ให้ไปเถอะ :impress2: :-[
Merry Christmas และขอให้คุณปอยโชคดีในการสอบนะ
ปล. ตอนนี้เลยชนคณะกับงานประมูลรึยังค่ะ
-
HBD วินเซอร์ที่รัก :a13:
อยากได้อะไก็ขอให้สมหวังนะคะ หึหึ
:กอด1: ขอให้มีความสุขกันทุกคน :กอด1:
-
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วฮัก.....ให้ๆ เค้าไปเถอะนะ :z1:
สุขสันต์วันเกิดนะวินเซอร์ :a13:
-
พร้อมเถอะ!!! ;)
-
ขอให้วินเซอร์ได้ของขวัญสมใจปรารถนาทีเถิดอานิสงค์จะได้ตกกับคนอ่านด้วย
-
วันนี้วันคริสต์มาส ขอหวานๆ น่ารักๆ เป็นของขวัญซักตอนเถอะค่าคนแต่งจ๋าาาาาาาาาาาาาาา
-
เค้าเกิด 24 ธันวา :กอด1:
ปล.ในที่สุดก็ตามทัน หลังจากหมกตัวอ่านหนังสือ สอบ T^T
-
เเอร๊ยยยยยย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสร็จวินเซอร์ซะเถอะน้องฮอย 55555555+
-
โฮะ โฮะ โฮะ... :haun5:
ตกหลุมรัก ฮัก เต็มใจรึยังจ๊ะ หนุี่่มวินเซอร์?
เจอเลิฟมีตัวเป็นๆแต่เ๊ฉยมากกกกกกกก...แปลว่ายังไงดี?(ทีแรกล่ะงอแง จะเอาๆ :m28:)
ปล.ของขวัญที่วินเซอร์อยากได้จะได้เมื่อไหร่?
-
วินเซอร์อยากได้ ฮอยฮักก็ต้องให้ดิ ของขวัญวันเกิดเลยน๊า ยอมๆเค้าไปเต้ออออ :z1: :z1:
-
เอิ่ม...
ตอนหน้าNCหรอ @-@
=.,=!!
-
วินน่ารักอ่า คิดถึงฮักอ่ะสิที่ไม่มาหา
พอเขามาก็ไล่เขา เด็กน้อยขี้น้อยใจ อัยยะ
ท่าทางจะหลงเสน่ห์หนูฮอยเข้าเต็มเปาเลยล่ะสิ
แอบสงสัยแล้วด้วยว่าฮอยใช่เลิฟหรือเปล่า หึหึ o13
ปูลู ตอนหน้าฮอยจะยอมเป็นของขวัญให้วินหรือเปล่า ลุ้นๆ :z1:
-
ตอนหน้าาา..
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
กดเลย วินเซอร์ ~~~~~~
-
ลุ้นนนนนนนนนนน
อยากให้วินเซอร์ได้ของขวัญ (ไม่ค่อยหื่นเลยกรู :z1:)
ฮักหลงผู้ชายย แต่ก็น่ารักก :o8:
-
โธ่ๆๆๆๆๆๆๆๆฮักจ๊ะ
พร้อมๆให้พี่สุดหล่อเค้าไปสะทีเถอะ :impress2:
-
:haun4: ตอนหน้ามาด่วนจี๋
-
อ่านแล้วลุ้นตลอดว่าจะจับได้ไหมว่าฮักคือเลิฟมี
แต่ก็ยังจับไม่ได้ซะที อิอิ
ตอนนี้นี่แอบหวานเบาๆ 555
-
ฮัก พร้อมได้แล้ว คนอ่านลุ้นมาหลายตอนละเนี่ย
วินเซอร์ แกจับไม่ได้-*- ฮักมันปลอมตัวจนเชื่อหรือแก...
-
เสร็จแน่ๆ
-
o13 ตอนหน้า หึหึ ฮอยฮักเสร็จแน่ๆ :laugh: :oo1: :m25: :-[
-
เดี๊ยวนี้ลิ้งทำตัวน่ารักขึ้นนะคะ หุหุ
แต่ฮัก อย่าไปยอมง่ายๆ นะ
-
:mc4:
ฮักน่ารักได้อีก
อยากจะบอกฮักว่าให้เล่นตัวอีกหน่อยนะ
แต่ใจมันเรียกร้องว่า...ฮักยอมเค้าไปเถอะลูก ป้าอยากอ่าน
-
หวานนนนนนนนมากกกกกกกก....แอบแซ่บตอนสุดท้าย วินเซอร์น่ารัก 555+
-
วินเซอร์น่ารักมากอ่ะ เพราะท่านประธานทิมแท้ๆวินเซอร์เลยน่าจะรู้ใจตัวเองแล้ว แต่น้องฮักอย่าเพิ่งไปยอมมันน้า ><
Merry Christmas ย้อนหลังนะคะ
:pig4: :L1:
-
อ่านทันซะที เฮ้อ ยาวได้โล่
เรื่องนี้เราชอบอ่ะ ชอบมากกกกกกกถึงมากที่สุด
แบบมันเถื่อนจริงไรจริงไอ้วินเนี่ย
แล้วฮักก็แบบซื๊อซื่อ น่ารักดีค่ะ
จะติดตามแล้วก็เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วย
พยายามค่าาาาาา
-
ถ้าอยากได้
ก็เอาไป o13 o13 o13
-
ลุ้นๆๆๆ..จะเสร็จรึป่าวเนี่ย :o8:
วินเซอร์หลงรักฮอยฮักแล้วละซิ น่ารัก ๆ :L2:
-
จะมาแล้วใช่หรือไม่? ไม่รู้ไม่ชี้แต่......
จะนอนรอ :t3:
-
สู้ๆนะ ฮอยฮัก
มานั่งรอค่ะ
-
ฮักไฟต์ติ้ง!!
ถ้ามันจะรุกเราก็เด้งสวนมันไปโลด555
-
เฮ้ยยย
เข้ามาจ่อคิวนั่งรอด้วยยยคน!!!
-
มารอดูฮักโดนกิน
-
เป็นเรื่องที่ทำให้เป็นโลกจิตอ่ะ กด F5 ตลอดเวลาที่มีหัวขึ้น :z3:
นั่งรอ นอนรอ อย่าให้ถึงหลับรอนะจ๊ะ
:laugh:
-
ไวมากกกก :z2:
คนอ่านช๊อบชอบ :impress2:
-
โอ๊ะ! ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งนาน
ระดับความคืบหน้าถือว่า o13
วินเซอร์นายเริ่มหลงฮอยฮักเข้าแล้วละสิ :-[
เห็นชื่อตอนแล้วเศร้าจัง นี้แสดงว่าncยังไม่มาสิน่ะ (เอ๋ หรือมา!!??)
นอนรอๆๆ ด้วยคนค๊าบบบบบบบบบบบบบบบบ :t3:
-
มานั่งปูเสื่อรอๆๆๆๆ
รอดูฮอยฮักโดนกิน :haun4:
-
ฮักสู้ใคร...วินหรอ??? :serius2:
ยอมๆวินเถอะนะฮัก!! :กอด1:
รอค่าาา!!
:L2: :L2: :L2:
-
ปูเสื่อนอนรอ
อยากเห็นฮักสู้ตายอ่า!!!!!!!
-
ฮั่นแน่ ยอมวินใช่ป่ะ
ยอมเหอะ ยอมซะดีๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
รอคร่าาา :z2:
-
ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว :o8:
ชอบแนวนี้มากเลยค่ะ o13
รอตอนต่อไปนะค่ะ :L2:
-
มาปูเสื่อรอด้วยคนครับ
-
ช่วงนี้มีวินฮักมาให้อ่านบ่อยๆ ปลื้มมากค่ะ o13
-
:monkeysad:
-
ไฟ้ติ้ง ไฟ้ติ้ง รอๆๆๆ
ปล.ตอนที่แล้วเค้าเม้นไปยัง? จำไม่ได้ ฮ่าๆๆ
-
สู้ที่ว่า หมายถึงเค้าจะฟาดดาบกันมิชิชิมิ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:pighaun: ร๊ออออรอออลอออ
-
รอ ร๊อ รอ รอ รอ อิอิ จดจ้อง จับตารอ กิกิ :mc4: :mc4:
:z2: :z2:
-
รอๆๆๆๆ
ฮักจะสู้อะไรวินเซอร์ ยอมๆไปเหอะ :impress2:
-
:haun4: :haun4:
รอ รอ รอ แล้วก็รอ
วินจะกดฮักแล้วใช่มั้ย ?
:call: :call: :mc4:
-
รอจร้าาา
-
อร้ายยยยยยยยยยยยยยยย
จุดพลุๆๆๆๆ
ปูเสื่อรอฮอยฮักอีกคน
^^
-
คนเขียนไฟท์ติ้ง~
รออยู่นะ
-
รอฮอยฮักจร้าาาาาา
-
:impress2: :impress2: ให้มันได้งี้สิ
เป็นอันว่าวินเซอร์รับรักฮักแล้วใช่ป่ะ
มีการทำเมินเลิฟมีอีก ๕๕+
แล้ววินเซอร์ขอขนาดนี้ ฮักจะให้มั๊ยจ๊ะ ^ ^
-
ไม่ใช่ว่าวินเซอร์รู้แล้วหรอกนะ...คนอะไรจะบื้อได้ขนาดนั้น
ฮักอย่าเพิ่งใจอ่อนนะ นิดหน่อยพอ เดี๋ยววินเซอร์จะได้ใจ
-
มารอด้วยค่ะ
แต่คงได้อีกไม่นาน T^T
พรุ่งนี้ต้องไปเรียน
ข้าน้อยไม่ได้เร่งนะคนเขียน แต่เร็วๆหน่อยก็ดี กร๊ากกกก //โดนเตะ :z6:
-
แล้วฮักจะไปสู้เค้าทำมายยยยย :oo1:
ยอมซะดีๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวมาก :haun4:
-
ปูเสื่อรอค้าาาาาาาาาาาาาาาาา
-
เตรียมของกินพร้อมนั่งหน้าจอรอค่าาาาาาาา
-
รอออออออออออ
-
รอออออออออออออออออ จ้า :t3:
-
มารอฮักโดนกด :-[
-
ฮักจ๋าา
ฮักสู้ๆ
วินฮักๆ วินฮักๆ
ท่านเทพจะโดนกดตอนไหนหว่า ลุ้นๆๆ
คิคิคิ
-
ฮักนี่ก็ซื่อจริงๆเนอะ
คิดไม่ถึงเลยเหรอที่ว่าวินเซอร์อยากจะฉลองวันเกิดกับใครแค่สองคนหน่ะ
ทั้งๆ ที่ก็รู้แล้วว่าตัวเองเป็นรักแรกของวินเซอร์
แถมวินเซอร์เองก็รู้ความจริงแล้วด้วยว่า
เจ้าแว่นคือฮอยฮักที่เป็นรักแรกของตัวเองตอนเด็กๆ
แล้ววินเซอร์ก็ยังบอกรักกับตัวเองไปแล้วด้วย
นี่ถ้าฮักสนใจจะไปค้นหาคำว่า ขะมาด สะลัน โลก แปลว่าอะไรละก็
คงจะไม่ต้องมานั่งเครียดแบบนี้หรอก
แต่เรื่องนั้นพักไว้ก่อน
ตอนนี้วิกฤตที่แท้จริงกำลังจะมาเยือนแว้วววววววว :serius2:
จะทำยังไงดีล่ะฮัก วินเซอร์เค้าอยากได้ตัวฮักอะ จะให้หรือเปล่า?
นี่แสดงว่าจะรักษาน้องเอกฯมาได้แค่นี้งั้นเหรอ?
รอ รอ ตอนหน้าอยู่นะ :call: :call:
:pig4: จ้า
-
“ดะ...”
“หือ?”
“ดะ...เดี๋ยว!!!!!!”ผมหลับตาแล้วผลักไอ้วินเซอร์ไปอย่างแรง ปรากฏว่าไอ้วินเซอร์มันก็หงายหลังไปเลย อืม สม! มาทำให้กูเครียดเกร็งแล้วไงล่ะ โดนพลังช้างสารผลักซะหงายหลังไปเลย ผมถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก ไอ้วินเซอร์มันก็ลุกขึ้นมองหน้าผมอย่างโกรธจัด
“ฮอยฮัก!”
“เอ่อ...หิวหรือเปล่า เดี๋ยวทำอะไรให้กินนะ”ผมรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นสถานการณ์มันไม่ค่อยสู้ดีเท่าไร ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปกูได้เสียเอกราชแหงๆ ไอ้วินเซอร์มองผมคิ้วสั่นยิกๆ แค่ผลักหงายหลังเอง โกรธอะไรนักวะ!! ผมทำหน้านิ่งแล้วรีบจรลีหนีเข้าครัวไปทันที ไอ้วินเซอร์มันก็บ่นงึมงำทำเสียงขึ้นจมูกตามหลังมาแล้วมันก็ไปเปิดทีวีนั่งดู ผมถึงได้ถอนหายใจโล่ง
ให้ตายสิ! นึกว่าไม่รอดแล้ว หัวใจมันเต้นรัวเหมือนมีกลองตีไปทั่วร่าง สมองมันก็เบลอไปหมด ถ้าจะตื่นเต้นขนาดนี้นะ ผมว่ามันไม่ไหวแน่ๆ เลยอ่ะ อีแบบนี้ผมต้องเป็นลมพับไปกลางคันแหงๆ ไม่รู้ทำไมหรอกนะแต่พออยู่ใกล้มันทีไรอาการมันก็เริ่มทุกที ตื่นเต้นหัวใจเต้นสูบฉีดไปทั่วร่าง ตัวก็พาลจะเกร็ง ไม่เป็นตัวของตัวเอง เรื่องแบบนี้ไม่เห็นจะเกิดกับคนอื่นเลยนี่น่า เป็นกับแค่ไอ้วินเซอร์เนี่ยแหละพยายามที่จะนิ่งเท่าไรก็แค่มันเข้ามาใกล้จับนิดหน่อยผมก็อาการหนัก คนอื่นถึงจะจับกอดอะไรไปก็รู้สึกเฉยๆ ไม่เหมือนกันเลยสักนิด ผมเนี่ยคงจะชอบมันมากเลยสินะ เฮ้อ
ผมทำข้าวต้มเบาๆ ให้มันกินแก้หิวแล้วชงโกโก้อุ่นๆ ให้ นี่มันก็ดึกแล้วจะให้กินอะไรหนักๆ ก็คงไม่ได้ เดี๋ยวอ้วน! ผมนั่งลงข้างๆ ไอ้วินเซอร์ที่นั่งดูทีวี จ้องหน้ามันนิ่ง หว่า ไม่ได้เจอกันตั้งสองอาทิตย์แน่ะ นานเป็นบ้าเลยเนอะวินเซอร์ แล้วนี่ผมยาวขึ้นสินะ เมื่อก่อนมันก็แค่ลำคอตอนนี้มันยาวจะปะบ่าแล้ว
“หน้ากูมีอะไรติดหรือเปล่า?”
“ก็ไม่นี่”
“แล้วมองทำไมวะ?”
“ไม่ได้เจอตั้งนาน คิดถึง”
“...เฮ้อ~ พูดออกมาหน้าตาเฉย กูล่ะยอมแพ้จริงๆ”ไอ้วินเซอร์มันเงียบไปสักพักมันก็ถอนหายใจเฮือกส่ายหน้าไปมาแล้วผลักหัวผมเบาๆ ผมนั่งดูทีวีกับไอ้วินเซอร์ ดูไปสักพักมันก็เป็นโฆษณาที่ผมเป็นพรีเซ็นเตอร์อยู่นั่ครับ อันนี้ทำแล้วไม่ได้ค่าตัวเท่าไรเพราะคนที่บังคับข่มขู่ให้ผมทำก็คือพี่ลอนดอน โฆษณาร้านของพี่แกนั้นแหละครับ! ซึ่งนี่เป็นเมนูเด็ดเมนูอร่อยของร้านเขา ไอ้วินเซอร์จ้องจอทีวีเขม็งขมวดคิ้วเครียดๆ
“แมร่ง เห็นโฆษณานี้ทีไร กูไม่อยากกินของหวานนั้นหรอก อยากให้พรีเซ็นเตอร์มากินของหวานกูมากกว่า!”มันบ่นพึมพำเบาๆ แต่ทำเอาผมสำลักโกโก้แล้วไอแค่กๆ ของแหวานที่มันว่าก็คือสารพัดบานาน่าครับ! ให้มากินกล้วยมึงเนี่ยนะ!! ไอ้หื่นเอ๊ย!!! ไม่เกรงใจกูที่นั่งอยู่ด้วยเล๊ย ไอ้วินเซอร์มองผมแล้วหัวเราะขำ
“เป็นอะไรวะ หรือว่าอยากกินของหวานของกู”
“ไอ้บ้า!”ผมฟาดฝ่ามือใส่มันครึ่งแรง ถ้าเต็มแรงเดี๋ยวไหล่มันหลุดไปแล้วมันจะยุ่งอ่ะครับ ไอ้วินเซอร์มันก็หัวเราะในลำคอแล้วจับหัวผมขยี้ จากนั้นมันก็ขมวดคิ้วมองมือของตัวเอง
“มึงสระผมเปล่าเนี่ย ทำไมเหนียวแบบนี้วะ”มันก็ผลักผมทำท่ารังเกียจ แมร่งเอ๊ย นั้นมันมูสเฟ้ย กูสระผมทุกวันเหอะไอ้คุณรักสะอาด! ผมก็สะบัดผมใส่ไอ้วินเซอร์ที่ทำท่ากลัวหมัดกลัวเห็บจากผม ท่าเว่อร์จริงไอ้นี่นิ โคตรโรแมนติกเลยวะ วันเกิดมาสะบัดผมใส่กันเนี่ย จะมีคู่ไหนเขาทำกันถ้าไม่บ้าจริง! สักพักผมก็มองนาฬิกาเวลามันจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว ผมควรจะกลับบ้านสักที ผมหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วหันมาบอกไอ้วินเซอร์ที่กำลังหัวเราะละครซิตคอม ดูท่าหัวเราะมันสิโคตรอุบาศก์ มึงอย่าไปทำให้คนอื่นเห็นนะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าหล่อแล้วปัญญาอ่อน
“กลับก่อนนะ”
“อืม”
ผมมองไอ้วินเซอร์แล้วใจสั่น เวรเอ๊ย อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ! ทำอย่างกับเป็นหมาน้อยโดนทิ้ง น่าสงสารจัง อย่ามองละห้อยแบบนั้น กูไม่กล้ากลับเลย! ผมมองไอ้วินเซอร์ทำใจแข็งแล้วเดินออกไป แต่ไอ้วินเซอร์มันก็เรียกไว้ก่อน ผมหยุดยืนที่หน้าประตูห้องหันไปมองไอ้วินเซอร์ที่ลุกเดินตามมา มันหยุดยืนตรงหน้าผมก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัยก้มหน้ากระซิบข้างหูของผมเบาๆ
“ของขวัญที่ขอยังรออยู่นะฮัก”
“...”ผมยืนหน้าแดงแปร๊ดอย่างรวดเร็ว บ้าเอ๊ย!! ดูมันทำเสียงเข้าสิ!! กระเส่าเซ็กซี่ไปไหนเล่นเอากูใจหวิวไปเลย!!
“รู้แล้ว เดี๋ยวจะหาของขวัญให้!”
“ไม่ต้องลำบากหาก็ได้ แค่มึงจับตัวเองผูกโบว์สีแดงนอนบนเตียงแล้วพูดว่า ‘เปิดของขวัญสิ’ แค่นั้นแหละ”ไอ้วินเซอร์ยิ้มๆ แล้วพูดแถมทำท่าประกอบซะผมอายไม่รู้จะทำหน้าอย่างไงดี
“ไอ้บ้า!!!”ผลักมันออกไปไกลจากตัวเองแล้วเปิดประตูเดินออกจากห้องปิดประตูดังปัง! สายตาโคตรหื่นเลยเหอะไอ้บ้าวินเซอร์!! ผมคิดทบทวนเรื่องของไอ้วินเซอร์แล้วมีความสุขอยู่ในภวังค์ที่สร้างขึ้น ไม่รู้ตัวเลยว่ามาถึงบ้านแล้ว ผมจอดรถแล้วเดินเข้าบ้านไป อาการแบบว่าล่องลอยตัวเบาหวิว
“ฮัก”เสียงเรียกเข้มๆ เรียกผมที่กำลังเดินขึ้นห้องไปพอหันกลับมาเห็นพี่ยิ้มทำหน้าเข้มเครียดยืนกอดอกจ้องผมหาจุดผิดปกติ พี่ยิ้มเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วสังเกตรอบตัวสแกนบาร์โค้ดอย่างรวดเร็ว
“ไปไหนมา?”
“หาเพื่อนมาครับ”ผมตอบไปด้วยใบหน้านิ่งๆ ขอโทษนะครับพี่ยิ้มที่ต้องโกหกน่ะ นี่ถ้าบอกความจริงไปพี่ยิ้มต้องปรี๊ดแตกแล้วจับผมขังไว้จากนั้นก็ไปต่อว่าพวกพ่อๆ แล้วไปเล่นงานไอ้วินเซอร์ต่อแน่ๆ ก็พี่ยิ้มน่ะไม่ชอบพวกรักษ์โลกแบบพวกนิยมไม้ป่าเดียวกันนี่น่า พี่ยิ้มหรี่ตาลงอย่างไม่เชื่อ
“ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วย?”
“วันนี้วันเกิดเพื่อนครับ ผมก็เลยต้องรีบไปเดี๋ยวจะไม่ทันเวลา”
“อ้อ งั้นเหรอ? ต่อไปก็บอกพี่ด้วยนะ นี่อะไรมาถึงก็วิ่งแจ้นออกไปเลย มันตกใจรู้ไหม?”
“ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรๆ คราวหน้าก็บอกด้วยล่ะ พี่เป็นห่วง”
“ครับ”
“เอ่อ วันปีใหม่ ไม่ลืมใช่ไหมว่าจะต้องไปที่บ้านใหญ่น่ะ”
“ไม่ลืมครับ”ผมพยักหน้ารับแล้วขอตัวขึ้นห้องไป พี่ยิ้มก็ตบไหล่เบาๆ แล้วแยกตัวกลับห้องของพี่ไป ผมมองตามพี่ชายแล้วถอนหายใจ ในที่สุดผมก็ต้องโกหกพี่ของตัวเองจนได้ ทำไงได้ล่ะ เฮ้อ ผมเปิดประตูห้องของตัวเองโยนกระเป๋าไว้บนโต๊ะแล้วเดินล้มตัวเองลงบนเตียงนอนนุ่ม
“บ้านใหญ่งั้นเหรอ? ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากจะไปเลย”บ่นพึมพำกับตัวเองอย่างเซ็งๆ บ้านภวัตนรเศรษฐ์คุณปู่น่ะไม่เท่าไรแต่พวกญาติๆ เนี่ยสิมันน่าเบื่อ เอาเถอะ ปีละครั้งเองอดทนเอาล่ะกัน ผมถอนหายใจแล้วลุกไปอาบน้ำเพื่อจะเข้านอน รู้สึกไม่สบายใจอย่างไงไม่รู้แฮะ
:L2:
“ฮัก เป็นอะไรหรือเปล่าลูก?”
“ทำงานหนักมากเหรอฮัก?”
“พี่ขอตัวก่อนนะฮัก”
และแล้วก็ถึงวันรวมญาติของตระกูลภวัตนรเศรษฐ์ ผมมากับพี่ยิ้มครับ พอมาถึงคฤหาสน์ที่เป็นศูนย์กลางของตระกูลโดยมีเฮดใหญ่สุดคือคุณปู่ ก็มาเจอเข้ากับพ่อดีซและพ่อรินที่กำลังเดินเข้าไปข้างในพอดี พี่ยิ้มมองทั้งสองผงกศีรษะทักทายให้แล้วเดินแยกออกไปกับภรรยา ก็บอกแล้วว่าพี่ยิ้มน่ะไม่ชอบพ่อทั้งสองเท่าไรถึงได้มีท่าทีแบบนั้นครับ พ่อทั้งสองก็ไม่ได้ถือโทษโกรธในท่าทีของพี่ยิ้ม
"ฮัก ไม่เป็นไรนะ?”
“ไม่เป็นไรครับ ทำงานหนักไปหน่อย”
“พักบ้างนะลูก”
“ครับ”ผมพยักหน้ารับ ประธานทิมน่ะใช้ผมซะคุ้มเลยล่ะครับ แล้วนี่ก็เป็นวันที่ 1 ปีใหม่พอดีก็เลยได้พัก แต่พอพักไม่เท่าไรก็ต้องลุกมาวันรวมญาติแบบนี้อีก และที่แย่ที่สุดก็คือไอ้วินเซอร์น่ะสิ!! ดันบอกว่าจะไปฉลองปีใหม่กับครอบครัวที่อเมริกา ไม่ได้เจอมันเลยตั้งแต่วันเกิดนู้นเพราะผมต้องทำงานตัวเป็นเกรียวได้แต่โทรหามันเท่านั้น แล้วไอ้บ้านั้นก็ไม่เคยโทรหาผม ต้องเป็นฝ่ายผมซะอีกที่ต้องโทรหา บางครั้งมันก็ไม่ว่างจะรับผมก็ไม่ว่างจะโทร เอาไปเอามากลายเป็นว่าผมกับมันเริ่มห่างกันเหมือนเดิม ได้เบอร์มาก็ไม่ได้ช่วยอะไรเล๊ย โชคดีหน่อยที่ส่งข้อความหากันได้
พูดคุยกันเล็กน้อยผมกับพ่อก็เดินเข้าไปในบ้าน เสียงเฮฮาดังมาจากบรรดาลูกหลานและคนที่อยู่ตรงกลางไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ก็คุณปู่นั้นแหละ พอลูกชายคนโตอย่างพ่อดีซเข้ามาเสียงก็เงียบลง คุณปู่มีลูกชายอยู่สองคนครับ พ่อดิซเป็นลูกชายคนโต ส่วนพ่อของผมเป็นลูกคนสุดท้องครับ เห็นว่าพ่อของผมหงิมๆ เงียบๆ แต่ดันร้ายจัดเป็นลูกมีปัญหาขนาดทะเลาะกับพ่อตัวเองแล้วหนีออกจากบ้านเลยครับ
“ดีเซลมานี่ลูก”คุณปู่ที่เห็นลูกชายคนโตมาถึงก็ยิ้มแล้วเรียกลูกชายไปหาทันที คุณปู่กับพ่อดีซกอดกันแล้วปลีกตัวไปคุยตามประสาพ่อลูกที่ไม่ได้เจอกันนาน ผมกับพ่อรินก็ยืนรออยู่ด้วยกัน สังเกตเห็นว่าพ่อรินยิ้มมีความสุขที่เห็นพ่อดีซกับคุณปู่สนิทกันแบบนั้น
พ่อรินเคยเล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนน่ะคุณปู่เป็นพวกหัวแข็งระเบียบจัดมากและเข้มงวดกับลูกทุกคน ทำให้พ่อของผมน่ะหนีออกจากบ้านไปเลยล่ะครับ พ่อผมอยากเป็นนักแสดงแต่คุณปู่ไม่เห็นด้วย คุณปู่ก็เลยมาเข้มงวดกับพ่อดีซแทนเพราะเป็นลูกชายคนโตและเหลืออยู่คนเดียว แต่จนแล้วจนรอดพ่อดีซกลับไปรักกับพ่อรินที่เป็นผู้ชาย คุณปู่รู้เรื่องเข้าบ้านแทบแตก ชีวิตโคตรดราม่าอ่ะครับเส้นทางรักรันทดอย่างรุนแรง แต่ทั้งสองก็ฝ่าฟันมาด้วยกันจนกระทั่งทำให้คุณปู่ยอมรับได้แบบนี้แหละครับ พ่อทั้งสองคนแน่มาก ผมเคารพเทิดทูน! หวังว่าผมกับวินเซอร์ก็จะเป็นแบบนั้นแต่ว่านะดูจากนิสัยไอ้วินเซอร์แล้วไว้ใจมันไม่ได้เลยวะ
ถ้าเรื่องพ่อของผมกับคุณปู่น่ะเขาคืนดีกันแล้วล่ะครับ ทุกวันคุณปู่โทษตัวเองว่าไล่ลูกคนเล็กออกจากบ้านไป สุดท้ายพ่อของผมก็กลายเป็นนักแสดงด้วยความสามารถของตัวเองเลยกลับมาขอขมาพ่อที่หนีออกไปและไม่เคยมาเยี่ยมเลย กว่าจะคืนดีกันพ่อก็มีผมแล้ว พาครอบครัวมาแถมยังเอาหลานมาให้ตั้งสอง คุณปู่ก็พูดอะไรไม่ออกเลยครับ ได้ลูกได้หลานกลับมาคุณปู่น่ะดีใจจะตาย
พี่ยิ้มน่ะเป็นหลานคนโปรดของคุณปู่เขาล่ะ เพราะพี่ยิ้มเขาเหมือนพ่อนี่ครับ เหมือนมากเลย พ่อดิซยังบอกว่าเหมือนมากคอนเฟิร์ม คุณปู่ก็เลยเอ็นดูเป็นลูกอีกคน มันคงจะดีมากนะครับถ้ามีกันแค่นี้แต่ที่ผมเซ็งมากก็เพราะพวกกาฝากทั้งหมดน่ะสิ! แห่กันมาเต็มไปหมด เหอะ! เลียแข้งเลียขาเป็นงานที่ถนัดที่สุดล่ะมั้ง
“อะ พี่ฮักค่ะ สวัสดีค่ะ”
“อืม”ผมพยักหน้ารับเท่านั้นแหละครับ ไม่อยากจะเสวนาด้วยเล๊ย คุณเธอเนี่ยชอบทำตัวมาป้วนเปี้ยนผมแถมที่น่าหงุดหงิดมากกว่านั้น คุณเธอดันไปทำศัลยกรรมมาและที่ให้อภัยไม่ได้เลย ตัวแบบของคุณเธอก็คือผมน่ะสิ!! ไม่อยากจะพูดอะไรกับยัยนี้เลย ให้ตายสิ!
“พี่ฮักค่ะ ตอนนี้เดียร์ได้เป็นนักแสดงบริษัทดีเอแล้วนะค่ะ”
“อืม”ผมพยักหน้ารับไปแต่ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเธอเท่าไรหรอกครับ เดียร์ก็ทำหน้าบึ้งไม่พอใจเมื่อเห็นผมเดินหนีเธอไป ยัยบ้าเอ๊ย ที่เธอเข้าได้มันก็เพราะใช้หน้าตาของฉันเข้าไม่ใช่หรือไง!!? ยัยเดียร์นั้นก็ตามมารังควานผมอยู่เหมือนเดิม
“พี่ฮักค่ะ พี่รู้จักกับลูกชายของประธานบริษัทดีเอหรือเปล่า?”
“ไม่”ผมตอบสั้นๆ เหมือนเดิม เหลือบมองยัยเดียร์ด้วยหางตา ลูกชายประธานบริษัทดีเอ? ประธานฮัน? หมายถึงไอ้หัวทองจอมหื่นมือว่องไวปานลิงเหนียวหนึบยิ่งกว่าปลิง ไอ้วินเซอร์น่ะเหรอ? ถึงจะรู้จักแล้วจะทำไม? มีแต่คนโง่นั้นแหละที่จะบอก ตาเนี่ยเป็นประกายวิบวับ กะจะเล็งไอ้วินเซอร์หรือไง? ขอโทษทีนะหมอนั้นน่ะฉันแขวนป้ายเป็นเจ้าของแล้ว! ห้ามยุ่ง ห้ามแตะ ห้ามให้อาหาร!
“หว่า~ อะไรกัน พี่อยู่วงการมาตั้งนานไม่รู้จักเขาได้อย่างไง วินเซอร์ออกจะดัง”
แล้วไงล่ะ? เธอไปเกี่ยวอะไรกับเขา!
“หล่อ รวย เก่ง นิสัยดี ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ เฟอร์เฟ็คส์ เดียร์น่ะใจเต้นตื่นเต้นไปหมดแค่เห็นหน้าเฉยๆ นะ”
เธอไปโดนภาพไหนหลอกเข้าล่ะ? ผมมองยัยเดียร์ด้วยสายตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึกใดๆ ไอ้ที่พูดมาน่ะแน่ใจว่าเป็นไอ้วินเซอร์ เหอะ นิสัยดีเหรอ? โห! เอามาตรฐานไหนมาวัดวะ ต่ำชิบหาย!! ผมเดินหนียัยเดียร์อีกครั้งทำเป็นเดินทักทายญาติคนอื่นๆ เพื่อเลี่ยงยัยน่ารำคาญนี่ น่ารำคาญจริงๆ นะครับยัยเดียร์เนี่ย พอผมมีอะไรคุณเธอก็ต้องดิ้นรนหาให้ได้แบบผมแล้วมาพูดอวดอ้างเสมอ
“วินเซอร์น่ะ ชมว่าฉันสวยด้วยแหละพี่ฮัก”
เหอะ ไอ้วินเซอร์มันก็ชมผู้หญิงทุกคนว่าสวยนั้นแหละ ไอ้หื่นนั้น! ผมเหล่มองยัยเดียร์ที่ปลาบปลื้มสุดขีดกับคำชมนี้ เหอะ! ถึงจะชมว่าสวยแต่หน้าเธอก็ไม่ใช่ของจริงนี่ เธอก๊อปมาจากฉันชัดๆ เพราะฉะนั้นมันไม่ได้ชมเธอหรอก ยัยบ้าเอ๊ย!! ผมเดินหนียัยนี้ตลอดจนได้เวลากลับนู้นแหละถึงสะบัดยัยนี้หลุดได้ เกาะติดยิ่งกว่าปลิงอีก เฮ้อ เหนื่อยวะ
พี่ยิ้มก็ยิ้มหน้าบานสมชื่อมาเชียว ก็อีกไม่กี่เดือนพี่เป๊ปซี่ภรรยาพี่ยิ้มก็จะคลอดลูกคนแรกแล้วนี่น่า น้ำยาพี่แกดีจริงๆ ครับ แต่งปุ๊บปั๊มติดปั๊บ แถมยังบอกว่าอยากให้ออกมาหน้าตาเหมือนผม เอ่อ ออกมาเหมือนผมก็ซวยเลยน่ะสิ! เดี๋ยวผมก็ได้ข้อหาเป็นชู้กับเมียพี่หรอก!!
หลังจากวันงานรวมญาติของตระกูล ผมก็กลับมาตรากตรำทำงานหนักเหมือนเดิม ประธานนะประธาน ใจร้ายมาก! แต่ผมก็แก้แค้นไปแล้วหลายดอก เชอะ~! ตอนที่อีกฝ่ายวิ่งออกมาจากห้องเพราะต้นบอนไชสุดที่รักโดนน้ำร้อนลวกจนต้นเฉาหมด หาให้เป็นคนรับผิดก็ไม่ได้ ผมเนี่ยมองสถานการณ์ความวุ่นวายนั้นอย่างสะใจเป็นบ้า สมน้ำหน้า!
ยังไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะครับ มันแอบขโมยทิชชู่ในห้องน้ำของท่านประธานออกมาด้วยตลอดแล้วเวลาประธานเข้าไปไม่ดูตาม้าตาเรือก็ได้ติดแหงกอยู่ในห้องน้ำเป็นชั่วโมงกว่าจะหาที่ชำระได้ หึๆ ไม่แค่นั้นหรอก ยังมีอีกเยอะครับ เห็นอะไรผมก็แก้แค้นหมดไม่เลือกวิธีหรอกนะ แล้วคนที่เป็นแพะโดนสงสัยก็คือพี่ลอนดอนครับ แต่พี่แกก็มาตบไหล่ผมแล้วบอกว่าเอาอีกเยอะๆ เลย ดูเหมือนว่าพี่ลอนดอนแกจะชอบใจที่ผมแกล้งประธานทิมแฮะ
กว่าจะเคลียร์งานเสร็จผมแทบจะหมดเรี่ยวแรงจะเดิน ดีนะที่ไม่ใช่งานที่ต้องเดินทางไปต่างประเทศ ไม่งั้นผมก็ไม่มีเวลาเรียนตามเพื่อนๆ แน่เลย เนี่ยก็เพราะพวกเพื่อนๆ เก็บงานตามงานให้ และในช่วงสอบก็ได้พวกมันเป็นคนหาชีทติวให้ ขอบคุณน้ำใจเพื่อนๆ ทุกคนมาก เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวพวกมึงทุกคนเลยนะ ซึ้งใจวะ!
พูดถึงไอ้วินเซอร์ล่ะก็ ช่วงนี้มันก็ยุ่งกับงานเหมือนกันครับ เราก็เลยไม่ค่อยได้เจอกันก็มีโทรหาบ้าง แน่นอนว่าผมเป็นคนโทร ชิ! อย่างมันน่ะเหรอจะโทรหาผมก่อนน่ะ ไม่มีวัน! ส่งข้อความไปมันก็ตอบกลับมาสั้นๆ อย่างเช่น อืม เหรอ? แล้วไง? อะไรพวกนี้ ให้ตายเถอะ! ผมพิมพ์ข้อความจนเป็นเซียนมือถือล่ะ แต่ดูมันตอบกลับสิ! อืม เหรอ? ฟายเอ๊ย!! ตอบกลับมาได้แค่นี้น่ะเหรอ?
“ฮอยฮัก เหม่ออะไรฟ่ะ? จะเลี้ยงพวกกูไม่ใช่หรือไง!!?”ไอ้พรีสต์มาสะกิดผมเบาๆ ไอ้หมาบ้านี่เป็นต้นตอกทำให้เกิดการทะเลาะกันระหว่างวิศวะและสถาปัตซึ่งเจ้าตัวมันไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย เอาแต่เล่นกับหมา ลันลากับลูกๆ มันที่สวนดอกไม้ ตอนนี้แมร่งสถานการณ์วิศวะกับสถาปัตย่ำแย่มาก เจอกันก็จ้องเขม็งยกพวกตีกันแหลกลาน โอ๊ะ ผมน่ะเหรอ? ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่บอกไปว่าไม่ได้อยู่สถาปัต อยู่แพทย์ พวกนั้นก็เชื่อแหละครับ!
“เออๆ สั่งเลย”
ตอนบ่ายเนี่ยอาจารย์ไม่อยู่ก็เลยว่าง ดูตารางเรียนของไอ้วินเซอร์ตอนบ่ายมันเรียนวิชาเดียว ถ้าอย่างนั้นตอนเย็นมันก็ว่าง ผมกะว่าจะไปทำเซอร์ไพรส์มันสักหน่อย ไม่ได้เข้าคณะวิศวะมานานแหละต้องแวะไปทักทายเพื่อนรุ่นพี่ที่คอยเป็นที่พึ่งดูแลเป็นหูเป็นตาให้ แล้วยังเพื่อนๆ ในคณะของไอ้วินเซอร์อีก
ผมเปิดเมนูอาหารเพื่อดูว่าจะสั่งอะไรบ้างแต่ก็ชะงักเมื่อเห็นไอ้พวกเพื่อนๆ ที่ตายอดตายอยากมาจากไหนก็ไม่ทราบ มันเล่นสั่งเอาๆ จนผมหันขวับไปมองคนจดเมนูยืนเอ๋อเลยครับ โดยเฉพาะไอ้พรีสต์ มึงเกรงใจกูบ้างนะพรีสต์ ได้ข่าว่ามันไม่ค่อยมีส่วนรวมที่ช่วยกูเท่าไร แถมเป็นตัวถ่วงให้กูติวให้อีก เวร ไอ้หมาบ้า! นี่มึงจะซดเบียร์ตั้งแต่หัววันเลยหรือไง!?
ผมก็จำใจเปิดกระเป๋าเลี้ยงเพื่อนๆ ที่กะจะมาถลุงเงินจากผมเต็มที่ โดยไอ้พรีสต์หัวโจ๊กให้เหตุผลว่าผมไม่ได้เจอมันมาตั้งนาน เหรอ? ได้ข่าวว่าเมื่อตอนปีใหม่กูก็ไปฉลองนับถอยหลังกับมึงอยู่นะ ไอ้ที่มึงบ่นเหี้ยอะไรกับความรักเพ้อเจ้อของมึงให้กูฟังน่ะ เชอะ ผมกำลังพูดถึงเรื่องไอ้พรีสต์กับหลิงหลิงอ่ะครับ รู้จักกันมาตั้งแต่นู้น มัธยมปลายนู้นครับ จริงๆ แล้วเรื่องนี้น่ะผมไปเป็นคนเจอเข้าแต่ผมไม่ค่อยอยากจะไปยุ่งก็เลยบอกให้ไอ้พรีสต์ไปจัดการแทน สังหรณ์ใจอยู่แล้วเชียว นี่ถ้าเป็นผมไปช่วยล่ะก็ยัยหลิงนั้นต้องติดหนึบผมแน่ๆ เฮ้อ! ยัยหลิงนั้นก็คิดไม่เป็นเล๊ย จริงๆ แล้วก็ไม่ได้ชอบไอ้พรีสต์มันหรอกก็แค่รู้สึกสำนึกบุญคุณไม่ใช่หรือไงวะ เอาเถอะ เรื่องคนอื่นผมไม่ยุ่งดีกว่า
พอใกล้จะถึงเวลาที่ไอ้วินเซอร์มันเลิกเรียนผมก็ขอตัวจะกลับก่อนแต่ไอ้พวกนี้มันไม่ยอมครับ พอผมควักเงินวางไว้พวกมันก็พร้อมใจปล่อยผมมาทันที เวร พวกมึงรักกูมากเลยวะ! ผมส่ายหน้ากับพวกเพื่อนเหี้ยๆ แล้วรีบโบกรถกลับมาให้คณะวิศวะ ไม่ลืมซื้อขนมนมเนยมาฝากพวกเพื่อนๆ พี่ๆ เหมือนเดิม เราจะต้องรู้จักเข้าหาและใช้ประโยชน์จากสิ่งต่างๆ ให้เต็มที่ครับ พอเดินเข้ามาในคณะวิศวะผมก็ถูกใครก็ไม่รู้ลากไปซอกตึกหลังป่า รู้สึกว่ามันจะเป็นหลังตึกเพียรจิตน่ะครับ ที่เขาลือกันว่าเป็นซอยตำนานคราบเลือด ว้าว เท่เนอะ! แต่พวกนี้พาผมมาทำไมอ่ะ? ผมมองพวกสาวๆ ด้วยสายตาซื่อๆ
“มีอะไรเหรอครับ?”ถามไปซื่อๆ แบบกูไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ในใจผมน่ะสั่นระริก ตื่นเต้นกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น นี่เขาเรียกว่าตบหมู่ป่ะ? โอ๊ย เพิ่งจะเคยโดนเนี่ยแหละ ตื่นเต้นอ่ะ!! ผมพยายามมองหน้าคนที่ลากผมมา นับๆ แล้วน่าจะสิบกว่าคนได้ เป็นผู้หญิงและไม่หญิงปะปนกัน
“นึกว่าจะไม่โผล่หน้ามาแล้วไอ้จืด!”
“หน้าทุเรศยิ่งกว่าอะมีบา แล้วยังเสนอหน้ามาตามตื้อวินเซอร์อีก กล้ามากนะหล่อน!!”สาวเพศสองนางหนึ่งแต่งตัวได้สุดๆ อ่ะครับ ยิ่งกว่าต้นคริสต์มาส นี่เทรนด์ใหม่มาแรงหรือเปล่าเนี่ย หลุดโลกยิ่งกว่าเลดี้กาก้า ผมมองเขาขึ้นลงแล้วไม่พูดอะไร
“ใช่!! ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่ามายุ่งกับวินเซอร์นะย่ะ!!”สาวสวยที่เสียงทุ้มยิ่งกว่าผู้ชายถลามาดึงผมแทบจะคะมำหงายหลังเลยล่ะครับ เฮ้ยๆ อย่าดึงผมกูสิวะ มันเจ็บหนังหัว! แล้วคนอื่นๆ ก็เข้ามารุมแย่งกระเป๋าและถุงขนมไปจากมือของผม
“พูดแล้วยังจะมาทำหน้าทำตาใส่ น่าหมั่นไส้จริงไอ้เหี้ยนี่!!”
“หน้าแมร่งกวนชิบหาย!! อยากจะเหยียบหน้ามันจริงๆ วะ หน้าด้านเอ๊ย!!!”
“ไม่เจียมตัวนะมึง!!! คิดว่ามึงเป็นใคร วินเซอร์เป็นใคร!!!”
ผัวะ!!!!
ผมเบิกตากว้างเมื่อถูกชกเข้าท้องอย่างแรง โคตรจุกอ่ะครับ พวกนั้นปล่อยผมลงเข่าทรุดพื้นแล้วหัวเราะกันใหญ่ ดูท่ามีความสุขมากสินะ ผมปล่อยให้พวกมันรุมยำไปนิดหน่อย ผมพยายามปกป้องใบหน้าที่ใช้หากินไว้สุดชีวิต เอาเถอะ ปล่อยให้พวกมึงได้ใจไปก่อน พวกมันลงมือก่อนนะครับ หึๆ ไม่ใช่ผมเป็นคนลงมือลง ผมแค่สู้เพื่อป้องกันตัวเท่านั้นเอง นับหนึ่งถึงสิบแล้วผมก็จับเท้าที่กำลังกระทืบอย่างเมามันส์ดึงมันล้มลงบนพื้นแล้วผมก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“มึงสู้เหรอไอ้เวรนี่!!? ตายดีๆ ไม่ยอม วอนหาเรื่อง!!”
แค่ผู้หญิงกับกะเทยไม่กี่คนเองถ้าอยากจะสนุกจนเห็นนรกก็เข้ามาสิวะ ผมมองพวกนั้นที่โกรธจัดแล้วกระดิกนิ้วเรียกพวกมันเข้ามา วิ่งเข้ามากรูแบบไม่มีสติสตังแบบนั้นมันจะเอาอะไรมาสู้วะ ผมเดินเข้าไปหาพวกมันแล้วแย้มยิ้มหวานๆ ให้พวกนั้น
“ถามว่ากูเป็นใครน่ะเหรอ? กูก็เป็นคนที่จะจัดการพวกมึงลงนรกน่ะสิ”
ฟาดแข้งหวดก่อนที่พวกมันจะเอื้อมมือมาตบผมจากนั้นก็แทงเข่าโยนรายแรกทิ้ง ยันโครมรายสองรายสามออกไปแล้วจับเหวี่ยงรายสี่ไปใส่รายห้า พวกมันจับผมรวบล็อกแขนจากด้านหลัง อืม มึงมาข้างหลังกูเองนะ ผมก็งัดเจ้าคนที่ล็อกแขนนั้นทุ่มลงพื้นไปแล้วถีบมันกลิ้งออกไปไกลรัศมีของผม ฟาดศอกใส่ไอ้พวกที่กำลังเข้ามารุม กระโดดถีบยอดอกรายเจ็ด แล้วส้มือใส่รายแปดที่ยืนเอ๋อด้วยกัน เหลือแค่สองคนที่ยืนเบิกตามองเพื่อนที่นอนร้องโอดโอยกับพื้น ผมเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าต้นกะเทยคริสต์มาส ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น
“ถามว่าวินเซอร์คือใครน่ะเหรอ? แหม แน่นอนว่าวินเซอร์ก็ต้องเป็นผัวกูสิวะ!!”
ผัวะ!!!
หมัดตรงสุดแรงเกิดที่ทำให้สองคนสุดท้ายล้มโครมไปไกล ผมมองพวกมันแล้วส่ายหน้าปัดฝุ่นจากเสื้อผ้าเล็กน้อยแล้วเดินไปเอากระเป๋าและถุงขนมของตัวเองที่ถูกพวกมันโยนทิ้งตั้งแต่เริ่มบู๊กัน แล้วบังเอิญไปเหยียบพวกมันที่นอนกองกัน โทษทีวะ ตั้งใจเหยียบเนี่ยแหละ ถีบพวกมันที่กำลังจะลุกขึ้นให้ล้มอีกครั้ง พวกนั้นก็มองผมกัดฟันโกรธกันใหญ่
“คราวหน้าให้มันมันส์กว่านี้นะ”พูดทิ้งท้ายแล้วโบกมือลาพวกนั้นมา อืม ขนาดผู้ชายหุ่นบึกกูก็สู้ว่าแล้วนับประสาอะไรกับผู้หญิงหุ่นแค่นี้กันล่ะ ผมเดินออกมาจากซอยตำนานนั้น หันซ้ายหันขวา เสียเวลาไปนิดหน่อย ไอ้วินเซอร์มันเลิกแล้วไปไหนหรือเปล่าเนี่ย? ผมเดินล่องลอยยกมือรับคำทักทายคนอื่นๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เฮ้ย ไอ้แว่น!!”
ผมหันขวับหาต้นเสียงนั้นทันที จำได้ว่าเสียงนี้มันไอ้วินเซอร์แน่นอนครับ พอหันไปก็เห็นมันเดินมากับเพื่อนๆ ของมัน แต่ละคนเนี่ยทำหน้างุนงง ไอ้วินเซอร์มันก็เดินมาถึงตัวผมมองสำรวจไปทั่วตัว มีอะไรหรือเปล่า? แล้วไอ้วินเซอร์ก็หันขวับไปมองด้านหลังที่สะดุ้งเฮือกเมื่อมันมองกลับไป
“จริงๆ นะ!! ฉันเห็นพวกกลุ่มนั้นลากไอ้แว่นไปจริงๆ!!”เจ้าพวกนั้นจำได้ว่าเป็นลิ่วล้อของไอ้วินเซอร์ครับ ประมาณมีอะไรก็จะวิ่งแจ้นมารายงานมันตลอด เป็นสายข่าวกลายๆ พวกนั้นมองผมอย่างงงแล้วรีบวิ่งสลายกลุ่มไปก่อนที่จะถูกลูกพี่กระทืบ
“มีอะไรเหรอ?”ผมหันมาถามไอ้วินเซอร์ที่หัวเสียไม่ใช่น้อย สบถตามกลุ่มลิ่วล้อไป ไอ้วินเซอร์มันไม่ตอบครับกลับมองมาที่ผมอย่างสงสัยและเหมือนจะจับผิดกลายๆ ด้วย เห็นสายตามันแล้วผมรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างไงไม่รู้แฮะ ผมพยายามทำหน้านิ่งไม่รู้เรื่องกลบเกลื่อนไป แต่ไอ้วินเซอร์มันก็ยังจ้องผมเขม็งเหมือนมีอะไรคาใจอยู่งั้นแหละ อะ...อะไรวะ? เหมือนมีลางสังหรณ์ส่อถึงความอันตรายอย่างไงไม่รู้แฮะ
“ได้เจอหน้าแหละ ขอตัวกลับก่อนนะ”เมื่อรับรู้ถึงความอันตรายผมก็รีบขอตัวกลับไปก่อนทันทีแต่ก็ยังเดินไปไม่ถึงไหน ไอ้วินเซอร์มันก็เรียกเอาไว้ก่อน แถมเสียงนั้นมันกดดันพิกลอ่ะครับ ผมเนี่ยเสียวสันหลังวูบ หันกลับไปมองมันที่ส่งยิ้มหัวเราะหึๆ แวบหนึ่งเห็นมันเป็นซาตานมีเขางอกออกมาบรรยากาศมืดรอบตัวมัน ผมเนี่ยหน้าซีดเลยครับ
“มีอะไรจะต้องเคลียร์กันหน่อยไหมฮอยฮัก?”
เคลียร์อะไร ไม่มี๊!!!!
TBC.
เย้~!!!! ได้อัพแล้ว อะไรนะ ใครบอกว่าจะ Nc ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย
โห ให้ฮักมันทำใจไปก่อนเหอะ ปล่อยฮักเขาไปเถอะ สงสาร ฮ่าๆๆๆ :laugh:
วันนี้สอบไปสองวิชา เหลืออีกหนึ่งวิชา โห ช่างเป็นมิดเทอมที่สอบน้อยที่สุดแล้ว
ดีใจจัง 555 แต่งานก็ยังรอข้าพเจ้าอยู่เหมือนเดิม เศร้าเลย เฮ้อ~ :sad4:
ต่อไปเป็นส่วนของวินเซอร์บ้าง ไม่รู้ทำไม รู้สึกชอบแต่งเวอร์ชั่นวินเซอร์
มันมีรั่วๆ และสติแตกกว่าฮักเป็นหลายเท่าก็เลยชอบหรือเปล่า? 555
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
+++++++++++++++++++++++++
เคลียร์อะไร!!!! :serius2:
อ่า...วินเป็นผัวฮักตั้งแต่เมื่อไหรเนี่ย :laugh:
ปล.ไม่ว่าจะเป็นส่วนของวินหรือฮักเราก็ชอบหมดแหละค่ะ!! :o8:
-
สุดยอดมากเลยฮัก เราชอบนายเอกแบบนี้สุดๆ ไปเลย
ไม่หาเรื่องใครก่อน แต่ถ้าใครมาหาเรื่องก็ต้องสู้กลับ ^-^
ใช่แล้วฮัก วินเซอร์เป็นของฮัก
เพราะฉะนั้นอย่าให้ใครมาเอาคนของฮักไปนะ
อยากรู้จริงๆว่าวินเซอร์จะทำอะไรฮัก
+เป็ดกิ๊บก๊าบ
-
:L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เยเย้ ~! ได้อ่านคนแรก ๆกะเค้าซักที ~
-
จะเคลียร์กันบนเตียงอ่ะป่าว อิอิ :o8:
-
เอาแล้วไงงงง
ฮักกกกกกก
โดนเคลียร์ยาวป่ะเนี่ย หึหึ o18
โอยยยยยยยยยยยย แต่มันไม่จุใจอ่ะ เราอ่านเร็วไป หรือว่ายังไง
ฮือออออออออออออออ
อยากอ่านอีก อยากอ่านอีกกกกกก *ชักดิ้นชักงอ*
:กอด1: :กอด1:
-
ค้างคร๊าบ ๆ อาไร เกิดอะไรขึ้น
-
:z3:สนุกมาก ค้างมากคับพี่น้องงงงงงงงง :call:
-
ค้างอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เคลียร์อะไรหว่าาาา
ว่าแต่ของขวัญวินเซอร์ รีบๆพร้อมนะฮัก><!
ขอบคุณค่า
-
เคลียร์อะไร แล้วนี่หน้า 79 แล้วนะวินเซอร์ยังเซ่ออยู่เลยอ่ะ --"
-
เคลีย อะไรๆๆๆๆ อิอิ ฮักน่ารรักมาก ลิ้ง จะเริ่มแล้ว o13
-
เคลียร์ยังไงงงงง เคลียร์บนเตียงเลยม่ะวินเซอร์ :oo1:
-
ถึงเวลารู้ความจริงได้รึยังเนีย :เฮ้อ:
-
:L2: :pig4:
-
เคลียร์อะไร ยังไง แบบไหน :z1:
-
ฮั่นเน่ะ วินเซอร์ เปนห่วงเค้าล่ะสิ :impress2: :impress2: :impress2:
เรารู้หรอกว่าห่วงไอ้แว่นอ่า :-[ :-[ :-[
-
เคลียอะไรหว่า :m21:
หวานกันอยู่ตอนสองตอน :m20:
-
เคลียร์อะไรอ่ะ?
:a5:
-
เคลียร์อะไรล่ะตะเอง...อั๊ยยะ 555+
รอ part หนุ่มวินเซอร์ค่ะ หุหุ
-
สุดยอดเลยค้าบ
-
เอร้ยยยยยยยยยยยยยยย
วินเซอร์จะเคลียร์เรื่องอะไรรรรรรรรรรรรรร
อยากรู้ๆๆๆๆๆ
งานจะเข้าฮักมั้ยเนี่ย
ลุ้นๆๆๆๆ
รอตอนตอไป
^^
-
จากเนื้อเรื่องต้องลุ้นอีกนานเลยอ่ะ
-
เคลียไร
-
แล้วไอ้คนนั้นหายไปไหนอ่ะ ลืมชื่ออ่ะ
คนที่มันเนียนว่าเป็นเจ้าของชีทอ่ะ
น่าจะลากมันมากระทืบหมู่ด้วยคนนะ555
-
รอวินเซอร์ ชอบอ่านตอนของวินเซอร์อ่ะ อิอิ
-
ชอบอะ วินผัวฮัก! อร๊ายยยยยยย
กว่าจะได้ฟันกันคงอีกไกล TOT~ เเต่ชอบคู่นี้จริงๆ มันส์ดุเดือดตลอดเว
จากที่อ่านอีเว้นของคู่นี้ในส่วนของโซโลกับพรีสเเล้ว พอมาอ่านในนี้เเล้วเเบบ..
คู่นี้ยังอีกยาวไกล โฮกกTOT~ ถึงอีกไกลยังไงคนอ่านก็ยังรอ ฮึ้วว~
เเต่ชอบมากๆๆๆๆๆๆ ฮักว่าสติเเตกเเล้ว วินยังสติเเตกกว่าหรอ! ฮึ่มม55555
:impress2: ปอยปอยเเต่งเก่งจริงๆ ขอบคุณมากๆฮร้า♥
-
เคลียไรค๊า ค้างคาภาก
-
ค้างอ่ะ อยากรู้จังจะเคลียร์เรื่องอะไร
-
ฮอยฮักเก่งที่สุด
:L2: :กอด1:
-
วินเซอร์จะเคลียร์อะไรนะ
-
เคลียร์อะไรกันหรา เคลียร์ที่เตียงรึป่าวอะวินเซอร์
-
อุอุอุ น่ารักมากลูกฮัก
-
เคลียไรอ่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
มันค้างยิ่งกว่าเดิม อีกอ้า
คุณปอยขา~
-
คนแต่งเรียนอยู่ มข ป่าวครับ
คุ้นๆ กับตึกเพียรจิต อิอิ
มารอตอนต่อไปครับ
เป็นอีกเรื่องที่ชอบอ่ะ
-
แค่กระโดดถีบผู้หญิงเอง *-*
ต้องถึงกับต้องเคลียร์เลย?
-
เคลียเรื่องอะไรกันอ่าาาาา
วินอย่ารุนแรงกับฮักน้าาา :impress2: :impress2:
อย่าทำให้ฮักซ้ำน้า ไม่งั้นโกรธน่าดูเลยอ่าาา
ปล.อยากได้ตอนNCอ่าาาา :z3: :z3:
-
:z3: :z3: :z3:
ค้าง วินเซอร์จะเคลียร์เรื่องไรกับฮักนะ ?
หรือว่าจะรู้แล้วว่าฮักคือเลิฟมี
:call: :call :bye2:
-
วินจะเคลียร์เรื่องอะไรกับฮักอะ
+ 1 นะคะ
-
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
งานเข้าซะแล้วฮัก :m20:
:L2: :L2:
-
วินเซอร์เค้าเป็นห่วงนะเนี่ย ฮอยฮักจ๋า อิอิ
-
ตกลงคนที่ทำแปลงดอกไม้ลูกรักของพรีสต์มันพัง
เป็นเหตุการณ์นี้รึเปล่าเนี่ย :laugh:
-
เคลียร์ไร อิตาวินนนนนน ค้างงงงงงงงงงงงงง :serius2:
-
+1มีเคียล์ ไรอ่ะ อยากรู้จัง แต่เมื่อไร น่าที่ฮักจะยอมวิน :z3: :z3: :z3: :z3:
-
กำลังสนุกเลยอ่ะ
รอตอนต่อไปนะจ้า :serius2: :serius2: :serius2:
-
ไม่ได้เข้ามาวันเดียว โห เม้นเยอะเชียว
รอต่อนะคะ
-
เคลียร์อะไรอยากรู้อยากเห็น
-
:เฮ้อ: นึกว่าวินเซรอ์จะได้ของขวัญซะอีก .... อดเลย
วินเซอร์เคลียร์อะไรไม่รู้ แต่ฮักเคลียร์แล้วว่าวินเซอร์เป็นผัว o13
-
555+.....น่าร้ากกกกกกกกเว่ย!!
-
ฮักสุดยอดดดด
แต่อย่าบอกนะว่าวินเซอร์รู้แล้วอ่ะ o22
เป็นกำลังให้นะค่ะ :L2:
-
น้องฮักได้ใจมากค้า
ที่บอกว่า วินเซอร์เป็นผัว
ได้ใจป้าไปเต็มๆ ^ ^ :m20: :laugh:
-
ชอบอ่ะ :z2:
-
:m31: ค้างงงงงงงงงงงงง
-
ผัวกู!!! :a5:
ฮักแร๊งสสสสสสสสส!!!
-
ค้างงงงงงงงงง อีกแล้วครับท่าน :o12:
-
เล่นกับท่านเทพซะแว้ว
-
ฮักโหดงะ
-
คือตอนอ่านหลายๆฉากในเรื่องพรีสกะโซ ว่าฮักมันโหดแล้วนะ
มาอ่านแบบซูมๆเรื่องนี้
บ๊ะ !! มันไม่ได้โหดธรรมดา แต่ฮักมันโหดเลือดสาดด อ่ะ 55555555+
-
เคลียร์อะไรหว่า :confuse:
-
P'Hug suu suu khaa ^^
-
ไฟท์ติ้ง~! :mc4: :mc4:
-
เคลียร์อะไรก๊านนนนนน :z3:
-
เคลียร์รัยกันอ่ะ :impress2:
-
ฮอยฮักสุดยอด
-
เคลียร์อะไรอ่ะ
แกมีลางร้ายแล้วฮัก
เชียร์วินเซอร์ ปล้ำเลยๆๆๆๆๆๆๆ
555555555
-
:laugh:
-
มันค้าง มันคาใจ อยากให้เธอมาไขข้อข้องใจของฉันหน่อย 555+
วินมาเจอประโยคเด็ด เข้าป่าวเนี่ยยย
โอ้ยลุ้น ทุกตอนนนน :z3:
-
เคลียอะไรอ่า ค้างนะเนี่ย
มาต่อต่อให้เคลียเลย 5555
-
ชอบทุกอย่างแหละจ้า ไม่ว่าจะวินเซอร์รึ ฮอยฮัก :impress2:
ค้างคา มาต่อด่ีวนนะคะ :z2: :z2:
-
o13 ฮักเยี่ยมมาก
แต่เคลียร์อะไรหรือได้เวลาตาสว่างสักทีพ่อคุน
-
ท่านเทพ เทพมว๊าาาาาาาาก
อยากเห็นฮอยฮักโชว์เจ๋งให้วินเซอร์ดูจังเลย :z2: :z2:
-
เฮ้ย!!!! นี่มัน 8 ลุม 1 เลยอ่ะ
พวกนี่ไม่รู้อะไรเสียแล้ว เจอท่านเทพฮักเข้าไปไม่ต้องแจวเลยจอดสนิท :laugh: :laugh: :laugh:
ขอยกนิ้ว o13 ให้ท่านเทพฮอยฮักเลยอ่ะ สยบพวกหาเรื่องตั้ง 8 คน
หัวใจแทนนู๋ฮอยฮักอ่ะ ที่วินเซอร์เป็นห่วงนู๋ฮักของเจ่ :impress2: :impress2: :impress2:
แต่ว่าจะเคลียร์อะไรกันอ่ะ งานนี้นู๋ฮักโดนซักจนขาวแน่ หึหึ
-
เคลียร์อะไรยังไง อยากรู้
-
รออ่านนะคะ :L1:
-
ฮักจะโดนอะไรบ้างเนี่ย :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฮักเท่ห์มากอ่ะ o13
อยากรู้จังว่าต้องเคลียร์อะไรนะคู่นี้
รอพาร์ทวินเซอร์อยู่นะ คนอ่านชอบเพราะส่วนใหญ่นิยายจะดำเนินเรื่องด้านนายเอก
การที่พระเอกบรรยายมั่งมันทำให้เห็นในมุมมองที่ต่างกันออกไป
และอีกอย่างความคิดของวินเซอร์มันดันหื่นเหมือนคนอ่านซะด้วย :z1:
ส่วนเรื่อง NC ก็คิดไว้แล้วว่าคุณปอยยังไม่ปล่อยให้น้องฮักหลวมตัวหลงคารมตาวิน
แต่ในใจก็อยากให้มีไวๆนะ :call:
-
วินเซอร์ สงสัยอะร๊ายยยยยยยยยยยย ><
ตื่นเต้นนนนนน
ปลล. ลืมโซโล่พรีสต์ไปแล้วเหรออ ><
-
เคลียร์เลย เคลียร์นานๆด้วยนะ 555 ฮอยฮักเขาแรงจริง แต่วินเซอร์ก็เริ่มทำตัวน่ารักแล้วน้าาาา >< (จะน่ารักได้นานแค่ไหนล่ะฟะ o18)
เริ่มใกล้จะแฮปปี้แล้วววว(รึเปล่า?)
ปอลิง ชอบตอนวินเซอร์บรรยายเหมือนกันค่า อารมณ์จะฮาสติแตกจริงๆน่ะแหละ ^^
:pig4: :L1:
-
ถามว่าวินเซอร์คือใครน่ะเหรอ? แหม แน่นอนว่าวินเซอร์ก็ต้องเป็นผัวกูสิวะ!!<< ชอบประโยคนี้จัง ><!!!
-
:z3: :m31: ไม่ชอบ(นัง)เดียร์เลย... ดูแก่เเรดมากกกกกกก :angry2:
วินหวังว่าคงไม่เคยมีซัม(ซั่ม)ติงกับยัยนั้นนะ<<<อนาคตก็อย่าให้มี
(อย่าให้ชั้นใส่ส้นสูงเป็นนะ... จะเอาส้นเข็มเจาะหน้าให้พรุนเลย)
สงสารฮักอ่ะ :เฮ้อ: รักวินเซอร์นี่เหมือนต้องฝ่าด้านอรหันต์เลย พี่ยิ้มไม่ปลื้มหนึ่งเเล้ว
ไหนจะบรรดาแฟนคลับอีก แล้วยังพวกกิ๊กอีก... ยังไม่ได้รวมพวกที่จ้องจะงาบวินนะ
ยังมีพวกที่จะเข้าวงการใหม่อีก แค่คิดก็ม้ามปลิ้นตับตีลังกาแล้วอ่ะ...
วินจะเคลียร์อะไรกับฮักอ่ะ... ระวังเจอเคลียร์แบบที่พวกแฟนคลับวินโดนนะ :laugh:(สะใจมาก)
วินจ้ารีบๆทำให้ฮักเป็นของวินไวๆนะ รู้ความจริงไวๆ แล้วก็อย่าเจ้าชู้(นะเว้ย!!!!! :X )
-
อะไรอ๊าาาา งงหลายยยยย
-
อ๊ายยยย เห็นชื่อตอนใหม่ มานอนรอจ้า :a12: :a12: :a12:
-
“ถามว่าวินเซอร์คือใครน่ะเหรอ? แหม แน่นอนว่าวินเซอร์ก็ต้องเป็นผัวกูสิวะ!!”
น้องฮักแรงงงงงงง อย่างนี้สิถูกใจ o13
ว่าแต่วินจะเคลียร์อะไรอ่ะ
ขอแบบลากฮักไปเคลียร์กันสองต่อสองได้ป่าวว :laugh:
-
อะไร ช่วงนี้อัพถี่ๆๆ ต้อนรับปีใหม่ใช่มั๊ย :กอด1: :L2:
ถูกใจ อยากได้แบบนี้เรื่อยๆๆ คริคริ
คิดถึงน้องฮักสุดใจขาดดิ้นแล้ว รอๆๆ คืนนี้นอนไม่หลับอีกตามเคย
เมื่อคืนก็รอจนกว่าจะได้อ่านแล้วค่อยนอน เอิ๊กๆๆๆๆๆ ^ ^
-
วินเซอร์แพ้ใจแว่นหรอ
นั่งรอนะคะ
-
มาลงชื่อรอครับ อิอิ
-
“ถามว่าวินเซอร์คือใครน่ะเหรอ? แหม แน่นอนว่าวินเซอร์ก็ต้องเป็นผัวกูสิวะ!!”
โหยยยยยยยยยยยยยย ได้ใจอ่า :laugh:
-
ปูเสื่อถ้าลมเย็นรออออ
ว่าแต่ใครแพ้อะไรอ่ะ?
-
รอ ร๊อ รอ...
วะฮ่ะฮ่าาาา
^^
-
รอคร้าบ
-
รอค๊าาาาา :impress2:
-
รอ ๆๆ ~
-
โซโล่พาวินไปหาหมอด้วยนะก็แพ้...ใจนี่เนอะ!! :o8:
เป็นไปตลอดไม่ต้องหายแหละดี!! :laugh:
-
ตอนที่ 16
< Winzer’s Mode >
ผมถอนหายใจเฮือกมองไอ้แว่นนั้นเดินออกไป มึงเนี่ยขี้งอนได้โล่อ่ะแว่น แค่นี้ก็เดินหนีไปแหละ ไม่คิดจะถามเลยล่ะว่ากูทำอะไรอยู่ เต็มใจหรือเปล่า? ผมดันริวที่กอดผมแน่นออกจากตัวเองอย่างใจเย็น มองริวแล้วถอนหายใจ เรื่องนี้ผมไม่รู้ว่าริวไปได้ยินมาจากไหน แต่ผมผิดหวังจริงๆ ที่คนดีๆ อย่างหมอนี้กลายเป็นแบบนี้ไป นั้นก็เพราะผมด้วยล่ะมั้ง
“ไม่รู้ว่านายได้ยินมาจากใครหรอกนะริว แต่นายทำแบบนี้มันทำให้ฉันผิดหวังในตัวนายมาก”
“วินเซอร์ แต่ผมรักคุณจริงๆ นะ!”ริวตกใจหน้าซีดแต่เขาก็เอ่ยออกมาด้วยริมฝีปากซีดที่สั่นๆ ดูน่าสงสารนะครับ ไม่น่าเลย คนดีๆ ต้องมาทำชั่วเพราะผมเป็นเหตุเนี่ย ผมรู้อยู่แล้วว่าคนๆ นั้นใคร รู้มานานแล้วด้วยแต่ก็แค่ไม่พูด ไม่ยอมรับเท่านั้นเอง ผมถอนหายใจเบาๆ
“ขอโทษ แต่ฉันน่ะไม่ได้รักเธอหรอก และอาจจะรักคนอื่นไปแล้วล่ะมั้ง”ผมยิ้มให้กับริวแล้วตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ ริวมองผมนิ่งก่อนจะยิ้มออกมามันดูเศร้าๆ
“ผมก็คิดว่ามันเป็นอย่างนั้นแหละ ให้ตายเถอะ แล้วนี่คุณไปชอบใครเข้าล่ะครับ?”
“อ่า หึๆ ไอ้จืดๆ ธรรมดาแต่ไม่ธรรมดาคนหนึ่งน่ะนะ ขอตัวก่อนนะริว อย่าเสียใจไปเลย ดีขนาดไหนที่เธอปล่อยคนเลวๆ แบบฉันไปน่ะ”
“จะไม่เสียดายเลยถ้าคุณเลวจริง”
“หึๆ ฉันน่ะยิ่งกว่าที่นายคิดไว้อีกนะ หึๆ”ผมมองอีกฝ่ายแล้วยิ้มออกมาในแบบที่ผมนั้นเท่านั้นคนเดียว ริวถอนหายใจแล้วพยักหน้าแล้วก้มศีรษะ
“ขอโทษด้วยนะครับ แล้วก็โชคดี”ผมรู้ว่าริวเข้มแข็งพอไม่งั้นเขาจะมาได้ขนาดนี้อย่างไง ผมเดินเข้ามาในงานเหมือนเดิม เห็นไอ้โซโล่ยืนรออยู่ ผมก็เดินมาที่มัน
“เมื่อกี้นี้...”มันกำลังจะพูดอะไรบางอย่างกับผม แต่ผมรู้แล้วล่ะว่ามันจะพูดอะไร ผมยกมือห้ามมันแล้วขอแก้วไวน์ในมือไอ้โซโล่คืน ผมมองไวน์ในแก้วแล้วยกจิบเล็กน้อย
“โซโล่ กูคงจะแพ้แล้ววะ”
“ตัดสินใจแน่แล้วเหรอ?”ไอ้โซโล่มันไม่ได้ถามอะไรมากก็สามารถเข้าใจได้ว่าผมหมายถึงอะไร ผมยิ้มให้กับมันแล้วพยักหน้า ไอ้เพื่อนเสือยิ้มยากก็พยักหน้าแล้วยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ไม่ตามไปเหรอวะ?”
“ไม่หรอก ปล่อยไว้แบบนี้แหละ เดี๋ยวมันจะได้ใจ”
“หึ ไอ้นิสัยแย่ๆ ของมึงเนี่ยน่าเดี๋ยวจะโดนดัดเข้าสักวัน”
“ถ้าดัดได้ก็ดัดไป”ผมยิ้มรับแล้วจิบไวน์ ผมรู้ว่าไม่ต้องตามไปเดี๋ยวไอ้แว่นมันก็จะมาเองนั้นแหละครับ หึๆ ก็ดูจากนิสัยแบบนั้นคงจะรั้นน่าดู อ่า รู้สึกตื่นเต้นอย่างไงไม่รู้แฮะ หึๆ ชอบแกล้งอ่ะ พรุ่งนี้ไม่รู้ว่ามันจะทำหน้าอย่างไงนะถ้าผมจะเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ แค่คิดผมก็สนุกแล้ว!
ผมตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือหลังจากงานเลี้ยงรวมรุ่น รุ่นพี่ลากพวกผมไปเลี้ยงต่อเนื่องกันกว่าจะนอนก็เกือบจะตีสี่นู้นแหละครับ นี่กะจะโต้รุ่งเลยนะแต่เมียพี่แกโทรมาเรียกเสียก่อนไม่งั้นจัดหนักต่อแน่ๆ เสียงกริ่งหน้าห้องทำให้ผมหัวเราะเล็กน้อย เห็นไหมล่ะ ไอ้แว่นมันมาตรงเวลาทุกวันนั้นแหละ ผมพูดผิดซะที่ไหนกันล่ะ?
ผมเดินไปเปิดประตูให้กับมันมองหน้าจืดๆ นั้นอีกครั้ง ดูๆ ไปมันก็โอเคอยู่นั้นแหละ ถ้าไปแต่งทำดีๆ หน่อยก็คงจะดูได้ วันนี้พามันไปตัดแต่งขน เอ๊ย พามันเข้าร้านเสริมสวยหน่อยล่ะกัน ผมเลิกคิ้วมองเจ้าแว่นที่กวาดสายตาเหมือนหาอะไรสักอย่าง นั้น แถมเดินตามมาที่ห้องนอนอีกแน่ะ ไม่ได้ซ่อนอีหนูหรอกน่า ถ้าซ่อนไว้ล่ะก็นู้นโรงแรมมีถมไปนะแว่นแล้วถ้ามีจริงๆ กูก็ไม่ทำให้มึงจับได้หรอกน่า! ผมล้มตัวนอนลงบนเตียงเหลือบมองไปหน้าประตูแล้วอดขำไม่ได้กับหน้าตาโล่งอกของมัน
นอนกลิ้งไปกลิ้งมาจนเต็มอิ่มผมก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะเดินกลับมานอนลงบนเตียงอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาที่หน้าห้อง ผมหลับตาแล้วเงี่ยหูฟังเสียงประตูเปิด ไม่นานฝีเท้านั้นก็เดินมาหยุดที่ข้างเตียง อืม เอาไงดีวะ? ผมซ่อนยิ้มของตัวเองแล้วนอนรออีกฝ่ายว่าจะทำอะไร
“วินเซอร์...เฮ้ย!!!?”
ผมลืมตาขึ้นแล้วดึงแขนอีกฝ่ายที่กำลังจะจับผมเขย่า ไอ้แว่น ตอนเช้าแบบนี้เขาก็ปลุกกันด้วยจูบหวานๆ สักจ๊วบหนึ่งสิฟ่ะ จะมาเขย่ากันทำไม ไม่ได้มู้ดเลย! คิดแล้วขำ อย่างไอ้แว่นเนี่ยนะจะจูบผมก่อน มันคงจะไม่รู้ว่าแค่ผมเดินเข้าใกล้ก็ตัวแข็งทื่อสั่นเป็นเจ้าเข้า ปากเก่งแต่ไม่ดูตัวเองเล๊ย
“ว่าไง?”ผมยกยิ้มมองมันที่ทำหน้าเหวอเล็กน้อยแต่นั้นล่ะสุดขีดของมันแล้วล่ะครับ แล้วเจ้านั้นก็ดิ้นรนจะออกจากผม ไม่ยอมเฟ้ย ผมกอดมันไว้แล้วหาทางลวนลามมัน ไอ้แว่นแมร่งทำเป็นพยศ อะไรของมันเนี่ย แค่จูบนิดๆ หน่อยๆ ยอมๆ มาซะ ไม่ให้กูจับปล้ำเลยนะโว้ย หลอกล่อมันไปมาจนได้จูบมันจนได้ ไอ้บ้านั้นก็ทำเป็นโวยวายกลบเกลื่อนความอาย เฮ้อ รู้ทันหรอกนะ แต่เอาเถอะ แค่นี้ไอ้แว่นมันก็งงเป็นไก่ตาแตกว่าเกิดอาเพศอะไรที่ดลบันดาลผมให้เป็นแบบนี้ ก็ไม่มีอะไร แค่เห็นปฏิกิริยามันแล้วแบบว่า...
น่ารักอ่ะ!!
หยอกนิดหยอกหน่อยก็ทำเป็นงอน ขี้หึงเนี่ยที่หนึ่งเลยวะ มีครบ ขี้งอน ขี้หึง! มองมันนานๆ แล้วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับยิ้ม อะไรวะ น่ารักอ่ะ! สงสัยเมื่อคืนผมจะเมาจนหัวกระแทกพื้นวันนี้ไอ้แว่นมันทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมดในสายตาของผม มันอดไม่ได้จนเกือบเผลอตัวบอกไปแต่ก็ตั้งสติไว้ได้เหลือบเห็นหนังสือภาษาเขมรที่สั่งซื้อมาก็เลยบอกแบบเบลอๆ มึนๆ ไป เห็นหน้าไอ้แว่นมันงง หน้ามันถามผมกลับ ‘ส้นตีนอะไรของมึง’ เห็นแล้วฮา ผมก็เดินหนีไปขำจนปวดกรามในห้องนอนของตัวเอง ไม่ไหววะ!! อะไรดลบันดาลกูบอกรักภาษานี้วะ โคตรแนวอ่ะกู!! พอหยุดหัวเราะก็มาคิดๆ ดู มันเร็วไปที่จะบอกมัน ยังหรอก มันยังไม่ถึงเวลา ให้ผมแน่ใจกว่านี้ ไม่นานผมต้องพูดออกไปแน่ๆ
มันอาจจะไม่รู้ว่าเวลาผมอยู่กับมันแล้วรู้สึกว่าผมเป็นตัวของตัวเอง ไม่เห็นต้องเก๊กอะไรมากมายถึงมันจะทำหน้าตาเอือมระอากับท่าทางของผมแต่มันก็ไม่พูดอะไร ขนาดผมกินมูมมาม หัวเราะเสียงดังลั่นขนาดไหนก็ไม่เป็นไร ผมชอบนะ ผมชอบตัวเองที่อยู่กับมัน รู้สึกมีความสุขดี
ผมแต่งเพลงไปเกือบจะเสร็จหันไปมองไอ้แว่นอีกทีมันก็นอนหลับบนโซฟาไปแล้ว แถมยังใส่แว่นอีก ถ้านอนทับแว่นหักขึ้นมาจะทำอย่างไงวะ ผมลุกขึ้นเดินมานั่งลงตรงหน้าของมันแล้วถอดแว่นออก มองหน้ามันแล้วใจเต้นแปลกๆ อ่า บ้าไปแล้วกู ก็แค่คนนอนก็มาใจเต้นอะไร! นั่งจ้องคนนอนแล้วจิ้มแก้มมันเล่น อากาศเย็นๆ มันน่านอนนี่นะ ช่วยไม่ได้ ผมลูบแก้มมันเล่นแล้วก้มตัวประทับริมฝีปากเบาๆ
“ห๊ะ”
แว๊กกกกกกก!!!! ทำได้เป็นธรรมชาติสุดๆ อ่ะกู!! โอ๊ยยยยย ทำไมไปทำแบบนั้นวะ ชักจะเป็นเอามาก!!! ผมลุกขึ้นกุมหน้าตัวเองแบบไม่ไหวแหละต้องหาอะไรมาเบนความสนใจ ไม่งั้นกูจะปล้ำคนนอนแน่ๆ เดินวนหาแล้วหยิบหนังสือมานั่งอ่าน เสือกนั่งมองคนนอนหนังสือไม่ได้เข้าหัวกูเล๊ย เวร! ไอ้วินเซอร์ จืดๆ ชืดๆ แบบนั้นมีเสน่ห์ตรงไหนวะ? ทำไมกูมองแล้วเอาแต่ยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียว!!
ผมจ้องเจ้านั้นแล้วเลิกคิ้วขึ้น ผมปกหน้าปกตายุ่งเหยิงยิ่งกว่ารังนกซะอีก เฮ้อ ผมยกหนังสือมาท่องจำคำศัพท์ เดี๋ยววันจันทร์นี้ผมก็จะไปเที่ยวกัมพูชากับเพื่อนน่ะครับ จำคำศัพท์ไปซื้อของพูดคุยสื่อสารกับคนที่นั้นมันเป็นความได้เปรียบอย่างหนึ่งนะครับ หึๆ
เหลือบไปเห็นเจ้าแว่นขยับตัวแล้วลืมตาตื่นขึ้นมา ผมก็ทำเป็นอ่านหนังสือไปไม่สนใจอะไร เจ้าแว่นก็งัวเงียตื่นเหมือนเด็กๆ ตื่นนอนเลยนะ ผมแอบยิ้มมองมันต่อ ไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าผมนั่งอยู่ตรงหน้านี้ หมอนั้นเสยผมขึ้นผมขมวดคิ้วทันที หือ? เมื่อกี้มันเหมือนใครนะ คุ้นๆ หน้า ไอ้ท่าเสยผมเนี่ย เออ ช่างเถอะ พอเจ้าหมอนั้นหาแว่นผมก็บอกมันไป ดูเหมือนตกใจนิดๆ นะ?
แล้วผมก็ลากไอ้แว่นมาห้างด้วย จะมาเปลี่ยนโฉมมันตามที่ตั้งใจไว้นั้นแหละครับ เดินไปเดินมาพวกปากหอยปากปูก็พูดกันซุบซิบกันไป รำคาญวะ! ผมน่ะไม่เป็นไร ชินแล้วแต่ไอ้แว่นน่ะสิ แถมยังโดนดูถูกซะไม่มีอะไรดี ผมแอบมองหน้ามันอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่เห็นมันจะสนใจอะไรพวกนั้น นี่ตกลงมันไร้ความรู้สึกไม่สนใจรอบข้างขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ขนาดผมยังโมโหแทนเลย! แต่เอาเถอะเดี๋ยวเข้าร้านแปลงโฉมมาให้ไอ้พวกนี้อึ้งหงายหลังไปเลย ครับก็ได้แต่คิดนั้นแหละครับ เจ้าตัวมันไม่เอาด้วย เฮ้อ! ผมไม่รู้จะทำอย่างไงอยากจะจับมันโยนกลิ้งเป็นโบว์ลิ้งให้พวกพนักงานจับไปเปลี่ยนหน้าซะใหม่
คิดไปคิดมาผมก็ปิ๊งไอเดียเด็ด ทำเป็นสะดิ้งงอนมันหน่อย แค่นั้นแหละเสร็จโจร ฮ่าๆ! ไอ้แว่นมันทนความเหงา(?)หรือไม่รู้ว่ามันรำคาญกันแน่แต่มันก็เปลี่ยนชุดที่ผมซื้อให้ หวีผมอย่างเรียบร้อย เออ ผมมึงมันก็หวีได้นี่หว่า ทำไมไม่หวีให้เรียบร้อยปล่อยยุ่งเป็นรังนกอยู่ได้! แล้วไอ้ท่าทางเขินอายก้มหน้าก้มตานะกระชากใจป๋ามาก!! เหมือนกูเป็นเสี่ยบังคับขืนใจเด็กไงไม่รู้!!! ผมพยายามที่จะมองหน้ามันชัดๆ ไม่รู้มันจะอายอะไรนักหนา เริ่มรำคาญผมก็กระชากมัน ไม่ทันใจอ่ะ ผมเนี่ยแทบจะช็อก เกือบจะอุทานออกมา
โอ้ มายก็อดดดดด!!!!
นี่มันเลิฟมีใช่ไหม!!!?
เจ้าแว่นก็รีบผลักผมออกแล้วหันหลังให้ทำตัวอย่างกับเสียเวอร์จิ้นให้กับผมแล้วอย่างไงอย่างนั้น แค่กูเห็นหน้ามึงเองนะ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมต้องเสียใจขนาดนั้นด้วยวะ!? ผมมองเจ้านั้นนิ่งไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้มันงงจับต้นชนปลายไม่ถูกครับ เอาเถอะ ไม่คิดว่าเจ้าบ้านี่มันจะหน้าตาดี เออ! หน้าตาระดับเลิฟมีเลยนะเฟ้ย ผมเคยเห็นคนหน้าตาเหมือนเลิฟมีมาแล้วก็เลยไม่ค่อยจะตกใจสักเท่าไร โลกนี้มันมีคนที่เหมือนกันอยู่เยอะล่ะมั้งเนี่ย?
ให้ตายเถอะ!!!!
ใครจะว่าผมบ้าก็ว่าเลย แต่ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนเลิฟมีจริงๆ นะครับ! ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็เลิฟมีชัดๆ! นี่มึงเป็นเลิฟมีปลอมตัวมาหรือเปล่าวะ? ยิ่งมองผมก็ยิ่งสับสนในตัวเอง เลิฟมีจะมาทำอะไรแบบนี้ได้อย่างไง! ปัญญาอ่อนวะ!! หมอนั้นน่ะไม่ชอบขี้หน้าผมจะตายแล้วจะมายุ่งกับผมทำไม ตกลงแมร่งมึงเป็นฝาแฝดที่พ่อแม่ของเลิฟลืมทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลหรือเปล่าวะ!!?
“แมร่ง เหมือนจริงๆ”
“นี่ นายอยากให้ฉันเป็นเขามากหรือไง?”ไอ้แว่นพูดอย่างเหลืออด ผมสังเกตเห็นมันดูเหมือนจะหงุดหงิด ผมยักไหล่
“เปล่า”
“ถ้าอย่างนั้นก็หยุดพูดได้แล้ว มันน่ารำคาญ!”
“อะไร้ อย่าบอกนะว่าหึงน่ะ?”ผมมองเจ้าแว่นนั้นแล้วเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะหัวเราะแล้วลุกขึ้นไปกอดมันจากด้านหลัง หึงเหรอ? ขี้หึงจริงๆ นะมึงเนี่ย ไอ้แว่นสะดุ้งโหยงเมื่อผมเข้ามากอด ผมก้มตัวแล้วกระซิบมันข้างหู
“ไม่พูดล่ะ อย่างอนนะครับ”
ผมแอบหัวเราะเมื่อเห็นหมอนั้นตัวแข็งทื่อหน้าเนี่ยเหวอไปเลยครับ ไงล่ะ ตอนกูทำแบบนี้เคลิ้มล่ะสิ ไม่มีใครขัดใจกูได้อยู่แล้ว ผมมองเจ้าแว่นแล้วเรียกอีกฝ่าย จะว่าไปแมร่งไอ้แว่นเนี่ยมันชื่ออะไรวะ? หรือว่าจะชื่อแว่น? เรียกว่าแว่นๆ มันก็ไม่ปฏิเสธนี่หว่า สงสัยจะชื่อแว่นจริงๆ แฮะ
“แว่น”
“ฉันก็มีชื่อ”มันถอนหายใจแล้วเอ่ยเอือมๆ ออกมา
“อ้าว ไม่ได้ชื่อแว่นเหรอ? หึๆ”ผมหัวเราะเมื่อมันตอบกลับมาแบบนั้น ไม่ได้ชื่อแว่นงั้นเหรอ? ก็ไม่เห็นเคยบอกว่ามีชื่อ เวลาเรียกก็ไม่เห็นจะปฏิเสธสักนิด กูก็นึกว่ามึงชื่อแว่นสิวะ ไอ้แว่นก็เงียบไปเลยครับ ดูท่าจะงอนอีกแหละวะ งอนโคตรบ่อยเหอะมึงอ่ะ
“โอ๋ๆ งอนอีกแหละ โคตรขี้งอนอ่ะมึง ตกลงชื่ออะไรวะ?”
“ฮอยฮัก”
“ฮือ? อะไร?”
“ชื่อฮอยฮักไงเล่า”
เหี้ย!!!!!
ฮอยฮัก!!!?
“หา!! ฮอยฮัก!!? ฮอยฮักจริงดิ!”ผมอุทานสุดเสียงแล้วหมุนเจ้านั้นมามองตาแทบตาถลน ฮอยฮัก!!? ฮอยฮักที่กูรู้จักเปล่าวะ!!!? ฮอยฮักคนนั้นน่ะเหรอ? เฮ้!! มันจะเป็นไปไม่ได้อย่างไง!! หมอนั้นหน้าตาดีนะ!! หน้าไร้อารมณ์!! แล้วก็ชอบทำตัวเกินเด็ก!!! เฮ้ย!! ที่พูดมามันก็ใช่ไอ้หมอนี่หมดเลยนี่หว่า!!! จริงดิ!!! ไม่อยากจะเชื่อ!!!
“ชื่อแปลกแบบนี้มันมีซ้ำกันด้วยเหรอวะ? เฮ้!! อย่าบอกนะว่ามึงอ่ะเป็นลูกของโซล่าดาราดังคนนั้นน่ะ?”ผมถามออกไปอย่างสงสัยสุดขีด ใช่แล้ว เพื่อนพ่อคนนั้นชื่อว่าโซล่า เป็นดาราที่พ่อของผมเป็นผู้จัดการให้ก็เลยสนิทกันมากเพราะเริ่มต้นเข้าวงการพร้อมๆ กัน และพ่อกับเพื่อนคนนั้นก็ช่วยเหลือกันมาตลอดจนพ่อของผมได้เปิดบริษัทและเพื่อนคนนั้นของพ่อเป็นดาราแนวหน้าของวงการ เจ้าแว่นมองผมนิ่งก่อนจะยิ้มให้เล็กน้อย ท่าทางแบบนี้มันเป็นคำตอบแล้วใช่ไหม?
“จริงเหรอวะ? ไม่อยากจะเชื่อ!!”
“ไม่เชื่อก็เรื่องของนาย”มันยักไหล่ไม่มายด์แล้วหันไปล้างจานต่อไม่สนใจผมที่สติแตกคิดนั้นคิดนี้สับสนอยู่คนเดียว บ่นพึมพำกับตัวเอง จริงดิ! ก็ตอนเด็กน่ะมึงอ่ะปฏิเสธกูแล้วทำไมตอนนี้มึงมาไล่จีบกูฟ่ะ!!? ผมอดจะยิ้มออกมาไม่ได้ เหอะ ไงล่ะมึง ตอนเด็กน่ะปฏิเสธกูนัก สมน้ำหน้า! กรรมตามสนอง มึงเป็นฝ่ายมาชอบกูก่อน!! ผมฉวยเอวเล็กๆ ของอีกฝ่ายหันมาแล้วก้มประกบปาก ถึงอีกฝ่ายจะตกใจที่ผมจูบโดยไม่ทันตั้งใจแต่ก็ตามผมมาได้ ผมถอนจูบแล้วกอดร่างนั้นไว้
“ปล่อย ฉันล้างจานอยู่นะ”
“อ่า โทษๆ”ผมปล่อยฮอยฮัก(เปลี่ยนสรรพนาม รู้ชื่อแล้วครับ)ให้ไปล้างจานต่อ แล้วผมก็เดินวนมากอดคออีกฝ่ายจากด้านหลัง ตอนเด็กๆ เจ้าหมอนี้สูงกว่าผมแต่ตอนนี้ผมสูงกว่าเยอะด้วย! ก๊ากกกกก!!! การยัดนมในตอนเด็กของผมส่งผลแล้ว เย้!!! แถมผมยังหล่อกว่าอีก เย้!!! ตัวใหญ่กว่าตั้งเยอะ เย้!!! ชนะทุกอย่างครับ! อืม...ผมเปลี่ยนไปตั้งเยอะหมอนี้จะจำผมได้หรือเปล่านะ?
“นี่ จำได้ไหมว่าตอนเด็กน่ะ...”
“นายน่ะเหรอ? ทำไมจะจำไม่ได้ ไอ้ขี้แย”ฮอยฮักบอกเบาๆ แต่ทำเอาผมบุ้ยปากทันที มันจำอะไรไม่จำนะมาจำว่าผมเป็นเด็กขี้แย ชิบ! นั้นมันตอนเด็ก ตอนนี้ไม่ขี้แยแล้ว!
“จำอะไรไม่จำนะมึง”ผมหัวเราะในลำคอแล้วเขกหัวมันเบาๆ ไปทีหนึ่ง โทษฐานจำอะไรบ้าๆ ฮอยฮักล้างจานเสร็จแล้วจะกลับบ้าน ผมจึงปล่อยตัวเขาแล้วมองท่าทางที่คล่องแคล่วว่องไวนั้น ตอนเด็กน่ะจำได้หรือเปล่านะมีเรื่องเยอะแยะเกิดขึ้นระหว่างมึงกับกู สำหรับผมจำได้ทุกอย่าง แน่ล่ะ หมอนั้นเหมือนเป็นไอดอลผมเลยนะ
“แล้วจำเรื่องนั้นได้ไหม ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน...”
“นายทะเลาะกับไอ้พรีสต์เพื่อขอฉันแต่งงาน...ใช่ไหมล่ะ?”ฮอยฮักตอบสวนมาแทบจะทำเอาผมหน้าแดงเขิน เอ่อ...ถึงจะเป็นเรื่องตอนเด็กแต่กูก็อาย มึงพูดออกมาหน้าตาเฉยมากเลยอ่ะ อายแบบกูบ้างเหอะ! ตอนนั้นแมร่งเพ้ออ่ะครับ ดันไปขอมันแต่งงานต่อหน้าต่อตาผู้หลักผู้ใหญ่ พ่อแม่ของเจ้านี้ก็หัวเราะครืน พ่อแม่ของผมก็ยิ้มๆ ไม่มีใครใส่ใจยกเว้นไอ้เด็กผมทองนั้น
ไอ้พรีสต์!!!?
นี่มันยังอยู่อีกเหรอวะ!!? หนอยยย!!! ไอ้สาวดุ้นตอนแรกก็นึกว่ามันเป็นผู้หญิงแต่ที่ไหนได้ตกใจแทบช็อกตอนที่มันเข้าห้องน้ำไปฉี่เนี่ยแหละ!! ผมงี้เกลียดมันสุดๆ ชอบมาขัดขวางผมกับฮอยฮัก จะเล่นอะไรก็มาแย่งทุกที!! สมัยนั้นไอ้บ้านี่เหมาะกับบทบาทตัวอิจฉาชะมัด!! แล้วก็ชอบพูดว่าฮักเป็นแฟนพรีสต์ (ไอ้ฮักก็จะปฏิเสธอย่างว่องไวชัดเจนตลอด) หมั่นไส้มัน!!! แล้วตอนนี้มันเป็นอย่างไงบ้างวะ อย่าบอกนะว่ายังวิ่งตามก้นฮอยฮักเหมือนเดิมน่ะ เจ้าหมอนี้ก็จริงๆ เลยมีคนแย่งกันตั้งแต่เด็กๆ นู้น แถมยังได้ยินมาว่าถูกลักพาตัวก็หลายครั้ง แล้วไปทำอย่างไงให้กลายเป็นแบบนี้วะ?
“ทั้งๆ ที่ตอนเด็กๆ มึงก็ออกจะดูดีแล้วทำไมตอนนี้ถึง...”
“ดาร์ลิ้ง!”
ฮอยฮักเรียกผมอย่างโมโหอย่างไงไม่รู้แฮะ ผมก็ชะงักตัวมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่เบิกกว้างอย่างตกใจ จู่ๆ ก็มาเรียกชื่อกันแบบกะทันหัน ตกใจน่ะสิ!
“แล้วเจอกัน”หมอนั้นก็เปิดประตูลาไปแล้วปิดประตูดังปัง สิ้นเสียงปังนั้น ผมก็ยืนนิ่งหน้าเนี่ยแดงแปร๊ดยิ่งกว่าสีลูกมะเขือเทศสุก บ้าเอ๊ย!! ก็แค่หมอนั้นเรียกเพื่อตัดบทเพราะรำคาญที่ถามเซ้าซี้แต่ทำไมตัวกูถึงไปกระดี๊กระด๊าใจเต้นตูมตามไปด้วยล่ะเนี่ย โอ๊ยยยย!!!! บทนี้ผมควรจะต้องโกรธสิ! ใครอนุญาตให้เรียกได้!! กูให้พ่อกะเมียเท่านั้นเรียก เพราะฉะนั้นมึงกลับมาก่อนนนน!!!
ต้องเป็นเมียกูตามพฤตินัยนะโว้ยถึงเรียกได้!!!
ผมเป็นเอามากอ่ะ ขนาดไปเที่ยวกับเพื่อน มองรูปปั้นตามผนังยังคิดถึง มองต้นไม้ใบหญ้ายังคิดถึง เฮ้อ นี่เขาเรียกว่าพิษรักใช่ไหม? ทำไมต้องเป็นแต่กับคนนี้ด้วยนะ นี่กูจะหนีมึงไม่พ้นเลยใช่ไหม? ตั้งแต่เด็กแล้ว เฮ้อ~ พอมาคิดๆ ดูเรื่องที่หมอนี้หน้าตาดีก็ไม่แปลกนะครับ ก็พ่อแม่หน้าตาดีขั้นเทพเลยนิ ไม่แปลกเท่าไรที่จะหน้าตาดีแต่ทำไมถึงทำตัวแบบนั้นได้ฟ่ะ? แต่ช่างเถอะ เรื่องนี้ผมรู้คนเดียวก็พอ เดี๋ยวจะมีคนมาแย่งมาตามจีบ ยิ่งผมเป็นพวกขี้หวงจัดซะด้วย
แล้วเรื่องที่ฮอยฮักเหมือนเลิฟมีเนี่ยก็ยังไม่เคลียร์เท่าไรหรอกครับ ผมคิดๆ ดูแล้วมีคนที่เหมือนเลิฟมีอยู่เยอะแล้วพวกนี้น่ะไปศัลยกรรมมาน่ะสิ เพราะฉะนั้นเลิฟมีเนี่ยต้องผ่านมีดหมอมาแล้วแหงๆ อ่า! หน้าเนี่ยตึงเป๊ะ มิน่าถึงไม่ค่อยแสดงอารมณ์คงจะไปทำมาเยอะล่ะสิ แต่ฮอยฮักเนี่ยต้องของจริงสิ พ่อแม่เขาดูดีจะตาย!
ไม่นานจะวันเกิดของผมแล้วครับ ตรงกับวันคริสต์มาสทุกปี แต่ปีนี้ผมจะจัดก่อนวันหนึ่งแล้ววันเกิดจริงๆ ค่อยไปฉลองกับ... อ่า! ฉลองกับฮอยฮักล่ะกัน นี่ผมก็กลับมาจากเที่ยวแล้วนะ ทำไมทำไม๊หมอนั้นถึงไม่โผล่มาให้เห็นหน้าเลย ที่คณะก็ไม่ไป ที่ห้องของผมก็ไม่มา อะไรวะ? ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย!!!
หมอนั้นเบื่อผมแล้ว?
ไม่ๆ หมอนั้นไม่ได้มีนิสัยที่จะเบื่ออะไรง่ายๆ หรอกมั้ง? หมอนั้นชอบผมจะตาย ไม่งั้นจะมาตามจีบแบบนี้เหรอ? อืม แล้วทำไมแมร่งไม่โผล่มาเลยวะ ผมรอแล้วรออีกกลายเป็นว่าผมต้องนั่งแหงกตั้งหน้าตั้งตารอมันเอง แต่จนแล้วจนรอดผมก็ไม่เห็นแม้เงา ฮอยฮักอะไรของมึงเนี่ย!! หายไปไหนวะ!!!? หงุดหงิดก็แล้ว โมโหก็แล้ว งอนก็แล้ว โกรธก็แล้ว มันก็ยังไม่โผล่มา จะโทรหาก็โทรไม่ได้ลืมไปว่าผมไม่เคยให้เบอร์หมอนั้นไว้ อะไรกันวะเนี่ย!!!
นี่ก็ใกล้จะถึงวันเกิดของผมแล้วด้วย หมอนั้นก็ไม่โผล่หน้ามาเลย ตกลงมึงเบื่อกูจริงๆ เหรอวะ!! ไปถามหาที่คณะสถาปัตแบกหน้าไปเสี่ยงตายเข้าไป เพราะตอนนี้คณะของผมกับคณะสถาปัตกำลังเล่นสงครามเย็นกันน่ะครับ นี่มันเพราะไอ้โซโล่ไปจีบเด็กไอ้เพ้นต์แท้ๆ ช่างเรื่องของไอ้โซโล่มันเถอะครับ ผมมาหาฮอยฮักถึงคณะแต่ปรากฏว่ามันเสือกลายาวซะงั้น เป็นอะไรวะ? หรือว่าไม่สบายหนัก ป่วยเข้าโรงบาล ถามไอ้นักสืบปัญญาอ่อนนั้นมันก็บอกว่าไม่รู้ เวร! ตกลงฮอยฮักเป็นอะไรฟ่ะ!!? หายไปแบบไม่มีใครรู้เลย ผมงงมาก คนทั้งคนน่ะเฮ้ย หายไปไม่มีใครรู้ได้อย่างไงวะ!!? พวกเพื่อนๆ ก็พยายามจะทำให้ผมอารมณ์ดีกันแต่ยิ่งทำก็ยิ่งทำให้ผมอารมณ์เสียมากขึ้น
ผมแบกหน้าแบบยักษ์วัดแจ้งมาที่บริษัททีไอเอ็มเพื่อเอาบัตรเชิญไปร่วมปาร์ตี้วันเกิดไปให้พวกพี่ลอนดอนน่ะครับ มาเจออาทิมที่กำลังเดินออกมาจากบริษัท ผมก็รีบเอาบัตรไปให้อาทิมทันที แต่ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่าเหมือนอาทิมแกจะเหม็นขี้หน้าผมอย่างไงไม่รู้ ช่วงนี้ผมก็ทำตัวดีไม่ได้เกี้ยวพาราสีดาราบริษัทอาเลยนะ!
“อ้าว วินเซอร์”
“สวัสดีครับพี่บอส นี่ครับ อย่าลืมไปงานปาร์ตี้วันเกิดผมนะครับ”
“ขอบใจๆ”
ผมเดินเข้ามาในบริษัทโทรเช็คพี่ลอนดอนแล้วว่าอยู่ที่ไหนเดินมาก็เจอะเข้ากับพี่บอสผู้จัดการประจำตัวเลิฟมีเข้า ผมกับพี่บอสก็รู้จักกันพอสมควรตามมารยาทผมก็ให้บัตรเชิญกับพี่บอสไปแล้วชวนเลิฟมีไปด้วย ตามมารยาทครับ ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย อืม จริงๆ นะ!
“ช่วงนี้ยุ่งเลยสินะครับ งานละครเวทีด้วยแบบนี้”
“ก็ไม่ยุ่งเท่าไรหรอก ถ้าประธานไปโยนใส่เลิฟมีแบบแน่นเอี๊ยดแบบนี้นะ”
“คนกำลังดังนี่ครับ”
“ดังอย่างไงก็ไม่ควรทำงานหนักขนาดนี้ นี่เล่นตารางเต็มไม่มีพักจนถึงปีหน้าเลยนะวินเซอร์ สงสารเลิฟมันน่ะ ทำงานจนจะหัวฟูอยู่แล้ว”ผมหัวเราะออกมา ถ้าเลิฟมีหัวฟูแมร่งก็กลายเป็นฮอยฮักสองแล้วล่ะ! ผมยืนคุยกับพี่บอสต่อนิดหน่อยจนกระทั่งพี่บอสเรียกเลิฟมีนั้นแหละครับ ผมหันไปมองหมอนั้นแล้วชะงัก เฮ้อ~ ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนแฮะ เหมือนใครน่ะเหรอ?
ก็เหมือนฮอยฮักน่ะสิ!!!
ผมมองอีกฝ่ายนิ่ง เฮ้ย คนสวยมีไว้มองครับแต่ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แค่คิดว่าเหมือนกันจังเลย แค่นั้นเอง เหมือนคนเดียวกันเลยแฮะ แต่คงจะเป็นไม่ได้หรอกมั้ง ดูนั้นสิ เลิฟมีเป็นน้ำแข็งพันปีมาเชียว ฮอยฮักน่ารักกว่านี้เยอะ (ผลข้างเคียงเนื่องจากไม่ได้เจอมาหลายวัน) ผมทักทายเลิฟมีตามมารยาทเขาก็พยักหน้ารับแบบเฉยชาเหมือนเดิม พอเดินผ่านกันมาผมก็หันกลับไปมองเขาพร้อมกับขมวดคิ้ว แมร่ง เมื่อกี้เดินผ่านแทบจะฉิวกันได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นส้มชัดๆ!! หมอนั้นไม่ได้ใช้กลิ่นแตงโมเหรอวะ!!? แล้วทำไมถึงใช้กลิ่นส้มเหมือน...
“เฮ้ย วินเซอร์! ยืนเหม่ออะไรตรงนั้น”พี่ลอนดอนตะโกนผ่าความคิดของผม ผมก็หันไปมองแล้วเดินไปหาพี่ลอนดอน เมื่อกี้กำลังคิดอะไรได้อยู่เนี่ย ผมขมวดคิ้วนิดๆ ครุ่นคิดต่อ ชักจะได้กลิ่นแปลกๆ วะ เจอปัญหาค้างคาใจแบบนี้ผมก็ชักจะอยากทำตัวเป็นนักสืบล่าหาความจริงซะแล้วสิ
ฮอยฮักกับเลิฟมี?
สองคนนี้ต้องมีอะไรเกี่ยวโยงกันแน่ๆ!!!
TBC.
หนาวๆ ก็ต้องเนื้อย่างล่ะนะ ไปกินเนื้อย่าง เพื่อนบอกว่าอาหารสิ้นคิด เออวะ =-=
ถามว่า...ลืมโซโล่พรีสต์แล้วเหรอ? ยังไม่ลืมมมมม!! ยังคิดอยู่ว่าไปเดทไงดีวะ 555
มีคนเข้าใจผิดว่ามันผ่านชนคณะไปหรือยัง อยากบอกว่ามันยังไม่ถึงด้วยซ้ำอ่ะ!
อยากบอกว่าเวลามาแต่งย้อนเนี่ย แต่งลำบากอ่ะ ที่คิดๆ ไว้ลืมหมดดดด~
ตอนนี้หนักใจอยู่เรื่องเดียวก็คือ...Nc จะให้หนูวินเล่าหรือจะให้ฮักเล่าดีน้อ?
ปล.ช่วงนี้อัพบ่อยสุดๆ อ่ะ ตกใจตัวเอง ทำได้ไง 555 กำลังใจจากคนอ่านดีหรือเปล่า~
ปล.1 นี่ยังมีคนไม่รู้เหรอว่าปอยเรียนที่มอขอ ฮิๆ ตึกเพียรจิตไม่รู้จะเอาชื่อไรแล้วเอาชื่อ
ที่มันมีอยู่จริงๆ มาเพี้ยนนิดหน่อย ตึกนี้มันโผล่มาตั้งแต่คู่กัดในตอนแรกแล้วนะ~
-
วินมันเพิ่งมาเอะใจอะไรตอนนี้เนี่ย
ซื่อจนบื้อ แล้วยังไม่รู้อีกเรอะ ว่าไอคนที่โซโล่จีบน่ะคือพรีสต์
โอ๊ย ขำอะ
อยากอ่านตอนชนคณะไวๆจัง
ช่วงนี้พี่ปอยปอยอัพบ่อยดีจัง ไม่ได้เข้ามาสักพัก ตามอ่านสนุกเลย
-
มันก็ต้องเกี่ยวกันอยู่แล้วหล่ะวินเซอร์ ก็พวกเขาเป็นคนเดียวกันนี้
อยากรู้จริงๆว่าเมื่อไรวินเซอร์มันจะรู้และยอมรับซักทีว่า ฮักกับเลิฟเป็นคนๆเดียวกัน
+เป็ดกิ๊บก๊าบ
-
จะรอดูซิว่า ฮอยฮักจะ แถ เอาตัวรอดยังไง :z10: วินเซอร์เริ่มสงสัยอย่างแรงแล้ว
-
นึกว่ารู้แล้วเสียอีกว่าฮอยฮักคือเลิฟมี
-
บางทีวินเซอร์ก็อาจจะโง่ไป - -"
-
สืบเลย ฮุเล่ๆๆๆๆ :impress2:
-
ใกล้จะฉลาดแล้ววินเซอร์ อีกนิดนึง
คิดให้ออกนะว่าฮักกะเลิฟคนเดียวกัน
แต่ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ รีบจับทำเมียเร็วๆนะเว้ย!! รอ...อยู่ :z1:
-
เฮ้ย!!! ดีใจวินเซ่อมันจะหายเซ่อแล้วเฟร๊ยยยยยยยยยยยยย ฮิ้ววววววววววว
ปล. ก็ยังว่าชื่อตึกมันคุ้นๆ 555+
-
:L2: ในที่สุด!!!!!!!!!!!!! ความพยายามของฮอยฮักก็สำเร็จ ฮิ้วววววววววววว
-
โอ้วว อ่านบรรทัดสุดท้ายแล้วดีใจ
ท่านเซ่อตาสว่างขึ้นมาอีกนิดแล้ว
ฮาตรงที่มันคิดว่าเลิฟมีไปศัลมานี่ดิ 555555+
พระเอกแต่ละคนของปอยป้อยนะ รั่วได้ใจอ่ะ :laugh:
-
เชดดดดดดดดดดดดดดด o13
พอตอนของวิน แลดูฉลาดขึ้นมาทันทีเลยอ่ะ
555555
อย่าบอกนะ ว่าพอฮักมาวันเกิดก็รู้แล้วอ่ะ
โอ้วววววววว เลิศมากค่า
เชียร์สุดใจ :mc4: :mc4: :mc4:
ปล.รักคนอ่านนนนนนนน วู้ววววววว :กอด1: :กอด1:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยถ้าจับได้จะโกรธมั้ยนะ
-
ก่อนอื่นขอบอกว่า วินเซอร์น่ารัก.. (อีกแล้ว :z1: )
วินเซอร์คับ นายช่วยหาความเกี่ยวข้องของฮอยฮักกับเลิฟมีให้เจอสักทีสิ
อ่านแล้วมันฮาทุกทีที่เอาเค้าสองคนมาเทียบกัน แถมยังไปว่าเค้าศัลยกรรมมาอีก
o22 ช่างกล้า..ของเค้าพ่อแม่ให่มาเถอะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดดด มาเร็วมั๊กมาก
สืบด่วนๆเลย วิน แค่นี้ก็หมดฟางไปหลายกองแล้ว
คิดว่ารู้แล้วซะอีก แต่ก็เข้าใจนะว่ามีคนทำให้เขว
ดันไปเห็นพวกศัลยกรรมเหมือนฮักมา มันก็ต้องคิดว่างั้นบ้างแหละ
ปล. +1 ข้อหามาเร็วทันใจ :L2: :L2:
-
น่าจะรู้ได้ตั้งนานละนะ
วินเซอร์
:z2: :z2: :z2:
-
โอ้ยยยยย วินเซอร์กว่าจะฉลาดน่ะ 5555555555
รีบๆสืบเร็วๆๆๆๆๆ จะได้รู้ความจริง :impress2:
อยากรู้ว่าตอนที่วินเซอร์รู้ว่าพรีสต์คือพรีสต์เดียวกันกับที่โซโล่จีบแล้วจะฮาแค่ไหนนน o13
-
หูยยยยยยยยยยยย.................ฉลาดนี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เริ่มระแคะระคายแล้วล่ะซี้~
...นี่ถ้ารู้ว่าฮักคือเลิฟมี แล้วพรีสต์ยังคงซี้กับฮักเหมือนเดิม ..หนุ่มวินเซอร์จะทำยังไงต่อจ๊ะ หือ :m28:
-
สรุปแล้วคือเลิฟมีไปศัลมา ส่วนฮอยฮักที่รักของแกนี้ของแท้ใช่มั๊ย :laugh: :laugh: :laugh:
-
:serius2: หน้าเหมือนกันมันก็โคตะระน่าสงสัยแล้วว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
ฉุกใจเพราะน้ำหอมกลิ่นส้ม เออ..ตรรกะสมเป็นคุณมึงมากมายว่ะ 555+ :z2:
-
หุหุ วินเซอร์เริ่มเอ๊ะใจแล้วหรานิ
-
อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับ...NC กำลังจะมา !!! :z1:
ผลัดกันเล่าก็ดีนะครับ :haun4: (จะได้มีหลายๆ ฉากๆ)
-
วินเซอร์น่าร๊ากก :-[
-
น่ารักอ่ะ
-
กำลังตามอ่านคู่กัดรอบที่ 2 แต่ก็เกือบๆ ทันแหละ
เวลาอ่านรวดเดียวมันเลยเห็นข้อผิดพลาดเยอะ ทีเดียว
รอไอ้คู่นี้แหละว่าเมื่อไหร่จะไปทันคู่โน้น
ตอนนี้ก็พอจะรู้แล้วว่า คู่กัดตลอดกาลตัวจริงคือ
อิวินเซอร์กะอิหนูพรีตส์ นี่เอง เพราะแย่งฮอยกัน
เอาเข้าจริงฮอยมันก็คงรู้แหละว่าพรีตน่ะติดตัวเอง
เหมือนเด็กติดเพื่อนมากกว่า ไม่ใช่ความรู้สึกของแฟนจริงๆ
มันต้องอย่างวินเซอร์นี่ ได้หลงหัวปักหัวป้ำเหมือนที่อีกคนหลงหนูพรีตแน่ๆ
หรือหนักกว่าหว่าเพราะอิคู่นี้ใช้สายตาคุยกัน สยองน่ะเนี้ยคู่มหาเทพอย่างนี้
-
วินเซอร์ยังไม่รู้อีกเหรอ
-
:impress2:หนุกๆๆๆๆ ว่าแต่คุณพี่วินรู้ตัวช้ามากค่ะ อิๆๆๆๆ
-
+ :L2:วิน เล่าแบบ สุปความเลยอ่ะ น่ารัก อยู่ แต่ไม่รู้ จริงๆ เหรอ นี่ว่าคนเดียวกันอ่ะ :เฮ้อ:
แต่น้ำหอมกลิ่นแตงโม o22เราไม่เคยรู้เลยว่ามือ่ะ o22
-
ฟิน ~~~~~~~~~~ สั้น แต่ จบ
-
วินเซอร์สติแตกไปแล้ว :laugh:
-
วินเซอร์ นี่แกยังไม่รุอีกหรอเนี่ย :m20: :m20:
ไม่เปนไรๆค่อยๆสืบไป :laugh: :laugh:
หลงฮอยฮักมากเหอะแกวินเซอร์ เปนเอามาก :sad4: :sad4:
แต่ที่มากกว่านั้น ฉันชอบแกโหมดนี้มากกกกกกก
น่ารักอ่ะ :-[ :impress2: :o8:
-
5555555+ น้องฮอยฮักโดนจับได้แล้วรึเปล่า
น้องวินเซอร์สู้ๆๆ จ้า ^ ^ จัดหนักเลยน้า :o8: :-[
-
เอาทั้งสองคนเล่าได้ป่ะ คนเขียน 5555
-
อ่านถึงตอนนี้คือ วินโง่จริง --"
-
o13มาให้หอมแก้มซักทีคับ ชอบมากจิงๆ เรื่องนี้
-
ยึ๊ ยย ย น่ารักอ่า >(< ;วินเซอร์ นายทึ่มมากไปแร๊ว วว วนะ หึหึ ซื่อบื่อมว๊ากกกอ่ะ !
-
ตอน nc ให้ทั้งวินกับฮักเล่า
กันคนละพาสก็ได้อยากอ่านทั้งความรู้สึกทั้งสองคน
ปล.ตอนที่ชนคณะวินยังไม่รู้ใช่ไหมว่าฮักกับเลิฟมีเป็นคนๆเดียว
หรือว่ารู้แล้วแล้วทำเป็นเงียบ
-
มีคนโง่กว่าพรีสต์แล้ว 555
ชอบที่อัพบ่อยนะ วินเริ่มตกหลุมรักแล้ว
-
สรุปว่าแกไม่รู้สินะวินเซอร์
ค่อยๆสังเกตไปละกัน ๕๕๕
มาอัพบ่อยๆนะคะ
เรื่อง NC อยากให้วินเซอร์เล่าอ่า
อยากเห็นความคลั่งไคล้ของวินเซอร์ :laugh:
-
คิดถึง พรีสต์
-
P'Vin long rak P'Hug laew 100% khaa,,hu hu hu....
-
ยังไม่ผ่านการชนคณะ แล้วทำไมตอนชนคณะ วินเซอร์โหดกับฮอยฮักจัง ก็ตอนนี้วินเซอร์รักฮอยฮักไปแล้วนี่นา
ขี้เกียจงงกับความสัมพันธ์ของเหตุการณ์ละ รออ่านต่ออย่างเดียวดีกว่า
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า
:pig4:
-
ดีใจได้อ่านพาสของวินเซอร์บ้าง
จะได้รู้ว่าคิดอะไรอยู่
:L2: :L2:
-
วินนี่โง่จัง เหมือนขนาดนั้นก็ต้องคนเดียวกันสิ
-
สมองปลาทองจริง ๆ วินเซอร์
พี่ลอนดอนก็อุตส่าห์เคยใบ้ให้ว่าเลิฟเรียนที่เดียวกันกับนายน่ะ!!
-
อยากรู้จังว่าวินเซอร์จะรู้ความจริงได้ยังไง
ส่วน nc อยากให้ฮอยฮักเล่า จะเล่าได้ขนาดไหน หุหุ
-
อะไรๆก็ฮักน่ารักกว่า...เป็นเอามากนะวิน :o9:
-
ถ้าฮักเล่ามันจะเป็นยังไงเนี่ย
ขนาดอัดตูดยังไม่รู้เลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
วินเซอร์เริ่มระแคะระคาย ลุ้นๆ ต่อไป อิอิ
-
วินเซอร์ก็น่ารักไม่เบานะ
หลงฮอยฮักซะขนาดนั้น ฮ่าๆๆ
มารอดูภารกิจนับสืบของวินเซอร์ อิอิ
-
แหมกว่าจะเริ่มระแคะระคายยย
ลุ้นกันตัวแทบโก่งงงงง เอิ๊กกก
รอให้มาต่อตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ โว๊ะโวว
-
พระเอกของเราเริ่มฉลาดขึ้นล่ะ :laugh:
:L2: :L2:
-
Nc ให้วินเล่าเถอะค่ะ :haun4:
ถ้าให้ฮักเล่า เอ่อ.... คงจะ ... :undecided: มากเลย 555
-
วินวิน เริ่งสงสัยแล้วจิเนี่ย
-
วินน่ารักเป็นที่สุด อยากให้เป็นวินเล่าค่ะNCมันจะได้หื่นๆ อิ อิ :m25: ชอบมากเลยช่วงนี้เข้ามาเล้านี่ต้องมองหาก่อนเลยว่าเอาฮักกะวินมาลงรึยัง แล้วก็ไม่ผิดหวังด้วย ขอบคุณนะคะ o13
-
เริ่มรู้แล้ว :impress2:
-
ความจะแตกไหมน้อ?
ลุ้นกันต่อไปครับ
-
โดนเรียก ดาร์ลิ้ง ชอบล่ะซี้ หน้าแดงเรยยย อิอิ
ฮามาก ลิ้งคิดไปสารพัด น่าๆ คิดต่อไปอีกหน่อย เด๋วก็รู้เน้อ :-[
-
เอาเก็บท่านประธานคิม
-
o22 วินซื่อจนเซ่อเลยน่ะลูก :laugh:
-
กรี๊ดดดด ! ลุ้นมากค๊าา
-
โหมดวินเซอร์ดูเพ้อๆ แบบคนอินเลิฟ
ถึงว่าฮักมันมองวินเซอร์เป็นเด็กน้อยน่ารัก
-
วินเซอร์คิดเหมือนเราเลย
เราก็ว่าไอ้พวกนี้ตอนเด็กๆ เหมือนฮักเป็นพระเอก วินเซอร์เป็นนางเอก(เพราะโตมาได้คู่กัน)
ไอ้พรีสต์เป็นตัวอิจฉาคอยตามตูดฮัก ทำท่าตอแหล ฮักอย่างโน้น ฮักอย่างนี้
ส่วนโซโล่นี่โคตรตัวประกอบอ่ะ เหมือนพวกตัวประกอบที่หลงมาชอบตัวอิจฉา
พอตัวอิจฉากลับตัวได้ก็ได้คู่กันตอนจบ555
ปล. เอ็นซีให้วินเล่า หื่นดี โฮะๆๆ
-
อีกนิดเดียววินเซอร์
อีกนิดเดียวจะฉลาดแล้ว :laugh:
-
อ๊าวินแกยังจะงงอีก
-
แหมนายวิน ซื่อหรือโง่เนี่ย
-
:กอด1: :L2:
-
อยากให้ถึงตอนวินเซอร์รู้ความจริงจังเลย อร๊ายยยยยยยย :-[
-
ความจริงใกล้จะเปิดเผยแล้วว (หรือเปล่าา???)
วินเซอร์ฉลาดอีกนิดนึงนะ :m5:
รอฉากเรียกเลือดด เรียกน้ำตาลล :o8:
-
เฮ้ย.....มันไม่โง่เว้ยเห้ย คู่นี้มันส์มากกกกก
-
ให้วินเซอร์เล่าอ่ะ กรี๊ดๆ ๆ รอ NC ค่ะ
:haun4: :pighaun: :call:
-
เอิ่ม ...วินเซอร์ แกเพิ่งมาคิดได้?
น่าจะรู้ตั้งนานแล้วนะ จะว่านายคิดน้อยเกินไปหรืออะไรดี...
-
เริ่มสงสัยแล้ว
-
พอชอบฮอยฮักละ ลำเอียงเข้าข้างฮอยฮักเขาอย่างเดียวเลยนะเลิฟมี อะไรๆ ก็ฮอยฮัก แถมบอกว่าเลิฟมีทำศัลยกรรมอีก :angry2:
-
วินเซอร์ยังแค่สงสัยสินะ คู่นี้ชอบแบบทั้ง 2 คนบรรยายเลย
แต่ถ้า NC ให้วินเซอร์บรรยายดีกว่าคาดว่าจะหื่นกว่าแน่นอน :laugh:
-
ถ้าวินเซอร์รู้ว่าฮอยฮักเป็นเลิฟมี ฮอยฮักตายแน่ๆๆ :oo1: :oo1:
-
เอ้าล่ะเว้ยยย วินเซอร์เริ่มสงสัยล่ะ
แอบดีใจที่ฮักยังไม่เสียเอกราช วะฮะฮ่าาาา :laugh:
คู่นี้มัน SM ไม่ใช่เหรอ งั้นวินเซอร์......เอ็งจงรอไปก่อน หึหึ o18
-
:-[ เอะใจเเล้วใช่มั้ย? ดีๆ ช่วงชิงความลับของฮักมาให้ได้ แล้วใช้ไม้ตายบังคับ
ม า เ ป็ น ข อ ง ตู ซ ะ ไ อ้ น้ อ ง (น่า) ฮั ก!!!
ว่าเเล้วว่าเป็นภาษาเขมร อิอิ(บอกภูมิลำเนาตัวเฮารึป่าวววว???? o22)<<<ไม่ได้หมายถึงเดี๊ยนหน้าลาวนะ :serius2:
วินจ้า รีบๆรับรู้ไวๆนะว่า เลิฟกับฮักคือ คนๆเดียวกัน จะได้สมหวังกันไวๆ
ดีใจที่วินไม่โง่ววววววววววววว... รู้สึกดีกับ(อินัง)ริวขึ้นมานิดนึง<<<เเค่นิดเดียวอ่ะ ยังไงมันก็มาแอบอ้าง!!!
ฮักกกก... ประธานคุณอาทิม ฮีมิได้คิดไรกับฮักใช่มะ???? (อย่านะเว้ย!!!)
-
ฮอยฮักกับเลิฟมี มันก็คนเดียวกันนี่โว้ยไอ้วิน ไอ้เซ่อ
-
วันเซอร์จะสืบเรื่องฮอยฮักแยวอ่ะ
วินเซอร์สู้ๆเข้านะ จะได้เปงแฟนกันสะที อิอิ
-
เอาแล้วๆ วินเซอร์เริ่มตามหาความจริง
-
ขอให้ฮอยฮักจัดหนักวินเซอร์
-
น่ารักจริง ๆเล้ยยยยยยย คู่นี้
วินเอะใจแล้ว หาความจริงเจอเร็ว ๆ..
แล้วกดซักทีนะ !! ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
+1 ฮับบบบบบบ
-
:o8: :-[ วินเซอร์น่ารักจัง :เฮ้อ: :call: :call: :call: :pig4: :pig4:
-
เรื่องศัลยกรรมเป็นเหตุผลที่วินเซอร์ยังไม่ปักใจนี่เอง
ส่วนที่ต้องเคลียร์กับฮักเพราะรู้แล้วใช่ไหมวิน น้ำหอมกลิ่นส้มอ่ะ
คนอ่านลุ้นตัวโก่งเลยทีเดียว :z2: :z2:
-
พึ่งเอะใจหรอเนี่ยวินเซอร์เอ่ย
ถ้าวินเซอร์จับได้ฮักจะว่าไงเนี่ย
-
ในที่สุดวินก็เริ่มสงสัยแล้วววว
อยากเห็นหน้าวินตอนรู้ว่าเลิฟกับฮักคือคนๆเดียวกันจริงๆเลย
-
วินเซอร์จมูกดีจัง :laugh: :laugh:
-
และแล้ววินเซอร์ก็ดูฉลาดขึ้นมานิดนึง อ่านะ
-
อร้ายยยยยยยยย
วินเซอร์เริ่มสงสัยแล้ว
ฮักงานเข้าแน่ๆ
นักสืบจิ๋ว วินเซอร์(?) เริ่มออกปฏิบัติการแล้ววววว
-
ชอบอ่านพาร์ทวินเซอร์มากเลย เหมือนได้เห็นธาตุแท้ของไอ้ตัวน่าหมั่นไส้55555
รักฮอยฮักมากมายอิอิ
-
:angry2:
-
อร้ายยยยยยยยยยย
ปูเสื่อรอ
ชื่อตอนแลเหมือนวินเซอร์จะรู้ความจิง!!!
-
แวะมารอฮะ :impress2:
-
อัพเช้าหรือเย็นอ่ะ ตอนเย็นต้องขับรถกลับบ้านอ่ะ อดอ่านแหงเลย :sad4:
-
อยากอ่านคร้ามาไวไวนะรออยู่
ชื่อตอนโดนใจสะท้านไปถึงตับ
-
งานนี้ท่าทางฮักจะรอดยากแฮะ...อยากอ่านเร็ว ๆ อ่ะ
วินเซอร์จะทำอะไรก็ถนอม ๆ หน่อยนะ
-
อร๊ายยยย รักกันแล้วค่า :-[
จะรู้ความจริงแล้วหรอ
วินเซอร์แกฉลาดจริงป่าวฟระ :angry2:
-
:laugh: ตาสว่าง!
รอความพิศาลที่จะบังเกิด :impress2:
-
มารอตอนวินเซอร์ตาสว่าง แต่อย่ารุนแรงกับหนูฮักมากนะเฟ้ย :z2:
-
แอร๊ยยย เข้ามานั่งรอคุณปอยยยด้วยความลุ้น หุหุ
-
อยากอ่านอ่าา :z3:
-
มารออ่าน อิอิ
-
ความพิศาลจะเป็นยังไงหนอ เหอ เหอ :m10:
-
อยากอ่านต่อแล้วอะ
-
มารอ ตบจูบ ตบกด
-
มาร่วมด้วย ช่วยกดดัน 555
-
วินเซอร์จะรู้ความจริงแล้ว
รอคร้า o13 :call: :pig4:
-
วินใกล้ฉลาดแล้วนะหนู!!
อย่ารุนแรงกับฮักมากนะ!! :laugh:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
วินเซอร์จะฉลาดแล้วววว~
รอ ร้อ รอ~
-
ปูเสื่อรอ ด้วยคนน่ะ จ๊ะ ฮ่า ๆๆ :impress2: :impress2: :impress2:
-
รอ รอ รอ
-
เฮือก! รอดูความพินาศ งานนี้จะมีเสียประตูมั้ยนะ อิอิ
-
เฮือก! รอดูความพินาศ งานนี้จะมีเสียประตูมั้ยนะ อิอิ
-
หมายถึงตบจูบเหรอ หวาวๆๆๆ ลุ้นๆๆๆ
-
มารอดูความซาดิสต์ฉบับพิศาล 555
-
กำ มาเร็วๆสิคับ
-
รอจ้า ว่าพิศาลจะเข้าองค์ดาร์ลิ้ง หรือหว่าฮอยฮัก
-
รอ ตบ-จูบ
-
รออ่านนะปอยๆ
ปูเตียงรอ
-
รอค่ะ รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ :z1:
-
กรี๊ดดด รอตบจูบ ดีกรีพิศาลต้องตบจูบ กรี๊ดดด รอๆๆ
-
รอ ร๊อ รอ :z2: :z2:
-
มารอด้วยคน
-
น่าจะมีNCนะ นอนรอแย้วกัน
-
มารอฮอยฮักจ้าาาาา
-
รอร๊อรอ แม้จะมีพรีเซ็นงานวันพรุ่งนี้ก็ไม่หวั่น ฮ้าๆๆ วินเซอร์จะได้รู้ความจริงแล้วหรอเนี่ย ตื่นเต้นๆ ><
-
เห็นขึ้นหัวกระทู้ตั้งแต่เช้า...นี่มันเย็นแล้วน้า~
-
เตรียมพร้อมแหละ รอดูว่าต่อมหื่นใครจะแตก
ซ้อม :pighaun:
-
มารอด้วยคนคับ
อยากรู้!!!
-
ปูเสือรอค่ะ :impress2:
-
รอด้วยคน
-
:oo1: เสร็จแน่ฮักเอ๋ย :impress2:
-
:mc3:
Santa Claus is coming to town
He sees you when you're sleeping
He knows when you're awake
He knows if you've been bad or good
So be good for goodness sake!
O! You better watch out!
You better not cry
Better not pout
I'm telling you why
Santa Claus is coming to town
Santa Claus is coming to town
:mc2:
ผมเดินอยู่ในห้างที่แปลงสภาพเป็นเทศกาลคริสต์มาส นี่ถ้ามีหิมะตกลงมาผมคงจะคิดว่าที่นี้เป็นต่างประเทศแล้วน่ะเนี่ย เดินไปไหนผมก็ได้ยินแต่เพลงคริสต์มาส ผู้คนใส่ชุดสีแดงฟู่ขาวกลายร่างเป็นซานต้าไปหมดแล้วครับ ข้าวของตกแต่งคริสต์มาสถูกนำมาขายกันเยอะแยะ เห็นครอบครัวพากันมาเที่ยวห้างในวันคริสต์มาสแล้วมันรู้สึกดีน่ะครับ ผมเดินมาที่ร้านเบอเกอรี่ที่สั่งทำเค้กเอาไว้ ในร้านก็เปิดเพลง jingle bells รับกับวันคริสต์มาส พนักงานก็ใส่ชุดซานต้า ดูน่ารักดีแฮะ
“ขอบคุณครับ แล้วแวะมาอีกนะครับ”
ผมรับกล่องเค้กมาแล้วเดินไปหารถทันที ผมเตรียมข้าวของไว้เรียบร้อยแล้ว ไม่ว่าจะเป็นอาหาร จานชาม แก้วและไวน์ เหลือแต่รอให้คนที่ฉลองด้วยมาเท่านั้น ระดับหมอนั้นแล้วต้องแอบมาเซอร์ไพรส์ผมแน่ๆ แต่ก่อนที่มันจะมาเซอร์ไพรส์ผมก็ต้องชิงเซอร์ไพรส์มันก่อน ถ้าฮักรู้ว่าผมอยากจะฉลองวันเกิดกสองต่อสองแล้วจะรู้สึกอย่างไงบ้างนะ? ผมวางเค้กไว้อย่างเบามือแล้วขับรถกลับห้อง
พอมาถึงห้องก็จัดห้องแล้วเตรียมโต๊ะอาหาร มองนาฬิกาไปด้วยนี่มันก็จะสี่โมงแล้ว ผมมานั่งรอเสียงกริ่งหน้าประตูด้วยใจจดจ่อ นั่งรอด้วยความตื่นเต้น ความรู้สึกด้วยไปเดทครั้งแรกเผลอๆ อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ นั่งรอไปสามสิบนาทีก็เริ่มเปิดทีวีดูฆ่าเวลาไปพลางๆ หันไปมองนาฬิกาทุกๆ ห้านาที นี่ก็ห้าโมงแล้วก็ยังไม่ได้ยินเสียงกริ่งหน้าห้องเลย หรือว่ากริ่งหน้าห้องเสียวะ? ผมนั่งเคาะเท้ากับพื้นขมวดคิ้วมุ่น ละครที่ดูก็เริ่มดูไม่รู้เรื่อง นั่งจ้องนาฬิกาจับเข็มยาวไปเรื่อยๆ นอนรอก็แล้วก็ยังไม่มีวี่แววจะมาเลยครับ
ผมนอนจนเผลอหลับไปตื่นหนึ่ง สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงกริ่งหน้าห้อง ผมเงยหน้ามองไปที่นาฬิกา หนึ่งทุ่มแล้ว! รีบกระโดดจากโซฟาวิ่งมาที่หน้าห้องทันที จัดผมดูเสื้อผ้าเช็คความเรียบร้อยของตัวเองรวดเร็วสิบวินาทีแล้วจับกลอนประตูบิดอย่างช้าๆ ในอกมันก็เต้นตุ้บๆ เสียงดัง ผมทำหน้านิ่งดึงประตูเข้ามาหาตัวเองแล้วชะโงกหน้าออกไปดู
“เย้~!!!! แมร์รี่คริสต์มาส!!!!” :mc3:
ปัง!!!
ปฏิกิริยาตอบโต้อัตโนมัติ ปิดมันฉับพลัน
ปังๆๆๆๆ
“ไอ้วินเซอร์!!!”
ผมถอนหายใจแล้วเปิดประตูอีกครั้ง อย่าทุบประตูกูนะโว้ยไอ้พวกโง่นี้ พอเปิดไปไอ้ชินมันก็มองหน้าผมอย่างไม่พอใจ พวกเพื่อนๆ ที่ยืนสลอนหน้าอยู่ก็รีบต่อว่าผมทันทีที่ปิดประตูใส่หน้าพวกมัน เหอะ! ดีกว่ากูปิดไปแล้วปิดไปเลยนะโว้ย แล้วนี่พวกมันมาทำไมกันวะ? ได้ข่าวว่าเมื่อวานนี้ก็เลี้ยงเต็มที่แล้ว
“เฮ้ย ไปฉลองคริสต์มาสกันเหอะ”ไอ้หมอหมูพูดแล้วผลักไอ้ชินเดินเข้ามาในห้องของผมจากนั้นพวกมันก็เดินตามเข้ามา ผมก็ได้แต่จำใจถอยหลังให้พวกมันเข้ามาครับ โธ่โว้ย พวกมึงจะมาชวนกินอะไรอีกวะ เมื่อวานยังไม่หนำใจหรือไง หรือว่าพวกมึงคิดอยากจะฉลองแมร่งทุกวันวะ ไอ้โซโล่ที่เดินเข้ามาคนสุดท้ายมองผมแล้วเอ่ยถาม
“เป็นอะไรวะ ทำหน้าอย่างกับลูกหมาถูกทิ้ง”
“กูเพิ่งตื่น”กลัวมันไม่เชื่อรีบหาวประกอบคำโกหกมดเท็จนั้นทันที ไอ้โซโล่ก็ยังมองผมไม่เชื่อ คนอื่นๆ ก็ไม่ได้สนใจหรอกครับ พวกมันไปเปิดทีวีเดินเข้าครัวไปหาอะไรกิน เฮ้ย!! เข้าไปไม่ได้นะโว้ย!! ผมเดินตามไอ้ลูกชุบดึงมันออกมาจากห้องครัวทันที ไอ้ชุบมันก็โวยวาย
“อะไรของมึงวะไอ้วิน กูอยากกินน้ำ!”
“นั่งอยู่นี่ เดี๋ยวกูเอามาให้”ผมจับมันนั่งโซฟาแล้วสั่งไอ้ชุบที่มองผมอย่างงุนงง ผมเดินไปเอาน้ำมาให้กับมัน ไอ้ชุบมันก็ยังมองผมอย่างแปลกใจ ส่วนไอ้เหี้ยชินมันก็เดินเข้าห้องครัวอีกคน เฮ้ยยยย!!! ผมรีบวิ่งมาดึงเอาไว้ก่อนที่มันจะเดินเข้าห้องครัวไป
“อะไรของมึงวะไอ้วิน กูจะไปหาอะไรกิน!”
“ห้องกูไม่ใช่ร้านอาหารมาให้พวกมึงหาอะไรกินนะโว้ย ถ้าอยากจะกินก็ออกไปหากินข้างนอกนู้น”ผมลากไอ้ชินที่ไม่ยอมตามมาง่ายๆ ดันทุรังจะเข้าครัวไปให้ได้ โธ่เอ๊ย!! ถ้าไอ้พวกนี้ไปเห็นเข้าล่ะนะ ผมต้องซวยแน่ๆ แล้วไอ้เพื่อนเวรๆ นี่ก็จะไปรุมกินโต๊ะแหงๆ ไอ้พวกนี้มันรู้จักกับคำว่าเกรงใจซะที่ไหน ระหว่างที่พยายามต่อสู้กับไอ้ชินและไอ้ชุบ หางตาของผมก็เหลือบไปเห็นไอ้โซโล่ยืนมองเข้าไปในครัวเรียบร้อยแล้ว
เวรรรรร ไอ้โซโล่!!!!!
“โซโล่ เอาน้ำมาให้กูหน่อยสิวะ”ไอ้หมูที่นั่งดูทีวีเงยหน้าขึ้นมาแล้วบอกไอ้โซโล่ที่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องครัว ผมคิ้วกระตุกแล้วหันมาตอบไอ้หมู
“น้ำมันก็อยู่ตรงหน้ามึงไงไอ้หมอหมา!”
“เออวะ กูไม่เห็น กูไม่ผิด”ไอ้หมูมันยักไหล่แล้วจับแก้วรินน้ำใส่แล้วยกซดหันไปดูละครของมันต่อไม่ได้ใส่ใจสภาพของเพื่อนคนอื่นๆ เลย ไอ้หมอหมาเอ๊ย! ส่วนไอ้โซโล่มันก็เดินกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยมันไม่พูดอะไรครับ ผมก็มองมันอย่างเป็นกังวล ส่วนไอ้ชินกับไอ้ชุบมันก็ทำตัวเป็นเด็กงอแงจะเข้าห้องครัว
“พวกมึงช่วยหุบปากหน่อยเหอะ โตเป็นฟายแล้วยังจะมาทำปัญญาอ่อนอีกนะมึง”ผมทนไม่ได้ก็ต้องว่าพวกมันหน่อยแหละ โดยเฉพาะไอ้ห่าชินอายุเยอะสุดแต่ทำตัวปัญญาอ่อนสุด!
“อะไรวะ แค่ห้องครัวเอง มึงซ่อนอะไรไว้!”
นั้น เสือกเดาถูกอีก!
“ไม่ได้ซ่อนอะไรหรอกโว้ย”
“แล้วทำไมพวกกูเข้าไปไม่ได้ เมื่อก่อนแทบจะนอนในห้องครัวมึงก็ยังไม่สนใจเล๊ย”
“เออ! แล้วทีนี้ทำไมหวงห้องครัวจังวะ”
“หวงบ้าอะไร ไม่เชื่อถามไอ้โซโล่มันสิ”ผมรำคาญไอ้สองตัวนี้มากก็เลยปัดปัญหาไปให้ไอ้โซโล่ที่ยืนนิ่งอยู่ ไอ้บ้านั้นก็หันมาพยักหน้า เห็นไหมล่ะ!? ไอ้โซโล่มันแสนรู้ว่าควรจะทำอะไรอย่างไง ไอ้สองตัวนี้ก็ยังบ่นกระปอดกระปอดไม่พอใจ ผมมองนาฬิกา จะสองทุ่มครึ่งแล้วแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของไอ้ฮอยฮักเลย ผมถอนหายใจเฮือก แมร่งเอ๊ย!! หายหัวไปไหนของมันวะ!? ผมยืนหายใจเข้าออกเสียงดัง เริ่มหงุดหงิดและโมโหสุดๆ!
“เฮ้ กลับเหอะพวกมึง”จู่ๆ ไอ้โซโล่มันก็ชวนกลับเฉยเลยครับ ผมหันไปมองมันอย่างแปลกใจ แล้วจ้องมันอย่างมีความหวัง ได้โปรดเอาพวกบ้านี่ออกไปจากห้องกูทีโซโล่!!
“กูขอดูน้องหวานใจจบก่อนได้ไหม?”ไอ้หมอหมูทำหน้าซีเรียสมากครับ เวร ที่บ้านมึงไม่มีทีวีดูหรือไงวะ!? น้องหวานใจของมึงอ่ะ เสร็จกูแล้ว! อยากให้แซดเดี๋ยวมึงร้องไห้เปล่าๆ! ไอ้หมอหมูขอร้องด้วยใบหน้าน่าสงสารมาก ไอ้นักศึกษาแพทย์ติดละคร ซีรี่ย์มันก็ติด!
“อะไรวะ เพิ่งมาเองนะโว้ย ได้กินน้ำแค่แก้วเดียว”มึงต้องการอะไรไอ้ชิน เดี๋ยวกูหาให้แล้วมึงรีบๆ ไสตูดออกไปจากห้องของกู! ไอ้สามตัวนี้มันไม่ยอมกลับกันสักที จนไอ้โซโล่งัดไม้ตายออกมา
“พวกมึงไม่กลับก็ได้ กูกลับคนเดียวแล้วพวกมึงโบกแท็กซี่กลับล่ะกัน”
“ให้ไอ้วินไปส่งก็ได้โว้ย”
“กูขอปฏิเสธ!”
“โห ไรวะ กลับก็ได้!”และแล้วไอ้โซโล่มันก็สามารถพาพวกนั้นกลับไปได้ผมเนี่ยอยากจะกราบขอบพระคุณมันจริงๆ เดี๋ยวกูช่วยมึงนะเพื่อน แต่ตอนนี้กูขอเอาตัวเองให้รอดก่อน! พอไอ้พวกนั้นกลับไปห้องของผมก็เงียบลง เฮ้อ กว่าจะกลับไปได้นะพวกมึง มองนาฬิกาสามทุ่มแล้วครับ เดินเข้าครัวไปมองของบนโต๊ะที่เย็นชืดแล้วเม้มปาก
ตกลงมึงจะไม่มาใช่ไหม?
ผมเดินออกมาจากห้องครัวว่าจะเก็บกวาดทำความสะอาดแต่ก็ขี้เกียจ ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละ เดินมาหยุดที่หน้าทีวีผมก็ปิดมันไว้ มองนาฬิกาอีกครั้ง เหลืออีกสามชั่วโมงจะผ่านวันที่ 25 แล้วแต่ก็ยังไม่เห็นมันแม้แต่เงาหัว ตกลงมันไม่รู้หรือเปล่าว่าวันนี้วันเกิดของผม ทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาแล้วเปิดวิทยุทิ้งไว้เพื่อไม่ให้ห้องมันมีแต่ความเงียบ มีแต่เสียงนาฬิกาที่ดังอยู่ ผมนั่งมองนาฬิกาที่เดินไปเรื่อยๆ นั่งมองนาฬิกาแล้วใจหาย เพลงที่เปิดก็เสือกเข้าบรรยากาศยิ่งฟังกูยิ่งเศร้าแดก
ไม่มีเธอให้รำคาญ เหมือนเก่า
มีเพียงแต่ความว่างเปล่า
แล้วน้ำตา ทำไม ทำไม ต้องไหล
ไม่ขอให้เธอหายโกรธ
แต่โปรดกลับมาหน่อยได้ไหม
พึ่งเข้าใจ... ฉันรักเธอ
กูไม่ได้ร้องไห้ กูไม่ใช่คนขี้แย แต่แมร่งมันรู้สึกยิ่งกว่ากูร้องไห้อีก ทั้งๆ ที่ตั้งใจว่าจะเปิดใจลองดูสักครั้งแต่นี่มันอะไรกัน พอกำลังจะไปได้ดีทีไรมันกลับพลิกตาลปัตรไปทุกที แบบนี้แหละถึงไม่อยากจะเสี่ยงกับใครเลยสักคน ผมถอนหายใจเฮือก
...รู้สึกแย่วะ
ผมนั่งรออยู่ที่เดิมมองนาฬิกาที่เดินไปอย่างเชื่องช้า ผ่านเลขต่างๆ ไปเรื่อยๆ ไม่มีหยุด นึกย้อนไปถึงวันแรกที่เจอกัน ไอ้แว่นหัวรังนกเดินมาสารภาพรักแบบมึนที่สุดในชีวิต ผมยกยิ้มที่มุมปาก ไอ้แว่นหน้าจืดที่เข้ามาวุ่นวายในคณะวิศวะสุดเถื่อน แถมยังมาป่วนผมถึงห้อง ยัดเหยียดทำนู้นนี้ให้โดยที่ไม่ได้ร้องขอเลย มาทุกวันและผมก็ไล่มันไปทุกวันแต่มันก็ด้านไม่ไปไหน จนไม่รู้ว่าตอนไหนจู่ๆ ก็ชิน จู่ๆ มันก็ส่วนหนึ่งของชีวิตไปโดยไม่รู้ตัวเลย
จะไม่รักแล้วฉันก็รัก จะไม่สนแล้วฉันก็สน
หัวใจมันเวียนวกวน หยุดตัวเองไม่ได้สักที
สิ่งที่ฉันนั้นคิดร้าย ร้าย เธอเข้ามาทำลายด้วยรักที่เธอมี
เมื่อรู้ตัวเองอีกที ก็รักไปไม่มีเหตุผล ไม่รู้ตัว
มึงอยู่ไหนวะ?
ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่มาสักที?
มันไม่เกี่ยวว่าหมอนั้นจะคือฮอยฮักที่ผมเคยชอบและคลั่งไคล้ แน่นอนว่าความรู้สึกนั้นมันหายไปกับกาลเวลาและการเติบโตขึ้น ก็แค่เริ่มตั้งแต่เจ้าแว่นจืดธรรมดาๆ คนหนึ่งที่เข้ามาเปลี่ยนบางอย่างในชีวิต ด่าก็แล้วไล่ไปก็แล้วไม่สนใจก็แล้วแต่หมอนั้นก็ยังเดินตามผมมาตลอด จนกระทั่งความรู้สึกของผมก็เปลี่ยนไป ไม่รู้เมื่อไรว่าสนุกไปด้วย รู้สึกธรรมดาที่มีคนทำอะไรให้ รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องปกติที่มีคนเข้ามายุ่งวุ่นวาย แบบนี้มันเรียกว่ารักหรือเปล่า? ไม่รู้เลยจริงๆ
อยากให้รู้ คิดถึงเธอขนาดไหน
เปรียบกับฟ้า ก็ยังคงไม่พออธิบาย
อยากให้รู้ คิดถึงเธอกว่าใครจะเข้าใจ
เธออยู่ไหน... ฉันคิดถึงเธออยู่ที่ตรงนี้
ผมเงยหน้ามองนาฬิกาอีกครั้ง สี่ทุ่มตรง เหลืออีกแค่สองชั่วโมง ฟังเพลงแล้วมันจี๊ดในใจผมลุกขึ้นแล้วปิดมัน ตอนนี้ในห้องเหลือแต่เสียงฝีเท้าของผมที่ก้าวเดินไปในห้องครัว มองไปรอบๆ ห้องแล้วเดินมาหยุดที่โต๊ะกินข้าว มองของบนโต๊ะอยู่นานกว่าผมจะตัดสินใจจะเก็บทำความสะอาดแต่แล้วผมก็ทำไม่ลง ทั้งๆ ที่ดึกขนาดนี้แล้วคงไม่มาหรอกแต่ทำไมผมถึงยังลังเลใจอยู่ได้
ทำไมยังไม่มา!!
ทำไมต้องให้รอ!!
ทำไม...
ในหัวของผมมีแต่คำว่าทำไมๆ เต็มไปหมด คำตอบของคำถามที่ผุดขึ้นมาผมไม่อยากจะรู้เลย ตอนนี้ เวลานี้ ความรู้สึกของผมมันแย่ถึงสุดขีด ลูบหน้าปลุกปลอบตัวเองไม่ให้รู้สึกหรือคิดไปไกลมากกว่านี้ ผมเดินออกมาจากห้องครัวแล้วมาหยุดที่หน้าประตูมองกลอนประตูนิ่ง ถามว่าโกรธไหม? โกรธสิ โกรธมาก โกรธขนาดอยากจะเตะมันเลยล่ะ แต่มากกว่าความโกรธมัน...
คิดถึงวะ
...อยากเจอ
จู่ๆ อารมณ์แมร่งก็อ่อนไหว ตาร้อนผ่าว ไหล่สั่น เหมือนกำลังหมดแรง ทั้งๆ ที่คิดว่ามันน่าจะดีแต่มันกลับเป็นแบบนี้ ผมกลัว ผมไม่อยากจะเสียใจ จู่ๆ ก็เข้ามาแล้วจู่ๆ มันก็หายไป
ผมกลัวว่า...
มันจะไม่กลับมาอีกแล้ว
“ฮึก...”
ภาพที่มองเห็นทำไมมันสั่นและเลือนแบบนี้วะ?
ผมไม่ได้ขี้แย
ผม...
น้ำตาไหลแหมะจากตาข้างหนึ่ง แล้วมันทำท่าจะไหลลงมาเป็นสาย ร้องไห้? บ้าไปแล้ว!!! ไม่เห็นจะเจ็บ จะปวดตรงไหน แล้วทำไมจู่ๆ น้ำตามันไหลออกมาจากตาได้ล่ะ? แค่รอแค่นี้ทำไมมันถึงทำให้ผมร้องไห้ได้ ก็แค่มันไม่มา ทำไมผมจะต้องร้องไห้เป็นไอ้บ้าแบบนี้ด้วย ผมยืนเช็ดน้ำตาที่ร่วงมาไม่หยุด
กริ่ง!!
ผมพยายามกลั้นน้ำตาไว้เช็ดน้ำตาเดินไปล้างหน้าล้างตาทำหน้าให้เป็นปกติที่สุด โธ่เอ๊ย!! มาอะไรตอนที่กูกำลังเศร้า กูกำลังอิน!!! แล้วดูหน้ากูสิ หมดหล่อ!!! พยายามทำให้หน้ามันดูปกติที่สุดแล้วรีบเดินมาเปิดประตูอย่างหงุดหงิด ถ้าเป็นพวกไอ้ชินล่ะก็กูกระทืบหน้าห้องเลย คอยดู!!
“แมร่งเอ๊ย เหี้ยตัวไหน!!!?”
...วะ?
“...”
ไม่ใช่เหี้ยแต่เป็นไอ้ฮอยฮัก!!!!
ผมยืนมองมันนิ่ง ไม่คิดว่ามันจะมา อยากจะยิ้มแล้วเข้าไปกอดบอกมันว่า ‘คิดถึงนะ’ แต่มันก็ทำไม่ได้ ความน้อยใจที่ไม่รู้มาจากไหนพุ่งปรี๊ดเข้ามาในใจ ปล่อยให้กูรอตั้งสองอาทิตย์ มึงไปอยู่ที่ไหนมา!!? ผมถอยหลังขมวดคิ้ว มึงจะมาทำไมตอนนี้!!! กูเสียใจไปแล้ว!!! ผมกำลังจะปิดประตูแต่ไอ้ฮักมันก็เข้ามาขวางไว้ ปากก็ไล่มันไปแต่ในใจผมน่ะดีใจที่มันมา มาช้าดีกว่าไม่มาเลยล่ะนะ
ในที่สุดเพราะความบ้าของเราทั้งสองก็เลยเคลียร์กันได้แบบมึนๆ ทำงานอะไรของมันก็ไม่รู้ขนาดไม่มีเวลามาหาผมเลยเหรอ? ถึงจะสงสัยแต่ผมก็ไม่มีเวลาถามก็เจ้าบ้านี้จู่ๆ ก็เข้ามากอดหัวเราะดีใจ อะไรวะก็แค่ผมอยากจะฉลองกับมัน ไม่เห็นต้องดีใจขนาดนั้นเลย ก้มหน้าแล้วกอดมันตอบ ห่า กูเขิน!
พอมันถามว่าอยากได้อะไร ผมก็อยากจะแกล้งมันก็เลยบอกไปว่า ‘อยากได้มึง’ เห็นหน้าตอนที่ไอ้ฮักได้ยินแล้วโคตรฮาอ่ะครับ ไอ้ฮักถอยจากผมอย่างรวดเร็วพอเข้าไปใกล้หน่อยก็ตัวสั่น แหม แบบนี้ยิ่งน่าแกล้งนะฮัก หึๆ จริงๆ แล้วก็คือพูดเล่นหยอกมันเท่านั้นแหละครับแต่ถ้าให้ก็เอา หึๆ!
ผ่านวันเกิดของผมไปเราก็ไม่ได้เจอกันเลยครับ ก็มีโทรคุยกันบ้าง มันน่ะเป็นคนโทรมา ผมไม่โทรไปหรอก ถ้ามันบ่นเดี๋ยวเติมเงินโทรศัพท์ให้ แต่ก็ไม่รู้ทำไมเพราะผมอาจจะทำงานก็เลยไม่ว่างรับสายเท่าไรหรือว่าทางนั้นยุ่งกับงานก็ไม่ว่างที่จะโทรมา ก็เลยส่งข้อความแทนผมก็ส่งตอบกลับสั้นๆ เพราะช่วงก่อนวันปีใหม่ยุ่งมากครับ ต้องสะสางงานก่อนจะบินไปฉลองปีใหม่ที่อเมริกากับคุณปู่คุณย่าที่นั้น
คุณปู่ของผมเป็นอย่างไงน่ะเหรอ? ก็รูปร่างสูงใหญ่ชอบใส่สูทดำแว่นดำใส่หมวกแล้วที่ขาดไม่ได้เลยก็เสื้อโค้ทยาวต่อให้มีตู้เสื้อผ้าเยอะขนาดไหนข้างในนั้นก็มีแต่เสื้อผ้าแบบนี้ล่ะครับ ส่วนคุณย่าของผมคำกำจัดความก็คือ ‘ตุ๊กตาเดินได้’ แน่นอนว่าถ้าได้เห็นก็จะไม่รู้หรอกว่าเป็นปู่กับย่าของผม บอกแล้วว่าดีเอ็นเอตระกูลน่ากลัว!!
พอมาเรียนฮอยฮักก็ไม่มาหาผมที่คณะเลย หรือว่ายังยุ่งเรื่องงานเหมือนเดิมวะ ทำงานอะไรกันนักกันหนา ผมไม่เข้าใจเลย ที่บ้านมีปัญหาเรื่องเงินเหรอ? ก็ไม่น่าเชื่อนะ พ่อแม่คงจะทิ้งมรดกไว้ให้เยอะอยู่แหละผมว่า แถมพี่ชายอีกคนก็ต้องทำงานแล้วล่ะมั้ง คงจะไม่ปล่อยให้มันทำงานหรอก ไอ้ที่บ่นๆ มาไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็แค่คิดถึง!!
“เฮ้ย ไอ้วินมึงมีความรักเหรอวะ?”
“หา? พูดอะไรของมึงวะ?”ผมเงยหน้ามองไอ้ชินที่ถามขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเนียนทำหน้างงใส่มัน ไอ้ชินมันก็แยกเขี้ยวใส่ น่ากลัวแหละมึงนะ โห ทำมาแล้วคิดว่ากูจะกลัวงั้นเหรอ!?
“ก็ดูมึงทำตัวสิฟ่ะ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเที่ยว ควงใครก็ไม่ควง แถมนั่งดูมือถือของตัวเองอีก จะให้กูสาธยายอีกไหม? หลายข้อเลยล่ะมึง บอกมาดีๆ นะโว้ย อย่าคิดจะปิดบังเพื่อนฝูง”ไอ้ชินพูดกดดันผม ผมก็ยักไหล่ไม่ยอมรับ เรื่องไรกูจะบอกพวกมึงวะ นี้มันเรื่องของกู พวกมึงไม่เกี่ยว กูจะมีหรือไม่มีก็เรื่องของกู! พวกมึงยุ่งอะไรด้วยวะ!!
“ช่วงนี้เบื่อๆ เท่านั้นเอง แล้วงานกูก็ยุ่งมากด้วย”
“เหอะ อย่าให้กูรู้ว่ามึงเสร็จไอ้แว่นมันไปแล้ว”ไอ้ชินยกนิ้วชี้คาดโทษหน้ามันเอาจริงเอาจังมาก เรื่องคนอื่นเนี่ยยุ่งได้ยุ่งดีแต่เรื่องตัวเองเอาไม่รอดนะไอ้เตี้ย
“พูดถึงไอ้แว่นแล้ว”ไอ้โซโล่ที่นั่งเงียบมานาน ผมถึงมามันหลับทำสติซะอีก เห็นนั่งเงียบไม่พูดไม่จาตั้งนาน แล้วไอ้แว่นมันทำไมวะ? ผมกับไอ้ชินหันไปมองไอ้โซโล่ที่ทำท่าวิเคราะห์
“ดูจากลักษณะของมัน สูงโปร่งผอมเพรียว ไม่ใหญ่บึกแบบนี้และก็ไม่เตี้ยแคระแบบนี้”ไอ้โซโล่มันตบหน้าอกของผมดังปั๊กแล้วตบไหล่ของไอ้ชินอย่างปลอบใจ ไอ้เตี้ยแคระทำหน้าเหวอไปเลยครับ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไอ้แว่นวะ?
“แถมท่ายืน ท่าเดินของมันเนี่ยเรียกได้ว่ามั่นใจเกิน อย่างกับพวกนายแบบนางแบบอาชีพ กูว่ามันไม่ใช่แว่นธรรมดาหรอก”ไอ้โซโล่มันวิเคราะห์ฝ่ากลางวงปึก! พวกผมมองหน้ามันทันที นี่มึงไปสังเกตมันขนาดนั้นเลยหรือไงฟ่ะ!? นี่ถ้ามึงไม่ตามจีบหนุ่มผมทองคนนั้นอยู่กูคิดว่ามึงชอบไอ้ฮักมันแล้วน่ะเนี่ย!?
ถ้าจะพูดถึงความมั่นใจของฮอยฮักที่มันมั่นใจเกินเด็กเนิร์ดทั่วไปควรจะเป็นล่ะก็มันก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องแปลกอะไรนี่ครับ อย่าลืมสิ พ่อแม่ของเจ้านั้นน่ะเป็นดาราชื่อดังนะ ท่ายืนท่าเดินก็ต้องถ่ายทอดมาอยู่แล้ว อีกอย่างหมอนั้นตั้งแต่เด็กๆ ก็มีความมั่นใจสูงมาก ผมไม่แปลกใจอะไรหรอก ระหว่างที่พวกผมกำลังคุยซุบซิบอยู่ข้างหลังห้อง อยากบอกไว้ว่าตอนนี้กำลังเรียนอยู่แต่พวกผมไม่ได้สนใจวะ มัวแต่เม้าท์มอยกันอยู่นี่ไง!!
“มึงโหลดฮอยฮักมาแล้วเหรอวะ ส่งเข้าเครื่องกูดิ”
“แมร่ง สวยเอี้ยๆ เลยวะ คิดถึงฮักจังเลย”
“เออวะ ตั้งแต่เรียนจบมอหกไปไม่ได้เจอกันเลย นัดเลี้ยงรุ่นดีไหมวะ?”
“มึงคิดว่าฮักจะมาเหรอ ฟาย!”
หูของผมกระดิกเมื่อได้ยินไอ้กลุ่มเด็กคณะมนุษย์กำลังซุบซิบอะไรบางอย่างอยู่ข้างๆ ผมครับ ปกติผมจะนั่งเรียนอยู่ข้างหน้าแต่วันนี้อยากเปลี่ยนบรรยากาศชวนพวกไอ้โซโล่มานั่งข้างหลัง ผมหันไปมองพวกมันสองคนที่กำลังกดมือถือกันใหญ่ ฮอยฮักอะไรนะ? คิดถึงอะไร!? พอเห็นผมหันมามองพวกนั้นก็ส่งยิ้มแห้งๆ มาให้
“ฮอยฮักอะไรนะ?”
“เปล่าครับ ไม่ได้พูดอะไรครับ”
“เอามือถือมึงมาดูนิ”ผมแบมือกระดิกนิ้วเรียกมือถือจากพวกเด็กมนุษย์พวกนั้น พูดสุภาพกับกูทำไมวะ ได้ข่าวว่ารุ่นเดียวกัน พวกมันก็ยึกยักไม่ยอมให้ผมขมวดคิ้วเริ่มรำคาญก็แย่งมือถือมาจากมือพวกมัน โหลดฮอยฮักอะไรของมัน พอผมกดมือถือของพวกมันดู ภาพหน้าจอเป็นรูปเลิฟมี ทุกอย่างเต็มไปด้วยเลิฟมี เอ่อ...นี่แมร่งคลั่งขนาดนี้เชียวเหรอวะ?
“นี่มันเลิฟมีนี่ เกี่ยวอะไรกับฮอยฮักวะ?”ผมเงยหน้าขึ้นมาจากมือถือของพวกนั้น โยนคืนไปให้แล้วถามพวกมันด้วยน้ำเสียงกดดัน ไอ้ชินกับไอ้โซโล่ก็หันมาสนใจ ไอ้พวกนี้ก็อ้ำอึ้งกันอยู่
“เอ่อ...นั้น ฮอยฮักเป็นชื่อจริงของเลิฟมีน่ะครับ”
“ห๊ะ มึงหมายความว่าเลิฟมีเป็นชื่อในวงการน่ะเหรอ? เหี้ย มึงโกหกหรือเปล่า?”ผมเบิกตาเล็กน้อยแล้วขมวดคิ้วถามไอ้พวกนั้นพร้อมกับคว้าคอเสื้อของพวกมัน ไอ้พวกนั้นก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธกันพัลวัน
“จริงๆ ครับ พวกเราเป็นเพื่อนที่จบจากโรงเรียนเดียวกันห้องเดียวกันกับฮักก็เลยรู้”
“ควายเอ๊ย!”ผมปล่อยมือจากคอเสื้อพวกมันแล้วสะบัดออกไปไกลๆ ไอ้พวกนั้นก็รีบลุกจากเก้าอี้แล้วย้ายที่ไปทันที ผมสบถไปหลายรอบ ควายน่ะมันผมเอง ไม่ได้ด่าใครแต่ด่าตัวเอง!!
รักมันทำให้กูตาบอด!!
มิน่าที่หน้าเหมือนกันเพราะ...แมร่งเป็นคนเดียวกัน!! มิน่าที่ยุ่งงานไม่มีเวลาเพราะไปทำงานถ่ายแบบเล่นละคร! มิน่าเลิฟมีเรียนอยู่มอนี้ ปีเดียวกันกับผมเพราะไอ้ฮอยฮักเรียนสถาปัต ปีสอง! มิน่าพอถามพ่อไปว่าทำไมไม่ชวนฮอยฮักเข้าวงการ พ่อถึงยิ้มแล้วบอกว่า ไม่ทันแล้ว!! มิน่าถึงไม่มีข่าวคราวเลิฟมีในมอนี้เพราะมันกลายเป็นไอ้แว่นจืดฮอยฮัก มิน่างานเลี้ยงตอนนั้นถึงเห็นเลิฟมีอยู่ในงาน! มิน่า... ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไม...
เลิฟมีถึงเมินผมแต่ฮอยฮักมาตามตื้อล่ะวะ!!!?
เล่นอะไร!!? สนุกมากหรือไง!!!?
ผมตัวเย็นเชียบ แน่นอนว่าตอนนี้ผมโกรธมาก!!! ไม่รู้จะโกรธอย่างไงโมโหอย่างไง!! หลอกกันได้ สนุกนักหรือไง!!!? ปั่นหัวกูจนงงไปหมด สับสนกับตัวเองปวดหัวแทบแย่!! ผมกำหมัดแน่นแล้วขบกรามกรอดๆ เลิฟมี! ฮอยฮัก! หนอยยย!!!! มันจะหยามกันเกินไปแล้ว!!! ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วเมื่ออาจารย์ปล่อย
“เฮ้ย! ไอ้วินเป็นอะไรวะ?”ไอ้ชินกับไอ้โซโล่มันตะโกนถามไล่หลังผมมา กูรีบไปเค้นคอหาความจริงก่อน ไม่บอกกูจะบีบคอให้คายความจริง คอยดู!! รักน่ะก็รักแต่โกหกกันน่ะมันอีกเรื่อง!! ยิ่งเป็นผมแล้วด้วย ผมไม่ชอบให้ใครมาโกหก ผมเคยบอกไปแล้วว่าเกลียดคนโกหกหลอกลวง!! ผมกดมือถือค้นหาเบอร์มันเพื่อจะโทรลากคอมันออกมาหาแต่ยังไม่ทันได้กดโทร เจ้าพวกลิ่วล้อก็วิ่งหน้าตั้งมาหา
“ลูกพี่!! เมื่อกี้เห็นพวกไอ้กันลากไอ้แว่นไปซอยตำนาน!”
“อะไรนะ?”ผมถามพวกมันอีกทีอย่างไม่แน่ใจ พวกไอ้กันกะเทยสามสีที่ไม่รู้ห่าเหวอะไรมาชอบผมรวมกลุ่มพวกที่ชอบผมแต่ผมไม่สนใจจะแดก แหงล่ะ! ใครจะแดกลง พวกห่านั้นจ้องจะเล่นงานคนที่มายุ่งกับผมแทบจะทุกคน ผมก็เลยตัดปัญหาคบกับคนในวงการที่พวกมันเข้าไปไม่ถึงซะเลย แล้วพวกนั้นมีโคตรเยอะลากฮอยฮักไปงั้นเหรอ? ชิบหายแล้ว!!!
“เกิดอะไรขึ้นวะ?”ไอ้โซโล่กับไอ้ชินวิ่งตามมาถึงก็ถามด้วยอาการงุนงงไม่เข้าใจ ผมก็รีบออกตัวอย่างด่วนจี้ เฮ้ยยยย!!!! ไอ้กะเทยสามสี!!!! มึงจะทำอะไรฮอยฮักของกู!!!!? วิ่งหน้าเหี้ยมมาไกลแล้วผมก็มาเจอะเข้ากับไอ้คนที่ถูกกะเทยพวกนั้นลากไปกระทืบ แต่แปลกที่มันเดินทักทายคนอื่นด้วยใบหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ผมหยุดวิ่งยืนมองพิจารณาสักครู่
“เฮ้ย ไอ้แว่น!!”เรียกแล้วไอ้ฮอยฮักที่ทักทายเขาไปทั่วก็หันมามองแล้ววิ่งมาทางผมทันที มันมองผมแล้วมองคนอื่นๆ แบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เนียนมาก!! คิ้วของผมก็กระตุกยิกๆ เดินสำรวจความเสียหายของมัน ไม่มี!! นี่มันหมายความว่าไง หา!!! ไอ้พวกลิ่วล้อ!!!!? หันขวับไปจ้องพวกนั้น พวกมันก็ยืนยันคำเดิมแล้วก็ยิ้มแห้งๆ รีบจรลีหนีไปก่อนที่บาทาของผมก็ยกขึ้นจากพื้นซะอีก พอพวกนั้นวิ่งหนีไปผมก็หันมาจ้องเขม็งตัวต้นเหตุ
“มีอะไรเหรอ?”มันถามด้วยใบหน้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย เนียนมาก!! สมกับที่มึงได้รับรางวัลนักแสดงหน้าใหม่ยอดเยี่ยม ออสการ์เขายังจะให้มึงเลยไอ้ฮอยฮัก!!! ผมจ้องมันไม่พูดอะไร อารมณ์ตอนนี้โคตรโกรธมาก โมโหจนควันมันจะออกหูอยู่แล้ว!! ฮอยฮักมองผมนิ่งแล้วคิดอะไรบางอย่างก่อนจะยกมือโบกลา
“ได้เจอหน้าแหละ ขอตัวกลับก่อนนะ”
มึงคิดจะไปไหน หือ ฮอยฮัก!!? ไม่สิ คุณเลิฟมี!!!
ผมเรียกมันไว้แล้วหัวเราะในลำคอ มึงคิดว่ามาหลอกไอ้วินเซอร์แล้วจะลอยหน้าลอยตาไปโดยที่กูไม่ได้แก้แค้นมึงให้สาสมงั้นเหรอ? เสียใจด้วย!! กูน่ะลูกเฮียฮันนี่หลานป๋าวอลเธอร์ไม่เคยปล่อยคนที่ทำผิดลอยนวลง่ายๆ!!! ผมเข้าไปจับแขนของฮอยฮักบีบไว้แน่น หมอนั้นหน้าซีดลง
“มีอะไรจะต้องเคลียร์กันหน่อยไหมฮอยฮัก?”
กูจะเอาคืนให้สาสมเลย!!!
TBC.
เพิ่งสอบเสร็จก็เลยวิ่งมาอัพให้อย่างรวดเร็ว(?) มีบางคนโวยที่มีช้า T T ขอโทษ
บอกทางเฟซไปแล้วว่าจะอัพตอนหกโมงเย็นนะน่ะ แต่ไม่เป็นไร :monkeysad:
อยากจะแก้ตัวให้กับพระเอกเหลือเกิน วินเซอร์ไม่ได้โง่แต่วินเซอร์ไม่คิดว่าฮักจะหลอก
วินเซอร์อุตส่าห์เชื่อใจ(?) มันไม่คิดว่าไอ้แว่นที่ดูกระจอกๆ จะมาหลอกมันได้อ่ะนะ
เหมือนเสียหน้าให้กับฮอยฮัก วินเซอร์ที่เป็นคนมั่นก็เลยเสียเซลฟ์ เขาเรียกว่าโมโหแล้วพาล :laugh:
ตอนต่อไปเรามาแกล้งฮอยฮักกันเถอะ เรามาพิศาลตบจูบแบบซาดิสม์กันเถอะ!!(???) :impress2:
-
รอดูพิศาล เมื่อไร NC จะมาน้า วินเซอร์จัดการเลย :z1:
-
ฮอยฮักงานเข้า
อย่ารุนแรงมากนะวิน หึหึ
//นั่งรอฉากตบจูบ กร๊ากกก
-
รีบๆเอาคืนเลยนะวิน!! :laugh:
-
:z1: พิศาลเบาๆไม่ว่า
แต่อย่าถึงขนาดดราม่าแล้วกัน
-
รู้ความจริงจนได้นะวินเซอร์
จะเอาคืนให้สาสม..ยังไงดีน๊า วินเซอร์ :z1:
-
น้องวินเซอร์ จัดหนักเลยค้า
ฮอยฮัก เตรียมตัวเจ็บ(ตูด) ได้เลย o.O!!! :laugh: :m20:
-
ฮักจะถูกเอาคืนยังไงน้า :impress2:
รอต่อไป รีบมาต่อนะคะ
-
ิอ๊าก พิศาลๆ เลิกเล็มหญ้าสักทีนู๋ดาลิ้ง
อย่ารุนแรงนักนะ สงสารฮัก
-
เอิ๊กกก แล้วจะรอนะคะคุณปอยย
อยากเห็นแบบตบจูบบบ กร๊ากกกก
-
:oo1:ตบจูบ :z1: หนูชอบ :haun4: หุๆๆ
-
เย้! ในที่สุดเราก็อ่านทัน o18
รีบๆมาต่อนะคะ please :monkeysad:
-
ว้าวๆๆๆ รู้ความจริงแล้วอ่ะ
คราวนี้สนุกแน่ๆๆเลยอ่ะ
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
รอตอนต่อไปนะคร๊าบบบบ
-
รอดูพิศาลลงมือ อิอิ
จะได้เคลียๆกันซะที ฮักจะลื่นได้ขนาดไหนกันนะ
อยากอ่านต่อเร็วๆจัง
:L2: :L2:
-
:laugh:
ไอ้ฮอยตายแน่
-
วินเซอร์อย่ามาทำฮอยฮักเค้า?นะ
ดูไม่ออกเองนี่หว่า โทษคนอื่นได้ไง :laugh:
เค้าไม่เรียกว่าหลอก เค้าแค่ไม่บอกเอง
(ลำเอียงสุดๆ)
รอตอนหน้าค่ะ อย่าพิศาลมากนะ เดี๋ยวฮักช้ำ :monkeysad:
-
อัยย๊ะ ตบจูบเลยหรา มากกว่านั้นได้ป่ะ อิอิ
-
รู้เรื่องแล้ว :m31:
-
ในที่สุดก็รู้เรื่องแล้ว วินเซอร์จะทำยังไงกับหนูฮักน้อ?? :z1:
-
ฮักเอ๊ย...จะกลายเป็นนางเอกเรื่องไฟรักอสูรซะแล้ว o22
อย่ารุนแรงนักนะวินเซอร์ ตบเบา แต่จูบหนักๆ ละกัน :z1:
-
แอร๊ย ย ยย ย
ฮอยฮักงานเข้าชะแล้ว 5 55 .
วินเซอร์อย่ารุนแรงนะเออ อิอิ 5 5 5 5.
อยากอ่านต่อแล้วอ่าห์ :z3:
-
อย่าทำร้ายฮัก เค้าขอแบบ :oo1:
โอเคนะ โอเค 555+
:กอด1: :กอด1: รักคนเขียนมากกก
-
บนเตียง อิอิอิ เคลียเลย ๆ
ชะอุ้ย ลืมตั้งกล้อง ต้องไปติดตั้งก่อน
-
แกว้วกกกกก วิ่งไปเตรียมชุดปฐมพยาบาล :laugh:
-
ค้างอ่า
-
รีบมาต่อเน้อ...
ลุ้นมว๊ากกกกก!!!!!
-
:a5: ฮักงานเข้าอย่างแรง!! 5555
-
กรี๊ดดด อย่าเคลียร์กันรุนแรงนะคะ
-
ฮักเอ้ยยยย ตายแน่นอนนนนน
วินรู้เรื่องหมดแล้วววววว
-
รอฉากตบจูบค่ะ 5555
-
ฮักไม่ได้โกหกนะ แค่เออออกับเรื่องเข้าใจผิดเอง :P
ค่อย ๆ ถามละกัน อย่าเพิ่งใช้กำลัง ฮักน่ะถ้าวินอ้อนขอดี ๆ ก็ตั้งใจจะให้อยู่แล้ว ถึงตอนนี้จะอยู่ในระยะทำใจก็เถอะ
-
ฮักจะโดนอะไรเนี้ย :z3:
:L2: :L2:
-
โหย วินเซอร์ จัดหนักเลยลูก
ก้ากกกกกกกกกกกกกกกก !!!
-
ในที่สุด............ ฮักเสร็จแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
ปูเสื่อรอตอนต่อไป :haun4:
-
o13รออ่านนะคะ
-
ฮอยฮักเอ๊ย เขารู้ความจริงแล้วอ่ะ อยากรู้ว่าจะจัดการยังไง :z1:
-
พอมาอ่านฝั่งวินเซอร์ตอนรอฮักน่าสงสารมาก ซึ้งเลย :monkeysad:
ไม่คิดว่าไอ้หื่นอย่างนี้จะมีโมเมนต์เศร้าๆด้วย
รอตอนเคลียร์แบบพิศาลกันดีกว่า :z2:
-
ฮอยฮัก เสร็จแน่!
:z1: :z1: :z1:
-
ผ่างงงงงงงงงงงง !!!!!
ซวยแล้ว..อ๊ะ ไม่สิต้องบอกว่า "พิศาลแล้ว" (ฮา)
อย่าพิศาลจนถึงกับเดี้ยงกันไปนะ วินเซอร์ เดี๋ยว ฮัก จะเคลียร์งานไม่ทัน :z1:
-
คืนยังไงอ่ะวิน
-
วินเซอร์อย่ารุนแรงกับฮักนะ
เอ๊ะหรือฮักจะชอบแบบรุนแรงกันนะ
-
วินเซอร์จะแกล้งฮอยยังไงหว่า
แต่อย่ารุนแรงนะ 55555555
-
เอาคืนหนัก ๆเลยวินนนนนน >w<
ฮอยฮักจะแก้ตัวยังไงน๊าาาาา
ขอบคุณพี่ปอยที่อัพทุกวันเลยค่ะ >^<
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ทำไมจบตอนนี้อ่า ม่ายยยยยย
:z3:
ค้างอย่างแรงเลยอ่ะ TT รีบกลับมาต่อนะคะ
ฮอยฮักจะรอดมั้ยล่ะเนี่ย วินเซอร์อย่ารุนแรงนะ
-
โอ้ว ว รอดูฉากพิศาล :z1:
-
ว๊่ายๆๆๆ ความแตกแล้ว ฮักจ๋า ไอ้วิน มันจักหนรักให้ฮักน้อย แน่ๆเลย กรี๊ดดดดดดด
-
ถ้าไม่เอาหน้าจืดไปจีบแก แกก็หลงรักแค่หน้าตาเลิฟมีน่ะเซ่ะบักวินเซอร์ :z6:
ขอยืนยังข้างพรรคเอาใจช่วยอวยน้องฮักต่อไป :laugh:
-
อ๋อ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง!!
-
อิ๊บอ๋าย แล้วฮัก
วินเซอร์อย่ารุนแรงกับฮักของเค้า(?) มากนักนะเว้ยยยย :z3:
-
กำลังเฝ้ารอคอยความพิศาลที่จะมาสู่งฮอยฮักในไม่ช้า ><~~~~ อั๊ยยะ
-
:a5: เฮ้ย!!! อย่าเพิ่งจบตอนไปแบบนี้ วินเซอร์ ฮอยฮักกลับมาเคลียร์กันให้รู้เรื่องก่อน มันค้างมากกกกกก :z3:
-
เอาเลย เอาเลย เอาเลย!!
อยากรออ่านแบบคุณพิศาลตบจูบๆ
เนี่ยะะ มันแนวเราเลย ก๊ากก 55555
รออ่านตอนต่ไปจ้า
+1 ให้น้า จ๊วบๆ
-
วินเซอร์รู้ความจริงแล้ว ฮักซวยแน่ :-[ :-[
-
ฮอยฮัก..โชคดีนร้าาา :sad11:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก อยากกรีดร้องเป็นภาษาอาราบิก มันค้างค่ะท่าน พิศาลนี่ตบจูบใช่มะ เอามาเลยชอบค่ะ มากกว่าจูบก็ได้ :z3: :z3: :z3:
-
ทำโทษฮักเบาๆหน่อยนะวินเซอร์
-
พิศาลเรอะ ตบจูบ ตบจูบ
ใครบทไหนเนี่ย ท่าจะวินตบ ฮักจูบ ซะละม้าง (ไม่เอานะ) o22 o22 o22
รออยู่ว่าเค้าจะเคลียร์กันอีท่าไหน สู้สู้ นะเลิฟฮัก :กอด1:
-
รอตอนต่อไป
ตบจูบ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z1:
อยากอ่านต่อไม่ไหวแล้วคร่าาาาาาาาาาาา :z3: :z10:
-
:laugh3: รู้สึกว่าวินเซอร์จะหายโง่แล้ว พอหายโง่ปุ๊บงานเข้าฮักปั๊บ :sad3:
ฮักไม่ได้หลอกวินซะหน่อย วินไม่ได้สังเกตเองตั้งหาก เพราะฉะนั้นฮักไม่ผิด
อยากรู้จริงๆว่าวินจะทำอะไรฮัก แต่ขอหล่ะอย่าทำอะไรให้ฮักเสียใจน๊า
-
สงสัยจะไม่รอดแล้วล่ะฮอยฮัก
:z1: :z1:
-
น้องฮักงานเข้าแล้วววว
วินอย่าทำแรงมากนะ เด่วฮักช้ำ :z1:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จัดหนักเลยนะค่ะ ขอเเบบพิศาลฟูออฟชั่น :oo1: :oo1: :oo1:
ตบแล้วจูบ ไปจบที่เตียงกันเลยทีเดียวววววววววว :-[ :impress2:
รอตอนต่อไปแทบไม่ไหว ใจจะขาดรอนๆ มาต่อเร็วๆนะค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ค้าง>< :sad4: :sad4:
-
อ้ากๆๆๆๆๆๆๆ มาหลอกให้อยากแล้วก็จากไป
o22
-
วินจ้า จัดหนักๆๆ เลยนะ :oo1: :oo1: :oo1: ถึงเช้าเลยก็ได้ :z1: :z1: :z1:
-
อิ๊ยะ ฮ่าก๊ากกก สุดท้ายแล้ววินเซอร์ก็จับได้ซะละ ใกล้จบแล้วเหรอ :เฮ้อ: ม้ายยยยยยยย :z3: ขอแบบมีมารมาแต่หวีตหวานโผล่มามากมาย :z13:
-
รอดูฉากพิศาลด้วยคน :z1:
งานเข้านู๋ฮักซะแว้วววว :m20:
เจอดาร์ลิ้งจัด :oo1: หนักแน่ๆ คร้าบบบ :yeb:
-
หวาดๆแทนวินเซอร์ จะทำอะไร ฮอยฮักตกใจจับทุ่มละน่ากลัวนะ :laugh:
-
ไม่รู้บอกไปหรือยัง ว่า
เวลาอ่านคู่โน้นแล้วคู่นี้โผล่มา มันจะแย่งซีนทันที
พอมาอ่านเรื่องนี้เลยรู้สึกว่า ไอ้คู่นี้คือคู่เอกของจริง
แต่ชอบคู่โน้นมากกว่าเพราะปรกติเชียร์มวยรอง และคู่ลองมักมีอะไรฮาๆ
น่ารักมีความเป็นมนุษย์มนามากกว่าคู่เอก
ตอนหน้าวินมันคงจัดหนักเพราะเจ้านี่ใครๆ ก็กลัว เหมือนเป็นเสธของทีม
เหมือนเป็นผู้นำ มีสิทธิขาดใครๆ เกรงใจเจอแบบนี้คงแค้นมากกว่าปรกติ
ไม่เหมือนพรีตที่แค่โวยวายด้วยเป็นคนมองโลกในแง่ดีไม่งั้นคงไม่ชอบปลูกต้นไม้เลี้ยงหมาเลี้ยงแมวหรอก
-
:z1: กรี๊ด.....องค์พิศาลจะลงวินเซอร์แล้ววววววววววววววววววววววววววว
เจ้าข้าเอ๊ย...... :laugh:
-
ซวย
-
งื่ออออ วินเซอร์อย่ารุนแรงน๊าาา สงสารฮักอ่ะ T^T
-
รออ่านฉากพิศาลอยู่นะค่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดดดดด อ๊ากกกกกกกกกก รอเอาคืนนนนนน :impress2:
ตบจูบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:oo1:
-
มิน่า.... มิน่า... และมิน่า... มิน่าเลยจริงๆ
เห็นใจวินเซอร์เลยที่นั่งตั้งหลายชั่วโมง คงน้อยใจมากล่ะสิถึงกับดราม่าเลยเชียว
และขอนับถือโซโล่ นายเจ๋ง o13 มองทะลุทุกอณูอ่ะ เจ๋งจริง
รีบเคลียร์กันด่วน
รอผลพลอยได้จากการเคลียร์นี่ล่ะ อะไรน้า... ความพิศาลใช่มั๊ย?? :laugh:
-
เอาคืนนี้คงไม่ใช่ให้ฮักเจ็บตัวนะ :m16: :fire:
เค้ายังโกรธวินเรื่องที่ให้ฮักมาโดนตะเกียบตีแทน 50 ทีอยู่นะโว้ยยยยย
อย่าบอกนะว่าจะทำตัวงอนแบบเด็กๆอ่ะ :m16:
โหยย
ถ้าใช่ไอ้วินโคตรงี่เง่า หมั่นไส้แแล้ว ฮึ :serius2:
-
จะเคลียร์กันยังไงล่ะเนี่ย ลุ้นๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
วินเซอร์จะชำระโทษฮอยฮักยังไงเนี่ยยยยยยยยยย
ลุ้นๆๆๆๆ
รอตอนต่อไป ><
-
โอ้พิศาลจะมาแล้ว
อย่างนี้คงจะมีทั้งตบ จูบ บู๊ได้เลือด เอ หรือจะเสียเลือดเพราะอย่างอื่นเนี่ย
รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
เค้าเจ็บอยู่ยังไปทำเค้า ไอตัวต้นเหตุ ฉลาดน้อยเองนะ ก็ไม่เคยถามซักคำ จะไปตอบได้ไง ช่วยไม่ได้ ผิดเองล้วนๆเลยวินเซอร์ ผิดมาตั้งแต่ต้น ที่ทำท่ารังเกียจฮอยฮัก
-
วินอย่าทำฮักหนักมากนะ
-
+1ก่อน หึหึ มาแล้ว วินอ่ะตาสว่างแต่ พิสวาสยังไม่มา :z2: :z2:รออยู่น่า อิอิ :z1: :z1:
-
รีบๆๆ เอาคืนนะวิน แทบจะรอไม่ไหวแล้วววววว
-
โซโล่ในเรื่องนี้ไร้ซึ่งความหื่นโดยสิ้นเชิง 555 น่ารักเกิ๊น
โอ้ วินเซอร์ร้องไห้อ่ะๆๆๆๆ :a5: แต่ตอนหลังนี่แววตบจูบชักจะมา 555
:pig4: :L1: สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ
-
ตบจูบ? ใครตบใครจูบเนี่ย
อิอิ อยากอ่านๆ
-
รอตอนต่อไป
-
ขอเปลี่ยนจากตบจูบ เป็นตบกดเลยได้ไม๊??
รอตอนต่อไปแบบลุ้นระทึก ><'
-
นั่นไง รู้แล้ว 555
-
:fire:โซ่แส้กุญแจมือ
-
ซวยแน่ฮักเอ้ย :sad4: วินเซอร์รู้เรื่องแดงแจ๋แล้ว :m16: โดนเคลียร์จัดหนัก :oo1:
-
โดนแน่ๆ 555+
-
เย้! รู้ความจริงแล้ว :a2:
ยังไงก็ปรับความเข้าใจกันดีๆน่อ อย่ารุนแรงมา เด๋วเจอรุนแรงกลับ จะอึ้ง :laugh:
-
อร๊ายยยย และแล้ว..... วินเซอร์ก็พาฮอยฮักไปอยู่เกาะ
-
วินเนี่ยเห็นแก่ตัวเด่ะ คราแรกไม่สนใจเค้ามาครานี้เรียกร้องความสนใจ ฮักก็เริ่มจะแต๋ว จากเท่ๆอยู่ดีๆ ฮึ้ยยย !!!! อินเกิ๊นนนน
-
วินระวังจะเอาคืนก็ระวังโดนฮักซ้อมมมมมนะ
ยิ่งโหด ๆ อยู่
-
มารอตบจูบๆ กับ NC ฮ่าๆๆ
-
วินเซอร์จะลงโทษยังไงดี
อยากรู้ อย่ารุนแรงนะ อิอิ :z1:
-
รออ่านนนนนนนนนนนนนน คริคริ
-
รอ ตบจูบ NC ! :impress2: :oo1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
มาเป็นมุมพี่วินแล้วคลั่งทุกที
โฮกกกกก พี่ฮอยยยยยยยยยยยยยยยยยย :-[
-
รอตอนต่อไป หึหึ
-
อ๊ากก :mc4: :mc4:
ทันแล้วอ่านทันแล้ว
ชอบเรื่องนี้มากเลย o13
สนุกมาก สู้ๆจ้า :pig4:
-
รอดูวินจัดการฮัก :z1:
-
:monkeysad: มาเร็วๆจิ~
-
ยังรอตบจูบ จากท่านพิศาลนะค่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
แวะมานั่งรอครับ *0*
สู้ต่อไป ^^v
-
มารอจร้าาา
-
นอนรอค่าาาาา!!
พรีสต์ศัตรูหัวใจตั้งแต่เล็กจนโต!! :laugh:
-
มารอนะ
-
ตอนใหม่มาแล้วววว :impress2:
-
เข้ามารอค่ะ
-
ไม่ลง ไม่นอนนะ
-
มานั่งรอด้วยคน ><
-
รออยู่นะ 555 รอได้ถึงสว่างล่ะ
-
เข้ามารออ่านค่ะ >< วินจะจัดการยังไงกับฮอยกัน
รอไม่ไหวแล้ววววว ตื่นเต้น
-
รอออ ครับ กำลังสนุกเลย
-
ตอนที่ 17
ผมฉุกกระชากลากแขนฮอยฮักเดินตามผมมาที่รถแล้วเปิดโยนอีกฝ่ายเข้าไปนั่งแล้วเดินอ้อมมาที่ฝั่งคนขับ ผมเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่ง รีบติดเครื่องแล้วขับออกตัวไป ฮอยฮักมองผมอย่างสงสัยแต่ใบหน้าของมันก็ยังนิ่งเหมือนเดิม ผมขับรถมองตรงไปข้างหน้า อารมณ์ตอนนี้มันไม่ดี หน้าก็บึ้งสนิท เหยียดเร่งความเร็วจนอีกคนที่นั่งอยู่หันมามองอีกครั้ง
“วินเซอร์”
“...”ผมหันไปมองแต่ก็ไม่พูดอะไร ขับรถตามถนนไปเรื่อยๆ ไม่ต้องห่วงว่ามันจะมีการฆาตกรรมหมกศพหรอกครับ ผมไม่ทำอะไรที่มันจบง่ายๆ แบบนั้นแน่นอน แบบนั้นมันก็ไม่สนุกน่ะสิ! ผมขับรถไปในหัวก็ครุ่นคิดว่าควรจะจัดการอย่างไงดี เหลือบไปมองอีกฝ่ายที่นั่งก้มหน้ากอดกระเป๋าแล้วเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง
ไม่รู้เลย ไม่รู้จริงๆ ว่าตรงไหนเสแสร้งอยู่ ตรงไหนเป็นความจริง!
แม้กระทั่งตอนนี้ผมยังไม่อยากจะปักใจเชื่อว่าเป็นคนๆ เดียวกันเลย แต่เอาเถอะ ผมแค่ยกสายสั่งคำเดียวเดี๋ยวก็สืบหาความจริงได้แล้วแหละ เมื่อก่อนทำไมผมไม่ทำน่ะเหรอ? แน่นอนว่าผมไม่คิดว่าจะมีใครมาเล่นตลกร้ายกาจขนาดนี้ด้วยนี่! มันจะเป็นนิยายขายหัวเราะหรือไง ตลก!! ปลอมตัวมาเพื่ออะไร? มาลองใจหรือแค่มาปั่นหัวเล่นๆ!? คนโดนหลอกน่ะมันไม่สนุกด้วยหรอกนะ!! ผมก็มีส่วนผิดคิดประมาทเองที่เห็นว่ามันเป็นเป็นแค่ไอ้แว่นจืดๆ คนหนึ่งเท่านั้น ฮึ่ม!!
ผมเลี้ยวเข้าคอนโดขับรถเข้ามาที่จอดประจำจากนั้นก็ดับเครื่องหันไปมองฮอยฮักที่ยังนิ่งเหมือนเดิม ผมเปิดประตูลงจากรถแล้วล้วงกระเป๋าหยิบมือถือกดโทรหาไอ้รีเบคโก้ ญาติฝ่ายปู่ที่ตอนกลับมาจากอเมริกามันติดสอยมาเที่ยวเมืองไทยด้วยน่ะครับ ไม่นานมันก็รับสาย
[ โย่~ นายท่านมีอะไรให้รับใช้ครับ? ]
“เบคโก้ โคตรเสียงดัง แกอยู่ไหน?”
[ พัทยา โย่~ ที่เมืองไทยแหล่มจริงๆ ด้วยนะนาย ว่างๆ มาเที่ยวด้วยกันสิครับ ]
“พอๆ ฉันอยากจะให้แก...”ผมกำลังจะพูดแต่เหลือบมามองเจ้าคนที่เดินมายืนอยู่ข้างๆ จึงเงียบไป ผมออกตัวเดินแล้วเสียงของเจ้ารีเบคโก้ก็ดังขึ้นหลังจากที่เสียงดังๆ นั้นเงียบไปแล้ว ผมเหลือบไปมองฮอยฮักที่เดินตามหลังมา
[ ให้ทำอะไรครับ? ]
“อยากจะให้ค้นหาร้านอาหารที่ฉันต้องการหน่อย กำลังดังอยู่ในวงการบันเทิง แต่ลึกลับเป็นส่วนตัวหน่อยนะ ร้านที่คนน้อยๆ เอาแต่ผู้ชายล้วน เดี๋ยวไปคุยงานเห็นผู้หญิงแล้วจะเขว้ ร้านที่พ่อรู้จักนั้นแหละ แกหาได้ไหม?”
[ โห นาย วงการบันเทิง? ชายล้วน? ท่านประธานรู้จัก? หมายถึงบริษัททีไอเอ็มหรือเปล่าครับ? ]
“หึ นั้นแหละ แกนี่สมกับเป็นคนที่ฉันเลือกจริงๆ ไม่เสียแรง”ผมยิ้มอย่างพอใจกระแดะลิ้นรับ ไม่เสียแรงที่เรียนมาด้วยกันตอนอยู่อเมริกา
[ นายท่าน~ เห็นประโยชน์เบคโก้แล้วใช่ไหมครับ? ]
“เออ นึกว่าชอบเรื่องใต้สะดืออย่างเดียวซะอีก”ผมกดลิฟต์แล้วเดินเข้าไป ยืนรอนิดหน่อยให้อีกคนที่เดินตามมาวิ่งเข้ามายืนข้างๆ ผมยกแขนพาดไหล่ของอีกฝ่ายคุยโทรศัพท์ต่อโดยที่ฮอยฮักหันมามองแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ
[ แหมๆ นายท่าน! ท่อนบนของผมคล่องพอๆ กับท่อนล่างเลยนะครับ แล้วที่บอกว่าลึกลับเนี่ยหมายถึงอะไรงั้นเหรอครับ? ]
“บรรยากาศเงียบๆ โล่งๆ ไม่ติดกับอะไรเลย”
[ คนที่เงียบๆ ไม่ชอบสุงสิงกับคนอื่น? เดี๋ยวนะนายท่าน ขอค้นข้อมูลก่อน ไอ้อับดัลก็ไม่อยู่ซะด้วยสิ ]
“อับดัลไปไหน?”
[ ก็ไปจัดการเรื่องเปลี่ยนนามสกุลให้นายท่านไงครับ อีกอย่างเดี๋ยวพวกผมจะไปจัดการเรื่องลาออกจากมหาวิทยาลัยต่อ น่าจะเสร็จแล้วประมาณเย็นๆ จะเอาเอกสารไปให้นะครับ ]
“เรื่องนั้นฉันยังไม่ได้ตอบตกลงสักหน่อย”ผมตอบรับเสียงห้วนๆ ตอนนี้ผมใช้นามสกุลของคุณย่าตามคุณพ่ออยู่ครับ จะเปลี่ยนนามสกุลไปใช้ของคุณปู่ตามที่พ่อของผมสัญญากับปู่ไว้ว่าเมื่อผมอายุ 20 ปีท่านจะให้ผมเปลี่ยนไปใช้นามสกุลของคุณปู่แทน และที่ผมไม่ค่อยพอใจนั้นก็คือการตัดสินใจเอาเองของคุณปู่ บ้าชะมัด!! ใครบอกว่าจะลาออกจากมหาวิทยาลัยแล้วไปอยู่อเมริกากัน!
[ นายท่านแต่ว่าเรื่องนี้คุณท่านสั่ง... ]
“ฉันปฏิเสธปู่ไปแล้ว แกจะฟังใครระหว่างฉันกับปู่!?”ผมปล่อยมือจากฮอยฮักแล้วเดินออกมาจากลิฟต์อย่างมีน้ำโห ทำไมมีแต่เรื่องที่ชวนปวดกบาลแบบนี้ด้วยวะ!!
[ โอ๊ะ นายท่านจะให้สืบเรื่องใครครับ ระหว่างพี่ลอนดอนกับอีกคน...เลิฟมี? ชื่อเหี้ยอะไรวะเนี่ย? ]
ไอ้รีเบคโก้เปลี่ยนเรื่องทำเอาผมฉุน เอื้อมเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วเดินไปเปิดประตูระเบียงห้องคุยที่ข้างนอกจากนั้นก็เลื่อนปิดประตูเพื่อไม่ให้เสียงเข้าไปข้างใน แล้วนั้นอะไร มึงสบถใส่หูกูเนี่ยนะ ไอ้บ้า! พอฮอยฮักไม่ได้ยินผมก็ได้พูดสักที
“สัด! พี่ลอนดอนจะหามาทำเป๊ะอะไร!!? ฉันรู้จักพี่แกตั้งแต่ยังไม่เข้าวงการแล้ว! สืบเลิฟมีมา! อ้อ อีกคนที่อยากจะให้สืบน่ะ ฮอยฮักลูกชายของโซล่าอดีตดาราดัง ได้หรือยัง?”
[ แป๊บสินาย แฮ็กต้องใช้เวลาหน่อยนะครับ อ่ะ ได้แล้ว เลิฟมี นายภิญโญ ภวัตนรเศรษฐ์ เข้าวงการมาตั้งแต่ปี... ]
“เฮ้ย ไม่ต้องร่ายน้ำเอาเนื้อๆ โว้ย! เอาชื่อจริงของเลิฟมี ประวัติครอบครัว”
[ แปลกอ่ะนาย ไม่มีประวัติพวกนั้นเลยครับ ]
“งั้นเหรอ? แกแฮ็กหาข้อมูลในมหาลัยที่ฉันเรียนอยู่สิ ค้นหาชื่อ ภิญโญ ภวัตนรเศรษฐ์นั้นแหละ”
[ ครับ ได้แล้วครับนาย ภิญโญ ภวัตนรเศรษฐ์ นักศึกษา สาขาตกแต่งภายใน ปีสอง คณะสถาปัตครับ ]
เป๊ะ!!!!
“ค้นหาประวัติของลูกชายของโซล่าด้วย เจาะระบบข้อมูลทางราชการเลยจะได้เร็ว”
[ แหม นายท่าน หาเรื่องเข้าไปอยู่กินที่คุกเลยนะครับเนี่ย ]
“เหอะ ถ้าแกโง่ให้เขาจับได้ก็ติดคุกไปซะ”
[ ได้แล้วครับ โซล่ามีลูกชายอยู่สองคน ฮอยยิ้ม นายภูมิภัทร ภวัตนรเศรษฐ์กับฮอยฮัก นายภิญโญ ภวัตนรเศรษฐ์ แต่ชื่อของนายภิญโญ โอนไปเป็นลูกบุญธรรมของนายภูดิส ซึ่งเป็นพี่ชายของโซล่าครับ ]
“เออ ขอบใจ”
[ ครับ แล้วเจอกันครับนายท่าน ]
ผมวางสายแล้วยืนนิ่งกับตัวเอง ภิญโญ ภวัตนรเศรษฐ์เป็นลูกชายของโซล่า แถมยังเป็นลูกบุญธรรมของภูดิสอีก ภูดิสเป็นชื่อจริงของท่านคิงอธิการมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่นั้นแหละครับ เลิฟมีก็บอกว่าเป็นลูกบุญธรรมของท่านคิง เฮ้อ~ ทุกอย่างชัดเจนมาก ไม่ต้องพิสูจน์อะไรอีกแล้ว ผมเปิดประตูเดินเข้ามา ฮอยฮักก็นั่งอยู่บนโซฟาอ่านอะไรไม่รู้หรอกครับแต่พอผมเดินเข้ามาใกล้หมอนั้นก็เก็บเข้ากระเป๋าไป อย่าบอกนะว่านั้นเป็นบทละครน่ะ!! ผมนั่งลงข้างๆ มันแล้วขมวดคิ้ว ก้มตัวจับเสื้อหมอนั้นมาดมฟุดฟิด
แมร่ง กลิ่นส้มเจ้าปัญหา!
“อะไรเหรอ?”
“เปล่า”ผมส่ายหน้าแล้วมองไปทางอื่น บรรยากาศระหว่างเราเงียบมาคุ ผมกำลังคิดว่าจะทำอะไรต่อไปดี หันมามองหน้าอีกฝ่ายที่จ้องผมอยู่ ผมค่อยๆ คลียิ้มออกมาแล้วยกมือเขี่ยแก้มของอีกฝ่าย ไม่รู้ว่านายคิดอะไรถึงทำแบบนี้แต่นายคิดผิดแล้วล่ะที่มาหลอกฉันน่ะ หึ ฉันจะแสดงความรักให้นายกระอักไปเลยล่ะฮัก!
น่าสนุกนะ ว่าไหม หึๆ
:L2:
“คิดอะไรถึงได้มาที่นี้น่ะวินเซอร์?”
“เปล่าหรอกครับ ก็แค่แวะมาหาอะไรกิน”ผมยิ้มก่อนจะตอบพี่นิวยอร์กที่ถามผมเมื่อเข้ามาในร้านเห็นผมนั่งอยู่ พี่นิวยอร์กนั่งลงตรงข้ามกับผมเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อ อันที่จริงก็ไม่ได้มาหาอะไรกินจริงๆ นั้นแหละ หลังจากไปรีดความลับมาจากอาทิมที่พอเอาเหล้าอย่างดีไปให้แกก็เม้าท์มอยให้ฟังหลายเรื่องเลยล่ะครับ แหม่! ไม่ต้องเสียเวลาล้วงเอาความลับเลย และที่มานี่ก็เพราะพี่ชายคนสนิทต้องการความช่วยเหลือครับ
“เอ้า ของที่สั่ง”พี่ลอนดอนเดินมาพร้อมกับเสิร์ฟของหวานที่ผมสั่งสุ่มๆ ไป
“เจ้าของร้านมาเสิร์ฟเองเนี่ย เกรงใจจังน่าพี่”
“ถ้าไม่รู้สึกจริงอย่าพูดวะ”พี่ลอนดอนเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบๆ ผมก็ยักไหล่นั่งลองตักเจ้าของหวานที่น่าแหวะ(สำหรับผม)ดูท่าทางมันจะเป็นศัตรูของไอ้โซโล่แน่ๆ แหงล่ะ ไอ้เวรนั้นมันเป็นปรปักษ์กับของที่มีโคเลสเตอรอลสูงนี่น่า!!
“แล้วนี่พี่เรียกผมมาทำไม?”
“เอ่อ ที่บอกว่าจะให้ช่วยเป็นคู่ซ้อมเด็กใหม่ไง”
“อ้อ นัดวันมาดิ”ผมหยุดคิดเล็กน้อย เด็กใหม่คลาสลับแลน่ะเหรอ? อืมมมม! แบบนี้เอาไปควงเย้ยฮอยฮักมันดีกว่า! ผมพยักหน้ารับแล้วบอกให้พี่ลอนดอนหาเวลานัดมา พี่ลอนดอนเปิดปฏิทินของตัวเองแล้วชี้วันที่ให้ผมดู วันอาทิตย์งั้นเหรอ? งืมๆ
“แกไม่ติดอะไรใช่ไหม?”
“ก็ไม่น่าจะติดนะ”ผมลองคิดๆ ดูแล้ววันนั้นก็ไม่น่าจะติดอะไรล่ะมั้ง งานทุกอย่างก็เคลียร์ตั้งแต่ก่อนปีใหม่แล้ว ตอนนี้เหลือแต่โปรเจ็คท์หนังนั้นแหละ แล้วจู่ๆ พ่อก็โยนงานที่ผมรับผิดชอบอยู่ไปให้คนอื่นซะชิบ แล้วรายการวาไรตี้ที่วางแผนไว้ก็เสือกโดนโรคเลื่อนไปซะงั้น
“อย่างไงก็ฝากเด็กพี่ด้วยนะ พี่ก็สอนมันมาเยอะแล้วล่ะแต่หมอนั้นก็ยังอ่อนหัดอยู่”
“ไม่หรอกมั้ง เห็นฝึกล่าสุดก็ทำได้สมบูรณ์แบบเลยนี่”พี่นิวยอร์กแย้งแฟนของตัวเอง อ้าว พี่นิวยอร์กก็รู้จักงั้นเหรอครับ ไหนบอกว่าคลาสนี้ไม่ให้คนนอกเข้าไปล่ะครับ แล้วตกลงว่าเขาที่เรากำลังคุยกันอยู่เนี่ยคือใครครับ? พี่ลอนดอนมองแฟนตัวเองเล็กน้อยแล้วถอนหายใจ
“ก็เพราะมันเฟอร์เฟ็คส์ไปน่ะสิ”
“อ้อ อิจฉาว่างั้น?”พี่นิวยอร์กเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มๆ แต่คำพูดที่พี่แกหลุดออกมาเนี่ยสิมันไม่ได้แมทช์กับหน้าตายิ้มๆ ที่ดูอย่างไงก็อ่อนโยนนั้นเลยครับ! พี่ลอนดอนเหลือบมองพี่นิวยอร์กเล็กน้อยแล้วหันมามองผม ดวงตามีแวววูบเหมือนกำลังได้เห็นเรื่องสนุกๆ
“ถ้าเป็นแกล่ะก็ หมอนั้นต้องหลุดแหงๆ หึๆ”
“อ้อ ที่แท้พี่ก็อยากแกล้งเด็กใหม่เนี่ยนะ”ผมส่ายหน้าแล้วถอนหายใจปลงๆ เหมือนเข้าใจสิ่งที่พี่ชายต้องการ ถึงจะขี้แกล้งแต่ผมก็แกล้งแต่คนที่ตัวเองชอบเท่านั้นแหละนะ ไม่เหมือนพี่ลอนดอนหรอกแกล้งมันได้ทุกคน!
“นิสัยเสียว่าไหม?”พี่นิวยอร์กหัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยออกมา เป็นอีกครั้งที่พี่แกพูดอะไรไม่เข้ากับหน้ายิ้มๆ นั้น! พี่ลอนดอนหันขวับไปมองแต่เจอหน้ายิ้มที่เหมือนสตาฟเอาไว้ก็ว่าอะไรอีกฝ่ายไม่ลง ผมขอถ่ายรูปหน้ายิ้มของพี่นิวยอร์กแป๊บหนึ่งครับเอาไว้เป็นยันต์กันลอนดอน!
“แล้วเด็กใหม่ที่ว่านี่คือใครล่ะครับ”ผมกดบันทึกภาพเงยหน้ามาถามพี่ลอนดอน พี่แกไม่ตอบบู้ยปากไปข้างนอกร้าน พนักงานร้านและลูกค้าที่นั่งๆ อยู่ก็ทำหน้าเคลิบเคลิ้มกันเชียว ผมหันไปมองแล้วเลิกคิ้วหันกลับมามองพี่ลอนดอนอย่างไม่อยากจะเชื่อ!
“พี่ อย่าบอกนะว่า...”
“เออ คนนี้แหละ”
“พี่ลอนดอนมีอะไรงั้นเหรอครับ?”คนที่เข้ามาใหม่เดินมาหยุดที่โต๊ะที่พวกผมนั่งแล้วเอ่ยถามด้วยใบหน้านิ่งพอๆ กับคนถูกถาม ตอนนี้ผมไม่รู้จะว่าอย่างไงดีล่ะครับ! นี่มันจะบังเอิญเกินไปแล้ว ผมเงยหน้ามองคนที่มาใหม่ที่เหลือบมามองผมเล็กน้อยแล้วเมินไปทางอื่น ปฏิกิริยาเหมือนที่ผมคิดเอาไว้เป๊ะ!
ไม่ใช่ใครหรอกครับ
เลิฟมีหรือก็คือฮอยฮักนั้นแหละครับ!!
“นั่งก่อนเลิฟ”พี่ลอนดอนก็เรียกให้ฮอยฮักนั่ง ดูๆ ไปแล้วเก้าอี้ฝั่งผมว่างอยู่นี่น่า ผมก็เลยขยับตัวให้อีกคนเข้ามานั่ง เลิฟมีก็นั่งลงข้างผมนั้นแหละครับ ผมก็ทำเป็นไม่สนใจหันไปคว้าหลอดดูดน้ำไปเรื่อย พี่ลอนดอนก็คุยกับฮอยฮักไป
หมอนี้นี่นะเป็นเด็กคลาสลับแล! ให้ตายเถอะ นึกว่าเด็กใหม่ที่ไหนซะอีกแต่ดันเป็นคนๆ นี้ มันจะรอดไหมฟ่ะเนี่ย!!? ดูอย่างไงๆ ก็ผู้ชายชัดๆ ถึงจะหน้าสวยกว่าผู้หญิงก็เถอะ! ไม่เหมือนพี่ลอนดอนหรือพี่ยูไนเต็ดหรอกนะที่เป็นพวกดูก็ไม่รู้ว่าเพศไหนน่ะ มันจะไหวเหรอวะ?
“ตกลงเป็นวันอาทิตย์เหรอครับ?”
“เออ วันนั้นแหละ”
“ครับ หมดธุระแล้วใช่ไหมครับ? ผมจะรีบไปทำงานต่อ”ฮอยฮักพยักหน้ารับแล้วพูดตัดบทของพี่ลอนดอนที่กำลังเอ่ยกระจุยกระจายเลยล่ะครับ พี่ลอนดอนอ้าปากค้างพะงาบๆ แล้วจำใจต้องพยักหน้ารับ ฮอยฮักลุกขึ้นโค้งตัวเล็กน้อยแล้วเดินออกไปฉับๆ อย่างรวดเร็ว
“หนอย! ไม่น่ารักเลย!”
ผมก็ว่างั้นแหละ ตอนที่หมอนี้เป็นเลิฟมีไม่เห็นน่ารักตรงไหน หยิ่งแล้วก็น่าหมั่นไส้ด้วย แต่ว่าเมื่อก่อนเลิฟมีน่ารักอยู่แท้ๆ อัพเลเวลน่าหมั่นไส้ขนาดนี้ก็เพราะอาทิมนั้นแหละ! เขาชอบผมแล้วมาทำเป็นขัดขวาง ทำไมผมรู้น่ะเหรอ? แหม! ไม่ใช่แค่อาทิมหรอกนะที่รู้จักนิสัยของผม ผมก็รู้จักอาทิมพอๆ กับอาทิมรู้จักผมนั้นแหละ!!
“เอาน่า เขาก็เป็นคนแบบนั้นนี่น่า”
“จะไหวงั้นเหรอครับแบบนั้น?”
“ไหวสิวิน เห็นแบบนั้นน่ะเขาก็เป็นอัจฉริยะเหมือนเธอเลยนะ”พี่นิวยอร์กยิ้มแล้วเอ่ยแก้ต่างให้ทันที พี่นิวยอร์กเนี่ยล่ะก็เป็นอาจารย์เขาหรือไงครับสนับสนุนดีจัง ดูอาจารย์ตัวจริงสิครับนั่งทำหน้าขัดใจอยู่นั้นน่ะ
“หึ ทำได้ดีเชียวแหละ อย่าไปห่วงเลย ขนาดให้ทดสอบแสดงบทคู่กับพี่นิวยังทำให้พี่นิวเคลิ้มอินไปกับบทคนรักเลยล่ะ”พี่ลอนดอนเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ พี่นิวยอร์กก็หัวเราะแห้งๆ เมื่อถูกแฟนประชดเข้าให้ โห ขนาดทำให้พี่นิวยอร์กอินได้เลยงั้นเหรอ ชักจะอยากเห็นซะแล้วสิว่าเป็นอย่างไง ผมครุ่นคิดในหัวเล็กน้อย แหม~ สมบูรณ์แบบงั้นเหรอ? ชักอยากจะให้ถึงวันอาทิตย์เร็วๆ แฮะ!! ผมยิ้มออกอย่างพึงพอใจ
เดทสินะ หึๆ
"ชิ รู้ไหมเจ้าเลิฟน่ะเป็นบุคคลที่ตามหาตัวได้ยากที่สุดในวงการไปแล้วรู้ไหม? ไม่รู้หายตัวไปไหนนอกจากเวลางานนู้นแหละถึงจะเห็นหน้า เลยไม่มีเวลาแกล้งเลย ให้ตาย”
ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวผมแกล้งเผื่อให้!
อีกอย่างที่หาตัวเขาไม่ได้เพราะเขาไปหาผมไง! ผมยิ้มรับกับคำบ่นของพี่ลอนดอน จากนั้นเราก็คุยสัพเพเหระตั้งแต่เรื่องงานในวงการไปจนกระทั่งถึงเรื่องส่วนตัว ผมกับพี่สองคนนี้รู้จักกับมานานแล้วล่ะครับ พี่นิวยอร์กผมรู้จักตั้งแต่ผมอายุน้อยๆ ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าอายุเท่าไร ส่วนพี่ลอนดอนผมรู้จักตอนไปอยู่ที่อเมริกานู้นแหละครับ
:L2: ต่อรีล่าง :L2:
-
“ได้ข่าวว่าปีใหม่ไปฉลองที่อเมริกานี่น่า ป๋าวอลเธอร์สบายดีหรือเปล่า?”พี่ลอนดอนถามขึ้น ผมก็ชะงักเล็กน้อยแล้วถอนหายใจ ได้ยินชื่อของปู่แล้วมันเซ็งจริงๆ วะ ถึงผมจะปฏิเสธเรื่องที่จะย้ายไปอยู่อเมริกาแล้วแต่ฝ่ายนั้นก็ไม่วายคิดแผนจะลากตัวผมกลับไปอยู่ดีนั้นแหละ ช่วงนี้ผมต้องระวังตัวหน่อยดีกว่า
“ปู่ก็สบายดีนั้นแหละครับ จะมีวันแก่ตายกับเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้ เหอะๆ”
“หึๆ ก็นะ ป๋าวอลเธอร์ขนาดอายุจะหกสิบอยู่แล้วแต่หน้าเนี่ยยังเด้งอย่างกับอายุยี่สิบ แล้วดูอย่างพ่อนายสิ เฮียฮันนี่หน้ายังเอ๊าะๆ อยู่เลย”พี่ลอนดอนเอ่ยอย่างทึ่งๆ แต่ผมไม่ทึ่งด้วยหรอก แบบนั้นมันน่ากลัวเกินไป! ยิ่งคิดว่าผมมีเลือดของพวกปีศาจพวกนั้นอยู่ในตัวยิ่งน่ากลัว!
“ได้ยินว่านายเปลี่ยนนามสกุลนี่น่าวิน เปลี่ยนไปเป็นของคุณปู่สินะ”
“ใครบอกพวกพี่กันล่ะ?”ผมขมวดคิ้วแล้วถาม พี่นิวยอร์กที่เริ่มเป็นคนเอ่ยยิ้มรับเหมือนเดิม พี่ลอนดอนยักไหล่
“ก็มีแต่ฮันนี่ไม่ใช่หรือไงที่เล่าเรื่องนายได้”
พ่ออีกแล้ว!!
ผมย่นจมูก ให้ตายสิ ความลับของผมเนี่ยไม่เคยจะปิดอยู่สักทีเมื่อพ่อรู้เรื่องนั้นแล้วเพราะพ่อชอบจะเล่าให้คนอื่นฟังซะทุกเรื่อง ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน! คนอื่นๆ บอกว่าพ่อเล่าเพราะเอ็นดูและรักผมถึงอยากจะอวดคนอื่นๆ ตามประสาพวกเห่อลูก ผมอยากจะให้พ่อเลิกนิสัยบ้าๆ นี่สักที! พี่ลอนดอนทำหน้าคิดแล้วหันมามองผม
“ป๋าวอลเธอร์นามสกุลอะไรนะ มันยาวซะจำไม่ได้”
“เอเรส ลูมิอัส มัวร์”
ใช่แล้วล่ะครับ ตอนนี้ผมก็มีชื่อว่าภูรินทร์ เอเรส ลูมิอัส มัวร์นั้นเอง
“เท่ดีออก วินเซอร์ เอเรส ลูมิอัส มัวร์”พี่นิวยอร์กหัวเราะนิดๆ แล้วเอ่ยออกมา ผมเนี่ยส่ายหน้าไปมา มันก็เท่อยู่หรอกแต่เวลาเขียนเนี่ยมันยาวจะตายนี่น่า! แล้วอีกอย่างถ้าได้ใช้นามสกุลนี้แล้วชีวิตมันไม่สงบสุขเหมือนคนธรรมดาน่ะสิและที่ไม่อยากจะได้นามสกุลนี้ก็เพราะว่า...
“แสดงว่านายได้เป็นคนสืบทอดของป๋าวอลเธอร์น่ะสิ”
“อย่างไงผมก็ยืนยันว่าจะรับช่วงต่อจากพ่อเท่านั้น เรื่องผู้สืบทอดของปู่ผมไม่เอาด้วยหรอก”ผมโบกมือแล้วเอ่ยอย่างเฉยชาติดจะเย็นชาเล็กน้อย ผมไม่สนใจจะสืบทอดตำแหน่งอะไรนั้นของปู่สักนิด! มองเวลาแล้วเหลือบมองพี่ชายทั้งสองที่ยังใจเย็นกันเหลือเกิน ได้ข่าวว่าได้เวลานัดออดิชั่นบทแล้วไม่ใช่เหรอครับ
“พวกพี่ไม่ไปออดิชั่นบทกันเหรอครับ?”
“จริงด้วย! ลืมสนิทเลย”พี่นิวยอร์กตกใจเมื่อคิดได้ นึกว่าพี่ลอนดอนจะเป็นคนเดียว เดี๋ยวนี้พี่นิวยอร์กก็เป็นไปด้วยเหรอเนี่ย ผมถอนหายใจนิดหน่อยแล้วลุกขึ้นจากที่นั่ง
“งั้นเจอกันที่บริษัทนะครับ”
“แล้วเจอกัน”พี่ลอนดอนหันมาโบกมือให้กับผมและยิ้มที่มุมปากให้ อะไรวะ? หมายความว่าอย่างไงยิ้มแบบนั้น? ผมเดินออกจากร้านของพี่ลอนดอนแล้วมาที่รถของตัวเอง ผมก็ต้องไปบริษัทเหมือนกันยังไม่ได้เข้าเลยตั้งแต่เช้า ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ แวะไปที่ห้องทำงานหน่อย ไปดูว่ามีงานอะไรให้ทำหรือเปล่า ช่วงนี้พ่อจะโอนงานของผมไปให้คนอื่นหมดก็เลยว่างๆ เซ็งๆ ส่วนฮอยฮักก็เอาแต่ทำงาน ชิ!
“สวัสดีครับพี่วินเซอร์!”พอมาถึงบริษัทก็เห็นเจ้าเรดเสนอหน้ามาทักเป็นคนแรก อะไรของมันวะ ทำหน้ากระดี๊กระด๊าเหลือเกิน ผมพยักหน้ารับคำทักนั้นแล้วถามย้อนกลับไป
“แล้วจะไปไหนล่ะนั้น?”
“บู~! เรดจะไปหาพี่เลิฟมี~!!”
หา! ฮอยฮักอยู่ที่บริษัทงั้นเหรอ? มาทำงาน? ผมมองเจ้าเรดที่หมุนตัววิ่งทำหน้าระริกระรี้ออกไปแล้วรีบเดินตามไปทันที อยู่นี้ก็ดีแล้วกำลังเซ็งๆ อยู่เลย! พอผมเดินตามมาเจ้าเรดนั้นก็หันมามองผมเขม็ง
“อะไรกันพี่วิน ทำไมต้องตามผมมาด้วย”
“อะไรฉันไม่ได้ตามนายมาสักหน่อย แค่มีธุระแถวนี้”
“งั้นเหรอ?”เจ้าเรดนั้นก็มองมันอย่างไม่เชื่อถือแถมยังระแวงกันอีกแน่ะ โด่! ที่นี้บริษัทของฉันน่ะจะเดินไปไหนก็ได้!! ผมกับเรดก็เดินมาที่สติโอถ่ายรูปแล้วก็มาเจอะเข้ากับพี่บอสที่เดินออกมาจากห้องนั้นพอดี เจ้าเรดก็กระดิกหางวิ่งเข้าใส่พี่บอส
“พี่บอสคร้าบ~ พี่เลิฟล่ะครับ?”
“ถ่ายรูปอยู่ข้างในแน่ะ”พี่บอสแกยิ้มรับแล้วตอบชี้ไปข้างในสตูฯ แล้วเจ้าเรดก็วิ่งกระดิกหางเข้าไปในทันที ผมมองตามไปเล็กน้อยก่อนจะเข้ามาทักทายพี่บอสตามมารยาท
“ว่าแต่งานอะไรเหรอครับเนี่ย?”
“อ้อ ถ่ายรูปเป็นโปสเตอร์โฆษณาเท่านั้นอีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้วล่ะ”
“คราวนี้โฆษณาอะไรงั้นเหรอครับ?”
“โฆษณาของแฮปปี้เวดดิ้งน่ะ”
แฮปปี้เวดดิ้ง!!!!?
ผมตกใจนิดหน่อย แฮปปี้เวดดิ้งงั้นเหรอ? เฮ้!!! นี่มันโฆษณาร้านจัดงานแต่งที่มีชื่อเสียงเลยนี่หว่า ร้านนี้ยังใช้แต่ดาราดังๆ เป็นตัวโฆษณาด้วย! เป็นร้านรับจัดงานแต่งงาน งานเลี้ยงอะไรพวกนี้แหละครับ ฮอยฮักในสูทเจ้าบ่าวงั้นเหรอ!!? แล้วใครเป็นเจ้าสาววะเนี่ย?
“แล้วใครเหรอครับเจ้าสาวคราวนี้?”
“คุณวินเซอร์รู้แล้วเหยียบไว้เลยน่ะครับ เรื่องนี้น่ะเจ้าของร้านแฮปปี้เวดดิ้งทำขึ้นฉลองครบรอบ 20 ปีของร้านน่ะครับ โฆษณาตัวแรกของร้านได้คู่ของโซล่าและเรียน่าใช่ไหมแล้วตอนนั้นก็มีคู่เด็กด้วย ตอนนี้เลยอยากได้คู่เด็กจากโฆษณาตัวแรกมาถ่ายน่ะให้เหมือนเป็นการเติบโตขึ้นจากครั้งแรกอะไรแบบนี้ รู้สึกว่าคู่เด็กฝ่ายชายจะเป็นเลิฟมีแล้วฝ่ายผู้หญิงเนี่ย...”
ผมยืนค้างอยู่กับที่ โฆษณาแฮปปี้เวดดิ้งตัวแรกนั้นถือว่าเป็นโฆษณาที่พ่อผมเป็นคนจัดการดูแลแล้วได้คู่รักอย่างโซล่าและเรียน่าพูดง่ายๆ ก็คือพ่อแม่ของฮอยฮักนั้นแหละครับ! เด็กผู้ชายก็เลยให้ฮอยฮักที่เป็นลูกชายของทั้งสองแสดงแล้วปัญหามันอยู่ที่ตัวเด็กผู้หญิงเนี่ยสิ ตอนแรกนั้นเด็กผู้หญิงคนวางตัวไว้มาไม่ได้ก็เลยหาคนแถวนั้นเลย แล้วพ่อผมจะเอาผมเล่นคู่ฮอยฮักแต่ผมก็ปฏิเสธเพราะไม่อยากจะใส่กระโปรง จากนั้นไอ้พรีสต์มันก็อาสาเล่น ผมอยากจะกระโดดถีบมันจริงๆ!! อย่าบอกนะว่าตอนนี้นะไอ้พรีสต์มันอยู่ที่นี้ด้วย!!!?
ผมยิ้มรับแล้วรีบขอตัวจากบอสเดินเข้าสตูดิโอไปอย่างเป็นกังวล เมื่อเข้ามาในสตูดิโอผมก็เห็นฮอยฮักอยู่ในชุดสูทเจ้าบ่าวสีขาวแล้วหัวใจอ่อนหวบ ดูดีสุดๆ โคตรเท่เลยวะ!! ผมชะงักเมื่อเห็นฝ่ายหญิงที่เดินเข้ามา ฮอยฮักก็เข้าไปคุยกับแม่นั้นที่ทำหน้าบึ้งแล้วไม่นานทั้งสองก็ยิ้มแล้วก็หัวเราะสร้างโลกสองเราขึ้นมา ผมเนี่ยคิ้วกระตุกยิกๆ มองฝ่ายเจ้าสาวแล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัย
นี่มึงแปลงเป็นกะเทยเต็มตัวเลยเหรอไอ้พรีสต์!!?
“ผมไม่ชอบเพื่อนคนนั้นของพี่เลิฟเลย”
“นายรู้จักเขาด้วยเหรอ?”
“รู้จักสิครับ เพื่อนสนิทของพี่เลิฟที่ชอบมาหาพี่เลิฟบ่อยๆ หมอนั้นน่ะน่าหมั่นไส้”เจ้าเรดจ้องทั้งสองที่สองรูปด้วยกันอย่างกับคู่บ่าวสาวตัวจริงเหมือนรักกันปานจะกลืน! เรดมันสะบัดหน้าไปอย่างอิจฉาก่อนจะเดินออกไปไม่สบอารมณ์อย่างรุนแรง ผมมองภาพนั้นแล้วไม่ชอบใจเหมือนกัน ตกลงนั้นคือไอ้พรีสต์จริงๆ งั้นเหรอ!? ผมทองก็น่าจะใช่แต่หมอนั้นผู้ชายไม่ใช่หรือไงวะ!!?
อ๊ากกกกกก!!! ซบขนาดนั้นได้อย่างไง หน้าใกล้กันขนาดก็จูบกันไปเลย!!! ไอ้แรดพรีสต์!!! ฮักเป็นของกู มึงมาจากไหนมึงก็ไปทางนั้นเลย!! โธ่โว้ย!!! รู้งี้ไม่น่าปฏิเสธคำขอของพ่อเลย!!! แต่ เอ๊ะ? ถ้าผมไม่ปฏิเสธไปล่ะก็ตอนนี้ผมก็กลายเป็นเจ้าสาวน่ะสิ เวรเลยกู!! แค่คิดตูก็สยองขนหัวลุกแล้ววะ เออ แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ ดีแล้ว!
“เอาล่ะ เสร็จแล้ว ขอบคุณทั้งสองคนมาก!”
ตากล้องถ่ายเสร็จก็ตะโกนบอกทั้งสองที่เป็นแบบ ผมทำหน้าหงิกเดินออกไปจากสตูดิโอ หึ! ไอ้กะเทยเอ๊ย!! มันไปแปลงเพศมาสินะ กูว่าแล้ว! ส่อแววมาตั้งแต่เด็ก กะเทยตั้งแต่เด็กเหอะมึง!! ผมเดินบ่นพึมพำไปตลอดทาง โธ่เอ๊ย!! แต่ว่า...ฮักใส่สูทขาวแล้วน่ารักเนอะ แฮะๆ เฮ้ย!!! ไม่ได้ๆ ตอนนี้ผมโกรธฮักอยู่!
“อ้าว คุณวินเซอร์!! ท่านประธานสั่งให้มาตามพอดีเลยครับ!”
“มีอะไรงั้นเหรอ?”
“ท่านประธานอยากให้คุณไปดูการออดิชั่นบทของนัมเบอร์ครับ”
ผมเลิกคิ้วแล้วเดินตามไปทันที ออดิชั่นบทก็คือการที่นักแสดงที่ถูกเลือกคัดสรรมาแล้วมาแสดงบทนั้นๆ ให้พิจารณาน่ะครับ ถ้าอิมเมจไม่ตรงหรือยังไม่พอใจก็จะหานักแสดงคนอื่นๆ มารับบทแทน แต่ส่วนมากถ้าพ่อของผมเป็นคนคัดเลือกล่ะก็ไม่ค่อยได้เปลี่ยนนักแสดงหรอกครับ เพราะพ่อของผมเขามีตาที่แหลมคมในการคัดสรร!
“ทางนี้ลูก”พ่อของผมยกมือแล้วกวักเรียกเมื่อผมเข้ามาที่ห้อง เห็นนักแสดงมีชื่อเสียงและไม่มีชื่อนั่งรวมตัวกันในห้อง ผมเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆ พ่อแล้วกวาดสายตามองแต่ละคนแล้วรู้สึกทึ่งกะพ่อจริงๆ พวกที่มีชื่อเสียงพ่อก็สามารถดึงมาได้!
“ตั้งใจดูนะลิ้ง โดยเฉพาะต่อไปนี้บทของ ‘หมายเลขหนึ่ง’ น่ะนะ”พ่อหันมาบอกผมแล้วทิ้งเอกสารเกี่ยวกับการออดิชั่นครั้งนี้ ท่าทางจะทดสอบกันไปแล้ว เห็นพี่ลอนดอนกับพี่นิวยอร์กนั่งอยู่อีกมุมหนึ่ง พอผมมองไปพี่นิวยอร์กก็ยกนิ้วให้ ท่าทางแบบนั้นคงจะผ่านแล้วล่ะมั้ง แสดว่าหนังตัวนี้เป็นงานสุดท้ายของคู่นิวลอนแล้ว สองคนนี้จะหยุดงานในวงการแล้วจะไปอยู่ที่อเมริกาด้วยกันนี่ครับ
“ต่อไปเป็นบทของหมายเลขหนึ่งนะครับ”
“ตั้งใจดูให้ดีนะลิ้ง”พ่อย้ำอีกครั้ง ผมก็พยักหน้ารับ ย้ำอยู่นั้นแหละ ทำไมถึงอยากจะให้ผมดูนักวะ ผมมองเอกสารในมือ นัมเบอร์เป็นนิยายใต้ดินที่พ่อของผมบังเอิญไปอ่านในอินเตอร์เน็ตแล้วติดใจก็เลยดึงมาทำเป็นหนังครับ เป็นเรื่องแนวแฟนตาซี ผมเคยอ่านบทละครทั้งหมดแล้วด้วย(พ่อบังคับให้อ่าน)
เนื้อเรื่องก็เกี่ยวกับสัตว์ในตำนานที่มีทั้งหมดเจ็ดตัวซึ่งจะเรียกแต่ละตัวแทนหมายเลขตามลำดับความแข็งแกร่ง หมายเลขหนึ่งเป็นตัวละครที่เจ๋งที่สุดในเรื่องก็ว่าได้แต่ดันไปแพ้ให้กับเจ้าราชาติ๊งต๊องนั้น คาเร็กเตอร์ของหมายเลขหนึ่งก็หยิ่งทะนง เย็นชา ไร้ความรู้สึก เอ๋? มันเหมือนกับใครกันหว่า ผมหัวเราะแห้งๆ เริ่มสะกิดใจเล็กน้อย หวังว่าบทนี้จะไม่ใช่หมอนั้นหรอกนะ? ผมเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงโปร่งในเสื้อโค้ทหนังสีดำแถมยังมีฟักดาบยาวเหน็บไว้ทั้งสองข้าง เขาจับดาบนั้นแล้วค่อยๆ ชักมันออกมาจากฟักดาบตวัดดาบในมืออย่างคล่องแคล่ว
“เลิฟมีครับ ช่วยแนะนำด้วย”
อุบ๊ะ!!!! โคตรเท่เลย สาดดดดดดด!!!!!!!
TBC.
มาอัพต่อแล้ว วินเซอร์ก็ยังไม่ได้แกล้งอะไรเล๊ย เพราะฮอยฮักมีงานเยอะ 555
แต่เดี๋ยววินเซอร์กับเลิฟมีก็จะได้เจอกันทุกวันแล้วล่ะ~ ส่วนเพราะอะไรนั้น เก็บไว้ก่อน!
ในตอนนี้มันก็เรื่อยๆ ไม่มีจุดสำคัญเท่าไรล่ะมั้ง~ ตอนหน้าพรีสต์ก็โผล่มาสวีทกะฮักอีกครั้ง
สวีทแบบไหนก็ไม่รู้หรอกนะแต่เจ้าวินวินมันหึงหน้ามืดยิ่งกว่าโซโล่ซะอีก
ก็เคยบอกแล้วว่าฮักกะวินมีตัวชนวนเป็นพรีสต์ที่จะเร่งให้สองคนนี้ได้เสียกัน(???)
ปล. โฆษณาของเลิฟมีกะพรีสต์ โฮะๆๆๆ คิดว่าถ้าโซโล่เห็นจะเป็นไงน่า~
ปล.1 ชอบนามสกุลป๋าวอลเธอร์จริงๆ นะ 'เอเรส ลูมิอัส มัวร์'
ปล.3 ตอนหน้าก็เป็นการโชว์เทพของฮอยฮักล่ะนะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
+++++++++++++++
มาต่ออีกตอนน้าาาาา!!...ดุเค้าเอง!! :laugh:
รอฮักเสร็จวินค่ะ!! :o8:
-
อยากรู้จริงๆว่าวินจะแกล้งอะไรฮักน๊า (พาขึ้นเตียงเลยเปล่า >.,<)
-
โซโล่จำไม่ได้นี่ใช่ป่ะ
-
ดีที่ยังไม่นอน :laugh:
แบบว่าช่วงนี้วินเซอร์อะไรก็ฮักนะ
ออกแนวหมั่นไส้เลิฟแต่รักฮัก = =
ตอนหน้าฮักจะเทพเยี่ยงไรเนี่ย
อยากเห็นทั้งสองคนไปเดทกัน :o8:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
โคตรฮาวินเซอร์อ่ะ น่ารักจัง อ๊ะ ไม่ได้ เราโกรธฮักอยู่ 555555 น่ารักบันยะบันยังหน่อยสิพ่อคู๊ณ แล้วนั่นจะหึงเมียกับเมียเพื่อนไปเพื่อ.....? ยิ่งอ่านยิ่งฮา เหมือนจะดราม่า แต่ก็ไม่!!!
คนเขียนน่ารักงิ อุตส่าห์มาอัพให้ดึกๆดื่นๆ ไม่สิ..ที่จริงนี่มันเช้าแล้วต่างหากเล่า!!! พักผ่อนหน่อยก็ดีนะคะ เราเป็นกำลังใจให้
-
โอยยยยยยยยยยยย :z1:
วินเอ้ยยยยยยย จะเอาไงแน่
ไหนว่าจะพิศาล โด่่
แค่นี้ก็คลั่งฮักจะตายอยู่แล้ว ไม่รุ้ตัวเอง ไอ้บื้อ555555
แล้วดูด่าพรีสต์ซะ ไอ้เด็กน้อยเอ้ยยย
มิน่า เวลาเจอพรีสต์ทีไร กวนทีนใส่ตลอดดดด
ไม่แกล้งบ้าง ก็ด่าบ้าง วุ้ย
น้องน้อยวินเซอร์ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m20: :m20:
-
:L2:
-
ฮักยังไม่รู้ตัวสินะ..... :haun4:
-
ฮอยฮักน่าร๊ากขนาดนี้ โกรธลงเหรอ ใจร้ายไปหน่อยมั้ง
-
ฮักน่ารักอะ วินเซอร์อย่าแกล้งฮักน๊า
-
:-[ :-[
-
แอบคาดหวังว่าตอนนี้จะมีอะไรเด็ด - -แต่รู้สึกเหมือนมีแต่น้ำแปลกๆเนื้อไปไหนหมด!!
-
วินเซอร์คงได้บทเป็นราชาติ๊งต๊องที่หมายเลขหนึ่งพ่ายแพ้แน่เลย ฮาาาา
-
โถ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นึกว่าจะพิศาลนิดนึง ฮ่าๆๆๆๆๆ :impress2:
แต่ไม่เป็นไร ยังไงก็เจอกันทุกวันนนน อิอิ
อ่านน้ำจิ้มตอนหน้าแล้วอยากอ่านแล้วค๊า :o8:
-
แบบนี้ เค้าเรียกว่า ยิ่งรู้ยิ่งอึ้ง
-
(-***-) ka lang sanook loei,,job sa gnan..ha ha ha!! Next part maa rew rew na kha~!!!! ^^
-
วินเซอร์นี่หลายอารมณ์ในหนึ่งนาทีจริงๆ จะรู้สึกยังไงกันแน่นี่ หมั่นไส้ ปลื้ม บลาบลา
แม๊ คนมีความรักนี่หนอ
ฮัก-พรีสต์ คู่นี้แอบเชียร์อยู่ พรีสต์เค้ารักของเค้ามาตั้งแต่เด็กแล้วนี่ :m20:
รอตอนโชว์เทพของฮัก :impress2:
-
วินไม่ค่อยหลงฮักเลยยยย :m12:
-
วินเซอร์ก็ฮาเหมือนกัน
:L2: :L2:
-
ตอนหน้าน่าสนใจแฮะ
-
กว่าจะรู้นะวินเซอร์เอ้ย ว่าฮักกะเลิฟมีน่ะคนเดวกาน :z2:
-
กอดรวบ
-
555 ถ้าโซโล่รู้เรื่องโฆษณาได้มีฮากันบ้างล่ะ
-
:z3: :z3: เรื่องนี้คงดราม่าได้ไม่เกิน1ตอน
พี่ฮอยน่าร๊ากกก พี่เลิฟน่ารักกก
ในที่สุดพี่วินก็รู้ความจริง ...ตั้งนาน
แต่อย่าแกล้งพี่ฮอยเยอะอะรับไม่ได้ ~
ไม่ๆๆ เอาแบบนี้ดีกว่าพอพี่วินแกล้งพี่เลิฟก็แกล้งกลับเลย หุหุหุหุหุ :z2:
-
อยากให้ฮักถูกวินเซอร์แกล้ง ชอบจังเวลาฮักตามง้อ
-
วินเซอร์มันบ้าๆบอๆนะว่ามั๊ย ฮ่าๆๆ
-
ตกลงวินเซอร์โกรธฮอยฮักที่ไม่บอกความจริง
อิจฉาที่ฮอยฮักถ่ายรูปคู่แต่งงานโดยมีพรีสต์เป็นเจ้าสาว (โวว!! พรีสต์คงสวยมากแน่ๆ)
หึงที่ฮอยฮักหน้าใกล้กับพรีสต์จนจะจูจุ๊บกันเลยก็ว่าได้
สุดท้ายมีฮา และหลงฮอยฮักกันไปเลยทีเดียว คริคริ
รู้สึกว่าวันนี้วินเซอร์แสดงได้หลายอารมณ์มักกกก o18 o18
-
วินหลากหลายอารมณ์จริงๆ ตอนนี้ :laugh:
-
o13 OH MY GOCHHH !!!!!!!!
-
รอดูว่าวินจะจัดการฮักยังไง :laugh:
Happy New Year :mc3:
:L2: :L2:
-
วินจะแกล้งอะไรฮักเนี่ยยย??
รอดูอยู่นะ 555
-
นี้คือเหตุผลที่แกไม่ชอบหน้าพรีสต์ใช่มั๊ย วินเซอร์ :m20: :m20:
-
วินเซอร์นี่น่ามึนเนอะ หึงได้แม้กระทั่งพรีสต์ คริคริ
-
อร๊างงงงงงงงงงงง รู้สึกว่าวินจะหลงฮอยหรือเลิฟมากเลยนะ
5555555 ตอนนี้สนุกจังเลยค่ะ วินสุดท้ายก็ยังไม่ได้แกล้งอะไรเขาเลย
มัวแต่ตะลึงอยู่นั่นแหละ ศัตรูหัวใจคือหนูพรีส แต่แหม พรีสน่ารักอ่ะ เวลาอยู่กับฮัก เค้าก็หลงเหมือนกันนะ
แล้ววินจะจัดการกับพรีสยังไง หึหึ แอบปลื้มน้องเรดอ่า น่ารักจัง ท่าจะชอบพี่เลิฟจริงๆ
รออ่านตอนต่อไปค๊าฟ
-
พรีสต์ในชุดเจ้าสาวไม่เคยโผล่ไปปรากฎในเรื่องโน้นแหะ แปลว่าโซโล่ยังไม่รู้แต่อีกไม่นานคงจะ..... :laugh:
-
อ๊า
ลุ้นได้ตลอดจริงๆคู่นี้
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ บักวินเซอร์เอ้ยยยแกโครตน่ารักเลยอะ
อยากอ่านตอนต่อไปอย่างแรง
-
เราก็รอว่าเมื่อไหร่ฮอยฮักจะโดนวินเซอร์แกล้งเสียที :z1:
-
อ๊าย รอดูคู่นี้หวาน??กัน :-[(วินอย่างพึ่งฆ่าน้องนะลูก)
ขอทายว่าคนแต่งเคยอ่านlove stage กับ เรื่องเลขสั่งตาย :laugh:
+1 ขอบคุณจ้า :L2:
-
อ่อออออออ
ยังไม่ถึงเวลาลงโทษฮักใช่มั้ยเนี่ย
ฮักงานเยอะนี่นา
ถ้าไม่มีงานแล้วจะลงโทษฮักไงอ่ะ
อย่าแกล้งฮักเยอะนะ
สงสารฮักบ้าง
อิอิ ^^
-
เมื่อไหร่วินเซอร์จะกดฮักซะที
ถ้าชักช้าเดี๋ยวจะให้พรีสต์เอาไปกินนะเว้ย!!!! :angry2:
-
กำลังสนุกเลยยย
อยากให้เป็นแฟนกันเร้วๆจังเลยยยย
รอตอนต่อไปนะจร้าาา
-
รอตอนต่อไปไหม่ไหวแล้วววว 5555
-
:z2: :z2: :z2:
-
พรีสต์จ๋าาาาาาาาาาาาาาา
ซบเข้าไป ๆ ฮอยฮักจะได้ลงเอยซักที ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆ
วินจะต้องโกรธสุดแน่เลยแฮะ -..-
-
ชอบพรีสต์จัง
-
รอดูคู่หวานจ๊า :z2:
-
โซโล่เห็นโฆษณาตัวนี้คงยิ่งเพ้อแน่
ขนาดแต่งชายยังสวย
แต่งเป็นเจ้าสาวยิ่งวิ้งกระแทกตาเข้าไปใหญ่ :impress2:
-
ฮาที่วินเซอร์ด่าพรีสต์อ่ะ อีตุ๊ด อีกระเทย :laugh:
เราว่าเรื่องนี้ ตบจูบคงไม่มีอ่ะ วินเซอร์เผลอแปปเดียวก้หลงฮอยฮัก นี้แหล่ะหน๊าาาา
หลงฮอยฮักจนลืมโกรธ :o8:
หนูฮอยฮักก้แบ๊วต่อไปน่ะจ๊ะ :impress2:
รอๆๆ ตอนต่อไป
-
รออ่านตอนต่อไป
ฮ๊า~!
-
เริ่มรู้ล่ะ ทำไมพรีสต์ถึงเพ้อ ฮอยฮักนัก :impress2:
...ก็เล่นเทพทุกเรื่องขนาดนี้อ่ะ...เสียดายเหมือนกันนะเนี่ย ชิ ดันโดนวินเซอร์สอยซะได้... :เฮ้อ:
-
รออ่านนะคะ
-
รอค่ะ
-
ชอบพลีสต์ อ่ะ น่ารักดี 555+
-
วินเพ้อมากอ่ะ
หนูพรีสต์เหมือนมารสำหรับวินเซอร์เลยสินะ
ฮ่าๆๆๆๆๆ
โซโล่มาเก็บพรีสต์ด่วนนนน 555
-
:laugh:ชอบอะ เอาให้หึงสุดๆเลย อิๆๆๆๆ
-
ตอนที่ถ่ายรูปแต่งงาน นึกถึงการ์ตูนวายเรื่อง Love stage ขึ้นมาเลย น่ารักมากอ่ะ >< แต่อยากเห็นวินเซอร์ใส่ชุดเจ้าสาวจังแฮะ 555
นี่สินะที่เป็นสาเหตุที่ทำให้วินเซอร์เหน็บพรีสต์บ่อยๆ กลัวพรีสต์มาแย่งฮักใช่มั๊ยล่ะ XD อย่างนี้ต้องช่วยสนับสนุนโซ-พรีสต์นะ จะได้กำจัดมารหัวใจไป แถมยังได้ช่วยเพื่อนด้วย ว่าแต่วินเซอร์ไม่รู้หรือว่าสาวผมทองคนนั้นคือพรีสต์อ่ะ - -
อยากอ่านต่อแล้วๆๆๆ ^^
ขอบคุณค่ะ
-
+1 พรีสต์! เวอร์ชั่นผู้หญิง ฮ่าๆ โซ่โล่เห็น คงฉุด o18
วินค่ะ ทำไรได้แล้ว :z10:
ฮักคงเป็นเหมือน พ่อคอยคุมพรีสต์!(ลูกสาวสวย) :impress2:
-
ที่รักจ๊ะ เซอร์ไพรส์ไปกี่รอบแล้วเนี่ยยยย
ฮักก็เนียนซะสุดยอดเลย รออ่านตอนหน้าสุดๆ
ปล.ช่วงนี้ปอยปอยขยันมากเลยอ่ะ อยากให้เป็นอย่างนี้นานๆ 555 +1 ให้จ้าาา
-
:L2:
-
วินเซอร์รู้ทุกเรื่องแล้ว อยากรู้ว่าจะจัดการฮอยฮักยังไงให้สาสมกับที่โดนหลอกมานาน
-
o22 นามสกุลยาวมาก ....รอดูว่าพรีสต์จะมาสร้างวีกรรมป่วนอะไร?
-
วินแกล้งฮักเยอะๆเลยจ้าา
อยากเห็นน้องฮักโดนแกล้งง :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
สุขสันต์วันปีใหม่นะคะ :)
-
҈ HAPPY NEWYEAR 2012 ҈
H...happy มีสุข สนุกสนาน
A...advance ก้าวหน้า หาสิ่งใหม่
P...proud พร้อมเพียบเรื่อง ภาคภูมิใจ
P...protect ปลอดภัย จากภยันต์
Y...young สาวหนุ่ม อายุมั่น วรรณะผ่อง
N...normal ไม่ขัดข้อง ทุกสิ่งสรร
E...easy ง่ายดาย สารพัน
W...wealth เงินทองพลัน ไหลเทมา
Y...year สองศูนย์หนึ่งสองให้เริงรื่น
E...else อันสิ่งอื่น ให้สมปรารถนา
A...aim จุดมุ่งหมาย ไกลสุดตา
R...receive ให้ได้มา สมดั่งใจ
-
HNY 2012 kaaaaaaaaaa :o8:
รอวินเซอร์ รอฮอยฮัก :impress2:
-
อ่านจนจบ น่ารักมาก อยากจับฮอยฮักมาฟัดแก้มคะ
-
บางทีก็คิดถึง พรีสต์กับโซโล่ บางทีก็หายกันนานเกินไป ไม่ได้เบื่อคู่ ฮักกับวินหรอกนะ บางทีก็อยากอ่าน พรีสต์กับโซโล่บ้าง
เฮ้ออออออออออออออออออออ
-
วินเซอร์กับฮักเค้าเหมาะสมกันดีจริงๆ
ชอบพาร์ทของวินเซอร์อ่ะ รั่วดี ชอบมาก
วินเซอร์ตอนนี้ทั้งรักทั้งหลงฮักเลยล่ะมั้ง
ถึงขั้นบอกว่าฮักน่ารักกว่าเลิฟมีอีก :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
สวัสดีปีใหม่ค่ะ สุขภาพแข็งแรง มีแต่สิ่งดีๆเข้ามานะคะ
-
พริสต์กลายเปนศัตรูไปซะงั้นน ขี้หวงจิงๆ :o8: ฮ่าๆ
แฮปปี้นิวเยียร์จ้าา มาต่อไวๆน๊าา :L2:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
-
ไปถ่ายโฆษณามาเมื่อไหร่ พรีสต์น่ารักอีกแล้ว
ฮักงานยุ่งอย่างนี้วินอย่าไปแกล้งนักเลย
-
วินเซอร์ ถ้าจะโกรธฮอยฮักแบบนี้
ไม่ต้องโกรธดีกว่ามั้ง เพราะว่า เห็นฮักทีไร ใจอ่อนตลอดอ่ะ :laugh: :m20:
-
ให้ตายสิ >< ฮักจะโดนไรต่อเนี้ย ไม่อยากคิดถึง Nc :pighaun: อ๊ากกกกก กำเดากระฉูด
-
รอ รอ รอ ^^
-
รอจ้าาารอออออออิอิ
-
มารอจ้าา
-
กรี๊ดดด
รอออออออออออออออออออ
-
ปูเสื่อ ปูหมอน
มารอค้าบบบบบบบ
-
มา :z2: :z2: :z2: รออย่าดึกนะคะ :L2: :L2: :L2:
-
:call:ชาบูชาบู
-
มานั่งรอออออออ~~~~
-
ง่ะ ไหนอ่าความพิศาลอ่า
ตบจูบ ตบจูบ ไปไหนนนนนนนนนนน
-
วู้วววว มารอฮอยฮักค่ะ
-
ตั้งตารอ ฮอยฮักจะโดนอะไรไหมน้อ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด เข้ามารอค่ะ ><
-
มารอแล้ว :mc4: :mc4:
-
ไปตามอ่านเรื่องของโซโล่กะพรีสต์มาเหมือนโดนสปอยแบบเนียนๆยังไงไม่รุ้ววววว.
รอตอนหน้าๆๆ
-
มารอจ้า
-
:call: pleaseee!!!!!
-
:z1: รออย่างใจตึ้กตั้ก...ลุ้นซะ ยิ่งกว่าคู่พรีสต์กะโซโล่
-
โอ้ววววววว
วินเซอร์ ❤ ฮอยฮัก จะมาแล้วววววว
ปูเสื่อรอ ^^
-
เข้าวันที่2 แล้วน๊า
-
มารอค๊าาาา :impress2:
-
มาด่วนจ้า
-
ma ror p'hug khaa...
-
“บทหมายเลขหนึ่งที่เลื่อนมาไว้อันดับสุดท้ายเนื่องจากคุณเลิฟมีติดงานมาไม่ทันช่วงแรกนะครับ เชิญเลยครับคุณเลิฟมี”
ผมเงยหน้าขึ้นมามองแล้วถอนหายใจทันที บทนี้พ่อให้หมอนี้เล่นจริงๆ ด้วย!!!! คนในห้องเนี่ยยิ้มเคลิ้มแล้วตบมือเสียงดังให้กับฮอยฮัก มันยังไม่ได้ทำอะไรเล๊ยแต่ดูเหมือนจะได้ใจจากกรรมการไปเรียบร้อยแล้ว ผมหันไปมองพ่อที่ยิ้มนิดๆ แล้วกระทู้ศอกเอียงตัวมากระซิบผมเบาๆ
“ต้องขอบคุณพ่อนะไอ้ลูกรักที่ทำให้คำขอของแกเป็นจริง”
“ห๊ะ? พ่อพูดอะไรน่ะ?”
“คอยดูล่ะกัน”
อะไรวะ? คำขออะไรของผมมิทราบ!
ผมไม่สนใจพ่อหันมามองคนที่กำลังตวัดดาบในมือหวืดๆ กลางอากาศ ดาบจริงหรือดาบปลอมวะนั้น กูเสียวหัวแทน! แล้วพี่บอสก็เดินเข้ามาพร้อมกับถุงอะไรก็ไม่รู้เต็มสองมือ อะไรหว่า? ให้มาออดิชั่นนะไม่ได้ให้มาทำอาหารโชว์! ระหว่างที่พี่บอสกำลังเตรียมของในถุงนั้น ฮอยฮักก็ตวัดดาบในมือหมุนไปมารอบตัวได้อย่างคล่องแคล่วอย่างกับกายกรรมโชว์! ทำเอาคนอื่นๆ อ้าปากเหวอตบมือกันชื่นชมกันเกรียวกราวจนผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเอาหมอนี้ไปโชว์เก็บตังค์คงจะได้เงินดีแหงๆ!!
พี่บอสลุกขึ้นพร้อมกับถือลูกแตงกวายาวไว้ในมือ สังเกตเห็นหน้าของพี่แกดูซีดๆ ไงไม่รู้ครับ ก่อนที่ใครจะได้พูดอะไร ฮอยฮักก็วิ่งพุ่งมาทางพี่บอสตวัดดาบในมือจับไว้มั่นแล้วตวัดดาบฟันพี่บอส เอ๊ย แตงกวาในมือของพี่บอสอย่างรวดเร็วเพียงเสี้ยววิ คนอื่นๆ เนี่ยนิ่งเงียบจนกระทั่งเจ้าแตงกวาผู้โชคร้ายในมือของพี่บอสร่วงตกลงไปบนพื้นเรียงตัวเป็นชิ้นๆ อย่างสวยงามเหมือนมีมือมาจับวาง พี่บอสยืนกลืนน้ำลายเอือกตื่นเต้นยิ่งกว่าคนดูเสียอีกครับ
เสียงตบมือดังจากพ่อของผมแล้วคนอื่นๆ ก็ตบมือตามหลังจากหายอึ้ง ทึ่ง เสียวในความสามารถขั้นเทพของหนุ่มหล่อมาดนิ่ง ฮอยฮักตวัดดาบกระโดดหมุนตัวเหมือนจอมยุทธในหนังจีนที่ผมเคยดู อ่า~!! มันเท่จริงๆ ให้ตายสิ!! ดาบธรรมดาก็ว่าเก่งแล้วนะ นี่มันเป็นดาบยาวพอๆ กับดาบมาซามุเนะของป๋าเซฟิรอธแถมยังใช้สองมืออีกต่างหาก! ระดับนี้ต้องยอมรับว่าเขาเทพจริงๆ ครับ!! นี่ถ้าเป็นผมตวัดดาบครั้งเดียวฟาดหัวตัวเองปูดไปแล้วล่ะครับ ถึงดาบแบบนี้ผมจะไม่ถนัดแต่ถ้าเป็นดาบที่ได้มาตั้งแต่เกิดล่ะก็ผมช่ำชองนะครับ ลองให้ฮอยฮักมาฟาดแข่งผมดิ หึๆ
การโชว์ฝีมือดาบและกระบวนการต่อสู้ที่เรียกได้ว่ามืออาชีพมาเองทำให้เขาเหมาะสมกับบทหมายเลขหนึ่งที่เป็นยอดคนเหมือนในบทเลยนะ แต่เรื่องแอคติ้งผมยังไม่เห็นเลยว่าเขาจะแสดงออกมาอย่างไง ตอนนี้ฮอยฮักตวัดดาบเหมือนกำลังสู้กับคนจำนวนมากที่ผมมองไม่เห็น ตวัดดาบแทงแล้วก็ฟาด ผมมองอีกฝ่ายอย่างทึ่งจัด ท่าทางที่แสดงออกทำให้รู้ว่ากำลังต่อสู้อยู่กับคนหมู่มากได้เหมือนของจริงเลยครับ การเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว ว่องไวมันเหมือนการร่ายรำที่งดงาม ผมนั่งนิ่งเงียบเหมือนคนอื่นๆ ในห้อง ดวงตาสวยนั้นก็แสดงออกถึงความแข็งกระด้างเย็นชาแล้วผมก็ใจหายวูบเมื่อจู่ๆ ปลายดาบก็มาตวัดใส่คอของผม ดีนะที่ปฏิกิริยาของผมมันไวพอจะก้มหลบแล้วลุกขึ้นมานั่งสะบัดหน้าไปมองคนที่ตวัดดาบมาใส่แต่ยังไม่ได้ว่าอะไรออกไป ฮอยฮักก็พูดออกมาเบาๆ เสียงแหบพร่าที่เหมือนกำลังจะตาย
“ข้าจะสังหารมันผู้ใดก็ง่ายดายราวพลิกฝ่ามือ มีเพียงแค่เจ้าที่ทำอย่างไรข้าก็ไม่อาจสังหารได้”ผมนั่งตัวแข็งทื่อมองอีกฝ่ายนิ่ง ดวงตาสีดำเข้มสั่นเทาจนใจผมอ่อนยวบ แม้กระทั่งตัวก็สั่นไปด้วย ดูน่าสงสารและอยากจะเข้าไปกอดปลอบสุดๆ น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นก็สะท้านใจ อย่าร้องไห้สิฮัก
“ได้โปรดเชื่อใจข้าและขอให้ข้าอยู่เคียงข้างเจ้าด้วยเถิด ภูรินทร์”
ภูรินทร์!!!!!!?
นะ...นั้นมันชื่อของผมนี่หว่า
ฮอยฮักเอ่ยจบน้ำตาไหลพรากๆ ผมก็นั่งนิ่งไม่ไหวติ่ง ขนาดร้องไห้ยังทำหน้านิ่งได้อีกอ่ะ แต่เอ๊ะ บทของหมายเลขหนึ่งมันก็เป็นแบบนี้นี่หว่า เย็นชาไร้ความรู้สึกแต่นี่เป็นบทพูดตอนที่ไอ้ราชาพยัคฆ์นั้นทิ้งหมายเลขหนึ่งไว้เพราะอยากให้อีกฝ่ายปลอดภัยแล้วหนีไปต่อสู้คนเดียว ก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละว่าไอ้ราชานั้นชื่อว่าภูรินทร์ ผมหันขวับกัดฟันกรอดมองพ่อของตัวเองพ่อออออ!!!! เอาชื่อลูกไปตั้งเป็นตัวละครอีกแล้วนะ!!!!
พ่อของผมก็ยิ้มให้แล้วหันไปตบมือเมื่อฮอยฮักตวัดเก็บดาบแล้วโค้งตัวจบการแสดงของตัวเอง ผมเนี่ยมองหน้าอีกฝ่าย แมร่ง ร้องไห้จริงๆ ด้วยวะ น้ำตายังไหลอาบหน้าอยู่เลยไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกชอบหน้าตอนร้องไห้เมื่อกี้นี้แฮะ ผมนี้มันเริ่มโรคจิตซาดิสม์อ่อนๆ หรือเปล่าวะ!!? แต่แมร่ง หน้าเมื่อกี้มันน่ารักจริงๆ น่า
“สุดยอด เลิฟมียอดเยี่ยมมาก! ฝีมือดาบ แอคติ้ง แม้กระทั่งลางสังหรณ์คาดเดาก็สุดยอด!!!”พ่อตบมือยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เอ่ยชมอีกฝ่ายไม่ขาดปากเลยครับ คนอื่นๆ ก็ตบมือชื่นชมกัน สาวๆ ในห้องก็มองมันเคลิ้ม เท่อย่างนั้นเท่อย่างนี้ ผมก็ทำหน้าเซ็งๆ มันเท่จริงๆ นั้นแหละ เหอะ ยอมรับก็ได้
“ดีใจแทนไอ้โซล่ามันจริงๆ”พ่อของผมบ่นพึมพำกับตัวเองแต่พอหันไปมองพ่อก็ยิ้มรับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไร เหอะ! ผมรู้แล้วล่ะน่าพ่อ!! แต่เอาเถอะ ถ้าอยากจะปิดไว้ผมก็จะเล่นด้วยล่ะกัน!! จบการแอคติ้งบทของฮอยฮักที่อุตส่าห์เลื่อนมาอยู่สุดท้ายเพราะเจ้าตัวติดงาน เหอะ ไอ้งานถ่ายรูปแต่งงานนั้นใช่ไหม!!? คิดแล้วมันหงุดหงิดวะ!! ผมกก็ลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกไป ออดิชั่นจบแล้วนี่แต่พ่อของผมกลับดึงตัวเอาไว้ก่อน
“อะไรครับพ่อ?”
จบแล้วไม่ใช่หรือไงผมจะไปที่อื่น วันนี้นัดพวกไอ้โซโล่ไปเที่ยวตามประสาหนุ่มๆ น่ะครับ ใครบอกให้ไอ้ฮักมันเล่นทำงานไม่มาหาผมเลยล่ะ ผมเลยว่างก็ต้องออกไปเที่ยวตามประสาหนุ่มโสดอ่ะครับ พ่อดึงผมนั่งลงเหมือนเดิมแล้วพี่โฟมผู้กำกับมือฉมังก็ลุกขึ้นพูด
“ครับ ต่อไปเป็นบทสุดท้ายที่จะออดิชั่น นั้นก็คือบทราชาภูมินทร์ ราชาเผ่าพยัคฆ์แห่งเมืองหมอกมายาครับ”สิ้นเสียงของพี่โฟมทุกคนก็ตบมือกันแต่ก็ไม่มีใครลุกออกมาสักคน อ้าว ยังออดิชั่นยังไม่จบเหรอวะแล้วคนแสดงบทนี้คือใครกันฟ่ะ? ผมก้มเปิดเอกสารในมือของตัวเองแล้วเบิกตากว้าง
เฮ้ยยยยยย!!!!! นี่มันชื่อกูไม่ใช่เหรอ!!!!?
“พ่อทำบ้าอะไรเนี่ย! ผมไม่แสดง!”ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วปฏิเสธทันที ไม่ต้องเสียเวลาคิดแม้แต่น้อย เรื่องอะไรผมจะแสดงด้วยล่ะ! พ่อก็ลุกขึ้นดึงผมที่กำลังจะเดินออกไปอย่างหงุดหงิด ผมเห็นพวกพี่ลอนดอนยิ้มแล้วยักไหล่กันด้วย นี่แสดงว่าสองคนนี้ก็รู้ใช่ไหมว่าผมมีชื่อเขียนไว้น่ะ อ้อ ไอ้รอยยิ้มแปลกๆ ตอนแยกกันมันหมายถึงเจ้านี้ใช่ไหม?
“ลิ้ง ไม่มีใครเหมาะกับบทนี้เท่าลูกอีกแล้ว”พ่อของผมเอ่ยออกมาจากจริงจัง ใบหน้าเข้มเครียดมากครับแต่ผมก็ทำหน้ามึนไม่ยอมรับเด็ดขาด
“ราชาพยัคฆ์ที่สง่างาม ยิ่งใหญ่ บ้าอีโก้ หลงตัวเอง เอาแต่ใจ เห็นไหม!!? นี้มันลูกชัดๆ!”
พ่อ...
ด่าผมอยู่ใช่ไหม!!!?
“ยิ่งนิสัยที่ว่าจะทำแค่สิ่งที่ตัวเองอยากทำเท่านั้นไม่ใส่ใจชาวบ้านเขาเนี่ย พ่อคิดถึงแกคนแรกเลยลิ้ง”พ่อตบไหล่ของผมแล้วยิ้ม ยกนิ้วโป้งให้กับผมอีกต่างหาก หยุดเลยยยย!!! ไม่ต้องมายกนิ้วให้นะพ่อ!! แล้วเมื่อกี้อะไรกูเห็นนะไอ้ฮอยฮักที่มึงพยักหน้าเห็นด้วยกับพ่อน่ะ!!! ผมปัดมือพ่อออก หงุดหงิด ไม่พอใจโว้ย!!
“นี่ลิ้ง พ่ออุตส่าห์ดึงเลิฟมีมาคู่กับแกเลยนะ ก็ไหนตอนเด็กๆ แกเคยบอกว่าอยากแสดงกับเขาไง”
“ตอนไหนไม่ทราบครับพ่อ”ผมเหลือบไปมองพ่ออย่างเย็นชา ผมเคยพูดเหรอว่าอยากจะแสดงกับหมอนั้น? เห็นผมไม่ยอมพ่อก็ถอนหายใจ
“ก็ตอนโฆษณาแฮปปี้เวดดิ้งไง แกยังวิ่งมาเล่าหน้าตากระดี๊กระด๊า”
“ห๊ะ?”ผมขมวดคิ้วมุ่น ตอนโฆษณาแฮปปี้เวดดิ้งงั้นเหรอ? ผมพยายามคิดแล้วก็หันมามองหน้าพ่อ นี่พ่อยังจำได้อยู่งั้นเหรอ!? ผมมองพ่ออย่างทึ่งจัด ขนาดตัวผมเองยังลืมมันไปแล้วนะเนี่ย แหม พ่อเนี่ย! สุดยอดคุณพ่อจริงๆ รักพ่อวะ!!
ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ถ่ายโฆษณาแฮปปี้เวดดิ้งตอนนู้นเสร็จผมเนี่ยหน้าหงิกไม่พอใจที่เห็นไอ้พรีสต์มันได้ถ่ายรูปคู่กับฮอยฮักครับ แต่ตอนจะกลับฮอยฮักวิ่งมาจับมือของผมแล้วบอกว่าคราวหน้าอยากจะเล่นคู่กับผมเพราะฉะนั้นให้ผมรอจนกว่าจะถึงเวลานั้นแล้วก็วิ่งกลับไปกับพ่อแม่ ปล่อยให้ผมเพ้อเจ้ออยู่กับพ่อนานสองนาน ไอ้เวรนี้มันมีแต่ให้ความหวังลมๆ แร้งๆ กับชาวบ้านจริงๆ วะ!!
“ตกลงจะแสดงไหมลิ้ง?”
“เหอะ แสดงก็ได้!”
สรุปแล้ววันนั้นผมก็รู้สาเหตุว่าทำไมพ่อถึงโยนงานของผมไปให้คนอื่นๆ ทำก็เพราะพ่อเคลียร์งานให้ผมได้แสดงหนังตัวนี้น่ะสิ เวรจริงๆ นี่วางแผนกันตั้งแต่ที่ผมยังไม่ได้รับปากเลยงั้นเหรอ!? ช่างเถอะครับ ดาราคนอื่นๆ ก็ยกเลิกงานทั้งหมดเพื่อให้คิวหนังเรื่องนี้ก่อนเราจะถ่ายทำกันให้เร็วที่สุดที่จะทำได้ครับ นั้นก็แสดงว่าผมกับฮอยฮักจะได้เจอกันบ่อยขึ้นเมื่อมีคิวแสดงที่ตรงกัน ไม่ต้องห่วงในเรื่องบทของผมกับฮอยฮักก็มาแท็กคู่ตลอดอ่ะ
แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่ฮอยฮักไม่ได้ทำงาน ผมหลอกถามพี่บอสมาเรียบร้อยแล้วครับ แถมยังไปลวงเอาตารางงานของฮอยฮักจากอาทิมมา หึๆ วันนี้ฮอยฮักจะว่างแสดงว่าเขาจะต้องมาหาผมที่ห้องในตอนเช้า ผมคิดแผนเอาคืนหมอนั้นยาวเหยียดเป็นหางว่าวเรียบร้อยแล้ว มาเมื่อไรโดนดีแน่ฮอยฮักเอ๊ย!
เสียงมือถือของผมดังขึ้นหยิบมาดูแล้วเป็นเบอร์ของฮอยฮัก ผมก็กดรับกรอกเสียงตอบไป
“มีอะไร?”
[ วันนี้คงไม่ได้ไปหานาย วันนี้ฉันต้องไปซื้อของกับเพื่อนน่ะ ]
“กับเพื่อน?”
ไอ้พรีสต์หรือเปล่าวะ!!!? ผมถามกลับเสียงห้วนๆ แบบไม่พอใจ
[ อืม ไปซื้อต้นไม้กับเพื่อนที่ไร่บ้านสวนนะ ]
“ทั้งวันเลย?”
[ ประมาณนั้นแหละ แล้วนายจะทำอะไรหรือเปล่าวันนี้? ]
“ไม่รู้ คงไม่”
[ เหรอ งั้นแค่นี้นะ ]
“เออ”
[ วินเซอร์ คิดถึง ]
ตรู้ดๆๆๆๆ
มันพูดปุ๊บก็วางปั๊บผมเนี่ยขบกรามทันที กูไม่เชื่อมึงหรอกกกกกหอยหลอด!!! ถ้ามึงคิดถึงกูมึงก็ต้องมาหากูสิไอ้ฮักกกกกก!!! หนอยยย!!! เห็นเพื่อนดีกว่ากูงั้นเหรอ!!? ได้!! มึงกับกูได้เห็นดีกัน!!! มึงไปกับคนอื่นได้กูก็ไปกับคนอื่นได้เหมือนกัน กูมีเด็กในสต็อกเยอะอยู่แล้ว!!!
ผมก็มาเดินเฉิดฉายที่ไร่บ้านสวน ไร่บ้านสวนเป็นไร่ที่ปลูกพวกไม้ดอกไม้ประประดับไว้ขายให้กับร้านต่างๆ ครับแล้วบริเวณที่ผมเดินอยู่ในตอนนี้ก็เป็นบริเวณที่จัดดอกไม้ต้นไม้เพื่อให้นักท่องเที่ยวมาชมกันน่ะครับ แน่นอนว่าผมไม่ได้มาคนเดียวควงสาวสวยมาด้วยคนหนึ่ง ช่วงนี้เธอคนนี้เข้ามายุ่งกับผมบ่อยๆ เรียกง่ายๆ เจ๊นี้มันมาอ่อยผมนั้นแหละครับ ผมก็ไม่ได้เล่นด้วยหรอกนะแต่ครั้งนี้ผมยืมตัวมาประชดชีวิตรักหน่อยเถอะ!!
“ว้าว ดอกไม้สวยมากเลยค่ะวินเซอร์”
“เราไปเช่ารถนั่งชมไปรอบๆ ดีไหมเดียร์?”
“ค่ะ เดียร์ตื่นเต้นจังเลย”พูดไปก็กอดแขนเบียดอกนิ่มๆ นั้นกับแขนของผม เอ่อ...ตื่นเต้นแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแขนกูด้วยวะ อ่อยกันชัดๆ เฮ้อ! ผมก็เดินโดยมีเดียร์ดาราใหม่ในสังกัดเดินกอดแขนเป็นปลิง จะว่าไปแล้วเดียร์เนี่ยเหมือนเป็นฮอยฮักเวอร์ชั่นผู้หญิงเลยนะครับ หน้าสวยเหมือนกันเป๊ะแต่ดูเหมือนไปศัลยกรรมมาน่ะครับ มองดูก็รู้หน้ามันแข็งๆ ไม่เป็นธรรมชาติน่ะครับ ผมไม่ค่อยสุงสิงกับคนที่ไปทำศัลยกรรมหรอกเพราะกลัวเจอของปลอมที่ศัลยกรรมแม้กระทั่ง...ปิ๊บ...ตรงนั้นแหละครับ กลัวเจอของเทียมครับ!
“เดียร์ปล่อยแขนผมก่อนได้ไหม ผมจะขับรถ”
“อุ้ย เดียร์เนี่ยล่ะก็ เผลอนะค่ะ ขอโทษด้วยนะค่ะ”พอผมทักไปเธอก็ทำท่าตกใจปล่อยแขนของผมแล้วทำเขินอายโอเว่อร์แอคติ้งสุดๆ มิน่าพ่อถึงเลือกเธอคนนี้ไปทางนางอิจฉาที่ต้องแสดงท่าทางโอเว่อร์ๆ ผมยิ้มรับเล็กน้อยแล้วขับรถกอล์ฟออกไปช้าๆ เพื่อดูความสวยงามของไร่ ระหว่างทางผมก็ถ่ายรูปเก็บบรรยากาศไปด้วย สวยจริงๆ แฮะ เหมาะกับถ่ายแบบเหมือนกันน่ะเนี่ย
“วินเซอร์คะ มาถ่ายรูปคู่กันค่ะ”
“ครับๆ”ผมเดินมายืนข้างๆ เธอ เดียร์ก็คว้าแขนของผมไปโอบไหล่เธอเอาไว้ เอ่อ...เธอเนี่ยมันไวไฟจริงๆ น่า ผมฉีกยิ้มมองกล้องแล้วเสียงชัตเตอร์ก็ดังแชะ ผมเห็นคนที่กำลังมองมาทางผม เขายืนอยู่ซุ้มองุ่นดำนู้นครับแต่ตอนนี้ผมกำลังอยู่ทุ่งทานตะวัน ไอ้รูปร่างแบบนั้นต้องเป็นฮอยฮักแน่ๆ!! แถมคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมทองอีกต่างหาก ฟันเฟริ์มมาเป็นไอ้พรีสต์ชัวร์!!! ผมคว้าเอวของเดียร์เข้ามาใกล้ตัว
“อุ้ย วินเซอร์คะ ใกล้เกินไปหรือเปล่า?”
“ไม่ดีเหรอครับ?”ผมหันมาเอ่ยเสียงนุ่มกับเธอแล้วส่งยิ้มให้ เดียร์ก็หน้าแดงแล้วยิ้มตอบไปอย่างเคลิบเคลิ้ม หึ มันก็แค่นี้ล่ะวะ!! เราถ่ายรูปกันอยู่หลายรูปจนเป็นที่พอใจของเดียร์นั้นแหละครับ เธอวิ่งไปรับกล้องจากคนใจดีที่อุตส่าห์ถ่ายรูปให้
“แฟนเหรอคะ เหมาะสมกันดีนะคะ”
“อุ้ย ไม่ใช่ค่ะ เราไม่ได้เป็นแฟนกัน”ปฏิเสธแล้วทำหน้าขวยเขิน คนที่ใจดีถ่ายรูปให้ก็ยิ้มรับแล้วเดินออกไป เดียร์หันมาแล้วตีผมเบาๆ
“เพราะวินเซอร์คนเดียวเลย เห็นไหมคนอื่นเข้าใจผิดหมดเลย”
“เดียร์!!!”ก่อนที่ผมจะพูดอะไรไปก็มีเสียงคนเรียกชื่อเดียร์ด้วยน้ำเสียงโมโหสุดขีดเลยครับ ผมยังตกใจมองไปที่คนที่ยืนกอดอกทำหน้าทมึงจ้องเดียร์เขม็ง เออ คุณฮอยฮักโผล่ออกมาได้น่ากลัวโคตรๆ อ่ะครับ ไอ้พรีสต์ก็วิ่งตามมายืนหอบอยู่ข้างๆ ฮัก อ้าว หน้าตาแบบนี้นี่มันคนที่ไอ้โซโล่ตามจีบไม่ใช่เหรอ!!!? ผมยืนมองไอ้พรีตส์อย่างไม่แน่ใจ
“ต้ายยย พี่เองเหรอ? เดียร์ตกใจหมดเลย”
“มาทำอะไรที่นี้!?”ฮอยฮักไม่ได้ฟังเดียร์พูดเลยครับ ถามออกมาอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงโคตรน่ากลัวแต่ผมเฉยๆ นะ เดียร์ชะงักตัวมองฮอยฮักอย่างไม่เข้าใจครับ สองคนนี้รู้จักกันด้วยเหรอเนี่ย อ้อ นามสกุลของเดียร์ก็ภวัตนรเศรษฐ์นี่น่า สงสัยจะเป็นญาติกันนั้นแหละ
“เดียร์มาทำอะไรก็ไม่เห็นเกี่ยวกับพี่เลย วินเซอร์คะ ไปทางอื่นกันเถอะค่ะ”
“ก็ดีนะครับ แถวนี้ผมก็ไม่อยากจะอยู่ มีแต่ตัวขัดลูกกะตา”
เดียร์สะบัดป๊อบใส่ฮอยฮักแล้วเข้ามากอดแขนอ้อนผมให้พาไปตรงอื่น ผมก็ก้มหน้ายิ้มให้อีกฝ่ายแล้วโอบเอวพาเดินออกไปโดยทิ้งคำประชดเล็กๆ เอาไว้ เดียร์ก็หัวเราะคิกคักอย่างพอใจ
“ใช่เลยค่ะ มีแต่ตัวที่ไม่เจริญหูเจริญตา”
“เฮ้ย!!! พูดให้ดีๆ นะโว้ย!!! พวกมึงนั้นแหละไม่เจริญหูเจริญตา!!”ไอ้พรีสต์ทำหน้าโมโหกระโดดมาขวางทางพวกผมแล้วด่าฉอดๆ ชี้หน้าผมทำท่านักเลงโคตรๆ ผมขมวดคิ้วหน่อยๆ นี่มันไอ้พรีสต์จริงเหรอวะ? ไม่น่าจะใช่นะ มันต้องปัญญาอ่อนกว่านี้สิ?
“ต้าย พูดจาหยาบคาย”
“โถๆ แม่คุณ! พูดหยาบดีกว่าใจหยาบวะ!!”
“แกว่าใครไอ้ตุ๊ด!!”
“หา!!! หนอยยย วันนี้กูขอกระทืบผู้หญิงทีเหอะ”
“ไอ้พรีสต์ มึงจะมีเรื่องเหรอวะ?”
“เปล่า พูดไปงั้นแหละ”ก่อนที่ไอ้พรีสต์ที่หรี่เข้ามาหายัยเดียร์ที่ตาลีตาลานมาหลบอยู่หลังผมฮอยฮักก็คว้าไอ้พรีสต์ไว้ก่อน สองคนนั้นซุบซิบกันแล้วก็เดินออกไป ยัยเดียร์นี้ก็ออกมาจากที่หลบพูดหาเรื่อง เท่านั้นแหละสองคนนั้นหยุดชะงักแล้วหันกลับมาทันที
“โธ่เอ๊ย! นึกว่าจะแน่!!”
“ให้กูตบอีนี้หน่อยเถอะ!!”
“ไอ้พรีสต์! พอ กลับ!!”ฮอยฮักทนไม่ไหวครับจับแขนไอ้พรีสต์แล้วลากมันกลับไป ดูท่าทางฮอยฮักจะอารมณ์เสียนะ ผมยิ้มรู้สึกสนุกสะใจโจ๋จริงๆ อ่า แค่นี้มันก็เพิ่งเริ่มๆ นะฮอยฮัก!! ยังมีอีกเยอะที่มึงต้องเจอ!! มาสนุกกันเถอะฮัก สนุกจนร้องไห้กันไปข้างหนึ่งเลย!!!
:L2: ต่อรีล่าง :L2:
-
หลังจากสองคนนั้นจากไปผมก็พาเดียร์เที่ยวไร่นั้นด้วยความสบายอกสบายใจ ไม่รู้ทำไมเวลาได้แกล้งคนที่ชอบเนี่ยมันจะรู้สึกมีความสุขทุกที อ่า กูคงจะซาดิสม์แหงๆ เลย ผมยิ้มเมื่อคิดถึงหน้าซีดๆ ที่มองผม รู้สึกพอใจสุดๆ นี่แหละนี่คือสิ่งที่ผมตั้งใจเอาไว้ นี่คือสันดานที่ผมก็รู้ว่ามันแย่แต่ให้ทำอย่างไงได้ กูสนุกนี่หว่า!
พอเที่ยวเสร็จผมก็ไปส่งเดียร์ถึงที่พักแต่ดูเหมือนเธออยากจะให้ผมไปส่งถึงเตียงแฮะ แต่ไม่เอาหรอกถ้าผมคิดไม่ผิดล่ะก็ตอนนี้ฮอยฮักต้องไปที่ห้องของผมแล้วแน่ๆ ผมขับรถกลับมาที่คอนโดของตัวเอง ขึ้นห้องมาก็เห็นคนยืนรออยู่หน้าห้อง เป็นไงล่ะ!! ที่ผมคิดไว้มันไม่ผิดเลยใช่ไหม!? ผมก็เดินมาทำท่าแปลกใจ เตรียมออสการ์ให้กูเลย!!
“อ้าว มึงมาตอนไหนวะ ไหนบอกว่าวันนี้ไม่มา”
“นายไปไหนมา?”
“ไปเดท มีปัญหาเหรอ?”ผมตอบด้วยใบหน้ากวนๆ ยื่นหน้ามาใกล้อีกฝ่ายหัวเราะเยาะหน่อยๆ ก่อนจะเปิดห้องแล้วเดินเข้าไปข้างในเหลือบมองฮอยฮักที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้านิ่งๆ ไม่รู้สึกรู้สาอะไร ชิ! เออ เดี๋ยวได้รู้สึกแน่ๆ !! ผมเดินเข้ามาที่ห้องเสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่ ล้วงมือถือโทรไปหาญาติผู้น้องสุดแสบ
[ มีไรคะคุณพี่? ]
“บิ้นช่วยพี่หน่อยได้ป่ะ?”
[ สนุกไหม? ]
“ไม่รู้ ฟังพี่เล่านะ”แล้วผมก็เล่าตั้งแต่ต้นเรื่องมาจนสุดท้ายแบบย่อๆ นะครับ ยัยริบบิ้นก็เอโคเซย์เยสทันทีก่อนที่จะวางสายก็ไม่วายจะเอ่ยแซวกัน
[ อะร้าย พี่วินโคตรโชคดีเลยวะ โอ๊ยยยย อิจฉาอ่ะ ]
“ทำบุญเยอะๆ”
[ เหอะ ถ้าพี่ฮักเขารับนิสัยแย่ๆ ของพี่ได้แสดงว่าพี่ฮักต้องมีบาปมีกรรมติดตัวมาเยอะแน่ๆ! ]
“ไอ้บิ้น!”ก่อนที่ผมจะด่ามัน ริบบิ้นก็ชิงวางสายไปซะก่อน เหอะ! เดี๋ยวจะไม่ซื้ออะไรให้เลยคอยดูเถอะ!! ผมเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วครับ ฮอยฮักก็กำลังกวาดห้องอยู่เลยพอผมเดินออกมาหมอนั้นก็หยุดมองผม
“จะออกไปไหนเหรอ?”
“ดินเนอร์”พูดใส่สำเนียงเข้าไปให้มันแลดูน่าหมั่นไส้ ไอ้ฮักก็มองผมเขม็ง อะร้าย~ มีปัญหาป่ะล่ะ!? ผมก็เดินเฉิดฉายไม่สนใจอีกฝ่าย
“ไม่กินข้าวเย็นเหรอ?”
“ไม่วะ ก็บอกแล้วไงกูจะไปดินเนอร์ ไม่เข้าใจหรือไงวะ!?”แอคติ้งหงุดหงิดใส่อารมณ์โมโหตวาดมันเสียงดัง ไอ้ฮักก็ยืนนิ่งแล้วพยักหน้ารับ หน้ามันนิ๊งนิ่งอ่ะ ทำเอาผมขัดใจโคตรๆ! ผมเดินมาใส่รองเท้าแล้วกำลังจะเดินออกไปจากห้องแต่ก็หยุดชะงักเหมือนโดนดึงเอาไว้ หันไปก็เห็นฮอยฮักดึงเสื้อของผมไว้แน่น ผมยิ้มกระหยิ่มในใจแล้วปัดมือมันออกจากเสื้อ
“มีอะไรวะ กูรีบไป!”
“วินเซอร์ ฉันไปด้วย”
อ้าว ไอ้โง่!!! มึงต้องบอกว่าอย่าไปสิเฟ้ย!!
“กูไปดินเนอร์ ไม่ได้ไปสามัคคีร่วมแดก!”
“ก็อยากไปด้วย”
“ทำไมกูต้องพามึงไปเป็นก้างด้วยไม่ทราบ!”
“วินเซอร์ ไปด้วย”
“เหี้ยนี้ มึงเป็นบ้าอะไรวะ ไปด้วยๆ อยู่นั้นแหละ!!”
“ถ้านายไม่ให้ฉันไปด้วย นายก็ไม่ต้องไป”
มึงควรบอกว่า... ฉันไม่ให้นายไปมากกว่านะฮัก!! ผมล่ะเพลียใจกับเจ้านี้จริงๆ ความคิดมันเนี่ยแต่ละอย่างพิลึกกึกกือสุดๆ ผมกับมันเถียงกันไปมาจนกระทั่งผมต้องทำเป็นยอมแพ้พามันไปด้วย จริงๆ แล้วมันก็เข้าแผนของผมตั้งแต่แรกนั้นแหละ ตั้งใจจะพามันไปด้วยอยู่แล้วครับ ผมก็กระเต็งฮอยฮักในคราบแว่นจืดมาที่ภัตตาคารหรูระดับห้าดาวเดินเข้าไปโต๊ะที่โทรมาจ้อง เห็นยัยริบบิ้นนั่งรออยู่ก่อนแล้วครับ พ่อยัยนี้เป็นเจ้าของภัตตาคารนี้น่ะครับ เหอะๆ ยัยริบบิ้นเห็นผมก็ลุกขึ้นมายิ้มอย่างยินดี หือฮึ! คุณเธอแต่งตัวแบบจัดเต็ม!!!
“ดาร์ลิ้งงงงง~”ริบบิ้นวิ่งเข้ามาพุ่งกอดผมซะเต็มรัก
“ดาร์ลิ้งบ้าอะไรวะไอ้บิ้น?”ผมกระซิบอย่างไม่พอใจ แมร่ง เล่นนอกบทที่เขียนไว้นี่หว่า ผู้กำกับอย่างผมไม่ปลื้ม! ยัยริบบิ้มก็ยิ้มซุกซนที่หนุ่มๆ มาเห็นคงจะสยบแทบเท้าคุณเธอแต่สำหรับผมแล้วมันน่าถีบไปไกลๆ มากกว่า
“เพื่อความสมจริงไงพี่วิน เงียบๆ แล้วเออออไปกับบิ้นเหอะ”
“คิดถึงจังเลยค่ะดาร์ลิ้งงงงงง~ ไม่ได้เจอกันตั้งนานยังหล่อเหมือนเดิมเลย”ยัยบิ้นโอบรอบคอของผมแล้วดึงมาหอมแก้มซ้ายขวา จากนั้นก็เดินพาผมมานั่งที่โต๊ะ โดยเจ้าตัวนั่งเบียดกระแซะผมเต็มที่ ฮอยฮักเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามกับเรามันทำตัวจืดจางบางเบาสุดๆ อ่ะครับ นี่ถ้าผมไม่สะกิดยัยริบบิ้นมันก็ไม่เห็นหรอกว่าฮอยฮักมาด้วย
“ต้ายยยยย~ นี่ใครคะดาร์ลิ้งงงงงงง~”ยัยริบบิ้นมองไปที่ฮอยฮักทำท่าตกใจโอเว่อร์แล้วชี้นิ้วทำหน้ารังเกียจสุดตีน ผมอยากจะขำมันจริงๆ ครับโดยเฉพาะ
ไอ้เสียงลากสูงปรี๊ดเนี่ยแหละ!
“อ้อ เพื่อนนะค่ะริบบิ้น เขาไม่เคยมาที่หรูๆ แบบนี้ก็เลยสงสารพามาด้วย”ผมก็หันมาพูดเสียงอ่อนโยนลูบหัวอีกฝ่ายมองอย่างเอ็นดู แต่จริงๆ แล้วกูอยากหัวเราะกลิ้งกับพื้น!
“ดาร์ลิ้งงงงงงง ทำไมทำแบบนี้ล่ะคะ พาคนอื่นมาดินเนอร์ของเราทำไมมมมมมมม?”
“โอ๋ๆ ริบบิ้นคะ อย่างอนเลยน่า”
“ริบบิ้นกินไม่ลงค่ะ!! ริบบิ้นกับเพื่อนคนนี้ใครสำคัญกว่ากันคะ!?”
“แหม มันก็ต้องริบบิ้นสิค่ะ ไอ้แว่นจืดเนี่ยก็ถือว่ามันเป็นอากาศมันควันไปล่ะกันนะ อย่าไปสนใจมันเลย มาๆ สั่งอาหารกินกันนะดีกว่านะค่ะ”
“ก็ได้ถ้าดาร์ลิ้งงงงงงพูดแบบนั้นล่ะก็ริบบิ้นก็ถือว่าทำเอาบุญค่ะ”
“จ้ะๆ แบบนั้นแหละ”
ผมกับยัยริบบิ้นก็เล่นละครลิงโชว์ปาหี่ไปเรื่อยๆ ฮอยฮักแม่งก็นิ่งเหมือนเดิม ไม่มีความรู้สึกใดๆ ครับ ผมมองมันแล้วอดจะยิ้มมองมันด้วยสายตาอ่อนโยนไม่ได้ แบบนี้แหละฮักดีมากทนๆ ไปนะไม่นานหรอก จะมาเป็นสะใภ้ตระกูลเอเรส ลูมิอัส มัวร์ก็ต้องอดทนใจแกร่งเข้าไว้ ผมหันมามองยัยริบบิ้นที่ใช้ศอกกระทู้ผมแล้วมากระซิบข้างหู
“มองตาเหยิ้มเชียวนะพี่”
“ธรรมดาวะ ปกติก็มองแทบจะกลืนกินทั้งตัว”
“ชิๆ อย่าให้เขามีบ้างนะ”
“ก็รีบๆ หาซะเซ่”
“ก็ยังไม่มีใครหลงผิดแบบพี่ฮอยฮักอ่ะ”
“อ้าว ยัยแสบนี่”
“พี่วิน เริ่มแผนขั้นสุดท้ายเถอะ”ยัยริบบิ้นกระซิบบอกผม ผมก็พยักหน้ารับแล้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำครับแต่ไม่ได้ไปเข้าจริงๆ หรอก มายืนแอบดูยัยริบบิ้นเล่นละครต่อครับไม่รู้ว่าคุยอะไรกันผมไม่ได้ยิน คุยกันไปมาฮอยฮักก็ยังนิ่งเหมือนเคยดูสุขุมโคตรๆ ยัยริบบิ้นหันมามองผมแบบขอตัวช่วย โห ขนาดยัยตัวแสบยังเอาไม่อยู่เลยวะ ฮักนายเนี่ยแน่จริงๆ!
ผมก็ส่งซิกแนลไปให้ยัยริบบิ้นใช้วิธีสุดท้ายเลยเหมือนนางอิจฉาในละครไทยชอบใช้กันแล้วพระเอกโง่ๆ มันก็มาเข้าใจผิดแล้วไม่ฟังความของนางเอกก็ลงโทษตบนางเอกอะไรแบบนี้ แต่ขอโทษทีเรื่องนี้พระเอกไม่ได้โง่แต่แกล้งโง่ครับ ยัยริบบิ้นลงทุนคว้าจานอาหารหกใส่ตัวเองแล้วกรีดร้อง ผมก็วิ่งเข้าไปทันที
“ริบบิ้นเป็นอะไร!?”
“ดาร์ลิ้งงงงงงง~! ไอ้จืดนี้มันแกล้งริบบิ้น ดูสิ! มันจงใจเทอาหารใส่ริบบิ้นนนนน~!”ผมวิ่งมาประคองริบบิ้นแล้วถามด้วยเสียงเป็นห่วงเป็นใย ยัยแสบริบบิ้นก็กระทืบเท้าชี้หน้าฮอยฮักที่นั่งงง ริบบิ้นกรีดร้องเหมือนนางร้ายในละครไทย ป๊าดดด!! พ่อครับ ยัยริบบิ้นน้องเรามันน่าจะหันมาเอาดีทางเล่นละครนะครับเนี่ย!! ผมเกือบหัวเราะแล้วแต่ก็ต้องทำหน้าขรึมหันมามองฮอยฮัก
“ไอ้แว่น! ทำไมมึงทำแบบนี้ หา!! กล้าดีอย่างไง!!?”
“เปล่า เธอเป็นคนเทใส่ตัวเองนะ”
“มึงไม่ต้องมาแก้ตัว!!! ไอ้เลวเอ๊ย!!!”ตามบทบาทของพระเอกในละครไทยครับ ไม่ต้องฟังเสียงนางเอก ด่ามันอย่างเดียว เอาให้สะใจแล้วก็ลงไม้ลงมือให้เจ็บกันไปข้าง ผมเหลือบไปมองแก้วน้ำที่วางไว้แล้วหยิบมันสาดใส่หน้าของฮอยฮักไปเต็มๆ ทุกอย่างหยุดนิ่งเหมือนถูกกดปุ่มสต็อป ไอ้ฮอยฮักลืมตาขึ้นมามองผมแวบหนึ่งมันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่แล้วฮอยฮักก็หยิบแก้วน้ำสาดใส่หน้าผมตอบ
“ไอ้หน้าโง่เอ๊ย!!”
ด่าเสร็จก็ใส่เกียร์หมาวิ่งไปเลยครับ พอไอ้ฮอยฮักมันวิ่งหนีไป ยัยริบบิ้นที่ยืนอึ้งอยู่ข้างๆ ผมก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเสียงดัง ผมยืนส่ายหน้าไปมาแล้วลูบน้ำออกจากหน้าตัวเอง สาดน้ำกลับงั้นเหรอ? ฮักเนี่ยน่ารักจริงๆ เลย แบบนี้สิโดนใจโฉดๆ หึๆ
“ก๊ากกกกกกก!!!! ฮ่าๆๆๆๆ โอ๊ยยยย ปวดท้องอ่ะพี่ ฮ่าๆๆๆๆ!!! ไอ้หน้าโง่เอ๊ย! ฮ่าๆๆๆๆ สุดๆ อ่ะ!!! เสียดายน่าจะตบหน้าอีกสักฉาบนะ”
“หุบปากไปเลยไอ้บิ้น”
“แหมๆ แบบนี้สิ ถึงจะเหมาะเป็นหลานสะใภ้ป๋าวอลเธอร์เนอะ แรงเจอแรง”
“ก็งี้แหละ ฝึกไว้เดี๋ยวเจอปู่มีเฮแน่”ผมพยักหน้าเออออกับคำพูดของยัยริบบิ้น
“ที่ว่าฝึกเนี่ยแหลล่ะสิ ตัวเองแกล้งเพื่อความสนุกแท้ๆ”
“เธอเองก็สนุกไม่ใช่หรือไง?”
“แหม ก็ตระกูลเรามันสันดานเสียทุกคน เนอะ~”
ไม่เลวไม่ใช่เอเรส ลูมิอัส มัวร์!!!
TBC.
ยาวมาก อ่านทวนคำผิดต้องเสียเวลานานโคตรๆ
คนอ่านก็ตามมาด่ากันเป็นขบวนเลยมั้งนั้น = =
อย่าว่าให้ปอยเลยนะ พยายามเร่งสุดตัวเลยนิ
รู้สึกผิดที่ทำให้ทุกๆ คนเข้าชมรมนอนเช้ากับปอย 555
วินเซอร์มันก็หาทางแกล้งฮอยฮักต่อไปนั้นแหละ แกล้งแบบไหนมันเอาหมด
แต่ฮอยฮักมันก็แกร่งมากถึงมากที่สุด ทนมาได้จนถึง ณ บัดนาวเลยทีเดียว
เรื่องนี้สงสารฮักอ่ะ จริงๆ เลยแต่ฮักก็มีความสุขในแบบของมันนั้นแหละ (มาโซคิสม์?)
ไว้เจอกันตอนต่อไปล่ะกัน
ปล.อยากอ่านหนังสือสอบจังงงง 555
ปล.ขอโทษที่ให้ทุกๆ คนรอนานนะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
page 90 ฉากเหมือน Love Stage เลยยยยย
แค่ตัวละครมันสลับกัน บู่วๆ -3-
-
คุณจอง!
.
.
..
..
..
...
...
เรา รอ!!!
-
ไปแกล้งฮักดีนัก เดี๋ยวรอฮักเอาคืนบ้างเถอะ :m16:
-
chaak wedding studio,,,,klaai klaai cartoon reung Love stage nid nid na kha.... tae raw mai care raw chorp p'hug kab p'vin la,,ha ha ha!!!
-
รออยู่ ~
-
รอ!!!
-
ชื่อตอนมาแล้ว เนื้อหาอยุ่ไหนนนนนน?? ><
--
โอ๊ยยยยย ถ้าฮอยฮักโกรธเอาคืนบ้างล่ะจะรู้สึก!!!!!!!!!! หึหึ :z3:
-
เคืองมาก
-
วินอย่างรั่วอ่ะ
เค้าอุตส่าห์ตั้งใตออดิชั่น อินี่ยังมีน่ามาหื่น เชื่อเค้าเลยจริงๆ
ซาดิสต์สุดๆ ขี้แกล้งทั้งตระกูล เอาเหอะ
ไว้ถ้าโดนฮักเอาคืนเมื่อไหร่ แล้วกลายเป็นหมาหง่อยนะ
จะขำให้ดังกว่าเดิม
แ
ปล.ทั้งลิ้ง ทั้งริบบิ้น บ้าทั้งคู่ แต่ฮักดีอ่ะ สาดกลับแมร่งเลย หมั่นไส้
ปล.รักคนเขียนสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อทั้ง 2 เรื่องเรื่อง วุ้ววว
ขอให้เป็นปีที่ดีนะค่ะ สาธุ
-
วินเซอร์นิสัย...... :z3:
เหนื่อยใจแทนฮัก
โกรธมันไปเลยลูก ไม่ต้องคุยด้วย๕๕๕
แกล้งกลับไปเลย
ตอนหน้จะเป็นไงเนี่ย :เฮ้อ:
-
วินเซอร์แกล้งอะไรปัญญาอ่อนว่ะ จะเอาคืนเรื่องเลิฟมีนี่ มีปากก็หัดพูดให้เคลียร์ซิ ง่ายกว่าตั้งแยะ ละเหี่ยใจเล็กๆ
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนมันมีอะไรติดค้างในใจ มันไม่เต็ม แถมยังคันเท้ายิบๆอยากถีบคน ฮ่าๆๆ
ฮักนี่ก็ทนเนอะ อยากรู้เหมือนกันว่าความอดทนฮักจะมีถึงขนาดไหน (เท่าที่เห็นตอนนี้ก็ใกล้สะบั้น...หรือยังฟระ?)
อยากเห็นฮักเอาคืน
-
วินเซอร์แกล้งฮักอ่ะ :serius2:
-
P'Vin nisai mai dii!! songsaan P'Hug jung.... T.T
-
ถ้าแกล้งขนาดนี้ก็ปล่อยฮักไปเถอะ
สงสารฮัก
-
แงะรู้สึกสงสารฮัก
-
ฮักเอาคืนให้หนักเลยนะ
:m16: :m16:
-
ชอบจริงเวลาฮอยฮักถูกแกล้ง
วินเซอร์ก็ช่างคิดนั่นคิดนี่มาแกล้งได้ตลอด
-
สงสารฮักอ่ะ
วินเซอร์แกล้งแรงไปป่ะ :m16:
-
ฮักเป็นมาโซ ระวังเน้อวิน ฮักจะแกล้งคืน สวัสดีปีใหม่นะงับ
-
ฮอยฮักน่จะแกล้งควงคนอื่นบ้าง ดูจิ๊จะยังมันอยู่มั้ย เหอะๆ
-
ฮาทั้งตอนเลยยย บักวินเซอร์มันโรคจิตขนาดดด
สงสารฮักนะแต่อ่านในpartวินเซอร์บรรยายแล้วมันฮาจริงๆ
แล้วฮักอะ ปฏิกริยาตอนถูกแกล้งโครตน่ารักเลยอ้าาาา
ปล.ติดใจวินเซอร์โหมดซะและ(มันฮาดีอิอิ)
-
ปกติฮักแกล้งคนอื่นแต่เรื่องนี้วินมันชอบแกล้งแว่นจืดอ่ะ หมั่นไส้จริง
-
วินเซอร์ แกล้งฮักเกินไปแล้วนะ
เดี๋ยวจะโดนจัดคืน เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หมั่นไส้วินเซอร์มากอ่ะ ฮักจัดการแก้แค้นชุดใหญ่ไปเลยนะ
-
วินเซอร์ อาจโดนฮักจัดหนักได้นะเนี่ย
เอาความรู้สึกคนอื่นมาเล่นเนี่ย สนุกตายเลย
-
แกล้งมากระวังถูกเกลียดนะวินเซอร์!!!
-
เป็นตระกูลที่ น่ากลัวมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
-
วินเเซอร์จะ'จิต
ก็น่าจะให้พอประมาณนะครับ
แกล้งฮักมากๆๆ เด๋วฮักก็โกรธ
จริงๆๆหรอก
-
บักวินนนนน :z6:
อยากเห็นฮักโกรธเร็วๆ วินเซอร์จะได้เจอกับก้อนน้ำแข็งเดินได้แล้วจะหนาว o18
-
อย่าแกล้งฮักนักสิหว่ะ
เดี๋ยว ตบจูบเลยนะวินวิน 5555 :-[
-
ฮัก สู้ สู้ :ped149:
ถ้าได้โอกาศอย่าลืมเิอาคืนให้หนัก o18
-
ไอวินนน :beat: แกล้งฮักของฉัน
แต่พี่ชอบหว่ะ 5555555555555555555 :laugh:
-
วินเซอร์ ไอ ไอ ไอ โรคจิต! สงสารนู๋ฮักจัง
-
โหยยย ไม่เห็นใจความรู้สึกฮักเลยอ่ะ วินจายร้ายยยยยย
-
วินเซอร์!!!!!!!!!!!!!
ทำไมแกล้งฮักแรงๆแบบนี้
เดี๋ยวฮักก็วางแผนฆ่าแกหรอก!!!!!!!
-
ขอบคุณจ้า
เฮ้อ...เพลียใจกับนายวินเซอร์จริงเชียว
ชอบแกล้งคนที่ตัวเองรัก แบบนี้ละหนอ
ถ้าสมมตินะสมมติว่า ฮอยฮักทนไม่ได้แล้ว
หนีไปเลย ไม่กลับมาจะฮาไม่ออกกันนะพี่น้อง.....
สาธุขอให้สมมติเป็นจริงสักหน่อย ฮอยฮักเอาคืน ^^
-
ฮัก...เอาคืนให้หนัก!!!
-
สงสารฮักจัง
วินเซอร์นี่ก็นิสัยเสียจังน้า 555
-
วินแกล้งแรงจัง
น่าตบวินจิงๆเลยเนี่ย ฮ่าสๆๆๆ
:o12: :o12: :o12:
-
เอิ่มมมมม
-
:sad4:
วินเซอร์แกล้งแรงไปมั้ยอ่ะ
แอบสงสารฮักอ่ะ
-
:m16: วินเซอร์ไปแกล้งฮักมากเด๋วเหอะ จะโดน
อยากเห็นฮักทนไม่ไหวแล้วหนีไปจัง :laugh:
-
ขอให้ฮักโกรธมากๆๆๆๆ กว่าจะตามง้อฮักได้นานแสนนานทรมาณสุดๆหมั่นไส้ว่ะไอ้หล่อ
-
เรื่องนี้ทำให้คนเขียนได้ปลดปล่อยหรือเปล่า เราว่าหลังๆ มานี้มันเริ่มจะหลุดโลกไปทุกทีแล้วอะ
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
วินแกล้งงงงงงงงงงฮัก
แกล้งมากๆระวังฮักหายไปนะ
-
ฮักน่าสงสารรรรรรร
ฮักอย่าสนใจมันเลยยย
-
แกล้งดีนัก เดี๋ยวก็ยุให้หาผัวใหม่เลย ถ้ามีหมาคาบไปจะขำให้ฟันร่วง
-
สงสารฮัก โดนแกล้งตลอดเลย
อยากให้วินเซอร์เป็นฝ่ายตามง้อบ้างจัง o3
-
สงสารฮักอะ ขอหนอ่ยเหอะ
:z6: หมั่นไส้วินเซอร์ ชอบแกล้งฮีก
-
ฮัีกเอ้ยยยยยยยยยยยยยย คู่นี่มันบ้าบอจริงๆ
สงสัยต้องคั้นอารมณ์จนถึงขีดสุด วินเซอร์ต้องโดนฮักเมินซะบ้างงงงงงงง
จะได้เข็ดหลาบ 555+ อยากอ่านความรู้สึกฮักบ้างจังจะเป็นไงเนี่ย
เมื่อวานคอยไม่ไหว หลับก่อน เอิ๊กๆ มีให้ลุ้นทุกตอน วินเซอร์กับฮอยฮักเนี่ย
น่ารักจริงจริ๊งงงงงงงงง สวัสดีปีใหม่ค่า
-
เค้าสงสารฮัก!!! :monkeysad:
รอเวลาฮักเอาคืนก่อนเหอะวินเซอร์
หัวเราะไม่ออกแน่ ชิส์!
-
สมน้ำหน้าฮัก o18
อร้ายยยยยใครทำเดี๊ยน :z6:
-
แปะไว้ก่อนยังอ่านไม่ถึงไหนเลย
ตามเก็บสุดๆ วินเซอร์น่ารัก
-
ไอ้หน้าโง่เอ๊ย!!! ชอบอ่ะ ฮักน่ารักมั่กๆ
วินเซอร์เด็กเชียวนะ แต่เราก็ชอบ เชียร์ๆเย้ๆ ขอให้ได้กันไวๆ
-
หมั่นไส้วินเซอร์อ้ะ ฮืออออ ถึงฮักเราจะมาโซก็เถอะ(!?)
อ่านแล้วเจ็บใจแทน อย่างงี้ต้องแก้แค้นนนนน ฮักสู้ๆๆๆ ปอยสู้ๆๆๆ ^O^
-
น่าสงสารฮอยฮัก
:laugh: :laugh:
-
สู้ๆ ครับ
อยากเห็นวินเต้นบ้าง ขอให้ฮักโกรธยาวๆ เลย ^O^
-
เป็นทั้งตระกูลว่างั้นเถอะ
-
วินเซอร์ใจร้ายอ่ะ ฮักโกรธจริงๆแล้วจะรู้สึก
-
อยากรู้ความรู้สึกของฮอยฮักจริงๆ ว่ารู้สึกยังไง คึคึ :z1:
-
อย่าแกล้งฮักมากนักนะเตือนไว้ๆเดี๋ยวเรื่องจะไปกันใหญ่
-
แม่งเฮี้ยวินเซอร์นิสัยเสียว่ะ ไม่เชียกะฮักแล้ว :angry2: อินจัด :z2:
ฮักได้ กะพรีสต์ ไปเลย อิอิ :z2: :z2:
-
แกล้งเพราะรักน๊า :z2:
-
ถึงจะหล่อก็ไม่รอดโดน :z6:นะจ๊ะวินเซอร์
แกล้งไมวะ? ฮักไม่ใช่ของเล่นแกนะเว้ย
นิสัยเสียจริงด้วยคนตระกูลนี้ เชื่อแล้ว
:กอด1: ฮอยฮักไฟท์ติ้ง :กอด1:
-
:m16: :m16: แกล้งมากระวังจะเจอของดีน่ะ
-
ถ้าเป็นฮอยฮักคงน้ำตาไหลตั้งแต่วินาทีแรก T^T
-
เลวกันทั้งตระกูลจริงๆ ร้ายกาจมากตระกูลนี้!
รู้สึกสงสารฮักขึ้นมาซะงั้นนน อ๊ากกกกกกกกก ท่านเทพโดนแกล้ง T^T
ตอนหน้าง้อฮอยฮักเลยนะเฟ้ยวินเซอรื!
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะน้องปอย :L2:
สงสารฮักมันหว่ะ แกล้งเค้ามากๆ ระวังโดนย้อนศรนะดาร์ลิ้ง
เรื่องแกล้งคนเนี่ยฮักมันก็ไม่เป็นรองใครหรอกนะ :m16:
-
วินเซอร์ !!!! ทำไมทำตัวแบบนี้ห๊า !!!
เจ็บแทนฮักเลยอ่ะ :o12:
รออ่านนะคะ เราค้างมากมาย
รีบมาต่อหน่อยนะคะ please :monkeysad:
-
วินเซอร์ขี้แกล้ง o18
-
ไปแกล้งฮักมาก
ถ้าฮักเอาคืนเอาจะรุ้สึก 5 5 5.
-
:laugh:โรคจิตจริงตระกูลนี้ สงสารฮอยฮัก
-
o3 ฮึ แกล้งมากๆ ระวังฮักเปลี่ยนใจล่ะ
:L2: :L2:
-
โหยยยๆๆๆๆๆ
เลวจริงอ่ะ
ฮ่าๆๆๆๆ แกล้งโง่นี่ล้ำมาก555
-
สงสารฮอยฮักอ่ะ
อย่าไปยอมเค้านะฮัก คราวหน้าเอาคืนหนักๆ ไปเลย
-
:beat: :z6: วิน
อยากมาแกล้งน้องฮอยนะะ :fire:
หวานกันอยู่2-3 ตอน :sad4:
:L2:
-
อ่านไปอ่านมา อยากพาฮักไปหาจิตแพทย์จริงๆ
หรือไม่ก็พาไปถ่ำกระบอกให้เลิกวินเซอร์อย่างเด็ดขาด
หรือจะไปบำบัดที่รพ.ธัญญารัตน์แบบพี่เสื่อม โลโซ ก็ได้
ไม่เข้าใจฮักเลย :z3:
ปล.อยากออกกำลังกายด้วยการกระโดดถีบขาคู่พระเอกจริงโว้ยยยยย :z6:
-
สงสารฮัก ให้ฮอยฮักเอาคืนเลย
หมั่นไส้ วินเซอร์อ่า แกล้งไรไม่รู้
ไอโรคจิต!!!!
-
รอ
-
ถ้าฮักรุความจิง สงสัยเอามีดมาฟัน 55555
-
สวัสดีปีใหม่
ขอให้ทิ้งกันไปเลย ไม่ต้องคืนดี สะใจ
-
วินเซอร์ เจอ ฮอยฮักสาดกลับ :m31: โอ้มวยคู่นี้สูสีดู๋ดี๋กันจริงๆ
-
ตอนที่ 18
“ฮักๆ! ดูนี่สิ สวยไหม?”
ผมยืนเต๊ะจุ้ยเป็นรูปปั้นยืนทอดสายตาไปไกลแสนไกลเห็นแต่ดอกไม้สีสันต่างๆ ละลานตาไปหมดครับ เสียงสดใสเอ่ยขึ้นผมก็หันไปมอง หนุ่มผมทองหน้าหวานยิ้มหวานพร้อมกับยกดอกทานตะวันที่ใหญ่พอๆ กับหน้าคนถือโชว์ให้ผมเห็น ผมพยักหน้ารับ
“อืม”
“สุดยอดเลยเนอะ เจ้านี้จะเอาไปปลูกที่สวนได้ไหมนะ?”ไอ้พรีสต์ยิ้มแล้วเดินออกไปบ่นพึมพำกับตัวเองแล้ววิ่งไปหาคนของไร่ที่อุตส่าห์ช่วยเลือกต้นไม้ดอกไม้ ไอ้พรีสต์มันจะเอาไปปลูกที่สวนหลังคณะเป็นที่โปรดโปรนและเป็นที่สิงสถิตของไอ้พรีสต์มันล่ะครับ
เมื่อไอ้พรีสต์มันหันหลังไปผมก็ถอนหายใจเฮือก ตามจริงแล้วตอนนี้ผมน่าจะไปหาไอ้วินเซอร์ใช่ไหมล่ะครับ แต่นั้นแหละ เพราะไอ้โฆษณาแฮปปี้เวดดิ้งมันทำพิษดันอยากได้คู่เด็กในโฆษณาอันแรกบังเอิญโฆษณานั้นพ่อแม่ของผมเป็นพรีเซนเตอร์ให้ครับ ผมก็เลยเป็นผลพ่วงได้ถ่ายไปด้วยแถมไอ้พรีสต์ตอนเด็กๆ ก็ได้ถ่ายแบบเด็กผู้หญิงคู่กับผม ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมไอ้พรีสต์ผู้ชายมันไปถ่ายแบบผู้หญิงได้น่ะครับ ก็ตอนเด็กๆ ไอ้พรีสต์มันถูกแม่จับแต่งหญิงไงล่ะ
ร่ายมาตั้งนานยังไม่รู้สินะครับว่าเพราะอะไรผมถึงได้มายืนที่นี้ ก็เพราะไอ้โฆษณานี้แหละ อยากให้ไอ้พรีสต์มันมารับบทเป็นเจ้าสาวให้ผม เวรจริงๆ แล้วพอไปคุยไอ้เจ้าตัวมันดันปฏิเสธเสียงแข็งต้องเกลี่ยกล่อมอยู่นานมันถึงตกลงใจโดยมีข้อแม้ว่าผมจะต้องมาซื้อของช่วยมัน ผมก็เลยได้มายืนอยู่ตรงนี้ไงครับ ดอกไม้มันสวยอยู่หรอกแต่ทำไมผมถึงรู้สึกไม่สบายใจรุนแรงแบบนี้นะ มันจะเกี่ยวอะไรกับไอ้วินเซอร์หรือเปล่าหว่า?
“ฮัก ถ่ายรูปให้หน่อย”ไอ้พรีสต์ที่เสียเวลาเลือกพันธุ์ดอกไม้ต่างๆ นานาเสร็จก็ลากผมมาเดินเล่นในสถานที่ทางไร่เขาตกแต่งให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยว ผมรับกล้องติจิตอลอันเล็กๆ บางๆ มาถือไว้แล้วยกขึ้นโฟกัสภาพก่อนจะกดชัตเตอร์ถ่าย ไอ้พรีสต์ก็ขอให้คนที่เดินผ่านมาถ่ายรูปให้บ้าง
“มาถ่ายด้วยกันฮัก”ไอ้พรีสต์ลากผมให้มายืนอยู่ข้างๆ แล้วบังคับให้ผมถ่ายรูปคู่ด้วย
“ยิ้มๆ! รี – เจน – ซี่!”
รีเจนซี่!?
ติงต๊องพรีสต์เอ๊ย! ชาวบ้านเขาพูดเป๊ปซี่หรือไม่ก็กิมจิ แต่มึงดันรีเจนซี่!! เอ่อ เอากับมันสิครับ! ผมส่ายหน้ากับไอ้ผีขี้เหล้าไม่ได้เข้ากับหน้าตาน่ารักๆ ของมันเล๊ย ผมเกือบหัวเราะออกมาแล้วแน่ะ ไอ้พรีสต์รีเควสขออีกภาพครับ ผมก็ยืนนิ่งๆ มือล้วงกระเป๋าเหมือนเดิมนั้นแหละ เป็นท่าหากินได้ตลอดศกแหละท่านี้ แต่ไอ้พรีสต์มันยกแขนไขว้กันเป็นรูปกากบาทไม่พอใจ จับแขนผมโอบไหล่มัน มันก็ไขว้แขนโอบไหล่ของผมแต่มันช่างลำบากลำบนจนผมต้องก้มตัวลงให้ เตี้ยกว่ากูตั้งเยอะยังเสือกอยากโอบไหล่กูอีก!
“ฮัก ไปกินองุ่นฟรีกันเหอะ”ไอ้พรีสต์ดูรูปในกล้องยิ้มอย่างพออกพอใจ มันเงยหน้ามาชวนผมแล้วลากมาที่ซุ้มที่ทำมาจากเครือองุ่นดำ ผมมองพวงองุ่นที่ดูน่ากินแล้วหันมามองในตะกร้าที่เขาวางขาย ไอ้พรีสต์หันขวับมาพูดกับผมปากมันเนี่ยเคี้ยองุ่นตุ้ยๆ กินเสร็จก่อนก็ได้นะพรีสต์ กูขอล่ะ
“หวานวะฮัก ซื้อให้กูหน่อย”
แล้วทำไมกูต้องซื้อให้มึงด้วยเนี่ย?
แต่สุดท้ายผมก็ต้องควักกระเป๋าตังค์มาซื้อองุ่นเหมือนเดิมครับ เอาเถอะ ซื้อไปใส่ตู้เย็นห้องไอ้วินเซอร์ไว้ล่ะกัน ไอ้เด็กเวรนั้นยิ่งซื้อแต่พวกเหล้า เบียร์มาซุกไว้เต็มตู้อยู่ แถมใต้ตู้ใต้เตียงมันน่ะซุกพวกไวน์บนลังๆ เลยล่ะครับ นี่ถ้ามันซุกหนังสือโป๊ วีดีโอลามกไว้ผมก็ไม่แปลกใจเลยนะ
ระหว่างที่ผมยืนมองไอ้พรีสต์ซื้อน้ำองุ่นปั่นก็มีกลุ่มผู้หญิงเดินเข้ามาจ้องผมแบบกล้าๆ กลัวๆ อะไรหว่า? ผมหันไปมองพวกเธอจนกระทั่งมีคนใจกล้าในกลุ่มนั้นเดินเข้ามายื่นสมุดบันทึกเล็กๆ พร้อมกับปากกามาตรงหน้าของผม ผมมองมันเล็กน้อย
“ละ...เลิฟมีใช่ไหมคะ? ขอลายเซ็นหน่อยค่ะ!”
“ครับ”ผมตอบรับเสียงเรียบตามปกติ สาวเจ้าก็กรี๊ดแบบไม่มีเสียงแล้วพอผมรับสมุดจากเธอมาเซ็นคนอื่นๆ ก็กรูเข้ามากันทันที เฮ้อ~ ถ้ามีคนหนึ่งเข้ามาคนที่สองสามก็จะตามกันมาเป็นขบวนล่ะครับ ผมยืนเซ็นชื่อให้ บางคนก็ขอถ่ายรูปด้วย
“ฉันติดตามผลงานเลิฟมีมาตลอดเลยค่ะ!”
“ขอบคุณครับ”
“ฉันด้วยค่ะ! ตัวจริงเลิฟมีหล่อกว่าในหนังสือหรือทีวีอีก หล่อแบบไม่ใช่คนเลย!”
เฮ้ย คนครับ นี่คน!
“ใช่ค่ะ หล่อจริงๆ!! ผิวก็ขาวอย่างเนียนอ่ะ อิจฉาจังเลย”
ผมกระตุกยิ้มแวบหนึ่งยืนรับฟังเสียงกรี๊ดกร๊าดชื่นชมของพวกเธออยู่นานจนกระทั่งไอ้ฮักมันเดินออกมาจากซุ้มนั้นแหละครับ ผมถึงขอตัวมาจากตัวเธอทั้งหลายได้ มีคนมาชมก็ดีใจนะครับ เขาอุตส่าห์ชอบผมแต่ว่าไม่ค่อยชอบให้มามะรุมมะตุมเท่าไร พวกเธอโบกมือให้กับผมกันใหญ่เชียว
“แหม เนื้อหอมเชียวก็ดาราดังนี่เนอะ”ไอ้พรีตส์จีบปากจีบคอแซวทันที ผมก็ไหวไหล่ไม่สนใจคำพูดของมันระหว่างที่จะเดินไปซุ้มอื่นผมก็มองไปที่เขตทุ่งทานตะวันไปเจอะเข้ากับใครบางคนหัวทองเด่นมาตั้งไกล รูปร่างแบบนั้น ท่าทางแบบนั้น ต้องใช่แน่ๆ ไอ้วินเซอร์ชัวร์!! แล้วมันกำลังถ่ายรูปกับใครน่ะก็ไหนวันนี้บอกว่าไม่ทำอะไรไง แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะเนี่ย มันจะบังเอิญเกินเหมือนจงใจมาอย่างนี้วะ!!
มองดีๆ แล้วผู้หญิงที่กำลังถ่ายรูปคู่กับไอ้วินเซอร์เนี่ยมันยัยเดียร์จอมจุ้นคนนั้นนี่หว่า!! ผมยืนมองสองคนนั้นถ่ายรูปโอบชิดกันแบบใกล้เว่อร์เห็นแล้วมันหงุดหงิดขึ้นมา ก็ไหนบอกว่าไม่ได้ไปไหนไงแล้วมาที่นี้ได้อย่างไงวะ!? หนอยยย!! พอผมไม่อยู่ก็ออกลายเชียวนะ อย่างกับแมวไม่อยู่หนูร่าเริง!
ขาของผมมันเดินดุ่มๆ มาแบบไม่ฟังเสียงเรียกจากไอ้พรีสต์ หนอยยย ยัยเดียร์ ยัยก๊อปปี้! เอาหน้าของกูมาล่อไอ้วินเซอร์!! หนอยยย แฟนอะไรกันล่ะ!!!? (ว่าที่)แฟนคนนี้ต่างหาก!!! ทำเป็นเสแสร้งแกล้งเขินอาย ดูแล้วมันขัดลูกกะตาชิบเป๋ง ผมหยุดด้านหลังของยัยเดียร์อย่างโมโหแล้วเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงต่ำ
“ยัยเดียร์!!!”ไอ้วินเซอร์กับยัยเดียร์นั้นหันมามองผมอย่างตกใจ ส่วนไอ้วินเซอร์มันก็มองเลยไปทางไอ้พรีสต์ที่วิ่งตามหลังผมมา
“ต้ายยย พี่เองเหรอ? เดียร์ตกใจหมดเลย”
“มาทำอะไรที่นี้!?”ผมไม่รอให้ยัยนี้พร่ำบ้าพร่ำบออะไรของมันหรอกครับรีบถามออกไปต่อ เดียร์มองผมอย่างแปลกใจเมื่อผมถามน้ำเสียงเหมือนตวาด เมื่อกี้ลืมตัวครับเห็นไอ้วินเซอร์ยกมือมาโอบไหล่ยัยเดียร์แล้วฟิวส์อารมณ์นิ่งมันขาด! โอบต่อหน้าต่อตากูเลย!!
“เดียร์มาทำอะไรก็ไม่เห็นเกี่ยวกับพี่เลย วินเซอร์คะ ไปทางอื่นกันเถอะค่ะ”
“ก็ดีนะครับ แถวนี้ผมก็ไม่อยากจะอยู่ มีแต่ตัวขัดลูกกะตา”
ยัยเดียร์สะบัดป๊อบเชิดหน้าใส่ผมอย่างไม่แคร์ ผมเห็นแล้วอารมณ์เดือดสุดๆ ยิ่งไอ้วินเซอร์มองผมแล้วเอ่ยพร้อมกับเปรยตามามองสื่อว่ากำลังว่าใครอยู่ ใช่ซี! กูมันขัดลูกกะตามึงไม่เหมือนยัยเดียร์หน้าก๊อปปี้อกตู้มนี้หรอก!
“ใช่เลยค่ะ มีแต่ตัวที่ไม่เจริญหูเจริญตา”ชายโฉดหญิงชั่วทำเสียงเล็กเสียงน้อยเพื่อกระทบกระทั่งผมแล้วเดินผ่านไป ผมรีบสูดอากาศเข้าปอดทำใจให้เย็นติดลบองศาแต่ไอ้พรีสต์ผู้เลือดร้อนกระโดดไปขวางไว้แล้วมองพวกนั้นด้วยสายตาโมโหแทนผม
“เฮ้ย!!! พูดให้ดีๆ นะโว้ย!!! พวกมึงนั้นแหละไม่เจริญหูเจริญตา!!”
“ต้าย พูดจาหยาบคาย”
“โถๆ แม่คุณ! พูดหยาบดีกว่าใจหยาบวะ!!”
ถูกๆ!! มึงพูดถูกมากไอ้พรีสต์ เอาอีก! ด่ามันเยอะๆ เลยนะเพื่อน เดี๋ยวกลับไปกูเลี้ยงเหล้ามึงแบบไม่อั้นเลย ฝากด่ามันด้วยว่า หน้าปลวกเอ๊ย!! ด่ามันไปเลย!!! ผมยืนนิ่งมองไอ้พรีสต์กับเดียร์ชี้หน้ากันไปมา ผมไม่ขอสู้เองหรอกครับ คอยลุ้นว่าจะมาเรื่องสนุกๆ เกิดขึ้นหรือเปล่า?
“แกว่าใครไอ้ตุ๊ด!!”
“หา!!! หนอยยย วันนี้กูขอกระทืบผู้หญิงทีเหอะ”
มึงไม่ได้ตุ๊ดนะพรีสต์แค่คล้ายผู้หญิงเท่านั้น! เถียงมันไปเลย!! ไอ้พรีสต์ได้ยินคำว่าตุ๊ดก็สติแตกเลยครับ ก็มันไม่ชอบให้พูดว่ามันเป็นตุ๊ด กะเทยอะไรพวกนี้น่ะครับ มันบอกว่าไม่แมน อืม ตัวมึงมันแม๊นแมนวะพรีสต์ ไอ้เพื่อนยากของผมมันก้าวสามขุมทำหน้าเตรียมออกศึกแบบสุดๆ ยัยเดียร์หน้าก๊อปปี้ก็รีบไปหลบหลังไอ้วินเซอร์ เฮ้ๆ มึงจะมีเรื่องตบตีไม่ได้นะโว้ย มึงให้สัญญากับเฮียเฮอร์มิตไปแล้วนี่ เอาวะถึงอยากจะสนุกเห็นคนตบตีกันเลือดนองแต่ไหนๆ พี่เขาฝากดูแลมาผมก็ต้องจำยอมเอ่ยห้ามไป
โธ่ อดดูศึกนองเลือด
“ไอ้พรีสต์ มึงจะมีเรื่องเหรอวะ?”
“เปล่า พูดไปงั้นแหละ”ไอ้พรีสต์มันชะงักตัวแล้วหันกลับมายิ้มแห้งๆ ให้กับผมแล้วยัยเดียร์ที่กระโดดไปหลบหลังไอ้วินเซอร์พอเห็นไอ้พรีสต์ไม่เล่น มันก็เดินออกมาเชิดหน้าเยาะ
“โธ่เอ๊ย! นึกว่าจะแน่!!”
“ให้กูตบอีนี้หน่อยเถอะ!!”
ยัยปัญญาอ่อนนี้อุตส่าห์กูกลั้นใจห้ามไม่ให้ตีกันแล้วยังจะมาสร้างความหวังอันทรมานให้กูอยากดูศึกตบล้างน้ำอยู่ได้! ไอ้พรีสต์มันจะไปมีเรื่องไม่ได้โว้ย!! ผมถอนหายใจเฮือก ไอ้คนที่ดูเอ็นจอยกับสถานการณ์นี้ที่สุดคงจะเป็นไอ้วินเซอร์แหละครับยืนมองเหตุการณ์ด้วยอาการนิ่งสงบสุดๆ
“ไอ้พรีสต์! พอ กลับ!!”ผมห้ามไอ้พรีตส์แล้วลากมันออกมาจากเรดโซนตรงนั้นทันที ขืนปล่อยมันไว้ไม่แน่อีกสองวินาทีอาจจะเกิดศึกนองเลือดก็เป็นไปได้ อ่า...ไม่น่าเลย อุตส่าห์จะมีเรื่องสนุกๆ ให้ดูอยู่แล้วเชียว! แต่ว่าเรื่องนี้มันจะสนุกกว่านี้ถ้าไม่เกี่ยวอะไรกับไอ้วินเซอร์!
:L2:ต่อรีล่าง :L2:
-
ผมกับไอ้พรีสต์กลับมาจากไร่บ้านสวน ไอ้พรีสต์มันก็ตรงดิ่งไปจัดการกับลูกๆ ดอกไม้ของมัน ระหว่างทางเนี่ยผมปวดหัวกับไอ้พรีสต์จริงๆ ครับ มันนั่งคิดชื่อลูกๆ ของมันยาวเป็นหางว่าว สงสัยจริงๆ ว่ามันจำได้เหรอว่าดอกไหนเป็นดอกไหนน่ะ หรือมันเรียกมั่วๆ ไปวะ? ผมไปสวนนั้นทีไรมันก็จะแนะนำลูกๆ ของมันให้ทักทายผมทุกที ติงต๊องจริงๆ วะเพื่อนกู!
เมื่อแยกจากไอ้พรีสต์ผมก็ขับรถกลับมาที่บ้านไม่ใช่บ้านของพี่ยิ้มน่ะครับ จอดรถไว้ที่หน้าบันไดบ้านแล้ววิ่งไปเปลี่ยนชุดเป็นไอ้แว่นจืดอย่างรวดเร็ว ไอ้วินเซอร์นะไอ้วินเซอร์! พอไม่ไปมึงก็หาเหยื่อทันที ไว้ใจไม่ได้เลยวะ!! ระหว่างที่ผมวิ่งลงบันไดมาพ่อรินก็เดินผ่านเห็นผมเข้า
“อ้าว ฮักจะออกไปไหนเหรอลูก?”
“ไปหาคนนั้นแหละครับ”
“ไปเดทเหรอ สู้ๆ นะ”
“อะ ครับ”ผมพยักหน้ารับเมื่อพ่อรินกำหมัดแล้วชูขึ้นให้กำลังใจผมแล้วโบกมือให้ ผมเดินทิ้งรถของตัวเองเอาไว้แล้วโบกมอเตอร์ไซส์หน้าบ้านไปแทน ถ้ารอให้คนขับคนที่บ้านไปส่งมีหวังต้องเสียเวลามากแน่ๆ ครับ ใช้เวลาพอๆ กับที่ผมขับรถมาเองก็มาถึงคอนโดของไอ้วินเซอร์ ผมจ่ายตังค์แล้วขึ้นไปรอที่ห้องครับ ไอ้วินเซอร์มันยังไม่กลับมาโทรไปก็ไม่รับหรือว่ามันจะไม่เอามือถือไปด้วยวะ? ยืนรอมันอยู่นานพอสมควรเสียงลิฟต์เปิดพร้อมกับไอ้วินเซอร์ก้าวออกมาเจอะเข้ากับผม มันมองผมอย่างแปลกใจ
“อ้าว มึงมาตอนไหนวะ ไหนบอกว่าวันนี้ไม่มา”
“นายไปไหนมา?”ผมไม่ได้ตอบมันแต่ถามกลับไปแทน ไอ้วินเซอร์เดินเข้ามาแล้วโน้มหน้าใกล้ผมเสียจนผมต้องเป็นคนเอนตัวหลบ
“ไปเดท มีปัญหาเหรอ?”ตอบแบบกวนส้นทีนแล้วมันก็เดินลันลามีความสุขเปิดห้องเข้าไป หนอย หน้าด้านตอบอีกต่างหาก! ไม่รู้ว่ามันเป็นคนตรงหรือว่าไม่แคร์ความรู้สึกของผมกันแน่? ผมมองตามหลังไอ้วินเซอร์ไปอย่างไม่เข้าใจ มันลืมไปแล้วหรือไงว่าผมชอบมันแต่มันกลับตอบอะไรที่เสียดแทงหัวใจคนฟังแบบนี้เนี่ยนะ? มันคงจะลืมไปแล้วจริงๆ นั้นแหละ หรือว่ามันไม่เคยจำ?
ผมกัดปากตัวเองเบาๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องทำหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไอ้วินเซอร์มันก็เดินเข้าห้องเสื้อผ้าของมันไป ผมถอนหายใจเฮือกถึงกูจะไม่มีอารมณ์แต่กูก็มีหัวใจนะโว้ย! ทำอะไรมันไม่ได้ผมก็เดินไปจับไม้กวาดเตรียมทำงานบ้านและทำข้าวเย็นให้มันตามปกติ กูอย่างกับทาส อย่างกับนางซินที่ต้องคอยรับใช้แม่เลี้ยงใจร้าย!
ผมเกือบจะกวาดห้องเสร็จไอ้วินเซอร์มันก็เดินเฉิดฉายออกมาพร้อมเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ โห แต่งตัวซะ จะไปเดินแคทวอร์คไหนล่ะพ่อคุณ!? ผมมองไอ้วินเซอร์แล้วถามมันออกไป
“จะออกไปไหนเหรอ?”
“ดินเนอร์”มันหันมาตอบใส่สำเนียงจนน่าถีบ
“ไม่กินข้าวเย็นเหรอ?”
“ไม่วะ ก็บอกแล้วไงกูจะไปดินเนอร์ ไม่เข้าใจหรือไงวะ!?”ไอ้วินเซอร์หันมาตวาดเสียงดังใส่ผม มันขมวดคิ้วทำหน้ารำคาญกับคำถามโง่ๆ ที่ผมถาม กูรู้ว่ามึงไปดินเนอร์แต่กูอยากจะแน่ใจว่ามึงไม่กลับมากินข้าวไง ไอ้วินเซอร์ใส่รองเท้ากำลังจะเปิดประตูออกไป ผมรีบไปคว้าชายเสื้อมันไว้ทันที โธ่เอ๊ย ว่าจะปล่อยมันไปแล้วมันอยากไปไหนก็ปล่อยให้มันไปตายๆ ซะแต่ว่าไอ้มือเวรๆ นี้กลับสามัคคีกับขาพากูมาตกอยู่ในสถานการ์ลำบากแบบนี้!! ไอ้วินเซอร์หันมามองปัดมือของผมออกจากเสื้อมัน
“มีอะไรวะ กูรีบไป!”
“วินเซอร์ ฉันไปด้วย”
“กูไปดินเนอร์ ไม่ได้ไปสามัคคีร่วมแดก!”
ดินเนอร์หลายคนก็ได้ มึงไม่รู้หรือไง โง่อ่ะ! ดูเหมือนไอ้วินเซอร์จะไม่ยอมให้ผมไปเด็ดขาด กูจะไป! กูจะไปเป็นก้างขวางพวกมึง ทำลายบรรยากาศโรแมนติกของดินเนอร์! กูจะไป!!
“ก็อยากไปด้วย”
“ทำไมกูต้องพามึงไปเป็นก้างด้วยไม่ทราบ!”
“วินเซอร์ ไปด้วย”
ผมยืนการเป็นกระต่ายขาเดียวแบบไม่ยอมแพ้ไอ้วินเซอร์ก็เถียงกับผมอยู่นานจนในที่สุดมันก็ต้องยอมแพ้ให้กับผม เรื่องอะไรที่กูจะให้มันไปม่อสาวคนเดียว! ผมตามไอ้วินเซอร์มาที่ภัตตาคารหรู แต่ละคนใส่สูทใส่ชุดสวยเข้ามาทั้งนั้นแล้วดูสภาพผมสิครับ เสื้อยืดกางเกงยีนส์ดูเป็นของไร้ค่าโลว์คลาสอย่างแรง ไอ้เด็กเสิร์ฟที่เข้ามาเชิญไอ้วินเซอร์ก็มองผมอย่างแปลกใจ เขาคงจะนึกว่าเป็นขอทานเนียนเดินตามติดไอ้วินเซอร์มาแหงๆ เลยวะ
“ดาร์ลิ้งงงงง~”
หือ!!!? ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจมองสาวสวยลูกครึ่งจ๋าวิ่งเข้ามากอดไอ้วินเซอร์ซะเต็มรัก ไอ้วินเซอร์ก็กอดตอบรัดกันแน่น ผมมองผู้หญิงคนนี้แล้วกลืนน้ำลายดังเอื้อกเลยครับ สวยมากอ่ะครับ แถมยังอกบึ้ม สะโพกดินระเบิด ผมสีน้ำตาลทองเป็นลอนสวยงาม ดวงตาสีน้ำตาลใสหวานเหยิ้ม แต่งตัวก็สุดยอดมันเซ็กซี่สุดๆ อ่ะ ไม่อยากจะบอกว่าวินาทีนั้นความมั่นใจของผมมันลดลงเกือบติดศูนย์ แถมผู้หญิงคนนี้เรียกชื่อไอ้วินเซอร์ด้วยครับ และไอ้วินเซอร์ก็ไม่ได้โกรธอะไรเลย ไหนมึงบอกว่าไว้ให้คนพิเศษคนสำคัญมึงเรียกไง!
ผมทำใจฮึดสู้อีกครั้ง สวยแล้วไง! บึ้มแล้วไง! ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก!! ผมนั่งลงตรงข้ามกับสองคนนั้นที่แทบจะนั่งเกยตักกันอยู่แล้ว สาดดด!!! ถ้าจะนั่งกระแซะกันขนาดนี้พวกมึงตีรถไปม่านรูดเลยไป่!! ผมต้องนั่งนับหนึ่งถึงพันในใจ หายใจเข้าออกพุทโธ ณ ตอนนี้อะไรที่ทำให้ใจเย็นก็ทำหมดอ่ะครับ สองคนนี้ก็คุยอะไรกันกุ๊กกิ๊ก ไอ้เหี้ยวินเซอร์ก็พูดหวานคะขา ถุย! หน้าไม่ให้อย่าพูดให้กูสยองได้ไหม พูดทีไรขนแข้งมันลุกซู่!
แต่ละคำที่พูดมาเหมือนเป็นมีดมาเฉือนใจมันดีๆ นี่เอง ผมแมร่งก็มาโซชิบหายนั่งฟังเขาหยอกล้อกันหวานชื่น มองภาพบาดตาบาดใจ บาดจนเลือดจะไหลหมดตัวอยู่แล้ว! ไหนทำเป็นเก่งว่าจะมาขัดขวางเขาวะ นี่เหี้ยอะไรนั่งตัวสั่นกินอะไรเข้าไปก็ไม่รับรู้รสอะไรเลย ลิ้นมันก็พาลจะไร้ความรู้สึกไปด้วย ผมกำช้อนไว้แน่น อดทนไว้!! แล้วไอ้วินเซอร์มันก็ลุกเดินออกไป ผมถึงหายใจโล่งขึ้นมาหน่อยมองตามไอ้วินเซอร์ สงสัยมันจะไปเข้าห้องน้ำล่ะมั้ง?
“นี่!! ไอ้จืด!! คิดอะไรย่ะถึงตามดาร์ลิ้งมา ห๊ะ หน้าด้านจริงๆ เลยแก!!”พอไอ้วินเซอร์มันลุกขึ้นไปยัยริบบิ้นอกตูมก็เปลี่ยนจากรอยยิ้มหวานเป็นจิกสายตาใส่ผมทันที ผมนั่งนิ่งไม่ตอบกลับ ยัยนั้นก็ทำเสียงขึ้นจมูกทำหน้าเหยียดหยามกันสุดๆ
“เขาไม่ชอบไม่รักก็ตามก้นอยู่ได้ แกไม่รู้เหรอว่ามันน่ารำคาญ!!!”
ทำไมจะไม่รู้ว่ามันน่ารำคาญล่ะ แต่ทำไงได้กูชอบมันมากนี่
“แกเลิกตามรังควานดาร์ลิ้งได้แล้วนะ!! ทำไมไม่หัดเจียมตัวซะบ้าง!! ต่ำก็อยู่ส่วนต่ำไป!!! แกคิดว่าดาร์ลิ้งของฉันจะสนใจแกหรือไง!!!? อย่าโง่ไปหน่อยเลย!!!! คิดว่าดาร์ลิ้งเขาชอบแกเหรอ เขาก็เห็นว่าแกแปลกดีเท่านั้นแหละ ซื่อบื้อ!!!! อย่าพองขนให้มากนัก!!!!”เจอแบบนี้ผมก็อึ้งเป็นนะครับ มันเจ็บจี๊ดไปทั้งตัวเลย ผมได้แต่นั่งนิ่งฟังอีกฝ่ายดูถูกเหยียดจนจมดิน ผมก้มหน้าเล็กน้อยแล้วเอ่ยตอบกลับเสียงเรียบเฉย
“เขาจะชอบหรือไม่ชอบก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับคุณเลยนี่”
“ทำไมจะไม่เกี่ยวล่ะย่ะ!!!? ฉันคือคู่หมั้นของดาร์ลิ้ง!!! ดาร์ลิ้งเป็นของฉัน ถ้าเราเรียนจบก็จะแต่งงานกันเลย เหอะ! ได้ยินชัดไหม!!? ว่าฉันคือคู่หมั่นของเขา!!!”ริบบิ้นหัวเราะเยาะๆ แล้วเอ่ยเสียงชัดเน้นคำจนผมสะท้านในอก
คู่หมั้น!!?
เพราะอย่างนี้ใช่ไหมผู้หญิงคนนี้ถึงเรียกชื่อจริงของมึงได้?
“เขาไม่เคยพูดถึงคู่หมั้นเลยนี่ครับ ผมไม่เชื่อคุณหรอก”ผมตอบกลับไปด้วยเสียงเรียบนิ่งเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย แต่จริงๆ แล้วแน่นอนตอนนี้ในใจของผมมันโหวงเหมือนมีใครควักหัวใจโยนทิ้งไป กลั้นอารมณ์ที่สั่นจากข้างในไม่ให้แสดงออกมาสุดชีวิต ดึงหน้ากากความเข้มแข็งมาสวมเอาไว้
“ทำไมเขาจะต้องพูดให้คนอย่างแกฟังกันล่ะ!!! มีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ!!!?”ริบบิ้นหัวเราะผมเหมือนเห็นไอ้โง่คนหนึ่งแล้วพูดออกมาก่อนจะสะบัดหน้าไป ผมนั่งขบฟันแน่น อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ ผมก้มหน้าลงมือพื้น ตอนนี้มันไม่ไหวแล้วครับ ผมกลั้นความรู้สึกที่มันล้นเออออกมาจนปวดหัวไปหมด
“ว้ายยยยยยยยยยยย!!!!!!!!”เสียงกรีดร้องแหลมปรี๊ดของริบบิ้นดังขึ้นผมเงยหน้ามองอย่างตกใจ เห็นเธอจับจานอาหารใกล้มือเทใส่ตัวเอง ผมเนี่ยงงเลยครับ ทำอะไรน่ะ แล้วอย่าบอกนะว่ามันจะเหมือนละครไทยที่พระเอกมักจะมาตอนที่ไม่สมควรมาแบบตอนนี้น่ะ
“ริบบิ้นเป็นอะไร!?”
กูว่าแล้ว!!!!
“ดาร์ลิ้งงงงงงง~! ไอ้จืดนี้มันแกล้งริบบิ้น ดูสิ! มันจงใจเทอาหารใส่ริบบิ้นนนนน~!”พอไอ้วินเซอร์วิ่งเข้ามาแบบได้ประจวบเหมาะมาก ริบบิ้นเธอก็โผเข้าหาอ้อมแขนไอ้วินเซอร์ชี้หน้าผมทำท่าร้องไห้เสียขวัญ ผมค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างหวั่นใจและแล้วไอ้พระเอกละครไทยโง่ๆ มันก็หันมามาจ้องผมอย่างโมโห
“ไอ้แว่น! ทำไมมึงทำแบบนี้ หา!! กล้าดีอย่างไง!!?”
“เปล่า เธอเป็นคนเทใส่ตัวเองนะ”นางเอกแสนดีอย่างผมก็ต้องแก้ตัวไปตามท้องเรื่อง และแน่นอนว่าพระเอกหนังไทยมันโง่ มันตาบอด ฟังความข้างเดียวแล้วตัดสิน!
“มึงไม่ต้องมาแก้ตัว!!! ไอ้เลวเอ๊ย!!!”ไอ้วินเซอร์ด่าผมแค่คำเดียวประโยคเดียวและไม่ทันที่ผมได้ตั้งตัวติดมันก็หยิบแก้วน้ำบนโต๊ะสาดใส่หน้าผมเต็มๆ ผมเนี่ยหลับตายืนอึ้งอยู่กับที่ ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองผ่านแว่นที่มีหยดน้ำเกาะมองหน้าไอ้วินเซอร์ ณ วินาทีนั้นกำแพงหรืออะไรต่างๆ ที่ผมสร้างเพื่อปิดกั้นความรู้สึกของตัวเองไว้มันก็เกือบจะพังทลายลงมาไม่เป็นชิ้นดี แต่เพราะศักดิ์ศรีสุดโต้งของผมทำให้มันยังไม่ทลายออกมา เหลือบไปเห็นแก้วน้ำที่ยังเหลือ มึงเริ่มก่อนนะวินเซอร์!!! ผมหยิบแก้วนั้นสาดน้ำใส่หน้าไอ้วินเซอร์ตอบกลับแล้วเปล่งเสียงด่ามันไป
“ไอ้หน้าโง่เอ๊ย!!”วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะแล้วสะบัดตัววิ่งหนีออกไปทันที ผมวิ่งสุดแรงเกิดไม่รู้ว่าออกมาจากภัตตาคารนั้นตั้งแต่เมื่อไร ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนในตอนนี้ผมได้เดินไปเรื่อยๆ เหมือนคนไม่มีสติแล้วผมก็หยุดเดินนั่งลงบนฟุตบาท ไม่มีน้ำตาแต่ว่ามันเจ็บยิ่งกว่าร้องไห้ ผมถอนแว่นเก็บไว้แล้วใช้แขนเสื้อเช็ดหน้าให้แห้ง ปวดหัวปวดตา ขนาดเดินผมยังไม่ไหวเลย ผมนั่งอยู่ตรงนั้นอยู่นานจนกระทั่งมีรถคันสวยวิ่งผ่านหน้าไป
ความรู้สึกของผมตอนนี้มันบอกไม่ได้บรรยายไม่ถูก พร่ำบอกปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไรก็แค่ผู้ชายคนเดียว คนบนโลกนี้ยังอีกเยอะแยะบอกกี่ร้อยรอบแต่มันก็เหมือนเดิม คนกี่ร้อยกี่หมื่นคนก็เถอะแต่ว่าผมก็รักคนเดียวนี่ รักคนนี้ไม่ใช่คนอีกร้อยพันคนนั้น บอกให้ผมตัดใจงั้นเหรอ? บ้าบอน่ะสิ!! ถ้าทำได้ผมทำตั้งแต่แรกแล้ว ไม่มานั่งถลำลึกแบบนี้หรอก บอกให้เลิกบอกให้ตัดใจ ตอนพูดมันก็ง่ายแต่ตอนทำเนี่ยสิ...
มันจะขาดใจ!
ผมเม้มปากแน่นซุกหน้ากับเข่าของตัวเอง สภาพของผมมันย่ำแย่สุดๆ แบบนี้มันไม่ใช่ผมเลย เสียงฝีเท้าทำลายความเงียบรอบๆ ข้างที่เงียบสงัด ผมเงยหน้าขึ้นไปมองต้นเสียงแล้วขมวดคิ้วเป็นปม ร่างสูงที่เดินเข้ามานั้นมองผมนิ่ง ตอนนี้ผมงุนงง สับสน แปลกใจ ประหลาดใจ สงสัย ความรู้สึกทุกอย่างมันรวมผสมปนกันไปมั่ว วินเซอร์หยุดเดินใกล้ที่ๆ ผมนั่งอยู่ หมอนั้นยิ้ม
“ทำหน้าประหลาด อย่างกับเจอผี”
ยิ่งกว่าเจอผีอีก!!!
“ลุกขึ้น กลับกัน”ไอ้วินเซอร์ยื่นมือออกมาแล้วพูดเสียงเบา ผมหยุดมองมือของมันนิ่ง อะไรของมึงวะแล้วยัยริบบิ้นพุงปลิ้นนั้นเอาไปไว้ไหนซะล่ะ? คิดว่ามาทำดีแค่นี้กูจะหายเคืองงั้นเหรอ? เงยหน้ามองตาของมันสีดำสนิทสงบนิ่งยิ่งไม่เข้าใจ! ทำไมมองกูแบบนั้นล่ะวินเซอร์!! ไม่ได้รักไม่ได้ชอบก็อย่ามองแบบนั้นได้ไหมมันทำให้กูเกลียดมึงไม่ลงตัดใจจากมึงไม่ได้ ผมไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าแต่แววตาที่มันมองผมช่างอบอุ่นและอ่อนโยน จนผมคิดว่าผมคงจะบ้าจนเพ้อเจ้อไปเอง ผมเอื้อมมือไปจับมือของมันที่ยื่นมารอแต่ก็ยังนั่งนิ่งไม่ขยับ
“เป็นอะไรหรือว่าไม่กลับ?”
“ไม่มีแรงลุก”ผมตอบมันไปเบาๆ อยากจะลุกจะตายแต่แข้งขากลับไม่ร่วมมือแถมยังอู้หมดเรี่ยวแรงไปซะดื้อๆ ไอ้วินเซอร์เลิกคิ้วแล้วถอนหายใจส่ายหน้าไปมา มันปล่อยมือของผมแล้วนั่งคุกเข่าลงซ้อนตัวอุ้มผมขึ้น ผมเบิกตาอึ้งๆ กูก็ไม่ได้เบานะแต่ทำไมมึงยกขึ้นเหมือนกูเบามาก ผมมองหน้าไอ้วินเซอร์มันเดินมาที่รถแล้วทิ้งหัวซบอกมันเบาๆ ผมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงบ่น
“ผอมเกินไปแล้วมึงน่ะ”
มันบ่นเรื่องน้ำหนักของผม กูหนักจะตายแต่มึงดันถึกกว่าเลยแบกกูได้ไง หุ่นแบบนี้เขาเรียกว่าเพรียวกำลังดีไม่ได้บ้ากล้ามแบบมึงสักหน่อย! ไอ้วินเซอร์เปิดประตูอย่างลำบากเพราะอุ้มผมอยู่แล้วมันก็ก้มตัววางผมนั่งลงบนเบาะ ผมหันมามองแล้วชะงักเมื่อใบหน้าผมกับมันอยู่ใกล้ปลายจมูกแทบชนกัน
ผมมองมืออุ่นที่ยกขึ้นมาลูบใบหน้าของผม นิ้วโป้งลูบไล้ริมฝีปากของผม เสียงหัวใจของผมมันเต้นตึกๆ แล้วใบหน้าของไอ้วินเซอร์ก็ขยับเข้ามาประกบริมฝีปากแผ่วเบา ผมหลับตาลงอย่างช้าๆ จูบรับริมฝีปากหนาที่ก้มลงมาบดเคล้าละมุนราวกับปุยเมฆ ผมครางแผ่วเบาขยับลิ้นกวาดตวัดรัดกับลิ้นร้อนฉ่าที่เข้ามา
เราจูบดูดรั้งอีกฝ่ายมากขึ้นรู้สึกแค่ว่าต้องการมากกว่านี้ อยากได้ทั้งหมดไม่ใช่แค่นี้ ผมโอบแขนรอบคออีกฝ่ายแล้วดึงรั้งลงมา ไอ้วินเซอร์เอื้อมมือไปปรับเบาะลงแล้วก้าวเข้ามาคร่อมตัวผมไว้ มือที่หยาบหนาสอดเข้าใต้เสื้อลูบไล้ผิวกายของผม ริมฝีปากก็ยังดำเนินการจูบแลกลิ้นพัลวัน มือที่ลูบไล้เอวของผมนั้นขยับไปปลดตะขอแล้วดึงกางเกงของผมลง ผมเบิกตากว้างเริ่มได้สติกลับมาแล้วพยายามจะขัดขืน
“วิน...อื้ม...อ๊ะ...ไม่...อือ”ผมพยายามห้ามอีกฝ่ายที่พยายามจะจูบผมแล้วจะถอดกางเกง ผมร้องประท้วงแล้วเริ่มดิ้นขัดขืน ไอ้วินเซอร์มันหยุดแล้วถอนจูบ ผมมองไอ้วินเซอร์ที่หายใจหอบอยู่ใกล้ๆ มันมองผมนิ่ง ดวงตาสีดำสนิทนั้นสั่นไหวมีแววเชื่อม มันทอดมองผมพยายามข่มใจแล้วก้มซุกที่ซอกคอของผมนิ่ง
“กูจะรอจนกว่ามึงจะพร้อมเป็นของกู”
ทำแบบนี้กูจะหยุดรักมึงได้อย่างไง
มึงโคตรใจร้ายเลย วินเซอร์...
TBC.
น่าจะเป็นการอัพครั้งสุดท้ายแล้วที่จะอัพติดๆ วันละตอนแบบนี้ T T
เค้าจะไปอ่านหนังสือสอบต่อ~!! วิชานี้สำคัญม๊วกกกกกก(แต่ตูยังไม่อ่าน 555)
ใครว่าการกลั้นแกล้งมันจบไปแล้ว ยัง! มีซีรี่ย์สองต่อแน่นอน ร้ายอ่ะ
แต่มันก็จบตรงที่ซีรี่ย์สองเนี่ยแหละเพราะฮักจะได้เจอทางสว่างแล้ว
มีคนมาแนะนำทางสยบความชั่วร้ายของตระกูลเอเรส ลูมิอัส มัวร์!
เป็นใครนั้นให้ลุ้นเอาาาาาาา สุดท้ายนี้ก็ไม่มีอะไรบ่นจริงๆ นะ
ปล.หิวข้าวอ่ะ (ไหนว่าไม่มีอะไรบ่นนนนนนน)
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คนอ่านก็รอวันที่ฮักยอมเป็นของวินเซอรืเหมือนกัน หุหุ
-
ใจร้ายจริงๆ ด้วย
อร้ายยยยยยยยย
-
จบทิ้งท้ายได้แบบหวานเชื่อม ไม่ค้างคาเลย
แต่ยังชอบที่จะให้ฮักถูกวินเซอร์แกล้งจัง อิอิ
-
หือ พี่วินใจร้ายกับน้องฮักได้ไงเนียยยยย
-
ต่อไปจะหวานนนน แล้วใช่มั้ยยยยยยยยย
แต่ต้องรออีกพักสินะ อะฮึก ของดีมักมากช้าสินะ อะฮึก T^T
-
บางทีก็แอบเกลียดอีตาวินเซอร์เหมือนกันแหะ
แกล้งฮักหนักไปหรือเปล่า ระวังเห๊อะ เค้าตื๊อหนักๆ ก็จริง แต่ถ้าเค้าตัดใจหนีหายไปขึ้นมาจริงๆ เข้าละก็แกเอ๊ยแล้วจะมาง้อทีหลังแล้วจะลำบากนะยะ
-
:serius2: อยากอ่านต่ออ่ะ :m13:
:L2: :L2:
-
อ๊ากกกกกกกกก ทำไมวินทำแบบนี้เนี่ยะ อยากให้ฮักแกล้งคืนบ้างอ๊ะ
คงจะกลายเป็นหัวเราะทีหลังดังกว่า อิอิ รอตอนต่อไปจ้า กำลังสนุกเลย :กอด1: :กอด1:
-
กร๊ซซซซซซซซซซ NC หายไปไหนอ่ะ(￣◇￣;)(ToT)/~~~ :sad4: :m31:
-
:m25: เขิน เขิน
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
วินเซอร์แกล้งแรงไปแล้วนะ
ฮักเสียใจมากๆแน่เลย
-
ฮักใจแข็งลูกก งอนไปเลย :a14:
ให้วินเซอมาง้อบ้าง :o8:
-
:fire:ตอนหน้าเอาให้วินมันสำนึกไปนะ
-
อยากให้วินเซอร์ได้บทเรียนบ้าง
นี่ทำเหมือนฮักเป็นของตาย สงสารฮักมาก U_U
-
ฮักกน่าสงสาร!!
วินเซอร์มันซาดิสต์มากกก
โว้วว แบบนี้ฮักต้องจัดหนักๆ แก้แค้น หุหุ
-
อยากรู้ว่าใครจะช่วยฮัก
อ่านหนังสือเสร็จถ้ามีเวลาก็อย่าลืมมาต่อนะ
คนอ่านรออยู่ :bye2:
-
น้องปอยก็เหมือนกับวินเซอร์ ซาดิสย์ ชอบทรมานคนอ่าน :angry2: NC เมื่อไหร่จะมา :m31:
ไอเรามันพวกฮัก มาโซ ชัดๆ :m15: ชอบให้เค้า ทรมานจิตใจ ค้างคาตลอดดดดดดดดดดดดดด :z3:
-
ทำขนาดนี้น่าจะเอาคืนให้กระอัก จะได้สมน้ำสมเนื้อ
-
สงสารฮักอะลิ้งใจร้ายแกล้งกันแรงเกินไปแล้ววววว :o12:
-
สงสารฮักอ่ะ วินใจร้ายมากๆ ฮือ :o12:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
ถ้าไม่ใช่คนแบบฮักคงทนคนแบบวินเซอร์ไม่ได้ จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้าคบกันไปแล้วทั้งคู่คงยากที่จะไปมีคนอื่นได้อีก
เพราะ...ต่างคนต่างคบใครได้ยาก และต่างคนต่างมีบุคลิกเฉพาะที่มันดันมาคลิกกันได้อะนะ
-
เจ็บ แต่น่าจะมากกว่านี้ แหะๆ
-
อิจฉาวินเซอร์อ่ะ ฮักนายยอดมากกกก o13 o13
น้ำตาแทบไหลตาม :sad4:
จะรอจนกว่าวันที่ฮักจะเป็นของวินเซอร์
-
พรีสต์ดูมัดมือชกมากอ่ะ55.
วินเซอร์แกล้งแีรงไปอ่ะ แีรงมากด้วย แต่สถานการณ์เริ่มดีขึ้น
นี่ยังแกล้งไม่จบอีกอ่อเนี่ย มีแกล้งต้ออีก T^T'
-
กรี๊ดดดด อยากอ่านต่อจัง
-
เกือบได้แล้วเชียว :o8:
-
ฮักคะทำไมใจอ่อนง่ายแบบนี้ ตามกฎแล้ว(ว่าที่)สามีต้องอยู่ใต้อาณัติภรรยาสิฟะ :angry2:
งอนวินเซอร์มันหนักๆแล้วหันไปควงเฮียเฮอร์มิตยั่วเลย o18
-
ฮัก!!! สู้ต่อไปนะ อย่ายอมแพ้วินเซอร์
-
คนอ่านก็รอ
ฮักพร้อมหมือนกัล :z1:
-
ตอนแล้วยังไม่ได้เม้นเลย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
วิน!!!!!!!!!! นายใจร้ายมากนะ ทำไมถึงทำแบบนี้อ่ะ สงสารฮัก
แกล้งให้เสียใจแล้วมาทำดีด้วย ปรับอารมณ์ตามไม่ทันจริงๆ
หนูฮัก สู้ๆนะลูก(ไปเป็นลูกตั้งแต่ตอนไหน?) 5555
อยากรู้ว่าใครจะเป็นตัวช่วยหนูฮักอ่ะ ลุ้นๆๆๆๆ รออ่านตอนต่อไปค่ะ ไฟท์ติ้ง!
-
รักก็ส่วนรักนะฮักดัดนิสัยเสียของสามีก็เป็นหน้าที่ของภรรยาเช่นกันนะ
-
ขอให้วันนั้นมาถึงเร็วๆ ด้วยเถอะ >/\<
รอติดตามตอนต่อไปเสมอนะครับ สู้ๆ
-
ไอ่เลววววววินเซอร์ เลวจริงๆนะ ไอ่นิสัยตบหัวแล้วลูบหลังเค้าเนี่ย
-
ฮักอ่าเอาคืน ไอวินบ้างเส๊ :m31:
อย่ายอมมันเส๊
โอ๊ยยยยย ไอใจร้าย ตบหัวแล้วลูบหลัง ไม่ยอในะพี่ปอยๆๆ
:m16: :m16: :m16:
ไม่ยอม
-
ฮักโกรธได้ไม่ถึงสองนาทีเลย = =''
วินเซอร์นี่ร้ายสมคำเล่าลือ แกล้งมาขนาดนี้แล้ว พอได้แล้วมั้ง
จะมีมาม่าของจริงมั้ยเนี่ย เหมือนจะมาแต่ก็ไม่มา 5555
-
โถถถถถถ ฮักของพี่่ :o12: :o12:
ไอวินเมิงงงง!!!! :fire: :z6: :z6:
-
รอวันที่ฮักเป็นของวินเซอร์ ฮี่ๆ
-
ฮักอย่าใจอ่อนง่ายๆเซ่ :serius2:
-
อ่านภาคฮักแล้วบีบหัวใจ สงสารอ่าา วินแกล้งแรงแบบนี้ถ้าไม่ใช่ฮักจะทนไหวมั้ยเนี่ยะT^T
วินเอ้ยย นิสัยอย่างนี้อยากให้ฮักมาดัดเร็วๆ 5555
ป.ล. สู้ๆกับการอ่านหนังสือสอบนะคะ :)
-
:เฮ้อ: ฮักอ้ะ แค่วินเซอร์ทำดีด้วยนิ๊ดเดียวก็เคลิ้มละ
ใจอ่อนง่ายๆเลยอะ ขัดใจๆ
อยากตบวินเซอร์โว้ยยย ใจร้ายเกินไปแล้วนะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
จะไม่มาติดๆแล้วหรอ TT ไม่เป็นไรคะ
แต่อย่านานมากน้า ตั้งใจอ่านหนังสือนะคะ สู้ๆ
+1 ให้จ้าา
-
อยากอ่านตอนฮักมันเอาคืนวินเซอร์จัง
:m16:
-
อยากอ่านต่อเลยอะ
-
คู่นี้รักกันรุนแรงจริงๆ
-
ฮักหายโกรธง่ายจัง เจอจูบไปดอกเดียว -___-
ไม่คิดจะถามหาเหตุผลอะไรหน่อยรึ ตะกี้มันยังด่าปาวๆ ทำตัวเป็นพระเอกโง่ แถมสาดน้ำใส่ด้วยนะ
:undecided:
-
ขนาดไม่ใช่ตัวละครนะ คนอ่านอย่างเรายังเขินเลย
ฮ่าๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
สักวันวินเซอร์จะรู้สึก หึหึ
-
เอาคืนเลยฮัก สู้!!!
-
:L2: :L2: :L2:
-
รอฮักตลบหลังวินเซอร์คืน
-
วินเซอร์ใจร้ายได้โล่เลย
-
ตอนที่แล้วสงสารฮักแล้ว พอมาตอนนี้สงสารฮักยิ่งกว่าอีกอ่ะ
ไอ้วินเซอร์ แกเตรียมตัวไปลงนรกได้เลย!!! :z6:
-
เกือบอีกแล้ว :z1:
ดีแล้วน้องฮักอย่าเพิ่งไปยอมมัน
หน่อย แกล้งแล้วยังจะแกล้งต่ออีกเรอะ :angry2:
ขอให้ฮักเจอทางสว่างไวๆ :z2:
ปล.คุณปอยสู้ๆนะค่ะ
-
ใจร้ายที่สุดทำกับฮักได้ลงคอ :sad4:
-
อยากอ่านต่อแล้ว 55555555555555555+
เลิศอะ เรื่องนี้ คิคิ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ไม่เปนไรนะฮัก
ยังไงวินมันต้องมาสยบแทบเท้าแน่นอน
-
:m16: วินเซอร์แกน่าหมั่นไส้มากกกกกกกกกกกกกก
ฮักเอาคืนด่วนนนนนน
-
ใครจะมาชี้ทางสว่างให้ฮักน้าาาา
-
:sad4: กลับจากปีใหม่มาอ่านสามตอนรวดเลย
แผนร้ายของวินเซอร์มันทำลายกำแพงของฮักได้ซะด้วย
แล้วแผนสองจะทำน้ฮักน้ำตาร่วงมั๊ยเนี่ย..
รอติดตามคะ :กอด1:
-
เป็นวิธีง้อที่แนบเนียนมากนะวินเซอร์
เค้าเห็นด้วยที่ใจร้าย แต่เป็นคนเขียนนะ :serius2:
แหะ ล้อเล่น ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
สู้ๆกับการอ่านหนังสือนะคะ :a1:
-
ร้ายแบบนี้รับได้ ยิ่งร้ายก็ยิ่งรัก :sad4:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
วินเซอร์ใจร้ายมากกกก
แบบนี้เค้าเรียกตกหัวแล้วลูบหลังชิมิ
สุดท้ายก็ได้แค่จูบ อร๊าย ๆๆ :serius2:
สถานะ> นั่งรอ NC จนตัวโกง :z10:
รอตอนต่อไปจ้าา 555+
-
:z3:
-
:เฮ้อ:แอบสงสารพี่ฮักที่ต้องคอยรับมือกับพี่วินจริงๆ แต่คิดว่าพี่เค้าน่าจะเอาพี่วินอยู่นะคะ อิอิ
-
วินเซอร์แกจะไปแกล้งมันทำม้ายยยยยย :angry2:
สงสารฮอยฮัก เดี๋ยวรอเวลาเอาคืน
แฮปปี้นิวเยียร์ poypoy ฮอยฮัก วินเซอร์ ด้วยนะค้า :กอด1:
-
ยังโกรธวินเซอร์ :fire:ฮักอย่ายยอมดิ :z6:ก่อนดิฮักที่รัก
-
โคตรใจร้ายจริงๆ
-
ขอให้สอบได้คะแนนเยอะๆนะค๊าาาา :call: :call:
-
ใจร้าย วินใจร้ายกับฮัก
ถึงตอนฮักเอาคืนให้สาสมเลยนะ(จะมีวันนั้นป่าวเนี่ย)
-
ว้า
เมื่อไหร่จะขึ้นปีสามสักทีน้า
หรือ
เมื่อไหรที่วินจะบอกรักฮอยตรงๆๆบ้างอ่ะ
-
ขอบคุณจ้า
ฮ่าฮ่าฮ่า นายวินเซอร์สุดท้ายก็ต้องตามมาหาฮอยฮัก
ฮอยฮักถ้าไม่ลุก แล้วไม่ยืนมือให้วินเซอร์จะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นหนอ
ถ้าฮอยฮักตัดใจ ไม่ชอบไม่รักนายวินเซอร์อีกต่อไปแล้ว......
นายวินเซอร์จะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้น้า ????
-
อ่าน3 ตอนรวด พออ่านไปมากๆ รู้สึกว่าวินเซอร์เหมือนเด็กนะเนี้ย
เอาแต่ใจ ทำไรไม่สนใจโลก น่ารักเหมือนกันน้า
ตั้งแต่เป็นคู่กัดกับอิหนูพรีตส์ จนมาแกล้งน้องหนูฮัก
เหมือนมันจะสนุกอยู่คนเดียว แล้วก็มาตามปลอบใจ
เอ้ย นี่ถ้าเป็นคนอื่นไม่ใช่ฮัก เค้าชกมันหน้าแหกเลยนะจะบอกให้
แค่สาดน้ำยังน้อยไปน่าจะตบอีกสักที2ทีอย่างที่ริบบิ้นบอก
ก็เข้าใจว่าฮักมันแพ้ทางวินเซอร์ ขนาดโกรธกันยังทำไรไม่ได้
แต่ไปทำคนอื่นแทน ฮ่าาาาาาาา
ตอนนี้อ่านเรื่องโน้นอีกรอบ เรื่องนี้ยังไม่ถึงช่วงเรื่องโน้นใช่ปะ
เพราะพรีตส์ยังสร้างความรำคาญใจให้วินเซอร์อยู่เลย
แบบนี้หรือเปล่า ถึงได้ช่วยโซโล่วางแผนการเผด็จศึกพรีตส์
นั่นหมายความว่า เราต้องอ่านเรื่องนี้ถึงจะรู้ ว่า
พรีตส์โดนแผนไหนถึงตกหลุมท้าพนันจาก1อาทิตย์
จนกลายเป็น 3 เดือน ว่าแต่ ตอนแรกโซโล่กับวินเซอร์
แน่ใจได้ไงว่าพรีตส์มันจะยอมภายใน 1 อาทิตย์ เด็กคนนั้นมันใช่ย่อยอยู่เมื่อไหร่
-
เอาคืนให้หนักๆ เลยนะฮัก :m16:
-
อยากทำให้ได้เหมือนฮักจังเลย แต่ยากโคตรๆ ฮักเก่งจัง สู้ๆนะ วินก็อย่าแกล้งฮักมาก สงสารอ่ะ ยังไงก็ขอให้สอบได้เกรดดีๆอย่างที่ตั้งใจนะจ๊ะ
-
แกล้งดีนัก ฮักรู้แกวแกล้งกับไปเลย
-
วินใจร้ายจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ฮักก็ใจอ่อนไปน๊าาาา เค้าจูบแล้วระทวยเลยอะะ
อยากเห็นวินเซอร์ซี๊ดบ้าง แม่ยกฮักลำเอียงค่ะ 555555
งานนี้หนูฮักจะโดนแกล้งอีกมั้ยเนี่ย?! รู้สึกชาติก่อนจะทำบุญน้อยนะ ดันมาหลงรักชายโฉดด
แงงงงงงงงง
รอลุ้นต่อไปค่ะ!
-
รอให้น้องนางฮอยฮักพร้อม ก็ตำหมากรอเหอะ วินเซอร์เอ้ยยยยยยยย :t3:
สนุกมากค่ะ รอ ๆๆ มาต่อเร็ว ๆ นะค่ะ
กว่าจะตามอ่านทันหามรุ่งหามค่ำกันเลยทีเดียว วะฮะฮ่า
-
ที่ฮักเขาต้องปลอมตัวเขาก็มีเห็นผลของเขาวินเซอร์ช่วยเข้าใจบ้างสิเลิกแกล้งฮักได้แล้วเกิดวันไหนเขาทนไม่ได้ขึ้นมาจะมาฟูมฟายเสียใจนะ
-
:o8: :o8: :o8:
-
อร๊ายยยยยยยยยย :-[
-
คนใจร้ายที่แสนรัก วินเซอร์ อย่าแกล้งฮอยฮักนักเลย เอาจริงเลยเถอะ
-
โอยยยยยยยยยยยยยยย
เขินนนนนนนนนนนนนนนน
ถ้าวินจะทำอย่างนี้
เป็นใครก็เลิกรักไม่ได้หรอกโว้ยยยยยยยย
ฮักอ่ะ ฮึ้ยยยยย
อิจฉาวืนเว้ยยย อิจฉามากกกกกกกกกกกก
ชริ
-
สงสารฮักอยู่นะ แต่ดันไปรักคนแบบนี้เนี่ยนะ เฮ้อ! วินเซอร์แม่งก็เหลือเกินว่ะ （ーー；）
-
วินเซอร์ ใจร้ายแกล้งฮัก
ฮักอย่ายอม เอาคืน...
-
....นี่ความพิศาลบังเกิดแล้วสินะ? เอ๊ะ หรือว่ายัง?
รอดูซีรี่ย?สองต่อ :z1:
-
มารอต่อนะคะ อยากเจอโซโล่บ้าง
-
ไม่ได้ใจร้ายกับฮักอย่างเดียว
วินเซอร์มันโคตรทำร้ายจิตใจคนอ่านเลยยยยยย TT___TT
ความพิศาลมันอยู่ไหน 555+
-
ขอให้ฮักเอาคืนแบบเจ็บ ๆ
ให้วินเซอร์มันใกล้บ้าหรือใกล้ตายไปเลย
:z6: :z6: :z6:
-
มีความสุขกับการแกล้งฮักมากนะวินเซอร์ เดวโดนเอาคืนบ้าง จะหนาวววว
-
วินมันน่าร้ากกกกอ่ะ...ฮัก สู้ๆๆๆๆ
-
ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ วินเซอร์แกล้งน้องฮักพอยังเนี่ย
สงสาร เมื่อไหร่จะหวานใส่บ้าง ไรบ้าง เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านตอนของฮัก กับของวินเซอร์นี่มันคนละอารมณ์กันเลย :serius2:
ตอนของวินเซอร์มันสนุกที่ได้แกล้งฮัก มันช่างไม่ได้รู้เล้ยว่าฮักเค้าปวดใจแค่ไหน
ส่วนตอนของฮักก็ไม่รู้ว่าโดนวินเซอร์แกล้ง ก็ได้แต่ทนเจ็บใจ ปวดใจ ทรมาณใจอยู่คนเดียว :impress3:
แต่พอสุดท้ายแล้ววินเซอร์ก็กลับมารับ แถมยังทำแบบนั้น แบบนี้อีก
โอ้ยยยยยย :m31: นี่มันตบหัวแล้วลูบหลังชัดๆนี่หว่า
ไอ้สองคนนี้นี่มันเหมาะกันจริงๆนั่นแหละ คนหนึ่งS อีกคนก็M
สรุปเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของ SM ใช่มั้ยเนี่ย 5555
-
ไม่ใช่ตบจูบ แต่สาด(น้ำ)จูบ เหอะๆ
ลิ้งโรคจิตว่ะ แกล้งคนรักขนาดนี้ ถึงจะเจ็บใจที่ถูกหลอกก็เหอะ
-
กำลังสนุกเลยอ่ะ เมื่อรัยจะได้เปงแฟนกันน๊าาา รอตอนต่อไปนะจร้าาา
-
วินเซอร์โรคจิตตตตต ทำรา้ยฮักได้นะเอ็ง
มารอต่อจ้า ♥ รอฮัก
-
:monkeysad:
-
:angry2: อย่าแกล้งฮักนะวินเซอร์!!
-
ใจร้ายเกินไปล่ะนะวินเซอร์ รู้ว่าฮักรักแล้วยังมาทำแบบนี้อีก
อย่าให้ถึงทีของฮอยฮักเอาคืนมั่งนะ แล้วเอ็งจะรู้สึก !!! :z3:
-
วินเซอร์มาทำดีแบบนี้กับฮอยฮัก
มัน=ตอกย้ำให้ฮอยฮักยิ่งรักหัวปักหังปรำเข้าไปอีก คริคริ :-[ :-[
-
ฉลอง 100 หน้า :mc4:
รอตอนต่อไป o4
-
เข้ามา(กด) ดัน พี่ปอย
ให้ ฮัก แก้แค้น วินเซอร์บ้าง
หงุดหงิดใจ ไอ ซาดิสต์นิ
-
ตามมาอ่านฮอยฮัก(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/010-2.gif)
ตอนแรกโคตรหมั่นไส้ไอ้วินมอไซค์มาก ฮักมันจีบทำเป็นรำคาญ
พอตอนนี้หลงรักฮักแล้ว ยังจะแกล้งฮักอีก
เรื่องนี้มีลุ้น มีฮา มีเอาคืนตลอด มาโซมากกกกกกก(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/032.gif)
-
อ๊าาาาาาาาาาาา
ลืมเข้ามาดู อัพแล้วสองตอน ~
วินเซอร์ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย ~
กดไปเลยเด่ะ ! << ผิดประเด็นไปแล้ว..
:pig4: :pig4: :L2: :L2:
-
อยากอ่าน nc แล้วอะ
-
ผมกำลังถูกล่อลวง!!!
“ว้ายยย น่ารักจังเลยค่ะคุณนัท มันชื่ออะไรคะ?”
“อ้อ เจ้าเด็กนี้ชื่อฮัสกี้น่ะ”
“พันธุ์อะไรคะเนี่ย น่ารักจังเลย ว้ายยย”
“ไซบีเรียนฮัสกี้น่ะ”
ผมนั่งอ่านบทรอผู้กับกำที่ถ่ายซีนอื่นอยู่ครับ แล้วระหว่างที่รอนั้นก็มีคนจับกลุ่มกรี๊ดกร๊าดน้องหมาตัวน้อยที่เจ้าของเป็นถึงพระเอกตลอดกาลอย่างนัทพล ที่ใครๆ มักจะเรียกว่าพี่นัทพันปีเพราะผ่านไปกี่ปีๆ เฮียแกก็ยังหล่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แถมยังหล่อขึ้นกว่าเดิมอีก เขาว่ามาน่ะครับ ไม่ใช่ผม
ดาราสาวๆ ที่พักหรือไม่มีคิวแสดงก็พากันไปห้อมล้อมอุ้มกอดเจ้าน้องหมาผู้โชคร้ายนั้น ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากหรอกนะครับ แค่แอบมองแล้วหันมากลั้นใจกับเจ้าไซบีเรียนน้อยที่น่ารักน่าชังนั้น ให้ตายสิ ตัวอ้วนกลมน่ากอด ขนก็น่าจะนุ่ม น่ากอดที่สุดเลย!! มือเปิดบทจ้องตัวหนังสือท่องไปแต่สมองแมร่งคิดแต่ภาพเจ้าฮัสกี้หมาน้อยตัวนั้น ผมเหมือนกำลังโดนล่อลวงอยู่เลย!!
เสียงหยอกกรี๊ดกร๊าดทำเอาผมอยากจะเข้าไปร่วมด้วยเหลือเกินแต่ด้วยภาพพจน์ต้องนั่งเก๊กหน้านิ่งเหมือนไม่สนใจ ปิดบทในมือแล้วหันไปมองซีนที่กำลังถ่ายทำอยู่ดีกว่า เป็นซีนในพระราชวังครับ และตอนนี้ก็เป็นตอนของพี่ลอนดอน พี่นิวยอร์กเล่น นั่งดูอยู่นานจนถ่ายจบซีน นักแสดงฉากนี้ไม่มีผิดพลาดเลยครับ สุดยอดกันจริงๆ!
“เอ้า! สาวๆ เตรียมตัวเข้าฉากได้แล้ว!!”ผู้กำกับโฟนพูดผ่านโทรโข่งตัวเล็กมาที่กลุ่มสาวๆ ที่รับบทเป็นนางกำนัลอะไรพวกนั้นแหละครับ พี่ลอนดอนกับพี่นิวยอร์กก็เดินออกไปจากฉากเพื่อพัก ฝ่ายช่างแต่งหน้าก็เข้าไปรุมทั้งสองคนเพื่อเติมเครื่องสำอางกันทันที ผมก็เหลือบสายตาไปเห็นไอ้วินเซอร์เดินเข้ามาคุยกับผู้กำกับ นอกจากแสดงแล้วเจ้านั้นก็เป็นผู้ช่วยผู้กำกับด้วยครับ ผมมองหัวขาวๆ นั้นอย่างแปลกใจ ไอ้หมอนี้มันสามารถจริงๆ ขนาดเปลี่ยนผมเป็นสีเงินสว่างขนาดนั้นยังหล่อไม่มีตกไม่มีหล่นสักนิด อ้อ ที่มันไปเผลี่ยนสีผมจากทองเป็นสีเงินก็เพราะในบทละครราชาภูมินทร์นั้นผมสีเงินครับก็เป็นเสือขาวนี่น่ะ
ผมเลิกคิ้วก้มลงไปมองที่ขาของตัวเองรู้สึกเหมือนโดนอะไรมาถูขา พอก้มไปก็เห็นเจ้าหมาน้อยฮัสกี้วิ่งมาคลอเคลียขาของผมเหมือนมันกำลังอยากเล่นด้วยเลยครับ อืมมมมมม ผมขมวดคิ้วทำหน้าเคร่งเครียด ผมกำลังถูกยั่วสินะ!! เอาไงดีวะ เงยหน้าขึ้นมองหาเจ้าของที่ไม่รู้ไปอยู่ไหนแล้วก็ก้มลงไปมองเจ้าหมาน้อยที่พยายามเรียกร้องความสนใจจากผม ผมทำหน้าลำบากใจสุดๆ
อย่ามายั่วได้ไหม!?
ในที่สุดการต่อสู้ภายในจิตใจของผมก็พ่ายแพ้ให้กับความน่ารักน่าชังของเจ้าฮัสกี้ ผมก้มลงอุ้มเจ้าหมาน้อยนั้นขึ้นมามองหน้ามันแล้วค่อยๆ ยิ้มออกมา น่ารักสุดๆ เลยอ่ะ!! ตาสีฟ้าด้วย อ๊างงงง~!! ผมอุ้มมันหมุนตัวตะแลงๆ หึๆ อวบอ้วนน่ากอดสุดๆ เลยอ่ะ ผมวางมันไว้บนตักแล้วลูบหัวมันเบาๆ ขนก็นุ่มมือ หว่า~ สุดยอดไปเลย! ผมจับเจ้าหมาน้อยนี้มาลองกอดดู จริงๆ ด้วย นุ่มสุดๆ อ่ะ!!
“...!!!?”
“เอ่อ...คือว่า...”
เวร!!!!!
มัวแต่กอดฟัดกับพุงของฮัสกี้น้อยพอเงยหน้ามาอีกทีก็เจอกับสายตาของเจ้าของตัวจริงที่ยืนมองผมนิ่ง ผมชะงักตัวแล้วค่อยๆ วางเจ้าฮัสกี้ลงบนตัก กูอายยย!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่ฟ่ะ แล้วทำไมไม่ส่งเสียงให้ได้รู้ตัวสักนิดเลยล่ะ!! ตอนนี้หน้าของผมซีดแล้วแดงเข้มขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะค่อยๆ ยื่นเจ้าฮัสกี้คืนเจ้าของ
“ไม่เป็นไรหรอก เธออยากเล่นก็เล่นได้นะเลิฟมี”พี่นัทยิ้มแล้วเอ่ยบอกไม่ได้ใส่ใจหรือล้อเลียนท่าทางบ้าบอเมื่อกี้ของผม พี่แกเดินมานั่งลงบนเก้าอี้แล้วหัวเราะเสียงใส
“ไม่คิดว่าเธอจะชอบสุนัขนะ”
“...”ผมไม่ตอบอะไรไปก้มหน้าเล่นกับเจ้าฮัสกี้เงียบๆ ตั้งแต่ถ่ายหนังเรื่องนัมเบอร์นี้ ก็มีนักแสดงคนอื่นๆ เข้ามาชวนผมคุยบ่อยๆ แต่ผมก็รักษาภาพพจน์ได้อย่างดีเยี่ยม นั้นก็คือนิ่ง เงียบ ไม่พูด ไม่สนใจ แต่ก็มีอยู่คนหนึ่งแหละครับที่ขยันเข้ามาพูดกับผมเหลือเกิน ก็คนที่กำลังฝอยน้ำลายแตกอยู่ตรงหน้านี่ไง!
“เห็นเธอแล้วทำให้คิดถึงเด็กคนนั้นเลยนะ หึๆ”พี่นัทพูดผมก็นิ่งเหมือนเดิมทำหน้าที่นั่งฟังแล้วก็เล่นกับเจ้าฮัสกี้ กินหนมเปล่าฮัสกี้? งั้นขอมือหน่อยดิ มืออ่ะมือ! เจ้าฮัสกี้ก็จ้องผมแลบลิ้นแฮๆ ไม่รู้เรื่องแต่แล้วมันก็ยกขาหน้ามาวางไว้บนมือของผม เออ ฉลาดดีนี่หว่า!! ผมปล่อยให้พี่นัทพูดไปเรื่อย แต่แล้วอีกฝ่ายก็เงียบไป ผมเงยหน้าขึ้นมามองก็เห็นอีกฝ่ายจ้องผมนิ่ง อะไรหว่า?
“เด็กคนนั้นโตขึ้นมาคงจะสวยแบบเธอแน่ๆ เลยนะ”
“งั้นเหรอครับ”ผมเอ่ยเป็นครั้งแรก พี่นัทเลิกคิ้วเบิกตาอย่างเหลือเชื่อ ผมก็พูดคุยกับคนอื่นๆ ปกตินะแต่ด้วยความทรงจำในสมัยเด็กแล้วผมก็ไม่ค่อยอยากจะสุงสิงกับคนๆ นี้เท่าไร ไอ้ผู้ใหญ่ที่พาเด็กหกขวบขึ้นเตียงแล้วถอนเสื้อผ้าเนี่ยมันน่าไว้ใจซะที่ไหนเล่า!!?
“ว้าว ในที่สุดเธอก็ยอมพูดซะที ว่าแล้วถ้าเอาฮัสกี้มาด้วยต้องมีโอกาสได้คุยกับเธอแน่ๆ”พี่นัทหัวเราะแล้วเอื้อมมือมาตีหัวเจ้าฮัสกี้เบาๆ ทำเอาผมนิ่งไปเลยครับ เอาเจ้าหมามาล่ออีกแล้ว!! ตอนนั้นก็เอาหมามาล่อให้เข้าบ้าน แผนเดียวกันแต่ต่างช่วงอายุถึงอย่างนั้นมันก็ได้ผล เพราะผมแพ้สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ น่ารักๆ!! คนๆ นี้ต้องการอะไรจากกูกันแน่ฟ่ะ!!?
“เจ้าฮัสกี้เนี่ยแสนรู้สุดๆ เลยนะ ฉันฝึกมาอย่างดีเอาไว้ล่อคนน่ะ”
คนๆ นี้พูดอะไรรรร!!!? ผมนั่งนิ่งพยายามที่จะหาทางออกไปจากสถานการณ์นี้ พี่นัทแกยกเจ้าฮัสกี้ไปจากผมแล้ววางลงบนโต๊ะลูบหัวของมันก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วยิ้ม
“รู้ตัวหรือเปล่า เธอน่ะเหมือนพี่เรียน่ามากจนน่าตกใจ พี่เรียน่าเป็นคนสวยระดับหาตัวจับยากมากแล้วยิ่งได้ดวงตาสวยๆ มาจากพี่โซล่ายิ่งทำให้เธอสวยไร้ที่ติจริงๆ ตรงกับสเปกในฝันของฉันเลย”
พล่ามอะไรโว้ย!!!?
“อ่า เรามาสนิทกันดีกว่า เพราะอย่างไงบทในหนังเรื่องนี้เราก็มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันนะ”พี่นัทยื่นมือมา ผมมองมือนั้นแล้วนิ่งไม่ขยับเหมือนเดิม อย่าเข้าใจผิดนะครับ! ในหนังพี่แกเล่นเป็นราชาแห่งเผ่าหมี ซึ่งพ่อเลี้ยงของผมถึงในนิยายเรื่องนี้จะแต่งไว้ว่าราชาหมีแกหลงรักลูกก็เถอะนะ แต่ในหนังมันไม่มี!
พี่นัทที่เห็นมาผมไม่เล่นด้วยก็หัวเราะเบาๆ อีตานี้เดี๋ยวก็ยิ้มเดี๋ยวก็หัวเราะ เป็นคนอารมณ์ดีหรือว่าบ้ากันแน่วะ? พี่นัทลุกขึ้นยืนพรวดแล้วเดินมาจับมือของผมเขย่า เฮ้ย!! ก่อนที่ผมจะกระชากมือคืนอีกฝ่ายก็กระชากผมไปก่อนพี่แกโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูๆ
“ยังชอบเล่นเกมอยู่หรือเปล่าฮัก?”
“ไม่แล้วครับ”ผมตอบกลับอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นเฉียบ แหงล่ะ ผมเลิกชอบเล่นเกมไปตั้งนานแล้ว! พี่นัทปล่อยมือของผมแล้วยืดตัวยืนมองผมเล็กน้อย
“น่าเสียดายนะ”
“คุณนัทครับ ผู้กำกับเรียกไปปรึกษาฉากต่อไปน่ะครับ”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากข้างหลังของผมมันฟังดูสุภาพนอบน้อม เสียงนี้มันไอ้วินเซอร์นี่น่า!! พี่นัทเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ
“งั้นเหรอ?”
“ครับ อย่ามัวแต่จีบหนุ่มสิครับพี่ ตั้งใจทำงานหน่อย”
“โทษทีๆ เห็นคนสวยแล้วมันลืมตัวทุกที”พี่นัทเอ่ยขอโทษไม่จริงจังอะไรนักแล้วหันมาพูดกับผมเรื่องเจ้าหมาฮัสกี้น้อยก่อนจะเดินออกไปหาผู้กำกับ
ผมโล่งใจเลยครับ จู่ๆ ก็โดนไล่ต้อนอย่างกะทันหันผมก็เลยตั้งตัวรับไม่ทัน แสดงว่าที่ผ่านมาอีตานี้มาชวนคุยเพื่อจับผิดผมแน่ๆ เลย เอาเถอะ ไอ้เรื่องตัวจริงเนี่ยผมก็ไม่ได้ปิดบังอะไรหรอกนะถ้าใครถามผมก็ตอบนั้นแหละแต่บังเอิญไม่มีนักข่าวคนไหนมาถามน่ะสิ ผมเหลือบไปมองด้านหลังที่รู้สึกว่ายังมีคนยืนอยู่ผมมองไอ้วินเซอร์ที่ยืนจ้องผมเขม็ง อะ...อะไร? ไอ้วินเซอร์มันไม่พูดอะไรมองแล้วก็เดินจากไป อะไรเล่า! อยากพูดอะไรก็พูดสิฟ่ะ ผมมองตามไอ้วินเซอร์แล้วยักไหล่
แล้วหลายวันต่อๆ มาพี่นัทก็เข้ามาป้วนเปี้ยนผมยิ่งกว่าเดิมอีกครับ ผมเนี่ยแทบจะไม่มีช่องได้ขยับตัวไปไหน ก็ผมกับพี่แกได้เข้าฉากเดียวกันบ่อยๆ ก็เลยได้เจอกันเกือบจะทุกวันเลยครับ แล้วช่วงนี้ไอ้วินเซอร์มันก็หายตอมไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่ที่มันนัดบอกผมให้ไปที่ภัตตาคารเดิมนั้นแหละครับ ผมก็อุตส่าห์ดีใจว่ามันจะนัดไปดินเนอร์เพื่อขอโทษเรื่องตอนนั้นแต่ที่ไหนได้ ไอ้เวรนั้นเสือกปล่อยให้ผมนั่งรอจนภัตตาคารนั้นปิด!
ผมก็บ้ายืนรอมันอยู่หน้าภัตตาคารนั้นจนเกือบจะเที่ยงคืนแน่ะ! ไอ้วินเซอร์มันปล่อยให้มันรอมันตั้งหกโมงชั่วโมงเต็มๆ! ผมเกือบจะเขื่อนน้ำตาแตกไอ้เวรนั้นสันดานโคตรๆ!! พอเที่ยงคืนแป๊ะไอ้วินเซอร์ก็เสนอหน้ามาด้วยสภาพที่เหมือนผ่านสมรภูมิรบ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย กลิ่นเหล้า กลิ่นน้ำหอมผู้หญิง อ๊ากกกกกก!!! ระหว่างที่ผมรอด้วยความทรมานมันเสือกไปเอ็นจอยปาร์ตี้หน้าตาเฉย!! ผมอยากจะกระโดดถีบตามแล้วกระทืบบาทาหนักๆ!! แต่ผมก็ทำอะไรมันไม่ได้เลย ระหว่างกลับบ้านไอ้วินเซอร์มาส่ง (บ้านพี่ยิ้มน่ะครับเดี๋ยวผมค่อยขับรถกลับบ้านพ่อต่อ) มันบอกว่าจะไปทำธุระไม่ต้องไปที่ห้องมันแล้วไอ้บ้านั้นก็ไม่ได้บอกว่ามาจะทำธุระเสร็จตอนไหนด้วย ผมนั่งถอนหายใจเบาๆ
“เป็นอะไรงั้นเหรอฮัก? นั่งถอนหายใจบ่อยๆ จะแก่เร็วนะจะบอกให้”อีกแล้วครับ พอหลุดจากผู้กำกับโฟนมาพี่นัทก็เข้ามาเจ๊าะแจ๊ะกับผมเหมือนเดิม ที่ผ่านๆ มาผมก็ใช้พี่ลอนดอนเป็นกันชนบ้าง ใช้พี่นิวยอร์กบ้างแต่ตอนนี้ทั้งสองคนนั้นติดถ่ายอยู่น่ะสิครับ ไม่มีใครเป็นไม้กันหมาให้เล๊ย!!
“อ๊ะ ดูนี่ ช็อกโกแลตแบบแท่งให้เจ้าอัสกี้ในวันวาเลนไทน์น่ะ”พี่นัทค้นกระเป๋าของตัวเองแล้วยกกล่องช็อกโกแลตนำเสนอให้ผมดูอย่างภูมิใจสุดๆ พี่ครับ หมามันกินช็อกโกแลตได้งั้นเหรอ? เดี๋ยวหมาพี่ก็ตายหรอกครับ
“มันไม่ใช่ช็อกโกแลตแท้ๆ หรอก มันเป็นตับบดน่ะ”พี่นัทยิ้มแล้วเอ่ยไขข้อสงสัยของผม สงสัยพี่แกจะรักหมาสุดๆ เลยนะ มีให้ช็อกโกแลตวันวาเลนไทน์กับหมาที่เลี้ยงไว้ด้วย พี่นัทยิ้ม
“แล้วเนี่ยฮักได้เตรียมช็อกโกแลตไว้ให้พี่ไหม?”อีกฝ่ายพูดแบบนี้มาผมก็ส่งสายตาเย็นชากลับไปทันที
“พี่อยากได้ช็อกโกแลตจากฮัก ทำให้พี่หน่อย~”
“คงจะมีคนให้พี่เยอะอยู่หรอกครับแต่นั้นไม่ใช่ผม”
“หว่า อะไรกันเย็นชาจังนะ”คนแก่ๆ มาทำเป็นตัดพ้อเนี่ยมันดูไม่น่ารักหรอกนะครับลุง ผมไม่สนใจพี่นัทลุกเดินไปที่อื่น พอเห็นพี่ลอนดอนกับพี่นิวยอร์กกำลังพักก็เข้าไปสุมหัวด้วยทันที ไม่รู้ทำไมหรอกครับแต่ดูเหมือนพี่นัทแกจะกลัวๆ พี่นิวยอร์ก สองคนนี้เข้าวงการมาพร้อมๆ กันน่ะครับ สงสัยต้องเคยมีเรื่องกระทบกระทั่งกันมาก่อนแน่ๆ อยากรู้จังว่าเรื่องอะไรท่าทางจะสนุกอ่ะ แต่ผมถามทีไรพี่นิวยอร์กก็ยิ้มให้แค่นั้นไม่ตอบอะไรให้ชัดเจนเลยครับ เชอะ
“ท่าทางหมอนั้นเอาจริงน่าดูเลยนะ”พี่ลอนดอนหันไปมองพี่นัทแล้วเอ่ยขึ้นเมื่อผมนั่งลง พี่นิวยอร์กยิ้มรับแต่ไม่พูดอะไรครับจากนั้นผู้กำกับก็เรียกพี่นิวยอร์กให้ไปเช็คภาพที่ถ่ายฉากเมื่อกี้ พอพี่นิวยอร์กลุกออกไปพี่ลอนดอนก็หันมามองผม
“อะไรครับ?”
“เตรียมช็อกโกแลตไว้หรือยังล่ะ พรุ่งนี้แล้วนะ”
“ไอ้บ้านั้นไม่รู้ว่าหายหัวไปไหน ถ้าผมทำไปก็ทำรอเก้อน่ะสิ”
“หึๆ หมอนั้นกลับมาจากอเมริกาแล้ว ทำไปเถอะน่า”พี่ลอนดอนยิ้มแวบหนึ่งแล้วเอ่ย ผมยิ่งอารมณ์เสียกว่าเดิม กลับมาแล้วแต่ไม่ยอมติดต่อมาหาผมเลย เหอะ! ไอ้บ้านั้นมันก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่เคยเป็นฝ่ายโทรหาผมก่อนเลย!! ผมเทยกเหยือกเทน้ำใส่แก้วเพื่อดื่มดับโมโหหน่อยครับ พี่ลอนดอนมองผมแล้วทำหน้าเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้
“แล้วที่ขอสูตรไปจากฉันเนี่ยคิดจะเสียจิ้นให้ไอ้วินมันแล้วใช่ไหม?”
พรู้ดดดดดด!!!! :m30:
“แค่กๆๆๆ”ผมพ่นน้ำเป็นพุทันทีที่พี่ลอนดอนพูดจบ พี่แกก็ยังพูดต่อด้วยใบหน้าตาย
“งั้นวันนี้ไปเอาอุปกรณ์เตรียมตัวกับฉันที่ห้องนะ มีเยอะของมีคุณภาพทั้งนั้น ไอ้วินมันยังฝากฉันซื้อบ่อยๆ ถ้าแกจะสั่งซื้อก็ซื้อผ่านทางฉันได้นะ แล้วอย่าลืมเตรียมตัวดีๆ ล่ะสูตรที่ขอไปน่ะทำตามนั้นเลย ฉันเขียนให้ละเอียดยิบไม่ข้ามสักขั้นตอน ยิ่งเตรียมตัวดีก็ยิ่งปลอดภัยและลดความเจ็บได้เยอะ ไอ้วินมันไม่ธรรมดาน่า...”
“พี่ลอน!”
“อะไรของแก? หึๆ เขินเหรอ? ฉันพูดจริงน่า”
“ผมไม่ได้จะ...”
“อย่าปิดกันเลยไอ้น้องเอ๊ย”พี่ลอนดอนมองมาที่ผมด้วยสายตาวิบวับประมาณพี่รู้ทันแกนะโว้ย ชิชะ!! ไม่ใช่สักหน่อย ไม่ช่ายยยย!!! ตอนแรกก็ว่าจะยอมๆ มันไปครั้งแรกสองครั้งแต่เดี๋ยวนี้ไอ้บ้านั้นมันทำตัวไม่ดี ไม่น่ารักเอาซะเลย เพราะฉะนั้นมึงก็แห้วไปนะไอ้เสือ!!!
ผมกลับกับพี่ลอนดอนครับเพราะพี่นิวยอร์กมีถ่ายละครต่อนิดหน่อย ผมแวะบ้านพี่ลอนดอนไม่ได้มาเอาอะไรนะครับ!! พี่ลอนดอนแกขอให้ผมสอนวิธีทำช็อกโกแลตให้เท่านั้น! ไม่ได้มุ่งหวังว่าจะมาเอาอะไรเล๊ย จริงๆ พี่ลอนดอนอยากทำช็อกโกแลตให้พี่นิวยอร์กด้วยตัวเองสักครั้ง ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างพี่ลอนดอนก็แอบหวานเหมือนกันน่ะเนี่ย ผมก็เลยถือโอกาสนี้ทำช็อกโกแลตให้กับไอ้วินเซอร์ไปด้วยเลยครับ
“ทุกปีฉันซื้อจากร้านให้น่ะนะ”พี่ลอนดอนบ่นงึมงำระหว่างที่เรากำลังทำช็อกโกแลตกันอยู่ ดูก็รู้แล้วล่ะครับว่าพี่ลอนดอนทำอะไรแบบนี้ไม่เป็น! ผมกับพี่ลอนดอนทำช็อกโกแลตไปได้ครึ่งทางพี่ยูไนเต็ดก็มาถึงครับ รายนี้เขาเป็นแม่ศรีเรือนอยู่แล้ว เรื่องทำช็อกโกแลตก็เลยทำได้สบายๆ แล้วที่มาทำที่บ้านของพี่ลอนดอนก็มาช่วยผมสอนพี่ลอนดอนนั้นแหละครับ
“ได้กลิ่นช็อกโกแลตตั้งแต่หน้าประตูบ้านแน่ะครับ”พี่ยูไนเต็ดเดินยิ้มเข้ามาในห้องครัวแล้วพี่แกก็เข้ามาทำช็อกโกแลตบ้าง ผมยืนเฝ้าเตาอย่างเข้มเครียด ไอ้บ้าวินเซอร์มันไม่ชอบทำของหวานต่างจากผมที่ชอบกินของหวานแต่ไม่ชอบหวานเลี่ยนเกินไป แล้วนี่ก็เป็นการทำช็อกโกแลตครั้งแรกที่ให้กับคนที่ชอบด้วย ปกติจะทำให้แค่พ่อๆ และพี่ยิ้มเท่านั้นแหละครับ แต่ปีนี้ใจดีหน่อยล่ะกัน ทำเผื่อพวกเพื่อนๆ ด้วย
วันวาเลนไทน์ผมถือถุงที่บรรจุกล่องช็อกโกแลตมาเต็มสองมือ ตอนเช้าก็แจกพวกเพื่อนๆ ในสาขาแล้วก็ไปแจกพวกเพื่อนๆ คณะวิศวะเป็นสิ่งตอบแทนที่อุตส่าห์เป็นหูเป็นตาช่วยน่ะครับ ตอนนี้มันก็เลยเหลืออยู่กล่องเดียวเป็นกล่องพิเศษที่สุดแน่นอน! ก็กล่องนี้ผมตั้งใจทำให้วินเซอร์สุดฝีมือเลยนี่น่า พวกเพื่อนๆ วิศวะบอกว่าไอ้วินเซอร์มาเรียนอยู่ครับตอนนี้มันกลับไปแล้ว ทำไมวันนี้มันกลับห้องเร็วจังวะ เอาเถอะ ผมเอาไปให้ถึงห้องก็ได้!
ด้วยความไวอันสุดยอดผมก็มายืนอยู่หน้าห้องของไอ้วินเซอร์ แฮะๆ ไม่ได้เจอกันเป็นอาทิตย์เลยนะ รู้สึกตื่นเต้นอย่างไงไม่รู้แฮะ แล้วนี่มันอยู่ห้องหรือเปล่าหว่า ผมกดกริ่งหน้าห้องของมันแล้วยืนรอ รอตั้งนานก็ยังไม่มีใครออกมาเปิดประตูให้ หรือว่าไม่อยู่วะ ผมลองกดกริ่งอีกครั้ง ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ผมมองเข้าไปในห้องแล้วเห็นคนที่มาเปิดประตูผมมองตาค้างเติ่ง
“มึงจะยืนอยู่อีกนานไหม?”ไอ้วินเซอร์มันพูดออกมาน้ำเสียงรำคาญนิดๆ ผมก็กระพริบตาปริบๆ ตั้งสติแล้วเดินเข้าห้องไปเหลือบมองไอ้วินเซอร์มันอีกครั้ง คราวนี้มันมาแปลกอ่ะครับ ใส่สูทสีเทา ทรงผมก็เรียบร้อยมาก ท่าทางเป็นทางการแล้วมันแลดูเป็นผู้ใหญ่สุดๆ เหมือนตอนงานเลี้ยงครั้งนั้นเลย ประกายวิบวับรัศมีผู้บริหารใหญ่จับ โคตรเท่เลยอ่ะ ผมมองไอ้วินเซอร์จนอีกฝ่ายหันมาพูดประชด
“สายตามึงหื่นมาก”
หื่นซะที่ไหนเล่าไอ้บ้า!!!
“นายจะไปไหนเหรอ?”
“งานเลี้ยง”ไอ้วินเซอร์มันตอบสั้นๆ แล้วหยิบนาฬิกามาใส่ มันก้มหน้ามองผมแล้วเหลือบตามองของในถุงที่ผมถืออยู่
“แล้วมึงมาทำไม?”
ยังจะมาถามอีกไอ้บ้าเอ๊ย!!!
กูมาอวยพรตรุษจีนล่ะมั้ง!!!
ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วหยิบเจ้ากล่องช็อกโกแลตที่ทำมาให้ไอ้วินเซอร์ไป ไอ้บ้านั้นก็มองอยู่นั้นแหละ กูอายนะโว้ย!!! รีบๆ รับไปซะทีเซ่!!! แล้วในที่สุดไอ้วินเซอร์มันก็รับกล่องนั้นไว้มันทำหน้านิ่งแล้วยิ้มที่มุมปากแถมยักคิ้วให้เล่นเอาผมอยากจะตะบันหน้ามัน โทษฐานมาทำให้หัวใจเกือบจะหยุดเต้น แมร่ง ดูดียังน้อยไป หล่อไปไหน หล่อเกินไป! เจ้านั้นก็เดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ไม่รู้เข้าไปทำอะไรหรอกครับ กว่าจะเดินออกมานานมาก ไอ้วินเซอร์มันเดินเข้าไปในครัวแล้วเดินออกไป
“ฝากทิ้งช็อกโกแลตในห้องด้วยนะ มันรก”ไอ้วินเซอร์หยิบกุญแจรถแล้วยิ้มให้กับผมแบบแปลกๆ ผมมองตามมันไปอย่างไม่เข้าใจ จนกระทั่งอีกฝ่ายเดินออกไปจากห้องนั้นแหละครับ ช็อกโกแลต? ผมเดินมาที่ห้องของมันแล้วเปิดเข้าไปก็ต้องอ้าปากค้างกับกองกล่องของขวัญที่กองพูนอยู่เต็มห้อง
แมร่งงงง!!!
อย่าบอกนะว่าช็อกโกแลตวันวาเลนไทน์น่ะ!!!
ผมเดินเข้ามาหยิบกล่องนั้นกล่องนี้ดู กล่องเล็กก็มี กล่องใหญ่ไล่ไปถึงใหญ่โอเว่อร์ ตุ๊กตา ดอกไม้ มีครบเลยครับ! ถ้านี่ไม่ใช่ห้องของไอ้วินเซอร์ผมจะคิดว่ามันเป็นร้านขายช็อกโกแลตหน้าเทศกาลวาเลนไทน์ไปแล้ว!! สุดยอดอ่ะ ผมก็ได้ช็อกโกแลตจากแฟนๆ เหมือนกันนะเพราะผมเป็นดารานี่น่า แต่ไอ้บ้านี่มันไม่ใช่ดาราแต่ได้เยอะกว่าผมซะอีก! หยิบการ์ดที่แนบมากับของขวัญมาอ่านแล้วชวนหงุดหงิดอย่างไงไม่รู้สิครับ
ผมเดินมาค้นหาถุงดำเพื่อยัดข้าวของพวกนี้เอาไปทิ้งตามคำบัญชาของไอ้วินเซอร์ ทิ้งๆ ไปก็ดี!! รกหูรกตาอยู่เหมือนกัน ผมโยนพวกมันทิ้งไปอย่างไม่ใยดี หึๆ แล้วไงล่ะ มันไม่ใช่ของผมเนี่ยน่า!! อ่า แต่ถ้าคิดถึงใจของคนให้แล้วมันก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันนะ พวกเขาอุตส่าห์ตั้งใจมอบให้นี่น่า ถ้าเป็นผมล่ะก็ผมก็เสียใจเหมือนกันนั้นแหละ
ผมเก็บช็อกโกแลตแต่ละกล่องไปทิ้ง ห้องก็เริ่มโล่งบ้างแล้ว ผมหยิบของพวกนั้นยัดใส่ถุงไปเรื่อยๆ ไอ้วินเซอร์มันไปงานเลี้ยงอะไรกันนะ? เกี่ยวกับธุระที่มันไปทำหรือเปล่า? ผมมองกล่องในมือแล้วหยุดคิดเกี่ยวกับไอ้วินเซอร์ กล่องขนาดนี้? กระดาษสีแบบนี้? ริบบิ้นโบว์สีแบบนี้? อ่า...!
นี่มันของกูนี่หว่า!!!
ผมถือเจ้ากล่องนั้นนิ่ง เข้าใจหัวอกของกล่องอื่นๆ ที่ถูกทิ้งไปแล้วก็ตอนนี้แหละ!! ไอ้วินเซอร์ มึงกล้าทิ้งงั้นเหรอ!? แถมยังให้เจ้าของมาเป็นคนทิ้งเองอีก!!! เจ็บปวดยิ่งกว่าพวกที่ไม่รู้กล่องอื่นๆ ไม่อยากได้ก็ไม่เห็นต้องรับมาเลยนี่!! ผมยืนนิ่งอยู่กับตัวเอง นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่กันแน่? ยืนมองกล่องช็อกโกแลตที่ทำขึ้นมาแต่คนรับไม่ต้องการและบอกให้เอาไปทิ้ง!! ผมปล่อยมือจากถุงนั้นแล้วเดินมาจับกระเป๋าของตัวเองสะพายขึ้นบ่า
บ้าชัดๆ เลยนะ ผมคิดว่าตัวเองทำสำเร็จแล้ว ผมคิดว่าอีกฝ่ายก็รู้สึกเหมือนกันแต่นั้นมันก็แค่ผมคิดไปเองสินะ? เจ้าหมอนั้นมันก็แค่เห็นผมเป็นของเล่น จะเล่นสนุกอย่างไงก็ได้สุดท้ายก็มาลูบหัวปลอบใจ ผมถอนหายใจ มันเหนื่อยที่จะต้องไล่ตามใครสักคนที่ไม่ยอมหยุดวิ่งให้จับได้สักที เหมือนจะจับได้แล้วแต่มันก็หันมายิ้มแล้วเดินออกไปอยู่เสมอๆ
บางทีผมน่าจะหยุดบ้าง เว้นช่วงบ้าง หรือ...
หายไปเลย...แล้วหมอนั้นจะรู้สึกเสียใจบ้างหรือเปล่า?
อ่า!!! ผมรู้อยู่แล้วล่ะ!
“เสียใจบ้าอะไรกันเล่า”
หมอนั้นดีใจโล่งอกไปเลยน่ะสิที่ผมไม่มายุ่งด้วย!! คงจะวิ่งรอกหาคนบรรดาคนที่รออ้าขาให้น่ะสิ!! ฮึ่ม!! ผมจับกลอนประตูแล้วเปิดออกเพื่อจะกลับไปพัก แต่แล้วผมก็ชะงักมองคนที่ยืนอยู่หน้าห้องอย่างงุนงง เธอก็เงยหน้ามองผมอย่างแปลกใจ สาวสวยในชุดกิโมโนสีแดงลายผีเสื้อ เมืองไทยร้อนตับจะแตกแต่แม่สาวคนนี้กลับใส่กิโมโนเนี่ยนะ!!!?
“ร้องไห้ทำไมเหรอพ่อหนุ่ม?”เธอเอียงหน้ายิ้มให้กับผมแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงใสๆ
หะ...หา? ผมเนี่ยนะร้องไห้!!? บ้าบอ!!! ผมแค่...แค่... ผมลองยกมือปาดน้ำที่ไหลออกมา อ่า...ฝุ่นมันเข้าตา?
“นี้ห้องของดาร์ลิ้งใช่ไหมจ๊ะ?”
ดาร์ลิ้ง!!!!? ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่ ทำไมถึงเรียกชื่อจริงแล้วเจ้าวินเซอร์!!! ผมกระพริบตาปริบๆ แล้วพยักหน้า เธอยิ้มให้กับผมเหมือนเดิม
“ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม?”เธอเอ่ยขอผมที่ไม่ใช่เจ้าของห้องอย่างมีมารยาทมากมาย ผมเลยก้าวถอยหลังไปแบบไม่รู้ตัวแล้วหญิงสาวคนนั้นก็เดินผ่านผมเข้ามาฉับๆ ผมมองตามเธอไปอย่างสงสัย เดินไปนั่งหน้าตาเฉย!! ทำตัวโคตรจะคุ้นเคยกับห้องนี้เหมือนมาบ่อยๆ!! เธอนั่งลงบนโซฟาแล้วหันมามองผม
“ช่วยเอาน้ำมาให้หน่อยได้ไหมจ๊ะ รู้สึกคอแห้ง”
“อ้ะ ครับ”ผมพยักหน้ารับอย่างมึนๆ แล้วเดินเข้าห้องครัวไปเอาน้ำมาเสิร์ฟแขก เธอก็หยิบน้ำขึ้นมาดื่มด้วยท่าทางมีมารยาทเป็นผู้ดีสุดๆ ผมยืนมองเธอด้วยความเอ๋อแดก ผู้หญิงคนนี้คือใคร!? มาหาผู้ชายยามวิกาล!!? แถมยังเรียกไอ้วินเซอร์ว่าดาร์ลิ้งอีก!!!
“ขอบใจหนูมากนะ”เธอดื่มน้ำเสร็จวางแก้วลงแล้วหันมาเอ่ยขอบใจผม พูดกับผมอย่างกับพูดกับเด็กๆ ทั้งๆ ที่ผมดูอย่างไงเธอก็ไม่น่าจะอายุมากกว่าผมเลยนี่น่า! เธอหัวเราะโดยยกมือปิดปากมองผมด้วยสายตาเอ็นดู
“เธอนี่ดูนิ่งสุขุมดีนะต่างจากไอ้หลานงี่เง่าของฉันลิบ”
ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย เมื่อกี้พูดว่าหลานงั้นเหรอ? หญิงสาวปริศนาในชุดกิโนโมที่พูดไทยชัดสุดๆ นั่งมองผมอย่างสำรวจ แสกนสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาจริงจังที่คมกริบผมยังรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวเลย! แล้วเธอก็หัวเราะหน่อยๆ ก่อนจะเผยมือไปที่โซฟาตัวตรงกันข้าม
“เชิญนั่งสิจ้ะ เราคงจะมีเรื่องพูดคุยกัน...ยาวเลยล่ะ”เธอทอดเสียงเน้นว่ายาวเหมือนมีแรงกดดันแปลกๆ ที่ทำให้ผมพาตัวเองมานั่งลงอย่างไม่ขัดขืน ผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา!!! พอผมนั่งลงเธอก็ยกมือแตะบริเวณอกของตัวเองแล้วเอ่ยแนะนำตัวอย่างสุภาพมากๆ รัศมีผู้ดีสุดๆ!!
“สวัสดีจ้ะ ฉัน วรกานต์ เรียกว่ากานต์ก็ได้นะจ้ะ”
“ครับ”ผมพยักหน้ารับหงึกๆ อ่า ชื่อก็ดูไทยนี่หว่าแล้วทำไมใส่ชุดแบบนี้ล่ะ สาวสวยในชุดกิโนโมเธอหัวเราะเสียงใสแล้วแย้มยิ้มกว้าง
“เป็นย่าของดาร์ลิ้งจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
ว่าไงนะ คุณย่างั้นเหรอ!!!!? o22
TBC.
ถ้าใครไม่รู้จักลุงนัทก็ไปอ่านตอนพิเศษได้นะจ้ะพวกเธอ
แอบมาย่องอัพเหมือนเดิม อาจารย์เลื่อนวันสอบ โฮก! โชคดีจัง!!
และแล้วก็เปิดตัวคุณย่าหน้าเด็กแอ๊บแบ๊วของวินเซอร์จนได้
ไม่รู้ว่าผู้ช่วยคนนี้จะมาทำให้ยุ่งกว่าเดิมหรือเปล่านะ เหอะๆ
ร้อยหน้าแล้ว!! T-T ปกติเป็นคนแต่งหื่น Nc มาไวโคตรๆ
ไม่เชื่อเหรอ? จริงๆ แต่ละเรื่องไม่เกินสิบตอนได้เสียกันแน่นอน(ยี่ห้อปอยแล้ว = =)
แต่ทำไมเรื่องนี้ถึงไม่มีสักทีวะ!!! อีสองคนนี้นิ ชักช้าอ่ะ เฮ้อ
ปล.คนอ่านอดทนไว้ อีกนิดเดียวก็ได้ตับๆ แล้ว!! ตอนนั้นก็เอาให้สะใจ ถึงพริกถึงขิงเลย!!
-
คนแรก จิ้ม ๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดด :) ดีใจได้อ่านต่อแล้ว ตาลุงนัทไม่ยอมแก่เลยนะค่ะ ส่วนคุณย่าจะมาช่วยหลานสะใภ้ใช่ไหมเนี่ย
-
ฮักโดนแกล้งอีกแล้ว :กอด1:.....
อยากส่งตวามรักให้นายวินซัก..ป๊าบ!! :beat:
-
เริ่มทำความรู้จักกับครอบครัวฝ่ายสามีไปทีละคน
แต่วินเล่นแรงนะ...เข้าใจว่าหงุดหงิดเรื่องพี่นัท แต่ฮักร้องไห้เลยนะเฮ้ย!
ลองหยุดดูอย่างที่คิดซักทีก็น่าจะดีนะ เผื่อใครบางคนจะกระวนกระวายซะมั่ง
-
:a5: :a5:
คุณย่า !
ฮักจะเจอศึกหนักรึป่าวหนอ??
-
เฮ้ยยยยยย
มีผู้ช่วยเป็นคุณย่าเลยเรอะ 555
วิเซอร์เสร็จแน่คราวนี้ เอิ๊กก
-
โว้ว...คุณย่ามาอย่างจัดเต็ม!
-
:L2: :pig4:
-
:m15: สงสารฮัก
:angry2: ไอบ้าวินเล่นแรงไปแล้วโว้ยยย ปั๊ดเดี่ยวยุให้ฮักทิ่งไปจริงๆซะนิ
คุณย่าขราสั่งสอนลิ้งด่วนคร่า ชาวยฮักด้วย
-
มีตัวละครเพิ่มอีกแล้ว :m3:
คนนี้ใช่ไหมที่จะมาช่วยฮัก :a9:
:L2: :L2:
-
อ่านแล้วสงสารฮอยฮักจัง ตัวชาเลยอ่ะ :monkeysad:
ตอนที่รู้ว่าช็อคโกแลตกล่องนั้นเป็นของฮัก
ทำอย่างนี้ออกจะเกินไปหน่อยนะวินเซอร์
แต่คู่กันแล้วยังไงก็ต้องได้อยู่ด้วยกันนั่นแหละ
เราจะรอวันนั้นไปพร้อมๆกับฮักนะ
คณย่าจะมาช่วยฮักหรือป่าวนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เดาว่าฮักคงเข้าใจผิด วินเซอร์คงไม่ให้ทิ้งหรอกกกก
-
เบื่อวินเซอร์อ่ะ
ไหนๆก็มีคุณย่ามาช่วยแระ (ช่วยใครอ่ะ??)
ฮักจัดหนักซะทีเถอะ
เอาให้วินเซอร์ มันบ้าไปเลย
:z6: :z6:
-
ฮักเราไม่เคยสงบสุขอ่ะ
-
:a5: โห ย่าเลยเหรอ ล้อเล่นแน่ๆ
-
มารอต่อค่า กำลังสนุก
-
เหอ เหอ หมดช่วงโปรโมชั่นแล้วว่ะวินเซอร์ ต่อจากนี้คือช่วงจัดหนักจัดเต็มแน่นอน แค่คิดก็สะจายยยยยแล้ว o18
-
โอยยยยยยยยยยยย :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
ฮักน่ารักมากกกกกกกกกก
อย่างเอามาฟัดบ้างเหอะ
ดีนะนิ่งๆ ถ้าฮักโวยวายแบบพรีสต์ มันจะโคตรฮาอ่ะ จริงๆ
คือแกคิดในใจแบบ ฮาไปมั้ยยยยยยยยย
คนแต่งๆแต่งเยอะนะๆ
หนูจองหนังสือ อยากได้จริงจัง *กำมือแน่น* :กอด1:
-
ฮูเร!!! จุดพลุๆๆๆ!!!!!!!!!!! :mc4:
ฉลองร้อยหน้าาาาา~ ยินดีด้วยจ้าาาา 55555+
ประเด็นคือ...แกล้งกันไปแกล้งกันมา...
อยากให้ฮักหนีไปจริงๆ อยากรู้ว่าอีวินจะทำยังไง..หึหึ(โหดมาก)
-
ลุ้นๆ โดนแน่ๆ วินเซอร์
-
เฮ้อ~! :เฮ้อ: เจอแบบนี้ก็เหนื่อยใจเหมือนกันนะ วินเซอร์แกล้งแรงไปแล้วนะ นี่มันไม่รักกันเลย ไปรักกับพรีสตี้เหอะ(อ่าว!)
ปล.น่ากลัวไปไหม?! หน้าอ่อนขนาดนี้เป็นแวมไพร์ใช่ไหม??! o22
-
หายไปเล๊ยยยยยยยยย ปล่อยให้วินเซอร์กระวนกระวายบ้างงง
-
คุณย่ามาตบอีหนูวินใช่ไหม ซ่าย...ขวา ...หน้าหลัง....แรง ๆ อีกสามทีติด ย่าห์
-
ฮักหนีไปก็ดีนะ อยากสะใจวินเซอร์
-
ไอ้วินเซอร์ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
กล้าทิ้งช็อกโกแล็ตของฮัก เดี๋ยวฮักทิ้งแกจะรู้สึก หมั่นไส้โว้ย
-
คุณย่าเจอกะฮักแล้วอ่ะ
กำลังสนุกเลย ตอนต่อไปจะเป็นยังงัยรีบมาต่อนะจร้าาาา
-
คุณย่า
-
เราคนนึง ขอบอกให้ฮักหยุด
เผื่อคนบางคนจะได้สำนึก ว่าตัวเองเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแรงเกินไปแล้ว
หวังว่าคุณย่าคนสวยคงเข้ามาช่วยชี้ทางสว่างบ้างไรบ้าง
แค่ให้หยุดนะ ไม่ได้บอกให้เลิก ดัดนิสัยหัวหงอกมันบ้าง รอบข้างมีแต่คนเอาใจถึงได้นิสัยแบบนี้ไง !!
เคืองๆๆ เห็นน้ำตาฮักแล้วใจแป้ว วินเซ่องี่เง่ าา า า าว้อย
-
ฮักเอาคืนด่วน อีตาวินวินมันจะแกล้งแรงเกินไปแล้่วนะ
-
:angry2:อิวินเซอร์ ใจร้ายเกินไปแล้วนะ :monkeysad: ฮักร้องไห้เลย ฮือๆ เป็นเราก็ร้องอ่ะ
คุณย่ากานต์หน้าเด็กเว่อร์ๆๆๆ ทำได้ไง คุณย่าจะคุยอะไรกับฮักหนอ...
-
ลองใจกันแรงเเกินไปรึเปล่า ฮักไม่ใช่ตัวตลกให้แกมานั่งขำแอบดูห่างๆนะไอ่เซ่อไอ่โง่ โง่เง่าเองจะมาโทษฮักได้ไง ไม่ปลื้มพระเอกเรื่องนี้จริงๆ :m16:
-
นิสัยชอบแกล้งอย่างนี้ สมควรโดนฮักงอนไม่มาหาให้เข็ด
ตัวช่วยชั้นเลิศ คุณย่าสาวสองพันปีออกโรงแล้ว
-
เอาคืนให้ได้นะฮัก
:z6: :z6: วินเซอร์
-
วินแกล้งแรงไปนะ สงสารฮักอ่ะ ถอยออกมาเลยฮัก ให้เจ้ามันรู้สึกซะบ้าง
ว่าแต่คุณย่าของวินมาช่วยฮักใช่มั้ย เอาให้วินกระอักเลือดเลย หมั่นไส้
ทำอะไรแคร์ความรู้สึกฮักเลยสักนิด ทำฮักร้องไห้ด้วย อ๊ากกกก อภัยไม่ได้!
-
คุณย่าจะมาช่วยฮักใช่มั้ย :z1:
-
อ๊ากก ค้างงง :serius2: รอตอนต่อไปครับ สู้ๆ น้า ^^v
-
หนอย วินเซอร์ถ้าจะแกล้งแรงขนาดนี้
ทำหนูฮักเราร้องไห้ :m15: ให้อภัยไม่ได้ :z6:
คุณย่าช่วยจัดการไอ้เด็กนิสัยเสียนี่ด่วน!!
-
วินเซอร์มันจะกล้าทิ้งช๊อคโกแลตของฮักเร้อออ :laugh:
ว่าแต่ใจร้ายจัง ปล่อยให้ฮักรอเก้อที่ร้านอาหารตั้งหลายชั่วโมงแน่ะ
ฮึ่มมมม เตะมันสักป๊าปเลยฮัก
แล้วคุณย่าจะมาช่วยยังไงนะ สนุกแน่ๆ
ถึงคราววินเซอร์ต้องวิ่งตามฮักบ้างแล้วล่ะ
o18
-
ไม่ย๊อมมมมมมมมมมม
วินเซอร์แกล้งฮักแรงไปแล้วนะ !!
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
สงสารฮักจังเลยยย ~~!
ให้ฮักเอาคืนมั่ง ๆๆๆ *-* หายไปจากวินเซอร์สักสามเดือนเล้ย !!
-
สงสารฮักอ่ะ :m15:
ให้ฮักเอาคืนตาวินหน่อยเถอะ มาแกล้งฮักได้ไง
-
คุณย่ายังสาว
:a5:
o22
-
ก่อนจะมี nc ช่วยฮักแก้แค้นวินเซอร์ก่อนเถอะ
หมั่นไส้มาก :beat:
ชิ มาทำอย่างงี้กับฮักได้ไง สงสารฮัก
-
โอ๊ยยยย ไอวินเซอร์ ไอโรคจิต
:m31:
ฮัก หยุดตามมันเลย
อินี่มันได้ใจ :m16:
ปต่ก่อนอื่น เคลียร์กับ คุณย่า น่าแอ๊บแบ๊วก่อนน๊าาา o22
รอต่อๆๆๆ ค้างๆๆ
-
คุณย่าหน้าเด็กมาทำอะไร มาดูว่าที่หลานสะใภ้หรือเปล่า :-[
-
คุณย่าช่วยให้คู่นี้มันสปาร์คกันซะทีเหอะ
ตั้งแต่วินมันรู้ความจริงเรื่องฮัก
ดูห่างๆ กันยังไงไม่รู้
-
คุณย่ามาดูตัวหลานสะใภ้ใช่มั้ย
-
ลองหายไปเลยนะฮัก อยากให้วินเซอร์รู้สึกบ้าง :m15:
คุณย่ามาดูตัวลูกสะใภ้ใช่มั้ยเนี่ย ?!
รีบๆมาต่อนะคะ :monkeysad:
-
แกในเลววินเซอร์..........
พูดให้มันเคลียๆไปเลยดิจะค้างคาทำไม
เบื่อวะ :z3: :z3: :z3:
-
ไอ้บ้าวินเซอร์ เดวก็ยุให้ฮักหนีแกไปซะเลยนิ แล้วอย่ามาเสียใจนะย่ะ :angry2: :angry2:
แล้วคุณย่าหน้าเด็กนี้จะช่วยฮักใช่ป่ะ :z2: :z2:
-
:เฮ้อ: บางทีฮักก็ต้องหยุดบ้างนะ
วินเซอร์แกแรงไปล่ะ อยากให้ฮักหนีไปจิงๆ
คู่นี้อุปสรรคเยอะ
-
:z10: :z10: :z10:
-
แค่วินเซอร์คนเดียว ฮักก็จะถอดใจอยู่เลย
งานนี้ตัวย่ามาเอง สงสัยจะยาว... :เฮ้อ:
คุณย่าจะมาป่วนใช่มั๊ยคะเนี่ย o22
-
ขอเชียร์ให้ฮักหยุดเถอะไอ้วินเซอร์บ้าแกล้งกันอยู่ได้คอยดูสิถ้าไม่มีฮักคอยตามวินเซอร์จะทำยังไง
-
คุณย่าหรอเนี่ย !!!!!!!!!!!!
-
ชุดกิโมโน :a5:
คุณย่านี่จะมาช่วยใช่ม๊ายยยยยยยย :mc4:
-
คุณยายต้องช่วยฮักน่ะ แกล้งวินเซอร์เลย 5555
-
o22ย่า
-
กล้าทิ้งของฮักได้ใจ วินใจร้ายไปแล้วนะ
กระซิกๆๆ :monkeysad: :monkeysad:
-
รอฮักเสียจิ้นให้วิน รอ NC :o8:
คุณย่าของวินเซอร์อ่อ, ครอบครัวนี้วางแผนไรอีกเนี่ย วางใจไม่ได้อ่ะ55.
-
วินเซอร์นี่ไม่เคยทำให้รักได้เกิน 2 ตอนจริงๆ :z6:
คุณย่าเหรอเอ๋ นึกว่าเฮียเฮอร์มิตซะอีก // ลืมไปเฮียยังไม่กลับไทยเลยนี่นา :serius2:
-
คุณย่ายังสาว o22
มาช่วยวินหรือฮักคะเนี่ยะ..><!!
-
นี่ตาวินเล่นแรงไปไหม.....ถ้าฮักเหนื่อยแล้วไปควงคนอื่นแกจะหนาว.......คุณย่าค่ะ.....อบรมตาวินด่วนช่วยฮักที :call:
-
เมื่อไหร่จะได้กินตับน้าาาา :-[
-
คุณย่าม่ช่วยใช่ไหม?
-
ฮักหายไปเลยเหอะ ปล่อยให้วินเป็นบ้าแล้วตามหาฮักดีกว่านะได้แก้แค้นด้วย หึหึ
คุณย่าจะมาช่วยฮักใช่มั้ย??
-
แกล้งแรงๆ..อย่างนี้ เมื่อไหร่จะเจอของจริงสักทีล่ะเนี่ย
ความอดทนของคนมันมีจุดสิ้นสุดเสมอ รอแค่ว่าเมื่อไหร่ ฮักจะได้เอาคืนให้สาสมกับที่โดนเท่านั้นแหละ
หมั่นไส้อิวินเซอร์นี่จริงๆ มันควรจะมีใครชี้ให้ดูศะบ้างว่าโลกไม่ได้หมุนรอบตัวมันนะเว้ย ชิ :angry2:
-
เหอะๆ ฮักทนดีจริงๆ
-
วินเซอร์ยังใจร้ายไม่เลิกนะ...ฮักไม่ต้องไปสนใจแล้ว :o12:
-
เอาช็อคโกแลตฟาดหน้ามันไปเลยฮัก :angry2:
-
ขอบคุณจ้า
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด..........
คุณย่าหน้าเด็ก แอ๊บแบ๋ว แม่เจ้ากล้วยทอดอะไรมันจะขนาดนี้
คุณย่าจะมาเป็นผู้ช่วยของฮอยฮัก เพื่อดัดสันดานของวินเซอร์ใช่ไหมเอ่ย ??
แบบนี้มันก็คงจะสนุกสนานสุดยอดกันไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่า
จัดหนักหนักนะค่ะคุณย่าหน้าเด็ก ^^
-
แรงไปไหมวินเซอร์ เกลียดแกว่ะ
:beat: :z6:
-
บักวินนนนน แกล้งแรงไปแล้วนะเฟ้ยยยยยยยย
ทำฮักของเค้า(!?) ร้องไห้เลยอ่ะ
นิสัย ชิ :z6:
อยากให้ฮักแก้แค้นให้ถึงพริกถึงขิง
เอาให้ตายกันไปข้างนึงเลย แม่งงงง :fire:
ปล. ถ้าบักวินยังมีนิสัยเยี่ยงนี้ อย่าเพิ่งให้ฮักเสียตัวน้าาาาา :m31:
-
คุณย่า กราบสวัสดีค่ะ ฮ่าๆๆ
-
ฮักต้องผ่านด่านคุณย่าก่อนใช่ป่าว
-
บางทีผมน่าจะหยุดบ้าง เว้นช่วงบ้าง หรือ...
หายไปเลย...แล้วหมอนั้นจะรู้สึกเสียใจบ้างหรือเปล่า?
เราก็คิดเเบบนี้นะ เเต่ไม่รู้ว่าวินเซอร์มันจะรู้สึกอะไรรึป่าวอ่ะดิ :z2: :z3:
-
P'hug klang p'vin klab baang si kha,,yaak hen p'vin vernver baang kha... mansai pii kae maak maai kha,,hu hu hu...
-
คุณย่าโผล่มาแล้ว จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย???
-
วินเซอร์ใจร้ายยย :m31: :angry2:
เมื่ไหร่จะหยุดทำให้ฮักของเค้าหยุดร้องไห้ซักที :m16:
ห่างไปซักพักก็ดีนะฮัก หันมาดูแลหัวใจตนเอง
ให้วินเซอร์มันรู้ตัวซะบ้าง จะได้รู้สึก
ปล.แอบเชียร์หวังว่าคุณย่าคงจะมาช่วยฮอยฮักนะ :กอด1:
-
มีพี่นัทโผล่มาด้วยยยยย ดีใจจังปลื้มพี่นัทเป็นการส่วนตัวตั้งแต่ตอนพิเศษแล้ว :กอด1:
-
ขอโดดเตะวินเซอร์ได้มะ ย้ากกกกกกส์ :angry2:
แกจะมากไปและนะ สงสารฮัก
มีคนตระกูลนี้โผล่มาอีกและ จะมีเรื่องอะไรอีกเนี่ย
-
สงสารฮักง่ะ ฮือๆๆๆ :m15:
วินเซอร์~~~~~~~~~~~ ทำตัวแย่เกินไปแล้วน้า :m31: จะแก้แค้นที่โดนหลอก (อาจรวมหึง) อย่างนี้มันทำร้ายจิตใจกันเกินไปมั้ย :angry2:
คุณย่าคนสวยช่วยฮักด้วยนะคะ
ปล.คิดว่าวินเซอร์ไม่ได้อยากให้ฮักทิ้งช็อคโกแลตที่ทำมาให้...ถ้ากลับมาแล้วช็อคโกแลตทั้งหมด แม้แต่ของฮักหายไปด้วยจะเป็นยังไงนะ หึๆ แล้วถ้ายิ่งฮักหายตัวไปด้วย....หึๆๆๆๆ o3 แต่ฮักต้องถ่ายหนังนี่นา o6
-
หนีไปเลยฮัก !! 55555
เอ่มมม สายเลือดเขาช่างน่ากลัวจริงๆ !!!
:z2:
-
ฮอยฮัก แกล้งวินเซอร์คืนมั่งเลย เอาให้หึงตายกันไปข้าง
วินเซอร์โหดร้ายอ่ะ สงสารนู๋ฮัก :m16: :m31:
คุณย่ามาแล้ว มาช่วยน้องฮักหน่อย น้องฮักอย่างเสียจิ้น o.O!!!
-
o22 ย่ารึ!!
โหห ย่องอัพอีกแล้วววววว
วาเลนไทน์ล่ะ วันเกิดเราด้วย :o8:
อยาให้มีnc ในวันวาเลนไทน์อ่ะ คงหวานน่าดู
102 หน้าผ่านไป ยังไม่มีNC :a5: มันเป็นไปได้อย่างไรรรรรรร!!!!!!!!!!!!! :z3:
รอตับๆ :haun4: :L2:ให้ปอยจ๊ะ
-
คุณพี่นัทชวนฮักเล่นเกมอีกแล้ว :z6:คราวนี้ฮักโตแล้วอย่ามาหลอกซะให้ยากเลย
เปิดตัวคุณย่าของวินเซอร์ได้แอ๊บมากๆ :monkeysad:หวังว่าคุณย่าคงมาช่วยทำอะไรๆให้ดีขึ้นนะ
-
ชักหมั่นไส้วินเซอร์หนักๆแล้ว คนเขียนรีบสั่งสอนด่วน :z13:
-
ย่องมาอ่าน
อ่านไปอ่านมาก็งงเอง ทำไมอิวินมันโหดกะฮัก
สงสารฮัก เอ่อ นึกขึ้นได้ รายนั้นโกรธที่ฮักหลอก
แต่แบบนี้มันเด็กอ่ะนะ คู่นี้เนี้ยมัน
มาโซ กะ ซาดิส ของแท้จริงๆ วุ้ย
-
สงสารฮัก แต่คนแต่งครับ ทำไมแต่งแล้วก็อัพเรื่องนี้อย่างเดียวเลย ผมเป็นคนที่ติดตามเรื่องของ โซโล กับ พรีตส์ นะครับ ตั้งแต่เริ่ม จนแยกมาแต่งเรื่อง วินเซอร์ กับ ฮอยฮัก แล้วพักหลังๆมานี้ อัพแต่ วิน กะ ฮัก คือแล้ว พรีตส์ กับ โซโล ล่ะครับไม่อัพบ้างเหรอครับ ผมยังติดตามอยู่นะครับ
-
คุณย่าวินเซอร์มาแล้ววว เอาคืนวินเซอร์ให้หายแซบเลยน่ะ !!!
-
ผู้ช่วยที่ว่าคงจะเป็นคุณย่า(หน้าเด็ก)สินะ >< ตระกูลนี้พันธุกรรมผิดมนุษย์ทุกคนเลยรึ
แต่วินเซฮร์ โคตรใจร้ายอ่ะ :o12: เดี๋ยวฮักหนีไปเป็นชู้กับพี่นัททำไงอ่ะ(ที่จริงเป็นชู้กับน้องหมาอัสกี้ มีแววเป็นไปได้มากกว่า 555)
:กอด1: :pig4:
-
งานจะเข้าใครระหว่าง วินเซอร์ กับ ฮอยฮัก แต่ดูท่าทางวินเซอร์จะมีสิทธิ์ได้รับโอกาสนั้นมากกว่า อิอิ ก็ฮอยฮักเราออกจะน่ารักอ๊ะ
-
อยากอ่าตอนต่อไปไม่ไหวและ และก้อเตรียมทิชชู่ไว้รอฉากอัศจรรย์แล้วค่า
-
ชักช้าจริงๆด้วยอ่ะ
ขอnc คู่นี้สะทีน่ะค่ะ
วาเลนไทน์ไง อิอิ
-
เอ่อ.. แล้วจะมาเป็นผู้ช่วยใครละเนี่ย
-
ย่าเลยหรอออออ
โอ้ววววววววววววว
วินเซอร์ตายแน่นอนนน
-
ฟู่ กว่าจะตามทัน :monkeysad:
อ่า ย่าของดาร์ลิ้งออกโรงมาซะแว้วนะเนี่ย
แล้วฮักจะโดนอารายป๊ะหนอ
มาต่อไวๆนะคร๊า รออยู่จ้า :call: :call: :call:
-
ฮือออออ!! :sad4:
ยังไม่มาต่อ...เช้าไปหรอคะ!!
ไปสอบก่อน...เย็นจะมาดูอีกที!! :serius2:
-
จงมาๆ :call: :call: :call: 555
วินจะมากไปแล้วนะ ฮักเอาคืนให้สาสมเลยๆ :angry2: :angry2: :fire: :m16: :m31: :3125:
-
ตอนที่ 19
“ครับ สวัสดีครับ ผมชื่อฮอยฮัก ยินดีที่ได้รู้จักคุณย่าครับ”
“ฮอยฮักเหรอ ชื่อน่ารักจัง”
หลังจากที่ผมนั่งอึ้งอยู่นั้นก็รวบรวมสติยกมือไหว้ก้มศีรษะเล็กน้อยแล้วแนะนำตัวตามมารยาทน่ะครับ คุณย่ากานต์ก็ยิ้มรับ อุว๊ะ!! หน้าโคตรเด็กเลยโว้ย อำกูเลยอยู่หรือเปล่าเนี่ย!!!? ผมมองอีกฝ่ายนิ่ง ในใจของผมนั้นยังไม่เชื่อหรอก ใครจะไปเชื่อลงล่ะวะ!!
“ดาร์ลิ้งไปไหนเหรอจ๊ะ? นี่กะว่าจะมาเยี่ยม”
“วินเซอร์ไปงานเลี้ยงครับ”
“งานเลี้ยงอะไรกัน?”คุณย่ากานต์ย่นจมูกแล้วมันดูน่ารักจริงๆ นะครับ คนๆ นี้อายุเท่าไรกันฟ่ะ!? ดูจากหนังตาแล้วผมคิดว่าเธอไม่น่าจะอายุเกินสามสิบหรอก! แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไงล่ะครับ เพราะประธานฮันก็ปาไปสี่สิบแล้ว แต่ เอ๊ะ หน้าตาประธานฮันก็ยังเอ๊าะๆ อยู่เลยนะ ดีเอ็นเอตระกูลนี้มัน...ลึกลับวะ!
“ว่าแต่หนูร้องไห้ทำไมเหรอจ๊ะ โดนเจ้าหลานงี่เง่ามันรังแกมาเหรอ?”คุณย่ามองไปมองรอบๆ แล้วก็หันมามองผมก่อนจะทำหน้าเหมือนคิดได้แล้วถามผมด้วยเสียงนุ่มนวล ผมนั่งนิ่งไม่ตอบอะไร จะให้บอกไงล่ะว่าหลานของคุณย่าน่ะมันเหี้ย! แล้วที่สุดแล้วก็คือ จะบอกให้บอกว่าผมตามจีบหลานชายของคุณย่าอยู่ครับเหรอ? บ้าน่ะสิ!!
“ไม่เป็นไรหรอก เล่าให้ฉันฟังได้นะหนู ถ้ามีอะไรพอช่วยได้ฉันก็จะช่วย”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”ผมปฏิเสธออกไป คุณย่าก็หัวเราะเบาๆ มองผมด้วยแววตารู้ทัน
“เธอน่ะ ชอบลิ้งมันใช่ไหมล่ะ?”
“ครับ”ไอ้ผมมันก็บ้าจี้ไปพยักหน้ารับซะงั้น เฮ้ย ไหนบอกว่าจะไม่บอกเขาวะ!! แต่เอาเถอะ อย่างไงมันก็เป็นเรื่องจริง ผมก็ไม่ชอบโกหกใครด้วย คุณย่าเห็นผมยอมรับง่ายๆ ก็เลิกคิ้วรับก่อนจะเปลี่ยนไปยิ้มนิดๆ แล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยนเหมือนคุยอยู่กับเด็กน้อยที่กำลังหวาดกลัว น้ำเสียงที่ปลอบประโลมหรือความเป็นแม่ในน้ำเสียงนั้นหรือเปล่าที่ทำให้ผมนิ่งแล้วเปิดปากพูดออกไปแบบไม่ปิดบัง ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ที่รู้ก็คือคุณย่ากานต์มีบางอย่างคล้ายๆ กับแม่ของผม
อ่อนโยนแต่แข็งแกร่ง
“เจ้าหลานบ้าทำแบบนั้นกับเธองั้นเหรอ?”คุณย่าเอ่ยถามผมเสียงสูงอย่างแปลกใจ เธอยื่นปากแล้วจับแก้มของตัวเองอย่างครุ่นคิด ผมพยักหน้าแล้วเศร้า แต่ละวิธีที่มันทำนั้นเหมือนมันเกลียดผม แกล้งผมซะขนาดนั้นจะให้มองว่าอย่างไงล่ะ นอกจากมันเกลียดผม ไม่ชอบขี้หน้าน่ะ!!
ปัง!!!!!
“ชิ ไอ้ตระกูลเฮงซวย!”
หือ!!!?
ผมเบิกตากว้างเล็กน้อย มองเท้าเล็กๆ ของคุณย่ากานต์ที่ฟาดลงบนโต๊ะเสียงดังฟังชัด แต่ที่ชัดมากกว่านั้นก็คือเสียงสบถซึ่งห่างไกลจากคำว่าผู้ดีสุดๆ เลยล่ะครับ ผมแอบอึ้งเล็กน้อยแต่หน้ายังนิ่งเหมือนเดิมนั้นแหละ คุณย่ากานต์ทำหน้าจิ๊จ๊ะแบบไม่พอใจครับ มาดผู้ดีสูงส่งนั้นกลายเป็นเจ้าแม่ยากูซ่าไปเลย!!
“ฉันไม่คิดเลยว่าเจ้าเด็กนั้นมันจะเอานิสัยแย่ๆ มาจากปู่ของมัน ไอ้ตระกูลโรคจิตนี่มันน่านัก เห็นเจ้าหลานเฮงซวยชอบทำดีกับสาวๆ กับคู่ควงทั้งหลาย ฉันก็นึกว่ามันคงจะไม่เป็นแบบปู่มันซะอีก แต่ที่ไหนได้ ไอ้นิสัยชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบเนี่ยมันอยู่ในสายเลือดสินะ!!!”คุณย่าบ่นยาวเหยียดแล้วก็ถอนหายใจอย่างหัวเสีย ก่อนดวงตาคมๆ นั้นก็ตวัดมามองผมนิ่ง กระพริบตามองผมจากนั้นก็เลิกคิ้วแล้วขมวดคิ้วทำหน้าหลากลายอารมณ์ในเวลาอันรวดเร็ว
“ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าลิ้งมันจะมีสเปกแบบนี้แฮะ”เธอบ่นพึมพำผมก็เลิกคิ้วรับ บ่นอะไรหว่า? คุณย่ากานต์โบกมือไปมาแล้วยิ้มแบบไม่มายด์
“ฉันมีอะไรจะเล่าให้เธอฟังล่ะ”เธอยิ้มก็เล่าออกมา ผมก็ไม่ขัดศรัทธานั่งนิ่งรับฟังเงียบๆ
“สมัยที่ฉันไปเรียนต่อที่อเมริกาแล้วเจอกับวอลเธอร์ หมอนั้นน่ะหาเรื่องฉันตลอดเวลา ล้อปมด้อย จิกใช้เป็นทาส ข่มขู่บังคับ สารพัดวิธี ฉันก็อดทนมาตลอดจนกระทั่งมันอดทนไม่ไหว ฉันก็บ่อน้ำตาแตกร้องจะกลับเมืองไทยอย่างเดียว วอลเธอร์เจ้าเฮงซวยนั้นทำอะไรไม่ถูกเลยล่ะ หน้ามันตอนนั้นฉันยังจำได้อย่างดีเลย มันโคตรฮา!”คุณย่าหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
“หึๆ จนกระทั่งฉันตัดสินใจกลับเมืองไทย เจ้าบ้าวอลเธอร์มันโคตรบ้าเลยตามมาที่สนามบินเพื่อห้ามไม่ให้ฉันกลับแล้วหมอนั้นก็ตะโกนบอกรัก มันเป็นอะไรที่น่าอายจริงๆ นะ เจ้าบ้าที่เอาแต่แกล้งฉันคนนั้นยืนหน้าแดงยิ่งกว่าลูกเชอรี่มันทำให้ฉันโกรธมันไม่ลงเลย ฉันก็บอกว่าจะกลับไปเยี่ยมบ้านเท่านั้นเดี๋ยวก็กลับ วอลเธอร์ก็หน้าแดงยิ่งกว่าเดิมแล้ววิ่งหนีไปเลย วันนั้นฮาจริงๆ นะ ไอ้บ้านั้นหน้าแตกสมน้ำหน้ามันจริงๆ!”คุณย่าเล่นเสียงใสดูท่าทางท่านจะมีความสุขมากกับความหลังนี้นะครับ ใบหน้านั้นดูอิ่มเอม วอลเธอร์เนี่ยคงจะเป็นคุณปู่สินะ? งั้นนี้ก็เป็นเรื่องสมัยของคุณปู่คุณย่า? ผมนั่งนิ่งรับฟังอีกฝ่ายไม่พูดอะไรเป็นการขัด
“แล้วตอนที่เจ้าฮันนี่ไปเจอไรซ่าแม่ของเจ้าลิ้งมันนั้นแหละ ฮันนี่ที่เป็นคนอ่อนโยนคนนั้นก็นิสัยเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ แกล้งเขาสารพัดแหละ แต่ไรซ่าน่ะฉลาดก็เลยกลายเป็นว่าเจ้าฮันนี่สยบเป็นฝ่ายแมวเชื่องๆ ไป หึๆ เธอเข้าใจไหม? ตระกูลนี้ที่เขาแกล้งน่ะเขาไม่ได้เกลียดหรอกนะ แต่เขาชอบแล้วก็อยากจะทดสอบเท่านั้นเอง ถึงวิธีจะงี่เง่าโคตรๆ ก็เถอะ”คุณย่ากานต์เบ้หน้าโบกมือไปมาแล้วจากนั้นก็หัวเราะเบาๆ ผมเนี่ยกะพริบตาปริบๆ อ้อ อันที่จริงผมค่อนข้างสมองรวดเร็วนะ แต่ว่าเจอเรื่องแบบนี้แล้วสมองมันอืดไปเลยครับ
“แกล้งเพราะชอบ? มันจะไม่เกินไปเหรอครับ?”
โรคจิตสุดๆ!! แกล้งคนที่ชอบเนี่ยนะ!!?
“ตระกูลเฮงซวยนี่มันไม่รู้จักคำว่าเกินไปหรอก ทำตามใจตัวเองตลอดแหละ”คุณย่ากานต์ถอนหายใจหน่ายๆ แล้วยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ ผมก็นิ่งไปครับ นั้นอาจจะเป็นคนอื่นๆ แต่อาจจะไม่ใช่ไอ้วินเซอร์หรอกครับ มันเนี่ยนะจะชอบผม? ไอ้แว่นจืดที่มันไม่เคยจะพูดดีๆ ด้วยน่ะเหรอ? อย่างไงผมก็ไม่เชื่อ!!! ไม่เชื่อพอๆ กับคนตรงหน้าเนี่ยเป็นคุณย่าของไอ้วินเซอร์ด้วย มันจะประหลาดเกินไปแล้วนะ!!!
“เธอน่ะเยี่ยมมากเลยล่ะที่ทนไอ้หลานบ้านั้นได้ขนาดนี้น่ะ”
“แต่ผมไม่ไหวแล้วล่ะครับ มันเหนื่อย”
“ใช่ อย่าไปทนเลย มันทำได้เราก็ทำมันกลับไป อย่าไปยอม ดัดนิสัยเฮงซวยนั้นซะ!”
“ดัด?”ผมเอียงหน้ามองอีกฝ่าย ให้ดัดนิสัยโรคจิตนั้นน่ะนะ คุณย่ากานต์พยักหน้ารับแล้วหัวเราะในลำคอ
“หึๆ ฉันจะให้วิธีสยบความบ้าของตระกูลนี่ล่ะกัน ถือซะว่าเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์จากฉัน”
“วิธีสยบความบ้า?”ผมมองอีกฝ่ายด้วยความสนใจ แหงล่ะ ไอ้วินเซอร์มันทั้งบ้าโรคจิตวิปริต!!
“จากที่ฉันรู้จักตระกูลนี้มาก็นานหลายรุ่น เจ้าพวกนี้แพ้อยู่สองอย่าง อย่างแรกก็คือแพ้น้ำตา อย่างที่สองก็คือแพ้ลูกอ้อน ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่งเนี่ยแหละ”
น้ำตากะอ้อน!!?
ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วทำหน้าเปลี่ยนเป็นซีดๆ ไม่ไหวล่ะมั้งคร้าบ!!! อย่างผมเนี่ยนะที่ไปบีบน้ำตาใส่ไอ้วินเซอร์ ยิ่งไปอ้อนเนี่ยมันคงจะขำกลิ้งแหละ! ผมถอนหายใจเบาๆ
“ลองทำดู เรียกมันเสียงหวานๆ ‘ดาร์ลิ้ง’ ไอ้เด็กนั้นไปไม่เป็นแล้วล่ะ!”
“อย่างผมเนี่ยคงจะทำไม่ได้หรอกครับ”ผมส่ายหน้าเล็กน้อย คิดสภาพตัวเองไม่ออกเลยว่าจะเป็นอย่างไง เอาไปเอามาไปเรียกมันแบบนั้นมันชกกลับมาแล้วจะยุ่งไปกว่าเดิมซะอีก
“สงสัยผมคงจะต้องหายไปสักพัก...”
“เฮ้ย!”คุณย่าอุทานเสียงแหลม เธอส่ายหน้าดิกๆ ผมถึงกลับเลิกคิ้วงงกับปฏิกิริยาต่อต้านของอีกฝ่าย อะไรหว่า? ผมแค่จะไปพักจิตพักใจแล้วค่อยกลับมา คุณย่ามองผมอย่างจริงจัง
“เธออยากเจ็บตัวเหรอ? วิธีหลบหรือหนีแบบนั้นไม่ดีแน่! ถึงตอนแรกๆ มันจะง่อยเกือบไหลตายก็เถอะแต่ตรรกะตระกูลนี้มันแปลกๆ พอเราวิ่งหนีหรือหลบหน้าเจ้าพวกนี้จะทำเหมือนกันเปี๊ยบ มันจะคร่ำครวญ ง่อยเหงา จะเป็นจะตายจากนั้นพวกมันก็จะทำเป็นไม่สนใจเรา ปล่อยไปอะไรแบบนี้ แต่นานเข้าจู่ๆ มันก็ลุกขึ้นออกล่าเธอแบบน่ากลัวสุดๆ แล้ว...หึๆ ถ้าถูกจับได้ล่ะก็เธอถูกขังเป็นนกในกรงทอง และนิสัยมันจะป่าเถื่อนยิ่งกว่าจำเลยรักเลยล่ะ อย่าเสี่ยงดีกว่าฉันเห็นหลายคู่แล้ว”คุณย่าหัวเราะเสียงต่ำๆ ผมฟังแล้วขนลุกอย่างหวาดเสียว ตรรกะตระกูลนี้จะโรคจิตไปไหน!!!? ผมครุ่นคิดต่อ หนีหรือหลบก็ไม่ได้? หน้ามันเนี่ยย่ำแย่ลงเรื่อยๆ นี่กูหลงผิดโคตรๆ ที่มาหลงไอ้เวรนี้!!
“ขอเตือนอีกข้อคืออย่าทำให้พวกนี้หึงเด็ดขาดพวกมันโคตรรรรรหึง โคตรรรรรหวงเลย แต่ถ้าเธอชอบแบบรุนแรงก็ลองทำดูนะ หึๆ”คุณย่าเหลือบมองผมแล้วหัวเราะคิกๆ
ผมไม่ใช่มาโซนะครับ!!!?
คุณย่านั่งเม้าท์มอยไอ้วินเซอร์จนมันพรุนเลยล่ะครับ ไม่ได้นินทานะครับ ก็แค่เล่าสู่กันฟัง แฮะๆ แล้วผมก็ทำนั้นทำนี้ให้ท่านทานด้วย คุณย่าเป็นคนคุยสนุกครับก็เลยคุยกันยาวจนคุณย่าก็ถูกเพื่อนโทรตามไปร่วมงานวันเกิด อ้อ ที่คุณย่ากานต์มาเมืองไทยก็เพราะมาวันเกิดเพื่อนเนี่ยแหละครับคุณย่ากานต์ท่านอยู่อเมริกากับคุณปู่วอลเธอร์นู้น มิน่าตอนปีใหม่ไอ้วินเซอร์ถึงไปฉลองที่อเมริกาแน่ะ
ได้รู้อะไรจากคุณย่าตั้งเยอะแยะเลยครับ อย่างเช่นไอ้ตู้ปริศนาในห้องของไอ้วินเซอร์ที่มันบอกว่าเป็นงานอดิเรกน่ะจริงๆ แล้วไอ้บ้านี่มันสะสมพวกชุดคอสเพลย์ครับ! คุณย่าบอกว่ามีตั้งแต่ชุดเครื่องแบบทหาร พยาบาล ชุดนอนวาบหวิว หูแมว หูหมายันชุดน่ารักๆ ทั้งหลายผมคิดสภาพไอ้วินเซอร์ใส่ชุดพวกนั้นแล้วขำไม่ออกแต่คุณย่ากลับหัวเราะกลิ้งแล้วบอกให้ผมนั้นแหละระวังตัวเอาไว้ มันไม่ได้เอาไว้ใส่เองแต่ให้คนอื่นใส่ให้มันดูต่างหาก!!! อันนี้ก็เข้าขั้นโรคจิตวิปริตชิบ!!!
สุดท้ายผมกับคุณย่าก็แลกเบอร์และอีเมล์กัน ไว้คุยผ่านเฟซบงเฟซบุ๊คครับ ผมเดินมาส่งคุณย่าข้างล่างคอนโด มองคุณย่าที่อยู่ในชุดกิโมโนแล้วสงสัย ไม่ได้สงสัยว่าทำไมถึงใส่หรอกครับ คุณย่าบอกว่าตอนนี้กำลังคลั่งวัฒนธรรมญี่ปุ่นอยู่น่ะครับ แต่ที่ผมสงสัยก็คือคุณย่าไม่ร้อนเหรอครับ? เหงื่อก็ไม่ออกเลยแต่ผมแค่เห็นก็ร้อนแทนแล้ว!
“มีปัญหาอะไรปรึกษาฉันได้เสมอนะ”
“ขอบคุณครับ”
“ฮอยฮัก อดทนหน่อยล่ะกันนะ ถ้าเธอผ่านจุดนี้ไปได้ เจ้าเด็กนั้นจะเป็นคนรักที่วิเศษมาก”
ล้อเล่นหรือเปล่า!!!?
ไอ้เด็กเวรนั้นนะน่ะคนรักที่วิเศษ?
ผมควรจะเชื่อดีไหมวะ!!!!?
“ฮิๆ ยากหน่อยที่จะสยบพวกปีศาจตระกูลนี้ แต่เมื่อพวกนั้นคิดได้รู้สึกตัว พวกเขาจะเป็นคนรักที่ดีมากอย่างวอลเธอร์สามีฉันแล้วก็ฮันนี่เจ้าลูกชายของฉัน ฉันเชื่อว่าเจ้าลิ้งก็จะเป็นคนรักที่ดีเหมือนสองคนนั้น อ้อ แล้วเรื่องช็อกโกแลตน่ะฉันว่ามันไม่กล้าทิ้งของเธอหรอก ลองคิดดูดีๆ ล่ะกัน โชคดีนะ หวังว่าเราจะได้มีโอกาสเจอกันอีก”
“ครับ ขอบคุณมากครับ”
“ฉันเข้าใจว่าทำไมเจ้าลิ้งถึงชอบเธอ มั่นใจในตัวเอง เจ้านั้นสู้เธอไม่ได้หรอก”คุณย่าพูดให้กำลังใจผมก่อนจะยิ้มกว้างให้ ผมเดินมาถึงรถสีดำคันใหญ่ที่มีคนใส่สูทดำยืนแข็งทื่อเรียงกับเป็นแถว เหวอ! อะไรวะเนี่ย!!? คุณย่าโบกมือพวกสูทดำเหมือนบอดี้การ์ดก็ขยับตัวโค้งตัวคำนับพร้อมเพรียงยิ่งกว่าทหาร ผมกระพริบตาปริบๆ ตระกูลนี้มันอะไรกันวะ!!?
ก่อนที่คุณย่าจะเดินขึ้นรถไป รถอัลฟาคันสวยก็วิ่งเข้ามาจอดตรงที่จอดประจำ แล้วเจ้าของซึ่งเป็นคนขับก็โผล่หัวขาวๆ ออกมาจากรถ ยืนเบิกตากว้างแล้วพุ่งตัวมาตรงที่ผมยืนอยู่ทันที ไอ้วินเซอร์ทำหน้าแปลกใจมองผมแล้วก็มองคุณย่ากานต์สลับไปมาแล้วหยุดมองที่ผม พอมันมองผมเท่านั้นแหละผมก็หลบตามัน ถึงคุณย่าจะบอกว่ามันทำไปเพราะชอบผมแต่ผมยังไม่อยากจะเชื่อและรู้สึกแย่
“คุณย่ามาถึงตอนไหนครับ?”ไอ้วินเซอร์หันไปถามหญิงสาวคนเดียวที่ยืนอยู่ สรุปว่าเป็นคุณย่าจริงๆ งั้นเหรอเนี่ย!!!? ผมค่อนข้างทึ่งเลยแหละแล้วคุณปู่จะหน้าตาอย่างไงวะ ชักอยากจะเห็นหัวหน้าปีศาจของตระกูลซะแล้วล่ะ!! คนที่ทำให้เจ้าเด็กขี้แยกลายเป็นหนุ่มหล่อนิสัยปีศาจแบบนี้ได้น่ะ
“มาถึงตอนบ่ายๆ น่ะ”
“แล้วคุณพ่อรู้เรื่องหรือยังครับเนี่ย? คงไม่ได้หนีคุณปู่มาใช่ไหม?”
“เอาอะไรมาพูดย่ะ ฉันจะหนีปู่แกมาทำไมกัน แล้วพ่อแกน่ะรู้เรื่องแล้วก็เป็นคนไปรับฉันที่สนามบินนี่ มีแต่แกนั้นแหละไอ้หลานงี่เง่าที่ไม่รู้เรื่องอะไร”คุณย่ากานต์ก็ไม่ยอมแพ้ครับ ตอบแว้ดๆ ใส่ทันที ไอ้วินเซอร์ถอนหายใจ
“แน่ใจนะครับว่าคุณปู่รู้เรื่อง?”
“เอ๊ะ อะไรของแกเจ้าลิ้ง อย่ามาทำเหมือนฉันเป็นเด็กๆ ไปหน่อยเลยน่า วอลเธอร์เขารู้เรื่องหรอก...มั้ง?”
“นั้นไงคิดแล้วไม่ได้บอกคุณปู่จริงๆ ด้วย อีกอย่างผมบอกแล้วไงให้เรียกผมว่าวินเซอร์”
“ทำไม เจ้าฮันก็ยังเรียกได้เลย”
“ก็นั้นเขาเป็นพ่อนี่ครับ”
“ฉันก็เป็นย่าย่ะ ถ้าไม่มีฉันอย่าหวังว่าแกจะเกิด!”
สงครามระหว่างย่าและหลานดำเนินไปอย่างดุเดือดเลือดพล่าน ผมมองอย่างชอบใจ อ่า สนุกดีเนอะ เฮ้ย ไม่ใช่เวลามาสนุกกับเรื่องนี้น่ะ ผมส่ายหน้าเล็กน้อย เผลอตัวไหลไปกับความสนุกทุกทีสิน่า ไอ้วินเซอร์กำลังจับคุณย่าเข้าคอร์สผู้ใหญ่พึงปฏิบัติตัวอย่างไรอยู่มันก็หันมามองผม
“มึงน่ะ ขึ้นไปห้องก่อน”ไอ้วินเซอร์มันจับไหล่ของผมแล้วดันออกไป ชิ แค่นี้ก็ไล่ กูไปก็ได้โว้ย ผมก้มตัวล่ำลาคุณย่าแล้วเดินออกไป ผมเดินมาถึงที่ห้องแล้วเดินเข้ามาในห้องนอนของไอ้วินเซอร์เหลือกล่องของขวัญวาเลนไทน์อยู่นิดหน่อย ผมหยิบกล่องช็อกโกแลตของตัวเองขึ้นมา
อยากทิ้งกูก็จะทิ้งผมโยนมันลงถุงแล้วจับกล่องอื่นๆ ยัดเข้าถุงเพื่อเอาไปทิ้งแต่จู่ๆ ผมก็เอะใจ เขย่ากล่องในมือได้ยินเสียงขรุๆ ขระๆ หนักเหมือนมีอะไรอยู่ข้างในแล้วค้นหากล่องของตัวเองขึ้นมาลองเขย่าดูแต่กลับไม่มีเสียงอะไรเลย! แถมยังรู้สึกเบากว่าเดิมอีก! ผมขมวดคิ้วแล้วสำรวจดูอย่างละเอียดลองแกะโบว์กระดาษที่ห่อก็คลี่ออกมาทันที ผมพับกระดาษแบบคลี่ง่ายๆ ให้ไอ้วินเซอร์น่ะครับ เพราะผมรู้ว่ามันไม่ชอบอะไรยุ่งยาก เปิดกล่องออกดูแล้วยืนงงอยู่กับที่
ในกล่องมันไม่มีอะไรเลย!!
“เจ้าบ้าวินเซอร์...”ตอนนี้หัวใจของผมเต้นรัวตุ้บๆ ขึ้นมาอย่างมีชีวิตชีวา ถ้าในกล่องนี้มันไม่มีอะไรเลยก็แสดงว่าไอ้วินเซอร์มันแกะกล่องนี้ออกตั้งแต่แรกแล้ว!? คงไม่ใช่มดมันมากินแน่ๆ มดอะไรกินเร็วขนาดนั้นวะ!! ผมยืนครุ่นคิดตอนที่ไอ้วินเซอร์มันได้กล่องนี้จากผมมันก็เดินเข้ามาในห้องนานมากแล้วจากนั้นมันก็เข้าห้องครัวไปก่อนจะออกไปงานเลี้ยง?
ผมลองค้นหาไปทั่วห้องนอนของมันแต่ก็ไม่เห็น มันยังไม่เก็บของกินไว้ในห้องนอนหรอกมั้ง อืม ผมยืนคิดเล็กน้อย ห้องครัว? ผมรีบเดินเข้าห้องครัวแล้วเปิดตู้เก็บข้าวของแต่ก็หาไม่เจอ ผมเหลือบไปมองตู้เย็นลองไปเปิดดูค้นนั้นเปิดนี้ดูจนกระทั่งไปเจอกระปุกเล็กๆ ที่ใส่ช็อกโกแลตที่ผมทำเองกับมือ ผมถอนหายใจโล่งแล้วยิ้มออกมา ปิดตู้เย็นไว้เหมือนเดิม
อย่างที่คุณย่าพูดไว้เลย!!
“...”ผมลุกขึ้นยืนนิ่ง
“....แฮ หึๆ”ผมหัวเราะออกมาจากลำคอ
วินเซอร์!
เสียงประตูหน้าห้องถูกเปิดออก ผมก็รีบเดินออกมาก้มหน้างุดๆ เข้าห้องนอนไป ไอ้วินเซอร์มองตามผมไปแล้วเดินมาที่ห้องนอนเหมือนกัน ผมก็ก้มหน้าเก็บข้าวของใส่ถุงดำเพื่อจะเอาไปทิ้งเงียบๆ ไอ้วินเซอร์มันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมองผมไปด้วย ผมก็ก้มหน้าหลบสายตามันแล้วเดินถือถุงดำไปทิ้งที่ทิ้งขยะข้างนอกของคอนโดนู้น จากนั้นผมก็เดินเข้ามาในห้องอีกครั้ง ผมเห็นไอ้วินเซอร์มันใส่เสื้อคลุมอาบน้ำเดินออกมาจากห้องนอนทำเป็นเดินหยิบนั้นหยิบนี้แต่กูเห็นว่ามึงแอบสังเกตมองกูอยู่! ผมก็ไม่พูดอะไรกับมันเดินมาหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นบ่าแล้วเดินออกไปเงียบๆ
“เฮ้ย!”ไอ้วินเซอร์มันตะโกนขึ้นมา ผมก็หยุดแล้วหันไปมองมันนิ่งๆ เห็นหน้าไอ้วินเซอร์ที่ทำหน้าสงสัยปนไม่แน่ใจ
“กลับแล้วเหรอ?”มันเงียบไปตั้งนานแล้วค่อยๆ ถามขึ้นมา ผมก็พยักหน้าแล้วหันหลังจะเดินต่อ
“เป็นอะไรวะ? คุณย่าพูดอะไรให้มึงเหรอ?”มันถามขึ้นอย่างรวดเร็ว ผมก็ส่ายหน้าทำท่างอยๆ ใส่มันไป ไอ้วินเซอร์มึงเนี่ยไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนทำหรือไงวะ โยนไปให้คนอื่นซะงั้น ตัวมึงนั้นแหละทำกู!!
“เดี๋ยว! กูหิว ทำอะไรให้กินหน่อย”ไอ้วินเซอร์ทำเสียงสั่งยิ่งกว่ากูเป็นคนใช้มันอีก ผมถอนหายใจแล้วเดินกลับมาวางกระเป๋าไว้ที่เดิม จากนั้นก็เดินเข้าครัวไปไอ้วินเซอร์ก็มองตามผมอย่างขัดใจที่เห็นผมทำอะไรง่อยๆ ไม่มีกะจิตกะใจ
หึ!
หนีก็ไม่ได้ หลบหน้าก็ไม่ได้ แถมอย่าทำให้หึงอีก! แล้วจะให้ผมไปบีบน้ำตาใส่มันเนี่ยนะ เหอะ! ไม่มีวันซะหรอก ผมไม่ใช่ผู้หญิงที่จะใช้น้ำตามาบีบเรียกร้องความสนใจ ผมไม่ได้อ่อนแอเจ้าน้ำตา แล้วจะให้ไปอ้อนก็ขอทีเถอะ ผมไม่แน่ใจว่าถ้าผมทำไปมันจะกลายเป็นอ้อนตีนหรือถูกมันอ้วกใส่ ถ้ามันไม่อ้วกผมเนี่ยแหละจะอ้วกแทน!!
ไอ้วินเซอร์มันก็เดินเข้ามาในห้องครัวนั่งจ้องผมที่โต๊ะกินข้าวเขม็งมันขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง ผมก็หยิบนั้นหยิบนี้ว่าจะข้าวต้มให้ครับ ดึกขนาดนี้ทำของหนักๆ ไม่ได้เดี๋ยวอ้วนกันพอดี ผมทำไปถอนหายใจเฮือกไปด้วย ยืนมองหมดอาลัยตายอยาก
“มึงไม่ต้องแล้ว!!! ถอนหายใจออกเฮือกๆ อยู่นั้นแหละ!! มึงเป็นอะไร!? แบบนี้มันไม่ใช่มึงแล้ว กูไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้”ไอ้วินเซอร์มันลุกขึ้นมาโวยวายครับ ประโยคสุดท้ายมันก็บ่นพึมพำเบาๆ กับตัวเอง อ๋อ มึงคงจะคิดว่าแกล้งกูแล้วกูจะเศร้าร้องไห้หรือตอบกลับมึงใช่ไหม? อันที่จริงกูก็อยากทำแบบนั้นแต่มันก็เข้าทางมึงสิวะ!! เรื่องอะไร? ผมหันไปมองไอ้วินเซอร์แล้วถอนหายใจ
“เปล่าไม่ได้เป็นอะไร จะให้หยุดทำเหรอ?”
“ไม่ได้เป็นอะไรของมึง! กูเห็นมึงแล้วอารมณ์กูก็ตกไปด้วยเลย เวร! ออกไป!! ไปนั่งดูทีวีไป่ กูทำเอง!!”ไอ้วินเซอร์มันโมโหทำหน้าหงุดหงิดไล่ผมออกไปจากห้องครัวแล้วแย่งหน้าที่ของผมไปทำ ผมยืนมองมันอย่างแปลกใจ มึงทำกับข้าวได้ด้วยเหรอวะ? ผมยืนมองไอ้วินเซอร์ปากมันก็ด่าผมไปบ่นนั้นบ่นนี้แต่มือมันก็จับนั้นหันนี้อย่างคล่องแคล่ว หือ? มึงทำได้ด้วยนี่!! ผมมองไอ้วินเซอร์อย่างแปลกใจสุดๆ
“กูบอกให้มึงออกไป!”
“งั้นกูกลับนะ”ผมบอกมันด้วยน้ำเสียงไร้ชีวิตเหมือนเดิม ไอ้วินเซอร์มันก็หันมาพร้อมกับมีดในมือ
“ใครอนุญาตให้มึงกลับ!”
อืมฮึ วางมีดก่อนก็ได้นะ ตอนนี้มึงเหมือนฆาตรกรโรคจิตมาก
“ก็นายทำเองแล้วนี่ฉันก็ไม่มีหน้าที่อะไรก็ต้องกลับ...”
“มึงหุบปากแล้วรอแดกอย่างเดียวเหอะ!!!”
“ให้ฉันกินด้วยเหรอ?”
“กูทำเยอะขนาดนี้ให้ควายที่ไหนแดกด้วยเล่า! มึงนั่งรอไปเงียบๆ ได้ไหม!?”ไอ้วินเซอร์มันหันมาตวาดใส่ผมแล้วชี้สั่งให้ผมนั่งอยู่เงียบๆ ผมก็ปฏิบัติตามมันเป็นอย่างดีครับ นั่งมองไอ้วินเซอร์ทำนั้นทำนี้แล้วเพลินอ่ะ ผมแอบยิ้มเล็กน้อยได้เห็นภาพที่ไม่มีใครได้เห็น ไอ้วินเซอร์ทำกับข้าว แปลกสุดๆ เลย
ไอ้วินเซอร์มันยกจานมาวางไว้บนโต๊ะเยอะแยะเลยครับ นี่มันดึกแล้วนะมึงยังจะกินอะไรเยอะแยะขนานนี้วะ ผมมองจานอาหารที่ถูกนำมาวางตรงหน้า กลิ่นหอมดีแฮะ แต่รสชาติมันจะเป็นอย่างไงเนี่ยแหละไม่แน่ใจครับ แต่หน้าตาผ่านวะ ไม่น่าเชื่อเลย ผมเห็นไอ้วินเซอร์มันเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดก็ลุกขึ้นจะไปตักข้าวที่น่าจะสุกแล้วแต่ไอ้วินเซอร์มันกลับเดินมาผลักผมนั่งลงเหมือนเดิมแล้วไปตักข้าวมาวางไว้ให้กับผมและมันแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเหยือกน้ำและแก้วมาวางบนโต๊ะ
“ไม่ได้ทำนานแล้วไม่รู้มันจะเป็นอย่างไง”มันบ่นเบาๆ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งของมันนั้นแหละ ผมก็นั่งมองมันนิ่ง ไอ้วินเซอร์มันก็ขมวดคิ้วตวาดเสียงใส่
“กินไปสิวะ!!”
กูไม่อยากเสี่ยง มึงกินก่อนได้ป่ะ?
ไอ้วินเซอร์จ้องผมเขม็ง ผมก็เลยจำใจลองชิมอาหารตรงหน้า รอให้มันเย็นหน่อยแล้วตักเข้าปากไปผมเคี้ยวแล้วกลืนลงคอเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ อร่อยแฮะ!!
“เป็นไง?”ไอ้วินเซอร์มันถามขึ้นมันเก๊กหน้านิ่งครับ แต่ผมรู้ว่ามันน่ะอยากรู้อยากเห็นสุดๆ ผมพยักหน้าให้กับมัน
“อร่อยดี”
“เหอะ ไม่รู้จักเชฟขั้นเทพอย่างกูซะแล้ว!”พอชมไปมันก็ยิ้มกว้างก่อนจะชะงักทำเสียงขึ้นจมูกอวดตัวทันที ผมเนี่ยมองมันแล้วยิ้มนิดๆ ท่าทางเหมือนเด็กโดนชมแล้วอวดตัวแบบนี้มันดูน่ารักสุดๆ เลยล่ะ!! ไอ้วินเซอร์ไม่เห็นหรอกครับเพราะมันมัวแต่กินอยู่ ตามสไตล์การกินมันแหละครับ แต่เวลามันไปกินข้าวนอกมันก็นั่งกินเรียบร้อยนะเพราะอย่างนั้นมันเลยไม่ค่อยชอบกินข้าวนอกบ้านเพราะมันอึดอัด ไอ้วินเซอร์เคยบอกผมไว้น่ะครับ
“ไม่น่าเชื่อว่านายจะทำเป็นแฮะ”
“อยู่คนเดียวก็ต้องทำได้สิ”ไอ้วินเซอร์มันเงียบไปแล้วมันก็เอ่ยตอบกลับมาเสียงเบา ผมก็มองท่าทางเงียบๆ ของมันแล้วแปลกใจ อยู่คนแรกงั้นเหรอ? สงสัยจะเป็นตอนที่มันไปเรียนต่อที่อเมริกาล่ะมั้ง คุณย่าเล่าให้ผมฟังน่ะครับ มันไปตั้งแต่แปดขวบแล้วกลับมาตอนอายุสิบห้าเข้ามอปลายพอดี มิน่าผิวถึงได้ขาวจั๊วะ ดูดีๆ แล้วไอ้วินเซอร์มันขาวกว่าผมอีกนะครับ เหอะๆ
“ปิดเทอมนี้มึงมีงานหรือเปล่า?”
“ทำไมเหรอ?”ผมถามมันกลับ กูไม่รู้ว่าตารางงานมันจะเป็นอย่างไง แต่ถ้ามีอะไรสำคัญล่ะก็เดี๋ยวคุยกับพี่บอสดูอาจจะว่างก็ได้ เลื่อนงานไปคงจะไม่เป็นไรมั้ง ไอ้วินเซอร์หลบหน้าไปมองทางอื่นเหมือนมันกำลังเขินอยู่แล้วพูดอ้อมแอ้มออกมา
“ไปเที่ยว วันนี้กูไม่ค่อยได้อยู่มึงเท่าไร”
มึงหมายถึงมึงอยากจะชดเชยวันวาเลนไทน์ที่ไม่ได้อยู่กับกูเหรอวะ!!? ผมมองมันอย่างแปลกใจจู่ๆ มาใจดีด้วยจากนั้นผมก็มองมันอย่างระแวง มันจะหาเรื่องแกล้งผมอีกหรือเปล่าเนี่ย!? ผมนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ไอ้วินเซอร์มันหันมามองผมอย่างไม่พอใจ
“ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร กูก็ขี้เกียจ วันหยุดแมร่งนอนตีพุงอยู่ห้องก็ได้โว้ย”ไม่ต้องมาประชดกูก็ได้ไอ้บ้า แล้วกูบอกตอนไหนว่าจะไม่ไปวะ เฮ้อ
“ไป”
“ห๊ะ มึงไป? แล้วมึงอยากไปเที่ยวไหน?”ไอ้วินเซอร์มันก็ถามกลับเสียงเรียบๆ ผมหยุดคิดแต่ไม่รู้ว่าจะไปไหน ผมไม่ค่อยได้ไปเที่ยวเท่าไรครับ เพราะพี่ยิ้มทำงานเยอะตอนนี้ถ้าไปก็ต้องไปกับครอบครัวของเขาแหละ ส่วนพ่อดิซกับพ่อรินก็เคยไปเที่ยวนะครับไปต่างประเทศนู้น
“แล้วแต่นายล่ะกัน”
“งั้นเราไปเที่ยวเกาะกัน!”ไอ้วินเซอร์เสนอออกมาอย่างกระตือรือร้น ผมมองไอ้ท่าทางกระตือรือร้นนั้นอย่างไม่วางใจ มึงคงจะไม่ได้วางแผนอะไรใช่ไหมวินเซอร์
“ไปกันกี่คน?”
“หึ ถามได้ แค่เราสองคนน่ะสิ”ไอ้วินเซอร์ยิ้มที่มุมปากแล้วหัวเราะหึๆ ผมมองมันแล้วหวั่นๆ ไปสองคน!? เหมือนเจ้าเวอร์จิ้นน้อยๆ ของผมมันกำลังถูกบางอย่างสั่นคลอนความปลอดภัยอย่างไงไม่รู้ มึงคงไม่ได้วางแผนจะงาบกูหรอกใช่ไหม? แต่น้ำหน้าอย่างมันผมว่าชัวร์ป้าบ!!!
กูปฏิเสธตอนนี้ทันไหมวะ?
TBC.
ได้ฤกษ์อ่านหนังสือสักที พู้นนะ เพิ่งมาเริ่มอ่าน 555 มาอัพเป็นตอนสุดท้าย
ก่อนจะวางแผนแต่งไปเที่ยวของทั้งสองคน รู้สึกว่ามีแต่คนมาทวงคู่กัด
แล้วบอกว่าอย่าลำเอียงให้เรื่องนี้ โด่! ลำเอียงซะที่ไหนนนน~
หลังจากเกลียดชังน้ำหน้าของพระเอกพอสมควรแล้ว(หรือว่ามากวะ?)
ก็ขอกลับมาหวานกันใหม่ล่ะกัน ใครอยากให้ฮอยฮักแก้กลับก็ต้องคอยต่อไป
ยังไม่อยากจะดราม่า ดราม่าแค่นี้พอก่อน รอให้เขาเคลียร์งานและการสอบ
แล้วจะมาแต่งต่อนะ! ครั้งนี้อาจจะหายไปนาน อย่างไงก็อย่าเพิ่งลืมกัน~
-
:z13: จิ้มๆๆ
ตอนแรกกะเชียร์ให้ฮักหนีนะเนี่ย จะได้ดูแบบจำเลยรัก :laugh:
ปล. เที่ยวครั้งนี้ไม่รอดชัวร์ :oo1:
-
วิ่งตามมาจากเฟส
อ๊า ฮักเอ๊ย ไม่รอดแน่
แต่อยากให้ไอ้วินเซอร์มันเจออะไรบ้าง แบบว่าเอาคืนบ้างอะไรบ้างก่อนอ่ะ
เล่นกับหัวใจคนรักมันเกินไป
ฮักเอ๊ย ขอแรงกว่าเน้ :fire:
-
วินเซอร์ เผด็จ ศึก :oo1:
-
:angry2: ไปซะเจ้าเวอจิ้น~~
-
ตระกูลนี้มันช่าง โรคจิต ซาดิส วิปริต จริงๆ o18
ปล. ใจนึงก็อยากให้ฮักเสียจิ้น
แต่อีกใจก็ไม่อยากให้เสีย แว้กกกก :serius2:
-
:laugh: เที่ยวครั้งนี้ ฮักคงโดนวินงาบชัวเลย
อยากให้ถึงตอนนั้นเร็วๆจัง ชักอยากบริจาคเลือด :o8:
+เป็ดกิ๊บก๊าบ ขอให้วินได้งาบฮักเร็วๆ สาธุๆ :call:
-
คาดว่าจะปฏิเสธไม่ทันนะฮัก...เสียดายที่วินกลับมาไม่ทันเห็นฮักร้องไห้แฮะ
คุณย่าสุดเริ่ด กลายเป็นกองหนุนที่แข็งแกร่งที่สุดไปซะแล้ว
จะหายไปนานเลยหรอคะเนี่ย...ยังไงก็ตั้งใจอ่านหนังสือนะคะ ขอให้สอบได้คะแนนเยอะ ๆ :กอด1:
-
อร๊ายย ย่าของวินเซอร์ ฮักจะได้ผู้สนับสนุนชั้นดีหรือยิ่งโดนแกล้งอะเนี่ย
-
เอาคืนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หมั่นไส้วินเซอร์สุดๆ
-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: โดนแน่ฮัก
-
Khun yaa priew maak khaa,,p'hug aw kheun load!!!!
-
นิสัยเสียจริงเชียว
-
ฮ้า วินเซอร์ชวนฮักไปเที่ยวนี่เป็นแผนแกล้งฮักรอบที่สองอะป่าว
-
คุณย่าโดนใจมากค่าาาาา > <~
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ไปเที่ยวคราวนี้ไม่รอดแน่ :laugh:
:L2: :L2:
-
ฮักโดนแน่ๆ
-
อยากให้ฮักเอาคืนมั่งอ่ะ
ว่าแต่วินเซอร์นี่จ้องแต่จะล่อลวงช่วงชิงจิ้นน้อยๆของหนูฮักตลอด :z2:
-
o13 o13 o13เจ๋งเลยวิน
พอไปถึงเกาะก็ :haun4: :haun4: :haun4:
-
ไม่ลืมหรอกคิดถึงคนเขียนกะเรื่องนี้อยู่ตลอดหละ จะรอนะจ๊ะ จุ๊บ จุ๊บ
ฮอยเอ๊ยยยยยยยยยยย ทำใจแข็งไว้นะเอ็ง ถึงไอ้วินซ์จะทำหน้าหมาหงอยก็อย่าใจอ่อน แกล้งมันกลับบ้าง
หมั่นไส้วินซ์มันถึงจะรู้ว่าฮอยมันคงอดใจอ่อนไม่ได้ก็เถอะ ฮึ่ม!!!
-
นึกว่าคุณย่าจะมาร้าย ที่ไหนได้เมาท์มอยซะหลานชายไม่เหลืออะไรเลย
ที่นี่แค่ให้ฮักทำตามคำแนะนำ วินเซอร์ก็คงสยบให้แน่ๆ :-[
เกาะ ๆ ๆ อยากจะไปเกาะแล้ว :sad4:
ปล. ขอให้น้องปอยอ่านหนังสือรู้เรื่อง ทำขอสอบได้คะแนนสูงๆนะคะ :L2:
-
อร๊ายยยยยย ไปเที่ยวสองต่อสอง อิอิ
-
โห ฮักไม้ได้เอาคืนเลยอะ แง่งๆ
กลับมาต่อเร็วๆนะคะ
-
แอร๊ยยย
ไปเที่ยวเกาะ...เกาะเสม็ดรึเปล่า
จะได้เสร็จทุกราย 5555
-
กรี๊ดด วินเซอร์เลิกแกล้งแล้วหรอ จะรอฮอยฮักแกล้งกลับ อิอิ ขอหวานๆก่อนก็ดีจ้าาา
-
อั้ยยะ ไปกันสองคนวินเซอร์มีแผนอะไนรึเปล่า???
-
โรคจิตทั้งตระกลู... :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
แอร๊ยยย. อยากเหนวินเซอร์คลั่งอ่าาาาา แบบหาฮอยฮักไม่เจอ 555
-
โรคจิตว่ะ กร้ากกกกกกก
-
น่ารักจัง ฮอยฮัก :กอด1: :pig4: :pig4: :call: :call:
-
:L2: :pig4:
-
หายไปนานลืมจริงๆ นะเออ
:angry2: :angry2:(ข่มขู่ๆๆๆๆๆๆๆๆ)
-
ตระกูลนี้ได้ใจมากเลยอะ
แต่ไม่รู้ทำไมอยากยุหนูฮักให้หนีอีตาวินจัง
คิกคิก :haun4:
-
สรุปไม่ใช่ความผิดวินเซอร์แต่เป็นความผิดของ DNA สินะ :z6:
หลงรักคุณย่าเต็มเปานี่คุณย่าเป็นนางเอกซีรีย์มาก่อนหรือเปล่าคะบทแบบนั้นคุ๊นคุ้น ลองจิ้นภาพเป็นฮักแทนแล้วฮา :laugh:
-
ช้าไปแล้วนะฮัก
-
ว้าว..ไปเกาะๆ จะสวีทสวาทกันแค่ไหนน้อ
ว่าแต่เมื่อไหร่ฮักจะได้ใส่ชุดในคอเลคชั่นลับล่ะ แค่คิดก็..อ๊ายยย:-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไปกัน 2 ต่อ2 :z1: :z1: :m25: :pighaun: :haun4: :jul1: :jul1:
-
ตระกูลนี้ช่างโรคจิตดีแท้๕๕๕๕
คุณย่ามีเคล็ดลับอะไรให้หน้าเด็กเนี่ย
วินเซอร์จะพาฮักไปทำอะไรที่เกาะ คงไม่จับใส่คอสเพลย์นะ
ฮักอย่าไปยอมวินเซอร์นะ มารยาเข้าไว้ :laugh:
-
ฮัก การตอบตกลงเป็นอะไรที่ถูกต้องที่สุดแล้วๆๆๆ
ในที่สุดคุณเวอจิ้นก็ต้องจากฮักไป อิอิ
:-[ :-[
-
แง้ๆๆ ยังไม่อยากให้เสียจิ้นเลยอ่ะ(ทั้งที่จริงก็หวังอยู่ลึกๆๆ)
เพราะรู้สึกว่า ฮอยฮักยังไม่ได้เอาคืนวินเซอร์เลย :serius2:
ทำแบบนี้เดี๋ยววินเซอร์ก็ได้ใจหรอก :เฮ้อ:
ดัดหลังวินเซอร์ดูสักครั้งเห๊อะ !!!
-
เสร็จล่ะฮัก คราวนี้เสร็จล่ะฮัก ฮิ้วววววววววว
-
มาทำพิธีเจ้าจิ้นให้ออกไปจากตัว ฮักซะที คึคึ :oni2:
-
ไปเลย ไปเลย
-
ตระกูลโรคจิตแห่งปี
-
แม้~~~~ ไปเกาะเหรอฮ้า~~ :impress2:
-
อยากเห๋นลิงค์คลั่ง
-
:oo1: อยากอ่านนนนนนนนนนน
-
ชอบคุณย่าจังงงงงงงงงง *-*
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ไปเที่ยวเกาะ วินวางแผนอะไรไว้เนี่ยยยยย
-
:m1: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:อ๊ายยยยยย มานั่งอ่านย้อนไปหลายตอน
ขออนุญาตเม้นรวม (me:: /โดนนักเขียนถีบ/ ) o1
โอยยย พี่ฮัก จัดหนักเลย เอาให้วินเซอร์ครางงิ้งๆ(เอ๊ะยังไง)
อ้อนเลย ร้องไห้ใส่เลยย อยากเห็นคนทำอะไรไม่ถูก กร๊าก กรั่กๆๆๆ ยั่วเลย
ใช้เทคนิคที่เรียนมาจากพี่ลอนเอาให้หลงหัวปักหัวปำ จำทางกลับไม่ได้
เป็นจำเลยรักที่เกาะโล้ดด เคี้ยกๆๆๆ :a14: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
:m24: (me::ไปประจำการบนเกาะรอแอบไปถ่ายฉากบนเกาะ)
-
คุณย่าตลกดี
ตระกูลนี้นี่มันน่านิ
-
อยากเห็นหมดเลยย
อยากเห็นวินเซอร์ตอนที่ฮักร้องไห้ ฮักอ้อน ฮักหายไป ฮักทำให้หึง :laugh: :o8:
-
ไปเที่ยวนี้แกล้ง หรือไปสวีทเนนี่ยยยยยยยยย
-
เหมือนเด็กอะ ต้องแกล้งคนที่ชอบ อิอิ
-
กร๊ากกกกกกก
วิน
แพ้ทางโว้ยยย :m20:
-
55555555555
คุณย่าน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก :impress2: :impress2: :impress2:
ท่าทางจะแค้นอยู่นะเนี่ย สงสัยเพราะหนีปู่มาชัวร์
ไหนบอกฮักไม่ให้หนีไง
ย่าหนีมาแบบนี้ระวังโดนเอาคืนนะ 5555
วินเอ้ย ววินเซอร์ แกน่ารักไปมั้ยยยย
แต่จะให้ฮักมาอ้อนหรือบีบน้ำตา
ท่าทางคุณย่าจะคิดผิดแล้ว
วินตังหากที่ต้องอ้อนอ่ะ
โคตรปัญญาอ่อนเหอะมันอ่ะ
เด๋วนี้มีพัฒนาทำกับข้าวด้วยยย
หมั่นไส้โว้ยยยย :z3: :z3:
-
รอวันฮอยฮักเอาคืน
:L2: :L2:
-
ยืนยัน คำเดิม เอาให้ไอวินเซอร์ มันรู้สึกบ้าง
อ๊ากกกกกกกกกกก
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: ฮัก แกเสียแน่ๆๆ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
ระวังตัวไว้นะฮักท่าทางจะไม่รอด :haun4:
-
555555555+ รอได้คร้า
รออ่านน้องฮักเอาคืนวินเซอร์ เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ฮักจ๋า หายนะแห่วเวอร์จิ้นมาเยือนแล้ว ไปกันสองคนด้วย เหมือนเห็นเดจาวูตอนฮักเสียซิงยังไงก็ไม่รู้ :o8:
-
สองคนนี้จะแอบไปเที่ยวไหนกัน
-
วินฮักเวอชั่นจำเลยรักคงมันส์พิลึก :laugh:
-
nc ใกล้จะมาถึงแล้ว :oo1:
-
นู๋ฮักปฏิเสธตอนนี้ไม่ทันแล้วอ่ะ
เจ่เอาใจช่วยให้จิ้นน้อยๆของนู๋ฮักโดนวินเซอร์ขโมยอ่ะ คริคริ
:z2: :z2: :z2:
-
ความช่างแกล้งทำฮักน้ำตาตก มันน่าเอาคืนแบบถึงพริกถึงขิงจริงๆ นะ :z1:
-
เป็นแผนการที่จะงาบฮักใช่มั้ยวินเซอร์ *-*
-
ไปเที่ยวเกาะกันหรอออออออ นึกว่าไปเสม็ด อิอิ :z1:
อยากให้ฮักหาทางสยบวินเซอร์ได้เร็วๆ
รีบมาอัพตอนไปเที่ยวด้วยน้า
-
:o11: ตระกูลโรคจิตจริงๆ ให้ตาย
เออ...ปฏิเสธไปตอนนี้ วินเซอร์คงจะยอมฟังหรอกนะ ฮัก :z2:
-
ว้าวๆๆ ไปเที่ยวทะเลกันด้วยอ่ะ
ระวังน๊าาา ฮักไปกะแค่สองคนเนี่ยจะเสียเวอร์จิ้นนะ อิอิ
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
ปฏิเสธไม่ทันแล้วล่ะฮอยฮัก o18
-
ครอบครัววินเซอร์แปลกมากมาย 55.
ชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบ, มีการชวนไปเที่ยวเกาะแบบ 2 ต่อ 2 ด้วยอะ!
:-[
-
ตระกูลนี้โรคจิตทั้งตระกูลเลยแหงๆ o22
ตอนแรกนึกว่าได้เห็นฮักแกล้งวินกลับ อดเลย :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปนะครับ สู้ๆ งานนี้ฮักไม่รอดแน่ๆ หึหึ o18 รออ่านฉากนั้นอย่างใจจดใจจ่อ :laugh:
ปล. ตั้งใจอ่านหนังสือนะครับ สู้ๆ (จรลีตามไปอ่านด้วย)
-
จะรอดใหมนั้น
:o8: :-[
-
ฮักแกล้งกลับเลย โฮะๆ
อยากให้ไปเกาะเร็วๆจัง ฮิฮิ
-
ฮักสู้ๆ ไอโรคจิตนี่แพ้นายอยู่แล้ว :fire:
ดูดิแกล้งได้แป้บเดียวก็มาทำเป็นอ้อนเอาใจ
กลัวฮักหนีไปอะเด้ :laugh:
-
:กอด1:
-
ฮอยฮัก เราต้องการให้เธอหนี :laugh:
จะรออ่านนะคะ
:mc4:
-
ไปเที่ยวครั้งนี้ฮักไม่รอดแน่ๆ
-
รอเสียเวอร์จิ้น..รึป่าว 55
รอ รอ รอ
-
:laugh: เข้าอีหรอบเน้ปฏิเสธไม่ทันแล้วจ้าฮักจ๋า
-
ขอบคุณจ้า
กด Like แรงๆๆๆๆๆๆ ให้กับคุณย่ากานต์หน้าเด็กแอ๊บแบ๋วจ้า ^^
คุณย่าสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดด..................................
แบบนี้นายวินเซอร์จะหนีไปไหนเสีย ฮ่าฮ่าฮ่า
ฮอยฮักแบบนี้ก็จัดให้สักหน่อยนะจ๊ะ เอาให้รู้สึกตัวไวไวไรงี้อ่ะ
-
อ๊ายพวกชอบแกล้งนี่เอง ฮักต้องดัดนิสัยวินเซอร์ให้ได้เลยนะ
-
หมากเกมนี้ ใครจะชนะ
-
ฮักใกล้แล้วสินะ วันที่เข้าขะต้องอำลาจิ้น ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
วินเซอร์วางแผนอะไรไว้หะ จะแอ้มหนูฮักเหรอ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
รักคุณย่าจังเลยอ่ะ บอกตุดอ่อนของตระกูลนี้ให้หมด
แต่ตระกูลดูโรคจิตหรือมาโซจริงๆ ชอบแกล้งคนที่ชอบ ให้ตายสิ อดีตของคุณย่าตอนเล่าดูน่าสงสาร
พอคุณย่ารู้จักนิสัยของปู่จริงแล้วแบบ... สะใจเหมือนย่าจริงๆ
อย่าหายไปนานนะคะ T^T
-
คราวนี้คงไม่รอดแน่
-
ไปทำไรกันบนเกาะน้อออ~
-
ตระกูลโรคจิตเอ๊ย!!!!!!! :angry2:
ไปเที่ยวเกาะสวรรค์คราวนี้...เสร็จแน่ ๆ..... หึๆๆ :z1:
-
ไปกันสองคนมีอาจมีเฮได้นะนั้น
อิอิ
-
ไปเกาะคราวนี้ ถ้ามันยังแกล้งแรงๆแบบนี้อีกนะ
ดับผ้าหนี แมร่งงงงงงเลยฮัก ท้าทายอำนาจมืด :angry2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
วินเซอร์วางแผนอะไรไว้!!!!!
ล่อลวง เอร้ย!!!! ชวนฮักไปเกาะทำไมมมมมมม
ฮักระวังตัวไว้ดีนะ
คนอย่างวินเซอร์เนี่ยไว้ใจไม่ได้
มันหื่น!!!!!!!!
-
เฮ้ออออ!!....อ่านทันแล้ววววว.... :a2:
หนุกมากค่ะ ตกลงบุคลิกเจ้าฮักนี่มันเย็นชา รึซื่อบื่อหว่า o16
วินเซอร์ชวนไปเกาะนี่ ฮักของเราไม่รอดแน่ 555555..... :dont2: :haun5: :haun5:
บอกอะไรคนเขียนนิดนึง คือคำผิดไม่เยอะแต่คำตกหล่นเยอะมากค่ะ
ไม่ว่ากันเนาะ :try2: แต่สนุกจริงๆค่ะ :yeb: :yeb:
-
วินเซอร์โรคจิตอะ :m16: แต่พอรู้ว่าฮักรู้ความจริงแล้ว รอฮักปั่นหัววินคืนบ้าง :laugh:
ต่อไปเค้าจะหวานกันแล้วใช่ไหม รอนานไม่เป็นไร ขอแค่อย่าหายไปเลยก็พอ จะรอตอนต่อไปนะ
ขอให้อ่านหนังสือเข้าหัว ขอให้ทำข้อสอบได้ ขอให้ได้คะแนนดีๆน๊า
-
อดเห็นฮักอ้อนวินเลยยย :laugh:
รอตอนไปเที่ยว :impress2:
-
ฮักจัดหนักวินเซอร์เลยดีกว่า เอาแบบมาเป็นลูกไก่ในกำมือเลย
-
วินเซอร์แพ้ทางฮอยฮักอ้ะจ้าา !
555 5
-
รอว่าฮักจะทำไง
-
วินเซอร์ ทีแท้ เป็นโรคจิตหรอกเหรอเนี่ย 5555555555555555555+ :a5:
-
กรี๊ดดดดดดด ฮักน้อยยยยยยยยย :o8:
ไม่ต้องปฎิเสธแล้ววววว
รีบๆๆๆไปเที่ยวกันเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :impress2:
-
ฮักมีคุณย่าวินคอยให้คำปรึกษา ดีจัง
-
รู้ทางวินมันอย่างนี้แล้ว
ฮักเป็นต่อเห็นๆ
แต่ตัดสินใจไปเที่ยวช่วงปิดเทอมกันสองคน
ก็เตรียมตัวบอกลาน้องจิ้นได้เลยนะจ๊ะ :z1:
-
ไปเกาะเสม็ดรึเปล่าจ๊ะ :laugh: อยากอ่านตอนไปเกาะจังเลย วินเซอร์จะเอาฮักไปขังไว้รึเปล่าน้า :m3:
ชอบคุณย่า >< แต่ไม่ขอเจอแบบที่คุณย่าเจอดีกว่า 555
:pig4: :L1: :กอด1:
-
ก๊ากกกก แอบเชียร์ให้ฮัก หนีไปตั้งแต่แรกแล้ว
ยิ่งรู้ผลลับ ยิ่งส่งเสริมม ก๊ากกกก
-
ได้อีกอ่ะนะ ตระกูลนี้
-
เที่ยวครั้งนี้มีหวังไม่
รอดแน่ฮัก :z1:
-
ฮอยฮัก ฮอยฮัก ฮะๆ
น่ารักจัง
ปล.ดันๆๆๆ
-
ได้คุณย่ามาไขปริศนาตระกูลโหดแล้วค่อยมีทางไปหน่อย อ้อนนิดอ้อนหน่อย ฮักก้อกลั้นใจทำไปเถอะแล้วจะดีเอง
-
โถ่ พ่อหนุ่มนักรัก รสนิยมเธอช่างแปลกประหลาดจังนะ (กูก็เป็นนี่หว่า o22)
มาต่อเร็ว ๆ นะค่ะ รออยู่สู้ ๆ :angry2:
-
รอวินเซอร์ ฮอยฮักกก
อยากอ่าน :haun4: บ้างแล้วอ่ะ
-
เหอะๆ ตระกูลนี้แปลกโครตๆ
-
เชื่อละว่าวินเซอร์มันโรคจิตจริง ก็คุณย่ายืนยันอย่างนั้นแล้วนี่
แต่จะทำอะไรได้ล่ะ ฮักก็รักเค้าไปจนหมดใจแล้วนี่นา
ก็คงต้องอดทนต่อไปอีกสักพักอย่างที่คุณย่าว่าล่ะนะ
รอวันที่วินเซอร์จะเป็นคนรักที่ดี ดูท่าแล้วคิดว่าอีกไม่นาน
แต่ระหว่างรอ ฮักเองก็รักษาเนื้อรักษาตัวดีๆล่ะ อย่าพลาด
ดูๆไปแล้วคืนนี้เหมือนวินเซอร์จะง้อฮักเลยนะ :-[
มีการทำกับข้าวล่อให้ฮักอยู่ด้วยกันอีกด้วย ปลื้มเนาะฮัก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
รอต่อไป
-
ร๊อรอร๊ออออออ
-
ฮักจ๋า แกล้งเจ้าลิ้งหน่อยจิ นะน้าาาา
ฮักจัดการเลย !!!!
-
รอ T^T
-
นักเขียนโดนอุ้มไปใช่มั๊ย
โทษฐานไปแฉตระกูลวินเซอร์ o.O!!!
ไม่มาต่อเลย นักอ่านจะลงแดงตายแล้ว T^T :z3: :z3:
-
คิดถึงฮอยฮักแล้วนะ :กอด1:
-
รอจ้า...... นานแค่ไหนก็จะรอ เป็นกำลังใจให้นะ สอบได้ทุกวิชาเลย :call:
-
รีบมาต่อนะครับ กำลังลุ้นเลย
อย่าหายไปนานนะครับเดียวเรื่องไม่ต่อเนื่อง 5555555555555
-
คิดถึงฮัก.... (โดนวินเซอร์กระโดดถีบ :z6:)
-
เย้ๆ อ่านทันแล้ววว ...
ฮักน่ารัก....เชียร์ให้ฮักเอาคืนวินเซอร์เลย..
แค่อ้อนนิดๆหน่อยๆก็ไม่รอดแล้วววว เหอๆ
รอ รอ รอ..
-
สนุกมากๆเลย ชอบฮอยฮักจัง ><
-
เห็นหัวกระทู้ " Up.คนแต่งลาพักอย่างไม่มีกำหนดการ! " o22
-
o22 ด้วยคน
-
ด้วยคน o22 เหมือนโดนดึงขึ้นที่สูงแล้วปล่อยค้างไว้
กลับมาไวๆนะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ
-
o22 โปรดกลับมาต่อก่อนวาเลนไทน์น่ะ :กอด1:
รอต่อไป :o12:
-
คนแต่งลาพักกกกก :a5: :a5:
-
ห๊ะ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :a5:
-
รออยู่นะค้าาาาาาอิอิ
อยากรุจังคนเขียนจะหายไปนานเท่าไหร่
:bye2: :bye2: :bye2: ว่างแล้วอย่าลืมกลับมาเขียนน้าาา
-
มารอจ๊ะ
-
กะลังพีคเลย เอาปืนมายิงกันดีกว่า
-
Oh no~~~!!! O___o"
-
กำลังลุ้นๆ อยู่เลยตอนนี้
อย่าหายไปนานน๊า ~
:o12:
-
ไม่เชื่อ ไม่เชื่อ ไม่เชื่อ รูหูตัวเอง
ฮอยฮ๊ากกกกกก
>[]<
-
:a5: :a5: :a5:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
คนอ่านอึ้ง ตะลึง ไปตามๆกัน...... :call:
-
ม่ะ...ไม่จริง อย่าลาพักเลยนะคะ ม่ายยย
-
กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงง
ม่ายน้าาา
คนแต่งมาแถลงการณ์ด่วนๆเลย
รออยู่นะค่ะ
-
กลับมาเร็วๆ น้า
แฟน ๆ รออยู่ คิดถึง พรีตส์ ฮัก โซโล่ แล้วก็วิน ด้วย
-
:a5:
-
จะรออ่านต่อไป เมื่อใดก็เมื่อนั้น แต่ว่าช่วงนี้นักเขียนแทบทุกเรื่องไม่ค่อยมาอัพกันเลย คนอ่านก็เลยแห้งเหี่ยวไปตามๆ กัน สงสัยต้องหาบอร์ดอื่นๆ สิงไปด้วย ใครมีที่น่าสนใจแนะนำผมบ้างเน้อ
-
ยังไงก็รีบ ๆ กลับมาน้า~ คนอ่านยังคอยอย่างใจจดใจจ่อ พร้อมด้วยความหวังเล็ก ๆ ว่าจะได้อ่านตอนต่อไป
-
:กอด1:
อย่าไปเลยนะ รออ่านๆๆๆๆ
-
อาการแรกที่ได้อ่านหัวกระทู้
:a5:
ต่อมา
:z3:
และเมื่อรอแถลงการ์ณ
o22
ม่ายยยยยยยยยยยยยย คิดถึงฮักๆๆๆๆๆๆ อ้ากกกก
-
ห๊ะ..O_O" เพิ่งจะอ่านทัน!!!
คนแต่งลาพักอย่างไม่มีกำหนดการอีก..T_T
งืมๆๆๆ..TT_TT
-
ยังไงก็รออ่านต่อไปนะคะ :monkeysad:
คนเขียนสู้ๆเน้อ
-
:a5:
:o12: :o12:
-
o22 o22 :a5: :a5:
จะรอการกลับมาค่ะ :กอด1: :เฮ้อ:
-
งือออ พี่ปอยจะหายไปไหนน T^T
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รีบกลับมาน้า :sad4:
-
:z3: :z3:
-
เหอะๆ หงิงๆ 555
-
o o22 ลาพัก :z6:ไม่มีกำหนด :o12: :o12: :z3:
-
ลาพักกกกกกกกก *-*..
ฮืออ เสียใจ ..แต่ก็รอต่อไปค่ะ ~!
-
อ๊ากกกก นู๋ฮอยฮักของป้า
จะไม่ได้เจอกันนานเลยหรอ
ลงแดงๆ แน่ๆ T^T :o12: :sad4:
-
ม่ายยยยยย..................
-
ตระกูลอะไรอ่ะ พิลึกจังอ่ะ
อยากจะสมัครเป็นสมาชิกครอบครัวซักคนได้ไหมอ่ะ
-
:call: ขอให้มีกำหนดเร็วๆนะคะ
เราจะรอต่อไป :o12:
:L2: :L2:
-
:a5: :a5: :a5:
ม่ายจิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง แง้ :o12:
อย่าหายไปนานน่ะค่ะ :monkeysad:
-
:o o9 :dont2:
-
ยังไงก็รอฮักกับวินเซอร์อยู่ค่ะ
แวะมาส่งข่าวกันบ้างนะคะ
:L2:
-
ม่ายยยยย :sad4:
-
ในที่สุด ก็เหมือนๆคนเเต่งหลายคนในเล้า เห้อ!!!!
-
ให้ย้ายไปไว้ห้องนิยายลงไม่จบก่อนไหมคะ?
-
รออยู่นะค่ะ มาไวไวนะ :กอด1:
-
รออยู่น่ะค่ะ :impress2:
-
:call: ชาบู ชาบู เรารอท่านทุกวันเลย :call: สู้ๆนะค้าาบ
-
เอากำลังใจมาเสิร์ฟ :L1: :L2: :กอด1:
-
ว้าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นัอ่านก็จะเค้นพลังทั้งหมด ตั้งหน้าตั้งตาคอย
รอ รอ รอ o14 o15
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
รออย่างใจจดใจจ่ออุอุ
-
สู้ๆนะคะคุณปอย :L2:
-
เหมือนจะมาแล้ว ลุ้นๆๆๆๆๆ
-
“ตกลงไปเสียตัวมาแล้วใช่ไหม?”
“พี่ครับ ผมไม่ได้ใจง่าย”
“เหรออออ”
ผมส่ายหน้าให้กับเสียงล้อเลียนแสนจะน่าหมั่นไส้ของพี่ลอนดอนแล้วนั่งนิ่งๆ เพื่อให้ช่างแต่งหน้าแปลงโฉมอยู่ครับ วันนี้ไม่ได้ทำงานเพราะเป็นช่วงใกล้สอบผมก็เลยได้หยุดพักงานเพื่อเอาเวลาไปอ่านหนังสือสอบไฟนอล แต่วันนี้มันพิเศษนิดหน่อย พี่ลอนดอนคอนเฟิร์มมาว่าคู่ซ้อมเดทของผมว่างแล้วครับ วันนี้ก็เลยเป็นวันแรกที่ผมจะได้ออกสนามจริง
ไม่เข้าใจว่าแค่การแสดงทำไมต้องไปเดทด้วยวะ แถมไอ้คู่เดทน่ะเป็นใครก็ไม่รู้ด้วยสิครับ ถามพี่ลอนดอนพี่แกก็หาเรื่องแถไปไม่ยอมตอบ แถมยังบอกอีกว่าให้ไปลุ้นเจอเอาเอง ผมก็เฉยๆ ออกจะเบื่อหน่ายเสียด้วยซ้ำครับ พี่ลอนดอนมานั่งเป็นเพื่อนชวนคุยไปเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้ผมเบื่อไปมากกว่านี้
“ก็ว่าอยู่แหละ เห็นแกเดินคล่องปรื๋อเลยนี่ ถ้าโดนเนี่ยต้องนั่งไม่ได้เลยแหงวะ หึๆ”พี่ลอนดอนพูดออกมาแบบหน้าไม่อาย ผมก็นั่งนิ่งไม่สนใจเหมือนเดิม
“พี่ลอนดอน จะบอกได้หรือยังว่าเขาคนนั้นเป็นใคร?”
“ไม่บอกหรอกกกก!”พี่ลอนดอนส่ายหน้าไปมาเหมือนเดิม ผมเนี่ยถอดใจไม่ถามแล้วล่ะครับ เอ่อ ใครก็ช่างเถอะ เดทๆ ไปให้มันจบๆ ล่ะกัน ผมเหลือบมองหน้าพี่ลอนดอนที่ดูจะตื่นเต้นและมีความสุขแบบนั้นแล้วยิ่งรู้สึกขัดใจ แมร่งเอ๊ย นี่คงจะวางแผนแกล้งอะไรผมสักอย่างแน่ๆ ฮึ เอาเถอะ ผมจะระวังตัวและไม่มีทางตกเป็นของเล่นพี่ลอนดอนหรอก!
“เอ่อ คนๆ นั้นเขาไม่รู้ว่าแกเป็นผู้ชายเพราะฉะนั้นอย่าหลุดล่ะ”
ผมพยักหน้ารับ
“อ๊ะ จริงสิ วันนี้จะให้เล่นบทไหนดีน่า~”พี่ลอนดอนดีดนิ้วเหมือนคิดอะไรได้ จากนั้นพี่แกก็หันไปค้นกระเป๋าของตัวเองหยิบกระดาษออกมาแล้วยื่นมาให้ผม
“เลือกเอาสักแผ่น”
“...”ผมมองพี่ลอนดอนแล้วก้มมองกระดาษในมือของพี่แก ไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไรเลยวะ! มีเตรียมมาจากบ้านเลยแฮะ แบบนี้มันวางแผนมาชัดๆ!
“พี่เตรียมบทไหนมาบ้างล่ะครับ?”
“ไม่บอก ให้เลือกเอา!”
“บอกมาเถอะครับ สี่แผ่นเนี่ยมีอะไรบ้าง?”
“ก็ได้ๆ มีสาวร่าเริง สาวหวาน สาวเซ็กซี่และสาวขาวีน”
“ผมเลือกสาวเซ็กซี่ล่ะกัน”
“เฮ้ย! ฉันบอกให้แกเลือกจับจากกระดาษพวกนี้ ไม่ได้ให้เลือกแบบนั้น!”
“ในกระดาษพวกนั้นพี่คงจะเขียนว่าสาวร่าเริงมันทั้งสี่แผ่นล่ะสิ! ผมรู้ทัน”
คงกะจะให้ผมปั้นหน้าฉีกยิ้มจนเหนื่อยล่ะสิ ฮึ!
“ชิ ตกลงแกเลือกสาวเซ็กซี่งั้นเหรอ?”พี่ลอนดอนเก็บไอ้กระดาษพวกนั้นลงไปถามผมแบบไม่พอใจ ผมพยักหน้ารับเล็กน้อย
“ครับ”
“หึๆ ดีมากเลยไอ้น้อง!! เซ็กซี่และยั่วยวนนะ ขอให้โชคดี!”พี่ลอนดอนหันมาหัวเราะหึๆ ในลำคอจากนั้นก็ยิ้มที่มุมปากนิดๆ
“...”ผมมองรอยยิ้มของพี่ลอนดอนแล้วท้องปั่นป่วน ผมเลือกผิดหรือไงวะเนี่ย!!? ผมหน้าซีดมากกว่าเดิมจากที่ซีดอยู่แล้วนั่งทำหน้าซังกะตายจนคนแต่งหน้าต้องหันมาถามพี่ลอนดอนอย่างหวั่นๆ
“คุณน้องคะ พ่อหนุ่มนี่เป็นอะไรคะเนี่ย?”
“ฮ่าๆๆๆ ปล่อยๆ มันไปเถอะพี่พอลล่า ตอนนี้มันกำลังต่อสู้กับจิตใจความเป็นชายอยู่!”
“แล้วมันจะรอดไหมล่ะคะเนี่ย?”
“รอดๆ! เห็นมันจะเป็นจะตายแบบนี้ทุกทีแหละ แต่พอแสดงจริง...คล่องปรื๋อ!!”
ถึงผมจะไม่อยากทำอะไรพวกนี้แต่ก็ต้องทำให้ดีที่สุด ผมไม่ได้มีอาชีพเป็นดาราแต่...
ผมเป็นดารามืออาชีพ!!
หลังจากที่แต่งหน้าแต่งตัวเรียบร้อยแปลงโฉมเสร็จสรรรพ ผมก็มานั่งรอที่ม้านั่งตรงสวนสนุก สถานที่เดทในวันแรกคือสวนสนุกครับ ผมเคยมาสวนสนุกตอนถ่ายแบบแต่ไม่เคยเล่นของพวกนี้หรอกครับ ก็ตอนเด็กๆ ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไรแต่ตอนนี้ผมก็โตเป็นผู้ใหญ่อายุตั้ง 20 ปีแล้วจะให้มาเล่นสวนสนุกแบบนี้มันก็แปลกๆ แล้วไอ้เดทบ้าบอนี้มันดันเลือกสวนสนุกเป็นสถานที่เดทอีก!? ปกติเขามาเดทกันที่นี้เหรอเนี่ย?
ผมนั่งมองผู้คนที่เดินผ่านมา รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่มีแต่สายตาเหลียวมองแล้วมองอีก ผมมันดูประหลาดงั้นเหรอครับ? เพิ่งจะแต่งเป็นผู้หญิงเต็มที่ก็ครั้งแรกเนี่ยแหละ วู้ว! ลำบากน่าดูล่ะครับ ก้มมองหน้าอกของตัวเองแล้วเม้มปากแน่น ก่อนมาก็ลองจิ้มดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น อุบ๊ะ! ยางพาราทำได้เนียนจริงๆ!! สาวๆ ที่อกแบนก็ตู้มได้!!!
ผมนั่งๆ อยู่ก็มีพวกผู้ชายเข้ามาพูดแทะโลมทางสายตาและวาจา แมร่งเอ๊ย! ไอ้พวกตัวผู้ถอยไป!! กูอยากจะอ้วกวะ!! ไปไกลๆ ตีนกูเดี๋ยวนี้นะ!! ผมจ้องเขม็งเจ้าพวกนั้นไปด้วยสายตาเย็นยะเยือก พวกนั้นถึงถอยทัพกลับไปแบบไม่คิดชีวิต ไอ้คู่เดทบ้าบอนั้นมันไปมุดหัวอยู่ที่ไหนวะ สัด!! ปล่อยให้กูรออยู่ได้!! ผมไม่รู้ว่าคู่เดทที่พี่ลอนดอนหามานั้นเป็นใครก็เลยได้แต่นั่งรอตามที่พี่ลอนดอนบอกนั้นแหละครับ พี่เขาบอกว่าเดี๋ยวเขาก็มาทักเองครับ นั่งรอจนรากจะงอกอยู่แล้วก็ไม่มีใครโผล่ออกมา! แมร่ง อารมณ์เสียวะ!!
“สวัสดีครับคุณฮอลลี่ ผม วินเซอร์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
!!!!!!? :a5:
ผมหันไปตามต้นเสียงที่เข้ามาทักด้วยความเร็วที่ไวกว่าเสียง มะ...แมร่ง! แมร่ง! ผมมองร่างสูงที่อยู่ในชุดสบายๆ มือถือช่อกุหลาบขนาดใหญ่ที่ยื่นมาให้กับผม พร้อมกับส่งยิ้มมีเสน่ห์อยู่ตรงหน้าแล้วอยากจะตะโกนออกมาดังๆ
พี่ลอนดอนนนนนนนนนนนนน!!!
แมร่ง!!!!
ทำเส้นกูอีกจนได้!!!!
“คุณฮอลลี่?”ไอ้วินเซอร์เลิกคิ้วอย่างไม่แน่ใจมองผมอย่างงุนงง ผมก็พยายามคว้าจิตที่เกือบจะหลุดออกจากร่างกลับเข้ามาใหม่ ไอ้วินเซอร์มันไม่รู้ว่าผมเป็นใคร? มันรู้แค่ว่าผมเป็นน้องสาวของพี่ลอนดอนที่เพิ่งกลับมาจากอเมริกา! ผมกัดฟันกรอดพยายามจะสวมบทบาทของตัวเอง
อ๊ากกกกก!!!! บ้าที่สุด!!!!!
“ขอบคุณสำหรับดอกไม้สวยๆ แบบนี้ค่ะ”ผมตั้งสติได้ก็ยื่นมือไปรับดอกไม้ช่อนั้นแล้วก้มมองดอกกุหลาบขนาดใหญ่สีแดงสดแตะนิ้วบนกลีบของมันเบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามาแย้มยิ้มให้กับอีกฝ่ายบางๆ ผมปรับคีย์เสียงอย่างที่ได้ฝึกซ้อมมากลายเป็นเสียงผู้หญิงที่เป็นธรรมชาติที่สุด ไอ้วินเซอร์มันนิ่งไปเล็กน้อยแล้วก็ขยับตัวหัวเราะเสียงทุ่มในลำคอ
“ไม่เป็นไรครับ คนสวยๆ ก็ต้องคู่กับดอกไม้”มันเอ่ยพร้อมกับยิ้มตาเป็นประกายวิบวับมาให้ พร้อมกับชำเหลืองสายตามองขาของผม ห่านี่!! มองอะไรของมึงวะ!!? ไอ้วินเซอร์แมร่งชำเหลืองมองขาของผมสลับมองหน้าอยู่นั้นแหละ ผมใส่กางเกงขาสั้นซะด้วย ไอ้หื่นนี้มันก็มองอยู่นั้นแหละ!! ผมมองภาพนั้นแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า เออ!
“คุณฮอลลี่อยากจะเริ่มต้นเดทนี้ของเรายังไงดีครับ?”ไอ้วินเซอร์ยื่นมือมาให้กับผม ผมก็จับมือมันแล้วลุกขึ้นมายืนข้างๆ พอเจอสาวสวยมันกลายเป็นคนละคน จากไอ้ยักษ์ใจร้ายกลายเป็นพ่อเทพบุตรแสนดีไปเลย!! ผมมองไอ้วินเซอร์ แมร่ง ผมว่าผมสูงอยู่แล้วนะแต่พอมาเจอไอ้หมอนี้กลายเป็นว่าผมเตี้ยไปซะงั้น ผมหันไปยิ้มที่มุมปาก
“ก็แล้วแต่คุณเถอะค่ะ”
“น่าเสียดายนะครับ”
“...”
“เดทครั้งนี้เป็นแค่การซ้อม จริงๆ แล้วผมอยากจะเดทกับคุณแบบจริงๆ มากกว่า”ไอ้วินเซอร์ค่อยๆ ปล่อยมือจากผมแล้วเอ่ยเสียงเบาเหลือบมามองผมด้วยสายตาที่แปลความหมายได้ยาก แล้วทำไมผมต้องใจเต้นแรงแล้วฟ่ะ ไอ้บ้านี้มันพูดกับฮอลลี่ต่างหาก!!
“คุณก็คิดซะว่านี้เป็นการเดทจริงๆ ก็แล้วกัน”
“ถ้าอย่างนั้น วันนี้คิดซะว่าเราเป็นแฟนกันจริงๆ ล่ะกันนะครับคุณฮอลลี่”
“...”ผมหันไปมองไอ้วินเซอร์ แมร่ง นี่ว่าใส่ส้นสูงแล้วนะแต่ผมก็ยังต้องเงยหน้ามองมันอยู่ อากาศข้างบนคงจะเยอะน่าดู ก็ไม่มีใครแย่งมันสูดนี่หว่า ไอ้วินเซอร์ก็หันมามองผมแล้วเลิกขึ้นสูง
“ว่าไงครับ?”
หือ? เมื่อกี้มันพูดอะไรนะ ผมไม่ได้ฟังวะ!!
“วันนี้เราเป็นแฟนกันนะครับฮอลลี่”
“...”
แมร่ง เปลี่ยนเป็นฮอยฮักได้เปล่าวะ?
“ฮอลลี่?”
“อย่างไงก็ได้”ผมยักไหล่แล้วยิ้มที่มุมปาก ไอ้วินเซอร์ก็ยิ้มรับแล้วจับมือของผมแล้วเดินออกไปด้วยกัน ผมมองมือของตัวเองที่ถูกอีกฝ่ายจับแล้วรู้สึกตื่นเต้น เหงื่อเริ่มไหล ให้ตายสิ! ผมควรจะชินที่จะอยู่ใกล้หมอนี้ได้แล้วนะแต่ทำไมผมถึงยังมีอาการแบบนี้อยู่อีก!
“ฮอลลี่ครับ เราไปเล่นเจ้านั้นกันไหม?”ไอ้วินเซอร์ชี้นิ้วไปที่ไอ้เรือยักษ์ตรงหน้า ผมมองตามตาปริบๆ เล่นก็เล่น ไม่มีปัญหาอะไรหรอก ผมพยักหน้ารับเล็กน้อยแล้วไอ้วินเซอร์มันก็บอกให้ผมรออยู่ตรงนี้แล้วมันก็เดินไปซื้อตั๋วแล้วเดินกลับมาหาผมอย่างรวดเร็ว โคตรเด่นอ่ะครับ!!! มีแต่คนมองตามจนเหลียวหลังแน่ะ
“ต่อจากรอบนี้เลยนะฮอลลี่”
“อืม”ผมพยักหน้ารับเล็กน้อย เรายืนรออยู่ไม่นานไอ้บ้าวินเซอร์ก็เริ่มเนียนตามสเต็ปมันยกแขนโอบไหล่แล้วหันมายิ้มให้กับผม ผมก็ต้องยิ้มรับไป เออ คนเป็นแฟนกันต้องโอบไหล่กันล่ะมั้ง? ผมไม่ได้พูดอะไรหันเหสายตาไปมองเรือโจรสลัดที่แกว่งขึ้นลงไปมาสูงขึ้นเรื่อยๆ คนบนเรือก็กรี๊ดกร๊าดกันหวาดเสียว มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอไงวะ?
แล้วก็ถึงรอบต่อไปซึ่งไอ้วินเซอร์ก็จูงมือผมขึ้นมานั่งบนเรือ ไอ้วินเซอร์ให้ผมนั่งก่อนก็เลยติดริมๆ ของเรือครับ รอบนี้คนขึ้นมาเยอะเลย ไม่นานเรือมันก็เริ่มแกว่งไปเบาๆ แล้วเริ่มแกว่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ผมจับเหล็กตรงหน้าเพื่อไม่ให้ตัวเองหล่นเก้าอี้ลงไป ยิ่งระดับสูงขึ้นเท่าไรเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นตามลำดับ ผมว่ามันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด...
“คิกๆๆๆ”
แต่มันจั๊กจี้ท้องมากกว่า!!!
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ พยายามกลั้นไว้แล้วแต่มันก็คันยิกๆ ก็เลยหัวเราะออกมา มองไปข้างๆ ไอ้วินเซอร์มันหันมามองผมแล้วเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ อะไรหว่า? ผมต้องแกล้งกรี๊ดให้สมบทบาทหรือเปล่าวะ? ไอ้บ้านี่มันจ้องอยู่ได้โว้ย ไม่เคยเห็นคนขึ้นเรือเหาะแล้วหัวเราะหรือไง!!!?
และแล้วเรือเหาะมันก็หยุดลงผมเนี่ยหัวเราะจนน้ำตาไหลหมดแรงไปเลยครับ นี่มันยิ่งกว่าการหัวเราะทั้งปีที่ผ่านมาของผมเลยน่ะเนี่ย!!? ไอ้วินเซอร์มันลุกขึ้นยื่นมือมาให้ผมดึงผมลุกขึ้นเดินลงไป หว่า เหมือนมันจะไม่มีแรงเดินเลยอ่ะ พื้นมันเอียงๆ ไปด้วย ผมลงมาจากเรือแล้วเดินเซเล็กน้อยไอ้วินเซอร์มันก็คว้าตัวผมไว้อย่างรวดเร็ว
“ไม่เป็นไรนะครับ?”
“เอ่อ...คิดว่าไม่น่าจะเป็น”ผมตอบออกไปแล้วพยุงตัวเองจากตัวของไอ้วินเซอร์อย่างรวดเร็ว ไอ้บ้านี่มันเป็นสุภาพบุรุษขนาดนี้เลยเหรอวะ!? เจอแบบนี้แล้วผมรู้สึกแปลกๆ มันเหมือนไม่ใช่ไอ้วินเซอร์เลยอ่ะครับ มันเป็นการเสแสร้งสิ้นดีอ่ะ
“ต่อไปเป็นตัวนั้นไหมครับ?”ไอ้วินเซอร์มองไปรอบๆ แล้วชี้ไปที่ตึกสูงชะลูด อะไรอ่ะ!! สูงโคตรๆ ดูๆ ไปแล้วน่าจะสูงพอๆ กับชิงช้าสวรรค์ที่สูงที่สุดของสวนสนุกด้วยสิครับ ผมมองคนที่เล่นเดินออกมาจากทาวเวอร์นั้นทุกคนดูจะตื่นเต้นคุยกันเสียงดังเชียว น่าจะสนุกผมก็เลยพยักหน้ารับไป ไอ้วินเซอร์มันมองผมเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปซื้อตั๋ว เมื่อกี้ผมทำอะไรแปลกๆ ไปหรือเปล่า? มันถึงมองผมแปลกๆ?
ไอ้วินเซอร์ซื้อบัตรมาก็กลับมายืนอยู่ข้างๆ ผม ทำไมคนถึงชอบมองมาที่ผมกับไอ้วินเซอร์จังวะ มีอะไรแปลกหรืออย่างไง? ผมพยายามจะไม่ใส่ใจสายตาของพวกนั้นที่มองมา ไอ้วินเซอร์มันก็ไม่ได้สนใจหันมาคุยกับผม
“ต้องขอโทษจริงๆ นะครับที่ผมไม่ว่างมาหลายอาทิตย์ทำให้คุณฮอลลี่เสียเวลา แต่ไม่น่าเชื่อเลยนะครับว่าคนสวยๆ แบบคุณจะไม่มีประสบการณ์เรื่องพวกนี้”
“มันแปลกหรือคะที่ฉันหาคนที่ถูกใจยาก?”ผมหัวเราะหน่อยๆ แล้วเอียงหน้ามองอีกฝ่ายเอ่ยตอบ ไอ้วินเซอร์ก็พยักหน้ามองผมอย่างข้องใจ
“มันไม่แปลกหรอกครับ แต่ผมแปลกใจที่พี่ลอนดอนบอกว่าคุณไม่เคยเดทกับใครมาก่อน อย่างคุณน่าจะมีคนเข้ามาจีบกันเยอะแน่ๆ น่าจะมีประสบการณ์บ้างล่ะน่า”มันถามผมแล้วมองไปรอบๆ ตัวที่มีคนจ้องมองมา
พี่ลอนดอนแมร่งขายกูอีกแล้ว!!
“ฉันไม่สนใจพวกนั้นจะให้ไปเดทด้วยได้อย่างไงล่ะ”
“แล้วคุณชอบแบบไหนล่ะครับ?”ไอ้วินเซอร์มันถามผมด้วยรอยยิ้มนิดๆ ผมมองมันนิ่ง แบบไหนน่ะเหรอ? กูไม่รู้ว่าชอบแบบไหนเหมือนกัน รู้แต่ว่ากูชอบมึง! ชอบแบบมึงนั้นแหละ!! ผมเสสายตาไปมองทางอื่นเล็กน้อยแล้วมองไปที่หอคอยสูงชะลูดนั้น
“ถึงคิวเราแล้วล่ะ”
“นั้นสินะครับ”
ผมกับไอ้วินเซอร์ก็เดินเข้ามาในรั้วแล้วนั่งประจำที่ปิดที่กั้นป้องกันไม่ให้หล่นลงมาเมื่อคนนั่งกันครบแล้ว ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวมันก็ถูกดึงขึ้นอย่างรวดเร็ว พอมาถึงกลางทางก็ค่อยๆ ขึ้น ผมมองลงไปข้างล่าง ตอนนี้ผมอยู่สูงจากพื้นมากเลยครับ เงยหน้าขึ้นมามองไปรอบๆ ตัว มันมองเห็นทั่วสวนสนุก สุดยอดอ่ะ!!!
ผมกำลังดูวิวอย่างเพลินๆ ก็โดนดึงลงมาอย่างรวดเร็วแล้วก็ขึ้นไปที่เดิมจนตัวของผมลอยจากเก้าอี้แน่ะ สุดยอด!! เวลามาถึงสุดสูงสุดแล้วมันรู้สึกดีโคตรๆ แล้วจู่ๆ ก็ถูกดึงลงมาอีกครั้งซ้ำไปซ้ำมาจนที่นั่งค่อยๆ เลื่อนลงมาจอดแบบพื้น ผมยกที่กั้นแล้วลุกขึ้นมายืน สุดยอดวะ!!! ยิ่งตอนขึ้นไปสูงสุดน่ะนะ วิวสวยมาก!!!
“ฮอลลี่ เล่นตัวนั้นต่อเลยไหมครับ?”ไอ้วินเซอร์ชี้ไปที่รถไฟเหาะ ผมมองรางรถที่สูงก็คดเคี้ยวไปมาอย่างตื่นเต้นหันมาพยักหน้าให้กับมันพร้อมกับยิ้มสนุก อ่ะ เมื่อกี้ลืมตัวไปแฮะ เมื่อกี้ผมทำท่าอยากกับเด็กมาเจอของเล่นใหม่ๆ งั้นแหละ เหลือบไปมองไอ้วินเซอร์ที่เดินจูงมือไปไม่ได้สังเกตเห็นหรือว่าสงสัยอะไรค่อบเบาใจหน่อย
ขึ้นรถไฟเหาะสายนรกเสียงกรี๊ดของพวกผู้หญิงเนี่ยดังอย่าบอกใครเลยครับ ส่วนผมน่ะเหรอ? หัวเราะตลอดทางอ่ะ สุดยอด สนุกสุดๆ!! ไอ้วินเซอร์ก็มองผมอย่างแปลกๆ ไอ้บ้าวินเซอร์มันแหกปากร้องสุดเสียงเชียวล่ะครับ หึๆ กากวะมึงอ่ะ!!
“ฮอลลี่ไม่กลัวเลยน่ะครับ”
“...ไม่นี่ กลัวเหมือนกันแหละคะ”ผมเงียบแล้วตอบกลับไป พวกผู้หญิงจะต้องกลัวสินะ อื้ม! มันน่ากลัวตรงไหนวะ ออกจะสนุก! ไอ้วินเซอร์เลิกคิ้ว
“ผมเห็นฮอลลี่หัวเราะตลอดทางก็เลยนึกว่าไม่กลัวซะอีก”
“เอ่อ...ฉันอยากขึ้นชิงช้าสวรรค์ค่ะ”เมื่อตอบไม่ได้คิดไม่ออกผมก็ชี้นิ้วไปที่เจ้าชิงช้าขนาดใหญ่ ไอ้วินเซอร์มันมองไปแล้วก็พาผมมาขึ้นชิงช้าที่ต่อแถวยาวมาก ยืนตากแดดรอเพื่อขึ้นชิงช้ามันร้อนทำให้ผมเริ่มขมวดคิ้ว ผมไม่ค่อยชอบอากาศร้อนเท่าไรครับ ไอ้วินเซอร์มันก็เดินมาบังแดดให้กับผมจนผมเองยังต้องแปลกใจ ไอ้วินเซอร์มันสุภาพบุรุษขนาดนี้เลยเหรอวะ!!? ผมไม่เคยรู้มาก่อนเล๊ย!!
“ผมไปซื้อน้ำมาให้นะ”ไอ้วินเซอร์หันมาพูดกับผมแล้วเดินออกไปจากแถวเพื่อไปซื้อน้ำ ผมยืนรออยู่คนเดียวก็มีคนเข้ามาคุยด้วยเป็นผู้หญิงครับ มองไปที่ไอ้วินเซอร์มันก็คุยอยู่กับกลุ่มผู้หญิงที่เดินเข้ามาทักมัน
“เป็นนางแบบหรือคะ สูงจัง”
“เปล่า”ผมตอบสั้นๆ แล้วเหลือบไปมองไอ้วินเซอร์อีกครั้ง มันก็ยังคุยกับกลุ่มเดิมแล้วชี้นิ้วมาที่ผมก่อนจะเดินมาพร้อมกับกลุ่มนั้น อะไร? ไอ้วินเซอร์มันส่งยิ้มให้กับผมแล้วยื่นแก้วน้ำมาให้ก่อนที่มันก็หันไปบอกกลุ่มผู้หญิงที่เดินตามมันมา
“นี่แหละครับแฟนผม”
“...”ผมยืนนิ่งไม่พูดอะไร ไอ้วินเซอร์ก็หันมามอง ผมก็เลยคิดได้ว่าตอนนี้กำลังสวมบทบาทเป็นผู้หญิงอยู่จะทำหน้าแบบปกติไม่ได้ ผมก็ฉีกยิ้มส่งให้กับพวกสาวๆ แล้วพยักหน้ารับน้อยๆ สาวๆ พวกนั้นก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ อะไรวะ? เกิดอะไรขึ้น?
“ขอถ่ายรูปพวกพี่ได้ไหมคะ?”
“ฉันถ่ายด้วย!”
แล้วผมกับไอ้วินเซอร์ก็ต้องเก๊กท่านั้นท่านี้จนอีกฝ่ายถ่ายรูปไปจนพอใจนั้นแหละครับ ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกใกล้ถึงคิวขึ้นชิงช้าสักที ก่อนที่ผมและไอ้วินเซอร์จะขึ้นชิงช้าไป กลุ่มสาวๆ เหล่านั้นก็พูดขึ้นพร้อมกับโบกมือยิ้มร่า
“เหมาะสมกันดีนะค่ะ!”
“ขอบคุณครับ”ไอ้วินเซอร์มันก็เอ่ยขอบคุณยิ้มรับหน้าบาน ผมมองไอ้วินเซอร์อย่างแปลกใจ มึงจะมาดีใจอะไรวะ? ทำอย่างกับว่ากูเป็นแฟนมึงจริงๆ นั้นแหละ ก็แค่แฟนกำมะลอวันเดียวเท่านั้นแหละ แน่จริงขอกูเป็นแฟนจริงๆ สิวะ! ผมไม่ได้หวังอะไรนะครับ แต่เผื่อฟลุค!
“ฮอลลี่ คุณดูฝืนๆ อย่างไงไม่รู้นะ มีอะไรหรือเปล่าครับ?”พอถึงมานั่งบนชิงช้าไอ้วินเซอร์มันก็ถามขึ้น ผมส่ายหน้า
“คุณไม่ต้องฝืนก็ได้นะฮอลลี่ แค่เป็นตัวของคุณเอง ผมจะดีใจมากที่ได้มาเดทกับตัวคุณจริงๆ”
“...”
ผมไม่ได้ตอบอะไรไปแค่หันหน้ามองออกไปนอกชิงช้า
กูก็จะดีใจมาก ถ้าได้มาเดทในชื่อฮอยฮัก!
ผมกับไอ้วินเซอร์เดินตระเวนเล่นไปทั่วสวนสนุก มันสนุกจริงๆ นั้นแหละครับ มิน่าพวกเด็กๆ กับวัยรุ่นถึงชอบมาสวนสนุกกัน ผมแบกปืนขึ้นไหล่แล้วยิงเอาตุ๊กตาของรางวัล ข้างๆ ก็เป็นไอ้วินเซอร์ ผมกับมันแข่งกันว่าใครจะยิงได้เยอะกว่า แล้วผมก็ชนะมันได้รางวัลเป็นเจ้าตุ๊กตากระต่ายสีชมพูตัวใหญ่ มันนุ่มมากเลยนะครับ แล้วเราก็แวะซื้อไอติมกันครับ ไอ้วินเซอร์มันซื้อรสช็อกโกแลต ส่วนผมสตอเบอรี่
“ขอชิมหน่อย”ไอ้วินเซอร์มันกินไอติมของตัวเองหมดก็หันมามองผม
“ก็กินของตัวเองไปดิ”
“ผมอยากลองรสสตอเบอรี่บ้าง”
“เอ้า”ผมยื่นไอติมในมือให้ไอ้วินเซอร์ไป มันก็จับมือผมแล้วงับไอติมผมไปมากกว่าครึ่ง ไอ้บ้าวินเซอร์!!! ชิมบ้านแกดิกินไปซะครึ่งแบบนั้นน่ะ ผมจะดึงมือกลับแต่ไอ้วินเซอร์มันไม่ยอมปล่อยแถมยังตามกินไอติมสตอเบอรี่ของผมจนเหลือแต่โคน อ๊ากกกกก ไอ้บ้าวินเซอร์!!
“รสสตอเบอรี่ก็อร่อยดีนะ”มันยังมีหน้ามาพูดอีก! ผมเนี่ยมองวิญญาณไอติมในมืออย่างหดหู่ ไอ้บ้าเอ๊ย! ไอ้วินเซอร์มันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินไปซื้อให้ผมอีกอัน แถมยังเพิ่มมาเป็นสองเท่า ผมยิ้มนิดๆ แล้วรับไอติมนั้นเดินตามไอ้วินเซอร์ที่จูงมือพาเดินตะลอนอีกรอบ
“สนุกไหมฮอลลี่?”
“สนุก! แล้วมาด้วยกันอีกนะ”ไอ้วินเซอร์มันมองผมนิ่งเหมือนไม่เคยเห็น โอ๊ะ เมื่อกี้เหมือนผมจะตอบมันด้วยยิ้มแบบเต็มที่เลยนี่หว่า ไอ้วินเซอร์มันก็หันหน้าไปกระแอมเล็กน้อยก่อนจะหันมาตอบรับ
“...นั้นก็แล้วแต่คุณครับ”
“...วินเซอร์”
“ครับๆ”ไอ้วินเซอร์มันยิ้มอย่างอ่อนใจแล้วพยักหน้ารับ เมื่อผมพยักหน้าผมก็ยิ้มที่มุมปากแวบหนึ่ง ตลอดช่วงเวลาที่เดินอยู่ในสวนสนุกผมก็รู้ว่าแค่จ้องหน้ามันแล้วพูดเสียงเบาๆ อ้อนมันนิดหนึ่งไอ้วินเซอร์มันก็จะตามใจทันที ถึงตอนแรกมันจะดูแปลกใจอยู่บ้างก็เถอะ ผมกับไอ้วินเซอร์ก็เดินออกมาจากสวนสนุกหมดเวลาของการเดทในวันนี้แล้วครับ แต่พอเดินไปไม่กี่ก้าวผมก็ขมวดคิ้วปวดเท้าเป็นบ้า สงสัยผมยังไม่ชินกับการใส่รองเท้าส้นสูงเป็นเวลานานๆ แบบนี้ล่ะมั้ง?
“ปวดเท้าเหรอครับ?”
“ก็คงจะเป็นอย่างนั้น”ผมหยุดเดินก้มมองเท้าของตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบไอ้วินเซอร์ ไอ้วินเซอร์ก็ก้มมองเท้าของผมก่อนจะดึงผมมานั่งที่ม้านั่งใกล้ๆ มันดันให้ผมนั่งลงแล้วย่องตัวถอดรองเท้าให้ผมอย่างนุ่มนวล อุบ๊ะ!!! โหมดพระเอกแบบนี้ผมไม่ชินเลยแฮะ ไอ้วินเซอร์จับเท้าของผมแล้วเงยหน้าขึ้นมาถาม
“ปวดมากไหม?”
“มาก”
“งั้นขึ้นมา”
“ห๊ะ?”
ไอ้วินเซอร์หันหลังมาให้ผม มันก็พูดเร่งให้ผมรีบๆ ขึ้นมา เอ่อ...ให้ขี่หลังมึงเนี่ยนะ ไม่เอาวะ กูยังเดินไหวอยู่ ขี่หลังมึงมันน่าอายไปไหมฟ่ะ ผู้ชายตัวไม่เล็กขี่หลังผู้ชายด้วยกันแล้วมันจั๊กจี้วะ ผมส่ายหน้าปฏิเสธมัน ไอ้วินเซอร์ก็หันมามองผมด้วยสายตาน่ากลัว
“หรือจะให้อุ้มแบบเจ้าหญิง?”
“ไม่ๆ ไม่ต้อง”
“งั้นรีบๆ ขึ้นมา”
“...”ผมหันซ้ายหันขวาแล้วจับไหล่ของมันพยุงตัวเองขึ้นขี่หลังมันจนได้ ไอ้วินเซอร์แมร่งก็ถึกลุกขึ้นเดินได้หน้าตาเฉย กูว่ากูหนักอยู่นะ! สภาพตอนนี้ผมโคตรอายเลยอ่ะ มีแต่คนมองมาเต็มเลย ไอ้วินเซอร์แบกผมขึ้นหลังแถมยังหิ้วรองเท้าส้นสูงกับตุ๊กตาตัวใหญ่ด้วย ผมอยากจะรัดคอมันตายไปจริงๆ เลยวะ โคตรน่าอายเลยโว้ย!!!
“อ๊ะ ถ้าแฟนกูเป็นแบบนั้น กูรักตายเลยวะ!”สาวๆ มองมาก็กรี๊ดกร๊าดมันใหญ่ เชอะ! ก็แค่แบกสร้างภาพนั้นแหละวะ ตัวจริงๆ ของมันน่ะไม่ใช่แบบนี้หรอกมั้ง สงสัยถ้านี่เป็นฮอยฮักแว่นจืดไอ้วินเซอร์คงจะจับลากกลับนั้นแหละไม่ให้ขี่หลังแบบนี้หรอก!!
แต่ยกเว้นวันนี้ให้ล่ะกัน
ยกให้เป็นเทพบุตรก็ได้!
“...”ไอ้วินเซอร์มันบ่นอะไรพึมพำกับตัวเอง ผมต้องเงี่ยหูฟังที่มันพูด
“...แมร่ง ขาสวยๆ กำลังโอบเอวกู ผิวก็อย่างเนียนเลยวะ กูคิดผิดหรือถูกวะที่แบกเนี่ย สร้างความลำบากให้ตัวกูแท้ๆ อ่า อดทนไว้วินเซอร์...”
“...”
ไอ้หื่นก็คือไอ้หื่นอยู่วันยันค่ำ!!!!
TBC.
โอแฮะ ในที่สุดก็อัพจนได้ ฮิๆ! ขอบคุณกำลังใจของทุกๆ ท่าน
อัพนี้สุดท้ายที่จะหายตัวไปนานเลยล่ะ สองเดือนสุดท้ายนี้มัน
โหดจริงๆ นะ ไม่มีอาทิตย์ไหนว่างเลยอ่ะ นี้ก็เพิ่งผ่านสองงานใหญ่ๆ ไป!
ที่เพิ่งผ่านไปก็คืองานของสาขาและงานรับขวัญน้องปีหนึ่ง
อาทิตย์หน้าต้องศึกษานอกสถานที่สามวัน ยิ่งเป็นชั้นปีที่ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย
อาทิตย์ถัดไปก็ทำเตรียมตัวไปทำค่ายสิ่งแวดล้อม
อาทิตย์ต้นเดือนกุมภาก็ต้องไปงานข้าวจี้ของวิชาสุนทรียฯ
อาทิตย์ต่อมาก็ต้องไปสำรวจพื้นที่ตามแผนที่ของวิชาแผนที่
แล้ววันที่ 13 ก็เริ่มสอบไฟนอล เป็นไงล่ะ ตารางงานของปอยแน่นเอี๊ยดแบบสุดๆ!!
สงสัยจะไม่ได้โผล่มาเดือนครึ่งเลยล่ะมั้งเนี่ย
แต่ปอยจะพยายามแบ่งเวลา(อันน้อยนิด)มาแต่งนิยายให้นะ
อาจจะช้า(มาก)ก็คงจะไม่ว่ากัน เพราะช่วงนี้มันงานเยอะจริงๆ จ้ะ!!
ปล.รับทราบน่าทุกท่าน~
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รับแซบบบบบ
-
จิ้ม ก่อนอ่าน เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ สู้ๆ
-
ฉันรักเธอปอยป้อยยยยย :กอด1: :กอด1:
เจอกันเมื่อว่างนะคะ :bye2: :bye2: :bye2:
-
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
วิเซอร์ไม่รู้ว่าเป็น ฮอยฮัก จริงๆหรอ?
เสียดายจัง :'( :monkeysad:
-
วรั้ยยยย นังวินหื่นเหมือนเดิม ระวังฮอยฮักน้อยใจนะเว้ยยย :z3:
-
:z1: คนหื่นก็ยังหื่นวันยังค่ำ
ส่วนฮอลลี่ก็อย่าคิดมาก ยังไงก็กำไรแล้วได้ขี่หลังพ่อรูปหล่อด้วย ><
เอาใจช่วยคนเขียนนะคะ เห็นตารางเวลาแล้วเหนื่อยแทน (จะแน่นไปไหน) :เฮ้อ:
ขอบคุณที่ยังมาอัพให้ชื่นใจ
น่ารักอ่ะ... :L1:
-
น่ารักอ่ะ อยากให้มากับฮักจิงๆจัง :o8: :-[
คนมันหื่น ก็หื่นได้ทุกสถานการณ์เนอะ แต่ไม่เปนไร เราชอบ :laugh: :laugh: :laugh:
o13 o13
-
หื่นตลอดๆ
-
ถ้าให้รู้เองวินจะไปรู้ได้ยังไงว่าเป็นฮัก ในเมื่อตอนฮักเป็นเลิฟมี ยังไม่รู้เลย
ต้องอาศัยชาวบ้านช่วยให้รู้แจ้งเห็นจริง แถมตอนนี้นี่เล่นแต่งหญิงเป็นน้องฮอลลี่ด้วยนะ
:เฮ้อ:
ตอนแรกนึกว่าฮักจะนึกเสียใจซะอีกที่วินเซอร์มาทำดีกับผู้หญิงอื่น
หมายถึงว่าในมุมมองของวินเซอร์ที่เห็นฮักเป็นฮอลลี่หรือเป็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งไม่ใช่ฮักอ่ะนะ
ถึงแม้จะแสดงก็เหอะ แต่ไม่เนียนไปหราาาา
ตอนท้ายวินหื่นนะ - -!
-
มาลงตอนนี้ให้ก็ดีใจมากๆแล้วววววววว
:mc4:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
วินเซอร์ สงสัยจะหื่นมาก เก็บไม่มิดเลยเนาะ
วินเซอร์นี่ รู้กันกับพี่ลอนดอน ชิมิ
-
:impress2: :impress2: :กอด1: :กอด1: :impress2:
น่ารักอ่ะ o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
อร๊ากกก ขอบคุณมากคร้าบบบบ
>w< น่ารักมากๆ ทั้งฮอยฮัก
ทั้งคุณปอยเลย ขอให้ทำงานได้ดีๆ เสร็จไวๆ นะครับ
^^
-
:laugh: :laugh:
-
เหมือนพี่ลอนดอนเคยบอกวินเซอร์ไว้รึเปล่าเรื่องเดทเนี่ย
อร๊ายยยยยย น่ารักทั้งคู่เลย
วินเซอร์โหมดนี้ไม่ค่อยได้เห็นแฮะ
สุภาพบุรุษกับฮอยฮักบ้างสิ!!
ถึงจะสุภาพบุรุษยังไงก็หื่นมิเสื่อมคลาย :laugh:
ปล.คุณปอยสู้ๆ
-
P'vin talok ah,,5555... p'hug thaa ja suay maak maai nor,,hu hu hu...
PS: kon kien suu suu na kha!!! ^^
-
คุณปอยสู้ๆ นะครับ
เอาใจช่วย o13
-
น่าร๊ากกกกกกกอ่ะ :o8:
เมื่อไหร่วินเซอร์กะฮอยฮักจะได้เดทกันจิงๆบ้างน้าาา
คนแต่งสู้ๆน่ะค่ะ
-
หื่นจริงไรจริง 555
-
อร๊ายยย o13
สู้ ๆ นะคะ
-
ช่างหูดีสะจริงนะฮอยฮัก :laugh:
-
น้องปอยสู้สู้
เอาใจช่วย :L2:
กด+จ๊า
-
สู้ๆจ้า
พาร์ทนี้หวานซะ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบวินเซอร์โหมดนี้เหมือนกันนะเนี่ยยยยย
-
วินเซอร์ใช่ไหมว่าเป็นฮอยฮัก หรือ ไม่รู้ ???
-
สู้ๆนะค๊ะ ตอนนี้สนุกมากๆ
-
แอร๊ยยยยย น่ารักอย่างแรง
เป็นกำลังใจให้นะคะคุณปอยย
สู้ๆๆๆ มาช้าไม่เป็นไร แต่ขอชัวร์ๆก็แล้วกัน อิอิ
-
วินเซอร์คิดดังจัง :z1:
คนเขียนสู้ๆ... :ped149:
จะรอนะคนเขียน...เดือนกว่าๆสองเดือนไม่น้านไม่นาน o7
-
ไม่เป็นไรค่ะ รอได้ค่ะ.....สู้นะค่ะ
-
ไม่รู้จริงอ้ะ ? ว่าเป็นฮัก -.-
วินหื่นมาก ! 55555555555
รอตอนต่อไป นานแค่ไหนก็จะรอออออออออ ~
สู้ ๆนะคะ พี่ปอยยยย
-
วินเซอร์สุภาพบุรุษโครตๆ อยากอ่านภาควินเซอร์จัง คุณนักเขียนสู้สู้นะค่ะ นานแค่ไหนก็จะคอยแต่อย่าลืมกันนะค่ะ
-
ถ้ามาเดทกับฮอยฮัก วินจะทำแบบนี้ป่าวหว่า
-
วินเซอร์แกก็ยังหื่นตลอดอะนะ
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อดทนไว้...วิเซอร์ :m20:
-
ไม่เป็นไรค่ะปอย...รอได้ เข้าใจว่าว่างทีก็แทบสลบแล้ว :กอด1:
คาดว่าการเดทครั้งนี้วินเซอร์ต้องรู้ความจริงแน่ ๆ แกล้งฮักไว้เยอะก็เลยอยากชดเชยเปล่าว้า~
ถึงสุดท้ายจะไม่ทิ้งลายหื่นก็เถอะ :m20:
-
วินเซอร์รู้ไหมว่าเป็นฮัก สงสัย
-
:-[ น่ารัก :haun4:วินหื่นอ่ะ ฮ่ะๆๆ
:man1: สู้ๆนะครับผู้แต่ง
-
วินเซอร์อย่างหื่นอ่ะ :z1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:o8
พยายามเข้าน่ะค่ะ
-
ฮอยฮักน่ารัก อยากเป็นแฟนจริงๆ ต้องรีบจัีดการขั้นเด็ดขาดนะ
-
:a5: ฮักแต่งหญิง
ไม่ต้องทนแล้วก็ได้นะวินเซอร์ อิอิ
-
ฮอยฮักน่ารักมาก อิอิ
-
อยากให้เดทนี้เป็นฮักกับวินจริงๆ
-
น่ารักอ่ะ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ไอ้หื่นวินเซอร์ :m20:
ชอบอะ ฮอยฮักน่ารักที่สุด
เป็นกำลังใจให้คุณปอยนะคะ
สู้ๆคะ จะรอนะคะ ไม่ไปไหนแน่ๆ 555
+1 ให้จ้าาาา
-
ถ้าบักวินเซอร์ไม่รู้ว่าฮอลลี่คือฮักแม่จะเชียร์สุดตัวให้ฮักหนีจริงๆแล้วนะเออ o18
ฮักนี่ก็พออยู่ใกล้วินเซอร์ก็ลืมไปโหม้ดว่าตัวเองกำลังเป็นผู้หญิงคนอื่นอยู่ไม่ได้หึงหรือน้อยใจอะไรเล้ย (หึงตัวเอง เอิ่ม?)
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เจอกันเมื่อคุณว่างง :bye2: :bye2:
-
วินเซอร์ยังงัยก้อหื่น หุหุ สู้สู้นะงับเอาใจช่วย
-
มาแบบนี้ มาแกล้งกันช่ายมาย มาทำให้อยากแล้วจากไป ฮือๆๆ ใจร้ายมั๊กมากกก
ว่าแต่ เค้าก้ออยากขี่หลังวินเซอร์บ้างอ่ะ :-[ :-[
-
หื่น ก็คือ หื่น 555+
วินเซอร์ เอ๋ย ไม่ได้เลยนะ
-
หื่นตลอดๆ
-
จะรอจ้า เป็นกำลังใจให้สู้ๆๆๆๆ
-
น่ารักทั้งคู่เลย :-[ :-[
-
ฮัก วินเขารู้ว่าเป็นฮักอ่ะนะ
เลยออกอาการหื่นให้เห็น คิคิ
คุณปอยสู้ๆนะคะ
:L2: :L2:
-
วินเซอร์!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไม่ทิ้งลายหื่นเลยนะ
นึกว่าจะเป็นสุภาพบุรุษจริงๆซะอีก
โธ่ๆๆๆๆๆๆ
ขาฮักสวยอ่ะดิ
555555+
-
วินเซอร์ต้องรู้แน่เลยว่าเป็นฮอยฮักอะ
-
ไม่เป็นไรครับ จะรอครับ
แต่อย่าหายสาบสูญไปเลยนะครับ อันนั้นไม่ไหว 5555+
-
งดหื่นวันนี้ เพื่อจัดหนักในวันหน้า :laugh: :m20:
-
น่ารักจังเรยย ขี่หลังกันด้วยอะ อิอิ รอตอนต่อไปนะคร้บ
-
หื่นจริงๆ
-
มาช้าดีกว่าไม่มานะ ยังไงก็รอนะ
วินเซอร์หื่นมากๆ
-
ชักสงสัยว่าพี่ลอนดอนเนี่ยอยู่ข้างใคร
ไม่รู้ว่าฮักหรือวินเซอร์ที่สมใจนึก
แต่ดูเหมือนวินเซอร์จะได้กำไรไปเต็มๆ
เห็นด้วยกับฮัก หื่นยังไงก็ยังเป็นอย่างนั้น
ขอบคุณมากนะคะที่มาต่อให้อ่านกัน
เอาใจช่วยในทุกๆกิจกรรมนะคะ :L2:
บวกเป็ดค่ะ
-
:impress3:
-
เดทแล้ว!! ถึงจะเป็นเดทปลอมๆแต่ฮักก็สนุกสนานและเป็นธรรมชาติมาก
วินเซอร์นี้หื่นตลอดจริงๆ
เป็นกำลังใจให้คุณปอยนะคะ ถ้าพอว่างกลับมาอัพนิดๆหน่อยๆก็จะดีมากค่ะ
คนอ่านคิดถึง :กอด1: :กอด1:
-
ปฎิโธ่ วินวิน ภาพพจน์ตอนแรกมาอย่างเทพบุตร จนเกือบจะหลง
มาสะดุดตอน ไอ้ที่บ่นพึมพำนี่แหละ สมกับเป็นวินวินจริงๆ มารออ่านค่ะ
ชอบมากกก สำหรับเรื่องนี้
-
555+....จงใจบ่นให้ไดด้ยินป่าวเนี่ย555+
-
วินเซอร์ โคตรนิสัยอ่ะ
หื่นไม่เลิกจริงๆๆ :laugh:
-
วินเซอร์หื่นตลอด
-
โอ๊ย!! อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ
สนุกแท้ :-[ อยากรู้จริงๆว่าฮอยฮักใส่ชุดยังไง :z1:
รอตอนต่อไปจ๊ะ :monkeysad:
-
:pighaun: :pighaun:วินเซอร์หื่นอ่ะ
-
ไอ้คนหื่นมันก็หื่นตลอด :laugh:
-
อยากอ่านสวนสนุกภาควินเซอร์มั่ง....ไอ่หื่นเอ๊ย...55+
รอ ร๊อ รอ
-
น่าจะรุ้ว่าเป็นฮอย
555555555
-
ตอนนี้น่ารักมากค้าาา เป็นกำลังใจให้นะคะ :pig4:
-
:m20:
-
อั่ยยะ ในที่สุดก็ตามอ่านทัน
วินเซอร์ สุดยอดดดด มามะมากอดที
555 :กอด1: :กอด1:
-
รับทราบโปรมแกรมชีวิตค่ะ
สู้ๆนะคะ อย่าลืมรักษาสุขภาพด้วย
วินเซอร์น่าจะรู้นะว่าเป็นฮอยฮักหรือเลิฟมี หรือไม่รู้หว่า
-
วินเซอร์นี่หื่นจริง กามจริง :เฮ้อ: อ่ะนะ นี่เจอของสวยๆงามๆไม่ได้เชียวเป็นต้องหื่นขึ้นสมอง :impress2:
ฮาจริงๆ :z1: :z1: :z1:
-
จริงๆ แล้ววินเซอร์รู้อยู่แล้วใช่มั้ยล่าว่าเป็นฮักหนะ แล้วคุณย่าจอมแอ๊บแบ๊วก็เคยพูดไว้นี่ว่าคนตระกูลนี้เค้าแพ้ลูกอ้อนนะ :impress2:
ฮักแต่งหญิง มันจะไม่เนียนอีตรงสนุกกับเครื่องเล่นสุดโหดเนี่ยแหละ :laugh:
-
วินเซอร์นี่มันไอ้หื่นจริงจริ๊งงง ชิ นอกใจฮัก
คุณปอยสู้ๆนะคะ จะรออ่านน้า
-
สู้สูน้า ขยันตั้งใจเรียน
จบออกมาได้จะได้ทำงานดีๆ มีเงินเยอะๆ
แล้วมาแต่งนิยายให้อ่านกัน
-
เหมือนจะมาๆ
-
ตอนที่ 20
<< WinZer’s Mode >>
“ถ้าแกไม่รับช่วงจากฉัน แกก็ทำลูกมารับช่วงแทนแก!!!”
ปู่นะปู่!!!!
แก่แล้วพูดไม่รู้เรื่องวะ
ผมถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ตอนนี้ผมกลับมาจากอเมริกาแล้วครับ กว่าจะพูดเคลียร์เรื่องที่ผมจะไม่ไปเรียนอเมริการู้เรื่องกินเวลาไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ปู่เข้าใจช้าเพราะแก่แล้วใช่ไหมเนี่ย? ยิ่งแก่ยิ่งหัวแข็งโว้ย แล้วไม่ใช่ยกเลิกไปถาวรนะครับ เหมือนผลัดมันออกไปเฉยๆ ถ้าจบตรีต้องไปต่อโทที่นู้นนั้นทำให้ปู่ปล่อยผมมาได้ แล้วไอ้เรื่องรับช่วงแทนอีก เรื่องนั้นพูดกันไม่รู้เรื่องเลยครับ ให้ตาย
“นายท่านถึงแล้วครับ”ไอ้รีเบคโก้หันมาบอกผมเมื่อมาถึงคอนโด ปวดหัวจริงๆ เลยวะ อยากจะไปนอนหลับข้ามวันข้ามคืนจริงๆ มีแต่เรื่องเข้ามาให้คิดวุ่นวายในหัว
“นายท่านพรุ่งนี้ตอนหกโมงเย็นท่านต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงของบริษัทดัชส์ที่โรงแรมโรยัลปรินซ์ครับ”ไอ้อับดัลที่นั่งอยู่เบาะหน้าข้างคนขับก็หยิบสมุดบันทึกมาอ่านแล้วเอ่ยบอกผม เจ้าอับดัลไม่ใช่ญาติของผมเหมือนเจ้ารีเบคโก้ ก็เจ้านี้เป็นหนุ่มแขกผิวเข้มตาคมสวยเลยนี่น่า แต่ยังไงสองคนนี่ก็เป็นเพื่อนผมเมื่อตอนผมไปอยู่อเมริกานั้นแหละนะ
“พวกแกจะมารับฉันเหรอวะ?”
“เปล๊า นายท่านฉายเดี่ยวนะครับงานนี้”
“พวกแกจะไปไหน?”ผมเงยหน้ามองพวกมันสองคนที่รีบส่ายหน้าปฏิเสธแล้วยิ้มๆ กันอย่างมีเลศนัย เห็นหูของพวกมันสองคนกระดิกแล้วผมก็ถลึงตาใส่พวกมันทันที นี่พวกมึงมาช่วยกูหรือมาเที่ยวกันฟ่ะ!?
“โธ่~ นายท่านพรุ่งนี้วาเลนไทน์น่ะครับ พวกผมก็ต้องไปตามหาความรักสิ”ไอ้รีเบคโก้พูดด้วยน้ำเสียงระริกระรี้เป็นที่สุด ส่วนไอ้อับดัลคู่หูหน้าม่อก็พยักหน้าด้วยใบหน้ายิ้มๆ ผมก็โบกมือปล่อยพวกมันไปตามล่าหาความรักกัน อย่าหาความรักจนได้ของแถมมาล่ะพวกมึง ถึงตอนนั้นกูจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลยคอยดู
“เชิญครับนาย”ไอ้อับดัลลงมาเปิดประตูให้กับผมด้วยใบหน้ายิ้มทะเล้นของมัน ไอ้สองตัวนี้นิสัยแมร่งเหมือนกันชิบหาย! ถึงผิวหรือสีตาสีผมจะตรงกันข้ามกันก็ตามแต่เพราะถูกเลี้ยงดูมาด้วยกันก็เลยมีนิสัยกะล่อนเหมือนกันเป๊ะ แต่ไอ้รีเบคโก้มันออกจะพูดมากกว่าสักหน่อย
“วาเลนไทน์งั้นเหรอ?”ผมเดินเข้ามาในคอนโดแล้วบ่นพึมพำ ไม่ต้องถามถึงไอ้สองตัวนั้นน่ะครับ พวกมันรีบขึ้นรถออกตัวไปล่าสาวตั้งแต่ผมก้าวลงมาจากรถแล้ว! ช่างเรื่องพวกมันสองคนเถอะ พรุ่งนี้วาเลนไทน์งั้นเหรอเนี่ย? ผมมัวแต่ทะเลาะกันปู่หัวแข็งนั้นจนลืมวันนี้ไปซะได้ เอาไงดีวะ?
ผมเดินมาเปิดประตูห้องของตัวเองแล้วเดินเข้าไปเปิดไฟในห้องถอดสูทออก ร้อนเป็นบ้าเลยวะ เปิดแอร์แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเปิดทีวีดูก็เห็นโฆษณาขัดหูขัดตาเลยครับ เสียงระฆังดังไปทั่วพร้อมกับเจ้าสาวชุดสีขาวผมทองฉีกยิ้มกว้าง แมร่ง ไอ้บ้าพรีสต์ ไอ้กะเทย!!! เจ้าสาวในชุดสวยเดินไปหาเจ้าบ่าวชุดสีขาวบริสุทธิ์ที่ยืนรอหน้าแท่น เจ้าบ่าวที่หันหลังอยู่ก็หันหน้ามาพร้อมกับรอยยิ้มล้านดอลลาร์ ดอกไม้ประกายฟีโรโมนฟุ้งกระจาย!!
ไม่อยากจะชมแต่หล่อวะ!
ผมมองฮอยฮักในชุดเจ้าบ่าวที่ดูเป็นเจ้าบ่าวที่มีความสุขอิ่มเอมเปรมปรีดิ์สุดๆ ผมไม่เข้าใจเลยยิ่งมองก็ยิ่งไม่เข้าใจ มีคนชอบหมอนี้เยอะแยะแต่ทำไมถึงไม่เคยชายตามองแล้วยังมาชอบผมเนี่ยนะ? เป็นคุณคุณจะเชื่อเรื่องนี้ไหมวะ? ดูผิวเผินแล้วก็ออกจะแมนออกจะเท่ไม่เห็นเหมือนพวกเจ้าเรดริวอะไรพวกนั้นเลย ตัวก็สูงโปร่งน่าจะร้อยแปดสิบเซ็นต์ขึ้นไม่ได้เตี้ยน่ารักน่าเอ็นดู รูปร่างน่ะผอมเพรียวแต่ก็ไม่ได้อ้อนแอ่นอ่อนแอ แล้วยิ่งรู้ว่าเข้าคลาสลับแลนั้นกับพวกพี่ลอนดอนยิ่งนึกไม่ออกเลยว่ามันจะเป็นยังไง?
จะว่าไปผมก็เลื่อนนัดหลายครั้งแล้วสงสัยอาทิตย์นี้เนี่ยแหละที่จะไปซ้อมเดทกันสักที พี่ลอนดอนก็ช่างคิดนะครับ วิธีการแต่ละอย่างมาแกล้งรุ่นน้องเนี่ย เมื่อครั้งตอนที่พี่ยูไนเต็ดกำลังฝึกคลาสนี้พี่ลอนดอนก็จับพี่แกไปฝึกร้านคาเฟ่ซะงั้นแหละ เดือดร้อนแฟนอย่างพี่เท็กซัสไปนั่งเฝ้าอยู่ทุกวัน แหงล่ะ ถ้าไม่ไปนั่งเฝ้าไม่รู้ว่าเมียจะโดนฉุดไปตอนไหนนี่หว่า!!
ครั้งนี้ฮอยฮักก็ได้มาเดทกับผู้ชาย ก็โชคดีหน่อยที่ได้คู่เดทเป็นผมน่ะนะ พี่ลอนดอนแกไม่รู้หรอกว่าผมแอบมีซัมติ้งกับฮอยฮัก เหอะๆ เข้าทางผมสุดๆ เลยวะ!! แถมยังบอกว่าฮอยฮักมันไม่รู้ว่าผมรู้ว่ามันคือใครรู้แค่ว่าเป็นฮอลลี่น้องสาวของพี่ลอนดอนเท่านั้น พี่ลอนดอนบอกว่าอยากเห็นเลิฟมีผู้แสนเฟอร์เฟ็คส์หลุดมาด
“เฮ้ย!!”ผมขมวดคิ้วแล้วอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นฉากจบของโฆษณา แมร่งงงงงงงงงงงงง!!!!! ไอ้ห่าพรีสต์บังอาจมาจูบแก้มฮอยฮักของกู แถมฮอยฮักอุ้มไอ้พรีสต์ขึ้นแล้วเหวี่ยงไปรอบๆ อีก คนๆ นี้ก็จะแมนไปไหนวะ!!? ผมปิดทีวีแล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างหงุดหงิด ถอดเสื้อผ้าออกจากตัวอย่างรวดเร็วแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
เปิดฝักบัวแล้วยืนให้น้ำไหลไปตามตัว ผมค่อยๆ หลับตาซึมซับความเย็นของน้ำ เสยผมที่ถูกน้ำจนเปียกออกจากหน้าแล้วลืมตาขึ้น ถ้าผมไม่ต้องการรับช่วงต่อจากปู่ผมต้องแต่งงานกับคนที่ปู่หามาให้ แบบนี้ผมก็ไม่เอาหรอก แล้วถ้าผมรับช่วงต่อมันก็ยุ่งยากวุ่นวายสุดๆ น่ะสิ ไม่เอาอ่ะ ผมอยากเป็นคนธรรมดาๆ
อาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นมือถือที่นอนแอ่งแม้งอยู่บนโต๊ะก็เดินไปเปิดเครื่อง ตอนที่ผมไปอเมริกาผมทิ้งมันไว้ที่ห้องครับ เดินมาหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้แห้งหมาดแล้วหยิบเครื่องเป่าผมมาเป่าให้แห้ง เสียงข้อความในมือถือเตือนขึ้นมาหลายครั้ง ผมก็หยิบมันมาเปิดดูแล้วเลิกคิ้ว
ข้อความแรก...จากใครก็ไม่รู้
ข้อความสอง...จากไอ้ชิน
ข้อความสุดท้ายเป็นของ....ฮอยฮัก
ผมกดข้อความดูแล้วยิ้มนิดๆ หมอนี่ก็ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ คิดว่าผมเป็นเด็กหรือไง ผมดูแลตัวเองได้ ไม่เห็นจะต้องพิมพ์ยาวๆ อ้อมนั้นอ้อมนี้เลยอยากจะบอกว่าคิดถึงก็พิมพ์มาสั้นๆ ว่าคิดถึงสิ! พิมพ์ยาวอ้อมโลกอยู่ได้ ผมส่ายหน้าไปมาทั้งๆ ที่ดูเหมือนจะไม่กล้าแต่ทุกครั้งก็จะพูดตรงๆ ออกมาจนผมยังอึ้งแค่พิมพ์มาตรงๆ ทำไมจะทำไม่ได้ ผมปิดเครื่องเป่าผมวางมือถือไว้เก็บเจ้าเครื่องเป่าไว้ที่เดิมก่อนจะเดินมาหยิบหวีผมเล็กน้อย สะบัดผมไปมามองตัวเองในกระจก
เฮ้อ...
มองยังไงกูก็หล่อวะ!
ผมเงินเท่โคตรๆ!
เสียดายจริงๆ คนหล่อๆ แบบนี้มีคนจองแล้ว!!
ผมเดินมาสวมกางเกงนอนตัวเดียวแล้วกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง อ่า ร้อนๆ แบบนี้ใส่กางเกงตัวเดียวก็พอแล้วล่ะครับ เผลอๆ อาจจะใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวนอนเลยก็มีนะครับ ผมหลับตาลงรู้สึกเหนื่อยจริงๆ ตอนอยู่อเมริกานั้นผมเครียดและกังวลจนแทบจะไม่ได้นอน
พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์
ฮักจะทำช็อกโกแลตให้ผมไหมนะ?
:L2:
“เฮ้ย! วินเซอร์!! ในที่สุดแกก็มาจนได้ ฉันนึกว่าจะมาไม่ได้ซะอีก”
“เอ๊ะ พี่ลอนดอน? พี่นิวยอร์ก?”
“เออ อะไรวะ ไม่ได้เจอกันไม่กี่ปีเอง จำกันไม่ได้หรือไง?”
ห๊า? ได้ข่าวว่าเราเพิ่งจะเจอกันไม่กี่อาทิตย์ที่แล้วนะครับ ไม่ได้นานเป็นปีๆ ขนาดนั้นสักหน่อย ผมมองพี่ลอนดอนที่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้วหันไปมองพี่นิวยอร์กที่แย้มยิ้มมาให้ อ้าว พี่นิวยอร์กตัดทรงผมใหม่สั้นเชียวแต่ก็ดูดีแฮะ แล้วยกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อยู่มองผมด้วยตาโตๆ ผมมองแม่หนูคนนี้อย่างสงสัยแล้วเงยหน้าขึ้นมามองพี่ลอนดอน
“อ้าว ทำเป็นจำไม่ได้ นี่น้องน้ำตาลไง ลูกของพวกฉันไง”
“เอ๊ะ พวกพี่มีลูกตอนไหนวะ?”ผมมองทั้งสองหนุ่มอย่างงุนงง ไปคลอดกันตอนไหนครับพี่น้อง!!?
“อะไรของแกวะ ก็ลูกบุญธรรมที่พวกฉันรับมาเลี้ยงไง แกเป็นอะไรเนี่ย แปลกๆ นะ”
“งั้นเหรอครับ?”ผมพยักหน้าไปแล้วมองเด็กผู้หญิงคนนั้นไปด้วย อ่า พวกพี่ลอนดอนไปรับเด็กมาเลี้ยงตอนไหนเนี่ย? ทำไมผมไม่รู้เลยวะ ยืนอยู่สักพักก็เห็นไอ้ชินที่เหมือนมันจะสูงขึ้นมาหน่อยเดินมาพร้อมๆ กับไอ้หมูและไอ้ลูกชุบ พวกมันใส่สูทอย่างเป็นทางการเชียวครับ
“กูนึกว่ามึงจะมาไม่ได้แล้วซะอีก ที่อเมริกายุ่งไม่ใช่เหรอวะ?”
“ห๊ะ?”ผมหันไปมองพวกมันอย่างงงๆ อเมริกาอะไร? ไม่เห็นจะเกี่ยวกับผมสักหน่อย ไอ้หมอหมูที่ใส่แว่นหัวเราะเสียงเบา แล้วทำไมไอ้หมูมันใส่แว่นวะ? ผมไม่เคยเห็นมันใส่สักที
“กูก็เกือบมาไม่ได้วะ ยุ่งกับการฝึกงานที่โรงบาลนั้นแหละ ยิ่งใกล้จะจบแล้วด้วย”
ฝึกงาน!? นั้นมันตอนปีหกไม่ใช่เหรอวะไอ้หมอ มึงเพิ่งปีสองเองนะโว้ย แต่มองพวกมันแล้วผมก็แปลกใจครับ พวกมันดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นใบหน้าก็คมขึ้นเป็นเท่าตัว อะไรเนี่ย? ไอ้ชุบมันก็หันมาคุยกับผม
“ไม่ได้เจอมึงเป็นปีเลยวะวินเซอร์ดูหล่อขึ้นนะโว้ยเพื่อน ตอนนี้กูเริ่มเบื่องานที่ทำอยู่ เดี๋ยวกูอาจจะบินตามไปเรียนต่อเมกาแบบมึงบ้าง”
“เออวะ พ่อกูก็บ่นๆ อยากให้ไปต่อนอกเหมือนกัน บางทีกูอาจจะไปต่อเมกาก็ได้”ไอ้เตี้ยชินมันก็หันมาพูดเรื่องเรียนต่อกับผม ผมก็มึนๆ สิครับ เรียนไรวะพวกเราเพิ่งปีสองเองไม่ใช่เหรอไง!? พูดเหมือนพวกมึงเรียนจบไปแล้วงั้นแหละ!! ผมมองไปรอบๆ มีแต่เรื่องที่ผมไม่เข้าใจทั้งนั้น!!
ตอนนี้พวกเรายืนอยู่ที่โรงแรมแห่งหนึ่งและทางเข้างานอะไรสักอย่างเนี่ยแหละครับ พวกไอ้ชินมันก็ลากผมเข้ามาในงานนั้นด้วย อะไรวะ? งานอะไร? ผมหันไปมองรอบๆ อย่างงุนงง แล้วพวกไอ้ชินมันก็เดินไปคุยกับใครก็ไม่รู้ครับ ปล่อยให้ผมยืนเอ๋ออยู่คนเดียว
“วินเซอร์มานั่งนี้โว้ย ยืนขาแข็งอยู่ได้!”ไอ้ชินกวักมือเรียกผมให้ไปนั่งด้วยกัน ผมก็เดินมานั่งมองไปรอบๆ โต๊ะ มีใครก็ไม่รู้ครับนั่งอยู่กับพวกเราด้วยแต่ท่าทางพวกไอ้ชินจะสนิทกับพวกนี้ ผมก็นั่งฟังพวกมันคุยกันเงียบๆ ตอนนี้สมองของผมพยายามแล่นประมวลผลอย่างเร็วจี้อยู่
“อยู่กินกันตั้งนานเพิ่งจะมาแต่ง กูล่ะงงกับพวกมันจริงๆ วะ”
“เออ นี่ถ้าไอ้พรีสต์มันเป็นผู้หญิงกูว่าลูกเต็มบ้านแล้ว!”
“จริงของมึงวะไอ้โจ้ แล้วเมื่อไรมึงจะแต่งวะ?”
“สัด! กูหาเงินแต่งอยู่โว้ย”
“ทำไมมึงไม่ไปอยู่ด้วยกันเลยวะประหยัดเงินจัดงานแต่งนะโว้ย”
“แบบมึงกับไอ้บู๊ลิ้มน่ะเหรอไอ้เตี้ยสตางค์!”
“พวกมึงจะเถียงไร้สาระอะไรในวันแต่งเพื่อนวะ”
“ไอ้พ่อลูกอ่อนอย่างมึงหุบปากไปเลยเหอะไอ้แซม”
ผมขมวดคิ้วฟังจากที่พวกนี้คุยกันงานนี้ก็เป็นงานแต่งของเพื่อนพวกมัน เพื่อนมันชื่อพรีสต์? ไอ้พรีสต์? มันจะใช่ไอ้พรีสต์ที่ผมรู้จักหรือเปล่าวะ แล้วทำไมพวกผมต้องมางานแต่งไอ้พรีสต์ด้วยเล่า!! ผมนั่งขมวดคิ้วนิ่วหน้าจนไอ้ชินหันมาถามอย่างเป็นห่วง
“มึงเป็นอะไรวะ?”
“งานแต่งใครวะ?”ผมไม่ตอบมันแต่ถามมันกลับไปด้วยความไม่เคลียร์
“อ้าว ไอ้ห่าวิน! มึงกินเหล้าเมามาเหรอวะ?”
“เออๆ กูเมาอยู่”ผมรีบพยักหน้าเอออไปกับมัน ไอ้ชินมันก็มองผมอย่างแปลกใจ
“ห่า เดี๋ยวฟ้องเมียมึงจัดการเลย”
“เมียกู!?”ผมหลุดอุทานออกมาอย่างแปลกใจ ไปกันใหญ่แล้วครับ!! เมียผมมาจากไหนล่ะเนี่ย ไอ้ชินมองผมอย่างกับเห็นคนแปลกประหลาด มันพยักหน้ารับ
“ก็เมียมึงไง”
“คนไหนวะ?”
“อ้าว ไอ้ห่า!! หาเรื่องตายแล้วมึง ลืมเมียตัวเองอีก”ไอ้หมูหันมาแทรกอย่างเหลืออด ผมก็ยังมึนๆ อยู่ เมียกู? ตอนนี้กูยังไม่ได้เอาใครเป็นเมียกูเลยนะ คนเก่าๆ กูก็ไม่ได้ติดต่อแต่นั้นไม่ใช่เมียกู กูแค่เล่นๆ เท่านั้นเอง พวกมึงมั่วแล้ว กูยังไม่มีเมีย!
“กูว่าแล้วแมร่งไปไม่รอดหรอกวะ เสือมันก็ออกลายเหมือนเดิมนั้นแหละ”ไอ้เตี้ยที่ไม่ใช่ไอ้ชินน่ะครับ รู้สึกว่าจะชื่อสตางค์มันมองมาทางผมด้วยสายตาถากถางแล้วพูดประชดออกมา ผมก็ยังงงเหมือนเดิม
“วินเซอร์มึงเป็นอะไรมากหรือเปล่าวะ หรือว่าก่อนมาที่นี้มึงรถคว่ำความจำเสื่อม?”
“เออวะ มึงจะมีใครอีกนอกจากคนเดียวนั้นน่ะ ชิงตัดหน้าพวกกูแต่งตั้งแต่ยังเรียนไม่จบอีก”
“วินเซอร์มึงแปลกๆ นะ ไม่สบายหรือเปล่า?”
อะไรนะ!!!!? กูแต่งงานตั้งแต่เรียนไม่จบ!?
ไม่จริง กูออกจะหวงความโสด!!!
ไม่มีทางแต่งงานง่ายๆ!!
เสียงฮือฮาดังขึ้นแล้วพวกไอ้ชินก็รีบลุกขึ้นชะโงกหน้าไปดูทันที ผมก็เลยได้ลุกขึ้นไปดูท่ามกลางความมึนงงอยู่ มองภาพบ่าวสาวเดินเข้ามาด้วยกันแล้วอ้าปากเหวอ โน!!! มันต้องไม่ใช่แบบนี้ซี!!! เป็นไปไม่ได้!!! ผมร้องตะโกนในใจ รู้สึกจุกที่หน้าอก หัวใจเต้นถี่ขึ้นมา
“โอ้~ แมร่ง! วันนี้ไอ้พรีสต์เป็นเจ้าสาวอย่างสวยเลยวะ!!”
“ไอ้ฮอยฮักก็โคตรหล่อเลยวะ!!”
ใช่แล้วครับ!!!
ที่เดินออกมานั้นคือ...ไอ้พรีสต์กับฮอยฮัก!!!!
ไอ้พรีสต์ยิ้มหน้าบานในชุดเจ้าสาว แมร่งงงงง!!! แต่งชุดเจ้าสาวได้ขึ้นสุดๆ มันเกาะแขนฮอยฮักในชุดทักซิโด้สีดำ ผมมองฮอยฮักที่ดูเหมือนจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นและดูเหมือนจะเปลี่ยนไปนิดหน่อย ดูบรรยากาศรอบตัวจะไม่คมกริบเหมือนเดิม ดูซอฟต์ๆ ลงแต่ก็ยังให้ความรู้สึกเย็นยะเยือก ใบหน้าสวยนั้นก็ดูจะคมขึ้นแถมผมสีดำเข้มก็ไว้ยาวที่ถูกรวบเป็นหางม้าข้างหลัง
งานแต่งของไอ้พรีสต์กับฮอยฮัก!!!?
เป็นไปไม่ได้!!!!
ไม่จริงงงงงง!!!!
“เป็นอะไรวะไอ้วินเซอร์หน้าซีดๆ นะ?”ไอ้ชินหันมามองผมอย่างเป็นห่วง มันแตะแขนผมเบาๆ ผมหันไปมองไอ้ชินแล้วยิ้มแห้งๆ ให้กับมัน
“เปล่า ไม่มีอะไร”ผมส่ายหน้าปฏิเสธแล้วนั่งลงเหมือนเดิม ผมกำลังฝันอยู่หรือเปล่าเนี่ย? นี่มันเรื่องอะไรกันแน่!!? ไอ้พรีสต์จะแต่งกับฮอยฮัก? บ้าไปแล้ว! ฮักชอบผมไม่ได้ชอบไอ้พรีสต์สักหน่อย!! แล้วตกลงผมแต่งงานกับใครวะ!? มึนและงงไปพร้อมๆ กัน ตกลงนี่มันเรื่องในอนาคตเหรอ?
ไม่ๆๆๆๆๆ!!!
“เป็นอะไรไปน่ะวินเซอร์?”เสียงถามที่ไม่ใช่ไอ้ชิน ผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองเห็นฮอยฮักยืนอยู่กับไอ้พรีสต์ ฮักหันมาถามผมด้วยใบหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม ไอ้พรีสต์มองมาที่ผมแล้วย่นจมูกเล็กน้อย
“สำออยวะ งานแต่งงานมงคลอย่ามานั่งหน้าซีดเป็นทุกข์ได้ไหม?”
“มันไม่สบายนิดหน่อยน่ะ”ไอ้ชินลุกขึ้นมาแก้ตัวแทนผมที่ไม่พูดอะไร ผมลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากโต๊ะนั้นก็มีแต่เสียงเพื่อนๆ ของผมเรียกตามหลังมา ผมเดินเข้าห้องน้ำไปมองตัวเองในกระจกยิ่งตกใจมากกว่าเดิม ผมทำทรงผมนี้งั้นเหรอ!? ไม่ใช่! ผมมันยาวกว่านี้เนี่ยน่าไม่ใช่สีนี้ ตอนนี้ผมทำสีเงิน ไม่ใช่สีดำ ผมไม่มีทางทำผมสีดำแน่นอน!!!!
นี้มันบ้าอะไรวะ!!?
“วินเป็นอะไร?”
“ฮัก?”ผมหันไปมองคนที่เดินเข้ามาในห้องน้ำมองผมอย่างเป็นห่วง ผมกลืนน้ำลายมองหน้าอีกฝ่ายอย่างสับสนแล้วเดินไปหาคว้าตัวมากอดไว้แน่น ฮักก็ปล่อยให้ผมกอดไม่มีขัดขืนสักนิดแล้วสักพักฮอยฮักก็ดันผมออก
“โทษทีได้เวลาพิธีแล้ว เดี๋ยวค่อยคุยกัน”ฮอยฮักพูดกับผมแล้วหันหลังเดินออกไป ผมรีบจับแขนอีกฝ่ายไว้ ฮักก็หันมามองผมอย่างงุนงง
“กูไม่ให้มึงไป!”
“เป็นอะไรของนาย?”
“ไม่ต้องถาม! เรื่องบ้าอะไรจะยอมปล่อยไปให้ไอ้พรีสต์!! แม้แต่ในฝันกูก็ไม่ยอม!!”ผมลากฮักออกมาจากห้องน้ำแล้ววิ่งออกไปจากงาน กูไม่ยอมให้มึงไปแต่งหรือมีความสุขกับคนอื่นหรอก ไม่มีทาง!!!
“มึงเป็นของกูคนเดียว!!!”
“เดี๋ยวๆ เป็นบ้าอะไรของนายวะ!!?”
“วินเซอร์!!!”
!!!!!?
“...”ผมลุกพรวดขึ้นมาอย่างงงๆ มองไปรอบๆ ตัว นี่มันห้องนอนของผมนี่น่า? มองตัวเองที่ใส่กางเกงนอนมองเตียงที่เพิ่งลุกขึ้นมา ยกมือปาดเหงื่อจากหน้าผากที่ไหลโชกเชียว ผมเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจโล่งอก
มันคือฝันนนนนน!!!! :m31:
ฮักไม่ได้แต่งกับไอ้พรีสต์!! :เฮ้อ:
ผมลุกขึ้นจากเตียงเดินมาดูนาฬิกาก็เช้าพอดี ถึงจะไม่เช้าผมก็คงจะนอนต่อไม่ได้แล้ววะ หลับไม่ลง แถมเหงื่อโชกทั้งตัวแบบนี้อีก ทั้งๆ ที่เปิดแอร์ไว้แท้ๆ ผมเดินถอนกางเกงแล้วเข้าห้องน้ำไป แมร่ง ฝันโคตรร้ายเลยวะ ไอ้พรีสต์แมร่งเป็นมารผจญถึงในฝันเลยเหรอเนี่ย!!?
ไอ้พรีสต์ ไอ้พรีสต์...
ผมต้องกำจัดมันไปให้พ้นๆ ทางดีที่สุด!!!
ทำยังไงดีวะ?
หือ? จะว่าไปแล้วไอ้โซโล่มันชอบไอ้พรีสต์อยู่นี่น่า หึๆ
พรีสต์อยากมีผัวเปล่าวะ เดี๋ยวกูจัดให้มึงเลย!!!
หล่อ รวย นิสัยดี(?) บุญทุ่ม ดีแบบนี้หาได้ที่ไหนวะ!!!!?
โชคของมึงแล้วพรีสต์!!
ว่าแต่ในฝันนั้นไอ้โซโล่มันหายไปไหนวะ?
ผมขมวดคิ้วนิดๆ แต่ก็ช่างเถอะมันก็เป็นแค่ฝันเท่านั้นแหละ ผมแต่งตัวไปเรียนอย่างอารมณ์ดี มาถึงคณะก็เจอพายุช็อกโกแลตและกล่องของขวัญ เวรรรรร!!! กูลืมไปว่าวันนี้วันวาเลนไทน์นี่หว่า ผมกะจะไม่มีเรียนวันนี้แล้วกลัวจะเจอพายุของขวัญแบบนี้น่ะสิ แต่ละคนเดินเข้ามากะจะแห่มาให้ของขวัญกับผม ผมทำหน้าเหี้ยมเก๊กหน้าโหด ใครกล้าเข้ามามึงตาย!!!
พอทำแบบนี้ก็ไม่มีใครเข้ามาใกล้สักคน เออดี! ทั้งวันผมก็เก๊กหน้าเหี้ยมจนไม่มีใครเข้าใกล้ผมเลยครับแต่พวกนั้นยังไม่วายฝากมากับพวกเพื่อนๆ พวกนั้นก็บ่นอิจฉาผมกันใหญ่ จนคาบบ่ายไอ้โซโล่มันก็โผล่มาครับ แมร่ง มึงโดดเรียนนี่หว่าไอ้สัดโซโล่!!
“มึงมาทำไมวะไอ้โซโล่ โดดไปแล้วทำไมไม่โดดไปเลย!”
“วันนี้มาเทสต์ย่อยกูจำเป็นต้องมา”ไอ้โซโล่มันตอบหน้าตาย สาวๆ ที่รอไอ้โซโล่ก็เจอสายตาแช่เย็นพิฆาตก็ไม่กล้าเข้าใกล้มันเลยครับ ผมกับไอ้โซโล่ปั้นหน้าจนเมื่อยสุดท้ายก็เลิกเรียนสักที ไอ้ชินมันได้ช็อกโกแลตจากแฟนแล้วก็หายกันไปสองคน เชอะ ไอ้เตี้ยมันก็ไวไฟเหมือนกันนะเนี่ย
“โซโล่มึงตามจีบไอ้พรีสต์ไปถึงไหนแล้ววะ?”
“...ถามทำไม?”มันเงียบไปแล้วหันมามองผม กูว่าท่าทางแบบนี้คงจะไปไม่ถึงไหนอีกนั้นแหละวะ ไอ้โซโล่แมร่งอ่อนจริงๆ!!
“เดี๋ยวกูช่วย”
“แล้วแต่มึงล่ะกัน”ทำเป็นเก๊กวะไอ้โซโล่ เอาตัวเองไม่รอดยังทำเป็นปากแข็ง! แต่ช่างเถอะ นี่ถ้าผมไม่ได้ประโยชน์ล่ะก็ฝันไปเถอะว่าผมจะมายุ่งเรื่องของไอ้โซโล่มัน เชอะ ไอ้พรีสต์น่ะจัดการง่ายๆ อยู่แล้ว ดูท่าทางแรดจะตาย!! เชื่อผมสิถ้าผมยื่นมือไปจัดการให้ไม่ถึงเดือนหรอก เสร็จแน่!!!!!
ผมกับไอ้โซโล่เดินแยกกลับรถใครรถมัน พอมาถึงรถแล้วต้องถอนหายใจเฮือก กองกล่องของขวัญวางกองกันเต็มเลยครับ!! ผมต้องเสียเวลาเก็บของพวกนี้เข้ารถเพราะมันขีดขวางทางรถออก เฮ้อ พวกนี้ช่างพยายามกันจริงๆ วะ มองดูกล่องช็อกโกแลตแล้วคิดได้ วันนี้วันวาเลนไทน์นี่น่าแต่ไม่เห็นไอ้ฮอยฮักเลย หรือว่ามันจะไม่รู้ว่าผมกลับมาแล้ว? ผมก็ยังไม่ได้บอกมันซะด้วยสิ หรือว่าฮอยฮักจะไม่ให้ช็อกโกแลตผมวะ? อาจจะเป็นไปได้ มองกล่องด้านหลังแล้วขมวดคิ้ว เยอะแยะมากมายแต่ว่า...
ผมอยากได้จากฮักมากกว่า!!
ว้อนท์โคตรๆ!!!
TBC.
บางคนบอกว่า เฮ้ย!!!! ตาฝาดหรือเปล่า ปอยมันมาอัพเว้ยเฮ้ย!!!?
ไม่ได้ว่างนะแต่อู้อ่ะ 555 ไม่รู้ทำไมพอเป็นพาร์ทของวินเซอร์ ชอบแต่งอ่ะ~
งานที่มีเสร็จไหม? ม่ายยยยยยยยย แต่เขามีความสุขอ่ะ (สุขชั่วคราวเดี๋ยวมันก็ทุกข์)
และแล้วคนที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้พรีสต์มันได้สามีเป็นตัวเป็นตนก็เปิดเผย
แถมยังมีผู้ช่วยตัวสำคัญอีกหนึ่งคน! รับรองว่าพรีสต์ต่อให้มีปีกก็หนีโซโล่ไม่ได้!!
-
:กอด1:
+++++++
เมียวินถ้าไม่ใช่โซโล่แล้วเป็นใครล่ะคะพี่ปอย!!...ดีนะที่ตื่นก่อน :laugh:
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เย้ ดีใจจังได้อ่าน 2 ตอนรวด ขนาดเก็บเอาไปฝันแบบนี้ยังจะแกล้งให้เขาเสียใจอีกนะ..สงสัยจะอยู่ในสายเลือดจริงๆนั่นแหล่ะ
-
เป็นเอามากนะวินเซอร์
:laugh: :laugh:
-
เรื่องนี้ ใครๆ ก็ไม่รักพรีสต์ โดยเฉพาะวินเซอร์ หมายหัวเป้นศัตรูอันดับหนึ่ง 555 o13 o13 o13
-
เฮอๆ
-
เบื้องลึกเบีื้องหลังมันเป็นแบบนี้นี่เอง
โซโล่ได้พรีสต์เป็นแฟนเพราะวินเซอร์ แผนการณ์ลึกซึ้งมาก :L2:
-
5555 วินเซอร์เวิ่นเว้อมากมาย :laugh:
-
สุดท้ายก้อฝันเองเนอะ
นึกว่าเรื่องจิงสะอีก ฮ่าๆๆๆ
-
หึหึ ถ้าตื่นช้ากว่านี้อีกนิดคงมีสยอง เพราะเดาว่าเมียวินเซอร์น่าจะเป็นโซโล่อ่ะนะ กร๊ากกกกกกก
อัยย๊ะ แค่พิมพ์ก็ขนลุกแล้ว :m20:
-
รักเธอจังปอยป้อยอิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอให้งานเสร็จเร็วๆนะค้าาาาาาา
-
อยากได้จากเค้าแล้วทำเป็นเอาไปทิ้งนะ เดี๋ยวโดนฮักแกล้งกลับแล้วจะสมน้ำหน้า
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบ วินเซอร์ตรงนี้รักก็ทำเป็นเข้ม 555+
ประโยคนี้งะ
ถึงจะไม่เช้าผมก็คงจะนอนต่อไม่ได้แล้ววะ ลงไม่หลับ <<< มันต้องเป็น "หลับไม่ลง" อะเปล่าอะ
-
ชอบเรื่องนี้จัง อิอิ
-
เป็นฝันร้ายของวินเซอร์ 55555.
พรีสต์แต่งงานกับฮัก :m20:
-
:jul3: :jul3: :jul3:
-
วินเซอร์นี่คิดมากจนเก็บไปฝันเป็นจริงเป็นจังเลยนะ
เรื่องจริงฮักไม่หนีไปไหนหรอก ขนาดนิสัยเสียยังรักยังหลงขนาดนี้
แอบตกใจคุณปอยมาอัพไวมากๆ :กอด1:
-
คิดว่าง่วงจนตาฝาด
แต่มันคือเรื่องจริงแท้แน่นอนนนนน
-
เฮ้อ...
มองอย่างไงกูก็หล่อวะ!
ผมเงินเท่โคตรๆ!
เสียดายจริงๆ คนหล่อๆ แบบนี้มีคนจองแล้ว!!
ช่างกล้าาา หลงหาทางออกไม่เจอเลยนะเนี่ย
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:oo1: :oo1: :oo1:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก นี่ฝังใจจนเก็บเอาไปฝันเลยเรอะวินเซอร์เอ้ยยยยยยยยยยยย
-
จิ้นเมียวินแล้วแสบไส้มาก
รู้สึกเหมือนมีอะไรซักอย่างหลอกหลอนอยู่ ตื่นอ่ะดีแล้ว ช้านนนนนนนนนนทนไม่ไหวนะ
กลับมาลุ้นฮักต่อดีกว่า
-
วินเซอร์แม่งหลงตัวเองวะ
-
ฝันอย่างงี้ก็ต้องมีช็อคกันบ้างแหละ
-
ฝันน่ากลัวอ่ะ
ตกใจหมด :เฮ้อ:
-
ไม่อยากจะจิ้นต่อว่าใครเป็นเมียวินเซอร์ อ้าย~รับไม่ได้สยองอ่ะ อ่านตอนตอนวินเซอร์แล้วทำให้อยากอ่านตอนสวนสนุกของวินอ่ะ
-
วินเซอร์กับฮักแต่งกันตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ไวไฟมากกกกก
-
ดีนะที่เป็นฝัน
:เฮ้อ:
-
อยากอ่านต่ออออออ
ชอบตอนเดทอ่ะ น่ารักดี
^^
-
เป็นเอามากนะวินเซอร์ :jul3: :jul3: :jul3:
-
ฮาอะ นี่เองสาเหตุที่ทำให้พรีตส์ได้สามี
-
:laugh: ขำวินเซอร์ฝันเป็นตุเป็นตะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh: วินยังเพ้อเจ้ออ่ะลูก พี่เดาว่าเมียแกรในฝันต้องเป็นโซโล่แน่ คึคึ
เมะชนเมะ ในฝันพี่ชัด :oo1:
-
ไม่น่ารีบตื่นเลยฝันต่ออีกซักนิดก็จะรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว :t3: :t3: :t3: :t3:
-
วินเซอร์ดู ว้าวุ่นในชีวิตรัก ละ
-
ฝันเห็นอนาคต o_O!!
นี่ขนาดชอบฮักจนไม่คิดจะยกให้ใคร ก็ยังซาดิสไปแกล้งเขาสารพัดอีกนะ
-
มิจ้ายตาฝาดๆๆๆ ><
เย้ๆๆๆ เอาอีกๆ ตัวช่วยโซโล่ คนนี้นิเองง :mc4:
-
ลอนดอนขี้แกล้งนะเนี่ย
-
สุดท้ายมันคือฝัน วินเซอร์ต้องช่วยโซโล่แล้วแหละ ไม่งั้นฮอยฮักแต่งกับพรีสต์แน่
ปล.METIS ฮามาก
-
55555555+ เมียวินเซอร์นี่ใครหละหว่า เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆ :m20: :laugh:
-
คงจะรักจริงๆ ขนาดในฝันยังไม่ยอมอ่ะ
:m1:
-
วินเซอร์นายแน่มาก ช่วยเพื่อนเพราะประโยชน์ของตัวเอง :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้วินเอ้ย อย่างบ้าอ่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
เพ้อเจ้อได้ตลอด คนอะไร ฮามาก
อยากบอกฮักว่า ที่วินมันทำทั้งหมด นั้นแหละตัวมันในอนาคตอ่ะ 555
หวานซะขนาด แต่ก็หื่นไม่บันยะบันยังเหมือนกัน o18 o18
นี่พรีสต์ต้องไปขอบคุณวินเซอร์เลยนะเนี่ย
ที่ทำให้เจอสามีดีๆ แบบโซโล่อ่ะ หึหึห :mc4: :mc4:
-
โซโล่ในฝันคือเมียวินเซอร์อ่ะเปล่า :laugh:
-
วินเซอร์ทำดีมีแผน ไม่น่าไว้ใจอย่างรุนแรง ฮักอย่าไปยอมนะ
-
คิดไปได้น่ะวินเซอร์ o13 o13
-
วู้ คุณปอยมาอัพ
อย่าบอกนะว่าาเมียในฝันคือ.... :a5:
อยากอ่านตอนไปเดทพาทวินเซอร์
วินเซอร์จะคิดยังไงเนี่ย ๕๕๕
คนอ่านก็เหมือนกันนะคะ
งานเสร็จไหม ไม่ หนังสืออ่านไหม ไม่ TT
แต่มันอยากอ่าน ๕๕๕
คุณปอยสู้ๆ :กอด1:
-
o22 ฝันแบบนี้บ่อยๆเดี๋ยวจะหัวใจวายตายนะ
คนเขียนติดงาน... คนอ่านอย่างเราติดอ่านหนังสือ
ถาม..อ่านมั๊ย? ม่ายยยยยยยยย
ฮ่า ๆ ๆ อ่านวินกับฮักเบิกบานกว่าเยอะเลย >.<
:3123:
-
ตอนสวนสนุกนี่ได้เห็นฮักในมุมมองนอกจากหนุ่มขรึมเลยแฮะ วินเซอร์รักตายเลยเนี่ย 555
ฮาตอนฝัน มันเกิดอะไรขึ้นกันหนอ ถึงลงเอยกันแบบนี้ ถ้ายังฝันต่อนี่คงได้เปิดตัวเมียแน่ๆเลย :laugh:
รอลุ้นโซกะพรีสต์ วินเซอร์ นายจะไปถล่มลูกๆพรีสต์ใช่ม๊ายยยย
:pig4: :L1: สู้ๆนะจ๊ะ
-
P'vin orn wa phii,,kid maak iik tang hark yang mai phorvyang kep pai fan iik phii eei~~ha ha ha....
-
น้องปอยคนสวยถ้าว่างแล้วมาต่อบ่อย ๆ นะคับ :impress:
-
วินเซอร์ขนาดในฝันแกยังไม่ยอมให้ฮักไปเป็นของใครเลย
อย่างนี้ฮักมันรักแกตายแน่ๆเลย
-
ดูโฆษณาแล้วเก็บเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะเลยนะนายวิน
อาการหนักเหมือนกันนะเนี่ย :m12:
-
:m20: :m20: :m20:
:L2: :L2:
-
:กอด1:
แหมมมม ม ม ม....รู้ตัวด้วยว่าฝัน :jul3:
ว่าแต่ที่โซโล่หายไป อย่าบอกนะว่า สลับคู่ กันแล้ว :z6:
-
เป็นเอามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ถ้าวินฝันต่ออาจได้โซโล่เป็นเจ้าสาว.. o22
....ดีแล้วที่ตื่น :m29:
-
เก็บไปฝันเป็นเรื่องเป็นราว
-
ตกใจมว๊ากกกกก
คุณปอยมาอัพ นึกส่าจะหายไปนานจริงๆ 555
ขอบคุณนะคะ
ป.ล.ในฝันแอบคิดไปว่า เมียของวินเซอร์ เป็น...โซโล่ กร๊ากกก สยองพิลึก
-
อ่อ...เลยมามีความเดิมมาจากฝันร้ายของวินเซอร์นี่เอง...โชคดีไปนะโซโล่ 5555+
-
พรีสต์แกกลายเป็นผู้ชายแรดในสายตาวินเซอร์เสียแล้ว
:jul3: :jul3:
-
เหมือนใครบันดาลให้วินเซอร์ฝันร้ายจนเป็นแรงกระตุ้นให้ขยับทำไรมั่ง
และ ...แล้ว...หวยก้อมาออกที่พรีสต์ ศัตรูหัวใจคนแรกที่ต้องกำจัด โดยการเตะโด่งส่งไปให้โซโล่ควบคุมความประพฤติอย่างใกล้ชิด
โคตร want ช็อคโกแลตจากฮอยฮัก แล้ววินเซอร์เตรียมอะไรไว้ให้ฮักมั่งรึเปล่า
-
วินคิดมากจน
เก็บเอาไปฝัน
เชียวเหรอ :m20:
-
วินเซอร์อาการหนักแล้วนะนั่น :laugh:
-
ฮักกะพรีสต์ ฮ่าๆๆๆๆๆ วินเซอร์คิดได้ไงอ่ะ
ว่าแต่คนแต่งใจดีจังเลย กลับมาเร็วมากกกกกก รึว่าจะมาทำให้ดีใจแล้วจะหายไปเลยอ่ะ
o18 o18 o18 o18
-
ถ้าฝันต่ออีกนิดอาจจะไม่ใช่ฝันร้ายก็ได้นี่นา
วินเนี่ยคิดมาก ถึงขั้นเก็ยไปฝันเลย
ปล.ตกใจนิดๆที่เห็นอัพ ดีใจมากๆที่อัพ ขอบคุณค่ะ
-
มาอ่าน 2 ตอนที่เดียวเลย ตอนไปเที่ยวสวนสนุกฮักน่ารักมากกกกกก อย่างอ่านพาร์ทวินเร็วๆจัก....จะบอกว่าเราก็ชอบอ่านพาร์ทของวินมากกว่า ดูมันเจ้าเล่ห์ดี :z1:
ขอบคุณที่มาแต่งต่อน๊า...อยากให้งานปอยเสร็จนะ แต่เค้าก็อยากอ่านต่ออะ :pig4:
-
ฮาาาาา สมน้ำหน้าวินเซอร์
ระวังฝันจะเป็นจริงนะ
:laugh:
-
เจอแล้วคนวางยาหนูพรีสต์ ที่แท้ก็เจ้าวินนี่เอง 5555 ทำดีม๊ากกก
-
วินเซอร์เพ้อวะ ก๊ากกกกกกกกกกกกก :really2:
-
แย่งกันตั้งแต่เด็กยันโตเลยนะวินกะพรีส
-
กำลังมันส์เลยอ่ะ วินเซอร์กับฮอยฮักสนุกมากมาย ^_^
-
รออ่านนะคะ
-
โถ วินเอ้ยย ขนาดในฝันยังไม่ยอมให้ฮักแต่ง แล้วในชีวิตจริงก็มัวแต่แกล้งให้้เค้าเสียใจ ป๊าดด เดี๋ยวเค้าถอดใจแล้วตัวเองจะรู้สึก!!!
ป.ล. คิดถึงฮักได้ไม่นาน คุณปอยก็กลับมาต่อให้แล้ว ขอบคุณนะคะ :):)
-
ตามมาเก็บสองตอน
ไม่อยากจะจินตนาการเมียวินเซอร์เลย ๕๕๕
-
ฝันได้ฮามากกกกกกกกก :m20:
-
มิน่าถึงแค้นพลีสต์มาก
-
เอิ่ม...
ดีนะที่ตื่นขึ้นมาก่อน ไม่งั้นล่ะ สะพรึ่ง!!
-
:jul3: ดีนะที่เป็นแค่ฝัน
:z1: เค้าหื่น เค้าว้อน NC
-
เอ่อ แบบว่าฝันโครตจะช็อกค้าาาา โซโลเป็นเมีย???
แถมแต่งก่อนเรียนจบ???
ฮาฮาฮา
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
555555 วินเซอร์เอ๋ย
เอาอีกๆ เอาพาทวินเซอร์ก็ได้ อิอิ
-
นี่ถ้าเราเป็นฮัก เราไม่เอาแล้ว ขอบาย
-
โอย..ไม่รู้จะขำ หรือสงสารดี วินเซอร์เอ๊ยยยย...ฝันร้ายสุดๆไปเลยยย... :m20:(ขอขำดีกว่า 55+)
แอบคิดไปว่า ในฝันวิเซอร์กับโซโล่ o22 เอิ๊ก!!
-
:-[
-
นี่ถ้าฝันต่อแล้วโซโล่เป็นเมียจริงเนี้ย จะฮาให้ตกเก้าอี้เลยนะ :laugh:
คิดแล้วขนลุกหวะ ก๊ากๆๆๆ
-
ถึงขนาดเก็บไปฝันกันเลยทีเดียว จะเพระอะไรก็แล้วแต่ แต่ฮาอ่ะ
ไม่รู้ว่าเพราะคิดถึงฮอยฮักมากๆ หรือเพราะดูโฆษณานั่นก่อนนอน
ดีนะที่เป็นแค่ความฝัน ยังแอบคิดอยู่ว่าเมียวินเซอร์ในฝันคือโซโล่
อืมมมมม ดีแล้วที่แค่ฝัน o22
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ตอนหน้า
จะโดนเอาคืนบ้างป่ะหนอ
-
ฝันร้ายของวินเซอร์และคนอ่านด้วยแหละ
อยากอ่านตอนต่อไปจังเลยน้า
-
ในความฝันวินเซอร์ยังหวงฮอยฮักตามขัดขวางไม่ให้ฮอยฮักสมหวังกับนู๋พรีสต์
วินเซอร์ช่างเป็นคนที่ของๆข้าใครอย่าริอาจมาแย่ง เด่วศพไม่สวย หึหึ
วินเวอร์ว้อนท์ฮอยฮัก คนอ่านก็ว้อนท์ฮอยฮัก+วินเซอร์โคตรๆ!!! (โดยเฉพาะ NC) หึหึ :z1: :z1:
-
มาอัพตั้งแต่ตอนไหนเนี้ยไม่รู้เลย :z3:
เดียวขอตัวไปอ่านก่อนล่ะ :z1:
:L2:ให้ปอยจ้าาาา
-
ทำไมน้าส์ ถึงอัพแต่เรื่องนี้ คนรออ่าน พรีตส์โซโล่ ก็มากโขอยูานะคนแต่ง
-
ขอบคุณที่มาแต่งให้อ่านนะคะ
วินเซอร์มันน่ากลัว โครตน่ากลัว เป็นคนที่ไม่น่าเป็นศัตรูด้วยมากที่สุด
แต่แอบสังเกตุ โซโล่เหมือนจะรู้ทิศทางวินเซอร์ดีไม่ใช่น้อย
จากกรณีเรื่องครั้งก่อน หรือว่าเพราะมีลับลมคมในกันอยู่
-
ก๊ากกกก วินน้อยนายดูท่าจะฝั่งใจมากไปแล้วน๊ะ 555 :m20:
นายคงต้องรีบเผด็จศึกก่อนซะแล้วหล่ะเดี๊ยวโดนแย่งไปไม่รู้นะเออ หึหึ !!! :bye2:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
ฝันร้ายช่างน่ากลัววววววว ~~ 5555
เพราะวินนี่เอง พรีสต์ถึงมีสามี ฮ่า ๆๆๆๆ
ชอบอ่านพาร์ทวินจังเลยย
รอตอนต่อไปฮับบบบบ > <//
-
ชอบเรื่องนี้จัง อิๆ
-
อยากอ่านต่อ :o8:
-
แวะมาปูเสื่อรอ ^^
-
กร๊ากกกกกกกกกกกก :laugh: ฝันร้ายของวิน
พี่ลอนดอนร้ายกาจอะ มาแกล้งน้องฮักของเค้าได้ไง
-
สนุกม๊วกกกก (วิบัติทำไม)
รอต่อไปจ้าา
-
คิดถึงฮัก กับวินเซอร์แล้วววววววววววววววววว :impress2:
-
ตอนนี้กำลังจะขาดจายยยยยยยยยยยยยยยย
-
อยากเห็นวินโดนฮักเอาคืนเร็ว ๆ :กอด1:
-
วินเซอร์ แบบว่าแค้นฝังจิตฝังใจ :serius2: ถึงกับเก็บไปฝันเลยทีเดียว :t3:
-
วินเซอร์มันเป็นเอามากนะเนี่ย
-
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ
[attachment deleted by admin]
-
รอตอนต่อไป
อย่างใจจดใจจ่อ :m11:
-
ตอน ฝันร้าย....ฝันดี?
ถ้าวินเซอร์ไม่ตื่นขึ้นมา
ฝันนี้จะเป็นอย่างไง?
ย้อนวินเซอร์ไปในเหตุการณ์นั้นอีกครั้ง!
.......................................................
....................................
.....................
...........
....
..
.
“วินเซอร์!!!”
!!!?
ผมหันไปมองเสียงเรียกของใครบางคนที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ผมกระพริบตาปริบๆ มองเพื่อนที่วันนี้ดูแปลกตาไปมาก ร่างสูงใหญ่ในชุดทักซิโด้สีขาวบริสุทธิ์ที่ทำให้อีกฝ่ายดูดีมากขึ้น ผมสีดำเข้มที่จัดทรงเรียบร้อย ใบหน้าที่นิ่งนั้นก็ดูสดใสและมีออร่าแห่งความสุข
ไอ้โซโล่!!!?
ผมมองอีกฝ่ายอย่างงุนงง อะไรของมันฟ่ะ!?
พอผมหันความสนใจไปหาไอ้โซโล่ที่เดินเข้ามาจับแขนของผมแล้วลากหนีฮอยฮักไป เฮ้ยๆ!! เดี๋ยวๆ อะไรกันวะเนี่ย!!? ผมมองฮอยฮักที่เดินหนีไปแล้วหันมามองไอ้โซโล่
“อะไรของมึงวะไอ้โซ!? ปล่อยกู!!”
กูจะขัดขวางการแต่ง!!
“มึงนั้นแหละ รีบๆ เปลี่ยนชุดสิวะ”
“เปลี่ยนชุดห่าอะไร?”
ผมถูกไอ้โซโล่มันลากมาไกลถึงห้องแต่งตัวแล้วถูกโยนชุดทักซิโด้สีขาวมาให้ ห๊ะ? จะให้กูใส่เนี่ยนะ ใส่ทำไมวะ? ผมเงยหน้าขึ้นมามองไอ้โซโล่อย่างงุนงง มึงโผล่มาเนี่ยกูก็งงมากแล้วนะ ทำไมมาทำให้กูงงมากกว่าเดิมวะ!! เฮ้ย หรือว่านี่จะเป็นแผนที่แยกผมกับฮัก ม่ายยยยยย!!!
“รีบๆ ใส่สิวะไอ้วิน พิธีจะเริ่มแล้วนะโว้ย”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึงหรือกูวะ?”
ตอนนี้ฮอยฮักกับไอ้พรีสต์มันกำลังจะเข้าพิธีกันแล้วนะโว้ย มึงกับกูต้องไปขัดขวางพิธีด้วยกันสิวะ เอ๊ะ!!? หรือว่าไอ้โซโล่มันเตรียมแผนล่มงานวิวาห์นี้แล้ววะเนี่ย ผมรีบเปลี่ยนชุดเป็นทักซิโด้สีขาวแล้วหันมามองไอ้โซโล่ที่ยืนมองนิ่ง
“เอ่อ โซโล่ กูถามไรมึงหน่อยสิวะ”
“ว่า?”
“ทำไมมึงถึงทำให้งานนี้เกิดขึ้นได้วะ แมร่ง”
“เออ นั้นสิ แต่มันจะเกิดขึ้นอย่างไงก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้กูไม่สนใจวะ”
เออ จะไปสนใจต้นเหตุมันทำไม ต้องทำลายงานนี้อยู่แล้วนี่น่า ผมเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินมายืนอยู่ข้างๆ ไอ้วินเซอร์
“แล้วนี่มึงคิดจะทำอย่างไงต่อวะ?”
“เข้าไปในงานแล้วก็รอเวลา”ไอ้โซโล่มันตอบสั้นๆ แบบนี้เสมอ ผมมองหน้าที่นิ่งๆ ของมันแล้วยิ้ม เอาวะ!! งานนี้มึงไม่ต้องห่วงมีกูเป็นผู้สนับสนุนการทำลายเต็มที่!
ผมกับไอ้โซโล่ก็เดินเข้ามาในงานอีกครั้ง แขกในงานก็มีแต่คนที่สนิทๆ กับพวกผมทั้งนั้นเลย แต่ละคนยืนอยู่สองข้างทางที่เป็นพรมสีแดงทอดยาวไปถึงแท่นน้ำสังข์ หือ? ผมเดินตามไอ้โซโล่ไปอย่างงุนงงสุดขีด จนกระทั่งมายืนอยู่หน้าแท่นนั้น ไม่นานประตูห้องก็เปิดขึ้นอีกครั้งโดยมีฮอยฮักเป็นคนเปิด
เห!!!?
ผมยืนตัวแข็งทื่อเหลือบมองไอ้โซโล่ที่ยังยืนนิ่งอยู่ เมื่อไรจะถึงเวลาสักทีวะไอ้โซโล่!!? เดี๋ยวมันก็ไม่ทันการณ์หรอก เฮ้ย!!! ฮอยฮักเดินเข้ามาแล้วหลบไปให้ไอ้พรีสต์ที่อยู่ในชุดเจ้าสาวเดินเข้ามาแทน แรดไหมล่ะพี่น้อง ผู้ชายที่ไหนเขาใส่ชุดเจ้าสาวกันฟ่ะ!!!? ฮอยฮักก็เดินไปถือชายกระโปรงข้างหลังให้กับไอ้พรีสต์ ส่วนไอ้โซโล่ก็หันมาพยักหน้าให้กับผม
ได้เวลาแล้วใช่ไหม!!!?
งั้นลุยเลย!!!!
ผมเดินตามไอ้โซโล่ไปแล้วไอ้บ้านั้นก็ให้ผมถือซองอะไรไม่รู้ไว้แล้วข้างหน้าก็มีพวกเพื่อนๆ ทำหน้าหิวเงินมาถือเชือกเงินเชือกทองกันหน้าสลอน เอ๊ะๆ อะไรกันฟ่ะเนี่ย!!? ผมเดินตามไอ้โซโล่ไปอย่างงงๆ ไอ้บ้าโซโล่แมร่งก็ไม่อธิบายอะไรให้กูฟังเลย หยิบซองขาวฟาดเงินใส่หน้าเพื่อนผู้หิวเงินไปเรื่อยๆ จนไปหยุดยืนอยู่หน้าเจ้าสาวหรือไอ้พรีสต์นั้นแหละครับ
เดี๋ยวๆๆ!!!!
นี่ตกลงแล้วคือ...
งานแต่งของไอ้พรีสต์กับ...
ไอ้โซโล่!!!!!?
ผมยืนกระพริบตาปริบๆ มองไอ้โซโล่กับไอ้พรีสต์ที่ควงแขนกันไปนั่งตรงแท่นน้ำสังข์แล้วมองไปที่ฮอยฮักที่ยืนมองมาที่ผม โอ๊ะ? นี่มันอะไรกันวะ!!? ผมยกมือเกาหลังคออย่างเขินๆ กูเข้าใจผิดดดดดดดดดด!!! โคตรอายเลยโว้ย!!! ผมก้มหน้ามองพื้นแล้วเงยหน้ามองฮอยฮักอีกครั้ง
นี่คงไม่ได้หมายความว่าผมกับฮอยฮัก...
อะไรวะเนี่ย
ผมไวได้ใจจริงๆ วะ!!!
ผมกำลังจะเดินเข้าไปหาฮอยฮักแต่แล้วก็เจอพวกเพื่อนหน้าหิวเงินยืนถือเชือกเงินเชือกทองขวางไว้กันหน้าตาเฉย เฮ้ยยยย!!! พวกมึงทำอะไรวะ!? ถอยไป!!! ชักช้าไม่ได้ใจผมเลยใช้ท่าไม้ตายฟาดเงินใส่หัวพวกมันแล้วมายืนอยู่ข้างๆ ฮอยฮักอย่างรวดเร็ว ไอ้พวกเพื่อนหน้าหิวก็กระโดดเหยงๆ เมื่อได้เงินไปคนละหลายตังค์
“ดีจังเลยนะ”ผมบ่นพึมพำอย่างโล่งอก ฮอยฮักหันมามองผมแล้วเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ผมก็ยิ้มกว้างแล้วยกมือโอบไหล่ของฮอยฮัก มองอีกฝ่ายแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
ดีแล้วที่เราไม่ได้แยกกัน!!
TBC.
ฝันดีหรือฝันร้าย เมื่อคืนฝันไปว่าได้เป็นสะใภ้นายก~
เอ๊ย~!!! ไม่ช่ายแล้ววววววววว แฮะๆ กลับมางานยุ่งมาก
แต่ก็อยากจะอัพให้ เอาแบบสั้นๆ เป็นอั่งเปาตรุษจีนไปล่ะกัน
ช่วงนี้งานยุ่งจริงๆ ขอโทษด้วย อาทิตย์หน้าอาจจะว่าง
ต้องขออภัยคนอ่านทุกๆ ท่านที่ช่วงนี้ไม่ได้อัพเลย
-
:laugh: :laugh: :laugh:
หลอกให้วินเซอร์เครียดอยู่ได้ตั้งนาน
-
ค่อยยังชั่ว 55555555555
ถึงเราจะเป็นสายพลังเค
แต่วินโซ่ เราไม่ไหวจริงๆ
-
:เฮ้อ: ยังดีที่ฝันต่อ
แต่แหม ไวไฟจริงๆนะคู่นี้อ่ะ :-[
:laugh: :laugh: :laugh:
-
วินไม่ได้แต่งกับโซจริงๆหรอเนี่ย!! :laugh:
:L2: :L2: :L2:
-
:haun5: แหม่ ไอเรานึกว่าจะได้ดูศึกเมะชนเมะซะแล้ว คึคึคึ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:impress2: ว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้
-
ไอ้เราก็คิดว่าในฝันคนที่เป็นเมียวินเซอร์คือโซโล่ :pigha2:
-
o13 o13 o13
ที่แท้ก็ฝันไปเองแหละ
-
ตกลงคืองานแต่งพรีสต์กับโซโล่ :m20:
เป็นงั้นไป
-
เวรกรรม ยังจะมาอารมณ์มาฝันต่อได้อีกนะแก ไอ้วิน ไอ้เว่อร์
-
ฝันได้สุดยอดมาก :m20:
-
มาฝันต่อกันแบบสั้นๆ เบาๆ เนอะ (^ _ ^)
-
ถ้าวินรู้....ฝันต่อแล้วเป็นแบบนี้ คงไม่อยากตื่นกันเลยทีเดียว55
-
หึหึ...
มาต่อเเล้ววว > <
อ๊ายยยๆ ๆ 555
ขอบคุณมากคั๊บบบ พี่วินนน > <
อ๊ายยๆ น่ารักดีเเท้ 5555
มาต่เร้ว ๆ เน้อออ
-
:impress3:
-
พลิกล็อค !! *-*
วินโล่งอกอย่างมาก 55555
-
อั๊ยยะ
มาแบบสั้นๆแต่ได้ใจ หุหุ
-
ดีจังที่ไม่ใช่โซโล่ ฮ่าๆๆ
-
มาต่อสั้นๆแต่บ่อยๆก็ได้ค่า
-
ฝันแบบ ต้นร้ายปลายดี (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/920424645.gif)
-
:-[อร๊ายยยยย สำลักคววามหวาน
-
:n1:ดีแล้วที่เราไม่ได้แยกกัน!! :laugh:
0_o'' พี่วินชอบเยอะนะคะพี่ คิดเองเป็นตุเป็นตะเลยนั่น ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ยินดีด้วยจ้าที่ไม่ใช่วินเซอร์กับโซโล่แต่งงานกันเอง
-
ฟิ้วว :เฮ้อ:
ถอนหายใจอย่างโล่งอก ถ้าวินโซ (หรือโซวิน?!) รับไม่ด้ายยยย
-
:z13: จิ้มๆพี่ปอย
โอ๊ะ มาลงตั้งแต่เมื่อไหร ขอตัวไปอ่านก่อนละกันน o13
-
ฝันร้าย(หรือเปล่า) กลายเป็นดี อิอิ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ค่อยยังชั่ว
-
โล่งใจแทนวินเซอร์ :laugh:
-
ได้แต่งงานกันด้วย :-[
-
เฮ้อ ค่อยยังชั่ว
ดีนะวินเซอร์ไม่ใจร้อนไปทำลายงานแต่งก่อน
มิงั้นแกนี่แหละที่จะทำให้มันเป็นฝันร้ายจริงๆ
แต่อย่าบอกนะว่าในฝันตาวินชิงแต่งกับฮักก่อนจะเรียนจบอีกเรอะ :z2:
-
แหม ตอนแรกนึกว่า วินเซอร์ - โซโล่ สะแล้วสิ ที่แท้วิน-ฮัก ก็มาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวนี่เอง
วินนี่ยังไงนะ ว่าหนูพรีสต์เค้าได้ตลอดจริงๆ นะท่านกามเทพ (หัวเงินๆ) :laugh:
-
รออ่านจ้า
-
ฮา ตกอยู่ในความฝัน
-
:try2: :try2:วินเซอร์คิดมากกก
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
:m20: ฝันเป็นตุเป็นตะมากมายอ่ะวินเซอร์
โอย ยย ย...ปวดท้อง
-
:m20: :m20: :m20:
-
ชอบตอนนี้มากอ่ะ
สั้น ๆ แต่น่ารัก><////
-
วินเซอรเพ้อเจ้อ อิอิ :z1:
-
อ้าวว มาต่อความฝันซะงั้น แต่ตอนแรกนึกว่าฝันว่าวินแต่งงานกับโซโล่ หุๆ
-
:jul3: :jul3: :jul3:วินเซอร์ :เฮ้อ:
-
ทำเอาใจหาย ใจคว่ำ
:เฮ้อ:
ดันคิดไปอีกว่า เป็นคู่ วิน พรีส
:laugh:
-
ฝันดีจังเรยเนอะ อิอิ รอตอนต่อไปนะ
-
รู้จักเอาโซโล่เป็นเยี่ยงอย่างซะมั่ง
-
ฝันดีค้า
-
หมอเกือบไม่รับเย็บแน่ะวินเซอร์ ฮาาาา
-
ฮ่า~ โล่งใจแทนวินเซอร์เลย
-
วินเซอร์เป็นเอามากกกกก 55555555555 :laugh:
-
ฝันดีจ้า ดีแบบสุดๆไปเลย
-
เป็นเอามากนะวินเซอร์ :give2:
-
อีกนานไหมอ่ะจะตามทันอีกเรื่องนึง
เพราะ อยากเห็นพรีส อิอิ
อ่านทุกครั้งที่อัพ แต่ไม่ได้เม้นต์ทุกครั้ง
อิอิ
ขอบคุณมากคร่าาาา
-
ถือว่าผันดีจ้ะ
รอให้ถึงงานแต่งตัวเองแล้วจะดียิ่งกว่านี้
-
อ๊าย....แจร่มมว๊าก
-
ถือว่าเป็นฝันดี
-
ตื่นจากฝันแล้วมาทำให้เป็นจริงดีกว่านะ วินเซอร์ ^^ ฮอยฮักคงรออยู่ อิอิ
-
ยังดีนะมีฝันต่อ :m20:
-
ทำให้มันเป็นฝันที่เป็นจริงเลยวินเซอร์ :m9:
-
ค่อยยังชั่ว หุๆ
เมื่อคืนฝันไปว่าได้เป็นสะใภ้นายก~
จะเลี้ยงต้อยเหรอจ๊า
-
ตื่นๆๆๆๆ มีเรื่องแล้ว ฮ่าๆๆๆ
-
555 เคลียร์ละ นั่นสินะโซโล่ก็ต้องคู่กับพรีสต์สิเนาะ
แล้วคนที่คู่ควรกับฮอยฮักก็ต้องเป็นวินเซอร์เท่านั้น
เอาเป็นว่าฝันดีแล้วกันนะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
แหม... นึกว่าโซโล่กับวินเซอร์จะคบกันซะอีก 555+ :laugh:
-
เกือบไปแล้วมั้ยละดาร์ลิ้ง
:jul3:
-
:กอด1: ดีแล้วๆๆที่ยังได้คู่ฮอยฮัก อย่าไปขยันทำร้ายจิตใจฮอยฮักอีกล่ะ :เฮ้อ:
-
เกือบไปแล้วมั้ยล่ะตัวเธอ
-
ฝันเกือบดีล่ะวินเซอร์ ..ติดที่ตอนแรกดันเผลอคิดไปว่า..เป็นคู่วิน-โซ..ก๊ากกกกก
เกือบไปๆๆๆ 555++
-
อ่านแล้วหายเครียดเลย
เพิ่งกลับมาจากผลโหวตนรกที่ทำร้ายจิตใจ
ยังไงก็อย่าลืมคู่โน้นนะ
-
เป็นเอามากสุดๆๆๆๆๆๆๆ
5555555555555
ไอ้วินเอ้ยยย
รองานแต่งแกบ้าง จะเอาแบบคิดว่านรกเลย ไม่ใช่แค่ฝันร้าย 555555
-
วินเซอร์เข้าใจผิดซะงั้น
-
วินเซอร์เพ้อได้ใจ แต่คนอ่านก็งงได้อีก :really2:
-
น่ารักอ่ะ ทั้งสองคู่เลยย :-[
พรีสต์ก็ต้องคู่โซโล่
ส่วนฮักก้ต้องคู่วินสิ o13
-
ฝันดีจนไม่อยากตื่นเลยสินะ 555
-
:laugh: :laugh: :laugh:
:L2: :L2:
-
ฮาอ่ะ
ทำมากระฟัดกระเฟียดนะวินเซอร์
ตอนอยู่ด้วยกันล่ะแกล้งฮักตลอดอ่ะ
-
พลิกลอคแฮะ...
นึกว่าโซโล่จะได้เป็นเมียวินเซอร์ซะอีก ฮ่าๆๆๆ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :jul3:
-
จะติดตามอ่านต่อไปนะครับ
-
คิดถึงวินเซอร์คิดถึงฮักกกกกกกกกกกกก :-[
-
:เฮ้อ: ที่แท้ก็งานแต่งนู๋พรีตส์ กะ โซโล่
แถมยังเบิ้ลคู่ฮอยฮัก กะ วินเซอร์ด้วย
โถๆ หน้าจะหลับต่ออีกสักนิสสสสนะวินเซอร์
ฝันร้ายจะได้กลายเป็นดี อิ อิ
-
ฮา ขำวินเซอร์จริงจริง
-
บอกได้คำเดียวว่า.....น่ารักอ่า
โห....กว่าจะอ่านทัน
ทำเอาไม่ได้หลับได้นอน :t3:
ฮักน่ารุก...เอ้ยน่ารักที่สุด :z1:
แอบจิ้นความฝันของวินเซอร์ไปซะไกล....นึกว่าจะเป็นวินโซ..เอ๊ะหรือโซวิน :m20:
แต่สุดท้ายก็ถือว่า....ฝันดีล่ะนะ :-[
:กอด1: :L2:ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ...เห็นว่างานยุ่ง...ก็ยังมีมาอัพให้คนอ่านได้มีความสุข^^
-
:z3:เห็นหัวชึ้นแต่ยังไม่มา กะลังจะลงใช่ป่ะ รอนะ :monkeysad:
-
ใช่ เห็นแล้วกรี๊ดเลยอะนึกว่ามาแล้ว :z3:
-
รอนะรอนะ >__________________<
-
ไหนล่า ไม่อัพเค้าไม่นอนนะ นอนไม่หลับ เอาตอนต่อไปมาล่ออ่า เป็นพาสที่อยากอ่านด้วย
-
รอๆๆ :z2:
-
:z13:
ไหนอ่า รอนะๆ
-
รอจ๊าาา
-
:z2: :z2:
-
เข้ามานั่งรอ
คิดถึงเรื่องนี้จัง
-
รอด้วยคนค่ะ
-
วินฝันเป็นจริงเป็นจังมากอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปคร้าบ
-
มานั่งรออ่านครับ ^^
-
มาปูเสื่อรอวินเซอร์
-
เข้ามาตั้งวงรอด้วยคน^ ^
-
มารอด้วยคนค่ะ
-
ปูเสื่อ หยิบป๊อปคอน ดูดโค้ก ^^
รอๆๆๆๆ
-
ร๊อรออออออออออออ
-
ปูเสื่อ หยิบมาม่า
จิ๊กป๊อปคอร์น กับโค้ก รีบนๆ :m32:
ซู้ดดดดด อ่าส์ สุดยอดดด
ก็สิ้นเดือนเค้ากะลังจนอ่า :m23:
มาๆเดี๋ยวแบ่งมาม่าให้ อิอิ
ปล.คนเขียนมาเร็วๆน้าาาาา :L2:
-
มารอค่า~ ^^
-
ถ่างตารอ
-
รอด้วยคนครับ แต่มันหน้า 119 กับวันที่ 31 แล้วน้า อิอิ
-
รอ รอ รอ รอ รอ
:3123: :L2:
-
โหลเตรียมไว้เรียบร้อย!!
แต่งตัวเรียบร้อย!!
ข้อมูลเที่ยวเรียบร้อย!!
เหลือแต่รอให้หมอนั้นมาเท่านั้น!!
กลับมาจากมอผมก็มานั่งคุ้ยหาข้อมูลเตรียมตัวไปเที่ยว ถ้าฮอยฮักเอาช็อกโกแลตมาให้ ผมก็จะตอบแทนด้วยการพาไปเที่ยวแบบสองต่อสอง หือ? ได้ยินเสียงก็ค้านมาแว่วๆ เมื่อกี้ ผมกะจะตอบแทนจริงๆ นะเนี่ย หึๆ ไม่ได้คิดจะเอาอะไรเล๊ย พาไปเที่ยวด้วยความบริสุทธิ์ใจนะ(?)
ผมเคยบอกว่าจะรอจนกว่าฮอยฮักจะพร้อม ผมพูดจริงนะครับ!! แต่ระหว่างนั้นผมก็จะแหย่นิดแหย่หน่อยเผื่อมันจะฟลุ๊คสักครั้งล่ะนะ หึๆ ยังไงผมก็เป็นผู้ชายนะครับพี่น้อง มันก็ต้องมีกันบ้างแหละอะไรแบบนี้ ผมนั่งเก้าอี้อยู่หน้าคอมพ์ปิดเครื่องไว้เรียบร้อยแล้วหันไปมองนาฬิกา ใกล้จะหกโมงแล้วแฮะ ทำไมยังไม่มาอีกวะเนี่ย? หรือว่ามีงาน?
ผมลุกขึ้นมาใส่สูทที่เจ้าพวกนั้นทิ้งไว้ก่อนจะไปลั้ลลาพาเพลินของพวกมันนั้นแหละครับ มองไปที่มุมห้องแล้วถอนหายใจกล่องพวกนี้ปล่อยไว้ก็เน่ามดขึ้นเปล่าๆ ผมใช้ให้ไอ้รีเบคโก้กับไอ้อับดัลมันขนขึ้นมาที่ห้องครับ เอาไปทิ้งๆ ซะ ผมไม่ได้อยากได้อยู่แล้ว ใครจะหาว่าใจร้ายก็เชิญครับ ผมไม่สนใจ
กริ๊ง กริ๊ง~
เสียงกริ๊งหน้าห้องดังขึ้นผมที่กำลังจะใส่นาฬิกาก็หยุดชะงักแล้วมองไปที่ประตูห้อง เดี๋ยวๆ ถ้าผมพุ่งไปเปิดให้มันแบบทันทีทันใดเดี๋ยวจะหาว่าผมรอช็อกโกแลตจากมัน อาการแบบนั้นมันไม่ดี มันดูไม่เท่เลย ผมต้องเก๊กใจเย็นไว้ รอเวลาสักพักแล้วเดินไปเปิดประตู หวังว่าจะไม่ใช่พวกเพื่อนงี่เง่ามาหรอกนะ ถ้ามาจริงๆ ล่ะก็พ่อจะถีบเรียงตัวเลย คอยดู!
ผมเปิดประตูอย่างช้าๆ ก็เห็นฮอยฮักในมาดแว่นจืดทำหน้านิ่งยืนอยู่ อืม ดีแล้วที่ไม่ใช่ไอ้พวกเพื่อนเวรนั้น มองกลับมาที่ฮอยฮักอีกครั้ง หือ? อะไร มองแบบนั้นหมายความว่าไง? มองตาค้างเลย หึๆ อึ้งในความดูดีของกูล่ะสิ วันนี้ยิ่งพิเศษเพราะต้องไปงานเลี้ยง ผมเก๊กหน้าแล้วกระแอมเล็กน้อยก่อนจะพูดเสียงแสร้งรำคาญไป
“มึงจะยืนอยู่อีกนานไหม?”
ฮอยฮักเดินเข้ามาในห้องก็ไม่วายจะจ้องผมอยู่นั้นแหละ อย่ามองมากได้ไหม? เดี๋ยวปั๊ดจับกดซะให้เข็ด เฮ้อ! มองมากๆ มีเขินเหมือนกันนะโว้ย
“สายตามึงหื่นมาก”
พอประชดไปแบบนั้น ฮอยฮักก็ชักสีหน้าใส่ทันที ฮ่าๆๆๆ หื่นจริงๆ นะ แต่ไม่ใช่นาย เป็นฉันต่างหากที่หื่น หึๆ
“นายจะไปไหนเหรอ?”
“งานเลี้ยง”ผมตอบสั้นๆ แล้วหยิบนาฬิกามาใส่ต่อ มองไปที่ถุงอีกฝ่ายถือ อืมมมม มันต้องใช่ช็อกโกแลตแน่ๆ ล่ะครับ ผมก็ทำเป็นโง่ถามไป ทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
“แล้วมึงมาทำไม?”
ฮอยฮักมองผมนิ่ง เหมือนกำลังด่าผมในใจเลยนะนั้น ผมจ้องอีกฝ่ายที่วางถุงนั้นไว้บนโต๊ะแล้วหยิบกล่องขนาดปานกลางมาให้กับผม โห ห่อมาอย่างดีเลยนะนั้น ซื้อมาหรือทำเองหว่า? แต่นั้นก็ช่างเถอะ เอามาให้ผมก็ดีใจแล้วล่ะ ผมรับมาแล้วยิ้มก่อนจะยักคิ้วให้อีกฝ่าย
ขอบคุณนะฮัก
เดี๋ยวจะตอบแทนให้ถึงใจเลย
ผมเลียริมฝีปากของตัวเองแล้วหันหลังเดินเข้าห้องมา เดินมานิ่งๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นพอประตูปิดลงสนิท อ๊ากกกกกก!!!! ได้มาแล้วววว~ ได้ช็อกโกแลตจากฮักด้วย!! รีบแกะอย่างประณีตสุดฝีมือ เดี๋ยวกล่องเสียหายแล้วจับช็อกโกแลตใส่โหลไว้ แอบชิมสักชิ้นสองชิ้น ไม่รู้ว่าทำเองหรือซื้อมาแต่มันอร่อยมาก!! คนให้จะหอมหวานแบบช็อกโกแลตนี้ไหมหนอ เฮอะๆ อ่า!! น้ำลายพวกนี้ไหลมาทำไมฟ่ะ เสียภาพพจน์!!
ผมนั่งพับกระดาษไว้เหมือนเดิมแล้วโยนไปกองกับกล่องที่เหลือๆ เอาล่ะ ช็อกโกแลตนี้ก็ไม่ถูกมดขึ้นแล้ว ผมหาที่ไว้ขวดโหล อืม ถ้าไว้แถวนี้มีสิทธิ์จะละลายหรือเสียได้ ผมก็เลยเปลี่ยนใจเดินออกมาจากห้องแล้วเดินเข้าห้องครัวเอาขวดโหลแช่ไว้ในตู้เย็น เออ! ไม่เสียง่ายแถมยังแข็งเหมือนเดิม!!
ผมเดินออกมาจากห้องครัว มองฮอยฮักที่ยังยืนอยู่ที่เดิมซึ่งตอนนี้เขากำลังมองผม ไม่มีอะไรให้ตอนนี้นะ รอไปก่อน แล้วจะตอบแทนให้หลายๆ รอบ เอ๊ย เยอะๆ เลยนะฮัก เหอะๆ เฮ้ยๆๆ ทำสายตาหื่นหรือเปล่าเมื่อกี้นี้ ไม่ได้ๆ เดี๋ยวเหยื่อจะตื่นซะก่อน ผมเดินมาหยิบกุญแจรถแล้วบอกอีกฝ่ายเรื่องช็อกโกแลตในห้อง
“ฝากทิ้งช็อกโกแลตในห้องด้วยนะ มันรก”
มันเยอะมากเก็บไปทิ้งคนเดียวต้องใช้เวลานานแน่ๆ ผมคงจะกลับมาทันจากงานเลี้ยง กลับมาแล้วค่อยพูดเรื่องไปเที่ยว ไม่ไปก็บังคับให้ไป ครั้งนี้มีตัวเลือกให้อย่างเดียวคือต้องตอบตกลงมาเท่านั้น! ผมยิ้มให้กับฮักเล็กน้อยแล้วเดินออกมาจากห้อง อืม...เมื่อกี้ยิ้มไม่หื่นใช่ไหมครับ? เฮ้อ~! ต้องระมัดระวังไม่ให้ธาตุแท้สันดานดิบออกลายมันลำบากนะครับ มากๆ ด้วย!!
ผมมาที่งานเลี้ยงเป็นตัวแทนของคุณปู่น่ะครับ เซ็งมาก! ต้องปั้นยิ้มแล้วรับฟังคำเยินยอปอปั้นจากเจ้าพวกไฮโซจอมแปลกพวกนี้ ถ้านี่รอบข้างมีผู้หญิงน่ารักๆ สวยๆ สักคนคงจะดีกว่านี้ เฮ้อ~! ยืนพูดคุยกับประธานบริษัทที่เป็นลูกค้าคนสำคัญของปู่แล้วเห็นไอ้โซโล่เดินเข้ามาทักทายลุงพุงย้วยคนนี้พร้อมกับแม่ของมันทำให้ผมแปลกใจหน่อยๆ วันนี้ไอ้คุณชายมันย่อมโผล่เข้าสังคมโว้ยเฮ้ย!
“อุ้ย! วินเซอร์นี่”
“สวัสดีครับคุณแม่”
“ไม่ได้เจอกันพักใหญ่เลยนะ หล่อขึ้นกว่าเดิมอีกแน่ะ”
“คุณแม่ก็ยังสาวยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ”
“โฮะๆๆ ปากหวานเหมือนเดิมเลยนะจ้ะ น้าฝากโซโล่แป๊บนะ เดี๋ยวไปคุยกับคุณหญิงดาวก่อน ขอตัวนะจ้ะ”คุณแม่ของไอ้โซโล่ก็ยิ้มแล้วเดินนวยนาดออกไป ผมก็หันมาหาไอ้โซโล่ที่ขยันทำหน้านิ่ง แบบนี้ผู้หญิงที่ไหนจะวิ่งเข้ามาหามึงไม่ทราบวะไอ้คุณเพื่อน นอกจากพวกชอบของแปลก!
“คิดไงถึงได้มาวะ?”
“ไอ้โมแมร่งหนีไปหาแฟนมัน กูเลยโดนลากมาแทนน่ะสิ”ไอ้โซโล่บ่นทันทีเมื่อเปิดปาก ผมพยักหน้าเข้าใจ พี่โมโนเป็นพี่ชายคนเดียวของไอ้โซโล่มันครับ ได้ข่าวว่าช่วงนี้กำลังติดผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง เทียวเข้าเทียวออกค่ายทหารดันใจสาวในเครื่องแบบเข้าน่ะครับ
“แล้วมึงคิดไงถึงโผล่มางานนี้วะ?”
“กูก็ไม่ได้อยากมาหรอกวะ แต่แมร่งปู่บังคับให้มา เซ็ง”
“แล้วเรื่องที่มึงจะช่วยกูอ่ะ จริงป่ะวะ?”
“กูพูดจริง ตอนนี้มึงไม่ต้องไปใกล้คณะนั้นนะ ปล่อยให้มันเงียบๆ ไปก่อน ให้ไอ้เพ้นต์มันตายใจว่ามึงเลิกสนใจไปแล้วเปิดเทอมปีสามกูจะช่วยมึงลุยเข้าไปแบบไม่ให้มันตั้งตัวทันเลย โอเค้?”
“...มึงว่าไงก็ว่าตามนั้น”
ผมหัวเราะเบาๆ เหลือบไปมองไอ้โซโล่ที่ยังคงความนิ่งไว้อยู่ เอาน่ามึง หยุดไปให้ไอ้เพ้นต์มันตายใจก่อน อดทนไว้เพื่อนเอ๊ย พอเปิดเทอมปุ๊บเดี๋ยวกูจัดถวายให้ถึงที่เลย ไม่ต้องทำท่าหง่อยขนาดนั้น! ผมกับไอ้โซโล่ยืนคุยกันอยู่แล้วก็มีสาวๆ เข้ามาร่วมวงสนทนา ผมยิ้มรับส่วนไอ้โซโล่ปิดคลื่นการติดต่อไปแล้วครับ มันหันไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ
ผมมองนาฬิกาข้อมือ นี่มันก็นานแล้วผมกลับดีกว่า ผมเอ่ยขอตัวกับสาวๆ แล้วบอกลาไอ้โซโล่หนีกลับไปก่อนงานจะเลิก ใครจะอยู่จนงานเลิกวะ ไม่มีคนมาคุมแบบนี้ยิ่งชอบ!! ผมขับรถกลับมาที่คอนโดตัวเองอย่างสบายอุรา พอขับรถเข้ามาในคอนโดเท่านั้นแหละตาแทบเหลือกครับ!!
คนที่ยืนอยู่กับฮอยฮักนั่นมัน....เวร!!
คุณย่า!!!!
ผมรีบขับรถมาจอดไว้แล้วลงมาจากรถ รีบวิ่งมามองคุณย่าที่ไม่รู้มาอยู่ที่นี้ได้ยังไงแล้วมองฮอยฮัก เอ๊ะ หลบตาทำไมวะ? ผมมองฮอยฮักที่หลบตาแวบหนึ่งแล้วหลบหน้าไปอย่างแปลกใจ ก่อนจะถามอะไรไปผมก็หันมาสนใจคุณย่าที่ยืนอยู่อีกข้าง มาได้ไงวะ ตอนผมกลับยังอยู่ที่อเมริกาอยู่เลย!!
“คุณย่ามาถึงตอนไหนครับ?”
“มาถึงตอนบ่ายๆ น่ะ”
“แล้วคุณพ่อรู้เรื่องหรือยังครับเนี่ย? คงไม่ได้หนีคุณปู่มาใช่ไหม?”
“เอาอะไรมาพูดย่ะ ฉันจะหนีปู่แกมาทำไมกัน แล้วพ่อแกน่ะรู้เรื่องแล้วก็เป็นคนไปรับฉันที่สนามบินนี่ มีแต่แกนั้นแหละไอ้หลานงี่เง่าที่ไม่รู้เรื่องอะไร”
“แน่ใจนะครับว่าคุณปู่รู้เรื่อง?”
“เอ๊ะ อะไรของแกเจ้าลิ้ง อย่ามาทำเหมือนฉันเป็นเด็กๆ ไปหน่อยเลยน่า วอลเธอร์เขารู้เรื่องหรอก...มั้ง?”
“นั้นไงคิดแล้วไม่ได้บอกคุณปู่จริงๆ ด้วย อีกอย่างผมบอกแล้วไงให้เรียกผมว่าวินเซอร์”
“ทำไม เจ้าฮันก็ยังเรียกได้เลย”
“ก็นั้นเขาเป็นพ่อนี่ครับ”
“ฉันก็เป็นย่าย่ะ ถ้าไม่มีฉันอย่าหวังว่าแกจะเกิด!”
เออ ถูก
ผมถอนหายใจกับคุณย่า เดี๋ยวปู่บ้านั้นก็ตามมาลากคอกลับหรอก ไม่เคยเข็ดล่ะนะคุณย่าเนี่ย ชอบแบบโหดๆ สินะ ไม่เข้าใจคนแก่เลยครับ ผมหันมามองฮอยฮักที่ทำหน้านิ่งแต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเจ้านี้มันกำลังสนุกกับการต่อล้อต่อเถียงของผมกับย่าวะเนี่ย
“มึงน่ะ ขึ้นไปห้องก่อน”ผมดันไหล่มันออกไป ฮอยฮักก่อนจะไปก็ลาคุณย่าแล้วเดินออกไปเงียบๆ ผมมองตามอีกฝ่ายไปจนลับตาถึงหันมามองคุณย่าที่จ้องเขม็งอยู่ หือ? อะไร? ทำไมต้องมองอย่างนั้นด้วยล่ะครับคุณย่า ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ?
“วินเซอร์ แกชอบหนูฮอยฮักเหรอ?”
“คะ...คุณย่าพูดอะไร ไร้สาระ!”
รีแอคชั่นตอบกลับไปแบบอัตโนมัติผมรีบเถียงไว้ก่อน คุณย่ามองผมด้วยสายตาที่บอกอย่างชัดเจนว่า ‘ตูไม่เชื่อ’ ผมก็เลยยิ้มรับกลบเกลื่อนไป ถ้ายอมรับไปซวยแหงๆ เลยครับ ผมรู้ว่าถ้าคุณย่ารู้คุณปู่ก็ต้องรู้ด้วยแน่ๆ และตอนนั้นแหละ คราวซวยของผมแน่ๆ!! ไอ้คุณปู่หัวแข็งนั้นต้องยกเรื่องนี้มาขู่ผมเรื่องสืบทอดตำแหน่งแหงแซะ ต่อให้เอาช้างมาฉุดผมก็ไม่ยอมรับเด็ดขาด!!
“งั้นเหรอ?”คุณย่ารับอย่างเนือยๆ จากนั้นก็โบกมือไปมา
“เอาเถอะ ฉันก็จะไม่เซ้าซี้แกเรื่องนี้หรอก อย่างไงมันก็เป็นเรื่องของแก แต่ฉันอยากจะเตือนอะไรหน่อย คนเรามีความอดทนจำกัดถึงจะเป็นคนที่มีความอดทนสูงขนาดไหนก็เถอะ แกล้งเขามากๆ เขาอาจจะตีปีกหนีไปจากแกหรอกเจ้าหลานโง่”
“หึ จะว่าผมหลงตัวเองก็ว่าไปเถอะ แต่เรื่องที่หมอนั้นจะไปจากผมเนี่ยบอกได้คำเดียวว่า...ยาก!”
“เชอะ หนีไปจริงๆ ทีเถอะ ฉันจะหัวเราะให้ฟันหัก”
“อย่างกับว่าผมจะยอมให้เขาหนีไปได้อย่างนั้นแหละ”
“แกยอมรับแล้วใช่ไหมว่าชอบฮอยฮักน่ะ?”
“...”
ช่างหลอกล่อได้ดีจริงๆ นะครับคุณย่า!!
“คุณย่าจะกลับตอนไหนครับ?”
“ฉันเพิ่งมาแกก็จะให้ฉันกลับมางั้นเหรอ!?”
“เปล่าครับ ผมแค่ถามไปเฉยๆ”
ก็แค่เปลี่ยนเรื่องคุยเท่านั้นเอง เห็นไหมคุณย่าลืมไปแล้ว หึๆ! คุณย่าดูเหมือนจะรู้ทันแต่ท่านก็ไม่ได้พูดอะไรต่อครับ หวังว่าเรื่องนี้คงจะไม่ไปเข้าหูของคุณปู่เข้าหรอกนะ ผมไม่อยากจะยุ่งยากเลย คุณย่าพูดกับผมอยู่สองสามประโยคเรื่องของคุณพ่อนั้นแหละครับ
“ว่าแต่แกคิดดีแล้วงั้นเหรอที่ชอบผู้ชายน่ะ”
“ไม่ได้คิดจะชอบหรอกครับคุณย่า”ผมถอนหายใจเล็กน้อย สุดท้ายคุณย่าก็วนมาเรื่องนี้อีกจนได้ คุณย่าเลิกคิ้วขึ้นสูงแถมยังกอดอกแบบไม่เชื่อถืออีก ผมมันคนกะล่อนปลิ้นป้อนไม่น่าถือขนาดนั้นเลยเหรอครับย่า เชื่อหน่อยเถอะว่าไม่ได้อยากจะคิดชอบผู้ชายเลย แถมไม่ได้คิดอยากจะชอบใครสักคนด้วยซ้ำ!
“ผมไม่ได้คิดจริงๆ แต่มันชอบของมันเอง ชอบแบบที่ผมเองก็ไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ”
“ชอบเขาก็ทำดีกับเขาหน่อยสิย่ะ คนอื่นที่เป็นกิ๊กเป็นกั๊กแกยังทำดีกับเขาสารพัด กะอีแค่คนที่ตัวเองชอบทำไมจะทำไม่ได้”
“โถ คุณย่า! ตอนที่เขาโกรธหรือจะร้องไห้น่ะ มันน่ารักสุดๆ เลยนะ!!”
“ไอ้โรคจิต”
“...”
ก็คงจะพอๆ กับคุณย่าที่ชอบรักรุนแรงนั้นแหละครับ
คุณย่าหันไปพยักหน้าให้กับบอดี้การ์ดที่ติดตามมาด้วย จากนั้นก็หันมากวักมือเรียกให้ผมไปใกล้ๆ ผมก็ต้องเดินเข้าไปแล้วก้มตัวลงต่ำ
“ฉันไม่ปฏิเสธหรอกว่าตอนที่เขาร้องไห้มันน่ารัก แต่ใช่ว่าจะมีแค่ทำให้โกรธแล้วเขาจะร้องไห้นี่น่า มันมีวิธีที่สนุกกว่า มันส์กว่า แถมยังเร้าใจกว่าอีกนะ ประมาณว่าหน้าแดงๆ ตาเหยิ้มๆ แล้วพูดขอร้องทั้งน้ำตานั้นน่ะ หึๆ”
“...”ผมเบิกตากว้างแล้วมองหน้าคุณย่าที่ทำเป็นกระแอมเบาๆ แล้วโบกมือลาผมเดินขึ้นรถไป
“ขอให้โชคดีนะหลานรัก”
“รักษาสุขภาพด้วยนะครับคุณย่า”
แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆ ครับ!!!
หึๆ นั้นสินะ น้ำตาความเสียใจมันจะสู้น้ำตาของการทรมานใจได้ยังไงกัน!!!
ผมขึ้นมาที่ห้องของตัวเองเปิดประตูเข้าไปเห็นฮอยฮักเดินเข้าไปในห้องนอนผมก็เดินตามไป หมอนั้นก้มหน้าเก็บข้าวของใส่ถุงดำเงียบๆ แล้วเดินออกไป ผมถอดเสื้อผ้ามองตามฮักอย่างแปลกใจ มันเงียบๆ ไร้ปฏิกิริยายังไงไม่รู้สิครับถึงหมอนั้นจะเงียบแบบนี้เป็นนิสัยก็เถอะ แต่ผมว่ามันแปลกๆ นั้นไง มองแล้วก็หลบตาไปเป็นตั้งแต่อยู่ข้างล่างแล้วไอ้อาการแบบนี้น่ะ
หลังจากฮอยฮักเดินออกไปจากห้องผมก็ถอดชุดบนตัวออกไปให้หมดแล้วใส่เสื้อคลุมเดินออกมาจากห้องนอน เดินไปหยิบนั้นหยิบนี้เหมือนกำลังยุ่งทำธุระอยู่แต่จริงๆ แล้วไม่มีอะไรหรอกครับแค่มาสังเกตอาการแปลกๆ ของฮักเท่านั้น ฮอยฮักเดินเข้ามาในห้องแล้วจับกระเป๋าสะพายขึ้นบ่าจะเดินออกไปโดยยังไม่ได้พูดอะไรกับผมสักคำ เฮ้ย นี่มันแปลกสุดๆ แล้วนะ!!
“เฮ้ย!”ผมรีบเรียกฮักไว้ อีกฝ่ายหันมามองนิ่งๆ ไม่บ่งบอกอารมณ์ของเจ้าตัว
“กลับแล้วเหรอ?”
ฮักพยักหน้าแล้วเดินต่อ
“เป็นอะไรวะ? คุณย่าพูดอะไรให้มึงเหรอ?”ผมรีบถามไปอย่างรวดเร็ว แมร่ง คุณย่าพูดอะไรหรือเปล่าวะ ทำไมฮอยฮักผู้แสนจะมั่นอกมั่นใจในตัวเองถึงกับมีอาการหงอยแดกแบบนั้น มันช่างเป็นภาพที่ขัดตาและขัดใจผมจริงๆ ยิ่งอีกฝ่ายหันมาส่ายหน้าเนือยๆ บอกเป็นนัยๆ ว่ากูเหนื่อย กูหมดแรง กูอยากพัก อะไรแบบนั้นทำเอาผมปรี๊ดแตก
“เดี๋ยว! กูหิว ทำอะไรให้กินหน่อย”คิดอะไรไม่ออกก็เอามุกนี้แหละวะ ตอนงานเลี้ยงนั้นก็ได้กินแต่ไวน์แก้วสองแก้วเอง ฮอยฮักถอนหายใจเฮือกจนผมคิ้วกระตุกจากนั้นก็เดินมาวางกระเป๋าแล้วเดินเข้าห้องครัวไปอย่างไม่มีกะจิตกะใจจะทำ ยิ่งเห็นแบบนั้นผมยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิมอีก
เป็นอะไรของมึงเนี่ย!!?
ผมเดินเข้ามามองมันอย่างจับผิด ไอ้ฮอยฮักมันก็ทำเหมือนไร้ชีวิตจิตใจต่อไป อะไร? กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย? หรือว่าคุณย่าพูดอะไรวะ? มันทำไปถอนหายใจไปแล้วก็ยืนเหม่อเหมือนคิดอะไรสักอย่าง โอ๊ยยยยย!!! ขัดใจกูเป็นบ้า ทำอะไรก็ชักช้าอืดอาด!! ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ!!!
“มึงไม่ต้องแล้ว!!! ถอนหายใจออกเฮือกๆ อยู่นั้นแหละ!! มึงเป็นอะไร!? แบบนี้มันไม่ใช่มึงแล้ว กูไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้”
เห็นมันเป็นแบบนี้แล้วใจไม่ดี ปกติฮอยฮักผู้แสนจะมั่นใจในตัวเองไม่มีทางหรอกที่จะมานั่งถอนหายใจเฮือกๆ แล้วเหม่อลอยแบบนี้!! ฮอยฮักหันมามองผมแล้วถอนหายใจเฮือก นั่น!! อย่าถอนหายใจ รู้ไหมว่าถอนครั้งหนึ่งอายุสั้นลงไปหนึ่งปีนะ!!
“เปล่าไม่ได้เป็นอะไร จะให้หยุดทำเหรอ?”
“ไม่ได้เป็นอะไรของมึง! กูเห็นมึงแล้วอารมณ์กูก็ตกไปด้วยเลย เวร! ออกไป!! ไปนั่งดูทีวีไป่ กูทำเอง!!”
ไปๆ มาๆ ไหงผมมายืนทำอาหารแบบนี้วะ!!!?
คิดได้ก็เมื่อสายไปแล้วครับ นั่งกินข้าวกับมันไปเรียบร้อยแล้วเนี่ย เออ ช่างเถอะ ดูเหมือนฮอยฮักก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วนะ ระหว่างกินข้าวผมก็ชวนฮอยฮักไปเที่ยว อุตส่าห์นั่งค้นหาในเน็ตตั้งนานว่าจะตัดสินใจไปที่ไหนน่ะนะ ผมก็ทำเป็นถามความคิดเห็นของฮักก่อน เดี๋ยวจะหาว่าผมเผด็จการ สุดท้ายก็เป็นอย่างที่คิดหมอนี้ก็ให้ผมเลือกเหมือนเดิม ผมหัวเราะหึๆ ในใจ กูวางแผนเป็นเสต็ปไว้แล้วล่ะ หึๆ
ไม่รอด 100 เปอร์เซ็นต์!!!
“ไปกันกี่คน?”ฮอยฮักถามผมอย่างเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด หึๆ ไม่ต้องกังวลหรอก ป๋าจะไม่รุนแรงนะจ้ะ~
“หึ ถามได้ แค่เราสองคนน่ะสิ”
ใครจะพาก้างไปด้วยวะ!!
:L2:ต่อรีล่าง :L2:
-
ดอกไม้พร้อม! เสื้อผ้า หน้า ผม พร้อม!!
โอเค พร้อมเดท!!
ผมไม่ได้นอกใจนะครับอย่าเพิ่งเข้าใจผิดกันล่ะ แหม่ ก็จับผิดกันเหลือเกินนะครับ ผมออกจะซื่อสัตย์(???) ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าสวนสนุกด้วยใจตุ้บๆ ต่อมๆ ไม่รู้สิเหมือนเพิ่งมาเดทเป็นครั้งแรกเลยล่ะครับ ตื่นเต้นที่คู่เดทเป็นฮอยฮัก ตื่นเต้นเพราะไม่รู้ว่าฮอยฮักแปลงโฉมสาวจะออกมาเป็นยังไง หวั่นใจนิดหน่อย จะกลายเป็นกะเทยถึกหรือเปล่าวะ!!?
ผมเดินหาม้านั่งที่พี่ลอนดอนบอกไว้ เดินหาอยู่ไม่นานก็เจอครับ เจอแบบง่ายๆ ด้วยเพราะรู้สึกจุดนั้นจะเป็นจุดรวมสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้น ผมเดินเข้าไปเงียบๆ มองตรงไปที่จุดนั้นนิ่ง ค่อยๆ เดินเข้าไปอย่างช้าๆ สายตาโฟกัสที่ร่างเพรียวที่วันนี้ดูบางแปลกตามาก ผมยาวสีดำตรงสยายไปด้านหลัง ใบหน้าสวยแต้มแต่งด้วยเครื่องสำอางพอประมาณยิ่งทำให้ผมใจเต้นรัว
พระเจ้าจอร์จ!!!
นั่นใช่ฮอยฮักคนนั้นหรือเปล่า!!?
ไซซีงามจนมัจฉาจมวารี
หวังเจาจวินงามจนปักษีตกนภา
เตียวเสี้ยนแม้แต่จันทร์หลบโฉมสุดา
หยางกุ้ยเฟยมวลผกาละอายนาง
แต่ฮอยฮักงามจนหัวใจจะหยุดเต้น!!!!
หือ ได้ยินว่าใครตะโกนว่าเว่อร์ ไม่ได้เว่อร์นะครับ มันเรื่องจริงไม่อิงนิยาย ผมเดินตรงเข้าไปด้วยใจระทึก เหมือนโดนมนต์สะกดต้องอยู่ในมนตราของคนตรงหน้า อ่า! ฮอยฮักตัวจริงแน่ๆ ไม่มีใครจะมีเสน่ห์ชวนหลงใหลคลั่งไคล้ได้เท่าคนๆ นี้แล้ว
“สวัสดีครับคุณฮอลลี่ ผม วินเซอร์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
ผมแย้มยิ้มออกไป ฮอยฮักหันมามองผมนิ่งเหมือนจะช็อก หึๆ พี่ลอนดอนคงจะยังไม่ได้บอกว่าผมเป็นคู่เดทของเขาแน่ๆ ผมพยายามทำตัวเป็นสุภาพบุรุษที่ปกติก็ทำต่อหน้าพวกกิ๊กกั๊กมิตรรักแฟนเพลงทั้งหลายแต่พอเป็นคนๆ นี้ทีไรอดระงับความพุ่งพล่านของโฮโมนเพศชายไม่ได้ทุกที อ่า ใส่กางเกงขาสั้นด้วย ขาสวยจริงๆ นะ น่าลูบ เอ๊ย กลับมาก่อนไอ้วินเซอร์ ตั้งสติไว้!!
“คุณฮอลลี่อยากจะเริ่มต้นเดทนี้ของเรายังไงดีครับ?”
“ก็แล้วแต่คุณเถอะค่ะ”ฮอยฮักตอบกลับมาได้สมบูรณ์แบบราวกับเป็นผู้หญิงจริงๆ ผมค่อนข้างทึ่งกับการแสดงบทบาทของเขา แต่ก็นั้นแหละ เพราะมันสมบูรณ์เกินไปผมถึงรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ฮอยฮักเลย
“น่าเสียดายนะครับ”
ฮอยฮักหันมามองผมแล้วเลิกคิ้วสงสัย พร้อมกับแย้มยิ้มเล็กน้อย นี่มันไม่ใช่ปฏิกิริยาปกติของหมอนี้สักนิด นี่มันบทบาทของฮอลลี่สินะ ผมยิ้มที่มุมปาก
“เดทครั้งนี้เป็นแค่การซ้อม จริงๆ แล้วผมอยากจะเดทกับคุณแบบจริงๆ มากกว่า”
“คุณก็คิดซะว่านี้เป็นการเดทจริงๆ ก็แล้วกัน”
“ถ้าอย่างนั้น วันนี้คิดซะว่าเราเป็นแฟนกันจริงๆ ล่ะกันนะครับคุณฮอลลี่”
“ว่าไงครับ?”
ดูท่าทางเขาจะไม่ได้ฟังผมพูดแฮะ
“วันนี้เราเป็นแฟนกันนะครับฮอลลี่”
“...”
ฮักเอาแต่จ้องผมเขม็ง อะไรอ่ะ? หรือว่าอยากจะให้เปลี่ยนคำข้างหลังเป็น ‘ฮอยฮัก’ แหม สายตาชัดเจนโดยไม่ต้องพูดเลยนะ ฮักอย่าเพิ่งลืมบทบาทของตัวเองสิ เดี๋ยวทางนี้ก็ลืมตัวลากไปตกลงกันสองต่อสองหรอก แล้วไม่นานฮอยฮักก็เหมือนจะคิดได้ครับ รีบสวมบทเป็นฮอลลี่ตามเดิม
ระหว่างที่พวกเราเล่นเครื่องเล่นของสวนสนุกผมก็แอบเนียนตามประสาผม แหะๆ สันดานมันฝังลึกจนยากจะแก้ไขแล้วล่ะครับไอ้เรื่องความหื่นเนี่ย ผมโอบเอวของอีกฝ่ายอย่างเปิดเผย สบายใจจริงวะ นี่ถ้าในอนาคตเราเป็นแฟนกันผมคงจะให้ฮอยฮักแต่งตัวแบบนี้ออกมาเดทแหงๆ เพราะถ้าออกมาเดทกันปกติข่าวได้คึกคักลงหน้าหนึ่งกันเลยน่ะสิ!! แบบนี้เนียนสุดยอด แถมนักข่าวไม่รู้แน่ๆ!
ระหว่างเดทฮักชอบมองผมแปลกๆ คงจะแปลกใจที่เห็นผมใจดี เดี๋ยวก็ชินเองล่ะน่าฮัก! นายต้องเตรียมใจที่จะหวานและโรแมนซ์นะถ้าจะเป็นแฟนของนายวินเซอร์น่ะ! ผมพาฮอยฮักเดินเที่ยวไปทั่วแล้วคอยเทคแคร์อีกฝ่ายไม่ให้ขาด เหมือนพาเด็กมาเที่ยวยังไงไม่รู้สิครับ แต่ช่างเถอะ ฮอยฮักสนุกก็พอแล้วล่ะ นั้นคือจุดประสงค์ของการเดทครั้งนี้ของผม!
“ต้องขอโทษจริงๆ นะครับที่ผมไม่ว่างมาหลายอาทิตย์ทำให้คุณฮอลลี่เสียเวลา แต่ไม่น่าเชื่อเลยนะครับว่าคนสวยๆ แบบคุณจะไม่มีประสบการณ์เรื่องพวกนี้”
“มันแปลกหรือคะที่ฉันหาคนที่ถูกใจยาก?”
มันไม่แปลกหรอกแต่มันแปลกตรงที่ว่าคนถูกใจน่ะคือผมได้ยังไงวะ?
“มันไม่แปลกหรอกครับ แต่ผมแปลกใจที่พี่ลอนดอนบอกว่าคุณไม่เคยเดทกับใครมาก่อน อย่างคุณน่าจะมีคนเข้ามาจีบกันเยอะแน่ๆ น่าจะมีประสบการณ์บ้างล่ะน่า”
“ฉันไม่สนใจพวกนั้นจะให้ไปเดทด้วยได้อย่างไงล่ะ”
“แล้วคุณชอบแบบไหนล่ะครับ?”แอบถามไปอย่างเนียนโคตรๆ พร้อมกับยิ้มใสซื่อเข้าไป ฮอยฮักมองผมเขม็งจากนั้นก็หลบสายตาไปมองทางอื่น
“ถึงคิวเราแล้วล่ะ”
“นั้นสินะครับ”
เสียดายวะ! ถ้าตอบกลับมาว่า ‘แบบคุณ’ นั้นแหละ ผมคงจะยิ้มหน้าบานไปทั้งวัน ระหว่างที่รอขึ้นชิงช้าสวรรค์แดดก็ร้อน ดูเหมือนฮอยฮักจะไม่ชอบแดดร้อนเท่าไร ผมก็เลยเดินไปซื้อน้ำมาให้แต่ดันมาคนเข้ามาชวนคุยด้วย คนพวกนี้ที่มองผมกับฮอยฮักก่อนหน้านี้นี่น่า
“เอ่อ...ไม่ทราบว่าคุณใช่วินเซอร์หรือเปล่าคะ?”
“อ้อ ครับ”ผมรับยิ้มแล้วพยักหน้าเมื่อพวกเธอเข้ามาถาม ถึงผมจะไม่ใช่ดาราแต่ก็ดังพอตัวล่ะน่า พวกเธอดูตื่นเต้นกันน่าดูเลยครับ แล้วพวกเธอก็ชี้นิ้วไปทางฮอยฮักที่โดนสาวๆ รุมอยู่เหมือนกัน อ่า ขนาดอยู่ในคราบฮอลลี่น้องสาวคนสวยของพี่ลอนดอนยังมีเสน่ห์กับคนรอบข้างเหมือนเดิม
“แฟนคุณหรือเปล่าคะ?”
“อ่า ใช่แล้วครับ”
“เป็นนางแบบหรือเปล่าคะ สวยจัง”
“เปล่าหรอกครับ”
อ่า!!! รู้สึกภูมิใจโคตรๆ แฟนตูสวย!!!
“ฮอลลี่ คุณดูฝืนๆ อย่างไงไม่รู้นะ มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
หลังจากที่ถูกไทยมุงแชะไปหลายท่าผมกับฮอยฮักก็ขึ้นมานั่งบนชิงช้าขนาดใหญ่ บรรยากาศดูอึมครึมเล็กน้อย ผมหันไปมองฮอยฮักที่ทำหน้านิ่งแต่ดูเหมือนจะมีอะไรไม่พอใจนะครับ ผมก็เลยถามออกไปอย่างเป็นห่วง ไม่สบายหรือเปล่า? ยืนตากแดดนานก็เลยเวียนหัว? ผมมองฮอยฮักที่ส่ายหน้าไปมาแล้วยิ้มที่มุมปาก
“คุณไม่ต้องฝืนก็ได้นะฮอลลี่ แค่เป็นตัวของคุณเอง ผมจะดีใจมากที่ได้มาเดทกับตัวคุณจริงๆ”
ไม่ต้องอิจฉาฮอลลี่หรอกน่า
เดี๋ยวเราก็ต้องมาเดทแบบนี้อยู่แล้ว!
ผมไม่รู้ว่าฮอยฮักคิดอะไรแต่หลังจากลงมาจากชิงช้าเขาก็ทำตัวได้อย่างปกติแถมยังเป็นธรรมชาติด้วยครับ พวกเราเดินตะเวนเล่นของเล่นต่างๆ เห็นฮอยฮักสนุกแล้วผมก็มีความสุขแฮะ ไม่รู้ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกอ้อนไงไม่รู้แฮะ อืม...จะใช่เหรอวะ? หน้านิ่งขนาดนั้นแต่ตาอ่ะ จ้องแป๋วเลยนะ!!
“ตุ๊กตาหมี”
“...” ชอบของน่ารักๆ สินะ
ผมก็ถือปืนยิงให้ฮักไปหนึ่งตัวแต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่พอใจ อยากได้อีก ก็เลยให้ยิงเอาเองซะ ปรากฏว่ายิงโคตรแม่น ถูกทุกนัดได้รางวัลใหญ่ไปครอง อุบ๊ะ!! นี่ถ้าเปลี่ยนมาเป็นกระสุนจริงแล้วหันกระบอกปืนมาทางผมล่ะก็...บรื๋อส์~! ไม่อยากจะคิดเลยวะ กูพรุนแน่!!
“บ้านผีสิงๆ”ชี้ไปที่ไอ้บ้านผีสิงแล้วจ้องผมตาเป็นประกาย ช้อนตาขออย่างกับลูกแมวน้อยๆ ผมก็ไร้แรงต้านทานกับปฏิกิริยาแปลกใหม่นี่ก็ได้แต่เดินนำเจ้าเด็กรักสนุกนี่เข้าบ้านผีสิงแบบไม่บ่นสักแอะ ว๊ะ ก็มันน่ารักนี่หว่า!!! ใครจะไปกล้าขัดใจ หึๆ
สุดท้ายผมกับฮอยฮักก็เที่ยวจนหมดเวลาที่กำหนดกันไว้ ฮอยฮักท่าทางจะชอบสวนสนุกมากเลยน่ะเนี่ย ดูสิ ยิ้มแป้นเชียว ผมก็อดยิ้มตามไม่ได้ ฮอยฮักหอบตุ๊กตาของรางวัลเดินอยู่ข้างผมแต่แล้วเขาก็หยุดเดินแล้วขมวดคิ้วมองดูเท้าของตัวเอง
“ปวดเท้าเหรอครับ?”
“ก็คงจะเป็นอย่างนั้น”ฮักตอบกลับมาหน้านิ่งมากเหมือนไม่ใช่ตัวเองที่เจ็บ สงสัยจะใส่ส้นสูงนี่ล่ะมั้ง ผมพาเขามานั่งแล้วดูเท้าให้ อืม มันบวมนิดๆ แฮะ พอถามไปว่าปวดมากไหม ตอบมาหน้านิ่งเหมือนเดิมว่ามาก ผมควรจะเชื่อไหมวะเนี่ย หน้านิ่งซะ!
ผมหันหลังจะแบกเขาขึ้นหลังจะไปส่งโดยไม่ต้องเดินแต่เหมือนฮักเขาจะไม่กล้าอ่ะครับ ขึ้นๆ มาเถอะก็แค่หลังเอ๊ง เดี๋ยวได้ขึ้นมากกว่านี้อีก...อะแฮ่ม! บังคับใช้เสียงแข็งขู่ถึงจะยอมขึ้นมาครับ เบากว่าที่ผมคิดไว้อีกแน่ะ ผมถือข้าวของรุงรังแล้วยังแบกคนไว้บนหลัง สภาพแบบนี้ดูไม่จืดเลยแฮะ ฮอยฮักคงจะอายมากสินะซุกหน้ากับไหล่ของผม คนก็มองกันจัง!
อย่ามองสิวะ แฟนกูเขาอาย!
เดินต่อไปแล้วก้มหน้ามองขาที่ยื่นออกมา มือสัมผัสจับมันไว้แน่น อืม...ขาสวยจริงๆ วะ ชักจะเข้าใจไอ้ชินก็ตอนนี้แหละ ขาแมร่งสุดยอด!!! กูไม่สนอกปลอมที่ชนอยู่ด้านหลังหรอก ขาของจริงเจ๋งกว่าโว้ย!! แมร่ง โอบเอวกูอีกนะมึงเอ๊ย จอร์จซาร่าเลยล่ะมึง!!! นี่ถ้าเปลี่ยนมาด้านหน้าแทน....แค่กๆๆๆ อะแฮ่ม!!! หวังว่าเสียงเมื่อกี้ฮักจะไม่ได้คิด ผมแบกฮอยฮักมาถึงรถของผมก็ปล่อยฮักลงพื้นเปิดประตูให้เขาเข้าไป
“เชิญครับคุณผู้หญิง”
“...”ฮักไม่ได้พูดอะไรครับ รีบเข้าไปนั่งในรถแบบหนีอายสุดชีวิต อะไรกัน ได้ขี่หลังคนหล่อเนี่ยมันน่าอายตรงไหน? หึๆ ผมพาฮอยฮักมาส่งพี่ลอนดอนที่ร้านของพี่เขานั้นแหละครับ ก่อนจะจากกันผมก็พูดกับฮักด้วยรอยยิ้ม
“แล้วเจอกันครั้งหน้าถ้ามีโอกาสนะครับ”
“เอ่อ...ขอบคุณนะ”ฮักหันมามองผมแล้ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเสียงเบาเหมือนกำลังเขิน ผมนิ่งไปสักพัก สมองประมวลผลไม่ทันภาพเมื่อกี้ครับ! มันทำแอคแท็กผมมม!!! น่ารักสุดๆ อ่ะ!
“...ไม่เป็นไรครับ”ตั้งสติได้ก็เอ่ยครับไปแบบสุภาพสุดๆ แล้วผมก็ขับรถออกไปแล้วยิ้มกับตัวเอง นี่แค่ซอฟต์ๆ นะฮอยฮักยังขนาดนี้แล้วนี่ถ้าเจอโหมดนี้ทำงานเต็มที่ ตอนไปเที่ยวฮอยฮักจะเป็นขนาดไหนกันล่ะเนี่ย ผมหัวเราะในลำคออย่างเจ้าเล่ห์ ก็บอกแล้วไงว่า...
ไม่รอด ชัวร์!!!
TBC.
อ่า~!! อู้งานมาอัพให้ ง่วงสุดขีด งานยังไม่เสร็จ แง้ๆๆๆๆ
ช่วงนี้จิตตกมาก งานเยอะ ใกล้สอบ จารย์เทศนา โฮ จริงๆ เลย!
-
อยากให้วินเซอร์มันโดนฮักแกล้งกลับมั่งจัง
-
ที่บอกไม่รอดน่ะ ขอให้จริงนะวินเซอร์ จะรอดู
-
ฮอยฮักเค้าน่ารักจิงๆนะ
-
5555555+ น้องฮักโดนอีกแล้ว
เอาคืนวินเซอร์หนักๆ เลยน้า
ไปยั่วให้หึงไปเลย เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m20: :laugh:
-
ฮักน่ารัก :o8:
รอวันที่ไปเที่ยวกันสองคน ๕๕๕
คุณปอยสู้ๆนะคะ :กอด1:
-
แอร๊ยยยย อ่านไปยิ้มไปเลยอะ >___<
-
สุดยอด เจ้าเล่ จอมวางแผยจิงๆ o13
-
หื่นได้ไม่มีที่สิ้นสุดเลยจริงๆนะวินเซอร์ :z1:
ไม่อยากจะคิดสภาพฮอยฮักตอนคบกับวินเซอร์อ่ะ :z3:
โดนจัดเต็มชัวร์ๆ ฮ่าๆๆ :impress2:
-
อ่านพาร์ทวินเซอร์ทีไร ฮาทุกที
วินเอ๊ยยย เอาให้ไม่รอดจิงๆนะ
รออยู่ หุหุ
-
ชอบตอนเดทกับฮอลลี่ แอบหวานข้างเดียว
ถ้ารักฮัก อยากได้โหมดอ้อน อย่าแกล้งมากนะวิน
ไม่อยากเห็นฮักเศร้าอีกแล้ว
-
วินเซอร์หื่นที่สุด :oo1:
-
จะไม่รอดจริงรึเปล่าต้องติดตาม :z1: :z1:
-
หน้ารักเกินไป
-
วินเซอร์หื่นนนนน :z1:
ฮักก็น่าร๊ากกกกกกกกกก :impress2:
มาต่ออีกไวไวน่ะค่ะ
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกก
น่ารักอีกแล้ว
คราวหน้านี่....ไปเที่ยวกัน :z1:
ฮักเอ้ยยยยยยยยยยย.....ไม่รอดวินเซอร์แน่ๆ :laugh:
-
P'vin vernver maak kha phii,,,ha ha ha!!!
-
แกล้งเข้าไป!
ที่รักฉันช้ำหมด :angry2:
-
วินเซอร์แกไม่หื่นเลยนะเนี่ย
-
วินเซอร์เจ้าเล่มากไปแล้ว :z2:
-
แอร๊ยยย เขินอ่า
น่ารักที่สุดดดด
-
วินเซอร์ก็น่ารัก
:L2: :L2:
ระวังน้องฮักเอาคืนนะ
-
อยากอ่า่นตอนฮักเสร็จวินเซอร์ 555.
:m25:
-
ฮักน่ารักมากกกกกกก :-[
ร่าเริงเหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด
ส่วนตาวินนี่ก็หื่นได้ตลอดเวลาจริงๆ
ตอนไปเดทกันจริงๆ ฮักคงไม่รอด :z1:
เป็นกำลังใจให้คุณปอยนะค่ะ สู้ๆ :L2:
-
วินเซอร์หื่นจริง คิดแต่เรื่อง :oo1:
ให้รู้ไว้ ว่าคนอ่านรออยู่นะ :laugh:
-
อ่านแล้วทำไมเกลียดวินเซอร์หว่า?
หมั่นไส้มากกกกกกกก อยากเตะไงชอบกล
-
โดนคุณย่าว่าซะเลย ชอบแกล้งฮักดีนัก
ตอนนี้คือวินเซอร์ตัวจริงใช่ไหม ออกอาการหื่นมาก :laugh:
-
วินหื่นอ่ะ
5555555555
คุณย่าแนะนำได้ดีจริงๆๆๆเลยแหะ
-
หึหึหึ...คุณย่าเจ๋งสุด...ก๊ากกก...
-
ฮอยฮักไม่รอดจริงป่าว น่าสงสารฮอยฮักเนอะ แต่เราขอจองที่นั่งติดขอบเตียงนะ
-
ฮักน่ารักอ่ะ...วินเซอร์แกก็อย่าโรคจิตมาก
หวาน ๆ กันหน่อย ตอนหน้าจะจัดเต็มแล้วใช่มะ...รอ ๆ ๆ :กอด1:
-
รอฮักเอาคืน ให้เจ้าเซ่อร์กระอักเลือดไปเลย
-
แหม จะทำหวานๆ ก็ทำได้นะวินเซอร์
-
หื่นได้ตลอดเวลาเลยนะ
-
อยากอ่านตอนต่อไปอ่า
-
ต้องบอกเหมือนคุณย่า "ไอ้โรคจิต"
-
อยากเห็นพี่วินโดนพี่ฮักแกล้งกลับมาบ้าง :z3: :z3: :z3:*คลั่ง*
ชอบเวลามาเป็นมุมของพี่วินจริงๆเหมือนพี่ฮักจะน่ารักขึ้นพันเท่า กรี๊ดดดด
รอที่เกาะอยู่แทบขาด. กางเจ้นท์ตั้งกล้อง :z2:
-
ถ้ารอดจะสมน้ำหน้า น่าหมั่นไส้จริงๆ
-
น่ารักจังเลยยยย!!
ทำเป็ยเก็กนะวิน...แต่ก้ขอให้เป็นแฟนกันเร็วๆๆนะ อิอิ
-
ฮักลุคไหนก็น่ารักไปหมดแหละสำหรับวินอ่ะ~ฮิ้ววว
คุณย่าก็เหมือนจะสนับสนุนนะเนี่ย
-
น่ารักเกินไปแล้วนะฮอยฮัก อิอิ
-
โคตรหื่นเลยอ่ะวินเซอร์ 555
จะเผด็จศึกฮอยฮักเรอะ แล้วจะรอดูว่าใครกันแน่ที่ไม่รอด กร๊ากกกกกก
ขอบคุณค่ะ ^^
-
555555555555555555
รออ่านนะคะ
-
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ แล้วซิ
คู่นี้เค้าจะไปหวีดกันที่ไหน
แล้วฮักมันจะโบกมือบ้าย บายน้องจิ้นกันเมื่อไหร่
มีแต่เรื่องให้รอลุ้นเต็มไปหมด :impress2:
-
o13 :z1:
-
:o8: วินอย่างหื่นอ่ะ
แต่ดูแล้ววินมันหลงฮัก มากกว่าที่ฮักหลงมันอีกน่ะ :laugh:
-
ฮักน่ารักอ่าา~
วิน... แกจะหื่นไปไหนฟะ..... อย่าเอาแต่คิดดิ! ทำให้มันเป็นจริงสักที 555+
รอตอนต่อไปเสมอนะครับ เป็นกำลังใจให้เสมอ ^^
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย พี่วินน่ารักเหลือขนาดดดดดดดดดด ...
:z3:
แม้คู่นี้มันจะบ้า ๆ บอ ๆ แอ๊บกันสุดชีวิต แต่ก็น่ารักนะเอ้อ !
อยากเห็นตอนที่มันคุยกันดี ๆ เปิดอก รักกันเป็นเรื่องเป็นราวจริง ๆ
เผลอ ๆ วินเซอร์มันจะหลงฮักมากกว่าที่โซเป็นกับพรีสต์อีกมั้งเนี่ย 555
ปล.แฟนพี่โมโน มีแววว่าจะเป็นเจ๊นัน ลูกสาวคนโตของบ้านน้องพรีสต์จริง ๆ เลย 5555
:m20:
-
:-[ :-[ วินเซอร์น่ารักจิงๆ :-[ :-[
:กอด1: เมื่อไหร่จะเสร็จกันซะทีหล่ะเนี่ย
:call: :call: :call:
มาต่อเร็วนะคร้าบบบบบบ
:call: :call: :call:
-
เอ้ !! เพิ่งรู้ว่าวินเซอร์ก็มีมุมน่ารักเหมือนกัน
รอตอนที่จะไปเที่ยว
.
.
.
ระวังฮักจะเอาคืนน้าาา วินเซอร์ o18
-
ยาวววคุ้มกับที่หายไปนานเลย
วินเซอร์แกก็น่ารักเป็นนี่หว่า ไม่ใช่น่าเตะอย่างเดียว
ฮอยฮักน่าร้ากกกกสุด
-
:pighaun:ว๊าก!!! ชอบอะคู่นี้ น่ารัก
วินเซอร์หื่นมาก
ฮอยฮักก็น่ารักซะ
อร๊ายยยยยยย :-[
-
นิสัยวินเป็นคนอย่างนี้..นี่เอง :laugh:
-
อยากให้วินกับฮักเดทกันไวๆจังเลย!! :o8:
:L2: :L2: :L2:
-
วินเซอร์เจ้าเล่ห์มาก
หึึหึหึหึ 55555555555
-
:o8: อยากอ่านเค้าเดทกันจิงๆๆ
-
รอด ไม่รอด เดี๋ยวรู้กัน ฮ่าๆๆๆ
-
:pig4:น่าร๊ากกกกกก
-
เห่อๆ ในหัวคุณวินเนี่ยยยยยยย...
คิดแต่เรื่องงงงงงงงง อ่ะนะ
-
จะทำได้อย่างที่คิดมั้ยวินเซอร์
-
วินเซอรืหื่นไง หื่นงั้น :laugh:
โหมดวินเวรอ์เล่า อะไรๆฮักก็น่ารักหมดแหล่ะ :-[
รอ ตอน ต่อ ไป!! o13
-
ที่ว่าไม่รอดชัวร์ เนี้ยใครกันแน่ วินเซอร์ หรือ ฮอยฮัก
:laugh: :laugh:
-
ใครกันแน่ที่จะไม่รอดเนี่ย
แผนเค้าเยอะจริงๆ :laugh:
-
นาทีนี้ต่างคนต่างแกล้งกัน แต่กลับรักกัน
-
วิน หื่น ลูกเดียวววว ทุกสถานการณ์ 55+
ฮักจะแต่งตัวยังไง ก็น่ารัก เสน่ห์กระจายยยย
-
คนเขียนสู้ๆค่ะ
-
วินนี่หื่นไม่มีใครเกินนน :laugh:
ไปเที่ยวกันสองต่อสองเร็วๆนะ :z1:
-
ใครจะไม่รอดกันแน่เนี่ย หุหุ :z1:
-
เหมือนวินเซอร์ชั่วร้ายเลย แผนการมีเต็มไปหมด :laugh:
-
ฮักน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก *-*
วินหื่นได้อีกอ้ะเฮ้ย !
ไม่เป็นไร คนอ่านรอของดีอยู่นะ -..-
-
อยากรู้จริงๆ ที่ว่าฮอยฮัก "ไม่รอดแน่" ของวินเซอร์ จะเป็นยังไง เจ้าแผนการนักนะ
-
แล้วฮักจะรู้ไหมเนี้ยว่า ลิ้งไม่ได้ทิ้งช๊อคโคแลต อ่ะ
-
รอตอนหน้า แทบไม่ไหว
มาต่อเร็วๆๆๆน้า
วินโดนแกล้งกลับซะบ้างก็ดี
-
:m25: :กอด1: กอดซักที ตอนนี้เอาใจไปเลย น่ารักมาก~
-
ต่อที่อ่านภาคฮอยฮักจิ้นอารมณ์วินเซอร์คนล่ะอย่างกับตัวจริงเลย 5555
-
เขิลลลอะ
-
ชอบพาร์ทวินเซอร์อ่ะ บรรยายได้ฮามาก :m20:
วินเซอร์นายหื่นมากเลยนะรู้ตัวมั๊ย นิดหน่อยก็เอานะ
-
:pig4: ชอบสุดๆๆอะ ฮักน่ารักกกกกกก
-
เมื่อไรจะเอาคำแนะนำของคุณย่าไปปฏิบัติล่ะเนี่ย
ขี้แกล้งจริงๆ
-
คุณย่าอย่าลืมช่วยฮอยฮักน้าาา
ไม่ให้คุณปู่มากีดกันความรักครั้งนี้ โอ้ววววว
อ่านตอนี้แล้วแบบ >///<
-
นั่นแน่ รู้ว่าเป็นฮักด้วย อย่างนี้น่าจะให้ฮักแกล้งซะให้เข็ด
-
:impress2: :-[ :o8:
เขินไปหมดแล้วน้องฮอลลี่
อดใจอีกนิดเดี๋ยวจะได้เดทกับวินเซอร์แบบฮักๆแล้วววววววววว
o13
-
มารอ วินเซอร์กะฮอยฮักกกกกกก
เมื่อไหร่จะได้เดทกันจริงๆๆ :-[
-
เวลาอ่านโหมดวินเซอร์ทีไร ความรู้สึกแบบนี้มันเกิด
"มันบ้า มันหื่น มันหลงตัวเอง"
ไอ้ภาพลักษณ์ที่ชาวบ้านร้านตลาดมองมันเนี้ย
ผิดหมดเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :m20: :m20:
เรื่องนี้มันสนุกตรงนี้แหละ
ทั้งฮักทั้งลิ้ง แท้จริงแล้วมันคือคนปัญญาอ่อน บ้ารักทั้งคู่อ่ะ :laugh:
แค่หน้ามันฉาบหน้ากากไว้ เท่านั้น
แต่ละคน *ส่ายหัว* :เฮ้อ:
ปล.ขึ้นปี 3 ในที่สุดดดดดดดดดดด โซโล่ก็จะสมหวังแล้ววว
พอพ่อคุณสมหวังปุ๊ป นี่โกยเองโกยเองเลยนะ ไม่แพ้เพื่อนจริงๆ
-
มาต่ออีกไวๆนะคร๊าบบ บ บบ o13
เป็นกำลังใจให้นะ
-
:z1: อร้าย รอวันที่ฮักกับวินไปเที่ยวสองต่อสอง :haun4:
-
กรี๊ด ดด :z3: เสื่อมาปูรอตอนต่อไป
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก :impress2: :man1: :man1:
-
อร๊ายยยยยยยย :-[ ฮักจ่าาาาาาาา :impress2:
-
ปูเสื่อนอนรอ :-[ :o8: :impress2:
-
เป็นอะไรกับขามากมายนะยะ :z1:
:oo1: ตอนหน้า คึคึคึ
-
ตอนที่ 21
เคร้ง~!!
“สอบเสร็จแล้วโว้ยยย!!”
เสียงแก้วเบียร์ขนาดบิ๊กเบิ้มกระทบกันดัง พวกผมก็ตะโกนออกมาพร้อมกัน เยสสส!! ในที่สุดผมก็หลุดพ้นจากการสอบที่ยาวนานกินเวลาเกือบครึ่งเดือนนั้นไปสักที โล่งเป็นบ้า ผลสอบมันจะเป็นยังไงก็แล้วแต่การกระทำที่ทำไว้นั้นแหละครับ ไม่ได้หวังอยากได้เอเพราะรู้ตัวดีว่าไม่ได้ทำตัวให้สมกับเกรดเอ
“ปิดเทอมนี้พวกมึงมีแพลนอะไรบ้างวะ?”ไอ้ลูกชุบมันเอ่ยถามเป็นคนแรกครับ หลังจากนั่งซดเบียร์กันเงียบๆ ผมก็ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แพลนตอนปิดเทอมงั้นเหรอ? หึๆ มันแน่อยู่แล้วว่ากูต้องไปสะหวีวี่วีกับฮอยฮักสองต่อสอง! เหลือบมองคนอื่นๆ แล้วยักไหล่
“กูทำงานวะ”บอกพวกมันไปแบบนั้นแล้วก้มหน้าจิบเบียร์ต่อไม่ให้มีพิรุธใดๆ
“กูก็คงจะไปฝึกงานที่บริษัท”ไอ้โซโล่มันตอบด้วยหน้านิ่งๆ ปกติเวลามันว่างจากการเรียนมันก็จะไปฝึกงานที่บริษัทของบ้านมันเองนั้นแหละครับ ไปให้พี่โมโนแกจิกหัวใช้มันว่างั้นแหละ ไอ้ชินก็หัวเราะร่าแล้วเคล้งหัวไปมา
“กูว่าจะไปตะลอนเที่ยวสักหน่อย”
“ไปประเทศไหนวะ?”ไอ้ลูกชุบถามอย่างสนใจ ไอ้หมอหมูเอ่ยดัก ไอ้หมอนี้มันดอดมานั่งฉลองด้วยทั้งๆ ที่ตัวมันยังสอบไม่เสร็จเหมือนคนอื่นๆ ช่างกล้าจริงๆ ครับไอ้หมอคนนี้!
“โห เที่ยวในประเทศดิวะ ไปทำไมเมืองนอกเมืองนา เปลือง!”
“ไปไหนล่ะวะ?”
“ไม่รู้วะ กำลังมองหาอยู่”ไอ้ชินมันส่ายหน้าแล้วตอบไอ้ชุบมันไป
“ปิดเทอมไมพวกเราไม่ไปเที่ยวทะเลเหล่สาววะ”ไอ้ชุบมันเอ่ยนำเสนอพร้อมกับชักชวนคนอื่นๆ ในกลุ่มให้เห็นด้วยแล้วไปออกทริปกับมัน ไอ้หมอหมูเนี่ยเป็นคนแรกที่ถูกล่อลวงให้ไปด้วย ไอ้เหี้ยหมูมันก็เต็มใจไปส่องสาวกับไอ้ชุบมันแหละครับ เรื่องพวกนี้พวกมันออกจะว้อนท์ขนาดนั้น
“มึงจะไปด้วยไหมวะ?”
“กูคงไม่ว่างวะ”ผมปฏิเสธออกไป เวลาว่างช่วงแรกๆ ในตอนปิดเทอมผมก็เทไปให้ฮอยฮักหมดแล้วนอกจากนั้นกลับมาจากทริปผมก็งานจ่อแน่นเอี๊ยดเลย ทั้งถ่ายหนัง ทั้งงานทางบริษัทอีก เยอะวะ ไอ้โซโล่มันหยุดคิดเล็กน้อยแล้วหันมาพยักหน้า
“กูไปด้วย”
“เห็นไหมไอ้วิน ขนาดไอ้โซโล่มันยังไปด้วยเลย แล้วทำไมมึงไม่ไปวะ”
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า”ผมยักไหล่อย่างไม่มายด์ไอ้พวกนั้นก็โห่ไม่พอใจใส่ อะไรของพวกมึงวะ ก็ดีแล้วนี่ที่ขาดกูไปไม่งั้นกูจะไปแย่งซีนสาวแล้วพวกมึงจะมาว่ากูไม่ได้นะโว้ย พวกเราห้าคนนั่งดริ้งค์ไปเรื่อยๆ ฟังเพลงพูดคุยเม้าท์แตกตามประสาของผู้ชายนั้นแหละครับ
“เอ่อ ไอ้วินมึงจำน้องแพรวาคณะกูได้เปล่าวะ”
“ใคร”ผมขมวดคิ้วมุ่นมองไอ้ลูกชุบที่มันเกริ่นขึ้นมา แพรวาไหนล่ะ? กูไม่ค่อยจำคนที่ไม่สำคัญ
“ที่เป็นดาวคณะปีนี้ไง น้องเขาสนใจมึงวะ ถ้ามึงสนใจเดี๋ยวกูติดต่อให้”
“หือ ไม่วะ”ผมหยุดคิดเล็กน้อยแล้วตัดสินใจส่ายหน้าปฏิเสธไป ไอ้พวกเพื่อนๆ มันก็หยุดนิ่งกันเลยครับ อะไร? กูทำอะไรผิดวะ? ผมมองหน้าพวกมันอย่างงงๆ
“เห็นไหม!? กูบอกพวกมึงแล้วว่าไอ้ห่าวินเซอร์มันแปลกๆ ไป!”ไอ้ชินโวยวายขึ้นมาเป็นคนแรก ผมหันไปมองมันแล้วขมวดคิ้ว แปลกตรงไหน กูก็แค่เบื่อๆ ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับใคร ไอ้หมอหมูมันรีบยื่นข้อเสนอให้มันตรวจอาการเช็คสมองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เวร มึงปีสองเองนะโว้ย!
“ไม่ต้องเลยไอ้หมอ กูสบายดี”
“สบายเหี้ยมึงสิ! มึงไม่ได้ไปเที่ยวไม่ได้ควงใครนานแล้ว นี่มันผิดปกติสุดๆ เลยนะโว้ย”ไอ้ลูกชุบมันเปิดตรงประเด็นแล้วจ้องผมอย่างจับผิด เหรอวะ ช่วงนี้กูเป็นอย่างนั้นเหรอ ไม่รู้สึกตัวเลยแฮะ มันก็ช่วยไม่ได้นะเพราะช่วงนี้ผมวุ่นวายกับปัญหาของปู่แล้วก็ฮอยฮักนั้นแหละ
“มึงมีแฟนแล้วใช่ไหมไอ้วิน!”
“บอกมาซะดีๆ อย่ามาปิดบังพวกกู!”
“มีหรือไม่มีแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกมึงวะ?”ผมตอบกลับอย่างเฉยเมยไอ้พวกนั้นก็โวยวายเสียงดัง เบาๆ หน่อยเถอะ กูอายชาวบ้านเขา ไอ้โซโล่มันนั่งซดเบียร์ไม่ได้สนใจร่วมวงกับไอ้แก๊งเสือกเรื่องชาวบ้าน
“อุ้ย! วินเซอร์~! โซโล่~!”
“...!!!”
ชิบหายแล้ว!!!
พอได้ยินเสียงเรียกนั้นพร้อมกับร่างโปร่งโบกมือเดินเข้ามาหาพวกผมที่นั่งกันมุมร้าน ไอ้โซโล่หน้าซีด ส่วนผมโคตรเซ็งวะ เวร นึกว่าปิดเทอมแล้วจะพ้นตัวอันตรายแบบพี่นิกกี้คนนี้ไปแล้วซะอีก แต่ที่ไหนได้ดันมาเจอที่ร้านเหล้าอีกโว้ย!! ไอ้ชินหัวเราะเยาะเอามันส์เลยครับ
“แหมๆ มากินก็ไม่ชวนพี่เลยวะ”
“ทำไมต้องชวนพี่ด้วยวะ ไม่ได้สนิทกันสักหน่อย”ผมเอ่ยเสียงเย็นตอบกลับ พี่นิกกี้ตัวอันตรายของคณะวิศวะยิ้มรับอย่างไม่ยี่หระแล้วเดินมาวางมือบนพนักเก้าอี้ไอ้โซโล่โน้มตัวเข้ามาใกล้ผม
“ปากเก่งไม่เปลี่ยนเลยนะวินเซอร์ เพราะอย่างนี้ฉันถึงถูกใจนายเป็นพิเศษ”
“คราวที่แล้วบอกว่าถูกใจไอ้โซโล่ไม่ใช่หรือไง?”
“ฮ่าๆๆๆ ฉันก็ถูกใจพวกนายสองคนพอๆ กันนั้นแหละ เลือกไม่ถูกเลยว่าจะเอาคนไหนดี”พูดเสร็จแล้วทำสายตาชวนขนลุกส่งมาให้ ทำเอาผมหมดอารมณ์ที่กินเบียร์ต่อ ไอ้โซโล่ทำหน้านิ่งสู้กับสายตาแทะโลมอย่างเปิดเผยนั้น ผมขมวดคิ้วมองรุ่นพี่คนนี้อย่างไม่ชอบใจนัก
พี่นิกกี้แกเป็นเกย์ที่เปิดเผยมาก และก็เป็นประเภทที่น่ากลัวมากครับ ในคณะเนี่ยพี่นิกกี้ดังมากเลยนะ ดังในเรื่องเสียๆ ครับ แกชอบหาเหยื่อไปมอมเหล้าจากนั้นก็พาเหยื่อไปปล้ำ อืม นั้นแหละ ไอ้พวกที่เคยโดนเนี่ยขวัญผวาเมื่อเจอหน้าพี่นิกกี้ แล้วอีเจ๊คนนี้ก็โรคจิตที่พอได้ใครแล้วก็จะใส่เสื้อผ้าให้เขาครบถ้วนน่ะครับแต่มีแค่กางเกงในเท่านั้นที่พี่แกก็ใส่กลับด้านให้ บ่งบอกว่าเสร็จพี่แกแล้วนั้นเอง!
ด้วยเหตุนี้ล่ะมั้ง เด็กวิดวะแมร่งคอแข็งกันทุกคนเลยครับ พี่นิกกี้แกเคยชวนผมกับไอ้โซโล่ไปกินเหล้าเหมือนกันแต่บังเอิญพวกผมมันคอแข็งก็เลยไม่ได้แอ้มซ้ำยังเสียค่าเหล้าฟรีอีกต่างหาก แต่พี่แกก็ไม่เคยย่อท้อ ชอบมาชวนไปกินบ่อยๆ แต่ผมก็มักก็เอาตัวรอดโดยอ้างพี่ไลค์มาเป็นเหตุครับ พี่นิกกี้แกกลัวพี่ไลค์ครับ! เรื่องมันมีอยู่ว่าช่วงปีหนึ่งพี่นิกกี้ก็ไปชวนพี่ไลค์ไปกินเหล้าตามเสต็ปครับ แต่เหตุการณ์มันไม่ได้เป็นไปตามที่พี่นิกกี้หวังน่ะสิ พี่ไลค์แกเมาแล้วอาละวาดครับ พี่นิกกี้เกือบตายนอนโรงบาลตั้งสองอาทิตย์! หลังจากนั้นพี่นิกกี้แกก็เลยกลัวพี่ไลค์จับใจ พี่นิกกี้แกก็เลยไปพูดกับไอ้โซโล่ที่ค่อยข้างเล่นง่ายกว่าผม ไอ้บ้านั้นก็นั่งนิ่งไม่โต้ตอบอะไรสักอย่าง พี่นิกกี้แกก็ได้ใจครับหันมาเล่นกับผมบ้าง
“วินเซอร์ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นควงใครเลย พี่ยังว่างอยู่นะ สนใจไหม?”
“ให้ฟรีก็ไม่เอา”ผมตอบกลับไปอย่างเย็นชา
“แหมมมม! วันนั้นยังทำเอาพี่อ่อนแรง พูดแบบนี้พี่เสียใจนะ”
วันไหนไม่ทราบฟ่ะ!!? ผมนั่งคิ้วกระตุกกับท่าทางสะดีดสะดิ้งของรุ่นพี่ ก่อนที่ผมจะเอ่ยอะไรตอบกลับเสียงมือถือก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ผมล้วงมือถือขึ้นมาดูแล้วเลิกคิ้ว
ฮอยฮัก?
รอยยิ้มปรากฏจางๆ ขึ้นโดยไม่รู้ตัว อ่า มีอะไรหรือเปล่า ผมเงยหน้ามองไปรอบๆ ที่รู้สึกถึงสายตาจ้องเขม็งมาอย่างแรงกล้า พวกแก๊งเสือกเนี่ยจ้องจับผิดผมกันตาเป็นมัน ส่วนพี่นิกกี้แกก็เหลือบมองผมอย่างสงสัย ผมก็เลยตัดปัญหาเดินออกมาจากโต๊ะนั้นแล้วรับสาย
“มีอะไร?”
[ อยู่ไหน เสียงดัง ]
“กินเหล้ากับเพื่อน”
[ สอบเสร็จหรือยัง? ] เสียงของฮอยฮักถามดังขึ้น ผมก็นั่งลงบนม้านั่งนอกร้านแล้วตอบกลับไป
“เสร็จแล้ว”
[ ทำได้หรือเปล่า? ]
ผมแอบยิ้มขำ เจ้าคนพูดน้อยนั้นเวลาโทรมาทีไรก็จะพยายามพูดนั้นพูดนี้เพื่อเป็นการชวนผมคุยนานๆ แบบนี้เสมอ มันทำให้ผมรู้สึกว่าไอ้การทำแบบนี้ของมันน่ารักสุดๆ ไปเลยล่ะ
“ก็พอได้น่ะนะ แล้วมึงทำอังกฤษได้ไหม?”
[ พอได้ ขอบใจที่ติวให้ ]
“ไม่เป็นไร ก็ถือซะว่าเป็นสิ่งตอบแทนที่ช่วยดูแลห้องให้ล่ะกัน”ก่อนสอบหนึ่งอาทิตย์ได้ล่ะมั้ง ผมติววิชาอังกฤษให้ฮอยฮัก ห๊ะ หลายคนบอกว่าไม่เชื่อ? ให้ตายสิ มันเป็นเรื่องจริงนะครับ ก็แอบสงสัยนิดหน่อย การติวมันค่อนข้างแปลกๆ และผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่าหมอนั้นมันใช้เป็นข้ออ้างชัดๆ!
ก็ดูจากที่สอนให้ไม่เคยจะฟังหรือดูเลยสักนิด เอาแต่จ้องหน้าผมเขม็ง กว่าจะติวเสร็จผมแทบแย่แน่ะ ลองให้คนที่คุณชอบมาจ้องคุณใกล้ๆ แทบจะได้ยินเสียงลมหายใจบ้างสิจะเข้าใจว่าผมน่ะลำบากลำบนแค่ไหน นี่มันยั่วกันใช่ไหม ให้ท่ากูอยู่หรือเปล่าเนี่ย!?
“พรุ่งนี้จะให้ไปรับที่บ้านไหม?”
[ ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันไปหานายเอง ]
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้”
[ อืม ]
ผมกดตัดสายแล้วยิ้มกับตัวเอง อือฮือ ตื่นเต้นเป็นบ้าเลยวะ ผมกำลังจะไปเที่ยวกับฮอยฮักสองต่อสอง หึๆ บ้านพักจองแล้ว เคลียร์พื้นที่เรียบร้อยแล้ว เฮ้อ อำนาจเม็ดเงินเนี่ยสะดวกสบายจริงๆ เลยนะ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันอย่างฟาดหัวข่าวหน้าหนึ่งผมต้องจัดการพื้นที่นั้นให้เป็นส่วนตัวนิดหน่อยน่ะครับ เดินมานั่งที่เหมือนเดิมพร้อมกับเลิกคิ้วรับสายตาแปลกๆ จากพวกเพื่อน
“ไอ้วิน มึงมีแฟนใช่ไหมมมมม!!!?”
“พวกมึงเมาแล้วเหรอไง?”ผมตอบกลับไปด้วยท่าทางเรียบเฉย
“บอกพวกกูมานะโว้ย! เดี๋ยวนี้หัดซุกสาวน่ะมึง”
“ซุกอะไร ไม่มี”
หนุ่มต่างหาก เหอะๆ!
“เออ อย่าให้พวกกูรู้ล่ะกัน!”
ก็ไม่อยากให้พวกมึงรู้เท่าไรหรอกวะ มองพวกเพื่อนๆ ที่มันเป็นเอามาก จะอะไรกับกูนักวะ แฟนพวกมึงกูก็ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวด้วยแล้วทำไมพวกมึงชอบมายุ่งกับกูจัง! เริ่มจะหงุดหงิดก็จับแก้วเบียร์มาจิบ จินตนาการทริปในวันพรุ่งนี้ อ่า ผมเตรียมพร้อมไว้ทุกอย่างแล้ว เซอร์ไพรส์แบบคอมโบเซ็ตไปเลย อยากรู้จังว่าฮอยฮักจะมีปฏิกิริยายังไงกับมัน โดยเฉพาะไอ้ที่ผมซุ่มซ้อมเป็นเวลาสองอาทิตย์ เฮ้อ ตื่นเต้นจังเลยน่า
“นั้นไง!! มึงต้องมีแน่ๆ ไอ้วิน!”
“...” กูล่ะหน่ายกับพวกมึงจริงๆ!
:L2:
“เหนื่อยหรือเปล่าฮัก?”ผมหันมาถามคนที่เดินอยู่ข้างๆ อย่างเป็นห่วง นั่งเครื่องมาต่อด้วยลงเรืออีกสองชั่วโมงกว่าจะมาถึงเกาะที่หมายแล้วยังต้องขึ้นรถมาที่พักอีกสามสิบนาที นี่ก็ถึงที่พักแล้วล่ะครับ รีสอร์ทเป็นหลักที่อยู่ไกลจากบริเวณผู้คน ค่อนข้างเป็นส่วนตัวสูง ฮักเงยหน้ามองผมแล้วส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“นายยยย~ พวกผมต่างหากที่เหนื่อยน่ะ! ลูกพี่เขาไม่เหนื่อยหรอก”เสียงตะโกนดังมาจากข้างหลัง ผมหันไปมองมันด้วยสายตาว่างเปล่า กูให้พวกมึงมาด้วยก็ดีแค่ไหนแล้วไอ้รีเบคโก้! ผมยิ้มเยาะให้กับมันแล้วโอบไหล่ฮักเดินนำเข้าบ้านพักไปหลิ่วๆ ปล่อยให้ไอ้รีเบคโก้กับไอ้อับดัลหิ้วกระเป๋าข้าวของตามมา แหม มีลูกน้องก็ต้องใช้ให้คุ้มหน่อยล่ะครับ
เดินเข้ามาในบ้านพักเจ้าสองคนนั้นก็จัดการวางกระเป๋าสัมภาระของผมวางแล้วบ่นกระปอดกระแปด ผมยืนกอดอกมองพวกมันปล่อยให้ฮอยฮักเดินสำรวจบ้านพักตามลำพัง พอฮอยฮักหายตัวไปข้างในผมก็พูดกับพวกมันสองคน
“เอาล่ะพวกมึงไปพักได้ อย่าลืมไปจัดการเรื่องที่กูสั่งไว้ล่ะ”
“คร้าบบบ~!!!”พวกมันทั้งสองยืนตรงแล้วยกมือแตะปลายคิ้วรับคำสั่งแล้วยกกระเป๋าเดินโบกไม้โบกมือออกไปอย่างกระตือรือร้น ผมมองกระเป๋าในมือของไอ้อับดัลแล้วยิ้ม เอาล่ะ กระเป๋านั้นผมก็กำจัดออกไปได้แล้ว มองกระเป๋าที่วางบนพื้นแล้วยกพวกมันมาจัดเก็บ
“เป็นไง ถูกใจไหม?”ผมเดินหาฮอยฮักเข้ามาข้างใน เห็นเขากำลังยืนจ้องเตียงในห้องนอนเขม็ง อ่า มันมีห้องนอนเดียวครับแถมเป็นเตียงคู่แบบพิเศษด้วย แฮะๆ มันดูมีเจตนาชัดเจนสุดๆ เลยวะ ฮอยฮักหันมามองผมด้วยสายตารู้ทันผมก็ได้แต่ยิ้มรับ
“ก็ดี”ฮอยฮักตอบกลับมาแล้วเดินผ่านผมไปเปิดประตูระเบียง ผมหันไปมองตามแล้วถอนหายใจเล็กน้อย ยังดีที่ไม่โวยเรื่องเตียงนอน ฮอยฮักก็คงจะรู้ตัวอยู่แล้วล่ะมั้ง ผมมองด้านหลังของร่างสูงโปร่งแล้วมองห้องโทนสีแดงเร่าร้อนนี้มองเตียงนอนแล้วยิ้ม ตกแต่งได้ดีเยี่ยม สมกับไอ้รีเบคโก้เป็นคนเลือกจริงๆ ผมเดินออกมาจากห้องมาที่ระเบียงทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้มองออกไปที่ทะเล ตอนนี้ก็ค่ำมองเห็นแสงไฟดวงเล็กๆ จากทะเลสีมืด
“หิวไหม?”
“ไม่ เหนื่อยอยากพัก”
“งั้นนายไปอาบน้ำก่อนล่ะกัน มีอะไรหรือเปล่า?”ผมถามออกไปเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองผมอย่างแปลกใจ ผมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปจับไหล่ของฮักแต่หมอนั้นกลับสะดุ้งแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ผมมองตามฮักที่รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างแปลกใจ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ อ่าฮะ ฮอยฮักกำลังตื่นเต้นใช่ไหม หึๆ
ผมหันมาชมบรรยากาศต่อ นั่งอยู่นาน เสียงประตูระเบียงก็ถูกเลื่อนเปิดออก ฮักอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำโผล่ออกมา
“กระเป๋าเสื้อผ้าฉันล่ะ?”
“หือ? ตรงนั้นไม่มีเหรอ?”ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้มาหากระเป๋าของฮักแต่มันก็ไม่เจอ ผมถอนหายใจแล้วหันมามองฮอยฮัก
“เดี๋ยวฉันจะโทรหาเบคโก้บางทีพวกนั้นอาจจะเห็น”ผมเดินมาหยิบมือถือแล้วกดไปหาไอ้รีเบคโก้ ไม่นานผมก็หันมาส่ายหน้าอย่างจนใจ ฮอยฮักขมวดคิ้วทำหน้าครุ่นคิด ผมก็เดินมายกกระเป๋าของตัวเองแล้วหิ้วส่งไปให้ฮัก
“นายใช้เสื้อผ้าในกระเป๋านี้ก่อนล่ะกัน”
“...”ฮอยฮักมองผมที่ยกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วถอนหายใจเฮือก ฮักจับกระเป๋าจากมือผมแล้วเปิดค้นหาชุดเพื่อเปลี่ยน สีหน้านิ่งๆ นั้นเปลี่ยนเล็กน้อยผมแอบยิ้ม ในที่สุดคอเล็คชั่นที่สะสมไว้ก็ได้ใช้สักที!
“นายนี่มัน...”ฮอยฮักจนใจกับผมถึงขนาดไม่รู้จะด่าอะไรดี ผมยิ้มร่าอย่างเป็นสุข มาเที่ยวทั้งทีเรื่องอะไรที่ผมจะให้ฮักอยู่ในสภาพจืดๆ แบบนี้กันล่ะ! หลังจากสั่งการให้ฮอยฮักใส่ชุดตามที่ผมต้องการแล้วผมก็ไปอาบน้ำบ้าง อาบเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำ หันมองซ้ายขวาก็ไม่เห็นเงาของฮอยฮัก ไปไหนวะ?
ใส่เสื้อผ้าเสร็จผมก็ออกเดินหาฮอยฮักจนมาเห็นร่างสูงโปร่งยืนนิ่งรับลมทะเลอยู่หาดทราย ผมค่อยๆ เดินไปหาแล้วสวมกอดอีกฝ่ายจากด้านหลังไม่ทันให้ตั้งตัว และฮอยฮักก็มัวแต่อยู่ในความคิดของตัวเองก็เลยไม่รู้ตัวจนผมหอมแก้มเขาไปหลายฟอดแล้วนั้นแหละ ฮอยฮักดิ้นเล็กน้อยก่อนจะหันมามองผมถึงได้หยุด ผมยิ้มแล้วก้มหน้าประทับริมฝีปากเบาๆ บนปลายจมูกของฮัก
“คิดอะไรอยู่?”
“เปล่า ไม่ได้คิดอะไร”
“แน่เหรอออ~”ผมลากเสียงยาวล้อเลียน ถ้าไม่คิดแล้วจะโดนกอดแบบนี้ได้เหรอ ปกติก็ระวังตัวแจมแน่ะ ฮอยฮักไม่ตอบอะไรแกะมือผมแล้วเดินออกไป ผมถอนหายใจเล็กน้อยกับอาการกลัวจนตัวสั่น ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนอย่างหมอนั้นก็กลัวกับเขาด้วยเหมือนกันแฮะ ผมมองตามหลังของฮักแล้วตัดสินใจเดินตามไป เสียงคลื่นสาดกระทบฝั่งท่ามกลางความเงียบงันที่ไม่มีใครเอ่ยทำลายมันก่อน
“นายกลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“...”ฮอยฮักเงียบไม่ตอบอะไร เขาเดินมาหยุดที่ม้านั่งริมหาดแล้วนั่งลงไป ผมก็เดินมานั่งตัวข้างๆ เขา ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่ ผมมองหน้านิ่งๆ นั้นแล้วถอนหายใจเอนตัวนอนไปกับม้านั่งรับลมเย็นๆ จากทะเล นิ้วเคาะกับพนักแขนเป็นเสียงเดียวที่ดังอยู่ตอนนี้ ผมเคาะนิ้วไปเรื่อยๆ แล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะเปล่งเสียงร้องเพลงคลอเบาๆ
เธอคงไม่รู้ความรู้สึกของฉัน แม้บางครั้งมันจะดูไม่ชัดเจน
ฉันยังคงคิดมาก มัวลังเล ไม่กล้า จับมือที่ยื่นมาหา
เธอจะรู้ไหมว่าตัวฉันก็กลัวเหมือนกัน ตัวฉันนั้นไม่กล้าจะตกหลุมรักใคร
อย่าเพิ่งเข้ามาใกล้เกินกว่านี้ ฉันกลัวจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
แค่การโอบกอดใครสักคน ไม่เคยรู้เลยว่าต้องใช้ความกล้ามากมายขนาดนี้
ตัวฉันนี้ไม่กล้าจะตกหลุมรัก กลัวสักวันมันจะทนไม่ไหว
เธอเคยกลัวแบบฉันบ้างหรือเปล่า ฉันไม่รู้ว่าทำไมต้องกลัวโดนทอดทิ้ง
บอกได้ไหมว่าควรต้องทำเช่นไร เพื่อให้ใจดวงนี้เลิกกลัวสักที
ผมเงียบแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น ฮอยฮักจะเป็นยังไงผมไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ผมอายสุดๆ! ร้องอะไรไปฟ่ะนั้น!!? หว่า อยากจะเอาหัวดำน้ำทะเลตายๆ ไปซะจริงๆ ผมเดินมาเรื่อยๆ แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าสีมืด คนเรามักจะกลัวในสิ่งที่ต้องการมากที่สุด ผมเห็นด้วยกับคำนี้ หากต้องการความรักคุณก็จะกลัวมัน ผมไม่รู้ว่าฮอยฮักกลัวอะไร เดินอยู่ริมหาดอยู่นานผมก็กลับมาที่บ้านพัก ล้างเนื้อล้างตัวเดินเข้ามาที่ห้องนอนเห็นฮอยฮักนอนอยู่อีกฝั่งของเตียง
สงสัยจะเหนื่อยจากการเดินทางเลยนอนหลับไปล่ะมั้งครับ ผมรู้สึกเหนียวตัวก็เลยอาบน้ำอีกรอบเปลี่ยนเป็นชุดนอนผมเดินมานั่งบนเตียงแล้วล้มตัวลงนอนอีกด้าน บรรยากาศเหมือนคู่รักที่เพิ่งทะเลาะกันเลยแฮะ นอนหันหลังห่างกันลิบโลก ฮอยฮักกลัวผมทำอะไรเขาขนาดนั้นเลยเหรอวะ? ผมลืมตาครุ่นคิดเรื่องของคนนอนข้างๆ เนี่ยแหละครับจนกระทั่งได้ยินเสียงขยับตัวแล้วรู้สึกถึงน้ำหนักตัวของอีกฝ่ายนอนทับลงมาที่ตัวผม
“จริงอย่างที่นายว่า ฉันกลัวจริงๆ นั้นแหละ”
“กลัวว่าถ้าหากนายได้สิ่งที่ต้องการ หลังจากนั้นฉันอาจจะถูกเฉดหัวทิ้งก็ได้”
“...”คิดแบบนั้นงั้นเหรอเนี่ย? อืม บางทีมันอาจจะเป็นเพราะภาพพจน์ที่ผ่านๆ มาล่ะมั้งที่ทำให้หมอนี้คิดแบบนี้ มันก็ไม่แปลกหรอกเพราะที่ผ่านๆ มาผมก็เอาแต่ฟันแล้วทิ้งนี่หว่า ฮอยฮักเงียบผมก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป
“วินเซอร์”เสียงร้องแผ่วเบา สัมผัสกอดทำเอาผมตัวแข็งทื่อ
“รักฉันสิ”
“นายกำลังยั่วให้ฉันสติแตกสินะ?”ผมพลิกตัวขึ้นมาคร่อมอีกฝ่าย มองใบหน้านิ่งนั้นเขม็ง ฮอยฮักยิ้มที่มุมปากตอบกลับ
“แล้วมันได้ผลได้ไหม?”
“หึ ไม่น่าถาม”
มายั่วมากๆ เดี๋ยวนายจะไม่มีแรงแม้แต่จะร้องครางฮอยฮัก!
TBC.
ตายไปเลยยยยย~!!! ไม่สบาย เป็นหวัดน้ำมูกไหล ปวดเฮดที่สุด!!
มาเป็นอะไรตอนที่มีงานรุมขนาดนี้เนี่ย อาทิตย์หน้าก็สอบ เฮ้อ
ไม่มีเวลาเลย แทนที่จะพักก็มาปั่นนิยายแทน กลัวจะหายไปนาน
ถ้าไม่ปั่นตอนนี้มันก็ไม่มีเวลาแล้วจริงๆ ใครมาเป็นฉัน
ไม่เข้าใจความลำบากนี้หรอก T T หึ!
เอาล่ะ บ่นระบายไปพอสังเขปก็มาวกถึงเนื้อเรื่องกันบ้าง
ถึงไหนแล้วเนี่ย อ้อ วินเซอร์~!! เจอแบบนี้ไปใครจะทนไหว
เฮ้อ ในที่สุดก็... อ่านะ ถึงเวลาแล้วสินะ หึๆ แต่ก็เจอมารผจญ
คงจะมาต่อตอนต่อไปนานอยู่น่ะเนี่ย อั๊ยยะ!! ทรมานคนอ่านน่ะเนี่ย 555
-
OH MY GOD!!!!! O______o"
-
กรี๊ดดดดดดดด อ๊ากกกกกกกกก
อะไรจะค้างได้ขนาดนี้ แง้ :oo1:
ฮอยฮักจะน่ารักเกินไปแล้วววว
เอาให้วินเซอร์โงหัวไม่ขึ้นเลยน่ะ o18
-
เริดมากฮัก
-
เป็นธรรมดาทั้งคู่ ที่จะต้องกลัว (อย่าไปกลัวพรุ่งนี้ เด็กๆ)
ว่าแต่ตอนหน้าแล้วซิน่ะ :oo1: :oo1:
ของดีต้องรอ น้องปอยหายไวๆ แล้วก็ขอให้สอบได้สอบโดนน่ะ :กอด1:
-
หึหึ
คนที่ตานคงจะเป็นวินเซอร์มากกว่าอ่ะ
พอหลังจากได้แล้วปุ๊ป มันต้องหลงจนตายแน่ๆ 555
-
เริิดดดดดดดดดดด :impress2: :impress2: o13
-
อ๊าาย ค้างงอ่ะ
ตอนหน้าแล้วสินะ หุ..หุ
-
:z1: :z1: :z1:
รักฉันสิวินเซอร์
-
กรี๊ดดดดดดดด
:z1: :z1:
-
พี่ปอย...อย่าหายไปนานเลยน้าาาาา :o8:
พักผ่อนเยอะๆนะคะ...หายไวๆน้าา :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
ฮักอ่อยอ่ะ อร๊ายย ค้างค่ะค้าง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
:z3:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง
:sad4:
-
คะๆๆๆค้างงงงงงงงงง :z3: :m15: :monkeysad: :sad11: :sad4: :o12:
-
พร้อมแล้วก็ลุยโลด :z1:
-
ถึงเวลาแล้วสินะฮัก
กว่าจะได้กันปาไปร้อยกว่าหน้า :laugh:
-
ฮอยฮอักๆๆๆๆ น่ารักมาก
-
:m3:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :serius2:
-
อั้ยยะ ค้างได้อีก o22
วินจัดโลด :m25:
-
ค้างอย่างแรง
รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ :กอด1:
-
O_O!!!
มาทะเล หวานได้อีก ^_____^ :-[ :o8:
-
รอตอนต่อไป :o8:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย
-
กริ๊ด พี่วินเซอร์พาฮอยฮักมาทำมิดีมิร้าย ช่ายไหมมมม
รอตอนต่อไป ลุ้น ๆๆ คู่นี้รักกันยากจริง ๆๆ :z10: :z10:
-
กริ๊ดดดน่ารักอ่ะ :-[ :-[
ก๊าซซซซซซซ ค้างโว้ยยยยย :m16: :m16:
จะสูบอ่ะ :sad4: :sad4:
-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
ค้างมากอ่ะค่า
รอตอนต่อไป หุหุ
-
:serius2: คิดว่าจะได้เลือด เตรียมทิชชู่พร้อม
จนมาเจอ TBC. เปลี่ยนจากซับเลือดมาซับน้ำตาแทนแล้วกัน
:sad4:
-
รักฉันสิ........................ :จ้อบจัง1: :จ้อบจัง1:
-
ขอให้หายหวัดไวๆๆนะคร้าบบบบบบบบบ
ค้างอย่างรุนแรงแหะ!!!!!!!!!!!
ว่าแต่อยากรู้จังว่าวินเอาชุดอะไรให้ฮักใส่อ่ะ?
ตอนหน้าแล้วสิน้าาาา :z2: :z2: :z2: :z2:
-
อ๊ายยย... เขาจะ...กันแล้วววว :impress2:
ลุ้นๆๆ ความตั้งใจเต็มเปี่ยมเลยเนอะวิน
แต่สงสัยจัง ชุดในคอเลคชั่น มันเป็นแบบไหนหนอ???
-
ฮอยฮักยั่วให้อยากแบบนี้ ระวังจะเหนื่อยนะ วินจัดหนักเรย อิอิ ค้างๆๆรีบมาต่อเรยนะ :oo1: :oo1: :oo1:
-
:o8: :-[ :sad4: :o12:
จบได้ค้างมาก อะไรกันเนีย แง้ๆๆ
วินเซอรืก็บอกฮอยฮักให้มั่นใจไปเลยสิ
ว่ารักน่ะ อิอิ :impress2:
-
ค้างๆๆ คาๆๆ
จะปล่อยให้ค้างคานานเท่าไหร่
:m31: :m31: :m31:
-
เริ่ดดดดดดดดดดด :z1:
หายไวไวน๊า :L2:
-
ลูกสาวจะออกเรือนแล้วว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
คนเขียนทุ่มเทสุดๆ อิๆ ให้โล่ไปเล้ยยยย
ตกลงตอนหน้าจะมี surprise เหรอน่ะ
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอะ
ฮักจะเสร็จวินแล้ว :oo1:
-
ว้าว ฮักยั่ววินเซอร์แล้ว ใครกันน๊าที่จะมาเป็นมาร ยังงัยก้อขอให้หายเร็วนะงับพักผ่อนเยอะๆ
-
รักฉันสิ
โฮๆๆๆๆ วินรอคำนี้มานานแระ
จัดหนักแน่ฮัก เตรียมใจมาแล้วใช่ป่ะ
-
ค้างอย่างแรง :z3:
-
ค้างอ่ะ สู้ๆนะค่ะ
อ๊ายจิ้นไปไกลแล้วนะเนี่ย
-
แอร๊ยยยย ค้างมว๊ากกกกก
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววว ฮิ้ววววววววว
-
อยากดูวินเซอร์ รัก ฮอยฮักใจจะขาดแล้ววววว
:oo1:
-
:haun4:เลือดกระฉูดหยุดไม่ทัน
-
อ๊ายย ไม่นึกว่าฮักจะเริ่มก่อน ><
พี่ปอยดูแลตัวเองด้วยเน้อ หายป่วยไวๆน๊าา
-
รีเบคโก้นาเยี่ยมมาก o13
-
กรี๊ดดดด~ รักฉันสิ!!!
อนากอ่านตอนต่อไปจัง >.<
-
กรี๊ดดดดดด ตัดจบอ่ะ
เค้ากำลังจะได้กันแล้ว ฮ่าๆๆ
-
แรงมากกกกกกก
-
มียั่วด้วย >< :o8:
น่ารักกกกกกกก
-
ค้าง... :z3:
ตอนแรกอ่านชื่อเรื่องรีบกดแล้วเตรียมทิชชู่ไว้เรียบร้อย
แต่ก็นะมันใกล้เข้ามาแล้ว
ฮักพูดอย่างนี้วินเซอร์คงจัดหนักจัดเต็มแน่นอน
+1 จ้า เป็นกำลังใจให้คุณปอย ขอให้หายป่วยไวๆน้าาา
-
ตอนหน้าคงต้องเตรียมทิชชู่แล้วสินะ ><!!!
:m25: :m25: :m25:
-
แล้วเวลานั้นก้อมาถึงงงงง :z1: :z1:
เฝ้ารอกันต่อไป
-
จะมีมารผจญมั้ยเนี่ย
-
กร๊าซซซซ...รักฉันซิ...Love me ....!!!....ตายๆๆ -,,-"
-
"วินเซอร์ รักฉันสิ"
คนอ่านจินตนาการพุ่งไปไกลแบบกู่ไม่กลับแล้วจ้า :z1:
-
แค่นี้วินเซอร์มันก็รักก็หลงมากแล้วววววว
:jul3:
-
ไม่ไหวแล้วววววว
อ่านตอนนี้จบสติแตกตามวินเซอร์ไปติดๆ! :z3:
ฮักกกกกกกกกกกกกก ยั่วไปม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แค่นี้คนอ่านก็คลั่งจะตายแล้วฮอยฮักเอ้ยยย!!!!
-
อ๊ากกกกก วันนี้ที่รอคอย อิอิ วินเซอร์ เผด็จศึกเลยลูก
ปล.สู้ๆเด้อน้องปอยป้อยยย รักษาสุขภาพด้วยน๊า ใกล้สอบแล้ว ฟิตๆๆๆ เป็นกำลังใจให้จ้า :L2: :L2:
-
รักฉันสิ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด.... :m25:ตายคาคอม
ขนาดยังไม่มีฉากสวีวี่วีนะเนี่ย
แค่คำพูดของฮอยฮักก็ไปแระ
วินเซอร์นี่เตรียมแผนการมาอย่างดี... :-[
รออ่านตอนต่อไปค่า :L2:
-
:z1: ค้างอย่างแรง
ฮอยฮักเส็ดแน่ๆๆ
-
:haun4: ตอนต่อไปมาด่วนนนนนนนนนนนนน
-
ที่รักครับ รักผมสิ!! และแล้วเนื้อเรื่องก็ดำเนินมาถึงชื่อเรื่องแล้ว ฮ่าฮ่า
วิชาที่ฮักไปศึกษาและคำแนะนำของพวกพี่ๆทั้งหลาย?คงจะได้งัดมาใช้ก็คราวนี้หล่ะ
เตรียมตัวเตรียมใจเป็นฝ่ายรับ รับความเจ็บแทนเจ้าวินเซอร์แล้วใช่ป่าว คึหึหึ
วินเซอร์ตอนนี้ทำตัวหวานร้องเพลงบอกความในใจด้วยนะเนี่ยยย ฮ่าฮ่า
ตอนหน้าจะเรียบร้อยโรงเรียนวินเซอร์หรือมีอะไรมาขัดจังหวะมีอะไรมาป่วนมั้ยน้อ รอลุ้นอยู่นะคะ
อ้ออ แล้วก็ขอให้หายป่วยไวไวนะคะน้องปอยยยย
:กอด1:
-
:haun4:
-
อั้ยย่ะ เอาหล่ะเหวย 5555555555
-
น่ารักมากเลยยยยย รอตอนค่อไป อิอิ
-
สนุกมากมาย :pig4:
-
ฮอยจะโดนมารร้ายกินแล้ว!!!
วินเซอร์จัดไปเลย :oo1:
-
หึหึ ฮอยฮักแรงจริงๆ กล้าป่ะวินเซอร์ :z1:
ปล.จะมาแก้เหรอ...ได้โปรดมาต่อเลยดีกว่า^^
-
ม่ายยยยยยย ฮักจะเสร็จวินเซอร์แล้วหรอเนี้ย
ฮักของเค้าาาาาาาาา :z3: (555)
-
ค้าง อย่างแรง
-
รักฉันสิ :z1:
อยากอ่านฉากต่อเนื่อง :haun4:
ปล.หายไวๆน้า :กอด1:
-
วินเซอร์ซุึกหนุ่มเหอะ ไม่ได้ซุกสาว อิอิ
แอร๊ย~ ตอนหน้าแล้วสินะ ตอนที่รอคอย
:m25:
-
เฮ้ยยยยย มันค้างมากกกกกก
ตอนหน้าใช่มั้ยย >3<
-
เอาล่ะสิ ถึงเวลาที่ฮักจะออกเรือนแล้ว :o8:
ฮักเดี๋ยวนี้มียั่วเดี๋ยวเถอะเดี๋ยวเจ็บตัว :laugh:
วินเซอร์จะไดเชยชมจนสมใจหรือเปล่า
อันนี้ก็ต้องลุ้นกันดู อยากอวยพรให้สมใจ
แต่หวั่นใจเหลือเกินว่าจะมีมารมาผจญ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
หายป่วยไวๆนะคะ และขอให้โชคดีในการสอบค่ะ :กอด1:
กดเป็ดให้ฮัก
-
รีบวิ่งเข้ามาอย่างรวกเร็ว!!! :laugh: นี้วิ่งแล้วหรือนี้!!?
ค้างงงงงงง ง่ะ o22
-
รอตอนต่อไป:o8:
-
แหม ฮักจะกลัวก็ไม่แปลกหรอกวินเซอร์ อย่างนี้นะเค้าเรียกว่า กรรม นะรู้เปล่า :laugh:
คนแต่งรักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ โดยเฉพาะมาเป็นตอนฤดูสอบนี่ สุดๆ อ้ะ :กอด1:
-
:z1:
-
เฮ้ยยยยย หนูฮักทำไมทำแบบนั้นหล่ะลูก
-
ค้างงงงง :z3:
-
ฮอยฮักจ๋า จาให้วินเซอร์ love me จริงๆเหรอ
รอตอนหน้ามากมาย
-
หึหึ ฮอยฮัก :haun4: :haun4: :haun4:
-
เป็นคัยคัยก้อกังวล อ่ะนะ
5555+
ก้อวินเซอร์เจ้าเลห์อ่ะ o13
-
:impress2: อร๊ายยยยยยยยยย
o13 วินเอ๋ย จัดไปอย่าให้เสีย
-
ฮักเริ่ดดด *0*
ค้างได้อีกกกกกกกกกกกกกกกก~
พี่ปอยพักผ่อนเยอะ ๆนะคะ
-
วินเซอร์จะแดกแห้วไหมหนอ??หรือจะได้หม่ำลูกกวางจ๊ะ
-
ปูเสื่อ ปูสาด รอวินเซอร์ รักฮักสิ โฮๆๆๆๆๆ :o8: :o8: :o8:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
อัยย้ะ รออ่านนนนนนน
-
ในที่สุดก็ get ละว่าทำไมเรื่องนี้ถึงชื่อว่า ที่รักครับ รักผมสิ เพราะพอ translate เป็นอังกฤษ มันจะกลายเป็น darling, love me คนแต่งคิดชื่อได้เมพมาก
ชื่อเรื่องภาษาไทยคือชื่อคู่ภาษาอังกฤษ นับถือๆ
-
ค้างมาก :serius2:
:L2: :L2:
-
รักฉันสิ
-
สิ่งแรกที่ผมสะดุดในใบหน้าสวยๆ ของเขาก็คือ...ดวงตานั้นแหละครับ ผมชอบตาเรียวโตที่ไม่ได้กลมโตหวานเว่อร์เป็นตุ๊กตาแต่มันกลับเรียวโตดุสีดำเข้มมีเสน่ห์ลึกลับเหมือนมีแรงดึงดูด เคยคิดอยู่ว่าถ้ามีดวงตาแบบนั้นมาจ้องใกล้ๆ ด้วยแววรักและหลงใหลมันจะเป็นยังไง รู้สึกว่าตอนนี้ผมจะได้คำตอบนั้นแล้วนะ ฮอยฮักจ้องหน้าผมนิ่งแล้วเอื้อมมือมาลูบไล้โครงหน้าของผมอย่างเบามือ
“นายไม่กลัวแล้วเหรอ?”
“...ทำไมจะไม่กลัวล่ะ”
“แล้วทำไมถึง...”
กล้ายั่วขนาดนี้ฟ่ะ?
ฮอยฮักหัวเราะเบาๆ แล้วดึงหน้าของผมเข้าไปใกล้จมูกแทบจะชนกัน ดวงตาสีดำนั้นหรี่ลงจับจ้องสบกับดวงตาของผม ฮอยฮักเอ่ยเบาๆ ราวกับกระซิบคำนั้นกับตัวเอง
“ตั้งแต่แรกที่ชอบนายฉันก็เสี่ยงอยู่แล้ว จะลองเสี่ยงอีกสักครั้งคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
“หึ...”
ผมกดจมูกลงบนแก้มขาวใสแล้วยิ้มที่มุมปาก อะไรทำให้ผู้ชายคนนี้น่ารักขนาดนี้กันนะ? ผมเงยหน้าจูบแก้มเนียนพรมริมฝีปากสัมผัสแผ่วทั่วใบหน้าที่ร้อนผ่าว ก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากได้รูปสีแดงสดมันเผยอรอรับจุมพิตจากผม ผมก้มหน้าสัมผัสเคล้าริมฝีปากนุ่มอย่างเชื่องช้า บดเคล้าริมฝีปากเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ สอดลิ้นเข้าไปสัมผัสลิ้นร้อนในโพรงปากของอีกฝ่าย สัมผัสจากมือที่ลูบไล้สอดเข้าไปในกลุ่มผมค่อยๆ ละมือมาจับจองตำแหน่งไหล่หนาของผมไว้แน่น ริมฝีปากบดเบียดลิ้นตวัดรัดพันตูแบบที่ไม่มีใครถอยและยินยอมให้แก่กัน
ริมฝีปากที่กระหายอยากเร่งสัมผัสและดูดกลืนราวกับจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างจากอีกฝ่าย เสียงครางเบาๆ จากฮอยฮักที่เริ่มประท้วงกับการตักตวงแบบไม่ยุติธรรมของผม จูบแล้วจูบเล่าก่อนจะค่อยๆ ผละออกอย่างอ้อยอิ่งและประทับตราซ้ำๆ ไม่รู้เบื่อค่อยๆ จูบซุกไซ้ต่ำลง มือจากที่วางยันรับน้ำหนักตัวก็เปลี่ยนมาสัมผัสกายผ่านเนื้อผ้าบาง ค่อยๆ ลูบไล้ตามส่วนเว้า เป่ารดหายใจอุ่นๆ รดใบหูอย่างจงใจทำให้ร่างของฮักเกร็งตัวเล็กน้อย ผมยิ้มที่มุมปากแล้วขบติ่งหูเบาๆ เม้มริมฝีปากแล้วจูบไซ้ซอกคอ มือแหวกเสื้อปลดกระดุมออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น
“วินเซอร์”
“หือ”
ผมขานรับเบาๆ ขณะที่กำลังจูบและดูดผิวอ่อนบริเวณลำคอ หรือว่าฮอยฮักจะประท้วงที่ผมกำลังทำตัวเขาเป็นรอยหว่า แต่มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ผมทำไปแล้ว หึๆ แต่เปล่าเลยครับ ฮอยฮักไม่ได้พูดเรื่องนั้น เขากลับถามเรื่องอื่นที่ทำเอาใจของผมเต้นแรง
“ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไงตอนที่เรากำลังทำกันแบบนี้”
“...” ผมเงยหน้าขึ้นมามองคนถาม ฮอยฮักทำหน้าจริงจังแถมยังหน้าแดงเหมือนกำลังอาย เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับเม้มปากแน่น ผมเนี่ยหลุดยิ้มออกกับความน่ารักของเขา โธ่เอ๊ย เด็กน้อย!
“ไม่รู้เหรอว่าจะทำยังไง?”
ฮอยฮักส่ายหน้าพร้อมกับหลบสายตาไปอย่างอายๆ อ๊ากกกก~ น่ารักที่สุดเลยวะ!!
“เวลาแบบนี้นายแค่ทำสิ่งที่อีกฝ่ายพอใจและนายต้องการ เท่านั้นก็พอ”
“...แล้วต้องทำยังไงให้นายพอใจ?”
“แล้วนายต้องการอะไรล่ะ?”ผมไม่ตอบคำถามของเขาแต่ถามกลับไป ฮอยฮักตอบกลับมาอย่างรวดเร็วผมเนี่ยยิ้มกว้างทันที
“อยากให้นายรักฉันมากๆ น่ะสิ!”
“อ้อ รักมากๆ เลยใช่ไหม?”ผมพยักหน้ารับแล้วหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ และเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรพยักหน้ารับอย่างใสซื่อ โห นี่ยั่วกันหรือไม่รู้จริงๆ เนี่ย เอาน่า คืนนี้ไอ้วินเซอร์คนนี้จะรักฮักมากๆ และนานๆ ล่ะกัน หึๆ!!
“ปลดกระดุมเสื้อให้หน่อย”ผมลุกขึ้นแล้วดึงฮอยฮักลุกตาม ก่อนที่จะชี้ให้อีกฝ่ายปลดกระดุมชุดนอนให้ ฮอยฮักขยับตัวเข้าหาผมแล้วลงมือแกะกระดุมเสื้อให้ เขาดูจริงจังกับหน้าที่นี้มากจนผมอดอมยิ้มตามไม่ได้ถึงมันจะไม่มีท่าทางยั่วยวนอะไรใดๆ แต่แบบนี้มันก็ดูน่ารักดี เอาเถอะ เดี๋ยวผมค่อยๆ สอนเขาล่ะกัน ผมเอามือแตะอกซ้ายของเขาที่มันเต้นแรงมากเหมือนหัวใจจะหลุดออกมา
“ฮัก หัวใจนายเต้นแรงมาก ตื่นเต้นเหรอ?”
“ได้อยู่ใกล้ๆ คนที่รักไม่ตื่นเต้นก็บ้าแล้ว”
“ถ้าได้ใกล้มากกว่านี้ จะเป็นยังไงน่า”ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนจะจับปลายคางฮักเชิดขึ้นเมื่อเขาปลดกระดุมเสื้อของผมเสร็จ ฮอยฮักหลบตาผมไปมองทางอื่นอย่างขัดเขิน ได้เห็นฮอยฮักเขินนี่มันสุดยอดไปเลย! ผมปล่อยปลายคางของเขาอย่างเบามือแล้วถอดเสื้อที่ฮอยฮักใส่ออกอย่างช้าๆ สังเกตสีหน้าของเขาที่เริ่มแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด ผมผลักเขานอนลงกับเตียงนอนนุ่มๆ แล้วโยนเสื้อตัวนั้นทิ้งไป ทอดมองเรือนร่างขาวผ่องเนียนตาที่นอนแผ่อยู่ตรงหน้า อ่า น่าลูบไล้ผิวเนียนๆ ยอดอกเล็กๆ สีชมพูก็น่าสัมผัสเป็นบ้า ผมเงยหน้าสบตาสีเข้มที่สั่นไหว
“อายเหรอ?”ผมถามเขาด้วยเสียงทุ้มต่ำ
“ทั้งๆ ที่เป็นผู้ชายด้วยกันแท้ๆ แต่ฉันกลับอาย”ฮอยฮักพยักหน้ารับแล้วเอ่ยตอบเสียงเบา ผมแย้มยิ้มรับ นั้นก็เพราะผู้ชายคนนี้เป็นคนที่นายรักอย่างไงล่ะฮอยฮัก! ผมอดใจไม่ไหวก้มตัวบดริมฝีปากได้รูปนั้นทันที มือลูบไล้เนื้อกายผิวเนียนลื่นที่ลูบไปตรงไหนก็รู้สึกดี ไม่นุ่มนิ่มแบบผู้หญิงแต่ก็ทำให้รู้สึกดีได้เหมือนกัน ผมลูบไล้ตามผิวอย่างหลงใหลลองสัมผัสปัดผ่านเม็ดเล็กๆ สีชมพูไปมา ฮอยฮักก็ขยับตัวทำเสียงในลำคอ ลิ้นนุ่มนั้นตวัดรัดหยอกล้อกันในโพรงปาก มือของเขาลูบไล้ตามแผ่นหลังของผม มือขยับบีบยอดอกนั้นแล้วขยี้มันอย่างหยามใจเมื่อเห็นฮอยฮักมีอาการตอบกลับ
ผมผละจากริมฝีปากที่จูบซอนไซไปทั่วโพรงปากแล้วจูบระเรื่อยผ่านปลายคางพรมจูบลำคอ ตามกระดูกไหปลาร้าทั้งสองแล้วจรดริมฝีปากกลางหน้าอกที่หายใจกระเพื่อม ก่อนจะขยับหน้าแตะลิ้นเลียเม็ดสีสดเล็กๆ นั้นอย่างเชื่องช้าแล้วค่อยๆ ตวัดลิ้นรัว อีกข้างก็ใช้มือบีบขยี้มันไปมา
“อ๊ะ...อา...อ๊ะ”ร่างของฮอยฮักกระตุกวูบแล้วค่อยๆ เกร็งตัวแอ่นอกขึ้น จิกเท้ากับเตียง แรงขยี้จากปลายนิ้วพร้อมกับเขี่ยยอดอก อีกข้างก็ขบกัดเบาๆ ดูดเลียจนชุ่ม เสียงครางแผ่วผสมหายใจหอบดังจากริมฝีปากสีสด ตาของผมเหลือบมองคนใต้ร่างที่เกร็งตัวรับความรู้สึกแปลกใหม่
ผมก็ยังหยอกเย้ากับยอดอกสีชมพูเข้มอย่างสนุก ย้ายปากมาปรนเปรอให้อีกข้างแล้วใช้มือสลับไปอีกข้างจนเม็ดเล็กๆ นั้นแข็งชูชันฮอยฮักตัวสั่นระริก ผมล้วงมือต่ำเข้าไปในกางเกงนอน สัมผัสสิ่งที่กำลังตื่นตัวใต้เนื้อผ้านั้นลูบมันเบาๆ ผมไล้จูบตามหน้าอกและหน้าท้องแบนราบไร้ไขมันของอีกฝ่าย ขยับตัวต่ำลงแล้วดึงกางเกงนอนถอยร่นลงไปกองที่เข่าเหลือแค่กางเกงในตัวจิ๋วที่ดูเหมือนตอนนี้มันจะคับไปถนัดตา
“ไม่ต้องอายแล้วฮัก”ผมกำลังจะดึงเจ้าปราการสุดท้ายออกแต่ก็ถูกฮอยฮักยึดมันไว้ก่อน ผมหันไปสบดวงตาที่มีน้ำคลอหวานช่ำนั้นแล้วหัวเราะเบาๆ แก้มแดงๆ กับดวงตาสีเข้มมีน้ำตาคลอยิ่งทำให้ใบหน้านั้นสวยเยิ้ม ผมเห็นแล้วใจสั่น มาปฏิเสธกันตอนนี้มันสายไปล่ะฮัก!! ผมดึงเจ้ากางเกงตัวปัญหาลงไม่สนใจอาการประท้วงของอีกฝ่าย ไม่สนหน้าพระหน้าอินทร์ที่ไหนแล้วตอนนี้ลูกชายของผมกำลังโหยหาความรักจนคับแน่นไปหมดแล้ว!
“น่าอายที่สุด!”ฮอยฮักปิดหน้าของตัวเองไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ผมก็งงเต็ก มองเจ้าหนูที่ชูชันของอีกฝ่ายแล้วยิ้มขำ อายอะไรเล่า ผมพยายามจะแกะมือที่ปิดหน้าของฮอยฮักออก ปรากฏว่าหน้าของเขามันแดงแปร๊ด หูยังแดงเลยครับ!
“มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน นานๆ ครั้งเท่านั้นนะถึงจะเป็น”ฮอยฮักบ่นพึมพำในสิ่งที่ผมไม่เข้าใจ นี้กำลังหมายถึงเจ้าหนูนั้นน่ะเหรอ? นานๆ ครั้งจะเป็น? เอิ่ก! ตกลงนายดำเนินชีวิตมายังไงกันแน่ฮอยฮัก!!!? ผมไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ เอาเถอะๆ กับเด็กไร้เดียงสาแบบนี้ อธิบายทฤษฏีไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก มันต้องปฏิบัติโล้ด!!!
“ไม่เห็นเป็นไรเลย มันเป็นแบบนี้เพราะถูกคนที่ชอบสัมผัสนี่น่า”ผมทำหน้าจริงจังแล้วพูดออกไป ไม่พูดเปล่าจับมือของอีกฝ่ายมาวางแปะลงบนเจ้าสิ่งที่ร้อนผ่าวที่คับตุงตรงเป้ากางเกง ฮอยฮักหยุดชะงักแล้วเงยหน้ามองผมกระพริบตาปริบๆ
“นายก็เป็น? เป็นมากกว่าอีก”
“อ่า~ ฉันปวดมากเลยล่ะ”ผมเอ่ยเบาๆ มันปวดหนึบยิ่งถูกมือไปสัมผัสแบบนี้ยิ่งชาจี๊ดถึงสมอง ถ้ามัวแต่มองหน้าอยู่แบบนี้รับรองว่าอีกหนึ่งนาทีข้างหน้าผมได้ข่มขืนคนตรงหน้าแน่ๆ! ผมก้มหน้าจูบคนใต้ร่างเพื่อดับแรงเคลื่อนยิ่งใหญ่ไม่อยากจะรุนแรงเพราะนี้เป็นครั้งแรกของฮอยฮัก ผมต้องสร้างความรู้สึกดีๆ ให้เขาจดจำซะก่อน ฮอยฮักก็จูบตอบอย่างไม่ขัดขืน มือของผมคว้าสัมผัสตรงกลางลำตัวของอีกฝ่ายแล้วลูบไล้มันเบามือ ผละจูบมาขบกัดติ้งหูเป่าลมร้อนหายใจหอบก้มสัมผัสยอดอกนั้นอีกครั้ง แล้วขยับมือสาวรูดอย่างร้อนใจ
“อ๊ะ...อ๊ะ...วิน...อะ...อืม...”ฮอยฮักแทบจะสำลักกับการถูกสัมผัสจุดอ่อนไหวทั้งสองจุดพร้อมกัน มือลิ้นและปากของผมขบแผ่วยอดอกมืออีกข้างก็ปรนเปรอให้ความสุขแก่เจ้าแก่นร้อนผ่าวสีชมพูนั้น ผมจูบเม้มตามผิวกายเนียนขาวอีกครั้งจูบเม้มฝากรอยรักตามตัวต่ำลงมาชิดจุดอ่อนไหวกลางตัว ฮอยฮักปรือตามองพร้อมกับหายใจหอบ
“วินเซอร์...”ฮอยฮักร้องท้วงเสียงเบาอย่างไม่แน่ใจ ผมยิ้มตอบกลับ
“ว่า?”
“อย่าไปใกล้ตรงนั้นจะได้ไหม?”
“ทำไมล่ะ? ตรงนี้ของนายออกจะน่ารัก”ผมเอ่ยตอบด้วยเสียงทะเล้นหน่อยๆ ฮอยฮักยิ่งทำหน้าอายไปกันใหญ่ ผมแตะนิ้วตรงปลายของแก่นนั้นที่มีน้ำเยิ้มออกมาเล็กน้อย ไม่ได้พูดเล่นนะแต่ตรงนี้ของหมอนี้มันน่ากินจริงๆ นั้นแหละ มันสีชมพูแดงระเรื่อเหมือนหน้าเจ้าของตอนเขินอายแบบนี้เลย สีสวยน่ากินเหมือนเจ้าของมันทุกอย่าง ผมหัวเราะในลำคอแล้วยกหน้าขึ้นมาจูบเคล้าริมฝีปากแดงได้รูปอีกครั้งก่อนจะผละตัวออกจากเตียงมาเปิดกระเป๋าหยิบของจำเป็น
“อะไร?”ฮอยฮักมองตามก่อนจะหลบสายตาเร่าร้อนของผมไป ผมถอดกางเกงออกจากตัวแล้วกระโจนเข้ามาขย้ำพ่อกระต่ายป่าบนเตียง เมื่อกี้เขินจนต้องหลบตาเลยงั้นเหรอ? หึๆ ฮอยฮักไม่ถามอะไรครับมองสิ่งที่อยู่ในมือของผมแล้วเหมือนจะเข้าใจ ผมขึ้นคร่อมร่างเพรียวบางแล้วก้มหน้าจูบอย่างเมามันก่อนจะพรมริมฝีปากทั่วใบหน้าสวยอย่างรักใคร่ ใบหน้าแดงๆ ดูน่ารักมากเลยล่ะครับ
ผมประคองฮอยฮักขึ้นพิงตัวผมแล้วกอดเอาไว้ จากนั้นก็หยิบเจ้าหลอดเจลหล่อลื่นมาบีบใส่มือ หันหน้ามาจูบปากที่กำลังจะร้องถามอะไรบางอย่าง มือที่ปาเจลก็สัมผัสเข้ากลางลำตัวแล้วปาไปตรงประตูทางเสียว เอ๊ย ทางหลังของฮอยฮักอย่างแม่นยำ ผมแลบลิ้นแผล็บแล้วใช้นิ้วคลึงเคล้าบริเวณนั้นนวดเฟ้นให้มันคลายตัวก่อนจะค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปลองเชิงอย่างชำนาญ ขั้นตอนนี้มันสำคัญมากน่ะครับ ยิ่งเป็นครั้งแรกแล้วด้วย หึๆ แต่ผมมันเชี่ยวชาญแล้วรับรองได้ว่าไม่เจ็บและรู้สึกดีสุดยอด!
“อื้อ...อ๊ะ...อืม...วิน...อื้อ!”
ฮอยฮักทำเสียงในลำคอระหว่างที่ผมเพียรจูบเขาแล้วใช้นิ้วสำรวจเส้นทางก่อนจะส่งลูกชายนักสำรวจเข้าไป ฮอยฮักคล้องแขนรั้งคอผมลงไปจูบแนบชิด ผมโน้มตัวลงนอนกับเตียงแล้วขยับตัวคร่อมร่างนั้นอีกครั้งแทรกตัวอยู่ระหว่างกลางยกขาเรียวสวยแยกกว้าง ใช้นิ้วเคล้าคลึงนวดเฟ้นอย่างใจเย็นในช่องทางคับแคบแต่นุ่มร้อน หายใจหอบยิ่งช่องนั้นบีบรัดนิ้วยิ่งทำให้สิ่งที่แข็งทื่อดิ้นพล่านอยากปลดปล่อย
“อ๊ะ!!...อื้อออ...วินเซอร์....อ๊ะ!...อ่า”
ฮอยฮักร้องครางเสียงหวานทำเอาผมยิ้มกรุ้ม นิ้วมือสอดใส่เพิ่มจำนวนแล้วย้ำจุดประสาทสัมผัสของอีกฝ่ายที่ควงหาเจอ ผมใช้อีกมือสาวแก่นชูชันของฮอยฮักแล้วใช้นิ้วคว้างกระแทกจุดของอีกฝ่าย ฮอยฮักสะดุ้งแอ่นตัวขึ้นร้องครางเสียงดังแล้วร่อนสะโพกไปกับนิ้วมือของผม
“อื๊อออ~~ อ่า!...อ๊ะ!...อ๊ะ!...ยะ...อื้อ!”ร่างบิดเกรียวด้วยความสุขสมปนทรมาน ฮอยฮักกระสับกระส่ายตัวไปมา หาทางปลดปล่อยความทรมานที่เพิ่งมากขึ้นจนน้ำตาคลอดวงตาสวย ผมเห็นแบบนั้นยิ่งได้ใจส่งให้ฮักไปถึงฝากฝั่งความสุขก่อน ร่างขาวผ่องกระตุกเฮือกแล้วกรีดร้องออกมาอย่างหวีดหวิว
“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊า~!!! อา...”ฮอยฮักปล่อยตัวอ่อนระทวยไปกับเตียงนอน ผมละมือจากตัวของเขาแล้วเลื่อยขึ้นมานอนแนบกับตัวพร้อมกับส่งลิ้นทักทายริมฝีปากที่หายใจหอบเผยออย่างหมดแรง มือของผมสัมผัสแก้มแดงที่ร้อนผ่าวราวกับคนเป็นไข้ ฮอยฮักหันมาสบตากับผม
“รู้สึกยังไงฮัก ดีไหม?”
“อืม รู้สึกดีมาก ตอนนี้เหมือนตัวมันเบาๆ”
“งั้นตาฉันบ้างนะ”
“วินเซอร์”ฮอยฮักเรียก ผมเลิกคิ้วรับ ฮอยฮักเม้มริมฝีปากแล้วหรุบตามองต่ำอย่างเขินอาย
“นี่ครั้งแรก ช่วยอ่อนโยนหน่อยได้ไหม?”
“...” ว่าจะไม่ทำอะไรตามใจอยากแล้วนะแต่พอเจอไอ้ท่าทางขอร้องเมื่อกี้สักอยากจะรุนแรงขึ้นมาซะอย่างนั้น น่ารักเกินไปแล้ว!!! ฮอยฮัก!!! จะน่ารักไปไหนวะ!? ผมยิ้มรับแล้วก้มตัวจูบหน้าผากชุ่มเหงื่อนั้นเบาๆ ครั้งแรกจะอ่อนโยนให้ก็ได้...หึๆ แค่ครั้งแรกน่ะนะ! ผมขยับตัวเอื้อมไปหยิบถุงยางแต่ก็ถูกฮอยฮักคว้าหมับแล้วโยนทิ้งไป ผมมองตามอย่างงงๆ แล้วหันกลับมามองฮอยฮัก
“ครั้งแรกขอสัมผัสตัวนายโดยไม่ผ่านของอย่างอื่นได้ไหม?”
“...ได้”ผมอึ้งกับความแรงของฮอยฮัก เอ่อ...ดูท่าทางผมจะได้เมียที่ร้อนแรงและใจเด็ดเลยน่ะเนี่ย ได้! ฉันก็อยากจะสัมผัสเข้าไปลึกในตัวนายโดยไม่มีอะไรกั้นเหมือนกัน! ผมหัวเราะในลำคออย่างถูกใจแล้วขยับตัวยกขาสวยๆ นั้นขึ้น ฮอยฮักขมวดคิ้วเล็กน้อย
“มันไม่เจ็บหรอกน่า”
“ไม่จริง”
“นายเคยหรือไง?”
“คนอื่นเขาพูดกัน”
“คนอื่นน่ะใคร?”
“ก็พี่...เอ่อ...คนอื่นๆ นั้นแหละ อ๊ะ!”
ผมเดาว่าต้องเป็นพี่ลอนดอนแหงๆ เลยวะ!! ระหว่างที่เราพูดกันอยู่ ผมก็ขยับตัวสอดใส่เจ้าแก่นร้อนที่ขยายตัวเต็มที่เข้าไปทางช่องนั้นโดยที่เจ้าของด่านไม่ทันได้รู้สึกตัวด้วยซ้ำ ฮอยฮักชะงักตัวเล็กน้อยแล้วจากนั้นก็กะพริบตาปริบๆ ผมหัวเราะอย่างพึงพอใจแล้วโน้มตัวก้มจูบริมฝีปากอิ่มนั้นอย่างสุขใจจากนั้นก็กระซิบเสียงนุ่มข้างหู
“ข้างในของนายมันทั้งร้อนทั้งนุ่มแล้วก็คับแน่นไปหมดเลย อ่า~ สุดยอด”
“ละ...ล้อเล่นหรือเปล่า? นายเข้าไปในนั้นแล้วเหรอ ไม่เห็นเจ็บเลย รู้สึกแน่นๆ คับๆ เท่านั้นเอง”
“หึๆ ก็เพราะฉันมันชำนาญไงล่ะ ทำไปแล้วเจ็บจะทำทำไมจริงไหม?”
“...”ฮอยฮักทำหน้าไม่เชื่อ ผมเลยต้องขยับตัวดึงเขาขึ้นมากึ่งนั่งโดยยังมีแขนค้ำพื้นไปอยู่ ระหว่างขยับลำบากเล็กน้อยฮอยฮักเม้มริมฝีปากครางออกมาเบาๆ นั่น! เป็นไงล่ะ ขยับเองนะ!!
“ไม่เชื่อก็ดูสิ ฉันอยู่ในตัวนายจริงๆ”
“ไม่น่าเชื่อ ใหญ่ขนาดนั้นเข้าไปได้ยังไง!?”
“ขอบคุณที่ชม”ผมยิ้มกระหยิ่ม ขนาดของสามีนายเกินมาตรฐานชายไทยหกนิ้วนะจ้ะ ถ้าไม่ระวังอาจจะฉีกขาดได้นะเบบี้~ ระหว่างที่ฮักกำลังอึ้งอยู่นั้นผมก็ขยับสะโพกทำเอาส่วนนั้นขยับเข้าออก ฮอยฮักร้องเสียงหลงแขนที่ยันเตียงสั่นระริก
“นาย! อ๊ะ...อ๊ะ...เจ้าบ้า...อ๊ะ...กะ...อ๊ะ...อย่าแกล้งสิ....อ่า...”
“ไม่ได้แกล้งสักหน่อย”ผมตอบกลับอย่างเฉยชา มองใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความรู้สึกเสียวซ่านของอีกฝ่ายแล้วมันสมใจจริงๆ ฮอยฮักค่อยๆ ล้มตัวลงผมก็ตามประจบแนบชิดร่างสอดขยับสะโพกสอบเข้าหาจุดนั้นอย่างนุ่มนวล ฮอยฮักซบหน้ากับกลุ่มหมอนแล้วส่งเสียงครางอย่างเสียวซ่าน เสียงร้องครางของฮักทำให้ผมรู้สึกคึกคักมากขึ้น สอยจังหวะถี่ขึ้นอย่างได้ใจ
“อ๊ะ...อิ๊...อ๊ะ...อ๊ะ!...อ๊า~”ควงสะโพกหาจุดตอบรับที่ดีกว่าแล้วกระหน่ำกระแทกเข้าหาจุดนั้นอย่างดุดัน ดันสะโพกเข้าไป ตอนนี้ผมกำลังแล่นเข้าสู่เส้นทางสวรรค์แล้วครับ อ่า! ผมครางเสียงต่ำแหงนหน้าขึ้นแล้วกลับมากระแทกเข้าหาจุดชัย อ่า...ใกล้แล้ว...อ่า...อีกนิด!!
“อ๊ะ...วิน...อ๊า...อ่า...อ๊า!...”ฮอยฮักที่ตัวสั่นคลอนตามแรงโยกของผมร้องเรียกหาคว้ามือของผมไว้ ผมก็โน้มตัวดันตัวให้เข้าไปลึกสุดจากนั้นก็กระแทกเน้นๆ เข้าหาตัวอีกฝ่ายกอดรัดร่างของฮอยฮักไว้แน่น ลืมตามองใบหน้าสวยที่แดงระเรื่อด้วยแรงกามหายใจหอบทอดสายตาช่ำหวานมาให้ ผมสติหลุดลอยคว้าใบหน้านั้นบดริมฝีปากอย่างดูดดื่มก่อนจะส่งตัวกระแทกถี่ๆ ซี้ดดดด....เกือบ....แล้ว...อ่า!! ผมผละริมฝีปากแล้วซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอขาว
“ซี้ดดดด!!!...อ่า~ ฮัก!”
ฮอยฮักครางออกมายาวแล้วเกร็งตัวช่องทางนุ่มนั้นตอดรัดตัวผมถี่ยิบผมก็สมองขาวระเบิดแตกโพละตามมาติดๆ ร่างชุ่มเหงื่อของผมกอดรัดฮอยฮักเอาไว้แน่น แม้กระทั่งปล่อยไปแล้วช่องสวรรค์นั้นก็ยังตอดรัดผมเอาไว้อย่างอ่อนนุ่ม ผมยังแช่ตัวไว้ข้างในไม่ยอมเอาออก
เมื่อลมหายใจหอบกลับมาเป็นปกติ ผมขยับตัวขึ้นมองคนใต้ร่างที่นอนแผ่หายใจหอบไม่แพ้กัน ฮอยฮักเหลือบสายตามามองผมแล้วส่งยิ้มให้อย่างเหนื่อยๆ ใบหน้าแดงระเรื่อ ดวงตาสวยที่ช่ำน้ำตาคลอแย้มยิ้มเล็กน้อย ผมมองภาพนั้นอึ้งนิ่งเงียบไป กล้ามเนื้อหัวใจทำหนักกว่าเมื่อกี้เป็นร้อยเท่า! ผมคลี่ยิ้มตอบกลับแล้วซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอกรุ่นกลิ่นกายน้ำหอมผลไม้ของเจ้าตัว วันนี้ใส่กลิ่นกล้วย มิน่าถึงหอมหวานถึงใจขนาดนี้ ผมสูดดมกลิ่นของเมียรัก หือ...!?
เมียงั้นเหรอ!!!?
ผมยกตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็วมองหน้าฮอยฮักที่มองตอบกลับมาอย่างงุนงง อืม...ก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะมั้ง ผมค่อยๆ นอนลงซบร่างของฮอยฮัก รู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาดแล้วก็มีความสุขมากด้วย เมื่อเทียบกับการทำครั้งผ่านๆ มาแล้วเทียบกับตอนนี้ไม่ติดเลย ถึงจะไม่ได้เร้าใจหรือแปลกใหม่อะไรแต่มันรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจมากจนบรรยายไม่ถูก นี่ล่ะมั้งที่เขาบอกว่ามีเซ็กส์กับคนรักดีกว่าเซ็กส์ที่มีแต่ความไคล้
“วินเซอร์”
“เรียกว่าดาร์ลิ้งสิ”
“หา?”ฮอยฮักทำหน้าตกใจมองผมด้วยดวงตาที่เบิกกว้างเล็กน้อย ผมเหลือบมองอีกฝ่ายอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อคิดแผนแกล้งอีกฝ่ายได้
“เรียกว่าดาร์ลิ้งสิจ้ะเมียจ๋า”
“วินเซอร์...นายผีเข้า?”ฮอยฮักจ้องผมเขม็งแล้วค่อยๆ ถามขึ้นมาอย่างไม่แน่ใจ ผมเกือบหลุดขำอยู่แล้วเชียวแต่ก็ต้องทำหน้าขรึม
“พูดอะไรอย่างนั้นเมียจ๋า ผัวคนนี้ไม่ได้ถูกผีเข้า มีแต่เข้าไปในเมียจ๋าเท่านั้นแหละ”
“ฉันน่ะเหรอเมียนาย?”ฮอยฮักถามขึ้นมาด้วยใบหน้าพิลึกๆ มันดูตลกจนผมเผลอยิ้มออกมา ผมจูบริมฝีปากสีสดนั้นแล้วพยักหน้ายืนยันคำตอบ
“วินเซอร์! นายบ้าไปแล้วหรือไง ฉันเป็นผู้ชายนะ!”
“เฮ้ย ผู้ชายหรือผู้หญิงคนที่ถูกเอาเขาก็เรียกว่าเมียทั้งนั้นแหละ นะเมียจ๋า~”ผมหัวเราะหึๆ อย่างพอใจเมื่อเห็นฮอยฮักอายจนทำอะไรไม่ถูก ยกมือจะทุบผมแต่ดูเหมือนเขาจะทำมันไม่ลงได้แต่ปิดหน้าตัวเองหนีอายเหมือนเดิม ผมมองฮอยฮักที่ปิดหน้าตัวเองด้วยสายตาเป็นต่อ ผมขยับตัวลุกขึ้นแล้วขยับสะโพกดันจุดเชื่อมต่อที่ยังไม่ได้หลุดออกเข้ากระทู้คนขี้อายแทน
“อ๊ะ! วินเซอร์”ฮอยฮักเรียกผมด้วยเสียงสั่นไหว ผมหัวเราะหึๆ ในลำคอเมื่อเห็นฮอยฮักเลิกเอามือปิดหน้าแล้วจ้องมองผมอย่างไม่พอใจ
“ถ้าคืนนี้เมียจ๋ายังไม่เรียกผัวสักคำก็อย่าหวังว่าจะนอน!”
“วินเซอร์!!”ฮอยฮักหน้าซีดเผือกเมื่อได้ยินผมพูดแบบนั้น ผมยิ้มรับอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน
“อะไรเหรอเมียจ๋า?”
หึๆ เอาจริงนะ ไหนลองเรียกให้ชื่นใจทีสิเมียจ๋า!
TBC.
มาอัพฉลองงาน(เกือบ)เสร็จหน่อยยยยยยย ฮิ้ววววววว~!!! :mc3:
มาส่งล็อตแรกของ Nc ให้ทุกๆ คนได้อ่านแก้เครียด(หรือจะเครียดมากกว่าเดิม?) :laugh:
รู้สึกว่า Nc นี้ไม่ค่อยเร่าร้อนอย่างที่ควรเพราะเป็นครั้งแรกของฮัก(???) 555
และแล้วไอ้วินก็มีเมียเป็นตัวเป็นตน ฮิ้วววว~ (ใครมีมะกูดมาแลกมะนาว ใครมี...)
เฮ้ยๆๆๆ!! ยังไม่ได้แต่งสักหน่อย อ๊ะ เมื่อกี้ ลืมตัว ดีใจแทนลูกชายคนล่าสุดไปหน่อย :z1:
ใครบอกว่าหาความหวานไม่เจอในตัวไอ้วินล่ะก็...หึๆ แล้วจะรู้ว่าเจ้าพ่อโรแมนติกคือใคร! :-[
แล้วเจอกันค่ะ (หลังจากปอยเคลียร์บิ๊กโปรเจ๊คส์เสร็จ~) :bye2:
-
ปาดๆๆ :z13: มาแต่เช้าเชียว
อย่าเรียกนะฮัก จะได้มีต่ออีกหลายๆรอบ :haun4: :jul1:
-
>///< นุ่มนวลอ่อนโยนสมกับเป็นครั้งแรกของเมียรัก
กรี๊ดด เขิน
-
ยิ้มรับตอนนี้ อร๊ายยยยยยยยยย
ฮอยฮักเสร็จวินเซอร์แล้ว
วินนี่ก็นะ ขี้แกล้งไม่เปลี่ยน แม้แต่ตอนนี้
-
อ๊าก!!!!!!!! เลือดพุ่งกระจาย :m25:
ไม่นึกว่าฮักจะไร้เดียงสาขนาดนี้ :o8:
วินเซอร์ ทั้งหื่นได้ ทั้งรั่ว ได้อีกกก :laugh:
-
ในที่สุดฮักก็เสร็จวินจนได้ อ๊ากกก :pighaun:
-
โอยยยยยยยย :mc4: :mc4: :mc4:
ในที่สุดดดดดด หึหึ :haun4: :haun4:
ไม่น่าเชื่อ ว่าวินมันจะอ่อนโยนได้ ขนาดของพรีสต์มันยังร้องเลย
แสดงว่าโซโล่มันห่วย 555
ว่าแล้วจะกี่รอบละเนี่ย ฮอยฮักอย่างน่ารักอ่ะ
-
อั้ยยะ ฉากนี้ที่รอคอย ห้าๆๆๆ
-
ฮักช่างไร้เดียงสาจริงๆเลย :haun4:
อย่างนี้มันก็เข้าทางวินมันเลยละซิ
nc ครั้งหน้าขอแบบร้อนแรงนะคะ(ไม่ค่อยหื่นเลยเรา)
+ 1 นะคะ
-
เขิน
หนูฮอยเสร็จไปแล้ว :-[
-
โดนแล้วๆๆ ฮอยฮักโดนจิ้มแล้ววววว ฮิ้วววววววววววว 5555+ รอมานาน o13
-
ในที่สุด... ก็ถึงวันนี้สักที 555
ฮักน่ารักมามาย วินก็หื่นได้อีกจริงๆ~
รอตอนต่อไปเสมอนะครับ สู้ๆ~
-
อร๊ายยยย :pighaun:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
วินเซอร์ทำตัวน่ารักเป็นด้วยยยยยยยยยยย
หนูฮักไร้เดียงสามากๆๆเลยอ่ะ
น่าแกล้งซะจริงๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8: :o8:
ตกลงว่าวินเอาจริงเหรอที่ให้ฮักเรียกแบบนั้นอ่าาาาาาาา :z3: :z3: :z3:
-
ในมี่สุดก็ได้กันแล้ววววววววว
:z13:
ฮิ้วววว :jul1:
-
อร๊ายยยยยยยยยย วินเซอร์เปลี่ยนไป
ทีนี้หละ ยิ่งหลงน้องฮักแน่ๆๆๆ ^_______________^
-
:z13:
-
:jul1: :jul1:
อั้ยยะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ :-[
-
แล้วฮักก็กลายเป็นเมียวินเซอร์
ยินดีด้วยนะ ทั้งคู่ :z1:
-
เรียบร้อยโรงเรียนวินเซอร์ นี่เป็นเหตุการณ์ก่อนชนคณะหรือเปล่า ต้องกลับไปอ่านของโซโล่ซะแล้ว
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ฮักน่ารักไม่ไหวแล้ว
-
กรี๊ดด ได้กันแล้ว :haun4: :haun4: :haun4: :jul1: :jul1: :jul1:
-
:pighaun: ในที่สุดตอนที่เรารอคอยก็มาถึง ดีใจมาก
ฮักน่ารักที่สุดเลย เวลาอยู่บนเตียงนี้ใสซื่อมากๆ ช๊อบบบ
-
ในที่สุด :pighaun:
-
วินเซอร์เป็นสามีฮักแล้ว
:impress2: :impress2:
-
และแล้ววินเซอร์ก็ไม่ทำให้ผิดหวัง หุหุ
-
และแล้ว...
ไม่ร้อนแรง ไม่หวานเวอร์ แต่ทำไมมันเขินขนาดนี้เนี่ย!!! :m3:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
:-[ :-[ :-[ :-[
-
กริ๊ด ฮัก
-
:haun4: :pighaun:ชอบที่สุด อ้ากกกกกกกกกกก
-
เค้าได้กันแล้ววววววว
อย่างงี้ต้องแห่ขันหมาก :mc4: :mc4:
-
OMG :haun4:
ฮอยฮักจะน่ารักไปไหน :o8:
:L2: :L2:
-
ในที่สุด ฮอยฮักก้อมีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้ว :m25: ต้องชมวินเซอร์ที่เก่งมากๆ คร้้งแรกของ"เมียจ๋า"เลยมีแต่ความประทับใจ
-
จุดพลุฉลองสักที!!!! อ๊ากกกกกกกกกกกก ตื่นมาก็เลือดพุ่งเลย
ดาร์ลิ้งเลยหรอจ้ะวินเซอร์~
คู่นี้น่ารักไปแล้วนะ!! คนอ่านเขินนนนน >///<
รอตอนต่อไปค๊าาาาา
-
วินเซอร์แกล้งฮักอ่ะ นิสัย
กรี๊ดดดดด อ่านแล้วเขิน
:-[
-
กรี๊ดดดดดดด
เลือดท่วมจอ ในที่สุด ... ฮักก็เสร็จวินเซอร์จนได้ กร๊ากกก
-
ในที่สุดก็สำเร็จ(?) เค้าเป็นของกันและกันแล้ว
วินเซอร์นี่นุ่มนวลกว่าที่คิดซะอีกนะเนี่ย :-[
อีกใจก็อยากให้พูดแต่อีกใจก็ไม่อยากเลย :o8:
เอาเป็นว่าแล้วแต่ฮอยฮักแล้วกันจ้ะ เมียจ๋า :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ น่ารักมากตอนนี้ :L2:
กดเป็ดให้ฮัก
-
หัวทองทำตัวดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ถ้าไม่ติดว่าหาเรื่องแกล้งตลอดเวลานี่ก็เรียกว่าหวานหยดเลย
ดีหมดเสียตรงนี้แหละวินฯ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เข้ามาเป็นสักขีพยาน ^^
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก :m31: ฮักเรียบร้อยโรงเรียนวินเซอร์ไปแล้ว
-
แหม เพิ่งรู้ว่าฮักกับวินพอเค้าอยู่ด้วยกันแล้ว ทั้ง ฮันนี่และเมียจ๋าเลยนะจ๊ะ อะไรจะปานนั้นพ่อวิน :-[
-
ฮักก็เข้าโรงเรียนวินไปเรียบร้อย :z1:
-
:-[ ในที่สุด!!! หุหุหุหุ วินอ่าาาา มาโหมดนี้ฮักรับไม่ทัน (เอ๊ะ! หรือว่าทัน :z1: )
จู่ๆจะให้เรียกดาร์ลิ้ง :-[ เขินแทน 555555+
-
ในที่สุดฮักก็...หลังจากที่เรารอมานาน!! :laugh:
ฮักจ๋าาา อย่ายอมเราง่ายๆเลยนะ!! :o8:
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
-
ฮักเมียรัก
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จั๊กกะเดียมว้อยยยยยยยยยยยยยย
:laugh:
-
กรี๊ดในที่สุด ตอนท้ายยังไม่วายแกล้งอ่ะ
-
Cccc :z3:
พี่ฮักโดน :oo1:แล้ววววววววว. แอร้ยยยยยยยย
แล้วเมื่อไรหนอ พี่วินจะโดนพฮักแกล้งงงงงง
อยากเห็นคนอยู่ในพรรคเกลียมัวววววววววว o18
-
แหม่ น่ารักกันจริงๆ
ในที่สุดก็โดนจิ้มแล้ว จึกๆๆ :-[
-
:m25: :m25:
อ๊ากกกกกกกกกกกกซ์ :-[ :-[
-
:mc4: :mc4:
มาร่วมฉลอง เทพเสียจิ้น ในที่สุดก็โดน อิวินมันกินเรียบ o7
-
อยากจะกรี๊ด ในที่สุด....หุ..หุ :-[
ฮักใสซื่อมากอ่ะ น่ารัก
อิฉาตาวินจริงๆอ่ะ
-
:oo1: แอรียยยยยยยยยย :-[
เยี่ยมกูดไปเลยฮอยฮัก นี่ถ้ายั่วขึ้นมาวินมันไปไม่รอดแน่ :impress2:
-
สุดท้ายก็บังคับให้เค้าเรียกดาร์ลิงค์จนได้นะแกร 555555
-
วินกำลังตกอยู่ในสภาวะ..ทิ้งตัว..หลงเมีย...
-
อั้ยยะ !! วิน นายเป็นคนแบบนี้เองเหรอเนี่ย !
:-[
-
แอร๊ยยยยยยยย
น่าร๊ากกอ่ะ!! :haun4:
-
ก็คิดอยู่นะว่าคู่นี้มันต้องหวานกว่าคู่อื่นๆ
เพราะฮัก ก็แสดงออกชัดเจนว่ารัก ไม่มีอ้อมค้อม
(ว่าแต่บอกวินเซอร์มันฮ่ะยังว่าตัวเองเป็นใครอีกคน)
ส่วนวิน พอรักแล้ว เดี๋ยวถ้ามันข้ามขั้นไปหลง(เมีย)
งานนี้มดได้อาหารดีแน่ๆ
-
คืนนี้ท่าจะยาว
:m25: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1:
-
นุ่มอ่อนอ่อนโยนสำหรับครั้งแรก แต่ครั้งต่อไปวินเซอร์จะใส่แบบจัดหนักชัวร์
นู๋ฮอยฮักต้องเตรียมตัวเตรียมใจรับศึกหนักจากวินเซอร์แล้วแหล่ะ :m25: :m25: :m25:
ถ้าฮอยฮักไม่เรียก "ดาร์ลิ้ง" วินเซอร์จะกดจนกว่าฮอยฮักจะเรียกแน่ๆ สงสัยจะโดนกดยันเช้า หึหึ :haun4: :haun4:
-
แอร๊ยยยยยย....เมียจ๋า
ฮักเอ้ยร้าวไปทั้งตัวแน่ :laugh5: :laugh5:
-
ฉลองให้คนได้เมียน่ารักค่ะ :mc3:
หวานๆ นะตอนนี้ :o8:
-
มันส์จริงๆคู่นี้
-
น่าร้ากกกก
-
ว๊ากกกกกกก ก กกก :oo1: :oo1: :oo1:
ฮักแกจะไร้เดียงสาไปใหนอ่าา โคดน่ารักเลย :-[ :-[ :-[
ชอบๆหลังจากนี้พี่วินคงเปนคนหลงเมียเปนแน่แท้ :laugh: :laugh:
-
555555555
รักเราหวานสะ
-
รอคอยวันนี้มานานแ้ล้ว! 55. :haun4:
ในที่ก็สมหวังทั้งคนอ่าน ทั้งวินเซอร์ อิอิ
ฮักไร้เดียงสา ขี้อายเว่อร์ อยากอ่านแบบร้องแรง อย่ายอมเรียกง่ายๆ นะฮัก คริคริ
-
กร๊าซซซซซซซซซ :-[ :-[ :-[
ไม่ไหวแล้วต้องการเลือด กรุ๊ป B+Y ด๋วนๆๆๆๆ :jul1: :jul1: :m25: :m25:
เลือดจะหมดตัวแล้ว :z3: :z3:
-
ฮักไม่ต้องเรียก
เชื่อเรา :haun4:
-
มา...ฮิ้ววววววววววววววววววว....ด้วยคน
ดีใจที่วินเซอร์ได้เมีย :z1:
ในที่สุดก็ได้เีรียกว่า....ดาร์ลิ้งค์...แล้วนะ....เลิฟมี :-[
-
เสร็จแล้วๆ 555 ดีใจฮอยฮักเสร็จดาร์ลิ้งแล้ว อิอิ
-
หลงเมียชัดๆ
-
แอร๊ย ในที่สุดฮักก็ได้วินเซอร์มาเป็นฝาละมีแล้ว ฮักน่ารัก
-
ลูกอิชั้นออกเรือนของจริง วินมันโรแมนติกจริงๆแหละ จอมวางแผนโคตรๆ
ลูกจ๋าาาาาาาาาาา โดนครั้งแรก จะระบมขนาดไหนน้ออออ
-
หึหึหึ :z1:
เรียบร้อยโรงเรียนวินเชอร์ไปซะแล้วว
คืนนี้จะได้นอนไหมเนี่ยยย
หุหุ
:z1:
-
จุ่มโบ๊ะ !! โดนซะเลี้ยววว ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
และแล้วฉากนี้ก็มาาาาา ฮึฮึฮึฮึ o13
:jul1: :jul1: :jul1:
-
:haun4: เรียบร้อยแล้ววววว
-
วินเซอร์ขั้นโปรเลย เก่งจริงๆ o13
ฮักเอ๊ย ครั้งแรกคนส่วนใหญ่เขาจะเจ็บ นี่เพราะวินเซอร์หรอกเลยไม่เจ็บ :-[
-
อ่านะ ในที่สุด !! หุๆ แล้วตกลงนี่เค้าสารภาพรักคบกันเปนเรื่องเปนราวยังนิ
-
ไอ้ย๊ะ....มันสุดยอดแท้เหลา
-
อิอิ สมกับที่รอคอย
ฮอยฮัก กะ วินเซอร์
-
น่ารักกกก
:-[ :-[ :-[
-
ในที่สุด ก็ :oo1: :oo1: จนได้สิน่า
เมียจ๋า โอ๊ย หวานได้อีก แต่ไอ้เกินมาตรฐานชายไทยไป 6 นิ้ว อ่านตอนแรกนึกว่ามีแค่ 6 นิ้วนะเนี่ย ขอโทษๆ :laugh:
ตอนนี้ตอนปี 2 ใช่มั้ยล่ะค่ะ แต่ตอนปี 3 (อ้างถึงตอนหนูพรีสต์เสียตัว วันชนคณะ ไอ้คุณสามีดาร์ลิ้งเค้าเรียกให้หนูฮักแกโดนดีดตะเกียบแทนไม่ใช่เหรอ หรือเราจำผิดเนี่ย เพราะเหตุการณ์ตอนนี้มันหวานเกินกว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้นนี่นา :really2: )
:กอด1: :กอด1: ครั้งแรกของฮักก็ต้องทะนุถนอม แต่ครั้งต่อไป วินเซอร์ขี้แกล้งจริงๆ :haun4:
-
(-//////-) ayyyy~kern tan p'hug jung,,,hu hu hu... // laew kaw kor dai kab laew jaaa~~55555555!!!!
-
ขอเลือดหน่อยยยยยยยยย :haun4: :haun4:
-
อ่านได้หน้า90 ตอนที่17 เนื้อเรื่องสนุก
แต่มีบ้างตอนแรกๆๆที่อาจจะไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่
แต่หลังๆมาอ่ารแล้วสนุกมากๆ รักฮอยฮักและวินแล้ววววววววววว :L1:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :haun4:
-
โอ้ยยยย เลือกจะออกหมดจากตัว
-
แค่ชื่อตอนก้อจี๊ดแล้ว 555+
-
ยินดีกับทั้งคู่ด้วย สมวันที่รอคอย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด จุดพลุฉลองให้เจ้าฮัก เป็นฝั่งเป็นฝาแล้วน๊าาา ฮ่าฮ่า
ฮักน่ารักไร้เดียงสาม๊ากกมากกก ใช้ชีวิตผ่านมายังไงเนี่ย อิอิ
วินเซอร์สงสัยจะเชี่ยวจริงอะไรจริง ไม่เจ็บสักนิด?นิดเดียวก็ไม่เจ็บเลยเร๊อะ เทพมากอ่ะทำได้ไงว๊า ฮ่าฮ่า
เอาละสิ ฮักจะข่มความอายเรียกชื่อเรียกผัวได้มั้ยเนี่ยย เรียกชื่อยังพอว่าเรียกผัวสงสัยคงไม่ไหว
เพราะงั้นก็ยอมให้วินเซอร์เค้าไปทั้งคืนเถอะนะ กร๊ากกกกกกก
ในที่สุดก็มีวันนี้ ปลาบปลื้มมม เจ้าฮักเสร็จวินเซอร์แล้วววว ความหวานนกำลังมาอย่างต่อเนื่อง อร๊ายย
น้องปอยก็สู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้ค่าาาา รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าาา
:กอด1:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m25:
ช่างเป็นครั้งแรกที่ เอ่อ...นี่ไม่รุนแรงใช่มั้ยวินเซอร์?
แล้วครั้งต่อๆไปมันจะ.... :z1:
-
ฮอยฮักเสร็จวินเซอร์เป็นที่เรียบร้อย o13
-
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง :mc4:
-
ถึงเรียกแกก้ไม่ปล่อยให้ฮักนอนหรอก โด่วววว ทำมาพูด
-
ได้กันซักที ลุ้นมานานละ :impress2: :oo1: :z3:
-
ฉากนี้ที่รอมานาน :jul1: :jul1:
แต่ของสะดุดนิดนึงฮักจ๊ะ...ถึงจะหลงวินเซอร์ขนาดนั้นแต่ไว้ใจขนาดขอสดงดถุงนี่ไม่ไหวนา....
ก็รู้ๆอยู่ว่าวินเซอร์มันX%$@@&*&^%%!!...ขนาดนั้นมาก่อนแบบนี้เสี่ยงไปนะ :try2:
-
ในที่สุดพวกนายก็ได้กัน :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
นังวินนนนน ...ตอนท้ายแกแแลดูโรคจิตและหื่นกามมาก!!
เริ่มสงสารฮอยฮักเล็กๆ ต่อจากนี้ไปจะโดนแกล้งมากกว่าเดิมหรือเปล่านะ
-
เมียจ๋าของผัวขา :haun4: :haun4:
-
:a5: โว้ะ!! ค้างโพดดดดดดด อยากอ่านต่ออออ :z3:
-
:-[ได้เสีย
ปล.งั้นนู๋ฮักก็เสียซิงก่อนที่พรีสกะโซโล่คบกันอีกอะดิ o18
-
ในที่สุด...
ฮ่าๆๆๆ
พวกเขาก็ได้กันสักที กั๊กๆๆๆ
-
สมชื่อตอน เมียจ๋า วินเซอร์นายแน่มาก
ฮักไร้เดียงสา ได้น่าหม่ำมากกกก
-
ในที่สุด ในที่สุด ในที่สุด
วะฮะฮ่าาาา
เสร็จจนได้อ่ะฮักน้อยยย^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ฮัก วิน น่ารักเวอร์อ่า
วินเห็นว่าฮักไร้เดียงสาใช้ไหม แกล้งใหญ่เลย
แต่แบบว่า เค้าชอบบบบบบบบบ จัดหนักไปเลยดาร์ลิ้ง :impress2:
-
กว่าจะโรแมนติกก้อเกือบเลิกเชียร์วินล่ะ ชอบแกล้งฮักจริง
-
จะรอลุ้นว่าฮักจะยอมเรียกมั้ย
-
รีบกดเข้ามาเพราะชื่อตอนเลยทีเดียว o13
-
น่ารักอ่ะ เมียจ๋า ชอบดูอ้อนๆดี :z1:
-
:m25: :pighaun:
จุดพลุฉลองงงงงงงง :mc4:
ในที่สุดน้องฮักสุดที่รักก็เป็นฝั่งเป็นฝากะเค้าซะที :z1:
วินเซอร์ได้กำไรจริงๆตอนนี้ :laugh:
-
เอา จน ได้
:-[ :-[ :-[
-
ฮักจะยอมเรียกมั้ยน้า
-
:o8:
-
เริ่มครั้งแรกได้อ่อนโยน(ทิ้งไป)มากวินเซอร์ :oo1:
-
อร้ายย พูดออกไปอย่างนี้ แล้วเพื่อนคนข้างๆบอก "ผีเข้าเรอะ"
เผอิญอินไปหน่อย เลยพูดประโยคเดียวก็วินเซอร์
" ผัวคนนี้ไม่ได้ถูกผีเข้า มีแต่เข้าไปในเมียจ๋าเท่านั้นแหละ~ "
มันอึ้งแล้วสักพักมันก็วิ่งไปเลย o22 ซวยล่ะเพิ่งรู้สึกตัว!
ก็อดไม่ได้นี่น่า ท่านฮอยฮักพูดอย่างนั้น แถมการบรรยายก็อย่างนั้น แถมเป็นฉากncที่รอมานานด้วย!! :oo1:
คิดมาได้เป็นฉากๆแล้ว!!~~ :z6: ว้าย!! มาคิดตอนนี้แล้วขำ เพื่อนมันไม่คุยกับเราแล้วอ่ะ :z3:
-
เมียจ๋า....
:haun4: :haun4: :haun4:
นอกจากถูกใจก็ไร้คอมเม้นอื่นแล้ววว
:laugh: ช๊อบบบบบบบบบบ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ฮอยฮักโดนแล้ว :oo1:
ไร้เดียงสามากฮักเอ้ยยยยยย ดาร์ลิ้งก็นะ อย่าไปแกล้งเมียแบบนั้นสิ :-[
-
เลือดหมดสต๊อกเลย.... :haun4:
ปลาบปลื้มกับตอนนี้มาก :m2:
วินเซอร์...นายสุดยอดไปเลย
-
ชอบนิยายเจ๊ปอยอ่ะ =.,= วินเซอร์หื๊น หื่น :-[
ฮักอย่าเรียกนะจ้ะ จงเขินต่อไปจะได้โดนจัดหนัก เหอๆ :z1:
ตอนต่อไปคงจะเรียกเลือดได้ไม่น้อย :haun4:
-
ว้าวอย่างน่ารักเลยง่า
ใครจะหวานสู้พี่แกได้เนี้ย o13
-
เป็นฉากที่ฮามาก :laugh: ฮอยฮักเสร็จไปซะแล้ว (หรือวินเซอร์กันแน่ที่เสร็จ 55)
:pig4: :L1:
-
:-[
-
อ่านแล้วซึ้งมากมายครับ น่ารักดีอะวินและฮอยฮัก :o8:
วินเซอร์จัดหนักเลยงานนี้ :oo1:แล้วฮอยฮักละ :L2:
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1:
-
ในที่สุดตอนนี้ที่รอคอยก็มาถึง!! :z2: :z2:
วินเซอร์เราก็ได้มีเมียเป็นตัวเป็นตนกับเค้าแล้ว
อ่านไปรู้สึกว่าฮักตอนนี้ขี้อ้อนมากๆ
วินเซอร์รัก วินเซอร์หลง
+1 กับความสำเร็จของวินเซอร์จ้า :mc4:
-
ฮักเป็นของวินแล้ว :mc4:
-
อร๊ายยยยยย ฮักน่ารักที่สุดเลย
อยากเป็นวินเซอร์ อิจฉาา :interest:
-
ฮักรีบเรียกเร็วๆๆ
ไม่งั้นจะไม่มีแรงลุกนะจ๊ะ :haun4: :haun4: :haun4:
-
o13“ครั้งแรกขอสัมผัสตัวนายโดยไม่ผ่านของอย่างอื่นได้ไหม?”
แรงมากกกกกกกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
วินน่ารักกกกกก >////<
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
วินเซอร์หื่นไปม้ายย :angry2:
ในที่สุดก็ไม่รอด :laugh: จากที่ลุ้นกันมานาน
วินเซอร์จะเลิกแกล้งฮักได้ยังอ่ะ
-
NCที คนอ่านเลือดกระฉูดหมดตัว :m25:
-
เข้ามารอเป็นเพื่อนคนเขียน
ฮักลองเรียก "ผัวจ๋า" ดูดิ :laugh:
วินเซอร์คงจะจัดชุดใหญ่ให้แน่ๆเลย :oo1: :oo1:
-
ในที่สุดตอนนี้ก็มาถึง รอมานานเลย
-
ตอนที่ 22
<< HoiHug’s Mode >>
“จะไม่ลองเรียกดูหน่อยเหรอ?”
“อ๊ะ...อ๊ะ!! อืออออ!! อ่า...”
มือของผมคว้าหมอนที่อยู่ข้างตัวมากำไว้แน่น ส่ายหน้าปฏิเสธเสียงกระซิบทุ้มต่ำที่พยายามหลอกล่อให้เอ่ยคำที่น่าอายนั้น เสียงร้องครางที่ผมได้ยินออกจากปากตัวเองแทบจะไม่อยากเชื่อว่าตัวเองทำเสียงแบบนี้ได้เหมือนกัน สติที่พอจะมีอยู่นั้นค่อยๆ หลุดลอยออกจากผมเรื่อยๆ แรงกระแทกกระทั้นที่ทำเอาตัวของผมโยกเสียดสีกับเตียงทำให้ผมรู้สึกมึนงง ความทรมานที่ปนความเปรมสุขนี้มันคืออะไรกัน? ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ผมไม่เคยรู้จักเริ่มครอบงำจิตใจของผมมากขึ้นเรื่อยๆ ยั้งมันไว้ไม่อยู่
“ฮอยฮัก”เสียงทุ้มนุ่มละมุนหลุดจากริมฝีปากบาง ผมปรือตามองร่างสูงใหญ่ที่แทรกอยู่หว่างขาตรงส่วนที่มีความร้อนแผดเผาให้อุณหภูมิร่างกายของผมสูงขึ้น มองภาพตัวเองโดนผู้ชายเพศเดียวกันเข้าไปในตัว มันไม่ได้ดูน่าขยะแขยงอย่างที่คิดแต่กลับดึงดูดสายตาไม่อาจจะละสายตาออกจากร่างหนาเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อขยับเคลื่อนตัวพริ้วไหวและช่ำชอง ดูก็รู้ว่ามีประสบการณ์และผ่านสนามศึกมามากกว่าตัวผมแค่ไหน ผมมองหน้าของวินเซอร์ที่ขยับยิ้มดูเจ้าเล่ห์แต่นั้นก็เป็นเสน่ห์อีกอย่างของเขาล่ะนะ ใบหน้าหล่อเข้มที่มีเหงื่อเม็ดเล็กๆ เกาะเป็นประกายกับแสงไฟในห้อง
“ถ้าไม่เรียกก็ไม่หยุดนะ”
วินเซอร์ก้มตัวลงต่ำรั้งต้นขาของผมขึ้นตามแล้วดันตัวเข้าลึกสุดตัวจนผมรู้สึกจุก เขากระซิบเสียงเบาแล้วหัวเราะอย่างพอใจเมื่อเห็นผมนิ่วหน้า ไม่ว่ายังไงหมอนี้ก็ทิ้งนิสัยแบบนี้ไม่ได้จริงๆ นั้นแหละ คิดว่าการแกล้งผมคงจะเป็นความสุขของเขาล่ะมั้ง! ผมไม่ตอบอะไรกลับไปทั้งสิ้น
ใครจะไปเรียกมันว่า ‘ผัว’ กันเล่า!!
แบบนั้น แบบนั้น มันเกินไปแล้ว!!! ผมเป็นผู้ชายนะ การต้องตกเป็นของผู้ชายแถมยังเป็นฝ่ายถูกกอดมันก็ดูจะเสียศักดิ์ศรีมากพอแล้ว ยิ่งให้เรียกมันด้วยคำน่าอายอย่างนั้นให้ตายยังไงผมก็ไม่ยอม! คิดว่าผมจะยอมให้ไอ้วินเซอร์มันข่มอยู่ฝ่ายเดียวหรือไง!!? ไม่มีทาง!!!
“อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ!”
แรงกระแทกถี่และดุดันขึ้นทำให้ผมร้องออกมาอย่างทนไม่ไหว วินเซอร์โน้มตัวต่ำวางมือวางข้างลำตัวผมแล้วสอดกระหน่ำสะโพกหนาเข้าเป็นจังหวะเร็วถี่จนผมแสบจี๊ดรู้สึกถึงแรงเสียดสีเข้าออกในส่วนนั้นและปวดหนึบเหมือนมันกำลังปริแตก แรงโยกจนตัวสั่นคลอนต้องยึดเตียงเอาไว้เท้าขยุ้มเข้าหากันด้วยความเสียวซ่านปนปวดแสบ สะโพกที่ถูกยกขึ้นจากพื้นเตียงถูกกระหน่ำใส่ไม่ยั้งแรง เสียงเนื้อกระทบกันดังป๊าบๆ ลั่นห้องพอๆ กับเสียงครางสะอื้นของผม
“อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ! อื้อ!”
การโถมตัวเข้าใส่เหมือนเป็นพายุพัดกระหน่ำ ผมเงยหน้าส่ายไปมาด้วยความเสียวสะท้านที่ก่อเกิดขึ้น ความรุนแรงและดุดันเพิ่มขึ้นจนผมจุกแน่นไปหมด สติสตังค์ที่พอจะมีก็หายเข้าไปในกลีบเมฆด้วยความต้องการที่จะปลดปล่อยตัวเองให้พ้นจากความทรมานแสนสุขนี้ร่างกายของผมมันก็ขยับตัวไปเอง
แอ่นตัวรับแรงกระแทกพร้อมทั้งเด้งสวนกลับอย่างรู้จังหวะรับส่ง ความร้อนในตัวพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ พร้อมๆ กับแรงกระแทกกระทั้น ผมรู้สึกร้อนผ่าวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนจากนั้นแรงเสียดสีเข้าจุดที่ทำให้ผมเสียวจี๊ด รูขุมขนตามตัวขยายเปิดกว้าง เสียงครางกระหึ่มดังจากลำตัว เกร็งตัวแล้วกระตุกปล่อยสายธารขาวขุ่นเปรอะเปื้อนตัว อุณหภูมิร่างกายเย็นวาบลงทันที
ผมทิ้งตัวแล้วหายใจหอบเหนื่อยอ่อน วินเซอร์ขยับตัวถอยห่างจากตัวผมเสียงเจ้าแท่งร้อนนั้นหลุดออกจากตัวผมดังชัด ผมมองร่างของชายที่รักและหลงใหลอย่างชื่นชม รูปร่างใหญ่ ผิวสีขาวจัด ไหล่กว้างและหนา อกล่ำสันเป็นกล้ามเนื้อที่มีกลุ่มขนไม่เยอะจนน่าเกลียด หน้าท้องที่ขึ้นกล้ามเนื้อชัดเจน ระหว่างที่ผมนอนพักวินเซอร์ก็เช็ดทำความสะอาดเจ้านั้นของมันแล้วหันมามองผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะงอน
“หมดแรงแล้วหรือไง เมื่อกี้ฉันยังไม่เสร็จเลยนะ”
อะไรของมันฟ่ะ?
“แล้วจะให้ทำยังไง?”ผมเอ่ยถามออกไปแล้วพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง วินเซอร์มองผมอย่างเจ้าเล่ห์ ท่าทางเมื่อกี้มันเสแสร้งชัดๆ นี่หว่า เขายิ้มที่มุมปากแล้วขยับตัวคลานเข้ามาใกล้ผม ก่อนจะใช้มือประคองแก้มของผมไว้ข้างหนึ่งแล้วตะแคงหน้าจูบระเรื่อยตามใบหน้าและลำคอของผม สัมผัสที่นุ่มนวลนั้นทำเอาผมใจเต้นรัวอีกครั้ง ทำแบบนี้เหมือนมันรักผมมากเลยน่ะเนี่ย กับคนอื่นๆ ก็อ่อนโยนแบบนี้หรือเปล่านะ? ริมฝีปากขบติ่งหูของผมเบาแล้วเป่าลมอุ่นใส่หูจนผมสยิว วินเซอร์ก้มหน้าซุกไซ้จมูกกับซอกคอของผมแล้วขบดูดเบาๆ ผมเม้มปากตัวสั่นระริก
“รังเกียจฉันไหม?”เสียงถามกระเส่าแหบดังข้างหู เสียงมันเซ็กซี่จัดทำเอาใจของผมเต้นรัวถี่ เสียงหายใจและการขยับตัวมาสบตาแบบจ้องหน้าใกล้เพียงปลายจมูก ดวงตาสองชั้นเรียวโตและเฉียงเป็นตาเหยี่ยวจับจ้องมาที่ผม ดวงตาสีดำสนิทแววออดอ้อนใบหน้าหล่อเหลาร้องขอทำเอาผมส่ายหน้าหวือเป็นคำตอบ
ใครจะไปรังเกียจลง!
“งั้นทำให้ฉันหน่อย”
“ทำอะไร?”
“รู้จักออรัลเซ็กส์ไหม?”
“ออ...ออรัลเซ็กส์? ใช้ปาก?”ผมตอบออกไปอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก รู้สึกว่าพี่ลอนดอนจะค่อยพูดถึงอยู่เหมือนกันแฮะ แล้วก็ให้ผมลองกินไอติมดู มันเกี่ยวอะไรกัน แต่ดูเหมือนพี่ลอนดอนก็จะให้ผ่านไปอย่างง่ายดาย เอ๊ะ? อย่าบอกนะว่า...
ผมเหลือบสายตาต่ำลง
“ใช่แล้ว”วินเซอร์พยักหน้ารับ มันหน้านิ่งมากเหมือนเป็นเรื่องปกติแต่ผมเนี่ยสิอุณหภูมิใบหน้าแดงแปร๊ดเหมือนจะระเบิด เพิ่งมารู้ความหมายตอนที่พี่ลอนดอนให้อมไอติมช่วงนั้นก็ตอนนี้แหละ! ไอ้วินเซอร์ทิ้งตัวนอนลงด้วยใบหน้าระรื่นมันจัดแจงท่านอนไว้เรียบร้อยเตรียมพร้อมเต็มที่ เดี๋ยวได้ไหม อีกแป๊บหนึ่งได้ไหม? ใจมันเต้นโครมคราม เหงื่อจะเริ่มไหล ตื่นเต้นแล้วก็อายมากๆ ด้วย ผมนั่งคุกเข่าอยู่กับที่มองหน้าไอ้วินเซอร์สลับกับส่วนตรงนั้นที่ยังชูชันโดดเด่น
“รักมันให้มากๆ นะเมียจ๋า”ไอ้วินเซอร์มันเอ่ยพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ผมอายไม่รู้จะอายยังไงแล้วครับ มึงช่วยหุบปากหน่อยได้ไหมวินเซอร์ กูทำสมาธิอยู่!! ผมขยับตัวเอื้อมมือไปจับส่วนร้อนผ่าวด้วยมือสั่นระริกมันเต้นตุ้บๆ เหมือนมีชีวิตเลยครับ
“ฉันจะสอนให้ล่ะกัน เพราะนี้เป็นครั้งแรกของนาย”วินเซอร์พูดขึ้นซ้อนหมอนหนุนหัวขึ้นสูง หน้ามันดูภูมิใจสุดๆ เลยล่ะครับ ผมเม้มปากไม่พูดอะไรตอบกลับ ตอนนี้มันเขินจนไม่อยากจะพูดอะไรอยู่แล้ว!
“ใช้ลิ้นของนายลองแตะมันดูสิ จากนั้นก็ค่อยๆ เลียลากจากต้นไปปลาย...”วินเซอร์อธิบายออกมายาวจนจบ
“ก็ประมาณนี้แหละ นายก็ลองฝึกดูล่ะกัน”
น้ำเสียงเหมือนไม่คาดหวังอะไรใดๆ ทำให้ผมไม่พอใจนิดหน่อย เดี๋ยวจะจัดชุดใหญ่จนพูดไม่ออกเลย คอยดู! ไฟแห่งการเอาชนะเริ่มสุมทรวง ผมก็ขยับท่าทางโน้มตัวเข้าหาสิ่งนั้น ผมเลียริมฝีปากของตัวเองแล้วก้มหน้าลองใช้ปลายลิ้นแตะตรงส่วนหัวเบาๆ แล้วไล้เลียอย่างช้าๆ เหลือบสายตาไปมองหน้าไอ้วินเซอร์อย่างไม่แน่ใจ หมอนั้นกอดอกมองผมนิ่งทำหน้าเฉยสนิท ผมก็ค่อยๆ ใช้ลิ้นลากเลียตามลำ เน้นตรงโคนมันอยู่บ่อยครั้งจนผมได้ยินเสียงหายใจหนักๆ จากวินเซอร์ เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นต่อก็เหลือบสายตาไปมองอีกฝ่ายอีกครั้ง
ผมไล้เลียส่วนหัวของอีกฝ่ายอยู่สักใหญ่ ได้ยินเสียงครางต่ำยิ่งได้ใจ ค่อยๆ รูดเข้าไปในปากอย่างระมัดระวังแล้วใช้ลิ้นเลียดูดสลับกันไปมา ขยับปากรูดขึ้นลง ยกสะโพกขึ้นสูงโน้มตัวจัดการเจ้าหนูที่ดื้อด้านนั้นให้สยบ มืออีกข้างลูบไล้ฐานมันเบามือแล้วกำรอบรูดขึ้นลง ปากก็ดูดปล่อยเป็นจังหวะ เสียงครวญครางดังกระเส่า วินเซอร์คว้าเอวของผมลูบไล้ตามร่องสันหลังทำเอาผมสั่น จากนั้นมือหนาก็ลูบตามต้นขาแล้วขย้ำก้น ผมชะงักแล้วเหลือบไปมองหน้าของเขา
ดวงตาสีดำประกายวิบวับจับจ้องมองมาที่ผมราวกับเป็นสิงโตผู้หิวกระหาย วินเซอร์เลียริมฝีปากของตัวเองพร้อมกับหายใจหอบ ผมใจชื้นขึ้นรีบจัดการส่วนของตัวเอง ขยับปากรูดเร็วขึ้นแล้วดูดใช้ลิ้นเลาะไล้ ตัวสั่นระริกเมื่อมือหนาขยับไปสัมผัสแก่นกลางของผม
“อ๊ะ...อ้า...อือ...อ๊ะ!!”
ผมตกใจปล่อยปากหลุดออกจากสิ่งนั้นเมื่อถูกยกตัวลอยขึ้น
“วินเซอร์!!”
เห็นตัวเองอยู่ในสภาพน่าอายก็รีบตะเบ็งเสียงออกไปทักท้วง ตอนนี้ผมคร่อมตัวของไอ้วินเซอร์แต่ตำแหน่งนั้นมันกลับกันไปหน่อย! ใบหน้าที่เผชิญกับเจ้าลูกชายของไอ้วินเซอร์แบบใกล้ๆ แถมยัง...ยัง...เปิดท้ายไปตรงหน้าหมอนั้นอีก นี่มันน่าอาย น่าอายที่สุด!!!
“มาแข่งความอดทนกันหน่อยไหม ใครเสร็จก่อนแพ้และต้องทำตามที่คนชนะสั่ง เริ่มได้!”
“ดะ...เดี๋ยวซี! อ๊ะ!!! วะ...วิน....อ๊า...อ้า...อืม...”
ผมเกร็งตัวร้องครางออกมาอย่างเสียวซ่านเมื่อปากอุ่นๆ และลิ้นสากนั้นกำลังปรนเปรอผม ผมมองลอดลำตัวไปเห็นไอ้วินเซอร์ใช้ปากตัวเองหยอกเล่นกับส่วนอ่อนไหวนั้นทำให้หัวใจมันพองคับแน่นอกอย่างรู้สึกดี มองเพลินไปหน่อยจนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถึงฝั่ง หายใจหอบแล้วรวบรวมสติจัดการกับส่วนร้อนผ่าวงัดข้อกับอีกฝ่าย
ยิ่งทำไปก็ยิ่งเหมือนจะขาดใจตาย ลิ้นและปากที่ช่ำชองเคลื่อนไหวอ่อนนุ่มสลับดุดัน มืออุ่นลูบไล้ตามเนื้อกายของผมบีบนวดเฟ้นไปเบาๆ ผมกลั้นใจไม่ยอมแพ้ วินเซอร์หยุดแล้วครางออกมาเบาๆ ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมแพ้ให้แก่กัน เราสัมผัสกันและกันอยู่นานจนกระทั่งผมเกร็งตัวแล้วกระตุกเล็กน้อยปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ผมหายใจหอบมองลอดไปเห็นไอ้วินเซอร์ยกยิ้มแล้วเช็ดปากที่มีน้ำรักของผมเปรอะเปื้อน หัวใจเต้นแรงหน้าร้อนผ่าวอย่างขัดเขิน
กินเข้าไปแล้ว?
“ฮอยฮัก นายแพ้แล้ว”
“...”ผมไม่พูดอะไร จะให้ชนะได้ยังไงล่ะ!? ไอ้หมอนี้มันจะอดทนนานเกินไปแล้ว ป่านนี้แล้วยังไม่แตกอีก! วินเซอร์ยิ้มแล้วลุกขึ้นดันตัวผมออกจากตัว ผมก็ยั้งตัวขึ้นให้มันลุกมานั่ง ไอ้วินเซอร์ดึงผมมากอดไว้จากด้านหลัง อ่า รู้สึกถึงบางอย่างที่แข็งทื่อจากด้านหลังแล้วหน้าแดง เมื่อไรเจ้าเด็กไม่รู้จักพอนั้นจะสยบสักทีนะ!
“คนแพ้ก็ต้องทำตามคำสั่งคนชนะ”
“แล้วนายอยากให้ฉันทำอะไรล่ะ?”
“ไม่มีอะไรหรอก”วินเซอร์จับตัวผมหันตัวมาเผชิญหน้ากัน ทำให้ผมนั่งซ้อนทับบนตักมันจับแขนของผมเกาะไว้ที่ไหล่แล้ววินเซอร์ดึงเอวของผมเข้ามากอดแนบชิดกับตัว ผมมองใบหน้าหล่อที่แย้มยิ้มขี้เล่นให้ ทำไมคนๆ นี้ถึงได้มีเสน่ห์มากมายแบบนี้กันนะ ทุกอย่างบนใบหน้าลงตัวส่งให้หล่อเหลาเกินกว่าผู้คนจะกล้ามองข้าม ยิ่งดวงตาเหยี่ยวนั้นยิ่งทำให้เหมือนตกเป็นเหยื่ออีกฝ่ายได้ง่ายดาย ต่อให้รู้ว่าโดนหลอกก็ต้องเต็มใจให้หลอกอยู่ดี เป็นคนที่อันตรายจริงๆ แต่ผมก็รักผู้ชายอันตรายคนนี้เข้าไปเต็มเปาแล้วล่ะ คงจะถอนตัวไม่ได้แล้วด้วย
“แล้วจะบอกนะ แต่ตอนนี้ขอความรักหน่อย ทนไม่ไหวแล้ว”เสียงของไอ้วินเซอร์กระเส่าเบาเหมือนจะไม่ไหวจริงๆ สมน้ำหน้า ใครให้อดทนเอง! ผมก็ทำตัวเฉยๆ นิ่งๆ ไม่เข้าใจ ไอ้วินเซอร์มองผมอย่างรู้ทัน
“จะนิ่งได้ตลอดก็ให้มันรู้ไป”
“...!!”
วินเซอร์ผลักผมล้มไปบนเตียงอย่างแรงจนผมเองยังต้องตกใจ ไอ้วินเซอร์มันก็ตามมาซุกไซ้ซอกคอแล้วขบเม้มเบาๆ จูบไล้ลงไปที่บ่าแล้วลากลิ้นเลียตามความยาวของไหล่ก่อนจะงับที่หัวไหล่ของผม
“หมั่นเขี้ยว”
วินเซอร์ยกตัวขึ้นมาก้มขบริมฝีปากล่างของผมแล้วดูดมันเบาๆ ก่อนจะย้ายขึ้นมาทำข้างบนจากนั้นก็ละเอียดจูบ ผมหลับตาเผยอปากสอดลิ้นแลกกับลิ้นสากที่ดุนเข้ามาในโพรงปาก จากนั้นเราก็จูบแลกลิ้น วินเซอร์ใช้ลิ้นดันลิ้นของผมเข้ามาให้โพรงปากแล้วดูดมันเบาๆ ผมลูบไล้มือตามตัวของอีกฝ่าย วินเซอร์ค่อยๆ ผละออกจากริมฝีปากของผมแต่ก็ยังตามขบเม้มริมฝีปากล่างแล้วประกบจูบอีกครั้ง
มือร้อนฉ่านั้นก็ลูบไล้ไปตามลำตัวของผม เสียงลมหายใจและเสียงจูบเป็นเสียงที่ดังอยู่ในตอนนี้ มือของวินเซอร์ลูบไล้ตัวผมไปทั่ว เขาผละจูบอย่างอ้อยอิ่งแล้วพรมจูบตามผิวแทบจะทุกส่วนเหมือนกับจะไม่ปล่อยให้ส่วนไหนหลุดจากการตีตราประทับจากริมฝีปากบางได้รูปนั้นเลย ผมหายใจหอบสอดนิ้วมือเข้ากลุ่มผมสีเงินยวง วินเซอร์ลากลิ้นผ่านกลางอกแล้วแวะเวียนอ้อยอิ่งที่ยอดอกของผม
ดุนลิ้นผ่านยอดเม็ดเล็กๆ แล้วใช้ริมฝีปากขบกัดมันเบาๆ อีกข้างก็ใช้นิ้วเขี่ยไปมาเร็วๆ ก่อนจะขยี้มัน ผมกัดริมฝีปากหลับตาร้องครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน แค่ถูกสัมผัสยอดอกก็ทำให้ผมรู้สึกเสียววาบไปทั้งตัว วินเซอร์ก็ยังหยอกกับเจ้าเม็ดสีชมพูอ่อนที่เริ่มจะชูชันแข็งเป็นเม็ดตั้งขึ้น เขาเลียแล้วก็ดูดแล้วดูดอีก สลับข้างดูดอย่างตะกละตะกรามจนผมแอ่นตัวขึ้นรับความวูบวาบที่แล่นเข้ามา มือดึงเส้นผมสีเงินนั้นเบาๆ ลมหายใจหอบถี่
มือของวินเซอร์นวดเฟ้นเวียนวนไปมาบริเวณหน้าท้องแล้วไล้ต่ำลงไปสู่จุดศูนย์กลางจับลูบเบาๆ เขาไล้จูบลงต่ำไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงส่วนที่มือของเขากำลังเปรอปรนมอบความสุขให้ วินเซอร์จับส่วนร้อนผ่าวใช้ลิ้นและปากของเขาจัดการผมจนต้องร้องครางบิดตัวดิ้นพราด
“อ๊า...อ้า...อ๊า...อะ...อ๊า...”
หลังของผมแอ่นยกขึ้นจากเตียงมือขยุ้มหัวเงินๆ นั้นกดลง เสียงครางแทบขาดใจของผมดังไปทั่วห้อง รู้สึกปวดหนึบอยากจะปลดปล่อยอีกครั้ง แต่พอไอ้วินเซอร์หยุดแล้วผละออกมาทำเอาผมเหมือนถูกปล่อยทิ้งขว้าง ผมก้มหน้ามองไอ้วินเซอร์อย่างไม่พอใจมันยิ้มตอบกลับ
“จะให้นายไปก่อนได้ยังไง คราวนี้ต้องไปพร้อมกัน”
ไอ้วินเซอร์จับต้นขาของผมดันแยกออกกว้างแล้วแทรกตัวเข้ามา เขาจับเจลบีบไว้มือแล้วปาไปบริเวณด้านหลังของผมเบาๆ เจลมันเย็นจนผมขนลุก นิ้วนวดเฟ้นวนไปมาแล้วค่อยๆ แทรกเข้าไปนวดคลึงข้างใน นิ้วก็เพิ่มจำนวนเข้าไปข้างในแล้วคว้างหมุนไปรอบ ชักมันเข้าออกคลึงเคล้าจนผมเคลิ้มโยกสะโพกตาม จิกเท้ากับเตียงด้วยความเสียว วินเซอร์เงยหน้ามองผมแล้วยิ้มเครียดๆ ใบหน้าของเขาขรึมจนผมแปลกใจ
“มึงเจ็บแน่ๆ กูทนไม่ไหวแล้ว”มันพึมพำกับตัวเองกัดฟันกรอดจนกรามนูนเป็นรูป ไอ้วินเซอร์ผละมือออกจากช่องนั้นแล้วใช้สิ่งที่มีขนาดใหญ่กว่าค่อยๆ ดุนเข้าไปแทน ผมรับรู้ถึงการชำแหละเข้ามาข้างในตัวผมอย่างระมัดระวัง แก่นนั้นค่อยๆ เข้ามาจนผมรู้สึกคับแน่นไปหมด แล้วสุดท้ายก็เข้ามาสุด ไอ้วินเซอร์จับขาของผมขึ้นโอบเอวสอบของมันแล้ววางมือไว้ข้างไหล่ของผม วินเซอร์ก้มมองผมแล้วเอ่ยเสียงเบา
“ขอโทษนะ ครั้งนี้ขอสุดๆ หน่อย”
“อ๊า...อ๊า...อ้า...อ๊ะ!! อื้อ!! อ๊า!!”
ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไป สะโพกนั้นก็ดันตัวเข้าหาผมรวดเร็วเป็นจังหวะเนิบๆ ผมเกาะแขนของวินเซอร์ไว้แล้วโยกสะโพกรับ จังหวะเนิบๆ เริ่มเพิ่มความเร็วและแรงขึ้นจนตัวของผมสั่นคลอน ผมยกตัวไปโอบคอวินเซอร์แน่นเขาก็ก้มตัวต่ำลง จังหวะเร็วและแรงทำเอาผมร้องสะอื้นตาม สะโพกหนาซอยพลิ้วอย่างไม่ติดขัด เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังป้าบๆ ดังก้องพร้อมกับเสียงร้องครางแทบขาดใจของผมที่เสียวจนห้ามไม่อยู่ ปล่อยน้ำหลั่งออกมาเปรอะเปื้อนตัว
แรงกระหน่ำสาวป้าบๆ เข้าใส่ผมกอดรัดร่างของเขาแล้วขมิบช่องนั้นโดยอัตโนมัติ ความแรงที่เสียดสีใส่ช่องนั้นจนแสบ วินเซอร์หันมาดูดปากผมแล้วจากนั้นก็แกะแขนของผมออกจากคอยกตัวขึ้นแล้วรั้งต้นขาผมขึ้นสูงจนตัวม้วนแล้วเขาก็แทงกระหน่ำลงช่องนั้นอย่างหนักหน่วง
“อ๊า! อ๊า! อิ๊! อิ๊! โอ๊ย เจ็บ! อ๊า!”
“วินเซอร์ เบาๆ หน่อย!”
เสียงครางของผมสั่นตามร่างที่ถูกขย่มโยก ผมร้องประท้วงเพราะรู้สึกเจ็บส่วนนั้น แรงกระแทกเสียบเข้ามาจนผมจุก น้ำตาไหลพรากเพราะเจ็บและแสบมาก พูดอะไรไปก็ดูเหมือนจะไม่ได้เข้าหูอีกคนเลย เหมือนอีกฝ่ายถูกอารมณ์ดิบเข้าครอบงำจนไม่สนใจอะไร มองหน้าไอ้วินเซอร์ที่เหงื่อไหลหยดติ๋งๆ แล้วกัดริมฝีปากอดทนกับความเจ็บจากแรงกระแทกที่รุนแรงและป่าเถื่อน
วินเซอร์ปล่อยสะโพกผมลงบนเตียงแล้วกดต้นขาข้างหนึ่งลงจับอีกข้างพาดไว้บนบ่าแล้วเขาก็จับยึดสะโพกของผมแล้วดันตัวเข้ามา กระแทกเน้นแรงไม่ตกยังดำเนินต่อแต่คราวนี้ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บเหมือนตอนแรกๆ แม้แรงกระแทกนั้นจะไม่ลดลงและยังคงกระทำดุดันหนักหน่วงเต็มแรง ผมวางมือตัวเองไว้บนมือของวินเซอร์ที่จับสะโพกของผมแล้วร้องครางอย่างไม่อาย ความเสียวแล่นพุ่งพล่านไปทั่วทุกอณูของร่างกาย
สุขสมและอิ่มเปรมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เหงื่อไหลซึมทุกรูขุมขน เสียงครางทุ้มดังคลอเสียงที่เปล่งออกมาอย่างเป็นสุขของผมผสมปนเปกันไป ผมพยายามมองวินเซอร์แต่ด้วยแรงกระแทกที่แรงมากทำให้มองไม่ค่อยชัดแต่เหมือนดวงตาเหยี่ยวกำลังจับจ้องใบหน้าของผมด้วยสายตาเหมือนอยากจะกลืนกินผมไปทั้งตัว ผมยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยด้วยเสียงแผ่วแต่ดังชัด
“วินเซอร์...ฉันรักนาย”
วินเซอร์ขยับซอยถี่แรงเข้าใส่เรื่อยๆ พร้อมทั้งพึมพำอะไรบางอย่างกับตัวเอง ผมร้องสะอื้นฮักกับความเสียวที่โดนแทงซ้ำถูกจุด ยิ่งโดนกระแทกถี่ยิบเสียงร้องครางยิ่งเหมือนจะขาดใจ จนความรู้สึกมันพุ่งปรี๊ดขึ้นแล้วแตกโพละผมร้องหวีดเสียงสูง เกร็งตัวขมิบช่องนั้นตอดรัดเอาไว้ถี่ยิบแล้วหลั่งน้ำรักออกมาเป็นหยดๆ
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อื้ม อ๊าส์ อ๊าส์ อ๊าส์ อ๊าาาา~!!”
“ฮัก...อา...ฮัก...ซี้ดดดด...อาาาาาา~”
ร่างทั้งร่างของวินเซอร์หยุดเกร็งกระตุกตัว เขาหลับตาเงยหน้าขึ้นครางในลำคอเสียงต่ำ ผมรู้สึกถึงแรงฉีดอัดข้างในมันร้อนผ่าวแล้วก็เสียววาบไปทั้งตัว เขาหลั่งน้ำใส่ผมอยู่สักพักก็ขยับถอดออกมาอย่างช้าๆ น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาจากรูนั้น ผมถึงหมดแรงหายใจหอบมองวินเซอร์ที่จ้องมองตรงที่ช่องนุ่มด้านหลังของผมด้วยสายตาร้อนแรงจนผมรู้สึกอายขึ้นมา
“มองอะไร?”
“มองหลักฐานที่กูเป็นผัวมึงไง”
“หยาบคาย”
“หยาบเหรอ? งั้นเปลี่ยนเป็น...มองหลักฐานที่ผัวขาทำเมียจ๋าไงล่ะจ้ะ สุภาพพอไหม?”
ไอ้วินเซอร์ยิ้มทะเล้นกวนๆ มาให้ ผมไม่ตอบค่อยๆ พลิกตัวแล้วล้มนอนลงก่อนจะหลับตา รู้สึกเพลียอยากจะพักทั้งๆ ที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยเหงื่อและคราบขาวขุ่นเปรอะ ยิ่งตรงหว่างขาไม่ต้องพูดถึงเหนอะไปถึงข้างใน ผมขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักตัวของใครอีกคนทับลงมาพร้อมกับมือที่ซุกซนลูบไล้ตามตัว
“เมียจ๋าจะนอนได้ไง ผัวขาเพิ่งเสร็จสองครั้งเองนะ...อย่าคิดว่าคืนนี้ผัวขาจะให้เมียจ๋านอนง่ายๆ หึ!”
ไอ้วินเซอร์กระซิบบอกช่างทำให้ผมอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ สองครั้งแต่มึงดันล่อกูซะหมดแรง!! รีบๆ เสร็จไม่ได้หรือไง!? ทำไมมึงต้องกลั้นให้มันนานขนาดนั้นด้วย!! ผมถอนหายใจแล้วพลิกตัวนอนตะแคงมามองวินเซอร์ก่อนจะหลับตารับจูบ วินเซอร์ถอนจูบแล้วหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“น่ารักจัง เมียใครหว่า”
ไอ้วินเซอร์พูดยิ้มๆ แล้วลูบแก้มผมเบาๆ ก่อนจะประทับจูบที่หน้าผากเบาๆ จับมือของผมไปแนบหน้า ผมมองการกระทำนั้นแล้วอมยิ้ม ทีแบบนี้ล่ะทำตัวน่ารัก เมื่อกี้ยังเป็นสัตว์ป่าที่ไหนก็ไม่รู้ ผมไล้หลังมือไปตามใบหน้าหล่อที่ชุ่มเหงื่อมองอีกฝ่ายด้วยสายตารักใคร่ วินเซอร์ก็จ้องมองผมนิ่ง ดวงตาเฉียงคมกริบนั้นกวาดมองผมทุกส่วนแล้วกลับมาจ้องสบตา มือหนายื่นมาเขี่ยริมฝีปากของผมแผ่วเบาแล้วเอ่ยคล้ายละเมอ
“ฮัก นายสวยมาก สวยไปทั้งตัว มีเสน่ห์ยั่วเย้าชวนคลั่ง”
“แล้วมากพอที่จะทำให้นายรักได้ไหม?”
“...หึ”วินเซอร์หัวเราะกับตัวเอง
“ว่าไง?”
“ลองหาคำตอบเองสิ ว่ามันมากพอให้ฉันรักนายได้ไหม?”
TBC.
อั๊ยยะ!!! อยากบอกว่าให้แต่งนิยายที่มีแต่ Nc
ปอยก็ทำได้นะ!! (บ่งบอกถึงความหื่นของมัน) :z1:
ในที่สุดก็มาอัพเวลาเดิมหรือเปล่า? เช้าตลอด!
ไม่ใช่ตื่นเช้านะ แต่นอนเช้าต่างหาก ประจำ!! :serius2:
ตอนนี้คิดชื่อตอนไม่ได้เลยแฮะ ชื่อตอนแบบสิ้นคิดมาก :o8:
มันไม่มีอะไรจริงๆ เลยนอกจากความหื่นกระจาย
อยากบอกว่านี่แค่ล็อตสอง ใครเบื่อแล้วยกมือ!
ถ้าเบื่อแล้วจะได้งดล็อตสาม Nc เยอะๆ ไม่ดี
เดี๋ยวนิยายเรื่องนี้จะเป็นนิยายโชกเลือก(ของนักอ่าน)
แต่ก็นะ เมื่อวินเซอร์ปล่อยความหื่นอย่าคิดว่ามันจะจบแค่นี้
หึๆๆๆ ใครบ่นว่ากว่าจะฟีลกันก็ปาไปร้อยกว่าหน้า
ไม่ต้องบ่นแล้วล่ะเพราะจากนี้ไป....
คุณจะต้องเบื่อ Nc แน่ๆ!!!! :-[
แล้วเจอกันตอนต่อไป~
-
อยากกรี๊ด โชกเลือดเลยอ่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้ว :jul1:
-
:m25:
ร้อนแรงกันทั้งคู่ วินเซอร์อึดอ่ะ
nc เยอะๆ ดีแล้ว เหมาะกับคู่นี้ที่สุด ก็ฮักเสน่ห์แรงขนาดนี้วินเซอร์จะอดใจได้ไง อิอิ
ไม่เบื่อแน่ๆ :o8:
-
อ่านตอนนี้ได้แต่บอกว่า :pighaun: แล้วก็ :haun4: ตามด้วย :jul1:
-
:L2:
ฮักจะเป็นไงต่อไปหว่า!! :o8:
:กอด1: :L2: :L2:
-
ไม่เบื่ออออออออออออ กร๊ากกกกกกกกก ข้าชอบเลือดดดดดดดดด :haun4: :haun4:
จัดมาอีกกกกกก :oo1:
แต่อิวินมันก็แกล้งฮักได้แกล้งฮักดี แล้วครูจะคอยดูว่า พอได้เค้าเป็นเมียแล้วใครมันจะเหนือว่าใคร กร๊ากกกกกกกกกกก :laugh:
-
โอ้ย! เจ๊ปอย กำเดาพุ่ง!!! :haun4: :haun4: :haun4: :jul1: :jul1: :jul1: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
สวดยวดดด~!!! ชาบูๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
โคตรหื่นเลย!!!! :oo1: :oo1:
ขออีกๆๆๆๆๆ 55555555555
-
เลือจะหมดตัว :pighaun: :haun4:
จะได้อ่าน nc บ่อยๆแล้วชอบอะ :z1:
+ 1 นะคะ
-
อ๊ากกกกกกกกก :haun4: :m25: :pighaun: :jul1:
-
หน้ารักทั้งคู่เลย
-
ฮักมันเป็นเมียรักจริงๆ หรอ ถ้ารักจริง ถนอมฮักหน่อยสิ ไอ้วินจอมหื่น :m25:
-
เลือดพุ่งงงงงงงงงงงงงงงง :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
ได้เลือดพุ่งแต่เช้าเลยแหะวันนี้
วินอ่าาาาาถนอมๆๆฮักเค้าหน่อยสิ
ว่าแต่วินจะไม่ให้ฮักได้นอนจริงๆๆเหรอ???? :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
ฮักร้องไห้แสดงว่าวินเซอร์
ท่าจะแรงส์จริงๆ :jul1: :jul1:
-
สุดยอดดดดดดดด. ฮักแกพลาดแลวละ. วินแกจะอึดไปไหน
-
หุหุ ทั้งร้อน ทั้งแรง
โดนสุดๆ ฮักไหวอ่ะเปล่า เมื่อวินเซอร์ยังไม่อิ่ม โฮๆๆๆๆ
-
ฮักจะตายคาเตียงไหมเนี่ย
-
วินเซอร์หื่นเกินไปแล้วววววว
-
ร้อนแรงมากกกก
:pighaun:
-
โอ๊ะ ร้องแรงจริงๆ :m25:
:L2: :L2:
-
กรี้ดท่านเทพเสร็จวินเซอร์ซะแล้ว o22
-
อ๊ากกกกก...เลือดพุ่ง :pighaun:
-
3 คำ อืม อ๊า ซี๊ด :jul1:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึก
:jul1: :jul1: ร้อนแรงสุด ๆ
-
5555 ไม่เบื่อคู่นี้เลย เพอร์เฟคที่สุด
-
ร้องแรงจริงๆคู่นี้ ช๊อบบบบบบบ >.,<
-
กรี๊ดดด ได้สลบจมกองเลือดจริงๆก็คราวนี้
วินเซอร์ นายถนอมฮักหน่อยก็ได้นะ
ทำเหมือนตายอดตายอยาก 5555
-
เลือดกำเดากระฉูดท่วมจอเลยยย :-[ :-[
วินเซอร์กับฮัก ร้อนแรง ดุเดือด มากกกก
สงสารฮักครั้งแรกก็เจอวินเซอร์จัดซะอ่วมมมม
-
อ่านกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ
คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ
>/////<
-
อร๊ายยยยยยย :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
สลบ :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
โอยอิวินแกแรงเยอะมากก จะอึก ถึกไปไหน
สงสารฮักบ้าง 555
แต่ก็นะ มีสามีปัญญาอ่อนต้องทำใจอ่ะ ฮัก - -
ปล.ตอนนี้ฮักบรรยายซะ ทั้งเขิน ทั้งเลือดพุ่ง หึหึ
จะรอดูว่าวินเซอร์มันพึมพำอะไรหลังที่ฮักบอกรัก o18 o18
-
:jul1: :haun4:
-
ร้อนแรงกันดีจริงๆคู่นี้ :jul1:
-
เลือดหมดตัวววววว
ให้ตายเถอะวินฮัก!!!
พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกไปหมดแล้วเนี้ยยยยย
-
ฮอบยฮักเอ้ยครั้งแรกล้อไป2ยกแล้วนะ :110011: :z7:
-
เหมือนจะหวาน เหมือนจะรุนแรง ตบตีวินเซอร์เบาๆกับฮักหน่อยสิ ช้ำหมด :P
แต่ท้ายที่สุดคนอ่านเสียเลือดเจ้าค่ะ ฮ่าฮ่า ฮักมันน่ารักเน๊อะ >////<
วินเซอร์มันเก็บกดมานานใช่มั้ย กร๊ากกกกก ฮักเอ้ยย สู้ไว้มั้ย กร๊ากกกกก
ตอนหน้าวินเซอร์ยังคงจะหื่นอีกหรอเนี่ยยย เลือดลมพุ่งกระฉูดดด
:กอด1:
-
:jul1: เล่นซะเลือดท่วมจอ หุๆๆ
-
เลือดสูบฉีดทั่วร่างกาย....
หึ วินฯ แกหลงฮักซะแล้วหล่ะ
-
ครั้งแรกของท่านเทพหน้า130!!! แต่สุดยอดสมเ่็นท่านเทพจริงๆ o13 อยากให้มีอีกเยอะๆค่ะเราชอบnc เรารักnc เราต้องการnc :laugh:
-
โฮกกกกกก เลือดหมดตัว :jul1:
-
:กอด1: คู่นี้นี่มันน่ารักมากๆๆๆๆๆ :-[
อ่านไปยิ้มไป...อายแทน :laugh:
-
:haun4: แค่ชื่อตอนก็พุ่งแล้ว
จะรออ่านต่อๆไป เพื่อจะเบื่อnc :laugh: :laugh: :laugh:
o13
-
เหมือนจะเหนื่อยหายใจไม่ทัน มือเท้า อ่อนแรง
-
กริสเขิลอะ
-
ทั้งรักทั้งหลงแล้วทั้งวินเซอร์ อิอิ
-
สนุกมากมาย :oo1:จัดหนักเลยอะ :impress2:
-
:m25:นี่แค่อ่านชื่อตอน
แต่พอได้อ่านแล้ว :jul1:
ฮักเอ้ย...นายได้ตายคาเตียงแน่ๆ
-
สุดๆค่ะ เลือดหมดตัวแล้ว :jul1:
เอาอีกๆๆๆๆๆ o13
-
กริ๊ดดดด เลือดหมดตัวแล้วจ้า
-
ฮักเอ๊ย...เจ้เหนื่อยละแทนหนูจริง
เป็นแฟนวินเซอร์มันต้องอดทนนะ :jul1:
-
เอิ่มมมม ไม่รู้จะเม้นท์อะไรค่ะ :o8:
เอาเป็นว่าเค้าไปพักฟื้นก่อนนะ เพลีย
ตอนท้ายนี่หวานชะมัดเลย :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
+1 ให้กับความร้อนแรงของวินเซอร์และฮอยฮัก
:m25: :m25: :m25: :m25:
-
วินเซอร์หื่นแตกไปซะแล้ว เหอะๆ
-
อ่อนโยนได้ตอนเดียว แล้วก็กลับมาหื่นโหดดิบเถื่อนเหมือนเดิม โชกเลือดมากกกกกก :haun4: :m25:
-
เค้ายอมเลือดหมดตัวนะ ถ้าได้อ่านncวินฮัก :haun4:
-
:jul1: :jul1:
นอนตายจมกองเลือด
วิินเซอร์หื่นมากกก~
-
เอิ่ม !! :m25:
-
อ๋อยยย วินขี้แกล้งอ่ะ!!>< (คนอ่านชอบบบ :-[ )
อยากรู้จังวินพึมพำอะไรตอนฮักบอกรัก อร๊ายยย คิดแล้วเขิน :o8:
-
โอ๊ย~ชอบบบ :z1:
เอาอีกซักล็อตก็ดี ยังไม่เบื่อ อิอิ คนอ่านหื่นจริงหื่นจัง
วินอ่ะฮักอุตส่าห์ถามตรงๆแล้ว ยักท่าไม่ยอมตอบอีกนะ :m16:
น้อยใจแทนฮัก
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
NC สองตอนติด โฮกกกกกกก :pighaun: แล้วก็ :haun4: สุดท้าย ปลิดชีพตัวเอง :jul1:
-
:L2:
-
วินเซอร์ ชอบแกล้ง นิสัยไม่ดี เรียกเลือดเค้าอ่า :haun4: :-[ :impress2:
-
โอ๊ย!!! ตาย
ช่วยด้วยค่า กำลังจะจมเลือดตาย
-
เลือดพุ่ง :m25:
หนูวินเพลาๆหน่อยก็ได้หนูฮอยฮักช้ำหมดแล้ว
-
ร้อนแรงเกิ้น :jul1:
-
:m25:ร้อนแรงที่สุด
-
สมกับที่รอคอยมานาน มาแค่สองตอน ชนะโซโล่ไปเลย
-
:jul1: ชั้นรักเทอวินเซอร์
-
หื่นทั้งตอนหนักกว่าคู่โน้นอี๊ก // จมกองเลือด :jul1: :jul1: :jul1:
หลังจากนี้วินเซอร์ก็จะขี้หึงขึ้นสินะ...แล้วก็หื่นขึ้นกว่าเดิมด้วย o18
-
ไม่เบื่อเอาอีกเยอะๆ
วินเซอร์คิดว่าตัวเองเป็นต่อเหรอนี่มันแค่ยกแรกหรอกเนอะเดี๋ยวฮักจะเอาให้หลงหัวปักหัวปำเลยคอยดู
-
ชื่อตอนส่อมากกกกกกกกกกกก
เข้ามาอ่านต่อแล้่ว..อื้อหืออ !
โชกเลือดเลยทีเดียวค้าาาา >//<
-
:jul1: :jul1: :pighaun: วินเซอร์รุนแรงมาก
สงสารฮอยฮักโดนวินเซอรืแกล้ง
-
ชอบชื่อตอนของตอนนี้มาก o13
อยากเบื่อ NC จริงๆเลย :o8:
ฉะนั้นเอามาให้อ่านเยอะนะ จะได้เบื่อเร็วๆ o18
-
ขอบคุณจ้า
“ลองหาคำตอบเองสิ ว่ามันมากพอให้ฉันรักนายได้ไหม?”
เสน่ห์อันเย้ายวนยั่วยวนตาของฮอยฮักจะทำให้นายวินเซอร์
ทั้งหลงทั้งรักได้ไหมละนี่ การรักกันนี่ต้องมีเสน่ห์ยั่วยวนกันหรือ ??
เฮ้อ......แบบนี้ต้องยุให้ฮอยฮักทิ้งไปเล้ย ไม่ต้องกลับไป เสียแล้วเสียไป หึหึหึ
คราวนี้ล่ะ ใครกันแน่ที่จะทุรนทุราย -*-
-
เลือดดดด เลือดอยู่ไหน ต้องการเลือดด่วน!!
จะตายแล้วค่าาา แอร๊ยยยย :m25:
บทนี้มัน...โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :jul1: :jul1: -//ลงไปนอนตาย เลือดท่วม
-
ร้อนแรงซะไม่มีอ่ะ :pighaun:
-
เลือดพุ่ง :jul1: :jul1:
วินเซอร์นี่อึดมาก สงสารฮักได้อีกคงได้ลุกไม่ไหวแน่ๆ
คุณปอยคงจัดเต็มเนื่องจากกว่าคู่นี้จะลงเอยกันนั้นเป็นที่เรียกร้องมาหลายตอน
แอบอึ้งยังมีล๊อตสามอีกเรอะ!! :a5:
ไม่เป็นไรแบบนี้คนอ่านชอบ :z1:
+1 ให้กับความหื่นอันไม่มีที่สิ้นสุดของตาวิน
-
วินเซอร์ไม่ถนอมฮักเลยอะ
มีเท่าไร จัดเต็ม เดี๋ยวก็เจ๊งกันพอดี
-
ครั้งแรกน่าจะเพลาๆๆ บ้างน่ะ
อย่าหักโหม
-
ตอนนี้ไม่ต้องบรรยายกันเลย มีแต่เสียน้ำกันเลยทีเดียว
ส่วนคนอ่านเสียเลือดแทบตัว ถึงกลับต้องให้เสียกันเลยอ่ะ
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ฮักยังน่ารักเหมือนเดิม ^^ :haun4:
-
คู่นี้มันรุนแรงจริง ๆ เกินคาดหมาย :haun4:
-
วินเซอร์เป็นเป็นชายเหนือชายเหนือชาย แท้ๆ อึดเวอร์ :jul1: :jul1:
ตอนที่ถูกฮักบอกรัก วินมันพึมพำคาถาอะไรน้า รอพาร์ทวิน
ไม่เบื่อง่ายๆ ร้อก nc คู่นี้ เพราะรอมานานหลายร้อยหน้ากว่าจะ :oo1: กันได้เนี่ย หึหึ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
เรามาดูกันค่ะว่าคนเขียนกับคนอ่านใครจะเบื่อก่อนกัน แต่คาดว่าคนอ่านจะเบื่อยากหน่อยนะคะคุณปอย ขอบคุณสำหรับตอนน่ารักๆเรียกเลือดกระจายนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะแม้จะไม่ค่อยได้เม้นท์ พิมพ์บนโทรศัพท์นี่แทบปาดเหงื่อเลยนะเนี่ยกว่าจะได้แต่ละคำเนี่ย แต่ด้วยความตั้งใจก็พิมพ์จนสำเร็จ สุดท้ายนี้ "รักนะคะคุณปอย" :L2:
-
:haun4: :pighaun: :jul1: :impress2: :call: ชอบมว้ากกกกกกกกกกกเอาอีกๆๆๆๆๆๆ สุดยอด
-
:pighaun: :pighaun:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
โอ๊ะโอ เฟย์ว่าทั้งรักทั้งหลงเลยนะ คิกๆ
o13
-
:haun4: :haun4:
วินเซอร์เบาๆๆหน่อย เด๋วฮัก
ช้ำกันหมดพอดี
-
ล็อตสาม ล็อตสาม เราจะเอาล็อตสาม :impress2: :impress2:
-
รู้สึกว่าวินเซอร์ จะทนมานานแล้ว
จัดหนักเชียว :impress2:
-
ฮักกกกกกกกกกกกกกก
T^T
:haun4:
-
คู่นี้มันดุเดือดร้อนพล่านจริงๆ วุ้ย
แหม วินเซอร์มันไม่ยั้งมือเลยนะ
ช่างเป็นคนรักษาคำพูด(ที่ให้กับตัวเอง)จริงๆ
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :
OH MY GOD !!!!!!!!!!
เสียเลือดหมดแย้ววววววววววววววววววววว
ฮอยฮักชอกช้ำฉ่ำโบ๊ะไปหมดแล้ววววววววววววววว
คนอ่านใจจะขาดแร้ววววววววววววววววววววววววว
ขอฉากต่อไปด่วนๆๆนะฮะ คริๆ ประทับใจกับโมเม้นท์ฮอยฮักเสียสาวมากอ่ะเด้อ
-
กำลังคลั่งเลยล่ะ 5555 :z3: :z3: :z3: :z3: :haun4: :haun4:
-
เราไม่เบื่อหรอกนะ Nc อ๊ะ แต่ว่า วินเซอร์เจ้าเล่ห์ไปหน่อยมั้ยเนี่ยะ อยากให้ฮักแกล้งคืนบ้างอ๊ะ ยอมง่ายไปมั้ยนิ ยางไม่บอกรักเลย ทำไปตั้งหลายทีแระอ๊ะ จัดมาหนักๆเรยคร๊า ปอยย อิอิ รออน๊าาาาา :กอด1: :กอด1:
-
โชคดีที่ฮักดันอึดเกินคน...ไม่งั้นได้ตายคาอกเจ้าวินมันแน่
ยังไงก็ ถนอมฮักหน่อยละกันนะ ลดนิสัยชอบแกล้งลงหน่อย ยังไงฮักก็หนีไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :-[ :jul1:
-
ตอนนี้เลือดขาดตลาด
หาซื้อเลือดไม่ได้แล้วววว
:m25: :m25: :m25:
-
ครั้งแรกก้อร้อนแรงกันจัง :jul1:
วินยังไม่ยอมบอกรักตรงๆ ระวังฮักงอนเน้อ
-
วินเซอร์ อึดโครต :jul1:อย่างนี้ฮักจะไหวมั้ยเนี่ย :oo1:"เป็นเมียวินเซอร์ต้องอดทน"
-
สุดยอด สุดยอด :pighaun: :pighaun:
-
วินเซอร์มันยังกล้าเรียกน้องฮักว่าเมียอีกนะ รุนแรงขนาดนี้
แต่ไม่เป็นไร คนอ่านชอบ อิอิ
ไม่เบื่อค่ะ บริโภคNCวันละเยอะๆ จิตแจ่มใสค่ะ
-
:m25: :pighaun: :haun4: เหอๆๆๆๆ อยากกรีดร้องแต่เกกรงผู้ปกครองจริงๆ ตอนนี้ คิคิคิ :z1:
-
ถนอมฮักหน่อยสิวินเซอร์ เดี๋ยวก็น็อคกันพอดี ไอ้นี่นิ :angry2:
-
แสบตูดแทน อิอิ ยาวดีจังตอนนี้ ชอบมากครับ
-
:z3: :z3: :z3: :jul1:
พี่ฮักพี่วิน อรั้งงงง ร้อนแรงไปนะะะ
ปล.nc พักก่อนดีกว่าค่า มากไปไม่ดี๊ไม่ดี :jul1:
รอคอยการแก้แค้นพี่วินอย่างใจจดจ่อ แอบรอฉากหวานๆมดไต่ตอม และดราม่าน้ำตาแตก!!! o18
-
ไม่เบื่อ เอาอีกกกกกกกกก :oo1: :m25:
-
สุดยอดไปเลยอ่ะ
น่ารักที่สุดเลยย รักนายเลนอ่ะวินเอย...อิอิ
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
เลือดท่วมตัว
ฮอยฮักน่ารัก :pighaun: :pighaun:
-
กว่าฮักจะได้คำตอบ..ตัวคงแห้งพอดี :haun4:
เป็น NC ที่สุดยอดจริงๆ o13
-
Hot♥maak maak khaa...hu hu hu!!!! o(≥w≤)o
-
กรี้ด!! ไอ้วิน แรงแกจะดีล้นเหลือไปใหน!!~
อ่านกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ สมกับการรอคอยมานานจริงๆ!
อ่ะ ท่านฮัก! จะเรียกไอ้วินว่าผัวก็ไม่ว่ากันนะค่ะ!!
ปล.กิ้วก้าวหัวใจยังไงบอกไม่ถูก อา ตอนนี้กำลังไปโรงเรียนด้วยนะเนี่ย
-
วินนี่จัดหนักซะสมการรอคอยจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
-
ร้อนแรงขนาด วินเซอร์หื่นหนัก ฮักจาไหวอะป่าวอะนั่น
-
:haun4: :haun4: :haun4:
ดุเดือด :pighaun:
-
เพิ่งเข้าใจว่า....ทำไมฮักถึงสลบคาอก(ตอนในเรื่องคู่กัด ) พี่วินแกจัดซะเต็มที่เลย ฮาา
-
ฮอยฮักน่าสารจัง
แต่เค้าชอบอ่ะ ขอ NC เยอะๆเรยนะ อิอิ
:haun4:
-
วินเซอร์หื่นมากกกกกก
-
ฮักบอกรักและ แต่วินเซอร์ยังงุบงิบ
เสียเปรียบๆ ให้ฮักแกล้งคืนบ้าง
-
วินเซอร์....นายแน่มาก o13
นิยายที่มีแต่NC... จะรอจนกว่าจะแต่งนะ :haun4:
-
:jul1: เลือดท่วมจอ
นายแร๊งส์!มากวินเซอร์ (คุณพี่ลอนดอนด้วย สอนอะไนแปลกๆให้น้องฮักเนี่ย :laugh:)
:L2: :pig4:
-
โอ๊ยยยย มันส์
-
เหวยยยยยยยยยยยย
ร้อนเเรงกับมากมาย หมดเเรงกันเลยทีเดียว :jul1:
ฮักจะน่ารักเกินไปหน่อยเเล้วมั้ง :m3:
อิตาวินเซอร์หลงจนไม่รู้จะทำยังไงเเล้ว
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
Happy Valentine ค่ะ :L2:
-
ว๊ากกกกก ก ก ก ก ก ก ก ก :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
จัดมาเลยค่ะคุณปอยขา ผู้อ่านรับไว้ได้เสมอ :laugh:
แอบสงสารฮักดีไหม เพราะต่อแต่นี้คงกระอักความสุขตายกับคามหื่นกามของวินเซอร์ :haun4: :haun4:
:really2: :really2: :really2:
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4: :oo1:
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
นายสุดยอดมากวินเซอร์ หนูฮักก็แบ๊วได้อีก :-[ :-[
ไม่มีทางเบื่อNCแน่นอน!!! ลงมาเยอะๆเลยพี่ปอยยย!!
-
ตายๆๆๆๆๆๆ ลำกำเดาพุ่ง
-
เสียงครางดังในลำคอพร้อมๆ กับการปลดปล่อยที่พุ่งฉีดร้อนอุ่นให้เสียววาบไปทั้งตัว ผมทิ้งแขนที่ยันเกาะกอดร่างสูงที่หอบถี่กระตุกตัวหลับตาครางอย่างสุขสมลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน หายใจหอบอ่อนโรยหลังจากใช้พละกำลังบรรเลงรักอันยาวนาน วินเซอร์ค่อยๆ ถอนตัวออกจากผมแล้วทิ้งตัวนอนตะแคงข้างๆ ผม
“ไม่ไหวแล้วเหรอ?”
“...นายทำเกินไปแล้ว นี่ครั้งแรกนะ”
“ก็ครั้งแรกน่ะสิ ถึงทำแค่สามครั้ง”เจ้าหน้าด้านนั้นยกนิ้วขึ้นสามนิ้วแล้วยิ้มกว้าง ช่างเป็นรอยยิ้มที่กระตุกส้นจริงๆ เลยวะ!! แต่ละครั้งของมึงน่ะกินเวลาเกือบชั่วโมง! ผมนึกไม่ถึงเลยเจ้าหมอนี้จะอึดโคตรพ่อโคตรแม่แบบนี้ ไม่อยากรู้เลยว่าคืนๆ หนึ่งคนที่เคยกับหมอนี้จะอยู่ในสภาพไหน!? ผมไม่เถียงอะไรกับเจ้าคนที่เถียงไปก็ไม่เคยชนะ หลับตาลงผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติ
“อย่าเพิ่งนอน ทำความสะอาดก่อน”วินเซอร์ขยับตัวลุกขึ้นแล้วจับตัวผมเขย่าเบาๆ ผมขมวดคิ้วทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่ บอกตรงๆ นะทั้งตัวมีเหงื่อท่วมแทบยังมีคราบขาวขุ่นนี้เปรอะตัวถึงอยากจะนอนขนาดไหนแต่มันก็หลับไม่ลงจริงๆ เหนียวตัวเป็นบ้าเลยวะ อยากจะไปอาบน้ำจะตาย
แต่!!
ผมไม่มีแรงแม้แต่จะขยับเลยน่ะสิ!!!
ตัวมันอ่อนปวกเปียกไปหมด เหมือนผมโดนรีดเรี่ยวแรงไปทั้งตัว ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้ใช้แรงอะไรเลยนี่น่า อ่า...แต่เจ้าคนที่ใช้เรี่ยวแรงมากกว่ากลับกระโดดลงจากเตียงด้วยท่าทีกระปรี้กระเปร่าเสียจนน่าหมั่นไส้ สีหน้าก็อิ่มเอิบเปล่งปลั่งแต่ผมสิซีดอย่างกับศพ!!
“ฮอย~ ฮัก~ ไม่อาบน้ำเหรอครับ?”วินเซอร์หันตัวมาเลิกคิ้วถามผม ท่าทางมันกวนชิบหาย! ผมเม้มปาก อยากจะบอกว่าไม่มีแรงขยับแต่ก็อายเกินไปที่จะพูดผมได้แต่เงียบ วินเซอร์ไม่เซ้าซี้ถามอะไรต่อมันเดินไปเปิดตู้ ผมมองแผ่นหลังกว้างใหญ่นั้นอย่างแปลกใจ
รอยสักปีกเทวดา!
อยู่ตรงหลังอ่ะครับ ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าหมอนี้มีรอยสักด้วย วินเซอร์ใส่เสื้อคลุมแล้วหันมามองผมเขาส่งยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะถาม
“อะไร?”
“เปล่า เพิ่งรู้ว่านายมีรอยสักด้วย”
“...อ้อ ข้างหลังเป็นปีกเทพบุตรน่ะ หึๆ ยังมีอยู่อีกที่หนึ่งนะ ไม่รู้ว่านายสังเกตเห็นหรือเปล่า?”วินเซอร์พยักหน้ารับแล้วหัวเราะเบาๆ ปีกเทพบุตร อือหือ! ช่างกล้าจริงๆ วะ แล้วอีกที่หนึ่งสักไว้ตรงไหนผมไม่ทันได้สังเกตแฮะ จะสังเกตได้ยังไงก็มัวแต่สนใจทำอย่างอื่นอยู่แบบนั้นน่ะ
“ลุกขึ้นมาทำความสะอาดก่อนจะนอน ปล่อยทิ้งไว้แบบนั้นมันไม่ดี เดี๋ยวเป็นไข้ปวดท้องได้”วินเซอร์เดินมาที่เตียงแล้วจับแขนผมดึงเบาๆ เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ฮัก ลุกขึ้น”
“ลุกได้ก็ลุกไปนานแล้ว เจ้าบ้า”ผมบ่นพึมพำออกมาเบาๆ ทำให้หมอนั้นหลุดหัวเราะออกมา
“อะไรกันแค่นี้ก็หมดแรงแล้วเหรอ คราวหน้าจะไม่ใช่แค่นี้หรอกนะ”
ตอนนั้นกูคงได้เป็นผีเฝ้าเตียง!
“มา เดี๋ยวจะพาไปอาบน้ำ”
วินเซอร์ก้มตัวลงแล้วซ้อนมืออุ้มผมขึ้นอย่างง่ายดาย ท่าอุ้มเจ้าหญิงชัดๆ! อายโคตรอ่ะครับตอนนี้ วินเซอร์อุ้มผมเข้ามาในห้องน้ำแล้ววางตัวผมอย่างเบามือ
“จับผนังพยุงตัวไว้ก่อน เดี๋ยวจะล้างตัวให้”
ผมยืนเกาะผนังเป็นตุ๊กแก แค่ยืนก็เต็มที่แล้วครับ ตอนนี้เหมือนผมเป็นเด็กน้อยที่ทำอะไรเองไม่ได้ต้องคอยพี่เลี้ยงมาทำให้ วินเซอร์เปิดฝักบัวแล้วจับมารดใส่ตัวของผม ผมขยับตัวผิงผนังห้องน้ำที่เย็นพอๆ กับน้ำแล้วหลับตาลงสักพักวินเซอร์ก็บีบสบู่เหลวใส่ฝ่ามือแล้วลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของผมอย่างนุ่มนวล สายน้ำก็ไหลชำระฟองสบู่ออกไปช้าๆ ผมมองการกระทำของเขาก่อเกิดความสงสัยขึ้นมา ที่ใส่ใจแล้วก็อ่อนโยนด้วยเพราะวินเซอร์ก็ชอบผมอยู่เหมือนกันหรือเปล่านะ? วินเซอร์เปิดน้ำใส่อ่าง ก่อนจะเดินมาปิดน้ำฝักบัวแล้วเดินมายืนอยู่ข้างหลังผม
“เดี๋ยวฉันจะทำความสะอาดตรงนั้นให้”
ตรงนั้น? ตรงไหน? ก่อนที่ผมจะถามออกไปเขายึดสะโพกของผมไว้แล้วลูบมือตามบั้นท้ายของผม ผมสะดุ้งตัวเฮือกหันตัวไปมองอย่างไม่แน่ใจ นี่คงจะไม่... วินเซอร์ยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอ่ยอย่างรู้ทันว่าผมกำลังกังวลเรื่องอะไร
“ไม่ทำอะไรหรอกน่า แค่จะเอาน้ำรักออกมาเท่านั้น ปล่อยไว้มันไม่ดีต่อสุขภาพ”
“...”ผมพยักหน้ารับรู้ เกร็งตัวเล็กน้อยเมื่อนิ้วมือเรียวเข้าไปในช่องนุ่มด้านหลังของผม นิ้วนั้นคว้างไปรอบๆ แล้วสอดเข้าลึก ผมเม้มปากแน่นเกือบจะหลุดเสียงครางออกไปอย่างลืมตัว วินเซอร์มองผมนิ่งก่อนจะเพิ่มจำนวนนิ้วคว้างและนวดเฟ้นช่องนั้นไปมา ผมพยายามทรงตัวยึดผนังไว้แต่ขามันก็สั่นอ่อนแรงเสียดื้อๆ วินเซอร์ขยับตัวมากอดรับผมเอาไว้ทันก่อนที่ผมจะล้มลงไปกองกับพื้น
“อ๊ะ!!...อ๊า...อื้อ...อ่า”
“หึ”เสียงหัวเราะขึ้นจมูกดังแผ่วข้างหู ผมเบิกตาอ้าปากหายใจหอบตัวสั่นระริกเมื่อนิ้วมือนั้นแทงเข้ามาแล้วกดเน้นจุดที่ผมเสียวสะท้าน นิ้วยาวกดขยี้จุดนั้นซ้ำๆ จนผมทนไม่ไหวหลุดเสียงครางออกมา มือคว้าเสื้อคลุมกำแน่นแหงนหน้ามองเจ้าคนที่กำลังทำตาเป็นประกาย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้วินเซอร์มันกำลังสนุกที่เห็นผมเป็นแบบนี้
“อ๊า!!...อื้ม! อ๊ะ อ๊ะ...อ้า...”
“น่ารักจริงๆ”
ผมตัวสั่นดวงตาที่มีน้ำคลอบดบังภาพที่มองเห็น อ้าปากร้องตามจังหวะมือนั้นสอดใส่ ทิ้งน้ำหนักผิงคนข้างหลัง หลับตาพริ้มกับความรู้สึกที่สุขสมแม้จะทรมานกับนิ้วที่สอดเข้าออกช่องนุ่มนั้น เสียงครางในลำคอของวินเซอร์ทำให้ผมลืมตาขึ้นมาแหงนหน้ามอง ผมหายใจหอบหน้าแดงระเรื่อ เผยอปากส่งเสียง วินเซอร์ขมวดคิ้วฉับพลันแล้วทำเสียงจิ๊จ๊ะออกมา
“นายนี่มัน...น่ารักเกินไปแล้ว”วินเซอร์เอ่ยลอดไรฟัน เขานำนิ้วออกจากช่องนั้นของผม ริมฝีปากร้อนเล็มแทะใบหูของผมแล้วพรมจูบหลังคอ ผมเริ่มหายใจเป็นปกติแล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อบางสิ่งที่ร้อนและแข็งถูไถช่องด้านหลังของผม
“วิน...”
“อ่า...นายน่ารักจนฉันอดใจไม่ได้จริงๆ”วินเซอร์หายใจหอบบ่นพึมพำข้างหูของผมจนขนลุก เขาขยับตัวโอบกอดผมไว้แน่น ผมส่ายหน้าปฏิเสธท้วงไป
“แต่ฉันไม่แรงจะยืนแล้วนะ”
“ไม่ต้องยืนสิ”ไอ้วินเซอร์ตอบด้วยใบหน้ามีเลศนัย มันยกตัวผมขึ้นจับแขนผมไปกอดรอบคอมัน ผมรีบคว้าคอมันกอดไว้ จู่ๆ ก็ยกขึ้นมาแบบนี้มันตกใจนะโว้ย น่าจะกันสักคำ มันอุ้มผมมาที่กระจกอ่างล้างมือที่ทำเป็นชานหิน วินเซอร์วางค่อยๆ วางผมไว้บนชานอ่างล้างมือ เขาโน้มตัวลงมาจูบผมอยู่สักพักแล้วผละออกไปไล้จูบตามตัวของผม หยุดเลียและดูดยอดอกของผมแล้วจูบไล้ต่ำลงไปถึงหน้าท้อง มือใหญ่จับขาของผมแยกกว้าง
วินเซอร์ยกขาของผมแล้วจูบตามต้นขา ดวงตาของเขาเหลือบมองผมด้วยสายตาต้องการผมมาก ผมเผลอกลืนน้ำลายเมื่อเจอสายตานั้น ดูดเม้มจนเป็นรอยแดงตามต้นขา เขาวางขาของผมไว้แล้วดันตัวผมเอนผิงกระจกจากนั้นก็จับแก่นกายจ่อใส่ช่องนุ่มด้านหลังของผม เขาเขี่ยส่วนนั้นไปมากับช่องแคบของผมแล้วเงยหน้ายิ้ม
“ดูให้ชัดๆ”
ผมมองแก่นกายที่พองใหญ่ค่อยๆ มุดเข้าไปในรูนั้นอย่างช้าๆ ผมหายใจแรงหัวใจเต้นระรัวมองภาพนั้นอย่างเต็มตา รู้สึกตื่นเต้นเห็นภาพแก่นร้อนที่เต้นตุ้บๆ นั้นค่อยๆ สอดเข้าไปในตัวของผมทีละนิด ช่องนั้นขมิบถี่เพราะความตื่นเต้นของผม วินเซอร์ครางต่ำในลำคอ แล้วแก่นร้อนผ่าวนั้นก็เข้ามามิดด้ามผมสูดลมเข้าปากตอนที่มันเข้ามาพรวดรู้สึกแสบแปลบ
“เห็นหรือยัง? กูนี่แหละผัวมึง”
ผมหน้าแดงรับประโยคนั้น ไม่ต้องย้ำก็ได้ รู้ตัวน่า!
“กูเท่านั้นที่ทำแบบนี้กับมึงได้ ใครหน้าไหนก็ห้ามแตะต้องมึง มึงเป็นของกูคนเดียว ของกูเท่านั้น”วินเซอร์มองผมด้วยสายตาจริงจัง ใบหน้าเคร่งขรึม น้ำเสียงที่ไม่มีแววล้อเล่น ผมจ้องมองเขาด้วยหัวใจที่เต้นระรัวมันแทบจะหลุดออกมาจากอก
“แล้วนายล่ะวินเซอร์?”
วินเซอร์ค่อยๆ คลี่ยิ้มอ่อนโยน จับมือของผมจุมพิตบนหลังมือเบาๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“เรียกฉันว่าดาร์ลิ้งสิฮัก”
“นะ...นั้นนายให้แค่คนพิเศษไม่ใช่หรือไง?”ผมเบิ่งตาจ้องเขา ใจก็เต้นเร็วจนกลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคหัวใจเข้าสักวัน ดาร์ลิ้งเป็นชื่อจริงๆ ของวินเซอร์แต่นั้นเขาไม่ชอบให้เรียกแล้วเอาไว้ให้คนสำคัญเรียกไม่ใช่หรือไง? ตอนแรกผมนึกว่าเขาล้อผมเล่นซะอีก วินเซอร์ยิ้มรับแล้วเอ่ยถามกลับมา
“นั้นไม่ใช่นายหรือไง?”
“วิน...”ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ มือไม้สั่นอย่างไม่อยากจะเชื่อ เขาชอบผมใช่ไหม!? เขาก็รักผมเหมือนกันใช่ไหม!? นี่ผมกำลังฝันหรือเปล่า!!? ขอบตาร้อนผ่าวน้ำใสๆ คลอเต็มดวงตา ผมเงียบหรุบตาลงต่ำแล้วค่อยๆ ช้อนตามองใบหน้าหล่อ น้ำตาร่วงลงไหลตามแก้ม ผมไม่ได้เศร้าผมแค่ดีใจเท่านั้น
“ดาร์ลิ้ง”ผมเอ่ยเสียงแผ่วเบา วินเซอร์ที่เห็นผมหลั่งน้ำตายืนนิ่งก่อนค่อยๆ โน้มตัวลงมาจูบซับน้ำตาด้วยท่าทีทนุถนอม จูบไล้ซับน้ำตาตามเปลือกตาและแก้มก่อนจะประกบริมฝีปากจูบผมอย่างอ่อนโยนรักใคร่ ผมจูบตอบกลับมือลูบไล้ผมสีเงินอย่างเบามือ ค่อยๆ สอดลิ้นเข้าหากันอย่างอ่อนนุ่มบรรจงแลกรสชาติสัมผัสพันลิ้นอย่างไม่รีบเร่ง
ระหว่างที่เราจูบกัน วินเซอร์ก็ขยับเอวส่ายวนไปมาผมส่งเสียงอื้อในปาก สะโพกหนาขยับอย่างช้าๆ ผมแทบจะลืมไปด้วยซ้ำว่าเจ้าสิ่งนั้นยังอยู่ในตัวผม จังหวะขยับเอวค่อยๆ เพิ่มความถี่อย่างช้าๆ ปากของเราก็ยังไม่ยอมผละจากกัน จูบที่อ่อนโยนในตอนแรกกลายเป็นความร้อนแรงแทนที่ ริมฝีปากของวินเซอร์ตักตวงดูดเอาลมหายใจของผมหมดสิ้น ลิ้นตวัดดูดคลึงซ้ำแล้วซ้ำอีก
“อื้อ...จ๊วบ...อ่า...จ๊วบ...”
ผมอ้าปากให้เขาสำรวจและดูดกินไปทั่วโพรงปาก ลิ้นของเราสัมผัสแลกถูกไถไปมาแล้ววินเซอร์ก็ค่อยๆ ผละริมฝีปากออก น้ำลายของเราทั้งสองไหลเยิ้มไปตามลิ้นออกมา ผมเก็บลิ้นเอาปากพร้อมกับเช็ดน้ำลายที่ไหลออกมา ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด วินเซอร์ยิ้มอย่างชอบใจลูบหน้าของผม
“หน้าแดงอย่างกับลูกเชอรี่”
ผมหายใจถี่เมื่อแรงขยับแก่นกายนั้นค่อยๆ แรงและเร็วขึ้น ผมแหงนหน้ามือเกาะไหล่ของวินเซอร์ แรงกระแทกเข้าออกแรงจนตัวผมสั่นโยก ผมร้องครางเสียวซ่านแอ่นตัวรับแรงกระแทกนั้น ความรู้สึกทั้งหมดกระจุกอยู่ที่หน้าท้องค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ผมอ้าปากส่ายหน้าไปมาก้มหน้ามองวินเซอร์ที่ครางเสียงต่ำซอยเอวระรัวถี่ยิบ
“อ๊า~! อ๊า~! อ๊า~!”
“อา ฮัก สุดยอด”
“อื้อ~ อ๊า อ้า ไม่ไหวแล้ว!”ผมกระตุกตัวลั่นกระสุนออกไปจึงมันไหลเยิ้มออกมาน้อยกว่าครั้งก่อน สมองของผมขาวโพล่นว่างเปล่า ผ่อนหายใจ ขมิบช่องนั้นทำให้วินเซอร์ที่ค่อยๆ ผ่อนแรงหยุดเคลื่อนไหวใบหน้าบิดเบี้ยว เขาถอนแก่นร้อนออกจากตัวผมไปแล้วดึงผมลงมาจากชานอ่าง จับผมหันหน้าเข้าหากระจกวางมือบนขอบชานแล้วขยับตัวผมแยกขาโค้งโก่งบั้นท้ายขึ้นแล้วค่อยๆ สอดแก่นกายมุดเข้ามาอีกครั้งไม่รอให้เสียเวลาเขาซอยเอวขยับในตัวผมทันที
“ซี้ดดด ตรงนี้ของนายฟิตดีจัง อ่า~ ตอดรัดแน่นเสียวสุดยอด อา”
ผมพยายามตอดรัดช่องนั้นโอบรัดแก่นกายที่กระแทกเข้าใส่ วินเซอร์จับสะโพกของผมแล้วดึงกระโจมใส่แรงเสียผมเสียวขาสั่น ผมเงยหน้ามองตัวเองในกระจก ใบหน้าแดงก่ำหายใจหอบดวงตาเยิ้มด้วยน้ำใสๆ ริมฝีปากเผยอเปล่งเสียงครวญคราง ใบหน้าที่เคยไร้ความรู้สึกตอนนี้กลับแดงระเรื่อเต็มไปด้วยความสุขสมอิ่มเอิบ วินเซอร์โน้มตัวลงมากอดผมไว้
“อ่า...ซี้ด...อ้า...ฮัก...อ่า...นาย...อ๊า”
“อ๊ะ อ๊ะ อื้อ อื้ม อ๊าส์ อ๊าส์ อ๊าส์ อ๊าาาา~!!”
แรงกระแทกถี่ยิบขึ้นเรื่อยๆ วินเซอร์หลับตาขยับสะโพกหนาย้ำใส่แล้วร้องครางเสียงดังออกมา ผมก็ขยับตัวเด้งตอบกลับแรงนั้นจนกระทั่งวินเซอร์หยุดตัวลงพร้อมทั้งกระตุกตัวฉีดน้ำรักอุ่นๆ เข้าไปในตัวผมอีกครั้ง ผมอุ่นวาบไปทั้งตัว ไม่นานวินเซอร์ก็ถอนตัวออกเสียงดังชัด ผมยังอยู่ในท่าเดิมหายใจหอบยันตัวกับชานนั้นไว้ ของเหลวขุ่นไหลตามต้นขาของผมช้าๆ ผมขยิบรูนั้นขับน้ำเหนียวออกจากตัว ผมรู้สึกโหวงเมื่อไม่มีอะไรเติมเต็ม ส่วนนั้นยังร้อนเหมือนตอนที่วินเซอร์อยู่ในตัวของผม ผมกลืนน้ำลายตัวเองขมวดคิ้วเล็กน้อย
ทำไมผมถึงรู้สึกโหยหาสัมผัสอีก?
หรือว่าผมเสพติดรสชาติความสุขที่ไม่เคยรู้มาก่อนนี้งั้นเหรอ?
“ฮัก”วินเซอร์เข้ามารวบตัวกอดผมไว้ ผมหันตัวกลับไปสวมกอดเขาเช่นกัน ซุกหน้าเข้ากับอกแกร่ง เขาดึงเอวผมไปแนบชิดตัว เราสวมกอดกันอยู่เนิ่นนานจนกระทั่งได้ยินเสียงน้ำไหล วินเซอร์ผละจากตัวผมไปมองอ่างน้ำที่น้ำล้นเอ่อแล้วไหลออกมา น้ำที่วินเซอร์เปิดทิ้งไว้นี่น่า
“อาบน้ำพร้อมกันเลย ไม่เสียเวลา”วินเซอร์คว้าตัวผมมาที่อ่าง เขาขมวดคิ้วแล้วหันมาที่ผมเหมือนคิดอะไรได้
“ต้องเอาไอ้นั้นออกก่อน มานี่”วินเซอร์โอบกอดผมไว้แล้วลูบไล้มือทั้งสองข้างไปตามหลังของผมแล้วใช้มือแหวกเนื้อก้นแล้วแหย่นิ้วเข้าไปในช่องด้านหลัง ผมเม้มปากสบหน้ากับอกกว้าง นิ้วนั้นคว้างไปทั่วไม่นานมันก็ถูกดึงออกพร้อมกับน้ำรักไหลเยิ้มตามออกมา วินเซอร์ดึงผมออกจากตัวเองก้มหน้าจูบผมเบาๆ
“เสร็จแล้วอาบน้ำเถอะ”วินเซอร์ถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออกจากตัวโยนทิ้งไป ผมมองเสื้อคลุมนั้นแล้วกลับมามองร่างแกร่งตรงหน้า แล้วผมก็สังเกตเห็นรอยสักแห่งที่สอง มันสักไว้ที่บริเวณท้องน้อยด้านขวาเป็นรูปเสือขี่เมฆกำลังอ้าปากคำราม
“รอยสักนั้นขอจับหน่อยได้ไหม?”ผมเงยหน้าถามออกไป วินเซอร์มองสายตาของผมแล้วก้มมองตัวเอง
“ได้”เขาจับมือของผมไปจับตรงรอยสักนั้น ผมลูบไล้มันเบามือ กล้ามเนื้ออันสมบูรณ์แบบที่เห็นได้อย่างชัดเจนมันแน่นเปรี๊ยะไปทุกส่วนสัด
“เสือ?”
“พยัคฆ์ขี่เมฆต่างหาก”
ผมไล้นิ้วไปตามตัวพยัคฆ์ สักอะไรได้เข้าตัวเองจริงๆ ผมมองรอยสักนั้นอย่างสนองสนใจ เวลาเขาหายใจเข้าออกรอยสักนั้นก็เหมือนเคลื่อนไหวได้ ผมเงยหน้าขึ้นมามองวินเซอร์ที่เลิกคิ้วรอ
“เท่ดี”
“งั้นเหรอ?”วินเซอร์พยักหน้ารับรู้แล้วลงไปในอ่างน้ำที่ใส่ฟองสบู่ลงไปแล้ว จากนั้นก็กวักมือเรียกผมให้ลงไปด้วย ผมลังเลชั่วครู่แล้วค่อยๆ ลงไปนั่งซ้อนทับร่างหนา แช่น้ำอุ่นทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้น ผมเอนตัวผิงวินเซอร์หมอนั้นกำลังตีน้ำให้เป็นฟองแล้วเป่าฟองเล่น ผมนิ่วหน้าเล็กน้อย
“แสบตรงนั้น”
“หือ? ไม่เจ็บใช่ไหม?”
“อืม แค่แสบๆ”
“อืม ครั้งแรกก็เป็นแบบนี้ล่ะมั้ง อุตส่าห์มั่นใจสุดๆ กับฝีมือที่ไม่เคยทำให้ใครเจ็บเลยน่ะเนี่ย”
“ใครว่าไม่เจ็บตอนนายกระแทกแรงๆ น่ะเจ็บจะตาย”
“แต่นายก็ท่าทางจะชอบแรงๆ นะเห็นโยกเอวรับซะ”
“...ตอนไหน?”
“ก็ตอนที่ฉันเอานายแรงๆ ไง ถ้าไม่เชื่อจะให้พิสูจน์กันอีกรอบไหมล่ะ?”
“ไม่”
“ไม่เชื่อ?”
“ไม่เอาอีกรอบ เหนื่อย”ผมห่อไหล่เข้าหากัน หมดแรงจริงๆ ล่ะครับ วินเซอร์ก็หัวเราะขำจากนั้นเขาก็ใช้มือลูบไล้ตามเนื้อตัวของผม ผมหันไปมองอย่างไม่แน่ใจ นี่คงจะไม่ต่ออีกรอบหรอกใช่ไหม?
“เดี๋ยวจะขัดผิวให้”วินเซอร์พูดแบบนั้นแล้วยกแขนของผมขึ้นถูอย่างเบามือ เขาลูบไล้ฟองสบู่ตามตัวของผม ตอนนี้เหมือนผมเป็นเด็กๆ ต้องให้คนอื่นมาอาบน้ำให้เลย ผมนั่งนิ่งมองเขาถูตามตัวเงียบๆ มือใหญ่ถูมาข้างหน้า ผมสะดุ้งเมื่อมือทั้งสองข้างจับยอดอกของผมแล้วขยี้มันไปมา ผมงอตัวครางฮือ นิ้วแข็งปัดเขี่ยหยอกเล่นผมเสียววูบวาบทันที
“ตรงนี้น่ารัก ตรงนี้ก็น่ากิน”
มือใหญ่ลูบต่ำลงไปตรงหว่างขาของผมเขาลูบไล้มันเบามือ ผมกัดฟันข่มอารมณ์ที่เริ่มพุ่งพล่าน ไอ้ตัวลามกนี่! วินเซอร์ละมือออกมาแล้วกอดตัวไว้แน่นฟัดหน้าจนซอกคอของผม
“ฮอยฮักของดาร์ลิ้ง ตรงไหนๆ ก็น่ารัก น่าฟัดไปทั้งตัว”
“...” ผมก้มหน้าที่แดงแปร๊ดและร้อนผ่าวเหมือนไฟมาสุม
ฮอยฮักของดาร์ลิ้งงั้นเหรอ?
“นายจำพนันที่ใครแพ้ต้องทำตามคำสั่งผู้ชนะได้ไหม?”
“ได้”
“ทริปนี้ฉันอยากให้นายว่าง่าย ทำตัวน่ารักๆ แค่นี้ก็พอแล้ว”
“ปกติฉันก็ว่าง่ายกับนายนะ”
“หึๆ แน่ใจเหรอฮัก?”ไอ้วินเซอร์มันหัวเราะขำด้วยเสียงต่ำๆ
“แน่ใจ มีแต่นายนั้นแหละ ชอบทำตัวไม่น่ารักน่ะ”
“ถ้าฉันทำดีๆ นายจะให้อะไร?”
“นายจะเอาอะไรอีกล่ะ ทุกอย่างในตัวฉันก็เป็นของนายไปหมดแล้ว”
“...ฮัก นายนี่มัน...น่ารักจริงๆ”วินเซอร์มองผมอึ้งเล็กน้อยก่อนจะสวมกอดแล้วฟัดใบหน้าเข้าซอกคอมันเหมือนเดิม ผมถอนหายใจเบาๆ ถ้าน่ารักก็รักซะสิ วินเซอร์เอื้อมมือไปหยิบแชมพูมาสระผมให้ เราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก
ผมกับวินเซอร์อาบน้ำกันเรียบร้อยก็มาเช็ดตัวให้กัน วินเซอร์เป่าผมให้กับผมแล้วหวีผมให้ด้วย ผมนั่งอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งมองวินเซอร์หวีผมให้กับผมผ่านหน้ากระจก สายตาของเขาที่มองผมเหมือนมันจะอ่อนโยนมากขึ้นแถมยังเป็นประกาย เหมือนกับสายตาที่กำลังมองคนรักอยู่เลย ผมมองอย่างเหม่อลอยจนกระทั่งวินเซอร์วางหวีไว้บนโต๊ะแล้วยกแป้งหอมมาแปะแก้มผมแล้วลบไล้ไปตามลำคอก่อนจะก้มตัวจูบขมับของผมเบาๆ
“ทาแป้งแล้วไปนอนกันเถอะ”
“อืม”
วินเซอร์โอบเอวผมพาเดินมาที่เตียง มองเตียงแล้วเบือนหน้าหนี สภาพเตียงอย่างกับผ่านสงครามโลกมา วินเซอร์ถอนหายใจแล้วเดินไปเปิดตู้เปลี่ยนผ้าปูเตียงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะโยนผ้าที่เขรอะไปด้วยคราบขาวทิ้งไป เขาก็ขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วกวักมือเรียกให้ผมขึ้นมา ผมเดินไปปิดไฟวินเซอร์ก็หันไปหรี่ไฟจากโคมไฟ ทำไมถึงไม่ปิดล่ะ? ผมสงสัยชั่วครู่ก่อนจะนึกได้ว่าเจ้าวินเซอร์มันกลัวความมืดนี่น่า
ผมขึ้นมานอนอีกฝั่งของเตียงแล้วหลับตาลง แต่ก็ต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเพราะไอ้วินเซอร์ลากผมมานอนกลางเตียงแล้วหันตัวผมไปกอดไว้ ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากร่างหนา หวังว่าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาเรื่องที่เกิดขึ้นนี้คงจะไม่กลายเป็นความฝันไปหรอกนะ เหลือบมองใบหน้าที่สงบนิ่งหายใจสม่ำเสมอหลับไปอย่างรวดเร็ว
แบบนี้น่ะอย่างกับอยู่ในฝันเลย
TBC.
เฮ้อ ว่าจะได้สักสองตอนแต่ก็ได้แค่ตอนเดียวเองแฮะ
แต่ไม่แน่ถ้าคนอ่านเม้นกันดีๆ อาจจะได้อีกตอนหนึ่งต่อเนื่อง ฮิๆ :z2:
ไม่มีตอนพิเศษวาเลนไทน์นะ แค่นี้ก็หวานพอแล้วมั้ง
ตอนหน้าหวานกว่านี้อีกนะ 555 วาเลนไทน์ต้องอาย! :-[
เนื้อเรื่องตอนนี้ก็นะ ไม่มีอะไรจะพูด หรือบ่น
ว่าจะไม่แต่ง Nc แล้วแต่แต่งไปแต่งมา อ้าว Nc โผล่!? 555 :laugh:
ตอนหน้าไปเที่ยวรอบเกาะกับหนุ่มๆ กัน~ ตอนหน้า
สถานะวินเซอร์ : จะไม่บอกรักให้เธอรู้สึกดีแต่จะทำตัวดีๆ ให้เธอรัก~ :man1:
แล้วเจอกันจ้า~ o13
(http://image.free.in.th/z/ts/110214.jpg)
-
อือหือ ทำตัวน่ารักได้สุดแสนจะกวนตรีนเลยวิน
ถ้าไม่ใช่ฮักใครจะทนไหวเนี่ย =_=*
เอาใจช่วยฮักให้ทนรอวินเซอร์ไหวล่ะกัน
-
:haun4: น่ารัก น่ารักที่สุด ไม่เสียแรงที่ตื่นเช้า หวานๆนี่ชอบจริง ขอ ชาบูชาบูนะคะ :call: :pig4: ปล. อยากให้มีโมเม้นต์งอนกะหึงปนหวานอิๆๆๆๆๆๆๆๆ รักคนแต่งจัง o13
-
โอย ตายๆๆๆๆ อ่านแล้วไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าวินเซอร์รักหลงฮักม๊ากกกกกมากกกก
เดี๋ยวกอด เดี๋ยวฟัด แถมตอนท้ายน่ารักไม่ไหวแล้ว
ตอนหน้านี่ขอแบบหวานๆ อ้อนๆ กว่านี้อีกนะค้า ~~~
-
>.,< สุดยอดไปเลยวินเซอร์ เป็นการแสดงความรักที่เร่าร้อนสุดๆ ช๊อบม๊าก
ฮักก็น่ารักมากๆ ตอนปกติว่าดูมีเสน่ห์สุดๆแล้วนะ แต่พอเวลาที่อยู่บนเตียงกับวินเซอร์ยิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก >///<
ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ คู่นี้ เร่าร้อน+ร้องแรงด้วยกันทั้งคู่เลย ชอบที่สู๊ดดดดด
+เป็ดกิ๊บก๊าบ
-
น่ารักมว๊ากกกกกกก :z1:
-
ไปกันใหญ่ สามตอนรวด **เขาเข่า่อ่อนเดินไม่ไหวแล้วนะ คนเขียนส่งดาร์ลิ้งมาอุ้มเขาด้วย ให้ไวเลย**
-
อ๊ายยยยยยร้อรแรงกันเกินไปแล้ว เอาอีกค่ะเอาอีก :impress2:
-
ทั้งหวานทั้งหื่นสุดๆไปเลย
-
ฮักรู้รึยังว่าวินรู้แล้วว่า ฮักกับเลิฟมี คือคนเดียวกัน
เพราะสงคราม :oo1: ครั้งนี้ ฮักคงคงเผยหน้าจริงๆ
-
หวานมากอ่ะ น่ารักจริงๆ
:impress2: :L2:
-
เรามาเม้นนนนนนนนน
เพื่อดาร์ลิง
ฮักน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก
มากๆๆๆๆๆ
ไม่ไหวแล้วอ่ะ
-
แอบเรียกเลือดนิดนึง
ตอนนี้หวานนะแต่ฮักก็ยังดูเหมือนไม่เชื่อว่าคือความจริง
วินฯต้องทำให้ฮักเชื่อใจและเชื่อมั่นมากกว่านี้
ตอนต่อไปขอหวานๆนะ จุ๊บ
-
อิจฉาฮักที่สุดในสามโลกอ่ะ กรี้ดดดดดดดดดด :m25: :m25:
-
โอยย ...ไม่ไหวแล้ววว :jul1:
-
mai wai leaw narak makkkkkk!!!!!!!
sood sood pai loeyyyy!!!
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
อีวินหื่นได้โล่ อ่าาา :haun4: :haun4:
แถมน่ารักมากด้วย ชอบๆ อ่านแล้วแอบเขินนนน ตอนน่อไปต้องเขินสุดยอด กรี้ดๆ :-[
รักเจ้ปอยอ่ะ ให้ :กอด1: ให้ :L2: สู้นะคะ ><
-
:o8: ฮักน่ารัก
-
ฮอยฮักของดาร์ลิ้งค์
นี่แหละที่รอคอย อิอิ
ชอบอ่า หื่นได้ใจ :o8:
-
วินเซอร์ไอ้หื่น
แต่ก็หน้ารักนะ
-
ไอ้วิน บทจะน่ารัก มันก็ทำได้ดีเลิศประเสริฐศรีจริงๆ 5555555+ o13
-
เหมือนฝันจริงๆอ่ะ
อ๊ากกกกกกก ><
-
อ๊ากกกกกกกกกก :pighaun: :pighaun:
-
ช่วงนี้จัดเต็มทุกตอนเลยนะคะคุณปอย
แต่ .. ก็ชอบ กร๊ากกกกกก
-
:pighaun: ฮัก วิน น่ารักเวอร์อะ แถมหื่นสุดๆ โดยเฉพาะวินเซอร์
มีอย่างที่ไหนจากจะอาบน้ำให้ฮัก กลายมารีดน้ำกันอีกซะงั้น แต่แบบว่า เค้าก็ชอบน๊า แอร๊ยยยย :haun4:
มารอดูตอนถัดไปเค้าจะสวีทกันแค่ไหนน๊า
อันนี้ให้ปอยน๊า Happy Valentine's day :L2:
-
:haun4:อ่านตอนนี้จบถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อกๆเลยทีเดียว
โอยพี่ฮักช่างน่ารักเอ็กส์เซ็กซี่. ซืดดดด :pighaun:
ถ้าคนอื่นมาเห็นฉากรับรองว่าหลงพี่เทพฮักกันเป็นแถว
พี่วิน :oo1: ซะคุ้มเลยนะ
รอดูช่างง้องอนตบจูบค่า
-
จัดหนัก...จัดเต็ม :pighaun:
-
พี่วินเซอร์หื่นนนที่สวดดดด ฮักต้องออกกำลังกายเยอะ ๆ แล้ว
อ่านตอนนี้แล้ววินเซอร์มันรักแบบเถื่อนนนนน ๆ
-
หวานผสมหื่น~ อ๊า~ 4 รอบสินะ 555+
วินโหมดจะน่ารักก็น่ารักน้า~ น่าจะกดฉักต่อยันเช้า :jul1:
รอตอนต่อไปเสมอนะครับ :L2:
สู้ๆ ^^v
-
ขอให้ฮอยฮักฝันดีไปนานๆนะงิ
-
:z13:
-
ฮอยฮักของดาร์ลิงค์ :haun4: :haun4: :haun4:
ดาร์ลิงค์จัดอีกได้ป่ะ ชอบๆ
-
หวานกะหวาน หื่นกะหื่น ฮักหมดแรงแล้วอะ
-
ฮักน่ารักจัง อิอิ
-
ทำไมน่ารักกันแบบนี้ๆๆ
อิจฉาที่สุดดดดดดด :z3: :z3:
-
:z1:ตอนหน้าจะได้ออกจากห้องแล้วใช่มะ นึกว่าจะอยู่กันแต่ในห้องซะอีก
-
:oo1: :oo1: :oo1: 3 ตอนกันเลยทีเดียว :m10: :m10: :m10:
-
อร้าง....เขินน้า
-
เฮ้ออ สุดยอดจริงๆน่ารักมาก ชอบที่ฮอยฮักเรียกวินเซอร์ว่า วิน สั้นๆ :L2: :really2:
-
ฉากอัศจรรย์ยังมีมาอย่างต่อเนื่อง เพลียแทนฮักเลย
แต่ถึงจะเหนื่อยจะเพลียแต่ก็มีความสุขจนล้นล่ะเนอะฮัก
ฮักคิดเข้าข้างตัวเองเข้าไว้ ว่าวินเซอร์ก็รักเราเหมือนกัน
ไม่งั้นเค้าคงไม่ทำอะไรให้เราขนาดนี้หรอกนะ :o8:
ตอนหน้าจะดูสิว่าวินเซอร์จะน่ารักขนาดไหน :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
555 ชอบคำนี้ 'จะไม่บอกรักให้เธอรู้สึกดี แต่จะทำตัวดี ๆ ให้เธอรัก'
รู้สึกว่าเข้ากั้นเข้ากันกับวิน !!
:z2:
แปลว่าวินจะไม่พูดว่ารักให้ฮักชื่นใจ แต่จะทำตัวกวนตีนแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ใช่มั้ย
o13
-
หื่นมากกกก
ชอบบบบ :z1:
-
ถนอม ๆ ฮักให้พักบ้างอะไรบ้างนะ เอิ้ก ๆ
-
เขินนน >///<
:m25: :m25:
-
ฮอยฮักของดาร์ลิ้ง ><
-
:oo1: :oo1:
ตลอดๆ หื่นดีจริง อิพี่วิน แรงดีแรงม้า กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
ฮักจ๋า นู๋นี่ฉลาดทุกเรื่องจริงๆ แต่เรื่องความรักนี่บื้อแท้ สมแล้วแหละที่ต้องถูกอิวินมันกลั่นแกล้ง :m25:
-
หวานนนนนได้อีก
-
สุขสมใจที่สุด หื่นแบบหวานๆ ปลื้มอ่ะ
ถ้าฝัน ก็เป็นฝันที่ประทับใจชั่วชีวิตมั้ง
ฮักรักวินหมดตัวหมดใจ
วินก็หลงฮัก ประกาศความเป็นเจ้าของจริงจัง
ปลื้มมากกกก :-[
+1+เป็ดจ้า
-
โอยยยยยยย
อิวินบทจะน่ารัก ทำตัวดี ก็ดีซะอิจฉาเลยวุ้ยยย
ท่าทางจะหลงฮักมากนะเนี่ย
ตื่นมาคงงจะไม่กวนตรีนต่อหรอกนะ 5555
-
ฮอยฮักของดาร์ลิ้งค์ o13
-
ฮอยฮํกของดาร์ลิ้ง.... :o8:
น่ารักอ่ะ!!! เหมือนฝันจริงๆ ด้วย
-
:o8: :-[ :impress2:ถึงใจจริง ๆ
-
วินน่ารักที่สุดเรยยยยย อยากได้ๆๆๆ อิอิ
-
วินเซอร์หื่นมากกกกกกกกกกกก
:haun4: :haun4: :haun4:
-
:jul1: :jul1:
โอย จะเป็นลม 5555
-
ไม่ทันหมดทริป ฮักอาจโดนวินเซอร์รีดน้ำจนแห้งหมดตัวซก่อนละมั้ง
-
ฮอยฮักกกกกกกกกกกกกกกกกก....น่ารักสุดๆ
ฝันอย่างนี้....นอนหลับฝันดีจริงๆ :-[
นี่ถือว่าวินเซอร์ปราณีแล้วใช่ไหม....ครั้งแรก...จัดไปสาม :m20:
-
น่ารักขึ้นทุกวันเลยนะวินเซอร์
:L2: :L2:
-
โอ้ยย น่าร๊ากมากกกกกกกกกกกกก :impress2:
จะตายๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอาอีกกกกกกกกกกกก ๆ ๆ ๆ ๆ งื้อออออออ :m25:
-
แหม่... เล่นซะหมดตัวเลย :pighaun: อิๆๆ
-
ยิ่งอ่านยิ่งน่ารักอะฮัก วินหื่นมาก
-
:haun4: :haun4: :haun4:
วินเซอร์หื่นนนนนนนนนนนนน
-
:-[ วินเซอร์น่ารักมากๆอ่ะ
ชอบประโยคนี้อ่ะ “ฮอยฮักของดาร์ลิ้ง ตรงไหนๆ ก็น่ารัก น่าฟัดไปทั้งตัว”
-
เลือดจะหมดตัวววว
-
เสียเลือดติดต่อกันหลายตอนแล้ว :jul1: :jul1:
แต่ยังสามารถเลียได้อีก จัดมาเถอะ จะรีบวิ่งกระดิกหางไปอ่านเลย :z1: (<<บ่งบอกได้ถึงความหื่น)
ตอนนี้วินน่ารักขึ้นนิดนึง หวานเวอร์อ่ะ อร๊ายยย ><
ฮอยน่ารักสุดๆเลย ชักอิจฉานังวินล่ะ 55
-
เนื้อเรื่องตอนนี้ยังไม่ถึงพรีสต์เนอะ อยากให้ถึงช่วงนั้นเร็วๆจัง ><
วินเซอร์หลงฮักเข้าเต็มๆเลยนะเนี่ย 555 อิตาหื่นนนนนนน
ขอบคุณค่า
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
อีตาวินเซอร์หื่นมากกกกกกก
เเน่นอนว่าตอนฮอยฮักตื่นมา เธอจะเห็นท้องฟ้า เป็นสีเหลืองอร่ามตา :laugh3:
เเต่เอาจริงๆ เราก็ชอบอ่ะ :m26:
ขอบคุณมากค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
อร๊ายยยยยยยย :m25:
น่ารักอะ :o8: เหมือนฝันจริงๆ :กอด1:
-
อ่านมาตั้งนาน พุ่งหลงรักวินเซอร์ :o12:
ชิชิ
พึ่งจะมาทำตัวดีก๊ตอนนิ แต่ยังไม่วายยังจะแอบแกล้ง ฮอยฮักอิ๊ :L2:กกกกกกกกกกก
-
อ่านแล้วนึกว่าไม่ใช่เรื่องจริง
วินเซอร์รักฮักแล้ว อยากให้แสดงออกมากๆ เอาให้ฮักเชื่อใจร้อยเปอร์เซ็นให้ได้
-
เลือดกำเดาสาดเต็มเจอแล้วฮอย!!!
น่ารักอ่ะ :z1:
-
เลือดล้นจอ :pighaun:
-
ทำไมทำตัวน่ารักอย่างนี้น๊าาาาาาาา
>////< ทั้งคู่เลยยย
-
ฮอยฮักของดาลิ๊ง อร๊ายยยย หวานนนนนนนนนนน แล้วก็หื่นนนน สุดยอดดด กร๊ากกก
ไม่อยากจะคิดว่า ถ้าฮอยฮักรู้ว่า วินเซอร์รู้ว่า เลิฟมีกับฮอยฮักคือคนเดียวกันแล้วจะเป็นยังไง ฮ่าฮ่า
ตอนหน้าก็หวานนนนกันต่อไป อิอิ ถูกใจๆ วินเซอร์จะให้ฮักตามใจอะไรยังไงบ้างน๊าา
รออ่านตอนต่อไปน๊าา ฮักน่าร๊ากกกกกกก
:กอด1:
-
เลือดพุ่งต่อ :m25:
หนูฮอยน่ารักมากๆเลย :-[
-
น้องปอยมาโปรยตอนต่อไปอย่างนี้
อยากอ่านเร็วๆ ซะแล้ว
ที่ว่าหวานจนวาเลนไทน์ยังอายน่ะ :-[
-
สอบเสร็จแบบกลับบ้านมาเหนื่อยๆเจอแบบนี้ชื่นใจสุดๆ วินน่ารักมากกก อ้ากก
-
:jul1: ชั้นรักเทออีกแล้ววินเซอร์
-
น่ารักสุดๆเลย :pighaun: :pighaun: :pighaun:
อย่างกับฝันจริงๆ
-
วินทำตัวน่ารักก้อเป็น
-
น่ารักเกิ๊น
-
นี่แหละชีวิตจริงที่ต้องเผชิญ...กับไอ้หื่นวินเซอร์
รู้จักคำว่าทนุถนอมไหมเนี่ย :m25:
-
สุดยอด น่ารักอ่ะ ขออีกๆๆๆๆ :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
เค้าเป็นที่รักของกันและกันใช่ไหมเนี่ย
เสียเลือดมากล่ะไปเติมเลือดก่อน555+
-
ตัดสินไม่ถูกเลยว่าระหว่างฮักกับวินใครน่ารักกว่ากัน :)
-
ไม่ใช่ฝันหรอกฮัก โดนไปซะขนาดนั้น คิกๆ
-
แม๊ วินอะสารภาพรักไปเลยจิ รอหวีทหวานตอนหน้า
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
วินน่ารักอ่ะ หวานมากกกกกกก
เจ้าวินหลงรักฮักมากแน่นอน หึหึ
รออ่านตอนต่อไปคร่าาาาาา
-
ขอเลือดด่วนๆๆ :pighaun: :pighaun:
ถึงใจดีจิงๆ แต่มีแอบหวาน
หวานบ่อยๆนะวินเซอร์
-
ก็น่ารักดี :เฮ้อ: แต่....ไม่รู้ซิ เพราะพออ่านตั้งแต่ต้น เรารู้สึกว่าวินเซอร์น่าจะได้รับบทเรียนบ้างที่ไปแกล้งฮักตั้งหลายอย่างอ่ะ :m16: :beat: พอรู้ว่าฮักรักตัวเองจะแกล้งอะไรอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้
-
หวานและน่ารักมาก :o8:
-
ขอบคุณจ้า
คำว่า "รัก" ทุกคนก็คงอยากจะได้ยินกันเพื่อยืนยันว่ารักกันอยู่
ไม่ใช่เป็นเพียงแค่ยินยอม การแสดงตัวตน การกระทำ ความรู้สึก
ที่มีให้อีกคนเห็น บางทีไม่เพียงพอ แค่เอ่ยคำเดียว พร้อมความจริงใจ
ก็คงทำให้อีกคนดีใจก็เป็นได้ (พิมพ์ไป เริ่มงงตัวเอง ฮ่าฮ่าฮ่า)
-
วินน่ารักไปแล้วววววววววววววว
เขินวินมากกกกก 5555555555555555 5
อยากจะรู้ว่าถ้าฮักรู้ว่าวินรู้แล้วว่าฮักเป็นเลิฟมีจะเป็นยังไงนะ ><?
แอร๊ยย
นั่งรอตอนต่อไป จ๊วบๆ
-
เรทมาราธอนจริงๆ ชอบตอนที่ฮอยฮักพูดในห้องน้ำ :กอด1: แฮปปี้วาเลนไทน์ค่า :L2:
ปล. คิดเหมือนคุณbvanเลยจ๊ะ ในความหวานเราก็แอบหมั่นไส้วินเซอร์ที่ชอบแกล้งฮักเหมือนกัน
-
ของดาร์ลิ้ง :o8:
นี่หวานเกินจะหวานแล้ว เฮ้ออออ :man1:
-
ชอบสถานะิวินเซอร์ มากๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
จะสำรักความหวานตายไปข้างงงงงง :pighaun: :pighaun: :pighaun:
วินจะน่ารักไปใหนเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย
ฮอยฮักของดาร์ลิ้งค์ อยากกระทืบไลค์หลายๆๆทีเลยอ่า
ชอบประโยคนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ละลายยยย :jul1: :jul1:
-
:กอด1:
-
ขอบคุณเจ้ปอยนะคะที่มาอัพให้ ยังไงก็ขอให้สอบได้ละกันนะคะ :pig4: :pig4:
-
ถ้าจะหวานและหื่นขนาดนี้ในวันธรรมดาทุกวัน :pighaun: ไม่ต้องมีวาเลนไทน์ก็ได้ค่า :impress2:
-
น่ารัก ว๊ากกกกกก เขิลมากมาย :o8: :o8: :o8:
-
5555+ ชอบฮักอ่ะ ดูรักจิงจังดี
-
ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกยังไง
คู่นี้สมแล้วที่รอกันมานาน แต่ก็เพลาๆ บางนะ
วินเอ้ย เดี๋ยวหนูฮักช้ำตายกันพอดี
ปล. คิดถึงหนูพรีตส์ เล็กน้อยถึงปานกลาง
-
อั่ยย่ัะ เสียเลือดไปอีกตอน
ฮ่าๆๆๆ
-
เหมือนกำลังอยู่ในช่วงฮันนีมูนเลย ฮาาาา
-
ถ้าเป็นฝัน ก็เป็นฝันโคตรดีของฮัก (ของนักอ่านด้วย) :haun4:
ฮักรักวิน ให้ไปทั้งหมดเลย วินอึ้งเลยละสิ
ปากแข็ง ไม่บอว่ารักฮักซักคำก็ไม่หลุด มีแต่น่ารัก น่ารัก แหม๊ มันน่า ...
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
อือหืออออ จัดเต็มจริงๆ :haun4:
ปล. อยากเป็นวินเซอร์อ่ะ ฮักอ่ะฮัก จะเอาฮัก :z10:
-
วินเซอร์หื่นที่สุดดดดดดดดดดดด :oo1:
ยังมีหวานกว่านี้อีกหรอเนี่ยยยยยยยยยย :m3:
-
น่ารักจริงๆ
-
หวานมากกกกกกกก
เลือดท่วมจออ :jul1: :jul1:
-
หลงฮักเหมือนกัน :really2:
-
ตอนที่ 23
“ฮอยฮักเช้าแล้วนะ ตื่นได้แล้วครับ”
“ฮักครับ ตื่นได้แล้วครับ”
เสียงปลุกอันอ่อนโยนและแรงเขย่าตัวเบาๆ ทำให้ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ภาพตรงหน้าเบลอผมกระพริบตาปรับภาพให้ชัดเจนขึ้น ชายหนุ่มเสื้อกล้ามขาวส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ ผมชะงักตัวมองอีกฝ่ายอย่างงุนงง วินเซอร์...หรือเปล่าวะ? คิดในใจอย่างสงสัย วินเซอร์ไม่น่าจะทำอะไรที่ดูจะเป็นหนุ่มแสนดีแบบนี้นี่น่า? ผมลุกขึ้นกุมขมับ
“ฮักเป็นอะไร? ปวดหัวเหรอ?”เขาเข้ามาแตะไหล่ของผมแล้วถามอย่างห่วงใย ผมชะงักตัวหันไปมองหน้าหล่อเหลาที่เลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นคำถาม กระพริบตาปริบๆ เอ่อ หรือว่าตอนตื่นขึ้นมามันเดินชนเสาก็เลยความจำเสื่อม? ผมยังคงมองหน้าไอ้วินเซอร์นิ่ง
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่า”
“ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม?”
“ไม่”ผมขยับตัวลงจากเตียง อืม...รู้สึกสดชื่นพิลึกแฮะ ตัวก็เบาๆ สบายตัวอีกแน่ะ ผมยืนบิดตัวเหยียดร่างกายรับแสงอาทิตย์ยามเช้า วินเซอร์เดินไปเปิดผ้าม่านตรงระเบียงแล้วเปิดประตูระเบียงรับลมเย็นๆ จากทะเล ผมเดินมายืนรับลมยามเช้าจากทะเลตรงระเบียงอยู่สักพักวินเซอร์ก็เดินมาบอก
“อาบน้ำได้แล้วฮัก ฉันทำข้าวเช้าไว้แล้ว เดี๋ยวเย็นหมด”
“...”
แปลกๆ แฮะ
“มีอะไร?”
“เปล่า”ผมส่ายหน้าปฏิเสธแต่แอบมองอีกฝ่ายอย่างสงสัยและงุนงง วินเซอร์กำลังจะเดินออกไปจากห้องแต่ก็หันกลับมาเสียก่อน
“แน่ใจนะว่าไม่ได้เจ็บตรงไหน?”
“ไม่นี่ สบายดีทุกส่วน”ผมยืนยันเสียงหนักแน่น ทำไมต้องถามหลายครั้งขนาดนั้นด้วยวะ ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่น่า รู้สึกสดชื่นและเบาตัวกว่าทุกวันอีกนะ วินเซอร์ยืนอึ้งเงียบก่อนจะหัวเราะเสียงทุ้ม
“...นายนี่แข็งแรงดีนะ”เขาทำสายตากรุ้มกริ่มส่งมาให้ผมอย่างมีเลศนัย ผมก็หน้าแดงทันที เจ้าบ้า! รู้นะโว้ยว่าคิดอะไรอยู่ แต่ก็แปลกแฮะไหนพี่ลอนดอนบอกว่าครั้งแรกเนี่ยบางคนนอนซมเป็นไข้เลยด้วยซ้ำแต่ทำไมผมถึงอาการตรงกันข้ามแบบนี้เนี่ย ครุ่นคิดเรื่องนี้ไม่ตก เสียงฝีเท้าของวินเซอร์ก็หายลงไปข้างล่าง ผมจึงตัดใจไม่คิดเรื่องนี้ให้หนักสมอง ดีแล้วที่ไม่ได้เป็นอะไร
ผมเดินมาเปิดตู้หยิบผ้าเช็ดตัวแล้วถอดชุดนอนออกจากตัว ช่างเป็นชุดนอนที่ถอดได้ง่ายจริงๆ ผมประชดในใจเมื่อคิดถึงเจ้าคนเตรียมชุดนี้มาให้ เฮอะๆ เจตนาจะชัดเจนไปไหนเนี่ย ไอ้ตัวหื่น! ผมเดินเข้าห้องน้ำมาล้างหน้าแปรงฟันที่อ่างล้างหน้า หยิบแปรงสีฟันที่ไม่รู้มันโผล่มาได้ยังไงทั้งๆ ที่กระเป๋าเสื้อผ้าหายสาบสูญ!
ระหว่างแปรงฟันตาเหลือบไปมองข้างๆ แล้วหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่โดนทำอะไรบ้างตรงอ่างล้างมือนี้ บ้วนปากล้างหน้าเสร็จก็เดินมายืนใต้ฝักบัวค่อยๆ เปิดน้ำให้ไหลผ่านตัวจนเปียกชุ่มไปทั้งตัว สังเกตเห็นตามผิวมีร่องรอยแดงเป็นจ้ำๆ อยู่เต็มไปหมด ไม่ว่าบริเวณไหนก็มีแต่ร่องรอยวินเซอร์ฝากไว้ คิดถึงคนที่ฝากรอยรักไว้จู่ๆ หัวใจก็เต้นเสียงดังตุ้บๆ ขึ้นมา ขนาดเจ้าตัวอยู่ใกล้แค่นี้ก็ไม่วายจะคิดถึงจนได้ ผมเหลือบสายตาไปมองหน้าห้องน้ำที่มีเจ้าคนที่ผมกำลังคิดถึงยืนเกาะขอบประตูมองเข้ามา
“มีอะไร?”
“พวกรีเบคโก้มาแล้ว นายเองก็รีบๆ อาบน้ำเถอะ เช้าๆ แบบนี้เดี๋ยวเป็นหวัด”วินเซอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบเป็นปกติ ผมพยักหน้ารับรู้แล้วกลับมาอาบน้ำเหมือนเดิมแต่คนที่อยู่หน้าห้องก็ยังไม่ขยับไปไหน ผมเอี้ยวตัวกลับไปมองพูดประชดออกไปเบาๆ
“คนกำลังอาบน้ำมีอะไรให้มองนักหนา”
“หรือสนใจจะอาบให้ล่ะ?”ผมส่งยิ้มนิดๆ แล้วหยิบขวดสบู่เหลวทำท่ายื่นส่งให้ วินเซอร์ขยับตัวยืนตรงแล้วส่ายหน้าไปมา
“ยั่วแต่เช้าเลยนะฮอยฮัก”
“แล้วไง ยั่วแต่นายคนเดียวหรอก”
“...หึ นายนี่มันปีศาจชัดๆ”
“ปีศาจก็ต้องคู่กับปีศาจ จริงไหม?”
“นายว่าฉันเป็นปีศาจงั้นเหรอ?”วินเซอร์ถอดเสื้อกล้ามสีขาวโยนทิ้งลงพื้นแล้วปลดกางเกงตามไปอย่างรวดเร็ว เขาเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยสีหน้ายิ้มๆ ผมยักไหล่
“แล้วแต่จะคิด”
“เป็นปีศาจก็ได้ นายให้เป็นอะไรก็เป็นล่ะกัน”วินเซอร์เดินเข้ามาในห้องน้ำด้วยร่างที่เปลือยเปล่าเขาเดินเข้ามากอดผมจากด้านหลังไว้หลวมๆ ก่อนจะใช้จมูกซุกไซ้ซอกคอของผมแล้วพรมจูบหัวไหล่ของผม ริมฝีปากบางยกขึ้นมาประทับขมับแล้วจูบแก้มไล้ริมฝีปากมาขบติ่งหูของผมเบาๆ วินเซอร์บ่นพึมพำ
“เจ้าพวกนั้นหิวไส้กิ่วแน่ๆ”
“นายก็อาบเร็วๆ สิ เดี๋ยวเป็นหวัด”ผมเอาประโยคของอีกฝ่ายมาพูดล้อ วินเซอร์หัวเราะในลำคอข้างหูของผมรู้สึกจั๊กจี้พิลึก วินเซอร์เอื้อมมือไปปิดฝักบัวแล้วฉวยขวดสบู่ในมือของผมไปบีบในฝ่ามือของตัวเอง จากนั้นก็ถูสบู่จนเป็นฟอง
“คร้าบ รับคำสั่งครับผม”
มือใหญ่ลูบไล้ชโลมสบู่ที่แขนของผมแล้วค่อยๆ ขยายไปส่วนอื่นๆ อย่างรวดเร็ว ผมยืนมองวินเซอร์ที่ตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่ถูสบู่บนตัวของผมแล้วพยายามกลั้นยิ้มจนเหนื่อยแก้มแน่ะครับ มือที่นวดเบาๆ ไปตามตัวทำให้กล้ามเนื้อของผมผ่อนคลายขึ้น รู้สึกสบายตัว วินเซอร์ถูฟองทั่วตัวของผมแล้วเปิดน้ำจากฝักบัวล้างฟองพวกนั้นออกจากผิวของผมจนสะอาดแต่ก็ยังเหลือพวกรอยแดงๆ เหมือนเดิม
“ตานายล่ะ?”วินเซอร์ยื่นขวดสบู่เหลวมาให้กับผม เมื่อผมไม่เข้าใจเขาก็ยิ้ม
“ฉันอาบน้ำให้นายแล้วก็เป็นตานายที่ต้องอาบน้ำให้ฉันบ้างไง”
“นายอาบน้ำแล้วนี่”
“แต่ฉันอยากให้นายอาบให้นี่ ไม่ได้เหรอ?”ร่างสูงเอ่ยเสียงอ้อนๆ มองผมตาปริบๆ ผมคว้าขวดสบู่ในมือของเขามาทำให้อีกฝ่ายยิ้มหน้าบาน ผมหยิบขวดสบู่เหลวมาแล้ววางเก็บไว้ที่เดิมทำเอาหน้าบานๆ นั้นหุบฉับพลัน
“...นี่นายแกล้งฉันงั้นเหรอ?”
“นายเป็นเด็กหรือไงที่ต้องให้คนอื่นมาอาบให้น่ะ”ผมเอ่ยเสียงเรียบเฉยแล้วดันร่างสูงใหญ่ที่ยืนตันทางออกให้หลีกทางเพื่อให้ผมได้เดินออกไปจากห้องน้ำ วินเซอร์หัวเราะเสียงขมเขาคว้าแขนของผมไว้แล้วกระชากเข้ามาหาตัวเอง ผมเงยหน้าแล้วเลิกคิ้วถาม ใบหน้าคมคายก้มลงมาจรดแนบชิด ลมหายใจอุ่นๆ รดใบหน้าของผม
“เจ้าคนขี้แกล้ง”
“คงไม่เท่านายหรอก”ผมยิ้มรับแล้วบิดแขนคว้าผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมยืนเช็ดตัวแต่แล้วก็โดนผลักล้มลงบนเตียงเต็มแรง ผมตั้งสติได้รีบตะกายตัวขึ้นจากเตียงแต่กลับมีน้ำหนักตัวมาทับผมไว้ ข้อมือทั้งสองถูกยึดไว้แน่นจนขยับไม่ได้ ผมพยายามสะบัดตัวเองออกจากพันธนาการที่แข็งแรง วินเซอร์นั่งทับตัวผมยึดข้อมือผมไว้กับเตียงแน่น
“ช่วยไม่ได้ ฉันมันขี้แกล้ง”
“วินเซอร์ พวกเบคโก้รออยู่ข้างล่างนะ”ผมร้องเตือนเมื่อถูกจมูกโด่งเป็นสันตรงซอนไซ้ซอกคอ
“ก็ปล่อยให้มันรอไป”เขาตอบอย่างเอาแต่ใจ ผมพยายามขัดขืนเรี่ยวแรงมหาศาลดั่งพยัคฆ์ของเขา วินเซอร์ขยับตัวก้มหน้าจูบผมอย่างรุนแรง ผมหยุดดิ้นแล้วจูบตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้ มือดึงอีกฝ่ายเข้าหา เราจูบกันอยู่เนิ่นนานแล้ววินเซอร์ก็ถอนจูบไปหยุดมองหน้าผม
“นี่นาย...”
“หึๆ นายติดกับแล้ววินเซอร์!”
“นายนี่มันปีศาจชัดๆ”วินเซอร์ถอนหายใจยาวแล้วหยุดมองหน้าผมก่อนจะหัวเราะแล้วขยี้ผมบนหัวของผมยุ่งไปหมด ผมยักไหล่ไม่ใส่ใจแล้วกอดคออีกฝ่ายเข้ามาจูบ วินเซอร์โน้มตัวตามอย่างว่าง่ายเขาบ่นพึมพำกับตัวเอง
“นี่ฉันไปปลุกปีศาจที่หลับใหลขึ้นมาสินะ”
“ใช่ เพราะฉะนั้นนายต้องรับผิดชอบ”
“เต็มใจรับผิดเลยครับ”
กว่าเราจะสงบศึกบนเตียงได้ก็ปาไปชั่วโมงกว่าๆ ผมกับวินเซอร์กำลังแต่งตัวจะลงไปหลังจากอาบน้ำเป็นรอบที่สอง วินเซอร์โยนชุดมาให้กับผม มันเป็นกางเกงขายาวสีขาวและเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว ผมใส่เรียบร้อยเขาก็ยื่นเสื้อแขนยาวมาให้ ผมก็รับมาใส่ไปในทันทีโดยยังไม่ได้สังเกตอะไร พอใส่ไปแล้ววินเซอร์ก็จับฮู้คด้านหลังมาครอบ ผมเงยหน้ามองตัวเองให้กระจกอย่างแปลกใจ
“หูแมว?”
“น่าร้าก~”วินเซอร์เข้ามากอดรัดผมไว้ทันที เจ้าบ้านี่เห็นผมเป็นหุ่นลองชุดหรือไง เจ้าโอตาคุชุดคอสเพลย์เอ๊ย! ผมจะถอดเสื้อหูแมวนี้ออกแต่เขาไม่ยอมครับ กอดผมไว้แน่นแล้วลากลงไปข้างล่างทันที ผมก็เลยอยู่ในสภาพหูแมวแบบนี้ลงมาอย่างไม่เต็มใจเท่าไรนัก พอลงมาข้างล่าง ตรงโต๊ะกินข้าวที่มีสองหนุ่มร่างยักษ์ไม่แพ้เจ้านายนั่งห่อเหี่ยวเฝ้าจานข้าวน่าเวทนาสุดๆ
“เจ้านายครับ เกรงใจพวกผมบ้าง ได้ยินเสียงแล้วของมันขึ้นนะครับ”รีเบคโก้เอ่ยเสียงยานทันทีเมื่อเห็นพวกผมเดินลงมา วินเซอร์ยิ้มรับแล้วยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจตามประสาคนหน้าด้านอ่ะครับ เจ้าสองคนนี้เป็นเพื่อนของวินเซอร์ที่มาจากอเมริกาแต่ผมว่าสองคนนี้เป็นขี้ข้าไอ้วินเซอร์น่าจะถูกกว่านะครับ
พอผมมานั่งที่โดยมีไอ้วินเซอร์คอยเทคแคร์ดูแลอย่างใกล้ชิด ไอ้สองคนนั้นก็จ้องผมเขม็งแล้วทำหน้าเขินๆ ใส่ ผมมองไปพวกมันก็หลบตากันวุ่น อะไรวะ? ไอ้วินเซอร์หันมาเจออาการลูกน้องมันก็ขมวดคิ้วตวาดถามไปอย่างไม่พอใจ
“เป็นอะไรของพวกมึงวะ?”
“นายอ่ะ เมื่อคืนคงจะรุนแรงกับลูกพี่น่าดูเลยนะครับ ทั้งรอยกัดรอยจูบ ผมโคตรจะอิจฉาเลยคร้าบ~!!!”
“อยากมีแบบนี้บ้างจัง เฮ้อ”
ไอ้สองคนนั้นก็ถอนหายใจอย่างอิจฉาตาร้อน ไอ้วินเซอร์มันก็ยืดอกรับอย่างภูมิใจ ยิ้มกว้างหน้าบานเชียวล่ะครับ
“พวกมึงต้องทำบุญเยอะๆ นะโว้ย”
“โห! ผมไม่เชื่อหรอก”ไอ้รีเบคโก้ส่ายหน้าหวือทันที
“น่าจะเป็นเพราะลูกพี่ทำกรรมมาเยอะก็เลยได้มาเจอนายท่านมากกว่านะครับ”ไอ้อับดัลเอ่ยด้วยน้ำเสียงระรื่นใบหน้ายิ้มแย้มซึ่งขัดกับคำพูดที่มันเอ่ยมาเหลือเกิน ไอ้วินเซอร์คิ้วกระตุกเหล่มองเจ้าลูกน้องสองคนที่มีอาการต่อต้านอำนาจมืด มันก็ใช้ไม้เด็ดในการจัดการทันที
“พวกมึงไม่แดกกันใช่ไหม หา!!”
“ไอ้บ้าอับดี้เอ๊ย! มึงเนี่ยไม่รู้อะไรเลยวะ ที่นายท่านได้มาเจอลูกพี่ก็เพราะนรก เอ๊ย สวรรค์บันดาลให้มาเจอกันต่างหาก นี่มันคราวถึงฆาต เอ๊ย นี่มันเป็นโชคชะตาบุญนำพาให้มาเจอกันโว้ย เนอะๆ นาย~”ไอ้รีเบคโก้ที่กำลังหัวเราะคิกคักเมื่อมีข้าวตรงหน้ามาเป็นตัวถ่วงดุลก็เลยกระดิกหางหันมาประจบนายท่านของมันทันที
“ดีไอ้เบคโก้ มึงได้สิทธิ์แดกกระดูกพวกนี้”
“ทำไมอ่านาย ผมพูดอะไรผิด!”ไอ้เบคโก้ไม่ยอมครับรีบประท้วงหาความยุติธรรมทันที
“เหตุผลง่ายๆ กูหมั่นไส้ขี้หน้ามึงไง”ไอ้วินเซอร์ก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งและจริงจังทำเอาไอ้รีเบคโก้น้ำตาร่วงปล่อยโฮออกมาทันที ไอ้วินเซอร์ก็ไม่สนใจในท่าเสแสร้งโอเว่อร์นั้นหันมาส่งจานข้าวให้กับผม ผมที่นั่งกลั้นหัวเราะอยู่นานก็หลุดออกมาจนได้
“หึๆ”
“อ๊าง~ ลูกพี่ยิ้มอ่า น่ารัก~!”ไอ้เบคโก้อุทานออกมามันอ้าปากเหวอเอามือจับแก้มตัวเอง อับดัลก็มองผมแล้วหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา ผมกลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเดิม ท่ามกลางความเสียดายของไอ้รีเบคโก้ที่ทำมืออาลัยอาวรณ์จนไอ้วินเซอร์เบิ้ดกะโหลกด้วยความรำคาญ
“ไอ้เบคโก้!”
“ผมชมไม่ได้เหรอครับนาย?”ไอ้เบคโก้เข้าโหมดโศกอีกครั้ง
“มึงทำได้ดีมาก กินข้าวได้”
“เย้~!!! นายท่านจงเจริญ!!”
พอได้รับอนุญาตก็กระโดดเข้ามาร่วมวงกินข้าวเหมือนมันไปตายอดตายยากมาจากไหนก็ไม่รู้ครับ ผมมองสามคนที่เหมือนจะถกเถียงกันได้ทุกเรื่องแต่สองคนนั้นกลับเกรงๆ ไอ้วินเซอร์มันอยู่บ้าง อืม...ก็แค่สงสัยนิดหน่อยทำไมสองคนนี้ต้องเรียกไอ้วินเซอร์ว่านายท่านด้วยนะ ผมกินข้าวไปแล้วคิดไปเงียบๆ จนกระทั่งกินเสร็จเรียบร้อย
“พวกมึงจัดการทำความสะอาดแล้วบอกแม่บ้านให้ขึ้นไปจัดการห้องนอนด้วยนะ”
“อุว้ายยยย อายแทนง่า!”
“อะไรไปถูกเส้นมึงอีกวะ?”
“อย่าไปสนใจมันเลยครับนาย ไอ้บ้านี่เมื่อเช้าสูบกัญชามาหนึ่งบ้องครับ”
“เฮ้ย! ไม่ใช่โว้ย สองบ้องต่างหาก อิๆ”
เวร กูนึกว่ามันจะปฏิเสธว่าไม่ได้สูบ ตกลงมึงสูบจริงป่ะเนี่ย!? ไอ้วินเซอร์กุมขมับกับละครตลกคาเฟ่ของสองคู่หูที่กำลังแสดงโชว์ มันเดินมาหาผมแล้วลากผมออกไปจากบ้านพักทันที เสียงของสองหนุ่มนั้นก็ตามมาหลอกหลอน
“ไปดีมาดีนะครับนายท่าน~”
:L2:ต่อรีล่าง :L2:
-
“เราจะไปไหนเหรอ?”ผมถามไอ้วินเซอร์ระหว่างที่เดินมาที่ศูนย์บริการของรีสอร์ท ไอ้วินเซอร์หันมายิ้ม
“ไปเที่ยวรอบเกาะด้วยเจ้านี้”วินเซอร์พามาหยุดที่มอเตอร์ไซค์ธรรมดาทั่วไป ไปเที่ยวรอบเกาะด้วยตัวนี้เนี่ยนะ ผมยืนรอวินเซอร์ที่ไปทำเรื่องเช่ามอเตอร์ไซค์ที่ศูนย์ลูกค้าไม่นานเขาก็เดินกลับมาพร้อมกับกุญแจรถ ก่อนจะออกไปวินเซอร์ดึงฮู้ดมาสวมให้กับผมแล้วยื่นแว่นกันแดดสีฟ้าอ่อนขนาดใหญ่มาให้
“ใส่ไว้เดี๋ยวแดดเผา”
“ทากันแดดแล้วน่า”
“ใส่ไปเถอะ”
ผมพยักหน้ารับ ก็ดีเหมือนกัน ถ้าออกไปแบบนี้มีหวังคนอื่นจำได้แหงๆ ว่าเป็นเลิฟมี หือ? ผมหันมามองไอ้วินเซอร์อย่างสงสัย เจ้านี่ก็ยังไม่รู้อีกเหรอว่าเขาน่ะเป็นคนๆ เดียวกันกับเลิฟมีคนนั้น ขนาดนี้แล้วน่ะเนี่ย เฮ้อ คงจะคิดว่าเป็นคนหน้าเหมือนอยู่ล่ะมั้ง วินเซอร์ใส่หมวกทรงคาวบอยสีดำ ใส่แว่นสีชาแล้วขึ้นไปติดเครื่องรอให้ผมนั่งซ้อน ผมขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายจับเสื้อเชิ้ตลายสก็อตของไอ้วินเซอร์ไว้
รถค่อยๆ ออกตัวอย่างช้าๆ ไอ้วินเซอร์ขับเลาะไปตามถนนใกล้ชายทะเล ลมจากทะเลพัดเข้าฝั่งหอบเอากลิ่นเค็มของเกลือมาด้วย ผมมองไปที่ทะเล น้ำใสเป็นสีฟ้าน่าเล่นมากครับ แต่ผมกลับไม่ชอบเล่นน้ำทะเลเท่าไรเพราะมันเค็มแล้วก็เหนียวตัวอีกด้วย ผมหันมองรอบข้าง มีนักท่องเที่ยวเดินตามรายทาง อาจจะเพราะตอนนี้เวลาสายๆ แล้วถึงได้มีคนเยอะขนาดนี้ เมื่อวานผมไม่ทันได้สังเกตว่านักท่องเที่ยวจะเยอะขนาดนี้ครับ
พวกเราขี่รถมาเรื่อยๆ จากจุดที่มีผู้คนและบ้านพักเยอะแยะก็เข้าสู่ป่าที่มีแต่ต้นไม้ตามรายทาง ผมหันกลับหลังไปมอง มันเป็นที่สูงครับมองลงไปเห็นทุกอย่างเป็นสิ่งของเล็กๆ ไปเลย เราขับเลาะไปเรื่อยๆ ลมก็เข้ามาปะทะตัว โชคดีที่ไอ้วินเซอร์ตัวใหญ่มันเลยบังลมให้ผมได้สบาย ขับมาเรื่อยๆ จนถึงจุดยอดสูงสุดของเกาะ วินเซอร์ขับเข้าไปในการ์เด้นครับหยุดจอดตรงป้อมยาม
“ที่จองไว้ครับ”
“อ้อ! เชิญเลยครับ เชิญเลย!”คุณยามเบิกตากว้างเมื่อไอ้วินเซอร์พูดไปแบบนั้นแล้วเขาก็เปิดทางให้ไอ้วินเซอร์อย่างรวดเร็ว ผมเหลียวหลังกลับไปมองอย่างแปลกใจ ลุงยามแกกระตือรือร้นต้อนรับไอ้วินเซอร์แบบสุดๆ เลยแฮะ ขับมาจอดที่จุดติดต่อลูกค้า ผมลงมายืนรอมองไปรอบๆ มันเป็นสวนคล้ายๆ สวนสาธารณะนั้นแหละครับ
วินเซอร์จับมือผมแล้วจูงเข้าไปในศูนย์บริการ พอไอ้วินเซอร์เข้าไปก็มีคนเข้ามาต้อนรับแบบออกหน้าออกตาสุดๆ พนักงานสาวสวยเดินยิ้มโปรยเสน่ห์มาแต่ไกล ไอ้วินเซอร์ถอดแว่นกันแดดสีชาแล้วพับเก็บไว้กระเป๋าเสื้อมองพนักงานคนนั้นแล้วบอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ที่สั่งไว้ได้หรือยังครับ?”
“อ้อ ได้แล้วค่ะ รอสักครู่นะค่ะ”พนักงานสาวสวยยิ้มรับเก้อๆ แล้วเดินกลับเข้าไปในสำนักงานรวดเร็วหนีอายอย่างสุดชีพ ผมมองตามไปด้วยความสะใจ นี่คิดจะว่าโปรยเสน่ห์ต่อหน้าต่อตาผมเลยงั้นเหรอ!? กล้าจริงๆ! ไม่รู้อะไรซะแล้ว!! เหลือบสายตาไปมองไอ้วินเซอร์แล้ววางใจหน่อยที่มันไม่ได้มีท่าทีสนใจอีกฝ่าย
พนักงานคนเก่าเดินถือตะกร้าและผ้าปูมาไอ้วินเซอร์รับไว้แล้วเดินออกไปทันที ผมก็หันไปมองยัยผู้หญิงคนนั้นที่มองตามหลังมันไปอย่างเสียดาย อุตส่าห์แต่งเต็มที่แต่ก็แห้ววะ! ผมรีบเดินตามไอ้วินเซอร์ไป อารมณ์ดีนิดๆ ฮัมเพลงในใจมองแผ่นหลังคนข้างหน้า วินเซอร์หยุดเดินหันมาส่งตะกร้าและผ้าปูให้ผมถือแล้วมันก็ไปลากจักรยานมาหนึ่งคัน ขึ้นไปนั่งประจำที่คนปั่นผมก็ซ้อนท้ายเหมือนเดิม
“เราจะปิกนิกกันที่นี้นะฮัก”
“ปิกนิก?”ผมอุทานอย่างตกใจ ผู้ชายสองคน ตัวไม่เล็กด้วยมาปิกนิกกัน หรือว่านี่จะเป็นเดท? เดทใช่ไหมครับ!? ผมประคองตะกร้าอย่างระมัดระวัง ไอ้วินเซอร์ก็ปั่นจักรยานมาเรื่อยๆ ที่นี้ร่มเย็นเต็มไปด้วยต้นไม้ที่มีความชื่นสูงทำให้อากาศที่นี้เย็นสดชื่น ตั้งแต่เข้ามาผมยังไม่เห็นนักท่องเที่ยวคนอื่นเลยแฮะ แปลกจัง วินเซอร์มาหยุดจอดที่สนามหญ้าที่มีแปลงดอกไม้สีสวยอยู่รอบๆ สนาม ข้างหน้านู้นเป็นหน้าผาเห็นน้ำทะเลสีครามใสเป็นประกาย อ่า สวยจัง
“ที่นี้แหละ ฉันว่านายต้องชอบแน่”วินเซอร์พูดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม จากนั้นเขาก็ดึงผ้าปูพื้นจากผมไปปูใต้เงาต้นไม้ใหญ่ ผมก็เดินมาวางตะกร้าแล้วนั่งลงบนผ้าปูพื้น ถอดแว่นกันแดดมองไปรอบๆ ตัวก็ไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจจนกระทั่งผมได้ยินเสียงแชะนั้นแหละถึงหันไปมองไอ้วินเซอร์ที่ยกกล้องแอบถ่ายผม มันดูภาพในกล้องแล้วยิ้มๆ กระเป๋าที่สะพายมาเป็นกระเป๋ากล้องเหรอเนี่ย ผมนึกว่าอะไรซะอีก
“ฮัก อีกรูป”ไอ้วินเซอร์ชูนิ้วขึ้นแล้วเล็งโฟกัสมาที่ผม ผมมองกล้องนั้นแล้วหันหลบทันที ถ้านี่เป็นการถ่ายแบบก็ว่าไปอย่างแต่นี่มันถ่ายเล่นๆ ถ่ายทั่วไปผมถ่ายไม่ได้หรอก เพราะอย่างไงรูปมันก็ออกมาไร้อารมณ์เหมือนเดิม
“ฮักมีอะไรกลมๆ ตรงนั้นแน่ะ”
ผมมองตามมือที่ชี้ไปตรงกลางสนาม ผมกะพริบตาปริบๆ พยายามมองไปที่กลางสนามแล้วสักพักผมก็หลุดอุทานออกมา นั้นมัน...กระต่ายนี่น่า!!! ผมหันมามองไอ้วินเซอร์แล้วชี้ไปที่กระต่ายตัวนั้นอย่างตื่นเต้น
“กระต่ายล่ะ!”
“อืม อะ มีตั้งหลายตัวแน่ะ”
วินเซอร์อุทานออกมาเมื่อเห็นกระต่ายตัวน้อยๆ กระโดดเล่นอยู่ในสนาม ผมมองตาปริบๆ แล้วตัดสินใจลุกเดินไปดูใกล้ๆ อ๊าง~! กระต่ายสีขาวตัวอ้วนกลมน่ารักเป็นบ้า! ตัวอื่นๆ ก็มีทั้งสีขาวดำ ขาวน้ำตาล มีเยอะเลยครับ ที่นี้เขาเลี้ยงกระต่ายด้วยเหรอเนี่ย? ผมยื่นมือไปจะจับตัวน้องกระต่าย
“ระวังมันกัดเอานะ”
“...”ผมหยุดมือไว้ทันที มันกัดจริงเหรอวะ!!? เงยหน้ามองไอ้วินเซอร์ที่ยืนอยู่ข้างหลัง อยากอุ้มเล่นอ่า! เจ้านั้นก็หัวเราะเบาๆ แล้วนั่งลงบนพื้นหญ้าเขายิ้มที่มุมปากเลียริมฝีปาก
“ทำหน้าอ้อนฉันแบบนั้นเดี๋ยวโดนกินกลางแจ้งหรอก”
“กล้าเหรอ?”
“อย่าท้า”
“ไม่ได้ท้าสักหน่อย ถ้าทำได้ก็ทำซะสิ”
“...ฮัก ถ้าไม่นับหน้านิ่งๆ ของนายล่ะก็ตอนนี้ยั่วฉันอยู่หรือเปล่า?”วินเซอร์ถามผมด้วยใบหน้าจริงจังและสงสัยเป็นอย่างมาก ผมมองเขาแล้วก้มหน้าหัวเราะจนตัวสั่น อะไรของหมอนี้กันเนี่ยไม่เข้าใจหรือไงว่าตั้งใจยั่วเลยนั้นแหละ!!
“ไม่ยั่วนายแล้วจะให้ไปยั่วใครล่ะเจ้าบ้า”
“หึๆ เพราะแบบนี้ถึง...ฮักนายจริงๆ นะ”ไอ้วินเซอร์ส่ายหน้าไปมาแล้วจับกระต่ายโดยจับตรงสันหลังมันครับ หยิบหนังมันขึ้นมาวางบนตักของผม ผมมองหน้าของเขาแล้วเลิกคิ้ว
“ฮักนายอะไร?”
“ก็ฮักนาย ทำไมล่ะก็แปลตรงๆ ตัวนั้นแหละ”ไอ้วินเซอร์ยิ้มตาเป็นประกายให้ ผมหน้าแดงเขินสุดชีวิต มือที่ลูบน้องกระต่ายเกือบเผลอสังหารโหดแก้เขินซะแล้วล่ะ
ฮักนาย...ถ้าแปลตรงๆ ก็รักนายไม่ใช่เหรอ!!?
บะ...บอกรักใช่ไหมเนี่ย!!? บอกรักกันใช่ไหม!!!? หมอนี้ทำไมชอบหาอะไรมาให้คิดนัก บอกมาตรงๆ มันยากขนาดนั้นเลยหรือไง ไม่แน่ครั้งหน้ามันอาจจะคิดประโยคให้ผมแก้แคลคูลัสก็เป็นไปได้นะ!! ผมยังจำไอ้ประโยคชวนงงนั้นได้!
‘ขะมาด สะลัน โลก!’
โชคดีเหลือแสน มีเพื่อนเป็นอยู่อีสานใต้ ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากไอ้แซมครับ บังเอิญมันเห็นผมเขียนประโยคนี้ก็เลยบอกว่าถ้าเป็น ‘ขย่ม สะลัน โลก’ ก็จะแปลว่าฉันรักคุณแต่ไอ้ขะมาดเนี่ยมันใช้กับผู้ชาย ผมถึงบรรลุอรหันต์เลยทีเดียว ‘ขะมาด สะลัน โลก’ มันถูกแล้วเพราะคนบอกมันเป็นผู้ชาย!!! ผมได้แต่เก็บไว้แล้วรอแค่สักวันมันจะพูดออกมาตรงๆ!
ไอ้วินเซอร์เลิกคิ้วขึ้นแล้วมันก็หยิบอีกตัวมาถือไว้ ใช้เท้าน้องกระต่ายจิ้มแก้มผม
“อะไร หน้าแดงทำไม คิดลามกเหรอครับ?”
“ไม่ใช่นายสักหน่อย”
“นายว่าฉันลามกงั้นเหรอ?”
“ยังต้องมาถามอีกเหรอ?”
“ถ้างั้นรู้หรือเปล่าว่าคนลามกกำลังคิดอะไรอยู่?”ไอ้วินเซอร์ยกน้องกระต่ายบังหน้าตัวเองขยับเข้ามาใกล้ผม มันส่ายพุงน้องกระต่ายไปมาแล้วเอาลงยิ้มกรุ้มกริ่ม ความน่ารักของน้องกระต่ายไม่ได้ช่วยลดความหื่นของผู้ชายคนนี้ได้เลยจริงๆ! ผมนั่งหน้าร้อนผ่าวแล้วหลบตาอีกฝ่าย ไอ้วินเซอร์กอดน้องกระต่ายไว้ในอ้อมแขนแล้วขยับตัวมากระซิบข้างหูผม
“ทำหน้าแบบนี้แสดงว่ารู้ล่ะสิ นายก็ลามกเหมือนกันนั้นแหละฮัก”
“แต่คงไม่สู้นาย”
“ก็นั้นสินะ คงไม่สู้ฉันหรอก”วินเซอร์ปล่อยกระต่ายออกจากมือแล้วโน้มตัวเข้ามาหาผมเขาเอามือวางไว้ข้างขาของผม ริมฝีปากของเราค่อยๆ ใกล้แล้วประกบจูบกันอย่างดูดดื่ม ผมปล่อยมือจากกระต่ายในมือแล้วหันตัวเอียงหัวปรับเปลี่ยนมุมแล้วรุกเร้าริมฝีปากด้วยลิ้นชุ่มน้ำลาย แลกเปลี่ยนรสกันและกัน
“อ่า...พอแล้ว...เดี๋ยวมีคนมาเห็น มันดูไม่ดี”ผมถอนริมฝีปากออกห่างแล้วยกมือผลักวินเซอร์ออกไป
“ใครเข้ามาก็โดนยิงตายเท่านั้นแหละ”
“หือ อะไรนะ?”
“เปล่า ไม่มีใครมาหรอก นายเห็นใครในนี้หรือไง?”วินเซอร์เข้ามาคลอเคลียไม่ห่าง จะว่าไปผมก็ไม่เห็นใครจริงๆ นั้นแหละ ทั้งๆ ที่นี้น่าจะเป็นที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวได้ดีแท้ๆ แต่กลับไม่มีใครมาเลย ผมมองวินเซอร์อย่างสงสัย เจ้าหมอนี้ไปทำอะไรไว้หรือเปล่า?
“...เห็นไหมล่ะ ไม่มีใครมาหรอกฮัก”
“ไม่ กลางแจ้งแบบนี้มัน...น่าอาย”ผมมองไปรอบๆ ตัวถึงจะไม่มีใครเข้ามามันก็น่าอายเหมือนเดิม กลางแจ้งท่ามกลางธรรมชาติป่าไม้ เห็นอะไรๆ ได้ชัดเจนขนาดนี้ใครจะไปกล้าเล่า แล้วไอ้ที่พูดตอนแรกแถมท้าไปนั้นเพราะไม่คิดว่าจะทำจริงจังนี่น่า ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
“ตื่นเต้นดีออก”
กูไม่ได้โรคจิตแบบมึงโว้ย!
ผมลุกหนีไอ้วินเซอร์ไปนั่งบนผ้าปูพื้นเหมือนเดิม เปิดตะกร้าเอาของในนั้นออกมาจัดวาง วินเซอร์เดินมานั่งตรงกันข้ามไม่พูดอะไรจับกล้องชักรูปอะไรของมันไปนั้นแหละ ผมหยิบแซนด์วิชมากัดกินหยิบแฮมเบอร์เกอร์มากินจนหมดแล้วเทน้ำดื่ม ปล่อยให้ตากล้องเดินถ่ายภาพนั้นนี้ ผมกินไปสักพักไอ้วินเซอร์ก็เดินกลับมานั่งวางกล้องไว้แล้วหันมามองผม
“ป้อนเค้กช็อกโกแลตหน่อย”
นั่น มานั่งปุ๊บก็สั่งปั๊บ อ้าปากรออีกต่างหาก ผมแกะเค้กออกจากพลาสติกหุ้มแล้วค้นหาช้อนแต่ก็ไม่เจอ มันอยู่ไหนวะ แมร่ง เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย ไอ้วินเซอร์ก็เร่งอยู่นั้นแหละ มันหาช้อนไม่เจอนี่หว่า ใช้มีดตัดแล้วใช้มือเนี่ยแหละหยิบส่งให้มันไป ไอ้วินเซอร์หันมาชะงักตัว ไม่กินก็แล้วแต่มึงวะ กูหาช้อนไม่เจอ แต่ผิดคาดเจ้านั้นคว้ามือของผมไว้แล้วงับเค้กเข้าปากไป เออ กินขนกระต่ายซะมึง! ยื่นไปให้มันอีกครั้งก็กินเข้าไปอย่างง่ายดายจนหมดก้อนนั้นแหละครับ ไอ้วินเซอร์จับมือผมไว้เคี้ยวสักพักแล้วกลืน จากนั้นมันก็หันมาเลียเค้กที่ติดอยู่นิ้วของผม
“อ๊ะ...”
สัญญาณเตือนภัยดังขึ้น
นึกว่าจะลืมเรื่องนั้นไปด้วยซะอีกแต่กลับยังคอยโอกาสอีกนะไอ้หื่นนี่! ผมพยายามชักมือกลับมาแต่ก็ถูกอีกฝ่ายยึดไว้แน่น ผมหน้าแดงระเรื่อเมื่ออีกฝ่ายเลียนิ้วของผมจนเค้กที่ติดอยู่นั้นหายไปหมด ร่างหนาก็ขยับเข้ามาใกล้ตัวผมโน้มตัวมาใกล้ก่อนจะประกบจูบด้วยริมฝีปากร้อนผ่าว ผมตอบรับจูบนั้นอย่างง่ายดาย เฮ้อ กูมันใจง่าย! กูมันแรด กูมันร่าน กูมันหน้าด้าน!! ประณามตัวเองอยู่ในใจเจ็บแสบแต่ก็ยังตัวอ่อนระทวยเมื่อถูกจูบ
วินเซอร์เลิกเสื้อแขนยาวหูแมวถอดออกจากตัวของผม มือแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตไว้จากนั้นก็ประทับริมฝีปากจูบพรมใบหน้าของผมแผ่วเบาเหมือนเป็นผีเสื้อบินผ่าน มือหนาลูบไปตามผิวกายที่โผล่พ้นเนื้อผ้าออกมา ยกหน้าขึ้นมาจูบผมอีกครั้งมือก็ปลดตะขอกางเกงของผมไปด้วย เขาผละริมฝีปากออกแล้วจ้องผมนิ่ง
“ขอนะ”
“...”ผมเงียบเป็นการประท้วง วินเซอร์หยุดมือแล้วถอนหายใจเฮือกเขาสวมกอดผมไว้หลวมๆ
“ทั้งๆ ที่นายไม่ได้ทำอะไรเลยแต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกอยากจะกอดนายไว้เรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนๆ แค่มองนาย แค่คิดถึงนายก็รู้สึกขึ้นมามากมายแบบนี้แล้ว ฉันน่ะไม่เคยควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ แต่อาการแบบนี้มันกลับเกิดขึ้นหลังจากที่ได้สัมผัสนาย อยากจะสัมผัสมากกว่านี้ กระหายอยากอยู่ตลอดเวลา ถึงจะน่าอายไปหน่อยแต่ฉันก็เอาแต่คิดเรื่องนายอยู่เต็มหัว ฉันคงจะ...”เสียงพึมพำที่สับสนดังข้างหูของผม อ่า ฉันเองก็ไม่ได้เป็นต่างจากนายสักเท่าไรหรอก ผมกลั้นหายใจเมื่ออีกฝ่ายเว้นหยุดพูดไว้ วินเซอร์ผละออกจากตัวผม เขาจับไหล่ของผมไว้แน่น
“ฉันคงจะ ‘หลงฮัก’ ซะแล้วล่ะ”
หลงฮัก!!!?
TBC.
แอร๊ยยยยยยยย~!!!! ตัดฉาก Nc ออกไปแล้ว
แฮะๆ รู้สึกว่ามันเยอะโพด o18
เอาแบบนี้ล่ะกัน มันยาวมากเลยอ่ะ
เก้าหน้าเวิร์ดเชียวนะเฮ้ย!!! ทั้งๆ ที่ลิมิตอยู่หกหน้าแท้ๆ :เฮ้อ:
ตอนนี้ก็ถอดรหัสไปบอกคำพูดของวินเซอร์ไปล่ะกัน
สองหนุ่มนั้นก็เข้ามามีบทกะเขาหน่อย เบคโก้เนี่ยมันบ้า 555
ตอนนี้มันหวานเปล่าวะ ไม่แน่ใจ เฮอะๆ เอาไปนิดๆ หน่อยๆ
แล้วมาต่อความหวานกันตอนหน้าล่ะกัน เนอะ~ :กอด1:
แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า :bye2:
555 ชอบคำนี้ 'จะไม่บอกรักให้เธอรู้สึกดี แต่จะทำตัวดี ๆ ให้เธอรัก'
รู้สึกว่าเข้ากั้นเข้ากันกับวิน !! แปลว่าวินจะไม่พูดว่ารักให้ฮักชื่นใจ แต่จะทำตัวกวนตีนแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ใช่มั้ย
[ 555 ถูกต้องที่สุด!!! วินมันก็จะกวนตีนแบบนี้ไปเรื่อยๆ!! ]
-
waitinnnnngggg ♥♥♥♥♥♥♥♥♥
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:z13: :z13: :z13:
-
TT^TT ค้างสุดๆไปเลย ตัดฉับ แง้ๆ หนูอยากอ่านต่อ (ลงไปดิ้นกับพื้น)
วินเซอร์หวานมากๆ ชอบวินเซอร์แบบนี้สุดๆ ฮักน่ารักจังเลย เป็นอะไรที่เหมาะสมกันซะจริงๆ
ตอนหน้าขอหวานๆแบบนี้อีกนะค่ะ หวานยิ่งกว่านี้เลยยิ่งดี ฮุฮุฮุ ช๊อบ
อ่านตอนนี้แล้วให้ความรู้สึกที่ว่า ทุกอย่างกลายเป็นสีชมพูจริงๆ >///<
ขอให้ทั้งคู่รักกันแบบนี้ตลอดไปเลยนะ
จะติดตามตอนต่อไปนะค่ะ คิคิคิ >.,< แค่คิดก็สนุกแล้วซิ
+เป็ดกิ๊บก๊าบ
-
วินเซอร์หวานกระหน่ำเลย
ฮักกลายเป็นลูกพี่ซะแล้ว
-
น่ารักกกก
:man1: :man1: :man1:
วินเซอร์ยังคงหื่นอยุ่ตลอดเวลา
-
เขินอ้ะ
วินน่ารักก
เอาวินกะฮักเวอร์ชั่นนี้ไปนานๆน้ะ
แอร๊ยยยยยยยย ><
-
:laugh: ฮักน้อยมีแอบไปถามคำแปลมาด้วย
'หลงฮัก' 'ฮักนาย' อ๊ายยย.. ถ้าฉันเป็นฮักคงลอยละลิ่วไปไหนต่อไหนแล้ว
พ่อเจ้าพ่อคุณรุนช่องเอ๊ยยยย นายเกิดมาเพื่อคู่กับฮักจริงๆ :man1:
-
:mc4:
-
หวานกันเว่อออ
-
ว๊ากกก หวานมากกก วินเซอร์จัดเต็มมากๆอ่ะ ><
เข้ามาเจออัพสองตอนรวดเลย
พี่ปอยสุดยอดดดดด
-
ทั้งรักทั้งหลงจริงๆ อิจฉาเบาๆ
-
:z1: คนแต่งขยันมากๆ น่าร้ากอ่ะ
-
หวานนนนนนนนนน บอกรักไปกี่รอบแล้วนี่
-
วินเซอร์นี่ตลอด เนียนๆ หื่นๆ
ปากหวานอีก เฮ้อ ละลายตามฮัก๕๕๕
รออ่านตอนหน้าค่ะ o18
-
:jul1: :jul1: :oo1: :jul1: :jul1:
เพลียแทนฮักกับวินเซอร์
ไม่รู้น จัเเหนื่อยมั้งรึไง
-
โฮ้ยยยยย เจ้ปอยยย น่ารักมากกก อ่านแล้วเขินโคตรรร ><
หาแบบวินเซอร์ให้คนดิเจ๊ ก๊ากๆๆๆ
รอตอนต่อปายยยยย จิ้มๆ :z13:
-
ฮักจ๋าาาาาา ขนาดนี้แล้วถ้าเจ้าเซ่อร์ไม่รู้ว่าฮักคือคนเดียวกะเลิฟมีเนี่ย นู๋ก้เลิกเหอะโทษฐานที่มีซะมีซื่อบื้อเกิน อิอิ
-
เริ่ดเวอร์
-
คู่นี้น่ารักกก~ :haun4:
วินเซอร์จะกลางแจ้งเลยหรอ ร้อนแรงมาก อิอิ
ค้างมากมาย ตัด nc หรอ TT^TT หลงฮัก รักฮัก
-
โอยยย พ่อวินบทเค้าจะหวานก็หวานชะเลิศ :-[ แต่หวานของมันปนหื่นตลอด ฮักเอ้ยย บำรุงเยอะๆน่ะนู๋ :laugh:
-
ถ้าเป็น ชาย-หญิง ฮักมันคงท้องไปแล้วล่ะ จัดหนักซะขนาดนี้
-
วินเซอร์มาในแนวหวานปนหื่น
น่ารักมากๆฮักก็ไม่ค่อยยั่วเลยนะ
รอตอนหน้านะคะ
+ 1 นะคะ
-
:กอด1:
เราก็ความรู้สึกเดียวกะวิน...หลังฮัก ซะแล้ว!! :o8:
ขอโทษน้าาา ที่หนีแอบไปนอนก่อน คือแบบว่าไม่ไหวแล้ว!! :really2:
:L2: :L2:
-
o13 มีแฟนแบบนี้รักตายเลยค่าาาาาาา :pig4: :o8:
-
วินโคตรได้ใจเลย กรี้ดๆๆๆๆๆ :-[ :-[
-
หลงฮักอีกคนนน :o8:
-
หวานมากอ่ะ :กอด1:
ตอนนี้หลงฮักอยู่
-
หนาวกันมากๆๆๆๆมดจะขึ้นแล้ว อิจฉาจัง วินต้องมีความลับบางอย่างแน่ๆๆๆๆ
-
วินหลงฮักจริงๆ :z1:
-
โรแม้งค์ฉบับกวนสุดตรีน นี่ต้องวินเซอร์เท่านั้น
ไม่มีฉากก็ดีนะ สงสารฮัก พักบ้างไรบ้าง
-
หลงฮักซะแล้ววินเซอร์ หึหึ
-
เข้าขั้น มัวเมา เลยหว่ะวินเซอร์ ฮ่า ฮ่า
ฮักเสน่ห์แรงเหลืออออออ
-
น่ารักอ้ะ :impress2: :impress2:
หวานจนมดขึ้นคอม แล้วววววว
-
วินหลงฮักแล้ว น่ารักดีอะ
-
มันได้สองความหมายนะเนี่ย หลงรัก กับหลงฮอยฮักต่อันไหนก็หวานพอกัน :-[ :-[ :-[
-
หลงฮัก เหมือนกานนนน :haun4: :haun4: :haun4:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย ทำไมน่ารักกันแบบนี้
ฮอยฮักน่ารักอ่ะ :-[ :-[
-
ดูท่าว่าจะหลงเมียของจริง หึหึ
-
ข้าวใหม่ปลามัน >///<
-
:-[ :-[ :-[
-
อิ๊วววววววว
หลงฮักซะแล้ววว
-
น่ารักอย่างจริงจังคู่นี้
แอร๊ยยย เค้าก็หลงฮักเหมือนกันน้า
-
สำรักความหวานตายยยยยยยยยย :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
อ๊ายยยยยยวินเซอร์จะหวานไปถึงใหนกันเนี่ยลูก
ส่วนหนูฮัก เอ่อ จริงๆๆแล้วหนูเจ้าเล่ห์มากเลยนะ :-[ :-[ :-[ :-[
ไม่ได้เข้ากับหน้าตานิ่งๆๆเลยน้าาาาา
นี่แสดงว่าเก็บความเจ้าเล่ห์ไว้เพื่อวินโดยเฉพาะเลยนะเนี่ยยยยยย
ปล.อยากเห็นฮักหน้าแดงอ่ะ
-
อ้าวนี่ตกลงฮักยังไม่รู้ว่าวินรู้ความจริงแล้วหรอเนี่ย ก็ถึงว่า ว่าทำไมดูปกติกันทั้งคู่
ส่วนตอนนี้ วินทั้งหลงรัก และหลงฮักแล้วช่ายไหมล่ะ หึหึ :impress2:
จงหลงเข้าไป หลง หลงไปเรื่อยๆน๊า เค้าชอบบบบบบบ :z1:
-
หลงฮักด้วยอีกคน :z1:
-
วินน่ารัก
หลงฮักด้วยอีกคน
-
:pighaun: :-[ :impress2:
-
ให้ความรู้สึกว่าวินเซอร์ให้ฮักได้ทุกอย่าง
ท่าทางจะรักจะหลงฮักจริงๆนะเนี่ย :o8:
เห็นด้วยกับวินเซอร์ ฮักแข็งแรงจริงๆ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
-
ฮั่นเน่ะ "หลงฮัก" ซะแล้ว ไหมล่ะวินเซอร์ ก้ฮักเราออกจะน่ารักขนาดนั้นนนน :o8:
หลงหัวปักหัวปรำแล้วล่ะสินายท่านวินเซอร์ :impress2: :impress2:
ฉันเองก้"หลงฮัก"เหมือนกัน o18 o18
-
มาเฟียมากอะวินเซอร์
หื่นด้วย
ฮักก้ขยันยั่วเน้อ
-
:oo1:วินเซฮรจัดชุดใหญ่ ฮอยฮักรับได้สบายๆๆ :oo1:
-
น่าฮักขนาดดดด
-
วินเซอร์หลงฮักแร้วววววววว
อร๊ายยยยยยยย~~~~~~~
:o8: :impress2:
-
ชัดเจนกันแบบไม่มีอะไรต้องมาอายกันอีกแล้ว :n1:
ฮอยฮักอยากยั่วก้อตั้งใจยั่วให้มันหลงกันไปเลย วินเซอร์เสนอทุกซีนแล้วยิ่งมีสนองกลับทุกช๊อตไม่หลงก้อบ้าแล้ว
คู่นี้เค้าสมน้ำสมเนื้อกันจริงจริ้ง
-
หื่นด้วยกันทั้งคู่ :oo1:
-
อ่านตอนนี้แล้วใครๆก็ หลงฮัก กันทุกคน :-[
วินเซอร์นี่ไม่พูดตรงๆซะที
แต่อย่างนี้ก็ดีแล้ว :z1:
แต่ก็อยากรู้นะว่าถ้าให้ฮักถอดแคลคูลัสหรือรหัสที่วินเซอร์แอบบอกรักเนี่ยจะเป็นไง
หลงฮักจริงๆเรื่องนี้ :impress2:
-
น่าฮักแถะๆ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
(-/////-) thang waan thang.....hu hu hu!!! P'vin kor paakkhaeng rak kaw kor mai yorm bork ploi hai p'hug kaw kid yuu kondiew dai gnai kha phii..ha ha ha
-
อยากเล่นน้องกระต่ายบ้าง 555 :o8:
-
วินเซอร์บทมันจะหวานซะเล่นเอาคนอ่านเพ้อไปเหมือนกัน :give2:
-
กรีีดดดดดดดดดดดด
น่ารักที่สุดอ่ะ :-[
กลางแจ้งด้วย หุหุ :z1:
-
อร๊ายยยยยยยยย :-[ :o8:
คนอ่านก็หลงฮักเหมือนกันคร่าาาาาาา
หลงมาด้วยเหอะ
คู๋นี้แบบว่า แรงทั้งคู่ ไม่ได้หมายความไม่ดีนะ
แต่แบบเป็นพวกรักแรงอะจ๊ะ หึหึ
แบบชั้นรักนายมากกกกกกกกกกกกกกกกกก มากไรงี้ 555 :z1: :z1:
-
หลงฮัก
-
ถึงจะไม่บอกตรงๆ แต่คงไม่เรียกว่าอ้อมแล้วแหละ
น่ารัก หวาน น้ำตาลเรียกพี่ :-[
-
เลือดหมดตัวแล้ว ๆๆๆ
-
วินเซอร์แกหลงรักฮักแล้ว ไม่ได้มาอ่านนาน
แต่ขอบอกว่า NC แค่สองตอนทำเลือดหมดตัว
-
:o8: หวานกันจิงๆ
แบบว่า :z1:
-
o13
ฮักยั่วเก่งเชียว
-
ฮักยั่วโครตเก่ง o13
-
หลงฮักด้วยคน
:impress2:
-
วินหื่นอ่ะ
แต่ก็น่ารัก :o8:
-
หลงฮักแล้วววว :z1:
-
ตอนนี้เกือบมีNCเรียกเลือดอีกแฮะ
-
อารายเนี่ยะ แค่หลงเองหรอ เรานึกว่ารักแล้วซะอีกอ๊ะ ไม่ไหวน๊าา เค้าไม่ยอมมมมม :z3: :z3:
-
:กอด1:
-
:-[ :-[ :-[
:L2: :L2:
-
ฮักนายยย เอยยย หลงฮัก เอยยยย >////<
บอกรักกกกกแบบให้ต้องคิด ฮ่าฮ่า ต่อๆไปคงต้องถอดสมการแคลคูลัสอีกใช่ป่าวว
บอกรักกันดีดีง่ายๆ ก็คงไม่ใช่วินเซอร์หรอกเน๊อะ
ตอนนี้ก็หวานนะ ^^ แอบจิ้น ฮักในชุดคอสเพล์ใส่ฮู๊ดดหูแมว หล่ออน่าร๊ากกกกก >[]<b
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
:กอด1:
-
เราก็หลงฮัก
-
หลงฮักด้วยๆๆๆๆ :-[ :-[
-
:m25:เราก็หลงฮักเหมือนกันนนนนน o18
-
ฮักจะแข็งแรงไปไหน วินเซอร์จัดเต็มขนาดนั้น
เช้าขึ้นมาเดินปร๋อ แบบนี้ต้องโดนกระหน่ำท่ามกลางฝูงกระต่าย
-
ขอ หลงฮัก ด้วยคนน้าาาาาาาาาาาาา
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ต่อสิๆ ฮัก ต่อสิ
-
หลงทั้งฮักทั้งวิน หวานฉ่ำโบ๊ะโอจะมะสุดๆ
-
ตอนนี้ไม่ได้แค่หลงฮักคนเดียวซะแล้วล่ะ
แต่ชักจะหลงฮักนาิยด้วยอีกคน ^^
-
ตอนนี้หว๊านนนนนนนนนหวาน > <
อิจฉาจังเลยแหะ ~!
-
หลงฮัก = หลงรัก รึ หลงนู๋ฮักล่ะ คิกๆ
อ่านแล้วเขิน >/////< :o8:
-
หลงฮัก วู้วู้วู้ :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
วินหวานสุด ๆ หลงฮัก...ได้สองความหมายเลยนะ :)
-
หื่นเกิดพิกัดแล้ววววว ความหื่นวินอัลลิมิตจิงๆ 555+
:pighaun:
-
:m25: :o8: ม่ายหวายยยแล้ววววววว~
-
น่าฮักขนาด !!
-
หวานอ่ะ อิจฉาวิน :z3:
-
หลงฮัก
ฮักเธอ
ว๊ายยกรี๊ดดดดด
-
น่ารักอ๋าาาาาาาา
ไม่น่าเชื่อวินเซอร์หวานเป็นด้วยอ่ะ!! O.O
-
ถูกใจมากอ่ะ คำนี้
“ฉันคงจะ ‘หลงฮัก’ ซะแล้วล่ะ”
-
หลงฮักมาก
-
เราก็ หลงฮัก ด้วยคนนะ :3123: :3123: :3123:
-
ไม่รู้ว่าใครหลงใครมากกว่ากัน ที่แน่ๆ คนอ่านฟินหมดค่ะ
นำ้ตาลท่วมจอ เอริ๊กกกกก >/////<
ป.ล.รีเบคโก้ฮามาก!!
-
โอ้โฮ พักนี้เจอวินเซอร์ถี่เลยวุ้ย
แหม อินี่ก็หื่นไม่เลิก ส่วนไอ้คนรับ
ก็สามารถ แบบนี้จะไม่ได้หลงได้ไง
-
ในที่สุดก็ตามทันนนนนน
-
คิดถึงอีกคู่ที่อยู่อีกเรื่อง นานจังเลยนะ เรื่องนั้นอ่า
-
หลงฮัก แปลได้สองความหมาย หลงรัก กับ หลงน้องฮัก อ๊ายยยยย :-[
หลงฮักด้วยคนค่าาา :impress2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก ถ้าวินเซอร์จะหวานขนาดนี้ล่ะก็ ....
ฮักจ๋า เค้าขอยืมวินมาชงกาแฟให้เค้าหน่อยจิ่ *วิ่งงงงงงงง* *ฮักกก อย่าถีบป้าาาาาาา*
-
ฮัก น่าฮัก
แอร๊ยยยย วินเซอร์ หื่นดี
-
หวานน หลงฮัก~ :-[
-
อ๋า~ หลงฮักซะแล้ว :กอด1:
-
อร๊ายยยยยยย หวานมั่กมาก >///<
หนูฮักยั่วหน้านิ่งอ่ะ น่าร้ากกกกก
วินเซอร์นี่ท่าทางจะเป็นผู้มีอิทธิพลยิ่งใหญ่และดำมืดนะเนี่ย 555
ว่าแต่มันจะดราม่าใช่ม่ะ ตอนช่วงปีสาม แต่ตอนนี้รักกันหวานหยดเลยนะ มันจะเกิดไรขึ้นเนี่ย
รอตอนใหม่ ขอบคุณค่า
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หลงฮัก นี่หมายถึงหลงคนชื่อฮัก หรือว่าหลงรักแล้วล่ะเนี่ย
วินเซอร์ปากแข็งไม่บอกตรงๆซักที ลุ้นจะตายอยู่แล้วน้า
-
เลือดท่วมจอ :jul1: :jul1:
ตอนนี้ทั้งคนอ่านทั้งวินเซอร์หลงฮักแบบสุดๆเลยจ้าาาาาา
ไม่รู้จะอธิบายยังไง :z1:
+1 ให้กับความหื่นอันไม่มีที่สิ้นสุดของวินเซอร์
-
หลงฮักจริงๆๆ
-
ผมเดินไปตามทางเดินริมชายหาดของรีสอร์ทที่ทอดสายยาวสุดตา กลับมาจากเที่ยวรอบเกาะก็ได้เวลาเย็นๆ แสงแดดอ่อนลมพัดเย็นๆ ข้างหน้าของผมเป็นวินเซอร์ที่เดินไปอย่างช้าๆ นำหน้าไปก่อน อันที่จริงผมอยากจะเดินอยู่ข้างๆ มันเหมือนกันนะแต่ว่าผมรู้สึกเขินจนทำแบบนั้นไม่ได้ก็เลยหลบมาเดินข้างหลังมันแทน มองแผ่นหลังกว้างที่สวมเสื้อยืดธรรมดาๆ กับกางเกงเลสีขาวแต่ก็ยังดูเท่เหมือนเดิม
วินเซอร์หยุดเดินก้มเก็บอะไรบางอย่างบนพื้นขึ้นมาแล้วหันมาหาผมที่ยืนดูอยู่ข้างหลัง วินเซอร์เดินเข้ามาหาผมหยุดตรงหน้าจับผมด้านข้างทัดหูแล้วเสียบดอกลีลาวดีที่ก้มลงเก็บจากพื้น ต้นลีลาวดีที่มีอยู่ตามรายทางครับ ดอกสีขาวๆ หล่นเกลื่อนทราย วินเซอร์มองผมแล้วยิ้มเล็กน้อย
“เหมาะกว่าที่คิดไว้อีก”
“ทัดดอกไม้? ทำอย่างกับฉันเป็นผู้หญิงไปได้”ผมพึมพำกลบความเขินของตัวเอง
“ไม่พอใจก็ทิ้งไป”เจ้านั้นตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ทำเอาผมหน้างอ ก็รู้อยู่ว่าทิ้งไม่ได้ยังจะมาพูด
“เอาน่า ผู้ชายทัดก็สวย”
“งั้นนายก็ทัดไว้สิ”ผมจับดอกลีลาวดีที่หูรีบทัดใส่หูของวินเซอร์ทันที เจ้านั้นทำหน้าแปลกๆ
“ใครมาเห็นคงจะเข้าใจว่าเป็นคนบ้าแหงๆ”
“สวยออก”ผมพูดหน้านิ่งๆ ไป วินเซอร์เหล่มองผมแล้วถอนหายใจ อันที่จริงมันก็ดูแปลกๆ ผู้ชายตัวใหญ่ผมสีเงินทัดดอกลีลาวดี แอบหัวเราะมันในใจ วินเซอร์จับดอกลีลาวดีออกจากหูแล้วเอามาทัดใส่หูผมเหมือนเดิม
“แบบนี้ดีกว่า”
“ดีกว่าตรงไหน?”
“ก็สวยกว่า ถูกใจกว่าไง”ตอบแบบด้านๆ แล้วจับมือผมเดินออกไปไม่ให้ผมมีโอกาสเถียงกลับ เราเดินกันเงียบๆ ผมเหลือบมองมือที่ถูกจับไว้แล้วยิ้มออกมา ช่วงเวลาแบบนี้ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีเลย ยิ่งกับเจ้าหมอนี้แล้วด้วย รู้สึกสุขแบบสุดๆ วินเซอร์จูงมือผมเดินมานั่งบนเปลริมหาด ลมจากทะเลก็พัดมากระทบแผ่วๆ ต่างคนต่างไม่พูดอะไรท่ามกลางความเงียบสงบของทะเลผมรู้สึกสบายใจ บรรยากาศชวนนอนเอนตัวซบไหล่คนข้างๆ แล้วทอดสายตามองท้องทะเลว่างเปล่า
เฮ้อ เขาว่าเวลาคนมีความรักโลกทั้งใบก็จะเป็นสีชมพู แต่ผมว่านั้นไม่ใช่ผมแน่ โลกทั้งใบก็ยังเป็นเหมือนเดิมเพียงแต่ว่าผมมองมันดูสดใสและสวยขึ้นเท่านั้น แค่การนั่งมองทะเลสีครามเฉยๆ ก็ยังมีความสุขเลยครับ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเจ้านั้นจะทำตัวดีๆ กับเขาเป็นด้วย ถึงจะปากแข็งพูดวกวนไปมาไม่ยอมพูดออกมาตรงๆ ก็เถอะ แต่นั้นก็ทำให้ผมตัวลอยเบาเดินแต่ละก้าวเหมือนเหินได้แน่ะ
“ฮัก”
“หือ?”
“ฉันจะกลับไปอาบน้ำ นายจะอยู่ตรงนี้ต่อก็ได้นะ”วินเซอร์ดันตัวผมออกแล้วลุกขึ้นเดินกลับไป ผมมองวางเขาแล้วหันกลับมาถอนหายใจเบาๆ อะไรหว่ากำลังดื่มด่ำบรรยากาศหวานๆ ได้ที่แล้วเชียวดันลุกออกไปซะนี่ ผมนอนลงบนเปลแล้วไกวเบาๆ หยิบเจ้าดอกลีลาวดีที่ทัดหูไว้มาดู หมุนก้านมันไปมาแล้ววางไว้บนอกก่อนจะหลับตานอน
ระหว่างที่ผมหลับอยู่นั้นเหมือนจะยินเสียงขลุ่ยบรรเลงพลิ้วมาเข้าหู ค่อยๆ ลืมตาขึ้นนิ่งฟังเสียงขลุ่ยนั้น เสียงขลุ่ยที่พลิ้วไหวและอ่อนหวานทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย ใครมาเป่าขลุ่ยที่ทะเลกันนะ? เสียงขลุ่ยก็ยังดำเนินบรรเลงเป็นเพลงหวานต่อเนื่อง ผมลุกขึ้นนั่ง เสียงขลุ่ยเหมือนจะอยู่ใกล้ๆ แถวนี้น่ะครับ หันมองไปรอบๆ ตัวแล้วตัดสินใจลุกขึ้นเดินตามเสียงขลุ่ยที่บรรเลงหวานละมุน ผมชอบเสียงดนตรีไทยมากโดยเฉพาะขลุ่ยไทย เคยถูกสัมภาษณ์เรื่องนี้เหมือนกันดูเหมือนไม่มีใครเชื่อเท่าไรว่าผมชอบอะไรพวกนี้ แต่ผมชอบจริงๆ นะครับ ผมเดินตามเสียงนั้นฟังเสียงขลุ่ยอย่างเพลินจนมาหยุดที่หน้าบ้านพักที่ผมพักอยู่
หือ?
เสียงขลุ่ยมาจากบ้านพักของผม!!?
ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย ยิ่งฟังก็ยิ่งแน่ใจว่าต้นเสียงมาจากข้างในนั้น แล้วใครล่ะเป็นคนเป่า? คนที่อยู่ข้างในนั้นก็มีแค่คนเดียวเท่านั้น ไม่อยากจะเชื่อ! หมอนั้นเนี่ยนะเป็นคนเป่าขลุ่ยเพลงหวานขนาดนี้ ผมเดินขึ้นบันไดเตี้ยๆ สามสี่ขั้นแล้วผลักประตูเข้าไป พอผมเดินเข้ามาข้างในเสียงนั้นก็เงียบหายไป
“ลูกพี่หาอะไรอยู่เหรอครับ?”อับดัลที่นั่งอยู่โต๊ะกินข้าวถามผมขึ้นเมื่อเห็นผมเดินเหลียวซ้ายขวาไปทั่ว ผมหันไปถามอับดัลทันที
“เห็นวินเซอร์ไหม?”
“นายท่าน? นายท่านออกไปทำธุระได้ครู่ใหญ่แล้วครับ”
วินเซอร์ออกไปทำธุระ? แล้วใครล่ะเป็นคนเป่าขลุ่ย? ผมเริ่มแปลกใจ อับดัลนั่งอยู่ตรงนี้? งั้นลองถามเขาดูดีกว่าเผื่ออีกฝ่ายจะรู้
“นายได้ยินเสียงขลุ่ยจากที่นี้ไหม?”
“เสียงขลุ่ย? ไม่นี่ครับ ผมนั่งตั้งนานแล้วไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย”อับดัลตอบผมด้วยใบหน้ายิ้มๆ ยิ่งทำให้ผมงงมากขึ้น ไม่ได้ยิน!? เป็นไปได้ยังไง ขนาดผมไปนั่งเปลอยู่ข้างนอกยังได้ยินเลย!! ผมมองอับดัลอย่างแปลกใจ เจ้าหมอนี้คงไม่ได้โกหกผมหรอกนะ ผมเดินขึ้นไปข้างบนเพื่อค้นหาตัวคนเป่า บางทีอับดัลคงจะโกหกผมไปเพื่อช่วยนายท่านจากข้อหานี้แน่ๆ! ผมเปิดห้องนอนเข้าไปก็ไม่เห็นเงาของใครอยู่เลยสักคน
มันเป็นไปได้ยังไงกัน!!?
ผมได้ยินเสียงขลุ่ยจริงๆ นะ!!
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”อับดัลเดินตามผมเข้ามาในห้องแล้วเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ผมส่ายหน้าโบกมือปฏิเสธไป ให้ตายสิ อย่าบอกนะว่าผมหลอนเสียงขลุ่ย!!? อันที่จริงใครมันจะบ้ามาเป่าขลุ่ยกันที่ทะเลวะ สงสัยผมจะหูแว่วไปเองล่ะมั้ง นึกว่าไอ้วินเซอร์มันจะเป่าขลุ่ยซะอีก แต่ว่าอย่างมันเนี่ยนะเป่าขลุ่ย? เออ ผมก็ช่างคิดเนอะ มันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว!!
“ว่าแต่เบคโก้ไม่อยู่เหรอ?”ผมหันไปถามอับดัล ปกติจะอยู่เป็นคู่ดูโอกันตลอดนี่น่าแล้วไหงถึงโผล่มาสนองหน้าอยู่คนเดียวแบบนี้
“ไอ้เบคมันตามนายท่านไปทำธุระครับ”
“แล้วนี่วินเซอร์จะทำธุระเสร็จตอนไหนเหรอ?”
“ไม่ทราบครับ นายท่านสั่งไว้ให้ลูกพี่ทานข้าวก่อนเลยครับ”
“งั้นเหรอ?”
“ครับ เดี๋ยวสักประมาณทุ่มครึ่งผมจะพาลูกพี่ไปทานข้าวนะครับ ระหว่างนี้ลูกพี่ก็อาบน้ำพักผ่อนได้เต็มที่ ผมขอตัวก่อน”อับดัลพยักหน้ารับแล้วบอกผมก่อนจะก้มศีรษะเดินลงไปข้างล่าง ผมมองตามเขาไปแล้วเดินมาทิ้งตัวลงบนเตียง ให้ตายเถอะ เมื่อกี้ผมหูแว่วไปจริงๆ งั้นเหรอ!? ไม่อยากจะเชื่อ! ผมว่าผมได้ยินจริงๆ นะ หูแว่วอะไรจะได้ยินนานขนาดนั้นกัน มันต้องมีอะไรแน่ๆ
ผมพลิกตัวนอนแผ่อยู่บนเตียง วินเซอร์ไปทำธุระ? ไปทำธุระอะไรกัน? แล้วหมอนั้นจะกลับมาตอนไหนวะ ผมกินข้าวแล้วต้องรอมันไหม? หรือผมจะนอนก่อนดี? ผมใช้ความคิดอยู่นานก็ยังตัดสินใจไม่ได้ อาบน้ำก่อนดีกว่าแล้วค่อยคิดใหม่ว่าจะทำยังไง ผมลุกขึ้นเพื่อจะอาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย
เมื่อถึงเวลาอับดัลก็พาผมไปร้านอาหารจึงอยู่ใกล้ๆ รีสอร์ทที่พัก เป็นบ้านเรือนไทยสวยเชียวครับ พอเดินมาถึงชานบันไดเรือนไทยก็ได้ยินเสียงบรรเลงดนตรี และตรงเชิงบันไดทางขึ้นก็มีสาวสวยในชุดไทยประยุกต์ยืนยิ้มต้อนรับแขก พวกเธอยกมือไหว้กันอย่างสวยงาม ผมมองเธอสองคนอย่างละเอียด มันสวยจริงๆ นะครับ นี่แหละเสน่ห์อย่างไทย ทั้งคน ชุดและกริยาท่าทาง นี่ท่าไม่ติดว่ามีคนที่รักอยู่แล้วสองคนนี้เสร็จผมน่ะเนี่ย
“เชิญข้างบนเลยค่ะ”
ผมพยักหน้ารับแล้วฉีกยิ้มตอบกลับทำเอาสองสาวนั้นมองตามผมเคลิ้ม อ๊ะ ไม่สิๆ ถึงจะชอบแต่ผมก็ไม่ควรไปหว่านเสน่ห์ใส่คนอื่น ขอโทษนะวินเซอร์แอบนอกใจนายไปแวบหนึ่ง! ผมเดินขึ้นบันไดมาถึงชานบ้านที่เป็นลานกว้าง ผมยืนอึ้งอยู่กับที่ มองไปรอบๆ ชานนั้นอย่างตะลึงในความงามอันประณีต
ชานเรือนไทยที่ตกแต่งแบบไทยคลาสสิค แสงสว่างสีส้มนวลจากโคมไฟกะลามะพร้าวที่แกะสลักเป็นลายไทยชดช้อย ดอกไม้สดที่แต่งตกเป็นพุ่มไม้เสริมความงามมากขึ้น วงดนตรีบรรเลงดนตรีไทยที่ไพเราะเสนาะหู พนักงานทุกคนใส่ชุดไทยที่งดงามกลมกลืนกับบรรยากาศ สาวในชุดไทยเดินเข้ามาหาผมแล้วถามน้ำเสียงสุภาพ
“ไม่ทราบว่ามากี่ท่านคะ?”
“สองครับ”ผมหันไปตอบเธอ
“โต๊ะวีไอพีที่จองไว้ครับ”อับดัลเอ่ยบอกเธอ พนักงานสาวก็ทำหน้านึกได้แล้วแย้มยิ้มหวานละมุนมาให้ คนนี้ก็สวยเหมือนกันแฮะ จะว่าไปแล้วสังเกตดูดีๆ พนักงานทุกคนหน้าตาเหมือนผ่านการคัดสรรมาอย่างดี พนักงานสาวสวยในชุดไทยก็พาเดินมาที่โต๊ะวีไอพี
“เชิญนั่งคะ”
ผมกับอับดัลนั่งลงบนเบาะนั่ง ที่ร้านนี้โต๊ะอาหารเป็นโต๊ะเตี้ยๆ แล้วให้นั่งพื้นครับ ให้บรรยากาศไทยมาก โต๊ะไม้อย่างดีมันวับ ผมมองไปรอบๆ รู้สึกว่าโต๊ะวีไอพีมันจะเด่นมากเลยแฮะ โต๊ะวีไอพีอยู่บนพื้นที่ยกขึ้นตรงกลางแถมยังอยู่บริเวณที่ใกล้วงดนตรีอีกแน่ะ ทำเลยอดเยี่ยมสมเป็นวีไอพี! ส่วนโต๊ะธรรมดาก็จะอยู่รอบๆ พื้นที่ยกขึ้นสูงครับ วีไอพีให้อารมณ์ดุจเป็นเจ้านายของบ้านเลยแหละครับ ที่โต๊ะวีไอพีนี้มีอยู่สามโต๊ะด้วยกันครับ พอผมมานั่งโต๊ะวีไอพีก็หมดพอดีแถมโต๊ะที่ผมนั่งยังอยู่ตรงกลางอีกแน่ะ ใครจองไว้เนี่ย จองได้ดีมาก!!!
“นี่รายการอาหารคะ”พนักคนเดิมส่งเมนูอาหารให้ผมกับอับดัล เจ้าอัลดัลขมวดคิ้วมุ่นแล้วให้ผมเป็นคนสั่งครับ หมอนั้นอ่านไทยไม่ออกล่ะมั้ง ผมดูเมนูแล้วร้องอ้อในใจ ตัวอักษรไทยที่ตวัดหางอย่างสวยงามแต่อาจจะทำให้คนต่างชาติอย่างอับดัลอ่านไม่ออก ผมเปิดอ่านรายการอาหารอยู่สักพักก็สั่งที่อยากกิน
อืม อะไรเนี่ย? ข้าวผัดชมพูพาน? ข้าวอบผอบทิพย์? สกุณาชมสวน? เอ่อ...ภาพตัวอย่างอาหารมันชวนให้น้ำลายไหลจริงๆ สวยมากครับ น่ากินทุกอย่างเลย ผมก็เลือกที่อยากจะลองกินมาสามสี่อย่างเผื่ออับดัลด้วยคน พนักงานสาวสวยยิ้มรับแล้วขอตัวออกไป พนักงานสาวคนใหม่ในชุดไทยสวยเดินเข่าเข้ามาวางขันน้ำขนาดใหญ่แล้วบรรจงตักน้ำใส่ขันเล็กๆ วางให้ผมกับอับดัล น้ำลอยมะลิด้วยครับ! หอมกลิ่นมะลิ ว้าว~ ร้านนี้แบบว่าโดนใจผมสุดๆ!!
น่าเสียดายจังที่วินเซอร์ไม่ได้มาด้วย เฮ้อ
ระหว่างนั่งรออาหาร บรรยากาศในเรื่องที่มีเสียงดนตรีไทยบรรเลงคลอกับเสียงคุยเบาๆ มีมารยาทโดยไม่รบกวนเสียงเพราะๆ ของดนตรี ทำให้ร้านนี้แตกต่างจากร้านอื่นๆ ที่มักจะมีเสียงพูดคุยกันเสียงดัง ผมเงยหน้ามองดวงจันทร์เพ็ญดวงใหญ่ วันนี้เป็นวันพระจันทร์เต็มดวงซะด้วยยิ่งได้บรรยากาศเข้าไปใหญ่
แสงจากโคมไฟกะลามะพร้าวส่องสว่างนวลตาเข้ากับแสงจันทร์บนฟ้าทำให้บรรยากาศโรแมนติกแบบไทยๆ ผมเหลือบมองบรรดาแขกที่มาเป็นคู่ๆ นั่งดื่มด่ำบรรยากาศนี้แล้วสบตากันหวานเชียว ทำให้ผมคิดถึงวินเซอร์ขึ้นมา นี่ถ้ามาด้วยกันก็คงจะดีกว่านี้ ผมหันไปสนใจการแสดงรำตรงหน้า ดูเหมือนจะเป็นรำมาลัยนะครับ ทำไมผมรู้น่ะเหรอ? ก็นางรำเขาถือมาลัยไว้ในมือนี่ครับ! พอการแสดงนี้จบเรียกเสียงตบมือจากผู้ชมได้เป็นอย่างดี
จบจากรำมาลัยก็ต่อด้วยการแสดงชุดอื่นๆ ผมนั่งดูแล้วก็ตบมืออย่างพึงพอใจ วันนี้มาเสพของไทยๆ เต็มที่เลยแฮะ พอการแสดงรำจบอาหารที่ผมสั่งก็ทยอยมาวางบนโต๊ะ ผมมองอาหารบนจานแล้วอ้าปากเหวอ แบบนี้ใครหน้าไหนมันจะกล้ากินลงไปฟ่ะ!!? ไม่ใช่ว่ามันขี้เหร่จนไม่กล้ากินนะครับ ตรงกันข้าม! มันถูกจัดตกแต่งสวยจนผมกินไม่ลงเลยน่ะสิ!! จานข้าววางตรงหน้า กลิ่นข้าวผสมกะทิหอมฟุ้งยั่วน้ำลายสุดฤทธิ์
ผมกับอับดัลก็ลงมือทานกันอย่างเงียบๆ อร่อยมาก! ไม่ใช่แค่หน้าตาที่สวยแม้กระทั่งรสชาติก็ดีเยี่ยม ร้านนี้ต้องแพงมากแน่ๆ ผมพกเงินมาเท่าไรหว่า หวังว่าร้านนี้จะใช้บัตรเครดิตจ่ายได้นะถ้าเงินสดไม่พอ ข้าวหอมและนุ่มมากครับ ทุกๆ อย่างลงตัวไปหมด จำชื่อร้านไว้หน่อยดีกว่าเดี๋ยวจะได้แนะนำพ่อมาลองทานด้วยกัน ระหว่างที่ผมกินข้าวก็มีนักร้องหญิงมาร้องเพลงขับกล่อมด้วยเพลงไทยเก่าๆ นักร้องสวยแล้วยังเสียงหวานไพเราะมากทำให้ผมเจริญอาหาร กินเข้าไปมากแทบไม่ได้สังเกตว่าข้าวหมดจานไปแล้ว
อับดัลจ้องนักร้องตาวาวเชียวครับ โธ่ๆ สงสัยเจ้าหนุ่มนี้ตกหลุมความสวยและมนต์เสน่ห์แห่งเสียงนั้นไปแล้วแน่ๆ พนักงานมาเก็บจานและซากอารยธรรมที่ผมกับอับดัลทิ้งไว้ทำความสะอาดโต๊ะอย่างว่องไวแล้วยกขนมไทยและผลไม้ที่สลักแกะจัดเรียงบนถาดใบตองกล้วย สุดยอดดด!!! นี่ผมอุทานคำนี้ไปกี่ครั้งแล้วเนี่ย ร้านนี้มันสุดยอดจริงๆ แฮะ
อ๊ะ เพลงนี้ผมรู้จักพ่อดีซเปิดฟังบ่อย ผมใช้ไม้จิ้มขนมและผลไม้กินเพลินแล้วขยับปากร้องคลอเบาๆ รักที่แสนหวาน รักที่แสนหวาน รักฉันนั้นเพื่อเธอ~ ผมโยกตัวเข้าจังหวะ เมื่อจบเพลงเสียงตบมือก็ดังขึ้นพร้อมกับนักร้องหญิงโค้งตัวเดินออกไป อับดัลหันมายิ้มให้กับผม
“ผมขอตัวก่อนนะครับ คือแบบว่า...หึๆ ลูกพี่คงจะเข้าใจนะครับ”เจ้าตัวหยุดพูดแล้วหัวเราะออกมา ผมพยักหน้าปล่อยให้อับดัลไปตามล่านักร้องคนสวย ผมหันมาจิ้มชมพูเข้าปากแล้วถอนหายใจอย่างเซ็งๆ นี่ถ้าวินเซอร์มาด้วยก็คงจะดีกว่านี้ อยากให้หมอนั้นมาด้วยจังร้านนี้น่ะอาหารก็อร่อย บรรยากาศก็ดี ดนตรีก็เพราะ
:L2:ต่อรีล่าง :L2:
-
( สวัสดียามค่ำคืนวันเพ็ญครับทุกๆ ท่าน ต่อไปผมจะขอรับหน้าที่ขับกล่อมบทเพลงให้ท่านฟังกันต่อ มองไปทางไหนก็มีแต่คนสวยๆ เจริญหูเจริญตา แหม...ยิ่งมองก็ยิ่งงามนะครับ )
ระหว่างที่ผมเหม่อลอยคิดถึงคนที่ไม่ได้อยู่ที่นี้ เสียงของนักร้องชายทักทายแขกดังขึ้นแล้วเขาก็เอ่ยเกริ่นเข้าเพลงของตัวเอง เสียงดนตรีไทยบรรเลงหลังจากที่เขาพูดจบ ผมก้มหน้าจิ้มผลไม้กินต่อ เสียงซุบซิบจากสาวๆ ที่เอ่ยชมนักร้องชายแบบไม่ขาดปากทำให้ผมหันไปมองอย่างสนใจ
ยิ่งมอง เอ๋ย ยิ่งงาม จะขอติดตาม เธอทุกชาติไป
ร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าไมค์สวมชุดไทยสีขาวงาช้างปักทอง สวมถุงมือสีขาวสะอาด ผมสีเงินจัดทรงสุภาพ ใบหน้าหล่อที่แย้มยิ้มนิดๆ เขาเริ่มร้องเอื้อนเสียงอย่างนุ่มละมุน ไม้จิ้มผลไม้ในมือของผมหล่นออกจากมือพร้อมๆ กับตาที่เบิกกว้างขึ้น อ้าปากเหวอ
วินเซอร์!!!!? :a5:
งามจริงหนา ไม่รู้ว่าลูกเทวดาองค์ไหน
สดใสเหมือนดวงตะวัน อ่อนหวาน เหมือนจันทร์เดือนหงาย
อย่างนี้ล่ะใคร จะอดใจไม่มอง
แก้มสีชมพูจางจาง เนื้อนางก็เหมือนเนื้อทอง
ใครเห็นแล้วคงเป็นต้อง เหลียวมองจนลืมหายใจ
มาได้ยังไง!? ไหนบอกว่าไปทำธุระ!!? แล้วยัง...ยังโผล่มาร้องเพลงให้ร้านนี้อีก!! ผมตกใจสุดขีดมองอีกฝ่ายเอ๋ออยู่หลายนาที หุบปากทำหน้านิ่งกลับมาสงบใจตั้งสติ มองไปที่นักร้องคนนั้น คงจะไม่ใช่คนหน้าเหมือนหรอกนะ อะไรจะเหมือนกันขนาดนั้น แถมยังทำผมสีเงินอีกต่างหาก!! ผมใจเต้นระรัว ใส่ชุดไทยแล้วหล่อโฮกฮากสุดๆ
โดนใจบักคัก!!! :m25:
โอ้นาง ในฝัน ไม่รู้ว่าบ้าน
เจ้าอยู่แห่งไหน อยากเดินไปขอจ้องตา
เผื่อจะพาไปถึงดวงใจ ไม่รู้มีใครซ่อนอยู่ในนั้น
หากแม้ว่ายังไม่มี แล้วเรานี้ชะตาต้องกัน
จะขอเป็นทาสรักมั่น รักกันรักกันได้ไหม
เสียงทุ้มต่ำนุ่มนวลและไพเราะ ถึงเสียงไม่หวานแต่ก็ทำให้เพลงนี้มีเสน่ห์แบบสมชายชาตรีทำเอาสาวๆ ในร้านเคลิบเคลิ้มไปกับเสียงร้องนั้นอย่างง่ายดาย ผมมองเขาที่ยืนร้องเพลงอยู่ตรงหน้าแถมยังจ้องตรงมาที่ผมอีก สายตาแบบหวานเชื่อมยิ่งกว่าขนมไทยที่ผมกินเสียอีก แววตาประกายวิบวับพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก หัวใจของผมทำงานหนักขึ้นกว่าเดิม
เจ้าบ้า มองอยู่ได้ เขินนะโว้ย!! :-[
ยิ่งมอง เอ๋ย ยิ่งงาม จะขอติดตาม เธอทุกชาติไป
( ผมไม่ใช่นักร้องของร้านนี้ บางคนอาจจะสงสัยว่าผมเป็นใคร ผมก็เป็นแค่ผู้ชายคนธรรมดาๆ ในคืนพิเศษแบบนี้ก็อยากจะ...อืม ให้ตายสิ ผมตื่นเต้นเป็นบ้า มือเย็นแล้วสั่นอย่างกับเจ้าเข้า... ) วินเซอร์เอ่ยหลังจากที่ร้องเพลงจบไป เขาหยุดพูดแล้วหัวเราะออกมา ก่อนจะยกมือเกาหลังคอแล้วยกมือทั้งสองข้างกุมไว้แน่น คนอื่นๆ หัวเราะเบาๆ กับท่าทางตื่นเต้นของชายหนุ่ม ผมอมยิ้มกับท่าทางน่ารักๆ นั้น คนอย่างมันตื่นเต้นเป็นกับเขาด้วยแฮะ
( ผมอยากจะมอบเพลงนี้ให้กับคนพิเศษของผมในคืนวิเศษแบบนี้ หวังว่าคนๆ นั้นจะชอบเพลงที่ผมมอบให้ )
มึงร้องเพลงช้างมากูก็ชอบ!!
ผมยิ้มขำเล็กน้อย พูดจริง ต่อให้มันร้องเพลงบ้าอะไรก็ไม่รู้มาผมก็ชอบหมดนั้นแหละ ทุกคนตบมือกันอย่างตั้งใจ ผมก็ตบมือตาม เสียงดนตรีช้าๆ เริ่มขึ้น วินเซอร์ยิ้มรับเสียงตบมือ เขาเม้มริมฝีปากก้มหน้ามองพื้นแล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองตรงมาที่ผมอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม
พี่รักเจ้ายิ่งกว่าปลารักน้ำ
กินนรรักถ้ำ ไม่ล้ำพี่รักเจ้า
กุญชรหวงงา มฤคาหวงเขา
ยังไม่เท่าพี่หวงนงเยาว์
พี่หวงเจ้ากว่าดวงฤทัย
จังหวะช้าๆ กับน้ำเสียงชวนเคลิ้มฝัน ผมนั่งมองคนร้องด้วยใจที่อิ่มเอิบ เพลงนี้ว่าหวานแล้วแต่สายตาคนร้องหวานกว่ามาก! มือของเขายกทาบอกด้านซ้ายอย่างนุ่นนวลแล้วส่งยิ้มมาให้
กระต่ายพะวงหลงจันทร์ถึงมัวเมา
พี่หลงเจ้ามัวเมากว่านั้นนะชื่นใจ
พี่นี้ แสนรักใคร่รักเจ้ายิ่งสิ่งใด ปองฤทัยใฝ่หา
แม้พี่ขาดเจ้าเท่ากับพี่นี้ขาดใจ
สูญสิ้นอาลัยสิ้นใจเพราะขวัญตา
อยู่ไปไร้ในคุณค่า ใจปองน้องนางร้างรา
คงตรมน้ำตาร่ำไป
อย่าแปลกใจถ้าไม่เห็นผม เพราะตอนนี้ผมละลายไปกับพื้นแล้ว! ใครจะมีน้ำอดน้ำทนต่อน้ำเสียงนุ่มที่ร้องอย่างออดอ้อน ต่อให้หัวใจด้านชายังไงแต่มาเจอแบบนี้ต้องหวั่นไหวและแอบหลงไปบางล่ะน่า แล้วยิ่งเป็นผมที่แทบจะถวายให้หมดทุกสิ่งอย่างมาเจอแบบนี้ยิ่งเหมือนตายคากำมือดิ้นก็ยังไม่ได้!
พี่รักเจ้ายิ่งกว่าคำรักนี้ ยุพารักพี่ ครึ่งนี้ได้หรือไม่
จงปลงน้ำคำโน้มนำดวงฤทัย
พี่เพียงให้น้องนางรักใคร่ได้... แม้ครึ่งพี่เอย
วินเซอร์ร้องจบหยุดทุกอย่างเงียบจนกระทั่งคนมีสติมากที่สุดตบมือแล้วคนอื่นๆ ถึงทยอยตบมือตาม เสียงชื่นชมดังไม่ขาดปากจากเหล่าสาวๆ ที่อยากจะเป็นคนๆ นั้นกันเหลือเกิน ผมยิ้ม ถ้าไม่เข้าข้างตัวเองมากไป คนๆ นั้นใช่ผมหรือเปล่านะ? มองมาทางนี้ไม่ยอมละสายตาเลยคงจะเป็นผมใช่ไหม? ผมหรือเปล่า ผมจริงๆ เหรอ!? วินเซอร์ร้องเพลงนี้ให้ผมใช่ไหมครับ?
นี้กูฝันอยู่หรือเปล่า!? :m17:
( เพลงนี้จะเป็นเพลงสุดท้ายของค่ำคืนนี้ครับ ) วินเซอร์พูดแบบนั้นทำเอาแขกบ่นเสียดายเลยครับ เสียงดนตรีดังขึ้นอย่างอ่อนหวานอีกครั้ง
โอ้ละหนอ ดวงเดือนเอย
พี่มาเว้ารักเจ้าสาวคำดวง
โอ้ ดึกแล้วหนอ พี่ขอลาล่วง
อกพี่เป็นห่วงรักเจ้าดวงเดือนเอย
ขอลาแล้วเจ้าแก้วโกสุม
พี่นี้รักเจ้าหนอ ขวัญตาเรียม
จะหาไหนมาเทียม โอ้เจ้าดวงเดือนเอย
จะหาไหนมาเทียม โอ้เจ้าดวงเดือนเอย
วินเซอร์โค้งตัวเล็กน้อยแล้วเดินออกไป ผมมองตามเขาไปนี่ผมควรจะลุกตามไปหรือเปล่า? ผมกำลังจะลุกขึ้นแต่อับดัลก็เดินมานั่งที่เดิมทำเอาผมรีบนั่งเป็นปกติทันที ผมมองหนุ่มผิวเข้มสายเลือดแขกเขม็ง
“หมอนั้นโผล่มาที่นี้ได้ยังไง?”
“ผมไม่รู้เรื่องครับ”อับดัลยิ้มแล้วตอบปฏิเสธทันที ผมว่าหมอนี่รู้เรื่องล้านเปอร์เซ็นต์แล้วที่ลุกออกไปน่ะตั้งใจใช่ไหมเนี่ย ไอ้เราก็นึกว่าตามล่านักร้องซะอีก! ผมถอนหายใจอย่างจำยอม ไว้ถามเจ้าหัวหน้าแผนการเลยดีกว่า!! อับดัลเรียกพนักงานมาชำระเงินครับ ระหว่างที่รอคิดตังค์อยู่นั้น สาวๆ ในร้านก็บ่นเสียงระงม
“คุณว่าเขาร้องเพลงให้ใคร?”
“น่าอิจฉาจัง แฟนใครไม่รู้”
“รูปหล่อ หุ่นดี เสียงก็เพราะ ครบสูตรสุดๆ!”
“ท่าทางเขาจะรักคนที่ร้องเพลงให้มากเลยเนอะ”
จริงเหรอ? เขารักมากเลยเหรอ?
“เสร็จแล้วครับ กลับกันเถอะ”ระหว่างที่ผมสนใจเสียงซุบซิบของสาวๆ หลายคนที่อิจฉาตาร้อนอับดัลก็เข้ามาบอกผมแล้วพาผมกลับมาส่งที่รีสอร์ท ระหว่างนั้นผมก็ตื่นเต้น ถ้าเจอวินเซอร์แล้วผมควรจะพูดอะไรดี? ชมก่อนไหม? หรือว่าถามว่าไปอยู่ที่นั้นได้ยังไง? ตอนนี้สมองของผมมันตีกันจนวุ่นไปหมด
“โชคดีครับ”อับดัลมาส่งถึงหน้าบ้านที่มีแค่แสงไฟดวงน้อยๆ ให้แสงสว่าง อับดัลขอตัวกลับไปทันที ผมเดินเข้ามาในบ้านที่มืดสนิท วินเซอร์ยังไม่กลับมา? ผมเดินขึ้นไปบนชั้นสองเข้ามาในห้องนอนแล้วเปิดไฟ มองไปรอบๆ ห้องก็ไม่เจอใครนอกจากตัวเอง ผมเดินมานั่งบนเตียงนอน เดี๋ยวก็มาล่ะมั้ง?
ผมล้มตัวนอนลงบนเตียงแล้วยิ้มกับตัวเอง แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่ผมมีความสุขมากอีกวัน หลับตาแล้วคิดถึงภาพเหตุการณ์ในร้านอาหารแล้วหน้าร้อนผ่าว วินเซอร์เจ้าบ้านั้นทำแบบนี้เป็นด้วย!! แถมยังทำออกมาได้ดีจนผมรู้สึกว่าผมตกหลุมรักเขาอีกรอบแล้ว ผู้ชายคนนี้เดาทางไม่ถูกเลยจริงๆ!! ผมลืมตาขึ้นแล้วผุดลุกขึ้นยืนทันที
เสียงขลุ่ย!!?
เสียงขลุ่ยที่เป่าพลิ้วไหวและอ่อนหวานเหมือนในตอนนั้น ผมรีบวิ่งลงบันไดแล้วเดินตามทางที่เสียงขลุ่ยดังมา ผมเดินออกมาข้างนอกบ้านพักแล้วหยุดนิ่ง แสงสว่างสีส้มจากเปลวไฟของตะเกียงเล็กๆ วางเรียงรายเป็นทางไปที่หาดทราย ผมค่อยๆ มองไปจนสุดปลายทาง หัวใจเต้นเร็วถี่เมื่อเห็นมีใครบางคนยืนอยู่ปลายทางนั้น ผมค่อยๆ เดินตามทางตะเกียงไปหยุดที่เบื้องหลัง เสียงขลุ่ยที่ดังชัดก้องหูสะท้อนไปถึงใจที่กำลังสั่นไหว ผมยื่นมือออกไปสวมกอดร่างสูงใหญ่จากด้านหลัง ทำนองอ่อนหวานของเพลงค่อยๆ แผ่วเบาลงจนเหลือแต่เสียงสะอื้น
“...นายร้องไห้ทำไม?”เขานิ่งไปแล้วถามผมขึ้นมา ผมส่ายหน้ากับแผ่นหลังกว้าง ไม่รู้สิ จู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาเอง เขาแกะแขนผมที่รัดแน่นแล้วหันมาเผชิญหน้ากับผมแล้วพาผมมานั่งที่ม้านั่งใกล้ๆ วินเซอร์เช็ดน้ำตาให้ผมจากนั้นลูบศีรษะปลอบ ผมก้มหน้ารับสัมผัสอ่อนโยนนั้นนิ่ง
“วินเซอร์”
“ว่า?”
“นายเป่าขลุ่ยได้ด้วยเหรอ?”
“ก็ฉันฝึกมา”
“วินเซอร์”
“อะไร?”
“เพลงนั้นร้องให้ฉันเหรอ?”
“อืม”
“ที่ทำแบบนั้นเพราะนายก็รักฉันเหมือนกันใช่ไหม?”
“...”วินเซอร์เงียบไม่ตอบอะไร ผมเงยหน้าใบหน้าหล่อเหลาคมคายนิ่งเฝ้ารอคำตอบที่อยากจะได้ยินมันที่สุด ได้โปรดช่วยบอกให้ฉันแน่ใจหน่อยได้ไหมว่านายเองก็รู้สึกเหมือนกัน ที่นายทำทั้งหมดในวันนี้นั้นก็เพราะนายเองก็รักฉันเหมือนที่ฉันรักนาย
“อืม ฉันรักนาย”
“...”ผมมองวินเซอร์ตาปริบๆ หมอนั้นเงียบแล้วหันไปยกขลุ่ยมาเป่า หน้าของเขาแดงแปร๊ดพอๆ กับหน้าของผม ผมจับแขนของเขาแล้วเขย่ามันเบาๆ
“อะไรนะ เมื่อกี้มันเบาไป!”
“...”วินเซอร์หยุดเป่าขลุ่ยเขาสะบัดแขนออกจากผมแล้วลุกขึ้นยืนเดินออกไปที่ทะเล อ๊ะ หรือว่าผมจะเซ้าซี้มากไปทำให้วินเซอร์โกรธวะ? ผมลุกขึ้นยืนมองตามร่างสูงไปอย่างหวาด วินเซอร์หยุดเดินแล้วเขาสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วยกมือป้องปากตะโกนเสียงดัง
“ฉันรักนาย!!!!!!”
ผมยืนตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาตะโกนไปทางทะเล หัวใจเต้นระรัว เขาไม่ได้โกรธอย่างที่ผมกังวล หมอนั้นหันมายักคิ้วให้อย่างกวนๆ แล้วหันกลับไปตะโกนอีกครั้ง
“ดาร์ลิ้งรักฮอยฮักกก!!!!!! รักมากกกก!!!!!! ได้ยินไหม!!!!?”
“ได้ยินแล้ว!! ฮอยฮักก็รักดาร์ลิ้ง!!!!!!”ผมวิ่งมายืนอยู่ข้างๆ วินเซอร์แล้วก็ยกมือป้องปากตะโกนออกไป
“ฮอยฮักก็รักดาร์ลิ้ง!!! ฮอยฮักก็รักดาร์ลิ้ง!! ฮอยฮักก็รักดาร์ลิ้ง! ฮอยฮักก็รักดาร์ลิ้ง~”
“อะไรของนายน่ะ?”ผมหันไปมองเจ้าวินเซอร์ก็ป้องปากแล้วพูดซ้ำๆ แถมมันยังพูดเข้าข้างตัวเองอีก วินเซอร์หันมามองผมแล้วยักไหล่
“เอคโค่ไง”
“เจ้าบ้า”
“ก็บ้าเหมือนกันนั้นแหละ”
“เหมือนตรงไหน?”
“บ้ารักเหมือนกันไง!”
เถียงมันไม่ออกเลยวะ ก็บ้ารักจริงๆ นั้นแหละ!!
TBC.
ตอนนี้ยาวบักคัก!! ยาวกะด้อ!!! เหนื่อย ปวดตามาก แฮะๆ
สอบเสร็จไปสองวิชาแล้ว วันจันทร์นี้ก็ต้องสอบอีก เฮ้อ
หลายๆ คนอาจจะงงว่า เฮ้ย!! มันบอกรักกันแล้ว หวานกันแล้ว
ทำไมปีสามมาถึงกลายเป็นแบบนั้นได้ อ๊ะ แน่น๊อนว่ามันมีเหตุดราม่า
ช่วงนี้ก็หวานไปก่อนแล้วค่อยกินดราม่าล่ะกัน หึๆ
ส่วนเพลงที่วินเซอร์ร้อง ใครอยากฟังก็ไปตามนี้ เพราะๆ ทั้งนั้นนนนน~!!!
ยิ่งมองยิ่งงาม http://www.youtube.com/watch?v=rqLvzwJGlfo (http://www.youtube.com/watch?v=rqLvzwJGlfo)
พี่รักเจ้า http://www.youtube.com/watch?v=n09YRhc5z_Y (http://www.youtube.com/watch?v=n09YRhc5z_Y)
ลาวดวงเดือน http://www.youtube.com/watch?v=NZUPkcVGjs8 (http://www.youtube.com/watch?v=NZUPkcVGjs8)
เพลงจากนี้ไปจนนิรันทร์ ver.ขลุ่ย http://www.youtube.com/watch?v=tMYlCb62x1I&feature=related (http://www.youtube.com/watch?v=tMYlCb62x1I&feature=related)
-
ยิ่งอ่านไปเปิดเพลงขลุ่ยไปด้วยซึ้งจนน้ำตาจะไหล :impress:
ฮักวินเซอร์บักคัก :กอด1:
เอาไปเป็ดไปเลย !!
-
^-^ ช๊อบมากเลย อ่านตอนนี้แล้วเหมือนตัวเองลอยได้ เคลิ้ม >///<
ในที่สุดวินก็บอกรักฮักแบบชัดเจนซักที หลังจากที่ฮักรอฟังมานาน
ชอบจริงๆตอนหวานๆแบบนี้ ขออีกได้ไมอ่ะค่ะ >.,<
+เป็ดกิ๊บก๊าบ
-
หวานกันเกินไปแล้วน๊าาาาาา :o8: :-[ :impress2:
-
โดนใจบักคัก!!! :m20:
กรี๊ดดด~ ที่สุดตอนนี้ มีดราม่าต่อจากนี้หรอ ?
ไม่นะ :m15:
-
หวานมากอ่ะ แงไม่อยากให้มีมาม่าอ่ะ
-
ยังมีดราม่าอยู่อีกเหรอ o22
-
หวานนนเกิ๊น น้ำตาลในเลือดพรุ่งกระฉูด :-[ :-[ :-[
ฮักชอบของไทย พรีสต์ชอบหมอลำ สมกับเป็นเพื่อนรักกันจริงๆ เลย
อย่าให้รู้นะว่าใครเป็นเหตุให้คู่นี้เค้าดราม่า จะไปเผาบ้านมัน (ล้อเล่น) :m31: :m31:
-
แอร๊ยยย
ไม่ไหวแล้ว พร้อมที่จะละลายไปพร้อมกับฮัก
น่ารักกันได้ใจจริงๆคู่นี้
-
o18 :-[ :o8: :impress2: :กอด1: :pig4: :pig4:
-
หวานมากๆๆทั้งวินทั้งฮักน่ารักมากๆ
อยากรู้เหมือนกันว่ามีเหตุอะไรที่ต้องดราม่า
+ 1 นะคะ
-
อ่าาาา อ่านแล้วเขินแทนฮักกก หวานเว่อร์มากๆ *Q*
อยากได้แบบนี้สักคนอ่ะ ก๊ากๆ ไม่รู้จะมีมั้ย 5555
ดราม่า ดราม่า ดราม่า... เค้ายังไม่อยากกินมาม่านะ :monkeysad:
แต่ก็อยากรู้ว่าเกิดเหตุอันใด :laugh: รอตอนต่อไป เจ๊ปอยสู้ๆ
-
ทะเลหวานแล้ว
-
ฮอยฮักชอบขลุ่ยเหมือนกันเลย แอร๊ยย เขิน :m3:
ตอนนี้หวานมาก อ่านไปเขินไปเลยค่ะ แอบจินตนาการตาม ถ้าเกิดขึ้นกับตัวเราบ้างจะเป็นยังไงน๊าา เริ่มเพ้อแล้วเจ้าค่ะ
คนเขียนขอยาวกว่านี้บ่ได้บ่คะ? ฮ่าๆ
-
น่าร๊ากกกกกก
:-[ :-[ :-[
-
หวานมากมายจ้าาาาาาา :-[ :-[
สมกับที่รอคอย
แต่อยากรู้จังว่าอะไรคือชนวนเหตุการณ์มาม่าตอนปีสามของคู่นี้ละเนี่ย
มันดูรุนแรงมากเลย จากเรื่องคู่กัดอ่ะ
นายเอกของคุณปอยนี่นิยมไทยทั้งสองคนเลยนะคะ
+1 ให้กับความหวานที่น้ำตาลยังอาย
และเป็นกำลังใจให้คุณปอยนะคะ :กอด1:
-
วินเซอรื อย่างโรแมนติกแล้วก็เลี่ยนเลยอะ
"มึงร้องเพลงช้างมากูก็ชอบ!!. <---ถูกใจคำนี่ :o8: :o8: :z1:
และสุดท้าย ไม่น่าเชื่อเลยว่าวินเซอร์เป่าขลุ่ยได้ด้วย o22
-
ทั้งหวาน ทั้งโรแมนติก
วินเซอร์มันทุ่มหมดใจ
ใครเป็นฮักก็ต้องละลาย :-[
-
หวานนน
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อะบร้ารักคิคิ
-
เซอร์ไพรส์ครั้งนี้ ซึ้งมาก :กอด1:
-
โดนใจบักคัก!!! :m25: :m25: :m25:
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
วินเซอร์ร้องเพลงเป็นด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อิจฉาฮักแหะ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
วินเป่าขลุ่ย O O อยากเห็นจังเลยแหหะะะะ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เค้าก็รักทั้งสองคนเหมือนกัน กัน กัน !!!!! :o8:
-
:o8: :o8: :o8:
-
หวานจนทะเลเชื่อม :impress2:
จัดดราม่าด่วนๆ กร๊ากกก อิคู่นี้มันจะดราม่ายังไง :angry2:
-
เปิดเพลงฟังไป อ่านไป น่ารักมากกก :o8:
-
หวานอะ หวานมาก
-
หวานไปแล้วนะ
มดเต็มเลย :-[
-
ในที่สุดฮักก็ได้ยินจากปากวินเซอร์
ตอนนี้มันหวานมากกกกเลยอ่ะ :-[
ทั้งบรรยากาศและเสียงเพลง ทั้งคำพูด
ยังไม่นับรวมสิ่งที่วินเซอร์ทำให้ฮักอีก
เอาไปเลยทั้งใจ :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ดีซะหาข้อติไม่เจอเลยยยยยยยยยย
หวานหยดเลยนะวิน
ทำเอาหวาดระแวงดราม่าเลยแฮะ
คู่นี้ถ้าตีกันพลังทำลายล้างคงพังเมืองได้เลย
-
:m1:หวานบัคคั่ก :jul3:
-
หวานสุด ๆ
แต่ก็กลัวดราม่าสุด ๆ เหมือนกัน
-
:-[ :-[ :-[น่ารักอ่ะ
-
ตอนหลัง ๆ ชักจะ... :o8:
-
โอ้ยยยย หว๊านหวานนนน :o8:
แต่.... จะมีดราม่าเหรอ
ใครมันบังอาจมาสร้างดราม่าฟ่ะ !!!! :z3:
-
ใครมาทำแบบนี้ให้ รักตายเลย อิอิ
-
จะหวานกันไปไหน ><!!
-
ทำไมมันหวานอย่างนี้ล่ะ !!
อิจฉานะรู้ไหมมมมมมมมมมมมม
-
เอาดอกลีลาวดีทัดหู คิดว่าฮักเป็นลำหับหรือไงน่ะ :laugh: :laugh:
หว๊านนนนหวาน มดตอม มดไต่ มดทำรังแล้วนี่ :-[ :o8:
-
หวานเกิ๊นนนน :o8: :o8: :o8:
วินเซอร์น่ารักอ้ะ ไปหัดเป่าขลุ่ยมาเพื่อฮักอยากมีคนทำแบบนี้ให้บ้าง อร๊าย :o8:
แต่ไม่อยากให้ดราม่าเลย แบบนี้แหล่ะดีแล้ว :sad4:
-
เย้~ในที่สุด ก็ยอมบอกรักแล้ว เต็มๆ ชัดๆ
แหม สุขจริงๆ
-
หวานนน มากกกกกกกกก
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
หวานมากกกกกกกกกกกก หวานแบบไทยๆ โรแมนติกสุดๆ :-[ :-[ :-[
-
หวานมากมาย ไม่รู้จะหวานไปไหน อร๊ายยยยยย ชอบๆๆๆๆ
หลังจากนี้จะมีมาม่าด้วยเร๊อะ ไม่อยากจะคิด หึหึ
ฮอยฮักน่ารัก
:กอด1:
-
หวานจนมดจะขึ้น
น้ำตาลสุ้ไม่ได้เลยล่ะ
-
หวานเชียว :o8:
เมื่อยแก้มจริงๆ ยิ้มอยู่นั่นแหละ :laugh:
-
ตอนนี้หวานมากกก วินเซอร์ทำอะไรแบบนี้ก็เป็นอ่ะ
โคตรชอบเลย >///<
-
รักเหมือนกานนนนนนน อิอิ
-
มันหวานกันมากเลย แล้วมันจะไปดราม่ากันยังไงนิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m25:
เค้าบอกรักกันตรงๆแล้ว
ตอนนี้หวานสวดยอด :-[
แล้วไหงปีสาม....ทำมาดราม่าใส่กันซะงั้น.... :serius2:
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ
ขอตัวไปหาความหวานให้กับชีวิตเหมือนคู่นี้ดีกว่า :z1:
-
ยิ้มไม่หุบอ่ะ คนอ่านแม่งบ้าไปแล้ว กรี๊ดดดดดดด โคตรชอบ
-
หวานกันเหลือเกิ๊นนนน เขินแทน :-[
ตอนแรกที่ฮักหาคนเป่าขลุ่ยไม่เจอ นึกว่าจะมีสุกี้น้ำโผล่มาซะอีก
-
งงอ่ะ สามปีต่อจากนี้จะเกิดไรขึ้น เซงเป็ด
-
จะมีดราม่าด้วยหรอคะ ฮือๆๆ
-
โอ้ โห แฮะ ทะเล หวาน !!
อย่าด่าเราน๊าๆๆๆ
ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองรึเปล่าว่าตอนนี้ดีกรีความแมนของฮักมันดาวลง T.T
จัดบวกจัดเป็ดหนักๆ รอตอนต่อไปจ้า :L2:
-
ช่วยเช็ึึคคำผิด หุๆ
“เหมาะกว่าที่คิดอีกไว้” คือ เหมาะกว่าที่คิดไ้ว้อีก หรือเปล่าคะ
“ทัดดอกไม้ไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย” คือ ทัดดอกไม้ทำไม ไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย หรือเปล่าคะ
ทั้งหมด เป็นการเดาเอาอ่านะ ว่าคนเขียนตั้งใจจะสื่อแบบนั้น 555
ว่าแต่ตอนนี้หวานกันเจงๆ :-[
-
:o8:
-
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2:
อ๋อยยยยยยยย เมาร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
กรี๊ดดด หวานเกิ๊นนนนน..
ฮอยฮักรักดาลิ้งค์... ฮ้าๆ แอคโค่ คิดได้ไงอ่ะวินเซอร์ กะเข้าข้างตัวเองเต็มที่เลยงั้นซิ
หวานกันขนาดนี้หวังว่าหลังจากนี้คงไม่มีมาม่าน้ำตาท่วมจอนะ :o12:
-
น่ารักมาก :o8:
-
โอยยยยยยยยยยยย :o8: :-[ :-[ :o8:
หวานเจี๊ยบ อิจฉามากกกกกกกกกก
แต่ก็ชอบมากเหมือนกัน 5555555555
ฮอยฮักรักดาร์ลิ้ง ดาร์ลิ้งรักฮอยฮัก
คนอ่านก็รักด้วยยยยยยยยยยยยยย เลิฟๆๆ
-
:-[หวานสุดๆ อยากตะโกนบ้างง
รักดาลิ้ง รักดาลิ้ง รักดาลิ้งงงงงง
รักฮอยฮัก รักฮอยฮัก รักฮอยฮักกกกก
รักคนแต่ง รักคนแต่ง รักคนแต่งงงงงงงงง :m11:
แอร๊ยบอกรักสามคนในรีเดียว เขิลลลล :o8:
-
หวานมดขึ้นเลย โอ้ยยยยย
วินเซอร์ทำตัวแบบนี้ก็เป็นนะเนี่ย :impress2:
-
อ่านจบรวดเดียวเลย หวานมากก เขิล
ฟินสุดพลัง
-
:o8: :impress2: หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อิจฉาขนาดดดดดดดดดดดดด
-
ข้ามมาม่าไปเลยได้ไหม อยากได้แต่หวาน ไม่อยากกินมาม่าอ๊ะ ตอนนี้อ่านแร้วก็เขินสุดๆ ไม่น่าเชื่อ ดาร์ลิ้ง ทำอะไร แบบนี้เป็นด้วยอ๊ะๆๆๆ อ๊ากกกกกก
-
ต้มน้ำรอกินมาม่า :impress3:
กดบวกจ้า
-
หวานมากกกกกกกกกกกกก
:-[ :-[
อ่านแล้วเขินแทนอ้ะ
-
จงซ้ำชั้นกันไปนะทุกตัวละคร....คนอ่านยังไม่อยากให้ถึงปีสามที่จะมีดราม่า :monkeysad:
ป.ล. "ดาร์ลิ้งรักฮอยฮัก" โอ๊ยยย วินแกน่ารักกกกก :-[
-
อ่านไปบิดไป
เขินเจ้าค่ะ วินเซอร์นายเเน่มาก
รอตอนต่อไปค่ะ ขอลาไปลดน้ำตาลก่อน :laugh:
-
โบราณว่าไว้
แรกรักน้ำต้มผักก็ว่าหวาน
แหม วินเซอร์มันใช้วิธีแบบนี้ โรแมนติกชมัด
ไม่คิดว่าหน้าอย่างนั้นจะทำได้ ถ้าเป็นอีกคู่จะไม่แปลกใจเล้ย
(เอ่อ คู่นั้นมันก็หวานกันเป็นปรกติอยู่แล้วนี่นา)
-
หวานก่อนมาม่าสินะ ๆ
-
หวานกันเวอร์แล้วเจ้า ไม่ไหวน้า
ทำป้าแถวนี้อิจฉาอ่ะ ^________^
-
Ayyyyyy~waan kern!!!! Ittchaa maak maai khaaa...... >_______<
-
อิจฉาจังเลยยยย น่ารักกันจิงๆๆเลย
อยากมีรักแบบนี้มั่งจัง อินๆๆ 555
-
ตอนนี้หวานมาก :o8: แต่หวั่นๆว่าจะมีมาม่าตามมานี่สิ :เฮ้อ:
-
:o8:
-
หลงรักทุกเพลงเลยค้าบบบบ
-
หึหึ น่ารักเกิ๊น
-
คนอ่านก็บ้ารัก ฮอยฮักกับดาร์ลิ้ง หวานนนนที่สวดในสามโลก
-
น่ารักอ่ะ
-
:-[อิจฉาค่ะ คำเดียวเลย
-
ยังไม่อยากเสพมาม่าเลยค่ะ อย่าพึ่งได้ม้ายยยยยยยยยยยย :o12:
-
โอ๊ยยยยยย น่ารักหงากกกกก *กรีดร้อง
วินเซอร์น่ารักที่สุดเลยย ฮือออ เริ่มอยากอ่านดราม่าแล้ว 555
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยย
หวานมากกกกกกก
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดด
-
โหย หวานจังคงจะไม่มีอะไรมาทำให้มันพลิกแพลงอีกนะ
ชอบๆๆๆๆคู่นี้มากกกกกกกกก+เป็ดให้แล้วนะ
-
เพลง จากขลุ่ย เพราะมากกกกก :o12:
-
วิดวิ้ว วิดวิ้ว :kikkik: ในที่สุดดาลิ้งก็บอกรักซะที
-
หวานคักๆๆ
-
รักฮอยฮักกกก
รักดาร์ลิ้งงงง
อ่าาา เขินอ่าาา :man1:
-
เขินๆๆๆๆๆๆๆ วินเซอร์จะหวานไปไหนเนี่ย
อ้ากก น่ารักไม่ไหวจะทน
-
หวานสุดๆ เลย ยังกะ ณเดช กับ ยาย่า
-
หวานสุดๆอ่ะ :o8:
เพื่อฮัก วินทำได้จริงๆ หุหุ
-
อ๊าย!!!!!
แกจะน่ารักเกินไปแล้ววินเซอร์
อ่านไป ยิ้มไป มาสะดุดตรงที่...ถ้าแกร้องเพลงช้างมาฉันก็ชอบ...ฮากระจายเบรกอารมณ์สุดๆ
ไม่ใช่แค่อักคนเดียวแล้วที่รักแก ฉันก็รักแก..วินเซอร์ 55+++
(ฮักอย่าเพิ่งโกรธไป...รักแบบชื่นชมในความรักที่พี่วินมีให้ฮักนั่นแหละ
-
บ้ารักพอกันทั้งคู่
-
ตามฮอยฮักมาจากเรื่องคู่กัด
เพิ่งจะอ่านถึงตอนที่ 10 ตอนนี้ในหัวจิ้นฮอยฮักไปอังเดรไปแล้ว
(http://www.anneofcarversville.com/storage/2-tumblr_lkgx07L3p51qgm9p2.jpg?__SQUARESPACE_CACHEVERSION=1304890722258)
(http://www.bangkokvoice.com/wp-content/uploads/2011/12/%E0%B8%AD%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%A3-%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B8%8801.jpg)
-
อ้อก ! :m3: สำลักความหวาน น้ำตาลในเลือดเพิ่มสูง
-
สนุกดี มาต่ออีกนะน้องปอย ขอบคุณหลายเด้อ :3123:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
เขินแทนนนนนนนนนน
อยากได้อยากโดนนน :z3: :z3:
-
บอกรักกันแล้วววว โว้วววว
-
โดนใจบักคัก!!! (ยืมฮักมาใช้หน่อย)
เพราะฮัก เราเลยได้เห็นมุมที่ต่างของวินเซอร์ออกไป
ไม่เคยคิดว่าวินจะสามารถขนาดนี้
o13
-
อิจฉามากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ถ้ามีใครทำให้แบบนี้ รักตายเลยครับ
-
หวานชื่นก่อนมาม่า :laugh:
-
ตามอ่านเรื่องนี้มาได้สักพักนึงแล้วค่ะ ><
อยากจะบอกว่าชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกก สนุกมากๆ หลงรักฮอยฮักเข้าแล้ว :กอด1: แล้วก็คุณคนแต่งเขียนฉาก NC เก่งจังเลย เราอ่านซ้ำตั้งหลายรอบแหนะ แฮะๆ :jul1: วินเซอร์ขี้แกล้งสุดๆ //
แอบเห็นตอนท้ายตอนล่าสุด.. จะมีมาม่าหรอคะ มีได้แต่อย่านานน้า + เ้ค้าอยากอ่านตอนตาวินเซอร์หึงฮักอ่ะ ฮ่าๆ
ขอบคุณค่ะ ^^
-
บอกรักแล้ววุ้ย :-[
จิ้นวินเซอร์ตอนร้องเพลงไม่ค่อยออกเท่าไหร แต่ว่าคงดูดีแน่นอน o13
หนูฮักเริ่มออกแววแรด :impress2: :laugh: :laugh:
-
สนุกกกก มาก เริ่มอ่านแล้วต้องไล่อ่านให้ทันกันไปข้างเลย
เล่นเอาแทบไม่ได้หลับได้นอน o13
ในที่สุดฮักก็ได้ยินคำบอกรักเต็มๆ แบบไม่ต้องแปลแล้วละนะ
ก็คนบอกเขาเขินมากๆ จนไม่สามารถสารภาพรักตรงๆ ได้เล่นให้ฮักงงอยู่นาน :really2:
แถมมาเที่ยวครั้งนี้รู้สึกจะเก็บและตักตวงความหวานกลับไปเต็มที่ละนะ :กอด1:
-
วินเซอร์บอกรักฮอยฮักแล้ว วันนี้คะแนนเต็มสิบให้วินเซอร์สิบเอ็ดเลย
-
บอกรักกันหวานมว๊ากกกกกก
ส่วนมาม่าอย่าจัดหนักนักนะ
-
ที่รัก ฉันรักเธอ ได้ยินไหม :haun4: :haun4: :haun4:
-
:-[ :o8:
อ่านไป ยิ้มไป ไม่ไหวๆ ๆ
2 คนนี้น่ารักไปน๊ะ เป็นตาฮักแท้ผู้บ่าวววว ฮิ้ววววว
-
หวานอ่ะเค้าบอกรักกันแล้ว
-
อ๊ากกกก อ่านทันปัจจุบันแล้ว
ตอนล่าสุดหยอดย้อยหยาดเยิ้มมากๆ :-[
ความหวานทะลุปรอท.....จนกลัวดราม่าขึ้นมาจำใจ
-
น่ารักมากเลยคะ ^^ [/left] :L2:
-
อยากเป็นคนบ้ารัก แต่ไม่มีรักจะให้บ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :-[
ตั้งแต่ได้น้องฮักเป็นเมียเนี่ย หวานขึ้นเป็นกองเลยนะ :m3:
-
มารออ่านตอนต่อไป :L1:
-
อ่านทันแล้ว :mc4:
:L1: น่ารักทั้งคู่เลย :L1:
-
หวานนนนนนนนนนนน
เขินแทนฮอยฮักเลยนะเนี่ย
สู้ๆๆ รอต่อค่ะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย หวานมาก ตายๆๆๆๆ เขินตายแล้วเนี่ย :-[
อ่านเรื่องนี้จบไปประมาณอาทิตย์ที่แล้ว อ่านทางมือถือ เลยยังไม่ได้เม้นท์ ขอโทษด้วยนะคะ
วันนี้เพิ่งเห็นว่าอัพตอนใหม่แล้ว มาอ่านแล้วแทบละลาย นั่งเขิลอยู่คนเดียว555
เป็นอีกเรื่องที่ชอบค่ะ น่ารักมากๆ ฮอยฮักกับวินเซอร์ หวังว่าจะไม่มีดราม่านะคะ เห่อๆ
-
พูดอย่างนี้ให้แม่มาขอเลยเถอะ ดาร์ลิ้ง :o8:
-
มาอ่านอีกรอบก็กรี้ดดด น่าร้ากกกกก
สองอาทิตย์แล้ว
มาต่อเร็วๆน้าาา
รอเสมอจ้าาา
-
เย้ๆ อ่านทันแล้วในที่สุด อยากอ่านตอนหวานๆ อีกจัง ยิ่งอ่านยิ่งหลังฮักเรือ่งนี้จริงๆ แล้วมาต่อเร็วๆ นะจ๊ะ :))
-
ตอนนี้ไม่ไหวแล้วววววววววหุบยิ้มไม่ลงงหวานจนมดขึ้นบ้านน :-[ :-[ :o8: :o8: :o8: :o8: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อ๊ายยยย อิจฉาฮักอะ วินเซอร์ทำหวานเกิ๊นนน
-
คิดถึงพี่ปอยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
พี่ปอย พี่ทำให้ผมโลภมาก! :o12:
ทุกวันๆ ต้องมานั่งดูนิยายนี้ ว่ามีตอนใหม่มาหรือยัง :a5:
ทำให้ต้องนั่งอ่านตอนเก่า ย้อนความไปนานๆ เริ่มอ่านใหม่เลยก็ว่าได้ :m16:
ผม ..ผมน่ะนะ จะลงแดงตายแล้ว!!! :m31:
-
where is the writer!!??? :sad4: pleaseeeee~ i wanna read moreeeeee :z3: :call:
-
รอ รอ รอ รีบมานะคะ :mc4:
-
เย้ๆในที่สุดก้อตามอ่านทันแล้วว
อิจฉาฮอยฮัก วินเซอร์น่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาาา :-[
-
รออ่านอยู่นะ ^^
-
รอๆๆๆๆ นานเกินไปแล้ววววว
-
รอมาเกือบเดือนแล้วนะคนเขียนอยู่หนายยยยยคนอ่านรออยู่ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เข้ามารอฮัก-วินเซอร์จร้าาา :call: :call:
-
มาต่อได้แล้ววววววววว มันนานเกินไปแล้วน่ะ :o12:
-
รอๆๆๆๆ
-
:z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10:
กระดื๊บบบบบ มารอ รอ รอ :เฮ้อ:
-
คิดถึงฮอยฮัก :))
-
มาปูเสื่อ ต้มน้ำร้อน
เตรียมลวกมาม่า
มาเร็วๆนะค่ะ
คิดถึงฮอยฮัก :o12:
-
คิดถึงคุณคนเขียนจังอะ หายหน้าไปไหนนะ
-
ครบเดือนแล้วนะ!!!!!!!! T[]T!!!!
-
รอตอนต่อไปจ้า หวานมาก
-
หวานเกินไปและ
หวานๆอย่างนี้ เจอมาม่าคง...ไม่อยากจะคิด
-
ครบเดือนเเล้วน้าาาาาา
มาต่อเถอะ เค้ารออยู่ :z3:
-
มาต่อเถอะนะได้โปรดไปอ่านคู่กัดที่รักแล้วมีประเด็นผุดขึ้นมามากมาย :sad11: :monkeysad: :sad11: :monkeysad: :sad11: :monkeysad: :sad11: :monkeysad: :sad11: :monkeysad:
-
หวานเกิ๊นนนนน
เสียงขลุ่ยเอาฮักอยุ่เลย
คึคึคึ
-
OMG!!! >< หวานสุดๆ หวานเว่อๆ หวานได้อีกอ่ะ โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ถ้าเราเป็นฮักคงตัวลอยไปถึงไหนต่อไหนละ 5555+ วินเซอร์อะไรจะโรแมนติค สวีท หวาน หื่น ได้ขนาดนั้น ครบจิง ๆ 555+
ชอบๆๆๆ ชอบมากมาย
-
ตอนที่ 24
“พวกมึงนี้ไม่ไหวเลยนะ ตัวใหญ่กันซะเปล่าๆ”ผมมองดูเจ้าพวกลูกน้องที่นอนแผ่บนพื้นแล้วส่ายหน้ากับสภาพที่ทุเรศไร้มาดของพวกมัน ตัวใหญ่ซะเปล่าแต่ดันมาเมาเรือ ให้ตายสิ! แค่ไอ้รีเบคโก้ผมยังพออภัยในความบ้าของมันได้แต่นี่แม้กระทั่งไอ้อับดัลตัวดีมันก็เล่นนอนอ้าปากพะงาบๆ เหมือนปลาขาดอากาศหายใจ สภาพพวกมึงตอนนี้กูเบื่อและหน่ายจริงๆ เลยโว้ย!
“นายยย~ มานช่วยไม่ด้ายน่า ฮือ...ที่พวกผมจะเป็น...อือ...แบบนี้ อึก ไม่คิดมาก่อนว่าจะเมาเรือ...ปวดหัวอ่ะ”
“...” มึงไม่ต้องดันทุรังพูดได้ไหมวะ ทุเรศสายตาว่ะ!
ผมตัดสินใจไม่สนใจเจ้าสองตัวนี้ เดินมานั่งเช็ดตัวให้แห้ง ตอนนี้พวกเรากำลังดำน้ำดูปะการังกันครับ ผมดำดูจนพอใจแล้วก็ขึ้นมาเจอสภาพเน่าๆ ของลูกน้องแล้วอดสมเพชพวกมันไม่ได้ เฮ้อ แล้วนี่ฮอยฮักยังไม่ขึ้นมาอีกเหรอเนี่ย? ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้โยนผ้าเช็ดตัวพาดไว้บนเก้าอี้ยาวแล้วเดินมาชะโงกหน้ามองลงในทะเล น้ำทะเลฟ้าใสกิ๊งทำให้เห็นวิวด้านล่างค่อนข้างชัด แถมตรงนี้ปะการังก็สวยและสมบูรณ์มาก
“ไม่ไปตกปลาได้ไหมคร้าบนาย!”เสียงโวยวายดังมาจากเจ้าพวกที่จะตายแหล่มิตายแหล่ ผมแค่เหลือบมองพวกมันอย่างไม่ใส่ใจ ใครบอกให้พวกมึงตามมาล่ะฟ่ะ ช่วยไม่ได้!
น้ำทะเลใกล้เรือผุดขึ้นมา หัวดำๆ นั้นต้องเป็นฮอยฮักแน่ๆ ครับ พออีกฝ่ายโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำแล้วว่ายขึ้นเรือมา ผมก็เดินไปจับมืออีกฝ่ายดึงขึ้นมาบนเรือ ร่างสูงโปร่งยืนบนเรือด้วยสภาพเปียกโชกน้ำเค็ม มือเรียวดึงแว่นกันน้ำออกเผยให้เห็นใบหน้าสวยที่เปียกปอน อืม...ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้ดูดีทุกมุมมองจริงๆ สภาพเปียกน้ำแบบนี้ดูเซ็กซี่ชะมัด ผมหยิบผ้าขนหนูผืนนุ่มยื่นให้
“ขอบใจ”ฮอยฮักรับผ้านั้นไปแล้วเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะเช็ดตัวเดินไปถอดชุดดำน้ำ ตัวผมก็กลับมานั่งที่เดิม
“ต่อไปเราไปตกปลากัน”
“ม่าย! นายท่าน ไม่นะ!”
“พวกมึงเงียบไปเลย”ผมหันไปสั่งกับไอ้รีเบคโก้ที่ดิ้นกับพื้นเพื่อประท้วง ฮอยฮักมองลูกน้องของผมด้วยสายตานิ่ง ผมรู้สึกจากสายตานั้นเหมือนฮอยฮักกำลังสมเพชพวกมันน่าดูเลยนะครับ
“ไม่ต้องตกปลาก็ได้ เรากลับขึ้นฝั่งเลยก็ได้”
“แต่ว่านายอยากตกปลาไม่ใช่เหรอ? พรุ่งนี้เราจะกลับแล้วนะ”
“ถ้ามาเที่ยวอีกค่อยไปตกก็ได้”ฮอยฮักนั่งลงบนเก้าอี้แล้วตอบเสียงเรียบๆ ผมนิ่งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบ อืม จะว่าไงดีล่ะ รู้สึกดีใจนิดๆ กับประโยคที่ว่า ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ผมรู้สึกดีกับมันวะ เฮ้อ ท่าทางผมจะเป็นเอามาก นี่เขาเรียกว่าอินเลิฟแบบสุดขั้วสินะ
“คราวหน้าล่ะกัน”
ตกลงกันอย่างนั้นผมก็เลยต้องไปบอกกัปตันเพื่อเปลี่ยนเส้นทางกลับขึ้นฝั่ง อุบ๊ะ! ไอ้พวกบ้านี่ อุตส่าห์จะโชว์พาวการตกปลาให้เมียตูดูสักหน่อยแล้วจากนั้นก็สอนการตกปลาให้แบบแนบชิดสองต่อสอง แต่เพราะไอ้ลูกน้องเวรนี่แผนนี้ถึงต้องเก็บพับไว้คราวหน้า! ผมมองหน้าของคนข้างๆ ดูจะเหนื่อยอยู่เหมือนกัน เอาเถอะ กลับไปพักสักหน่อยก็ได้ ครั้งหน้ายังมีนี่นะ ผมกับฮักเพิ่งเริ่มต้นกัน ยังมีเวลาอีกเยอะ
“พวกมึงก็นอนเฝ้าเรือไปล่ะกัน ไปกันเถอะ”ผมเอ่ยลาเหล่าลูกน้องแล้วลากฮอยฮักกลับ เสียงของเจ้ารีเบคโก้ตามมาจากด้านหลังแต่ผมก็ไม่สนใจอะไรมันสักเท่าไร เพราะพวกมึงนั้นแหละที่ทำให้แผนสวีตตกปลาเลิฟๆ ของกูพัง! ผมกับฮอยฮักมาที่บ้านพักก็ผลัดกันอาบน้ำเปลี่ยนชุด
“วินเซอร์ ไปตลาดกันไหม?”
“คนเยอะ”
ไม่คิดเลยว่าฮอยฮักก็อยากไปที่ๆ คนเยอะๆ แบบนั้น สงสัยหมอนี้จะลืมตัวไปแล้วล่ะมั้งว่าถ้าออกเดินไปแบบนั้นคนเขาก็รู้กันทั่วน่ะสิว่าเป็นเลิฟมี แล้วทีนี้ล่ะ ข่าวหน้าหนึ่งเลยล่ะ! เลิฟมีกับวินเซอร์ควงแขนสวีตหวานที่ทะเล!! ผมน่ะไม่เป็นไรหรอก ไม่อยากจะพูดถึงมันสักเท่าไรแต่เรื่องข่าวคาวๆ ควงคนนั้นจีบคนนี้ของผมมันเยอะซะขนาดตัวผมยังเบื่อเลย แต่เลิฟมีไม่ใช่! หมอนี้กำลังดังแถมยังไม่มีประวัติคาวๆ แบบนี้ด้วย พวกนักข่าวคงจะเล่นเรื่องนี้เป็นเดือนๆ แน่เลยครับ
ไม่ได้!
ในฐานะคนรักแล้วผมจะให้เรื่องนี้มันเกิดไม่ได้! :a2:
“คนเยอะก็ไม่เป็นไร”
ไม่เป็นไรได้ไงเล่า!?
“ฉันไม่อยากจะเป็นข่าวหรอกนะ”ผมพูดเสียงเรียบๆ ไปทำให้อีกฝ่ายเหลือบสายตามามอง ไม่รู้ว่าจะเข้าใจว่ายังไงเพราะฮอยฮักไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลยสักนิด เขาพยักหน้าเข้าใจเล็กน้อยก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง หือ? คงจะไม่ได้งอนใช่ไหม? อันที่จริงผมไม่ได้กลัวเป็นข่าวสักนิด ผมออกจะชินกับการถูกพวกนักข่าวรุมจิกแต่ที่ผมเป็นห่วงน่ะคือเจ้าตัวที่เดินทำหน้าไม่รู้สึกรู้สานั้นแหละ ขืนเป็นข่าวอะไรพวกนี้ดูสิ พวกนักข่าวกัดไม่ปล่อยแน่แถมความนิยมต้องลดลงแหง ให้ตายผมก็ไม่ทำให้นักแสดงที่มีความสามารถขนาดนี้หมดอนาคตหรอกน่า
ว่าแต่...นั้นเขางอนจริงเปล่าวะ? :m29:
ให้ตายซี~!
ผมเดินลงมาข้างล่างพบพวกสองตัวที่พยายามหอบสังขารเข้ามาในบ้านพัก ยินดีด้วยที่พวกมึงมาถึงที่นี้โดยปลอดภัย! ผมมองพวกมันแวบเดียวแล้วเหลียวมองหาคนที่เดินลงมาก่อน ได้ยินเสียงตู้เย็นอยู่ในครัวผมก็เดินไปชะโงกดูเห็นฮอยฮักหยิบแก้วกับขวดน้ำเดินออกมา เขามองผมอย่างแปลกใจที่มาเกาะขอบประตูเหมือนตุ๊กแกเกาะผนังแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเดินผ่านมานั่งรินน้ำแล้วยกกระเดือกลงคอ
“ฉันจะไปเดินเล่นหน่อย”ฮอยฮักดื่มน้ำเสร็จแล้วหันมาพูดกับผม เดินเล่นงั้นเหรอ? แหม เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ใจ เห็นผมเปลี่ยนสีหน้าแล้วเลิกคิ้วถาม
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“ก็เปล๊า” ปฏิเสธเสียงสูงแสดงว่าโกหก!
“มีอะไรก็พูดมา”
“ก็นิดหน่อยอ่ะนะ รู้หรือเปล่าความฝันของลูกผู้ชายเมื่อมาทะเลจะต้องทำอะไร?”ผมเดินมานั่งฝั่งตรงกันข้ามกับฮอยฮักแล้วเริ่มพูดอย่างมีลีลา อ๊ะๆ จะให้เฉลยไปเลยมันก็ไม่สนุกน่ะสิ เมื่อมาทะเลย่อมต้องเล่นน้ำ ดูปะการัง ก่อปราสาททราย เก็บหอย
และที่เป็นสุดยอดของสุดยอดมันก็คือ...หึๆ :haun5:
“อะไร?”ฮอยฮักทำหน้าไม่รู้ ผมก็ยิ้มที่มุมปาก
“ลูกพี่~!! ไม่ได้กลิ่นของความคิดหื่นและโรคจิตของนายท่านที่ฟุ้งกระจายบ้างเหรอครับ!?”ไอ้รีเบคโก้ฟื้นคืนชีพมาแล้วรีบส่งเสียงกวนๆ ดังข้ามโต๊ะ ผมเนี่ยเหล่มองไอ้ลูกน้องจอมเสือกด้วยสายตาเยือกเย็น มึงอย่ามาสะเออะรู้ทันกู เดี๋ยวเหยื่อก็รู้ตัวกันพอดี! ฮอยฮักหันไปมองไอ้รีเบคโก้แวบหนึ่งแล้วหันมามองผม ผมก็รีบปรับสีหน้ามายิ้มแฉ่งบริสุทธิ์ใจใสซื่อ
“ในตอนเย็นๆ ที่ทะเลแบบนี้ก็ต้องเป็นการเดินเล่นกับสาวงามในชุดวันพีชสีขาว! วันพีชสีขาวบางก็โดนคลื่นซัดเปียกชุ่มไปทั้งตัว สิ่งที่สุดยอดของสุดยอดก็คือ...เซ็กส์ริมทะเลน่ะสิ หึๆ ความใฝ่ฝันของลูกผู้ชายเลยนะนายว่าไหมฮอยฮัก?”
“ไปตายซะ”ฮอยฮักเอ่ยหน้าตายแล้วเดินหนีออกไปทันที
แหม่! อายใช่ไหมล่ะ? ผมหัวเราะอย่างสนุก ล้อเล่นน่า คิดว่าคนอย่างผมอยากจะทำจริงๆ น่ะเหรอ? อื้ม~ ก็อยากทำจริงๆ น่ะสิ!! อุตส่าห์เอาชุดวันพีชจากตู้คอเล็กชั่นมาด้วยเลยนะ แต่ดูเหมือนตัวหลักจะไม่ให้ความร่วมมือเท่าไรเลยแฮะ
“ถ้าเป็นผู้ชายล่ะก็ต้องอยากทำอยู่แล้ว ใช่ไหมวะ?”ผมหันไปถามไอ้สองตัวที่ฟื้นคืนชีพมาเรียบร้อย พวกมันก็ยิ้มทำหน้าหื่นกามแบบถึงแก่น
“แน่นอนอยู่แล้วครับ!”
เจ้านายมันเป็นยังไงลูกน้องมันก็ไม่ต่างกันหรอกครับ! ผมลุกขึ้นยืนแล้วหันมาสั่งพวกมัน
“ช่วยเตรียมอาหารเย็นแบบด่วนๆ แล้วก็อย่าให้ใครเข้ามาในบริเวณนี้เด็ดขาด ถ้ามีอะไรผิดพลาดล่ะก็พวกมึงสองคนเตรียมโดยเป่าหัวด้วยลูกกระสุน!”
“ครับ!”
ผมเดินออกมาจากที่พักอย่างวางใจ ไปที่ไหนๆ ก็ต้องเตรียมการไว้ในพร้อมล่ะนะ ถ้าเกิดคนอื่นมาเห็นเข้าเดี๋ยวเกิดข้อหัวเม้าท์กัน อีกอย่างมีเที่ยวทั้งทีก็ขอเป็นส่วนตัวบ้างเถอะ ผมเดินลงมาที่หาดทรายเห็นฮอยฮักนั่งทำอะไรก็ไม่รู้เหมือนกำลังวาดอะไรบางอย่างอยู่ ผมเดินมาหยุดที่ด้านหลังของเขาแล้วชะโงกหน้ามองดู
‘ไปตายซะ ไอ้บ้ากาม’
‘สูญพันธุ์ไปซะไอ้โรคจิต’
แล้วก็อื่นๆ อีกเยอะเลย...
“ถ้าอยากจะด่าขนาดนั้นทำไมไม่ลองมาด่าเจ้าตัวด้วยเสียงของตัวเองดูล่ะ?”
“...”ฮักเหลียวมองมาด้านหลังแล้วหันกลับมาเขียนอะไรบนทรายเหมือนเดิม อย่าเมินกันเซ่ ผมนั่งลงข้างๆ เขาแล้วชิงไม้ในมือของฮักมายึดไว้
“ถ้าจะเขียนน่ะนะ นายน่าจะเขียนแบบนี้มากกว่า”ผมขยับไม้ในมือเขียนลงบนทรายอย่างรวดเร็ว
ฮัก :L1: ดาร์ลิ้ง
“ต้องอย่างนี้สิ”ผมยิ้มกว้างแล้วยักคิ้วให้ ฮักมองดูด้วยใบหน้านิ่งๆ แล้วเขาก็แย่งไม้ไปจากมือของผมแล้ววาดรูปการ์ตูนตัวเล็กๆ ใส่ มันดูน่ารักมากเลยล่ะครับ ฮักเนี่ยวาดรูปการ์ตูนน่ารักๆ แบบนี้ได้ด้วยแฮะ ก็นั่นสินะ ก็เรียนถาปัตย์อยู่นี่น่า ผมจับไม้แย่งมาเขียนลูกศรชี้ใส่เจ้าตัวการ์ตูนจิ๋วที่ทำทำหน้านิ่งเหมือนคนวาดแล้วเขียนใส่ลงไป
“น่ารัก~”
น่ารัก -> ฮัก :L1: ดาร์ลิ้ง
ฮอยฮักยิ้มที่มุมปากแวบหนึ่ง น่ารักจริงๆ นั้นแหละ รอยยิ้มพันล้าน! ฮอยฮักก็แย่งไม้ไปเขียนบ้าง เขียนว่าสุดหล่อ โคตรหล่อ โคตรเท่อะไรแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะฮัก แต่พออีกฝ่ายอีกเสร็จผมต้องเม้มปากแน่นทันที
น่ารัก -> ฮัก :L1: ดาร์ลิ้ง <- ไอ้หื่น
“อื้ม~ เดี๋ยวฉันจะทำตัวให้สมกับเป็นไอ้หื่นดีไหม?”ทำเหลือบมองคนข้างๆ แล้วยิ้มยั่ว ฮอยฮักมองตอบมาแล้วยักไหล่ อย่าท้าเพราะเดี๋ยวจะเผลอตัวทำตามใจเรียกร้องนะฮัก ผมแย่งชิงไม้ในมือของฮักมาได้ก็ขีดฆ่าคำนั้นออกแล้วเขียนไปใหม่
น่ารัก -> ฮัก :L1: ดาร์ลิ้ง <- ไอ้หื่น สุดหล่อ
“นายไม่เล่นน้ำทะเลเหรอฮัก?”หลังจากที่ปล่อยไม้ให้ฮอยฮักเขียนตามใจผมก็มองไปที่ทะเล ฮอยฮักยังไม่ลงเล่นน้ำเลยสักครั้งจำได้ว่ามีแต่ผมกับเจ้าสองตัวนั้นที่ลงไปเล่น ชวนไปเล่นด้วยก็ไม่เล่นเอาแต่อยู่บนฝั่งเล่นทรายเหมือนเด็กๆ ฮอยฮักส่ายหน้า
“ไม่ ฉันเกลียดน้ำทะเล มันเค็มแล้วก็เหนียวตัวด้วย”
“งั้นก็ไปเดินเล่นกันเถอะ!”ผมผุดลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือไปหาฮอยฮัก หมอนั้นมองมือของผมนิ่ง
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“ปกตินายไม่น่าจะทำแบบนี้”
“โอ้ว แล้วปกติฉันเป็นยังไงล่ะ?”
“ไอ้หื่นที่เลวที่สุดในโลก”ฮักตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว เขาจับมือของผมแล้วดึงตัวขึ้นมายืน ผมเนี่ยยิ้มกว้างเลยล่ะ จะน่ารักเกินไปแล้วนะ เดี๋ยวก็ทำตัวเป็นไอ้หื่นที่เลวที่สุดในโลกจับกดมันตรงทะเลให้รู้แล้วรู้รอดเลยนิ!
ผมกับฮอยฮักเดินจับมือไปตามหาดเรื่อยๆ ผมแกว่งมือเหมือนเด็กแล้วร้องเพลงปัญญาอ่อนสุดกู่ ฮอยฮักทำหน้าตาไม่รับรู้หรือมีส่วนร่วมกับผมเลยสักนิด เดินเตะคลื่นที่ซัดเข้าฝั่งไปกระโดดไปแต่นั้นแหละฮักก็ทำหน้าเป็นรูปปั้น หมอนี่ไม่มีฟีลร่วมกับผมเลยสักนิด
“นายทำท่าทางให้มันสนุกๆ กว่านี้หน่อยได้ไหม?”
“สนุกอยู่”ฮักตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
โอเค! ผมจะคิดซะว่าเขาสนุกอยู่ล่ะกัน
“เรามาแข่งกันไหม? ถ้าใครแพ้ต้องทำตามคำสั่งของคนชนะ”
ผมปิ๊งไอเดียบางอย่าง มาแข่งวิ่งกัน! อย่างน้อยก็น่าจะทำให้ฮักมีอารมณ์ร่วมกะผมบ้าง ไม่ใช่ทำหน้าเหมือนไร้ชีวิตจิตใจแบบนี้ ฮอยฮักเลิกคิ้วขึ้น ดูท่าทางเขาจะสนใจขึ้นมานิดหน่อยแล้วน่ะเนี่ย ผมยิ้มอย่างอารมณ์ดี ปล่อยมือจากเขาแล้วชี้ไปที่โขดหินขนาดใหญ่ข้างหน้า
“ใครวิ่งไปถึงโขดหินนั้นก่อนก็ชนะไป”
“สั่งอะไรก็ได้เหรอ?”ฮักถามขึ้น ผมก็พยักหน้า
“แน่นอน”
ผมเห็นฮักทำหน้าเหมือนมีแผนร้ายเลยแฮะ แต่ก็นั้นแหละ เรื่องวิ่งเนี่ยผมก็ไม่เป็นรองใครหรอกนะ ดูจากขายาวๆ นี้ได้เลย บอกตามตรงผมได้เปรียบอยู่นิดหน่อย ผมกับฮักตกลงกติกากันแล้วยืนจุดสตาร์ท อ่า! ไม่เห็นต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้นเลย เราแค่แข่งกันเล่นๆ นะ! หรือว่าฮักคิดจะสั่งให้ผมทำอะไรบางอย่างหรือไง เฮ้ย! ลางไม่ดีเอาซะเลยวะ!! อีแบบนี้ต้องทุ่มสุดตัว กูต้องชนะให้ได้!!
เรานับหนึ่งถึงสามพร้อมกันแล้วเริ่มวิ่งด้วยความเร็วเต็มที่ แน่นอนว่าผมเร็วกว่าฮอยฮักอยู่แล้ว พื้นทรายไม่ทำให้ผมวิ่งช้าลงหรอกนะเพราะผมวิ่งบนทรายจนชินชาแล้ว พื้นทรายทำให้วิ่งช้าลงและเหนื่อยกว่าพื้นราบธรรมดานั้นทำให้ผมทิ้งห่างจากฮอยฮักไกลโข ใกล้จะเห็นโขดหินผมก็ได้ยินเสียงร้องของฮอยฮัก
เกิดอะไรขึ้น!? :m28:
หันกลับไปมอง เห็นฮอยฮักล้มหน้าคว่ำกับพื้น! เฮ้ย วิ่งยังไงให้ล้มเนี่ย มัวแต่อยากจะชนะเลยไม่ระวังตัวเองหรือไงกัน? ฮอยฮักล้มแล้วไม่ลุกขึ้นมาจนผมต้องวิ่งกลับไปดู หน้าคว่ำกับพื้นเลยนะ หน้าสวยๆ นั้นจะเป็นแผลหรือเปล่าวะ?
“ฮักเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“...”ฮอยฮักไม่ขยับสักนิดเขาเอาแต่ก้มหน้าอยู่กับพื้น ผมเริ่มเอะใจนิดๆ คงจะไม่ใช่แผนเรียกร้องความสนใจหรอกนะ? ไม่ทันได้ตั้งตัวฮอยฮักก็เงยหน้าขึ้นแล้วผลักผมกระเด็นไปข้างๆ แล้วออกตัววิ่งไปอย่างรวดเร็ว กูว่าแล้ว!! แถมยังหันหน้ามาแลบลิ้นเยาะเย้ยอีกต่างหาก
น่ารักอ่ะ... :m1:
เฮ้ย! นี่ไม่ใช่เวลามายิ้มเคลิ้มโง่ๆ อยู่นะเฟ้ยไอ้วินเซอร์ ตัวอันตรายกำลังถึงโขดหินแล้ว ผมลุกขึ้นแล้ววิ่งสุดกำลัง ไม่ยอมแพ้หรอกเฟ้ย! ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะทำอะไรแต่ต้องไม่ใช่อะไรที่ผมต้องการแน่ๆ ลงทุนขนาดเล่นละครทำตัวสำอ่อยแบบนั้นนี่น่า ถึงตายตูก็ต้องชนะ!!! เพราะผมเร็วกว่าและชำนาญวิ่งบนทรายก็เลยวิ่งมาทันฮอยฮักและแซงนำหน้าไปได้
เหอะๆ ไม่มีทางชนะฉันได้หรอกน่าฮัก!
ผมพยายามวิ่งไปแต่ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างดึงถ่วงไว้ หันไปมองก็ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ ฮอยฮักจับชายเสื้อของผมแล้วดึงไว้สุดแรง นี่มันโกงกันแบบโต้งๆ เลยนี่หว่า! เขาดึงเสื้อของผมแล้วเหวี่ยงไปข้างหลัง เหมือนผมจะได้ยินเสียงแคว๊กเลยนะเมื่อกี้
“โกงกันนี่หว่า!”
“ไม่มีกติกาว่าห้ามดึงเสื้อนี่”
หนอย!! นายคิดจะโกงเจ้าพ่ออย่างฉันได้งั้นเหรอ!? ฮอยฮักใกล้ถึงโขดหินแล้วครับผมก็รีบไปดึงเสื้อของเขาเอาไว้แล้วเหวี่ยงให้ถอยออกไป ฮอยฮักไม่ยอมแพ้จับกางเกงของผมแล้วดึงอย่างแรง นี่เล่นดึงกางเกงเลยงั้นเหรอ!? ผมขมวดคิ้วแล้วก้มมองอีกฝ่ายที่ยิ้มกว้างกับแผนร้ายที่หยุดผมได้
อยากได้กางเกงฉันขนาดนั้นเลยเหรอฮัก? ได้! ถ้าอยากได้ขนาดนั้นฉันจะยกให้ล่ะกัน!! ผมถอดกางเกงอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งไปต่อข้างหน้าถึงโขดหินอย่างว่องไว ปล่อยให้ฮอยฮักยืนคว้างงุนงงอยู่กับกางเกงของผม แข่งโกงแต่แข่งได้แต่ถ้าแข่งเรื่องหน้าด้าน ผมมั่นใจว่าผมชนะฮอยฮักขาดลอยแน่!!
“ฉันชนะแล้ว!”ผมตะโกนออกไปพร้อมกับหลุดหัวเราะกับหน้าช็อคซีนีม่าของฮอยฮัก หน้าเหวอๆ โคตรฮาเลยครับ!! ผมแทบจะเข่าทรุดหัวเราะน้ำหูน้ำตาไหล ฮอยฮักกลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเดิมแล้วมองผมที่ยังไม่หายจากอาการฮาแตก พยายามกลั้นหัวเราะแล้วเดินไปหาฮอยฮักเพื่อเอากางเกงคืน
“ชิ”ฮอยฮักทำเสียงขึ้นจมูกแล้วมือไวโยนกางเกงของผมลงทะเลก่อนจะเดินหนีไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว นี่มันแพ้แล้วพาลนี่หว่า นิสัยไม่ดีเลยอ่ะฮอยฮัก ผมยิ้มขำแล้วมองฮอยฮักที่เดินขึ้นฝั่งไป ใครจะยอมให้หนี! ผมพุ่งตัวจับอีกฝ่ายแบกขึ้นไหล่อย่างว่องแล้ววิ่งลงทะเลจับฮอยฮักโยนลงทะเลไป
ตู้ม~!! เสียงน้ำกระเด็นเป็นหลุมใหญ่ ผมก็รีบหนีคว้ากางเกงมาใส่อย่างรวดเร็วแล้วหันไปมองตรงที่ผมโยนฮอยฮักลงไป มันก็ค่อนข้างลึกอยู่ล่ะนะ ฟองน้ำผุดเป็นระยะแล้วสักพักก็หายไปแต่กลับไม่มีวี่แววของฮอยฮักซะงั้น!? น้ำนิ่งไปแล้วแต่กลับไม่เห็นตัวคนที่ผมโยนลงน้ำไปเลย หรือว่าที่ฮอยฮักอ้างว่าไม่ชอบเล่นน้ำทะเลอาจจะเป็นเพราะว่ายน้ำไม่เป็น? ผมเริ่มกังวลขึ้นมาเมื่อคิดได้
“ฮัก! ฮอยฮัก!! เฮ้ย!! อย่าเล่นแบบนี้น่ะ! ขึ้นมาได้แล้ว!!”ตะโกนไปก็ไม่มีอะไรตอบกลับมาเลย ไม่น่าเชื่อว่าฮักจะว่ายน้ำไม่เป็น เขาต้องดำน้ำแกล้งเป็นว่ายน้ำไม่เป็นแหงๆ ผมพยายามเรียกอีกครั้งผ่านไปเป็นนาทีแต่ก็ไม่มีวี่แววอีกฝ่ายสักนิดทำให้ผมเริ่มร้อนร้นใจ ดำน้ำได้หนึ่งนาทีก็อึดพอตัวแล้วนะ แบบนี้คงจะไม่ได้แกล้งแล้วล่ะมั้ง ผมรีบดำน้ำลงไปดูทันที พยายามมุดลงน้ำเพื่อหา มองหาจนทั่วแล้วไปเจอเจ้าตัวแสบว่ายน้ำหนีไป
ฮอยฮัก!!! :m31:
ผมว่ายน้ำตามเขาไปอย่างรวดเร็ว หนอยยย!! แกล้งแบบนี้มันไม่ขำน่ะเฟ้ย! ผมว่ายไปจนเข้าโขดหินแล้วโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำเห็นเจ้าตัวแสบนั่งอยู่บนฝั่งในโขดหินขนาดใหญ่ที่เหมือนเป็นถ้ำเล็กๆ ด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม ผมเดินขึ้นมาอย่างรวดเร็ว หายใจเข้าออกเสียงดัง พอเดินมาถึงเจ้าตัวที่นั่งไม่รู้ร้อนรู้หนาวแล้วคิ้วมันกระตุกยิกๆ
“ห้ามเล่นแบบนี้อีกนะ หัวใจจะวาย! เฮ้อ จริงๆ เลย อย่าทำเป็นห่วงนักได้ไหม?”ผมนั่งลงข้างๆ แล้วบ่นเสียงดัง ฮักหันมามองผมแล้วเลิกคิ้วขึ้นสูง ทำเหมือนจะไม่เข้าใจว่าผมพูดอะไรอยู่ อย่ามาแอ๊บแบ๊วว่าไม่เข้าใจหน่อยเลย!
“พูดออกมาว่าจะไม่ทำอีกแล้วครับ พูดสิ!”
“จะไม่ทำอีกแล้ว ทำไมนายต้องโมโห?”ฮอยฮักพูดเสียงเรียบๆ แล้วถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ ผมเส้นอารมณ์ขาดผึง หนอย!! ถ้านายตายเพราะว่ายน้ำไม่ได้ฉันจะทำยังไงฟ่ะ!? แถมยังเป็นต้นเหตุโยนลงไปในน้ำแบบนั้นอีก ตูต้องเป็นทุกข์ไปทั้งชีวิตน่ะสิ!! ดูท่าทางหมอนี้จะไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ผมถอนหายใจเฮือก นี่ถ้าไม่พูดตรงๆ ไอ้คนซื่อบื้อก็คงจะไม่รู้เรื่องสินะ?
“ที่โมโหก็เพราะเป็นห่วงนายไม่ใช่หรือไง?”
“เป็นห่วง?”ฮักหันมามองผมกระพริบตาปริบๆ เหมือนเด็กที่สงสัย ผมเนี่ยหน้าด้านหน้าทนเรื่องอื่นแต่พอเป็นเรื่องคนๆ นี้ทีไรหน้ามันก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเลยแฮะ ฮักคลี่ยิ้มหวาน
“นายเขินเป็นด้วย แปลกดีแฮะ”
พูดเฉยๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องเอานิ้วมาจิ้มหน้ากันเลย ผมขมวดคิ้วปล่อยให้อีกฝ่ายแหย่เล่น ระหว่างนั้นก็มองไปรอบๆ ตัว โขดหินนี้ใหญ่เหมือนกันแฮะ แถมยังมาทางลอดขนาดพอดีตัวคนๆ หนึ่งไปอีกฝั่งด้วย อืมมม...สถานที่โคตรเอื้ออำนวยให้กูเลยวะ มิดชิดโคตร! แถมดูวิวตรงหน้าสิ สุโค่ยยย!! คลื่นทะเลซัดมาเบาๆ ทรายสีขาวสะอาด โฮกกกก!!! ตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกหนาวๆ ด้วยแฮะ หึๆ อยากจะหาความอบอุ่นแบบเนื้อแนบเนื้ออะไรแบบนี้จังหว่า~
“ฮัก นายหนาวไหม?” :m13:
“นิดหน่อย เฮ้ย!! นายจะทำอะไรน่ะ!!?”ฮอยฮักโวยวายเมื่อผมผลักเขาหงายไปกับพื้นทรายแฉะๆ ผมยิ้มกว้างแล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสดใส
“ก็นายบอกว่าหนาว ฉันก็เลยจะให้ความอบอุ่นกับนายไง”
“วินเซอร์! ไม่เอา!”
“ไม่ทันแล้วล่ะ ที่รัก~”
หึๆ ไม่ได้ตั้งใจแต่มันก็เข้าล็อคกูเป๊ะ!! o3
เสร็จไอ้หื่น เอ๊ย เสร็จโจร!! o8
TBC.
โฮกกกกกกก!!!! หายไปนานมาก ในที่สุดก็กลับมาอัพได้แล้ว
การแต่งยังไม่คงที่เท่าไร พยายามปรับฟีลอยู่ อดทนหน่อยนะ!
และแล้วการมาฮันนีมูน(?)ก็จบลง ไม่ต้องเตรียมช้อนไว้ซดดราม่า
ยัง! ยังไม่ถึงสวีตกันต่ออีกนิดดีกว่า แหม~ เอาให้มันสุดๆ ก่อนล่ะกัน
ตอนนี้ตัดฉับไปแบบนี้แหละ ไม่มีต่อหรอก(หรือจะต่อดีหว่า?)
ต้องขอโทษทุกๆ คนที่รอจนรากงอกแล้วงอกอีก
ช่วงนี้ต้องตามหาฟีล รู้สึกแต่งอะไรไม่ค่อยออกเลย
ฝีมือการแต่งมันก็ฝืดๆ ยังไม่เข้ารูปเข้ารอย ต้องขออภัยนะจ้ะ
แล้วเจอกันตอนต่อไป~
-
มาแล้ววววววว
-
อะไรๆมันลงล็อคพอดีเป๊ะเลยนะวินเซอร์
ไม่รอดแน่ฮัก
+ 1 นะคะ
-
ในที่สุดก็ได้ทำตามความฝันของลูกผู้ชาย ฮ่าๆๆๆ
-
หวานกันตลอด
:L2: :L2:
-
กร๊ากกกก หวานได้โล่ ตอนต่อไปเอา NC 55555! :laugh:
ชอบตอนอ่านแล้วมีอีโมคอนประกอบอ้ะ ฮาดี ชอบๆๆๆๆๆ :-[
รอตอนต่อไปนะค้าาาาาา
-
อ่า อยากอ่าน(ต่อ)อ๊ะๆๆ อย่าจบแค่นี้เรย มันทำร้ายจิตใจกันเกินไป แง้ๆๆๆๆ
:o12: :o12:
-
:-[ :-[ :-[
-
ฉากที่เป็นความฝันของผู้ชายทุกคนอย่างนี้จะตัดทิ้งไปได้ไงจ๊ะ :z1:
-
วินเซอร์ถึงจะหื่นแต่ก็หวานกับฮักตลอด :-[
:pig4: :pig4:
-
เสร็จโจร...
-
แปะ ๆๆๆ มันมาแล้ววววว
อ่านเสร็จแล้วจะกลับมาดิท > <
ออกไปทำธุระก่อน ~!
---------------------------------------------------------
ดิท ๆๆ
เฺฮ้ยยยยยย~! ถ้าวินจะหื่นขนาดเน้ :z1: :z1: :z1:
เสร็จโจรเลอออ ระวังฮอยฮักกดคืนนะ คึกคึก :m20: :m20: :m20:
-
เนื้อเรื่องตอนนี้สมกับที่ทั้งคู่เขียนลงพื้นทรายมากกก
น่ารักกับไอ้หื่น ฮ่าๆๆ
ฮักเค้าชอบอะไรที่ท้าทายอยู่แล้วว ขนาดวิ่งแข่งยังทำทุกทางให้ชนะ
แต่ดันแพ้เพราะความหน้าด้าน กร๊ากกกกก
เพราะงั้นถ้าวินเซอร์อยากจะกดฮักชายทะเลริมโขดหินคงต้องเชิญชวนท้าทายอ่านะ อิอิ
จะกล้ามั้ยล่ะฮอยฮัก ฮ่าๆๆ รออ่านตอนต่อไปน้าา คนเขียนสู้ๆ
-
...ที่โขดหิน โอ้ววววววววววววว
แม้ฮักจะไม่ได้ตั้งใจ แต่มันเข้าทางวินพอดีเลยสินะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮักตอนนี้น่ารักมากอ่ะ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อยากเป็นฮัก เฮ้อออออออออออ
อย่างที่คุนย่าพูดสินะ จะเป็นคนรักที่วิเศษที่สุด
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หวานเวอร์ อิจฉาาาาาาาาาาาาาามาก !
-
วินหื่นทุกสถานที่ :z1:
บวกเป็ด
-
แอร๊ยยย
เข้าล็อคตลอดดดดด 5555
ต่ออีกนิดก็ดีนะคะพี่ปอยยย
-
ไอ้หื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z1:
กรี๊ดดดดด เอาอีกกกกกกกกกกกก ๆ ๆ ๆ :impress2:
555 สงสารฮักเบาๆๆ
มาต่อไวไวน่ะค๊า
-
กรี๊ดดดด มาแล้วๆๆๆๆ
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2:
-
ตอนต่อไปอยากอ่านฉาก......นั้นอ่ะ -.,-
มาต่อเร็วๆน้า ><~
-
มันจะหื่นอะไรขนาดนั๊นนนนนนน 55555
-
แล้วฮอยฮักเสร็จโจรจริงๆหรือป่าว
-
หุหุ ฮักยังงัยก้อเสร็จวินเซอร์อยู่ดีอะ
-
โอ้ววว ความใฝ่ฝันของลูกปู้จายยยยย
-
นานมากอ่ะพี่ปอย!!
ตอนนี้ปล่อยเค้าหวานๆกันไปก่อน
ดูเหมือนอะไรๆก็ลงล็อควินหมดเลยนะ!!
ถ้ามาม่ามาก็อย่าหายไปนานนะคะ!!
สู้ๆค่ะ!! :กอด1:
:L2: :L2:
-
อยากอ่านต่อ ง่าาาา.......มาต่อเหอะน๊าาาาาาาาาา.... :impress: :impress:
รับรองได้เลยว่าเป็นฉากในตำนานแน่ๆ น้อยมากที่จะมีฉากสวีทหวานริมทะเลในหลืบถ้ำที่แสนโรแมนติกแบบนี้
:m3::m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1:
ฮักกับดาร์ลิ้ง น่ารักเสมออ่ะ :o8: :-[ :impress2:
ขอบคุณค่ะ +เป็ดน้อย :L2: :L2:
-
รอเธอมานาน แส๊นนนนน นาน ในที่สุดกะมา ฮ่ะ ฮ่าาาาา
วินเซอร์น่ารักไปนะ ตอนนี้เหมือนฮักจะเงียบขึ้นง่าาา ไม่เอาน๊าาา แสดงออกหน่อยสิ
-
มันหื่นตลอดจริงๆซิน่ะ
-
ฮอยฮักเจ้าเล่ห์มากก~
แต่คงไม่เท่าวินเซอร์หรอกเนอะ อิอิ
รอตอนต่อไปๆ >///<
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
คนหล่อนี่หื่นได้ 24 ชม. แถมหื่นไม่จำกัดสถานที่ด้วย
:laugh:
-
:angry2:
ต่อซิ ตัดทำไม :m31: :m31:
น้องปอย ไปบิ้ว อารมณ์ เที่ยวพักผ่อนก่อน แล้วต่อยมาอก็ได้ ยังไงพี่ก็รอน่ะลูก
-
โอ้ว กลับมาแล้ว ด้วยความหื่นเปนปกติของคนแต่งและวินเซอร์
ขอให้ตามหาฟีลให้เจอนะคะ อิอิ
-
หายไปเสียนานเลยนะยะ
อิวินเซอร์จอมหื่น กลับมาก็คิดแผนการ
กดฮักนอกสถานที่อีกตะหาก
ปล. ก่อนไป คิดถึงคนเขียนกะน้องพรีตส์นะคะ
-
เข้าล็อคตลอดอ่ะ
-
ทำแบบนั้นทรายมันไม่บาดเอาหรอ 55+ :oo1: :oo1:
-
o13
-
คิดถึงมากๆๆๆๆๆๆเลยอ้ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
นานเนาะ แต่ฮักน่ารัก...ให้อภัยค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ พี่วินก็หื่นคงเส้นคงวาเนาะ
-
เสร็จไอ้หื่น :laugh:
-
ถ้าฮอยฮักวิ่งชนะวินเซอร์ แล้วอยากให้วินเซอร์ทำอะไรเหรอ :laugh: พยายามโกงซะขนาดนั้นต้องอยาก "สั่ง" ให้วินเซอร์ทำอะไรซักอย่างแน่ๆ
-
:impress3: :jul1: อยากอ่าน :haun4:
-
ฮักน่ารักอ้ะ :-[
วินเซอร์ก็หื่นเหมือนเดิม :laugh:
รอตอนต่อไปค่า
-
น่ารักกันจริ๊งงง ผลัดกันแกล้งกันไปมา กุ๊กกิ๊กๆ^^
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: เสร็จชัวร์
-
น่านนน
ฮักหาเรื่องเข้าตัวแฮะ :laugh:
อยากเห็นฉากในโขดหินเนอะ :z1:
-
มาแล้ววววว
ในที่สุดก็มา เหอๆๆ สู้ๆนะคนแต่ง อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว ^^
-
พระเอกโครตหื่นเลยอ๊ะ ~ :-[
-
ว๊ายๆ เข้าทางเธอเลยใช่ไหมวินเซอร์ :laugh: :laugh:
ฮอยฮักสู้ๆนะ บรรยากาศเป็นใจให้ :z1:
-
บทจะหวานก็หวานกันจนน่าอิจฉา
น่าฮักเกินไปแล้วนะคู่นี้ :-[
-
วินเซอร์มันจะหื่นเกินไปแล้ว
-
รออ่ะ ค้-า-ง
-
วินเซอร์หื่นตลอดกาล 5555555
ชอบตอนเขียนทรายอ๊าาา น่ารักมากกกกก รู้สึกเหมือนเวลาเราเล่นตอนเด็กๆ :laugh:
สวีทกันต่อไปนะฮร๊าาาาาา //เหลือบมองหม้อมาม่า... มันจะไม่เกิดขึ้นใช่ม้ายยยยย TT
รอคอยพี่ปอยยยย พี่ปอยสู้ๆ!
-
ฮักชั่งหาสถานที่
ที่จะฝังตัวเองจังนะ
ว่าแต่ว่าครั้งนี้หายไปนานจังนะครับ
ยังไงก็ขอบคุณนะครับที่มาต่อแล้ว
-
ปอยอย่าด่าเค้าเลยนะ แต่อ่านมาจนถึงตอนตรงโขดหินนั้นน่ะ
ร้องในใจเลยนะว่า "วินเซอร์ ไอ่เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย" จริงๆ ไม่มีคำใดเหมาะสมกะอารมณ์นี้เท่าคำนั้น
ว่าแต่ตอนต่อไป อย่านานอีกน้าาา
-
วินเซอร์หื่นนนนนนนนนนนนนนนนนน
หื่นตลอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฮักก้ยอมไง
-
ฮ่า ฮ่า สมเป็นไอ้หื่นเลวที่สุดในโลกกกก
วินเซอร์นายมันสุดยอดลูกผู้ชาย
-
ฮอยฮักน่าฮักขนาดดดด!!!!
-
ฮักของเค้า?มาแล้วววววว :L1:
-
หื่นตลอดทุกที่ ทุกเวลา :m25:
-
ให้วินเซอร์รับรางวัล หื่นอวอร์ด 5555555555+
-
เพิ่งมาอ่านคร้าบติดตามๆ
-
ฮักน่ารักอ่ะ...เป็นวินเซอร์ก็ไม่ทนเหมือนกัน
-
วินแกนี้หื่นได้ทุนกที่เลย
-
:m20:โดนเลยฮัก!!!
วินเซอร์หื่นมากอ่ะ
-
ไม่เอายังไง สุดท้ายก็สมยอมนะฮัก
-
วินเซอร์ นายจะหื่นเสมอต้นเสมอปลายเลยใช่มั้ยยย
:jul1: >//<
-
วิน...หื่นไปแล้วนะโว้ยยยย!!!!!
คนเขียน...ต่อเถอะ!! เค้าอยากอ่าน nc :haun4:
-
หายคิดถึง นิดนึง
-
วินเซอร์หื่นนนนนนนนน(แต่ก็ชอบน่ะ ^^)
-
เอาNCมานะ
-
หายไปนานมากมายนึกว่าลืมกันแล้วววววววววว :L1:
-
วินเซอร์...หากำไรเต็มที่เลยนะ o3
-
ชายทะเล โอววว :m25:
-
อยากอ่านต่อแล้วว :sad4:
-
:z3: :z1:
-
วินเซอร์หื่นตลอดดดดดดดดดดดดดด :z1:
-
:-[ มาแล้วว น่ารีักอ่ะ สวีทที่ทะเล
-
วินเซอร์นี่โชคดีเนอะ คิดอะไรเอาไว้ก็ได้ตามนั้น
ถึงฮักไม่ได้ตั้งใจแต่ก็ดันไปเข้าทางที่วินเซอร์คิดเอาไว้ซะได้ หึหึหึ
งานนี้ก็เลยต้องเสร็จไอ้หื่นวินเซอร์ไปตามระเบียบ
ขอบคุณคนเขียน(น้องปอย)มากๆคะ หายไปนานมากกกกก
แต่ไม่เป็นไรค่ะถึงจะหายไปนานแค่ไหน พี่คนอ่านคนนี้ก็ยังจะรออยู่เสมอจ๊ะ และคิดว่าคนอื่นๆก็ด้วย
พยายามเข้านะคะน้องปอย พี่ขอเป็นกำลังใจให้คะ สู้สู้
(^_^)
-
หึหึ เสร็จโจรวินเซอร์ :laugh3:
เหมือนจะหวาน แต่หื่นมากกว่า :laugh:
ขอบคุณนะคะที่มาต่อให้ได้อ่าน :L2:
-
วินเซอร์หื่นได้ใจจริง ๆ
-
หื่นตลอด
-
โอ๊ะ โอ :oo1:
:haun4: อิอิ
-
เอิ๊กๆ หื่นตล๊อดอ๊ะ :z1:
คนแต่งจ๋า นู๋อยากอ่าน NC :m4:
-
ว้าวๆ น่ารักอ่ะ มาต่อเร็วๆ นะ ^^
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
วินเซอร์น่ารัก::::::::::::::::ฮ :L:L2:
-
วินเซอร์หื่นเว่อร์อ่ะ 55555
ฮอยฮัยก็น่ารักเหมือนเดิม อ๊ายยยยยย >< *ฟัดแก้ม*
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย
น่าร๊ากกกกก น่ารักเกินไปแร้วว :-[ :-[ :-[
-
ตามอ่านจนทันแล้วค่ะ วินเวอร์นี่หื่นเสมอต้นเสมอปลายเลยนะ :pighaun: :pighaun: :m25: :m25: :m25: :pighaun: :pighaun: :pighaun: น่ารักมากกกกกค่ะ ทั้งฮอยฮักและวินเซอร์ รีบมาต่อไวไวนะค่ะ อยากอ่านรักริมชายหาดแรวววววว :z1: :z1: :z1:
-
To... คนอ่านทุกท่าน
ถามสั้นๆ อยากอ่าน Nc ริมทะเลหรือเปล่า!!? ถ้าไม่อยากก็จะข้าม!! ถ้าอะไรก็ได้ก็จะข้าม!!! ถ้าอยากอ่านจะลองแต่งดู... ตอบมาสิ!!
ปล.กำกับเหตุผลมาด้วย จะลองพิจารณาดู
From... PoyPoy
-
ยังไงก็ได้ค่ะ ตามใจพี่เลย!! :กอด1:
:L2: :L2:
-
จัดมาเถอะ ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงน้ำผึ้งยังอาย อย่าได้แคร์สื่อ o13
-
จัดมาคร่ะ
อยากรู้ว่าฮอยฮักที่หน้ารักจะทำยังไง
จะหนีไปไหนพ้นรึป่าว
-
อยากอ่านค่ะ
อยากรู้พี่ฮอยฮักจะเป็นยังไง
เจ้าแม่ซึนของเรา
:z1:
-
จัดไป จัดไป อยากเสียเลือดดดดด กร๊ากกกกกกก :haun4: (โคตรหื่นเลยกู)
-
ฮอยฮัก วินเซนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จัดมาเล้ยยยย >< คิดถึงวินฮัก :impress2:
-
เอาสิค่ะ! :z1: *ตอบแบบไม่คิด
หวานๆ(?)กันก่อนที่จะดราม่า :z3:
-
จัดไปจ้าาาา อยากเห็นฮอกฮักอายมั้งอ้ะ :z1:
-
ยังไงก็ได้ค่ะ
-
อยากได้แบบหวานชื่น(มากกว่าเดิม)
ตอนที่ต้องห่างกันจะได้สมน้ำหน้าวินเซอร์หนักๆ
หึหึ แบบทำให้วินเซอร์จำไว้ชั่วกาลนานเลย
-
แล้วแต่เลยจ้า
NC จะมี หรือ ไม่มี ก็ได้
แค่มาอัพให้อ่านบ่อยๆก็พอ
-
ที่ส่งเครื่องปั่นงาน(? รู้สึกว่ากูส่งเครื่องปั่นผลไม้ :laugh:) ไปให้
ก็เพราะอยากอ่าน NCแหล่ะตัว :-[
เราอ่านเรื่องนี้สลับๆกับเรื่องของพรีสต์แล้ว จับใจความได้ว่า
ก่อนตอนศึกชนคณะมันต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ เพราะมีตอนที่วินเซอร์ต่อสู้กับฮอยฮักเกิดขึ้นด้วย
จากนั้นฮักไปต่างประเทศแล้วพรีสต์กับพี่เฮอร์มิตไปรับอีกครั้ง
ตอนศึกชนคณะที่ตอนกระโดดน้ำที่สูงๆ วินเซอร์กับฮอยฮักก้ยังดูยังไงๆกันอยู่
ตอนบอลที่ชิงสร้อยกัน (ที่โซโล่ให้พรีสต์) ในตอนแข่งบอล วินเซอร์ได้แยกฮอยฮักออกจากพี่เฮอร์มิตข้างสนาม
จากนั้นทั้ง2ก้ไป :oo1: จนอีหนูพรีสต์กับโซโลมาเห็น
จากนั้นทั้ง2คู่ก้ไปต่อม่านรูดด้วยกันแล้วทั้งคู่ก้ :oo1: เช้าวันรุ่งขึ้น ฮอยฮักแสดงอาการชัดเจนกับวินเซอร์แนวว่าไม่พอใจ
จากนั้นก้หายไป สักพักพรีสต์ก้มาเล่าต่อว่า วินเซอร์มาง้อฮอยฮัก2เดือนได้แล้ว
(อาจจะมีเรื่องปู่ เรื่องของพี่เฮอร์มิต หรือเรื่องของผู้หญิงวินเซอร์ มาเกี่ยวข้องด้วย เดาเอาอะนะ555)
มาเจอกันที่งาน(ณ ตอนปัจจุบันที่พรีสต์ไปหาคุณแม่โซโล่) ฮอยฮักไปเป็นพรีเซ็นเตอร์ที่นั้น และ วินเซอร์ไปกับคุณปู่ รู้สึกว่าพิมพ์ว่าคุณปู่พึ่งลงมา มางานนี้มาแสดงความยินดีหรืออะไรสักอย่างกับแขกคนนึงในงาน
และวินเซอร์มาด้วยผมดำ (แสดงว่าก่อนหน้านี้วินเซอร์คงไปหาคุณปู่ หรือคุณปู่มาหาวินเซอร์แล้วจัดการเรื่องของทั้ง2 แต่คุุณปู่จัดการวินเซอร์ เพราะตอนคุณปู่เจอฮอยฮักคุณปู่ยังถามว่าใช่รึเปล่า น่ารักจัก อะไรประมาณนั้น)
และฮอยฮักเมื่อเจอวินเซอร์ก้ทำมาดนิ่งใส่
แต่เราอยากรู้ความจริงมากกว่า เราอยากให้พี่ปอยมาต่อทุกๆวัน :laugh: นะๆขอร้อง ขอNCด้วย :monkeysad:
-
เอาให้คนอ่านหัวใจวายเลยจ๊ะ
-
แรวแต่พี่ปอยค่ะ (กัดฟันตอบพร้อมปาดน้ำตา) หนูยังไงก้อได้ ( ยังไงก้อขอให้ได้อ่านเอนซีค่ะ ริมชายหาดยิ่งเปนปลื้ม) :call:
-
อยากได้แบบห้องนอนดีกว่า ดูสบายๆ ริมทะเลดูลำบากๆยังไงไม่รู้ จิ้นไม่ได้อารมณ์เลยคะ
ปล.คห ส่วนตัวนะคะ
-
อยากอ่านค่ะ
อยากรู้ว่าตอนฟิทเจอริ่งกัน
หน้าฮอยฮักจะแสดงออกมาแบบไหน
อยากเห็นฮอยฮักเป็นลูกไก่ในกำมือวินเซอร์ หุหุ
-
โอ้ จัดมาได้ตามสบายคุณปอยเลยค่ะ
แล้วแต่สะดวก ยังไงเราก็รักคู่นี้อยู่แล้ว หุหุ
-
ไม่ซีเรียสกับ nc
-
จัดมาเลย พร้อมรับเสมอ
-
จัดไปอย่าได้เสีย(ไม่ได้หื่น เชื่อม่ะ จิ๊งง)
เอาหวานเอาหื่นมาตุนก่อน ดราม่าเข้า
-
อยากอ่านสิจ๊ะ
จัดมาเลย
กว่าจะลงเอยกันมันอุปสรรคเยอะ อิอิ :mc4:
ช่วงนี้กำลังข้าวใหม่ปลามันจัดเต็ม :z2:
-
บอกตรงๆเลยว่า.. อยากให้มี NC ริมทะเล :haun4:
***เหตุผลคือ.. เรายังไม่เคยอ่านแบบ...กันที่ริมทะเลเลย! :m15:
:L1: :L1: :L2: :L1: :L1:
-
แล้วแต่ค้าบ คนเขียนสะดวกใจแบบไหนก็ตามบาย รออ่านเสมอ
-
อยากอ่านมาก เพราะหื่น :oo1:
-
จัดหนัก ๆค่ะ -..-
เรียนมาเหนื่อย อยากเสียเลือดบ้างอะไรบ้าง
คึคึ
รออ่านต่อไป ~~
-
จัดมาเลยฮะ :impress2:
-
จัดชุดใหญ่เลยค่ะ เพราะคนอ่านอยากหื่นและก็อยากให้วินเซอร์สมหวังค่า
-
จัดมาและจัดหนักด้วยนะจ๊ะ น้องปอยเรื่องอื่นที่ปอยแต่งเค้า :oo1: :oo1: :oo1:
ตั้งแต่ต้นเรื่อง เรื่องนี้ :oo1: :oo1: :oo1:ช้ากว่าเค้าเพื่อนเลยนะจ๊ะ
-
จัดเต็ม
-
จัดไปค่าาาา
เราไม่ควรทำลายความตั้งใจของวินเซอร์ อิอิ
-
อยากอ่าน อยากอ่าน :impress2:
จะเอา จะเอา :impress2: :impress2:
จัดมาทีนึง เจ๊ปอยขาาา
-
ัจัดมาเล้ยยย
-
ขอสารภาพว่ายังไม่ได้อ่านเนื้อเรื่องเลย
แต่ถ้าถามว่าอยากให้มี NC มั๊ย
ก็ตอบได้เลย ว่า มากกกกกกกกกกกก
ความหื่นจงเจริญญญญญญญ
:haun4: :haun4: :haun4:
-
เค้าอยากรู้ว่าถ้า nc นอกสถานที่ เจ้าฮักมันจะเป็นยังไงบ้าง กร๊ากกกกก
ฮักมันน่าแกล้งอ่ะ จะยังคงนิ่งได้อีกหรือป่าวววว สงสัยมากกกก เพราะงั้น จัดมาเลยค่ะ ฮ่าๆ
แล้วก็นะ อ่านเรื่องนี้สลับกับเรื่องนู้น พยายามปะติดปะต่อ สถานการณ์ก่อนหลัง ความเหลื่อมของเวลา
ไปๆมาๆก็ยังจับให้มันประกอบกันไม่ได้ งื้ออ จะพยายามสังเกตว่า
เรื่องนี้ กับ เรื่องนั้น นี่มัน ต่อกันตรงนี้ แล้วตรงช่วงนี้ อีกเรื่องนี้กำลังเหตุการณ์นี้ ฮ่าฮ่า อ่านแล้วงงมั้ยค่ะ
คนอ่านก็งงค่ะ กร๊ากกกกก ยังไงก็แล้วแต่จะรออ่านเน้อออ สู้ๆค่าา
:กอด1:
-
จัดมาเลยค๊าาาาาา เอาแบบจัดหนัก จัดเต็ม เลยค่ะ (ออกแนวหื่นจัด :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:)
-
อยากอ่านค่าาาา
เพราะหนูหื่นนน -.,-
-
อย่างแร๊งงงงงงงง....
ชอบวินเซอร์หื่น+กับฮอยฮัก น่ารัก
ที่สำคัญ คุณคนอ่านทุกท่าน "หื่น"
-
คอหื่นกันทั้งนั้นค๊า 555.
ขอแบบจัดหนักจัดเต็ม
>"<
-
จัดมาให้เต็มสตรีมมมมม :laugh:
-
ถ้าเอาคำตอบแบบไม่หื่น แล้วแต่ค่ะ
แต่ถ้าเอาแบบหื่น อยากอ่านมากกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ ฮ่าๆๆๆ
เหตุผลไม่มีอะไรมาก อยากเห็นหนูฮอยอํกแบบร้อนแรง ><
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: อยากอ่านอ่ะ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
อยากอ่านครับ... :z1:
เหตุผล...อยากเปลี่ยนสถานที่บ้าง :haun4:
-
จัดไปค่ะ จัดไป :z1:
-
ไงก็ได้จ้า อ่านได้หมด :L2:
-
จัดมาอย่าให้เสีย :z1:
-
จัดมาค่ะ เพราะวินเซอร์เค้าตั้งใจอยู่่แล้ว :o8:
-
ลองดูสิฮะ ผมรออ่านอยู่!!!
-
:haun4: จัดมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ขอแบบเลือดพุ่งงงงงงงเลย ><''
จัดเต็มมาเลยยยยย o13
-
จัดเต็มเลยคะ
ช่วงนี้ฟีลกำลังดี :m25:
-
จัดมาเถอะค่ะ คนอ่านรับได้หมดเถอะ อิอิ // อยากรู้ว่าพี่วินมันจะหามุขไหนมาเกีี้ยวพี่ฮักอีก พอสารภาพกันแล้วหื่นแบบนอนสต๊อปเลยนะคะพี่วินขาาาา ฮ่าๆๆำ
-
เค้าอยากอ่านอ๊ะ ก็อยากรุ้เบื้องหลัง เบื้องลึก ไม่มีอะไรในกอไผ่และหลังหินผากลางทะเล น๊าาา อยากอ่านค๊าาาา
-
ตามใจเลยคร๊าบ รับได้หมด อิอิ
-
จัดมาเลย รออ่านอยู่ 5555555555
-
จัดไปค๊าาาาา... :L2:
-
อร๊ายยยยย จัดมาเลยค๊าาา :haun4:
*เค้าไม่ได้หื่นนะ .... ไม่ทันแล่ว*
-
จัดหนักจัดเต็มมาเลยจ้า :z1:
-
Q : อยากอ่าน Nc ริมทะเลหรือเปล่า!!?
A : คำเดียวชัดๆ "อยาก" เนื่องจากอยากจะรู้ว่านายวินเซอร์จะมีวิธีการแบบไหน
รูปแบบใด ที่จะจัดการกับฮอยฮักให้คล้อยตามได้ วางแผนมาซะขนาดนั้นแล้ว
ฮ่าฮ่าฮ่า......
-
อยากอ่านจ้า
เหตุผล : ............ :haun4: :haun4:....
-
ขอให้จัดเต็ม
:z1: :z1:
-
ตามแต่ใจคนแต่งเถอะเพราะส่วนตัวเราว่าฉากนี้มันแต่งยากแต่สำหรับปอยคงไม่ยาก(ดูจากพรีสกะโซโล่เป็นตัวอย่าง)
-
ตามแต่คนเขียน แต่จัดมาก็ดีนะคะ เค้าอยากเสียเลือด :haun4:
เหตุผลก็ง่ายๆ มีความสุขที่จะได้เห็นฮอยฮักโดนกด!!
-
ได้หมดอ่ะ อยากอ่านทุกตอน อิอิ รออ่านอยู่จ้า
-
จัดไป
เพราะอยากรู้ว่า วินจะทำยังไงให้ฮักยอม ทั้งที่ฮักเคยบอกว่าไม่อย่างแรงกล้า
(สรุปแล้วคือตูหื่น หึ หึ หึ)
-
เอาค๊าาาาาาาา จัดมาเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z1:
-
จัดเลยคร้าพพพพ อย่าชักช้า ฮ่าๆๆๆ
หื่นขึ้นหน้าเลยเรา HO ho ho
-
อยาก
อยากรู้ว่าวินเซอร์ จะทนุถนอม หรือ จะหื่นจัดได้แค่ไหน :z1:
-
โฮกกกกกก กว่าจะตามอ่านเรื่องนี้ทัน :z3:
แต่อ่านทันแล้วก็สนุกอ๊าาา~ o13
ฮอยฮักน่ารักมากชอบๆ :-[
-
แม่เจ้าใช่เวลาหลายวันมากในการตามอ่านเรื่องนี้ 555+
ในที่สุดก็ตามทันแล้ววววว
ฮอยฮักกกกกกกกก
-
ชาวหื่นมารอแล้ว....
:haun4:
-
ชาวหื่นรออยู่ค่าาาา :z2:
-
:impress2: ชาวหื่นรออยู่น้า
วันนี้สอบวันสุดท้ายขอปี4 ฮิฮิ
อยากเห็นเรื่องนี้อัพเป็นของขวัญ :L1:
:pig4:
-
รอค่าาา :haun4:
-
รอ ร๊อ รอ :z1:
-
ไปอ่าน คู่กัดที่รักมา แล้ว ทำให้เกิดการอยากรู้อย่างแรง
ว่า ทำไม๊ ทำไม วินเซอร์ กะฮอยฮักในเรื่องนั้น
เหมือนไม่ค่อยแฮปปี้ เท่าไร
ไหนจะครอบครัวของทั้งสองคนอีก
ดูไม่ค่อยจะลงรอยกันเท่าไรนัก
ลุ้น ๆ อยากให้ถึงเหตุการณ์ในอีกเรื่องเร็ว ๆ จัง
จะได้กระจ่างซะที อึมครึมแบบนี้ไม่ดีเลย
-
เข้ามารอต่อไป :z2:
-
รอออออออออ :oo1: :oo1: :oo1: :haun4: :pighaun: :z1: :z1: :z1:
-
เราไม่ได้หื่นนะ..
แต่เราก็รอ :haun4:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
นอนรอดีก่า :man1:
-
“วินเซอร์...”
“หือ?”
ฮักเอ่ยชื่อของผมเบาๆ แล้วจับไหล่ของผมก่อนจะออกแรงบีบ ผมชะงักตัวทันที สายตาเมื่อกี้แม่งเย็นวูบเลยล่ะครับ แสดงว่าเจ้าตัวไม่ยอมจริงๆ เหรอเนี่ย โธ่เอ๊ย! ผมถอนหายใจเสียดายโพดๆ เอาเถอะ ถึงจะนิสัยแย่ขนาดไหนผมก็ไม่ได้โรคจิตขนาดจะข่มขืนคนที่ตัวเองชอบหรอก ฮอยฮักดันไปให้ลุกขึ้นจากตัวของเขาผมก็หมดอารมณ์สยิวพลิกตัวไปนอนข้างๆ
“วินเซอร์”
“อะไร?”
ผมเอ่ยรับไปห้วนๆ หมอนั้นหันมามองผมนิ่ง แกล้งงอนหน่อยดีฟ่า ผมอยากจะรู้ว่าฮอยฮักจะมีปฏิกิริยายังไง ผมตอบรับไปแต่ก็ไม่ได้มองหน้าของเขา ทำเป็นไม่สนใจ ทำหน้าตึงๆ เราสองคนเงียบอยู่นานผมก็ได้ยินเสียงซวบซาบ ฮอยฮักลุกขึ้นเดินลงทะเลไปทิ้งให้ผมมองตามตาปริบๆ
โด่เอ๊ย! ง้อหน่อยก็ไม่ได้ เย็นชาชิบ!
จากที่แกล้งงอนตอนนี้มันเริ่มอยากจะงอนจริงๆ ซะแล้วล่ะครับ หมอนั้นความรู้สึกช้าขนาดที่ไม่รู้ว่าผมงอนอยู่หรือไงวะ? นอนแผ่บนผืนทรายเปียกๆ ใช้แขนเป็นหมอนมองไปที่ท้องฟ้าที่มีสีฟ้าสวย ก่อนจะเลิกล้มกับการงอนแบบไร้สาระ ผมรู้ตัวหรอกน่าว่ามันเป็นการกระทำแบบเด็กๆ แต่ก็อยากให้ง้อตูบ้างนี่น่า!
ผมเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเห็นฮอยฮักเดินขึ้นมาบนหาดอีกครั้ง หมอนั้นเดินตรงมาที่ผมแล้วจับเสื้อเลิกขึ้นถอนออกจากตัว หือ!? ผมจ้องเขม็งทันที ไม่รู้อีกฝ่ายจะทำอะไร ผมเดาทางหมอนี้ไม่ค่อยออกแล้วแฮะ ฮอยฮักถือเสื้อไว้ในมือขณะที่ยืนอยู่ข้างๆ ตัวผม ผมก็แกล้งนอนนิ่งไม่สนใจต่อไป มาดูกันว่าฮอยฮักจะทำอะไรต่อ หัวใจของผมมันเต้นตุ้บๆ อย่างลุ้นระทึก
“ฉันไม่ชอบทรายแฉะๆ”
ฮอยฮักพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก้มมองผมแล้วโยนเสื้อในมือไปพาดที่หิน ก่อนที่ปลดตะขอกางเกง หมายความว่ายังไงฟ่ะ!? ไม่ชอบทรายแฉะๆ? แต่กำลังจะถอดเสื้อผ้า ถอดทำไม!? กางเกงสีขาวที่เปียกน้ำไปทั้งตัวถูกโยนไปพาดที่หินก้อนเดิมที่มีเสื้อพาดอยู่ก่อนแล้ว
“เวลาทรายติดเสื้อผ้ามันน่ารำคาญ”
ฮอยฮักพูดเสียงเบาก่อนจะก้าวเท้าข้ามตัวผมแล้วนั่งแหมะลงกลางตัวของผม ผมเนี่ยสะดุ้งเฮือก ก่อนจะกรีดร้องเสียงดังในใจ ฮักกก!!! นี่นายเมาน้ำทะเลอยู่ใช่ไหม? ผมรีบลุกขึ้นแล้วจับมือของหมอนั้นไว้แล้วจ้องอีกฝ่ายเขม็งไม่วางใจ
“นายโดนอะไรสิงมาหรือเปล่าวะ?”
พรายทะเล?
“เปล่านี่”
ฮอยฮักปฏิเสธหน้าตายมาก สมองของผมว่างเปล่าทันที เฮ้ๆ ทั้งๆ ที่ตัดใจแล้วนะแต่มาเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแบบนี้ตูทำจริงอย่าโวยนะเฟ้ย
“ฉันไม่ได้โกรธ ไม่ต้องฝืนใจก็ได้”
“วินเซอร์”
ฮอยฮักเรียกผมด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลทำให้ผมเงยหน้าของเขา รอยยิ้มนิดๆ นั้นเป็นดั่งมนต์ อ่า! ยิ้มแค่นี้เองแต่ดันทำให้ใจของผมมันเต้นถี่ขึ้นมา ฮักดึงมือออกจากมือของผมแล้วโถมตัวเข้ามากอดผมไว้
“อะไรที่ทำให้นายมีความสุขฉันก็ทำได้ทั้งนั้น”
“...”ผมเบิกตากว้างแล้วค่อยๆ ยิ้มออกมา
ฮักนายนี่มัน...
ผมกอดเขาไว้แน่น อะไรที่ทำให้มันโชคดีขนาดนี้กันนะ โชคดีที่มีคนรักผมได้ขนาดนี้ ผมนี่มันโชคดีจริงๆ!! ดูเหมือนเราจะกอดกันอยู่นาน ฮอยฮักขยับออกจากตัวของผม เหลือบตามามองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตาคำถามของผมไป จู่ๆ แก้มของหมอนั้นก็แดงระเรื่อ ฮักกระแอมเบาๆ
“ฉันหนาว”
ผมหัวเราะขำ
“เดี๋ยวฉันจะทำให้นายอุ่นเอง”
:L2:
บางครั้งผมก็รู้สึกว่าฮอยฮักไม่ได้เก่งอะไรมากมายแต่มีบางอย่างที่ทำให้เขาเก่งจนน่ากลัว นั้นก็คือการเรียนรู้ที่รวดเร็วของหมอนี้นั้นแหละ!! ผมไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ หลังจากที่ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากพื้นทรายเพื่อไม่ให้ตัวฮอยฮักไม่เปื้อนทราย เรายืนแลกจูบกันอยู่เนิ่นนาน รู้สึกว่าฮอยฮักจูบได้ไหลลื่นและชำนาญขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ผมจูบพรมตามผิวกายของเขา รสชาติเค็มนิดๆ ของน้ำทะเลมันก็รสชาติไม่เลวนักหรอก เสียงคลื่นที่ซัดเข้าฝั่งดังครืนปะทะกับเท้าของสองเราคนที่ยืนอยู่ กลิ่นเกลือของทะเลอ่อนๆ โชยเข้าจมูก เป็นบรรยากาศที่เป็นแบบเฉพาะของทะเลเท่านั้น ลิ้นตวัดเบาๆ ที่ยอดอกทำให้ฮักสะดุ้งตัวเบาๆ ผมยิ้มแล้วเอ่ยเสียงเบา
“ยังไงส่วนนี้ของนายก็น่ารักจริงๆ นั้นแหละ”
“น่ารักตรงไหน?”
ฮอยฮักเอ่ยถามผมอย่างข้องใจ ผมเงยหน้ามองใบหน้าเรียบนิ่งแต่แก้มนั้นแดงเหมือนเป็นไข้
“น่ารักไม่น่ารักแต่ฉันก็ชอบตรงนี้นี่น่า”
ผมเอ่ยตอบไป ใช้นิ้วสะกิดเขี่ยมันเบาๆ ฮอยฮักเม้มริมฝีปากเล็กน้อย
และนายก็ชอบให้ฉันเล่นตรงนี้ด้วย!
ผมหลับตาแล้วแตะลิ้นเลียยอดอดเม็ดเล็กๆ นั้นแล้วดูดมันเบาๆ อีกด้านใช้นิ้วมือปัดเขี่ยเล่น คนที่ยืนนิ่งเริ่มไม่อยู่นิ่ง เสียงของลมหายใจแรงขึ้น ก็บอกแล้วว่าหมอนี้มีจุดอ่อนไหวตรงนี้นี่แหละ เลียจุดเล็กๆ นั้นจนแข็งเป็นตุ่มแล้วจูบขบเม้มผิวกายเนียนลื่นเป็นจุดแดงๆ นิ้วขยี้เม็ดเล็กๆ นั้นไปมาจนได้ยินเสียงครางเบาๆ อย่างพอใจ ปล่อยมือที่หยอกเม็ดสีเข้มนั้นแล้วลูบไล้ตามลำตัวล้วงต่ำลงสัมผัสจุดอ่อนไหวที่เริ่มจะพองตัว
ผมใช้มือสัมผัสลูบไล้ประโลมมันให้ผงาดขึ้นมาพร้อมๆ ปรนเปรอจุดอ่อนไหวท่อนบนด้วยปากและลิ้น จูบแล้วดูดอีกซ้ำๆ ตวัดลิ้นผ่านไปมา ฮอยฮักเม้มปากกลั้นเสียงร้องเอาไว้ เขาจับตัวผมเกาะยึดไว้แน่นราวกับจะหมดเรี่ยวแรง เสียงหายใจแรงพร้อมกับลมหายใจที่อุ่นซ่านรดต้องผิวของผม ถ้าทำมากกว่านี้ฮักขาอ่อนร่วงไปกับพื้นแน่ๆ
ผมปล่อยมือแล้วขยับตัวยืนตัวตรง จับไหล่ของฮักเอาไว้ ฮอยฮักเงยหน้ามองผม หมอนี้จะรู้ตัวไหมเนี่ยว่าตอนนี้ทำหน้ายังไงอยู่ ผมรู้สึกว่าโดนหน้าสวยๆ นั้นยั่วยังไงไม่รู้ ดวงตาสีดำสนิทที่มีน้ำคลอระยิบปรือมองผมรู้สึกว่ามันยั่วเย้าและเซ็กซี่จริงๆ! ริมฝีปากสีแดงสดเผยอเล็กน้อย
“ฮัก ช่วยถอดเสื้อให้ฉันหน่อย”
ผมเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ฮอยฮักก้มหน้าลงแล้วเริ่มแกะกระดุมเสื้อของผม ทำไมไม่รู้แฮะ ไอ้ภาพหน้าแดงๆ ก้มงุดแกะกระดุมให้เนี่ยมันช่างเป็นกิริยาที่น่ารักเสียผมทนไม่ได้ที่จะก้มหน้าฟัดแก้มแดงที่ร้อนผ่าวอย่างรักใคร่ จูบแก้มนุ่มๆ นั้นแล้วเคลื่อนมาจูบริมฝีปากได้รูปสวย พยายามอย่างยิ่งที่จะจูบคลอเคลียอย่างอ่อนโยน ใช้เวลาอยู่นานฮอยฮักถึงแกะกระดุมเสื้อของผมเสร็จ ผมค่อยๆ ผละจูบออกอ้อยอิ่งจูบพรมริมฝีปากเบาๆ อย่างอาลัย ผมขยับตัวถอยออกจากเขาแล้วถอดเสื้อออกจากตัวแล้วสะบัดเสื้อที่เปียกทิ้งลงบนพื้นทราย
“มานี่สิที่รัก”
ยืนตัวตรงแล้วอ้าแขนรอแล้วเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนเป็นพิเศษ ฮอยฮักมองผมแล้วเอียงหน้าสงสัยก่อนจะเดินเข้ามาหาผม หมอนั้นยื่นแขนสวมกอดผมไว้ ผมก็กอดอีกฝ่ายไว้ทันที
“ที่รักคือใคร?”
“ก็นายไง”
“ไม่ใช่นายเหรอ ที่รักน่ะ”
“หือ หมายถึงดาร์ลิ้งสินะ”
ผมดันไหล่ของเขาออกจากตัวแล้วเอ่ยตามไป จับอีกฝ่ายหมุนมาอีกด้านแล้วเข้าไปสวมกอดจากด้านหลัง เซ็กส์ริมหาดที่ไม่ได้เตรียมตัวมาเนี่ยมันลำบากจริงๆ นะ ยิ่งอีกฝ่ายไม่ชอบทรายอีกเนี่ย พื้นทรายออกจะนุ่มจะตาย ผมก้มหน้าจูบลำคอด้านหลังของฮักแล้วพึมพำเสียงเบา
“ฉันคือดาร์ลิ้ง ส่วนนายก็ที่รักไง”
“ไม่เห็นจะต่างกันเลย”
ผมจูบไล้ตามผิวกาย มือก็ลูบไล้ตามเรือร่างที่เพรียวกระชับ ผิวเนียนลื่นให้ความรู้สึกดีจริงๆ สัมผัสนวดเฟ้นไปตามส่วนต่างๆ ขบติ่งหูอีกฝ่ายเบาๆ แล้วเป่าลมลมหายใจอุ่นๆ รดใบหู มือสัมผัสสูงขึ้นมาขยี้ยอดอกสีชมพู อีกข้างก็ล้วงต่ำลงไปสัมผัสจุดไวต่ออารมณ์ ริมฝีปากพรมจูบไปทั่วไหล่และลำคอ เสียงหายใจที่แรงขึ้นจนเหมือนหอบ ยิ่งผมจับยอดอกแล้วขยี้ดึงแรงๆ ร่างของฮักก็สั่นสะท้าน เสียงครางหลุดออกจากปาก
“อ๊ะ อื้ม~ อ่า”
ผมพยายามปลุกเร้าฮอยฮักและไม่นานหมอนั้นเงยหน้าปล่อยครางเสียงหวานด้วยความเสียวซ่านแต่ผมกลับเป็นฝ่ายถูกกระตุ้นซะเอง เสียงเมื่อกี้มันปลุกเร้าอารมณ์อย่างสุดๆ เลยล่ะ ฮอยฮักไม่ได้แตะอะไรผมเลยแค่ท่าทาง สีหน้า เสียงของเขาก็ทำให้อารมณ์ของผมเตลิด รู้สึกถึงความแข็งตึงของตัวเอง ให้ตาย ฮอยฮักนายนี่มันตัวอันตรายชัดๆ!
ผมก้มหน้าลงแล้วจูบแลกลิ้นกับฮอยฮักในขณะที่มือก็ยังดำเนินการเล้าโลมอีกฝ่ายจนน้ำขาวขุ่นเยิ้มออกมาเล็กน้อย ฮอยฮักหันหน้าผละจูบออกไปจากผมเขาหันตัวกลับมาหาผม ยื่นมือมาปลดกางเกงของผมลง ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยนะ ทำไมฮอยฮักถึงได้... ผมยืนกลั้นลมหายใจอย่างตื่นเต้น ฮอยฮักดึงกางเกงของผมลงแล้วคุกเข่าลง เห็นได้ชัดว่าหมอนี้เรียนรู้ได้เร็วจริงๆ!
“ฮัก...”
เป็นผมเสียอีกที่เขิน!
“ไม่ใช่ที่รักแล้วเหรอดาร์ลิ้ง”
ฮอยฮักเงยหน้าขึ้นมามองผม ยกคิ้วขึ้นถามด้วยน้ำเสียงที่ผมเข้าใจว่าเขากำลังหยอกเล่นอยู่ ผมก็หัวเราะออกมาเบาๆ มองอีกฝ่ายด้วยสายตาอบอุ่น ผมเชื่อว่าหากใครเห็นร้อยทั้งร้อยก็รู้ว่าผมรักหมอนี่ขนาดไหน!? เว้นแต่คนตาบอดล่ะนะ
“ไม่ต้องทำหรอก”
ผมไม่อยากฝืนใจเขาหรอกนะ แค่ที่ผ่านมาฮอยฮักก็ทำตามความเอาแต่ใจของผมมาเยอะแล้วนี่น่า ฮอยฮักยังเงยหน้ามองผมจ้องด้วยดวงตากลมแบ๊วอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา
“นายไม่อยากให้ทำเหรอ?”
ให้ตายเถอะ โคตรน่ารักเลยวะ!!
“นายไม่ต้องฝืนทำเพื่อฉันหรอกน่า”
แค่นี้นายก็ฝืนมาเยอะแล้วเพราะฉะนั้นรีบลุกขึ้นมาก่อนที่คุณพี่คนนี้จะสติแตก! ปกติผู้ชายที่ไม่เคยมีเซ็กส์ ไม่เคยอะไรพวกนี้ต้องมาทำให้คนอื่นเนี่ยมันจะฝืนใจเกินไปล่ะมั้ง มีแต่พวกที่ผ่านอะไรมาเยอะแล้วถึงทำไปก็ไม่รู้สึกรังเกียจอะไร ขนาดผมยังไม่เคยทำปากให้ใครเลยนะ!! อ๊ะ ยกเว้นคนตรงหน้านี่แหละ ฮอยฮักมองผมแล้วเงียบไป
“ดาร์ลิ้ง”
ฮอยฮักเรียกผมเสียงใสทำเอาใจของผมที่อุตส่าห์จะทำดีสั่นสะท้าน อย่านะ ด้านมืดของไอ้วินเซอร์อย่าเพิ่งมานะ!! ฮอยฮักเงยหน้าขึ้นมาพูดกับผมด้วยเสียงหนักแน่น
“ฉันรักทุกๆ อย่างที่เป็นนาย”
อ่า ฮัก! ฉันก็รักทุกอย่างที่เป็นนายเหมือนกัน!!
“เพราะฉะนั้นคุณยอดชายนี่ฉันก็รักมันเหมือนกัน”
ผมหน้าแดงแปร๊ด ทั้งเขิน ทั้งอาย ทั้งอยากขำ แต่ฮอยฮักแม่งทำหน้าโคตรจริงจังจนผมไม่รู้จะทำยังไง พยายามเก๊กหน้าสุดฤทธิ์ มองอีกฝ่ายด้วยสายตาหลงใหลแบบหัวปักหัวปำ แบบนี้ฉันก็ไปไหนไม่พ้นนายน่ะสิฮักเอ๊ย! ฮอยฮักมองผมเหมือนกำลังรอคอย เห็นแล้วอยากจะกระชากขึ้นมาจูบและกลืนกินทั้งตัวจริงๆ!
“งั้นก็...กรุณามอบรักให้คุณยอดชายทีนะครับ”
“จะพยายาม!”
ฮอยฮักตอบรับเสียงสดใส เหมือนเด็กๆ เลย อ่า...ผ่าสิ! น่ารักไร้เดียงสาเหมือนเด็กน้อย ชาติที่แล้วกูทำบุญด้วยอะไรเนี่ยถึงได้คนรักที่ซุบเปอร์โดนขนาดนี้! ถ้ารู้ล่ะก็ชาตินี้จะไปทำอีก เราจะได้เป็นคู่กันทุกชาติไปไง!! ผมหัวเราะขำในใจ ฮอยฮักเลียริมฝีปากแผลบแล้วเริ่มสัมผัสแตะต้องส่วนที่แข็งตึงของผม
ลิ้นที่อ่อนนุ่มของเขาที่ชวนให้ผมคลั่งเสียจริงๆ ผมยืนเม้มปากมองฮอยฮักปรนเปรอส่วนนั้นอย่างตั้งอกตั้งใจ ท่าทางและสีหน้าของเขามันกระตุ้นได้พอๆ กับปากและลิ้นของเขาเลยล่ะ ผมยกมือลูบผมของฮอยฮักเบาๆ เหมือนกำลังชมชื่นเด็กน้อยที่มีความตั้งใจสูง เขาจับแล้วใช้ปากอมดูด ผมครางเสียงต่ำในลำคอ ผมขมวดคิ้วเกร็งตัวทุกส่วนของร่างกายกำลังตึงเครียดไปหมด ยิ่งนานตัวผมเหมือนกำลังจะสูญเสียสติ เงยหน้าครางอย่างเสียวสุดเสียง ก้มหน้ามองเจ้าคนที่ยังตั้งหน้าตั้งตาทำต่อ ผมยืนตัวสั่น
จะทำให้มันแตกเลยหรือไง!?
ตัวผมที่อดที่ทนได้นานเจอแบบนี้ไปแทบจะบ้าคลั่งอยู่แล้ว ฮอยฮักไม่ได้รู้ถึงความทรมานของคนถูกทำเอาซะเลย อ่า! โว้ย กูเสียว!! ผมหายใจเฮือกเข้าปอดแล้วพยายามเหลือเกินที่จะหยุดเจ้าเด็กน้อยผู้กระตือรือร้น แต่เหมือนจะไม่ไหวเพราะจิตใจด้านมืดของผมมันโผล่พรวดขึ้นมา แสยะยิ้มหัวเราะอย่างพึงพอใจ ฮือ ใกล้แล้ว พระเจ้า! สมองยังไม่ทันได้สั่งการร่างกายมันก็เคลื่อนไหวไปเองเสียอย่างนั้น ภาพลักษณ์ที่แสนดีอะไรนั้นถูกจิตใจด้านมืดปิดตายแถมยังตอกตะปูไม่ให้มันออกมาอีกแล้ว ผมจับยึดหัวของอีกฝ่ายแล้วพยายามส่งตัวเองให้ถึงฝั่ง
“อ๊าาา~!!”
ผมครางเสียงต่ำออกมาเมื่อตัวเองไปถึงฝั่งที่หมาย ตัวเกร็งกระตุก หัวใจเต้นสูบฉีดจนขนลุก ก่อนจะผ่อนหายใจกลายเป็นปกติแล้วผมก็นึกได้ว่าตัวเองทำอะไรไป ก้มมองฮอยฮักแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ฮอยฮักนั่งนิ่ง น้ำขาวขุ่นไหลเยิ้มออกมาจากปากของเขา เวรล่ะ เมื่อกี้ผมลืมตัวใส่ไปเต็มที่เลย ผมกำลังจะบอกให้เขาคายมันออกมาแต่ไม่ทันจะได้พูดอะไร ฮอยฮักกลืนมันลงคอไปแล้วลุกขึ้นมายืนหน้าตายมาก
“รสชาติแปลกๆ”
“ฮัก คราวหน้าไม่ต้องกลืน”
ผมยื่นมือมาเช็ดคราบน้ำรักออกจากหน้าของฮอยฮักแล้วเอ่ยบอก ผมผละมือออกจากใบหน้าสวยนั้นแล้วก้มหน้าใช้ลิ้นเลียคราบนั้นแทน ลากลิ้นเลียคราบขาวขุ่นหมดแล้วจูบแผ่วเบาก่อนจะประกบริมฝีปากแนบแน่นดูดอากาศจากอีกฝ่ายแล้วอ้าปากหายใจก่อนจะประกบจูบอีกครั้ง ลึกซึ้งและนุ่มนวล อืม...จังหวะหายใจและจูบราวกับหลอมรวมลมหายใจของเราให้เป็นหนึ่งเดียว ความรู้สึกแบบนี้มันสุดยอดจนผมบรรยายไม่ถูก
ผมค่อยๆ ผละริมฝีปากจากฮอยฮักแล้วขยับตัวมาใกล้ๆ หินที่ฮอยฮักพาดเสื้อผ้าเอาไว้ ผมจับเขาหันหลัง ดูเหมือนฮอยฮักจะรู้ว่าต้องทำอะไร เขาโน้มตัววางมือบนหินนั้นแล้วแยกขาออกจากกัน ผมเข้าไปกอดรัดเขาไว้แน่น ไม่ต้องพูดอะไรมากฮอยฮักก็รู้ใจอยู่เสมอ ผมโคตรมีความสุขเลยวะ จูบประทับตราทั่วแผ่นหลังขาวเนียน ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างที่แสนจะน่าฟัดนี่ ล้วงมือไปปรนเปรออีกฝ่าย เงยหน้าขึ้นมาจากแผ่นหลังของฮักทอดมองร่างของอีกฝ่ายที่สั่นระริก
ทั้งหมดนี่ของผมคนเดียวเท่านั้น!!
ผมสอดนิ้วเข้าไปในทางนุ่มด้านหลัง ฮอยฮักสะดุ้งเฮือก ลำบากชิบ มันฝืดเพราะไม่มีอะไรมาหล่อลื่นน่ะสิ ผมไม่ได้เตรียมอะไรมาด้วยสิ เฮ้อ ผมพยายามจะกระตุ้นอารมณ์ให้ฮอยฮักมากๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องเจ็บตัว แย่จริงๆ ถึงผมจะเชี่ยวชาญชำนาญการก็เถอะแต่ไม่มีตัวช่วยมันก็เจ็บอยู่ดีนั้นแหละ ผมพยายามเตรียมช่องนั้นให้มากที่สุดเพื่อไม่ให้ฮอยฮักต้องเจ็บมาก เสียงครางฮือของฮอยฮักที่กำลังจะขึ้นจุดสุดยอดที่ถูกกระตุ้นทั้งหน้าและหลัง ผมขยับตัวแนบชิดร่างที่สั่นเป็นนกน้อยที่เพิ่งเกิดใหม่ ลอบมองใบหน้าสวยที่แดงก่ำเต็มไปด้วยอารมณ์วาบหวิว น่ารักกว่าตอนทำหน้าตายตั้งเยอะ
“ฮัก”
ผมจูบไหล่ของเขาแล้วเรียกชื่ออีกฝ่าย ฮอยฮักส่งเสียงรับแผ่วเบา ผมก็ค่อยๆ จับส่วนที่ร้อนผ่าวคลอเคลียช่องด้านหลังแล้วค่อยๆ สอดเข้าไปช้าๆ ตัวของผมเกร็งเครียดเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเจ็บ ฮอยฮักหายใจหอบ ผมกระซิบเสียงเบา
“เจ็บก็บอกนะฮัก”
“อืม”
แต่เชื่อผมเถอะ ถึงเจ็บฮักก็ไม่บอกผมแน่ๆ เพราะอย่างนั้นผมถึงได้ทำอย่างใจเย็นและนุ่มนวลที่สุดยังไงล่ะ ผมพยายามดันตัวเข้าไป ข้างในช่างคับแน่นและอุ่นจนร้อนเหมือนเดิม ในที่สุดผมก็เข้าไปได้ถึงครึ่งท่อน แค่นี้ก็ทำให้ผมเปลืองพลังงานไปเยอะเลยล่ะ ผมค่อยๆ โน้มตัวกอดฮอยฮักไว้แล้วถามอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง
“เจ็บมากไหม?”
“นิดหน่อย”
อุตส่าห์มีน้ำทะเลช่วยแล้วน่ะเนี่ย ผมถอนหายใจแล้วหอมแก้มอีกฝ่ายเพื่อปลอบใจ ผมรู้หรอกน่าว่าฮอยฮักกำลังอดทนอยู่ ผมพยายามขยับอย่างช้าๆ เสียก่อน ฮอยฮักร้องครางเสียงเบา ผมขยับสะโพกเนิบๆ แล้วมือที่ว่างก็ลูบไล้ร่างของอีกฝ่าย จับจุดอ่อนไหวบดขยี้ด้วยนิ้วมือทั้งสองข้าง ฮอยฮักน่ะชอบตรงนี้จะตาย! ผมยิ้มเมื่ออีกฝ่ายตัวสั่นเทาแล้วร้องครางออกมา
“อ๊ะ อ่า อื้อ! อ๊ะ”
ผมเริ่มขยับสะโพกเร็วขึ้น ล้วงมือไปตรงกลางแล้วสัมผัสชักขึ้นลงให้กับฮอยฮัก เจ้าหนูน้อยนั้นก็เต้นตุ้บๆ เหมือนอยากจะปลดปล่อยเต็มแก่ ผมขยับกระแทกสะโพกอัดบั้นท้ายนุ่มพร้อมกับขยับสาวมือ ฮอยฮักขยุ้มมือกับเสื้อบนหิน ทุกครั้งที่ผมดันเข้าไปเสียงครางกระเส่าปนเสียงหอบราวกับเจ็บปวดและทรมานใจ
“อ๊ะ...อื้ม...ไม่ไหว...อ๊ะ...ลิ้ง...อ๊า~!!!
มือของผมก็ยังเคลื่อนไหวมอบความสุขสมให้กับฮอยฮัก เสียงหายใจของฮอยฮักขาดช่วง เขาเกร็งตัวเล็กน้อย แล้วตัวก็กระตุกเบาๆ ผมขบกรามแน่นเมื่อช่องนุ่มนั้นบีบรัดตัวตอดผมแน่นเป็นจังหวะจนผมเผลอร้องครางอย่างสุขสม น้ำขาวขุ่นของฮักปล่อยออกมาเต็มมือของผม เสียงหายใจหอบแฮก เมื่อกี้เรียกผมว่าลิ้งหรือเปล่าหว่า? เหมือนจะได้ยินว่าอย่างนั้นนะ ผมยิ้มแล้วขยับสะโพกอีกครั้ง
“อ๊ะ...เดี๋ยว...อ๊ะ...อื๊อ...ลิ้ง!...อ๊ะ...ฮ้า”
เรียกว่า ‘ลิ้ง’ จริงๆ ด้วยวะ
“ว่าไงที่รัก?”
ผมก้มตัวแล้วกระซิบถามเสียงเบาแบบกระเซ้าหยอก ฮอยฮักเหลียวมองมาด้านหลังด้วยตาเขียวปั๊ด ผมหยุดตัวลงแล้วยิ้มหวานสู้ทันที ฮอยฮักถึงกับสะบัดหน้างอนหนีไป โถๆ สู้เค้าไม่ได้ล่ะซี! ผมถอนตัวออกจากฮอยฮักแล้วเหลือบไปมองเสื้อของตัวเองที่ทิ้งไปบนทราย หึๆ ผมปูมันไว้ต่างหากล่ะ!
ผมดึงตัวฮอยฮักมาด้วย ทิ้งตัวนั่งลงบนเสื้อของตัวเองแล้วให้ฮอยฮักนั่งบนตักของผมโดยหันหน้าเข้าหากัน ดึงขาทั้งสองของเขาไปวางข้างๆ ตัวผม จับมือของฮอยฮักวางบนไหล่ทั้งสองข้างของผม จับเจ้ายอดชายจ่อทางช่องนุ่มแล้วค่อยๆ กดมันสอดเข้าไปทางช่องนั้นอย่างระวัง ผมสอดแขนไปใต้ขาของฮอยฮัก
“เกาะไหล่ของฉันไว้แล้วเอนตัวออกไปหน่อย”
ฮอยฮักทำตามที่ผมบอกอย่างว่าง่าย น่ารักจริงๆ เฮ้อ! ผมยิ้มที่มุมปาก
“โยกสะโพกสิที่รัก”
ฮอยฮักทำหน้างงๆ แต่ก็ทำตามที่ผมบอก ตอนแรกๆ ฮอยฮักค่อยๆ ขยับสะโพกของตัวเองผมก็ช่วยด้วยการประคองตัวของเขาไว้ ท่านี้ค่อนข้างยากอยู่แฮะ ฮอยฮักโยกสะโพกแล้วเม้มริมฝีปากแน่น ยิ่งทำไปเขาก็หลุดเสียงครางออกมา หลับตาโยกสะโพกเป็นจังหวะเนิบๆ
“อ๊า...อ๊า...อ๊า...”
ผมมองสะโพกของฮอยฮักแล้วยิ้ม เข้าใจว่าทำไมไอ้โซโล่มันถึงยึดติดกับสะโพก บางทีสะโพกก็เร้าใจเหมือนกัน! ผมเพิ่งจะรู้แหละว่าสะโพกของฮักมันโคตรพลิ้ว! ผมปล่อยมือจากขาของฮอยฮักแล้วบอกให้ฮักหยุด จัดแจงขาของฮักพับไป ตอนนี้ฮอยฮักก็นั่งคุกเข่าคาบผมอยู่นั้นแหละนะ แล้วผมก็เอนตัวนอนลง
“ฉันเหนื่อย นายทำล่ะกัน”
ผมแอบขำหน้าของฮอยฮักที่หลุดทำหน้าเอ๋อออกมา ฮอยฮักนั่งแช่อยู่สักพักเขาก็ขยับตัว วางมือบนอกของผมแล้วยกตัวขึ้นขย่มโยกสะโพกเป็นจังหวะเอง ผมแอบเบ้หน้าเพราะรู้สึกจุกหน้าอก ฮอยฮักกดน้ำหนักทั้งหมดไว้ตรงมือที่วางแหมะไว้บนหน้าอกของผม มองหน้าฮอยฮักก็รู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจแหงๆ! หนอย! แกล้งใครไม่แกล้งนะฮอยฮัก
“อ๊ะ! อ๊ะ...อื้ม!...อ๊ะ...อ๊ะ...ลิ้ง...ฮื้อ...”
ฮอยฮักร้องครางออกมาเมื่อผมยกสะโพกสวนกระแทกเข้าให้ คิดจะมาแกล้งไอ้วินเซอร์มันเร็วไปร้อยปีเฟ้ย! เสียงกระทบเนื้อกับเนื้อดังพร้อมกับเสียงครางเสียวซ่านของฮอยฮักแต่นั้นแหละเสียงคลื่นของทะเลก็กลบเสียงเหล่านี้ไปหมด ผมดึงฮอยฮักโน้มตัวลงมานอนแนบแล้วจูบเคล้าริมฝีปากสีแดงที่ร้องคราง ผมยกสะโพกกระแทกรัวใส่ กอดรัดอีกฝ่ายไว้แนบตัว
“อ๊ะ อื้ม อ่า อ๊ะ...จ๊วบ อื้ม อ๊า~”
“อ๊ะ! สุดยอด อ๊า...ฮัก”
ผมสอยสะโพกเข้าถี่ยิบ ฮักรัดผมไว้แน่นเสียวซ่านไปทั้งตัว ผมจับลำตัวของฮอยฮักให้ลุกขึ้น ทั้งผมและฮอยฮักต่างประสานสอดจังหวะเป็นหนึ่งเดียว ฮอยฮักใช้มือยันเข่าของผมลุกขึ้นค้างไว้ในระดับต่ำยิ่งทำให้ผมกระแทกสะโพกเข้าไปได้ง่ายๆ ฮอยฮักเงยหน้ายืดตัวตรงครางเสียงดังทุกครั้งที่ผมเข้าไปลึกในตัวเขา ผมยกศีรษะขึ้นแล้วจับตัวของฮักเอาไว้ก่อนจะเกร็งสะโพกรัวกระแทกเข้าใส่ไม่ยั้ง
“อ๊า~ อ๊า~! อื้อ...ลิ้ง ดีจัง...อ๊า~ อ๊ะ!”
ผมลุกขึ้นนั่งโอบกอดฮักเข้าไว้แน่นแล้วพลิกตัวให้ฮอยฮักนอนลงไปแทนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะโน้มตัวจูบฮักแล้วเด้งสะโพกสอดใส่ถี่ยิบ ผมผละจูบจากฮอยฮักแล้วยืดขึ้นจับสะโพกของฮักยึดไว้แล้วกระหน่ำแทงเข้าใส่ ผมครางเสียงต่ำเหมือนเสียงหอบ เร่งจังหวะเร็วขึ้น อ่า ใกล้แล้ว ผมกำลังจะถึงแล้ว ฮักจับมือของผมแล้วเงยหน้าครางสะอื้นราวจะขาดใจ ผมจ่อตัวเข้าใกล้แล้วสอยถี่ๆ ความร้อนเกิดจากการเสียดสีเพิ่มมากขึ้น แรงตอดรัดแน่นยิ่งทำให้ผมสะท้านสั่นไปทั้งตัว ผมเร่งจังหวะกระแทกแรงจนตัวของฮอยฮักสั่นสะเทือนตามแรงกระแทกของผม
“อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ! อื้อ! อ๊า! อ๊ะ!”
“ซี้ด~ อ่า...ฮัก...อ๊า”
ผมมองฮักที่หลับตาร้องครางตามแรงกระแทกกระทั้น ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวและแดงก่ำ ฮอยฮักลืมตาขึ้นมามองผมเมื่อได้ยินเสียงเรียกของผม ดวงตาสีดำสวยที่ผมหลงใหลมีน้ำตาคลอระยับ มันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความเศร้าหรือเจ็บปวด ดวงตานั้นมีมันแววหวานเยิ้มที่ทอดมองผมด้วยความรักแบบล้นเอ่อ
อ่า ช่างเป็นภาพที่สวยงามชวนลุ่มหลงจริงๆ!
“อ๊ะ! อ๊า! อ๊า! อ๊าาา~!!!”
ผมโน้มตัวลงแล้วกระแทกเน้นๆ และหนักๆ เข้าไป ฮอยฮักถึงกับสะดุ้งเฮือกแล้วเกร็งตัวกระตุกปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมาเปรอะตัว ฮักขมิบช่องนุ่มตอดรัดตัวผมไว้แน่นและอุ่นจนร้อนเป็นจังหวะ ผมพยายามตั้งสติที่มีอยู่น้อยนิดถอนตัวออกมาจากช่องสวรรค์นั้นอย่างแสนเสียดายเพื่อมาปลดปล่อยข้างนอก ถ้าปล่อยข้างในเดี๋ยวได้ทำความสะอาดกันอีกน่ะซี และรู้ๆ อยู่ว่าผมเป็นประเภทไม่ทำความสะอาดเฉยๆ ซะด้วยสิ!
เมื่อจัดการตัวเองเสร็จผมหันไปมองฮอยฮักที่นอนหายใจหอบแฮก ตัวเปื้อนทรายแบบไม่รู้ตัวแต่ท่าทางเขาจะไม่ได้สนใจมันเท่าไร ผมทิ้งตัวนอนลงไปข้างๆ จูบฮักและคลอเคลียไม่ยอมห่างแล้วกระซิบบอกรักไปเบาๆ ไม่รู้ว่าได้ยินหรือเปล่าแต่ดูเหมือนจะได้ยินแฮะ เพราะฮักหันมามองผมแล้วยื่นหน้ามาจูบริมฝีปากของผมเบาๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ ด้วยใบหน้าแดงระเรื่อที่ซ่อนความเขินอายไม่มิด
“รักนายเหมือนกัน”
ให้ตายสิ เมียกูน่ารักที่สุดในโลกเลยโว้ย!!!
TBC.
อ๊ากกกกกกก นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วเนี่ยยยย ตีห้า!!?
นั่งแต่งแบบจริงๆ จังๆ อยู่เจ็ดชั่วโมงเลยน่ะเนี่ย!!
หนักหนาสาหัสจริงๆ กับตอนนี้ ถูกใจหรือเปล่าก็ไม่รู้เด้อ
ริมหาดเนี่ยลำบากจริงๆ น่ะ พระเจ้า! เฮ้อ~
ต่อไปคราวหน้าวินเซอร์แกต้องเตรียมตัวให้ดีกว่านี้น่ะเฟ้ย!!
ตอนนี้ไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ ทุ่มสุดตัวเลยอะ และดูเหมือน
มันจะขัดกับความต้องการตอนแรกมาก กะจะมีฉากนี้นิดหน่อย
นี่อะไรเฟ้ย ยิ่งแต่งไปยิ่งปาไปตั้งตอนหนึ่ง อ่า แล้วพล็อตที่เหลือล่ะฟ่ะ
สงสัยต้องแต่งตอนยาวแบบนี้อีกเหรอเนี่ย เฮ้อ! บร๊ะเจ้า
กลับมาก็บ่นเอาบ่นเอาเลยวะ ต้องขอโทษจริงๆ นะจ้ะทุกๆ ท่าน
ไว้เจอกันตอนหน้าน่า~ สวีทกันต่อแบบไม่มีลิมิต~!!
ปล.ใครเห็นรูปแทนตัวเค้าไหม? ผู้ชายคนนี้น่ารักอ่ะ
ให้อารมณ์ฮอยฮักผู้นิยมของหวานที่ไม่เลี่ยน!
-
กรี้ดดดด เปิดมาเจอพอดี เจ๊ปอยชอบอัพเช้าๆอ่ะ ตรงเวลาที่เมกาพอดี กดทัน 555 เม้นก่อนค่อยอ่าน :o8:
-----------------
ชอบบบบบบ มากกกกกกกกกกกก :haun4: << ไม่ค่อยจะหื่นเลยกู
อยากได้แบบฮักซักคน -..- แอบอิจฉาวินเซอร์เบาๆ อิอิ :pig4:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จิ้มมมมมมมมมมมมมมม :z13: :z13:
เข้ามาดูก่อนนอน เฮือกกกก :haun4:
-
สะใจชาวหื่นมาก
:haun4:
ถูกใจให้เป็ดไปเลย o13
-
เลือดจะหมดตัวอยู่แล้ว :haun4: :pighaun:
-
เหยดเลือดท่วมจอเหอะ
-
แต่งถึงตีห้าาาาาา o22
ลงทุนมากกกกกค่าาาา :mc4: :mc4:
ตอนนี้หื่นได้อีกน่าร๊ากกกกกกก :jul1: :jul1:
-
หาดทรายกลายเป็นน้ำตาล
-
>.,< ตอนเรียกเลือดจริงๆ
-
โอย โอย กระชูดๆ :pighaun: :haun4: :m25: :jul1:
-
:m25:V :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1:
-
เลือดจะหมดยามเช้าเลยอ่ะกะตอนนี้
ฮักน่ารักเวอร์
-
สุดยอด
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/012-1.gif)Hug so hot.
ร้อนแรงมาก ดีนะที่เป็นหาดส่วนตัว(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/02-1.gif)
-
:pighaun:
-
กรี๊ดดดดดดดดด
เลือดหมดตัวค่ะ :m25:
ร้อนเเรงมาก +1 ไปเลยค่ะ :กอด1:
-
ทะเล หาดทราย สองเรา :L1:
บวกเป็ด
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
เลือดหมดตัว :jul1:
-
โอ้วว
เลือดพุ่งกระฉูด ขอกรุ๊ปบีด่วนๆๆๆๆ 555
:m25:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
:m10: :m10: :m10: น้องปอย วันนี้เขียนฉากนี้ได้ฟิลล์ ดีมาก o13 ร้อนแรงแต่ไม่น่าเกลียด เริ่ด
อิลิ้ง หลงเมียสุดพลังเลยคราวนี้ไปไหนไม่รอด
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
ฮักสุดยอดดดดดดด
อย่างงี้วินจาไปไหนรอกแว้ อิอิ
-
ริมหาดมันลำบากจริงๆด้วย แต่เรียกเลือดซะ ฮ่าาา
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
วินเซอร์อ่อนโยนกับฮักมากๆเลย ก้อฮักเซ็กซี่ขนาดนี้ไม่กระโจนตะครุบนี่ถือว่าความอดทนสูงเลยนะเนี่ย
sex on the beach ช่างเร่าร้อนจริงๆ
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
3 คำ มัน สุด ยอด !!!
3 ภาพ :z1: :m25: :haun4:
-
แบบว่าจัดว่าหนักอ่ะ
วินสุดยอดดดด ฮักตามใจวินเกินไปป่ะนิ
กรี๊ดๆ
:กอด1: :impress2: :-[ :o8:
:pighaun: :z1: :m25:
-
ฮัก น่ารักมากๆ!!
หวานกันจริงๆเลยนะคู่นี้!!
ดูแลฮักดีๆด้วยล่ะวิน
ถ้านายทำฮักเสียใจระวังเสร็จเรา!! OxO
เตรียมตัวนับถอยหลัง หามาม่า :sad4:
พี่ปอยสู้ๆนะคะ นอนเยอะๆด้วยนะ!! :L2:
-
ฮัก~~~~~~~~ ไม่เก็บอะไรเลยอ่ะ
ตามใจเจ้าวินมันจริงๆ อย่างนี้เจ้าวินก็เสียนิสัยแย่
ฮ่าๆๆๆๆ ตอนนี้เรียกเลือดจริงๆ :jul1:
-
:m25: :m25: :m25: :jul1: :jul1: :jul1: :haun4: :haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ขอเลือดด่วน เลือดหมดตัวแล้ววววว
-
:m25: หมดตัวกันแล้ว เลือดฉัน
-
:m25:
-
:jul1: :jul1: ฮักนายน่ารักเกินไปแล้วนะ
อ๊ายยยยยยย :impress2:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
:haun4: :jul1: :pighaun: :z1: :m25:
-
:pighaun: :z1: :oo1:
-
เลือดท่วมมมมม โฮกได้ใจมว๊ากกกกก เขินแทนฮักเนาะ อีพี่วินก็ยังคงความหื่นได้คงเส้นคงวาจริงๆเล้ยยย ให้ตาย ฮ่าๆๆ
-
แบบว่า ,,,,,,,,,,,,,, :m25: :pighaun: :haun4: :jul1:
เพราะว่า,,,,,,,,,,,,,, :oo1:
-
วิน ถ้ารู้แล้วว่าต้องทำบุญด้วยอะไร อย่าลืมมาบอกกันมั่ง....อิจฉา
-
อ๊ากกกกก ยังไม่ได้อ่าน แต่เข้ามากรี๊ดดดดด ก่อน o13 o13 o13
-
เเอร๊ยยย
ทั้งหื่น :jul1:
ทั้งเขิลล :-[
-
กรี๊ดเชือดกำเดาพุ่งเลย
หลงฮักอ่ะ อิจฉาชายวินมากๆ
-
แซ่บค่า
-
กรี๊ดดด~ ฮอยฮักน่ารักกก :o8:
ฮักพัฒนาขึ้นเยอะเลยอ่ะ :m25: อิอิ
มีออนท็อปด้วย ร้อนแรงที่สุด!
-
ฉากที่รอคอย ฮ่าๆๆๆ
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
ฮักน่ารักที่สู๊ดดดดดดดดดดด
-
:pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4:
-
อ้ากกกกก หื่นได้ใจจริงๆ
แล้วฮักก็น่ารักคอดๆอะ
ส่วนวินเซอร์ ถ้าแกทำให้ฮักเสียใจละก็...น่าดู (5555)
thank น้องปอยมากๆจ้า หื่นได้ใจพี่เลยอะ
-
อ๊าย ขอจัดหนักอีกตอนอ่ะนะเค้อ :haun4:
-
:pighaun:เลือดพุ่งแล้วอ่ะ สุดยอดดด !!!
-
o13ฉากทะเลที่ไหนน่ะ ..ทะเลเดือด เลย :z1: :m25:+1
ข่าวแผ่นดินไหว>>>ทุกคนปลอดภัยจ๊ะ :call:
-
เลือดสาดกันไป
ว่าแต่ตอนหน้ายังหวานกันอยู่อีกเหรอ
คู่นี้ไม่ค่อยตบตีกันเหมือนคู่โน้นนิ หรือเพราะฮัก ใจเย็น
-
:m11:
-
ฮักน่ารักอ่ะ วินเซอร์หื่นสุดๆ
-
:m25: โอ้!! บ๊ะเจ้า!! เกินคำบรรยายยยยยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3: (แล้วก็สติแตกอีกรอบ)
-
:jul1: :jul1: :jul1:
เพิ่งได้อ่าน ชอบจัง
ติดตามอย่างเหนียวเน่น o13
ตอนหน้าทะเลยังคงหวาน :impress2:
:กอด1
-
เล...เลือดพุ่งฮร๊าาาาา :haun4:
อยากตามไปส่องจริงจัง แอร๊ยยยยยยย
ฉากนี้ที่รอคอย โฮรกกกกกกกก (หื่นแบบไม่คิดปิดบังอะไรทั้งสิ้น)
ฮอยฮักน่าร้ากกกกกก
อิจฉานายอ่ะวิน ><
ปล.ถ้าไม่อยากให้ฮักเจ็บ นายก็พกเจลหล่อลื่นติดตัวเลยสิวินเซอร์ :z1:
-
:z1: :m25: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1:
-
:mc4:สวัสดีค่า
กำลังกระดื้บอ่านถึงตอนถ่ายแบบ แบบเปียกฝนเทียมนะคะ ก้อจะ :z10:ต่อไป
-
เลือด เลือด ขอ เลือดด่วน จะหมดตัวแล้ว
:haun4: :haun4: :haun4:
-
อ๊าาาาาาาก สมกับที่รอคอย
ถูกใจให้เป็ดเลย อิอิ
-
ละ.. เลือด.. :m25: :m25: :m25:
เลือดหมดตัวแล้วววววว ~!
ร้อนแรงทั้งคู่จริง ๆ -.,-
-
ไปธุระ พึ่งกลับมา
รีบเปิดคอม แล้วค่อย ๆ ย่อง เข้ามาในเล้า
(กลัว วิน กะ ฮัก จะตกใจ
แต่ปรากฏว่าเราตกใจมากกว่า)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฉากที่รอคอย มาแล้วววววววววว
ขณะที่กำลังอ่าน เกิดอาการ :pighaun:
พออ่านจบ อ๊ากกกกกกกก :jul1:
ขอเลือดกรุปบีด่วนคร้าาาาาาาาา
-
ฮักน่ารักแบบนี้อิวินเซอร์มันจะไปไหนรอด
-
โดนใจชาวหื่นที่ซู้ดดด
-
ร่้อนแรงชริงๆ ง๊ากกกก ไม่อยากให้มีดราม่าเบย
:$
-
แอ่ก เลือดหมดตัวแล้วจ้า > <
ทำไมฮักน่ารักอย่างนี้
-
ในเรื่องหวานหยด แต่อีกเรื่องกำลังมาคุุได้ที่
-
เฮือก!! ♥.,♥ ฮักน่ารักเกินไปแล้วน้าาาา~
สู้ๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้ต่อไป~
ปล.ผมไม่ได้รอคอยนะครับ.... กะ... ก็แค่ส่องดูเรื่องนี้ทุกวันว่าอัพหรือยังเท่านั้นเอง? -..-
-
อ๊าก!!! ทะเลกลายเป็นทะเลเลือดไปซะแว้ว เราไม่ได้หื่นนะ แต่ตอนนี้ฮักโดนใจเลยอ่ะ น่ารักน่าฟัดจริงๆ แต่ว่าทำไมวินเซอร์ไม่รู้จักรีไซเคิลใช้ของให้เป็นประโยช์นเลยเนอะ
-
ตามมาจนล่าสุดจนได้ ฮะๆ
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกก ><
-
อ้าก เพิ่งเปิดมาเจอ!!! ท่านฮักน่ารักอะไรอย่างเน้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!~~~~~~~~~ :haun4:
ที่ทะเลตามรีเควสสินะ! มันช่างจี้ดจ้าดสะใจมากฮับ!
ขอขอบพระคุณอย่างสูงที่สร้างเรื่องนี้มา :L2://ยื่นดอกไม้
มันสนุกตั้งแต่เริ่มจนปัจจุบัน ขอให้อัพต่อนานๆนะเรื่องนี้ ได้โปรด
ไม่งั้นผมจะวิ่งทับ :z6: จับท่านปอยมัด :z10: แล้วจิ้มแน่!! :z13:
ฮี่ฮี่ฮี่~ฮี่~!! :z2: //ระบำสังเวย
-
ว้าววสะใจกันไปเลยย
-
โอ้ยๆๆ สุดยอดไปเลยอ่ะ
เล่นกันริมทะเลเลย ตื่นเต้นไปอีกแบบเนอะ ฮ่าๆๆๆ
-
กำเดากระฉูดตายคาคอม :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
ร้อนแรงคั่กๆ!!!
-
อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น ในที่สุดก็ตามทัน
เย้ๆๆๆ
ฮักน่ารักที่สุดเลย
ว่าแต่ เมื่อไรฮักจะรู้นะว่าวินเซอร์รู้แล้วว่า
ฮักกับเลิฟเป็นคนเดี่ยวกัน
แต่ช่างมันเถอะ
ฉากนี้สุดยอดดดดดดดด เลือดหมดตัว
-
เอิ่ม......เม้นท์ไม่ออกเลย :o8: :-[ ร้อนแรงสุดๆ
ขอบคุณมากๆค่ะ :กอด1:
-
:haun4: รักฮักกกกกกกกกกกกก
ขอเลือดเติมด้วย เสียเลือดไปเยอะพอควร
-
:z1: เค้าไม่ได้หื่นนะ แต่ชอบมว๊าก อุ้ยพูดอารายออกไปเนี่ย เขิลๆ :o8:
-
น่ารักก็รักเยอะ ๆ นะลิ้งค์...อย่าเอาแต่คิดแผนแกล้งล่ะ :-[
-
this's a nice story
-
หื่นนนนน
-
:pighaun:
ฮักน่ารักสุดๆเลย~~~
-
โอยย ริมทะเลลล
เขินอ่าา
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
ฮ้า เลิฟมี มาย ว้อน
-
ว้าวๆๆๆ
ฮักร้อนแรงจังเลย หุหุ :z1:
-
หื่นได้ใจจริงจริงเจ้าวินเซอร์
-
นี่มันกี่ตอนรวดเนี่ยยยยยยยย เลือดหมดตัวแล้วววววววว :m25: :m25: :m25: :m25:
-
:m10: น่ารักเกิ๊นนนนนน
-
:a12: :a12: :a12:
-
โฮกกก... :pighaun:
-
สงกรานต์ หมดแล้วรีบกลับมาเร็วๆนะ มีคนคอยอยู่เยอะเลย :pig2:
-
โห....สุดยอดเลยค่ะทั้งคนเขียนและเนื้อเรื่อง นับถือนักเขียนจริงๆ ทำได้ไงคะเนี่ยเจ็ดชั่วโมงเพื่อแต่งนิยายให้เราอ่าน ขอบคุณนะคะสำหรับตอนใหม่ ฮักนี่น่ารักตลอด ยอมเพราะรัก อะไรที่วินเซอร์ชอบ ลำบากแค่ไหนฮักเต็มใจ เฮ้อ... อยากมีแฟนอย่างนี้บ้างจัง รักษาฮักไว้ดีๆนะวินเซอร์ ถ้าพลาดไปจากฮักนี่มีสมน้ำหน้าอย่างเดียวค่ะ :L2:
-
อ่านรวดเดียวเลย กว่าจะตามทัน
ตาลายแทบแย่แน่ะ :เฮ้อ:
รออ่านตอนต่อไปนะ o13
-
ชอบอ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:m7: :m22: :m7:
-
ขอบคุณน๊า :pig4: :pig4:
-
ตามอ่านทันเเล้วววววววว o13
วะ ....วินเซอร์คุณ(มึง)หื่นมาก!!
-
ทำไมถึงทำแบบนี้เนี้ยะ
-
ตอน แรกพบ
< Winzer’s Mode >
[ วินเซอร์ วันนี้ฉันอยากเจอเธอนะ ]
“หือ ทำไมเหรอ? วันนี้ฉันมีเรียนคงจะไม่ว่างหรอก”
ผมตอบไปอย่างไม่สนใจ แน่ล่ะ ยัยก้ามปูเนี่ยผมหมดความสนใจและใส่ใจไปนานมากแล้วนี่น่า ถึงจะเป็นคนสวยมากก็เถอะแต่ว่ามันช่วยไม่ได้ล่ะนะและไม่นานมานี่เธอบอกผมว่าเธอท้อง อ่า! ผมแน่ใจเลยว่านั้นไม่ใช่ลูกของผมแน่นอน ถึงผมจะคบกับเธอนานเป็นปีแต่ผมยุ่งกับเธอแค่ไม่กี่ครั้งก่อนคบกันด้วยซ้ำ หลังๆ มาผมก็ไม่ได้ยุ่งกับตัวเธอเลย และที่สำคัญผู้หญิงคนนี้ก็มั่วพอๆ กับผมนั้นแหละ ทำไมผมจะไม่รู้ใต้หน้ากากอันแสนสวยงามของเธอเต็มไปด้วยความเน่าเฟะ
[ วินเซอร์! เธอจะไม่รับผิดชอบงั้นเหรอ!? ]
“นี่ ถ้าเธอมีลูกของฉันจริงๆ ล่ะก็ป่านนี้คงจะคลอดแล้วล่ะ”
ผมเอ่ยอย่างใจเย็น แม้ว่าผมจะชอบเล่นสนุกแต่ไม่เคยลืมตัวสักครั้ง ผมน่ะระมัดระวังตัวเสมอนั้นแหละ ปัจจุบันนี่ไม่ว่าทั้งโรคทั้งเรื่องไม่คาดฝันมันเยอะจริงๆ อีกอย่างผมก็เพิ่งเข้ามหาลัยเองนะ จะให้เป็นพ่อคนนี่มันก็เร็วเกินไปไม่ใช่เหรอ
[ เธอคงจะจำไม่ได้ วันนั้นเรามีอะไรกันโดยไม่ใส่ถุงยางนะ ]
วันไหนกันฟะ?
นี่คุณเธอกำลังสับสนระหว่างผมกับตัวผู้ที่ไหนล่ะเนี่ย น้ำเสียงของเธอดูลนลานมากขึ้น ช่างน่าสงสารจริงๆ เธอกำลังดังในฐานะนางเอกแต่ก็นะ ดูเหมือนเธอจะทำเรื่องผิดพลาดไปซะแล้ว ผมก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้แล้วล่ะ สงสัยผมต้องเลิกติดต่อกับยัยก้ามปูซะแล้ว
[ วินเซอร์ อย่าเงียบสิ พูดอะไรสักอย่าง! เราเป็นแฟนกันนะ! ]
“แฟนเหรอ? ฉันแทบจะลืมไปแล้วว่าเราคบกัน”
[ ว่าไงนะ เธอนี่มันใจร้าย! ]
“งั้นเราก็เลิกกันเถอะ ฉันน่าจะพูดคำนี้นานแล้วล่ะแต่มันก็ลืมทุกที ”
[ วินเซอร์! แล้วลูกของเราล่ะ จะให้ฉันทำยังไง!? ]
“เฮ่ยๆ นั้นลูกของเธอไม่ใช่ลูกของฉันสักหน่อย เอาล่ะ จากนี้ไปอย่าโทรมาหาฉันอีก บาย~ ขอให้โชคดีนะครับ”
[ วินเซอร์!! ]
ผมตัดสายไปอย่างเย็นชา
เฮอะ เธอก็คงจะรู้แล้วว่าผมพยายามจะเลิกกับเธอก็เลยหาทางจับผมเอาไว้กุเรื่องท้องงี่เง่าขึ้นมาสินะ ให้ตายสิ การถูกผูกมัดเนี่ยไม่เหมาะกับผมจริงๆ นั้นแหละ ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายมันก็เหมือนๆ กันไปหมด การที่จะชอบใครอย่างมั่นคงจริงๆ น่ะมันมีแค่ในนิยายหรือละครเท่านั้นแหละนะ สำหรับผมการนอกใจน่ะทำได้ง่ายดายจนน่าเบื่อ แล้วคนพวกนั้นก็จะตอบกลับด้วยการนอกใจเราต่อ อ่า ไม่ว่าจะทำไปด้วยอารมณ์แค้นหรืออะไรก็ช่างแต่นั้นก็เป็นการนอกใจใช่ไหมล่ะ จะหาคนที่รักมั่นคงคงจะต้องพลิกแผ่นดินหาซะล่ะมั้ง
เฮ้อ นี่ดราม่าเกินไปหน่อยหรือเปล่า? ยัยก้ามปูดันมาทำให้วันแรกของการเรียนซัมเมอร์ของผมมันดราม่าจนอากาศรอบข้างร้อนอบอ้าวไปด้วยเลย เซ็งจริงๆ วะ จริงๆ แล้วผมไม่ใช่คนชอบดราม่าเลยนะ ออกจะรักสนุกด้วยซ้ำ
มองเวลาในมือถือ เหลือเวลาอีกเยอะกว่าจะถึงเวลาเรียน ผมตัดสินใจนั่งม้าหินอ่อนหน้าตึกเรียนเนี่ยแหละ อ๊ะ ลืมบอกไปเลยว่าผมเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ ผมลงเรียนภาคซัมเมอร์แก้เซ็งน่ะครับ
“ว้าย! วินเซอร์นี่น่า”เสียงอุทานของสาวสวยที่บังเอิญผ่านมาทำให้ผมต้องยิ้มตอบกลับไปพร้อมกับยกมือโบกทักทาย เธอก็หน้าแดงเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว
อ่า มันเป็นปฏิกิริยาสำหรับคนหน้าตาดีล่ะนะ เมื่อเจอคนหน้าตาสวยน่ารักผมก็มักจะทำดีและอ่อนโยนด้วย แต่ถ้าเจอคนที่ผมชอบล่ะก็ไม่รู้ทำไมผมจะชอบแกล้งเขาก็ไม่รู้แฮะ อ่า ถึงมันจะไม่ค่อยมีคนที่ผมชอบจริงๆ โผล่นักก็เถอะ มิน่าล่ะ ผมถึงได้อาการดราม่าขนาดนี้ นี่ผมไม่ได้แกล้งใครมานานมากแล้วสินะจนแม้กระทั่งตัวเองก็เกือบจะลืมไปด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นประเภทเอสสุดโต่ง!
เฮ้อ นี่มันเช้าเกินไปสินะถึงไม่ค่อยมีใครมาเลย ผมนั่งมองยอดปลายต้นไม้มองท้องฟ้าสีฟ้าสวย อืม ตอนเช้าๆ เนี่ยท้องฟ้าสวยจังเลยนะ ระหว่างที่ผมกำลังเหม่อมองท้องฟ้าข้างบน จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ผม
ผมหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น พอผมเห็นหน้าหมอนั้นเท่านั้นเลยผมก็แทบจะช็อกกับการแต่งตัวของมัน อะไรกันวะ!? เชยระเบิดเลยวะ! สมัยนี้ยังมีคนนิยมแฟชั่นย้อนยุครุ่นปู่ทวดอยู่อีกเหรอเนี่ย!? เสื้อยืดตัวใหญ่และกางเกงยีนส์ตัวหลวม ดูเหมือนเด็กฮิปฮอปแร๊ปโย่ว ที่หงุดหงิดมากที่สุดก็คือแว่นตารุ่นทวดนั้นแหละ สมัยนี้ยังมีซื้อขายกันอยู่อีกเหรอ!!? ทั้งการแต่งตัวและสภาพทุกอย่างบนตัว นี้มันสไตล์โอตาคุชัดๆ
พูดได้คำเดียวว่าจืดชืดไร้ตัวตนที่สุด!!
“เอ่อ...พี่ครับ ห้องXXXX ไปทางไหนเหรอครับ?”
“ใครพี่มึงไม่ทราบ?”
ชะ!! เจ้าจืดนี้เรียกเขาว่าพี่งั้นเหรอ!? ผมเพิ่งอยู่ปีหนึ่งเองนะ หน้ากูดูแก่ขนาดที่มึงต้องเรียกกว่าพี่เลยหรือไงฟ่ะ!?
“เอ่อ...ไม่ใช่พี่เหรอ?”
“เออ! กูเพิ่งปีหนึ่ง!!”ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดนิดหน่อย เจ้าแว่นจืดนั้นก็ทำชะงักตัวมองหน้าผมนิ่งๆ เหมือนจะตกใจ อะไร! ก็แค่ตัวใหญ่เท่านั้นเอง เหอะ ใครบอกให้มึงตัวเล็กเองฟ่ะ อย่ามาตัดสินใจคนด้วยรูปร่างได้ไหม ชิ!
“รู้จักห้องนี้หรือเปล่า?”เจ้าแว่นถามผมอีกครั้ง ผมเหลือบมองมันเล็กน้อยแล้วยกมือชี้ไปอาคารด้านในสุด
“ขอบใจ”
เมื่อผมได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยขอบคุณผมก็ยิ้มที่มุมปากรับ เจ้าแว่นนั้นก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว ผมมองตามหลังของมันไปแล้วมองมือของตัวเองที่ชี้ไปอาคารนั้น อืมมม... นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมเจ้ามือนี่ถึงได้ชี้ไปอาคารตรงกันข้ามได้ล่ะเนี่ย ทั้งๆ ที่ผมเองก็ตั้งใจจะบอกอยู่แล้วว่าห้องที่เจ้าแว่นนั้นหาอยู่น่ะมันอยู่อาคารข้างหลังผมนี่เอง
เห็นหน้าเจ้าแว่นนั้นแล้วสันดานเสียมันถูกกระตุ้นยังไงไม่รู้สิครับ ผมมองมือของตัวเองอย่างงุนงง ให้ตายเถอะ ทำไมถึงได้ไปแกล้งเจ้าแว่นนั้นเข้าล่ะเนี่ย อาคารนั้นอยู่ไกลซะด้วยสิ ผมต้องโดนมันแช่งแน่ๆ เลย อ่า ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
เอาเถอะ ผมคงจะไม่ได้เจอหมอนั้นอีกแล้วล่ะมั้ง ผมมองเวลาบนมือถือแล้วลุกขึ้น ได้เวลาเรียนแล้วล่ะครับ ห้องที่ผมไปเรียนมันห้อง XXXX นี่น่า...
อ้าว!
นั่นมันห้องเดียวกับไอ้แว่นจืดนั้นไม่ใช่เหรอไง!!?
TBC.
มาอัพแบบสั้นๆ ไปก่อน เดี๋ยวตอนในเนื้อเรื่องจะตามมาทีหลังนะ ^^
ตอนสั้นๆ นี่อารมณ์ประมาณว่าแค่เห็นหน้าก็อยากจะแกล้งอะไรประมาณนี้
-
วินเซอร์ก็ไปแกล้งฮักตั้งแต่แรกอ่ะนะ
-
วินหน้าแก่!! 5555
วินแกล้งคนที่ชอบ?
แสดงว่าชอบฮักตั้งแต่ตอนนั้นสินะ :laugh:
วินนายก็ถนอมๆฮัก(ของเค้า)ให้มากๆนะ
อย่าแกล้งให้มากนักล่ะ :L2:
(มาม่า ใกล้แล้วสินะคะ!! :o12: )
-
ไอ้นิสัยชอบแกล้งคนที่ชอบนี่มันเป็นสัญชาตญาณนี่เองสินะ...
ยังไม่ไรก็แกล้งแบบไม่รู้ตัวไปซะละ เหอๆ
-
หารู้ไม่ว่าคนที่แกล้งนั่นแหละคือคนที่จะรักมากที่สุด 555
-
หายไปนานเลย :really2: คิดถึงมาก :กอด1: กลับมาต่อไวๆนะ
-
วินเซอร์ชอบแกล้ง :laugh:
-
:กอด1:
-
ทำแบบนี้ก้ดูเหมือนแย่ -*-
-
เอาอีก เอาอีก
ยังไม่หายคิดถึงเลย
:m11:
-
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ฮัก ><
-
เจอหน้าก็แกล้งเขาซะแล้ว :laugh:
-
แกล้งโดยไม่รู้ตัวด้วยยยยยย
5555+
วินเป็นเอสสินะ *0*
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
เจอกันครั้งแรกวินเซอร์ก้อแกล้งฮักซะแล้ว "ชอบแกล้งคนที่รัก" จริงๆด้วย
-
เห็นแล้วอาการเก่ากำเริบเลยนะ
:กอด1:
-
โดนแกล้งแต่แรก ชอบไปได้ไงงิ
-
แกล้งได้น่ารักมาก 5555555555
-
เจ้าเลห์ที่สุด 5555555555
-
ฮักนี้น่ารักที่สุดในสามโลก
-
:z3: :z3: :z3:เเกล้งไปแบบไม่รุ้ตัวเรอะวิน!!! :z6:
-
ทำกับฮอยฮักของช้านได้นะ วินเซอร์ :m16:
-
หื่นจนแก่ไงวินน่ะ
-
เลิกแกล้งฮักได้แล้ว
:L2: :L2:
-
เจอกันครั้งแรก วินเซอร์ ก็แกล้งฮักเลยอ่ะ
ใจร้าย
-
วินแกล้งคนที่ชอบตามสัญชาตญาณสินะ
-
มันคือปฏิกิริยาตอบสนองของสามีที่มีต่อภรรยา!! กร๊ากกก~!
ช่วงนี้อัพเร้ววว เร็ว จิ้มไม่ค่อยทัน แต่ก็ยังรอ :กอด1:
:z2: :z2:
-
จิ้มรอบสองงงงง ย้ากกกก เห็นเปลี่ยนชื่อก็กดเลย :z2:
จะอัพหรอ จะอัพหรอ จะอัพหรอ :oni2:
-
ตอนที่ 25
เฮ้ยๆ จะเปลือยไปถึงไหนฟะ?
ผมยืนมองคนรักที่เดินเปลือยท่อนบนให้ว่อนทั่วกองถ่าย ซีนนี้ถ่ายที่น้ำตกเป็นฉากที่ไม่ใช่คิวของผม คราวนี้เป็นคิวของฮอยฮักและสาวน้อยฮันน่าเป็นฉากกุ๊กกิ๊กที่หาได้ยากจากหนังเรื่องนี้ แถมยังเป็นฉากในน้ำตกอีก โรแมนติกซะ หงุดหงิดตรงที่ทำไมฮอยฮักต้องถอดเสื้อผ้าด้วยไม่ทราบ! ลงน้ำแบบใส่เสื้อผ้าก็ได้นี่น่า เฮอะ โธ่เอ๊ย ไอ้วินเซอร์ใจเย็นสิเฟ้ย นี่คืองานนะงาน!
ผมนั่งข้างโฟมผู้กำกับคนเก่งเพื่อเรียนรู้งานของผู้กำกับ ปกติผมตั้งใจเรียนรู้แต่ตอนนี้ผมไม่มีสมาธิที่จะเรียนรู้เอาซะเลย ก็จะให้มีสมาธิได้ยังไงเล่า เมียสุดที่รักกำลังเปลือยท่อนบนให้ชาวบ้านอ่านกินจะๆ แบบนี้ ชวนให้หงุดหงิดจริงๆ นั่นน่ะกูดูได้คนเดียวน่ะเฟ้ย! ฉุนกึกเลยฟะ ชิ!
ทั้งๆ ที่มีงานยุ่งไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอกันบ่อย ได่แค่คุยทางโทรศัพท์แถมได้คุยแค่สั้นๆ ตั้งแต่กลับมาจากทริปนั้นรู้สึกว่าพวกเราห่างเหินกันเพราะแต่ละคนยุ่งจนหัวฟู ถึงจะได้เจอในกองถ่ายแต่ก็คุยอะไรกันไม่ได้มากมาย อารมณ์ของผมในตอนนี้ทุกอย่างที่เห็นมันช่างขัดตาไปหมด
“วินเซอร์ นายมองอะไรอยู่?”พี่โฟมเงยหน้าขึ้นจากจอภาพหันมาถามเสียงเรียบๆ ผมตอบกลับไปสายตายังจับจ้องที่จอ
“จังหวะตอนขยับเข้ามาใกล้กันน่าจะค่อยๆ ซูมเน้นกว่านี้ น่าจะทำให้คนดูน่าตื่นเต้นมากกว่านะครับ”
ไม่ใช่แล้ว! จะเข้าใกล้เมียกูเกินไปแล้ว! มือนั่นก็ทั้งแกะทั้งกอดลูบคลำอยู่ได้!
“คิดเหมือนกันเลย!”พี่โฟมยิ้มออกมากว้างแล้วหันไปตะโกนสั่งการ ผมนี่โคตรเซ็ง จะไปยืดเวลาให้ฮักโชว์เนื้อหนังมังสาอีกทำไม!? ให้ตายสิ เอาเถอะ เพื่อหนังจะออกมาได้ดูดีที่สุด ผมยอมหักใจก็ได้
หลังจากที่ถ่ายจนเป็นที่พอใจใช้เวลาไม่นาน พี่โฟมยกโทรโข่งสั่งพักกองให้ทุกคนได้พักผ่อน แต่ละคนดีใจออกหน้าออกหน้า แหงล่ะ น้ำตกแห่งนี้น้ำใสสะอาดน่าเล่นมากทีเดียว ผมตั้งท่าจะลุกขึ้นเพื่อไปพักบ้างแต่สวรรค์คงไม่ให้โอกาสนั้นกับผม พี่ผู้กำกับหน้ายิ้มจับชายเสื้อของผมชี้ไม้ชี้มือเพื่อจะปรึกษาเรื่องงานของวันพรุ่งนี้ ผมแหงนหน้ามองฟ้า เฮงซวยเอ๊ย! ผมนั่งที่เดิมในขณะที่ได้แต่มองคนอื่นๆ ทยอยเก็บอุปกรณ์เตรียมจะไปเล่นน้ำกันเต็มที่
ผมเหลือบสายตาไปมองฮอยฮักซึ่งกำลังถูกผู้คนห้อมล้อม ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนสิ! จะว่านเสน่ห์หลอกล่อใครหรือไง? แค่ปัจจุบันที่มีอยู่มันยังไม่มากพอเหรอ ไม่ว่าจะเป็นฮันน่า เจ้าเรด หรือแม้กระทั่งคุณพี่นัทก็เข้าไปร่วมวง ผมคอยระวังไอ้คุณพี่นัทสุดขีดเพราะเจ้าแก่นี่คอยฉวยโอกาสได้ทุกเวลา มีลูกล่อลูกชนแพรวพราว ประมาทเฮียแกไม่ได้เลยครับ เหนื่อยโคตรๆ กับเจ้าคนที่หว่านเสน่ห์ใส่คนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ตั้งใจหรือไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
กลุ่มนั้นพูดคุยกันสนุกเฮฮาแต่ดูเหมือนกัดกันเอง เจ้าเรดมองคุณพี่นัทกับสาวน้อยฮันน่าเขม็ง ส่วนฮันน่าก็เขม็งเจ้าเรด มีแต่คุณพี่นัทนี่แหละที่ทำหน้ายิ้มไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ส่วนฮอยฮักไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวอะไรกับพวกนั้นหรอกครับ ต่อให้พวกนั้นแย่งกันแทบตายก็คงจะไม่คิดว่าเป็นเพราะตัวเองแหงๆ บางครั้งผมก็รู้สึกว่าฮอยฮักถ้าไม่สนใจอะไรสักเรื่องก็จะไม่สนใจแบบเมินเฉยสุดขั้วโลกไปเลยล่ะ ยังดีนะที่ผมไม่ใช่หนึ่งในนั้น
“พรุ่งนี้การถ่ายนอกสถานที่เป็นซีนสุดท้ายแล้ว ที่เหลือเป็นฉากต่อสู้ที่ถ่ายในสตูดิโอ คงจะต้องมีคิวซ้อมเยอะหน่อยเพื่อจะได้ฉากต่อสู้ที่ไหลลื่น”
ผมที่หูฟังสิ่งที่ผู้กำกับพูดและพยักหน้ารับเป็นจังหวะ ตาจ้องไปที่กลุ่มของนักแสดงทั้งหลายซึ่งกำลังทยอยไปที่พักกัน โธ่เอ๊ย ผมก็อยากจะเล่นน้ำกับฮอยฮักเหมือนกัน!
“วินเซอร์?”
“มีอะไรครับ?”ผมกลับมาสนใจงานตรงหน้าด้วยใบหน้าจริงจัง
“พวกพี่จะย้อนดูซีนที่ถ่ายเสร็จเมื่อกี้อีกครั้ง นายจะดูด้วยกันไหม?”
แล้วกูปฏิเสธได้ไหมเล่า บ้าจริง!
“ครับ”
พี่โฟมมองผมอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร โทษทีพี่ตอนนี้ผมกำลังนอยด์ ผมและผู้กำกับรวมไปถึงผู้ช่วยทั้งหลายนั่งดูซีนที่ถ่ายเสร็จเพื่อคุยเรื่องรายละเอียด ยิ่งดูก็ยิ่งหงุดหงิด สองคนนี้ช่างเป็นนักแสดงที่ดีจริงๆ! แสดงซะผมอินกับบทบาทของพวกเขา เหมือนทั้งสองรู้สึกดีๆ ต่อกันจริงๆ งั้นแหละ พับผ่า! ลมหึงพัดกระพือขึ้นเรื่อยๆ ในอก อึดอัดจนจุก พอเข้าฉากกับฮักทีไรยัยฮันน่าแสดงได้ดีกว่าตอนปกติเลยน่ะ เฮอะ! โธ่เอ๊ย ผมกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย บ้าหึงไปทั่วขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน นี่มันจะเกินไปแล้วนะ! สงบใจหน่อยโว้ยไอ้วินเซอร์ ทำงานๆ ท่องไว้ ทำงานอยู่...
“อืม คู่นี้เขาน่ารักดีนะ”พี่โฟมหัวเราะขึ้นมาเบาๆ แล้วเอ่ยชม ผมยิ้มรับในใจคัดค้าน ไม่จริง! ไม่เห็นจะน่ารักตรงไหน!? ไม่เหมาะสมกันเลยด้วยซ้ำ เฮอะ! คนในกองยิ้มเอ็นดูถ้วนหน้าพลางมองไปที่ฮอยฮักกับยัยฮันน่าที่เดินกลับมาที่น้ำตก แต่ผมดูยังไงก็เห็นว่ายัยฮันน่าใช้กำลังลากฮักมาอย่างไม่เต็มใจมากกว่า
จงใจสินะ จงใจใช่ไหม!?
ยิ่งมองยิ่งทำให้ผมไม่ชอบขี้หน้ายัยฮันน่าคนนี้จริงๆ ใส่ชุดบิกินี่มาเล่นน้ำตกเลยนะ คุณเธอเตรียมพร้อมเกินไปแล้ว! แถมยังพยายามจะใช้ประโยชน์จากเรือนร่างของตัวเองออเซาะฮอยฮักอีก ผมอดจะหวั่นไม่ได้ ยังไงฮอยฮักก็เป็นผู้ชาย เจอความนิ่มนุ่มของสตรีเพศเข้าไปก็ต้องเขวกันบ้างแหละ ผมก็ยังเป็น!
“มีจุดไหนที่นายว่าเห็นว่าต้องแก้อีกหรือเปล่าวินเซอร์?”
“ทำไมเหรอครับ?”ผมมองพี่โฟมอย่างแปลกใจ จู่ๆ ก็หันมาถามผม พี่โฟมเลิกคิ้ว
“ก็เห็นนายทำหน้าเหมือนไม่พอใจนี่น่า อยากแก้ตรงไหนหรือเปล่า?”
“ไม่หรอกครับ ผมก็แค่กำลังคิดไอเดียรายการวาไรตี้ใหม่ที่พ่อสั่งให้คิดน่ะครับ”
“นายนี่ขยันเกินไปแล้วนะ”พี่โฟมว่าอย่างนั้นผมก็ได้แต่ยิ้มรับล่ะครับ
“เอาล่ะ วันนี้พักก่อนล่ะกัน ถ้ามีอะไรอีกฉันจะเรียกประชุม”พี่โฟมยิ้มตาหยีแล้วลุกขึ้นบอกลาผู้ช่วยแต่ละคนของพี่เขา
ในที่สุดก็เลิกสักที ผมหันไปมองฮอยฮักที่โดนเจ้าเรดและเฮียนัทลากลงน้ำ พวกเขาเล่นน้ำกันอย่างสนุก ฮอยฮักโดนพวกนั้นลากเข้าวงไปอย่างช่วยไม่ได้ ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาที่ริมน้ำตก ในใจท่องยุบหนอพองหนอ ไม่หึงหนอ!
“ไง คุณผู้ช่วยผู้กำกับ”
“พวกพี่มาตั้งแต่เมื่อไรน่ะ?”ผมชะงักเท้ามองสองหนุ่มที่นั่งหย่อนขาลงไปในน้ำแล้วร้องถามอย่างแปลกใจ
ผมเดินมายืนข้างๆ พี่ลอนดอนที่กำลังโบกมือทัก คนที่นั่งด้วยอีกคนก็คือพี่นิวยอร์กเจ้าเก่า วันนี้ทั้งสองไม่มีคิวถ่ายแต่เป็นวันพรุ่งนี้ครับ ไหนบอกว่าจะมาถึงตอนค่ำๆ ล่ะ พี่ลอนดอนยักไหล่ไม่สนใจ คนที่เป็นคนตอบคำถามผมกลับเป็นพี่นิวยอร์ก
“งานเสร็จก่อนกำหนดก็เลยมาถึงเร็ว”
“น่าจะบอกกันก่อนนะครับ”
“บอกพี่โฟมแล้วล่ะ”พี่นิวยอร์กยิ้มแล้วเอ่ย ผมพยักหน้ารับแล้วทรุดตัวนั่งลง
พวกเราสามคนชวนกันคุยตามประสาของคนในวงการน่ะครับ ก็มีเรื่องเพลงบ้าง เร็วๆ นี้ทางบริษัทของเราจะจัดคอนเสิร์ตประจำปีน่ะครับ บริษัทของพ่อผมมันมีงานครอบคลุมไปแทบจะทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นนักร้อง นักแสดง นายแบบโฆษณา พิธีกรวาไรตี้ แบบว่าเยอะมาก พ่อนี่เก่งจริงๆ สร้างบริษัทของตัวเองให้ยิ่งใหญ่ได้ขนาดนี้โดยไม่พึ่งบารมีของปู่เลยสักนิด พ่อคือคนที่ผมนับถือมากที่สุด
“ได้ยินมาว่าท่านประธานกำลังให้นายทำวาไรตี้สินะ?”
“ใช่แล้วครับพี่นิว ตอนแรกรายการ Let’s play ผมคิดขึ้นมาแท้ๆ แต่พ่อดันโยนไปให้คนอื่นทำแทนซะได้ ตอนนี้จะให้ผมคิดรายการใหม่อีก”ผมบ่นพึมพำไม่เชิงว่าไม่พอใจหรอกนะแต่มันก็ชวนให้หงุดหงิดอยู่บ้าง
“เอาน่า ถ้าเป็นนายล่ะก็พี่ว่าต้องมีไอเดียดีๆ แน่”
“พี่นิวก็ชมกันเกินไป”
ผมกับพี่นิวยอร์กคุยข้ามหน้าข้ามหน้าพี่ลอนดอนอยู่นานจนกระทั่งพี่นิวยอร์กถูกพี่โฟมลากออกไปคุยตามประสาเพื่อนสนิท ทิ้งให้ผมอยู่กับพี่ลอนดอนสองต่อสอง เราสองคนต่างเงียบไม่มีใครเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน ผมหันไปมองฮอยฮักอีกครั้ง พวกเขากำลังเล่นโยนบอลในน้ำกัน เฮอะ ผมหันไปมองทางอื่นอย่างไม่พอใจ เห็นแล้วมันบาดตาบาดใจ ทีน้ำตกน่ะเล่นทีน้ำทะเลไม่เห็นลงมาเล่นกับผมเลยสักครั้ง!
“ดูเหมือนว่ารุ่นน้องของฉันเขาจะสนิทสนมกับคนในกองถ่ายแล้วนะเนี่ย”พี่ลอนดอนมองไปที่ฮอยฮักแล้วบ่นพึมพำ ผมหันมามองแวบหนึ่งเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย ถ้ามีพิรุธเดี๋ยวพี่ลอนดอนจับได้ผมไม่แย่หรอกเหรอ? พี่ลอนดอนมองผมเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ผมก็ยิ้มแล้วเลิกคิ้วขึ้น
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“ฉันรู้นะโว้ยว่าพวกแกน่ะแอบคบ”พี่ลอนดอนพูดหน้าตาย รู้!? พี่เขาพูดถึงใครวะ หมายถึงผมกับฮอยฮักน่ะเหรอ? แล้วพี่เขารู้ได้ยังไง ไอ้ผมก็มั่นใจเต็มร้อยว่าไม่เคยเผยท่าทางให้จับผิดได้นะ ผมทำเหมือนไม่เข้าใจแบบแนบเนียน
“พี่พูดถึงอะไรเหรอครับ?”
“ไม่ต้องปิดบังฉันหรอกเพราะเจ้าฮักน่ะวิ่งทำหน้าระรื่นหน้าบานปานกระด้งมารายงานฉันอย่างละเอียดยิบ แหม แกนี่โรแมนติกจริงๆ สมคำร่ำลือว่ะไอ้วิน!”พี่ลอนดอนยิ้มล้อนิดๆ แล้วตบไหล่ของผมดังปักๆ
ฮักกก! ทำไมต้องไปบอกตัวปัญหาอย่างหมอนี้ด้วยเนี่ย!? พี่ลอนดอนมองผมเหมือนอยู่เหนือกว่า ผมเริ่มเหงื่อตก เอาแล้วไง อุตส่าห์ระวังตัวแจเพื่อไม่ให้พี่ลอนดอนเอาผมเป็นของเล่นแก้เซ็งแต่ไม่วายโดนจับไต๋จนได้
“อย่าห่วงเลย ฮักบอกว่าถ้าฉันแกล้งแกเขาจะเอาคืนเป็นสิบเท่าฉันไม่อยากยุ่งยาก อีกอย่างแกล้งแกไปก็ไม่สนุกเท่ากับแกล้งเจ้าฮักมันหรอก”พี่ลอนดอนส่ายหน้าอย่างไม่ยี่หระ แถมยังพูดเต็มๆ ปากอีกต่างหาก นั้นสินะครับแกล้งใครไม่สนุกเท่าแกล้งฮอยฮักหรอกเนอะ ผมพยักหน้าเห็นด้วยทันที
“ฮอยฮักยังไม่รู้สินะว่าแกรู้ว่าฮักคือเลิฟมีน่ะ”
“คิดว่าน่าจะยัง”
“แล้วแกไม่คิดจะบอกเขาหรือไง?”
“ไม่ ผมรอให้ฮักเป็นคนมาบอกผมเอง”
“ว่าแต่พวกแกตกลงเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม?”
“เอ่อ...เรื่องนั้นมันก็...”ผมพยายามคิดแต่ก็คิดไม่ออกว่าตัวผมได้ขอฮักเป็นแฟนอย่างเป็นทางการหรือยัง เอ๊ะ ผมยังไม่เคยพูดเลยเหรอเนี่ย แย่จริงๆ ว่ะ ทำไมลืมไปได้วะ!? แต่ว่าขนาดนี้แล้วยังจะไม่ต้องพูดอะไรมากหรอกมั้ง? ก็รู้ๆ กันอยู่นี่น่า พี่ลอนดอนมองผมแล้วถอนหายใจเบาๆ
“วินเซอร์แกรู้สึกไหมว่าเจ้าฮักมันฉลาดมากแต่กลับโง่มากในบางเรื่อง”
รู้นานแล้วล่ะครับ แถมหมอนั้นยังเป็นคนเถรตรงซะน่าตกใจอีกต่างหาก ผมได้แต่ยิ้มรับแห้งๆ พี่ลอนดอนก็พูดต่อด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่สีหน้าของพี่เขาเหมือนจะเป็นห่วง จากที่คลุกคลีตีโมงกับพวกหน้าตายมานาน ผมมองเห็นเป็นแบบนั้นล่ะนะ
“แกรู้ไหมเมื่อเร็วๆ นี้เจ้าฮักน่ะถูกประธานทิมเรียกไปด่าอยู่หลายครั้งเลยนะ”
“ทำไมเหรอครับ?”ผมขมวดคิ้วทันที ลุงทิมแกเรียกไปด่าเรื่องอะไรกัน? เรื่องของผมงั้นเหรอ? ลุงทิมน่าจะยังไม่รู้นี่น่า
“ก็ตอนที่สัมภาษณ์นิตยสารน่ะหมอนั้นดันไปเถรตรงตอบว่ากำลังมีความรักอยู่น่ะสิยังดีที่บอสแก้สถานการณ์ให้ถึงไม่ได้เป็นข่าว หมอนั้นเป็นพวกเถรตรงที่ไม่คิดจะโกหกสื่อเลยสักนิด ถ้าใครถามมาตัวข้าก็จะตอบไปตรงๆ เฮ้อ ประธานทิมเขากลุ้มใจเรื่องนี้มาก แถมระยะนี้ แกดูสิ เจ้าฮักอาจจะไม่รู้ตัวแต่มันกลับมีพีโรโมนมากกว่าเดิมซะอีกแล้วแกคิดว่านี่เป็นความผิดของใคร!?”
“...” ขอโทษครับ เดี๋ยวผมจะสั่งสอนเมียให้นะครับ!
อีกอย่างมันเป็นเรื่องปกติของคนที่มีความรักและเซ็กซ์ที่ดีย่อมมีรัศมีของความดูดีเพิ่มขึ้นล่ะนะ ผมมองฮอยฮักแล้วกลุ้มใจตามพี่ลอนดอน ยิ่งกับหมอนี้แล้วยิ่งไปกันใหญ่! ผมควรจะทำยังไงดีเนี่ย พี่ลอนดอนตบไหล่ของผมเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืน
“เอาเถอะค่อยๆ คิดแก้ปัญหาไปล่ะกัน ฉันขอตัวก่อนล่ะ”
หลังจากที่พี่ลอนดอนเดินจากไปผมก็นั่งครุ่นคิดอยู่ที่เดิม ฮอยฮักเป็นประเภทเถรตรงหมอนั้นไม่คิดจะแกล้งตอบเลยหรือไงนะ แล้วนี่ถ้าเราเป็นแฟนกันจริงๆ วันข้างหน้าเกิดมีคนมาสัมภาษณ์หมอนั้นคงไม่ตอบไปด้วยสีหน้าตายว่าเป็นแฟนกับผมหรอกใช่ไหม? ไม่น่าจะใช่ เอ่อ...ผมชักจะไม่แน่ใจแล้วสิ ถ้าเป็นฮอยฮักล่ะก็ผมว่าเขาต้องบอกความจริงไปแหงแซะ! พระเจ้า ผมเริ่มเครียดกับนิสัยส่วนนี้ของฮอยฮักซะแล้วสิ แต่ถ้าผมไม่บอกว่าเราเป็นอะไรกันมันก็เหมือนกับว่าผมไม่จริงจังด้วยน่ะสิ อืม...ทำไมมันยุ่งยากแบบนี้วะ
“ลิ้ง! คิดอะไรอยู่หน้าเครียดเชียวนะ”
ผมสะดุ้งตกใจกับมือที่วางลงบนไหล่ คนที่เรียกแบบนี้มีแค่คนเดียวแหละครับ ผมหันมาทำหน้าบึ้งใส่คุณพ่อที่เคารพ เล่นโผล่หัวมาแบบไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียงกันเลยนะครับคุณพ่อ! พ่อของผมยิ้มกว้างแล้วนั่งลงข้างๆ ผม ว่าแต่พ่อมาทำอะไรที่นี้? เป็นประธานบริษัทแล้วมาเที่ยวเตร่แบบนี้มันไม่ดีนะครับ
“ช่วงนี้ดูลูกมีความสุขดีนะ”
“งั้นเหรอครับ?”ผมหันไปมองพ่ออย่างแปลกใจ ผมก็ไปกินข้าวกับพ่อบ้างหรือไม่ก็กลับไปบ้านของปู่ที่พ่ออยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้บ่อยนัก ทำไมพ่อถึงได้ตาแหลมมองออกได้ปุบปับขนาดนี้ อ่า ก็นั้นสินะ ก็เพราะผมเป็นลูกชายคนเดียวของพ่อนี่น่า ถ้าพ่อไม่สังเกตผมแล้วพ่อจะไปสังเกตใคร
“ถ้าลิ้งจะไปแต่งวันไหนพ่อจะไปขอให้นะลูก ฮือ...นี่พ่อต้องเสียแกให้กับลูกสะใภ้แล้วเหรอเนี่ย โฮ...”
“พ่อ...”
ผมเรียกอีกฝ่ายอย่างอ่อนใจ กำลังซึ้งอยู่แล้วเชียว! ผมหัวเราะขำกับท่าทางเหมือนโอเว่อร์ของพ่อ อ่านการ์ตูนมากไปแล้วนะพ่อ มีควักอุปกรณ์เสริมอย่างผ้าเช็ดหน้ามากัดไว้อีกต่างหาก นี่กะจะเล่นเอาฮาเต็มที่ล่ะสิ เจ้าพ่อบ้าเอ๊ย! ผมส่ายหน้าแล้วยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเปิดปากปลอบใจ
“เอาน่า ถึงจะแพ้ลูกสะใภ้แต่พ่อก็เป็นพ่อคนเดียวของผมล่ะนะ”
“...ฮือออ~! ลิ้ง แกมันน่ารักจริงๆ!”พ่ออึ้งอยู่นานก่อนจะโผเข้ามากอดผมซะเต็มรักแล้วปล่อยโฮอย่างเด็กๆ
ผมถอนหายใจปล่อยให้พ่อกอด จะว่าไปแล้วมันก็นานมากแล้วน่ะเนี่ยที่พ่อกอดผมไว้แบบนี้ ตั้งแต่โตมาผมก็มักจะหลบหลีกไม่ให้ท่านเข้ามากอดอยู่เรื่อยนี่น่า พ่อเป็นคนที่ห่วงใยและทำเพื่อผมมาตลอด ผมยกมือตบไหล่ของพ่อเบาๆ
ขอโทษแล้วก็ขอบคุณมากครับพ่อ
ไหงจากบทเครียดๆ มาเป็นบทซาบซึ้งแบบนี้ได้วะเนี่ย...
“...อ๊ะ”สายตาของผมก็ไปประสานเข้ากับสายตาของฮอยฮักที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร ในมือของเขาถือลูกบอลสงสัยจะมาตามเก็บลูกบอลแหง สายตาของหมอนั้นกำลังมองผมสลับกับพ่อแล้วเหมือนจะยิ้มออกมานิดๆ
งะ...ผมตัวแข็งทื่อทันที
“โอ๊สต์ เลิฟมีเล่นน้ำสนุกไหม?”พ่อเงยหน้าขึ้นมองไปเห็นฮอยฮักก็โบกมือทักทายกันอย่างสนิทสนมราวกับซี้กันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน
“ครับ ขอโทษที่มารบกวน”ฮอยฮักตอบกลับมาอย่างสุภาพ
“ไม่เป็นไร อย่าเล่นน้ำนานนักล่ะ เดี๋ยวเป็นหวัด”
“เข้าใจแล้วครับ”
ผมมองพ่อกับฮอยฮักคุยกันเงียบๆ ดูลูกสะใภ้กะพ่อตาคุยกันแบบนี้ มันแอบปลื้มลึกๆ แฮะ
“เอ้อ ว่าแต่เมื่อกี้เธอเห็นไหม?”พ่อโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วยกมือกั้นปากกระซิบกับฮอยฮัก แต่ประทานโทษมันได้ยินเหมือนเดิมเฟ้ย!
“เอ่อ ครับ”ฮอยฮักพยักหน้า
เจ้านี่ก็ยังตอบตรงไปตรงมาเหมือนเดิม!
“ลิ้งก็เป็นแบบนี้แหละ น่ารักใช่ไหมล่ะ ฮิๆ ลูกของฉันอะ”พ่อเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ มันน่าภูมิใจตรงไหน!?
“ครับ”
โอ๊ยยย!! พอเถอะ จะนินทาก็ไปนินทากันไกลๆ หน่อยได้ไหม!? แล้วเจ้าบ้าฮอยฮักจะมาครับอะไรกันเล่า ผมหน้าแดงร้อนผ่าวจนจะไหม้อยู่แล้ว รีบๆ ไปเลย ไป่! ฮอยฮักเงยหน้ามองผม หน้าน่ะนิ่งอยู่หรอกแต่ทำไมสายตามันเหมือนกำลังล้อเลียนผมอยู่อย่างไรอย่างนั้น ตูโคตรอายเลยเฟ้ย
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“โอ๊สต์ ไว้คุยกันใหม่นะ”
ฮอยฮักโค้งตัวเล็กน้อยแล้วเดินลุยน้ำห่างออกไปเพื่อสมทบกับพวกที่รออยู่ ผมก้มหน้าลงอย่างหมดเรี่ยวแรง หน้าร้อนขึ้นมาเหมือนเป็นไข้ บ้าที่สุด! น่าอายโคตรที่ให้หมอนั้นเห็นตอนที่กำลังอยู่กับพ่อแบบนี้ ภาพลักษณ์ของผม หมดกัน!
“ลิ้ง? เป็นอะไรน่ะ?”
“ถ้าไม่ยุ่งกับผมตอนนี้จะขอบคุณมาก”
“ฮ่าๆๆๆ! อะไรกัน ไม่เห็นต้องเขินคนกันเอง”
เพราะว่าเป็นคนกันเองน่ะสิถึงได้เขิน เจ้าพ่อบ้าเอ๊ย!
การถ่ายทำกว่าจะเรียบร้อยก็เล่นสูบพลังชีวิตของทุกคนในกองเกือบจะหมดตัว ยิ่งมีท่านประธานมาวนเวียนยิ่งทำให้พนักงานทุกคนเกร็งกันถ้วนหน้าและที่น่าเจ็บใจมากที่สุดคือตัวการทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก! เจ้าพ่อบ้าเอ๊ย! ฮอยฮักกลับไปก่อนเพราะมีงานอื่นอีกและคิวของเขาก็ถ่ายเสร็จเรียบร้อยสมบูรณ์ ส่วนผมน่ะเหรอ? ถึงจะกลับมาแล้วแต่ก็ต้องหมกตัวอยู่ในสตูดิโอยุ่งกับเรื่องตัดต่อเพิ่มนั้นเพิ่มนี่กว่าจะถูกปล่อยตัวออกมาผมก็สะลึมสะลือเกือบจะลืมว่ากลับมานอนห้องได้ยังไง
และแล้วผมก็ได้เวลาพักผ่อนสักที! หลังจากตะลุยทำงานกับพวกพี่ๆ ขนาดไม่หลับไม่อาบน้ำ เพราะเจ้าประธานตัวแสบพูดหน้าตาเฉยว่าอยากจะให้หนังเสร็จสมบูรณ์เร็วๆ อะแฮ่ม ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะครับ ที่สำคัญคือ...วันนี้ฮอยฮักจะมาที่ห้องผม เยส! ในที่สุดฮักก็ว่างจนได้ ผมแทบจะจุดพลุฉลองหลังจากที่ฮักโทรมาบอก
กริ๊งๆ
“ยินดีต้อนรับค่ะ”เสียงพนักงานของร้านเอ่ยต้อนรับเสียงใสเมื่อผมเดินเปิดประตูร้านเข้าไป ร้านตกแต่งได้ดูดีมากเลยแฮะ พนักงานเดินเข้ามาหาผม
“ไม่ทราบว่าคุณลูกค้ากำลังมองหาอะไรอยู่คะ?”
“คือ...ผมอยากจะดูสุนัขตัวเล็กๆ น่ารักๆ น่ะครับ”
“งั้นลองดูพันธุ์ปอมไหมคะ?”
“ครับ”
ผมเดินตามพนักงานมาเข้าโซนสุนัขพันธุ์เล็กแล้วเดินเลี้ยวเข้าซอยพันธุ์ปอมเมอเรเนียน พอเข้ามาในเขตนี้ก็จะเห็นสุนัขตัวเล็กๆ สีขาวบ้าง สีน้ำตาลอ่อน สีครีมนอนอยู่ในกรง มีตั้งหลายตัวเลยแฮะ ผมมองดูทีละตัวแล้วเกาหัวแกรกๆ เจ้าหมาพวกนี้มันน่ารักเหรอวะ? ผมไม่มีความสนใจเกี่ยวกับเจ้าพวกนี้สักนิด อีกอย่างผมก็ไม่เคยคิดจะเลี้ยงมันด้วย ถามว่าผมมาที่ร้านสัตว์เลี้ยงทำไมน่ะเหรอ? อืม เมื่อเร็วๆ นี้พี่ลอนดอนบอกว่าฮอยฮักโดนลุงทิมว่ามาอีกแล้วแถมช่วงนี้หมอนั้นก็ดูซึมๆ ไปด้วยผมก็เลยคิดว่าถ้ามีอะไรที่ทำให้เขาร่าเริงขึ้นมาได้ก็คงจะดี
จากที่สังเกตฮอยฮักน่าจะชอบพวกสัตว์ตัวเล็กๆ น่ารักน่าเอ็นดู ไม่ว่าจะตอนที่ถ่ายแบบตอนนั้น ตอนที่เฮียนัทเอาหมามาล่อ หรือพวกกระต่ายตอนไปที่ทะเล แม้กระทั่งคนเจ้าบ้านี่ยังเอ็นดูพวกตัวเล็กๆ น่ารักๆ เลย! อย่างเจ้าพรีสต์ตัวดีนั้นไง แล้วเดี๋ยวนี้ดันเพิ่มเจ้าเรดตัวปัญหาเข้าไปอีก ผมยืนคิดหนักอยู่นานสองนานจนพนักงานสาวเอ่ยทักขึ้น
“เอ่อ ไม่ทราบว่าถูกใจตัวไหนไหมคะ?”
“เอ่อ...เดี๋ยวนะครับ อืม...”ผมพยายามเดินหาตัวที่ถูกใจ ตัวเล็กๆ น่ารักๆ อืมมม...สีขาวหรือว่าสีครีมดี? อืม...อ๊ะ! ผมหยุดมองตรงหน้าเจ้าหมาตัวน้อยสีขาว มันเหมือนก้อนสำลีขาวขนาดกำปั้นแล้วมีตาโตๆ สีดำ ผมดูแล้วขำทันที น่ารักดีแฮะ หึๆ ฮ่าๆๆ แถมยังหมาตัวนี้เหมือนทำหน้าเหม็นเบื่อเซ็งแสนเซ็งอีกต่างหาก เห็นเจ้าตัวนี้แล้วคิดถึงฮอยฮักขึ้นมาเลย ผมยิ้มกว้างแล้วหันไปหาพนักงาน
“ผมเลือกตัวนี้แหละครับ”
“...อ๊ะ! ค่ะ ตกลงเลือกตัวนี้น่ะคะ!! มันเป็นปอมเมอเรเนียนพันธุ์ทีคัพ ตัวผู้ เพิ่งอายุ 1 เดือนเองนะคะ...”พนักงานคนนั้นจ้องผมจนเหม่อ พอผมหันไปถึงกับสะดุ้งตัวโหยงเลย เฮ้อ ทำยังไงได้ก็คนมันเสน่ห์แรง พนักงานคนนั้นเปิดกรงแล้วอุ้มเจ้าหมาน้อยส่งมาให้กับผม มันเล็กขนาดที่ผมอุ้มมือเดียวยังได้เลย โอ้โห ตัวเล็กฉิบ ถ้าเกิดมันวิ่งหายไปกูจะหาเจอไหมเนี่ย?
“รบกวนช่วยแนะนำของจำเป็นสำหรับเจ้าตัวเล็กนี่หน่อยได้ไหมครับ?”
“ยินดีค่ะ รบกวนเดินตามฉันมาเลยนะคะ”
แล้วผมก็เดินไปเลือกอะไรไม่รู้ต่างๆ นานา เยอะไปไหมครับพี่? สำหรับเจ้าตัวเล็กๆ เท่ากำปั้นนี่มันเยอะขนาดนี้เลยเหรอวะ? ผมพยักหน้ารับแล้วตัดสินใจซื้อมันทั้งหมดที่คุณพนักงานเธอแนะนำมา รีบเอามา เอามาให้หมดเลย วุ่นวายจริงโว้ย นี่ผมคิดถูกหรือคิดผิดที่มาซื้อไอ้นี่ไปให้ฮอยฮัก
ระหว่างที่ผมวุ่นวายอยู่กับการซื้อของใช้ให้หมาก็มีคนมาสะกิดหลังผม พอผมหันไปก็เจอเข้ากับไอ้เพื่อนยากที่หอบแมวของมันมาทักด้วยใบหน้าตาย
“ไงวินเซอร์ มึงมาทำอะไรวะ?”
“ซื้อหมา แล้วมึงล่ะ?”
“กูพาอาบังมาหาหมอ”
พอผมบอกว่ามาซื้อหมาไอ้โซโล่มันก็เลิกคิ้วอย่างแปลกใจแต่มันก็ตอบกลับมาไม่เซ้าซี้ถามอะไรมากควานเหมือนเดิม มันยกเจ้าอาบังแมวสุดรักขึ้นโชว์เป็นหลักฐาน อย่าเอามาใกล้ลูกกูเฟ้ย! แมวมึงยิ่งเซี้ยวๆ อยู่ถ้ามันตบลูกกูก่อนจะได้เจอแม่มันจะทำยังไง ผมถอยหลังออกห่างจากไอ้โซโล่เล็กน้อย
“ว่าแต่ทำไมจู่ๆ มึงถึงอยากเลี้ยงหมาล่ะวะ?”
“ไม่รู้ กูแค่อยากเลี้ยง”ผมไม่ทันได้คิดเหตุผลก็เลยแถตอบไปอย่างนั้น แล้วคุณมึงอยากรู้ไปทำซากอะไรวะ ผมพยายามทำตัวแนบเนียนไม่มีพิรุธ ไอ้โซโล่มันก็จ้องผมด้วยใบหน้านิ่ง เฮ้อ ทำไมทุกวันนี้ผมถึงได้เจอะเจอแต่คนหน้าตายทั้งนั้นเลยนะจนผมจะกลายเป็นคนไร้อารมณ์เหมือนพวกมันแล้วนี่
“น่ารักดีนี่ พันธุ์ปอมทีคัพ มันชื่ออะไรล่ะ?”
“กูยังไม่ตั้งว่ะ”ผมส่ายหน้า สมแล้วที่เป็นไอ้คุณชาย เฮอะ รู้เรื่องสัตว์เป็นอย่างดีเชียวนะ
“ให้กูตั้งให้ไหม?”
“ไม่ต้องๆ กูเกรงใจ เดี๋ยวกูตั้งเอง!”ผมรีบปฏิเสธมันทันที ขืนให้ไอ้บ้านี่มันตั้งให้ ลูกหมาของผมต้องมีชื่อที่แสนจะทุเรศแน่เลย ก็เซ้นส์ตั้งชื่อของไอ้บ้าโซโล่มันแย่ถึงขั้นติดลบเลยนะ! ดูจากชื่อแมวของมันสิครับ แมวออกจะน่ารักขนาดนั้นแต่ดันตั้งชื่อให้มันว่าอาบังเฉยเลย ผมไม่รู้ว่าตอนที่มันได้เจ้าอาบังมาบังเอิญตอนนั้นมีแขกมาขายมุ้งที่บ้านมันหรือเปล่าไม่รู้ ตั้งมาได้ไม่เกรงใจแมวมันเลย
“วินเซอร์มึงว่างไหม กูอยากคุยเรื่อง...พรีสต์น่ะ”ไอ้โซโล่พูดขึ้นท่อนท้ายๆ กลับทำเสียงเบาเหมือนไม่แน่ใจ ไอ้เวรนี่ จะจีบติดไหมฟะ? ขนาดพูดชื่อมันยังออกอาการขนาดนี้ ผมมองเพื่อนด้วยความสมเพชเวทนามันมากมาย ทีคนอื่นกูเห็นมึงไม่สะทกสะท้านหวั่นไหว แล้วติ่งอะไรของไอ้พรีสต์ถึงทำให้เพื่อนกูเป็นได้ขนาดนี้วะ?
“โทษทีนะพวก วันนี้กูไม่ว่างว่ะ เดี๋ยวกูโทรหามึงล่ะกัน”
“วิน กูหวังพึ่งมึงนะโว้ย”ไอ้โซโล่ทำหน้าจริงจังอย่างกับมันมาทวงหนี้ผมอย่างไรอย่างนั้น ผมพยักหน้ารับไปอย่างจริงจังไม่แพ้มัน
เออๆ กูรู้ๆ มึงไร้น้ำยามากจนต้องพึ่งกู กูเข้าใจ เดี๋ยวกูจะคิดแผนการบรรเจิดที่สุดในสามโลกให้มึงเลย รับรองไม่พลาดแน่! หลังจากนั้นผมคุยกับไอ้โซโล่อยู่สักพักพนักงานก็หิ้วข้าวของสำหรับหมาน้อยของผมมาส่งให้ ผมกับไอ้โซโล่ถึงได้บอกลากัน
“แล้วเจอกันว่ะ”
“เออ แล้วเจอกัน”
ผมเดินถือกระเป๋าใส่ลูกหมาเดินออกมาจากร้านพร้อมกับหิ้วถุงข้าวของจำเป็นสำหรับลูกสุนัขเดินมาที่รถ นี่ยังไม่ถึงเที่ยงเลย ฮักบอกว่าจะมาหาผมตอนบ่ายๆ อ่า งั้นผมก็แวะหาอะไรกินก่อนดีกว่า ผมเปิดประตูรถวางเจ้าหมาพร้อมถุงข้าวของไว้ที่เบาะด้านหน้าแล้วเดินมาขึ้นรถอีกฝั่ง ขณะที่กำลังสตาร์ทรถผมหันไปมองเจ้าหมาน้อยที่นอนอยู่ในกระเป๋า
จะว่าไปแล้วผมต้องตั้งชื่อให้มันใช่ไหม อืม...เอาชื่ออะไรดีหว่า? ผม ดาร์ลิ้ง เจ้าหมานี้ก็น่าจะชื่อคล้ายๆ กัน ฮันนี่? เฮ้ย นั้นชื่อพ่อกูเฟ้ย เดียร์? นั้นก็คุณย่าอีก อืมมม My boo~ มันก็เจ๋งดีหรอกแต่ว่าไม่เอาดีกว่า งั้นก็เหลือ...สวีตฮาร์ตสินะ อืม สวีต! สวีตฮาร์ต! โอเค
เจ้าหมาต่อไปนี้มึงชื่อ ‘สวีตฮาร์ต’!!
ผมยิ้มให้กับเจ้าสวีต มันคงจะไม่รู้ว่าผมได้มอบภารกิจสำคัญให้กับมันเรียบร้อยแล้ว มึงต้องทำให้ฮักร่าเริงขึ้นให้ได้นะเจ้าหมา กูหวังกับมึงมากนะโว้ย อย่าทำให้ผิดหวังล่ะ!
TBC.
อย่าเพิ่งไปคิดถึงเรื่องดราม่าเลย เรามาหวานกันต่อเหอะ~
ตอนหน้าวินเซอร์มีอะไรมาเซอร์ไพร้ส์ฮอยฮักอีกแล้ว
ฮอยฮักจะชอบสวีตฮาร์ตหรือเปล่าหนอ ก็ต้องรอลุ้นตอนต่อไป!
สวีตฮาร์ต น่าร้ากกกก~
(http://upic.me/i/jk/mza_4782761901722523611.320x480-75.jpg)
-
มะ.....หมาาาาาา อ๊ากกก น่ารักกก -///-
เห็นหมาเป็นอย่างแรก อ่านก่อนเดี๋ยวมาจิ้มรอบสามม
------------------
นะ...น่าร้ากกก =.,= เห็นหมาแล้วอยากฟัดดด
ค่าตัวฮักเท่าไร อยากไปสู้ขอบ้างงงงง :-[ # โดนวินเซอร์ถีบ
โฮ้ยยยย พอได้ฤกษ์หวานก็สุดๆ -..- พอหื่นก็หื่นสุดๆ โอ้วววว # ได้ข่าวว่าฉากนี้ไม่มีหื่น
รอตอนต่อไปค้าบบบบบบ # พี่เค้าเพิ่งมาอัพ -_-;
-
สวีตฮาร์ตน่ารักมากเลยลูก :-[....อิจฉาฮอยฮักอ่ะ :L2:
-
น่ารักอ่าาาาาาา อยากได้บ้าง ^^
-
ขำอิวิน
หลงเมียสุดๆ :laugh:
-
สวีตน่ารักมากๆๆๆๆ
ฮักต้องชอบแน่ๆ
-
น้องสวีทน่ารักมากกกกเห็นแล้วอยากกอด :กอด1:
-
วินเซอร์แอบหวานตลอด
-
:impress2:หมาน่ารักมากอะอิอิ ขอบคุณพี่ปอยค่า :กอด1:
-
เยสสสส โอ้ก๊อดด น่ารักมากกกก
-
ร้ายกาจที่สุดในสามโลกผช.คนนี้ 55555555
-
กรี๊ดดดดดดดด สวีตฮาร์ต น่ารักมั่กม๊ากกกกกกกกกก :-[ :-[
อยากเลี้ยงบ้างอ่ะ นู๋จะเอาบ้าง แต่ที่บ้านไม่ให้เลี้ยง โฮๆๆ :z3:
-
โอ๊ย....สวีทฮาร์ทน่ารักอ่ะ
-
กลางชายชาดนี้มันเร้าร้อนสุดยอดดีจริง = . . =
-
สวีตฮาร์ตน่ารักอ่า
-
ยาวซะไม่มีชื่อหมาเนี้ย 5555
-
นั้นไง ไอ้พี่นัทจริงๆด้วย นี้ม่อฮักตั้งแต่เด็กเลยเรอะ
-
ไอ่แก่ =o= ยอดแย่มาก ล่อลวงน้องฮัก
-
55555555555 แอดคิดว่าวินกับโซโล่นะเนี้ย ขนลุก!
-
เจอกันครั้งแรก ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ 55555555
-
สวีต น่าร๊ากกกก
-
หมาเเบ๊วเนอะ
น่ารักด้วย
รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
คุณพ่อน่ารักอ่าา....มีกัดผ้าเช็ดหน้าด้วย คิคิคิ
-
วินเซอร์ตอนนี้คิดแต่เรื่องฮัก
-
สวีตฮาร์ต น่ารักจัง
อิอิ
-
สวีตฮารท ตัวกลมเลยนะ
555555 ถ้าโซโล่ตั้งนี่จะออกมาแนวไหนหว่า
คึคึ
ขอให้ฮักชอบๆ
-
หวังว่าฮักคงจะชอบนะ
-
วินเซอร์!! แกนี้มันน่ารักจริง ๆ :impress2:
-
หมาาน่ารักกกกก กรี๊ดดด
หวังพึ่งอะไรกับหมา 5555
วินเซอร์น่ารักนะเนี่ย
-
กี๊ดดด ปอมขาว น่ารักมว๊ากกก :impress2:
บ้านพี่ก็เลี้ยง4ตัว พ่อแม่ลูก แต่สีส้มน่ะ สีขาวจะแพงกว่า
ยิ่งหน้าหมีแบบนี้ ราคาคาดว่าครึ่งแสนอัพ
รับรองฮักต้องรักต้องหลงสวีตฮาร์ต อาจหลงมากกว่าคนให้ด้วยซ้ำ ฮ่าๆๆ :m20:
-
มาต่อแล้ววว คิดถึงจังเลย :กอด1:
ช่วงนี้มันจะหวานจนมดท่วมจอแล้วนะเนี้ย :-[
-
สวีตฮาร์ท น่ารักมากกกกกกกกกก
วินเซอร์นี่อู้ววว -..- โรแม๊นติกก55555555อั้ยย้า
-
อร๊ายยย สวีตน่ารักมากกกกกก :L2:
-
น้องหมาน่ารักน่ากอด แอร๊ยยยยยย :m3:
วินนี้โรแมนติกใช่ย่อยนะ (ถ้าไม่นับเรื่องความหื่นนั้นละนะ)
แต่ชอบชื่อแมวโซโล่ที่สุดล่ะ 55
อาบัง :jul3:
ฮักมาเห็นน้องหมาที่วินซื้อให้แล้วจะทำหน้ายังไงนะ :m1:
-
สวีตน่ารักอ่ะ :L1:
บวกเป็ด
-
สวีตฮารท์ น่ารักๆๆๆๆๆๆ :impress2: :impress2:
มาเร็วๆเถิด :call: :call:
-
น้องหมาน่ารักมากกกกกก >< :impress2:
ฮักต้องชอบแน่ๆ ^^
-
น่าร้ากอ่า~ แอบมองเมียตัวเอง :jul3:
ตอนนี้แขกรับเชิญเยอะเลยนะ ชอบบบ
เจ้าปอมฯจะทำภารกิจสำเร็จหรือเปล่าน้า
วินเซอร์ทุ่มทุนเพื่อเมียน่าดูเลย :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
น้องหมาน่ารัก ปุยๆ ปอมๆ ตาโตๆ แป๋วๆ น่ารัก!!!!!!!!
อยากกอดอ่ะ! //ว่าแล้วก็กระโดดกอด// อั้ก //โดนวินตบตาย :beat:
ขอบคุณมากกกกกกกกก(ลากเสียงยาวๆ) ที่มาต่อนิยายครับ! :L2:
-
เป็นเอามากนะคะพี่วินขาาา แต่ก็ดีค่ะ แสดงออกมาบ้าง ชาวบ้านเค้าจะได้รู้ว่าพี่รักฮอยฮักเหมือนกัน อิอิ
-
ฮักต้องชอบสวีตฮาร์ทมากแน่เลยยย
แล้วสุดท้าย ก้สนใจสวีตมากกว่าลิ้ง
อิิอิ
-
ความหวังฝากไว้ที่สวีทฮาร์ท
ช่างเป็นภารกิจที่ใหญ่หลวงนัก
-
น่ารักไปหมดเลย >///<
ทั้งฮัก ทั้งวิน ทั้งหมา โฮกกก
ละลาย~♥
รอตอนต่อไปนะครับ สู้ๆ
-
น่ารักจัง
-
สวีตน่ารักมาก ๆ อยากได้ไปเลี้ยงสักตัว 55555
ฮักต้องชอบอยู่แล้ว o13
-
:กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยยย
:-[
วินเซอร์รักเมีย หลงเมีย แบบนี้
ฮอยฮักก็ยิ่งรักยิ่งหลง สามีแย่เลย
-
มะ..หมาาาาา สวีตฮาร์ตน่ารักโครตต *กรีดร้อง*
ฮักไม่ชอบไม่ได้แล้วววว
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
สวีตฮาร์ทน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
>//<
-
น้องหมาน่าร้ากกกกกก :กอด1:
-
สวีตฮาร์ท~ น่ารักมาก หมาอะไรอย่างงี้(?) :give2:
ฮอยฮักฟีโรโมนแผ่ซ่าน อ่า สมแล้วเนอะ หึหึหึ o3
-
สวีตตตต น่ารักอ่ะ >///<
อย่างนี้ฮักต้องชอบแน่ๆเลย เพราะฮักชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้ววว
อึ่ยยยยย เขินอ่าาาาาาาา
-
รูปน้องหมาน่าขย้ำมากจ้า :m3:
-
:-[ หมาน่ารักมากกกกกกก
-
วินเซอร์ลงทุนซื้อสวีตฮาร์ตไปให้ฮอยฮักเลยเหรอเนี่ย
เจ้าสวีตฮาร์ตน่ารักมาก เหมือนก้อนสำลีอย่างที่วินเซอร์ว่าเลย ไปอยู่กับพ่อวินกับแม่ฮักแล้วทำตัวน่ารักๆ เป็นโซ่คล้องใจพ่อกับแม่นะจ๊ะ
-
ตอนหน้าจะหวีดหวาน
เอาปอมมาให้ด้วย :impress2:
:กอด1:
-
อ๊ากกกกก น้องหมาน่ารักกกก :m25:
-
น้องหมาน่ารัก
-
ไม่ได้อ่านต่อเนื่องนานมากแล้ว พอมาอ่านประติดประต่อนานทีเดียว
-
น้องหมาต้องน่ารักแน่ๆๆเลยอะ่ ชอบๆๆ
-
พ่อลูก น่ารัก :กอด1:
-
น้องหมาน่ารักมากเลยรอดูว่าฮักจะมีปฎิกิริยายังไงเมื่อเจอน้องหมา
-
รูปน้องหมาแย่งซีน เหมือนก้อนสำลีเคลื่อนที่ น่าร้ากกกกก
-
อิจฉาฮอยฮักอย่างแรง :z3:
-
สวีตฮาร์ดน่ารักอ่ะ
-
สวีตฮาร์ทน่ารัก :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
SweetHeart LoveMe Darling :L1:
อ๊ายยยยยย ชื่อรักๆมั้งนั้น
จะหวานไปแล้วน้าาา :L1: :L1: :L1: :L2:
-
สวีตฮาร์ตน่ารัก~~~~~~~~~
ฮักซึมเพราะไม่เจอลิ้งล่ะมั้ง ?
-
น่ารักตลอดอ่ะ อีวินก้เทกแคร์เมียไม่ขาดไม่เกิน
อยากรู้ตอนฮักเจอหมาอ่ะ น่ารักมากแน่ๆเลย :-[
-
อีกนิดเดียว...อ๊ะ ได้ล่ะ!
ผมปล่อยมือจากเจ้าสวีตที่ตอนนี้นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาเชียว ไอ้หมานี่มันทำไมนิ่งผิดปกติจังวะ ตั้งแต่ซื้อมาผมยังไม่เห็นมันจะเห่าหรือทำอะไรนอกจากนอนเลยน่ะครับ เขาว่าปอมมันเห่าเสียงดังแล้วก็ชอบวิ่งไม่ใช่หรือไงวะ ทำไมเจ้าสวีตมันถึงเอาแต่นั่งๆ นอนๆ งี้ล่ะ แต่เอาเถอะ ผมมองเจ้าสวีตที่ล้มตัวลงนอนอีกครั้งเมื่อผมผูกโบว์สีแดงที่คอของมันเสร็จ ไอ้หมานี่มันขี้เกียจจริงโว้ย ผมปล่อยให้มันนอนต่อไปแล้วมารับโทรศัพท์ประจำห้องที่มันดังขึ้น
“ครับ?”
“ได้แล้วงั้นเหรอครับ? ครับๆ เดี๋ยวผมจะลงไปเอา โอเค ขอบคุณครับ”ผมวางหูโทรศัพท์ไปแล้วลุกขึ้นจากโซฟา เจ้าสวีตก็แหงนหน้ามองผมรีบยืนขึ้นทันที แกอยู่ห้องเนี่ยแหละ ไม่ต้องไปด้วยหรอก ผมตบมือบนหัวของมันเบาๆ แล้วเดินออกไปจากห้องเพื่อไปเอาของที่สั่งเอาไว้
“ขอบคุณครับ”
เมื่อได้ของผมก็รีบขึ้นมาที่ห้อง เหลือเวลาอีกตั้งหนึ่งชั่วโมงจะทำอะไรดีนะ? เดินออกมาจากลิฟต์แล้วเลี้ยวเดินไปที่ห้องของตัวเองก่อนจะหยุดเดินเมื่อเห็นใครบางคนนั่งกอดเข่าอยู่หน้าห้อง ผมแปลกใจนิดหน่อยนี่มันเร็วกว่าเวลาที่นัดกันตั้งหนึ่งชั่วโมงแน่ะ ผมสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วลุกขึ้นยืน
“ไหนนายบอกว่าจะมาตอนบ่าย?”
“งานเสร็จเร็วน่ะ”
แสดงว่าเลิกงานแล้วตรงมาหาผมทันทีเลยสินะ แหม่ มันน่าดีใจนัก! ผมใช้คีย์การ์ดเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไป ฮักก็เดินตามผมเข้ามาก่อนจะหันไปปิดประตู
“นายกินข้าวมาหรือยังล่ะ?”
“ยัง”
“ฉันกำลังจะทำมื้อเที่ยงพอดีเลยนายก็มากินด้วยกันสิ อ๊ะ จริงด้วย เมื่อวานนี้พ่อเพิ่งให้องุ่นรูบี้โรมันส์กับเนื้อโกเบมา งั้นเราเปลี่ยนมา..”ผมพูดไปเดินไปจนถึงหน้าตู้เย็นเปิดออกมาก็เห็นองุ่นรูบี้โรมันส์กับเนื้อโกเบที่พ่อเอามายัดเหยียดให้เมื่อวานนี้ ย่างเนื้อหรือทำเป็นสเต็กดี?
“วินเซอร์”
ผมหยุดพูดแล้วหันไปมองฮอยฮักที่เรียกผม หมอนั้นมองผมเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ผมปิดตู้เย็นแล้วหันมายิ้มให้กับเจ้าเด็กที่ทำตัวเป็นผู้ใหญ่เกินตัว ทำงานหนักขนาดนั้นก็คงจะเหนื่อยสินะ เอาล่ะ ไม่ต้องอายหรอกที่รักโผเข้ามาสู่อ้อมกอดของดาร์ลิ้งคนนี้ได้เลย! ผมเดินเข้าไปคว้าฮักเข้ามากอดไว้อย่างนุ่มนวล
“ทำงานเหนื่อยใช่ไหม ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะทำให้นายหายเหนื่อยเอง”
“ขอบใจนะ ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึงนายมากเลยล่ะ”
“หึๆ มากขนาดไหนกันหนอ? มากเท่าที่ฉันคิดถึงนายหรือเปล่า?”
“พูดเป็นเล่นต้องมากกว่าอยู่แล้ว”
“ไม่เชื่อหรอก~ อย่างนี้มันต้องพิสูจน์”ผมหัวเราะเบาๆ แล้วค่อยๆ ผละตัวออกมาจากฮัก หยิบแว่นที่เกะกะนั้นออกไปจากหน้าของฮักแล้วก้มหน้าจรดริมฝีปากลง ไม่ได้จูบมานานแล้วคิดถึงจริงๆ น่า
เอ๋ง เอ๋ง เอ๋ง!!
“โอ๊ะ เสียงอะไรน่ะ?”ฮักหันหน้าไปมองหาเจ้าเสียงแปลกๆ ที่ดังขึ้น ผมเนี่ยหยุดชะงักอย่างไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง แม่ม ยังไม่ได้จูบเลยวะ ไอ้สวีตมาเห่าอะไรตอนนี้ฟะ เห่าตอนไหนไม่เห่านะมึง! ผมยืนตัวเกาหัวแกรกๆ
“นั้นสิ เสียงอะไร?”ทำตัวมึนๆ ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ฮักหันมามองผมเล็กน้อย
“เสียงเหมือนลูกหมาเลยนะ”
“งั้นเหรอ เสียงมันมาจากแถวโซฟานั่งเล่นนะ”
ผมเริ่มเดินนำมาก่อน ฮักก็เดินตามมาอย่างสงสัย ผมเหลือบมองเห็นเจ้าสวีตนั่งอยู่ที่เดิมบนโต๊ะแถมมันยังนั่งตัวตรงนิ่งหยั่งกับตุ๊กตาแน่ะ ผมหยุดเดินให้ฮักไปก่อน หมอนั้นเดินผ่านผมไปแล้วหันมองไปทั่ว รู้สึกตื่นเต้นยังไงไม่รู้แฮะ อ่า! อีกนิดเดียวก้มลงมองบนโต๊ะสิฮัก! ผมเชียร์ฮักอยู่ด้านหลังของเขา ฮักก้มหน้ามองบนโต๊ะก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นสูง ใช่แล้ว! นั้นแหละฮัก!!
“...ไม่เห็นมีตัวอะไรเลยนี่”
ฮักมองอยู่สักพักแล้วเงยหน้าหันมาพูดกับผมด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ผมเนี่ยยิ้มเก้อทันที ฮักกก! นายเห็นแบบเต็มๆ ตาเลยล่ะเมื่อกี้นี้ อะไรกันวะ หรือว่าฮักจะเข้าใจว่าเจ้าสวีตน้อยเป็นตุ๊กตาไป? ผมเหลือบมองสวีตเล็กน้อย มองผ่านๆ นึกว่าก้อนสำลีเลย อย่านิ่งเด้สวีต! ทำอะไรสักอย่างสิ เห่าก็ได้ เอ้า!
“ลองหาดีๆ สิ เมื่อกี้นี้นายก็ได้ยินเสียงเห่าแปลกๆ ใช่ไหมล่ะ?”
“อ้อ ขอโทษที เมื่อกี้นี้น่ะเป็นเสียงเตือนข้อความเข้าของฉันเองน่ะ”
ฮักเดินมาที่โซฟาแล้วนั่งลงเปิดกระเป๋าหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมากดดู ผมเอ๋อแดกทันที อะไรนะ!? เมื่อกี้นี้ไม่ใช่เสียงเห่าของสวีตแต่เป็นเสียงข้อความมือถือ? ผมมองฮักที่ยังกดมือถือของตัวเองแล้วผมก็หันไปมองเจ้าสวีต เฮ้ย! นั่งเงียบอยู่ได้ไอ้หมานี่ มึงเป็นหมานะโว้ยเห่าสิ วิ่งก็ได้ ทำอะไรก็ได้ ขยับตัวให้ฮักดูหน่อยสิฟะ!
ฮักเก็บมือถือใส่กระเป๋าของตัวเองแล้วหันหน้าไปมองบนโต๊ะอีกครั้ง ไอ้เจ้าสวีตนั้นก็กะพริบตาปริบๆ มองฮักอย่างสนใจใคร่รู้ โอ้เยส! เห็นแล้วใช่ไหม เห็นแล้วสินะ! ผมก็เตรียมเก๊กบทบาทที่เตรียมไว้เป็นอย่างดี เดี๋ยวฮักก็ร้องกรี๊ดแล้วเข้ามากอดผมไว้อย่างดีใจแน่ๆ หึๆ
“โอ๊ะ จริงสิ นายกำลังจะทำอะไรกินเหรอ?”
ฮักเงยหน้าขึ้นมาถามผมโดยไม่ได้นำพาไอ้ก้อนสำลีที่กะพริบตาได้นั้นเลย ผมแทบอยากจะจับเจ้าสวีตโยนใส่ฮักให้มันรู้แล้วรู้รอด อะไรกันเนี่ย ฮักนายมันตาถั่วได้ใจจริงๆ วะ นายไม่แปลกใจกับไอ้ก้อนสำลีที่กะพริบตาปริบๆ นั้นเลยเหรอ!? ฮักนายจะไม่ใส่ใจรอบข้างเกินไปแล้ว!!
“วินเซอร์ นายดูสูงขึ้นหรือเปล่า?”
“อ๊ะ งั้นเหรอ?”
“ดูคล้ำขึ้นด้วยนะ”
ก็ดีใจนะที่นายใส่ใจรายละเอียดของฉันขนาดนี้แต่นายช่วยใส่ใจไอ้สวีตมันหน่อยเถอะ ขอร้องล่ะ พรีสสส!! ฮักลุกขึ้นยืนพร้อมๆ กับเจ้าสวีตมันลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาผมมันหยุดอยู่ตรงขอบโต๊ะพอฮักหันไปมองเจ้าบ้านั้นก็นั่งลงส่งสายตาแบบหมาๆ ให้ผม
“เดี๋ยวฉันทำมื้อเที่ยงให้นะ นายนั่งรอก่อนล่ะกัน”
เวร ฮักไม่เห็นตอนที่มันเดินก็เลยไม่เอะใจสินะ แต่ไม่สงสัยหรือไงว่าทำไมไอ้ก้อนสำลีนั้นมันเปลี่ยนที่ได้เองน่ะ หรือว่าไม่สังเกตเลยฟะ? ฮักเดินเข้าครัวไปปล่อยผมกับไอ้สวีตมองหน้ากันตามลำพัง
เอ๋ง เอ๋ง เอ๋ง!!
ไอ้สวีตมันเห่าแล้วแลบลิ้นแฮะๆ ใส่ผม เอ่อ ทีตอนนี้มึงกลับเห่านะไอ้หมา ผมถอนหายใจเฮือกแล้วเดินมานั่งบนโซฟาจับเจ้าสวีตที่ดูกระตือรือร้นอยากจะเล่นมาถือไว้ มันก็รีบเลียมือของผมทันที อ้าวๆ มึงนี่อ้อนผิดคนแล้วเฟ้ย ผมล่ะหนักใจกับเจ้าหมาน้อยตัวนี้จริงๆ ผมเอนตัวนอนลงแล้ววางเจ้าสวีตไว้บนอก อืม ดูเหมือนฮักจะไม่เป็นไรแล้วล่ะมั้ง สีหน้าก็ดีขึ้นมากจากตอนที่เจอกันในกองถ่าย สงสัยผมจะเป็นห่วงเขามากเกินไป
“อืม...”
แล้วจะให้ฮักเห็นเจ้าสวีตยังไงล่ะเนี่ย?
“วินเซอร์ จะทำเนื้อย่างหรือทำสเต็กดี?”
“ทำเนื้อย่างดีไหม มีเตาเนื้อย่างด้วยนะ”
ผมเงยหน้ามองฮักจะโผล่หน้ามาเหนือพนักโซฟาแล้วตอบออกไป ฮักมองผมนิ่งจากนั้นก็พยักหน้ารับแล้วหายตัวไปอีกครั้ง หือ? เหมือนเมื่อกี้เหลือบมองเจ้าสวีตด้วยแฮะ ผมก้มมองเจ้าสวีตที่นอนหมอบบนท้องของผม เห? ฮักเห็นเจ้านี่แล้วแน่ๆ แต่ว่าทำไมเขาดูไม่สนใจเลยล่ะ? หรือว่าไม่ชอบงั้นเหรอ? ผมจับเจ้าสวีตแล้วลุกขึ้นยืน วางเจ้าสวีตไว้บนไหล่แล้วรีบเดินเข้ามาในห้องครัว
“ฮัก~! นายไม่ชอบสวีตเหรอ!?”
“สวีต?”ฮักหันมามองผมอย่างงงๆ
“ไอ้หมานี่ไง!”
“น่ารักดี”ฮักพยักหน้ารับแล้วพูดออกมาแบบขอไปทีก่อนจะหันกลับไปเตรียมของทำเนื้อย่างต่อ ผมยืนเคว้งเหมือนเสียศูนย์ความมั่นใจไปทั้งหมด ง่ะ ไม่สนใจอย่างที่ผมคิดไว้เลยแฮะ นี่มันอะไรกันวะ? ผมจับเจ้าสวีตปล่อยลงพื้นแล้วเลื่อนเก้าอี้ทิ้งตัวลงนั่งอย่างโมโห มองฮอยฮักเตรียมแล่เนื้อเป็นแผ่นบางๆ เพื่อจะได้ย่าง ฮักไม่ชอบไอ้สวีตงั้นเหรอ!?
“ดูเหมือนมันจะหิวนะ”ฮักยกถาดผักมาวางบนโต๊ะแล้วพูดขึ้นขณะที่ก้มหน้ามองเจ้าสวีตที่วิ่งไปรอบๆ เท้าของผม ผมมองเจ้าสวีตแล้วสะบัดหน้าหันไปมองทางอื่น เหอะ ไอ้ตัวไร้ประโยชน์เอ๊ย ไม่ต้องมาอ้อนแดกนมเลยมึง! ผมทำหน้าบึ้งไม่สนใจเจ้าหมาที่เริ่มโวยวายขอนม ไปไกลๆ เลยมึง!
“นายน่าจะดูแลมันให้ดีๆ หน่อยนะ”
ฮอยฮักพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนเดิมจากนั้นก็ก้มลงไปอุ้มเจ้าสวีตที่ดิ้นต่อต้านฮักสุดแรงเกิดพอฮักวางมันไว้บนโต๊ะไอ้หมานั้นก็วิ่งสุดชีพมาที่ผม อะไรของมึงเนี่ย ชอบกูนาดนั้นเลย? ผมมองไอ้สวีตอย่างแปลกใจ เจ้าของมึงน่ะไม่ใช่กูเฟ้ย ใช้นิ้วดีดไอ้สวีตไปทีหนึ่งไอ้หมาตอแหลก็ทำเป็นร้องอิ๋งๆ
“วินเซอร์! นายทำอะไรน่ะ?”
“ในเมื่อมันไม่มีประโยชน์ฉันก็ไม่สนใจมันหรอก”
“แล้วนายเอามันมาทำไม?”
ฮักถอนหายใจแล้วอุ้มเจ้าสวีตขึ้นมา เขาหันมาถามผมอย่างไม่เข้าใจ เหอะ ก็เอามาให้นายน่ะสิแต่นายดันไม่สนใจมันเอง ช่วยไม่ได้อะไรที่ไม่มีประโยชน์ผมก็ไม่เก็บมันไว้รกสายตาหรอก! ดูสายตาที่มองผมเข้าเซ่ จะหาว่าผมใจร้ายที่แกล้งไอ้หมานี่งั้นเหรอ? เหอะ! ผมหลบสายตาไปอย่างไม่สบอารมณ์
“ก็ซื้อมาให้นายไง เจ้าบ้า!”
“ซื้อให้ฉัน?”
“ก็ใช่น่ะเซ่”
“ทำไม?”
ผมค่อยๆ หันหน้าไปมองฮอยฮัก เจ้าหมอนี่ก็ยังทำหน้าไม่เข้าใจจ้องผมด้วยดวงตาแป๋ว ฉลาดมากแต่บางเรื่องก็ไม่เข้าใจเอาซะเลย ผมถอดใจปลงกับส่วนนี้ ฮอยฮักมองผมอย่างงุนงงทำให้ผมรู้สึกขำตัวเอง เพิ่งจะเจอเจ้าคนที่เหนือจากความคาดหมายเอาไว้ขนาดนี้แหละนะ เล่นซะผมไปต่อไม่เป็นเลย ผมค่อยๆ ยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจ
“เราไม่ค่อยได้เจอกันเพราะฉะนั้นฉันจะให้นายคิดซะว่าเจ้านั้นเป็นตัวแทนของฉันล่ะกัน”ผมยิ้มตาหยีบอกเหตุผลไปแบบแถ อันที่จริงก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้ไว้หรอกนะแต่จู่ๆ มันก็ผุดขึ้นมาในหัวของผมเมื่อกี้นี้เอง ฮอยฮักมองผมนิ่งแล้วหันไปมองเจ้าสวีตในมือ
“ตัวแทนของนาย?”
“ใช่ ดูแลมันดีๆ ล่ะ”
“ตัวแทนของนายมันน่ารักเกินตัวจริงอยู่นะ”
“...ฮัก เรื่องนั้นไม่ต้องไปใส่ใจมันได้ไหม?”
ผมล่ะหมดแรงกับคนๆ นี้จริงๆ นะครับ! ทั้งอยากหัวเราะและร้องไห้ไปพร้อมๆ กัน ให้ตายเถอะ! เจ้าบ้าเนี่ยมันเป็นคนยังไงกันฟะ!? อุตส่าห์คิดว่าจะดีใจแล้วโผเข้ามากอดผมเลยแท้ๆ แต่เนี่ยไม่เห็นเหมือนที่คิดไว้เลยสักนิดแถมยังไปพูดเรื่องบ้าบออะไรกับความน่ารักของมันกับผมล่ะเนี่ย ฮักช่างเป็นคนที่คาดเดาไม่ได้เลยจริงๆ ผมขอยอมแพ้!
“มันชื่อว่าสวีตเหรอ?”
“สวีตฮาร์ต!”
“สวีตฮาร์ตเหรอ น่ารักจัง”ฮอยฮักยกเจ้าสวีตขึ้นมาสูงระดับหน้าแล้วมองมันนิ่งๆ เจ้าสวีตฮาร์ตก็ดิ้นทำเหมือนกลัวฮักซะเต็มประดา จากนั้นฮักก็เรียกมันแล้วยิ้มกว้างเชียว อ่า นายต่างหากล่ะที่น่ารักน่ะ! ดีจริงๆ ที่ผมตัดสินใจซื้อไอ้หมานี่มาได้เห็นรอยยิ้มล้านดอลล่าร์ก็พอใจแล้วล่ะครับ ผมมองฮักกอดฟัดเจ้าตัวเล็กอย่างอิจฉา เอ่อ...แล้วคนซื้อให้ล่ะ จะไม่ให้รางวัลหน่อยเหรอ?
“วินเซอร์ขอบคุณนะ”
“อ่า ไม่เป็นไรหรอก นายชอบก็พอแล้ว”
“อืม แล้วก็ขอโทษนะ”
“หา? ขอโทษเรื่องอะไร?”ผมมองฮอยฮักอย่างงุนงง จู่ๆ ก็มาขอโทษ ขอโทษเรื่องอะไรกันฟะ? ฮอยฮักเม้มปากตัวสั่นๆ แล้วทำหน้าเหมือนจะยิ้ม
“จริงๆ แล้วฉันเห็นสวีตตั้งแต่แรกแล้วน่ะ”
“...”ผมใบ้แดกอีกรอบ ตกลงที่ทำเป็นเซ่อเนี่ยเพราะจริงๆ แล้วอยากจะแกล้งกูงั้นเหรอ? โธ่เอ๊ย!! จริงๆ แล้วฮอยฮักไม่ได้โง่หรอกครับพี่ลอนดอน หมอนี่มันแค่เจ้าบ้าที่ชอบเล่นสนุกเท่านั้นแหละ!
“วินเซอร์ อาหารของเจ้าสวีตล่ะ?”
“อยู่ในถุงบนตู้เก็บของด้านบนนั้นแหละ”
“สวีต หิวแล้วใช่ไหม? เดี๋ยวจะชงนมให้นะ”
“...” ผมนั่งกอดอกมองฮอยฮักที่ชงนมให้ลูกหมา เจ้าสวีตพอเห็นของกินเนี่ยตาวาวเชียว จากที่ดิ้นหนีก็กลายเป็นออดอ้อนออเซาะ เหอะ ไอ้หมาสตอเบอรี่เอ๊ย! หมั่นไส้หมาวะ
“เบาะนอนล่ะวินเซอร์?”
“อยู่ในห้องนอน”
หลังจากนั้นฮอยฮักก็เอาแต่เล่นกับเจ้าสวีต เอ่อ แล้วเนื้อย่างตูล่ะเฮ้ย! ผมมองฮอยฮักที่เดินไปเดินมาโดยมีเจ้าหมาสวีตวิ่งตามตัวดิกๆ ไปมา ดูท่ามันจะติดเจ้าของคนใหม่แล้วล่ะ เออดี! ผมก็รำคาญมันเหมือนกันแหละน่า ไปติดคนอื่นนั้นแหละดีแล้ว ผมนั่งรอแล้วรออีก นานเกินไปล่ะ เนื้อย่างล่ะฮักกก!? นี่เขาเรียกว่าถูกลืมใช่ไหมเนี่ย? ผมลุกขึ้นเดินมาเปิดประตูห้องนอน เห็นฮอยฮักนั่งดูหมากินนม
“ฮัก! เนื้อย่างล่ะ!?”
“นายรอไปเงียบๆ ก่อนเถอะ”
ไม่ได้รางวัลตอบแทนแถมยังโดนเมินอีกกู!
ผมเดินมาล้มตัวนอนลงบนเตียงมองหนึ่งคนกับหนึ่งตัวเล่นกันสนุกเชียว ผมมองไปนานเข้าก็เริ่มเบ้หน้า แม่ง ไอ้สวีตมันมาแย่งเวลากูชัดๆ เลยวะ ผมตะแคงตัวพลิกมาคว้าหมอนข้างแล้วกอดเอาไว้ เมินกูนานๆ เดี๋ยวมีงอน เหอะ ฮอยฮักเล่นกับเจ้าสวีตต่อ ผมก็มองเขาเล่นกับหมาไปเงียบๆ มื้อเที่ยงกูจะกลายเป็นมื้อเย็นก็ทีนี้แหละมึงเอ๊ย ไม่ยอมปล่อยเลยนะ นอนดูไปจนเคลิ้มหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ครับ พอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกหนักแขนเหมือนมีอะไรมาทับมันไว้ เหลือบไปมองก็คนทั้งคนทั้งหมานอนอุตุอยู่ข้างๆ
“ฮัก”ผมพยายามปลุกฮอยฮักที่เริ่มสะลืมสะลือตื่นขึ้นมา
“ฉันเตรียมของเสร็จแล้วแต่นายนอนอยู่ก็เลยไม่ปลุกน่ะ”
“งั้นล้างหน้าล้างตาแล้วไปกินเนื้อย่างกันเถอะ”
“อืม”
ฮักพยักหน้าแล้วอุ้มเจ้าสวีตที่เอาแต่โดดเหยงๆ ใส่ผม อะไรของมึงเนี่ย ตื่นขึ้นมาก็ห้าวเชียวนะ พวกเราล้างหน้าให้ตัวเองตื่นเต็มตาแล้วก็มาที่ห้องครัวประจำที่ของแต่ละคนเตรียมเตาแล้วก็เริ่มทำการกินเนื้อย่าง ไอ้สวีตมันนั่งบนโต๊ะสงบเสงี่ยมแสนรู้ ตรงหน้าของมันมีถ้วยนมสำหรับลูกหมาวางไว้พร้อม
อร่อยวะ สมกับเป็นเนื้อโกเบ!
อ่าฮะ มึงก็อยากกินใช่ไหมล่ะสวีต จ้องกูตาแป๋วเชียว เหอะๆ
“ห้ามเอาเนื้อให้สวีตนะ มันเป็นลูกหมาอยู่เดี๋ยวท้องเสีย”
“คร้าบ”
สมน้ำหน้า! ผมมองไอ้สวีตอย่างเยาะเย้ย จากนั้นผมก็ไม่สนใจมันอีก หันมาสนใจเนื้อบนเตาที่ฮอยฮักคอยดูอยู่ ผมก็เอาพวกผักลงต้มแล้วนั่งรอ เหลือบสายตาไปมองฮอยฮักแล้วยิ้มออกมา รู้สึกว่าการกินเนื้อย่างครั้งนี้แตกต่างจากกินกับพวกเพื่อนๆ ลิบลับ ระดับความสุขมันมีมากกว่าเป็นไหนๆ
“อิ่มแล้วคร้าบ!”
หลังจากกินนานแบบมาราธอนผมก็ยกมือยอมแพ้ อิ่มจนท้องแน่นเลย พุงออกมาเชียว ฮ่าๆ ไม่ได้กินท้องเกือบแตกแบบนี้มานานแล้ว ผมเอนตัวนอนแผ่บนเก้าอี้ ฮอยฮักที่กินอิ่มก่อนผมก็เริ่มเก็บกวาดข้าวของบนโต๊ะ ฮอยฮักเนี่ยกินน้อยจังน่าหรือว่าเขาใส่ใจเรื่องอาหารการกินเพื่อดูแลหุ่น? เฮ้อ แค่นี้ก็หุ่นดีเซ็กซี่จะตายอยู่แล้ว!!
“เดี๋ยวฉันช่วยเก็บ”
ผมลุกขึ้นช่วยฮอยฮักเก็บถ้วยจานอีกแรง ผมช่วยฮอยฮักล้างจานแล้วเช็ดทำความสะอาดวางไว้ที่เดิมเรียบร้อย ถ้าไอ้สวีตล่ะก็นู้นสลบไปนานแล้วล่ะครับ เจ้าลูกหมาขี้เซาที่ฮักต้องพาไปนอนที่เบาะ ดีแล้วล่ะ ผมจะได้อยู่กับฮักสองต่อสอง นานๆ ทีได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ไม่เลว ค่อยๆ ใช้เวลาไปด้วยกันสองคนก็มีความสุขแล้วเนอะ ผมหันไปมองฮอยฮักแล้วส่งยิ้มให้ทันที อีกฝ่ายก็ส่งยิ้มนิดๆ กลับมา อ่า นี่แหละความสุขของคนมีความรักล่ะ!
กินเนื้อย่างเสร็จผมก็ดึงฮอยฮักมาที่ห้องนั่งเล่นแล้วถืออัลบั้มรูปมาให้กับเขา ฮอยฮักมองผมแล้วเปิดอัลบั้มรูปพวกนั้นดู มันเป็นรูปที่ไปเที่ยวกันตอนนั้นนั่นแหละ ผมเป็นคนถ่ายเองและแน่นอนว่าล้างเองด้วย! เพราะฉะนั้นมั่นใจได้เลยว่าจะไม่มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันอย่างเช่นรูปหลุดไปเป็นข่าวอะไรแบบนี้แน่นอน คนอย่างผมทำอะไรรอบคอบอยู่แล้ว ผมนั่งลงข้างๆ ฮอยฮักใช้แขนโอบไหล่ของเขาแล้วก้มดูรูปแต่ละหน้าพร้อมๆ กับฮอยฮัก
“เห็นรูปนี้แล้วคิดถึงตอนที่ไอ้เบคโก้แข่งโต้คลื่นกับนายเลย ฮ่าๆๆๆ”
“เบคโก้ห่วยกว่าที่คิด”
“จริง! ขนาดไอ้อับดัลยังชนะมันเลย”
ผมกับฮอยฮักหัวเราะพร้อมกันเมื่อคิดถึงเหตุการณ์นั้น ไอ้เบคโก้มันโม้ว่าเก่งเล่นเซิร์ฟโต้คลื่นแล้วมาท้าแข่งกับฮอยฮัก แต่ฮอยฮักดันไม่เคยเล่นเซิร์ฟทำให้ผมต้องสอนเขาเล่นประมาณชั่วโมงเขาก็เล่นได้คล่องแถมยังเอาชนะไอ้เบคโก้ได้อีก ไอ้คนขี้โม้ถึงกับเป็นใบ้พูดไม่ออกเมื่อแพ้ให้กับคนเพิ่งหัดเล่น
“ว่าแต่สองคนนั้นหายไปไหนเหรอ?”
“อ้อ พวกมันกลับไปตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อนแล้วน่ะ”
ผมค่อนข้างจะระแวงที่พวกมันกลับอเมริกาแบบกะทันหัน ผมสังหรณ์ใจไม่ดีเลยแฮะ หวังว่าพวกมันคงจะไม่ได้ขายฮอยฮักให้คุณปู่ฟังหรอกนะ ไม่งั้นชิบหายทั้งผมและฮอยฮักแน่ๆ อ่า! รู้สึกไม่สบายใจเอามากๆ เลยล่ะครับ เวลาที่รู้สึกมีความสุขทีไรผมก็อดที่จะกลัวไม่ได้ ผมกระชับแขนกอดฮอยฮักแน่นแล้วดูรูปต่อ
“อ่า ดูนี่สิ ไม่ว่ารูปไหนๆ ที่ฉันแอบถ่ายก็ดูเหมือนนายจะรู้ตัวตลอดเลย แถมยังมองกล้องได้มุมแจ๋วอีก”ผมชี้นิ้วไปแต่ละรูปที่ถ่ายฮอยฮัก ดูสิครับ ทั้งๆ ที่ผมก็แอบถ่ายตอนที่เขาเผลอแล้วเชียวแต่ยังได้แต่รูปถ่ายท่าสวยๆ ทั้งนั้น เขาจะเป็นนายแบบมืออาชีพเกินไปแล้ว!
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่”
“นายนี่เกิดมาเป็นนายแบบหรือไงนะ”
“ไม่หรอก”ฮอยฮักส่ายหน้าปฏิเสธรวดเร็ว อะไรกันกลัวว่าผมจะรู้หรือไงว่าเขาเป็นคนเดียวกันกับเลิฟมีที่เป็นดารานายแบบคนนั้นถึงได้ปฏิเสธทันทีแบบนี้ ฮอยฮักเงียบไปผมก็หัวเราะออกมาเบาๆ สงสัยจะทำให้ฮักกดดันแหงเลย ผมกำลังจะพูดเพื่อเปลี่ยนประเด็นฮอยฮักก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนผม
“ที่มันถ่ายแล้วออกมาเป็นแบบนี้มันมีสาเหตุอยู่”
“เอ๊ะ? มีสาเหตุด้วย?”ผมหันมามองฮอยฮักอย่างสนใจ อะไรคือสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นนายแบบมืออาชีพขนาดนี้งั้นเหรอ? ฮอยฮักพยักหน้าแล้วเงยหน้ามองผมก่อนจะค่อยๆ พูด
“อืม ก็เพราะว่าฉันมองนายตามตลอดถึงได้ดูเหมือนมองกล้องอยู่ไงล่ะ”
“...”
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมควรทำหน้ายังไงดี รู้อย่างเดียวว่าเขินสุดๆ ทั้งใบหน้าที่นิ่งดูมั่นใจ ทั้งดวงตาที่ดูจริงจังนั้นมันทำให้ผมประหม่าอย่างเจ้าหนุ่มไก่อ่อนที่ไม่เคยจีบสาว ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้จริงๆ เลย ผมเงียบไม่รู้จะพูดอะไรตอบกลับไปถึงจะดี นั้นทำให้ผมได้แต่ยิ้มให้เขาแล้วดึงอีกฝ่ายมาจูบ มันทนไม่ไหวจริงๆ ครับ
“ฮัก ฉันมีอะไรจะให้ด้วยนะ”ผมผละจูบแล้วล้วงมือเข้าไปเอาของในกระเป๋ากางเกง ฮอยฮักมองผมนิ่ง ผมก็หัวเราะในลำคอแล้วดึงเจ้าสิ่งนั้นมาแกว่งโชว์ตรงหน้าของเขา
“นี่ไง! คีย์การ์ดห้องของฉันเองแหละ เพราะเราว่างไม่ค่อยตรงกันใช่ไหมล่ะ ถ้าฉันไม่อยู่ห้องตอนที่นายมาหาฉันก็ไม่ต้องรอหน้าห้องอีกแล้ว แค่นี้นายก็เข้ามาในห้องของฉันได้ตลอดเวลา เอ่อ แล้วอย่ามาลักหลับฉันล่ะ หึๆ”
“ใครจะไปทำ”
“แหม ถึงนายทำจริงฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ”ผมพูดเล่นแกมเสียดายหน่อยๆ โถ มาจริงก็ดีนะ เขาไม่รังเกียจจะโดนลักหลับหรอกหึๆ ผมยื่นคีย์การ์ดให้กับฮอยฮักที่รับมันเอาไว้
“จะดีเหรอที่ให้กุญแจห้องน่ะ”
“ไม่เป็นไร! นายอยากมาตอนไหนก็ได้ ฉันจะอยู่ที่นี้รอนายเอง”
เพราะฮอยฮักคนนี้...ผมรักที่สุด!
“ขอบใจนะ”
“ก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไร แค่นายบอกรักฉันแล้วจูบฉันแบบดูดดื่มก็พอแล้ว!”
“...”ฮอยฮักเหล่มองผมด้วยสายตาประณามกันเต็มที่
“ชิ แค่นี้เอง นายทำไม่ได้เหรอเนี่ย ฉันอุตส่าห์ทำคีย์การ์ดให้นะ”ผมก็แกล้งบ่นพึมพำกับตัวเองไม่หยุด ฮอยฮักก็ถอนหายใจเฮือกแล้วพยักหน้า ผมก็ยิ้มกว้างทันที หันมาหลับตาพริ้มรอให้ฮักจูบแบบดูดดื่ม ผมรู้สึกถึงสัมผัสจากมือนุ่มๆ ที่จับใบหน้าของผมไว้ คงจะไม่เหมือนหนังหรอกนะที่เอาอะไรสักอย่างมาจูบแทนน่ะ เฮ้ย แบบนั้นไม่ยอมนะ! สักพักผมก็รู้สึกถึงไออุ่นของลมหายใจต้องหน้า อ่า ตื่นเต้นชะมัดยาก!
“ดาร์ลิ้ง รักนะครับ”
อุว๊าววว!!! เหมือนโดนน้ำเสียงนิ่งๆ และนุ่มนวลนั้นฆ่า ใจมันจะละลายให้ได้เลยล่ะครับ หลังจากการบอกรักที่เล่นทำให้ผมเคลิบเคลิ้ม ผมก็รู้สึกถึงสัมผัสนุ่มนวลที่ริมฝีปาก อืม นี่มันจูบโรแมนซ์นุ่มนวลชวนฝันแต่มันไม่ใช่ที่ผมต้องการนี่น่า อย่างผมมันต้องร็อก! ผมยึดไหล่ของฮอยฮักเอาไว้แล้วเริ่มการรุกทันที อืม ฮอยฮักไม่ยอมแพ้พยายามรุกไล่ผมเต็มที่แต่แหม ผมมีประสบการณ์มากกว่านี่น่า เสียงมือถือของผมดังขึ้นแต่ก็ไม่ได้ทำให้การแลกลิ้นของเราหยุดชะงัก จนกระทั่งมันตัดสายไปแล้วดังขึ้นมาอีก ผมถึงค่อยๆ ผละจากริมฝีปากของฮอยฮัก
“ขอตัวแป๊บเดี๋ยวมาต่อกันใหม่”ผมฉวยมือถือแล้วเดินออกมาที่ระเบียงห้อง มองมือถือที่โชว์ชื่อของคนโทรเข้ามาแล้วเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ลุงทิมโทรหาผมทำไมกันวะ? ผมกดรับสายแล้วกรอกเสียงไปแบบไม่รีบร้อนใดๆ
“สวัสดีครับลุงทิม มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?”
[ วินเซอร์ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับแกหน่อย ]
น้ำเสียงของลุงทิมฟังดูซีเรียสจริงจังจนผมต้องจริงจังไปด้วย
“ครับ เรื่องอะไรครับ?”
[ พรุ่งนี้ตอนสองทุ่มแกว่างไหม? ]
“ครับ”
[ เจอกันที่ร้านเฮฟเว่นแถวบริษัทดีเอ ]
“ครับ”แล้วลุงทิมก็ตัดสายไปโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ผมยืนมองมือถือของตัวเองอยู่นาน เสียงของลุงทิมมันจริงจังไร้วี่แววล้อเล่นใดๆ แบบนั้นทำให้ผมสังหรณ์ใจแปลกๆ คงจะไม่ใช่เรื่องของผมกับฮอยฮักหรอกใช่ไหม? ผมมองไปที่ฮอยฮักแล้วรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ อ่า นั้นสินะ คงจะไม่มีรักไหนที่จะราบรื่นปราศจากอุปสรรคไปได้แต่ว่ารู้สึกว่ายิ่งผมกับหมอนี้แล้วมันเหมือนมีมากกว่าอุปสรรคซะอีก เฮ้อ คงได้แต่ภาวนาขอให้อุปสรรคนั้นไม่หนักหนาอะไร และอย่างสุดท้ายที่ผมอยากภาวนา นั้นก็คือขอให้ผมเข้มแข็งเอาไว้ เพราะผมสังหรณ์ใจว่า...
ถ้าผมอ่อนแอทุกอย่างก็จะจบ!
TBC.
เอาล่ะ เมฆหมอกแห่งความดราม่าเริ่มปกคลุมซะแล้ว!
เริ่มเบื่อหวานๆ กันหรือยัง? เพราะต่อไปจะเริ่มดราม่าเส้นอืดแล้วนะ~
แต่ไม่รู้ว่าคนแต่งจะดราม่าได้เข้มข้นไหมเพราะไม่ค่อยถนัดเลย
แต่ก็จะพยายามให้มันดูเป็นดราม่าให้ถึงลูกถึงคนเลยล่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ยังไม่ทิ้งเค้าไปไหน ยังรออ่านอยู่เหมือนเดิม ขอบคุณจ้ะ!
ปล. มีคนสงสัยว่าถ้าโซโล่ตั้งชื่อให้สวีตฮาร์ตจะตั้งว่าอะไร? ไปถามโซโล่กัน!!
คนแต่ง ::: โซโล่จะตั้งชื่ออะไรให้หมาของวินเซอร์เหรอ?
โซโล่ ::: อืม...ตัวขาวๆ กลมๆ ใช่ไหม? ก็น่าจะเป็น...ซาลาเปา!
คนแต่ง ::: มันก็น่ารักดีนะเนี่ย แล้วทำไมถึงตั้งชื่อแมวของตัวเองว่าอาบังล่ะ?
โซโล่ ::: ตอนนั้นอยากกินโรตีน่ะ
คนแต่ง ::: ...ตอนนี้คุณมึงก็อยากกินซาลาเปาชิมิ!!!?
โซโล่ ::: ...
-
มาแล้วววววว !!
:L1:
-
จิ้ม :z13: :z13:
----------------------------------------------
วินเซอร์ตลกอ่ะ5555 ฮาโซโล่ตั้งชื่อสัตว์ตามอาหารที่อยากกิน :m20: :m20:
ต้มน้ำรอ มาม่าเตรียมพร้อม อย่าอืดมากนะค่ะจะขาดจายยยยย :z3: :z3:
-
เอิ่ม....โซโล่น่ารักขโมยซีนสุดๆอะ รักโล่ ~ ฮิ้วววววววววววว ~
-
วินเซอร์ มุ่งมั่นนิดนึง
จบแบบนั้นไม่ได้
สู้ๆๆๆ
-
ไม่เอามาม่า นะ ฮือออออ :sad4:
-
ถ้าแต่งดร่ามาไม่ถนัดก็ไม่ต้องแต่งก็ได้นะ 555
-
ถ้าแต่งดร่ามาไม่ถนัดก็ไม่ต้องแต่งก็ได้นะ 555
^
^
^ เห็นด้วยสุดๆ ไม่ชอบมาม่า ... :o12:
-
ิเยส ! รอตอนดราม่ามานานแล้วววววว
ไม่ใช่ไม่ชอบตอนหวานๆนะคะแต่ชอบดราม่ามากกว่า(แปลกคนจริงๆ) ที่จริงก็หมั่นไส้วินตอนหวานๆมันดูเลี่ยนโรแมนติกเกินไปยังไงไม่รู้...
-
วินฉันมั่นใจว่าแกจะปกป้องฮักได้
หวังว่าแกจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง เพราะถ้าฉันเห็นว่า แกอ่อนแอหรือ ฮักปกป้องแก ฉันจะยุน้องปอยให้ฮักจับแกกดซะ :angry2:
ปล. โซโล่ ลูกแม่ สมเป็นนู๋จริงๆ :laugh: :laugh:
-
วินเซอรสู้นะๆ
-
ดราม่า มาแล้ววววววววว
วินเซอร์สู้ๆ ><
-
“อืม ก็เพราะว่าฉันมองนายตามตลอดถึงได้ดูเหมือนมองกล้องอยู่ไงล่ะ”
ประโยคนี้นี่มันแสดงถึงความรักที่ฮักมีต่อวินได้ดีจริงๆนะ :o8:
ตอนแรกที่ฮักไม่สนใจสวีต น่าแปลกมาก ที่แท้ก็แกล้งวินนี่เอง หุๆ
แต่อดทนจริงๆนะ เจอหมาน่ารักงี้แล้วต้องอดใจไม่เข้าไปจับน่ะ
-
นี่ถ้างั้นนึกอยากกินลาบเป็ดอยู่น้องหมาไม่ต่องชื่อ ลาบเป็ด ซกเล็ก รึไงแกไอ่โซ :angry2:
เค้าไม่ชอบมาม่าอ่ะชอบของหวานมากกว่า งุงิ :impress3:
-
:impress3: เตรียมตัวไว้แล้ว กับดราม่า แต่ ยังไงก็รู้ว่า สองคนนี้กลับมาคืนดีกันอีกครั้ง จากเรื่องของพรีส :laugh:
-
“ฮัก ฉันมาอะไรจะให้ด้วยนะ”ปอยจร๊ะแก้ตรงนี่นิสนุงลูก
ฮักหน้ารักตลอดอะ
-
ฮักน่ารักจังเลยยยยยยยยยยย ><
แอบสมน้ำหน้าวินเซอร์ตอนฮัก(แกล้ง)ไม่เห็นสวีต โอ้ยย ฮา 5555555555
ตอนต่อไปจะได้กินมาม่าแล้วหรอ...
กำลังหิวอยู่พอดี 555555555555555555
-
กลัวมาม่าจริงๆ
แต่ไม่เป็นไรถ้าจบแบบแฮปปี้ก็โอเค 555
-
อยากให้อุปสรรคผ่านไปไวๆจัง
เข้มแข็งไวนะทั้งฮักและวิน!! :กอด1:
:L2: :L2:
-
ต้มน้ำรอ :z2:
-
รอมาม่าค่า แต่ไม่อืดมากน้า มาต่อไวๆนะค้า :z13:
-
มาม่ามาแล้ว
-
บางทีก็อยากให้ฮักจับกดวินเซอร์ไปซร้าาาา 555 รัศมีเมะแผ่ออกจะตาย
ต้มน้ำรอ ไม่เอาแบบขึ้นอืดน้า :sad4:
-
อย่าดราม่าเลยน๊าาาาาาาา
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
กำลังหวานเลยยย T^T
-
มีอะไรจัดมาให้หมดแต่ขอจบดีๆนะ :-[
-
ขำตอน ปล. ท้ายเรื่องอะ โซโล่ตลกดี 555
ว่าแต่ตอนหน้าจะดราม่าเหรอ :z3:
-
อยากกินมาม่าต้มยำ :z1:
-
วินเซอร์สู้ๆๆ
ฮอยฮักน่ารักอีกแล้วว :impress2:
สวีทฮาร์ต์ก็น่ารัก :กอด1:
-
โซโล่มาแย่งซีนหมดเลย :laugh:
-
แต่งดร่าม่าไม่เก่งก็ไม่ต้องแต่งก็ได้นะคะคนเขียน :sad4:
เอาฮาๆหื่นๆเหมือนปกติดีกว่า เจอมาม่าแล้วเจ็บปวดใจ
ปล. โซโล่ฮาค่ะ :jul3:
-
โซโล่ประจำอ้ะ 555555555
มาม่าาาาาาาา............ o22
เจ้ปอยจะเสิร์ฟรสอะไร เดี๋ยวเราไปเตรียมชาม T^T
อืดแน่ๆ :o12:
-
:sad4: เค้าไม่ชอบดราม่าาาาาาาาา
-
ตายๆๆจะมาดราม่าอีกแล้วเหรอเนี่ยยยยยยยยยยยยย
-
เจ้าสวีตนี่มันน่ารักจริงๆ
ฮักยังชอบแกล้งไม่เปลี่ยนเลยน้า
ตอนท้ายโซโล่น่ารักมากอ่ะ
-
ทั้งฮักทั้งสวีตแข่งกันน่ารักหรอ
วินเซอร์สู้ๆๆนะ
-
^
^
^ เห็นด้วยสุดๆ ไม่ชอบมาม่า ... :o12:
^
^
^
^
เข้ามาหนับหนุนและเห็นด้วยอย่างแรงงงงงงง
-
:sad4:
-
จะดราม่าแล้ววว !! T^T'
วินเซอร์-ฮัก สู้ๆๆๆ
:sad11:
-
ต้มน้ำรอมาม่าเลย
-
อ้ากกกกกกกก
ลุงทิม ต้องมีแผนมาแกล้งวินเซอร์แน่ๆ 55555
มันต้องมีๆๆๆ
ว่าแล้วฮัก แอบเก็บอาการปะเนี่ย สวีตฮาร์ตเชียวนะ
-
ฮักแอบแกล้งให้วินเซอร์ขาดความมั่นใจเรื่องสวีตฮาร์ดซะสนิทเลย จริงๆแล้วถูกใจจะตายแต่เก็บอาการไว้ใช่มั้ยฮัก
ลุงทิมโทรหาวินเซอร์ หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องร้ายนะ
-
สวีตน่ารักมากคะ
-
น่าร๊ากกก เกินไปละสองคน เวลาจะหวานก็แทบกระอักเลย เขิลล :impress2:
คริคริ โซโล่แกตั้งชื่อได้กากจริงอารายจิง (แต่ซาลาเปาก็น่ารักดีนะเออ) 555 :z2:
ติดตามเรื่องนี้อยุ่เรื่อยๆ ชอบพลอตเรื่อง มันส์ดี เอิ้กๆ o18
-
อร๊ายยยย ไม่น้าาาาา คนเค้ากำลังสวีทหวานวี้ดวิ้วกันอยู่ อย่าเอามาม่ามาเสิร์ฟเซ่....พี่วินพี่ฮักสู้ต่อไปค่าาา ฮ่าๆๆๆ
-
ฮา สวีตฮาร์ท ทำงานได้เรื่องแล้วช่ายป่ะ อิอิ ฮักยิ้มแล้ว แล้วก้อสนใจแต่สวีตฮาร์ทอะดิ๊ แต่ว่าลุงทิม จะคุยเรื่องรัยอะ หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องฮักน๊า
-
แววดราม่าเริ่มมาแล้วละซิเนี่ย
-
ก่อนจะดราม่า ขอNC สักนิดสิ๊ :oo1:
มาต่แบบที่วินเซอร์ว่านั้นแหล่ะ :laugh:
-
ตอนหน้าหวังว่าคงไม่มีดราม่านะ
-
ใกล้จะได้กินมาม่าแล้วซินะ :serius2:
-
อ๊ากกกกกกก หวานจัง :-[
แต่เริ่มเหมือนได้กลิ่นดราม่าจาง ๆ :o12:
แต่คงไม่มีหรอกมั้งงง ถ้ามีก็มีนิดเดียวแหละ
แต่ซาลาเปาชื่อน่ารักมากอะ
-
:กอด1:
กรี๊ดรักฮักเวอร์ น่ารักน่าฟัดโคดดดดดดด
ขอหลบทรีนวินเซอร์ก่อน
หนุกมาก รออ่านจร้า
-
ต้มน้ำรอมาม่า
-
จะเข้าโค้งช่วงมาม่าแล้ว
เตรียมต้มน้ำร้อนรอ
:กอด1:
-
:sad4: ไม่นร้าาาาา ความดราม่าเริ่มมาแล้วหรอ
-
ฮักเนียน -.-
o22
รอจ้า o13
-
เค้าลางเริ่มจะมาแล้ว ไม่ดีๆ รออ่านต่อไปจ้า :))
-
:m7:
ยังไม่มาอีกเหรอ
:m7:
-
55555
ซาลาเปา
สมกับเป็นโซโล่จริงๆ
-
โซโล่ กับ พรีสต์ ก็จบไปแล้ว
ทีนี้ก็มาต่อพาร์ทของ
วินเซอร์กับฮอยฮัก กั๋นเต้อะ
รอ รอ รอ
-
ดราม่าซักตอนสองตอนก็พอเนอะ
-
อย่าลืมเรื่องนี้ซิครับ
ในเมื่อเรื่องของพรีสต์จบไปแล้ว
ก็มาต่อเร็ว ๆ นะครับ
คู่นี้น่าติดตามดี มันมีความน่าลึกลับดีครับ
-
นอนรอมาม่า
-
:call: :call: :call:
-
ฮ่า ๆๆ โถ ๆๆ โซโล ทำมัยเป็นคนแบบนี้ละค่ะเนีย
-
หวานๆ วินเซอร์เวลาอยู่กับฮักแล้วก็น่ารักไปอีกแบบ
แต่ฮักน่ะ น่ารักมากๆอยู่แล้ว ยิ่งอยู่กับวินเซอร์ด้วยนะ :o8:
แต่จะมีมาม่าตามมาแล้วใช่มั๊ย จะได้เตรียมตัวรอ :serius2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. ชื่อซาลาเปาก็น่ารักดีนะโซโล่ :laugh:
-
โอ๊ะโอ!! สงสัยว่าจะได้ต้มน้ำรอซะแล้วซิ :t3:
-
ยังไม่มาอีกหรอ รออยู่นะ
-
คนเขียนเรื่องนี้หายไปไหน
คนอ่านรอจนน้ำต้มมาม่าเหือดหมดเเล้วน๊า :z3:
กลับมาเถิดดดดดดดด พี่น้องงงงงงง :call:
-
ดีใจจัง ตามทันแล้ววววว :o8: หลงฮักอย่างแรง ยิ่งตอนที่ว่าที่ศรีภรรยา ตัดสินใจเป็นภรรยาเพราะกลัววินเจ็บ น่ารักกกกกกมากกกก เห็นความพยายามที่ฮักทำให้วินแล้วยิ่งซึ้งจัง อ่านแล้วไม่แปลกใจเลยว่าทำไมโซโล่ถึงต้องให้นักวางแผนอย่างวินมาช่วยจัดการรักให้ รออ่านความคิดในฐานะนักวางแผนอย่างวินนะค่ะ มาม่าเอาแค่หมูสับชามเล็กก็พอมั้ง ไม่ต้องเพิ่มเครื่อง สงสารฮัก
-
เมื่อไหร่จะมาต่อ อยากอ่านมากกกกกกกกก :sad4:
-
ยังคงรอเสมอ
-
คิดถึงมากมาย :z3:
-
:กอด1:
:call:
-
ฮอยฮักน่าจริงๆ วินเซอร์ก็หื่นได้ตลอดอะ
-
หายนานเกินไปแล้วนะ :m16:
มาต่อได้แล้ว เค้าคิดถึง :monkeysad:
กลับมาต่อเดียวนี้เลยนะ ถ้าไม่รึ้จะแต่งไงต่อ ก็เอาncมาปูพื้นไปก่อนก็ได้ :haun4:
แล้วค่อยดราม่า o13
-
อย่าดราม่าหนักน้า
แค่วินเซอร์แกล้งฮักก็แค้นมากพอและ
คนอ่านทรมานจิตใจ><!!
-
เมื่อไหร่จะมา !!
มาทำให้หลงรักฮอยฮัก :กอด1: เเล้วก็จากไป อ๊ากกกกกกกกกก !!! :z3: :z3: :z3: :z3:
อยากดิ้นตาย น้อยใจคนเขียน !!! :serius2: :serius2: :serius2:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
คิดถึงวินเซอร์กับฮักจะแย่แล้วน้าา :z3:
-
หนูฮักของฉันหายไปไหนแล้ว นานแล้วนะ คิดถึงใจจะขาดแว๊ว~
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก !!! :z3: :z3: :z3:
หนูฮักของช้านหายไปไหน :serius2:
รีบๆกลับมานะ คนอ่านจะขาดใจตายเเล้ว T{}T :o12: :o12: :o12:
-
คนแต่งหายไปไหนนนนนนน :dont2:
-
ขณะนี้วันอาทิตย์ ที่16 เดือนกันยา 2555
อืม...4 เดือนแล้วสินะ ปอยป้อยหายไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z3:
เธอทำให้ฉันคิดถึงเธอตลอดสี่เดือนที่ผ่านมานี้ เธอรู้มั้นมันเจ็บเจียนตาย โฮกกกกกกกกกกกกกก :jul1:
กร๊ากกกก เพ้อละๆ แต่คนแต่งหายไปนานเกินไปแล้วนะเฟ้ย!! :m16:
แต่ไม่เป็นไร เพื่อฮอยฮักเรารอได้ สงสัยคนแต่งคงจะยุ่งๆอยู่ใช่ปะหล่ะ ไม่เป็นไรๆ ไว้ว่างเมื่อไหร่ค่อยมาจัดเต็มเนาะ o22
สู้ๆนะจ๊ะที่รัก รอเสมอ...
-
TvT ยังงรออยู่นะ คิดถึงฮักมากๆๆ
-
ตอนที่ 26
<< HoiHug’s Mode >>
“ตอนนี้เลิฟมีโสดหรือว่ามีหวานใจคะ?”
“...”
ผมเงียบไปสักพัก ในหัวประมวลคำถามอย่างรวดเร็ว เป็นครั้งแรกที่ถูกถามเรื่องนี้แฮะ กูจะตอบไปยังไงล่ะเนี่ย ก็คงจะโสดล่ะมั้ง?...โสดสินะ ก็ผมกับไอ้วินเซอร์ยังไม่ได้เป็นแฟนกันนี่น่า ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็...ทั้งผมกับมันก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย ไม่มีใครฝ่ายไหนเอ่ยคบกันหรือพูดว่าเป็นแฟนกัน นั้นสินะ ทำไมผมถึงได้มาคิดได้ตอนนี้กันนะที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย ตอนนี้ผมก็มีความสุขดี
“นั้นแน่! หรือว่าเลิฟมีมีคนที่ชอบแล้วงั้นเหรอคะ คนในวงการหรือเปล่า!?”
พิธีกรสาวสวยและขึ้นชื่อเรื่องสัมภาษณ์ที่เข้มข้นรีบเอ่ยขึ้นจับผิดผมทันที อ่า คนที่ชอบน่ะเหรอ? มีสิ! มันอยู่ในวงการหรือเปล่าก็ไม่รู้สินะ ผมคิดเล็กน้อยแล้วเอ่ยตอบที่เป็นความจริงไป
“...อ่า ตอนนี้ผมโสด”
“อะไรกันๆ ตอบไม่มั่นใจเหมือนตอนแรกเลยนะคะ หรือว่าจะมีคนที่ชอบจริงๆ!”
“แน่นอนว่าผมมีคนที่ชอบ”
“กรี๊ดดด! จริงๆ ด้วย แล้วคนที่คุณชอบอยู่ในวงการหรือเปล่าคะ?”
พอเข้าเรื่องนี้เสียงซุบซิบในสตูดิโอที่ถ่ายรายการยิ่งดังมากกว่าเดิม ตอนนี้ผมกำลังถ่ายรายการ ‘อัศวินโต๊ะกลม’ ซึ่งเป็นรายการวาไรตี้แบบทอร์คโชว์ที่เชิญแขกรับเชิญมานั่งรอบโต๊ะแล้วสัมภาษณ์ แขกรับเชิญคนอื่นๆ หันมาสนใจผมกันใหญ่ เฮ้อ จริงๆ เลยน่า เมื่อไม่กี่วันมานี่ผมก็ถูกประธานทิมเรียกตัวไปเตือนเรื่องนี้ซะด้วยสิ ด่าผมซะยับเรื่องที่ผมไปอ้ำอึ้งตอบไม่คิด
“หรือว่าในข่าวที่บอกว่าเลิฟมีพบรักแล้วจริงเหรอเนี่ย!?”
“ข่าวหน้าหนึ่งแน่! เลิฟมีมีแฟนแล้ว!!”
พวกดาราเอ่ยกันตื่นเต้นกับเรื่องของผม ส่วนผมก็นิ่งมองสถานการณ์ที่เริ่มวุ่นวายอย่างปวดหัว เรื่องของเขาทำไมทุกคนถึงได้ให้ความสนใจขนาดนี้กันนะ
“คุณไดผมยังไม่มีแฟนนะครับ”
“อ่า~ นายไม่ต้องแก้ตัวเมื่อกี้น่ะหลุดออกมาแล้ว! ฮ่าๆๆๆ”
“ผมยังไม่มีครับ”
ผมมองอีกฝ่ายด้วยสายตานิ่งและเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไดดารานายแบบที่เข้าวงการก่อนผมเล็กน้อยหยุดหัวเราะแล้วจ้องมาที่ผมเหมือนกันก่อนจะยิ้มแย้ม
“ล้อเล่นน่า! อย่าจริงจังสิ”
ผมรู้ว่าในใจของเขาไม่ได้ยิ้มแบบที่ยิ้มอยู่นี่หรอก เขาน่ะไม่ชอบผม! ผมรู้ดี
“ผมอยากรู้ว่าคนที่เลิฟมีชอบเป็นยังไง?”
“อ่า ใช่ๆ! พี่เลิฟมีสเปกยังไง!?”
คนแรกที่เอ่ยมาก่อนเป็นพี่นัทครับทำให้เรดที่อยู่ข้างๆ รีบสนับสนุนคำถามนี้ทันที พิธีกรก็ยิ้มพยักหน้าหันมาหาผมอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ผมไม่มีสเปก ผมเป็นประเภทที่เจอกันเรื่อยๆ แล้วค่อยสะดุดมากกว่า”
“เหมือนกับผมเลยนะ แบบที่เจอเรื่อยๆ แล้วค่อยสนใจ อ่า! คนๆ นี้น่าสนใจจังเลย! ผมก็เป็นแบบเลิฟมีเลย”
“แล้วสเปกของคุณยุ้ยล่ะครับ?”
ผมเงียบเมื่อประเด็นคำถามหันไปที่คนอื่น ทุกคนนั่งคุยกันเหมือนไม่ใช่กำลังถ่ายรายการอยู่นี่เป็นจุดเด่นของรายการนี้ล่ะนะ ใช้เวลานานพอสมควรถึงถ่ายทำเสร็จ พิธีกรบอกลาและปิดรายการ พวกผมถึงโล่งเมื่องานเสร็จสิ้นไปอีกอย่าง ผมนั่งอยู่ที่เดิมนิ่งในขณะที่คนอื่นๆ เริ่มลุกขึ้น
“ขอบคุณครับ! ขอบคุณที่เหนื่อยกันขนาดนี้นะครับ!”
“พยายามได้ดีมากเลิฟมี”
“ขอบคุณครับ”
“เลิฟมี~ ได้ไปเดตกับคนๆ นั้นหรือยัง?”
ผมกำลังเดินออกไปก็เจอกับไดเอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้ายียวน ผมมองเขาด้วยหางตาแล้วเดินออกไปไม่ใส่ใจจะตอบแต่หมอนั้นก็ยังตื้อไม่เลิก เดินตามหลังผมมาแล้วเอ่ยน้ำเสียงหาเรื่อง
“ว่าแต่นายไปชอบใครเข้าเหรอ?”
“...”
“เอาน่า ฉันก็แค่อยากจะช่วยเท่านั้นแหละ”
“...ขอบคุณแต่ไม่ต้องหรอกครับ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกคนกันเอง ว้าว~! น่าตื่นเต้นนะ ถ้านายมีแฟนจริงๆ มันจะเป็นยังไง?”
“คงไม่เป็นยังไงหรอกครับ ขอตัว”
“ระวังไปทำใครท้องล่ะ”
คงไม่มีวันนั้นหรอก!
ผมก้มศีรษะรับแล้วถอนหายใจเมื่อหันหลังเดินตามพี่บอสออกมา เจ้าบ้านี่จะตามเซ้าซี้เพราะแค่อยากจะเห็นผมคะแนนนิยมตกน่ะสิ เหอะ! วงการบันเทิงเนี่ยหาเพื่อนต่างบริษัทไม่ค่อนได้เล๊ยเพราะมัวแต่อิจฉาริษยากันแบบนี้นะซี ช่วงปิดเทอมแบบนี้ผมอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วเพราะต้องไปทำงานนู้นนี้เยอะแยะไปหมดแล้วประธานทิมก็เล่นยัดงานให้ผมแบบหนักหน่วงเหมือนเดิมทำให้ผมกระดิกตัวไปหาไอ้วินเซอร์ไม่ได้เลยแล้วยังมาทำงานกับคนพวกนี้อีก ปวดหัววะ
“นี่บท ลองอ่านดูว่าจะรับไหม?”
“ครับ”
เมื่อขึ้นรถมาผมก็รับบทจากพี่บอสมาอ่านดู อืม นี่เป็นซีรี่ย์ค่อนข้างวัยรุ่นสักหน่อยครับเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยดนตรีซึ่งจะมีกลุ่มอัจฉริยะสี่คนรวมตัวเป็นแบรนด์ ซึ่งบทในมือของผมเป็นบทคุณชายศรุตซึ่งมีหน้าที่เล่นกีต้าร์และเป็นหัวหน้าวง คาเร็กเตอร์รวมๆ ก็เป็นคนสุภาพ พูดน้อย อบอุ่นก็ไม่ยากเท่าไรหรอกมั้งแถมเนื้อเรื่องก็น่าสนใจดีด้วย ผมตกลงรับงานนี้ไปโดยไม่ต้องคิดมากมาย อีกเดี๋ยวก็ถ่ายทำหนังนัมเบอร์เสร็จแล้ว
พี่บอสมาส่งผมที่บ้านของพี่ยิ้มเหมือนเดิมผมเดินเข้าไปในบ้านที่ดูเงียบผิดปกติแต่ไฟในบ้านก็ยังมีอยู่น่ะครับแถมตอนนี้ก็เพิ่งสามทุ่มเท่านั้นเอง พอเดินเข้าไปก็เห็นพี่เป๊บซี่และเจ้าหนูโคล่าที่ยังดูการ์ตูนทอมแอนด์เจอรี่แต่ยังมีอีกคนที่ไม่สมควรจะเสนอหน้าอยู่ที่นี้ ใครน่ะเหรอ?
ก็ไอ้พรีสต์น่ะสิ!
“ฮักกก~! กลับมาแล้วเหรอ~!?”
ไอ้พรีสต์หันมาเห็นผมเป็นคนแรกมันก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้ามากระโดดโหมตัวเข้าใส่อย่างรวดเร็ว ผมทำหน้านิ่งใส่มันแล้วผลักมันออกไปอย่างไม่สนใจใยดีเดินไปหาพี่เป๊บซี่และหลานน้อยโคล่า ผมลืมไปได้ยังไงช่วงนี้มันปิดเทอมนี่น่า ไอ้พรีสต์มันก็ต้องกลับมาอยู่ที่บ้านอยู่แล้ว เฮ้อ ผมนั่งลงบนโซฟาแล้วก้มตัวแล้วอุ้มหลานตัวน้อยนั่งตัก
“แล้วพี่ยิ้มล่ะครับ?”
“อ้อ ยิ้มออกไปทำธุระน่ะจ้ะ”พี่เป๊บซี่ตอบ
“ฮักกก! ผลักกูทำไมฟะ!?”
“อ้าว มึงอยู่ด้วยเหรอวะ?”
“โห!! โคตรทำร้ายจิตใจเลยว่ะ!”
ไอ้พรีสต์ลุกขึ้นแล้วชี้หน้าประท้วงผม อะไรของมึง? ถ้าไม่พอใจก็กลับบ้านไป นู้น~! ประตูอยู่นู้นโว้ย ผมไม่สนใจไอ้พรีสต์ที่ทำสะดิ้งหน้าง้ออยู่ข้างๆ แล้วหันไปคุยกับพี่เป๊บซี่แทน ว่าแต่พี่ยิ้มไปทำธุระอะไรวะปกติช่วงนี้จะไม่ค่อยออกจากบ้านเพราะจะคอยอยู่เล่นเป็นเพื่อนลูกชายคนเดียวจนกว่าจะนอนนี่หว่า แปลกจริง
“แล้วนี่ฮักมาหายิ้มเหรอจ๊ะ?”
“อ้อ ครับ แวะมาเยี่ยมน่ะครับอีกเดี๋ยวก็จะกลับแล้ว”
“ทำไมอ่า! มึงค้างที่นี้เถอะกูอุตส่าห์ได้เจอมึงทั้งที!!”ไอ้พรีสต์เริ่มโวยวายอีกครั้ง
“พรุ่งนี้กูต้องขึ้นเครื่องแต่เช้าว่ะ โทษทีค้างไม่ได้หรอก”
“โด่~”
มันทำหน้าง้อแล้วส่งเสียงขึ้นจมูก ผมอดหมั่นไส้มันไม่ได้จึงยื่นมือไปบีบจมูกมันแรงๆ ทีหนึ่ง ไอ้บ้านั้นก็รีบปัดมือของผมออกทำเป็นหายใจไม่ออกท่าทางโอเว่อร์มากอะครับ มึงเนี่ยเว่อร์ตลอดเลยเหอะ ไอ้พรีสต์ยังตัดพ้อต่อว่าเรื่องที่ผมไม่ค่อยมีเวลาให้มันทั้งๆ ที่ปิดเทอมอยู่แท้ๆ
“กูว่างอะ ไม่มีอะไรทำ อยากได้มึงมาช่วยฆ่าเวลา”
ช่วยฆ่ามึงน่ะได้อยู่!
“มึงลองหาแฟนมาช่วยฆ่าเวลาสิว่ะ”
“กูหาใครก็ไม่ดีเท่ามึงอะฮัก”
“...งั้นกูจะหาให้มึงล่ะกัน”
ผมชะงักตัวไปเล็กน้อยเกือบจะใช้โคล่าฟาดปากไอ้คนพูดอยู่แล้วเชียว อะไรของมึงวะ มาพูดเสี่ยวๆ แบบนี้ ไปแดกอะไรผิดปกติมาหรือไง!?
“เฮ้อ งั้นขอสวยๆ ขาวๆ หุ่นสะบึม อกตู้มสะโพกดินระเบิดระโว้ย”พูดไม่พอมันยังทำไม้ทำมือประกอบว่าต้องตู้มยังไงแถมยังทำหน้าหื่นอีกต่างหาก ไอ้นี่นิมีเด็กอยู่อย่าพูดอะไรไม่ดีเข้าหูเด็กได้ไหม
“ถ้ากูหาได้แบบนั้นคงไม่ให้มึงหรอก”
เสียดายทรัพยากรผู้หญิงว่ะ!
ผมกับไอ้พรีสต์คุยกันต่อไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งสี่ทุ่มพี่สาวของไอ้พรีสต์ก็มาตามกลับบ้านของมันไป พี่เป๊บซี่เอาโคล่าไปนอนบนห้องส่วนผมก็เดินมาส่งไอ้พรีสต์ที่บ้านมันเกือบถูกพี่เซนต์กับไอ้พรีสต์ลากไปค้างที่บ้านมันแล้ว เฮ้อ ถึงไอ้พรีสต์มันจะไม่ชอบหน้าพี่เซนต์แต่ผมว่ามันกับพี่สาวมันน่ะโคตรเหมือนกันเลยแหละ ผมเดินกลับมาที่บ้านเห็นพี่ยิ้มกลับมาพอดี ผมเดินเข้าบ้านเห็นพี่ยิ้มลงมาจากรถ ผมกำลังทักแต่หยุดเอาไว้ได้ก่อนเพราะบรรยากาศรอบตัวพี่ยิ้มดูหนักๆ จนผมลำบากใจจะทัก เกิดอะไรขึ้น?
“อ้าว ฮัก? มานานหรือยัง?”
พี่ยิ้มหันมาเห็นผมแล้วฉีกยิ้มเอ่ยทักขึ้นบรรยากาศหนักๆ เมื่อกี้ก็หายวับไปทันที ผมเดินเข้าไปหาพี่แล้วตอบ เมื่อกี้คงจะไม่มีอะไรล่ะมั้งผมคงคิดไปเอง
“มานานแล้วล่ะครับ นี่ว่าจะกลับแล้ว”
“อะไรกัน ทำไมไม่ค้างล่ะ? พี่เพิ่งเสร็จธุระเอง โทษทีนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ที่ผมไม่ค้างเพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทางไปทำงานต่างประเทศน่ะครับ”
“อ้อ มาๆ เข้าบ้าน มีอะไรหรือเปล่าถึงได้มาหาพี่น่ะ”
พี่ยิ้มกวักมือเรียกผมแล้วฟาดแขนไว้บนไหล่ของผมดันให้เดินไปข้างๆ ผมส่ายหน้า
“เปล่า แค่แวะมาหาเฉยๆ”
“โห อะไรกัน นึกว่าคิดถึงพี่ซะอีก”
พี่ยิ้มหัวเราะอย่างเป็นปกติไม่มีอะไรผิดปกติเลยสักนิด อืม สงสัยผมจะคิดไปเองจริงๆ แฮะ นึกว่ามีปัญหาอะไรหนักใจซะอีกเห็นแบบนี้ผมก็เป็นห่วงพี่ชายคนเดียวอยู่แล้วล่ะครับ ผมคุยกับพี่ยิ้มไม่ถึงสามสิบนาทีก็ลากลับเพราะต้องตื่นแต่เช้า ก่อนจะกลับพี่ยิ้มก็เหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด
“กลับดีๆ ล่ะ”
“ครับ”
:L2:
“เลิฟ! ให้เวลาเดินเล่นสักสองชั่วโมงเดี๋ยวพี่มารับนะ”
“คร้าบ”
พี่บอสโบกมือให้กับผมแล้วขึ้นรถไปกับพวกทีมงานส่วนผมขอตัวเที่ยวพักผ่อนหลังจากทำงานหนักมาเป็นอาทิตย์ ทั้งอาทิตย์ผมต้องเดินสายทำงานตัวเป็นเกรียว พอได้มาเมืองนอกประธานทิมก็เล่นรับงานแหลกไม่สนใจสวัสดิภาพของนายแบบอย่างผมเลยสักนิด คิดดูสิครับต้องบินวันละสองสามเที่ยว ปวดตับเป็นบ้า! จากปารีสไปลอนดอนแล้วยังต้องไปเบอร์ลินต่ออีก โคตรจะอึดอะผม วันนี้เป็นวันสุดท้ายของทริปต่างประเทศแล้วล่ะครับ เป็นการถ่ายแบบง่ายๆ ที่เมืองเวียนนาประเทศออสเตรีย
ที่นี้ร้อนนะครับแต่มันร้อนต่างจากเมืองไทยเป็นคนละแบบกันน่ะครับ ผมเดินตามถนนมองวิวทิวทัศน์ของเมืองเวียนนา เมืองของเขาน่าอยู่มากเลยล่ะครับ ความสะอาดไม่ต้องพูดถึงสุดยอดมากเลยแหละ จุดมุ่งหมายของผมคือพิพิธภัณฑ์ศิลปะแค่ภายนอกที่เหมือนปราสาทก็น่าสนใจแล้วล่ะครับ จ่ายค่าเข้าชมแล้วเริ่มเดินทัวร์ไปรอบๆ ถ่ายรูปแชะไปหลายรูป เดินตามใจเพราะยังไงผมก็ไม่รีบเร่งอะไรอยู่แล้ว กว้างใหญ่ขนาดนี้สองชั่วโมงจะเดินทั่วหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลยครับ
ว้าว~
ข้างนอกว่าดูดีแล้วนะเทียบกับข้างในไม่ติดเลยครับ เข้ามาทำเอาผมต้องอ้าปากด้วยความทึ่ง เหมือนทุกอย่างเป็นสีทองนวล บันไดหินอ่อนที่มีแยกไปหลายทางจนเลือกไม่ถูกว่าจะไปทางไหนก่อนดี ผมเลือกเดินขึ้นบันไดที่มีรูปปั้นหินผู้ชายใส่หมวกทำท่ากำลังฆ่าเซนเทอร์คนครึ่งม้า สองข้างเชิงบันไดมีสิงโตหินสลักสุดยอดแห่งความน่าเกรงขาม
ทั้งผนังทั้งเสาสลักไว้อย่างอลังสุดๆ สมัยนี้ถ้าจะสร้างแบบนี้บ้างมันต้องใช้เงินทองสักเท่าไรกันวะ ผมเดินดูภาพวาด สังเกตเห็นว่าส่วนใหญ่ภาพจะเป็นสาวเปลือยทั้งนั้นเลยวะ! ผมเดินมองนู้นมองนี้ในตู้ตั้งโชว์ก็มีของสำคัญๆ โบราณบ้าง เดินจนปวดน่องแล้วก็ยังไม่ถึงครึ่งครับ ผมนั่งเอนตัวนอนมองรูปภาพไปพลางๆ พอหายปวดก็ลุกขึ้นเดินชมใหม่
ผมเดินลอดประตูซุ้มหยุดดูภาพข้างๆ ประตูมันเป็นภาพบนผนังห้องครับ แถมเป็นรูปของอียิปต์โบราณขนาดอียิปต์ก็ไม่พ้นจะเป็นรูปสาวเปลือยอีกแล้ววะ แต่ถ้าว่ากันตามตรงผมว่ารูปนี้หุ่นดีกว่ารูปที่ผ่านๆ ที่นะครับ เฮ้อ ศิลปะสินะ เดินเข้ามาเป็นโซนของอียิปต์หรือไงก็ไม่รู้สิครับเพราะมีตั้งแต่หินอักษรอะไรก็ไม่รู้ ภาพบนผนังก็เป็นภาพแบบอียิปต์โบราณ แถมยังมีโลงศพฟาโรห์อีก
ผมเดินออกมาจากโซนอียิปต์โบราณเดินลัดเลาะมาเรื่อยๆ ก็เจอห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีรูปวาดมากมายติดตามผนังห้องต่างขนาดกันไป ผมมองซาบซึ้งอารมณ์ในแต่ละรูปแล้วมาหยุดที่รูปขนาดใหญ่อยู่สูงเป็นภาพพระเยซูถูกตรึงบนไม้กางเขนครับ ผมเงยหน้ามองดูแป๊บหนึ่งแล้วเหลือบสายตามองไปที่ผู้ชายที่ยืนเงยหน้ามองภาพพระเยซูอยู่นานสองนาน ผมสังเกตเห็นตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้แล้วนะครับเห็นเขาแหงนหน้ามองภาพนี้อยู่นานแล้วจนผมสนใจว่าเขามองภาพอะไรอยู่ ภาพพระเยซูมันซาบซึ้งขนาดมองด้วยสายตาเศร้าสร้อยขนาดนั้นเลยเหรอ?
ไม่นานเขาก็ก้มหน้าลงยกมือที่กุมอยู่ขึ้นแนบอกเหมือนภาวนาอะไรบางอย่างก่อนจะเดินผละออกไป แถมยังทำของตกอีกแน่ะผมมองตามเขาไปแล้วมองกระดาษที่เขาทำตกเอาไว้ก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาดู นี่มันกระดาษเขียนโน้ตเพลงนี่น่าแถมยังเขียนเนื้อเพลงเป็นภาษาไทยด้วย คนไทยเหรอ!? ผมตัดสินใจเดินตามหลังผู้ชายคนนั้นไปติดๆ และพยายามส่งเสียงเรียกเบาๆ เพื่อไม่ให้รบกวนคนอื่นๆ
“คุณครับ คุณครับ คุณทำของตก”
แน่ะ ยังเดินต่อเฉยเลย ผมก็พยายามเรียกต่อ
“คุณครับ คุณทำโน้ตเพลงตก”
“คุณครับ คุณครับ!”
“ครับ!?”
ในที่สุดเขาก็หันมาแบบตกใจนิดๆ กับเสียงที่ค่อนข้างดังของผม ก็แหงล่ะ เหลืออดฟะ เรียกตั้งนานไม่หันมาสักที พอหันกลับมาแล้วทำหน้าเหมือนโดนผีหลอก เอ่อ...มารยาทน่ะมีไหม? ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย ผมเลิกคิ้วขึ้นสูงแล้วยื่นโน้ตเพลงคืนให้ เขากะพริบตาปริบๆ ขยับแว่นขึ้นแล้วยื่นมือมารับโน้ตคืนจากผม
“พระเยซู...จริงๆ เหรอเนี่ย?”
เอ่อ...ผมไม่ใช่พระเยซูนะครับ
อะไรของเขาวะ? มองผมเป็นพระเยซูได้ยังไงกัน เพี้ยนเปล่าวะ? ผมโค้งตัวเล็กน้อยแล้วกำลังเดินแยกออกไปแต่เขาก็เรียกผมไว้ก่อน
“เดี๋ยว! เธอ...ฮอยฮักใช่ไหม?”
เอ๋? ทำไมเขารู้จักผมล่ะ!?
ผมทำหน้างุนงงมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า เอ่อ...หน้าแบบนี้ นั้นสิ คุ้นๆ อยู่เหมือนกันนะ ใส่แว่น? แถมยังยิ้มๆ แบบนี้อีก เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนจริงๆ ด้วย ที่ไหนกันนะ? ผมขมวดคิ้วมองเขาเหมือนจะนึกออกแต่ก็นึกไม่ออก เขายิ้มออกมาอย่างปลงตก
“พี่ไง พี่เฮอร์มิต”
“...โอ๊ะ” :o
TBC.
ไม่ได้ต่อมานาน ถือโอกาสช่วงสอบไฟนอลเว้นช่วงอ่านหนังสือนาน
ก็เลยลองมาต่อ โอ้โห รู้สึกว่าไม่ได้จับนานแล้วรู้สึกขัดๆ ไม่ลื่นสักเท่าไร
ขออภัยที่หายไปนานเพราะไม่น่าเชื่อเลยว่าขึ้นปีสามแล้วจะเรียนหนักกิจกรรมแยะแบบนี้
จะพยายามทำกู้ฟอร์มกลับมา เฮ้อ ห่างหายไปนานฝีมือขึ้นสนิมไปเยอะเลย
ปล. สุดท้ายพี่เฮอร์มิตก็โผล่มามีบทสักที 555
-
จิ้มเบาๆ ฮุฮุ
-
รอจ้า
-
เค้ามาแล้วววววววววววว :m11: :m11:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:z2: :z2: :z2:มาต่อแล้วดีใจจัง
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้ว ตามเรื่องนี้มานาน ชอบฮักที่สุด
-
ไม่ได้อ่านซะนาน ต่อไม่ค่อยติดนะเนี่ย 555+ ... อ่านแล้วนึกถึงลูว์ฟ ตอนไปเดิน เหมือนแข่งเดินอ่ะคับ ... ไม่ค่อยได้อิน 555+ ทำเวลาค่อดๆ
-
เกือบจะลืมเรื่องไปแล้ว กลับมาต่อเถอะนะ :กอด1: :L2: :L2:
-
อ้าว แล้วพี่เฮอร์มิท มาทำอะไรละเนี่ยถึงได้มาเจอฮักได้
-
มาอ่านอีกทีต่อเรื่องไม่ติดเลยแหละ :z3:
คนแต่งสู้ๆเด้อ
-
มาแล้วววว
หายไปนานจริงๆ อ่านแล้วแปลก 555
ย่งไงก็สู้ๆนะค่ะ เรื่องเรียน
-
กรี๊ดดด พี่ปอยคัมแบ๊ค อิอิ
ยินดีต้อนรับกลับเล้าค่าาาา
เอาใจช่วยฮักกับวินเซอร์กันต่อ
-
กรี๊ดดดดด เทอกลับมาแล้วววว
คิดถึงเทอสุดใจ เอาเป็นว่าสู้ ๆ เดี๋ยวช่วงยุ่ง ๆ ก็ผ่านไปจ้าา
-
อ่า ลืมเนื้อเรื่องหมดแล้ว -_-"
-
:m11:
-
:o8: :-[ :-[ :impress2:
รออ่านจ้า
-
มาต่อแล้ว :mc4:
-
:z13:
-
เหมือนเราจะรู้เลยนะเนี่ยว่าพี่เฮอร์มิตขออะไร หึหึ
ในที่สุดคนเขียนก็กลับมา :sad4:
-
:pig4:
-
นะ...ในที่สุดก็มาต่อ อ่านกี่ที่ก็ยัง "ฮัก" จริงๆ o18 o18 :z2: :z2:
-
คนแต่งมาแล้ว :mc4:
-
โหหหหหหหหหห คนแต่งหายไปนานม๊ากกกกกกกกกกกกก
จนต้องไปอ่านซ้ำอ่ะว่าพี่เฮอร์มิตคือใคร เหอๆ
-
ฮอยฮักกกก ในที่สุดก็กลับมาแล้วววววววว
-
มาต่อแล้วดีใจจัง
ดราม่าได้แต่อย่านานนะ
-
กลับมาแล้วววว โอ้ยดีที่ใจที่สุดดดดด
-
พี่เฮอร์มิต?
........อ๋อ~
พี่ชายของไอ้พรีสต์น่ะเอง
แล้วทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี้ได้ล่ะเนี่ย? อืม จะว่าไปแล้วจำได้ลางๆ ว่าพี่แกไปเรียนต่อเมืองนอกนี่น่า หรือที่บอกว่าไปเรียนต่อเนี่ยจะหมายถึงที่เวียนนา ที่นี้งั้นเหรอ? ผมมองพี่เฮอร์มิตที่ยิ้มกว้างตรงหน้าแล้วผงกหน้าทักทายเล็กน้อย
“สวัสดีครับ”
“ช้าไปนิดแต่ก็โอเค”
“งั้นขอตัวก่อนนะครับ”
ผมก้มตัวเล็กน้อยก่อนจะขอตัวเดินออกไปแต่โดนดึงแขนเอาไว้ก่อน อะไรหว่า? ก็ทักแล้วไงมีอะไรอีกหรือเปล่า ผมหันไปมองพี่เขาที่ขมวดคิ้วมุ่นแล้วรีบพูดรั้งผมเอาไว้
“เฮ้ย จะรีบไปไหนเล่า อุตส่าห์ได้เจอกันทั้งทีนะ”
“...”
และนั้นทำให้ผมต้องมานั่งจมปลักอยู่กับพี่เขาที่ร้านอาหารในพิพิธภัณฑ์ อืม มันเป็นร้านที่หรูมากเลยล่ะ ตรงกลางเป็นรูมองทะลุไปข้างล่างได้ด้วยแต่ผมว่ามันดูเวียนหัวยังไงไม่รู้สิ พี่เฮอร์มิตถือถาดอาหารมาให้กับผม เลี้ยงแล้วยังบริการอีกต่างหาก เกรงใจจังว่ะ ไม่ใช่ว่าผมขี้เกียจนะครับแต่พี่เฮอร์มิตเป็นคนบังคับให้ผมนั่งรอเองนะ
“เธอมาทำอะไรที่นี้งั้นเหรอ?”
“ผมมาทำงานน่ะ”
“งาน?” พี่เฮอร์มิตเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย
“ตอนนี้ผมเป็นนายแบบน่ะครับ ช่วงปิดเทอมจะมีงานที่ต่างประเทศเข้ามา”
“จริงดิ!? ว้าว~ ตกใจสุดๆ”
พี่เฮอร์มิตหัวเราะพร้อมกับทำตาโตเป็นไข่เป็ด มันน่าตกใจขนาดนั้นเลยหรือไงวะ? ดูท่าทางเมืองเวียนนาจะไม่ทำให้พี่เขาเปลี่ยนไปสักเท่าไรนะครับ ที่ผมพอจำได้ก็มักจะเป็นหน้าพี่เขายิ้มแต่ตอนที่เห็นครั้งแรกกลับดูเศร้าๆ เหงาๆ คงจะคิดถึงครอบครัวล่ะมั้ง มาอยู่เมืองนอกคนเดียวแบบนี้ก็น่าจะคิดถึงอยู่หรอก
“เธอสบายดีไหม?”
“ผม? สบายดีครับแล้วพี่เป็นยังไงบ้าง?”
“พี่? ฮ่าๆๆ ก็ดีเป็นบางช่วง เรียนหนักน่ะ”
“จริงสิ พี่มาเรียนอะไรที่เวียนนา?”
“พี่จำได้ว่าเคยเล่าให้เธอฟังนะฮัก”
อ้าว เคยเหรอครับ? ผมเลิกคิ้วรับแล้วเงียบไป ขอโทษสงสัยผมจะลืมไปแล้วล่ะมั้งครับ พี่เฮอร์มิตมองผมด้วยสายตาผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด กูรู้สึกผิดน่ะเนี่ย พี่เขาถอนหายใจเฮือกก่อนจะยิ้มออกมาแล้วโบกมือไม่ถือสา
“ช่างมันเถอะ คนเราก็ต้องลืมกันได้แหละ พี่มาเรียนเปียโนน่ะปีนี้ก็จะจบแล้วล่ะ”
จะว่าไปแล้วพี่เขาก็เรียนเกี่ยวกับดนตรีตั้งแต่อยู่เมืองไทยแล้วนี่นะ แล้วนี่พี่เขาอยากจะเป็นนักดนตรีหรือยังไงกัน? แต่ว่าที่บ้านของพี่เขาเป็นทหารกันนี่น่าเพราะพี่เฮอร์มิตหรือเปล่านะที่ทำให้ไอ้พรีสต์ไม่เดินทางเส้นทางของบ้านที่วางแผนให้มันเป็นทหาร? ก็ไอ้พรีสต์น่ะติดพี่ชายมากเลยนี่ครับผมยังจำได้ว่าตอนที่พี่เขามาเรียนที่นี้ไอ้พรีสต์เนี่ยร้องไห้จะเป็นจะตายจิตตกไปหนึ่งเดือนเต็มๆ จากนั้นมันก็เลือกเรียนต่อสถาปัตย์เฉยเลยนี่น่า
“ว่าแต่พรีสต์เป็นยังไงบ้าง?”
“ก็ปกตินี่นะครับ บ้าๆ บอๆ เหมือนเดิมนั้นแหละครับ”
ผมหยุดคิดนิดหน่อยแล้วยิ้มที่มุมปากเมื่อคิดถึงเจ้าเพื่อนบ้านั้น เหอะ ป่านนี้แล้วยังไม่รู้อีกว่าจริงๆ แล้วผมเรียนอยู่ที่เดียวกับมัน นี่กะว่าถ้ามันไม่รู้จนเรียนจบล่ะก็ผมจะทำเซอร์ไพร้ส์ตอนรับปริญญาให้มันตกใจตายไปเลยในฐานะที่โง่นัก หึ!
“งั้นเหรอ แล้ว...ตอนนี้พรีสต์มีแฟนหรือยัง?”
“ผมไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้เท่าไร”
ผมส่ายหน้าแบบไม่ใส่ใจเท่าไร พี่เฮอร์มิตก็ถามขึ้นอีก
“แล้วฮักล่ะ มีหรือยัง?”
“ก็...”
ผมกำลังจะตอบแต่ก็ชะงักเมื่อคิดได้ว่าอีกฝ่ายถามถึงตัวผมไม่ใช่คนอื่น ผมเงียบไปเล็กน้อยแล้วส่ายหน้าเป็นคำตอบ พี่เฮอร์มิตก็ยิ้มละไมรับก่อนจะหยิบกาแฟขึ้นมาจิบ
“ที่นี้มีที่เที่ยวเยอะนะ เธอสนใจให้พี่พาเที่ยวไหมล่ะ?”
“พรุ่งนี้ผมกลับแล้ว”
“น่าเสียดายแฮะ เราน่าจะเจอกันเร็วกว่านี้เนอะ อ่า เอาเถอะ รีบกินกันดีกว่าเพราะอีกเดี๋ยวจะมีการแสดงดนตรี เธอไปดูหน่อยนะ”
“น่าจะได้นะครับแต่ผมไม่มีบัตรนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่มีที่นั่งให้เธออยู่แล้ว”
พี่เฮอร์มิตยิ้มแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผมพยักหน้ารับไม่คิดอะไรมาก ก็ดีเหมือนกันนะครับมาที่เวียนนาทั้งทีไม่ได้ฟังดนตรีสดก็เป็นอะไรที่น่าเสียดายมาก ผมกับพี่เฮอร์มิตรีบยัดของใส่ปากแล้วเดินขึ้นไปอีกไม่กี่ชั้นพี่เขาพามาที่ห้องหลังเวทีที่มีคนเดินไปมาดูเหมือนรีบเร่งอะไรกันอยู่ ผมเดินตามจนมาถึงเวที มันเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีเก้าอี้เป็นขั้นบันไดขึ้นไป บนเวทีที่มีเครื่องดนตรีต่างๆ วางไว้เรียงรายอยู่เยอะแยะ
พอพี่เฮอร์มิตเดินเข้ามาก็มีคนเรียกไปคุยด้วย ผมหันไปมองอย่างอื่นเพราะพวกเขาพูดภาษาอะไรไม่รู้ผมฟังไม่เข้าใจ ที่แน่ๆ ไม่ใช่ภาษาอังกฤษน่าจะเป็นเยอรมันเพราะที่นี้เวียนนานี่น่า พี่เฮอร์มิตคุยอยู่สักพักก็หันมาหาผม
“รออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่มา”
ผมพยักหน้ารับแล้วพี่เฮอร์มิตก็เดินจากไป ผมหาที่หลบมุมเพราะเกรงว่าจะไปยืนขวางทางคนทำงานรบกวนคนอื่นซะเปล่าๆ ผมยืนอยู่สักพักมือถือที่พกเอาไว้ก็ส่งเสียงดัง สงสัยพี่บอสจะโทรมาตามแล้วล่ะมั้งครับ ผมล้วงเอามือถือออกมาแล้วรับสาย ตามที่คาดไว้เป็นพี่บอสจริงๆ ด้วยครับ
“ว่าไงครับพี่?”
[ ตอนนี้อยู่ไหนน่ะ? ]
“อยู่ข้างนอกพิพิธภัณฑ์ กำลังรอดูการแสดงอยู่ครับ”
[ เหรอ เออ ดีแล้วล่ะ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปรับนายรออยู่ตรงนั้นแหละ ]
“ครับ”
วางสายจากพี่บอสปุ๊บก็ได้ยินเสียงของพี่เฮอร์มิตเรียกทันที ผมเก็บมือถือไว้ในกระเป๋าแล้วหันกลับไปทางต้นเสียง กะพริบตาปริบๆ กับลุคใหม่เอี่ยมของพี่เฮอร์มิตที่หายตัวไปไม่นาน ใส่ทักซิโด้เสยผมซะเรียบร้อยเชียวแถมยังไม่ใส่แว่นตาอีกต่างหาก ผมมองอยู่นานมันเป็นภาพแปลกๆ น่ะครับ
“อะแฮ่ม”
พี่เฮอร์มิตกระแอมไอเล็กน้อย อันที่จริงพี่เฮอร์มิตก็เป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่งเลยนะครับพอมาใส่อะไรที่เป็นทางการแบบนี้แล้วมันดูดีมากเลยล่ะ ว่าแต่พี่ใส่แบบนี้ก็แสดงว่าพี่แกต้องแสดงด้วยน่ะสิ!?
“อีกเดี๋ยวจะได้เวลาทำการแสดงแล้ว เธอไปนั่งแถวด้านหน้าสุดเลยนะ เดี๋ยวพี่ให้เพื่อนพาไป พี่ขอตัวไปเตรียมตัวขึ้นแสดงก่อนแล้วเจอกัน”
พี่เฮอร์มิตบอกแล้วชี้ให้ผมเดินตามผู้หญิงคนหนึ่งไป สงสัยจะเป็นเพื่อนที่ว่าล่ะมั้ง ผมพยักหน้าแล้วเดินออกไปแต่หยุดแล้วหันมามองพี่เฮอร์มิตที่ยังยืนอยู่ที่เดิม พี่เขาเลิกคิ้วรับ
“ถอดแว่นแล้วดูแปลกๆ นะครับ”
“หา? อ้อ ฮ่าๆๆๆ! เวลาแบบนี้มันใช่เวลาทักเรื่องนี้หรือยังไงกัน”
พี่เฮอร์มิตทำหน้าเอ๋อก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วส่ายหน้าเอ่ยว่าอย่างไม่จริงจังนัก ผมยักไหล่เล็กน้อยแล้วเดินออกไป เห็นว่าดูซีเรียสๆ ก็เลยเล่นมุกให้ผ่อนคลายแต่ผมคงไม่เหมาะกับการเล่นมุกพวกนี้ล่ะมั้ง
“ขอบใจ”
เสียงขอบคุณเบาๆ ตามหลังมาผมยกมือโบกโดยไม่หันหลังไปมอง เอาน่า อย่างน้อยพี่เขาก็รู้ถึงความหวังดีของผมบ้างแหละ ผมเดินมานั่งแถวหน้าสุด คนดูก็เริ่มทยอยกันมาเรื่อยๆ เพื่อจับจองที่นั่ง ระหว่างที่ผมนั่งรอชมพี่บอสและทีมงานอีกสองสามคนเดินมาตามผมพอดี
“เอ๋~ เปียโนคอนแชร์โตงั้นเหรอเนี่ย? งั้นเรานั่งฟังกันหน่อยดีไหม?”
หัวหน้างานเป็นคนพูดแบบนั้นคนอื่นๆ ก็ไม่มีสิทธิ์คัดค้านครับ พี่บอสและทีมงานก็ได้จับจองที่นั่งถัดไปจากผมทันที เปียโนคอนแชร์โต? คงจะหมายถึงเล่นเปียโนกับออเคสตร้าล่ะมั้งครับ ก็เห็นมีเปียโนด้วยนี่น่า ปกติวงออเคสตร้ามันไม่มีเปียโนนี่น่า? เอาเถอะ ผมไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับดนตรีเท่าไร ถ้าเป็นไอ้วินเซอร์คงจะรู้ล่ะมั้งก็หมอนั้นบ้าดนตรีเลยนี่น่า พอคิดถึงมันขึ้นมาผมก็คอตกอารมณ์หดหู่ นี่มันผ่านไปเป็นอาทิตย์แล้วผมยังไม่ติดต่อไปเลยสักครั้ง เฮ้อ
“อ๊ะ เริ่มแล้ว” เสียงใครสักคนเอ่ยเบาๆ ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเวที
วงออเคสตร้าประจำที่เรียบร้อยตอนนี้ผู้ชมเต็มห้องกำลังตบมือต้อนรับคอนดักเตอร์ที่เดินมาออกมา พี่เฮอร์มิตเดินตามหลังคอนดักเตอร์ขึ้นมา พี่เขาเล่นเปียโนสินะ? เมื่อพี่เฮอร์มิตนั่งลงตรงหน้าเปียโนประจำที่เรียบร้อย พี่เฮอร์มิตสูดลมหายใจลึกๆ แล้วกดนิ้วลงบนเปียโน ผู้ชมก็เงียบกริบทันที พี่เฮอร์มิตเล่นเปียโนไปเรื่อยๆ พอผ่านไปหน่อยคอนดักเตอร์โบกไม้บาตองในมือไปมาซึ่งผมไม่เข้าใจหรอกครับเสียงดนตรีวงออเคสตร้าก็เริ่มบรรเลงขึ้น
สีหน้าของพี่เฮอร์มิตตอนเล่นเปียโนไม่เหมือนปกติเลยแฮะ ดูจริงจังแบบสุดๆ เลย นิ้วมือที่พรมไปตามแป้นก็พลิ้วไหวสมกับมาเรียนไกลถึงที่นี้แหละครับ ผมนั่งฟังเพลินไปเรื่อยๆ เพราะไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เท่าไร แต่เริ่มรู้สึกว่าเสียงดนตรีเริ่มเปลี่ยนจากทำนองมืดมัวมาเป็นนุ่มนวลอ่อนหวานขึ้น ฟังดนตรีสดนี่มันแตกต่างจากฟังในแผ่นหรือที่อื่นมากเลยล่ะครับ เหมือนรอบตัวห้อมล้อมไปด้วยเสียงดนตรี
ทุกสรรพสิ่งเงียบกริบแล้วเสียงตบมือก็ดังขึ้นอย่างล้นหลามผมตบมือตามผู้คนไปอย่างเหม่อลอย ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องพวกนี้แต่นี่มันสุดยอดมากเลยล่ะครับ ฟังจากเสียงตบมือจากผู้ชมก็รู้เลยว่ามันยอดเยี่ยมแค่ไหน ไม่นานคอนดักเตอร์ก็โบกไม้บาตองในมือเริ่มเล่นอีกครั้ง
เป็นช่วงเวลาเพลิดเพลินที่ผมนั่งฟังพร้อมกับตบมือสุดท้ายแล้วเสียงตอบรับบทเพลงสุดท้ายก็ดังลั่นห้องโถง ผมตบมือแล้วหันไปมองผู้ชมที่ไม่รู้ว่าเยอะขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร มองคนข้างๆ ที่ตบมือร้องบราโว่กันยกใหญ่ขนาดผมไม่รู้เรื่องยังรู้สึกว่าสุดยอดเลยนี่นะ ทั้งวงออเคสตร้าลุกขึ้นรับเสียงตบมือนั้นแล้วค่อยๆ ทยอยกันออกไปอย่างเป็นระเบียบ สุดท้ายก็คือคอนดักเตอร์และนักเปียโน พี่เฮอร์มิตโค้งตัวรับเสียงตบมือครั้งแล้วครั้งเล่าและเหมือนจะเหลือบมองมาที่ผมด้วย ผมรีบยกนิ้วให้ทันทีพี่เขายิ้มพยักหน้าตอบกลับแล้วเดินเข้าไปหลังเวที
“สุดยอดดด! เคยฟัง Rachmaninov หมายเลข 2 มาเยอะแล้วนะแต่ครั้งนี้ทำเอาอยากร้องไห้เลยว่ะ เสียงเปียโนนั้นสุดยอดจริงๆ รวมทั้งวงแล้วเป็นอะไรที่ลงตัวสุดๆ! อ่า~! พัดพาความมืดมัวในจิตใจให้พบกับแสงตะวันอันอบอุ่นแล้ว Mozart ก็สนุกเพลินอิ่มสุดๆ โชคดีจริงๆ เลยที่ได้มาฟัง นี่ต้องขอบคุณเลิฟมีแท้ๆ!”
“อย่าไปสนใจเลย หัวหน้าบ้าเรื่องนี้น่ะเขาเคยเรียนมาด้วย”
พี่บอสแอบกระซิบกระซาบให้ผมฟังขณะที่เรากำลังเดินออกจากห้องโถงพร้อมกับผู้ชมคนอื่นๆ ที่พูดคุยกันเซ็งแซ่ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกเพราะผมไม่รู้เรื่องอยู่แล้วแต่หัวหน้าน่ะฝอยน้ำเสียงแตกกระเซ็นอย่างเมามันแบบนอนสต็อป และดูท่าทางจะปลาบปลื้มกับคนเล่นเปียโนมากเป็นพิเศษอีกด้วย
“คนเล่นเปียโนเป็นคนเอเชียหรือเปล่า? เล่นได้ลื่นมาก ยอดเยี่ยม อายุก็ยังน้อยๆ แถมยังหน้าตาดีอีก หายากน่ะจะเจอคนเอเชียได้เล่นบนเวทีใหญ่ๆ แบบนี้”
“ฮัก! เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป!”
ผมหันไปตามเสียงเรียกเห็นพี่เฮอร์มิตวิ่งออกมาจากประตูที่ผมเข้าไปตอนแรก พี่บอสเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยแถมยังเหล่มามองผมอีกต่างหาก
“ใครน่ะ ทำไมรู้จักเธอด้วยล่ะเลิฟ?”
“อ้อ คนรู้จักสมัยเด็กๆ น่ะครับ”
“อ๋อ”
พี่บอสพยักหน้ารับอย่างวางใจแล้วหันไปคุยกับคนอื่น พี่เฮอร์มิตหยุดยืนตรงหน้าผมหายใจหอบเล็กน้อย ก่อนที่พี่เฮอร์มิตจะได้เอ่ยอะไรกับผม หัวหน้าหันมาเห็นพี่เฮอร์มิตเขาส่งเสียงร้องดังแล้วถลาเข้ามาอย่างตื่นเต้น
“คนที่เล่นเปียโนเมื่อกี้นี่! ใช่ไหม!?”
“อ้อ ครับ”
“คุณ...คนไทยเหรอครับ?”
“ครับ ผมเป็นคนไทยครับ”
“สุดยอดดด! เมื่อกี้สุดยอดมากเลยครับ! ผมประทับใจสุดๆ คุณเป็นมืออาชีพเหรอครับ? หรือว่าเป็นนักศึกษา? แล้วนี่เล่นมากี่ปีแล้วครับ สนใจไปเล่นที่เมืองไทยหรือเปล่าครับ?”ยิงคำถามกระจุยกระจายเล่นเอาพี่เฮอร์มิตตอบไม่ทันเลยล่ะครับ สีหน้าของหัวหน้าเนี่ยวิบวับเหมือนเจอไอดอลในดวงใจ
“เอ่อ...ผมมาเรียนโทน่ะครับ”
“สุดยอดเลยยย!! แล้วจะกลับเมืองไทยหรือเปล่าครับ? หรือว่าจะเป็นมืออาชีพที่นี้ครับ?”
“ขอเรียนจบก่อนค่อยคิดอีกทีน่ะครับ”
“สนใจเป็นดาราหรือเปล่าครับ!?”
“เห?”
พี่เฮอร์มิตทำหน้างุนงงเมื่อจู่ๆ ก็โดนชักนำเข้าวงการ ผมทนยืนดูต่อไปไม่ไหวก็เข้ามาแทรกทั้งสอง
“หัวหน้าพอเถอะครับ จะทาบทามดาราใหม่ก็เอาไว้หลังจากที่พี่เขาคุยกับผมเสร็จก่อนล่ะกัน”
“หา? เธอรู้จักกับเขาเหรอ?”
“ครับ ก็เขาวิ่งมาหาผมไม่ใช่เหรอครับ?”
“อ๋อ โอเค!” หัวหน้าพยักหน้าเข้าใจแล้วผละออกไปอย่างรู้จังหวะ พี่เฮอร์มิตหันมาส่งยิ้มให้กับผมแล้วถามขึ้น
“เย็นนี้ว่างหรือเปล่า?”
“ไม่รู้สิครับ เดี๋ยวขอถามผู้จัดการก่อน”
ผมส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วหันมาหาพี่บอสที่ได้ยินผมกับพี่เฮอร์มิตคุยกันก็หันมาตอบ
“ว่างน่ะ ไม่มีอะไรแล้วล่ะ จะมีเดินแบบอีกก็มีพรุ่งนี้แหละ”
“เดินแบบ? เดี๋ยวสิครับพี่ พรุ่งนี้เรากลับไม่ใช่เหรอครับ?”
ผมรีบถามอย่างข้องใจ ก็บอกไว้ว่าพรุ่งนี้จะกลับไม่ใช่เหรอไง จู่ๆ บอกว่ามีงานต่ออีกนี่นะ เป็นไปได้ยังไงกัน? พี่บอสเงียบทำให้คนอื่นๆ เงียบไปด้วย อะไร? เกิดอะไรขึ้น? ผมเริ่มขมวดคิ้วแล้วมองพี่บอสเขม็ง
“คืองี้ ประธานเพิ่งจะโทรมาบอกทำให้พวกเราต้องอยู่ที่นี้ต่ออีกสามวัน”
“สามวัน!?”
ประธานทิม! บ้าเอ๊ย!! แค่อาทิตย์เดียวก็แย่อยู่แล้วนี่ยังเพิ่มมาอีกสามวันงั้นเหรอ? บ้าน่ะสิ! ผมเริ่มอารมณ์เสียอย่างช่วยไม่ได้ จู่ๆ ก็มาเพิ่มงานกะทันหันแบบนี้เป็นใครก็ไม่พอใจทั้งนั้นแหละครับ ผมตวัดสายตาไปมองพวกพี่ๆ อย่างโมโหแต่ก็จะไปว่าพวกพี่เขาไม่ได้หรอกครับเพราะตัวต้นเหตุน่ะคือคนที่อยู่เมืองไทยนู้น! คนอื่นๆ ในทีมก็หลบตาผมพัลวัน เหอะ!
“เอาน่า คิดซะว่ามาพักผ่อนล่ะกัน” พี่บอสพยายามไกล่เกลี่ยให้ผมใจเย็น
“พักผ่อน? ยังไงผมก็ต้องทำงานอยู่แล้ว นี่คงไม่ต้องบินไปเมืองอื่นหรอกใช่ไหม?”
“ไม่หรอกๆ! พรุ่งนี้เดินแบบจบก็หมดแล้วล่ะ ที่เหลือเธอก็เที่ยวได้ตามสบายเลย”
“หา? ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่กลับเลยล่ะครับ?”
“เอ่อ...”
พี่บอสขมวดคิ้วพยายามหาคำอธิบาย อีตาประธานทิมน่ะเหรอจะใจดีให้ผมพักผ่อนต่างประเทศแบบนี้? ปกตินี่จิกหัวโยนงานให้แน่นเอี๊ยดแบบไม่มีเวลาได้พักหายใจ ผมชักรู้สึกถึงอะไรแปลกๆ ต้องไม่ใช่แค่เรื่องงานเพิ่มมาแน่ๆ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น ยิ่งพี่บอสอ้ำอึ้งแบบนี้ด้วยล่ะก็!
“ประธานอยากให้เธอพักผ่อนที่นี้น่ะ”
“จะไม่แปลกไปหน่อยเหรอครับ”
“เอาน่า ก็เธอทำงานหนักมาตั้งแต่ช่วงปีใหม่แล้วไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวพี่ต้องคุยรายละเอียดงานกับทีมก่อนนะ เธอก็คุยกับเขารอก่อนล่ะกัน”พี่บอสรีบตัดบทแล้วเดินเลี่ยงออกไปทันที ผมมองตามพวกเขาที่รีบเดินหนีไปอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้ผมถามอะไรอีก นี่มันอะไรกัน? ผมได้แต่มองพวกเขาอย่างหงุดหงิดแล้วหันมาเห็นพี่เฮอร์มิตที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ผมถอนหายใจ
“ก็อย่างที่ได้ยินนั้นแหละครับ”
“ฮักคงไม่รังเกียจไกด์คนนี้นะครับ เดี๋ยวพี่จะบริการให้ถึงใจเลย~” :teach:
TBC.
มาต่อให้อีกตอนเพื่อเอาฟอร์มเดิมกลับมา แต่ก็ยังไม่ค่อยเข้าที่เท่าไร
แต่ก็ต้องหยุดก่อนเพราะจะทำงานวิจัยต่อและอ่านหนังสือสอบ ฮิๆ
ทุกคนอาจจะอยากรู้ว่าไอ้พระเอกมันหายหัวไปไหน เมื่อไรมันจะมีบท?
หรือว่าไม่มีใครคิดถึงไอ้วินเซอร์วะ!? 555 ตอนนี้ที่เมืองไทยกำลังดราม่า
แต่ฮอยฮักไม่รับรู้ดราม่าลันลาอยู่กับพี่เฮอร์มิตที่เวียนนาก่อน โฮะๆๆๆ
-
นี่คือการกีดกันใช่ไหม???? :z3:
-
มาเร็วมากกกกกก เข้ามาอ่านทั้งๆที่กลัวมาม่าที่สุดสองจิตสองใจมากกก :sad4:
-
มันเกิดอะไรขึ้นนนนนนนนนน
ลิ้งรีบมาหาฮอยฮักด่วนๆๆ อะไรเนี่ยทั้งศึกนอกศึกใน
อ่านแล้วหงุดหงิดแทนฮักจริงๆ เฮ้อ
คนเขียนสู้ๆ นะคะ *บีบนวด
-
ถ้าจะจัดการท่านประธานจะโดนจับไหมอ่ะ :m31:
-
ประธานแกล้งฮักเหรอ
-
อ๊าาา ประธานทิมทำอะไรอะ
แบบนี้ไม่ดีเลยน้าาาา
พระนายอยู๔่ห่างกันแบบนี้ ฮืออ
-
เหมือนปัญหาจะเกิดขึ้นในไทย *-*
-
พระเอกตกกระป๋องไปแล้ว :m20:
-
สนุกค่ะ ชอบ
-
:call: รอจ้า
-
อยากรู้อ่ะ ปัญหาไรว้าาา
เอาเป็นว่ารอจ้าา
-
ต้องมีอะไรแน่ๆเลยยยยย
-
ทำไมเหมือนโดนกีดกันเลย
แต่ดีใจมากค่ะ ที่เห็นเรื่องนี้กลับมาต่อแล้ว
ชอบคู่ฮักมากๆเลยอ่ะ ฮักน่าร๊าก
-
รอจ้า
-
กลับมาต่อแล้ว เย้ๆ
ปัญหาที่เกิดเนี่ยท่าทางจะใหญ่เอาเร่ืองนะเนี่ย
-
:pig4:
-
เรื่องนี้มีแต่กลิ่นรักอบอวน :L1:
ประธานจะเป็นกามเทพหรือมารคะ :z3:
:call: :call:
-
พี่เฮอร์มิตเร่งทำคะแนนใหญ่เลย
แบบนี้นายวินเซอร์จะแย่มั้ยนะ
-
คิดจะกันฮักออกจากวินเซอร์สิน้า~
ทำไงล่ะทีนี้
555
-
วินเซอร์หายไปหนายยยยยยยยยยยย
ฮักกำลังโดนจีบล่ะน๊าาาาาาาาา
-
:กอด1: :L2:
-
ประธานทิมมีแผนอะไรอีกล่ะเนี่ย
-
คิดถึงวินเซอร์จังเลยยย
:pig4:
-
ได้โอกาสเฮียแกเลย
-
เย้!!!! มาต่อแล้ว :impress2:
หลังจากไปจิก กัด ทวง ในเฟสมานาน o13 :z2:
-
อะไรกันอ่ะ ท่านประธานแกล้งรั้งให้ฮักอยู่ห่างๆจากวินเซอร์ทำไม
ไม่ย้อมไม่ยอม :z3:
-
ลุ้นๆ
:serius2:
-
แปลกๆนะคะ เริ่มรู้สึกว่า...เดี๋ยวต้องมีเรื่องแหงมๆเลย
ฮักก็สู้ๆนะคะ อย่าใจอ่อนน้าาาาา อิอิอิ
-
ตามอ่านทันแล้ว
-
มาแล้วววววว
คิดถึงฮักที่สุด :กอด1:
-
อ่าาาาา
ประธานทิม เล่นอะไรอีกล่ะเนี่ย
หรือเกิดเรื่องอะไรถึงไม่ให้กลับ
ปล.ขอบคุณที่มาต่อนะค่ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
คิดถึงวินเซอร์ค่า ขอพระเอกหนูคืนมาด้วยค่า~ ><
-
เอ๊ะยังไงเนี่ยประธานทิม ชักยังไงๆ ละนะ แล้ววินเซอร์ไปไหนเนี่ย อยากอ่านตอนหวานๆ ของคู่นี้
-
ท่านประธาน เด๋วจะโดนไม่ใช่น้อย มาแกล้งฮักมัยอ่ะ :beat:
-
รอลุ้นต่อไป :z2:
-
รอลุ้นตอนต่อไป
-
หายไปไหนมา กระซิกๆๆๆ
-
:z3: ว้ากกกก เล่นมาสปอยกันแบบนี้
มันก็อยากรู้นะสิ ว่าที่เมืองไทยมันมาม่าอะไรกันอยู่น่ะ
แต่ก่อนอื่น ขอ :กอด1: น้องปอยแน่นๆซักทีเหอะ คิดถึง หายไปนานมวากกก
กะแล้วว่าน้องปอยขึ้นปี3แล้วงานต้องเยอะแน่ๆ
ทั้งเรียน กิจกรรม แถมรายงานอีกเพียบ
แต่ไม่เป็นไรยังไงก็จะรออ่านอยู่เสมอนะจ๊ะ ^^
-
หายไปนานจนจะจำเนื้อเรื่องไม่ได้อยู่แล้ว
ไม่อยากให้ดราม่าเลยอะ
แต่ถ้าจะดราม่าก็อย่านานนะ
-
อย่าปล่อยให้มาม่าค้างนาน เส้นมันจะอืดเอานา
-
เรียน จขร.
เนื่องจากมีผู้ร้องเรียนมา เกี่ยวกับประเด็นทางศาสนาใน Re: >>> #4826
จึงขอความกรุณาจากท่านให้แก้ไขเนื้อหาด่วน
มิฉะนั้น ทางเล้าฯ ขอสงวนสิทธิ์ล๊อคกระทู้ท่านไว้ เพื่อนำไปหารือมาตรการต่อไป
จึงแจ้งมาเพื่อทราบและโปรดเร่งดำเนินการ
ขอบคุณ
เจ้สอง โมดูฯห้องนิยาย
-
จขร. ติดต่อเข้ามาแล้วว่า จะแก้ไขในประเด็นที่มีการร้องเรียน
จึงปลดล็อคให้แล้วนะคะ
หากผู้ร้องเรียน หรือ ใครพบเห็นและมีประเด็นร้องเรียนการกระทำใดๆ ที่อาจเข้าข่ายผิดกฏเล้า
โปรดแจ้ง โมดุฯ ได้ตลอดเวลาคะ
เจ้สอง โมดุฯห้องนิยาย
-
ฮอยฮ้กกับวินเซอร์น่ารักมากกกกมายยยยยยยยอะ :-[ :-[ :-[
จะรอออออออออจ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :call: :call: :call: :call:
-
มาต่ออีกนะคะ :pig4:
-
คิดถึงฮอยฮักที่สุดเลยยยยยย
-
ตกลงเรื่องที่เมืองไทยเกิดอะไรขึ้น ดูอึมครึมชอบกล อย่าดราม่าเลยน๊า :serius2:
-
:o12: :sad4: :sad4: :sad4: มาต่อไวไวเถิดน่า อยากอ่านต่อๆๆๆแล้วน้าาา
:call: :call:
:L2: :L2: :L2:
รออ่านอยู่จ้าาาา
-
รอฉันรอเธออยู่ ปิ๊งๆ~ :a9:
-
:call: :call: :call:
-
ตอนที่ 27
ครืดๆ
ผมนั่งดูดน้ำหวานอยู่ใต้ต้นไม้มองดูรถผ่านไปผ่านมาบนถนน อากาศร้อนเสียจนเหงื่อไหลพลั่กก็มีคนบริการเช็ดเหงื่อให้โดยไม่ต้องเมื่อยแขนแถมยังช่วยโบกพัดให้อีกต่างหาก นี่มันบริการดีเกินไปแล้ว! เกรงใจโว้ย!! ผมเหลียวตัวออกห่างจากพี่เฮอร์มิต
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ ผมพัดเอง”
ปฏิเสธความหวังดีไปแล้วพยายามแย่งพัดจากมือของพี่เฮอร์มิตแต่เขาไม่ยอมแถมยิ้มกว้างเชียว ให้ตายสิ ถึงผมจะเป็นเพื่อนน้องพี่แต่ไม่ต้องบริการสะดวกสบายขนาดนี้ก็ได้นะครับ มันรู้สึกแปลกๆ ว่ะ ผมพยายามจะไม่ใส่ใจกับการบริการเป็นอย่างดีของพี่เขา
หลังจากที่เดินแบบเสร็จพี่เฮอร์มิตก็โผล่มาหาผมอย่างรวดเร็วแถมยังลากผมลากผมออกมาเที่ยวด้วยโดยมีพี่บอสและหัวหน้าทีมสนับสนุนออกหน้าออกตา เหอะ อะไรของสองคนนั้นกันวะ หัวหน้ายังพอเข้าใจแต่นี่พี่บอสก็เป็นไปด้วยน่ะสิ เฮ้อ อยากจะนอนตากแอร์ในห้องมากกว่ามาเดินตะลอนๆ อยู่ข้างนอกแบบนี้
“ฮัก ถ้าร้อนแบบนี้ ไปบ้านพี่ไหม?”
“บ้านพี่น่ะเหรอ?”
“ใช่ อยู่ใกล้ๆ นี่แหละ”
“มีแอร์?”
“แน่นอน ต้องมีอยู่แล้ว”
ผมคิดอยู่สักพักก็พยักหน้าตกลงไปบ้านพักของพี่เฮอร์มิต แน่ล่ะ ตอนนี้แอร์เป็นสิ่งที่ผมต้องการที่สุดแล้ว พี่เฮอร์มิตพาผมออกเดินไปทันที เดินๆ ผ่านนั้นผ่านนี้พี่แกก็ซื้อบริการให้ผมตลอดทางแถมยังทำหน้าที่ไกด์แบบไม่ให้ตกบกพร่องแม้แต่กระผีกเดียว โอ ผมว่านะพี่เขาสามารถเอาไกด์เป็นอาชีพถาวรได้เลยนะ และแล้วเราก็มาถึงบ้านพักเป็นทาวน์เฮ้าส์หลังเล็กๆ อยู่ได้คนเดียวแบบสบายๆ
“น่าอยู่ดีนะครับ”
เมื่อเดินเข้ามาผมมองไปรอบๆ บ้านแล้วอดที่จะบอกกับอีกฝ่ายไม่ได้ อืม มันน่าอยู่มากเลยนะครับ ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยู่จะมาอยู่อะไรแบบนี้คนเดียวเงียบๆ เหมือนกัน หรืออาจจะพาใครสักคนมาอยู่ด้วย อะแฮ่ม ก็ไม่ได้คิดว่าเป็นไอ้วินเซอร์หรอกนะ ไม่ได้คิดจริงๆ!
“ไม่หรอก”
“ทำไมล่ะครับ?”
ผมหันมาถามอย่างแปลกใจ พี่เฮอร์มิตที่กำลังไขประตูบ้านหันมายิ้มให้กับผมกว้าง
“ก็อยู่คนเดียวมันเหงาน่ะ”
“ก็หาใครสักคนมาอยู่ด้วยสิครับ”ผมเอ่ยต่อไปแบบไม่คิดอะไรมาก
“งั้นฮักสนใจมาอยู่กับพี่ไหมล่ะ?”
“ไม่ล่ะครับ ผมยังเรียนอยู่”
ผมโบกมือปฏิเสธอย่างรวดเร็วพอดีกับพี่เฮอร์มิตเปิดประตูบ้านได้จึงรีบจรลีเข้าไปข้างนอก อ๊ะ จริงสิ ลืมขออนุญาตเจ้าของบ้านสนิทเลย เฮ้อ แต่ช่างเถอะเพราะพี่เฮอร์มิตเป็นสุภาพบุรุษสุดๆ นี่น่ายืนตัวตรงเคารพธงชาติอยู่ที่เดิมเพื่อให้ผมเข้ามาก่อนล่ะมั้ง
“...”
“พี่เฮอร์มิตครับ”
“ว่าไง?”พี่เฮอร์มิตเหมือนเก็บสติกลับมาได้หันมาตอบรับอย่างเป็นปกติ
“เปิดแอร์ให้หน่อยสิครับ”
“...อ้อ ได้ๆ”
พี่เฮอร์มิตจึงเดินเข้ามาด้วยประการฉะนี้ พี่เฮอร์มิตเปิดแอร์และทีวีให้กับผม ถึงเปิดทีวีไปผมก็ไม่รู้เรื่องด้วยหรอกนะครับพี่แต่ก็ขอบคุณสำหรับความหวังดีล่ะกัน พี่เขาหายเข้าไปในห้องครัวแล้วสักพักก็ถือน้ำผลไม้เย็นๆ มาให้กับผม
“ขอบคุณครับ”
“ไม่ต้องเกรงใจนะ ตามสบายเลย”
“ครับ”
“ฮักเรียนอะไรอยู่งั้นเหรอ? พวกนิเทศหรือเปล่า?”
“เปล่า ผมเรียนคณะเดียวกับพรีสต์น่ะ”
“อ้อ สถาปัตย์สินะ ไม่ค่อยเข้ากับเธอเลยนะ”
“อย่างน้อยก็ดูเข้ามากกว่าไอ้พรีสต์แหละครับ”
“ฮ่าๆๆๆ นั้นก็ใช่อยู่หรอก แล้วพรีสต์เรียนเป็นยังไงมั้ง?”
“มันไม่ซิ่วก็ดีแค่ไหนแล้ว”
“ฮักเรียนที่ไหนนะ?”
“ก็ที่เดียวกันกับพรีสต์นั้นแหละครับ”
“เอ๋? งั้นเหรอ?”
พี่เฮอร์มิตขมวดคิ้วมุ่นอย่างแปลกใจ ผมมองพี่เขาเล็กน้อยอย่างสงสัย ผมเรียนที่เดียวกับไอ้พรีสต์มันทำให้พี่เขาแปลกใจขนาดนั้นเลยเหรอ?
“อืมมม พรีสต์ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลยนะ”
“สงสัยลืมพูดล่ะมั้งครับ”
ผมตอบกลับด้วยใบหน้าตาย แหงล่ะ ไอ้หน้าโง่นั้นรู้หรือยังก็ไม่รู้ว่าผมน่ะเรียนที่เดียวกันกับมัน มิน่าพี่เฮอร์มิตถึงดูแปลกใจ ถ้าไอ้พรีสต์มันรู้ว่าเรียนที่เดียวกันกับผมล่ะก็ป่านนี้มันคงจะป่าวประกาศให้ทั้งโลการู้ไปนานแล้วล่ะ เหอะๆ
ระหว่างที่ผมกำลังจิบน้ำผลไม้ มือถือของพี่เฮอร์มิตก็ส่งเสียงดังขึ้นมาพี่เขาล้วงมือถือออกมาดูเล็กน้อยก่อนจะขอตัวไปรับสายไกลออกไปจากผมหน่อย ผมเหลือบมองตามไปเล็กน้อย มือถือ? นั้นสิ ถ้าผมติดต่อกลับไปที่เมืองไทยหน่อยก็คงจะดีไม่น้อย อาจจะได้รู้ว่าที่นั้นเกิดอะไรขึ้น ไม่นานพี่เฮอร์มิตก็เดินกลับมาแล้วยิ้มให้กับผม
“คุณแม่ของพี่โทรมาน่ะ”
“พี่เฮอร์มิตโทรกลับที่บ้านบ่อยหรือเปล่าครับ?”
“ก็นะ ไม่บ่อยเท่าไรหรอก ส่วนมากจะเป็นคุณแม่ของพี่โทรมาเช็คความเรียบร้อยน่ะ”
เช็คว่าแอบซ่อนเมียแหม่มไว้หรือเปล่าสินะ
“ไอ้พรีสต์โทรหาพี่หรือเปล่าครับ?”
“ไม่หรอก พี่ไม่ให้เบอร์น่ะเดี๋ยวจะโทรมาก่อกวน”
พี่เฮอร์มิตเอ่ยอย่างขำๆ แต่ผมไม่ขำด้วยเพราะคิดว่าเรื่องนี้อาจจะเป็นจริงอย่างแน่นอน! ถ้าไอ้พรีสต์มันรู้เบอร์พี่เขาล่ะก็ต้องโทรมาวันละสามครั้งหลังอาหารแน่ๆ ก็มันน่ะติดพี่ขนาดนั้นนี่น่า! ผมพยายามทำตัวแนบเนียนไม่แสดงความสนใจเกี่ยวกับมือถือให้มากนักเดี๋ยวจะรู้ว่าผมหลอกล่อพี่เขาพอดี
“ว่าแต่พี่ไม่ไปเรียนเหรอครับ?”
“ช่วงนี้หยุดน่ะ ก็เลยว่างๆ ไม่มีอะไรทำ”
“ไม่ชวนแฟนไปเดตล่ะครับ”
“ฮะๆ พี่ไม่มีแฟนหรอก”
พี่เฮอร์มิตวางมือถือไว้บนโต๊ะแล้วนั่งโซฟาตัวถัดไป หัวเราะซะเป็นเรื่องดินฟ้าอากาศเลยแฮะ ผมมองอย่างไม่เชื่อสายตา แน่ล่ะเมื่อก่อนผมก็เห็นสมัยที่พี่เขาเรียนอยู่เมืองไทยก็ยังควงสาววันละคนผมนี่เห็นไม่ซ้ำหน้ากันสักที
“ทำไมทำหน้าไม่เชื่อกันแบบนั้นล่ะ?”
พี่เฮอร์มิตสังเกตสีหน้าของผมอยู่นานก่อนจะตัดพ้อเสียไม่ได้ รู้ได้ยังไงว่าผมทำหน้าไม่เชื่อวะ หรือว่าผมจะแสดงออกทางสีหน้าไปอย่างชัดเจนนี่อุตส่าห์เก็บสีหน้าสุดขีดแล้วนะ
“จริงๆ แล้วก็กำลังตัดใจอยู่ล่ะนะ”
ตัดใจ?
“ทำไมล่ะครับ?”
“...เขาคงจะไม่ชอบพี่หรอก”
“เขาบอกพี่เหรอครับ?”
“ไม่หรอก แปลกจังนะที่นายดูจะสนใจเรื่องนี้มาก”
พี่เฮอร์มิตส่ายหน้าก่อนจะถอนหายใจตอบออกมาแล้วหันมาพิจารณาผมเล็กน้อยแล้วเอ่ยอย่างแปลกใจ ผมยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นมาจิบอย่างเป็นธรรมชาติไม่เผยพิรุธใดๆ ออกไปทั้งสิ้น
“ก็มันน่าแปลกนี่ครับ พี่ก็ออกจะหน้าตาดี นิสัยก็ดี ใครปฏิเสธก็โง่แล้วล่ะครับ อีกอย่างถ้าพี่รักเขาจริงๆ ล่ะก็แทนที่จะมานั่งตัดใจทำไมไม่ลองสู้ดูสักตั้งล่ะครับ บางทีอาจจะสำเร็จก็ได้นะครับ”
เหมือนผมยังไงล่ะ ตามตื้อสุดตัวไม่มีถอยแม้จะต้องเจ็บปวดขนาดไหนก็ไม่ยอมแพ้สุดท้ายแล้วก็สมใจ มันชอบผมเหมือนกัน ฮิๆ พอคิดย้อนไปในตอนแรกๆ แล้วมันจั๊กจี้ยังไงชอบกล ไม่น่าเชื่อเลยว่าผมกับวินเซอร์จะลงเอยกันได้ นี่เป็นเพราะพลังใจล้วนๆ
“...ฮัก”
“อ๊ะ จริงสิ ผมยังไม่ได้โทรบอกพี่ยิ้มเลยว่ายังไม่กลับต้องอยู่ต่ออีกสามวัน เอ่อ พี่เฮอร์มิตครับ รบกวนยืมมือถือโทรบอกพี่หน่อยได้ไหมครับ?”
“ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”
พี่เฮอร์มิตพยักหน้ารับแล้วหยิบมือถือให้กับผม เอ๋ เมื่อกี้พี่เขาจะพูดอะไรหรือเปล่านะ? ผมรับมือถือของพี่เฮอร์มิตมาแล้วมองหน้าของพี่เขานิดหน่อยแต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไรผมก็เลยคิดว่าเมื่อกี้คงจะหูฝาดไปเองล่ะมั้ง ผมลุกขึ้นเดินออกไปไกลจากพี่เฮอร์มิตกดเบอร์พี่ยิ้มแล้วโทรออก ไม่นานสัญญาณก็ต่อดังขึ้นและพี่ยิ้มก็มารับสาย
[ สวัสดีครับ ผมฮอยยิ้มครับ ]
“พี่ยิ้ม นี่ฮักเองนะ”
[ หือ? ฮักเหรอ? มีอะไรหรือเปล่า? ] พี่ยิ้มถามกลับมาอย่างปกติและไม่ท้วงถามเรื่องที่ผมไม่ได้กลับเลยสักนิด หมายความว่ายังไง?
“ตอนนี้ผมอยู่ที่เวียนนาคงยังจะไม่ได้กลับ อีกสักสองสามวันนู้นแหละถึงได้กลับ”
[ อื้ม! พี่รู้แล้วล่ะ ประธานทิมโทรมาบอกแล้ว ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะให้นายหยุดพักในเวลาทองแบบนี้หายากจริงๆ นั้นแหละแต่ก็ดีเหมือนกันนายจะพักไง! ถูกช่วงสุดๆ เลยล่ะ ] เสียงของพี่ยิ้มฟังดูร่าเริงสดใสยิ่งกว่าปกติซะอีก เหมือนคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นล่ะมั้ง ผมระแวงมากไปหรือเนี่ย เฮ้อ
“ครับ งั้นแค่นี้นะครับ”
[ เที่ยวให้สนุกล่ะ! ]
“ครับ”
ผมยังถือมือถือแนบหูเอาไว้เป็นฝ่ายพี่ยิ้มเองที่ตัดสายของผมไปเอง พี่ยิ้มเสียงเป็นปกติดีไม่มีน้ำเสียงกังวลหรืออะไรแม้แต่น้อย ซ้ำยังดูมีความสุขเป็นพิเศษอีกด้วยหรือว่าประธานทิมจะใจดีให้ผมพักจริงๆ เหอะ เป็นไปไม่ได้น่า! มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ไม่อย่างนั้นจะให้ผมอยู่ที่นี้ทำไมล่ะ? กลับไปพักที่เมืองไทยก็ได้นี่น่า
ผมลองกดเบอร์ของไอ้วินเซอร์แล้วโทรออกไปแต่มันปิดเครื่องเอาไว้ โทรยังไงก็ไม่ติดสักที ผมขมวดคิ้วแล้วลองโทรไปที่เบอร์ห้องแทนรอสายอยู่นานก็ไม่มีใครรับสักคนผมโทรไปอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีใครรับเหมือนเดิม ไอ้วินเซอร์ไม่อยู่ห้อง? แถมยังปิดมือถือส่วนตัวอีก หมายความว่ายังไงกัน? ผมเริ่มกังวลขึ้นมาหน่อยๆ หรือว่าการที่ประธานทิมให้ผมอยู่ที่นี้จะมีอะไรเกี่ยวข้องกับไอ้วินเซอร์?
“มีอะไรหรือเปล่า ทำหน้าเครียดเชียว”
“ไม่มีครับ ขอบคุณสำหรับมือถือ”
ผมชะงักตัวก่อนจะหันไปส่ายหน้าแล้วยื่นมือถือให้กับพี่เฮอร์มิต พี่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจมากนักเก็บมือถือไว้ในกระเป๋าเสื้อก่อนจะถามผมขึ้น
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปซื้อมื้อเย็นก่อนนะ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?”
“ไม่ครับ”
“เดี๋ยวพี่กลับมา ฝากบ้านไว้แป๊บหนึ่ง”
พี่เฮอร์มิตเดินออกไปจากบ้านผมมองพี่เขาไปอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินลับหายไปจึงล้วงเอาบางอย่างในกระเป๋าออกไป มันเป็นสมุดเล็กๆ ที่เรียกว่าพาสปอร์ต มันเป็นของผมเองซึ่งผมแอบจิ๊กออกมาเงียบๆ ไม่ให้ใครรู้เผื่อกรณีที่คิดจะกลับไปเองโดยไม่รอพี่บอสและคนอื่นๆ จึงมันก็คือ...ตอนนี้แหละ!
ผมเปิดประตูบ้านแล้วเดินออกไปถนนใหญ่เพื่อโบกแท็กซี่อย่างรวดเร็ว ไม่นานนักผมก็ได้นั่งบนรถแล้วมุ่งหน้าไปที่สนามบินด้วยด่วน หวังว่าจะมีไฟลท์บินเวลาใกล้ๆ นี่ไม่งั้นผมต้องเสียเวลารออีกมากแน่ๆ ผมนั่งสงบอยู่ในรถแท็กซี่ครุ่นคิดคาดเดาไปต่างๆ นานาว่าที่เมืองไทยเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เกี่ยวอะไรกับไอ้วินเซอร์หรือเปล่า? ไม่นานผมก็มาถึงสนามบินจนได้
ผมจ่ายค่าแท็กซี่แล้วมุ่งหน้าไปจ้องตั๋วกลับเมืองไทยด้วยความร้อนใจ อ่า โชคดีจริงๆ ที่ไฟลท์กลับเมืองไทยอีกสามสิบนาทีต่อไปนี่เอง! ผมรีบซื้อตั๋วแล้วนั่งรอเวลาขึ้นเครื่อง ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของผมมีแต่กระเป๋าเงินที่มีเงินเล็กน้อยหลังจากซื้อตั๋วและพาสปอร์ตเล่มเดียวเท่านั้น มันไม่มีปัญหาสำหรับผมหรอกครับ แค่นี้ก็กลับเมืองไทยได้แต่ตอนนี้ผมกำลังเป็นห่วงไอ้บ้าที่เมืองไทยต่างหาก ขนาดผมใช้โทรศัพท์สาธารณะก็ยังติดต่อมันไม่ได้เลย เกิดอะไรขึ้นกับมันหรือเปล่า?
เมื่อถึงเวลาขึ้นเครื่องผมก็รีบประจำที่นั่งทันทีเดี๋ยวขึ้นช้าจะพลาดและอาจจะโดนตามตัวก็ได้(ผมมั่นใจว่าตอนนี้ทางนั้นต้องตามตัวผมกันให้ขวับแล้วแน่ๆ) จากเวียนนาถึงไทยต้องใช้เวลาตั้งสิบชั่วโมงแน่ะ ผมนั่งทรมานกับการบินลัดฟ้ากว่าครึ่งวัน ต้องนอนแล้วนอนอีกมันก็ยังไม่ถึงสักที ตอนขามายังไม่รู้สึกนานขนาดนี้เลยนะแต่ตอนขากลับทำไมผมรู้สึกว่ามันยาวนานขนาดนี้กัน สงสัยผมจะใจร้อนอยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่เมืองไทยแน่ๆ โธ่เอ๊ย เมื่อไรจะถึงสักที!!?
ผมนั่งกระสับกระส่ายเสียถึงแอร์ฯ สาวต้องเข้ามาถามอาการของผมแถมยังเซ้าซี้มากซะด้วย ผมก็พยายามจะอดทนให้มากที่สุดที่จะไม่ตวาดไล่อีกฝ่าย อะไรของเธอเนี่ย? แถมยังใจดียกขนมมาเสิร์ฟให้กับผมอีกต่างหากทำเอาผมโดนสายตาทิ่มแทงจากลูกค้าคนอื่นๆ ผมก็ไม่แคร์ยังไงก็ไม่รู้จักกันอยู่แล้ว เดี๋ยวลงเครื่องไปก็หมดเรื่อง ผมกินเค้กฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเสียงแอร์ฯ สาวประกาศให้เตรียมตัวเพราะเครื่องจะเตรียมลงจอดแล้ว
นานพอสมควรที่ผมได้เดินออกมาจากทางหน้าประตู อืม ที่เมืองไทยกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย ผมเดินมึนๆ มาที่ร้านสะดวกซื้อมอบอะไรกินเล็กน้อย ดีนะที่ในกระเป๋ามาเงินบาทติดตัวไม่งั้นผมต้องยืนใบ้ทำอะไรไม่ได้สักอย่างแน่ๆ ผมมองนาฬิกาที่ติดผนัง นี่แปดโมงเช้าเหรอ? นี่ผมนั่งบนเครื่องทรหดกว่าสิบชั่วโมงแล้วมันรู้สึกเหนื่อยจริงๆ ครับ ผมจ่ายตังค์แล้วกำลังเดินออกจากร้านแต่สายตาไปจ๊ะเอ๋เข้ากับนิตยสารซุบซิบที่วางขายอยู่ ผมเดินถอยหลังกลับมาแล้วหยิบขึ้นมาดูแล้วขมวดคิ้ว
นี่มันอะไรกันวะ?
‘เลิฟมี เปิดตัวแฟนสาว ใครคือตัวจริง’ !!
... เหอะ ตูมีซะที่ไหนล่ะ!
ผมล้วงขนมเคี้ยวกรุบๆ อย่างไม่ใส่ใจ ผมจะเปิดตัวแฟนสาวอะไรกันล่ะ ให้ตายสิ มั่วนิ่มไปเรื่อยอะไอ้ข่าวซุบซิบพวกนี้ แบบหน้าปกก็มีรูปผมกะดาราผู้หญิงที่เคยร่วมงานกันทั้งหลาย นิตยสารเล่มนี้ก็หาเรื่องให้แฟนคลับซื้อกันจริงๆ แฮะ ผมวางนิตยสารนั้นเอาไว้ที่เดิม
หรือว่าเรื่องนี้ที่ทำให้ผมต้องติดค้างอยู่ที่เวียนนากันเนี่ย? ประธานทิมคิดมากไปแล้ว! ผมไม่ได้อ่อนไหวขนาดที่ข่าวแค่นี้จะทำอะไรผมได้หรอกนะ ผมถอนหายใจส่ายหน้าคิดในใจว่าไร้สาระชิบเป๋ง ผมขยับตัวให้พนักงานวางนิตยสารที่เพิ่งส่งมาวางไว้บนแผง ผมก้มลงดูนิตยสารเล่มใหม่ที่ถูกวางเรียงไว้
“...”
‘วินเซอร์ประกาศหมั้น’ !!!
TBC.
ฮักกลับมาโดยทิ้งระเบิดไว้ให้กับพี่เฮอร์มิตแท้ๆ เลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮอยฮักจะทำยังไงเนี่ย :sad4:
-
:call: :call:
-
กรรมแล้ว ฮักจะทำยังไงนะเนี่ย
-
ประธานวางแผนไรเนี่ย :z3: :z3:
-
ประกาศเปิดตัวแฟนกับหมั้น :a5:
-
กรำ ช่างทำร้ายฮักกันจัง ฮักสู้ๆ นะ :serius2:
-
นี่ไง เหตุผล!!!
-
:a5: :a5: :a5:
เกิดอะไรขึ้น!!!
-
อุปสรรคมีไว้ให้ฝ่าฟัน ฮักสู้ๆ!
-
งานเข้าใหญ่หลวงแล้วเฮ๊ยยยยยยย
จะยังไง..อะไรกันต่อล่ะทีนี้ งื่อ..... :เฮ้อ:
-
เหอะ เหอะ เหตุผลใหญ่เชียว
-
ฮักอย่าไปกลัว ถ้าวินเซอร์หมั้นจริงๆล่ะก็ ฮักก็ไปปล้นตัวเจ้าบ่าวกลางงานเลยซิ 5555
-
เหยยยยย หมั้น=[]=???
เอาละครับฮอยฮักจะทำเช่นไร
ติดตามต่อไปค่ะ ค้างu.u 55555
-
ฮักจะทำไงต่อไป ค้างงงง
-
O_O วินเซอร์ จะหมั้น หรือว่า...จะมีมาม่าอีกแล้วววววววววววววว :z3: :z3: :z3:
-
อ้าวเฮ้ยยยยย
ไหงงั้น ค้างมากกกก งื้อออ
มาต่อำไวๆนะคะ
-
ค้างงงง *-*
รอตอนต่อไปนะค้าา
-
:serius2:
-
ห๊ะ อะไร
วินเซอร์หมั้น
เย้ยยยย มันคืออะไรอ่ะ
-
ไม่นะ วินเซอร์ อย่าใจร้ายกับฮักเยี่ยงนี้
-
ช็อก!!!!......
-
อ้าววว งานเข้า เหอะๆ
-
โอ้ย รีบมาต่อนะค้าา ลงแดง ลงแดงงงงง
-
ไอ้ประธาน :beat: :beat: :beat: :z6:
-
โอ้ สุดท้ายก็รู้สักทีว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ว่าแล้วต้องเรื่องของวิน
ฮักทำใจดีๆไว้ก่อนนะ คิดในทางที่ดีไว้ ความจริงอาจไม่มีอะไรก็ได้
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ รู้สึกค้างนิดๆ
-
มันเกิดอะไรขึ้นทำไมวินเซอร์ถึงได้หมั้นล่ะแล้วหมั้นกับใคร
-
โอ้ย ค้างมาก มาต่อเดี่ยวนี้เลยนะ :monkeysad: :m15
:call:
:call:
-
เอาแล้วไง กลิ่นมาม่ามาแต่ไกล
-
กรี๊ดกับรูปประจำตัวคนเขียน
นายท่าน!!!
โฮToT
นายท่านผู้สุดแสนจะฮาอย่างเงียบๆ
-
ย เยี่ยงโดนนิวเคลียร์ถล่ม //ช็อก
เฮ้ยยยยย ทไมพระเอกเราถึงไปหมั้นได้ละ!!!!!!!!!! เกิดอะไรขึ้นนน
-
อ๊ากซซซซซ :angry2: วินเซอร์หมั้น :serius2:หมั้นกับใครรรรร :fire: :fire: :fire:
-
:monkeysad: :กอด1:รักฮอยฮักจัง ดูทุ่มเทเพื่อวินมากมายเยอะแยะ
-
โอ๊ยยยย ช็อกกะประโยคสุดท้าย T^T
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ยังไงงงงงงง
-
วินเซอร์หมั้นกับใครอ่ะ!!!!!!!!!!!!! ฮอยฮักทำใจดี ๆ ไว้ >_<
-
:a5:
-
บักวินนนนน ทำแบบนี้กับน้องฮักฉันได้ยังไง? :sad4: :m31:
-
คิดถึง "ฮฮยฮัก&ดาร์ลิ้งค์" มารอทุกวันๆ! มาต่อไวๆนะค้าบบบบบ* (:
-
ท่านประธานจงใจแหงๆ อาจจะระแคะระคายวินเซอร์กับฮอยฮัก
กลับมาถึงนี่ช็อกเลย (คนอ่านก็ช็อก) จะมาม่า หรือจะมีการตบแย่งหนุ่มเหมือนแรงเงาล่ะงานนี้
แอบสงสารพี่เฮอร์มิตเบาๆ -*- กลับมา ฮักไม่อยู่ตกใจแย่อ่ะ
-
อร๊ากกกกก
มีคนแนะนำมาว่าสนุกเลยอ่านซะหน่อย
หน่อยมากสามวันรวดจบเลยจ้าฮ่าๆ (คอมที่บ้านเสียเลยต้องอ่านที่ทำงาน มีงานมากวนตลอด)
กว่าจะอ่านมาถึงตรงนี้ได้เหนื่อยเหมือนกันนะ ฮ่าๆ
ถึงเวลากินข้าวแล้วไม่อยากจะลุกเลย ถ้าไม่ติดว่าผู้จัดการฝากซื้อข้าวนะ ฮึ่ม
(เวลาทำงานนั่งอ่านนิยายแล้วยังโวยวายอีกเรอะ)
ถึงเวลากลับบ้านก็ไม่อยากกลับ ยังอ่านไม่จบ ต้องหักห้ามใจปิดคอมที่ทำงาน
แล้วนี่มันอาร๊ายยยยยย ฮือๆ (ร้องไห้จริงๆนะเนี่ย)
รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ รีบมาต่อเร็วๆน๊า อร๊ากกก (โวยวายจริง)
รอร๊อรอ เครียดนะเนี่ย ลุ้นโฮก
ประธานทำไมทำแบบนี้ เอ๊ะหรือว่าจะเกี่ยวกับปู่
ไม่รู้แหละอย่างนี้ต้องเคลียร์ หมั้นกับใคร จะเอาระเบิดตดไปปล่อย เค้าไม่ยอมนะ(เอ็งเกี่ยวอะไรกะเค้า)
อะเอาเป็นว่ารีบมาต่อเร็วๆนะค๊า โอ๊ยลงแดงตายแน่ๆ
*กลิ้งๆ*
-
อ่านตั้งแต่ต้นจนถีง หน้า 103แบ้ว
สนุกดีครับ
-
ค้าง!!!!!!!!!!!! :angry2: :serius2:
หมั้น เป็นไปได้ยังงายยยยยยย
-
ประเด็นที่ให้ฮักอยู่เวียนนานานๆ หรือเปล่า เพราะวินเซอร์ประกาศหมั้น อยากรู้แล้ววว
-
อยากอ่านต่อจังเลยอ่ะ เป็นเดือนแล้วนะเนี่ย ป่านนี้ ฮักจะเป็นงัยบ้างเนี่ย เจอข่าววินเซอร์ประกาศหมั้นเข้าไป ช็อคไปเลยป่าวหว่า ><
-
แง้ ~ คนเขียนคะ มิตรรักแฟนเพลงยังรออยู่นะคะ :m15: ได้โปรดมาต่อเถอะค่ะ ฮือ
ตัดตอนจบประโยคเด็ดพอดี เห็นแล้วแทบเป็นลม ... วินเซอร์ประกาศหมั้นกับใครไม่รู้ล่ะ ใจเราอวยฮอยฮักไปเรียบร้อยแล้วค่ะ ฮ่าๆ
ช่วงนี้งานเยอะเหรอคะคนเขียน ? สู้ๆ นะคะ :L2:
เป็นกำลังใจให้เสมอค่า
-
มาต่อเร็วๆน้อ
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ เมื่อไหร่จะมาต่ออ่ะ
-
ขอบคุณครับที่มาต่อ
เกือบลืมแล้วว่าเนื้อเรื่องก่อนหน้านี้เป็นไง
ยังไงก็รีบมาต่ออีกนะครับถ้ามีเวลาพอ
ขอบคุณอีกครั้งครับ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ชอบมากครับอ่านตั้งนาน
เพิ่งได้เม้น
ชอบๆๆ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เกือบลืมไปเลยนะเนี่ย
มาต่อซะทีนะคนแต่ง รอแทบตาย -*-
รอจ้า
-
รออยู่น้า~~~
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ตามอ่านอยู่ครับยังอ่านไม่ทัน
ขอเป็นกำลังใจให้อีกคนครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:really2: รออยู่น๊าาาาา รอคอย ลอยคอ รอ รอ และก็จะขอรอต่อไปแบบมีความหวัง :really2:
-
:o8:หลงรักฮอยฮักอย่างแรง รักนิสัย รักมุมมอง (ที่รักวินอย่างมากมาย) รักทุก
-
งืออออออ ถ้าจะเป็นมาม่าชามโตมากกกกกกกก
ยังมีรสหวานติดปลายลิ้นอยู่เลย ไหงขมซะแล้ว
หรือคุณปู่ของลิงค์จะเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้
ลิงค์อย่ายอมแพ้นะ ต้องพาฮักผ่านไปให้ได้นะ
รอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใรให้คนเขียนค่ะ :3123:
-
ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง
:z3: :sad4: รอดราม่า );
-
รอ ฉันรอเธออยู่ :monkeysad:
-
หายไปนานแล้วนะค๊าาาาา o22
-
:pig4: เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมาก ถึงตอน 23 แล้ว
เม้นก่อน เดี๋ยวมาอ่านต่อนะ :L2:
-
เย้ยยยยย! วินเซอร์จะหมั่น
หมั่นกับใครอะ? ทำยังงี้ได้ยังงายยย
แล้วฮักจะทำยังไงละทีนี้
-
‘วินเซอร์ประกาศหมั้น’ !!!
ผมยืนค้างที่เดิมสมองเหมือนมีนิวเคลียร์ลงอย่างไรอย่างนั้น หมั้น? บ้าน่ะสิ! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!! แค่ไม่กี่อาทิตย์ไอ้วินเซอร์จะข้ามขั้นจากมีกิ๊กมีกั๊กโดดไปหมั้นเลยได้ยังไงกันเล่า ข่าวนี้มันมั่วแน่ๆ ผมว่าพวกนักข่าวคงไม่มีอะไรจะเขียนกันก็เลยหาเรื่องมาแต่งนั่งเทียนเขียนขึ้นมาแน่ๆ แต่ทำไมต้องเป็นเรื่องของไอ้บ้านี่ด้วยวะ? ดาราดังๆ คนอื่นๆ ก็ออกจะมีเยอะแยะมากมายแล้วทำไมต้องเจาะจงแต่งเรื่องของไอ้วินเซอร์ หรือว่ามันจะเป็นเรื่องจริง?
ระหว่างที่ผมสองจิตสองใจลังเลว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องเท็จ ผมก็ยื่นมือไปหยิบนิตยสารเล่มนั้นขึ้นมาถือไว้สักพักก็ตัดสินใจนำมันไปจ่ายเงิน ผมเดินออกมาจากสนามบินโบกแท็กซี่ที่ขับผ่านมาหาลูกค้า ไม่รอช้าผมรีบบอกสถานที่จุดหมายไปอย่างรวดเร็วแล้วขึ้นไปนั่งบนเบาะหลังของรถ และเปิดไอ้นิตยสารเจ้าปัญหาอ่านหาความจริงทันที
วินเซอร์ประกาศหมั้น เรื่องจริงหรือมั่วนิ่ม หน้า 15
ผมรีบกรีดหน้านิตยสารไปที่หน้า 15 โดยด่วนจากนั้นก็ก้มหน้าอ่านไม่พูดไม่จา
‘เมื่อไม่กี่วันก่อนกลายเป็นข่าวเด็ดซุบซิบไปทั่วประเทศเมื่อมีคนหูดีได้ยินข่าวว่าหนุ่มรูปหล่อสุดแสนจะเพอร์เฟ็กท์ว่าที่ผู้บริหารคนต่อไปของบริษัทดีเอ ‘วินเซอร์’ ประกาศหมั้นอย่างลับๆ โดยผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายเป็นใจ ทำเอาสาวๆ กว่าค่อนประเทศต้องร้องไห้ฟูมฟาย เราจึงมาถามข้อเท็จจริงจากปากของวินเซอร์และแกะเกาเรื่องหวานใจของวินเซอร์ ที่นี้ที่เดียว!’
ตอนแรกนั้นคำสัมภาษณ์ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับการหมั้นเลย ถามเรื่องทั่วๆ ไปซะมากกว่า ผมกวาดสายตาหาประเด็นที่ถามเรื่องหมั้น
Q : ไม่ทราบว่าได้ทราบเรื่องข่าวที่กำลังเป็นหัวข้อสนทนาตอนนี้หรือเปล่าคะ?
W : ข่าวพอทราบแล้วล่ะครับ
Q : ตกลงแล้วข่าวนี้เป็นความจริงหรือเปล่าคะ?
W : แน่นอนว่าไม่จริงหรอกครับ
Q : อ้าว ไม่จริงหรือคะ? แล้วทำไมถึงได้มีข่าวออกมาว่าคุณวินเซอร์หมั้นแล้วได้ล่ะคะ?
W : ผมก็ไม่ทราบเช่นกัน
อาฮะ! ข่าวเท็จนี่เอง เฮ้อ~ รู้สึกโล่งอย่างกับยกภูเขาออกจากอกแน่ะ ผมอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อยแล้วอ่านบทสัมภาษณ์ของไอ้วินเซอร์ต่อ
Q : แหม แบบนี้สาวๆ ก็ไม่ต้องเศร้าแล้วสิค่ะ แล้วไม่ทราบว่าตอนนี้คุณวินเซอร์กำลังคบใครอยู่หรือเปล่า?
W : อืม คิดว่ายังไงล่ะครับ?
Q : แหม หนุ่มฮ็อตอย่างคุณวินเซอร์ต้องมีแน่ๆ!
W : ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ
Q : อีกอย่างเมื่อก่อนตามข่าวปาปารัสซี่มักจะมีเรื่องคุณวินเซอร์แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเลย ฮันแน่ หรือว่าจะมีหวานใจตัวจริงแล้ว?
W : ตอนนี้ก็ยังไม่มีล่ะมั้ง
Q : เห เชื่อได้หรือเปล่าเนี่ย งั้นน่าจะคนถูกใจหรือเล็งๆ ไว้หรือเปล่าคะ?
W : แน่นอนครับ หึๆ
Q : กรี๊ดดด! เป็นคนในวงการหรือเปล่าคะ?
W : ไม่หรอกครับ เป็นคนนอกวงการน่ะ
Q : โอ๊ะ! คนโชคดีคนไหนเป็นใครกันคะ!?
W : แหม ต้องขอโทษด้วยที่ผมบอกไม่ได้จริงๆ เดี๋ยวเขาจะโกรธเอา
“...”
คะ ใครน่ะ? คนที่มันเล็งๆ ไว้ใช่ผมหรือเปล่า!? คนนอกวงการ? เอ๊ะ หรือว่าจะหมายถึงไอ้แว่นฮอยฮัก!? มือที่ถือนิตยสารอยู่นั้นแทบจะดึงทึ้งมันขาดเป็นสองส่วน อ๊ะ ให้ตาย อ่านแล้วรู้สึกใจเต้นนิดๆ ผมสินะ ผมใช่ไหม? ระหว่างที่ผมทำหน้าบานเป็นจานดาวเทียม รถแท็กซี่ก็จอดแล้วคนขับก็หันมาด้านหลัง
“ถึงแล้วครับ”
“...” ผมไม่ได้เอ่ยตอบกลับไปล้วงตังค์แล้วจ่ายเป็นแบงก์ใหญ่เปิดประตูรถเดินลงไป ทายสิว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน? หึๆ แน่นอนอยู่แล้วว่าผมต้องอยู่ที่คอนโดของไอ้วินเซอร์ เรื่องอะไรผมจะกลับไปให้ประธานทิมและพี่ยิ้มต่อว่ากันเล่า เดี๋ยวไว้สองสามวันแล้วจะกลับไปล่ะกัน ผมล้วงหาของสำคัญในกระเป๋าออกมาดู ดีจังที่พกมาด้วย
มันคือคีย์การ์ดห้องที่ไอ้วินเซอร์ให้ผมไงล่ะ!
ผมเดินเข้าไปในคอนโดแทบจะรอเจอหน้ามันไม่ไหวแล้วล่ะครับ ตอนนี้ยังเช้าอยู่สงสัยเจ้าบ้านั้นคงจะนอนหลับอุตุบนเตียงอยู่แน่ๆ ผมเข้าลิฟต์มาแล้วพบว่ามีคนอยู่ไม่น้อยในลิฟต์นั้น แถมยังมีคนไปชั้นเดียวกันกับผมซะอีกแน่ะ ผมพยายามดึงหมวกที่ใส่อยู่ลงต่ำ ถ้ามีคนจำได้ว่าผมคือเลิฟมีเดี๋ยวจะซวยครับ ลิฟต์เคลื่อนตัวไปชั้นต่างๆ และแวะจอดชั้นที่ถูกกดไว้จนกระทั่งมาจอดชั้นที่ผมเลือก
ผมก้าวเดินตามหลังชายชุดดำกลุ่มหนึ่งที่ออกมาจากลิฟต์ที่ชั้นเดียวกันกับผม พวกเขาเดินนำหน้าไปหลิวๆ ผมค่อยๆ ชะลอเท้าเดินอย่างช้าๆ สังเกตเห็นความผิดปกติของคนกลุ่มนั้น สูทดำเนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าใบหน้าเรียบตึงแถมยังเป็นคนต่างชาติด้วย พวกเขาตรงดิ่งไปที่หน้าห้องของไอ้วินเซอร์ยืนกดกริ่งอยู่ตั้งนานแต่ประตูห้องนั้นก็ไม่เปิด
ผมยืนมองพวกเขาอย่างสงสัย ก่อนจะที่ไหวตัวคว้าพวงกุญแจแสดงสกิลนักแสดงแสร้างทำตัวกำลังหัวเสียเพราะหาคีย์การ์ดไม่เจอเมื่อพวกเขาหันมามองผม คนพวกนั้นเลยมองข้ามผมไป พวกเขายืนกดกริ่งครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ประตูนั้นก็ไม่มีท่าทีจะเปิดออกมาแม้แต่น้อย หรือว่าไอ้วินเซอร์จะไม่อยู่ห้อง? คนพวกนั้นยืนรอสักพักแล้วพวกเขาก็โทรไปหาใครบางคน
“ครับ ผมคิดว่านายท่านไม่อยู่ห้องครับ ท่านจะให้พวกผมไปหาที่ไหนอีกไหมครับ? ครับ ที่บ้านของเพื่อน? ครับ พวกผมจะลองสืบค้นดู แน่นอนครับ พวกเราจะต้องหาตัวนายท่านไปเข้าพิธีหมั้นให้ได้ ครับ นายใหญ่ไม่ต้องกังวลใจไปครับ”
เมื่อวางสายไปพวกเขาหันตัวกลับเดินออกไปจากหน้าประตูห้องเข้าลิฟต์ไป ผมหันไปมองพวกเขาอย่างตกใจ อะไรกัน!? หมายความว่ายังไง? อะไรกัน นายท่าน? เข้าพิธีหมั้น? นายใหญ่? คนพวกนั้นเหมือนหลุดออกมาจากหนังมาเฟียห่วยๆ สักเรื่องเลยนะ ผมพยายามจะเชื่อมโยงสิ่งที่พวกเขาพูดเข้ากับวินเซอร์ นี่คงไม่ใช่ว่าหาผิดห้องหรอกนะ? ผมค่อยๆ เดินมาหยุดที่หน้าห้องของไอ้วินเซอร์ ลองกดกริ่งไปหลายครั้งเหมือนก่อนหน้านั้นเป๊ะ ประตูห้องไม่เปิดออกเลย หรือว่ามันจะไม่อยู่จริงๆ?
ผมหยิบคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปอย่างง่ายดาย ประตูห้องค่อยๆ เปิดออก ข้างในนั้นมืดสนิทไม่มีแม้แสง ผ้าม่านถูกรูดเปิดไว้มิดชิดราวกับไม่มีใครอยู่ที่นี้มาหลายวันแล้ว ผมเดินเข้าไปในห้องเปิดประตูไม่ลืมล็อกประตูเอาไว้ก่อนจะถอดรองเท้าเดินเข้าไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง ในห้องมืดๆ แบบนี้ทำให้ผมมองอะไรไม่เห็น ผมพยายามคลำทางไปเปิดไฟในห้องให้สว่างแล้วมองสำรวจไปรอบห้อง
“...?”
สภาพห้องทำให้ผมยิ่งตกใจมากกว่าเดิมเสียอีก ทั้งๆ ที่วินเซอร์เป็นคนที่ใส่ใจตัวเองและดูแลห้องมากแท้ๆ แต่นี่กลับรกผิดปกติ มีขวดเหล้าเกลื่อนห้อง บุหรี่วางเรี่ยราด! ผมเริ่มรู้สึกเป็นห่วงเจ้าของห้องขึ้นมาฉับพลัน เกิดอะไรขึ้นกับวินเซอร์หรือเปล่า? หรือจะเกี่ยวกับคนชุดดำพวกนั้น? ผมพยายามเดินระมัดระวังในห้องรกๆ ไม่ให้ตัวเองไปเตะหรือเหยียบสิ่งแปลกปลอมใดๆ เข้า สำรวจห้องนั้นห้องนี้แต่ก็ไม่เห็นเจ้าของห้องเลย
วินเซอร์ไม่อยู่ที่นี้? แล้วเขาอยู่ไหนล่ะ?
ผมค่อยๆ เปิดประตูห้องนอนซึ่งเป็นห้องสุดท้าย ในห้องนอนก็มืดไม่ต่างจากภายนอกเลย เป็นไปไม่ได้ที่วินเซอร์จะอยู่ในห้องมืดๆ แบบนี้เพราะหมอนั้นกลัวความมืด ทุกครั้งที่นอนจะเปิดโคมไฟหรี่อ่อนๆ เอาไว้เสมอ ผมกำลังจะเดินออกไปแต่ได้ยินเสียงครางแปลกๆ ถึงได้หยุดชะงัก ตัดสินใจเดินอ้อมมาที่หัวเตียงเพื่อเปิดโคมไฟ แสงสว่างนวลๆ ทำให้เห็นว่าบนเตียงนั้นมีใครบางคนนอนขมวดคิ้วกัดฟันครางราวกับสัตว์ป่าที่ทนทุกข์ทรมานจากบาดแผล ผมยืนมองเขาเงียบๆ พักหนึ่งแล้วก้มตัวลงไปปลุกเขา
“วินเซอร์”
“หือ”เขาตอบกลับแต่กลับไม่รู้สึกตัวเลย บนตัวมีกลิ่นเหล้าและบุหรี่คลุ้งไปทั่ว มันหนักเสียจนผมต้องขมวดคิ้ว
ทำไมเขาถึงมีสภาพแบบนี้?
เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ผมไปทำงานที่เมืองนอกกันแน่? มันเกี่ยวกับการที่ประธานทิมต้องรั้งตัวผมไว้ที่นั้นต่อหรือเปล่า? มันเกี่ยวกับการประกาศหมั้นนั้นหรือเปล่า? หรือมันจะเกี่ยวกับคนชุดดำพวกนั้น? สมองผมมันว่างเปล่า วุ่นวาย สับสน ดูจากสภาพห้องที่ไม่ได้เก็บกวาดและขวดเหล้าเบียร์บุหรี่ที่เกลื่อนกลาดและสภาพของเขาแล้วเดาได้ว่าต้องเกิดปัญหาอะไรขึ้นแน่ๆ แถมปัญหานั้นมันหนักหนาซะด้วยสิ ผมถอนหายใจเบาๆ ตอนนี้ผมควรจะทำอย่างไรดี? ทั้งๆ ที่เขากำลังลำบากแท้ๆ แต่ผมกลับไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้จะช่วยยังไง
ผมเม้มปากตัดสินใจเดินไปค้นผ้าขนหนูผืนเล็กๆ และรองน้ำใส่กะละมังเพื่อมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับเขาก่อนเป็นอันดับแรก สภาพเมาเละไม่ได้สติแบบนี้มันดูไม่ได้เลยสักนิด ถ้าไม่นับในตอนที่เจ้าบ้านี่แกล้งเมาในตอนนั้นผมก็ถือว่าไม่เคยเห็นเขาเมาเลยสักครั้ง แถมยังปล่อยตัวให้โทรมขนาดนี้ก็ไม่เคยเห็นเลย ผมบิดน้ำจนหมาดแล้วจับแขนของเขาเช็ดไล้ตามผิวกายเบาๆ
ในแสงสว่างบางเบาของโคมไฟผมมองใบหน้าที่ไม่ได้รับการดูแลทำให้เคราขึ้นเขียวครึ้ม มันเป็นภาพที่ชวนให้ดูแปลกตาจริงๆ ไม่มีเวลาไหนที่ผมจะเห็นเขาในสภาพนี้ เมื่อก่อนผมจะเห็นเขาในสภาพที่หล่อเหลาหน้าใสปิ๊งอยู่ตลอดเวลา ได้มาเห็นแบบนี้ก็อดที่จะรู้สึกแปลกๆ และดีใจยังไม่รู้สิครับ เหมือนว่าเป็นผมคนเดียวที่จะต้องเห็นสภาพนี้ของเขา
ผมวางแขนที่เช็ดเสร็จแล้วลงวางอย่างเบามือ จากนั้นก็ยกแขนอีกข้างขึ้นมาเช็ดใช้เวลาไม่นานผมก็เช็ดเนื้อตัวให้กับเขาเกือบเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายเจ้าบ้านี่มันไม่ใส่เสื้อผ้านอนทำให้ผมเช็ดตัวได้สะดวกขึ้นเยอะ ผมบิดผ้าให้หมาดแล้วขยับตัวเช็ดไล้ตามใบหน้าและลำคอของเขา ด้วยที่ผมกลัวว่าจะรบกวนการหลับของเขาจึงทำเบามือที่สุดแต่แล้วผมก็ต้องผงะเมื่อจู่ๆ วินเซอร์ก็ลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“...”เขาเหลือบมามองผมโดยไม่พูดอะไรแม้แต่สักคำ ในเวลานี้ผมก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูก ก็ถูกจ้องด้วยดวงตาโหยหาซะขนาดนั้นมันทำให้หัวใจของผมมันเต้นตูมตามอย่างระงับไม่อยู่
“ตื่นแล้วเหรอ?”
“...ฮัก?”น้ำเสียงแหบแห้งเหมือนคนขาดน้ำเอ่ยเบาๆ ราวกับไม่มั่นใจว่าคนตรงหน้าตอนนี้คือผมเอง ผมพยักหน้ารับแล้วขยับตัวช่วยพยุงเขาที่พยายามจะลุกขึ้นมา เมื่อเขาลุกขึ้นมานั่งได้ผมก็ขอตัวไปเอาน้ำมาให้แก่เขา ผมประคองแก้วน้ำมาแล้วยื่นให้เขาดื่ม วินเซอร์ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดแล้วหันมามองผม
“มาได้ยังไง?”
เสียงดีกว่าเมื่อกี้เยอะเลย สงสัยจะได้น้ำช่วยไว้ ผมรับแก้วน้ำนั้นแล้ววางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะตอบ
“นั่งรถแท็กซี่มา”
ไอ้วินเซอร์ขมวดคิ้วมองผมนิ่ง
“นายไม่ได้...”
ผมเลิกคิ้วขึ้นสูง
“ไม่มีอะไรหรอก ฮัก...?”
“หือ?”ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มือใหญ่ลูบไล้ใบหน้าของผมอย่างแผ่วเบา ดวงตาของผมจับจ้องที่ใบหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง นิ้วที่ไล้ไปตามแก้มของผมมันนุ่มนวลและอ่อนโยนจนหัวใจของผมมันอ่อนยวบ เขาถอนหายใจเบาๆ ใบหน้าที่ครึ่งหนึ่งเป็นเคราเขียวครึ้มค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมาบางๆ
“...ไม่ได้จริงๆ ด้วย”
อะไรไม่ได้? ผมไม่เข้าใจกับท่าทางของไอ้วินเซอร์เลยสักนิด เจ้าบ้านี่มันเป็นอะไรไปน่ะ? อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นสิ ท่าทางแปลกๆ ของเขามันทำให้ผมเป็นกังวล วินเซอร์ดึงผมเข้าไปโอบกอด อ้อมแขนของเขารัดผมไว้แน่นราวกับกลัวผมจะหลุดหายไป ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่ก้มหน้าสวมกอดตอบกลับไป เขากอดผมอยู่เงียบๆ เสียงลมหายใจที่ดังเบาๆ อยู่เหนือศีรษะสม่ำเสมอ ร่างกายที่แข็งเกร็งค่อยๆ ผ่อนคลายลงอย่างเป็นธรรมชาติ ผมเงยหน้ามองวินเซอร์ที่หลับตาใบหน้านั้นมีความอ่อนล้าอยู่บางๆ จนผมไม่กล้าจะทักท้วงอะไรออกไป ทำได้แต่ปล่อยให้เขากอดอยู่เงียบๆ
“วินเซอร์?”
“...”
“จะนอนก็นอนดีๆ”
วินเซอร์ใช้คางที่มีเคราแข็งๆ ลูบซอกคอของผม มันจั๊กจี้แถมยังเจ็บนิดๆ ด้วย ผมพูดเตือนออกไปแล้วดันหน้าของเจ้าคนที่กำลังถูคางเอาเคราแหลมๆ นั้นทิ่มผิวของผม
“ไม่ได้อยากนอน นอนจนเบื่อแล้ว”เขาพูดงึมงำในลำคอระหว่างที่ยังพยายามซุกไซ้ลำคอของผม
“งั้นก็ไปอาบน้ำ สภาพนายตอนนี้ยิ่งกว่ามหาโจรซะอีก”พูดไปก็ถอนหายใจไป วินเซอร์หยุดปั้นหมุนคางของตัวเองแล้วปล่อยตัวผม เขาเอียงหน้าลูบเคราเขียวครึ้มก่อนจะทำหน้าเจ้าเล่ห์ยิ้มยียวน
“หมายถึง หล่อ เข้ม เถื่อนได้ใจใช่ไหม?”
ช่างกล้าพูดไอ้หนวดชีเปลือยนี่! วินเซอร์ยังคงลูบคางของตัวเองอย่างชื่นชมแถมยังพลิกตัวก้าวลงจากเตียงไปส่องกระจกพิสูจน์ความจริงบนใบหน้าของตัวเองอีก แถมยังทำตาเป็นประกายวิบวับหน้านี่ดูภูมิใจสุดๆ
“หนักใจตัวเองจริงๆ เคราขนาดนี้ก็ยังหล่อ! นี่ๆ ถ้าฉันลองไว้เคราดูมันจะเข้าท่าไหม?”
“รีบไปจัดการกับตัวเองเถอะ!”
“อะร้าย~ ลุคนี้ไม่โดนใจงั้นเหรอ?”วินเซอร์หันมายิ้มเคราครึ้มให้กับผม ถึงจะดูแปลกๆ ตาไปอีกแบบแต่มันไม่คุ้นกับไอ้เคราโหดแบบนี้นี่น่า ผมไม่ได้ตอบอะไรเลือกที่จะเงียบแทน เจ้าบ้านั้นก็หันไปมองกระจกอีกครั้งแล้วเหลือบตามามองผม ก่อนจะทำปากเบ้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงมึนตึง
“ไม่ชอบจริงๆ เหรอ? ฉันคิดว่าหน้าฉันจะเปลี่ยนไปยังไงนายก็ยังชอบฉันไม่เปลี่ยนซะอีก นี่นายชอบแต่หน้าหล่อๆ ใสปิ๊งนั้นอย่างเดียวสินะ!”
“หา?”ผมถึงกับงงไปชั่วขณะ พูดบ้าอะไรของมันกันวะ?
“ฉันจะไว้มันอย่างนี้แหละ จะไว้จนเป็นหนวดยาวเฟื้อยเลย!”
ผมมองคนตัวโตอย่างกับตึกที่ทำท่างอนเสียจนน่าขำมากกว่าน่าสงสาร อะไรของมึงไม่ทราบ! อย่าบอกนะว่าหึงตัวเองตอนไม่มีเคราน่ะ? ผมเผลอตัวหลุดยิ้มขำออกไป ไอ้วินเซอร์ถลึงตาใส่ทันที
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ! นายต้องชอบฉันทุกอย่างสิ”
“อ่า~”ผมพยักหน้ารับไปอย่างไม่จริงจังนัก วินเซอร์ทำปากยื่นไม่ยอมรับท่าทางของผมแล้วจ้องผมเขม็งอย่างมุ่งมั่น ไอ้บ้านี่จะมาจริงจังอะไรกับเรื่องบ้าบอพวกนี้ด้วยเนี่ย ผมหมุนตัวเอาขาหย่อนลงพื้น นั่งตั้งศอกบนต้นขามือประสานวางคางบนมือจ้องร่างสูงล่ำสันที่ยืนตัวเปล่าเปลือยตรงหน้าด้วยท่าทางจริงจัง
“อะ...อะไร? ทำอะไรของนาย?”เจ้าชีเปลือยเริ่มตื่นตระหนกกับท่าทางที่เปลี่ยนมาจริงจังของผม
“กำลังมองนายอยู่ไง”
“...แล้วเป็นยังไง?”
เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อผมตอบออกไป จากนั้นก็ทำหน้าครุ่นคิดบางอย่างก่อนจะยิ้มที่มุมปากและเสยผมโพสต์ท่าอย่างมั่นใจในตัวเองเต็มร้อยและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า ผมค่อยๆ หรี่ตาลงแล้วลืมตาขึ้นมองรูปปั้นเดวิดเวอร์ชั่นเคราครึ้มก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินมาแตะไหล่เขาเบาๆ แล้วเอ่ยแผ่วเบา
“ถึงจะเหมือนโจรไปนิด แต่ก็น่ากินไปอีกแบบ”
พูดจบผมก็ผละตัวไปจากเขาแล้วเดินออกไปจากห้องนอก ไม่ลืมหันมาเตือนอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง อีกฝ่ายยังยืนนิ่งเป็นตอไม้
“อย่าลืมอาบน้ำล่ะ”
“...ฮักกก!!! เมื่อกี้หมายความว่ายังไง!!?”เสียงโวยวายดังตามมาจากด้านหลังแทบจะทันทีที่ผมเดินออกมาจากห้องนอน ผมที่กำลังจะทำความสะอาดห้องเงยหน้าไปมองเจ้าคนที่แก้ผ้าวิ่งโครมครามมาหาแล้วก้มเก็บของต่ออย่างไม่ใส่ใจนัก เจ้าชีเปลือยนั้นก็ยังโวยวายประท้วงต่อไป
“พูดอะไรแล้วต้องรับผิดชอบสิ! มาพูดแบบนี้แล้วจากไปได้ยังไง ไม่ยุติธรรม!”
อย่างมึงควรมาเรียกร้องความยุติธรรมด้วยหรือไง! ผมมองไอ้โรคจิตที่เต้นเหยงๆ อยู่รอบตัว เห็นเจ้าตัวกลับมาบ้าๆ บอๆ แบบนี้แล้วก็รู้สึกเบาใจขึ้นมาหน่อย เห็นท่าทางหมดอาลัยตายอยากแบบนั้นแล้วผมไม่สบายใจเลย แต่ว่านะ ผมเหลือบตามองด้านข้าง รู้สึกอยากจะเชือดไอ้ที่ห้อยโตงเตงนี่ให้มันรู้แล้วรู้รอด! ถึงจะเคยเห็นมาหลายครั้งแต่ไอ้การที่มันมาแนบชิดแทบตีแหกหน้าในตอนที่ยุ่งๆ มันก็อดที่จะอยากประทุษร้ายมันไม่ได้!
“ฉันว่าไปทำอะไรกินก่อนดีกว่า”ผมลุกขึ้นทิ้งขยะในมือลงเหมือนเดิมแล้วกำลังจะเดินไปที่ห้องครัว ไอ้วินเซอร์จับแขนของผมเอาไว้เสียก่อน ผมหันกลับมามองนิ่ง วินเซอร์คลี่ยิ้มออกมา
“จะไปทำทำไม? ในเมื่อของกินก็อยู่ตรงนี้แล้วไง”
พูดจบก็ดึงตัวผมเข้าไปกอดรอบเอวก้มหน้าใช้จมูกไซ้ต้นคอของผม แทรกตัวเข้ามาแนบชิดอย่างรวดเร็ว ผมยกมือสัมผัสผิวเปลือยเปล่าที่ร้อนผะผ่าวแล้วเม้มริมฝีปาก ให้ตายเถอะ ผมไม่น่าไปพูดล้อเล่นแบบนั้นเลย! ผมเสียเปรียบอยู่ตลอดทุกทีเลยสิน่า แถมตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อวานและยังไม่ได้เตรียมตัวจะมีอะไรกันเลยนะ! ผมถอนหายใจแล้วพูดปฏิเสธออกไป
“ฉันไม่สนใจกินของค้างคืน”
“พูดแบบนี้ฉันชักจะโกรธจริงๆ แล้วนะ”วินเซอร์ผงะหน้าออกห่างแล้วเอ่ยเสียงตึงๆ ผมส่ายหน้านิดๆ
“บอกให้ไปอาบน้ำไง”
“ไม่ไป”วินเซอร์ปฏิเสธอย่างดื้อรั้น แถมยังทำหน้าบึ้งอีก จัดการยากเสียจริงๆ เจ้าเด็กดื้อนี่! ผมพยักหน้ารับแล้วลูบมือตามแนวไหล่หนาอย่างช้าๆ เรียกสายตาอีกฝ่ายหันไปมอง ผมเอื้อมมือโอบกอดลำคอของเขาพร้อมกับรั้งให้ต่ำลงมา
“แล้วถ้าฉันจะไปอาบด้วยล่ะ จะไปไหม?”
วินเซอร์ไม่ตอบอะไรสักคำแต่กลับอุ้มผมขึ้นแล้วพุ่งไปห้องน้ำอย่างรวดเร็ว มันเป็นคำตอบที่ชัดเจนมาก! ไอ้หื่นเอ๊ย!!! ผมอาบน้ำอย่างยากลำบากเพราะมีปลาหมึกยักษ์เกาะหลังอยู่ตลอดเวลา เผื่อจะบังคับแกมอ้อนวอนให้มันอาบน้ำได้ก็แทบแย่ ไอ้หมอนี้มันก็ใช้โอกาสนี้เอารัดเอาเปรียบเสียจนอยากจะกระโดดถีบจริงๆ ผมจะโกนหนวดให้ก็ถูกปฏิเสธไม่ยอมท่าเดียวทำให้ยังคงสภาพมหาโจรเอาไว้ได้
“จะไม่โกนออกจริงๆ เหรอ?”
“หึๆ ไม่ล่ะ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ!”
หรือว่าวินเซอร์จะชอบแบบนี้จริงๆ เนี่ย? ผมเลิกเซ้าซี้อีกฝ่ายแล้วหันมาหาชุดใส่แต่ดันไปเห็นไอ้วินเซอร์คว้าวิกผมยาวมาใส่ซะก่อน ผมกะพริบตาปริบๆ ผมยืนมองวินเซอร์ที่หยิบนั้นหยิบนี้มาใส่จนกลายเป็นใครก็ไม่รู้ นี่จะปลอมตัวทำไมน่ะ? วินเซอร์หันมายิ้มให้กับผมแล้วโยนชุดเข้าคู่มาให้กับผม
“รีบใส่เถอะ จะได้ไปกินข้าวกันสักที หิวจะตายอยู่แล้ว!”
ผมแทบอยากจะส่งค้อนขวับให้ ที่เสียเวลาขนาดนี้มันก็เพราะมึงนั้นแหละ! ผมหยิบชุดที่ไอ้วินเซอร์โยนมาให้แถมยังยืนเลือกวิกผมส่งมาให้กับผมอีกต่างหาก แต่เดี๋ยวสิ! นี้มัน...นี้มันชุดผู้หญิงไม่ใช่หรือไง!? แถมไอ้วิกที่ยื่นมาให้มันก็วิกผมลอนของผู้หญิงอีก ผมขมวดคิ้วฉับพลันแล้วเงยหน้ามองเจ้าหนวดแสนเซ่อ
“นี่มันอะไรกัน?”
“เราจะเล่นเกมซ่อนหาไงล่ะ!”
TBC.
หายไปเกือบสี่เดือน? นานมากทีเดียว! ตั้งแต่เปิดเทอมสองล่ะมั้ง?
ต้องขอโทษจริงๆ ที่ทำให้รอกันนานขนาดนี้ มีใครรอบ้างล่ะเนี่ย T T
ตอนนี้ได้เป็นอิสระจากงานวิจัยทั้งปวงแล้ว อ่า~~ มันช่างรู้สึกดีจริงๆ!
-
หายไปนานมากอ่ะ :L2:
-
หายไปนานมาก รออยู่ค่า
ดีใจมากที่ได้อ่านต่อแล้ว
-
เย้ มาแล้วๆๆๆๆๆ
:z2: :z2: :z2:
-
น้ำตาจะไหลลลลลลลลลล
ในที่สุดก็กลับมา
หลังจากไปไซโคในเฟสมาตั้งนานนนนนนนนนนน :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig2: :sad4: :sad4:
-
มาแล้วววว พร้อมปริศนา :really2: :really2:
-
ในที่สุดก็มา
พร้อมกับเรื่องค้างคา :z2:
-
รอจิ เค้ารักปอยปอย กับฮักจะตายยยย :กอด1: :กอด1:
-
ซ่อนหา (?)
เอิ่มยังไงซะก็จะรอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
:really2: รอนานมาก แต่ก็ยังรออ่านต่อไป อย่างมีความหวัง สุดท้ายก็สำเร็จเพราะมาต่อให้แล้ว อิอิ ขออย่าให้หายไปนานอีกนะค่ะ :really2:
-
:z2: เย้เย้....กลับมาแล้ว อย่าหายไปไหนอีกนะ
+1 จ้า
-
กลับมาแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2: :z2:
-
เริ่มเกมได้ :call: :call: :call:
-
อ๊ากก นานแสนนาน นึกว่าโดนอุ้มไปแล้ว ในที่สุดก็มาต่อจนได้
ว่างแล้วนาาา มาต่อให้เสร็จถ้าหายไปอีก โดนเจื๊อนแน่ๆ
ปล. วินเล่นเเก้ผ้าทั้งตอนเลยหรอ โอ้ววแม่เจ้าาาาา อยากเห็น :haun4:
-
หายไป
หายไปนานมว๊ากกกก
คิดถึงสุดๆอะ
กอดพี่ปอยยยย
-
คิดว่าตาฝาด 55555 แต่ดีใจมากค่ะที่มาต่อ :-[
-
:z2: นานจนนนนนนวินเซอร์โทรมเลยฮัก
รอตอนต่อไปค่ะ :z13:
-
เย้ มาต่อแล้ว >3<
วินเซอร์ปลอมตัวก็เพื่อไม่ให้จับตัวไปหมั้นใช่มั้ยเนี่ย แล้วที่ปลอมตัวให้ฮักเนี่ยเพราะปู่รู้จักหน้าตาของฮักใช่รึเปล่าหรือว่าเป็นการชอบส่วนตัวอ่ะ ^^
-
:กอด1:
-
กลับมาแล้ว
เรื่องโปรดอีกเร่อง
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
คุ้มค่าการรอคอย สนุกมากเลยจ้า o13
-
โหหห นี้หายไปนาน จนวินเซอร์กลายเปนมหาโจรไปแล้วเนี่ยย
เด๋วฮักก้กลายเปน ผญ
แต่วา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ มาต่อเร็วๆนะ
-
ฮักกลับมาแล้ววววว คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงง T_T
รอตอนต่อไปงับ สู้ๆ
อ๊าา ในที่สุดก็ได้อ่านอีกครั้ง มีความสุข ><
-
นานจนแทบจะคิดว่าคงไม่มาต่อแล้ว :z3: :z3: :z3:
-
คนเขียนกลับมาแล้วดีใจมากๆๆ
วินมันจะปลอมตัวทำไมเนี่ยอยากรู้จัง
+1 นะคะ
-
สารภาพว่าลืมตอนแรก ๆ ไปแล้
ตัองย้อนกลับไปอ่านใหม่
ยังไงก็รออ่านจ้า
-
อย่าหายไปนานนะคะ คิดถึงฮักกะวินเซอร์ค่ะ :monkeysad:
-
นึกว่าจะไม่กลับมาต่อซะแล้ว 555 ดีใจจังที่กลับมาค่ะ
กลับมาฮักก็สดชื่นอีกครั้ง ดีจัง
-
อยากเห็นวินเซอร์แต่งเป็นหญิงเป็นขวัญตา
-
เหมือนหายไปเป็นปีเลย ในที่สุดก็กลับมาสักที :sad4:
-
:sad4: :sad4: ที่ร้องไห้นี้ ไม่ใช่อะไรนะคะ ดีใจจจจจจจจจจจจจจจจจ
ที่คนแต่งมาต่อแล้ววววว รออยู่ทุกวี่วันจริงๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ว่าแต่ จะเล่นซ่อนหากันหรอจ๊ะ เอาไปประกาศตัวเลยดีกว่ามั้ยว่าคยกันอยู่ ฮ่าๆๆๆๆ
แต่ ซ่อนหาก็ลุ้นดีนะคะเนี่ยย
รออยู่นะคะ รอตอนต่อไป เย้ๆๆๆ รักคนแต่งที่สุดดดดดดดดดดดดดด :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สู้ๆๆค่ะนักเขียน o13
“เราจะเล่นเกมซ่อนหาไงล่ะ!” พี่วินพูดแบบนี่ เกิดเรื่องแน่ๆๆ :serius2: :serius2: หรือเกิดไปแล้ว :z2: :เฮ้อ:
-
หายกันไปข้ามปีเลยทีเดียว.#
-
เพิ่งมาไล่อ่านค่ะ สนุกมากๆๆเลย
แต่ตอนแรกสงสารฮักมาก วินเซอร์จะซาดิสต์ไปหนายยยย
มาต่อตอนต่อไปไวๆนะคะ (ได้กลิ่นมาม่ามาแต่ไกล :sad4: )
-
:กอด1: :L1:
-
รอตอนต่อไปจ้า ...
-
นานดีจิง แต่รอนะเมื่อไหร่จถึงตอนปัจจุบัน
-
เจ๋ง!!!
-
ชอบโหมดฮอยฮักยั่วชมัด :-[
-
สำหรับฮักจะแบบไหนวินเซอร์ก็น่ากินทั้งนั้นหล่ะนะ
-
ออกมาเถอะ เลิกซ่อนได้แล้วววววววว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด นึกว่าตาฝาดจริงๆค่ะมือไม้ไม่ไหวติง :o8: :o8:
-
ดีใจจังที่มาต่อแล้ว
-
วินเซอร์จะทำยังไงต่อไป
-
คิดถึงเหลอเกิน :monkeysad:
-
คิดถึงฮอยฮักกะวินเซอร์มากๆเลย :กอด1:
-
ในที่สุดก็ตามทัน~ สุขใจจริงๆที่วินเซอร์ไม่ได้หมั้น :o8:
-
หายไปนาน จนลืมเนื้อเรื่อง ==;
อ่านใหม่อีกรอบจนจบ ความรู้สึกเดิมๆกลับมาอีกครั้ง อยากอ่านต่อแล้วค่ะ
-
เกิดอะไรขึ้น วินเซอร์จะโดนจับหมั้นจริงๆเหรอ ต้องปลอมตัวขนาดนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ
ปล. ดีใจด้วยนะคะที่จะหลุดพ้นจากวงจรงานวิจัย
-
หึ หึ น่าสนุก
ว่าแต่จะเล่นกะใครหละเกมส์นี้
คิดถึงคนเขียนมากๆ นึกว่าลืมกันไปซะแล้ว
ยังไงก็ยังรออ่านอยู่เสมอจ้า สู้ๆ
มาต่อเร็วๆน้าาาา
-
อย่า หาย ไป อีก สิ
ปิด เทอม แล้ว ไม่ ใช่ หรออออออ???? :m16: :m31: :angry2: :serius2:
กลับมาทวงบัลลังค์เจ้าแห่งเล้าเป็ดเถิดดดดดด :call: :call: :call:
-
ตอนที่ 28 ทำไม
<< Winzer’s Mode >>
“คุณวินเซอร์ครับ”
“คุณวินเซอร์คะ”
“...” ผมยืนเหม่อลอยเสียงพูดของคนข้างๆ แทบจะไม่เข้าหูผมเลย อ่า ช่วงนี้โหมงานจนกลายเป็นซอมบี้อยู่แล้วล่ะครับ ยิ่งหน้าร้อนซัมเมอร์เป็นเดือนที่ต้องวุ่นวายมากกว่าเดิมเพราะมีเด็กใหม่เข้ามาในสังกัดเยอะไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง ทำเอาผมเหนื่อยหน่ายใจสุดๆ ผมก้มหน้ากุมหัวแล้วขยี้ผมปลุกตัวเองให้ตื่นขึ้นมาสะสางงาน
“คุณวินเซอร์กลับไปพักก่อนดีไหมครับ?”
“ไม่เป็นไร อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว”
“ท่านประธานฝากบอกให้คุณวินเซอร์นอนให้ครบแปดชั่วโมงกินให้ครบสามมื้อด้วยน่ะค่ะ”
“...” ผมพยักหน้ารับแต่ไม่ได้คิดจะปฏิบัติตามเลยสักนิด ผมรู้ว่าพ่อเป็นห่วงผมแต่งานมันรุมล้อมซะขนาดนี้จะมัวแต่ทำตัวเป็นเด็กอนุบาลรักอนามัยได้ยังไงเล่า
“คุณวินเซอร์ สวัสดีครับ”
“สวัสดี”ผมหันไปมองหนุ่มน้อยที่เดินเข้ามาพร้อมกับกลุ่มนายแบบคนอื่นๆ แต่เขาดูน่ารักและทักทายผมเสียงดังเป็นพิเศษทำให้ผมจำเขาได้ในทันที เขายิ้มกว้างให้ผมเป็นพิเศษเลยล่ะ ไม่อยากจะหลงตัวเองหรอกนะครับแต่ว่าเขาต้องชอบผมแน่ๆ เลยว่ะ เหอะๆ เจ้าเรดที่เดินเข้ามาพร้อมกันมองผมด้วยหางตาแล้วเชิดหน้าใส่ทันที ไอ้นี่นิ กล้าเชิดใส่เจ้านายงั้นเหรอ!?
“เรด”
ผมกวักมือเรียกเจ้าเด็กแสบเข้ามาหา เจ้านั่นก็เหลือบมองมาแล้วเดินเข้ามาหาผมอย่างไม่เต็มใจ เดี๋ยวนี้นี่ทำท่าทางแบบนี้กับกูเชียวนะ! พออีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ในรัศมีฝ่ามืออรหันต์ผมก็ไม่ลังเลถวายมันให้กับเจ้าเด็กนี่เลยสักนี่ เจ้าเรดกุมหัวแล้วร้องโวยวายเสียงดังที่ผมไปทำร้ายร่างกายนายแบบอย่างมัน ถุย กูไม่สนใจหรอกว่ามึงจะเป็นยังไง! ผมกับเรดแกล้งกันไปแกล้งกันมาตามประสาคนสนิทกัน
“พี่ พอแหละ เดี๋ยวผมจะมีศัตรูมากกว่าเดิม”ไอ้เรดยกมือห้ามผมอย่างเซ็งๆ ผมเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“เอ็งสนใจด้วยหรือไงวะ?”
เรดชำเหลืองสายตาไปมองพวกเด็กใหม่แล้วกลับมามองผมพร้อมกับเอ่ยหยอกล้อ
“สนหรือไม่สนก็ช่างเถอะ แต่สายตาเจ้าพวกนั้นแทบจะฆ่าผมได้เลยนะนั้น”
“หึๆ สมน้ำหน้า”ผมยิ้มกว้างอย่างพอใจที่ประสบความสำเร็จบรรลุเป้าหมายในครั้งนี้ แน่ล่ะ ผมไม่ลืมหรอกนะว่าไอ้เรดตัวดีมันเล็งฮอยฮักอยู่น่ะ ให้มันมีภาระมากๆ นั้นแหละจะได้ไม่มีเวลาไปตามวอแวกับคนของผม
“โห ตั้งใจนี่หว่า!”ไอ้เรดที่เพิ่งเข้าใจเป้าหมายของผมก็หน้าบึ้งตึงก่อนจะกระทืบเท้าเดินออกไปอย่างโมโห
ผมไม่สนใจอาการงอนของเรดหันมาตั้งใจสะสางทำงานเพื่อกลับไปนอนพักเอาแรง จะว่าไปแล้วนี่มันกี่วันแล้วที่ฮอยฮักไปทำงานเมืองนอกนะ? มัวแต่ทำงานไม่ลืมหูลืมตาจนลืมนับวันเวลาไปด้วย ให้ตาย ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วล้วงมือถือขึ้นมาดูวันเวลาก่อนจะกลับมาตั้งสมาธิกับงานตรงหน้า ไม่นานนักด้วยความช่วยเหลือแกมเห็นใจของเหล่าสตร๊าฟฟ์ทำให้งานเสร็จลงอย่างรวดเร็วและงดงาม ผมถึงได้สิทธิ์กลับไปนอนเสียที ระหว่างที่ผมกำลังเดินไร้เรี่ยวแรงก็มีเสียงเรียกชื่อของผม
“คุณวินเซอร์ครับ! รอเดี๋ยวครับ!”
ผมหันกลับไปก็เห็นนายแบบหนุ่มน้อยคนนั้นวิ่งหอบแฮกตามหลังผมมา อะไรหว่า? หรือว่าในสตูดิโอมีปัญหางั้นเหรอ? ผมที่ตาปรือง่วงเต็มทนจ้องเขานิ่ง เด็กคนนั้นก็อ้าปากเอ่ยตะกุตะกักเสียจนผมชักจะทนรอไม่ไหว
“เธอชื่อ?”
“เอ่อ! ผะ...ผม...ชื่อ ซันนี่ครับ”
“มีอะไรเหรอซันนี่?”ผมพยายามถามอย่างสุภาพมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แน่นอนว่าภาพลักษณ์ของผมนั้นเป็นคนที่ไม่ว่าจะเป็นใครขอให้หน้าตาสวยหรือน่ารักก็จะสุภาพด้วยอยู่แล้วนี่นะ เด็กนั้นมองผมอ้าปากเหวอแก้มแดงระเรื่อ เฮ้อ ขนาดกูโทรมจัดขนาดนี้ยังมีเสน่ห์ทำเอาเด็กน้อยไร้เดียงสาจ้องตาค้างแบบนี้เลยว่ะ หนักใจจริงๆ!
“ปะ...เปล่าครับ คือ...ผม...คะแค่อยากจะบอกว่า...”
คงไม่ใช่มาสารภาพรักหรอกนะ? ผมชักจะอารมณ์เสียซะแล้วสิ ไม่เห็นหรือไง สภาพของกูจะเป็นซอมบี้ที่เพิ่งผุดขึ้นจากหลุมอยู่แล้ว ถ้าจะสารภาพจริงๆ ล่ะก็เลือกเวลาหน่อยโว้ย! แหกตาดูซะบ้างว่าตอนนี้มันควรไหม!? ระหว่างที่ทางนั้นยังมัวแต่อ้ำๆ อึ้งๆ ติดอ่างผมก็พ่นคำด่าในใจอย่างดุเดือด
“คือ...รักษาสุขภาพด้วยนะครับ!”
พูดเสร็จเขาก็วิ่งแจ้นไปทันที ผมยืนเบลอเกาหัวแกรกๆ แม่ง กลับไปต้องสระผมซะแล้วสินะ ผมหันตัวเดินโซซัดโซเซเข้าลิฟต์เพื่อลงไปข้างล่างกลับห้องนอนสักที ผมผิงผนังลิฟต์หลับตาพักรอเสียงสัญญาณสักพักเสียงลิฟต์ก็เปิดออกจอดอยู่ชั้นล่างสุด ผมเดินออกมาจากลิฟต์อย่างเชื่องช้าไร้แรงก้าวเดิน ไม่ไหวแฮะ หรือจะนอนที่บริษัทดีวะ? อีแบบนี้จะขับรถรอดไปถึงคอนโดหรือเปล่าก็ไม่รู้ ระหว่างที่ผมลังเลตัดสินใจไม่ถูกสองแขนก็เหมือนถูกพยุงดึงขึ้น
“...หือ?”ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองคนที่เข้ามาพยุงอย่างสงสัย อ่า! ไอ้พวกนี้นี่เอง ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับแต่เป็นไอ้อับดัลกับไอ้รีเบคโก้นั้นแหละ กลับมาตั้งแต่เมื่อไรกันวะ ไม่เห็นโทรมาบอกกูเลย เดี๋ยวก็ไปเดี๋ยวก็มาตกลงกูยังเป็นเจ้านายพวกมึงอยู่หรือเปล่าวะ?
“โห นาย! อาบน้ำบ้างหรือเปล่าเนี่ย?”
ฟายเอ๊ย! กูต้องอาบอยู่แล้ว ผมลืมตาอย่างหงุดหงิดแทบอยากจะเบิร์ดกะโหลกไอ้รีเบคโก้ปากมอมมันทำจมูกฟุดฟิดแล้วถามกวนตีน โชคดีของมึงที่ตอนนี้กูไม่อยากจะเปลืองแรงไปสั่งสอนมึง เหอะ ไอ้อับดัลมองผมอย่างเป็นห่วง
“นายท่าน ไม่ได้นอนมากี่วันแล้วครับ?”
“สี่วันมั้ง?”ผมตอบมันไปแล้วหาวหวอดๆ เจ้าสองคนนั้นก็พยายามลากผมขึ้นรถแล้วขับมาส่งที่คอนโด อืม ดีจริงๆ ว่ะที่ไม่ต้องเสี่ยงอันตรายขับรถมาเอง ผมหลับตานอนอย่างสนิทใจ เดี๋ยวพวกมันก็พาผมไปส่งที่ห้องแล้วขนไว้บนเตียงเองนั้นแหละ แน่นอนว่าผมไว้ใจพวกมันอยู่แล้ว
“นายท่าน! ตื่นสิครับ!”
“นาย! โธ่เอ๊ย!”
ระหว่างที่นอนอยู่นั้นผมเหมือนจะฝันว่าไอ้สองตัวนั้นพยายามที่จะปลุกผมอย่างร้อนใจ หือ? เกิดอะไรขึ้นวะ? เข้าห้องไม่ได้งั้นเหรอ? ผมขยับตัวพยายามจะตื่นขึ้นมาแต่แล้วเสียงต่างๆ ก็หายไป อ้าว หรือว่าผมกำลังฝันอยู่กันนะ เอาล่ะ ขี้เกียจตื่นแล้วโว้ย! พวกมึงก็แก้ปัญหาเอาเองล่ะกัน กูจะนอนแล้ว!
“...”
สัมผัสเย็นๆ ตามแขนขาทำให้ผมรู้สึกเคลิ้มผ่อนคลายขึ้นเยอะ มือนุ่มนิ่มที่กำลังเช็ดตัวให้กับอย่างแผ่วเบา นี่ผมกำลังฝันอยู่ใช่ไหม? ฮอยฮักกลับมาแล้วงั้นเหรอ? ดีจัง! ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ผ้าม่านสีขาวปลิวพลิ้วไสว แสงอาทิตย์อ่อนๆ ทอดตกลงมาบนปลายเตียง หือ? ที่นี้ที่ไหนกันนะ? หรือว่าผมกำลังฝันอยู่จริงๆ? ไม่เป็นไร ขอแค่ที่นี้มีฮักก็เพียงพอสำหรับผมแล้ว
“ฮัก...”ผมเอ่ยเรียกเสียงแผ่วเบาแล้วยิ้มออกมาพลิกหน้ามามองแล้วขมวดคิ้วฉับพลันเมื่อเห็นคนข้างๆ ถนัดชัดกับตา สมองของผมหยุดแล่นแล้วหันมองรอบข้างอย่างงุนงง เฮ้ย ที่นี้มันที่ไหนกันวะ? แล้ว...แล้ว ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!?
ผมลุกขึ้นพรวดทันทีแล้วสะบัดมือของผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักมักจี่ที่กำลังนั่งเช็ดตัวให้กับผม ผมก้มมองท่อนบนที่เปลือยเปล่าแต่รู้สึกได้ว่าท่อนล่างยังใส่เสื้อผ้าอยู่ งั้นก็ไม่ใช่มันไม่มีสติขนาดไปคว้าผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาด้วยล่ะมั้ง งั้นที่นี้มันที่ไหนกันล่ะ? ไอ้พวกสองตัวนั้นหายไปไหนวะ? ก่อนจะหลับผมจำได้ว่าพวกมันเป็นคนพาผมไปนอนนี่! ผมพยายามมองทิวทัศน์ในห้องแล้วมองออกไปข้างนอกหน้าต่างเห็นสวนที่มีพันธุ์ไม้ต่างๆ จัดแต่งเป็นอย่างดี แถมไกลออกนั้นเป็นบ่อน้ำพุคิวปิดตัวน้อยที่ทำให้สมองของผมค่อยๆ ผุดความทรงจำขึ้นมาอย่างช้าๆ
ไม่... ไม่ใช่!
ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี้!? ผมก้าวพรวดลุกขึ้นจากเตียงแล้วกระโดดไปเกาะหน้าต่างห้องเพื่อมองภาพต่างๆ ของบ้าน ไม่สิ คฤหาสน์ที่อยู่ในความทรงจำในวัยเด็ก ทุกซอกทุกมุมเหมือนเดิมไม่มีผิด! ผมตัวสั่นเล็กน้อยกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ไม่ ที่นี้ต้องไม่ใช่คฤหาสน์ของพ่อแน่ๆ! ที่นั้นมันปิดตายไม่มีใครอยู่มาตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ทำไม? หรือว่าพ่อ? ไม่สิ พ่อไม่มีทางมาที่นี้และไม่พาผมมาที่คฤหาสน์หลังนี้แน่ๆ ไม่ใช่พ่อ! แล้วใครกันล่ะ? คำถามนั้นทำให้ใจของผมสะท้านไหวเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องค่อยๆ ปิดพร้อมกับเสียงไม้เท้าเคาะพื้นตามจังหวะการก้าวเดิน
ผมตัวแข็งทื่อ หันหลังกลับไป
“คุณปู่?”
“ตื่นแล้วเหรอหลานรักของปู่ หลานนอนขี้เซาเหมือนตอนเด็กๆ เลยนะ”
ร่างสูงใหญ่ในชุดโค้ทยาวสีดำตัวเก่งเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มนิดๆ บนใบหน้าหล่อเหลาที่แทบจะไม่เสื่อมไปตามอายุที่มากขึ้นของเจ้าตัว ผมมองเขาด้วยสายตานิ่งและเย็นชาอย่างที่ไม่เคยใช้มองใครมาก่อน บรรยากาศระหว่างผมกับปู่เหมือนมีอุณหภูมิสูงขึ้นเรื่อยๆ แต่อากาศกลับเยือกเย็นที่ทำให้หญิงสาวหนึ่งเดียวในห้องตัวสั่นระริกมือที่ถือชามใส่น้ำก็ไร้เรี่ยวแรงทำให้มันหล่นลงกระทบพื้นเสียงดัง ส่งผลให้บรรยากาศอันขัดแย้งที่น่าอึดอัดคลายตัวลง
“ดูสิ เพราะพวกเรามัวแต่เงียบทำให้หนูโรซ่าอึดอัดแย่เลย”
“ขอโทษค่ะ”ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขอโทษออกไปแล้วย่องตัวลงเก็บชามหันเหลียวหาผ้าเพื่อมาเช็ดพื้นที่เปียกเปื้อนไปด้วยน้ำ คุณปู่ก้มลงมองแล้วห้ามปรามเธอ
“ไม่ต้องๆ หนูไปตามคนรับใช้มาทำเถอะ”
สาวเจ้าลุกขึ้นแล้วพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายเมื่อคุณปู่บอก เธอหันมามองผมเมื่อเห็นว่าผมกำลังจ้องเขม็งเธอก็หลบสายตาไปอย่างเอียงอายแล้วรีบก้มหน้าเดินออกไปจากห้อง ท่าทางอายๆ ของเจ้าหล่อนเป็นเรื่องปกติสำหรับผมอยู่แล้วเพราะมีน้อยคนที่เห็นผมเปลือยอกแล้วไม่เขินแต่ไอ้แววตาหมายมาดนั้นมันอะไรกันวะ? และแล้วในห้องก็เหลือผมกับคุณปู่ ชิบ ไม่ได้เตรียมตัวมาเผชิญหน้าซะด้วย ให้ตาย แล้วจู่ๆ ทำไมถึงมาอยู่ที่เมืองไทยโดยไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้วะ? คงจะไม่ได้แอบวางแผนอะไรอยู่หรอกนะ
“ผมรู้สึกประหลาดใจมากที่เห็นคุณปู่อยู่ที่นี้”
“หลานที่แปลกใจมากกว่านั้น ถ้ารู้ว่าย่าของหลานก็อยู่ที่นี้ด้วย”
อะไรนะ!? ผมชะงักเล็กน้อยก่อนจะปรับท่าทางเป็นสบายๆ ยกมุมปากขึ้นมานิดๆ พยักหน้ารับอย่างเยือกเย็นแต่ในใจนั้นกำลังตีกันวุ่นวายเพื่อขบคิดสาเหตุที่หอบทั้งสองมาอยู่ที่นี้คืออะไร ระหว่างที่ผมยืนนิ่งไม่พูดอะไรต่อคุณปู่ยิ้มนิดๆ เดินเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ แล้วยืนอยู่ข้างๆ ผม ถึงท่าทางของปู่จะดูผ่อนคลายแต่เขากลับแผ่แรงกดดันออกมาเพื่อข่มขวัญศัตรูนั้นก็คือผมนั้นเอง
“ที่คฤหาสน์นี้สวยดีนะ เหมาะจะเป็นที่เริ่มต้นใหม่ของแก”
เริ่มต้นใหม่งั้นเหรอ? ผมนิ่งฟังปู่พูดพร้อมกับหันไปมองนอกหน้าต่างธรรมชาติอันสวยงามที่ชวนให้คิดถึงความทรงจำในอดีตซึ่งสมาชิกในครอบครัวยังอยู่ครบ ช่วงเวลานั้นช่างเป็นช่วงสุดแสนมีความสุขและล้ำค่าเกินว่าจะให้ใครบางคนมาทำให้มันแปดเปื้อน ผมคุครุ่นอยู่ในใจ อดทนรอให้เขาเอ่ยจุดประสงค์ที่มาทำให้ที่นี้ฟื้นตัวขึ้นมาอีกครั้ง
คนๆ นี้ไม่ทำอะไรโดยไม่หวังผลนักหรอก!
ปู่หันตัวกลับแล้วค่อยๆ เดินไปที่ประตูห้อง ผมมองตามเขาไปแล้วคิดในใจว่าเขาจะต้องหันกลับมาพูดทิ้งท้ายตามนิสัยของเจ้าตัว และปู่ก็ค่อยๆ หันกลับมาหยุดยืนนิ่ง ผมแทบจะกระตุกมุมปาก ท่าทีลีลาเชื่องช้าที่พยายามก่อกวนให้คู่สนทนาร้อนอกร้อนใจนั้นผมก็ดูออก แน่ล่ะ ธาตุแท้ของปู่น่ะผมรู้มาหมดแล้วเพราะเจ้าตัวสอนผมเรียนรู้เรื่องพวกนี้มานานโข
“แกเองก็รีบแต่งตัวดีกว่า อีกไม่นานจะมีงานแถลงข่าวหมั้นระหว่างแกกับหนูโรซ่า”
แถลงข่าวหมั้น!?
“ผมจำได้ว่าเคยปฏิเสธไปแล้ว”ผมค่อยๆ เอ่ยชัดถ้อยชัดคำอย่างใจเย็น อดกลั้นความรู้สึกไม่พอใจที่อีกฝ่ายมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว คิดว่าพูดรู้เรื่องตั้งแต่ตอนนั้นแล้วแต่ผมดูถูกความหัวแข็งดื้อรั้นไม่ฟังใครของปู่มากเกินไป! แถลงข่าวหมั้นอะไรกันเล่า!? นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันฟะ ปู่เลิกคิ้วรับด้วยท่าทีชวนให้หมั่นไส้แล้วเอ่ยตอบกลับอย่างเจ้าเล่ห์
“จำได้ ตอนนั้นแกปฏิเสธไม่แต่งงาน ฉันก็เลยคิดว่าหมั้นก่อนแล้วค่อยแต่งตอนแกตอบตกลง”
“ผมไม่มีทางตอบตกลง!”ผมตอบออกไปอย่างรวดเร็วแทบไม่ต้องคิดคำตอบเสียด้วยซ้ำ อีกฝ่ายก็ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจกับคำปฏิเสธอันชัดเจนและท่าทางดุดันของผม ปู่ยิ้มรับ
“แกเปลี่ยนใจยอมรับตำแหน่งต่อจากฉันสินะ?”
“ไม่มีทาง”
“งั้นแกก็เหลือทางเลือกเดียวก็คือแต่งงานกับหนูโรซ่า!”ปู่สั่งด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเป็นแข็งกระด้างแล้วหันตัวเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วไม่รอให้ผมพูดโต้ตอบอะไรได้ ผมกัดฟันกรอดโมโหหันไปฟาดแขนระบายกับแจกันใกล้ๆ จนมันหล่นตกแตกดังเพล้ง น้ำและดอกไม้กระจายบนพื้นเละเทะหาความสวยงามแบบตอนแรกไม่ได้ ผมหายใจเข้าเสียงดังแล้วก้าวข้ามแจกันที่แตกเป็นเสี่ยงๆ เดินออกไปเพื่อหาทางหนีทีไล่ ผมไม่ยอมให้ปู่ได้อย่างที่หวังสมใจหรอก
ไม่มีทาง ไม่มีทางเด็ดขาด!
ผมใส่เสื้อผ้าเดินออกมาจากห้องเดินสำรวจคฤหาสน์ที่เหมือนถูกปรับปรุงให้เป็นเหมือนแต่ก่อนที่ผมเคยอยู่เมื่อตอนเด็กๆ ก่อนจะเกิดโศกนาฏกรรมอันแสนเศร้ากับแม่ของผมที่คฤหาสน์แห่งนี้ นั้นทำให้พ่อและผมไม่ยอม ไม่สิ ต้องเรียกว่าไม่กล้า ไม่มีความกล้าหาญพอที่จะอยู่ในสถานที่อันมีความทรงจำแสนเลวร้ายนั้น เป็นว่าสถานที่แห่งนี้มีความทรงจำทั้งดีและร้ายในวัยเด็ก แต่ดูเหมือนเวลาผ่านไปเป็นสิบกว่าปีแล้วมันทำให้ความรู้สึกอคติต่อที่แห่งนี้ลดน้อยลงไปตามกาลเวลา
ผมค่อยๆ เดินผ่านที่ต่างๆ อย่างเชื่องช้าใช้สายตามองทุกจุดอย่างละเอียด แม้แต่รายละเอียดในจุดเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังทำออกมาได้เหมือนกับในอดีตเสียจนผมอดทึ่งไม่ได้ ผมเดินตามระเบียงหินอ่อนสีขาวออกมาที่สวนหลังบ้านที่มีศาลาสีขาวนวลตั้งโดดเด่นท่ามกลางดงกุกลาบสีแดงสวย ผมเดินเลาะไปตามแผ่นหินที่วางตัวบนพื้นหญ้าสีเขียวขจี ทอดสายตามองสวนกุหลาบที่จึงสมัยยามเด็กๆ ผมกับพ่อช่วยกันปลูกและดูแลพวกมันอย่างทะนุถนอมเพราะว่าชื่อแม่ของผม ‘ไรซ่า’ มีความหมายว่าดอกกุหลาบ และที่มันเป็นสีแดงก็เพราะว่าแม่ชอบสีนี้น่ะสิ ผมยืนหลับตาสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของกุหลาบเข้ามาในปอด ผมยังจำได้ว่าแม่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของกุหลาบอยู่ทุกครั้งที่ผมวิ่งเข้าไปกอดท่าน
“ ‘ไรซ่า’ เป็นภาษารัสเซียที่หมายถึงดอกกุหลาบสินะ”
เสียงเล็กๆ เอ่ยขึ้น ผมค่อยๆ ลืมตาแล้วพยักหน้ารับกับประโยคที่กล่าวมานั้น ใช่แล้วครับ ไรซ่าเป็นภาษารัสเซียที่แปลว่าดอกกุหลาบ ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมคุณแม่ของผมถึงมีชื่อรัสเซียนั้นก็เพราะแม่ของผมเป็นคนรัสเซียน่ะสิ แม่ของผมเป็นนางแบบชาวรัสเซียจึงพ่อไปเจอกับแม่ที่งานเดินแบบที่ปารีส ที่ผมออกมาหล่อเหลาไร้ที่ติแบบนี้ก็เพราะส่วนหนึ่งได้ยีนของแม่ช่วยเอาไว้เยอะทีเดียว จะนับผมเป็นลูกครึ่งก็ได้นะ ครึ่งรัสเซีย อังกฤษและไทย
“ผมแปลกใจมากทีเดียวที่คุณปู่บอกว่าคุณย่าก็อยู่ที่นี้ด้วย”ผมเอ่ยปนหัวเราะค่อยๆ หันหน้าไปมองร่างบอบางในชุดสีกระโปรงวันพีชสีขาวผมสีดำสลวยปล่อยสยายเป็นลอนคลื่นนุ่มนิ่มคลอเคลียใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก คุณย่ายิ้มกว้างแล้วค่อยๆ กระโดดย่องตามแผ่นหินเข้ามาหาผม
“ฉันก็ถูกหลอกมาเหมือนกับแกนั้นแหละน่า”
“ผมไม่ได้ถูกหลอกสักหน่อย ถูกลากมาตอนนอนไม่ได้สติต่างหาก”ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายและชินชากับพฤติกรรมไม่ปกติของปู่ ว่าแต่เจ้าสองคนที่ลากผมทั้งๆ ที่นอนอยู่มันหายหัวไปไหนกันนะ? เดินสำรวจคฤหาสน์ก็ไม่เห็นพวกมันมาเสนอหน้าเลย เป็นลูกน้องภาษาอะไรวะ? ยอมให้คนอื่นจับตัวเจ้านายตัวเองมาได้ยังไง เจ้าสองคนนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ!
“ถือว่าเป็นความซวยของแกที่เผอเรอเอง”
“ใครจะไปคิดว่าจะโดนคุณปู่ลักพาตัวมาหมั้นบ้าบออะไรอย่างนี้ล่ะครับ”ผมถอนหายใจแรงๆ หนึ่งทีแทนความไม่พอใจที่ถูกลากมาเผชิญชะตากรรมอันไม่เต็มใจแบบนี้
“ถ้าแกไม่อยากแต่งแล้วทำไมถึงไม่ยอมรับตำแหน่งต่อดีๆ ล่ะ”
“ผมไม่อยากได้ตำแหน่งนั้น! ผมไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับมัน!”ผมขึ้นเสียงอย่างลืมตัว น้ำเสียงของผมดูแข็งกระด้างหยาบจนแม้กระทั่งตัวของผมเองยังตกใจกับปฏิกิริยาอันรุนแรง อาจจะเป็นเพราะคฤหาสน์หลังนี้ทำให้ความทรงจำนั้นชัดเจนมากกว่าปกติถึงทำให้ผมเผลอมีท่าทีก้าวร้าวแบบนั้นออกไป ผมชำเหลืองมองใบหน้าของคุณย่าอย่างเสียใจแต่คุณย่าก็ไม่ได้มีท่าทีใดๆ กับปฏิกิริยานั้นท่านเงียบไม่เอ่ยใดๆ จนกระทั่งคุณย่าจะหันตัวมองไปรอบๆ แล้วโพล่งขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“ที่นี้สวยนะ น่าเสียดายทิ้งไปตั้งสิบกว่าปีแน่ะ”
“คุณย่าเป็นคนสั่งให้ซ่อมแซ่มที่นี้งั้นเหรอครับ?”ผมเงียบแล้วเอ่ยถามเสียงอ่อนลง คุณย่าเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับผมแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ
“เปล่า วอลเธอร์เป็นคนทำต่างหาก”
“คุณปู่น่ะเหรอ?”ผมขมวดคิ้วถามด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อสักเท่าไร ปู่น่ะไม่ชอบแม่นี่น่าเพราะว่าพ่อไม่ยอมรับตำแหน่งต่อจากปู่ต้นเหตุก็มาจากแม่ คุณย่ามองผมด้วยสายตาเอ็นดูแล้วพยักหน้ายืนยันคำพูดเดิม
“ใช่แล้ววอลเธอร์นั้นแหละ จริงๆ แล้วเขาน่ะชอบที่นี้มากพอๆ กับพวกเธอเลยล่ะ ก็เพราะที่นี้เขาได้เป็นแค่คุณปู่ธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ไม่มีทั้งตำแหน่งหรือหน้าที่อะไรเข้ามาเกี่ยวนี่น่ะ คนแก่น่ะยังไงก็รักลูกรักหลานตัวเองอยู่แล้ว”คุณย่าหันตัวเดินออกไปปล่อยให้ผมคิดติดใจกับคำพูดของท่าน ปู่นี่นะ? จะดูยังไงก็ไม่เห็นความรักอะไรนั้นเลยแม้แต่สักนิด คุณย่าชะงักตัวแล้วหันกลับมาเหมือนเพิ่งนึกอะไรบางอย่างได้
“จริงสิ เพิ่งนึกได้ว่าเมื่อกี้ผ่านไปห้องโถงได้ยินเจ้าฮันนี่กำลังเถียงกับพ่อตัวเองดุเดือดเชียว ดูจะโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงเลยล่ะ”
หา? พ่อ!?
ผมแอบตกใจเบาๆ เมื่อได้ยินแบบนั้น พ่อน่ะเหรอโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง? ผมไม่เคยเห็น สาบานได้ผมไม่เคยเห็นพ่อของตัวเองโมโหเลยสักครั้ง คิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าพ่อที่เอาแต่ทำตัวเห่อลูกแบบนั้นจะโมโหแล้วเป็นยังไง? ผมกำลังจินตนาการตอนที่พ่อฟิวส์ขาดแต่ก็สังเกตเห็นเจ้าลิ่วล้อสองตัวโบกไม้โบกมือทำท่าลับๆ ล่อๆ เหลียวซ้ายแลขวาเหมือนกลัวใครจะมาเจอตัว
“ทำอะไรของพวกมึงวะ?”
“ชู่ว~~~!!!”พวกมันพร้อมใจยกนิ้วส่งเสียงห้ามไม่ให้ผมเสียงดัง ผมก็เงียบไปแล้วยืนรอพวกมันที่รีบคลานเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว อะไรของพวกมันวะ? หรือว่าปู่ไม่ให้พวกมึงมาหากู? ในที่สุดพวกมันก็คลานมาถึงผมแล้วนั่งพักหายใจกัน
“นาย พวกเราพยายามปลุกแล้วแต่นายไม่ตื่น”ไอ้รีเบคโก้อ้าปากมาก็รีบแก้ตัวก่อนทันที ผมพยักหน้ารับอย่างไม่สนใจ
“เอ่อ กูรู้แล้วว่าแต่พวกมึงหายไปไหนมาวะ?”
“พวกเราโดนนายใหญ่กักบริเวณและไม่อนุญาตให้มาเจอกับนายท่านครับ”ไอ้อับดัลตอบอย่างจริงจังเป็นงานเป็นการ ผมหันไปมองมันเล็กน้อย ก็พอเดาได้ล่ะนะว่ามันต้องเป็นอย่างนั้นแล้วผมก็เอ่ยถามบางอย่างที่สงสัยกลัวปู่จะรู้เรื่องเข้า
“ปู่รู้เรื่อง ‘เขา’ หรือยัง?”
“ยังครับนายแต่นายใหญ่พอจะระแคะระคายเรื่องของลูกพี่แล้ว”
ผมพยักหน้ารับเรียบๆ แล้วถามถึงสถานการณ์ข้างนอก ไอ้รีเบคโก้ก็รีบรายงานถึงจำนวนและตำแหน่งของลูกน้องของปู่ที่กระจายตัวอยู่ตามที่ต่างๆ ในคฤหาสน์และพูดถึงงานแถลงข่าวที่ล่มตั้งแต่เริ่มเพราะพ่อของผมเข้ามาโวยวายได้ถูกเวลาแถมยังขู่พวกนักข่าวที่มาทำข่าวในงานเป็นการใหญ่ โอ้แฮะ พ่อของรับบทโหดอีกแล้ว! ผมหัวเราะอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย
“งั้นแสดงว่าปู่ต้องเปลี่ยนแผนการแน่ๆ เอาล่ะ ก่อนที่กูจะโดนจับไปเข้าพิธีหมั้นมาลักลอบหนีออกไปจากที่นี้กันเถอะ หึๆ”
หลังจากที่พวกเราวางแผนเผ่นหนีก็ได้ยินเสียงเอะอะเล็กน้อย ไอ้อับดัลหันมามองผมเหมือนบอกว่าพวกลูกน้องของปู่รับรู้การหายตัวของพวกมันแล้ว ผมพยักหน้าให้กับพวกมันเล็กน้อย จากนั้นเราก็แยกย้ายกันหลบหนีกันคนละทางเพราะทางนั้นต้องคิดว่าพวกเราจะหนีออกไปทั้งสามคนแน่ๆ ถ้าขืนหนีไปเป็นก้อนอย่างนี้ต้องเสี่ยงต่อการถูกจับได้ง่ายๆ น่ะสิ ผมเดินมาที่ส่วนข้างหน้าของคฤหาสน์ซึ่งมีรถจอดอยู่หลายคันก่อนจะค่อยๆ ย่องเบาไร้เสียงมาที่รถตู้ใกล้ๆ ระวังไม่ให้ลูกน้องของปู่ที่ยืนประจำอยู่ในจุดต่างๆ ของคฤหาสน์พบเห็น
ผมลองเปิดรถคันใกล้ตัวแต่ประตูมันล็อกทำให้เปิดไม่ได้ ถ้านี่มีอะไรที่ใช้สะเดาะได้ก็คงจะง่ายกว่านี้ ผมเลือกลองเปิดรถตู้มากกว่าจะเป็นรถยนต์เพราะปลอดภัยและซ่อนตัวได้ดีกว่า และแล้วรถตู้เกือบคันสุดท้ายไม่ได้ล็อกประตูเอาไว้และมีคนขับรถยืนสืบบุหรี่อยู่ใกล้ๆ นั้นด้วย ผมค่อยๆ เปิดประตูแผ่วเบาแล้วแทรกตัวเข้าไปข้างในอย่างยากลำบาก ให้ตายเถอะ รถตู้แคบเป็นบ้า!
“อ้าว งานเสร็จแล้วงั้นเหรอครับ?”
“เสร็จบ้าอะไรล่ะ! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่!? ตกลงหมั้นหรือไม่หมั้นกัน!?”
“บ้าบอคอแตกที่สุด! เสียเวลาจริงๆ แถมยังต้องโดนข่มขู่อีก!! น่าโมโหชะมัด อย่าให้มีโอกาสนะจะเขียนข่าวละเลงให้เละทั้งพ่อทั้งลูกนั้นแหละ!!”
“เฮ้ย อย่าทำบ้าๆ ดีกว่า”
พวกนักข่าวที่คาดว่าเป็นพวกรถคันที่ผมกำลังใช้เป็นที่หลบหนีเดินเข้ามาเปิดประตูพร้อมกับบ่นเสียงดังไม่พอใจ พวกเขาเดินขึ้นมานั่งข้างหน้าแล้วถอดป้ายออกจากคอโยนกระดาษปากกาใส่เบาะรถเหมือนระบายอารมณ์ที่เหมือนถูกรังแกอย่างไม่เต็มใจ ผมหมอบอยู่เบาะหลังสุดได้ยินเสียงรถสตาร์ทติดเครื่องและค่อยๆ ออกตัวไปอย่างช้าๆ
“ชิ มียงมียามเฝ้าหน้าประตูทำอย่างกับบ้านนายกอย่างนั้นแหละ!”
“แกนี่หุบปากทีเถอะ พวกเราไม่อยากเดือดร้อนไปด้วยหรอกนะ”
“ใช่ แกคิดว่าเบื้องหลังของพวกเขามันธรรมดาหรือยังไง!? ถ้าไม่อยากหมดอนาคตแกเงียบไปเลย”
ผมค่อยๆ ขึ้นมานั่งบนเบาะแล้วมองกลับไปดูด้านหลังที่รถกำลังค่อยๆ แล่นจากออกไปจากคฤหาสน์เรื่อยๆ อ่า ในที่สุดก็ออกมาจากที่นั้นได้แล้ว ดีจริงๆ ที่เหมือนคุณปู่จะยังไม่ออกคำสั่งให้จับตาดูอย่างเข้มงวด ผมขยับตัวไปข้างหน้าแล้วเอ่ยบอกให้คนขับรถจอด
“ช่วยจอดรถให้หน่อยได้ไหมครับ?”
“แว๊กกกก!!!”นักข่าวที่กำลังนินทาผมอย่างสนุกปากหันมามองแล้วสะดุ้งตกใจจนเสียงเรียกหลงเสียดังลั่นทำเอาแอบตกใจไปด้วย ทุกคนในรถหันมามองผมอย่างตกใจแกมสงสัย คนขับรถชะลอความเร็วแล้วจอดข้างทางให้กับผมทันที ประตูรถถูกเปิดเป็นอันดับต่อมา ก่อนจะรถจากรถผมก็ยิ้มให้กับพวกเขาที่ยังคงมองผมด้วยสายตาตกตะลึง
“ขอบคุณครับ”
:L2:อ่านต่อรีล่าง :L2:
-
เมื่อหนีพ้นผมก็รีบกลับมาที่ห้องและทำตัวเงียบเชียบ ไม่พยายามออกไปไหนถ้าไม่จำเป็นเพราะสังหรณ์ใจว่าคุณปู่ยังไม่ยอมวางมือจากเรื่องนี้ง่ายๆ แน่ ไม่นานนักเจ้าพวกสองคนนั้นก็ติดต่อมาหาผมบอกว่ากำลังหนีลูกน้องของคุณปู่ไปที่อื่นจนกว่าจะเรื่องจะสงบถึงจะกลับมา ผมก็เห็นด้วยกับพวกมันเพราะอย่างน้อยอีกนานกว่าคุณปู่จะรู้เรื่องของฮอยฮักแต่ที่แน่ๆ ต้องมีสักวันนั้นแหละที่คุณปู่รู้เรื่องนี้เขเรื่องนี้เข้าเพราะถ้าหากผมยังคบและมีความสัมพันธ์กันอยู่แบบนี้คงจะปิดเป็นความลับตลอดไปไม่ได้อย่างแน่นอน
ผมไม่อยากรับตำแหน่งนั้นต่อจากปู่จริงๆ และแน่นอนตอนนี้ไม่อยากจะแต่งงานใครด้วย ผมนั่งครุ่นคิดแล้วถอนหายใจอย่างยากลำบาก ถ้าฮอยฮักเป็นผู้หญิงก็คงจะดีน่ะสิตอนนี้ผมคงจะไม่มีปัญหาในเรื่องนี้แค่รีบผลิตลูกแล้วส่งตัวไปให้ปู่ก็จบ แต่คิดอีกรอบฮอยฮักเป็นผู้ชายก็ดีแล้วล่ะถ้ามีลูกแล้วต้องส่งให้ปู่ล่ะก็...ลูกคงจะเกลียดผมไปทั้งชีวิตแน่ๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงประตูดังขึ้นเป็นรอบที่ร้อยซึ่งผมก็ไม่คิดจะเปิดให้แม้แต่น้อย ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นเพียงครั้งแรก เพราะการเคาะประตูในครั้งก่อนหน้านั้นจะเคาะอยู่นานกว่าจะผละตัวออกไป ผมหันไปมองประตูแล้วขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นอะไรบางอย่างสอดเข้ามาทางช่องจดหมาย ผมลุกขึ้นไปหยิบขึ้นมาดูมันเป็นนิตยสารดาราซุบซิบแถมยังพาดหัวข่าวว่าผมประกาศหมั้นอีกต่างหาก ไม่แค่นิตยสารเจ้านี่เจ้าเดียวหรอกนะครับยังมีอีกหลายเจ้าแม้แต่ในเน็ตก็ยังมีแถมในหนังสือพิมพ์ยังหันมาเล่นข่าวนี้ ผมพลิกจดหมายที่ปลิวหล่นจากนิตยสารเมื่อผมเปิดอ่าน ผมก้มเก็บขึ้นมาแล้วรีบฉีกอ่านเมื่อเห็นลายมือคุ้นตา
ผมกวาดสายตาตามบรรทัดแล้วบรรทัดเล่า บรรทัดแรกเป็นการถามสารทุกข์สุขดิบของผมตามประสาคุณพ่อเห่อลูก และบรรทัดเกือบจะสุดท้ายถึงเข้าสู่หัวเรื่องที่สำคัญน่าให้ความสนใจหน่อย พ่อบอกเขียนถึงสถานการณ์ต่างๆ ว่าคุณปู่กำลังตามหาผมและพยายามเล่นข่าวว่าผมกำลังหมั้นและสุดท้ายพ่อเขียน วัน เวลา ที่อยู่พร้อมกับเบอร์โทรผู้จะมาสัมภาษณ์ผมเพื่อเป็นการแก้ข่าวทั้งนิตยสารและรายงานก๊อตซิสดารา สรุปแล้วพ่อหาทางออกให้กับผมจนได้ ผมเงยหน้าไปมองปฏิทินแล้วก้มมองจดหมายในมือพร้อมกับครุ่นคิดวางแพลนนัดหมายและการหลบหลีกสายตาลูกน้องของคุณปู่ออกไปทำธุระ
“ยินดีต้อนรับครับ อ้าว? คุณวินเซอร์นี่เอง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”
“ช่วงนี้ยุ่งๆ น่ะ”
“อ้อ ไม่ทราบว่าจะนั่งที่ประจำเลยดีไหมครับ?”
“อ่า โทษที วันนี้นัดกับคนรู้จักน่ะ คุณทำงานต่อเถอะ”
“ครับ แล้วเจอกันครับ”
ผมทักทายกับผู้จัดการร้านเฮฟเว่นเล็กน้อย อีกฝ่ายก้มศีรษะให้อย่างสุภาพแล้วเดินไปต้อนรับพูดคุยกับลูกค้าคนอื่นๆ ผมได้ไปที่ซึ่งพ่อได้เขียนไว้ในจดหมายตามเวลานัดและทำการให้สัมภาษณ์ตอบคำถามเป็นการแก้ข่าวร้อนแรงที่เกิดขึ้น งานนี้ผ่านพ้นไปอย่างเรียบร้อยไม่มีอุปสรรคใดๆ ทำให้ผมรู้สึกเบาใจขึ้นมาก หลังจากนั้นก็บึ่งมาที่ร้านเฮฟเว่นซึ่งเป็นบาร์นั่งจิบเครื่องดื่มผสมกับนั่งฟังเพลงเบาๆ ร้านนี้ตั้งอยู่ใกล้กับบริษัทดีเอของผม นั้นทำให้ที่นี้กลายเป็นที่ผ่อนคลายและนัดพบของเหล่าคนในวงการไปโดยปริยาย ผมเหลียวมองหาสถานที่ที่นัดกันเอาไว้
ที่นั่งสุดขอบบาร์หน้าเคาน์เตอร์...
ผมเดินตรงไปที่ตำแหน่งนั้นไม่รีบร้อนเพราะตอนนี้ก็ยังไม่ถึงเวลานัด ไม่รู้ลุงทิมจะนัดมาคุยเรื่องอะไรแต่ที่แน่ๆ ผมค่อนข้างจะให้น้ำหนักเรื่องของฮอยฮักมากๆ ลุงต้องมาพูดเรื่องนี้แน่ๆ ผมนั่งลงบนเก้าอี้นั่งบาร์แล้วสั่งเครื่องดื่มเพื่อรอคู่นัดครั้งนี้ ระหว่างที่นั่งรอเครื่องดื่มที่สั่งไปผมก็เงยหน้ามองสำรวจการตกแต่งที่แปลกใหม่ในร้าน ไม่ได้เข้ามานานแล้วร้านจะเปลี่ยนไปบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรมากมาย แถมยังรู้สึกว่าการตกแต่งแบบนี้ทำให้บรรยากาศน่านั่งดื่มมากขึ้นกว่าเดิมตั้งเยอะ
ในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี่เจอเรื่องมาเยอะต้องใช้เวลาคิดแก้ปัญหาจนเวลาหลับนอนแทบจะไม่ค่อยมี ได้มาผ่อนคลายอารมณ์เคร่งเครียดจิบเครื่องดื่มเบาๆ แบบนี้ก็ดีไปอย่าง ถ้าไม่นับกับการที่ต้องเผชิญหน้ากับลุงทิมที่ไม่รู้จะเอาเรื่องอะไรมาให้ผมหนักใจอีกล่ะก็ ผมนั่งได้สักพักก็มีคนนั่งลงตำแหน่งข้างๆ
อ่า ในที่สุดลุงทิมก็มาสักที ผมวางศอกบนบาร์แล้วหมุนตัวหันไปมองคู่นัด ริมฝีปากที่กำลังเอื้อยเอ่ยเพื่อล้อเลียนแบบคนรู้จักก็รีบปิดฉับพลัน คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างรวดเร็ว ดวงตาของผมแข็งเกร็งไปชั่วขณะ ชายหนุ่มตรงหน้านี้ไม่ใช่ลุงทิมอย่างแน่นอน แหงล่ะ ข้อแรกลุงทิมไม่หนุ่มขนาดนี้ ข้อสองลุงทิมไม่ได้หน้าตาแบบนี้ แล้วอะไรทำให้ผมแทบจะสมองตีกันอย่างยุ่งเหยินแบบนี้น่ะเหรอ? หึ!
รูปร่างชายตรงหน้าถือว่าสูงเอาการแถมยังรูปร่างดีที่เหล่านายแบบชั้นนำควรจะเป็น ใบหน้าหล่อเหลานิ่งสนิทบรรยากาศราวกับทะเลสงบก่อนพายุโหมกระหน่ำ เขาเป็นคนที่ผมรู้จักอาจจะไม่รู้จักดีแต่รู้จักแน่ๆ ผมไม่รู้จักเขาก็บ้าแล้ว! ชายคนนี้คือพี่ชายของฮอยฮัก ผู้ซึ่งเคยเป็นนายแบบสุดฮอตฮิตที่ชื่อสไมล์นั่นเอง! ถ้ามองในแง่โลกสวยงามเขาอาจจะบังเอิญมานั่งจิบเครื่องดื่มพักผ่อนที่ร้านนี้ แต่ถ้ามองอีกด้านที่มีความเป็นไปได้สูงติดเพดานนั้นก็คือเขาคือคู่นัดครั้งนี้ของผมนั่นเอง! สายตาที่อีกฝ่ายส่งมาให้ทำเอาทั่วร่างของผมเย็นวูบ สายตาที่บ่งบอกถึงความชิงชังและเกลียดจนเข้าไส้ แบบนี้ลางไม่ดีแล้วแน่ๆ
“วินเซอร์ใช่ไหมครับ?”
“ใช่ครับ คุณคือ...?”
“ผม ฮอยยิ้ม เป็นพี่ชายของฮอยฮักครับและเป็นคนนัดคุณมากในครั้งนี้”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพและยื่นมือออกไปอย่างกล้าหาญพยายามจะเมินเฉยสายตาที่มองผมเป็นสัตว์ประหลาดที่แสนน่ารังเกียจของเขา ฮอยยิ้มยิ้มประดับบนใบหน้าดูดีของเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพและไม่ใส่ใจจะจับมือกับผมเลยสักนิด
“ถ้าจะบอกว่าไม่ยินดีเลยแม้แต่น้อยคงจะเป็นการเสียมารยาทสินะครับ”
“...” ผมเงียบไม่ตอบ ใบหน้ายังรักษารอยยิ้มบางๆ เอาไว้ อ่า อดทนไว้วินเซอร์ คนๆ นี้เป็นพี่ชายของคนรักของแก!
“สั่งอะไรก่อนไหมครับ?”
“ก็ดี มานั่งเฉยๆ ที่ร้านของคนอื่นดูไม่ดีสักเท่าไร”ฮอยยิ้มเอ่ยคล้อยตามผมแล้วโบกมือเรียกพนักงานมารับออเดอร์อย่างรวดเร็วเหมือนกลัวว่าผมจะทำมันก่อน ระหว่างที่รอเครื่องดื่มบรรยากาศระหว่างผมกับเขาช่างชวนน่าอึดอัดเสียจริงๆ พี่ของฮอยฮักรู้เรื่องของผมกับฮอยฮักงั้นเหรอ? แล้วดูท่าทางจะไม่ชอบขี้หน้าผมอย่างแรงซะด้วยสิ
“เรามาเริ่มคุยกันเลยดีไหม? ฉันไม่อยากจะอยู่ที่นี้สักเท่าไร อากาศไม่น่าหายใจ”
ทั้งน้องทั้งพี่กัดเจ็บพอกันเลย! ผมพยักหน้ารับไม่เรื่องมาก พยายามจะไม่พูดอะไรไปมาก แค่นี้เขาจะเกลียดผมไม่รู้จะว่ายังไงแล้วครับ ผมไม่อยากมีเรื่องกับพี่ชายของฮอยฮักหรอกนะและแน่นอนว่าไม่อยากให้ฮอยฮักมีปัญหากับพี่ชายของตัวเองด้วย พอมาคิดทบทวนดูแล้วตั้งแต่พ่อแม่ของพวกเขาเสียชีวิตไปก็เหลือแค่สองพี่น้องนี่นะ
“ดูเหมือนว่าตอนนี้น้องชายของฉันจะหลงผิดไปนิดหน่อยน่ะนะ”
หลงผิดงั้นเหรอ? นั้นสินะ ไม่ว่าจะพิจารณาจากด้านไหนก็ตามมันก็น่าจะเป็นอย่างนั่นเพราะคนอย่างหมอนั้นมาหลงรักผมมันก็เหมือนกับการหลงผิดจริงๆ นั้นแหละ เรื่องนี้ผมเองก็ยังคิดสงสัยอยู่เหมือนกัน
“เธอช่วยเลิกยุ่งกับฮอยฮักจะได้ไหม?”
อ่า นิสัยนี้ก็สมกับเป็นพี่น้องกันจริงๆ พูดตรงไม่อ้อมค้อมเลยสักนิด! ผมถอนหายใจเบาๆ ก็กะไว้แล้วท่าทางของพี่ชายฮอยฮักดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลยแบบนี้คงจะไม่ได้มาแบบฉันมิตรสนับสนุนให้น้องชายมาชอบผู้ชายเป็นแน่ แต่ว่านะ... ทำไมผมจะต้องทำตามคำขอร้องของเขาด้วยล่ะ ผมคลี่ยิ้มแล้วตอบออกไปมาแววล้อเลียนเล็กน้อย
“คงจะไม่ได้หรอกครับคุณพี่ชาย”
แต่ทว่าคุณพี่ฮอยยิ้มกลับไม่สะท้านเลยแม้แต่น้อยกลับเอ่ยต่ออย่างเฉยชา
“ก็คิดไว้แล้วว่าเธอจะต้องปฏิเสธ ขืนตอบตกลงทันทีน้องชายของฉันดูจะไม่มีค่าอะไรเท่าไรอย่างนั้นก็แย่เหมือนกัน”
ทั้งๆ ที่ผมปฏิเสธออกไปชัดเจนขนาดนั้นแต่เขาก็ไม่เป็นกังวลเลย หรือว่าจะแค่มาทดสอบระดับความจริงจังของผมกัน? อะไรของเขาวะ? เดาไม่ออกว่าจะมาไม้ไหนกันแน่ หรือว่ามีแผนเด็ดที่ทำให้มีความมั่นใจแบบนั้นได้ ผมพยายามครุ่นคิดอย่างเป็นกังวลแต่ก็ไม่แสดงออกมา ใบหน้าของผมยังคงผ่อนคลายยิ้มแย้มสบายๆ อยู่
“ฮอยฮักบอกคุณงั้นเหรอครับ?”
“หึ ถ้าเจ้านั้นบอกฉันคงจะไม่เจ็บปวดขนาดนี้”
อีกฝ่ายตอบด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดและน้อยใจที่ถูกน้องชายสุดที่รักของตนปกปิดเรื่องนี้ หมายความว่าฮอยฮักไม่เคยบอกเรื่องเขากับผมให้พี่ชายของตัวเองเลยทั้งๆ ที่ยังคุยเรื่องนี้กับพี่ลอนดอนได้แสดงว่าฮอยฮักต้องยังกังวลท่าทีของพี่ชายอยู่แน่ๆ ไม่งั้นนิสัยอย่างหมอนั้นจะมานั่งปกปิดพี่ชายของตัวเองทำไมกัน? และเป็นไปได้มากว่าอีกฝ่ายนัดผมมานี้โดยที่ฮอยฮักยังไม่รู้หรือยังไม่ระแคะระคายเรื่องที่พี่ของตัวเองรู้เรื่องเข้าแล้วแน่ๆ
“เธอรู้หรือเปล่าว่าความฝันสองอย่างของฮอยฮักคืออะไร?”
“...” ผมนั่งเงียบไม่ได้ตอบใดๆ ไป แน่นอนว่าพอเห็นผมเงียบเขาก็หัวเราะขึ้นจมูกเหมือนดูถูกกลายๆ ระหว่างนั้นพนักงานก็นำเครื่องดื่มที่สั่งไว้มาเสิร์ฟ และเมื่อเรานั่งอยู่สองคนไร้คนมารบกวนพี่ชายของฮอยฮักก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง
“ความฝันของฮอยฮักมีสองอย่าง ความฝันหนึ่งในสองเป็นความฝันของพ่อของพวกเรา พ่อใฝ่ฝันอยากเป็นดาราที่ประสบความสำเร็จสูงสุดในฐานะนักแสดง และอีกความฝันก็คือสร้างครอบครัวของตัวเอง ตอนที่เด็กคนนั้นพูดถึงความฝันของตัวเองเขาดูมีความสุขกับมันมาก ฉันเคยคิดว่าถ้าหากทำแบบนั้นได้จริงล่ะก็เขาคงจะมีความสุขมากกว่าตอนนี้”
“...” ผมนั่งยกเครื่องดื่มมาจิบเบาๆ และยังคงนั่งเงียบไม่เอ่ยใดๆ ออกไปเหมือนเดิม
“ดังนั้นอยากจะขอร้องเธอ ได้โปรด...ได้โปรดอย่าขโมยความฝันไปจากเด็กคนนั้นเลย”
ขโมย?
ผมนิ่งเงียบกับคำกล่าวหาที่แล่นเข้ามากระทบใจที่หนักอึ้ง ใบหน้าไร้รอยยิ้มเหลือเพียงความเรียบเฉยแฝงความเศร้าใจ ข้างในยิ่งเงียบงันชาไร้ความรู้สึก ผมอยากจะตอบปฏิเสธออกไป ถึงเราจะคบกันแล้วจะทำไม? เกี่ยวอะไรกับความฝันของฮอยฮักด้วย? ผมอยากจะตอบกลับไปอย่างเห็นแก่ตัวว่ามันไม่ได้เกี่ยวกับผม! ผมไม่มีทางยอมปล่อยมือจากเขา! แต่ทำไมกันนะ ทำไมเสียงของผมถึงได้ขาดหายไป ทำไมลำคอของผมมันตีบตันเสียจนเปล่งเสียงใดๆ ออกไปไม่ได้เลย
“ขอโทษจริงๆ ที่ต้องพูดแบบนี้ ฉันอยากจะให้ฮอยฮักได้สิ่งที่ดีที่สุดและที่สำคัญกว่านั้นฉันอยากให้เขามีความสุข เธอเองก็อยากให้เด็กคนนั้นมีความสุขใช่ไหม?”
ผมก็ทำให้เขามีความสุขได้เหมือนกัน... ประโยคที่ติดคาอยู่ที่ริมฝีปาก ผมพูดไม่ได้เต็มปากนักหรอกว่าจะทำให้เขามีความสุขได้หรือเปล่าเพราะดูจากสถานการณ์แล้วช่างเป็นคำพูดที่เลื่อนลอยไร้น้ำหนักสิ้นดี แม้กระทั่งตัวเองผมยังจัดการให้ชัดเจนไม่ได้เลย ผมนั่งแหว่งแก้วให้น้ำแข็งก้อนกลมกลิ้งส่งเสียงกริ๊งๆ ครุ่นคิดในภวังค์ของตัวเองอย่างเหม่อลอยแม้กระทั่งพี่ชายของฮอยฮักพูดอะไรสองสามประโยคมันก็ไม่ได้เข้าหูผมเลยแม้แต่น้อย ขนาดตอนที่เขาเดินออกไปผมยังไม่รู้สึกตัวเลย
‘อะไรนะ!? เธอพูดอะไรน่ะ?’
‘ฉันบอกว่านายมันก็แค่ไอ้ปัญญาลิง ดีแต่ร้องเจี๊ยกๆ ทำไม! มันไม่ใช่ความจริงหรือไง?’
‘หนอยยย เธออยากลองลิงจูบไหมล่ะ!?’
‘ว้ายยย ตาบ้า! ไอ้แพะลามก’
‘อ้าว ตกลงฉันเป็นลิงหรือแพะกันแน่?’
“...” ผมยกยิ้มขึ้นมากับใบหน้าสวยที่ทำหน้าทำตากะล่อนเสียจนน่าเอ็นดูเป็นธรรมชาติของเขา แสดงเหมือนกับว่าเขาเป็นอย่างนั้นจริงๆ เป็นอย่างนั้นมาตั้งแต่เกิด ยิ่งดูก็ยิ่งรู้ว่าเขาช่างเป็นคนที่มีพรสรรค์ ฝีมือขนาดนี้ถ้าถูกขัดเกลาอีกสักหน่อย อย่าว่าแต่วงการบันเทิงเลยแม้แต่ระดับโลกก็ยังต้องทึ่ง
ผมนั่งดูผลงานของฮอยฮักตั้งแต่เข้าวงการมาจนกระทั่งถึงปัจจุบัน ไม่รู้ว่าใช้เวลานานเท่าไรแต่บนพื้นกลับมีกระป๋องเบียร์กองเกลื่อนกลาดเกะกะ ผมใช้เท้าเขี่ยพวกมันออกไปแล้วเอี่ยวตัวไปหยิบแก้วที่บรรจุน้ำเหลวสีน้ำตาลใสมาค่อยๆ จิบ และแทบจะเป็นทุกชั่วโมงของแต่ละวันก็จะมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมไม่แม้จะหันไปมองเพราะรู้อยู่แล้วว่าเป็นคนของปู่มาเคาะ ผมกำลังจะวางแก้วที่เดิมแต่มันกลับร่วงจากมือของผมตกแตกกระจายบนพื้น
“...” ผมมองเศษแก้วที่แตกกระจายแล้วเหลือบมามองมือของตัวเองที่กำลังสั่นเทาแล้วค่อยๆ พยายามนึกว่าครั้งสุกท้ายที่ได้กินข้าวมันเมื่อไรแต่ก็จำไม่ได้เลย มิน่าถึงรู้สึกเหนื่อยๆ ผมถอนหายใจแล้วลูบผมที่แยงดวงกะตาเสียจนรำคาญ ก่อนจะแปลกใจกับเคราที่สากตามมือที่ไปแตะต้องเข้า ผมลูบคลำตามรูปคางของตัวเองแล้วทิ้งตัวเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างอ่อนแรง เสียงหัวใจที่เต้นแผ่วดังอยู่ในห้วงความคิดที่วุ่นวายสับสนลังเลใจที่จะตัดสินใจ
ผมกลัว กลัวที่จะต้องตัดสินใจ...
เสียงเรียกเข้ามือถือดังเข้าโสตหูผมลุกขึ้นเดินโซเซไปรับสายอย่างไร้เรี่ยวแรงที่ห้องนอนของตัวเอง อ่า เพิ่งสังเกตเห็นว่าห้องมันเละเทะขนาดนี้ ผมยืนนิ่งยกมือลูบหน้าหลับตาพัก ทำไมกำแพงมันเอียงเอนแบบนี้กันนะ? ทุกๆ อย่างหมุนติ้ววนจนผมคลื่นไส้อยากจะอาเจียน ผมพยายามเดินมาคว้ามือถือยืนพิงกำแพงแล้วกดรับสาย
[ ไง หลานรัก ว้าว! แกมีคนรักแล้วงั้นรึ? ทำไมไม่บอกปู่ ]
“...” ผมยืดตัวยืนแข็งทื่อกับเสียงที่ค่อยๆ ลอดออกมา น้ำเสียงเย็นเอ่ยปนเสียงหัวเราะ
[ ปิดได้ดีแต่ไม่มีถ้าปิดไปได้ตลอดหรอกเจ้าหลานโง่ หึๆ ]
ปู่รู้แล้ว!!! รู้ได้ยังไง!!? สมองของผมตันมืดแปดด้านคิดไม่ออกมาทำพลาดตรงไหน เสียงหัวเราะเย็นๆ ทำให้หัวใจของผมเต้นผิดจังหวะ ท้องไส้เริ่มปั่นป่วน ไม่ ปู่คิดจะ... เพราะผมรู้ ผมรู้นิสัย ไม่สิ ผมรู้สันดานของชายคนนี้ดีนั่นทำให้ผมกลัวจับใจ
[ ฉันอยากจะไปทักทายคนรักของแกซะตอนนี้เลยแต่ไม่หรอกเพราะแกเป็นหลานคนเดียวของฉัน ดังนั้น จะให้เวลาแกค่อยๆ คิด...เลือก...ทางที่ดีที่สุดให้ตัวเองและให้คนรักของแก หวังว่าแกจะให้คำตอบที่ฉันหวังไว้ ]
ผมค่อยๆ ลดมือลง ผมยกมุมปากยิ้มเยาะ เลือกทางที่ดีที่สุดอย่างนั้นเหรอ? หึๆ ฮ่าๆๆๆ! หึๆ ดีที่สุด!? ดีที่สุดสำหรับใครกันล่ะ!!? สำหรับปู่? สำหรับฮอยฮัก? หรือสำหรับตัวผมเอง? ผมปล่อยให้มือถือค่อยๆ หล่นจากมือแล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียง กัดฟันขมวดคิ้วอดกลั้นความรู้สึกที่ถูกไล่ให้จนตรอก ขอบตาร้อนผ่าวปวดมึนไปทั้งหัว ผมกำหมัดแน่นเริ่มทุบเตียงระบายความอึดอัดที่อัดแน่นอยู่ในอกจนมือเริ่มเจ็บแปลบและชา ทำไม! ทำไม!! ทำไมมมม!!!?
ทำไมมึงถึงได้โง่! ทำไมมึงถึงอ่อนแอแบบนี้...วินเซอร์
TBC.
แต่งดราม่าไม่ถนัดจริงๆ รู้สึกว่ามันไม่กดดันไม่เศร้า
หรือว่าเราไม่อินกะบทกันแน่นะ? เฮ้อ พยายามจะถ่ายทอด
ความคิดสับสนและกลัวของวินเซอร์เต็มที่แล้ว
เดี๋ยวจะลองทำฟีลลิ่งมากกว่านี้แล้วพยายามปรับปรุงใหม่อีกครั้ง T T
-
คุณปู่วินเซอร์ใจร้ายที่สุดเลย :m16:
ฮอยฮักรีบๆกลับมานะ ก่อนที่วินเซอร์จะคิดมากไปมากกว่านี้
แล้วมาต่อไวๆนะคะ :กอด1:
-
เจ็บปวดอ่ะ ทำไมปู่นิสัยอย่างนี่ :z6: :z6: :monkeysad: :monkeysad:
-
โอย ไม่อยากดราม่าาา
ไม่เอ๊าาาา ฮืออออ
-
ไม่น้าาา
ปัญหารุมเร้าวินเซอร์
-
มรสุมเข้าวินเซอร์ ต้องคิด และหาทางออกให้ดีที่สุด
-
โฮกกกกกกกกก
-----------------------------
ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้วินเซอร์มันเหนื่อยๆ หน่วงๆ ไม่ค่อยทำอะไร
หรือเพราะถูกกดดันหนักเกินไป? ฟุดฟิดๆ ได้กลิ่นมาม่า (ฮา)
ตอนนี้ไม่มีท่านฮักโผล่มาเลยแฮะ คิดถึงจุง :-[
อ่ะอย่าน้อยใจนะ เราคิดถึงปอยจังมากกว่า :กอด1: 55+
-
กร๊าซซซ ชอบๆๆ :z1: :z1: :z1:
-
แววมาม่ามาแล้วอ่ะ สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ
-
ทำไมปัญหาถึงได้มาหา
แต่วินเซอร์หล่ะ
วินซ์สู้ๆ
-
อ๊ากกกกก แอบโกรธพี่ยิ้มนะเนี่ย
อนาคตของฮัก ความฝันของฮัก ก็ให้ฮักเป็นคยตัดสินสิ
ฮักคือใครไม่ใช่เด็กนะ นี่คือท่านเทพฮอยฮักนะ!
ที่สำคัญโกรธปู่มากๆ เผด็จการที่สุด
สงสานวินเซอร์อ่ะ หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น
รอตอนต่อไปค่ะ(หวังว่าจะไม่หายไปนานจนคิดถึงแดดิ้นนะ)^O^
-
ปู่ใจร้าย
-
อ่าาา วินดูท่าจะมีปัญหาหนัก
แต่ก็ไม่เคยคิดว่า วินจะเครียดเป็น
ปล.คิดถึงฮัก
-
รอมาตั้งานแต่ต้องมากินมาม่าซะงั้น :z3:
สงสารวินเซอร์กับฮอยฮัก
เป็นกำลังใจให้นะคร้าบบบบบบ (คนแต่ง รอทุกวันเลนอ่ะ มันคาใจ)
-
อะไรทำไมมันยากเย็นขนาดนั้นเลยเหรอ ยังกะว่า ต้องโดนปู่ฆ่าฮอยฮักให้ตาย มันคงไม่ขนาดนั้นมั้ง ขนาดปู่ยังมีคุณย่าเป็นคนรักได้เลย คิดมากไปหรือเปล่า
-
บอกตามตรงไม่ค่อยชอบฮอยยิ้มมาตั้งแต่ต้นเรื่องละ
พอมาตรงนี้ก็เลยแบบ.. -_- หึหึ
ต่อยกันป่ะ.. (ไม่ใช่ละ)
-
เท่าที่จำได้สองคนนี้ต้องเลิกกันด้วยหนิ
เศร้าอ่ะ อยากให้วินเซอร์เข้มแข็ง ไม่งั้นจะประคับประคองความรักให่ตลอดรอดฝั่งได้ยังไง
-
วินเซอร์น่าสงสารจัง :m15: :m15:
-
:call: :call: :call:
-
ทำไมมันตึงเครียดอย่างนี้เนี่ย
-
สงสารวินเซอร์...หวังว่าคงบอกความจริงกับฮอยฮักนะ
-
อยากดักตีหัวพี่ยิ้มกับปู่วินเซอร์ เป็นเจ้าของหัวใจ เจ้าของชีวิตเขารึไง ห๊า!!! เริ่มมีน้ำโหแล้วนะว้อย :angry2:
-
รอต้มมาม่า :z3:
-
:o12: :เฮ้อ:
รอตอนไปจ้า
:กอด1: :L2:
-
สู้ๆ.... เมื่อชีวิตไม่ใช่เรื่องของคนสองคน... มันก็ยุ่ง และเยอะ อย่างนี้นี่แล
-
:เฮ้อ:
-
เซ็งวินเซอร์ไม่ได้ดั่งใจจริงๆ
-
ดราม่าต่อเนื่อง เหอะๆ
-
โอ้ยยยยทุกอย่างรุมเร้าวินเซอร์ไปหมด คุณปู่ใจร้าย พี่เขยใจดำ
-
ปู่นิสัยไม่ดี แย่ที่สุดเลย°¤°
-
ปัญหาเยอะเกิ๊นอ่ะวินเซอร์
ฮอยฮักอยู่ไหนกลับมาด่วน :z3:
-
เศร้าแท้ :z3:
-
วินเซอร์ปัญหารุมเร้า มาต่อเร็วๆ นะ ..
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
:sad11: :sad11: :sad11:
คนแ่ก่สงสารหลานทั้ง 2 คนจังเลย
:m19: :m19: :m19:
สู้ สู้ นะหลาน คนแก่เอาใจช่วย
:bye2: :bye2: :bye2:
-
วินเซอร์สู้ๆ
-
ผู้ใหญ่มักจะหวังดี แต่ไม่เคยถามว่าสิ่งที่ทำให้ ทั้งวินเซอร์และฮอยฮักจะมีความสุขมั๊ย อ๊ากกก อึดอัดนะ คิดถึงฮอยฮักจะแย่
-
อ่อ... ที่แท้เรื่องมันก็เป็นมาอย่างนี้นี่เอง
โดนโจมตีมาพร้อมกันอย่างนี้
ไม่แปลกหรอกที่วินเซอร์มันจะเออเร่อหนัก
ตอนหน้าฮอยฮักจะมากู้ชีพวินเซอร์แล้ว
ขอบคุณคนเขียนมั่กๆ รอตอนต่อไปอยู่จ้า
-
และแล้วเรื่องนี้ก็มีดราม่าอย่างต่อเนื่อง !!! :angry2:
ว่ากันว่าคนรักกันสองคนยังไม่เท่าไหร่
แต่พอมีมือที่สามที่สี่ที่มามั่วนิ่มด้วยเนี่ย.... เรื่องราวมันก็จะยิ่งยุ่งเหยิง
อ่านแล้วแอบเครียดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากอ่านรักกันหวาน ๆ วินเซอร์ฮอยฮัก T^T
ฮักน่ารักไปไหม นายเอกที่ฉลาดแต่เอ๋อสุด ๆ :ruready
ภาคพิเศษนุ้งดูฉลาดแต่เบลอนะ - -'' ว่าพรีสต์ปัญญาอ่อน
แต่พรีสต์เป็นคนมาช่วยหนูนะลูกให้แคล้วคลาดจาก
อาเฮียพระเอกโรคจิตโลลิค่อน :P
อยากอ่านต่อคนเขียนไปไหน >_<
ปูลู ตามมาจากเด็กดี ดีใจที่อ่านในเล้าแล้วในเล้า
ลงยาวกว่าเด็กดี XD
-
ยังไงก้อต้องผ่านไปให้ได้นะ
กว่าจะรักกันได้ก้อยากแล้ววววววว
พอรักกันแล้วดันเจออุปสรรคอีก
สู้สู้
-
อยากอ่านต่อจางงงงงงงงงงงงงงงง
มาอัพนะคะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ *อ้อนวอนสุดๆ*
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ตามมาเป็น FC ของฮอยฮัก แล้วนะครับ
อ่านทันด้วยความพยายาม เพราะด้วยเวลาอันจำกัด
พร้อมรอคอยตอนใหม่ ที่หายไป 1 เดือนเต็ม :katai2-1:
+ 1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
คุณปู่นะคุณปู่
ไม่น๊าาาาาา
ไม่เอาดราม่าา
:serius2:
แล้วมาต่อนะ เป็นกำลังใจให้ ซิกๆ อย่าดราม่านานล่ะ :sad4:
-
อัพต่อเถอะนะคะนะคะนะคะนะคะ
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
:จุ๊บๆ: :impress: :impress: :impress:
-
ไม่เอาดราม่่่าาาาา~
-
มีแต่คนบอกว่าดราม่า ฮือๆๆๆ
งั้นรอผ่านช่วงมรสุมแล้วจะแวบเข้ามาดีกว่า
รอตอนต่อไปอยู่นะค๊า สู้ๆๆๆ ^^
-
ตอนที่ 29 จากดาร์ลิ้งถึงวินเซอร์
ตรงหน้าของผมมีหญิงสาวสวย รูปร่างของเธอสูงโปร่งเพรียวลมดูกระฉับกระเฉ่ง ผมสีทองเป็นลอนใต้แสงตะวันอ่อนๆ ส่องประกายระยิบระยับ เธอยิ้มกว้างสดใส เสียงหัวเราะใสดั่งกระดิ่ง ภาพนั้นทำให้ผมรู้ว่าเธอมีความสุขมาก ไม่นานข้างๆ เธอก็มีชายหนุ่มลูกครึ่งผมทองปรากฏตัวพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่อบอุ่นน่าไว้ใจ ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองผู้หญิงคนนั้นเปี่ยมไปด้วยความรักอันลึกซึ้ง หัวใจของผมเต้นรัว
ผมรู้จักพวกเขา รู้จักดี
และแล้วเด็กน้อยผู้มีรอยยิ้มไร้เดียงสาก็โผล่เข้ามาอยู่ระหว่างพวกเขาทั้งสองหนุ่มสาว ชายหนุ่มก้มตัวลงอุ้มเด็กน้อยคนนั้นขึ้นมาอย่างระมัดระวัง พวกเขาพูดคุยหัวเราะหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ช่างเป็นภาพครอบครัวแสนจะอบอุ่นและมีความสุขเสียจนผมตัวชาหนึบ ผมยิ้ม ยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา มันเป็นภาพแห่งความทรงจำที่เนิ่นนานเสียจนตัวผมเองยังลืมเลือน
ชายหนุ่มร่างสูงส่งเด็กน้อยให้กับหญิงสาวแล้วเขาก็เดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาอันนุ่มนวล
ไม่ อย่าไป!
ผมพยายามตะโกนบอกให้เขาคนนั้นหันกลับมา แต่ไม่ได้ผลเพราะอันที่จริง ผมไม่ได้ร้องออกไป เสียงมันจุกแน่นอยู่ในลำคอ ผมกุมขมับก้มหน้าขมวดคิ้ว อาการปวดหัวเริ่มรุนแรงมากขึ้น ดวงตาพร่าเลือน
ไม่นานหลังจากที่ชายคนนั้นหายตัวไปก็มีกลุ่มคนชุดดำเข้ามาฉุดกระชากตัวหญิงสาวและเด็กน้อย ทั้งสองตื่นตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหัน ท่ามกลางความเงียบเสียงกรีดร้องเจ็บปวดแทบขาดใจดังขึ้นก้องโสตประสาท ผมยืนมองเหตุการณ์ตัวแข็งทื่อ ในช่องท้องปั่นป่วน เบิกตามองภาพหญิงสาวโอบกอดเด็กน้อยแนบอก เธอวิ่งหนีทั้งๆ ที่ถูกกระสุนยิงครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ยังกัดฟันทนใช้ร่างปกป้องเด็กน้อยเอาไว้
มือของผมเย็นเชียบ ร่างกายเริ่มไร้ความรู้สึก ดวงตาที่พร่าไปด้วยบางอย่าง ขอบตาสั่นระริก มองพื้นที่นองไปด้วยเลือดสีแดงฉาด กลิ่นคาวฟุ้ง
เด็กน้อยหลั่งน้ำตาด้วยความหวาดกลัวและเริ่มอาเจียนออกมาพร้อมๆ กับที่ผมล้มตัวลงโก่งคออ้วก หญิงสาวคนนั้นอุ้มเด็กน้อยเข้าไปซ่อนตัวอยู่ที่คับแคบและมืดมิด มองไม่เห็นแม้แต่มือของตัวเอง ผมหายใจติดขัด เด็กน้อยคนนั้นร้องไห้ตื่นกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นฉับพลัน ยิ่งอยู่ในที่ๆ ไร้แสงยิ่งทำให้เด็กน้อยสั่นกลัวมองไม่เห็นแม้กระทั่ง...
...แม่
ผมได้ยินเสียงของเด็กคนนั้นร้องเรียกแม่ทั้งสะอื้นร้องไห้และสั่นกลัวอย่างน่าสมเพช ของเหลวที่เหนียวหนึบไหลรดอาบใบหน้าของผม มือที่สั่นเทายกขึ้นไปแตะ หัวใจของผมตกวูบ มันคือเลือด!
เสียงลมหายใจแผ่วเบาท่ามกลางความมืด มือที่เย็นไร้ความอุ่นลูบไล้ตัวของเจ้าเด็กนั้นอย่างปลอบประโลม น้ำเสียงที่เบาแสนเบาราวกับอยู่ในที่ห่างไกลดังข้างหู สัมผัสเปียกชื้นตรงหน้าผากพร้อมกับน้ำหนักที่หนักอึ้ง หญิงสาวเอ่ยอะไรบางอย่างกับลูกของเธอ เจ้าเด็กคนนั้นยื่นมือไปท่ามกลางความมืดกอดร่างของแม่เอาไว้พร้อมกับเอ่ยกับอีกฝ่าย
ผมคุกเข่ายกมือปิดตาที่ร้อนผ่าวของตนเอง เวลาเลยผ่านไปอย่างช้าๆ เสียงของเด็กคนนั้นค่อยๆ แหบแห้ง ร่างในอ้อมแขนแข็งและเย็นชืด หูของผมยังได้ยินเสียงพูดพร่ำของเด็กคนนั้นท่ามกลางความมืด แม้จะไม่ได้รับคำตอบกลับมาเลยก็ยังเอ่ยต่อไปไม่หยุด
เจ้าเด็ก...เจ้าเด็กบ้านั้น!
ผมยิ้มขมขื่น
ไอ้เด็กงี่เง่านั้นไม่รู้แม้กระทั่งว่าแม่ของตัวเองตายไปแล้ว! ยังคงพยายามพูดกับแม่ของตัวเอง เนิ่นนานกว่าเจ้าเด็กนั้นจะหยุดพูด และเริ่มร้องไห้ฟูมฟายเมื่อรับรู้ความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับแม่ของตน เริ่มโวยวายเสียสติร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ ผมยิ้มเยาะภาพน่าเวทนาแล้วก่นด่าเด็กคนนั้นอย่างดุเดือด ร้องไปก็ไม่มีใครช่วยแกหรอกไอ้โง่! ดวงตาชุ่มน้ำตาหันมาแล้วเบิกตากว้างพร้อมตะโกนขึ้น
“พี่ชาย! ช่วยแม่ของผมด้วย!”
ผมชะงักตัวกึก เผลอสบตากับเจ้าเด็กนั้นแล้วขนลุกเกรียวไปทั้งตัว ผมขมวดคิ้วสะบัดหน้าหนีจากภาพชวนหวั่นไหว เสียงสะอื้นไห้ราวกับจะขาดใจ ภาพทั้งหมดถูกกลืนไปกับความมืดมิด
“เศร้าโศกให้กับความอ่อนแอของตัวเองอยู่รึ?”
ท่ามกลางความมืดก็มีเสียงเอ่ยถามขึ้น
เด็กคนนั้น...
ไม่สิ
ผมเมื่อครั้งยังเด็กเหลือบสายตาที่ไร้แววใดๆ ไปมองชายหนุ่มร่างสูงที่สวมชุดโค้ตสีดำซึ่งก้าวเดินเข้ามายืนข้างๆ เก้าอี้ที่ผมนั่ง ในมือของเขาถือไม้เท้าที่มันวาว ใบหน้าหล่อเหลานั้นคล้ายกับพ่อของผม ผมรู้ว่าเขาคือใครแต่ผมไม่ตอบหรือส่งเสียงใดๆ ได้แต่นั่งนิ่งทอดสายตามองไปที่ไกลๆ ไม่อยากจะรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น ปิดกั้นทุกๆ อย่างเอาไว้
“หากแกเข้มแข็งเรื่องนี้คงไม่เกิดขึ้น เด็กน้อยตอนนี้แกช่างดูอ่อนแอเสียจริง รู้ไหมถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปคนที่จะตายต่อไปคือตัวแกเอง...”เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นและกระด้าง ผมยังคงนั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหว ผมตายไปก็ดีเหมือนกัน การอยู่แบบนี้มันทรมานมากกว่าซะอีก
“และพ่อของแก”
เปลือกตาของผมกระพือไหวกับคำสุดท้ายของเขา ไม่นะ ตอนนี้แม่ไม่อยู่แล้วผมเหลือแต่พ่อ! พ่อจะตายไม่ได้นะ ห้ามตาย! ห้ามตายเด็ดขาด!! มือของผมขยุ้มกางเกงบนหน้าตักแน่น ดวงตาวาวโรจน์ ชายหนุ่มตรงหน้าแย้มยิ้มที่มุมปากแล้วก้มตัวลงมาจ้องดวงตาของผมในระดับเดียวกันพร้อมกับเอ่ยปากชักชวนด้วยน้ำเสียงราบเรียบคาดเดาความรู้สึกใดๆ ไม่ได้เลย
“มาอยู่กับปู่ ปู่จะทำให้แกเข้มแข็ง มีอำนาจเหนือศัตรูของแกทุกคน”
“...”
“ไม่! คุณพ่อ! อย่าเอาลิ้งไป! เขาเป็นลูกของผม!!! คุณพ่อ!!!”
ตอนที่ผมจับมือของปู่เดินจากมา พ่อของผมร้องตะโกนด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพ่อคลุ้มคลั่งราวกับคนเสียสติ ขนาดตอนที่แม่เสียเขาแค่ยิ้มเศร้าๆ เท่านั้น ภาพสุดท้ายก่อนจากลาคือภาพพ่อที่ร่ำร้องอ้อนวอนปู่และขอร้องให้ผมเปลี่ยนใจ ผมหันหลังให้กับภาพนั้น หลับตากล้ำกลืนความเสียใจ ขบริมฝีปากแน่น
ไม่ ผมต้องเข้มแข็งจะอ่อนแอไม่ได้!
“อย่าให้ศัตรูล่วงรู้ความรู้สึกของแกได้ อย่าให้ศัตรูรู้ว่าแกกลัวไม่อย่างนั้น แกนั้นแหละที่จะต้องตาย”
ปัง!
เสียงปืนดังลั่นหลังจากที่เขาพูดจบ ท่ามกลางความมืดสลัวผมเจ็บแปลบข้างแก้ม ใบหน้าของผมนิ่งเย็นชาไร้ความรู้สึก ดวงตาแทบไม่กะพริบไหว ข้างแก้มค่อยๆ มีเลือดซึมไหลออกมา ผมเอียงหน้ามองคนตรงหน้าอย่างไม่แยแส มันทำให้เขายิ้มอย่างพึงพอใจ แค่กระสุนเฉียดหน้าถ้าเทียบกับสิ่งที่ผมเจอมาตลอดเจ็ดปีล่ะก็เรื่องนี้ก็แค่ฝุ่นผงเล็กๆ น้อยๆ
ตลอดเจ็ดปีผมหลั่งน้ำตาจนตอนนี้ไม่มีแม้แต่น้ำตาสักหยด และบ่อยครั้งความเข้มงวดและโหดร้ายของปู่ก็ทำให้ผมอยากจะกลับบ้านใจจะขาด อยากวิ่งหนีไปให้พ้นๆ แต่ถ้าทำแบบนั้นผมก็กลายเป็นคนอ่อนแอน่ะสิ แม้จะทรมานแค่ไหนผมกัดฟันสู้ทนมาตลอด ตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมาความอดทนของผมเข้าขั้นเป็นเลิศทีเดียว แค่กระสุนเจาะร่างสองสามนัดมันไม่ได้ทำให้ผมหวั่นไหวง่ายๆ หรอก
“ดี พรุ่งนี้ฉันจะมาบอกที่อยู่ของศัตรูของแก”
“วันนี้”ผมเหลือบสายตาเย็นชาไปมองเขาก่อนจะเอ่ยเสียงห้วนที่เย็นไม่แพ้กันคล้ายเป็นคำสั่งกลายๆ ดวงตาสีดำเข้มของผมค่อยๆ ประกายคุโชนไปด้วยไฟแค้น ภาพความทรงจำในวัยเด็กกลอกกลับเล่นซ้ำไปซ้ำมาในหัว บรรยากาศตัวรอบของผมอัดแน่น ปู่หยุดมองผมเล็กน้อยก่อนจะแย้มยิ้มไม่รู้สึก
“อย่าใจร้อน”
เขาเดินออกไปพร้อมกับลูกน้องคนสนิทที่จ้องผมไม่วางตา ประตูเหล็กขนาดใหญ่ปิดตัวลงพร้อมกับเสียงดังโครม แสงไฟในห้องดับวูบจนมืดมิด ผมยืนนิ่งกลางห้องค่อยๆ ขยับตัวซุกมือที่กำแน่นจนสั่นซ่อนในเสื้อตัวหนา ความมืดทำให้ผมเริ่มลมหายใจติดขัดร่างทั้งร่างสั่นสะท้านหนาวเยือก มันทำให้ผมคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น ความมืด กลิ่นคาวเลือด ลมหายใจเบาแผ่ว ตัวที่แข็งและเย็นชืด
เขารู้และจงใจให้ผมอยู่ในห้องนี้!
ผมกัดฟันกรอดข่มความกลัวแล้วก้าวเดินมานั่งแทบจะไม่ขยับเคลื่อนไหวใดๆ อีก ผมวางมือไว้บนโต๊ะค่อยๆ กรีดนิ้วจนเป็นเสียงแหลมบาดหู ดวงตาสีเข้มมองลอดกลุ่มผมที่ปกใบหน้าค่อยๆ มีประกายแสง
พรุ่งนี้ พรุ่งนี้แล้วที่ผมจะได้แก้แค้นให้กับแม่ รอหน่อยนะครับแม่!”
“หึ...หึๆ หึๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ!!!”
ผมเงยหน้าระเบิดเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง เคียดแค้น พึงพอใจที่จะได้เอาคืนทุกๆ อย่างที่แย่งชิงลมหายใจของแม่ไป ศัตรูทุกคนที่มันมาทำให้ครอบครัวของผมต้องเป็นแบบนี้! ผมหัวเราะครั้งแล้วครั้งเล่า ระงับอาการตื่นเต้นจนเลือดในกายพุ่งพล่านไม่ไหว กระหายเหลือเกินที่จะสัมผัสเลือดอุ่นๆ ของพวกมัน กระหายที่จะได้ยินเสียงกรีดร้องเจ็บปวดของพวกมัน อยากเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวของพวกมันเหลือเกิน เสียงหัวเราะที่แสนวิปริตยังคงดังก้องในห้องใต้ดินที่มืดมิด
ผมแสยะยิ้ม
อนิจจา เด็กน้อยไร้เดียงสาคนหนึ่งถูกเลี้ยงดูด้วยกรรมวิธีเหี้ยมโหดอำมหิตทำให้จิตใจเริ่มบิดเบี้ยว หึ แล้วยังไงล่ะ ผมไม่สนเรื่องนี้อยู่แล้ว ที่ผมสนใจมันคือพรุ่งนี้ต่างหาก! ผมระเบิดหัวเราะอีกครั้งตามทางกำแพงมืดมิดมีเพียงเสียงสะท้อนก้องกลับไปกลับมาราวกับเสียงหัวเราะยินดีของปีศาจร้าย
มารู้สึกตัวอีกที ผมได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของปีศาจ มันกำลังบ้าคลั่งยินดีปรีดา เสียงหัวเราะนั้นมันดังออกมาจากปากของผมเอง รอบตัวของผมนั้นมีผู้คนที่ร้องโอดโอยขอความเมตตา ใบหน้าที่บิดเบี้ยวจากความเจ็บปวดของบาดแผล น้ำตาไหลอาบดวงหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด เป็นภาพที่รื่นหูรื่นตาของผมเป็นอย่างยิ่ง! ผมหยุดหัวเราะก้มมองคนตรงหน้าแล้วแสยะยิ้มเยือกเย็นพึงพอใจสุดขีด มือที่ถือปืนค่อยๆ ยกขึ้นเล็งจ่อใบหน้าของเจ้าคนที่กำลังอ้อนวอนขอความเห็นใจทั้งน้ำตา มันช่างดูเวทนาน่าสงสาร แต่ไม่ทันที่มันจะได้พูดไปมากกว่านี้ ผมเหนี่ยวลั่นไกปืนยิงแสกเข้าไปที่ปากของมันซ้ำๆ
“อ๊ากกกก!!!”
ปัง! ปัง! ปัง!
ใช่แล้ว แม่ของผมโดนเท่าไรพวกมันต้องโดนมากกว่าสองเท่า! ผมเดินตามยิงร่างที่กระเสือกกระสนหนีตายพยายามหลบกระสุนปืนอย่างใจเย็น มองหนูสกปรกตัวหนึ่งวิ่งหัวซุกหัวซุนด้วยใบหน้าเฉยชา ผมเปลี่ยนซองบรรจุลูกกระสุนรวดเร็วและกลับมายิงรัวกระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำอีก ร่างของมันกระตุกเฮือกชักดิ้นอย่างทรมานก่อนจะล้มตัวลงหมดลม แต่ผมก็ยังคงสาดกระสุนใส่มันไม่หยุด แค่นี้มันยังไม่พอหรอก!
“นายท่าน! พอเถอะครับ เขาตายแล้ว!”
ผมชะงักมือเป็นจังหวะที่กระสุนหมดพอดี เสียงร้องอย่างตื่นตกใจทำให้ผมไม่สบอารมณ์เล็กน้อย ผมเงยหน้าขึ้นจากซากศพที่พรุนเป็นกองเนื้อเหลียวหันไปมองข้างหลังจ้องเขม็งส่งสายตาคุมคามรุนแรงให้กับคนที่เข้ามาขัดขวาง เขาเข่าอ่อนล้มตัวลงกับพื้นแล้วตัวสั่นเทาเบิกตามองผมสะพรึงกลัว มือของผมเปลี่ยนใส่กระสุนคล่องแคล่วแล้วหมุนตัวกลับหลังยกปืนขึ้นเล็งเจ้าคนที่นั่งหมอบกับพื้น มันคือคนที่ปู่ส่งมารับใช้ผม ชื่ออะไรน่ะเหรอ? หึ! ผมไม่คิดจะจดจำไว้ใส่สมอง
เจ้านั้นสะดุ้งตัวแข็งทื่อมองผมด้วยสายตาหวาดหวั่น ผมค่อยๆ เหยียดยิ้มแล้วเก็บปืนไว้ในเสื้อโค้ตตัวยาวสีดำที่เข้มขึ้นด้วยหยาดโลหิต เท้าก้าวข้ามศพแล้วศพเล่า รองเท้าเหยียบย่ำลงพื้นที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำเลือดสีเลือดเข้มจึงไหลรินออกจากร่างจึงนอนกองดาดาษดื่น ระหว่างก้าวเท้าผมพยายามระงับจิตใจที่เดือดพล่านกระหายเลือดแม้ศัตรูจะดับสิ้นไปหมดแล้วแต่มันไม่หายจากอาการพุ่งพล่านนี้ ผมหยุดเท้าคงมั่นคงก่อนเหลียวไปมองกระจกบานใหญ่บนผนัง
กระจกเปื้อนเลือดสะท้อนภาพเด็กหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่อย่างเฉยชา ใบหน้าขาวซีดที่เปื้อนเลือดเป็นดวงๆ ถูกผมยาวสีดำยุ่งเหยิงปกไปครึ่งหน้า ดวงตาสีดำเข้มลอยคว้างเหมือนคนบ้าเสียสติ ผมเหยียดมุมปากยิ้มเยาะตัวเองในกระจก
ครั้งแรกที่เห็นตัวเองผมตื่นตระหนก ร้องถามตนเองอย่างไม่เชื่อสายตา นั้นผมงั้นเหรอ!? ไม่จริง!! นี่ไม่ใช่ผม เจ้านี้มันเป็นใคร!!? เจ็ดปีที่ผ่านมามันทำให้ผมเปลี่ยนเป็นคนละคนแม้กระทั่งตัวเองยังตกใจ ผมก้าวถอยหลังออกจากกระจกบานนั้นแล้วสะบัดแขนก้าวเท้าเดินต่อไป ผมแทบจะไม่เหลือบแลคนที่ยืนอดหายใจตรงหน้า เดินผ่านเหมือนอีกฝ่ายเป็นธาตุอากาศแล้วเอ่ยเสียงเย็นเฉียบ
“กลับ”
“ครับนายท่าน!”
ผมทำงานให้กับปู่ เรียนรู้ทุกๆ สิ่ง ทุกๆ อย่างจากเขาทั้งเบื้องหน้าเบื้องหลัง สภาพเด็กหนุ่มเสียสติคนนั้นกลายเป็นหนุ่มหล่อสุดเย็นชา ตอนนี้ผมเป็นทายาทคนสำคัญของวอลเธอร์ เอเรส ลูมิอัส มัวร์ ทุกคนรู้จักผมในชื่อใหม่ มันเป็นชื่อที่ตั้งโดยผู้ชายคนนั้น
‘วินเซอร์’
พวกเขาเรียกขานผมด้วยชื่อนี้จนแม้กระทั่งในบางครั้งผมเกือบหลงลืมไปแล้วว่าชื่อที่พ่อและแม่ตั้งให้มันชื่ออะไรกันแน่ เพื่อเป็นทายาทที่สมบูรณ์แบบ เขาบังคับยัดเหยียดให้ผมเรียนรู้ทุกๆ อย่าง ทุกๆ อย่างทั้งดีและโสมม ฉากหน้าผมเป็นทายาทที่ใครๆ ต่างอิจฉา หลังฉากนั้นผมเป็นเครื่องมือ...ที่มีไว้ขจัดอุปสรรคที่มาขัดขวางเขา ยิ่งอยู่ในสังคมแห่งนี้นานมากเท่าไรยิ่งถลำลึกมากเท่านั้น ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่ามือตนไม่เคยเปื้อนเลือด ผมก็เช่นเดียวกัน
ผมควรจะกลายเป็นผู้นำหรือนายท่านคนต่อไปของบริษัทมัวร์และกลายเป็นสัตว์ป่าในคราบมนุษย์ แต่เพราะผู้ชายคนนั้นทุกอย่างจึงพังครืนลงไม่เป็นท่า เขาคนนั้นได้บุกมาหาผมอย่างบ้าบิ่น ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนเลย เขาคือคนที่ผมหลีกเลี่ยงมากที่สุด กลัวที่จะเจอหน้าเขามากที่สุดและเป็นคนที่ผมคิดถึงมากที่สุด เขาคือ...พ่อของผมเอง ในช่วงแรกๆ เขามาเพื่อจะพบผมแต่ปู่ไม่ยอมให้พบ เวลาผ่านไปนานเข้ากลายเป็นว่าไม่ใช่ปู่ที่ไม่ยอมให้พ่อเจอกับผม แต่เป็นผมเองที่ไม่ยอมเจอพ่อ
ผมกลัว... กลัวที่จะเห็นสายตาผิดหวัง ผมไม่ใช่ลิ้งเจ้าเด็กปัญญาอ่อนแสนอ่อนแอคนนั้นอีกแล้ว ผมเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่ใช่ลูกที่น่ารักน่าเอ็นดูคนนั้น และไม่มีวันที่จะกลับไปเป็นแบบนั้นอีกด้วย ผมคือวินเซอร์ ผมเป็นแค่ไอ้โหดเหี้ยมเย็นชาจิตใจบิดเบี้ยวเท่านั้น ไม่มีอีกแล้ว ดาร์ลิ้ง เจ้าเด็กอ่อนแอพรรค์นั้น!
วินาทีที่ผมได้ยินเสียงที่พ่อเรียก... น้ำเสียงยังเหมือนในความทรงจำครั้งอดีตไม่มีผิด เอ็นดูและรักใคร่อย่างลึกล้ำ ในหัวของผมระเบิดและว่างเปล่า หยาดเหงื่อเย็นเฉียบหลั่งไหล หวาดกลัวยิ่งกว่าตอนที่มีคนเอาปืนมาจ่อที่หัว หัวของผมสั่งตัวเองให้หนีไปซะแต่ผมกลับยืนนิ่งเหมือนถูกขึงเอาไว้กับที่ เฝ้ามองพ่อที่แม้จะผ่านไปนานเจ็ดปีก็ยังเหมือนเดิม เหมือนที่ผมเห็นครั้งท้าย
เขาจำผมไม่ได้หรอก!
ผมร้องบอกปลอบใจตัวเองไปอย่างนั้น เผลอๆ เขาอาจจะคิดว่าเด็กแถวนี้เป็นผมก็เป็นไปได้ เพราะในบริเวณนี้มีคนที่เหมือนกับผมในครั้งอดีตยืนปะปนอยู่ ผมยืนมองพ่อที่นิ่งเงียบกวาดสายตามองหาลูกชายคนนั้นของตัวเอง ผมหายใจที่เขามองเลยผ่านตัวผมไป อ่า ทั้งๆ ที่คาดเดาไว้แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้แต่ไม่คิดเลยว่าเอาเข้าจริง มันจะเจ็บปวดมากขนาดนี้…
เขาจำผมไม่ได้!
แน่ล่ะ แม้แต่ผมเองยังแทบจะจำตัวเองไม่ได้ นับประสาอะไรกับพ่อที่ไม่เคยเห็นหน้านานถึงเจ็ดปี ฮึ! แค่นี้พ่อก็จะจดจำเพียงแค่ภาพของลูกชายผู้น่ารักคนนั้นแล้ว ผมยิ้มขมขื่นในใจแล้วหมุนตัวเดินจากไป แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเพราะถูกใครบางคนดึงเอาไว้ ผมหันกลับไปไล่ตามองแล้วเงยหน้าขึ้นก่อนจะนิ่งงัน มืออันอบอุ่นที่ผมเคยคิดว่ามันช่างใหญ่โตจับผมไว้แน่นราวกับกลัวผมจะหายตัวไปต่อหน้า พ่อยิ้มกว้างเรียกชื่อของลูกชายด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว
“ลิ้ง!”
ผมยืนนิ่งราวกับคนโง่งม ในใจงุนงงและสับสน ทำไม? นี่มันเรื่องอะไร? สมองเคยโลดแล่นแต่ตอนนี้พาลตันตื้อไปหมด
...ไม่ใช่ ผมไม่ใช่ลูกของคุณ... ผมไม่ใช่ลิ้งคนนั้น ไม่...
“กลับกันเถอะ พ่อมารับลูกช้าไปหน่อย ขอโทษนะลิ้ง”พ่อไม่สนใจฟังในสิ่งที่ผมพึมพำปฏิเสธ เขายิ้มกว้างเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสแต่มันแฝงไปด้วยการอ้อนวอนในที มือที่ฉุดรั้งผมค่อยๆ ออกแรงบีบแน่นมากขึ้น ผมหรุบตามองมือที่สั่นน้อยๆ นั้นแล้วเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาแบบลูกครึ่งที่เจือความเหนื่อยล้าเอาไว้ ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนราง ขอบตาของผมร้อนผ่าว
ผมเคยคิดว่าตอนนี้ผมเข้มแข็งกว่าแต่ก่อน แต่ทว่าผมคงจะคิดผิด... น้ำตาอุ่นๆ ค่อยๆ ไหลลงจากดวงตาทั้งสองข้าง ทั้งๆ ที่เจ็ดปีมานี่ผมเคยคิดว่าน้ำตามันเหือดแห้งหายจากผมไปหมดแล้ว แต่ทว่าตอนนี้ผมกลับหยุดยั้งน้ำตาในครั้งนี้ไม่ให้ไหลไม่ได้ ผมหลับตาปล่อยให้หยดน้ำตารินไหลหยดลงพื้น
ตั้งแต่ต้นจนจบ ผมก็ยังอ่อนแอเหมือนเดิม!
“ลิ้ง ลูกพ่อ”
ใช่... ผมคือดาร์ลิ้ง ไม่ใช่ วินเซอร์บ้าบอนั้น
“วินเซอร์!”
...แต่ก็นั้นแหละ ไม่มีประโยชน์ที่ผมจะกลับไปเป็นดาร์ลิ้งอะไรนั้น ตอนนี้ผมคือ...วินเซอร์!!!
สายตาว่างเปล่าไร้วาวของผมผละจากใบหน้าของผมไปมองด้านหลัง ในที่สุด เขา...ก็มาแล้ว แค่ยกมือขึ้นเบาๆ คนรอบข้างก็ขยับรวดเร็วมือของพวกเขากุมอาวุธครบจำนวนเล็งเป้าหมายมาที่ผู้บุกรุก ผมไม่แปลกใจสักนิดและคิดไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ ฮึ พ่อหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับพ่อของตัวองโดยเอาตัวบังผมไว้ราวกับกำลังปกป้องผมอย่างไรอย่างนั้น
“คุณพ่อ! ไม่ว่ายังไงวันนี้ผมก็ต้องพาลิ้งกลับ!”พ่อประกาศกร้าวไม่ยอมจำนน สายตาจ้องเขม็งไปที่ร่างสูงใหญ่ในชุดโค้ทยาวสีดำแต่ชายคนนั้นไม่มีอารมณ์ร้อนใจแต่อย่างใดเขายกยิ้มอย่างเย็นใจ
“ลิ้ง? ที่นี้ไม่มีคนชื่อนั้นลูกรัก แกเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า?”
“ผมไม่ได้เข้าใจผิดครับคุณพ่อ ลิ้งก็คือลิ้ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาก็คือลูกชายคนเดียวของผม”พ่อเอ่ยกลับอย่างหนักแน่นและชัดเจน ชัดเสียจนผมกลั้นหายใจ ก้อนบางอย่างอุดตันในลำคอ ไม่แปลกที่ผมเปลี่ยนไปขนาดนี้แต่พ่อก็ยังจำผมได้ เหตุผลนั้นมันช่างเรียบง่ายเพราะผมคือลูกของพ่อ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น... ผมก็ยังเป็นลูกชายของพ่อเหมือนเดิม
ผมสะท้านไหวไปทั้งร่าง ขนลุกซู่ ร้อนวูบ เรื่องที่ขึ้นเกิดทั้งหมดมันก็เพียงเพราะว่าผมคือลูกของพ่อและแม่ ก็แค่ความรักต่อลูกชายโง่ๆ คนนี้เท่านั้นเอง ผมกำหมัดแน่นจนสั่นระริกเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ หลับตาขบกรามแน่นข่มอารมณ์เครียดขึ้ง ผมทำบ้าอะไรอยู่? ทั้งๆ ที่ในตอนนั้นแม่อุตส่าห์สละชีวิตเพื่อปกป้องผมเอาไว้แม้ๆ แต่ตอนนี้ผมกลับทำให้พ่อต้องมาเจอเรื่องบ้าบอคอแตกพวกนี้อีก
บัดซบ! บัดซด!! บัดซด!!!
ผมพร่ำโทษตัวเองจมดิ่งกับห้วงความเศร้าโศกเสียใจ แต่ไม่นานผมก็รู้สึกว่าชายเสื้อถูกกระตุกอย่างรุนแรง ผมลืมตาขึ้นก้มหน้าลงไปมองข้างตัวอย่างโมโห ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง นะ...นี่มัน...ผมจ้องมองด้วยความตื่นตกใจ เด็กผู้ชายที่จับชายเสื้อของผมเขาเงยหน้ายิ้มแย้มดูสดใสบริสุทธิ์ ดวงตากลมๆ มองผมด้วยความเชื่อมั่นล้นเปี่ยม
“พี่ชาย ต้องปกป้องพ่อและฮอยฮักให้ได้นะ”
หัวใจของผมเต้นบ้าคลั่งในอก จ้องมองเจ้าเด็กน้อยดาร์ลิ้งหรือก็คือตัวผมในอดีตด้วยดวงตาเบิกกว้าง ปกป้องงั้นเหรอ? ผมตัวสั่นเล็กน้อยแล้วค่อยๆ เบือนหน้ามองพ่อที่พยายามกางแขนปกป้องผมสุดความสามารถ ผมเม้มริมฝีปาก เอื้อมมือไปจับไหล่ของพ่อไว้แน่นเมื่อตัดสินใจอะไรบางอย่างได้
ใช่! คราวนี้ผมจะเป็นฝ่ายปกป้องบ้าง!
"ฝากด้วยนะครับพี่ชาย"
ได้อยู่แล้ว ไอ้น้อง!
:L2:
สัมผัสแผ่วเบาลูบไล่ตามตัวของผมอย่างนุ่มนวล ความเกร็งเครียดที่ขดตัวอยู่ภายใต้ค่อยๆ คลายลงเพราะความเย็นชุ่มชื่น ผมหายใจเข้าออกค่อยๆ ละเอียดรับรู้ถึงความเอาใส่ใจอย่างยิ่งของใครบางคน ผมรู้สึกเย็นจากใบหน้าระเรื่อยไปถึงคอ อืม... ผมกำลังฝันถึงแม่อยู่งั้นเหรอ? ตอนที่แม่ค่อยเช็ดตัวตอนผมไม่สบายมันผ่านไปนานแค่ไหนกันนะ ปลายนิ้วเรียวแตะลูบผ่านใบหน้าของผมมันช่างนิ่มนุ่มช่วยผ่อนคลายอาการตึงเครียดของผมได้อักโข อืม... ผมเกือบจะยกมือรั้งสัมผัสแสนอ่อนโยนนั้นเอาไว้แต่ก็ชะงักตัวได้ทัน
เดี๋ยวก่อน! ตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่ห้องของตัวเองไม่ใช่เหรอ? หรือว่าตาแก่นั้นบุกห้องเข้ามาเอาตัวผมออกไปอีก!? ผมลืมตาโพล่งขึ้นมาทันที ก่อนที่สมองตื้อๆ จะหยุดนิ่งเมื่อเห็นดวงหน้าเรียวเล็กจึงสวยคมคายมีเสน่ห์ ดวงตาเรียวสวยสีดำสนิทที่ฉายแววห่วงใยมากจนล้มเอ่อ ผมได้แต่นอนจ้องเขาอยู่อย่างนั้น นี่ผมกำลังฝันอยู่สินะ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะ? ผมอยากเจอฮักมากจนเก็บเอามาฝันเลยงั้นเหรอ? อ่า! งั้นก็ช่างมันเถอะ ดีกว่าเมื่อกี้ลิบลับ ฝันดีแบบนี้ผมก็ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเลย ผมยังคงทอดสายตาด้วยความคิดถึงร้อนแรงให้กับภาพตรงหน้า
“ตื่นแล้วเหรอ?”
หือ? ภาพตรงหน้าเอ่ยถามด้วยเสียงเบาคล้ายกับว่ากลัวผมตกใจอย่างนั้นแหละ ผมกะพริบตาพยายามจ้องคนตรงหน้าแต่คนตรงหน้าก็ยังก้มมองผมด้วยใบหน้าราบนิ่งเป็นปกติ อ่า นี่มัน... ไม่ใช่ความฝัน! จู่ๆ ผมก็เกิดขี้ขลาด กลัวเหลือเกินว่า ณ ตอนนี้ผมกำลังจินตนาการไปเอง ผมค่อยๆ ขยับเปล่งเสียงถามออกไป
“...ฮัก?”
เวร! ทำไมเสียงกูถึงแสบแห้งเหมือนคนใกล้ตายแบบนั้นล่ะ!? ผมพยายามกลืนน้ำลายเพื่อหล่อลื่นลำคอไขว่คว้าหาเสียงตัวเองกลับมา และพยายามที่จะลุกขึ้น อ่า! ทำไมตัวของผมมันปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงแบบนี้กันล่ะ!? ผมขมวดคิ้วยุ่งไม่สบอารมณ์กับร่างกายอันอ่อนแอแสนบัดซบ ฮักพยักหน้ารับคำถามของผมขยับเข้ามาช่วยพยุงให้ผมลุกขึ้นมานั่ง จากนั้นเขาก็เดินไปเอาน้ำมาให้กับผม
อ่า ช่างเป็นคนเข้าอกเข้าใจคนอื่นจริงๆ
พอได้ดื่มน้ำคอของผมก็ดีขึ้นมาก ผมจับจ้องท่าทางที่เอี้ยวตัววางแก้วบนโต๊ะข้างเตียง เฮ้อ คนๆ นี้ขนาดท่าทางธรรมดาทั่วไปแต่ทำไมถึงได้ดูน่าหลงใหลแบบนี้กันนะ? ผมทอดถอนใจกับท่วงท่าน่ามองของฮอยฮักแถมตอนนี้ไม่ใส่แว่นโคตรทวดนั้นซะด้วย ว่าแต่รีบมาหรือไงกันนะถึงได้มาสภาพเลิฟมีแบบนี้ ผมค่อยๆ เอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“มาได้ยังไง?”
“นั่งรถแท็กซี่มา”
เออ ขอโทษล่ะกันที่ถามโง่ๆ ผมไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้กับคำตอบที่ได้รับอย่างใสซื่อและเถรตรงสุดๆ ผมเอ่ยอึกอักแต่ก็เงียบไป ฮอยฮักมองผมอย่างสงสัย เอาเถอะ ถ้าถามไปเดี๋ยวเจ้าตัวจะเอะใจว่าผมรู้เรื่องเจ้าแว่นฮอยฮักกะเลิฟมีเป็นคนเดียวกัน ก็เคยบอกไว้แล้วว่าเขาต้องเป็นคนบอกผมด้วยตัวของเขาเอง เพราะฉะนั้นผมก็จะแกล้งบื้อแบบนี้ไปเรื่อยๆ!
ผมเรียกเขาแล้วขยับตัวเข้าใกล้ใช้มือค่อยๆ ลูบไล้ใบหน้าสวยตาตรึงใจดวงนั้นอย่างทะนุถนอม จ้องมองเขาอย่างละเอียดทุกอณู ล่องลอยเหนื่อยล้าบางๆ เกาะเกี่ยวบนใบหน้าของเขา ผมใช้นิ้วลูบคลึงเบาๆ เพื่อไล่สิ่งนั้นออกไป ทำงานหนักแค่ไหนกันนะทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองเหนื่อยขนาดนี้กัน ทำไมไม่ดูแลตัวเองบ้าง ค่อยแต่เป็นห่วงคนอื่นจนหลงลืมตัวเอง เจ้าบ้านี่มันน่านักเชียว!
ผมเพ่งพิศผิวหน้าขาวนวลละเอียดเหมือนเนื้อหยกชั้นดี นิ้วหัวแม่มือลูบไล้คิ้วเรียวบางโก่งโค้งหมุนวนรอบดวงตาคู่สวยที่จ้องตอบผมไม่หลบหนีแม้จะสะเทินอายแค่ไหน ฝ่ามือทาบทับแก้มใสที่แดงระเรื่อและร้อนผ่าว ผมรู้นั้นเป็นเพราะผมอย่างแน่นอนมันทำให้ผมรู้สึกปลาบปลื้ม นิ้วของผมลากตามสันตรงของจมูกโด่งแล้วตกลงบนเรียวปากได้รูปสีแดงระเรื่อ ผมหรุบตามองลำคอแห้งเหือดกระหายที่จะแนบริมฝีปากลงบดเบียดรังแกซ้ำแล้วซ้ำอีก
ผมถอนหายใจเฮือก จริงๆ เลย! ก็แค่มองหัวใจดวงนี้ของผมก็เต็มตื้นแล้ว ผมยิ้มบางๆ กวาดสายตาสำรวจคนตรงหน้าแล้วโผเข้าไปโอบกอดร่างบางตรงหน้าเอาไว้แน่นแล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ ผมกลัว... ไม่อยากให้เขาหายไปจากผมเลย
“...ไม่ได้จริงๆ ด้วย”
ผมปล่อยเขาไปไม่ได้หรอก!!!
ผมพยายามเก็บเกี่ยวกลิ่นกายของฮอยฮักเพื่อปลุกปลอบจิตใจว้าวุ่น สติค่อยๆ กลับมาทีละเล็กทีน้อยพร้อมกับไออุ่นจากคนในอ้อมแขน ผมนิ่งใคร่ครวญเรื่องต่างๆ ของหัวอย่างรวดเร็ว ไม่นานดวงตาของผมก็เปล่งประกายเจิดจ้าไปด้วยความชั่วร้ายเหมือนในอดีต ริมฝีปากแสยะยิ้มเย็นเยียบออกมา
“วินเซอร์?”
“...” ผมปล่อยฮอยฮักไปไม่ได้ จะให้มองเขาเริงรักกับคนอื่นน่ะเหรอ ไปตายซะเถอะ! เขาคือคนสำคัญของผม เป็นหัวใจของผม! เพราะฉะนั้นต่อให้ต้องชั่วร้ายลงมือโหดเหี้ยมแค่ไหนผมก็จะทำมันทุกอย่าง ขอแค่ให้เขาอยู่ข้างกายผมอะไรก็ไม่สำคัญทั้งนั้น ผมไม่มีทางปล่อยมือนี้และฮอยฮักก็ไม่มีสิทธิ์หนีไปจากผมเหมือนกัน! อย่าว่าผมโหดร้ายหรืออะไรเลยเพราะเดิมทีผมก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว
ใช่แล้ว ทั้งหมดก็เพราะผมคือ...วินเซอร์ไงล่ะ!!!
TBC.
ตึงเครียดจริงๆ ช่วงนี้ ทั้งนักแต่งเองทั้งนิยายเอง เฮ้อ
จริงๆ เลยน่า ชีวิตของคนเรา เอาล่ะ ปลงตกซะปอย!!
ดราม่าเหรอ? คำๆ นี้ไม่รู้จักโว้ย!!! ฮือออออ!!! :hao5:
-
วินเซอร์ สู้ๆ อย่าให้ใครเอาฮอยฮักไปนะ
-
วินเซอร์เลิฟมี ดาร์ลิ้งค์ฮอยฮัก สู้ๆ
-
โหมดดาร์กทำงานเต็มรูปแบบ
-
ทำไมช่วงนี้มันช่างอึดอัดแปลกๆ จัง
อยากให้ทั้งคู่กลับมาหวานกันเหมือนเดิมไวๆ :hao5:
-
รักนี้ต้องฝ่าฝัน ว้ากกกกกก :katai4:
-
ดาร์กไซต์...........
ฮือออออออ
-
บรรยากาศขุ่นมัวมาก สู้ๆนะทั้งสองคน :katai1:
-
น่าสงสารลิงค์อ่ะ บรรยากาศสุดจะอึมครึม
-
ลุ้นต่อไป
-
ตอนแรกนึกว่านิยายบู๊ :laugh:
แต่แอบมาม่านิด :hao5:
-
วินเซอร์สู้ๆ
สงสารพ่อวินเซอร์อ่ะ
แล้วปู่นี่ยังไงT^T
-
อดีตวินเซอร์น่าสงสารจริงๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อดีตของวินเซอร์น่าสงสารมากเลย สงสารพ่อของวินเซอร์ด้วย
ถ้าฮักรู้จะช่วยยังไงบ้างเนี่ย อยากรู้จัง
-
เกลียดปู่วินเซอร์อะใครก็ได้เอาปู่มาเฟียนี้ไปเก็บที :เฮ้อ: ปัญหาที่เข้ามาเยอะจังวินเซอร์
ไม่เป็นไรปัญหามักมีทางแก้เสมอทำเพื่อฮอยฮักน่ะ สู้ๆ ทำให้ปู่เค้าออกไปจากวงจรชีวิตให้ได้
คนเขียนไม่ค่อยเอาไปลง dek-d เลยน่ะค่ะ หนูเลยต้องมาดูในนี้ เพราะนิยายเรื่อง
นี้เลยน่ะทำให้รู้ว่ามีขุมทรัพย์ yaoi ในนี้เต็มเลยอะ :hao7:
ตอนนี้บีบอารมณ์มาก ชอบอะ o13 เอามาม่าอีก :laugh:
-
:mew1:
-
ตอนเด็กลิ้งน่าสงสารจริงๆ
ถ้าเพื่อมีคนที่เรารักและรักเราอยู่ข้างกาย เลวแค่ไหนเราก้อยอมทำเหมือนกัน
-
สู้ สู้
-
:hao5: ดราม่าไม่มีที่สิ้นสุด
-
:ling1: ขัดใจ ปู่ อะ
คนเค้ารักกันลำบากอยู่แล้วยังมาสร้างความร้าวฉานอีก
-
เบนเข็มไปทำลายวอเธอร์ซะก็สิ้นเรื่อง
อยากให้สืบทอดตำแหน่งนักก็รับไว้แล้วริดรอนทุกอย่างมาไว้ในมือตัวเองให้หมด
แค่นั้นก็ไม่ต้องคอยฟังคำสั่งแล้ว แล้วถ้าวอเธอยกฮอยฮักมาขู่ ทำไมไม่ลองยกคนที่วอเธอร์รัดนักรักหนามาขู่บ้างล่ะ
น่าจะยินดีกับปีศาจที่ตัวเองสร้างมากับมือนะ
-
ดัน ดัน ดัน ~
เมื่อไหร่จะมาต่ออ่าาา :hao5:
กระทู้ตกแล้วจ้า :L2:
-
ว้าวววว มาแล้ว นุกๆๆๆ
-
วินเซอร์สู้ๆ
o13 o13 o13
-
คำเดียวเลย
เครียด !!!!!!!!!!
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย กำลังเจ้มจ้นนนนนน (เข้มข้น) ไรท์รีบมาต่อเถอะนะค้ะะะะะะะะะะ
ก่อนที่จะลืมเนื้อเรื่องตอนแรกๆไปซะก่อน ฮรือออออออออ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
โอ๊ะ เนื้อเรื่องไปถึงไหนแล้วเนี่ย อยากอ่านจัง แต่รอผ่านดราม่าไปก่อนเนอะ T^T
ตอนนี้ก็ย้อนอ่านใหม่อีกรอบดีกว่า ทวนๆ มาต่อไวๆนะค๊า สู้ๆ
-
โหดนะวินเซอร์
มาต่อเร็วๆ นะ ...
-
ลิ้งน่าสงสารมากเลยยยยยยยยยยยยยย :hao5: :hao5:
ทำไมปู่ใจอัมหิตแบบนี้น่ะ!
-
ตอนที่ 30
<< Hoi Hug’s Mode >>
ซ่อนหางั้นเหรอ? ผมพ่นลมหายใจคล้ายๆ จะดูถูกเล็กน้อย พูดอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้ ซ่อนหากับใครกันล่ะ? ผมครุ่นคิดแล้วชะงักเมื่อสะดุดกับความทรงจำก่อนจะได้เจอกับวินเซอร์ คนชุดดำพวกนั้นหรือเปล่า? บวกกับสภาพจะเป็นจะตายของเจ้าตัวยิ่งทำให้ผมมั่นใจหนักข้อเข้าอีกว่าจะต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่ๆ แต่เขาไม่ยอมปริปากบอกอะไรกับผมเลยสักอย่าง มันก็ไม่ใช่อะไรที่เกินคาดหมายของผมนักหรอก ดูจากนิสัยของมันแล้วคงไม่เล่าอะไรให้ฟังง่ายๆ ยิ่งเรื่องที่ชวนกลุ้มยิ่งแล้วกันไปใหญ่ ผมนิ่งคิดกับตัวเองก่อนจะเหลือบสายตาไปมองคนที่เดินอยู่ข้างๆ
ตอนนี้เรากำลังเดินทอดน่องกันอยู่ในห้างสรรพสินอย่างเปิดเผยโดยไม่ต้องกังวลเรื่องปาปารัสซี่ เนื่องจากพวกเราปลอมตัวกันแบบสุดโต้ง วินเซอร์ที่ปกติหล่อเนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจรดเท้ากลายเป็นไอ้หล่อนักเลงสุดเถื่อน ส่วนผมที่ถูกยัดเหยียดแกมบังคับข่มขู่ให้ปลอมตัวเป็นแฟนสาวลูกครึ่งผมยาวลอนสวย ให้ตายก็คงไม่มีใครคิดว่าผมเป็นเลิฟมีคนนั้นหรอก เฮอะๆ วินเซอร์จ้องผมเขม็ง
อะไรน่ะ สายตาเข้มข้นที่อัดแน่นไปด้วยความต้องการแบบนั้น
“...เฮ้ย ไอ้สายตานั้นมันอะไร?”ผมหยุดคิดแล้วเอียงหน้าถามเสียงเบากับเจ้าหนุ่มเคราเข้มที่ตั้งแต่ออกจากห้องก็จ้องเอาๆ ไม่ยอมพูดจาแถมยังทำหน้าเคร่งขรึมซะเหลือเกิน
“ให้ตาย!”
ผมเลิกคิ้วงุนงงกับคำสบถอันหยาบคายที่พ่นออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง วินเซอร์ย่นหัวคิ้วทำหน้ายักษ์ เป็นปฏิกิริยาตั้งแต่ออกมาจากห้องแล้วล่ะครับ ที่ร้านอาหารก็ทำท่าข่มขู่ผู้คนไปทั่ว ทำอย่างกับว่าหน้าเถื่อนๆ นั้นจะไม่สมบทบาทมากพออย่างนั้นแหละ เขามองผมด้วยสายตาชวนร้อนวูบวาบ แต่พอคนอื่นมองมาก็ขึงตาใส่เสียตาจะถลนออกจากเบ้า ผมงงกับอารมณ์ปรวนแปรในตอนนี้ของเขาสุดๆ
“ไม่มีอะไรหรอก อยากแวะร้านหนังสือหน่อยไหม?”วินเซอร์พยายามสงบอารมณ์เข้ามาดึงตัวผมเข้าใกล้ ใช้มือโอบเอวรั้งเข้ามาใกล้จนชิดเนื้อตัว กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเขาโชยเข้าจมูก หอมสดชื่นเหมือนหลังฝนตกชวนให้หมดความรู้สึกเหนื่อยล้า ผมล่ะชอบจริงๆ เขาก้มหน้าก้มลงเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงอ่อนลงแต่ยังคงความหงุดหงิดอยู่ในน้ำเสียง ผมพยักหน้าหงึกหงักกับซอกคอแข็งแกร่งน่าซบหลับ
วินเซอร์คลายแขนจากเอวของผมแล้วคว้ามือไปกุมเอาไว้แน่น เขาดันตัวผมให้เดินอยู่ข้างๆ ผมเงยหน้ามองใบหน้าหล่อคมคาย ยิ่งมีเคราครึ้มยิ่งทำให้ดูคมเข้มมากกว่าเดิม ให้ตายเถอะ เจ้าหมอนี้หล่อชะมัดยาก วินเซอร์ก้มลงมาสบตาแล้วยิ้มนิดๆ ให้ เขาเอื้อมมือขึ้นมาบีบจมูกของผมเบาๆ แล้วเอ่ยขู่เสียงลอดไรฟัน
“อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นสิ เดี๋ยวโดนจิ้มกลางห้างหรอก”
“เจ้าบ้า นายไม่กล้าหรอก”ผมตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
“อย่าท้า”วินเซอร์หรี่ตาเอ่ยเตือนเสียงแหบพร่า ผมกระชับมือของเราแน่นแล้วช้อนตามองขึ้น ใช้ลิ้นเลียริมฝีปากเอ่ยตอบเสียงนุ่มนวล
“ไม่ได้ท้าแต่คาดหวังอยู่ต่างหาก”
“หืม? ให้ตายสิฮอยฮัก! อย่ายั่วตอนนี้ได้ไหม ขอร้องเลย”วินเซอร์ขึงตาดุดันใส่ผมที่ปิดปากขำกับหน้าสีเข้มระเรื่อ เขากัดริมฝีปากของตัวเองแล้วบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย
“ให้ตายเถอะ! อยากจะหมกอยู่ใต้ผ้าห่มตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาเห็นนายแล้ว”
“แล้วทำไมไม่ทำล่ะ?”ผมขยับตัวเข้าใกล้เขาแล้วถามขัดขึ้นอย่างหยอกเย้า อืม เหมือนว่าวันนี้ผมจะค่อนข้างมีอารมณ์หยอกมากกว่าทุกทีแฮะ อาจจะเป็นเพราะไม่ต้องห่วงเรื่องสายตาคนอื่นล่ะมั้ง? วินเซอร์เม้มปากเป็นเส้นตรงเขาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดและจริงจัง
“ขืนนายยังเพลิดเพลินกับการแกล้งแบบนี้ล่ะก็...รู้ตัวอีกทีอาจจะตื่นขึ้นมาบนเตียงเลยก็ได้นะ”
ผมพยักหน้าแล้วขยับตัวออกห่าง อีกฝ่ายหายใจคล่องโล่งอกดึงมือของผมมุ่งไปที่ร้านหนังสือ ผมเหลือบมองคนตัวโตแล้วยิ้มมุมปากรวดเร็วไม่ให้อีกฝ่ายได้เห็น ผมแกล้งบ่นลอยๆ เสียงเบา
“ได้แบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะ”
วินเซอร์เบรกเท้าหยุดอยู่กับที่แทบจะทันทีเขาหันขวับมาจ้องผมด้วยดวงตาวาว ใบหน้าเข้มเถื่อนๆ นั้นดูดุร้ายและคุกคาม ดวงตาสีดำยิ่งเข้มลึกล้ำมากขึ้น ริมฝีปากสีแดงระเรื่อคลี่ยิ้มเย็นๆ ผมกะพริบตารับอย่างคาดไม่ถึง รู้สึกอันตรายชวนหวาดหวั่นลึกๆ หัวใจเต้นตึกตักตื่นเต้นขึ้นมา เรี่ยวแรงมหาศาลฉุดดึงผมอย่างแรง ไม่ทันได้ตั้งตัวจนล้มหน้าคว่ำ วินเซอร์คว้าร่างของผมเอาไว้ก่อนที่จะล้ม ผมพยายามจะไม่เขินอายอย่างออกหน้าออกตา แต่สายตาของเขาก็มันทำให้ร้อนวาบวาม
วินเซอร์ยืดตัวแล้วดึงมือผมเดินออกไปไม่พูดอะไร ผมเดินสงบเสงี่ยมตามไปเงียบๆ ไม่กล้าจะหยอกเหมือนก่อนหน้าเลยสักนิด เมื่อกี้ถูกสายตาที่แทบจะกลืนกินผมไปทั้งตัวแบบนั้นทำเอาสะท้านถึงข้างใน หัวใจเต้นรัว ใบหน้าแดงและร้อนผ่าวอย่างควบคุมไม่ได้ สายตาช่างจาบจ้วงร้อนแรง รู้สึกเหมือนถูกแทะโลมร่างกายเปลือยเปล่าอยู่อย่างนั้นแหละ หรือเพราะว่าเราไม่ได้...กันนานจนตัวผมเพ้อหรือเปล่า? แต่...ไม่นะ ผมไม่ใช่คนหมกมุ่นสักหน่อย โอเค! เมื่อก่อนผมไม่ใช่คนประเภทนั้นแน่แต่หลังจากเจอหมอนี้ก็ชักไม่แน่ใจเหมือนกัน โอ๊ย ช่างมันเถอะ! ผมเลือกที่จะหุบปากเงียบจึงถือว่าเป็นทางเลือกที่ฉลาดอย่างยิ่ง
“รออยู่นี้นะ เดี๋ยวมา”
“จะไปไหน?”ผมคว้ามือของวินเซอร์ไว้อย่างรวดเร็วเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะผละเดินจากไป ไม่ใช่ว่าหึงหรือกลัวอีกฝ่ายจะไปหาเศษหาเลยอะไรหรอกนะครับ ที่ถามไปก็เพราะเป็นห่วง ยิ่งอยู่ในสถานการณ์ไม่รู้แน่ชัดอย่างนี้แล้วด้วย วินเซอร์ยิ้มแบบปลอบใจ เขาหันตัวกลับมาวางมือบนไหล่ของผมแล้วขยิบตาให้พร้อมกับพูดขึ้นเสียงดัง
“แป๊บหนึ่งนะที่รัก ทำแบบนี้ผมก็ลำบากใจนะ ใจจริงก็ไม่อยากจะไปเลย”
ผมสะดุ้ง ไอ้บ้า! จะพูดเสียงดังแบบนั้นทำไมวะ? ผมมองลอกแลกซ้ายขวาแล้วหน้าเห่อแดงด้วยความอับอาย คนแถวนี้หันมามองเป็นตาเดียว ใคร่รู้ใคร่เห็นออกหน้าออกตา วินเซอร์กรีดนิ้วเชยคางของผมขึ้นแล้วก้มลงมาจ๊วบปากของผม ยิ่งเรียกเสียงฮือฮาจากรอบข้างได้ชะงัก จากนั้นก็ละมือเดินโบกมือจากไปด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้จนบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้เลย
ผมยืนหน้าแดงเถือกอยากจะระเบิดตัวหายไปในอากาศจริงๆ! เสียงซุบซิบนินทาดังเข้าหู ส่วนใหญ่ก็เป็นคำนินทาที่ไม่ค่อยเป็นที่รื่นหูนักหรอก ผมเม้มปากสูดลมหายใจเชิดหน้าหยิ่งเดินเข้าร้านหนังสือ ไม่สนใจเสียงวิพากษ์วิจารณ์อันน่าโมโหเหล่านั้น
กะจะเอาคืนเรื่องที่ผมแกล้งล่ะสิ ฮึ ไว้กลับมาก่อนเถอะพ่อจะเล่นงานคืนให้ดู! ผมตั้งปฏิญาณอย่างมุ่งมั่น
ผมเดินดูหนังสือในร้านไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อนจนมาหยุดที่หนังสือเกี่ยวกับการตกแต่งบ้าน ผมหยิบเล่มใกล้มือขึ้นมาเปิดดูอย่างสนอกสนใจ ระหว่างที่ดูแบบการตกแต่งเพลินๆ ผมเงยหน้า สังเกตรอบข้างที่มีคนมายืนอ่านหนังสือกันเยอะผิดปกติ ที่อื่นก็มีทำไมมากระจุกกันตรงนี้ด้วย
ผมลดหนังสือในมือลงหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผู้ชายคนนั้นลดหนังสือในมือแล้วส่งยิ้มที่อีกฝ่ายคิดว่าดูมีเสน่ห์ที่สุดมาให้กับผม ผมหันกลับมาแล้วเหลือบไปมองอีกด้าน ผมก็เห็นผู้ชายอีกคนส่งยิ้มมีเลศนัยเหลือบสายตามองผมอย่างมีมาด ไม่ใช่แค่สองคนนี้เท่านั้นครับ ยังมีอีกหลายคนที่ยืนออกันในบริเวณที่ผมยืนอยู่นี้ แม้จะข้องใจแต่ผมก็ก้มหน้าดูหนังสือในมือต่อ ผู้ชายพวกนี้มายืนอะไรแถวนี้กันวะ? ผมไม่ทันจะได้สงสัยนานคำเฉลยก็แล่นเข้ามาพร้อมกับคำถามจากผู้ชายคนข้างๆ นี้นี่เอง
“ชื่ออะไรเหรอครับ?”หม้อหูดำหมายเลขหนึ่งถาม
“ไม่ทราบว่าว่างหรือเปล่า สนใจให้ผมเลี้ยงแมคไหม?”หม้อหูดำหมายเลขสองถามแบบอวดเบ่งเล็กน้อย
ผมแทบตะลึงทำอะไรไม่ถูก
คำตอบก็คือ ไอ้พวกนี้กำลังม่อกู!!!
ผมแอบเหวอในใจและระลึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังปลอมเป็นผู้หญิงอยู่ ผมกระวนกระวายหน่อยๆ ถึงแม้จะผ่านหลักสูตรอันเข้มข้นของคลาสลับแลของพี่ลอนดอนมาแล้วก็เถอะ แต่พอมาเจอผู้ชายม่อนอกเหนือจากการเรียนแล้วมันรู้สึกจั๊กจี้เป็นบ้า ผมเงียบไม่ตอบอะไรออกไป พวกนั้นก็ขยับเข้ามาชิดผมมากขึ้นและพยายามชักชวนให้ผมไปด้วย
“นี่คนสวย ไม่บอกชื่อจะเรียกว่านางฟ้านะ”คำหยอดของหมายเลขหนึ่งทำเอาผมเลี่ยน
แหวะ ผมอยากจะอ้วก อดที่จะขนลุกขนพองไม่ได้ โว้ย! เมื่อไรไอ้วินเซอร์มันจะมาสักทีวะ แฟนมึงกำลังถูกม่ออยู่นะโว้ย มัวแต่ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนอยู่วะ!? ผมขมวดคิ้วเข้าหากันหน่อยๆ
“ไม่ตอบถือว่าตกลงนะคนสวย”หมายเลขสองไม่ยอมแพ้
“...” ไอ้เด็กหัวเกรียนพวกนี้ต้องการอะไรจากกู!?
“นี่ๆ อยู่โรงเรียนไหนเหรอครับ? ไม่ตอบก็ได้แต่ขอเบอร์หน่อยสิ นะ?”หมายเลขสามแรง ยื่นมือถือมาตรงหน้าของผม เป็นพฤติกรรมข้ามหน้าข้ามตาเสียจนหมายเลขหนึ่งและสองจิกตาใส่อย่างไม่พอใจ ผมทนไม่ไหวหันมาเอ่ยปฏิเสธเสียงแข็งๆ
“ขอโทษนะค่ะ กำลังรอแฟนอยู่ค่ะ”
“อ่า! พูดแล้ว เสียงน่ารักจัง”
“แฟนมาแสดงว่ามีแฟน แฟนไม่มาแสดงว่าแฟนไม่มี”
อนิจจาพวกมันไม่สนใจสักนิด!
หมายเลขทั้งหลายตาเป็นประกายวิบวับยิ่งคึกกันใหญ่ ผมตัดสินใจผิดจริงๆ ที่ดัดเสียงพูดออกไป ให้ตายเถอะ ผมสูดลมหายใจอดกลั้นพยายามใจเย็น วางหนังสือในมือที่ชั้นเหมือนเดิมแล้วเดินหนีพวกหน้าม่อทั้งหลายมายืนที่หมวดแต่งสวน เจ้าพวกนั้นก็เคลื่อนพลตามมาไม่ลดละ เวรเอ๊ย! เมื่อไรจะสลัดปลิงพวกนี้พ้นสักทีนะ! ผมเริ่มหายใจขัดเพราะหงุดหงิด ขยับมาที่หมวดสัตว์ พวกนั้นก็ยังตามมาไม่ยอมปล่อยสักที
“อย่าเล่นตัวหน่อยเลยน่า ไปด้วยกันดีๆ เถอะ”
พอมันไม่ได้ดั่งใจก็เริ่มทำท่าทีข่มขู่แทน เฮอะ เจ้าพวกโง่เอ๊ย คิดว่ากูกลัวพวกมึงหรือไงวะ ถ้าไม่ติดว่าถ้าไอ้วินเซอร์มาแล้วจะไม่เจออาจจะเป็นห่วงผมล่ะก็ป่านนี้พวกมันโดนผมซ้อมน่วมไปแล้ว ในขณะที่ผมกำลังจินตนาการกระทืบเจ้าพวกปลิงทั้งหลายในหัว มือปลาหมึกสมควรตายก็เริ่มระรานกันใหญ่ ลูบแถวๆ สะโพกของผม ผมขบกรามแน่น บัดซบ! มันหน้าด้านถึงขั้นลวนลามในที่สาธารณะเลยงั้นเหรอ!? ผมเม้มปากจวนเจียนจะระเบิดตูม
“โอ๊ย! ทำเหี้ยอะไรวะ!?”
ก่อนที่ผมจะได้ลงมือลงไม้ทำอะไรสักอย่างก็มีคนเข้ามาช่วยเหลือพวกหม้อหูดำซะก่อน ผมหันไปอย่างดีใจแต่ก็ต้องดีใจเก้อเพราะไม่ใช่คนที่ผมคิดเอาไว้ แต่เป็นคนที่เหนือคาดหมายไปหน่อย! ผมอ้าปากเหวอเมื่อเห็นโฉมหน้าอัศวินที่เข้ามาปราบหม้อทั้งหลาย ผมรู้จักเขาซะด้วยสิ!
“พวกมึงต่างหากทำเหี้ยอะไร อยากให้เรียกพนักงานร้านมาไล่เหรอวะ?”ชายผู้มากับความนิ่งสงบบนใบหน้าเอ่ยถามย้อนกลับมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่แหบฟังแล้วชวนให้คิดถึงแวมไพร์ที่น่าสะพรึง พวกหม้อทั้งหลายถอดสีหน้าแล้วรีบก้มหัวเอ่ยขอโทษเผ่นหนีกันแทบไม่ทัน เหลือเพียงผมกับเจ้าของเสียงแหบชวนหวาดหวั่น เขามองตามพวกมันด้วยสายตาดูแคลนแล้วเอียงหน้ามามองผม
“โอเค?”
“อ๊ะ ขอบคุณ”ผมสะดุ้งได้สติเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายทันที เขาพยักหน้ารับเรียบๆ เหลือบสายตามองผมนิ่ง อะไร!? ผมพยายามทำตัวเป็นสาวน้อยแสนใสซื่อเพื่อกลบเกลื่อนไม่ให้อีกฝ่ายจำตัวตนที่แท้จริงของผมได้ และภาวนาในใจอย่าให้ไอ้วินเซอร์กลับมาตอนนี้เลย ไม่อย่างนั้นความลับที่ปลอมตัวออกมาเที่ยวเป็นต้องแตกเพล้งในครั้งเดียวแน่ๆ ก็เพราะผู้ชายตรงหน้าของผมเป็นคนที่รู้จักกับไอ้วินเซอร์น่ะสิ รู้จักดีด้วย!
“เฮ้ย โซโล่ มีอะไรวะ?”
ผมหน้าซีดยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงเข้มราวกับเสียงชายหนุ่มโคตรหล่อโคตรแมน แต่เจ้าของเสียงหล่อเข้มที่ว่านี้กลับเป็นหนุ่มแว่นหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง วินเซอร์! อย่าเพิ่งกลับมาตอนนี้เลยนะ ขอร้องล่ะ! ถ้าผมจำไม่ผิดคนใส่แว่นเตี้ยที่สุดในกลุ่มมีชื่อว่าชิน เจ้าของเสียงชวนสะพรึงนั้นชื่อว่าโซโล่
“อือหือ! สาวสวยระดับพรีเมียม!”
“น้ำลายไหลหย่อยแล้วโว้ยไอ้หมอหมู!”
และแน่นอนว่าเมื่อหนึ่งสองโผล่มา สามสี่ต้องตามมาเสริมให้ครบทีม ผมก้มหน้ามองพื้นได้แต่ร้องในใจไม่ให้วินเซอร์โผล่หน้ามาจ๊ะเอ๋เพื่อนๆ ของมันในตอนนี้ ทำธุระนานๆ นะโว้ยวินเซอร์!
“อ๊ะ หน้าคุ้นๆ นะครับ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า?”ลูกชุบหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของไอ้วินเซอร์มองหน้าผมแล้วอ้าปากค้าง สักพักก็เลิกคิ้วแล้วเอ่ยถามด้วยใบหน้าจริงจัง เวรแล้ว หรือว่าจะรู้ว่าผมเป็นฮอยฮักแว่นนั้นแล้ว ไม่จริงน่ะ รู้ตัวเร็วเกินไปแล้ว! ผมขยับตัวหวาดระแวงก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ
“ผมจำหน้าคุณได้ ไม่ผิดคนแน่”ลูกชุบเอ่ยยืนยันเสียงแข็ง ผมใจแป้วในทันที
“เราเคยเจอกันในฝันไงครับ คุณคือสาวในฝันของผมเลย”
“...” ฟาย! ผมสบถดุเดือดกับมุกจีบสาวโคตรเลี่ยนประลัย พวกเพื่อนๆ ก็ยืนนิ่งไว้อาลัยให้กับมุกของมัน ผมแทบจะหมดเรี่ยวแรง เอาความตื่นกลัวของกูเมื่อกี้คืนมาเลยเฟ้ย เสียไปโดยเปล่าประโยชน์ฉิบเป๋ง! ลูกชุบฉีกยิ้มกว้างถึงใบหู โซโล่ถอนหายใจอย่างเอือมระอาแล้วเอ่ยเตือน
“เมื่อกี้กูเพิ่งไล่พวกหน้าม่อไป อย่าให้กูต้องไล่อีกรอบ”
“จ้าๆ”
“เฮ้ย! พรีสต์มาแล้วโว้ย!”
ระหว่างที่โซโล่กำลังทำตัวเป็นพ่อคนที่สองของลูกชุบ ไอ้ชินก็วิ่งเข้ามาด้วยอาการตื่นๆ ทำท่ากระซิบกระซาบแต่เสียงดังฉิบหาย มันจะทำท่ากระซิบทำบ้าอะไรวะถ้าจะตะโกนใส่หูขนาดนั้น แล้วเมื่อกี้ว่าอะไรนะ พรีสต์มา? ขอถามหน่อย พรีสต์ที่มานี่ใช่ไอ้คุณเพื่อนนักบวชที่ไม่สมกับเป็นนักบวชคนนั้นหรือเปล่าวะ?
ก่อนที่ผมจะได้เอ่ยอะไรออกไป ไอ้โซโล่คว้าหัวของเพื่อนแต่ละคนหลบลงแทบจะทันทีทันใด ไอ้ชินน่าสงสารสุดหัวกระแทกเป้าไอ้หมอหมูอย่างจัง ส่วนไอ้คนที่น่าจะส่งโรงบาลมากที่สุดคือไอ้หมอหมูที่กำลังหน้าเขียวคล้ำด้วยแรงกระแทกจากหัวอันแข็งโปก และผมก็ไม่ต้องรอคำเฉลยนานเพราะมันเดินอาดๆ เข้ามาตรงหน้าแล้ว!
ฉิบ! ไอ้พรีสต์ ตัวจริงเสียงจริง!
สัญชาตญาณทำให้รีบก้มหลบตามแก๊งของไอ้โซโล่ ทำไมวันนี้พวกมันถึงได้พร้อมใจกันมาที่ร้านหนังสือที่นี้ที่เดียววะ? ร้านอื่นตั้งมากตั้งมายทำไมพวกมึงไม่ไปกันเล่า! ผมอยากจะคำรามก้อง เจ้าพวกสี่ตัวตั้งหลักได้ก็โผล่แง้มหน้าไปแอบมองไอ้พรีสต์ ผมนั่งมองพวกมันด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม ท่าทางพวกมันสี่ตัวช่างมีพิรุธเสียจริงๆ แอบส่องชาวบ้านอย่างกับสตอร์กเกอร์โรคจิตแน่ะ โดยเฉพาะไอ้โซโล่!
ผมหนาวสะท้านเมื่อนึกอะไรได้ขึ้นมา
ไอ้โซโล่แม่งชอบไอ้พรีสต์!
ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่งั้นเหรอวะ? เป็นความจริงที่ทำให้ผมแอบช็อกอยู่เล็กๆ ในตอนแรกผมคิดว่ามันก็แค่ชอบหน้าตาน่ารักของไอ้พรีสต์เท่านั้น คงจะไม่คิดเป็นจริงเป็นจังอะไรมากแต่ดูจากตอนนี้แล้วผมกลับพูดไม่ออก บอกไม่ถูก โอ้ มันชอบจริงๆ จังๆ ต่างหาก! ผมขยับตัวไปส่องไอ้พรีสต์บ้าง วันนี้มันมาแปลกว่ะ คนอย่างมันเข้าร้านหนังสือเป็นด้วย ผมไม่ยักกะรู้เลยนะเนี่ย
อืม จะว่าไปพอเห็นไอ้พรีสต์ก็ทำให้คิดถึงพี่เฮอร์มิตที่ผมแอบหนีกลับมาโดยไม่บอกกล่าวก่อน ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่เขาจะเป็นยังไงบ้าง โดนพี่บอสสรรเสริญด่าทอไปแล้วกี่บทก็ไม่รู้ อืม รู้สึกผิดนิดๆ แฮะ งั้นเพื่อเป็นการไถ่โทษช่วงนี้ทำตัวดีๆ กับไอ้พรีสต์สักหน่อยล่ะกัน
พรีสต์เลือกหนังสืออยู่ไม่นานก็เดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อชำระเงิน เมื่อไร้เงาพรีสต์ในร้านหนังสือ สี่หนุ่มผู้ร่วมสะกดรอยตามเยี่ยงสตอร์กเกอร์ก็นั่งหันหน้าเข้ามากันเปิดประชุมด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“เฮ้ย เมื่อกี้พรีสต์ซื้อหนังสืออะไรไปวะ?”โซโล่เปิดประเด็นอย่างข้องใจ
“กูเห็นเป็นนิตยสารว่ะ”หมอหมูผู้มีสายตาย่ำแย่จนต้องใส่แว่นตอบเท่าที่ทำได้ และไอ้ชินก็เข้ามาตอบเสริมอย่างสมบูรณ์แบบและอ้างอิงแหล่งคำตอบอีกด้วย
“อืม กูก็เห็น แถมยังจำได้ว่านิตยสารเล่มนั้นเป็นเล่มที่เลิฟมีลงปกด้วย ที่บ้านกูก็มีน้องกูซื้อมา”
“เลิฟมี?”โซโล่เลิกคิ้วถามเสียงแหลมปี๊ด ผมเบือนหน้าหนี เลิฟมีกูเองว่ะ อืม เพิ่งรู้เหมือนกันว่าไอ้พรีสต์มันสะสมงานถ่ายแบบของผมด้วย ก็มันไม่เคยพูดถึงงานของผมเลยนี่น่า ผมเลยนึกว่ามันไม่สนใจซะอีก ผมลูบจมูกของตัวเอง รู้สึกสับสนนิดหน่อยที่เห็นเพื่อนสนิทแอบมาซื้อนิตยสารที่มีรูปของตัวเองแบบนี้ เอาเป็นว่าผมไม่พูดเรื่องนี้ล่ะกัน ในเมื่อมันไม่อยากพูดผมก็จะไม่ถามอะไร บางทีไอ้บ้านั้นมันอาจจะอายก็ได้
“หรือว่าพรีสต์จะชอบเลิฟมีอะไรนั้นวะ?”ไอ้ลูกชุบตั้งข้อสังเกตทะลุกลางปล้อง หมอหมูพยักหน้าเห็นด้วยในทันทีและเอ่ยเสริมพร้อมรอยยิ้ม
“ถ้าอย่างนั้นมึงก็มีโอกาสแล้วโซโล่”
“ยังไงวะ?”ไอ้โซโล่ย้อนถามด้วยสีหน้าข้องใจแถมยังอารมณ์บูดอีกต่างหาก อีแบบนี้เขาเรียกว่าหึงครับ! หมอหมูหัวเราะร่าไม่สนใจจะมองใบหน้าเป็นตูดของเพื่อนสักนิด
“เลิฟมีเป็นผู้ชาย พรีสต์ชอบผู้ชายไงเล่าไอ้โง่!”
“เออว่ะ ถ้าพูดจริงๆ ความหล่อของมึงกินขาดเลิฟมีอะไรนั้นอยู่แล้ว สบายใจได้เพื่อน!”ไอ้ชินก็เออออห่อหมกไปตามน้ำไม่พยายามจะว่ายทวนกระแสเลยสักนิด
ไม่นานทั้งสี่คนก็คล้อยตามเหตุผลไปอย่างง่ายดาย ผมมองพวกมันสี่ตัวคุยกันตั้งนานก็ทำได้แต่ส่ายหน้าให้ด้วยความเวทนาจับใจ พวกมันช่างเป็นสตอร์กเกอร์ที่สมบูรณ์แบบเหลือเกิน เสือกรู้เสือกเห็นทุกเรื่องและหลงตัวเกินพิกัด!
หลังจากปฏิบัติฝึกฝนของหลักสูตรการเป็นสตอร์กเกอร์มืออาชีพจบลง พวกเขาทั้งสี่คนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ผมมองพวกมันอย่างตกใจ นี่มาที่ร้านนี้เพราะแค่มาส่องไอ้พรีสต์เท่านั้นงั้นเหรอ? พวกมึงจะลงทุนเยอะไปไหม? ปิดเทอมไม่มีอะไรทำหรือไงวะ ว่างจัดเหรอ!? ทุกคนหายตัวไปจากร้านหนังสือแล้วยกเว้นไอ้หน้าม่อคนหนึ่งนะครับ
ไอ้ลูกชุบนั้นแหละ!
“ว่าแต่คนสวยชื่ออะไรเอ่ย? เห็นอยู่ในร้านตั้งนานแล้ว”ดวงตาเจ้าชู้ไก่แจ้มาแต่ไกลเชียว ผมถอนหายใจ ไอ้พวกหน้าม่อนี่กำจัดไปยังไงมันก็ไม่หมดสักที ให้ตายเถอะว่ะ ผมวางหนังสือไว้บนชั้นที่เดิมแล้วสาวเท้าเดินออกไปจากร้าน ไอ้วินเซอร์ไปทำอะไรอยู่วะ นานแล้วน่ะเนี่ย ผมชักกระหายน้ำแล้วสิ ในร้านมีเหตุการณ์ชวนตื่นเต้นตกใจเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้ผมกระหายน้ำสุดๆ เลย ผมหยุดเดินเพราะมือปลาไหลดึงเอาไว้ซะก่อน
“โถ~ อย่าเมินกันซี นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วเราไปหาอะไรทานด้วนกันเถอะ”ไอ้ลูกชุบเอ่ยชวนผมด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรและออดอ้อนนิดๆ โห นี่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นล่ะก็เสร็จเรียบร้อยโรงเรียนลูกชุบขนมไทยไปแล้วล่ะครับ แต่นี่คือผม ไม่ใช่ผู้หญิงแท้ๆ ซะด้วยเพราะฉะนั้นใสเจียว่ะ ผมยืนมองนิ่งเพราะอีกเดี๋ยวก็มีคนเข้ามาเคลียร์ให้
“เฮ้ย! ปล่อยมือจากเมียกูโว้ยไอ้หน้าตี๋ตาตีบ”ไอ้วินเซอร์เดินจ้ำพรวดๆ เข้ามาด้วยสีหน้าบึ้งตึง ดวงตาเย็นเยียบจับจ้องเพื่อนเหมือนสัตว์นักล่า ใบหน้าเถื่อนๆ ดูน่ากลัวกว่าเดิมอีกเป็นร้อยเท่า ลูกชุบปล่อยมือจากผมแล้วเอ่ยลาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
“ขอให้วันนี้มีความสุขนะครับ”
เขาวิ่งแจ้นหายตัวไปชั่วพริบตา วินเซอร์คลายอารมณ์ตึงเครียดเดินเข้ามาโอบแขนรอบเอวของผม เขาถอนหายใจเล็กน้อย ผมเลิกคิ้วขึ้นเงยหน้ามองใบหน้าดิบเถื่อนนั้นอย่างเป็นห่วง
“ทุกอย่างโอเคไหม?”
“ก็เกือบ”วินเซอร์เอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงครุ่นคิดอยู่ในที ผมกะพริบตาถามต่อ
“ธุระยังไม่เสร็จ?”
“เปล่า เรียบร้อยแล้วเว้นเสียแต่ไม่รู้จะจัดการยังไงกับไอ้ความหงุดหงิดบ้าๆ ที่เห็นคนรักมีคนมาเกาะแกะนี่สิ ไม่โอเคเลย”วินเซอร์เอ่ยเสียงขมพร้อมทำหน้าบึ้งประกอบ ผมเม้มปากแล้วส่ายหน้าไปมาทำหน้าประมาณว่า ‘ฉันก็ช่วยไม่ได้’ วินเซอร์พ่นลมหายใจแรงๆ แล้วหมุนตัวดันหลังให้ผมก้าวเดินออกไป ผมคว้ามือของเขามาบีบแล้วก็ก้มดู งอแต่ละนิ้วเล่นพลางเดินตามทางที่เขาพาเดินไป
“เมื่อกี้เหมือนลูกชุบจะจำนายไม่ได้”ผมบ่นพึมพำเสียงเบา วินเซอร์ก้มลงมามองผมเขาย่นจมูกแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะๆ
“พวกมันไม่ฉลาดนักหรอก”
“...” หลังจากเห็นพฤติกรรมในวันนี้ผมก็โต้เถียงแทนพวกเขาไม่ออกจริงๆ!
TBC. [Chapter 30/2]
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ครอสเดรสเป็นผู้หญิง เซ็กซี่มากหนูฮัก!! :impress2:
ส่วนโจรป่าวินเซอร์ก็หื่นเกินพิกัดจริงๆ(ฮา)
ท่าทางเถือนๆนั่น คงเป็นการระงับอารมณ์สิท่า :hao6:
สมแล้วเซ็กซี่ขนาดนี้ใครจะไปอดใจไหว นายทนได้ก็สุดยอดแล้ววินเซอร์
-
หายไปนานมากกกกกกกกกกกก?
-
รอค่ะ ฮักน่ารักไม่เปลี่ยน แอบไปเพิ่มสกิล "ยั่ว" มาซะด้วย
งานนี้โซโล่กลายเป็นพระเอกขี่ม้าขาว...ช่วยชีวิตพวกหน้าม่อ ฮ่าๆๆๆ
-
ฮอยฮักแต่งหญิงท่าทางจะสวยมาก มีคนมาจีบเต็มไปหมดเลย
อยากเห็นวินเซอร์กับฮอยฮักจังเลย ปลอมตัวได้เนียนมากอ่า ไม่มีใครจำได้เลยอ่ะ
-
มาต่อบ่อยๆนะ คิดถึงฮัก
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
“พวกมันไม่ฉลาดนักหรอก” :sad4: :z3: :z3: :z3:
-
รอต่อไปปปปปปปป !! ฮักน่ารักจัง
-
คิดถึงเรื่องนี้มากอ่ะ มาต่อแล้ว เย้
ฮักน่าร๊าก
-
o13
-
กรี๊ดดดด
ฮักยั่วมากอะ
ฮืออ วินเซอร์จับกดลงเตียงไปเลย เชียร์ๆๆๆๆๆ
-
เพิ่งลองเข้ามาอ่าน ลองอ่านตอนแรกดู
แล้วชอบจัง รอจองหนังสือนะคะ อยากได้ๆๆๆ
-
:ling3: :ling3: :ling3:
-
ที่วินเซอร์หงุดหงิดนี่ไม่ได้เป็นเรื่องที่จะทำยังไงต่อไปแต่เป็นเรื่องมีคนมาเกาะแกะฮักล่ะซี้ กลับไปก้อคิดบัญชีเลยนะ ช่างยั่วนัก
-
ฮักยั่วมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่เจอวินเซนที่เดียว จอด!!
-
ฮอยฮักนี่นะ ยั่วไม่ดูสถานที่ระวังเถอะ จะกลับไม่ถึงบ้าน
-
55555555+...
. ปาก หรือ มีดโกน!
-
กรี๊ดค่ะ ทำไมมานิดเดียวเองง่ะ ฮือๆๆ รอครึ่งหลังอยู่น๊า
-
ค้างอ่ะ มาต่อเร็วๆน๊า!!!!!!! ตื่นเต้นๆๆๆๆ
-
มาเรื่อยๆ นะ :mew2:
-
คิดถึงจังเลยยยยยยยยยยย
คิดอยู่ในใจมาหลายวันแล้ว เมื่อไหร่จะได้อ่านฮัก
เปิดเข้ามาก็เจอเลย
รออยู่น้า :hao7:
-
โอ้ยยยยย
ฮักกกกก ยั่วมากกกกกกกก
จัดการเลย วินเนอร์
-
นึกภาพออกเลยว่าฮักจะเซ็กซี่ขนาดไหน
แต่ชอบตอนที่ฮักอยู่กับวินเซอร์แล้วเป็นฮอยฮักมากที่สุดละ
ดูอบอุ่นดี
-
คิดถึงมากกกกกกกกกก
:mew1:จุ๊บคนเขียน
-
ฮักน่ารักจริงจัง 55555555
-
จิ้มคนเขียน :z13:
แล้วก็หนีไปอ่าน :z2:
-
กรี๊ดดดดด!!!!~
เกือบทันละ
วินเซอร์หื่นตัวพ่อมว้ากกกกกกกก
ฮอยฮักก็ร้อนแรง ยั่วเย้า น่ารัก น่าฟัด อย่างที่สุด
กรี๊ดดดดดด หนีไปอ่านต่อดีกว่า ฮี่ๆๆๆๆๆ
-
สวย ก็เงี้ยะเเหละ 555
-
อ่านทันแว้
ตอนต่อไปมาเร็วๆนะค้า
เดี๋ยวแว้บไปอ่าน "คู่กันที่รัก" ก่อนละกัน~
-
เกือบจะลืมไปแล้วนะเนี่ย
คิดถึงฮักกับพี่ดาร์ลิงค์มว๊ากกกกก :mew3:
-
ตามอ่านทันแล้วคะ :katai2-1: :katai2-1: :heaven
-
โอ้ยยยยย :katai4:
รออยู่นะ
-
รอฮัก :hao7:
-
วินเซอร์พาผมลงมาที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน ผมเงยสังเกตสังกามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนตัวสูงกว่า อืม มองไม่ออกว่าตอนนี้เจ้าหมอนี้กำลังรู้สึกยังไงอยู่กันแน่ ดูไม่เครียดเหมือนตอนแรกที่เจอ คิ้วก็ไม่ขมวดไม่มีปัญหาอะไรที่ได้ขบคิด ตกลงไอ้ปัญหาที่ว่านั้นแก้ไขได้แล้วงั้นเหรอ? ผมก็ไม่ใช่พวกที่บังคับเซ้าซี้ถามซะด้วยสิ ไอ้อยากรู้มันก็อยากรู้แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่บอกก็ต้องเลยตามเลย
“เป็นอะไรไป? ทำหน้าอย่างกับมีปัญหาหนักอกหนักใจ”
มันไม่ถามเปล่าแถมยังทำท่าทางจับอกยกขึ้นยิ้มเยาะทะเล้น ผมเหร่มองนิดหน่อยแล้วไม่ตอบ วินเซอร์ถอนหายใจเบาสอดแขนรัดเอวของผมแล้วดึงเข้าไปใกล้ ไอ้ใกล้ชิดสนิทสนมกันท่ามกลางสายตาคนทั่วไปแบบนี้มันชวนให้รู้สึกแปลกๆ ชอบกล ผมกวาดสายตาสำรวจซ้ายขวาอย่างหวั่นใจแต่ก็ไม่เจอสายตามองหยามหรือรังเกียจ พวกเขามองด้วยสายตาที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ ทั้งอิจฉา ทั้งชื่นชม เอ๊ะ? มันยังไงกันหว่า?
ไม่นานผมก็เข้าใจว่าตอนนี้กำลังปลอมตัวเป็นผู้หญิงอยู่นี่น่า มิน่าล่ะถึงไม่เห็นปฏิกิริยาที่คาดว่าจะมีให้เห็นจากคนทั่วๆ ไป ผมหรุบตาด้วยความรู้สึกบางอย่าง มันคล้ายจะโล่งอกท่ามกลางความเสียใจเล็กๆ ทำไมกันนะ แค่เพราะผมชอบกับคนเพศเดียวกันมันถึงได้ลำบากลำบนแบบนี้ แค่เพราะเราเพศเดียวกันอย่างนั้นเหรอ? ให้ตายเถอะ ช่างเป็นเหตุผลไม่เข้าท่าเอาซะเลย
“นี่ คิดอะไรอยู่นะ?” วินเซอร์ถามด้วยน้ำเสียงห้วนสั้นเหมือนจะอารมณ์คุกรุ่นไม่พอใจ เพราะผมไม่สนใจเขา เขาบีบหัวไหล่ของผมเบาๆ สายตาคาดคั้นเอาคำตอบ ผมเอียงศีรษะมองไปทางเขาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ตอบเหมือนเดิม วินเซอร์ยื่นปากอย่างไม่พอใจ เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเผด็จการ
“อยู่กับฉันก็ต้องคิดเรื่องฉันเท่านั้น ห้ามคิดถึงเรื่องอื่น!”
“ฟังเหมือนเป็นคำสั่ง ไม่ใช่ขอร้อง” ผมส่ายหน้ากับน้ำเสียงกระเง้ากระงอดทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจของอีกฝ่าย อดจะขำกับสีหน้าเอาจริงเอาจังของเจ้าเด็กโข่งตัวสูงชะลูดไม่ได้
“แน่ซี นี่คือคำสั่งนะครับ” วินเซอร์ยิ้มตามผม เขาพยักหน้าเอ่ยเสียงแหบนุ่มนวลชวนฝัน มากพอที่จะทำให้สาวๆ ทั้งหลายชีพกายยอมทำตามคำสั่งของเขา เฮอะ! ผมเบะปากอย่างรวดเร็ว มันใช้กับสาวๆ ได้ผล แต่นั้นแหละผมไม่ใช่สาวๆ สักหน่อย!
“ขี้โกง” วินเซอร์เบ้ปากประท้วง เขาเคลื่อนไหวรวดเร็ว อ้อมไปกอดทั้งตัวผมจากด้านหลังแล้วซุกหน้าจูบที่ต้นคอ บ้าเอ๊ย ต่อไปผมจะไม่แต่งเป็นผู้หญิงมาเดินกับเจ้าหมอนี้อีกแล้ว! พอไม่เป็นเป้าสายตา มันก็จ้องหากำไรจากผมทุกที่เมื่อมีโอกาสเอื้ออำนวยให้!
ผมหน้าแดงแต่ไม่ได้ขัดขืน แฮะๆ เพราะนานๆ ทีเราจะได้กะหนุงกะหนิง ไม่ต้องแคร์สายตาของคนอื่น ฮักน้อยในใจยืนก้มหน้าที่แดงๆ แล้วใช้นิ้วชี้จิ้มเข้าหากันพร้อมทั้งริมฝีปากเผยยิ้มเอียงอาย นานๆ ทีจริงๆ นะ!
“ว่าแต่เราจะไปไหนกันต่อเหรอ?” ผมเงยหน้าขึ้นถามวินเซอร์ที่ง่วนอยู่กับการซุกไซ้มือเข้าไปแตะต้องผิวกายของผมอย่างแนบเนียน วินเซอร์ก้มลงมามองเผยรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากอย่างลึกลับ ให้ตายเถอะ! หมอนี้หล่อระเบิดสุดๆ! ขนาดหนวดเขียวครึ้มขนาดนี้ก็ยังไม่วายเชิญชวนสายตาชื่นชมจากสาวๆ ได้เป็นกระตัก
“สองวันนี้นายว่างสินะเพราะฉะนั้นเราค่อยๆ ใช้เวลาว่างแบบนี้อยู่กันให้คุ้มค่ากับที่ไม่ได้เจอกันเสียตั้งนาน นายมีที่อยากไปหรือเปล่า? หืม?”
เสียงทุ้มต่ำที่แหบพร่าฟังเซ็กซี่เร้าใจเป็นบ้า ผมกัดริมฝีปากล่าง สาบานได้ว่าไอ้หมอนี้จงใจจะทำแบบนี้แน่ๆ ใช้ปลายจมูกคลอเคลียแก้มของผมแผ่วเบา ยั่วยุบางสิ่งบางอย่างที่ค่อยๆ ถูกปะทุจุดขึ้นมาด้วยมือและกลิ่นกายของเขา โอย ให้ตายเถอะ ผมชำเหลืองสายตามองปาดกลุ่มสาวๆ ที่จ้องเราเขม็ง พวกนั้นรีบหันหน้าหนีด้วยความกระดากอายจนผมงุนงงกับท่าทางตอบสนองของพวกเธอ แต่แล้วผมก็เข้าใจในทันที
ไอ้บ้ากามนี่!
ผมเม้มปากแน่นคิ้วกระตุกหน่อยๆ ก่อนจะใช้มือดึงชายกระโปรงที่ค่อยๆ เลิกขึ้นเรื่อยๆ จากฝีมือไอ้กัปปะลามกด้านหลัง บ้าเอ๊ย! รู้สึกถึงสัมผัสใกล้ๆ ชั้นในอีกต่างหาก ไอ้หมอนี้มันรู้ตัวหรือเปล่าว่าอยู่ในที่สาธารณะน่ะ! ถึงจะเป็นลานจอดรถที่ไม่ค่อยมีคนก็ตามเถอะ พอถูกขัดก็ทำเสียงครางไม่พอใจได้น่าหมั่นไส้ชวนถวายหมัดสักสองสามหมัด
“ฉันไม่รู้ว่าอยากไปที่ไหน แต่พอจะรู้ว่านายอยากไปไหน”
“เห ฉันอยากไปไหนเหรอ?” กัปปะลามกผู้ยังทำเป็นไร้เดียงสาน่าถีบ เขาเงยหน้าจากลาดไหล่ของผมทำหน้าสนใจเอ่ยถามเสียงใส
“ม่านรูด” ผมตอบด้วยน้ำเสียงขั้วโลกเย็นชาจนอีกฝ่ายต้องยกมือยอมแพ้ในทันที แทบจะดีดตัวออกห่างเลยล่ะ แต่ไม่ยอมทิ้งลายเสือง่ายๆ วินเซอร์ทำหน้าทะเล้นจุ๊ปากตาโต
“รู้ใจจังที่รัก ไม่แปลกเลยที่นายทำให้ฉันหลงขนาดนี้”
“รู้จักสันดานดีน่ะสิ”
“เฮ้อๆ ก็มีแต่เมียเรานี่แหละหนาที่รู้จักสันดานผัวดีขนาดนี้” วินเซอร์ทำท่าถอดถอนหายใจราวกับหนักอกหนักใจจริงๆ มันน่าถีบไหมเล่า!
“...” ผมกัดฟัน เหลืออดกับศัพท์แสงน่าอาย เจ้าตัวพูดซะเป็นเรื่องธรรมดา ผมหุบปาก เถียงกับหมอนี้ก็เหมือนต่อยกับลม ไม่เคยชนะสักที วินเซอร์ทำหน้ายียวนกวนประสาทให้กับผมก่อนจะอมยิ้มชอบใจที่เห็นผมเถียงกลับไปไม่ได้ ฮึ
ผมยืนเงียบและคอยดีดนิ้วให้หนวดปลาหมึกที่เผลอทีไรเป็นต้องมานัวเนียทุกที ผมขึงตาดุใส่ทำให้คนที่กลายเป็นปลาหมึกยักษ์ มันทำหน้าเซ็งใส่พร้อมกับทำปากยื่นปากยาวแต่ท้ายสุดก็ยอมอยู่นิ่งๆ จนได้ แต่อย่าเพิ่งวางใจครับ! ผมรู้จักสันดานของมันดี ตอนนี้คงจะจ้องตะครุบเหยื่ออยู่แน่ๆ แล้วเรื่องบ้าอะไรที่ผมต้องเป็นเหยื่อมันด้วยเล่า!
“เรารออะไรอยู่เหรอ?”
ยืนที่ลับตาผู้คนนานๆ มันก็เข้าทางไอ้โรคจิตนี้น่ะสิครับ ขืนยืนนานอาจจะโดนลากเข้าลืบไหนสักลืบแน่! วินเซอร์กอดอกแกล้งทำหน้าบึ้งตึงแต่ตานี่วาววับปากหยักขำขันรู้ทันความคิดของผม
“รอรถอยู่”
ไอ้คำตอบมันก็ธรรมดาอยู่หรอกนะ แต่สายตาที่ลึกลับกับเสียงที่จงใจทำให้สูงผิดปกติ มันน่าขัดใจเป็นบ้า เหมือนตั้งใจจะบอกผมเป็นนัยๆ ว่า ‘อยู่ที่ไหนก็ไม่รอดหรอกจ้ะ’ อะไรแบบนั้น เฮอะ! รู้อยู่หรอกว่ามันเป็นเรื่องจริงแต่อดเคืองไม่ได้อยู่ดี! ไม่นานก็มีรถคันหรูโออ่าแล่นมาจอดตรงหน้าของเราทั้งสองคน ผมหันไปมองวินเซอร์
“เอาล่ะ ไปกันเถอะครับคุณผู้หญิง”
วินเซอร์เอียงหน้าลงมาที่ผมโค้งตัวพร้อมกับเผยมือเชิญชวนด้วยมาดโอสต์หนุ่มผู้คร่ำหวอดในวงการ ไอ้เรื่องม่อขอให้บอกมันเถอะ เชี่ยวจัด! ผมอดที่จะตีสีหน้าเอือมระอาใส่มันไม่ได้ เจ้านั้นยิ้มกว้างสว่างไสวไม่สนใจสีหน้าของผมเลยสักนิด วินเซอร์เดินไปเปิดประตูรถด้านหลัง เผยมือให้เกียรติผมมุดเข้าไปก่อนแล้วค่อยตามเข้ามา ผมที่เข้ามานั่งก่อน ได้เห็นหน้าของคนขับรถกับคนที่จับจองเบาะด้านหน้า ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
“หวัดดีครับลูกพี่”
ชายหนุ่มสองเชื้อชาติหันมาทักทายผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส โดยเฉพาะเจ้ารีเบคโก้ที่จงใจฉีกยิ้มกว้างออกแนวทะเล้นๆ หลิ่วตามองผมอย่างกรุ้มกริ่มจนโดนฝ่ามือจาก ‘นายท่าน’ ผู้ขี้หวงขั้นสูงสุดไปจังๆ ผมพยักหน้ารับไม่ลืมเอ่ยทักตอบ ไม่ได้เจอเจ้าสองคนนี้นานเลยทีเดียว เจ้าลูกน้องตัวป่วนของวินเซอร์!
“เราจะไปไหนกัน?”
“นายอยากไปไหนล่ะ?”
“ไม่รู้สิ”
“อืม งั้นก็ดีเลย ฉันนัดสาวสวยเอาไว้ นอกเมือง” วินเซอร์หันไปสั่งกับลูกน้องคนสนิท
“เยสเซอร์!” อับดัลพยักหน้ารับเข้าใจจุดหมายของเจ้านายรวดเร็ว โดยไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติม เขาหันตัวกลับแล้วบังคับเคลื่อนรถให้ทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว นุ่มนวล
วินเซอร์หันมาส่งยิ้มให้กับผมที่เผลออ้าปากหน่อยๆ นั้นก็เพราะไอ้ประโยคที่ว่านัดสาวสวยไว้ของเจ้าคนยิ้มระรื่นนี่น่ะสิ ทำเอาเอ๋อไปชั่วคราว แถมเจ้าตัวการยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้น่าตบบ่องหูเป็นที่สุด ผมงับปากสะบัดหน้ามองตรงไปไม่วอกแวก แม้จะถูกสะกิดสะเกายังไงก็ไม่เหลียวไปมองแม้แต่องศาเดียว ถึงจะรู้ว่าล้อเล่นก็เถอะ แต่ถ้าขืนยอมมันง่ายๆ ตลอด เจ้าบ้านี้มันจะเหลิงได้ใจตลอดน่ะสิ ถึงตอนนี้มันจะเหลิงจนไม่รู้จะเหลิงยังไงแล้วก็เถอะ!
“นี่” วินเซอร์พึมพำเบาๆ ใช้นิ้วจิ้มต้นแขนของผมเบาๆ ทำอย่างกับว่าถ้าจิ้มแรงกว่านี้ผมจะกระโจมไปงับคอมันอย่างนั้นแหละ พอผมไม่สนใจ หน้าระรื่นหกนิ้วของมันพลันเปลี่ยนเป็นสลดหดเหลือสองนิ้วครึ่งทันที ผมกอดอกหน้านิ่ง ในใจเชิดหน้าทำเสียงขึ้นจมูกอย่างสาแก่ใจ ซึ่งนานๆ ทีจะมีโอกาสได้ทำสักครั้ง
จงสำนึกไว้เถอะ!
ผมเหลือบสายตาไปมอง ‘นายท่าน’ ผู้กลายเป็นคนง่อยเหงาเศร้าซึมแล้วอดจะใจอ่อนไม่ได้ มันก้มหน้าลงพื้นเงียบๆ ส่งออร่าสำนึกผิดรุนแรงอย่างกับนักโทษประหารที่รอวันลงทัณฑ์ รู้สึกผิดนิดๆ แฮะ วินเซอร์แค่พูดเล่นอยากทำให้บรรยากาศผ่อนคลายเท่านั้นเองแต่ผมกลับโกรธเขาจริงจังไปได้ ผมเอ่ยเสียงนุ่มนวลเพื่อคลายบรรยากาศหดหู่ที่อยู่ล้อมรอบตัวเขา
“โทษที เมื่อกี้ไม่ได้โกรธจริงๆ หรอก”
พอผมพูดออกไปจบแค่เสี้ยวของเสี้ยววินาที เจ้านั้นก็กระเด็นตัวขึ้นแล้วหันมายิ้มราวกับเป็นผู้ชนะให้กับผม นั้นทำให้ผมรู้ตัวว่าได้หลงกลเจ้ากลับกลอกนี้เข้าให้แล้ว... บ้าเอ๊ย!
“เหรอ งั้นก็ดีแล้ว” ตัวคนเสแสร้งทำหน้าเหมือนโล่งอกเสียเต็มประดา ซาบซึ้งน้ำใจของผมอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แต่มุมปากของมันกลับกดลึกลงราวกับขบขัน ดวงตาสีดำประกายระยิบระยับราวกับจะล้อผมว่า ‘เชื่อคนง่ายจัง’ ทำเอาผมฉุนกึก ไม่ทันจะได้โกรธนาน เจ้าตัวก็ถลามาเกลือกกลิ้งบนตักของผม ทำหน้าออดอ้อนเป็นเด็กๆ ผมเม้มปากตัวสั่นกลั้นหัวเราะ
เจ้าบ้านี่!
ตัวก็ใหญ่เป็นยักษ์แต่ดันทำท่าอ้อนน่ารักน่าหยิก เสียจนผมทำใจร้ายโกรธมันไม่ลงเลยล่ะครับ สาบานได้ว่านี่คงจะเป็นท่าพิฆาตสาวขั้นสูงแหงๆ ต่อให้ใจดำแค่ไหน มาเจอไอ้วินเซอร์ทำหน้าออเซาะใส่ เป็นต้องดับดิ้นทุกรายแหงๆ เฮอะ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันใช้ท่านี้บ่อยเสียจนเชี่ยวชาญแน่ๆ ผมเหลือบมองไปข้างหน้า ทันเห็นสีหน้าสะพรึงกลัวของรีเบคโก้ก็อดแปลกใจไม่ได้ เจ้านั้นทำหน้าเหมือนเห็น ‘นายท่าน’ มีเขางอกอยู่มาบนหัวอะไรเถือกนั้น
ปึง!
เท้า ‘นายท่าน’ กระตุกลอยสูงไปเตะเบาะด้านหน้าที่บังเอิญเป็นที่นั่งของไอ้รีเบคโก้ ลูกน้องทำหน้าเหมือนเห็นผีกลางวันแสกๆ สะดุ้งตัวโหยงแทบตัวลอยจากเบาะ และ ‘นายท่าน’ ก็ถามด้วยน้ำเสียงทั้งราบทั้งเรียบ
“มองอะไร?”
ผมสัมผัสถึงรังสีอันตรายที่แฝงมากับคำถามสั้นๆ นั้นได้ถนัดเต็มสองรูหู รีเบคโก้ก็รู้สึกถึงเหมือนกันถึงหน้าซีด พึมพำปฏิเสธ
“เปล่าครับ ตามสบาย”
“มาที่รัก อย่าไปสนใจ คิดซะว่าไม่มีใครนอกจากเรา” ‘วินเซอร์’ เปลี่ยนยิ้มแย้มให้กับผมแบบหน้ามือเป็นหลังมือ ผมเหลือบสายตาไปมองด้านหน้าที่นั่งทำตัวเงียบกริบประดุจจะผันตัวเป็นอากาศ อับดัลฉลาดหน่อยกดเลื่อนกระจกด้านหลังเลื่อนลงมาแทน
“ไม่ทำตั้งแต่แรก” ‘นายท่าน’ ตำหนิ
ผมยกริมฝีปากเหมือนจะขำ ‘นายท่าน’ ไอ้วินเซอร์เงยหน้ามามองเห็นเข้าพอดี เขาทำหน้าบูดแล้วยื่นปากต่อว่า
“ขำอะไร?”
“ขำนั้นขำนี้ไปทั่ว” ผมไหวไหล่ตอบกลับไม่ยอมรับหรอกว่าขำอะไร วินเซอร์ยกตัวขึ้นจากตักของผม เขาจับหัวไหล่หันตัวผมมาเผชิญหน้า ผมเลิกคิ้วรับ วินเซอร์ทำหน้าจริงจัง เขาขมวดคิ้วแล้วค่อยๆ ถามผมด้วยความลังเลใจ
“นายจะไม่ถามอะไรเลยเหรอ?”
ผมมองเข้าไปในดวงตาสีดำ ครั้งแรกเลยสินะที่ผมมองตาจริงๆ จังๆ ของวินเซอร์ เขาใส่คอนแทกเลนส์? สายตาสั้นเหรอ? หรือว่าใส่บิ๊กอายเพื่อตาโต? โอเค นี่มันไม่ใช่เวลาขำขัน ผมสูดอากาศเข้าแล้วคลี่ยิ้มน้อยๆ คลายความกังวลของเขา ก็ดูสิพ่อหนุ่มเครียดจนตัวเกร็งไปหมด
“ถามอะไร?”
“ก็อย่างเช่น สภาพของฉันวันนี้?”
เชื่อขนมกินได้ เขาไม่อยากให้ผมถามคำถามนั้นหรอก ฟันเฟิร์มร้อยเปอร์เซ็นต์!
“เดาว่ากำลังติสต์แตก” ผมพูดด้วยน้ำเสียงชวนขำนิดหน่อย วินเซอร์มองผมนิ่งก่อนจะค่อยๆ ส่งเสียงหัวเราะตาม ผ่อนคลายกว่าเมื่อกี้ เยี่ยม รู้อะไรไหม การที่จะเริ่มคุยกันในเรื่องชวนเครียด อันดับแรกต้องทำให้คู่กรณีผ่อนคลายซะก่อนครับ เขาจะได้ไม่ระแวงและปิดบังข้อมูลที่เราจะล้วงในขั้นต่อไป หึๆ
“เปล่าเลย กำลังลงแดงคิดถึงนายอยู่ต่างหาก”
“เลี่ยนได้ใจ”
“พูดจริงจากใจ ไม่ได้ทำเพื่อไว้เคลมวันสองวัน ชะเอิงเอย”
“ลิเกหลงโรงหรือไง?” ผมถอนหายใจ ดันหน้าของวินเซอร์ที่เริ่มกลายร่างเป็นไอ้กัปปะหนุ่มกลัดมัน กระโดดเข้ามากะจะขย้ำผมกิน หัวเราะคิกคักซุกไซ้กรามที่มีเคราแหลมๆ ทิ่มลำคอของผมจนเป็นจุดแดงเป็นจ้ำๆ มันจั๊กจี้และคันระคายยิกๆ
วินเซอร์เงยหน้าขึ้น ดึงตัวผมเข้าไปใกล้ เขายิ้มก้มหน้าลงแตะริมฝีปากเบาๆ มือข้างหนึ่งรั้งสะโพกของผมอย่างนุ่มนวล อีกข้างรวบผมไปด้านหลังอย่างอ่อนโยน แตะหลังของผมดันเบาๆ จนตัวของผมแอ่นเข้าหาเขา จูบที่เริ่มอย่างแผ่วเบานุ่มนวลเริ่มทวีความเร่าร้อน ลิ้นสอดเข้าไปในปากของผมบรรจงสร้างความปั่นป่วน ผมยกมือลูบไหล่กว้างอันแข็งแรงของเขา เผยอปากจูบตอบ ใกล้ส่วนต้นขาเต้นตุ้บๆ เหมือนกำลังเรียกร้องอะไรบางอย่าง ผมอดจะเหลือบสายตาไปมองข้างหน้ารถเป็นกังวล แต่ทั้งสองก็ทำตัวเหมือนด้านหลังไม่มีอะไรใดๆ เกิดขึ้น
“อืม สำหรับนายฉันคงไม่มีวันอิ่ม...ฮัก” วินเซอร์พึมพำเสียงพร่าแหบกับริมฝีปากของผมแล้วขบริมฝีปากล่างของผมเบาๆ ละเอียดสัมผัสจูบครั้งแล้วครั้งเล่า เขาจับท้ายทอยของผมแล้วหมุนปรับมุมดื่มด่ำกับกลีบนุ่มนิ่มสีแดงสด วินเซอร์จูบอ้อยอิ่งก่อนจะผละจากทำหน้าบึ้งนิดๆ อย่างไม่ยินยอมพร้อมใจ ผมอ้าปากนิดๆ อย่างเสียดายไม่ต่างกัน
“อีกนานกว่าจะถึง นายนอนก่อนไหม? ยังไม่ได้นอนเลยนี่” วินเซอร์ลูบหน้าของผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนใส่ใจ ผมพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง อันที่จริงผมก็ล้าๆ เหมือนกัน ตั้งแต่เมื่อวานพักผ่อนไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ ผมถอนหายใจหลับตาจะนอน วินเซอร์รวบตัวผมเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน ผมเอนตัวผิงร่างกายอบอุ่นของเขา กลิ่นหอมของเขาทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยผ่อนคลาย ผมลืมตาขึ้นเงยหน้ามองใบหน้าเขียวครึ้มไปด้วยเครา หนวดนั้นทิ่มผิวของผมจนแสบไปหมดแล้ว
“นายต้องโกนเครานะ” ผมพึมพำเสียงเบา วินเซอร์ก้มหน้าลงมองผมที่จ้องเขาตาแป๋วแล้วพยักหน้ายิ้มขำๆ
“ครับ เดี๋ยวโกนทิ้งกลับเป็นสุดหล่อหน้าใสกิ๊งให้ มีอะไรอีกหรือเปล่า?”
ผมส่ายหน้า วินเซอร์ทำหน้าเข้มขึง
“งั้นก็หลับตา นอนซะ”
ผมหลับตาลงแล้วลืมตาโพล่งขึ้นเมื่อรู้สึกถึงริมฝีปากแตะหน้าผากของผมเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มอยู่ใกล้แทบจะได้ยินเสียงลมหายใจ ริมฝีปากได้รูปสวยขยับสั่งอย่างอ่อนโยน
“นอนซะ”
ผมมุดหน้าซุกตัวนอนบนร่างที่อุ่นแน่น สบายอย่างกับนอนบนเตียงดีๆ สักหลัง ผมนอนพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก ว้าว เป็นวินเซอร์ที่หวานจังเลย หัวใจของผมเต้นตุบตับไปเป็นจังหวะที่เต็มไปด้วยทำนองแห่งความสุขใจ ผมฝันว่าตัวเองจับมือเดินกับวินเซอร์บนถนนที่มีผู้คนพุ่งพล่าน เสียงรถราเดินจอกแจก ผมไม่ได้แต่งเป็นผู้หญิง ผมเป็นผมเอง วินเซอร์ก็เหมือนกันไม่ได้เป็นเจ้าคนเคราเขียวครึ้มแต่เป็นวินเซอร์ยามปกติ ที่สำคัญเราสองคนจับมือเดินยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ไม่มีใครสนใจ ไม่มีมองมาที่เรา ราวกับว่าพวกเราสองคนเป็นคู่รักธรรมดาๆ ทั่วไป อ่า นี่แหละ นี่ไงล่ะ สิ่งที่ผมต้องการ!
“ฮัก ฮักครับ~”
ผมรู้สึกว่าตัวเองยังหลับไปไม่นานเท่าไรเลยนะ อาจจะเป็นเพราะความฝันที่ทำเอาผมไม่อยากตื่นขึ้นมาก็เป็นไปได้ ผมได้ยินเสียงวินเซอร์เรียกให้ตื่น ถึงแล้วงั้นเหรอ?
“ยังไม่ตื่นอีก ต้องให้ปลุกด้วยจูบเหมือนเจ้าหญิงออโรร่าเลยใช่ไหม ฮึ?”
“เอาสิ” ผมลืมตาขึ้นแล้วพยักหน้ารับแล้วหลับตารอคอยเจ้าชายมาปลุก ผมได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มๆ ของวินเซอร์ การเคลื่อนไหวระมัดระวังเหมือนกลัวว่าผมจะแตกสลายไป เขาประคองตัวของผมเอาไว้แล้วก้มลงจูบ
“เอาล่ะ ตื่นได้หรือยังครับคุณเจ้าหญิงนิทรา?”
“ทำจริงๆ ด้วย” ผมลุกขึ้นมานั่งตัวตรงพร้อมกับใช้หลังมือถูปากของตัวเอง หน้าแดงนิดๆ ด้วยความอาย ไม่คิดว่าเขาจะทำมันจริงๆ นี่น่า มันดูงี่เง่าเหมือนเด็กสองสามขวบเลย วินเซอร์ตีสีหน้าใสซื่อใส่แต่ตากลับวิบวับล้อเลียน เขามุดออกไปจากรถแล้วยื่นมือเข้ามาให้ผม ผมจับมือนั้นแล้วก้าวลงไปจากรถคันหรู
ทัศนียภาพรอบข้างวิ่งเข้าสู่สายตาของผม สีเขียวของต้นไม้และพื้นหญ้ากว้างเป็นสิ่งแรกที่ผมรับรู้ สายลมพัดผ่านเบาแผ่วหอบอุ้มกลิ่นป่าไม้จางๆ มาด้วย อ่าฮะ ที่นี้มันที่ไหนกันล่ะ? ผมมองไปรอบๆ ด้วยความสนใจ หันหลังมาสะดุดเข้ากับบ้านไม้ท่อนซุงสีน้ำตาลอมแดงหลังใหญ่ที่ตกแต่งอย่างฟู่ฟ่าอลังการ มันไม่ได้หลังใหญ่เหมือนคฤหาสน์แต่ก็ไม่ได้เล็ก รอบด้านเป็นสวนเขียวขจี ถ้ามองไปไกลกว่านั้นเหมือนอยู่ในฟาร์มเมืองนอกเลย มันพอดีน่าอยู่มากแถมยังมีลักษณะอบอุ่นน่าอยู่อาศัยมากๆ เป็นบ้านที่แจ๋วสุดๆ
“เป็นไง?” วินเซอร์เข้ามายืนด้านหลังของผมก้มมากระซิบถามใกล้หู ผมกะพริบตาพยักหน้าแบบมึนงงหน่อยๆ
“มันสวยมาก น่าอยู่มาก”
“ใช่ไหมล่ะ?”
“ที่นี้ที่ไหนเหรอ?”
“กรี๊ดดด~~ พี่ฮอยฮัก! ยินดีต้อนรับค่า~~”
หา?ยังไม่ทันที่ผมจะได้คำตอบว่าที่นี้คือที่ไหน ก็มีจักรยานคันหนึ่งแล่นเข้ามาปาดหน้าพร้อมกับการโจมตีอันรวดเร็วของหญิงสาวสวยร่างเพรียว ผมถูกวินเซอร์กระชากเหวี่ยงไปอยู่ด้านหลัง สาวสวยที่กำลังการกระโจนโผเข้าหาผมนั้นปะทะเข้ากับวินเซอร์แทน ทำเอาร่างบอบบางของหญิงสาวกระเด็นถอยหลังไปคลุกกับพื้นดิน ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วมากจนผมจับต้นชนปลายไม่ถูก
“บ้าเอ๊ย!” วินเซอร์สบถอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวคนนั้นผุดลุกขึ้นมายืนแอ่นหน้าอกอันเด้งดึ๋งแล้วเชิดหน้าสวยๆ นั้นขึ้นชี้ฟ้า เธอตวาดเสียงดัง
“พี่ทำบ้าอะไรย่ะ!?”
“แล้วแกจะทำอะไร?”
“กอดทักทายอย่างอบอุ่นไง!” เธอทำหน้าทะเล้นตอบกลับอย่างน่ารักน่าชัง ผมมองหน้าเธอชัดๆ แล้วหน้าซีดเมื่อนึกได้ว่าเคยเจอเธอที่ไหน หญิงสาวลูกครึ่งใบหน้าสวยขนาดนี้ไม่ใช่จะเจอกันง่ายๆ ผมสีน้ำตาลทองเป็นลอนสลวยงดงามตรึงตา มากขนาดทำให้อับดัลมองตาค้าง น้ำลายไหลเยิ้ม ผมขมวดคิ้ว เม้มปากแน่น
‘...ฉันนัดสาวสวยเอาไว้...’
สาวสวยที่ว่านี่ หรือว่าจะคือ... คู่หมั้นคนสวย คนนี้งั้นเหรอ!? ผมยืนนิ่งทำหน้าเรียบเฉย อารมณ์คุกรุ่นอยู่ข้างใจ พยายามจะไม่แสดงอาการโทสะออกไป ถ้าจำไม่ผิดเธอชื่อว่า ‘ริบบิ้น’ ล่ะมั้ง? ผมสังเกตท่าทางของทั้งสองที่ดูสนิทสนมจนชวนให้หงุดหงิดใจ คู่หมั้น! ยิ่งตอกย้ำผมให้เจ็บจี๊ด บ้า! บ้าเอ๊ย นี่มันบ้าอะไรกัน!? ยิ่งคิดยิ่งทำให้ผมส่งรังสีความหึงขึ้นมาเรื่อยๆ สาวสวยริบบิ้นที่กำลังเถียงกับไอ้วินเซอร์เอียงตัวมาโบกมือให้กับผมแต่โดนไอ้วินเซอร์เอาตัวบังผมเอาไว้
“พี่! แบ่งปันน้องนุงหน่อยสิ!”
“แบ่งบ้านแกน่ะสิ ของของฉันไม่ว่าใครก็ห้ามแตะต้อง!” ไอ้วินเซอร์ประกาศก้องอย่างหนักแน่นทำเอาสาวน้อยริบบิ้นเบ้หน้าใส่ สถานการณ์ของทั้งสองเริ่มทำเอาผมงงหนักขึ้น บรรยากาศไม่ได้เหมือนคู่รักคู่หมั้นสวีตหวานแหววเลยสักนิด มันออกจะเหมือนพี่น้องแย่งของเล่นกันมากกว่า ผมจ้องพวกเขาที่กำลังทำสงครามเขม็ง
“แกมาเสนอหน้าที่นี้ได้ยังไง?”
“บู่! เรื่องอะไร ให้กอดพี่ฮอยฮักก่อนถึงจะบอก”
“ฝัน!” วินเซอร์สะบัดหน้าตอบแบบไม่เสียเวลาคิด ฟังแล้วแทบจะเป็นคำสบถ
“งั้นก็อย่ารู้เลย เฮอะ!”
อย่างกับผมกำลังดูเสือหนุ่มปะทะสิงห์สาวอย่างไรอย่างนั้น อีกอย่างทำไมต้องเอาผมไปมีเอี่ยวด้วยล่ะวะ? ยัยน้องคนนั้นเจาะจงจะลวนลามลูกเดียว ไอ้วินเซอร์ก็สู้ยิบตาไม่ยอมให้อีกฝ่ายใกล้ผมได้ในระยะสองเมตร นี่มันอะไรกันน่ะ ตกลงแล้วเสือสาวนี่คือใครกัน หยุดเถียงกันแล้วมาอธิบายแทนจะได้ไหม!?
“ขอโทษนะครับนายท่าน นี่ใครอะ?” อับดัลที่จ้องตาถลนอยู่นานก็ถามขึ้นด้วยความสงสัยปนงุนงง คู่หูอย่างรีเบคโก้ยักไหล่ไม่สนใจ ท่าทางจะรู้ว่าสาวสวยคนนี่เป็นใคร เพราะปกติแล้วถ้ามีสาวสวยหมอนี้จะเป็นคนแรกที่พุ่งเข้าใส่! วินเซอร์กับริบบิ้นชะงักแล้วหันมามองพวกผมที่จ้องรอคำตอบ วินเซอร์เหล่มองมาที่ผม ผมก็เชิดหน้าถามเสียงเย็น
“นั้นสิ จะไม่แนะนำให้รู้จักหน่อยเหรอ?”
“เอ๊ะ? ฮัก?” เหมือนเจ้างั่งนี้จะรับรู้จากน้ำเสียงของผมแล้วว่าตอนนี้ผมอารมณ์ไม่ดี วินเซอร์มองผมเหลอหลาไม่เข้าใจ มัวแต่ละลังละล้าจนริบบิ้นรวบรวมแรงที่มีกระแทกเขาเสียกระเด็นออกไปจากด้านหน้าของผม สาวสวยลูกครึ่งยิ้มร่าเข้ามาหาผม คว้าตัวผมไปกอดเสียเต็มรัก หนำซ้ำยังจับผมหอมแก้มฟอดๆ เดี๋ยวๆ ได้ข่าวว่าเราไม่ได้สนิทชิดเชื้อกันขนาดนี้เลยนะ ตอนนั้นเธอยังสวมบทเป็นนางร้ายละครน้ำเน่าใส่ร้ายป้ายสีผมอยู่เลย มาตอนนี้นี่มันอะไรกันน่ะ!?
“ไอ้บิ้น! หยุดนะโว้ย ไปไกลๆ!” วินเซอร์รีบรี่เข้ามาดึงผมกับริบบิ้นแยกกัน ใบหน้าเถื่อนยิ่งดูโหดกว่าเดิมเมื่อมันขมวดคิ้วแทบจะเป็นเส้นตรง ขึงตาเหี้ยมใส่สาวสวยผู้บอบบางที่ไม่ยอมแพ้ถลึงตาตอบกลับ ไม่หวาดกลัวสักนิด รีเบคโก้ที่ยืนดูอย่างเอือมระอาก็อดสายตาเว้าวอนของเพื่อนไม่ได้ จำใจเดินเข้ามาแนะนำสาวสวยโคตรแกร่งให้ผมรู้จัก
“ลูกพี่ครับ นี่ ‘ริบบิ้น’ ลูกพี่ลูกน้องของผมกับนายท่านเองครับ”
ลูกพี่ลูกน้อง? ในใจของผมเอ่ยทวนเสียงสูงปรี๊ดพร้อมกับกระทืบเท้าโครมๆ คู่หมั้น? ลูกพี่ลูกน้อง? ผมค่อยๆ บรรลุถึงความจริง ตวัดสายตาเอาเรื่องมาที่เจ้ามหาโจรที่อ้าปากเหวอเหมือนเพิ่งคิดได้ ก่อนจะทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอย่างรู้เนื้อรู้ตัว ลูกน้องสองตัวทำหน้าตื่นกลัวรีบถอยห่างจากนายท่าน ส่วนสาวสวยหนึ่งเดียวก็หัวเราะเสียงดังแบบไม่เกรงเดช ‘นายท่าน’ วินเซอร์ต้องหันไปวางหน้าเข้มใส่แต่มันไม่ค่อยได้ผลเท่าไร
“วินเซอร์”
“ครับ!?”คนรู้ตัวว่าผิดหันกลับมาทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอีกครั้งเมื่อผมเรียก วินเซอร์เหลือบตาลอบมองหน้าผมด้วยความระมัดระวัง เมื่อเห็นว่าผมไม่ได้โกรธอะไรจริงจังก็ออกลายยืดตัวยืนเท้าสะเอวมั่นอกมั่นใจ เห็นมาดของมันก็ชักอยากจะโกรธขึ้นมาจริงๆ เลยแฮะ อะไรจะน่าหมั่นไส้ปานนั้น!
“โอเคที่รัก ตอนนั้นนายก็สาดน้ำใส่หน้าฉันแก้วหนึ่งแล้วนี่นะ ถือว่าเจ๊ากันไป?”
“เสียดายที่ไม่ใช่น้ำร้อน” ผมปรายมองแล้วพึมพำกับตัวเอง เจ้าคนหูนรกยังได้ยิน มันขมวดคิ้วทำปากบุ้ยไม่พอใจ
“เออ ถ้าเป็นน้ำร้อนจริง นายคงไม่มีสามีที่หล่อเหลาสุดแสนจะเพอร์เฟ็กท์ขนาดนี้หรอก”
“แหม ดูไม่ออกเลยว่าตอนนี้ก็มีคนแบบนั้นอยู่!” ผมเถียงตอบกลับไปทันทีทำเอาวินเซอร์หน้าบูดยิ่งกว่าเดิม
“แล้วอะไรที่ยืนอยู่ตรงนี้ล่ะ ฮึ!”
“เห็นแค่องคุลีมาลเท่านั้นแหละ”
“ไม่เอ๊า! องคุลีมาลตัดนิ้วแต่จะให้ฉันกล้าตัดอะไรจากฮักได้ยังไง โดยเฉพาะตัดใจ!” วินเซอร์ส่ายหน้าดิกก่อนจะเผยยิ้มกวนๆ ตามแบบฉบับวินเซอร์เท่านั้นที่ทำแล้วดูดีและชวนใจเต้น มุกกะทันหันบวกกับรอยยิ้มกวนๆ ทำเอาผมหัวเราะออกมา ส่วนคนอื่นๆ ก็พากันล้มครืนตายกับมุกองคุลีมาล คิดได้เร็วสมกับเป็นไอ้กะหล่อนตัวจริงเสียงจริง ผมพยายามหยุด หัวเราะส่ายหน้าเอือมระอา เจ้าตัวต้นเหตุพยายามทำจริงจังแต่ปากอมยิ้มกริ่ม
“ละครลิงพอแค่นั้นแหละ ขึ้นบ้านอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว ตอนเย็นจะทำบาร์บีคิวทานกันนะจ้ะเพราะฉะนั้นต้องช่วยกันทำถึงจะได้ทานกันเร็วๆ” สาวสวยในชุดคาวบอยสุดเปรี้ยวยืนกอดอกบนระเบียงบ้านหรี่ตามองมาที่พวกเราแล้วเอ่ยสั่ง น้ำเสียงเข้มงวดแต่อ่อนโยนในที ผมหันไปมองแล้วเผยยิ้มทันที
อ่า! คุณย่ากานต์นี่น่า!!
TBC.
อย่า! อย่าเพิ่งโวย! เค้าขึ้นปีสี่แล้วนะ *O*
มันต้องยุ่งกันบ้างแหละ นี่ทยอยแต่งวันละเล็กวันละน้อย :katai4:
กว่าจะเป็นตอนได้มันต้องนานหน่อยจ้ะ!
ขอบคุณคำโตๆ สำหรับการรอคอยของทุกๆ ท่าน!
บ่องตงว่าการแต่งนิยายเป็นอะไรที่เพลิดเพลิน
อยากจะนั่งอยู่อย่างนั้น นั่งทำมันทั้งวันแต่คงจะเป็นไปไม่ได้ :hao5:
แล้วเจอกันตอนหน้าจ้ะที่รักทั้งหลายยยยยย :mew1:
Chapter 31 Coming (not) soon
-
ฮักน่ารัก วินเซอร์ก็กวนผสมทะเล้นได้ใจ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ปล.มาช้ายังดีกว่าไม่มา
-
พอมาแนะนำตัวให้ที่บ้านเหรอ?? นายแมนมาก!
แบบฮาตอนคุณปลาหมกยักษ์ เลื้อยพันรัดตัวไม่เลือกที่ =w=
ยังไงก็ชอบหนุ่มแต่งหญิง หรือ สาวดุ้นนั่นแหล่ะ ฮักแต่งดูน่ารักดี
ปล. ดีแล้วที่มา ไม่งั้นลงแดงแน่ ฮิๆ สู้ๆนะ จะติดตามเสมอ
-
โอย น้ำตาจะไหล ในที่สุดก็มาต่อแล้ว
ถ้าฮักจะน่าฮักขนาดนี้ อยากจะแปลงร่างเป็นวินเซอร์
แอบไปฉกฮักมาไว้ในครอบครองเสียเองซะจริง
แล้วก็จะฟัด(?) ให้หนำใจกับความน่าฮัก
ขอบคุณที่มาอัพ และรอตอนต่อไปค่า
-
มุกวินเซอร์ ทำเราสตั๊นไป 3วิ ... o22
ทำไปได้
-
หวานไปป่ะวินเซอร์ มุขไหนเนี่ยโคตรเสี่ยวอ่ะ
-
เฝ้ารอๆ
นานก็จะรอ
แต่อย่าให้รอนานดีกว่านะ
-
น่ารักเหมือนเดิมม :mew3: :mew1:
-
หวานได้อีก :mew1:
-
อ่านทันแล้ว
ฮักน่ารัก อยากได้ๆ วินเซอร์หล่อร้ายอะ
แต่ก็เหมาะสมกับฮักที่สุด
-
อ่า.... วินเซอร์นี้ มือปลาหมึกน่าดู!!!
-
:mew3: พี่วินเซอร์ชักจะเลี่ยนขึ้นทุกวี่วัน ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ลวนลามกันอย่างนี้เลยหรอวินเซอร์ 55555
-
โอ มาแย้ว กริ๊ดดดด
-
กรี๊ดมาแล้วววววววววว เดี๋ยวมาอ่าน :mew1:
-
อ๊ายยยย
มันหวานอ่ะ ฟินนนนน
-
แอร๊ยย
เห็นลางๆว่าเรื่องราวกำลังจะดีขึ้น อิอิ
ดีใจจัง
-
เลี่ยนจังนะวินเซอร์ :katai1:
รอตอนหน้าาาา :mew2:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
มาลงแล้วๆ
แต่ละตอน รอนานมวากกก
แต่ถึงจะรอนานก็มะเปนไร
เพราะยังไงก็จะรออ่านอยู่เสมอนะจ๊ะ
ขอแค่ให้น้องปอยแต่งเรื่องนี้ให้จบไม่ทิ้งไปไหน
ถึงจะนานแค่ไหนก็จะรออ่านแน่นอน
เปนกำลังใจให้เสมอและขอบคุณมากๆด้วยนะ
-
หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้นนะ
-
คุณปู่คงไม่โผล่มาแจมด้วยนะ ไม่งั้นล่ะวงแตก
-
รอ รอ รอ
:L2:
-
ตอนที่ 31
“คุณย่า” ผมเดินขึ้นบันไดมาเป็นคนแรก คุณย่ากานต์ยิ้มเก๋ไก๋รับแบบคนทรงเสน่ห์ทำ เจอกันครั้งไหนๆ ผมก็ยังรู้สึกว่าคุณย่าท่านช่างเป็นคนเฮ้วจริงๆ ผมยกมือไหว้ตามแบบฉบับไทยแท้ตามด้วยยื่นมือจับเขย่า คุณย่าคว้ามือหมับออกแรงดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น สาวสองพันปีหัวเราะคิกในคอ
“อุ้ยตาย แต่งแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบนะจ้ะหนูฮัก”
ผมหน้าแดงด้วยความอับอาย ให้ตายสิ ให้คุณย่ากานต์มาเจอสภาพแบบนี้จนได้ นี่คงไม่ได้เข้าใจผมผิดไปหรอกใช่ไหม? ถ้าถูกเข้าใจว่าชอบแต่งหญิงขึ้นมาล่ะก็ซวยแน่ ผมหันหลังไปขึงตาใส่เจ้าคนที่เป็นต้นเหตุเรื่องทั้งหมด วินเซอร์ยืนเยื้องไปจากผมไม่ไกลกันนัก เขาพิงสะโพกกับระเบียง กอดอก ทำหน้าขรึม หรี่ตามองคุณย่าอย่างจับผิด ทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ยอมพูดสักที
“เข้าบ้านก่อนจ้ะ ย่าเตรียมห้องพักให้ทุกคนแล้ว” คุณย่าผละจากผมแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ เอ่ยเชื้อเชิญพวกเราเดินเข้าไปในบ้านแสนสวยหลังนี้ และไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคุณย่าเน้นคำว่า ‘ทุกคน’ เป็นพิเศษ แถมยังทอดสายตาจอดที่วินเซอร์ราวกับต้องการสื่อคำนั้นให้ใคร เจ้าตัวที่ถูกพาดพิงหน้ากลายพันธุ์เป็นบลูด็อกไปเรียบร้อย คุณย่าดันพวกเราเข้ามาในบ้าน ข้างในเต็มไปด้วยเครื่องเรือนไม้ที่สวยงาม เหมาะเจาะกับบ้านไม้เข้ากันได้ดีมากถึงมากที่สุด ผมเหลียวมองไปรอบๆ ทึ่งแกมสนอกสนใจ
วินเซอร์เดินตามมาแต่ก็หยุดยืนตัวแข็งทื่อ ขมวดคิ้วเครียดขึ้งขึ้นมาฉับพลัน สายตาของเขาจับจ้องไปที่ชายหนุ่มผมบรอนซ์สวย ซึ่งกำลังนั่งเอนตัวอ่านหนังสือพิมพ์ต่างประเทศที่กลุ่มโซฟานุ่มสีน้ำตาลอ่อน ชายคนนั้นทำให้ทั้ง ‘นายท่าน’ กับ ‘ลูกน้อง’ พร้อมใจกันตัวแข็งทื่อเป็นตอ เขาลดหนังสือพิมพ์ลงทำให้มองเห็นหน้าตาชัดเจน ชายหนุ่มวัยประมาณสามสิบ ใบหน้าหล่อเหลานุ่นนวล เรือนผมหนาสลวยสีบรอนซ์ ดวงตาสีม่วงหรี่มองมาที่พวกเรา เขาค่อยๆ คลี่ยิ้ม ผมมองอีกฝ่ายด้วยความทึ่ง ช่างเป็นชายหนุ่มที่มีท่าทางงามสง่าเหมือนผู้ดีตระกูลเก่าแก่ มันดูมีมนเสน่ห์เหลือล้น
“ยินดีต้อนรับ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยพลังอันน่าเกรงขามแบบไม่ต้องปรุงแต่ง มันดูธรรมชาติเอามากๆ สำเนียงนิวยอร์กอันเปี่ยมเสน่ห์ในน้ำเสียงทุ้มต่ำ ฟังดูน่าพึ่งพิง วินเซอร์สบถอยู่ด้านหลัง อะไร เกิดอะไรขึ้นเหรอ?
“โอ ดูนั้นสิ นั้นหลานเองเหรอวินเซอร์? ปู่ไม่เคยรู้เลยว่าหลานจะเปลี่ยนสไตล์ที่ดูแปลกตาแบบนี้”
ห๊ะ ปู่!!!? ผมพยายามเบิกตากว้างให้คนอื่นรู้ว่าตอนนี้กำลังตกใจโคตรๆ! คนๆ นี้คือปู่ของวินเซอร์? ทำไมหนุ่มขนาดนี้ล่ะ? ผมเหลือบไปมองคุณย่ากานต์แล้วยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่ ให้ตายสิ! พวกเขาไม่แก่ขึ้นบ้างหรือยังไงกัน วินเซอร์เดินต่อเข้ามาด้วยสีหน้าเซ็งๆ ให้ตายเถอะครอบครัวมันหน้าตาดีแถมยังเหมือนพ่อมดแม่มดที่อ่อนเยาว์ตลอดกาล! มันชักจะน่ากลัวแล้วสิ
“ก็แค่ลองเปลี่ยนดู”
“ตลกดี” คุณปู่ยังหนุ่มยังแน่นมองหลานหน้าบลูด็อกแล้วส่ายหน้าไม่เห็นชอบกับสไตล์ดิบเถื่อนไร้อารยธรรมของผู้หลาน วินเซอร์พ่นลมหายใจผ่อนคลายนั่งลงโซฟาตรงกันข้ามกับผู้เป็นปู่ เขากอดอกจ้องเขม็งไปอีกฝั่ง ทำไมผมถึงรับรู้ถึงความเป็นศัตรูระหว่างปู่หลานคู่นี้กันนะ?
“ยังไม่กลับไปอีกเหรอ?”
“การทำงานต้องมีพักหยุดบ้าง”
“อย่าหยุดนานนักล่ะ” วินเซอร์แยกเขี้ยวคล้ายยั่วยุ
“หลานเองก็เหมือนกัน หมดเวลาเล่นแล้ว” คุณปู่ของวินเซอร์ย้อนกลับด้วยใบหน้าราบเรียบ เขาพับหนังสือพิมพ์ในมือวางไว้บนโต๊ะแล้วลุกขึ้นเดินมาโอบไหล่ภรรยาอย่างรักใคร่ เขาหันมามองพวกผมพร้อมกับเอ่ยด้วยท่าทางเป็นมิตร
“ไม่รีบไปพักกันรึ? เย็นนี้เป็นบาร์บีคิวเชียวนะ ใช่ไหมจ๊ะที่รัก?”
“แน่นอนค่ะ สุดฝีมือสำหรับวันหยุดพักร้อนของคุณ” คุณย่ายิ้มหวานเมื่อคุณปู่ก้มลงมาถาม ท่านเขย่งเท้าจูบแก้มคุณปู่อย่างเอาใจ ผมมองคู่รักแสนหวานพร้อมกับลูบต้นแขนที่ลุกซู่ด้วยความหวานเลี่ยน วินเซอร์ทำหน้าบิดเบี้ยวคล้ายกินของผิดแปลกเอาไปแล้วหันไปทางอื่นอย่างเอือมระอา อย่างนี้แหละ ผมเข้าใจดีเลยล่ะว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไงอยู่ เพราะที่บ้านของผมก็มีคู่รักรุ่นใหญ่คู่หนึ่งที่หวานชื่นไม่เลือกที่
“เอ้อ จริงสิ ลืมทักทายว่าที่สะใภ้ไปเลยแฮะ สวัสดีจ้ะหนู” คุณปู่ทำหน้าเพิ่งคิดออก รีบหันมาส่งยิ้มมุมปากนิดๆ แล้วเอ่ยทักเป็นกันเอง “ไม่รู้มาก่อนเลยว่าเจ้าหลานโง่เง่าของฉันจะมีแฟนที่สวยน่ารักแบบหนู ลำบากแย่” ปิดท้ายด้วยการส่งสายตาสงสารเห็นใจ ผมไม่รู้จะตอบกลับยังไง แต่ในใจก็พยักหน้ารับความเห็นใจนั้นอย่างยินดี มีคนเข้าใจเราด้วย!
“ของมันแน่อยู่แล้ว!” วินเซอร์พูดเสียงสูงขึ้นจมูก เขาขยับตัวหันมาพูดกับคุณปู่อย่างรวดเร็ว “แฟนของผมต้องเป็นผู้หญิงที่สวยน่ารักแน่อยู่แล้ว” เจ้าตัวไม่พูดเปล่า ลุกขึ้นคว้าตัวผมไปโอบไหล่กระชับแน่นด้วยกำลังปกป้องผมจากศัตรูอยู่อย่างไรอย่างนั้น มือบีบหัวไหล่ของผมเบาๆ อย่างให้กำลังใจ ผมกะพริบตาเล็กน้อย แม้จะไม่รู้ว่าเขามีแผนอะไรในใจแต่ก็ให้ความร่วมมือตามน้ำไป ผมฉีกยิ้มเล็กๆ ก้มหน้าเขินไม่พูดไม่จา ทำตัวเป็นแฟนสาวไปไม่ติดขัด ฮึ!
“ยินดีที่ได้พบค่ะมิสเตอร์” ผมเงยหน้าเอ่ยทักทายเสียงเบา คุณปู่ยิ้มกว้างยื่นมือมาจับเขย่าเบาๆ คุณย่าไม่มีท่าทีจะแปลกใจอะไรใดๆ กับพฤติกรรมไม่แจ้งชัดของหลานชาย ท่านฉีกยิ้มอยู่ในอ้อมกอดของคุณปู่เหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา
“โอ เรียกฉันว่าคุณปู่วอลเธอร์เถอะ”
“ค่ะ คุณปู่”
หลังจากแนะนำตัวเล็กๆ น้อยๆ กันจบ คุณปู่โบกมือเชิญพวกเราไปพักผ่อน ผมรู้สึกตัวว่าถูกจับจ้องเป็นพิเศษ หว่า ถึงจะเป็นผมก็เถอะ แต่มันก็อดจะรู้สึกประหม่าเขินอายไม่ได้เลย แหงล่ะ นั้นทั้งปู่ทั้งย่าเลยนะ แถมยังใช้สายตาแสกนแบบแนบเนียนโคตรๆ สายตาไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาแม้แต่น้อย สัญชาตญาณของผมมันร่ำร้องว่าคุณปู่คนนี้ต้องมีดีกว่าการหน้าเด็กแน่ๆ แถมยังเป็นอะไรที่อันตรายซะด้วย อ่า มันไม่ทำให้ผมแปลกใจเลยสักนิด ก็เขาช่างเหมือนกับหลานชายตัวเอ้ของเขาขนาดนั้นนี่น่า ได้มาเห็นคุณปู่ทำให้รู้เลยว่าวินเซอร์ถอดแบบออกมาจากคุณปู่มากกว่าคุณพ่อของเขาซะอีก
คุณย่าจัดห้องให้เราทุกคนจริงๆ ย้ำว่าทุกคนนะครับ วินเซอร์หน้าหงิกเป็นม้าหมากรุกบ่นออดแอดไม่ปล่อยผม คุณย่าเดินฉับๆ เข้ามาตัดมือที่จับตัวผมไว้แล้วดันเข้าห้องพัก จัดการปิดประตูห้องรวดเร็ว ไม่ปล่อยให้หลานชายทำตัวประดุจเงาแทรกตัวตามเข้ามาทัน ผมมองประตูห้องได้ยินเสียงโวยวายของหลานชายเจ้าของบ้านก็ไหวไหล่นิดๆ ไม่ใส่ใจ ผมหมุนตัวนั่งลงบนเตียงนุ่ม
แฟนสาวงั้นเหรอ!?
ให้ตายเถอะ ผมอยากรู้ใจจะขาด มันหมายความว่าถ้าพูดออกไปว่าผมไม่ใช่แฟนสาวแต่เป็นแฟนหนุ่มล่ะก็คุณปู่ท่านจะไม่ยอมรับใช่ไหม? ผมไม่ได้ตกใจอะไรมากนักหรอก บางครั้งก็เคยคิดไว้อยู่เหมือนกันว่าจะมีใครสักคนไม่ยอมรับความสัมพันธ์ของเรา บางทีนี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้วินเซอร์หน้าหงิกหน้างอแบบนั้นก็ได้ ถ้าให้ผมเดาล่ะก็เขาคงไม่คิดว่าจะได้เจอกับคุณย่ากานต์และคุณปู่วอลเธอร์ที่นี้ล่ะมั้ง ตอนเจอหน้ากันยังทำหน้าตกใจขนาดนั้นนี่น่า ผมถอนหายใจเบาๆ นี่หมายความว่าผมต้องอยู่ในสภาพผู้หญิงแบบนี้ต่อไปอีกงั้นเหรอ? เฮอะ บ้าชะมัด!
ผมล้มตัวนอนแนบเนื้อผ้านุ่มลื่นของเตียง ได้ยินหอมอ่อนๆ เหมือนเพิ่งทำความสะอาดมาหมาดๆ มันชวนให้หนังตาหนักยกไม่ขึ้นเลยทีเดียว ห้องนี้อยู่ชั้นสอง ระเบียงห้องถูกเปิดกว้างเอาไว้ทำให้ลมพัดแผ่วเย็นสบาย ทั้งกลิ่นต้นไม้ ใบหญ้าทำให้รู้สึกว่ามันอบอุ่นและน่าอยู่จริงๆ เสียงเคาะประตูรัวๆ ดังขึ้นขัดจังหวะการนิทรา ผมขยับตัวเกียจคร้านแบบไม่เต็มใจจะลุก ให้ผมเดานะ ต้องเป็นเจ้าวินเซอร์ที่หน้างอเป็นตะขอแน่เลย ผมถอนหายใจแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตูแต่คนที่ยืนอยู่นั้นทำให้ผมเกร็งเล็กน้อย
“ยังเหลือเวลาบาร์บีคิวอีกนิดหน่อย พ่อหนูสนใจขี่ม้าเล่นไหม?” คุณปู่เอ่ยชวนด้วยท่าทางกระตือรือร้น ใบหน้าแย้มยิ้มอย่างเป็นมิตร น้ำเสียงก็เป็นกันเอง แต่คำพูดกลับทำให้ผมชะงัก ข้างในตัวผมกำลังร้องเสียงแหลม ส่ายหน้าไม่ให้รับคำชวนนี่ด้วยสีหน้าน่ากลัว มันรู้ว่านี่ต้องไม่ใช่คำเชิญชวนเป็นมิตรอย่างที่เจ้าตัวแสดงออกแน่ๆ ผมรับรู้ด้วยสัญชาตญาณ คนๆ นี้ไม่เห็นด้วยกับความสัมพันธ์นี้!
“ว่าไงล่ะ?” ท่าทางยังสบายๆ แต่สายตาที่เต็มไปด้วยอำนาจเด็ดขาดนั้นกำลังคุมคามคาดคั้นเอาคำตอบจากผม และแน่นอนว่าไม่ต้องการคำปฏิเสธด้วย ผมพยักหน้ารับนิดๆ คงไม่มีอะไรมากนัก เพราะยังไงเขาก็คงไม่โหดเหี้ยมขนาดล่อผมไปสังหารแน่ สายตาของเขาถึงจะแฝงไปด้วยความป่าเถื่อนโหดร้ายแต่ก็มีประกายความยึดหยุ่นในนั้นเหมือนหลานชายของเขา ผมถึงได้บอกว่าวินเซอร์เหมือนคนๆ นี้มากกว่าพ่อของตัวเองยังไงล่ะ
“ได้ครับ คงไม่ว่าอะไรถ้าจะให้เวลาผมเปลี่ยนชุดที่ไม่เหมาะกับการขี่ม้านี่เล็กน้อย” ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบนิ่ง ใบหน้าไม่แสดงความตกตื่นใจใดๆ ไม่จำเป็นต้องแสร้งเป็นผู้หญิงต่ออีกในเมื่อเขารู้อยู่ก่อนแล้วว่าผมเป็นผู้ชาย คุณปู่วอนเธอร์เลิกคิ้วเผยความประหลาดใจเล็กน้อยกับท่าทางของผม
“อ้อ ได้ ฉันจะรออยู่ระเบียงหน้าบ้าน” เขาพยักหน้าแล้วเดินออกไป
ผมกลับเข้ามาในห้อง รีบสะสางของในกระเป๋า และเปลี่ยนชุดที่เคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วทะมัดทะแม่ง ดีนะที่วินเซอร์คิดรอบคอบแวะซื้อของจำเป็นก่อนมาถึงที่นี้ ผมถอดวิกผมออกแล้ววางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง ภาพในกระจกสะท้อนเป็นตัวของผม ใช่ ผมเป็นผู้ชาย ไม่มีวันเป็นผู้หญิงและไม่มีทาง แต่นั้นก็ไม่ทำให้ผมเสียใจหรอกนะ ผมเป็นผู้ชายก็ดีอยู่แล้ว
ผมสูดลมหายใจลึกๆ ตั้งสติแล้วเดินออกไปจากห้อง ผมไม่เห็นใครอยู่ในบ้านเลย คนอื่นๆ คงยังวุ่นวายกับการพักผ่อนอยู่ในห้องล่ะมั้ง ผมมองไปที่ประตูใหญ่ด้านหน้า ชายรูปร่างสูงยืนพิงสะโพกสอบสบายๆ กับระเบียงไม้ เขาสวมเสื้อโปโลสีน้ำเงินเข้ม ก็อย่างที่บอกไปแล้ว เขาเหมือนหลานตัวเองเปี๊ยบ ท่าทางยังเหมือนกันเลย ผมยังไม่ทันได้เดินเข้าไปใกล้ คุณปู่ก็เหลือบมามองแล้วพยักหน้าให้ผมเดินตามไป อุตส่าห์เดินเบาแทบจะย่องยังได้ยินเสียงอีก ผมกลอกตาขึ้นฟ้าแล้วเดินตามไปติดๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายบ่นว่าผมชักช้า
คุณปู่พาผมมาที่คอกม้าที่อยู่ไกลจากตัวบ้านเล็กน้อย เขาเดินเข้าไปในคอกเดินเลาะมองม้าแต่ละตัวอย่างพินิจพิจารณา ก่อนจะฉายแววพึงพอใจในสีหน้า ผมมองท่าทางที่แสนจะผ่อนคลายของเขา มันไม่ได้ช่วยให้ผมเบาใจเลย ตรงกันข้ามมันกลับทำให้ผมเครียดมากกว่าเดิมอีก ผมละสายตาจากคุณปู่วอลเธอร์ไปมองม้าในคอกแทน ให้ตาย ม้าแต่ละตัวทั้งสวย ทั้งดูสมบูรณ์แข็งแรง มีม้าพันธุ์ยิปซีแวนเนอร์ด้วยแน่ะ! คนดูแลม้าคอกนี้คงจะใส่ใจดูแล ทุ่มเทหยาดเหงื่อไปไม่ใช่น้อย คุณปู่เดินหยุดที่หน้าคอกม้าตัวสูงใหญ่สีขาวนวล เขาทักทายมันและลูบศีรษะอย่างนุ่มนวล ผมยืนดูอยู่ข้างนอกทำตัวเงียบเหมือนไม่อยู่ที่นี้ ไม่อยากรบกวนท่าทางสุขสงบของคุณปู่วอลเธอร์น่ะครับ
“สุภาพบุรุษผู้หล่อเหลาท่านนี้ชื่อว่า ไวท์วินด์” คุณปู่วอลเธอร์เอ่ยขึ้นหลังจากที่พวกเราเงียบมานานแสนนาน เขาหันมามองผมแล้วพูดต่อ “พันธุ์โธโรเบรด สีขาวหายากมาก แข็งแรง ฝีเท้าเร็วเหมือนพายุ เกิดมาเพื่อแข่งขัน ไม่รู้จักแพ้ จงรักภักดีต่อคนๆ เดียว และคว้าชัยชนะมาให้กับคน ‘พิเศษ’ ของมันเท่านั้น สุดยอดเลยใช่ไหมล่ะ?”
ผมพยักหน้าเรียบๆ ส่องสายตาสำรวจสุภาพบุรุษไวท์วินด์ มันเป็นม้าที่มีโครงร่างสวยมัดกล้ามเนื้อหนาแน่นปราดเปรียว ดวงตาสีดำสนิทสงบนิ่ง เป็นม้าที่เชื่องไม่รู้สึกถึงความพยศเลยแม้แต่น้อย หลังจากทักเสร็จมันก็หันไปเคี้ยวหญ้าต่อ คุณปู่วอลเธอร์ตบมือลงบนหลังมันเบาๆ แล้วเดินออกมา
“ปกติพันธุ์โธโรเบรดค่อนข้างพยศแต่ไวท์วินด์เป็นข้อยกเว้น” คุณปู่เอ่ยขึ้นเมื่อเดินเข้ามาใกล้ผม เขาเผยมือให้ผมเดินต่อด้วยท่าทางสง่างามเป็นสุภาพบุรุษ ผมเดินตามหลังไปเงียบๆ เมื่อกี้ไม่ใช่ม้าของคุณปู่งั้นเหรอ? แต่ท่าทางเขาจะรักมันมากนี่น่า ผมหันไปเหลือบมองไวท์วินด์ผู้หล่อเหลาแล้วเลิกคิ้ว เมื่อมันเอียงหน้ามองมาทางผมเช่นกัน จากนั้นมันก็ส่ายศีรษะนุ่มนวล กะพริบตาปริบๆ ให้ ผมยิ้ม เจ้าม้านี่น่ารักแฮะ
“ไง เลดี้คนสวย ยังดูดีเหมือนเดิมเลยนะ” คุณปู่วอลเธอร์เอ่ยทักม้าสีน้ำตาลอ่อนเกือบเป็นเหลืองนวลผ่อง มันสวยจริงๆ นั้นแหละ นัยน์ตาโตสีเข้ม คองามระหงส์ แผงคอสีขาวอย่างกับใส่วิกผมแน่ะ มันกะพริบไหวแล้วหันขวับไปไม่สนใจ โอ เลดี้ผู้หยิ่งยโส!
“ม้าพันธุ์ Haflinger พันธุ์ดี คอหงส์สวย ฝีเท้าเร็ว วิ่งเรียบ ขี่สบาย เหมาะสำหรับผู้หญิง เลดี้คนนี้ชื่อ เอราเบล่า ม้าของเดียร์หวานใจฉันเอง” คุณปู่พิงศีรษะมาคุยกับผม ทำสีหน้าจนใจ ไม่รู้จะจัดการกับความเฉยชาของเอราเบล่า เลดี้คนสวยผู้เย่อหยิ่งยังไงดี เดียร์? คุณปู่เรียกคุณย่ากานต์แบบนี้เหรอ? โธ่เอ๊ย ครอบครัวตัวที่รักทั้งนั้นสินะ เดียร์ ฮันนี่ ดาร์ลิ้ง! ผมขำในใจ
คุณปู่แนะนำม้าแต่ละตัวๆ ไปเรื่อยๆ ผมเองก็สนใจเรื่องม้าอยู่เหมือนกัน ไม่นานมานี่ผมเองต้องฝึกขี่ม้าเพื่อนำไปใช้แสดงในละคร โชคดีที่ได้พี่ยูไนเต็ดสอนทำให้ฝีมือในการขี่ม้าของผมค่อนข้างพอใช้
“ม้าของฉัน เฟอดินานด์ พันธุ์อาหรับ” คุณปู่วอลเธอร์สะบัดหน้าแนะนำเจ้าม้าสีดำทมิฬขนาดได้สัดส่วนที่สวยงาม ตั้งแต่ที่มันเห็นเจ้าของเดินมาใกล้ก็เกิดอาการคึกคะนอง สับขาสูงๆ ไปมาราวกับอดทนรอให้เจ้านายขี่มันไปบนทุ่งกว้างแทบไม่ไหว ผมมองดูเจ้าเฟอดินานด์ที่กระตือรือร้นกับเจ้านายแล้วหาคำบรรยายไม่ได้ คุณปู่ช่างเลือกม้าได้เข้ากับตัวเองดีนะครับ ปู่วอลเธอร์เรียกคนดูแลม้าเข้ามาใส่บังเหียน
“เธอเองก็ลองเลือกมาสักตัวสิ จะได้ออกไปวิ่งด้วยกัน”
“ครับ”
ผมหันหลังกลับมามองม้าแต่ละตัว โอย! ตัวไหนๆ จะไปสู้กับเจ้าเฟอดินานด์นั้นได้ยังไงกันล่ะ!? ท่าทางม้าดำนั้นอยากจะโชว์ฝีเท้าเต็มแก่ ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วมองไปที่ท่านไวท์วินที่ดูจะต่อกรกับเจ้าดำเฟอดี้ได้ แต่สุภาพบุรุษสุดหล่อก็ไม่มีวาสนากับผมเพราะคนดูแลบอกว่านอกจากเจ้าของแล้วไวท์วินไม่ยอมให้ใครขี่ทั้งนั้น พระเจ้า แล้วผมจะเอาอะไรไปสู้เจ้าดำเฟอดี้ได้ล่ะ! ผมหันไปมองปู่วอลเธอร์ที่กอดอกทอดมองผมรอคอยอย่างใจเย็น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังทดสอบผมอยู่แน่ๆ ให้ตายเถอะ
เจ้าไวท์วินด์ใช้เท้าของมันถีบคอกเสียงดัง ทำให้ม้าคอกข้างๆ ตกใจลุกขึ้นยืน ผมกวาดสายตามองไปแล้วสะดุดกึกกับม้าตัวที่อยู่ข้างคอกเจ้าไวท์วินด์ ผมเดินมาหยุดตรงหน้าม้าสีขาวๆ แต่ก็ออกเหลืองนิดๆ อาจจะเพราะม้าตัวนี้นั่งอยู่ทำให้ผมไม่ทันสังเกต ผมหันไปมองเจ้าไวท์วินด์ที่หันหน้าไปเคี้ยวหญ้าอีกด้าน ส่งสายตาอย่างขอบคุณ ช่างเป็นม้าที่แสนรู้จริงๆ! ผมหันมาพิจารณาม้าตรงหน้า ว้าว! ให้ตาย มันเป็นม้าที่งดงามจริงๆ นะครับ
“สาวน้อยแสนงดงามตัวนี้ชื่อว่า แซนด้า เป็นม้าพันธุ์พาโลมิโนซึ่งสีจะพิเศษ สีเฉพาะที่เรียกตามสายพันธุ์ของมัน เป็นม้าแข่งพันธุ์ดี บังเอิญจริง” ปู่วอลเธอร์เดินเข้ามาเอ่ย เขามองหนูแซนด้าด้วยสายตาพินิจ จากนั้นก็มองไปที่เจ้าไวท์วินด์แล้วบ่นพึมพำเบาๆ ผมถอนหายใจโล่ง บังเอิญจริงๆ นั้นแหละ บังเอิญเลือกได้ดี! ผมส่งสายตาไปขอบคุณเจ้าไวท์วินด์อีกครั้ง ถึงจะไม่ให้ขี่แต่ก็อุตส่าห์ช่วย มันเป็นม้าที่ดีจริงๆ เจ้านายคงจะสั่งสอนมาดีสินะ
:L2:ต่อรีถัดไป :L2:
-
หลังจากคนดูแลใส่บังเหียนเรียบร้อย ผมก็กระโดดขึ้นไปนั่งบนหลังแซนด้าม้าสาวแสนสวย จากนั้นก็ค่อยๆ เดินเหยาะตามหลังเจ้าดำเฟอดี้ที่บรรทุกปู่วอลเธอร์อยู่บนหลัง ทันทีที่เราออกมาจากคอกม้า ปู่วอลเธอร์และเจ้าเฟอดี้ก็วิ่งลิงโลดออกไปกลางทุ่งกว้างรวดเร็ว พริบตาก็ทิ้งระยะห่างจากผมโข ผมมองตามทั้งสองดึงบังเหียนในมือบังคับแซนด้าค่อยๆ เดินตามไป เรื่องอะไรผมก็ผลีผลามวิ่งตามไปด้วยล่ะ ปู่เองต่างหากที่อยากคุยกับผม ไม่ใช่ผมสักหน่อยที่อยากจะคุย เพราะฉะนั้นผมก็จะขี่ม้าเดินชมทิวทัศน์ไปพลางๆ ก่อนล่ะกัน ปู่วอลเธอร์และเจ้าเฟอดี้โลดโพนกันอยู่นานจนเป็นที่พอใจของเจ้าม้าเลือดร้อน จึงวิ่งย้อนกลับมาหาผม
“เมื่อก่อนเจ้าเฟอดินานด์กับเจ้าไวท์วินด์เคยอยู่ที่สหรัฐฯ” เขาบอกผมพร้อมกับม้วนตัวมาดักข้างหน้า ทำให้ผมรั้งเชือกในมือหยุดแซนด้าไว้ ผมเงยหน้ามองเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย พยายามที่จะไม่ให้อีกฝ่ายอ่านออกว่าผมกำลังรู้สึกหรือคิดอะไรอยู่ ปู่วอลเธอร์จ้องผมค่อยๆ หรี่ตาจับสังเกต จากนั้นก็หัวเราะขึ้นจมูก
“และเร็วๆ นี้ พวกมันก็ต้องกลับไปอยู่ที่เดิมที่พวกมันมา” เขาบังคับเจ้าเฟอดี้เดินนำหน้าและกวักมือให้ผมเดินตาม ผมยังคงรักษาความนิ่งเอาไว้ได้ กลับอเมริกางั้นเหรอ? กำลังจะบอกเป็นนัยๆ ว่าวินเซอร์จะต้องกลับอเมริกาสินะ? ได้ยินจากพี่ลอนดอนว่าปู่วอลเธอร์อยู่ที่สหรัฐฯ ผมกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่งที่พี่ลอนดอนเคยพูดถึงปู่วอลเธอร์ให้ฟัง หงุดหงิดตัวเองนิดหน่อยที่ตอนนั้นไม่ตั้งใจฟัง
“นี่ เจ้าหนู มั่นใจเลยว่าหลานชายของฉันคงจะไม่จริงจังกับเธอนักหรอก เพราะอีกไม่นานเขาก็ต้องไปจากที่นี้แล้ว ฟันธงเลยว่าเธอไม่รู้เรื่องนี้แน่”
ระหว่างที่ผมเหม่อ เขาเอียงตัวเข้ามาใกล้และกระซิบกระซาบกับผม น้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรในนั้นแต่ทว่าสีหน้ากลับมีแววเยาะเย้ยถากถางชัดเจน ผู้ชายคนนี้เป็นคนอารมณ์และสีหน้าขัดแย้งกันเสียจริง ผมเหลือบสายตาไปมองเขาแล้วยิ้มนิดๆ เอ่ยกลับไปเต็มไปด้วยความมั่นใจ
“ผมมั่นใจเหมือนกันว่าถ้าเขาไม่จริงจังกับผมมากพอ คุณคงไม่มาข่มขู่ผมอย่างนี้หรอกครับ”
“อ้อ ฉลาดตอบนี่” เขาทำหน้าแปลกใจกับคำพูดของผมแล้วเลิกคิ้วกับความผิดพลาดของตัวเอง ผมผงกศีรษะรับคำชมนั้นเล็กน้อย ถึงผมก็ไม่รู้เรื่องกลับไปอเมริกาจริงๆ ก็เถอะ เรื่องนี้ค่อยเคลียร์ทีหลัง! ปู่วอลเธอร์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอียงหน้ามาเอ่ยกับผมด้วยน้ำเสียงล้อเล่น นี่ถ้าไม่ใช่เราเป็นปรปักษ์กันและผมเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาต้องหลงกลท่าทางเปี่ยมเสน่ห์นั้นแน่!
“แย่จังเลยน่า ฉันเองก็ไม่ได้เกลียดเธอหรอกนะ หนำซ้ำหน้าตาเป็นแบบที่ฉันชอบซะด้วย”
ผมเม้มปากเหมือนยิ้มและไม่ยิ้ม เราสองคนค่อยๆ ผ่อนคลายลง บางทีเขาเองก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่คิดเอาไว้ก็ได้ ปู่วอลเธอร์และผมขี่ม้าไปช้าๆ ไม่มีใครพูดอะไรกับใครก่อน จนกระทั่งลงเนินเขาสู่ที่ราบกว้าง ปู่วอลเธอร์หันมาเอ่ยท้าทายผมให้แข่งกับเขา
“ดูเธอก็ขี่ม้าเป็นอยู่นี่ แต่คงเรียนมาแค่ทำให้ม้าเดินได้สินะ?”
“ผมพอวิ่งได้เท่านั้นครับ” ผมตอบออกไปตามตรง ปู่วอลเธอร์เม้มปากแล้วส่ายหน้าไปมาแบบไม่เห็นด้วยก่อนจะเอ่ยอย่างจริงจัง
“รู้ไหม ม้าน่ะต้องวิ่งนะ ช่วงเวลาที่ดีที่สุดคือตอนอยู่บนหลังในขณะที่พวกมันวิ่งสุดฝีเท้า”
ปึง! ไม่พูดเปล่าปู่วอลเธอร์เหวี่ยงเท้าเตะแซนด้าเต็มแรง ทำให้ผมไม่ทันได้ตั้งตัวเอนหลังเกือบหงายหลังหล่นลงไป แซนด้าเหมือนถูกกดสวิตช์มันคึกคะนองยกเท้าหน้าขึ้นกลางอากาศ ผมต้องคว้าคอมันเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตกลงไป มันส่งเสียงร้องสูงแล้วออกตัววิ่งด้วยความเร็วอันรุนแรง ผมที่หัวสั่นหัวคลอนอยู่บนหลังของมันพยายามที่จะใจเย็นบังคับบังเหียนในมือ ชำเหลืองมองไปทางหลัง ปู่วอลเธอร์กำลังตะบึงม้าตามมาด้วยใบหน้าของปีศาจผู้ชั่วร้ายที่แสยะยิ้มแสนจะพึงพอใจในผลงานการกลั้นแกล้งของตนเอง เส้นด้ายมารยาทงามเส้นบางๆ ขาดผึงจากใจของผม ให้ตาย! ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายแกล้ง ไม่ใช่คนถูกแกล้ง! ผมดึงบังเหียนแล้วกระตุกมันเต็มแรง เรื่องอื่นไว้ค่อยคุยกัน ตอนนี้ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอกนะ!
“ย่าส์!” ผมควบม้าไม่บันยะบันยังแรง สมองที่คิดอะไรมากมายพลันว่างเปล่าไปหมด เหลือแค่สัญชาตญาณเอาชนะเท่านั้น แต่สุดท้ายก็แพ้ให้กับผู้สูงวัยกว่า ผมหอบแฮ่ก เสียพลังกายใจไปอย่างมากกับการขี่ม้าครั้งนี้ ดูจากจำนวนเหงื่อที่ไหลโชกท่วมของผมสิ ผู้ชนะค่อยๆ ควบม้าเข้ามาใกล้พร้อมกับรอยยิ้มเย้ยแบบไม่ปิดเลยสักนิด ผมทำตาขวางใส่ทันที เขาก็หัวเราะฮ่าๆ เสียงดัง
“นี่แหละตัวตนที่แท้จริงของเธอ! ไม่ใช่หนุ่มหงิมเงียบอะไรอย่างที่แสดงออกตอนแรกหรอก!”
ใช่สิ! เจอครอบครัวของแฟนทั้งทีมันก็ต้องแอ๊บเรียบร้อยเป็นธรรมดา
ผมแผดร้องตอบกลับอยู่ภายในใจ จากนั้นก็สาปส่งความอ่อนหัดของตัวเองและตั้งใจจะไปฝึกขี่ม้าจนชำนาญให้ได้! นอกจากอารมณ์หงุดหงิดแล้วผมก็เริ่มเอะใจเล็กๆ เมื่อกี้ผมยังเกร็งสมองคิดนั้นนู้นนี่วุ่นวายแต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลย ผมยืดตัวนั่งตรงมองไปที่ชายรุ่นปู่ผู้มีใบหน้าอ่อนวัยอย่างสงสัย เขาคงไม่ได้ตั้งใจที่ยั่วให้ผมโมโหหรอกใช่ไหม? อารมณ์วุ่นวายใจของผมดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? ทั้งๆ ที่มั่นใจแล้วว่าตัวเองนิ่งที่สุดแล้ว ให้ตาย ต่อไปไม่ควรดูถูกประสบการณ์อาบน้ำร้อนของผู้ใหญ่ซะแล้ว แต่ว่าเขาจะทำให้ผมสบายใจทำไม? เขาต้องทำให้ผมวุ่นวายใจมากกว่าเดิมสิถึงจะถูก
“เธอจะทำยังไงเมื่อเจ้าหลานโง่ของฉันเกิดความกลัวขึ้นมา?”
“ผมก็จะอยู่ข้างๆ เขา” ผมหันไปมองปู่วอลเธอร์ที่กระโดดลงจากหลังม้า ปล่อยเจ้าดำเฟอดี้เดินเล็มกินหญ้า เขาเงยหน้าขึ้นมาถามผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผมไม่ต้องคิดอะไรมาก ตอบไปตามที่ตัวเองรู้สึก
“แล้วถ้าความกลัวนั้นเกิดขึ้นจากเธอที่อยู่ข้างๆ เขาล่ะ?”
“ความหมายว่ายังไง?” ผมกระโดดลงมาจากหลังม้า ยืนเผชิญหน้ากับเขาและถามกลับไปอย่างไม่เข้าใจ หมายความว่ายังไงที่เขาต้องกลัวเพราะผมอยู่เคียงข้าง? ปู่วอลเธอร์ถอนหายใจแล้วค่อยๆ เอ่ยพร้อมกับหันหลังให้กับผม น้ำเสียงของเขาราบเรียบ ไม่มีความรู้สึกใดๆ ในถ้อยคำที่กล่าวแต่ผมว่ามันไม่ใช่หรอก
“ตอนนี้เขายังไม่ทันรู้สึกหรอก แต่นานวันเข้าความกลัวนั้นจะก่อตัวและเพิ่มพูนตามเวลาและความลึกซึ้งของความรู้สึก ยิ่งรักมากเท่าไรยิ่งกลัวมากทวีคูณ และถึงตอนนั้นเขาจะสติแตกทำอะไรไม่ได้ เป็นจุดเริ่มต้นของการเรียกหายนะมาสู่ตัวเขาเอง ฉันรู้ ฉันรู้ดีเพราะฉันเองก็...”
“ฮัก!”
ผมหันไปมอง วินเซอร์ห้อตะบันม้าเข้ามาด้วยสีหน้าจริงจังน่ากลัวมาแต่ไหล พอได้เห็นเขามันทำให้ความรู้สึกอึดอัดแน่นในตัวค่อยๆ คลายเป็นเบาสบาย ให้ตายเถอะ แค่นี้ก็ทำให้ผมกู่ร้องดีใจแค่ไหน เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นห่วงผมมากล้นขนาดไหน ในสายตาของผมเหลือแค่เขาเท่านั้น ในที่สุดก็มาสักที เจ้าบ้าเอ๊ย!
“ในที่สุดอัศวินขี่ม้าขาวก็โผล่หัว” ปู่วอลเธอร์โยกศีรษะอย่างเบื่อหน่าย ก่ำกึ่งระหว่างหมั่นไส้กับเอ็นดูฉายออกมาทางสีตาม่วงเข้มคู่สวยนั้น ผมกระตุกมุมปากแล้วเอ่ยตอบ
“ผมเป็นผู้ชาย และนั้นแหละคือข้อดีที่เขาไม่จำเป็นต้องกลัวว่าผมจะเป็นอะไรไปง่ายๆ ไงล่ะ”
“อย่าดูถูกผู้ชายตระกูลของเรา ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายเมื่อเราได้ปักใจรักคนๆ นั้นแล้ว ความรัก ความห่วงหาอาทรจะไม่ลดน้อยลงเพียงเพราะเขาเป็นหญิงหรือชาย มันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีวันหมด” ปู่วอลเธอร์เอ่ยเสียงเข้ม จ้องเขม็งมาที่ผมอย่างจริงจัง มันไม่ใช่การข่มขู่ ผมรู้สึกว่ามันเป็นเหมือนคำมั่นสัญญาอย่างไรอย่างนั้น ผมหน้าแดงวูบ หันไปมองคนที่ควบม้าอย่างร้อนรนแล้วใจอ่อนยวบ
“จะเชื่อหรือไม่ก็ตามแต่ฉันทำเพื่อหลานชายงี่เง่าของฉัน การรักผู้นำตระกูลอย่างพวกเรามันทรมานยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็น”
ผมเห็นความเศร้าๆ ที่เกิดชั่ววูบแล้วมันก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว กลับสู่ความเข้มแข็งดุดันดั่งเดิม ปู่วอลเธอร์ทำหน้าราบนิ่งเดินผ่านหน้าผมเหวี่ยงตัวขึ้นไปนั่งบนหลังของเจ้าดำเฟอดี้ก่อนจะควบวิ่งสวนทางกับวินเซอร์ที่ใกล้ถึง ผมมองตามไปไม่พูดอะไร ความอ่อนแอของผู้นำตระกูลเป็นสิ่งต้องห้าม ผมพอจะเข้าใจความคิดและความรู้สึกของเขา แต่ผมทำตามที่เขาขอไม่ได้ ผมอยากจะบอกเหลือเกิน ทุกปัญหาต้องมีวิธีแก้ไขมากกว่าหนึ่งสิ! มันขึ้นอยู่กับว่าเราจะหาเจอหรือไม่ต่างหากล่ะ ผมเอียงหน้ามามองวินเซอร์ที่กระโจนลงมาจากหลังม้าพุ่งเข้ามากอดผมไว้แน่น
“ฮัก! ไม่เป็นไรนะ ฉันมาแล้ว!”
เจ้าบ้า ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย นายต่างหากล่ะที่เป็น!
ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วยกมือโอบตอบลูบไล้แผ่นหลังกว้างที่สั่นระริกราวกับกำลังตื่นกลัว ผมแนบหน้าเข้ากับซอกคอของเขา เบียดร่างกายเข้าหาความแข็งแกร่งมั่นคงของเขา กลิ่นสบู่อ่อนๆ โชยออกมาตัวแสดงความเพิ่งอาบน้ำมาแน่ๆ วินเซอร์ดึงผมออก ปากถามว่าผมเป็นอะไรหรือเปล่าแต่ไม่ยอมให้ผมตอบ เขาพลิกตัวผมคลำหาจุดสึกหรออย่างจริงจัง ดูสิ แม้แต่ผมก็ยังยุ่งเหยิงเป็นรังนก รีบมากเสียจนไม่ทันหวีผมดีๆ ก่อนมา ผมแอบยิ้มขำ เขย่งตัวยื่นมือไปลูบผมยุ่งเหยิงนั้นให้เข้ารูปเข้ารอย
“ไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอ?”
“จะเป็นอะไรได้เล่า นายกลัวปู่วอลเธอร์กัดฉันเหรอไง?” ผมอุตส่าห์พูดเล่นด้วยแต่กลับถูกมันขึงตาดุใส่ซะงั้น หลังจากคุณแฟนผู้ทำหน้าเป็นน้องๆ ยักษ์วัดแจ้งแน่ใจเรื่องสวัสดิภาพของผม เขาก็ชวนกลับบ้านให้ผมอาบน้ำ
“นี่หวังว่าจะได้เล่นมุกตัวเหม็นเพื่อแต๊ะอั๋งล่ะสิ” ผมบ่นอย่างรู้ทันปีศาจกัปปะที่สะบัดหน้าพรืด ตาลุกวาว ทำหน้าเจ็บใจที่ฉวยโอกาสได้ไม่เพราะผมรู้ทัน แต่ไม่วายจะวาดลายทิ้งไว้ด้วยการปฏิเสธหน้าใสซื่อ
“เปล่าซะหน่อย เห็นฉันบ้ากามตลอดหรือไง?”
ผมพยักหน้า เขาก็ทำหน้างอใส่ทันที เฮอะ พูดความจริงแล้วทำเป็นงอน วินเซอร์โดดขึ้นหลังม้าซึ่งผมเพิ่งสังเกตว่าเป็นท่านไวท์วินด์นั้นเอง! ก็พอเดาได้ล่ะนะว่าเป็นม้าของใคร? เจ้าไวท์วินด์พยักศีรษะหงึกๆ ให้กับผมเหมือนจะถามว่า ‘เรียบร้อยดีไหม?’ ผมหัวเราะกับความเพ้อเจ้อของตัวเอง วินเซอร์อุ้มผมขึ้นมานั่งด้วย ให้ตาย เขาแข็งแรงจริงๆ นะ ดึงพรวดเดียวก็ทำให้ผมมานั่งบนหลังม้าด้วยได้แล้ว ก่อนที่เราจะออกตัววิ่ง แซนด้าก็เดินเข้ามาหาพวกเรา สงสัยเมื่อกี้เดินเล็มหญ้าเพลินล่ะมั้ง วินเซอร์มองแซนด้าอย่างแปลกใจ
“ฉันพามันมาเองแหละ” ผมแหงนหน้าไปข้างหลังแล้วบอกเขา แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟังคร่าวๆ วินเซอร์เลิกคิ้วก้มหน้ามองเจ้าไวท์วินด์ ก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะชอบใจเสียงดัง ตบหลังคอของเจ้าตัวที่กำลังเชิดหน้าทำตัวเหนือ
“ให้ตาย แกนี่มันแสนรู้ตัวจริงเลยว่ะ เอาเมียตัวเองให้เมียเจ้านายขี่!”
(http://i.imgur.com/8aIgEY1.png)
ร้อนๆ จ้า อ่านระวังๆ นะ เดี๋ยวมันลวก! 555
ทุกคนเข้าสู่มหกรรมมิดเทอมสินะ
แต่ปอยแก่แล้ว จารย์ไม่ให้สอบ ฮิๆ
เหมือนได้หยุดสักหนึ่งอาทิตย์เลย ดีใจจัง!
รีบเร่งมาปั่นนิยายทันที นี่แหละคือสิ่งที่อยากทำ >_<
พอจบตอนนี้ก็จะเข้าสู่ช่วงที่พัวพันกับเรื่องคู่กัด
แถมยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับตอนพิเศษของโซโล่(ที่กำลังแต่งอยู่)ด้วย
ใครคิดถึงหนูพรีสต์กะคุณชายโซโล่ก็อ่านเรื่องนี้แก้คิดถึงไปก่อนล่ะกันนะจ้ะ!
สาระในเรื่อง(มีด้วย!?)
ม้าพันธุ์ยิปซีแวนเนอร์ (Gypsy Vanner)
(http://i.imgur.com/9DHrQGp.jpg)
ขึ้นชื่อว่าเป็นม้าที่สวยที่สุดในโลกจ้ะ ผมสลวยสวยเก๋ขนาดนั้น ไม่สวยก็ไม่รู้จะว่ายังไงล่ะ!
ม้าพันธุ์โธโรเบรด (Thoroughbred)
(http://i.imgur.com/pEbG4Iw.jpg)
ยิ่งเป็นสีขาวก็จะหายากมากกก! ส่วนใหญ่จะเป็นสีน้ำตาล ดำ อะไรแถวๆ นี้
ในเรื่องก็จะเป็นไวท์วินด์ ม้าของพระเอก วินเซอร์นั้นเอง
ม้าพันธุ์ Haflinger
(http://i.imgur.com/bsnW6hJ.jpg)
เป็นม้านอก ไม่แน่ใจว่ามีในไทยไหม? พันธุ์นี้มีแถวๆ ออสเตรเลียและอิตาลีเหนือ
ในเรื่องก็เป็นม้าของคุณย่ากานต์ งามสง่าสมเจ้าของแล้วล่ะ!
ม้าพันธุ์อาหรับ หรือ พันธุ์อารเบียน (Arabian)
(http://i.imgur.com/aQtxTog.jpg)
เป็นม้าเลือดร้อนที่ชอบคึกคะนอง ใครที่ชอบม้าเรียบร้อยล่ะก็ บอกบายพันธุ์นี้ไปเลย
อย่างที่ฮอยฮักพูด ม้าอาหรับดูแข็งแรง สง่า แฝงไปด้วยความป่าเถื่อน (?) เหมาะกับคุณปู่วอลเธอร์ที่สุด!
ม้าพันธุ์พาโลมิโน (Palomino)
(http://i.imgur.com/kN0uzTT.jpg)
เป็นม้าสำหรับแข่งจ้ะ แวบแรกที่เห็น อ๊าย เธอช่างงาม! เหมาะให้คนงามๆ อย่างฮักขี่ม๊าก! จัดปายยย
ปล. หัวฟูเพราะหาข้อมูลม้า :katai4: ผิดประการใด ช่วยทักให้ด้วยนะจ้ะ!
-
คิดถึงคนแต่งนะ
กลับไปอ่านใหม่ดีไหม :laugh:
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้ว คิดถึงฮักสุดๆอ่ะ
-
ม้า ก้เหมือนเจ้านายเนี่ยแหละ
5555
น่ารักจิงๆ ไวด์วิน
-
กรี๊ดดดด มาแล้ววว :hao5:
-
น้ำตาจะไหล
มาแล้วอะ มาแล้ว กรี๊ดด
อยากอ่านต่อแล้วอะพี่ปอยยย
-
เข้ากันดีเหลือเกินทั้งม้าทั้งเจ้านาย
-
น้องปอยมาแล้ว
อย่าหายไปนานๆอีกนะ คิดถึงอ่า คิดถึงมากๆ
คุณปู่เนี่ย ดูน่ากลัวยังไงชอลกล ฮักสู้ๆนะ
-
กลับไปอ่านตอนเก่าเรียบร้อย :laugh:
ม้าสวยๆก็ต้องคู่กับคนสวยๆสิ :hao6:
-
น่ารักสุดๆเลย o13
-
:katai1:ตายล่ะ นางอัพนิยายยยยยยยยยยยยยยย
ไม่ได้ฝันไปปปปป :katai2-1: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7:
มาต่อเร็วๆน่ะะะะะะะะะะะะ :z2: :z2: :z2:
-
แหมชอบมุกตอนจบจังค่ะ แต่ขอท้วงนิดนะคะว่าปกติม้าจะไม่นั่งหรือนอนจนกว่าจะคลอดหรือป่วยเท่านั้นค่ะ เปลี่ยนเป็นให้สาวน้อยเธอไปหลบในมุมมืดแทนดีกว่านะคะ ^^
-
ชอบเจ้าไวท์วินด์ดีแท้ แสนรู้เหลือเกินนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านแบบข้ามวันข้ามคืนกันทีเดียว
ฮักน่ารักที่สุดอ่ะ>_<"
-
ม้ายังเริ่ด!!!!
-
เอาเมียตัวเองให้เมียเจ้านายขี่
555555555555555555 :katai2-1:
-
ฮักสู้ๆ55คุณปู่ต้องการอะไรกันแน่
-
:L2:
-
ว่าจะไม่อ่านไม่อ่าน รอ.2มาก่อนค่อยอ่าน
สุดท้ายห้ามใจตัวเองไม่ได้ ฮือๆๆๆ รอตอนต่อไปอยู่นะค๊าาาาา
ขอบคุณมากค่ะ
-
รอตอนต่อไปด้วยใจกระวนกระวาย :hao7:
-
น่ารักกก :z2:
-
คิดถึงวินเซอร์กับฮักมากๆๆ
มาต่ออีกนะคะ :hao7:
-
ดูๆไปแล้วคุณปู่ไม่ร้ายอย่างที่คิด เหมือนจะมาเตือนฮักด้วยว่าถ้าเลือกจะรักวินเซอร์ หนทางข้างหน้าไม่ได้ง่ายเลย
ม้าแต่ละตัวเริ่ดสุดๆ เราเทใจให้เจ้าอาหรับ เท่ห์มาก
-
สนุกกก มากกกก ลุ้นว่าจะเป็นยังไงต่อไป น่าติดตามมากค่ะ
-
จิ้มๆๆ :z13:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มีรวมเล่มยังค่ะเนี่ย (จะสั่งจอง อิอิ) :hao7:
เห็นไม่มาต่อนาน เลยถาม :hao5: (ถ้ามีแล้ว แล้วของยังเหลือไหม?: ยากได้คู่นี้มากๆค่ะ)
"ชอบคู่นี้ที่สุด :o8:"
-
ตอนที่ 31.2
วงบาร์บีคิวคึกคักไปด้วยตัวเอนเตอร์เทนทั้งหมดหลายที่พยายามขนมุกมาโชว์อย่างไม่กั๊ก ผมเองก็แอบยิ้มๆ กับมุกตลกเจ็บตัวของรีเบคโก้ บรรยากาศเหมือนมาพักแรมที่บ้านตากอากาศ ถ้าไม่นับไอ้คนที่คอยแยกเขี้ยวขู่ลูกพี่ลูกน้องของตัวเองและส่งสายตาคุมคามปู่ของตัวเองล่ะก็ มันถือว่าเป็นค่ำคืนที่สนุกเลยทีเดียว ผมหันมามองวินเซอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ คอยเทคแคร์ดูแลอาหารการกิน ผมได้กินบาร์บีคิวหอมกรุ่นโดยไม่ต้องทนไฟร้อนๆ ของเตา คอแห้งก็ไม่ต้องลุกให้เมื่อยเพราะเดี๋ยวมันก็ร่อนมาพร้อมกับใบหน้าหล่อๆ ที่ยิ้มเอาอกเอาใจ
แหม ทำตัวน่ารักกว่าปกติแบบนี้ ผมชักเกิดความระแวงแปลกๆ ขึ้นมาซะแล้วสิ!
“พี่ฮอยฮักค่า~ เป็นยังไงบ้างคะ? บาร์บีคิวฝีมือบิ้นอร่อยไหมคะ?” ริบบิ้นลูกพี่ลูกน้องคนสวยของวินเซอร์เพียรพยายามเข้าใกล้ผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงออเซาะน่ารักน่าชัง และก็โดนสายตาเลเซอร์ของคุณแฟนของผมยิงในทันที ไม่พูดไม่จาจ้องขู่อย่างเดียว สาวน้อยใจกล้าเชิดหน้าสู้แล้วยิ้มประจบมาให้ผม เห็นแบบนี้แล้วรู้สึกขำนิดหน่อย
“ครับ อร่อยมาก”
“ได้ข่าวว่าแกนั่งดูอยู่เฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง!” ปืนเลเซอร์แดกดันเสียงเข้ม ริบบิ้นยักไหล่ชวนผมคุยต่อด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วช่างเจรจา ไม่สนใจสายตาเลเซอร์ของเด็กแว้นแม้แต่น้อย วินเซอร์ขยับกระแซะตัวผม นี่ถ้ามันกายตัวนอนพาดกลางได้คงทำไปนานแล้วครับ ขนาดนี้ยังทำตัวเป็นไอ้เหลือบรัดรอบตัวผมซะแน่น คอยตีไม้ตีมือสาวน้อยหน้าแฉล้มที่พยายามยื่นมือมาแตะผม
ระหว่างเกิดสงครามงูเหลือมกับไม้เลื้อย คุณย่ากานต์ลุกขึ้นจากที่นั่งปล่อยให้คุณปู่นั่งแหงนหน้ามองดาวอยู่คนเดียว ผมมองตามไปอย่างสงสัย ไม่นานคุณย่ากานต์ก็กลับมาพร้อมกับเสียงเพลงของสุนทราภรณ์ดังขึ้น คุณปู่วอลเธอร์หัวเราะเงยหน้ายิ้มกว้างให้กับภรรยาพร้อมกับหลิ่วตาให้ คุณย่ากานต์กอดอกยิ้มแป้นตอบกลับ วินเซอร์เบ้ปากแล้วลุกขึ้นเดินหนีไปเลย อ่า รุ่นใหญ่สวีทกันอีกแล้วครับ เล่นเอาคุณหลานผู้หน้าบาง(?)เดินหนีไปเลย
ผมมองคุณปู่วอลเธอร์ลุกเดินไปโน้มตัวลง ยื่นมือไปหาคุณย่าอย่างสง่างามน่ามอง คุณย่าอมยิ้มแล้วยื่นมาไปจับและทั้งสองก็เดินออกไปยืนกลางลานที่กลายเป็นฟลอร์เต้นรำจำเป็น คู่รักรุ่นใหญ่สบตากันหวานซึ้งพร้อมทั้งค่อยๆ เคลื่อนตัวไปตามจังหวะของเพลง ผมพยายามจะซึมซับความโรแมนติกของคู่รักสุดหวานซึ้ง ดูสิ สบตาส่งยิ้มหวานพร้อมกับเต้นรำท่ามกลางแสงเดือนหมู่ดาว ผมชักสงสัยว่าความโรแมนติกนี้มันถ่ายทอดผ่านทางพันธุกรรมหรือเปล่า? ถ้าไม่นับการกระทำห่ามๆ ของเจ้าเด็กโข่งของผมก็นับว่ามันเป็นหนุ่มโรแมนติกทีเดียว! ผมโยกตัวตามเพลงไปอย่างเพลิดเพลิน
“ให้เกียรติผมสักเพลงครับคุณผู้หญิง”
ผมชะงักเมื่อได้ยินประโยคชวนด้วยภาษาไทยแบบแปร่งๆ เงยหน้าขึ้นก็เห็นอับดัลยืนหน้ายิ้มระรื่นชื่นบานโน้มตัวลงชวนสาวน้อยริบบิ้นที่กลั้นยิ้มสุดกำลัง ก่อนจะยื่นมือไปให้เป็นการตอบรับคำชวน หนุ่มแขกก้มตัวจูบแตะหลังมือของสาวนิดๆ แล้วยิ้มหวานปานน้ำตาลเชื่อมจนผมขนลุกเกรียว แต่ไม่เท่าคนถูกจูบหรอกครับ รายนั้นอ้าปากเหวอหน้าแดงก่ำ ผมฟันธงทันที เสร็จไอ้หนุ่มโรตีแน่!
อับดัลพาริบบิ้นออกแด้นซ์กลางฟลอร์แสงจันทร์นวล ตอนแรกทั้งคู่ก็เก้อเขินกันอยู่บ้างแต่ก็ค่อยๆ ปรับเข้าคู่กัน เขาสองคนเหมาะสมกันดีนะ ผมมองคู่เต้นรำทั้งสองสบตาหวานซึ้งเริ่มรู้สึกเป็นส่วนเกินในบรรยากาศชมพูจ้าขึ้นมา ผมหันซ้ายหันขวามองหาคนที่ลุกไปในตอนแรกเริ่ม หายหัวไปไหนของมันวะ? แต่แล้วก็ไปสบตากับหนุ่มผู้ถูกกีดกั้นให้นั่งโดดเดี่ยว รีเบคโก้ยิ้มแห้งๆ ให้กับผมแล้วยักไหล่ชี้ชวนไปที่ฟลอร์เต้นรำ ผมเลิกคิ้วรับแล้วยกนิ้วลากผ่านคออย่างรวดเร็ว เจ้านั้นก็ทำหน้าบางอ้อเข้าใจในทันทีก่อนจะยกนิ้วโป้งให้กับผม
มองคู่เต้นที่เปลี่ยนจังหวะเป็นสนุกสนานแล้วเริ่มอิจฉาเล็กๆ ไอ้บ้านั้นหายไปไหนของมันวะ? ผมนั่งอยู่สักพักแล้วลุกขึ้นเดินขึ้นบ้านไป ไม่ได้ตามหาเจ้าคนที่หายหน้าหายหนวดหรอกนะครับ เรื่องอะไรผมจะต้องตามง้อมันด้วยล่ะ เฮอะ! ผมมาเข้าห้องน้ำต่างหากเล่า! ผมเดินเข้าห้องพักของตัวเองเปิดไฟห้องน้ำแล้วเข้าไปทำธุระอย่างรวดเร็ว ก่อนจะทำความสะอาดล้างไม้ล้างมือแล้วเดินออกไป ผมแทบผงะกับเงาทมิฬที่นอนลอยหน้าลอยตาอยู่บนเตียง
เชี่ย ตกใจแทบตาย นึกว่าโจรขึ้นบ้านที่แท้โจรปล้นสวาท! เจ้าตัวต้นเหตุพลิกตะแคงตัวมาหาผมแล้วส่งยิ้มกวนๆ มาให้คล้ายที่รู้ว่าผมตกใจจนสะดุ้ง วินเซอร์ลุกขึ้นนั่งแล้วตบมือลงข้างๆ ตัวที่ว่าง ผมพาตัวมานั่งอย่างว่าง่ายแล้วเริ่มยิงคำถามทันที
“หายไปไหนมา?”
“แถวๆ นี้แหละ” เจ้าตัวตอบแบบปัดๆ ไปให้พ้นตัว วินเซอร์พลิกตัวเข้ามาคว้าตัวผมไปกอดหมับรวดเร็วและเบาแรง เขาหัวเราะในลำคอแล้วเอ่ยเนิบนาบเน้นคำ ยั่วยวนและปลุกเร้าอารมณ์โดยไม่ต้องพึ่งวัตถุใดอื่น
“เต้นรำแบบนั้นไม่น่าสนใจนักหรอก จืดชืด”
“หือ? แล้วอะไรล่ะที่น่าสนใจ?” ผมมองมือของเขาที่ค่อยๆ เคลื่อนลูบไล้ใบหน้าของผมอย่างนิ่มนวลแผ่วเบา ไหลไปตามกระแสที่อีกฝ่ายก่อขึ้นอย่างไม่รีบร้อน วินเซอร์ยิ้มมุมปากมีเลศนัย ทำตาวิบวับ กระซิบเสียงแหบพร่า ขบติ่งหูเบาๆ เล่น
“อะไรน่า? เร้าใจกว่าแทงโก้ เมามันกว่ารุมบ้า”
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ขนลุกเกรียวกับน้ำเสียงที่ทอดเสียงออเซาะซอเลาะ ร่างกายมันตอบสนองรุ่มร้อนขึ้นมาทันที อาการคลอเคลียเนิบนาบไม่ห่างทำให้ใจสั่นไหว ผมหันไปมองและสบเข้ากับดวงตาสีเข้มที่จับจ้องผมไม่วางตา มันส่งความโหยหามาให้ สื่อความต้องการของเจ้าของที่มีอยู่ล้นปรี่ ผมปรือตาลงขยับตัวเข้าหาใบหน้าหล่อเหลาคมสัน จรดริมฝีปากอุ่นเข้าหากัน ค่อยๆ แตะต้อง เชื่องช้า นุ่มนวล
ระหว่างที่เราสอดประสานลมหายใจอุ่นร้อน มือก็ช่วยกันปลดเปลื้องอาภรณ์ที่ติดตามเนื้อตัวออก ผมยกแขนดึงเสื้อยืดออกพ้นศีรษะคว้าลำคอหนาประทับจูบที่ร้อนแรงจนได้ยินเสียงครางลอดจากริมฝีปากของเขา ผมปลดเสื้อเชิ้ตลายขวางของเขาออก วินเซอร์ดึงผมขึ้นไปเกยนั่งบนตักแล้วก้มหน้าจูบไซ้ซอนตามเปลือกกายที่ว่างเปล่า ผมเอียงคอเปิดทางโล่งให้กับการสำรวจตรวจตราของคนรัก มือลูบไล้ตามแผ่นหลังเคล้าคลึงกล้ามเนื้อแน่นปึก
“คิดถึงแทบจะเป็นบ้าแน่ะ ให้ตายเถอะ” วินเซอร์พึมพำแหบต่ำตามผิวกายของผม เขาดูดเม้มเนื้อผิวเป็นจุดแดงช้ำ ซุกจมูกหายใจลึกสูดดม
ผมพยักหน้าคล้อยตามเพราะผมกับเขาแทบไม่ได้เจอหน้ากันเลย เราสองคนต่างฝ่ายก็ทำงานยุ่งโดยเฉพาะผมที่ปลีกตัวไม่ได้เลย จนบางครั้งผมก็เริ่มไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ของเรา มันจะยังเหมือนเดิมหรือเปล่า? ไม่ใช่ว่าตัวห่างใจก็ห่างไปด้วยหรอกนะ? แม้แต่คนรักมั่นก็ต้องใจสั่นคลอนเพราะความห่างไกลแล้วนับอะไรกับพ่อพวงมาลัยร้อยชายอย่างคนตรงหน้านี้ล่ะ! ผมเอนตัวออกทำให้วินเซอร์ครางไม่พอใจ
“นั้นสินะ นานมากแล้วที่เราไม่ได้อยู่กันแบบนี้”
วินเซอร์ทำหน้าเคร่งเครียด พยักหน้ารับ ผมก้มหน้าช้อนตามองเขาแล้วถามกึ่งหยอกกึ่งจริง
“บอกสิว่าได้เกเรหรือเปล่า?”
เขามองผม ตาลอยละเมอตอบ
“ไม่เลยครับ เป็นเด็กดีตั้งใจทำงานอย่างเดียวเลย”
“อืมมม อย่างนี้ก็ต้องให้รางวัลเด็กดีแล้วน่ะสิ” ผมทำหน้าครุ่นคิดอย่างไม่จริงจังนัก วินเซอร์ทำตาโต กลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก เขาพยักหน้ารับรัวๆ เหมือนกลัวจะไม่ได้รางวัลถ้าพยักหน้าช้ากว่านี้ ผมยิ้มจงใจให้มันยั่วยวน เผยอริมฝีปากเนิบนาบแล้วตวัดลิ้นเลียตามเรียวปาก
“นอนลงสิดาร์ลิ้ง”
“ตามนั้นเลยที่รัก” วินเซอร์กลั้นยิ้มเอนตัวทำตามไม่อิดออดเลยแม้แต่สักนิด เฮ้อ ใจง่ายจริง!
“นอนเฉยๆ มือห้ามเกาะกะ” ผมบอกสำทับขึ้นเรียกเสียงครางประท้วงอย่างไม่พอใจ
ผมหรุบตาลง ใช้นิ้วไต่ตามแผงอกที่ขยับขึ้นลงตามจังหวะหายใจ มันเป็นแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแน่นสมบูรณ์พร้อมแบบบุรุษนักรบอาชาไนย หาได้ยากในตัวของผู้ชายยุคดิจิตอลที่อะไรๆ ก็สะดวกสบายไปซะหมด ถ้าอยากได้รูปร่างแบบทรมานใจสาวน้อยสาวใหญ่ต้องบ้าออกกำลังกายน่าดู อ๊ะ ผมไม่ได้จะพาดพิงถึงใครใดๆ ทั้งสิ้นนะครับ กรุณาอย่าไปคิดถึงหนุ่มบ้าออกกำลังกายกลัวอ้วนขึ้นสมองอย่างเพื่อนใครบางคนซะล่ะ!
ผมยกตัววาดขาข้ามฝั่งค่อยๆ ทิ้งตัวนั่งลงบนตัวที่เกร็งขึ้นฉับพลัน วินเซอร์กลั้นหายใจ เจ้าหมอนี่มันจะตื่นเต้นเกินไปหรือเปล่า ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรมันก็ออกอาการขนาดนี้ซะแล้ว นี่ถ้าผมทำขึ้นมาจริงๆ มันไม่ใจวายไปเลยหรือไงกัน? ผมพยายามควบคุมไม่ให้ตัวเองหัวเราะ เดี๋ยวเจ้าบ้านี่จะเข้าใจผิดคิดว่าผมขำมันอีก อันที่จริงก็ขำมันนั้นแหละ
ผมลูบไล้ตามเนื้อตัวของวินเซอร์ เอ้า ผ่อนคลายหน่อยนอนหายใจแผ่วเชียว มือของผมลูบวนมาที่อกด้านซ้ายที่มันเต้นระรัวเสียงดัง ผมชำเหลืองมองใบหน้าหล่อเหลาซึ่งตอนนี้ไร้หนาวไร้เคราใสกิ๊งเป็นหนุ่มน้อยเช่นเดิม วินเซอร์เองก็จ้องผมเขม็งพร้อมกับส่งสายตาคึกคักเหมือนจะถามว่า ‘แล้วไงต่อ?’ ผมค่อยๆ โน้มตัวลงหน้าชิดหน้า ปลายจมูกจรดกันแล้วเอียงหน้าเคล้าริมฝีปากแผ่วเบาเหมือนปีกนกลูบไล้
เด็กดีที่นอนนิ่งเชื่อฟังคำสั่งกันสุดๆ ขยับตัวบดเบียดริมฝีปากเข้าหาผมแบบไม่ยอมพ่ายแพ้แม้จะใช้มือไม่ได้ก็ตาม พวกเราจูบแลกสัมพันธ์ทางลิ้นเสียดสีดูดดื่มจนร้อนฉ่า ผมสอดมือไปตามกลุ่มผมสีเงินยวงที่งดงามนุ่มสลวย กระตุกมันเบาๆ จนเขาแหงนหน้าแล้วบดริมฝีปากรุนแรงจนรู้สึกได้ว่าปากของตัวเองบวมแดงนิดๆ ผมผละจูบอย่างอ้อยอิ่งเนิบนาบเสียจนคนข้างล่างเริ่มขยับเขยื้อนแขนขา
“อย่าขยับเด็ดขาด!” ผมเงยหน้ามาเอ่ยปรามมองเขาแล้วส่ายหน้านิดๆ ให้
“โหดร้าย” วินเซอร์ครางหงิงทำหน้าเหมือนผมเป็นคนโหดร้ายส่งสายตาประณามมาให้
ผมเชิดใส่ แน่ล่ะ ผมใจร้ายมากนะ! หึๆ
ผมไล่จูบตั้งแต่ต้นคอ ลาดไหล่หนา ตามตัวที่อุ่นจัด ทุกครั้งที่ประทับริมฝีปากตามผิวกายร้อนผ่าวเขาก็จะกระตุกตัวนิดๆ มือของผมคำลงกลางตัวไปที่จุดร้อนที่สุดของเขามันเริ่มชูชันตัวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผมจัดการอุปสรรคชิ้นสุดท้ายออกแล้วค่อยๆ ใช้มือลูบไล้หยอกล้อมันตามที่เขาเคยทำกับผม วินเซอร์ร้องครางเสียงแผ่วยันตัวขึ้นให้มือของผมได้ปรนเปรอเขาถนัดถนี่ ผมเคลื่อนตัวลงต่ำแล้วไปเรื่อยๆ จนถึงจุดหมาย ผมเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าแดงก่ำหอบถี่ๆ ของวินเซอร์แล้วกลั้นยิ้มแสร้งถามออกไป
“ยังโหดร้ายอยู่ไหม หือ? ดาร์ลิ้ง”
“ที่รัก มันจะโหดร้ายแน่ถ้าหยุด!” วินเซอร์กลั้นเสียงแล้วเอ่ยย้อนกลับพร้อมกับหัวเราะหึๆ ส่งสายตาลูกหมาน้อยใสซื่อขอร้องอ้อนวอนมาให้กับผม ผมขี้คร้านที่ตอบกลับเพราะตอบไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ที่แน่ๆ เจ้าคนเหลี่ยมจัดก็ต้องหาถ้อยคำโต้ตอบอีกตามเคย ผมใช้มันไปควบคุมอย่างอื่นที่ซื่อตรงกว่าเจ้าตัวมันจะเวิร์คกว่าอีก
“เป็นไง?” ผมถามพึมพำพ่นลมใส่แก่นร้อนที่เต้นตุ้บๆ ราวกับมีชีวิต วินเซอร์ครางกระหึ่มในคอตอบเหมือนจะขาดใจ
“อืมมมม! เยี่ยมมม!”
ผมหัวเราะแล้วตั้งอกตั้งใจมากขึ้นกว่าเดิม เอียงหูฟังคนที่นอนทุรนทุรายเหมือนโดนเชือด เป็นเอามากจริงๆ สงสัยที่ผ่านจะทำตัวดีเหมือนอย่างที่ปากบอกจริงๆ นั้นแหละ อาการคล้ายคนอดยากปากแห้งมานาน ผมตวัดลิ้นเลียอย่างครึ้มอกครึ้มใจแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะจู่ๆ เจ้าคนที่ดิ้นแด่วๆ เป็นปลาเกยตื้นก็ลุกขึ้นพรึบเดียว ใบหน้าเขาเคร่งเครียด ดวงตาทอประกายระยิบร้อนแรงดุดัน หายใจหอบโยนทั้งตัว ผมสะท้านรับรู้ถึงภัยอันตรายจากคนตรงหน้า แย่ล่ะ ดันไปปลุกพญามารตื่นขึ้นซะแล้ว
วินเซอร์หัวเราะในลำคอ ดวงตาเมามายกับแรงปรารถนาที่ลุกโชนขึ้นมาในตัว เขาคว้าตัวเข้าไปจูบบดเบียด ณ วินาทีนั้นผมก็สติแตกกระเจิด อ่า มันช่างเป็นจูบที่ป่าเถื่อนเสียจริงแต่มันร้อนแรงอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน ผมจูบตอบบดเบียดหัวหมุนไปกับการดูดกลืนอันรุนแรงแทบจะกลืนกิน เสียงครางของเราดังประสานกัน วินเซอร์พลิกตัวผมนอนราบลงบนเตียงแล้วเข้ามาเทกโอเวอร์แทนที่ตำแหน่งของผม ปากอุ่นจนร้อนจูบพรมตามตัวของผมประทับตีตราไปตามผิวกายละเอียด เขาแยกขาของผมออกกว้างจากกัน ขณะที่จูบพรมต่ำลงมือของเขาปัดผ่านและบีบขยี้ยอดอกของผม ผมร้องครางหายใจติดขัด สมองเริ่มมึนงง ทุกเรื่องในหัวค่อยๆ มลายหายไปเหลือเพียงการรับรู้ถึงอีกคนเท่านั้น
“อืม วินเซอร์”
“ดาร์ลิ้ง” เขาแย้งกลับเสียงแหบพร่า ผมพยักหน้าแล้วเรียกตามด้วยความมัวเมากับแรงพิศวาสที่มันมากขึ้นเรื่อยๆ
“อ่า ดาร์ลิ้ง”
ความร้อนจากการเสียดสีทางคับแคบทางด้านหลังจากนิ้วมืออันช่ำชองทำให้ผมสะบัดหน้าร้องครางสะอื้น ลืมเลือนความแปลกประหลาดในตอนแรกไป พอนิ้วนั้นถอยห่างออกไปตัวผมก็เหมือนลอยคว้างว่างเปล่าขาดการเติมเต็ม ดวงตาของผมพร่าพรายยกตัวขึ้นกอดรอบลำคอที่โน้มตัวเข้ามาหา ผมปล่อยตัวตามแรงปลุกเร้าของธรรมชาติรับการเข้ามาของเขาอย่างเต็มอกเต็มใจ วินเซอร์พึมพำข้างหูของผม เสียงขบกรามกรอดอดทนกับการสอดประสานในครั้งแรก ผมผงกศีรษะขึ้นดึงเขาลงมาจูบประทับปลอบประโลม เขาจูบตอบกลับอย่างนุ่นนวลราวกับจะให้ความมั่นใจ
“ให้ตายเถอะ” วินเซอร์วางผมลงแล้วกัดฟันทำหน้าเครียดพ่นคำพูดออกมาจากลำคอเหมือนเสียงคำราม เขาถอนหายใจเล็กๆ แล้วบรรจงขยับสะโพกสอบ ผมเม้มปากแน่นหลับตารับการเคลื่อนเข้าออกที่ไต่ระดับความเนิบนาบสู่เร็วแรง เช่นเดียวกับความร้อนเร่าของผมที่ค่อยๆ กระพือขึ้นตามแรงเสียดสี ผมผวากอดรัดร่างสูงใหญ่แล้วร้องครวญคราง
“อีกสิ! แรงอีก! วินเซอร์!”
เขาคำรามเสียงดังกระหึ่มตอบรับขอเรียกร้องของผม ขยับตัวกระแทกกระทั่งเข้าใส่จนร่างของผมสั่นสะเทือนตามแรงส่ง เราขยับกายด้วยจังหวะเดียวกันประสานสอดคล้องกันโดยไม่ต้องเอ่ยปากบอก วินเซอร์ควบตัวต่อเนื่องเขากัดปากมองผมที่ทิ้งทุกอย่างออกจากหัวแล้วเร่งเครื่องติดตามเขาไปทั้งตัวจนถึงโค้งสุดท้ายตรงหน้าเป็นหน้าผา พวกเรากอดรัดกันแน่นแล้วกระโจนลงหน้าผาร้องหวีดหวิวเสียวซ่านตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
ผมนอนหมดเรี่ยวแรงจากการทะยานตัวจากที่สูงแล้วแตกโพล่งเป็นเสี่ยงๆ ความสุขสมประดุจฝูงมดไต่ยุบยับไปตามตัว ลมหายใจที่แรงฟึดฟัด วินเซอร์แหงนหน้าคำรามดังราวขาดใจดังก้องห้อง เขาพูดบางอย่างรัวเร็วไม่เป็นภาษา สักพักเขาก็ค่อยๆ รวบรวมสติก้มหน้าลงมาส่งยิ้มให้กับผม วินเซอร์โน้มตัวลงต่ำมาจูบคลอเคลียอย่างรักใคร่ ผมขมวดคิ้วเม้มปากเล็กน้อย ไม่วายส่งเสียงออกมาเพราะเบื้องล่างทียังคับแน่นขยับเขยิบเนิบนาบ ผมตวัดสายตามาจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มแหยๆ มาให้เหมือนรู้ถึงความโลภมาก ดับยากตื่นเร็วของเจ้าน้องชาย!
ผมที่พักหายใจได้ไม่ถึงนาทีก็ยันตัวถอยออกห่างทำให้มันหลุดออกจากตัวผม วินเซอร์ครางหงิงมองผมด้วยความเสียดายสุดซึ้งแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ทำได้แต่ส่งสายตาลูกหมาอย่างที่ถนัดมาให้ ผมถอนหายใจแล้วพลิกตัวหันหลังโน้มศีรษะลงต่ำโก่งบั้นท้ายขึ้นสูง ผมกัดฟันพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“เปลี่ยนท่าบ้างจะได้ไม่เบื่อไง!”
“ว่าแล้ว! เมียดาร์ลิ้งทั้งสวยทั้งใจดี!” ใบหน้ามั่นใจในตัวเองจัดนั้นทำเอาผมอยากถีบหลังขาหลังให้มันจริงๆ วินเซอร์หัวเราะอย่างดีอกดีใจ มันขยับตัวเข้ามาใกล้ผมด้วยใบหน้ายิ้มสว่างไสวจนผมดวงตาพร่ามัว วินเซอร์ค่อยๆ เข้าไปในตัวผมอีกครั้งแล้วโน้มตัวลงมาหอมแก้มผม กระซิบเสียงแหบพร่า
“รอบสองรอบไม่พอยาไส้ผัวหรอกนะจ้ะยาหยี”
ผมกัดฟันอดจะสวนขึ้นไม่ได้
“เออ ทำใจแล้วตั้งแต่ได้ไอ้บ้ากามเป็นผัว!”
วินเซอร์ขำก๊าก ก้มจูบแก้มผมฟอดใหญ่แล้วกระซิบปนเสียงหัวเราะ
“พูดมาได้ บ้ากามก็ผัวตัวนะ!”
หลังจากจบศึกชนช้างที่เล่นเอาผมบอบช้ำไปทั้งตัว แน่ล่ะ ทั้งคืนเลยนะทั้งคืน! ตอนนี้ผมง่วงนอนฉิบหาย ระหว่างนั้นเผลอนอนไปทีไรก็ถูกสะกิดขึ้นมาเล่นฟันดาบกับพ่อคุณตลอดจนสว่างโร่คาตา ผมหลับตานอนกอดอิงร่างอบอุ่นของข้าศึกผู้รุกรานจนไม่ได้หลับไม่นอนแทนหมอนข้าง ผมขมวดคิ้วหน่อยๆ ที่อีกฝ่ายขยับตัวลุกขึ้น ไม่นะ! ผมเพิ่มแรงกอดรัดช่วงเอวเอาไว้อย่างหวงแหง ผมไม่ยอมเสียหมอนข้างชั้นดีไปง่ายๆ หรอก! ผมได้ยินเสียงประท้วงอะไรบางอย่างจากหมอนข้าง
“ฟ้าผ่า ท่านปู่! นี่มันห้องส่วนตัวนะครับ!”
“เห็นเงียบหายไปทั้งสองคนเลยเป็นห่วง กลัวตกเตียงคอหักตายน่ะ” แขกที่เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตตอบกลับ ผมอยากจะหลบหนีอายกับคำประชดนั้นที่เหมือนรู้ดีว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แต่ทำไม่ได้เพราะเพลียเกินไป แค่เปิดเปลือยตาผมก็ยังทำไม่ได้เลย เจ้าหมอนข้างนี่มันน่านักเชียว!
“ตอนเช้าตรู่ตะวันไม่ขึ้นแบบนี้ผมอารมณ์ไม่ดีเท่าไรหรอกนะ อย่ามากวนกันดีกว่า”
“เช้านี้แกน่าจะอารมณ์ดีนะ เต้นรำทั้งคืนเลยนี่” แขกทอดเสียงมีเลศนัย ผมหน้าร้อนวูบ เต้นรำทั้งคืน! โอเคทั้งเต้นรำบนเตียงแนวระนาบกันทั้งคืนจริงๆ นั้นแหละ หมอนข้างของผมทำเสียงจิ๊จ๊ะเหมือนไม่พอใจแต่ไม่ปฏิเสธ
“มีอะไรก็พูดมา!” หมอนข้างของผมสะบัดเสียงคล้ายจะรำคาญ
“ปู่จะกลับวันนี้ตอนสายๆ แวะมาบอกภารกิจแกเท่านั้นแหละ”
“อะไรกัน เร็วจริง” หมอนข้างของผมทำเสียงเซ็งๆ แล้วจากนั้นเขาก็รวบตัวผมลงจากตัวเขาแล้ววางลงบนเตียงนุ่มนวล ผมรู้สึกถึงสัมผัสอ่อนโยนบนหน้าผากด้วย อืม หมอนข้างทำตัวดีอ่อนโยนแบบนี้ดีจังเลย แรงขยับตัวทำให้ผมรู้ว่าวินเซอร์ก้าวลงจากเตียงนอนแล้ว หูของผมได้ยินเสียงพูดคุยที่หน้าห้อง ทั้งสองคุยกันเสียงเบาดูลึกลับชอบกล
“ไปคุยที่อื่นดีไหม?”
“ไม่ล่ะ คุยกันที่นี้ก็ได้ เขาเหนื่อยจนหลับไปแล้วไม่ต้องห่วงหรอกน่า” ผมได้ยินเสียงวินเซอร์เอ่ยแย้งกลับไม่เต็มใจนักที่จะเดินออกไปจากห้องนี้ ก็ใช่นะ ผมเหนื่อยมากแม้แต่แรงถ่วงหนังตาให้ตื่นยังทำไม่ได้ แต่โทษทีที่ยังไม่หลับง่ายๆ หรอก ก็สองปู่หลานทำท่ามีลับลมคมในแบบนี้ใครจะไปหลับลง แต่ผมก็รู้ว่าคงจะต้านการเชิญชวนขององค์อินทร์ไม่ได้นาน แน่ะ ท่านกวักมือหย่อยๆ ให้เข้าเฝ้าแล้ว
“ใคร ที่ไหน เท่าไร?” วินเซอร์ถามด้วยเสียงจริงจังเป็นงานเป็นการ อีกฝ่ายก็ตอบกลับด้วยระดับเสียงเดียวกัน
“ปารีส รายละเอียดอยู่ในนี้”
“อาฮะ ขนาดดาราดังยังไม่เว้นเลยเหรอ?” วินเซอร์เงียบไป มีเพียงเสียงพรึบพรับที่คาดว่าเป็นเสียงเปิดกระดาษดังอยู่สักพัก จากนั้นวินเซอร์ก็เอ่ยน้ำเสียงติดหยันหน่อยๆ
“ต่อให้มันเป็นประธานาธิบดีหากทำผิดสัญญา ตระกูลของเราก็จะไม่ปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่”
“ว้าว ฟังแล้วคิดถึงคำขวัญปลุกใจของตระกูลชะมัด” วินเซอร์หัวเราะที่มันชวนขนลุกซู่ ไม่ใช่เสียงหัวเราะแบบปกติของเขา มันแสดงถึงความยินดี ความกระหายเลือด กลิ่นอายในห้องเข้มข้นขึ้นจนผมอึดอัด เสียงหัวเราะในลำคอที่ดังในหัวของผมมันเต็มไปด้วยความวิปริต เสียงนั้นค่อยๆ ห่างไกลไปจากผมเรื่อยๆ เสียงทุ้มต่ำเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินดังสะท้อนไปในหัวของผมไปมา
“หากเจ้าตนใดทำผิดพันธะสัญญา มัวร์จักไม่ปล่อยให้เจ้าโลดแล่นในรัตติกาล...ชั่วนิรันดร์”
FINISH.
NOT THE END.
I'll be back with DARLING LOVE U.
COMING SOON !
ขออภัยในความผิดพลาด เค้าลงโทษตัวเองแล้วนะ!
:beat:
-
โหดแท้ :katai1:
-
กรี๊ดดด
ทำไมดูแฟนตาซีแบบแปลกๆ
ให้ความรู้สึกเหมือนแวมไพร์
แง้งงง
รออ่านภาคต่อ? นะคะ อิอิ
ขอบคุณพี่ปอยที่มาต่อค่า
-
ขออนุญาติถามนะครับ ว่าฮอยฮักเค้า ให้คนอื่นรู้แล้วเหรอครับ ว่าตัวเองเป็น เลิฟมี !!!! ตอนไหน ? เพราะตอนน้องริบบิ้นถามว่าเล่นหนังอะไรอยู่อะครับ !!!! รู้ว่าวินเซอร์รู้แล้ว แต่ ฮอยฮักยังไม่รู้ไม่ใช่เหรอว่า วินเซอร์รู้แล้ว หรือผมพลาดไป!!!!
-
:katai2-1: :katai2-1: ดีใจจังกลับมาต่อแล้วหลังจากหายไปตั้งนาน คู่นี้เขายังร้อนแรงเหมือนเดิมเลยนะ อ่านๆไปมันจะกลายเป็นแฟนตาซีหรือเปล่าเนี้ย
-
จิ้มๆ เดี๋ยวค่อยมาอ่าน ><
-
กือบจะลืมแล้วนะเนี่ยย
แหมๆๆดาร์ลิงคะ ความหื่นนี่คงเส้นคงวามาก
มิน่าล่ะ เมียตัวเองถึงว่าตัวว่าบ้ากามอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
จะสงสารฮักดีมั้ยเนี่ย มีสามีบ้ากามเนี่ยยยยย ฮ่าๆๆๆ
-
ไม่ได้อ่านซะนาน จะตามอ่านก็จะเยอะอีกเลยอ่านมันซะตอนท้ายเลย
อิคู่นี้นี่ เวลาอยู่ด้วยกันแล้ว ร้อนแรงจริงๆ แต่น่ากลัวเวลาอยู่กับคนอื่น
-
รอต่อออๆๆๆ
วินเซอร์ :jul1:
-
ตายจริง ตระกูลนี้น่ากลัวจัง //หลอนคำขวัญตระกูล
ทำไมตระกูลเราไม่อย่างงี้บ้างอ่ะ =w= ธรรมดาเหลือหลาย
วินช่างร้อนแรง ภรรเมียก็ร้อนแรงมิแพ้กัน น่ารักจริงคู่นี้ :hao7:
เค้ายังรออยู่ตลอดนะ~
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
SM จงเจริญ!!! บันไซๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดด มีภาคต่อด่วยยย
รอติดตามค่าาาา มัวร์ๆๆๆ
-
ความหื่นไม่เข้าใครออกใครจริงๆ
วินเซอร์ๆๆๆๆๆๆ นายอึดมาก
-
:L2:
-
เพิ่งเจอกันเองอ่ะ วินเซอร์ต้องไปทำภารกิจโหดอะไรอีกเนี่ย
-
ตามอ่านจนทันเลย
แต่ว่ามันยังไม่จบใช่ไหม ประมาณว่าจะมีภาคสองใช่ป่ะ จะรออ่านนะค่ะ
-
อ้าวว จบภาคเรอะ ดาร์ลิ้งไปไหนอีกแระ เพิ่งได้จ้ำจี้กันคืนเดียวเอง
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
o13
-
วินเซอร์อึดจริงอะไรจริง เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อนะ อยากรู้มากๆ เลย
-
o13
อร๊าย จบแว๊วอ่ะ รอๆตอนต่อไปอยู่น๊า :katai5:
-
อรั๊ยยยย :hao7:
จบแบบนี้ ปูเสื่อรอ :z3:
-
จะมีภาค 2 ต่อใช่มั้ย ใช่มั้ยยย ใช่ม๊ายยยยยย T T
รอต่อไปจ้า
:L2:
-
อุ๊ย ภาคนี้สงสัยจะมันส์หยดเลยนะฮะ อิอิ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เป็นพาร์ทใหม่แล้ววว >< ฮอยฮักเริ่มจะเข้าช่วงเรียนปีสองแล้วรึปล่าวคะ
-
รอต่อๆๆๆ เริ่มภาคใหม่แล้วว
-
ภาคสองๆ มาแล้วววว
-
เย้ๆ เปิดภาคใหม่แล้ว :mc4:
แต่ค้างอ่ะ
วินไปไหนแล้วยัยซอสมะเขือเทศนี่คือใคร :angry2:
-
มาแล้วว มาแล้วววว
สงสัยจะต้องสนุก บู๊ล้างผลานแน่นอนเลย
55555
-
ภาคสองมาแว้วววววววว
แต่ยังไม่มีเวลาอ่าน TT
-
ตอนแรกของภาคใหม่ :katai2-1: :mew1:
-
อั๊ยยะ ภาคใหม่ อิอิ
ถึงกับงานการไม่ทำนั่งอ่านนิยายกันเลยทีเดียว (เสียวหลังตลอดเวลา)
ว่าแต่ นี่มันยังไงกันนะ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
รออยู่น๊า ขอให้สอบเสร็จเร็วไว ข้อสอบง๊ายง่ายนะแจ๊ะ
ขอบคุณค่ะ
-
อ๊ากกกกก เพิ่งเห็นว่ามาต่อ :katai4:
-
ยัยซอสมะเขือเทศเป็นใครกั๊นนนน :katai4:
-
เปิดมาตอนแรกท่าจะตบกันแหล่ะ :laugh: :laugh:
-
รออ่านต่อเรื่อยๆค่ะ รักฮอยฮัก :-[
-
โถ... อย่างอแงน๊า
-
เเย้ๆๆๆไ
-
เจ๊ปอยยย
มาอัพได้แล้วหนอออ :hao7:
ทวงแล้วนะ :hao3:
-
ย๊ากกกกนั่งอ่านมานานไม่ได้เม้นซักที
ให้ตาย!! ชอบฮอยฮักมากกกกก
พออ่านไปดีๆแล้วจะรู้ว่าวินเซอร์โคตรโง่
ฮอยฮักล่อยอะไรหลายๆอย่างมาให้จับไต๋ได้แล้วนะ
แต่พี่เสือกไม่รู้ แต่รุ่นพี่พี่น่ะรู้แน่นอนถึงได้สนับสนุน
ขอบคุณคนแต่งง :pig4: :pig4:
-
แอร๊ยย น่ารักง่ะ :hao6: แต่ว่าน้องหมาอ่ะ น้องสวี๊ต หายไปไสส? หรืออิฉันอ่านข้ามไปเคอะ :katai1:
-
มารอต่อคร้าาาาาาาาา o18
-
รอ ร้อ รอ ร้อ รอ ร้อ รอ.....เมื่อไรจะมาต่อ... :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
คนแต่งหายง่า
-
มารอเหมือนกันจ้า
-
รอ รอ รอ ฉันรอแต่วายเอ็สเอ็ม:pighaun: เมื่อไหร่เธอจะลงต่อฉันคลั่งนะเบบี้ :katai1: มอง มอง มอง นั่งมองแต่แถบคอมเม้นต์ :katai5: หวังว่าไรเตอร์จะอัพต่อซะทีฉันจะฟิน :hao5:ฟินอเกนและฟินอเกนต์ อยากบอกว่าว้อนท์ มอร์แดน ที่มีนี่้อีกได้มั้ย :mew1: โอ้ไรเตอร์ ไอว โอ้วไรเตอร์ why you update ช้าา? :z3://เริ่มคลั่งเอสเอ็มจงเจริญญญญญญ :heaven
-
ผมไม่ค่อยชอบลักษณะนิสัยของนายเอก เลยคับ ดูเป็นคนหยิ่ง ๆ ยังไงไม่รู้ ( หรือผมอาจจะยึดติดกับนายเอกที่แสนดี เกินไป) แต่ยังไงเนื้อเรื่องก็สนุก ๆ มากเลยคับ :hao6:
-
เรา งง อะ
ฮอยฮักเป็น เลิฟมีตอนไหนหว้า
ทำอ่านแล้ว งง แง้
เราหมายถึง ฮอยฮักเลิกแสดงเป็นแว่นจืดตอนไหนนะค่ะ
:z3:
-
ชอบบบบบบบบ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
-
ไม่มีคำบรรยายกับเลิฟซีนริมหาดฉากนี้นอกจาก :pighaun: :pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: สุโค่ยยย
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกเลยค่ะ มีต่อใช่ไหมค่ะ จะรอน่ะค่ะชอบมาก
-
:pighaun: ฟินสุดๆเลย งื้ออออออออ
-
สวัสดีครับผม
เข้ามารอฮอยฮักครับ
ว่าแต่คนแต่ง ปรับเปลี่ยนเนื้อเรื่องใหม่เหรอครับ
คือจากที่จำได้ลาง ๆ ที่ได้อ่านเมื่อก่อน จะมีตอนที่ฮอยฮักโกรธวินเซอร์ไหม
เรื่องที่รู้ความจริงแล้วแต่ไม่บอกหรืออะไรสักอย่างที่วินเซอร์ทำให้ฮอยฮักโกรธ
ถ้าจำไม่ผิดนะมันจะไปเข้ากับตอนแข่งชนคณะในเนื้อเรื่องของโซโล ที่ฮอยฮักจะหลบหน้าวินเซอร์
โอ้นั่งนึกยิ่งกว่าทำข้อสอบอีก 555 เอ้หรือจะจำผิดเรื่องกับเรื่องของตะเกียงแต่น่าจะไม่ผิดนาาาา
ชั่งมันเถอะ ยังไงก็ยังรอติดตามอยู่นะครับ
ขอบคุณครับที่แต่งเรื่องสนุกๆ มาให้อ่านจะรอต่อไปครับ
-
คือตกลงจบแล้ว? หรือเช่นไรท่านพี่ปอยปอย เราไปอ่าน"คู่กัดที่รัก"มันจะมีอยู่ช่วงที่วินเซอร์กับฮักทะเลาะกันแล้ววินเซอร์ลักพาตัวฮักไปแล้วเปิดเทอมก็พามาเรียนแต่ไม่ได้ลงรายละเอียดว่าไปไหนทะเลาะอะไรดีกันยังไง วินเซอร์ออกมาอีกทีก็ตอนโซโล่แต่งงานกับพรีสต์ แล้วมาอ่าน"ที่รักรักผมสิ" เลยงงสับสนนิดหน่อย เหมือนๆจะเห็นมีหลายเม้นว่าจะมีภาคต่อหรือยังไงคะ ติดตามต่ออยู่น๊ะขอบคุณล่วงหน้าค่ะ :pig4:
-
:call: เป็นเมียลิ้งต้องอดทน
-
ยังไม่กระจ่างเลย
รอภาคต่อ...รึเปล่า
ค้างอ่ะ T-T ฮอยฮักของเราเหมือนยังไม่รู้อะไรกะเขาเลย
-
อ่านเรื่องนี้แล้วหลงรักฮอยฮักเข้าเต็มๆ
คนอะไรน่ารัก แสบ และเพอร์เฟค แต่ความเจ้าเล่ห์นี่
แพ้วินเซอร์ สู้ไม่ได้เลยจริงๆ เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ชอบ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดี...นะคะ :pig4:
จะรอติดตามภาคต่อและการรวมเล่มนะคะ
-
ว๊าวว ดาร์ลิ้งดูท่าจะโหด ไม่ใช่เล่นๆวุ้ย โอ๊ววว
-
จบแบบค้างจริงๆ อยากอ่านตอนต่อค่ะ :impress2:
-
:hao6: :hao6: ในที่สุดก็เจอเรื่องนี้..ฮอยฮัก..อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
??? แอบงง ตกลงนายเอกเราเขาสารภาพกับพระเอกแล้วใช่ไหมว่าตัวเองคือ เลิฟมี ส่วนพระเอกเราเป็นมือปืนหรอออ น่ากัวจัง สนุกกมากค่ะไรเตอะร์
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮักน่ารักแต่งหญิงคงสวยน่าดู :impress2: :z1:
-
love เลย เรื่องนี้
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ๊ากก :katai1: :ling1: :z13:
อยากอ่านตอนต่อไป รีบมาต่อน้าา
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โหดจุง :katai1: :katai1:
-
รอๆๆๆๆ :katai5: :katai5:
-
อ๊ากกกกกกก กก ชอบมากกก ฮอยฮักก
-
รอภาคต่ออยู่นะคะ ยังงงๆกับฮอยฮักอยู่อะ อ่านเรื่องของพรีสแล้วเหมือนตัดตอนเนื้อเรื่องของฮอยฮักออกไปหลายตอน
มันเรยงงๆอยู่นะคะ :a5: :katai5:
-
สนุกมากๆค่าา รอภาคต่ออยู่น้าา :hao3:
-
:pig4: :pig4:
-
สนุกมากๆๆๆๆ แต่แอบค้างง่ะ
รอมาต่อน้า
-
บร๊ะ! แอบตกใจ นึกว่ามีจนจบซะอี๊กกก :a5:
-
ในที่สุก็อ่านจบแล้วววววว ว ว ว ว
น่ารักชะมัดเลยคู่นี้ ตามมาจากคู่พรีสโซโล่ก็ไม่ทำให้ผิดหวัง
บอกได้คำเดียวโอ้พระเจ้าจอช์มันยอดมาก o13
รักคนแต่ง :กอด1:
-
แอบงง ตกลงนี่คือจบภาคแรก? แล้วจะมีภาคต่อไหมคะ? ชอบฉากถ่ายรูปกลางสายฝนค่ะ บรรยายได้ร้อนแรงดี ;-)
-
จะเป็นไรไหม ถ้าจะบอกว่า งง ที่สุดในสามโลก
-
อ่านคู่โซโล่พรีสต์จบปุ๊ป ก็มาต่อวินฮักทันที
รู้สึกฮักบู๊น้อยกว่าเรื่องแรกนะคะ หวานๆซะมากกว่า อ๊ายย>///<
ว่าแต่จะไม่แต่งภาค2แล้วเหรอค่ะ เห็นหายไปแล้ว หรือว่าเปลี่ยนเรื่องใหม่เอ่ย
ยังไงก็ตามขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
:hao5: ไปอ่านพรีสโซโล่มาแซ่บมาก มาตามอ่านคู่นี้ โอ๊ยยยยฟินหนัก
-
:haun4: :pighaun: :hao7: อ่านนิยายวายมาเยอะนะ แต่ทำไมอ่านคู่นี้แล้วบิดตัวจนง่อยจะกิน ไอ้บ้าวินเซอร์แกมันเทพเกินไปแล้ว ฮอยฮักก็ใช่ย่อย ตายๆคนอ่านจิคลั่ง
-
:katai2-1: หวานโครตเลยวุ้ยยยยย อิจฉาคนมีความรักคู่นี้นี้มันสุดๆอ่ะ
-
:m25: :m25:
-
:o8:
-
:-[
-
อ่านจบรอบที่ 3 แว้วววว สนุกมากกก อ่านกี่รอบก็สนุกกก รอภาคต่ออยู่นะค้าาา :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักน่าชังอ่ะ ชอบมากขอบคุณ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
รักเรื่องนี้ไม่แพ้โซโล่กับหนูพรีนต์เลย :mew1: :กอด1:
-
เรืองนี้ฟินมากกกก :ling2: :hao7: :jul1:
-
เรื่องนี้จบรึยังอ่ะคะ นึกว่าจะมีถึงตอนขึ้นปีสามที่ควบไทม์ไลน์กับโซโล่อ่า
ทำไมรู้สึกค้างๆ ตอนปีสามยังไม่เป็นแฟนกันเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:ling1: :ling1: ชอบฮอยฮักมากกกกก
-
ค้างอ่าาาาาา :katai1: :katai1:
-
รักฮอยฮักวินเซอร์มากๆ ฮักเป็นบุคลิกนายเอกแนวที่ชอบที่สุด อ่านเรื่องนี้หลาย รอบ มาก ค่ะ
อ่านตั้งแต่คู่กัดที่รัก (สอยหนังสือมาครอบครองด้วย)
ตอนอ่านในคู่กัดก็แบบเอาใจช่วยฮักมาก โดยเฉพาะช่วงท้ายที่พรีสคุยกะฮักที่ร้านเหล้า
ยิ่งมาอ่านเรื่องนี้คือประโยคนมจืดก็รักฮักแล้ว ชอบความเทพที่ไม่งี่เง่าและพร้อมจะทุ่มเทให้วินเซอร์เสมอ ...อะไรที่ทำให้นายมีความสุข ~กรี๊ดดังมาก
ส่วนวินเซอร์ถึงจะโหดเถื่อน แต่ก็มีมุมที่มีเหตุผล ฉลาดสังเกต และแอบมีอ่อนไหวง่ายให้ฮักน่าดูแลอีก
สาธยายไม่หมด หลายฉากมาก รู้แต่อ่านแล้วมีความสุขมากๆ ขอบคุณนะคะ
คิดถึงเสมอออออค่ะ
-
โอ้ยไม่โอเค อ่านถึงหน้า96ละหงุดหงิดใจมากกกกกกกกก
ฮักติดผัวหรือติดยาลูก เกลียดอีผู้ชายแบบนี้จริงๆมีอะไรก็คุยกันดิ ประชดแล้วได้ไร ฮักก็รักมันเกิ๊นนน ถ้าเกิดเป็นเรื่องจริงว่าอีผช.มีคู่หมั้นจริงยังจะทนอยู่เหรอ :katai1: เคยคิดว่าฮักฉลาด มาตกม้าตายเรื่องผัวแท้ๆ ยอมเค้าไปหมด
-
...Love Hoihug...Love Darling :mew1:
-
คิดถึงมาก ไม่มาต่อแล้วหรือเพราะเห็นมีภาค 2 มาได้สองสามตอนแล้ว อยากให้มาต่อจนจบและมีเป็นเล่มเบย คนเขียนแต่งดีมากค่ะ กำลังให้นะคะ
-
เห~~~~ จบแล้วหรอคะ
แต่เหมือนยังไม่จบ
สนุกมากกกก ภาคสองอยู่ไหนอ่ะคะ อยากอ่านต่ออ่าา
-
คิดถึงฮอยฮักกะดาลิ้งงงงงง ฮืออออ คนแต่งหายยยย เราชอบคู่นี้มาเลยน๊าาา แต่งต่อเถอ๊อะะะะะ
-
:katai2-1: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เอิ่ม จบแล้วหรอคะ ยังงงๆอยู่เลย ภาคสองไปอ่านได้ที่ไหนคะ
-
:pig4: :L1: :3123:
-
แอบช็อคเล็กๆตอนจบ
ที่เราเข้าใจประมาณว่า พระเอกรับตำแหน่งต่อสินะ :o12:
นึกว่าพระเอกจะกลับตัวเป็นคนดีปกติสะอีก
แอบเสียดายเล็กๆอยู่เหมือนกันที่ค้างแบบนี้ ;_;
ถ้ามีโอกาสจะตามกันต่อนะครับ
:m15:
-
อ่านมาจนจบ
อ้าว.....กลายเป็นปีศาจหรือแฟนตาซีป่ะเนี่ย
ยิ่งมีปู่ย่าพ่อหน้าเด็กเหมือนเป็นอมตะขนาดนี้
-
อ่านจบแล้วว ....แต่เหมือนจะยังไม่จบ
รอๆๆๆๆๆๆ
-
งือออ น่าร๊ากกก><มาต่อเร็วๆนะคะ
-
ส่วนตัวแล้ว เราอ่านถึงแค่ตอนที่พระนางเข้าฉาก NC ตอนไปเกาะแล้วก็ไม่ได้อ่านต่อ
ที่อ่านเรื่องนี้ เพราะความน่าติดตามของฮอยฮัก ว่าจะจีบพระเอกได้ยังไง นั่นคืออ่านบรรลุแล้ว
ส่วนเนื้อหาอื่นๆ เราว่ายังมีข้อตำหนิค่อนข้างเยอะ อาจจะเพราะประสบการณ์ของคนเขียนเอง (ย้อนอายุคนเขียนไป 7 ปีที่แล้ว)
-เช่นตัวละครที่โผล่มาเยอะเกินไป ซึ่งเป็นตัวเด่นๆทั้งนั้น เหมือนรวมมิตรวันพบญาติพระเอกนายเอก
-การเล่าเรื่องผ่านบุคคลที่หนึ่ง ถือเป็นการบ้านที่หนัก ถ้าตัวละครเล่าเรื่องของตัวเองเยอะเกินไป จะกลายเป็นตัวละครที่พูดมากจนน่ารำคาญ
เรื่องนี้จึงอยู่ที่เทคนิคการนำเสนอว่าจะเล่ายังไง ไม่ให้คนอ่านรำคาญรักตัวละคร
-การเล่าสลับพาร์ท ระหว่างพระนาง เราว่าช่วงแรกเล่าย้อนเยอะมากเกินไปทำให้เรื่องเดินช้า และสำนวนการเล่า ถ้าไม่ฉีกสำนวนการพูดออก คนอ่านจะไม่รู้สึกว่าเป็นคนนั้นเป็นคนละคน
-สเกล สิ่งแวดล้อม ลงรายละเอียดค่อนข้างน้อย อันนี้เป็นข้อเสียของการเล่าในมุมบุคคลที่ 1 เพราะบุคคลที่หนึ่งจะไม่สามารถเล่าบรรยายถึงสถานที่นั้นๆได้ละเอียดมากนัก ถ้าใส่รายละเอียดมาเยอะก็จะดูประหลาด คนอะไรพูดกับตัวเองได้เป็นฉากๆ ,แต่ถ้าใส่มาน้อยก็จะขาดความสมจริง ตรงนี้สำคัญ
ทั้งนี้ติเพื่อให้ปรับปรุง อย่างไรก็อย่าเสียใจจนเกินไป ขอบคุณที่เขียนนิยายพล็อตสนุกๆให้ได้อ่าน
-
:man1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เย้ๆๆๆ อ่านจบแล้ววววว
-
รอเรื่องนี้มาต่ออยู่เสมอเวลาเหมือนเพิ่งผ่านไปเมื่อวาน :mew2: