-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
สารบัญ สำหรับตอนที่ 1 นั้น แค่เลื่อน Scroll ลงไปด้านล่างนี้ก็เจอเลยนะครับ (ขออภัยในความไม่ค่อยสะดวก)
[ตอนที่1] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1288178#msg1288178)
[ตอนที่2] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1288687#msg1288687)
[ตอนที่3] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1289470#msg1289470)
[ตอนที่4] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1292255#msg1292255)
[ตอนที่5] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1293916#msg1293916)
[ตอนที่6] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1294815#msg1294815)
[ตอนที่7] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1296499#msg1296499)
[ตอนที่8] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1298885#msg1298885)
[ตอนที่9] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1302178#msg1302178)
[ตอนที่10] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1303763#msg1303763)
[ตอนที่11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1305900#msg1305900)
[ตอนที่12] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1309640#msg1309640)
[ตอนที่13] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1311935#msg1311935)
[ตอนที่14] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1315746#msg1315746)
[ตอนพิเศษ โก๊ะหมวยผู้น่ารัก] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1320213#msg1320213)
[ตอนที่15] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1323618#msg1323618)
[ตอนที่16] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1327398#msg1327398)
[ตอนที่17] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1333540#msg1333540)
[ตอนที่18] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1337996#msg1337996)
[ตอนที่19] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1342249#msg1342249)
[ตอนที่20] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1347367#msg1347367)
[ตอนที่21] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1355755#msg1355755)
[ตอนที่22] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1367862#msg1367862)
[ตอนที่23] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1377102#msg1377102)
[ตอนที่24] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1382250#msg1382250)
[ตอนที่25] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1388382#msg1388382)
[ตอนที่26] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1395573#msg1395573)
[ตอนที่27] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1402346#msg1402346)
[ตอนพิเศษ รับสงกรานต์] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1407198#msg1407198)
[ตอนที่28] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1418987#msg1418987)
[ตอนที่29] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1428323#msg1428323)
[ตอนที่30] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1439720#msg1439720)
[ตอนที่31] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1452103#msg1452103)
[ตอนที่32] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1462678#msg1462678)
[ตอนที่33] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1475309#msg1475309)
[ตอนที่34] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1486558#msg1486558)
[ตอนที่35] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1494202#msg1494202)
[ตอนที่36] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1505634#msg1505634)
[ตอนที่37] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1515038#msg1515038)
[ตอนที่38] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1532875#msg1532875)
[ตอนที่39] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1543331#msg1543331)
[ตอนที่40] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1552343#msg1552343)
[ตอนที่41] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1562941#msg1562941)
[ตอนที่42] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1569944#msg1569944)
[ตอนที่43] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1589501#msg1589501)
[ตอนที่44] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1683981#msg1683981)
[ตอนที่45] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg1867057#msg1867057)
[ตอนที่46] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg2645957#msg2645957)
[ตอนอวสาน] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260.msg2652543#msg2652543)
หลังจากที่กลับไปคิดมาอีกไม่รู้กี่ตลบ ปรึกษาอีกหลายคน รวมทั้งตัดสินใจจากชื่อที่เพื่อนๆพี่ๆทุกคนเสนอมา
ก็เลยตัดสินใจเลือกชื่อนี้มาคร้าบ "อาบใจด้วยไอรัก"
สำหรับที่ว่าทำไมต้องใช้ชื่อนี้ เดี๋ยวพออ่านๆไปทุกท่านจะเข้าใจได้เอง
ยังไงก็ติดตามอ่านกันไปก่อนนะครับ ขอบคุณสำหรับทุกๆชื่อที่ทุกท่านแนะนำกันเข้ามาด้วยครับ
ทุกชื่อก็ดีหมดแหละ แต่พอคิดไปคิดมาแล้วเลือกชื่อนี้แล้วกัน
ขอบคุณมากคร้าบ :pig4:
ตอนที่1
*************************
บรรยากาศในบ้านตอนนี้กำลังมาคุอย่างยิ่ง พ่อยืนประจันหน้ากับผมอยู่หลังจากที่เรียกตัวผมเข้าพบ ก็คงจะเรื่องเรียนอีกตามเคย หรือไม่ก็เรื่องอื่นซ้ำๆเดิมๆ
" ชั้นบอกแล้วใช่มั๊ยว่าทำไมแกไม่ดูตัวอย่างพี่แกซะบ้าง ผลการเรียนทุกเทอมมันคะแนนดีมาตลอดเกือบจะได้ที่หนึ่งอยู่แล้ว แต่ทำไมแกถึงได้เรียนแย่ลงๆอย่างนี้ ชั้นไม่เข้าใจ แกสองคนเหมือนกันทุกๆอย่างแต่ทำไมมันทำตัวต่างกันเป็นฟ้ากับดินอย่างนี้" เสียงด่าว่าตำหนิของพ่อทำให้ผมสุดจะเอือมระอาจริงๆ
" ก็ผมหัวไม่ดีเลิศเหมือนคุณป้างลูกรักของพ่อนี่ครับ ก็มีปัญญาทำได้แค่นี้แหละ"
" ไอ้เป้ง... แกกล้าย้อนชั้นเหรอ" พ่อยังคงแผดเสียงใส่ผมดังลั่นจนแม่ต้องดึงแขนพ่อไว้
" โอ๊ย.. คุณก็ จะไปด่าอะไรมันนักหนา มันก็ตกแค่วิชาเดียวเอง ไปๆ เจ้าเป้ง ขึ้นไปบนห้องก่อนไป"
ผมฟังแม่บอกแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นทันที แต่ไม่ได้ขึ้นไปบนห้องหรอกเพราะผมออกมาที่รถผมแล้ว ไม่อยากอยู่มันละ บ้านที่ลุกเป็นไฟเนี่ย
" เฮ้ย... แล้วมึงจะออกไปไหนอีกวะ ไอ้เป้ง พ่อยิ่งโมโหอยู่นะเว้ย" เสียงพี่ชายสุดที่รักของผมเองแหละ มันตะโกนเรียกมาจากหน้าประตู
" เออ... เรื่องของกูเหอะ บ้านนี้เค้าไม่ได้ต้องการกูเท่าไหร่ แล้วกูจะอยู่ทำไมล่ะ" ผมหันไปบอกแล้วขับรถออกไปจากบ้านทันที
ระหว่างทางก็นึกอะไรไปเรื่อยเปื่อย ขับมันไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมายจนไปถึงรร.เก่าของผมโดยไม่รู้ตัว เออ...ก็แวะเข้าไปซะหน่อยแล้วกันว่ะ
ผมขับเข้าไปจอดตรงข้างทางใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วก็เดินเข้าไปนั่งที่ม้าหินที่ผมเคยนั่งประจำสมัยเรียน ยิ่งมาถึงนี่แล้วก็ยิ่งนึกถึงวันเก่าๆสมัยยังเรียนที่นี่แฮะ เป็นช่วงนึงที่ผมยังมีความสุขมากกว่าตอนนี้เยอะ
จะว่าไปชีวิตผมก็เหมือนหนังที่ฉายซ้ำไปมาตลอดเกือบยี่สิบปีมานี่ แทบไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะไม่โดนเอาไปเปรียบกับพี่ชายของผม ใช่ครับ... พี่ชายที่เหมือนกับผมในทุกๆอย่าง ไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตา ส่วนสูง น้ำหนัก
แต่สิ่งเดียวที่ดูจะต่างกันสิ้นเชิงก็คงเป็นจิตใจของเรานี่แหละครับ.............
ใช่สิ.... เราเป็นฝาแฝดกัน มันเกิดก่อนผมแค่ไม่กี่วินาทีแล้วไงล่ะ
แล้วผมจะต้องเก่ง ดีเลิศเหมือนกับมันในทุกๆอย่างงั้นเหรอ
โอเค... ตอนนี้มันเรียนเก่ง ความสามารถสูง ได้เข้าวงการบันเทิงมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จัก แล้วไงอ่ะ... กูต้องทำให้ได้เหมือนอย่างมึงด้วยงั้นเหรอ แค่เพราะว่าไหนๆก็หน้าเหมือนมึงแล้วเนี่ยนะ
พอคิดถึงตรงนี้ผมก็ได้แต่เซ็ง เออ... โทรเรียกไอ้เอ้มันมาอยู่เป็นเพื่อนดีกว่า เบื่อเต็มทีละ
" เฮ่ย... ตอนนี้กูอยู่รร.เราว่ะ มึงมาอยู่เป็นเพื่อนกูหน่อยดิ กูเบื่อว่ะ เอ้อ... ซื้อเบียร์มาเผื่อกูด้วยนะ เอามาลังนึงเลยก็ได้ อยากเมาเว้ย" หึๆ เมาแมร่งซะเลย เบื่อสุดๆ
" ไอ้สาด... อยู่รร.แล้วใครเค้าจะให้มึงขนเบียร์เข้าไปกินที่นั่นเยอะขนาดนั้น แมร่ง... พูดไม่คิดนะมึง เออๆ กูทำงานพรีเซนต์ค้างไว้อยู่นี่อ่ะ แป๊บนึงเดี๋ยวกูไป"
หนึ่งชม.ผ่านไป ผมรอมันนานจนหลับอ่ะ นอนยาวไปกับม้าหินนั่นแหละ มารู้สึกตัวอีกทีก็เพราะมันมาสะกิดเรียก
" สัด.. รอนานแค่นี้หลับเลยเหรอวะมึง"
" เออ.... เมื่อคืนนอนน้อยไปหน่อย ไหนอ่ะเบียร์"
" ไอ้ห่า.... ก็บอกแล้วนี่มันรร.เว้ย อยากแดกนักเดี๋ยวไปกินที่ร้านโน่น ไปๆ มึงนี่" มันส่ายหน้าไปมาพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
ผมขับรถออกมากับมันแล้วตรงดิ่งไปร้านที่เรานั่งกันประจำแถวอนุสาวรีย์ฯ วันนี้วันเสาร์คนเลยค่อนข้างเยอะหน่อย
" อ๋อ... นี่พ่อมึงด่าอีกแล้วเหรอวะ แต่มึงก็นะ... ที่จริงกูว่ามึงตั้งใจเรียนกว่านี้ก็ได้นี่หว่า เทอมหน้านี่มันก็เทอมสุดท้ายแล้วนะเว้ยมึง เห็นพวกไอ้เอกบอกว่ามึงแม่งแทบจะไม่ส่งงานอจ.เลยนี่หว่า ยังงี้ใครเค้าจะให้มึงผ่านวิชาเค้าวะ"
" ก็กูเบื่อ มึงเข้าใจมั๊ยวะว่ากูเบื่อ ขยันเรียนไปก็เท่านั้น กูจะไปสู้พี่กูได้ไงล่ะ"
" เออ.... แต่มึงก็ไม่เห็นต้องทำแบบนี้นี่หว่า ใครจะว่าไงก็ช่างดิ มึงก็ทำส่วนของมึงให้มันดีที่สุดก็พออ่ะ"
" ไม่รู้เว้ย กูไม่มีอารมณ์จะทำอะไรให้มันดีทั้งนั้นแหละ คนอย่างกูมันไม่มีอะไรดีสักอย่าง ขนาดแพรวเค้ายังไม่เอากูเลย ใช่ดิ... ไอ้ป้างมันดีกว่ากูทุกอย่าง ดารานายแบบชื่อดัง หึ... ใครไม่เอาก็คงบ้าแล้ว" ผมยังคงพร่ำรำพันไปด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
" เฮ้ย... อะไรวะ มึงเลิกกับแพรวแล้วเหรอ ยังไงกันวะ" ไอ้เอ้มันคงตกใจเลยถามผมซะเสียงดัง
" มึงพูดผิดแล้วว่ะ เค้าจะมาเลิกกะกูได้ไง ในเมื่อเค้ายังไม่ได้ตกลงคบกูด้วยซ้ำ โน่นเว้ย... ไอ้ป้างมันชนะกูแล้ว แพรวเค้าเลือกคบกับมัน ส่วนกูอ่ะเหรอ ก็แค่หมาขี้แพ้ตามเคย" เฮ้อ... ทำไมวะ ทำไมกูไม่เคยชนะมึงเลย
-
-
พอนึกย้อนไปถึงวันนั้นทีไรผมก็ได้แต่เจ็บใจ เสียใจ แต่จะโทษใครล่ะ โทษตัวเองงั้นเหรอ แล้วที่ผมทำได้แค่นี้มันผิดมากงั้นเหรอวะ
" เป้ง... เราขอโทษนะ ที่เคยคุยกันไว้ว่าเราต้องเลือกระหว่างป้างกับเป้งน่ะ เราคง...." เสียงของแพรวในวันนั้นสั่นเครือปนสะอื้นด้วยความรู้สึกผิด ซึ่งผมยังจำได้ดีไม่เคยลืม
" ไม่เป็นไรหรอกแพรว เราเข้าใจ เรามันไม่มีดีอะไรเลยแพรวเลือกคนถูกแล้วล่ะ ถ้าเป็นเรา... เราก็ต้องทำแบบนี้แหละ ไม่ต้องเสียใจไปหรอกนะ" ผมพยายามกัดฟันพูด แต่ตอนนั้นใจข้างในมันแหลกเหลวไปหมดแล้วมั๊ง
" เฮ้ย... เป้ง กู...." ก่อนที่พี่ชายผมจะพูดอะไรออกมา ผมก็ยกมือขึ้นให้หยุดทันที
" เออ... มึงไม่ต้องพูดอะไรหรอก ถ้าจะผิดก็คงผิดที่กูไม่ดีพอเอง ตอนนี้บทตัวประกอบอย่างกูก็จบแล้ว ขอไปตามทางกูก็แล้วกันนะ"
" เดี๋ยวสิ เป้ง ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันนะ อย่าลืมสิ... เป้งเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรามาตั้งกี่ปีแล้ว เราคบกันมาตั้งแต่เด็กแล้วนะ อย่าทำแบบนี้เลย แพรวขอร้องล่ะ" แพรวยังคงดึงมือผมไว้ แต่ผมก็ได้แค่หันไปมองแล้วแกะมือเล็กนั้นออกอย่างแผ่วเบาที่สุด
" ขอโทษจริงๆนะแพรว เรายังทำใจไม่ได้จริงๆน่ะ แต่เรายืนยันนะว่าเราก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมทุกอย่าง อีกอย่างนึง คือเรา.... เราขอเวลาทำใจก่อนแล้วกันนะ ลาก่อน" สิ้นคำผม แพรวถึงกับปล่อยโฮออกมาแต่เค้าก็มีพระเอกของเค้าปลอบใจอยู่แล้วนี่ ผมคงไม่ต้องห่วงอะไรเค้าแล้วล่ะ
ตอนนี้ผมว่า ผมคงต้องห่วงตัวเองก่อนว่ะ หมาขี้แพ้จะทำอะไรได้นอกจากเลียแผลตัวเองล่ะวะ............
หลังจากนั้นผมก็ได้แต่ใช้ชีวิตไปวันๆ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่าอะไรเลย เหมือนเป็นแค่เงาที่ไม่มีตัวตนของคนที่เป็นพี่ของผมเท่านั้น
-
-
" ไม่อ่ะแม่ ผมไม่ไปออกรายการนั้นกับมันหรอก" ผมบ่นอย่างรำคาญ เพราะแม่บอกให้ผมไปออกรายการวาไรตี้รายการหนึ่งที่เชิญไอ้ป้างมา และทางรายการเค้าอยากสัมภาษณ์พร้อมกับครอบครัวทั้งหมด
" อ้าว... ทำไมล่ะลูก ก็ไปออกรายการกันทั้งครอบครัวไง ก็น่าสนุกดีออกนะ" หึ... ใช่ดิ สนุกกันแน่ๆ ได้เผากูกันน่ะ
" ไม่อ่ะแม่ บอกเค้าว่าวันนั้นผมไม่ว่าง ติดธุระอะไรก็ได้ นะครับแม่" แม่ก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างไม่เข้าใจ
เพราะผมรู้ดี รายการอย่างนี้พอถามไปถามมาก็คงวนๆอยู่แค่ว่าทำไมผมไม่คิดเข้าวงการอย่างพี่ชาย หรืออาจจะถามว่าทำไมไม่ชอบเล่นกีต้าร์ ไม่เรียนให้เกรดดีๆเหมือนพี่ชาย
รู้อย่างนี้แล้วผมจะต้องไปนั่งให้ตัวเองโดนเปรียบเทียบอีกทำไม
แค่พ่อผมคนเดียวทำแบบนี้ผมก็แย่พอแล้ว ยังจะต้องให้คนทั้งประเทศที่ดูรายการนี้มาทำแบบนี้กับผมอีกเหรอ ผมว่าผมคงตกต่ำจนจมดินไปเลยมั๊ง
โลกทั้งโลกเป็นของมันไปหมดแล้ว ขอมุมเล็กๆสักมุมนึงให้ผมได้อยู่ของผมสงบๆเถอะนะ เพราะผมมันก็แค่เงาที่ไม่มีตัวตนเท่านั้น
-
-
เปิดเทอมใหม่แล้วแถมปีนี้เป็นปีสุดท้ายของผมด้วย ผมจึงพยายามทำตัวให้เป็นคนใหม่ ไม่มัวมานั่งคิดซีเรียสอะไรกับเรื่องเดิมๆอีกถือซะว่าเราก็อยู่ของเรา ใครจะว่ายังไงก็ช่าง
แม้ว่าพอถึงเวลาเข้าจริงๆ ก็ต้องปรอทแตกทุกทีที่มีคนพูดถึงไอ้ป้างให้ผมฟังและเอาผมไปเปรียบเทียบกับมันอีก และที่ผมเบื่อมากที่สุดน่ะเหรอ ก็เวลาที่ไปเดินที่ไหนๆแล้วมีแต่คนมองหน้าผมไง
ผมก็รู้ดีว่าที่เค้ามองเพียงแค่เพราะว่าผมจะใช่ ไอ้ป้าง ดาราสุดหล่อขวัญใจประชาชนรึเปล่าก็เท่านั้น มาคิดๆดูแล้วถ้าตอนนั้นที่ผมกับไอ้ป้างไปเทสงานถ่ายแบบแม๊กกาซีนด้วยกัน ตัวผมไม่งี่เง่าไปเหวี่ยงใส่พวกพี่ทีมงานเพราะโมโหที่เค้ามัวแต่พูดเปรียบเทียบผมกับไอ้ป้างล่ะก็ คงจะดีนะ...
" แหม น้องสองคนเนี่ยหน้าเหมือนกันมากจนแยกไม่ออกเลยนะ ถ้าไม่ดูทรงผมอ่ะ" เสียงพี่ๆช่างแต่งหน้าเค้าคุยกันขณะที่แต่งหน้าให้ผมกับไอ้ป้าง ก็แน่ล่ะครับ แต่ผมไม่ได้อยากจะหน้าเหมือนมันเลย เพราะงั้นอะไรที่ทำให้ไม่เหมือนมันได้ ผมจะทำมันทุกอย่างแหละ
ถ้ามันไว้ผมยาว ผมก็จะไว้ผมสั้น แต่ถ้ามันจะไว้ผมสั้น ผมก็จะตัดให้สั้นกว่ามัน หรือไม่ก็ทำสีให้ต่างออกไปทันที และทุกวันนี้ผมก็พยายามไว้เคราไว้จอนให้หนาไว้ เพราะไอ้ป้างมันไม่ชอบไว้แบบนี้ มันบอกว่าทำให้หน้าดูโหด
แต่ผมไม่สนหรอก อะไรก็ได้ขอแค่กูไม่ต้องเหมือนมึง แค่นั้นเป็นพอ..................
แล้วในวันนั้นพอผมกับไอ้ป้างเริ่มเทสต์หน้ากล้อง ผมก็ได้ยินทุกๆคนร่วมใจกันชมมันว่าโพสต์ท่าเก่ง หัวไวเหมือนรู้มุมกล้องทั้งที่เพิ่งเคยถ่าย
ส่วนผมน่ะเหรอเวลาพี่ตากล้องถ่ายรูปผมเค้าก็ให้แต่หันซ้าย หันขวา เงยหน้า ก้มหน้าอีกนิด อีกหน่อย หันแล้วหันอีกก็ยังไม่ค่อยเป็นที่พอใจเค้าซะที กว่าจะถ่ายออกมาได้แต่ละช๊อตผมต้องหัน ต้องขยับเป็นสิบรอบได้มั๊ง ซึ่งผมก็ได้แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมทีกับมันไม่เห็นพี่ๆเค้าจะเรื่องมากอย่างนี้เลย
จนกระทั่งผมฟิวส์ขาดนั่นแหละ ผมเลยหยุดทุกอย่างทันที
" พี่ครับ ถ้าพี่อยากถ่ายงานนี้ให้ง่ายๆพี่ก็ถ่ายมันคนเดียวแล้วกัน ผมเป็นคนเข้าใจยาก หัวทึบ ต้องขอโทษด้วยนะครับ สงสัยผมคงไม่เหมาะกับงานนี้" ผมพูดจบก็ถอดเสื้อที่ใส่ถ่ายอยู่ออกทันทีแล้วเดินกลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าท่ามกลางเงียบงันเพราะความตกใจของบรรดาทีมงาน รวมทั้งไอ้ป้างด้วย
" เฮ้ย... ไอ้เป้ง ทำไมมึงทำแบบนี้วะ ไปขอโทษพี่ๆเค้าเลยนะเว้ย" ไอ้ป้างมันวิ่งมาเคาะห้องเปลี่ยนเสื้อที่ผมกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ แต่ผมก็เปิดประตูออกไปมองหน้ามันด้วยท่าทีเฉยเมย
" ไม่ว่ะ กูพอแล้ว ถ้าพวกเค้าจะคิดค่าเสียหายล่ะก็ส่งบิลไปเก็บที่บ้านได้เลยนะ" ผมบอกมันอย่างไม่แคร์จากนั้นก็กลับบ้านไปเลย แต่งานนั้นเค้าก็ไม่ถึงกับล้มหรอกเพราะเค้าถ่ายรูปไอ้ป้างมาใช้แทนรูปผมไปซะ เพราะหน้าเหมือนกันไงเลยแทนกันได้
ยอมรับนะว่าผมเองงี่เง่าจริงๆ ได้แต่คิดว่า ทำไมกูอีโก้สูงอย่างนี้ ไม่เคยจะอดทนได้เลยสักครั้งเมื่อต้องรู้สึกต่ำต้อยด้อยค่ากว่าไอ้ป้างมัน
ก็นี่แหละครับ หลังจากนั้นผมก็เลยตกกระป๋องไป ส่วนมันก็ได้เข้าวงการได้เล่นหนังจนดังเพราะมีแต่คนดันมันเรื่อยๆราวกับว่ามันมีเมตตามหานิยม
ผมไม่ได้พูดเกินไปนะครับ ไอ้ป้างมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ตัวมันเองจะดึงดูดใจคนรอบข้างได้ดีเป็นพิเศษ เหมือนกับไม่ว่าใครก็ต้องหลงเสน่ห์มันทุกคน
ขนาดแม่ยังเคยเล่าให้ผมฟังว่า ตอนที่ผมกับมันยังแบเบาะอยู่เวลานั่งรถเข็นไปไหนๆกับแม่ ผู้ใหญ่คนอื่นๆที่ชอบเด็กๆก็จะมาดูมาเล่นกับพวกผม แต่ทุกครั้งไอ้ป้างจะถูกอุ้มขึ้นมาเล่นด้วยก่อนผมเสมอ และจะเป็นที่สนใจมากกว่าผมทุกครั้งเหมือนกัน
ส่วนผมน่ะเหรอ สงสัยจะหน้าไม่รับแขกมั๊งเลยไม่มีใครสนใจ แม้ว่าหน้าผมจะไม่ได้ต่างกับมันเลยแม้แต่น้อย
ไม่อย่างนั้น สงสัยว่าผมคงไม่มีบุญเอง.................
เคยได้ยินมั๊ยครับ คนเราต่อให้เกิดมาแทบจะพร้อมๆกัน แต่ดวงชะตาก็จะไม่เหมือนกันอยู่ดี
คนนึงอาจจะมีดวงชะตาที่ดีเลิศ วาสนาดีไปเลยก็ได้ ในขณะที่อีกคนเกิดห่างแค่วินาทีเดียว แต่ดวงชะตาอาจจะกลายเป็นอาภัพอับโชค ไม่มีวาสนาก็ได้
และผมคงเป็นหนึ่งในนั้นล่ะมั๊ง เป็นคนที่อาภัพอับโชคน่ะ..........................
***************************
-
:mc4:
-
มาเจิมคร้าบบ
พี่น้อต เรื่องนี้แอบดราม่านะครับ
สงสารพระัเอกอ่ะ โดนเปรียบเทียบตลอดเวลาเลย
สู้ๆน้า นายต้องทำได้ดีกว่าพี่ชายนายแน่นอน
-
:L2:
-
:L2:
เข้ามาให้กำลังใจครับ
ชื่อเรื่องอ่านตอนเดียวยังคิดไม่ออกหรอกน้า
ถ้าเรื่องเกี่ยวกับแฝด น่าจะ เงารัก ลวงหัวใจ แว้กกกกก ช่อง ๓ ไปไหม อิอิ
-
:L2:
เข้ามาให้กำลังใจครับ
ชื่อเรื่องอ่านตอนเดียวยังคิดไม่ออกหรอกน้า
ถ้าเรื่องเกี่ยวกับแฝด น่าจะ เงารัก ลวงหัวใจ แว้กกกกก ช่อง ๓ ไปไหม อิอิ
อิอิ ช่องสามมากๆครับผม
แต่ก็ทราบดีครับ ว่าอ่านตอนเดียวคงคิดไม่ออก
ซึ่งนั่นแหละ ปัญหาของผมเลย
เพราะนี่ผมก็เพิ่งเขียนออกมาแค่ตอนเดียวนี่แหละ ยังไม่ได้คิดพล๊อตตอนต่อเลยนะ
มีใครมีไอเดียดีๆมั๊ยน๊อ...
-
รับเรื่องใหม่ :mc4:
+1
-
:z2: น่าจะชื่อเรื่อง "ผมไม่ใช่กระจกเงา" นะครับ
เพราะคน 2 คนถึงจะเหมือนกันทุกอย่าง
แต่ในเมื่อคนนึงไม่อยากทำเหมือนอีกคนนึง
ก็ไม่ควรที่จะอยากเป็นกระจกเงาของอีกคนหนึ่งนะครับ
-
เหี้ยนอตมึงคิดได้ไงวะชื่อเป้งกะป้าง
มึงดูหมาปี้กันตอนพิมเหรอวะ
กูขอเสนอชื่อว่า......
"คว่ำตายหงายเป็น"
อิอิ
ไม่รู้เกี่ยวเหี้ยไรกันนะ
แต่กูอยากเอาชื่อนี้อ่ะ
อิอิ
ปล.มึงพีเอ็มมาหากูดิมีไรจะบอกมึงอ่ะ :z10:
-
ถ้านี่เป็นสิ่งที่มันเป็นเหมือนปมในใจละก็ เอาชื่อนี่ละกัน....นี่คือสิ่งที่ผมเป็น(รับได้หรือเปล่าละ)
ก็อยากไม่เหมื่อนใครดีนักนี่ ลองเป็นตัวของตัวเองดีที่สุดแล้วน้องเป้ง อาจจะไม่ถูกใจใครหลายๆคน แต่บางทีไม่จำเป็นต้องเป็นแบบใคร(ใช่มั้ย)
:mc4:
-
+1 ให้กำลังใจจ้า
ส่วนชื่อเรื่อง....แล้วแต่คนเขียนล่ะกันนะ
ส่วนเราเสนอชื่อนี้ล่ะกัน " นี่แหละตัวผม"
ยังไงก็มาต่อด้วยเน้อ
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
ต้องขอบคุณ คุณ Little Devil Takleng roseen hahn และคุณ Na_RimKLonG
อย่างมากครับที่แวะมาอ่านและให้ไอเดียชื่อเรื่องไว้ รวมทั้ง+คะแนนให้ด้วย
อย่างที่บอกครับ นิยายเรื่องนี้อยู่ๆผมก็นึกพล๊อตขึ้นมาในหัวได้เลยต้องรีบเขียนเอาไว้ก่อน แต่ความที่ยังนึกชื่อเรื่องไม่ออกเลยจริงๆ เลยลองเอามาลงเผื่อมีใครมีไอเดียดีๆ ก็จะขอแชร์ซะหน่อยครับ
เมื่อวานก็นั่งลองเขียนตอนต่อไว้แล้วอีกหน่อยนึง ก็เลยคิดว่าจะลงไว้ให้ดูอีกหน่อยแล้วกันนะครับ
ส่วนชื่อเรื่องนี่ เดี๋ยวผมขอเวลาตัดสินใจอีกนิดละกัน เพราะตอนนี้เขียนโครงเรื่องทั้งหมดอยู่แต่ยังไม่ลงตัว ถ้าเขียนโครงเรื่องเสร็จก็คงได้ชื่อที่ชัวร์ๆล่ะ
ส่วนไอเก่ง เหอๆ มึงคิดได้ไงวะ ว่ากูดูหมาปี้กันตอนพิม
สร้างสรรค์จังนะมึง แล้วไอ้ชื่อ"คว่ำตายหงายเป็น" อ่้ะ มึงคิดได้ไง มันชื่อต้นไม้ไม่ใช่เหรอ
นิยายกูไม่ใช่พืชล้มลุกนะมึง แสรดดด o12
-
ตามมาเจิมครับ แต่สงสัยเรื่องนี้จะมาม่า่แฮะ
-
เขียนเพิ่มตอนต่อให้แล้วครับ ก็จะเป็นเนื้อเรื่องประมาณนี้แหละ
เรื่องนี้อยากให้มีครบทุกรสไม่ว่าจะเป็นดราม่า ตลก หวานซึ้ง
แต่ต้องออกตัวไว้หน่อยว่าเขียนแนวตลกๆ หรือ หวานแหววมากๆไม่เก่งเท่าไหร่้ครับ
ถ้ายังไงก็ขอให้ติชม และให้คำแนะนำด้วยนะครับ ขอบคุณมาก :pig4:
ตอนที่2
*************************
" เป้ง... รอนิชานานมั๊ย" นักศึกษาสาวสวยเจ้าของเสียงนี้คือ นิชาครับ เป็นคนที่ผมจีบอยู่ตอนนี้
" ไม่นานครับผม ไปไหนกันดีครับวันนี้" ผมบอกพลางเปิดประตูเอสห้าคันเก่งของผมให้นิชาอย่างเท่ๆราวกับสุภาพบุรุษ
" งั้นเราไปกินพิซซ่ากันมั๊ยคะ เอ้อ แล้วเป้งอยากดูหนังมั๊ย ดูหนังกันต่อก็ได้นะ"
" ได้ครับผม เชิญท่านหญิงรับสั่งมาได้เลยขอรับ" เจอคำนี้ไปคุณเธอก็ยิ้มแป้นไม่หุบ ก็แหงละครับ ร้อยทั้งร้อยผู้หญิงชอบให้ตามใจอยู่แล้ว
ตั้งแต่ผมเลิกกับแพรว ไม่ใช่สิ.... ผมไม่เคยได้คบกับแพรวเลยนี่ จะใช้คำว่าเลิกคงไม่ได้
ถ้างั้นคงต้องใช้คำว่าถูกเมินล่ะมั๊ง โอเค... ตรงประเด็นดีแล้ว หลังจากที่ได้คุยกันวันนั้นผมยังไม่ได้เจอหน้าเค้าอีกเลยนะ เพราะผมพยายามเลี่ยงตลอด ก็ยังดีที่เรียนกันคนละมหา'ลัยนะ ไม่งั้นถ้าเรียนที่เดียวกันคณะเดียวกันผมอาจจะต้องลาออกหนีไปเลยก็ได้
แค่เพราะผมทำใจไม่ได้นี่แหละ จากนั้นผมก็ย้ายไปอยู่คอนโดของพี่ชายคนโตของผมแถวๆสาทร ใช่ครับ... ผมคงต้องใช้ที่นี่เป็นหลุมหลบภัยของผมนะ หลบจากพ่อ ไอ้ป้างและแพรวนั่นแหละ อีกอย่างมันก็ไปมหา'ลัยผมได้ง่ายๆด้วย
พี่โป้งเป็นพี่ชายคนโตของเราครับ แต่ตอนนี้ไปเรียนต่ออยู่อเมริกาโน่นเลยทางด้านโฆษณาโดยตรง เพราะว่าพี่โป้งเก่งมากๆ และพ่อก็รักพี่โป้งมากที่สุดแล้วมั๊งเพราะเค้าก็คงฝากฝังทุกอย่างให้พี่โป้งดูแลกิจการต่อนั่นแหละครับ
ทั้งพี่โป้งและไอ้ป้างมันก็เก่งๆกันทั้งนั้น สงสัยคงมีผมคนเดียวที่ผ่าเหล่าผ่ากอออกไป แต่อย่างน้อยๆผมก็ยังดีใจที่แม่รักและเข้าใจผมมาตลอดนะ
" เป้ง... เป้งคะ"
" ...................." ผมยังคงนิ่งเพราะคิดไปเพลินอยู่
" เป้ง คิดอะไรอยู่คะ ไม่ได้ฟังที่นิชาพูดเลยเหรอ" นิชาพูดเสียงดังพลางเขย่ามือผมจนผมสะดุ้ง เพราะตอนนี้เรานั่งกันอยู่ในร้านพิซซ่า
" อ๊ะ... เอ่อ... โทษทีนะครับ นิชาว่าไงนะ ผมไม่ทันฟัง"
" แหม.... ใจลอยคิดถึงใครเหรอคะ นิชาจะบอกคุณว่ามีคนมองเราสองคนเยอะมากเลย แล้วเมื่อกี๊ก็มีคนถ่ายรูปคุณด้วยค่ะ" ผมฟังแล้วก็หันมองไปที่หน้าร้านก็เห็นว่ามีผู้ชายคนนึงถือกล้องอยู่จริงๆ หรือจะเป็นพวกปาปารัซซี่สงสัยมันคงนึกว่าผมเป็นไอ้ป้างอีกมั๊ง
" อืม... ผมก็ไม่ได้คิดถึงใครที่ไหนหรอกครับ ทำไมคุณคิดยังงั้นล่ะ"
" ค่ะ ก็อย่าให้จับได้แล้วกันนะ คนเจ้าชู้" หึๆ มีขู่ด้วย
ช่วงหลังๆมานี่ผมยอมรับว่าผมคบหลายคนมากๆ ใช่... ผมเจ้าชู้จริงๆ แต่ก็ไม่รู้ดิ ผมว่าผมก็แค่อยากหาใครสักคนมาแทนที่แพรวไปซะ เผื่อว่าผมจะได้ทำใจได้ซะที ไม่ต้องมาทนเจ็บปวดอีก
แต่กลายเป็นว่าคนเหล่านั้นก็ไม่ได้รักผมจริงจังอะไร เหมือนเค้าชอบในตัวผม หน้าตาผม หรือไม่ก็แต่แค่ฐานะทางบ้านผมเท่านั้นเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน้าผมเหมือนดาราดังยังกับฝาแฝดซะขนาดนี้น่ะ
ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้ผมเซ็งเข้าไปอีก นี่ผมจะต้องตามหารักแท้ไปเรื่อยๆงั้นรึไง น้ำเน่าชะมัดแต่ก็ยอมรับอ่ะว่าตามหามันอยู่จริงๆ ไม่นึกว่ามันจะหายากขนาดนี้ ไปอยู่ที่ไหนกันหมดวะ ไอ้รักแท้เนี่ย
" เป้งคะ ดูเรื่องนี้กันดีกว่านะ" นิชาชี้ชวนผมให้ดูโปรแกรมของหนังที่หน้าเค้าท์เตอร์ แต่ตอนนี้ผมกลับไม่ค่อยอยากจะดูหนังซะแล้ว อยากกลับบ้านซะมากกว่า
" ครับๆ งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อตั๋วกัน" ผมว่าพลางเดินเข้าไปที่ช่องขายตั๋วทันทีเพราะไม่มีใครต่อคิวแล้ว แต่พอพนักงานที่ขายตั๋วอยู่นั้นเงยหน้าขึ้นมามอง ผมเองถึงกับต้องตะลึงไปเล็กน้อยกับใบหน้าสวยใสหมดจดนั้น
" ต้องการชมเรื่อง..... อ้าว เฮ้ย.....พี่... พี่ป้างรึป่าวครับเนี่ย" พนักงานคนนั้นกำลังจะเอ่ยถามผมเรื่องหนังที่จะจองตั๋ว แต่อยู่ๆก็พูดกับผมด้วยท่าทีตื่นเต้นมากๆจนผมยิ่งตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกไปอีก
" เอ่อ... ครับผม แล้ว.... ทำไมเหรอครับน้อง" จังหวะนั้นก็ไม่รู้ผมคิดอะไรอยู่เหมือนกันครับ ไปรับสมอ้างซะงั้นเหมือนกับเบลอๆไป แล้วตกลงเด็กนี่มันไม่ใช่ผู้หญิงหรอกเหรอ แต่ผู้ชายอะไรจะหน้าหวานขนาดนี้ แถมตัวเล็กหุ่นบอบบางเหมือนผู้หญิง
งั้นท่าทางคงจะเป็นทอมมากกว่านะ แต่ยอมรับเลยว่าเป็นทอมที่สวยและน่ารักมากจริงๆ
" โห... เจ๋งเลยพี่ ผมชอบพี่มากๆจนเป็นแฟนคลับพี่อ่ะ วันนี้มาดูหนังเหรอครับ มากับใครเอ่ย อิอิ"
" อ๋อ... มากับเพื่อนน่ะครับ แล้วน้องเป็นแฟนคลับพี่ด้วยเหรอ" ผมถามกลับไปบ้างด้วยความรู้สึกที่เริ่มประหม่า ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมรู้สึกยังงี้
" ฮะๆ ผมอ่ะถึงจะไม่ใช่แฟนตัวยงแต่ก็ชอบพี่มากจริงๆนะ หนังพี่ผมก็ได้ดูทุกเรื่องเลย แล้วจะไปเล่นละครเมื่อไหร่อะครับ ผมจะได้ติดตาม" มันยังถามผมไปเรื่อย สงสัยจะเป็นแฟนตัวยงจริงๆ แต่ไม่ใช่แฟนผมนี่ แฟนไอ้ป้างมันตะหาก
" เอ่อ... ครับๆ ขอบคุณนะที่ติดตามผลงานตลอดเลย แล้วน้องชื่ออะไรล่ะ งั้นเดี๋ยวเอาตั๋วเรื่องนี้ให้พี่สองใบแล้วกันนะ" ผมลองถามชื่อมัน แล้วเปลี่ยนเรื่องทันที
" ครับผมชื่อ มิน ครับพี่ เอาที่นั่งตรงไหนดีล่ะครับ"
" อืม งั้นตรงนี้แล้วกัน สองที่เนี่ย" ผมบอกแล้วชี้เลือกที่นั่งแถวกลางๆ
" โอเคครับผม สองที่ นี่นะครับ ทั้งหมดสามร้อยยี่สิบบาทครับ" ผมส่งเงินให้มันก็ทอนมา
" เอ่อ...อ น้องมิน พี่ถามอะไรหน่อยสิครับ"
" ครับผม ว่าไงอ่ะพี่"
" ......เราทำงานถึงกี่โมงน่ะ" ผมตัดสินใจถามไปในที่สุด ยังไม่เข้าใจตัวเองเลยครับ นี่ผมกำลังสนใจสาวทอมคนนี้จริงๆเหรอนี่
" อ๋อ... ก็เลิกสามทุ่มครับ เฮ่ย... พี่ แล้วจะถามผมไปทำไมอ่า" มันตอบผมแล้วก็หน้าเหวอไป คงเพิ่งนึกได้มั๊ง ว่าผู้ชายถามแบบนี้มันจะหมายความว่ายังไง
" ก็ไม่มีอะไร โอเค... งั้นเดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะครับ" ผมว่าแล้วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยให้มันไปทีนึง มันก็ยิ่งทำหน้าเหวอเข้าไปอีกครับ เห็นแล้วตลกชะมัด
ใช่แล้วล่ะ ผมว่าผมกำลังชอบเด็กหน้าสวยใสแต่โก๊ะๆ ต๊องๆคนนี้เข้าซะแล้วสิ..............
-
-
พอหนังจบผมก็ออกมากับนิชา พอดีนึกถึงน้องมินขึ้นมาอีกผมเลยแกล้งบอกนิชาว่าจะไปห้องน้ำแปบนึง จากนั้นก็ย่องไปแอบดูน้องคนสวยของผมที่เค้าท์เตอร์เดิมเลยเห็นว่าน้องเค้ากำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่
แปลกดีที่ผมเจอผู้หญิงมาก็ไม่รู้เท่าไหร่ คบมาเยอะแยะมากมาย บางคนดูจะสวยกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่มันก็ไม่เห็นจะน่าประทับใจได้อย่างนี้
ด้วยหน้าสวยใสๆ ผิวเนียนๆ ตากลมโตโดยไม่ต้องพึ่งบิ๊กอายนั่นยิ่งทำให้ผมอยากมองแล้วมองอีกทั้งวันโดยไม่เบื่อเลย แล้วไหนจะท่าทางต๊องๆ แต่น่ารักเป็นธรรมชาติไม่มีการปรุงแต่งนั่นก็อีก ยิ่งทำให้ผมอยากเข้าไปพูดคุยหยอกล้อด้วย คงจะน่าสนุกนะ
และถึงแม้ว่าจะเป็นทอมก็เถอะ แต่ผมอยากลอง อยากดูซิว่าอย่างผมจะเปลี่ยนทอมให้กลับมาเป็นสาวสวยได้มั๊ย น่าท้าทายดีออกนะ
-
-
พอวันรุ่งขึ้นผมกะว่าจะไปหาน้องมินอีกครั้ง และคราวนี้คงต้องขอเบอร์ไว้ซะแล้วล่ะ แต่ก็มัวยุ่งๆที่มหาลัยเพราะต้องประชุมเรื่องรับน้องเลยไม่มีเวลา
ผ่านไปสองวันผมถึงได้ว่างกลับไปที่โรงหนังอีกครั้งแต่ก็ไม่เจอน้องมินซะแล้ว ตอนนั้นไม่รู้จะทำไงจึงลองเดินเข้าไปถามพนักงานอีกคนที่เค้าท์เตอร์แต่เค้าบอกว่ามินลาออกไปตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนแล้ว เพราะมีเรื่องทะเลาะกับหัวหน้า
พอได้รู้อย่างนั้นผมรู้สึกเหมือนวูบไปเลย นี่ผมพลาดเหรอ แค่สองวันเองผมต้องพลาดโอกาสที่จะได้เจอน้องมินไปเลยเหรอนี่ รู้งี้ผมมาตั้งแต่วันก่อนก็คงดี
ตอนนี้อารมณ์เซ็งเข้าครอบงำผมอย่างสุดๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่ากลับมานอนแกร่วเซ็งๆอยู่ที่คอนโด เฮ่ย...นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย แค่ผู้หญิงคนเดียวนะเว้ย ไอ้เป้ง
มีสวยๆน่ารักอย่างนี้อีกเยอะไป มึงจะไปอะไรมากมายทำไมวะ...........
แต่พอสักพักใหญ่ไอ้เอ้ก็โทรมาชวนผมออกไปเที่ยวผับกับมันและเพื่อนๆ
" กูไม่ไปไม่ได้เหรอวะ ขี้เกียจว่ะ"
" เฮ้ย.... นี่กูหูฝาดรึฟังผิดวะ มึงปฏิเสธที่จะออกมากินเหล้ากะพวกกูเนี่ยนะ สงสัยน้ำท่วมหลังเป็ดแน่ กร๊ากๆ"
" เออ.... สัด ไปก็ได้ เลี้ยงกูใช่มั๊ย จัดไป" ผมบอกมันแล้วก็รีบแต่งตัวออกไปทันที
ที่ๆผมไปมันเป็นผับแถวรัชดาฯ วันนี้ก็วันเสาร์คนเพียบเต็มไปหมดทุกร้าน บางทีผมก็เบื่อนะที่ๆคนเยอะๆอย่างนี้ อยากไปนั่งชิลล์ๆกันเองในที่ๆเงียบๆกว่านี้หน่อยซะมากกว่า
พอดีวันนี้เห็นว่าที่ร้านนี้เค้ามีงานโปรโมทเบียร์ยี่ห้อใหม่ ก็มีการแสดงบนเวทีแล้วก็มีกิจกรรมให้ลูกค้าร่วมสนุกกัน แต่อยู่ๆพอผมมองไปที่โคโยตี้คนนึงในกลุ่มที่เต้นอยู่หน้าเวทีนั้น ผมก็ต้องแปลกใจเพราะคนๆนี้คุ้นหน้าผมมากจริงๆ
บ้าแล้ว มันคงไม่บังเอิญอย่างนี้หรอกน่ะ ไม่ใช่ละครหลังข่าวนะ
ผมคงไม่มาบังเอิญเจอกับน้องมินอีกทีได้ง่ายๆยังงี้หรอกน่า
และผมก็ยังได้แต่นั่งมองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่ง..............
" เอ๊ะ.... นี่คุณ หยุดเลยนะ" เสียงจากโคโยตี้คนนั้นตวาดใส่ชายคนนึงท่าทางเมาๆที่กำลังไปจับมือของเธอ
แค่นั้นแหละครับ ผมปราดเข้าไปปัดมือไอ้บ้านั่นออกทันทีพลางหันไปมองหน้าเธอคนนั้นชัดๆ
" อ๊ะ.... พี่ป้าง" เสียงที่ผมคุ้นเคย ไม่สิ... ไม่ใช่แค่เสียงหรอกครับ แต่ทั้งหน้าทั้งตัวเลยล่ะ
" น้องมิน........"
*****************************
-
:L1:
-
คนเจ้าชู้ หึหึ o18
-
สนุกดีค่ะๆ
ต่อหน่อยน้า~
ส่วนชื่อเรื่อง
เอิ่ม...
เค้าไม่รู้อะ! :เฮ้อ:
-
ตายแหละไปสมอ้างเป็นคนอื่นเดี่ยวพอเค้ารุ้ความจริงก็โกรธแย่หรอก คล้ายๆว่าจะเคยอ่านแนวๆนี้มานะ คู่แฝด เนี้ย
รอตอนต่อไปค่ะ น้องมินนี่คงเป้นผู้ชายนี่หละมั้งเนอะแต่พี่แกคงเข้าใจไปเอง
-
เจ้าชู้จริงนะเป้ง.......ดีคราบพี่น็อต....มาติดตามอีกหนึ่งเรื่องครับ.....ผมขอเสนอ....ชื่อเรื่อง...ถ้ามึงยังคิดอะไรแบบนี้อยู่...แล้วใครหน้าไหนจะรักมึงว่ะ...แต่ไม่รู้จะเข้ากะเรื่องรึป่าวนะครับ...แต่ที่ตั้งผมมีเหตุผลนะ...เพราะว่าเป้งมันคิดว่ามันทำไม่ได้...ใครๆก็ไม่ชอบไม่รักมัน...แต่ที่เป็นก็เพราะตัวมันทั้งนั้น..ทำตัวเอง...มันไม่เป็นตัวของตัวเอง..และก็มันนั้นแหละที่ชอบเอาตัวเองไปเปรียบกับป้างมัน..มันไม่มีความมั้นใจในตัวเอง..และอีกอย่างมันคิดว่าป้างดี เก่งกว่ามันเสมอ...มันไม่คิดว่าคนเราไม่เหมือนกันอยู่แล้ว...แล้วมันก็ไม่คิดว่าตัวเองมีดีสักอย่าง...ถ้ามันคิดได้ว่า..ตัวมันก็มีดีเหมือนกัน..ไม่คิดมากเรื่องคนรอบข้าง..ขอแค่มันอย่าคิดมาก...ทำตัวทำสิ่งต่างๆให้ดีที่สุด..เท่าที่มันทำได้...แค่นั้นผมว่าก็คงจะมีใครสักคนที่เห็นความดีของมัน..และรักมันหมดหัวใจ...และอีกอย่างเลิกเจ้าชู้สะ...เดียวจะไม่มีใครเอาจริงๆ....
ไม่รู้จะเกี่ยวไหมนะครับ..แต่ที่บอกมา..ก็เอามาจากสองตอนที่พี่เอามาลง...
มาต่อเร็วนะครับ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :bye2:
-
สนุกมาก พี่เป้งบอกความจริงกับน้องมินเหอะว่าไม่ใช่พี่ป้างเดี๋ยวน้องเขามารู้ทีหลังเดี๋ยวจะเสียใจนะ
ส่วนชื่อเรื่อง "ผมไม่เหมือนเขา" เราว่ามันน่าจะดีนะ
-
ต้องบอกว่า เป้งทำตัวเองทั้งนั้นค่ะ :เฮ้อ:
ก็เพราะทำตัวกินเหล้าเมายาเคล้านารียังงี้ไง เลยต้องโดนเปรียบเทียบ
ถ้าทำตัวดีๆซะอย่างเขาก็ไม่ว่าอะไรกันหรอก ในเมื่อทำตัวแบบนี้ก็เตรียมใจไว้เหอะ โทษใครไม่ได้
อ่านแล้วไม่ได้เห็นใจเป้งเลยนะ แถมหมั่นไส้ด้วยต่างหาก :เฮ้อ:
ชื่อเรื่องแนะนำว่า "เขาดี แต่ผมมันเลว" คิดไม่ออกแว้ว
-
คนลามก อิอิอิ (สมอ้างจากพี่อิ้กกี้ แกเป็นคนเริ่มคำเองนะ อิอิ)
-
แวะมาดูรอบดึกๆครับ
ขอบคุณ ordkrub นะครับ ที่ติดตามกันอย่างเหนียวแน่น
ขอบคุณ patty_b009 และ samsoon@doll ด้วยครับ แวะมาอ่านก็ดีใจละ
ขอบคุณ sang som และ ZakuPz สำหรับชื่อเรื่องที่เสนอมานะครับ ก็ตอนนี้รอสรุปอยู่ครับ ผมเขียนโครงเรื่องใกล้เสร็จละ รอสรุปตอนจบว่าจะให้จบยังไงดีแค่นั้น
แล้วก็ขอบคุณชัดมากนะ แวะมาติดตามเรื่อยๆแล้วกัน
ขอบคุณ humanculus ด้วยครับที่แวะมาอ่านและแซว อิอิ เพราะคุณอิ๊กนี่เอง
เป้งมันไม่ได้เจ้าชู้หรอก แค่คบทีเดียวหลายคน 5555
ที่เหลือก็ต้องติดตามตอนต่อไป ขอบคุณคร้าบ :pig4:
-
ตอนใหม่มาแล้ว อิอิ เร็วใช่ป่ะครับ
ช่วงนี้ยังมีเวลาเขียนก็ยังอัพได้เรื่อยๆ แต่หลังจากนี้ยังไม่แน่เลย ว่าจะมีเวลามั๊ย
อย่างที่บอกนะครับ เรื่องนี้อยากให้ครบแทบทุกรส ช่วงแรกๆดราม่าไปแล้ว หลังจากนี้จะมีฮาๆล่ะ
ก็เขียนไม่เก่งเท่าไหร่นะครับ ไอ้ฮาๆเนี่ย ลองอ่านกันดูแล้วกัน อิอิ ว่าจะฮามั๊ย
ตอนที่3
*************************
ตอนนี้ผมงงมาก บวกกับความมึนและอะไรอีกสารพัด ก็มันไม่นึกนี่นาว่าอยู่ๆจะได้มาเจอกับคนที่อยากเจอที่สุดตอนนี้ บุพเพฯเหรอไงวะเนี่ย
" เฮ้ยๆ.... มึงเป็นใครวะ เอ... หน้าตาคุ้นๆนี่หว่า" ไอ้เมานั่นเอ่ยขัดจังหวะขึ้นมา จนผมอยากเอาหัวมันโขกกำแพงข้างๆให้มันหลับไปเลย แต่ที่เห็นตอนนี้ตามันก็แทบจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว แถมพูดซะลิ้นรัวเลย
" โทษนะพี่ แต่พี่จะมาทำแบบนี้กับน้องเค้าไม่ได้นะครับ เค้าเสียหายน่ะ" ผมพยายามอธิบายอย่างนิ่มนวลที่สุด แต่ตอนนี้คนทั้งร้านเริ่มหันมาจ้องผมเป็นตาเดียวกันแล้วสิ
" พี่... อย่ามีเรื่องกันเลย" มินบอกและจับแขนผมไว้อย่างหวาดๆ เสียงก็สั่นเล็กน้อย
" เอ้ย... อะรายวะ ทำไมมันจะไม่ได้ นี่เมียมึงรึไง ถึงต้องแส่มาออกรับเนี่ย"
" เฮ่ย... พี่ แรงไปแล้ว ให้เกียรติน้องเค้ามั่ง เห็นเค้าทำงานแบบนี้แต่เค้าไม่ได้มาขายตัวนะครับ แต่ถ้าพี่อยากได้แบบนั้นก็ไปอาบอบนวดเอาละกัน ไปเหอะครับมิน" ผมพูดอย่างเหลืออดแล้วโอบเอวน้องมินไว้ พาเดินตามออกมาที่ข้างเวที
" เฮ้ย.... ไอ้ห่านี่ มากไปแล้ว อยากเป็นพระเอกนักเหรอมึง ได้เลย..." มันยังไม่เลิกบ้าแล้วพุ่งตามผมมาจะตะครุบที่ไหล่ผม แต่ผมอ่านเกมมันออกอยู่แล้วว่ามันต้องมาสเต็ปนี้เลยแกล้งเบี่ยงตัวหลบทันทีที่มือมันแตะที่ไหล่
บวกกับความที่มันเมามากอยู่แล้ว โถมมาทั้งตัวขนาดนั้นมันเลยเสียหลักหน้าทิ่มลงไปจูบพื้นเต็มๆเลยครับ
" พลั่ก... โอ๊ย" เสียงมันล้มฟาดพื้นไปทั้งตัวดังสนั่นจนร้องโอดโอย สงสัยคงหน้าแหกไปแล้วมั๊ง
ผมยังคงยืนดูอย่างสะใจพลางยักไหล่ทำไม่รู้ไม่ชี้ พอดีกับที่พวกพนักงานคุมร้านเดินเข้ามาดูเหตุการณ์ ผมเลยยกมือบอกว่าไม่มีอะไรแค่คนเมาล้มฟาดพื้น
แต่คนทั้งร้านที่ยืนดูผมกันอยู่ตอนนี้อ่ะครับ เค้าคงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่แล้วเลยเห็นผมเป็นฮีโร่มั๊ง เพราะตอนนี้เค้าก็ตบมือให้ด้วย บางคนก็เอากล้องมือถือมาถ่ายรูปผมไว้อีก สงสัยคงนึกว่าผมเป็นไอ้ป้างอีกแล้วมั๊ง
ก็เบื่อนะยังงี้ทุกทีเลย แต่ช่างเหอะ... มาสนใจคนที่ยืนอยู่กับผมตอนนี้ดีกว่านะ
" เป็นอะไรรึเปล่าครับ เจ็บตรงไหนมั๊ย" ผมถามอย่างเป็นห่วงราวกับพระเอกในละครหลังข่าว
" ไม่เป็นไรแล้วพี่ ขอบคุณนะที่ช่วย ตกใจหมดเลยอ่ะนึกว่าจะมีเรื่องซะแล้ว"
" ครับ เราไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ว่าแต่ทำไมเรามาทำงานแบบนี้ แล้วทำไมลาออกจากที่โรงหนังนั่นล่ะ"
" อืม... เรื่องมันยาวอ่ะครับ ที่ต้องมาเต้นกินรำกินยังงี้ก็เพราะว่าจำเป็นน่ะ"
พอคุยกันไปนิดนึงผมก็พามินเดินเข้าไปในช่องข้างๆเวทีที่เชื่อมออกไปด้านหลังของเวที ตรงนั้นมีไฟสว่างชัดเจนทำให้ผมได้เห็นว่าตอนนี้น้องมินใส่วิกผมยาวสลวยที่ทำให้ใบหน้านั้นหวานปนเซ็กซี่มากขึ้นไปอีก ประกอบกับการแต่งหน้าที่ทำให้ตาสวยคู่นั้นยิ่งคมเข้มเป็นประกาย แล้วไหนจะ โทนสีสวยของแก้มเรื่อและปากบางๆได้รูปนั่นอีกล่ะ โอย.....
วินาทีนี้ผมบอกตรงๆว่าผมเกิดอารมณ์หื่นเลยล่ะ โอเค... พูดกันไม่อายล่ะนะว่าผมไม่เคยรู้สึกอยากจะเข้าไปกอดจูบผู้หญิงคนไหนมากเท่านี้เลย มิน่าไอ้เมานั่นมันถึงห้ามใจไม่ได้ เพราะผมเองก็อารมณ์เดียวกับมันแล้วตอนนี้
" พี่ๆ ทำไมจ้องผมอย่างนั้นอ่ะ ผมอายนา ชุดนี้มันโป๊ไปเหรอ เหอๆ" เฮ้อ.... โป๊ไปเหรอ มันไม่โป๊หรอกน้อง แต่แค่นี้มันก็..... โอย... จะไม่ไหวแล้วนะเนี่ย บางส่วนของผมจะมีปฏิกิริยาแล้วนะ ขนาดนั้นเลยไม่ได้เว่อร์
" เอ่อ... ก็ไม่หรอก"
" แล้วจ้องผมทำไมล่ะ" เอาล่ะสิ จะตอบยังไง
" อ๋อ... ก็พี่ไม่นึกว่าเราแต่งอย่างนี้แล้วจะสวยมากขนาดนี้"
" บ้า...พี่อ่ะ สวยอะไรล่ะ" อายม้วนเลยทีนี้ ก็ถามให้เราตอบเองนี่หว่า
" มินๆ เป็นไงบ้างอ่ะ" เสียงน้องผู้หญิงที่เป็นทีมโคโยตี้ด้วยกันตะโกนถามมาจากด้านหลัง ผมเลยหันไป
" อุ๊ย... พี่... พี่ใช่พี่ป้างใช่มั๊ยคะ ว๊าย... พี่ป้างจริงๆด้วย เฮ้ย... พวกเรามานี่กันเร็วๆ" ถามเอง เออเอง สรุปเองเสร็จ เฮ้อ... งานเข้าล่ะกู
ผมอึ้งเลยทันทีที่เห็นน้องโคโยตี้เมื่อกี๊ทั้งทีมกำลังกรูกันเข้ามาล้อมผมแล้ว ทีนี้เลยเสียงดังเซ็งแซ่กันไปหมดแล้วครับ แต่ก็จับความพวกคำถามต่างๆได้ว่า ผมมานี่ได้ไง มากะใคร และเป็นอะไรกับน้องมิน
" อ่าครับ ใจเย็นๆครับผม คือ...ก็ไม่มีอะไรมาก ผมแค่ช่วยน้องมินไว้จากขี้เมาเมื่อกี๊แค่นั้นครับ ส่วนเรื่องอื่นผมขอไม่ตอบนะครับ เดี๋ยวน้องเค้าจะเสียหาย" ผมแกล้งทำเป็นปล่อยมุขแบบเซเล็บแถลงข่าวซะแล้วยิ้มเท่ๆ ตัดรำคาญไป แต่...
" อ๊าย.... อะไรกันคะพี่ป้าง แหม... อย่างนี้มีซัมติงอะไรกันรึเปล่าค๊า" ไม่จบง่ายๆแฮะงานนี้ คนนึงพูดขึ้นมาประมาณนี้ ตามด้วยแนวๆเดียวกันทั้งหมด ผมเลยได้แต่ขอตัวก่อนแล้วรีบชิ่งกลับมานั่งที่โต๊ะ
เฮ้ย.... ลืมขอเบอร์น้องมินเลย ทำไงดีวะ
คิดอยู่นิดนึงว่าจะเอาไง ผมก็ตัดสินใจลองเสี่ยงเดินเลียบๆเคียงๆไปหลังเวทีอีกรอบ ซึ่งก็เหมือนฟ้ามาโปรดผมล่ะ น้องมินกำลังเดินตรงมาทางผมพอดี ผมเลยยืนหลบอยู่ข้างมุมกำแพงก่อน
พอน้องมินเดินผ่านมุมกำแพงมาผมก็รีบดึงตัวเข้ามาทันที พลางยกนิ้วชี้จุ๊ปากไม่ให้น้องพูดอะไร กลัวใครจะเข้ามาขัดจังหวะอีก
" อ๊ะ... มีอะไรเหรอครับพี่"
" อืม... คือพี่...." เวร.... ประหม่าขึ้นมาอีกซะงั้น กู..... ทำเป็นหนุ่มวัยรุ่นแรกรักไปได้
" หือ...." เด็กน้อยหน้าใสทำตาวิ้งๆใส่ผมอีก อย่าทำแบบนี้ได้มั๊ย ยิ่งอยากๆอยู่
" เอ้อ... นี่งานเสร็จแล้วเหรอครับ" แถไปก่อน อิอิ ยังไม่พร้อม
" ครับผม นี่กำลังจะกลับบ้านแล้วครับ"
" ถ้างั้นพี่ขอไปส่งได้มั๊ยครับ" ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว รู้ที่อยู่ แถมยังได้คุยเรื่องตัวน้องระหว่างทางเก็บไว้เป็นข้อมูลและปิดท้ายด้วยขอเบอร์ไว้ซะ หึๆ ตามสเต็ปเทพ
" อ่า.... มันจะดีเหรอพี่"
" แล้วทำไมถึงคิดว่าจะไม่ดีล่ะครับ ไปเถอะ.... นี่ก็ดึกแล้ว กลับลำบากนะพี่ว่า พี่ยินดีไปส่งเราเอง"
" ก็ได้ครับ" เย่ส......ส อย่างนั้นน้อง
จากนั้นผมก็รีบพาน้องมินออกมาขึ้นรถทันที ไอ้เอ้กับคนอื่นๆนี่ผมไม่สนละ มันมาเองได้ก็กลับเองได้ดิ อิอิ... แต่ก็โทรบอกมันซะหน่อยละกัน ตามประสาคนมารยาทงามและมีสมบัติผู้ดี ไปลามาไหว้
" เฮ้ย... โทษทีว่ะ กูกลับก่อนนะ เออๆ ก็ได้ ตามนั้น วันจันทร์เจอกันที่คณะเว้ย โอเคๆ" ผมคุยไปน้องมินก็นั่งยิ้มมองผมตาแป๋วอยู่ข้างๆ
" อ้าว... แล้วพี่ป้างมากะใครมั่งอ่ะครับ ทำไมทิ้งเค้าออกมาส่งผมล่ะ"
" อ๋อ... ก็ไม่มีอะไร พวกพี่มากันนานแล้วครับ กำลังจะกลับกันอยู่แล้วล่ะ ตกลงบ้านเราอยู่แถวฝั่งธนช่วงไหนเหรอ"
" ก็ไม่ใช่บ้านหรอกครับพี่ ผมอยู่หอกะพี่กะเพื่อนน่ะ แถวๆวงเวียนใหญ่ครับ" หึๆ โอเค... ล๊อคทาร์เก็ตละ แถวนั้นนี่เองไม่ไกลสาทรด้วย เสร็จโจรล่ะครับ
" เหรอครับ ก็ดีนะแชร์กับเพื่อนจะได้เซฟเงิน คอนโดพี่ก็อยู่สาทรเองไม่ไกลจากนั่นเท่าไหร่"
" อ้าว... เหรอครับพี่ หูย... คอนโดแถวนั้นแพงจะตาย พี่นี่รวยจัง อิอิ" อีกละตาวิ้งๆอีกแล้ว
" ไม่หรอกครับ คอนโดของพี่ชายพี่น่ะ ไม่ใช่ของพี่เองหรอก แต่สวยนะมองเห็นวิวเจ้าพระยาช่วงโค้งน้ำพอดี"
" โห... จริงดิครับ อยากเห็นจังอ่า... " อิอิ เรียบร้อยครับ สเต็ปแรกนี้เรียกว่า "ยั่วให้อยากด้วยวัตถุ" สร้างแรงจูงใจไว้ล่วงหน้า
" อยากไปมั๊ยล่ะครับ ไว้ตอนมินว่างๆพี่พาไปนั่งเล่นๆก็ได้" ตามด้วยสเต็ป "ข้อเสนออันเกินห้ามใจ" ที่สอดคล้องกับสเต็ปแรกอย่างลงตัว
" จริงนะครับ อยากไปๆ แต่ว่า......" ท่าทางตื่นเต้นเหมือนเด็กๆอยู่ดีๆ แต่กลับดูจ๋อยลงไป
" มันจะดีเหรอ...." ผมแทบจะต้องเอามือมาปิดปากไม่ให้หลุดหัวเราะเลยนะครับ น้องมันใช้คำนี้บ่อยแฮะแต่ท่าทางมันเวลาที่พูดจะดูน่ารักเหมือนเด็กๆเลย ผมชอบจริงๆ
" อ้าว... ก็แล้วมันจะไม่ดีที่ตรงไหนล่ะครับ หือ"
" ก็... ก็เกรงใจพี่กับพี่ชายพี่น่ะครับ เหมือนไปวุ่นวายที่บ้านพี่เลยอ่ะ" น่ารักอีกแล้ว รู้จักมีความเกรงใจอย่างนี้
" ไม่เป็นไรหรอกครับมิน ตอนนี้พี่อยู่ที่นั่นคนเดียวเอง บางทีก็อยากให้มีคนมาเที่ยวเล่นมั่งเหมือนกัน ไม่งั้นกลับไปก็ได้แต่นั่งเหงาๆอยู่คนเดียวเอง" ผมบอกแล้วก็ถอนใจเบาๆตามเทคนิคของสเต็ปที่เรียกว่า "ลูกอ้อนของหนุ่มโสดขี้เหงาผู้เดียวดายและน่าสงสาร" ซึ่งถ้าทำตามสเต็ปนี้ได้ถูกต้องน้องจะต้องสงสารและเห็นใจผมอย่างมาก อิอิ
" อ้าว... เหรอครับ โห... น่าสงสารจังอ่ะ" หึๆ เห็นมั๊ยครับ
" ก็ยังงี้แหละครับ ทำไงได้ ชายโสดน่ะนะ" เหอๆ กล้าพูดว่ะกู...
" แหม... ก็พี่อ่ะแฟนคลับเยอะแยะนี่ ยังเหงาอีกเหรอครับ" เออใช่.... น้องพูดมาผมก็เพิ่งนึกได้ นี่ผมเล่นบทไอ้ป้างอยู่นี่หว่า
" มันก็ไม่เกี่ยวนี่ครับ แฟนคลับก็เป็นแค่แฟนคลับนะ จะมาเหมือนคนพิเศษ คนรู้ใจได้ไง จริงมั๊ยครับ" ผมบอกพลางมองตาน้องมินด้วยสายตาลุ่มลึกด้วยเทคนิค "สายตาร้อนรุ่มสื่ออารมณ์" จนน้องมินต้องหลบตาผมซึ่งก็แสดงว่าได้ผล อิอิ
" ทำไมมองผมยังงั้นอ่ะครับ"
" อ๊ะ... โทษทีครับ มองเพลินไปหน่อย อืม...แล้วตกลงยังไม่ได้บอกพี่เลยครับว่าทำไมถึงลาออกจากโรงหนังแล้วมาเป็นโคโยตี้ได้น่ะ"
" อ๋อ... ก็คืองี้ครับ ผมทะเลาะกับพี่คนนึงที่นั่นน่ะ เค้าชอบมาตามตื้อจีบอะไรก็ไม่รู้ วันก่อนทนไม่ได้จริงๆเลยต่อยให้ทีนึงแล้วออกมาเลย ไม่งั้นยังไงๆก็ต้องโดนไล่ออกอยู่แล้ว น่าโมโหจริงๆ" น้องเล่าไปก็กอดอกทำสีหน้าโมโหไปด้วย
แต่เชื่อมั๊ยความรักมันบังตาผมจริงๆล่ะมั๊ง เพราะยิ่งน้องมันทำท่างอน หน้าแดงเพราะโกรธผมยิ่งเห็นว่ามันน่ารักอ่ะ
" แหม... ถ้าพี่อยู่ด้วยตอนนั้นไอ้บ้านั่นมันโดนแน่ๆ แล้วเราออกมาเลยน่ะเหรอครับ ยังงี้เงินเดือนส่วนที่เหลือเค้าก็ไม่ให้เราน่ะสิ" ผมถามอย่างห่วงๆ
" ช่างมันเหอะพี่ อย่าไปพูดถึงเลย ผมไม่อยากคิดแล้ว ถือว่าเราซวยเองละกัน"
" ก็เลยไปเป็นโคโยตี้ประชดซะเลยน่ะเหรอครับ"
" อ๋อ... ไม่ใช่หรอกครับ ฮะๆๆ พอดีผมสนิทกับพี่ที่เค้าเป็นทีมงานออกาไนซ์จัดงานครับ วันนั้นเค้าขาดคนที่จะขึ้นเต้นพอดีก็เลยมาชวนผม และผมเองก็ขาดรายได้อยู่อ่ะ เลยต้องทำไปก่อน แต่ผมก็เคยทำแบบนี้มาก่อนแล้วล่ะครับ ตามงานอีเวนท์อื่นๆน่ะ" มินอธิบายยาว แต่นั่นทำให้ผมฉุกคิดแผนเจ๋งๆขึ้นมาได้ทันทีเหมือนกัน
" เหรอครับ พี่ก็นึกว่าจะประชดชีวิตซะแล้วสิ งั้นตอนนี้ก็ยังว่างงานอยู่ใช่มั๊ยครับ"
" ครับพี่ ก็ว่าจะลองหางานที่อื่นทำแล้วกัน นี่ก็มีเพื่อนชวนไปทำที่ร้านอาหารครับ"
" งั้นน้องมินไม่ต้องไปหาทำที่อื่นให้เมื่อยแล้วครับ เพราะพี่คิดว่าพี่อยากจะจ้างน้องมินเองนะ"
" หือ.... พี่จะจ้างผม จ้างให้ทำอะไรเหรอครับ" ก็จ้างเป็นแฟน เอ้ย ไม่ใช่ อิอิ...
" ก็เนื่องจากว่าพี่อยู่คนเดียวไง เลยอยากได้ใครสักคนมาช่วยจัดการอะไรๆ และดูแลที่คอนโดน่ะครับ แต่ไม่ได้หมายความว่าให้ไปเป็นคนใช้นะ อันนั้นพี่หาใครมาทำก็ได้ แต่แบบว่าพี่อยากได้คนมาอยู่เป็นเพื่อนมากกว่า แล้วก็ช่วยดูแลทำความสะอาดห้องให้บ้าง ทำอาหารให้บ้างอะไรยังงี้นะครับ"
มาถึงสเต็ปนี้จนได้ มันเป็นสเต็ปคลาสสิคดั้งเดิมที่เรียกว่า " รักแท้แพ้ใกล้ชิด" นั่นเองครับ สร้างสถานการณ์ให้ได้เห็นหน้ากันทุกวันแทบจะตลอดเวลาอย่างนี้แล้ว ยังไม่หวั่นไหวก็ให้มันรู้ไปนะครับน้อง หึๆ
นี่ผมเจ้าเล่ห์ไปป่ะครับ หรือว่าเจ้าชู้ไปมั๊ย อืม... คงไม่มั๊ง ใครๆเค้าก็ทำแบบนี้นี่ สเต็ปธรรมดาของผู้ชายทั่วไปนี่นะ
" อ๋อ... ครับ ถ้าอย่างนั้นน่ะก็ได้เลยครับพี่ ที่จริงให้ผมไปเป็นคนใช้ก็ยังได้ครับ ผมไม่ซีเรียสหรอก ดีเหมือนกันครับ ไม่ต้องไปเจอเจ้านายคนอื่นหรือใครที่งี่เง่าๆด้วย" บิงโกแล้วครับ เข้าล๊อคล่ะ แต่... อ้ะ ลดระดับการยิ้มลงหน่อยเรา ออกนอกหน้ามากไปเดี๋ยวเป้าหมายจะไหวตัว อิอิ
" อืม... ตกลงน้องมินยินดีจะมาทำงานกับพี่ใช่ป่ะครับ"
" คร้าบพี่ ยินดีอย่างยิ่งเลยครับ งานง่ายๆยังงี้ใครไม่ทำก็บ้าล่ะ"
" ว่าแต่ถ้ามาทำ พี่อยากให้น้องมินย้ายมาอยู่ที่คอนโดพี่ไปเลยนะครับ จะได้สะดวกไม่ต้องไปๆมาๆกับที่หอนี่"
" อ่ะ... อืม... มันจะดีเหรอครับ" มินชะงักหุบยิ้มไปเลย ตามด้วยประโยคเด็ดจนผมขำออกมาอย่างเต็มที่
" ง่า... พี่ขำอะไรเหรอครับ"
" อ่ะ... เปล่าๆ ครับ ฮะๆ เราน่ะรู้ตัวมั๊ยว่าพูดประโยคนี้บ่อยมาก"
" แฮะๆ เหรอครับ สงสัยผมจะติดปากแล้ว ก็มันลังเลอยู่น่ะครับ" มินว่าแล้วก็เกาหัวอย่างเขินๆ
" ครับ ไม่เป็นไรหรอก น่ารักดี งั้นเดี๋ยวเอาเบอร์เราไว้ให้พี่นะครับ แล้วพี่จะติดต่อไป" หึๆ โอเคล่ะ รุกฆาตซะ
" ครับผม" มินยิ้มรับ ผมรีบส่งโทรศัพท์ผมให้น้องกดเบอร์ไว้แล้วโทรออก เฮ้อ.... เรียบร้อยซะที หึๆ เกมจบ You Win
" เอ้อ... จอดตรงหน้าซอยนั้นก็ได้ครับพี่ หอผมก็หน้าซอยนั่นแหละครับ" มินชี้บอกผม ผมก็ขับไปจอดริมทางตรงหน้าหอเลย
" อ๋อ... อยู่ที่นี่เหรอครับ ว่าแต่ซอยนี้หอเยอะจังเลยนะ"
" ครับพี่ ขึ้นไปที่ห้องผมก่อนก็ได้นะ"
" อ้าว... ผู้ชายขึ้นไปได้เหรอครับ" ผมงงเพราะคิดว่าน้องมันน่าจะอยู่หอหญิงไม่ใช่เหรอ หรือว่าอยู่หอรวมหว่า
" ทำไมจะไม่ได้ละครับ ฮะๆ ไปเหอะพี่ ห้องผมอยู่ชั้นสองนี่เอง" ผมเลยเดินตามขึ้นไป ในขณะที่เดินอยู่นั้นก็มีคนที่เดินอยู่ในหอมองหน้าผมหลายคนเลย ก็คงเพราะเหตุผลเดิมๆอ่ะครับ ผมเหมือนดารา
" นี่ครับ ห้องนี้" มินบอกแล้วก็เปิดประตูเข้าไปเลย แต่สิ่งที่ผมเห็นภายในห้องนั้นกลับทำเอาผมช๊อคมากๆ
เพราะที่ผมเห็นคือเด็กผู้ชายหัวเกรียนคนนึงใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวนั่งเล่นกีต้าร์อยู่อย่างสบายอารมณ์มากในปากก็คาบบุหรี่อีกตะหาก ในขณะที่อีกคนกำลังออกมาจากห้องน้ำนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวผมเผ้าเปียกปอน
นี่มันอะไรวะเนี่ย.....................
ไอ้เด็กแว้นสองคนนี้มัน................ เป็นอะไรกับน้องมินน่ะ
หรือว่า.................เป็น
ผัว..................เหรอ
แต่ทำไมตั้งสองคนวะ
ไม่จริง................งงง
ผมได้แต่ยืนตะลึงตัวแข็งอยู่ จนไอ้เด็กที่นั่งเล่นกีต้าร์นั่นมันเงยหน้ามามองผมอย่างจังๆ
" อ๊ะ... พี่ ทำไมพี่หน้าเหมือนพี่ป้างเลยอ่ะ เฮ้ย... นี่พี่ป้างนี่หว่า โห... พี่มาได้ไงเนี่ย เฮ้ย.. ไอ้มิน ทำไมพี่เค้ามากะมึงวะ" ไอ้เด็กที่เล่นกีต้าร์อยู่รีบทิ้งกีต้าร์แล้วโวยวายเรียกน้องมินใหญ่เลยครับ ส่วนไอ้อีกคนนึงมันก็ตะลึงเหมือนกันแล้วก็รีบไปเปิดตู้คว้าเสื้อผ้ามาใส่อย่างเร็วจนแทบจะใส่กลับตะเข็บ
" ฮ่าๆ นี่เจ้านายใหม่กูเองเว้ย เจ๋งมั๊ย" เสียงน้องมินที่ตอนนี้ออกไปยืนเก็บผ้าที่นอกระเบียงตะโกนเข้ามา
" อ่ะ จริงเหรอพี่ นึกไงพี่ถึงจ้างมันไปทำงานอ่ะครับ แล้วงานอะไรเหรอ" ไอ้คนที่เพิ่งใส่เสื้อเสร็จถามผมอย่างตื่นเต้น
" อ๋อ... ไม่มีอะไร คือพี่อยากได้คนช่วยดูแลห้องที่คอนโดน่ะ เลยจ้างน้องมินเพราะเห็นว่ายังว่างงานอยู่"
" เหรอครับ อ้าว เฮ้ย...ไอ้เจด มึงไปหาน้ำมาให้พี่เค้าดิวะ สาดด ไม่รู้มารยาทเลยมึง ไปเร็วๆ" ไอ้คนที่นั่งเล่นกีต้าร์เมื่อกี๊สั่งการพลางตบกบาลไอ้คนชื่อเจดนี่ไปป้าบนึง สงสัยไอ้นี่มันอาจจะเป็นพี่ใหญ่แฮะ
แต่ตอนนั้นผมว่าผมชักเซ็งละ ตกลงทำไมเด็กพวกนี้มันมาอยู่ร่วมห้องกันได้ ผู้ชายผู้หญิงต่อให้เป็นพี่น้องกันแต่มาอยู่รวมกันอย่างนี้มันจะได้ยังไงล่ะ
" นี่ครับพี่ น้ำเย็นๆคร้าบ" ไอ้คนชื่อเจดมันยื่นแก้วน้ำที่รินจากตู้เย็นให้ผมแล้วนั่งยิ้มแป้นมองผม
" ครับๆ ขอบคุณมาก เอ้อ แล้วเราชื่ออะไรอ่ะ" ผมถามไอ้คนที่เป็นพี่ใหญ่นั่นแหละ ซึ่งก็ถามไปงั้นเองไม่ได้อยากรู้จริงๆหรอก
" ผมชื่อ แมน ครับ เป็นพี่ของไอ้มินมันเอง" อืม... มันเป็นพี่ใหญ่จริงๆด้วย แล้วไอ้เจดนี่อ่ะเป็นอะไร คงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดนะ
" ส่วนนี่ไอ้เจด เป็นเพื่อนผมครับ ก็มาแชร์ห้องกันอยู่แหละ ประหยัดดีพี่" เออ... โล่งไป แค่เพื่อนพี่มัน
" พี่ป้างครับ เดี๋ยวผมขออาบน้ำก่อนนะ พี่จะกลับรึยังครับ" เสียงของมินดังมาจากประตูระเบียง ผมฟังแล้วก็หันไปตามเสียงนั้น แต่สิ่งที่ผมเห็นนี่สิ
พระเจ้า.... ใครก็ได้ บอกทีดิว่านี่ผมฝันไป
ปลุกผมให้ตื่นที ผมฝันร้าย ร้ายที่สุดแล้วมั๊ง
ผมถึงได้เห็นน้องมินในสภาพ.......... เปลือยอกนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียว
เป็นสาวเป็นนางมาทำยังงี้ได้ยังง้ายย
แน่นอนตาผมจับจ้องไปที่หน้าอกเปลือยๆขาวเนียนนั้นทันที
แต่ทว่า...................
มันว่างเปล่า
ไร้ซึ่งสิ่งอันแสดงถึงความเป็นหญิงอยู่บนนั้นเลย
มีเพียงความราบเรียบ ไร้มิติ
ใครก็ได้ปลุกกูที เว้ยยยยยยย.................
กูแค่ฝันร้ายเท่านั้น เดี๋ยวตื่นมากูก็จะได้เห็นว่าน้องเป็นผู้หญิงเหมือนเดิม
ใช่มั๊ย.............................................................
*****************************
-
กร๊ากกกกกกกก
จะหลีเค้าทั้งที ยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นหญิงหรือชาย 555+
-
.. :laugh:
+1
-
หนุกอ่ะพี่
แต่เป้งทำแบบนี้จะดีเหรอ
ถ้ามินรู้ว่าโดนหลอกจะเสียใจแค่ไหนอ่ะ :monkeysad:
ส่วนชื่อเรื่อง ลวงรัก :m29: :a6: :a6: เน่าได้อีกอ่ะ :z3: :z3:
-
หึหึหึหึหึ
อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงว่าทำไมถึงไม่รุ้เลยว่าเป็นชาย
ว่าแต่เรื่องนี้ได้กลิ่นมาม่าน่ะ :really2:
-
เออๆเน๊าะมันแยกไม่ออกว่าเป็นหญิงหรือชายเลยเหรอ ไอ้เป้ง
-
ฮ่าๆๆ แบบ ตอนแรกก็เหมือนดรามานะ
แต่พออ่านไป :laugh: นะ
ตั่งชื่อว่า "เลห์รักกลลวง" ซิ
รอตอนต่อไปจร้า
-
ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่น้องมินรู้ความจิงเล้ย ......
-
สงสัยจะหน้าหวานจิงๆ...
แต่ถ้าน้องมินรู้ความจิงละ..
-
ว้าย แฝดนะยะ 5555
๑๘๑ + ๑ = ๑๘๒
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas
-
ฮ่าๆๆมันดูไม่ออกเลยจริงๆหรอ
ท่าทางจะหน้าหวานจริงๆพอเจอความจริงแล้วยังไม่อยากจะยอมรับอีกนะเจ้าเป้งนี่
อยากรู้ว่าถ้ามินรู้ความจริงคงเสียใจน่าดุ
-
55555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555
55555555555555555555
-
ตอนแรกก็ว่าจะสงสารเป้งหรอกนะ ที่โดนเปรียบเทียบตลอดอ่ะ
แต่คิดไปคิดมา ไม่สงสารดีกว่า สงสารมินแทน
ถ้ารู้ความจริงนะ ต้องเป็นแบบนี้แน่เลย.. :a5:..
-
มีแววว่าจะอีรุงตุงนังนะเนี่ยนายเป้ง ดันไปหลอกนู๋มินว่าเป็นนายป้าง ...
แล้วจะยังไงต่อละเนี่ย 555
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก พี่เป้งตาถั่วได้อีก
ถ้ามินรู้ว่าเป้งรับสมอ้างเป็นป้าง มันจะต้่องมีมาม่ามาให้พวกเราซดแน่เลย - -"
เสนอชื่อ "รักพรางใจ"
-
ผมเสนอชื่อเรื่อง "พลิกล๊อค...หัวใจ" น่าจะเหมาะนะ เพราะนึกว่าเจอสาวหล่อ แต่เปลี่ยนเป็น หนุ่มหน้าหวานแทน
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกดี แค่เริ่มเรื่องก็เห็นแววปวดเฮดแล้ว~
เป้งนี่น้า...ทำไรไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดีๆซะก่อน พอถึงตอนนี้จะพูดความจริงก็คงลำบากแระ ต้องถลำลึกต่อไป
แล้วสุดท้ายก็เข้าแก๊ปเดิมๆ....เมื่อความลับไม่มีในโลก
ณ จุดนั้น คนอ่านจะได้ซดมาม่ากันจนโรคไตถามหารึเปล่าเนี่ยยยยย?
ก็คงได้แต่รอลุ้นกันต่อไปเนอะงานนี้ :เฮ้อ:
ปล.ส่วนชื่อเรื่องเนี่ย...อยากช่วย แต่คิดไม่ออกอะ แต่ขอให้ได้ชื่อเรื่องที่โดนใจละกันนะคะ^^
-
มารอตอนต่อปายยยย....
-
:กอด1: :กอด1:
ชอบๆพี่เอาอีกหนุกดีไอ้เป้งนิมันสายตาสั้นหรือตาต้อป่าวพี่
มันจะดูไม่ออกเลยหรือ
มีหลับตาแล้วตื่นมาให้เขากลายเป็นผู้หญิงอีก
ผมขำท้องแข็งเลยอ่า
:m20: :m20: :m20:
-
เข้ามาเป็นกำลังใจน้องน็อตจ้ะ
เป้งนี่จริงๆเลย ไปสวมรอยป้างทำไม
ไม่ใช่หนุ่มมั่นเลย
-
รอครับ รอ...
ชอบจัง!!!!!!!!!!
-
ตอนนี้ตลกมากเลยพี่น็อต...555+.....มินสงสัยน่ารักหน้าหวานเหมือนผู้หญิง..ทำให้เป้งหน้ามืด...มองเป็นผู้หญิงสะงั้น..555+....อยากเห็นน่ามินจังพี่น็อต...เอารูปมาลงหน่อยจิครับ....แอบสงสารมินด้วยโดนหลอกอะ....... :z3: :z3: :เฮ้อ:
-
อยากอ่านอีก อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เย้ๆ แวะมาขอบคุณทุกๆท่านนะคร้าบที่มาตามอ่านกัน รวมทั้งต้องขอบคุณทุกคะแนนที่+ให้ด้วย
ตอนนี้เลยมาปั่นเรื่องนี้ต่ออยู่ครับ เพราะเริ่มนึกพล๊อตออกมาได้เรื่อยๆแล้ว ส่วนชื่อเรื่องเดี๋ยวผมจะสรุปเร็วๆนี้นะครับ
ขอบคุณทุกๆไอเดียที่มาแชร์กันอย่างมากๆเลย :pig4:
ขอบคุณพี่แก้วและน้องพิตที่แวะมาอ่านแล้ว ช่วงนี้ยุ่งมากๆครับผม งานตรึม
และสำหรับเพื่อนๆพี่ๆทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ตอนนี้คงเดาและลุ้นตอนต่อไปกันอยู่ใช่มั๊ยครับ
หลายคนอาจด่าไอ้เป้งกันไปมากมาย หรืออาจคิดว่าทำไมมองน้องมินไม่รู้ว่าเป็นผู้ชาย
ก็คิดซะว่าน้องมินสวยเท่าน้องปอย อะไรยังงี้แล้วกัน ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นหลายๆคนเองก็คงเดาไม่ออกใช่ป่ะครับ
ว่าจริงๆน้องเค้าเป็นกะเทย ก็ประมาณเดียวกันครับ แต่ยังไงก็ลองติดตามตอนต่อไปกันดีกว่า
ทุกๆอย่างมีเหตุและผลในตัวมันเองเสมอแหละ และตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะค่อยๆคลี่คลายและเฉลยให้ทุกคนได้รู้กันแล้วครับ
ฉะนั้น.........
โปรดติดตามตอนต่อไป :laugh3:
-
ได้ใจจิงๆเรื่องนี้
สนุกมาตามคำบอก
-
ออกแนวไม่ดูตาม้าตาเรือนะครับนี่
น่าจะสืบก่อนบ้างนะครับ ว่าน้องเค้าหญิงหรือชายเนี่ย เหอะๆ
-
ตกลงก็เป็นอันว่าได้ชื่อเรื่องอย่างที่ผมต้องการแล้วครับ
ส่วนที่ว่าทำไมถึงชื่อเรื่องนี้ก็ลองติดตามกันต่อไปแล้วกัน
ขอบคุณทุกๆชื่อที่เพื่อนๆแนะนำกันเข้ามานะครับ บางชื่อน่าเอามาตั้งมากๆแต่จากที่ผมวา่งโครงเรื่องทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว
ก็เห็นว่าชื่อนี้จะเหมาะที่สุดครับ ยังไงก็ติดตามกันต่อไปนะคร้าบ ขอบคุณมากๆ :pig4:
-
ตอนแรกนึกว่าเรื่องใหม่ :laugh:
แต่อ่านชื่อคนแต่งดีๆ อะแจร๊ยยยยยยย คู่แฝดเป้งป้างนี่เอง
ได้ชื่อเรื่องแว้ววววววว เย่ๆ จุดประทัดฉลอง :mc4: :mc4: :mc4:
-
มาจุดประทัดฉลองชื่อเรื่องด้วยคนครับ
แล้วมาลงต่อไวไวนะครับ
-
เห็นชื่อเรื่องแล้ว มดขึ้นคอมเลนพี่น๊อต :pigha2:
หวานนได้อีกคร่า
-
ชื่อเรื่องแลดูหวาน แต่เราแอบคิดลึกไปแระ >///<
-
หวังว่าเนื้อเรื่องจะหวานเหมือนกับชื่อเรื่องนะครับ ไม่อยากกินมาม่า อิอิ
-
น้องน็อต ชื่อเรื่องน่ะทำให้จอคอมพ์พี่
มีสภาพเหมือนจอคอมพ์น้องพิตเลยจ้า
เจ้าเป้งน่ะ พี่รู้สึกทั้งเห็นใจ ทั้งหมั่นไส้เค้าเลยแหละ
เห็นใจเรื่องที่พ่อของเป้งชอบเอาไปเปรียบกับพี่
เพราะพี่สมัยละอ่อนก็ทะเลาะกับพ่อเรื่องแบบนี้ประจำ อิ อิ
หมั่นไส้ที่เรื่องแย่ๆหลายอย่างเค้าทำเค้าเอง
-
อุ๊ย อาบใจด้วยใจรัก ชื่อน่ารักจังเลยค่ะ รอตอนต่อไปอยู่น๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
วันนี้ไม่มาอาบให้สักสองสามทีหนอ่ยเหรอคับรอ
รออยู่ ๆๆ
:กอด1: :กอด1:
-
อ่านตอนนี้จบ คิดชื่อเรื่องว่าวิมานทลาย หรือสวรรค์ถล่มก็ดีนะครับ 55555+
แล้วป้างมันจะไม่โกรธแย่หรือครับ ถูกแอบอ้างชื่อ
-
ให้สมกับซื่อ........ที่ตั้งนะคราบ.......จะรอคราบ... :z3: :z3:
-
ตามมาอ่านเรื่องใหม่ แต่ก็ลุ้นคิมกะบอลอยู่ด้วย อินกะเนก็ยังอ่านซ้ำ 555+ มาต่อไวๆนะครับ
-
ง่า.. ดีใจสุดๆ มีคนแวะอ่านมากมายเกินความคาดหมาย
ขอบคุณพี่แก้วกะน้องพิตและน้องชัดด้วย อิอิ หวา่นขนาดนั้นเลยเหรอครับชื่อเรื่อง
และขอบคุณ DarKLasT mumoo seaz samsoon@doll Chinnosuke ordkrub กับ badcow ด้วยนะครับ ที่มาคอยติดตามอย่างเหนียวแน่นเหมือนเคย
อย่างที่บอกครับ เรื่องนี้จะให้ไม่มีมาม่าเลยคงไม่ได้ซะแล้ว อิอิ เพราะมันคงเป็นแนวถนัดผมนะ
แต่ว่าก็จะมีหวานจ๋อย ตลกฮาให้เป็นชูรสนะครับ ก็ลองติดตามกันไปนะ o13
-
เพิ่งเขียนเสร็จหมาดๆ ยังร้อนๆอยู่เลยนะครับ
เลยมาอัพรอบดึกให้เลย ไหนๆก็มีคนทวงผมเยอะมาก อิอิ
ตอนที่4
***************************
ตอนนี้ถ้าใครไม่มาเป็นอย่างผมก็คงไม่เข้าใจ สมองผมตื้อไปหมดเหมือนคอมพิวเตอร์ที่เออเร่อร์ ระบบล้มเหลวไปหมดเพราะประมวลผลผิดพลาดไปอย่างแรง จากที่เคยประมวลผลไปแล้วว่าน้องมินที่แสนน่ารักตรงหน้าผมนี่ คือสาวทอมสวยใส แต่นี่.......
ทำไมมันถึงกลายเป็นผู้ชายหน้าสวยๆไปซะงั้นวะ โอย..... กู.... อยากตาย ถ้ารู้ไปถึงไหนก็คงอายเค้าไปถึงนั่น
นี่กูตาบอดเหรอวะ............... ถึงแยกผู้หญิงกับผู้ชายไม่ได้เนี่ย
" อือ....อ พี่อ่ะ จ้องผมอีกแล้ว ตกลงจะเอาไงอ่ะครับ พี่จะกลับยัง งั้นเดี๋ยวรอผมอาบน้ำแป๊บเดียวนะ แล้วผมจะเดินลงไปส่งที่รถอ่ะครับ" มินบ่นท่าทางอายๆที่ผมจ้องจนเจ้าตัวเอามือมาปิดหน้าอกไว้ ผมถึงได้สติกลับมา
" เอ้อ... ครับๆ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวพี่กลับก่อนแล้วกัน ไม่ต้องไปส่งหรอก" ผมบอกแล้วก็ลุกขึ้น
" ครับผม งั้นขับกลับดีๆนะพี่ แล้วผมจะโทรไป" มินยกมือไหว้ผม เฮ้อ... จะโทรมาเหรอ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมคงรู้สึกดีโคตรๆที่น้องจะโทรหา แต่ตอนนี้..........
" ได้ครับ แล้วค่อยว่ากันอีกที พี่ไปก่อนนะครับ" ฝืนพูดไปอย่างขมขื่นจริงๆ ทำไมกูซวยจังว้า....
ผมหันหลังจะออกจากประตู ไอ้เด็กแว้นสองคนมันก็ยิ้มแล้วยกมือไหว้ผมด้วย แต่อารมณ์นั้นผมแม่งแทบจะวิ่งหนีออกจากห้องมันไปเลยด้วยซ้ำ
ทั้งอาย ทั้งหน้าแตกอย่างแรง ทั้งรู้สึกว่าตัวเองโง่ไม่รู้จักแหกตาดูขนาดนี้เลยเหรอวะ ยังดีนะที่ทำตัวเนียนๆไป ไม่งั้นมันคงหัวเราะผมกันจนฟันหักไปแล้วล่ะ
หลังจากที่เดินมึนๆกลับมานั่งในรถผมก็ได้แต่นั่งทำใจอยู่พักนึง พอดีขึ้นหน่อยก็ขับกลับคอนโดไปนอนก่ายหน้าผากต่อ
ที่เซ็งมากๆเลยก็คือ เราออกปากจ้างมันมาดูแลห้องที่นี่แล้วนี่หว่า บ้าเอ๊ย.... แล้วทีนี้จะทำยังไง จะไปบอกปัดมันตอนนี้เหรอ ใช่เรื่องเหอะ เรื่องอะไรจะกลืนน้ำลายตัวเองวะ คนอย่างกูพูดคำไหนคำนั้นเว้ย
เอาเหอะ... คิดมากไปทำไมก็ถือว่าช่วยน้องมันแล้วกัน มีคนมาดูแลห้องให้ก็ดีเหมือนกันแหละ ทุกทีแค่จ้างแม่บ้านมามันก็ยังงั้นๆ แถมบางทีพาหญิงมานอนที่นี่ก็เกรงๆใจแกว่ะ เหอๆ
และที่สำคัญที่เกือบลืมไปเลยก็คือ นี่กูยังเป็นไอ้ป้างอยู่นะ เออ...งั้นไว้ค่อยหาจังหวะเหมาะๆบอกมันละกัน ขืนอยู่ๆไปบอกมันเลยเดี๋ยวมันจะหาว่าไปหลอกลวงมัน ป่าวหลอกนะเว้ย แค่ไม่ได้พูดความจริง อิอิ
-
-
สิบโมงกว่าแล้ว เสียงโทรศัพท์ปลุกผมจนต้องตื่นขึ้นมารับ เฮ้อ... เมื่อคืนดันลืมปิดโทรศัพท์ไว้นี่หว่า
" สวัสดีคร้าบ เจ้านายสุดหล่อ วันนี้เจ้านายมีเรียนหรือต้องไปไหนรึป่าวเอ่ย อยากรู้ว่าจะให้ผมไปเริ่มงานเลยมั๊ยน่ะครับ" เสียงใสเจื้อยแจ้วเอ่ยทักผมอย่างอารมณ์ดี แต่ผมดิยังง่วงโคตรๆ
" เอ่อ... โอเคๆ งั้นตอนเย็นๆหน่อยพี่จะไปรับที่หอนะครับ พอดีวันนี้มีประชุมเรื่องรับน้องอีกแล้วน่ะ"
" ครับ งั้นผมจะรอที่ห้องนะพี่ เย้... ดีใจจัง นี่ผมอยากไปทำงานที่ห้องพี่จะแย่อยู่แล้วอ่ะ ตื่นเต้นมากๆเลยครับ ขอบคุณอีกทีนะที่ไว้ใจให้โอกาสผมมีงานทำ โอเคครับ งั้นไม่กวนล่ะ จะรอนะคร้าบ"
เสียงจากปลายสายวางไปแล้ว แต่ผมเองยังรู้สึกบางอย่างกับคำพูดนั้นของน้องมันอยู่ นี่ท่าทางมันดีใจมากขนาดนี้เลยนะ โอกาสเล็กๆน้อยๆที่ผมหยิบยื่นให้มันเพราะความบังเอิญนี่มีความหมายกับมันมากอย่างนั้นเลยเหรอ
ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ จ้างมันไว้ก็คงดีเหมือนกันผมคงคิดถูกแล้วสินะ
หลังจากนั้นผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัวออกไปหาไอ้เอ้ที่มหา'ลัย เพราะวันนี้มีเรียนบ่าย
" หึ... โผล่มาได้แล้วเหรอมึง เมื่อคืนกี่ดอกล่ะ สัด... ได้หญิงแล้วทิ้งเพื่อนนะมึง สันดาน" เชี่ยเอ้บ่นทันทีที่มันเห็นหน้าผม
" เออ... สาด ด่ากูจัง ด่ากูตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะมึง แล้วนี่พวกมึงไม่ได้ใครเลยเหรอเมื่อคืนอ่ะ"
" ได้เชี่ยอะไรล่ะ ถามไอ้สัดเอ๊กซ์ดิ๊ แมร่ง เสือกไปจีบกะเทยมาให้พวกกูทั้งกลุ่มเลย แม่ง ตาต่ำฉิบหาย ไม่แหกตาดูให้มันดีๆก่อน" ผมสะดุ้งทันทีเลยครับ เลยหันไปจ้องหน้าไอ้เอ๊กซ์
" อ่าว... เชี่ยนี่ มึงจะมาด่ากูไม่ได้นะเว้ย ใครจะไปรู้วะ ก็เล่นขาวสวยหมวยเอ๊กซ์ซะขนาดนั้นอ่ะ มันไม่มีแววว่าจะเป็นกะเทยเลยนี่หว่า แล้วว่าแต่กูอ่ะ ตัวมึงเองก็ไม่ดูเหมือนกันละวะ แหม.... พอรวมโต๊ะปั๊บมึงก็คลุกวงในเค้าทันทีเลยเหอะ เพราะงั้นมึงไม่ต้องมาแพล่มเลยนะ สัด" ไอ้เอ๊กซ์มันไม่ยอม ก็ด่าไอ้เอ้กลับทันที
ไอ้ที่จริงน่ะถ้าอยู่ๆมันมาเล่าให้ผมฟังยังงี้ผมคงหัวเราะใส่พวกมันจนกลิ้งตกเก้าอี้ไปแล้วมั๊ง แต่ที่หัวเราะไม่ออกได้แต่นั่งยิ้มแหยๆอยู่เนี่ย ก็เพราะเมื่อวานผมก็แยกแยะเพศคนไม่ออกเหมือนกัน และผมไม่ได้ต่างอะไรจากพวกมันเลย
" เออ... กูยอมรับก็ได้ ทีแรกก็สวยได้ใจอยู่หรอก แต่พอกูฟังที่เค้าพูดออกมาอ่ะ เสียงแมนยิ่งกว่ากูอีกมั๊ง วงแตกเลยสัด แมร่ง... กว่าพวกกูจะชิ่งหนีกันออกมาได้แทบแย่" ไอ้เอ้บ่นบ้าง จากนั้นอยู่ๆไอ้ชัยเพื่อนผมอีกคนก็เสริมขึ้นมา
" อืม... ใช่ว่ะ เดี๋ยวนี้พวกนี้อ่ะเหมือนของจริงจะตายไปมึง แยกแทบไม่ออกเลยนะเว้ย ขนาดเสียงพูดอ่ะบางทียังฟังไม่รู้เลยนะมึง อย่างน้องปอยไง" ใช่ๆอันนี้กูสนับสนุนมึงว่ะ อย่างเคสที่กูเจอเป็นต้น แยกไม่ออกจริงๆนะมึง
ก็ใครจะไปคิดวะ เห็นกะเทยมาเยอะแยะ ทั้งที่มาจีบผมก็อีก เยอะฉิบ ไม่รู้จะมาชอบอะไรผมนักหนา ซึ่งจะว่าไปผมนี่มีเกย์กับกะเทยมาชอบเยอะยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีกมั๊ง
แต่ถ้าเป็นกะเทยแค่มอง ผมว่าผมก็รู้แล้ว ยิ่งถ้าได้พูดด้วยล่ะก็ต้องรู้แน่ๆ แต่กับไอ้น้องมินแล้วมันไม่ใช่ยังงั้นนี่นา ในเมื่อก็เห็นอยู่ว่ารูปร่างหน้าตามันน่ะ ผู้หญิงชัดๆถึงจะไม่มีหน้าอกก็เหอะ
ส่วนเสียงพูดนี่ฟังดูมันก็ไม่ได้ห้าวหรือแตกเหมือนผู้ชายเลยสักนิด ชั่วโมงนั้นเลยฟันธงไปเต็มๆว่ามันแค่ทอมสวยๆคนนึงเท่านั้นอ่ะ และแน่นอนผมจะไม่ว่า ไม่โทษอะไรมันเลยเพราะมันไม่ได้จงใจมาหลอกลวงอะไรผมนะ ผมเองที่เข้าใจผิดไปเอง
" เออ เฮ้ย... งั้นเอางี้นะ เดี๋ยวคืนนี้กูให้โอกาสพวกมึงแก้ตัวเอง แต่ไม่ไปร้านเดิมแล้วนะเว้ย สัด... กูกลัวว่ะ ไปร้านอื่นแถวนั้นก็ได้" พูดจบปั๊บ พวกมันเฮกันทันที นี่มึงจะเฮกันทำไมวะ งานนี้กูไม่ได้บอกว่าจะเลี้ยงอ่ะ เหอๆ
-
-
หลังจากที่นั่งร่วมประชุมกันอยู่เป็นนาน นี่ก็ปาเข้าไปจะห้าโมงแล้ว ก็ตกลงกันเรื่องจะแกล้งอะไรน้องยังไงดีมั่งนั่นแหละครับ แล้วก็ตกลงเรื่องสถานที่ๆจะจัดรับน้องกันจนเสร็จเรียบร้อย
ผมแยกตัวออกมาจากพวกไอ้เอ้แล้วรีบขับรถไปที่หอน้องมินทันที แต่พอไปถึงผมก็เห็นมันมานั่งรอข้างล่างแล้ว
" โอเคนะพี่ ของผมมีแค่นี้แหละ" มินบอกพลางเอี้ยวตัวให้ผมดูเป้ใบเล็กที่น้องมันสะพายอยู่
" หือ... ทำไมน้อยจังอ่ะ"
" ก็ไม่รู้จะขนไปทำไมเยอะแยะอ่ะครับ ไปเหอะพี่ ผมอยากเห็นคอนโดหรูของพี่จะแย่แล้วครับ ตื่นเต้นอ่ะ" เฮ้อ... มันตื่นเต้นทีไรก็ตาวิ้งๆยังงี้ทุกที และผมก็ยังคงชอบมองอยู่ดีว่ะ....
แม้ว่าจะรู้แล้วว่ามันเป็นผู้ชายก็เหอะ
พอขับออกมาจนถึงคอนโด ท่าทางน้องมันก็ยิ่งดูตื่นเต้นเข้าไปอีกครับ ผมเลยพามันเข้าไปในห้อง
" โห.... สวยสุดๆเลยครับ หรูมากๆอ่ะ" มันว่าแล้วก็รีบวิ่งไปเกาะหน้าต่างกระจกชมวิวฝั่งที่ติดแม่น้ำทันทีอย่างตื่นเต้น
" งั้นพี่ให้มินนอนห้องนี้ได้เลยนะ เป็นห้องพักแขกน่ะ มีเฟอร์นิเจอร์อยู่แล้วส่วนนึงลองมาดูก่อนนะ" ผมยิ้มบอกมันแล้วก็เปิดประตูห้องพักแขกไว้ให้ มันก็วิ่งดุ๊กๆมายืนดูที่หน้าประตูกับผม
" ง่า... จะดีเหรอครับพี่ ผมว่าห้องมันดีไปอ่ะ โอย... เตียงก็ดีเกินอ่ะ ไม่กล้านอนเลย"
" บ้า... ทำไมคิดยังงั้น ไปเถอะครับ ลองไปดูเลย แล้วถ้าขาดอะไรจะลงไปซื้อมาเพิ่มก็ได้นะ" ผมบอกแล้วก็จูงมือมันเดินเข้ามาที่เตียง มินก็เลยลองนั่งลงที่เตียงนั้นพลางเด้งตัวเองขึ้นลงเหมือนจะทดลองความนิ่มของที่นอน
" เฮ้อ... นี่ผมฝันไปแน่ๆ ได้นอนเตียงดีขนาดนี้อ่ะ พี่อย่าเพิ่งปลุกผมนะ ฮะๆๆ" เด็กน้อยหัวเราะเสียงใส แววตาดูมีความสุขมากจนผมเผลอมองเพลิน
เป็นอะไรว้า... เรา น้องมันเป็นผู้ชายเว้ย
" เอ้อ... งั้นเดี๋ยวเราก็อยู่เฝ้าห้องให้พี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่คงต้องออกไปกับเพื่อนๆมันก่อนครับ คงกลับมาตอนดึกๆนะ วันนี้ก็นอนเล่นๆไปก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากันนะ" ผมสรุปอย่างรวดเร็ว น้องมันก็ยิ้มรับ จากนั้นผมก็ลงไปที่รถ ขับออกไปหาพวกไอ้เอ้ที่ผับทันที
แต่ทว่าไอ้ที่ทำให้ผมเซ็งน่ะก็คือคนที่อยู่กับพวกไอ้เอ้ตอนนี้เนี่ยดิ
" เป้งคะ แหม... ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ไม่ยอมโทรหากันบ้างเลยนะคะ คนใจร้าย"
" เอ่อ... ครับ แล้วแพทมาได้ไงครับนี่ ผมนึกว่ายังไม่กลับจากญี่ปุ่นซะอีก" ผมรีบข่มใจแล้วเอ่ยทักไป
" กลับมาได้สองสามวันแล้วค่ะ แต่เป้งน่ะเปลี่ยนเบอร์ซะแล้ว แพทเลยโทรหาไม่ได้ แล้วช่วงนี้ยังยุ่งๆอยู่ก็เลยยังไม่ได้ไปเซย์ฮัลโลที่บ้านน่ะ ว่าแต่คุณพ่อคุณแม่สบายดีมั๊ยคะ" หึ... ไอ้ที่ต้องเปลี่ยนเบอร์บ่อยน่ะ ก็เพราะเจอแต่ผู้หญิงแบบพวกคุณๆนี่แหละคร้าบ โทรจิกกันได้ตลอด ไม่รู้ชาติก่อนเป็นนกเป็นไก่กันรึไง
" ก็ไม่มีอะไรครับ ผมเบื่อเบอร์เดิมน่ะ แล้วนี่แพทจะไปกับพวกเราด้วยเหรอครับ" ผมถามอย่างหวั่นๆพลางชำเลืองไปมองหน้าไอ้เอ้ ก็เห็นมันทำหน้าเหมือนขอร้อง วิงวอนด้วยสายตาอย่างน่าสงสารเลยล่ะ
และพอผมมองไปเห็นกลุ่มเพื่อนของแพทสี่ห้าคนที่ล้วนแต่สวยๆ แจ่มๆกันทั้งนั้น ซึ่งตอนนี้พวกไอ้เอ้มันก็ยืนประกบอยู่เป็นรายตัวยังงั้น ผมเลยพอเดาอะไรๆได้อยู่
" แหม... ก็ต้องยังงั้นสิคะ ไม่ได้เที่ยวกับพวกเป้งมานานแล้วนะ คืนนี้ไปฉลองกันดีกว่าเนอะ"
" เอ่อ... ครับๆ โอเคแหละ ไปหลายๆคนสนุกดี" พอผมตอบตกลงเท่านั้นแหละ ไอ้เอ้มันยิ้มให้ผมทันที หึ... ได้เลยเพื่อน กูเสียสละเพื่อมึงนะเนี่ย มึงเป็นหนี้กูล่ะนะ เหอๆ
จากนั้นผมก็ขึ้นรถไปด้วยกันกับแพท โดยก็มีพวกไอ้เอ้ขับตามกันไปด้วย ระหว่างทางคุณเธอก็ฟุ้งเฟื่องเรื่องที่เธอไปเรียนที่โน่นจนตอนนี้เธอเรียนจบแล้ว และตั้งใจว่าจะกลับมาเปิดร้านอาหารญี่ปุ่นที่นี่ นอกนั้นก็มีแต่น้ำ ไม่เป็นสาระอะไรเลยจนผมขี้เกียจจะฟัง
ตั้งแต่นานมาแล้วผมเองเคยคบกับแพทอยู่พักนึง ตอนนั้นผมก็รู้ดีแหละว่าเธอก็ไม่ได้รักอะไรผมจริงจังหรอก แค่ถูกใจกัน มีไรกันแค่นั้นจบซะมากกว่า และผมเองไม่เคยคิดพัฒนาความสัมพันธ์กับเธอให้มากไปกว่านั้นอยู่แล้ว
โอเคแหละว่าผมอาจเหลวไหลที่ทำตัวแบบนี้ผมก็ยอมรับนะ แต่ในเมื่อผมเองไม่ใช่ฝ่ายที่ต้องการแบบนี้คนเดียว ของแบบนี้ใช่ว่ามันตบมือข้างเดียวแล้วจะดังนะครับ สำหรับผมน่ะ ถ้าใครไม่ต้องการผม ผมก็ไม่ไปตามตื้ออยู่แล้วล่ะ ต้องเสนอมาเท่านั้น ผมถึงจะสนองไป
และที่สำคัญผมเองเป็นคนบอกทุกคนที่ผมคบด้วยซ้ำว่าผมไม่ได้มีเค้าแค่คนเดียวนะ แต่ก็เห็นท่าทางทุกคนเค้าก็รับผมได้นี่ แล้วอย่างนี้จะบอกว่าผมผิดเหรอครับ
แต่สำหรับเคสของแพทนี่ เค้าเป็นคนไปจากผมเองด้วยซ้ำ เห็นว่าเค้าไปรักเซเลบคนนึงที่รวยมากๆ และตามไปอยู่ด้วยกันที่ญี่ปุ่นโน่น ซึ่งผมเดาว่าตอนไปอยู่นั่นคงว่างมากพอก็เลยลงคอร์สเรียนอะไรไปด้วยล่ะมั๊ง
และที่แน่ๆต่อให้เธอจะสวยสักแค่ไหนแต่ในเมื่อเธอเป็นคนแบบนี้ผมเองก็คงไม่ไหวจะเคลียร์เหมือนกันครับ และที่สำคัญตอนนี้ผมมีเซนส์เหมือนกับสัมผัสได้ว่าเธอมีทีท่าที่จะยูเทิร์นมาทางผมซะแล้วสิ
-
-
พอขับมาถึงร้านเราก็เข้าไปนั่งที่โต๊ะด้วยกันทั้งกลุ่ม ที่นี่วันนี้ก็ยังคึกคักอยู่พอควรเพราะเป็นวันอาทิตย์ จากนั้นผมก็ลากไอ้เอ้ออกมาคุยหน้าร้าน
" เฮ้ย... กูขอบใจมึงว่ะ ไอ้เป้ง ถ้ามึงไม่มาด้วยพวกกูก็คงไม่ได้แจมกับเพื่อนๆแพทเค้าอ่ะ น่ารักกันทั้งนั้นเลยนะเว้ย"
" เออ... คราวนี้มึงติดหนี้กูแล้ว สัด คราวหน้ามีอะไรต้องยอมช่วยกูมั่งนะ หึๆ"
" อ้าว... สัดนี่ แหม กูอุตส่าห์นึกชมว่าทำเพื่อเพื่อน ที่แท้แม่งจะเอาบุญเอาคุณนี่หว่า เชี่ยเอ๊ย" มันบ่นอุบเลยครับ
" ก็นั่นแหละ อยากช่วยพวกมึงด้วยไง จะได้คั่วพวกนั้นเพลินๆ หรือมึงจะหาเอาเองแถวนี้อ่ะ"
" คร้าบ.. เป็นพระคุณยิ่ง น้ำใจประเสริฐมากครับ ไอ้คุณเป้ง" มันยังคงประชดผม
" เออๆ ว่าแต่กูว่าจะอยู่กะพวกมึงอีกพักนึงนะ เดี๋ยวพอดึกๆกูจะชิ่งล่ะ ไม่ไหว เดี๋ยวแพทเกิดขอกลับพร้อมกูขึ้นมาจะยุ่ง"
" อืม... จริงด้วยว่ะ งั้นมึงก็อยู่อีกแป๊บก็ได้ พอเค้าเผลอๆค่อยชิ่งไป"
" โอเค ตามนั้นว่ะ" ผมตกลง จากนั้นก็เดินกลับไปที่โต๊ะกัน ซึ่งแน่นอนแพทนั่งประกบผมแจราวกับมีแม่เหล็กมาดูดไว้ ส่วนพวกไอ้เอ้น่ะเหรอครับ ก็เพลินเลยดินั่งคั่วคลุกวงในกับเพื่อนสาวของแพทกันสนุกไป ครบคู่พอดีเลยนะ พวกมึง
ในขณะที่แพทก็ชวนผมคุยตลอดพลางชงเหล้าซะเข้มให้ผมอย่างบ่อยเลยครับ จนผมเกือบจะบอกเค้าแล้วว่าผมไม่ใช่พระเอกควายๆในละครหลังข่าวนะ อย่าเอาไอ้มุขมอมเหล้ายังงี้มาใช้กะผมเลย
มองนาฬิกาอีกทีก็เกือบสี่ทุ่มละ ผมเลยแกล้งไปห้องน้ำแล้วชิ่งออกไปทางด้านหลังร้านซะเลย ตอนนี้ก็ขับรถออกมาอย่างชิลล์ๆพลางนึกไปว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้คงต้องเปลี่ยนเบอร์อีกแล้วกู ไม่งั้นจะมีนกมาตามจิกกูอีกแน่ๆ คงได้อยู่ไม่เป็นสุขกันล่ะ
แต่พอผมขับมาถึงหน้าคอนโดผมก็ต้องแปลกใจเมื่อมองไปเห็นน้องมินมันกำลังเรียกแท๊กซี่คันนึงมาจอด แล้วมันก็หอบกล่องใหญ่ใบนึงกับเป้ของมันขึ้นรถ
ผมรีบจอดข้างทางทันทีหวังจะไปเรียกมันไว้แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว รถแท๊กซี่ออกตัวไปซะก่อน แต่ตอนนั้นผมก็ยังไม่ได้คิดอะไรนะ แค่นึกๆว่าน้องมันมีธุระจะรีบไปไหนรึเปล่า
แต่พอนึกได้ว่า เฮ้ย.... แล้วมันล๊อคห้องยังไงล่ะ ในเมื่อไม่ได้ให้กุญแจมันไว้ ผมเลยรีบขึ้นลิฟต์กลับไปที่ห้องและเปิดประตูเข้าไปทันที ประตูนั้นก็ไม่ได้ล๊อคไว้จริงๆ
ประตูห้องผมและห้องพักแขกที่ให้น้องมินนอนถูกเปิดทิ้งไว้ ประกอบกับทรัพย์สินบางอย่างของผมที่ห้องโถง ไม่ว่าจะเป็นเครื่องเกมส์ เครื่องเล่นดีวีดี และโน๊ตบุ๊คที่ผมใช้ทำงานมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นอีกต่อไปแล้ว
ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนใจมันหายวาบไปหมด ชาตั้งแต่หัวไปจรดปลายเท้าเหมือนมีไฟฟ้าวิ่งไปมาทั่วร่าง แต่พอเริ่มตั้งสติได้ผมก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนตัวเองทันที
แน่นอนอย่างที่คิดไว้ครับ มีร่องรอยการรื้อค้นอยู่ทั่วไปทั้งที่ตู้เสื้อผ้า ตู้โชว์ และลิ้นชักโต๊ะทุกตัว
ทรัพย์สินบางส่วนของผม โดยเฉพาะนาฬิกาข้อมือสวยๆยี่ห้อแท๊คและอีเทอร์น่ารุ่นลิมิเต็ดที่ผมเฝ้าสะสมมาเป็นแรมปีร่วมสิบเรือนได้อันตรธานไปเสียแล้ว พร้อมๆกับน้องมิน................
นี่มันอะไรกัน............. นี่ผมฝันไปอีกงั้นเหรอ
ใครก็ได้บอกผมทีเถอะ
******************************
-
บอกคนอ่านด้วย
-
อ่าน้องมินยกเค้าไปซะแล้ว
ไม่จริงใช่ไหม
มาต่อไวไวนะครับ
-
โอ้วววววววว ไม่นะ!! ไอ้น้องมิน~~~~
-
555555555555+
เอาเข้าแล้วไหมหละเนี้ย
ดีนะที่ยังไม่นอนได้อ่านก่อนนอนเลย
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
กร๊ากกกก หน้าแตกแล้วยังโดนยกเค้าอีก 555+
ถ้าการันตีว่า happy ending จะมาม่ากี่ซองก็อ่านครับ นะ
-
มา แสบบบบบบบ
โดนยกของเลยยยย
-
อ้าว..โดนยกเค้าซะแระ
น้องมิน เป็นไปได้ยังไง เสียความรู้สึกไปกับเป้งนะเนี่ย
ถ้าน้องมินเป็นมิจฉาชีพจริง
เป้งได้บทเรียนราคาแพงที่ไว้ใจคนพึ่งรู้จักกันง่ายเกินไป
เป้งจะตามทันไหม จะจับคนร้ายยกเค้าได้ไหม จะรอตอนใหม่ค่ะน้องน็อต
-
โอย ไหงมันแสบได้ขนาดนะ
-
อ่านแล้วงงครับ...ไม่ใช่มั้ง...มินจะทำอย่างนั้นทำไม่กัน......ห้องมินเป้งก็รู้แล้วนิ....น้องเขาคงไม่ใช่แบบนั้นมั้ง......ถ้าใช้ก็ซวยไป.....แต่ผมว่าไม่ใช่แน่ๆ....มินต้องกว่าของหายชัวเลยต้องเอาของไปด้วย....เพราะรอไม่ไหว้แน่ๆ...พี่น็อตรีบมาเคียร์เลยนะ......... :z3: :z3:
-
:z13: :z13: :z13: น็อต
-
อยากอ่านอีก จังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ม่ายจิงๆๆๆ :serius2:
-
เจอดีรึไง :m20: :m20:
-
สมน้ำหน้า
ตาถั่วและยัง...... :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
สุดๆจริงแกไอ้เป้ง
-
:serius2: :serius2: :a5: :a5:
-
5555
ถูกใจมากกกกกกกก
เชียร์ ป้าง*เป้ง
เป้งเคะ อยากให้เป้งถูกกำราบอีก
อีกอย่างเมะแสนดีเพอร์เฟ็ค ต่างจากตัวเองลิบ (แถมเป็นแฝดกัน) มันช่างกระตุ้นอารมณ์ดีแท้ๆ คึคึ
มาต่อเร็วๆ นะคะ ชอบเรื่องนี้มากเลย สู้ๆ
แต่ึิเรื่องขโมยของคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดรึเปล่านะ ?
น้องมินน่ะเหรอ?
ง่า ไม่้งั้นล่ะก็ รู้สึกเหมือนโดนหลอกไปด้วย เนียนมาก55
แต่ถ้าน้องทำจริงล่ะก็ ถือเป็นบทเรียนที่ดีเลยว่าไม่ควรไว้ใจใครง่ายๆ
อยู่ๆ ก็ให้ใครไม่รู้มาดูแลห้อง หวังเคลมเด็กก็เงี้ย 55+
-
คิดว่า2คนนี้เหมาะกันดีแฮะ! อยากอ่านต่อแล้ว ขอบคุงสำหรับเรึ่องดีดี นะ
อ่านแล้วอารมดี
-
:m20: น้องมินสุดยอด
-
อ้าว เฮ้ย :o
-
เฮ้ย o22 มินเป็นหอบอ่ะ
-
น้องมินแรง
-
น้องมินกลับมาแว้วววว :oni2:
แต่ตอนนี้ทานมาม่ากันก่อนนะครับ ร้อนๆ แต่ไม่ต้องห่วงครับ เพราะก็ยังแฮบปี้กันดีอยู่
ตอนที่5
***************************
ผมได้แต่ทรุดลงไปนั่งกองกับพื้นและพยายามทบทวนทุกอย่างที่เกิดขึ้น เป็นความรู้สึกที่สับสนเต็มที ทั้งอึดอัดไม่เข้าใจ ทั้งแค้นเคืองเหมือนถูกทรยศจากความเชื่อใจของตัวเอง
แต่เรื่องอะไรจะยอมวะ มันเพิ่งขึ้นรถไปเมื่อกี๊หยกๆคงต้องกลับไปหาพี่ๆมันที่หอแน่ แล้วมึงจะรออะไรอยู่ล่ะวะ ไอ้เป้ง
ผมวิ่งกลับมาที่รถผมแล้วควบออกไปทันที เหยียบเกือบมิดจมตีนล่ะครับชั่วโมงนี้ ครู่เดียวก็มาถึงหอมันแล้ว แต่แล้วก็ต้องชะงักครับ เพราะเห็นว่ามียามนั่งเฝ้าที่หน้าประตูหอมันด้วย
" เอ้อ... โทษนะครับพี่ ผมมาหาน้องมินที่อยู่ห้อง 205 น่ะครับ ขอขึ้นไปเลยได้มั๊ยพี่ หรือไม่งั้นพี่ขึ้นไปกับผมก็ได้นะ พอดีผมมีธุระด่วนน่ะ โทรหาเค้าแล้วก็ไม่ติดสงสัยแบตหมด" ผมอ้างไปอย่างเนียนที่สุดเท่าที่จะทำได้ พี่ยามนั่นเลยเงยหน้าจากรายการเกมโชว์ในทีวีตรงหน้ามามองผม
" ห้องไหนนะครับคุณ........!? อ่ะ เฮ้ย คุณ... คุณป้างใช่ป่ะครับเนี่ย เฮ้ย... แม่มึง ออกมาดูคุณป้างเค้าเว้ย เค้ามาถึงที่เลยว่ะ ฮ่าๆๆ"
" ไหนๆ พ่อมึง อ๊ะ.... ว้ายๆ พ่อคู้ณ ตัวจริงเหรอเนี่ย นั่นน่ะ ในทีวียังไม่หล่อเท่านี้เลย ต๊าย ไหนๆมานั่งก่อนสิคะ" เจ๊อีกคนที่ผมเดาว่าคงเป็นเมียพี่ยามร้องออกมาอย่างตื่นเต้นพลางชวนผมนั่งด้วย แล้วชี้ไปที่จอทีวีตรงนั้น
เป็นเรื่องที่ฮามากๆ เพราะไอ้รายการเกมโชว์ที่เค้านั่งดูกันอยู่นั่นมันเป็นเทปที่ไอ้ป้างมันรับเชิญมาออกรายการพอดี เลยเหมือนกับว่าพี่ยามกับเมียเค้าดูรายการอยู่ดีๆ ตัวจริงก็โผล่มาหาเลยซะงั้นอ่ะ
" เอ่อ... ขอบคุณมากนะครับพี่ แต่พอดีผมต้องรีบไปอ่ะครับ แค่ขึ้นไปหาน้องเค้าที่ชั้นสองนี่เองครับ ผมรับรองว่าจะไม่ให้มีปัญหาอะไรนะครับ อนุญาตผมหน่อยเถอะนะ แล้วผมจะตอบแทนอย่างงามเลย" ผมลองต่อรองไปอีกทีนึง
" โอ๊ย.. ได้เลยค่า ตามสบายเลยนะ แต่เดี๋ยวถ้าทำธุระเสร็จแล้วพี่รบกวนกลับมาแวะตรงนี้อีกทีนะคะ อยากได้ลายเซ็นน่ะ นะคะ" เจ๊เมียพี่ยามยิ้มแป้นแล้วอนุญาตผม
เท่านั้นแหละครับ ผมรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องมันอย่างเร็วแต่พอดีว่าได้ยินเสียงดังลั่นของน้องมินดังออกมาจากในห้องที่เปิดประตูแง้มอยู่นั้นซะก่อน ผมเลยยืนหลังแนบกำแพงอยู่ข้างประตูนั้นหวังจะดูสถานการณ์ไว้ เพราะมาถึงที่แล้ว ไอ้ตัวการมันก็อยู่แค่ในห้องนี่เอง มันคงไม่รอดเงื้อมมือผมไปได้หรอก
" ก็กูอุตส่าห์ยอมขโมยมาให้แล้วนะ มึงจะเอายังไงอีก แค่นี้พี่เค้าก็เกลียดกูจนป่านนี้เค้าคงไปแจ้งตำรวจแล้วมั๊ง" เสียงน้องมินบ่นปนสะอื้นเหมือนกับว่าร้องไห้ไปด้วย
" ก็แค่นี้มันจะได้เงินสักเท่าไหร่ล่ะวะ มึงเอาแต่ของเล็กๆมาเนี่ย เงินสดกับเครื่องเพชรเครื่องทองมันไม่มีเลยเหรอวะ" เสียงไอ้พี่ใหญ่ตัวดีของมันบ่นบ้าง
" แล้วมึงจะให้กูทำยังไง ของทุกอย่างอยู่ในเซฟโน่น กูจะไปไขมาได้ยังไง แต่ถึงถ้ากูเอามาได้กูก็ไม่เอาหรอกนะ แค่นี้ก็พอแล้ว มึงจะเอาของเค้าให้หมดตัวเลยเรอะไง"
คำพูดนี้ของมินทำให้ผมเองเริ่มรู้สึกสับสนในใจขึ้นมาทันทีว่านี่มันยังไงกันแน่
" เอ๊ะ... ไอ้นี่ มึงจะบ้าเหรอไงวะ มึงเอาเค้ามาแค่นี้เค้าไม่หมดตัวหรอกน่า รวยออกอย่างนั้น ลืมไปแล้วรึไงว่าแม่รอเงินอยู่น่ะ หรือมึงอยากให้แม่ตายก่อนห๊ะ"
" ฮือๆ.. กูรู้แล้ว ไม่ต้องมาย้ำ นี่ถ้าไม่ต้องช่วยแม่นะ กูก็ไม่ต้องมาทำเลวๆแบบนี้หรอก" เสียงมินยังคงร้องไห้อยู่ ผมเลยพยายามมองลอดช่องประตูที่แง้มอยู่นั้น ก็เห็นมันนั่งก้มหน้าร้องไห้บนพื้นห้องกับพี่ชายของมัน
แล้วนี่ที่มันคุยกันว่าแม่มันจะตายเนี่ย หมายความว่ายังไงกัน แม่ของมันมาเกี่ยวข้องอะไรด้วยล่ะ แต่ผมมั่นใจนะว่านี่ไม่ใช่การจัดฉากมาหลอกอะไรผมอย่างแน่นอน เพราะมันสองคนไม่น่าจะรู้หรอกว่าเวลานี้ผมมายืนฟังมันอยู่หน้าห้องแล้ว
" เอาล่ะๆ พอ.. มึงไม่ต้องร้องแล้ว ไหนๆก็ทำไปแล้ว แค่นี้น่ะเค้าคงไม่เป็นไรหรอก เชื่อกูเหอะ"
" แมน กูว่า..... กูเปลี่ยนใจแล้วล่ะ เอาของกลับไปคืนพี่เค้าเหอะ นะๆ ไว้กูหาคนอื่นก็ได้ พี่เค้าดีกับกูมากจริงๆ แล้วกูจะตอบแทนเค้ายังงี้ได้ไง นะ... รีบเอากลับไปคืนเค้าเถอะ"
" โธ่เว้ย.... ไอ้นี่ มึงจะบ้าเหรอไง ป่านนี้เค้าไปแจ้งตำรวจเตรียมมาลากคอมึงกะกูแล้ว ไปเลย สัด... ไปเก็บของเร็วๆ ก่อนที่ตำรวจจะแห่ตามมานี่ ไป๊" ไอ้แมนตะคอกใส่น้องมินแล้วหันไปเปิดตู้เสื้อผ้า
" แต่... ไอ้แมน...."
" กูบอกให้ไปเก็บของเดี๋ยวนี้....." มันยังคงตวาดน้องมันลั่น
" ไม่... กูจะไปบอกพี่เค้า ฮือๆ..." น้องมินตะโกนออกมาแล้วลุกขึ้นเปิดประตูวิ่งออกมาจนชนกับอกผมที่ยืนขวางอยู่
" พี่ป้าง.........!?" มินเอ่ยออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา และจ้องหน้าผมนิ่งด้วยความตะลึงงันจนทำอะไรไม่ถูก
" เฮ้ย...!!!! พี่...." เสียงไอ้แมนดังมาจากในห้อง เมื่อผมหันมองตามไปก็เห็นว่ามันยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้น ผมเลยชี้หน้ามันและคว้าแขนน้องมินไว้
" มึงไม่ต้องไปไหนเลยนะ รอกูอยู่นี่ดีๆเลย ถ้ากูกลับมาแล้วไม่เจอ มึงกะกูเห็นดีกันแน่" ผมขู่มันจนหน้ามันถอดสีด้วยความกลัว
" ส่วนเรามากับพี่" ผมว่าแล้วก็จูงมือเล็กนั้นให้เดินตามมาด้วยกัน
ในตอนนั้นผมก็มึนกับตัวเองเหมือนกันว่านี่กูทำอะไรอยู่วะ เด็กนี่มันทำขนาดนี้แล้วมึงยังต้องไปพูดดีอะไรกับมันอีกวะ
แต่พอหันไปเห็นสายตาวิงวอนที่น่าสงสารของมันเนี่ยสิ ใจผมมันละลายไปแล้ว ความโกรธความอึดอัดทั้งหลายมันไม่รู้หายไปไหนหมด ทั้งๆที่เมื่อกี๊แทบอยากบีบคอพวกมันให้ตายคามือไปด้วยซ้ำ
แค่เพราะสายตาคู่นี้เองน่ะเหรอ.........
-
-
ผมจูงมือมินลงมาจากหอ เดินผ่านหน้าหอเลยไปแต่ในหัวผมก็ยังคงว่างเปล่านึกอะไรไม่ออกอยู่ดี ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะทำอะไรเลยล่ะตอนนี้ แต่พอได้เห็นว่าที่บ้างๆทางมันมีม้านั่งยาวๆอยู่ใต้ต้นไม้ผมก็จูงน้องมันไปนั่งด้วยกัน เวลาตอนนั้นดึกมาแล้วและไม่มีคนผ่านไปมาเลยสักคน เงียบมากๆ
น้องมินยังคงร้องไห้อยู่ ผมเองก็ได้แต่นั่งนิ่งไร้คำพูดใดๆ สมองพยายามประมวลผลทุกๆอย่างอยู่
ก่อนหน้าที่จะมาถึงที่นี่ผมโกรธมันมากจริงๆ แต่จากที่ได้ฟังมินคุยกับพี่มันผมยอมรับว่าตอนนี้ผมลังเล และรู้สึกว่ามันคงจำเป็นต้องทำแบบนี้รึเปล่า ทั้งที่ใจมันไม่ได้อยากทำเลย
และตอนนี้ก็ไม่ใช่แค่ท่าทางของมันหรอกนะที่บ่งบอกผมอย่างชัดเจนว่ามันสำนึกผิดมากแค่ไหน หากแต่เป็นแววตาจากดวงตาที่ยังคงมีน้ำตาไหลอยู่นั่นต่างหาก ที่เต็มไปด้วยคำขอโทษมากมายอยู่ในนั้น
" เอาล่ะ มินพร้อมจะอธิบายให้พี่ฟังรึยังครับ" ผมเอ่ยขึ้นก่อน เมื่อเริ่มเห็นว่าน้องเริ่มหยุดร้องไห้แล้ว
" พี่.... ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้วครับ" น้องมินเอ่ยขึ้นผมเลยหันไป แต่...
ตอนนั้นผมบอกตรงๆว่าผมช๊อค เพราะว่าผมไม่นึกเลยว่าจะได้มาเห็นภาพที่สะเทือนใจที่สุดอย่างนี้
มินยกมือขึ้นมาพนมกับอกเพื่อไหว้ผมพร้อมน้ำตาที่เริ่มไหลมาอีกครั้ง ซึ่งผมเห็นแล้วผมใจหายไปหมด ทั้งสงสารมัน ทั้งเห็นใจมัน จนตัวเองแทบจะน้ำตาไหลเลย
ผมเลยรั้งตัวน้องมันมากอดไว้แนบอก มินก็สะอื้นออกมาจนตัวสั่นไปหมด ขณะที่ใจผมตอนนั้นก็ยิ่งรู้สึกแย่มากขึ้นไปอีก เพราะสงสารมันมาก
" อืม... ทีนี้เล่าให้พี่ฟังนะว่าทำไมเราต้องทำแบบนี้ มีความจำเป็นอะไรเหรอ บอกพี่มาให้หมดเลยนะ ได้มั๊ย"
" แล้วพี่ไม่โกรธผมเหรอครับ" น้องมินเงยหน้ามองผม
" ก็โกรธนะ แต่พี่คิดว่าเราคงทำเพราะว่าจำเป็นใช่มั๊ย"
" ครับ ผมจำเป็นต้องใช้เงินมากเลยครับ จนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว"
" เรื่องแม่เราน่ะเหรอ"
" ครับพี่ ผมต้องหาเงินให้แม่รักษาตัวครับ แม่ต้องฟอกไตตลอดเลย มันแพงมากแล้วต้องทำบ่อยๆเดือนละหลายครั้ง ไม่รู้จะหาเงินจากไหนเลยครับ ฮือๆ...." เด็กน้อยเริ่มร้องไห้ออกมาอีกแล้ว ผมยกมือปาดน้ำตาออกไปแล้วยิ้มให้
ผมไม่เคยคิดนะว่า แท้จริงชีวิตคนเรามันก็เหมือนละครน้ำเน่าๆที่บางคนชอบดูกันจนได้ ตัวเอกยากจน พ่อแม่เป็นโรคร้ายต้องหาเงินมารักษาจนต้องยอมทำทุกอย่างงั้นเหรอ ไอ้พล๊อตเรื่องสเต็ปเดิมๆแบบนี้มันน่าจะเป็นแค่ละครเท่านั้นนี่นา จะมาเป็นชีวิตจริงได้ยังไงกัน
และผมอยากจะให้นี่เป็นแค่ละครที่น้องมินมันเล่นเพื่อตบตาผมเฉยๆเพราะหวังจะเอาตัวรอดจากผมไปแค่นั้น ซึ่งผมว่าผมยอมให้มันเป็นอย่างนั้นยังจะดีซะกว่า แต่นี่ผมกลับต้องมารับรู้ว่าป่านนี้แม่ของน้องคงนอนรอความตายอยู่ที่บ้านงั้นเหรอ
ความจริงมันโหดร้ายแบบนี้เลยเหรอนี่..........
และเท่าที่ผมเห็นนั้น ผมค่อนข้างมั่นใจว่าน้องมันคงไม่หลอกผมแน่ จากที่มันคุยกับพี่มันเมื่อกี๊ก็ชี้ชัดแล้วมั๊งว่าคงเป็นอย่างนั้นจริงหรือถ้าให้ง่ายกว่านั้นก็ตามไปดูอาการแม่มันด้วยตัวเองเลย จะได้รู้กันไปว่าผมจะเป็นหมูให้มันต้มรึเปล่า
" พี่ป้างยังไม่ต้องเชื่อผมก็ได้นะครับ แล้ว......" ผมเอามือแตะที่ปากของมินไว้เบาๆให้หยุดพูดไว้แค่นั้น
" พี่เชื่อเรานะ ไม่ต้องห่วงแล้วล่ะ พี่ไม่ได้ถือโทษโกรธอะไรแล้วทั้งเราทั้งพี่ชายเรานั่นแหละ สบายใจได้แล้วนะ" ผมบอก มินก็ยิ้มนิดนึงแล้วกอดผมไว้แน่น
" ขอบคุณพี่มากๆเลยนะครับ ขอบคุณจริงๆ"
" ไม่เป็นไร พี่สงสารอยากจะช่วยเราจริงๆ ต่อไปถ้าอยากได้เงินก็มาบอกพี่แล้วพี่จะช่วย แต่ขออย่างเดียวอย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจมั๊ยครับ"
" ครับผม ไม่ว่ายังไงผมจะไม่ยอมทำแบบนี้อีกแล้วครับ เพราะมันทำให้ผมรู้สึกผิดมากจริงๆ แต่ว่า...." มินบอกแล้วก็ทำหน้าลังเล
" หือ......"
" ผมคงรับเงินจากพี่ไม่ได้หรอกครับ"
" ทำไมล่ะ"
" ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะครับ แล้วผมจะเอาเงินจากพี่ได้ยังไง" ครับ... ก็เป็นอย่างที่ผมคิดไว้ เด็กคนนี้มันเป็นคนดีใช้ได้ รักศักดิ์ศรีตัวเองเหมือนกัน พ่อแม่เค้าคงสอนมาดี ถ้าเป็นคนอื่นน่ะเหรอ ผมว่าคงคว้าหมับเลยมั๊ง
" พี่ไม่ให้เราเปล่าๆก็ได้ แต่ให้ยืมแล้วกัน ดีมั๊ยล่ะ"
" อืม... แต่เงินตั้งเยอะเลยนะครับ ผมจะเอาปัญญาที่ไหนมาใช้คืนพี่ล่ะ"
" เอาเหอะ มันจะเยอะสักแค่ไหนกัน คงไม่ถึงกับต้องหามาใช้กันทั้งชีวิตหรอกครับ"
" แต่ว่า... เอ่อ... มันจะดีเหรอครับ" พอเจอประโยคนี้อีกผมก็หลุดขำมาเบาๆทันที น้องมันก็หน้างงๆ แต่พอนึกขึ้นมาได้มันก็ยิ้มอายๆ
" ครับ... มันจะต้องดีแน่ๆ รับรอง เชื่อพี่เถอะ ว่าง่ายๆโตไวๆนะ" ผมบอกแล้วก็เอามือลูบผมมันเบาๆ
ไม่รู้ทำไมผมของน้องมันถึงได้นิ่มสลวยน่าจับแบบนี้นะ ยังกับไปทำทรีทเม้นท์แพงๆ หรือว่าใช้รีจอยซ์วะ เออ... ไม่เกี่ยวเหอะ จะอะไรของมึงวะ ไอ้เป้ง มันไม่ใช่เวลานะเว้ย
แถมตอนนี้ผมกับมินก็นั่งชิดติดแนบกันอยู่โดยที่ผมโอบเอวมันไว้ จนผมเริ่มรู้แปลกๆขึ้นมาอีกแล้ว
ให้ตายเหอะนี่ขนาดผมรู้ทั้งรู้ว่าน้องมันเป็นผู้ชายผมยังสปาร์คได้ขนาดนี้เลยนะ ไม่อยากเชื่อจริงๆ
เฮ้อ.... แล้วอย่าทำตาวิ้งๆอย่างนี้สิว้า มองแล้วมัน........ แน่ะ.... ยังอีก
" เอ่อ...อ งั้นเดี๋ยวเรากลับไปที่ห้องมินกันเหอะนะ" ไม่ไหวครับ ผมต้องเป็นฝ่ายยอมผละออกจากที่กอดมินอยู่ซะเองทั้งที่ก็เสียดายชะมัด อยากอยู่อย่างนั้นให้นานอีกหน่อย
แต่ถ้าขืนอยู่ต่อผมคงห้ามใจตัวเองไม่ไหวแน่ นี่ผมไม่ได้หื่นนะ บอกแล้วว่าใครไม่มาเจออย่างผมก็ไม่รู้หรอก
" ได้ครับ ของๆพี่ก็อยู่ในห้องหมดเลย เดี๋ยวขึ้นไปเอาเลยนะครับ"
พอเราเดินกลับไปที่ห้องของมิน ผมก็เห็นไอ้แมนนั่งเครียดๆสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียง พอมันหันมาเห็นผมมันก็รีบดับบุหรี่แล้วเดินเจี๋ยมเจี้ยมเข้ามาหา
" มึงกะกูมีเรื่องต้องคุยกัน" ผมแกล้งเอ่ยเสียงเข้มเพื่อข่มมันไว้ก่อน แต่ไม่ได้โกรธอะไรมันแล้วครับ แค่ขอวางฟอร์มไว้ซะหน่อย
" เอ่อ... ครับพี่" มันตอบหน้าเจื่อนๆ คงจะรู้สึกผิดอยู่ พลางเดินมานั่งที่หน้าเตียงกับน้องมัน ผมก็นั่งลงไปที่บนเตียงนั้นเลย
" ตกลงมึงอยากช่วยแม่มึงใช่มั๊ย" ผมบอกแล้วจ้องหน้ามัน
" เอ่อ... ครับ แม่ต้องรักษาตัว ค่าใช้จ่ายก็แพงมากๆพวกผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ เลยต้องทำแบบนี้ อย่าโกรธผมเลยนะพี่ ผมขอโทษจริงๆครับ" มันบอกแล้วก็พนมมือจะก้มมากราบที่เท้าผมอยู่แล้ว จนผมตกใจต้องรีบจับมันไว้แล้วลงไปนั่งข้างมันที่พื้น
" เฮ้ย... ไม่ต้องทำแบบนี้ กูไม่ได้ว่าอะไรแล้ว เข้าใจดีแล้วว่ะ ว่าจำเป็นจริงๆ"
" ครับ..." มันก็เงยหน้ามาสบตาผม ตามันแดงๆเหมือนจะร้องไห้อยู่แล้ว
" อืม.... ไม่ต้องพูดอะไรละ เรื่องแม่เดี๋ยวกูจัดการเอง ถ้าเค้าต้องฟอกไตก็ให้เตรียมตัวย้ายเค้ามาที่โรงพยาบาลที่นี่ได้เลย พอดีมีคนรู้จักว่ะเค้าเป็นหมออยู่ที่นั่นก็คงพอช่วยจัดการให้ได้ ส่วนเรื่องอื่นๆเดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลังนะ" ผมสรุป แต่มันก็ยังได้แต่นั่งตาปริบๆเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง ผมเลยตบไหล่มันเบาๆ แล้วพูดเสียงค่อนข้างดัง
" ไม่ต้องมาเอ๋อแล้ว คืนของกูมาซะ ก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจ" เท่านั้นแหละครับ มันงี้สะดุ้งรีบลุกพรวดพราดไปหยิบกล่องที่น้องมินมันหอบข้าวของๆผมจากที่คอนโด เอามาส่งให้ผมทันที
" ครับๆ นี่ครับ ของทุกอย่างอยู่ในนี้หมดแล้วครับพี่" มันยังตกใจลุกลี้ลุกลนไปหมด จนผมนึกขำมันอยู่ในใจ
" เอ่อ... ผมไหว้ล่ะนะครับพี่ อย่าเอาเรื่องพวกผมเลยนะ ถ้ายังไงเอาเรื่องแค่ผมคนเดียวละกัน นะพี่ มินมันไม่รู้เรื่องหรอกครับ ผมเป็นคนสั่งให้มันทำเอง พี่อย่าเอาเรื่องมันด้วยอีกคนนะครับ ผมขอร้อง" ฟังแล้วผมชักชอบมันนะ ไอ้นี่มันแมนสมชื่อมันว่ะ รู้จักจะรักและปกป้องน้องมันยังงี้
" เออ... กูไม่เอาเรื่องหรอก กูล้อเล่น" ผมบอกยิ้มๆ
" โธ่... พี่อ่ะ ผมใจหายหมดเลย นึกว่ายังโกรธพวกผม" มันบ่นแล้วก็หันไปมองหน้ามิน น้องมันก็ยิ้มๆ
" เออ... ไม่โกรธแล้ว แต่ขอร้องมึงอย่างได้มั๊ย ต่อไปก็อย่าทำยังงี้อีกเพราะมันแรงไปว่ะ ไม่งั้นมึงอ่ะเดือดร้อนแน่ นี่ถ้าเป็นคนอื่นเค้าเอาตำรวจมาลากคอมึงแล้วนะ เข้าใจมั๊ย"
" ครับ... ผมสำนึกแล้วพี่ แค่นี้ก็เข็ดแล้วจริงๆ ไม่กล้าแล้วอ่ะ สัญญาเลยครับว่าต่อไปจะไม่ทำอีกแล้วให้ยังไงก็เหอะ"
" ดี... กูจะถือว่านี่เป็นสัญญาลูกผู้ชายนะเว้ย ถ้าทำไม่ได้ก็เป็นหมาละกัน"
" ครับผม ขอบคุณพี่มากนะครับ" มันเลยยกมือไหว้ผมอีกครั้ง ผมก็กอดมันไว้แล้วตบหลังมันเบาๆ
" ต่อไปมีอะไรเดือดร้อนก็มาหากู ช่วยได้กูจะช่วย แต่อย่าไปทำอะไรที่มันผิดๆอีก เข้าใจมั๊ย"
" ครับผม ขอบคุณจริงๆพี่" มันพูดด้วยเสียงที่เริ่มสั่นๆ แล้วก็หันไปกอดกับน้องมัน
ตลกดีที่ตอนนี้ผมยิ่งเอ็นดูพวกมันนะ เหมือนกับเห็นมันเป็นน้องๆผมเหมือนกัน ใช่แล้ว... ถ้าผมมีน้องก็คงดีเหมือนกันนะ
" ว่าแต่รู้กันรึเปล่าว่าไอ้ที่มึงเอามาเนี่ย รวมราคาทุกอย่างแล้วก็เป็นล้านเลยนะเว้ย จะบอกให้" ผมหันไปหยิบกล่องที่ใส่ของกลางจากคอนโดผมออกมาดู
" ห๊า... อะไรนะครับ" สองพี่น้องร้องออกมาแทบจะพร้อมกัน
" เออ.... เฉพาะนาฬิกานั่นน่ะ สิบกว่าเรือนนี้ก็เกือบล้านแล้วว่ะ กูอ่ะสะสมมานานแล้วเว้ย ของไม่ดีกูไม่เอามาสะสมให้เมื่อยหรอกว่ะบางตัวอ่ะเป็นแสนเว้ย ที่มึงเห็นน่ะ" ผมเฉลยจนพวกมันได้แต่อ้าปากค้าง
" โห... สุดๆเลยครับพี่ กลัวเลยนะเนี่ยแต่ผมไม่ได้ทำของพี่บุบสลายอะไรนะครับ" ไอ้แมนบอกผมสีหน้าหวั่นๆเหมือนกลัวผมจะเอาเรื่องมันถ้าของมีรอยบุบสลาย
" อืม... ก็ไม่เป็นไรหรอก เก็บไว้ในกล่องอย่างดีแล้วนี่ เออ... ว่าแต่ไม่เห็นไอ้เจดเลย มันไปไหนวะ"
" อ๋อ... พอดีวันนี้มันเข้างานกะดึกครับ แต่มันก็ไม่รู้ไม่เห็นอะไรหรอกพี่ เรื่องนี้น่ะ ผมกับไอ้มินไม่ได้บอกมันหรอก ไม่อยากให้มันมาเดือดร้อนด้วยอ่ะครับ" ไอ้แมนสรุปให้ผมฟัง
" เออ...ก็ดีแล้ว มึงทำถูกแล้วว่ะ งั้นตกลงมินจะเอายังไงครับ ยังอยากจะไปดูแลห้องให้พี่อยู่มั๊ย" ผมถามไปเจ้าตัวก็ทำสีหน้าแปลกใจ
" อ้าว... พี่ยังอยากให้ผมไปดูแลห้องให้อีกเหรอครับ ก็ผม... เอ่อ... ผมทำแบบนี้น่ะ" มินบอกแล้วก็ก้มหน้าหลบตาผม
" พี่รู้ ถึงอยากให้เราได้โอกาสแก้ตัวไง เพราะพี่ว่าเราคงคิดได้แล้วว่าที่ทำไปนั่นมันไม่ถูกจริงๆ จะว่ายังไงล่ะครับ" ผมยื่นข้อเสนอให้มันอีกครั้ง
แต่จริงๆแล้วผมอยากซื้อใจพวกมันมากกว่า รู้ดีครับว่าเสี่ยงแต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อ...
ผมยังคาใจเรื่องความรู้สึกของตัวเองที่มีกับน้องมันอยู่ว่านี่ผมยังคงชอบมันแม้จะรู้ว่ามันเป็นผู้ชายจริงๆน่ะเหรอ
เพราะงั้นโอกาสที่ผมให้มันนี้ ก็เท่ากับว่าผมให้โอกาสตัวเองด้วยเหมือนกัน
" ครับ... ผมยังอยากไปทำนะพี่ ขอบคุณมากนะครับที่ยังให้โอกาสผม รับรองผมจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังเลยจริงๆ"
" ดีมาก.. งั้นเดี๋ยวพี่จะกลับล่ะ มินมากับพี่แล้วกัน ก็เอาของไปนอนค้างที่คอนโดพี่เหมือนเดิม ตามนี้นะ" ผมสรุปทุกอย่างอีกครั้ง
" พี่ครับ ผมขอบคุณพี่อีกครั้งนะครับ ขอบคุณที่ให้อภัยผมกับน้องแล้วยังให้โอกาสได้แก้ตัวอีก รู้มั๊ยพี่เหมือนพระมาโปรดพวกผมจริงๆ แล้วผมก็ไม่รู้จะตอบแทนพี่ยังไงดีเลย" ไอ้แมนบอกผมแล้วก็ส่ายหน้าไปมาอยู่ มันคงรู้สึกอย่างนั้นจริงๆว่าไม่รู้จะตอบแทนอะไรผมได้
" อยากตอบแทนกูน่ะ ง่ายมากว่ะ"
" หือ...."
" เป็นน้องที่ดีของกู ทำตัวดีๆ ว่าง่ายๆ แค่นี้พวกมึงทำกันได้มั๊ยล่ะ กูไม่มีน้องว่ะ พอเห็นพวกมึงแล้วกูถึงได้นึกอยากจะมีน้องขึ้นมา อยากเป็นน้องกูมั๊ยล่ะ"
" พี่......." มันเอ่ยออกมาแค่นี้เหมือนตะลึงไปกับสิ่งที่ผมบอกมัน
" แต่กูไม่เคยเป็นพี่ใครกูอาจจะไม่ใช่พี่ที่ดีนะเว้ย บอกไว้ซะก่อน ทนกูหน่อยแล้วกันนะมึง หึๆ" แค่นั้นแหละครับ ไอ้แมนโผมากอดผมแล้วร้องไห้ออกมาซะตัวสั่นเลย ผมเองก็ไม่นึกว่ามันจะซาบซึ้งไปกับคำขอนี้ของผมมากอย่างนี้
" ครับพี่ ขอบคุณพี่จริงๆครับ ขอบคุณจริงๆ" มันพร่ำขอบคุณผมซ้ำๆซึ่งผมเองดีใจนะ นี่เราคงจะซื้อใจมันสองคนได้แล้วมั๊ง
ก็ได้แต่หวังอย่างนั้นแหละครับ.............................
***************************
-
น่าจะจัดให้สักยกก่อนนะ เหอๆๆ จะได้ไม่รู้สึกเสียดายของเท่าไหร่ แว้กกกกก
อย่ามาอำเลยนะคนเขียน รู้น้าคิดอะไรอยู่
อิอิ กด ไลค์คร้าบ :L2:
อ้าว มาลงตอนเมนต์พอดี อันนั้นของตอนโน้นน้า
เย้ คิดถูกด้วย อิอิ น็อตจังอำไม่ได้หร้อก อิอิ :L2:
สนุกๆ
-
รอกินมาม่าตอนมินรู้ความจริง o7
-
อิอิ อิ๊กครับ รู้ทันได้งาย
ไม่เอาไม่พูด :laugh:
คุณ ZakuPz ก็รอลุ้นแล้วกันนะ
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
อยากอ่านอีกอ่ะ :z13:
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
ฮ่าๆ ต้องการจะบอกอะไรเอ่ย ผมเดาไม่ถูก :laugh:
อยากอ่านอีกอ่ะ :z13:
ใจเย็นคร้าบ เดี๋ยวไม่แน่พรุ่้งนี้หรือมะรืนเจอกัน o13
-
ลงต่อวันนี้ไม่ได้หลอ
อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้านะ
จุ๊บ จุ๊บ
คนเขียน
-
แล้วว เฮียเป้งจะบอกไหมเนี่ยว่าตัวไม่ตัวเองไม่ใช่ ป้างอ่ะ???
-
คิดเหมือนคุณJipPyเลยอ่ะน้องน็อต
เป้งจะบอกความจริงน้องมินไหม
ตอนนี้เป้งได้ใจทั้งมิน และแมนไปแล้วล่ะ
เหลือแต่ว่าน้องมินกับพี่เป้งจะ In love กันเมื่อไร
โอ๊ย..อยากอ่านต่อจัง จะเป็นอย่างไรต่อไป
-
ครับเดี๋ยวมาลงให้เลยครับ คุณ igaga
พี่แก้วกับคุณ JipPy ต้องติดตามอ่านกันนะครับ อิอิ
บอกก่อนเด๋วรู้หมดจิ มันจะไม่ตื่นเต้นอ่า :teach:
-
อะจ๊ากกก ปั่นเสร็จเมื่อกี๊สดๆ มาต่อแล้ว
กระผมนายเป้งสุดเท่มาแล้วคร้าบ :a2:
ตอนที่6
***************************
ตอนนี้ผมกำลังขับรถกลับคอนโดโดยมีน้องมินนั่งอยู่ข้างๆนี่แล้ว โล่งใจไปได้หน่อยนึงล่ะนะ แต่เพิ่งจะมานึกขึ้นได้ว่าเรื่องมันยังไม่จบทั้งหมดนี่หว่า ลืมสารภาพเรื่องสำคัญที่สุดไปจนได้อ่ะ
จะอะไรซะอีกล่ะครับก็ไอ้เรื่องที่ไปสวมรอยไอ้ป้างนั่นไง เมื่อกี๊อุตส่าห์มีจังหวะเหมาะๆแล้วเชียว จะได้คุยไปเลยทีเดียวดันลืมซะสนิทเลยว่ะ บ้าจริงๆ
แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ เฮ้อ... ปวดหัวจริงเว้ย ยิ่งเหนื่อยๆอยากจะนอนอยู่ เออ... ช่างมันละกัน พรุ่งนี้ค่อยคิดหาทางอีกทีเว้ย
พอเปิดประตูห้องเข้าไปเท่านั้นแหละครับ ผมปลดกระดุมเสื้อออกทีเดียวเกือบหมดแล้วนอนแผ่มันกลางโซฟาเลย เหนื่อยมากๆ แค่วันนี้วันเดียวใจหล่นใจหายไม่รู้กี่ที แถมขับรถไปโน่นไปนี่ซะอีกหลายรอบมาก
" มินเก็บของเข้าห้องไปเลยก็ได้นะครับ เดี๋ยวพี่ว่าพี่คงจะไปนอนแล้วล่ะ ขอพักแป๊บ"
" เอ่อ... พี่ครับ พี่เหนื่อยมากเลยเหรอ ยังหิวอะไรมั๊ยครับ เดี๋ยวผมจะไปทำอะไรให้กินก่อนก็ได้นะ อยากทานอะไรล่ะครับ" มินบอกพลางเดินเข้าไปที่เค้าท์เตอร์ครัว
" ไม่เป็นไรครับ แค่ชงกาแฟให้พี่สักถ้วยละกัน"
" ครับ สักครู่นะครับ พี่จะเอากาแฟกี่ช้อน น้ำตาลกี่ช้อนดีครับ" เออ... ถามแบบนี้แสดงว่ามันรู้งานดีแฮะ
" อืม... อย่างละสองช้อนก็ได้ครับ"
" ไม่ใส่ครีมใช่มั๊ยครับ" น่ะ... รู้อีกว่าผมไม่กินใส่ครีม
" ครับ... แหม.. ทำไมรู้ใจพี่ยังงี้ล่ะ"
" ฮะๆ ก็เดาเอาครับ เห็นพี่มาดเข้มๆน่ะ น่าจะกินแบบนี้" มินหัวเราะเสียงใสแล้วเดินเอากาแฟมาเสิร์ฟให้ผม
ผมลุกขึ้นนั่งแล้วรับถ้วยมาลองจิบดู แปลกแฮะ ทำไมผมรู้สึกเหมือนกับว่ากาแฟมันอร่อยกว่าทุกทีล่ะ หรือว่าผมคิดไปเอง
" อืม... อร่อยดีนะ ฝีมือชงใช้ได้นี่"
" ขอบคุณครับที่ชม เมื่อก่อนผมชงบ่อยไง"
" เมื่อก่อนเหรอ? หมายถึงตอนที่เราทำงานน่ะเหรอครับ"
" ครับ ผมเคยทำงานที่ร้านกาแฟก่อนที่จะมาทำที่โรงหนังน่ะครับ"
" แล้วเราออกมาทำงานอย่างเดียวเลยเหรอครับ หลังจากจบม.6น่ะ"
" อ๋อ... ผมเรียนปวช.ครับ เป็นแผนกคหกรรมฯน่ะ"
" อ้าว... เหรอครับ แล้วนึกไงเรียนคหกรรมฯล่ะ พี่ยังนึกว่าเรียนพาณิชย์ซะอีก"
" ก็ชอบๆอยู่นะครับ อยากทำอาหารเก่งๆสักวันจะได้เปิดร้าน" ผมฟังแล้วก็สะดุดใจจนต้องหันไปมองหน้าน้องมันทันที อะไรมันจะบังเอิญอย่างนี้
เพราะทุกวันนี้ผมเองก็เรียนเมเจอร์ของการโรงแรมเป็นสายของเชฟหัวหน้าพ่อครัวอยู่ครับ ก็ชอบเรื่องทำอาหารเหมือนกันแหละ คิดอยากเปิดร้านเหมือนกันด้วยนะ โห... นี่เนื้อคู่กูรึไงวะเนี่ย บังเอิญไปมั๊ยน้อง
" ทำไมเหรอครับพี่...." มินเอ่ยถามแล้วจ้องหน้าผมอย่างสงสัยที่เห็นผมอมยิ้มอยู่
" อ๋อ... ไม่มีอะไรหรอก ตกลงว่าเราน่ะ ชอบทำอาหารเหรอ แล้วคิดอยากเรียนต่อมั๊ยล่ะ"
" ก็คงต้องไว้ก่อนครับ เรื่องแม่สำคัญกว่าผมไม่มีเงินเหลือพอจะไปเรียนตอนนี้หรอก"
" เรื่องนั้นมันไม่เป็นไรหรอก พี่บอกเราแล้วว่าจะช่วยเอง ไม่ต้องห่วงนะ เอาไว้เราลองไปเลือกคอร์สดูว่าอยากเรียนที่ไหนยังไง หรือจะมาเป็นรุ่นน้องพี่ก็ได้นะ แต่คงไม่ทันว่ะ เพราะพี่คงจบซะก่อน หึๆ" หวังว่าคงจบนะปีนี้ เหอๆ
" อ้าว... แล้วตอนนี้พี่เรียนคณะอะไรอยู่เหรอครับ" เด็กน้อยถามขึ้นอย่างสนใจ ด้วยสายตาวิ้งๆอีกแล้ว เฮ้อ....
" ก็การโรงแรมนั่นแหละ พี่ก็อยากเป็นเชฟเหมือนกัน เราล่ะครับ อยากเป็นมั๊ย" มินฟังแล้วก็ทำตาโตทันที
" จริงๆเหรอครับพี่ ดีจังเลยครับ ผมอยากเรียนด้านนี้จะตาย แต่... มันก็แพงจะตายเหมือนกันนะครับ" น้องมินเสียงอ่อยลงไปทันที
" เอาน่า... ไม่ต้องห่วงพี่ออกทุนให้ไง จบแล้วค่อยมาใช้ทีหลัง ป๋ามาเองแล้ว ไม่ต้องไปกู้กองทุนทำเรื่องให้เมื่อยหรอก"
" เอ่อ... มันจะ..."
" มันจะดีเหรอพี่" ผมแกล้งพูดสวนขึ้นพร้อมๆกับมัน เพราะรู้เลยว่ามันต้องพูดประโยคนี้แน่ๆ จนน้องมันทำหน้าเหวอๆ ผมเลยนั่งหัวเราะ
" มันดีแน่ๆคร้าบ นะ... บอกแล้ว เชื่อพี่ ว่าง่ายๆโตไวๆ" ผมบอกแล้วก็ลูบหัวมินเบาๆอีก ยิ่งลูบก็ยิ่งติดใจแฮะ
" ครับ เอางั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวค่อยดูว่าจะเลือกที่ไหนดีนะครับ" คราวนี้มินเลยยิ้มอย่างพอใจ ผมก็จิบกาแฟแสนอร่อยต่อ แต่พอหันไปอีกทีก็เห็นน้องมันกำลังจ้องมาที่หน้าผมอยู่
" ทำไมเหรอครับ จ้องพี่มีอะไรเหรอ"
" ป่าวครับ ผมแค่แปลกๆใจนิดนึง"
" หือ... แปลกใจอะไรครับ"
" ก็เวลาผมมองหน้าพี่ กับรูปร่างพี่ชัดๆแบบนี้ผมกลับรู้สึกว่าพี่ป้างตอนนี้ดูไม่เหมือนกับในทีวีเลยครับ ยังกะว่าเป็นคนละคนกัน...."
" พรวด...ด.ด.ด"
" เฮ้ย.. พี่" มินร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ จะอะไรซะอีกล่ะครับ พอผมฟังน้องมันพูดยังงี้ผมก็ตกใจสำลักพ่นกาแฟออกมาซะนี่
" อ่ะ.... ขอโทษครับ พอดีจิบเร็วไปหน่อยมันยังร้อนน่ะ แฮะๆ" แถไปก่อน กู...
" ครับ เดี๋ยวผมไปเอาผ้ามาเช็ดนะ" น้องบอกแล้วก็รีบหยิบผ้ามาจากในครัวมาเช็ดกาแฟที่กระเด็นอยู่บนโต๊ะรับแขกนั้น
" อืม... แต่จริงๆนะครับ ผมว่าพี่ดูไม่เหมือนในทีวีจริงๆนะ ที่ผมเห็นๆ พี่จะดูตัวเล็กกว่านี้อ่ะครับ แต่นี่พี่ดูสูงล่ำหุ่นดีกว่าที่เห็นในทีวีอีกนะครับ" อ้าว... เฮ้ย ยังไม่จบเหรอวะ อ๊ากกกก....ก ทำไงดี
" เอ่อ.... อ๋อ... ก็พอดีว่าช่วงนี้พี่เล่นเวทมากขึ้นนะครับ ว่าจะให้ร่างกายมันเฟิร์มกว่านี้ หนากว่านี้หน่อยไง จะได้เท่ๆ" แถอีกแล้ว
" อ่า.. ครับ ก็ดีนะ หุ่นพี่ดีมากจริงๆครับ เท่สุดๆไปเลยจนผมเองยังอยากลองจับดูเลย ฮะๆๆ" มินหัวเราะเหมือนกับว่าตัวเองพูดเล่น แต่ผมไม่ล้อเล่นด้วยหรอกนะ หึๆ
" ก็อยากลองจับมั๊ยล่ะครับ" ว่าแล้วผมก็แบะสาบเสื้อออกกว้างโชว์อกล่ำๆให้น้องมันดูเล่นๆ
" เฮ้ย... พี่อ่ะ บ้า... น่าเกลียดอ่ะครับ" อายม้วนจนหันหน้าหนีเลย ผมล่ะชอบจริงๆ
ผู้หญิงน่ารักทั่วๆไปอายผมว่ามันก็ดีน่ามองอยู่ แต่ทำไมกับมินผมยิ่งรู้สึกอยากจะมองมากกว่านั้นเป็นสิบๆเท่าเลยเนี่ย ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
" ฮ่าๆ พี่ล้อเล่น เขินขนาดนี้เลยเหรอครับ"
" ป่าวอ่ะครับ" หึๆ ป่าว แต่หน้าแดงไปหมด แก้ตัวฟังไม่ขึ้นเลยนะน้อง
" พี่ไม่ง่วงแล้วเหรอครับ" แน่ะๆ คิดจะหนีเหรอ อิอิ
" กินกาแฟของมินไปพี่ตาสว่างแล้วครับ"
" อ่า.... งั้นผมไปนอนก่อนแล้วกันนะครับ พรุ่งนี้พี่อยากให้ผมปลุกกี่โมงดีครับ" หึๆ หาเรื่องหลบไปจนได้ ยังอยากคุยต่อเลยแฮะ
" อืม... สักเก้าโมงก็ได้ครับ งั้นก็กู้ดไนท์นะ ฝันดีครับ"
" ครับผม กู้ดไนท์เหมือนกันนะครับพี่ ฝันดีครับ" อ่ะ เสียดายแฮะ กู้ดไนท์ปากเปล่า ไม่มีคิสอ่ะ เหอๆ
พอน้องมันเข้าห้องไปผมก็เลยกลับเข้าห้องบ้าง แล้วเอากล่องของกลางที่เพิ่งเอาคืนมาจากไอ้แมนวางไว้บนโต๊ะทำงาน
ตอนนั้นผมไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่แล้ว ก็เดินมานั่งที่โต๊ะทำงานนั่นแหละพลางคิดทบทวนเรื่องต่างๆทั้งหมดในวันนี้
ผมว่าผมคงตัดสินใจถูกนะที่ให้น้องมินมาอยู่ด้วยแบบนี้ มันคงไม่คิดจะยกเค้าผมไปอีกรอบหรอกน่า เพราะก็คุยกันรู้เรื่องแล้วคงไม่น่าจะเกิดเรื่องอีก
แต่ที่สำคัญที่สุดผมว่านะ สงสัยผมอาจจะต้องยอมเป็นเกย์ซะแล้วมั๊งนี่ เพราะบอกตรงๆว่าตอนนี้ผมตกหลุมรักน้องมินเข้าจังๆเลย และครั้งนี้ผมรู้สึกได้เลยว่าผมค่อนข้างจะจริงจังมากๆเลยด้วย
ก็คงเพราะน้องมันไม่เหมือนคนไหนที่ผ่านๆมาของผมทั้งหมด เด็กคนนี้มันใสๆไม่มีอะไรซ่อนอยู่เบื้องหลังและมันก็น่ารักยิ่งกว่าใครๆสำหรับผมตอนนี้ แต่ผมก็อยากให้เวลาตัวเองกับน้องมันอีกหน่อยนะ ให้แน่ใจตัวเองกันทั้งคู่ก่อนแล้วกัน
แต่อยู่ดีๆนี่ ผมจะกลายเป็นเกย์ได้ยังไงกันล่ะ ใครจะรับผมได้
งั้นก็ช่างมันสิเว้ย ใครจะมาสนผมล่ะ พ่อผมหรือใครๆก็คงไม่สนใจหรอกว่าผมจะเป็นยังไงน่ะ และผมก็ไม่จำเป็นต้องไปประกาศให้ใครรู้ด้วย
ว่าแต่ แม่ผมล่ะ เฮ้อ.... แม่ต้องช๊อคแน่ๆเลย จะทำไงดีว้า เพราะผมแคร์แม่แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ
งั้นก็ต้องปิดเป็นความลับไปก่อนล่ะนะ คงดีที่สุดแล้วไม่มีทางเลือกอื่นว่ะ
-
-
เสียงออดดังขึ้นสักพักนึงปลุกผมให้ตื่นขึ้น ผมหันแว่บไปมองนาฬิกาก็เห็นว่าเพิ่งแปดโมงเลยลุกขึ้นโดยที่ใส่บ๊อกเซอร์แค่ตัวเดียวออกไปดู
แต่เสียงออดก็เงียบไปตามด้วยเสียงการปลดล๊อคของคีย์การ์ด ซึ่งนั่นทำให้ผมตกใจสุดขีดเลยครับหายเมาขี้ตาทันที
ยิ่งพอประตูเปิดออกผมยิ่งตกใจอย่างสุดๆ
" ไอ้ป้าง.... "
" อ้าว... ไอ้นี่ มึงเพิ่งตื่นเหรอวะ มานี่เลยมึง ดูผลงานของมึงดิ๊ สัด" มันบ่นผมทันทีพลางโยนหนังสือกอสซิบดาราลงบนโต๊ะรับแขกแล้วไปนั่งบนโซฟาอย่างไม่พอใจ
แต่ผมดิ ทำอะไรไม่ถูกแล้วลุกลี้ลุกลนไปหมดไม่รู้ว่าน้องมินอยู่ในห้องตัวเอง ห้องน้ำ ที่ระเบียงหรือว่าหลังครัวรึเปล่า ต้องรีบไปดูก่อนเว้ย แย่ๆๆๆ เอาไงดีวะกู.....
" เฮ้ย... มึงเดินไปเดินมาทำไมวะ กูบอกให้มานี่" ไอ้ป้างโวยขึ้นมาที่เห็นผมเดินว่อนไปหมด
" อ๋อ... แป๊บนะเว้ย"
" เอ๊ะ ไอ้ห่านี่ อะไรของมึงวะ ท่าทางมีพิรุธ อ๋อ... กูรู้ละ" ไอ้ป้างบอกพร้อมกับเดินย่างสามขุม จะไปเปิดประตูห้องผม
" เฮ้ย... มึงจะทำอะไร" ผมร้องเสียงหลงเลย มันก็หันมาทำหน้าเอือมๆใส่ผม
" มึงเอาหญิงมานอนกกอีกแล้วใช่มั๊ย สัด... คอนโดพี่โป้งไม่ใช่โรงแรมนะเว้ย ไอ้เชี่ยนี่" พูดไม่พูดเปล่ามันเปิดผั้วะเข้าไปทันทีครับ แน่นอนว่ามันไม่มีอะไร หึๆ ก็กูเพิ่งเดินออกมาเนี่ย
" ไหนล่ะ มีมั๊ยมึง อย่ามาใส่ร้ายกูนะ ไปๆมึง เดี๋ยวลงไปกินข้าวข้างล่างกันเลย กูหิวแล้ว" ผมเริ่มแถไปอีก หวังจะให้มันรีบออกจากห้องไป ไม่สิ ต้องให้มันออกไปนอกรัศมีหนึ่งกิโลเมตรของคอนโดนี้ด้วยซ้ำ เพราะผมก็ไม่รู้ว่าน้องมินตอนนี้อยู่ในห้องรึเปล่า
" อ่ะ อย่ามากลบเกลื่อนตบตากูซะให้ยาก คิดเหรอว่ากูไม่รู้ไส้มึง มึงกะกูน่ะเป็นอะไรกัน เค้าว่าฝาแฝดมันสื่อถึงกันได้เว้ย และตอนนี้กูรู้สึกเลยว่ามึงมีพิรุธ กำลังซ่อนอะไรไว้อยู่แน่ๆ สารภาพมาเลยมึง หึๆ" ดูมันครับ มันยังไม่ยอม
" ไอ้สัด... แหม.. สื่อถึงกัน งั้นถ้ากูไปเอากะใครอยู่แล้วมึงต้องเสียวค...ไปด้วยมั๊ย พูดมาได้ ถุย... ดูหนังมากไปมั๊ยมึง" ผมเริ่มฉุนเลยด่ามันไป แต่มันดิครับกำลังเอื้อมจะไปเปิดประตูห้องน้องมินแล้วอ่า
" เฮ้ย... มึงจะทำอะไร" ผมร้องเสียงหลงอีก แม่งเอ๊ย... ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่เลยว่ะ ลนไปหมดแล้ว
" ทำไม มึงซ่อนอะไรไว้ใช่มั๊ย"
" เปล๊า ไม่ได้ซ่อนเว้ย"
" หึ.. ปฏิเสธเสียงสูงเลยนะมึง ถ้าไม่ได้ซ่อนก็ให้กูเข้าไปดูซะ หรือมึงไม่บริสุทธ์ใจ" แง่งง...ง ไอ้สาด รู้ทันดีนักนะมึง แต่มันไม่ฟังแล้วเปิดผั้วะเข้าไปอีกแล้วครับ ผมหลับตาปี๋เอามือกุมขมับทันทีเลย ตายแน่กู
แต่ในห้องก็มีแค่ความว่างเปล่า เตียงและข้าวของถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อยมีแค่เป้ใบนั้นของน้องมินวางอยู่บนโต๊ะทำงาน ซึ่งพอไอ้ป้างมันมองไปเห็นมันก็ไม่ได้เอะใจอะไร แล้วก็เกาหัวแกรกๆเดินออกมาจากห้องอย่างเซ็งๆ แต่ผมดิ แมร่ง.... โคตรสะใจและโล่งใจไปพร้อมๆกัน
" ไหนอ่ะ กูซ่อนอะไร มีมั๊ย สัด... เจอเชี่ยอะไรมั๊ย อย่าดีกว่าขอร้อง อย่าคิดมาจับผิดคนอย่างกูเลย เร็วไปสิบปีว่ะ หึๆ" ผมเยาะเย้ยมันอย่างสะใจ กวนตีนกูดีนัก
" เออ... กูจับปลาไหลอย่างมึงไม่ได้ก็แล้วไป ว่าแต่ลืมเลย นี่กูจะมาเอาเรื่องมึงนะ มาดูนี่" มันบ่นแล้วก็เดินกลับไปหยิบหนังสือกอสซิบเมื่อกี๊มา แล้วชี้รูปที่หน้าปกให้ผมดู
" วันก่อนมึงไปผับไหนมาวะ ทำไมมันเป็นข่าวยังงี้ ภาพพจน์กูเสียหายนะเว้ย มึงอย่าให้มันมากนักดิวะ แม่ง...." มันบ่นอุบเลย
พอผมเอามาดูก็พบว่าเป็นข่าวจากที่ผมไปผับแล้วเจอน้องมินไปเต้นโคโยตี้อยู่นั่นเอง ในภาพก็เป็นผมเองกำลังยืนชิดกับน้องมินเลยด้วย ซึ่งมุมที่ถ่ายออกมามันก็นะ... ช่างดูส่อไปในทางที่ว่าผมต้องมีอะไรกับน้องมินแน่นอนเลย
" ลำพังแค่มึงเปลี่ยนหญิงไม่ซ้ำหน้าเนี่ย กูก็พลอยซวยไปด้วยแล้วนะมึง คนอื่นเค้าหาว่ากูอ่ะถ้ามีข่าวไม่ดีๆออกมาก็จะโทษว่าเป็นมึงตลอด เรียกว่าป้ายขี้ให้มึงทุกอย่าง แต่พอข่าวดีก็จะบอกว่าเป็นตัวกูเอง แม่ง.... ยังงี้บ่อยๆกูก็ไม่ไหวนะเว้ย เข้าใจกูมั่งมั๊ย" มันบ่นแล้วก็กอดอกอย่างไม่พอใจ
ผมก็ได้แต่นิ่งฟังมันเพราะถูกของมันแล้วครับ ยิ่งผมทำตัวแย่เท่าไหร่ก็เหมือนกับว่าดึงให้มันต่ำลงไปด้วย แม้จะบอกว่าเป็นผมแต่คนอื่นก็ยังครหามันได้อยู่ดี นี่แหละน๊า.... ปากคน
" เออ... โอเคว่ะ ป้าง กูขอโทษที่ทำมึงซวยไปด้วยอย่างนี้น่ะ"
" อ่ะ เฮ่ย... นี่มึง ขอโทษกูเหรอ กูฟังไม่ผิดใช่ป่ะ" มันร้องออกมาซะเสียงหลง เว่อร์ละมึง
" สัดนี่... กูขอโทษจริงๆ ทำไมวะ คนอย่างกูมันเชี่ยมากจนถึงกับจะพูดขอโทษคนอื่นไม่ได้เลยรึไง"
" เปล่า... กูแค่งงว่ะ ทุกทีมึงไม่เคยยอมกูนี่หว่า เถียงกูหัวชนฝาทุกอย่างอ่ะ เหมือนมึงไม่เคยคิดว่ามึงผิดเลยไง แต่คราวนี้ทำไมยอมง่ายๆวะ"
" เออ...อ อย่ามาตั้งคำถามกูเยอะแยะ เอาเป็นว่ากูรู้ตัวแล้วว่ากูผิด โอเคมั๊ย... ต่อไปกูจะถนอมตัวไม่ให้เป็นข่าวอีกละกัน มึงไม่ต้องมากังวลแล้ว แต่ถ้าอยากให้กูไปนั่งแถลงแก้ข่าวให้ก็นัดวันมา" ผมสรุปอย่างรวดเร็ว
ห่าเอ๊ย.... กลับๆไปซะทีเว้ย เดี๋ยวเกิดน้องมินมันกลับมาเจอมึง กูก็เน่าดิ
" ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูดูก่อน อาจจะไม่ต้องมาแถลงข่าวอะไรอีกก็ได้ เออ.. กูขอบใจมึงนะ" มันยิ้มให้ผมซะกว้างเลย จะว่าไปผมเองก็ไม่ได้เห็นมันยิ้มอย่างนี้กับผมมานานแล้วเหมือนกันนะ
" เออๆๆ ไม่ต้องมาอะไรกะกูละ สัด... กลับๆไปได้แล้ว กูง่วง จะนอนต่อแล้ว" ผมว่าแล้วก็รีบดันหลังมันไปที่ประตูทันที
" อ้าว... ไอ้เชี่ยนี่ แล้วเมื่อกี๊บอกกูว่าหิวจะชวนลงไปกินข้าว เปลี่ยนอารมณ์เร็วจังนะมึง" ฉิบหาย กูพูดยังงั้นเหรอวะ แม่งเอ๊ย.... ลนจนได้เรื่องละ
" โว้ย... ไอ้ห่า ก็ตอนนี้กูง่วงอีกแล้ว มึงจะทำไมกูห๊ะ ไสหัวกลับไปได้แล้ว" ผมโวยวายไปพร้อมๆกับยังคงดันตัวมันออกไปหน้าห้องจนแทบจะต้องเอาตีนยันแทนอยู่แล้ว พอมันออกพ้นประตูไปผมก็รีบปิดทันทีโดยไม่ฟังเสียงมันอีก
แม่ง.... กว่าจะไล่ไอ้ตัวปัญหาไปได้ แทบตายเลยกู เกือบซวยแล้วมั๊ย แต่ว่าในขณะที่ผมยืนโล่งใจอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงปลดล๊อคคีย์การ์ดอีกแล้วครับ
" เฮ้ย... กูลืมมือถือกูกับหนังสือน่ะ" มันเปิดประตูเข้ามาอีกแล้วครับ แล้วก็เดินมาหยิบมือถือกับหนังสือเมื่อกี๊ที่โต๊ะรับแขก แมร่งเอ๊ย....ย ไอ้เชี่ยป้างง...ง กูจะฆ่ามึ๊งง......ง
" ไอ้สัด.... ของแค่นี้ทำไมต้องลืมวะ แมร่ง" ผมบ่นเสียงดังอย่างหัวเสียสุดๆ
" เอ๊ะ... ไอ้นี่ แค่นี้มึงจะมาโมโหกูทำไมวะ เมายังไม่สร่างเหรอมึง" มันบ่นบ้าง
" ไปเลยๆ สัด กูจะนอน" ผมผลักมันไปที่ประตูอีกครั้ง แต่.... มีเสียงปลดล๊อค จากนั้นประตูก็เปิดออก
ผมกับไอ้ป้างได้แต่ยืนอึ้งกันอยู่หน้าประตูตรงนั้นเอง
" อ้าว... เอ๊ะ... พี่... "
งานเข้ากูแล้ววววว.......... สราด...ด งานช้างเลยด้วย
*********************************
-
๑๘๗ + ๑ = ๑๘๘
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas
-
อึ้ฮือ
ค้างไปไหมครับเนี๊ยะแบบนี้
โอ๊ยเหมือนงานจะเข้ายังไม่ทันที่จะแน่ใจตัวเองเลย
สงสัยต้องตามง้อแน่ๆเลยงานนี้
เตรียมคำพูดดีดีนะเป้ง
ป้างคงค้างน่าดูฮ่าๆ
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
โอ๊ะโอ.. ป๊ะๆ
จังๆขนาดนี้
แก้ตัวไงน๊อ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ในที่สุดก้อหาเจอ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เป็นปลื้มเรื่องนี้อีกแล้ว :m1: :m1: :m1:
-
จัดการกดเลยเป้ง เอาให้จั๋งหนับ
...เปลี่ยนรูปแล้วหล่อเท่ห์ขึ้นเนอะ แต่ยังแบดบอยคงเดิม
ยังตามอ่านอย่างใจจดใจจ่ออยู่นะ
-
:m20: :m20:งานเข้าๆ
-
มีงานเข้า มีงานเข้า :laugh:
-
ลุ้นอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะ
-
555 เฉลยไปเลยเหอะ ปิดไว้ก็ไม่ได้อะไร พี่เป้ง
-
:man1: :man1: :man1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
คิดแง่บวกก็ดีเนอะ จะได้แถลงให้น้องมันรู้ไปเลย ไม่ต้องมาหลบๆซ่อนๆ
-
อิอิ แวะมาดูรอบบ่ายหน่อยนึง
ก็ขอขอบคุณทุกท่านที่มาอุดหนุนเหมือนเดิมน๊า
กำลังปั่นตอนต่อไปอยู่ครับ :pigwrite:
-
โอ้วปั่นตอนใหม่อยู่
เรารออยู่นะครับอิอิ
-
:z3:ค้างมากมาย รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
งะ มินเห็นจังๆเลย
-
โอ้ไอ้หืื่่่นเป้ง
คงหืนมาก
และจะทำไงละทีนี้
เป็นกำลังใจให้คนเขียนคับ
อย่าเศร้ามากน้าาาเค้าจาไม่ไหวแระ :กอด1: :กอด1:
-
เดี ยวจะ มาอ่านต่อครับ...ถูกไล่แล้ว... :z3: :z3:
-
แอบอ่านอยู่ โผล่มาแสดงตัวค่า 555
เดี๋ยวมาเมนท์นะคะ ยังอ่านไม่จบ
แต่ว่า เรื่องนี้ ได้ข่าวว่าจะมีมาม่า บ้าง เพราะเห็นบอกว่าแนวถนัด แง๊ เค๊ากลัวมาม่า
ไม่เป็นรัย แอบอ่านเมนท์คนอื่นก่อน เช็คทิศทางลม ตอนไหนมาม่า จะพยายามทำใจก่อน
แต่ว่า .... ไม่มีไม่ด้ายเหรอออ :กอด1:
-
โอ้วววววววว
น้องมินจะรู้แหล่ววววววววว
มาต่อเร็วๆๆๆๆนะค่ะ
:bye2:
-
ความจริงจะเปิดเผยหรือยัง
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เป้งจะทำไง
-
รอลุ้นด้วยอีกคน
-
ทำไงละทีนี้....แต่รู้ความจริงก็ดี....มินจะได้รู้...แต่ไม่รู้มินจะรับได้รึป่าวเท่านั้นเอง....แต่กลัวว่าเป้งจะมีคู่แข่งเป็นพี่ชายตัวเองเท่านั้นแหละ....มาต่อเร็วๆนะคราบ...... :z3: :z3:
-
อุ้ยตาย ลูกเป้งโดนจัดอีเวนท์ซะแล้วสิ จะเคลียร์อย่างไรดีละเนี่ย
-
:z13:พี่น็อต
แล้วก็นั่งรออย่างมีความหวัง :call: :call: :call:
-
งานเข้าซะแล่ววววววว
เอาน่าจัดการรวบหัวรวบหาง
แต่ก็นะ น้องใช่ว่าจะง่ายๆ รักจริงหวังแต่งก็ต้องพยายามกันต่อไปล่ะ
-
หุหุ
งานเข้า งานนี้ไม่น่ารอด เอิ๊กๆ
-
อ่า ยุ่งมากมาย ไม่มีเวลาเล๊ย ช่วงนี้อาจต้องรอนานกันหน่อยน๊า
เพราะกว่าจะมาพิมพ์ก็ต้องช่วงดึกๆอ่ะครับ งานเยอะมากๆ
เอาล่ะ ติดตามต่อเลยครับ
ตอนที่7
***************************
ดูจากถุงใส่ของที่น้องมินถืออยู่ ผมก็พอเดาได้ว่าน้องมันคงลงไปซื้อของที่ข้างล่างมา และตอนนี้มันเริ่มจับจ้องมองไอ้ป้างอย่างสงสัยแล้วครับ ตาย กูตาย......... แม่งเอ๊ย ทำไมกูต้องมาซวยแต่เช้ายังงี้ด้วยวะ เพราะไอ้เชี่ยป้างแท้ๆ
" อ้าว... เอ๊ะ พี่.... อ๋อ.... พี่เป็นฝาแฝดของพี่ป้างใช่มั๊ยครับ ผมเคยเห็นจากข่าวว่าพี่ป้างมีฝาแฝด อ๋อ.. คือพี่น่ะเอง" น้องมินยิ้มร่าแล้วยกมือขึ้นไหว้ไอ้ป้างเฉยเลย ซึ่งอารมณ์นั้นผมยังงงๆอยู่ มัวนึกอยู่แค่ว่ากูตายแน่ๆ
ส่วนไอ้ป้างเองก็ยังหันมามองหน้าผมอย่างเอ๋อๆ ไม่เข้าใจเหตุการณ์ แต่พอได้สติปั๊บผมก็รีบเดินมาจับไหล่มินแล้วพาเดินไปที่ครัวซะก่อน
" เอ้อ... น้องมินครับ พี่หิวมากๆเลยอ่ะ เดี๋ยวทำอะไรให้พี่ทานหน่อยน๊า" มินทำหน้างงๆ แต่ก็เดินตามมา เออ... เข้ามาในครัวแล้ว พ้นระยะอันตรายล่ะ
" อ้าว... หิวแล้วเหรอครับ งั้นได้เลยครับเดี๋ยวผมรีบทำอาหารเลยนะ แล้วพี่... เอ่อ พี่เค้าชื่ออะไรนะครับ ผมยังไม่รู้เลย ให้พี่เค้าทานด้วยเลยมั๊ยครับ"
" อ๋อ.... พี่เค้าชื่อพี่เป้งครับ แต่ว่าเดี๋ยวมันต้องรีบไปแล้วล่ะครับ คงไม่ได้มากินกับเรา เอาไว้วันหลังแล้วกันนะ" แถเท่านั้นกู ชั่วโมงนี้
" ได้ครับ เดี๋ยวผมจะเตรียมอเมริกันเบรคฟาสต์ให้เลยนะครับ" น้องมินยิ้มแล้วหันไปเตรียมของ ผมก็รีบชิ่งออกมาหาไอ้ป้างที่กำลังยืนงงอยู่ทันที
" เชี่ยไรของมึงเนี่ย มึงพาใครมานอนด้วยวะ มันเด็กผู้ชายหรือผู้หญิงวะ อุ๊บ...." ขณะที่มันกำลังยิงคำถามใส่ผม ผมก็เอามือปิดปากมันแล้วลากตัวมันออกมาหน้าห้อง
" ไม่มีอะไร เอ่อ... คือ... น้องเค้าเป็นน้องไอ้เอ๊กซ์น่ะ" เอาวะ แถกันต่อไป เอาให้สีข้างถลอก สึกไปถึงซี่โครงเลยมึง
" หือ... ไอ้เอ๊กซ์มันมีน้องด้วยเหรอวะ หน้าตาน่ารักยังงี้อ่ะนะ แล้วตกลงมันผู้หญิงผู้ชายวะน่ะ"
" ผู้ชายโว้ย เอาล่ะ มึงอย่ามาถามมาก ปัญหาเยอะนักนะมึง ไสหัวกลับไปได้แล้ว" ไล่แม่งดื้อๆเนี่ยล่ะ
" สัดนี่.... ไล่กูอยู่ได้ แล้วทำไมเมื่อกี๊นี้เค้าเรียกกูเป็นมึงล่ะ มึงไปหลอกเค้าว่ามึงเป็นกูเหรอ" โอย.... ปวดหัวติ๊บ ผมเกาหัวแกรกเลยทีนี้ มึงจะอะไรกูนักหนา ไอ้เชรี่ยยย.....ย
" ใช่มั๊ย ไอ้ห่านี่ มาแอบอ้างเป็นกูทำไม เดี๋ยวกูก็เดือดร้อนอีกนะ" มันบ่นทันทีครับ
" เออๆ กูปลอมเป็นมึงเอง ก็น้องเค้าเป็นแฟนคลับมึง อยากสัมผัสมึงแบบตัวเป็นๆแต่ไอ้เอ๊กซ์มันมาขอให้กูช่วยเพราะมันคิดว่ามึงคงไม่ค่อยว่าง คิวทองอะไรยังงี้ ก็เลยหลอกเด็กมันไปก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้มันก็จะกลับบ้านต่างจังหวัดแล้ว ก็แค่นั้นแหละ" เฮ้อ... แถไปจนได้ กู...คิดได้ไงวะเนี่ย แต่งเรื่องสดๆเป็นฉากๆเลย
" เฮ้ย... แล้วทำไมไม่บอกกูเล่า แค่นี้เอง กูไม่ได้ยุ่งขนาดนั้นซะหน่อย มึงไม่น่าทำยังงี้เลยอ่ะ"
" ไม่รู้เว้ย ก็ทำไปแล้ว มึงอย่ามามากเรื่องน่ะ รับรองมันไม่เดือดร้อนมึงไปหรอกไม่ต้องกังวล กูจัดการเอง เดี๋ยวพรุ่งนี้น้องมันก็จะไปแล้ว โอเคมั๊ย"
" เออๆ ก็อย่าให้มีปัญหาละกัน โธ่เอ๊ย... สงสารน้องมันว่ะ ต้องมาเจอตัวปลอมซะนี่" มันบ่นพลางส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
" เอาน่า...เค้าไม่รู้มันก็ไม่เป็นไรหรอก มึงก็รับสมอ้างให้หน่อยละกัน สลับตัวกันชั่วคราว ถือว่าทำเพื่อน้องมัน ตามนี้นะเว้ย" ไม่ตกลงมึงก็ต้องตกลงแล้วอ่ะ มัดมือชกแม่งเลย
" โอเคๆ ตามนั้น ขยันหาเรื่องนักนะมึง" มันยังคงบ่นอุบอิบอยู่แต่ก็เดินกลับลงไปโดยดี
ผมงี้แทบทรุดลงไปนั่งพิงอยู่ที่หน้าประตูเลย ดีเท่าไหร่แล้วที่น้องมินมันไม่เฉลียวใจอ่ะ
โอย..... หัวใจจะวาย แมร่ง มีแต่เรื่องให้ใจหายตลอด สงสัยกูคงต้องไปหาพระรอดมาใส่สักองค์แล้วมั๊งเนี่ย.........................
-
-
ผมเดินกลับเข้ามานั่งบนโซฟาในห้องอย่างหนื่อยๆ ใจหายใจคว่ำลุ้นจนหน้าดำหน้าแดงซะเหนื่อยเลย ทำให้คิดไปว่าแบบนี้มันคงไม่ไหวแล้ว ผมต้องรีบหาจังหวะสารภาพกับน้องมินโดยด่วน ไม่งั้นผมตายแน่ เสี่ยงจริงๆ
แค่เมื่อกี๊ปั้นเรื่องสารพัดมาอ้างกับทั้งน้องมินและทั้งไอ้ป้างด้วยยังโคตรเหนื่อยขนาดนี้ นี่ถ้าขืนผมต้องมาเล่นละคร เขียนบทเล่นเองแบบนี้กับคนอื่นๆอีก ผมว่าผมคงตายสนิทแน่
" อ้าว... พี่ป้าง ยังไม่ไปเปลี่ยนเสื้ออีกเหรอครับเนี่ย ทำไมเหมือนพี่ยังไม่ได้อาบน้ำอะไรเลยอ่า" น้องมินเอ่ยขึ้น ซึ่งผมก็สังเกตเห็นว่าน้องมันเหมือนหน้าแดงๆนิดนึงแล้วหลบสายตาผมไปอย่างอายๆ ทำไมเป็นงั้นวะ
พอก้มมองสภาพตัวเองตอนนี้ว่านุ่งอยู่แค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวเพียวๆไร้ชั้นใน ถึงได้อ๋อ... เหอๆ มิน่าทำไมมันเบาๆโหวงๆ และเย็นสบาย แถมผ้าเป็นสีขาวอย่างบางอีก
" งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ"
" ครับผม เดี๋ยวออกมาก็ทานได้เลยนะครับ แล้วจะรับกาแฟแบบเดิมด้วยมั๊ยครับ"
" อืม... ดีครับ จัดมาเลยนะ รอพี่แป๊บนึงแล้วเดี๋ยวเรามาทานด้วยกันนะ" ผมบอกแล้วก็รีบกลับเข้าห้องไปอาบน้ำแต่งตัวเดินออกมาที่โต๊ะอาหาร
น้องมินนั่งรออยู่ที่โต๊ะฝั่งริมหน้าต่างกำลังชมวิวด้านนอกอย่างเพลิดเพลินเพราะโต๊ะอาหารวางอยู่ชิดหน้าต่างอยู่แล้วเพื่อให้กินไปชมวิวไปด้วย
ผมมองไปที่อาหารเช้าที่น้องเตรียมไว้ให้อันได้แก่ ไข่ดาว แฮมและเบคอนในจานที่มีควันฉุยส่งกลิ่นหอมน่าทาน กับขนมปังปิ้งที่เรียงไว้สวยงามในจานใหญ่ มีเนยและแยมวางเคียงอยู่ด้านข้าง ส่วนเครื่องดื่มก็มีทั้งกาแฟร้อนและน้ำส้มคั้นด้วย ครบสูตรของอเมริกันเบรคฟาสต์จริงๆ
" โห... น่าทานทุกอย่างเลยนะเนี่ย" ผมบอกพลางเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของมินออกมานั่ง
" ครับผม ทำสุดฝีมือเลยครับ เจ้านาย ลองชิมดูครับ" น้องมินหันมาหาผมแล้วยิ้มแป้น
" อื้ม...ม ใช้ได้ๆ แล้วรู้ได้ไงว่าพี่ชอบกินไข่ไม่สุกแบบนี้น่ะ รู้ใจซะจริงๆเลย" ผมยิ้มเมื่อลองตักไข่ดาวชิมดู
" ก็เดาเอาอีกอ่ะครับ คิดว่าน่าจะชอบกินแบบนี้"
" ทำไมเดาเก่งจังเลย ยังงี้ต้องให้รางวัลละมั๊งครับ" หึๆ สักทีดีมั๊ย
" หือ... จะให้รางวัลเลยเหรอครับ" มินยิ้มตาวิ้งๆอีก อย่าดีกว่าน้อง ยังเช้าอยู่เลย อิอิ
" ครับ อยากได้อะไรล่ะ"
" อืม... อะไรดีน้า...." มินกอดอกแล้วเอียงคอทำท่าคิด ซึ่งท่านี้มันช่าง.... เฮ้อ... ทำไมมันทำได้น่ารักอย่างนี้วะ น่ารักกว่าผู้หญิงบางคนด้วยซ้ำ
" อ๋อ... คิดออกแล้ว"
" หือ... อะไรล่ะครับ"
" แต่ไม่ดีกว่า มันออกจะยุ่งยากไปหน่อย"
" แล้วมันอะไรล่ะ ไหนลองบอกพี่สิครับ"
" อืม... ก็ มินอยากไปทะเลครับ อยากลองไปดู ยังไม่เคยไปเลยครับ"
" หา... ยังไม่เคยไปเลยจริงๆเหรอครับ" ผมตกใจเลย ล้อเล่นน่า คนๆนึงทั้งชีวิตจะไม่เคยไปทะเลเลยสักครั้งน่ะเหรอ เป็นไปได้ไง
" จริงๆครับ ไม่เคยมีใครพาไปเลยน่ะ เลยอยากไปนะครับ"
" อ้าว...เหรอครับ แปลกนะ ทำไมเป็นอย่างนั้น เออ... งั้นพี่ถามหน่อย บ้านพ่อแม่ของมินอยู่ที่ไหนเหรอ"
" ก็... บ้านแม่อยู่ที่ปากช่องครับพี่ ผมก็เกิดที่นั่นแหละ พ่อผมเสียไปตั้งแต่ผมยังเด็กมากๆ จนจำหน้าท่านไม่ได้เลย" มินเล่าแล้วก็ทำหน้านิ่งคิดอยู่ ผมว่าน้องมันคงคิดถึงพ่ออยู่นะ
" อืม... ครับ มิน่าถึงไม่เคยได้ไปทะเลเลย งั้นไว้พี่ว่างแล้วเราไปด้วยกันนะ"
" อ่ะ... จริงๆเหรอครับพี่ แต่... ไม่เอาดีกว่ามั๊ง รบกวนพี่เปล่าๆ เกรงใจครับ"
" ทำไมล่ะ ไม่เห็นจะเป็นไร พี่ก็อยากไปอยู่ นี่ไม่ได้ไปมานานแล้วเหมือนกัน ดีแล้วล่ะพี่จะได้มีเพื่อนไปด้วยไงครับ" หึๆ ถือโอกาสฮันนีมูนซะเลย
" แต่ว่า... ช่วงเทอมนี้พี่คงยุ่งมาก เพราะเดี๋ยวต้องฝึกงานแล้วครับ งั้นรอให้พี่ปิดเทอมก่อนแล้วเราค่อยไปด้วยกันนะครับ รอไหวมั๊ย"
" ไหวครับๆ... ดีใจจังเล้ย จะได้ไปเห็นทะเลจริงๆซะที ได้เห็นแต่ในทีวีก็อยากไปจะตายครับ แต่ยังไม่มีโอกาสซะที" มินยิ้มร่า ตาเป็นประกายวิ้งๆ ผมก็ชอบทุกครั้งแหละที่เห็นน้องมีความสุขอย่างนี้
ก็ยิ่งทำให้แน่ใจขึ้นไปอีกนะว่าผมคงไม่ได้แค่หลงเสน่ห์มันเฉยๆ แต่คงเพราะผมเริ่มรักน้องมันมากพอที่จะคบหากันได้จริงๆ แม้ว่ามันจะไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆก็เถอะ
และนั่นก็เป็นอีกคำถามนะที่ยังค้างคาใจผมอยู่ว่าที่จริงอย่างน้องมินนี่เราจะจัดให้เค้าเป็นอะไรดี เป็นเกย์ เป็นกะเทย หรือจริงๆแล้วน้องมันก็เป็นผู้ชายนั่นแหละ
เพราะน้องมันดูเหมือนผู้หญิงทุกกระเบียดนิ้ว โดยบุคลิกน่ะนะ เหมือนผู้หญิงน่ารักๆที่เรียบร้อยคนนึงเลยล่ะ แต่ก็คงไม่น่าเรียกว่ากะเทยมั๊ง เพราะดูแล้วน้องมันก็ไม่ได้มีจริตอะไรแบบนั้นเลย
แต่ตอนนี้ผมยังไม่กล้าไปถามมันหรอก กลัวว่าน้องมันอาจไม่พอใจก็ได้ ผมก็ไม่แน่ใจ เอาเหอะก็ดูกันไปก่อนยังงี้แหละนะ เดี๋ยวก็คงได้รู้ไปเอง
" โอเค... วันนี้เดี๋ยวพี่ไปเรียนก่อนนะครับ ต้องไปเตรียมตัวเรื่องไปฝึกงานอีก เบื่อเหมือนกันนะ" ผมบอกแล้วก็ลุกขึ้นเตรียมตัว
" คร้าบ... แล้วจะกลับมาสักกี่โมงครับ ผมจะได้เตรียมอาหารไว้เลย"
" คงจะค่ำๆหน่อย เดี๋ยวพี่โทรมาอีกทีแล้วกันครับ อ้อ...." ผมบอกแล้วก็หยิบเงินจากกระเป๋าตังค์ให้น้องมัน
" เก็บเงินนี้ไว้ใช้ก่อนนะ เผื่อเราต้องซื้ออะไรเพิ่มเติมน่ะ หรือจะไว้ซื้อของมาทำกับข้าวก็ได้"
" โห... เยอะไปมั๊งครับ"
" เอาเถอะ... เก็บไว้ เผื่อจำเป็น ไม่ต้องใช้ทั้งหมดก็ได้" ผมจับมือน้องมันมาแล้วก็วางเงินลงไป
" ครับผม งั้นขับรถดีๆนะครับ" อืม... เหมือนลาเมียไปทำงานเลยแฮะ
" คร้าบ.. ดูบ้านดีๆนะ พี่ไปล่ะ" ถ้ามีจูบลาด้วยคงดีนะ อิอิ
จากนั้นผมก็รีบบึ่งรถไปมหาลัยทันที วันนี้ผมมีคลาสที่ต้องไปฟังเรื่องการไปรายงานตัวกับสถานประกอบการที่เราจะไปฝึกงาน ซึ่งผมได้เลือกไปฝึกงานที่โรงแรมแห่งนึงที่เป็นของญาติเพื่อนผมเอง
โรงแรมนี้เป็นระดับห้าดาวครับและใหญ่มากด้วย ใครๆก็อยากไปทำงานที่นี่ทั้งนั้นเพราะเงินดีมาก เฉพาะค่าเซอร์วิสชาร์จ หรือค่าส่วนแบ่งการบริการที่ทางโรงแรมจ่ายให้ทุกเดือนอย่างเดียวก็ได้กันเป็นหมื่นแล้วครับ นี่ยังไม่รวมกับเงินเดือนเลยนะ
เทอมที่แล้วอาจารย์นิเทศให้ผมมาดูงานที่นี่แล้วเรียบร้อย และผมว่าผมโชคดีมากเพราะเพื่อนผมมันเป็นหลานเจ้าของที่นี่ไง ผมถึงได้รับเลือกให้มาฝึกงานที่กับพวกไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์แบบง่ายๆ ชิลล์ๆทั้งๆที่บรรดานักศึกษาในรุ่นผมแย่งกันจะเป็นจะตายหวังจะมาฝึกที่นี่เหมือนกัน
จะว่าผมใช้เส้นก็เอาเหอะ สถานที่ดีๆใครมันก็อยากไปทำทั้งนั้น แต่ผมขอใช้เส้นแค่เรื่องที่ขอให้ทางโรงแรมรับพวกผมมาฝึกงานแค่นั้น ส่วนเรื่องการทำงานผมจะขอใช้ความสามารถตัวเองเท่านั้นพอ ไม่ชอบให้ใครมันมาครหาครับ
เพราะเพียงแค่นี้ก็เริ่มมีคนมาเขม่นพวกผมกันแล้ว มีสายตาแปลกๆของพนักงานครัวบางคนจ้องมองผมกับเพื่อนตลอดตั้งแต่ตอนที่มาดูงานแล้ว แต่ผมไม่สนหรอก อย่ามาแหยมกับพวกผมก่อนแล้วกัน
" โห... นี่ถ้ากูไม่ได้มึงนะ กูคงไม่ได้มาทำที่นี่แน่ๆเลย โชคดีจังว่ะ" ไอ้เอ้บอกแล้วก็มากอดคอผม
" เออ... กูไปขอไอ้เบสเพื่อนกูน่ะ ลุงมันเป็นเจ้าของที่นั่นนะเว้ย รวยสัด โรงแรมในเครือเค้ามีอีกตั้งหลายที่ไง มึงก็รู้นี่"
" ก็นั่นดิ โชคดีโคตรๆเลยว่ะ คนอื่นแม่งแย่งกันไปฝึกที่นี่แทบฆ่ากันตายเลย ดีใจว่ะ ยังงี้ต้องฉลองเว้ย" ไอ้เอ้บอกแล้วก็ยิ้มร่า
" เออ... ตอนนี้พวกเราน่ะโชคดี แต่พวกมึงน่ะเตรียมตัวรับศึกหนักเอาไว้ได้เลยนะ ไหนจะคนอื่นที่มันอดแดกไม่ได้ไปฝึกงานที่นี่ ไหนจะพนักงานขี้อิจฉาที่นั่นน่ะ มันเขม่นพวกเราจะแย่อยู่แล้ว มึงเตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลยว่ะ กูขอบอก งานนี้ไม่ง่าย" ผมเตือนไอ้เอ้ กับไอ้เอ๊กซ์ มันก็หน้าเจื่อนๆไป
" อืม ก็จริงว่ะ ตอนไปดูงาน พนักงานแม่งก็หน้าบอกบุญไม่รับเล๊ย พวกผู้ช่วยหน้าเตาแม่งก็ซุบซิบอะไรกันไม่รู้ ท่าจะศึกหนักจริงอย่างที่มึงบอกว่ะ ไอ้เป้ง" ไอ้เอ็กซ์เสริม
" แต่พวกมึงก็ไม่ต้องไปกลัวอะไรมันมากหรอก เพราะเราก็อยู่ของเรา อย่ามาอะไรกะกูก่อนแล้วกัน พวกเราก็ไม่ยอมเหมือนกันละวะ ถ้าเราไม่ผิดน่ะ" ผมสรุปปิดท้าย มันสองคนก็พยักหน้ารับ
พอดีโทรศัพท์ผมดังขึ้นผมเลยรีบเอามาดูก็พบว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้น แต่ก็ลองกดรับดู
" เป้งเหรอคะ นี่แพทเองนะ"
" อ่อ... แพทเหรอครับ ว่าไงครับ" เอาแล้วไง
" อืม... ตอนนี้อยู่ไหนเหรอคะ แพทอยากไปเจอน่ะ ว่างมั๊ยคะ"
" อ๋อ... อยู่มหา'ลัยน่ะครับ แต่เดี๋ยวผมต้องประชุมเรื่องรับน้องอีกน่ะครับอาจจะถึงดึกเลย" เหอะ เรื่องอะไรจะว่างล่ะวะ
" แหม... แย่จัง ว่าจะชวนไปดูหนังกัน ตอนนี้มีหนังเรื่องที่แพทอยากดูมากๆน่ะ"
" อืม... งั้นวันหลังนะครับ โทษทีนะ เอ้อ... เดี๋ยวผมคงต้องไปก่อนนะครับ เพื่อนมันเรียกแล้ว บ๊ายบายนะครับ" ชิ่งซะก่อนครับ ก่อนที่จะยาวไปกว่านี้
" เฮ้อ... กูว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ หมาตัวไหนเอาเบอร์กูให้แพทวะ สัด" ผมบ่นแล้วหันไปมองมันสองคน
" ไอ้ห่า... มึงก็น่าจะรู้ว่าเค้าเป็นยังไง พวกกูจะทำไงได้ล่ะ ในเมื่อเค้าตื้อขอซะอย่างนั้นอ่ะ" ไอ้เอ้ตอบหน้าเซ็งๆ
" เออๆ ช่างเหอะ แม่ง... สงสัยกูคงได้เปลี่ยนเบอร์เร็วๆนี้แหง ว่าแต่ไม่ต้องเสือกไปให้ที่อยู่เซฟเฮ้าส์กูอีกล่ะ สัด... กูยังไม่อยากย้ายไปไหนตอนนี้เว้ย" ใช่ครับ ขืนไม่งั้นได้ตามจิกผมถึงที่แน่ และที่สำคัญผมมีบางคนอยู่ที่นั่นซะด้วยสิ
และตอนนี้ผมก็ยังไม่กล้าบอกใครเรื่องมินเลยนะ แม้แต่พวกไอ้เอ้เนี่ย....
-
-
ตอนนี้ห้าโมงกว่าแล้วไอ้เอ้มันชวนผมไปฉลองเรื่องได้ฝึกที่โรงแรมอีกครับ แต่ผมบอกว่าขอไปร้านนั่งชิลล์ๆแล้วกัน สุดท้ายก็ไปนั่งที่ร้านกึ่งผับแถวพระรามแปด บรรยากาศดีมากเพราะอยู่ริมน้ำเลย
ที่จริงอยากกลับไปกินฝีมือน้องมันซะหน่อย แต่ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ก็ได้น้องมันยังไม่ได้หนีไปไหน ว่าแล้วก็โทรไปบอกน้องมันก่อนว่ายังไม่ต้องเตรียมอะไร จากนั้นก็นั่งกินและคุยกับพวกมันเรื่องฝึกงานไป เพราะต้องไปเริ่มรายงานตัวที่โน่นพรุ่งนี้แล้วครับ
พอสองทุ่มกว่าก็แยกย้ายกันกลับบ้าน พอเปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นน้องมินมันนั่งดูทีวีอยู่
" อ๊ะ... กลับมาแล้วเหรอครับพี่ ยังหิวอะไรมั๊ยครับ" น้องมินถามทันที
" ทานมาแล้วครับ พอดีพี่ไปฉลองกับเพื่อนมันมาน่ะ พรุ่งนี้ก็ต้องไปฝึกงานแล้ว แล้วเราล่ะครับทานข้าวแล้วใช่มั๊ย" ผมถามกลับไปอย่างเป็นห่วง
" ครับ ที่จริงวันนี้ผมว่าจะทำไก่อบสูตรอร่อยให้ทานครับ แต่พี่ไปกินกับเพื่อน ไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะครับ"
" อืม... ฟังดูน่ากินจัง งั้นพรุ่งนี้นะตอนเย็นๆพี่จะรีบกลับมาละกัน ถ้าไม่มีอะไรติดขัดนะ"
" คร้าบ... เดี๋ยวผมจะได้เตรียมของไว้ รับรองว่าพี่ต้องชอบแน่ๆครับ" ยิ้มร่าตาวิ้งๆอีกแล้ว แต่ก็ชอบมองอ่ะ ทั้งๆที่มองแล้วมันจะอยาก...... เหอๆ หมายถึงอยากกอดจูบอะไรยังงี้นะครับ อย่าคิดมาก อิอิ
ผมเดินเข้าไปอาบน้ำแล้วมาเตรียมพวกเอกสารส่งตัวกับพวกบันทึกต่างๆ ก็ต้องเตรียมตัวให้ดีครับอย่าให้ขาดตกบกพร่อง เพราะงานนี้ผมจะพลาดอะไรไม่ได้เลย มีแต่คนจ้องจับผิดมากมายอย่างนี้ต้องระวังให้มาก
ก็เบื่อนะครับ เจอแบบนี้ถ้าวันจริงพอเราไปอยู่ตรงนั้นความกดดันมันคงสูงมากๆ คนยึดติดอีโก้ตัวเองอย่างผมจะทนไหวมั๊ยนะ ยอมรับว่ากลัวครับแต่ทำไงได้ ผมว่าผมต้องทนให้ได้เพราะเราไม่ใช่เด็กๆแล้ว ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ชีวิตต่อๆไปจะเอาดีได้ยังไง
และผมก็มั่นใจนะว่าความรู้ความสามารถของผมที่สั่งสมมาจะทำให้ผมผ่านงานนี้ไปได้แน่ๆ แค่ต้องอดทนกับสิ่งรอบตัวนั้นให้ได้ก็พอ
" เอากาแฟอีกหน่อยมั๊ยครับพี่" เสียงใสๆถามขึ้นขณะที่ผมพิมพ์รายละเอียดของรายงานอยู่ ผมเลยหันไปมอง
" อ๋อ... พี่ขอเป็นชามั่งแล้วกัน นี่เดี๋ยวต้องรีบนอนละครับ พรุ่งนี้พี่ต้องไปแต่เช้าเลย"
" ได้คร้าบ รอผมแป๊บนะ" มินบอกแล้วก็หายไปสักแป๊บและกลับมาพร้อมชาร้อน
" เอ้อ... ดีๆ ฝีมือชงดีมากสมกับที่ไปทำงานที่ร้านมาเลยนะ" ผมชมน้องมิน
" ขอบคุณครับ อืม.. พี่มีอะไรให้ผมช่วยอีกมั๊ยครับ ผมช่วยจัดของก็ได้นะ"
" อ๋อ... ไม่เป็นไรๆ พี่ทำเสร็จพอดี ว่าแต่ถ้าพี่ไม่ลุกตอนหกโมงครึ่งมาปลุกพี่หน่อยนะครับ ได้มั๊ย" ผมบอกด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
เพราะผมมีแผนว่าจะเอาบ๊อกเซอร์มาใส่นอน โดยเลือกตัวที่สั้นๆผ้าบางๆหน่อยกะว่าพรุ่งนี้เช้าพอมินมาปลุก ผมจะใช้สเต็ป "โชว์หุ่นยั่วใจ" ซะเลย อิอิ ผมอยากเห็นหน้าน้องมันเวลาเขินอีก ชอบจริงๆ โรคจิตไปมั๊ยนี่กู
" ครับผม งั้นจะเตรียมข้าวเช้าไว้เลยนะครับ โอเค... งั้นไม่มีอะไรแล้วพี่ก็นอนเลยละกัน กู้ดไนท์นะครับ"
" ว้า... พูดกู้ดไนท์เฉยๆปากเปล่ายังงี้ มันไม่กู้ดเลยน่ะ" ผมแกล้งพูดขึ้น
" อ้าว... แล้วจะต้องยังไงเหรอครับ" มินเอียงคอนิดนึงแล้วทำตาปริบๆ
" ก็ปกติในหนังฝรั่งมันต้องมี..... ด้วยไง" ผมบอกแล้วก็ชี้มือที่แก้ม น้องมินเลยอายหน้าแดงครับ
" โอ๊ย.... พี่อ่ะ จะไปทำงั้นได้ไง น่าเกลียด"
" อะไรคร้าบ.... คิดไปถึงไหน พี่น้องกันก็จุ๊บที่แก้มกันได้ ไม่น่าเกลียดซะหน่อย ก็พี่น้องกัน" ผมพูดสวนขึ้นทันที อิอิ อายใหญ่แล้วครับทีนี้ เฮ้อ... มีความสุขจังว่ะ
" อือ... ไม่เอาแล้วอ่ะ ไปดีกว่า รีบนอนนะครับ เดี๋ยวเช้าลุกไม่ไหวนะ" น้องมินยิ้มอย่างอายๆนิดนึงแล้วก็รีบเดินออกไปเลย ผมก็ยังนั่งยิ้มอยู่
ผมมีความสุขนะ ได้แกล้งหยอดน้องมันไปวันละนิดๆหน่อยๆ มั่นใจว่าถ้าผมมีจังหวะดีๆผมคงบอกรักมันได้ ซึ่งผมก็ค่อนข้างแน่ใจแล้ว ดูจากท่าทางของมันผมว่าน้องมันก็คงมีใจให้ผมอยู่มั่งแหละ
ว่าแต่ เฮ้ย... นี่ผมลืมไปอีกจนได้ ปัญหาใหญ่เลย ยังต้องหาทางสารภาพกับมันอีกนี่หว่า โธ่เอ๊ย..... กู
เซ็งว้อยย..............ย
***********************************
-
เป้งเอ้ยยยยยยย รีบๆบอกความจริงเถอะ -*-
-
เฉี่ยวไปเฉี่ยวมา...เพิ่งเข้ามาอ่าน(ตามการโฆษณาชวนเชื่อ) จ๊ะ
เป้งกะจะอาบรักน้องมินให้แฉะก่อนแล้วค่อยสารภาพรึไง
พี่ว่าถึงตอนนั้น...ให้น้องแช่ทั้งต้ว ทั้งดื่ม ทั้งกิน ด้วยดีกว่า...
เผื่อน้องมินจะไม่งอนมาก...
:pig4: น้องน๊อท :L2:
กด + เป็นกำลังใจ
-
เฮียแกนี่น่ารักดีเนอะ ช้อบชอบอ่ะ ชอบมินด้วย
-
ยังหารูปแทนตัวละครเอกอย่างน้องมินไม่ได้เลยอ่ะ
<-- รูปนี้อ่ะ พี่เป้งสุดเท่นะ
ส่วนน้องมินนี่อยากได้ชายหนุ่มหน้าสวยๆ หมวยๆ ขาวใสปิ๊งเลย
แต่ไม่รู้จาเอาใครดี มีใครพอแนะนำได้ป่ะครับ เอาดาราชาติไหนก็ได้ อิือิ
ให้ดูขาว สวย หมวย น่ารักก็พอ ที่สำคัญขอให้คนๆนั้นเป็นผู้ชายน๊อ ไม่งั้นจาเอารูปผู้หญิงมาเป็นน้องมินซะ
ถ้าหาไม่ได้จริงๆ
-
เป้งเอ๊ย...โกหกนี่มันเหนื่อยจริงๆนะ
เพราะมันต้องคิด ต้องสร้างเรื่องไปเรื่อยๆ
แลวยังต้องมาเหนื่อยคอยจำเรื่องที่สร้างไว้ก่อนหน้าอีก
รีบหาทางบอกความจริงไวๆ ก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่กว่านี้
รูปแทนตัวเป้ง พี่ชอบจังน้องน็อตเข้มดี
-
แล้วจะได้บอกความจริงเมื่อไหร่นิ
โกหกไปเรื่อยๆ เด่วมารู้ที่หลังกะเป็นเรื่อง
-
โกหกมากๆ ไม่ดีนะจ๊ะ เรื่องมันจะยาวไปไม่จบไม่สิ้น
แถมอิมเมจน้องให้
คนนี้ดงเฮ หน้าหวานผู้หญิงยังอาย..
(http://upic.me/i/x8/1219995278.jpg)
คนนี้ซองมิน (ชื่อมินเหมือนกันเลย)
(http://upic.me/i/u7/36968.jpg)
-
รีบหาทางสาระภาพสะนะ...เป้ง...เดี๋ยวมาเสียใจทีหลังไม่รู้ด้วยนะ.....แล้วเรื่องผู้หญิงอีก...ถ้ามาทำร้ายน้องมิน...นายเสดแน่ๆไอ้เป้งเอ๋ย.......มาต่อเร็วๆแล้วกันนะครับ...รออยู่ครับ :z2: :z2:
-
ให้น้องมันรู้ทีเถอะ จะดูหน้ามันดิว่าจะเป็นเช่นไรตอนที่น้องเขารู้ความจริงว่าโดนหลอก
-
ชอบเรื่องนี้จัง
แต่ว่าเมื่อไหร่เป้งจะบอกความจริงน้องมันไปน้าว่าไม่ใช่ป้าง
เด๋วนู๋มินได้มีงอนยาวแน่ๆ
:L1:
-
รอต่อค่ะๆๆๆๆๆ
อยากให้น้องมินรู้ความจิงยังไงมะรุอะ
อยากรู้ว่าน้องมินจะทำยังไง
:laugh:
-
พี่น็อต พระเอกหื่นไปไหม :haun4: :haun4:
แต่ก้อดีนะชอบ :laugh: :laugh:
เหมือนรีบนครับอยากรู้ว่าถ้ามินรู้ความจริงจะเป็นยังไง :really2: :really2:
:กอด1:เป็นกำลังใจครับ
-
น็อท พระเอกหื่นๆน่าจะจัดไปคู่กะนายพลเขาเนอะ อิอิ
สนุกขึ้นเรื่อยๆ :L2:
-
^
^
นายเค้าเหมาะกะหลวงดีแล้วนี่ครับ อิอิ
ว่าแต่เป้งมันหื่นไปเหรอครับนี่ ผมว่าไม่น๊า :laugh:
ขอบคุณทุกท่านอีกครั้งครับ ที่แวะมาและ+ให้ด้วย
ขอบคุณ fuku มากครับที่นำเสนออิมเมจของมินมาให้ ก็น่ารักดีมากเลย แต่รูปนั้นผมเอาไปใช้กับเรื่องไดอารี่แทนตัวนายคิมมันไปซะแล้ว
เดี๋ยวเร็วๆนี้ก็จะทำออกมาได้แล้วครับ ตัดสินใจใช้รูปอึนเฮมาดัดแปลงเอาละกัน น่ารักดี อิอิ รอชมกันครับ
-
เห็นด้วยกะพี่อิ๊ก เป้งหื่นมาก
-
เป้งเอ้ย ยิ่งบอกช้าเรื่องมันจะยิ่งใหญ่นะ
-
แหะๆ ไม่รู้จะเม้นอะไรอ่ะ
-
อย่าบอกปลายเรื่องนะ เบื่อดราม่าน้ำตานอง 555
-
ไม่บอกเดี่ยวเป็นเรื่องนะ
แล้วมันจะบานปลายยย ความรักเริ่มจากความเชื่อใจนะจ๊ะ เป้ง
-
ชอบเป้งมาทันทีเลย
-
ตาม มา อ่าน เรื่อง ใหม่ ครับ พี่ น็อต
เค้า ว่า กัน ว่า 'เด็ก การ โรง แรม น่า รัก ทุก คน'
555ๆ
-
บอกเมื่อไรน้อ น้ำตาจะท่วมมั้ยน้อ
คิดหนักนะเนี่ยเป้ง เฮ้ย-ป้าง อ้าวไม่ใช่ ป้าง เอ่อ-เป้ง ...วู๊
-
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas
-
กระผมนายเป้งเองครับ วันนี้ขอแวะมาตอบทู้แฟนๆซะหน่อย :o9:
เห็นด้วยกะพี่อิ๊ก เป้งหื่นมาก
อย่างที่บอกครับใครไม่มาเจออย่างผมคงไม่รู้ น้องมินน่ารักซะขนาดนั้น ใครจะอดใจได้
เป้งเอ้ย ยิ่งบอกช้าเรื่องมันจะยิ่งใหญ่นะ
ใจเย็นคร้าบ ผมหาจังหวะดีๆบอกน้องมันอยู่เลยเนี่ย
แหะๆ ไม่รู้จะเม้นอะไรอ่ะ
เม้นท์ว่าผมหล่อเท่ อะไรงี้ก็ได้นะครับ :z1:
อย่าบอกปลายเรื่องนะ เบื่อดราม่าน้ำตานอง 555
คงไม่น่าจะนองอะไรมากมายครับ ไม่ต้องห่วง คงแค่เบาะๆอ่ะ
ไม่บอกเดี่ยวเป็นเรื่องนะ
แล้วมันจะบานปลายยย ความรักเริ่มจากความเชื่อใจนะจ๊ะ เป้ง
ไม่ต้องห่วงครับ ตอนนี้ก็รีบสุดๆอยู่ ช่วงนี้ผมแถมาตลอด มากๆบ่อยๆก็เริ่มไม่ไหวละครับ ต้องบอกน้องแล้วล่ะ
ชอบเป้งมาทันทีเลย
แฮะๆ เขิน ขอบคุณมากคร้าบ
ตาม มา อ่าน เรื่อง ใหม่ ครับ พี่ น็อต
เค้า ว่า กัน ว่า 'เด็ก การ โรง แรม น่า รัก ทุก คน'
555ๆ
อิอิ อยู่แล้วครับผม เด็กคณะนี้หล่อเท่กันทุกคนอ่ะ ไอซ์ก็แวะมาติดตามเรื่อยๆนะครับ
บอกเมื่อไรน้อ น้ำตาจะท่วมมั้ยน้อ
คิดหนักนะเนี่ยเป้ง เฮ้ย-ป้าง อ้าวไม่ใช่ ป้าง เอ่อ-เป้ง ...วู๊
ก็อีกไม่กี่ตอนก็คงบอกแล้วครับ อย่าสับสนผมกับไอ้ป้างนะ เหอๆ
สุดท้ายขอบคุณ คุณกิตด้วยครับ ที่+ให้บ่อยๆ
-
นายเป้งกลับมาแล้วคร้าบ
คิดถึงผมมั๊ย โอเคครับมาติดตามเรื่องยุ่งๆของผมกันต่อเลยนะ
ตอนที่8
***************************
เช้าแล้ว แต่ผมเองไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุกไว้เพราะมั่นใจมากไปหน่อยว่าน้องต้องมาปลุกผม แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น จนเวลาล่วงเลยไปเกือบเจ็ดโมงครึ่งได้ กว่าผมจะรู้สึกตัวตื่นและมองนาฬิกา
" อ่ะ.. เฮ้ย....ย" ผมร้องเสียงหลงพลางโดดจากที่นอนวิ่งเข้าไปอาบน้ำอย่างไว ถูสบู่แทบจะไม่ทั่วตัวเลยครับแล้วยังต้องแปรงฟันไปพร้อมๆกันอีกด้วย ทำได้ไงวะกู
จากนั้นก็มาแต่งตัวอย่างเร็ว ก็ได้แต่แปลกใจครับว่าทำไมมินยังไม่มาปลุกผมอีกเลยออกไปเคาะเรียกที่ห้อง แต่ในห้องก็ว่างเปล่า ผมได้แต่งงว่ามินไปไหน ลงไปซื้อของอีกเหรอ แต่เฮ้ย... สายแล้วนี่หว่า
ผมรีบคว้าข้าวของทุกอย่างแล้วรีบเปิดประตูออกไปหน้าห้อง แต่พอมองไปก็เห็นมีช่างมานั่งแงะช่องลิฟต์อยู่แล้วเปิดออก จากนั้นก็พยุงร่างบางๆที่ดูอิดโรยออกมาจากในลิฟต์
" มิน...." ผมร้องเรียกเสียงดังพร้อมกับวิ่งไปประคองน้องอย่างเป็นห่วง รู้สึกเหมือนใจมันหล่นไปเลย นี่น้องมันไปมัวติดอยู่ในลิฟต์เหรอ
" ฮือๆ... พี่ป้าง ผมกลัว" น้องร้องไห้ออกมาทันทีที่เห็นหน้าผม และกอดผมไว้แน่นมาก ผมก็ได้แต่ลูบหัวเพื่อปลอบน้อง
" ครับ... ไม่ต้องกลัวแล้วนะคนเก่งของพี่"
" อ๊ะ กี่โมงแล้วครับ พี่ต้องไปฝึกงานนี่ครับ" ผมสะดุ้ง ฉิบหายล่ะ สายแล้วเว้ย...
" อ่ะ... จริงด้วย โอย...พี่ไปสายแน่ๆ แต่มิน..." ผมมองหน้าน้องอย่างเป็นห่วงที่เห็นน้องมันเสียขวัญอยู่อย่างนี้ จะทิ้งไปได้ไง
" ผมไม่เป็นไรแล้วครับ พี่รีบไปก่อนนะ อย่าไปสายเลย"
" งั้นเอางี้ เดี๋ยวเรานั่งรถไปกับพี่นี่ล่ะ ไปด้วยกันก่อนนะ... ไปนั่งพักให้สบายๆแล้วค่อยนั่งแท๊กซี่กลับมาบ้านเราก็ยังได้" ผมออกความคิด น้องมันก็ยิ้มออกมาได้หน่อยนึง
" ครับ... งั้นรีบไปเถอะครับ" มินบอก ผมก็รีบพาน้องลงลิฟต์อีกตัวไปขึ้นรถแล้วรีบขับออกไปที่โรงแรมอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางน้องก็เล่าให้ฟังว่าจะลงไปซื้อพริกไทยที่เซเว่นมาใส่ข้าวต้มแต่พอลงไปลิฟต์มันก็ค้างพอดี ติดอยู่ในนั้นนานพอสมควรก็กลัวมากๆเพราะตอนนั่งรอช่างมาเปิด อยู่ๆไฟมันก็ดับไปอีกจนกระทั่งมีคนมาช่วยนั่นแหละ
ก็เลยเป็นความซวยของผมไปด้วย แม้จะโชคข้างข้างนิดนึงเพราะยังพอมีเวลาเหลืออยู่ แต่ไอ้เอ้ก็โทรมาเร่งผมเพราะอาจารย์นิเทศแกมารอแล้วครับ ผมเลยรีบเหยียบจนไปถึงที่และบอกให้น้องมินเข้าไปนั่งรอที่ล๊อบบี้ก่อน
" โห... มึงกูนึกว่าจะสายซะแล้ว ไปทำอะไรมาวะ หรือว่าตื่นสาย อ้าวเฮ้ย... แล้วนี่ใครวะ" ไอ้เอ้บ่นทันทีแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นน้องมินมากับผม
" เออ... โทษทีมีเรื่องแต่เช้าว่ะ เดี๋ยวกูค่อยอธิบายนะ" ผมยังคงหอบแฮ่กๆอยู่เพราะรีบวิ่งมา พอดีอาจารย์พินิจที่เป็นอาจารย์นิเทศของพวกผมเดินออกมาพอดี ผมเลยรีบยกมือไหว้
" อ้าว... มาแล้ว โอเคๆ พอดีเวลาเป๊ะ ว่าแต่มีอะไรเหรอถึงได้มาช้าน่ะ นายพีรณัฐ" อาจารย์พินิจเอ่ยถามผม
" ขอโทษครับ พอดีน้องผมไม่สบายกะทันหันที่บ้านก็ไม่มีใครดูเลย ผมเลยต้องรีบพาไปคลีนิคด่วน แต่ไม่เป็นไรแล้วครับ" แถแต่เช้าอีกแล้วกู ทำไงได้ล่ะ จะให้บอกว่ามัวปลอบเมียที่ไปติดลิฟต์อยู่ก็คงไม่ได้
" อ้อ... งั้นก็ไม่เป็นไร เรารีบไปกันเถอะ เชฟใหญ่เค้าคงรออยู่แล้ว" อาจารย์พินิจบอก พวกผมก็เดินตามแกต้อยๆเข้าไปในครัวของโรงแรมเพื่อไปพบเชฟใหญ่และทำการแนะนำตัวกับบรรดาพี่ๆที่จะมาเป็นคนประเมินผลพวกเรานะครับ
จากนั้นเชฟใหญ่ก็ช่วยแนะนำให้ผมรู้จักกับพี่นุที่เป็นผู้ช่วยเชฟและจะเป็นคนที่ประเมินผลกับคอยดูแลพวกเราที่เป็นนักศึกษาฝึกงาน พวกเราก็ยกมือไหว้และแนะนำตัวกับแกไปซึ่งแกก็ดูกันเองดีนะ ทำเอาผมโล่งใจขึ้นเยอะเพราะการฝึกงานเนี่ย ผลที่ออกมาจะหมู่หรือจะจ่าก็ขึ้นกับคนๆนี้แค่คนเดียวนี่ล่ะครับ
จากนั้นพี่นุก็พาเราเดินทัวร์ครับ เริ่มจากครัวไทย ยุโรป จีนและญี่ปุ่น รอบโลกเลยว่ะ แล้วก็พาไปดูฝ่ายเบเกอรี่และพูดคุยแนะนำสถานที่กันไป ซึ่งก็ทำให้พวกผมตื่นตาตื่นใจกันสุดๆเพราะทุกๆอย่างในนั้นช่างน่าสนใจน่าเรียนรู้ไปหมด สมกับที่เราตะเกียกตะกายมาฝึกกันที่นี่จริงๆนั่นแหละ
พอดูครัวเสร็จทีนี้ก็มาดูภายในห้องอาหารกันบ้างครับ พี่นุพาเราไปแนะนำกับบรรดาพนักงานบริการของห้องอาหารไล่มาตั้งแต่หัวหน้าเลยว่าใครเป็นใคร แต่อยู่ๆตอนที่ผมฟังการแนะนำตัวอยู่ก็มีมือมาสะกิดผมจากด้านหลัง ทำให้ผมหันไปทันที
" แพรว.........." ผมเอ่ยขึ้นแล้วก็นิ่งอึ้งอยู่ แพรวก็ยิ้มให้ผมแต่ยังไม่ทันพูดอะไรกันพี่นุก็เดินพาพวกเรากลับไปยังครัวซะก่อน
" เฮ้ย... ทำไมแพรวเค้ามาอยู่นี่ล่ะวะ แล้วแต่งชุดพนักงานเสิร์ฟด้วยอ่ะ" ไอ้เอ้ถามผมทันที
" แล้วกูจะรู้มั๊ย กูไม่ได้เจอเค้าตั้งนานอ่ะ สงสัยเค้ามาฝึกงานอยู่นี่เหมือนพวกเรามั๊ง" ผมสรุปเอาเอง
" เฮ่ย งั้นยังงี้ก็น่าจะดีนะ เผื่อมึงจะยังมีโอกาสทำคะแนนอีกทีไง ไม่ลองดูหน่อยวะ" ไอ้เอ้เสนอ มึงคิดได้ไงเนี่ย
" มึงนี่... กูไม่มีหวังแล้วเว้ย นั่นเค้าแฮบปี้เอนดิ้งกันไปแล้ว กูดิต้องทำใจ และถือว่ากูซวยนะเนี่ยที่ต้องมาเจอเค้าอีกยังงี้อ่ะ" เฮ้อ... ผมก็ว่าจะพยายามลืมๆแล้วเชียวนะ และเกือบทำได้แล้วด้วยสิ
ที่จริงแพรวเค้าก็เรียนการโรงแรมเหมือนกับผมแต่เรียนคนละที่กัน ผมยังคิดว่าทำไมเค้าบังเอิญมาฝึกงานที่เดียวกันได้นะ
" อ๋อ... ก็ป้างเป็นคนชวนเรามาเอง เห็นว่ามีเพื่อนเป็นหลานของเจ้าของที่นี่น่ะ ใครๆเค้าก็อยากมาที่นี่กันทั้งนั้นเลยนะ เราโชคดีจังที่ป้างช่วยให้ได้มาฝึกที่นี่อ่ะ" แพรวบอกผมขณะที่ผมแว่บออกมาจากในครัวมาคุยด้วย
เฮ้อ... นั่นไงล่ะ ผมก็ว่าแล้ว ผู้คนแย่งชิงกันมาฝึกที่นี่ซะแทบจะฆ่ากันตาย แล้วอยู่ๆแพรวจะมาฝึกที่นี่ง่ายๆได้ยังไง ที่แท้ไอ้ป้างมันก็ใช้เส้นไอ้เบสเพื่อนผมเหมือนกันนี่เอง นี่ผมอุตส่าห์พยายามหลบหน้าเค้ามาตั้งนาน แต่ตอนนี้จะต้องมาเห็นหน้าเค้าแทบทุกวันอีกเหรอเนี่ย เพราะมึงอีกแล้วนะ ไอ้ป้าง เวรจริงๆ
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น พอเอามาดูก็เห็นว่าเป็นน้องมินส่งข้อความมาว่าตอนนี้กลับไปบ้านแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง ผมก็โล่งใจไป เฮ้อ... กลับไปต้องไปปลอบขวัญน้องมันซะหน่อยแล้ว
วันนั้นทั้งวันผมก็มัวแต่พะวงเรื่องน้องมินว่าจะเป็นไงมั่ง ส่วนพวกไอ้เอ้มันก็ถามกันจังว่าผมมากับใคร ผมก็ได้แต่บอกปัดมันไปก่อน ยังนึกข้ออ้างไม่ออกเว้ย จนไม่ค่อยได้ตั้งใจดูงานสักเท่าไหร่แต่ผมเริ่มเห็นแววแล้วล่ะว่าพวกเราสามคนจะต้องรับมือกับใครบ้าง
กลุ่มคนที่เขม่นพวกเราก็เป็นพวกกุ๊กกับผู้ช่วยที่หน้าเตาจริงๆอย่างที่ไอ้เอ๊กซ์บอกครับ พวกนี้มีท่าทีไม่ค่อยพอใจพวกผมอย่างออกหน้าทีเดียวจนผมรู้สึกได้เลย ผิดกับพวกป้าๆที่ครัวกับพวกพี่ๆผู้หญิง พวกนี้กลับชอบพวกผมกันมาก ใช่ครับ เพราะผมหน้าเหมือนดาราขวัญใจประชาชนไง
และด้วยเหตุนี้พวกผมก็มักจะอยู่ดูงานกับพวกพี่ๆและป้าๆเหล่านี้ซะมากกว่า แต่พวกที่เป็นเด็กพนักงานล้างจานมันก็คุยกับพวกผมดีนะครับ ไอ้พวกนี้มันคงไม่มีอะไร ไม่ขี้อิจฉาเหมือนพวกนั้น งั้นก็ต้องเอามาเป็นพวกไว้ซะหน่อย
" อ้ะ... พี่ให้" ผมบอกพลางส่งบุหรี่ของนอกอย่างดีให้พวกมันคนละซองเลยครับ พอดีผมมีติดรถอยู่สองคอตตอน พวกมันงี้ตาโตกันเลย แหงสิครับ มันคงไม่เคยสูบแบบนี้กันหรอก
" โหพี่ ของนอกเลย ให้ผมจริงเหรอ" มันถามแล้วก็รีบคว้าไปทันที ผมก็ยิ้มแต่ก็อย่างที่บอก ไม่ใช่ว่าผมอยากเอาเงินมาฟาดหัวพวกมันหรอก แต่คิดว่าบางทีเราก็ต้องผูกมิตรคนแบบเร่งรัดด้วยวิธีนี้แหละนะ ไม่งั้นจะทำไงล่ะ
" เอาไปเถอะ พี่มีเยอะ" ผมบอก พวกมันก็ยังคงจ้องผมกันตาเป็นมัน คงคิดว่าผมนี่น่าคบจัง ใช่ว่ะ กูน่าคบจริงๆนะเว้ย มาคบกะกูกันซะดีๆ
จากนั้นผมก็ชวนพวกมันคุยกันไปสนุกๆเรื่องนั้นเรื่องนี้ ตามด้วยการให้สัญญาว่าจะเลี้ยงดูปูเสื่อพวกมันเป็นอย่างดี แค่อยากให้มาสนิทกัน ซึ่งก็ทำให้ตอนนี้พวกมันกลายเป็นเหมือนกะว่ารู้จักกันกับผมมาเป็นปีๆเลยล่ะ เป็นอันว่าผมมีพวกเพิ่มแล้ว
-
-
พอห้าโมงเย็นผมก็รีบมาตอกบัตรออกจากที่ทำงานโดยบอกพวกไอ้เอ้ว่าต้องรีบกลับ แต่คราวนี้ไอ้เอ้มันไม่ยอมครับ บอกให้ผมสารภาพเรื่องเด็กคนเมื่อเช้ามาซะดีๆผมเลยต้องยอม
" แล้วพวกมึงห้ามไปบอกใครอีกนะ ไม่งั้นกูตายแน่ ซึ่งแน่นอนพวกมึงต้องตายด้วย เข้าใจ๋"
" เออ... กูรู้ละ กูไม่ปากโป้งหรอกน่ะว่าแต่ตกลงมึงจะเอาจริงเหรอวะเนี่ย น้องมันผู้ชายนะเว้ย" ไอ้เอ้พูดน้ำเสียงหวั่นๆ
" ทำไมวะ เดี๋ยวนี้มันยุคไหนแล้วเว้ย ชายได้ชายอ่ะเหนือชาย กูจะเป็นเมโทรเซ็กช่วลมั่งก็ไม่เห็นแปลกนิ" ผมก็อ้างมันไปยังงั้น ทั้งที่ใจก็ยังตะหงิดๆอยู่บ้างนะนั่น
" เฮ้อ... แล้วพ่อแม่มึงล่ะ ขืนเค้ารู้จะว่าไงวะ" ไอ้เอ๊กซ์ถามผมมั่ง
" ก็อย่าให้รู้ดิวะ กูไม่บอกซะอย่าง ใครจะมารู้ได้"
" อ่ะ... ไอ้ห่านี่ พูดง่ายนะมึง ความลับมันไม่มีในโลกหรอก สักวันเค้าก็ต้องรู้จนได้" ไอ้เอ้เตือนผมอีกครั้ง เฮ้อ... กูละเกลียดมันจริงๆ ไอ้สัจธรรมข้อเนี้ย แต่ก็จริงว่ะ ความลับมันไม่มีในโลกอ่ะ
" เออๆ งั้นไว้ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันเว้ย ปัญหามีไว้แก้ อืม... พรุ่งนี้ค่อยเจอกันเว้ย กูไปแล้ว" ผมตัดบทไป พวกมันก็ทำหน้าเอือมๆไปกับผมอีก พอออกมาได้ผมก็รีบเหยียบแทบมิดเหมือนกันเพราะจะรีบขับกลับไปหาน้อง เออ... ว่าแล้วก็ลองโทรไปหาน้องก่อนดีกว่า...
" อืม... เดี๋ยวพี่จะกลับไปถึงแล้วนะ ได้ทำกับข้าวรึเปล่า ไม่ต้องทำนะ ออกไปกินข้างนอกกันก็ได้"
" อ่า... ไม่เป็นไรครับ ผมทำอาหารไว้แล้ว ไก่อบสูตรอร่อยไง พี่รีบๆมาก็ดีนะครับ เดี๋ยวผมจะรออยู่" เสียงใสตอบกลับมาอย่างร่าเริง ท่าทางคงไม่เป็นไรแล้วมั๊งนี่ เสียดายแฮะ ถ้ายังเสียขวัญอยู่ผมจะได้ปลอบต่ออีกสักหน่อย จะจูบเรียกขวัญสักฟอดคงดี อิอิ
" ครับผม งั้นรอพี่พักนึงนะ พี่จะถึงแล้วครับ แค่นี้ก่อนแล้วกันนะ" ผมบอกแล้วก็วางสายไป แล้วขับต่อจนถึงคอนโด
พอเปิดเข้าไปในห้องผมก็ได้กลิ่นยั่วยวนลอยมาเตะจมูกอย่างแรง ทำให้หิวขึ้นมาทันทีเลยครับ ลองเดินตามกลิ่นไปที่ครัวก็เห็นน้องกำลังหั่นไก่ร้อนๆจัดลงในจานอยู่
" เสร็จพอดีเลยครับ เหนื่อยไหมพี่ ที่ฝึกงานเป็นไงมั่งครับ" เสียงใสๆถามผมทันที ผมก็มองหน้าสวยๆเพลินไปเลยไม่ทันได้ตอบอะไร แต่น้องมันก็มองหน้าผมนิ่งอยู่เหมือนรอคำตอบ
" อ๋อ... ก็ดีๆ ครัวที่นี่ใหญ่มากเลยนะ เพราะมันเป็นครัวมาตรฐานสากลจริงๆ งานนี้พี่ว่าคงได้วิชาอะไรดีๆเพียบแน่ๆ" ผมตอบคำถามน้องมันไป มันก็ยิ้มแป้น สายตาวิ้งๆอีก
" เหรอครับ โห... ดีจังเลย อยากไปฝึกงานที่แบบนี้มั่งอ่ะครับ"
" ได้สิครับ เพราะที่นี่เรามีเส้นน่ะ เข้าไปฝึกได้สบายๆอยู่แล้ว"
" ตอนเรียนปวช.มินก็เคยฝึกอยู่ในวิทยาลัยครับ เค้าให้ทำอาหารขาย แต่สภาพครัวไม่ได้เรื่องหรอก แล้วก็มีไปโรงแรมที่ไม่ค่อยได้เรื่องอีก สรุปแล้วก็ไม่ค่อยได้วิชาอะไรเท่าไหร่อ่ะครับ" มินบอกพลางยกจานไก่และสลัดออกไป ผมเลยยกต้มจืดกับโถข้าวตามออกไปที่โต๊ะ
" ตกลงเราอยากเลือกเรียนที่ไหนล่ะครับมิน" ผมถาม น้องก็กำลังตักข้าวใส่จานยื่นมาให้ผม
" ก็ว่าจะเรียนราชภัฎฯก็คงพอครับ ค่าเทอมมันไม่เท่าไหร่ คงไม่เรียนเอกชนเพราะอันนั้นค่าเทอมมันแพงมากไป"
" ครับ ก็ได้ อ้อ... เกือบลืม... พี่ว่าจะบอกมินก่อน... เรื่องหมอที่พี่ติดต่อไว้ให้แม่เราน่ะ เค้ารับทราบและเตรียมตัวแล้ว เดี๋ยววันเสาร์นี้พี่หยุดนะ เราสองคนก็ไปรับแม่เราที่บ้านด้วยกัน ให้เค้าลงมากรุงเทพก่อนเลย โอเคนะครับ"
" อ้าว... เหรอครับ ว่าแต่ค่าใช้จ่ายมันแพงมากป่ะครับพี่"
" อืม.. มินไม่ต้องห่วงแล้ว เพราะตอนนี้โครงการสามสิบบาทมันใช้กับการฟอกไตได้แล้วด้วย ว่าแต่ถ้าแม่มาแล้วจะให้แม่ไปอยู่กับใครล่ะ ห้องไอ้แมนไม่น่าจะไหวมั๊ง" ผมออกความเห็น
" ก็นี่ไอ้เจดมันจะย้ายไปอยู่ห้องเมียมันแล้วครับพี่ ไอ้แมนบอกไอ้เจดไปว่าแม่คงต้องมาอยู่ด้วยก่อนช่วงนี้น่ะ มันก็เลยว่าจะย้ายไปนอนห้องเมียมันก่อน" มินอธิบาย
" จะเอายังงั้นเหรอครับ แล้วแม่จะสะดวกมั๊ยล่ะ ไม่งั้นหาเช่าบ้านก็ดีนะ หลังเล็กๆก็ได้ น่าจะดีกว่ามั๊ย"
" ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ เกรงใจพี่เปล่าๆครับ แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะตอบแทนพี่ยังไงแล้วล่ะ ไม่รู้ผมจะต้องหาเงินอีกนานแค่ไหนถึงจะเอามาใช้พี่หมดเนี่ย ฮะๆๆ" มินบอกผมพลางหัวเราะเบาๆ แต่สีหน้าน้องก็ค่อนข้างจริงจังอยู่
" มินอยากตอบแทนพี่จริงๆเหรอ" ผมบอกแล้วก็เอื้อมมือไปกุมมือนิ่มๆของน้องไว้ พลางมองสบตานิ่งๆ จนมองเห็นในแววตานั้นของน้องเต็มไปด้วยความสงสัย
" เอ่อ... ครับ ผมอยากจะตอบแทนพี่นะ แต่... เอ่อ... ไม่รู้สิครับ ที่จริงผมก็สงสัยนะว่าทำไมพี่ถึงอยากช่วยผมล่ะครับ ตั้งแต่แรกๆแล้ว ทำไมพี่ถึงเลือกที่จะให้ผมมาช่วยทำงานที่นี่ล่ะครับ แล้วยังจะมาช่วยออกเงินให้ผมกับแม่อีก เงินมันก็มากอยู่นะครับ" มินเอ่ยถามในสิ่งที่ผมว่าน้องคงสงสัยอยู่
ก็แหงล่ะ อยู่ๆก็มีพระเอกที่ไหนไม่รู้มาออกตัวช่วยเหลือนางเอกที่ต่อสู้ดิ้นรนทำงานทุกอย่างเพื่อหาเงินมาช่วยแม่ที่เป็นโรคร้ายแบบนี้ แล้วจะไม่ให้สงสัยได้ยังไง นั่นมันมีแต่ในละครหลังข่าวนี่
ผมยอมรับแหละว่า ตอนแรกสุดนั่นผมคิดแค่ว่าทำไงก็ได้ให้น้องมาอยู่ใกล้ๆมือผมไว้ก่อน ถึงขั้นลงทุนมาเสี่ยงจ้างให้มาดูแลห้องจนเกือบโดนยกเค้าไปทีนึงแล้ว แต่นี่กลายเป็นว่าต้องมารับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการดูแลรักษาแม่ของน้องอีก ซึ่งผมว่ายังไงๆมันก็ต้องใช้เงินจำนวนมากอยู่ แต่สำหรับเวลานี้แล้ว ผมกลับรู้สึกยินดีนะและเต็มใจมากๆเลยด้วย
แค่เพราะว่าทำไปแล้วน้องมันจะได้มีความสุขและมีรอยยิ้มอย่างที่ผมอยากจะเห็นแค่นั้นแหละ แค่นั้นจริงๆ
" เราอยากรู้ใช่มั๊ยครับว่าทำไมพี่ถึงอยากช่วยเราอย่างนี้" ผมเริ่มปรับระดับความหวานของแววตาให้มากขึ้นครับ เพราะนี่คงเป็นช่วงเวลาเหมาะแล้วที่จะบอกรักน้องซะที
และเพราะแววตานี้ของผมมั๊ง มินก็เริ่มแก้มแดงๆมากขึ้นแล้วครับ และกำลังจะเริ่มหลบตาผมแล้ว
" ก็เพราะว่าพี่..............." ผมชะงักค้างอยู่แค่นั้นเพราะเสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นมาขัดซะก่อน แมร่งเอ๊ยยย....ย รู้สึกตัวเองเหมือนรถที่กำลังจะออกตัวในสนามแข่ง แต่ต้องเบรคจนหัวทิ่มเพราะมีอะไรตัดหน้าเลยอ่ะ
" อ๊ะ... เอ่อ... โทรศัพท์อ่ะครับพี่" มินสะดุ้งเล็กน้อยหลุดจากภวังค์ที่ผมสร้างขึ้นทันที พังหมดกู พัง........ อุตส่าห์บิ้วน้องกำลังได้ที่อยู่เลย
" เอ้อ... ครับๆ" ผมตอบอย่างเซ็งๆแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นว่าไม่ใช่ใครที่ไหน แพทนั่นเองครับ มารแท้ๆ
" ฮัลโหล เป้งคะตอนนี้แพทอยู่ที่บ้านเป้งนะ ช่วงนี้ไม่ได้อยู่ที่บ้านเหรอคะ แพทว่าจะมาเซอร์ไพร์สซะหน่อยน่ะ แหม... เสียดายจัง เลยมานั่งคุยกับคุณพ่อคุณแม่อยู่ค่ะ" เห็นมั๊ย บุกไปบ้านผมจนได้
" ตอนนี้ผมมาอยู่ที่คอนโดครับ เดี๋ยวช่วงนี้ผมต้องฝึกงานแล้ว มาอยู่ที่นี่มันไปที่ฝึกงานสะดวกกว่าน่ะครับ" ก็ต้องแถอีกน่ะนะ
" อ้าว... เหรอคะ แล้วไปฝึกที่โรงแรมไหนเอ่ย เผื่อแพทจะแวะไปทานซะหน่อย" เอาล่ะสิครับ งานเข้าอีก
" อ๋อ... ครับ เอ่อ... " เอาไงดีวะกู จะบอกดีมั๊ยเนี่ย คิดๆๆ เร็วเว้ย
" อืม ทำไมเงียบไป ตกลงที่ไหนล่ะคะเป้ง" เฮ้อ..... กรรม
" ครับๆ ก็ที่xxxครับ ว่าแต่ไม่ต้องมาก็ได้มั๊งครับ อาหารที่นี่ก็งั้นๆแหละ แพทมาผมก็ออกไปหาไม่ได้อยู่ดีด้วยแหละ หัวหน้าที่นี่เค้าเข้มงวดนะครับ เค้าไม่ชอบให้พนักงานแว่บเข้าแว่บออกอู้งานนะ" แถสดลูกเดียวครับ ไอ้ครั้นจะไม่ยอมบอกก็ไม่ได้ ก็คงต้องตื้อกันอีกยาว ซวยจังว่ะผมเนี่ย
ตอนนี้น้องมินก็นั่งมองผมตาปริบๆอยู่แล้วก็ทานข้าวต่อ พลางส่งสายตาเรียบเฉยที่ยากเกินคาดเดามายังผม
เฮ้ย... แววตาน้องมันแปลกไปกว่าทุกทีนี่หว่า ผมไม่เคยเห็นแววตาเย็นยะเยือกแบบนี้จากมันเลยนะ
" แหม... เจอหัวหน้าใจร้ายเหรอคะ น่าสงสารจังเลย" แพทเอ่ยเสียงอ้อนๆเหมือนสงสารผมมาก
" ก็มันเป็นระเบียบน่ะครับ แพท เราแค่นักศึกษาฝึกงานก็ต้องทำตัวดีๆหน่อยนะ ไม่งั้นเค้าจะหมั่นไส้เอาได้" ผมยังคงพยายามแถต่อไป แต่ตาผมก็ยังคงมองที่น้องตลอด
" ค่ะ งั้นไว้ก่อนก็ได้ แล้วเป้งหยุดวันไหนล่ะคะ แพทอยากไปดูของที่สยามหน่อยค่ะ ไม่มีเพื่อนไปเลย" แพทยังคงอ้อนได้อีกครับ
" อ๋อ.. พอดีว่าช่วงนี้ผมก็ยังไม่ว่างเลยครับ ก็ยังมีประชุมเรื่องรับน้องกันอีกน่ะครับ เสาร์นี้" เหอๆ สำหรับแพท ผมไม่มีว่างอยู่แล้วอ่ะ คิวแน่นมาก แต่ได้ข่าวว่าเค้าประชุมสรุปเรื่องรับน้องไปเรียบร้อยตั้งนานแล้วเหอะ ยังเอามาอ้างได้อีกกู.....
" แหม... อีกแล้ว ทำไมไม่ทำตัวให้ว่างๆบ้างคะ แพทเบื่อจังเลย ตั้งแต่แพทกลับมานี่เรายังไม่มีเวลาด้วยกันเลยนะคะ"
" ก็ผมไม่ค่อยมีเวลาจริงๆครับ ฝึกงานก็ตั้งหลายเดือน ถ้าไม่งั้นก็รอสักช่วงปิดเทอมนะ คงมีเวลาแหละครับ"
" โอย... อีกตั้งนานมากเลยนะ แพทจะรอยังไงไหวล่ะ ไม่รู้แหละ เป้งต้องพยายามหาเวลาหน่อยนะคะ เอ๊ะ... หรือว่าจริงๆแล้วเอาเวลาไปอยู่กับคนอื่นหมดเนี่ย" หึๆ ถูกต้องละคร้าบ ถ้าเป็นหวยแพทรวยไปแล้วครับ
" ป่าวหรอกครับ ผมไม่ว่างจริงๆ อืม งั้นก็รอก่อนนะครับ ถ้าผมว่างแล้วจะบอกนะ เอ้อ... แพทครับ เดี๋ยวผมขอตัวทำงานก่อนนะ พอดีต้องเขียนรายงานของวันนี้น่ะ แล้วค่อยคุยกันนะครับ" ผมบอกแล้วก็วางทันที เฮ้อ... เหนื่อยว่ะ นี่ตกลงแพทจะยูเทิร์นมาทางผมจริงเหรอ สิ่งที่ผมเคยกลัวมันเกิดขึ้นแล้วใช่ป่ะ.......
พลันสายตาผมก็มองกลับไปยังน้องมินที่กำลังตักข้าวทานอยู่เงียบๆ เงียบมากจริงๆนะเออ
แมร่งเอ๊ย... บรรยากาศมาคุอย่างแรงเลยว่ะ มองไปเหมือนมีเมฆหมอกมัวๆปกคลุมไปโดยรอบแถมมีฟ้าคำรามฟ้าแลบออกมาอีกด้วย ไม่ได้เว่อร์
อารมณ์หวานๆเมื่อกี๊มันหายวับไปกับตาเลย เพราะแพทแท้ๆ เซ็งฉิบ...
" เอ่อ... ไหน พี่ลองชิมไก่สูตรอร่อยหน่อยซิ" ผมเอ่ยขึ้นทำลายบรรยากาศเงียบงันนั้น แล้วก็ตักไก่เข้าปาก
ทันทีที่ลิ้นรับรสผมก็ยิ้มออกมาเลย เพราะรสชาดดีอย่างเหลือเชื่อ เหมือนไก่ย่างแบบอีสานที่หอมเครื่องเทศพวกรากผักชี กระเทียม พริกไทยมากๆ น้ำจิ้มแจ่วที่น้องทำก็อร่อยเข้ากันกับรสชาดของไก่ได้เป็นอย่างดี
" โห... อร่อยมากๆครับ น้ำจิ้มก็อร่อยเข้ากันมากๆเลยนะ" ผมหันไปชม แต่...
" ...... ครับ" น้องรับคำแต่หน้านิ่งๆ และยังคงเคี้ยวข้าวอย่างช้าๆ ตาก็จับจ้องมองออกไปยังวิวนอกหน้าต่าง
เห็นได้ชัดเลยว่า นี่งอนนี่หว่า ชัวร์.... เฮ้ย... แย่แล้วว่ะ เมย์เดย์ๆ ฉุกเฉินๆ
" อ้าว... เป็นไรไปอ่ะครับมิน" ถามมันตรงๆนี่แหละ
" ป่าวครับพี่ ไก่นั้นลองทานกับสลัดนี่ดูนะครับ" มินบอกพร้อมกับตักสลัดให้ผม แล้วก็นั่งหน้านิ่งต่อ
" อืม... อร่อยดีๆ เข้ากับไก่ได้ดีมาก รสเปรี้ยวๆหวานๆเหมือนส้มตำเลย มินเอาสูตรมาจากไหนเหรอครับ ใส่แครอทหั่นเส้น กับมะเขือเทศเล็ก ผสมน้ำสลัดใสปรุงรสออกเปรี้ยวหวาน เผ็ดนิดๆจากซอสพริกด้วย เข้าใจคิดดีจัง" ผมเอ่ยชม แต่ชมจริงๆนะครับ ไม่ได้แกล้งชมเพื่อกลบเกลื่อนอ่ะ
" ก็... สลัดนี้ผมคิดเองครับ ส่วนไก่นี่เป็นสูตรของแม่ที่ทำขายที่บ้านเพราะแม่ผมขายส้มตำไก่ย่างน่ะ ใครๆก็ติดใจกัน แต่วันนี้ผมลองทำสลัดให้ออกเป็นเหมือนส้มตำจะได้ทานคู่กับไก่ได้อร่อยนะครับ" มินอธิบาย ผมเองถึงกับทึ่งที่น้องเก่งมากขนาดนี้
การจะประยุกต์สูตรอาหารใหม่ๆให้ได้ออกมาแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เพราะมันต้องเป็นเรื่องของประสบการณ์ล้วนๆ ถ้ามีประสบการณ์มากก็จะเหมือนมีข้อมูลมากไปด้วย ซึ่งจะช่วยให้เราสามารถนำข้อมูลเหล่านั้นมาประยุกต์ใช้ได้ดียิ่งขึ้น และที่น้องทำออกมาได้ลงตัวมากขนาดนี้ก็บ่งบอกแล้วว่าน้องมันแน่จริงครับ ดีจริงๆที่น้องมันตัดสินใจจะเรียนด้านนี้ต่อผมว่ามันต้องไปไกลแน่ๆ
ยิ่งพอได้ซดต้มจืดไปอีก ก็กลายเป็นว่าอาหารมื้อนี้ทั้งมื้อเพอร์เฟคไปเลย ครบทุกรสชาดและเข้ากันได้อย่างดีที่สุด น้องมันช่างคิดรายการอาหารออกมาให้เข้ากันได้ดีจริงๆ น่าสงสัยเหมือนกันว่าทำไมต้องมันเก่งขนาดนี้นะ
สรุปว่ามื้อนั้นผมเจริญอาหารมาก กินเพลินจนเติมซะหลายรอบอยู่ หลังจากนั้นผมก็ช่วยน้องมันเก็บจานชามไปที่อ่างล้าง ซึ่งตอนแรกผมว่าจะช่วยน้องมันล้างซะหน่อยจะได้เริ่มง้อไปด้วย
" พี่ไปนั่งดูหนังเหอะ เดี๋ยวผมจัดการเองครับ" มินบอก แต่ไม่ได้หันมามองหน้าผมเลย เสียงก็เย็นๆอีกแล้ว
ผมจะไปทำอะไรได้ล่ะ ก็ต้องเดินเซ็งๆออกมานั่งที่โซฟา แต่ตาก็ยังคงหันไปมองน้องยืนล้างชามอยู่ แสดงว่าน้องมันยังงอนผมอยู่เหรอ เฮ้อ...
ว่าแต่แล้วทำไมน้องมันต้องงอนผมวะ เพราะผมคุยกับแพทเหรอ
เดี๋ยวนะ.... ขอเรียบเรียงหน่อย เขียนเป็นสมการละกัน
น้องเห็นผมคุยกับแพท เท่ากับ น้องคงเข้าใจว่าผมเป็นแฟนกับแพทอยู่ ซึ่งมันไม่ใช่แต่น้องเข้าใจไปว่างั้น
น้องงอน ไม่พอใจที่เห็นผมคุยกับแพทเหมือนแฟน เท่ากับ น้องไม่พอใจที่ผมเป็นแฟนกับแพท ใช่มั๊ย....
ยังงงๆว่ะ งั้นต่อไปเอาไปเทียบบัญญัติไตรยางค์ละกัน
คนเราจะงอนไม่พอใจ ก็ต่อเมื่อเห็นคนที่ตัวเองรักมีคนอื่น
น้องมินงอนไม่พอใจ เมื่อเห็นผมไปมีคนอื่น เท่ากับ น้องมินรักผมเลยไม่พอใจที่ผมไปมีคนอื่น
คำตอบของผลลัพธ์ น้องมินหึงที่ผมมีคนอื่นเพราะรักผมแล้ว เฮ้ยย......ย
คำตอบมันออกมาเป็นงี้จริงเหรอวะ ไหนเช็คอีกทีดิ๊ ฮ่าๆๆ เย่สสส.....ส ถูกต้องนะคร้าบบบ
บิงโกแล้วว่ะเรา น้องมันคงมีใจให้ผมมากพอแล้ว ไม่งั้นคงไม่หึงผมหรอก ว่าแต่... นี่ยังงอนอยู่อีกเหรอวะเนี่ย
อ้าว... เฮ้ย... เข้าห้องไปแล้ว ง่า.... เอาไงดีกู
" พี่ป้างครับ เดี๋ยวถ้าพี่ต้องการอะไรเพิ่มก็เคาะเรียกผมนะครับ ผมมึนๆน่ะ ขออยู่คนเดียวสักพักนะ" น้องมินเปิดประตูออกมาอีกครั้งแล้วพูดกับผม แล้วก็หันหลังปิดประตูไป
สงสัยจะงานเข้าอีกละกู จะยาวเลยมั๊ยเนี่ย เฮ้อ... แล้วไอ้ที่ว่าเมื่อกี๊อ่ะ " ขออยู่คนเดียวสักพัก" เนี่ย ฟังดูแล้วมันน่ากลัวนะเว้ย
แม้มันจะไม่ใช่ " ห่างกันสักพัก" ก็เหอะ แต่ผมว่ามันก็น่ากลัวอยู่ดีว่ะ เหอๆ
*******************************
-
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas
-
:z13:พี่น็อต
ถูกใจสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ว่าแม่แพดนี่มันน่าตบเนอะ
เอาใจช่วยเป้งให้ปรับความเข้าใจกะน้องมินโดยเร็ว
สู้ๆๆนะครับทั้งเป้งทั้งพี่น็อตเลย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
^
^
ขอบคุณกิตกะหมูมากนะครับ
เฮ้อ... ว่าแล้วก็กลับไปปั่นตอนต่อไป :pigwrite:
-
^
^
^
จิ้มฉึกๆ
อยากอ่านอีกตอนง่ายังค้างอยู่เลย
-
ใครเอาอีชะนีแพทนี้ไปปล่อยป่าที ส่วนแกไอ้เป้ง แค่ผู้หญิงคนเดียวแค่นี้จัดการให้เด็ดขาดก็ไม่ได้ โคตรอ่อนเลยอ่ะ อิอิ
-
:serius2:น้องมินงอนซะแล้ว ท่าทางจะมีมาร(ยัยแพท)ผจญไปอีกนานนะเป้ง
-
ไปๆมาๆ เราว่าพระเอกรั่วได้ใจเลยนะเนี่ย
ไม่ชอบที่พระเอกไม่เด็ดขาดกับแพทเลย
เพราะงั้นของให้น้องมินงอนนานๆ
-
เอานังแพทไปหมกป่าทีสิครับ :z6:
มาทำให้น้องมินงอนซะได้ o13
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
น้องมินน่ารักมากๆเลย
ชอบที่สุด
แต่มันกดดันตรงที่น้องไม่รู้ความจริงนี่สิ
มันกลัวอ่ะ กลัวว่าถ้ารู้แล้วจะดราม่าอีก
พี่เป้ง บอกความจริงกับน้องได้แล้ว
นะ นะ
-
จะให้บอกว่ามัวปลอบเมียที่ไปติดลิฟต์อยู่ก็คงไม่ได้
ทึกทักๆเอาเองนะนายเป้ง ชั้นล่ะขำจัง หุ หุ
ได้ข่าวว่า นายยังไม่ได้จีบน้องมินอย่างเป็นกิจจะลักษณะเลยนะ
แล้วไปคิดได้ไงว่าน้องเป็นม.สระเอียน่ะ
ตอนนี้เชิญนายง้อน้องให้ผ่านก่อนเหอะ
-
นายมิน งอนตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยเหรอ 55
แบบนี้ก็เข้าทางพี่เป้งเค้าเต็มๆเลยอะ
เรื่องนี้น่ารักครับ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยย
ทำไมต้องชื่อเหมือนอีแรดนั่นด้วยยยยยยยยยย :serius2:
ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าอยากให้น้องมินรู้ซะที :laugh:
-
กลัวละซินายเป้ง....เจอน้องมินเวอร์ชั่นเย็นยะเยียบ...
แล้วถ้านายเจอข้อหาหลอกลวงละก็....ศพไม่สวยแน่ ๆ
อนาคตกลัวเมียชัวร์นินายเป้ง... :laugh:
:L2: น้องน็อท :L2:
กด + ให้กำลังใจนะจ๊ะ
-
ช่วงนี้พอมีเวลาก็มาตอบเม้นท์หน่อย
^
^
^
จิ้มฉึกๆ
อยากอ่านอีกตอนง่ายังค้างอยู่เลย
ใจเย้นนะคร้าบ สักพรุ่งนี้หรือมะรืนละกัน กำลังรีบปั่นอยู่
ใครเอาอีชะนีแพทนี้ไปปล่อยป่าที ส่วนแกไอ้เป้ง แค่ผู้หญิงคนเดียวแค่นี้จัดการให้เด็ดขาดก็ไม่ได้ โคตรอ่อนเลยอ่ะ อิอิ
อิอิ ไอ้เป้งมันอ่อนจิงๆ นี่ยังมีอีกหลายคนนะที่ยังไม่ออกโรงมา ท่้่่าทางงานนี้มันคงคางเหลืองอ่ะ
ไปๆมาๆ เราว่าพระเอกรั่วได้ใจเลยนะเนี่ย
ไม่ชอบที่พระเอกไม่เด็ดขาดกับแพทเลย
เพราะงั้นของให้น้องมินงอนนานๆ
555 งั้นต้องรอดูตอนต่อไป ว่าน้องจะหายงอนมั๊ย
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
น้องมินน่ารักมากๆเลย
ชอบที่สุด
แต่มันกดดันตรงที่น้องไม่รู้ความจริงนี่สิ
มันกลัวอ่ะ กลัวว่าถ้ารู้แล้วจะดราม่าอีก
พี่เป้ง บอกความจริงกับน้องได้แล้ว
นะ นะ
ชอบน้อง รักน้องก็ติดตามกันต่อไปนะคร้าบ
จะให้บอกว่ามัวปลอบเมียที่ไปติดลิฟต์อยู่ก็คงไม่ได้
ทึกทักๆเอาเองนะนายเป้ง ชั้นล่ะขำจัง หุ หุ
ได้ข่าวว่า นายยังไม่ได้จีบน้องมินอย่างเป็นกิจจะลักษณะเลยนะ
แล้วไปคิดได้ไงว่าน้องเป็นม.สระเอียน่ะ
ตอนนี้เชิญนายง้อน้องให้ผ่านก่อนเหอะ
อิอิ พี่แก้วทับถมไอ้เป้งใหญ่แล้ว สงสารมันเห๊อะ 555
แค่นี้มันก็จะตายและ ไหนจะเรื่องปลอมตัว ไหนจะเรื่องหญิงๆของมัน ไหนจะเรื่องแพรว แล้วยังจะเรื่องคนในที่ฝึกงานอีก
งานเข้าสุดๆล่ะ ช่วงนี้ เอาใจช่วยมันหน่อยนะ อย่าไปซ้ำมันเลยครับ อิอิ o13
นายมิน งอนตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยเหรอ 55
แบบนี้ก็เข้าทางพี่เป้งเค้าเต็มๆเลยอะ
เรื่องนี้น่ารักครับ
คร้าบ น่ารักต้องติดตามน้องต่อไปนะ :impress2:
ม่ายยยยยยยยยยยยย
ทำไมต้องชื่อเหมือนอีแรดนั่นด้วยยยยยยยยยย :serius2:
ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าอยากให้น้องมินรู้ซะที :laugh:
55 ชื่อ แพทเหรอครับผม แฮะๆ ผมดันให้ชื่อนั้นไปซะแล้ว แต่อย่าคิดมากเลยเนอะ อิอิ
รออีกนิดมินก็จะรู้ละครับ
กลัวละซินายเป้ง....เจอน้องมินเวอร์ชั่นเย็นยะเยียบ...
แล้วถ้านายเจอข้อหาหลอกลวงละก็....ศพไม่สวยแน่ ๆ
อนาคตกลัวเมียชัวร์นินายเป้ง... :laugh:
:L2: น้องน็อท :L2:
กด + ให้กำลังใจนะจ๊ะ
ขอบคุณมากนะคร้าบ ที่คอยมา + ให้บ่อยๆ ติดตามกันต่อไปนะครับ :pig4:
-
สงสารน้องมินมินจังเลยอะ...พี่เป้งเนี้ยเสนห์แรงจังนะ....อย่าให้ถึงตาน้องมินมินผมบ้างล่ะ(ของผมเนี้ยเหมือนเป็นเจ้าของเลยแฮะ..ไม่กล้าแย่งพี่เป้งหรอกน่า...)จะให้น้องมินมินผมแกล้งให้เขดเลย....อีกอย่างมินอย่าบอกนะว่าแอบหลงเสนห์ไอ้พี่เป้งจอมขรี้หก,ขี้จุ๊,ขรี้ตั้ว,คนโกหก(แต่ก็จริงใจกะน้องมินมินผมอะนะ)...แต่นอกใจเมื่อไร..ฮือๆ..สงสารน้องมินอีกแหละ.....จะเป็นงัยต่อนะ...แอบเป็นหว่งมิน...ไม่สงสารไอ้ปี้เป้งหลอก..มีตัวเลือกเยอะ.......
.....สงสัยมินต้องทำใจแน่ๆเลยเนอะ..จากเคยยิ้มแย่มแจ่มใส..กับเฉยชาสะงั้น..รึว่ามินแอบได้ยิ้นตอนคุยโทรศัพท์...ว่าไม่ใช่พี่ป้างอะ...เลยเย็นชา....แล้วก็ทำใจยอมรับว่าไม่ใช้พี่ป้าง...แต่เป็นคนขรี้โกหก..ชื่อไอ้ปี้ป้างรึป่าวนะ.... :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รีบมาเคียร์นะพี่น็อต...... :bye2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกดีจังเลยค่ะ อิอิ
น้องมินน่ารักอ่ะ เป็นเป้งเราก็ชอบนะ
แต่ตอนนี้น้องงอลไปแล้วอะ เป้งทำการง้อด่วนๆเลยนะ
ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่เป้งบอกความจริง
บ้านแตกแน่ๆเป้งเอ๊ยยยยย เอาเถอะยังไงก็รีบเคลียร์ๆซะนะ
ทั้งเรื่องแพท เรื่องตัวเอง รออ่านตอนหน้าจ้า สนุกๆ
-
กรี้ดดดดดดด .... แล้วเมื่อไรจะบอกความจริงเนี่ย เป้ง ง ง ง ง ง ง
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย คุณน็อต
อย่าเอาอึนเฮมาใช่เลย อยากได้ปู้จายมาจิ้นอ่ะ >_<
เราเสนอคนนี้ค่า คิม ฮเยซอง น้องหน้าหวานมากกกกกก
(http://www.yenta4.com/webboard/upload_images/1251585.jpg) (http://www.yenta4.com/webboard/upload_images/1251585_6049863.jpg)
(http://image.dek-d.com/18/997216/15066382)
-
:m16: หลายคดีนะเป้ง โดนงอน สมน้ำหน้า
-
ลีบนพูดได้ใจมาก...ฮี่ๆๆๆๆๆๆ o13
-
ตาป้าง
อย่าชักช้า
-
มองโลกแง่บวก แพทเป็นตัวเร่งให้เป้งรู้ว่าน้องมีใจ
มันก็ดีเหมือนกันนะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ทำ ร้าย จิต ใจ มิน
งอน ลูก เดียว เฟ้ยยย
เบื่อ จริงง พวก เจ้า ชู้!!
หึ หึ
-
ผมสงสัยอะคับ
ไอ้คนที่พี่คนเขียน(ชื่อพี่นอตใช่มั้ยอะครับ)
เอามาตั้งเป็นอิมเมจพี่เป้งอะ
เค้าเป็นใคร
ผมไม่รู้จักจริงๆ
บอกทีคร้าบบบบบบบบ
:z3: :serius2:
-
โอเคเลยชัด ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวจะรีบมาเคลียร์
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกดีจังเลยค่ะ อิอิ
น้องมินน่ารักอ่ะ เป็นเป้งเราก็ชอบนะ
แต่ตอนนี้น้องงอลไปแล้วอะ เป้งทำการง้อด่วนๆเลยนะ
ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่เป้งบอกความจริง
บ้านแตกแน่ๆเป้งเอ๊ยยยยย เอาเถอะยังไงก็รีบเคลียร์ๆซะนะ
ทั้งเรื่องแพท เรื่องตัวเอง รออ่านตอนหน้าจ้า สนุกๆ
ครับ รออ่านตอนหน้าเ้ลยนะ
กรี้ดดดดดดด .... แล้วเมื่อไรจะบอกความจริงเนี่ย เป้ง ง ง ง ง ง ง
รออีกนิสครับ กะลังหาจังหวะเหมาะๆอยู่
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย คุณน็อต
อย่าเอาอึนเฮมาใช่เลย อยากได้ปู้จายมาจิ้นอ่ะ >_<
เราเสนอคนนี้ค่า คิม ฮเยซอง น้องหน้าหวานมากกกกกก
(http://www.yenta4.com/webboard/upload_images/1251585.jpg) (http://www.yenta4.com/webboard/upload_images/1251585_6049863.jpg)
(http://image.dek-d.com/18/997216/15066382)
คืองี้ครับ อิมเมจที่คิดไว้นั้นต้องเห็นน้องมินเหมือนหญิงจริงๆมาก ชนิดดูไม่รู้่ ไม่งั้นคนช่ำชองอย่างไอ้เป้งมันต้องรู้อยู่แล้ว
ส่วนที่ว่าทำไมน้องต้องเหมือนผู้หญิงมากขนาดนั้นก็เพราะว่ามันมีเหตุผลที่มาที่ไปอยู่ครับ เดี๋ยวจะค่อยๆเฉลยให้ได้ทราบกันเนอะ
แต่สำหรับคิม ฮเยซองที่เสนอมานี่ผมก็ว่าพอได้ แต่ยังหารูปของคนนี้ที่แบบว่าดูแล้วไม่รู้เลยว่าผู้หญิงหรือผู้ชายไม่ได้น่ะครับ เลยคิดว่าเดี๋ยวดูกันไปก่อนเนอะ
:m16: หลายคดีนะเป้ง โดนงอน สมน้ำหน้า
อิอิ มีแต่คนสมน้ำหน้ามันจริงๆ สงสารมันหน่อยก็ดีน้า สงสัยว่ามันจะเป็นพระเอกที่มีแต่คนสมน้ำหน้ามากที่สุดรึเปล่านี่
ตาป้าง
อย่าชักช้า
อิอิ ไปเร่งไอ้ป้างมันทำไมอ่ะครับ ให้มาจีบมินเหรอ
มองโลกแง่บวก แพทเป็นตัวเร่งให้เป้งรู้ว่าน้องมีใจ
มันก็ดีเหมือนกันนะ
อันนั้นก็คงเป็นผลพลอยได้ครับ แต่ติดตามกันต่อไปแลัวกัน ยังีเรื่องยุ่งๆอีกมากมายนัก :laugh:
เป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ ก็แวะมาติดตามเรื่อยๆนะทำ ร้าย จิต ใจ มิน
งอน ลูก เดียว เฟ้ยยย
เบื่อ จริงง พวก เจ้า ชู้!!
หึ หึ
ไอซ์ทำไมว่ารุ่นน้องการโรงแรมอย่างนั้นอ่า อิอิ
ผมสงสัยอะคับ
ไอ้คนที่พี่คนเขียน(ชื่อพี่นอตใช่มั้ยอะครับ)
เอามาตั้งเป็นอิมเมจพี่เป้งอะ
เค้าเป็นใคร
ผมไม่รู้จักจริงๆ
บอกทีคร้าบบบบบบบบ
:z3: :serius2:
อ๋อ คนนี้มันก็เล่นหลายเรื่องอยู่ครับ เห็นว่าชื่อ chun jung myung แต่ก็ยังไม่รู้ว่าอ่านออกเสียงยังไงแน่
เห็นว่าอิมเมจดูเข้มๆดี ทั้งที่ถ้าไม่มีหนวดเคราหน้าจะหวานมากอยู่ เลยเอามาใช้่ครับ น่าจะเหมาะ
ช่วงนี้ก็ยังงานยุ่งๆอยู่เลยครับ อาจจะมาลงให้ช้านิดนะ เพราะไม่มีเวลาเขียบนเอาเลยแหละ
แต่ก็จะรีบๆแล้วกัน อดทนรอกันนิดนึงนะ ขอบคุณคร้าบ :pig4:
-
คืองี้ครับ อิมเมจที่คิดไว้นั้นต้องเห็นน้องมินเหมือนหญิงจริงๆมาก ชนิดดูไม่รู้่ ไม่งั้นคนช่ำชองอย่างไอ้เป้งมันต้องรู้อยู่แล้ว
ส่วนที่ว่าทำไมน้องต้องเหมือนผู้หญิงมากขนาดนั้นก็เพราะว่ามันมีเหตุผลที่มาที่ไปอยู่ครับ เดี๋ยวจะค่อยๆเฉลยให้ได้ทราบกันเนอะ
แต่สำหรับคิม ฮเยซองที่เสนอมานี่ผมก็ว่าพอได้ แต่ยังหารูปของคนนี้ที่แบบว่าดูแล้วไม่รู้เลยว่าผู้หญิงหรือผู้ชายไม่ได้น่ะครับ เลยคิดว่าเดี๋ยวดูกันไปก่อนเนอะ
งั้นเหรอ น่าเสียดายเนอะ
กลัวใจตัวเอง กลัวจิ้นนิยายไม่ออก ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
น้องมินเริ่มออกอาการ
เร่งๆเลยพี่เป้ง น้องเริ่มเอนเอียง ช่วงทำคะแนนตอนนี้อย่าให้เสียนะ ไม่งั้นมีงอนยาว
-
ตอนต่อไปมาแล้ว ไม่ค่อยสบายเลยครับ ลงสั้นๆก่อนนะ
เดี๋ยวตอนหน้าค่อยว่ากัน
ตอนที่9
********************************
ผมนั่งถอนใจอยู่ที่โซฟาอย่างเซ็งๆแล้วก็เดินกลับไปห้องตัวเองมาล้มตัวลงนอนก่ายหน้าผากบนเตียงอีก
ทีแรกว่าจะไปเคาะห้องน้องแล้วคุยกันให้รู้เรื่องกันไป และผมจะสารภาพทุกอย่างให้หมดไปเลย ทั้งเรื่องที่ผมไม่ใช่ไอ้ป้าง และเรื่องที่ผมรักมันเข้าแล้วจริงๆ แต่ก็คิดว่าเป็นตอนนี้ผมคงต้องบอกว่าชอบไปก่อนมั๊ง ไม่งั้นมันอาจจะดูว่าเร็วเกินไป
แต่ก็ไม่กล้าว่ะ ผมกลัวผลที่จะตามมา กลัวมินจะรับไม่ได้และไม่ให้อภัยผมอีกเลย ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงแคร์มินมากขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่นเหรอ ผมก็คงบอกไปไหนๆแล้วเพราะผมไม่ใส่ใจว่าเค้าจะคิดยังไง และผมเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบมาใส่หน้ากากหรือเล่นละครอยู่แบบนี้นักหรอก
เพราะถึงผมจะนิสัยไม่ดียังไง แต่ผมว่าผมเป็นคนตรงไปตรงมา รักก็บอกว่ารัก ชอบก็บอกว่าชอบ ชัดๆ จะๆกันไปเลย และผมไม่ชอบมาคลุมเครือ ปิดบัง ซ่อนเร้นอะไรอยู่แบบนี้ มันรู้สึกแย่ว่ะ แต่ที่ผมต้องมาทนทำอยู่แบบนี้ ก็แค่เพราะมินคนเดียวนี่แหละ
งั้นผมตัดสินใจแล้ว ผมแน่ใจมากพอแล้วว่าผมรักน้องมันจริงๆ ไม่งั้นคนอย่างผมไม่เปลี่ยนไปยังงี้หรอก ผู้หญิงกี่คนๆ ผมก็ไม่เคยแคร์ไม่เคยคิดจะสนใจความรู้สึกมากขนาดนี้ แต่กับมินแล้วผมบอกตรงๆว่า เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมรู้สึกกลัวไปหมดทุกอย่างจนไม่กล้าตัดสินใจอะไรเลยอย่างนี้
ถ้าน้องรู้ว่าผมเล่นละครอยู่ และผมไม่ใช่คนที่มันคิดว่าเป็นแล้วล่ะก็ ผมกลัวจะเสียน้องมันไปจริงๆ
ถ้าเป็นอย่างนั้นผมจะทำยังไง และนั่นทำให้ผมรู้ใจตัวเองแล้วล่ะ....
ส่วนใจของมินนั้น ถึงผมจะเดาได้ แต่มันก็แค่เดา ลึกๆแล้วมันอาจไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้
แต่ตอนนี้ผมยินดีที่จะเสี่ยง ไม่ว่าใจน้องมันจะคิดยังไง จะชอบผมบ้างมั๊ย
และผมจะไม่ถอยเลย เพราะผมรักน้องมินจริงๆ
-
-
เช้าแล้วผมเองก็เกือบนอนเพลินไปอีกถ้าไม่มีเสียงเคาะประตูกับเสียงเรียกของน้องมินดังขึ้นปลุกผมซะก่อน
" พี่ครับ รีบตื่นเหอะเดี๋ยวสายนะครับ ได้เวลาแล้วล่ะ เดี๋ยวออกไปทานข้าวนะ" มินเดินมาที่เตียงแล้วยื่นมือมาแตะที่ไหล่ผมเบาๆ
" อือ... ครับ" ผมหรี่ตามองหน้าใสๆตรงหน้า เฮ้อ... ดีชะมัด ได้เห็นหน้าของคนที่อยากจะเห็นที่สุดเป็นคนแรกหลังจากตื่นเนี่ย วันนี้ผมอาจจะโชคดีมั่งก็ได้
จากนั้นผมก็ลุกขึ้น แน่นอนน้องมันก็ทำหน้าอายๆนิดนึงที่เห็นผมนุ่งบ๊อกเซอร์อีก แฮะๆ ก็พี่อยากโชว์หุ่นให้เราดูนี่ครับ
แต่ดูจากสีหน้าน้อง ผมเดาว่าน้องอาจคิดว่าทำไมผมหน้าด้านจังวะ ไม่แก้ผ้านอนไปเลยล่ะ หึๆ ก็ยังได้นะน้อง แต่เราต้องมานอนข้างๆพี่ด้วยนะ ถึงจะแก้ เหอๆ
ขณะที่ผมคิดหื่นๆเพลินอยู่พอหันมาอีกทีน้องมันก็เดินออกจากห้องไปซะแล้ว ว้า... ยังงอนอยู่รึเปล่าวะนี่ ผมก็เลยรีบอาบน้ำแต่งตัวออกไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร น้องก็เอาข้าวต้มกุ้งมาเสิร์ฟผม
" อืม น่าทานอีกแล้วนะ" ผมว่าพลางตักใส่ปากไป ไม่ผิดหวังครับ หอมอร่อยอย่างที่คิด
" เออ... พี่ครับถ้าผมอยากจะขออนุญาตอะไรสักอย่างพี่จะว่ามั๊ยอ่า" มินนั่งลงที่ตรงข้ามผมแล้วก็ทำสายตาวิงวอนผมอยู่ เฮ้อ.... ในใจนั่นน่ะ อานุญาตไปแล้วเรียบร้อย ขนาดยังไม่ทันรู้เลยว่าจะขออะไร ก็สายตามันแบบนี้อ่ะนะ ใจละลายทุกทีว่ะ
" จะขออะไรเหรอครับ"
" คือว่าผมอยากหาเงินเพิ่มนะครับ ตอนกลางวันเนี่ยถ้าผมว่างจากงานที่ทำให้พี่ ผมจะขอรับจ๊อบอย่างอื่นๆมาทำด้วยนะครับ แล้วถ้าบางวันผมอาจจะขอแว๊บไปช่วยงานอีเว้นท์ของพี่ทีมงานออกาไนซ์ด้วย จะได้มั๊ยครับ ถ้าไม่ได้ไม่เป็นไร ผมแค่รับจ๊อบมานั่งทำที่นี่เฉยๆก็ได้ครับ" มินอธิบายให้ผมฟัง
แสดงว่าน้องมันก็คงอยากหาเงินให้ได้มากที่สุดจะได้ไม่ต้องรบกวนเงินผมมากไป ก็เกรงใจตามเคยน่ะครับ แต่ก็ดีแล้วผมว่าน้องมันมีอะไรๆทำบ้าง มันจะได้ไม่เบื่อเวลาอยู่เผ้าบ้านให้ผม
" อ๋อ... ได้สิครับ แค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก ตามสบายเลยนะ ถ้าเราทำอะไรๆที่นี่เสร็จก็ทำงานอื่นได้เลย มินจะได้ไม่เบื่อด้วยนะ" พอผมบอกอนุญาตไป น้องมันยิ้มแป้นทันทีเลยครับ เฮ้อ... กลับสู่โหมดใสๆเหมือนเดิมซะทีนะ น่าจะหายงอนแล้วล่ะ
" ครับๆ ขอบคุณพี่มากๆเลยครับ รับรองว่าผมจะไม่ทำให้เสียงานที่นี่ครับ จะดูแลห้องให้พี่อย่างดีเหมือนเดิม ไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลย"
" ไม่เป็นไรหรอก แล้วแต่มินครับ ว้า... งั้นเดี๋ยวพี่ต้องรีบไปแล้ว เดี๋ยวสาย" ผมว่าแล้วก็รีบลุกแล้วเอ่ยลาน้องมันออกมา พอขับรถมาถึงโรงแรมผมก็จอดรถแล้วรีบไปตอกบัตรในออฟฟิศก็ไปเจอพวกไอ้เอ้อยู่ตรงนั้นพอดี จากนั้นก็เดินเข้าไปในครัวด้วยกัน
" เดี๋ยววันนี้นะ พี่จะให้พวกเราดูงานที่ครัวไทยกันก่อนเลย ก็คอยดูคอยช่วยพวกพี่ๆเค้าเตรียมของไปก่อน มันเป็นพื้นฐานก่อนจะไปทำส่วนอื่นๆนะ ตรงโซนนี้เราก็จะเตรียมพวกวัตถุดิบต่างๆที่เอามาปรุงอาหารนั่นแหละ โอเค มาทางนี้เลยนะ" พี่นุสรุปหน้าที่ของพวกเราในวันนี้สั้นๆ แล้วก็พาพวกเราเดินดูการทำงานของพี่ๆแต่ละคนซึ่งผมก็พยายามจดรายละเอียดไว้ตลอด
แน่นอนว่ายังคงมีสายตาของใครหลายๆคนที่ไม่ค่อยพอใจพวกเราจับจ้องมองอยู่ตลอด แต่พวกผมก็พยายามไม่สนใจ จนกระทั่ง....
" โห... น้อง ปอกคะน้าตั้งนานได้แค่นี้เองเหรอ พี่นึกว่าที่มหา'ลัยน้องเค้าสอนมาอย่างดีแล้วซะอีก" เสียงกุ๊กคนนึงชะโงกหน้ามาดูด้วยสายตาหยามเหยียดในขณะที่พวกผมช่วยกันปอกเปลือกก้านคะน้ากันอยู่
แต่ที่จริงมันไม่ใช่หน้าที่ที่มึงจะต้องมายุ่งนี่หว่า เพราะเห็นพวกมึงทำเฉพาะหน้าเตากันนี่ แล้วแหยมเข้ามาทำไม แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรไปครับ แม้คุณแม่จะไม่ได้ขอร้องก็เถอะ ปล่อยมันเห่าไปแล้วกัน
" เอ๊ะ... ไอ้ไมค์ แล้วมึงจะให้เด็กๆมันปอกเร็วๆเหมือนเอาตีนทำอย่างพวกมึงเหรอ คราวก่อนกูไว้ใจให้พวกมึงปอก ปรากฏว่าต้องมานั่งปอกใหม่อีก เล่นปอกกันไม่เกลี้ยงยังงั้นขืนเอาไปทำอะไรให้ลูกค้ากินเค้าได้ด่าตายห่า" ป้าลีที่เป็นแม่ครัวอีกคนหันมาดุมันทันทีเลยครับ
เป็นไงล่ะมึง มีคนออกตัวแทนกูแล้ว คนดีผีคุ้มเว้ย
" โห่.... ป้า มาด่าผมซะงั้น ผมก็แค่อยากให้น้องมันทำงานเร็วๆเป็นมืออาชีพกว่านี้แค่นั้นเอง ไม่มีอะไรซะหน่อยอ่ะ" มันก็ได้แต่แก้ตัวหน้าเจื่อนๆแล้วก็ล่าถอยไป ผมก็แอบสะใจกับพวกไอ้เอ้อยู่ อยากหันไปจูบขอบคุณป้าแกสักฟอดนะนี่
แต่นั่นมันก็ย้ำเตือนผมว่าเรามีศัตรูที่ประชิดเข้ามาเรื่อยๆแล้วนะ ต่อไปก็ต้องระวังกันทุกฝีก้าวแน่ๆชนิดที่ว่าอาจจะแยกจากกันไปไหนไม่ได้เลยทีเดียว แต่ก็ยังดีที่เจ๊ๆป้าๆในครัวนี้คอยเป็นแบ็คให้เราอยู่ ไม่งั้นคงแย่เหมือนกัน
-
-
เที่ยงแล้วพวกผมออกมากินข้าวกันที่ห้องอาหารพนักงานพร้อมๆกับแพรวและเพื่อนที่มาฝึกงานด้วยกัน ก็ยังดีครับที่ผมคิดตกแล้วว่าตอนนี้ผมรักใคร
แม้จะมีบ้างที่ใจผมยังหวั่นไหวกับแพรวเพราะผมรักเค้ามานานมากเหลือเกิน คิดว่าคงยังมีเยื่อใยบางๆที่ผมไม่สามารถตัดขาดไปได้ระหว่างเราอยู่ดี
" เนี่ย.. ดีจังที่เราได้มาฝึกงานกันที่นี่นะ ได้ความรู้ใหม่ๆเยอะมากๆเลย เป้งว่ามั๊ย"
" ก็แน่อ่ะดิ โรงแรมห้าดาวขนาดนี้ การทำงานมันต้องมาตรฐานสูงไปด้วย เราก็ได้วิชาไปเยอะเหมือนกันแหละ" ผมบอกแล้วก็ยิ้มให้แพรว
" อืม... เราก็ดีใจนะที่ได้มาเจอเป้งที่นี่น่ะเพราะเราก็กลัวเหมือนกัน กลัวว่าระหว่างเราจะไม่ได้กลับมาเป็นเพื่อนกันอีกแล้วนะ ถ้าเป็นงั้นเราคงเสียใจมากๆเลย" แพรวบอกแล้วก็ก้มหน้านิ่ง
" ไม่หรอก เราคบกันมานานมากๆแล้วนะ ยังไงความเป็นเพื่อนของเรามันก็ไม่หมดสิ้นไปง่ายๆหรอก วางใจเถอะนะ" ผมบอกแล้วก็จับมือแพรวไว้เหมือนให้สัญญา ใบหน้าใสนั้นจึงกลับมายิ้มได้อีกครั้ง
ที่จริงตั้งแต่วันนั้นถึงผมจะยังทำใจไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ได้โกรธแพรวหรือไอ้ป้างมันเลย แค่ว่าผมรับอะไรๆในวันนั้นไม่ได้เลยจริงๆก็เท่านั้น แต่พอวันนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว
ช่องว่างในใจผมเหมือนมีน้องมินมาเติมเต็มไว้แล้ว ผมจึงไม่เหลือความรู้สึกแย่ๆนั้นอีกต่อไป ซึ่งก็ยังถือเป็นโชคดีของผมอยู่ที่ได้มาเจอน้องวันนั้น ไม่งั้นป่านนี้ผมก็คงยังทำใจไม่ได้แน่ๆ
-
-
พอหลังจากเลิกงานผมก็รีบขับรถกลับคอนโด แต่ระหว่างทางผมลงไปแวะซื้อดอกไม้ช่อเล็กๆช่อนึงตั้งใจว่าจะเอาไปให้น้องมันเพื่อเป็นการง้อ อาจจะจริงที่ว่ามินไม่ใช่สาวน้อยที่ต้องเอาช่อดอกไม้ไปมอบให้แทนใจ แต่ผมก็นึกมุขที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะ
" กลับมาแล้วเหรอครับพี่ เป็นไงมั่งวันนี้ อ๊ะ......" มินถามผมอย่างร่าเริงแต่ก็ต้องตกตะลึง เมื่อผมยื่นช่อดอกไม้ที่ผมซ่อนไว้ข้างหลังให้
" พี่ให้เรา ชอบมั๊ยครับ" ผมถามแล้วก็ยิ้มพลางมองไปที่หน้าใสที่มองดอกไม้อยู่ตาเป็นประกายด้วยความพอใจมากๆ แล้วก็เกินไปนั่งที่โซฟาโดยมีผมตามไปนั่งข้างๆ
" ก็ชอบครับพี่ ชอบมากๆเลย แต่ว่าพี่เอามาให้ผมทำไมเหรอครับ ผมไม่ใช่สาวๆของพี่นา" อืม...นะ คำท้ายๆนี่ยังกะออกไปในทางประชดเลยนะ
" ก็เอามาง้อน่ะครับ เมื่อวานมีคนบางคนงอนพี่น่ะ พี่ใจไม่ดีเลยนะรู้มั๊ย"
" หือ.... งอนเหรอครับ ผมน่ะเหรอพี่ ไม่ใช่แล้วครับ ฮะๆๆ ผมจะไปงอนพี่ทำไม" มินรีบปฏิเสธทันที หึๆแน่ใจเหรอน้อง
" ไม่งอนจริงเหรอ พี่นึกว่างอนน่ะ เห็นเราเงียบๆไป แล้วก็ดูเย็นชาไปเลย"
" เอ่อ... ก็ไม่หรอกครับ อืม... เมื่อวานผมมึนๆหัวน่ะครับ แล้วทำไมพี่ถึงคิดว่าผมงอนพี่ล่ะ"
" ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ พี่เห็นเราท่าทางเหมือนไม่พอใจที่พี่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนผู้หญิงคนนั้นน่ะ แต่คนนั้นเค้าไม่ใช่แฟนพี่นะครับ เค้าแค่มาชอบเฉยๆแต่พี่คงไม่ไปยุ่งกับเค้าหรอกเพราะพี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว" ผมพูดไปผมก็สังเกตสีหน้าน้องไปด้วย
และโดยเฉพาะตรงที่ว่า "พี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว" นี่ผมจงใจจ้องตาน้องมันเต็มๆเลย
ซึ่งที่ผมเห็นคือ ตอนผมบอกว่าแพทไม่ใช่แฟนผม แววตาน้องมันดูเหมือนดีใจอยู่แวบนึงนะ และผมมั่นใจว่าผมเห็นอย่างนั้นจริงๆ ไม่ได้คิดไปเองแน่
" อ่า... เหรอครับ ก็ไม่ใช่หรอกครับพี่ ผมจะไม่พอใจเรื่องพี่เป็นแฟนกับใครหรือเปล่าไปทำไมล่ะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้านายนะ ผมเป็นแค่ลูกจ้างเองเนอะ ไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของเจ้านายหรอกคร้าบ" ตอนนี้มินพยายามพูดเหมือนกับเล่นๆไป คงจะเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง เพราะผมเห็นแล้วว่าน้องจะหลบตาผมตลอด
" แหม... น่ารักจริงๆนะครับ ลูกจ้างคนนี้เนี่ย มีมารยาทดีจริงๆไม่ยุ่งเรื่องของเจ้านาย แต่ว่าถ้าเจ้านายคนนี้อยากให้ยุ่งละครับ มินจะว่ายังไง"
" เอ่อ... พี่... พี่หมายความว่าไงเหรอครับ ผมไม่ค่อยเข้าใจเลย ทำไมถึงจะอยากให้ผมยุ่งเรื่องของพี่นะ ผมงงจัง วันนี้พูดอะไรแปลกๆตลอดเลยนะครับ แล้วยังจะที่บอกว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้วนั่นก็อีกอ่ะ พี่มาบอกผมทำไมเหรอ" มินบอกพลางกระเถิบตัวเองห่างผมไปนิดนึงเพราะผมเหยียดแขนไปบนขอบพนักพิงของโซฟาจนเกือบจะโอบไหล่ของมินแล้ว
" พี่ก็หมายความอย่างที่พูดครับ ตามนั้นแหละ แล้วมินอยากรู้มั๊ยครับว่าใครคือคนที่พี่บอกว่าชอบอยู่น่ะ" ครับก็สเต็ปเดิม ผมจ้องตาของน้องด้วยสายตาที่ผมพยายามสื่ออารมณ์ตัวเองออกไป แต่คิดว่าน้องก็คงอายและประหม่ามากจนเริ่มหลบตาอีก
แต่นี่เป็นจังหวะดีที่สุดแล้วที่ผมจะได้บอกรักน้องมันล่ะ แล้วไม่ต้องห่วงครับ ผมปิดโทรศัพท์ไว้แล้วเรียบร้อย คราวนี้ไม่มีอะไรมาขัดขวางผมได้แล้ว
" อ่า.... พี่..... " ผมว่าน้องคงเริ่มมีอารมณ์คล้อยตามไปกับผมแล้ว จนพูดอะไรไม่ออกอยู่ตอนนี้
" คนที่พี่ชอบน่ะ ก็คือคนที่นั่งตรงหน้าพี่นี่ไง แต่พี่ก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าเค้าจะคิดยังไงกับพี่ แต่พี่ชอบเค้ามากนะ ถึงเค้าจะไม่ใช่ผู้หญิงก็เถอะ เพราะพี่ก็ตัดสินใจแล้วนะว่าพี่คงเลือกเค้าเพราะใจพี่มันต้องการอย่างนั้นจริงๆ"
น้องมินนิ่งพูดอะไรไม่ออกได้แต่จ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ ส่วนผมก็ยังคงจ้องมองแววตาใสๆนั้นอยู่พลางเอื้อมมือไปกุมมือนุ่มสวยนั้นไว้
".........พี่... พี่คิดงั้นจริงๆเหรอครับ" มินเอ่ยขึ้นมาแต่ก็ก้มหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่
" ครับ แล้วพี่ก็อยากรู้นะว่ามินคิดว่ายังไง ชอบพี่บ้างมั๊ยครับ บอกพี่ได้มั๊ย" ผมก็พูดได้แค่นี้ เพราะชั่วโมงนี้ผมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองไปไม่เป็นเอาเลย ไอ้สเต็ปเทพต่างๆที่เคยใช้มาทั้งหมดนั้นก็ยังช่วยอะไรไม่ได้เลยสักนิด และที่ทำอยู่ตอนนี้มันก็คือส่วนที่ใจมันสั่งมาเพียวๆเลยล่ะครับ
" ....ผม.... เอ่อ......." สายตามินจับจ้องที่ผม แต่แล้วน้องก็เบือนหน้าไปอีกทาง
" ผมขอโทษนะครับ ผมรักพี่ไม่ได้หรอกครับ" มินเอ่ยด้วยเสียงที่ดังจนผมผงะ แล้วน้องก็ลุกขึ้นทันทีพลางเดินอ้อมโซฟาไปยืนตรงหน้าเคาท์เตอร์ของครัวนิ่งๆอยู่ ในขณะที่ผมอึ้งอย่างมาก และได้แต่มองตามน้องไป
" ทำไมล่ะครับมิน" ผมเอ่ยถาม แต่ก็รู้สึกว่าตัวมันชาๆยังไงไม่รู้ นี่ผมกำลังถูกปฏิเสธเหรอ
" เอ่อ.... ผม.... ผมไม่ได้รังเกียจพี่นะครับ แต่... ผมรักใครไม่ได้หรอก ขอโทษจริงๆนะครับ" มินเอ่ยด้วยเสียงทีสั่นๆเหมือนจะร้องไห้จากนั้นก็วิ่งเข้าห้องปิดประตูไปเลย ผมก็รีบตามไปติดๆแต่ก็ไม่ทัน
ครั้นจะเอื้อมมือไปบิดลูกบิดเปิดประตูตามเข้าไปแต่ก็คิดได้ว่า คงต้องปล่อยน้องไว้ก่อนนะอย่าเพิ่งเข้าไปตอนนี้จะดีกว่า น้องคงยังไม่พร้อมจะพูดอะไรอยู่ดีมั๊ง
จากนั้นผมก็เดินกลับมานั่งครุ่นคิดอยู่ที่โซฟานะว่านี่ผมทำอะไรผิดไปรึเปล่า ผมเร่งรัดน้อง ฝืนใจน้องมากเกินไปรึเปล่า น้องถึงอึดอัดจนระเบิดออกมาแบบนี้ หรือว่าน้องไม่ได้รักผมจริงๆ
แต่ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมมินถึงบอกว่ารักใครไม่ได้ล่ะ น้องมันหมายความว่ายังไงกันแน่
เฮ้อ... ตอนนี้ผมปวดหัวสุดๆ มึนไปเลยกับสิ่งที่เป็นปริศนาอยู่ตอนนี้ และคนที่จะเฉลยให้ผมเข้าใจได้ก็หนีเข้าห้องไปแล้วด้วย
ผมชักห่วงนะ กลัวว่าป่านนี้น้องอาจจะนอนร้องไห้อยู่รึเปล่า ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย เป็นความผิดของผมเองแหละครับ ไม่นึกว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้เลยนะ
-
-
คืนนั้นผมเลยนอนไม่หลับเพราะคิดซ้ำๆอยู่กับสิ่งที่มินบอกผม สิ่งที่ผมคงไม่มีวันเข้าใจเลยถ้าน้องไม่เฉลยให้ผมรับรู้ เพราะอะไรกันแน่น้องถึงบอกผมว่ารักใครไม่ได้อย่างนั้น
จากที่นอนพลิกไปมาได้พันรอบแล้วมั๊ง ผมก็เริ่มหิวน้ำเลยเดินออกจากห้องไปเปิดตู้เย็นเอาน้ำมาดื่ม แต่แล้วก็ต้องตกใจสุดขีดครับเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องดังลั่นจากห้องน้องมิน
ผมรีบวิ่งไปที่ห้องน้องทันที ยังดีครับที่น้องไม่ได้ล๊อคประตู เมื่อเปิดเข้าไปผมเห็นว่าน้องเอามือไขว่คว้า ร้องโวยวายว่า อย่าๆ อย่าทำชั้นเลย แล้วก็ดิ้นรนไปมา คิดว่าน้องคงแค่ฝันร้ายอยู่ ผมจึงรีบลงไปนั่งข้างๆแล้วประคองตัวน้องขึ้นมากอดไว้แนบอก
" มิน มินครับ ตื่นเถอะ ไม่เป็นไรแล้วครับ" ผมเขย่าตัวน้องเบาๆจนมินลืมตาขึ้นมามองที่ผม
" ฮือๆ.... พี่.... พี่ครับ ฮือๆ ผมกลัว..... พวกมัน..... ฮึกๆ" มินร้องไห้สะอึกสะอื้นจนสั่นไปหมด
" ครับ ไม่เป็นไรแล้วครับ คนดี เราแค่ฝันร้ายนะ อย่าร้องไห้เลยครับ ไม่มีอะไรแล้วนะ"
" ฮือๆ มันน่ากลัวมากครับ ผม... ฮึกๆ พวกมันจะทำร้ายผม ฮือๆ" น้องยังคงร้องไห้อย่างเสียขวัญอยู่เหมือนกับเด็กเล็กๆ ผมเลยได้แต่กอดไว้อย่างนั้นแล้วก็ปลอบน้องไป
" ไม่เป็นไรนะ แค่ฝันไปเองครับ เห็นมั๊ยพี่อยู่นี่แล้วใครก็จะมาทำอะไรมินไม่ได้แล้ว ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่สัญญานะจะไม่ทิ้งเราไปไหนเลย นะครับ" ผมกอดแล้วก็โน้มคอลงไปแนบกับซอกคอขาวๆนั้น กลิ่นหอมๆจากผิวเนียนที่เกิดจากแป้งหอมและสบู่ทำให้อารมณ์ผมเตลิดไปบ้างแล้ว แต่ก็ได้แค่กอดน้องไว้อย่างนั้นแหละครับ
" อือ... ผมขอโทษนะครับที่ทำให้พี่ตกใจ ผมคงแค่ฝันร้ายไปเอง แต่มันน่ากลัวจริงๆครับ" ผมยังคงกอดผมไว้แน่น ผมเลยเอนตัวลงไปนอนกับน้องบนเตียงแล้วลูบผมน้องเบาๆอย่างถนอม
" ไม่เป็นไรนะ งั้นคืนนี้พี่จะไม่ไปไหนแล้ว จะนอนอยู่ข้างๆมินนี่แหละ ถ้ายังกลัวมินก็กอดพี่ไว้นะครับ ดีมั๊ย"
ตอนนี้มินนอนอยู่ในอ้อมแขนของผมเหมือนเด็กตัวน้อยๆ ผมสบายใจขึ้นที่เห็นรอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนใบหน้านั้นแล้ว แต่ก็ยังห่วงเพราะเมื่อกี๊น้องดูกลัวมากจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าน้องฝันเห็นอะไรบ้างถึงเสียขวัญไปขนาดนี้
" พี่ครับ... ผมขอโทษพี่เรื่องตอนเย็นอีกทีนะครับ ที่จริงผมดีใจมากๆครับที่พี่รักผม แต่ผมเองแหละที่ยังรักใครไม่ได้เองเพราะ......เอ่อ..... แต่พี่อย่าเพิ่งถามผมเลยนะ ผมยังไม่พร้อมจะเล่าจริงๆ เพราะไม่อยากคิดถึงมันอีกเลย พี่เข้าใจผมนะครับ" มินมองตาผมนิ่งด้วยสายตาที่เว้าวอน จากนั้นก็ก้มลงซบหน้ากับอกเปลือยๆของผมแล้วใช้มือลูบเบาๆทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความรักความถวิลหาบางอย่างที่น้องมีต่อผม
ตอนนี้ผมค่อนข้างมั่นใจแล้วว่า ลึกๆแล้วน้องมันก็คงมีใจกับผม แต่น้องคงยังไม่พร้อมจริงๆถึงยังไม่สามารถยอมรับรักจากผมในตอนนี้ได้ ซึ่งสาเหตุนั้นมันจะเป็นอะไรก็ช่างมันเถอะ
แค่ตอนนี้ผมมั่นใจว่ายังพอมีหวังอยู่ก็พอแล้ว ส่วนความจริงข้อนั้นผมคงได้รู้สักวันเมื่อน้องพร้อมกว่านี้
ผมกอดมินอยู่อย่างนั้นนานมาก เป็นความรู้สึกดีๆที่ผมไม่เคยได้สัมผัสเลย โอเคว่าผมกอดผู้หญิงมามากมาย แต่ก็ไม่เคยมีใครที่ผมกอดแล้วจะรู้สึกดีได้อย่างนี้
เหมือนกับผมเป็นต้นไม้อะไรสักอย่างที่รอน้ำฝนให้ตกลงมา และในวันนี้ฝนที่รอคอยมาแสนนานได้โปรยลงมาบนใจผมแล้ว มันอาบไปทั่วใจของผมจนรู้สึกชุ่มชื่นในใจอย่างที่สุด
และมันก็ช่างมีค่ากับผมซะจริงๆ สมกับที่ได้รอคอยมานาน รอเพื่อที่จะมาพบเจอกับรักแท้ของผมในวันนี้ ดีใจครับที่ทนรอมาจนถึงวันนี้ได้ และต่อไปผมจะรักและดูแลน้องให้ดีที่สุด
***************************
-
มินมีความหลังอะไรหว่า หรือเคยถูกกระทำอย่างโหดร้ายมา มันเลยยังตามมาหลอกหลอนอยู๋
-
อ่านตอนนี้แล้ว
ทแม่งๆน้องมินต้องโดนอะไรมาแน่เลย
ไม่เอามาม่ามากนะครับ :sad4:
-
อย่ารันทดให้มากนักนะคะ
ช่วยจัดแบบฮาๆมาเบรกอารมณ์
หรือจัดแบบหื่นมากระตุ้นต่อมด้วยจ้ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สงสัยมินต้องมีความหลังเกี่ยวกับร่างกายของมินและหัวใจดวงน้อยๆแน่เลยอะ.....ส่วนไอ้พี่เป้งสารภาพว่าชอบนี้ไม่ใช่รักสะหน่อยเนอะ.....ถ้าทำให้น้องเสียใจเนี้ย...ช่วยไม่ได้เน้อ.....แต่ก็เป็นกำลังใจให้.....รักมินมากๆล่ะ
มาต่อเร็วๆนะคราบ....ลุ้นๆๆๆๆๆๆ :z2: :z2: :z2: :L2: :กอด1: :bye2:
-
มินเป็นไรเจออะไรที่โหดร้ายมาเหรอ
คงจะเจอมาอย่างหนักแน่ เพราะไม่งั้นไม่เก็บเอามาคิดได้ขนาดนี้เน่
พี่นักเขียนครับรีบๆหายป่ายนะ เเล้วรีบเอามินมาส่งนะพี่
นี่เป็นคำสั่งจากนักอ่าน 555
ล้อเล่ง
-
มิน....เคยโดนไรมาปะ...
ก็ยังยืนยัน...
ว่าอยากให้มินรู้ซักทีๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มันต้องมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นกะมินแน่เลยอ่ะ
-
สู้ เข้า นาย เป้ง เพื่อ น้อง มิน
ทำ ลาย กำ แพง น้อง มิน ไป ให้ ได้
สู้ สู้
-
ไม่ใช่ว่ามินเคยโดนหรือเกือบโดนข่มขืนมาก่อนนะพี่น็อต
เพราะถ้าเป็นแบบนั้น ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2: :serius2: :serius2:
แต่ขอให้เป็นเจอเรื่องที่ร้ายแรงมากๆจนจำฝังใจ (ซาดิสไปไหมว่ะเรา :m20:)
ยังไงหมูก้อยังอยากให้มินรู้ความจริงโดยเร็ว
เพราะการถูดหลอกจากคนที่รักมันเจ็บลึกและเจ็บนานนะพี่
-
เมื่อกี้ลืม :กอด1: :กอด1:ให้กำลังใจ
รอตอนคลายปมน้องมิน
และรอตอนที่น้องมินรู้ความจริงนะครับ :L1: :L1: :L1:
-
อ่านมาสามรอบเพิ่งเห็นว่าพี่น็อตป่วย :a5: o22 :a5: o22
หายเร็วๆนะพี่ :L1: :L1: :L2: :L2:
-
ว้าย!!!!!!!
/กิต. ตื่นเต้น ใจสั่น ตาเหม่อลอย น้ำลายสอ ขูดเม้าส์แผด
๑๙๓ + ๑ = ๑๙๔
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas
-
มิมินเป็นอะไรปายยยยยยยยยยย มีอะไรอยู่ในใจเค้าอยากรู้จัง
-
:sad4: อย่าบอกนะคะว่ามินเคยโดนข่มขืนมาก่อนอ่ะ ไม่ยอมสงสารมิน
o18 ส่วนเป้งก็ยังคงโกหกต่อไป ระวังมินจับได้แล้วจะเศร้านะจ๊ะ
:L2:ขอให้หายไวๆนะค้า จะได้มาอัพต่อ อยากอ่านแล้วค่ะ
-
:z6: ให้เป้ง ไปจนกว่าจะสารภาพ
-
อ่าวพี่น็อตไม่สบายหรอครับ...เป็นไรมากป่าวอะ....หายไวไว..นะครับ :L2: :L2: :กอด1: :bye2:
-
อะำไรกันอีกเนี่ย
หนูมินเคยมีอดีตอะไร
อยากรู้ๆ
-
น้องมินมาแว้วนะคร้าบ ใครที่ข้องใจเรื่องน้อง มากินมาม่าชามนี้แล้วจะเข้าใจ อิอิ
ในตอนนี้ขอแจกมาม่าไปก่อนนะ แต่ก็ไม่ค่อยเครียดมากหรอกครับ ไม่ต้องห่วง
ส่วนเรื่องอิมเมจน้องมินเดี๋ยวจะมาเปลี่ยนให้นะ รออีกสักพักครับ
ตอนที่10
*********************************
ตอนนี้เช้าแล้วและผมยังคงนอนกอดอยู่กับน้องมินอยู่ ทำไมว้า.... เวลากอดคนอื่น ทั้งๆที่นั่นมันผู้หญิงสวยเซ็กซี่ด้วยซ้ำไม่เห็นเคยรู้สึกดีอย่างนี้
นี่ไอ้การที่เราได้นอนกอดกับคนที่เรารักอย่างจริงใจเนี่ย มันทำให้เรารู้สึกดีได้ขนาดนี้เลยเหรอ
และอาจจะเพราะว่าผมไม่ได้ใส่เสื้อและน้องก็ใส่แค่เสื้อกล้ามบางๆอยู่ เวลาผิวเราสัมผัสกันยิ่งทำให้เกิดความรู้สึกวูบวาบไปเหมือนกัน
" อือ... " เสียงจากอาการงัวเงียของเด็กน้อยดังขึ้น พร้อมกับตาสวยที่ปรือตาขึ้นมองผม
" อ๊ะ... พี่ป้าง ยังนอนอยู่นี่เหรอครับ กี่โมงแล้วนี่" มินบอกแล้วก็รีบหันไปมองนาฬิกาทันที
" หือ... จะเจ็ดโมงแล้วนะครับ รีบลุกเหอะพี่ เดี๋ยวไปสายนะครับ" น้องบอกแล้วก็กำลังจะลุกพรวดขึ้นแต่ผมยังคงกอดน้องไว้
" ขออยู่อย่างนี้อีกแป๊บได้มั๊ย ยังง่วงอยู่เลย"
" ไม่ได้ครับ เดี๋ยวถ้าไปสายจะถูกว่าเอานะ" น้องบอกแล้วก็ลุกขึ้นนั่ง
" ฮื่อ..... ลุกไม่ขึ้นอ่ะ ดึงพี่หน่อย" ผมแกล้งมารยายื่นมือให้น้องดึงฉุดให้ลุกขึ้น น้องมันก็ดึงอย่างเอาเป็นเอาตายเลย แต่ผมก็ไม่ลุกแล้วแกล้งดึงตัวน้องกลับลงมากอดไว้แนบอกอีก จนหน้าใสๆนั้นแดงขึ้นทันที
" อ๊ะ... พี่อ่ะ อย่ามัวเล่นดิครับ สายแล้วจริงๆนะ" น้องดุผมเสียงเข้ม
" คร้าบผม... ยอมแล้วคร้าบ" ผมปล่อยน้องแล้วลุกขึ้นกลับไปอาบน้ำที่ห้อง แล้วก็แต่งตัวออกมาพอดีกับที่น้องเปิดประตูออกมา
" มินชงกาแฟให้พี่ก็พอครับ เดี๋ยวไม่ทัน ครัวที่โน่นของกินเยอะแยะไม่ต้องห่วง อืม... เรายังสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะนี่ ไปนอนพักก่อนดีมั๊ย"
" ผมไม่เป็นไรแล้วพี่ ขอบคุณนะครับที่ห่วง" น้องบอกแล้วก็ยิ้มเขินๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปชงกาแฟมาให้ผม
" วันนี้ถ้าไม่มีอะไรเราก็นอนพักไปนะ พี่เป็นห่วง ไม่ต้องมาเกรงใจอะไรหรอก อ้าว เฮ้ย... ไปก่อนดีกว่าเดี๋ยวสาย ไปนะครับมิน" ผมบอกลาแล้วก็รีบมาขึ้นรถบึ่งไปโรงแรมเหมือนเคย กว่าจะไปถึงก็ฉิวเฉียดมากเกือบสายแล้วเชียว
พอกลับลงไปในครัวก็พบว่ามีงานรอผมอยู่แล้ว ผมกับไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์ก็รีบแบ่งหน้าที่กันและเริ่มงานของเราทั้งหมด แต่พอสักพักก็มีถุงหอมแดงและหอมใหญ่วางโครมลงตรงหน้าพวกผม
" อ้ะ... น้อง ช่วยพี่ซอยหอมพวกนี้ให้หน่อยนะ เดี๋ยวต้องใช้ในงานเลี้ยงน่ะ" เสียงไอ้พี่ไมค์ตัวแสบเอ่ยสั่งพร้อมกับยิ้มเหยียดๆใส่พวกผมอย่างน่าหมั่นไส้
" โห... พี่ ตั้งเยอะเลย เอาไปทำอะไรครับเนี่ย" ไอ้เอ๊กซ์ถามไปทันที
" นี่เราว่าเยอะแล้วเหรอ ยังมีอีกนะ" ว่าแล้วไอ้พี่ไมค์ก็วางอีกถุงลงมา ดูมันนะครับ ผมปรี๊ดขึ้นมาทันทีแหละ แต่ก็ต้องเย็นไว้ บอกแล้วจะไม่ตอบโต้ แต่ใจอ่ะ โดดถีบยอดหน้ามันไปแล้ว
แล้วมันก็ผละจากไป พวกผมสามคนก็ยังคงมองหน้ากันอยู่ว่าจะเอาไงดี แต่ก็นะจะทำไงได้ล่ะ ผมจึงเริ่มแกะถุงหัวหอมแล้วก็เตรียมเขียงโดยเอาเกลือป่นมาโรยและถูบนหน้าเขียงจนทั่ว
นี่เป็นเทคนิคที่จะทำให้เวลาเราหั่นหอมกลิ่นฉุนจะไม่ระเหยขึ้นสูงจนเข้าตาเรา คล้ายๆว่าเมื่อเกลือดูดความชื้นไปจากเขียง กลิ่นฉุนๆก็จะถูกดูดไปด้วย ทำให้ลดอาการแสบตาไปได้มากนะครับ
นี่แสดงว่า ไอ้เวรนี่มันมีแผนให้พวกผมร้องไห้กันเป็นเผาเต่าแน่ๆ ถึงแกล้งเอาหัวหอมมาให้พวกผมหั่นซะเยอะขนาดนี้ คงกะจะให้เราร้องไห้กันจนน้ำตาเป็นสายเลือด แต่โทษทีจะเล่นพวกกูอ่ะ ไม่ง่ายครับ
พอไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์เห็นผมทำ มันก็ทำตามแล้วเราก็เริ่มบรรเลงกันอย่างเมามัน ผมกับพวกมันเคยฝึกมือในการใช้มีดซอยผักผลไม้มาพอสมควร พวกเราเลยซอยกันได้คล่องหน่อย ซอยยิกเลยล่ะ หึๆ ผมหมายถึงซอยหอมนะครับ อย่าคิดเป็นอื่น
ส่วนไอ้พี่ไมค์มันก็หันไปซุบซิบกับกุ๊กอีกสองคนอยู่แล้วก็หันมามองพวกผม แต่พอมันเห็นว่าพวกผมซอยหอมกันอย่างคล่องแถมไม่มีน้ำตาสักหยด มันก็ทำหน้าเหวอๆแล้วหันกลับไปซุบซิบกันอีก หึๆ ผิดหวังอ่ะดิมึง
เวลาล่วงเลยไปครึ่งชั่วโมงกว่าๆ หอมแดงและหอมใหญ่ร่วมสิบกว่ากิโลก็กลายเป็นหอมซอยที่ละเอียด สวยงาม นึกไม่ถึงสิมึง คิดว่าพวกกูจะอ่อนต้องงมทำกันเป็นชั่วโมงๆเหรอ บอกแล้วพวกกูอ่ะ ไม่ง่าย แต่ก็ได้ไม่ยาก เอ้ย.. ไม่ช่าย..ย อิอิ
แต่มันก็ยังไม่เลิกบ้าครับพี่น้อง เพราะตอนนี้ไอ้พี่ไมค์มันเดินยิ้มชั่วร้ายมาหาพวกผมอีกพร้อมๆกับถุงใส่หัวเผือกอีกสองถุงใหญ่
" โห... น้องนี่เก่งกันมากๆ งั้นพี่ฝากนี่อีกอย่างละกัน เดี๋ยวเอาเผือกนี่ไปล้างแล้วก็เอามาปอกเปลือกให้หมด ป้าเค้าจะเอาไปทำข้าวอบเผือกกับขนมไปออกในบุฟเฟ่ต์น่ะ" มันสั่งแล้วก็ยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะเดินจากไปอีก
" เชี่ยเอ๊ย มันจะแกล้งพวกเราไปถึงไหนวะ แมร่ง" ไอ้เอ้บ่นอย่างหัวเสีย
" เออว่ะ แมร่ง จะทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย" ไอ้เอ๊กซ์ก็เดือดอย่างมาก
" เอาน่ะ มันก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ อย่างที่กูบอกไง... มันเล่นเราแน่แต่เราต้องรับมือมันให้ได้ และพวกมึงไม่ต้องโมโหไปว่ะ เพราะเราจะเอาคืนมันแน่ๆ" ผมบอกแล้วก็ยิ้มเป็นนัยๆว่าผมมีแผนอยู่
ใช่แล้วครับ เมื่อกี๊นี้การที่มันสั่งพวกเราว่าให้ล้างเผือกก่อนแล้วค่อยมาปอกเปลือก นั่นหมายความว่า มันวางยาพวกผมอีกแล้วล่ะ แต่ไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์ดันเสือกทำซื่อรีบคว้าถุงเดินไปที่อ่างล้างซะแล้ว ผมเลยเดินตามไปตบกบาลมันคนละที
" สัดนี่... ตบพวกกูทำเชี่ยไรเนี่ย ยิ่งเครียดๆอยู่" ไอ้เอ้หันมาด่าผมทันที ส่วนไอ้เอ๊กซ์ก็มองผมเคืองๆ
" กูตบเรียกสติพวกมึงไง ตอนอาจารย์รัตน์สอนพวกมึงไม่ฟังเค้าเลยเหรอ ถึงได้โง่หลงกลไอ้กุ๊กกากๆนั่นยังงี้อ่ะ" ผมบอกมัน
ขออธิบายนิดครับ อาจารย์รัตน์คืออาจารย์วิชาอาหารไทยที่สอนผมนี่แหละ แกจะเก่งมากๆและชอบสอนพวกเทคนิคการทำอาหารและเตรียมวัตถุดิบเล็กๆน้อยๆพวกนี้ให้ผม ผมถึงจำขึ้นใจและได้นำมาใช้ประโยชน์แบบในวันนี้นี่แหละ
" อ๋อ... เออ ใช่ว่ะ กูลืมไปเลย เกือบซวยแล้วมึง นี่มันเล่นเราขนาดนี้เลยเหรอวะ" ไอ้เอ๊กซ์มันคงถึงบางอ้อแล้ว เลยบ่นออกมาแล้วหันไปมองไอ้พี่ไมค์ที่ตอนนี้ไปลอยหน้าคุยกับเด็กเสิร์ฟอยู่ตรงประตูครัว
ไอ้ที่พวกผมบอกว่ามันแกล้งพวกเราก็คือว่าเผือกเนี่ย ผมว่ามันคงมีสารอะไรสักอย่างที่เปลือกของมัน เวลาที่โดนน้ำแล้วสารนั้นมันจะเปลี่ยนสภาพไป ถ้าโดนผิวหนังเรามันจะทำให้คันมาก คันเหมือนโดนใบบอนนั่นแหละครับ
แน่นอนว่าไอ้พี่ไมค์มันสั่งให้เราไปล้างก่อน ก็หมายความว่ามันจงใจอยากให้พวกเราคันมือนี่เอง ดูฉลาดมากนะแต่ กูรู้ทันมึงอีกแล้วว่ะ โทษทีเว้ย มึงอาจฉลาดนะ แต่กูฉลาดกว่า เหอๆ
" สัดเอ๊ย... เชี่ยจริงๆ นี่ไม่งั้นพวกเราได้เกากันฉิบหายไปแล้วเนี่ย" ไอ้เอ้บ่น
" เออน่า.. วันนี้ปล่อยไปก่อน วันหลังค่อยเอาคืนเว้ย" ผมบอกมันแล้วก็เลยเอาถุงเผือกมาแกะออกแล้วก็ปอกเปลือกเผือกที่มีอยู่วางลงในตะกร้าจนหมดแล้วก็ยกไปล้างที่อ่าง แต่ไอ้พี่ไมค์มันก็กำลังเดินมาดูผลงานของมันพอดีครับ
" อ้าว เฮ้ย เสร็จกันแล้วเหรอ" มันเอ่ยถามด้วยหน้าเหวอๆอีกที่เห็นพวกเรายิ้มแป้นไม่มีอาการคันอะไรใดๆ
" ครับผม เสร็จแล้วครับ"
" อ้าว... แล้วน้องทำอย่างที่พี่บอกรึเปล่า"
" อ๋อ.... พอดีผมเห็นว่าถ้าเราล้างแล้วปอก ตอนปอกเสร็จก็ต้องล้างอีกรอบอยู่ดีนี่ครับ เลยลดขั้นตอนซ้ำซ้อนไปซะ ประหยัดเวลาและแรงงานด้วย ไม่ดีเหรอครับพี่" ผมยังคงแกล้งแบ๊วใส่มันเหมือนกับว่าตัวเองไม่รู้เลยว่าที่จริงเผือกห้ามโดนน้ำก่อนปอก
ก็อยากให้มันเจ็บใจน่ะครับว่า ถึงจะไม่มีใครบอกใครเตือนเรา แต่พวกผมก็ยังโชคดีรอดจากแผนชั่วของมันมาได้ และที่เป็นอย่างนั้นไม่ใช่เพราะเรารู้ทันมัน แต่เป็นเพราะว่าพวกเราเป็นคนดีไงเลยแคล้วคลาดได้อีก ซึ่งคงทำให้มันเจ็บใจได้มากกว่า
" เอ้ย... น้อง ทำไมทำยังงั้นล่ะ" มันยังคงโอดครวญอีกครับ ซึ่งจังหวะนั้นพอดีเจ๊ปรางค์ที่เป็นกุ๊กอีกคนแกเดินผ่านเข้ามาพอดี
" อะไรกันน่ะ ไอ้ไมค์ มึงมายุ่งอะไรกะน้องๆเค้าอีกเนี่ย"
" อ๋อ... ไม่มีอะไรครับพี่ พอดีพี่เค้าให้พวกผมเอาเผือกนี่ไปล้างก่อนแล้วค่อยเอามาปอกน่ะครับ แต่พวกผมไม่ได้ล้างก่อนแต่เอามาปอกไปเลย คือผมไม่รู้น่ะครับ นึกว่าปอกเสร็จแล้วเอาไปล้างทีเดียวง่ายกว่า นี่พวกผมทำให้ของมันเสียรึเปล่าครับ" ผมหันไปรายงานเจ๊ปรางค์แล้วก็แกล้งก้มหน้าทำเป็นสำนึกผิดอยู่ จนไอ้พี่ไมค์อ้าปากค้าง เหวอไปทันที มันคงรู้ตัวแล้วครับว่า งานกำลังเข้า
ใช่ครับ แผนผมเอง ผมแกล้งทำเป็นแบ๊ว ทำไม่รู้เรื่อง แต่นั่นเท่ากับว่าผมฟ้องเจ๊เค้าแล้วเรื่องแผนชั่วของไอ้พี่ไมค์น่ะ ฟ้องแบบอ้อมๆ ใสๆ ไร้เดียงสาเหมือนไม่ได้ฟ้องนี่แหละ น่าเจ็บใจกว่า เหอๆ
" โอ๊ย... ไม่ต้องขอโทษหรอกจ้ะ พวกเราทำถูกแล้วล่ะ เผือกมันก็ต้องปอกก่อนที่จะล้างนั่นแหละ" เจ๊แกสงสารผมทันทีครับ จากนั้นก็หันไปตาเขียวใส่ไอ้พี่ไมค์ทันที
" นี่... แล้วทำไมแกไปบอกน้องเค้ายังงั้นห๊า ไอ้ไมค์ สอนเค้ายังงี้ได้ยังไง ดีนะ ขืนนี่ถ้าเค้าล้างแล้วเอามาปอกป่านนี้คงคันคะเยอไปแล้ว อ้อ... หรือนี่แกคิดจะแกล้งน้องเค้าใช่มั๊ย ห๊า... ทำยังงี้ได้ยังไง"
" เฮ้ย... ไม่ใช่แล้ว เจ๊ก็... ผมจะไปแกล้งน้องมันทำไม สงสัยน้องมันอาจเข้าใจที่ผมบอกผิดไปก็ได้" หึ แถไปข้างๆแล้วยังมาโบ้ยเป็นความผิดพวกกูอีกนะมึง
จากนั้นมันก็ล่าถอยไปเพราะเห็นท่าไม่ดี อยู่ไปก็งานเข้าเปล่าๆ ซึ่งพวกผมล่ะสะใจจริงๆ ทีนี้มันคงรู้ตัวแล้วล่ะ ว่าถ้าจะเล่นพวกเราน่ะ ยากแค่ไหน หึๆ
-
-
แล้ววันนั้นทั้งวันไอ้พี่ไมค์ก็ไม่กล้าเฉียดเข้ามายุ่งอะไรกับพวกผมอีกเลยจนกระทั่งเลิกงาน ตอนแรกผมก็ว่าจะกลับคอนโดเลยทันทีเพราะยังเป็นห่วงมินอยู่ แต่ก็ยังคาใจเรื่องของน้องอยู่มากๆและนึกขึ้นมาได้ว่ายังมีอีกคนที่อาจช่วยไขปริศนาอันนั้นให้ผมได้
" ครับ เป็นยังไงบ้าง ทำอาหารไว้รึเปล่านี่ ถ้ายังก็ไม่ต้องแล้วนะ พี่จะไปกับพวกไอ้เอ้มันน่ะครับ ไม่ต้องรอนะ นอนไปก่อนก็ได้ พี่ยังไม่รู้เลยว่าจะกลับกี่โมง" ผมโทรไปบอกมินไว้ก่อน ฟังจากเสียงก็ยังใสๆดี คิดว่าน้องมันคงไม่เป็นไรแล้วล่ะนะ
จากนั้นผมก็รีบขับไปหาไอ้แมนที่หอครับ เพราะตอนนี้ผมเห็นว่ามีแค่มันเท่านั้นที่จะเฉลยปริศนาเกี่ยวกะมินให้กระจ่างได้ คงต้องคุยกันยาวล่ะนะ
" อ้าวพี่.. มาไงอ่ะครับเนี่ย มีอะไรเหรอ"
" อืม...ก็มีเรื่องอยู่ว่ะ สำคัญมากๆ" ผมบอกแล้วก็เข้าไปนั่งคุยกับมันที่ระเบียง
" มึงช่วยเล่าเรื่องชีวิตที่ผ่านมาของมึงกับมินให้กูฟังทีดิ เอาตั้งแต่เกิดเลยก็ได้ กูอยากรู้ว่ะ"
" เฮ่ย... อารมณ์ไหนเนี่ยพี่ นึกไงถึงจะมาสอบประวัติผมกะน้องล่ะ" ไอ้แมนเอ่ยแล้วก็ยิ้มให้ผม แน่นอนว่ามันคงจะงงๆว่าทำไมอยู่ๆจะมาถามเรื่องนี้
" ก็ไม่มีอะไรมาก กูอยากรู้เรื่องราวของน้องๆกูเอาไว้ จะได้รู้ไงว่าพวกมึงมีที่มาที่ไปกันยังไงมั่ง ก็แค่นั้น"
" อ้อ... ถ้างั้นก็ได้เลยคร้าบ เรื่องของพวกผมเหรอ ก็ไม่มีอะไรมากอ่ะพี่ พวกเราเกิดกันที่ปากช่องไง แล้วต้องเล่าละเอียดถึงขั้นพ่อแม่ชื่ออะไรมั๊ยนี่" ไอ้แมนก็ยังคงตอบผมกวนๆอย่างอารมณ์ดี ผมก็ยิ้มให้มัน
" เออ... ละเอียดเท่าไหร่ยิ่งดี แต่ชื่อพ่อแม่มึงไม่ต้องบอกก็ได้ หึๆ"
" อืม... ได้อยู่ครับ แต่... ผมบอกพี่ตรงๆนะ ชีวิตพวกผมอ่ะมันรันทดเหมือนกัน ไม่ได้เกิดมาสุขสบายแถมยังมีแต่อะไรที่ทำให้ทุกข์ใจเยอะมากจนบางทีก็ไม่อยากจะนึกถึงนะ" ไอ้แมนพูดมาแบบนี้แล้วหน้ามันก็เริ่มหมองลงไปเลย แสดงว่าที่ผมคิดไว้ว่า มินอาจเจออะไรร้ายๆมาก่อนคงจะเป็นจริง
" มึงไม่ต้องเล่าทั้งหมดก็ได้นะ จริงๆแล้วกูอยากรู้เรื่องมินน่ะว่าก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้น" พอผมพูดจบมันก็หันขวับมามองผมอย่างตกใจเลยครับ
" เอ่อ... มินมันเล่าอะไรให้พี่ฟังไปบ้างอ่ะครับ" ไอ้แมนถามผมด้วยทีท่าตระหนกอยู่ เหมือนว่ามันก็ไม่ค่อยอยากให้ผมรู้เรื่องนี้เลย
" ก็เพราะว่ามันไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังไง กูเลยต้องมาถามมึง แต่กูเดาว่ามันต้องเป็นเรื่องร้ายแรงน้องมันถึงดูเสียใจเสียขวัญมากขนาดนั้นน่ะ และน้องมันคงไม่อยากเล่าให้กูฟังหรอก เพราะแค่นึกถึงมันก็คงไม่อยากนึกด้วยซ้ำ จริงมั๊ย"
" ก็.. จริงครับ งั้นผมเล่าให้พี่ฟังก็ได้ พี่จะได้รู้ไว้เพราะพี่ก็เป็นพี่ผมเหมือนกัน ไม่ใช่คนอื่นที่ไหน" แมนหันมายิ้มให้ผม คำพูดนี้ของมันทำเอาผมซึ้งใจเลยนะที่ตอนนี้มันเห็นผมเป็นเหมือนพี่มันคนนึงแล้ว
" เออ... กูขอบใจว่ะที่ไว้ใจและเห็นกูเป็นพี่มึงนะ" ผมบอกแล้วก็โอบไหล่มันไว้
จากนั้นมันก็เริ่มเล่าเหตุการณ์ชีวิตที่ผ่านมาของมินให้ผมได้ฟัง ทำให้ผมได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้ว ตั้งแต่เด็กๆมินเป็นกะเทยหรือสาวประเภทสองนั่นแหละ เป็นจนถึงขึ้นที่ไปผ่าตัดแปลงเพศได้เลยด้วยซ้ำ เพราะมีการกินยาและฮอร์โมนมาตลอด
" แรกๆน่ะผมก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้หรอกนะพี่ แม่ก็เหมือนกัน แต่พอเห็นว่ามินมันก็เสียใจอยู่มากที่เป็นต้นเหตุให้แม่กะผมไม่สบายใจ ผมก็ทำใจได้ว่ะพี่ ถือว่าเรามีน้องแค่คนเดียวถึงมันจะเป็นอะไรแต่มันก็คือน้องเราไง" ไอ้แมนเล่าไปก็ยังยิ้มบางๆ ผมก็นิ่งฟังพลางคิดตามไป
" แล้วอีกอย่าง มินมันก็วางตัวดีน่ารักมาตลอด ทุกคนรอบข้างไม่ว่าใครเขาก็รับรู้แค่ว่า มันคือเด็กผู้หญิงน่ารักๆคนนึงแค่นั้นเอง ไม่เคยมีใครจะรังเกียจอะไรมันเลยนะพี่ที่มันเป็นแบบนี้ แม่เคยบอกมินมันว่าจะเป็นอะไรก็ได้นะลูก แค่ให้คนเขายอมรับเราได้บ้าง แค่นั้นก็พอ อย่าให้ใครเขาว่าเราได้ว่าเราทำตัวไม่ดี แม่ขอแค่นั้นแหละ" มันเล่ามาถึงตรงนี้แล้ว อยู่ๆหน้ามันก็เริ่มเครียดๆขึ้นมาหน่อยนึง
" แต่พอวันนึงมันได้เจอกะเพื่อนผม มันก็บอกผมว่ามันชอบเพื่อนผมคนนี้นะ ตอนนั้นผมก็ไม่อยากไปว่าอะไรมัน คิดว่าคงไม่เป็นไรมั๊ง ไอ้เพื่อนผมนี่มันก็มาจีบแล้วก็คบกันไป แต่แค่ไม่นานไอ้เหี้ยนี่ก็หางออก มันนัดเพื่อนมันเกือบสิบคนหลอกมินไปหลังโรงเรียนตอนเย็นเพื่อจะรุมโทรมนั่นแหละ ดีว่ามีคนเห็นแล้วรีบมาบอกพวกผมหรอกนะ ตอนผมไปถึงน่ะ มินมันโดนทั้งตบทั้งต่อยจนสลบ ไม่มีสติแล้ว ยังดีนะที่มันยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้าออกเท่านั้นอ่ะ ผมยังไปทัน พอผมไปเห็นมินมันอยู่ในสภาพนั้นผมกระโดดไปต่อยไอ้เหี้ยนั่นอย่างรัวเลยพี่ ขาดสติไปเลยผม แค้นอ่ะ" ไอ้แมนเล่าแล้วขบกรามเข้าด้วยกันอย่างแค้นเคืองมาก ซึ่งไม่ต่างจากผมที่นั่งกำหมัดแน่นเหมือนกัน
" จากนั้นพวกเราก็ช่วยกันพามินมันไปห้องพยาบาล แต่มันก็ยังไม่รู้สึกตัวเลย ผมกลัวมากนะพี่ ไม่รู้ว่ามันจะเป็นไงมั่งตอนนั้น แล้วก็พาส่งโรงพยาบาลอีกที" ตอนนี้แมนมันก็เริ่มเครียดมากแล้ว ผมก็ได้แต่ลูบที่หลังมันเบาๆ
" พอมินฟื้นมันก็ดิ้นไปมาแล้วร้องกรี๊ดๆเหมือนเสียสติไปแล้ว ผมกะแม่ทำอะไรไม่ถูกเลย แม่ก็ได้แต่ร้องไห้เพราะเป็นห่วงไอ้มิน แต่หมอเค้าบอกว่ามินช๊อคอย่างแรงมาก สักพักเดี๋ยวจะดีขึ้นเอง ไม่ต้องเป็นห่วง"
ผมยิ่งฟังก็ยิ่งนึกแค้นไอ้พวกเลวนั่นนะ นี่ถ้าผมอยู่ตอนนั้นผมคงกระทืบพวกมันจนอานแน่ สรุปว่าที่น้องฝันร้ายเมื่อคืนก็คงเพราะเรื่องนี้นี่เอง
" หลังจากนั้นมินมันก็เอาแต่เหม่อไม่พูดไม่จาอยู่เป็นอาทิตย์เลย แม่ก็เสียใจมาก มาเฝ้ามันทีไรก็ร้องไห้ตลอด ผมก็ไม่รู้จะทำไงเลยบอกแม่ว่าไม่ต้องมาเฝ้าแล้วผมจะเฝ้าให้เองแต่แม่ก็ไม่ยอม จนวันนึงแม่ก็ร้องไห้กับมันอีกแต่คราวนี้มินมันเริ่มได้สติแล้วมั๊งก็เลยกอดแม่ตอบ ผมกับแม่ก็เลยดีใจขึ้นมาได้หน่อย"
" จากวันนั้นมินมันก็เหมือนกลับมาเป็นปกติ เพียงแต่ว่า..." ไอ้แมนพูดแล้วเว้นช่วงไปนิดนึง ผมที่กำลังตั้งใจฟังเลยรีบถามมันทันที
" เพียงแต่อะไรวะ"
" ก็มันเลิกใส่ชุดผู้หญิงไปเลยน่ะพี่ แล้วหาซื้อใหม่เท่าที่หาได้ ชุดผู้หญิงก็ให้คนอื่นมั่ง ไปเลหลังขายมั่ง แล้วก็ซื้อแต่ชุดผู้ชายเหมือนว่ามันจะเลิกเป็นกะเทยเลย เพราะมันบอกว่ามันไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว"
" อ้าว... เหรอ มินมันคงคิดสิว่าที่มันโดนแบบนั้นเพราะว่ามันเป็นกะเทย ใช่มั๊ย"
"ก็คงจะอย่างนั้นแหละพี่ แถมมันยังไปฝึกมวยที่ค่ายน้าชาญที่ผมฝึกด้วยนะ มันบอกว่าต่อไปมันจะต้องปกป้องตัวมันเอง จะได้ไม่ต้องโดนรังแกง่ายๆอีก"
" ห๊า... ถึงขนาดนั้นเลยเหรอวะ" ผมพูดออกมาเสียงดังเพราะนึกไม่ถึงว่ามันจะเป็นไปถึงขนาดนั้น
ฟังๆดูมันอาจเหมือนกับเรื่องตลกไปแล้ว ที่มินมันเข็ดที่จะเป็นแค่กะเทยที่อ่อนแอสู้ใครไม่ได้เมื่อโดนรังแก เลยเปลี่ยนตัวเองกลับมาเป็นชายแล้วเรียนมวยเพื่อให้ตัวเองเข้มแข็ง ไม่ตกเป็นเบี้ยล่างให้ใครอีก ยังกะพล๊อตหนังอะไรสักเรื่องด้วยซ้ำ
แต่ที่มันไม่ขำก็เพราะผมนึกถึงใจน้องมันไง มันทั้งเสียใจ ทั้งผิดหวังจนถึงขั้นต้องเปลี่ยนตัวเองไปขนาดนี้เพื่อให้ลืม หรือกลบไอ้อดีตเลวร้ายนั้นไปให้ได้ นั่นหมายความว่าน้องมันต้องทุกข์สุดๆแล้วจริงๆ และแม้แต่ทุกวันนี้ก็ยังต้องฝันร้ายอยู่
รู้อย่างนี้แล้วผมยิ่งอยากปลอบใจน้องมัน อยากกอดไว้ อยากทำอะไรก็ได้ให้มันรู้สึกดีกว่านี้ แม้จะต้องแลกกับอะไรก็เหอะ ผมจะยอมทั้งนั้นเลย
" ก็นั่นแหละพี่ มันก็เลยมาหัดพวกแม่ไม้กับครูที่นั่นด้วยกันกับผมเลย ตอนนี้มันก็มีฝีมือพอตัวอยู่ เลยไม่ต้องกลัวใครเท่าไหร่แล้ว"
" อืม... ก็ดีแล้ว เฮ้อ... ฟังแล้วแค้นไอ้เพื่อนเหี้ยๆของมึงฉิบหายเลยว่ะ แมร่ง" ผมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างโมโห
" หึ... ผมอ่ะกระทืบหน้ามันเลยด้วยซ้ำ แค้นมาก ทำน้องกูเจ็บทั้งตัวทั้งใจเลย เพราะมินมันรักและหลงไอ้เชี่ยนี่มากๆ แต่เสือกทำกันได้อย่างนี้ มินมันก็เสียใจมากแหละ นี่ถ้าไม่มีใครมาห้ามผมคงฆ่าแม่งไปแล้วล่ะ สงสารแต่ไอ้มินมัน มันเคยบอกผมนะว่าต่อไปมันคงไม่ขอรักใครอีกแล้วล่ะ" เจอคำนี้ไปผมรีบหันไปมองหน้าไอ้แมนทันที
" แล้วมันก็บอก ชีวิตนี้มันคงถูกสาป เป็นผู้หญิงก็ไม่ใช่เป็นผู้ชายก็ไม่เชิงคงไม่หวังความรักความจริงใจจากใครอีกแล้วล่ะ"
ในที่สุดแล้วปริศนาที่ผมสงสัยก็เฉลยออกมาซะที ไอ้ที่มินบอกว่ารักใครอีกไม่ได้ก็คงเพราะเรื่องนี้เอง แต่ปัญหาต่อไปของผมก็คือ ผมคงต้องเปลี่ยนใจน้องให้เลิกคิดแบบนี้นี่แหละครับ ซึ่งมันคงเป็นเรื่องที่ยากเหมือนกันสำหรับผม
" ทุกวันนี้ผมก็ยังกลุ้มนะพี่ที่มินมันยังคิดแบบนี้ แล้วปิดตัวเองไม่เปิดรับใครทั้งนั้น แล้วเมื่อไหร่มันจะสุขสมหวังกับเค้าได้ซะทีล่ะ"
" เออ... มึงไม่ต้องห่วงไป กูเชื่อว่าหลังจากนี้ทุกอย่างมันจะต้องดีขึ้นว่ะ"
" หือ... ยังไงอ่ะพี่ พูดยังกะมินมันเลิกปิดตัวเองแล้วยังงั้นอ่ะ" ไอ้แมนทำหน้าเป็นหมาสงสัยเลย
" เลิกรึยังน่ะ อันนั้นกูไม่แน่ใจว่ะ แต่ตอนนี้กูรู้อยู่อย่างนึง"
" หือ...."
" กูรักน้องมึงว่ะ"
****************************
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ความจริงที่โหดร้าย แต่ก็ยังดีนะที่ผ่านมาได้แบบฉิวเฉียด
ไม่กล้าคิดเลยว่าถ้ามินไม่รอด จะเป็นยังไง
-
หึบๆๆ
เปิดใจมินให้ได้น้าาาา
-
อ่ะ..เป้ง มาตอนนี้ชั้นขอชมนาย
"กูรักน้องมึงว่ะ" แมนมาก ตรงไปตรงมาดี
แต่จะให้ดียิ่งกว่า นายต้องทำให้น้องหายจากอาการนั้นก่อน
และทำให้น้องมันสัมผัสได้ว่า แท้จริงแล้วความรักคือสิ่งที่สวยงามและอบอุ่นเพียงใด
-
ว้าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นายเป้งโคตรแมนเลย
แต่ก้อยังคิดว่าถ้ามินรู้ความจริงว่าเป้งไม่ใช่ป้าง
ประวัติศาสตร์มันจะไม่ซ้ำรอยเหรอ โดนทำร้ายจากคนที่รัก คนแรกทางกายแต่เป้งทำร้ายกันทางใจหมูว่ามันเจ็บกว่าแบบแรกนะพี่น็อต
:กอด1: :กอด1: :กอด1:เสพติดนิยายเรื่องนี้ไปแล้วเรา :laugh: :laugh:
-
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas
-
55+ ยอมรับกับพี่ชายตัวจริงแล้วหรือเนี้ย
อื่มอ่านตอนนี้แล้วนึกถึงสมัยเรียน ตอนฝึกงาน เราฝึกต้อง 4 ปีเลยต้องแต่ปี1-4ทีเดียว แต่ก็สนุกดี แต่ละที่ก็แตกต่างกันไปเจอต้องแต่พี่ที่ดีดี สอนทุกอย่างเลย แถมใจดีชอบพาไปเลี้ยงข้าวด้วย แล้วก็เจอแบบที่ว่าที่ชอบแกล้ง พวกชอบหมั่นไส้พวกนี้จะเจอเยอะหน่อย แต่ตอนนี้ก็ผ่านมาแล้ว ก็สนุกไปอีกแบบ อยากกลับไปเป็นนักศึกษาฝึกงานอีกจัง อิอิ
ส่วนเรื่องน้องมินตอนเด็กๆก้เนอะ สมัยเราเด็กๆนะ กระเทยเรียบร้อยมักถูกแกล้งอยู่บ่อยๆ ส่วนคนที่สร้างเกราะขึ้นมา ก็ทำตัวแรงๆดูร้ายๆ แต่จริงๆก็ไม่มีอะไรหรอก บางที บางคนถ้าไม่ทำแบบนี้ก็จะถูกแกล้ง ถูกเตะ อย่างนี้แหละ สมัยเรียนมัธยมนี่ แกล้งกันรุนแรงจริงๆนะถ้าใครเป็นกระเทยเนี้ย ส่วนมากเท่าที่ต้องแต่เป็นกระเทยมา ต้องแต่เกินจนโตแล้ว ที่คบๆเพื่อนมาก พวกแรดๆ แรงๆนี่จะเปิดเผยและจริงใจกว่าพวก เรียบร้อยหงิมๆนะคะ พวกนี้น้ำนิ่งไหลลึก ร้ายสุดๆ แต่ก็บางคนที่ร้านลึก บางคนก้ดี แต่เราชอบคนแรดๆอะนะ อยู่ด้วยแล้วไม่เครียด ไม่ต้องวางตัวแบ๊วมากอะไรมาก ขอแค่รู้ว่าตรงไหนควรทำตัวแบบไหน ตรงไหนควรทำตัวแบบไหน เท่านั้นก็พอแล้ว เดี๋ยวนี้มันก็คงไม่คงมีแล้วหละพวกที่แรดๆ กร๊ีดๆ เสียงดังโวยวายตลอดเวลาอ่ะ ส่วนใหญ่จะเป็นแบบนั้นก็เวลาได้มารวมกลุ่มหรือไปเที่ยวปลดปล่อยกันเสียมากกว่า
-
โคตรเท่ห์เลยอะ
:sad4:
สงสารน้องมินจังเลย
คุณพระเอกจ๋า ช่วยทำให้น้องมินหายเป็นปกติด้วยเถอะนะจ๊ะ
-
" กูรักน้องมึงว่ะ"
อูยยยย ได้ใจซะ
-
แหม น้องเค้าแทนตัวว่า ผม แล้วยังจะคิดเป็นหญิงอีก
แต่หลอกเค้าว่าเป็น ป้าง
น้องมินรู้ว่าโดนหลอกจะทำไง
-
โคตรดีใจอะ....เดาถูกอะ...ว่าแล้วมินต้องเป็นแบบที่ผมคิด...ร่างกายและจิตใจที่โดนทำร้าย....สารภาพกับแมนไปแล้วว่าชอบน้องมิน...แต่ยังมีความผิดที่โกหกนะเป้ง...น้องเขายิ่งมีความหลังเรื่องโกหกหลอกหลงด้วย...รีบสารภาพสะ....ก่อนน้องเขาจะเกลียดเอา... :z3: :z3:
มาต่อเร็วๆนะครับ :bye2:
-
"กูรักน้องมึงวะ"
โดนนนนนนนนนนน!!!
และ...
ยังยืนยันให้น้องมินรู้ซะที~
-
:sad4: สงสารมิน ดีนะที่แมนไปช่วยทัน
แต่ขอ :z6: พี่เป้งหน่อยเถอะ ทีพูดว่ารักน้องเขายังพูดได้ แล้วทำไมไม่ยอมพูดเรื่องที่ตัวเองโกหกว่าเป็นป้างด้วยซะเลยล่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ยังไม่แน่ว่าว่างมั๊ย แต่ค่ำๆนี้ถ้าว่างจะรีบมาอัพนะครับ
แหม น้องเค้าแทนตัวว่า ผม แล้วยังจะคิดเป็นหญิงอีก
แต่หลอกเค้าว่าเป็น ป้าง
น้องมินรู้ว่าโดนหลอกจะทำไง
ตอบคุณnongrak ครับ ที่เป้งมันไม่รู้เพราะคิดว่าน้องมินเป็นทอมที่แมนๆหน่อยเลยพูดครับผม อะไรประมาณนั้่นน่ะครับ
ขอบคุณหมูกับชัดครับ ที่แวะมาตลอดเลย
แล้วก็ขอบคุณ คุณsamsoon@doll นะครับที่มาแชร์ประสบการณ์กัน
ส่วนเพื่อนๆพี่ๆที่ยังลุ้นกันอยู่ว่าน้องมินจะเป็นไงต่อ ก็รอติดตามกันนะครับ
-
สงสารมินจับใจ
ว่าแต่เป้ง....แมนสุดๆทีบอกแมนแบบนั้น
-
กูชอบน้องมึงว่ะ o13
-
แมนมากเพ่
เป็นกำลังใจให้พี่น็อตน้าา :L2: :L2:
-
อิอิ ขอบคุณทุกเม้นท์ครับ ที่ชอบความแมนของไอ้เป้ง
ดีัใจด้วยเว้ย เป้ง เห็นป่ะ ผู้คนเริ่มเทคะแนนให้เอ็งล่ะ o13
-
ตอนใหม่เสร็จแล้ว แต่... ก็ยังคงเข้มข้นเนื้อหาแน่นมากอยู่นะครับ
เพราะเป็นอะไรที่จะทำให้ทุกท่านได้เข้าใจที่ไปที่มาของพี่น้องสองคนนี้
ส่วนเป้งพอได้รู้แล้วจะทำยังไงต่อไป เชิญติดตามได้เลยคร้าบ
ตอนที่11
***********************
สิ้นคำผมไอ้แมนก็ทำหน้าตกใจซะเหมือนตัวในการ์ตูนที่มันตกใจจนตาถลนออกมา จากนั้นก็ลุกพรวดขึ้น
" ห๊า.... อะไรนะพี่"
" อย่ามาถามกูซ้ำ มึงได้ยินแล้วนี่ ก็ตามนั้นแหละ" คราวนี้มันทรุดลงไปนั่งตาค้าง มึงจะตกตะลึงอะไรกะกูมากมายเนี่ย กูยังไม่ได้จะขอแต่งกะน้องมึงซะหน่อย
" เอ้ย... มันยังไงกันพี่ นี่พี่เป็นเกย์เหรอ"
" มึงว่ากูดูเหมือนเป็นเกย์มั๊ยล่ะ"
" ก็ไม่นี่นา แล้วนี่มันยังไงกัน พี่ล้อผมเล่นรึป่าว"
" มึงไม่เชื่อกูเหรอ"
" ก็ป่าว... แต่ผมงงไงว่าพี่ไปรักกับมันตอนไหนน่ะ"
" อืม... สงสัยก็คงรักตั้งแต่เห็นมันตอนแรกเลยนั่นแหละมั๊ง แต่จะว่าไปกูยอมรับว่ะว่าตอนนั้นกูก็ไม่รู้หรอกว่าน้องมันเป็นผู้ชาย" เฮ้อ... ต้องสารภาพกะมันจนได้ เสียหน้าว่ะ
" อ่ะ... ผมว่าแล้ว ฮะๆๆ ไม่งั้นถ้าพี่รู้ก่อนพี่คงไม่ชอบมันหรอก ใช่มั๊ยอ่ะ" เวร... หัวเราะเยาะกูอีก แต่ก็อาจจะจริงของมันนะ ถ้าตอนนั้นผมรู้ก่อนว่ามินไม่ใช่ผู้หญิงล่ะ ผมจะยังรู้สึกแบบนี้อยู่มั๊ย
" เออ... มันก็อาจจะจริงของมึง กูก็ไม่รู้ดิ... แต่ตอนนี้กูมั่นใจแล้วว่ากูรักมินมันจริงๆ เวลากูอยู่กับมันกูรู้สึกดีมาก ไม่เคยอยู่กับใครแล้วดีเท่านี้ว่ะ อยากกอดมันไว้ตลอดเวลา ยังงี้มันพอจะเรียกว่ารักแล้วรึยังล่ะ"
" อันนี้ผมก็คงยังตอบพี่ไม่ได้หรอกนะ แต่ตัวพี่คิดแบบนี้แล้วไอ้มินล่ะ มันรู้สึกเหมือนกันกับพี่รึเปล่า" มันถามกลับมา เล่นเอาผมลังเลเหมือนกัน
" อืม... ก็นั่นแหละที่กูยังไม่แน่ใจ เพราะมันแค่บอกว่ามันรักใครไม่ได้ แต่ก็ดูๆมันไม่ได้รังเกียจอะไรกูนะ แล้วมึงว่าแบบนี้จะตีความได้ว่ามันพอจะมีใจให้กูมั๊ยวะ" ผมบอกไปมันก็ยิ้มๆแล้วจับไหล่ผม
" ถ้ามันว่างั้นผมว่ามันคงเริ่มมีใจให้พี่มั่งแล้วล่ะ แต่ที่ผมไม่มั่นใจเนี่ยก็คือตัวพี่เองมากกว่า ผมบอกพี่ตรงๆนะ ถ้าพี่อยากคบกะมันแบบนี้จริงๆผมก็ไม่ว่าพี่หรอก แต่พี่ลองถามตัวเองดีๆละกันเพราะมันหมายความว่าต่อไปพี่ก็ต้องเป็นเกย์นะ แล้วทางบ้านพี่ก็อีก เค้าจะว่าไง"
" ก็... ถ้าเป็นเรื่องนั้นมึงไม่ต้องห่วง ไอ้ทางบ้านกูอ่ะ ถ้ากูพูดดีๆเค้าก็คงไม่อะไรกะกูหรอก ส่วนตัวกูเอง กูเคยลองใจตัวเองไปแล้วหลายอย่างและกูมั่นใจว่ากูรักน้องมึงชัวร์ๆ เหลือแค่น้องมึงว่ามันจะยอมรับกูได้เมื่อไหร่ก็เท่านั้น กูยินดีจะรอว่ะ"
" โอเคพี่... ผมเชื่อพี่นะ แล้วก็ดีใจมากถ้ามินมันจะเริ่มใหม่กะคนดีๆอย่างพี่อ่ะ ผมขอฝากมันด้วยนะ อย่าทำให้มันเสียใจอีกละกัน" แล้วมันก็ยื่นมือมาจับกับผมแทนคำสัญญา ผมเลยจับมือกับมันไว้แน่น
" เออ... ต่อไปกูจะดูแลมันเอง มึงไม่ต้องห่วง กูอยากให้มันได้มีความสุขจริงๆบ้าง มันทนทุกข์กับอดีตมาเยอะแล้ว หลังจากนี้กูจะพยายามทำดีทุกอย่างเพื่อมันเองว่ะ กูสัญญา"
" ขอบคุณมากพี่ แต่ถ้าพี่ทำไม่ได้หรือผิดสัญญาผมไม่ปล่อยพี่ไว้แน่" หึๆ ว่าแล้วว่ามันต้องพูดแบบนี้ ผมเลยหันไปมองหน้ามัน
" ฮะๆ ผมล้อเล่น ผมรู้ดีว่าพี่ต้องทำตามที่สัญญาได้แน่ งั้นผมก็ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว" มันหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
" เออ... มึงไม่ต้องห่วง ว่าแต่... ยังมีอีกเรื่องว่ะที่กูต้องบอกมึงนะ" ไหนๆมึงก็ช๊อคไปแล้วนี่ กูแถมให้อีกเรื่องแล้วกัน ขี้เกียจจะเล่นละครแล้วเว้ย
" หา... ยังมีอีกเหรอ พี่ อะไรอ่ะ" คราวนี้มันถึงกับหน้าถอดสีอีกรอบ มึงกลัวว่ากูจะบอกว่ารักมึงด้วยอีกคนเรอะไง ไอ้ห่า....
" ที่จริงกูไม่ใช่คนที่มึงคิดว่าเป็นหรอกนะ เพราะจริงๆกูไม่ใช่ไอ้ป้างน่ะ"
" อ่ะ.... ห๊า... ไม่ใช่พี่ป้าง อ้าว... แล้วพี่เป็นใครอ่ะ" มันถามหน้าตื่นๆเหมือนเดิมแล้วเขยิบถอยออกไปห่างผมนิดนึง กูไม่แดกหัวมึงหรอกน่ะ จะกลัวจนเขยิบหนีกูทำไมวะ สราดด..ด
" แล้วมึงจะกลัวกูทำไมเนี่ย ห่า... กูไม่ใช่มนุษย์ต่างดาวปลอมตัวมาซะหน่อย ไอ้บ้า.."
" งั้นพี่เป็นใครอ่ะ"
" กูเป็นน้องฝาแฝดกับไอ้ป้างมัน ชื่อเป้งว่ะ สงสัยมึงนี่คงจะไม่เคยติดตามข่าวเรื่องไอ้ป้างมันเลยนะ ถึงได้ไม่รู้ว่ามันมีฝาแฝด"
" อ้าวเหรอ.... เออ... จริงด้วยพี่ ผมก็ลืมไป พี่ป้างมีฝาแฝดอยู่ ไม่นึกว่าจะเป็นพี่ แต่เฮ้ย... แล้วพี่มาหลอกพวกเราเล่นทำไมเนี่ย" มันเริ่มโวยวายละ
" กูไม่ได้ตั้งใจเว้ย ตั้งแต่แรกอ่ะกูเห็นมินมันเข้าใจไปอย่างนั้นแต่ก็เฉยๆขี้เกียจอธิบาย คิดว่ามินมันก็แค่คนๆนึงที่ผ่านมาในชีวิตกูแป๊บๆแค่กูไปซื้อตั๋วหนังกับมันแค่นั้น แต่กูคิดผิด เพราะใจกูเองที่ไปผูกอยู่กะมันตั้งแต่วันนั้นนั่นแหละ จนวันนี้กูเลยไม่กล้าบอกมันเหมือนกันว่ะ ไม่รู้มันจะโกรธกูมั๊ย"
" เฮ้อ... พี่เอ๊ย... รับรองมันโกรธแน่ๆ แย่ๆๆ หายนะชัวร์ๆ ยิ่งมันเป็นคนโกรธยาก แต่ถ้าโกรธแล้วจะโกรธล้ำลึก ยาวนาน พี่เตรียมตัวง้อแบบยาวๆได้เลย เฮ้อ..." ไอ้แมนบ่นแล้วก็ส่ายหน้า ผมก็พลอยเซ็งไปด้วยทันที นี่กูจะซวยไปถึงไหนวะเนี่ย ฟังแล้วยิ่งกลัวหนักเข้าไปอีก
" เออ... กูก็ขอโทษมึงด้วยนะเว้ย แมน ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้จริงๆว่ะ กูมันโง่เอง ไม่น่าพลาดไปตั้งแต่ตอนนั้นเลย ถ้าบอกมันไปก่อนแต่แรกก็คงดี"
" เอาเหอะพี่ ทุกอย่างมันต้องมีทางแก้สิ ค่อยๆคิดหาทางกันไปนะ ผมว่าก็อาจหาโอกาสเหมาะๆ ให้มันอารมณ์ดีๆอะไรแบบนี้แล้วค่อยบอกก็ได้ แต่คงต้องรีบแล้วล่ะ นานไปคงไม่ดีแน่" มันบอกแล้วก็ตบไหล่ผมเบาๆอีกเหมือนจะให้กำลังใจ
" อืม... ขอบใจว่ะ กูก็พยายามหาทางอยู่ไง แต่ยังหาจังหวะเหมาะๆไม่ได้เลยอ่ะ เบื่อจะเล่นละครแล้วเหมือนกันว่ะ ใจไม่ดีทุกครั้งที่ต้องหลอกมันยังงี้"
" ก็ต้องรอดูกันไปนะ ถ้ามีจังหวะดีๆพี่ก็รีบบอกมันไปเลยละกัน แล้วนี่พี่ยังมีอะไรอีกมั๊ยที่ยังไม่ได้บอกผมเนี่ย แต่อย่าบอกนะว่าพี่เป็นตำรวจปลอมตัวมาสืบคดีอ่ะ ผมไม่ขำแล้วนะ" หึๆกวนตีนได้อีกนะมึง ผมเลยนั่งหัวเราะกะมัน
ส่วนผมเองก็สบายใจละครับ ได้บอกมันไปทุกอย่างแล้ว ทีนี้ก็ไม่มีอะไรต้องมานั่งปิดบังกันอีกก็เหลือแค่สารภาพกับมินว่าผมไม่ใช่ไอ้ป้างแค่นั้น และต้องหาโอกาสให้เร็วที่สุดเลยด้วย
-
-
หลังจากคุยกับมันอีกแป๊บผมก็ลงไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวกับมันแถวหน้าหอ ตบท้ายด้วยเบียร์ในเซเว่นคนละกระป๋อง ก็นั่งกินมันตรงหน้าเซเว่นนั่นแหละ
" เดี๋ยวเสาร์นี้กูจะขับรถไปรับแม่มึงที่ปากช่องนะ มึงจะไปด้วยมั๊ย"
" อ่ะ...เหรอพี่ วันเสาร์นี้ อืม... ยังไม่แน่ ไม่รู้ผมจะลาได้มั๊ย ที่ร้านมันขาดคนอยู่ช่วงนี้"
" ไม่ได้ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปกะมินเอง ไม่ต้องห่วง"
" ครับ... ยังงั้นก็ได้ ให้แม่มาอยู่กับผมที่นี่ก่อน ไอ้เจดไปอยู่กะเมียมันแล้ว ก็คงสะดวกมากขึ้น"
" แล้วมึงมีเมียยังวะ" ผมถามมันได้ตรงมาก
" ฮ่าๆ หล่อๆอย่างผมจะเหลือรึ แต่ยังไม่ค่อยอยากให้มาอยู่ด้วยกันตอนนี้หรอก"
" ทำไมวะ"
" ก็... ผมว่าผมยังชอบอยู่อิสระๆแบบนี้อยู่น่ะ ถ้าต้องมาอยู่ด้วยกันก็คงไม่อิสระแล้วล่ะ ใช่ป่ะ งั้นผมก็ขออยู่ยังงี้ไปก่อนแล้วกัน"
" ก็จริงของมึง แล้ว... ถามหน่อย มึงคิดว่าแม่มึงเป็นคนดุ เจ้าระเบียบมั๊ย" ผมถามมันไปอย่างหวั่นๆ เผื่อจะได้เตรียมใจไว้ก่อน เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าแม่มันจะว่าไงเรื่องผมจะคบกะมิน
" ก็ไม่อ่ะพี่ แม่ผมอ่ะพูดง่าย เข้าใจอะไรง่ายแล้วก็รักพวกเรามาก พ่อจากพวกผมไปตั้งแต่ผมยังเด็กกันมากๆ แม่เค้าก็ไม่อยากให้เราเหมือนมีปมด้อยน่ะ มีอะไรก็คุยกันตลอด ผมก็รักแม่มากนะ"
" อืม ก็ดีแล้วว่ะ แล้วตอนแม่มึงอยู่ที่โน่นเค้าทำงานอะไรเหรอ"
" เมื่อก่อนแม่เป็นครูสอนอยู่ที่อาชีวะครับ แต่พอมาอยู่กับพ่อก็ลาออกเพราะพ่อเค้าอยากเปิดร้านอาหาร แม่ผมทำอาหารเก่งนาพี่ เพราะสืบทอดจากยายมาอีกที สูตรชาววังของแท้แน่นอนเลยล่ะ" มันคุยโว แต่ผมดิตาโตด้วยความสนใจ มิน่ามินมันถึงสนใจเรื่องอาหารและทำอะไรๆออกมาได้ดีแบบนั้น เพราะรับสืบทอดมาจากแม่นี่เอง
" เหรอวะ แล้วร้านอาหารที่พ่อเปิดเป็นไงมั่ง ขายดีมั๊ย"
" ร้านที่พ่อเปิดยังอยู่ดี แต่โดนญาติทางพ่อมายึดไปตอนพ่อตายอ่ะ จากนั้นก็ยึดบ้านที่เราอยู่ไปด้วยอีก สุดท้ายแม่เลยต้องพาพวกผมไปอยู่กับน้าชาญญาติของแม่น่ะครับ"
" อ้าว...ทำไมเป็นงั้นวะ โดนยึดทุกอย่างไปหมดเลยน่ะเหรอ"
" ครับ... คือตอนก่อนพ่อตาย ทั้งร้านและบ้านมันก็เป็นชื่อพ่อคนเดียวน่ะครับ พ่อเค้าคงไม่ทันคิดว่าจะเป็นยังงี้ ส่วนแม่ก็ยังไม่ได้จดทะเบียนกับพ่อ เพราะผู้ใหญ่ทางบ้านพ่อยังไม่ยอมรับแม่เป็นสะใภ้เลย หาว่าแม่จะมาหลอกเอาเงินพ่ออ่ะ แม่เลยบอกว่าถ้าผู้ใหญ่ยังไม่ยอมรับก็จะไม่จดทะเบียนเด็ดขาด เค้าก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันคงไม่ปล่อยให้ใครมาหาว่าแต่งกับพ่อเพราะหวังเงินหรอก"
" โห... อะไรกันวะ ยังกะละครหลังข่าวเลย จะกีดกันอะไรกันมากมายวะ หลานก็มีแล้วตั้งสองคนยังไม่เห็นใจทางแม่เราอีกเหรอน่ะ"
" ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจอ่ะพี่ ปู่กะย่าหาว่าแม่หยิ่งไม่เห็นหัวพวกเค้า งั้นก็เชิญลำบากไปคนเดียวเหอะ ลูกเค้าตายไปแล้วก็ขอให้ขาดกันไปไม่ต้องมาเกี่ยวข้องอะไรกันอีก"
" อะไรวะ... ทำไมพูดงี้"
" ก็นั่นอ่ะ ผมล่ะเสียใจจริงๆ ทำไมเค้าตัดขาดพวกเราได้ง่ายๆยังงี้วะ ส่วนญาติคนอื่นๆของพ่อนี่ไม่ต้องพูดถึงเลยครับ เกลียดแม่กับพวกผมเป็นไส้เดือนกิ้งกือเลย เห็นว่าจริงๆแล้วเค้าก็หวังสมบัติปู่กะย่าผมกันทั้งนั้น แย่งชิงกันยังกะอะไรดี นี่พ่อตายไปก่อนยังงี้พวกเค้าคงดีใจกันด้วยซ้ำ ตัวหารลดลง"
" เฮ้อ... แย่ว่ะ พี่น้องกันแทนที่จะรักกันมัวห่วงแย่งสมบัติกันซะงั้น ว่าแต่... งั้นนี่ก็แสดงว่าปู่ย่าของมึงก็ต้องรวยมากเลยดิ"
" ก็แม่บอกว่า ปู่เป็นเจ้าของไร่กะฟาร์มโคนมตั้งหลายที่ครับ โดยเฉพาะในปากช่องใครๆก็รู้จักปู่ผมกันอ่ะ ก็คงรวยมากแหละครับ" ผมฟังแล้วก็สะอึกไปเหมือนกัน นี่ผมกำลังคุยกับทายาทเจ้าของกิจการพันล้านอยู่นะ
" โห... สุดๆเลยว่ะ นี่มันโคตรรวยแล้วนะเว้ย มิน่าเค้าถึงได้แย่งชิงกันยังงั้นอ่ะ แล้วมึงเสียใจมั่งมั๊ยวะที่จะไม่มีส่วนในมรดกกะเค้าเลยน่ะ"
" เมื่อก่อนก็เสียดายนะ แต่อย่างที่แม่บอกอ่ะเราก็มีศักดิ์ศรีของเรา ถ้าอะไรมันจะเป็นของเราเดี๋ยวมันก็จะกลับมาเป็นของเราได้เอง ไม่ต้องไปดิ้นรนอะไรให้เสียเวลาหรอก ผมก็เลยคิดว่าเสียดายไปก็เท่านั้นแหละ เสียเวลาเปล่าๆ"
" อืม... ดีมากว่ะ มึงคิดงั้นดีแล้ว แม่มึงสอนมึงมาดีมากจริงๆ"
" ครับ แม่จะสอนพวกผมตลอดแหละว่าถึงแม้เราจะไม่มีโอกาสมีชีวิตที่ร่ำรวยแต่ถ้าเราอยู่ด้วยตัวเองอย่างมีศักดิ์ศรี แค่นี้ก็พอแล้ว แม่เลี้ยงพวกผมมาได้จนโตป่านนี้ผมเองก็พอใจแล้วเหมือนกัน ถึงเราจะจนแต่เราก็ภูมิใจอ่ะที่เรายืนบนขาเราเอง ไม่ต้องง้อใครทั้งนั้น"
อืม... มันพูดมาแต่ละอย่างนี่ ผมทึ่งจริงๆ อายุมันแค่นี้ก็คิดอะไรๆได้เยอะแล้ว แม่มันสอนมาดีมากๆ แม้ว่าครั้งนึงมันอาจจะหลงผิดคิดจะขโมยของผม แต่ผมว่านั่นเพราะว่ามันจำเป็นจริงๆ และมันก็คงสำนึกได้แล้วล่ะ
" เออ... กูนับถือแม่มึงว่ะ เค้าเป็นหญิงเหล็กจริงๆที่เลี้ยงพวกมึงโดยลำพังตัวคนเดียวมาจนป่านนี้ได้ แล้วตอนที่โดนยึดทุกอย่างไปหมดแล้วนั่นน่ะ แม่มึงทำยังไงเหรอ"
" ก็หลังจากนั้นแม่ก็เลยต้องพาพวกผมไปอยู่กับน้าชาญ น้าเค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของแม่น่ะครับ ตอนนั้นเค้าก็เป็นครูมวยสอนอยู่ในค่ายมวยข้างบ้านแหละ จากนั้นแม่ก็มาเปิดร้านขายส้มตำไก่ย่างเอง ก็ขายดีมากพี่ คนติดใจเยอะแยะ"
" จนมาช่วงปีที่แล้วนี่อยู่ๆแม่ก็ช๊อคสลบไปเลย หมอบอกว่าแม่ไตวายนะ ต้องฟอกไตและจะทำงานหนักๆไม่ได้แล้วด้วย ผมกับมินก็เลยต้องมาช่วยกันขายส้มตำแต่มันก็ไม่ค่อยเวิร์คเท่าไหร่เพราะแม่ต้องใช้เงินเยอะมาก ฟอกไตครั้งนึงเป็นพันเลย แล้วต้องทำเดือนละหลายๆครั้งก็เลยไม่รู้จะทำไงอ่ะครับ จนต้องเข้ากรุงเทพมาหางานอื่นทำกัน จะได้ช่วยกันเก็บเงิน"
เฮ้อ... ก็อย่างที่บอกนะครับ ชีวิตพวกมันนี่เหมือนละครน้ำเน่าจริงๆ แต่ยังไงมันก็เป็นชีวิตจริง คนจริง ไม่ใช้สลิง ไม่ใช้สตั้นท์อ่ะ
" อืม... งั้นต่อไปก็ไม่ต้องห่วงละ แม่มึงมารักษาที่นี่ ค่าฟอกไตก็จะเสียแค่สามสิบบาทนั่นแหละ กูให้หมอที่นั่นเค้าจัดการเรื่องให้เรียบร้อยแล้ว ถ้าโชคดีเดี๋ยวอาจให้เค้าเปลี่ยนไต หรือไม่ก็ใส่เครื่องไตเทียมไปเลยก็ได้ จะได้หมดห่วงว่ะ" ผมสรุป
" โห... จริงเหรอพี่ ถ้ารักษาแม่ได้อย่างนั้นจะให้ผมทำอะไรก็ยอมทั้งนั้นแหละ แต่สงสัยว่าผ่าตัดอะไรอย่างนี้มันคงแพงตายเลยอ่ะครับ"
" ไม่ต้องห่วง กูบอกแล้วว่ากูช่วยได้ แล้วก็ไม่ต้องมาเกรงใจกู แม่มึงก็เหมือนแม่กูอ่ะ กูไม่ปล่อยให้เค้าเป็นอะไรไปอยู่แล้ว"
" ....................." พอมันได้ฟังผม มันก็มองหน้าผมนิ่งเลย แล้วก็เม้มปากแน่นๆ แววตามันบ่งความรู้สึกมากมายอยู่ ทั้งดีใจ ทั้งขอบคุณและชื่นชมผมไปพร้อมๆกัน
" ขอบคุณมากนะพี่ ผม..." มันพูดเสียงสั่นๆได้แค่นั้น แล้วก็หันมากอดผมแต่ไม่ได้กอดทั้งตัวเพราะนั่งไหล่ชิดกันอยู่ ผมเลยเอามือตบไหล่มันเบาๆ
" ถ้ามีอะไรที่ผมทำให้พี่ได้ พี่บอกผมมาเลยนะ ผมยินดีทำทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆพี่......" มันพูดเสียงสั่นๆเพราะมันร้องไห้ไปเรียบร้อยแล้ว ผมดีใจนะที่รู้สึกได้ว่ามันสบายใจเรื่องแม่มันมากขึ้นแล้ว
เห็นมันยังงี้แล้ว ผมว่าผมเริ่มผูกพันกับมันมากและรู้สึกเหมือนมันเป็นน้องผมอีกคนจริงๆ และก็เชื่อเหมือนกันว่ามันก็คงรู้สึกว่าผมเป็นพี่มันเหมือนกัน ต่อไปนี้ก็อยากให้มันมีชีวิตที่ดีกว่านี้ สบายกว่านี้ เด็กดีๆแบบมันกับมินสมควรได้รับอะไรดีๆซะบ้าง
" มึงไม่ต้องมาทำอะไรให้กูมากมายหรอก แค่เป็นน้องที่ดีของกูก็พอว่ะ กูขอแค่นั้นแหละ ให้กูได้ใช่มั๊ย" ผมบอกมันแล้วก็หันไปยิ้ม
" ได้ดิพี่ จะมากกว่านั้นก็ยังได้ ผมดีใจนะที่พี่รักผมเหมือนน้องได้ ทั้งที่เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย พวกผมกับแม่โชคดีจริงๆ ที่เราได้มาเจอพี่"
" อืม... พวกเราคงทำบุญร่วมกันมามั๊ง ถึงได้มีโอกาสมาเจอกันได้ เอาเหอะ ตามนั้นนะ วันเสาร์กูไปรับแม่มึงมานี่ โทรคุยกับเค้าให้เลยแล้วกัน นอกนั้นกูจัดการเอง"
" ครับผม แล้วผมจะคุยกับแม่ไว้เลย"
" อืม... กูกลัวอย่างนึงว่ะ กลัวว่าแม่มึงอาจจะเกรงใจกูอีก งั้นเอางี้บอกแม่มึงว่ากูให้ยืมเงินก็ได้ เดี๋ยวกูเอาสัญญามาให้เซ็น เรื่องมันจะได้ง่ายขึ้น ดีกว่ามั๊ย"
" ได้พี่ ดีเลย แม่จะได้สบายใจด้วย พวกผมก็จะได้สบายใจไปด้วยครับ"
" โอเค ตามนั้น อืม... งั้นกูไปล่ะ วันเสาร์ค่อยว่ากัน"
" ครับ แล้วผมจะจัดการตามที่บอกครับ"
ผมเอ่ยลามันแล้วก็กลับมาขึ้นรถ โล่งใจไปเยอะมากๆที่จัดการปัญหาต่างๆไปหลายอย่างละ ตอนนี้ก็คงเหลือแค่เรื่องแม่ของมินกับไอ้ความจริงที่ต้องสารภาพนี่แหละครับ
-
-
พอกลับมาถึงคอนโดผมก็ตรงดิ่งขึ้นไปที่ห้องทันทีเพราะตอนนี้อยากเห็นหน้ามินจริงๆ จากเรื่องทุกอย่างที่ไอ้แมนเล่าให้ผมฟังนั้น ผมยิ่งรู้สึกสงสารน้องมันมาก และผมก็คงทำได้แค่ปลอบมันซึ่งแค่นั้นก็ยังดีแหละ
" กลับมาแล้วเหรอครับ ทานอะไรมารึยังอ่ะครับพี่ ผมมีข้าวผัดอร่อยๆจะให้ชิมนะครับ สนใจมั๊ย" มินเอ่ยทักผมเสียงใสเหมือนเคย
เวลาที่ผมมองน้องเต็มๆในตอนนี้ ทำให้ผมยิ่งรู้สึกว่าน้องมันก็ผ่านเรื่องร้ายๆและต้องทำใจมาเยอะมากสินะ กว่าจะกลับมาร่าเริงมีรอยยิ้มได้อย่างนี้
หน้าสวยๆ ผิวใสๆ ร่างบางๆนี้สินะที่ครั้งนึงเคยสวยผุดผ่องไปหมดไม่ต่างจากผู้หญิงคนนึง แต่ก็ต้องมาเจอกับไอ้คนเลวๆนั่น จนแม้แต่ทุกวันนี้ก็ยังต้องฝันร้ายอยู่เพราะมัน
ผมมั่นใจว่าผมรักน้องจริงๆ รักทุกๆอย่างที่เป็นน้องมิน รักที่น้องสวย น่ารัก และแสนดีอย่างนี้นี่แหละ
และผมแน่ใจว่าผมยินดีมองข้ามความจริงที่ว่าน้องมันเป็นผู้ชายไปได้แล้ว
เพราะตอนนี้ผมรักน้องคนเดียวจากทั้งหมดของใจผมจริงๆ
" อ๊ะ... พี่มากอดผมทำไมเหรอครับ" มินเอ่ยขึ้นเมื่อผมเดินเข้าไปยืนตรงหน้า แล้วก็รวบตัวน้องมากอดไว้
" พี่รักเรานะครับ แล้วก็สงสารเราด้วย" ผมพูดเสียงแผ่วราวกระซิบอยู่ที่ข้างหูน้อง จนได้กลิ่นหอมจากผิวเนื้อขาวๆนั้น
" เอ๊ะ... สงสารเหรอครับ สงสารผมทำไม"
" คือ... พี่รู้เรื่องมินแล้วครับ เมื่อกี๊พี่ไปคุยกับไอ้แมนมา มันเล่าให้พี่ฟังแล้วนะ" ดวงตาสวยคู่นั้นเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ และนิ่งไปนิดนึง
" พี่... พี่รู้หมดแล้วเหรอครับ" มินเอ่ยออกมาแล้วก็ก้มหน้าหลบตาผม แต่ผมก็เชยคางน้องขึ้นมามองตาผมอีกครั้ง
" มินอย่าโกรธพี่นะ พี่เป็นห่วงมินมากจนทนไม่ได้จริงๆ แค่อยากรู้ว่ามินเป็นแบบนั้นเพราะอะไร แต่ไม่ต้องห่วงนะครับคนดี มันผ่านไปแล้วนะ ลืมมันไปซะให้หมดแล้วให้โอกาสพี่อีกครั้งได้มั๊ยครับ"
" พี่.... " ปากบางเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา
" พี่รับรองว่าจะไม่ทำให้มินต้องเสียใจอีกนะ และพี่ก็จะยินดีรอ ไม่ว่ามินจะยอมรับพี่เมื่อไหร่ อีกนานแค่ไหนพี่ก็จะรอนะ ขอแค่ให้โอกาสพี่ได้พิสูจน์ตัวเองว่าพี่รักมินจริงๆ พี่ขอแค่นั้นแหละครับ"
" ครับพี่" มินเอ่ยสั้นๆพร้อมน้ำตาที่คลออยู่ ซึ่งตอนนี้มันหยดลงมาเปียกที่เสื้อผมเพราะน้องได้โผมากอดผมไว้แล้ว
" ผมดีใจครับ ที่พี่อุตส่าห์รักคนแบบผมได้ ผมไม่เคยคิดว่าจะมีใครมารักผมจริงๆได้อีกเลยไม่อยากรับรู้อะไรเรื่องความรักอีกแล้ว แต่ถ้าพี่มั่นใจว่าพี่รักผม ผมก็ยินดีที่จะให้โอกาสพี่นะ ขอแค่อย่าให้ผมต้องเสียใจอีกเลยนะครับ ผมขอร้อง เพราะผมคงทนไม่ได้อีกแล้ว ถ้าต้องเสียใจเพราะมันอีก"
" ได้ครับ ต่อจากนี้ให้พี่ดูแลเราเองนะ เรื่องร้ายๆมันจบไปแล้วล่ะ ต่อไปก็จะมีแค่เรา พี่เองก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไรหรอก แต่พี่รักเรานะครับ รักมากๆ และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพี่ก็จะรักมินอย่างนี้แหละ พี่สัญญา" ผมกระซิบอยู่ที่ข้างหูแล้วลูบที่หลังน้องเบาๆ
" เอ่อ... แต่มีอีกเรื่องที่พี่คงต้องบอกเรานะครับ" ผมบอกแล้วก็มองหน้ามินนิ่งๆอยู่ เอาไงดีวะ.... ที่จริงจังหวะนี้มันก็เป็นจังหวะที่ดีมากๆแล้วนะ ถ้าผมบอกความจริงไปตอนนี้เลยก็น่าจะได้
แต่ถ้าบอกไปแล้วมันไม่เวิร์คล่ะ ถ้าอารมณ์น้องตอนนี้ยังยอมรับไม่ได้ล่ะ
ไม่ไหว.... ขืนบอกไปน้องโกรธแน่ ดีไม่ดีอาจไม่พูดกับผมอีกเลย
เพราะผมเล่นหลอกน้องมันตั้งแต่เริ่มยังงี้
แต่มันก็อาจจะไม่มีจังหวะดีๆแบบนี้อีกแล้วก็ได้นะ คงต้องบอกตอนนี้ว่ะ
โอย.... เอาไงดีว้า
บอก....... ไม่บอก.........
อยากจะบ้าตายเว้ย....................... จะทำยังไงดี
**************************
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
***************************
บอกๆไปเหอะพี่ป้างงงงงงงงงงงงง จะได้ แก้ไขปัญหาใหมันจบๆไป ต่อไปจะได้หวานกันสักที :really2:
-
บอกไปเลยเป้ง ชั้นชื่นชมนายแล้วไง ว่านายอ่ะแมนมากกก
ลูกผู้ชายแมนๆ ต้องกล้าๆหน่อย บอกไปเถอะ บอกแล้วอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
ถ้าเผื่อมันจะเป็นปัญหาน่ะ ค่อยหาทางแก้ไปอีกเปลาะล่ะกัน
แต่น้องเค้าจิตใจดี คงเป็นคนมีเหตุมีผลอยู่มั้ง คงฟังนายมั่งล่ะ
พูดดีๆ พูดตรงๆจริงใจล่ะกัน เอาใจชวยนายนะเป้ง
-
เชียร์ให้บอก
บอกน้าา
จะได้ไม่ค้างคา
ไม่อยากให้น้องมินงอนอ่าาา
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ชื่อเรื่องอาบใจด้วยไอรัก
พระนางจะใช้ความรักหล่อเลี้ยงหัวใจของกันและกัน(ใช่ไหม :laugh: :laugh:) แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เริ่มอยากได้แบบเป้งสักคนแล้วนะพี่น็อต
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แล้วออกไปกรี๊ดต่อ :laugh: :laugh: :laugh:
-
o18แนะนำให้บอกไปเถอะเป้งความผิดจะได้ลดลงกึ่งนึง
-
ยังไม่ยอมบอกความจริงอีก
:เฮ้อ:
-
บอกเล่ยๆๆๆๆๆ
อยากอาบใจหวานๆ เคลือบคาราเมล จิ้มไอซ์ซิ่งเยอะๆ
ตอนหน้าบอกเลยนิ
-
บอกเลยเซ่ :angry2:
-
หุหุ หลังจากหายหัวไป 4 วัน ก็กลับมาอ่านต่ออีกครั้ง >_<
เป้งเอ้ยยยยย บอกเลยอย่าคิดนาน ช่วงน้องมินกำลังซึ้ง รีบสารภาพบาป เอ้ย สารภาพผิดเลย!!
-
บอกได้แล้ววววว บอกช้าเดี๋ยวแช่งให้งานเข้าเลย :angry2:
เออ แล้วมินมันจะพาลคิดไปว่าที่บอกว่ารักน่ะ หลอกอีกป่าว
สมน้ำหน้าแกแระอิเป้ง 555
-
พี่น็อตตตตตตต คร้าบบบบบบ
จากที่พี่แนะนำผมก็เลยเข้ามาอ่านแล้วครับ อ่านเพลินเลยหล่ะ จบแบบให้ลุ้นทุกตอนเลยนะครับ
เนี่ยไม่กล้าเดาต่อเลยกัวเดาผิด :laugh:
อยากให้รีบบอกเลยครับเพราะประสบการณ์โดยตรงของผมที่ผมเคยเจอมา คือ
ผมโดนหลอกทุกอย่างแม้แต่ชีวิตประจำวันของเค้า เรื่องทางบ้าน ความเอาใจใส่ ทุกๆอย่างจนผมเริ่มรักเค้าไปแล้ว แล้วเค้าเคยบอกผมว่า
"จะยังไงก็แล้วแต่ จะเคยทำอะไรไม่ดีมาก็ได้ แต่ขออย่างเดียว อย่าโกหกกัน" เลยทำให้ผมคิดว่าเค้าจะไม่โกหก
จนมาพบความจริง............ซึ่งผมรู้ด้วยตัวเอง ผมเบลอเลย มันยากที่จะรับได้ เพราะเราจะไม่รู้และไม่มั่นใจอีกเลยว่าเค้าจะโกหกอะไรเราอีก สิ่งเค้าสารภาพอาจจะเป็นคำโกหกอีกก็ได้ ว่าเค้ารักผมเค้าเลยทำแบบนี้ เค้าไม่อยากเสียผมไป
......ดังนั้นผมจึงเดินออกมา (อ่าว อินเกิน... นึกว่าเรื่องจริง :laugh:)
แต่ใจนึงถ้าบอกแล้ว กัวหมดมุขเร็วอ่ะ อยากอ่านแบบดราม่าแรงๆ เลย ให้คนอ่านตายกันไปข้างเลยอ่ะ สะใจ
ฝากตัวอีกครั้งนะพี่ น้อตตตตตตตตต
"ลูกเป็ดอวกาศ"
-
มินอย่าปักใจเชื่อเป้ง รักเป้งมันมาก....นั้นเป็นแค่ลมปากคนที่จะพูดยังไงก็ได้...สู้การกระทำก็ไม่ได้นะ...แต่บ้างเรื่องก็ใช้ว่าเราอย่าปิดกันมัน...เพราะบางครั้งคนเราก็ต้องการคำพูดที่มาสนับสนุนการกระทำให้มันชัดเจน....ส่วนเป้งก็ตัดสินใจบอกสะตั้งแต่ตอนนี้...เพราะถ้ามินมันรักแล้ว..จะเป็นเรื่อง..คำพูดของนายจะไม่มีความหมายอีกต่อไป...ผมเชื่อแบบนั้น.....
มาต่อเร็วๆครับพี่น็อต....... :bye2: :L2: :กอด1:
-
บอก เลยย ย ย ย ย ย ย
-
ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย
ให้รู้จากปากเราเอง ดีกว่าไปรู้มาจากที่อื่น หรือจับได้เอง
สู้ๆนายเป้ง บอกไปเถอะ ผลที่ตามมาค่อยแก้ไขไป
รักเขาแล้วก็ต้องง้อออออออออออออ
แต่ถ้ายังปิดอยู่ ตัวเองนั่นแหละที่จะไม่มีความสุข
-
อ๊ากกก พี่ น็อตต
ทำ ค้าง อีก แล้วว
บอก ไป เล้ยยยย เป้งงงงง
จัด พี่ น็อต 1 ที ฉึก ๆ
-
วุ้ย กิต.ขอเดาว่า....เป้งไม่กล้าบอก
หาไม่ เรื่องจะจบเร็วเกินไป
จริงไหมคะ อิอิ :z7:
๑๙๙ + ๑ = ๒๐๐
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas
-
บอกได้แล้ววววว บอกช้าเดี๋ยวแช่งให้งานเข้าเลย :angry2:
เออ แล้วมินมันจะพาลคิดไปว่าที่บอกว่ารักน่ะ หลอกอีกป่าว
สมน้ำหน้าแกแระอิเป้ง 555
เห็นด้วยครับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บอกได้คำเดียวว่า บอก
-
ง่า แวะมาบอกว่าอดใจรอกันอีกนิดน๊าคร้าบ
ช่วงนี้งานเยอะมาก แถมไม่ค่อยสบายเอาเลย นั่งพิมพ์แป๊บๆก็ปวดหัวละ :sad2:
งั้นอดใจรออีกวันสองวันนะคร้าบ เดี๋ยวจะรีบมาต่อให้เลย :pig4:
-
อะคราบ....พี่น็อต...รับทราบครับ.....หายปวดหัวเร็วๆนะครับ...พักผ่อนเยอะๆ...รักษาสุขภาพด้วยนะครับ...น้องชายเป็นห่วง..... :bye2: :L2: :L2: :กอด1:
-
บอกเลย บอกเลย บอกเลย !!
หายเรวๆๆๆๆน้า~
-
หง่ะ ทำไมมีแต่คนไม่สบาย หายเร็วๆนะค๊า
-
บอกความจริงไปเลยครับ
จัดไปๆ อาจมีงอนแล้วได้ปลอบแบบคลุกวงใน
:z1:
ขอให้หายป่วยไวๆ นะครับ
-
บอกโลด!!!
-
น้องมินจะมาค่ำๆนี้คร้าบ อดใจรออีกนิดน๊า :pig4:
-
โอเค น้องมินมาแล้วนะคร้าบบ
ตอนนี้ก็กินมาม่าชามเล็กไปอีกชามนะครับ
ตอนที่12
**************************
ถ้าใครไม่เป็นผมก็คงไม่รู้ว่าตอนนี้ผมกลัวแค่ไหน ในเมื่อสิ่งที่ผมบอกจะทำให้มินเสียใจซ้ำอีก และผมจะกลายเป็นแค่คนหลอกลวงอีกคนสำหรับน้องในตอนนี้
แค่ผมนึกภาพว่าน้องจะเสียใจยังไงบ้างผมก็ไม่ไหวแล้ว เพราะถ้าน้องต้องเสียใจอย่างนั้นผมขอตายซะดีกว่า
" พี่ป้าง... พี่เป็นอะไรไปอ่ะครับ ทำไมมือสั่นยังงี้ล่ะ" มินเอ่ยถามผมพลางจับมือผมไว้ อาการสั่นนั้นมันคงมาจากความเครียดจนแทบบ้าของผมเองสินะ
" พี่..... เอ่อ... มินครับ.... พี่ขอโทษนะ ถ้าพี่ทำอะไรผิดมากๆลงไป มินจะยกโทษให้พี่ได้มั๊ยครับ แต่พี่ไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ" ผมบอกพลางโน้นตัวลงไปกอดน้องไว้แน่นเลย
" อะไรล่ะครับพี่... พี่ทำอะไรเหรอครับ ผมไม่เข้าใจ"
" ................." ผมได้แต่อึ้ง ตอนนี้ผมกลายเป็นคนขี้ขลาดที่สุดในโลกไปแล้วมั๊ง ความกล้าที่ผมเคยมี ความกล้าที่เคยทำให้พูดความจริงได้ทุกอย่างโดยไม่สนว่าใครจะเป็นยังไง มันหายไปหมดแล้ว
" มินจำได้มั๊ยครับ" แล้วผมก็ตัดสินใจพูดจนได้ แม้ว่าจะต้องชักแม่น้ำทั้งห้ามาก็เหอะ
" ตั้งแต่ที่พี่เจอมินครั้งแรกที่โรงหนังน่ะ มินทักพี่อย่างดีใจว่าเป็นพี่ใช่มั๊ย"
" ครับพี่ แล้วทำไมเหรอครับ"
" คือว่าตอนนั้นน่ะพี่ผิดเองที่ไม่ได้ใส่ใจว่ามินจะเข้าใจผิดว่าพี่คือพี่ป้าง เพราะพี่ก็คิดแค่ว่ามินเป็นแค่พนักงานขายตั๋วคนนึงเท่านั้นเดี๋ยวก็คงไม่ได้มาเจอกันอีกแล้วมั๊ง เลยรับคำส่งๆไปว่าพี่เป็นพี่ป้าง"
ผมพยายามอธิบายเหตุการณ์ทั้งหมด แม้ว่ามันจะไม่ใช่สาระสำคัญแต่ผมก็ต้องทำ เพราะผมหวังว่าอย่างน้อยๆอาจเพิ่มน้ำหนักให้ข้อแก้ตัวนี้ของผมได้บ้าง แม้ความหวังนี้มันจะเลือนลางก็เถอะ
" แต่ว่าพี่คิดผิดไปเพราะไม่นึกว่าตัวเองจะตกหลุมรักพนักงานคนนั้นเข้าจริงๆ พี่พลาดไปแล้ว ขอโทษด้วยนะครับ" คราวนี้ผมเลยทรุดตัวลงไปคุกเข่าต่อหน้าน้องแล้ว
" อ๊ะ พี่... อย่าทำอย่างนี้ครับ" มินร้องออกมาอย่างตกใจที่เห็นท่าทางของผมเลยย่อตัวลงแล้วพยายามดึงช่วงตัวของผมจะให้ลุกขึ้นยืน
" ตกลงมันยังไงครับ ผมงงไปหมดแล้ว" มินถามผมอย่างสับสนเต็มที่แล้ว
" ครับ พี่อยากบอกมินว่าที่มินเข้าใจว่าพี่เป็นพี่ป้าง แต่จริงๆแล้วพี่ไม่ใช่พี่ป้างหรอก"
" อะไรนะครับ.........."
" มินครับ.... พี่น่ะไม่ใช่พี่ป้างหรอก ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกมินแต่แรกแล้วยังเล่นละครมาตลอด แต่เป็นเพราะว่าพี่รักมินจริงๆ พี่เลยไม่กล้าบอกน่ะครับ กลัวว่ามินจะโกรธพี่ ไม่มองหน้าพี่อีกเลยน่ะ พี่ขอโทษจริงๆครับมิน มินอย่าโกรธพี่ อย่าเกลียดพี่เลย นะครับ พี่ขอโทษ"
ผมพร่ำพูดขอโทษซ้ำๆเหมือนคนบ้าแล้วก็ดึงน้องมากอดไว้แน่น แต่ก็ยังไม่มีอาการตอบรับใดๆจากร่างบางที่ผมกอดไว้นี้
" นี่มันยังไงครับ ผมไม่เข้าใจ พี่หลอกผมว่าพี่เป็นพี่ป้างเหรอ แล้วที่จริงพี่...."
" ครับมิน นี่พี่เป้งนะครับ น้องฝาแฝดของไอ้ป้างมันไง แต่มินอย่าโกรธพี่เลยนะครับพี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะครับคนดี ยกโทษให้พี่สักครั้งนะครับ" ผมก็ยังคงกอดน้องแล้วพร่ำอ้อนวอนอยู่อย่างนั้น แต่ทว่ามือเล็กๆบอบบางนั้นกำลังผลักอกผมออกห่าง
" พี่... ทำไมครับ ทำไมพี่หลอกผมล่ะ ทำไมไม่บอกผมตั้งแต่ตอนนั้นล่ะครับว่าพี่ไม่ใช่พี่ป้างน่ะ พี่แค่อยากหลอกผมเล่นๆเหรอ" มินถอยห่างจากผมด้วยสายตาที่สับสนพลางส่ายหน้าไปมาช้าๆ
" มิน.... พี่...." ผมเอ่ยได้แค่นั้น ใจผมมันชาไปหมด ยิ่งเมื่อได้เห็นน้ำตาที่คลออยู่ของมินเริ่มไหลลงมา ผมผิดมหันต์จริงๆที่ทำให้น้องต้องเสียน้ำตาจนได้
" แต่ก็ช่างเถอะครับ ผมโง่เองที่ดูไม่รู้ พี่ไม่ได้ผิดหรอกครับ" มินบอกแล้วก็เบือนหน้าไปอีกทางหนึ่ง
" ไม่ครับมิน พี่รักมินนะแล้วก็ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกมินจริงๆครับ แต่ว่าไม่กล้าบอกเพราะกลัวมินจะโกรธพี่ไง พี่รู้ครับว่าพี่ผิดจริงๆแต่ยกโทษให้พี่สักครั้งได้มั๊ย" ผมยังคงรั้งน้องมากอดอีกแม้น้องจะขืนตัวไว้
" นะครับ......" มินฟังแล้วก็ได้แต่จ้องหน้าผมนิ่งแล้วก็ก้มหน้าลง ผมก็รู้ดีครับว่าไอ้คำอ้อนวอนของผมตอนนี้มันคงไม่ได้ช่วยให้น้องรู้สึกดีขึ้นเลย แต่ผมก็คงต้องทำ
" พี่ครับ ผมไม่อยากรับรู้อะไรเลยตอนนี้เลย ผมเหนื่อย ผมสับสนมากจริงๆอย่าเพิ่งถามอะไรผมเลยนะ"
" มิน..."
" ผมขอตัวก่อนนะครับ" มินบอกแล้วก็รีบผละออกจากผมเดินเข้าห้องไป ผมก็ได้แต่เดินตามไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูนั้น
" มินครับ มิน... ฟังพี่ก่อนได้มั๊ย" ผมยังคงพยายามเรียกน้องแต่ก็ไม่เป็นผล ไม่มีการตอบรับใดๆผ่านประตูนั้นมาอีก
ตอนนี้ผมเจ็บไปหมดในใจจนชาไปทั่วตัวเลยได้แต่ค่อยๆทรุดตัวลงไปนั่งพิงประตูนั้น น้ำตาผมเริ่มไหลออกมาช้าๆเพราะสิ่งที่ผมกลัวมาตลอดมันเกิดขึ้นแล้ว
ผมมันโง่เองที่ไม่ใส่ใจความรู้สึกของมินตั้งแต่วันแรกนั่น คิดแบบมักง่ายว่าถึงน้องมันจะเข้าใจผิดว่าผมเป็นไอ้ป้างก็ช่างมันสิ ก็แค่คนขายตั๋วหนังคนนึง เดี๋ยวก็คงไม่ได้เจออีกแล้ว
ถ้าผมรู้ตั้งแต่ตอนนั้นว่าในวันนี้ผมจะมารักมินมากขนาดนี้ ผมจะไม่ทำแบบนั้นเลยจริงๆ
แต่นี่ผมปล่อยให้ทุกอย่างมันสายเกินไปอย่างนี้ มันก็คงสมควรแล้วที่ผมจะต้องเจ็บปวด ต้องโดนน้องเกลียดอย่างนี้
แต่สำหรับมินนั้น น้องก็ไม่ได้ผิดอะไรเลยแต่ก็ต้องมาทนทุกข์เพราะคำโกหกของผมเหมือนกับที่โดนไอ้คนเลวนั่นมันหลอกเอา
และนั่นมันก็คงยิ่งตอกย้ำใจของมินเข้าไปอีกว่าชีวิตนี้ตัวเองคงได้เจอแต่คนหลอกลวงไม่มีวันได้เจอคนจริงใจอีกแล้ว น้องคงเสียใจมากจริงๆ ผมมันผิดเอง
-
-
หลังจากที่ผมนั่งหมดอาลัยอยู่อย่างนั้นนานพอควร สติมันก็กลับคืนมาบ้างจึงลุกขึ้นเหม่อมองประตูห้องมินอยู่ พลางคิดไปว่าน้องจะยังร้องไห้เพราะผมอยู่มั๊ยนะ แต่จังหวะเดียวกันนั้นประตูก็ได้เปิดออก
" มิน..." ผมยิ้มแล้วเอ่ยชื่อน้อง ในใจก็รู้สึกว่ายังมีหวัง แต่ทว่าสายตาที่เมินเฉยกับเป้ที่น้องสะพายอยู่นั้นก็ทำให้ใจผมหล่นหายไปในทันที
" คือ... ผมขอกลับไปอยู่กับไอ้แมนก่อนนะครับ อยากจะสบายใจกว่านี้ก่อน พี่จะไม่ให้ผมทำงานนี้แล้วก็ได้นะครับ ผมไม่รับค่าจ้างแล้วก็ได้ เพราะตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ผมสับสนมากพี่คงเข้าใจผมนะครับ" มินบอกโดยไม่มองหน้าผมเลยด้วยซ้ำ แล้วก็เดินก้มหน้าผ่านตัวผมไป
วินาทีนั้นผมแทบจะทรุดลงไปอีกครั้ง เหมือนกับฟ้าผ่าลงมาที่ผมจังๆ ภายในหัวผมเกิดคำถามมากมาย
ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้..... ทำไมการตัดสินใจที่ผิดพลาดไปนั้นของผมมันก่อให้เกิดผลร้ายแรงได้อย่างนี้
น้องกำลังจะไปจากผมจริงๆเหรอ.......................
ตามมาด้วยความกลัวที่ผุดขึ้นมาในใจ ความกลัวที่จะต้องเสียน้องไป ความรักครั้งใหม่ของผมมันต้องจบสิ้นง่ายๆอย่างนี้เองเหรอ
" มิน....." อีกครั้งที่ผมพูดอะไรไม่ได้มากไปกว่าเอ่ยชื่อน้อง
มืออยากจะเอื้อมไปคว้าตัวมากอดแล้วรั้งไว้ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น แต่พอมองแววตานิ่งๆที่เย็นชานั้นแล้วผมก็คงต้องยอมรับแล้วล่ะมั๊งว่ามันคงสายเกินไป
ทุกอย่างคงต้องจบและผมต้องยอมรับผลกรรมที่ผมได้ก่อไว้แล้วล่ะ
" อืม... มันดึกแล้วนะครับ พี่จะขับรถไปส่งแล้วกัน"
" ไม่เป็นไรครับ ผม...."
" นะครับ.... ให้พี่ไปส่งเถอะ พี่เป็นห่วงน่ะครับ ดึกๆอย่างนี้คงไม่ค่อยมีรถหรอก" ก็คงเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะทำได้น่ะนะ แม้จะรู้ดีกว่าการยื้อไม่ใช่คำตอบที่ดีที่สุด แต่ก็ช่างเถอะครับ ชั่วโมงนี้ผมยอมทำทุกอย่างแล้วจริงๆ
" ครับ" น้องตอบสั้นๆแล้วลงไปขึ้นรถกับผม
ระหว่างทางนั้นผมก็ได้แต่หันไปมองคนตัวเล็กข้างๆที่นั่งนิ่งแต่ตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไร้คำพูดใดๆ
จากนั้นผมก็เริ่มคิดทบทวนว่าผมควรจะทำยังไงดี ถึงจะให้น้องพูดกับผมเหมือนเดิมและยกโทษให้ผม ไม่ว่าจะต้องทำยังไงผมก็จะยอมทั้งนั้น
หลังจากที่เวลาผ่านไปสักพักเราก็มาถึงหอไอ้แมน แต่นั่นก็นานมากๆในความรู้สึกของผม มินลงจากรถแล้วก็เดินขึ้นหอไปแต่ผมก็ตามขึ้นไปที่ห้องด้วย พอไอ้แมนมันเปิดประตูมาเจอผมกับมินมันก็หน้าเหวอไปเลย
" อ้าวเฮ้ย มึงกลับมาทำไมวะ" ไอ้แมนเอ่ยขึ้น แต่มินไม่สนใจอะไรเลยแล้วเดินผ่านหน้าไอ้แมนเข้าไปในห้องทันที
" เอ๊ะ... อะไรของมึงวะ แล้วพี่...." มันพูดได้แค่นั้นแหละครับ เพราะผมพยักหน้าอย่างเศร้าๆให้มันทีนึงแทนการเล่าเรื่องทั้งหมด แต่ไอ้แมนมันก็ฉลาดพอจะเดาเรื่องทั้งหมดได้ มันก็เลยถอนใจยาวแล้วส่ายหน้าช้าๆ
" เอ้า... จะยืนทำอะไรล่ะพี่ เข้ามาก่อนดิครับ"
" อืม... ไม่เป็นไรว่ะ กูกลับก่อนแล้วกัน ฝากดูมินด้วยนะเว้ย" ผมพูดเสียงค่อนข้างแผ่วไป เพราะตอนนี้ผมไม่มีกำลังใจเอาเลย ไอ้แมนมันเลยยิ้มให้ผมนิดนึง
" เอาน่ะพี่ ผมบอกแล้วทุกอย่างมันต้องมีทางแก้ วันนี้พี่ถอยกลับไปตั้งหลักก่อน เดี๋ยวผมจะดูมันให้เองนะ ไม่ต้องห่วงครับ"
ก็นั่นสินะ วันนี้ผมจะทำอะไรได้อีกล่ะ.........
จากนั้นผมก็เดินลงมาที่รถแล้วก็มาหยุดยืนนิ่งอยู่ตามองขึ้นไปที่หน้าต่างห้องไอ้แมน ชั่วขณะนึงผมว่าผมเห็นเงาของใครบางคนอยู่ที่หน้าต่างนั้นกำลังแง้มม่านให้เปิดออกอยู่ แต่เงานั้นก็ปิดม่านลงทันทีที่ผมมองขึ้นไป
เห็นแล้วผมก็ยิ่งใจหายนะ ถ้านั่นเป็นมินก็แสดงว่าน้องคงเกลียดผมล่ะมั๊ง เพราะไม่อยากเห็นหน้าผมขนาดที่ว่าปิดม่านใส่
จากนั้นผมก็ขับรถออกไปทันที ใจตอนนั้นมันนึกอะไรไม่ออกทั้งสิ้นผมจึงได้แต่ขับไปเรื่อยๆจนออกไปยังชานเมืองนั่นเลย ทั้งที่เวลาตอนนั้นมันก็เกือบห้าทุ่มแล้ว ผมมองทางเบื้องหน้านั้นไปอย่างไร้จุดหมาย เพราะผมไม่อยากยอมรับเลยว่านี่ผมอาจจะต้องเสียน้องไปจริงๆก็ได้
จู่ๆเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นพอหยิบมาดูก็เห็นว่าเป็นไอ้แมนโทรมาครับ เลยรีบหยิบมารับทันทีแล้วจอดเข้าข้างทาง
" พี่เป็นไงมั่ง ถึงบ้านยังครับ" เสียงมันห่วงใยผมอย่างมากๆ
" เออ... ยังว่ะ คงอีกพักนึง มินเป็นไงมั่ง"
" ไม่ดีเลยพี่ มันโกรธผมไปด้วย หาว่าผมรู้ทุกอย่างแล้วไม่บอกมัน แล้วก็นอนร้องไห้อยู่ นี่ผมเลยออกมาโทรอยู่ข้างล่างเนี่ย" ผมฟังแล้วก็เหมือนใจมันจะขาดไปเลย น้องต้องร้องไห้เพราะผมอีกแล้วเหรอ
" เฮ้อ... กูไม่นึกเลยว่ะ แมน ว่ามันจะกลายเป็นยังงี้"
" ก็เอาเหอะพี่ ยังไงพี่ก็ต้องบอกมันอยู่ดีน่ะนะ ไม่วันนี้ก็วันอื่นก็คงต้องเป็นแบบนี้อยู่ดี แต่ยังไงพี่ก็ใจเย็นนะ เราก็ช่วยกันแก้สถานการณ์ไปนั่นแหละ อยู่ทางนี้ผมก็จะคอยดูแลมันให้เองพี่ไม่ต้องห่วงนะ"
" เออ... กูขอบใจว่ะ แมน ไม่มีมึงกูก็คงไม่รู้จะทำยังไง ก็ฝากมินด้วยแล้วกัน" ผมฝากฝังมินกับมันอีกครั้ง ซึ่งก็แน่ใจมากว่ามันต้องดูแลน้องมันได้ดีแน่
จากนั้นผมก็วนรถกลับเข้ามาในเมืองด้วยความรู้สึกที่เหนื่อยล้าเต็มที จนกระทั่งกลับมาถึงคอนโดตัวเองนั่นแหละ
แต่พอผมกลับมาในห้องอีกครั้งผมก็ต้องพบว่าต่อไปที่นี่อาจจะไม่มีคนตัวเล็กที่น่ารักมาคอยดูแลให้อีกแล้วนี่นา และต่อไปก็คงไม่มีใครจะมาทำอาหารอร่อยๆให้ผมกินอีกแล้ว ที่ผ่านมามันคงกลายเป็นแค่เราฝันไปเท่านั้น
ยิ่งพอคิดแบบนี้มันเหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุนแล้วถล่มลงมาที่ผมทันที จนผมได้แต่ล้มตัวลงไปนอนที่โซฟาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
ทุกอย่างของผมมันจบแล้วเหรอ ความรักที่แท้จริงของผมมันจะต้องมาจบง่ายๆแบบนี้จริงเหรอ
ไม่สิ... ผมจะไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนี้หรอก คนอย่างไอ้เป้งถึงจะดีสู้ใครไม่ได้ แต่มันก็ไม่เคยยอมแพ้หรอกนะ
อยากได้ความรักจากน้อง อยากครอบครองตัวน้อง อยากให้น้องยกโทษให้มึงก็ต้องทำอะไรสักอย่างสิวะ
ไม่ใช่มานอนร้องไห้เป็นหมาขี้แพ้อยู่อย่างนี้ ชีวิตนี้มึงเป็นหมาขี้แพ้มาพอแล้วนะเว้ย
งานนี้บอกได้เลยว่ามึงจะต้องสู้ให้ถึงที่สุด ไม่ว่าจะยากแค่ไหน มึงจะต้องทำให้ได้
********************************
-
งามไส้
-
เริ่มเข้าสู่โหมดอึมครึมแล้ว :sad4:
-
หลังจากบอกความจริงแล้ว ก็ตองยอมรับผลของมัน
ตอนนี้ก็ถึงเวลา ง้อ!!
เอาน่ะ สู้ๆๆๆ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก!!!!
-
อย่ายอมแพ้นะเป้ง
สู้เว๊ย!!!
-
น้องน็อตไม่สบาย กินยา หาหมอ แล้วพักผ่อนด้วยนะจ๊ะ
:กอด1: ให้กำลังใจคนไม่สบาย
เป้งหนอเป้ง เป็นเรื่องจนได้ เอาล่ะ หยุดพักสักเดี๋ยวนะเป้
เพื่อให้ทั้งน้องและเป้งเองได้ตั้งสติดีๆ
จะได้คิดอะไรดีๆออกไง แล้วจะได้แก้ปัญหาได้ อย่าพึ่งเศร้าเสียใจไปเลย
-
แล้วเรื่องทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี ขอเวลาน้อง สักนิดคนดี อิอิ
-
ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะดีเอง
-
o18ทำใจนะเป้ง ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ท่องไว้
-
ดีแล้วแหละเป้งที่บอกไปขืนรู้เองมีหวัง :z6: :z6:แน่ๆ
ยังไงก้อพยายามง้อเข้านะ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก :laugh: :laugh:
แต่จะกลัวไปไย ยังไงพี่น็อตก็ต้องให้นายคู่น้องมินอยู่แล้วนายเป้ง
:กอด1: :กอด1: :กอด1:พี่น็อตหายป่วยในเร็ววันนะครับ :L1: :L1: :L1:
-
drama อีก แว้ววว
มินนน อย่า โกรธ พี่ เป้ง เลย นะ
โกรธ พี่ น็อต แทนนน
-
วั้ย แอบหมั่นไส้ยัยมิน เมโลไปนิด
ไม่ยอมฟังเหตุผลเลย....พี่เขารักเรา เขาถีงไม่กล้าบอก
ตอนนี้เขาก็บอกแล้วไงล่ะ ไม่ได้ปล่อยให้เข้าใจผิดๆไปตลอดนี่ยะ
ชิส์
/กิต. ไม่กล้าพิมพ์ตัวโต กลัวโดนพี่น้อตเตะ อิอิ
๒๐๐ + ๑ = ๒๐๑
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas
-
:z3:บอกช้ากว่านี้มีหวังโดนเกลียดแน่
ตอนนี้น้องแค่สับสน สู้ๆเว้ยเป้ง
ปล.หายป่วยเร็วๆนะครับ
-
เอาน่าเป้ง มึงต้องทำได้ สู้โว๊ยยยย
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก น้องเค้าอุตสาห์แอบมองทางหน้าต่าง ต้องมีใจมั่งล่ะวะ
-
ดีแล้วที่บอกโกรธเด่วก็หาย
-
:L2: แปะไว้ก่อนน้า ช่วงนี้ปั่นซะมันส์เชียว เดี๋ยวเข้ามาตาม
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ดีแล้วแหละเป้ง...บอกไปตั้งแต่ตอนนี้อะดีแล้ว....ดีกว่าน้องมันรักนายไปมากกว่านี้...มันจะยิ่งลำบากนะ....อันนั้นคงจะยากยิ่งกว่าตอนนี้อีก....ยังงัยก็เป็นกำลังใจช่วยนะ.....สู่.....เดี่ยวสักวันมินมันต้องเห็นความดีของนายแน่นอน...เชื่อสิ...สู้ๆๆๆ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1: :bye2:
-
โดนโกรธจนได้นะไอ้พี่เป้ง โสมน้ำหน้า ลีลาจัด 555
เอาใจช่วยให้ง้อสำเร็จโดยไวนะ
-
แปะๆๆ บราโว่!!
.ให้เป้ง บอกซักที ยังไงก็ดีกว่าโกหกตลอดไป..
:3123:
-
ตื้อและความจริงใจเท่านั้นที่จะแก้ไขได้ครับ
-
:กอด1: :กอด1:
เป็นกำลังใจให้นะ
เป้งสู้ๆ :mc4: :mc4:
-
พี่น็อตยังไม่หายป่วยเหรอครับ มาๆ มาหายพร้อมกันเร็วๆ ผมก็สองอาทิตย์ละ (อืย หายยากเย็น)
............แล้วคุณป้างก็บอกซะที รับกรรมไปก่อนนะคุณป้าง ให้สาสม แต่เด๋วก็ดีเองอ่ะน้า ไม่นานเกินรอหรอก เพราะสุดท้ายคนที่รักเราก็ให้อภัยเราได้เสมอถ้าเห็นเรากลับตัว ไม่ได้ชั่วจริงๆ
-
โอเค นายเป้งสุดเท่กลับมาแล้วครับ พี่น้อง
ช่วงนี้คนเขียนยุ่งมากไปหน่อย งานเข้าเพียบ
อาจรอหลายวันหน่อยนะครับ ต้องขออภัย
ติดตามต่อเลยครับ อ้อ.. ลืมบอก ตอนท้ายเรื่องอ่านแล้วคลิกฟังดนตรีประกอบด้วยนะคร้าบ
ตอนที่13
**************************
เช้าแล้วนาฬิกาปลุกผมได้พอดีกับเวลาที่กะเอาไว้ ผมรีบลุกมาอาบน้ำแต่งตัวแม้จะเหนื่อยล้าจากเมื่อวานอยู่มาก แต่วันนี้แหละผมจะเริ่มไปหาน้องเพื่อหาทางคุยและง้อให้น้องเข้าใจผมให้ได้
ผมขับรถไปที่โรงแรมเหมือนเคย และวันนี้ถนนค่อนข้างโล่งจึงไปถึงเร็วกว่าทุกครั้ง แต่อยู่ๆตอนที่ผมกำลังเตรียมเลี้ยวเข้าประตูโรงแรมนั้น ก็มีเอสเแอลเคสีดำมาปาดหน้าผมเลี้ยวเข้าไปก่อนซะงั้น
แน่นอนครับ ผมฉุนกึ้กทันทีเลยรีบขับตามมันเข้าไปจนมันเลี้ยวเข้าจอด ผมก็เลยเลี้ยวเข้าจอดที่ฝั่งตรงข้ามมั่ง มองไปก็เห็นว่ามันเป็นนักศึกษาสองคนที่ลงจากรถ คนนึงผมยาวๆทรงแบบเกาหลีที่ฮิตๆกัน ส่วนอีกคนผมสกินเฮดแต่ค่อนข้างยาว
และที่สำคัญไอ้ตัวผมยาวนั่นมันยังหันมายิ้มเย้ยๆผมอีกอ่ะ นี่ถ้าผมไม่เห็นว่ามันอาจจะเป็นลูกค้าของโรงแรมล่ะก็ ผมคงโดดถีบมันขาคู่ไปแล้วล่ะ
เฮ้อ.... อารมณ์เสียแต่เช้าเลยเว้ย สัด... เอาเอสแอลเคมาปาดเอสห้ากูเนี่ย มึงคิดว่ามึงแน่มากแล้วใช่มั๊ย
-
-
" เฮ้ย...เป็นไรวะมึง หน้าหงิกเป็นตูดหอยแมงภู่เลย มีไรวะ" ไอ้เอ้ถามผมตอนผมกลับลงไปที่ครัว มันคงเห็นหน้าผมหงิกจนสังเกตได้ชัดเจนละมั๊ง แต่ว่า... ไอ้ตูดหอยแมงภู่เนี่ย มันเป็นไงวะ สัด...
" อย่าให้กูพูดเลย แม่ง... ช่วงนี้ชีวิตกูมีแต่เรื่องว่ะ ไม่รู้แม่งจะซวยไปถึงไหน"
" อืม... ปีนี้ปีชงของมึงรึป่าววะ ไปสะเดาะเคราะห์มั๊ย" ไอ้เอ๊กซ์แนะ งมงายไปป่าววะ
" ถ้าไปแล้วมันดีขึ้นจริงกูจะไปเดี๋ยวนี้เลย ว่าแต่เดี๋ยววันนี้พวกเราต้องทำไรมั่งวะ" ผมเอ่ยถามเรื่องงานของวันนี้แล้วมองหาพี่นุหัวหน้าเรา
" เอ้า...น้องๆมาเลยๆ เดี๋ยววันนี้เราจะย้ายไปดูครัวยุโรปกันแล้ว พอดีวันนี้เรามีนักศึกษาฝึกงานมาเพิ่มด้วย มาๆรู้จักกันซะก่อน" พี่นุเดินเข้ามาแล้วพูดกับพวกผม แล้วกวักมือเรียกนักศึกษาฝึกงานอีกสามคนเข้ามา
แต่ทันทีที่ผมหันมองไปผมก็ต้องผงะทันที จะใครซะอีกล่ะครับพี่น้อง ไอ้ตี๋เกาหลีเมื่อเช้ากับไอ้ตี๋เท่สกินเฮดนั่นแหละ นี่มันก็จะมาฝึกงานที่นี่ด้วยเหรอ บ้าแล้วว... พี่นุล้อผมเล่นใช่ป่ะ
" เอ้ย... ไอ้เป้งเป็นไรวะมึง ไปจ้องไอ้นั่นมันทำไมอ่ะ" ไอ้เอ๊กซ์สะกิดผม
" เออ... เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง"
จากนั้นพี่นุก็ให้แนะนำตัวกันไปมาแหละครับตามธรรมเนียม ไอ้เชี่ยเก๊กผมยาวนี่มันชื่อไอ้ชาย ส่วนไอ้ตี๋เท่สกินเฮดมันชื่อไอ้มาร์ท ส่วนอีกคนมันชื่อไอ้แจ๊ค ซึ่งพอผมรู้ชื่อไอ้ห่านั่นผมยังนึกหมั่นไส้เลย พ่อแม่มันจงใจตั้งชื่อลูกว่ายังงี้รึป่าว นี่แอบหวังว่าคนอื่นๆจะได้เรียกชื่อลูกตัวเองว่า "คุณชาย" เลยรึไงวะ
แถมตอนนี้มันก็มายิ้มเย้ยๆใส่ผมอีกแล้วอ่ะ แมร่ง... เดี๋ยวกูเหนี่ยวเลย สัด.... เซ็งว่ะ
ในขณะที่ไอ้ตี๋เท่มาร์ทมันกลับยิ้มๆแล้วก้มหัวนิดนึงให้พวกผมว่ะ ดูมันมีไมตรีดีมากๆจนผมงง นี่มึงมาด้วยกันไม่ใช่เหรอ ส่วนไอ้แจ๊คนี่ดูมันเอ๋อๆยังไงไม่รู้ครับ หน้ามันนิ่งไร้อารมณ์อย่างมาก
ตอนนี้ผมก็พยายามประเมินท่าทีพวกมันอยู่ เดาไม่ถูกแฮะว่ามันคิดอะไรยังไงแน่ จนพี่นุให้พวกเราเดินไปที่ฝั่งของครัวยุโรป แล้วก็พาพวกผมไปแนะนำบริเวณส่วนทำงานของครัวทั้งหมดหลังจากนั้นก็มาคุยกับพวกผมเรื่องความรู้พื้นฐานของอาหารยุโรปแบบคร่าวๆให้พวกผมฟัง
ซึ่งไอ้เชี่ยชายมันก็โชว์อ๊อฟสุดๆครับ ตอบคำถามพี่เค้าได้อย่างถูกต้องแม้บางทีพี่เค้าจะไม่ได้ถาม แต่แม่งก็เสือกจะตอบซะงั้น จนผมหมั่นไส้ว่ะแย่งแม่งตอบซะเลย มันก็หันมามองผมแบบไม่พอใจ หึ... ไงล่ะมึง ครัวนี้ไม่ได้มีแต่มึงนะที่ฉลาด อย่ามาทำตัวเด่นแถวนี้ กูไม่ชอบเว้ย
" เฮ้ย... มึงคิดอย่างที่กูคิดมั๊ยว่าไอ้พวกเนี้ยมันต้องเป็นพวกเด็กเส้นชัวร์" ไอ้เอ้มาสะกิดแล้วกระซิบกับผม แต่ได้ข่าวว่าพวกมึงกะกูก็เด็กเส้นฝากเข้ามาเหมือนกันนี่หว่า
" เออ... กูก็ว่าชัวร์ เมื่อเช้าแม่งขับเอสแอลเคมาปาดหน้ากูด้วยนะมึง ทีแรกกูนึกว่าลูกค้าโรงแรม"
" โห... แสดงว่าแม่งก็ต้องไม่ใช่ขี้ๆอยู่นะมึง" ไอ้เอ๊กซ์เสริม
" ไม่รู้อ่ะ อย่ามาอะไรกะกูก่อนแล้วกัน ไม่งั้นกูจะตามไปทุบเอสแอลเคแม่งให้ยับเลย มึงคอยดูกู" ผมสรุปอย่างแค้นๆแล้วหันไปมองทางพวกมัน แต่พอดีไอ้ตี๋เท่มาร์ทมันเดินมาเกือบถึงพวกผมแล้ว ฉิบ... มันได้ยินป่าววะ
แต่ถึงแม่งจะได้ยินแล้วไงอ่ะ กูกลัวที่ไหน.... อ่ะ... นั่นจะว่าอะไรล่ะ จะเอาเรื่องกูเรอะ มาดิ.. เอ้ย... แม่งเอื้อมไปหยิบมีดแล้วอ่ะ......!!!
" เอ้อ... พวกนายปอกกระเทียมเสร็จยังล่ะ พวกเราล้างมะเขือเทศให้เค้าเสร็จแล้ว เดี๋ยวเราช่วยพวกนายแล้วกันนะ จะได้เสร็จเร็วๆ" ไอ้มาร์ทบอกแล้วก็เอามีดที่หยิบมาช่วยพวกผมปอกกระเทียมทันทีเลย เฮ่ย...อะไรวะ สราด เหวอเลยกู
นี่มึงต้องการอะไรแน่วะเนี่ย มาช่วยพวกกูเพราะหวังดีมีน้ำใจแน่ๆเหรอ
" ทำไมนายมองหน้าเรายังงั้นอ่ะ" ไอ้มาร์ทเอ่ยถามผมจนผมสะดุ้งเพราะผมเผลอจ้องหน้ามันอยู่ลืมตัวไปเลย
" อ่ะ... เออ.. โทษๆ เรามัวคิดอะไรเพลินว่ะ"
" หึๆ คิดเรื่องเมื่อเช้านี้รึเปล่า" ผมสะดุ้งอีก นี่มึงจะมาไม้ไหนกะกูเนี้ย
" อืม... อย่าไปถือสาไอ้ชายมันเลยนะ มันก็เป็นแบบนี้แหละ กวนตีนไปเรื่อยแต่พวกเราไม่มีอะไรหรอก ขอโทษที่มันไปกวนตีนนายนะ" ไอ้มาร์ทบอกแล้วก็ยิ้มให้ผม ซึ่งผมว่าผมพอใจนะและยอมรับว่าเชื่อมันสนิทใจทันทีว่าตัวมันไม่มีอะไรจริงๆ
แต่กับไอ้เชี่ยชายผมยังไม่ปักใจว่ะ อย่างน้อยๆมันก็ต้องอะไรกะผมสักอย่างแหละ
" เออ... ถ้านายแน่ใจยังงั้นเราก็ไม่ว่าอะไรหรอก ช่างมันเหอะว่ะ" ผมบอกแล้วก็ยิ้มให้มันไปบ้าง
แล้วพวกผมก็ปอกกระเทียมกันต่อไปสักพัก ไอ้แจ๊คก็เข้ามาช่วยพวกเราด้วย ยกเว้นไอ้เชี่ยชายที่ไปยืนดูพวกเราห่างๆ เอ๊ะ...ไอ้เวรนี่ กวนตีนไม่เลิกนะมึง
" เฮ้ย... ชาย มึงมาช่วยกันเด่ะ จะได้เสร็จเร็วๆ" ไอ้มาร์ทหันไปเรียก มันคงเห็นผมตาเขียวใส่ไอ้ชายอยู่มั๊ง
" เออ.. มึงทำกันไปเหอะ กูจะไปห้องน้ำว่ะ" มันบอกยิ้มๆแล้วก็เดินออกไปเลย แมร่ง... นิสัย
ไอ้มาร์ทเลยหันมายิ้มกับผมเจื่อนๆแต่ผมก็ยิ้มให้มันแล้วส่ายหน้าเป็นทีว่าผมไม่ได้ถือสาอะไรเพื่อนมัน จากนั้นเราก็คุยกันเรื่องที่มันมาฝึกที่นี่ได้เพราะใช้เส้นพ่อมันเอง พ่อมันก็เป็นหุ้นส่วนคนนึงของที่นี่ครับ และที่สำคัญไอ้ชายน่ะ น้องมันเองครับ แต่คนละแม่นะ
ไอ้มาร์ทยังบอกอีกว่าไอ้ชายเนี่ย มันเป็นลูกเมียใหญ่แต่จะมีศักดิ์เป็นน้องเพราะไอ้มาร์ทมันแก่กว่าสามเดือน แต่นั่นก็ทำให้ไอ้เวรชายมันดูมีอำนาจเหนือกว่าไอ้มาร์ทอยู่จนสังเกตได้ ไอ้มาร์ทมันว่ามันสองคนน่ะรักกันดี ไม่มีปัญหาเรื่องอิจฉาริษยาหรือข่มทับกันเลย
แต่นั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่ามึงจะปล่อยให้น้องมึงมาทำกวนตีน อวดดีกับคนอื่นๆเค้าได้นะเว้ย ถ้าอยากทำมันต้องไปทำกับคนที่บ้านมันโน่น ข้าทาสบริวารมันน่ะ แต่อย่ามาทำกะคนแถวนี้โดยเฉพาะกะกู ไม่งั้นจะโดนพวกกูยำตีนให้
-
-
เที่ยงแล้วผมก็ออกมากินข้าวอย่างเซ็งๆเพราะใจยังคงนึกไปถึงคนบางคนที่โกรธผมอยู่ จนไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์มันสงสัยว่าผมเป็นอะไร แต่ผมก็ไม่ได้บอกอะไรมันหรอกจนกระทั่งแพรวมาถามผมอีกคน
" ไม่สบายใจอะไรอีกเหรอเป้ง สีหน้าไม่ดีเลยน่ะ เล่าให้ฟังบ้างก็ได้นะ เผื่อเราช่วยได้"
" อืม ขอบใจนะ เราไม่เป็นไรหรอกมันมีเรื่องกลุ้มนิดหน่อยเอง ไม่ต้องห่วงนะ" ผมบอกปัดไป
ก็ตอนนี้ผมไม่อยากบอกใครทั้งนั้นแหละว่าผมมีรักใหม่แล้ว แต่ก็อาจจะต้องสูญเสียมันไปอีกครั้งก็ได้ ไม่รู้ดิ มันรู้สึกแย่น่ะครับ
จนตอนบ่ายที่เรากลับเข้าครัวไปทำงานกันต่อ ไอ้มาร์ทกับไอ้แจ๊คมันก็ยังมาคุยกับพวกเราไปเรื่อย ผมถึงค่อนข้างมั่นใจขึ้นว่าสองคนนี้มันคงไม่มีอะไรจริงๆ ส่วนไอ้ที่มีน่ะ ก็แค่ไอ้ห่าชายคนเดียวเลยครับ แต่ก็ช่างหัวมันปะไร ตอนนี้ผมไม่สนใครทั้งนั้นแหละ
-
-
ห้าโมงเย็นแล้ว เป็นเวลาที่ผมรอคอยมาทั้งวัน เลิกงานออกมาปั๊บผมก็รีบขับรถออกมาทันทีแล้วแวะซื้อดอกไม้ช่อนึงเป็นคาร์เนชั่นสีขาวที่จัดเข้าด้วยกันกับกุหลาบสีครีมดอกใหญ่ผูกด้วยโบว์สีครีม ซึ่งมันก็เป็นอย่างเดียวที่ผมนึกได้นั่นแหละว่าผมควรให้ดอกไม้กับน้อง จากนั้นผมก็รีบขับต่อไปที่หอไอ้แมนทันที
ระหว่างทางผมก็พยายามนึกไปร้อยแปดว่าจะพูดอะไรกับมินดี แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงนึกไม่ออกเอาเลย ไอ้สเต็ปเทพต่างๆที่ผมเคยใช้ได้ดี แต่พอเวลานี้ผมกลับนึกไม่ออกซะงั้น ไม่เข้าใจเหมือนกันครับ
ตอนนี้ผมก็มายืนอยู่หน้าห้องแล้ว ทั้งๆที่ตั้งใจอย่างมากว่ายังไงผมจะไม่ยอมแพ้ และจะต้องทำให้น้องใจอ่อนให้ได้แต่พอมายืนอยู่ตรงนี้เข้าจริง ไอ้ความมั่นใจเหล่านั้นมันก็ไม่รู้หายไปไหนอีกแล้ว
ยิ่งพอได้เห็นหน้าสวยๆของคนที่มาเปิดประตูให้ตอนนี้แล้ว ผมก็ยิ่งรู้สึกท้อเข้าไปอีกเพราะสายตาของน้องช่างเย็นชาเหลือเกิน
" พี่... เอ่อ... มีอะไรรึเปล่าครับ" หน้าสวยนั้นยังคงงอง้ำด้วยความน้อยใจก่อนจะถอยออกห่างประตูเปิดทางให้ผมเดินเข้าไป
" เชิญข้างในก่อนครับ"
" ครับ.... มิน เอ่อ... นี่ครับ พี่ให้" ผมบอกแล้วก็ยื่นช่อดอกไม้ให้ แต่ก็นั่นแหละครับ แม้แต่ตัวผมเองยังรู้เลยว่าน้องต้องไม่ใยดีกับมัน เพราะเจ้าตัวก็รับไปแล้ววางไว้บนโต๊ะโดยไม่ได้หันไปมองอีกเลย
ตอนนี้ใจผมมันก็คงเหมือนดอกไม้ที่โดนวางทิ้งไว้นั่นแหละมั๊ง ยังดีหน่อยที่น้องไม่โยนทิ้งถังขยะต่อหน้าผมเลย แต่ก็ไม่แน่นะ ถ้าผมกลับไปแล้วอาจจะเป็นยังงั้นก็ได้
" เอ่อ... ไอ้แมนไม่อยู่เหรอครับมิน" ผมเริ่มชวนคุย
" แมนยังไม่กลับมาครับ" มินบอกแล้วก็เอาน้ำมายื่นให้ แล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน ซึ่งพอผมชะโงกไปดูก็เห็นว่าน้องกำลังถักอะไรสักอย่างอยู่ด้วยเข็มโครเชต์
" เอ๊ะ... นี่มินทำอะไรอยู่เหรอครับ"
" ถักตุ๊กตาครับ ผมรับงานจากเพื่อนมาทำน่ะ"
" อืม ก็ดีนะ นี่พี่เพิ่งรู้ว่ามินถักแบบนี้ได้ สวยซะด้วย" ผมบอกแล้วก็ยิ้มอย่างชื่นชมที่เห็นผลงานนั้น ดูประณีตสวยงามดีแม้จะยังทำไม่เสร็จ
" เอ่อ... พี่มีอะไรอีกรึเปล่าครับ" มินถามโดยไม่หันมามองผมอีกแล้ว แต่คำถามนี้ทำเอาผมตัวชาไป
นี่ผมกำลังถูกไล่เหรอ ที่ผมมาที่นี่วันนี้ ผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าแค่มาเห็นหน้าน้องเนี่ยเหรอ
" มิน พี่...."
" อ้าว.... พี่เป้ง มานานยังครับ นี่ผมกะว่าจะโทรไปชวนพี่มานี่อยู่พอดี ผมจะเลี้ยงฉลองน่ะ" ไอ้แมนครับ มันเปิดประตูเข้ามาในขณะที่ผมจนมุมอยู่พอดี ช่วยผมไว้ได้ทันท่วงทีจริงๆ
" หือ... ฉลองเหรอ" ผมหันไปถามมัน
" ใช่พี่... เซอร์วิสออกเยอะมากเดือนนี้ ยังงี้มันต้องฉลองละครับ ฮ่าๆๆ" มันหัวเราะร่าเลย แต่พอผมหันไปมินก็ทำหน้าไม่พอใจทันที
" มีเงินน่ะ ก็รู้จักเก็บไว้ซะมั่งสิ ไม่ใช่เอะอะอะไรก็จะมาฉลองๆนะ ก็รู้อยู่ไม่ใช่เหรอว่าแม่ต้องใช้เงินเยอะน่ะ ยังจะมาใช้สุรุ่ยสุร่ายอยู่นี่น่ะ" มินลุกขึ้นมาบ่นไอ้แมนครับ ไอ้แมนเลยหน้าจ๋อยลงไปทันที
" อ้าวเฮ้ย... อะไรวะมึง กูก็รู้อยู่แล้ว แต่แค่ฉลองกันนิดเดียวมันจะเปลืองเงินสักเท่าไหร่กันวะ แล้วอีกอย่างพี่เป้งเค้าก็บอกแล้วว่าเค้าจะช่วยเรา มึงก็ไม่ต้องมาเป็นห่วงแล้วล่ะน่า"
" งั้นมึงก็จะมางอมืองอตีนรอเงินเค้าเนี่ยเหรอ อย่าลืมนะว่ายังไงๆพี่เค้าก็เป็นแค่คนอื่น เราจะหน้าด้านรอเงินจากเค้าอย่างเดียวรึไง"
สิ้นคำพูดนั้นของมินผมรู้สึกว่าตัวเองช๊อคอย่างมาก ในหัวผมเหมือนมีแค่คำว่า "คนอื่น" ดังก้องอยู่แค่คำเดียวจนผมไม่ได้ยินเสียงอะไรอื่นอีก
ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่าคำๆนี้มันเสียดแทงใจผมมากอย่างนี้ "แค่คนอื่น" งั้นเหรอ ตอนนี้ในสายตาน้องผมเป็นแค่คนอื่นไปแล้วเหรอ
ถ้าเป็นคนอื่นพูดผมก็คงไม่คิดไม่แคร์อะไร แต่นี่น้องเป็นคนพูดออกมาเอง หมายความว่าน้องไม่เหลือความผูกพันอะไรกับผมอีกแล้วใช่มั๊ย
" เอาล่ะๆ ช่างเถอะ... แมน... กู...." ผมเอ่ยเสียงแผ่วเหมือนคนหมดแรง แว่บที่ผมมองไปสบตาน้อง แต่ตาคู่งามนั้นก็หลบตาผมทันที
" กูกลับก่อนละกัน" ผมกัดฟันยิ้มน้อยๆ แล้วบอกลาไอ้แมนไป
" เฮ่ย... เดี๋ยวดิพี่" มันหน้าเสียอย่างมาก
" เออ... อยากเลี้ยงไว้วันหลังละกัน เดี๋ยวกูกลับก่อนว่ะ" ผมต้องหันหน้าหนีมันซะแล้ว ถึงไม่ได้เห็นว่ามันทำท่าจะเดินตามมา มึงอย่าเพิ่งรั้งกูไว้ตอนนี้เลยว่ะ แมน กูไม่ไหวแล้วจริงๆ
เพราะถ้าผมต้องฝืนพูดอีกคำเดียวน้ำตามันอาจจะไหลออกมาก็ได้
แต่ก็นั่นแหละ ถึงจะเป็นยังงั้นแต่น้องก็คงไม่เห็นใจผมหรอก ผมมันสมควรโดนแบบนี้แล้ว.........
-
-
กว่าผมจะรวบรวมกำลังที่เหลืออยู่เดินกลับลงมาที่รถได้ก็รู้สึกว่ามันยากลำบากมากจริงๆ ตอนนี้ใจผมมันเหมือนเหนื่อยล้ามาก หมดแรงเกินกว่าจะคิดทำอะไรตั้งแต่ได้ยินคำๆนั้นจากมิน
แล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมาอีกจนได้ ผมนั่งจมอยู่ที่เบาะอย่างนั้นแล้วเฝ้าคิดวนเวียนไปหลายเรื่อง
ตั้งแต่ตอนที่ผมหมดหวังจากแพรว ตอนนั้นผมก็ไม่ได้เสียใจขนาดนี้ เพราะผมไม่ได้ร้องไห้ออกมาด้วยซ้ำ
แต่นี่ผมกำลังต้องร้องไห้อีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ผมอ่อนแอไปขนาดนี้ได้ยังไงกัน..............
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่ผมยังคงนั่งนิ่งอยู่ ใจนึงมันไม่นึกอยากรับรู้อะไรเลย แต่ก็อดไม่ได้ต้องหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นไอ้แมน
" โธ่พี่.... ไม่น่ารีบไปเลย ผมอุตส่าห์หาเรื่องจะจัดฉลองกัน จะได้ชวนพี่ให้มานั่งคุยกับมันด้วยน่ะ"
" เอ้อ.. เหรอวะ อืม... โทษทีว่ะกูไม่รู้ แต่ไม่เป็นไร ไว้วันหลังนะ วันนี้กูไม่ไหวจริงๆว่ะ ขอกลับไปตั้งหลักอีกทีวะ" ผมบอกด้วยเสียงเนือยๆ
" อย่าเพิ่งท้อนะพี่ มันก็เป็นคนแบบนี้แหละ แต่มันใจแข็งได้ไม่นานหรอกผมว่า เพราะมันแคร์พี่มาก เห็นมันเหมือนไม่แคร์แต่ก็นั่นแหละ ใจข้างในมันไม่ใช่แน่ๆผมมั่นใจ ไว้แล้วพี่ก็ค่อยๆง้อไปแบบนี้เรื่อยๆแหละ ผมจะคอยช่วยเอง ไม่ต้องห่วง"
" เออ.. ขอบใจมากว่ะ กูจะอดทน ขอแค่ยังมีหวังก็พอวะ" ผมบอกไอ้แมนไปแล้วก็วางสาย ใจตอนนั้นมันก็รู้สึกว่ายังพอมีหวังอยู่ถ้าทุกอย่างเป็นอย่างที่ไอ้แมนบอกผมจริง ถ้าเป็นยังงั้นผมก็ต้องลุยต่อล่ะนะ ต้องสู้สิวะ
อย่างน้อยๆก็ให้น้องมันได้เห็นว่าผมจะสู้เพื่อมันจริงๆ
-
-
วันรุ่งขึ้นผมก็ไปฝึกงานที่โรงแรมและทนรอจนถึงตอนเย็นเลิกงาน จากนั้นก็รีบออกมาซื้อดอกไม้ที่ร้านเดิมอีกแล้วก็รีบไปหามินที่หอไอ้แมนทันทีเหมือนเมื่อวานทุกอย่าง เพียงแต่วันนี้ที่ต่างไปคือมีแค่ไอ้แมนที่รอผมอยู่ในห้อง
" เข้ามาก่อนเหอะพี่ ผมว่ามันก็คงแค่จะหนีพี่ไปอ่ะ คงออกไปเดินแถวนี้แหละ" คำบอกเล่านั้นของไอ้แมนก็ทำให้ความหวังที่ริบหรี่ของผมต้องดับลงไปอีก เลยได้แต่เดินไปนั่งกับมันที่พื้นข้างเตียง
ทั้งที่วันนี้ผมตั้งใจนะว่าผมจะไม่ท้อไม่ว่าน้องมันจะว่ายังไง
แต่นี่น้องมันถึงกับหนีหน้าผมไปอย่างนี้ ผมพูดไม่ออกเลยจริงๆ
หรือน้องจะเกลียดผมจริงๆแล้ว............
" กูจะทำไงดีวะแมน......" ผมถามมันแล้วก็ยกมือหนึ่งขึ้นมาลูบใบหน้าตัวเองด้วยความรู้สึกเครียดอย่างที่สุด ก่อนจะเงยหน้าถอนหายใจออกมายาวๆ
" ก็อย่างที่ผมบอกน่ะพี่ ต้องอดทนหน่อย ผมมั่นใจว่ามันต้องใจอ่อนสักวัน เชื่อผมดิ" แมนบอกแล้วก็ยื่นมือมาตบบ่าผมเบาๆ
" กูก็ไม่รู้ว่ะ ตอนนี้กูก็แค่อยากคุยกับมินให้รู้เรื่อง แต่กลายเป็นว่าตอนนี้มันก็หลบหน้ากู แล้วจะเข้าใจกันได้ยังไงล่ะ"
" เอาเหอะพี่ มันหลบไม่ได้ตลอดไปหรอก ถ้าพี่ยังมั่นใจว่าพี่รักมันจริงๆ เรื่องแค่นี้พี่อย่าเพิ่งท้อดิ อยากง้อมันก็ตื้อมันไปอย่างนี้แหละ ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามันจะใจแข็งไปได้ถึงไหน"
ใช่ครับ คำพูดของมันก็ทำให้ผมได้คิดอีกครั้ง ผมมั่นใจแล้วนี่นะว่าผมรักมินจริงๆและผมคงไม่เปลี่ยนใจแค่เพราะว่าน้องหลบหน้าผมในตอนนี้หรอก
วันนึงผมต้องพิสูจน์ตัวเองให้ได้ว่าผมรักมินแค่ไหน และน้องจะต้องเข้าใจและยอมรับในตัวผมจนได้
เพราะผมยังคงเชื่อว่าน้องต้องมีใจกับผมมากพอควรแล้ว ถึงได้เสียใจเพราะผมมากอย่างนี้
" เออ... กูจะไม่ท้อแล้ว ไม่ว่ายังไงกูจะไม่ยอมแพ้ว่ะ สักวันกูต้องทำให้มินใจอ่อนยกโทษให้กูให้ได้ ขอบใจเว้ย" ผมตบไหล่มันทีนึงแล้วก็ลุกขึ้นออกจากห้องมันลงมาที่รถแล้วขับออกมา ก็กลับคอนโดไปก่อนวะ ตั้งหลักอีกที ตอนนี้ทำไรไม่ได้มากไปกว่านี้อยู่แล้ว
ฉันไม่รู้ว่ามันจะนานเท่าไหร่ เพราะมันดูแสนจะยาวไกล
ไกลสักเพียงไหน.........
ระหว่างทางนั้นอยู่ๆเพลงๆนี้ของโรส ศิรินทิพย์ก็ดังขึ้นเมื่อผมเปลี่ยนคลื่นวิทยุไปที่สถานีหนึ่ง ผมเลยหยุดฟัง
และมันทำให้ผมยิ่งนึกถึงความตั้งใจของตัวเองตอนนี้จริงๆ สักวันผมจะต้องเปิดเข้าไปสู่ใจของมินให้ได้
ฉันไม่รู้ว่ามันจะนานเท่าไหร่ ฉันเองก็พร้อมจะก้าวไป
จะไปสู่กลางใจเธอ....................
*************************
-
สู้ๆน่าาาา า า า
พี่เป้ง ง ง ง ง ง
เดี่ยวมินๆก็หายโกดแน่นอน
-
^
^^
^^^
^^^^
^^^^^
^^^^^^
^^^^^^^^
^^^^
^^^^
^^^^
^^^^
^^^^
จิ้มทะลุ~
น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อน แล้วอะไรกับจายค๊นนนนน
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ซึ่งอะพี่....เอาสะน้ำตาคลอเลยอะ....(หรือบ่น้ำตามันตื้นกันแน่)...แต่ซึ้งจริงๆพี่...ได้อารมณ์มากมาย.....
งัยก็สู้ๆละไอ้พี่เป็ง....อย่าพึ่งท้อ...ถ้าคิดว่าเป็นรักจริง..ก็อย่าพึ่งท้อ...ก็อย่าที่สัจธรรมมันบอก...สิ่งที่ได้มาง่ายๆ..มันไม่มีค่าสักเท่าไหร่หรอกนะ....ถ้าได้มายาก..มันถึงจองมองเห็นคุณค่าของมัน...เป็นจะเป็นสิ่งตื่นใจเสมอ...เวลาที่เราท้อและสิ้นหวัง...ว่ามีครั้งหนึ่งเราเคยทนทรมานมามากน้อยเพียงใด...พอนึกถึงมัน...มันจะเป็นอะไรที่มีความสุขมากนะเป้ง...
อีกอย่างความรักมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน...ถ้าไม่เคยเจอ...ก็ไม่รู้หรอกว่ามันทรมานมากแค่นั้น..และจะมีสุขมากแค่ไหน..ถ้าเราได้สิ่งที่เราตามหามานาน...นะไอ้พี่เป้ง.... :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1: :bye2:
+1 นี้ครับสำหรับกำลังใจ....พี่น็อตสุดยอด......หายปวดแล้วหรอครับ... :L1: :pig4:
-
แวะมาขอบคุณทุกคนนะคร้าบที่เป็นห่วงผู้เขียน
ขอบคุณชัดด้วย แต่อย่าอินมากเน้อ อ่านแล้วไม่ต้องคิดตามเยอะหรอก อิอิ :laugh:
-
อะนะ...พี่..เรียกชัดเฉยๆก็...ผมยังเอาะอยู่ครับ....ทำงัยได้...คนตั้งอยากเขียนดีเองนิ....หุหุ :L1:
-
สงสารพี่เป้งจัง :m15:
-
cheer up
:z1:
-
สู้ต่อไปคร้าบ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก 555 น้องมินหายงอนแน่ ๆ
-
เอาน่ะ!! สู้ๆ เรื่องแค่นี้เอง เป้ง ง้อต่อไป~~
อะไรที่ได้มาง่ายๆ มันก็ไม่มีคุณค่าควรจดจำซิ!!
-
อือ สงสารเป้งอ่ะ :o12: :o12: :o12:
-
มินงอนเล็กน้อยเอาแค่พองามนะลูก
งอนนานเด๋วพี่เป้งเค้าขี้เกียจง้อไใ่รู้ด้วยนะลูก
-
มิน หาย โกรธ เถอะ นะ
เหมือน ว่า จะ มี มร สุม เข้า มา อีก ระ รอก นึง
อย่า เป็น อย่าง นั้น เลย นะ
-
มัวแต่เล่นตัวเดี๋ยวหมาคาบไปแดกนะคะคุณลูก
-
:L2:ให้กำลังใจเป้ง สู้ๆ ต่อไป
-
เป้งสู้ๆ ว๊อย
แมนไฟเขียวเกินร้อยให้แล้ว
เหลือเทียวไปมาให้เห็นหน้าบ่อยๆ นะ
(ใจอ่อนตอนหน้าเลยได้ป่ะ อยากซดหวานๆ) รอต่อไป
-
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก สู้ต่อไปไอ้พี่เป้ง
-
ถ้าเป้งรักน้องจริงก็อดทนอีกนิดนะเป้ง เป็นการพิสูจน์ความจริงใจ ของเราด้วยไง
น้องมิน อย่างอนจนเกินงามนะจ๊ะ ไม่มีใครไม่เคยผิด ไม่มีใครไม่เคยพลาด
พี่เค้าก็ยอมรับผิด และบอกเหตุผลแล้ว หนูจะไม่ให้อภัยไม่ให้โอกาสพี่เค้าเหรอ
รึว่าหนูไม่มีใจให้พี่เค้า จะยังไงป้าว่าก็คุยกันให้เข้าใจซะ จะไปต่อ จะตัดสัมพันธ์
ก็คุยไปเลย อย่าปล่อยให้เรื่องมันค้างๆคาแบบนี้เลย
-
อดทนเด้อ พี่เป็ง ของ น้องมิน
สู้ๆ
-
ชายนี่จะมาชอบเป้งอะป่าวอ่าาา
-
เข้ามาอ่านแล้ว...............................................
รู้สึกขัดใจนิดหน่อย............................................
รู้สึกว่า....................................
ทำไมไม่รีบลงตอนต่อไปซะเลย.......................ล่ะคร้าบ................ :sad4:ย่า
ปล.อยากอ่านอีกไวๆครับพี่น็อต
แต่อย่าหักโหมเน้อ เด๋วป่วยอีก
-
มาแล้วคร้าบ ขออภัยที่ต้องให้รอคอยกัน
พี่เป้งกะน้องมินกลับมาง้อกันต่อแล้วนะครับ ส่วนจะง้อได้สำเร็จมั๊ย ติดตามต่อได้เลย
ตอนที่14
*************************
สี่วันผ่านไปแล้ว ผมยังคงเฝ้าแวะเวียนไปหามินที่หอหลังเลิกจากที่ฝึกงาน โดยไม่ลืมที่จะซื้อช่อดอกไม้ไปให้มินทุกครั้ง แต่เหตุการณ์ก็ยังคงเหมือนเดิม มินหลบหน้าผมออกไปที่อื่นทุกครั้ง น้องมันก็คงรู้น่ะนะว่าผมเลิกงานเวลานี้เลยไปที่อื่นซะดีกว่า
และทุกครั้งที่ผมไปถึงห้อง ก็ได้แต่ผิดหวังทุกครั้งที่ไม่ได้เจอคนที่ผมอยากจะเจอ
แต่ที่ใจชื้นขึ้นมาได้หน่อยก็เพราะเห็นว่าช่อดอกไม้ทั้งหลายที่ผมเคยเอามายังถูกวางไว้อย่างดีบนโต๊ะ ไม่ได้ถูกทิ้งลงถังขยะเหมือนที่คาดไว้แค่นั้นเอง
ความจริงวันนี้เป็นวันเสาร์ที่ผมได้หยุดและตามที่ตั้งใจไว้คือผมจะต้องไปรับแม่ของมินจากปากช่องมาที่นี่ แต่ตอนนี้ทุกอย่างคงจะเหลวเพราะน้องยังโกรธผมอยู่
ผมเลยตัดสินใจมาหาน้องที่ห้องอีกครั้งตั้งแต่ยังไม่เที่ยง พอมาถึงก็ได้เจอคนที่ผมอยากเจอจนได้ และไอ้แมนกำลังจะออกไปทำงานพอดี
" เอ้อ... พี่มาก็ดีแล้ว เข้ามาก่อนเลย แต่เดี๋ยวผมต้องไปแล้วอ่ะ มีไรก็คุยกันไปนะ" ไอ้แมนบอกผมแล้วก็รีบออกไปทันที ทิ้งให้ผมอยู่กับมินสองคนเหมือนมันรู้บทของมันดีว่าควรหลบทางพระเอกนางเอกให้ได้เคลียร์กันสองต่อสอง
" มินครับ... นี่ พี่เอามาให้" ผมบอกแล้วก็ยื่นช่อดอกไม้ให้เหมือนเคย แต่ใบหน้าสวยใสนั้นก็ยังคงไม่มองหน้าผมอยู่ดี
" คราวหน้าไม่ต้องเอามาแล้วนะครับ สิ้นเปลืองเปล่าๆ"
" ไม่หรอก พี่อยากเอามาให้มินไง อยากให้มินหายโกรธพี่ซะที นะครับ" ฟังมินพูดแบบนี้ผมชักใจไม่ดีเลย
" ผมไม่ใช่สาวๆที่พี่จีบไว้นะครับ จะได้ต้องเอาดอกไม้มาง้อให้สิ้นเปลืองอย่างนี้ หรือว่าพี่มีเงินเยอะแยะอยากจะซื้ออะไรก็ซื้อได้เลยซื้อไปเรื่อย เลิกซะเถอะนะครับ มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก" มินยังคงหน้างอแล้วก็นั่งทำงานถักต่อไป โดยไม่สนเลยว่าใจผมตอนนี้จะเป็นยังไงที่ได้ฟังน้องพูดมา ไม่นึกว่าน้องจะพูดแรงกะผมยังงี้
" ทำไมล่ะครับ ก็แค่พี่อยากให้มินหายโกรธเท่านั้นเอง ตั้งแต่ตอนนั้นพี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลย ตอนหลังพี่ถึงไม่กล้าบอกมินจริงๆ พี่มัวกลัวว่ามินจะโกรธน่ะเลยต้องยอมแกล้งเป็นไอ้ป้างไปอย่างนั้น ซึ่งพี่ไม่ได้สบายใจเลย แต่พี่รักมินจริงๆนะครับ พี่อาจหลอกมินเรื่องอื่นได้ แต่เรื่องที่พี่รักมินน่ะ พี่จะไม่มีวันหลอกมินเลย มินเชื่อพี่นะครับ" ผมพูดอย่างที่ผมคิด แต่มินยังคงส่ายหน้าไม่ยอมรับ
" พอเถอะครับพี่อย่าพูดอะไรอีกเลย ผมไม่อยากฟังแล้ว เพราะผมไม่รู้เลยว่าที่พี่บอกอะไรมันจริงหรือไม่จริง ผมเหนื่อยมามากพอแล้ว ปล่อยผมไปเถอะ" มินบอกแล้วก็เดินออกไปที่ระเบียง ส่วนผมก็รู้สึกสิ้นหวังอย่างที่ไม่เคยเป็น และไม่เคยรู้สึกว่าโลกมันมืดมนขนาดนี้มาก่อนเลย
สำหรับน้องแล้ว ยังไงๆผมมันก็ต้องเป็นแค่ไอ้เลวไอ้โกหกหลอกลวงแค่นั้นเหรอ.............
วินาทีนั้นผมยอมรับว่าผมถอดใจ ผมอยากยอมแพ้แล้ว ยังไงซะน้องก็คงไม่อภัยให้ผมแน่
แต่จะจบง่ายๆยังงี้มันคงไม่ได้หรอก ผมจะไม่ยอมเสียน้องไปแบบนี้แน่...
" มินว่ามินไม่รู้ว่าพี่พูดความจริงรึเปล่าใช่มั๊ย งั้นถ้าเป็นความจริงในใจของมินเองล่ะครับ มินคงรู้ดีอยู่แล้วใช่มั๊ยว่ามินรักพี่จริงๆรึเปล่า แต่ถ้าไม่ใช่ก็บอกมาครับ พี่ก็จะไปให้พ้นเดี๋ยวนี้แหละ และจะไม่มาให้มินเห็นอีกเลย" ผมพูดไปเพราะก็นึกได้แค่นี้แหละ ความคิดผมมันตันไปหมดแล้วจริงๆ
สิ้นคำผมมินก็หันมามองหน้าผมทันทีด้วยแววตาที่สับสนอย่างมาก ผมอาจจะโง่นะที่พูดไปแบบนี้ และกำลังกดดันน้องมากเกินไปจริงๆ ซึ่งถ้าน้องบอกมาว่าไม่ได้รักผมล่ะ ผมจะยังหน้าด้านมาหาน้องได้อีกรึไง นี่มันเท่ากับขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ
" ว่าไงครับ ถ้ามินไม่ได้รักพี่อีกแล้วพี่ก็ยินดีจะออกไปจากชีวิตเราเอง แล้วจะไม่มากวนใจมินอีกเลย ถ้ามินต้องการอย่างนั้นนะ"
มินยังคงยืนก้มหน้านิ่งอยู่ ผมเองก็ยืนนิ่งรอคำตอบนั้นอยู่เหมือนกัน คำตอบที่อาจจะฆ่าผมให้ตายไปตรงนี้ก็ได้ ถ้ามันไม่เป็นไปอย่างที่ผมคิด
แต่ผมว่าอย่างน้อยมันก็อาจจะดีกว่าที่จะให้น้องต้องหลบหน้าผมไปเรื่อยๆอย่างนี้ ผมยอมรับว่าผมเบื่อ ผมมีความอดทนต่ำเหลือเกินกับเรื่องอย่างนี้ เพราะชีวิตนี้ผมกล้าพูดว่าผมไม่เคยแคร์ใคร ไม่เคยง้อใครหน้าไหนทั้งนั้น
แต่กับตอนนี้ผมยังนึกเลย นี่เหรอวะไอ้เป้งผู้เย่อหยิ่ง เพลย์บอยผู้ยิ่งใหญ่ที่ใครๆต้องสยบ ผู้หญิงสวยแค่ไหนผมก็จีบได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้แค่ง้อคนที่รักจริงๆแค่คนเดียวยังทำไม่ได้เลย ศักดิ์ศรีทุกอย่างของผมมันหายไปไหนหมดแล้ว
และตอนนี้คนที่ผมรักนั้นยืนอยู่ตรงหน้าผม กำลังจะพูดคำที่ชี้ชะตาว่าผมจะต้องตายไปตรงนี้รึเปล่า
" ครับ..... ผม.... ผมไม่ได้รักพี่แล้ว....."
คำตอบนั้นแม้ว่าน้องจะพูดโดยไม่เต็มใจเลย แต่ก็ทำให้ผมใจหายอย่างเหลือเกิน ผมคงต้องตายเพราะคำๆนี้จริงๆล่ะมั๊ง
ผมก้มหน้าหลับตาลงนิ่งๆด้วยความรู้สึกชาไปจรดปลายเท้า ในใจก็ได้แต่คิดว่าทุกอย่างมันจบสิ้นแล้วจริงเหรอ ชีวิตผมจะเป็นยังไง
ผมควรจะทำยังไงต่อไป ในเมื่อมินได้ฝืนพูดออกมาเพื่อตัดผมออกจากชีวิตของน้องแล้วอย่างนี้ ผมจะทำอะไรได้อีกนะ
แม้ว่าร่างบางๆของมินตอนนี้จะทรุดตัวลงไปนั่งร้องไห้อยู่กับราวระเบียงนั้น แต่ผมก็ไม่กล้าพอที่จะก้าวไปประคองน้องมากอดไว้อย่างที่ใจอยากจะทำเลยด้วยซ้ำ ทรมานจริงๆที่ได้แต่ยืนดูอยู่อย่างนี้
" ครับ มิน... พี่เข้าใจแล้ว พี่...เอ่อ ... ที่ผ่านๆมาพี่ขอโทษด้วยนะครับ ขอโทษจริงๆที่ทำให้มินเสียใจ ต่อไปพี่จะไม่มาวุ่นวายกับชีวิตเราอีกแล้วนะ มินสบายใจได้เลย" ผมบอกด้วยเสียงที่ก็เริ่มสั่นๆเหมือนจะร้องไห้
อีกแล้วเหรอวะกู ศักดิ์ศรีของมึงมันหดไปอยู่ไหนหมดวะไอ้เป้ง ถึงต้องมาร้องไห้เป็นพระรองโดนนางเอกปฏิเสธในซี่รี่ย์เกาหลียังงี้
ส่วนใจผมนะเหรอไม่ต้องพูดถึง คงแหลกไปแล้วมั๊ง แหลกไม่เห็นชิ้นอยู่ข้างในนั่นแหละ ความรักแท้ๆของผมมันคงต้องจบลงจริงๆ นี่เหรอวะที่คนเค้าเรียกกันว่าใจสลาย ที่แท้มันเป็นอย่างนี้เอง เจ็บปวดอย่างเลวร้ายจริงๆ
ใครจะไปนึกว่าเพลย์บอยตัวพ่ออย่างผมจะมีวันนี้ แต่ก็นั่นแหละกรรมของผมเองมั๊ง ถึงคราวต้องชดใช้แล้วสินะ
ผมตัดใจหันหลังเดินออกประตูไปช้าๆ เดินจนกลับมาถึงรถด้วยความรู้สึกชาไปหมด แต่ชั่วแวบนึงคำพูดของไอ้แมนก็เหมือนแว่วเข้ามาในหูผมอีก ใช่ดิ... ถ้าผมมั่นใจว่ารักมินจริงๆ เรื่องแค่นี้ผมจะท้อไม่ได้หรอก
พอคิดได้ผมก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องทันทีจนไปหยุดหน้าประตูกำลังจะจับลูกบิดเพื่อเปิดประตูอยู่แล้ว แต่ผมกลับคว้าลูกบิดไว้ไม่ทันเพราะประตูถูกดึงเปิดออกอย่างแรง มินดึงประตูเปิดออกนั่นเองครับ ด้วยท่าทางเหมือนกับกำลังจะวิ่งออกไปจากห้องพอดี
มินเองนั้นท่าทางกำลังตกตะลึงที่ผมยืนอยู่ต่อหน้า พอๆกับตัวผมเองที่เห็นประตูโดนน้องดึงเปิดออกเสียก่อนที่ผมจะเปิดเข้าไป มีแค่ความเงียบงันที่อยู่รอบตัวเราตอนนี้ เงียบจะได้ยินเสียงหัวใจของเราสองคนเต้นเลยก็ว่าได้
ผมได้แต่เดาเอาว่าที่น้องเปิดประตูออกจังหวะเดียวกับผมนั่นอาจเพราะน้องกำลังจะวิ่งตามผมออกมาใช่มั๊ย ขอให้ใช่ทีเถอะ
และตอนนี้ผมกับน้องได้แต่ยืนนิ่งสบตากันอยู่อย่างนั้น ผมจึงเห็นแววตาของมินอย่างชัดเจนว่ามันเหมือนร้องเรียกผมอยู่
" พี่...." มินพูดได้เพียงแค่นั้นแล้วก็โถมตัวเข้ามากอดผมไว้ น้ำตาเริ่มซึมลงบนเสื้อผมแล้ว ผมพูดอะไรไม่ถูกเลย อารมณ์นั้นมันรับรู้อะไรไม่ทันเอาเลยจริงๆ
" พี่อย่าไปเลยนะครับ อย่าไปนะ ผมรักพี่ อย่าไปนะครับ ฮือๆ" มินพูดซ้ำๆทั้งน้ำตาแล้วก็ยิ่งกอดผมแน่นเหมือนกลัวว่าผมจะจากไป
" มิน...." ผมก็ยังคงเอ่ยชื่อน้องได้แค่นั้น มันรู้สึกชาๆไปอีกเหมือนกับว่าเราฝันไปรึเปล่า และกลัวมาก กลัวว่านี่มันอาจะเป็นแค่ผมฝันไปเท่านั้นเอง
" มินรักพี่จริงๆเหรอครับ"
" ครับพี่.. ผม... ผมรักพี่นะ พี่ยังรักผมมั๊ย" มินเงยหน้ามามองตาผมแล้ว แต่ไม่รู้ดิผมยังไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองเลย
" ครับ พี่รักมินนะ ดีใจจังเลยครับ ยกโทษให้พี่แล้วใช่มั๊ย หือ" ผมกอดแล้วก็ซบหน้าลงไปที่ข้างหูมิน
" ครับ... " มินยิ้มออกมาแล้ว ยิ้มที่ผมรอมานาน
" นี่พี่ฝันไปรึเปล่านะ มินรักพี่จริงๆใช่มั๊ยครับ"
" ครับพี่...ผมรักพี่มากครับ อย่าไปจากผมนะ" มินเอ่ยมาแค่นั้นแล้วจ้องหน้าผมนิ่ง แววตานั้นก็เหมือนมีคำพูดอะไรมากมายอยู่จนจะล้นออกมาแล้ว จากนั้นน้องก็ประกบปากจูบผมทันทีเลย
ไม่ได้ฝันไปจริงๆแฮะ เพราะปากผมมันร้อนวาบแต่นุ่มนวลไปหมด รสจูบนี้มันช่างหอมหวานจริงๆจนอยากให้เวลามันหยุดอยู่อย่างนี้นานๆ แม้ว่าประตูห้องมันจะเปิดอยู่และอาจมีคนเดินผ่านมาเห็นผมจูบกับน้องก็ได้ แต่นาทีนั้นผมบอกตรงๆว่าผมไม่สนแล้ว เอาช้างมาฉุดผมยังไม่สนเลย
ทุกรสสัมผัสนั้นมันทำให้ผมแทบลอยไปเลย มันรู้สึกดีจนลืมรสจูบอื่นใดที่ผมมีมาทั้งหมด ยิ่งเวลาที่ผมควานลิ้นเข้าไปในเรียวปากนั้นมันช่างเป็นความรู้สึกที่ดีที่สุดแล้วล่ะ แม้ลิ้นนุ่มนวลนั้นคงจะไม่เคยได้สัมผัสกับใครแบบนี้มาก่อนจึงได้แต่อยู่นิ่งๆ แต่แค่นั้นก็ทำให้อารมณ์ของผมเตลิดไปไหนๆแล้วครับ
" เอ่อ... ผม......" น้องเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งเมื่อผมถอนจูบออก ซึ่งที่จริงก็ไม่อยากเลยครับ แต่ผมเห็นท่าทางของมินเองก็ดูเขินอายผมมากเลย อาจเพราะเมื่อกี๊น้องทำไปเพราะลืมตัวมั๊ง
" ครับ ยังไม่ต้องพูดอะไรก็ได้นะ พี่อยากขอกอดเราอยู่อย่างนี้ก่อนได้มั๊ยครับ"
" อืม... ครับ อ๊ะ... ลืมปิดประตูเลย" น้องบอกผมเลยเอี้ยวตัวไปผลักประตูให้ปิด
ตอนนี้น้องก็ยังอยู่ในอ้อมกอดผมอยู่เราสบตากันแล้วก็ยิ้มอย่างเป็นสุข โล่งใจไปทีนะ นี่ถ้าผมไม่เดินกลับมาแล้วขับรถกลับไปเลยมันจะเป็นยังไงนี่
" เมื่อกี๊ตอนพี่ออกไปผมกลัวจังเลยครับ กลัวว่าพี่จะไม่กลับมาอีกแล้วน่ะ"
" เหรอครับ ถ้าพี่ไม่ได้กลับมาจริงๆแล้วมินจะทำไงละครับ" ผมก็นึกอยากรู้เลยลองถาม
" อือ... ผมคง.... " อ้าวเฮ้ย... มินน้ำตาไหลอีกแล้ว ไม่น่าถามเลยกู
" อ่ะ... มิน ไม่เอาครับ อย่าร้องนะ พี่อยากรู้เฉยๆ ไม่ต้องบอกแล้วล่ะครับ นะ... อย่าร้องไห้เลยนะ" สรุปว่าน้ำตาคือคำตอบนี่เอง แต่ไม่อยากเห็นอีกเลยอ่ะ มันแทงใจผมมากๆ
แต่ตอนนี้ผมดีใจสุดๆแล้ว ในที่สุดก็ได้น้องคืนมาแล้ว ทั้งตัวทั้งหัวใจ สมกับที่ผมอดทนมาตลอด............
-
-
ผมประคองมินไปนั่งบนเตียงแล้วก็จับมือน้องเอาไว้ น้องยิ้มให้ผมแล้วบอกว่าเมื่อกี๊เห็นตอนที่ผมออกไปแล้วใจหายมากๆ แต่ก็มัวลังเลอยู่ พอคิดได้อีกทีว่าอาจจะไม่ได้เจอผมอีกแล้วเลยทนไม่ได้ รีบเปิดประตูจะวิ่งออกไปหาผม แต่ก็ดันเป็นจังหวะเดียวกับที่ผมวิ่งขึ้นมาแล้วจะเปิดประตูพอดีเหมือนกัน ก็เลยมาประจันหน้ากันอยู่แบบเมื่อกี๊ อะไรจะใจตรงกันยังงี้นะ งั้นผมขอทึกทักเอาว่าเราเป็นเนื้อคู่กันเนอะ เหอะๆ
" งั้นเดี๋ยววันนี้กลับไปอยู่ที่ห้องกับพี่นะครับ ได้มั๊ย"
" อืม.. ได้ครับ ขอบคุณพี่มากนะครับที่ยังรอผม"
" ครับ ยังไงพี่ก็รอมินเสมอแหละ" หวานได้อีกแฮะ น้องก็อายได้อีก
" พี่เป้งครับ..."
" หือ..."
" ต่อไปผมจะได้เรียกพี่ด้วยชื่อที่ถูกต้องแท้จริงแล้วใช่มั๊ยครับ" มินถามผมยิ้มๆ
" ครับผม พี่ชื่อ เป้ง ครับ เป้ง พีรณัฐ ประเสริฐวาทยา ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณมิน" ผมพูดแนะนำตัวกับน้องเล่นๆ มินก็ยิ้มชอบใจ
" คร้าบ ยินดีที่ได้รู้จักนะคร้าบ ผม ชื่อมิน โกมินทร์ สุคนธภัตร์ ครับ" น้องแนะนำตัวบ้าง
" อืม... ครับ ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะ ว่าแต่ว่า....."
" หือ... อะไรเหรอครับ" น้องหันมาถามผมยิ้มๆ ผมเลยกอดน้องเอาไว้แล้วก้มหน้าลงไปจนใกล้หน้าน้องเลย
" อยากเปลี่ยนชื่อนามสกุลเป็น "โกมินทร์ ประเสริฐวาทยา" รึยังครับ ตอนนี้" หน้าสวยใสนั้นแดงอีกครั้ง แล้วก็ผลักผมออกอย่างเขินๆ
" อ๊ะ... พี่อ่ะ ไม่รู้ด้วย ไม่พูดด้วยแล้ว" อ้าว... ไม่พูดด้วยซะแล้ว เหอะๆ ถ้าไม่พูด งั้นจะกอดอย่างเดียวนะเออ
-
-
และแล้วก็ต้องขอตัดกลับมาที่คอนโดผมเลยนะ หึๆ ไม่เปลืองหน้ากระดาษ
" อ้าว ทำไมข้าวของรกยังงี้ละครับ ผมไม่อยู่ไม่กี่วันเอง" มินบ่นขณะที่เดินเก็บหนังสือกับกล่องดีวีดีที่ระเกะระกะบนโต๊ะรับแขก
" ขอโทษคร้าบ... พี่ไม่มีเวลาเก็บทำอะไรเลยน่ะ มัวแต่ไปตามง้อแฟนอยู่ครับ"
" แหม... เลยปล่อยให้รกอย่างนี้น่ะเหรอ แล้วยังงี้ห้องพี่จะเป็นไงน่ะ ไม่รกจนหนูมาอยู่แล้วเหรอครับ แล้วนั่น หนวดเคราก็ไม่โกนด้วยเนี่ย" น้องบอกพลางยื่นหน้ามาใกล้แล้วเอามือแตะที่คางผมเบาๆ
อืม จริงแฮะ ที่ผ่านมาผมไม่มีกะใจจะทำอะไรกระทั่งจะดูแลตัวเองด้วยซ้ำ กระจกยังแทบไม่ได้ส่องเลย เฮ้อ... สงสัยคงโทรมสุดๆเลยผม หมดหล่อกัน
" อยากจะบอกว่าน้ำก็เกือบไม่ได้อาบ ไม่ได้สระผมด้วยแหละ"
" หา... อะไรนะพี่ หูย... สกปรกจังอ่า" มินทำหน้ายี้แล้วเบือนหน้าหนี
" ฮ่าๆ ล้อเล่น ไม่ขนาดนั้นหรอก" แหงดิครับ ให้ยังไงก็เหอะ แต่ไม่อาบน้ำนี่ไม่ไหวนะ
" อืม หลายวันมานี้พี่คงต้องไม่สบายใจมากเลยใช่มั๊ยครับ คงเพราะผมเองนะ" มินบอกเสียงเศร้า หน้าก็หมองไปเลย ว้า... หน้าสวยๆจะมาหมองหม่นอยู่ได้ไง
" ครับ แต่พี่ไม่เป็นไรแล้วไง มันผ่านไปแล้วล่ะ อย่าเศร้าไปเลยนะครับคนดี" ผมบอกแล้วก็เอาหน้าผากผมลงไปแนบกับหน้าผากน้อง
" ครับผม งั้นเอางี้เดี๋ยวผมจะบริการพี่ให้เป็นพิเศษเลยนะ เป็นการตอบแทนน่ะครับที่ผมไม่ได้อยู่ดูแลพี่มาหลายวัน" ง่ะ.... ได้ยินอย่างที่ผมได้ยินป่ะครับ บริการเป็นพิเศษ เฮ้ยยยย...
" อ่ะ.. มิน.... " ง่า.. บ... บริการ บริการอะ... อะไรอ่า... เหอๆ คิดไปถึงนู่นแล้วเว้ยยย
" อ๊ะ... ทำไมทำหน้างั้นอ่ะครับ อ๋อ... นี่พี่คิดไปถึงไหนอ่า ผมหมายถึงว่าจะช่วยสระผมให้พี่แล้วก็ช่วยนวดคลายเครียดให้น่ะ นี่แสดงว่าคิดมิดีไปแล้วใช่มั๊ยอ่า" มินตีผมดังเพี๊ยะเลย
ตกลงกูผิดอีก ก็บอกเองนี่หว่าว่าบริการพิเศษ มันจะหมายความว่าไงได้ล่ะวะ เหอๆ กูป่าวหื่นเหอะ เพราะท่านผู้อ่านก็ยังคิดเหมือนกันเลยนี่ ใช่ป่ะ...
" โอย... ก็ไม่รู้นี่คร้าบ เห็นบอกยังงั้นอ่ะ อิอิ"
" ไม่ต้องเลยนะ พี่อ่ะบ้ากาม" ว่ากูอีก เหอๆ
" หึๆ ว่าพี่เหรอ นี่ๆๆ" ผมบอกแล้วก็เอาคางไปถูกับซอกคอขาวๆนั้น จนเจ้าตัวเล็กของผมดิ้นไปมาแล้วหัวเราะ
" โอ๊ย... เจ็บอ่ะ เคราพี่อ่ะสากจะตาย โกนให้หมดเลยด้วย" มินบ่นหน้างอๆ อิอิ เรื่องอะไรล่ะ เคราเท่ๆดูแบดบอยออกอย่างนี้ ขืนโกนไปผมก็หน้าเอ๋อ แบ๊วเหมือนไอ้ป้างพอดี
" ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวไม่เท่กันพอดี"
" แล้วจะเท่ไปไหนนักหนาล่ะครับ กลัวสาวๆไม่มองไม่หลงเหรอ แค่ที่พี่มีอยู่ในสต๊อคนี่ก็ล้นแล้วนี่" อิอิ มีตัดพ้อแฮะ
" ใครบอก พี่ไม่มีแล้วนะ บอกแล้วว่าตอนนี้ไม่ได้คบใครแล้วทั้งนั้นนอกจากคนนี้คนเดียวแหละ รู้มั๊ย" ผมบอกแล้วก็โอบกอดน้องจากด้านหลังไว้หลวมๆ
" ก็ไม่รู้หรอกครับ คำพูดคนเจ้าชู้อ่ะเชื่อยากนะ" น้องบอกแล้วยิ้มพลางผละออกจากผมแล้วเดินเอาเป้ไปเก็บในห้อง
ก็จริงครับผมเป็นคนเจ้าชู้ ตั้งแต่ผมอกหักจากแพรวไปผมก็กลายเป็นไอ้เพลย์บอยเจ้าชู้ควงหญิงไม่ซ้ำหน้าเลยจริงๆ ถึงขนาดว่าคบทีละหลายคนอย่างเปิดเผยด้วยซ้ำ เพราะผมบอกทุกคนก่อนเลยว่ารับได้มั๊ย ถ้าผมไม่ได้มีเค้าคนเดียวและผมคบคนอื่นไปด้วยพร้อมๆกันเลย
แต่ก็แปลกที่ทุกคนจะบอกผมว่ารับได้ จนผมก็งงว่านี่เค้ารักผมจนยอมได้ทุกอย่าง หรือว่าเค้าก็คบทีเดียวหลายคนเหมือนผม หรือ.... เค้าคบผมเพราะเงินกับหน้าตาของผมน่ะเหรอ เหอะ น้ำเน่าจังว่ะ ละครหลังข่าวอีกละ
แต่จากที่ได้ผ่านมาผมก็ตระหนักแล้วว่ามันเป็นสองอย่างหลังนั้นซะมากกว่า น้ำเน่าจริงๆด้วย ยังไม่เคยมีใครที่รักผมมากขนาดนั้นจริงๆซะที และผมก็มีชีวิตเสเพลยังงั้นมาตลอดหลายปี ซึ่งผมจะไม่โทษว่าผมเป็นแบบนี้เพราะแพรวหรือใครทั้งนั้นแหละ
เพราะใจผมมันอ่อนแอเองถึงได้ทำตัวเหมือนประชดชีวิตไปแบบนั้น รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ดีแต่ก็ยังทำเพียงเพราะมันเหมือนมาชดเชยความเหงา ความว่างเปล่าในหัวใจไปได้บ้าง แม้มันจะเหมือนหลอกตัวเองก็เหอะ แต่ตอนนี้ผมเข้าใจดีแล้ว ผมจะเลิกหลอกตัวเองซะที
ต่อไปผมจะไม่ต้องเหงามีแต่ความว่างเปล่าในหัวใจอีกต่อไป เพราะผมมีน้องเข้ามาเติมเต็มให้แล้ว
ผมจะได้แก้ตัวใหม่อีกครั้ง ได้เริ่มชีวิตใหม่กับน้อง และครั้งนี้ผมคงจะได้สัมผัสความสุขที่แท้จริงกับเค้าได้ซะทีล่ะ
********************************
จบบริบูรณ์
-
-
อิอิ เหวอรึเปล่าครับ
อ่ะ ล้อเล่งงง ......ง :z1:
ยังไม่จบซ้าหน่อย To Be Continued ........
ตอนหน้าจะเป็นอย่างไรต่อไป
รอลุ้นกันนะคร้าบ............
-
อะนะ ลุ้นแทบแย่เชียว
ไอ้หื่นแกหมดเขี้ยวแล็บแน่งานนี้ิอิอิ
เป็นกำลังใจให้พี่น็อตน้าา นานหน่อยมะเป็นไร
:กอด1: :กอด1:
-
อร๊างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆคืนดีกันแล้ว ต่อไปก็ปั๊มลกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอให้รักยืนยาว...สมกับความตั้งใจของเป้งนะจ๊ะ..:mc4:
:L2: เป็นกำลังใจให้น้องน็อท :pig4:
-
รักกันๆๆๆ :)
-
ดีกันแ้ล้ว เย้ ๆ
-
กรีีดดดดดดดดดดดด :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
จาได้ :oo1:กันแย้วววววว
ลุ้้นต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ลงอีกนะะะะะะะะ
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
แวะมาขอบคุณทุกๆเม้นท์และผู้อ่านทุกท่านเหมือนเคยครับ
ช่วงนี้ก็มีงานยุ่งอีกแหละครับ ต้องแบ่งเวลาและแยกร่างกันแล้วก็ว่าได้
แต่ถ้ายังไงสักสองสามวันจะมาอัพให้ได้ทีนึงละกัน ต้องบอกนิดว่าจะลงตอนพิเศษให้อ่านเล่นๆด้วยครับ
อยากลองเขียนดูหนุกๆเห็นเค้าฮิตกัน อิอิ ก็ติดตามกันนะครับ o13
-
เล่นเอาใจหาย
มีมาปล่อยมุขจบบริบูรณ์ด้วย :serius2:
ว่าแต่ว่าเขากลับมาคืนดีและรักกันแล้ว
เพราะฉะนั้นจะมีฉาก......ให้ลุ้นไหมอ่ะ :z2:
-
เย้ๆๆๆๆๆ ดีกันแล้ว แล้วก็หวานกันซ่ะ มดจิกัดตาย
พอเลื่อนมาเจอ "จบบริบูรณ์" บุ๊ป!! ร้องเฮ้ย!!ทันที
ฮ่าๆๆๆๆ ดีที่ล้อเล่น จบแบบนี้มีเคืองแน่ หุหุ
-
รอคร้าบบบ
-
พี่ น็อต กล้า จบ เลย เหรอ ครับ
หึ หึ
NC ยัง ไม่ ดุ เดือด เลย (แอบ หื่น)
อิ อิ
-
ดีกันแล้วก้อ nc เพิ่มความหวานต่อเลยเฮีย
-
อิอิ
ดีกันแล้ว เสร็จไปหนึ่งเรื่องแล้วก็ ปั้มลูกกันได้แล้ว
ฮ่าๆๆ
หมดเขี้ยวเล็บแน่งานนี้ :z1: :L2:
-
รีก่อนๆว่าไงก็ว่าตามนั้นครับ
ไม่ค่อยมีความคิดเป็นของตัวเอง
:กอด1: :กอด1:พี่น็อตแล้วก้อรอตอนต่อไป :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ตอนต่อไป
:o8:หวานๆ จัดมา
-
ว้ายๆ พี่เป้งขี้ตู่เค้าไม่ได้คิดเหมือนพี่เป้งสักหน่อย เค้าคิดเหมือนมินต่างหาก บริการพิเศษก็แค่โกนหนวด สระผม และนวดคลายเครียดให้แค่นั้นเอง :z2:
o18คนเขียนล้อเล่นอย่างงี้ไม่ดีนะคะ คนอ่านหายใจหมด เอ้ย ใจหายหมดค่ะ นึกว่าจบจริง :laugh:
-
อ๊ากส์
:serius2:
จบซะแร้วเหรอครับพี่น็อต
อ๋อ
เฮ่อ :เฮ้อ: แต่ก็ดี ที่ยังจะได้อ่านตอนพิเศษอีก
แฮปปี้เอนดิ้งไปออีกคู่แล้วเนาะ :กอด1:
เห็นชาวบ้านเค้าเขียนๆ โพสๆกันให้มัน ผมเลยลองเขียนไดอารี่ของผมบ้างน่ะครับ
ไงว่างๆก็ ผมชวนไปอ่านไดอารี่ฮาๆ(รึป่าว) ของผมได้น่ะครับ
ติชมเลยตามสบ๊าย :z1:
ที่"เซ็งเป็ดแฟนคลับ"นะ ครับ
เพิ่งเคยหัดเขียนไดอารี่น่ะ
เหอๆ กว่าจะเขียนเสร็จ
เหวอไปหลายรอบ :a5:
-
เฮ้อจบแล้วเหรอครับพี่น็อต...ง้อกันเสร็จก็จบเลยเหรอครับ...ไม่มีฉากหวานๆสุขให้อ่านต่อหน่อยเหรอครับพี่....... :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
แต่พี่น็อตงานยุ้งอะเนอะ......งัยก็สู่ๆนะคราบ......
แต่เรื่องสนุกๆ...ดีๆแบบนี้มาให้อ่านอีกนะครับพี่ :L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :bye2:
-
แวะมาดูก่อน อิอิ
มีคนบอกให้ปั๊มลูกแล้ว :laugh3: แต่รออีกนิดนะครับ ช่วงนี้ยังต้องปั่นงานก่อน
อีกสักสองสามวันแล้วกันครับ ค่อยมาดูว่าน้องมินจะเซอร์วิสอะไรพี่เป้งบ้าง :z1:
-
เฮ้ย ตกใจหมดเลย พี่น้อต
จู่ๆ "จบบริบูรณ์" โผล่มาได้ัยังไง
ยังดีที่ล้อเล่น เหอะๆ
เนื้อเรื่อง อยากเห็นอิมเมจของแมนอ่ะ ว่าจะเป็นยังไง แหะๆ
ปอลิง ขอโทษที่ตามเข้ามาอ่านช้าอ่ะครับ
งานเยอะมากๆ ไม่ไหวๆ
แวะมาบวกหนึ่งให้พี่น้อตครับ
-
เสียวแปล๊บเลย พอได้ยินคำว่าจบเนี่ย แกล้งกันได้นะ ฮึ่ม ๆ เดี๋ยวกัดหูขาดเลย อิอิ
-
อิอิ เหวอรึเปล่าครับ
เกือบเหวออ่ะน้องน็อต จบแบบรวดเร็วทันใจดี แต่ก็แฮปปี้ถูกใจคนอ่านจ้ะ
-
เหวอ เล็กน้อย อิอิอิ
-
แต่ถ้าจบแบบนี้ก็ดีนะ
ต่อไปคงมีแต่ปัญหาแน่ๆ
-
แวะมากดบวก
ขอบคุณมากนะคะ มาต่อตอนพิเศษบ้างเน้อ
-
NC NC NC
ท่อง ได้ คำ เดียว
555ๆ
-
น่ารักๆๆ :-[
o13
-
แวะมาแฮบปี้วาเลนไทน์ผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านนะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาลงตอนพิเศษใ้ห้อ่านเล่นก่อนครับ
จากนั้นเราค่อยมาติดตามกันต่อเนอะ
ขอบคุณทุกเม้นท์และทุกๆ+ด้วยครับ :pig4:
-
สุดท้ายก็เข้าใจกัน :-[
รออ่านตอนพิเศษ
+1
-
มาแว้วคร้าบ ตอนพิเศษฮาๆรับวาเลนไทน์แม้จะผ่านไปแล้ว อิอิ
มัวแต่ยุ่งๆครับ รับงานไว้เยอะมากจนไม่มีเวลาจะนอนแล้ว
สำหรับตอนหน้าก็รออีกหน่อยแล้วกันครับ จะรีบๆมาต่อให้โดยด่วน
งั้นตอนนี้ก็สนุกกับตอนพิเศษไปก่อนนะคร้าบ :teach:
โก๊ะหมวยผู้น่ารัก
*************************
หลังจากที่ผมได้สังเกตน้องมินสุดที่รักของผมมานาน ผมถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้ว มินอาจจะดูเป็นคนเก่งทำอะไรเพอร์เฟคไปหมดก็จริง แต่ในความเพอเฟคนั่นแหละ น้องมันกลับซ่อนความเปิ่นความโก๊ะเอาไว้ได้อย่างน่ารัก
อย่างเช่นวันนี้พอผมกลับมาที่ห้อง ก็เห็นมินก้มๆเงยๆหาของอยู่ตรงโซฟา
" หาอะไรอยู่เหรอครับมิน"
" รีโมทครับ เมื่อกี๊ยังอยู่นี่อยู่เลย" มินบอกแล้วก็ยกหมอนที่โซฟา มองหาจนวุ่นไปหมด
" อ้าว... ก็มินเอาไปวางไว้ไหนล่ะครับ"
" อือ... ไม่รู้อ่ะครับ ไปไหนแล้ว เมื่อกี๊ก็ยังหยิบอยู่เลย" ผมเลยลองเดินมาก้มๆดูแถวโต๊ะรับแขก
" อืม ตกอยู่แถวนี้รึเปล่าล่ะ ลองหาดูก่อนนะ" ผมบอกแล้วก็เดินไปเปิดตู้เย็นจะดื่มน้ำแต่....
ผมมองไปเห็นรีโมทวางอยู่ข้างๆเขียงบนเคาท์เตอร์ครัวนั่นแหละ แต่ทีนี้รูปทรงมันก็เป็นแท่งยาวสีดำๆเหมือนกับด้ามของมีดที่วางอยู่มันเลยดูกลืนๆกันไป
" มินครับ เจอยังอ่ะ"
" ยังครับ... แต่ไม่ได้เอาไปไหนจริงๆนะ" มินบอกแล้วก็เริ่มรื้อเบาะโซฟาผม
" แน่ใจเหรอครับว่ามินอยู่ตรงนั้นตลอด ไม่ได้เดินไปที่อื่นเลย" ผมลองแกล้งถามไป
" ก็ไม่ได้ไปไหนนะครับ"
" ไม่ได้เดินมาตรงครัวนี่เลยน่ะเหรอ" ผมแกล้งๆเน้นเสียง คราวนี้น้องหันขวับมาทางผมทันทีแล้วก็ทำท่านึก
" แน่ใจน๊าว่าไม่ได้เดินมาตรงนี้เลยน่ะ" ผมบอกพลางชี้ที่เคาท์เตอร์ครัวแล้วยิ้ม
" ก็ผมว่าผมนั่งดูทีวีอยู่นะ ยังไม่ได้ไปไหนเลย" อิอิ ยังมั่นใจนะ
" อ้าว..เหรอ ก็พี่สงสัยไงว่าไอ้นี่มันมาอยู่ตรงนี้ได้ไงน๊า" ผมบอกแล้วก็หยิบของกลางขึ้นมา ทีนี้จากที่น้องยืนนึกอยู่ก็คงนึกออกแล้วล่ะ เลยเอามือป้องปากด้วยท่าทางเขินๆ
" อ๊ะ... ลืมเลยอ่า มะกี๊ผมไปเปิดตู้เย็นนี่ พี่อ่ะ เห็นแล้วก็ไม่บอกผม จะแกล้งผมเหรอ" เอ้า... ว่ากูแกล้งซะงั้น คนเรา เหอๆ แต่หน้าแดงเลยนะนั่น อายที่ตัวเองโก๊ะแล้วโดนจับได้อ่ะดิ
นอกจากนั้น น้องมินก็จะมีหลงนั่นลืมนี่ไปเรื่อย ผมเลยคิดเอาว่ามินคงออกจะเป็นเด็กไฮเปอร์ไปนิด บางครั้งคงอาจจะมีขาดสมาธิไปบ้างเลยหลงลืมเรื่องเล็กๆน้อยๆบางอย่างที่ไม่น่าจะลืมไป
" เฮ้ย... วันนี้วันจันทร์นี่ ลืมอ่ะ นึกว่าวันอาทิตย์"
" อ้าว... ดันลืมซื้อนมมาเลยอ่ะพี่ หมดแล้วนี่นา" ทั้งที่ซื้อทุกอย่างจนครบแล้ว แต่ลืมอย่างแรกที่ต้องซื้อซะงั้น
แต่ที่ผมขำมากก็คือ วันหนึ่งมินลงไปซื้อของข้างล่างเหมือนเคย แต่พอสักพักก็โทรมาหาผม
" ฮือๆ ลืมคีย์การ์ดไว้ในห้องอ่ะคับพี่ ลงมารับผมหน่อยนะ" อันนี้ผมยังสงสัยนะ น้องมันลืมได้ไง รีบมากไปเหรอ แต่ผมก็รีบลงไปรับคนน่ารักแต่โก๊ะโดยทันที อิอิ
แต่พอขึ้นลิฟต์กลับมาถึงหน้าห้องด้วยกัน น้องมันก็นึกขึ้นมาได้อีก
" โอ๊ย.....ย ผมลืมถุงใส่ของที่ซื้อไว้ที่ร้านป้าหน้าคอนโดอ่ะพี่ เดี๋ยวลงไปเอาก่อนนะ" มินบอกแล้วก็รีบวิ่งไปกดลิฟต์ทันที ผมเลยต้องรีบเรียกน้องเอาไว้ก่อน
" มินครับ เอาคีย์การ์ดไปด้วยสิ เดี๋ยวไม่งั้นพี่ต้องลงไปรับเราอีกรอบนะ ฮะๆๆ"
" อ๊ะ... จริงด้วยอ่ะ ผมลืมอีกแล้ว" มินบ่นขณะที่วิ่งกลับมารับคีย์การ์ดจากผม
และยังมีเหตุการณ์อื่นๆอีกมากอยู่ โก๊ะจริงๆว่ะ เมียกรู แต่ อืม.... โก๊ะ... น่าคิดแฮะ โก๊ะงั้นเหรอ หึๆ
-
-
วันนี้ผมว่างๆเลยพาน้องมาเดินดูของกันแถวสะพานเหล็กครับ ก็ใกล้ๆกับคลองถมนั่นแหละ เปลี่ยนบรรยากาศมั่งจากที่เดินกันแต่ห้าง ซึ่งที่นี่หลายๆคนอาจยังไม่รู้ว่าเป็นแหล่งที่มีของประเภทของเล่นของสะสมมากมายเลย แถมราคาก็ถูกที่สุดเท่าที่หาซื้อได้ในประเทศนี้แล้วมั๊ง
ผมเองไม่ได้ชอบที่จะสะสมของพวกนี้เท่าไหร่แต่ก็ชอบดูนะ ของเล่นสมัยนี้ทำกันออกมาเยอะมาก พวกโมเดลจำลองจากหนังและการ์ตูนต่างๆนี่เค้าจะทำได้เหมือนมากๆ เคยคิดจะซื้อไปเหมือนกันครับ แต่มาคิดว่าจะซื้อไปให้รกห้องทำไม และที่สำคัญแพงมาก......ก ขนาดว่าที่นี่ราคาถูกที่สุดแล้วนะ
มินเองก็เดินดูโน่นดูนี่จนเพลินเลยครับ แล้วก็เห็นน้องไปหยุดยืนดูที่ตู้โชว์ตุ๊กตาบลายธ์ที่หน้าร้านๆนึงอยู่นานเลย ผมเลยเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ก็เห็นสายตาน้องกำลังวิ้งๆด้วยความอยากได้พอดี
" อยากได้เหรอครับตัวนี้น่ะ สวยดีนะ" ผมเอ่ยขึ้น อ้าวเอ๊ะ... ตัวนี้มันไม่ใช่บลายธ์นี่หว่า หัวมันไม่ได้โตนิ ดูสมส่วน แต่ชุดสวยมากจริงๆเป็นระบายลูกไม้ทั้งตัวเลย เค้าเรียกว่าอะไรนะ นึกไม่ออกแฮะ
" อ๋อ... ป่าวหรอกครับ เห็นมันสวยดีน่ะ" น้องบอกแล้วก็เดินไปดูตู้อื่นต่อ ผมก็ได้ทีครับ โชว์ป๋าซื้อเป็นเซอร์ไพร์สดีกว่าว่ะ
" มินลองไปดูร้านตรงข้ามกันนี่ก่อนมั๊ย เห็นมีสวยๆอีกเยอะเลยนี่" อืม.... ต้องล่อให้เป้าหมายออกไปจากบริเวณซะก่อนครับ จากนั้นผมเลยหันไปถามคนขายทันที
" พี่ไอ้ตัวเนี้ยมันเท่าไหร่นะ" ผมก็ถามไปซื่อๆอ่ะนะ ใจก็ไม่ได้นึกอะไรครับ คิดว่ามันก็คงมาประมาณเดียวกับบลายธ์มั๊ง ราคาค่อนข้างแพงพอๆกัน แต่ไม่ได้เอะใจไง
" อ๋อ... สองหมื่นห้าค่ะน้อง นี่นำเข้ามาโดยตรงเลยนะ ของแท้จากญี่ปุ่นเลย"
" อ่ะ.... เอ้อ... เหรอครับ" ยังรักษาฟอร์มอ่ะผม แต่ในใจน่ะเหรอครับ มันแหกปากร้อง" ห๊า " ลั่นไปแล้ว อะไรวะ แพงกว่าบลายธ์อีกเหรอ
สราด....ด ตุ๊กตาแค่เนี้ย สองหมื่นห้า ดูยังไงก็ไม่ได้มีห่าอะไรเล๊ย ถ้าพูดได้ ลุกขึ้นมาเต้นได้กูจะไม่ว่าเลย
" คือมันทำด้วยวัสดุพิเศษอ่ะค่ะน้อง เวลาสัมผัสร่างกายคนเรามันจะดูดความร้อนจากร่างกายคนเข้าไปในตัวได้ จะรู้สึกว่าตัวตุ๊กตาอุ่นขึ้นเหมือนมีชีวิตเลยนะ" เจ๊เจ้าของอธิบายสรรพคุณให้ผมฟัง ซึ่งก็ไม่ได้ช่วยเพิ่มน้ำหนักให้ผมอยากซื้อเล๊ย
แมร่ง... แค่ทำให้ตัวอุ่นขึ้นได้เนี่ยนะ เพื่ออะไรอ่ะ...... ราคาสองหมื่นนี่มันเป็นค่าเทคโนโลยีที่ทำให้มันตัวอุ่นขึ้นได้แค่นั้นเหรอ ตุ๊กตานะเว้ยไม่ใช่กระเป๋าน้ำร้อน จะให้มันอุ่นขึ้น ร้อนขึ้นไปทำม้าย จะให้กูเอาไปประคบตามตัวแก้ปวดรึไง ผิดวัตถุประสงค์ว่ะ ไม่เข้าท่าเลย
แต่จะเอาไงอ่ะถามไปแล้ว เจ๊แม่งก็ทำตาดูถูกอีกว่าผมไม่ซื้อชัวร์ เซ็งแฮะ ไม่ชอบเลยจริงๆเวลาถูกมองแบบนี้ ซึ่งผมว่าผมเป็นโรคจิตอ่ะ เวลาโดนใครมองดูถูกยังงี้จะทนไม่ได้เลย และต้องยอมซื้อ เป็นจุดอ่อนผมนะเนี่ย
เพราะงั้นถ้าใครแม่งอยากขายอะไรให้ผม ก็มามองผมแบบนี้รับรองผมซื้อแม่งหมดทุกอย่างอ่ะ น่ากลัวต้องพาไปบำบัดจิตซะแล้ว
" โอเคครับพี่ ไหนขอผมลองดูหน่อยนะ" ก็คงต้องซื้ออ่ะนะครับ แต่เสือกพกตังค์มาไม่ถึงสองหมื่นเลยนี่หว่า
" ร้านพี่รับบัตรมั๊ยครับ" ผมลองถามเจ๊เค้าไป ก็ไม่มีเงินสดนี่หว่า รูดเอาแล้วกัน
" ไม่รับหรอกค่ะ ร้านแถวนี้ไม่มีใครรับหรอก น้องไปกดตังค์ที่ตู้ตรงชั้นลอยโน่นมาแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะรอนะ" เจ๊แกบอกด้วยสีหน้าไม่พอใจ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่ะว่าจะไม่พอใจทำไม รึกลัวว่าผมไปกดแล้วจะหายวับไปเลยไม่หวนคืน เหอๆ ท่าจะโดนมาบ่อยดิ
" มาแล้วคร้าบ แต่... พี่ครับ ลดให้ผมอีกนิดได้มั๊ยครับ นะ" ผมลองใช้ลูกอ้อนตามสเต็ปที่เคยใช้ เผื่อเจ๊คนนี้จะหลงไปกับผมมั่ง
" นะคร้าบ... พี่ ไว้แล้วผมจะได้มาอุดหนุนพี่อีกนะ ถือว่าช่วยน้องๆที่น่ารักอย่างผมละกัน" เอาวะ หยอดไปหนึ่งทีก่อน
" แหม... นะ.. เราเนี่ย... อ่ะๆ พี่ลดไปพันนึงละกัน นี่ก็ไม่ได้กำไรเท่าไหร่แล้วเนี่ย เห็นว่าน้องน่ารักปากหวานหรอกนะ" ได้ผลอยู่ครับ ตาหวานใส่ผมทันที
" คร้าบ... ขอบคุณมากครับพี่ เอ้อ... ผมรบกวนห่อกระดาษปิดไว้ให้หน่อยแล้วใส่ถุงก็พอครับ ขอบคุณครับ"
" แหม... จะซื้อให้แฟนใช่ม้า แฟนน่ารักนะ คนเมื่อกี๊น่ะ น้องก็น่ารักรู้จักซื้อของดีๆแพงๆไปเอาใจอย่างนี้ ถ้าพี่เป็นแฟนน้องนะ รักตายเลยล่ะ" เจ๊บอกแล้วก็หยิกที่ไหล่ผมเบาๆไปหนึ่งที โห.. เจ๊นี่ใช่ย่อยนะเว้ย ชิ่งก่อนดีกว่าว่ะ ชักกลัว เหอะๆ
" อ้าว... ซื้ออะไรมาเหรอครับพี่" มินถามทันทีที่เห็นผมหิ้วถุงมา
" อ๋อ พี่ซื้อโมเดลกันดั้มมาน่ะ" ผมแกล้งหลอกมินไปก่อน มินก็เลยไม่ได้ถามอะไรอีกแล้วเราก็กลับคอนโดกัน พอถึงห้องผมก็รีบไปหยิบการ์ดเล็กๆมาใบนึงแล้วเขียนบางอย่างลงไปแนบกับกล่องตุ๊กตา
" ไหนเหรอครับของที่พี่ซื้อมาอ่ะ สวยป่าวผมขอดูหน่อยดิ"
" อ๋อ... นี่ครับ" ผมบอกพลางยื่นกล่องให้น้อง
" เอ๊ะ.. ทำไมมีการ์ดด้วยล่ะ"
" ก็เพราะว่าพี่ให้มินไงครับ ลองแกะดูสิ พี่ว่ามินต้องชอบแน่ๆเลยนะ"
" อ้าว.. ไม่ใช่กันดั้มของพี่เหรอครับ ทำไมเป็นของมินอ่า" มินบอกแล้วก็เอาการ์ดขึ้นมาอ่าน
" ขอมอบให้ "โก๊ะหมวย" คนสวยของพี่ เอ๊ะ... อะไรอ่ะครับ โก๊ะหมวยอะไรอ่ะ" มินหันมาถามผมหน้างงๆ ผมเลยหัวเราะเบาๆ
" ก็นี่ไงโก๊ะหมวยของพี่อ่ะ หึๆ" ผมบอกแล้วก็โอบกอดน้องจากข้างหลังเอาไว้
" อ๊ะ... เรื่องอะไรพี่มาเรียกผม "โก๊ะหมวย" อ่ะ ไม่เอานะ ชื่อประหลาดๆอ่ะ ยังกะโก๊ะตี๋เลย"
" หึๆ ก็ใครที่เปิ่นๆก็ต้องเรียกว่าโก๊ะดิครับ จริงป่าว"
" อะไรล่ะ... มินไม่ได้โก๊ะซะหน่อย เรื่องอะไรมาว่าเค้า ไม่ต้องเลยนะ" อิอิ น้องโวยใหญ่เลยครับ
" น่า... ชื่อนี้น่ารักดีออกนะครับ"
" หูย... ไม่เอาอ่ะ มาเรียกเค้ายังงี้มันตลกมากกว่าอ่ะ ฟังแล้วมันเหมือนโก๊ะตี๋เลยอ่า น่าเกลียด ไม่งั้นมินเรียกพี่ว่าโก๊ะตี๋นะเออ เอามั๊ยล่ะ ตัวเองก็โก๊ะพอกันแหละน่า" มินบอกแล้วก็ทำหน้าย่นใส่ผม ยั่วอีกแล้วนะที่รัก หึๆ ว่าแต่ผมโก๊ะตรงไหนหว่า
" อิอิ เรื่องอะไรล่ะ พี่เรียกมินยังงี้น่ารักดีออก ไม่เห็นน่าเกลียดเลย นะครับ"
" อือ... ไม่เอาอ่ะ ไม่งั้นมินจะเรียกพี่ว่าโก๊ะตี๋จริงๆด้วย" เวร....ร เท่ๆอย่างกู มาเรียกโก๊ะตี๋เนี่ยนะ ไม่เอาเฟ้ย
" อ่ะๆ... ยอมๆ แต่เรียกพี่ว่า อืม...." ผมหยุดคิดไปนิดนึง
" เอ้อ... เรียก "โก๊ะเฮีย" แล้วกัน ดีป่ะ แฟร์ๆแล้ว" เอาวะ โก๊ะก็โก๊ะ แต่ก็ยังดีกว่าโก๊ะตี๋ว่ะ ไม่งั้นคงเสียเซล์ฟตายเลยกู
" ฮะๆๆ ครับ ก็ได้เป็นอันตกลงครับ โก๊ะเฮีย" หึๆ ได้ทีนะ ที่รัก หัวเราะชอบใจใหญ่แล้ว
" จ้า...า โก๊ะหมวยของโก๊ะเฮีย อ้ะ... แกะก่อนดูสิครับ" ผมบอกให้น้องแกะออกมาดู แต่พอน้องเห็นว่าเป็นของที่ตัวเองอยากได้อยู่ก็ยิ้มทันที ส่วนตาก็วิ้งๆตามเคย
" อือ...อ พี่อ่ะ ขอบคุณมากนะครับ มินชอบมากๆเลย สวยจัง แต่เอ๊ะ...." มินดีใจจนลืมตัวแต่อยู่ๆก็หุบยิ้มไปซะงั้น จนผมงง
" แล้วพี่ซื้อมาเท่าไหร่อ่ะครับ มันแพงมากนะเนี่ย" เอาล่ะสิ กู... โดนเมียบ่นอีกแน่
" เอ่อ.... ก็ไม่แพงเท่าไหร่หรอก คนขายเค้าลดให้พี่แล้ว"
" ไม่แพงน่ะ มันเท่าไหร่ครับ" จ๊าก....ก แถไม่สำเร็จแฮะ
" ก็... ก็ไม่เท่าไหร่หรอก"
" เท่าไหร่..... บอกมาสิครับ" ตอนนี้มินยื่นหน้ามาจ้องผมใกล้ๆเลย ตายๆ ทำไงดีวะ
" ก็... แปดพันเองน่ะ เห็นมั๊ย ไม่แพงเลย แฮะๆ" หน้าแหยเลยกู มินก็ตาเขียวเลยครับทีนี้ พร้อมๆกับเอามือตีไหล่ผมดังป้าบเลยอ่ะ
" นี่แน่ะ.... "
" โอ๊ย....ย อะไรอ่า มิน" ผมโอดครวญทันที ทำไมต้องทำรุนแรงกับสามีตาดำๆยังงี้
" โกหกจับได้เห็นๆ พวกนี้เป็นของนำเข้าเนี่ยราคาไม่ต่ำกว่าสองหมื่นทั้งนั้นอ่ะ มินเห็นในเวบนะ อย่ามาหลอกให้ยาก" จ๊าก...กก ข้อมูลแน่นรู้ทันอีก ทำไงล่ะกู ไปไม่เป็นดิ
" บอกมาเร็วๆเลย"
" จ้าๆ พี่ให้เค้าลดเหลือสองหมื่นสี่อ่ะ ก็ถามราคาเค้าไปแล้ว ถ้าไม่ซื้อมันเสียฟอร์มไง คนขายมันดูถูกพี่อ่ะครับเลยทนไม่ไหวจริงๆ แล้วก็เห็นว่ามินชอบมากด้วยไง เนอะๆ" อิอิ อ้อนหน่อยวุ้ย
" พี่อ่า.... ยังงี้ทุกทีเลย ยังงี้ถ้าใครเค้ารู้คงได้เอาของมาหลอกขายพี่ตายเลยดิ แล้วถ้าของราคาสักล้านก็คงซื้อแน่เลยเนี่ย" เอาล่ะครับ เริ่มเปิดฉากบ่นและ เมียใครเนี่ย...
" ก็ไม่หรอกน่า พี่ไม่โง่ขนาดนั้นหรอกคร้าบ ก็เห็นว่ามินชอบมาก เลยอยากซื้อให้ด้วยไง ชอบใช่ม้า"
" ไม่รู้แหละ แต่ต่อไปห้ามซื้ออะไรแพงๆอย่างนี้อีกนะครับ เสียดายเงินนะ"
" อ้าว... ว้า... ตกลงซื้อมาแล้วมินไม่ชอบเหรอ งั้นไม่เป็นไรพี่เอามาเล่นเองก็ได้ อิอิ ไหนๆ มาซิน้องตุ๊กตา ไปเล่นด้วยกันดีกว่าเนอะตัวเองเนอะ อร๊ายยย...ย ชุดนี้สวยเนอะ เดี๋ยวชั้นไปหาชุดแบบนี้มาใส่บ้างดีกว่า" ผมพูดดัดเสียงกระแดะๆแล้วก็แกล้งหยิบตุ๊กตามากอดด้วยท่าทางใส่จริตสุดฤทธิ์ แถมหมุนตัวเต้นรำไปมากับน้องตุ๊กตาอย่างน่าหมั่นไส้ เหอๆๆ กู.... ทำไปได้
" ฮิๆๆ บ้า... พี่อ่ะ น่าเกลียดมาก เอาคืนมาเลย ของเค้านะ ฮึ" มินหัวเราะเสียงใสแล้วก็ดึงตัวตุ๊กตาคืนไปจากผม อิอิ ได้ผลแฮะน้องเริ่มอารมณ์ดีขึ้นล่ะ
" อร๊ายย...ย ไม่ให้หรอก ของเค้าย่ะ เห็นมั๊ย เหมาะกะเค้ามากกว่า" ผมยังแกล้งยั่วน้อง ซึ่งก็ได้ผลอีกครับ น้องหัวเราะลั่นเลยทีนี้
" บ้าแล้วพี่อ่ะ น่าเกลียดจังเลย เดี๋ยวถ่ายรูปไว้ไปให้คนอื่นดูเลยนะว่าเป็นแบบนี้อ่ะ"
" ฮ่าๆ งั้นรอแป๊บ เดี๋ยวไปแต่งหญิงก่อนนะ"
" บ้าอ่ะพี่ ยังไม่เลิกอีก ฮะๆๆ" น้องหัวเราะแล้วก็มาเกาะไหล่ผมไว้พลางเอามือตีที่ไหล่ผมเบาๆ
" อืม... ตกลงชอบใช่มั๊ยน้องตุ๊กตาตัวนี้น่ะครับ พี่ดีใจน๊าที่มินชอบ ถึงมันอาจจะแพงไปหน่อย แต่มันก็ไม่มีอะไรในโลกจะมาแพงเกินค่าไปกว่าคนสวยของพี่หรอกนะครับ" เหอๆ นี่ยังไม่ถือว่าเลี่ยนไปหรอกนะครับ อย่าเพิ่งอ้วกกัน
" หูย... เลี่ยนอ่ะพี่" อ้าว... หึๆๆ เลี่ยนไปเหรอเนี่ย
" เลี่ยนแต่ก็รักจริงนะ" ผมบอกแล้วก็ยิ้มเอาหน้าผากแนบกับหน้าผากน้องไว้
" เลี๊ยน เลี่ยนอ่า...." น้องบอกแล้วก็หลบตา อืม... เลี่ยนแต่ก็ทำให้คนบางคนยิ้มแก้มจะปริได้อยู่นิ ก็โอเคละ เหอะๆ
" คร้าบ เลี่ยนก็เลี่ยน เอ้อ... ใช่ ขอคำขอบคุณด้วยครับ" ผมบอกแล้วก็เอียงแก้มไปหาน้อง
" อะไรอ่าครับ"
" ก็... หนึ่งทีไง เร็วครับ" ผมบอกแล้วก็เอามือชี้ที่แก้มตัวเอง มินก็ยิ้มแล้วยื่นหน้ามาใกล้จะหอมที่แก้มผม แต่ผมแกล้งหันปากตัวเองไปรอซะงั้น อิอิ ก็เลย....... จุ๊บบบ.........บ
เฮ้อ..... มีความสุขจริงๆ อยากให้ทุกวันเป็นยังงี้จังเลยเว้ย..............
*********************************
-
:กอด1: :กอด1:พี่น็อต
ขอบคุณครับผม :L1: :L1: :L1: :pig4: :pig4:
-
ไม่ได้เข้ามาแป็บเดียว เรื่องเดินมาไกลเลย ดีใจที่ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีครับ
-
หวานเว่อร์เว่อร์โก๊ะเฮียกะโก๊ะหมวย :impress3: :impress3:
เม้นแรกยังไม่อ่านแต่เม้นนี้อ่านแล้ว
อยากบอกพี่น็อตว่า......................
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขออีกหลายๆตอนนะครับ o13 o13 o13
-
หวานมดขึ้นจอ
-
:-[โก๊ะหมวยกับโก๊ะเฮีย หวานกันจังเลยค่ะ
-
จะบอกว่าพี่เป้งอ่ะ "ทำไปได้" o22
-
อร๊ายยยยยยย :-[
เค้ายิ้มแก้มปริเลยอ่า~
-
น่ารักจัง อิอิ
-
ว๊าาาา
ลืมคุณแม่น้องมินรึป่าวไม่ไปรับแล้วรึ
อิอิอย่าลืมปั้มลูกนะ
ตอนนี้ก็มดขึ้นจอกันระนาวแล้วคร้าบ :-[
-
อยากได้แบบนี้บ้างจังเลยอ่ะ เวลาเราแวะซื้อบาร์บี้ ทิ้งเราเดินหายทกที อยากได้แบบโก๊ะเฮียๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โก๊หมวยน่าร๊ากกกอ่า!!!
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เอิ้กๆๆๆๆๆ
-
:-[หว๊าน หวาน
-
Happy กัน จริง ๆ
อิ อิ
อิจ ฉา ตา ร้อน อีก แล้ววว
-
รักกันเชียว
-
มีความสุขกันจังเลย...อิจฉาๆๆๆ :m11: :m11: :m11: :m11:
-
มานั่งรอครับ :o8: :o8:
อย่าลืมไปรับแม่มาหาหมอนะครับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:คนเขียนเรื่อง :L1:
-
\\
มาถึง จบบริบูรณื กรุไปไม่ถูกเลยยยยยยยยยยยยยยยย....
เกือบกระชากคอคนเขียนมาตบซ้ายขวา ลากเข้าป่า แล้วทำอนาจาร สะท้านภพ
มาม่าก็จะอ่าน แล้วค่อย พาลคนแต่ง ... วะฮ่าอฮ่า
-
น่ารัก ๆ โก๊ะหมวย กะ โก๊ะเฮีย...
หวานนนนน....กันน่าอิจฉา วุ๊ย :-[
:pig4: น้องน็อท :L2:
กด + ให้กำลังใจค่ะ
-
โก๊ะหมวยกะโก๊ะเฮียมาแว้วววว
ช่วงนี้ปั่นงานกันสุดๆครับ ก็ต้องรีบพิมพ์มาให้อ่านกันก่อนนิเดี๋ยวแฟนๆจะรอนาน
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านเหมือนเคยนะครับสำหรับกำลังใจและคะแนนที่แวะมา+กัน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
อ้อ สำหรับบางท่านที่อยากรู้ว่าอิมเมจไอ้แมนควรเป็นยังไง ขอนำเสนอคนนี้แล้วกันครับ น้องกาย รัชชานนท์นะ เพราะเป็นคนเดียวที่นึกออก อิอิ
ต้องขอออกตัวไว้ก่อนว่าตอนต่อๆจากนี้อาจมีการพาดพิงถึงบุคคลสำคัญบางท่าน
แต่ทั้งหมดก็เป็นเพียงแค่เรื่องสมมตินะคร้าบ มิได้เป็นเรื่องจริงแต่อย่างใด
และทั้งหมดเติมแต่งขึ้นเพื่อความสมจริงของเนื้อเรื่องเพียงเท่านั้นจริงๆ
มิได้มีเจตนาจะล่วงเกินต่อบุคคลและสถาบันใดๆทั้งสิ้น
อิอิ ก็เค้ากลัวโดนฟ้องอ่ะ :sad4:
ตอนที่15
*******************************
บ่ายสามกว่าแล้ว จากที่มินบอกผมว่าจะบริการพิเศษให้ ตอนนี้ผมก็มานั่งรออยู่ในห้องน้ำเรียบร้อยครับ แล้วน้องก็ตามเข้ามา
" ถอดเสื้อออกก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมจะสระผมให้เองนะ"
" ถอดหมดได้ป่าว จะได้อาบน้ำไปทีเดียวเลย" ผมบอกแล้วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยจนมินอายม้วนไปอีก
" บ้าอ่ะ พี่... น่าเกลียด ไม่ต้องเลยนะ ใส่บ๊อกเซอร์เอาก็ได้ แต่ห้ามถอดหมดนะ"
" ฮ่าๆ น่าเกลียดตรงไหนพี่ออกจะหุ่นดี เท่ซะขนาดนี้อ่ะ" ผมบอกแล้วก็รีบถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่บ๊อกเซอร์ แล้วพอผมเอามือจับขอบบ๊อกเซอร์เท่านั้นแหละ มินก็รีบร้องออกมาเลย
" พอแล้ว... พี่อ่า... ชอบแกล้งจังนะ เดี๋ยวไม่ทำให้เลย" มินบอกน้ำเสียงงอนๆ
" จ้าๆ ยอมแล้ว งั้นเริ่มเลยนะ พี่นั่งตรงนี้ละกัน" ผมบอกแล้วก็ลงไปนั่งในอ่างอาบน้ำเลยแล้วก็เอนหลังไปพิงที่ขอบซึ่งหัวผมมันจะโผล่พ้นขอบอ่างออกไปพอดี
" อ้ะ... ลงมือได้เลยครับ"
" อืม.. ยังงี้ก็ดีครับ ผมจะได้สระได้สะดวกๆ พี่หลับตาก่อนนะ" น้องบอกแล้วก็เอาน้ำมาฉีดราดให้ผมเปียกจากนั้นก็เริ่มต้นสระผม
" โห... สบายจังอ่ะ สบายกว่าไปให้ที่ร้านสระอีกอ่ะ ทำไมนวดผมเก่งจังครับ"
" อิอิ ก็เห็นพี่ที่ร้านเค้าทำอ่ะพี่ เค้าบอกว่านวดวนๆยังงี้นะ" ผมก็มัวฟังเพลินเพราะน้องมันนวดซะสบายจริงๆอ่ะ
" หัวพี่ทุยๆดีอ่ะ ตัดผมสั้นๆก็ดูดีนะครับ หัวดูสวยแบบนี้"
" อ่ะ... แน่นอนครับคนหัวทุยเป็นคนฉลาดด้วยนะ โบราณเค้าว่างั้น"
" อย่าเชื่อโบราณมากนักเลยพี่ เชื่อโบราณจะบานบุรีนะ อิอิ"
" แหม... มันก็ต้องมีบ้าง โบราณเค้าว่าไว้มันก็ถูกของเค้าไงครับ จริงมั๊ย" ผมบอกแล้วก็ยิ้ม
แน่อ่ะดิ แต่ผมจะเชื่อเฉพาะที่ไอ้ที่มันดีๆเข้าตัวนะ ไอ้ที่เค้าว่ามันไม่ดีอย่างเช่น คนที่มีคิ้วลักษณะแบบผมเป็นคนเจ้าชู้เนี่ย ผมจะบอกว่าอย่าเชื่อโบราณ ฮ่าๆ ผมฉลาดป่ะ เห็นมั๊ยครับคนหัวทุยแบบผมฉลาดเหมือนที่โบราณบอกจริงๆ
" อุ๊ย... พี่... ทำไมมีรอยแผลเป็นอยู่ตรงนี้ด้วยครับ เอ๊ะ... นี่ก็ด้วย" มินเอ่ยด้วยความแปลกใจ
" อ๋อ... อันนั้นน่ะเหรอ ก็พี่เป็นไอ้ขวัญไงเลยมีรอย " แผลเก่า " อ่ะครับ อย่าแปลกใจเลยจ้ะน้องเรียม" เสี่ยวไปป่าววะมุขนี้ เหอๆ
" บ้าอ่ะพี่... เล่นมุขอีกละ มุขอะไรก็ไม่รู้ด้วย ฝืดมาก" มินขำมุขผมแล้วก็ตีไหล่ผมเบาๆไปทีนึง ผมก็หัวเราะ
" เอาดีๆสิครับ ตกลงว่าพี่ไปโดนอะไรมาเหรอ"
" อืม... ก็ไม่มีอะไร เมื่อก่อนพี่มีเรื่องกับคนอื่นน่ะ อันนี้โดนขวดเหล้าฟาด อีกอันนี่โดนไม้ฟาดน่ะ" ผมบอกแล้วก็ชี้แผลให้น้องดู เพราะเมื่อก่อนผมก็เปรี้ยวมากจริงๆ ไปผับทีไรเป็นเรื่องตลอด ไม่ดีนะครับ ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง
" หา... แล้วไปมีเรื่องกันยังไงอ่า นี่แสดงว่าเกเรมากเลยใช่มั๊ยครับเนี่ย เมื่อก่อนน่ะ"
" ก็แหม... นิดหน่อยครับ แต่ตอนนี้เป็นเด็กดีแล้วน๊า" ผมว่าแล้วก็หันไปกระพริบตาปิ๊งๆให้น้อง
" หึๆ ควรจะเชื่อดีมั๊ยเนี่ย อืม... เดี๋ยวหลับตาอีกทีนะครับ ผมจะเอาน้ำล้างฟองออก" มินบอกแล้วก็เอาฝักบัวฉีดน้ำล้างให้ผม
" อืม... สบายจังเลยครับ วันหลังสระให้พี่อีกนะ ติดใจแล้วอ่ะ" ผมบอกยิ้มๆ แล้วน้องก็เอาผ้ามาเช็ดหัวให้ ผมก็ลุกขึ้นมานั่งที่ขอบอ่างให้น้องก็เช็ดหัวผมต่อ ผมเลยนั่งมองหน้าน้องเพลิน
" สระให้บ่อยๆก็ได้ครับ แต่ต้องทำตัวดีๆห้ามเกเรอีกนะครับ"
" อิอิ คร้าบ... พี่เป็นเด็กดีแล้วจริงๆนะ" ผมบอกแล้วก็รั้งตัวน้องให้มานั่งบนตักผมแล้วก็กอดเอวไว้ทั้งที่น้องก็ยังเช็ดหัวให้ผมอยู่
" ไม่รู้อ่ะ ต้องรอดูความประพฤติก่อนครับ อือ... อย่าเพิ่งสิครับ ยังเช็ดไม่เสร็จเลย" น้องบอกเพราะผมเอาหน้าไปซะใกล้เลย เฮ้อ... ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารักอ่ะ เมียใครว้า... อิอิ
" อืม... งั้นเดี๋ยวผมจะนวดไหล่กับต้นคอให้นะครับ แม่ผมเคยบอกว่านวดแล้วมันจะช่วยให้คลายเครียดได้ เดี๋ยวพี่ไปนั่งที่โซฟาก็ได้ครับ" มินบอก ผมจึงเดินออกไปนั่งพิงกับที่เท้าแขนของโซฟาแล้วเหยียดขาไปบนเบาะ
" อ้าว... แล้วมินนวดแบบนี้ได้เหรอครับ เค้าเรียกอะไรอ่ะ จับเส้น เหรอ"
" ไม่ถึงขนาดนั้นอ่ะพี่ ผมไม่ได้เรียนมาขนาดนั้น แม่แค่สอนนวดผ่อนคลายให้เฉยๆน่ะ"
" ก็คงไม่เป็นอันตรายอะไรใช่ป่ะ เดี๋ยวเกิดจับผิดเส้นขึ้นมาแล้วช่วงล่างพี่ใช้การไม่ได้อีกเลยจะทำไงครับ" ผมบอกแล้วก็หันไปยิ้มๆ มินก็ทำหน้าย่นให้
" อือ... พี่อ่ะ ชอบพูดงี้ทุกทีเลย น่าเกลียด... เดี๋ยวก็ทำให้ใช้การไม่ได้จริงๆซะหรอก"
" เฮ้ย... ไม่เอานา ขืนถ้าเป็นงั้นจริงๆก็แย่เลยดิครับ มินไม่กลัวเหรอ"
" แล้วทำไมมินต้องกลัวด้วย ฮึ..."
" ก็... มินไม่กลัวว่าพี่จะ... ทำบางอย่างกับมินไม่ได้เหรอ.... หึๆ" ผมว่าแล้วก็แกล้งหัวเราะอย่างมีเลศนัยอีก แกล้งน้องยังงี้นี่มันสนุกจริงๆนะครับ
" นี่แน่ะ... ชีกอดีนัก เดี๋ยวนวดให้ใช้การไม่ได้จริงๆเลยดีมั๊ย" น้องบอกแล้วก็ตีเพี๊ยะที่ไหล่ผมอีก
" อูย... ตีพี่ทำไมอ่า พี่แค่บอกว่าทำบางอย่างหมายถึง พาไปไหนด้วยกัน เดินเที่ยวด้วยกันยังงี้ตะหาก คิดไปถึงไหนครับเนี่ย" ผมแกล้งแถต่อ
" ก็ชอบพูดอย่างนี้อ่ะ สองแง่สามง่ามนักคนชีกอ ต้องนวดให้พิการช่วงล่างไปเลยจริงๆ จะได้เลิกชีกอ นี่ๆๆ" มินบอกแล้วก็แกล้งกดบีบที่ไหล่ผมซะแรง เล่นเอาผมต้องดิ้นไปมาทุรนทุรายอยู่บนโซฟา
" โอ๊ยๆๆ เจ็บๆๆ อาา... มิน พี่เจ็บอ่าครับ อูย....ย" ผมบอกมินแล้วก็เอามือกุมที่ไหล่ไว้
" อ๊ะ... พี่เป็นไงครับ ผมบีบแรงไปจริงๆเหรอ ขอโทษนะครับ" น้องร้องออกมาอย่างตกใจแล้วรีบจะมาประคองผม ผมเลยได้จังหวะดึงตัวน้องล้มลงมาบนตัวผมแล้วกอดไว้ จนมินทำหน้าเหวอไปเลย
" นี่แน่... โหดร้ายกับพี่เหรอ หึๆ" ผมยิ้มให้หน้าสวยๆที่ตอนนี้อยู่ห่างจากหน้าผมแค่คืบนึง แต่น้องก็เริ่มทำหน้างอนๆซะแล้ว
" เอ๊ะ... พี่อ่า แกล้งผมอีกแล้วนะ ผู้ชายอะไรร้อยเล่ห์มารยาจริงๆเลยอ่ะ มีกี่ร้อยเล่มเกวียนกันแน่เนี่ย" เหอๆ ว่าผมได้อีก แต่ว่ามันใช้กับผู้หญิงไม่ใช่เหรอครับ ที่รัก ไอ้มารยาร้อยเล่มเกวียนเนี่ย อิอิ
" อิอิ... ป่าวซะหน่อยนะครับ ไม่ได้มารยาเลย ที่ทำนี่ทำจากใจจริงๆนะเนี่ย"
" ฮึ... แสดงว่าในใจนี่คิดหื่นๆตลอดเวลาใช่มั๊ย เบื่อจริงๆผู้ชายชีกออ่ะ ไม่นวดแล้วดีกว่า" อ้าว.. เข้าตัวเลยกู เหอๆ
" โธ่... อย่าเพิ่งงอนสิคร้าบคนดี อ่ะๆ พี่ไม่แกล้งละ นวดต่อๆ" ผมบอกแล้วก็คลายอ้อมกอดออกให้น้องลุกขึ้น มินเลยเดินไปจับไหล่ผมเพื่อเตรียมตัวนวดให้
" ห้ามขยับเลยนะ ไม่งั้นจะจับเส้นให้พิการจริงๆด้วย" น้องขู่ผมแล้วก็เริ่มบีบที่ไหล่ผมทั้งสองข้างไล่ไปช้าๆ
" โห... ทำไมใจร้ายจังอ่า จะทำกับพี่ได้ลงคอเหรอ หือ...."
" ไม่รู้แหละ อยู่เฉยๆเลยด้วย ห้ามกระดุกกระดิกใดๆทั้งสิ้น"
" โห... นี่ห้ามหายใจด้วยเลยดีมั๊ย" ผมแกล้งประชด
" ดี... ไม่ต้องหายใจเลยยิ่งดี จะได้ไม่ต้องขยับ" นั่น... ใจร้ายจริงๆ อิอิ
" หูย... ทำไมหมอนวดคนนี้ใจร้ายจังอ่า หายใจก็ไม่ได้"
" ก็คนถูกนวดชอบชีกอนี่ ก็ต้องโดนแบบนี้แหละ"
" อ่ะๆ ไม่ชีกอแล้วคร้าบ อยู่นิ่งๆละ อิอิ" ผมบอกแล้วก็นั่งพิงต่ออย่างสบายอารมณ์ ก็แปลกดีครับที่มินนวดแล้วผมรู้สึกสบายขึ้นได้จริงๆ เหมือนกะน้องรู้จังหวะว่าต้องนวดเบาหนักแค่ไหนยังไงบ้าง
ยิ่งตอนนี้มินนวดไล่มาที่ข้างขมับสองข้างของผม ยิ่งทำให้รู้สึกตัวเบาไปเลยครับ โห... นี่ผมรู้สึกยังกะมีพนักงานนวดจากสปาหรูๆมานวดให้เลยนะเนี่ย
" อืม... มินนวดเก่งจัง สบายมากเลย เหมือนกะพนักงานจากสปามาเองเลยนะ เก่งจังครับ"
" ก็แม่สอนน่ะครับ"
" อ้าว... แล้วแม่ก็เรียนมาจากยายเราอีกทีเหรอครับ"
" ครับผม แม่เล่าว่า คุณยายทวดเรียนรู้วิชาตำรับอาหารชาววังกับวิชาปรุงยาและนวดแผนโบราณมาจากในวังนะครับ แล้วก็สืบทอดต่อๆกันมา"
" อ๊ะ... ดีจัง อย่างนี้มินก็ได้รับสืบทอดมาเยอะเลยสิครับ"
" ครับ แต่แม่จะสอนวิชาอาหารให้ผมเป็นส่วนใหญ่น่ะครับ ก็เป็นพวกอาหารชาววังสูตรโบราณที่เดี๋ยวนี้จะไม่ค่อยมีแล้ว มินก็ชอบนะครับ มันน่าสนใจดีน่ะ"
" เอ... เดี๋ยวนะ มินบอกว่าเมื่อก่อนคุณยายทวดเคยอยู่ในวังเลยเหรอ แล้วสมัยนั้นคุณยายทวดท่านทำงานในโรงครัวของวังเหรอครับ" ผมถามอย่างรู้สึกตื่นเต้น เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นคุณยายทวดของมินนี่แหละ คือชาววังตัวจริงเสียงจริงเลยนะ
" ครับ เห็นแม่บอกว่าคุณแม่ของคุณยายทวดท่านได้พาเข้าไปถวายตัวในวัง หม่อมท่านที่เป็นพระสนมเลยให้คุณยายทวดไปเรียนรู้งานที่โรงครัวจนได้วิชาอาหารไทยรวมทั้งเรื่องยาสมุนไพรกับการนวดแผนโบราณมาด้วยครับ อีกอย่างนึงคุณยายทวดท่านเก่งมากเรียนรู้งานจนเป็นที่พอใจของหม่อมท่าน เลยได้รับความไว้วางใจให้ถวายงานมาตลอดเลยครับ" มินเล่าอย่างภูมิใจ แต่ผมดิยังคงอึ้งอยู่ เพราะไม่นึกว่าไอ้ที่เค้าว่าชาววังน่ะ เมื่อก่อนผมเคยคิดว่าเป็นเรื่องไกลตัวแท้ๆ
แต่ตอนนี้คนที่สืบเชื้อสายจากชาววังตัวจริงก็มานั่งอยู่ใกล้ๆผมนี่แล้ว ยิ่งทำให้ผมนึกไปถึงนามสกุลของน้องมินที่บอกผมในตอนนั้น ซึ่งผมเคยรู้สึกว่ามันคุ้นๆหูผมอยู่
" งั้นนามสกุลของมินเนี่ย ก็เป็นนามสกุลคุณแม่เหรอครับ พี่คุ้นมากอยู่นะ"
" อ๋อ... ครับ หม่อมท่านเป็นคนประทานให้ตอนที่คุณยายกับคุณปู่ทวดท่านออกเรือนไปครับ ผมถึงได้ภูมิใจนะพี่ที่เราได้ใช้นามสกุลที่มีเกียรติอย่างนี้"
" ว่าแล้ว... นามสกุลนี้พี่เคยได้ยินจริงๆด้วย เพียงแต่จำที่มาไม่ค่อยได้แล้ว ก็คิดว่าคงเกี่ยวกับวงการอาหารนี่แหละครับ อืม... งั้นไว้ค่อยไปค้นข้อมูลอีกทีแล้วกัน" ผมสรุป แต่มินยังทำหน้าสงสัย
" เหรอครับ ถ้างั้นพี่ลองค้นหาให้หน่อยสิครับว่าเคยได้ยินจากที่ไหน แล้วผมจะลองกลับไปถามแม่อีกว่าเรายังมีญาติที่ไหนอีกมั๊ย ผมก็อยากรู้เหมือนกันนะครับ"
" ได้ครับ แล้วค่อยไปลองหากันดูนะ งั้นพรุ่งนี้พี่ยังได้หยุดอีกวันเราไปรับแม่มาที่นี่ด้วยกันนะครับมิน" ผมบอกกำหนดการ
" ครับพี่ แม่คงรออยู่แล้ว งั้นไปกันพรุ่งนี้ก็ดีครับ"
พอดีกับที่มีเสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมก็รีบหยิบมาดู
" เออ... ว่าไงวะ แมน"
" เฮ้ย... พี่ ไอ้มินมันหายไปไหนก็ไม่รู้ครับ เก็บเสื้อผ้ากับกระเป๋าไปด้วยอ่ะ แม่งไปไหนก็ไม่บอกเลย หรือมันจะหนีไปอยู่ที่อื่นแล้ว ทำไงดีอ่ะพี่" ไอ้แมนโวยวายแล้วใส่เป็นชุดเลยครับ ผมเองก็ดันลืมโทรบอกมันเลยว่ะ เหอๆ มัวแต่ลั้ลลากับน้องเพลินเลย
" เออๆ ใจเย็นก่อนมึง ไม่ต้องห่วงมินอยู่กะกูเอง กูพากลับมาที่คอนโดแล้วเว้ย"
" เฮ้ย... จริงเหรอพี่ อ้าว... ดีกันแล้วเหรอ โธ่... ผมก็นึกว่ามันหนีไปไหน โทรไปก็ไม่ติด แล้วไม่มีใครคิดจะบอกผมก่อนเลยเหรอเนี่ย" มันบ่น ผมเลยหัวเราะมัน
" ฮะๆ เออ... โทษทีเว้ย กูลืมมึงไปเลยว่ะ"
" อืม... งั้นก็ดีใจด้วยพี่ แต่เฮ้ย... พี่" อยู่มันก็ร้องขึ้นมาเสียงหลงเลยครับ
" อะไรของมึงวะ อยู่ๆก็เสียงดังขึ้นมาได้"
" พี่ง้อน้องผมได้แล้วใช่ป่ะ แล้วนี่พี่... เอ่อ... นี่...พี่จิ้มมันไปแล้วยังเนี่ย" มันเอ่ยถามผมซะเสียงเบาเลย แต่พอฟังมันแล้วผมงี้ระเบิดหัวเราะออกมาลั่นเลย
" อ่ะ... ก๊ากๆๆ โอ๊ย... ไอ่บ้า กูก็นึกว่าอะไร ยังโว้ย ห่า... นี่มึงเห็นกูหื่นมากมายยังงั้นเลยเหรอวะ ห๊ะ" พอผมพูดไปมินก็หันมาทำหน้าแดงแล้วหลบตาไปอย่างเขินๆน่ะครับ น้องคงเดาเอาว่าผมพูดเรื่องนี้กับไอ้แมนอยู่แหละ
" อ่าว... ก็ผมไม่รู้นี่ นึกว่าพี่จะแบบว่าลงเอยกันเข้าใจกันแล้วก็ต้องหวานซึ้งมากจนมีไรกันซะเลยไงอ่ะ แฮะๆ"
" โห... ไอ้บ้า มึงดูหนังฝรั่งมากไปมั๊ง กูไม่ไวขนาดนั้นหรอกนะเว้ย คิดได้นะมึง ฮ่าๆ" ผมยังคงขำไปกะมัน
" แฮะๆ ผมคงคิดมากไปเองอ่ะ เอ้อ... งั้นยังงี้มันน่าฉลองนะพี่ ไหนๆก็แฮบปี้เอนดิ้งกันแล้ว"
" ได้ๆ เออ... ไปกินที่ไหนดี เอ้อ... ไม่ต้องอ่ะ มาแดกกันที่คอนโดกูเลยดีกว่า ง่ายๆทำหมูกะทะกันเองเลย เดี๋ยวกูไปช๊อปของกันก่อนนะ มึงก็มาหากูเลยละกันที่ฟู้ดแลนด์สีลมนะ ไปเจอกันเลยง่ายๆดี" ผมนัดแนะให้มันมาเจอกัน มันก็ตกลง
จากนั้นผมก็แต่งตัวแล้วขับรถออกไปฟู้ดแลนด์กับมิน ก็ไปเลือกซื้อของกันกระหนุงกระหนิงอยู่สองคนครับ ซึ่งผมแฮบปี้ว่ะ อิอิ เหมือนคู่แต่งงานใหม่เลยอ่ะ
น้องมินเลือกซื้อของได้ฉลาดดีมาก ทั้งเลือกของสดของแห้งได้ตามหลักการ ของไหนสดไม่สดน้องก็ดูเป็นหมด ผมงี้ซึ้งเลย แม่เค้าสอนมาดีจริงอ่ะ
แต่ตอนที่ผมกำลังเพลินกับน้องอยู่นั่นเอง ผมกลับรู้สึกว่ากำลังถูกมองอยู่โดยใครบางคนที่ยืนลับล่อๆอยู่แถวแคชเชียร์ แต่พอมองไปอีกทีก็ไม่เห็นใครแล้ว
" เป็นไรไปเหรอครับ มองอะไรอยู่เหรอ" มินถามแล้วก็มองตามผมไป
" อ่อ... เปล่าๆไม่มีอะไรครับ ดูของกันต่อนะ ขาดอะไรอีกมั่งเอ่ย" ผมบอกแล้วก็เลือกของกับน้องกันต่อ ตอนนั้นก็คิดว่าอาจจะคิดมากไปเองมั๊ง ใครอาจจะคิดว่าผมเป็นไอ้ป้างอีกก็ได้เลยมามองผมอย่างนั้น คงไม่มีอะไร
" พี่ๆ ทางนี้ๆ" ไอ้แมนที่ยืนอยู่หน้าฟู้ดแลนด์กวักมือเรียกผม
" โห... ซื้อเยอะเลยพี่ มาผมช่วยถือ" มันอาสา
" เออ... ดีๆ เดี๋ยวเบียร์ไปซื้อเอาเซเว่นแถวคอนโดแล้วกันว่ะ ไปเหอะ"
จากนั้นผมก็ขับรถกลับมาแวะซื้อเบียร์ที่เซเว่นกัน ไอ้แมนยิ้มร่าเลยครับ ของโปรดล่ะสิมึง ก็ซื้อไปหลายขวดอยู่ ส่วนมินก็ซื้อขนมกับน้ำผลไม้ไปด้วย
" หูย... ซื้อเบียร์ไปตั้งเยอะเดี๋ยวก็เมากันแย่อ่ะครับ" มินบ่นตอนที่เรามาจ่ายเงิน
" ไม่หรอกน่า คงไม่ได้กินทั้งหมดนี่หรอกครับ" ผมแก้ตัว
" มึงไม่ต้องห่วงน่ะ พวกกูอ่ะคอแข็งพอหรอกเว้ย ฮ่าๆ" ไอ้แมนเสริมขึ้นมา
" คอยดู... ถ้าเมาจะปล่อยให้นอนอยู่ตรงนั้นเลยนะ" อิอิ โหดร้ายอีกแล้วนะ ที่รัก
" น่า... นานๆทีนะ ไม่เมามากหรอกคร้าบ" ผมบอก จากนั้นเราก็รีบกลับขึ้นมาบนห้องกันครับ ผมกะมินเอาของเข้าครัวไปแล้วก็เริ่มบรรเลงตระเตรียมข้าวของที่ซื้อมาทันที ส่วนไอ้แมนน่ะเหรอครับ โน่นเลย มันไปมัวเดินชมบริเวณห้องของผมเพลินเลยครับ แล้วก็ไปหยุดยืนชมวิวอยู่ตรงหน้าต่างระเบียงฝั่งแม่น้ำนั่นแหละครับ
" โห... พี่ โค-ตะ-ระ เจ๋งครับ ห้องชุดของพี่นี่สุดยอดอ่ะ วิวแจ่มมากจริงๆ เห็นโค้งน้ำเจ้าพระยามุมสวยสุดๆ ผมไม่กล้าถามเลยว่าทั้งหมดนี่ราคาเท่าไหร่อ่ะ"
" เออ... มึงไม่ถามก็ดีแล้ว เพราะห้องนี้มันไม่ใช่ของกูซะหน่อย ฮ่าๆ"
" อ้าว... แล้วของใครอ่าพี่" มันถามหน้าเหวอๆไป
" โน่น... ของพี่กูเว้ย ตอนนี้เค้าอยู่เมืองนอกว่ะ ว่าแต่เฮ้ย... ไอ้คุณชาย นี่มึงจะรอแดกอย่างเดียวเลยเหรอวะ มาช่วยก่อนเด๊ะ" ผมแกล้งด่ามัน มันก็ทำหน้าแหยๆ แล้วรีบเดินมาหาผม
" แฮ่ะๆ มาละคร้าบ จะให้ผมช่วยอะไรก็บัญชามาได้เลยครับผม"
" ไปช่วยน้องมึงก็ได้ กูจะหั่นผัก แต่... เออ... ใช่ แม่เค้าก็สืบทอดวิชาอาหารให้มึงด้วยไม่ใช่เหรอวะ ไหนแสดงฝีมือให้กูชมเป็นบุญหน่อยดิ๊" ผมนึกขึ้นมาได้ว่าแม่ก็คงสอนทั้งมันและมินไปด้วยกันเลยมั๊ง
" ง่า... ผมอ่ะเหรอพี่ ผมไม่ค่อยได้เรื่องหรอก ไม่ค่อยถนัดด้านนี้อ่ะ ต้องไอ้มินมันโน่น ศิษย์เอกของแม่เค้า นั่นน่ะแม่เค้าถ่ายทอดวิชาให้มันจนหมดแล้วมั๊ง" มันบอกแล้วก็บุ้ยปากไปที่มิน
" ก็ตัวเองไม่ใส่ใจจะเรียนจะจำเองนี่นา แม่เค้าก็สอนจนปากเปียกปากแฉะอยู่ สนใจซะที่ไหนล่ะ"
" อุวะ.. มึงนี่ ก็ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรนี่หว่า เห็นแต่ว่ามันน่าจะเป็นงานผู้หญิงเลยไม่สนใจ ใครจะไปคิดวะ ว่ามันก็น่าสนใจเหมือนกัน แถมถ้าได้เป็นเชฟ แม่งก็เงินดีอีกตะหาก" มันบ่น
" หึๆ... แล้วเป็นไงล่ะมึง งั้นต่อไปก็ต้องให้มินมันสอนมึงแล้วมั๊ง ฮ่าๆ" ผมหัวเราะมัน
" สงสัยคงจริงว่ะพี่ เหอๆ ก็คิดอยู่ถ้าสักวันได้เรียนต่อสายนี้นะ จะตั้งใจเรียนล่ะ เอาให้เป็นเชฟให้ได้เลย" มันบอก ซึ่งผมดูท่าทางมันแล้วผมเชื่อนะว่ามันจะตั้งใจจริง เพราะดูสายตามันนั่น แค่นั้นก็ยืนยันความตั้งใจของมันได้เป็นอย่างดีแล้ว
จากนั้นมันก็มาช่วยหั่นผักหั่นเนื้อกันไป ซึ่งผมก็พอใจท่าทางหน่วยก้านมันอยู่นะ เพราะมันทำอะไรดูคล่องแคล่วดีมากๆ สมกับที่แม่มันได้สอนๆมาบ้างแล้ว แม้ที่ผ่านมามันอาจจะไม่ได้ตั้งใจมากก็เหอะ
-
-
และแล้วหมูกะทะที่แสนน่ากินก็ได้ถูกตระเตรียมจนเรียบร้อยครับ แต่ผมตัดสินใจให้ออกไปนั่งกินกันที่ระเบียงซะ ควันมันจะได้ไม่อบอยู่ในห้องน่ะ ซึ่งก็เป็นที่เอนจอยของน้องๆเป็นอย่างมากครับ
" ฮ่า.....ห์ สุดยอดว่ะพี่ บรรยากาศยังงี้ วิวสวยๆอย่างนี้ นั่งจิบเบียร์บางๆ เฮ้อ... สวรรค์ชัดๆ" ไอ้แมนสาธยายความรู้สึกแล้วก็นั่งเหยียดยาวอย่างสบาย แหม... ดื่มด่ำบรรยากาศจังนะมึง
" เออ... ชอบก็ดีแล้ว แต่.. นี่กูหมั่นไส้มึงจังว่ะ วางท่าซะ... น่าถีบฉิบหาย"
" ฮ่าๆ ก็มันสบายนี่หว่าพี่ เกิดมาไม่คิดว่าจะมีบุญมานั่งชิลอยู่บนคอนโดหรูขนาดนี้เลยอ่ะ เคยอิจฉาคนรวยๆเค้า แล้วก็นึกไม่ออกเลยว่ามันจะสบายขนาดไหนถ้าเกิดเป็นคนรวยๆอ่ะนะ" มันบอกแล้วก็ยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดีสุดๆ แต่คำพูดมันกลับทำให้ผมรู้สึกสะท้อนใจบางอย่างนะ
จะว่าไปแล้วพวกมันก็ไม่น่าต้องมาใช้ชีวิตลำเค็ญอยู่อย่างนี้เลย เพราะปู่กับย่าของมันน่ะรวยซะขนาดนั้น ลองถ้าได้เป็นเจ้าของฟาร์มตั้งหลายแห่งเนี่ยไม่ต้องพูดถึงแล้วครับ โคตรรวยมหาศาลแล้วนั่น แต่เค้าก็ไม่น่าตัดหลานที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขแท้ๆตั้งสองคนได้ลงคออย่างนี้เลย ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ จะทิฐิไปถึงไหนวะ แค่ไม่ชอบแม่พวกมันเนี่ยนะ
พอพูดถึงญาติมันแล้วผมก็แค้นแทนพวกมันอีก ดีแต่แย่งชิงกันดีนักไอ้สมบัติอ่ะ ตายไปพวกมึงเอาไปได้มั่งมั๊ยวะ แล้วนี่มันก็ไม่ใช่คนอื่น มันก็หลานพวกมึงแท้ๆนะ จะแบ่งให้มันสักนิดสักหน่อยก็ไม่มี น้ำใจคนเรานี่นะ ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าคนเป็นญาติกันมันจะเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้เลย
" งั้นมึงย้ายจากหอมาอยู่ห้องกะกูเลยดิ ดีมั๊ยวะ จะได้ไม่ต้องเปลืองค่าหออีก มาอยู่ห้องกับมินมันก็ได้" อยู่ๆผมก็ยื่นข้อเสนอให้มันซะยังงั้นจนมันตกตะลึงตาเบิกโพลงเลย ส่วนมินก็หันมามองหน้าผมนิ่งๆ
" เฮ่ย... พี่ ผมว่ามันคงไม่ดีหรอกครับ ผมเกรงใจพี่อ่ะ ให้ผมอยู่นู่นอ่ะดีแล้ว อย่าต้องรบกวนพี่ขนาดนั้นเลยครับ" มันปฏิเสธผมทันที
" ก็กูเคยบอกแล้ว มึงก็น้องกูนะเว้ย กูไม่เห็นมึงเป็นคนอื่นหรอก ไม่ต้องมาเกรงใจอะไรกูแล้ว เรื่องแค่นี้กูจัดการให้มึงได้สบายไม่เดือดร้อนอะไรเลย ไม่รู้เด่ะ กูอยากให้มึงกับน้องมึงได้รับอะไรที่มันดีๆซะมั่งว่ะ เพราะพวกมึงสมควรได้รับ.... ก็เท่านั้นเอง อย่าคิดมากเลยนะ" ผมอธิบาย
" อืม... ก็นั่นแหละพี่ ผมอ่ะโคตรดีใจเลยนะที่พี่รักพวกเรา แต่ถ้าต้องถึงขนาดนั้นผมคงรับไม่ไหวหรอก มันคงมากเกินไปสำหรับผมจริงๆพี่" มันก็ยังคงยืนยันความคิดเดิมของมัน
และนั่นยิ่งทำให้ผมได้รู้เลยว่า เด็กสองคนนี้มันเป็นคนใช้ได้จริงๆ นี่ถ้าเป็นเด็กอื่นน่ะเหรอ รับรองว่ามันจะรีบกลับไปเก็บข้าวของมาอยู่กับผมแล้วล่ะ ใครมันจะไม่ชอบล่ะได้อยู่สบายขนาดนี้
แต่ไอ้แมนมันกลับเลือกที่จะอยู่ที่เดิมมากกว่าเพียงเพราะมันคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ถูกต้องและมันควรจะทำแบบนั้น ซึ่งผมภูมิใจและดีใจมากว่ะ ที่จะได้มีน้องดีๆน่ารักแบบมันอย่างนี้ ต้องขอบคุณแม่ของมันมากๆที่อบรมสั่งสอนพวกมันมาเป็นอย่างดี
และนั่นก็อาจพูดได้ว่าเลือดดีๆในตัวของมันทำให้มันสองคนเป็นคนใฝ่ดีได้อย่างนี้ ไม่หลงไปกับอะไรๆรอบตัวจนเดินทางผิดไปซะก่อน ส่วนเรื่องนามสกุลของทั้งสองคนนี่ ผมมั่นใจมากว่าผมน่าจะเคยได้ยินจากไหนสักแห่งแน่นอน
แม้มันจะยังคงเป็นปริศนาอยู่ในตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ผมจะต้องสืบรู้ให้ได้เลยว่านามสกุลนี้ของน้องมันมีที่มาที่ไปยังไงแน่
-
-
หลังจากกินกันไปจนเพลิน ตอนนี้เบียร์หมดไปห้าหกขวดละครับพี่น้อง ไอ้แมนก็ได้ที่แล้ว แมร่ง... กินเก่งฉิบ เด็กอะไรวะ ส่วนผมก็กึ่มๆเต็มที นี่ก็นั่งมองมินตาเยิ้มอยู่เลยครับ
" หือ... ตาแบบนี้เมาแล้วใช่มั๊ยอ่า" มินมองตาผมแล้วก็เอ่ยขึ้น หึๆ ที่รักผมรู้ทัน
" อ่า... ใครว่าล่ะ โน่น.. ไอ้แมนอ่ะเมาแล้ว คอพับเลยเห็นป่ะ" ผมบอกแล้วก็ชี้ไปที่ไอ้แมนที่นั่งคอพับไปแล้ว
" โห่... เพ่ อย่ามาวัยรุ่นเซ็ง มาวที่หนาย เอิ๊ก... ไม่มาวซะหน่อย" เออ... มึงไม่เมาเลยครับ ลิ้นรัวเลย
" อ่ะคร้าบ... พ่อคนคอทองแดง แน่จริงแดกอีกดิมา.. ชนๆ เว้ย" ผมแกล้งให้มันกินอีก มันก็รีบมาชนแก้วผมทันที นั่นแหละมึงกินๆเข้าไปซะจะได้หลับสบาย...............
.............แล้วไม่ต้องตื่นมากวนตอนกูจะจู๋จี๋กะน้องมึงนะ ฮ่าๆๆๆ
********************************
-
พี่เป้งออกแนวรั่ว 555+
-
ตั้งใจมอมพี่เพราะจะเคลมน้องนี่เอง5555
-
0^0
น่าร้ากกกกกกกก
-
o13 o13พี่ชายใครเนี่ยเก่งจริงๆ o13 o13
-
น้องมิน แม่ศรีเรือนสุดๆ น่าอิจฉาเป้งจริง
เอ...ดูท่าจะยังไม่จบบริบูรณ์หรอกใช่ปะคะน้องน็อต
เพราะไอ้คนที่แอบมองลับๆล่อๆ ตอนเป้งกะมินซื้อของน่ะ
ยังไม่คลี่คลายนี่ ว่าเป็นไผ มาดีมาร้ายอย่างไร เขียนต่อโล้ด ยิ่งอ่านยิ่งหนุกอ่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:-[มินช่างเป็นแม่บ้านแม่เรือน น่ารักจริงๆเลย ปลื้มมินค่ะ
-
เป้งกะมินก็หวานกันซะ
รอ คิม กะ บอล !!
-
ฮ่าๆ นั่นไงออกลายซะแล้ว
กะจะให้แมนเมาหลับไม่รู้เรื่องอ่ะดิ๊
แกจะได้เรอะไอ้เป้ง ขอให้ชวดทีเถอะ
แผนมากนักนะ
-
มิน
แม่ศรีเรือนมากอะ..
:-[
-
ใครแอบมอง จะมีดาวร้ายมั้ยนะเรื่องนี้ไม่เอาน๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มินเป็นแม่ศรีเรือนที่สุด
:กอด1: :กอด1:พี่น็อต
พี่น็อตก้อเก่งที่สุดเลยครับ :L1: :L1: :L1:
-
พี่เป้งไม่ต้องมอมเหล้าพี่เมียหรอก
ยังไงแมนก็แทบจะถวายน้องมินให้เป็นภรรเมียอยู่แล้ว
-
น๊อกกันหมดด
เอิ้กๆ
-
:-[
หวังว่าไม่มีงานเข้า
+1
-
มอมเบียร์พี่แมนหวังจะเผด็จศึกน้องมินเลยเหรอพี่เป้ง
-
แรกๆๆเมือนจะดราม่า
มาถึงขั้นนี้ พระเอกเรา รั่วจริงๆๆด้วย
รั่วดีกว่าโง่เนอะ แบบว่าไม่ชอบพระเอก-นายเอกที่ดูโง่เกินไป
เครียดแทน..
วะฮ่าฮ่าๆๆๆๆๆ
จิ้มพี่อิ้กกี้ไม่ติด จิ้มพี่แทนดีกว่าเนอะ ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เสร็จ หละ ที นี้
หึ หึ
-
o13 o13พี่ชายใครเนี่ยเก่งจริงๆ o13 o13
อิอิ หมายถึงพี่เหรอ ถ้าหมายถึงพี่ก็ขอบคุณคร้าบ
เห็นมีคุณbadcow มาทวงต้นฉบับบอลกะคิมด้วย อิอิ ก็คงต้องรออีกหน่อยนะคร้าบ
ผมยังไม่มีเวลาเลยจริงๆ ขนาดว่าจะเขียนเรื่องนี้ต่อยังไม่ต่อยมีเวลาเลย คงต้องรบกวนให้รออีกสักพักใหญ่ๆก่อนนะ
ส่วนเพื่อนๆพี่ๆที่มาติดตา่มอ่านกัน ก็รอตอนต่อไปอีกนิดนะครับ ไม่แน่วันสองวันนี้จะรีบเอามาลงคร้าบ
ขอบคุณมากที่ติดตามกันอย่างเหนียวแน่นนะครับ :pig4:
-
โอเคครับ รีบปั่นสุดๆมาให้อ่านกันก่อนเลย เดี๋ยวต้องไปทำงานต่อละ
ขอบคุณทุกๆเม้นท์อีกครั้งนะครับ ต้องขออภัยที่อาจไม่ได้ตอบไปครบทุกเม้นท์เพราะไม่มีเวลาแล้วววว อิอิ
ไปล่ะ ติดตามเรื่องราวกันต่อเลยคร้าบ :bye2:
ตอนที่16
******************************
ในที่สุดไอ้เวรแมนมันก็หมดฤทธิ์ฟุบกับโต๊ะไปเรียบร้อยครับ หึๆ หนอย... เป็นเด็กเป็นเล็กริจะมาดวลกะกูเหรอ ไม่อยากจะคุยเว้ย กูยังไม่เคยมีแพ้ใครนะเรื่องเนี้ย พวกไอ้เอ้มันก็รู้ดีว่าในกลุ่มใครคอแข็งที่สุด เพราะงั้นถ้าคิดจะมาดวลกะพี่อ่ะ ยังเร็วไปสิบปีว่ะน้อง เหอะๆ
" พี่ครับ เดี๋ยวไปนอนกันได้แล้วนะ ดึกแล้วล่ะ ผมจะเก็บของก่อน ไอ้แมน... ถ้าไม่ตื่นจะปล่อยให้นอนอยู่นี่เลยนะ เร็ว.... ลุกๆ" มินบอกแล้วหันไปเขย่าตัวไอ้แมน
" มาๆ เดี๋ยวพี่พามันไปนอนในห้องเองครับ" ผมบอกแล้วก็เดินเซๆนิดนึงไปพยุงมัน เออ... เว้ย วันนี้สงสัยจะกินมากไปหน่อยจริงๆว่ะ อิอิ ทรงตัวยากฉิบ หัวปักไปเหมือนกัน
" อือ... อะไรอ่า ผมไม่ได้มาวนะ อึ้ก...ก กินต่ออีกยังได้เลย" ยังเรื้อนได้อีกนะมึง เหอๆ
" เออ... มึงไม่เมาเลย แต่ไปนอนได้แล้ว กูง่วง วันหลังค่อยมากินต่อ ไปๆ" ผมบอกแล้วก็หิ้วปีกมันเข้าไปในห้องของมิน แล้วก็โยนมันไว้บนที่นอนนั่นแหละ แต่จะว่าไปผมก็มึนใช่ย่อยอยู่แฮะ
แต่จะยังไงก็ตามตอนนี้ผมก็ไม่มีก้างมาขวางอีกแล้ว ในเมื่อมันหลับเป็นตายไปแล้วยังงั้น ฮ่าๆๆ
พอเดินออกมาก็เห็นมินกำลังเก็บจานไปที่อ่างล้างอยู่ ผมเลยเดินเซๆจะไปช่วยเก็บโต๊ะ
" อ๊ะ... ไม่ต้องแล้วพี่ผมเก็บจะเสร็จแล้ว เหลือแค่ไปล้างน่ะ ตัวเองก็เมาเหมือนกันน่ะแหละ ไปนั่งที่โซฟาก่อนเหอะพี่"
" อารายคร้าบ... พี่ไม่ได้เมาซะหน่อย"
" ไม่เมาเหรอ แล้วทำไมเดินเซๆ" อิอิ รู้ทันเหรอ
" แค่มึนๆน่า"
" หึๆ โอเคครับ ไม่เมาก็ได้ งั้นเดี๋ยวไปอาบน้ำก่อนสิครับ จะได้นอนเลย พรุ่งนี้ต้องขับรถไปตั้งไกลนะครับ" น้องบอกกำหนดการของพรุ่งนี้ที่ผมเกือบลืมไปแล้วให้ฟัง
" อืม... จริงด้วยครับ งั้นมินก็ไปนอนเหอะ พวกนี้ไว้ล้างพรุ่งนี้ก็ได้นะ นี่ก็ดึกแล้ว"
" ก็ได้ครับ" มินบอกแล้วก็เช็ดมือกำลังจะหันหลังเดินไป แต่ผมรวบเอวกอดน้องเอาไว้จากด้านหลังซะก่อนจนเจ้าตัวสะดุ้ง
" อ๊ะ... พี่"
" หึๆ ขอกอดหน่อยนะครับ"
" อือ... พี่อ่ะ เหม็นเบียร์อ่ะครับ" ง่า... เหม็นเหรอเนี่ยเรา
" แฮะๆ โทษทีครับ แต่ว่า.... มินครับ พี่อยากขออะไรหน่อยได้มั๊ย" ผมกระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ ก็ตามสเต็ปนั่นแหละครับ
" อะไรล่ะครับ"
" ไอ้แมนมันนอนห้องมินไปแล้ว มินมานอนห้องพี่ได้มั๊ยครับ นะ...." ร่างบางๆสะดุ้งอีกครั้งแล้วรีบหันกลับมาหาผมทั้งตัวทันที
" พี่อ่ะ... จะทำงั้นได้ไงอ่ะครับ" หน้าใสๆเริ่มแดงขึ้นอีกครั้งแล้วก็หลบตาผมอย่างเขินอาย เฮ้อ... ทำไมน่ารักยังงี้ว้า
" อืม... พี่ก็ไม่รู้หรอกนะครับว่ามินพร้อมหรือยัง แต่ถ้ายังพี่ก็ไม่ฝืนหรอกครับคนดี แค่คืนนี้พี่อยากจะนอนกอดกับคนที่พี่รักให้สมใจสักคืนแค่นั้นเองครับ นะ.... " อิอิ อ้อนด้วยสเต็ปนี้ซะ
" ก็... มิน..." น้องบอกแต่ก็ยังคงหลบตาผมอยู่ ตอนนี้ใจน้องเต้นแรงมากจนผมรู้สึกได้เลย ผมเลยเชยคางน้องขึ้นมาช้าๆ แววตานั้นก็ทำให้ผมแทบละลายไปเลย จนอดใจไม่ไหวเลยประกบจูบที่ปากสวยๆนั้น
มินก็คงเคลิบเคลิ้มไปเลยบีบไหล่ผมไว้แน่นเลย แต่ตอนนี้ผมรู้สึกดีเหลือเกินจนแทบจะลอยได้อยู่แล้วยิ่งบดจูบลงไปที่ปากน้อง ผมก็ยิ่งรู้สึกถึงความหวานของจูบนั้นมากขึ้นจนไม่อยากจะหยุดเลยนะ แต่ก็ต้องหยุดนั่นแหละ เฮ้อ... เสียดายจัง
" อืม... ก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะครับ แล้วผมจะไปอาบที่ห้องผมแล้วเดี๋ยวจะตามเข้าไปที่ห้องนะครับ" น้องบอกพลางยิ้มอย่างอายๆ แล้วก็รีบหันหลังวิ่งเข้าห้องตัวเองไปเลยครับ
ตอนนี้ผมรู้สึกลั่ลล้าอย่างที่สุดรีบวิ่งเข้าห้องไปอาบน้ำทันที แถมฟอกสบู่ซะทุกส่วนกะจะให้สะอาดเอี่ยมไร้กลิ่นไม่พึงประสงค์กันไปเลย พอเสร็จก็ตบท้ายด้วยโคโลญจน์กลิ่นเท่ๆซะหน่อย แล้วก็ออกมานุ่งบ๊อกเซอร์ขาสั้นเตรียมตัวเต็มที่
นั่นเสียงเคาะประตูมาแล้วเว้ย ฮ่าๆ ผมรีบบอกให้น้องเปิดเข้ามาได้เลย น้องก็เดินเข้ามาในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดขาวบางๆ
" มาสิครับ นอนข้างๆพี่นี่แหละ" มินเลยเดินมานั่งลงที่เตียงอีกฝั่งของผมแล้วนอนลง ผมเลยขยับพลิกตัวไปหาน้อง แต่ว่าน้องมินตอนนี้ตัวแข็งไปหมดเลยครับ พอจับมือน้องก็เห็นว่ามือเย็นเฉียบเลยอ่ะ
" อืม... มินกลัวพี่เหรอครับ หือ..."
" ก็... ผม... เอ่อ.. ผมก็กลัวน่ะครับพี่" น้องพูดตรงๆ ผมก็ยิ้มแล้วโอบไหล่น้องมากอดไว้
" งั้นก็ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่บอกแล้วว่าถ้ามินยังไม่พร้อมจริงๆก็ไม่เป็นไร พี่รอได้ครับ ไม่เป็นไรนะ" ผมบอกแล้วก็จูบหน้าผากน้องเบาๆ
" พี่ครับ... ผม ผมรักพี่มากนะครับ" คราวนี้น้องบอกแล้วก็เป็นคนประกบจูบปากผมซะเองแล้ว ผมก็ได้ทีเลยสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืดบางๆนั้น ไล้ไปตามยอดอกจนน้องแอ่นตัวขึ้นรับสัมผัสของผมแล้วครางเบาๆ
แล้วผมก็ถอดเสื้อน้องออกไปพลางจูบไปทั่วทั้งซอกคอและลาดไหล่ที่ขาวนวล จนได้กลิ่นที่หอมของสบู่บางๆผสมกับกลิ่นจางๆของผิวเนียนนั้น ผิวของน้องมันช่างขาวนวลเนียนซะจริงๆครับ ยอดอกนั่นก็เป็นสีชมพูอ่อนสวยเหลือเกิน ยิ่งเห็นแบบนี้ก็ยิ่งทำให้อารมณ์ของผมเริ่มเตลิดไปซะแล้ว
" อาา...า พี่ครับ" มินยังคงครางออกมา แต่ก็ยังคงมีอาการฝืนๆอยู่บ้างอาจเพราะว่าจริงๆแล้วมินอาจจะยังไม่พร้อมจริงๆก็ได้
และฉับพลันนั้นเองผมก็เพิ่งจะนึกอะไรออกมาได้บางอย่างจึงต้องค่อยๆหยุดทุกอย่างลง แล้วมองหน้าน้องพร้อมกับยิ้มออกมา น้องก็ทำหน้างงกับการกระทำของผม
" อืม... ไม่เป็นไรนะครับมิน ถึงมินจะยังไม่พร้อมวันนี้ก็ไม่เป็นไรหรอก แต่พี่อยากจะนอนกอดมินไว้อย่างนี้ทั้งคืนเลย ได้มั๊ยครับ" ผมบอกแล้วก็นอนกอดน้องเอาไว้หลวมๆ โดยที่ยังคงเอาหน้าผากผมแตะกับหน้าผากน้องไว้อย่างนั้น
" ครับพี่ ผมขอโทษนะครับที่เป็นแบบนี้ ผมคงยังไม่พร้อมจริงๆน่ะ" มินบอกแล้วก็ก้มหน้าลงไปอย่างรู้สึกผิด ผมว่าน้องก็คงโทษตัวเองอยู่ดี เพราะตัวเองยังมีคงปมในใจกับเรื่องร้ายๆที่ผ่านมาอยู่
" ไม่เอาครับ คนดี อย่าคิดมากเลย ที่จริงน่ะไม่ใช่ว่าเราไม่พร้อมคนเดียวหรอกครับ พี่เองก็เหมือนกัน" หึๆ ใช่แล้วครับ ผมนี่แหละที่ยังไม่พร้อม
" อ๊ะ... เหรอครับ ทำไมอ่า"
" ไม่มีอะไรครับ นอนกันดีกว่าเนอะ พรุ่งนี้ก็ต้องรีบตื่นไปรับแม่มินแต่เช้าเลย"
" ครับพี่ งั้นฝันดีนะครับ" มินบอกแล้วก็จูบที่แก้มผมเบาๆ ผมมองหน้าน้องที่ยิ้มเขินๆพลางคิดไปว่า เฮ้อ... แค่นี้ก็รู้สึกดีมากๆแล้วว่ะ เหอะๆ
" ครับ ฝันดีเหมือนกันนะครับ" ผมบอกแล้วก็หลับตาลงโดยมีร่างอุ่นๆที่ผมรักเหลือเกินอยู่ในอ้อมแขนด้วย ซึ่งเป็นความรู้สึกใหม่ที่ผมไม่เคยเจอเลย ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยนอนกอดใครหรอก แต่ตอนนี้เวลาได้นอนกอดคนที่ผมรักจริงๆความรู้สึกมันช่างต่างกันมากมายเหลือเกิน
ถึงน้องจะยังไม่ได้เป็นของผมในคืนนี้มันก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะผมก็เข้าใจดีแล้วว่าน้องคงยังไม่พร้อมจริงๆและผมไม่อยากให้น้องต้องฝืนใจกับครั้งแรกของตัวเองหรอกนะ ผมอยากให้มันเป็นความทรงจำดีๆของน้องและตัวผมเอง ไม่อยากให้น้องรู้สึกแย่ๆอีกก็เท่านั้น
ส่วนที่ผมบอกว่าผมเองก็ยังไม่พร้อมถ้าต้องมีอะไรกันตอนนี้น่ะเหรอ อยากรู้มั๊ยครับว่าทำไม ก็เพราะว่าผมนึกขึ้นมาได้น่ะสิว่านี่น้องมันไม่ใช่ผู้หญิง เพราะถึงแม้ว่าผมจะมีอะไรกับผู้หญิงมามากมายแค่ไหน แต่กับผู้ชายนี่ผมยังไม่เคยจริงๆอ่ะ และนั่นแหละที่ทำให้ผมนึกขึ้นมาได้ว่า....
เฮ้ย... กูทำไม่เป็นนี่หว่า เหอๆ.................
แน่ะๆ หัวเราะเยาะผมกันอยู่ใช่มั๊ย ใช่ซี้..... ไอ้เป้งมันทำไม่เป็น เหอๆ ไม่เป็นไรคร้าบ หัวเราะกันตามสบายเหอะ ก็ผมทำไม่เป็นจริงๆนี่นา มีอะไรกะผู้หญิงผมว่ามันก็อย่างนึง อันนั้นน่ะผมระดับมาสเตอร์แล้วครับไม่ต้องห่วง แต่กับผู้ชายเนี่ยดิ ผมนึกไม่ออกแฮะว่ามันต้องเริ่มอะไรยังไงบ้าง และมันต่างกับผู้หญิงยังไง
โอเคเลย งั้นเอาไว้ต้องค่อยๆศึกษาไปว่ะ เพราะผมไม่มีข้อมูลจริงๆและอย่างที่บอก ครั้งแรกอย่างนี้ผมอยากให้น้องมันประทับใจอ่ะครับ ถ้าน้องต้องเจ็บ ซึ่งก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอนเพราะไอ้เป้งน้อยของผมมันก็ไม่น้อยอยู่หรอก อิอิ ไม่ได้คุยนะคร้าบ ไม่เชื่อมาพิสูจน์ได้
ก็เอาไว้ให้ผมลองศึกษาถึงวิธีการว่าจะทำอย่างไรให้น้องไม่เจ็บมากซะก่อนนะ และทำอย่างไรให้ครั้งแรกอย่างนี้เป็นที่น่าประทับใจ นี่ผมลงทุนนะครับเนี่ย ก็เพราะว่ารักน้องจริงๆนั่นแหละครับ
-
-
สรุปว่าผมก็ได้นอนกอดน้องอยู่อย่างนั้นทั้งคืน รู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีตอนตีห้าได้ก็ยังนอนกอดน้องต่อ แหม่... มันอุ่นสบายดีจริงๆนะครับ เฮ้อ... อยากทำแบบนี้ทุกคืนจริงๆ
" พี่เป้งครับ ตื่นเหอะพี่เก้าโมงกว่าแล้วครับ เดี๋ยวอาบน้ำแล้วออกไปทานข้าวก่อนนะครับ" มินมาปลุกผมอีกครั้ง ผมถึงได้ลืมตางัวเงียอยู่แล้วยิ้มให้น้องที่กำลังจัดวางหมอนที่อีกฝั่งของเตียงอยู่
" อืม... อรุณสวัสดิ์นะครับ ที่รักของพี่" ผมบอกแล้วก็ลุกนั่งพลางเอื้อมไปจับมือนิ่มๆของมินเอาไว้
" หูย... พี่อ่ะ พูดยังกะในหนังไทยสมัยก่อนเลยอ่ะครับ" มินบอกผมแล้วก็หัวเราะ เอ้ย... จริงๆดิ
" อ้าว... เหรอ แต่ก็ไม่เป็นไรนิ ก็พี่รักของพี่อ่ะ" ผมพูดพลางหอมมือนั้นไปซะหนึ่งทีจนเจ้าตัวก็ยิ้มอย่างเขินๆ
" ครับ... ไปอาบน้ำเถอะ จะได้มากินข้าว"
" ครับผม เอ้อ... แล้วไอ้แมนล่ะ"
" มันยังหลับอยู่เลยครับ เมื่อคืนมันเมามากแน่ โดนคนบางคนแกล้งเนอะ" มินบอกยิ้มๆ
" หึๆ ก็ต้องให้มันรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใครอ่ะนะ คิดจะมาดวลกับพี่อ่ะ"
จากนั้นผมก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกมาก็ได้เจอกับอาหารเช้าที่แสนจะน่ากินรออยู่บนโต๊ะอาหาร
พร้อมๆกับหวานใจสุดที่รักของผม อิอิ อิจฉาผมป่ะ....
" เอ๊ะ... นี่มันไข่กะทะนี่ครับมิน อืม... ดีเหมือนกันนะ มันก็เป็นอาหารเช้าที่เจ๋งมากอ่ะ คิดเมนูได้ยอดมากครับ" ผมเอ่ยชมน้อง ซึ่งไข่กะทะมันก็คือเราแค่หากะทะเล็กๆมาใบนึงแล้วตอกไข่ลงไป ใส่หมูยอ ไส้กรอก แฮมลงไปบนไข่เลย แล้วโรยด้วยผักชีนิดหน่อยแล้วก็เอาเข้าอบทั้งกะทะให้ไข่สุกแค่นั้นเองครับ ง่ายมากๆแต่กินตอนเช้าๆยังงี้กับขนมปังอร่อยอย่าบอกใครเลย
" ก็ถ้าทำแต่ข้าวต้มกับอเมริกันเบรคฟาสต์มันก็น่าเบื่อนะครับ ผมเองก็ไม่รู้จะทำอะไรอย่างอื่นนะ"
" ถ้าไม่งั้นก็เตรียมแค่คอนเฟลคหรือซีเรียลใส่นมไว้ก็ได้ครับ ไม่ต้องเสียเวลาทำทุกวันหรอก ง่ายๆดีครับ มีประโยชน์ดีด้วย"
" อืม... ก็อยากทำอะไรอร่อยๆกว่านั้นไว้ให้พี่กินน่ะครับ อืม... งั้นพรุ่งนี้ผมทำซีเรียลใส่ธัญพืชให้ดีมั๊ยครับ คุณค่าอาหารสูงมากๆ อร่อยด้วย" มินบอกแล้วก็ยิ้ม ผมก็ดีใจนะครับที่น้องพยายามเอาใจผมน่าดูยังงี้
" ครับผม มินทำอะไรก็อร่อยหมดแหละ อืม... งั้นเดี๋ยวเสร็จแล้วเราออกไปกันเลยนะ ทิ้งโน๊ตไว้ให้ไอ้แมนมันก็ได้ครับ เผื่อเดี๋ยวมันจะกลับไปห้องมัน" ผมบอกมินแล้วก็ทานอาหารเช้ากันต่อจากนั้นก็พามินลงมาที่รถแล้วขับออกไป
-
-
ตอนนี้เรามากันถึงตัวเมืองโคราชแล้วครับ บ้านของน้าชาญนั้นอยู่ห่างออกไปทางชานเมือง ผมขับต่อไปอีกพักนึงน้องก็ชี้ให้ผมขับผ่านตลาดเข้าไปจนมาถึงหน้าค่ายมวยแห่งนึงใกล้กับตลาดนั้น
" ที่นี่แหละครับพี่ จอดแถวนี้ก็ได้ครับ" มินบอกแล้วก็ชี้ให้ผมจอดรถที่หน้าบ้านที่ติดกับค่ายมวยนั้น
" เดี๋ยวเข้าไปหาแม่กันเลยนะครับ ป่านนี้คงรออยู่น่ะ"
ผมเดินเข้าไปในบ้านกับมินซึ่งบ้านนี้ก็น่าอยู่สุดๆ แม้ว่าจะเป็นบ้านไม้เก่า เพราะด้านหลังมีนอกชานติดกับคลองใหญ่ด้านหลังบ้าน และพอมองไปผมก็เห็นผู้หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดีคนนึงนั่งถักเสื้ออยู่ที่นอกชานบ้าน
" อ้อ... มาแล้วเหรอลูก มิน" แม่ของมินยิ้มและเงยหน้าขึ้นเอ่ยทักมิน มินก็รีบวิ่งเข้าไปหาแล้วนั่งลงกอดกับแม่แน่นเลยครับ น้องคงคิดถึงแม่มาก
" สวัสดีครับคุณน้า" ผมยกมือไหว้แม่ของมินแล้วก็นั่งลงใกล้ๆกัน ซึ่งแม่เค้าก็รับไหว้ผมแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรมากจนผมรู้สึกหลงรักแม่ของมินเหมือนกับเป็นแม่ผมขึ้นมาเลยนะ
" ไหว้พระเถอะนะลูก เอ้อ... มินเอ้ย ไปเอาน้ำมาให้พี่เค้าหน่อยสิลูก มากันเหนื่อยๆสินะ ไปจ้ะ"
" ไม่เป็นไรครับคุณน้า ผมไม่ค่อยหิวน้ำเท่าไหร่ บ้านน่าอยู่จังเลยนะครับ" ผมเอ่ยแล้วก็มองๆไปรอบๆตัว
ผมก็ไม่ได้พูดเกินจริงไปหรอกนะ เพราะบ้านนี้น่าอยู่จริงๆแหละครับ ถึงจะดูเก่าๆแต่มันก็ดูน่าสบาย และที่ผมติดใจมากก็คือชานบ้านนี่แหละ ติดกับคลองที่น้ำก็ยังดูใสสะอาดมากๆ ไม่เหมือนคลองแถวบ้านผมหรอก ดำสนิทติดทนนานยังงั้น อีกอย่างนึงคือข้างคลองมันก็มีต้นไม้ใหญ่ๆหลายต้น ยิ่งทำให้มันดูร่มรื่นน่าอยู่เข้าไปอีก
ยิ่งเวลามานั่งอยู่ตรงนี้แล้ว รู้สึกว่ามีลมเย็นๆพัดโชยมาตลอดเวลา ทำให้รู้สึกเย็นสบายโดยไม่ต้องพึ่งแอร์เลย นี่แหละนะครับ เสน่ห์ของบ้านเก่าแบบนี้ แม้มันจะไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกอะไรแต่มันก็ยังน่าอยู่อ่ะ
" จ้า... บ้านมันก็บ้านคนจนๆน่ะนะ ลูก... คงไม่สวยหรูอยู่สบายอะไรเท่าไหร่หรอก อืม... แล้วพ่อหนุ่มชื่ออะไรล่ะลูก หือ... น้าว่า... น้าคุ้นๆหน้าเรานะ"
" ผมชื่อ เป้ง ครับ ก็อาจจะคุ้นหน้าผมสักหน่อยเพราะพี่ผมเป็นดาราน่ะครับ หน้าเค้าเหมือนผมเลยน่ะ" ผมอธิบาย
" พี่เค้าเป็นฝาแฝดกับพี่ป้างไงแม่ ที่ตอนนี้พี่เค้าเล่นโฆษณาบ่อยๆไง" มินช่วยเสริมครับ น้าเค้าเลยยิ้มเพราะนึกขึ้นมาได้
" อ๋อ... คนนั้นน่ะเอง เอ้อ... แม่ถึงว่าหน้าคุ้น อืมๆ งั้นเดี๋ยวเราไปกันเลยก็ได้นะ จะได้ไม่เสียเวลาไง" น้าอัมบอกผมแล้วก็ลุกขึ้น
" มินเอ้ย... แม่เก็บข้าวของไว้แล้วล่ะลูก อยู่นี่ไงใส่กระเป๋าไว้แล้วนะ" แม่มินบอกแล้วก็ชี้ไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ที่วางอยู่ข้างเสา ผมเลยเดินไปหยิบขึ้นมา
" คุณน้าเอาเสื้อผ้าไปอีกก็ได้นะครับ คงต้องไปอยู่ที่โน่นนานเหมือนกัน" ผมหันไปบอกกับแม่ของมิน
" ไม่เป็นไรหรอกลูก น้าก็ไม่ได้ใช้อะไรเยอะหรอกนะ ไปกันเถอะลูก ไป" น้าอัมบอกผมอีกครั้ง จากนั้นผมก็ยกกระเป๋ามาใส่ท้ายรถแล้วเปิดประตูให้น้าอัมเข้าไปนั่งด้านหลัง
ระหว่างนั้นผมก็มองเข้าไปในค่ายมวยเห็นเด็กๆในนั้นกำลังซ้อมมวยกันอย่างขะมักเขม้นอยู่ สงสัยที่ไอ้แมนพูดถึงว่ามันเคยซ้อมที่ค่ายก็คงที่นี่เองสินะ
" พี่จะเข้าไปไหว้น้าชาญก่อนป่ะครับ นั่นไงแกอยู่ตรงนั้นอ่ะครับ" มินบอกแล้วก็ชี้มือไปยังผู้ชายวัยกลางคนหน้าเข้มๆที่ยืนคุมเด็กนักมวยอยู่ข้างเวที
" เอ้อ... ก็ดีครับ ไปสิ" ผมบอกแล้วก็เดินตามมินเข้าไปหาน้าชาญ พอแกหันมาผมก็ยกมือไหว้แกเลยทันที
" อ้อ... นี่เหรอมิน พี่ที่แกบอกว่าจะช่วยเรื่องรักษาแม่น่ะ ขอบใจมากๆเลยนะครับคุณ.. อุตส่าห์มีน้ำใจช่วยเหลือคนอื่นอย่างนี้ ทั้งๆที่ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันแท้ๆ" น้าชาญบอกแล้วก็ยิ้มให้ผม พลางเอามือมาจับไหล่ผมเบาๆแทนความรู้สึกขอบใจ
" ไม่เป็นไรหรอกครับ แม่มินก็เหมือนแม่ผมแหละครับ ผมช่วยได้ผมก็อยากช่วยนะ"
" นั่นแหละ น้าต้องขอบใจเรามากจริงๆ ถ้างั้นน้าก็ฝากแม่มินมันด้วยนะ"
" ครับผม ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลให้เอง งั้นวันนี้ขอตัวก่อนนะครับ" ผมบอกรับคำน้าชาญแล้วก็ไหว้ลาแก จากนั้นก็เดินกลับมาที่รถแล้วก็ขับออกมา
ระหว่างทางนั้นผมก็คุยกับมินและน้าอัมไปเรื่อยๆ ผมสังเกตดูลักษณะท่าทางของน้าอัมแล้ว ยิ่งเข้าใจนะว่าที่น้องมินสวยได้ขนาดนี้มันไม่ใช่เพราะใครที่ไหนหรอก ได้จากน้าอัมมาเต็มๆเลยครับ แม้ว่าตอนนี้น้าอัมจะดูหน้าตาหมองคล้ำลงไปมากตามลักษณะอาการของคนที่เป็นโรคไต แต่พอมองดูแล้วผมมั่นใจอ่ะครับว่า ตอนสาวๆน้าอัมต้องเป็นคนที่สวยมากอย่างแน่นอน
" น้าขอบใจมากๆเลยนะลูกที่อุตส่าห์ช่วยเป็นธุระให้ขนาดนี้ แล้วยังจะให้ยืมเงินรักษาตัวอีกนะ น้าเกรงใจเราจังเลย"
" ไม่ต้องห่วงนะครับน้าอัม ผมยินดีจะช่วยทุกอย่าง เราไม่ใช่คนอื่นกันหรอกนะครับ แม่ของน้องก็เหมือนแม่ของผมแหละ อย่าเกรงใจผมเลยนะ"
" โถ... พ่อคุณ ช่างมีน้ำใจจริงๆลูก ยังไงน้าก็ขอบคุณมากนะที่อุตส่าห์ช่วย" น้าอัมกล่าวอย่างตื้นตันใจ มินเองก็ปลื้มใจนั่งยิ้มอยู่ข้างๆผม
-
-
ตอนนี้ผมขับกลับเข้ามาถึงกรุงเทพฯเรียบร้อย จากนั้นก็ตรงไปส่งน้าอัมที่ห้องไอ้แมน ซึ่งวันนี้เป็นวันหยุดไอ้แมนมันพอดีและมันก็มานั่งรอต้อนรับพวกเราอยู่ที่ห้องแล้ว
" อืม... วันนี้น้าขอบใจมากนะลูก ถ้ามีอะไรที่น้าช่วยได้บ้างล่ะก็บอกมาเลยนะ น้ายินดีทำให้ทุกอย่าง ไม่ต้องเกรงใจนะลูก" น้าอัมบอกแล้วก็จับไหล่ผมไว้เบาๆ
" น้าก็ไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับ ผมยินดีช่วยอยู่แล้ว ว่าแต่...." ผมบอกแล้วก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
" คือผมมีเรื่องอยากขอร้องคุณน้าสักสองเรื่องได้มั๊ยล่ะครับ ถ้ามันจะไม่รบกวนคุณน้าเกินไป อยากให้คุณน้าช่วยผมหน่อยน่ะครับ" ผมเอ่ยปากกับน้าอัมทันที เพราะก็เห็นว่านี่คงเป็นจังหวะที่ดีแล้วล่ะ
" คือผมอยากจะขอร้องให้น้าอัมช่วยสอนผมทำอาหารบ้างจะได้มั๊ยครับ ถือว่าผมเป็นลูกศิษย์ก็ได้ มีอะไรก็สั่งสอนผมได้เต็มที่เลยครับ คือว่าตอนนี้ผมสนใจอยากเรียนรู้เรื่องอาหารไทยโดยเฉพาะพวกอาหารไทยโบราณเอาไว้.. เผื่อวันนึงมันคงเป็นประโยชน์กับอาชีพผมได้น่ะครับ น้าจะช่วยสอนผมหน่อยได้มั๊ยครับ"
" อ๋อ... จ้ะ... ได้สิลูก เรื่องแค่นั้นเองนะ แต่ว่าเรื่องอาหารไทยเนี่ยมันก็มีความยากอยู่นะลูก ถ้าอยากเรียนจริงๆเราต้องอดทนนะ แล้วก็ต้องมีใจรักชอบจริงๆมันถึงจะทำได้ดีนะ เราแน่ใจแล้วใช่มั๊ย" น้าอัมบอกผม
" ครับ แล้วผมจะพยายามให้มากๆเลย ขอบคุณมากนะครับคุณน้า" ผมบอกแล้วก็ยกมือไหว้แก ดีใจจริงๆครับเพราะผมก็ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะว่าคงต้องหาทางฝากตัวเป็นศิษย์ของน้าอัมให้ได้
แม้ว่าจริงๆผมก็ไม่ได้ถนัดอาหารไทยอะไรมากมายนัก และผมจะชอบเรียนพวกอาหารฝรั่งซะมากกว่าด้วย แต่วิชาอาหารไทยโบราณพวกนี้เนี่ย มันก็น่าสนใจมากนะครับ ผมเลยอยากเรียนไว้ประดับความรู้ ยิ่งเป็นสูตรชาววังของแท้แบบนี้ผมไม่พลาดแน่ๆครับ
" เอ้อ... แล้วอีกเรื่องนึงล่ะลูก เราอยากให้น้าทำอะไรเหรอ"
" อืม... คืองี้ครับ ถ้าต่อไปผมจะขอเรียกน้าว่าแม่จะได้มั๊ยครับ เพราะน้าใจดีเหมือนแม่ผมเลยครับ เพราะงั้นผมก็อยากให้น้าเป็นแม่ผมอีกสักคนนะ รังเกียจที่จะรับผมเป็นลูกอีกสักคนรึเปล่าล่ะครับ ฮะๆ" ผมบอกแล้วก็ยิ้มแป้นให้น้าเค้าเลย แต่น้าอัมสิครับดราม่าซะแล้ว เพราะน้ำตาเริ่มไหลหยดเลยล่ะ ผมก็เลยตกใจไปนิดนึง
" โถ... ได้สิจ๊ะลูก ขอบใจนะที่นับถือน้ามากขนาดนั้นน่ะ" น้าอัมบอกทั้งน้ำตาแล้วก็ยิ้ม ผมเลยกราบน้าอัมที่ตัก น้าเค้าเลยกอดผมไว้แน่นเลย ส่วนมินกับไอ้แมนก็นั่งมองผมแล้วก็ยิ้มให้
แค่นี้ผมก็สบายใจได้ล่ะ ตอนแรกก็นึกกลัวอยู่ว่าน้าอัมจะยอมรับผมรึเปล่านะ จะโกรธผมรึเปล่าถ้าผมไปขอให้น้าแกสอนวิชาให้เพราะก็ไม่รู้ว่าแกจะหวงวิชาไว้รึเปล่า คนโบราณโดยมากก็จะต้องหวงวิชาไว้นั่นแหละครับ เค้าถือว่าต้องเลือกคนที่จะมาเป็นศิษย์ให้ดีๆ เพราะเค้าจะกลัวเรื่องศิษย์คิดล้างครูกันนั่นแหละ เลยต้องสกรีนคนที่จะรับมาเป็นศิษย์ให้ดีๆก่อน
ส่วนเรื่องที่อยากนับถือแกเป็นแม่เนี่ย ผมก็คิดยังงั้นจริงๆนะเพราะผมชอบแกมาก มีความรู้สึกว่าแกใจดีมากๆครับเหมือนกับแม่ผมเลยนั่นแหละ แม้ว่าความจริงแกจะเป็นแม่ยายผมอยู่แล้วก็เหอะ อิอิ
-
-
หลังจากที่ได้คุยตกลงกันแล้วว่าพรุ่งนี้ผมจะมารับน้าอัมไปคุยกับหมอที่โรงพยาบาลก่อนถึงเรื่องรายละเอียดของการรักษา ผมก็ลากลับก่อนเพื่อให้น้าเค้าได้พักผ่อนเพราะวันนี้เรานั่งรถกันมาตั้งนานมาก และระหว่างทางกลับคอนโดผมก็แวะที่ห้างแห่งนึงไปนั่งกินข้าวกับน้องมิน
แต่คราวนี้ก็อีกแหละครับ ผมว่าผมเหมือนเห็นคนมาแว่บๆอยู่แถวนั้นอีก ซึ่งผมว่าผมคงไม่ได้คิดไปเองหรอกเพียงแต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะใช่อย่างที่ผมคิดมั๊ย ถ้าใช่ก็คงจะแย่ ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นแล้วกัน
ผมกับมินก็นั่งคุยกันที่ร้านนั้นต่ออีกพักนึงก็กลับมาที่คอนโด ซึ่งแน่นอนครับคืนนี้ผมก็อยากนอนกอดน้องอีกแล้วอ่า แต่เฮ้ย... ไม่ได้ดิ ผมยังมีหน้าที่ต้องทำอยู่นะ เลยต้องทำเนียนๆไม่พูดอะไรให้น้องมันเดินกลับไปนอนที่ห้องตัวเองไปก่อน
จากนั้นผมก็ฉวยโน๊ตบุ๊คมาเข้าเนตแล้วเสิร์ชหาข้อมูลเรื่อง... อิอิ ก็เรื่องการร่วมเพศกับผู้ชายเนี่ยแหละครับ เหอๆ แต่ก็ไม่ค่อยได้เรื่องอ่ะ มันไม่ได้บอกอะไรมากไปกว่าค่อยๆสอดใส่เข้าไปนะ ซึ่งผมก็รู้อยู่แล้วเหอะ
เฮ้อ... สรุปว่าหาไปก็ไม่ค่อยได้เรื่องเลยอ่ะ แต่เอ๊ะ... มีบทความนึงเขาบอกว่าให้สอดนิ้วเข้าไปก่อนเพื่อช่วยให้ขยายช่องทางแล้วค่อยสอดใส่เข้าไปเหรอ อ่ะ... มันต้องทำงั้นเลยเหรอเนี่ย ไหนๆ ลองอ่านดูดีๆก่อน อืม... สอดแล้วค่อยๆควานเล็กน้อยให้ช่องทางขยาย จากนั้นก็เพิ่มเป็นสองนิ้วเหรอ โห... ฟังๆดูชักน่ากลัวมากกว่าแฮะ ตูดคนนะเว้ย
แต่ถ้าเค้าว่ายังงั้นมันก็คงต้องตามนั้นแหละ ซึ่งมันก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แฮะ นึกภาพไม่ค่อยออก งั้นก็... เออ... ดูคลิปแมร่งเลยละกันเอาให้ทฤษฎีปึ้กๆไปเลย
ว่าแล้วผมก็ลองเสิร์ชดูทันทีแหละ ก็ปรากฏว่าไปเห็นคลิปของฝรั่งมัน แมร่งเอ๊ย...กู ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะมาดูอะไรยังงี้เลยนะนี่ ถ้าพวกไอ้เชี่ยเอ้มันรู้ว่ากูมานั่งดูหนังเกย์อยู่นี่มันจะว่าไงวะเนี่ย เหอๆ
แต่เอาวะ เพื่อน้องมินสุดที่รักพี่เป้งทำได้ทั้งนั้นอ่ะ...............
เฮ่ย... อะไรกันวะ ไม่เห็นฝรั่งแมร่งจะใช้นิ้วอะไรเลยนี่หว่า มาถึงแมร่งก็ ป้าบๆๆ กันเลยอ่ะ ผิดสเต็ปนะเว้ยมึง เอาไงดีวะกู แต่...นี่มันมีหนังญี่ปุ่นอีกนี่หว่า ลองดูดิ๊ เออ... เฮ้ย มันใช้นิ้วว่ะ อืมๆ นั่นแหละ ยังงี้นี่เอง อ้าวเฮ่ย... มันเลียด้วยเว้ย พระเจ้าจ๊อด... มันเลียยังกะเลียไอ้นั่นของผู้หญิงเลยอ่า
แต่ว่านะ โอย... กูจะอ้วกว่ะ แมร่ง ขนตูดเยอะฉิบหาย ขยะแขยงเลยสัด ขนลุกเว้ย ไอ้คนโดนทำแม่งก็แมนซะยังงั้น สัด... แมนกว่ากูอีกมั๊ง เสือกโดนเค้าเอาซะงั้น เฮ้อ.... มันเป็นไปได้หนอ โลกเรา.........
โอเคว่ะกู เห็นภาพแล้วก็พอเข้าใจล่ะ จะได้เก็บไว้เป็นข้อมูล อย่างน้อยถ้าทำแบบนั้นได้น้องก็คงไม่ค่อยเจ็บแล้วมั๊ง
แต่ที่ผมอยากภาวนาอย่างมากตอนนี้อ่ะนะ ก็คือว่าผมขออย่าให้ส่วนนั้นของน้องมินมีขนเยอะๆเหมือนไอ้คนในคลิปนั่นเล๊ย.......ย สาธุ.............
ไม่งั้นคงมีอ้วกว่ะ............. บรื๋ออออส์
**************************************
-
555+
-
" อ้าว... เหรอ แต่ก็ไม่เป็นไรนิ ก็พี่รักของพี่อ่ะ"
กีสสสสสสสประโยคนี้ :laugh: :laugh: :laugh:
ยาวสะใจมากเลยพี่น็อต หวาน ซึ้งและฮาเป้งมาก
:กอด1: :กอด1: :กอด1:พี่น็อตแน่นๆ เก่งท่สุดเลยครับ :L1: :L1:
-
ฮ่าๆๆ
น้องมินเค้าดูแลดีหรอกน่า
ยังไม่เห็นตีโพยตีพายไปก่อนได้ไง
นี่แกคิดจะฟันมินจริงๆหรอไวไปไหมเนีียะ
:o8:
-
อ่านมาถึงช่วงท้ายสุดของตอนนี้ ดิฉันอยู่ในอารมณ์แบบว่า 555 โถ ! พ่อเป้ง 555
เอาจริงเอาจังแบบว่าน่ารักมากๆ ศึกษาหาข้อมูล เพื่อน้องมินจริงๆเลย
คิดว่าหนูมินคงเกลี้ยงเกลาไม่เหมือนในหนังหรอกนะเป้ง 555 เป้งคงไม่อ้วกหรอกนะ 555
-
เพิ่งได้มากอ่าน 555 บวกให้ค่า
ว่าแต่จะไหวมั้ยเป้ง ชักจะสงสารมินละเนี่ย >.<
-
มินน่ารักเชียวรอติดตามตอนต่อไปค่ะว่าจะเกิดรัยขึ้นน!!!พี่เป้งก็นะเลี่ยนเชีย
-
เป็นตอนที่อ่านไปขำไป ตลกมากๆ
น้องนอตก็ช่างคิดนะ ถ้าตอนเข้าพระเข้านางจริง
ก็ให้มันฮาแบบนี้บ้างก็ได้นะ +1 จ้า
-
555+
ฮาอ่ะ
-
หุ หุ ....สา...ธุ..ด้วยคน....
พี่เป้ง...จริงจังได้ใจ...น้องมินต้องภูมิใจ :laugh:
:pig4: น้องน็อท :L2:
กด + ให้กับความพยายามของพี่เป้งนิ
-
NC จับ ใจ
มี การ เปิด คลิป ดู ด้วย
ว่า แต่ ดู ทั้ง คลิป ฝรั่ง กับ ญี่ ปุ่น
พี่ เป้ง ชอบ อัน ไหน กว่า กัน หละ ครับ
ใส่ ไม่ ยั้ง กับ ค่อย ๆ
555ๆ
แต่ พี่ เป้ง คง จัด ๆ หนัก ๆ
-
:-[
-
โถเป้ง ริจะรักแล้วยังปัญหามากจิ๊บเป๋ง
-
:laugh:
-
:laugh:
+1
-
ทำไมเป็งทำไม่เป็น!!!!!!!!
มาเข้าคอร์สกะเรามา อิอิ
:L2:
-
เข้ามาอ่านแล้ว โตะจายเปงอังมาก o22
น่ารักดีครับ แต่
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกส์ ติดเรท ติดเรท ติดเรท
คือผมเด็กไปที่จะรับรู้เรื่องแบบนี้น่ะ พี่น็อตเขียนเพลาๆมือหน่อยนะครับ สงสารเด็กอย่างผมหน่อย
เด๋วใจแตกอ่า เงียมๆ
ปล.1 ผมชอบหนังญี่ปุ่นมากกว่าครับ มีหลายแบบให้เลือกดู :z1:
..........................................................................
แล้วที่พี่บอกว่าอยากคุยเป็นการส่วนตัว เอ จะคุยกันยังไงดีล่ะครับ เอ ยังไงดี เหอๆ
ปล.2 เรียกผมว่า "เต้" ก็ได้นะครับ สั้นๆ แต่ได้ใจความ "เพื่อนชอบเรียกว่า เต-เต้ ก็งงเหมือนกันว่าทำไม"
-
แหมน้องเค้าเคยเทคยามาก่อนสวยๆไม่มีหรอกค่ะฃนอะไรนั้นอ่ะ มีแต่จะกลมกลึง สะโพกผายนิดๆ นั้นหละมากกว่า
-
เราว่า เรื่องนี้ใสมากกกก....
คงเพราะมินแหละที่ทำให้โลกนี้สดใส *จะโดนเป้งตบหัวไม๊เนี่ย*
-
เชียร์ให้รีเสิร์ชข้อมูลอย่างต่อเนื่องนะค่า :laugh:
สำหรับท่านที่ยังไม่เคยปฏิบัติการอ่านทฤษฎีเอาไว้่ก่อนแล้วทดลองจินตนาการจะเป็นการวอร์มเครื่องแบบนึง :m20:
เผื่อพลาดพลั้งอะไรขึ้นมาแนะนำให้พกเบอร์โทรโรงพยาบาลไว้ใกล้ๆมือ จะได้สอบถามแผนกฉุกเฉินได้นะตะเอง :o8:
-
แค่หาข้อมูลนะ อย่าไปลองกะคนอื่นล่ะ ต้องน้องคนเดียวเท่านั้น
ประเดี๋ยวได้หลังจะลืมหน้าเอง สู้เว๊ยยยยยย
-
เหอะ ๆ พี่เป้ง อย่างฮาอ่ะ มีบอกพี่ก็ไม่พร้อมด้วย 555+
-
อย่างฮาอ่ะ 5555+
-
สุดยอดเลยพี่น๊อต....น่ารักครับ.....
ส่วนไอ้พี่เป้ง..รักน้องให้มากๆนะโว้ย.......รักแท้มีแค่ครั้งเดี่ยวนะ....
เหมือนแม่มินกับพ่อมินงัยล่ะ...สุดท้ายก็ต้องจากกัน..เพราะความไม่เที่ยง...
สุด สุด ยอด สุดยอด สุดยอด สุดยอด สุดยอด สุด สุด สุดยอด อะคราบ......เพลงเชียร์เวลาขะเจ้าทำออกมาดีอะครับ...
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อิอิ เริ่มฮาไปกับพระเอกกันแล้วสิครับ แต่ว่าหลังจากนี้ยังคงมีฮากันอีกเรื่อยๆ คอยติดตามละกันครับ
หลังจากนี้ผู้เขียนอาจจะมีหายไปนานๆบ้างก็รอกันหน่อยเนอะ
ขอบคุณที่มาตามอ่านกันเหมือนเคยนะครับ :pig4:
ตอนที่17
***************************************
หลังจากที่ทนกล้ำกลืนฝืนดูอยู่จนพะอืดพะอมไปสักพักผมก็ปิดเครื่องแล้วเข้าไปอาบน้ำ มึนเลยอ่ะ หลอนดีแท้ พอออกมาก็เตรียมตัวจะนอน แต่พอมองเตียงที่ว่างเปล่าแล้วก็ต้องถอนใจออกมาเบาๆ
สงสัยว่าต่อจากนี้ผมคงไม่อยากนอนคนเดียวอีกแล้วว่ะ เป็นเอามากเว้ย กู... นึกๆแล้วก็อยากไปเคาะห้องเรียกให้น้องมานอนด้วยอีกจริงๆเลยเว้ย แต่ป่านนี้น้องก็คงหลับไปแล้วล่ะ
เอาวะ ไว้คืนพรุ่งนี้ก่อนเหอะ จะนอนกอดให้สมอยากเลย แต่สำหรับคืนนี้ก็นอนเหี่ยวคนเดียวยังงี้ไปก่อนวะ
-
-
เสียงประตูห้องของผมที่เปิดออกทำให้ผมรู้สึกตัวขึ้นมา แต่ยังไม่ทันที่จะลุกขึ้นดูมือนุ่มๆนั้นก็มาสัมผัสที่ไหล่ผมเบาๆแล้วเขย่าเรียก
" พี่เป้งครับ เช้าแล้วนะ วันนี้ต้องไปฝึกงานต่อนี่ครับ"
" อืม... ครับผม ฮ้าวว...ว ง่วงจังแฮะ" ผมบอกแล้วก็ลุกขึ้นมาหาว จากนั้นก็รีบเข้าไปอาบน้ำแล้วออกไปกินข้าวกับมินอย่างแฮบปี้
" เดี๋ยวตอนเย็นพี่จะพาแม่อัมไปหาหมอเลยนะครับ มินจะไปด้วยมั๊ย"
" ครับพี่ เดี๋ยวมินจะโทรไปบอกแม่ไว้ก่อนนะครับ"
" โอเค งั้นพี่ไปนะครับ" ผมบอกแล้วก็จุ๊บเบาๆลาน้องออกมาขึ้นรถแล้วก็ขับไปที่โรงแรม วันนี้ผมทำเวลาได้ดีครับ ขับมาถึงได้ค่อนข้างเร็วเพราะรถไม่ติดเท่าไหร่ แต่ตอนที่ผมกำลังเดินอยู่ข้างๆทางของลานจอดนั้น ไอ้เอสแอลเคคันเดิมครับ มันขับผ่านหน้าผมไปอย่างเร็วเลยอ่ะ
สัด... อีกแล้วนะมึง ทีนี้ผมรีบเดินตามไปถึงตรงที่มันเลี้ยวเข้าไปจอดเลย แน่นอนครับ ไอ้เชี่ยชายมันก็ทำเก๊กเดินลงจากรถแล้วหันมายิ้มเหยียดๆให้ผมอีกตามเคย โดยมีไอ้มาร์ทตามลงมาด้วย
" เฮ้ย... ที่บ้านมึงเค้าสอนให้มึงขับรถหมาๆยังงี้เหรอวะ ห๊ะ... หรือมึงมีปัญหากะกูมากนักมึงก็ว่ามาเลยว่าจะเอายังไง" ผมเดินรี่เข้าไปหามันทันทีเลยครับ แต่มันก็กวนตีนผมไม่เลิกทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้อยู่ จนไอ้มาร์ทมันต้องมาจับไหล่ผมห้ามไว้
" เอ้ย... ใจเย็นๆเว้ย ไอ้เป้ง มันไม่ได้ตั้งใจแกล้งมึงหรอก อย่าไปใส่ใจมันเลยนะ กูขอล่ะ"
" ไอ้ห่า... มึงก็ยังงี้ทุกที น้องมึงอ่ะล้ำเส้นกูเยอะไปแล้ว เฮ้ย...มึงคิดว่ามึงแน่นักเหรอวะ สัด....." ผมยังคงโวยไล่หลังมันไป
" เออๆ กูขอโทษแทนมันแล้วกัน ไปเหอะ รีบไปตอกบัตรกันเว้ย" ผมเซ็งเลยครับ อารมณ์เสียแต่เช้าอีกละ เพราะไอ้ห่าชายแท้ๆ แต่ก็เห็นแก่ไอ้มาร์ทมันแหละครับ ไม่อยากจะถือสาหรอก
แล้ววันนั้นทั้งวันก็เป็นวันซวยของผมจริงๆด้วย พวกเราโดนพวกไอ้พี่ไมค์แกล้งใช้งานกันหัวปั่นไปพอสมควร เพราะบังเอิญว่าทางโรงแรมมีฟังก์ชั่นงานจัดเลี้ยงหลายงานในช่วงนี้ ก็วิ่งงานกันขาขวิดอยู่ครับ เหงื่อท่วมไปเลยล่ะ
แต่ผลดีก็คือพี่นุชมพวกเราซะมากมายว่าพวกเราเก่ง สามารถช่วยงานได้ดีมาก ผลงานก็ออกมาดีซึ่งแน่นอนว่าผมคงจะได้คะแนนฝึกงานดีตามไปด้วย ก็หวังว่าคงจะเป็นไปตามนั้นนะ
มองนาฬิกาอีกทีก็เห็นว่าห้าโมงกว่าแล้วนี่หว่า ผมจึงต้องรีบบึ่งไปรับแม่อัมที่ห้องไอ้แมนเลย ซึ่งมินก็ไปรอผมอยู่ที่นั่นแล้วจากนั้นก็รีบไปที่โรงพยาบาลทันที พอไปถึงหมอเค้าก็บอกผมว่าแม่อัมจำเป็นต้องใช้เครื่องไตเทียมช่วยซะแล้ว หรือไม่อย่างนั้นก็ต้องรอไตที่ได้รับบริจาค
แต่ก็นั่นแหละครับ ปัญหาคือ ใช่ว่าไตที่ได้รับบริจาคมาจะสามารถใส่ให้แม่ได้ทันที เพราะถ้าร่างกายของแม่ปฏิเสธไม่รับไตนั้น ทุกอย่างก็เกมโอเวอร์อีกครับ ก็ยังเหลืออีกทางคือต้องให้คนที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเป็นคนบริจาคไตให้ด้วยตัวเอง
พอผมฟังอย่างนี้แล้วใจหายเลยครับ มินเองก็ก้มหน้านิ่ง ผมรู้ใจน้องนะว่าน้องคงอยากให้ไตแม่แน่ๆ ซึ่งนั่นน่ะทำให้ผมยิ่งเป็นห่วงน้องมากกว่า ใจก็ภาวนาว่าอย่าให้น้องทำแบบนั้นเลย
ตอนนี้มินเลยอยู่ในภาวะเครียดมาก ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลแล้วเราแวะทานข้าวกันที่ร้านอาหารน้องก็แทบจะไม่ได้พูดอะไรเลย จนผมไปส่งแม่อัมและกลับมาถึงคอนโดน้องก็ยังคงหน้าเครียดอยู่ ผมเลยไปนั่งที่โซฟาด้วยกันกับน้อง
" อย่าคิดมากเลยนะครับมิน พี่รู้นะครับว่าเราอยากช่วยแม่ แต่พี่เองก็เป็นห่วงมินนะ หรือต่อให้เป็นไอ้แมนก็เหมือนกันครับ คนเราลองถ้าเหลือไตแค่ข้างเดียวมันก็คงจะแย่เหมือนกันนะ"
" อืม... ผมห่วงแม่น่ะครับพี่ อยากช่วยแม่จริงๆนะ" มินบอกด้วยสีหน้าเครียดเต็มที่ ผมเลยกอดน้องไว้แล้วลูบหัวเบาๆ
" ครับ.. อย่าเครียดไปเลยนะ ยังไงพี่ต้องหาทางช่วยแม่ให้ได้ แค่ใช้เครื่องไตเทียมไปก่อนมันก็น่าจะพอได้อยู่นะ อย่าห่วงไปเลย... นะครับ"
" ครับพี่ ขอบคุณนะครับที่ช่วยเหลือมาตลอดเลย ผมกลัวแค่ว่ามันอาจต้องใช้เงินมากๆอีกก็เท่านั้นครับ"
" ก็ไม่ต้องห่วงนะ พี่จะช่วยให้เต็มที่ เราอย่าเห็นพี่เป็นคนอื่นนะ แม่อัมก็เป็นแม่ของพี่เหมือนกัน พี่ไม่ยอมให้แม่เป็นอะไรหรอก" พอมินฟังแล้วก็เงยหน้ามาสบตาผม แววตาของน้องดูซาบซึ้งไปกับคำพูดผมมาก
" พี่... พี่คิดยังงั้นจริงๆเหรอครับ"
" ก็คิดอย่างนั้นจริงสิครับ เพราะไม่ว่ายังไงแม่อัมก็เป็นแม่พี่จริงๆอยู่แล้วนี่ครับ" ผมบอกน้องเลยทำหน้างงๆสงสัย
" หือ... ยังไงเหรอครับ" ผมฟังแล้วก็ยิ้มเลยกระซิบไปที่ข้างหูน้อง
" หึๆ ก็เป็นแม่ยายพี่ไง จริงมั๊ย" ทีนี้มินเลยยิ้มออกมาเลยครับ
" อือ... พี่อ่ะ ทำไมคิดอย่างนั้น ไม่ใช่ซะหน่อยอ่า" น้องหัวเราะเขินๆอยู่ในอ้อมกอดผม ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมเบาใจลงไปที่เห็นน้องหัวเราะได้แล้ว
" ฮะๆ ไม่รู้แหละ ถือเอาตามนั้นแล้วล่ะ แล้วจะให้แม่พี่ไปขอนะครับ คนดี" อืม... ก็ยังได้แต่พูดไว้ก่อน เพราะยังไม่รู้เลยว่าถ้าแม่ผมรู้ว่าจะให้ไปขอมินแม่จะว่ายังไง กลัวเค้าจะเป็นลมไปซะก่อนอ่ะดิ ตามด้วยจัดการตัดผมออกจากกองมรดกซะ.. ตายแน่กู
" หือ... ว่าไปโน่นเลยอ่ะพี่" มินบอกแล้วก็กอดผมไว้แล้วซบที่ไหล่ผมอยู่นิ่งๆ
" แต่ก็ขอบคุณพี่มากนะครับ ที่เป็นห่วงผมกับแม่กับไอ้แมน นี่ถ้าพวกเราไม่ได้มาเจอพี่ป่านนี้จะเป็นยังไงนะ"
" อย่าไปคิดถึงตรงนั้นเลยครับ พี่บอกแล้วพวกเราคงทำบุญร่วมกันมามั๊ง เลยได้กลับมาช่วยเหลือกันอย่างนี้ไงล่ะ"
" อืม... พี่เชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอครับเนี่ย ผมไม่ยักรู้"
" ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แค่พี่คิดเอาเองว่ามันอาจเป็นยังงั้นน่ะ ไม่งั้นอยู่ๆเราจะได้มาเจอกันแบบนี้เหรอ แถมยังรู้สึกอยากช่วยเหลือกันได้อย่างนี้โดยไม่รู้สึกว่าเป็นคนอื่นเลย ใช่มั๊ยล่ะครับ"
" ครับ.. ก็คงจะจริงนะพี่ เราอาจทำบุญร่วมกันมาจริงๆก็ได้นะ" มินบอกแล้วก็ยิ้ม
" ใช่แล้ว ทั้งหมดมันเป็นพรหมลิขิตไงครับ เราเลยได้มาเจอกันอีกไง" อิอิ เจอมุขนี้เข้าให้
" โห... พี่อ่ะ เหมือนเรื่องวนิดาไปหน่อยมั๊งครับ ชอบดูละครมากไปป่าวอ่ะ" น้องหัวเราะคิกคักเลยครับทีนี้ เออ... ก็จริง... ฟังดูเป็นวนิดาฉิบหายเลยกู
" แฮะๆ ก็อยากเป็นพันตรีประจักษ์ซะหน่อยอ่ะ ไม่ได้เหรอครับ"
" แอ่ะ... มินไม่ใช่วนิดานะ พี่อ่ะน้ำเน่าจังเลย" อืม... เห็นด้วย เดี๋ยวนี้ทำไมกูน้ำเน่าบ่อยจังวะ แต่ไอ้ครั้นจะต่อมุขว่าน้ำเน่าแต่ก็เห็นเงาจันทร์ก็คงถูกหาว่าเสี่ยวอีกสิ เหอะๆ
" ก็น้ำเน่า ซื่อๆยังงี้แหละ เพราะว่าเดี๋ยวนี้ไม่เจ้าชู้แล้วไงครับ ไม่ดีเหรอ"
" อืม... ควรเชื่อดีมั๊ยเนี่ย คงต้องใช้เวลาดูกันไปก่อนนะครับ ยังตัดสินไม่ได้หรอก"
" ครับ... แล้วมินจะได้เห็นเองนะว่าพี่รักมินแค่ไหน"
" แต่ว่าพี่ขออะไรอย่างได้มั๊ยครับ คือพี่อยากให้มินมานอนห้องพี่ทุกคืนจะได้มั๊ยครับ" คำขอของผมทำให้น้องสะดุ้งทันที
" อืม... " น้องเอ่ยแล้วก็หยุดไปนิดนึงก่อนจะพูดออกมา ผมเลยรีบพูดสวนไปเลย
" มันจะดีเหรอครับ" พอน้องเห็นผมพูดดักไว้เพราะรู้ทัน น้องมันก็ยิ้มๆ ส่วนผมก็หัวเราะแล้วส่ายหน้าช้าๆ
" ครับ... มันต้องดีสิ รู้มั๊ย พี่รอที่จะได้นอนกอดกับมินแบบนั้นมาตลอดเลยนะ พี่มีความสุขมากจริงๆที่ได้อยู่กับมินแบบนั้น ก็รู้ดีครับว่ามินยังไม่พร้อมถ้าเราจะมีอะไรกันมากกว่านั้น แต่พี่บอกแล้วนะว่าพี่รอได้ครับ ขอแค่มินรักและไว้ใจพี่ก็พอ" ผมบอกแล้วก็ยกมือของน้องมาจูบเบาๆอย่างถนอม
" อืม... งั้นก็ได้ครับพี่ ที่จริงผมก็มีความสุขมากเหมือนกันครับ ชีวิตผมก็รอคนดีๆอย่างพี่มาตลอดเหมือนกัน ถึงตอนนี้แล้วผมยอมให้พี่ได้ทุกอย่างนะครับ และผมจะเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น ขอบคุณมากนะครับที่พี่รักคนอย่างผม" น้องบอกแล้วก็กอดผมไว้แน่นเลย
ตอนนี้ผมเองรู้สึกสบายใจมากเหมือนเรื่องร้ายๆทั้งหลายของผมและมินได้ผ่านพ้นไปแล้ว วันข้างหน้าจะเป็นยังไงเราก็จะขอเดินไปเผชิญหน้าด้วยกันสองคนอย่างนี้แหละ แค่เราสองคนเท่านั้น
-
-
คืนนั้นทั้งคืนแม้ว่าผมจะไม่ได้ถึงกับฝันดีอะไรนัก แต่ผมก็มีความสุขอย่างเหลือเกินที่มีคนตัวเล็กๆที่ผมรักที่สุดอยู่ในอ้อมแขนอย่างนี้ และตอนเช้าที่ตื่นผมก็จะได้เจอเค้าเป็นคนแรก คงทำให้วันนั้นทั้งวันของผมเป็นวันที่ดีๆได้แน่เลย
แต่พอเอาเข้าจริงๆกลับไม่เป็นยังงั้นแฮะ เพราะมันดันกลายเป็นวันซวยโลกาวินาศของผมไปซะได้
เริ่มต้นด้วยความซวยที่เดินเข้ามาหาผมตอนประมาณบ่ายๆนั่นแหละครับ ในขณะที่ผมกับพวกไอ้เอ้อยู่ในครัวกัน พอดีว่าพวกเราไปยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์ที่มองออกไปในโซนที่ลูกค้านั่งทานอาหารได้ และเราได้มองไปเจอผู้หญิงสวยคนนึงเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะ
จะใครซะอีกล่ะครับ แต่งตัวโป๊ด้วยความมั่น ขนตาเด้ง กรีดตาซะแหลมเปี๊ยบอย่างนี้ มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น
" เฮ้ย... นั่นมันแพทนี่หว่าไอ้เป้ง มาได้ไงวะเนี่ย อ้าวๆ แพรวเข้าไปรับออร์เดอร์ซะแล้วด้วย" ไอ้เอ๊กซ์สะกิดบอกผม อ่ะ.... ความฉิบหายมาเยือนสิครับท่าน
คือว่าแพทกับแพรวเนี่ย ก็เคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อนเพราะแพทเค้าไม่พอใจที่ผมไปรักแพรวนั่นแหละ เคยมีปากเสียงกันไปทีนึงแล้ว ซึ่งก็โอเคครับ ความผิดผมเองแหละ
" เอาไงดีวะ แล้วคนอื่นๆก็มีตั้งหลายคนทำไมแพรวต้องไปรับออร์เดอร์เองด้วยวะเนี่ย" ผมบ่นด้วยความไม่เข้าใจ อะไรมันจะต้องบังเอิญอย่างนั้น
ผมจึงต้องยืนลุ้นเหตุการณ์อยู่ตรงนั้นเอง ซึ่งก็ได้เรื่องจริงๆครับ ตอนนี้แพรวเดินออกมาจากโต๊ะแพทด้วยท่าทางไม่พอใจมาทางผมแล้วอ่ะ
" เป้ง นี่เป้งยังไม่เลิกคบกับคนแบบนั้นอีกเหรอ นี่เค้าจะมาหาเรื่องเรานะเนี่ย แกล้งว่าเราเสียๆหายๆด้วยนะ"
" เอ่อ... เรา... เราขอโทษทีนะแพรว ความผิดเราเองที่เค้ามาที่นี่ งั้นเดี๋ยวแพรวให้พี่ๆคนอื่นไปบริการเค้าแทนแล้วกันนะ"
" มันไม่ได้น่ะสิ โซนนั้นเป็นหน้าที่เรารับผิดชอบน่ะวันนี้ หวังว่าเค้าคงไม่ทำอะไรไปมากกว่านี้นะ ไม่งั้นแพรวก็ไม่ยอมเหมือนกันแหละ" เออ... เอาเข้าไปกู ซวยซ้ำ ซวยซ้อน ซวยซ่อนเงื่อนเลยทีนี้
ไอ้ครั้นจะออกไปขอให้พี่พนักงานเสิร์ฟคนอื่นไปเสิร์ฟแทน ผมก็ยังไม่ได้สนิทกับใครเค้าเลย อีกอย่างมันก็ดูไม่ใช่เรื่องของเราด้วยอ่ะ กลัวจะโดนว่าเอาเหมือนกัน เอาไงดีว้า.............
ตอนนี้ผมยืนอยู่ไม่เป็นสุขเหมือนมีใครเอาไฟมาสุมเลยนะ ไม่ได้เว่อร์... พออาหารเสร็จแพรวก็ต้องมารับแล้วออกไปเสิร์ฟที่โต๊ะแพท ก็ได้แต่หวังว่าแพทคงไม่ออกฤทธิ์เดชเหมือนนางร้ายในละครหลังข่าวซะก่อนนะ แต่แล้วผมก็ต้องสิ้นหวังเพราะมีเสียงจานแตกดังเพล้งลั่นห้องอาหารซะแล้วครับ
พอดีไอ้มุมนั้นน่ะมันก็เป็นฉากบังอยู่ ผมเลยมองไม่เห็นการกระทำของแพทแต่ก็ยังมองเห็นแพรวยืนหน้าเสียอยู่ตามด้วยเสียงตวาดแว้ดๆเหมือนนางร้ายในละครของแพท แค่นั้นแหละผมทนยืนดูไม่ไหวแล้วจึงรีบออกไปดูเหตุการณ์ทันทีโดยไม่ได้ฟังเสียงห้ามปรามของไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์เลยครับ
ผมเดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินแพทบอกว่าพนักงานเสิร์ฟไม่สุภาพ ซุ่มซ่ามทำจานอาหารหล่นเอง แต่แพรวบอกว่าแพทเป็นคนปัดมือของเธอจนจานหล่นต่างหาก ซึ่งก็คงไม่ต้องสืบล่ะนะครับว่าใครพูดความจริง
แต่พอคุณเธอหันมาเห็นผมเดินมาก็ทำหน้าตาดี๊ด๊าออกนอกหน้าทันที แล้วรีบมายืนข้างผม
" เป้งคะ เนี่ยแพทจะมาหาคุณนะ แต่แหม... ทำไมพนักงานที่นี่บริการได้ห่วยแบบนี้ล่ะคะ" แพทบอกแล้วก็ยื่นหน้าไปทางแพรวแล้วเน้นคำว่า"ห่วย"ซะจนชัดเจน
" นี่คุณ... ยังจะมาพูดแบบนี้อีก คุณจงใจแกล้งปัดจานให้มันหล่นไปเองนะ" แพรวบอกด้วยสีหน้าไม่พอใจเต็มที่
" เอ๊ะนี่... เป็นแค่เด็กฝึกงานทำไมมาตีฝีปากเถียงลูกค้ายังงี้ยะ ไหนเรียกผู้จัดการมาทีสิ" เอาล่ะครับ เป็นเรื่องแล้วครับ เยี่ยมว่ะ คุณเธอมาตามสเต็ปนางร้ายละครหลังข่าวเป๊ะๆ
" แพทครับ แพทใจเย็นๆนะ เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องให้มันเป็นเรื่องใหญ่โตไปเลยน่ะ แพรวเค้าก็ไม่ได้แกล้งคุณหรอก" ผมพยายามเคลียร์
" เอ๊ะ... นี่เป้งเข้าข้างมันเหรอคะ ทำไมทำแบบนี้ เชื่อมันมากกว่าแพทเหรอ" เสียงแหลมปรี๊ดของเธอแผดใส่หูผมทันที เฮ้อ... ไปกันใหญ่อีกเว้ย พูดไปก็เหมือนเข้าข้างอีก สงสัยต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
" ไม่ใช่ครับ แต่ว่าแพทแน่ใจเหรอว่าแพรวเค้าเป็นคนทำจานหล่นเองน่ะ"
" ก็ใช่น่ะสิคะ เค้าคงไม่พอใจแพทน่ะ บริการแบบนี้ได้ยังไงต้องให้หัวหน้าเค้ามาจัดการนะคะ"
" ครับๆ เอาล่ะๆถ้าแพทแน่ใจยังงั้นก็ตามนั้นครับ แต่คุณลองมองไปตรงนั้นสิ เห็นมั๊ย" ผมบอกแล้วก็ชี้มือไปที่ช่วงวัสดุบุเพดานใกล้ๆมุมห้องที่เป็นหัวของเครื่องดูดควันสีเงินๆที่ดูแล้วคล้ายกล้องวงจรปิด
" นั่นน่ะเป็นกล้องครับ คงเก็บภาพเหตุการณ์เมื่อกี๊ไว้แล้วล่ะ ถ้าแพทยังยืนยันอย่างนั้นเราก็คงต้องรีเพลย์ภาพเหตุการณ์มาดูกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นจริงๆกันแน่ จะได้เป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ของทั้งสองฝ่ายไปเลย เอาแบบนั้นแล้วกันนะครับ" หึๆ เอาเด่ะ จะมาเล่นกะไอ้เป้งก็มา ลองดูกันสักตั้งดิ
ก็ได้ผลอยู่ครับคุณเธอหน้าซีดไปเลยทีนี้ จากที่แต่งหน้าเข้ม ตอนนี้เหมือนไม่มีสีเลือดไปแล้ว ส่วนแพรวน่ะเหรอครับ เธอก็ได้ทียิ้มขึ้นมาเลย
" อ๊ะ... จริงๆเหรอคะเป้ง แต่ก็... อืม.... งั้นก็.... ช่างมันแล้วกันนะคะ เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องเสียเวลาให้เค้ามารีเพลย์กล้องให้มันยุ่งยากไปหรอก แพทไม่เอาเรื่องแล้วก็ได้ ถ้างั้นเดี๋ยวแพทกลับก่อนแล้วกัน ต้องไปทำธุระต่อ เดี๋ยววันหลังเราค่อยนัดเจอกันนะ" แพทบอกแล้วก็รีบชิ่งไปทันทีเลยครับ ท่าทางคงกลัวเอามากๆว่าจะโดนแฉ ฮ่าๆๆ
" หึ... รีบหนีเชียวนะยะหล่อน แน่จริงไม่มาเปิดดูกล้องกันก่อนล่ะ จะได้รู้กันไปเลย" แพรวบอกแล้วก็ยิ้มเยาะอย่างสะใจ แล้วหันมาทางผม
" ขอบใจมากนะเป้งที่ช่วยเรา นี่เราทำที่นี่มาตั้งหลายวันยังไม่รู้เลยนะว่าตรงนั้นมันมีกล้องอยู่"
" ฮะๆ เราก็ไม่รู้หรอกแพรว แค่มั่วนิ่มไปยังงั้นแหละ ไม่งั้นก็ไม่จบดิ" ผมบอกแล้วก็หัวเราะร่าเลย แพรวเลยหัวเราะตาม
" อ้าว... งั้นนี่ตกลงเป้งหลอกเค้าเหรอ โห... ฉลาดจริงๆเลยอ่ะ แต่ก็ขอบคุณมากนะที่ช่วยเรา"
" ไม่เป็นไรหรอก ที่เค้าตามมานี่ก็เพราะเราเองแหละ เราก็มีส่วนผิดนะ" ผมบอกเสียงอ่อยๆ
" อืม... แต่ก็ไม่รู้ว่าเค้าจะกลับมาแก้แค้นอีกรึเปล่านะเนี่ย" แพรวเอ่ยด้วยสีหน้าหวั่นๆ
" คิดว่าคงไม่แล้วมั๊ง ถ้ามาอีกเราก็บอกพี่ๆเค้าไว้เลยแล้วกันว่าเค้าจะมาหาเรื่อง แล้วก็หาใครเป็นพยานสักคนเวลาจะทำอะไร แค่นี้ก็คงพอได้นะ" ผมสรุป แพรวก็ทำท่าทางเห็นด้วย
จากนั้นผมก็รีบกลับเข้าครัวไปทันทีเพราะออกมายืนเสนอหน้าอยู่ซะนาน กลัวจะโดนว่าเหมือนกันครับ แต่โชคดีที่เหตุการณ์ทั้งหมดไม่มีหัวหน้าคนไหนมาเห็นเข้า นอกจากพี่ๆพนักงานที่ก็เข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดดีแล้ว
" หึๆ เป็นไงล่ะ พ่อคาสโนวา เกือบไม่รอดแล้วดิ ฮ่าๆ" ไอ้เอ้แซวผม
" เออ... ก็เกือบแย่อยู่ ดีว่ากูฉลาดเลยแก้เกมทัน ไม่งั้นกูคงตาย" ผมบอกแล้วยักคิ้วให้มันหนึ่งทีอย่างกวนๆ แต่พอมองเลยไปอีกทางก็เห็นไอ้ชายมันยิ้มเหยียดๆให้ผมอีกแล้ว
" เฮ้อ... นายนี่เจ้าชู้จนได้เรื่องเลยนะ ระวังให้ดีล่ะเดี๋ยววันไหนเค้าหวนกลับมาอีก จะแก้เกมไม่ทัน หึๆ"
" มึงไม่ต้องทำมาเป็นห่วงกูหรอก ห่วงตัวมึงเองดีกว่าว่ะ ปากดีๆอ่ะระวังไว้ สักวันจะมีอะไรไปกระแทกปากมึง ถึงเวลานั้นมึงอย่ามาร้องละกัน" ผมบอกมันอย่างหมั่นไส้แต่มันก็ยักไหล่ไม่สนอีก แล้วก็เดินเลี่ยงไป
" เฮ้ย... อะไรกันนักวะ มึงสองคนนี่ยังกะแค้นกันมาจากไหนงั้นแหละ มีอะไรกันนักหนาวะ" ไอ้เอ๊กซ์บ่นขึ้นมา
" กูอ่ะ... ไม่อะไรกะมันหรอก แต่มึงไปถามมันละกันว่ามันมาอะไรกะกูทำไมเนี่ย แมร่ง..... ตลอดอ่ะ กวนตีนกูได้ทุกนาที สัด..." ผมบ่นอย่างหัวเสีย
" เออ...ว่ะ มึงสองคนนี่คู่กัดกันตลอดเลยนะ ระวังนะเว้ย" อยู่ๆไอ้แจ๊คมันก็เอ่ยขึ้นมาครับ
" ระวังอะไรวะ" ผมถามมันไป แต่มันก็ทำลอยหน้ากวนๆอยู่
" ก็ระวังจะได้กันเองน่ะสิวะ ฮ่าๆๆ" มันหัวเราะลั่นเลยครับ ตามด้วยเสียงหัวเราะของไอ้เอ้ ไอ้เอ๊กซ์กับไอ้มาร์ท
" ไอ่สัด... คิดได้นะมึง นี่มึงเอาหัวแม่ตีนคิดเหรอวะ จัญไรมาก ไปเลยสัด ไปไกลๆตีนกูทั้งหมดเลย" ผมด่ามันแล้วก็ไล่ถีบไอ้แจ๊ค พวกมันก็วิ่งหนีพลางหัวเราะผมกันใหญ่
เชี่ยเอ๊ย... แค่กูคิดก็จะอ้วกแล้ว กูกะไอ้เชี่ยชายเนี่ยนะ บ้าแระ ไม่อยากนึกว่ะ
แมร่ง.... เลยพาลนึกไปถึงในคลิปที่ดูเมื่อคืนเลย ไอ้คนที่แมนๆขนตูดพรึ่บแต่โดนเอานั่นอ่ะ
อ้วกกกกก...........กก
**************************************
-
ไม่ชอบมาม่า :serius2:
งานจะเข้ามั๊ยเนี่ย..ชะนีออกตัวแรงกันทั้งนั้น
+1
-
o18ร้ายนักนะแพทเนี่ย ระวังจะเจอดีนะจ๊ะ
ส่วนเป้งก็ระวังจะได้กันเองเหมือนที่เพื่อนบอกล่ะ โบราณเขาว่าเกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้นนะ :laugh:
-
เป้งมีน้องมินแล้วอย่าหาคู่ให้เลย..
-
อ่านไป ฃำไป อีพี่เป้งนี่ก้ตลกๆดีเนอะ
-
เริ่มเสียวๆเป้งกับชายแล้วนะเนี่ย :z3:แต่อย่าให้เป็นงั้นเลยนะคะสงสารมินอ่ะ :m5: :m5:
-
เอ๊ะ..ชายนี่ยังไงน้า
รึจะเป็นดั่งที่เพื่อนๆแซวอ่ะ สนใจเธอเลยแกล้งกวนตี..เธอ
อ๊ะ..ไม่ได้นะไม่ได้ เป้งต้องคู่กับน้องมินเท่านั้น
-
ต้องรีบ ฆ่าปิดปากไอ่ชาย ไม่ก็ลากแพทไปหมกพงหญ้า ก่อนที่มันทั้งสองจะจับมือกันรังควานเป้งกะมิน (นอยด์นะ)
-
ผมก็เห็นด้วยกะหลายความเห็นครับ เกลียดอะไร ก็ได้อย่างนั้น
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงมินก็น่าสงสารโคตรๆเลยแหละมั้งเนี่ย....
สู้ๆนะคราบพี่น็อต..... :L2: :L2: :L2: :L2: :bye2: o13
-
อย่าแต่งให้พี่เป้งได้กับไอ้ชายทีเดียวเชียวนะ :angry2:
ไม่งั้นจะตามสาบแช่งน้องน๊อตให้ไม่มีคู่ :call:
-
เหอะ ๆ แพทต้องมาเป็นปัญหาภายหลังแน่ ๆ เลย
-
เป้งมีน้องมินนี่แล้วไม่ต้องหามารร้ายมาเพิ่มเลย
แค่ยัยแพทก็เต็มกลืนแล้วเนีียะ
-
มาจิ้มๆไว้ก่อนเดียวค่อยมาอ่านจ้าาาาา :bye2:
-
เหมือนมีแต่คนรุมด่าแพททททททท :o12: :o12:
5555 :laugh:
-
อิอิ อย่างฮา
-
คิด ไป ได้ เนอะ เป้ง เพื่อน จะ มา เอา กัน
555ๆ
ว่า แต่ พี่ น็อต ก็ อย่า หาย ไป นาน นะ ครับ
ไม่ งั้น ตาม ถึง บ้าน
-
ชอบน้องมินจังเลย :L1: :L1:
หมูเชียร์ชายนะพี่น็อต เชียร์ให้ได้กะแพทอ่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
น้องมินจะได้ไม่ต้องมีมารหัวใจ o18 o18
:กอด1: :กอด1:พี่น็อต ไม่มีไรหรอกอยากกอดเฉยๆ o18 o18
-
อ่า เป้ง ถ้าเป็นเรา ---เอิ่ม----ก็คิดว่ะ
แต่ฮามาก ม่ายหวายยย อยากอ่านต่อ
-
เรื่องนี้สนุก เศร้า เคล้าน้ำตาดีครับ ชอบแนวๆ นี้
มาต่อบ่อยๆ นะครับ กำลังสนุกเลย อิอิ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ สู้ๆ ครับผม
จิ้มคนแต่งทั้งบนและล่างครับ อิอิ
||
||
VVV
VV
V
-
อิอิ ขอดันก่อนครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาต่อแล้ว o13
-
^
^^
^^^
||
||
จิ้มคนแต่ง จิ๊ก จิ๊ก
แล้วมานั่งรอตอนต่อไปครับ
-
น้องมินมาแล้ววว
ขอบคุณคร้าบที่มาตามจิ้มกันเยอะแยะจนผมพรุนไปหมดแล้ว และขอบคุณทุก+ด้วยครับ :pig4:
เรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้วครับ มาติดตามกันต่อเลย
ตอนที่18
*************************************
แล้วเย็นวันนั้นเองแพทก็โทรมาหาผมอีกอย่างที่คิดไว้ พอดีว่าผมขับรถออกมาจากโรงแรมแล้วและคราวนี้คุณเธอก็บอกว่าจะชวนไปดูหนังอีกแล้ว
" ก็ผมไม่ว่างจริงๆครับ เดี๋ยววันนี้ผมยังต้องเก็บงานอีกเพียบเลย ต้องสรุปโปรเกรสเรื่องฝึกงานส่งอาจารย์อีกครับ ไว้ก่อนก็แล้วกัน" ก็นะ... เหมือนเคยแหละครับ ต้องอ้างกันไปร้อยแปด
" เอ๊ะ... ทำไมเดี๋ยวนี้เป้งไม่มีเวลาให้แพทบ้างเลยล่ะ หรือว่าไม่รักไม่แคร์แพทแล้ว แพทไม่ยอมนะคะ" เสียงเปลี่ยนไปทันที เริ่มจะนางร้ายขึ้นมาอีกแล้วครับ
" อะไรของคุณครับ อย่าคิดงั้นดิ ตอนนี้ยังไงๆผมก็รักคุณแค่แบบเพื่อนอยู่ดี เราก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้วนี่ แต่ช่วงนี้ผมยุ่งจริงๆไง เข้าใจนะครับ"
" ทำไมเป้งพูดแบบนี้ล่ะ แพทรักคุณคนเดียวนะ เราเป็นของกันและกันแล้วนี่ ทำไมเป้งบอกว่าเราเป็นแค่เพื่อนกันล่ะ ทำอย่างนี้ไม่ได้นะ" เหอะ.... กล้าพูดว่ะ รักกูคนเดียวเนี่ยนะ
" ก็ตอนนี้เราเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆนี่ครับ ช่วงที่ผ่านมาแพทก็เลือกคนอื่นแทนผมไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วนี่คุณจะกลับมาทวงสิทธิ์อะไรอีกล่ะครับ ที่สำคัญน่ะตอนนี้ผมก็รักคนอื่นไปแล้ว ต้องขอโทษด้วยครับ" เอาดิ... ให้มันจบไปวันนี้ล่ะวะ ผู้หญิงคนเดียวกูต้องจัดการให้ได้สิ ไม่งั้นก็เสียชื่อเพลย์บอยตัวพ่อกันพอดี
" มันไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย เป้งเข้าใจผิดแล้วนะคะ สำหรับคนอื่นน่ะยังไงๆก็แค่เพื่อนจริงๆนะ ตอนนี้แพทก็มีแค่คุณคนเดียว อย่าทิ้งแพทเลย... นะคะ" เออ.... แค่เพื่อน แต่เก็บข้าวเก็บของไปอยู่ญี่ปุ่นด้วยกันเป็นปีๆเนี่ยนะ ผมเชื่อแล้วล่ะว่าเป็น "เพื่อนพ้องท้องแนบท้อง" นะ
" นี่ผมไม่ได้ทิ้งซะหน่อย ก็เราเป็นเพื่อนกันไงครับ ยังเจอกันได้ คุยกันได้อยู่ แล้วจะมาบอกว่าผมทิ้งคุณได้ไง"
" ก็มันไม่เหมือนกันนี่คะ โอเคค่ะต่อไปแพทยอมให้คุณไปมีใครอีกสักกี่คนก็ได้ แต่เราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมกันเถอะนะคะ แพทขาดคุณไม่ได้จริงๆ" เอาล่ะ... เริ่มมีเสียงสั่นๆ เดี๋ยวก็คงร้องไห้รำพันชัวร์ โห... ขาดกูไม่ได้ซะด้วย ไปดูละครช่องไหนมาวะ
" แพท... คุณฟังนะ ผมทำไม่ได้แล้วล่ะครับ ตอนนี้ผมเป็นคนใหม่แล้วล่ะ จะให้ผมกลับไปทำตัวแบบเก่าอีกคงไม่ได้แล้วจริงๆเพราะตอนนี้ผมรักคนๆนึงมากและผมจะมีเค้าแค่คนเดียวเท่านั้นหวังว่าคุณคงเข้าใจนะครับ" โอเค... สวมบทพระเอกตัดรักตามในละครก็ได้วะ เหอๆ
" ฮือๆ..... ไม่เอานะคะ แพทไม่ยอม ใครกันที่คุณบอกน่ะ ยัยแพรวนั่นเหรอ ก็เค้าคบกับพี่ชายคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ" เริ่มมีฟูมฟายละครับ
" พอเถอะครับแพท คนๆนั้นเค้าจะเป็นใครก็ช่างเถอะ ยังไงซะตอนนี้เราก็เป็นได้แค่เพื่อนกันแล้วล่ะครับ เข้าใจผมด้วยนะ งั้นไว้แค่นี้ก่อนแล้วกันครับ ค่อยคุยกันวันหลังนะ ผมต้องรีบกลับแล้วล่ะ" จบข่าวเหอะว่ะ ไม่งั้นก็คงยาว
แต่พอผมวางสายปั๊บก็โทรมาอีกแล้ว เฮ้อ... จะยังงี้อีกนานมั๊ยเนี่ย เอ้า... โทรเข้าไป ไม่รับเว้ย
-
-
จากนั้นผมก็ขับมาถึงคอนโดจนได้ ว่าแล้วก็รีบขึ้นลิฟต์ไปหาดาร์ลิ้งผม อิอิ คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว แต่พอเข้าไปผมก็ต้องแปลกใจอีกแล้ว เพราะน้องกำลังนั่งอยู่กับเพื่อนผู้หญิงอีกคนนึง กำลังนั่งร้อยมาลัยกันอยู่
เหอๆ ใช่แล้วครับ ร้อยมาลัยจริงๆนะนั่น เท่าที่ผมเห็นก็เป็นมาลัยที่ร้อยด้วยกลีบกุหลาบเป็นส่วนประกอบหลัก นอกนั้นก็มีดอกพุดกับมะลิ แล้วก็ดอกรักทำเป็นอุบะ
" อ้าว... กลับมาแล้วเหรอครับ นี่เพื่อนผมอ่ะพี่ ชื่อ เอม ครับ" มินลุกขึ้นทักผมแล้วเพื่อนของมินก็ยกมือไหว้ผม
" อ๋อ... ครับ ไม่ต้องไหว้พี่ก็ได้ รู้สึกว่าตัวเองแก่มากไปเลย ฮะๆๆ" ผมบอกแล้วก็ยืนพินิจพิจารณามาลัยที่น้องทำเสร็จแล้วส่วนนึงด้วยความฉงน เพราะว่ามันสวยมากจริงๆนะครับ ฝีมือน้องประณีตจริงๆนั่นแหละ
" นี่มันสวยมากเลยนะครับ มาลัยบ่าวสาวใช่ป่ะ เราสองคนนี่เก่งจังเลย"
" ครับพี่ ผมไปรับงานมาจากป้าแม่ค้าที่ปากคลองตลาดน่ะครับ พอดีเค้ารับงานไว้แล้วทำไม่ทัน ก็เลยให้เอมมาช่วยกันทำด้วยครับ พี่คงไม่ว่าผมนะที่ไม่ได้บอกก่อน เมื่อกี๊โทรไปแต่ไม่ติดอ่ะครับ" มินบอกแล้วก็ยิ้มให้ผม น้องเอมก็หันมายิ้มด้วย เวรกรรม... ผมไม่น่าปิดเครื่องหนีแพทเลยว่ะ
" ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง ตามสบายนะเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน" ผมบอกมินไปแต่จังหวะนั้นก็เกือบเผลอตัวหอมแก้มน้องเข้าให้ซะแล้ว แต่มองไปเห็นน้องเอมซะก่อนเลยเบรคไว้ อายเหมือนกันแฮะ ไม่รู้ว่าน้องเอมรู้รึเปล่าว่าผมกับมินเป็นอะไรกัน
ผมเดินเข้าห้องไปอาบน้ำอย่างชิลล์ๆพอเสร็จออกมาก็เปิดดูโทรศัพท์อีกทีเลยเห็นว่าหลายมิสคอลมากๆ ก็แพทนั่นแหละครับ เบื่อจิงเว้ย.. ขี้เกียจจะสนใจละ แต่... เฮ้อ... โทรมาอีกละ เปิดเครื่องปั๊บก็โทรมาปุ๊บเลยเว้ย ปิดมันซะเลย ถึงจะเป็นคนอื่นก็ช่างมันวะ เดี๋ยวค่อยเปิดดูอีกที
จากนั้นผมก็ออกมานั่งทานข้าวกับมินและน้องเอมครับ สักพักนึงมินก็ลงไปส่งน้องเอมกลับบ้าน ระหว่างนั้นผมเองก็ชักกังวลนะกลัวว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้แพทอาจจะตามไปรังควานผมที่โรงแรมอีกก็ได้ จะเอาไงดีวะเนี่ย
แต่อยู่ๆก็มีโทรศัพท์เข้ามาที่ห้องผมครับจากรีเซฟชั่นข้างล่างแหละ เค้าบอกว่ามีคนมาหาและรออยู่ข้างล่าง เฮ่ย... ใครวะ พอได้คุยปั๊บผมแมร่งอยากจะโดดตึกลงไปเดี๋ยวนั้นเลยว่ะ ไม่ใช่ว่าอยากรีบลงไปหาเค้านะ แต่อยากตายให้พ้นๆอ่ะ
จะใครล่ะครับ ก็แพทอ่ะดิ นี่ตามผมมาถึงนี่ได้ไงวะเนี่ย และพอสักแป๊บขณะที่ผมลังเลว่าจะเอาไงมินก็เปิดประตูกลับเข้ามาพอดี
" ยืนทำอะไรอยู่เหรอครับพี่"
" เอ่อ... เปล่า ไม่มีอะไรครับ เอ้อ... มิน......." เฮ้อ.... นี่ผมควรจะบอกน้องมั๊ยเนี่ยว่าเดี๋ยวจะขอลงไปเคลียร์กับกิ๊กเก่าแป๊บนึงนะ ไม่ต้องรอ
" ครับ..."
" คือ... เอ่อ... เดี๋ยวพี่ขอลงไปหาเพื่อนที่ข้างล่างแป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวพี่มา" แมร่งเอ๊ย... ไม่กล้าบอกว่ะ กู.... กรรมจริงๆ
" อ๋อ... ครับผม ตามสบายเลยครับ อืม... แต่ทำไมพี่ทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ"
" หือ... แบบไหนเหรอ"
" ก็ยังกะมีอะไรปิดบังเลยน่ะ" จ๊ากก...ก กูอ่านง่ายยังงี้เลยเหรอ ไม่ได้ๆ ห้ามหลุดนะมึง ไอ้เป้ง
" อ่อ... ไม่มีอะไรหรอก เอ้อ... เดี๋ยวพี่จะแวะเซเว่นด้วย มินจะเอาอะไรมั๊ยครับ เดี๋ยวพี่ซื้อเผื่อ" เอาวะ รีบเบนความสนใจแล้วชิ่งก่อน
" ไม่เป็นไรครับ พี่รีบลงไปเถอะ เดี๋ยวผมรอนะ"
แล้วผมก็รีบจ้ำสุดๆลงไปที่ล๊อบบี้ทันที ทำไมว้า... ยิ่งไม่อยากจะโกหกน้องอยู่ ทำไมกูขี้กลัวขนาดนี้วะไม่ยอมบอกน้องไปตรงๆแล้วถ้าน้องมารู้เองล่ะ คงตายอีกแน่กู
ตอนนี้ยัยตัวปัญหานั่งรอผมหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตรงโซฟาของล๊อบบี้แล้วครับ ผมเลยเดินเข้าไปแต่พอเธอเห็นผมแค่นั้นแหละ โผมากอดผมอย่างแน่นทันทีเลยครับ
" เอ้ย... แพท อย่าทำแบบนี้สิครับ คนเยอะแยะนะใครเห็นเค้าจะว่าเอาได้ ห่วงศักดิ์ศรีตัวเองมั่งเหอะครับ" โว้ย.... เกาะแน่นยังกะตุ๊กแกเลย แกะไม่ออก
" แพทไม่สนหรอก ใช่สิ... คนอย่างแพทมันไม่มีศักดิ์ศรีหรอก จะไปเหมือนคนที่คุณรักได้ไงล่ะ ทำไมคะเค้าดีกว่าแพทตรงไหน เค้าสวยกว่าเหรอ ไหนเป้งลองบอกมาสิคะ" เป็นเอาหนักนะเนี่ย เธอมาเต็มๆเลยครับ สเต็ปนางร้ายฟูลออพชั่นเลย
" มันไม่เกี่ยวกับว่าใครสวยไม่สวยหรอกครับ แพท ว่าแต่... คุณมาที่นี่ได้ไงครับเนี่ย"
" ก็แพทลองโทรไปที่บ้านคุณน่ะแล้วถามป้างเค้า เค้าก็บอกว่าคุณคงอยู่ที่นี่" ผมฟังแล้วกุมขมับเลย เออ..... ให้มันได้อย่างนี้ ไอ้เชี่ยป้าง....ง กูจะฆ่ามึ้งงงงงง......ง
" เอาล่ะครับ ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ คุณยอมรับเหอะเรื่องของเรามันจบแล้วจริงๆ ยังไงตอนนี้ผมก็เห็นคุณเป็นแค่เพื่อนแค่นั้นจริงๆ"
" ไม่ค่ะ แพทไม่ยอมนะ คุณจะทิ้งแพทไปมีคนอื่นแบบนี้ไม่ได้นะ ฮือๆ" โอ๊ย... ปวดตับหมดแล้วกู ฟูมฟายเข้าไป คนอื่นแมร่งก็มองมาได้อีก อยากตายเว้ย.....
" พอได้แล้วแพท ถึงคุณร้องไห้ให้ตายผมก็กลับไปหาคุณไม่ได้หรอก กลับไปเถอะ ผมขอร้องล่ะ อย่ามาทำลายศักดิ์ศรีของตัวคุณเองกับผมไปด้วยวิธีนี้เลย มันไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก"
" ฮือๆ ไม่นะ คุณทำยังงี้ไม่ได้นะ" คุณเธอยังคงบีบน้ำตาต่อ
" ตกลงคุณจะกลับไปดีๆมั๊ยแพท" ผมยื่นคำขาด
" ไม่นะ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง แพทจะไม่ไปไหนทั้งนั้น" แพทยื่นคำขาดบ้าง หึ... งั้นได้เลย
" ตกลงคุณจะไม่ไปใช่มั๊ย" ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับจ้องด้วยสายตาที่แทบลุกเป็นไฟอยู่แล้ว จนเธอเหมือนตกใจเมื่อมองมาเห็นเข้า
" ไม่..." เธอตอบเสียงอ่อยๆ
" งั้นผมไปเอง" ผมบอกพร้อมกับสลัดหลุดจากมือเธอที่กอดผมแล้วเหวี่ยงตัวเธอลงไปที่โซฟา จากนั้นก็เดินอย่างเร็วออกนอกประตูคอนโดไปเลย โดยไม่สนใจว่าเธอจะวิ่งตามมาร้องเรียกอยู่
ทั้งเนื้อทั้งตัวผมตอนนั้นก็ไม่มีอะไรติดมาเลยนอกจากเศษสตางค์นิดหน่อยกับโทรศัพท์ แถมตอนนี้ผมใส่แค่เสื้อกล้ามบางๆกับกางเกงเล่นบาสแค่นั้นเอง กะว่าจะลงมาคุยแปบเดียว ไม่นึกว่าเรื่องจะบานปลายอย่างนี้น่ะครับ
แต่แพทก็ยังวิ่งตามผมมาอีกนะนั่น ผมเลยต้องรีบวิ่งหลบเข้าไปในสวนหย่อมใกล้ๆตรงนั้นจนแพทหาผมไม่เจอ ก็รอดพ้นไปได้ซะที เหนื่อยฉิบเลย เฮ้อ...
ตอนนี้ผมรู้สึกปวดหัวมาก ไม่รู้จะทำยังไงกับแพทอีกแล้วเพราะคุณเธอเล่นตื้อกันซะขนาดนี้ ที่ผ่านมาผมเองไม่เคยเจอใครอาการหนักขนาดนี้เลยนะ โดยมากพูดกันคำสองคำก็รู้เรื่องแล้ว แต่นี่แทบจะต้องลงไม้ลงมือกันเลยด้วยซ้ำ
แต่ยังไงผมก็ทำไม่ได้หรอก จะเป็นจะตายยังไงคนอย่างผมก็ไม่หน้าตัวเมียลงมือกับผู้หญิงเด็ดขาด
ว่าแต่ตอนนี้จะเอาไงวะ ลงมานานแล้วด้วยดิ รีบกลับก่อนดีกว่า กลัวที่สุดตอนนี้ก็คือมินจะว่ายังไงเนี่ยแหละ ถ้างั้นผมว่าผมยอมสารภาพไปดีกว่าว่ะ บอกตรงๆไม่อยากเสี่ยงให้น้องมารู้เรื่องอย่างนี้เอาเองทีหลังอีกแล้ว เข็ดจริงๆ
-
-
ผมเดินกลับขึ้นห้องไปอย่างเซ็งๆ ยังดีนะที่แพทเค้ากลับไปแล้วไม่ได้มาดักรอผมอยู่อีกไม่งั้นผมว่าคงต้องมีให้รปภ.มาจัดการลากตัวไปกันมั่งแหละ
" มินครับ พี่มีเรื่องจะบอกมินนะ" ผมเอ่ยขึ้นก่อน เอาวะ... ยังไงก็ต้องบอกไว้ก่อน กันไว้ดีกว่าแก้ว่ะ
" หือ... อะไรเหรอครับ แล้วทำไมหน้าเครียดจังอ่ะ" มินหันมามองผม ผมเลยนั่งลงที่ข้างๆน้องนั่นแหละ แล้วก็จับมือน้องไว้
" เมื่อกี๊นี้พี่ไม่ได้ลงไปเจอเพื่อนหรอกครับ แต่ว่าไปเคลียร์กับคนที่พี่เคยคบกับเค้าน่ะ เค้ามาตามตื้ออยู่ พี่ก็ไม่รู้ว่าเค้าจะมาทำอย่างนี้อีกทำไมในเมื่อเลิกกันไปตั้งนานมากแล้ว" มินฟังแล้วก็นิ่งสบตาผมอยู่ ซึ่งนั่นทำให้ผมใจไม่ดีเลยนะ
" เอ่อ... แล้ว พี่จะทำยังไงต่อล่ะครับ" มินเอ่ยถามผมด้วยสายตาที่ดูไหวหวั่นอยู่ จนผมรู้สึกผิดขึ้นมา
" ยังไงพี่ก็จะไม่ไปยุ่งกับเค้าอีกอยู่แล้วครับ พี่มีมินอยู่แล้วทั้งคนและจะมีแค่มินเท่านั้น ขอให้เชื่อใจพี่นะครับ พี่ขอแค่นั้นแหละ" ผมกุมมือน้องไว้แน่นแล้วก็เอามาแนบแก้มตัวเอง จนน้องยิ้มออกมาแล้วก็กอดผมไว้
" ครับ... ผมเชื่อพี่นะ ขอบคุณครับที่บอกผมเพราะพี่เห็นว่าผมสำคัญ แค่นี้ผมก็พอใจแล้วครับ อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ช่างมันเถอะครับ ผมรักคนที่อยู่กับผมตอนนี้ที่สุดแล้ว และคงไม่ใส่ใจว่าเมื่อก่อนพี่จะเป็นยังไงแล้วล่ะ พี่ไม่ต้องห่วงแล้วนะครับ" ผมฟังแล้วก็แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลย เหมือนฝันไป เหมือนคิดไปเอง
" ครับ พี่ดีใจจัง ตอนแรกพี่กลัวมากเลยนะรู้มั๊ย กลัวว่ามินจะไม่เข้าใจพี่น่ะ แต่พี่ไม่อยากทำเหมือนปิดบังอะไรมินอีกแล้วถึงต้องบอกกับมินตรงๆอย่างนี้ ขอบคุณที่เข้าใจพี่นะครับ" เฮ้อ... โล่งอกไปทีว่ะ
ตอนนี้ผมดีใจสุดๆที่น้องช่างเข้าอกเข้าใจผมดีขนาดนี้ เป็นอย่างนี้ได้ผมก็หมดห่วงซะที
แต่ทว่าในตอนนั้นผมก็หารู้ไม่ว่า ยังคงมีความซวยขนานใหญ่ก่อตัวขึ้นเงียบๆอยู่อีก และคราวนี้มันกลายเป็นพายุใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆแล้วด้วย
-
-
ผ่านไปสองวันผมยังคงไม่ได้ข่าวอะไรจากแพทเลย เหมือนเธอเงียบหายไปกับสายลมแต่ผมก็ไม่โทรไปหรอกนะ ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้นี่มันเป็นความสงบก่อนพายุใหญ่จะมาเลย
แต่แล้วไอ้พายุใหญ่นั่นมันก็โถมพัดมาหาผมจนได้ในวันนึง เพียงแต่ว่ามันไม่ได้มาจากแพทหรอกครับ เช้านั้นผมว่าผมจะนอนต่อให้สบายซะหน่อยไหนๆก็เป็นวันหยุด แต่แล้วก็ต้องตื่นขึ้นมาซะก่อน
" พี่เป้งครับ ตื่นเถอะครับ พี่ป้างเค้ามารออยู่ ท่าทางเค้าโกรธๆด้วยน่ะครับ" มินเขย่าตัวผมเบาๆ อืม.... ไอ้ป้าง มันจะแหกตามาทำไมแต่เช้าวะ ไอ้ป้าง เฮ่ย... ไอ้ป้างเหรอ เชี่ยแล้ว กู..... ฉิบหายล่ะทีนี้
" เฮ้ย...ไอ้ป้างมันมาเหรอครับ มิน" ผมเด้งลุกขึ้นนั่งทันที แมร่ง... ตาสว่างทันทีเลย สราด...ด
" ครับ เมื่อกี๊พี่เค้าตกใจที่เจอผมอ่ะครับ แล้วก็ถามว่าทำไมผมยังอยู่ที่นี่ แต่ผมไม่กล้าบอกอ่ะครับ เลยบอกว่าเดี๋ยวจะมาปลุกพี่ให้"
" แม่งเอ๊ย.... อยู่ๆก็มายังงี้ทุกที อืม... ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวพี่ไปคุยกะมันเอง" ผมเซ็งในอารมณ์เต็มที่แล้วก็เดินออกไปเลย ฟันเฟินยังไม่ต้องแปรง น้ำท่ายังไม่ต้องอาบแม่งล่ะ
เอาวะ ในเมื่อความมันแตกแล้วก็ต้องปล่อย อาจจะดีเหมือนกันไม่ต้องมานั่งปิดบัง เล่นละครอะไรแม่งอีกแล้ว เบื่อเหมือนกันแหละ
" อ้อ.... ออกมาแล้วเหรอ ก่อไว้หลายคดีมากเลยนะมึง รู้ตัวมั่งมั๊ยเนี่ย สัด..." มันเปิดฉากได้ก็ใส่ผมทันทีเลยครับ ก้นผมยังไม่ทันจะถึงโซฟาเลย
" คดีเชี่ยอะไรอีกห๊า กูไปทำอะไรให้ระคายเคืองมึงอีกวะ ถึงกะต้องแหกตามาหากูป่านนี้อ่ะ"
" เอ้า... แหกตาดูซะ งามหน้ามั๊ยมึงทีเนี้ย" มันด่าผมอีกแล้วก็โยนหนังสือกอสซิบดาราสามเล่มลงบนโต๊ะรับแขกดังโครม ผมเลยหยิบมาดู
เล่มแรกเป็นรูปผมกับมินกำลังเข็นรถช๊อปของกันอยู่ที่ฟู้ดแลนด์นั่นแหละครับ บรรยายไว้ว่า "ป้าง พีรนันท์กับสาวหน้าใสกระหนุงกระหนิงซื้อของเข้าบ้านด้วยกันอย่างนี้ สงสัยว่าได้ย้ายไปอยู่ด้วยกันเรียบร้อยแล้วรึเปล่า แล้วสาวอีกคนที่ว่าคบกันคนนั้นไปไหนเสียล่ะ"
ส่วนเล่มที่สองก็เป็นรูปผมกับมินนั่งกินข้าวกันที่ร้านอาหารที่ห้างตอนวันที่กลับจากไปรับแม่อัมที่โคราชนั่นแหละ นี่ก็บรรยายได้จี๊ดมาก "สวีทหวานกลางห้างดัง ป้าง พีรนันท์ ควงสาวสวยปริศนานั่งทานข้าวกุ๊กกิ๊กกันจนใครๆเห็นแล้วต้องอิจฉา" ซึ่งไอ้คนถ่ายเนี่ย มันก็ช่างถ่ายในมุมที่เหมาะเจาะซะจริงๆ ดูราวกับว่าผมสวีทกับมินมากจนไม่แคร์สายตาใครเลย
ส่วนเล่มที่สามนี่หนักเลยครับ เป็นรูปผมกำลังผลักแพทล้มไปบนโซฟาแล้วเดินออกไป มันก็ถ่ายเก็บไว้ได้ซะทุกชอตจริงๆ ตั้งแต่แพทกอดผมจนผมโมโหเหวี่ยงแพทล้มแล้วเดินหนีไป โดยที่แพทวิ่งตามผมไปติดๆ และแน่นอนครับคำบรรยายนี่เจ๋งมาก " ป้าง พีรนันท์ สลัดรักสาวอย่างเลือดเย็นกลางคอนโดหรู สงสัยงานนี้ต้องมีเคลียร์ยาวเพราะสาวคนนี้เป็นคนละคนกับที่เคยเป็นข่าวเสียด้วย"
และตอนนี้กลายเป็นผมซะเองที่ปรี๊ดขึ้นสมองจนถึงกับต้องนั่งกุมขมับ ทำไมมันซวยยังงี้วะ มิน่าไอ้ที่แว๊บๆเหมือนมีคนตามมันก็คือปาปารัซซี่เองเหรอ แถมทุกเล่มมันยังพร้อมใจกันหาว่าผมเป็นไอ้ป้างอีก เออ... กูเข้าใจมึงแล้วว่ะ เพราะงี้มึงถึงต้องแหกตามาหากูป่านนี้อ่ะ
" ไงล่ะมึง หลายกระทงนะงานนี้ ความผิดมึงอ่ะ จะแก้ตัวว่าไงก็ว่ามา" มันนั่งกอดอกพูดกับผมหน้าเครียดมาก
" ไม่อ่ะ กูไม่แก้ตัวหรอก กูผิดเอง ไม่รู้จริงๆว่ะว่าเดี๋ยวนี้ปาปารัซซี่มันจะมาตามแต่กู" ผมก้มหน้าลงอย่างสลดๆ พอเงยหน้ามาดูก็เห็นมันขมวดคิ้วหากันด้วยความแปลกใจอยู่
" อ่ะ... แล้วมึงจะไม่เถียงอะไรกูซะหน่อยก่อนเลยเหรอ เดี๋ยวนี้แปลกไปนะมึงเนี่ย"
" เอ้า... ก็กูผิดเองจริงๆนี่ บอกมึงแล้วว่าจะไม่ให้เป็นข่าว แต่ก็พลาดจนได้ แล้วมึงจะแถลงข่าวมั๊ย กูจะได้ไปแก้ข่าวให้" ผมอาสามัน
" ก็คงต้องอย่างนั้นแหละ กูเพิ่งเซ็นสัญญากับทางช่องเค้าไปหยกๆ ทางผู้ใหญ่ที่ช่องเค้าเลยโกรธว่าทำไมกลายเป็นข่าวอย่างนี้ กูก็บอกเค้าไปว่าเป็นมึง เค้าถึงเข้าใจ ก็คงจัดแถลงข่าวเร็วๆนี้แหละ"
" เออ... งั้นจะให้กูไปวันไหนก็โทรมาบอก ขอโทษมึงจริงๆที่ทำให้เดือดร้อนอีกแล้ว กูไม่ได้ตั้งใจว่ะ ไม่นึกว่าจะโดนตามอยู่เลยไม่ทันระวัง"
" ลำพังกูอ่ะ ไม่อะไรมากหรอกว่ะ แต่พ่ออ่ะดิเค้าโมโหสุดๆว่ามึงก่อเรื่องอีกแล้วโดยเฉพาะเรื่องทำร้ายแพทนั่นน่ะ" ฟังมันบอกผมยิ่งจี๊ดปวดตับขึ้นมาอย่างหนัก ก็ที่จริงแพทเค้าตามกูมาถึงที่นี่ได้มันก็เพราะมึงนะเนี่ย ไอ้เวร...
" สัด... กูไม่ได้ไปทำร้ายอะไรเค้านะเว้ย แค่กูโมโหที่เค้ามากอดกูต่อหน้าคนเยอะแยะอย่างนั้น ห้ามก็ไม่ฟังกูเลยผลักเค้าออกน่ะ ก็แค่นั้นแหละ.... คนอย่างกูถึงจะเหี้ยแค่ไหนแต่ก็ไม่ทำร้ายผู้หญิงแน่ๆ" ผมโวยเสียงดัง มันเลยเอื้อมมือมาจับไหล่ผมไว้
" เออๆ กูก็เชื่อมึงแหละ แต่ไอ้หนังสือเชี่ยนี่มันลำดับภาพซะดูแล้วเชื่อเลยว่ามึงทำร้ายผู้หญิงน่ะ พ่อเค้าเลยยิ่งโกรธ ลำพังแค่เรื่องบรรดาผู้หญิงของมึงอ่ะ มันก็แย่มากแล้วแต่ถ้าเป็นเรื่องยังงี้มันร้ายแรงอยู่ว่ะ เค้าเลยรับไม่ได้อ่ะ"
" เค้าก็โกรธกูในทุกๆเรื่องอยู่แล้วล่ะ โกรธเรื่องนี้อีกเรื่องจะเป็นไรไป ช่างเหอะว่ะ มันไม่ต่างกันหรอก" ผมบอกเสียงเนือยๆ ไอ้ป้างมันก็ขึ้นเสียงใส่ผมเลย
" ไอ้ห่านี่ มึงพูดยังงี้มันก็ไม่ถูก บ้านเราก็มีหน้ามีตาในวงสังคมนะเว้ย มึงคิดดิ๊ว่าพ่อจะตอบคนอื่นว่าไง ถ้าเค้าถามว่าเลี้ยงลูกยังไงถึงเป็นข่าวฉาวตลอดน่ะ มึงก็ต้องนึกถึงใจเค้ามั่งดิวะ ว่าทำไมเค้าถึงต้องโกรธอ่ะ"
อืม... ก็ถูกของมันครับ เป็นผมเองก็คงทำหน้าไม่ถูกจริงๆถ้ามีคนมาถามผมแบบนั้น เซ็งจริงเว้ย... ไอ้สังคมเส็งเคร็งเนี่ย ดีแต่ติฉินนินทากัน ไอ้ที่ดีๆน่ะ ไม่พูดถึงหรอก แต่ไอ้ที่เหี้ยๆล่ะก็ชอบพูดกันนัก แมร่ง......
" เออๆ ก็ยังงี้ทุกทีห่วงแต่หน้าตา เอาเหอะ... ถ้ามันยากนักก็ไม่ต้องบอกว่ากูเป็นลูกก็ได้ เรื่องมันจะได้จบว่ะ" ผมยังคงบ่นอย่างน้อยใจ
" ไอ้เชี่ยนี่ มึงจะบ้าไปใหญ่แล้วนะ ใจจริงน่ะพ่อเค้ารักเค้าห่วงมึงหรอกนะ เค้าถึงไม่อยากให้มึงทำตัวแบบนี้น่ะ" มันโวยผมเสียงดังอีก
" ห่วงกูเนี่ยนะ เหอะ มึงกลับไปบอกเค้านะว่าไม่ต้องห่วงกูแล้ว เพราะถ้าห่วงกูแล้วมาทำกะกูแบบนี้กูไม่ไหวว่ะ" คราวนี้มันเลยนิ่งแล้วก็ทำหน้าเอือมระอาผม
" เฮ้อ... มึงเนี่ยนะ กูล่ะเบื่อจะพูดกะมึงแล้วว่ะ เอาเป็นว่าเรื่องไปแถลงข่าวนี่กูจะโทรมาบอกอีกทีแล้วกัน"
" แล้วกูอยากให้มึงจำเอาไว้เลยนะว่ากูกับพ่อน่ะเป็นห่วงมึง ถึงมึงจะไม่เชื่อก็เหอะ" อยู่ๆมันก็พูดขึ้นมาแล้วก็จ้องตาผมเขม็งเลย ทำเอาผมก็อึ้งไปเหมือนกัน
เพราะแค่ในสายตานั้นของมันก็ยืนยันในสิ่งที่มันพูดแล้วว่ามันเป็นห่วงผมจริง ซึ่งผมก็ดีใจนะ ดีใจมากที่ระหว่างผมกับมันก็ยังคงรักกันดีไม่เคยเปลี่ยน
แต่สำหรับพ่อนี่ ผมบอกตรงๆเลยว่าผมไม่แน่ใจ จริงอยู่ไม่มีพ่อคนไหนเกลียดลูกได้หรอก แต่ในการรับรู้ของผมการกระทำทุกอย่างของพ่อมันช่างสวนทางกับความจริงอันนี้ซะเหลือเกิน
" อ้อ... แล้วนี่ตกลงเด็กที่อยู่กับมึงเนี่ย มันยังไงกันแน่วะ ไหนมึงบอกว่าเป็นญาติไอ้เอ๊กซ์ไง แล้วทำไมเค้ายังอยู่กะมึงเนี่ย ไหนว่าอยู่ไม่กี่วันก็จะกลับไปบ้านเค้าแล้วไง" ผมอึ้งอีกแล้วครับ แมร่ง.... จะบอกมันว่าไงดีว้า
" ตอบกูมาเร็วๆ สัด...." มันขึ้นเสียงทันทีที่เห็นว่าผมอึ้งๆไป
" กู......เอ่อ... "
************************************
-
บอกไปเลย...จะปิดทำไม....
-
" กู......เอ่อ... " นี่กูต้องบอกมันจริงๆเหรอวะ ว่านี่เมียกู...........
อ้าว...เป้ง ก็นี่คือความจริง ไม่บอกแบบนี้แล้วจะบอกว่าไงล่ะ เอาเลยบอกไปตรงๆเลย
อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้เกิด
แก้ข่าวให้ป้างแล้ว ค่อยมาแก้ไขเรื่องยัยแพท
มันเป็นแบบนี้แหละ ชะตาคนเรา อีตอนจะซวยก็แม้ ซวยซ้ำซวยซ้อน ปํญหาต่างๆประเดประดังเข้าหา
เอาน่ะเป้ง ถือซะว่า พระเจ้าประสงค์จะทดสอบความอึด ความแกร่ง และIQ ของเป้งน่ะ
ว่าจะทนได้แค่ไหนกับภาวะแบบนี้ แล้วจะแก้ปัญหาต่างๆได้อย่างชาญฉลาดรึเปล่า เป้ง..สู้โว้ย
-
ลุ้นคำตอบพี่เป้งอยู่นะ
น้องนอตคนแต่งอย่าทำให้น้องมินเสียใจเพราะคำตอบของพี่เป้งนะ
เปิดเผยกันไปเลย อะไรจะเกิดก็ให้มันรู้กันไป
-
บอกเลยๆๆๆ
ฮู่เร่ๆๆ
:mc4: :mc4:
-
ซวยซ้ำซวยซ้อนซวนซ่อนเงื่อน :laugh: :laugh:
บอกไปเถอะครับมันคงไม่ซยไปกว่านี้แล้วแหละ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:อีกซักที ก้ออยากกอดเฉยๆ :L1: :L1:
-
บอกๆไปเหอะจะปิดทำไมล่ะครับ o13
-
นี่แหละสิ่งหนึ่งที่ผ้ซายหลายๆคนทำไม่ได้แล้วก็ม่ปัยหาตามมาก็คือตัดไม่าดให้จริงๆจังๆ จากที่อ่านที่เป้งบอกๆกับแพทมันก็ยังทำให้ซะนี้มีหวังคิดไปเอง คนเราท่าเห็นว่ามันแรงฃนาดนี้ก็ควรจะหลีกจหนีเงียบหายไปเลยไม่ต้องไปสงสารเห็นใจอะไรกันแล้วซะนีทำตัวต่ำๆแบบนั้นอ่ะ ยังจะไปเจิมันทำไมอีก มากความนะพวกนี้ก็แปลกคนไม่เอาแล้วก็ยังตามเค้าอย่ได้ เบื่อจริงๆทั้งในนิยายหลายๆเรื่องแล้วก็ทั้งในซีวิตจริง ๆ
ซะนีแบบนี้น่าจะตายๆให้หมดไปจากโลกได้แล้วนะ
-
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :haun4:
-
โอ้ย....เซ้ง....เรื่องดีไม่ทันไรก็ร้ายอีกแล้ว..แล้วเป้งมันจะบอกไหมละเนี้ยว่าเมียมัน....คิดดีๆนะโว้ย..เดียวได้เสียมินไปแน่ๆ..การที่เป้งทำอะไรส่งผลกระทบกับมินทุกเรือ่งเลยอะ...มินโคตรน่าสงสารอะ..ถ้ามินได้ยินปัญหาต่างๆของเป้ง..แล้วมินจะคิดยังงัย...
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ยอมรับไปอย่างแมน ๆ ว่า เมียกูเอง
-
ค้างงงง
พี่ น็อต ฮะ
-
กว่าจะเข้าเล้าได้แทบแย่ อิอิ
รู้สึกตอนนี้ทุกท่านจะลุ้นกันมาก ก็รอตอนต่อไปนะครับ ว่าจะเป็นยังไง
ส่วนที่คุณsamsoon@doll บอกมามันก็จริงแหละครับ ผู้ชายเนี่ยมันก็มักจะเป็นยังงี้แหละนะ อดไม่ได้ที่จะต้องอ่อนให้ผู้หญิงซะหน่อย ไม่ว่าเค้าจะร้ายยังไงก็เหอะ จนบางทีก็อดโมโหไม่ได้เนอะ เหมือนมันโง่รึเปล่ายังไงยังงั้น
บางทีมากๆเข้าก็เหมือนพระเอกละครไปเลย โง่ได้เรื่อยๆ นางร้ายมันหลอกก็ไม่รู้ เซ็งเป็ดของแ้ท้ อิอิ
-
โหยยยย บักเป้ง คนที่หน้าตัวเมียคือคนที่นอกใจเมียตะหาก จะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็ช่าง
เเล้วถ้าขืนไม่ตัดยัยเจ๊นี้ออกไป มีหวังคุณมึงเสร็จเจ๊มันเเน่
-
:m16:ก็บอกไปตามตรงสิเป้งจะมามัวอ้ำอึ้งอยู่ทำไม
หมั่นไส้นังแพท :beat:
-
เคืองแทนน้องมิน ..
อึ้งทำไม บอกไปเลยว่าเป็นใคร รักไม่ใช่เรอะ :m16:
-
สนุกมากค่า ตามทันแล้ว 555+
นั่งอ่าน ยาวเลย ลืมไปวันนี้มีเรียน :sad4:
อิอิ ขอแว้บ ก่อนน๊าค่า เช้าพอดี
-
ไม่มีความลับใดๆ ในโลก
ไม่มีสิ่งไหนปิดเป็นความลับได้ตลอดไปหรอกครับ
บอกไปเลย
-
คนแรกที่ควรรู้ว่า เรากำลังคบกับใครก็คือคนในครอบครัว
รับได้รับไม่ได้ค่อยว่ากัน...พี่เป้งทำอะไรคิดถึงใจน้องมินเยอะ ๆหน่อย
ครอบครัวคนดัง มีหน้ามีตาทางสังคมเนี่ย ...น่ากลุ้มเนอะ :เฮ้อ:
ไม่อยากคิดถึงวันที่แพทมาเจอกับน้องมินเลย....
น้องมินช้ำแน่ ๆ งานนี้....สงสารน้องงง :กอด1:
:L2: น้องน็อท :pig4:
กด + ให้กำลังใจค่ะ
-
เป้ง กล้าคบกล้ารับดิ
แมนๆหน่อย
-
:z13: น็อต ตามทันจนได้ อ่านแล้วฮามาก
-
เข้ามาบอกว่าเดี๋ยวจะมาตามน้า จุ๊บๆ :กอด1: :L2:
-
บอกเลยๆๆๆ อย่าแคร์สื่อ
-
เย้ๆ ขอแวะมาดันหน่อย
ขอบคุณแฟนๆครับ
ไม่เคยโพสอะไรเกิน 10 หน้ากะเ้ค้าเลย ดีใจ๊ดีใจ : 222222:
ยังไงก็ติดตามกันต่อไปนะคร้าบ สำหรับเรื่องนี้นี่คงอีกยาวนานเลยกว่าจะจบ เนื้อเรื่องเยอะมากแต่รับรองว่าจะไม่เยิ่นเย้อแน่ครับ
ติตามกันต่อไปเนอะ ขอบคุณคร้าบ :pig4:
-
ตามมาอ่านด้วยจ้า
อ่านแล้วรักน้องมินด้วยอ่า :กอด1:
ท่าทางพายุร้ายจะเข้ามาอีกหลายระลอกไหนจะพ่อ ไหนจะความสัมพันธ์กับมินว่าที่บ้านจะรับได้มั้ย..แพทอีก..นักข่าวบ้าอีก....ฟิ้ววว แค่นี้ก็เหนื่อยแทนพี่เป้งแล้ว..
รออ่านต่อไปจ้ะ สนุกมากๆๆ +1
-
ฮ่าๆ จะตอบว่าไงดีล่ะพี่เป้ง
-
แอ๊ะ ๆ มา จิ้ม ๆ พี่ น็อต
เดือน ใหม่ แล้ววว
รีบ มา น้าา
คิด ถึง ค้าบ
-
มาแว้ววววว นายเป้งมาละครับ
ลุ้นกันน่าดูว่าจะบอกมั๊ย อิอิ ส่วนยัยแพทนี่ก็โดนด่าซะไม่มีดีเลย
งั้นมาติดตามกันต่อเลยครับ ว่าไอ้เป้งจะต้องผจญวิบากกรรมอะไรต่อไปอีก
เอาใจช่วยมันหน่อยเนอะ
ตอนที่19
***************************************
ความรู้สึกผมตอนนี้มันเป็นอะไรที่เซ็งมาก เพราะไอ้คนอย่างผมเนี่ยถ้าจะทำอะไรผมจะทำไปเลยแล้วยืดอกรับเต็มๆ ไม่ชอบมาอ้ำๆอึ้งๆแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมกังวลแค่ว่าถ้าไอ้ป้างรู้มันต้องบอกพ่อกับแม่แน่ๆ แล้วถ้าเป็นงั้นผมจะทำไง
ลำพังแค่พ่อผมเนี่ย ผมไม่อะไรนักหรอกแค่ผมจะเป็นเกย์ไปเค้าคงไม่สนหรอกมั๊ง ในเมื่อเค้ายังมีไอ้ป้างลูกรักอยู่อีกทั้งคน แต่แม่ผมน่ะสิ... บอกตรงๆผมกลัวแม่ช๊อคว่ะ กลัวเค้ารับไม่ได้และกลัวอะไรไปอีกสารพัด จะทำไงดีเว้ยย....ย
" เอ้า... ว่าไงล่ะมึง จะตอบกูได้ยัง นี่มึงคิดจะปิดบังกูไปถึงเมื่อไหร่วะ เอ๊ะ.. หรือว่านี่มึง.... เฮ่ย... มึงอย่าบอกนะว่า เด็กนี่มันเป็น....."
" เออ... ใช่ นี่แหละ เมียกูเอง มึงพอใจยัง" ไม่ไหวละ ผมสวนมันขึ้นมาทันทีที่มันยังพูดไม่จบ เหวอสิ... มึง อยากรู้นักนี่ กูก็บอกให้รู้แล้วไง
" เฮ้ย.... ไอ้เชี่ย มึงจะบ้าเหรอวะ ตกลงนี่มึงเป็นเกย์เหรอ น้องมันเป็นผู้ชายนี่" คราวนี้มันโวยวายหน้าตาตื่น
" แล้วมึงจะทำไมล่ะเป็นผู้ชายแล้วไง ก็กูรักของกูอ่ะมึงจะทำไมวะ เรื่องแค่นี้เองเดี๋ยวนี้ใครๆมันก็ทำได้เว้ย เค้าเรียกว่าเป็นเสือไบไง ไม่เห็นจะแปลก" ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์
" ไอ่สัด... มึงก็พูดง่ายๆยังงี้ทุกที โห... พูดมาได้เป็นเสือไบ เวลามึงจะทำอะไรอ่ะมีมั๊ยที่จะนึกถึงคนอื่นน่ะ กูเคยบอกแล้วว่าถ้ามึงไม่ห่วงหน้าตากูกับพ่อมึง ก็ให้มึงนึกถึงแม่เค้ามั่ง รู้ๆอยู่ว่าแม่เค้าชอบคิดมาก นี่ถ้าเค้ารู้ว่ามึงเป็นแบบนี้ล่ะก็เค้าคงกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยมั๊งเนี่ย" เออ... นั่นแหละ เป็นสิ่งที่กูกลัวที่สุดแล้วในชีวิต
" ก็ถ้ามึงไม่บอกเค้าก็คงไม่รู้หรอกน่า แล้วถ้าถึงเวลากูจะไปบอกเค้าเองให้กูพร้อมอีกหน่อยแล้วกัน กูนี่แหละจะเกลี้ยกล่อมแม่เค้าเอง โอเคมั๊ย" ผมยื่นข้อเสนอ
" เฮ้ย... กูไม่เข้าใจว่ะ ตกลงนี่มึงรักเค้ามากขนาดนั้นเลยเหรอวะ คราวนี้ไม่ใช่แค่เล่นๆเหมือนคนอื่นที่ผ่านๆมาใช่มั๊ย เพราะถ้ามึงคบเค้าไม่นานกูคงไม่ว่าอะไรมึงหรอก เพราะนี่มันเป็นเรื่องของมึงตัวของมึงแล้วก็ความสุขของมึง กูอ่ะไม่อยากเข้าไปเสือกอยู่แล้ว แต่เท่าที่กูฟังมาเนี่ย รู้สึกว่าคราวนี้ดูมึงจริงจังมากนะเว้ย มันเพราะอะไรวะ" มันถามหน้าตาจริงจังจนแทบจะมาเค้นคอผมอยู่แล้ว
" กูก็ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่ากูเจอคนที่กูคิดว่าใช่แล้วก็เท่านั้น และตอนนี้กูรู้แค่ว่ากูมีความสุขดีแล้ว ถือว่ากูขอแล้วกัน ชีวิตนี้กูไม่เคยขออะไรมึงเลย ที่ผ่านมากูก็ต้องยอมมึงทุกอย่างแม้แต่เรื่องแพรวกูก็ต้องหลีกทางให้มึงทั้งๆที่กูไม่อยาก เพราะงั้นคราวนี้กูขอมึงละกัน เห็นแก่กูสักครั้งเหอะว่ะ" ผมขอมันดื้อๆนี่แหละ คราวนี้มันถึงกับอึ้งไปนาน
" แม่งเอ๊ย.....ย เออๆ กูยอมล่ะ แล้วแต่มึงเว้ย แต่ขอบอกมึงไว้ก่อนว่านี่มันเรื่องใหญ่มากนะเว้ย จะทำอะไรมึงต้องคิดให้ดี ถึงมึงจะไม่ห่วงไม่แคร์กูกะพ่อก็ไม่เป็นไร แต่กับแม่อ่ะมึงต้องนึกถึงเค้าให้มาก มึงเข้าใจมั๊ย" ผมฟังแล้วก็ส่ายหน้าอย่างเซ็งๆนิดนึงที่มันก็ยังคงย้ำว่าผมไม่เคยห่วงมันอยู่ดี
" เออ.. กูรู้แล้ว แต่กูก็อยากจะบอกมึงเหมือนกันนะ"
" หือ...." มันหันมาจ้องผมอย่างสงสัย
" ใครบอกว่ากูไม่เคยห่วงไม่เคยแคร์มึงวะ โอเคว่ะไอ้ที่ผ่านๆมาน่ะ กูคงดูเหมือนเกลียดมึง ไม่อยากยุ่งกะมึงมากเลยใช่มั๊ย แต่นั่นมันก็เพราะสันดานกูมันเป็นยังงี้เอง ช่วงนึงกูแค่รับตัวเองไม่ได้ที่ต้องหลีกทางให้มึงกะแพรวนั่นไง กูถึงได้ไม่อยากเจอมึงหรือเจอแพรวเค้าเลย.... ก็เท่านั้นแหละ"
" แต่แล้วกูก็ต้องยอมรับว่ายังไงซะมึงก็เป็นพี่น้องกับกูนี่หว่า ไอ้คำว่าสายเลือดเดียวกันเนี่ย มันผูกพันมึงกับกูไว้ด้วยกันจนไม่มีอะไรมาเปลี่ยนได้แล้ว มึงเข้าใจมั๊ย" มันอึ้งเลยครับ คงไม่คิดว่าผมจะคิดและพูดออกมาอย่างนี้น่ะสิ
" เพราะงั้นมึงลืมคำว่าเกลียดระหว่างมึงกะกูไปได้เลยว่ะ มันไม่มีคำนั้นแน่นอน และขอให้มึงรู้ไว้ด้วยนะว่ายังไงซะกูก็ยังรักและแคร์มึงอยู่ดี.... เพราะงั้นมึงก็เลิกพูดเลิกคิดได้แล้วว่าคนอย่างกูไม่เคยแคร์ใคร เพราะถึงตอนนี้มึงก็คงเห็นแล้วนะ ก็... แค่นี้แหละที่กูอยากจะบอกมึง"
ได้พูดในสิ่งที่อยากพูดไปแล้ว ผมสบายใจขึ้นเยอะ เป็นปีแล้วที่ความรู้สึกนี้มันถูกเก็บอยู่ในใจผม นานมากๆที่ผมเองก็พยายามแกล้งไม่สนใจไปซะ แต่มันก็เป็นความจริงที่ต้องยอมรับว่าชีวิตนี้ผมเกิดมาเกือบพร้อมๆกับมัน นี่ยังไม่นับเวลาตั้งเก้าเดือนที่ผมอยู่กับมันตลอดในท้องแม่นะ
เพราะงั้นถ้าชีวิตนี้ผมจะผูกพันกับใครสักคนที่สุด ก็คงต้องเป็นมันเท่านั้นแหละครับ ความเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกันนี่เองที่ผูกเราไว้ด้วยกัน ถึงผมจะแกล้งทำไม่สนใจ แกล้งทำลืมไปแต่มันก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงสายสัมพันธ์อันนี้ของเราไปได้เลยครับ
ที่เค้าว่าพี่น้องที่คลานตามกันมา ยังไงซะก็คงตัดสัมพันธ์กันไม่ขาด มันก็คือแบบนี้นี่เองแหละ
หลังจากที่ไอ้ป้างมันได้ฟังผมพูดจบ มันก็นั่งนิ่งๆมองผมด้วยแววตาที่ผมก็บอกไม่ถูก เหมือนมันดีใจ ปลื้มใจ หรืออะไรก็ตามนั่นแหละ แล้วมันก็ยิ้มให้ผมจากนั้นก็เอื้อมมาจับมือผมไว้แน่นเลย
" เออ... กูเข้าใจแล้วว่ะ ขอโทษนะเว้ยที่กูไม่เคยนึกถึงเลยว่าจริงๆมึงจะคิดแบบนี้ ขอโทษมึงเรื่องแพรวและทุกๆเรื่องที่กูเคยทำให้มึงรู้สึกไม่ดี แล้วก็ขอบใจว่ะที่ยังรักและเห็นกูเป็นพี่มึงนะ กูพอใจแล้วล่ะ สำหรับเรื่องอื่นกูก็ขอให้มึงตัดสินใจให้ดีๆแล้วกัน ต่อไปกูจะเชื่อมั่นในตัวมึงให้มากขึ้นนะ แต่กูขอร้องอีกอย่างว่าหลังจากนี้ถ้ามีอะไรมึงบอกกูตรงๆได้มั๊ยวะ"
" ก็ต้องได้อยู่แล้วว่ะ มึงไม่ใช่คนอื่นนี่ ระหว่างเราแค่มึงเข้าใจกู แค่กูเข้าใจมึงเรื่องทุกอย่างมันก็จบ ไม่เป็นปัญหาอะไรทั้งนั้นแหละ" ผมบอกแล้วก็ตบไหล่มันเบาๆ
" อืม... กูจะพยายามเข้าใจมึงนะ แล้ว.. มึงคิดว่าจะบอกเแม่เมื่อไหร่ล่ะ กูเป็นห่วงนะ เพราะทุกวันนี้เค้าก็ถามถึงมึงตลอด ก็มึงเล่นแยกตัวมาอยู่แบบนี้น่ะเค้าก็คงอดห่วงไม่ได้หรอก" เฮ้อ... นี่ผมก็ลืมเรื่องนี้ไปเลยนะ มัวแต่วุ่นวายกับอะไรสารพัดจนลืมนึกถึงแม่ผมไปเลย นี่ก็ไม่ได้เจอเค้ามาเป็นอาทิตย์แล้ว โทรก็ไม่ได้โทรหาเลย ผมนี่แย่จริงๆอ่ะ
" ก็จริงของมึง ถ้างั้นต่อไปกูจะเข้าไปกินข้าวเย็นด้วยบ่อยๆละกันว่ะ ถ้าไปไม่ได้กูก็จะพยายามโทรหาเค้าให้ทุกวันไปเลย เอางี้แล้วกันว่ะ"
" เออ... ก็ดี ตามนั้นแล้วกัน งั้นกูไปล่ะ" มันบอกแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตู
" เฮ้ย... ไอ้ป้าง" ผมเรียกมันไว้ มันก็หันมา
" กูขอโทษมึงอีกทีนะเว้ย ต่อไปกูจะระวังไม่ให้เป็นข่าวอีก กูก็กลัวเหมือนกันว่าถ้าเป็นข่าวทีนี้ใครๆก็คงรู้กันหมดไปด้วย ส่วนงานแถลงข่าวน่ะมึงก็ให้เค้ารีบๆจัดซะจะได้หมดเรื่องไป กูจะได้บอกเค้าไปว่ากูเป็นคนก่อเรื่องงามหน้าทั้งหลายพวกนั้นเอง ต่อไปคนเค้าจะได้ไม่พุ่งเป้าไปที่มึงไง เปิดๆตัวแม่งไปเลยเรื่องมันจะได้จบ"
ก็ดีเหมือนกัน งานนี้ผมจะเปิดตัวอย่างเป็นทางการไปเลยดีกว่าว่าผมเป็นน้องฝาแฝดมันเอง เผื่อบางคนที่เค้ายังไม่รู้ก็จะได้ไม่เข้าใจผิดๆหรือไปหาว่ามันทำเรื่องงามหน้าอีก ไม่งั้นเรตติ้งมันคงตกแน่
" เออๆ ถ้างั้นกูก็ขอบใจว่ะ ไปล่ะเว้ย" มันยิ้มให้ผมอย่างสบายใจแล้วก็กลับไป
ในขณะที่ผมเองก็สบายใจขึ้นอย่างมากไปด้วยคล้ายกับว่ายกภูเขาออกไปจริงๆ ไม่รู้นานแค่ไหนแล้วที่ผมกับมันเมินเฉยกันมาตลอด ก็คงเพราะอีโก้ของผมเองนั่นแหละ แต่พอตอนนี้ทุกอย่างมันเคลียร์ไปแล้วผมก็สบายใจขึ้นมากจริงๆ
-
-
ผมเดินไปเคาะห้องมินเบาๆพอน้องเปิดออกมาก็ถามผมทันที ท่าทางคงเป็นห่วงผมอยู่มั๊ง
" พี่ป้างเค้าว่าไงมั่งครับ" มินถามแล้วก็เดินออกมานั่งที่โซฟา ผมเลยเดินมานั่งข้างๆ
" ก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะ แต่พี่คงจำเป็นต้องปิดเรื่องของเราไว้ก่อนนะ มินจะว่าอะไรมั๊ยครับ"
" ไม่หรอกครับ ผมก็กลัวว่าที่บ้านพี่เค้าจะว่าเอาเหมือนกัน ไม่อยากให้มีปัญหากันเพราะผมนะ" มินบอกด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบายใจอย่างมาก
" ก็พี่อยากรออีกหน่อย ไว้พี่คิดหาเหตุผลดีๆไปคุยกับแม่พี่ได้แล้วพี่จะรีบบอกเค้าเลย ว่าแต่ช่วงนี้พี่คงต้องแวะไปกินข้าวเย็นที่บ้านบ่อยๆแล้วล่ะ แล้วก็ต้องโทรหาแม่พี่ทุกวันเท่าที่ทำได้ด้วย ไม่งั้นเค้าจะเป็นห่วงพี่น่ะ"
" ดีแล้วครับพี่ สงสารคุณแม่เค้านะครับ ก็คงห่วงพี่มากเพราะไม่ได้เจอพี่ตั้งนานเหมือนกัน เอ้อ... ผมอยากทำขนมฝากไปให้คุณแม่จังเลย งั้นพรุ่งนี้ทำคุ๊กกี้แล้วกันครับ จะได้ฝากพี่ไปให้เค้าด้วยเลย" น้องบอกแล้วยิ้มอย่างร่าเริง เฮ้อ... น่ารักจริงๆลูกสะใภ้ที่แสนดี อิอิ
" ก็ดีครับ เค้าจะได้รู้ว่าลูกสะใภ้คนนี้เก่งแค่ไหนนะ" ผมบอกแล้วก็โอบตัวน้องมาหอมซะหนึ่งที
" อือ... พี่อ่ะ อย่าเพิ่งไปบอกแบบนั้นนะ เดี๋ยวคุณแม่พี่เค้าอยากรู้ว่ามินเป็นใครจะทำไงครับ"
" ครับ... ก็ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัวหรอกแม่พี่ใจดีจะตาย รับรองว่าต้องรักและเอ็นดูลูกสะใภ้คนนี้แน่ๆ น่ารักออกอย่างนี้น่ะ" ผมบอกแล้วก็กอดน้องไว้ เฮ้อ... ก็น่ารักจริงๆนี่นา
" คร้าบ.. ก็ขอให้เป็นแบบนั้นแล้วกันนะ" มินบอกแล้วก็ยิ้มๆให้ผม สรุปว่าตอนเย็นวันนั้นผมก็เลยกลับไปบ้าน แต่ว่าพอเหยียบเข้าประตูบ้านเข้าไปเท่านั้นแหละครับก็ต้องเซ็งทันที เพราะอะไรน่ะเหรอครับ ก็พ่อผมไง จ้องผมได้อย่างเย็นชามาก
" หึ... กลับมาได้แล้วรึ ขั้นนึกว่าแกจะย้ายไปตั้งรกรากอยู่ที่คอนโดเจ้าโป้งถาวรแล้วซะอีก นี่ไม่งั้นชั้นจะซื้อที่ใหม่ให้มันแล้วนะเนี่ย แกจะได้อยู่ที่นั่นให้สบายไปเลย ดีมั๊ยล่ะ" เหอะ ประชดได้อีกพ่อใครวะเนี่ย จะซื้อคอนโดใหม่ให้อีกงั้นเรอะ รวยกันจริงๆเลยเว้ย แต่ก็แค่นั้นแหละครับ เถียงในใจเอา ไม่พูดดีกว่าเดี๋ยวยาว
" อ้าว... เจ้าเป้ง นึกไงกลับมาได้เนี่ย ฮึ... แก" แม่เดินเข้ามาพอดีครับ ผมเลยรีบเดินไปกอดแม่ทันทีแล้วก็หอมแม่ทั้งสองแก้มเลย อิอิ คิดถึงแม่ว่ะ
" โอ๊ย... อะไรกัน จะมาไม้ไหนยะ เจ้าตัวดี นี่จะมาขออะไรอีกล่ะเนี่ย" แม่ยิ้มแล้วบอกผมยังงี้ทันทีเหมือนจะรู้ทันผม จนเกือบจะบอกอยู่แล้วว่า ไปขอเมียให้หน่อยดิ อิอิ
" โธ่... แม่อ่ะ ก็ผมคิดถึงนี่นา ทำไมมองผมในแง่ร้ายยังงี้"
" ก็ชั้นแม่แกนี่ยะ แล้วก็เบ่งแกออกมาเอง มากอดมาหอมเอาใจแบบนี้ชั้นจะไม่รู้ได้ไง ว่าแต่... จะมาขออะไรล่ะ" อิอิ รู้ทันไปซะหมดจริงจริ๊ง
" ไม่ได้มาขออะไรจริงๆครับ อ้อ.. แค่จะมาขอกินข้าวด้วยนะวันนี้ มีอะไรกินมั่งครับเนี่ย"
" แหม... ทำเป็นไม่ยอมบอกชั้น แต่ก็ดีมากินข้าวก็ดีแล้ว นี่ยังกะแกรู้เลยนะว่าวันนี้มีของโปรดแกน่ะ ไปๆ งั้นไปอาบน้ำก่อนไป แล้วค่อยลงมากินข้าว ป้าจันเค้ากำลังตั้งสำรับอยู่" แม่บอกแล้วไล่ผมขึ้นห้องไปอาบน้ำ ผมเลยหอมแม่ซะอีกหนึ่งทีแล้วรีบขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องผม
สักพักนึงไอ้ป้างมันก็กลับมาจากมหา'ลัย ตอนนี้พวกเราทั้งครอบครัวก็ได้กลับมาพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้งนึง ขาดแค่พี่โป้งที่อยู่เมืองนอก ซึ่งคนที่ดูจะแฮบปี้มากที่สุดก็คงจะเป็นแม่ผมนั่นแหละครับ ส่วนพ่อผมน่ะเหรอ อืม... อย่าพูดถึงเลย เหอะๆ
ไอ้ป้างเองมันก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษนะ ยิ้มๆกะผมตลอดแม่เค้าก็คงสบายใจเพราะยังงี้ด้วยแหละ ก็ดีแล้วล่ะครับอยากให้แม่สบายใจอย่างนี้มานานละ
" เดี๋ยวอาทิตย์หน้าอาพิษณุเค้าจะกลับมาเมืองไทยแล้วนะ เค้าว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่ถาวรแล้วเพราะกิจการที่นู่นก็ให้ตาเจมส์ลูกชายเค้าจัดการดูแลไปแล้วเรียบร้อย เค้าเลยหมดห่วง" อยู่ๆพ่อผมก็เอ่ยขึ้นมา
" อ้าว... เหรอคะ ก็ดีสิสงสัยคุณณุเค้าคงเบื่ออากาศหนาวที่นู่นแหละนะ กลับมาอยู่บ้านเราดีกว่าเป็นไหนๆ" แม่ผมเอ่ยขึ้นบ้าง
" นี่หนูเจนก็จะกลับมาด้วยนะ รายนั้นเค้าว่าเค้าอยากกลับมาเรียนต่อที่นี่มากกว่า ที่โน่นมันแพงมากไป การเรียนการสอนก็ไม่ได้ดีกว่ากันเท่าไหร่ ก็ดีนะยังเด็กยังเล็กก็รู้จักประหยัด พอเพียง ไม่ฟุ้งเฟ้อ พ่อแม่เค้าสั่งสอนมาดี" เหอะ พ่อพูดแล้วทำไมต้องเบนสายตามาทางผมว้า ต้องการจะสื่ออะไรเหรอ
" งั้นน้องเค้าก็จะมาต่อโทที่นี่เหรอครับ" ไอ้ป้างถามขึ้นบ้าง
" ใช่... ปีหน้าเค้าก็จะจบจากที่นั่นแล้ว น้องเรียนเก่งมากท่าทางเกียรตินิยมคงไม่ไปไหนเสียล่ะ เจ้าณุมันโชคดีจริงๆมีลูกได้อย่างใจหมดทุกคน ชั้นล่ะอิจฉามันจริงๆ" อ่ะ... มีเหลือบตามาทางผมอีกละ จะบอกว่าตัวเองมีลูกไม่ได้อย่างใจ งั้นใช่มั๊ย... ก็พูดมาเล๊ยพ่อ อย่าได้แคร์
" ชั้นก็เลยกะว่า อีกหน่อยพอหนูเจนเรียนจบแล้วชั้นคงจะต้องให้ดองกับทางเราซะแล้วล่ะ เด็กดีๆน่ารักแบบนี้จะปล่อยให้ไปเป็นลูกสะใภ้คนอื่นได้ยังไง จริงมั๊ยล่ะแม่" พ่อพูดจบปั๊บ ผมงี้แทบพ่นข้าวออกมาเลย สำลักทันทีครับ ไอ้ป้างมันนั่งอยู่ข้างๆผมก็เหวอๆไปเหมือนกัน
" เอ้า... เป็นไรไปเจ้าเป้ง นั่นๆ.. สำลักก็กินน้ำสิ" แม่บอกผม ผมถึงรีบหยิบน้ำมาดื่มอั้กๆทันที
" แหม... คุณ ก็ดีแหละค่ะชั้นน่ะอยากได้หนูเจนเค้ามาเป็นลูกสาวจะตาย ถึงจะมาเป็นสะใภ้ก็ยังดีนะ" อ้าว... เฮ้ย อย่าดิแม่ อย่าไปเห็นด้วยดิ ผมก็ตายดิวะ
" อ่า... งั้นงานนี้ผมก็คงต้องบายล่ะนะพ่อ เพราะผมมีแพรวอยู่แล้วน่ะ" อ่าว... ไอ่สราด.....ด รีบชิ่งเลยนะมึง เฮ้ย... แล้วกูทำไงอ่ะ ใครช่วยกูทีว๊อยย...ย
" ชั้นรู้แล้วล่ะ เพราะชั้นก็ต้องการให้หนูเจนเค้ามาหมั้นกับไอ้เป้งนี่แหละ คนไม่เอาถ่านอย่างมันน่ะ ก็ต้องได้คนดีๆแบบหนูเจนเป็นคนช่วยนำซะแล้ว ไม่งั้นอนาคตมันคงเหลวไม่เป็นท่าแน่ๆชั้นว่า เพราะงั้นชั้นก็เลยเอ่ยปากกับเจ้าณุมันไปแล้วล่ะ" เออ... ดีเว้ยเฮ้ย เอาผู้หญิงมาเป็นช้างเท้าหน้าให้กู ไม่งั้นตัวกูจะอนาคตมืดมน คิดได้เนอะพ่อกู.......
" ชั้นน่ะเคยคุยกับณุมันไว้นานแล้วว่าถ้ามีลูกก็อยากให้มาแต่งงานกันซะเพราะเรารู้จักกันมานานแล้ว ชั้นรักมันเหมือนน้องแท้ๆ นี่ถ้าชั้นไม่มีมันป่านนี้ชีวิตชั้นคงไม่เจริญก้าวหน้าได้อย่างทุกวันนี้หรอก" เหอะ ไปกันใหญ่ล่ะ พ่อกู ว่ากันไปโน่น
ก็จริงอยู่ครับ เดิมทีน่ะอาพิษณุทำงานเป็นมือขวาของพ่อมานานตั้งแต่พ่อเริ่มทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ใหม่ๆ แกคุมฝ่ายการตลาดทั้งหมดเพราะอาพิษณุเก่งด้านนี้มากๆ ซึ่งที่ผ่านๆมานี้ส่วนแบ่งตลาดส่วนใหญ่ตกเป็นของบริษัทพ่อผมก็เพราะคุณอานี่แหละ
แต่วันนึงอาเค้าก็ขอพ่อว่าอยากไปทำบริษัทตัวเองบ้าง พ่อก็เลยออกทุนให้อายืมไปเลยครับตั้งหลายล้านมาก แต่แค่ไม่นานเท่าไหร่อาพิษณุก็หามาใช้คืนพ่อได้ครบทุกบาททุกสตางค์พร้อมดอกเบื้ย ซึ่งพ่อไม่ยอมรับส่วนของดอกเบี้ยแต่บอกว่าเป็นของขวัญให้หลานๆไป สปอร์ตจริงจริ๊ง พ่อกู ทีกะกูเนี่ยไม่เคยอ่ะ
จนกระทั่งทุกวันนี้กิจการอสังหาริมทรัพย์ของอาพิษณุก็ใหญ่โตมากมายจนขยายสาขาไปที่อังกฤษโน่นแล้ว อาเค้าก็เลยต้องไปคุมกิจการอยู่โน่น ลูกๆของอาทั้งสองคนคือพี่เจมส์กับน้องเจนก็ไปเรียนที่โน่นตั้งแต่นั้นมา จำได้ว่าตอนเด็กๆผมกับไอ้ป้างก็เคยได้เล่นกับน้องเจนมาตลอดจนน้องเค้าไปอยู่โน่นนั่นแหละ ไม่รู้เหมือนกันว่าป่านนี้เค้าจะยังจำผมกับไอ้ป้างได้มั๊ย
" เพราะฉะนั้นวันนี้แกมาก็ดีแล้ว เตรียมเนื้อเตรียมตัวซะ ไอ้พฤติกรรมแย่ๆของแกทั้งหลายน่ะก็เลิกซะให้หมด อีกไม่กี่เดือนแกก็จะจบแล้วนี่ ชั้นจะให้แกไปทำงานที่โรงแรมเพื่อนชั้นที่สุขุมวิทแล้วกัน แล้วก็หมั้นกับหนูเจนเค้าซะ หวังว่าหนทางดีๆที่ชั้นเลือกให้แกแค่นี้แกคงทำได้นะ"
หึ... กูว่าแล้ว เนี่ยเหรอวะ หนทางดีๆที่เลือกให้กู เหอะ ถามกูสักคำมั๊ยว่าต้องการรึเปล่า มาถึงก็บอกว่าเลือกทางเดินให้กูซะแล้วเนี่ย
รู้สึกเหมือนชีวิตตัวเองกลายเป็นละครหลังข่าวเข้าไปทุกทีแล้วว่ะ จะมาคลุมถุงชนกูเหรอ ไม่เอาด้วยหรอกคร้าบ คุณพ่อ นี่มันยุคไหนแล้ว
" ผมยินดีทำตามที่พ่อบอกนะ และผมจะเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเองให้ดี จะตั้งใจเรียนให้จบแล้วไปทำงานในที่ๆพ่อว่า แต่สำหรับเรื่องอื่น..." ผมพูดไปสายตาพ่อก็จ้องผมเขม็งเลยว่ะ แต่ผมรึจะสะทกสะท้าน มันชินซะแล้วล่ะ
" ผมคงต้องขอคิดดูก่อนนะครับ เพราะมันเป็นชีวิตทั้งชีวิตของผมเลย คงต้องใช้เวลาตัดสินใจกันพอสมควรนะครับ หวังว่าพ่อคงเข้าใจ" ผมยอมหย่าศึกไปเองดีกว่า เพราะตอนนี้แม่กับไอ้ป้างก็นั่งทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ คงกลัวระเบิดลงแน่ๆ
" นี่ตกลงแกจะปฏิเสธชั้นใช่มั๊ย แกจะไม่ยอมทำตามที่ชั้นขอใช่มั๊ย" เอาล่ะครับ เริ่มมาและ เสียงเข้มขึ้นทันทีเลยครับ พ่อผม
" ผมไม่ได้ปฏิเสธทั้งหมดนะครับ บางอย่างก็คงต้องดูกันไปอย่างเรื่องน้องเจนเนี่ย พ่อรู้ได้ยังไงครับว่าเค้าจะมาชอบผมได้ ไม่แน่นะถ้าได้มาเจอกันจริงๆเค้าอาจจะไม่ชอบผมเลยก็ได้ แล้วอย่างนี้พ่อจะไปบังคับใจเค้าได้เหรอครับ"
" แกไม่ต้องมาทำเป็นพูดหลบเลี่ยงหรอก ชั้นรู้ดีว่าคนเจ้าชู้เพลย์บอยอย่างแกน่ะ กะอีแค่จีบผู้หญิงคนนึงให้ติดแค่นี้ทำไมแกจะทำไม่ได้ ก็แค่ลองจีบแล้วก็คบหาดูใจกันไป ชั้นมั่นใจว่าเด็กคนนี้น่ารักและดีพอที่แกจะรักได้อยู่แล้ว นอกซะจากว่าแกตั้งใจจะขัดใจชั้นก็เท่านั้นแหละ" เออ... ดีว่ะ พ่อกู พูดเองเออเองซะแล้วเว้ย เครียดสิกู...
" ถ้างั้นก็ไว้ให้น้องเค้ามาก่อนแล้วกันนะครับ แล้วค่อยว่ากันอีกที โอเคนะครับ" ผมบอกปัดไป ก็คงได้แค่ประวิงเวลาไปก่อนวะ พอหันไปแม่กับไอ้ป้างก็ทำหน้าโล่งใจเลยครับ
-
-
คืนนั้นผมขับรถกลับคอนโดอย่างเซ็งๆพลางนึกไปตลอดทางว่านี่ผมจะทำไงดี ต่อจากนี้ไปแค่ผมจะเดินตามทางชีวิตตัวเองเนี่ย ยังทำไม่ได้เลยเหรอวะ ถึงต้องให้พ่อมากำหนดให้ทุกอย่างแบบนี้แล้วถ้าผมไม่ยอมล่ะ จะบังคับงั้นเหรอ ถ้างั้นชีวิตนี้มันคงไม่ใช่ของผมอีกแล้วใช่มั๊ยเนี่ย
" เป็นไรอ่ะครับ หน้าเครียดขนาดนี้" มินถามผม สีหน้าก็ดูเป็นห่วงมากขณะที่ผมเดินเหมือนไม่มีวิญญาณไปนั่งที่โซฟา
" ก็... ไม่มีอะไรมากครับ พี่เบื่อพ่อน่ะ แล้วนี่ทานข้าวยังครับ" ผมบอกแล้วก็เขยิบไปนั่งชิดมินแล้วโอบเอวไว้
" ทานแล้วล่ะครับ พี่ล่ะ... ทานจากที่บ้านมารึเปล่าครับ ยังหิวอะไรอีกมั๊ย เดี๋ยวไปทำให้ก็ได้นะครับ" เออ... ค่อยยังชั่วเลย เจอคำหวานๆ เทคแคร์ดีๆแบบนี้แล้วหายเซ็งไปเยอะเลย
" หิวดิครับ แต่ไม่ได้หิวข้าวนะ หิวคนอ่ะ" ผมบอกแล้วก็จูบไปที่ซอกคอขาวๆนั้น ก็ได้กลิ่นหอมตามเคยอ่ะน๊า ชอบชะมัด
" อือ... พี่อ่ะ อย่าสิครับ ว่าแต่ไม่หิวจริงๆแล้วใช่ป่ะ เดี๋ยวก็ไปนอนเถอะครับ"
" ยังไม่ง่วงเลยอ่ะ พรุ่งนี้ก็ยังหยุดอีกวันนึงอยากไปเที่ยวจังเลยครับ ไปด้วยกันนะ" ผมอ้อน
" เอ๊ะ... จะดีเหรอครับ ก็เพิ่งเป็นข่าวไปนี่แล้วถ้าเราไปเที่ยวกันอีกก็ต้องมีคนเห็นอีกน่ะสิครับ พี่ไม่กลัวเหรอ"
" ไม่กลัวแล้วครับ รอวันแถลงข่าวก็พอ พี่จะบอกทุกคนว่าพี่ก็มีแฟนของพี่ ไอ้ป้างก็มีแฟนของมัน เราสองคนน่ะมันคนละคนกัน พี่จะมีแฟนมันก็เป็นเรื่องของพี่ไม่เห็นเสียหายตรงไหนเลย"
" แต่ว่า...." ฮะๆ มาประโยคนี้อีกแล้วเหรอน้อง ผมก็เลยแกล้งพูดสวนขึ้นก่อนเหมือนเคย
" มันดีแน่ๆครับ ฮะๆๆ เชื่อพี่นะ เราไปกันสองคนแล้วก็แค่ระวังหน่อย เดินไปด้วยกันใครมันจะมาว่าได้จริงมั๊ย พี่อยากไปเดินดูของแล้วก็ดูหนังน่ะครับ จะได้พักสมองหน่อย มีแต่เรื่องเครียดๆเยอะมากเลยช่วงนี้ นะครับ... คนดี" ผมอ้อนซ้ำจนน้องยิ้มออกมา
" ครับ.. ก็ได้ แต่ว่า..." อ่ะ.... มีแต่อีกแล้ว
" ต้องปลอมตัวนิดนึงแล้วกัน ออกไปกับพี่แบบนี้เลยคงไม่ดีแน่ ผมกลัวคนจะรู้ว่าผมไม่ใช่ผู้หญิงน่ะ"
" ไม่ต้องหรอกครับมิน เชื่อพี่เถอะ พี่ว่าจะพาเราไปที่ๆคนไม่เยอะมากนัก แล้วใส่หมวกกับแว่นซะหน่อยก็พอละครับ แค่นี้ถ้าคนอื่นไม่จ้องดีๆก็คงไม่รู้แล้วล่ะ" ผมบอกแล้วก็หัวเราะที่น้องดูเป็นกังวลมากเกินไป แต่อย่างที่บอกครับครั้งนี้ผมไม่ห่วงแล้วจริงๆ ก็รอแค่แถลงข่าวไปแค่นั้นแหละ ส่วนเรื่องว่าถ้ามีใครถ่ายรูปน้องกับผมอีกก็ช่างมันดิ มันก็ไม่รู้อยู่ดีว่าน้องไม่ใช่ผู้หญิง ฮ่าๆๆ
-
-
พอเช้าวันรุ่งขึ้นกว่าผมจะรู้สึกตัวอีกทีก็เกือบสิบโมงแล้ว นอนเพลินเลยว่ะเรา แล้วทำไมน้องไม่ปลุกผมล่ะ แต่พอผมเดินไปเข้าห้องน้ำก็เห็นโน๊ตที่น้องเขียนแปะไว้ข้างกระจกบอกว่า" ขอกลับไปเอาของที่ห้องไอ้แมนก่อน จะกลับมาอีกทีตอนสาย"
ผมเลยไม่ได้ใส่ใจอะไรคิดว่าเดี๋ยวน้องก็คงกลับมาเลยอาบน้ำแต่งตัวออกไปทานอาหารที่น้องเตรียมไว้ให้ ซึ่งพอนั่งกินไปแป๊บเดียวน้องก็กลับมาพอดี
" ทานข้าวอยู่เหรอครับ งั้นเดี๋ยวพี่จะออกไปกี่โมงครับ" มินถามผมแล้วก็ยิ้มให้เหมือนกับว่าน้องก็อยากไปเที่ยวกับผมมากอยู่เหมือนกัน อิอิ เยี่ยมไปเลยเว้ย
" ครับ เดี๋ยวกินเสร็จแล้วเราไปกันเลยนะ พี่ว่าจะไปจตุจักรนะครับ อยากไปดูเสื้อผ้าหน่อยนึง ที่นั่นคนเยอะมากแต่เค้าก็ไม่ค่อยมีใครสนใจใครสักเท่าไหร่หรอก เพราะมัวแต่เบียดเสียดกัน"
" เหรอครับ งั้นเดี๋ยวผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ" มินบอกแล้วก็ขอตัวเข้าห้องไป ผมก็นั่งกินต่อสักพักก็เดินเข้าห้องไปหยิบหมวกปีกแคบไอ้ที่ทรงคล้ายหมวกขอทานที่สามารถปิดหน้าปิดตาได้ดีมาลองใส่ แล้วก็หยิบแว่นกันแดดของเรย์แบนด์มาใส่เพิ่มอีก
ดูจากในกระจกผมว่าแค่นี้ก็คงไม่ค่อยมีใครจำเค้าหน้าผมได้แล้วล่ะ จากนั้นก็ออกมานั่งรอน้องที่โซฟา
เวลาผ่านไปอีกสักสิบห้านาทีได้ ผมก็นึกแปลกใจอยู่นะว่าทำไมน้องแต่งตัวนานผิดปกติจนเกือบจะไปเคาะห้องเรียกอยู่แล้วเชียว ดีว่าน้องเปิดประตูออกมาซะก่อน แต่... ที่ผมเห็นน้องยืนอยู่ตรงนี้นี่สิครับ มันเอาผมตะลึงงันสุดๆไปจนเผลอร้องออกมาเสียงหลงเลย
" เฮ้ย.....ย มิน....."
*********************************************
-
o15 ตกตะลึงน้องมินอะดี๊เจ้าเป้ง
เอ..ไปเที่ยวกันสองคนวันนี้จะมีผลส่ง
ให้เกิดเหตุการณ์อะไรที่จะยุ่งยากตามมาอีป่ะเนี่ย
พักนี้ดวงเจ้าเป้งยิ่งกำลังเดินเข้าสู่ความยุ่งเหยิงอยู่ด้วย
ป.ล. เกียรติ์นิยม น้องน็อตเผลอใส่การันต์ไป คงต้องอ่านว่า เกียน-นิ-ยม แหละ
"เกียรตินิยม" จ้ะ
-
อย่าบอกว่าน้องมินแต่งหญิงออกมานะ
-
o15 ตกตะลึงน้องมินอะดี๊เจ้าเป้ง
เอ..ไปเที่ยวกันสองคนวันนี้จะมีผลส่ง
ให้เกิดเหตุการณ์อะไรที่จะยุ่งยากตามมาอีป่ะเนี่ย
พักนี้ดวงเจ้าเป้งยิ่งกำลังเดินเข้าสู่ความยุ่งเหยิงอยู่ด้วย
ป.ล. เกียรติ์นิยม น้องน็อตเผลอใส่การันต์ไป คงต้องอ่านว่า เกียน-นิ-ยม แหละ
"เกียรตินิยม" จ้ะ
ขอบคุณมากคร้าบพี่ ลืมไปเลยว่าไม่ใช่รามเกียรติ์ 555
สำหรับคุณ ordkrub ถ้าหากว่าอยากรู้่ต้องติดตามตอนต่อปาย อิอิ
-
สงสัยว่าน้องมินจะปลอมตัวจนเป้งตะลึงแน่เลย :laugh:
-
ไม่ชอบมาม่า
-
หุหุ...น้องมินต้องปลอมตัวชุดใหญ่แน่ๆเลย...
มันจะมีเรื่องวุ่นๆอีกมั้ยน้อ....
ปล....คุณพ่อจอมวุ่นจริงๆ :เฮ้อ:
-
มินทำไรหรอคร้าบบบ
แอบติดหนวดเหรอ
-
เป้ง จะ กรี๊ด ไหม นั่น
ฮ่า ๆ
ส่วน เรื่อง น้อง เจน ถ้า มา เมือง ไทย เมื่อ ไหร่ คง เป็น ตาม ที่ ไอซ์ คิด แน่ ๆ
อิ อิ
แต่ รอ พี่ น็อต เฉลย ดี กว่า มะ อยาก เดา แล้วว ฮ่า ๆ เดี๋ยว รู้ หมด
-
ตกใจไรหว่า น้องมินแต่งแมนเกินไป หรือว่าสวยเกินไป
-
อ่านตอนแรกก็แอบสงสารพระเอกแล้ว เดี๋ยวมาต่อตอนสอง จะดูซิว่าพระเอกของเราจะเป็นไงต่อไป
เรื่องเข้มข้นกว่าที่เคยอ่านอีกค่ะ ชวนให้ติดตามไปอีกแบบ เดี่ญวมาต่อนะคะ ตอนนี้ก็ +1ค่ะ
ขอโทษนะคะ ที่มาช้า หุหุ :pig4: :กอด1:
-
น้องมินปลอมตัวเป็นผู้หญิงหรือเปล่าน๊า ฮ่าๆๆๆ
-
• " เฮ้ย.....ย มิน....."
“ไม่ชอบสายเดี่ยวหรือครับ.......”
มินทำหน้าผิดหวัง
“งั้น ผมไปเปลี่ยนเป็นเสื้อเกาะอกก็ได้” :laugh3:
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas
-
• " เฮ้ย.....ย มิน....."
“ไม่ชอบสายเดี่ยวหรือครับ.......”
มินทำหน้าผิดหวัง
“งั้น ผมไปเปลี่ยนเป็นเสื้อเกาะอกก็ได้” :laugh3:
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas
ชอบแบบนี้ครับ
:กอด1:พี่น็อตแล้วนั่งรอตอนต่อไป :L1: :L1: :L1:
-
เป้ง คงไม่เคยเห็นอ่ะดิ แมนเคยบอกแล้วนี่
มินตอนเด็ก ๆ แต่งตัวเป็นผู้หญิงนะ 555
-
เรื่องกำลังเครียต มาฮารีพของคุณกิตนี่แหละ
-
มิินแต่งหญิงแน่ ๆ เลย
-
น้องมิน...ส่อเค้าอาบรักพร้อมน้ำตาแน่ ๆ ....
คุณพ่อสามีแรงงงง ...จริง ๆ...พี่เป้งต้องเป็นหลักให้น้องนะ
น้องมิน ???? แต่งหญิงจริงอ่ะ....ไม่ดีมั๊ง..รึดี..หลอกสายตา
ประชาชีเพื่อพี่เป้งใช่ม๊ะ .... :กอด1: เด็กน่ารัก
:L2: น้องน็อท :pig4:
กด + ให้น้องมินคนเดียว..
-
แต่งหญิง~
วางแผนฆ่าปิดปากพ่อเป้งซะ
:laugh:
o18
-
• " เฮ้ย.....ย มิน....."
“ไม่ชอบสายเดี่ยวหรือครับ.......”
มินทำหน้าผิดหวัง
“งั้น ผมไปเปลี่ยนเป็นเสื้อเกาะอกก็ได้” :laugh3:
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas
^
^
พอผมเห็นปั๊บนี่ ลงไปนอนขำเลยนะ 5555 คิดได้ไง :m20: :pigha2:
ก็รอดูตอนต่อไปละกันครับ คุณกิต
ส่วนแฟนๆของน้องมินทุกคนก็ดูจะเห็นพ้องต้องกันดีอยู่นะครับ ว่าน้ิองมันปลอมตัวแบบนี้
เดี๋ยวตอนหน้าก็รู้ละครับ อิอิ อดใจรออีกนิด กำลังปั่นอยู่ครับผม :pigwrite:
-
ผมว่าเกิดชัวเลยปัญหาอะ....ที่ไอ้พี่เป้งตกใจ..น่าจะเป็นน้องมินแต่งหญิงแน่ๆเลย...ผมว่าน้องมินไม่น่าทำอ่ะ...ถ้าคนอื่นมารู้ที่หลัง..มันยิ่งเป็นเรื่องไม่ดีด้วย...มันยิ่งจะก่อปัญหา..สู่ปัญหาตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่ามั้ง...มันจะดีมากกว่า...เพราะปัญหาแบบนี้..มันแก้ไขยากนะ...ยากมากๆเลยแหละ....มันต้องใช่เวลา...ยิ่งมีการปิดบังแบบนี้..ถ้ามารู้เอาที่หลัง..เรื่องมันก็ยิ่งแย่..ถ้าเขารับมันไม่ได้..สู้เปิดเผยตั้งแต่ตอนนี้อะดีแล้ว....
สู้ๆนะคราบ...เป็นกำลังใจช่วยเสมอ...ไม่อยากอินมากอะ...ปวดตับ....คิดแล้วมันไม่สบายใจงัยไม่รู้...ต้องรอพี่น็อตจะดำเนินเรื่องไปในทิศทางใดต่อ...
:L2: :L2: :L2: :กอด1: :bye2:
-
ก็งี้แหละเรามานมีลูกไม่ได้ ใครๆๆเขาจะเอา ชีวิตฉัน
-
คิดถึงพี่เป้งงงง
-
ไม่ว่าจะแต่งแบบไหน
ก็น่ารักสำหรับพี่เป้งทั้งนั้น
-
มีคนคิดถึงพี่เป้งแล้ว อิอิ ขอบคุณคร้าบ
แต่จั่วหัวแล้วว่าตอนนี้พี่เป้งกะน้องมินสนุกกันจริงๆนะเออ ไม่ได้โม้ และนี่อาจเป็นตอนที่หลายๆคนรอมากที่สุดตอนนึงเลย
งั้นก็ต้องลองติดตามกันเอาเองว่าพี่เป้งกะน้องมินเค้าสนุกกันยังไงมั่ง :bye2:
ตอนที่20
*********************************
จะไม่ให้ผมร้องเสียงหลงได้ไงล่ะ ก็น้องมินตอนนี้อ่ะดิครับอยู่ในชุดที่.... โอย... สุดจะบรรยาย หน้าก็แต่งบางๆแต่ดูสวยใสมาก ใส่วิกผมยาวไฮไลต์สีทองอ่อนซอยสไลด์ ใส่ตุ้มหูอีก ชุดก็เป็นชุดแซคเปิดไหล่ผ้าพริ้วๆค่อนข้างสั้นโชว์เรียวขาขาวสวย รองเท้าก็เป็นแบบรองเท้าสานของผู้หญิงส้นเตี้ย
ทำให้ตอนนี้ผมมองดูน้องแล้วกลืนน้ำลายเอื๊อกเลยว่ะ เหอๆ ทั้งสวย น่ารัก เซ็กซี่และฯลฯ ยิ่งมองหุ่นน้องแล้วนี่ บอกตรงๆผมหื่นทันทีว่ะ เอวคอด ขาก็เรียวสวยมาก ขาวเนียนไปหมดเลย รับรองไม่มีใครรู้ว่าน้องไม่ใช่ผู้หญิง ไม่งั้นมาถีบผมได้เลยเอ้า...
" ทำไมต้องร้องอย่างนั้นอ่ะพี่ มินแต่งยังงี้ดูน่าเกลียดเหรอ ถ้าไม่งั้นไปเปลี่ยนชุดอื่นก็ได้นะครับ ก็กะว่าวันนี้ต้องปลอมตัวเป็นผู้หญิงหนึ่งวันไง" น้องบอกสีหน้าหวั่นๆอย่างไม่มั่นใจตัวเองเท่าไหร่ โห... ที่บอกว่าจะปลอมตัวนี่ จะเอาขนาดนี้เลยเหรอ แต่มันก็ดีนะจะได้ตัดปัญหาไปเลย
" ปะ... เปล่าครับ ไม่ใช่ยังงั้น มิน... เอ่อ... พี่ว่ามินดูดีเกินไปตะหากล่ะ สวยมากเลยนะครับ รู้ตัวมั๊ย" ผมยิ้มแล้วก็เอ่ยชม นี่เล่นเอาผมประหม่าปากเปิกสั่นเลยว่ะ เจอน้องมินเวอร์ชั่นนี้เข้าไป
เพราะครั้งล่าสุดที่ผมเจอน้องอีกโดยบังเอิญตอนที่น้องไปเต้นโชว์ที่งานอีเวนท์ที่ผับนั้น ผมว่าน้องก็ดูสวยมากแล้วนะ แต่พอมาเห็นยังงี้ยิ่งทำให้ผมประหม่าอย่างหนัก เพราะน้องทั้งสวยและน่ารักเกินคำบรรยายจริงๆ โอย... แทบทนไม่ไหวเลยว่ะ เหอๆ
" อืม... งั้นเราไปกันเลยนะคะ" น้องยิ้มแล้วก็จูงมือผมเดินไปทันที อ่ะ.... เมื่อกี๊พูดคะเหรอเนี่ย ผมเลยหันไปมองหน้าน้องอย่างเหวอๆอีก
" ก็ตอนนี้เป็นผู้หญิงอยู่นี่ จะให้พูดครับเหรอ" มินหันมาบอกแล้วก็หัวเราะร่า ผมก็ยิ้มให้น้องแล้วเดินลงมาขึ้นรถที่ลานจอดกัน
-
-
ระหว่างที่ขับรถอยู่ๆผมก็นึกได้ว่าไม่อยากไปจตุจักรแล้วอ่ะ วันดีๆอย่างนี้น่าจะไปที่ๆมันสนุกสนานน่าสนใจกว่านี้หน่อยดิ นึกๆไปก็เลยตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางซะ
" พี่ว่าพี่ไม่ไปจตุจักรแล้วดีกว่าครับ แต่จะพามินไปที่ๆนึง คิดว่ามินต้องชอบแน่ ไม่รู้ว่าเคยมารึยังนะ"
" หือ... จะไปไหนเหรอคะ" มินหันมาถามผมทันที พูดคะแล้วไม่ชินว่ะ อิอิ แต่ก็รู้สึกดีแฮะ น่าร๊ากก...ก
" ฮะๆ อดใจรอแป๊บนึงครับ เดี๋ยวไปถึงแล้วจะได้เซอร์ไพร์สนะ"
จากนั้นผมก็ขับเปลี่ยนเส้นทางพาน้องไปดรีมเวิร์ลเลยครับ ซึ่งผมเองไม่ได้ไปมานานมากๆแล้ว แต่นี่อยู่ๆผมก็นึกถึงขึ้นมาก็เลยว่าจะแวะมาดูซะหน่อย ป่านนี้มันจะเหมือนเดิมสมัยที่ผมมาตอนเด็กๆอยู่มั๊ย และสำหรับน้องผมเดาว่าน้องอาจจะยังไม่เคยมีโอกาสมาล่ะมั๊ง ก็ดีแล้วถ้าน้องได้ไปวันนี้คงจะดีใจมากแน่ๆ
ทีแรกน่ะผมก็ว่าจะขับพาไปทะเลแล้วด้วยซ้ำครับ แต่มานึกได้ว่าไหนๆไปทะเลทั้งทีอยากใช้เวลาให้มากสักหน่อย ก็ควรจะมีค้างคืนด้วย เพราะงั้นก็เอาไว้ก่อนดีกว่าไว้ค่อยไปไปสักตอนผมปิดเทอมโน่น จะได้มีเวลากันเต็มที่ไปเลย
ตอนนี้ผมเลี้ยวมาจอดที่ลานจอดของดรีมเวิร์ลเรียบร้อยครับ เด็กๆมาเที่ยวกันเยอะมากอยู่เพราะเป็นวันอาทิตย์ มินเห็นประตูทางเข้ากับสวนดอกไม้และหุ่นตุ๊กตาต่างๆของดรีมเวิร์ลแล้วก็ทำท่าทางตื่นเต้นอย่างมาก จากนั้นก็คว้าแว่นกันแดดมาใส่ก่อนลงจากรถ
" ดีจังเลยอ่ะ มินยังไม่เคยมาที่นี่เลยนะครับ เอ้ย.. ค่ะ" น้องเอ่ยอย่างตื่นเต้นแต่ก็ต้องเอามือปิดปากไว้ทันทีที่เผลอพูด"ครับ" ออกไป พลางทำหน้าเขินๆ
" ฮ่าๆ หลุดซะแล้ว ไปกันเถอะครับ เดี๋ยวไปซื้อตั๋วกันก่อน" ผมบอกแล้วก็จูงมินไปต่อคิวซื้อตั๋ว พอได้แล้วมินก็รีบเดินนำหน้าผมเข้าไปเลยครับทีนี้ ท่าทางคงตื่นเต้นมากจริงๆ
" โห... สวยจังเลยอ่า คนเยอะจังเลยนะคะพี่" มินบอกแล้วก็ชี้ให้ผมดูสวนดอกไม้ที่มีหุ่นตัวการ์ตูนต่างๆตามข้างทาง
" ครับ พี่ไม่ได้มานี่ตั้งนานมากๆแล้วนะ ที่มาตอนนั้นพี่ยังเด็กๆอยู่เลย"
" มินก็เคยเห็นแต่ในรูปเอง จริงๆก็อยากมาตั้งนานแล้วล่ะ แต่ไม่มีโอกาสหรอกมันไกลด้วย"
" อืม... แล้วชอบรึเปล่าเนี่ยครับ ที่พี่พามา"
" ก็ชอบสิคะ ดีใจที่สุดเลยน๊า" น้องบอกแล้วก็เกาะแขนผมไว้ ในขณะที่เราเดินผ่านน้ำพุ ผมเริ่มสังเกตเห็นว่ามีคนมองผมกับมินมากขึ้นจนนึกห่วงไปว่าคนอื่นจะจำเราได้ป่าวนี่ แต่เท่าที่ดูรู้สึกจะไม่ใช่ยังงั้น เพราะเหมือนกับว่าทุกคนมองมาที่มินซะมากกว่า
จริงๆด้วยอ่ะ โดยเฉพาะไอ้พวกเด็กผู้ชายรุ่นเดียวกะมินที่มาเที่ยวเนี่ย แมร่ง... มองมินกันตาเป็นมันเลยเว้ย สราด... เมียกูนะมึง
" เป็นไรอ่ะพี่ ทำไมทำหน้ายังงั้น" มินทักผมที่ทำหน้าหงิกๆอยู่
" อ๋อ... ไม่มีอะไร แต่พี่ว่าสงสัยมินคงสวยเกินไปแล้วเนี่ย ไอ้พวกเวรนั่นมันเลยมองกันใหญ่แล้ว" มินเลยมองตามผมไปแล้วก็หันมาหัวเราะ
" พี่อ่ะ คิดมาก เค้าก็แค่มอง มินก็ไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้นซะหน่อย" เหอะ.... แค่มอง ใช่ดิ ถ้าผมไม่ยืนอยู่กะมินด้วยป่านนี้พวกมันคงมาขอเบอร์มินแล้วแน่ๆ
" ไม่รู้อ่ะ พี่ไม่ชอบให้ใครมามองแฟนพี่ยังงี้นี่ ไปกันดีกว่า" ผมบอกแล้วก็พามินเดินไปจากตรงนั้น แต่ผมสังเกตว่าน้องเริ่มมีสีหน้ากังวลแฮะ หรือว่าผมพูดยังงี้ไปแล้วทำให้น้องกังวล
" อืม พี่ขอโทษทีนะครับ พี่คงหวงมินมากไปหน่อย อย่าคิดมากน๊า เดี๋ยวเราไปนั่งอะไรสนุกๆกันดีกว่า อยากเล่นอะไรก่อนดีครับ" ผมเอ่ยขอโทษน้องไปเพราะกลัวว่าจะทำงานกร่อยซะก่อน อุตส่าห์มาเที่ยวกันถึงนี่แล้วจะมากร่อยเพราะเรื่องแค่นี้ได้ไง
" งั้นไปนั่งกระเช้าก่อนก็ได้ค่ะ อยากดูในนี้ให้ทั่วๆก่อนจะได้รู้ว่ามีอะไรน่าเล่นมั่ง" มินบอกแล้วก็ชี้ไปที่เคเบิ้ลคาร์ที่ไว้นั่งชมวิวทั่วสวน
" เอ้อ.. ก็ดีครับ ไปสิ" ผมบอกแล้วก็เดินพาน้องไปที่ทางขึ้นเพื่อรอคิว พอถึงคิวก็ขึ้นไปนั่งด้วยกัน มันก็ท่าทางตื่นเต้นมากเหมือนเดิม เพราะกระเช้าเริ่มออกตัวไปเท่านั้นแหละ มินยิ้มไม่หุบเลย ท่าทางตื่นตาตื่นใจกับวิวสวยๆเต็มที่
" เวลาอยู่บนนี้เห็นคนตัวนิดเดียวเลยเนอะ" มินบอกแล้วก็ชะโงกลงไปมองข้างล่าง
" อืม... นั่นสิ ฮะๆ นี่พี่รู้สึกว่าวันนี้มินจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษเลยน๊า แสดงว่าชอบที่นี่มากใช่ป่ะ" ผมถามยิ้มๆ
" ใช่แล้ว มินอยากมาบ่อยๆเลยนะเนี่ย อะไรๆมันก็น่าสนุกไปหมดเลยอ่ะ เอ๊ะ... อันนั้นน่าเล่นจัง" มินชี้มือไปยังแกรนด์แคนยอน
" อ๋อ... อยากนั่งเหรอครับ แต่พี่ว่ามันจะเปียกนะนั่น"
" เอ๊ะ... เหรอคะ งั้นไม่เอาดีกว่า อืม... งั้นไปนั่งเรืออันนั้นดีกว่า คงไม่เปียกมั๊ง" คราวนี้น้องชี้ไปที่เรือจักรยานน้ำที่มันขับเล่นด้วยกันสองคนในน้ำ แต่นั่นเลยทำให้ผมเกิดไอเดียเด็ดๆขึ้นมา
" ครับ งั้นพอเล่นเสร็จแล้วเราไปเล่นบ้านผีสิงกันนะ"
" ก็ได้ค่ะ แต่ว่ามันน่ากลัวมากป่าว" น้องถามผมสีหน้าหวั่นๆ
" ไม่หรอก เดี๋ยวลองไปดูก่อนก็ได้" อิอิ เป็นไปตามแผน
จากนั้นเราก็ไปนั่งไอ้จักรยานน้ำด้วยกันกระหนุงกระหนิงเพลินเลยล่ะครับ น้องเองก็ดูสนุกสนานกับทุกๆอย่างเหมือนเด็กเล็กๆ ซึ่งผมเห็นอย่างนี้แล้วก็ดีใจอ่ะที่พาน้องมาที่นี่ คิดไม่ผิดจริงๆ
ทีนี้พอขึ้นมาจากจักรยานน้ำปั๊บผมก็รีบพาน้องมาต่อที่บ้านผีสิงทันที อิอิ ก็ไม่มีอะไรครับ ถ้าน้องกลัวจะได้กรี๊ดแล้วมากอดผมซะ นี่แหละครับแผนผม
แต่พอเอาเข้าจริงดันผิดคาดแฮะ จากไอ้ที่ตอนเด็กๆผมว่าผีในบ้านผีนี่น่ากลัวมากๆ แต่ทำไมตอนนี้มันไม่น่ากลัวเลยล่ะวะ มินก็ไม่ได้กลัวเลยอ่ะแถมหัวเราะอีกบอกว่าผีมันดูปลอมมากๆ อะไรวะเนี้ย เซ็งเลย ยังงี้มันวันรุ่นเซ็งชัดๆอ่ะ พังหมดแผนกู
" เอ้อ... มินหิวยังครับเนี่ย เที่ยงกว่าแล้ว" ผมถามหลังจากที่มองนาฬิกาตัวเอง
" ก็ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ค่ะ พี่อ่ะ"
" อืม... ก็นิดหน่อย งั้นเดี๋ยวไปกินกันที่ร้านแถวนี้นะ" ผมบอกแล้วก็พาน้องเข้าไปในฟู้ดเซนเตอร์ของที่นั่นไปนั่งกินข้าวกัน ก็อีกแหละครับ มีสายตาจับจ้องมาที่มินเหมือนเดิมเลย สราด...ด นี่เมียกู ห้ามมองเว้ย อยากได้ไปหาเอาเอง
พอท้องอิ่มกันน้องก็ชวนไปเล่นไอ้โน่นไอ้นี่อย่างสนุกสนานมาก โดยมากมินจะชอบเครื่องเล่นที่ซอฟๆไม่หวือหวาอะไรมาก สงสัยคงไม่ชอบเครื่องเล่นที่หวือหวาละมั๊ง จากนั้นสักพักก็ชวนผมไปโซนที่เป็นปราสาทเทพนิยายอ่ะครับ น้องก็ชอบมาก ผมเลยเอาโทรศัพท์ถ่ายรูปน้องไว้เพียบเลย แล้วก็ไปยืนดูขบวนพาเหรดตัวการ์ตูนด้วยกัน
" เนี่ยพี่เป้งรู้มั๊ยว่า มินน่ะเคยฝันอยากเป็นตัวการ์ตูนแบบนี้มากๆเลยนะ อยากเป็นเจ้าหญิงอ่ะ แล้วก็อยากเป็นทิงเคอร์เบลล์ด้วย" น้องหันมาบอกผมแล้วก็ยิ้มแป้นเลย
" อ๋อ... เหรอครับ เอ... แล้วทิงเคอร์เบลล์เนี่ยมันคือนางฟ้าตัวเล็กๆที่อยู่กับปีเตอร์แพนป่ะ" ผมบอกไปตามที่นึกได้แต่ไม่แน่ใจว่าจะใช่รึเปล่า
" ใช่แล้ว นั่นแหละ มินอยากเป็นทิงเคอร์เบลล์มากเลย น่ารักดี บินได้ด้วย ทำให้คนอื่นบินก็ได้อีก ดีออกนะ" น้องยังคงยิ้มร่า เฮ้อ... ยิ่งมองยิ่งเพลินอ่า
" ครับ ดีแล้วล่ะ เหมาะกับมินมากๆเลยนะ ถ้างั้นพี่จะขอเป็นปีเตอร์แพนได้มั๊ยล่ะ"
" ฮะๆๆ ไม่แก่ไปเหรอพี่ ปีเตอร์แพนมันต้องเด็กๆสิ" หึ...หาว่าผมแก่ซะอีก ก็นะ... แก่นี่แหละดีจะบอกให้ ไม่งั้นจะxxxกับทิงเคอร์เบลล์ยังไงล่ะ กร๊ากๆๆ ทำไมกูหื่นจังวะเนี่ย
" อุ๊ย... ไปถ่ายรูปกับพี่กระต่ายดีกว่า" น้องบอกแล้วก็ดึงมือผมเดินไปหาตัวมาสคอตกระต่ายที่ยืนกวักมือเรียกเด็กๆอยู่ มินก็ไปขอถ่ายรูป โดยกอดไอ้เจ้ากระต่ายไว้พลางยิ้มแป้นให้กล้อง แต่..... เฮ้ยๆ ไอ้กระต่าย มือมึงอ่ะ ทำไมมาอยู่ที่เอวเมียกูวะ ไม่ใช่แระเนี่ย
ผมเลยต้องรีบๆถ่ายอย่างไวก่อนที่เมียจะเปลืองตัวไปมากกว่านี้ ไอ่เวร... ผมว่าคนที่ใส่ชุดแม่งต้องเป็นไอ้กามแน่ๆเลยว่ะ ถึงต้องรีบไปจับแยกออกมาด่วน มินก็มองผมงงๆ
แล้วเราก็เดินดูโน่นดูนี่และเล่นเครื่องเล่นกันต่อจนเพลินมองนาฬิกาอีกทีก็จะห้าโมงแล้ว คงต้องเตรียมตัวกลับกันแล้วล่ะครับ แต่ท่าทางมินจะติดใจที่นี่เอามากๆซะแล้วสิ เพราะน้องดูอาลัยอาวรณ์มากๆ
" มินคร้าบ ไว้เรามากันอีกนะ อีกสักสองสามอาทิตย์ก็ได้ครับ วันนี้กลับกันก่อนเถอะนะ"
" อ๊ะ... จริงๆนะคะ" น้องบอกแล้วก็ยิ้มอย่างร่าเริงส่งสายตาวิ้งๆให้ผมอีก หึๆ ห้ามไปทำสายตาแบบนี้กับใครอีกนะที่รัก พี่หวงครับ
" ครับ ว่าแต่หิวยังเดี๋ยวไปแวะกินข้าวกันนะ" อืม... เป็นอันว่าวันนี้ก็ผ่านไปอย่างแฮบปี้อีกวัน อิอิ
-
-
ระหว่างทางกลับบ้านน้องก็ยิ้มไปตลอดจนถึงสวนอาหารเล็กๆข้างทาง ผมก็จอดแวะเข้าไปนั่งกิน วันนี้มันเป็นวันดีของผมจริงๆว่ะ มินก็เอาใจผมเป็นพิเศษจนแทบจะป้อนให้ผมเลยนะ เฮ้อ... เกือบสำลักความสุขเลยว่ะ อย่าอิจฉาเลยนะ เหอๆ
และแม้ว่าโต๊ะข้างๆจะหันมามองกันบ้าง แต่ก็นะ... ไม่สนอยู่แล้ว แค่ระวังไม่ให้ใครมาแอบถ่ายอีกก็พอ ไม่งั้นก็คงได้เป็นข่าวอีก และหลังจากที่กินกันเสร็จก็กลับไปที่คอนโดทันทีเลยครับ วันนี้เหนื่อยหน่อยเพราะเดินทั้งวัน แต่ปริมาณความสุขที่ได้รับนี่ ล้นปรี่มากครับพี่น้อง
มินเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วก็ถอดวิกผมกับตุ้มหูออกวางไว้ พลางสะบัดผมขยี้ไปมาสงสัยน้องคงรำคาญที่ต้องใส่อยู่ทั้งวัน แล้วก็หันมาหาผม
" วันนี้มินขอบคุณพี่มากๆเลยนะ อุตส่าห์พาไปเที่ยวตั้งไกลเลย พี่รู้มั๊ยว่ามินอยากไปที่นั่นมาตั้งนานแล้วน๊า แต่ไม่มีโอกาสสักที ก็เหมือนทะเลนั่นแหละ ถ้าสักวันได้ไปก็คงดี แต่ตอนนี้ก็แอบฝันไปก่อนนะ อิอิ" น้องบอก ผมเลยนั่งลงไปที่ข้างๆน้องแล้วโอบไหล่ไว้
" โธ่... ทำไมพูดยังงั้นล่ะครับ ต่อไปถ้ามินอยากไปไหนก็ตามเนี่ย บอกพี่มาคำเดียวเลยพี่พามินไปได้อยู่แล้ว แค่ว่าช่วงนี้พี่คงต้องขอไว้ก่อนเพราะว่ายังไม่มีเวลาไปไหนเลยครับ ต้องฝึกงานให้เรียบร้อยซะก่อน จะเบี้ยวหรือจะโดดก็ไม่ได้อ่ะ มันเสียเครดิตไม่งั้นคะแนนคงดิ่งเหวแน่ๆครับ ก็ทนอีกสักพักนึงนะ พี่สัญญาว่าหลังจากนั้นจะพาไปทุกที่ๆอยากไปเลย.... นะครับ"
" พี่ครับ เอ่อ... มิน...." มินเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มแต่เม้มปากไว้แน่นเหมือนน้องจะร้องไห้ออกมาเลย แล้วก็เอื้อมมือมาจับมือผมไว้แน่นอีก
" หือ... ทำไมเหรอครับ" อ่ะ เฮ่ย... น้ำตาน้องเริ่มไหลแล้ว
" มินขอบคุณพี่มากนะ นี่ถ้ามินไม่ได้มาเจอและรักกับพี่แบบนี้มินคงเป็นแค่เด็กจนๆยากไร้ ไม่มีอนาคตแน่ๆเลย ขอบคุณพี่มากจริงๆ" น้องบอกพร้อมกับเช็ดน้ำตาแล้วก็ยิ้มให้ผมอยู่ ผมเลยโอบตัวน้องมากอดไว้แนบอกแล้วลูบผมน้องเบาๆ
" ไม่เอานะครับ อย่าคิดแบบนี้อีกเลยนะ ไม่ว่ายังไงเราก็ได้มาเจอกันมารักกันแล้วไง ที่ผ่านมาจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะนะ มันผ่านไปแล้วล่ะต่อไปเราก็รักกันไปอย่างนี้แหละ เพราะพี่รู้ซึ้งดีแล้วว่าไม่มีใครจะมาดีไปกว่ามินของพี่อีกแล้วนะครับ" ผมกระซิบบอกน้องที่ข้างหู แต่อยู่ๆน้องก็เงยหน้าขึ้นมาประกบจูบผม และสบตากับผมอย่างหวานซึ้งมาก
ก็นั่นแหละครับน้องมาแบบนี้แล้วมันจะเหลือรึ ผมเองก็ไม่ไหวอีกแล้วล่ะ บอกตรงๆว่าอารมณ์มันเตลิดไปหมดแล้วครับตอนนี้ เพราะมันเริ่มหื่นมาตั้งแต่เห็นน้องตอนเช้าแล้วด้วยซ้ำ เหอะๆ
ยิ่งตอนนี้น้องมานั่งบนตักผมทั้งตัวไอ้เป้งน้อยมันก็ยิ่งออกฤทธิ์ใหญ่ ไม่ได้เกรงใจเจ้านายเลยว่ะ แต่ก็นั่นแหละ ยิ่งมินทิ้งตัวลงไปผมก็ยิ่งถูไถไปมากับก้นน้องซะจนร้อนไปหมด ไม่ไหวแล้วเว้ยยย....ย
" มะ... มินครับ... อาา...า พี่... พี่ไม่ไหวแล้ว พี่ขอนะครับ" ผมร้องขอด้วยเสียงขาดเป็นห้วงๆเหมือนจะขาดใจ ทำไมผมเตลิดไปได้ขนาดนี้วะเนี่ย เอาช้างมาฉุดก็ไม่อยู่แล้ว
" อือ...อ พี่ครับ ผมรักพี่นะ อาา...า พี่รักผมมั๊ย" มินเองก็ครางเบาๆและพูดเหมือนคนละเมอเลย
" ระ.... รักสิครับ อาา..า เป็นของพี่นะครับ... คนดี..." ตอนนี้ผมจูบไซ้ไปที่คอขาวๆของมินอย่างรุนแรงเลยเพราะอารมณ์ที่ลุกเหมือนไฟของตัวเอง จนร่างของมินสั่นสะท้านไปหมด
" อะ... อาาา พี่ครับ เข้าไปในห้องนะ อือ...อ อย่าทำตรงนี้เลยนะ" มินปรือตาขึ้นเอ่ยกับผม
" ครับ ได้สิ... อืม...ม" ผมบอกแล้วก็อุ้มน้องขึ้นแต่ปากก็ยังไม่ถอนออกจากปากน้องเลยนะ ก็ไม่อยากหยุดอ่ะครับ มันหอมหวานไปหมดเลยยังงี้อ่ะ
แล้วผมก็อุ้มน้องเดินไปบิดลูกบิดอย่างทุลักทุเลหน่อย แล้วถีบประตูเข้าไปเลย จากนั้นก็วางน้องอย่างทะนุถนอมลงบนเตียง ส่วนประตูน่ะเหรอ ไม่สนแมร่งแล้ว เปิดไว้ยังงั้นแหละ ใครจะมาขัดจังหวะได้ล่ะอยู่ในคอนโดตัวเองยังงี้แล้ว ให้มันรู้ไปดิ
" อือ...อ พี่ครับ เบาๆนะครับ อาา...า" น้องเอ่ยเมื่อผมหันกลับมาจูบไซ้ที่คอขาวเนียนต่อ และเริ่มดึงชุดแซคนั้นลงไปทางปลายเท้า ตามด้วยบราและกางเกงในตัวจิ๋ว
ขณะนี้ร่างเปลือยของมินก็อยู่ตรงหน้าผมแล้ว ทำไมมัน..... อืม... ขาวเนียนไปหมดอย่างนี้วะเนี่ย ทำเอาผมหน้ามืดหนักกว่าเก่าจูบไซ้ไปทั่วเลย มินเลยยิ่งร้องครางพร้อมกับแอ่นตัวขึ้นอย่างลืมตัว
" อ๊าา...า พ.... พี่ครับ อาา...า ดีจัง อืม..." มินร้องและเอามือมาบีบที่ไหล่ผมแน่น
" อา...า ดีใช่มั๊ย งั้นไม่ต้องกลัวนะ คนดีของพี่ อือ...อ" ผมเริ่มจูบไล่ลงต่ำไปที่ส่วนนั้นของน้องแล้ว เพิ่งได้เห็นชัดๆนะว่าตรงนี้ของน้องมันขาวสะอาดแทบไม่มีขนเหมือนกับของเด็กๆยังไงยังงั้น ผมเลยจูบไซ้ไปเบาๆโดยไม่นึกรังเกียจเลย
" อ๊ะ... ยะ... อย่าครับ ตรงนั้นมัน อา...า อย่าจูบตรงนั้นเลยครับพี่ มัน.... อะ... อืม... "
" ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ มันไม่น่ารังเกียจเลย ถ้าเราจะมีอะไรกัน มันก็เป็นเรื่องธรรมดาเองนะ" ผมยังคงจูบและเล้าโลมน้องต่อไป พลางจูบไล่ไปยังช่องทางสีชมพูนั้น ซึ่งผมล่ะโคตรดีใจที่มันไม่ได้มีแต่ขนเหมือนไอ้คนในคลิปนั่น
หากแต่มัน.... ดูขาวอมชมพูนวลเนียนยิ่งกว่าของผู้หญิงซะอีก ผมไม่เคยนึกเลยนะว่าอะไรๆของมินมันจะดูน่าหลงไหลไปได้ถึงขนาดนี้ เลยยิ่งเผลอจูบไซ้ไปที่ตรงนั้นอย่างลืมตัว
" อ๊า...า พี่... ผม อาา...า" มินบอกแล้วกดที่หัวผมพลางขยับตัวเหมือนจะกระเถิบหนีจากผมไป
" อืม... อย่ากลัวนะครับคนดี ไม่เป็นไรนะ" ผมบอกแล้วก็เริ่มใช้ปลายลิ้นลากไล่ไปที่ช่องทางนั้นจนน้องครางและหอบหายใจอย่างแรง
" อะ... อาา..า พ.. พี่ครับ มันสะ.. เสียวมากๆเลย อือ..อ"
" ดีใช่มั๊ย งั้นอย่าเกร็งนะครับ คนดี"
" อ๊ะ... อืม... คะ... ครับ อือ....อ" เสียงน้องยังคงขาดเป็นห้วงๆด้วยความเสียวซ่านนั้น ผมเลยเอี้ยวตัวไปหยิบเจลที่หัวเตียงมา ก็แน่ล่ะครับ ผมเตรียมไว้พร้อมแล้วล่ะ เพราะรู้ดีว่าต้องมีวันนี้แน่ แค่ไม่นึกว่ามันจะมาถึงเร็วกว่าที่คิดไว้มาก
พอได้มาก็ทาลงไปยังช่องทางนั้นพร้อมกับเริ่มสอดปลายนิ้วลงไปจนน้องสะดุ้งเฮือกขึ้นแล้วกอดคอผมไว้แน่นเลย
" อ๊า...า พ...พี่ครับ มินเจ็บอ่ะครับ" มินบอกผมที่ข้างหู ก็คงเป็นเพราะน้องเกร็งกล้ามเนื้อไว้น่ะเอง
" โอ๋ๆ.. ไม่เป็นไรนะ มินอย่าเกร็งนะครับคนดี ปล่อยมันสบายๆนะ จะได้ไม่เจ็บ เชื่อพี่นะครับ" ผมปลอบน้องพลางจูบไซ้ไปที่ซอกคอนั้นอีก จนน้องเริ่มเผลอตัวครางออกมาเบาๆจึงเริ่มสอดนิ้วเข้าไปใหม่ซึ่งครั้งนี้น้องผ่อนคลายลงไปมากแล้ว ผมเลยเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปอีก
" อ๊ะ... อ๊า... พี่ ผม... อาา...า เจ็บครับ ฮือ...อ" น้องร้องขึ้นอีกครั้ง ผมเลยหยุดขยับนิ้ว
" ครับๆ มินอย่าเกร็งนะ" ผมบอกแล้วก็ยิ่งจูบที่ซอกคอและติ่งหูจองน้องสลับกันไปจนน้องคลายอาการเกร็งๆนั้นลงไปจนเมื่อผมเห็นว่าน้องคงพร้อมแล้วผมเลยรูดถอดกางเกงตัวเองลงไปบ้าง
" อืม... ดีมั๊ยครับ ถ้างั้นพี่จะขอเข้าไปล่ะนะ เป็นของพี่นะครับ ที่รัก" ผมกระซิบเสียงหวานข้างหูน้องแล้วก็จูบไซ้คอน้องอีก พลางจ่อน้องชายตัวเองไปที่ช่องทางนั้นแล้วดันเข้าไปช้าๆ
" อ๊ะ... พี่ อาา...า จะ เจ็บอ่ะครับ อ่ะ... อือ.. " น้องสะดุ้งเฮือกเลยครับ ผมเลยหยุดขยับไว้ก่อนแล้วรีบเล้าโลมน้องต่อโดยเป่าลมหายใจที่ข้างหูน้องเบาๆสลับไปกับจูบไซ้ที่ซอกคอจนน้องเริ่มครางออกมา ผมถึงเริ่มขยับอีกครั้ง ซึ่งก็ได้ผลอยู่เพราะน้องก็ผ่อนคลายลงทุกครั้งที่ผมเริ่มเล้าโลมอีก
" มินปล่อยตามสบายนะครับ อย่าเกร็งนะจะได้ไม่ค่อยเจ็บ ดีครับ อาา....า" ผมเริ่มขยับช้าๆแล้วแยกขาของน้องออกกว้าง แต่ก็ไม่ได้ใส่เข้าไปจนลึกนักเพราะกลัวว่าน้องคงรับได้ไม่หมดแน่ บอกแล้วไอ้เป้งน้อยของผมน่ะมันไม่น้อยอยู่หรอก ไม่งั้นใครๆเค้าจะติดใจอย่างนั้นเหรอ
" อึ๊ก...ก อ่ะ... อ๊า...า พี่ครับ ผม... อาา...า เสียวมากเลยครับ อือ..อ" มินครางออกมาเสียงดังอย่างลืมตัวแล้วก็ขยำผ้าปูที่นอนจนยับไปหมด
" อืม... ซื้ดส์ อ่าา....าห์ ดีมั๊ยครับ ที่รัก อาา...า"
" ค... ครับ อา...า พี่ มินจะ.... อาา...า จะขาดใจแล้วครับ ฮ้าาา...า" ผมเร่งความเร็วมากขึ้นเมื่อเห็นว่าน้องไม่ค่อยเจ็บแล้ว พลางจับของน้องรูดขึ้นลงไปด้วย
" อะ... อ๊าา...า พี่ครับ อือ..อ มันเสียว... อ่า...า อ๊ะ.. อ๊าาา"
" ดีใช่มั๊ยครับ อาา...า พี่ก็เสียวมากครับ มิน... ซี้ดส์" ผมยังคงเร่งจังหวะเร็วขึ้น คิดว่าน้องคงไม่เป็นไรแล้วได้แค่ครางอย่างสุขสมเลย ส่วนหน้าของน้องตอนนี้น่ะ ยิ่งผมมองก็ยิ่งทำให้อารมณ์เตลิดเข้าไปอีก จนมันเหมือนร้อนไปหมดแล้ว เหงี่อมากมายผุดขึ้นทั่วร่างของเราทั้งๆที่เปิดแอร์จนเย็นแล้ว
" พ... พี่.. อึ๊ก.. อ๊าาา... า มิน... อ๊าาาา " มินร้องออกมาสุดเสียงก่อนที่จะปล่อยความสุขออกมานองหน้าอกหน้าท้องขาวเนียนนั้น ในขณะเดียวกับที่ช่องทางนั้นก็บีบตัวรัดน้องชายของผมแน่นจนตอนนี้ผมเองซึ่งหน้ามืดจนถึงที่สุดก็ขยับเข้าออกซะเร็ว เพราะเกือบจะถึงจุดอยู่แล้ว
" อ่ะ... มินครับ อ๊ะ.... อาาา...าห์ พี่ อ่าาาาา" ผมหอบเหมือนคนหายใจไม่ทันพร้อมกับเร่งเร้าในจังหวะสุดท้ายจนปลดปล่อยออกมาอย่างแรงภายในตัวน้องไปเหมือนกัน แล้วก็กอดน้องจูบไล่ไปที่ซอกคอนั้นอย่างหื่นกระหาย
พอผมถอนไอ้เป้งน้อยออกมาก็ตกใจนิดนึงที่มีเลือดไหลปนออกมากับน้ำขาวขุ่น ส่วนน้องก็ดูท่าทางอิดโรยอย่างมาก เหมือนเหนื่อยเพราะไปวิ่งมาไกลๆยังงั้นเลย แต่ว่าพออารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่เมื่อกี๊ของผมมันลดลงไปแล้ว ผมกลับรู้สึกกลัวนะ กลัวว่าน้องจะประทับใจกับครั้งแรกนี้รึเปล่า ถ้าไม่ล่ะ ผมจะทำไงดี
" มินครับ... เอ่อ... พี่" ผมเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยมั่นใจ แต่พอเห็นว่าน้องยิ้มแล้วหลับตาพริ้มพลางโอบกอดรอบคอผมไว้ ผมถึงได้ใจชื้นขึ้นมาหน่อย
" พี่ครับ มินมีความสุขที่สุดเลยนะ ดีใจจังครับ ผมเป็นของพี่แล้วต่อไปนี้ผมจะรักพี่ให้มากที่สุดเลยนะ ขอให้พี่ไม่ทิ้งผม แล้วก็รักผมอย่างนี้ตลอดไปได้มั๊ยครับ"
" ครับ พี่ไม่มีทางทิ้งมินไปหรอกนะ ไม่ต้องห่วงหรอก แค่นี้ก็รักจะแย่อยู่แล้ว รู้มั๊ยครับ หือม์.." ผมบอกแล้วก็เอาหน้าผากแนบกับน้องอย่างมันเขี้ยว
" จริงเหรอครับ แน่ใจน๊า กลัวว่าเดี๋ยวก็คงเบื่อมินแล้วน่ะสิ ในสต๊อกพี่อ่ะยังมีอีกตั้งหลายคน" น้องแกล้งทำยื่นปากเหมือนน้อยใจ แล้วก็ยิ้มให้ผม
" อ้าวๆ จะมาพูดยังงี้ไม่ได้นะ ได้เค้าแล้วก็ต้องรับผิดชอบเลย ไม่งั้นไม่ยอมจริงๆด้วย" ผมแกล้งเล่นมุขดัดเสียงเหมือนผู้หญิง
" พี่อ่ะ บ้า... ฮะๆๆ" น้องหัวเราะร่าอยู่ในอ้อมแขนผม
" ก็ไม่รู้อ่ะ พี่ก็ถือว่าพี่เป็นของมินแล้วเหมือนกัน โดยเฉพาะข้างในนี้น่ะ" ผมบอกแล้วก็เอามือน้องมาแตะที่อกซ้ายไว้
" ต่อไปนี้มันจะเป็นของมินตลอดไป และจะเป็นของมินคนเดียวเท่านั้นครับ" พอผมพูดจบน้องก็กอดผมไว้แน่นเลย โล่งใจไปที ผมรอวันนี้มาตั้งนานเลยนะ กว่าที่น้องจะยอมรับผมได้และเราได้กลายเป็นของกันและกันอย่างนี้ ต่อไปผมก็ไม่ห่วงอะไรแล้วเพราะไอ้ที่ยังกังวลๆอยู่ก็มีแค่เรื่องนี้แหละ
วันนี้ทุกอย่างมันก็ลงตัวไปได้ดีแล้ว น้องจะไม่ต้องฝันร้ายกับเรื่องนี้อีกต่อไปเพราะหัวใจของน้องคงเปิดรับผมแล้ว ผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุดเลยล่ะให้สมกับที่ผมต้องอดทนมาตลอด กว่าจะทำให้น้องยอมรับผมได้แบบนี้ ต่อไปไม่รู้ว่าเราจะเป็นยังไงบ้างแต่ยังไงซะผมก็ขอแค่ให้มีน้องอยู่ข้างๆผมอย่างนี้ ผมก็พอใจล่ะ
***********************************************
อ๊ะๆ ยังไม่อวสานนะ ยังอีกหลายตอนเรย
NC ไม่ค่อยตื่นเต้นถึงอารมณ์เท่าไหร่ ขออภัยนะคร้าบ กำลังหัดเขียนน่ะ ต้องฝึกอีกเยอะ
ดีใจที่เขียนมาได้ตลอดจนป่านนี้ ตั้ง 20 ตอนแลัว ไว้จะมาลงตอนพิเศษให้อีกนะครับ อดใจรออีกนิด
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดครับ :pig4:
-
แปะไว้ก่อน เม้นเสร็จแล้วก้อกลับไปอ่าน เอ็นซงเอ็นซี ไม่ค่อยจำเป็นครับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:ให้กำลังใจพี่น็อตสุดหล่อ :L1: :L1: :L1:
-
:-[
+1
-
ทั้งพี่เป้งและน้องมินก็ก้าวไปอีกขั้นแล้ว
หุหุหุ
เสียวๆว่าต่อไปคงจะดราม่ากันหนักหน่วง
อุปสรรคหลายแหล่คงตามมากันมิบันยะบันยัง
-
+ 1
:-[
สุดๆ :jul1:
-
อ่านไปจิ้นภาพน้องมิน เป็นน้องปอยไปตาล้อด อิ อิ
:L2:หอบดอกไม้มาแสดงความยินดีกับคู่ข้าวใหม่ปลามัน เป้ง-มิน
อ๊ะ..ในที่สุดก็มีวันนี้ของน้องมินกับพี่เป้ง ว่าแต่ว่า เสิร์ฟของหวานมาล่อให้หลงก่อนเนี่ย
แล้วคงไม่ตามด้วยมาม่านะน้องน็อต
ป.ล. พี่ว่าNCน้องน็อตก็ OKแล้วค่ะ
พี่เห็นด้วยกับคุณ stormphoenixนะคะ
-
+1 โลด
-
และแล้วน้องมินก็ไม่ต้องนอนฝันร้ายอีกต่อไป แต่เจอหื่น ๆ อย่างพี่เป้ง จะไหวหรือ มิน
-
พี่เป้งนี่หื่นเหมือนคนเขียนหรือป่าวคะ อิอิ
-
:haun4:
-
พี่เป้งนี่หื่นเหมือนคนเขียนหรือป่าวคะ อิอิ
อิอิ ป่าวน๊า(ปฏิเสธเสียงสูงมาก) คนเขียนมิได้เป็นแบบเดียวกับตัวละครแต่อย่างใดครับ
หากแต่เป็นการท้าทายในการเขียนคาแรคเตอร์ที่ตรงข้ามกับตัวเองมากๆแบบนี้ตะหากครับ อิอิ
ตัวจริงของคนเขียนใสๆ ไม่มีอะัไรเลย :m13:
ว่าแต่ทำไมต้องรีบออกมาแก้ต่างด้วยนี่เรา อิอิ :m23:
-
:haun4:
อ้าว คุณไก่ก็ตามมาอ่านด้วยเหรอครับ อิอิ
-
ดีคราบพี่น็อต....ก็โอเคนะครับ.....ได้อยู่ๆๆๆออารมณ์อะครับ....หึหึ..รึว่าคนอ่าน..หื่นเองไม่รู้...ฮ่าๆๆๆ
ผมว่า...จากเหตุการณ์..มับ้างตอน...ที่สื่อถึงเหตุร้ายที่จะตามมารึป่านนะ...ประตูไม่ได้ปิด...แต่ไม่รู้..ประตูหลักของห้องได้ล็อกรึป่าว...ถ้าล็อกก็ไม่เป็นไร...เพราะยังงัยก็เข้ามาไม่ได้...แต่ถ้าไม่ได้ล็อกละก่อ...เสร็จแน่ๆๆ..งานนี้....
แต่ก็ต้องลุ้นต่อไปครับ :L2: :L2: :pig4:
-
ว้าว.... ในที่สุดก็ถึงบท
"ขึ้นกด บทอัศจรรย์" เสียที
-
เหอะ ๆ หมดกัน เลือดในตัวหมดแล้ว
ไอ้พี่เป้งเคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อยนะ
อย่าให้น้องเสียใจ
-
ช่วงนี้มาม่าขาดตลาดนะครับ
มันจะไม่โผล่มาอีกนานมากเพราะงั้นคนแต่ง
ก็จงทำให้คู่นี้หวานๆกันไปอีกนานๆนะมาม่าไม่มีก็ได้อิิอิ o13
-
แวะมาเก็บอีรอบ ว่าแต่อีพี่เป้งนี่รู้สึกจะฝังใจกับขนตูดมากเลยนะคะ อ่านเจอแล้วขำเลยอ่ะ
-
+1 ให้ค่าา...
น่ารักได้อีกอ่ะ พาไปเดทที่ดรีมเวิร์ล
และในที่สุด.. :-[
-
รักกันมากๆนะค่ะ :L2: :L2:
-
NC แบบ นี้ พี่ น็อต เก่ง นะ เนี่ย
เอิ๊ก ๆ
ปรบ มือ ให้ เลย ค้าบ!!!
-
:m25:
ในที่สุดมินก็เรียบร้อยโรงเรียนพี่เป้ง :z1:
-
ต๊าย เป้งพามินไป Dreamsworld !!
แล้ว ชีอยากเป็น Tinker Bell !!!!
(http://image.ohozaa.com/i/0d6/min_tinker.jpg)
๒๒๙ + ๑ = ๒๓๐
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas
-
:oo1: :oo1: :oo1:
-
แวะมาขอบคุณทุกๆเม้นท์รอบกลางวันครับ :pig4:
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้คุยกับคนอ่านละ เพราะเยอะมาก งั้นจะขอคุยเป็นรวมๆนะครับ ไม่ว่ากันเนอะ
ก็ขอบคุณมากที่มาติดตาม ถ้าถามว่าตอนหลังๆจากนี้จะมาม่ามั๊ย ก็คงต้องบอกว่าคงมีบ้าง
เพราะเคยเกริ่นไว้แล้วว่าจะให้เรื่องนี้มีครบทุกรสจริงๆ เพราะงั้นมาม่้าจึงเป็นอะไรที่หลีกเลี่ยงซะคงไม่ได้
แต่ไม่ต้องห่วงครับ บอกแล้วว่าครบทุกรสไม่ได้มาม่าจนจบแน่ๆ
ติดตามกันต่อนะคร้าบ :bye2:
-
อ่านแล้วสำลักความสุขตายพอดีเลย พี่น้อต
น่ารักมากๆอ่ะครับ
พี่เป้งหื่นนะเนี่ย น้องมินจะไหวอ้ะป่าวเนี่ย '-'a
-
แวะมาดันหน่อย เดี๋ยวสักพรุ่งนี้จะรีบมาต่อคร้าบ o13
-
คิด ถึง พี่ น็อตตต
อิ อิ
/เฝ้า คอมฯ รอ อ่าน ^^
-
โอเคครับ พี่เป้งกะน้องมินกลับมาแว้ววว
ขออภัยที่ซุ่มเขียนนานไปหน่อย มีปัญหาต้องแก้ไขเนื้อเรื่องเพื่อความเหมาะสมอ่ะครับ
เลยต้องให้รอนา่นหน่อย ขอโทษทีคร้าบ
ตอนนี้ยังไม่มาม่าเท่าไหร่น๊า ต้องตอนต่อๆจากนี้อ่ะ
ตอนที่21
***************************************
พอวันรุ่งขึ้นผมรีบตื่นมาซะแต่เช้าแต่ปรากฏว่ามินลุกไม่ไหว เพราะน้องบ่นว่าระบมไปหมดทั้งตัว อะไรว้าก็ทำทุกอย่างออกจะนุ่มนวลแล้วเชียวนะ ทำไมน้องยังเจ็บระบมขนาดนี้วะเนี่ย
ย้อนกลับไปเมื่อคืนหลังจากที่เราได้เรียบร้อยกันไปแล้ว ผมก็อุ้มน้องไปอาบน้ำล้างตัวด้วยกัน มีความสุขซะ... น้องนอนอิงกับอกผมอยู่ในอ่างน้ำวน นี่ถ้ามีแชมเปญเย็นๆมาชนแก้วกันสองคนนี่คง.... ครบเครื่องไปเลย
แต่อย่าได้อิจฉากันไปเลยครับพี่น้อง เพราะผมก็ได้แค่นั้นแหละ ทั้งๆที่พออยู่ในอารมณ์นั้นแล้วมันก็หื่นขึ้นมาอีกรอบ กะว่าจะขอเบิ้ลอีกสักทีแต่น้องบอกว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ ทำไมพี่หื่นมากอย่างนี้ เฮ้อ... นี่ผมหื่นตรงไหนเนี้ย
ก็เลยอดไป แต่ยังไงก็ยังแฮบปี้สุดๆอยู่ดีเพราะได้นอนกอดกันต่อทั้งคืนจนเช้า แต่พอตื่นมาไหงมันกลายเป็นงี้ไปล่ะ
" อือ... มันปวดๆตามตัวด้วยอ่ะครับ ตรงนั้นก็ระบมด้วย" มินบ่นเบาๆด้วยน้ำเสียงที่ดูแย่มากจนผมชักห่วง
" เอ... จะไม่สบายรึเปล่าครับเนี่ย" ผมบอกแล้วก็แตะหน้าผากน้องดู แต่ก็ไม่ร้อนอะไร
" อ๊ะ... พี่ ทำไมตัวมินเป็นรอยแดงๆเต็มเลยก็ไม่รู้อ่ะครับ เนี่ย... ตั้งหลายที่เลย" น้องร้องอย่างตกใจที่เห็นรอยจ้ำแดงตามอก ซอกคอและไหล่ทั่วไปหมด ยิ่งผิวน้องขาวออกยังงี้ก็ยิ่งเห็นชัดไปกันใหญ่
" อือ... ยังกับว่ามีตัวอะไรมากัดเลยอ่ะครับ เต็มเลยอ่ะ" น้องยังคงบ่น เหอๆ ก็ไอ้ตัวที่ว่ามากัดเนี่ย มันนั่งอยู่นี่ไงครับ
" ไม่ต้องตกใจไปครับ ไม่ได้มีตัวอะไรมากัดหรอก"
" อ้าว... งั้นมันเป็นเพราะอะไรอ่าครับ" ผมฟังแล้วก็นึกขำในความไม่ประสาของน้องจริงๆ นี่คงไม่รู้ว่ามันเป็นรอยจูบของผม
" ก็เพราะว่านี่ไงครับ" ผมบอกแล้วก็จับแขนของน้องขึ้นแล้วก็จูบเม้มๆปากไปที่ต้นแขนขาวๆนั้นจนเกิดรอยขึ้นมาอีก
" อ๊ะ... ทำไมมันเป็นยังงี้อ่ะครับ" มินก้มไปมองแล้วก็ร้องออกมาอีก
" ฮ่าๆ มันก็จะเป็นยังงี้แหละครับ เค้าเรียกว่าคิสมาร์คนะ ผิวมินขาวมากไงมันเลยยิ่งเห็นชัด"
" อ้าว... แล้วทำไงจะให้มันหายไปอ่ะครับ โห... ถ้ายังงี้คนอื่นเค้าก็ต้องรู้สิครับว่าพี่จูบมินน่ะ" มินพูดแล้วก็หน้าแดงไปหมดเพราะอาย น่ารักชะมัดเลยว่ะ
" ใครจะรู้ก็ช่างสิครับ แล้วไม่ต้องห่วงหรอกนะเดี๋ยวมันก็จางไปเอง"
" แล้วต้องนานแค่ไหนอ่ะครับถึงจะหายไปเนี่ย"
" สามสี่วันเองครับ" ฮ่าๆ หลอกเล่นซะเลย
" หา! อะไรกันครับทำไมนานจังอ่า อือ... ยังงี้ใครมาเห็นก็อายเค้าน่ะสิครับ งั้นต่อไปห้ามพี่มาจูบมินแบบนี้เลยด้วย" อ้าวเฮ้ย... ฉิบหายแระ เล่นจนได้เรื่องเหรอกู...
" เฮ้ย... ไหงงั้นอ่ะ" จะไม่ให้จูบได้ยังไงล่ะเว้ยเฮ้ย.... อดข้าวอดน้ำยังพอได้ แต่ให้ไม่จูบไม่มีอะไรกันเนี่ย ตายได้นะเว้ย....
" ไม่รู้อ่ะ ก็มินอายเค้านี่"
" โธ่... พี่ล้อเล่นคร้าบ รอยนี่แค่ข้ามวันมันก็จะหายไปอยู่แล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก"
" เอ๊ะ... งั้นนี่หลอกมินเหรอ"
" แฮ่ะๆ อ่ะ... ล้อเล่ง....ง คร้าบ" เฮ้อ... อ่าง เถิดเทิงเข้าสิงซะงั้นกู...
" ฮึ... มาหลอกให้กังวลอยู่ได้" น้องบ่นแล้วก็นอนลงไป แต่หันหลังให้ผมอย่างงอนๆ
" โธ่... พี่ล้อเล่นนิดเดียวเอง อย่างอนเลยน๊า"
" ไม่รู้..." งานเข้ากูจนได้ เฮ้อ... แต่เช้า...
" อืม... งั้นนอนพักก่อนนะครับ เดี๋ยววันนี้พี่แสดงฝีมือทำอาหารเช้าเอง ไม่ต้องห่วงนะครับ" เอาวะ ต้องเอาใจเป็นพิเศษก่อน น้องจะได้หายงอน ผมเลยออกมาทำข้าวต้มสูตรด่วนพิเศษให้มิน ก็ไม่มีอะไรมากแค่ใช้ไมโครเวฟช่วยน่ะครับย่นเวลาไปได้เยอะอยู่
พอเสร็จผมก็เอาไปป้อนน้องถึงเตียงเลย แต่น้องก็บอกไม่ต้องเดี๋ยวจะกินเอง ไม่ต้องเอาใจมากขนาดนั้นหรอก เราเลยนั่งกินด้วยกันสองคน อิอิ คงหายงอนแระ
" แต่งตัวไปโรงแรมได้แล้วครับ เดี๋ยวสายนะ ไม่ต้องห่วงผมแล้วล่ะ นอนพักเฉยๆเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้วครับ"
" เฮ้อ... แย่จัง พี่เป็นห่วงอ่ะครับ เอาไงดีหว่า"
" ไปเถอะครับ ผมไม่เป็นไรแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงละครับ" มินเอ่ยยิ้มๆ ดูจากสีหน้าน้องแล้วก็รู้สึกว่าดีขึ้นแล้ว แต่ผมก็ยังไม่ค่อยวางใจ
" เออ... งั้นเอางี้ พี่จะให้ป้าแม่บ้านเค้าขึ้นมาดูเป็นพักๆละกัน แล้วพี่จะคอยโทรมาเรื่อยๆนะ ไปล่ะครับ" ผมสรุปแล้วก็จูบแก้มน้องเบาๆอีกทีนึงก่อนจะลงมาหาป้าแม่บ้านคนสนิทของผมฝากให้แกช่วยขึ้นไปดูมินบนห้องให้ด้วย แกก็รับปากว่าจะดูให้ผมเลยรีบขับรถไปโรงแรมที่ฝึกงานทันที
" เฮ้ย... วันนี้กูอยากเลี้ยงใหญ่เว้ย ได้ตังค์มาเพียบว่ะ" ไอ้เอ้เอ่ยขึ้นมาตอนผมโผล่เข้าไปในครัว
" อะไรวะ ถูกหวยเหรอมึง" ผมถาม
" ก็ไอ้โทรศัพท์เครื่องหิ้วที่กูเอาทั้งล๊อตไปขายอ่ะ แม่งได้กำไรสามเท่าเลยนะเว้ย หลายหมื่นเลยเนี่ย"
" เออ... ดีนะ สราด... มึงนี่รู้สึกจะชอบเสี่ยงกะคุกจัง กูว่ามึงเลิกเหอะว่ะ ขี้เกียจจะเอาข้าวผัดกะโอเลี้ยงไปให้นะเว้ย" ผมด่ามัน ชอบนักนะมึงไอ้งานที่มันผิดกฎหมายเนี่ย
" เฮ้ย... อะไรวะ มึงนี่ คิดมากไปได้น่ะ เรื่องแค่นี้"
" เออ... ก็ไอ้ที่มันนอนๆอยู่ในคุกมันก็พูดเหมือนมึงนี่อ่ะ"
" โอเคๆ เพื่อน ต่อไปกูจะไม่ทำและ จะล้างมือจากวงการซะที แต่ยังไงวันนี้ก็ต้องฉลองว่ะ โอกาสดีๆยังงี้" หึๆ โอกาสที่อยากจะแดกล่ะสิมึง
" อืม... ก็แล้วแต่มึง แล้วจะไปแดกที่ไหนล่ะ"
" ก็คอนโดมึงไง"
" ห๊ะ!..." ผมสะดุ้งทันที
" สัด... ตกใจเชี่ยไรขนาดนั้นวะมึง ก็คอนโดมึงอ่ะเหมาะสุดแล้ว สังสรรค์กันได้เต็มที่ไม่ต้องกลัวรบกวนใครข้างบ้าน สถานที่โอ่โถง กินสนุกลุกนั่งสบาย จะหาที่ไหนได้ยังงี้วะ ฮ่าๆ" มันสรุปได้กวนตีนจริงๆ
" แต่... กู" แมร่ง... ก็เมียกูอยู่ที่ห้องนี่เว้ย ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย
" เฮ้ย... อะไรวะ แค่นี้เองกูอุตส่าห์เลี้ยงทั้งที เอาน่า... มึงกลัวอะไรวะ คอนโดก็ของมึงเอง จะกังวลเชี่ยอะไรอีกเนี่ย" มันเริ่มบ่นครับ แล้วใครบอกมึงว่าคอนโดกูล่ะ ของพี่กูโน่นเหอะ
" เออๆ ก็ตามใจมึง แต่อย่าไปแหกปากกันจนข้างห้องเค้าด่ากูล่ะ" เฮ้อ... ก็คงต้องตามน้ำไปก่อน เพราะเรื่องผมกับมินคบกันมันก็รู้แล้ว คงไม่เป็นไรหรอกมั๊ง ถึงพวกมันไปที่ห้องผมก็แค่ให้มินนอนพักในห้องเฉยๆก็น่าจะได้แหละ
" งานนี้ก็มีกู ไอ้เอ๊กซ์ ไอ้มาร์ท ไอ้แจ๊ค แล้วก็ไอ้ชาย ซื้อของไปทำกินกันแล้วก็เบียร์อีกนิดหน่อยก็พอ ฮ่าๆ" หึ... สรุปก็คือมึงชวนไปหมดทุกคนแล้วจะมาแจงชื่อให้กูฟังอีกทำเพื่อ....? แต่... เมื่อกี๊มึงว่ามีไอ้ชายอยู่ในลิสต์ด้วยเหรอ
" เฮ้ย... ทุกคนไปน่ะ กูโอเคนะ แต่ไอ้สัดชายเนี่ย กูขอละไว้คนนึงเหอะ โอเคป่ะสัส"
" เอาน่า... มึงก็ กูรู้ว่ามึงกะมันอาจไม่ค่อยถูกกันแต่ว่างานเนี้ย เราจะได้มาล้อมวงคุยกันแบบผู้ชายๆไงวะ อะไรที่ค้างคาใจกันอยู่จะได้เคลียร์ๆไป ที่จริงมันเองก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไรนี่หว่า แค่กวนตีนมากไปหน่อยอ่ะ หันมาเคลียร์กัน เข้าใจกันซะเหอะว่ะ นะเว้ย..." มันบอกแล้วก็ตบไหล่ผมดังป้าบ
เหอะ... กวนตีนมากไปหน่อยเหรอ มึงไม่โดนเหมือนกูจะรู้อะไรวะ แต่ก็อาจจะจริงของมันว่ะ ดีเหมือนกันจะได้เคลียร์ๆกันไปซะทีงานนี้
-
-
สรุปว่าพอเลิกงานตอนเย็นวันนั้นก็ไปแวะช๊อปของกัน ส่วนผมเองโทรหามินอยู่ตลอดทั้งวันนั่นแหละเพราะโคตรจะห่วงน้อง แต่มินบอกว่าไม่เป็นไรแล้วเดี๋ยวจะเตรียมข้าวเย็นไว้ให้ ผมเลยห้ามไว้แล้วบอกว่าเดี๋ยวจะซื้อเข้าไปเองเพราะเพื่อนมันจะไปปาร์ตี้กัน
สิ่งนึงที่ผมกลัวอยู่หน่อยๆก็คือถ้าพวกมันมาเห็นผมอยู่กับมินแบบนี้จริงๆมันจะว่ายังไงกันบ้างเนี่ย เพราะยังไม่เคยบอกมันเรื่องที่ผมมาอยู่กับมินเรียบร้อยแล้ว ถึงพวกมันจะรู้ว่าผมเป็นเสือไบไปซะแล้ว แต่ก็นั่นแหละหวังว่ามันคงรับผมได้มั๊ง แต่ถ้าไม่ได้ก็เรื่องของมึงแล้วว่ะ กูไม่สนเหอะ
และทันทีที่พวกมันเห็นมินอยู่ในห้องผมเท่านั้นล่ะครับ มันก็ตกตะลึงตาค้างกันไป จะเพราะอะไรแน่ก็ไม่อาจคาดเดาได้ อาจเพราะช๊อคที่ผมอยู่กะมิน หรือว่าเพราะมินสวยน่ารัก หรือจะบ้าบออะไรก็เหอะ
" เอ้า... จะตะลึงเชี่ยอะไรนักหนา นี่น้องมิน แฟนกูเอง" ใช่... เมียกู ใครมีปัญหามั๊ย
ทีนี้พวกมันยิ้มร่าเลยอ่ะ มินก็ยิ้มแล้วยกมือไว้พวกมัน มารยาทดีจริงๆเมียกู ในขณะที่พวกมันก็เริ่มทำท่าทีดี๊ด๊ากันจนออกนอกหน้าโดยเฉพาะไอ้แจ๊คกับไอ้เอ้นี่ ออกอาการมากเป็นพิเศษ
" เฮ้ย... นี่น้องมันเป็นผู้ชายจริงเหรอวะเนี่ย กูไม่อยากเชื่อเลยว่ะ"
" เออว่ะ.... เฮ้ย.. นี่มึงหลอกพวกกูป่าววะ สวยน่ารักซะขนาดนี้อ่ะ นี่มันผู้หญิงชัดๆนี่หว่า หรือว่าจะปลอมตัวเป็นชายมาอยู่กับมึงแบบในละครวะ ถ้างั้นนี่น้องเค้าเรียกมึงว่า เจ้าฮะ ด้วยป่าววะเนี่ย ฮ่าๆๆ" ไอ้แจ๊คบอก มึงจะ "ทัดดาว บุษยา" ไปไหนเนี่ย
" เจ้าฮะบ้านป๊ามึงดิ สัดนี่... ดูละครมากไปละ แล้วมาหาว่ากูหลอกเนี่ย กูจะหลอกมึงทำเพื่อ...?" ผมย้อนมันไป พวกมันก็ยิ่งหัวเราะชอบใจ ส่วนมินก็ยิ้มอายๆแล้วช่วยถือของเดินเข้าไปที่ครัว
จากนั้นพวกเราก็ช่วยกันเตรียมข้าวของที่ซื้อมาจัดใส่จาน แต่งานนี้พวกมันก็ซื้อเบียร์กันมาแค่สิบขวดแค่นั้นเพราะมันบอกว่าไม่อยากเมามาก ขอแค่ขำๆเพราะพรุ่งนี้ก็ต้องไปฝึกงานกันต่อ หึๆ เออ... แล้วกูจะคอยดู
ผมสังเกตดูท่าทางพวกมันแล้วก็รู้ได้เลยว่ามันคงชอบที่มินดูสวยน่ารักอย่างนี้แหงๆ เพราะมองกันตาเป็นมันและขยันแซวน้องมันซะจัง จนผมต้องบอกมันว่าแซวเมียเค้ามากๆระวังจะโดนตีนผัวมันนะ
แต่ที่แปลกก็คือไอ้ชายเนี่ย ดูจะเป็นคนเดียวที่ไม่มีปฏิกิริยาแบบหม้อๆกับมินเลย แต่ก็ใช่ว่ามันจะไม่สนใจมินนะ เพราะก็เห็นมันมองๆมินอยู่เรื่อย แต่มองในแบบที่... ไม่รู้ดิ ผมบอกไม่ถูกแฮะ แต่ไม่ใช่ในแง่ชู้สาวแน่ๆล่ะ
" โห... นี่มึงนะ แอบซุ่มน้องเค้าไว้ตั้งนานไม่บอกพวกกูเลย ตอนแรกกูก็นึกว่าคบกันเฉยๆ แต่นี่มึงเล่นเอามาอยู่ด้วยที่นี่เลยเหรอวะเนี่ย กล้ามากนะมึง" ไอ้เอ๊กซ์เริ่มเอ่ยขึ้นก่อน แต่ตอนนั้นผมให้มินไปนอนพักในห้องแล้วล่ะ เพราะรู้ฤทธิ์ความเมาเรื้อนของพวกมันดี กลัวน้องต้องมารับรู้อะไรที่มัน........ ไม่อยากพูดว่ะ เหอๆ
" สัด... เรื่องยังงี้ต้องให้กูไปป่าวประกาศรึไง ขืนคนอื่นรู้กูก็ตายห่าพอดี"
" อ้าว... งั้นนี่พ่อแม่มึงก็ไม่รู้อ่ะดิ ระวังนะเว้ยมึง ขืนเค้ารู้อ่ะมึงจะซวยเอา" ไอ้เอ้บอก
" เฮ้ย... แต่นี่ถ้าไม่บอกก่อนกูก็ไม่รู้หรอกนะเว้ยว่าน้องเค้าเป็นผู้ชาย เออ... เห็นยังงี้แล้วกูเข้าใจมึงเลยว่ะ เป็นกูอ่ะ ถ้ากูเจอแบบนี้กูก็จีบว่ะ เป็นเกย์เป็นห่าอะไรก็ยอมล่ะเว้ย" ไอ้แจ๊คบอกแล้วก็กระดกแก้วเบียร์พรวดๆ
" จริงว่ะ น้องเค้าเหมือนผู้หญิงฉิบเลย ถ้าไม่บอกกูก็ไม่รู้เหมือนกันนะ" ไอ้มาร์ทเสริมขึ้นมาบ้าง หลังจากที่ทำมาดนิ่งเป็นพระเอกอยู่เป็นนานจนผมหมั่นไส้มันไปแล้ว
ส่วนไอ้เวรชายตอนนี้มันก็นั่งอมยิ้มเงียบๆอยู่คนเดียวจนผมรู้สึกได้ว่าเหมือนมันคิดมิดีมิร้ายอะไรสักอย่างอยู่ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ พอกินกันไปอีกสักแป๊บไอ้เอ๊กซ์ก็ลุกขึ้นยืนพูด
" เอาล่ะๆ ตอนนี้กูมีอะไรอยากกล่าวหน่อยว่ะ กูอยากบอกว่าที่พวกเราทุกคนได้มาฝึกงานกันที่นี่ก็ถือว่าเป็นโชคดีนะเว้ยที่ได้มารู้จักคบหากันยังงี้ ต่อไปกูอยากให้เราคบกันไปเรื่อยๆ หลังฝึกงานเสร็จก็ยังคบกันต่อไปยังงี้ โอเคมั๊ยวะ"
" โอเคเว้ย...." พวกมันก็กำมือชูขึ้นพร้อมๆกัน
" แล้วสำหรับมึงสองคนที่เขม่นๆกันอยู่อ่ะ ก็เลิกแล้วต่อกันไปเหอะ ต่อไปจะได้คบหากันอย่างสนิทใจไปเว้ย อยู่กลุ่มเดียวกันอย่าให้มันมีอะไรมาคาใจกันอยู่เลย เพื่อนๆกันทั้งนั้น... ได้มั๊ยวะ" มันบอกแล้วก็มองมาที่ผมกับไอ้ชาย ผมก็ทำหน้าไม่ถูกอ่ะดิ
" เออ... ก็ ถ้าที่ผ่านๆมาเราทำอะไรให้นายไม่พอใจก็ขอโทษด้วยละกัน เรามันคงงี่เง่าเอง ให้อภัยเราได้มั๊ยล่ะ" ไอ้ชายมันพูดขึ้นครับ แล้วมันก็ยื่นมือมาจะให้ผมจับ ผมยิ่งอึ้งหนักจนทำตัวไม่ถูกเลยว่ะ ทำไมมันยอมขอโทษผมก่อนง่ายๆล่ะวะเนี่ย งงเว้ย แต่พอเห็นมันยอมยังงี้แล้วก็อดไม่ได้เหมือนกัน
" ก็ได้.... กูถือว่ามึงอ่ะใจๆมา กูก็ยอมรับแล้วกัน ต่อไปก็ถือซะว่าเป็นเพื่อนกัน แต่อย่ากวนตีนกูอีกล่ะ กูขอแค่นี้อ่ะ โอเคมั๊ย" มันฟังแล้วก็หัวเราะ
" ได้ดิ แต่ไอ้ที่เรามักจะกวนตีนน่ะ เราก็มีเหตุผลอยู่หรอกนะ แต่โอเคแหละ... หลังจากนี้เราจะไม่ทำอะไรที่นายไม่ชอบแล้วกัน" ผมสะดุดนิดนึงตรงที่มันบอกว่ามันมีเหตุผลเนี่ย เหตุผลห่าอะไรของมึงวะ
การที่คนเรามันจะไปกวนตีนใครสักคนจนเค้าโกรธเคืองไปร้อยแปดเนี่ย มันจะหวังผลอะไรเหรอวะ กูล่ะงง
" แล้วมันเหตุผลอะไรล่ะวะที่ต้องมากวนตีนกูเนี่ย ไหนลองบอกกูมาหน่อยดิ๊กูอยากรู้ว่ะ"
" เอาไว้ถึงเวลาแล้วจะบอกอีกทีแล้วกัน" มันบอกแล้วก็ยิ้มมีเลศนัยอีก อ่ะ... ยังไม่ทันไรก็กวนตีนกูอีกแล้วนะมึง มาทำเป็นอุบไว้ก่อนอีก สัด...
" เออ... เรื่องของมึงเว้ย เงื่อนไขเยอะกูไม่อยากรู้ละ" ผมบอกอย่างหมดอารมณ์แล้วก็ซดเบียร์ไปอีกหลายแก้วอยู่จนเริ่มกรึ่มๆแต่ยังไม่เมาหรอก ส่วนไอ้ที่เหลือก็ได้ที่แล้ว เสียงแม่งก็ดังขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้ผมแยกออกมายืนที่ระเบียงรับลมอยู่ ก็เพราะมันกรึ่มๆนั่นแหละแต่อยู่ๆไอ้ชายมันก็ตามออกมายืนกะผม
" คอนโดนายนี่น่าอยู่ดีมากๆ วิวตรงนี้ก็สวยมากด้วย" มันเอ่ยชมตาก็มองเรื่อยไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนตรงหน้า
" ยังอยากรู้อยู่มั๊ยว่าทำไมเราต้องหาเรื่องกวนตีนนายเรื่อยๆน่ะ" อยู่ๆมันก็เปลี่ยนเรื่อง ผมเลยหันไปมองหน้ามัน อะไรของมึงอีกเนี่ย
" ก็เพราะว่าจริงๆแล้ว......" มันเอ่ยแล้วก็ทิ้งจังหวะหายใจไว้ยังงั้น มึงจะทิ้งช่วงทำเชรี่ยอะไรวะ กูว่ากูจะไม่สนใจมึงแล้วนะเนี่ย สัด... ให้กูลุ้นอยู่ได้ กวนตีนกูไม่เลิกจริงๆว่ะ
" จริงๆแล้วเราชอบนายอยู่นะ" สิ้นคำมันผมอึ้งทันที และเหมือนกับว่านิ่งอยู่อย่างนั้นนานเหมือนกันนะ แต่ไอ้เชี่ยชายมันก็นิ่งมาก ยิ้มตลอดไม่มีสะทกสะท้านเลย นี่มันอะไรของมึงกันวะเนี้ย สราดด...ด
" นี่มึง...... ล้อกูเล่นใช่มั๊ย" กว่าสติผมจะกลับมาได้ อึ้งแดรกเป็นนานเลยครับ
" หึ... ถ้านายคิดว่าเราล้อเล่นล่ะก็ ลืมมันไปซะเหอะ แต่เราจะถือว่าเราบอกไปแล้วนะ อืม... เราสบายใจแล้วล่ะ ได้บอกนายไปแล้ว ส่วนที่เหลือมันก็แล้วแต่นาย เพราะใจของนายมันก็เป็นของนาย แต่สักวัน....." อ่ะ.... มันเว้นช่วงอีกแล้วครับ แล้วก็จ้องตาผมพลางยิ้มมุมปากอีก
" สักวันนึงเราจะหาทางทำให้ใจของนายมาเป็นของเราให้ได้เอง" ไอ่สราด.... นี่มึงเมาใช่มั๊ยเนี่ย พอมันพูดจบก็เดินกลับเข้าไปข้างในทิ้งให้ผมยืนตัวแข็งตากลมอยู่ที่ระเบียงต่อไป
เฮ้ย... นี่มันเชี่ยอะไรกันนักหนาวะเนี่ย ห๊ะ... กูปรับอารมณ์กูไม่ถูกแล้ว เหอะ... ได้บอกนายไปเราก็สบายใจแล้วงั้นเหรอ งั้นคนที่ต้องลำบากใจต่อไปเนี่ย มันคือกูใช่มั๊ยวะ ผลักภาระมาให้กูแท้ๆ
แล้วนี่กูควรโกรธมันมั๊ยวะ มันก็น่าโกรธนี่หว่าเพื่อนจะเล่นเพื่อนซะแล้ว สราด...ด แต่มานึกอีกทีเหมือนมันน่าจะพอยอมรับได้ เพราะว่ามันก็บอกกูตรงๆไม่กั๊ก ก็ใจอยู่แหละ และมันอาจเห็นกูคบกะมินล่ะมั๊ง มันเลยคิดว่ามันก็น่าจะมีโอกาสเหมือนกัน แต่จะได้ยังไงล่ะ กูมีเมียแล้วเว้ย น่ารักกว่ามึงล้านเท่าเลยด้วย
แล้วไอ้ที่มันบอกว่ามันจะทำให้ใจกูไปเป็นของมันนั่นอีกล่ะ เฮ้ย... นี่มันน่ากลัวแล้วนะเนี่ย กูไม่ใช่พระเอกละครนะจะได้มาแย่งชิงกูกันน่ะ มันไม่ใช่แระมึง ตกลงนี่กูจะเอายังไงกะมันดีวะเนี่ย ไม่ดิ... สงสัยกูต่างหากที่ต้องถามมันว่าจะเอายังไงกะกูเนี่ย
พอผมเดินกลับเข้ามาก็เห็นว่ามันกำลังจะกลับบ้านพร้อมกะไอ้มาร์ทไอ้แจ๊คแล้ว ส่วนไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์ก็ดูยังไม่เมาเท่าไหร่คงขับกลับกันไหวอยู่ จากนั้นผมก็เดินออกไปส่งพวกมันแล้วกลับมาที่ห้อง
" กลับกันหมดแล้วเหรอครับพี่" มินถามผม
" ครับ อือ... ง่วงจัง นอนดีกว่าเนอะ" ผมบอกแล้วก็เข้าไปอาบน้ำ ออกมาก็นอนกอดน้องไว้ทันที สบายใจแล้วแฮะ มีเมียสวยน่ารักแอนด์แสนดีเพียบพร้อมทุกอย่างยังงี้ใครจะไปสนคนอื่นล่ะวะ
แต่นึกแล้วก็ยังงงไม่หาย ตกลงนี่ไอ้ชายมันกำลังจะทำเชี่ยอะไรกันแน่ ผมอยากให้นั่นมันเป็นแค่การล้อเล่นกวนตีนของมันเหมือนทุกๆครั้งเท่านั้น ซึ่งผมจะไม่โกรธมันล่ะ ขอให้เป็นแบบนั้นละกัน ไม่งั้นก็ให้เป็นเพราะว่ามันเมามากไปก็ได้ว่ะ
แต่ถ้ามันเอาจริงตามที่มันพูดนี่ ผมว่าผมคงได้ปวดหัวอีกแน่ โว้ย... นี่กูจะหล่อฮ๊อตไปถึงไหนวะ ไหนจะแพทและบรรดาคนเก่าๆของผม แล้วนี่ยังจะมีไอ้เชี่ยชายอีกคนเหรอวะเนี่ย เซ็งว่ะ..........
-
-
วันนี้ผมก็ต้องกลับไปกินข้าวที่บ้านอีกตามที่รับปากไว้ มินบอกผมตอนเช้าว่าพอเลิกจากที่โรงแรมก็ให้ผมแวะกลับมาที่คอนโดก่อน เพราะว่าทำคุ้กกี้รวมมิตรที่ใส่สาเกเชื่อมกับกล้วยตากและลูกพลับแห้งไว้ ให้เอาไปฝากพ่อกับแม่ผมด้วย ซึ่งหลังจากที่ผมลองเทสดูแล้วก็ยังติดใจขนาดว่าไม่ชอบกินสาเกเชื่อมนะเนี่ย แล้วยังงี้พ่อกะแม่ผมจะเหลือรึ
มินบอกว่าไม่รู้พ่อแม่จะชอบขนมแบบนี้หรือว่าจะชอบขนมไทยๆมากกว่ากันแน่ ก็เลยประยุกต์ให้เป็นทั้งไทยและสากลรวมกันไปซะเลย ไอเดียบรรเจิดจริงๆเมียพี่... สาเกเชื่อม ลูกพลับแห้งกะกล้วยตากที่เป็นไทยๆกลายมาเป็นคุ้กกี้นุ่มๆแล้วโรยหน้าด้วยฝอยทองกรอบ เยี่ยมว่ะ คิดได้ไง เหอๆ
-
-
" แม่... วันนี้ผมมีของมาฝากด้วยนะ" ผมเอ่ยขึ้นขณะที่เดินเข้าไปหาแม่ที่ในบ้าน แม่ก็ทำหน้างงแล้วนั่งลงที่โซฟา
" อะไรเนี่ย... ตายแล้ว สงสัยฝนฟ้าจะตกใหญ่ ร้อยวันพันปีลูกชั้นไม่เคยซื้อของมาฝากเลย ไหนดูซิอะไรน่ะ" เว่อร์ได้อีก แม่กู ร้อยวันพันปีเลยเหรอวะเนี่ยที่กูไม่เคยซื้ออะไรฝากแม่ สงสัยต้องพิจารณาตัวเองแล้วว่ะ เหอะๆ
" หือ... คุ้กกี้เหรอ ฮื้อ... ชั้นไม่ค่อยชอบกินเท่าไหร่หรอก ก็ไว้ให้พ่อแกกินกับกาแฟละกัน ให้เจ้าป้างมันด้วย" แม่ส่ายหน้าไปมาปฏิเสธของฝากซะงั้น เวรล่ะกู
" โธ่... แม่อ่ะ ลูกรักอุตส่าห์เอามาฝากทั้งที ลองชิมดูก่อนน่า นะคร้าบ... " ผมคะยั้นคะยอ แม่เลยหยิบมาชิ้นนึงแล้วบิเข้าปากชิมดู ผมก็จ้องหน้าแม่อย่างลุ้นๆ
ตอนแรกแม่ก็สีหน้าปกติอยู่หรอก แต่พอเคี้ยวๆไปสักแป๊บสีหน้าเริ่มเปลี่ยนแฮะ ตาลุกวาวเลยอ่ะ แล้วก็ยิ้มออกมาในที่สุด
" อื้ม... อร่อยดีนี่นา หอมดีมากๆรสชาดมันไทยๆดี โรยฝอยทองที่หน้าด้วยแปลกดีจัง เค้าเข้าใจคิดดีนะ นี่แกไปหาซื้อมาจากไหนเหรอ ขนาดชั้นไม่ค่อยกินของพวกนี้ชั้นยังชอบเลยนะเนี่ย" แม่เอ่ยชมแล้วครับ ผมงี้โล่งอกเลยลุ้นแทบแย่
" ผมไม่ได้ซื้อหรอกแม่"
" อ้าว... แล้วใครทำล่ะ แกทำเหรอ" แม่ถามอย่างสงสัย ผมก็ยิ้ม
" แฟนผมเป็นคนทำ" หึๆ เปิดตัวไปเลยเว้ย แต่แม่ยิ่งทำหน้าตกใจหนักเข้าไปอีกครับ
" เอ๊ะ... เจ้าเป้ง ตกลงนี่แกมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วเหรอเนี่ย"
" ก็มีแล้วสิคร้าบ แฟนผมสวยน่ารักแล้วก็เก่งมากด้วยนะ ก็อย่างที่แม่เห็นนั่นแหละ ฝีมือเค้าล้วนๆ" ผมอวดสรรพคุณของน้องมินอย่างภูมิใจ
" อืม... ก็ถ้าเค้าทำเองได้อย่างนี้ก็แสดงว่าต้องเก่งจริงๆนั่นแหละ ถ้างั้นแกรีบพาเค้ามาหาพ่อแม่เร็วๆนะ ชั้นอยากจะเห็นหน้าซะแล้วสิ" เอาแล้วไง... ผมก็ว่าแล้วล่ะว่าต้องเป็นยังงี้
" คร้าบ... ก็เดี๋ยวพอน้องเค้าพร้อมปั๊บผมจะให้มากราบคุณหญิงแม่ถึงที่นี่เลยคร้าบ" ก็ต้องประวิงเวลาไว้ก่อนแหละ แล้วเดี๋ยวค่อยๆหาจังหวะบอกแม่อีกที
มาคิดๆดูนี่ผมเองก็เหนื่อยมากเลยว่ะ ชีวิตช่วงนี้ดูมันจะยากเย็นไปซะหมดทุกอย่างเลย ต้องมานั่งรอจังหวะและเวลาที่เหมาะสมก่อนทุกทีถึงจะบอกใครๆเค้าได้ แถมยังต้องค่อยๆแก้กันไปทีละเปลาะเหมือนกับผ่านด่านอะไรสักอย่างไปเรื่อยๆ กว่าจะถึงจุดหมายเนี่ยสงสัยผมคงเหนื่อยแทบตายแน่ๆ
อย่างตอนนี้ถ้าบอกแม่ให้ยอมรับได้แล้วคนต่อไปก็คงเป็นพ่อผม ซึ่งนั่นน่ะเป็นด่านที่ยากที่สุดแล้วว่ะ เผลอๆจะเป็นมิชชั่นอิมพอสสิเบิ้ลไปเลยก็ได้
แต่เอาเหอะ ผมยินดีจะสู้จนตายไม่ว่าอะไรจะเกิดก็ให้เกิดไป ผมจะไม่มีวันทิ้งน้องแน่ๆเพราะไอ้ที่ผมทนมาตลอดมันก็เพื่อน้องนี่นา รับรองว่าผมจะไม่ถอดใจไปก่อนแน่
อ่านต่อด้านล่างได้เลยคร้าบ ยังไม่จบ V
V
-
ต่อจากข้างบนเน้อ...
หลังจากที่เรานั่งพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร พ่อผมก็เอ่ยเรื่องน้องเจนขึ้นมาอีกจนได้ เบื่อจะฟังยังไงก็ต้องฟัง จนสุดท้ายผมก็ต้องบอกไปว่ารอให้เค้ากลับมาเมืองไทยก่อนก็แล้วกัน
แต่ว่าแม่ผมดิ ฟังพ่อบ่นไปก็ได้แต่นั่งตัวแข็งไม่พูดอะไรแล้วหันมามองแต่หน้าผมเพราะเค้ารู้แล้วว่าผมมีแฟน แต่ก็ไม่กล้าบอกพ่อไง ไม่งั้นจะมีระเบิดลงอีกแน่ๆ
" นี่ชั้นล่ะปวดหัวกะแกจริงๆเลยนะเจ้าเป้ง ตกลงนี่จะทำยังไง พ่อแกเค้าก็ทาบทามน้องเจนให้แกเรียบร้อยแล้วนี่ แล้วคนของแกล่ะจะดีสู้เค้าได้มั๊ย ไอ้ชั้นเองน่ะก็อยากตามใจแกอยู่หรอก ถือซะว่าคนที่จะมาเป็นแฟนแกเนี่ย แกก็ต้องเลือกเอง" แม่แอบมานั่งคุยกับผมต่อที่ริมสระว่ายน้ำในขณะที่พ่อไปนั่งดูทีวีในห้องรับแขกแล้ว
" แล้วที่จริงทางเราก็ไม่ได้เจอน้องเจนเค้ามาตั้งเป็นนานมากขนาดนี้ก็ไม่รู้หรอกว่าเดี๋ยวนี้เค้าจะเปลี่ยนไปยังไงบ้าง ถึงชั้นจะอยากได้เค้ามาเป็นลูกสะใภ้ก็เหอะ แต่ก็คงต้องดูท่าทีกันก่อนอยู่ดีแหละ แล้วถ้าแกตัดสินใจเลือกทางโน้นแล้วจริงๆชั้นก็ไม่ห้ามหรอก แต่พ่อแกน่ะสิ เค้าจะยอมรึเปล่า"
" หึ... แม่ไม่ต้องห่วงไปหรอก อย่างมากเค้าก็แค่ตัดผมออกจากกองมรดกนั่นแหละ" ผมยักไหล่ทีนึงทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดามาก
" โอ๊ย... แก ยังจะมีหน้ามาพูด ชั้นจะเป็นลม นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะเจ้าเป้ง ถ้าพ่อแกทำอย่างนั้นจริงๆชั้นคงอกแตกตายแน่ พยายามอย่าไปขัดใจเค้าเลย ยอมๆไปก่อนแล้วค่อยคุยค่อยโน้มน้าวเค้าทีหลังได้มั๊ย"
" โธ่... แม่ก็รู้ว่าพ่อเค้าเป็นยังไง เค้าไม่ฟังผมอยู่แล้ว ทุกวันนี้เค้าก็คิดได้แค่ว่าที่ผมทำอะไรๆแล้วไม่ถูกใจเค้าเนี่ยเป็นเพราะผมจงใจงัดข้อกะเค้าตะหาก เค้าไม่เคยคิดหรอกว่าไอ้ที่เค้าอยากให้ผมทำน่ะ ผมทำไม่ได้จริงๆนะ หรือว่าทำไปแล้วมันจะฝืนใจผมน่ะ เพราะเค้าก็คิดอยู่แค่ว่าผมต้องตามใจเค้า ต้องเดินตามทางที่เค้าเลือกอ่ะ ถ้าผมขัดใจน่ะเหรอ ก็หมายความว่าผมอยากลองดีไง เค้าคิดแค่นี้จริงๆ" เฮ้อ... เศร้ามั๊ยล่ะ พ่อผมช่างเข้าอกเข้าใจผมดีจริงๆ
" ถ้างั้นแกคิดว่าแกจะทำยังไงล่ะ"
" ก็คงต้องให้น้องเจนเค้ากลับมาโน่นแหละครับ ผมว่าไม่แน่เค้าก็อาจจะมีใครที่ชอบอยู่ หรือคบหากันอยู่แล้วก็ได้นะ"
" อืม... งั้นก็ขอให้มันเป็นยังงั้นไปเหอะ จะได้ไม่ต้องมาปวดหัวกันอีก ว่าแต่แฟนของแกเนี่ย เค้าดีอย่างที่แกว่าจริงๆใช่มั๊ย ไม่งั้นชั้นล่ะกลัวพ่อแกจะไม่พอใจอีก นิสัยใจคอ ฐานะทางบ้านเค้าเป็นยังไงบ้างล่ะ ลองเล่ามาให้ชั้นฟังหน่อยนึงซิ" แม่เริ่มถามโยงมาถึงมินอีกแล้วครับ
" ก็ดีทุกอย่างจริงๆนั่นแหละแม่ผมมั่นใจ น้องเป็นคนที่ใช่ที่สุดสำหรับผมแล้ว พูดได้เลยว่าชีวิตนี้ผมไม่เคยรักใครจริงจังเท่านี้มาก่อนเลยล่ะ" ผมบอกด้วยสีหน้าจริงจังจนแม่มองผมอย่างแปลกใจ
" แหม... ฟังๆแล้วชั้นยิ่งอยากเจอหนูคนนี้เร็วๆซะแล้วสิ อยากจะรู้ว่าทำยังไงถึงปราบคนเจ้าชู้อย่างแกได้อยู่หมัดซะขนาดนี้" ง่า... อีกแล้วอ่ะ เอาไงดีวะเรา
แล้วความลังเลก็เข้าครอบงำผมอีกจนได้ เบื่อจังว่ะ นี่มันเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วนะที่ผมต้องตัดสินใจพูดความจริง ความกลัวผลที่จะตามมาทำให้ผมอึดอัดตามเคย โดยเฉพาะกับแม่ผมคงต้องตัดสินใจให้ดี ไม่งั้นแม่คงช๊อคแน่ แต่ว่ายังไงผมก็ต้องบอกเค้าให้รู้ความจริงอยู่ดีนี่นะ
งั้นผมจะบอกแม่ไปตอนนี้เลยดีมั๊ยว่าน้องไม่ใช่ผู้หญิง แต่ผมเลือกแล้วที่จะรักน้อง ให้ผมตัดสินใจใหม่อีกกี่ครั้งผมก็จะเลือกน้องอยู่ดี
" เอ่อ... แม่ ที่จริง...... " ผมเริ่มเอ่ยขึ้นก่อน แม่ก็มองหน้าผม เฮ้อ... นี่กูคิดถูกมั๊ยเนี่ย
*******************************************
เป็นไงบ้างครับ คงจุใจกันเต็มที่นะคร้าบ ตอนนี้ยาวเป็นพิเศษ
ไว้ติดตามตอนต่อไปกันเน้อ :bye2:
-
ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เป้งเอ้ยยยยย รีบๆบอกความจริงไปเหอะ
ว่าแต่...น้องมินไม่รู้จักคิสมาร์ค คิคิ ช่างไร้เดียงสาจริงๆเด็กน้อย หุหุ
-
บอกไปเลยเลยเป้ง รู้ก่อนรู้หลังยังไงก็ต้องรู้อยู่ดี
-
สู้ๆๆๆนะคะ
-
:a5: :a5: :a5:เกิดรขึ้น น้องมินของชั้น :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
อย่าให้มินต้องเสียใจอีกนะพี่น็อต
นายเป้งบอกๆไปเหอะ ช้าเร็วผลที่ได้ก้อเหมือนกันแต่แอบภาวนาให้น้องเจนเป็นสาววายครับ :laugh: :laugh: :laugh:
:กอด1: :กอด1:พี่น็อต ยาวสะใจมากครับ
-
บอกเลยเป้ง ยังไงซักวันเขาก็ต้องรู้กันอยู่ดี
-
โอ๊ยลุ้นไปกับเจ้าเป้งจนนั่งเกร็งไปหมดและ
แล้วจะเอายังไงต่อไปดีล่ะนั่น o13 o13
ปล. มาม่ามันไม่ค่อยดีนะครับ แล้วได้ข่าวว่าเรื่องนี้เสริฟมาม่าไปแล้วนะตอนเรื่องของน้องอ่ะ
จะมีอีกก็ขอแบบซอฟๆหน่อยนะ ช่วงนี้รู้สึกจะกินบ่อยไปแล้วมาม่าอ่ะครับ
ปล.อย่าสนใจครับบ่นไปตามเรื่องตามราว :z2:
-
ลงให้อ่านยาวๆน่ะดีค่ะ ดีมาก แล่พอจบตอนเล่นวางระเบิดเวลาไว้นี่ซี
ต้องคิดมากอีกล่ะช้าน ว่าเป้งจะกล้าบอกแม่ไหม บอกแล้วผลจะออกมาอย่างไร
แถมมีเกริ่นกลิ่นมาม่าโชยอีก ชิส์..
-
บอกแม่ไปโล๊ดดดด!!!
บังเอิ๊ญ บังเอิญ คุนแม่เปนอดีต สาววาย เสร็จ โจ๋ o18
:laugh:
-
เครียดแทนเลย
เป้งต้องฝ่าฟันอีกเยอะเลย
ต้องเตรียมทำใจรอรับมาม่าชามโต
-
จะมาม่าแล้วหรอยังหวานไม่พอเลย
-
ไม่ชอบมาม่านะ :serius2:
-
:เฮ้อ:
กด + ให้กับความยาวววว
-
บอกแม่ไปโล๊ดดดด!!!
:laugh: :laugh:
บังเอิ๊ญ บังเอิญ คุนแม่เปนอดีต สาววาย เสร็จ โจ๋ o18
:laugh:
อยากให้พ่อเป็นหนุ่มวายด้วยครับ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ๊ะ! ค้าง นิด ๆ นะ ครับ พี่ น็อต
-..-
-
เอาแล้วไง ชายมีแผนอะไรรึเปล่าอ่ะคับเนี่ย
เป็นคนที่เดาใจยากแฮะ น่ากลัวๆ
-
เปิดตัวกับเพื่อนแล้ว เหลือแม่ล่ะงานช้าง
แต่ชายนี่ แหม่งๆ เว่ย
-
คุณหญิงแม่เนี่ยอาจจะไม่ยาก แต่ทางพ่อเนี่ย ดูท่าไม่ง่ายเลยแฮะ...
ส่วนเพื่อนชาย..ยังไงล่ะเนี่ย...มาทำหาเรื่องเพราะอยากใกล้ชิดกันน่ะเอง อิอิ +1 แต้มจ้า
-
บอกไปเลย สู้ ๆ นะพี่เป้ง
-
รอลุ้นเจ้าเป้ง
-
หว่า...สงสารน้องมินจังวุ้ย....แต่ก็หนักใจกะไอ้พี่เป้งมัน...ถ้าคุงแม่ไอ้พี่เป้งรับไม่ได้...จะทำไงล่ะที่นี้....แต่ถ้ารับได้ก็พอมีลุ้นละว่ะ...เพราะทางแม่ก็ยอมรับแล้วนิ...ยังดีกลัวที่ไม่มีใครรับได้เลย.....
ถึงจะตัดขาดกันจริงๆ...อย่างน้อยก็ยังมีแม่ไอ้พี่เป้ง..ที่ยังเข้าใจลูกตัวเอง...มันเป็นสิ่งที่ดี..และเป็นกำลังใจได้เยอะเลยแหละ...เพราะสำหรับผม..แม่เป็นคนที่เข้าใจผมมากที่สุด...ดูแล้ว..ผมก็เหมือนไอ้พี่เป้ง..ตรงที่ไม่ถูกกะพ่อตัวเองเลย..เจอหน้าทีไร..เป็นอันว่าต้องทะเลาะกันตลอด..ประมาณเนี้ย..แล้วแม่ก็จะค่อยช่วยผมตลอด..ถ้าผมเลือก..ผมก็เลือกแม่..เพราะแม่ที่เข้าใจผมมากกว่าพ่อด้วย....ถึงถูกตัดขาดจริงๆ..ผมก็ยังมีแม่..ที่คอยรักและหว่างใย..อยู่ห่างๆ...เวลาที่ถูกไล่ออกจากบ้านอะนะ..
สู้ๆๆโว้ย...ไอ้พี่เป้ง... :bye2:
-
รออยู่นะ มาต่อเร็วๆหน่ออ~~
เรื่องนี้พล็อตตรงใจเรามากเลย o13 o13
-
ดันๆๆ
เด๋วตก
ได้จิ้มไข่เป็ดด้วย :z1:
-
ว่าแล้วเชียวว่า ชายนี่มันมีอาการแบบให้คิดตงิดๆ ในใจ
และแล้วก็เป็นอย่างที่คาด เหอๆ ไหนจะด่านพ่อกับแม่อีก
สู้ๆ นะ ไอ้มดแดงเป้ง
:z2:
-
เข้ามาอ่านแล้วครับ เขียนเก่งจังเลย อ่านเพลินเชียวครับพี่น็อต
เปลี่ยนรูปใหม่ซะด้วย หล่อเฟี้ยวนะพี่เรา
กำลังจะใส่รึจะถอดครับ เสื้อน่ะ :laugh:
ถ้ากำลังจะถอด รูปต่อไปขอแบบถอดเรียบร้อยแล้วนะครับ ก๊ากๆ
-
ฮ่าๆ ในรูปนี่ไม่ใช่ผมซะหน่อย เป็นอิมเมจพี่เป้งเค้าตะหากครับเต้
สำหรับช่วงนี้เดี๋ยวคงต้องให้รอกันอีกสักสองสามวันนะครับ จะเร่งเขียนให้เสร็จแล้วลงให้เลย
งานเยอะจนจะทับตายอยู่ละ แต่เงินได้เท่าเิดิมนะ อิอิ
อดใจรออีกสักนิดนะคร้าบ :bye2:
-
อ่าวววววววว โชว์เปิ่นจนได้ ฮ่าๆ :laugh:
หน้าแหกสิครับงานนี้ เหอๆ
ลองลงรูปพี่น็อตบ้างสิครับ
อยากเห็นๆ :z1:
-
ติดงอมแงมเลยอ่ะคับ o13
-
จะรอดมะคับพี่เป้ง คุณแม่หัวใจวายก่อนเเหง
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ รวดเดียวตามทันแล้วชอบน้องมินมากๆ
รอตอนต่อไปขอให้คุณแม่ยอมรับได้เถอะเพี้ยง
ไม่อยากให้น้องมินเศร้า
-
พี่เป้งค่อยๆบอกแม่นะ
เผื่อให้คนแ่ก่ทำใจบ้าง
-
เป้ง เอ๊ย..เจอระเบิดกี่ลูกแล้วเนี่ย ชายบ้าง พ่อบ้าง ยังมียายเจนอีก
แถมตั้งเวลาไว้ให้ระเบิดทีละลูก ไม่อยากจะคิดเล๊ย.. 555
-
น่ารักจัง :-[
:call:
-
รีบมาต่อนะครับ พรีสสสสสสสสส :m15:
[/color][/b]
-
แวะเข้ามาส่องว่าเจ้สเป้งมันบอกแม่รึยัง
เผื่อมาช่วยเรียกรถพยาบาลให้อิอิ
ดันครับดันเผื่อคนแต่งใจดีอิอิ
-
...เข้ามาเป็นกำลังใจให้ และขอบคุณที่เขียนเรื่องน่ารัก ๆ มาให้อ่านนะครับ...เรื่องนี้เป็นนิยายของคนอื่นเรื่องแรกในรอบ 1 ปีที่ตามอ่าน ไม่มีเวลาเลยจริง ๆ เนื้อเรื่องน่ารักมาก ขอชมน็อตที่พิมพ์แทบไม่ผิดเลย เก่งกว่าเด็กพาณิชย์ที่ต้องใช้คอมทำงานทุกวันอย่างเราซะอีก 555++
...ถ้าจะให้ติ ขอติตรงการเว้นบรรทัด สำหรับคนที่ต้องแอบอ่านในที่ทำงาน มีความรู้สึกว่าเว้นบรรทัดเยอะไป ทำให้ต้องใช้เม้าส์เลื่อนหน้าจอบ่อย ๆ แต่ในทางกลับกัน มันก็อ่านง่าย มันเป็นความผิดของเราเองแหละ คนอื่นเค้ายังไม่บ่นเลย 555++
...เอาเป็นว่าอ่านแล้วติด ชอบ และรอตอนต่อไปนะครับ...
-
สู้ๆน๊
เป็นกำลังจายให้จร๊...
- -V
-
...เข้ามาเป็นกำลังใจให้ และขอบคุณที่เขียนเรื่องน่ารัก ๆ มาให้อ่านนะครับ...เรื่องนี้เป็นนิยายของคนอื่นเรื่องแรกในรอบ 1 ปีที่ตามอ่าน ไม่มีเวลาเลยจริง ๆ เนื้อเรื่องน่ารักมาก ขอชมน็อตที่พิมพ์แทบไม่ผิดเลย เก่งกว่าเด็กพาณิชย์ที่ต้องใช้คอมทำงานทุกวันอย่างเราซะอีก 555++
...ถ้าจะให้ติ ขอติตรงการเว้นบรรทัด สำหรับคนที่ต้องแอบอ่านในที่ทำงาน มีความรู้สึกว่าเว้นบรรทัดเยอะไป ทำให้ต้องใช้เม้าส์เลื่อนหน้าจอบ่อย ๆ แต่ในทางกลับกัน มันก็อ่านง่าย มันเป็นความผิดของเราเองแหละ คนอื่นเค้ายังไม่บ่นเลย 555++
...เอาเป็นว่าอ่านแล้วติด ชอบ และรอตอนต่อไปนะครับ...
^
^
คารวะครับ o1 อิอิ
เป็นเกียรติอย่างมากมายที่คุณเป้ผู้ไร้ซึ่งเวลาว่าง แวะมาอ่านให้คนเขียนดีใจมากมาย :m11:
ไว้ต้องไปอุดหนุนคุณเป้บ้างแล้ว แต่ยังอ่านไม่จบเลย 555 อ่านไปได้หน่อยนึง
ยังไงก็ขอบคุณเป้มากนะครับ
แล้วก็ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เหมือนเคยครับ ไม่คิดว่าจะมีคนแวะมาอ่านเพิ่มเยอะเรื่อยๆยังงี้
แต่ช่วงนี้ยุ่งๆครับ แถมคอมก็เจ๊งอีก กว่าจะหาร้านมานั่งโพสได้ก็แทบแย่เลยไม่ค่อยสะดวกแล้วยังต้องกลัวไวรัสอีก
ยังไงก็เดี๋ยวติดตามอ่านกันต่อนะครับ ทู้ล่างนี่เลย
-
ตอนต่อมาละคร้าบ มาลุ้นกันได้เลย
ตอนที่22
*********************************
พอผมพูดไปได้แค่นั้นก็พูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว มันกลัวไปหมดนี่ถ้าแม่ช๊อคจนเป็นอะไรไปผมจะทำไงล่ะ
" คือ... ผม..."
" อะไรของแก หือ... อ้ำอึ้งอะไรเนี่ย ก็ว่ามาสิชั้นก็รอฟังอยู่" แม่คงทนไม่ไหวเลยเร่งผม
" ก็... คืองี้นะแม่" ผมสูดหายใจลึก เอาวะ... อะไรจะเกิดก็เกิดล่ะ
" แม่ว่าผมเนี่ยโตพอที่จะเลือกทางเดินชีวิตตัวเองได้แล้วใช่ป่ะครับ"
" อืม... ก็ใช่น่ะสิ ปีหน้าแกก็เรียนจบแล้วนี่ เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวซะที ชั้นน่ะรอมาตลอดแล้วก็ดีใจที่แกไม่หลงเดินทางผิดไปเพราะน้อยใจพ่อแกน่ะ"
" ครับ... ผมก็เป็นของผมยังงี้มาตลอด แต่ก็ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนอะไรมากมายเพราะผม เพราะงั้นในเมื่อแม่คิดว่าผมโตแล้ว ผมก็จะขอให้แม่เชื่อมั่นในตัวผมนะครับว่าทุกการตัดสินใจของผมน่ะ ผมคิดไตร่ตรองอย่างดีแล้วจริงๆ ไม่ได้ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบอะไรทั้งนั้น"
" นี่... ตกลงแกกำลังจะบอกอะไรชั้นเหรอ เจ้าเป้ง" แม่ถามขึ้นซะแล้ว คงเห็นว่าผมชักแม่น้ำทั้งห้าอยู่มั๊ง
" ก็... เรื่องแฟนผมน่ะแม่ คือว่าเค้า...." โอ๊ย....พูดไม่ออกอีกแล้วเว้ย ทำไมมันอึดอัดอย่างนี้ว้า
" ทำไมล่ะ....."
" คือเค้า.... เอ่อ... เค้าไม่ใช่ผู้หญิงน่ะครับแม่" เฮ้อ... กว่าจะหลุดออกมาได้ ผมบอกแล้วก็คว้ามือแม่ไว้แน่นทั้งสองมือ ในขณะที่แม่ตกตะลึงจนตาค้างแล้วก็ลุกขึ้นพรวดเลย
" อะไรนะ....!!! แก.... แกจะบอกว่าแกมีแฟนเป็นผู้ชายเหรอ เจ้าเป้ง" แม่อุทานออกมาแล้วก็ทรุดลงไปนั่งที่เก้าอี้อีกครั้งจากนั้นก็เอามือแตะที่ขมับและเริ่มหายใจฟืดฟาดเหมือคนจะเป็นลม
" แม่ๆ ใจเย็นครับ เอายาดมมั๊ย" ผมหันไปมาเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูกเลย
" ไม่ต้องย่ะ ชั้นยังไม่แก่มากขนาดนั้น โอย... นี่แกบอกชั้นทีซิว่าชั้นฟังผิดไป แกไม่ได้มีแฟนเป็นผู้ชายจริงๆใช่มั๊ย" แม่ถามผมอีกครั้ง เหงื่อมากมายผุดขึ้นบนหน้าแม่แสดงให้เห็นว่าแม่ผมเก๊กซิมขนาดไหน
" โธ่... แม่ ผมพูดจริงๆครับ แต่แม่อย่าเพิ่งด่าผมเลยนะ ผมบอกแม่แล้วว่าผมมีเหตุผลของผม แม่เชื่อผมสักครั้งนะ ผมอยากให้แม่มั่นใจว่าผมตัดสินใจถูกแล้วจริงๆ"
" แล้วชั้นจะเชื่อยังไงล่ะ เพราะนี่ชั้นก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอยู่ๆแกจะมากลายเป็นเกย์ไปน่ะ เมื่อก่อนแกก็คบแต่ผู้หญิงนี่นา หรือว่านี่มันเป็นเวรกรรมมาตามสนองแกแล้วที่เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าน่ะ" นั่น.... ไปโน่นแล้วแม่กู
" ไม่หรอกแม่.... ไม่เกี่ยวกะเวรกรรมหรอก ผมบอกแม่แล้วว่าผมจะเลือกทางของผมเอง แล้วผมก็เลือกน้องเค้าแล้วเพราะเค้าดีจริงๆ โอเคนะแม่ ผมยอมรับว่ามันเหมือนผมเป็นเกย์ก็จริง แต่ผมขอให้แม่เชื่อในตัวผมสักครั้งได้มั๊ย แค่นี้แหละครับผมขอร้องล่ะ" ผมอ้อนวอนจนสายตาของแม่เริ่มผ่อนคลายลงไปมาก แล้วแม่ก็ถอนหายใจยาว
" เฮ้อ.... เอาเถอะ ถ้าแกคิดอย่างนั้น มั่นใจอย่างนั้นชั้นคงไปห้ามอะไรแกไม่ได้แล้วล่ะ ถ้างั้นชั้นจะขอแกบ้าง ให้แกรีบพาคนรักของแกมาให้ชั้นพิจารณาด้วย ถ้าชั้นรับได้ชั้นก็จะไม่ห้ามแกอีก แต่ถ้าไม่ล่ะก็... แกคงต้องยอมรับนะเป้งว่าชั้นคงต้องให้แกทำตามที่พ่อแกบอก แกจะทำให้ชั้นได้มั๊ยล่ะ" แม่ยื่นข้อเสนอให้ผม ซึ่งก็นะ... ผมจะปฏิเสธได้เหรอ แค่แม่ไม่ห้ามผมแล้วบอกให้เลิกคบกับมินทันทีก็ดีเท่าไหร่แล้ว
" ครับแม่ งั้นวันเสาร์นี้ผมจะมารับแม่ไปที่คอนโดละกันนะครับ"
" อืม... ก็ได้ เฮ้อ... เวลานี้ชั้นบอกตรงๆว่าชั้นกลัวพ่อแกจริงๆ นี่ถ้าเค้ารู้คงได้บ้านแตกแน่" แม่บ่นทิ้งท้ายแล้วก็ส่ายหน้า ผมเลยกอดแม่ไว้
" แม่ครับ... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ผมขอให้แม่รู้ไว้นะว่าผมรักแม่มากที่สุด แต่จะให้ผมเลิกรากับน้องผมก็คงทำไม่ได้หรอก เพราะน้องก็เป็นชีวิตผมเหมือนกัน แม่เข้าใจผมนะ" ผมเงยหน้ามองตาแม่ แม่เลยยิ้มแล้วลูบหัวผม
" อืม... แม่น่ะเข้าใจแกเสมอแหละ แต่แกก็ต้องเข้าใจพ่อเค้าด้วยเหมือนกันนะ เรื่องแบบนี้คนหัวสมัยใหม่คงไม่ต้องคิดมาก แต่ไม่ใช่กับพ่อแก เพราะงั้นแกต้องเตรียมใจเผื่อไว้ด้วยล่ะ เข้าใจมั๊ย"
วินาทีนั้นผมแทบจะอดคิดไม่ได้เลยว่า ถ้าโลกนี้ไม่มีพ่อผมสักคนก็คงดี อะไรๆมันคงง่ายกว่านี้เยอะ เพราะนี่ผมก็ยังมองไม่เห็นทางเลยว่า ผมจะไปโน้มน้าวใจพ่อเรื่องมินได้ยังไง มันคงจะเหมือนเราห้ามไฟไม่ให้มีควันยังงั้นเลยมั๊ง
-
-
ขณะผมขับรถจะกลับคอนโดนี่ผมเครียดมาตลอดทาง มีสารพัดที่ต้องคิดต้องกังวลโดยเฉพาะเรื่องที่พ่อจะว่ายังไงถ้ารู้เรื่องมิน ผมเลยแวะจอดที่หน้าเซเว่นแล้วเข้าไปซื้อบุหรี่มานั่งสูบอยู่ใกล้ๆหน้าเซเว่นนั่นแหละ ทั้งที่ระยะหลังๆมานี่ผมไม่ได้สูบอีกเลยเพราะกะว่าจะเลิกให้ได้ แต่วันนี้มันเครียดจริงๆจนทนไม่ไหวเลยต้องยอมเสียความตั้งใจจนได้
พอสูบไปหน่อยนึงผมก็ดับบุหรี่ทิ้งด้วยความรู้สึกว่าตัวเองเหลวไหลเกินไปแล้วที่คิดฟุ้งซ่านมากขนาดนี้ มีปัญหามึงก็แก้ไปสิว้า ไอ้เป้ง หันหน้าไปเผชิญกับมันซะ มานั่งสูบควันพิษอยู่ได้ ไร้สาระว่ะ
ว่าแล้วผมก็ขับกลับไปถึงคอนโดซึ่งมินก็นั่งรอผมอยู่ พอเปิดเข้าไปน้องก็เดินยิ้มเข้ามาหา แต่พอน้องเห็นหน้าบอกบุญไม่รับของผมก็เอ่ยทักขึ้น
" ทำไมทำหน้าแบบนี้อีกแล้วล่ะครับ พี่กลับไปบ้านทีไรก็กลับมาอารมณ์นี้ทุกทีเลย มีเรื่องอะไรเหรอครับ เล่าให้ผมฟังได้มั๊ย" มินบอกแล้วก็เดินตามผมมานั่งที่โซฟาด้วยกัน ผมก็เลยกอดน้องเอาไว้ อืม... ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย
" ก็... พี่เหนื่อยๆน่ะครับ อุปสรรคของเราเนี่ยมันฝ่าฟันไปยากจริงๆนะ ถึงมันจะมีแค่เรื่องเดียวก็เถอะ นี่พี่ยังมองไม่ค่อยเห็นทางเลยว่าจะผ่านไปได้ยังไง" มินเลยยิ้มให้แล้วก็เอามือข้างนึงมาประสานกับมือผมไว้แนบกัน
" อย่าเพิ่งท้อนะครับ มินอยากช่วยพี่นะ ไม่รู้จะช่วยได้รึเปล่าก็เถอะ แต่พี่บอกมาได้เลยนะครับ อะไรที่ทำได้มินก็ทำทั้งนั้นแหละ" เฮ้อ... ฟังแล้วมันชื่นใจจริงๆ เหมือนมีน้ำทิพย์มาอาบให้ใจเราจริงๆนั่นแหละ ผมไม่ได้เว่อร์นะ ถ้าจะอ๊วกก็... เหอะ ตามสบายครับ
" ครับ... แค่มีมินอยู่ตรงนี้ก็พอแล้วล่ะ พี่ก็ไม่ได้ต้องการอะไรอีกหรอก" ผมจูบลงไปที่ข้างแก้มนั้นเบาๆ สูดความหอมน่าหลงไหลจนเต็มที่ ใช่แล้ว... สำหรับผมน่ะ แค่นี้ก็พอแล้วจริงๆ
จากชีวิตที่เหมือนตัวคนเดียวมาตลอดของผม พอได้มาเจอมินแล้ว อะไรๆมันก็เปลี่ยนไป ไอ้ที่เค้าว่ามีคนรักมันดียังไงเมื่อก่อนไม่เคยเข้าใจหรอกครับ แต่วันนี้ได้รู้ซึ้งดีแล้วล่ะ ก็เหลือแค่ว่าผมจะผ่านอุปสรรคที่เจอตอนนี้ไปได้ยังไงก็แค่นั้น
-
-
ช่วงนี้ผมยังคงไปฝึกงานที่โรงแรมตามปกติเหมือนเช่นเคย ทุกอย่างก็ยังคงเดิมแต่ไอ้ที่เปลี่ยนไปเลยเนี่ย คือท่าทีของไอ้ชายแหละครับ ตั้งแต่วันนั้นที่มันบอกชอบผมมันก็จะพยายามชวนผมคุยและทำโน่นทำนี่ให้ตลอด เรียกได้ว่าเทคแคร์เลยล่ะ
พวกไอ้เอ้ไอ้มาร์ทมันก็เริ่มแปลกใจที่ผมสองคนเปลี่ยนไปเลย แต่พวกมันก็ไม่ได้รู้สักนิดว่าไอ้ห่าชายมันพูดอะไรกะผมไว้มั่ง จนวันนี้พวกมันก็แง๊วๆจะชวนกันไปนั่งกินอะไรเล่นๆที่คอนโดผมอีกแล้ว
" เฮ้ย... มึงจะแดกเชี่ยอะไรกันบ่อยๆวะ เพิ่งแดกไปเมื่อวันจันทร์นี่เอง" ผมบ่นทันที
" อ๊าว... ก็นั่นมันวันจันทร์นี่หว่า แต่นี่วันศุกร์ละเว้ย ทีเมื่อก่อนอ่ะมึงชวนกูไปรัชดาฯแทบทุกวันไม่เห็นมึงบ่นนี่หว่า" ไอ้เอ๊กซ์แก้ตัว ทำเป็นเอาเคสกูมาอ้างเหรอ หึ... สรุปว่ามึงเห็นคอนโดกูเป็นรัชดาฯไปแล้ว ว่างั้น.....
" คนละเคสเลยเหอะ สัด.. อยากเที่ยวก็ไปรัชดาฯเด่ะ จะมาเที่ยวเชี่ยอะไรคอนโดกูล่ะ"
" ไรว้า.. มึงนี่ ก็ไปที่อื่นมันไม่สบายและชิลล์เหมือนคอนโดมึงนี่หว่า น่านะ... เพื่อนร๊าก เดี๋ยววันนี้พวกกูก็เปย์เองทุกอย่างไง มึงไม่ต้องออกค่าอะไรเลยสักบาทเดียวรับรอง" ไอ้เอ้มาเกาะแขนผมอีกคนแล้วทำตาปริบๆ สราด...ด น่าสงสารฉิบหายนะมึง
จนแล้วจนรอดก็ต้องยอมมันจนได้ เพราะถึงพูดให้คอแตกตายพวกมันก็ไม่มีฟังหรอก แต่ผมก็ย้ำบอกมันว่าให้มันออกตังค์ซื้อเบียร์และกับแกล้มกันเองนะ มันก็เฮกันใหญ่ พอสักพักผมก็โทรไปบอกมิน
" อ๋อ... ก็มาสิครับ วันนี้มินเตรียมทำยำใหญ่กับน่องไก่ทอดไว้แล้วครับ งั้นเดี๋ยวทำเพิ่มไว้อีกหน่อยก็ได้ จะได้ให้พี่ๆเค้าชิมกันนะ" มินบอกเสียงใสมาเลย เฮ้อ... ทำไมมันน่ารักอย่างนี้ ตามใจสามีทุกอย่าง ไม่เคยมีจะดุว่าหรือไม่พอใจที่พาเพื่อนไปวุ่นวายที่บ้าน
" คร้าบ... ยังงั้นก็ได้ แล้วไม่ต้องทำอะไรแล้วนะ เย็นๆพี่จะรีบกลับไป รักนะครับ" ผมหยอดไปหนึ่งที แต่ไม่มีจุ๊บๆนะ
" อือ... พี่อ่ะ เลี่ยนอีกแล้ว ครับ ผมจะรอนะ" หึๆ ไม่บอกก็รู้ว่าหน้าต้องกำลังแดงแน่นอน
พอแวะซื้อของทุกอย่างเรียบร้อยพวกผมทั้งหมดก็ตรงกลับมาที่คอนโดกัน และอีกเช่นเคยพวกมันดี๊ด๊ากับมินจนออกนอกหน้าโดยไม่เกรงกลัวตีนของผัวเค้าเลยแม้แต่น้อย ไอ่เวร....
แล้วยิ่งพอได้กินยำใหญ่กับน่องไก่ทอดฝีมือน้องเข้าไปพวกมันยิ่งชมยิ่งอวยน้องกันซะจนเว่อร์
" โห... สุดๆครับน้องมิน พี่ไม่เคยกินอะไรอร่อยยังงี้เลยอ่ะ" ไอ้เอ๊กซ์พูดไปก็กัดน่องไก่ไป บ้านมึงเค้าไม่สอนเหรอว่าห้ามพูดขณะเคี้ยวอ่ะ นิสัย...
" ทำไมเก่งยังงี้ครับ เก่งจนผู้หญิงบางคนยังอายเลยนะเนี่ย ไอ้เป้งมันโชคดีจังว่ะ เนอะ... พวกเรา" ไอ้แจ๊คบอกแล้วก็หันไปเออออกับไอ้พวกที่เหลือ
" พวกพี่ก็ชมผมเกินไปอ่ะครับ มันคงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก" มินบอกอย่างถ่อมตัวแล้วก็หัวเราะ
" อย่าไปใส่ใจพวกมันครับน้องมิน พวกมันก็ยังงี้แหละ เว่อร์ได้อีกเรื่อยๆ" ไอ้มาร์ทเอ่ยเสียงนุ่มขึ้นมาเลย มึงเป็นพระเอกเหรอ สราด...ด
" เว่อร์ห่าอะไรวะ ฝีมือยังงี้ขนาดพวกเราเองเรียนทางนี้กันโดยตรงยังสู้น้องไม่ได้เลยนะเว้ย หรือมึงจะเถียง รสชาดที่น้องทำนี่อ่ะ มันเป็นรสเฉพาะเลยว่ะหากินตามร้านทั่วๆไปก็ไม่ได้แบบนี้นะเว้ย" ไอ้เอ้เสริมขึ้นมา
ก็คงจริงอย่างที่มันบอกครับ ของยังงี้สูตรใครก็สูตรมัน อย่างที่มินทำนี่มันคงจะเป็นสูตรที่ตกทอดกันมาจริงๆ และคงมีเทคนิคเฉพาะอะไรสักอย่างที่คนทั่วไปอาจไม่รู้ แต่อีกอย่างที่ผมยังทึ่งก็คือ แม้มินจะไม่ได้มีประสบการณ์มากมายแต่ก็ยังสามารถทำอาหารออกมาได้เหมือนคนที่ชำนาญมากๆแล้วเนี่ยสิ ผมถึงว่ามันแปลกดี แม่อัมฝึกน้องมาได้ดีจริงๆนั่นแหละ
จากนั้นมินก็ยังนั่งอยู่ในวงโดนคนนั้นคนนี้แซวไปเรื่อย เรียกได้ว่าเป็นขวัญใจ เป็นนางฟ้าในวงเหล้ากันเลยล่ะ จนกระทั่งพวกมันกลับผมก็ลงไปส่งพวกมันเหมือนเคย แต่พอกลับมาห้องผมก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้บอกน้องเรื่องแม่จะมาหาที่นี่
" มินครับพี่ขอคุยอะไรหน่อยนะ" ผมบอกแล้วก็เรียกให้น้องไปนั่งที่โซฟา นั่งอย่างใกล้ชิดเลยล่ะ เหอๆ
" พรุ่งนี้แม่พี่จะมาที่นี่นะครับ"
" เอ๊ะ... เหรอครับ" ท่าทางมินดูตกใจพอสมควร
" คือพี่เล่าให้แม่ฟังเรื่องเราแล้วครับ ท่านว่าอยากจะขอมาคุยกับมินหน่อย ก็มาดูตัวลูกสะใภ้ไงครับ" ผมบอกแล้วก็กอดน้องไว้พลางก้มลงไปจูบที่ซอกคอเบาๆ อื้ม... หอมว่ะ
" เอ้อ... แล้วแม่พี่ไม่ว่าเหรอครับ ก็พี่... จะคบกับผมแบบนี้น่ะ"
" พี่อธิบายให้แม่เข้าใจแล้วครับ แม่ถึงอยากมาเจอมินไง เค้าว่าเค้าจะมาดูเองว่าจะยอมรับมินได้มั๊ย"
" อ้าว... แล้วถ้าแม่พี่ไม่ยอมรับผมล่ะ พี่จะทำยังไงเหรอครับ" มินเริ่มมีสีหน้าที่เครียดมาก ผมเลยต้องกอดน้องเอาไว้แล้วลูบที่แขนเบาๆให้น้องสบายใจขึ้น
" อย่าเพิ่งกลัวไปก่อนสิครับ เราสองคนทำดีที่สุดแล้วนะ พี่ทำทุกๆอย่างถูกต้องเพราะไม่ได้ปิดบังแม่ มินเองก็เป็นเด็กดีน่ารักขนาดนี้ไม่ต้องกังวลแล้วนะครับ พี่เชื่อว่าแม่เค้าต้องเข้าใจเรานะ" ผมบอกแล้วก็เลื่อนมาจูบที่ไหล่นั้นเบาๆ จนมินเริ่มผ่อนคลายอาการวิตกลง
" แต่ว่า.... ผม...กลัวน่ะครับ กลัวว่าท่านจะรับไม่ได้ที่ลูกชายทั้งคนจะกลายเป็นแบบนี้ไป ไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจเพราะผมเลยครับ"
" ไม่หรอกครับ พี่เชื่อว่าแม่พี่น่ะเค้ารักพี่มากและเค้าจะเข้าใจทุกอย่างได้เอง มินอย่าห่วงอีกเลย จำไว้นะครับว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด แต่ไม่ว่ายังไงเราก็จะรักกันไปยังงี้แหละ ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนใจพี่ไปได้หรอก เชื่อพี่นะ" ผมบอกแล้วก็โอบกอดน้องไว้ มินก็ยิ้มออกมาอย่างอุ่นใจและซบที่ไหล่ผม
แม้ว่าที่จริงผมก็กลัวแม่จะปฏิเสธไม่ยอมรับมิน แต่ผมเองก็ตัดสินใจแล้วเหมือนกันว่าจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ผมจะต้องหาทางทำให้แม่ยอมรับเราให้ได้ ไม่ว่าจะยากเย็นยังไงก็เหอะ
-
-
เช้าวันรุ่งขึ้นผมไปรับแม่ที่บ้านประมาณสิบโมงแล้วขับกลับมาที่คอนโดเลย พอดีว่าพ่อผมไม่อยู่เพราะไปงานสังสรรค์อะไรสักอย่างกับเพื่อนเก่าเนี่ยแหละ ก็ดีแล้วครับทางสะดวกล่ะ
" อ๊ะ... นี่เหรอจ๊ะ หนูมิน ต๊าย... ไหนมาใกล้ๆแม่สิลูก" แม่อุทานขึ้นทันทีที่เห็นหน้าน้อง ซึ่งพอดูจากที่แทนตัวเองว่า" แม่ " แล้วผมใจชื้นขึ้นมากๆเลยว่ะ
น้องมินก็นะ ไหว้แม่ผมได้นางงามมากๆ จนแม่ผมงี้ท่าทางดีใจแทบจะกอดเลยมั๊งน่ะ มินเลยประคองแม่ไปนั่งที่โซฟา ไอ้ผมก็ตามต้อยๆไปนั่งด้วย
" แหม... ก็ว่าแล้วเชียวทำไมไอ้ตัวดีนี่มันถึงหลงใหลได้ปลื้มขนาดนี้ เพราะยังงี้นี่เอง อ้อ... แล้วนี่เราอายุเท่าไหร่แล้วจ๊ะ"
" สิบเจ็ดครับ"
" อ้าว... แล้วนี่เรายังเรียนรึเปล่าน่ะยังเด็กๆอยู่เลย แล้วเจ้าเป้งมันจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์มั๊ยเนี่ย" แม่พูดแล้วก็หันมามองผม
" ไม่หรอกแม่ เดี๋ยวอีกสักสองเดือนมินก็ครบสิบแปดแล้วครับ" ใช่ว่ะ เสี่ยงต่อข้อหาพรากผู้เยาว์จริงๆ ตอนนี้ขาผมข้างนึงยังอยู่ในคุก แต่รออีกสักสองเดือนก็รอดล่ะ เหอะๆ
" เอ้อ... ค่อยยังชั่ว ดีแล้วล่ะ แล้วตอนนี้เราไม่ได้เรียนต่อเหรอ"
" ผมดูที่เรียนให้น้องอยู่แม่ ว่าจะให้เรียนมหา'ลัยผมนี่แหละ น้องอยากเรียนเหมือนผมเลย เอ้อ... ไม่อยากจะคุย น้องเก่งมากนะแม่ เก่งกว่าผมอีก" อิอิ ไม่อยากจะคุยแต่ก็คุยซะหน่อยนะ
" หือ... จริงเหรอลูก น้องเก่งยังงั้นเลยเหรอ" แม่หันมายิ้มกับมิน
" ไม่หรอกครับ พี่เค้าพูดเกินไปเอง"
" งั้นเดี๋ยวแม่มาชิมฝีมือน้องเองเลยดีกว่า แล้วจะรู้ว่าผมไม่ได้โม้ น้องอ่ะการบ้านการเรือนสุดยอดทุกอย่างเลยแม่ สาวน้อยร้อยชั่งตัวจริงมาเอง ลูกสะใภ้ยังงี้แม่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วน๊า ผมจะบอกให้" เหอะๆ เชียร์เข้าไปเว้ยชั่วโมงนี้ มินก็คงอายเลยหันมาปรามโดยตีแขนผมเบาๆ
" เหรอยะ... งั้นนี่ชั้นต้องหาเงินร้อยชั่งไปขอพ่อแม่เค้าให้แกใช่มั๊ยเนี่ย" แม่ย้อนมุขผม แต่เอ๊ะ... แม่พูดยังงี้ก็หมายความว่า....
" ฮี่ๆ ถูกต้องละคร้าบ งั้นตกลงแม่ไปขอน้องให้ผมนะ" เย่สๆๆ แม่โอเคแล้วสิวะเนี่ย พูดมายังงี้ ดีใจเว้ย.....ย
" ยังย่ะ ชั้นขอเวลาพิจารณาอีกหน่อย" แม่หันมามองผมด้วยหางตา เซ็งเลยว่ะ เฮ้อ....
" โธ่... แม่อ่ะ"
" ไปสิ ไหนล่ะ แกจะให้ชั้นชิมอะไรยังไง" แม่แกล้งตัดบทแล้วก็หันไปยิ้มกะมินซึ่งกำลังพาแม่เดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารโดยไม่สนใจหน้าจ๋อยๆของผมเล๊ย
" แหม... หน้าตาน่าทานทั้งนั้นเลย อะไรบ้างล่ะนี่"
" เอ่อ... ก็มีแกงเผ็ดไก่สูตรโบราณนะครับ แล้วก็ปลาสำลีแดดเดียวกับผัดผักรวมมิตร อ้อ...แล้วมีน้ำตะไคร้ผสมมะนาวให้ดื่มชื่นใจด้วยครับ พอดีไม่มีเวลาเตรียมตัวเท่าไหร่ผมเลยทำไว้แค่นี้ ไม่รู้ว่าคุณป้าจะชอบรึเปล่าลองชิมดูนะครับ" มินบอกแล้วก็เตรียมจานมาตักข้าวให้แม่ผมทันที
ขออนุญาตเล่าเบื้องหลังอาหารกลางวันมื้อนี้ซะหน่อยครับ มินเล่นปลุกผมแต่เช้าบอกว่าจะออกไปซื้อของมาเตรียมทำอาหารไว้รอแม่นี่แหละ ทีแรกผมก็นึกว่าน้องคงตื่นเต้นมั๊งเลยอยากทำอะไรให้อร่อยเป็นพิเศษเพื่อเอาใจแม่ ผมก็ตามใจน้องขับรถออกไปด้วยกันตั้งแต่เช้านั่นแหละ ก็ตระเวนไปหลายที่เหมือนกัน
ตอนแรกน้องให้ผมไปตลาดเทเวศวร์แล้วเข้าไปเลือกซื้อของสดด้วยกัน จากนั้นก็ให้ผมแวะร้านแปลกๆโบราณๆร้านนึงแถวแยกคอกวัวใกล้อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย ซึ่งร้านนี้ก็เก่าแก่โบราณจริงๆครับ เค้าจะขายพวกวัตถุดิบที่ใช้ทำพวกอาหารและขนมไทยๆสารพัด น้องบอกผมว่าจะซื้อเครื่องเทศบางอย่างที่ผมก็ได้แต่งงว่า มันมีด้วยเหรอวะไอ้เครื่องเทศชื่อแบบนี้ ตามมาด้วยความสงสัยว่าหน้าตามันจะเป็นยังไงและเอาไปทำอะไรได้
ยังไม่จบครับ น้องให้ผมพามาที่ร้าน " เจ้ากรมเป๋อ " ที่เป็นร้านสมุนไพรไทยและจีนโบราณที่อยู่แถวๆพาหุรัดอีก เห็นว่ายังอยากได้เครื่องเทศอีกสองสามอย่างมาทำแกงเผ็ดนี่แหละ ผมยิ่งงงเลย อะไรวะทำไมแกงเผ็ดแค่นี้มันมีเครื่องเทศเยอะเป็นสิบๆอย่างซะขนาดนี้ ไม่ใช่ไก่เคเอฟซีซะหน่อยจะได้มีเครื่องเทศสิบกว่าชนิด
มินเลยบอกว่านี่เป็นแกงเผ็ดแบบโบราณที่เป็นสูตรชาววังแท้ๆ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีที่ไหนเค้าทำแล้วก็เพราะว่ามันใส่เครื่องเทศหลากหลายขนาดนี้นี่แหละ ซึ่งถ้าจะทำจริงๆล่ะก็ต้องใส่เครื่องเทศให้ครบทุกอย่างเท่านั้นถึงจะออกมาอร่อยได้ หากขาดอะไรไปสักอย่างก็จะเป็นแค่แกงธรรมดาๆทั่วไปเท่านั้น มินเลยตั้งใจทำเป็นพิเศษอยากให้แม่ผมได้ลองชิมดู
แน่นอนว่าผมได้ชิมแล้วเรียบร้อย เคลิ้มจนแทบจะลอยได้เลยล่ะ เหอๆ ไม่ได้เว่อร์ กลิ่นรสเผ็ดและหวานมันของแกงมันนุ่มนวลละมุนลิ้นมากๆ หอมเครื่องแกงที่เกิดจากเครื่องเทศสารพัดอย่างที่น้องใส่ ก็คงจริงอย่างที่มินบอกแหละ ที่ต้องใส่เครื่องเทศให้ครบทุกอย่างขาดอะไรก็ไม่ได้เพราะเท่าที่ชิมไปนี่กลิ่นรสของทุกๆอย่างมันเข้ากันเป็นหนึ่งเดียวจริงๆครับ สรุปได้คำเดียวว่าอร่อย โดยแม่ช้อยไม่ต้องมารำให้เมื่อย
" เอ๊ะ... นี่...." แม่อุทานขึ้นมาเลยครับ เมื่อตักแกงไปชิมช้อนแรกพลางทำหน้าสงสัยอย่างมากมาย
" เป็นไงอ่ะแม่" ผมถามขึ้น
" นี่น่ะ มินทำเองเลยจริงๆเหรอลูก" แม่หันไปถามมินครับ เหอๆ อร่อยอ่ะดิแม่
" เอ่อ... ครับผม นี่ผมตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะครับ อืม... พอใช้ได้มั๊ยครับ" มินบอกแม่แต่สีหน้าน้องก็ดูหวั่นๆคงกลัวแม่จะไม่ถูกปากล่ะมั๊ง
" ไม่ใช่หรอกลูก อร่อยมากๆเลยเนี่ย แต่ว่า...." แม่บอกมินแล้วก็ทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่จนผมสงสัยเลยถามขึ้น
" แต่ว่าทำไมอ่ะครับแม่"
" อืม... ก็ชั้นว่าชั้นเคยกินแกงเผ็ดรสเดียวกันเลยยังงี้มาก่อน อร่อยนุ่มหอมเครื่องเทศแบบนี้เลย แต่ชั้นจำไม่ได้ว่าไปกินที่ไหนมา มันนานมากแล้วน่ะ" แม่บอกแล้วก็ยังนั่งนิ่งคิดอยู่
" ที่เคยทานนั่นรสชาดเหมือนกับที่ผมทำนี่เลยเหรอครับ" มินถามขึ้นบ้าง แต่สีหน้าน้องดูตื่นเต้นทีเดียว
" จ้ะลูก... แต่มันนานเป็นสิบปีแล้ว อ้อ... พอนึกออกล่ะ ตอนนั้นไปกับพ่อเค้าไง รู้สึกว่าจะเป็นสวนอาหารเล็กๆที่ต่างจังหวัดนี่แหละ เอ...มันที่ไหนน๊า...."
" ที่ปากช่องรึเปล่าครับ" มินเอ่ยขึ้นจนแม่หันขวับไปมองน้องเลยครับ
" เอ้อ... ใช่จ้ะ ใช่แล้วล่ะ ตอนนั้นเราไปเที่ยวกัน เจ้าป้างเจ้าเป้งก็ยังเด็กๆอยู่เลยนะ แล้วเราก็ไปแวะกินกันที่นี่ ร้านเค้าขึ้นชื่อมากเรื่องอาหารไทยโบราณ พอลองไปแวะกินก็ไม่ผิดหวังจริงๆ อร่อยมากทุกอย่าง แกงเผ็ดของเค้าก็อร่อยเหมือนที่หนูทำนี่เลยล่ะลูก แม่ถึงได้แปลกใจไงว่าทำไมรสชาดถึงเหมือนกันอย่างนี้" มินนั่งฟังที่แม่บอกอย่างตั้งใจแล้วก็หน้าสลดลงไปเล็กน้อย
แต่ผมว่าผมเริ่มเดาเรื่องได้บ้างแล้วว่าทำไมน้องถึงทำหน้าแบบนี้ และถ้าเป็นอย่างที่ผมคิดมันก็คงแปลกดี ทำไมโลกมันกลมจังวะเนี่ย
" อ้าว... แล้วทำไมหนูถึงรู้ล่ะลูกว่าร้านนี้อยู่ที่ปากช่องน่ะ"
" เอ่อ... คือ...." มินตอบอ้อมแอ้มๆอยู่แล้วก็หันมามองทางผม
" แล้วแต่มินนะครับ บอกแม่ไปก็ได้ คงไม่เป็นไรหรอก" ผมบอกแล้วก็จับมือน้องไว้
" ครับ คือว่าที่นั่นเป็นร้านของพ่อกับแม่ผมเองครับ แต่ว่าตอนนี้ก็เลิกกิจการไปแล้ว"
" อ้าว... เหรอจ๊ะแล้วทำไมเลิกไปล่ะ น่าเสียดายนะ ลูกค้าติดใจกันทั้งเมืองเลยมั๊งนั่น" แม่ถามอย่างสงสัย มินเลยตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับทางบ้านของมินให้แม่ฟังทั้งหมดครับ ตั้งแต่ที่ว่าโดนฮุบบ้านและกิจการร้านไปโดยญาติทางพ่อ จนทุกวันนี้ก็ต้องมาลำบากกับแม่อยู่ รวมถึงเรื่องที่แม่อัมต้องเปลี่ยนไตนั่นแหละ
" เฮ้อ... เวรกรรมแท้ๆน่ะนะ ลูกเอ๊ย ยังเด็กยังเล็กก็เลยต้องมาพลอยลำบากลำบนอยู่อย่างนี้" แม่ลูบหัวน้องเบาๆอย่างเห็นใจ
" ไม่เป็นไรครับ ผมทนได้ อยากช่วยแม่แค่นั้นแหละครับ"
" หึๆ คร้าบ เก่งจังเลยนะตัวแค่เนี้ย" ผมบอกแล้วก็ลูบหัวน้องบ้าง แม่เลยหัวเราะ
" จ้ะ... ดีแล้วล่ะลูก รู้จักกตัญญูตอบแทนคุณพ่อแม่น่ะ ความดีมันไม่ไปไหนหรอกนะ แล้วมันจะตอบแทนเราสักวันนึงเอง" แม่สอนมินแล้วก็ยิ้ม
" แต่นี่น่ะ ทุกอย่างที่หนูทำอร่อยจริงๆจ้ะ แม่เค้าเป็นคนสอนเราทุกอย่างใช่มั๊ย เก่งจริงๆนั่นแหละ เมื่อก่อนเคยกินแกงนี่ที่แม่หนูทำอร่อยยังไง หนูก็ทำออกมาได้รสชาดเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนเลย"
" ครับ... แม่เค้าสอนผมมาตลอดตั้งแต่เล็กๆแล้ว ผมก็อยากเก่งเหมือนแม่เหมือนคุณยายนะครับ" มินบอก แม่ผมก็ยิ้มชอบใจใหญ่ จากนั้นสองคนก็คุยกันสนุกสนานทั้งแม่สามีและลูกสะใภ้ครับ ผมงี้โล่งใจเลย กลายเป็นว่าวันนี้ที่แม่มา น้องมินทำคะแนนได้เต็มสิบแหละผมว่านะ เป็นจังหวะเหมาะที่ได้เล่าเรื่องชีวิตน้องให้แม่ฟังได้ทั้งหมดอีกด้วย คงจะได้บวกคะแนนสงสารเข้าไปอีก
" เอาล่ะ เดี๋ยวชั้นรีบกลับก่อนดีกว่า ไม่งั้นเดี๋ยวพ่อแกถามชั้นขี้เกียจอ้างโน่นนี่ ไว้วันหลังชั้นจะมากินฝีมือหนูมินอีก" แม่บอกผมแล้วก็ยิ้มแป้นเลยครับ
" ครับคุณป้า ถ้าอยากทานอะไรบอกมาได้เลยครับ ผมจะทำให้สุดฝีมือเลย"
" จ้าลูก แต่ว่านะ เลิกเรียกป้าเถอะลูก เป็นแฟนกับลูกชายเค้าแล้วจะมาเรียกป้าอยู่ได้ยังไงกันจ๊ะ" แม่ยิ้มแล้วก็จับมือมินไว้ มินก็ทำหน้างงๆนิดนึง
" อ๊ะ... แม่ นี่หมายความว่าแม่...." ผมฟังแล้วก็ต้องรีบหันไปถามแม่เลยครับ
" ย่ะ... ต่อไปนี้ชั้นจะตามใจแก อยู่ด้วยกันก็ต้องรักกันให้มากๆ มีอะไรก็คุยกัน เราเป็นพี่อายุมากกว่าต้องหนักแน่นเป็นที่พึ่งให้น้องนะ จะทำตัวลอยลมไปวันๆเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว เข้าใจมั๊ย" แม่ยิ้มให้แล้วก็สั่งสอนผมอีก แต่ตอนนั้นน่ะข้างในใจผมเหมือนจุดพลุจุดประทัดฉลองไปแล้วเรียบร้อย
" เย้... ผมรักแม่ที่สุดเลยคร้าบ" ผมรีบกอดแม่แล้วก็หอมทั้งซ้ายทั้งขวาเลย
" ว้าย... แกนี่ โตแล้วยังจะมาทำเป็นเด็กๆ พอย่ะ" แม่ดันผมออก มินก็ยืนหัวเราะจากนั้นผมก็ลงมาขึ้นรถกับแม่แล้วขับพาแม่ไปส่งบ้านอย่างโล่งใจเป็นที่สุด
" ต่อไปก็ต้องบอกพ่อแกนะ ชั้นคิดว่าถ้าพ่อแกได้เห็นน้องมันเค้าก็คงจะพอรับได้อยู่" เฮ้อ... ฟังแล้วใจผมก็ต้องเหี่ยวลงไปอีกรอบ
" ครับแม่ แต่ยังไงผมก็ดีใจนะที่แม่ยอมรับน้องได้เนี่ย ตอนแรกผมกลัวแทบแย่"
" ชั้นก็ไม่แน่ใจหรอก แต่พอเห็นหนูมินชั้นก็ยอมรับว่าถูกชะตานะ น้องมันเป็นเด็กดีน่ารัก เก่งอีกตะหากแล้วยังรู้จักกตัญญูพ่อแม่ดีอย่างนี้จะไปหาที่ไหนได้ แกเองก็ดูแลน้องมันให้ดีแล้วกันเพราะต่อไปชั้นจะถือว่ามีลูกสาวเพิ่มอีกคนนะ" แม่ย้ำกะผมอีกครั้ง
ฟังแม่บอกแล้วผมก็โคตรดีใจอ่ะ เลยนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อก่อนแม่ก็เคยบ่นๆว่าอยากมีลูกสาวสักคนอยู่ แต่ดันมีแต่ลูกชายซะทั้งสามคน กลายเป็นว่างานนี้แม่เลยสมหวังอ่ะดิ โธ่เอ๊ย... ไอ้เราก็ลุ้นจนหน้าดำหน้าแดงเลยว่าแม่จะว่าไงเรื่องมิน แต่ดันกลายเป็นว่าทุกอย่างลงตัว โอเคเก๋กู้ดซะงั้นอ่ะ เฮ้อ....
********************************
-
:z13: :L2:
-
น้องมินชนะเลิศ 555+
-
ผ่านด่านคุณแม่แล้ว เหลือแต่คุณพ่อล่ะ
-
:-[
o13
-
อยาก กิน มั้ง อะ
หิว ทัน ที ....
มิน มา ทำ ให้ กิน ม้างง
-
อ่านแล้วนึกถึงสมัยเรียน เลย อิอิ
-
น้องมินผ่านคุณแม่ไปได้แล้ว
ขอให้คุณพ่อหลงรักน้องมินอีกคนด้วยเถอะสาธุๆ
(ขอเล่นของสักหน่อย :call: :call: :call:)จะได้ไม่กินมาม่าชามโต
-
โล่งงงงงอก.....สบายใจไปด้วย.....
แต่ด่านคุณพ่ออาจจะโหดมาก....
ถ้ายังไงก็....หนักแน่นกันเข้าไว้...
เอาใจช่วยสุด ๆ เลยจ๊ะ ......
:L2: น้องน็อท :pig4:
กด + ให้คุณแม่ที่แสนดี
-
:เฮ้อ:ขอโล่งอกด้วยคนค่ะ ลุ้นแทนมิน
-
มาให้กำลังใจ คอมฯเจ๊ง แต่ใจสู้ นี่แหล่ะ!...ตัวจริงหัวใจ...กระทิงดำ..5555+
กด + คืนให้เหมือนกัน
-
ว้าวววว
ไม่ได้มาตามอ่าน
คุณแม่มาดูตัวแล้ววว
แล้วไอ้คุณชายนี่ จะเป็นตัวปัญหาไหมครับ
-
ดีใจแทนพี่เป้งกับน้องมิน ผ่านอุปสรรคได้ 1 ล่ะ o13
เหลืออีก 1 พยามยามเ้ข้า :L2:
-
+1 สำหรับการเริ่มต้นมาติดตามผลงานนี้ อ่านรวดเดียว....ติดใจซะงั้น มารอตอนต่อไป
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เย้ เย้ ผ่านด่านคุณแม่แล้ว สู้ต่อไปนะจ้ะ
-
:เฮ้อ: อ่านไป ลุ้นไป
รบกวนแก้คำผิดด้วย ควรเป็น รสชาติ
+1
-
อยากกินแกงไก่กะปลาทอดอ่ะ แต่ยำใหญ่กะน่องไก่ทอดก้อโอนะพี่น็อต :laugh: :laugh: :laugh:
ขอให้ผ่านด่านคุณพ่อไปได้นะครับ เชียร์อัพน้องมินเต็มที่ สู้ๆ :L2: :L2: :L2:
แต่ว่าพี่น็อตครับอยากทำได้เหมือนมินอ่ะที่ไหนเปิดสอนมั่งเหรอ o18 o18 o18
-
ลุ้นแทบตาย
แต่ฝีมือเสน่ห์ปลายจวัก แม่ผัวรักแม่ผัวหลง
ผ่านด่านนี้แล้ว ก็เหลือพ่อผัวตัวเอ้ :เฮ้อ:
เอาใจช่วยน้องมินนะจ๊ะ
ของคุณน้องนอตมากๆ หัวยุ่งกับงานแค่ไหนก็ยังไม่ลืมมาต่อนิยาย ทั้งเรื่องโน้นด้วย :pig4:
-
อยากกินยำน่องไก่ทอดอ่ะ 555
-
:-[ :o8:
น่ารักอ่ะ
:L2:
-
ตอนนี้เหลือด่านเดียวสิที่หนูมินกับพี่เป้งต้องผ่านไปให้ได้
-
ผ่านด่านแม่สามีได้แล้ว แต่จะผ่านด่านพ่อสามีรึเปล่าน้า
-
ผ่านด่านที่หนึ่ง
เข้าด่านที่สอง
มินสู้ๆ
-
ปลื้มคุณแม่อ่ะ น่ารักครับ มาต่ออีกนะ
-
น็อต แกงโบราณถ้วยนั้นหมดหรือยัง อยากกินบ้าง ยังทันปะเนี่ย
ไม่ใช่ เป้งกินหมดแล้วนะ
-
แม่ผัวกับลูกสะใภ้เข้ากันเป็นปี่กับขลุ่ยเลย (เอ...หรือว่าใช้ เข้ากันเป็นฉิ่งกับฉาบดีนะ)
:m20:
-
น่ารักจริงๆ แม่ผัวกับลูกสะใภ้ อิอิ
-
เหมือนกันเลย ตอนไม่ได้เขียนนิยาย ทุกอย่างปกติ แต่พออัพนิยายพี่จะป่วยมั่ง งานยุ่งมั่ง คอมพังมั่ง แต่มันได้ฟีลสดนะ เพราะเราไมได้พิมพ์เรื่องค้างไว้ ระหว่างที่รอคอมซ่อม รอหายป่วย เราจะคิดอะไรเพิ่มเข้าไปในนิยายได้อีกเยอะ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น้องมินสุดยอด แม่สุดยอดกว่าอีก ชอบแม่จัง
+1 ที่แม่เข้าใจ ไฟเขียว...แล้วไอ้เป้งก็โล่งไปเปราะ เหอๆ
-
อิอิ แวะมาพบปะผู้อ่านครับ ขอบคุณมากๆที่เชียร์น้องมินกันมากมาย
ก่อนอื่นตอบคุณ Little Devil ก่อนครับ ที่จริงผมเขียนคำนี้ก็ดูจากในพจนานุกรมแหละครับ ว่าเค้าเขียนแบบนี้จริงๆ
คำว่าชาตินั้น จะใช้แค่ในความหมายที่กล่าวถึงประเทศต่างๆเท่านั้น ส่วนชาดคำนี้จะหมายถึงสีแดง หรือ รสชาดนี่แหละครับ
แล้วก็ขอบคุณเป้มากๆครับที่แวะมาอีกแล้ว ขนาดยุ่งๆเรื่องทำหนังสือ
ส่วนเนะก็ ถ้าอยากกินแกงก็รอน้องมินทำใหม่ละกัน ไอ้เป้งมันฟาดเรียบแล้ว 555
แล้วก็ขอบคุณทุกๆคนเหมือนเคยนะครับ รอตอนต่อไปเร็วๆนี้คร้าบ :bye2:
-
เริ่ดค่ะ คุณลูกสะใภ้ดีเด่น^^
-
คิดถึงน้องมินแล้วอ่ะ
-
ไปห้าวันกลับมา ได้เจอน้องมินพอดี ดีใจที่แม่สามีกับลูกสะใภ้เข้ากันได้ดี
อาการครั่นเนื้อครั่นตัวพี่คงหายแน่ๆอ่ะน้องน็อต
-
เอามาต่อด่วนคร๊าบบบบบ :z1:
-
แฮ่ะๆ รออีกนิดนะคร้าบ คอมใกล้ซ่อมเสร็จละ
ใครที่คิดถึงก็ต้องขออภัยให้รออีกนิดนะคร้าบ :pig4:
-
เข้ามานั่งรอ นอนรอ ตีลังการอครับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เ้พิ่งไปเอาคอมคืนจากร้านหยกๆก็รีบมาลงให้อ่านกันเลยคร้าบ
ติดตามกันต่อเลยเนอะ :teach:
ตอนที่23
*********************************
หลังจากที่ไปส่งแม่ที่บ้านเรียบร้อยแล้วผมก็รีบขับรถกลับมาที่คอนโด แต่อยู่ๆผมก็เห็นว่ามินโทรเข้ามาเลยรีบกดรับทันที
" พี่ครับ เมื่อกี๊มีผู้หญิงคนนึงโทรขึ้นมาที่ห้องด้วยครับ เค้าบอกว่าเป็นเพื่อนพี่น่ะ"
" หือ... เพื่อนพี่เหรอครับ" ผมก็งงดิ ว่าเพื่อนคนไหน
" ครับ เค้าถามว่าพี่อยู่รึเปล่า ผมก็บอกว่าพี่ออกไปข้างนอก ทีนี้เค้าเลยถามว่ามินเป็นใครทำไมมารับโทรศัพท์ได้"
" เหรอครับ แล้วมินว่าไงอ่ะครับ"
" ผมก็บอกเค้าว่าเป็นเด็กแม่บ้านทำความสะอาดน่ะครับ เห็นว่ามีโทรศัพท์เข้าเลยรับให้ก่อน เค้าก็ไม่ได้ถามอะไรอีก" หึๆ ฉลาดดีมากๆครับ ที่รักของพี่
" แล้วเค้าบอกรึเปล่าครับว่าเค้าโทรขึ้นมาถามหาพี่ที่ห้องทำไม ทำไมไม่โทรมาที่มือถือล่ะ"
" เค้าไม่ได้บอกอะไรเลยครับแล้วก็วางไปเลย"
" ชื่อก็ไม่ได้บอกเหรอครับ" ผมถามน้องย้ำอีกที
" ครับ พอผมบอกว่าพี่ไม่อยู่เค้าก็วางไปเลย" เอาล่ะสิ มึงเอ๊ย เฮ้อ... ใจไม่ดีเลยเว้ย อะไรอีกวะเนี่ย
แต่แล้วไอ้ที่สังหรณ์อยู่ก็เป็นจริงจนได้ พอผมขับรถมาจอดแล้วเข้าไปในล๊อบบี้คอนโดก็เจอเจ้าของเสียงที่โทรขึ้นไปที่ห้องจนได้ นี่เล่นมานั่งรอกันอยู่ที่นี่อีกแล้วเหรอวะเนี่ย
" แพท....!?"
" เป้งคะ แพทมารอคุณอยู่นานแล้ว" แพทลุกขึ้นทำหน้าจ๋อยๆอย่างน่าสงสาร
" มีอะไรอีกล่ะครับ ผมว่าเราก็คุยกันไปรู้เรื่องแล้วนะ" ผมบอกแล้วก็หันมองซ้ายขวานิดนึงอ่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวจะเป็นข่าวอีก
" แพทอยากมาขอโทษเรื่องวันนั้นค่ะ แพทไม่ดีเองแหละที่ทำไปอย่างนั้น ไม่นึกว่าจะทำให้คุณกับป้างต้องเสียหายไปด้วย"
" ช่างมันเถอะครับ งั้นคุณกลับไปเถอะถ้าไม่อยากให้อะไรๆมันแย่ไปกว่านี้อีกน่ะ"
" เดี๋ยวสิคะ คือวันนี้น่ะแพทแค่อยากมาขอโทษคุณและขอบอกว่าแพทจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว เราแค่กลับมาเป็นเพื่อนกันก็ได้ค่ะ เป้งให้อภัยแพทอีกสักครั้งได้มั๊ย" ผมฟังแล้วก็อึ้งๆไปหน่อยนึงด้วยความแปลกใจ ทำไมทีนี้จะยอมเป็นเพื่อนง่ายๆหว่า
" เอ่อ... ก็... ถ้าแพทคิดอย่างนั้นจริงผมก็ให้อภัยได้ครับ แต่ขอร้องล่ะ คุณอย่าทำแบบนั้นอีกนะ แค่นี้แหละครับ"
" ค่ะ... ขอบคุณมากที่ยังให้อภัยแพทได้ ต่อไปเราจะเป็นเพื่อนกันนะคะ" แพทบอกแล้วก็เหมือนจะเดินเข้ามากอดผมอีก แต่ผมไม่ไหวคงต้องถอยหนีก่อนว่ะ
" ครับๆ ผมตกลงตามนั้น มีอะไรอีกมั๊ยครับ ไม่งั้นเดี๋ยวผมคงต้องขอตัวล่ะ ไว้วันหลังเราค่อยคุยกันอีกที โอเคนะครับ" ผมบอกแล้วก็รีบชิ่งไปทันที แต่ก็เห็นท่าทางของแพทแค่ยิ้มๆ มาแปลกเว้ยเฮ้ย หรือว่าเธอจะคิดได้แล้วจริงๆวะเนี่ย
ก็ขอให้เป็นยังงั้นละกัน...................
-
-
หลังจากที่ผมเปิดตัวมินกับแม่ไปแล้วผมก็เริ่มสืบเรื่องเกี่ยวกับนามสกุลที่ผมคุ้นเคยมากของน้องทันที เพราะช่วงก่อนนี้ก็มัวแต่วุ่นวายกับเรื่องนั้นเรื่องนี้มากมาย เริ่มจากลองค้นจากกูเกิ้ลนี่แหละ
ก็ไม่นึกว่าจะได้เงื่อนงำในทันที เพราะผลจากที่ผมเสิร์ชดูก็พบว่านามสกุลนี้เป็นนามสกุลของนักเขียนนักวิจารณ์ท่านนึงของวงการอาหารนั่นเอง ถึงได้รู้สึกคุ้นๆเพราะอาจารย์ท่านนี้ก็มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักมากพอสมควร แม้จะไม่มาก ก็น่าคิดนะครับ อาจจะเป็นไปได้มั๊ยว่าคนๆนี้มีความเกี่ยวข้องเป็นญาติทางแม่ของมิน
" อืม... แม่ก็ไม่เคยเล่าให้ผมฟังหรอกครับว่ามีญาติคนอื่นอีก" ลองถามน้องดู มินก็บอกผมมาแบบนี้
" ครับ งั้นพี่จะลองสืบต่อไปเอง ไม่แน่อาจจะต้องไปถามกับคนๆนี้เค้าเองเลยก็ได้นะ แล้วพี่จะหาทางดู"
" อืม... มันจะดีเหรอครับพี่" เอาอีกแล้ว ฮ่าๆๆ น้องมันเผลอทีไรก็ยังงี้ทุกที ติดปากจังไอ้ประโยคเนี้ย สงสัยใครมาซื้อต่อคงไม่ขายเค้าแน่
" ครับ ต้องดีอยู่แล้วล่ะ แค่นี้เองไม่ยากเกินไปหรอก ไม่ต้องห่วง"
" ขอบคุณนะครับพี่ที่ช่วย" มินยิ้มแล้วก็ก้มมาจับมือผมไว้
" ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ มากกว่านี้ยังได้ แต่ว่า...." ผมแกล้งทิ้งท้ายไว้อีก
" อะไรเหรอครับ"
" ไม่มีอะไรครับ แค่อยากได้รางวัลมั๊ง ฮ่าๆ" แกล้งขอซะงั้นอ่ะ
" อืม.... ก็... อยากได้อะไรอ่ะครับ" น้องหันหน้าหนีผมไปอย่างอายๆ คงรู้สิว่าจะขออะไร เหอะๆ
" ก็อยากได้แบบนี้ไงครับ" ผมบอกแล้วก็กอดน้องไว้แล้วก็เลื่อนไปจูบไซร้ตามซอกคอ
" อ๊ะ... พี่ อย่าครับ อือ..."
" ก็นี่แหละครับที่พี่อยากได้ที่สุดเลยน๊า ตอนนี้อ่ะ ให้พี่นะครับ คนดี..." ผมกระซิบเสียงหวานที่ข้างหูน้อง ซึ่งตอนนี้มินก็อ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนผมเรียบร้อย จากนั้นผมเลยอุ้มน้องเข้าห้องไป
ที่เหลือก็.... จิ้นกันตามสบายนะครับ เหอๆ ไอ้ผมก็ไม่ได้ทำอะไรยังงี้มาหลายวันมากแล้วด้วยอ่ะ เห็นว่าน้องยังไม่แข็งแรง แต่นี่น้องไม่เป็นไรแล้วก็เลย.......... นั่นแหละ ตามนั้น ฮ่าๆๆ
-
-
วันนี้ผมพาแม่อัมมาหาหมออีกครั้งครับ หมอเค้าก็คุยเรื่องให้เตรียมตัวผ่าตัดใส่เครื่องไตเทียม เพราะคงไม่เสี่ยงกับการรอไตที่รับบริจาคมาใส่ให้ แน่นอนว่าแม่เค้าก็ไม่อยากให้มินหรือไอ้แมนมาสละไตให้หรอก
ส่วนผมเองก็เริ่มติวกับแม่อัมเรื่องอาหารไทยโบราณคร่าวๆก่อน เท่าที่ผมฟังแม่แล้วผมอยากให้ที่มหา'ลัยเชิญแม่ไปบรรยายจังว่ะ เพราะแม่อัมนี่แหละตัวจริงของวงการนี้ อาหารไทยทุกประเภทไม่ว่าจะเป็นสมัยโบราณหรือสมัยนี้แม่ก็รู้ละเอียดดีมากทุกอย่าง ได้แต่สงสัยว่าที่ผ่านๆมานี่ทำไมไม่มีใครรู้เลยว่าแม่เค้าเก่งขนาดนี้ นี่ถ้าผมได้เห็นฝีมือแม่เองด้วยตาคงจะดี แต่ตอนนี้อยากให้แม่พักผ่อนก่อนนะเพราะท่านยังไม่ค่อยแข็งแรง ไว้ให้แม่อาการดีกว่านี้ก่อนดีกว่าค่อยให้แม่อัมสอนผมอีกที เอาหลักสูตรเร่งรัดไปเลย
"เฮ้ย... วันเสาร์นี้ว่างป่าววะ จะได้มาแถลงข่าวกะกู" ไอ้ป้างโทรมาหาผมเพื่อตกลงนัดแนะเรื่องงานแถลงข่าวที่ผมไปทำอื้อฉาวนั่นแหละ
" เออ... ได้ๆ กี่โมง"
" บ่ายโมงว่ะ ที่หน้าออฟฟิศตึกเอเทรี่ยมที่ช่องxxxนะ กูไปรับมึงเองเอามั๊ย" มันนัดแนะผมไปที่สถานีโทรทัศน์แห่งนึง แล้วก็เสนอตัวจะมารับผมซะอีก
" เฮ้ย.. ไม่ต้องก็ได้ มึงกลัวกูเบี้ยวเหรอวะ"
" ป่าว... แต่กูเห็นว่าไหนๆก็ต้องผ่านแถวนั้น ก็ไปทีเดียวเลยไง" อืม... ก็จริงของมัน
" เออๆ งั้นมารับกูด้วย ดีเหมือนกัน แล้วมีอะไรที่กูต้องเตรียมอีกมั๊ย มีบทพูดอะไรที่กูต้องท่องก่อนไปแถลงป่าว" ผมก็แกล้งถามมันไปยังงั้นแหละ กวนตีนมันเล่น
" สัด... ไม่ต้องเว่อร์ พูดไปตามจริงพอแล้ว" มันด่าทันที
" ฮ่าๆ เออ... โอเคๆ มารับกูตามเวลาแล้วกัน แค่นี้นะ" ผมย้ำมันแล้วเตรียมจะวาง
" เฮ้ย... เดี๋ยวเป้ง"
" หือ..."
" กู... ขอบใจนะเว้ย แล้วเจอกันว่ะ" มันพูดขอบใจลงท้ายแล้วก็วางไปทำให้ผมยิ้มออกมากับตัวเอง
เดี๋ยวนี้ผมสบายใจเรื่องไอ้ป้างอย่างมากที่อีโก้บ้าๆบอๆของผมมันหมดไปแล้ว เมื่อก่อนนั้นคิดแต่ว่าถ้าโลกนี้มีมันอยู่ผมก็ไม่อยากอยู่ แต่เดี๋ยวนี้ผมกลับรู้สึกดีที่โลกนี้ผมมีมันอีกคนที่ผูกพันที่สุดแล้ว เพราะทั้งชีวิตนี่ผมก็มีแค่มันที่อยู่ใกล้ชิดผมที่สุดนั่นแหละ
นอกนั้นผมก็มีมินเป็นดวงใจของผมไง อย่าด่าว่าผมน้ำเน่านะ ก็มันเป็นยังงั้นจริงๆนี่ แค่นี้ไอ้ชีวิตไม่มีค่าของผมมันก็มีค่าขึ้นเยอะแล้ว อย่างที่แม่ผมบอกนั่นแหละผมยังต้องเป็นที่พึ่งให้น้อง และผมจะต้องไม่หวั่นไหวกับอะไรทั้งนั้น ผมจะประคองความรักของเราให้ผ่านพ้นทุกๆอย่างไปให้ได้เลย
-
-
พอวันแถลงข่าวมาถึงไอ้ป้างก็มารับผมตรงเวลา ตอนนี้มันมานั่งคุยกับมินอยู่ มันบอกว่าแม่พูดถึงมินให้มันฟังบ่อยๆและไม่แน่พรุ่งนี้แม่อาจจะมาหาที่นี่อีกด้วยเพราะคิดถึงมิน เฮ้อ... หลงรักลูกสาวคนใหม่ขนาดนี้ผมกะไอ้ป้างจะเป็นหมาหัวเน่าไปซะก่อนรึป่าววะเนี่ย
แน่นอนว่าพ่อยังไม่ระแคะระคายเรื่องนี้หรอก แต่ยังไงผมก็ต้องรีบหาจังหวะไปบอกเค้าอยู่ดี ถึงวันนี้จะยังนึกไม่ออกจริงๆว่าจะหาหนทางอะไรมาทำให้พ่อเค้ายอมรับได้ ในเมื่อเค้าอยากได้น้องเจนมาเป็นสะใภ้จนตัวสั่นซะยังงั้น ยังดีว่าผมพอมีเวลาอีกหน่อยกว่าน้องเจนจะกลับมาก็ตั้งปีหน้าโน่นเลย ใจก็ลุ้นว่าอยากให้เค้ามีแฟนเป็นตัวเป็นตนไปแล้ว พ่อเค้าจะได้ตัดใจซะที
แต่ถ้าเค้าตัดใจแล้วหาคนใหม่มาให้ผมอีกล่ะ ก็งานเข้าอีกน่ะสิวะเนี่ย ขออย่าให้มันเป็นงั้นเลยเว้ย... สาธุ
" โห... คนโคตรเยอะเลยว่ะ" ผมบอกไอ้ป้างเพราะเห็นว่าที่โต๊ะแถลงข่าวตอนนี้มีนักข่าวมาออกันอยู่เต็มไปหมด แล้วยังไหนจะแฟนคลับของไอ้ป้างมันอีก
ตอนนี้ผมกับไอ้ป้างเตรียมตัวกันอยู่ที่ห้องรับรองน่ะครับ ไอ้ป้างก็คุยตกลงกับพี่ๆทีมงานกันอยู่เรื่องคิวของการพูด ว่าต้องทำอะไรบ้าง พอได้เห็นว่าอะไรๆมันดูเป็นพิธีการรัดกุมซะขนาดนี้ก็เล่นเอาผมตื่นเต้นประหม่าไปเหมือนกัน กลัวจะพูดอะไรผิดพลาดไปและทำให้ซวยกันอีก
" นี่กูตื่นเต้นนะเว้ย เนี่ย... " ผมบ่นกับมัน มันก็หันมามองแบบหมั่นไส้
" โห... เว่อร์ว่ะมึง แค่นี้ทำตื่นเต้น ไปเหอะ เดี๋ยวมึงนั่งข้างกูเลย พี่เค้าจะนั่งข้างมึงอีกคนจะได้คอยสะกิดมึงด้วยถ้ามีอะไรไม่ควรพูด" หึๆ อะไรที่ไม่ควรพูดนี่... เช่นอะไรล่ะวะ เมียกูเป็นผู้ชาย ไรงี้เหรอ
พอมันเดินนำผมออกไปนักข่าวก็เริ่มเปิดฉากถ่ายรูปกันอย่างมันมือเลยครับ ซุปตาร์จริงๆเลยแฝดพี่กูเนี่ย เพิ่งรู้ว่ะ พอมันนั่งลงกับผมนักข่าวก็ยิงคำถามรัวกันทันทีจนผู้จัดการเค้าต้องใช้มือชี้ให้ถามทีละคน ไอ้ป้างมันก็ค่อยๆตอบทีละคำถามแบบ... ก็ตามสไตล์ดาราตอบนั่นแหละครับ ที่ว่าต้องตอบเป็นกลางๆ ไม่ปล่อยให้ชักนำประเด็นไปยังคำถามอื่นๆได้อีก ไม่งั้นอาจซวยได้เพราะต้องตอบบางคำถามที่ไม่อยากตอบไง
" ก็อย่างที่เรียนกับพี่ๆนะครับว่าที่ปรากฏในภาพนั่นน่ะเป็นน้องชายผมจริงๆกับแฟนเค้าเอง ส่วนตัวผมเองก็คบกับแฟนผมเป็นปกติดีครับ ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันเลย" ไอ้ป้างตอบอย่างนิ่มๆชี้แจงเรื่องภาพข่าว
" งั้นเรื่องที่ในภาพนั้นเหมือนมีการทำร้ายร่างกายฝ่ายหญิงนั่นล่ะคะ อยากทราบว่าจริงๆวันนั้นเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ" นักข่าวหญิงคนนึงถามขึ้นอย่างถูกจุดจริงๆ ผมเลยหันมองหน้าไอ้ป้าง มันก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าให้ผมตอบเอง
" คืองี้นะครับ ความจริงแล้ววันนั้นน่ะ ผมไม่ได้ทำร้ายร่างกายอะไรของฝ่ายหญิงเค้านะครับ แต่ผมก็ยอมรับว่าผมเป็นคนผลักเค้าเอง แต่ก็ไม่ได้รุนแรงอะไร จากนั้นผมก็เดินหนีไปเลยไม่ได้มีการทำร้ายร่างกายอะไรกันทั้งสิ้นครับ" ผมตอบอย่างนิ่มๆเหมือนดาราตอบบ้าง
" แล้วผู้หญิงคนนั้นนี่ไม่ทราบว่ามีความสัมพันธ์อะไรกับคุณเป้งเหรอครับ เป็นแฟนกันรึเปล่า"
" เอ่อ... ครับ เค้าเป็นแค่แฟนเก่าน่ะครับ เราไม่ได้คบหากันมานานมากแล้ว แต่วันนั้นผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเค้าถึงมาทวงความสัมพันธ์เก่าๆกับผมอีก เราเลยตกลงกันไม่ได้ ไอ้ผมก็ยอมรับว่าเป็นคนใจร้อนครับ ก็ต้องมีโกรธไม่พอใจบ้างเมื่ออีกฝ่ายคุยไม่รู้เรื่องยังงี้ ผมถึงได้ทำไปแบบนั้น ถ้าแค่นี้ใครจะว่าผมผิดผมเลวผมก็ยอมรับละกัน แต่ผมว่าผมก็ไม่ได้ทำรุนแรงเกินกว่าเหตุนะ ไม่งั้นก็ลองดูเหตุการณ์จากกล้องวงจรปิดที่คอนโดอีกทีก็ได้ว่าผมทำแค่นั้นจริงๆ" เอาดิ กูมีหลักฐานยืนยันนะเฟ้ย หันไปมองไอ้ป้างมันก็ยิ้มให้ คงพอใจกับคำตอบของผมมั๊ง
" ถ้างั้นก็แสดงว่าคุณเป้งเองตอนนี้ก็มีแฟนอยู่แล้วใช่มั๊ยคะ ถ้าดูตามภาพที่เป็นข่าวอยู่นี่น่ะค่ะ" เฮ้อ... ยังไม่หมดอีกเว้ย จะคุ้ยกันไปถึงไหนเนี่ย
" ก็ใช่ครับ ตอนนี้ผมก็คบกับแฟนผมอยู่ คงไม่ใช่เรื่องผิดอะไรใช่มั๊ยครับ"
" แล้วตามที่ข่าวบอกว่าตอนนี้คุณอยู่กินกับแฟนคุณแล้วเพราะว่าไปเดินซื้อของเข้าบ้านด้วยกันเนี่ย เป็นจริงรึเปล่าครับ" เจอคำถามนี้เข้าไปผมถึงกับสะอึกไปเหมือนกัน โว้ย... จะอะไรกะกูนักหนาวะ กูจะอยู่กับเมียมันไปหนักอะไรพวกมึงนักหนา คนอื่นที่ไหนๆเค้าก็อยู่กินกันยังงี้ทั้งนั้นอ่ะ
หันไปมองไอ้ป้างมันก็ทำสีหน้าคิดหนักเหมือนกันครับ ผมก็สองจิตสองใจว่าจะตอบยังไงดี ถ้าตอบว่าใช่มันก็อาจจะดูไม่ดีในฐานะที่เป็นน้องของซุปตาร์จะมาทำตัวชิงสุกก่อนห่ามยังงี้ได้ไง แต่ถ้าปฏิเสธไปล่ะ ก็เท่ากับว่าต้องโกหกอีกซึ่งผมไม่อยากเลย เพราะเข็ดแล้วจริงๆ แม่งมีเต่เรื่องยุ่งตามมาให้แก้ตลอดไม่จบไม่สิ้น
" เออ... เรื่องนี้ ที่จริงแล้วไม่ใช่หรอกครับ เราไม่ได้อยู่กินกันอย่างที่เป็นข่าวนะครับ เพียงแต่ว่าไปมาหาสู่กันบ่อยมากเท่านั้นเอง อย่างที่ไปซื้อของด้วยกันก็แค่เพราะว่าเราอยากทำอะไรกินกันสองคนในวันหยุดก็เท่านั้นแหละครับ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ" เฮ้อ... ก็เอาวะ ต้องยอมทำยังงี้เพราะผมไม่อยากดึงภาพพจน์ไอ้ป้างให้แย่ไปกะผมด้วย แต่หลังจากวันนี้อ่ะดิผมจะทำไงล่ะ
เท่าที่คิดไว้ก็คงจำเป็นต้องแยกกันอยู่กะมินไปก่อนนะ แต่เดี๋ยวดูอีกทีว่าจะให้มินไปอยู่ที่ไหนยังไง เซ็งว่ะ แต่จะโทษไอ้ป้างมันก็ไม่ได้หรอก ผมเองก็ทำไม่ถูกจริงๆ ถ้าจะนับว่าน้องเป็นผู้หญิงแท้ๆสักคนผมก็กำลังชิงสุกก่อนห่ามจริงๆว่ะ ใครที่ไหนเค้าจะมาเห็นดีด้วยถึงมันจะดูเป็นเรื่องธรรมดาของคนสมัยนี้ก็เหอะ
" ถ้างั้นก็ขอถามเรื่องเบาๆบ้างนะคะ ที่ผ่านมาคุณเป้งไม่เคยเปิดตัวที่ไหน ไม่เคยไปออกรายการอะไรบ้างเลยยังงี้แล้วไม่คิดจะเข้าวงการบ้างเหรอคะ" เออ... ค่อยยังชั่ว ถามงี้ค่อยน่าตอบหน่อย
" อืม...ผมก็... ไม่แน่ใจหรอกครับ กลัวว่าถ้าไปร้องเพลงอาจไม่มีใครฟัง หรือไม่เค้าคงเอาซีดีเพลงผมไปผูกหางช้างหรือไปแขวนไล่แมลงวันซะหมด หรือถ้าไปเล่นหนังเล่นละครก็คงแข็งเป็นท่อนไม้มั๊งครับ ฮะๆๆ" ผมบอกติดตลกไป พี่ๆนักข่าวเลยฮากันใหญ่ ทีนี้จากบรรยากาศเครียดๆเมื่อกี๊เลยดีขึ้นหน่อยจนรู้สึกได้
" แหม... ถ่อมตัวรึเปล่า แล้วลองดูรึยังล่ะคะ ถ้าไม่งั้นก็ไปเป็นนายแบบเดินแฟชั่นอะไรยังงี้ก็ได้นะคะ หน้าตาดี หุ่นดีเหมือนคุณป้างทุกอย่างเลยแบบนี้ใครๆเค้าก็ต้องโอเคอยู่แล้วล่ะค่ะ" เออ... ก็จริงว่ะ ผมหล่อนี่นะ ฮ่าๆๆ
" ครับ... ก็อาจจะลองดูนะครับ เผื่อๆวันไหนป้างเค้าไม่สบายผมอาจจะไปเข้าฉากแทนก็ได้ น่าลองดูเหมือนกัน ใครสนใจก็ลองติดต่อมาแล้วกันนะครับ ขอบคุณครับ" ไอ้ผมก็พูดเล่นตลกๆทิ้งท้ายไว้ยังงั้นแหละ จากนั้นเค้าก็เบนความสนใจมาสัมภาษณ์ไอ้ป้างกันต่อจนผมก็ได้แค่นั่งเป็นพร๊อพประกอบฉากต่อไป
แต่ที่ผมนึกไม่ถึงคือ แฟนคลับไอ้ป้างอ่ะครับเริ่มมีกรี๊ดให้ผมแฮะ มองๆไปเนี่ยเห็นหลายๆคนเค้ายิ้มแล้วก็โบกมือให้ผมใหญ่ยังกะว่าเค้าชอบผมไปด้วยซะงั้นอ่ะ ผมก็ยิ้มแล้วลองโบกมือให้เค้า ปรากฏว่ามีกรี๊ดกลับด้วยเฮ้ย เหอๆ เพิ่งรู้เลยว่าเวลามีใครมากรี๊ดมันจะรู้สึกยังงี้นี่เอง
-
-
แม้ว่าผลจากการที่ผมไปแถลงข่าวกับไอ้ป้างนั้นจะทำให้ผมต้องแยกกันอยู่กับมินแต่มันก็เกิดผลดีตามมาด้วยอยู่เหมือนกันครับ เพราะว่าตอนนี้งานเข้าผมจังๆเลย งานจริงๆนะเออ ไม่ใช่เรื่องเดือดร้อน เหอๆ
เพราะว่ามีเอเยนซี่หลายรายติดต่องานเข้ามาให้ผมเลยครับ โดยมากก็เป็นพวกงานถ่ายแบบเดินแบบ มีค่ายเพลงติดต่อมาเหมือนกัน หรือแม้แต่ให้ไปถ่ายแบบวาบหวิวก็มี หลายงานซะด้วยดิ ไม่นึกว่าไอ้ที่ผมพูดไปเล่นๆเอาฮามันจะได้ผลยังงี้
" มินว่าพี่ก็น่าลองดูนะครับ อาจจะได้เข้าวงการดังเหมือนพี่ป้างอีกคนก็ได้น๊า" มินพูดเหมือนล้อๆผมยังไม่รู้แฮะ
" หึๆ แล้วจะรับงานอะไรดีล่ะครับ ถ่ายแบบวาบหวิวดีป่ะ จะได้เหมือนนิกกี้ไง เจ้าพ่ออีโรติก ฮ่าๆๆ" ผมบอกแล้วก็แกล้งเอามือประสานที่ท้ายทอยทำท่าเซ็กซี่ให้มินดู เหอๆ ก็นั่นดิ หน้าอย่างผมอาจจะเหมาะกะงานยังงี้ก็ได้
" อือ... น่าเกลียดอ่ะพี่ ชอบนักรึไงแบบนั้นน่ะ ไปอวดให้คนอื่นเค้าเห็นอะไรๆของตัวเองน่ะ" น้องเบ้ปากบ่นขึ้นมาเลย
" ฮ่าๆ พี่ล้อเล่น เรื่องอะไรจะให้คนอื่นดูล่ะ ก็ให้มินดูคนเดียวดิครับ จริงมั๊ย" ผมพูดแล้วก็โอบกอดเอาหน้าผากตัวเองไปแนบกับหน้าผากน้อง
" พี่อ่า... น่าเกลียดจัง ใครจะไปอยากดู ไม่เอาด้วยหรอก แบร่" น้องบอกแล้วก็แลบลิ้นให้ผม น่ารักว่ะ หลงจนไม่รู้จะหลงยังไงแล้ว
" แต่ว่านะ ที่จริงพี่ไม่อยากให้เราแยกกันอยู่เล้ย แต่ก็ไม่รู้จะทำไง ไม่อยากให้ไอ้ป้างมันเดือดร้อนถ้ามีปาปารัซซี่มาตามขุดคุ้ยเรื่องเราอีกน่ะ"
" ดีแล้วล่ะครับ พี่ทำถูกแล้วล่ะ มินดีใจจังที่พี่ทำเพื่อพี่ป้างเค้าแล้วก็ตัดสินใจได้ดีแบบนี้" น้องชมแล้วก็กอดผมไว้ อืม... ชื่นใจอ่ะ ดีใจชะมัดที่น้องเข้าใจผมอย่างนี้
คืนนั้นผมก็เลยสั่งลาน้องซะ ก็จัดไปหนักพอสมควรอยู่เพราะว่าอาจจะไม่มีโอกาสยังงี้อีกนานเลยก็ได้นี่นา ดีว่าเช้ามาน้องไม่เป็นอะไร คิดว่าน้องคงเริ่มปรับตัวได้ละ อิอิ อะไรๆเข้าที่เข้าทางดีแล้ว
แต่ขอบอกว่า กรุณาอย่าหาว่าผมหื่นเพราะนี่ผมปกติดี ความยับยั้งชั่งใจอะไรก็เต็มร้อยที่สุดแล้วนา บอกแล้วไม่มาเป็นผมมั่งก็ไม่รู้ อยู่กับน้องที่น่ารักซะขนาดนี้อดใจได้ก็ให้มันรู้ไปดิ ว่าแต่.... เฮ้อ... ต่อไปก็ต้องแยกกันอยู่แล้วนี่หว่า จะทำไงดีว้ากู ไม่น่าเล้ย..............
-
-
บ้านเช่าที่ผมให้พวกไอ้เอ้ช่วยหาอยู่แถวมหา'ลัยผมเลยครับ แน่นอนว่ามินไม่ยอมให้ผมเช่าบ้านที่ดีกว่านี้ให้เพราะเกรงใจ ไม่อยากให้ผมหมดเปลืองโดยใช่เหตุ ผมก็ตามใจน้องโดยหาบ้านราคาปานกลางแต่ใหญ่พอควรเพราะจะให้แม่อัมกับไอ้แมนย้ายมาอยู่ด้วยกันทีเดียวไปเลย ที่สำคัญอีกหน่อยผมจะให้ทั้งมินและไอ้แมนเรียนที่มหา'ลัยผมอยู่แล้วด้วย ซึ่งบ้านนี้ก็อยู่ในซอยใกล้ๆมหา'ลัยนั่นแหละ เดินนิดเดียวก็ถึงแล้ว
วันนี้ผมมาช่วยไอ้แมนขนของออกจากหอ ข้าวของมันมีไม่มากมายอะไรนักขนแป๊บเดียวก็เสร็จ บ้านเช่าใหม่นี่บรรยากาศสบายๆดีครับแถมค่าเช่าไม่แพงเลยเพราะเป็นของญาติเพื่อนไอ้เอ้มันเอง เค้าก็เลยคิดให้เราถูกๆ
" บ้านน่าอยู่จังเลยอ่ะพี่ มีสวนเล็กๆหน้าบ้านด้วย" มินบอกอย่างตื่นเต้นแล้วรีบเข้าไปดูในบ้าน
" ไม่แพงด้วยนะครับ เพราะรู้จักกันกับเจ้าของเค้าพอดี ชอบมั๊ยครับแม่" ผมหันไปถามแม่อัมที่กำลังเดินมองตัวบ้านอยู่
" น่าอยู่ดีมากๆเลยลูก มีสวนด้วยแบบนี้เราก็ปลูกผักสวนครัวกินเองได้ด้วย ประหยัดดี แม่ขอบใจมากนะลูก"
ไอ้แมนกำลังขนตู้ออกมาจากรถผมเลยช่วยมันยก ก็แค่แป๊บเดียวแหละครับของทุกอย่างก็ถูกขนลงไปจัดภายในบ้านจนเสร็จเรียบร้อย
" พี่ว่ามันยังขาดๆอะไรไปอยู่นะ เออ... เครื่องซักผ้าไง" ผมนึกขึ้นได้
" ไม่ต้องหรอกลูก เราซักกันเองได้ มันสิ้นเปลืองเปล่าๆ" แม่อัมก็เกรงใจตามเคยครับ แต่ผมห่วงแม่น่ะสิ
" ไม่งั้นเราเอาไปซักแถวนี้ก็ได้ครับ มีตู้หยอดเยอะเลยพี่" มินบอก
" ครับๆ โอเค แต่ถ้าไม่สะดวกยังไงก็ซื้อใช้เองเถอะครับ มันไม่ได้แพงมากมายอะไรหรอก"
" พี่เป้ง พี่จะให้ผมสองคนกับมินเรียนที่นี่กันจริงๆเหรอครับ" อยู่ๆไอ้แมนก็ถามผมเรื่องที่ผมจะให้เรียนที่มหา'ลัย
" ก็เออดิวะ มึงเรียนด้วยกันกะน้องก็ดีแล้ว จะได้คอยดูแลมินด้วยกูจะได้ไม่ต้องห่วง เทอมหน้านี่แหละ เตรียมตัวกันได้เลย"
" ดูแลน้องได้ก็จริงอยู่พี่ แต่ค่าเทอมมันแพงมากนา ผมจะไปหาที่ไหนมาใช้พี่หมดอ่ะ"
" เออ... มึงอย่ามาเรื่องเยอะกะกูเลย ใช้หมดเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ยังไงมึงสองคนก็น้องกู แค่มึงตั้งใจเรียนให้จบรับปริญญา ออกมาทำงานเลี้ยงแม่ ทุกอย่างจบแฮบปี้เอนดิ้ง ทุกคนอยู่กันอย่างมีความสุขตลอดไป โอเค้... อย่าเกรงใจให้มันยุ่งยากไปกว่านี้เลยว่ะ กูปวดหัว ตามนี้แหละนะ..." ผมสรุปเอาเองอย่างรวดเร็วแต่ชัดเจนมาก มินก็มองผมยิ้มๆเพราะรู้ดีว่าผมก็ยังงี้อ่ะ ถ้าจะทำอะไรแล้วก็จะทำเลย ไม่คิดมากซ้ำซ้อน
ค่ำนั้นพอผมกลับมาคอนโดก็ปรากฏว่าคิดถึงน้องซะแล้วว่ะ ยังไม่ทันไรเลย นี่ต่อไปต้องนอนคนเดียวอีกแล้วเหรอวะเนี่ยแค่คิดก็.... เฮ้อ... เก๊กซิมแท้ๆ กูจะคิดถึงเมียจนตายก่อนมั๊ยวะเนี่ย
ต่อด้านล่างเลยคร้าบ V
V
-
ยาวไปหน่อย อ่านต่อกันเลยครับ
หลังจากที่แม่ผมได้รู้ข่าวว่ามินย้ายไปอยู่บ้านเช่ากับแม่อัมและไอ้แมน แม่ก็รู้สึกเป็นห่วงมินขึ้นมาว่าไปอยู่ที่นั่นจะเป็นยังไง สะดวกสบายดีรึเปล่า มีอะไรขาดเหลือยังไงบ้างมั๊ย จนวันนึงแม่ก็ให้ผมพาไปหาน้องที่บ้านเช่านั่นแหละ ซึ่งผมก็อยากให้แม่เซอร์ไพร์สอะไรบางอย่างอยู่พอดีเลย
" อ๊ะ... คุณแม่ สวัสดีครับ มาได้ไงอ่ะครับนี่" มินหันมายกมือไหว้แม่ผมทันทีที่เห็นแม่เดินไปถึงหน้าบ้าน
" จ้ะลูก แม่มากับเจ้าเป้งไง คิดถึงหนูนั่นแหละ อืม... นี่เหรอจ๊ะ บ้านนี้เหรอ" แม่ผมถามพร้อมกับเงยหน้ามองตัวบ้าน
" ครับ ที่นี่แหละครับ อยู่สบายมากเลย ค่าเช่าก็ไม่แพงด้วย" มินตอบแม่ผม
" อ้าว... แล้วนี่กำลังทำอะไรกันอยู่จ๊ะเนี่ย ยกโต๊ะออกมาทำไมกันเหรอ" แม่ถามขึ้นอีกเพราะเห็นไอ้แมนกำลังแบกโต๊ะออกมาวางหน้าบ้านแล้วก็มายืนยกมือไหว้แม่ผม
" อ๋อ... พอดีแม่ผมตกลงว่าจะขายส้มตำกับไก่ย่างเหมือนตอนอยู่ที่ปากช่องน่ะครับ เพราะแม่เค้าไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆไปวันๆ ก็เลยขอยืมทุนพี่เป้งมาซื้อของพวกนี้ก่อนครับ แล้วยังไงจะใช้คืนให้พี่เป้งอีกทีนะครับ" หึๆ นี่แหละครับ เรื่องเซอร์ไพร์สที่ผมว่า ผมเลยอุบไว้ไม่บอกแม่ก่อน อยากให้แม่มาเห็นด้วยตัวเองจะได้แปลกใจ
" ต๊าย... ดีจังลูก ขยันกันจริงๆเลย ดีแล้วล่ะ จะได้ไม่เหงาไม่เบื่อกันนะ แล้วนี่แม่หนูเค้าอยู่ไหนจ๊ะ แม่อยากเจอจังเลย"
" อยู่ในบ้านครับ กำลังเตรียมของที่เหลือเดี๋ยวก็ออกมาละครับ อ้อ... มาพอดีเลย แม่ครับ นี่แม่ของพี่เป้งครับ วันนี้ท่านแวะมาเยี่ยม" มินหันไปแนะนำแม่ผมให้แม่อัม
" เอ้อ... ค่ะ คุณนายมาเองถึงนี่เลยเหรอคะ เชิญนั่งก่อนสิคะ มินไปเอาน้ำมาให้คุณนายเค้าสิลูก" แม่อัมเรียกแม่ผมซะคุณนายเลยว่ะ ก็แหง... แม่ผมแต่งตัวพร๊อพเยอะเหมือนกัน ทั้งทองทั้งเพชร ไม่งั้นนี่คงเรียกคุณหญิงไปแล้ว ฮ่าๆๆ
" อุ๊ย... ไม่ต้องหรอกค่ะ พอดีว่าคิดถึงหนูมินเลยอยากแวะมาเยี่ยมหน่อย มาเจอคุณแม่ก็ดีเลยค่ะ อยากเจอตัวจริงมานานแล้ว"
" เอ๊ะ.... อยากเจอดิชั้นเหรอคะ..." แม่อัมถามด้วยความสงสัย เค้าคงงงล่ะมั๊ง ชั้นไม่ใช่ดาราซะหน่อย
" ค่ะ... คือเมื่อก่อนน่ะเป็นสิบปีแล้ว เคยไปชิมฝีมือคุณแม่ถึงที่ร้านที่ปากช่องโน่น ทุกวันนี้ยังติดใจอยู่เลย แล้ววันก่อนนั้นมาได้ชิมฝีมือหนูมินอีกก็ปลื้มค่ะ อร่อยเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน คุณแม่นี่เก่งจริงๆนะถ่ายทอดวิชาให้ลูกได้ขนาดนี้" แม่ผมชมแม่อัมซะยกใหญ่ครับ
" อ๋อ... ไม่หรอกค่ะ มินมันเก่งเองด้วยน่ะ สอนไปก็จำและทำได้หมดทุกอย่าง ขนาดเจ้าแมนเนี่ยสอนไปเหมือนกันแต่ก็ยังไม่ค่อยได้เรื่องค่ะ ไม่ค่อยเอาถ่านเท่าไหร่"
" โธ่... แม่อ่ะ ก็ผมเป็นผู้ชายเลยไม่ค่อยสนใจทางนี้เท่าไหร่ไง" ไอ้แมนประท้วงขึ้นมา แม่ผมก็หัวเราะ
" แล้วนี่จะตั้งร้านขายส้มตำไก่ย่างกันที่นี่เลยเหรอคะ อืม... ก็ดีนะคะ แถวนี้ก็มีคนผ่านไปมาทำเลดีเหมือนกัน คงจะขายดีแน่เลย"
" ค่ะ ก็นี่แหละ เปิดขายวันแรกนี่แหละค่ะ ยังไม่รู้เลยว่าจะมีลูกค้าเยอะมั๊ย"
" อ้าวเหรอคะ ตายจริง งั้นขอเป็นคนประเดิมคนแรกเลยแล้วกันนะคะ" หึๆ เห็นยังงี้แล้วผมก็สบายใจอ่ะ แม่ผัวกับแม่ยายเค้าถูกคอกันยังงี้ มินเองก็คงคิดเหมือนผมมั๊งเห็นน้องยืนยิ้มดูแม่ๆคุยกันอยู่อย่างสบายใจ
ที่จริงวันนี้เป็นวันแรกที่แม่อัมตัดสินใจว่าจะลองทำส้มตำไก่ย่างขายที่หน้าบ้านนี่ดูก่อน แม้ผมจะห้ามแม่แล้วล่ะว่าอย่าเพิ่งทำอะไรให้เหนื่อยเลย หมอเค้าไม่อยากให้แม่ทำงานหนัก แต่แม่อัมก็ยืนยันว่าจะขอทำแค่นิดๆหน่อยๆนี่แหละ ทำแค่เท่าที่ไหว ถ้าไม่ไหวก็พัก มีทั้งมินและไอ้แมนคอยช่วยอยู่ก็คงไม่เป็นไร เนื่องจากตอนนี้ไอ้แมนมันก็ลาออกจากที่ทำงานเก่าเรียบร้อยเพื่อมาช่วยขายโดยเฉพาะล่ะครับ
ถึงผมจะอดห่วงแม่อัมไม่ได้แต่ก็ไม่อยากไปฝืนใจแก ก็ยังงี้แหละครับคนขยันเค้าก็จะเป็นยังงี้จริงๆ ให้มานั่งๆนอนๆอยู่เฉยๆคงบ้าตาย ก็เลยต้องตามใจแกไปก่อนครับ แต่ก็กำชับแม่อัมไว้ว่าถ้าไม่ไหวห้ามแม่ฝืนเด็ดขาด แม่อัมก็รับปากผม
ตอนนี้แม่ผมนั่งรอทานส้มตำกับไก่ย่างฝีมือแม่อัมอยู่ครับ แม่ผมบอกว่าอยากกินตำไทยไม่เผ็ดมาก ไอ้แมนเป็นคนช่วยย่างไก่ มินก็ช่วยเตรียมของให้แม่อัม ผมก็นั่งดูแม่อัมตำส้มตำด้วยท่าทางทะมัดทะแมง ในใจก็ลุ้นว่าจะได้ลองชิมฝีมือแม่อัมแล้ว
" อื้อ... อร่อย อืม... รสชาดเข้มข้นจริงๆเลยค่ะ อร่อยมากๆ" แม่ผมเอ่ยขึ้นหลังจากชิมส้มตำไปคำแรก ผมเองก็รู้สึกยังงั้นทันทีเหมือนกัน จริงอยู่ผมไม่ค่อยได้กินส้มตำเท่าไหร่เพราะไม่ใช่คนชอบกินส้มตำ แต่หลังจากนี้ผมว่าผมคงต้องเปลี่ยนใจมาชอบส้มตำว่ะ ยังงั้นกันเลยทีเดียว
" โห... แม่อัมทำยังไงครับเนี่ย รสชาดมันลงตัวดีจังอ่ะ ผมกินแล้วไม่รู้สึกว่าต้องเพิ่มรสอะไรอีกเลย" ใช่ครับ แม่อัมนี่เทพชัดๆ
" แหม... เราก็ชมแม่เกินไปลูก โดยมากแม่ก็จะตำออกมารสนี้แหละจ้ะ มันชินมือแล้ว เราทำบ่อยจนรู้ว่าใส่อะไรแค่ไหนยังไงนั่นแหละจ้ะ"
" อืม... ไก่ย่างนี่ก็หอมอร่อยนุ่มมากเลย เจ้าไหนๆก็สู้ไม่ได้แล้วล่ะ ตายจริง งั้นยังงี้รับรองว่าลูกค้าติดใจกันแน่ๆ" แม่ผมหันไปชมไก่ย่างซะแล้วหลังจากที่ได้ชิมไป
" ค่ะ ขอบคุณมากเลยค่ะที่อวยพร ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะมีลูกค้าเยอะมั๊ย" แม่อัมก็ถ่อมตัวตามเคย
พอสักพักนึงก็มีลูกค้ามานั่งแล้วครับเพราะว่าเป็นช่วงมหา'ลัยกำลังเลิกเรียน เด็กในมหาลัยเริ่มทยอยกันเข้ามานั่งและคงเห็นว่าเราเพิ่งเปิดร้านใหม่ด้วยแหละ เค้าเลยมาลองของใหม่กัน
ผมกับแม่ก็ยังคงนั่งกินกันอยู่อย่างอร่อยครับ ดูท่าทางแม่ผมจะถูกใจรสชาดส้มตำกับไก่ย่างมื้อนี้ซะจริงๆจังๆ แม่ผมยังบอกว่าเดี๋ยวจะหิ้วไปฝากพ่อด้วย อยากจะดูซิเค้าจะว่าไงถ้าได้กิน แต่ผมมั่นใจว่าพ่อต้องชอบแน่ๆ ของมันอร่อยซะขนาดนี้ไม่ชอบก็แปลกล่ะ ใจนึงผมก็นึกนะว่าถ้าพ่อยอมรับมินเหมือนที่ยอมรับรสชาดไก่ย่างส้มตำนี่ได้ก็คงดีสิ ผมจะได้สบายใจซะที
*************************************
-
กริ๊ดๆ มาต่อแล้ว
-
ยาวได้ใจมากกกกก o13
-
ยาวดี o13
พี่เป้งพระเอกมากๆ
น้องมินน่ารักเหมือนเคย :กอด1:
-
หวังว่าบ้านมินจะพบพานกับฟ้าหลังฝนเสียทีนะ
เป้งสู้ๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อ่าน้องมินกับพ่เป้งมาแล้ว
คิดถึงโคตรอิอิ
มาต่ออีกนะครับแอบหวังว่าคุณพ่อเค้าจะรู้จักคุณแม่น้องมินนะสาธุๆๆ
อิอิ
-
ว้าว..น้องน็อตพาน้องมินกับเจ้าเป้งมาแล้ว ดีจัง
เนี่ยช่วยลุ้นเจ้าเป้งกะน้องมินจนตัวโก่งเลย
เหลือด่านคุณพ่อ ใจตุ๊มๆต่อมๆอยู่เนี่ย ขอให้ผ่านทีเทอะ
อยากกินส้มตำฝีมือน้องมินจังเนอะ จะอร่อยเหมือนแม่อัมไหม
ป.ล. แค่นี้ก็ว่ายาวไปหน่อยเหรอน้องน็อต พี่ขอยาวๆกว่านี้ได้ป่ะ
-
พี่เป้งสู้ ๆ นะ รีบคุยกับพ่อเลย
พ่อรักน้องมินอยู่แล้วน้าาาา
-
สู้ๆ เพื่อความรักนะจ๊ะน้องเป้งน้องมิน
:กอด1:
-
ยาวได้ใจค่ะ
ช่วงนี้ซอฟท์ๆ แต่รำคาญยัยแพทจัง
ใครช่วยเอายายนี่ไปเก็บหน่อย
-
เห็นด้วยกะรีบน รำคาญชะนีนางนี้มากเลย
เอาใจช่วยทุกคนในเรื่องรวบตึงถึงพี่น็อตด้วยนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
-
มารอลุ้นตอนต่อไปครับ
น่ารักดีจริงๆ เลย
-
นี่กะว่าจะให้สะใภ้ใช้เสน่ห์ปลายจวักมามัดใจพ่อสามีเลยละสิ
:laugh:
-
ไป ที ละ สเต็ป ๆ
สู้ สู้
-
ยัยแพทต้องมีแผนอะไรอีกแน่เลยอ่ะ
น่ารำคาญยัยนั่นจริงๆ :serius2:
-
อ่านแล้วอยากกินส้มตำจังเลย o18
-
ทั้งขยันและน่ารักขนาดนี้แม่พี่เป้งไม่หลงก็ไม่รู้จะพูดว่าไงแล้ว...
ว่าแต่ยัยแพทนี่น่ากลัวจริงๆ
-
สงสัยเรื่องแพทตะหงิดๆ
เธอจะมาไม้ไหนเนี่ย *- -
ดูไปดูมา เหมือนลมสงบก่อนเฮอร์ริเคนจะเข้าแฮะ
-
น็อต เราก็นึกอยู่แล้ว ว่าเจ้าเป้งคงไม่เหลือเอาไว้หรอก อร่อยซะขนาดน้าน
แต่คราวนี้คงไม่พลาดแล้ว ข้าวเหนียวส้มตำ ไก่ย่างเนี่ย ของโปรด จะไปช่วยอุดหนุนแล้วกัน 555
-
ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ เหลือแต่พ่อจะยอมรับได้หรือเปล่านะ
-
กลัวยัยแแพทจังเลย
น้องมินออกจะใส่น่ารัก
ช่วยเอายัยแพทไปไว้ที่อื่นไกลๆหน่อยได้ไหมครับ
เข้ามาดันเดี๋ยวตกหน้า
-
แม่ผัวเทใจให้เต็มร้อย กดไลค์ให้10ทีค่า!
-
รอจ้าาาาาาาา
-
อยากอ่านอ่ะ มาต่อเร็วๆนะครับ
-
ดันๆๆตกหน้าแล้ว
เมื่อไหร่จะมานะอยากรู้ว่าพ่อจะติดใจฝีมือน้องมินไหมนะ
-
น้องมิน น้องมิน ย้ายมาอยู่ข้างนอกแบบนี้ จะมีคนมาพรากพี่เป้งไปป่าวคะเนี้ย แล้วจะมีคนมาจีบมินมั้ย
-
ขอโทษที่ให้รอกันนานครับ ช่วงนี้ยังยุ่งๆอยู่ทำหลายงานมากเลย
มาติดตามกันต่อเลยครับ :teach:
ตอนที่24
**********************************
พอส่งแม่ที่บ้านเรียบร้อยผมก็รีบขับกลับมาที่ร้านอย่างไว เพราะกะว่าจะกลับไปช่วยเสิร์ฟที่ร้านซะหน่อยตามประสาลูกเขยที่แสนดี หึๆ แต่ปรากฏว่าพอไปถึง เฮ้ย... ลูกค้ามานั่งกันเต็มทุกโต๊ะเลยอ่ะ โดยมากก็เป็นเด็กในมหา'ลัยนั่นแหละ
" ป้าขา... ปูปลาร้ากับตำซั่วแซ่บๆเลยค่ะ"
" ตำไทยใส่ปูกับไก่ย่างด้วยคร้าบ แล้วก็เป๊บซี่อีกขวด"
" น้องๆ พี่ขอน้ำแข็งกับโค้กอีกขวดด้วยคร้าบ" และอีกมากมาย จนเสียงเซ็งแซ่ไปหมด ไอ้แมนกับมินก็เสิร์ฟกันเป็นระวิงเลยครับ แล้วไหนจะคนที่มายืนรอๆอยู่อีกเพียบเลย
" โห... สงสัยกูต้องซื้อโต๊ะมาลงเพิ่มแล้วล่ะว่ะ ไม่งั้นลูกค้าไม่พอนั่งแน่" ผมเปรยๆบอกไอ้แมนที่กำลังย่างไก่จนหน้ามันอยู่หน้าเตา
" โอย... พี่ แค่นี้ผมก็อยากแยกร่างไปเสิร์ฟแล้ว ทำอะไรไม่ทันเลยอ่ะ"
" ก็มึงจะกลัวทำไมวะ ไม่งั้นเดี๋ยวกูจะจ้างเด็กมาช่วยเอง ขายดีๆยังงี้อ่ะ น้ำกำลังขึ้นมันต้องรีบๆตักหน่อยดิวะ ฮ่าๆ"
ก็คิดไว้แล้วครับ นี่ขายดีซะขนาดนี้ยังไงก็ต้องหาเด็กมาช่วยอีก ไว้ให้ไอ้เอ๊กซ์มันช่วยจัดการดีกว่าเพราะที่บ้านมันมีคนงานโคตรเยอะ แบ่งมาสักคนสองคนคงไม่เป็นไร แต่ที่ผมชักห่วงตอนนี้คือแม่อัมมากกว่า ยืนตำไม่ได้หยุดเลยนั่น
" แม่เป็นไงมั่งครับ ถ้าเหนื่อยก็หยุดก่อนเลยนะครับ ให้มินมาช่วยตำก็ได้เดี๋ยวผมจะไปเสิร์ฟให้ครับ"
" อืม... ยังไม่เป็นไรหรอกลูก แต่ว่าของมันจะหมดซะแล้วจ้ะ ทำได้อีกแค่สามสี่จานเอง แม่เตรียมของไว้ไม่มากไม่นึกว่าจะขายดียังงี้"
ฟังแล้วก็สะใจนะครับ แม่บอกว่าบางโต๊ะสั่งกันสามสี่จาน นี่ยังไม่นับรวมที่ซื้อใส่ถุงกลับไป จนมะละกอดิบที่เตรียมไว้มากมายเพราะแม่กะจะขายต่อพรุ่งนี้ด้วยถึงกับหมดสต๊อก ไม่อยากเชื่อว่ะ เหอๆ
" งั้นไม่เป็นไรหรอกครับแม่ ขายแค่หมดก็พอผมกลัวแม่เหนื่อยเกิน พรุ่งนี้ผมจะให้เด็กคนงานมาช่วยดีกว่า พอดีบ้านเพื่อนผมมันมีคนงานเยอะครับ ขอมาช่วยสักสองคนก่อนละกัน แล้วค่อยให้ค่าจ้างเค้าไป"
" มันจะดีเหรอลูก ยุ่งยากเค้าไปรึเปล่า ร้านเราก็เพิ่งตั้งเองจะจ้างคนมาเลยเหรอ" แม่อัมออกปากอย่างเกรงใจตามเคย แต่นั่นทำเอาผมนึกถึงมินขึ้นมาทันที ไอ้คำว่ามันจะดีเหรอเนี่ย ที่แท้มินติดมาจากแม่อัมหรอกเหรอนี่ ฮ่าๆ
" ไม่ต้องห่วงครับแม่ เราขายดีขนาดนี้แล้วก็ทำให้มันสุดๆไปเลยครับ ธุรกิจมันก็ยังงี้แหละ ผมรับรองว่าคุ้มแน่ครับ" ผมแนะนำแม่อัม เพราะแน่นอนว่าขนาดวันนี้ยังขายดียังงี้ พรุ่งนี้เราก็เตรียมของไว้สองเท่าของวันนี้ไปเลย น่าจะขายได้หมดหรืออย่างน้อยๆก็เกือบหมดแหละน่า แค่นี้ก็กำไรกันเห็นๆแล้ว
แล้วแม่อัมก็ตำส้มตำไปจนมะละกอเกือบหมด แน่นอนว่าไก่ย่างน่ะหมดไปตั้งนานแล้วครับ เล่นเหมากันไปโต๊ะละสามสี่ไม้เลยยังงั้น ผมจึงเดินมาบอกขอโทษลูกค้าที่มารอคิวอยู่แต่ทุกคนก็มองหน้าผมแล้วยิ้มๆจนมีคนนึงเอ่ยถามผมขึ้นมา
" เอ๊ะ... นี่ใช่พี่ป้างรึป่าวคะ"
" เอ่อ... ไม่ใช่ครับผม ผมเป็นแค่แฝดเค้าน่ะ วันนี้ต้องขออภัยจริงๆนะครับ พอดีเปิดร้านวันแรกเราเตรียมของไว้น้อยไปหน่อย รบกวนกลับมาชิมใหม่พรุ่งนี้หรือวันหลังนะครับ" ผมยิ้มบอกลูกค้าไป ทุกคนก็ยิ้มให้แม้จะผิดหวังไม่ได้กินของที่ตั้งใจไว้
ตอนนี้ก็เหลือแต่ลูกค้าที่นั่งตามโต๊ะซึ่งมินยังคงเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มแล้วก็เริ่มคิดเงิน ผมลองสังเกตดูสีหน้าแต่ละคนที่มากินก็เห็นว่าท่าทางทุกคนคงพอใจกับอาหารร้านเรามากทีเดียว แต่ที่แต่ไอ้ที่ผมไม่ชอบและเซ็งสุดๆก็คือ มีสายตาบางคู่มันกำลังแทะโลมเมียผมอยู่เนี่ยดิครับ
" โห... น้องครับ อาหารอร่อยทุกอย่างเลยอ่ะ คนเสิร์ฟก็น่ารักด้วย สงสัยพวกพี่คงต้องมากินที่นี่ทุกวันซะแล้ว" ไอ้พวกเด็กมหา'ลัยกลุ่มนี้เริ่มแซวมิน แต่น้องก็ยืนคิดเงินไปโดยไม่ได้สนใจอะไรครับ
" ครับ... ทั้งหมดร้อยแปดสิบบาทครับ ยังไงก็มาอุดหนุนร้านเราบ่อยๆนะครับ ขอบคุณมากครับ" พอมินเอ่ยบอกราคาปั๊บพวกมันก็หน้าเหวอไป ฮ่าๆ เพราะน้องพูด "ครับ" ใช่มั๊ยล่ะ
" อ้าว... พี่ก็นึกว่าน้อง.... โธ่เอ๊ย... เสียฟอร์มเลย แต่ยังไงน้องก็น่ารักอยู่ดีนะครับ รู้ตัวป่ะ น่ารักกว่าผู้หญิงที่มหา'ลัยพวกพี่อีกนะ" อ้าวเฮ้ย.... สัดนี่ อะไรของมึงวะ น้องมันเป็นผู้ชายโว้ย อย่ามาทำเป็นชอบเหมือนกูนะ สราด..ด
" เอ่อ... ครับ ขอบคุณมากครับที่ชม" มินบอกแล้วก็เดินหนีจากพวกมันดื้อๆครับ แต่พวกมันดิมองตามมินกันตาเป็นมันเลย
ไปๆมาๆนี่ผมชักห่วงว่ะ ถ้ามีไอ้พวกหื่นแบบนี้มากินที่นี่เยอะๆจะทำไงวะเนี่ย น้องมินผมมิต้องกลายเป็นสาวเชียร์เบียร์ไปเหรอวะ สราด... เปลืองตัวฉิบหาย สงสัยต้องกำชับไอ้แมนให้ดูแลเป็นพิเศษว่ะ
แต่ในที่สุดพอเคลียร์ทุกอย่างและปิดร้านเรียบร้อยก็พบว่ากำไรอื้อเลยครับ เป็นพันๆเลยแค่วันเดียวไม่กี่ชั่วโมงเองนะ ทุกๆคนดีใจกันอย่างมาก แม่อัมก็ออกปากขอบคุณผมเป็นการใหญ่ที่อุตส่าห์ช่วยมาตั้งแต่ต้น
" ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะให้เด็กคนงานมาช่วยเลยนะครับ ให้มาแค่สองคนก่อนแล้วก็คงจะไปดูโต๊ะมาลงเสริมให้อีกสักสองสามตัวแล้วกัน"
" จ้ะ... ลูก ตายละ นี่เลยกลายเป็นงานใหญ่ไปเลยนะ ทีแรกก็ว่าจะขายนิดๆหน่อยๆก่อนแต่ลูกค้าดันเยอะขนาดนี้" แม่อัมบอกแล้วก็ยิ้ม
" แถวนี้มันทำเลดีด้วยน่ะครับ ใกล้มหาลัยแล้วเด็กที่นี่มันก็ชอบกินแบบนี้อยู่แล้วครับ แต่ผมห่วงแม่มากกว่าครับ กลัวว่าเดี๋ยวจะเหนื่อยเกินไป งั้นเอางี้ถ้าแม่ไม่ไหวก็เปลี่ยนให้มินมาช่วยตำส้มตำแทนนะครับ แล้วก็ให้คนงานเค้าไปช่วยเสิร์ฟ ไอ้แมนก็คอยเก็บตังค์ลูกค้าแล้วก็คอยคุมทุกอย่าง ดีมั๊ยครับ"
" พี่... คือ... ผมว่าผมจะชวนไอ้เจดกะเมียมันมาช่วยน่ะ มันก็เบื่อที่ทำงานเก่าพอดีเลย ให้มันมาช่วยก็ดีนะครับ ยังไงมันก็ไว้ใจได้มากกว่าคนอื่นที่จะจ้างมาอ่ะพี่" ไอ้แมนเสนอขึ้นมา
" เออ... งั้นก็ดีเหมือนกัน จ้างคนกันเองดีกว่ายังไงๆร้านนี้เราก็คงโอเคดีแล้วล่ะ รายได้มันก็เป็นกอบเป็นกำพอจะจ้างคนมาช่วยได้อยู่แล้ว ตามนี้แล้วกันนะ" ผมสรุป
-
-
คืนนั้นผมโทรคุยกับไอ้เอ๊กซ์ว่าให้มันเอาคนงานมาช่วยที่ร้านก่อนเพื่อรอไอ้เจดกะแฟนมันลาออกจากที่ทำงานเก่า มันก็รับปากว่าจะให้คนไปช่วยก่อนสองคน แต่วันรุ่งขึ้นพวกผมก็ต้องไปฝึกงานต่อ ทำให้ต้องรอจนเลิกงานแล้วรีบมาหามินที่ร้าน โดยมีไอ้เอ้ ไอ้เอ๊กซ์ ไอ้มาร์ทมันขอตามมาด้วย
พอไปถึงก็เจอแบบเดิมครับ วันนี้ลูกค้าทั้งหน้าเก่าและใหม่เต็มไปหมดอีกแล้ว เด็กคนงานสองคนนั้นก็ช่วยเสิร์ฟได้ดีอยู่ครับ แต่ถึงยังงั้นก็ยังยุ่งกันเป็นระวิงอยู่ดีเพราะคนเยอะจริงๆ นี่ขนาดเรายังไม่ได้เพิ่มโต๊ะเลยนะ ไม่งั้นคงได้วิ่งกันขาขวิด แต่เอาเหอะขายดียังงี้เงินมันก็ได้รับเต็มๆนี่หว่า จะกลัวทำไม
" โอ้โห... ขายดีจริงๆว่ะ กูว่าต้องเอาคนมาช่วยเพิ่มแล้วมั๊งเนี่ย" ไอ้เอ๊กซ์พูดขึ้นแล้วพวกเราก็เดินเข้าไปไหว้แม่อัม
" แม่ครับ ของพอขายมั๊ยเนี่ย" ผมถามแม่อัมเพราะเห็นว่าของใกล้หมดแล้วตอนนั้น
" ก็ยังมีอยู่ในบ้านอีกหน่อยนึงจ้ะ นี่ขนาดซื้อเพิ่มตั้งเยอะมากแล้วนะลูก ยังไม่พอขายเลยนี่เพิ่งจะกี่โมงเอง"
" ช่างเหอะครับแม่ ขายแค่ไหนก็แค่นั้นแหละ ผมไม่อยากให้แม่เหนื่อยเกินอ่ะ"
" ไม่เป็นไรหรอกลูก แม่เกรงใจลูกค้าบางคนที่เค้าตั้งใจมาซื้อน่ะ เมื่อวานเราก็หมดเร็วเค้าก็ผิดหวังไปแล้วทีนึง วันนี้อยากให้เค้าได้กินของเราน่ะจ้ะ"
" ครับ... งั้นเดี๋ยวผมไปเอาของที่เหลือให้นะ อยู่ในครัวใช่ป่ะครับ"
" จ้ะ... ขอบใจนะลูก" แม่อัมหันมาบอกผมแล้วก็ตำต่อ ลูกค้าก็ยืนรอกันเต็มเลยอ่ะ
" เอ้า... งั้นพวกมึงไปช่วยเสิร์ฟดิ๊ จะยืนทำพระแสงอะไรครับ ช่วยกันทำมาหาแดกหน่อย" ผมใช้พวกไอ้เอ๊กซ์มันซะเลย
" เออๆ แหม... ได้ทีนะมึง" ไอ้เอ้บ่นแล้วก็หันไปหัวเราะกัน จากนั้นพวกมันก็ไปช่วยเสิร์ฟกันสนุกสนาน ก็ช่วยได้เยอะครับ น้องมินเลยมาช่วยแม่ตำส้มตำด้วยอีกครกนึง ผมจึงบอกให้แม่อัมไปนั่งพักในบ้านก่อน
พอออกมาผมก็ไปวิ่งช่วยเสิร์ฟน้ำด้วย ให้เด็กคนงานมาช่วยย่างไก่แล้วก็เสิร์ฟ ส่วนไอ้แมนก็คอยคิดเงินลูกค้าอย่างเดียวไปเลยเพื่อไม่ให้สับสน ส่วนมินก็รับหน้าที่ตำส้มตำไป
ตอนที่ผมไปเสิร์ฟลูกค้านั้นส่วนใหญ่เกือบทุกคนก็มองหน้าผมกันทั้งนั้นครับแล้วก็ยิ้มๆ เค้าคงจำผมได้มั๊งครับเพราะว่าออกสื่อไปแล้ววันนั้น ใครที่ได้ดูก็คงรู้ว่าเป็นผมเพราะนี่ก็มีคนทักผมอยู่หลายคนเลย
" แหม... อยากให้เข้าวงการเหมือนพี่ป้างจังเลยค่ะ จะได้ติดตามผลงานนะ"
" ฮะๆ ก็ยังรอดูอยู่ครับ แต่คงไม่ไปเล่นละครประกบป้างมันหรอก เพราะผมยังไม่เก่งขนาดนั้น อาจจะเล่นแข็งเป็นท่อนไม้จริงๆก็ได้ครับ" ผมก็คุยไปฮาๆ จนสาวๆโต๊ะนี้ชอบใจกันใหญ่
แต่พอคุยๆไปถึงไอ้ป้างอยู่ดีๆมันก็โผล่มาเฉยเลยอ่ะครับ เล่นเอาลูกค้าสาวๆในร้านหลายคนถึงกับกรี๊ดกันทีเดียว ผมก็งงอยู่ว่าใครกรี๊ดอะไรกันวะ หันไปอีกทีก็เห็นมันเดินเข้าไปไหว้แม่อัมแล้ว
" เฮ้ย... มาได้ไงวะเนี่ยมึง" ผมทักมัน มันก็ยิ้มแล้วเดินมาหา
" ก็แม่อ่ะดิ ใช้กูมาซื้อส้มตำกับไก่ย่างไปกินกับพ่ออีก เมื่อวานที่แม่ซื้อไปฝากพ่อเค้าติดใจใหญ่เลยว่ะ วันนี้เค้าก็เลยใช้กูมาซื้ออีก แต่นี่... โห... ลูกค้าเยอะจังว่ะ ขายดีจริงๆ"
" ก็เนี่ย... กูว่าสงสัยพ่อกะแม่จะไม่ได้กินแล้วว่ะ ของมันหมดซะแล้ว ลูกค้าที่มารอบางคนก็คงไม่ได้กินเหมือนกัน นี่ขนาดเตรียมของไว้เยอะแล้วยังไม่พอขายเลยว่ะ"
" อ้าว... เหรอวะ เฮ้อ... เสียดายเลยว่ะ กูก็อยากกินเหมือนกัน งั้นเดี๋ยวโทรบอกแม่ก่อน" มันบอกแล้วก็ยืนอยู่ข้างผม แต่สาวๆเมื่อกี๊เริ่มตามมากรี๊ดเราทั้งคู่เลยครับทีนี้
" แหม... เวลาพี่สองคนยืนคู่กันยังงี้แล้วเท่จังเลยค่ะ พี่ป้างดูหล่อน่ารัก แต่พี่เป้งดูหล่อเท่เซอร์ๆ คอนทราสกันดีจังค่ะ" สาวคนนึงวิจารณ์พวกผม
" จริงค่ะ แหม... อยากให้เล่นละครคู่กันจังเลย หรือไม่ก็ถ่ายแบบคู่กันก็ได้ จะตามไปซื้อทุกเล่มเลยนะ"
จากนั้นก็เริ่มมาขอลายเซ็นกันครับ ผมเองก็นึกไม่ถึงอ่ะว่าเค้าจะมาขอลายเซ็นผมด้วยอีกคน ก็เลยเซ็นให้ทุกคนไปท่าทางเค้าดีใจกันมากที่ซุปตาร์มาให้กระทบไหล่ถึงที่นี่ ไม่แน่ต่อไปนี้เค้าอาจติดใจมากินร้านเราประจำก็ได้นะเนี่ย
ส่วนไอ้ป้างพอไม่ได้ของที่ต้องการมันก็ขอตัวกลับก่อน แม่อัมบอกมันว่าทีนี้ถ้าอยากกินให้โทรมาบอกก่อนจะได้ทำเก็บไว้ให้เลย ไม่งั้นของจะหมดก่อน จากนั้นมันก็กลับบ้านไป
ค่ำนั้นกว่าจะเคลียร์ลูกค้าเสร็จก็เล่นเอาพวกเราเหนื่อยไปเหมือนกันครับ ของทุกอย่างหมดเกลี้ยงจนไอ้ที่กะว่าจะกินเองและให้พวกไอ้เอ้มันกินยังไม่เหลือเลยครับ ผมเลยเลี้ยงข้าวพวกมันที่ร้านอาหารตามสั่งใกล้ๆแถวนั้นแทน
พอกลับมาหามิน น้องก็ดีใจมากเข้ามากอดผมเลยแล้วบอกว่าวันนี้ได้กำไรเยอะมากๆ แต่ผมก็บอกว่ายังไงก็คงขายแค่นี้พอก่อน ถึงเราซื้อของมามากแต่คงให้แม่อัมก็เหนื่อยกว่านี้ไม่ได้อยู่ดี ช่วงนี้ก็เอาแค่นี้ไปก่อนละกัน
-
-
ผ่านไปหลายวันแล้ว กิจการร้านส้มตำของแม่อัมก็ขายดิบขายดีตลอดโดยเริ่มเปิดขายกันตอนสักห้าโมงไปเลิกเอาสักสามทุ่มนั่นแหละ ที่เป็นยังงี้ก็เพราะว่าถ้าอีกหน่อยไอ้แมนกับมินไปเรียนแล้ว น้องมันจะได้มีเวลามาช่วยตอนหลังเลิกเรียนได้ และเราคงหยุดขายสามวัน คือ วันเสาร์อาทิตย์และวันจันทร์ให้แม่อัมได้พักผ่อนเต็มๆที่หน่อยไม่งั้นผมกลัวแม่จะตรากตรำมากไป
ตอนนี้ได้ไอ้เจดกะแฟนมันมาช่วยที่ร้านเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ยังต้องจ้างเด็กคนงานบ้านไอ้เอ๊กซ์ไว้คอยช่วยอยู่ดี ไม่งั้นตายครับ เสิร์ฟกันไม่ทันแน่ๆทั้งอาหารทั้งเครื่องดื่ม นี่ยังดีว่าเราขายแค่เฉพาะส้มตำกับไก่ย่างเท่านั้น ถ้ามีเมนูอื่นด้วยแม่อัมคงแย่แน่ๆ
ตัวผมเองช่วงนี้ก็ใกล้จะจบช่วงฝึกงานแล้วครับ โล่งใจไปเยอะอ่ะ ตอนเย็นพอเลิกจากที่โรงแรมผมก็จะมาช่วยที่ร้านแทบทุกวันอยู่แล้ว แต่ที่ผมผิดสังเกตอยู่อย่างนึงก็คือ ไอ้มาร์ทมันจะพยายามตามผมมาด้วยเกือบทุกครั้งเลยก็ว่าได้ ทั้งๆที่พวกไอ้เอ้หรือแม้แต่ไอ้ชายน้องมันก็ไม่ได้ใส่ใจจะมาสักเท่าไหร่
และทุกครั้งที่มาที่ร้านมันก็จะต้องมานั่งคุยอยู่กับมินจนดึกปิดร้านไปแล้วนั่นแหละ พอถามมันๆก็บอกว่ามันอยากมาช่วยน้องเพราะถึงมันกลับไปบ้านมันก็ไม่ได้ทำอะไร อยู่ว่างๆเสียเวลาเปล่า ฟังดูแล้วคิดว่าไงล่ะครับ ดูสมเหตุสมผลดีมั๊ยเนี่ย
" มาร์ท... กูจะขอถามมึงตรงๆนะเว้ย มึงก็ตอบกูตรงๆตามความจริง ตามที่ใจมึงคิดเนี่ย โอเคมั๊ยวะ" ผมถามมันในวันหนึ่งเพราะเริ่มทนไม่ไหวซะแล้ว อยากรู้ความจริงจากปากมันมากกว่า
" อะไรของมึงวะ" มันทำหน้างงที่เห็นผมดูท่าทางจริงจัง
" กูอยากรู้... มึงชอบมินอยู่รึป่าววะ ตอบกูตรงๆไม่ต้องกลัวกูโกรธหรอก ชอบมึงก็บอกชอบ ถ้าไม่ก็บอกไม่ แค่นั้นแหละ" ฟังจบมันก็ทำหน้าเหมือนเห็นผีกลางวันแสกๆทันทีครับ ผมเลยยิ่งจ้องตามัน
" เฮ้ย... อะไรของมึงวะ ไอ้บ้า... กูจะไปคิดงั้นได้ไง นึกไงมาถามกูเนี่ย" มันตอบแต่หลบตาผมทันทีครับ แล้วก็หัวเราะเบาๆ ซึ่งมันโคตรจะดูฝืนเลย แต่แค่มึงหลบตากูยังงี้กูว่ากูคงไม่ต้องสืบแล้วว่ะ
" เออ... ไม่ได้คิดก็ไม่ได้คิด กูก็ลองถามดูเห็นช่วงนี้มึงมานี่บ่อยมากแล้วก็สนิทสนมกะเมียกูเป็นพิเศษจนดูเกินเลยว่ะ โอเค... กูอาจคิดมากไปนะ แต่... ไม่รู้เด่ะ ยังไงกูก็รักและหวงเมียกูมากนะเว้ย"
" ไม่หรอก กูก็แค่เห็นว่าน้องมันน่ารักคุยสนุกดีก็แค่นั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมากเลยมึง" มันบอกแล้วก็ตบไหล่ผมทีนึง ผมก็หันไปมองหน้ามัน นั่นก็ยิ่งทำให้ผมแน่ใจว่าไอ้ที่มันพูดอยู่กับในใจมันเนี่ย สวนทางกันซะแล้ว
" อืม... งั้นก็ดีแล้วล่ะ ยังไงซะกูก็รักมินมากนะเว้ย และไม่ว่าใครก็อย่าได้คิดมาแหยมกะเมียกูแล้วกัน กูไม่ยอมแน่" ผมย้ำด้วยสีหน้าจริงจัง ก็เป็นการประกาศให้มันรับรู้ไว้แหละครับว่าผมรู้ทันมันแล้วถึงวันนี้มันจะยังไม่ยอมรับก็เหอะ
ที่จริงผมว่าผมน่าจะต่อยมันแล้วบอกว่าอย่ามาให้เห็นหน้าอีกจะดีมั๊ย เพื่อนแบบนี้ผมยังควรคบมันต่อไปอีกเหรอ แต่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมไม่โกรธมัน เหมือนผมรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในใจของมันว่าที่จริงมันก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอก
แม้ว่าผมก็เพิ่งจะมาคบกับมันแค่ไม่นานเท่าไหร่นี่เอง แต่ผมเชื่อว่าคนอย่างมันคงไม่คิดแทงข้างหลังเพื่อนแบบนี้หรอก แต่.... ก็ไม่รู้ดิ ถ้ามันจะเป็นเพราะความน่ารักอย่างไม่เกรงใจใครของมินที่ไปทำให้ไอ้มาร์ทมันเขวไปได้ซะขนาดนี้ล่ะก็ งั้นผมขอให้สิ่งที่ผมพูดกะมันวันนี้ช่วยเตือนสติและดึงมันกลับมาเป็นคนเดิมทีเหอะ ผมไม่อยากเสียเพื่อนดีๆอย่างมันไปเลย
-
-
วันนี้ไอ้ป้างโทรมาคุยกับผมเรื่องงานของมันครับ มันบอกว่ามีนิตยสารเล่มนึงซึ่งเป็นนิตยสารชั้นแนวหน้าเลยล่ะ เรียกว่าถ้าใครไม่ดังจริงๆเค้าจะไม่เสียเวลาติดต่อไปหรอก แต่นี่เค้าสนใจติดต่อไอ้ป้างมาว่าให้ชวนผมไปถ่ายลงปกคู่กัน ชุดว่ายน้ำซะด้วยดิ แถมเป็นนิตยสารนี้ซะด้วย งานช้างเลยนะเนี่ย
" คอนเซปต์เค้าอยากให้เป็นประมาณว่าเป็นฝาแฝดกันแต่เป็นคนละสไตล์ ไม่เหมือนกันซะทีเดียวไง เค้าเลยสนใจติดต่อกูมาว่าให้ชวนมึงด้วย มึงล่ะ... สนใจมั๊ยวะ แต่กูอยากได้งานนี้มากว่ะ ไม่ใช่แค่เงินดีหรอกแต่ถ้าใครได้ลงปกเล่มนี้นะมึง รับรอง... เกิดจนรับงานไม่ทันแน่" ผมฟังๆดูมันพูดมาประมาณนี้ก็เท่ากับว่ามันขอร้องผมแล้วอ่ะดิ
" เออ... ก็เอาดิ น่าสนใจดีว่ะ จะได้ช่วยดันมึงให้เกิดด้วย มีแต่ได้กับได้แบบนี้ไม่เอาได้ไง ว่าแต่....."
" อะไรวะ"
" บอกตรงๆว่ากูยังเข็ดกับที่ไปถ่ายงานครั้งนั้นอยู่เลยว่ะ ยากฉิบหาย กูปั้นหน้าจนเมื่อยเค้าก็ยังไม่ถูกใจเลย ถ้าเป็นยังงั้นอีกกูจะทำไงวะเนี่ย" ผมบ่นถึงวีรกรรมที่ผ่านมาครั้งก่อนของผม ที่ผมโกรธทีมงานถ่ายแบบแล้วกลับบ้านไปเฉยๆซะงั้นจนกองถ่ายเค้าแทบจะเจ๊งไปเลย
" เออ... ก็จริงของมึง เฮ้อ... งั้นก็ไม่เป็นไร ช่างเหอะว่ะ เดี๋ยวกูลองคุยกะเค้าอีกทีละกัน" มันถอนหายใจเบาๆอย่างถอดใจ
" เฮ้ย... เดี๋ยวดิ กูไม่ได้บอกมึงว่ากูจะไม่ทำงานนี้นะ คราวนี้กูรับรองว่าจะไม่ทำตัวเหี้ยๆแบบนั้นอีกแล้ว อย่างมากถ้าเค้าไม่โอเคกับการทำงานของกูเนี่ย ก็ให้พวกเค้าตกลงกันเอาเองว่าจะเอาไง แต่กูจะไม่ทิ้งทุกอย่างแล้วเดินออกมาเลยแบบนั้นอีกเด็ดขาดว่ะ มึงไว้ใจกูได้เลย รับรองว่ากูจะไม่ทำให้มึงผิดหวังอีกว่ะ" ผมให้คำมั่นกับมันไป
" โห... นี่ถ้ากูไม่มาได้ยินมึงพูดเองยังงี้กูก็คงไม่เชื่อว่ะว่ามึงจะพูดจะคิดยังงี้เอง มึงนี่เปลี่ยนไปมากจริงๆนะเว้ย เปลี่ยนจนแทบไม่มีเค้าไอ้เป้งคนเดิมแล้วว่ะ โตเป็นผู้ใหญ่ซะทีนะมึง กูดีใจว่ะ" มันบอกด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกได้ว่ามันดีใจอย่างนั้นจริงๆ
" เออ... ไม่ต้องมาชมกูมาก เดี๋ยวกูลอย... ตกลงว่ามึงก็รับงานเค้าแล้วกัน ไม่ต้องห่วงกูหรอก กูคิดได้แล้วจริงๆว่ะ"
" โอเคว่ะ งั้นกูจะรับงานนี้เลย มีเวลาเตรียมตัวเดือนกว่าต้องฟิตหุ่นให้ดีเลยนะมึงเพราะมันเป็นถ่ายชุดว่ายน้ำอ่ะ เออ... งั้นมึงมาที่ฟิตเนสกะกูเลยละกัน จะได้ลงคอร์สด้วยกันเลย เทรนเนอร์ที่นี่เค้าเก่งนะเว้ย" มันชวนผม
" ฮ่าๆ เอาดิ ฟรีใช่ป่ะ"
" เออ... สราด แหม... ชอบของฟรีขึ้นมาเลยนะ"
" ป่าว... ก็แค่เบื่อๆฟิตเนสที่คอนโดนี่อ่ะ อยากไปลองเทรนกะเทรนเนอร์เก่งๆดูดิ๊จะเป็นไง"
" อืม... ได้ งั้นเดี๋ยวกูจะนัดวันกะมึงอีกทีละกัน ช่วงนี้มึงก็ฝึกงานจะเสร็จแล้วใช่ป่ะ ดีเลยจะได้มีเวลา โอเคนะเว้ย"
" เออๆ โอเค งั้นแค่นี้นะ"
" เออ... ขอบใจมึงมากนะเว้ย ที่รับงานนี้เพราะอยากช่วยกูอ่ะ ขอบใจจริงๆว่ะ" มันย้ำคำขอบคุณผมอีกครั้ง ซึ่งผมดีใจนะเพราะที่จริงผมก็อยากช่วยให้มันได้งานนี้ มันจะได้ดังให้สุดๆไปเลย
" ก็มีกันอยู่แค่นี้ล่ะวะ ไม่ช่วยมึงจะช่วยหมาที่ไหน ฮ่าๆ"
" สัดนี่... มาด่ากูหมาซะงั้น เดี๋ยวเหอะมึง" มันด่าผมแล้วก็หัวเราะจากนั้นก็วางไป ยังงี้ก็ดีแล้วผมได้งานพร้อมๆกับได้ช่วยมันไปด้วย คราวนี้ผมจะพยายามตั้งใจให้มาก ใครจะบ่นว่ายังไงผมก็จะอดทนและจะไม่ทำตัวงี่เง่าเหมือนคราวก่อนอีก
เพราะครั้งนี้ผมถือว่าโอกาสที่ผมเคยปล่อยให้หลุดลอยไปตอนนั้นมันหวนกลับมาหาผมแล้ว เพราะงั้นผมจะไม่ปล่อยให้มันหลุดไปอีกเพราะอีโก้บ้าๆของตัวเองแล้วล่ะ เข็ดแล้วจริงๆ
-
-
และแล้ววันที่พวกผมตั้งหน้าตั้งตารอกันมาตั้งเป็นเดือนๆก็มาถึงซะที ก็วันจบการฝึกงานน่ะสิครับ เกรดการฝึกงานของผมกับเพื่อนๆคงออกมาดีอยู่แหละ เพราะตั้งแต่มาทำงานกันที่นี่ พี่ๆหัวหน้าเค้าก็ยังไม่เคยต้องตำหนิอะไรพวกเราเลยนะ มีแต่จะชมอ่ะ ก็เลยว่าจะไปฉลองกันที่ผับประจำของเราที่รัชดาฯแหละครับ
" เออๆ กูมาถึงแล้วกำลังจะลงรถอยู่" ผมบอกไอ้เอ๊กซ์ทางโทรศัพท์ขณะถอยรถเข้าจอดที่ลานจอดของผับนั้น
" โอเค... มึงรีบเข้ามาเลยละกัน" มันเร่งผมแล้วก็วางสายไป ผมเลยรีบเดินเข้าไปข้างในผับแล้วมองหาพวกมัน แต่พอเห็นพวกมันผมก็ต้องประหลาดใจทันทีเพราะแพทกับเพื่อนผู้หญิงของเธอทั้งกลุ่มกำลังนั่งกับพวกมันอยู่ อีกแล้วเหรอวะเนี่ย
" อ้าว เป้ง มาแล้วเหรอคะ ดีจังเลยค่ะ พอดีวันนี้แพทมาเที่ยวกับเพื่อนๆพอดีเลย มานั่งแจมกันนะ" เหอะ จริงเหรอวะเนี่ย อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น
ที่จริงวันนี้พวกผมมากันเยอะ นอกจากพวกไอ้เอ้ยังมีเพื่อนในก๊วนที่มหา'ลัยผมอีกหลายคน รวมๆแล้วก็เกือบสิบคน แล้วยังมีไอ้ชาย ไอ้มาร์ทและไอ้แจ๊คอีก ก็กะว่ามาฉลองกันทีเดียวเลยล่ะ และพอแพทมากับเพื่อนสาวๆสวยๆของเธอด้วยยังงี้ ไอ้พวกนี้มันเลยยิ่งคึกคักกันเป็นพิเศษ เพราะเท่าที่มองๆอยู่นี่แต่ละคนมันดี๊ด๊าหน้าบานกันซะจริงๆ
" ครับ เอ่อ... ก็ดีเหมือนกัน" หึ... ก็นะ... ผมจะไปว่าไรได้ล่ะ เพราะพวกไอ้เอ้มันก็คงอยากแจมกะเค้าอยู่แล้ว สวยๆแจ่มๆกันทุกคนเลยว่ะเพื่อนแพทเนี่ย แต่ขอโทษ.... ยังไม่ได้ครึ่งนึงของน้องมินว่ะ เหอะๆ
สักครู่เดียวทุกๆคนก็สามารถกระชับความสัมพันธ์กันซะสนิทสนมและเริ่มสนุกสนานกันมากขึ้น โดยเฉพาะไอ้พวกเพื่อนๆผมนั่นแหละ ประกบคู่กะเพื่อนสาวๆของแพทกันสนุกไปเหมือนเคย ส่วนผมก็นั่งกินชิลล์ๆไป แพทเค้าก็ชวนผมคุยไปเรื่อย
" เนี่ย... อีกไม่นานแพทจะเปิดร้านอาหารเองแล้วนะ เป้งสนใจอยากไปเป็นหัวหน้าเชฟให้ที่ร้านแพทมั๊ยคะ"
" โห... ผมยังไม่สามารถขนาดนั้นหรอกครับ เป็นผู้ช่วยอ่ะพอได้" ผมปฏิเสธแล้วก็หัวเราะเบาๆ
" แหม... แพทรู้นะว่าเป้งน่ะเก่งจะตาย แต่ให้ลองกลับไปพิจารณาดูก่อนก็ได้ค่ะ" แพทยิ้มด้วยท่าทางกันเอง
" ก็ไม่รู้ดิ ผมกลัวว่าถ้าไปทำงานที่ร้านคุณแล้วจะพาร้านคุณเจ๊งไปซะเปล่าๆ ผมไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้นหรอก"
" ค่ะ แต่ยังไงแพทก็เชื่อนะว่าคนมีความสามารถอย่างคุณน่ะทำได้อยู่แล้วล่ะ อิจฉาแฟนคุณจังเลยนะ อีกหน่อยพอคุณจบมาก็จะได้เป็นเชฟแล้ว เค้าก็คงได้เป็นแฟนเชฟหนุ่มหล่ออนาคตไกลนะเนี่ย" แพทบอกแล้วก็หัวเราะคิกคัก ผมก็ได้แต่ยิ้มให้
" คุณก็พูดเกินไปครับแพท จบมาผมจะได้เป็นเชฟจริงๆรึป่าวยังไม่รู้เลย อาจจะต้องไปขายส้มตำก็ได้นะ ฮะๆๆ" ผมปล่อยมุขไปขำๆ แต่มันก็จริงนี่หว่า ไปขายส้มตำกะเมียไง แฮบปี้จะตาย เหอๆ
" บ้าสิ... แหม... เรียนจบมาขนาดนี้จะไปขายส้มตำได้ไงคะ ถ้าไม่มีใครจ้างก็มาทำงานให้แพทสิ รับรองว่าแพทจ่ายค่าตัวให้ไม่อั้นเลยน๊า จะบอกให้"
" ฮะๆ ใจป้ำจังนะครับ ก็ไว้ดูก่อนละกัน พ่อผมเองเค้าก็เปรยๆว่าอยากให้ผมไปทำที่โรงแรมของเพื่อนเค้าน่ะครับ ผมอาจจะต้องตามใจพ่อก่อนก็ได้"
" อืม... ก็ไม่เป็นไรค่ะ แล้วแต่เป้งตัดสินใจนะคะ เอาล่ะ... แพทว่าเรามาชนแก้วกันดีกว่านะ ดื่มให้เชฟหนุ่มอนาคตไกลค่ะ" แพทบอกแล้วก็ยกแก้วมาชนกับผม ผมยอมรับเลยนะว่า ดูๆแล้วเหมือนแพทจะทำใจเรื่องผมได้จริงเพราะเธอไม่มีท่าทีอะไรที่บ่งบอกว่ายังชอบผมแบบนั้นอยู่เลย ก็ดีเหมือนกันเธอคงคิดได้แล้วจริงๆมั๊งครับ ทีนี้ผมจะได้เลิกกังวลซะที
*************************************
-
ตอนนี้ดูเหมือนครอบครัวของน้องมินกำลังไปได้สวย
เป้งก็กำลังจะเรียนจบ และดูว่ากำลังจะมีงานในวงการเข้ามาให้เป้งได้เกิด(และได้เงิน)ด้วย
แต่พอเห็นมีทั้งนายมาร์ทและยายแพทแทรกเข้ามานี่ พี่ใจไม่ดีอ่ะน้องน็อต
แค่ลุ้นให้พ่อเป้งรู้เรื่องเป้งกะน้องมิน แล้วยอมรับก็จะแย่แล้ว
ภาวนาอย่าให้มาร์ทกะแพทมาป่วนให้วุ่นไปกว่านี้เลยนะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เรื่องแพท...เป้งอาจจะรู้สึกสบายใจ....แต่คนอ่านอ่านแล้วกังวลใจ
มันลักษณะคลื่นใต้น้ำชัด ๆ ... ชีคิดอะไรอยู่????...
ครอบครัวและหน้าตาทางสังคมของเป้งคือจุดอ่อน......
อนาคต....น้องมินจะเคล้าน้ำตาไหมหนอ.....
รอต่อไปค่ะ
:L2: น้องน็อท :pig4:
กด + ให้น้องมินเด็กดี
-
ชะนีน้ำนิ่งไหลลึกนะคะ
-
มันคิดจะทำอารายยยยย :m31:
-
ชายบอกให้มาร์ทตามจีบมินหรือเปล่าพี่น็อต มาสร้างความร้าวฉานให้เลิกกันแล้วแย่งเป้งไป :laugh: :laugh: :laugh:
นังชะนีแพทนี่น้ำนิ่งไหลลึกจริงๆ อยากให้มันน้ำตาเช็ดหัวเข่าจัง :laugh: o18 o18
-
มันจะมีมารมารังควนอีกหรือเปล่านางน่าสงสัย
เงียบๆทำตัวแบบนี้น่ากลัวจริงเชียว
แม่อัมสู้ๆๆขายดิบขายดีสะ
ทำสะอยากกินส้มตำไปด้วยเลย
-
รู้สึกว่ามาร์มเหมือนถูกสั่งให้มาทำ...
ส่วนยัยแพท...พี่ป้างมองโลกแบบพระเอกช่องเจ็ดค่อดๆ
-
ไม่มีฉากหวานกันเลยอะ
น้องมินอะ
:call:
-
มาร์ทอย่าเป็นหนังหน้าไฟให้น้องชายเลยครับ มันไม่ดีนะ
ที่จะมาทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก ด้วยการทำให้เกิดการไม่ไว้วางใจ และหึงหวงกัน
แพทนี่ก็ท่าทางจะมาแผนสูงนะ อ่อยเหยื่อให้วางใจ แล้วตลบหลังละมั้งนี่
นายเป็งก็ระวังตัวระวังใจ(ใจเย็นๆ+คิดให้ลึก) อย่าหลงเชื่อภาพที่เห็น หรืออะไรที่เจอง่ายๆ นะ
ต้องเชื่อใจกันและกัน ทั้งมินทั้งเป็งเลยนะ
-
รู้สึกว่ามันสงบราบเรียบเกินไป
เหมือนรอพายุใหญ่พัดเข้ามา o8
-
มันต้องมีอะไรแหงๆ
-
ตอน ใหม่ มา แล้ว
อิ อิ
ขาย ดี จัง วุ้วว
-
เงียบก่อนพายุเข้าหรือเปล่าเนี่ย
ปล.อย่าแจกมาม่านะ
-
มองไปไกลๆเห็นพายุตั้งเค้ามาดำทะมึนแล้ว
-
ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวนะครับเนี่ย
ไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ
พลาดนิดเดียว งานเข้าแน่ๆ พี่ป้าง
ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะครับ เหอะๆ
-
ไม่อยากกินมาม่านะ ทุกอย่างกำลังไปได้ดี อย่ามีอะไรเลย
-
แพทจะเข้าใจจริงๆได้เร้อ...ไม่ใช่จะยิ่งทำปัญหาล่ะ
แถมตอนนี้ทุกอย่างกำลังไปได้สวยด้วย
-
จะมีมาม่ามั้ยน๊อ
มาต่อบ่อยๆ นะครับ
-
เตือนเป้งว่าอย่าไว้ใจชะนีนางนี้เลย
คิดว่ายากนะสงสัยงานกำลังจะเข้ามาหาเป้งโดยเร็วๆนี้ก็เป็นไปได้
ยิ่งมีเหล้ามาร่วมด้วยแล้วนางแพทคงทำไรได้มากขึ้น
น้องมินกำลังจะไปได้ดีเลยขอให้อย่ามีไรมากวนเลยสาธุๆๆ :call: :call:
-
อิอิ แวะมาขอบคุณแฟนๆครับ ตอนนี้ปั่นตอนใหม่อยู่
ใครๆก็ว่าแพทเนอะ เค้าอาจจะกลับตัวแล้วจริงๆก็ได้ใครจะไปรู้ มีแต่ผมรู้อยู่คนเดียว 555
เอาไว้อีกไม่กี่ตอนก็จะได้รู้ักันล่ะครับ :laugh:
-
รักน้องมิน
ส่วนตัวชอบนะเวลาเป้งเรียกมินว่าน้องมันให้ความรู้สึกอบอุ่นและเป็นครอบครัว
ยังไง เป้งก้อระวังแพทนะ ไม่อยากให้ครอบครัวร้าวฉานอะ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
พระเอกมักจะไม่ทันนางร้ายเสมอ
หวังว่าพี่เป้งคงจะไม่... :m31:
-
มาร์ทตั้งใจช่วยชายแหงๆ แยกตัวน้องออกจากเป้ง
-
โดนวางยา-_- หวังว่าไอ้เป้งคงไม่โง่จนเกินไป
+1 ให้มาต่อไวๆ o18
-
โดนวางยา-_- หวังว่าไอ้เป้งคงไม่โง่จนเกินไป
+1 ให้มาต่อไวๆ o18
โดนใจกับอันนี้ +1 คร้าบ
ดันๆๆเดี๋ยวตก
-
ตกแล้ว คิดถึงน้องมินคร้าบ
-
ตกแล้ว คิดถึงน้องมินคร้าบ
ฮ่าๆ ขอบคุณมากครับที่ช่วยดันให้ตลอดเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้น้องมินก็มาแล้วครับ
อดใจรออีกนิดนึงนะ ผมกำลังรีบปั่นอยู่ :pigwrite:
-
น้องน็อตไปไหนอ่ะ พาเจ้าเป้งกับน้องมินมาที คิดถึงจังเลย
-
กลับมาละคร้าบ ทั้งพี่เป้งและน้องมินผู้น่าร้าก
ช่วงนี้ก็อย่างที่บอกครับ ยังวุ่นวายหลายเรื่องอยู่เลยต้องให้ผู้อ่านรอกันหน่อยนะครับ
สำหรับตอนนี้ก็มี NC เบ๊าเบาเนื่องจากว่ายังเขียนไม่ดีเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าอ่านกันขำๆไปก่อนนะครับ :teach:
ตอนที่25
************************************
ช่วงนี้ผมใกล้สอบแล้วล่ะ ก็ต้องเก็บตัวอ่านหนังสือและทำรายงานมากมายส่งอาจารย์จนไม่ค่อยมีเวลาไปช่วยมินกับแม่อัมที่ร้าน ส่วนไอ้มาร์ทเหรอครับ หลังจากที่ผมถามมันไปว่ามันชอบมินรึเปล่า มันก็ไม่ค่อยกล้าไปหามินที่ร้านอีก คิดว่ามันก็คงรู้ตัวมันดีแล้วล่ะครับ
" ผมก็ว่ามันแปลกอยู่นะพี่ ทำไมช่วงนั้นพี่มาร์ทเค้ามาถี่ยังงั้น ทั้งที่พวกพี่คนอื่นๆไม่มีใครแวะมาอีกเลยนะเนี่ย" ไอ้แมนบอกเมื่อผมลองโทรไปคุยกับมันเรื่องร้าน
" เหรอวะ อืม... สงสัยมันคงจะว่างมากจริงๆ แต่ช่วงนี้ที่ร้านยังโอเคใช่มั๊ย ขาดเหลืออะไรอีกป่าววะ" ผมตัดบทมันไปเพราะไม่อยากให้มันมากังวลเรื่องนี้ไปด้วย
" ไม่แล้วล่ะพี่ เราเปิดขายแค่วันละไม่กี่ชั่วโมงคนเค้าก็รู้ดีแหละ เดี๋ยวนี้อะไรๆเริ่มลงตัวแล้วพี่ ลูกค้าเยอะแต่ก็รับมือได้"
" งั้นก็ดูแลแม่ดีๆนะเว้ย อย่าปล่อยให้แม่ยืนนานเกินไปล่ะ คอยบอกให้แม่พักด้วย"
" ครับ เดี๋ยวนี้โดยมากมินมันจะเป็นคนตำเอง ให้แม่นั่งเตรียมของเฉยๆครับ"
" เออ... ดีแล้ว กูจะได้ไม่ต้องห่วง งั้นแค่นั้นแหละ เดี๋ยวกูทำงานต่อละ" ผมบอกแล้ววางสายไป จากนั้นก็ต้องกลับมานั่งจมกับงานมากมายที่ต้องรวบรวมทำเป็นรายงานส่งอาจารย์ก่อนสอบ เฮ้อ... ไม่รู้ทำไมมันเยอะได้ยังงี้ว้า... งานกู
" สวัสดีครับ มีอาหารมาส่งคร้าบ" เสียงประตูเปิดออกครับพร้อมๆกับเสียงใสๆของ... สุดที่รักของผมนั่นเอง ถึงว่าถ้าเป็นพนักงานส่งอาหาร ก็คงเป็นพนักงานที่สวยน่ารักที่สุด อิอิ
" อ้าว... มาได้ไงครับเนี่ย " ผมหันไปตอบน้องที่กำลังหิ้วถุงอาหารเข้ามา แล้วลุกขึ้นเดินไปหา ตาก็มองนาฬิกาไป โห... สองทุ่มกว่าแล้วนี่หว่า นี่ผมทำงานเพลินไม่ได้ดูเวลาเลย
" ก็วันนี้หยุดนี่ครับ ไม่ได้เปิดร้านน่ะ เลยทำข้าวต้มมาให้ทานครับ พี่ทานอะไรยังล่ะ" น้องถามผมแล้วก็เดินไปที่ครัว ผมก็เดินตามไปติดๆ
" อืม... คิดถึงจะแย่อยู่แล้วครับเนี่ย ขอชื่นใจหน่อยนะครับ" ผมบอกแล้วกอดน้องจากด้านหลังพลางก้มไปจูบที่แถวคอขาวๆนั่นจนน้องสะดุ้ง
" แหม... ไม่ได้เจอแค่วันสองวันเอง คิดถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับ"
" ก็นั่นแหละ แค่นั้นก็คิดถึงจะแย่แล้วครับ นอนก็นอนคนเดียวเหงาจะตาย" ผมย้ำจูบไปที่ซอกคออีก
" อือ... พี่อ่ะ ชอบเว่อร์ตลอดเลย จะขี้เหงาอะไรขนาดนั้นครับ"
" ก็พี่คิดถึงโก๊ะหมวยคนสวยของพี่นี่นา อยากทิ้งงานไปหาเลยด้วยซ้ำ ไม่ทงไม่ทำมันแล้วเนี่ย"
" อ๊ะ... ไม่ได้นะครับ งานเยอะก็ต้องทำไป จะมาทำตัวเกเรไม่ได้นะครับ เดี๋ยวเรียนไม่จบอ่ะ" นั่น... โดนน้องสอนซะงั้น เหอๆ
" ก็มันเบื่อนี่ครับ เหงาด้วย"
" แหม... ก็ทีเมื่อก่อนตอนยังไม่ได้รู้จักมินก็อยู่คนเดียวได้นี่ครับ แต่เอ๊ะ... หรือว่าเมื่อก่อนก็ไม่ได้อยู่คนเดียวนะ" มินบอกแล้วก็ยิ้มแกล้งทำเป็นหรี่ตามองผมเหมือนไม่ไว้ใจ
" ก็คนเดียวน่ะสิ คิดว่าพี่จะมีใครล่ะครับ หือ"
" ก็ไม่รู้นี่ เห็นมีผู้หญิงในสต๊อกเยอะ"
" ฮ่าๆ หึงเหรอครับ"
" ป่าวซะหน่อย แค่เบื่อพวกที่ชอบบอกว่าเหงาทั้งๆที่มีใครต่อใครไม่รู้เยอะแยะไปหมดตะหาก" มินบอกแล้วก็ทำเมินยักไหล่ให้ผม
" โธ่... ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกันแล้วครับ ตอนนี้มีมินแค่คนเดียวจริงๆน๊า"
" คร้าบ... เชื่อแล้วก็ได้ อืม... อุ่นเสร็จละ ไปนั่งที่โต๊ะสิครับ" มินพูดตัดบทไปแล้วก็หยิบข้าวต้มที่อุ่นจากไมโครเวฟออกมา แล้วก็เดินถือชามนำหน้าผมมานั่งที่โต๊ะ
" โห... หอมน่ากินจังเลยอ่ะ ข้าวต้มปลาเหรอครับ" ผมบอกขณะสูดกลิ่นหอมของข้าวต้มเข้าไปเต็มที่
" ครับ ทำสุดฝีมือเลยนะ เห็นว่าเวลานี้พี่ต้องทำงานดึกๆอยู่คนเดียวแน่เลย ก็เลยทำมาเผื่อน่ะครับ" น้องบอก ที่แท้ก็ห่วงผมนี่เอง น่ารักจริงๆว่ะเมียเรา ขยันเอาอกเอาใจอย่างนี้ผมจะไปไหนรอดวะเนี่ย ฮ่าๆ
พอตักชิมไปก็ไม่ผิดหวังแหละครับ ไม่เคยเห็นน้องทำอะไรไม่อร่อยสักครั้ง มีแต่อร่อยสุดๆ อร่อยโคตรๆ แค่นี้อ่ะ ไอ้ที่ว่าจะอร่อยเฉยๆ หรืออร่อยใช้ได้เนี่ย ไม่มีหรอก
" พักนี้ไอ้มาร์ทมันมาที่ร้านบ่อยใช่มั๊ยครับ" อยู่ๆไม่รู้นึกยังไงผมเลยลองถามคำถามนี้ขึ้นมา แต่น้องก็มองหน้าผมเฉยๆ ไม่ได้มีอาการผิดปกติหรือตกใจอะไรให้เห็น
" ก็... ครับ พี่เค้ามาช่วยเสิร์ฟตลอดเลยอ่ะ เห็นพี่เค้าบอกว่าอยากช่วยเพราะเห็นว่าร้านเราขายดี ตอนเย็นพี่เค้าก็ว่างๆไม่ได้ทำอะไร เราก็เลี้ยงข้าวพี่เค้าทุกครั้งเลยครับเป็นการตอบแทนที่มาช่วย" น้องยังคงยิ้มตอบผมอย่างเป็นปกติดี สงสัยมินคงไม่รู้หรอกว่าทำไมผมถึงถามเรื่องนี้
" แล้วมันว่ายังไงมั่งล่ะครับ ไอ้มาร์ทน่ะ"
" หือ...ว่ายังไง....? ทำไมเหรอครับ พี่เค้าจะว่ายังไงเรื่องอะไรเหรอ"
" ก็ที่ผ่านๆมามันคุยเรื่องอะไรกับมินมั่งล่ะครับ" ผมยังคงรักษาระดับน้ำเสียงให้เป็นปกติ
" ก็เรื่องทั่วๆไปอ่ะครับ หลายเรื่องแหละ แต่เอ... ทำไมพี่ถามผมเรื่องนี้อ่ะ มีอะไรรึเปล่าครับ" มินเริ่มสงสัยท่าทางที่แปลกไปของผมจึงถามขึ้นมาแบบนี้
" ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ แต่พี่สงสัยว่ามินคงยังไม่รู้หรอกมั๊งว่าทำไมไอ้มาร์ทมันถึงไปที่ร้านบ่อยๆ"
" เอ๋... ทำไมเหรอครับ" น้องยิ่งทำหน้าสงสัยไปกันใหญ่
" ก็เพราะว่าไอ้มาร์ทน่ะ ตอนนี้มันชอบมินไงครับ"
" หา!! อะไรนะครับ" มินตกใจจนลุกขึ้นยืนทันที
" ก็อย่างที่บอกแหละครับ มันน่ะชอบมินอยู่แน่ๆไม่งั้นมันไม่มาอะไรกะมินบ่อยๆขนาดนี้หรอก"
" เอ่อ... แล้วพี่รู้ได้ยังไงอ่ะครับ พี่มาร์ทเค้าบอกพี่เหรอ" น้องถามผมด้วยท่าทางกังวล
" มันยังไม่ยอมรับหรอกครับ แต่พี่มั่นใจน่ะ ดูจากอาการของมันแล้วพี่ว่ามันต้องชอบมินอยู่แน่ๆ ของยังงี้มันดูกันรู้น่ะครับ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงปกติแล้วก็เอื้อมไปจับมือน้องไว้ ไม่อยากให้มินกังวลมากไปเหมือนกันครับ
" แล้ว.... พี่โกรธพี่มาร์ทเค้ารึเปล่าล่ะครับ ผมไม่สบายใจเลย เหมือนผมเป็นคนทำให้พวกพี่ต้องมาผิดใจกันเลยนะ" น้องบอกแล้วก็ก้มหน้านิ่งไป ผมก็เลยรวบเอวน้องมากอดไว้
" ไม่หรอกครับ อย่าคิดอย่างนั้นสิ พี่ไม่ได้โกรธอะไรมันหรอกเพราะพี่เข้าใจมันดีอยู่ แต่ถึงพี่จะโกรธมันพี่ก็ไม่อยากให้มินโทษตัวเองหรอกครับ มินไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อยนี่ อย่าคิดมากสิครับ แล้วที่พี่ต้องบอกมินเนี่ย ก็เพราะว่าอยากให้มินได้รู้ไว้เท่านั้นแหละว่ามันคิดแบบนี้กะมินนะ"
" ก็... ไม่รู้สิครับ ทำไมพี่เค้าถึงมาชอบมินได้มินก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่รู้สึกไม่ดีเลยครับที่พี่เค้าคิดแบบนี้ เหมือนว่ามินไปให้ความหวังเค้ายังไงไม่รู้"
" อืม... ไม่เอาแล้วครับ พี่บอกแล้วว่ามินเองไม่ได้ไปทำอะไรซะหน่อย ก็แค่อยู่เฉยๆแต่มันน่ะดันมารักมินเอง ไม่ต้องคิดมากแล้วครับ โก๊ะหมวยของพี่ ช่างมันเถอะ ไว้แล้วพี่จะคุยกับมันเองแหละ ไม่ต้องห่วงแล้วนะ ไหนยิ้มซิครับ" ผมบอกแล้วก็เอามือไปแตะดันที่มุมปากเบาๆให้น้องยิ้ม มินเลยยิ้มให้แล้วซบลงมาที่ไหล่ผม
" ครับ งั้นพี่ก็ไปคุยกันดีๆนะ มินจะได้หมดห่วง อ๊ะ... นี่ดึกแล้วนี่ งั้นเดี๋ยวคงต้องกลับก่อนล่ะครับ" น้องหันไปมองนาฬิกาแล้วหันมาบอกผม เฮ้อ... อะไรว้า ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรเลยอ่ะ จะไปแระ
" อืม... งั้นคืนนี้ค้างที่นี่เถอะครับ ไหนๆก็ดึกแล้วนะเดี๋ยวโทรไปบอกไอ้แมนไว้ก็ได้นี่ครับ" เหอะๆ ไม่กล้าโทรบอกแม่อัมหรอกครับเพราะไม่รู้จะบอกเค้าว่าไง โทรบอกไอ้แมนดีแล้ว อิอิ
" แต่มัน...." น้องอ้าปากเอ่ยแต่ยังไม่ทันจบ จะมาประโยคเดิมอีกเหรอ ฮ่าๆ
" มันจะต้องดีแน่ๆคร้าบ รับรอง เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่รีบไปส่งที่บ้านแต่เช้าเลย แม่ก็คงไม่ว่าอะไรหรอกโทรบอกไอ้แมนแล้วนี่" ผมรีบพูดสวนขึ้นมาดักคอไว้เลยครับ อิอิ
" อือ... พี่อ่ะ ไม่กล้าโทรไปขอกับแม่ใช่มั๊ยล่ะ" บ๊ะ... รู้ทันอีกนะ โก๊ะหมวยนี่ หึๆ
" ป่าวซะหน่อย พี่ว่าป่านนี้แม่คงนอนไปแล้วตะหาก" แถซะ ฮ่าๆๆ
" ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย ที่จริงมินก็กลัวๆแม่จะว่าเหมือนกันแหละ"
" โธ่... แม่จะมาว่าเรื่องอะไรครับ เมื่อก่อนมินอยู่กับพี่เลยด้วยซ้ำนี่นา ไม่รู้แหละ ค้างกับพี่นะครับ พี่คิดถึงจะแย่อยู่แล้วเนี่ย ไม่ได้นอนกอดกันตั้งเป็นอาทิตย์ๆแล้วนี่นา นะครับ...." ผมกอดแล้วก็ซุกหน้าลงไปที่คอขาวๆนั้นแล้วจูบไซร้อย่างกระหายเต็มที่
" อ๊ะ... อือ... อย่าครับ"
" พี่ขอนะครับ คืนนี้อ่ะ" ผมกระซิบเสียงแผ่วที่ข้างหูน้อง
" ก็... ครับ.... แต่ว่าแค่กอดกันเฉยๆนะ ห้ามทำอย่างอื่นนอกจากนั้น" แป่ว! ... อ้าว เฮ้ยย...ย ไม่ใช่แระ
" อ่ะ... อะไรกันครับมิน" ผมผงะทันทีครับ แต่มินยังยิ้มและมองหน้าผม
" ก็พี่บอกว่าไม่ได้กอดนานแล้ว มินก็ให้กอดไงครับ"
" เดี๋ยวดิครับ พี่ไม่ได้หมายความว่างั้นนะ"
" ไม่รู้อ่ะ แต่มินหมายความว่ายังงั้นนี่ ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า" มินบอกแล้วก็รีบลุกหนีผมเข้าห้องไปแล้ว ส่วนผมก็นั่งอึ้งอยู่ตรงนั้นแหละครับ มึนไปเลยนะ แต่ก็ขำที่น้องมาแกล้งผมแบบนี้ ชักจะร้ายใหญ่แล้วนะเรา
แต่อย่างผมน่ะมีหรือที่จะยอม ผมก็ลุกตามไปทันทีสิครับเจ้าตัวดีกำลังเตรียมผ้าเช็ดตัวกำลังจะก้าวเข้าห้องน้ำพอดีผมเลยเดินเข้าไปรวบตัวมากอดไว้อีก
" อ๊ะ... พี่" ไหล่บางสะดุ้งโหยงทันทีครับ แล้วก็หันมา
" จะอาบน้ำแล้ว งั้นพี่อาบด้วยคนนะครับ ช่วยถูหลังให้พี่หน่อย" อิอิ สเต็ปเดิมครับ ผมไซร้ที่แถวคออีกแหละ เพราะนั่นมันเหมือนจุดอ่อนของมินเลยนะ น้องระทวยไปทุกทีที่ผมจูบไซร้แถวคอนี่แหละ
" อือ... ไม่เอาอ่า เดี๋ยวก็ไม่ได้อาบอย่างเดียวอีกน่ะ พี่อ่ะชอบหื่น" มินบ่น นั่น... มาว่าผมอีก หึๆ ไหน... ที่ไหน ใครหื่น ไม่มี๊.....
" โธ่... ไม่เห็นใจพี่เหรอครับ เราไม่ได้อยู่กันแบบนี้มาตั้งเป็นอาทิตย์แล้วนะ ใจร้ายกับพี่ลงเหรอครับ หือ..." ผมยังคงอ้อนวอน แต่ก็ยังคงจูบไล่ไปตามไหล่ไม่หยุด หึๆ ไม่ยอมก็ให้มันรู้ไปสิ
" กะ... ก็ได้ครับ..... อือ... แต่รีบๆอาบนะครับ ห้ามวุ่นวายมือปลาหมึกอะไรอีกนะ" มินหันมาบอก ผมก็ได้โอกาสล่ะ รีบตามน้องเข้าไปในห้องน้ำทันทีอย่างไว
" รู้มั๊ยว่าพี่นอนคนเดียวเหงามากจริงๆ คิดถึงมินทุกวันเลยนะ" ผมบอกกระซิบน้องขณะที่น้องนอนพิงอกผมอยู่ในอ่างน้ำด้วยกัน
" ทีเมื่อก่อนก็นอนคนเดียวได้นี่ครับ ตอนที่ยังไม่มีผมน่ะ"
" ก็นั่นมันเมื่อก่อนนี่ครับ แต่ตอนนี้ใจพี่ไปอยู่ที่มินหมดแล้วนี่นา ถ้ามินไม่อยู่ข้างๆพี่ พี่ก็ต้องเหงาแบบนี้แหละ" หึๆ เลี่ยนฉิบหาย พูดได้ไงวะกู
" โห... สำนวนละครมากเลยอ่ะครับ จำจากเรื่องไหนมาเหรอ" เห็นมั๊ย น้องมันแซวจนได้
" ก็ละครเรื่อง "สุดหัวใจของนายเป้ง" ไงครับ พระเอกหล่อมากๆเลยนาเรื่องนี้อ่ะ"
" บ้า... พี่อ่ะ ไม่มีซะหน่อย ชอบมั่ว" น้องบอกแล้วก็หัวเราะคิกคัก
" มีดิครับ พี่เขียนบทเองแหละ กำกับเองด้วยแล้วตอนนี้ก็เป็นบทเลิฟซีนไง พระเอกเมคเลิฟกับนางเอกในอ่างอาบน้ำอย่างมีความสุขสุดๆลยล่ะ" พอพูดถึงตรงนี้น้องก็อายหน้าแดงแล้วก้มหน้างุดๆไปเลยครับ
" เอ๊ะ... พี่อ่ะ หื่นอีกแล้วอ่า"
" นะครับ พี่ขอนะ" ผมบอกแล้วก็ประกบปากบางสีชมพูนั้น จูบแลกลิ้นกับน้องอย่างดูดดื่ม
" อ๊ะ... อือ.... พี่.... " มินครางออกมาเบาๆเมื่อผมไล่จูบลงไปที่ยอดอกนั้นพลางแอ่นตัวอย่างเสียวซ่าน
มือนึงของผมเริ่มรุกล้ำไปจับส่วนนั้นของมินที่เริ่มแข็งตัวขึ้นแล้วรูดช้าๆจนเจ้าตัวครางออกมาเสียงดังเลย โดยที่ผมยังไม่หยุดจูบไซร้เพื่อเล้าโลมน้อง จากนั้นผมก็เริ่มสอดมือเข้าไปสู่ช่องทางด้านหลังของน้อง
" อะ.... อ๊า.... พี่ครับ อือ.... " มินยังคงครางและดันอกผมด้วยความรู้สึกคับแน่น ผมเลยยิ่งรูดส่วนนั้นของน้องเร็วขึ้นจนมินเริ่มผ่อนคลายลง
" อย่าเกร็งนะครับ ปล่อยตามสบายนะ" ผมบอกแล้วก็ดึงมือออกเมื่อเริ่มเห็นว่าน้องคงพร้อมแล้ว จึงค่อยๆสอดใส่ของตัวเองเข้าไปช้าๆ ดีว่านี่เป็นในน้ำผมเลยทำแบบนี้ได้สะดวกขึ้นโดยไม่ต้องใช้อะไรมาหล่อลื่นก่อน
" อะ... อ๊ะ... เจ็บอ่ะครับ" มินบอกแล้วก็บีบที่ไหล่ผมแน่นเลย ผมเลยต้องเล้าโลมน้องอีกครั้งซึ่งก็ทำให้น้องคลายอาการเกร็งได้ดีมาก จากนั้นผมก็เริ่มขยับเข้าออกช้าๆ
" อ่าาา...า ดีจังเลยครับ อาาา...า" ผมครางออกมาบ้างแล้วแต่มือก็ยังคงรูดของน้องไปด้วย พร้อมๆกับเริ่มเร่งจังหวะขยับเร็วขึ้น
" อ๊าาา .... พี่ ผมจะ... อาา....า อ๊าาาาา" มินจับขอบอ่างไว้แน่นเงยหน้าร้องครางลั่นสุดเสียงพร้อมๆกับอาการกระตุกและบีบรัดของช่องทางด้านหลังที่ทำให้ผมรู้ว่าน้องคงถึงจุดแล้ว ผมเลยเร่งจังหวะไม่ยั้งเลยครับ
" อือ... มินครับ พี่... อาา....า ดีจังครับ เสียวมาก อาา....า" ผมหอบหายใจถี่ รู้สึกว่าตัวเองใกล้ถึงฝั่งแล้วเหมือนกันน้องก็ยังคงพิงอกผมอยู่และครางเบาๆ จนกระทั่งผมทนไม่ไหวร้องโหยหวนแล้วดึงของตัวเองออกจากตัวน้อง ปล่อยออกมาอย่างรุนแรงมากๆเพราะก็ไม่ได้มีไรกันมาเป็นอาทิตย์ๆนั่นแหละครับ
ตอนนี้ผมนอนหอบหายใจหมดแรงซะ น้องก็หันมานอนซบที่ไหล่ผมนั่นแหละ เป็นรสชาดใหม่แฮะ มีอะไรกันในอ่างน้ำยังงี้ คลาสสิคใช่ย่อยอ่ะ เหอๆ
" เฮ้อ... ชื่นใจจังเลยครับทนนอนคิดถึงมินอยู่ตั้งหลายวันอ่ะ" ผมบอกแล้วก็จูบแถวไหล่น้องเบาๆ
" อือ... มินไม่มีแรงเลยอ่ะครับ" มินบ่นเสียงอู้อี้กับอกผม
" อ้าว... งั้นเดี๋ยวขึ้นกันเถอะครับ แล้วไปนอนเลยดีกว่า" ผมบอกแล้วก็ประคองน้องลุกขึ้นแล้วเช็ดตัวผมเองกับน้อง จากนั้นก็อุ้มน้องไปที่เตียงหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาให้น้องใส่ไว้
" งั้นใส่เสื้อนี่นอนละกันนะครับ" ผมบอกแล้วก็เดินไปใส่กางเกงบ๊อกเซอร์มานอนข้างๆน้องแล้วก็กอดไว้ เพียงแค่แป๊บเดียวแค่นั้นน้องก็หลับปุ๋ยไปซะแล้ว
" หึๆ หมดเรี่ยวแรงขนาดนี้เลยเหรอวะ เมียกู" ผมยิ้มแล้วพูดกับตัวเองเบาๆขณะที่มองหน้าสวยๆที่หลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะล้มตัวลงไปนอนกอดน้องไว้แล้วหลับไปจนเช้า
****************************************
-
:z2:มาจิ้มให้ก่อนเพื่อนเลย :z13: เป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอตามไปอ่านก่อน ยังไงก็
จะมาเม้นท์ต่ออีกทีล่ะกันนะค่ะ
Luk.
-
ขอบคุณครับ ตอนนี้เหมือนตอนคั่นเวลายังไงไม่รู้แฮะ
-
หืนตลอด :o8: :o8: :o8:
ขอบคุณครับ :z1: :z1: :z1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงเขิน
-
:z2:มาจิ้มให้ก่อนเพื่อนเลย :z13: เป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอตามไปอ่านก่อน ยังไงก็
จะมาเม้นท์ต่ออีกทีล่ะกันนะค่ะ
Luk.
อิอิ เมื่อกี๊เพิ่งไปเม้นทฺ์คุณลักซ์มานะเนี่ย
ขอบคุณครับ ตอนนี้เหมือนตอนคั่นเวลายังไงไม่รู้แฮะ
แฮะๆ ก็นิดนึงน่ะครับ เปลี่ยนบรรยากาศสักหน่อย
หืนตลอด :o8: :o8: :o8:
ขอบคุณครับ :z1: :z1: :z1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
พี่เป้งไม่หื่นนี่ครับ แค่ชอบเรื่องแบบนี้มาก คิดอย่างนี้ตลอดเวลาแค่นั้นเอง 555 :laugh:
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงเขิน
อิอิ เปลี่ยนบรรยากาศเปลี่ยนอารมณ์ซะหน่อย เขินเลยใช่ป่ะครับ
-
น้องน็อตจ๋า มาคั่นเวลาแบบนี้บ่อยๆก็ดีน้า
-
:haun4:มาเม้นท์ตามสัญญาล่ะ อ่า...แบะ..แบ..แบบว่า...ไงล่ะ...มันคงไม่ต้องอธิบาย
:pighaun: นี่ขนาดคุณน๊อต ไม่สันทัด NC เท่าไหร่นะค่ะ ถ้าสันทัด :jul1:
o13 o13 o13
-
อ่ายังดีที่ชะนีไม่ทำพิษรอดมาได้ไงเนี่ยะ
อ่าอ่านตอนนี้แล้วไปไม่ถูกเลย :-[ :-[
แต่ไม่อยากซดมาม่านะครับ เอาฉากนี้มีคลายเครียดไม่เอานะครับ ยังอยากอ่านตอนหวานๆอยู่
-
ในอ่างงง เฮือก!!! มากหึหึ เลือดหมดตัว
-
o13 o13 o13
-
อร๊ายยยยยยยย อยากมีบ้างอะไรบ้าง ฮ่าๆๆๆ
-
แซ่บที่สู้ดดดดดดดด
-
น่ารักทีเดียวเชียว^^
-
ใน อ่าง น้ำ ไม่ เว้น
หื่น อะ
ไม่ ชอบ เล้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
อิ อิ
-
ถ้าน้องมินเอาข้าวมาเสิรฟ์ถึงห้องแบบนี้
มีหวังได้ค้างคอนโดทุกคืนแหละจ้า
พี่เป้งมันหื่นจะตาย
-
แจ่ม! o13
-
อิอิ แวะมาดันหน่อย
กำลังปั่นตอนต่อไปอยู่คร้าบ :pigwrite:
-
o18
:z2:
:L1:
-
อ่างน้ำ สุดยอด
ไม่ลืมการบ้านเลยนะพี่เป้ง
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆน้องมาได้จังหวะคนเปลี่ยวๆๆพอดีเลย
เสียตัวเลยไงละ
ฮ๋าๆๆๆๆ
-
อ๊าย น้องมินหมดแรงหมดแล้ว
-
Good job
:haun4:
o13
-
คลาสสิค จริงๆเลยค่ะ
-
หายไปนานเลยอ่ะ
-
น้องมินมาแล้วคร้าบ ช่วงนี้ยังไงก็อดใจรออกันสักหน่อยคร้าบ
เพราะว่ายุ่งๆหลายเรื่องจนไม่ค่อยมีเวลา แล้วไหนจะต้องแก้ไขบางส่วนของเรื่องให้สนุกขึ้น สมจริงมากขึ้นด้วยน่ะครับ
โอเค ไปติดตามกันต่อเลยคร้าบ :teach:
ตอนที่26
*********************************
ผมปลุกมินในตอนเช้าแล้วก็ออกมาทำอาหารไปบริการน้องถึงเตียงเลยครับ หึๆ นี่แหละครับสามีตัวอย่าง แต่น้องก็บอกให้เอาออกมากินที่โต๊ะอยู่ดี ผมเลยประคองน้องออกมาอย่างเอาอกเอาใจสุดๆ
" พี่อ่ะ ชอบทำเว่อร์ๆทุกทีเลย เอาใจอะไรไม่รู้เกินเหตุ" น้องบอกแล้วก็หัวเราะเบาๆ
" ไม่เห็นจะเว่อร์เลย สามีที่ดีก็ต้องเอาใจภรรยาอยู่แล้วนี่นา จริงมั๊ย" พูดจบปั๊บผมโดนตีป้าบนึงทันที หึๆ มินเขินอ่ะดิ
" บ้า... ไม่ได้แต่งงานกันซะหน่อย สามีภรรยาอะไรกัน พี่ก็พูดไปเรื่อย แล้วห้ามไปพูดให้คนอื่นเค้าฟังนะ"
" หึๆ งั้นหมั้นไว้ก่อนดีมั๊ย เดี๋ยวให้แม่พี่ไปขอกับแม่อัมดีกว่า"
" เฮ้อ... พี่อ่ะ ชอบพูดเล่นไปเรื่อย ไม่เอาแล้ว รีบทานดีกว่าจะได้รีบกลับ"
พอทานข้าวเช้ากันเสร็จผมก็ขับรถพาน้องไปส่งที่บ้าน พอไปถึงเจอไอ้แมนอยู่หน้าบ้านมันก็มาแซวผม
" หึๆ เป็นไงมั่งอ่ะพี่ ผมว่าพี่ดูอิดโรยไปเลยนะเนี่ย สงสัยต้องกินอะไรโด๊บหน่อยล่ะมั๊ง" มันมองผมหยามๆแล้วก็หัวเราะ มินก็ยิ่งอายหน้าแดงแล้วรีบเดินเข้าบ้านไปเลยครับ
" สัดนี่... น้องมันอายนะ เข้าบ้านไปแล้วนั่น แต่ขอโทษ... อย่างกูอ่ะ ฟิตเว้ย ไม่จำเป็นต้องมาโด๊บห่าอะไรหรอกว่ะ ของเค้าดีจริงโว้ย" คุยทับมันซะเลย
" หึๆ คร้าบ งั้นก็ยั้งๆไว้บ้างนะพี่ เดี๋ยวน้องผมเครื่องรวนไปซะก่อนอ่ะ" มันยังแขวะผมได้อีกว่ะ ดูมัน...
" เออ... กูไม่บ้าพลังกะน้องมึงขนาดนั้นหรอกน่ะ เห็นกูหื่นนักเหรอวะ เอ้อ... ว่าแต่... แม่ว่าอะไรรึเปล่าวะ"
" ก็ไม่นี่ครับ"
" อืม...ดีแล้ว เดี๋ยวเย็นนี้กูเลิกเรียนแล้วจะแวะมาช่วย งั้นเดี๋ยวกูเข้าไปไหว้แม่ก่อน" ผมบอกมันแล้วก็เดินเข้าไปไหว้แม่ในบ้าน แม่ก็ยิ้มให้ผมเหมือนเคย หึๆ โล่งไปครับ แอบห่วงอยู่หน่อยๆว่าแม่จะว่าไงที่เอาลูกชายคนสวยไปค้างอ้างแรมด้วยทั้งคืนยังงั้น
จากนั้นผมก็ลาแม่แล้วออกมาขับรถเข้าไปมหา'ลัย ก็ไปเข้าเรียนต่อจนเลิกครับ แล้วก็กลับมาช่วยแม่อัมที่ร้านต่ออีก ซึ่งวันนี้พวกไอ้เอ้มันก็ตามมาด้วยครับ สงสัยอยากกินของอร่อยฟรีอีก
" ที่จริงไม่ต้องมาช่วยก็ได้นี่ลูก เห็นว่าช่วงนี้ใกล้สอบแล้วไม่ใช่เหรอ" แม่อัมเอ่ยกับผม
" ไม่เป็นไรครับแม่ มันอาทิตย์หน้านู่นเลย ผมแค่ทำรายงานส่งอาจารย์เค้าก่อนสอบแค่นั้นครับ ก็ยังแวะมาช่วยที่นี่ได้บางวันแหละ ไม่ต้องห่วงครับ"
" จ้ะ... ขอบใจมากเลยนะลูก เดี๋ยวนี้ยิ่งวันลูกค้าก็ยิ่งเยอะจ้ะ เราก็ขายได้แค่วันละไม่กี่ชั่วโมงเอง ลูกค้าบางคนมาช้าก็ผิดหวังกลับไปกันเยอะเลยของมันหมดซะก่อน แม่เห็นใจลูกค้าเค้าจังเลย"
" ไม่เห็นเป็นไรเลยครับแม่ ขายแค่นี้ก็ดีแล้วครับแม่จะได้ไม่เหนื่อยมากไง ที่จริงผมอยากให้แม่พักอยู่เฉยๆมากกว่าอีกนะ แต่ก็เข้าใจครับว่าแม่ต้องอยากทำงานมากกว่าอยู่เฉยๆ"
" ก็นั่นแหละลูก แม่น่ะถ้าทำงานได้ก็อยากทำมากกว่า ไม่น่ามาเป็นไอ้โรคเวรโรคกรรมแบบนี้เลยจริงๆนะ เฮ้อ..." แม่อัมบ่นแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างท้อๆ
" เอาเถอะครับแม่ มันยังรักษาได้อยู่ หมอเค้าก็ให้แม่เริ่มเตรียมตัวแล้วน่ะครับ ช่วงนี้เค้าจะรอดูอาการไปก่อนก็คงใช้เวลาอีกแค่ไม่กี่เดือนแล้ว ถ้าผ่าตัดครั้งนี้เรียบร้อยผมว่าแม่ก็คงกลับมาเหมือนปกติได้แน่ๆครับ" ผมยิ้มให้ความหวังกับแม่ แม่อัมก็ยิ้มตอบผมแล้วจับมือผมไว้
" จ้ะลูก... แม่ดีใจจริงๆนะจ๊ะ อุตส่าห์ช่วยเหลือกันมาตลอดเลยจริงๆ ญาติโยมก็ไม่ใช่แต่ก็ช่วยโดยไม่หวังอะไรเลย ขอบใจจริงๆจ้ะ" แม่อัมพูดด้วยเสียงสั่นๆแล้วครับ แกคงดีใจและตื้นตันมากจริงๆ
ก็อย่างที่บอกครับผมน่ะก็ไม่ได้เป็นคนดิบดีเป็นพระเอกมาจากไหน แต่เรื่องแบบนี้ถ้าช่วยได้ล่ะก็ เป็นใครๆก็ต้องช่วยทั้งนั้น และผมเองก็ไม่ได้หวังว่าแม่จะต้องมาปลื้มอะไรผมในฐานะลูกเขยหรืออะไรทั้งนั้นแหละ แค่ได้ช่วยผมก็พอใจแล้วจริงๆ
-
-
วันนี้ผมแวะมาธุระเป็นเพื่อนแม่ผมที่ร้านจิลเวลรี่ในห้างแห่งนึงครับก็นั่งๆมองดูแหวนในตู้ไประหว่างที่รอแม่ พอดีเห็นแหวนวงนึงเป็นทองคำขาวทรงแบนๆเกลี้ยงๆแต่มีเพชรเม็ดเล็กด้านบน เห็นแล้วก็ถูกใจครับ สวยน่ารักดีมากๆเหมาะกับมินแน่ๆ ผมเลยนึกเซอร์ไพร์สดีๆขึ้นมาได้แต่ต้องเก็บไว้ก่อน เพราะอีกสองวันถึงจะเป็นวันเกิดมิน
" แวะมาหาหน่อยสิคร้าบ อยู่คนเดียวเหงามากงานก็เยอะอ่ะ มาแป๊บเดียวก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่ขับไปส่งเอง นะคร้าบ...." ผมแกล้งโทรไปอ้อนน้องให้แวะมาที่คอนโด เพราะวันนี้วันเกิดน้องแล้วครับ แต่ผมแกล้งลืมไม่พูดถึง เพราะตอนนี้เตรียมการทุกๆอย่างไว้อย่างดิบดีแล้วที่คอนโด
" อีกละ ขี้เหงาจังเลยนะครับ แต่เดี๋ยวพอไปก็ต้องค้างอีกอ่ะ" น้องอิดออด
" ไม่หรอกครับ มาเถอะนะ ถ้ามินอยากกลับบ้านเดี๋ยวพี่ไปส่งเอง รับรองว่าจะตามใจทุกอย่างครับ เนี่ยพี่หิวจะตายไม่มีใครกินข้าวเป็นเพื่อนเลย รีบมาเถอะครับ นะ...." ผมยังคงอ้อนกลัวน้องจะไม่มา ไม่งั้นก็แผนพังกันหมดอุตส่าห์เตรียมซะอย่างดี
" พี่อ่ะยังงี้ทุกที งั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวผมรีบไปนะ" เย่สสส.... ต้องยังงั้น
" ครับ เดี๋ยวพี่จะรอ มาถึงแล้วก็รีบขึ้นมาเลยนะครับ" ผมย้ำน้องไป ใจตอนนั้นก็ตื่นเต้นอ่ะ อยากเห็นว่าน้องจะรู้สึกยังไงกับเซอร์ไพร์สของผม
ตั้งแต่กลางวันผมไปสั่งดอกไม้หลายอย่างทั้งกุหลาบ ลิลลี่ คาร์เนชั่นและสารพัดอย่างโดยเลือกเอาที่เป็นโทนสีชมพูหวานๆหน่อยที่ร้านดอกไม้ แล้วให้เค้าช่วยรวบเป็นช่อๆสิบกว่าช่อไว้ให้ แล้วก็ไปเหมาเทียนหอมมาเป็นโหลๆเลยครับ
จากนั้นก็ไปซุปเปอร์ที่พารากอนช๊อปของสดมาเตรียมทำอาหารพิเศษเพื่อฉลองกันสองคน แน่นอนครับ ผมไม่ลืมเค้กวันเกิดแน่ๆเลยไปเลือกเค้กผลไม้หน้าตาสวยมากๆจากร้านในพารากอนเลย โอกาสพิเศษขนาดนี้ต้องเต็มที่ครับ
พอมาถึงคอนโดผมก็เอาดอกไม้มาวางตามมุม ชั้นวางของและบนโต๊ะตั้งแต่หน้าประตูเข้ามาเลย แล้วก็วางเทียนหอมให้ลดหลั่นกันมองดูสวยๆ เรียกว่าพอเปิดประตูเข้ามาปั๊บรับรองว่าน้องต้องตื่นตาตื่นใจสุดๆแน่ แค่นั้นยังไม่พอ ผมเอากลีบกุหลาบโรยเป็นทางไว้ เหมือนบอกใบ้ให้น้องเดินตรงมาที่โต๊ะอาหารที่ผมจัดเตรียมไว้แล้วทั้งดอกไม้ ทั้งเทียนหอม โรแมนติคกันให้ตายไปข้างนึงเลยเอ้า...
" ถึงไหนแล้วครับตอนนี้" ผมโทรไปหามินอีกทีครับ เพื่อให้แน่ใจว่าใกล้มาถึงรึยัง
" ผมกำลังลงจากรถหน้าคอนโดแล้วครับ พี่มีอะไรรึเปล่าเนี่ย ทำไมต้องโทรมาถามก่อนอ่ะครับ" มินถามผมอย่างสงสัย ไม่ได้การล่ะ เดี๋ยวน้องจะไหวตัวก่อน อิอิ
" อ๋อ ไม่มีอะไรครับ ก็พี่หิวอ่า งั้นรีบขึ้นมาเลยนะ"
" ครับ งั้นรอแป๊บนึงครับ ผมกำลังเดินขึ้นไปแล้ว" น้องบอกแล้วก็วางสายไป ผมก็รีบมาจุดเทียนทุกเล่ม เตรียมอุ่นอาหารไว้ในไมโครเวฟพร้อมเสิร์ฟเต็มที่ เช็คความเรียบร้อยของทุกอย่างอีกที จากนั้นก็ดับไฟจนห้องทั้งห้องสว่างไปด้วยแสงของเทียนหอม ซึ่งตอนนี้ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปหมด เยี่ยมว่ะ โรแมนติคสุดๆไปเลยเนี่ย คิดได้ไงวะ
ตอนนี้ผมหันมองไปรอบๆว่าจะไปซ่อนตรงไหนดี ก็เลยไปยืนแอบหลังพาร์ติชั่นที่กั้นครัวกะว่าพอน้องเดินผ่านเข้าไปที่ครัวเพื่อเดินไปที่โต๊ะผมจะกอดน้องจากด้านหลังให้น้องแปลกใจเล่นๆ หึๆ เป็นไงครับแผนเซอร์ไพร์สของผม
หลังจากที่ผมยืนหลบรอและแอบดูอยู่หลังพาร์ติชั่นนั้น สักแป๊บน้องก็มาถึงเพราะผมเห็นประตูถูกเปิดเข้ามาพร้อมเสียงใสๆของน้องที่เอ่ยขึ้น
" มาแล้วครับ อ๊ะ!....." มินบอกแล้วก็อุทานออกมาพร้อมกับยิ้มมองไปรอบๆอย่างแปลกใจ คงมองหาผมด้วยนั่นแหละ แต่พอไม่เห็นน้องก็เดินไปดูดอกไม้อย่างตื่นเต้นแล้วก็เดินมาทางครัวซึ่งพอน้องเดินเลยพาร์ติชั่นที่ผมซ่อนอยู่ ผมก็ออกไปกอดน้องไว้จากด้านหลัง หึๆ ตามแผนเป๊ะครับ
" อุ๊ย...." มินร้องออกมาเบาๆ หันมามองหน้าผมแล้วยิ้ม
" หึๆ สุขสันต์วันเกิดนะครับ โก๊ะหมวยของพี่"
" พี่อ่ะ อะไรกันครับเนี่ย ลงทุนจังเลยอ่า"
" ชอบมั๊ยครับ หือ..."
" ชอบมากเลยครับ ดอกไม้สวยจังเลย" น้องบอกแล้วก็เดินไปดมกุหลาบชมพูในแจกัน
" ยังไม่หมดนะครับเนี่ย" ผมบอกแล้วก็กดรีโมทเครื่องเสียงเปิดเพลงแจ๊ซช้าๆที่โรแมนติคสุดๆสร้างบรรยากาศ แล้วก็เดินไปกอดน้องจากข้างหลังไว้พลางจูบที่ต้นคอนั้นเบาๆ พร้อมๆกับยื่นกล่องแหวนออกไปให้น้องดู
" อ๊ะ... พี่ สวยจังครับ" มินบอกแล้วก็หันมายิ้มให้
" ครับ พี่ให้เค้าสลักชื่อย่อไว้ว่า M & P ด้วยนะ" ผมพลิกแหวนให้น้องดูด้านในที่สลักชื่อย่อไว้ น้องก็ยิ้มแก้มปริเลย จากนั้นผมก็หยิบแหวนมาสวมนิ้วให้น้องแล้วก็จูบที่มือนั้นเบาๆไปทีนึง มินก็ยิ้มแล้วก้มหน้าอย่างเขินอายอยู่กับอกผมนั่นแหละ
" แต่ว่านี่มันของจริงใช่มั๊ยครับ ต้องแพงแน่ๆเลย" มินเอ่ยสีหน้ากังวล
" ไม่ต้องห่วงครับ มันไม่ได้แพงอะไรมากอย่างที่คิดหรอกนะ พี่อยากให้มินเอาไว้เพราะบอกไปแล้วนี่ว่าจะขอหมั้นไว้ก่อนแล้วให้แม่ไปขออีกทีไง" ผมอธิบาย แต่พอมินได้ฟังน้องก็หลบสายตาผมไปเหมือนไม่สบายใจอย่างมาก
" ก็... ที่จริงผมดีใจนะครับ ดีใจที่พี่รักผมจริงๆจังๆขนาดนี้ แต่พี่ก็ต้องไม่ลืมนะครับว่าผมไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆ ระหว่างเรามันคงได้เพียงเท่านี้แหละครับ" มินบอกแล้วก็ก้มหน้านิ่ง คำตอบของน้องทำเอาผมใจหายจริงๆ
" ไม่เอานะครับ...ห้ามคิดแบบนี้นะ ชีวิตของตัวเราน่ะ เราจะเป็นคนเลือกมันเองไม่ใช่เหรอ ก็นี่ไงครับ พี่เลือกแล้ว... พี่เลือกมินไง ไม่ว่าตอนนี้หรือจะอีกสิบปีข้างหน้า พี่ก็จะเลือกมินอยู่ดี มินเองก็คงเลือกพี่เหมือนกันใช่มั๊ยล่ะครับ" ผมเลยกอดน้องเอาไว้แน่น มินเองก็เริ่มมีน้ำตาคลอและไหลออกมา น้องเลยกอดผมไว้แน่นเหมือนกัน
" ที่จริงพี่ก็กลัวมากนะ เพราะถึงพี่จะมั่นใจกับทางเลือกของพี่สักแค่ไหน แต่คนอื่นๆรอบข้างเราเค้าก็คงไม่ยอมรับเรากันง่ายๆหรอกพี่รู้ดี แต่ไม่ว่าจะยังไงเราสองคนจะต้องผ่านมันไปด้วยกันให้ได้นะ เพราะลำพังตัวพี่เองแค่คนเดียวคงไม่มีปัญญาฟันฝ่าไปได้หรอก และถ้าถึงเวลานั้นสัญญาได้มั๊ยครับว่ามินจะอยู่ข้างๆพี่นี่ จะไม่ไปไหนแล้วเราจะผ่านมันไปด้วยกันสองคน นะครับ..." ผมเอ่ยขอคำสัญญาจากน้องแล้วก็สบตากับน้องนิ่งอยู่
" พี่ครับ มิน... ขอบคุณมากครับ มินสัญญาครับ สัญญาทุกๆอย่างเลย ไม่ว่ายังไงจะไม่ทิ้งพี่ไปไหนเด็ดขาด จะอยู่ข้างๆพี่อย่างนี้ตลอดไปเลยครับ" น้องซบกับอกผมแล้วร้องไห้อยู่เบาๆ ผมก็ได้แต่ลูบหัวน้องปลอบใจ เพราะแม้แต่ผมเองก็น้ำตาคลอไปเหมือนกัน
" ครับ... ถ้างั้นต่อไปอย่าคิดแบบนั้นเลยนะครับ วันข้างหน้ามันจะเป็นยังไงพี่ก็ไม่รู้หรอก แต่วันนี้ตอนนี้พี่อยากให้มินมีความสุขที่สุดเพราะเราได้อยู่ด้วยกันก็พอครับ พี่ขอแค่นี้แหละ นะครับ... เอาล่ะ งั้นอย่าร้องไห้เลยวันนี้วันดีของมินนะ มาทานอาหารพิเศษที่พี่เตรียมไว้กันดีกว่า" ผมบอกแล้วก็เช็ดน้ำตาให้ มินเลยยิ้มออกมาจากนั้นผมก็รีบประคองน้องไปนั่งที่โต๊ะทันที
" เอาล่ะครับ อาหารพิเศษวันนี้..... " ผมบอกขณะเสิร์ฟจานอาหารวางตรงหน้าน้องซึ่งกำลังทำสีหน้าตื่นเต้นอยู่
" โห... น่ากินจังเลยครับเนี่ย"
" คร้าบ... เชฟเป้งขอแนะนำ เนื้อลูกวัวสอดไส้ชีสและผัก ราดซอสเครื่องเทศกับเส้นพาสต้า เสิร์ฟพร้อมสลัดด้วยนะครับ เป็นสลัดผักรวมกับแฮมอิตาเลี่ยน อ้อ... เสิร์ฟพร้อมไวน์ด้วยครับผม" ผมบอกแล้วก็เปิดขวดไวน์รินใส่แก้วไวน์ให้น้อง
" วันนี้พิเศษหน่อย ทานไวน์ฉลองด้วยแล้วกันครับ จะได้ครบเครื่อง" ผมบอก น้องก็ยิ้มๆมองผมรินไวน์ใส่แก้ว
" ครับ... ที่จริงก็เคยกินมาบ้างแล้วล่ะ สปายไงพี่ ซื้อในเซเว่นครับ" มินบอกแล้วก็หัวเราะ หึๆ ร้ายนะเรา
" อืม... อร่อยจังอ่ะครับ เนื้อนุ่มมากๆเลย ซอสก็หอมอร่อยจริงๆ" น้องเอ่ยชม
" เดี๋ยวทานเสร็จแล้วมีของหวานอีกนะครับ" ผมบอกแล้วเราก็นั่งทานอาหารกันอย่างอร่อยท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติคที่เต็มไปด้วยดอกไม้สวยๆและแสงเทียนจากเทียนหอมที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วห้อง เราได้ชนแก้วกันไปหลายทีเลยครับ จนตอนนี้แก้มมินเริ่มแดงๆซะแล้ว เฮ้อ... ยิ่งน่ารักเข้าไปอีกว่ะ เหอะๆ
" เอาล่ะ ถึงเวลาเป่าเทียนแล้ว" ผมบอกหลังจากที่ทานเมนคอร์สจานแรกหมดแล้วก็หันไปเปิดตู้เย็นจากด้านหลังหยิบเค้กที่ปักเทียนไว้แล้วเอามาวางกลางโต๊ะ มินก็ทำตาโตทันทีที่เห็นเค้ก
" อืม... เค้กก็น่ากินมากเลยนะครับ เป็นเค้กผลไม้นี่นา ท่าทางน่าอร่อย"
" คร้าบ อร่อยแน่ๆเลยล่ะ เอ้า... อธิษฐานเลยครับแล้วค่อยเป่านะ" ผมบอกเมื่อจุดเทียนให้น้องเสร็จ มินก็หลับตานิ่งๆไปแป๊บนึงแล้วเป่าเทียนจนดับ
" พี่อยากรู้จังเลยว่าอธิษฐานว่าไงบ้าง"
" เอ๊ะ... มันบอกไม่ได้ไม่ใช่เหรอครับ ถ้าเราอธิษฐานแบบนี้น่ะ"
" ฮะๆ ก็ไม่มีอะไร พี่แค่อยากรู้น่ะ" ก็แอบหวังครับว่าน้องคงอธิษฐานเรื่องความรักของเรา แต่ยังไงซะผมว่าที่น้องต้องอธิษฐานแน่ๆน่ะ คงเป็นเรื่องขอให้แม่อัมหายป่วยมากกว่า
" ไม่เอาดีกว่า ไม่บอก" มินบอกแล้วก็หัวเราะคิกคักอยู่ จากนั้นก็เอามีดตัดเค้กส่งให้ผม แล้วก็นั่งกินเค้กอยู่ด้วยกันแต่อยู่ๆผมก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เลยลุกขึ้นแล้วหันมาโค้งให้พร้อมกับยื่นมือไปให้น้อง
" ถ้างั้นกระผมขอให้เจ้าหญิงเต้นรำเป็นเกียรติกับกระผมสักเพลงนะครับ"
" หืม... พี่อ่ะ แหม มีขอเต้นรำด้วย" น้องบอกแล้วก็หัวเราะเบาๆ
" ก็เพลงกับบรรยากาศดีๆอย่างนี้น่ะ จะอดใจได้ไงครับ มาเถอะนะ" มินเลยยื่นมือมาให้ผมจับ แล้วก็มายืนตรงหน้าผม เวลายืนด้วยกันยังงี้หน้าน้องก็อยู่แค่อกผมแค่นั้นแหละ ตัวเล็กจริงๆก็เลยยิ่งน่ารักเข้าไปอีก
" อือ... มินเต้นไม่เป็นซะหน่อยอ่ะ" น้องบ่นแล้วทำหน้ามุ่ย
" ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ พี่ก็เต้นไม่เป็น"
" อ้าว... แล้วจะเต้นกันยังไงครับ"
" ก็ก้าวเท้าไปเรื่อยๆตามใจเราอ่ะครับ โยกตัวไปเบาๆตามทำนองเพลงเหมือนในหนังฝรั่งไง"
" ยังงี้เหรอครับ" น้องถามขณะที่ผมกระชับอ้อมกอดขึ้นแล้วก้าวเท้าไปตามจังหวะเพลง
" ครับยังงั้นแหละ" มินค่อยๆก้าวตามผมไปแล้วก็เอนหัวมาซบกับอกผม แล้วก็เต้นก้าวตามจังหวะไปเรื่อยๆ แปลกดีเหมือนกันครับที่เราทำแค่นี้เอง แต่มันได้ความรู้สึกดีโคตรๆอ่ะ มินก็หลับตาพริ้มเลย ดูๆแล้วน้องคงมีความสุขมากๆเหมือนผม ต่อไปผมคงไม่สงสัยอีกแล้วล่ะว่าทำไมที่ในหนังฝรั่งเค้าเต้นกันแล้วมันเคลิบเคลิ้มไปได้ซะขนาดนั้น
" วันนี้น่ะ มินมีความสุขที่สุดเหมือนเจ้าหญิงเลย ขอบคุณนะครับ"
" พี่ก็เหมือนกันครับ อุตส่าห์เตรียมทุกอย่างไว้อย่างดีเลยนะ"
" ครับ... ขอบคุณพี่มากเลยครับ" มินยิ้มอย่างมีความสุขเต็มที่แล้วก็กอดผมไว้ เฮ้อ.... ผมงี้อยากมีอำนาจหยุดเวลาได้ตอนนี้จัง จะหยุดเวลาให้เราได้อยู่กันสองคนอย่างนี้ทั้งคืนไปเลย แต่ก็แน่ล่ะไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรานี่นะ เพราะนี่มันก็ดึกแล้วผมเลยเตรียมตัวจะไปส่งน้อง แต่อยู่ๆน้องก็บอกผมว่า
" เอ่อ... พี่.... อยากให้ผมอยู่ด้วยมั๊ยล่ะครับ คืนนี้" มินบอกพลางจับที่แขนผมเบาๆแล้วหันหลังให้ผมอย่างเขินๆ จนผมงี้หันขวับไปเลย
" หา! อะไรนะครับ"
" ก็... พี่อ่า ยังจะถามอีก ไม่งั้นผมกลับแล้วนะ" มินพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้ได้เลยว่ากำลังเขินจัด แล้วก็กำลังจะเดินไปที่ประตูผมเลยรีบคว้าตัวไว้ซะก่อน
" เดี๋ยวดิครับ โธ่... ไม่เห็นต้องเขินพี่เลย ดีใจจังครับ คืนนี้พี่จะได้ไม่ต้องนอนเซ็งอยู่คนเดียวแล้ว เอาล่ะ งั้นเดี๋ยวไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ" ผมบอกแล้วก็กำลังจะพาน้องเข้าห้องไป
" ครับ... แต่มินจะอาบคนเดียวนะ ส่วนพี่รออยู่นี่แหละ" น้องบอกแล้วก็รีบเข้าห้องน้ำไปเลย ฮ่าๆ ผมก็ยืนขำอยู่ สงสัยน้องคงเข็ดมั๊งถ้าจะให้ผมอาบด้วย ผมเลยเดินไปเอาผ้าเช็ดตัวแล้วไปอาบน้ำที่ห้องน้ำอีกห้องในห้องพักแขกนั่นแหละ
เป็นอันว่าคืนนั้นผมแค่นอนกอดอยู่กับน้องไปถึงเช้าแค่นั้นคร้าบ ใครก็ตามที่คิดว่าผมต้องหื่นฉลองกะน้องทั้งคืนจนน้องลุกไม่ขึ้นอีกล่ะก็ คิดผิดแล้วคร้าบ เห็นมั๊ย คนอย่างผมอ่ะ ใช่จะหื่นไม่มีขอบเขตนะคร้าบ
-
-
วันรุ่งขึ้นผมไปส่งน้องที่บ้านตอนเช้า พอดีเห็นว่าวันนี้แม่อัมหยุดอีกวันไม่ได้ขายของ ก็เลยเกิดไอเดียบรรเจิดว่า เดี๋ยวพาแม่อัม ไอ้แมนแล้วก็มินไปเลี้ยงอีกรอบดีกว่า ว่าแล้วก็โทรไปจองโต๊ะที่ร้านๆนึงแถวทองหล่อ
แต่ที่จริงผมลืมบอกแม่ผมไปเลยว่าเมื่อวานวันเกิดมิน พอโทรไปบอกแม่เลยบ่นผมยกใหญ่ว่าทำไมไม่บอกก่อน แม่จะได้เตรียมของขวัญให้มิน ผมเลยต้องขอโทษแม่ แล้วจึงรีบไปรับแม่ออกมาหาซื้อของขวัญให้น้องซะก่อน
ตอนแรกน่ะแม่บอกผมว่าจะซื้อทองให้น้องผมงี้ตกใจเลย ต้องรีบห้ามแม่ไว้แล้วบอกว่าน้องมันคงไม่รับหรอก ขนาดผมซื้อแหวนนั้นให้ น้องยังไม่ค่อยอยากรับไว้เลย แม่เลยคิดอยู่ว่าจะซื้ออะไรดี แต่จนแล้วจนรอดก็นึกไม่ออกอยู่ดีครับ ผมเลยแนะว่างั้นซื้อโน๊ตบุ๊คไว้ให้น้องสักเครื่องดีกว่าเพราะเดี๋ยวพอน้องไปเรียนก็ต้องมีไว้ใช้ทำงาน แม่เลยบอกให้ผมพาไปซื้อทันทีเลย
" เนี่ยแม่.... มาซื้อที่นี่ดีกว่า มันชัวร์ดีเพราะเป็นศูนย์จำหน่ายของเค้าโดยตรงอ่ะ"
" อืม... งั้นไหนชั้นดูซิ เอารุ่นที่มันดีๆหน่อยแล้วกัน น้องจะได้ใช้ทำงาน เอ่อ... โทษค่ะ ไหนขอดูรุ่นที่ดีที่สุดตอนนี้หน่อยสิคะ" แม่ผมหันไปถามพนักงานขาย
" อ๋อ... ค่ะ ตอนนี้มีรุ่นนี้นะคะ ใหม่ล่าสุดเลย" พนักงานหยิบเอาไวโอของโซนี่ตัวท๊อปมาให้แม่ผมเลยครับ นี่กะจะขายเอาค่าคอมฯเต็มที่เลยนี่หว่า
" อืม... สวยดีนะคะ รุ่นนี้นี่คือดีสุดแล้วใช่มั๊ยคะ"
" ใช่ค่ะ เป็นรุ่นใหม่ล่าสุดเลย ระบบประมวลผลก็เป็นระบบใหม่ บลาๆๆๆ" พนักงานพยายามอธิบายให้แม่ผมฟังซะงั้นครับ แม่ผมคงฟังเข้าใจเหอะ
" ค่ะๆ ที่จริงก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรหรอกค่ะ แต่ถ้ารุ่นนี้ดีสุดแล้วก็เอารุ่นนี้แหละค่ะ" แม่สรุปง่ายๆ พนักงานขายยิ้มทันที
" เอ้ย... แม่... เอาเลยเหรอครับเนี่ย" ผมแทบร้องจ๊าก แม่ไม่ถามราคาเค้าก่อนเลยเว้ย ชี้เอาทันทีเลยอ่ะ พนักงานมันก็รีบใส่กล่องให้แม่ทันทีเลยครับ
" อ้าว... ยังไงก็ต้องซื้อให้น้องมันอยู่ดีนี่ มันจะสักเท่าไหร่กันเชียว"
" สามหมื่นกว่านะแม่" โห... แม่กู สุดยอดว่ะ ทุ่มไม่อั้นเว้ย
" ก็ถ้าน้องได้ใช้ประโยชน์ แค่นี้มันก็ไม่แพงหรอกย่ะ ทีแกขอไปซื้อโน่นซื้อนี่โดยเฉพาะไอ้นาฬิกากับไอ้บรรดาของสะสมของแกน่ะ มันไม่มากกว่านี้เหรอ" แม่แขวะผมเข้าให้เต็มๆ เหอๆ ซวยเลยกู
" โธ่... มันคนละประเด็นกันนี่แม่ แล้วผมก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย ถ้าแม่ซื้อให้น้องน่ะ จะถูกจะแพงมันก็ดีทั้งนั้นแหละคร้าบ" ผมแกล้งเกาะแขนแม่แล้วยิ้มอย่างเอาใจ
" ย่ะ แล้วก็ไม่ต้องไปอิจฉาน้องมันล่ะ น้องน่ะ มันคงไม่ได้มีโอกาสดีๆอย่างเราหรอกนะลำบากมาตลอดอย่างนั้น ถ้าแค่นี้เราหยิบยื่นให้เค้าได้ก็ทำไปเถอะลูก แม่เชื่อนะ... เด็กดีๆแบบนั้นได้ของดีไปก็คงใช้ประโยขน์ได้เต็มที่อยู่แล้วล่ะ" แม่บอกกับผมแล้วก็ยิ้ม ผมก็กอดแม่ทันที ดีใจอ่ะที่แม่รักน้องซะจริงๆจังๆขนาดนี้
-
-
เย็นวันนั้นผมก็ขับรถไปกับแม่ เพื่อรับไอ้แมน แม่อัมและมินที่บ้านเช่าแล้วก็ขับตรงไปร้านที่จองไว้ทันที ร้านนี้เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นครับ แต่วันนี้ก็คนไม่เยอะเพราะเป็นวันจันทร์ ซึ่งถือว่าดีมากที่คนจะไม่พลุกพล่าน
ไอ้ที่ผมห่วงๆเนี่ยก็ไม่ใช่อะไรครับ กังวลกับบรรดาปาปารัซซี่นั่นแหละ ยังดีว่าร้านนี้เค้ามีห้องพิเศษที่มิดชิดเป็นส่วนตัวครับเลยหมดปัญหาเรื่องใครจะมาแอบถ่ายรูปผมไปลงหนังสือให้เป็นข่าวกันอีก
หลังจากที่นั่งทานกันไปอย่างอร่อย แม่ก็เอาของขวัญออกมาให้น้อง มินก็รีบแกะดูอย่างตื่นเต้นมากแต่พอได้เห็นของข้างในนั้นมินก็มีทีท่าตกใจอย่างมากๆ
" เอ๊ะ... นี่มันโน๊ตบุ้คนี่ครับ"
" จ้า... เป็นไง ชอบมั๊ยลูก แม่ไปเลือกซื้อมาเองเลยนะ ชอบสีนี้รึเปล่าล่ะ" แม่ผมยิ้มแล้วเอ่ยถามน้อง
" เอ่อ... ผมว่ามันแพงไปนะครับคุณแม่ ผม... เอ่อ...." น้องเริ่มมีทีท่าจะบ่ายเบี่ยงจะปฏิเสธซะแล้ว ผมเลยขัดขึ้นก่อน
" ไม่แพงไปหรอก... ผู้ใหญ่ให้ของก็ต้องรับไว้นะครับ ไม่ต้องมาเกรงใจหรอก อีกหน่อยถ้าไปเรียนก็ต้องได้ใช้แหละ เก็บไว้ใช้นะครับ"
" แต่ว่า...." อีกแล้ว อิอิ
" ฮ่าๆๆ มันดีแน่ๆคร้าบ ไม่ต้องห่วง เห็นมั๊ย ไอ้แมนอิจฉาใหญ่เลย" ผมแกล้งบอกน้องให้ดูไอ้แมน
" โธ่... จะไม่อิจฉายังไงไหวอ่ะครับ ก็เครื่องรุ่นนี้มันเจ๋งสุดๆไปเลยอ่ะ" ไอ้แมนบอกแล้วก็หยิบกล่องกับหนังสือคำแนะนำไปดู
" เอ่อ... คุณนายคะ แต่ดิฉันก็คิดเหมือนกันค่ะว่านี่มันจะดีเหรอคะ ของมันออกจะแพงไปหน่อยรึเปล่า" แม่อัมเริ่มเอ่ยอย่างเกรงใจขึ้นมาบ้างครับ
" โอ๊ย... ไม่หรอกค่ะ ไม่ต้องมาเกรงอกเกรงใจอะไรกันเลย หนูมินก็เหมือนลูกชั้นคนนึงเหมือนกัน อ้อ ใช่... เจ้าแมนก็เหมือนกันนะลูก หึๆ เดี๋ยวจะน้อยใจซะก่อน ยังไงแม่ก็รักเหมือนกันนั่นแหละ ส่วนที่ซื้อให้มินเนี่ยเราก็แบ่งกันใช้กับน้องไปแล้วกันนะลูก" แม่ผมหันไปบอกไอ้แมน มันก็ยิ้มแล้วก้มกราบแม่ผม
" ขอบพระคุณมากครับ แต่แค่นี้ผมก็เกรงใจจะแย่แล้วครับ เดี๋ยวผมจะแบ่งกันใช้กับไอ้มินมันเองแหละครับ"
" มินก็ต้องขอบพระคุณมากๆเหมือนกันนะครับ รับรองว่าจะเก็บรักษาเอาไว้ใช้อย่างดีเลยครับ" มินก้มลงกราบแม่ผมตามไอ้แมน
" จ้าลูก... แม่รู้อยู่แล้วล่ะว่าหนูต้องเอาไปใช้เป็นประโยชน์ได้ดีแน่ๆ" แม่ผมบอกแล้วก็ลูบหัวมินกับไอ้แมนโดยมีแม่อัมนั่งมองอยู่อย่างปลื้มใจ
แต่ยังไงคนที่ปลื้มสุดๆก็คงเป็นผมแหละได้เห็นอย่างนี้แล้วมันเหมือนมีความสุขในใจจนล้นออกมาอีกครั้ง บรรยากาศที่อบอวลด้วยอุ่นไอรักของทุกๆคนที่รักกัน ทั้งๆที่ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แต่กลับมารักและผูกพันอยู่ด้วยกันตรงนี้ได้เหมือนเป็นญาติสนิทกันขนาดนี้
และตอนนี้ผมก็คงได้แค่ภาวนาขอให้ทุกๆอย่างมันเป็นแบบนี้ตลอดไปด้วยเถอะ อย่าให้ต้องมีอะไรมาทำให้เปลี่ยนแปลงไปเลย......
******************************************
-
โอ๊ยยิ้มไม่หุบเลยอ่า
น่ารักสะพี่เป้งก็เอาใจสุดพลังอ่า
น้องโชคดีจริงๆๆๆๆๆๆ
-
อยากได้โน้ตบุ๊ค
:m15:
-
ช่วงนี้เป็นช่วงชีวิตที่ดีๆ และมีความสุขของเป้งกับน้องมิน คนอ่านก็พลอยสุขไปด้วย
แต่อย่านะครับน็อต อย่าบอกว่า ตอนต่อไปจะพลิกผันไปเป็นมาม่าน่ะ พี่ไม่ยอมจริงๆด้วย
-
จะเอาทั้งโน๊ตบุ้คทั้งตัวน้อง โอ๊ยยยย มดกัด!!!
หวานๆๆๆ +1 โลด
-
ง่า มาลงเพลงช้าไปหน่้อย โทษทีคร้าบ :m23:
งั้นใครยังไม่ได้ฟังเพลงลองย้อนไปฟังหน่อยนะครับ ประกอบการจิ้นได้ดีมากทีเดียว o13
-
อ่านไป ฟังเพลงไป หว๊านหวานนนนน :o8:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
หวานเว่อร์ อิจฉา
-
:-[ :o8:โอ้ หวานมาก หวานแล้วก็โรแมนติกขนาดนี้ แสดงถึงนิสัยของคนแต่งด้วยว่า
น่าจะเป็นคนประมาณนี้ หุหุหุ จริงป่าวไม่รู้เดาๆ เอา เอิ้กกกกๆๆๆๆ..เกิดไม่ใช่ตรงข้ามล่ะก็
ถือว่า....?????????????????????? 5555555!!!!!!
-
ดีใจกับน้องมินที่พี่เป้งกะแม่รักมาก
-
น่ารักจังเลย :impress2:
คุณแม่ก็น่ารัก
:call:
-
แฮปปี้เบิร์ดเดย์ด้วยคน^^
น่ารักจัง แต่หนูมินจะผ่านด่านพ่อไปได้ไหมเนี่ย!!!
-
แม่ เจ๋ง มาก
ให้ ใจ น้อง ไป เต็ม ๆ
อิ อิ
-
:o8: :o8: :-[ :-[ :impress2: :impress2:ไม่รู้จะเขินยังไงดี o13 o13
-
หวาน ฟูๆ และอบอุ่นนะตอนนี้
-
ช่วงนี้เป็นช่วงชีวิตที่ดีๆ และมีความสุขของเป้งกับน้องมิน คนอ่านก็พลอยสุขไปด้วย
แต่อย่านะครับน็อต อย่าบอกว่า ตอนต่อไปจะพลิกผันไปเป็นมาม่าน่ะ พี่ไม่ยอมจริงๆด้วย
ผมก็ไม่ยอมด้วยอีกคน
มาม่ามันไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ
ไม่สมควรบริโภค
อ่านไปยิ้มไปไม่หุบเลย
ตอนนี้คุณแม่เอาใจไปเต็มๆๆ
ดูท่าแล้วน้องจะได้คุณแม่นี่แหละคอยกันคุณพ่อ
เฮ้อหวานกันดีดีอย่าได้มีมาม่าเล้ยสาธุๆๆ
-
หวานๆ มันก็ดีนะ
หวังว่าคงไม่ใช่ทะเลสงบ ก่อนมีพายุหรอกนะ
-
:-[
-
หวานจริงจังอ่ะครับแบบนี้
น่ารักมากๆเลย ชีวิตของเป้งกะน้องมิน ช่วงนี้มีความสุขมากๆ อ่านแล้วมีความสุขจัง
-
ปูเสื่อนอนรอ
มิน เป้ง
-
เรื่องนี้เยี่ยมมากค่ะ o13
มินทำให้ชีวิตของเป้งเปลี่ยนไปมากจริงๆ เป็นในทางที่ดีมากซะด้วย
เค้ารักและใจสื่อถึงกันและกันมาก ขอไรเตอร์ด้วยอีกคน อย่ามาม่ามากเลยนะค่ะ สงสารมินกะเป้งอ่ะ
-
ทำไมเราไม่เจอแม่ผัวดีดีแบบนี้บ้าง เราก็เป็นคนดีนะ 555555555555555+
-
เป็นปลื้มที่สู้ดดดดดดดดดด
-
แปะๆๆๆๆ ปัดๆๆถูๆๆ แล้วปูเสื่อรอครับ
-
พี่เป้งกับน้องมินมาแล้วครับ
ขอบคุณทุกๆท่านที่ยังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ
โดยเฉพาำะคุณ DarKLasT ที่มาปูเสื่อรอกันตลอดเลย และก็แฟนๆผู้อ่านทุกท่านที่ยังคงติดตามกันอย่างเหนียวแน่น
หลายๆท่านมักจะบ่น ไม่ดิต้องบอกว่าทุกท่านเลยล่ะ 555 มักบ่นว่าไม่เอามาม่้า แต่อย่างที่บอกคร้าบว่าเรื่องนี้ตั้งใจแล้วว่าจะให้มีครบทุกรสจริงๆ ดังนั้นจึงจำเป็นต้องมีมาม่าอยู่ดี อิอิ
แต่ถึงยังไงก็ยังต้องแฮบปี้อย่างแน่นอนคร้าบ รับรองได้ เอาหัวเป็นประกัน :laugh:
ตอนที่27
*****************************************
วันนี้สอบวันสุดท้ายซะที ผมเดินตัวเบาหวิวออกมาจากห้องสอบวิชาสุดท้ายด้วยความรู้สึกโล่งสบายเพราะคร่ำเคร่งอ่านหนังสือมาหลายวันแล้ว ก็คงเป็นครั้งแรกๆล่ะมั๊งที่ผมตั้งใจดูหนังสือสอบซะขนาดนี้ แน่นอนว่าต้องขอบคุณสุดที่รักของผมที่คอยแวะเวียนมาดูแลกันตลอดช่วงที่เตรียมตัวอ่านหนังสืออยู่ที่คอนโด จนผมงี้เต็มเปี่ยมไปด้วยกำลังใจ หึๆ
" เฮ้ย... เดี๋ยวคืนนี้ฉลองกันนะเว้ย พวกมันไปกันครบทุกคน อ้อ... กูโทรไปชวนไอ้มาร์ทไอ้แจ๊คไว้แล้วว่ะ เจอกันที่เดิมนะ" ไอ้เอ๊กซ์เดินมาบอกผมแล้วมันก็รีบเดินขึ้นตึกไปเลย เวร... มึงคิดจะถามกูซะนิดมั๊ยว่า กูไปได้มั๊ย ติดธุระอะไรรึเปล่า
แต่ก็ดีเหมือนกันครับไปพักสมองหน่อยก็คงดี ว่าแล้วผมก็ขับรถไปแวะหามินที่ร้านส้มตำก่อน เห็นน้องกำลังง่วนตำส้มตำอยู่เลยครับ และเมื่อน้องเห็นผมก็ยิ้มหน้าบานเหมือนกับกำลังรอผมอยู่แล้ว
" อ๊ะ... นี่สอบเสร็จแล้วเหรอครับ แล้วพี่ทำข้อสอบได้มั๊ยเอ่ย"
" หึๆ ทำได้สิคร้าบ มีกำลังใจดีๆคอยซัพพอร์ตตลอดยังงี้น่ะ"
" ดีแล้วครับที่ทำได้ อุตส่าห์ทนอ่านหนังสือตั้งหลายวัน"
" คร้าบ... อ้อ... มิน... เดี๋ยววันนี้พี่จะไปฉลองกับพวกไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์มันซะหน่อยนะ"
" เหรอครับ... งั้นก็อย่าดื่มกันเยอะมากนะครับ พี่ต้องขับรถนี่นา" น้องเตือนผมอย่างห่วงๆ
" หึๆ ห่วงพี่เหรอครับ น่ารักจริงๆ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ พี่กินนิดๆหน่อยๆเองจะไม่ให้เมาหรอก สบายใจได้ครับ" ผมบอกแล้วก็ลูบหัวน้อง แต่พอหันไปผมก็เห็นไอ้มาร์ทกับไอ้ชายมันกำลังเดินเข้ามาครับ พร้อมๆกับ.... คนที่ผมนึกไม่ถึง
" อ้าว... มึงอยู่พอดีเลยเว้ยเป้ง" ไอ้มาร์ทเอ่ยขึ้นก่อน
" อืม... ดีจังเป้งก็อยู่พอดีเลย งั้นเดี๋ยวเราจะได้ไปพร้อมๆกันเลยนะ"
" แพท...... นี่คุณมากับพวกมันได้ไงครับเนี่ย" ผมถามออกไปอย่างมึนมากๆ งงไปหมดเลยครับ ตอนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมคือ ไอ้มาร์ทกับไอ้ชาย แพทและเพื่อนผู้หญิงสวยมากอีกคนที่ผมเดาว่าคงเป็นเพื่อนแพท
" ไม่ต้องงงหรอกค่ะ พอดีมาร์ทกับชายเค้าชวนแพทไปฉลองด้วยกันไงคะ อ้อ... ลืมแนะนำ นี่เกรซเพื่อนแพทเองค่ะ" แพทยิ้มแล้วหันไปแนะนำเพื่อนสาวสวยของเธอกับผม มินก็ยกมือไหว้ทุกคนอย่างนอบน้อม
" อ๊ะ... นี่เหรอคะน้องมิน แหม... น่ารักจังเลย มิน่าเป้งถึงได้หลงรักขนาดนี้" แพทหันไปยิ้มทักทายกับมินอย่างกันเองมากๆ จากที่ผมไม่เคยอยากให้ทั้งสองคนได้พบกันเลยแต่ก็มาเจอกันจนได้ เพราะถึงแม้ท่าทางของแพทจะดูไม่มีอะไรก็เหอะ แต่ผมก็ห่วงอยู่ดี
" เอ่อ... แล้วนี่นึกยังไงถึงแวะมาที่นี่กันล่ะครับ ว่าไงวะมาร์ท" ผมหันไปถามทั้งแพทและไอ้มาร์ทนั่นแหละ แต่ไอ้ชายมันกลับอมยิ้มมุมปากอย่างกวนตีน ซึ่งผมไม่เคยชอบเลยว่ะ ไอ้ยิ้มแบบนี้ของมันเนี่ย
" อ๋อ... ก็ไม่มีอะไร กูชวนแพทไปฉลองด้วยกันแต่กะว่าจะแวะมาอุดหนุนร้านมินซะหน่อยก่อนไปน่ะ ก็มันอีกตั้งนานนี่หว่ากว่าจะถึงเวลาที่นัดกันอ่ะ" ไอ้มาร์ทอธิบาย
" ค่ะเป้ง มาร์ทเค้าไปคุยใหญ่เลยว่าน้องมินตำส้มตำอร่อยมาก เลยอยากจะแวะมาชิมน่ะ"
" โอ๊ย... ไม่ขนาดนั้นหรอกครับพี่ พี่มาร์ทเค้าก็ชมผมเกินจริงไป" มินตอบอย่างถ่อมตัวแล้วก็หัวเราะเบาๆ
" งั้นต้องขอลองชิมดูก่อนล่ะ พี่ขอตำไทยใส่ปูเอาให้แซ่บสะใจเลยนะคะ แล้วคนอื่นๆล่ะ เอาอะไรดี" แพทเริ่มสั่งมินแล้วก็หันไปถามคนอื่นๆ จากนั้นก็พากันไปนั่งที่ในบ้านเพราะไม่มีโต๊ะว่างให้นั่ง ซึ่งก็ไปเจอกับแม่อัมพอดีเลยพากันยกมือไหว้และนั่งคุยกับแม่อัมอยู่ในบ้าน
ส่วนผมน่ะเหรอ ก็ยืนอึ้งเป็นรูปปั้นอ่ะครับ มันรู้สึกงงจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกเลย ถึงผมจะรู้ดีว่าแพทรู้จักกับเพื่อนผมทุกคนรวมทั้งไอ้มาร์ท แต่เค้าไปสนิทกันถึงขั้นไปไหนมาไหนด้วยกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ พอสักแปบไอ้แมนมันก็มาสะกิดถามผม
" พี่ๆ ใครอ่ะ เพื่อนพี่เหรอ สวยว่ะ" มันถามแล้วก็ยิ้มหื่นๆ
" เออ... เพื่อนกู แล้วมึงจะทำไม" ผมบอกแล้วหันไปจ้องมัน แต่ไม่กล้าบอกมันว่ะว่านั่นเมียเก่า
" เปล๊า... ผมก็ไม่ทำไมอ่ะ... แค่ถามดูเฉยๆ" มันแกล้งปฏิเสธเสียงสูงแล้วก็หัวเราะกวนๆมีเลศนัย
ส่วนมินเองก็ดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรครับ น้องคงคิดว่านั่นเป็นเพื่อนผมคนนึงมั๊ง แต่ก็ยังไม่วายกังวลว่ะ เดี๋ยวคงต้องบอกน้องตรงๆไม่งั้นอาจเกิดปัญหาตามมาให้ปวดหัวอีก เฮ้อ...
พอมินตำส้มตำที่สั่งเสร็จน้องก็เอาไปเสิร์ฟเอง ผมก็ดันห้ามไว้ไม่ทัน แพทก็พยายามหาเรื่องมาคุยกับมินโดยชมว่าทำอาหารอร่อยอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ผมก็พยายามกันท่าไว้ตลอด แล้วไล่ให้น้องไปตำส้มตำหน้าร้านต่อซะ อย่างที่บอกอ่ะครับมันไม่มั่นใจเอามากๆไม่อยากให้สองคนนี้คุยอะไรกันเลยจริงๆ ไม่งั้นผมอาจมีงานเข้าอีก
พอสักพักนึงผมก็แกล้งตัดบทบอกไอ้มาร์ทว่าให้ออกเดินทางกันซะทีเพราะนี่ใกล้เวลานัดแล้ว กว่าจะไปถึงรถอาจจะติดมาก มันก็ยังทำอิดออดอยู่นิดนึงไม่ไปง่ายๆครับ จนผมรำคาญเลยต้องเดินออกมาก่อน
" เป้งคะ งั้นแพทขอไปรถเป้งนะคะ" ผมยังไม่ทันอ้าปากแพทก็เปิดประตูรถแล้วครับ
" เอ่อ........" ผมยังอ้าปากค้างอยู่เลย
" ไปสิคะ เดี๋ยวช้าแล้วรถติดมากนะ" แพทยิ้มบอกผม แมร่งเอ๊ย... เหมือนโดนมัดมือชกอีกแล้วว่ะ โดนแบบนี้ทีไรแก้ไม่ได้ไปไม่เป็นทุกทีสิกู ก็เลยต้องยอมนั่งไปกะแพทซะงั้น
" น้องมินเนี่ยเค้าน่ารักจริงๆนะคะ เก่งซะด้วยสิ ตัวแค่นี้"
" ..............................." ผมก็ได้แต่อึ้งน่ะนะ
" สงสัยไว้แพทต้องให้น้องสอนทำอาหารให้บ้างแล้วล่ะ อยากฝึกไว้จะได้เป็นแม่ศรีเรือนกะเค้าบ้างไงคะ เป้งว่าดีมั๊ย" แพทบอก แต่ผมฟังแล้วต้องหันขวับไปทันที
" เอ่อ...... แพทอยากให้น้องสอนจริงๆเหรอครับ"
" ค่ะ... แต่แพทไม่ให้น้องสอนฟรีๆหรอกนะคะ มีค่าเหนื่อยค่าขนมให้ด้วยน้า น้องเก่งขนาดนี้แพทคงได้เป็นแม่ศรีเรือนสมใจล่ะทีนี้" แพทบอกแล้วก็หัวเราะคิกคัก ส่วนผมก็จะพูดอะไรได้ว่ะ ตกลงนี่มันยังไงกันแน่วะเนี่ย ชักเริ่มแปลกๆแล้วดิ....
" ที่จริงผมว่าแพทให้แม่อัมสอนโดยตรงเลยก็ได้นะครับ แม่อัมน่ะตัวจริงเสียงจริงเลยนะ รับรองว่าได้วิชาร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มๆเลยด้วย ผมว่ามันจะดีกว่านะ"
" อุ๊ย... อย่าเลยค่ะเป้ง เกรงใจแม่เค้า ให้น้องสอนน่ะดีแล้วค่ะ" แพทยังคงยืนกราน ฟังดูเหมือนจะมีเหตุผลนะที่เกรงใจผู้ใหญ่ แต่ไม่เกรงใจน้องมันเนี่ย ยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่ชอบมาพากลเข้าไปอีก
" ถ้างั้นผมขอไปดูด้วยแล้วกันนะครับ ก็ดีเหมือนกันนะ จริงๆผมก็อยากให้น้องสอนอาหารไทยให้ผมบ้างเหมือนกัน เพราะว่าผมอ่ะห่วยมากๆเลยเรื่องอาหารไทยเนี่ย ขนาดจะทำต้มยำให้อร่อยยังไม่ค่อยจะได้เลย" ผมลองเสนอไป ตอนนั้นผมคิดครับว่าอย่างน้อยๆถ้าผมอยู่กับน้องตลอดเวลา ไม่ว่าแพทหรือใครคงมาหาเรื่องใส่ไฟให้ร้ายอะไรผมกับน้องไม่ได้หรอกมั๊ง
แต่ใจนึงก็ได้แต่หวังว่าเค้าคงไม่คิดทำอะไรร้ายๆอย่างนั้นหรอกน่า ขอให้ผมแค่คิดมากไปเองคนเดียวแล้วกัน
" อืม... ก็ดีค่ะ งั้นเรามาเรียนกับน้องพร้อมๆกันเลยก็ดีเนอะ"
" โอเคครับ งั้นแพทสะดวกวันไหนก็ลองนัดวันมาแล้วกัน" ผมสรุปจบการสนทนาของเรา เพราะตอนนี้ผมถอยรถเข้าจอดที่ผับซึ่งเป็นสถานที่นัดหมายของเราเรียบร้อยแล้ว
พอเข้าไปข้างในพวกเพื่อนๆผมที่ยกโขยงกันมาเกือบทุกคนก็ร้องทักผม ผมเลยเดินไปนั่งที่โต๊ะกับไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์ พอสักแป๊บไอ้มาร์ท ไอ้ชายกับเพื่อนอีกคนของแพทก็เดินตามเข้ามา แต่จะว่าไปตอนที่ผมเดินเข้ามากับแพทเนี่ย ผมว่าไอ้พวกเพื่อนผมส่วนใหญ่คงจะนึกว่าแพทเป็นแฟนผมไปแล้วล่ะมั๊ง เดาจากสายตาพวกมันน่ะนะ
บรรยากาศการฉลองวันนี้ก็สนุกสนานดีมากเพราะแค่เพื่อนๆผมนี่ก็ยี่สิบกว่าคนแล้ว ยังไม่รวมบรรดาแฟนของพวกมันอีก ทั้งร้านเลยยิ่งคึกคักราวกับว่าพวกเราปิดร้านนี้เลี้ยงกันเองไปแล้ว ผมนั่งดูแพทคุยกับเพื่อนๆผมทุกคนอย่างสนิทสนมมากโดยเฉพาะไอ้มาร์ทกับไอ้ชาย ตกลงนี่แพทสนิทกับพวกมันขนาดนี้แล้วจริงๆเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ
แต่ก็เอาเหอะผมไม่อยากวิตกจริตอะไรให้มันมากมายเยอะแยะว่ะ แพทอาจจะแค่สนิทกับพวกมันไปตามปกติวิสัยก็เท่านั้น คงไม่มีอะไรแอบแฝงอยู่หรอก และถึงจะคิดมากไปตอนนี้มันก็เท่านั้นแหละ มาลองดูท่าทีต่อไปละกัน
-
-
พอกินๆไปสักพักผมก็ขอตัวกลับก่อน แพทก็พยายามรั้งผมไว้ผมเลยอ้างว่ารู้สึกมึนๆแล้ว อยากกลับไปพักมากกว่าคุณเธอถึงได้ยอมปล่อยตัวผมกลับมาได้ ผมก็รีบขับกลับมาคอนโดจากนั้นก็รีบโทรหาน้องทันที
" จะนอนรึยังครับเนี่ย"
" ยังครับ"
" พี่มีเรื่องต้องคุยกับมินหน่อยครับ อยากอธิบายอะไรหน่อยนะ"
" หือ... เรื่องอะไรเหรอครับ"
" ก็เรื่องเพื่อนผู้หญิงที่มาหาวันนี้น่ะครับ พี่คงต้องบอกกับมินก่อนนะว่าจริงๆแล้วเค้าก็คือคนที่เคยมาตามพี่ถึงคอนโดนั่นแหละ"
" เอ๊ะ... คนที่มาตามพี่เหรอครับ อ๋อ... คนที่เป็นข่าวนั่นน่ะเหรอ"
" ครับ เค้าก็คือแฟนเก่าพี่ คนที่พี่เคยบอกมินนั่นแหละครับ"
" อ้าว... เหรอครับ คนนี้เองเหรอ"
" ครับ แล้วที่พี่ต้องบอกมินก่อนก็เพราะว่าพี่ไม่อยากเหมือนปิดบังมินไง แล้วอีกอย่างตอนนี้พี่ก็ไม่รู้เค้านึกยังไง เห็นเค้าบอกว่าอยากให้มินช่วยสอนเค้าเรื่องทำอาหารหน่อยครับ"
" เอ๋... ให้มินน่ะเหรอครับ สอนเค้า"
" ครับ เค้าเจาะจงมาเลย ขนาดพี่บอกว่าให้แม่อัมสอนให้ดีกว่าเค้ายังไม่ยอมเลยเพราะเค้าบอกว่าเกรงใจแม่อัม"
" อืม... นี่เค้านึกยังไงน้า ถึงจะมาให้เด็กอย่างผมสอนเนี่ย ผมจะไปสอนยังไงอ่า"
" ครับ... ถ้างั้นพี่จะบอกไปว่ามินปฏิเสธแล้วกันนะครับ จะได้ตัดปัญหาไป บอกเค้าว่าไม่มีเวลาก็ได้ ดีมั๊ยครับ"
" อืม... แล้วแต่พี่ครับ แต่มันจะดีรึเปล่าล่ะครับ เราไม่มีเหตุผลดีกว่านี้ไปปฏิเสธเค้าน่ะ"
" ก็เดี๋ยวพี่ลองบอกเค้าดูก่อน แล้วถ้าเค้าไม่ยอมยังไงก็ค่อยว่ากันอีกทีเนอะ"
" ครับผม ลองดูก็ได้ครับ"
" เอ้อ ใช่... ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปพี่ก็ปิดเทอมแล้วนะครับ อยากไปไหนบ้างล่ะ ไปทะเลกันมั๊ยครับ"
" หือ.... ไปครับ ไป เย้ๆๆ จะได้ไปทะเลแล้ว" เสียงน้องดีใจใหญ่เลยครับ จนตอนนี้ผมอยากให้โทรศัพท์มันเห็นหน้าได้ว่ะ สามจีแมร่งก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะใช้ได้ทั่วถึงซะที เพราะหน้าน้องตอนดีใจขนาดนี้คงน่ารักสุดๆ
" ครับ งั้นเดี๋ยวเรามาดูกันว่าจะไปที่ไหนดี พี่ว่าคงไปกระบี่ทางโน้นไปเลยละกัน ทะเลสวยน่าเที่ยวกว่า นั่งเครื่องไปกันเลยนะดีมั๊ย เคยนั่งเครื่องบินรึยังเอ่ย"
" อ๊ะ... จริงเหรอครับ ดีจังๆ อยากไปจังครับ ผมยังไม่เคยได้นั่งเครื่องบินเลย" น้องยิ่งน้ำเสียงตื่นเต้นไปกันใหญ่
" ครับ งั้นไว้เรามาดูกันอีกทีนะว่าจะไปวันไหนดี เอ้อ ใช่ดิ พี่ลืมไปเลย เดี๋ยวมีงานที่ต้องไปถ่ายแบบกับไอ้ป้างนี่หว่า ว้า... เอาไงดี นี่ก็ใกล้แล้วด้วย"
" ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ พี่ปิดเทอมตั้งนานนี่ เสร็จงานหมดแล้วค่อยไปก็ได้ครับ" น้องบอกอย่างอารมณ์ดี
" ครับ ถ้างั้นพี่จะรีบจัดการอะไรๆทางนี้ให้เรียบร้อยแล้วเราไปกันเลยนะ"
" คร้าบ ดีใจจังเลย จะได้ไปทะเลแล้ว"
" หึๆ ครับ งั้นแค่นี้นะ ไปนอนเถอะครับ ดึกแล้ว"
" คร้าบ... ฝันดีนะครับ"
" เดี๋ยวดิครับ ต้องบอกว่าฝันดีนะครับที่รักด้วย ถึงจะครบสมบูรณ์"
" แหม... จะหวานมากไปป่าวครับ พี่อ่ะ เว่อร์ทุกที" น้องตัดพ้อนิดนึง ผมเลยหัวเราะ
" ก็พี่ชอบหวานๆนี่นา เร็วสิครับ รอฟังอยู่น้า"
" อ่ะ... ก็ได้ครับ อืม... ฝันดีนะคร้าบ... ที่รัก" น้องบอกแต่ลากเสียงซะยาวเลยครับ แล้วก็วางไปทันทีเลยอ่ะ ฮ่าๆ สงสัยป่านนี้หน้าคงแดงแป๊ดไปเลยแน่ๆ แต่ก็นั่นแหละ สำหรับผมเพียงแค่นี้ผมก็นอนหลับฝันหวานแล้วครับ
-
-
จากนั้นวันรุ่งขึ้นผมก็โทรไปบอกแพทเรื่องที่มินคงไม่มีเวลาไปสอนให้เพราะแค่เตรียมและขายของทุกวันนี่ก็ยุ่งมากพออยู่แล้ว แต่คำตอบที่ผมได้รับก็คือ
" ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าไม่มีเวลาก็ไม่เป็นไร ไว้แพทจะไปช่วยที่ร้านแล้วลักจำวิชามาเองดีกว่า เผื่อไม่แน่อย่างน้อยจะได้ตำส้มตำได้อร่อยๆเหมือนน้องไงคะ"
เฮ้อ... งานเข้ากูจนได้แล้วมั๊ยล่ะ ทีนี้จะทำไงวะเนี่ย สงสัยคงได้ตามไปประกบทุกวันแน่ๆ จะมีบ้างมั๊ยวะที่ชีวิตกูจะราบรื่นดีๆซะมั่งเนี่ย เบื่อจริงเว้ย.......
-
-
วันนี้ผมมาที่ฟิตเนสเซ็นเตอร์แห่งนึงตามที่ได้นัดกับไอ้ป้างมันไว้ ที่จริงผมมาเข้าคอร์สเวทเทรนนิ่งเพื่อฟิตหุ่นกับไอ้ป้างมันได้สองสามอาทิตย์แล้ว เทรนเนอร์ที่นี่ก็สอนดีมากสมกับที่ไอ้ป้างมันคุยไว้ ดังนั้นตอนนี้หุ่นผมเลยเฟิร์มขึ้นจนเห็นได้ชัดมาก
แต่ทุกครั้งที่มาลูกค้าที่มาใช้บริการส่วนใหญ่ก็จะมามุงดูไอ้ป้างซุปตาร์กันครับ แต่พอเค้าเห็นผมอยู่ด้วยบางคนจะทำหน้างง แล้วก็มาดูผมด้วย
มีหลายคนพูดว่าเวลาไอ้ป้างมันอยู่แค่คนเดียวมันก็ดูเด่นมากแล้ว แต่พอมีผมมาอยู่ด้วยเนี่ย ทั้งไอ้ป้างและผมกลับยิ่งดูโดดเด่นยิ่งขึ้นไปอีก เพราะอย่างนี้รึเปล่าแม๊กกาซีนนั้นเค้าถึงได้มาทาบทามผมกับมันไปขึ้นปกคู่กัน แถมตอนนี้ผมก็ยิ่งรู้สึกว่ามีคนมองผมมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ คงไม่ใช่ว่าผมนี่ราศีซุปตาร์เริ่มจับหรอกนะ ฮ่าๆ
และแล้ววันถ่ายจริงก็มาถึง พี่อาร์ตที่เป็นสไตลิสต์แจงรายละเอียดให้ผมกับไอ้ป้างฟังว่าการถ่ายทำครั้งนี้เค้าจะยกกองไปถ่ายกันที่ทะเลหัวหินครับ ต้องออกเดินทางกันไปแต่เช้ามืดไปถึงที่นั่นช่วงสาย จากนั้นก็เริ่มเตรียมตัวกันไปซึ่งคราวนี้บอกตรงๆเลยว่าผมตื่นเต้นอีกแล้วอ่ะ
" เฮ่ย... นี่มึงตื่นเต้นเหรอวะ" ไอ้ป้างถามผมครับ มันคงเห็นผมเดินวนไปวนมาว่อนเลยตอนที่รอเค้ามาแต่งหน้า
" เออว่ะ ไม่รู้ทำไมเป็นงี้" ผมสารภาพกะมัน
" อืม... กูว่า สงสัยคราวนี้มึงคงตั้งใจมากเกินไปว่ะ อย่าคิดมากเว้ยปล่อยสบายๆไป ถือว่ามาเที่ยวซะก็ได้ แล้วเดี๋ยวเค้าก็แค่มาถ่ายรูปมึงไป ก็เก๊กให้เค้าถ่าย แค่นั้นพอแล้วไม่ต้องไปคิดว่ามาทำงานหรอก"
" ก็จริงของมึงว่ะ จะคิดมากทำไมวะกู"
" แต่กูก็ดีใจว่ะที่เห็นมึงตั้งใจยังงี้ ดีแล้วล่ะ" มันบอกแล้วก็ตบไหล่ผมเบาๆ พอดีกับที่ช่างแต่งหน้าเค้าเรียกให้เราไปนั่งแต่งหน้า ผมก็เดินไปนั่งข้างไอ้ป้างนั่นแหละ
ระหว่างที่นั่งนิ่งๆให้เค้าจัดการหน้าและผมนั้น ตาผมก็เหลือบมองไปเห็นผู้ชายคนนึงใส่แว่นแฟชั่นกรอบสีดำหนาๆ กำลังยืนมองหน้าผมอยู่ใกล้ๆกันนั้น ซึ่งผมก็แปลกใจอยู่ว่าเค้าจะมาสนใจอะไรผมทำไม น่าจะไปสนใจซุปตาร์อย่างไอ้ป้างโน่นไม่ดีกว่ารึ
" โอเคค่ะ เดี๋ยวมาลองดูชุดที่จะใส่ถ่ายก่อนนะคะ" พี่ทีมงานบอกผมแล้วเดินนำทางไปยังเต้นท์ที่ใช้เป็นที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วให้เราดูพวกกางเกงว่ายน้ำที่จะให้เราใส่ถ่ายงาน แต่ละชุดวาบหวิวใช้ได้เลยอ่ะ เหอๆ
จากนั้นผมกับไอ้ป้างก็เข้าไปเปลี่ยนเป็นกางเกงว่ายน้ำตามเซตที่จะใช้ถ่าย ทีมงานก็ทำงานกันได้รวดเร็วมากครับ ลุยถ่ายกันไปเรื่อยๆ ผมกะไอ้ป้างเปลี่ยนกางเกงกันแทบไม่ทันเลย มืออาชีพกันจริงๆว่ะ
ที่สำคัญสิ่งที่ผมกลัวที่สุดในการมาทำงานครั้งนี้คือ ผมกลัวจะโพสท่าได้ไม่ถูกใจพี่ๆเค้านั่นแหละ กลัวคำบ่นจากเค้าว่าเราไม่ได้เรื่อง แต่ก็ไม่ยักเป็นยังงั้นเพราะพี่ตากล้องทำงานได้เร็วมากครับ ผมยังเปลี่ยนท่าตามไม่ทันด้วยซ้ำ แล้วเค้าก็ไม่มีการมาบ่น มาเรื่องมากว่ามุมนั้นไม่ดีมุมนี้ไม่ได้เหมือนการไปเทสหน้ากล้องครั้งนั้นของผมเลยอ่ะ
" โอเคครับ ดีมาก เอาล่ะ เปลี่ยนอีกเซตมาเลยครับ" พี่ตากล้องบอกให้ผมไปเปลี่ยนเป็นกางเกงว่ายน้ำชุดใหม่มา แดดแมร่งก็ร้อนซะจริงว่ะ สงสัยกลับไปผมคงดำแน่ แต่ก็ไม่บ่นให้ใครฟังหรอกครับเดี๋ยวเค้าจะหาว่าเราเรื่องเยอะ
ตลอดการทำงานผมก็ยังคงเห็นพี่ผู้ชายคนนั้นมายืนมองผมอยู่ห่างๆตลอดเลย ไม่เข้าใจว่ะ จะมามองผมทำไมวะ ไปๆมาๆพออดไม่ได้ผมก็ลองถามกับพี่ทีมงานที่คอยดูแลผมกับไอ้ป้าง
" อ๋อ... นั่นคุณวินนี่ไงคะ เป็นหัวหน้าสไตลิสต์น่ะค่ะ"
" เอ๋... หัวหน้าสไตลิสต์เหรอครับ ผมนึกว่าสไตลิสต์งานนี้คือพี่อาร์ตซะอีกครับ" ผมถามกลับอย่างงงๆ ก็เห็นมีแต่พี่อาร์ตคนนี้นี่หว่าที่เป็นสไตลิสต์มาคอยอธิบายรายละเอียดการทำงานให้พวกผมฟังตลอด
" ก็ใช่ค่ะ คุณอาร์ตเป็นสไตลิสต์รับผิดชอบงานนี้ แต่เค้าก็เป็นผู้ช่วยของคุณวินนี่ไงคะ เพราะคุณวินนี่เนี่ยเป็นบอสใหญ่สุดเลยค่ะ" พี่ทีมงานอธิบายจนผมร้องอ๋อเลย
มิน่าเค้าถึงต้องคอยตามมาดูการทำงานตลอดเวลา ก็เพราะว่าพี่เค้าเป็นบอสใหญ่นี่เอง แต่ก็ยังคาใจว่ะ ถ้าเค้าดูงานเฉยๆก็ไม่น่าจะเหมือนกับมาจ้องผมอยู่คนเดียวนี่หว่า ทั้งๆที่ผมก็ถ่ายงานอยู่กับไอ้ป้างอีกคน หรือเราจะคิดมากไปวะ เค้าอาจจะแค่มองดูภาพรวมของการทำงานก็ได้
การทำงานยังคงดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นเพราะตามคอนเซปต์งานคือ เค้าต้องการถ่ายบรรยากาศตอนเย็นๆด้วย ตอนนี้ก็เลยต้องรอแสงและบรรยากาศให้ได้อย่างที่ต้องการก่อน
" น้องป้าง น้องเป้งนี่ดูขึ้นกล้องดีมากๆเลยนะ พี่ยอมรับเลย ที่ถ่ายๆไปทั้งหมดนี่ออกมาดีมากเลยครับ ลองมาดูสิ" พี่โอมที่เป็นตากล้องชวนผมกับไอ้ป้างมาดูรูปที่ถ่ายไปแล้วในคอม ซึ่งก็จริงของเค้าอ่ะครับผมยังตะลึงกับตัวเองเลย มันดูดีมากจนเหมือนไม่ใช่ตัวผมเลยว่ะ
" ขอบคุณครับพี่ ดูดีจริงๆด้วย" ไอ้ป้างหันไปขอบคุณพี่เค้า พอดีกับที่พี่วินนี่เดินเข้ามา
" ก็เนี่ยถ้าไม่ใช่เพราะพี่วินนี่เป็นคนเจาะจงคอนเซปต์มาว่างานนี้ต้องเป็นน้องเป้งน้องป้างนะ พี่ก็คงยังไม่รู้จะใช้ใครดีเลย ไม่ผิดหวังจริงๆเลยเนี่ย พี่วินนี่ตาแหลมมากครับ เลือกนายแบบได้เหมาะกับงานจริงๆ" พี่โอมหันไปกล่าวชมพี่วินนี่ที่ยืนยิ้มๆอยู่ โดยที่สายตาพี่วินนี่ก็ยังคงมองมาที่ผมอยู่ดีว่ะ
" โอย... ตาแหลมอะไรกันครับคุณโอม คู่นี้น่ะอีกไม่นานเค้าก็เกิดแน่ๆครับ ผมก็แค่เสนอให้จับมาถ่ายงานให้เราซะก่อนใครๆก็เท่านั้นเอง ไม่งั้นเดี๋ยวจะค่าตัวแพงไปกว่านี้เราคงจ้างไม่ไหว ฮะๆๆ" พี่วินนี่กล่าวติดตลกแล้วก็หัวเราะเบาๆ
" นั่นสิครับ คราวนี้ล่ะแม๊กกาซีนเราได้เกลี้ยงแผงอีกแน่ ปกนายแบบคู่แถมฮ๊อตซะขนาดนี้" พี่โอมหันมาตบไหล่ผมเบาๆทีนึงอย่างเอ็นดู ผมก็รู้สึกเขินไปอ่ะครับ ชมกันซะลอยเลยว่ะ จากนั้นเราก็เริ่มถ่ายทำกันต่อจนถึงค่ำ
" โอเคครับ วันนี้ต้องขอบคุณมากๆเลย ผลงานออกมาดีมากกว่าที่คิดไว้เยอะ เดี๋ยวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวกลับกันได้เลยครับ" คำพูดพี่โอมทำเอาผมแทบกระโดดร้องไชโยดังๆเลยครับ งานเสร็จเรียบร้อยด้วยดีแถมไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นเลย เยี่ยมว่ะ
" เป็นไงบ้างครับน้องเป้ง เหนื่อยมากมั๊ยวันนี้" เสียงพี่วินนี่ดังจากข้างหลังผม พอหันไปผมก็เห็นว่าแกกำลังยื่นแก้วน้ำหวานให้ผมอยู่ ผมเลยรับไว้แล้วขอบคุณไป
" ขอบคุณครับพี่ ก็ไม่เหนื่อยเท่าไหร่ครับ แต่ประหม่ามากเหมือนกัน"
" หึๆ ก็ยังงี้แหละ นี่คงเป็นงานแรกของเราเลยใช่มั๊ยครับ"
" ครับผม ที่จริงเมื่อก่อนก็เคยเกือบจะได้ถ่ายกับไอ้ป้างมันแล้วล่ะครับ แต่ตอนนั้นผมมันเกเรซะก่อนเลยไม่ได้ถ่ายน่ะ"
" อ้าว...เหรอครับ มิน่าป้างเค้าก็เลยเกิดอยู่คนเดียวเลย" พี่วินนี่หัวเราะเบาๆแล้วก็ลากเก้าอี้ให้ผมนั่งลงที่โต๊ะ ส่วนพี่เค้าก็นั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม
" คือพี่สนใจอยากติดต่อให้น้องเป้งมาถ่ายงานให้เราอีกน่ะครับ คราวนี้จะเป็นงานเดี่ยว แล้วอีกอย่างนึงพี่สนใจอยากให้เป้งมาอยู่กับสังกัดของพี่น่ะครับ พอดีตอนนี้พี่ทำเกี่ยวกับโมเดลลิ่งอยู่ สนใจมั๊ยครับ"
" เอ่อ... เหรอครับ ก็สนใจครับ สนใจงานถ่ายแบบที่พี่ว่าจะให้ผมไปถ่ายให้อีก แต่ถ้าเป็นเรื่องสังกัดโมเดลลิ่งของพี่นี่ ไว้ผมขอลองตัดสินใจดูอีกทีได้มั๊ยครับ" ผมตอบไปอย่างแบ่งรับแบ่งสู้เพราะไม่มั่นใจเลยอ่ะ อยากไปถามไอ้ป้างมันดูก่อนเพราะเรื่องของวงการนี้เนี่ยจะทำอะไรก็คงต้องคิดให้ดีๆซะก่อน
" ครับ... ไม่เป็นไร แต่ถ้าสนใจจะมาถ่ายลงหนังสือให้เราอีกก็โอเคครับ แล้วพี่จะติดต่อไปอีกที อ้อ... นี่นามบัตรของพี่นะครับ" พี่วินนี่บอกพลางยื่นนามบัตรให้ผมแล้วก็ยิ้มให้พร้อมกับลุกจากไป ผมก็รับนามบัตรนั้นไว้พลางคิดไปว่านี่งานเข้ากูแล้วจริงๆนี่หว่า งานดีมากๆซะด้วยสงสัยคราวนี้คงได้เกิดแน่เว้ย ฮ่าๆ
-
-
คืนนั้นกว่าจะกลับมาถึงคอนโดได้ก็ดึกมากแล้ว อย่างเหนื่อยเลยครับพี่น้องแต่ผมก็มีความสุขอ่ะ ผลงานออกมาดีแบบนี้อีกหน่อยผมอาจจะได้เกิดในวงการอย่างไอ้ป้างมันด้วยก็ได้ คิดแล้วก็ตื่นเต้นรีบโทรไปหาสุดที่รักก่อนดีกว่า แต่เฮ้ย... ดึกแล้วนี่หว่าลืมไปสนิท มัวยุ่งๆอยู่ทั้งวันไม่มีจังหวะจะโทรไปเลย
แต่ตอนนั้นพอคิดถึงน้องแล้ว ผมกลับเพิ่งฉุกคิดเรื่องที่สำคัญที่สุดที่ผมลืมไปขึ้นมาได้ ถ้าหากว่าผมเข้าวงการเหมือนไอ้ป้าง ถ้าหากผมได้เกิดในวงการจนมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักเหมือนมัน แล้วมินล่ะ... ผมจะไปบอกคนอื่นๆได้เหรอว่าผมรักและคบกับน้องอยู่
พอนึกถึงตรงนี้แล้วผมรู้สึกอึ้งตัวชาไปเลย ใช่แล้วล่ะ มันจะเป็นไปได้ยังไง... ไอ้เป้งดารานายแบบดังเป็นเกย์คบเด็กผู้ชายเป็นแฟนมันจะมีใครที่ไหนยอมรับได้ แค่คิดนี่ผมก็มืดมนไปเกินแปดด้านแล้ว
ต่อให้ผมพยายามหลบๆซ่อนๆยังไงมันก็ต้องมีพลาดจนได้สักวันนั่นแหละ ที่ผ่านๆมาขนาดผมไม่ได้ดังอะไรก็ยังโดนมาแล้วนี่ ถ้าเกิดผมดังขึ้นมาจริงๆจะเป็นยังไงไม่อยากคิดเลยว่ะ และที่สำคัญมินไม่ได้เป็นแค่เมียน้อยเมียเก็บที่ต้องหลบซ่อนไว้ตามที่ลับพอวันไหนรู้สึกอยากก็ไปหานี่หว่า ผมจะไม่ยอมทำกับน้องแบบนั้นแน่
แต่ที่จริงโอกาสครั้งนี้มันช่างเป็นอะไรที่ผมรอคอยอยู่นานแล้วเหมือนกัน หลังจากที่ผมเคยปล่อยให้มันหลุดลอยไปแล้วครั้งนึงอย่างน่าเสียดายแค่เพียงเพราะความงี่เง่ากับอีโก้บ้าๆของตัวเอง แต่ครั้งนี้มันหวนคืนกลับมาหาผมอีกครั้งนี่นา แล้วผมจะต้องปล่อยให้มันหลุดลอยไปอีกครั้งเหรอ
แต่สำหรับมินแล้ว น้องก็สำคัญที่สุดสำหรับผมเหมือนกัน ผมผ่านมาถึงวันนี้ ผมเปลี่ยนไปดีขึ้นขนาดนี้ได้ก็เพราะน้องทั้งนั้น จนถ้าจะบอกว่าน้องเป็นชีวิตผมก็คงจะไม่เกินไปหรอก
ถ้างั้นผมก็คงต้องเลือกสินะ ระหว่างอนาคตในวงการกับคนที่ผมรักที่สุดน่ะ................
*******************************************
-
ถ้าพี่เป้งบอกน้อง เชื่อว่าน้องต้องยอมถอยไปอยู่ในที่ๆของตัวเองแน่ๆ แต่มันจะมีความสุขเหรอ เจอกันน้อยลง ใช้เวลาด้วยกันน้อยลง แต่ในขณะที่พี่เป้งมีคนมากมายรายล้อม
ได้อยู่ในวงการแล้วกล้าบอกคนอื่นมั้ยล้ะว่าคบน้อง หุหุ
พี่เป้งคิดหนักล่ะงานนี้
-
พี่เป้งเลือกไม่ถูกเลย
แต่อย่าทำให้น้องเสียใจละกัน
-
:n1:ชื่อเสียงเงินทอง ลาภยศสรรเสริญ สุดท้ายเหลือสิ่งใด น้ำท่วมภาคใต้ ซึนามิที่ญี่ปุ่น
แสดงให้เห็นแล้วว่า ธรรมชาติพิโรธ ดังนั้น...ความสุขในชีวิตของคนเรา ที่ไขว้คว้าแสวงหา
มันคือสิ่งใดกันแน่ พี่เป้งลองกลับไปถามตนเองดูอีกที เพราะเวลาของคนเราช่างสั้นนักแล..
โอ๊ะ!..โอ...เอาซะจนบรรลุฯ ที่รีบอัพ กลัวฟ้าพิโรธก่อน เดี๋ยวแฟนคลับอ่านตะเกียงไม่จบ
แห่ะ..แห่ะ..แห่ะ!.....รบกวนถามหน่อยสิค่ะ ไอ้ตัวที่แสดงตรงหัวเรื่อง new แถบสีน้ำเงินเล็กๆ
มันมาเอง หรือคนเขียนต้องคลิ๊กใส่อ่ะ...นู๋งงค่ะ ของนักเขียนท่านอื่นมีทุกคน ยกเว้นของนู๋ง่ะ
โรเท็กส์ง่ะ ไม่รู้ว่าเค้าทำไงกัน..........หางานให้ทำซะงั้น...แนะนำกันหน่อยนะค๊า :กอด1:
Luk.
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เปน แพทเลือกคนที่แพทรักนะ แพทว่า :bye2: o13
-
เลือกยากเหมือนกัน แต่ว่า แพทกับมาร์ท มีแผนร้ายอะไรหรือเปล่า
-
อืม...
สงสารป้างแฮะ ด้านนึงก็คนรัก ด้านนึงก็งานที่เป็นความฝัน(หรือจริงๆอาจไม่ใช่ฝัน แต่ยึดติกกับความล้มเหลวครั้งนั้น เลยกลายเป็นว่าเสียดาย อยากทำอีกก็ได้นะ^^)
จริงๆแล้งวงการบันเทิงไม่เห็นน่าทำเลย หน้าตาก็เหมือนเป้งอยู่แล้ว มีอีกคน คนดูคงงง ตกลงละครเรื่องนี้ใครเล่นเคอะ อะไรงี้
-
:เฮ้อ: มีเรื่องมาให้คิดอีกแล้วววว
แต่เชื่อเลยว่ามินให้เป้งเขาวงการแล้วตัวเองยอมถอยหลังมาก็ได้
จะมีมาม่าไหมเนี่ยยยยยย
นางแพทมาไม้ไหนเนี่ยยยนางไม่ยอมจริงๆๆนะนั่นนะ
ทำไงถึงจะหายไปจากเป้งเรา
เอาใจช่วยทั้ง2คนละกัน
-
เป้ง ความสุขจากแสงสี สักวันก็ดับมืดนะ
-
พี่วินนี่ คงไม่ใช่เกย์อีกคนนะ กลัวจริงๆ
รู้สึกช่วงนี้พี่เป้งมีออร่าให้ชายอื่นมาแวะเวียน
-
เครียดแทนเป้งเลย ยังไงก็คิดให้รอบด้านก่อนละ
-
อย่างว่าแหละนะ เป้งก็เป็นแค่ปุถุชน ความอยากมันย่อมบังเกิด
แต่ยังไงๆเป้งก็อย่าให้ความอยากกลายเ็ป็นโลภ และอยากจนหลงลืมตัว ล่ะกัน
-
:เฮ้อ: มีเรื่องให้ต้องคิดอีกแล้วสิน้า
-
มันเป็นความจริงที่ต้องเลือกทางที่จะต้องเดินต่อไป
ขึ้นกับตัวเราเองที่จะเลือกว่าอยากเดินไปในทางที่เคยฝันเพียงลำพัง
หรือจะเลือกที่จะเดินไปในทางที่มีคนที่เรารักเดินไปด้วยกัน
-
จะดังไปทำไมพอดับแล้วคนก็ลืม
-
มารอดูว่าพี่เป้งจะตัดสินใจยังไง
-
เบื่อความไม่ชัดเจน
งานจะเข้าไม่รู้ตัว
-
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
เป้ง เลืก ได้ อยู่ แฃล้ว หละ
เอา ใจ ช่วย
-
จะเลือกอะไรก้อแล้วแต่ ฟมูว่าพี่น็อตตัดสินใจดีและถูต้องที่สุดแล้วครับ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอใฟ้เป้งเลือกมินเถ้อะ สาธุ :call: :call:
-
แวะมาดันก่อน อิอิ ตกไปซะแล้ว
ว่าแต่เห็นเค้ารับสงกรานต์กันเลยว่าจะเขียนตอนพิเศษรับสงกรานต์มั่ง
ดีมั๊ยน๊อ :o9:
-
ดีมากถึงมากที่สุดเลยพี่น็อตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
:กอด1: :กอด1: :กอด1:เสร็จก้อปูเสื่อรอ :pig4: :pig4:
-
ผมจำได้ว่าเป้งเคยบอกกับน้องว่าอยากเปิดร้านอาหารคู่กับน้องนี่ครับ
เพราะงั้นเลิกคิดมากได้แล้ว
ขออย่ามาม่ามากนะครับไม่งั้นคนอ่านจะขาดใจเอาง่ายๆๆ
แต่ชะนีมาทำแบบนี้ยิ่งใจไม่ดีแถมมีเกย์เฒ่ามาทำท่าจะมาติดอีก
โอ๊ยๆๆปวดตับแล้วแถมใกล้ๆ คู่ที่พ่อบอกไว้ก็จะกลับมาแล้วนี่
โฮกอยากร้องไห้รอไปก่อนเลยได้ไหมครับนี่
-
ผู้ชายมันโง่ยังงี้ทุกคนหรือว่ามันแกล้งโง่อะ.....
เป้งทำอะไรไม่เด็ดขาดเลย แทนที่จะทำอะไรให้มันชัดเจนหน่อย รู้สึกจะผูกปมไว้ซะเยอะเลยตั้งแต่เื่องคู่หมั้ย ยันเรื่อง เมียเก่า... หนังไทยดีจริงไม่ตัวพระก็ตัวนางต้องโง่งมโข่ง สงสารก็แต่น้องมินท่าทางอิแพทนั้นคงแอบแรง :angry2:
-
มาแล้วคร้าบ มาแล้ว ตอนพิเศษต้อนรับสงกรานต์ ก็เห็นใครๆเค้ารับสงกรานต์กันน่ะนะเลยเอามั่ง
หลังๆมาเริ่มมีเพื่อนๆผู้อ่านหลายคนคงจะเริ่มอินไปกับนายเป้งกับน้องมินมากแล้ว ใจเย็นคร้าบ มันต้องติดตา่มกันต่อไปนะ
อาจจะมาม่าบ้างแต่ในตรงนั้นน่ะ มันมีบทเรียนและสิ่งที่สำคัญที่ทำให้พี่เป้งกับน้องมินได้เรียนรู้ใจกันอยู่ด้วย
เรียกว่าทั้งสองจะได้รักกันมากขึ้นไง
โอเค ไปติดตามชมตอนพิเศษสุดๆกันก่อนครับ แต่งเอาไว้สั้นๆเน้อ :teach:
ตอนพิเศษ(สุด)ต้อนรับสงกรานต์
***********************************
นี่ก็ใกล้วันสงกรานต์แล้วครับอีกไม่กี่วัน ปีก่อนผมยังเริงร่าอยู่ในสีลมนั่นเลยครับ มีไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์อยู่กันครบ หญิงตรึมไปหมดไม่ว่ามองไปทางไหนทั้งที่โสดและไม่โสด เหอะๆ ส่วนตัวผมเองกับพวกมันตอนนั้นก็ทั้งเปียกและเปื้อนแป้งน่ะนะ ดีว่าใส่แค่เสื้อกล้ามกับกางเกงเจเจขาสั้นไป
" เฮ้ย... คนนั้นน่ะ เห็นป่าว แหล่มเลยว่ะ" ไอ้เอ๊กซ์หันมาบอกผมแล้วชี้มือไปที่กลุ่มผู้หญิงฝั่งตรงข้ามที่กำลังกรี๊ดกร๊าดกันอยู่
" เออ... เห็น แต่กูว่ามึงอย่าไปยุ่งจะดีกว่า ไม่รู้มีผัวมาคุมมั๊ยน่ะ" ผมเตือนมัน
" ไรว้า มึงนี่มันไม่ใจเลย เดี๋ยวกูไปขอเบอร์เอง" ไอ้เอ้มันอวดดีครับ เลยปล่อยมัน
" อ้าว... ว่าไงวะ" ผมถามมันอีกทีเพราะตอนนี้มันเดินแถๆกลับมาจากกลุ่มสาวๆนั่นยังกะนกปีกหัก
" สัดเอ๊ย.... แมร่ง ผัวอยู่ว่ะ เกือบซวยแล้วกู" มันบ่น ผมกับไอ้เอ๊กซ์ระเบิดขำกันทันที
" กร๊ากๆๆ กูก็ว่าแล้ว"
" กูเลยต้องถอยออกมาเนี่ย งั้นเดี๋ยวต้องมองดูให้ดีๆว่ะ"
แต่ที่ผมเห็นได้ทั่วไปก็คือ โดยมากผู้หญิงที่มาที่นี่ก็มักโดนยังงี้กันทั้งนั้น พวกหื่นๆมันเยอะมาก เด็กเกรียนเด็กแว้นซ์เดินกันให้ว่อน ผู้หญิงที่มาเดินเป็นต้องมีโดนแต๊ะอั๋งจับโน่นจับนี่กันทั้งนั้น ไม่ไหวว่ะ ผมเลยตั้งใจไว้มั่นตั้งแต่นั้นมาว่า จะไม่ให้แฟนผมมาที่นี่เด็ดขาด
-
-
" พี่เป้ง ผมจะไปขายน้ำขวดกับไอ้แมนที่สีลมนะครับ ไปกับเพื่อนๆหลายคนน่ะครับมันไปจองที่ไว้ได้แล้วหน้าร้านอาหารน่ะ" มินบอกผมตอนเย็นของวันที่สิบสอง
" หือ... ไปที่สีลมเหรอครับ ขายของเหรอ" ผมรีบถามทันที อ้าว... เวรล่ะกู ยิ่งไม่อยากให้ไปอยู่
" ครับ แล้วก็คงเล่นน้ำด้วยนิดหน่อย ที่อยากไปเพราะงานนี้น่ะน้ำขวดจะขายดีมากๆ ปีก่อนเพื่อนมันบอกว่าได้เป็นหลายพันเลยครับแค่วันเดียวเอง" มินชี้แจง แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมหายกังวลเลยว่ะ
" อืม... พี่ว่าอย่าไปเลยครับ คนมันเยอะแยะวุ่นวายจะตาย ไม่ต้องไปขายให้เหนื่อยหรอกครับ"
" แต่ว่ารับปากเพื่อนๆไว้แล้วอ่ะครับว่าต้องไปช่วยกันน่ะ ของก็เตรียมไว้แล้วครับ"
" ก็.... เอาเป็นว่าอย่าไปเลยครับ พี่ไม่อยากให้ไปน่ะ"
" อ้าว... ทำไมล่ะครับ ทำไมถึงไม่ให้ไปอ่า" มินยังคงถามผม เฮ้อ... ไม่อยากบอกตรงๆเลยอ่ะ
" อืม... เอาเป็นว่าพี่ไม่ให้ไปแล้วกัน" ผมสรุป แต่น้องอ่ะดิเริ่มคิ้วขมวดละ
" ก็บอกเหตุผลมาสิครับว่าทำไม ผมอยากรู้ แค่ไปเล่นน้ำแล้วก็ช่วยกันขายน้ำขวดเอง ไม่ได้ไปทำอะไรเสียหายซะหน่อย" มินเริ่มบ่นผมเสียงแข็งๆมาเลย หึๆ ใช่อยู่ ไม่เสียหายเล๊ย ขาวๆสวยซะขนาดนี้ขืนหลุดเข้าไปในนั้นน่ะเหรอ ไม่อยากคิดว่ะว่าจะเหลืออะไรมั่ง
" โธ่... อย่าเพิ่งโกรธครับ ก็พี่กลัวเราโดนลวนลามไง เสือสิงห์กระทิงแรดเยอะจะตายไปที่นั่นน่ะ กระต่ายน้อยหลงเข้าไปจะเหลืออะไรล่ะครับ" ผมสารภาพไปตามตรง
" อ๋อ... มินก็นึกว่าอะไร ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ไอ้แมนก็ไปด้วย แล้วก็ไม่ได้ไปเล่นน้ำในจุดที่อันตรายหรอกครับ" มินอธิบาย ผมก็งงๆนิดนึง หมายความว่าไงหว่า จุดอันตรายเนี่ย
" ก็.... ไม่ไปไม่ได้เหรอครับ พี่ไม่มั่นใจเลยอ่ะ ไอ้แมนคนเดียวมันจะทำอะไรได้คนตั้งเยอะแยะ"
" ไม่ได้หรอกครับ รับปากเค้าไว้แล้วนะ ผิดคำพูดไม่ได้หรอกครับ" เจอคำนี้เค้าไป ผมตายเลยว่ะ
สุดท้ายผมก็ต้องยอมน้องจนได้ เลยต้องตามไปด้วยครับ เห็นว่าน้องกับเพื่อนๆไปจองที่หน้าร้านอาหารแถวๆซอยสองได้แล้วก็ขนแพคน้ำดื่มขวดๆกับแป้งไปวางขายกัน คนก็โคตรจะเยอะครับเบียดเสียดกันจนไม่ต้องเดินก็ไหลเลื่อนไปได้เอง
มินช่วยเพื่อนๆขายของกันไปอย่างสนุกเพราะขายดีมากๆมีคนมาซื้อน้ำตลอดเวลาซึ่งผมก็เบาใจไปหน่อยเพราะน้องอยู่ที่ร้านเลยไม่ต้องห่วงว่าใครจะเข้ามาแต๊ะอั๋ง แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีไอ้หื่นบางคนที่ผ่านไปมาเหล่ๆมินอยู่บ้าง
" ไปเหอะครับพี่ เข้าไปเล่นในซอยนี้แป๊บนึงก่อน" มินบอกแล้วก็จูงมือผมวิ่งเข้าไปในซอยตรงนั้น ไอ้แมนก็ตามไปติดๆครับ คนในซอยก็โคตรจะเยอะ ตรงกลางมันก็ทำยังกะเวทีเลยครับ มีคนไปเต้นๆอยู่หลายคนเพราะมีเพลงเปิดอย่างดังอ่ะ สงสัยมันเมายากันแล้วด้วยมั้ง เต้นซะขนาดนั้น
" เฮ้ยพี่... ไอ้นั่นมันถอดซะเหลือแต่กางเกงในเลยว่ะ ฮ่าๆๆ โคตรบ้าเลย" ไอ้แมนบอกผมแล้วชี้ไปที่ผู้ชายคนนึงที่ใส่กางเกงในตัวเดียวเต้นอยู่ตรงกลางซอย
" ไอ่เวร แม่งเมาจนหลุดไปแล้วน่ะ" ผมบอกแล้วก็หันไปหามินที่กำลังยืนหัวเราะอยู่กับสิ่งที่เห็น
แต่ที่ผมสังเกตคือ ยังไม่เห็นว่าจะมีไอ้หื่นที่ไหนมาแต๊ะอั๋งมินเลยครับ โดยมากก็มัวแต่มองคนที่เต้นอยู่แล้วนอกนั้นก็เล่นแป้งกันไป ผมยังโดนซะเละเลยโดยมากก็เป็นสาวๆแหละ อย่างว่าผมมันเรตติ้งดี เหอๆ
พอเดินเข้าไปอีกหน่อยคนชักเริ่มเยอะครับ จนเริ่มเบียดเสียดชุลมุนกันไปหมดผมเลยดึงให้น้องออกมาจากตรงนั้นก่อน ไม่งั้นอาจได้มีหลงกันมั่ง
ในคลื่นมหาชนนั้นคนที่เบียดไปเบียดมาเยอะมากจนไม่รู้ใครเป็นใครผมก็โอบเอวน้องเอาไว้แน่น แต่แล้วอยู่ๆก็มีมือปริศนามาลูบเป้าผมอ่ะดิ จนต้องโวยวายทันทีครับ
" เฮ้ย... อะไรวะ" ผมโวยแล้วก็หันมองไป แต่ก็เท่านั้นอ่ะ เวลานี้มันไม่รู้ใครเป็นใครเลยครับ
" พี่เป็นอะไรอ่า" มินเงยหน้าถามผมอย่างงงๆ พร้อมกับไอ้แมน
" เปล่าๆ คนมันเหยียบเท้าน่ะ" ผมแก้ตัวไป แต่นั่นน่ะแค่ยกแรกว่ะ ยกที่สองตามมาติดๆครับ คราวนี้แม่งมากุมของผมไว้ทั้งอันเลยเว้ย และที่สำคัญไม่ใช่แค่มือสองมือนะ มันมากกว่านั้นอีกอ่ะ
" เฮ้ย... ไอ้บ้า" ผมโวยลั่นพยายามตะครุบมือเวรนั่นแต่ก็ไม่ทันแล้ว ซึ่งก็ไม่รู้อยู่ดีว่ามือใคร
" แมร่งเอ๊ย... อย่าให้กูจับได้นะมึง" ผมบ่นอย่างเคียดแค้นเพราะค่อนข้างมั่นใจว่าไม่ใช่มือผู้หญิงอ่ะ
" พี่เป็นอะไรอ่ะครับ ด่าใครเหรอ" มินยังคงถามผมอยู่
" ก็... ใครไม่รู้ครับ มันมาจับไอ้นั่นพี่อ่ะ" เท่านั้นแหละ น้องขำออกมาเสียงดังเลย ในขณะที่ไอ้แมนมันเดินตามเราออกมาทันพอดี
" โหพี่... เมื่อกี๊โดนใครไม่รู้ว่ะแม่งมาจับไอ้นั่นผมอ่ะ ตั้งหลายที" ไอ้แมนบ่นทันทีครับ
" เออ... กูก็โดน แมร่ง ไม่จับเฉยๆด้วย ทั้งกำทั้งลูบตะหาก ไม่รู้มือใคร เอ้อ... แล้วมินล่ะ โดนใครจับใครลวนลามมั๊ยครับ" ผมหันไปถามน้องอย่างเป็นห่วง แต่ดูเอาเหอะ ยังหัวเราะผมกับไอ้แมนไม่หยุดเลย
" ฮะๆๆ ไม่หรอกครับ ผมไม่เป็นไร ไม่โดนอะไรเลยแม้แต่ปลายนิ้ว เดี๋ยวกลับไปที่ร้านกันเหอะครับ" มินบอกแล้วก็เดินนำผมไปที่ร้าน
" เห็นมั๊ย ผมบอกพี่แล้วว่ายังไงผมก็จะไม่ไปเล่นในจุดที่อันตรายหรอกครับ"
" โธ่... เนี่ยนะ ไม่อันตราย มันโคตรอันตรายตะหากโดนไม่รู้กี่มือเลย ไม่ไหวๆ" ผมบ่น แต่มินก็หัวเราะอีกแล้ว
" ก็ไม่อันตรายสำหรับมินไงครับ แต่สำหรับพี่กับไอ้แมนนี่.... มินไม่รับรองอ่ะ" อ้าว... ไหงงั้นอ่ะครับที่รัก
พอเดินออกมายังไม่ทันถึงปากซอยเลย ผมก็สวนเข้ากับกลุ่มผู้ชายหุ่นล่ำมากๆกลุ่มนึงที่หันมามองผมกับไอ้แมนด้วยสายตาที่.... สยองว่ะ ถ้ามันกินผมทั้งตัวได้มันคงกินแล้ว
" น้องๆ น่ารักจังเลยอ่ะ แหม...หน้าเหมือนดาราจังเลยนะคนเนี้ย" พูดไม่พูดเปล่าครับ วางมือมาบนไหล่ผมอีก ง่า.... แต่ไอ้น้ำเสียงที่พูดเนี่ย มันหวานซะขัดกับหน้าและหุ่นที่สุดจะแมนของพี่ไปหน่อยป่าว แมร่ง... หุ่นแมนกว่ากูอีก สราดด....ด
แค่นั้นแหละครับ ผมรีบจับมือมินกับไอ้แมนแน่นแล้วโกยอ้าวไปจากตรงนั้นทันที
" โอ๊ย... มันอะไรกันวะเนี่ย เกือบเอาชีวิตไม่รอดแล้วกู" ผมพูดขณะที่หอบแฮ่กๆเป็นหมาหอบเลย
" ก็บอกแล้วอ่ะครับว่าสำหรับผมน่ะมันปลอดภัย แต่สำหรับพี่กับไอ้แมนน่ะ ไม่แน่.... " มินก็ยังคงยิ้มๆ ผมได้แต่หันมองไปทางซอยนั้นแล้วก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้
" อ๋อ... นี่เหรอวะ ซอยสอง ถึงว่าดิ มินเลยบอกว่าปลอดภัยสำหรับน้องเพราะงี้นี่เอง" ผมนึกในใจแล้วก็หันไปมองหน้าโก๊ะหมวยตัวดีที่ยังคงยิ้มขำๆอยู่ แกล้งกันใช่มั๊ยเนี่ย...
สรุปได้ว่าไอ้ที่เข้าไปนั่นก็คงจะมีแต่เกย์ครับ เพราะในนั้นมันก็บาร์เกย์ทั้งนั้น น้องก็เลยบอกว่าไม่มีใครมาแต๊ะอั๋งหรอก แต่ผมกับไอ้แมนดิโดนเข้าไปเต็มๆ แมร่ง..... นึกแล้วยัง บรื๋อส์... ต่อไปกูจะไม่หลงเข้าไปในนั้นอีกเด็ดขาดเลย เข็ดจนตายว่ะ
หึๆ ฝากไว้ก่อนเหอะโก๊ะหมวย แกล้งพี่ดีนักเดี๋ยวคืนนี้ค่อยคิดบัญชี นี่พี่เสียหายสึกหรอไปเยอะเลยนะเนี่ย ต้องคิดค่าเสียหายชุดใหญ่ๆหน่อยแล้ว...............
****************************************
-
จิ้มค่ะ
***
คิดบัญชีให้หนักๆ ทบต้นทบดอกไปเลยค่ะ o18
แต่ก็เเอบสงสารมินนะ :laugh:
-
จิ้มค่ะ
***
คิดบัญชีให้หนักๆ ทบต้นทบดอกไปเลยค่ะ o18
แต่ก็เเอบสงสารมินนะ :laugh:
ใช่ค่ะ เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ^^
-
หุหุ พี่เป้ง พี่แมน หลงเข้าไปในดงเกย์ซะงั้น :laugh:
ไม่น่าหละ น้องมินถึงบอกว่าไม่อันตราย (สำหรับมิน ) :m20: :laugh: :m20:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากเลยคะ
พี่เป้งเท่มากกกกก
น้องมินก้อน่ารักกกกกก
แต่ตอนนี้ค้างมากสรุปว่าพี่เป้งจะเลือกอะไร
:z3: :z3: :z3:
ขอให้เลือกมินเถอะสงสารน้องเจอเรื่องร้ายๆมามากพอแล้วอะ
รีบมาต่อนนะคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
555 เป้งห่วงตัวเองเหอะ
ตายล่ะน้องมิน เจอเป้งจัดหนักแน่
-
พี่เป้งหลอนเลยหรอ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น้องมินน่ารักเนอะ
-
อยากไปด้วยๆๆ ซอย 2 อิอิ
-
อ่านตอนสงกรานต์ก็ยิ้มแย้มดี แต่พอนึกถึงดราม่า ที่จะมีต่อไปทำใจลำบากจังแหะ
-
ที่ รู้ ๆ
มิน โดน จัด เต็ม เหนี่ยว
-
สงสารเป้งกับแมนจับใจ !!!!!
5555+
สุขสันต์วันสงกรานต์ครับ
-
:haun4: :haun4:
-
:3123: :L1: :กอด1:
-
ฮ่าๆๆนิดๆหน่อยๆน่าพี่เป้ง..ไม่สึกหรอเท่าไหร่หรอก กร๊ากกกก
-
:laugh: :laugh:
-
เป้ง แนะนำว่าโดนไปกี่มือก็คิดคืนกับน้องแค่นั้นแหละ
ข้อหาพาไปให้โดนจับอิอิแต่ดูท่าจะไม่ฟรี555
-
แปะๆๆๆ ปัดๆๆ ถูๆๆ แล้วเอาเสื่อปู
ผ้าห่ม หมอน มุ้ง พร้อมเสบียง
มานอนรอพี่เป้งกับน้องมินครับ
แอบดันนิดนึงมันตกไปหน้า 3 แล้ว
-
555ฮาอ่ะ โก๊ะหมวยเลยอยู่รอดปลอยภัยด้วยประการละฉะนี้ เอิ๊กๆ
-
สุขสันต์วันสงกรานต์เช่นกัน
อ่านไป ขำไป.. :laugh:
ไม่ชอบมาม่านะ หวังว่าจะไม่มี
-
พี่เป้งโดนโ๊ก๊ะหมวยเอาคืนแล้ว
หวงนัก จนลืมตัวเอง
-
สวัสดีค่ะ คุณ Goodfellas เเวะเข้ามาทักตอบนะคะ ตอน 2 ลงเเล้ว อย่าลืมไปอ่านนะคะ เเะล +1 ให้เเล้ว เราคิดว่าจะได้เจอ คุณ Goodfellas ทุกตอน นะคะ ขอบคุณค่ะ
-
ดันๆๆ นิดๆๆ
ปูเสื่อนอนรอ ครับ
-
โดนหมวยน้อยหลอกไปโดนจับซะงั้น
:m20:
-
แฮ่ๆ มารอบดึกๆครับ
ขอบคุณทุกๆท่านเลยที่แวะเวียนกันมาเหมือนเคย ช่วงนี้ยุ่งๆหน่อยเลยไม่มีเวลาเขียนเท่าไหร่
อดใจรออีกนิดครับ จะรีบเอามาลงให้อ่านกันต่อ ขอบคุณคร้าบ :pig4:
-
โอเค น้องมินผู้น่ารักกลับมาละคร้าบ ไปเที่ยวสงกรานต์กันมา 555
หวังว่าหลายๆคนคงชอบตอนนี้แหละน่า
ตอนที่28
*************************************
เพราะงั้นถ้าผมจะต้องตัดสินใจจริงๆล่ะก็ มันคงไม่จำเป็นหรอก ผมไม่จำเป็นต้องตัดสินใจด้วยซ้ำ ใจผมมันมีคำตอบนั้นอยู่แล้ว ดังนั้น.. เรื่องนี้มันจึงกลายเป็นเรื่องง่ายๆไปเลย
แม้ว่าทางเลือกนี้เหมือนมันช่างตัดสินใจยากซะเต็มที ความรักกับอนาคต อืม... มันก็ตัวเลือกเดิมๆที่หลายคนต้องเจอสักครั้งในชีวิตนั่นแหละ แต่นั่นมันสำหรับคนอื่นนะครับ ไม่ใช่ผม..........
ระหว่างอนาคตสวยงามในวงการที่รอผมอยู่ โอเค... ผมอาจจะรอและไขว่คว้าให้ได้มันมา แต่ถ้าได้มาแล้วไงล่ะ ในเมื่อถ้าถึงตอนนั้นผมคงไม่มีมินอยู่กับผมอีกต่อไปแล้ว ความสำเร็จนั้นมันจะมีความหมายอะไรอีกล่ะ........
เพราะที่ผมหวังคือผมอยากมีน้องอยู่เคียงข้างผมในวันนั้นนี่นา ได้ร่วมยินดีด้วยกัน ได้เห็นรอยยิ้มสวยๆที่ยิ้มให้ผมนั่นตะหาก รอยยิ้มที่บอกผมว่าน้องภูมิใจในตัวผมแค่ไหน แต่ถ้าไม่มีมัน ผมจะประสบความสำเร็จไปทำไมล่ะ
ตอนนี้ผมก็แค่ต้องยอมรับความจริงไปตามนั้น เพราะมันเป็นสัจธรรมอีกข้อนึงของชีวิต นิทานเรื่องนี้มันสอนให้รู้อ่ะว่าไม่มีใครได้ครอบทุกอย่างไว้ในมือเสมอไปหรอก ต้องมีได้อย่างเสียอย่างอยู่ดี แค่ต้องเลือกให้ถูกว่าจะยอมเสียอะไรไป และจะเก็บรักษาอะไรเอาไว้
เป็นอีกครั้งที่ผมยังคงเลือกน้องอยู่ดี ต่อให้ยังไงผมก็จะเลือกน้องเท่านั้น.............
พอคิดมาถึงตรงนี้แล้วผมก็ได้แต่ยิ้มกับตัวเอง พลางก้มลงมองนามบัตรของพี่วินนี่ในมือพร้อมกับเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานแล้วสอดมันเก็บไว้ในสมุดเก็บนามบัตร เสมือนเป็นการบอกลากับอนาคตในวงการของผม
ถ้าถามว่าผมเสียดายมั๊ย คงต้องบอกว่าสุดๆ เพราะนี่ผมจะต้องปล่อยให้โอกาสมันหลุดลอยไปอีกครั้งจนได้ และมันคงไม่หวนกลับมาหาผมได้อีกแล้วล่ะ แต่ผมจะไม่เสียใจเลยเพราะวันนี้ผมมั่นใจว่าผมทำถูกต้องแล้ว ผมเลือกหนทางที่ดีที่สุดแล้วจริงๆ
" เอาวะ ก็มึงไม่ได้เกิดมาเพื่อสิ่งนี้นี่หว่า อนาคตมึงต้องเป็นเชฟมือทองนะเว้ย ไม่ใช่ซุปตาร์หรอก ให้ไอ้ป้างมันเป็นไปคนเดียวพอแล้ว" ผมยิ้มบอกกับตัวเองอีกครั้งแล้วดันลิ้นชักปิดลงพลางเดินออกไปยืนที่ระเบียงเหม่อมองออกไปยังวิวยามค่ำคืน นึกถึงคนที่ผมรักที่สุดนั่นแหละ ป่านนี้น้องคงนอนหลับสบายแล้วล่ะนะ
ก็ได้แต่หวังว่าชีวิตต่อไปข้างหน้าของผมกับมินคงไม่มีอุปสรรคอะไรอีกแล้ว ถึงแม้ผมจะได้คบกับน้องแค่ไม่นานเท่าไหร่ แต่ทุกอย่างก็ทำให้ผมมั่นใจแล้วนี่นาว่าต้องเป็นมินเท่านั้นที่จะยืนอยู่ข้างผมตลอดไป ไม่ว่าวันนี้หรือเมื่อไหร่ก็จะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนไปได้ทั้งนั้นแหละ ผมมั่นใจอย่างนั้นนะ
-
-
เช้าวันรุ่งขึ้นผมโทรไปหาไอ้เอ้เรื่องว่าจะให้พี่เอมพี่สาวมันหาแพคเกจดีๆไปพักแถวกระบี่ให้หน่อย เพราะพี่มันทำงานอยู่บริษัททัวร์พอดี พอวันต่อมาผมก็เข้าไปคุยกับพี่เค้าที่บริษัท พี่เค้าก็เอาแพคเกจมาให้เลือกมากมายครับทั้งถูกทั้งแพง เลือกๆไปสักพักผมก็ไปถูกใจอยู่อันนึงเพราะเห็นว่ารีสอร์ทที่นี่มันบรรยากาศดีสุดๆเลย มินจะต้องชอบแน่ๆ
" อันนี้เท่าไหร่ครับพี่ สามวันสองคืนเนี่ยครับ"
" ไหน อันนี้เหรอ รีสอร์ทที่นี่ห้าดาวเลยนะก็อยู่ที่สี่หมื่นห้าจ้า"
" โห... แพงแฮะ ไหนว่าราคากันเองไงพี่" ผมแกล้งบ่นๆพี่เค้าไป
" แพงอะไรกัน นี่รวมทุกอย่างแล้วนะทั้งบริการเดย์สปาฟรี ทั้งค่าตั๋วเครื่องบินไปกลับด้วย ลดสุดๆแล้วจ้า ราคาเต็มมันห้าหมื่นกว่าเลยนะ"
" คร้าบ ผมล้อเล่น ราคานี้มันก็โอเคดีแล้วครับ ผมเอาอันนี้แหละ"
" จ้ะ แล้วนี่จะไปกะใครล่ะ แฟนเหรอ" พี่เอมถามผมแล้วยิ้มมีเลศนัย
" แหม่... มันก็ต้องอย่างงั้นอ่ะดิคร้าบ สถานที่แบบนี้ใครเค้าจะไปกับครอบครัวพ่อแม่ ปู่ย่าล่ะพี่" ผมกวนๆพี่เอมกลับไป พี่เค้าก็หัวเราะ
" หึๆ จ้า ก็เป็นการไปฮันนีมูนเลยว่างั้น"
" ก็... ทำนองนั้นครับ ถึงได้เลือกที่บรรยากาศดีๆหน่อย" ผมสารภาพไปตามตรงแล้วก็จ่ายเงินให้พี่เค้าไป
จากนั้นก็ขับรถไปหามินเพื่อบอกข่าวดี แน่นอนว่าน้องดีใจสุดๆส่วนไอ้แมนก็ออกอาการอิจฉาซะจนออกนอกหน้าเลยครับ ผมเลยต้องรับปากมันว่าไว้จะพาไปเที่ยวด้วยกันอีกที และจะชวนแม่อัมไปด้วยกันเลย อยากให้แม่ได้พักผ่อนบ้าง
พอวันออกเดินทางมินก็ยิ่งตื่นเต้นหนักเลย แพ๊คของใส่กระเป๋าไปซะใบใหญ่ ผมจึงเอากระเป๋าล้อลากมาให้น้องใส่ของ ไม่รู้จะขนอะไรไปเยอะจังแค่สามวันเอง แต่ก็ตามใจน้องไปนั่นแหละ ไม่งั้นเดี๋ยวมีงอน เหอะๆ
-
-
ตอนนี้เรามาถึงสนามบินและกำลังเตรียมเข้าไปเช็คอินกัน มินก็ยิ่งตื่นเต้นไปกันใหญ่แหงนมองอะไรๆในอาคารผู้โดนสารซะเพลิน แล้วก็วิ่งไปยืนดูเครื่องบินในลานจอดจากหน้าต่างของอาคาร ดูแล้วเหมือนน้องเป็นเด็กเล็กๆที่ตื่นเต้นอยากดูเครื่องบินเลยอ่ะ
" มาเถอะครับ จะได้เวลาแล้ว ไปขึ้นเครื่องกันเลยครับ" ผมบอกน้องแล้วก็จูงมือพามาที่เกทผู้โดยสารที่เป็นทางขึ้นเครื่องแล้วก็เข้าไปหาที่นั่ง ซึ่งผมได้จองที่ริมหน้าต่างไว้ให้น้องนั่งเลยครับ จะได้ชมวิวให้สมใจไปเลย
" ดีจัง มองเห็นวิวข้างนอกชัดเลยครับ เสียดายที่หน้าต่างเล็กไปหน่อย" น้องหันมาบอกผมอย่างตื่นเต้นจนผมนึกขำ ซึ่งตั้งแต่เหยียบเข้ามาที่สนามบินนี่ ผมก็เห็นน้องตื่นเต้นตลอดเลย
เรานั่งรอกันอยู่ไม่นานมากเครื่องก็ออก มินก็พยายามจะมองวิวข้างนอกตลอดเวลาซึ่งก็ดีแล้วครับ ทีแรกผมก็ยังกลัวหน่อยๆว่าน้องจะกลัวการนั่งเครื่องบินเหมือนที่บางคนเป็นรึเปล่านะ แต่พอเห็นว่าน้องยิ้มแย้มและตื่นเต้นตลอดยังงี้เลยหมดห่วงครับ
-
-
เครื่องลงจอดที่สนามบินตอนช่วงบ่ายกว่าๆ จากนั้นเราก็ไปขึ้นรถที่ทางรีสอร์ทส่งมารับพวกเราด้วยกัน ยิ่งรถเข้าใกล้รีสอร์ทมากเท่าไหร่มินก็ยิ่งดูตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆครับ คงเพราะน้องอยากเห็นทะเลแล้วแน่ๆ
" เดี๋ยวถ้าไปถึงแล้วเราลงทะเลกันเลยนะครับ อยากเล่นจะแย่แล้วเนี่ย"
" คร้าบ... ได้เล่นอยู่แล้วล่ะ แต่ว่านะ มินไม่กลัวตัวดำเหรอ"
" ไม่กลัวอยู่แล้ว เพราะมินเอานี่มาด้วย" น้องบอกแล้วก็ล้วงไปในกระเป๋าสะพายยื่นโลชั่นกันแดดให้ผมดู
" อะไรครับ โธ่... กันแดดเหรอ แค่เนี้ยช่วยไม่ได้เท่าไหร่หรอกครับ เล่นน้ำแป๊บเดียวมันก็หลุดไปหมดแล้ว" ผมแกล้งขู่น้อง จนเจ้าตัวทำหน้าจ๋อยอย่างผิดหวัง
" ฮึ... งั้นก็ช่าง ยังไงมินก็จะเล่น มาถึงที่ทั้งทีเรื่องอะไรจะมามัวนั่งหลบแดดกลัวดำอยู่ล่ะ ไม่สนหรอก ดำก็ดำ" มินบ่นหน้าง้ำๆ ผมเลยหัวเราะแล้วลูบหัวน้อง
" โอ๋ๆ พี่ล้อเล่น ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ถึงจะดำยังไงก็รักคร้าบ" ฮ่าๆ งอนซะแล้ว ผมเลยโอบเอวน้องมากอดไว้แต่มินก็แกะมือผมออกทันที
" อย่าครับ เดี๋ยวพี่คนขับเค้าก็หันมาเห็นหรอก" มินกระซิบเสียงเบา แต่ก็พอดีกับที่รถขับไปจอดเทียบที่หน้าทางเข้าล๊อบบี้แล้ว ผมก็พาน้องลงจากรถเข้าไปติดต่อเช็คอินที่รีเซฟชั่น
และตอนนี้น่ะ โก๊ะหมวยของผมตื่นเต้นใหญ่รีบวิ่งไปยืนมองทะเลที่กระจกหน้าต่างของล๊อบบี้แล้วครับ
" โห... ทะเลสวยจังเลยครับ เหมือนที่เห็นในทีวีเลย"
" ฮ่าๆ ใจเย็นๆครับ ได้เล่นแน่ๆแต่เดี๋ยวเอาของไปเก็บที่ห้องกันก่อนครับ ไปเร็ว..." ผมบอกแล้วก็โอบไหล่น้องพาเดินตามพนักงานไปยังห้องที่จองไว้
ห้องผมจะอยู่ทางปีกริมสุดของวิลล่าซึ่งเป็นห้องพิเศษครับ ตกแต่งอย่างสวยและมีวิวทะเลที่สุดยอดไปเลย เท่านั้นยังไม่พอครับที่ระเบียงข้างนอกมีบันไดเล็กๆที่สามารถลงทะเลได้เลยอีกด้วย ซึ่งมันก็จะคล้ายๆท่าน้ำในคลองน่ะครับ เพียงแต่ว่านี่เป็นทะเล
พอเข้าไปในห้องมินก็ตื่นตาตื่นใจมาก เดินไปดูทั่วห้องเลยครับท่าทางคงชอบที่นี่แล้วล่ะ ก็แหงอ่ะครับบรรยากาศดีและสบายขนาดนี้ วิวก็สวยหน้าต่างกว้างมองเห็นทะเลได้ในมุมกว้างพาโนราม่า และนั่นคือสุดยอดที่ทำให้ผมต้องเลือกมาพักที่นี่ครับ
" เป็นไงล่ะ ติดใจแล้วใช่ม้า พี่บอกแล้ว" ผมเดินตามออกไปหามินที่ตอนนี้ออกไปนั่งแช่เท้าลงไปในทะเลเรียบร้อยแล้ว
" ครับ... ดีใจจัง ในที่สุดก็ได้มาทะเลจริงๆแล้ว" น้องบอกแล้วก็หายใจออกมาแรงเหมือนกำลังซาบซึ้งใจอย่างมากมายซึ่งผมก็ออกจะแปลกใจอยู่ว่านี่มินรู้สึกดีใจมากขนาดนี้เลยเหรอ แต่แล้วอยู่ๆน้องก็หันมาจ้องหน้าผมแล้วก็กอดผมแน่นเลย
" ขอบคุณนะครับที่พามินมา" น้องเอ่ยแล้วก็นิ่งไป ผมเลยมองหน้าน้อง
" ไม่ต้องขอบคุณอะไรมากหรอกครับ มันแค่นี้เอง ก็พี่บอกแล้วนี่นาอะไรที่ทำให้ได้พี่ก็ทำให้ทั้งนั้นแหละ ไม่เอาแล้ว อย่าทำหน้าอย่างนี้ดิครับ คิดมากไปทำไม เดี๋ยวหมดสนุกกันพอดี ไปเก็บของกันก่อนแล้วเราออกไปเล่นน้ำกันเลยนะ" ผมบอกกับน้องแล้วก็ลูบหัวไปเบาๆน้องก็ยิ้มให้
จากนั้นมินก็รีบมาเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้นเสื้อยืดสบายๆเตรียมตัวจะไปลงน้ำครับ ท่าทางก็ยังคงตื่นเต้นอยู่มาก ผมเลยเดินออกมาจากห้องแล้วไปที่หาดด้วยกัน
" ทรายที่นี่มันละเอียดมากๆเลยนะครับ ดูขาวสะอาดดีจัง" น้องก้มลงมองทราย จากนั้นก็วิ่งลงทะเลไปเลยครับ
" เย้ๆ ได้เล่นน้ำแล้ว แต่อ๊ะ... ทำไมน้ำมันเค็มขนาดนี้อ่า แหวะ... " มินบ่นแล้วก็แหวะออกมาเลยครับ
" ฮะๆ ก็น้ำทะเลนี่ครับ มันก็เค็มสิ"
" ก็รู้อยู่ครับ แต่ไม่นึกว่ามันจะเค็มมากขนาดนี้เลยอ่า"
" ครับ... อ๊ะๆ เล่นอยู่ตรงตื้นๆนี่ดีกว่าครับ ว่ายน้ำเป็นรึยังเนี่ยเราน่ะ" ห้ามน้องไว้เพราะเห็นว่ากำลังจะว่ายไปไกล
" แหม... ว่ายเป็นสิครับ แค่นี้เอง" มินหันมาบอกแล้วก็ว่ายออกไป ผมก็ว่ายตามไปบอกให้น้องเกาะหลังแล้วก็ว่ายไปเรื่อยๆ มินก็เล่นกับผมอย่างสนุกจนผมเองก็รู้สึกดีอ่ะ ไม่ได้มาเล่นอะไรแบบนี้มานานแล้ว
สักพักมินก็บอกว่าชักเหนื่อยแล้วเลยมานั่งเล่นทรายกันที่ชายหาดต่อครับ ผมเองก็เหนื่อยๆอยู่เลยนั่งดูน้องเอาทรายมาก่อเป็นปราสาท แต่แล้วก็นึกสนุกขึ้นมาเลยเข้าไปช่วยน้องทำ
" เอาล่ะ ทำให้ใหญ่ๆไปเลยนะ" ว่าแล้วผมก็ถมทรายทำตัวปราสาทจนได้กองใหญ่ แต่คล้ายๆว่าทรายมันเกาะตัวกันไม่ดีเท่าไหร่มั๊ง เลยไหลๆลงมาซะก่อนที่จะก่อได้สูง
" เอาเล็กหน่อยก็ได้ครับ แต่แต่งให้สวยๆเลยนะ" มินบอก เราก็เปลี่ยนมาทำหลังเล็กลงหน่อย สักแป๊บก็เสร็จครับ
" นี่... เป็นไงครับ สวยมั๊ย"
" เย้... เสร็จแล้ว เฮ้อ... เห็นปราสาททีไรก็นึกถึงเจ้าหญิงจัง" น้องเอ่ยพลางยิ้มให้ผม
" คร้าบ ก็นี่ไงเจ้าหญิงของพี่" ผมบอกแล้วก็โอบเอวน้องเข้ามาใกล้
" อ๊ะ... อย่าครับ เดี๋ยวคนอื่นเห็น" มินบอกแล้วก็หันไปรอบๆ
" โอเค งั้นเดี๋ยวกลับไปที่ห้องเราดีกว่า"
" เดี๋ยวดิครับ ยังเล่นน้ำไม่จุใจเลย ขอเล่นต่ออีกแป๊บนะ"
" โห... เราอยู่นี่กันตั้งสามวันนะ เก็บไว้เล่นพรุ่งนี้มั่งก็ได้ครับ ฮะๆๆ"
" เอ้อ... จริงด้วยครับ งั้น.... พี่นอนลงดิครับ"
" ห๊า... ให้นอนลงเหรอครับ มินจะทำอะไร" หน้าตื่นเลยว่ะผม ตกใจเสียงอย่างดัง อยู่ๆจะให้พี่นอนเหรอน้อง เหอะๆ นี่คงจะไม่.... แต่ก็นอนลงทันทีเลยว่ะกู ไม่มีลังเล
" เอาอีกแล้ว คิดไปถึงไหนครับเนี่ย ผมจะเอาทรายมาโปะๆบนตัวพี่ตะหาก พี่อ่ะ ชอบคิดอะไรหื่นๆ" มินบ่นแล้วก็เอาทรายมาโปะบนตัวผม
" ฮ่าๆๆ ก็ไม่รู้นี่นา อยู่ๆก็ให้นอนอ่ะ" ก็นะ... อยู่ๆก็บอกให้นอนจะให้ผมคิดว่าไงล่ะ
" ไม่ต้องเลย พี่อ่ะ ทุกที"
" ทุกทีอะไรคร้าบ"
" ก็ชอบคิดเรื่องอย่างว่า"
" เอ๊า... มาว่าพี่ นี่มันเรื่องธรรมดาครับ ยิ่งอยู่กับคนน่ารักแบบนี้ ใครไม่คิดมันก็บ้าแล้วดิ" ผมแก้ตัวไป น้องก็ยิ้มแล้วก็โปะทรายมาบนตัวผมจนเต็มถึงคอ
" นี่แน่ะ ฝังไว้ซะเลย จะได้ไม่มาทำชีกออีก"
" หึๆ ฝังยังไงก็ไม่อยู่หรอก" ผมบอกแล้วก็ทำท่าจะลุกขึ้น
" เดี๋ยวดิครับ นอนอยู่เฉยๆก่อน ว้า... อยากถ่ายรูปไว้จังเลยอ่ะ แต่ไม่ได้หยิบกล้องมาด้วยอ่ะครับ"
" ก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยมาถ่ายกันใหม่ก็ได้ครับ" ผมบอกแล้วก็ลุกขึ้นปัดทรายออกจากตัวจากนั้นก็ชวนมินลงทะเลไปล้างตัวกันก่อน จากนั้นชวนน้องกลับห้องอาบน้ำล้างตัวและออกมาทานข้าวกันเพราะจะค่ำแล้ว ห้องอาหารที่นี่เค้าก็บรรยากาศดีได้ใจมากเพราะอยู่ชิดทะเลเลยครับ ลมพัดเย็นสบายสดชื่นดีมากๆ
-
-
ค่ำนี้เราทานบุฟเฟ่ต์บาร์บีคิวกัน อาหารทะเลที่นี่น่ากินมากๆครับมีให้เลือกสารพัด เราสองคนเอากุ้ง ปูมาเผากินกันอย่างอร่อย ตามด้วยบาร์บีคิวรสชาดเข้มข้นอีก สรุปว่ามื้อนั้นเราสองคนก็พุงกางกันเลยครับ มันอร่อยจริงๆน่ะ
พอกลับไปที่ห้องก็ได้เวลาอาบน้ำ ผมก็ชวนน้องไปแช่ในจาคุซซี่ที่ระเบียงครับ ได้บรรยากาศสุดๆอ่ะ แช่น้ำด้วยกันชมวิวทะเลยามค่ำคืน อะไรจะโรแมนซ์ไปกว่านี้คงไม่มีอีกแล้ว
และแน่นอนว่าพออยู่ด้วยกันในบรรยากาศแบบนี้แล้วมันก็...... นะ...
" ดาวที่นี่สวยจังเลยครับ เห็นไปถึงทางช้างเผือกเลย" มินบอกแล้วก็ชี้ไปยังดวงดาวบนฟ้า ซึ่งคืนนี้ฟ้าเปิดและเป็นคืนเดือนแรมเลยมองเห็นดาวชัดมากๆเลยครับ
" อืม... สวยเนอะ แต่ยังไงก็สวยไม่สู้โก๊ะหมวยของพี่หรอก" หึๆ เล่นมุขง่ายๆซะงั้น น้ำเน่าว่ะ แต่ก็จะเล่น เหอๆ แล้วผมก็จูบไล่ที่ไหล่กับซอกคอนั้นจนมินบิดตัวหันมา
" อือ... อะไรครับ พี่อ่ะ หื่นอีกแล้วเหรอ"
" หึๆ ก็... มินน่ารักอย่างนี้นี่นา ใครจะอดใจไหว ขอพี่นะครับ" ขอกันหน้าด้านๆล่ะเว้ย ไม่ได้หื่นนะเนี่ย แค่อารมณ์มันได้ที่เอง ฮ่าๆ ทั้งบรรยากาศ ทั้งอะไรๆมันก็ลงตัวไปหมด
" อือ... อย่าครับ" น้องยังคงเบือนหน้าหนีไปอย่างอายๆ ผมเลยต้องจูบไซ้ที่คอซ้ำอีก
" โธ่... ไม่เห็นใจพี่เหรอครับ หือ..."
" ก็... ครับ แต่ว่าอย่าทำตรงนี้เลยนะ มันกลางแจ้งอ่ะ" ฮ่าๆ ไม่ชอบเอ้าท์ดอร์ไม่เป็นไร พี่จัดให้
" ครับ งั้นเดี๋ยวเข้าไปในห้องนะ" ผมบอกแล้วก็อุ้มน้องขึ้นมาเลย ตัวเบ๊าเบา เหอะๆ
พอเข้ามาในห้องน้องก็หยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัว ผมก็นั่งให้น้องยืนเช็ดหัวให้แล้วก็เงยหน้ามองหน้าน้องอยู่พลางจับมือน้องไว้แล้วก็รั้งตัวน้องลงมาจูบ จากนั้นก็อุ้มน้องไปที่เตียง แล้วก็........ เหอะๆ จิ้นกันตามสะดวกคร้าบ
-
-
เช้านั้นกว่าผมจะลุกจากเตียงได้ก็ปาไปเกือบสิบโมงละครับ แต่ไม่ใช่ว่าเพราะเมื่อคืนนี้หนักมากหรอกนะ ก็มันนอนสบายนี่นา มินก็มาปลุกผมตั้งหลายรอบ แต่ผมก็ยังขอนอนต่อ พอมองเห็นว่าเกือบจะสิบโมงเลยนึกขึ้นมาได้ว่าน้องคงหิวแย่แล้ว
ตอนนี้ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวออกมาทานอาหารเช้ากับน้องที่ห้องอาหารครับ ก็เป็นบุฟเฟ่ต์อาหารเช้าแบบทั่วไปแต่อาหารที่นี่เค้าก็ทำน่ากินดีมากๆสมกับเป็นรีสอร์ทระดับห้าดาว ผมเลยกินไปซะเต็มที่ ไข่ดาวไม่สุกสามฟองเลยครับ ฮ่าๆ
" แหม... ทำไมกินเยอะจังครับ ไข่ดาวอ่ะ" น้องถามผมแล้วก็ยิ้มๆ
" ก็... โด๊บซะหน่อยไงครับ เดี๋ยวคืนนี้จะได้แรงดีๆ ฮะๆ"
" พี่อ่า อีกแล้วนะ น่าเกลียด" น้องตีแขนผมเบาๆทีนึงแล้วก็หน้าแดง
" ฮ่าๆ พี่ล้อเล่น อืม... เดี๋ยวพอกินเสร็จแล้วเราจะไปดำน้ำกันที่เกาะนะครับ เดี๋ยวเค้าจะมีเรือมารับเราไปที่เกาะ จะได้ไปดูปลากับปะการังสวยๆกันไง"
" เหรอครับ ดีจัง อยากเห็นจังครับ" มินยิ้มอย่างตื่นเต้นตาวิ้งๆอีก เราสองคนก็ทานข้าวกันจนเรียบร้อยแล้วก็ไปนั่งเล่นรอที่ห้องจนถึงเวลาก็ออกไปขึ้นเรือที่ท่าไปยังเกาะๆนึงแถวนั้นแหละครับ
ที่นี่ทะเลสวยมากจริงๆเพราะสะท้อนแสงแดดแล้วจะเป็นสีคราม เกาะที่ว่านี้ก็มีชายหาดไม่ใหญ่มาก แต่ในบริเวณนั้นกลับมีปะการังสวยๆเต็มเลยครับซึ่งปะการังพวกนี้ก็ไม่ได้อยู่ห่างจากฝั่ง ออกไปแค่ช่วงน้ำตื้นๆแค่นั้นก็เจอเลย นับเป็นอะไรที่แปลกมากๆสำหรับผมและน้อง ไม่นึกว่าจะได้มาเห็นอะไรแบบนี้เลยครับ
จากนั้นไกด์ที่พาเรามาก็แจกจ่ายหน้ากากดำน้ำให้เราและนักท่องเที่ยวคนอื่นๆคนละอันครับ ผมกับมินก็เอามาใส่แล้วลองดำลงไปในน้ำดูก็ได้พบกับภาพที่สวยสุดบรรยายจริงๆ ปะการังมากมายสีสวยๆเรียงตัวกันอยู่ในน้ำใสๆกับฝูงปลาเล็กๆที่มีสารพัดสีเลยครับ มันกำลังว่ายกันเป็นกลุ่มๆ มองแล้วเหมือนเป็นอีกโลกนึง โลกใต้ทะเลที่เราไม่นึกว่าจะได้มาเห็นจริงๆนอกจากในทีวีน่ะ
มินดำน้ำดูปลาอยู่จนเพลิน ผมก็คอยว่ายตามไปอยู่กับน้องตลอดเพราะแม้ว่าน้ำจะตื้นๆแต่ก็กันไว้ก่อนดีกว่า
" ตอนที่ดำลงไปมันรู้สึกเหมือนกับว่าเราเป็นนางเงือกเลยอ่ะครับ ดีจังเลยอ่ะ สวยมากๆเลย ปลาตัวเล็กๆก็น่ารักจัง"
" คร้าบ ว่าแต่ว่าขึ้นไปพักบนฝั่งกันก่อนนะ ปากซีดแล้วเนี่ย"
" อือ... อยากดูต่ออีกหน่อยอ่ะครับ" น้องว่าแล้วก็ทำหน้าอ้อนวอนผม มีเหรอผมจะใจแข็งไม่ยอมอ่ะ
เราดำน้ำกันต่ออีกแป๊บนึงผมก็ต้องพาน้องขึ้นไปนั่งพักก่อน พอดีกับที่ไกด์เค้าก็เรียกทุกคนให้เตรียมตัวกลับกันนั่นแหละครับ เราเลยตามไกด์ไปที่เรือ แต่มินก็ทำท่าทางอาลัยอาวรณ์กับที่นี่มากๆเลย
" เอาน่า... แล้วพี่จะพามาอีกนะ สัญญาครับ"
" หือ... จริงๆนะครับ เฮๆ ขอบคุณครับ" มินดีใจเหมือนกับเด็กๆแล้วก็กอดผมอย่างลืมตัว แต่พอมองเห็นคนอื่นๆแถวนั้นมองมาน้องก็ยิ้มหน้าเจื่อนๆไปจนผมอดหัวเราะไม่ได้
พอกลับมาที่รีสอร์ทผมก็คิดว่าน่าจะลองชวนน้องออกไปเดินเล่นกันแถวๆรีสอร์ทนั้นซะหน่อย พอเดินออกมาก็เห็นว่ามีร้านให้เช่ามอเตอร์ไซค์ครับ ผมเลยไปเช่ามาขับพาน้องไปแถวหาดใกล้ๆกันนั้นซึ่งก็มีร้านรวงเปิดอยู่หลายร้านครับ เป็นร้านอาหารและร้านขายพวกของที่ระลึก
" อยากซื้ออะไรไปฝากแม่มั๊ยครับ เห็นมีของน่าซื้อตั้งหลายอย่างแน่ะ" ผมบอกแล้วก็ชวนน้องเข้าไปยืนดูของ
" อันนี้สวยจังครับ" น้องบอกแล้วหยิบสร้อยคอร้อยด้วยเปลือกหอยกับหินปะการังสีสวยขึ้นมาให้ผมดู
" ชอบใช่ม้า เอาสิครับ แล้วจะซื้ออะไรไปฝากแม่กับไอ้แมนดีล่ะ"
แล้วเราก็เลือกของกันไปสักพัก มินเลือกเอากรอบรูปประดับเปลือกหอยไปฝากแม่ครับ แล้วก็ซื้อเสื้อยืดลายมัดย้อมแบบบาติคไปให้ไอ้แมน ส่วนผมก็ยังไม่รู้จะซื้ออะไรไปฝากคนที่บ้านเลยเพราะเห็นว่ามีแต่ของทั่วๆไป อยากได้ของกินอร่อยๆไปฝากพ่อแม่กับไอ้ป้างมากกว่าน่ะครับ พอเดินออกมาดูว่ามีร้านไหนมีของน่าสนใจอีกบ้างก็ยังไม่มีที่ถูกใจซะที ผมเลยบอกน้องว่ากลับกันก่อนดีกว่าไว้ค่อยไปหาซื้ออีกที
ตอนที่เรากลับมาคืนรถแล้วเดินเข้ามาที่รีสอร์ทกันก็เกือบทุ่มนึงแล้ว วันนี้ผมพาน้องไปกินบุฟเฟ่ต์เหมือนเดิมครับ จากนั้นก็กลับห้องกัน มินก็หยิบสร้อยที่ซื้อมาเมื่อเย็นมาลองใส่ดู
" อืม... สวย เหมาะกะมินดีจังครับ" ผมเอ่ยชม
" ขอบคุณครับ ผมเห็นสร้อยอันนี้แล้วนึกถึงสร้อยของนางเงือกในการ์ตูนเลยครับ มันก็คล้ายๆแบบนี้เลย" มินบอกแล้วหันดูตัวเองในกระจกแล้วหมุนตัวอย่างมีความสุข
" หึๆ ก็มินเป็นเงือกน้อยแสนสวยของพี่ไงครับ แล้วพี่จะเป็นอะไรดีน๊า... งั้นพี่ขอเป็นเจ้าชายแล้วกันนะ จะได้คู่กับเงือกน้อยไง" ผมอ้างไปเพราะนึกถึงเงือกน้อยในนิทานกับเจ้าชาย หึๆ เรื่องมั่วนิ่มอ่ะขอให้บอกครับ
" แต่ว่า... เจ้าชายในนิทานอ่ะใจร้ายครับ ทิ้งเงือกน้อยที่พูดไม่ได้ไปแต่งงานกับเจ้าหญิงน่ะ" อ้าว... เวรล่ะกู เชรี้ยละ ผิดคิวว่ะ
" ฮ่าๆ งั้นไม่เป็นเจ้าชายละ เป็นอย่างอื่นดีกว่า เออ... เป็นนายเงือกละกัน ฮ่าๆ จะได้คู่กับนางเงือก" เอาวะ แถไปยังงี้แหละกู เหอะๆ
" บ้า... ไม่มีซะหน่อย พี่อ่ะ มั่วทุกทีเลยมีที่ไหนกันล่ะ" น้องหัวเราะร่าเลยครับ ผมก็ได้โอกาสเลยโอบเอวไว้ซะ
" มั่วที่ไหนล่ะครับ เคยเห็นในการ์ตูนมันก็มีนะ เงือกที่เป็นผู้ชายน่ะ" ผมอ้างการ์ตูนที่ตัวเองดูตอนเด็กๆ มันก็มีจริงๆนี่หว่า พลางจูบที่คอขาวๆไปด้วย อืม... หอมจังว่ะ เมียใครวะเนี่ย อิอิ
" อ๊ะๆ นี่ไงล่ะมั่ว มั่วนิ่มอีกแล้วนะครับ อย่าครับ อือ....อ" น้องว่าผมแล้วก็เริ่มแอ่นตัวครางเบาๆเพราะผมยังจูบไซ้ที่คอน้องอยู่อย่างนั้น
จนในที่สุดผมก็เลย........ เหอะๆ ก็บรรยากาศมันพาไปนี่นา จะมาว่าผมหื่นไม่ได้นะ เพราะนี่เรามาฮันนีมูนกันอ่ะ ไม่ได้มาทริปสัมมนาซะหน่อย ฮ่าๆๆ
********************************************
-
เป็นคำตอบที่ถูกที่สุดที่นายเป้งเลือกเลย^^
-
พี่เป้ง หื่นตลอด
นึกแล้วอยากไปดำน้ำบ้าน
-
ทะเลจะหวานเพราะสองคนนี้แหล่ะเนอะ
โก๊ะหมวยน่ารักอ่ะ เหมือนเด็กๆเลย
กลับจากทะเลคราวนี้พี่เป้งเนี่ย กระชุ่มกระชวยแต่น้องมิน ซีดแน่ๆๆ 5555+
+1 จ้า
-
5555++อ่านตอนสงกรานแล้วนึกถึงสีลมเหมือนกันเกือยบไม่ได้มานั่งอ่านแบบนี้อยู่แล้วเชียว :call:
แต่พี่เป้งแกเลือกถูกแล้ววววววแต่ตอนที่แล้วคิดว่าพี่เป้งจะเข้าวงการแล้วสะอีกนะเนี่ยยยยยย
-
อ่านแล้วอยากไปเที่ยว!!!!!!!!!
-
+1 เป้งทำถูกที่สุด แต่ว่าหวานอย่างนี้เรื่อย ๆ นะ หวังว่าคงไม่มีปัญหาอะไรอีกนะ :L2: :L2:
-
ไปทะเลทริปนี้ เป้งกะน้องมินไม่มีตามีใจจะมองใครเลยม้าง
"...มีเพียงหาดทราย ทะเล สายลม กับสองเรา
ยินเพียงแผ่วเบา ยินเพียง เสียงคลื่น กับเสียง เรา..."
อิจฉาวุ้ย
-
น่ารักจัง....ภาษาที่ใช้ก็สุภาพดีจังเลยอ่า...คงเหมือนคนแต่ง อิอิอิ..
:3123: :L1: :กอด1:
บวก 1+ ให้นะค๊า ดีใจบวกให้ได้เร้ว
Luk.
-
ขอบคุณทุกท่านนะคร้าบ โดยเฉพาะทุกท่านที่ + ให้ อิอิ
ขอบคุณพี่แก้วกับลัคมากครับ ที่แวะมาตลอด รวมทั้งทุกท่านที่ไม่รู้จักชื่อด้วยครับ ที่ติดตามกันมาอย่างเหนียวแน่นมาจนเดี๋ยวนี้
ขอบคุณ คุณDarklasT ที่แวะมาดันให้บ่อยมากๆ จนเรื่องนี้ได้อยู่หน้าแรกตลอดเลย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานสุดๆ
-
พี่เป้งหื่นอะ :z2:
-
น้องกลับบ้านไปขาถ่างพอดี 5555555555+
-
ขอบคุณสำหรับการตัดสินใจ o13
:-[
ทะเลที่ไหน อยากไปด้วย
+1
-
ทำทะเลแถวนั้นหวานแล้วมั้งพี่เป้งกับน้องมินเนี๊ย สวีทกันเหลือเกิ๊น อิจฉา 5555
-
:-[อ๊าย สงสัยทริปฮันนีมูนครั้งนี้โก๊ะหมวยจะศึกหนักซะแล้ว
+1ให้กับความน่ารักของโก๊ะหมวยค่ะ
-
ว่ากันว่านิสัยของตัวละครมักมาจากนิสัยของคนแต่งหรือคนรอบข้าง แสดงว่าพี่น็อตก้อหื่นอ่ะดิ่ :z1: :z1: :z1: :z1:
-
อิจฉา ทะเลที่ไหนจะตามไปส่อง
เป้ง เราเชียร์นาย จัดเต็ม!!! :o8:
-
แหม.แหม..นู๋ก็มาดึงให้ขึ้นเหมือนกัน
แต่นู๋คงช่วยดึงได้เฉพาะตกหน้าเนี๊ยะแหละ
ถ้าเกิดตกหลุมรักแล้วหละก็...นู๋คงหมดสิทธิ์ดึง
เพราะอย่างนู๋..พี่คงไม่ให้ดึงช่ายม่าย.... :laugh: :laugh: :laugh:
บวก 1+ ให้เพราะน้ำใจงาม...อิอิอิ.........
Luk.
ปล. นู๋มีนามมังกรว่า ..ลักษ์ค่ะ..ม่ายช่ายลัค...แต่ไม่รู้ไม่ผิด
คนหล่อถูกเสมอจริงป่ะ...ฮ่าๆๆๆ!!!!..เอิ๊กกกกๆๆๆๆ
-
:z1:
สมกับที่เป็นฮันนีมูนทริปจริงๆ นะนายเป้ง
น้องมินก็ทำใจซะเถอะนะน้องนะ
:laugh:
-
อ่านแล้วก็อยากไปเที่ยวทะเล อิอิ
-
สรุป!!
พี่ เป้ง พา น้อง มิน มา พัก ผ่อน หรือ ... มา ทำ ให้ เจ็บ ตัว กัน แน่ เนี่ย
โห๊ะ ๆ สง สาร น้อง จังงงง
ข้า น้อย ขอ รับ เคราะห์ แทน น้อง มิน เอง ได้ หรือ ไม่
ฮ่า ๆ
-
น้องมินอึดมาก ในจะงานราษฎร์งานหลวง
ไอ้พี่เป้งไม่บันยะบันยังเลย
-
ฮะๆ น่ารักจังโก๊ะหมวยเนี่ย
ไปฮันนีมูนกันที่ทะเล
โก๊ะหมวยโดนจัดหนักทุกวันแน่ๆ อย่างนี้
-
:3123: :L1: :L2: :กอด1:มาขอบคุณอีกครั้งค่ะ ที่กรุณาตอบข้อสงสัย
เกี่ยวกับชื่อน้องตระกองแทนลักษ์นะค่ะ คุณ Goodfellas เข้าใจถูกต้องแล้วค่ะ
เอ่อ...ลักษ์รู้สึกว่า คุณ brokd - back กับคุณ Goodfellas มีหลายอย่าง
ที่คล้ายกันนะค่ะ ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้จักเป็นการส่วนตัว
แต่กล้าตอบได้เลยว่าคุณทั้งคู่มีความเหมือนที่แตกต่าง
อย่างแรกคือ :L1: เสน่ห์..ที่แสดงออกผ่านตัวอักษร ให้จินตนาการได้เลยว่า
ทั้งสองท่าน.......หล่อสาด........ o13
อย่างที่สอง โรแมนติค.. :impress3: :-[...แค่สัมผัสผ่านอักษร ก็รู้ว่าทั้งสองท่าน
อบอุ่น โรแมนติค....มากมาย
อย่างที่สาม น้ำใจ.. :กอด1:....อันนี้รับรู้โดยการกระทำ และแนวความคิด
ทั้งสองท่านเป็นธุระให้กับเหตุการณ์หรือเรื่องราว ที่ผ่านตาหรือเห็นว่า
พอจะหยิบยื่นความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ ไม่นิ่งดูดาย ทำให้ในทันทีทันใด
สิ่งนี้ช่างหายากยิ่งในสังคมไทย แม้จะไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร แต่เชื่อไหม
หลายคนเมินเฉย และมองข้าม ถือว่าธุระไม่ใช่ แต่พวกคุณไม่เป็น
อย่างที่สี่ อารมณ์ขัน :laugh: นอกเหนือจากที่กล่าวมา พวกคุณแฝงไปด้วย
อารมณ์ขันมากมาย มีความสุขที่จะเผื่อแผ่ให้กับคนอื่นได้อย่างน่าชื่นชม
น่านับถือ..น่านับถือ... :call:หวังว่าสิ่งเหล่านี้คงจะเห็นได้เรื่อยๆ สำหรับทั้งสองคนนะค่ะ
มันทำให้ลักษ์รู้ว่า ความสวยงามที่ไร้การมองเห็น แม้ไม่เคยเจอหน้า
แต่เหมือนว่ารู้จักมานาน หากผิดไปมากมาย ถือว่าลักษ์เป็นหมอเดาแล้วกันค่ะ
อย่าใส่ใจ...55555!!!!!!!
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น็อตคร้าบ พี่แก้วต้องแวะมาให้กำลังใจน็อตเสมอล่ะครับ ก็น้องชายน้องชายเรานี่เนอะ
-
ทันแล้วววววววววววววววว
-
ขอบคุณลักษ์กับพี่แก้วมากมายครับผม :pig4:
ก็ไม่มีไรมาก เห็นอะไรแล้วช่วยๆกันได้ก็ช่วยไปเนอะ คิดมากทำไม อิอิ
:laugh3:
-
ขอดันหน่อยคร้าบ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาต่อแล้ว :z2:
-
ว้าวๆๆพรุ่งนี้อิอิ
มีเรื่องอยากบอกไม่รู้ว่าคนแต่งจะะอยากรู้รึป่าว ผม ชื่อ ที ครับ อิอิ
ดันไว้ๆๆ
-
ว้าวๆๆพรุ่งนี้อิอิ
มีเรื่องอยากบอกไม่รู้ว่าคนแต่งจะะอยากรู้รึป่าว ผม ชื่อ ที ครับ อิอิ
ดันไว้ๆๆ
555 อยากรู้ดิครับ ถ้าเป็นไปได้อยากรู้ชื่อคนอ่านทุกคนเลยครับผม แต่กลัวจะลืมซะก่อนเพราะความจำสั้นมาก เหอะๆ
แล้วคนอ่านอยากรู้ชื่อคนเขียนรึป่าวครับ ว่าชื่อ น๊อต คร้าบ ยินดีที่ได้รู้จักครับผม :o9:
-
ว้าวๆๆพรุ่งนี้อิอิ
มีเรื่องอยากบอกไม่รู้ว่าคนแต่งจะะอยากรู้รึป่าว ผม ชื่อ ที ครับ อิอิ
ดันไว้ๆๆ
555 อยากรู้ดิครับ ถ้าเป็นไปได้อยากรู้ชื่อคนอ่านทุกคนเลยครับผม แต่กลัวจะลืมซะก่อนเพราะความจำสั้นมาก เหอะๆ
แล้วคนอ่านอยากรู้ชื่อคนเขียนรึป่าวครับ ว่าชื่อ น๊อต คร้าบ ยินดีที่ได้รู้จักครับผม :o9:
ฮ่าๆ อยากรู้จักสิครับคุณน๊อต
แต่ว่าความจำสั้นแต่รักฉันยาวรึป่าวครับคุณน๊อต
ปัดๆถูๆ จองคิวแรกๆๆ รอนน้องมิน พรุ่งนี้
ต้องเตรียมเลือดสำรองไว้ด้วยนะอิอิ
-
มาแล้วคร้าบ น้องมินที่ทุกท่านรอคอย
เสิร์ฟของหวานๆไปแล้ว คราวนี้ก็เสิร์ฟมาม่าให้ทานกันต่อนะครับ แต่ไม่ต้องห่วงแค่มาม่าเบาๆรสไม่จัดอ่ะ
(ว่าแล้วก็วิ่งหลบข้า่วของและรองเท้าที่โดนขว้างมาเพราะคนอ่านไม่พอใจ :o211: อิอิ) :laugh3:
ตอนที่29
**************************************
เช้าของวันที่สามแล้ว วันนี้ผมตื่นมาอย่างสดชื่นว่ะ เหอะๆ มันแช่มชื่น สดใส ซาบซ่า เหมือนกินโค๊กเลยทีเดียว มองไปทางไหนก็.... สดชื่น......น สวยงามไปหมด หึๆ
" เดี๋ยววันนี้เราเข้าสปากันนะครับ พี่มีคูปองเดย์สปาฟรีหนึ่งคอร์สสำหรับสองคนอยู่ ต้องใช้ให้คุ้ม"
" เหรอครับ แล้วสปาที่นี่เค้าจะทำอะไรมั่งอ่ะครับ นวดๆตัวน่ะเหรอ ผมไม่ค่อยชอบเลยอ่ะ" มินบ่นหน้ามุ่ยๆ
" อืม... พี่ว่ามันคงมีให้เลือกน่ะ ถ้าไม่นวดก็คงทำอย่างอื่นได้ ขัดผิวนวดหน้า พอกหน้าอะไรแบบนี้แทนละกัน"
พอทานอะไรกันเรียบร้อยผมก็พาน้องมาที่สปาด้วยกัน ที่นี่เค้าตกแต่งได้น่าสบายมากๆ โอ่โถงโล่งสบายมีกลิ่นหอมๆของพวกอโรม่าต่างๆอบอวลตลอด
" ตกลงมินให้เค้าพอกหน้านวดหน้าแค่นั้นก็ได้มั๊ง เดี๋ยวพี่จะลองถามเค้านะ" ผมหันไปถามมินแล้วก็หันไปถามพนักงานที่เคาท์เตอร์ให้เค้าแนะนำบริการ
ตอนนี้ผมก็มานอนชิลล์ๆให้พนักงานสาวสวยนวดอโรม่าให้ ราวกับราชาเลยว่ะ เหอะๆ ส่วนมินก็นอนให้เค้าเอาครีม โคลน ผลไม้ สมุนไพรและอีกมากมายมาทาหน้าจนเต็ม นอกนั้นก็พอกไปตามผิวที่แขนและขา
" แหม... น้องนี่ผิวดีมากๆเลยนะคะ ดีกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก เนี่ยไม่งั้นพี่ต้องนึกว่าเราเป็นผู้หญิงแน่ๆเลย" เสียงพนักงานคนที่บริการมินอยู่เปรยๆขึ้นกับมิน
" จริงด้วยค่ะ... เนี่ย พี่ยังอิจฉาเลย ผิวขาวเนียนสวยขนาดนี้แสดงว่าดูแลดีแน่ๆ" พนักงานอีกคนเห็นด้วย ผมเลยหันไปมอง
" ก็ไม่หรอกครับ ผมก็ดูแลตามปกติเอง" มินบอกอย่างถ่อมตัว หึๆ สวยใสยังงี้ แฟนผมคร้าบ แฟนผม
ผ่านไปเกือบสามชั่วโมง ตัวเบาเลยอ่ะครับ สบายตัวสุดๆ มินก็บอกว่าสบายผิวมาก สงสัยว่างๆคงต้องทำเองที่บ้าน ผมก็หัวเราะ ไม่ต้องแล้วครับน้อง แค่นี้พี่ก็หลงจะแย่แล้ว อย่าสวยไปกว่านี้เลยน่า
หลังจากกลับมาที่ห้องก็เก็บข้าวของกันทันทีเพราะต้องเช็คเอ้าท์กันก่อนเที่ยง พอจัดการอะไรๆเรียบร้อยก็หิวทันทีครับเลยแวะกินข้าวกันก่อนแล้วก็นั่งรถของโรงแรมมาสนามบิน มินก็ตื่นเต้นที่จะได้ขึ้นเครื่องอีกแล้ว ฮ่าๆ เด็กน้อยเอ๊ย
-
-
เครื่องที่เรานั่งบินกลับมากรุงเทพฯและลงจอดที่สนามบินโดยสวัสดิภาพ ผมพาน้องกลับมาขึ้นรถผมที่จอดไว้ที่ลานจอดแล้วขับออกมา ระหว่างทางกลับจากสนามบินนั้นใจผมยังคงนึกอาลัยอาวรณ์ถึงทริปแสนสุขนี้อยู่ แต่จะทำไงได้ล่ะ ยังไงก็ต้องกลับมาเมืองหลวงวุ่นวายเหมือนเดิมแล้วอ่ะนะ ถ้าทำได้ล่ะก็... อยากอยู่ต่อไปอีกสักเดือนเลยว่ะ เหอๆ
แม่อัมกับไอ้แมนดูจะถูกใจของฝากของมินมากอยู่ แต่ผมดิไม่ได้ซื้ออะไรกลับมาฝากที่บ้านเลยเพราะไม่รู้จะซื้ออะไรนั่นแหละ แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมพาแม่ไปเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นแทนดีกว่า ฮ่าๆ แม่เค้าชอบกิน พาไอ้ป้างมันไปด้วยเลย
เฮ้อ... พอกลับมาคอนโดผมก็นอนแผ่ทันที เพราะตอนนี้ต้องยอมรับว่าเรากลับมาสู่ชีวิตเดิมของเราแล้ว มีอีกสารพัดปัญหาที่รอผมอยู่เพียบ หนึ่งในนั้นก็คือเรื่องพ่อนี่ไง ผมจะบอกพ่อเรื่องมินยังไงให้บัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่นได้วะเนี่ย
พอดีเสียงโทรศัพท์ผมดังเลยหยิบดูก็เห็นว่าเป็นไอ้ป้างโทรมาครับ
" เฮ้ย... นี่มึงกลับมายังวะ อยู่ไหนแล้วเนี่ย" มันเปิดฉากถามผม
" เออ... เพิ่งถึงคอนโดเนี่ย มีไรวะ"
" เหรอ... เออ ดีแล้ว กูจะบอกมึงว่าอีกสี่วันแม๊กกาซีนที่เราไปถ่ายเค้าจะวางแผงวันแรกว่ะ เห็นพี่ๆเค้าบอกว่าเป็นฉบับพิเศษเค้าเลยอยากจะจัดงานโปรโมทแล้วให้มึงกะกูไปร่วมด้วย มึงยังว่างอยู่ใช่มั๊ย" ผมฟังมันแล้วก็อึ้งไปนิดนึง ในใจก็คิดนะ คิดถึงเรื่องที่ผมตั้งใจไว้ว่าคงจะไม่เข้าวงการหรอกนะ
" อืมได้... ก็ยังว่างแหละ" ผมรับคำมันไป ไม่อยากปฏิเสธมันอ่ะ
" เออดี... แต่ว่าพี่เค้าให้มึงกับกูไปซักซ้อมเรื่องคิวว่าวันงานต้องทำอะไรบ้าง เค้าเลยนัดซ้อมก่อนวันนึง งั้นกูไปรับมึงนะ จะได้ไม่เสียเวลา ไปด้วยกันทีเดียวเลย"
" ก็ได้... ว่าแต่ไม่ต้องเตรียมตัวอะไรใช่มั๊ยวะ"
" เตรียมใจไปก็พอ งานนี้กูว่ามึงอ่ะเกิดแน่ ฮ่าๆๆ รู้มั๊ยว่างานนี้ทางแม๊กกาซีนเค้าตั้งใจโปรโมทมึงกะกูโดยตรงว่ะ และเค้าต้องจัดเป็นงานใหญ่แน่ เพราะระดับเค้าแล้วงานเล็กๆเค้าไม่ทำหรอก เพราะงั้นถ้ามึงไม่เกิดงานนี้ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วล่ะ"
" เออๆ ก็.. ตามนั้นแหละ งั้นเจอกันวันมะรืนเว้ย" ผมวางสายมันไปอย่างหดหู่ยังไงไม่รู้ จริงๆผมอยากจะดีใจจังว่ะ โอกาสมันมาถึงแล้ว เฝ้ารอมาตั้งนาน
แต่... จะทำไงได้ล่ะ ผมเลือกไปแล้วนี่ เลือกแล้วว่ายินดีจะหันหลังให้ทุกอย่างเพื่อน้องเท่านั้น.................
-
-
" พี่เป้งครับ"
".................."
" พี่เป้ง...." มินเรียกเสียงดังอีกครั้งพร้อมกับเขย่ามือผมจนสะดุ้ง นี่ผมเผลอใจลอยไปขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย
" เอ้อ... ครับ ว่าไงนะ" ผมหันไปถามน้องเพราะไม่รู้มินพูดอะไรไปมั่ง ก็มัวแต่ใจลอยคิดมากว่ะ เพราะวันสองวันนี้ผมคิดแต่เรื่องงานโปรโมทนั่นตลอดเลย
" ใจลอยคิดถึงใครอ่ะครับ ฮึ..." มินบ่นหน้างอๆเหมือนไม่พอใจ เวรล่ะกู
" ป่าวครับ... ทำไมคิดงั้น ก็บอกแล้วพี่จะไปคิดถึงใครได้อีกล่ะ ก็ใจพี่มันอยู่กับคนนี้คนเดียวนี่นา" ผมว่าแล้วก็เนียนกอดน้องซะ
" จริงเร้อ..." มินหันมาแล้วทำหรี่ตามองผมเหมือนไม่เชื่อ
" จริงที่สุด ไม่มีอะไรจะจริงไปกว่านี้อีกแล้วล่ะครับ เชื่อเหอะ"
" ครับ... เชื่อก็ได้" มินหันมายิ้มแล้วก็หัวเราะผมคิกคัก แสดงว่าแกล้งไม่พอใจผมแน่เลยเมื่อกี๊
" แล้วใจลอยเรื่องอะไรอ่ะครับ บอกได้มั๊ย" คราวนี้น้องถามด้วยสีหน้าค่อนข้างเป็นห่วง
" ก็ไม่มีอะไรหรอก เอ้อ... แม๊กกาซีนที่พี่ไปถ่ายกับไอ้ป้างจะวางแผงวันมะรืนนี้นะครับ อยากเห็นมั๊ย"
" อ๊ะ... เหรอครับ อยากเห็นจัง วันมะรืนนี้แล้วเหรอ" มินทำท่าทางตื่นเต้นตาวิ้งๆเหมือนเคย เห็นกี่ครั้งผมก็หลงทุกทีสิน่า
" ครับ แล้ววันที่วางแผงพี่ต้องไปในงานโปรโมทหนังสือเค้าด้วยนะ "
" ก็ดีสิครับ ทีนี้พี่ก็จะได้ดังไปเลย จะได้เกิดในวงการเหมือนพี่ป้างแล้ว ดีใจจังครับ" มินยิ้มให้ผมด้วยท่าทางดีใจอย่างมาก แต่ยิ่งผมเห็นอย่างนี้แล้วยิ่งมั่นใจเลยว่าผมคงให้น้องรู้เรื่องที่ผมจะไม่เข้าวงการไม่ได้หรอก
เพราะถ้าน้องรู้น้องคงโทษตัวเองแน่นอน เหมือนกับว่า... เพราะมินผมถึงต้องเลือกปฏิเสธอนาคตในวงการไปทั้งๆที่รอมันมานาน และน้องจะต้องเสียใจมากแน่ๆ
" โอย... ไม่หรอกครับ พี่คงไม่หวังดังซะอย่างไอ้ป้างมันหรอก ฮ่าๆ น่าเบื่อจะตายต้องไปเล่นละครอะไรก็ไม่รู้ยากออกนะนั่น พี่คงจำบทไม่ได้หรอก ถึงจำได้ก็คงเล่นแข็งเป็นท่อนไม้แน่ๆ"
" โธ่... ไม่หรอกครับ พี่อ่ะเก่งออก ฉลาดแล้วก็มีความสามารถอย่างนี้แค่เล่นละครไม่ครนามือหรอกครับ ฮะๆ" มินบอกพลางวางสองมือโอบรอบคอผมหลวมๆแล้วยิ้มสบตากับผมอย่างให้กำลังใจ
" หึๆ คร้าบ แต่พี่อ่ะเหมาะจะเป็นสุดยอดเชฟมากกว่านะ ให้ไอ้ป้างมันเป็นซุปตาร์ไปเห๊อะ ไม่งั้นเดี๋ยวพี่ดังแล้วไปกลบรัศมีมันหมดพอดี ฮ่าๆ" ผมยังคงแกล้งเล่นมุขให้น้องขำไปเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเองตอนนี้ และต้องพยายามฝืนยิ้มไปกับน้อง ซึ่งมันตรงข้ามกับใจผมซะจริงๆ
เพราะข้างในใจน่ะเหรอ เสียดายจริงๆครับ เสียดายโอกาสงามๆที่เคยหวังไว้ และตอนนี้ความเสียดายนั้นมันเหมือนเกาะกินใจผมไปถึงไหนๆแล้ว ไม่เคยนึกว่ามันจะทำให้ผมหนักใจได้มากขนาดนี้เลย ทั้งที่ผมก็เตรียมใจไว้บ้างแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่เลย
แต่ก็เอาเหอะผมยินดีจะแบกรับไอ้ความรู้สึกแย่ๆไว้เองดีกว่า เพราะผมไม่อยากให้รอยยิ้มใสๆของน้องที่ผมมองเห็นอยู่ตรงนี้มันเลือนหายไปเลย เพราะนี่ต่างหากสิ่งสำคัญที่สุดของผม และเป็นหัวใจของผมจริงๆ
คนเราเสียแขนขาไปก็แค่กลายเป็นคนพิการแต่ยังมีชีวิตต่อไปได้ แต่ถ้าต้องเสียหัวใจไปล่ะ จะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไงกัน....
-
-
วันงานโปรโมทมีผู้คนในวงการมาร่วมงานมากมาย นี่ยังไม่นับกองทัพสื่อมวลชนอีกล้านเจ็ดได้มั๊งที่มาออกันอยู่หน้างานเพื่อรอทำข่าว และงานนี้เค้าก็ทำเก๋โดยจัดเป็นปาร์ตี้ริมสระในโรงแรมหรูห้าดาวเลยล่ะ
เมื่อวานผมมาซ้อมกับไอ้ป้างตั้งแต่เช้าโดยทางพี่ๆทีมงานเค้าก็ซักซ้อมคิวให้ผมกับมันเดินออกมาคู่กันในชุดว่ายน้ำที่ไปถ่ายกันนั่นแหละเพื่อโชว์ตัว และพอเดินออกมาหยุดที่หน้าเวทีที่จัดแบบแคทวอร์คเดินแบบก็จะมีนางแบบสาวๆเอาเสื้อคลุมมาสวมให้ผมเพื่อให้ดูเซ็กซี่แบบเท่ๆ
" คนเยอะฉิบหาย ชักเกร็งๆว่ะเฮ้ย" ผมบ่นกับไอ้ป้างเบาๆขณะที่ไปยืนแอบมองออกไปหน้าเวที
" อีกแล้ว มึงนี่ อย่าคิดมากดิ ตั้งใจมากไปก็เท่านั้น ปล่อยสบายๆไป อย่ามัวแต่คิดว่ามันเป็นงานเลย" มันแนะนำผมอีกรอบ เฮ้อ... ก็มันไม่ชินนี่วะ
ยิ่งพอมองออกไปยังคนที่นั่งออกันอยู่หน้าเวทีก็ยิ่งตื่นเต้นอ่ะครับ ดาราดังๆเซเล็บดังๆทั้งนั้นเลย งานนี้มันไม่ใช่แค่งานช้างแล้วว่ะ ไดโนเสาร์แล้วเหอะ แต่ก็... สู้เว้ย...ย
พอบอกตัวเองอย่างนั้นผมก็ไปยืนเตรียมตัวพยายามข่มความตื่นเต้นลงไป พอมีเสียงประกาศของพิธีกรไอ้ป้างก็พยักหน้าให้ผมเป็นสัญญาณแล้วเราก็เดินออกไปพร้อมกัน
เสียงปรบมือกับโห่ร้องดังสลับไปมา ผมกับไอ้ป้างเดินไปหยุดยืนที่ปลายเวทีนั้นอย่างสง่าและเท่สุดๆ จากนั้นก็มีนางแบบชุดว่ายน้ำเอาเสื้อคลุมมาคลุมให้ผมกับมันตามคิวที่วางไว้เป๊ะๆ ตอนนี้ผมโล่งใจไปครับว่าเราไม่หลุดคิว กลัวพลาดแทบแย่ว่ะ เหอๆ ไม่งั้นคงหน้าแหกแน่
ตั้งแต่ผมกับมันออกไปยืนเท่อยู่ด้วยกันจนพิธีกรเริ่มสัมภาษณ์เนี่ย แสงไฟแฟลชจากกล้องยังไม่มีหยุดเลยนะครับ ทุกคนในงานจ้องมองแต่ผมสองคนให้สัมภาษณ์บนเวที แต่ผมเองตอนนี้ก็ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่แล้ว นึกชมไอ้ป้างมันนะ แม่งชิลล์ได้ตลอดไม่มีตื่น สมกับเป็นซุปตาร์จริงเว้ย
ในขณะนึงนั้นผมมองเห็นถึงความสำเร็จ ชื่อเสียงและเงินทองมันมาลอยอบอวลอยู่รอบๆตรงนั้นเลยล่ะ แค่ผมก้าวต่อไปอนาคตสดใสในวงการมันคงรอผมอยู่ตรงนั้นเรียบร้อยแล้ว
แต่ในความเป็นจริงผมต้องให้สิ่งเหล่านี้มันเป็นแค่ฝันแค่นั้นสินะ พรุ่งนี้ผมก็ต้องตื่นมารับความจริงแล้วนี่ว่าผมต้องหันหลังให้กับมันทั้งหมดเพราะผมต้องเลือกอนาคตของผมกับมินก่อน เหมือนใจสลายเลยนะ
" โอเค... เป็นไงบ้าง เหนื่อยมั๊ย" พี่วินนี่เดินมาถามผมทันทีที่ผมลงมาจากเวทีครับ
" ก็นิดหน่อยครับผม"
" งานนี้สำเร็จอย่างสวยงามเลยนะครับ ทางเราต้องขอบคุณมากๆเลย"
" ไม่หรอกครับ พวกผมต้องขอบคุณพี่มากกว่าที่ให้โอกาสมาร่วมงานนี้น่ะครับ" ผมเอ่ยแบบถ่อมๆตัวไปก่อน
" ครับ เอ้อ... พี่ยังอยากถามเรานะครับว่าที่รับปากไว้ว่าจะมาถ่ายงานคราวหน้าให้พี่น่ะ เปลี่ยนใจรึยังเอ่ย" พี่วินนี่ทวงสัญญาผม เฮ้อ... ก็เสือกไปรับปากเค้านี่หว่า ตอนนั้นปากไวไปหน่อยไม่ทันคิด
" เอ่อ... ครับผม ไม่เปลี่ยนใจหรอกครับ ผมรับปากพี่ไว้แล้วจะมากลับคำได้ไง"
" ดีมาก งั้นพี่จะโทรนัดวันมาตกลงรายละเอียดอีกทีนะครับ" พี่วินนี่สรุปสั้นๆ ผมก็ยืนเซ็งอยู่ตรงนั้นอ่ะ จนไอ้ป้างมันมาถามว่าเป็นอะไรผมก็บอกมันเรื่องงานนี้
" อะไรของมึงวะ ก็ดีแล้วนี่หว่า มีงานดีๆยังงี้อ่ะก็คว้าไว้สิวะ" มันบอกผม เฮ้อ... มึงนี่ก็ไม่ได้รู้อะไรเล๊ย
" ป้าง... กูมีไรอยากคุยกะมึงหน่อยว่ะ" ผมตัดสินใจคุยเรื่องนี้กับมัน เพราะไม่งั้นผมอาจอกแตกตายได้
" มีไรเหรอวะ เออๆ งั้นเดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดก่อนเหอะแล้วเดี๋ยวไปนั่งเล่นกะกูร้านเดิมนะ" มันบอกแล้วก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากับผมแล้วออกมาร่ำลาพวกพี่ๆทีมงานแล้วก็ขับรถออกมาด้วยกันมุ่งตรงไปร้านประจำที่ผมเคยไปนั่งกินกับมันบ่อยๆเมื่อก่อนนี้ เป็นร้านนั่งชิลล์แถวตรอกข้าวสารล่ะครับ
" หา... มึงว่าไงนะ ต่อไปมึงจะไม่รับงานอะไรอีกแล้วเหรอ ทำไมล่ะวะ" ไอ้ป้างลุกพรวดเลยครับเมื่อได้ฟังผมบอกมันว่าจะไม่รับงานอะไรอีกแล้วหลังจากนี้
" เออ... มึงไม่ต้องตกใจเว่อร์นักหรอก นั่งเลยสัด คนมองทั้งร้านแล้ว" มันเลยหันไปมองรอบๆนิดนึงพลางนั่งลง
" แล้วมันอะไรกันวะเนี่ย จะไม่รับงาน มึงทำยังงี้ทำไมวะ" คราวนี้มันบ่นอย่างหัวเสียเลยครับ
" ก็มันจำเป็น มึงลืมแล้วรึไงว่ากูคบกะใครอยู่" พอมันฟังผมมันก็อึ้งไปครับ นึกได้แล้วสิมึง
" ทีนี้ถ้ากูเกิดดังขึ้นมาตอนนี้จะเป็นไงอ่ะ เรื่องทุกอย่างของกูก็ต้องรู้กันหมด ทีนี้ล่ะมึงงามหน้าแน่ๆ ดาราหนุ่มดาวรุ่งมีแฟนเป็นเด็กผู้ชายแถมรักกันหวานชื่น คนอื่นทั้งประเทศรู้อ่ะยังไม่เท่าไหร่ แต่พ่อรู้กูคงตายว่ะ"
" เออ... ก็จริงของมึงว่ะ แม่งเอ๊ย กูก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย" มันบ่นแล้วก็เอามือกุมขมับ
" กูเลยต้องเลือกว่ะ โทษทีนะเว้ย เรื่องเข้าวงการนี่กูคงจำเป็นต้องปล่อยมันไปแล้วล่ะ คงไม่หวังอะไรแล้วเพราะยังไงกูก็เลือกมินเท่านั้น มึงเข้าใจกูนะ อย่าปวดหัวเพราะกูเลยว่ะ มึงก็ช่วยกูมาเยอะแล้ว" ผมบอกแล้วตบไหล่มันเบาๆแทนคำขอบใจ
" อืม... กูเข้าใจดี แต่ว่านะ... มึงแน่ใจแล้วเหรอวะว่าจะทำแบบนี้จริงๆน่ะ มึงเองก็รอวันนี้มานานเหมือนกันนี่หว่า" มันถามผม นั่นก็ทำเอาผมอึ้งไปด้วยความสับสนในใจ
" กู.... ก็ไม่รู้สิ ถามว่ากูมั่นใจมั๊ย กูบอกตรงๆว่าก็ไม่มั่นใจหรอก มันเสียดายโอกาสว่ะ กูเคยทำพลาดไปแล้วหนนึง แต่นี่ก็ต้องมาทิ้งมันไปเฉยๆอีกแล้วยังงี้ กู..... เสียดายจริงๆว่ะ" ผมระบายให้มันฟัง มันก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
แต่เวลานี้ผมเองกับรู้สึกแย่มากทั้งอึดอัดจนอยากจะร้องไห้แล้วก็สับสนไปหมด ก็เพียงแค่เพราะผมเสียดายโอกาสนี่แหละ
" แต่ยังไงกูก็คงต้องเลือกมินอยู่ดีว่ะ กูรักน้องคนเดียวและน้องก็รักกู เพราะงั้นกูคงไม่เหี้ยพอจะทิ้งมินไปเอาดีอยู่ในวงการคนเดียวหรอกว่ะ มันเลวเกินไปแบบนั้นน่ะ ต่อให้กูทำยังงั้นแล้วกูดังจริงๆแต่ถึงตอนนั้นมันก็ไม่มีความหมายหรอกว่ะ"
" เออ... ถ้ามึงมั่นใจแล้วว่าจะทำยังงี้กูก็ไม่ว่ามึงหรอก คนที่จะรักมึงและมึงรักเค้าได้อย่างนั้นก็คงมีแค่คนเดียว ถ้าเป็นกูๆก็ต้องเลือกเหมือนมึงว่ะ"
" แต่ที่กูต้องขอมึงอีกอย่างก็คือ เรื่องนี้ต้องไม่ให้มินรู้เด็ดขาดเลยนะเว้ย ไม่งั้นมินคงเสียใจแน่ๆว่ะที่เป็นสาเหตุให้กูต้องทำแบบนี้ ไม่อยากให้มินโทษตัวเองเลยว่ะ"
" ได้ดิ เรื่องนี้กูจะขอแค่รับรู้ไว้เท่านั้นว่ะ และจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกแล้วกัน" ไอ้ป้างพยักหน้ารับปากกับผม
" ขอบใจว่ะที่เข้าใจ กูคงรับงานพี่วินนี่ที่แม๊กกาซีนนั่นอีกแค่งานเดียวแล้วก็คงไม่รับงานอะไรอีกแล้วล่ะ เพราะงานนั้นกูรับปากเค้าไว้แต่ต้นเอง ไม่อยากเสียคำพูดว่ะ"
" เออ... ก็ดีแล้ว วันที่ไปถ่ายกูจะไปเป็นเพื่อนนะ เค้านัดวันมายัง" มันเสนอตัวครับ แต่ผมก็รู้แหละซุปตาร์ดังคิวเยอะจนแน่นอย่างมันจะว่างง่ายๆได้ไง มันก็คงแค่อยากไปเป็นเพื่อนผม ไปให้กำลังใจผมนั่นแหละ
" ยังหรอกว่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก งานมึงเยอะแยะจะว่างไปกะกูได้ไง แต่ก็ขอบใจนะเว้ย กูรู้ว่าจริงๆมึงห่วงกู แค่นั้นกูก็พอใจแล้ว" ผมยิ้มให้มันซึ่งมันก็ยิ้มตอบผม
ตอนนี้ผมรู้สึกแย่ซะจริงๆ มันสับสนและเสียดายแล้วก็ใจหายอย่างมากกับที่ต้องตัดสินใจทำไปยังงี้ แต่พอได้เห็นไอ้ป้างนั่งยิ้มเป็นกำลังใจให้ผมตรงนี้แล้วผมก็อุ่นใจว่ะ อย่างน้อยๆก็มีมันที่เข้าใจผมเสมอและยินดีจะอยู่ข้างๆผมอย่างนี้ตลอดไป แค่นี้ผมก็โอเคแล้ว
-
-
วันต่อมาผมไปหามินตอนบ่ายๆน้องก็รีบออกมาหาผมอย่างตื่นเต้นแล้วก็เอาแม๊กกาซีนที่ผมขึ้นปกกับไอ้ป้างมาให้ดูด้วย
" เนี่ยครับ มินไปซื้อกับไอ้แมนมาเมื่อวาน ตื่นเต้นแทบแย่อ่ะครับ พี่กับพี่ป้างดูดีมากๆเลยอ่า ดูดีทุกรูปเลยครับ" มินบอกแล้วก็พลิกหน้าแม๊กกาซีนให้ผมดูรูปที่ถ่ายไว้กับไอ้ป้าง
" แหม... ดูดีทั้งคู่เหรอครับ แค่นั้นเองเหรอ ระหว่างพี่กับไอ้ป้างเนี่ยมินว่าใครดูดีกว่ากันล่ะ" ผมแกล้งถามน้อง จนเจ้าตัวทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเลย ขำชะมัด
" อะไรครับ ก็พี่เป็นฝาแฝดหน้าเหมือนกันนี่นา แล้วจะดูดีกว่ากันยังไงอ่า"
" ฮ่าๆ ก็เนี่ยทรงผมก็ยังไม่เหมือนกัน มันก็ต้องมีคนนึงดูดีกว่าดิครับ" ผมยังคงแกล้งถามน้องอยู่ ก็อยากรู้อ่ะว่าจะเข้าข้างผมมั่งมั๊ยนะ โก๊ะหมวยเนี่ย
" อ๋อ... ที่แท้จะให้ชมว่าพี่หล่อกว่าพี่ป้างใช่มั๊ยล่ะ" หึๆรู้ทันจนได้
" ก็ลองบอกมาสิครับ ว่าใครหล่อกว่ากัน"
" อืม... ก็ได้ครับ พี่เป้งหล่อกว่าหน่อยนึงอ่ะ" มินตอบแล้วก็ยิ้มๆ
" หือ... แค่นิดนึงเองเหรอ ทำไมอ่า พี่หล่อกว่ามันตั้งเยอะนะ"
" แหยะ... พี่อ่ะหลงตัวเองแล้ว น่าเกลียดจัง" น้องว่าแล้วก็ยี้ปากให้ผมซะงั้น
" อ้าว... มาว่าพี่น่าเกลียดได้ไง เดี๋ยวเหอะ โก๊ะหมวยนี่"
" ก็พี่อ่ะแหละ หลงตัวเอง ชอบคิดว่าตัวเองหล่อนัก เนี่ยแหละนิสัยคนเจ้าชู้" อ้าว... ไหงงั้นล่ะที่รัก คนละเรื่องกันเลย
" ดู... มาว่าพี่เจ้าชู้อีก มานี่เลย มาให้ทำโทษซะดีๆ" ผมบอกแล้วก็กำลังจะขยับไปจะคว้าตัวน้องมา แต่มินก็หัวเราะแล้ววิ่งหนีผมไปซะก่อน
ตอนนี้ผมยังค่อนข้างสบายใจดีอยู่ที่ได้เห็นน้องมีความสุขดีแบบนี้ได้ แม้ใจผมเองจะยังแย่ๆอยู่แต่ก็เอาเหอะ ไม่เป็นไรหรอก ผมจะต้องทำใจให้ได้ คิดซะว่ามันก็ต้องได้อย่างเสียอย่างแหละ
และมินคือทางที่ผมเลือกแล้ว จากนี้ไปผมคงต้องหันหลังให้วงการจริงๆ ว่าแต่... ยังไงซะนี่ผมก็ต้องไม่ให้น้องรู้สินะ ว่าผมต้องทำแบบนี้เพราะมิน ไปๆมาๆผมก็ต้องมีเรื่องมาปิดบังน้องอีกแล้วเหรอนี่..... ทำไงดีว้า ไม่อยากต้องมานั่งโกหกน้องเลย
********************************************
-
:z13: :z13:
อ่านตอนนี้แล้วรุสึกอึดอัดแทนนายเป้ง
อันนึงก้องานที่รัก อีกอันก้อคนรัก
แต่คนเราก้อต้องได้อย่างเสียอย่าง
:o12: :o12: :o12:
-
เป้งเข้าวงการขอให้น้องบอกเลิกเลย
จะสมน้ำหน้าให้
:call:
-
กลัวว่าน้องจะรู้เข้าซักวัน ความลับไม่มีในโลกนะ เฮ่อ :เฮ้อ:
-
ต้องทิ้งความฝันเพื่อความรักสินะ^^น่าสงสาร
ที่จริงเป้งน่าจะคิดในแง่ว่า เข้าวงการก็ไม่รุ่งนะ เพราะหน้าเหมือนโป้งอย่างนั้น เข้าไปก็คนก็เอาการแสดงมาเปรียบเทียบกันอยู่ดียกเว้นจะรับงานคู่กัน หรืออีกทีคือเป้งต้องเลือกรับงานให้แตกต่างจากโป้งล่ะนะ
-
เป้ง ทำถูกแล้วละ
เลือกหัวใจก่อนนี่มันสุดยอดๆๆๆๆๆๆๆ
-
เห้อกลายเป็นต้องมานั่งปิดบังน้องเข้าไปอีก
ความลับไม่มีในโลกหรอกนะแต่ใครจะหลุดปากไหมงานนี้
-
แมนมากค่ะพี่เป้ง เลือกหัวใจอย่างมินก่อน o13
-
ไม่ว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องสมมุติ หรือนวนิยาย หรือเรื่องจริงก็ตาม
เนี่ย ถ้าสังคมเปิดกว้างกว่านี้ คงส่งผลดีกับทุกคนเนอะ
-
นางชะนีต้องเอาเรื่องนี้มาเป่าหูมินแน่เลย
ตายๆๆน้องมินรู้แล้วเรื่องใหญ่แน่
แล้วนายเป้งไปรับปากเขาอ่ะรู้หรอว่าถ่ายอะไร
ไม่ใช่โดนจ้องจะโดนงาบอยู่หรอกนะ
-
เลือกน้องดีกว่าเลือกงาน ดีกว่าเลือกงานแล้วก็ตัดน้องไม่ขัด ต้องมาหลบๆซ่อนๆเหมือนคนบางคนในวงการสมัยนี้ อึดอัดกว่ากันเห็นๆ
-
อย่า ทำ ให้ มิน ผิด หวัง นะ เป้งงง
-
พี่เป้งอ่า ถ้าเลือกแล้ว ก็เดินหน้าไปเลยค่ะ อย่าลังเลแบบนี้บ่อยสิ เพราะความไม่สบายใจของพี่นี่แหล่ะจะทำให้น้องรู้
-
กลัวว่าน้องจะรู้เข้าซักวัน ความลับไม่มีในโลกนะ เฮ่อ :เฮ้อ:
เห็นด้วยกะรีนี้ครับ :really2: :really2: :really2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:คนแต่ง :o8: :o8: :o8:
-
:กอด1:ความลับไม่มีในโลก แต่ความรักมีในโลก
เพราะฉะนั้น หากจะรักแล้ว ก็จงรักเถิด
ความรักบรรเจิด พริ้งเพริศ แสนหวาน
ชีวิตคนเรา ช่างสั้นเหลือคณา
อย่ารอช้า ปล่อยเวลาให้ผ่านไป....
Luk. +1 ให้กำลังใจทั้งคู่ค่ะ... :o8:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
แมนมากค่ะพี่เป้ง เลือกหัวใจอย่างมินก่อน o13
เห็นด้วยค่ะ พี่เป้งแมนมาก o13
-
เข้ามาปัดๆถูๆ รอน้องมินครับเฮ้อหนักใจ
ขอเวลาเตรียมใจแปบนะครับคุณ น๊อต
-
อยากให้มีตอนที่เป้งบอกพ่ออ่ะ ดูแล้วมันน่าลุ้น จัดให้หน่อยครับ
-
มันเป็นการตัดสินใจที่ยากจัง
-
:เฮ้อ:
-
ตกลงเป้งตัดสินใจได้จริงจัง หรือยังลังเลกันแน่ละนี่
ตอนนี้เป้งบรรยาย แบบว่ามันมีความรู้สึกอึดอัดคับข้องใจกับการตัดใจไม่เข้าวงการของตัวเองเหลือเกิน
แบบนี้จะดีหรือที่เลือกมินแล้ว แต่ยังมาเสียดายไม่เลิกที่ไม่ได้เข้าวงการ
:serius2: ขัดใจเหลือเกิน
-
หายไปเลยครับ
-
โทษทีที่หายไปนานครับช่วงนี้ยุ่งๆแถมยังตันๆเรื่องคิดบทพูดน่ะ แม้จะมีโครงเรื่องเรียบร้อยแต่ยังต้องเชื่อมเนื้อเรื่องแต่ส่วนให้ลงตัว ก็ยากเหมือนกันแฮะ อิอิ
เพราะงั้นถ้าช่วงนี้มาลงช้าๆไปบ้างก็อย่าว่ากันเลยเนอะ แล้วถ้ายังไงจะเอาเรื่องอื่นมาลงให้อ่านแก้เซ็งไปก่อน ดีม๊ยครับ
โอเคงั้นไปติดตามน้องมินกะพี่เป้งกันต่อเลยคร้าบ :teach:
ตอนที่30
************************************
แค่คิดก็.... เซ็งไปสุดๆ อีกแล้วเหรอวะเนี่ย ต้องมาสร้างเรื่องปิดบังมินอีกแล้ว ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ
แต่มันก็คงดีกว่าที่จะให้มินรู้แล้วต้องโทษตัวเองล่ะนะ ก็เอาวะ น้องคงเข้าใจดีว่าทำไมผมทำยังงี้ แต่ก็นั่นแหละ ถ้าผมไม่พูด ถ้าไอ้ป้างไม่พูด ใครจะมารู้ได้วะว่าผมทำแบบนี้ ถึงความลับมันจะไม่มีในโลกก็เหอะ
เพราะผมนี่แหละ จะเป็นคนทำให้มีความลับในโลกให้ได้เป็นคนแรก................ ทุกอย่างมันต้องเป็นความลับตลอดไป
-
-
อีกไม่กี่วันผมก็จะเปิดเทอมแล้ว เบื่อจังว่ะ ปีสุดท้ายที่แสนสาหัสจนไม่รู้จะออกหัวออกก้อย อยากจะยืดเวลาปิดเทอมออกไปอีกสักสองเดือนจริงเว้ย อยากให้มันมีเหตุอะไรก็ได้ให้ต้องปิดมหา'ลัยไปก่อนจริงๆ อะไรก็ได้... ขอแค่ให้มีเวลาปิดเทอมเพิ่มอีกหน่อยแค่นั้น
" อะฮ้า.... มาแล้วเว้ย นายแบบดังคนใหม่ของวงการ ว่าที่ซุปตาร์ เชิญทางนี้เลยคร้าบ" เสียงไอ้เอ้แซวผมตอนที่ผมเดินเข้าไปหาพวกมันที่โต๊ะม้าหินประจำที่คณะ
" ฮ่าๆ นี่ครับน้ำ เชิญนั่งเลยคร้าบ" ไอ้เอ๊กซ์เอาบ้างครับ ทำมาเอาใจผม สัด... ไม่ได้รู้อะไรเล๊ย พวกมึง
" นี่พวกมึงว่างกันมากใช่มั๊ยมาสุมหัวแซวกูเนี่ย ตกลงเรื่องแมเนจโปรเจคนี่ว่าไง" ผมด่ามันแล้วก็ถามถึงเรื่องงานโปรเจคที่เราต้องทำส่งอาจารย์ก่อนสอบปลายภาค
ขออธิบายนิดครับว่าแมเนจโปรเจคที่ว่านี้มันเป็นส่วนนึงของวิชาการจัดการร้านอาหารที่เราเรียนกันอยู่ อธิบายง่ายๆคือเหมือนเราเสนอโครงการลงทุนทำร้านอาหารอะไรสักร้านนึงขึ้นมา ต้องวางแผนตั้งแต่คอนเซปต์รวมของร้านทั้งหมดว่าร้านจะขายอาหารแบบไหน มีจุดขายเป็นอย่างไร แล้วประเมินสรุปทุกๆอย่างตั้งแต่ทำเลที่ตั้ง ทุนที่คาดว่าจะใช้ รวมไปถึงรายละเอียดของการตกแต่งร้าน ก็พูดง่ายๆว่าเป็นงานที่หินสุดๆเพราะต้องทำรายละเอียดเยอะมากๆ ก็ทำกันทั้งเทอมนั่นแหละครับ
ผมถึงบอกไงว่าเปิดเทอมแล้วผมคงเบื่อตายแน่ๆ งานเยอะชิบแถมไม่มีใครมาช่วยได้เลยเพราะต่างคนก็ต้องเร่งงานของตัว ยังงี้คงไม่ได้กระดิกไปไหนแน่ๆ
" เออ... ของกูว่าจะทำร้านอาหารจีนว่ะ เป็นแบบฟิวชั่นเว้ย ตบแต่งให้โมเดิร์นไปเลย ดีมั๊ย" ไอ้เอ๊กซ์นำเสนอไอเดียมัน
" อืม... ก็น่าสนใจ แล้วมึงอ่ะ ไอ้เอ้"
" ของกูเหรอ กูก็คงร้านอาหารไทยแหละ แต่ก็จะเน้นโมเดิร์นว่ะ เสิร์ฟอาหารเป็นคอร์สเหมือนอาหารฝรั่งละกัน" ไอ้เอ้บอก แมร่ง... ไอเดียบรรเจิดว่ะ
" อืม ก็เจ๋งดี ส่วนของกูยังคิดอยู่ว่ะว่าจะเอาอะไรดี อยากได้ร้านอิตาเลี่ยนที่โชว์ทำพิซซ่ากับพาสต้าหน้าร้านเลย แต่ก็อยากทำร้านเบเกอรี่แบบฝรั่งเศสด้วยว่ะ อันนั้นก็น่าสนใจดี"
ใจผมตอนนั้นโคตรอยากได้ร้านที่บรรยากาศเป็นโทนแบบว่าอบอุ่นๆ ตกแต่งแบบคลาสสิคออกแนววินเทจโบราณๆหน่อย ถ้าเป็นร้านอิตาเลี่ยนก็จะให้มีเตาอบพิซซ่าที่เป็นอิฐแบบโบราณไปเลย เพราะถ้าตกแต่งได้แบบที่คิดไว้บรรยากาศในร้านคงโรแมนติคน่ามานั่งสุดๆ
-
-
ผ่านไปหลายวันงานผมมันก็เยอะแยะซะ ไหนจะหาข้อมูลสารพัด ไหนจะรายงานย่อยๆแต่ละวิชาจนเริ่มเครียดเพราะไม่ได้กระดิกไปไหนทั้งนั้นแม้แต่จะไปหาสุดที่รัก แต่แล้วพี่วินนี่ก็โทรเข้ามานัดวันถ่ายแบบกับผม ทำเอาผมยิ่งเครียดหนัก ไม่น่าเล๊ยกู ถ้าตอนนั้นรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ก็คงไม่รับงานเค้าหรอก
แต่พอสักแป๊บนึงไอ้ป้างมันก็โทรเข้ามาหาผมอีกคน มันบอกว่ามีรายการวาไรตี้อีกรายการเค้าเชิญทั้งผมและมันไปออกรายการด้วยกัน แมร่งเอ๊ย... มันจะอะไรกันนักหนาวะ คนเราเวลาอยากจะหนีจากอะไรสักอย่างทำไมมันต้องยิ่งวิ่งตามเราด้วยว้า
" เออ... ก็ได้ ไม่เป็นไรว่ะ กูไปให้มึงได้ ไม่ต้องห่วง" ผมรับปากมันไปทันทีเพราะผมว่าผมเข้าใจไอ้ป้างมันนะ ลองคิดดูว่าไอ้ป้างมันก็รู้แล้วว่าผมไม่อยากเข้าวงการ แต่ไอ้ที่มันยังมาชวนผมอีกเนี่ย ผมว่ามันคงจำเป็นอะไรสักอย่างมั๊ง ถึงได้ต้องยอมฝืนใจผมด้วยการชวนไปออกรายการนี้ด้วยกัน
" โอเคๆ ขอบใจว่ะ เอ้อ... แล้วเรื่องถ่ายงานให้พี่วินนี่อ่ะ เค้าโทรมานัดมึงยัง"
" อืม... เค้าเพิ่งโทรมานัดกูเมื่อกี๊นี้เลยล่ะ วันมะรืนนี้นะ"
" เหรอวะ เออ... งั้นกูไปเป็นเพื่อนมึงเอง วันมะรืนนี่กูคงว่างอยู่ไม่งั้นกูจะเลื่อนบางนัดไปก็ได้"
" เฮ้ย... มึงจะลงทุนไปมั๊ย ไม่ต้องห่วงกูขนาดนั้นหรอก มึงจะไปเลื่อนนัดอื่นให้เสียงานเปล่าๆทำไมวะ ไม่ดีหรอก" ผมพูดยังกะสอนมันเลยว่ะ แลดูเป็นคนมีความรับผิดชอบสูงจังกู...
" เออน่ะ มึงไม่ต้องห่วง กูจัดการเองได้ ถ้างั้นตามนี้นะเว้ย" มันยังคงดื้อครับ
" ก็... แล้วแต่มึงเว้ย งั้นกูไปรับมึงเองจะได้ไปด้วยกันทีเดียว เค้านัดที่ออฟฟิศน่ะเพราะถ่ายในสตูฯของเค้า" ผมเสนอตัวว่าจะไปรับมันมั่ง มันก็รับคำแล้ววางไป หลังจากนั้นผมก็ได้แต่ถอนใจยาว เฮ้อ.... ก็ขอให้มันผ่านๆไปด้วยดีละกันว่ะ เหนื่อยใจฉิบ
-
-
พอถึงวันนัดผมก็ขับรถไปรับไอ้ป้างมันแต่เช้าแล้วรีบไปที่ออฟฟิศของพี่วินนี่ด้วยกัน พอไปถึงผมเจออะไรรู้มั๊ย นักข่าวว่ะ มากันเพียบเหมือนกันเกือบสิบคนอ่ะ ทีแรกผมก็นึกว่ามาดักรอไอ้ป้างมันรึป่าว แต่ไม่ใช่แฮะ
" วันนี้คุณเป้งมาถ่ายแบบให้แม๊กกาซีน xxx ใช่มั๊ยครับ ยังงี้แสดงว่ากำลังเตรียมตัวมีผลงานอื่นๆตามมาอีกใช่มั๊ยครับ"
" แล้วไม่ทราบว่ารับงานอะไรไว้อีกบ้างคะนี่ แล้วคุณสนใจจะเข้าวงการแสดงเหมือนคุณป้างด้วยมั๊ยคะ"
" เอ่อ... ขอถามหน่อยครับคุณป้างมาด้วยแบบนี้งั้นก็หมายความว่าวันนี้อาจจะมีถ่ายคู่กันอีก แบบนั้นรึเปล่าครับ เพราะเท่าที่ทราบยอดขายแม๊กกาซีนฉบับที่คุณป้างคุณเป้งขึ้นปกคู่กันนี่ขายดีมากถล่มทลายจนเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ไปเลย"
" ค่ะ แล้วอย่างนี้แสดงว่าคุณเป้งต้องการเอาดีทางการถ่ายแบบเดินแบบไปก่อนแล้วค่อยๆขยับไปรับงานแสดงเหมือนคุณป้างแบบนั้นรึเปล่าคะนี่"
และอื่นๆอีกมากมาย สารพันคำถามที่ประดังกันเข้ามาจนผมได้แต่หันไปมองหน้าไอ้ป้างโดยพูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ
นี่มันอะไรกันนักวะเนี่ย ที่กูตั้งใจคือหันหลังให้วงการนะเว้ย ไม่ใช่ต้องการเกิดในวงการ เข้าใจอะไรกันผิดรึเปล่า.............
-
-
ถ้าพี่วินนี่ไม่ออกมาช่วยพูดและกันนักข่าวออกไปก่อนป่านนี้พวกผมก็คงไม่ได้เข้าไปในออฟฟิศหรอก ก็คงจะโดนนักข่าวทั้งกองทัพนั่นรุมทึ้งอยู่ตรงนั้นแหละมั๊ง
แต่ทั้งหมดนั่นผมถึงได้รู้ว่าที่ผ่านมาผมได้กลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ไปแล้ว น่าภูมิใจฉิบหาย เป็นอันว่าความตั้งใจที่จะไม่เข้าวงการของผมเนี่ย ล้มเหลวงั้นเหรอวะ เพราะนี่เท่ากับว่าผมดัง ผมเกิดไปซะแล้วนะเนี่ย
" โอเคนะ งั้นเดี๋ยวเรามาเริ่มกันเลย เซตเสื้อผ้าของเราเป็นแบบนี้นะครับ" พี่วินนี่เอาแบบเสื้อผ้ามาให้ผมดูทั้งหมด ซึ่งเสื้อผ้าที่ถ่ายวันนี้เป็นพวกเสื้อยืด แจ๊คเก๊ตและยีนส์สไตล์เซอร์ๆของแบรนด์ดัง พี่วินนี่ยังบอกผมว่าจริงๆหาคนมาถ่ายเซตนี้นานแล้วแต่ยังหาใครหล่อเซอร์เหมาะสมเท่าผมไม่ได้ว่ะ อวยกันสุดๆเลยเว้ย จากนั้นก็ให้ผมไปเตรียมตัวแต่งหน้าทำผม ซึ่งไอ้ป้างมันก็ไปนั่งดูผมอยู่
วันนั้นผมไม่ตื่นเต้นมันเลยสักนิดว่ะ ก็แหงดิเครียดซะขนาดนั้นจนตอนที่เริ่มถ่ายๆไปพี่เค้าก็ติงๆผมว่าทำหน้าเครียดไปหน่อยนะ
" เฮ้อ... กูอยากให้ใครเอาซีดีตลกมาให้กูดูตอนนี้จังว่ะ เผื่อจะได้หายเครียด" ผมนั่งบ่นกับไอ้ป้างขณะที่นั่งรอพวกพี่ๆทีมงานเค้าไปจัดเตรียมฉากอยู่
" เออ... อย่าเครียดนักเลยมึง ก็ค่อยๆคิดกันไปเว้ย ถ้ามึงไม่รับงานอะไรอีกแล้วมันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหรอกว่ะ ใครจะมาบังคับมึงได้ล่ะ" เออ... ก็จริงเว้ย
หลังจากการถ่ายทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยลงไปด้วยดี พี่วินนี่ก็ออกมาขอบอกขอบใจผมตามเคย
" เอ้อ... เดี๋ยวพี่ขอเชิญไปด้วยกันนะครับทั้งสองคนเลย วันนี้พวกพี่ๆทีมงานมีเลี้ยงกันนิดหน่อยน่ะ เป็นการฉลองกันจากคราวที่แล้วด้วยครับที่ยอดขายแม๊กกาซีนเราทะลุเป้ามากๆเกินความคาดหมายน่ะ"
" เอ่อ.... " ผมหันไปมองหน้าไอ้ป้าง
" นะครับ อย่าปฏิเสธเลยน่า ไปสนุกด้วยกัน กลับไม่ต้องดึกมากก็ได้ครับ" เฮ้อ... ว่ามายังงี้แล้วผมจะว่าไงได้ล่ะครับ
-
-
ตอนนี้เราสองคนตามพี่ๆเค้าไปร้านกึ่งผับแห่งนึงแถวทองหล่อครับ พอนั่งๆกินกับเค้าไปนิดหน่อยก็ขอตัวกลับกันเลย พี่วินนี่ก็ได้โอกาสถามผมเรื่องที่ชวนผมเข้าสังกัดเค้า
" ตกลงว่าน้องเป้งตัดสินใจได้รึยังล่ะครับเรื่องที่พี่ชวนมาทำงานด้วยกันน่ะ"
" เอ่อ... คืองี้ครับ ผมว่าช่วงนี้ผมคงยังไม่สะดวกเพราะคงติดเรื่องเรียนน่ะ เทอมนี้มันเทอมสุดท้ายแล้วงานผมเยอะมาก กลัวแบ่งเวลาไม่ได้น่ะครับ" ผมอ้างไปทันที แต่พี่วินนี่ก็ยังคงยิ้มๆอยู่
" ครับ... พี่เข้าใจดี งั้นพี่ยินดีรอนะ ให้เทอมนี้เป้งเรียนจบแล้วเราค่อยมาคุยกันอีกทีละกันครับ แต่ว่า..." เฮ้อ... ยังมีแต่อะไรอีกวะเนี่ย
" อะไรเหรอครับ"
" พี่อาจจะมีงานถ่ายแบบหรือว่าเดินแบบเป็นงานเล็กๆให้ทำนะครับระหว่างที่รอ ก็ใช้เวลาที่ว่างๆมาทำก็ได้ ดีมั๊ยครับ"
" .... ก็... เดี๋ยวดูก่อนละกันนะครับพี่ ถ้าผมมีเวลานะ" แมร่งเอ๊ย... อยากได้กูเข้าสังกัดจังนะ นิดหน่อยก็เอาอ่ะ
" ดีครับ ไว้แล้วจะติดต่อไปนะ ขอบคุณมาก" พี่วินนี่สรุปแล้วก็ปล่อยตัวเราออกมา ผมนึกสงสัยเหมือนกันนะว่านี่เค้าจับสังเกตไอ้อาการอึดอัดๆของผมนี่ไม่ออกมั่งรึไงนะ ถึงได้ยังตื้อผมจัง
" ตกลงมึงจะเอายังไงวะ" ไอ้ป้างเอ่ยถามผมหลังจากที่ผมขับรถออกมาจะไปส่งมันที่บ้าน
" ก็ไม่ยังไง อยู่มันเฉยๆนี่แหละ ใครจะมาบังคับกูได้ล่ะ ถ้ามาตื้อกูมากๆนักกูจะโวยให้"
" ฮ่าๆ มึงก็ยังงี้อ่ะ เค้าก็คงอยากได้มึงไปเข้าสังกัดจริงๆแหละ ไม่งั้นคงไม่ช่วยดันมึงซะขนาดนี้หรอก"
" หือ... ดันกู... ยังไงวะ" ผมหันไปถามมันแบบงงๆ
" ก็เท่าที่กูลองสังเกตดูนะ ตั้งแต่ที่ให้กูชวนมึงมาถ่ายขึ้นปกด้วยกันนั่นแล้ว มึงเห็นมั๊ยว่าเค้าเจาะจงมึงเป็นพิเศษแล้วยังจะเรื่องงานโปรโมทตอนหนังสือวางแผงอีก ที่จริงเค้าไม่ต้องทำก็ได้ แต่เค้าก็ยังลงทุนทำจนเห็นมั๊ยว่ามันเกิดกระแสตามมาอ่ะ" คำพูดมันตอนนี้ทำเอาผมอึ้งไป เพราะพอคิดตามแล้วมันก็จริงทั้งนั้น
" แล้วอย่างเรื่องวันนี้ที่นักข่าวแห่กันมา ที่จริงนักข่าวมันไม่น่าจะรู้ก่อนหรอกถ้าทางพี่เค้าไม่จงใจปล่อยข่าวไปให้นักข่าวน่ะ นี่แหละ เค้าเรียกว่าปลุกกระแส เมื่อก่อนพี่ที่เป็นผู้จัดการกูเค้าก็ทำแบบนี้เหมือนกัน ให้มีข่าวเราในพื้นที่สื่อมากๆไว้คนมันจะได้ติดตา ไม่งั้นลำพังกูเล่นหนังเล่นละครอย่างเดียวอีกสิบปีก็ไม่ได้เกิดหรอกว่ะ"
อยากจะบ้าตายนี่กลายเป็นว่าผมเป็นเหมือนสินค้าที่กำลังถูกโปรโมทเหรอวะ ที่พี่วินนี่ทำอยู่นี่มันเป็นแค่แผนการที่จะอัพเกรดชื่อเสียงตัวผมให้พร้อมก่อนที่จะเข้าสังกัดของเค้าเท่านั้นเหรอวะ สงสัยคงกะว่าถ้าผมดังปุ๊บก็เข้าไปเป็นเด็กในสังกัดของเค้าปั๊บ ทีนี้เค้าก็นั่งแบมือรับทรัพย์สบายๆ เออ... ดีเนอะ ฉลาดฉิบหาย
" สัดเอ๊ย... นี่ถ้ามึงไม่พูดมากูก็นึกไม่ถึงหรอกนะเนี่ย แมร่ง... ร้ายจริงๆ เห็นยังงั้นก็นึกว่าจะไม่มีอะไร ที่ไหนได้" ผมบ่นพลางส่ายหน้า มันก็ยิ้มแล้วตบไหล่ผมเบาๆ
" เออ... ก็นี่แหละเว้ย ขอต้อนรับมึงเข้าสู่วงการมายาว่ะ มึงยังต้องเจออีกเยอะแน่"
-
-
หลังจากวันนั้นผมก็ยังมาคร่ำเคร่งกับงานผมที่โคตรจะเยอะและพรุ่งนี้ผมต้องเตรียมตัวไปอัดรายการที่เค้าเชิญมากับไอ้ป้างมันอีก คิดแล้วก็ได้แต่เซ็งว่ะ
พอไปถึงสตูดิโอก็ต้องตะลึงอีกครับ คนที่มาดูเยอะมากๆท่าทางคงเป็นแฟนคลับไอ้ป้างมัน แต่แล้วผมก็ต้องผิดคาดเพราะไม่ได้มีแต่แฟนคลับไอ้ป้างมันซะหน่อย โน่นครับ ป้ายไฟชื่อผมว่ะ ตัวเบ้อเร่อเป็นสิบๆเลยอ่ะ
" สงสัยกูว่างานนี้มึงได้เกิดจริงๆซะแล้วล่ะว่ะ กระแสมึงแรงเหมือนกันนะเนี่ย" ไอ้ป้างมันพูดเหมือนแซวผม
" เฮ้อ... นี่กูจะทำไงดีวะเนี่ย"
" เอาเหอะ มึงไม่ต้องคิดมาก อะไรมันจะเกิดมันก็เกิด แต่อย่างที่บอกนะถ้ามึงไม่รับงานเพิ่มอีกซะอย่างใครมันจะทำอะไรมึงได้ล่ะวะ จริงมั๊ย" ก็ใช่อยู่หรอก แต่ทำไมเห็นยังงี้แล้วมันไม่มั่นใจเลยว้า
หลังจากนั้นก็มานั่งเตรียมตัวกันโดยอ่านสคริปต์ว่าเราต้องเจอคำถามอะไรบ้าง และทางรายการเค้าขอให้เราร้องเพลงด้วยกันเพลงนึงสั้นๆเป็นการเปิดตัว เราเลยไปซ้อมคิวร้องเพลงกันก่อนจากนั้นพอถึงเวลาถ่ายจริงเราก็ออกไปร้องเพลงกันตามคิวที่ซ้อมไว้ซึ่งก็เรียกเสียงกรี๊ดจากบรรดาแฟนคลับซะถล่มทลายกันไป
ตลอดรายการนั้นพิธีกรเค้าก็ซักถามเราไปหลายเรื่อง โดยมากจะถามเรื่องที่ไอ้ป้างมันเข้าวงการได้อย่างไร แต่ก็วกมาที่ว่าแล้วตัวผมจะเข้าวงการด้วยอีกคนรึเปล่าจนได้
" ก็ช่วงนี้ผมเทอมสุดท้ายแล้วครับเลยอยากตั้งใจเรียนให้มากหน่อยเพราะว่ามีงานเยอะมากๆ เรื่องรับงานอะไรนี่ก็คงต้องรอไว้ก่อนน่ะครับ ไม่งั้นคงไม่มีเวลา" ก็ตอบเลี่ยงๆไปแบบดาราตอบน่ะนะ
" งั้นถ้าจบเทอมนี้แล้วพวกเราก็อาจจะได้ได้เห็นผลงานของคุณเป้งสินะครับ"
" อืม... ก็อาจจะนะครับ เพราะเคยบอกแล้ว ผมเองไม่ได้มีความสามารถอะไรเท่าไหร่หรอก เล่นละครก็คงแข็งๆ ร้องเพลงก็งั้นๆเองครับ"
" แหม... แต่เท่าที่พวกเราได้ฟังจากเพลงเมื่อกี๊นี่ผมว่าก็ไม่ธรรมดาแล้วนะครับ เสียงและลีลาการร้องนี่โอเคมากๆ ไม่แน่จากวันนี้ก็อาจจะมีค่ายเพลงติดต่อมาก็ได้นะครับ จริงมั๊ยครับพวกเรา" พี่พิธีกรบอกแล้วก็หันไปถามบรรดาผู้ชมในสตูดิโอซึ่งก็มีเสียงตอบรับว่าเห็นด้วยดังอื้ออึงเลยครับ
" ฮะๆ ก็ถ้ามีใครให้ผมออกอัลบั้มน่ะ ผมก็โอเคนะ ถ้าเค้าไม่กลัวเจ๊งอ่ะ"
" หึๆ ไม่ต้องถ่อมตัวแล้วครับ ผมว่านะ... ต้องมีค่ายเพลงเค้าสนใจแน่ๆ ก็หวังว่าคงจะได้เห็นผลงานคุณเร็วๆนี้นะครับ" เหอะ คงได้เห็นกันหรอกว่ะ
พอเราอัดรายการเสร็จเรียบร้อย ผมกับไอ้ป้างก็ออกมาจากสตูดิโอนั้นทันที แต่ข้างนอกอ่ะดิ กองทัพแฟนคลับมาออกันตรึมมืดฟ้ามัวดินไปหมดแล้ว
โดยมากก็จะเป็นแฟนคลับไอ้ป้างแหละครับ แต่ก็มีไม่น้อยที่มาเชียร์ผมอ่ะเพราะดูจากป้ายไฟที่เค้าชูนั่นแหละ เราก็ไม่รู้จะทำไงยืนอึ้งกันทั้งคู่ครับ แต่พอสักแป๊บพวกพี่ทีมงานเค้าก็มากันคนให้เราถึงได้ออกมาจากตรงนั้นกันได้
" โอย... กูนึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว" ผมบ่นทันทีที่ขึ้นรถได้ ไอ้ป้างก็หันมามองผมยิ้มๆ
" กูว่านะ นี่มันกลายเป็นว่าพอมึงมาออกสื่อคู่กะกูเนี่ย มันเหมือนยิ่งเบิ้ลความนิยมไปอีกเป็นสองสามเท่าเลยว่ะ เมื่อก่อนกูไปไหนก็ไม่มีแฟนคลับเยอะเท่านี้หรอกนะเว้ย แต่ตอนนี้เพิ่มขึ้นเยอะมากๆ สงสัยต้องขอบใจมึงซะแล้วที่ช่วยดันกู ฮ่าๆๆ" มันว่าแล้วก็หัวเราะชอบใจ แต่ผมดิ เซ็งสราดด...ด
" สัดนี่... ยังจะมาหัวเราะ กูรู้แต่ว่าตอนนี้งานเข้ากูแน่ๆ แมร่ง... ทำไมคนมันมาชอบกูกันเยอะขนาดนี้วะเนี่ย ไม่เข้าใจ"
" ก็อาจจะเพราะเราเข้าคู่กันไงวะ คนเค้าเลยรู้สึกชอบว่าเราเป็นคู่แฝดกัน เท่กันคนละแบบอะไรยังงี้อ่ะ"
" เออ... เอาเหอะ กูยกให้มึงหมดเลยไอ้ชื่อเสียงความนิยมน่ะ เพราะตอนนี้กูอยากอยู่กะเมียกูสงบๆว่ะ ไม่เอาแล้ววงการ พอกันที" ผมบ่นทิ้งท้ายอย่างหน่ายๆ
-
-
แต่หลังจากนั้นหลายวันงานมันก็เข้าผมอีกจริงๆจนได้ ไอ้ที่พูดไปเล่นๆในรายการแมร่งก็ได้เรื่องอีกครับ เพราะค่ายเพลงเค้าติดต่อมาจริงๆ สองบริษัทเลยว่ะ ให้มันได้ยังงี้ แล้วยังจะรายการอื่นๆที่ชวนไปออกคู่กันอีก ติดต่อไปเทสงานพรีเซนเตอร์โฆษณาอีก อยากจะบ้าว่ะ....
ทำไมกูต้องมาดังมาเกิดในเวลาที่ไม่อยากด้วยว้า กรรมของกูแท้ๆ....... ไอ้เป้ง เฮ้อ................
จากนั้นผมก็เดินเซ็งๆกลับมานั่งหน้าโน๊ตบุ๊คทำงานต่อ แต่ความที่เซ็งสุดๆเลยปิดแมร่งซะเลย เลิก..... ไม่ทงไม่ทำมันล่ะ คิดถึงเมียนี่หว่า ว่าแล้วก็ออกไปหาที่ร้านซะเลยให้รู้แล้วรู้รอดไป
ตอนนี้ผมขับมาจอดแถวหน้าบ้านมินแล้ว วันนี้แม่อัมหยุดขายพอดีเลยครับเพราะเป็นวันอาทิตย์ไง ผมก็เดินเข้าไปไหว้แม่ในบ้านแต่มองหามินก็ไม่เห็นแฮะ
" อ๋อ... มินออกไปกับมาร์ทเค้าน่ะลูก เห็นว่าจะไปเลือกซื้อของอะไรด้วยกันนี่แหละ แม่ก็ไม่ได้ถาม" อึ้งทันทีเลยว่ะผม ไอ้มาร์ทเหรอ... นี่มันยังไม่เลิกล้มความตั้งใจมันอีกเหรอวะ
" แล้วไอ้แมนมันไปไหนเหรอครับ" หึ... ไอ้นี่... แทนที่จะอยู่ดูน้องให้กู ปล่อยให้เสือมันมางาบไปซะได้
" มันออกไปกับเพื่อนน่ะลูกไปตั้งแต่เช้าแล้ว แต่มินเพิ่งออกไปกับมาร์ทเค้าเมื่อกี๊นี้เอง" แมร่งเอ๊ย.... ให้มันได้งี้สิวะ ช้าไปก้าวเดียวเองเหรอกู
" แล้วเค้าบอกมั๊ยครับว่าจะไปที่ไหนกัน"
" เปล่าจ้ะ ทำไมล่ะลูก เราจะตามไปหาเค้าเหรอ"
" อ๋อ... เปล่าครับ เปล่า... งั้นไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมขอตัวก่อนแล้วกัน แม่พักผ่อนนะครับ" ผมบอกแล้วกอดแม่ไปทีนึงแล้วก็ขับรถออกมาเลย
เฮ้อ... ไม่รู้ว่าไปกันถึงไหน ผมเลยตัดสินใจโทรเข้าเครื่องน้อง แต่... ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก...... เชรี้ยยย...ย
ฉุนกึ้กเลยว่ะ แทบปาโทรศัพท์ทิ้ง ดีว่ายั้งมือทัน ผมจอดเข้าข้างทางทันที ร้อยวันพันปีน้องไม่เคยปิดโทรศัพท์นี่หว่า แล้วนี่มันยังไง
ตอนนี้ในใจมันร้อนไปหมด ร้อนเหมือนไฟมันมาสุมรอบตัวจริงๆ ไม่ไหวแล้วโว้ย..... มันพาเมียกูไปไหนวะ
************************************************
-
:เฮ้อ: ไม่อยากให้เข้าวงการเลยเหะ จะมีความสุขสักแค่ไหนกันเชียว
ดูเสะน้องไปกะชายอื่นแล้ว 5555++ :laugh:
รีบๆๆตัดสินใจนะคุณ
-
สมน้ำหน้าไม่มีเวลาให้น้องเอง :laugh:
:call:
-
เรื่องมันประดังเข้ามาทีเดียวเลยแฮะ อย่างว่า คนมันจะดังอะ
-
โหน่าสงสารเจ้าเป้งที่สุด
ดูดิงานเข้าแถมน้องยังไปกับชายอื่นอีก
ไอ้เจ้าแมนก็ไม่อยู่ช่วยกันเลย
เป็นผมปวดหัวตายกันพอดี
-
พี่เป้งสู้ ๆ
-
พี่เป้งต้องรีบตัดสินใจให้เด็ดขาดเร็วๆ แล้ว ดูแล้วจะงานเข้าบานเลยเพ่
-
:serius2:ชักจะเป็นห่วงน้องมินซะแล้ว หวังว่ามาร์ทคงไม่ทำอะไรน้องนะ
-
โอ้ย..ใจรุ่มๆ ไว้พี่เป้ง...น้องมินเค้าไม่ใช่คนหลายใจ
ดูอย่างพี่เป้งกว่าจะได้แอ๋ม...ใช้เวลาขนาดหนัก
เพราะฉะนั้นอย่างไอ้พี่มาร์ท....แห้วชัวร์
เชียร์พี่เป้งค่ะ...สู้สู้ :mc4:
Luk.
+ 1 เป็นกำลังใจให้คุณน๊อตค่ะ :กอด1:
-
ช่วงงานเข้าของพี่เป้ง
เจ้ากรรมนายเวรตาม
-
ใจเย็นเป้ง ตั้งสติ อย่าเอาแต่โมโหหึงนะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
กำ ลัง จะ โดน งาบ แล้ว
อิ อิ
อาจ ไม่ มี อะ ไร ก็ ได้
ใจ เยน ๆ นะ พ่อ เป้งง
-
พี่เป้งควรบอกตรงๆไปเลยว่าไม่ ให้ชัดเจนเลยดีกว่าไม่งั้นมันก็จะมีงานเล็กๆน้อยๆตอดมาเรื่อยๆ
เป็นไงล่ะ ยุ่งซะไม่มีเวลาให้น้อง ระวังเถอะน้องจะเข้าใจและก็ไม่เรียกร้องขึ้นมา งานนี้โดนงาบแน่ๆ
-
ใจเย็นๆนะ เป้ง น้องมินก็แค่ใจดีไปเป็นเพื่อนมาร์ทซื้อของจริงๆ ไม่มีอะไรในกอไผ่
แต่มาร์ทนี่สิ สงสัยจะมีหน่อไม้ซุกในก่อไผ่แน่ๆ มาทำแบบนี้ได้ยังไง
-
ลัคกี้อินเกมส์ แต่อันลัคกี้อินเลิฟไม๊เนี่ย พี่เป้งเป็นซุปตาร์ ทีนี้พี่มาร์ทเดินหน้าเต็มกำลังแล้วแน่ๆ งานเข้าละทีนี้ :เฮ้อ:
-
:L1:ขอดันกระทู้คุณน๊อตหน่อย ที่อุตส่าห์ตามไปบวกให้ทั้งสองเรื่อง
ขอบคุณมากเหมือนกันนะค่ะ
Luk. :pig4:
-
ชอบพี่เป้งมาก รู้สึกหลงรักพี่เป้งตรงที่พี่เป้งรักและเกรงใจน้องมินในขณะเดียวกัน ผู้ชายแบบนี้น่ารักที่สุดเลยนะคะ เพราะแสดงให้เห็นว่ารักและแคร์คนที่รักมากแค่ไหน อ่านถึงตอนที่ยี่สิบแล้วค่ะ กำลังหวานกับพี่เป้งและน้องมินอยู่เลย รู้ค่ะว่างานจะเข้าในบทหลังๆแต่ตอนนี้ขออินก่อนนะคะอิอิ
จูจุ๊บคุณน๊อต ผู้ชายที่แสนดี (Goodfellas) อุ๊ย...ผู้ชาย(หลายคน)ที่แสนดี เพราะมีตัว เอส อยู่ด้วย อิอิ
-
งานงอกจริง ๆ พี่เป้ง
-
ปัดๆๆถูๆๆ
มานั่งรอชะตากรรมนายเป้ง
-
แวะมาขอบคุณทุกคนคร้าบที่มาติดตามเหมือนเคย
และโดยเฉพาะคุณลักษ์กับคุณทีที่มาดันให้เรื่อยๆนะครับ
ขอบคุณ คุณWordslinger ที่เพิ่งแวะมาลองติดตามอ่าน และนิคเนมผมอันนี้มันแปลว่ายังงั้นจริงๆ แต่ที่มีเอสก็เพราะว่าให้มันเท่ๆไปงั้นเองแหละครับ 555
ช่วงนี้ยังยุ่งๆหน่อยแต่จะรีบมาต่อให้นะครับผม อดใจรออีกสักสองสามวันนะครับ
ขอบคุณทุกท่าคร้าบ :pig4:
-
พี่เป้งสู้ๆๆๆ
-
นายเป้งสู้ตายวู้ๆๆๆ
แต่ว่านายเป้งหอบคุณน๊อตหายไปแล้วหรออิอิ
ไม่มาต่อเลย
ดันๆๆๆ เดี๋ยวหาไม่เจออิอิ
-
เข้ามาดัน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
สงสัยพี่น็อตจะพามีนกะเป้งไปเที่ยวไกล รีบๆกลับบ้านนะครับทุกคนรออยู่ :กอด1: :กอด1:
ปล.บวกหนึ่งให้พี่น็อต อิอิ
-
มาแว้วววว น้องมินกับพี่เป้งมาแล้ววว
โทษทีที่ให้รออ่ะครับ ก็มีปัญหาเรื่องเนื้อเรื่องอีกแหละ
งั้นไม่พูดมากล่ะ มาต่อกันเลยครับ
ตอนที่31
********************************************
แล้วตอนนี้ผมจะทำอะไรได้วะ เดินงุ่นง่านๆอยู่รอบรถเนี่ย ไปๆมาๆเลยคว้าบุหรี่ที่เหลืออยู่ในรถมาสูบอีก มันเครียดจริงๆ ก็รู้ทั้งรู้อ่ะนะว่าไม่มีประโยชน์แต่ก็ยังจะสูบ บ้าฉิบ
ไม่ดิวะมันต้องไม่เป็นแบบนี้ กูไม่ยอมหรอกเว้ย ว่าแล้วก็โทรไปหามินดูอีกทีแต่ก็เหมือนเดิม แมร่ง...โทรไปหาไอ้มาร์ทมันเลยก็ได้วะ แต่ก็ไม่เป็นผล ไม่มีหมาสักตัวรับ เชรี้ยๆๆ
เฮ้อ... เอาวะ จะไปทำอะไรได้ล่ะในเมื่อมันจงใจตัดการติดต่อกันยังงี้นี่ จะเอาปัญญาที่ไหนไปตามมันล่ะวะ คราวหน้ากูจะติดชิพที่เสื้อผ้ามินซะเลย จะได้รู้ตำแหน่ง ดีมั๊ยวะ
คิดทบทวนอยู่พักนึงก็สรุปกับตัวเองได้ว่ากลับไปรอมินที่บ้านแล้วกัน ไม่มีตัวเลือกอื่น ผมเลยขับรถอย่างเซ็งๆกลับมาที่บ้านแม่อัมอีกครั้ง
" อ้าว... ทำไมอ่ะลูก หือ..."
" เอ่อ... ผมมารอมินน่ะแม่ แล้วนี่แม่ทานอะไรยังครับเนี่ย" เฉไฉไปก่อน ไม่อยากให้แม่รู้อ่ะ
" ทานแล้วล่ะจ้ะ แล้วเป้งล่ะลูกทานอะไรมารึยังหือ ไปในครัวสิลูกมีข้าวผัดอยู่แน่ะ" แม่อัมก็หวังดีแหละครับ แต่ผมไม่อยากบอกแม่ว่ะว่าตอนนี้เครียดจัดจนกระเดือกอะไรไม่ลงแล้ว
" เอ่อ... ไม่เป็นไรครับแม่ ผมทานมาแล้ว" ผมบอกแล้วก็นั่งลงที่โต๊ะกับแม่อัมแล้วก็พยายามชวนแม่คุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไป แต่แม่คงเห็นผมเหลือบมองนาฬิกาบ่อยมั๊งเลยถามผมขึ้นมา
" แล้วที่รอมินนี่น่ะมีอะไรรึเปล่าลูก เหมือนเรามีเรื่องสำคัญนะ ลองโทรไปหาน้องรึยัง"
" อ๋อ... ไม่มีอะไรครับแม่ เมื่อกี๊ลองโทรไปแล้ว"
" ถ้างั้นเดี๋ยวน้องก็คงมาแล้วมั๊งลูก เอ้อ... นั่นไง มาพอดีเลย" แม่หันไปทางประตูที่มินและไอ้เพื่อนตัวดีของผมเดินเข้ามาด้วยกัน แต่มินดูมีท่าทางตกใจที่เห็นผมนั่งอยู่กับแม่
" อ๊ะ... พี่เป้ง มาได้ไงอ่ะครับ" มินเอ่ยทักผมพร้อมๆกับพยายามเบี่ยงมือที่หิ้วถุงกระดาษหลบไปไว้ข้างหลังเหมือนกับจะหลบสายตาผมไม่ให้ผมสังเกต แต่โทษทีผมเห็นไปแล้วเต็มๆว่ะ
" ก็... ขับรถมาสิครับ แล้วก็มานั่งรออยู่กับแม่นี่แหละ" ผมตอบไปแกนๆ แต่หน้าผมตอนนี้มันคงโคตรไม่รับแขกอยู่ล่ะมั๊งน้องเลยทำหน้าเจื่อนๆไป
" เอ่อ... มินครับ งั้นพี่กลับก่อนแล้วกัน แม่ครับผมกลับก่อนนะครับ ไปก่อนนะเว้ยไอ้เป้ง แล้วเจอกัน" ไอ้มาร์ทลาทีเดียวสามคนรวดเลยครับ และมันกำลังเดินออกประตูไปแล้ว หึ... มึงคิดจะชิ่งเหรอวะ ไอ้เพื่อนเหี้ย
ผมรีบเดินตามมันไปติดๆออกไปที่หน้าบ้านแล้วกระชากไหล่มันหันกลับมาค่อนข้างแรงจนมันตกใจหน้าเหวอไปเหมือนกัน
" เฮ้ย... อะไรของมึงวะ" มันโวยลั่นแต่ผมไม่สนอ่ะ เลยผลักอกมันไปทึนึง
" นั่นน่ะกูต้องถามมึงมากกว่ามั๊งว่านี่มันอะไรของมึง ตกลงมึงจะเอายังไงกะกูวะ ต้องแย่งมินไปจากกูให้ได้เลยใช่มั๊ยมึงถึงจะพอใจอ่ะ" ตอนนี้ผมรวบคอเสื้อมันเตรียมใส่แม่งเต็มที่อ่ะ
" พี่เป้ง... อย่านะครับ" มินร้องห้ามผมว่ะ พอหันไปน้องก็วิ่งมาถึงตัวผมแล้วพยายามดึงมือผมออกจากไอ้มาร์ททั้งๆที่ยังถือถุงเวรนั่นอยู่ ผมเลยต้องปล่อยมือแต่ก็ผลักอกมันไปอีกทีจนมันเซถอยหลังไป
" ทำไมทำยังงี้ล่ะครับ พี่มาร์ทเค้าไม่ได้ทำยังงั้นนะ"
" หึ... ไม่ได้ทำยังงั้น แล้วมันทำอย่างไหนล่ะ พามินไปช้อปปิ้งกันสองต่อสองเนี่ย แล้วในถุงนั่นน่ะมันซื้อให้ใช่มั๊ย" ผมบอกแล้วก็ยื่นมือจะไปคว้าถุงจากมือน้องมาดู แต่น้องก็ยื้อหลบไปไม่ยอมให้ผมดู
" ไม่ใช่นะพี่ นี่มัน...."
" ก็ถ้าไม่ใช่แล้วมันอะไร ทำไมถึงให้พี่ดูไม่ได้" ผมว่าแล้วก็คว้าได้หูถุงข้างหนึ่ง แต่ความที่มินเองตกใจก็เลยกระชากถุงกลับจนถุงขาดและของในนั้นกระเด็นหล่นไปอีกทางหนึ่ง
" เพล้ง!" เสียงของแก้วแตกกระจายดังขึ้นทันทีที่กล่องใบนั้นตกกระทบพื้นทำให้ผมรู้ว่าภายในกล่องนั้นคงเป็นของอะไรสักอย่างที่เป็นแก้ว
แต่ถึงจะรู้ไปก็คงจะเท่านั้นเพราะตอนนี้ของที่อยู่ในนั้นมันคงแตกละเอียดไม่มีชิ้นดีไปแล้ว และคงจะแตกสลายไปพร้อมๆกับใจของเจ้าของที่ยืนหน้าสลดอยู่ตรงนี้
" พี่เป้ง... ทำไมพี่เป้งทำยังงี้ ทำไมต้องทำยังงี้ ฮือๆๆ สะใจพี่แล้วใช่มั๊ย" เสียงมินกรีดร้องต่อว่าผมพลางก้มลงไปหยิบกล่องใบนั้นขึ้นมากอดไว้พร้อมๆน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมา
" มิน.........." ผมได้แต่ยืนตัวชาไปหมดทำอะไรไม่ถูกทั้งนั้น ได้แต่ไม่เข้าใจว่านี่มันอะไรกัน ของนี่มันสำคัญกับมินมากซะขนาดนี้เลยเหรอ แค่เพราะมันเป็นของที่ไอ้มาร์ทมันซื้อให้ยังงั้นรึไง และนั่นทำให้ใจผมมันสับสนไปหมดเลย
พอไอ้มาร์ทเห็นยังงั้นมันก็รีบวิ่งมาแล้วก้มลงประคองน้องขึ้นมา แต่น้องก็ยังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้นแล้วจู่ๆก็วิ่งหนีเข้าไปในบ้านเลย พอผมเริ่มได้สติก็วิ่งตามน้องเข้าบ้านไปจนถึงหน้าห้องน้อง ซึ่งแม่อัมก็ได้แต่ตกใจว่ามีอะไรเกิดขึ้นเพราะเห็นว่าน้องวิ่งร้องไห้เข้าห้องไป
" มิน... พี่ขอโทษครับ ออกมาก่อนนะ พี่ขอโทษจริงๆครับ มิน...." ผมพยายามเคาะประตูเรียกแต่ก็ไร้อาการตอบรับใดๆจากคนที่อยู่ภายใน
อีกแล้วเหรอวะ เหตุการณ์ซ้ำเดิมแบบนี้อีกแล้วเหรอ น้องโกรธผมมากอย่างนี้อีกจนได้ ทำไมมันต้องเป็นยังงี้ด้วยว้า
" มันอะไรกันน่ะลูก มีอะไรกัน ทะเลาะอะไรกันเหรอ" แม่อัมถามผมอย่างร้อนใจ ผมเลยประคองแม่ให้นั่งลงที่เก้าอี้ก่อน แต่ไอ้มาร์ทมันก็เดินตามผมเข้ามาอีกครับ แมร่ง.... เหม็นหน้ามึงจริงๆเว้ย
" กลับไปเลยนะมึงแล้วไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีก ไม่งั้นมึงโดนกูแน่" ผมชี้หน้าด่ามันอย่างลืมตัวว่าแม่อัมนั่งอยู่ข้างๆ จนแม่อัมเอื้อมมือมาจับแขนผมไว้
" ไม่เอาลูก ไม่เอา มีเรื่องอะไรกันก็คุยกันดีๆสิ เพื่อนกันนี่นะ อย่าทำยังงี้เลย แม่... โอยย" แม่อัมพูดอยู่ดีๆก็เอามือลูบหน้าท่าทางเหมือนคนจะเป็นลม
" แม่....!" ผมกับไอ้มาร์ทตะโกนเรียกแม่พร้อมๆกันแล้วก็รีบมาพยุงแม่ให้นั่งที่เก้าอี้
" มึงไม่ต้องเลยนะ สัด.... ไสหัวไปเลย" ผมด่ามันแล้วก็ปัดมือมันออกจากแขนแม่
" ไอ้ห่านี่ มึงจะบ้าไปถึงไหน แม่เป็นลมอยู่ยังงี้ยังไม่เลิกบ้า ยาดมอยู่ไหนวะ ไปเอามาดิ๊" ไอ้มาร์ทด่าผมแล้วมันก็หยิบพัดมาพัดให้แม่
" เออ... อยู่ไหนวะ อ้อ... นี่" ผมบอกแล้วก็หันไปคว้ายาดมมาจากหลังตู้มาให้แม่ดมจนสักพักแม่ก็ดีขึ้น
" แม่... ไม่เป็นไรแล้วล่ะลูก ว่าแต่นี่มีเรื่องอะไรกันไหนเล่าให้แม่ฟังหน่อยซิ" แม่อัมถามเราสองคนด้วยเสียงเนือยๆ
" ก็มันน่ะครับ..... " ไอ่เวร เสือกพูดซะพร้อมกูอีกแล้ว แถมยังจะมาชี้หน้ากูอีก
" มึงไม่ต้องเลย สัด" ผมด่ามันทันที
" ไอ่ห่านี่ มึงจะฟังกูมั่งได้มั๊ย ใส่กูเอาๆอยู่ได้"
" หึ... โอเค... ได้... มึงแก้ตัวมา" ผมยอมมันเพราะแม่อัมหรอกนะ
" ก็กูแค่พามินไปซื้อของขวัญด้วยกันแค่นั้นเอง วันเกิดหมาที่ไหนมันก็ไม่รู้ สัด..... หมาบ้าด้วย ไม่ฟังห่าอะไรทั้งนั้น ใช้แต่อารมณ์อ่ะ"
" หา... มึงว่าไงนะ วันเกิด เฮ้ย... " ผมสะดุ้งเลยว่ะ เชรี้ยยย....ย กูลืม...ม พรุ่งนี้วันเกิดกูนี่หว่า บ้าเอ๊ยยย....ย
" นี่มึงอย่าบอกนะว่ามึงลืมวันเกิดตัวเองน่ะ ไอ่ควายย....ย" สัดนี่... ด่ากูได้อีก
" ก็กู.... เฮ้ย... มึงไม่ต้องมาพูดมากเลย แล้วที่กูโทรไปทำไมไม่รับกันทั้งคู่เลย มัวทำอะไรกันอยู่วะ" อย่ามาเบี่ยงประเด็นนะมึง กูกำลังสอบสวนมึงอยู่นะ
" ก็วันนี้กูลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน แต่ของน้องนี่กูไม่รู้ แบตหมดรึเปล่า ไม่เห็นมินจะรู้ตัวเลยว่ามีสายเข้า"
" เออ... ดีนะ โทรศัพท์ใช้ไม่ได้พร้อมๆกันทั้งคู่ซะงั้น สรุปว่ากูซวยเองที่คิดมากไปคนเดียวงั้นดิ"
" อืม... กูเกรงว่าคงจะเป็นยังงั้นว่ะ มึงนี่มันขี้หึงไม่เข้าท่าจริงๆ แล้วเป็นไงอ่ะทีนี้"
" สัดนี่... ยังจะมาซ้ำกูอีก มึงไม่ต้องมาพูดมากเลย ก็เพราะมึงนั่นแหละ"
" เอ้าๆ โทษกูๆ กูทำอะไรผิดวะแค่พาน้องมันไปซื้อของให้มึงเนี่ย แล้วนี่ก็ดันเสือกทำของที่น้องมันซื้อมาแตกไปซะแล้ว มินไปเดินเลือกอยู่ตั้งนานนะเว้ย น้องมันตั้งใจมากๆเลยที่จะเลือกให้มึงอ่ะ" ยิ่งฟังมันมาถึงตรงนี้ผมสลดทันทีเลยว่ะ แมร่งเอ๊ย อยากตายจริงๆกู
" เออๆ กูผิดเองที่ใจร้อน พอใจยัง สัด..." ผมด่าประชดมันอีก
" ปัดโธ่เว้ย.......ย" คราวนี้ผมผลุดลุกขึ้นยืนเกาหัวแกรกเลยเพราะยิ่งเครียดหนัก สงสารก็แต่น้องที่ต้องมาเสียใจร้องไห้เพราะผมใจร้อนไม่ฟังอะไรให้ดีก่อนเอง
" เอาล่ะลูก ถ้าเป็นยังงี้ก็คงเข้าใจกันแล้วนะ เป้งเองก็ใจร้อนไปน่ะลูก งั้นเดี๋ยวเราค่อยๆคุยปรับความเข้าใจกับน้องไปดีๆนะ แต่ตอนนี้กลับกันไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวแม่จะลองคุยกับน้องให้ก่อนนะ" แม่อัมสรุปแล้วก็ขอให้พวกเรากลับกันไปก่อน
" ครับแม่ ผมขอโทษนะครับที่ทำตัวไม่ดี ทำให้น้องต้องเสียใจเพราะผมอย่างนี้" ผมบอกแล้วก็ก้มลงไปกราบตักแม่ แม่อัมก็ลูบหัวผมเบาๆแล้วยิ้มให้อย่างเข้าใจ
" จ้ะ แม่เข้าใจดีลูก คราวหลังเราก็ต้องใจเย็นๆกว่านี้นะลูก น้องน่ะจะเกลียดมากถ้าใครมาทำอะไรรุนแรงไม่มีเหตุผลเพราะน้องคงฝังใจ เพราะงั้นแม่ถึงอยากให้เราต้องอดทนให้มาก ถ้าเราคิดว่ารักกันแล้วงั้นเราก็ต้องเชื่อใจกันนะ มีอะไรก็พูดก็คุยกันอย่าด่วนสรุปไปเองเพราะไม่ว่าใครมันก็มาทำอะไรเราไม่ได้ทั้งนั้นแหละในเมื่อเรารักกันน่ะ จำคำแม่ไว้นะลูก" แม่สอนผมซะซึ้งเลยครับ
ผมไหว้ลาแม่แล้วเดินออกมากับไอ้มาร์ท หัวผมตอนนี้มันกลวงโล่งไปหมดเพราะไม่รู้จะทำไงดีให้น้องหายโกรธ คิดถึงสายตาของน้องที่มองผมอย่างผิดหวังและเสียใจตอนนั้นแล้วก็ใจหายจริงๆ และผมกลัวมากๆอ่ะตอนนี้ กลัวว่าน้องจะไม่อภัยให้ผมอีก
" กูถามมึงจริงๆนะมาร์ท ตกลงมึงคิดยังไงกับมินวะมึงถึงได้พยายามเข้าหามินตลอดยังงี้น่ะ กูไม่เข้าใจว่ะ มึงอย่ามาบอกว่าคิดกับมินแค่พี่น้องนะเว้ย เพราะกูไม่เชื่อมึงว่ะ ใจมึงคิดยังไงกันแน่วะ"
" กูคิดยังไงตอนนี้มันก็ไม่สำคัญหรอก" อ้าว... สัดนี่ ไม่สำคัญแล้วกูจะถามมึงเพื่อ... แต่อยู่ๆมันก็หันมาสบตาผมเต็มๆครับ
" แต่กูบอกมึงได้อย่างนึงตอนนี้ว่ากูไม่มั่นใจว่ามึงจะทำให้น้องมีความสุขได้ และถ้าเป็นยังงั้น... ถ้าน้องต้องเสียใจเพราะมึงล่ะก็ กูขอให้มึงพิจารณาตัวเองแล้วเดินจากไปซะก็แล้วกัน จำไว้นะเว้ย" มันพูดแล้วก็ตบไหล่ผมเบาๆก่อนเดินจากไปขึ้นรถมันแล้วขับออกไป ทิ้งให้ผมอึ้งแดรกอยู่ตรงนั้น
คิดแล้วก็โมโหเว้ย จะพระเอกมากไปแล้ว สัดมาร์ท ถุย... ไม่มั่นใจว่ามึงจะทำให้น้องมีความสุขได้งั้นเหรอ แล้วไง งั้นต้องเป็นมึงใช่มั๊ยที่จะทำให้น้องมีความสุขได้น่ะ กูจะอ้วกเหอะ
เพราะยังไงซะพระเอกเรื่องนี้มันคือกูแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้นเว้ย โทษที เพราะงั้นมึงตื่นได้แล้ว สราด....ด
-
-
กลับมาถึงคอนโดผมก็ได้แต่ไปนอนแผ่อยู่บนโซฟาอย่างเซ็งสุดชีวิต ทบทวนตัวเองตั้งแต่ว่าทำไมวันนี้ผมถึงปล่อยให้มันเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นมาได้ ผมซวยเองใช่มั๊ยวะที่โทรศัพท์ติดต่อน้องและไอ้มาร์ทไม่ได้ซะพร้อมกันอย่างนั้น
เฮ้อ... ถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ววะ กลุ้มใจจริงเว้ย มินได้โกรธยาวอีกแน่ๆแล้วไม่รู้ว่าแม่อัมจะคุยกับน้องให้ผมได้มั๊ย โอ๊ย... ทำไงดีวะกู
เฮ้อ... แต่ก็.... จะทำยังไงได้ล่ะ ตอนนี้ก็ต้องทำงานก่อนน่ะสิวะ วันนี้ทิ้งงานไปทั้งวันเลย พรุ่งนี้ก็ต้องพรีเซนต์กลุ่มกับไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์อีก แมร่ง... ชั่วโมงนี้ใครจะมาโศกเท่ากูไม่มีอีกแล้ว เมียก็โกรธไม่มีทีท่าจะหายง่ายๆ งานแมร่งก็เยอะสราดทำเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักหมด เฮ้อ... ถอนหายใจอีกแล้วเหรอกู
ตั้งใจทำอยู่ได้ไม่เท่าไหร่ก็ไม่ไหวว่ะ เครียดเกินแต่ก็ไม่อยากสูบบุหรี่แล้ว ว่าแต่มาคิดๆดูนี่ จะเครียดทำไมวะกังวลเรื่องน้องก็ไปคุยกะน้องให้มันรู้เรื่องไปดิ จะมานั่งโศกอยู่คนเดียวทำไมวะเนี่ย ว่าแล้วก็คว้ากุญแจรถเตรียมจะออกไปจากห้องอยู่แล้วครับ แต่พอดีมีเสียงกดกริ่งดังขึ้นที่หน้าห้องผมซะก่อน
ผมเลยรีบมองผ่านตาแมวออกไปแต่แล้วก็ต้องตกตะลึงสุดขีดอ่ะ แล้วก็เปิดประตูออกอย่างไว
" มิน...." ผมก็เอ่ยขึ้นมาได้แค่นั้นแล้วก็อึ้งลืมสติไปชั่วขณะ มินมายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
" พี่เป้ง.... ผม...." มินพูดออกมาได้แค่นั้นแล้วก็เริ่มมีน้ำตาคลอ จากนั้นน้องก็โผเข้ามากอดผมไว้แน่นเลย
" มิน... มินเป็นอะไรครับไหนบอกพี่ซิ" ผมกอดร่างบางไว้แน่นเหมือนกันแล้วลูบหลังน้องเบาๆ ตกใจเหมือนกันครับว่าน้องเป็นอะไรไป
" ผมต้องขอโทษพี่นะ ที่ทำให้พี่วุ่นวายแล้วยังจะมาโกรธพี่อีกทั้งๆที่พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิด" มินบอกผมข้างหูแล้วก็ร้องไห้เบาๆจนไหล่ผมเริ่มเปียก
" อ้าว... ทำไมคิดยังงั้นครับ มินไม่ผิดหรอกนะ พี่ผิดเองต่างหากที่ใจร้อนไม่ฟังอะไรเอง ไม่เอานะครับอย่าร้องไห้เลย มานี่ก่อนมา" ผมบอกพลางประคองน้องชนิดที่ว่าแทบจะอุ้มไปนั่งที่โซฟา แล้วก็นั่งกอดน้องเอาไว้อย่างนั้นแหละ
" ก็แม่บอกว่าพี่มารอมินนานมาก พอเห็นมินกลับมากับพี่มาร์ทก็ต้องเข้าใจว่าไปเที่ยวกัน มินก็ลืมนึกไปว่าถ้ามินเป็นพี่ มินก็คงโกรธเหมือนกัน"
" อืม... ก็พี่เป็นห่วงน่ะครับ กลัวว่ามันไปกับมินเกิดถ้ามันคิดไม่ดีอะไรขึ้นมามินจะทำยังไงล่ะ พี่เป็นห่วงจริงๆนะครับ อีกอย่างนึงพี่น่ะไว้ใจมินนะครับ มินคงไม่ไปเห็นมันดีกว่าพี่หรอก แต่ว่าพี่ไม่ไว้ใจมันตะหากครับ แค่นั้นเอง"
" ครับ ผมเลยต้องขอโทษพี่ที่ผมคิดถึงตัวเองฝ่ายเดียว แม่บอกผมว่าถ้าเรารักกันก็ต้องเข้าใจกัน พยายามคิดในมุมของอีกฝ่ายบ้างว่าเค้าจะคิดและรู้สึกยังไงกับสิ่งที่เราทำ"
" แต่ว่าพี่เองก็ไม่ดีเหมือนกันนะที่วู่วามเอง มินอุตส่าห์ตั้งใจไปเลือกซื้อของนั้นให้พี่แต่พี่ก็ทำมันแตกไปซะแล้ว ตอนนั้นที่พี่เห็นมินร้องไห้พี่ก็เหมือนใจสลายไปเลยรู้มั๊ยครับ พี่อยากขอโทษมินเหมือนกัน ขอโทษที่เอาแต่อารมณ์ไม่ฟังอะไรบ้างเลย" ผมกอดน้องไว้แน่นและซบหน้าลงไปกับไหล่เล็กๆนั้น
" ก็คงเพราะมินทำเหมือนปิดๆบังๆพี่ใช่มั๊ยพี่เลยยิ่งโกรธมากขึ้น ตอนนั้นมินแค่ไม่อยากให้พี่รู้ก่อนว่ามินจะให้ของขวัญพี่น่ะครับ อยากให้พี่เซอร์ไพร์สตอนที่มินเอามาให้พี่น่ะ ไม่นึกว่ามันยิ่งทำให้พี่เข้าใจผิดน่ะครับ" มินอธิบายจนผมนึกย้อนเหตุการณ์ไปตอนนั้น
ตอนนั้นผมยอมรับว่าโกรธมากนึกไปว่าไอ้มาร์ทโชว์ป๋าซื้อของให้มินเลยอยากรู้ว่ามันซื้ออะไรให้ แต่พอเห็นมินทำท่าเหมือนหวงไม่อยากให้ผมดูยังงั้น ผมก็ยิ่งโกรธว่าทำไมเหมือนน้องเห็นไอ้มาร์ทดีกว่าผม
ที่แท้มินก็แค่ไม่อยากให้ผมรู้ก่อนว่าน้องซื้ออะไรเป็นของขวัญให้ผม แค่เนี้ย.......
แค่เนี้ยอ่ะนะ แต่เล่นเอาซะกูเกือบเลิกกะเมียเลยเหรอวะ เฮ้อ....
แต่ที่สำคัญหลักใหญ่ใจความเลยก็คือ ผมไม่ควรทำกิริยาอะไรรุนแรงกับน้องเพราะน้องจะกลัวเนื่องจากยังฝังใจเรื่องเก่าๆตอนนั้นที่โดนกระทำนั่นเอง คิดแล้วมันก็.... ผมผิดจริงๆล่ะว่ะ
" ตอนนั้นพี่โกรธแค่ว่าทำไมมินเหมือนกับเห็นของที่ไอ้มาร์ทมันซื้อให้สำคัญมากน่ะ ถึงได้โมโหมากแต่นั่นมันก็ทำให้มินกลัวใช่มั๊ย ขอโทษจริงๆนะครับคนดี ต่อไปพี่จะพยายามไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ยกโทษให้พี่นะครับ"
" ครับผม ผมก็ผิดเหมือนกัน แม่พูดให้ผมเข้าใจดีแล้วผมเลยรู้สึกว่าควรจะมาหาพี่ มาขอโทษพี่ตอนนี้เลย ดีใจนะครับที่พี่ไม่โกรธผมแล้ว"
" ไม่แล้วครับ พี่จะโกรธมินได้ยังไงล่ะ แค่มินมาถึงนี่พี่ก็ดีใจจะตายอยู่แล้ว เมื่อกี๊นี้พี่ก็กำลังจะออกไปหามินอยู่พอดีเลยนะ มันกลุ้มใจ กังวลใจมากน่ะครับ อยากคุยกับมินให้เข้าใจจะได้หายโกรธ แล้วที่สำคัญพี่ไม่อยากให้มินร้องไห้เลยรู้มั๊ย" มินฟังยิ้มๆแล้วก็ซบที่ไหล่ผม
" ครับ แค่นั้นผมก็พอใจแล้ว ขอบคุณนะครับ" มินเงยหน้ามายิ้มให้ผม เฮ้อ... ยังกะฝันไปเลยว่ะ บทจะเคลียร์ง่ายๆมันก็ดันง่ายเว้ย ไม่รู้ว่าแม่อัมไปพูดอะไรกับน้องมั่ง โคตรได้ผลเลยอ่ะ
" แต่ว่า... เสียดายกรอบรูปที่ซื้อให้พี่จัง กระจกมันแตกหมดแล้วครับ ไม่รู้จะทำไงดี" มินเอ่ยขึ้นแล้วก็หุบยิ้ม ทำหน้าเศร้าๆอีก...
" ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่าคิดมากเลย แค่ได้รู้ว่ามินตั้งใจเลือกให้พี่ยังงี้พี่ก็ดีใจสุดๆแล้ว"
" แต่ว่าทำไมพี่เหมือนกับจำวันเกิดตัวเองไม่ได้ล่ะครับว่ามันพรุ่งนี้แล้วน่ะ จำไม่ได้จริงๆเหรอครับ"
" แฮะๆ พี่ลืมไปจริงๆนั่นแหละ มันยุ่งๆกับงานอ่ะเลยไม่ได้ดูวันที่ด้วยซ้ำ"
" อืม... สงสารพี่จังเลยครับที่งานเยอะแยะยังงี้ อยากช่วยพี่มั่งจัง มีอะไรที่มินพอช่วยทำได้มั๊ยครับ" น้องเสนอตัวช่วยผมครับ ชื่นใจจังอ่ะ น่ารักจริงๆ
" ฮะๆ ไม่เป็นไรหรอก อืม... แต่ถ้าอยากช่วยจริงๆมินช่วยพี่คิดรายชื่ออาหารในเมนูก็ได้นะครับ พี่จะทำโปรเจคร้านอาหารอิตาเลี่ยนน่ะ ดูจากข้อมูลที่มีอยู่แล้วนี่ก็ได้" ผมบอกน้องแล้วก็หยิบแฟ้มรายละเอียดพวกข้อมูลของอาหารอิตาเลี่ยนที่หาไว้แล้วให้น้องลองดู แต่พอหันไปมองนาฬิกาก็เห็นว่ามันสามทุ่มแล้วล่ะ ป่านนี้แล้วสงสัยผมพาน้องกลับไปส่งบ้านดีกว่ามั๊ง
" มินครับ นี่ดึกแล้วนะพี่ว่าพี่ไปส่งเราก่อนดีกว่ามั๊งครับ ไปเถอะ"
" ไม่เป็นไรครับ พรุ่งนี้แม่ก็หยุดอีกวัน ผมอยู่ช่วยพี่ดีกว่านะ นอนค้างที่นี่ก็ได้ครับเดี๋ยวโทรไปบอกแม่ก่อน" มินปฏิเสธผม แต่พอได้ยินคำว่านอนค้างที่นี่ปั๊บ ผมงี้แทบจะเฮออกมาดังๆเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ
หลังจากที่น้องโทรไปบอกกับแม่แล้วก็มานั่งช่วยผมทำงานอย่างตั้งใจ ผมไม่นึกนะว่ามินจะเก่งมากสามารถคิดเมนูอาหารอิตาเลี่ยนเจ๋งๆมาให้ผมได้เยอะยังงี้ภายในเวลาแค่แป๊บเดียวแค่นั้น
" โห... เก่งจังครับ นี่แสดงว่ามินรู้จักอาหารอิตาเลี่ยนพวกนี้ดีอยู่แล้วใช่ป่ะ ไม่งั้นคงจัดหมวดหมู่ออกมาไม่ได้แบบนี้หรอก" ผมเอ่ยชมน้องด้วยความทึ่ง
" ก็... มินชอบอ่านพวกวิธีทำอาหารพวกนี้เหมือนกันครับ น่าสนุกดีออกนะ แล้วเนี่ยร้านที่พี่ทำโปรเจคนี่มินก็อยากให้ทำออกมาได้จริงๆจังเลยครับ คงจะสวยน่าดู"
" ครับ ไม่แน่นะ สักวันพี่อาจจะสร้างร้านนี้ขึ้นมาจริงๆก็ได้ แล้วจะให้มันเป็นร้านของเราสองคนนะ ดีมั๊ย"
" จริงๆเหรอครับ ดีจัง แต่ว่ามินแค่อยากไปทำงานเป็นลูกจ้างก็พอ พี่ก็เป็นเจ้านายไปแหละ" น้องบอกอย่างเกรงใจตามเคยอ่ะนะครับ
" ฮ่าๆ ไม่ได้หรอก มินน่ะต้องไปนั่งเป็นเถ้าแก่เนี้ยของร้านดิ" ผมบอกแล้วก็รวบเอวน้องมากอด
" อือ... ไม่เอาหรอก เป็นแค่กุ๊กก็พอแล้วครับ"
" หึๆ ครับ ก็ได้ เอาล่ะ งั้นเดี๋ยวไปนอนก่อนนะครับ นี่ก็ดึกแล้ว เดี๋ยวพี่รีบทำรายละเอียดงานพรีเซ้นต์ก่อนนะครับพรุ่งนี้ต้องไปพรีเซ้นต์กับพวกไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์มันแล้ว"
" ไม่เป็นไรครับ มินยังไม่ง่วง เดี๋ยวนั่งเป็นเพื่อนนะครับ เอ้อ... อยากทานอะไรมั๊ยอ่ะครับ เดี๋ยวทำให้"
" อืม... ไม่ต้องแล้วครับมิน พี่ไม่หิวอะไรแล้ว ขอบคุณนะ" เฮ้อ... ทำไมมินน่ารักยังงี้ว้า ตามใจผมทุกอย่างดีจังว่ะ อิอิ
จากนั้นผมก็นั่งทำงานต่อจนเพลินไปเหมือนกัน หันไปอีกทีเห็นน้องนอนพิงโซฟาหลับไปซะแล้ว คงจะง่วงเต็มทีแต่ก็ยังอุตส่าห์จะอยู่เป็นเพื่อนผม ผมเลยรีบพิมพ์สรุปจนเสร็จเก็บข้าวของแล้วก็เดินมาช้อนตัวน้องอุ้มขึ้นจะพาไปนอนที่เตียง
ผมวางน้องลงบนเตียงอย่างเบาที่สุดเพราะไม่อยากให้น้องตื่นซะก่อนแล้วตัวเองก็นอนลงข้างๆมองหน้าน้องอยู่อย่างนั้น พลางนึกไปถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นวันนี้
ถึงผมจะทำพลาดไปหลายเรื่องด้วยความที่นึกไม่ถึงแต่มันก็ทำให้ผมได้รู้อะไรบางอย่าง โดยเฉพาะเรื่องไอ้เวรมาร์ทว่ามันคงจงใจประกาศตัวเป็นศัตรูหัวใจกับผมซะแล้ว
ส่วนอีกเรื่องก็คงจะเป็นเรื่องที่ผมไม่ควรแสดงอารมณ์รุนแรงกับน้องเพราะจะทำให้น้องกลัวซะก่อน อดีตเก่าๆยังตามหลอกหลอนน้องอยู่และผมคงต้องพยายามไม่แสดงอารมณ์ที่รุนแรงยังงั้นกับน้องอีก
เพราะไม่งั้นผมคงได้เสียน้องไปจริงๆ ไม่อยากคิดเลยว่ะ....................................
********************************************
-
เจิมตอนใหม่ซะเลย
เกือบเป็นเรื่องใหญ่ซะแล้ว หึงโหด
-
ดีใจนะที่เข้าใจกกันได้ แต่ก็ตะหงิดๆ กับ มาร์ท แล้วอย่างงี้ไม่ต้องมานั่งระแวงกันตลอดเหรอนี่ น้องน่าจะทำไรให้มันชัดๆ ไปหน่อย
-
ตอนนี้เขียนได้ซึ้งกินใจจัง
อยากมีคนอย่างพี่เป้งบ้างจังเยยยยย..อ่า
นู๋ + 1 ให้ด้วยนะค่ะ กับตอนที่ได้อารมณ์ครบรส
Luk. :กอด1:
-
เกือบไปแล้ว
หึงไม่ลืมหูลืมตา เกือบโดนน้องโกรธแล้ว
-
อิพี่เป้งหึงโหดจริงๆๆ
ดีนะไม่ทำร้ายน้อง
:เฮ้อ: เอาไงละทีนี้น้องไม่มีของขวัญให้เลย
จริงๆๆเลยคนๆๆนี้
-
เกือบไปแล้วมั้ยหละ
-
ดีใจที่ปรับใจให้กันได้ แต่เข้าใจเป้งนะ ถ้าอะไรมันประดังเข้ามาพร้อมๆกันแบบนี้ มันก็รับมือยากอยู่
-
ดีมากเป้งทำอะไรคิดเยอะๆ
:call:
-
เหอๆ เกือบทะเลาะกันเพราะความไม่รู้จริงๆ ของทั้งสองคนซะแล้ว :serius2:
-
เกือบไปแล้ว
เกือบได้กินมาม่าชามโตซะแล้ว
-
+เป็นกำลังใจให้ครับ+
-
ดีนะที่เคลียร์กับน้องมินได้น่ะพี่เป้ง คนคบกันก็ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันบ้าง ต่อไปต้องใจเย็นๆ น๊า
-
เข้าใจกันได้ก็ดีแล้วล่ะ สงสารน้อง
-
เกือบไปแล้ว :z3:
-
ตามมาอ่านครับผม
อ่านแล้วได้ทุกรสชาติจิง ๆ
ขอบคุณนะครับ
-
ปรับความเข้าใจกันแล้ว ดีจังเลยน้า
:L2: เป็นกำลังใจให้นะฮ๊าฟฟฟฟ
-
ดีนะคุณแม่เข้าใจลูกๆๆอ่ะอิอิ
ตอนนี้ยกให้แม่ที่1เลย
-
พี่เป้งอย่าใจร้อน...น้องมินยังเปราะบางอยู่มาก...
น้องมินเด็กดี....น่ารัก...พี่เป้งต้องเข้มแข็งเป็นหลักให้น้อง
เพราะดูท่าอนาคตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบแน่ ๆ...
:L2: & :pig4: กด + ให้ความน่ารักของน้องมินค่ะ
-
ใจ ร้อน ตลอดดดด คน นี้
-
พี่เป้งใจเย็นๆ ใจร้อนระวังมินหนีนะ
-
เกือบเสียน้องมินไปแล้วมั้ยล่ะ
พี่เป้ง
:z3:
-
ชอบตอนน้องมินมาปรับความเข้าใจก่อน
-
เป้งเอ๊ย ทีหลังอ่ะนะ หัดทำใจร่มๆ มากกว่านี้หน่อย
ส่วนเรื่องงานก็ลุยไปโลด รู้ดำรู้แดง มันหนุก มันใช่จริงป่าว
กั๊กๆ ไว้แล้วเงอะงะในใจที่หลัง---มัน-ไม่-แนว-เฟ้ย
-
เอ่อ...คิดถึงพี่เป้งเหมือนกัน ใจร้อนจริงครับพี่เป้ง
แต่ก็ดีที่ยังรู้ว่าผิดทั้งคู่ นี่แหละการเริ่มต้นความรักที่ยืนยาว....
แหมทำยังกะตัวเองรู้ดีซะงั้น คู่ยังไม่มีเลยเรา....ฮิ้ววววๆๆๆๆ
Luk. :กอด1:
-
อิอิ ตามคุณลักษ์มาติดๆ
เดี๋ยวผมจะรีบลงแล้วคร้าบ อดใจรอสักครู่
-
หลังจากที่รอคอยกันนานก็รีบมาลงแล้วครับ
ช่วงนี้ค่อนข้างแย่เพราะแม้ว่าจะมีโครงเรื่องเรียบร้อยแล้ว แต่ยังติดว่าคิดบทสนทนาของแต่ละตัวไม่ค่อยออกเลยว่าควรเป็นยังไง แล้วก็ตันๆยังไงไม่รู้ อาจจะเพราะต้องเปลี่ยนแปลงโครงเรื่องไปมาให้เหมาะสมอ่ะ ก็เลยเหนื่อยและหนักใจไปเหมือนกัน
การจะเขียนนิยายให้ออกมาดีเนี่ย มันยากเนอะแต่ก็อยากเขียน 555
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามมาตลอดนะครับ ส่วนตอนต่อไปนี้นี่ก็จะมาม่านิดนึงอย่าเพิ่งเบื่อนะคร้าบ อิอิ
ตอนที่32
**************************************************
คืนนั้นเราก็ได้นอนกอดกันแนบชิดอย่างแฮบปี้ เหอๆ แต่พอเช้าน้องก็มาปลุกผมแต่เช้า ไอ้ผมก็ยังงัวเงียๆอยู่นั่นแหละ อยากนอนต่อแต่ก็ต้องตัดใจเพราะวันนี้ต้องไปเรียนเช้า
" ตื่นเถอะครับเร็วๆ วันนี้มีเรียนเช้านี่ครับ"
" อือ... อยากขออีกสักห้านาทีจัง"
" ไม่ได้ครับ ลุกเร็วผมเตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว วันนี้วันดีนะครับ"
" หือ... "
" ทำงงอีกแล้วอ่ะพี่ สุขสันต์วันเกิดนะครับ" มินพูดยิ้มๆแล้วก็เอียงมาจูบแก้มผมเบาๆทีนึง เฮ้ย...ย ตาสว่างเลยกู
" มิน.... " อึ้งว่ะ แต่... นั่นไง เป็นคนจูบเองก็อายเองว่ะเฮ้ย คนเรา ฮ่าๆ
" ไปอาบน้ำสิครับจะได้มาทานข้าวกัน" มินยิ้มอายๆแล้วก็รีบเดินหนีออกไปนอกห้องซะแล้ว ผมก็ยังงงว่าน้องอารมณ์ไหนวะเนี่ย อ๋อ... จะจูบเป็นของขวัญเหรอ อิอิ
ตาสว่างเลยเว้ยทีนี้ก็เลยรีบไปอาบน้ำแต่งตัวออกมานั่งทานข้าวกัน ตอนนั้นผมคว้าโทรศัพท์มาดูแต่แบตเสือกหมดไปแล้วด้วยความที่ลืมดูนั่นแหละ ผมเลยเอาที่ชาร์จมาเสียบแล้วเปิดดูก็เจอมิสคอลของไอ้ป้าง สงสัยมันคงโทรมาเรื่องที่บ้านจัดงานมั๊ง
ในเมื่อวันนี้วันเกิดผม แน่นอนว่ามันก็คือวันเกิดไอ้ป้างมันเหมือนกันไง ทุกปีที่บ้านผมพ่อกับแม่จะจัดงานให้เราแต่เมื่อก่อนผมอีโก้จัดเลยไม่อยากอยู่มันหรอกในงานอ่ะ ขี้เกียจโดนครหาต่างๆนาๆ ไม่งั้นก็คงโดนเอาไปเปรียบเทียบกับไอ้ป้างตลอด เลยออกมาข้างนอกซะดีกว่าว่ะ ก็ได้แต่ขับรถไปเรื่อยๆตามประสาผมอ่ะ และมักไปจบที่คอนโดกับสาวๆสักคน แต่นั่นมันเมื่อก่อนไง เน้น... เมื่อก่อนนะคร้าบ หึๆ
" สงสัยไอ้ป้างมันจะโทรมาบอกให้พี่กลับบ้านน่ะครับเพราะว่าทุกทีจะจัดงานเลี้ยงเล็กๆ แต่ว่าขี้เกียจไปอ่ะ"
" อ้าว... ทำไมล่ะครับ"
" ก็พี่อยากฉลองกับมินสองคนนี่ครับ" ผมบอกแล้วก็กุมมือน้องแล้วจูบเบาๆไปทีนึง
" อย่าเลยครับ พี่ไปฉลองกับครอบครัวดีกว่านะ คุณพ่อคุณแม่อุตส่าห์จัดงานให้ ถ้าอยากฉลองกันจริงๆพรุ่งนี้ก็ยังได้ครับ มินยังอยู่นี่ไม่ได้หนีไปไหนซะหน่อย"
" คร้าบ... ก็ได้ งั้นเรารีบไปกันเหอะ เดี๋ยวพี่แวะส่งมินที่บ้านก่อนนะ" ผมบอกแล้วก็พาน้องมาขึ้นรถแล้วขับมามหา'ลัยผมทันทีโดยแวะส่งน้องที่แถวซอยบ้าน จากนั้นผมก็รีบไปหาไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์เลยเพราะต้องเตรียมตัวพรีเซ้นท์งานช่วงเช้า ซึ่งทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีอ่ะครับ
ช่วงบ่ายผมเลิกเรียนปั๊บไอ้เอ้กับไอ้เอ๊กซ์ก็มาบอกว่าเดี๋ยวมันจะขอไปงานด้วย กินฟรีมันชอบ ไอ่เวรร...ร จากนั้นผมก็รีบโทรหาไอ้ป้าง มันก็ด่ามาหน่อยนึงว่าทำไมโทรไปไม่รับ
" เออ... ก็ไม่มีอะไรมากพ่อเค้าเชิญเพื่อนๆที่สนิทกันมาน่ะ กูก็ชวนเพื่อนๆกูมาแล้วก็แพรวแค่นั้นแหละ มึงรีบมาเลยนะเว้ยมาช่วยเตรียมงานด้วย" ไอ้ป้างมันแจงรายละเอียด
" โอเคว่ะ... แป๊บนึง เดี๋ยวกูจะรีบไป" รับคำเสร็จผมก็รีบขับรถตรงไปบ้านทันที แต่พอไปถึงก็ต้องเบรคจนหัวทิ่มเพราะตอนนี้มีนักข่าวเป็นสิบมาออเต็มหน้าบ้านผมว่ะ
" ซวยล่ะสิกู" บ่นกับตัวเองในใจแล้วก็เลี้ยวรถไปอีกซอยนึงทันทีกะว่าไปตั้งหลักก่อน จากนั้นก็อ้อมไปจอดรถไว้ซอยหลังบ้านครับ แล้วก็โทรเรียกไอ้ป้างให้ใครมาเปิดประตูหลังบ้านให้หน่อย นั่นแหละถึงได้เข้าไปบ้านได้
" มันอะไรกันวะเนี่ย นี่ตกลงมึงกลายเป็นซุปตาร์ดังมากขนาดนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ขนาดงานวันเกิดเล็กๆยังต้องแห่มาทำข่าวกันอ่ะ" ผมบ่นกับไอ้ป้างขณะเดินเข้าไปในบ้าน
" กูก็งงว่ะ ปีก่อนไม่เห็นเป็นงี้เลยไม่ค่อยมีใครรู้ด้วยซ้ำหรือจะเป็นฝีมือพี่วินนี่อีกวะเนี่ย" ไอ้ป้างออกความเห็น ซึ่งถ้าเป็นงั้นจริงผมว่าคงต้องมีคุยกันมั่งละงานนี้ เล่นทำยังงี้ตลอดผมไม่ไหวนะ
" เออ... แล้วไหน มีอะไรให้กูช่วยมั่งอ่ะ"
" ป้าง... แม่เรียกแน่ะ อ้าว...เป้งมาแล้ว ดีจัง นี่เรานึกว่าจะไม่มาแล้วนะเนี่ย" แพรวครับ คงจะเดินมาเรียกไอ้ป้างแต่พอหันมาเห็นผมก็ดีใจใหญ่
" วันเกิดเรา เราก็ต้องมาดิ ฮะๆ จะให้ไปไหน"
" ก็ทุกทีเป้งไม่เคยอยู่เลยนี่นา แต่ก็ดีแล้วล่ะ จะได้อยู่เป่าเค้กพร้อมกันทั้งคู่เลยนะ" แพรวยิ้มหน้าระรื่นอย่างมากๆ นี่แค่การที่ผมโผล่มางานวันเกิดตัวเองวันนี้นี่มันทำให้บางคนดีใจได้มากขนาดนี้เลยเหรอ งั้นคนที่ดีใจมากที่สุดน่าจะเป็นแม่ผมนะ
แต่สำหรับพ่อผมนี่ ไม่แน่ใจว่ะ แต่ก็เอาเหอะ ไหนๆวันนี้ก็เป็นวันดี อย่าฟุ้งซ่านเลยเว้ย..........
-
-
นักข่าวที่มาออกันหน้าบ้านผมไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าบ้านเพราะไอ้ป้างให้ยามแถวหน้าหมู่บ้านมาจัดการดูแลให้ ก็เสียค่าน้ำร้อนน้ำชาเพิ่มนิดหน่อยแต่ก็ดีแล้วที่ตัดปัญหาเรื่องที่คนพวกนี้จะมายุ่งวุ่นวายไปได้
" ต๊าย... ชั้นก็คิดอยู่นะว่าแกจะมามั๊ย ไหนมานี่มาลูก" แม่เดินมาเห็นผมพอดีแล้วก็เรียกผมเข้าไปกอด ผมก็หอมแม่ไปหนึ่งฟอดใหญ่
" โหแม่... จัดงานซะใหญ่เลยอ่ะ นึกไงเนี่ย" ผมถามแม่เพราะเห็นว่างานวันนี้มันไม่ใช่เล็กๆอย่างทุกปีแฮะ นี่มีเวทีเหมือนจะมีดนตรีด้วย แล้วก็ยังโต๊ะบุฟเฟ่ต์ตั้งสามสี่โต๊ะอีก พนักงานก็จัดเตรียมงานกันง่วนเลย
" ก็พ่อแกเค้าว่าอยากจัดให้ใหญ่เป็นพิเศษหน่อยเพราะว่าจะเชิญแขกผู้ใหญ่มาหลายท่านอยู่" แม่อธิบายให้ฟังผมก็นึกแปลกใจว่าพ่อคิดยังไงกันแน่
" เอ้า... เดี๋ยวไปเตรียมเปลี่ยนชุดกันได้แล้วนะ เอาให้หล่อๆเลยล่ะ" แม่ผมสั่งการอย่างอารมณ์ดีสุดๆ เห็นมั๊ยครับว่าคนที่ตื่นเต้นและดีใจที่สุดคือแม่จริงๆด้วย
พอช่วงเย็นใกล้เริ่มงานก็มีแขกทยอยมาบ้าง ไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์ก็มากับไอ้แจ๊คแล้วก็พ่วงไอ้เวรมาร์ทกับไอ้ชายแถมพกด้วยแพทอีกคน เอากันเข้าไปพวกมึง แห่แมร่งกันมาให้หมดทั้งโคตร
" เฮ้ย... สุขสันต์วันเกิดนะเว้ย นี่ของขวัญว่ะ" พวกมันอวยพรแล้วยื่นของขวัญให้ผมซะอย่างพร้อมเพรียง
" สุขสันต์วันเกิดนะคะเป้ง ขอให้มีความสุขมากๆนะ แล้วนี่ค่ะ ของขวัญของป้างนะ" แพตยิ้มแล้วยื่นของขวัญสองกล่องมาให้ผมรับไว้
" แล้วทำไมพวกมึงไม่มีของขวัญมาเผื่อไอ้ป้างมันด้วยล่ะวะ ไม่รู้งานเลยว่ะ" ผมหันไปถามพวกมันที่ทำหน้าเหรอหรากันอยู่
" เออ พวกกูลืมไง งั้นติดไว้ก่อนวะ" ไอ้เอ้หันไปหัวเราะ
" เออๆ ไม่เป็นไรหรอก งั้นก็ตามสบายเว้ย แดกกันให้เต็มที่ละกัน" ประชดแมร่งไปยังงั้นแหละ เพราะมันก็คงต้องแดกกันเต็มที่อยู่แล้ว แต่ยังไม่ทันไรพอหันไปอีกทีก็ต้องตะลึงกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญอีกคน
" สวัสดีครับน้องป้างน้องเป้ง ขอโทษที่มาโดยไม่ได้รับเชิญนะ นี่ครับของขวัญ สุขสันต์วันเกิดนะครับทั้งคู่เลย" พี่วินนี่บอกแล้วก็ยื่นของขวัญมาให้ผมกับไอ้ป้างที่ตอนนี้ก็ได้แต่มองหน้ากันอย่างโคตรงง
" เอ่อ... ครับพี่ ขอบคุณมากนะครับ งั้นเดี๋ยวเชิญในงานก่อนเลยครับ" ไอ้ป้างมันได้สติก่อนจากที่มึนงงไปว่าพี่วินนี่มาได้ไง ก็เลยได้แต่เชิญเข้างานตามมารยาท ซึ่งก็นะ... จะไล่ไสหัวกลับไปก็ยังไงๆอยู่
อยากเข้าไปถามจริงๆว่าไอ้พวกนักข่าวที่มาวันนี้น่ะ ฝีมือเค้าอีกรึเปล่า แต่ก็ไว้ก่อนเดี๋ยวค่อยว่ากันเพราะตอนนี้แขกก็ทยอยมากันเกือบครบแล้วล่ะ ผมสองคนก็มายืนอยู่กับพ่อกะแม่เพื่อต้อนรับแขกผู้ใหญ่ที่กำลังจะมา ไม่รู้จะมากพิธีการไปไหนเนี่ย
สักพักพอแขกที่ว่ามาถึงพ่อแม่ก็ให้ผมไปไหว้แนะนำกันไปมาอยู่แป๊บนึงจากนั้นก็เดินกลับมาในงานซึ่งตอนนี้บนเวทีก็มีพิธีกรด้วยว่ะ ก็ดำเนินงานไปเรื่อยอ่ะครับแล้วก็มีดนตรีเล่นด้วยเป็นวงเครื่องสายสามชิ้นพวกไวโอลิน เชลโลหรูๆ สรุปว่านี่มันงานวันเกิดแน่เหรอวะ นึกว่างานแต่ง
พ่อกะแม่เที่ยวเดินพาผมสองคนไปรู้จักแขกผู้ใหญ่คนโน้นคนนี้ไปทั่วงานเลยครับยังกะว่าจะเปิดตัวพวกเรางั้นแหละ ส่วนผมก็ยกมือไหว้จนเซ็งไปเลย พอสักพักก็ได้เวลาเป่าเทียนเค้าก็เข็นเค้กออกมาให้ เบ้อเร่อเลยว่ะ เป็นเค้กสี่เหลี่ยมรสวนิลามั๊งเขียนชื่อผมกับไอ้ป้างตัวใหญ่มาก ผมเห็นแล้วก็ต้องยิ้มออกมาเพราะไม่ได้เป่าเค้กยังงี้มานานไม่รู้กี่ปีแล้ว
ตอนยืนเป่าก็ไปยืนเป่ากับไอ้ป้างมันอ่ะครับ แขกที่มาเค้าก็ปรบมือให้ บรรยากาศตอนนั้นผมพูดได้เลยว่ามีความสุขจังว่ะ ไอ้ป้างยืนยิ้มอยู่กับผมแล้วก็มีพ่อแม่ เพื่อนๆและคนที่เรารู้จักเยอะแยะร่วมยินดีแบบนี้
" ฮ่าๆๆ ไม่ต้องบอกกูๆก็รู้ว่าเมื่อกี๊มึงอธิษฐานอะไร" ไอ้ป้างเปรยๆขึ้นแล้วก็หัวเราะผม
" สัดนี่... ทำมารู้ดี เสือกมารู้ได้ไงว่ากูอธิษฐานอะไร"
" ก็ตอนนี้สำหรับมึงก็คงมีอยู่เรื่องเดียวอ่ะ ใช่มั๊ย... เรื่องเด็กมึงอ่ะ" มันยิ้มย่องที่รู้ทันผม เสือกรู้ดีนักนะมึง
" หึ... แล้วมึงอ่ะ ก็คงเรื่องวงการใช่มั๊ย" ผมถามมันมั่ง
" ก็แหง... สำหรับกูตอนนี้ก็คงมีเรื่องเดียวเหมือนกัน ย้ายมาอยู่กับช่องนี้แล้วไม่รู้จะเป็นไงต่อไป ขอให้มันเรตติ้งดีอย่างที่หวังละกัน ไม่ขออะไรมากหรอก" มันบอกผม สีหน้ามันดูมุ่งมั่นมาก
" เออ... กูเองก็ไม่ขออะไรมาก ขอแค่ให้พ่อยอมรับมินได้ก็พอ แล้วก็ขอให้ใครๆมันเลิกรังควานกูซะทีเหอะ แค่นั้นอ่ะ" ผมเอ่ยอย่างปลงๆว่ะ เพราะก็หวังแค่นั้นจริงๆ แต่สงสัยคงจะยาก ยิ่งวันก็ยิ่งมีตัวแปรห่าอะไรก็ไม่รู้เพิ่มเข้ามาเรื่อยๆ
พอสักพักนึงแขกบางคนก็เริ่มทยอยกลับไปบ้าง ไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์กับพวกเพื่อนผมมันก็ยังคงกินกันอยู่อย่างสนุกสนาน แต่อยู่ๆพี่วินนี่ก็ดอดเข้ามาชวนผมคุยเรื่องงานอีก
" พี่ยังอยากให้น้องเป้งรีบตัดสินใจมาทำงานกับพี่นะครับ เพราะว่าตอนนี้กระแสความนิยมของเรายังมีมากอยู่ ถ้านานๆไปกระแสมันอาจจะน้อยลงน่าเสียดายนะครับ"
" พี่ครับผมถามจริงๆนะ ทำไมพี่อยากได้ผมไปเข้าสังกัดพี่นักล่ะ" ผมตัดสินใจถามไปเลย เอาวะ... ให้มันแตกหักกันไปวันนี้แหละ
" ก็อย่างน้องน่ะเป็นสเป๊คแบบที่พี่ต้องการจะปั้นให้อยู่ในวงการไง เทรนด์หนุ่มเท่ๆเซอร์ๆน่ะกำลังมาเลย" หึ... จะปั้นหรือจะปล้ำกันแน่วะ
" งั้นผมก็คงต้องบอกพี่ตรงๆนะครับว่าผมคงต้องขอปฏิเสธงานที่พี่ว่าซะแล้ว เพราะผมไม่ต้องการเข้าวงการหรอก"
" อ้าว... ทำไมล่ะครับ มีเหตุผลอะไรเหรอครับถึงได้ทิ้งโอกาสงามๆยังงี้ น้องเป้งลองไปคิดให้ดีๆก่อนสิครับ"
" ผมคิดดีแล้วล่ะครับ ดีมากๆด้วย ส่วนเหตุผลนี่ผมขอไม่เอ่ยถึงแล้วกันนะครับเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว แต่สรุปว่ายังไงผมก็คงไม่ขอรับงานอะไรที่เกี่ยวข้องกับวงการอีกแล้วล่ะ ต้องขอโทษพี่ด้วยจริงๆนะครับที่ทำให้ผิดหวัง" ผมชี้แจงอย่างมีเหตุผลและมารยาทที่สุดเท่าที่ทำได้แล้วก็เตรียมจะหันหลังเดินออกมาอย่างเท่ๆ
" เพราะเหตุผลว่าน้องเป้งมีแฟนเป็นคนนอกวงการอยู่แล้วน่ะเหรอครับ ถึงได้ปฏิเสธทุกอย่างไปน่ะ" สะดุดทันทีอ่ะ แทบหัวคะมำเลยด้วยว่ะพอเจอคำนี้เข้าไป ผมรีบหันไปหาพี่วินนี่ที่ยืนยิ้มเยือกเย็นอยู่ทันทีด้วยอาการอึ้งทำอะไรไม่ถูก ได้แต่คิดทบทวนไปมากับคำพูดเมื่อกี๊
" พี่ว่าอะไรนะ...."
" แหม... น่าอิจฉาแฟนของน้องเป้งจังนะครับ อุตส่าห์ยอมทิ้งอนาคตสวยหรูในวงการโดยไม่ไยดีเพื่อความรักได้อย่างนี้"
" พี่........" ผมพูดได้แค่นั้นแหละครับเพราะมันทั้งอึ้งและจุกอย่างมาก เอาแล้วไง..... มันเล่นผมแล้ว นี่มันหมายความว่ายังไง พี่วินนี่มันรู้เรื่องผมกับมินเหรอ
" แต่พี่ว่าน้องเป้งลองไปคิดดูให้ดีๆอีกทีดีกว่านะ มันจะคุ้มกันแน่เหรอครับ ระหว่างอนาคตกับความรักน่ะบางทีโอกาสมันอาจจะไม่มีเข้ามาอีกแล้วก็ได้นะครับ"
" พี่พูดอย่างนี้พี่ต้องการอะไรกันแน่ครับ บอกผมมาตรงๆเลยดีกว่าจะอ้อมค้อมทำไม" ผมเอ่ยออกมาอย่างสุดจะทน นึกๆไปว่าคนๆนี้นี่มันร้ายกาจขนาดนี้เลยเหรอ หรือว่า... ใช่สิ แค่มันให้คนมาตามประกบผมตลอดเวลาว่าผมไปไหนบ้างแค่นั้นมันก็ต้องรู้แล้วว่าผมคบกับมิน
" ดีครับ... งั้นพี่ก็จะพูดตรงๆแล้วกันนะว่าพี่อยากให้เรามาทำงานกับพี่ รับรองว่าพี่จะทำให้เรามีอนาคตที่สดใสในวงการแน่ๆ" ไอ้พี่วินนี่พูดแล้วก็ขยับแว่นทีนึง
" แล้วถ้าผมยังปฏิเสธล่ะครับ"
" หึๆ ก็แล้วน้องเป้งจะปฏิเสธทำไมล่ะครับ กลัวว่าถ้าเข้าวงการความลับนั้นมันจะถูกเปิดเผยไปเหรอ ไม่เอาน่า....อย่าคิดยังงั้นสิครับ ถ้าตั้งใจปิดบังกันจริงๆน่ะมันก็ยังปิดกันได้อยู่ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ" เหอะ... มึงก็พูดได้ดิ แมร่ง... แค้นว่ะ เดี๋ยวกูต่อยแว่นแตกเลย
" แต่ถ้าน้องเป้งยังยืนยันว่าจะปฏิเสธเนี่ย พี่ก็คงไม่รับรองนะครับว่าความลับอันนี้มันจะยังคงเป็นความลับต่อไปรึเปล่า"
" อะไรนะ...." ผมพูดเสียงต่ำเหมือนคำรามในคอด้วยความโกรธ
" สรุปง่ายๆก็คือน้องเป้งต้องเลือกแล้วล่ะว่า จะยอมเข้าวงการกับพี่แล้วยังคงคบกับแฟนต่อไป รับรองว่าถ้าปิดบังดีๆก็ไม่มีใครรู้หรอกครับ หรือว่าจะปฏิเสธแต่ความลับอันนี้ก็จะไม่เป็นความลับอีกต่อไป ก็เลือกเอานะครับแต่พี่ว่าคนฉลาดๆอย่างเราน่าจะตัดสินใจได้ไม่ยากหรอก"
" นี่พี่จะแบล๊คเมล์ผมใช่มั๊ย" ผมไม่ทนแม่งแล้ว ตวาดลั่นกระชากคอเสื้อมันแล้วครับ ดีว่าตรงนั้นมันเป็นมุมลับตาคน แต่ไอ้ป้างมันก็ดันเดินมาเจอพอดีอีกเลยวิ่งมาห้ามผมทันที
" เฮ้ย... ไอ้เป้งมึงจะทำอะไรวะ" มันดึงมือผมออกจากพี่วินนี่ แต่ไอ้พี่วินนี่แม่งก็ยังคงแสยะยิ้มอยู่นั่นแหละ แล้วก็ทำเป็นขยับแว่นเอามือปัดๆที่คอเสื้อเหมือนเย้ยว่าผมทำอะไรมันไม่ได้
" ระงับอารมณ์หน่อยครับน้องเป้ง เรื่องแค่นี้เองไม่เห็นต้องลงไม้ลงมือกันเลยนะ" ไอ้พี่วินนี่ยังคงยิ้มเย้ยผมอยู่ตรงหน้า แต่ไอ้ป้างมันล๊อคผมไว้แน่นเลยว่ะ
" หึ...แค่นี้....... แค่นี้งั้นเหรอวะ...." ผมยังคงคลั่งต่อ เตะขาวืดๆอาละวาดไป
" เฮ้ย... ใจเย็นดิมึง นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ" ไอ้ป้างก็ยังคงล๊อคตัวผมไว้พลางมองไปทางพี่วินนี่เพื่อรอคำตอบ
" ไม่มีอะไรหรอกครับน้องป้างพี่แค่ยื่นข้อเสนอดีๆให้น้องเป้งเค้าน่ะ แต่ดูเหมือนเค้าจะไม่พอใจเท่าไหร่ ก็ไม่เป็นไรหรอกงั้นพี่ฝากให้กลับไปคิดดูอีกทีละกัน ส่วนพี่ก็จะรอคำตอบนะ พร้อมเมื่อไหร่ก็โทรมาได้ทุกเมื่อ" ไอ้พี่วินนี่ยิ่งได้ใจยิ้มเยาะผมแล้วก็เดินเลี่ยงกลับเข้าไปในงาน
สัดเอ๊ย... อยากกระทืบหน้าแม่งจริงๆ
" เอ้า... ทีนี้บอกกูได้ยังว่ามันอะไรยังไง มึงไม่น่าอาละวาดขนาดนี้นี่หว่า" ไอ้ป้างปล่อยผมแล้ว
" สัด... เป็นมึงๆจะทำไง กูโดนแม่งแบล๊คเมล์ขนาดนี้อ่ะ แม่งโว๊ยยยย....ย" ผมยังคงฟาดงวงฟาดงาด้วยความแค้นว่ะ พาลเตะกระถางต้นไม้ตรงนั้นกระเด็นเลย ไม่นึกว่าไอ้ห่านี่มันจะเลวร้ายได้ยังงี้
" หา... เค้าแบล๊คเมล์มึง อ้าว... แล้วเค้าเอาเรื่องอะไรมาขู่ล่ะ อย่าบอกกูนะว่า...." ไอ้ป้างเอ่ยด้วยสีหน้าเป็นห่วง
" เออ... มันเอาเรื่องเมียกูนี่แหละมาขู่ คอยดูนะ กูจะไม่ยอมแม่งเลย สัด... ให้มันรู้ไปดิ"
" เฮ้ย... แล้วมึงจะทำไง ถ้ามึงไม่ยอมเค้าก็คงเอาเรื่องนี้ไปโพทนาแน่ ทีนี้อ่ะได้รู้กันหมดนะมึง" เออ... นั่นแหละปัญหา สัดเอ๊ย... ทำไงดีวะ
" โอ๊ย.... แม่ง ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ" ผมตะโกนออกมาอย่างสุดทน คราวนี้ ไอ้ป้างมันก็เลยกอดผมไว้ ส่วนผมก็กอดมันเอาไว้แน่นเหมือนกัน
" ใจเย็นๆน่ามึง ค่อยๆคิดไป มันต้องมีทางแก้สิวะกูจะช่วยมึงเอง แต่มึงอย่าทำยังงี้ ถึงมึงอาละวาดไปยังไงมันก็แค่นั้นไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอกเข้าใจมั๊ย" มันพยายามปลอบผมแต่อารมณ์นั้นผมก็เต็มกลืนแล้วเลยร้องไห้กอดกับมันอยู่พักนึง
" กูกลัวว่ะ แม่งเอ๊ย... ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ ถ้าคนอื่นรู้พ่อก็ต้องรู้ด้วย กูจะทำยังไงดีวะ" ผมร้องไห้เหมือนคนอ่อนแอเลยว่ะ ใช่.... ผมยอมรับนะว่าผมอ่อนแอจริงๆ ชั่วโมงนี้ผมกลัวเหลือเกิน มันกลัวไปหมดถึงปัญหาที่จะตามมาถ้าคนอื่นรู้เรื่องของเรา
ไม่รู้มันอะไรกันนักหนา เหมือนกับฟ้าแกล้งผมเหรอไงวะ คนเรารักกันทำไมมันมีแต่อุปสรรคได้ขนาดนี้ เดี๋ยวก็เรื่องนี้เดี๋ยวก็เรื่องนั้นผมเหนื่อยจังว่ะ เหนื่อยที่จะต้องทนสู้ต่อไปยังงี้เพราะอะไรๆมันก็มีแต่เลวร้ายลงไปทุกที แล้วยิ่งตอนนี้เจอแบบนี้เข้าไปยิ่งมองไม่เห็นทางออกอะไรเลยจริงๆ
" มึงฟังกูนะ ตอนนี้กูคิดว่าเราคงต้องยอมๆเค้าไปก่อนแล้วกูจะลองค่อยๆหาทางเจรจากับเค้าอีกที มึงก็ต้องใจเย็นนะเว้ย"
" เออ... กูขอบใจว่ะ กูมันใจร้อนไปเองจริงๆ ถูกของมึงแล้วว่ะ ในเมื่อเค้าถือไพ่เหนือกว่าเราตอนนี้ก็คงต้องยอมไปก่อน แต่กูยังมองไม่เห็นทางเลยว่ะว่าจะทำยังไงดี" ตอนนี้ผมก็ได้แต่นั่งลูบหน้าตัวเองเหมือนคนสิ้นหวังอยู่ข้างๆมัน นึกๆดูแล้วผมยังโชคดีนะที่มีไอ้ป้างมันอยู่ข้างๆผมตลอดยังงี้ นี่ไม่งั้นป่านนี้ผมคงได้เตลิดไปไหนๆแล้วมั๊ง
" เอาเหอะ ยังไงกูก็จะพยายามช่วยมึงให้ถึงที่สุดนะ ต้องค่อยๆคิดกันไป อย่าเพิ่งท้อนะมึง" มันตบไหล่ผมเบาๆแล้วยิ้มให้ เห็นยังงี้แล้วผมก็สบายใจขึ้นเยอะ
แต่ยังไงผมเองก็อยู่ในอารมณ์ที่แย่อยู่ดี มันสับสนในใจจริงๆเพราะกลัวไปหมดทุกอย่างจนทำผมให้นึกถึงมินขึ้นมาและอยากเห็นหน้าน้องมากๆเลยบอกลาไอ้ป้างแล้วก็เข้าไปลาพ่อกับแม่ว่าจะขอกลับไปนอนพักที่คอนโดก่อนเพราะรู้สึกมึนๆ จากนั้นก็รีบขับรถไปบ้านมินทันที ดีว่าน้องยังไม่นอนครับและพอได้เห็นหน้าน้องผมก็รู้สึกดีขึ้นอีกหน่อยนึง
" ทำไมยังแวะมาอีกล่ะครับเนี่ย งานเลิกแล้วเหรอครับ"
" อืม... ก็พี่อยากมาเจอมินไง อยากมาเห็นหน้าหน่อยจะได้กลับไปนอนฝันดี" ผมบอกแล้วก็กอดน้องเอาไว้แน่นเลย มันใจหายว่ะ กลัวว่าถ้าผมต้องเสียน้องไปนี่ ผมจะทำยังไงกัน
" แหม... ขนาดนั้นเลยเหรอครับ พี่อ่ะชอบเว่อร์ทุกที เอ้อ...ใช่ งั้นนั่งรอตรงนี้แป๊บนะครับ" น้องบอกแล้วก็รีบวิ่งเข้าห้องไปแป๊บเดียวแล้วก็เดินออกมาพร้อมกับ.... ห่อของขวัญครับ
วินาทีที่ผมเห็นของขวัญนั้นใจผมมันก็พองโตขึ้นอย่างที่สุด มัน.... ไม่รู้จะอธิบายยังไงนะ แต่ไอ้บรรดาความวิตกและเครียดจัดที่สุมๆอยู่ในใจผมมันเหมือนหายไปแทบหมดเลยก็ว่าได้
" สุขสันต์วันเกิดนะครับ แกะดูเลยก็ได้น๊า" มินยื่นของขวัญมาให้ผม ซึ่งผมก็แกะทันทีอยู่แล้วถึงน้องจะไม่บอก
กรอบรูปขนาดประมาณกระดาษเอสี่อยู่ภายในกล่องนั้น พอได้เห็นรายละเอียดของมันก็ยิ่งทำให้ผมยิ้มออกมาเพราะมันเป็นกรอบรูปน่ารักๆที่เป็นรูปพ่อครัวยืนอยู่ที่มุมขวาล่าง ส่วนรูปภายในกรอบนั้นก็เป็นฝีมือของมินที่วาดเป็นรูปการ์ตูนประกอบภาพถ่ายของเราสองคนตอนวันที่ไปเที่ยวที่สวนสนุกกัน
แต่ละข้อความที่น้องเขียนนั้น ทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างเป็นสุขจริงๆ โดยเฉพาะข้อความในกรอบรูปหัวใจที่น้องเขียนไว้ว่า " รักที่สุด " และลงท้ายว่า " โก๊ะหมวยให้โก๊ะเฮีย" นั่นแหละ
" กระจกมันแตกไปซะแล้วเสียดายจัง มินเลยเอารูปมาใส่ไว้เฉยๆอ่ะครับ แต่ก็คงไม่เป็นไรเนอะ" มินบอกแล้วก็ยิ้มๆ
" เอ่อ... พี่ชอบรึเปล่าครับ มินก็ไม่รู้จะซื้ออะไรให้นะ ไม่ค่อยมีตังค์เท่าไหร่พอเห็นกรอบรูปอันนี้แล้วชอบมากเลย ชอบตรงตัวเชฟพ่อครัวที่ตรงมุมมันเนี่ยแหละ เพราะว่าเป็นเชฟเหมือนกับพี่ไง" ผมได้แต่ยิ้มนิ่งๆฟังน้องบอก แล้วก็รวบเอวมากอดเอาไว้
" รู้มั๊ยครับ ตั้งแต่เกิดมาพี่ไม่เคยได้ของขวัญอะไรที่ดีเท่านี้เลยนะ ขอบคุณมากจริงๆ แค่มินตั้งใจทำทุกอย่างให้พี่ยังงี้พี่ก็พอใจแล้ว" ผมพูดด้วยเสียงที่สั่นๆเหมือนจะร้องไห้ ที่จริงก็ไม่เหมือนหรอกเพราะว่ามันอยากร้องไห้จริงๆนั่นแหละครับ ไม่รู้ทำไมผมเป็นเอามากขนาดนี้วะ ใจผมตอนนี้มันแย่ขนาดนี้เลยเหรอ น้องก็ไม่ได้ไปไหนยังอยู่กับผมตรงนี้นี่นา
" เอ๊ะ... พี่เป็นอะไรรึเปล่าครับเนี่ย ทำไมเสียงเหมือนสั่นๆยังงั้นล่ะ" มินคงรู้สึกได้มั๊งเลยถามผมขึ้นมา
" เปล่าครับ ไม่มีอะไรหรอก พี่คงเหนื่อยๆมั๊ง"
" เหรอครับ อืม... แต่สีหน้าพี่ดูไม่ดีเลย มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับเนี่ย" น้องยังคงซักผมต่ออย่างเป็นห่วง
" ไม่มีอะไรหรอกครับ ไม่ต้องห่วงนะ เอ้อ... ดึกมากแล้วเดี๋ยวไปนอนเถอะครับพี่จะกลับล่ะ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะแวะมานะ" ผมต้องเอ่ยลาน้องไปก่อน เพราะไม่งั้นถ้าอยู่ต่อผมคงเก็บอาการไม่อยู่แน่ ไม่อยากให้น้องต้องเป็นห่วงผมไปเปล่าๆ
" ครับ ขับรถดีๆนะครับ" น้องเอ่ยลาผม แต่ในใจผมอ่ะไม่ได้อยากจะลาเล๊ย อยากอยู่กับน้องต่อยังงี้ไปทั้งคืนแต่ก็คงไม่ได้เพราะอารมณ์ผมตอนนี้มันขึ้นๆลงๆอย่างหนักเพราะสับสนไปหมด นี่ผมก็ไม่เคยเป็นเอามากขนาดนี้เลยจริงๆนะ
และไม่ว่ายังไงผมก็จะพยายามหาทางแก้ปัญหานี้ให้ได้ ผมไม่มีทางยอมเสียน้องไปแน่ๆต่อให้ต้องแลกกับอะไรก็เหอะ................
***************************************************
-
:z13: :z13: :laugh: :laugh: :laugh:
เกลียดนังวินนี่ ไอ่เลว แบบนี้ต้องตบสั่งสอนอย่างเดียว
สู้ๆนะเป้ง เอาใจช่วย
-
:beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: พี่วิน
:o12: :o12:สงสารพี่เป้งจัง เปนกำลังใจให้น่า :L2: :L2:
:call: :call:
-
เบื่อพระเอกโง่ๆ แล้วก็ต้องมีดราม่าอีก รออ่านทีเดียวจบเลยดีก่าขี้เกียจนั่งแบกรับความกดดันสงสารมิน
-
พี่เป้งสู้ ๆ อย่าไปยอมมันนะ
-
ต่อยแว่นแตกไปเลย ไอ้พี่วินนี่ :z6: สงสารพี่เป้งอ่ะ กลื่นไม่เข้าคายไม่ออกโดนกดดันหลายทางเลย แล้วก็นะ ถ้าน้องเกิดรู้เรื่องขึ้นมาล่ะ ไม่อยากนึกเล้ย :sad4:
-
:z6:กล้าแบล๊คเมล์เป้งหรอ
เป้งสู้ๆอย่าท้อแท้นะ :m15:
-
เอ๊า วินนี่ จะเป็นตัวปัญหาให้เป้งอีกคนเหรอ นี่ยังหาทางออกไม่ได้เลย
เรื่องที่จะให้พ่อรู้เรื่องและยอมรับน้องมินได้อย่างไรน่ะ ก็ยังมีอีพี่วินน่งวินนี่เพิ่มมาอีกแระ
เอาใจช่วยนายเป้งมันล่ะกัน ให้มันเจอทางออกแบบราบรื่นเถอะ
ป.ล.หายไปพักนึงเลยนะน้องน็อต งานยุ่งเหรอ ในfbก็ไม่ค่อยเห็น
-
สงสารเฮียโว้ยยยยไอ้วิน :z6: :beat:
อุปสรรคเยอะเหลือเกินนนนน
พี่เป้งสู้ๆๆๆๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
วิน นี่ เลว มากกกกกก
-
ตามมา + ให้ พี่เป้ง สู้ๆ ฮูเลฮูเล..สู้ๆๆๆๆ..ฮิ้วววววๆๆๆ
ไงเชียร์พี่เป้งใจขาดดิ้นเลยอ่ะ ชอบผู้ชายหล่อเซอร์ แต่เท่าที่เจอนอกจากจะไม่หล่อมีแต่เซอร์ แถมยังเซ่ออีกตะหาก
กร๊ากกกกกๆๆๆๆๆ....
Luk.
-
ยังไงพ่อก็ต้องรู้อยู่ดี ไม่วันนี้ก็วันหน้า
แค่จะยืดเวลาไปทำไม
ไม่ชอบให้ใครมาข่มขู่ เกลียดคนแบบนี้
-
ขออย่าให้พระเอกเรื่องนี้โง่เลยนะ มันเป็นสิทธิของเราที่จะทำหรือไม่ทำ
ปอลอ อยากเห็นพระเอกเป็นคนฉลาด ทันคน มีวิธีเอาคืน และนายเอกที่สู้เพื่อคนที่รัก ไม่ใช่เสียสละทุกเรื่อง
วินนี่แก่ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เอ่อ พอได้อ่านเม้นท์ของทุกท่านแล้ว ชักยังไงๆแฮะ อิอิ
รู้สึกว่าหลายท่านอาจเข้าใจว่าเป้งมันงี่เง่า โง่ ไม่ทันเค้าอะไรยังงี้ ก็อยากชี้แจงนิดครับว่าในอารมณ์นั้่นน่ะมันมีรายละเอียดของมันเองอยู่ ตัวผมเองอาจถ่ายทอดอารมณ์นั้นออกมาได้ไม่ดีเท่าไหร่ เลยทำให้หลายๆคนคิดแบบนั้นมั๊ง ว่าไอ้เป้งมันงี่เง่า
ก็ขออภัยมาในที่นี้นะครับ ไว้ติดตามตอนต่อไปละกันว่าเหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อ
ขอบคุณคร้าบที่ทุกๆท่านติดเพื่อก่อ ผมจะรับไปปรับปรุงครับ :pig4:
-
พี่เป้งสู้ ๆ +1
-
ขออย่าให้พระเอกเรื่องนี้โง่เลยนะ มันเป็นสิทธิของเราที่จะทำหรือไม่ทำ
ปอลอ อยากเห็นพระเอกเป็นคนฉลาด ทันคน มีวิธีเอาคืน และนายเอกที่สู้เพื่อคนที่รัก ไม่ใช่เสียสละทุกเรื่อง
วินนี่แก่ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
+1 ให้ครับ โดนใจ
-
ในเมือไม่คิดจะอยู่ในวงการแล้วจะแคร์สื่อทำไมวะ
เซ็งวะเป้งไม่แน้จริงอะ..ขี้กลัว
:call:
-
รีบบอกพ่อเถอะ
ถ้าพ่อรู้ว่าคบกับน้องแล้ว
ทำให้ตัวเองดีขึ้น เลิกเกเร
พ่อต้องรับได้
-
ทำไมพี่วินนี่มันทำอย่างงี้เนี่ย
อย่าไปยอมมันพี่เป้ง
:z3: :z3:
-
มันต้อง :beat: แล้ว :z6: นังวินนี่ซะให้เข็ด
สู้ๆ เพื่อมินเด้อ
-
อึ้ฮือ อ่านตอนนี้แล้วอยากฆ่าอิแก่ขึ้นมาทีเดียว
เป้งเอ้ยเอาคืนมันให้เข็ดไปเลย ให้มันรู้ว่ามันเล่นกับใครอิอิ
น้องมินจ๋าสู้ๆนะรักพี่เป้งเขามากๆนะเข้าใจพี่เป้งเขาด้วยนะมินนี่
-
เรื่องพ่อนี่ ผมเข้าใจนะ เพราะบ้านผมก็เป็น คนที่ไม่เคยเจอไม่รู้หรอกมันยากแค่ไหน
ทำดีแค่ไหนเขาก็ยังหาข้อติได้ เปรียบเทียบกับพี่น้องคนอื่นที่ดีกว่าแล้ว ยิ่งไปกันใหญ่
ไม่ใช่ว่าเขาไม่รัก แต่เขามีอุดมการณ์ของเขา ที่เราไม่ได้ต้องการ สวนทางกันนานๆ
นับวันยิ่งไม่อยากคุยด้วย ไม่อยากปะทะ ระงับอารมณ์แทบไม่ไหวที่จะไม่สวนกลับ
ผมว่าเป้งไม่โง่นะ เวลาคนเครียด มีเรื่องที่ต้องตัดสินใจเยอะ ห่วงอนาคตที่ยังไม่รู้ว่าจะ
ออกมาแบบไหน แล้วไหนตัวแปรรอบข้างที่ไม่รู้ว่าจะเล่นบ้าอะไรขึ้นมาอีก มันก็ต้องมึน
ทำอะไรผิดพลาดไปบ้าง หวังแต่ว่าคนๆ นั้นจะยังยอมให้อภัย
ส่วนน้องมิน ดูน้องเก่งเว่อร์ไปนิด ถึงจะบอกว่าพรสวรรค์ แต่การเขียนทำให้น้องดูล้น
แล้วทำให้ดูความสามารถของเป้งด้อยลง เขียนยังงี้ไม่ใช่ผมไม่รักน้องมินนะ ผมเองก็
หลงน้องเหมือนกันแต่มีลิมิต กลัวเป้งเชือดเอา
ยังไงก็รออ่านต่ออยู่นะครับ
-
นายเป้งเขาเครียดมาเยอะครับพอมาเจอแบบนี้เลยวีนแตกง่ายเลยแหละครับ
ไหนจะเรื่องสาวที่พ่อจะเอามาหมั้นอีก ไหนจะเรื่องน้องมินอีก
ไหนจะเรื่องเรียน เรื่องงาน
มันหลายเรื่องก้ทำให้คนฉลาดๆโง่ได้ครับ
มาปูเสื่อรอซดมาม่าไหมเนี่ยะตอนหน้าเฮ้อ ไม่อยากซดเลยอ่ะครับ
-
กลับมาแล้วคร้าบ ต้องขออภัยที่หายนานพอดีเครื่องคอมที่บ้านมีปัญหามากต้องเสียเงินอีกจนได้ ยิ่งไม่ค่อยจะมี 555
ขอบคุณทุกเม้นท์ที่ช่วยแนะนำเหมือนเดิมนะครับ ก็อย่างที่บอกว่าผมขอน้อมรับคำติชมทุกอันเลย
เพราะอย่างที่เคยบอกว่าตั้งแต่มาเขียนเนี่ย บางทีเขียนเองก็ไม่ได้อย่างที่ใจอยากเหมือนกันนะครับ อยากถ่ายทอดอารมณ์ตัวละครแบบนึง แต่พอเขียนออกมามันเป็นอีกแบบไปซะแล้วก็ไม่รู้จะแก้ยังไงดี สงสัยประสบการณ์ยังไม่ถึงจริงๆ 55
แต่ก็จะพยายามเขียนต่อไปครับ ช่วงนี้ก็มาม่าให้ทานกันก่อนนะเพราะว่าชีวิตเป้งมาถึงจุดเปลี่ยนแล้วล่ะ เป็นจุดเปลี่ยนที่ใครๆก็คงต้องได้เจอบ้าง แต่อยากให้อ่านแล้วคิดตามไปว่ามีวันที่แย่ๆก็ขอให้อดทนจนกว่าจะถึงวันที่ดีที่รออยู่
ขอบคุณ คุณlitlittledragon ที่แนะนำมาเป็นพิเศษนะครับ อย่างที่บอกว่าบางครั้งจะเขียนตัวละครให้บาลานซ์พอดีๆมันก็ยากแฮะ ก็ยังต้องฝึกกันต่อไป อิอิ
ขอบคุณที ขอบคุณลักษ์ ขอบคุณพี่แก้ว น้องหมู น้องไอซ์ และทุกท่านที่แวะมาอ่านกันตลอดด้วยครับ
โอเค ไปติดตามกันต่อเลยคร้าบ :teach:
ตอนที่33
*****************************************
กลับมาถึงคอนโดปั๊บผมรีบเอากรอบรูปของมินไปไว้หัวเตียงทันทีเลยล่ะ ต่อไปนี้ถ้าผมได้เห็นรูปนี้อีกเมื่อไหร่มันก็คงทำให้ผมรู้สึกดีๆได้ทุกครั้งเพราะน้องได้ตั้งใจทำมันขึ้นมาให้ผมนี่นะ ผมจะขอคิดเอาว่ามันเป็นของแทนใจของน้องละกัน ต่อไปผมจะขอเก็บรักษามันไว้อย่างดี
คืนนั้นผมพยายามนอนก็นอนไม่หลับแฮะ มันยังกังวลเรื่องที่โดนแบล็คเมล์อยู่ หนักๆเข้าผมก็เดินออกไปนั่งอยู่ที่ระเบียงพลางคิดไปเรื่อยว่าจะทำยังไงต่อไปดี
โอเคว่ะ ต้องกลับมาเผชิญความจริงได้แล้ว ทุกวันนี้ที่ผมทำอยู่มันก็ยังเป็นการหนีปัญหาไปวันๆนี่นะ อยากบอกพ่อก็ไม่รู้จะบอกยังไงจนตอนนี้มันกลายมาเป็นเงื่อนไขที่ค้ำคอผมอยู่อย่างนี้ เพราะงั้นมันต้องจบลงซะทีว่ะ
พรุ่งนี้ผมจะไปบอกพ่อให้จบๆไปซะที ไม่ต้องสนใจวิธีการอะไรแมร่งละ เข้าไปบอกตรงๆนี่แหละว่ะ แล้วหลังจากนั้นจะเป็นยังไงก็ช่างเหอะ อย่างน้อยไอ้พี่วินนี่มันก็เอาเรื่องนี้มาขู่ผมอีกไม่ได้แล้ว ถ้าอยากจะไปโพทนาก็เรื่องของมึงดิ กูคงไม่มีอะไรจะเสียแล้วว่ะ
พอคิดได้ผมก็กลับมานอนต่อจนเกือบสิบโมงเช้าโน่น ไหนๆก็วันเสาร์นี่นะ ตื่นสายได้อยู่แล้ว แต่พอออกมาจากห้องผมก็แปลกใจเพราะมินมานั่งดูโทรทัศน์รอผมอยู่ที่โซฟา
" ตื่นแล้วเหรอครับ เมื่อคืนนอนดึกแน่เลยใช่มั๊ย หรือว่านอนไม่หลับครับ ผมเห็นพี่ยังนอนก็ไม่อยากไปปลุกแต่เตรียมอาหารไว้ให้แล้วครับ ยังร้อนๆเลยนะ" พูดจบมินรีบวิ่งไปเอาอาหารมาวางที่โต๊ะให้ผม อืม... อเมริกันเบรคฟาสต์อีกแล้วอ่ะ น่ากินจริงๆ
" แล้วที่มาหาพี่ตั้งแต่เช้าเนี่ย มินห่วงพี่เหรอครับ" ดีใจว่ะ เมียยังเป็นห่วงขนาดนี้
" ก็ใช่ครับ เห็นพี่ดูเงียบๆไปไม่ร่าเริงเหมือนทุกที มีอะไรไม่สบายใจเหรอครับ"
" หึๆ ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่แค่เหนื่อยๆเพราะงานเยอะแหละ ไม่ต้องห่วงนะครับ" ก็ต้องปฏิเสธไปก่อนอ่ะนะ
" งั้นพี่ก็ต้องพักผ่อนเยอะๆนะ หักโหมงานมากไปเดี๋ยวไม่สบายพอดี ไว้แล้วมินจะแวะมาเรื่อยๆนะครับ" เฮ้อ... น่ารักจริงๆเล้ย ที่รักของพี่
" คร้าบ... ดีใจจังมีคนเป็นห่วงขนาดนี้" ผมบอกแล้วก็เอามือน้องมาจูบไปทีนึงจนเจ้าตัวเขินอีก
" เดี๋ยวทานเสร็จแล้วพี่ไปส่งที่บ้านนะครับ พอดีพี่ต้องไปจัดการเรื่องงานต่อนิดหน่อย แล้วเย็นๆจะไปหาที่บ้านอีกทีนะ" ผมบอก มินก็พยักหน้ารับ
พอทานเสร็จผมก็เข้าไปแต่งตัวแล้วไปส่งน้องที่บ้านจากนั้นก็ขับตรงกลับไปบ้านผมทันที นั่งนึกมันไปตลอดทางอ่ะว่าจะพูดอะไรก่อน กลัวก็กลัวแหละแต่ผมตั้งใจแล้วว่ายังไงเรื่องทุกอย่างต้องให้จบลงไปวันนี้ ตอนนั้นผมก็ขับไปใกล้จะถึงบ้านแล้วล่ะแต่พอดีไอ้ป้างมันโทรเข้ามาซะก่อน
" เฮ้ย... มึงอยู่ไหนวะตอนนี้"
" เออ... กูกำลังขับรถจะไปที่บ้านเนี่ย แล้วมึงอ่ะอยู่ไหน"
" เออๆ กำลังเข้ามาที่บ้านใช่มั๊ย งั้นเดี๋ยวกูจะรอมึงอยู่นี่แหละ" มันบอกแล้วก็วางสายไป ผมก็ขับเข้าซอยบ้านไปพอดี
" อ้าว... มาแล้วเหรอวะเร็วจัง งั้นเดี๋ยวไปกับกูเลย ไป..." มันบอกแล้วก็ก้าวขึ้นรถมันไปแล้ว อะไรวะ กูยังไม่ทันตั้งตัวเลย
" เฮ้ย... มึงจะไปไหนเนี่ย" ผมถามแต่ก็ขึ้นไปนั่งข้างมันเรียบร้อยละ
" ก็ไปจัดการปัญหาคาใจให้มึงไงล่ะ" มันบอกแล้วก็ออกรถขับไปจากบ้านทันที
" เฮ่ย... เหรอวะ แล้วมึงจะทำไงอ่ะ ไหนบอกกูมาดิ๊"
" เออ... ไปถึงเดี๋ยวมึงก็รู้เอง อย่าเพิ่งถามอะไรเลย มึงอยู่เฉยๆไม่ต้องทำอะไรปล่อยให้กูจัดการเอง ไม่ต้องห่วง" อ้าว... ไอ่เวร ไหงงั้นอ่ะ
" อ้าว... อะไรของมึงวะ แล้วจะอุบไว้ก่อนทำห่าอะไรวะเนี่ย คนยิ่งอยากๆรู้อยู่"
" เออน่า... เชื่อกูสักครั้ง กูยังไม่รับปากหรอกว่ามันจะเวิร์คมั๊ย แต่ก็อยากลองดูก่อน" มันบอกมายังงี้ผมก็เลยต้องปล่อยมันแล้วนั่งนิ่งคิดเองไปเรื่อยว่านี่มันจะทำอะไรแน่
" เอาล่ะ ถึงแล้ว" มันบอกอีกครั้งแล้วก็เลี้ยวเข้าไปจอดตรงที่จอดรถของออฟฟิศแห่งนึง เฮ้ย... นี่มันออฟฟิศพี่วินนี่อ่ะ
ผมก็กำลังจะอ้าปากถามมันอีกแต่มันก็ดึงตัวผมเข้าไปข้างในซะแล้ว แล้วเราก็มานั่งประจันหน้ากับไอ้พี่วินนี่อยู่ แมร่ง... เหม็นหน้ามันจังว่ะ
" ว่าไงครับน้องเป้งน้องป้าง วันนี้มาด้วยกันทั้งคู่เลย แล้วตกลงน้องเป้งตัดสินใจได้แล้วใช่มั๊ยครับ" ไอ้พี่วินนี่มันว่ามายังงี้ผมก็กำลังจะอ้าปากโวยมันไปอยู่แล้วแต่ไอ้ป้างมันยกมือให้ผมหยุดก่อน
" คือวันนี้ผมจะมายื่นข้อเสนอให้พี่น่ะครับ แลกกับการที่พี่จะต้องปล่อยมือจากน้องผมและไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับมันอีกน่ะครับ" ไอ้ป้างเอ่ยขึ้นหน้านิ่งๆ แต่ทำเอาผมตะลึงไปเลย
" หือ... ข้อเสนอเหรอครับ อืม... แล้วมันคืออะไรล่ะข้อเสนอที่ว่าเนี่ย" ไอ้พี่วินนี่มันขยับแว่นทีนึงแล้วก็มองจ้องหน้าไอ้ป้างอย่างสนใจ
" ข้อเสนอของผมก็คือ ตัวผมเองครับ ผมยินดีจะย้ายมาเซ็นสัญญาอยู่กับสังกัดของพี่แทนไอ้เป้งเอง และผมยินดีทำทุกอย่างไปตามที่พี่ต้องการ ในฐานะดาราในสังกัดคนนึงเท่านั้น แค่แลกกับการที่พี่จะไม่มายุ่งเกี่ยวอะไรกับไอ้เป้งมันอีก โอเคมั๊ยครับ"
" เฮ้ย.. อะไรวะไอ้ป้าง นี่มึง...." ผมจับแขนมันแล้วรีบพูดขึ้นแต่มันก็ยกมือห้ามผมไว้อีก
" พูดเป็นเล่นน่า อะไรกันครับน้องป้างทำไมถึงจะทำแบบนี้ล่ะ ฝ่ายที่จะเสียหายน่ะคือตัวน้องป้างเองนะครับ แล้วต้นสังกัดของน้องเค้าไม่ว่าเอาเหรอ นี่เท่ากับว่าฉีกสัญญากันเลยนะ" ไอ้พี่วินนี่ยื่นหน้าเข้ามาด้วยอาการตระหนกเล็กน้อย คงแปลกใจมากๆที่ไอ้ป้างมันทำแบบนี้ แต่คนที่เหวอที่สุดน่ะ คือผมตะหาก
" ผมน่ะมีแค่ผู้จัดการครับไม่ได้มีสังกัดแล้วเราก็คุยกันเรียบร้อยแล้ว ผมเองถือว่าผมเสียสละให้น้องได้ผมก็ทำ กับแค่นี้ผมไม่มายด์หรอก ผลประโยชน์น่ะมันของนอกกายครับ"
พอได้ยินมันพูดถึงตรงนี้ผมเลยซึ้งครับ ที่แท้มันก็คิดจะเสียสละให้ผมเพราะมันเองก็รู้ดีว่าพี่วินนี่ไม่ปล่อยผมไปง่ายๆแน่ ถ้าไม่ทำแบบนี้เค้าก็คงไม่ยอม แต่ไอ้ที่มันต้องลงทุนฉีกสัญญากับผู้จัดการคนเก่าของมันทิ้งเลยเพราะผมนี่... บอกตรงๆว่าผมอึ้งจริงๆ
" ไอ้ป้าง... มึง...." ผมเอ่ยไปแค่นั้นมันก็หันมายิ้มให้ผมเหมือนกับบอกเป็นนัยๆอยู่ว่าไม่ต้องมาซึ้งอะไรกะมันหรอก นี่เองเหรอวะมึงถึงไม่ยอมบอกกูตั้งแต่ในรถ
" หึ... พี่ว่าน้องไปคิดดูให้ดีๆก่อนนะครับ มาฉีกสัญญากันง่ายๆยังงี้น่ะ นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะครับ คนในวงการน่ะเรื่องเครดิตมันเป็นเรื่องสำคัญ ถ้าเราทำแบบนี้มันก็เหมือนเราไม่รับผิดชอบทำผิดสัญญากันง่ายๆ แล้วยังงี้ต่อไปคนที่จะมีปัญหาน่ะคือตัวเราเองนะครับ เพราะต่อไปก็จะไม่มีใครเชื่อถือคำพูดของเราอีกแล้วนะ" พี่วินนี่อธิบายมายิ่งทำให้ผมยิ่งกระจ่างทันทีว่า นี่มันจะเป็นผลเสียอย่างเลวร้ายกับอนาคตในวงการของไอ้ป้างมัน
" ตอนนี้ผมไม่สนอะไรหรอกพี่ ผมน่ะคิดดีแล้ว อย่างมากผมก็แค่ออกจากวงการไปก็แค่นั้น แต่จะให้ผมมานั่งทนดูน้องผมโดนพี่บังคับแบบนี้มันก็ไม่ไหว เพราะงั้นผมถึงมาเสนอทางเลือกให้พี่ เชื่อผมเหอะครับ พี่เอามันไปพี่ก็ต้องมาปั้นมันใหม่อีกเหนื่อยเปล่าๆ รับผมไว้น่ะพี่คงไม่ต้องเหนื่อยอะไรอีก เพราะอย่างผมก็คงพอจะทำเงินให้พี่ได้ดีกว่ามันอยู่นะ จริงมั๊ยครับ"
" ไอ้ป้าง มึงหยุดเลย อย่าทำยังงี้" ผมบอกมันแล้วก็ดึงแขนมันไว้ ทนไม่ไหวแล้วว่ะ นี่มันกำลังหาเรื่องมาใส่ตัวมันอยู่นะ อนาคตที่มันสร้างมาตั้งเป็นนานจะมาพังเพราะช่วยผมเหรอ
" เฮ้ย.. มึงไม่ต้องห้ามกู ก็อย่างที่บอกว่ากูคิดดีแล้ว กูเดือดร้อนแค่นี้มันไม่เป็นไรหรอกแต่จะให้กูทนดูมึงเป็นทุกข์ไปตลอดนี่กูก็ไม่เอา เพราะงั้นแบบนี้น่ะดีแล้ว มึงอย่าคิดมากเลยว่ะ เชื่อกูนะ" มันตบไหล่ผมเบาๆแต่ตอนนั้นผมจุกไปเลยว่ะ มันอึดอัดทำอะไรไม่ได้เลย นี่ผมต้องทนปล่อยให้มันเสียสละอนาคตไปเพราะผมงั้นเหรอ
" โอเคนะครับ ตกลงตามนี้แล้วพี่จะให้ผมเซ็นสัญญาเมื่อไหร่ก็ว่ามา ผมพร้อมเสมอแค่แลกกับอิสระของน้องผมเท่านั้น" ไอ้ป้างย้ำกับพี่วินนี่ซึ่งตอนนี้ได้แต่นั่งส่ายหน้าช้าๆเหมือนกับว่าเค้าจะไม่ยอมรับ
" เฮ้อ... เอาล่ะ พี่อยากอธิบายบางอย่างให้ฟังนะครับ" พี่วินนี่เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเนือยๆ สีหน้าก็ดูเหมือนกะว่ารู้สึกผิดยังไงไม่รู้
" ที่จริงทั้งหมดนั้นน่ะมันไม่ใช่จุดประสงค์จริงๆของพี่หรอกครับ ที่ว่าจะอยากให้น้องเป้งมาเข้าสังกัดน่ะ" พอเค้าเริ่มพูดมา ผมกับไอ้ป้างฟังแล้วต้องหันมามองหน้ากันทันที
" เพราะจุดประสงค์จริงๆของพี่ก็คือแค่ทำให้น้องเป้งเข้าวงการอย่างเต็มตัวก็เท่านั้นเอง แต่การที่น้องป้างมาทำแบบนี้น่ะ พี่คิดว่าพี่คงรับไว้ไม่ได้หรอก เพราะคนจะที่เสียหายที่สุดมันคือตัวน้องป้างเองและพี่ขอชื่นชมเราจากใจจริงนะครับที่อุตส่าห์ยอมเสียสละเพื่อน้องได้ขนาดนี้"
" แล้วตกลงมันยังไงครับ พี่จะไม่รับข้อเสนอของผมเหรอ ผมไม่เข้าใจ" ไอ้ป้างชิงถามขึ้นมาก่อน
" อืม... ก็อย่างที่บอกครับว่าพี่คงรับไว้ไม่ได้จริงๆ แค่นี้พี่ก็รู้สึกผิดมากแล้วล่ะ" พี่วินนี่เอ่ยพร้อมกับถอนใจออกมาเอือกใหญ่
" พี่เองยอมรับว่าคงบังคับใจน้องเป้งมากเกินไป แต่ถ้าจะต้องถึงกับทำลายอนาคตที่สดใสดีอยู่แล้วของน้องป้างอีกคนล่ะก็ พี่คงทำไม่ได้จริงๆ ต้องขอโทษด้วยนะครับ" คราวนี้พี่วินนี่พูดแล้วก็เปิดลิ้นชักโต๊ะเหมือนกำลังหยิบของบางอย่าง
" แล้วพี่..." ผมอ้าปากจะพูดกับพี่วินนี่ครับ แต่ก็พูดได้แค่นั้นอีกอ่ะเพราะพี่วินนี่ยื่นซองใส่เอกสารสีน้ำตาลมาให้ผม แมร่ง.... ทำไมวันนี้จะพูดอะไรก็ถูกขัดจังหวะตลอดวะ
" ทั้งหมดในนั้นก็คือฟิล์มต้นฉบับและภาพถ่ายของน้องเป้งกับแฟนนะครับ พูดง่ายๆก็คือหลักฐานทั้งหมดว่าน้องเป้งมีแฟนแต่แฟนคนนี้เป็นผู้ชาย ซึ่งพี่จะไม่เอามันมาใช้อีกแล้วล่ะ" ผมฟังแล้วก็รับซองนั้นมาเปิดดูก็ได้เห็นว่าเป็นฟิล์มและรูปถ่ายผมตอนอยู่กับน้องตามที่เค้าบอกนั่นแหละ ซึ่งแค่เพียงเท่านี้มันก็เป็นหลักฐานที่ดีพอที่จะทำให้ผมโดนเค้าเปิดโปงได้จริงๆ
" และตั้งแต่วันนี้ไปก็ไม่ต้องห่วงแล้วนะ พี่ขอรับรองว่าจะไม่เข้าไปเกี่ยวข้องอะไรกับน้องเป้งอีกแล้ว ขอให้เชื่อตามนี้ถ้าคิดว่าคนอย่างพี่ยังพอจะหลงเหลือเกียรติและศักดิ์ศรีให้เชื่อถือได้นะ" พี่วินนี่บอกแล้วก็นั่งเอนพิงหลังไปกับเก้าอี้นั้นพร้อมกับถอนหายใจออกมาอีกเหมือนปลงๆ
" แล้วนี่... มันยังไงกันครับ ผมงงไปหมดแล้ว ทำไมพี่ยอมพวกผมง่ายๆอย่างนี้ล่ะ ผมไม่เข้าใจจริงๆ" ผมถึงกับรำพึงออกมาเพราะไม่เข้าใจเค้าอ่ะ
" ก็ที่จริงพี่เองก็ไม่ได้อยากทำอย่างนี้ตั้งแต่แรกไงครับ ไม่มีอะไรหรอก" พี่วินนี่ยิ้มบางๆที่มุมปากให้ผม
" ยังไงครับ แล้วทำไมพี่ถึงต้องอยากให้ผมเข้าวงการล่ะ" นั่นแหละที่ผมงง ที่จริงไม่ได้หวังให้ผมเข้าสังกัดเหรอ แล้วมันยังไงกันล่ะวะ งง
" ถ้าพี่พูดไปก็ขอให้มันจบแค่ตรงนี้นะครับ โอเคมั๊ย"
" ครับ... ผมไม่ไปพูดให้ใครรู้หรอก" ผมรับคำแล้วนั่งนิ่งๆรอฟังกับไอ้ป้าง
" ก็เพราะว่ามีคนต้องการให้เป็นแบบนั้นน่ะสิครับ ให้น้องเป้งเข้าวงการซะจะได้คบกับแฟนต่อไม่ได้เพราะไม่ยังงั้นก็ต้องโดนเปิดโปงไง"
" เฮ้ย... ทำไมยังงั้นล่ะ ไอ้คนๆนี้มันเป็นใครกันพี่ ทำไมมันต้องทำแบบนี้" ผมฉุนกึ้กขึ้นมาอีกครับ ไอ้ป้างมันก็จับไหล่ผมไว้
" ใจเย็นมึง... นั่นดิครับพี่ ทำไมเค้าต้องทำยังงั้นด้วย" ไอ้ป้างถามขึ้นบ้าง
" หึๆ ขอโทษทีนะ พี่คงพูดได้แค่นี้แหละ เพราะนี่เค้าก็บีบพี่มาอีกทีเหมือนกันว่าต้องทำแบบนี้ ไม่งั้นตำแหน่งงานของพี่ที่นี่อาจจะมีปัญหาได้ เข้าใจนะครับ"
ไปๆมาๆไหงคดีมันดันพลิกไปยังงี้ได้ไงวะ กลายเป็นว่าพี่วินนี่เค้าก็โดนบีบมาอีกทีเหมือนกันเลยต้องทำแบบนี้ ตลกว่ะ มันจะละครหลังข่าวไปมั๊ย
" เฮ้อ... จากที่พี่ตั้งใจว่าจะยอมใจร้ายแบล็คเมล์น้องเป้งให้มาอยู่ในสังกัดซะหน่อยแต่ดันใจอ่อนซะก่อน สงสัยพี่เองคงเล่นบทตัวร้ายๆไม่ขึ้นล่ะมั๊ง มาเห็นว่าน้องป้างต้องเสียสละให้น้องแบบนี้พี่ก็ใจอ่อนทนดูไม่ไหวซะแล้ว หึๆ"
" เอาล่ะครับ ถ้าพี่บอกได้แค่นั้นก็ไม่เป็นไร ผมเข้าใจครับ ถ้างั้นผมก็ต้องขอบคุณพี่นะ พี่เองทำแบบนี้มันก็เสี่ยงจะเดือดร้อนเหมือนกัน แล้วยังงี้พี่จะทำไงต่อไปครับ" ไอ้ป้างบอกขอบคุณพี่วินนี่ไปเค้าก็ยังยิ้มๆอยู่ แต่เป็นยิ้มที่ดูปลงๆว่ะ
" ไม่ต้องห่วงครับ ที่เหลือมันเป็นปัญหาของพี่ๆก็จะแบกรับมันเอง นึกๆไปแล้วพี่ก็คิดผิดที่ทำแบบนั้นกับน้องเป้งไป นั่นมันเท่ากับว่าพี่ผลักภาระให้พ้นตัวแท้ๆ เลยทำให้น้องเป้งต้องมาฝืนทำอะไรที่ไม่อยากทำแต่ตอนนี้พี่เองเข้าใจดีแล้วก็เพราะที่น้องป้างยอมเสียสละนั่นแหละ พี่ถึงได้ละอายใจว่าพี่ไม่ควรทำแบบนั้นเลย เพราะถ้าน้องป้างจะต้องเสียสละเอาอนาคตมาทิ้งแบบนี้ด้วยพี่คงโคตรเลวเลย มันรับไม่ไหวจริงๆครับถ้าต้องเป็นยังงั้น"
ตอนนี้ผมถอนใจยาวเลย ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรไปหมดแล้วเพราะตอนนี้กลายเป็นพี่วินนี่ช่วยเราไว้ตะหาก และการที่เค้าทำแบบนี้มันอาจทำเค้าเดือดร้อนทีหลังก็ได้ เฮ้อ... เลยต้องมากลุ้มเพราะห่วงเค้าแทน จากที่ตอนแรกยังเหม็นหน้าเค้าอยู่เลย
" พี่ครับ... ผม.. ผมอยากขอโทษพี่นะตอนนี้ แล้วก็ขอบคุณที่พี่ยอมเสี่ยงช่วยผมยังงี้ ผมเข้าใจดีแล้วครับ" ผมยกมือไหว้พี่วินนี่ไปอย่างรู้สึกซึ้งใจ นี่เราต้องขอบคุณเค้าจากใจเลยล่ะ ถึงตอนแรกเค้าจะเลวในสายตาผมแต่พอได้รู้ว่าเค้าจำเป็นมันก็น่าเห็นใจเค้าว่ะ
" ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่แค่กลับมาทำสิ่งที่มันถูกต้องก็แค่นั้น ถ้าจะขอบคุณก็ขอบคุณพี่ชายเราเถอะครับ ถ้าเค้าไม่เสียสละอย่างนี้พี่อาจจะยังไม่รู้สึกตัวก็ได้ เห็นแล้วก็ดีใจไปด้วยนะครับที่เป้งมีพี่ชายดีๆอย่างนี้ ต่อไปก็ขอให้เราสองคนรักกันอย่างนี้ตลอดไปนะครับ มีอะไรก็อย่าทิ้งกันล่ะ" พี่วินนี่อวยพรเราซะอีก เฮ้อ... แต่ตอนนี้ผมโล่งเลยว่ะ ใจนึงก็ยังห่วงๆพี่วินนี่เค้านะที่เค้าจะทำยังไงต่อจากนี้ มันเหมือนผมยังติดค้างเค้าเรื่องเค้าเสี่ยงมาช่วยเรานั่นแหละ
พอลาพี่วินนี่ออกมาผมก็เดินมาขึ้นรถกับไอ้ป้าง มันก็มองผมยิ้มๆและพอผมจะอ้าปากถามมันปั๊บมันก็เสือกพูดสวนขึ้นมาก่อนอ่ะ
" มึงไม่ต้องพูดอะไรหรอก กูรู้ว่ามึงจะพูดอะไร" ขัดจังหวะกูอีกแล้ว
" สัด... อะไรของมึงวะ"
" จะบอกใช่มั๊ยว่ากูไม่ควรทำยังงั้น จะด่าว่ากูทำไมต้องเอาอนาคตมาทิ้ง งั้นกูถามหน่อยถ้าเป็นมึงๆจะทำยังงี้มั๊ย" อ่ะ... อึ้งเลยสิกู
" มึงลองถามตัวมึงเองนะ ถ้ามึงเป็นกูมึงจะทำยังงี้มั๊ย แล้วถ้ามึงตอบว่าไม่ทำ มึงก็ค่อยมาด่ากูละกัน" นั่น.... ดูมันดิครับ มันพูดดักผมไว้หมดเลย แมร่ง... เป็นอันจบข่าวเลยว่ะ หมดคำถามไปเลย
" เออๆ แต่ยังไงก็ต้องขอบใจมึงมากว่ะ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลยนะเว้ยที่มึงจะไปฉีกสัญญายังงั้น ถ้าโดนทางช่องหรือใครที่เสียผลประโยชน์เค้าฟ้องขึ้นมาจะทำไงวะ"
" ก็กูบอกแล้วว่าไม่ต้องห่วง กูจัดการได้ ทางพี่อุ๋มผู้จัดการกูอ่ะเค้าก็โอเค เค้าเห็นใจกูว่าต้องช่วยมึงไงเค้าถึงยอมฉีกสัญญาให้ สมแล้วล่ะที่กูทำงานกะเค้ามานานงั้นเดี๋ยวต้องไปบอกข่าวดีเค้าแล้วว่ะว่าสัญญาทุกอย่างคงเดิม แล้วคงต้องฉลองกันหน่อยนะเว้ย" ไอ้ป้างยิ้มอย่างอารมณ์ดีขึ้นมา แต่ผมดิ นี่ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องบอกพ่อผมก็ต้องทำอยู่ดีไม่งั้นปัญหามันก็ไม่มีวันจบ ยังไงซะผมก็ต้องแก้ที่ต้นเหตุว่ะ แค่บอกพ่อไปซะทุกอย่างก็จบ แต่หวังว่าคงไม่ใช่ความสัมพันธ์ของผมกับมินนะที่จะจบแทน
ต่อข้างล่างเลยครับ วัยรุ่น :teach:
-
ต่อจากด้านบนคร้าบ
สักพักนึงผมกับไอ้ป้างก็กลับมาถึงบ้าน พ่อผมก็อยู่ในบ้านแหละครับนั่งจิบกาแฟยามบ่ายอยู่ที่ระเบียงหลังบ้านเหมือนทุกที แต่วันนี้แม่ไม่อยู่ครับสงสัยจะไปซื้อของหรือช้อปปิ้งที่ไหนมั๊ง ไอ้ป้างมันก็ยังถามผมว่าผมแน่ใจแล้วนะ แล้วมันก็แยกไปนั่งอยู่ตรงแถวๆนั้นแหละคงจะรอดูเหตุการณ์
จากนั้นผมก็เดินเข้าไปหาพ่อแต่ใจอ่ะ บอกตรงๆว่าก็ยังไม่พร้อมหรอก แต่ในเมื่อตั้งใจแล้วอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดวะ
" อ้าว... มีอะไรล่ะ วันนี้ถึงกลับมาเยี่ยมบ้านได้สงสัยฝนจะตกแน่ๆ" เอาละ ประโยคแรกมาก็เริ่มมาแนวๆประชดกูซะแล้วว่ะ แต่ก็เอาเหอะ อย่าได้เสียเวลา
" คือผมมีเรื่องจะบอกพ่อน่ะครับ"
" หึ... มีอะไรก็ว่าไป เรื่องดีหรือไม่ดีล่ะ แต่สงสัยจะเป็นเรื่องไม่ค่อยดีใช่มั๊ย" เออ... จะประชดกูให้ตายไปเลยใช่มั๊ย โอเค...
" คือผมจะบอกว่าเรื่องที่พ่อจะให้ผมหมั้นหมายกับน้องเจนน่ะ ผมคงจำเป็นต้องปฏิเสธนะครับ"
" หา... แกว่าไงนะ" เอาแล้วครับ เสียงเข้มขึ้นมาทันทีแล้ว บรรยากาศก็มาคุทันทีด้วยเหมือนกัน แต่ก็นะ... ผมเตรียมใจมาแล้วล่ะ
" ก็อย่างที่บอกครับ พอดีว่าผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ตอนนี้ก็คบกันมาสักพักแล้วครับ"
" นี่แก... แกไปคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่" หึๆเสียงเข้มขึ้นเรื่อยๆละ
" ก็ตั้งแต่ก่อนที่พ่อจะบอกผมเรื่องน้องเจนนั่นแหละครับ"
" แล้วผู้หญิงของแกนี่เค้าเป็นใครมาจากไหนกัน ไหนแกลองสาธยายมาให้ชั้นฟังซิ ชั้นก็อยากรู้เหมือนกันว่าแกไปคว้าใครมาดีเลิศแค่ไหนถึงได้กล้ามาปฏิเสธน้องเจนเค้าแบบนี้" พ่อถามมาถึงตอนนี้มันก็เข้าประเด็นล่ะครับ
" เค้าก็ไม่ได้เป็นคนพิเศษเลิศเลอเหมือนอย่างน้องเจนของพ่อหรอกครับ แต่ผมรักเค้ามาก มากอย่างที่ผมคงรักใครไม่ได้อย่างนี้อีกแล้วล่ะ และที่สำคัญน่ะ.... " ผมพูดแล้วก็เว้นช่วงไปหน่อย ตอนนี้พ่อจ้องผมเขม็งเลยอ่ะว่าผมจะว่ายังไงต่อ เอาวะ ระเบิดลงก็ต้องให้ลงล่ะ
" ที่สำคัญน้องเค้าไม่ได้เป็นผู้หญิงหรอกครับ" สิ้นคำผมพ่อก็ตาค้างเลย ผมว่าท่านคงประมวลผลในหัวอยู่และผมรู้ทันทีว่าระเบิดกำลังจะระเบิดเดี๋ยวนี้แล้ว
" นี่แก... หึ.. แกแกล้งล้อชั้นเล่นเหรอ ชั้นไม่ใช่เพื่อนเล่นของแกนะ ตลกมากนักรึไง อยากจะปฏิเสธชั้นทำไมไม่หาข้ออ้างดีๆกว่านี้ แกจะบอกชั้นว่าแกเป็นเกย์งั้นรึไง คนเจ้าชู้เพลย์บอยอย่างแกเนี่ยนะ" พ่อยังคงนั่งอยู่กับที่สงสัยว่าคงไม่เชื่อที่ผมบอกมั๊ง
" ผมพูดจริงๆครับ ไม่ได้ล้อเล่น ตอนนี้ผมแค่ต้องบอกพ่อให้รับรู้ไว้เท่านั้นว่าผมจะคบกับแฟนของผมต่อไป ก็เท่านี้แหละครับ"
" นี่แก... แกหยุดเลยนะ เป็นบ้าไปแล้วเหรอไง หรืออยากจะประชดชั้นที่ชั้นบังคับเลยทำแบบนี้ แล้วชั้นขอบอกเลยนะว่าถ้าแกยังไม่เลิกทำแบบนี้แกจะต้องเดือดร้อน ชั้นขอเตือนไว้เลย"
" ครับๆ เอาล่ะ ตอนนี้ผมก็ทำได้เท่านี้แค่มาบอกให้พ่อรับรู้ไว้เท่านั้น พ่อจะยอมหรือไม่ยอมมันก็ต้องแล้วแต่พ่อล่ะครับ" ผมสรุปจบไปเลย ยังดีว่าระเบิดเหมือนจะด้านไปซะก่อน แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่วางใจว่ะ รีบจบแล้วชิ่งไปเลยดีกว่ายังไงพ่อก็รับรู้แล้วนี่
และดูเหมือนว่าพ่อจะยังมึนๆงงๆกับสิ่งที่ผมบอกก็เลยนั่งนิ่งไป ผมเลยได้ทีชิ่งเดินหนีออกมาหาไอ้ป้างในห้องรับแขก มันก็รีบถามผมทันทีที่ผมเดินเข้าไปแหละ
" ว่าไงวะ พ่อว่าไง" ท่าทางมันโคตรลุ้นจนผมขำเลย
" เออ... เค้าจะว่าไงล่ะ ก็ห้ามกูอ่ะดิ"
" แล้วมึงจะทำไงล่ะ"
" ก็ไม่ทำไง ทำมันเหมือนเดิมนี่อ่ะ ก็คบกันต่อไปก็เท่านั้น กูแค่บอกเค้าให้รู้ไว้ก่อนเรื่องจะได้จบ ถ้ามีอะไรขึ้นมาจะได้ไม่ต้องมาหาว่ากูปิดบังเค้า"
" เฮ้ย.. มึงก็น่าจะรู้ พ่อไม่ยอมแน่ๆ เดี๋ยวก็ได้เป็นเรื่องเป็นราวอีกนะเว้ย"
" จะกลัวทำไมวะ อย่างมากสุดก็ตัดพ่อตัดลูกกะกูแล้วเฉดหัวกูไปก็เท่านั้น จะมีอะไร" เออ... ใช่ไง ก็แค่นั้นเอง พูดซะเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาเลยว่ะกู เหอะๆ
" ไอ่ห่านี่ มันจะไปกันใหญ่แล้ว ไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะเว้ย"
" ก็เออไง แต่ก็อย่างที่มึงเห็นอ่ะ เค้าก็ไม่ได้โมโหอะไรแล้วนี่หว่า ก็คิดซะว่าวันนี้กูยังไม่ตายละกัน วันหน้าค่อยว่ากันเว้ยกูเหนื่อยแล้วว่ะ หิวด้วยเครียดแม่งมาไม่รู้กี่วันแล้ว" ผมบอกมันแล้วก็กำลังจะเดินเข้าครัวแล้วก็ว่าจะไปหาอะไรกินหน่อยแต่พ่ออ่ะดิครับ มายืนจังก้าอยู่ข้างหลัง
" เดี๋ยว... ชั้นยังต้องคุยกับแกให้รู้เรื่องก่อน ตามมานี่ แกด้วยเจ้าป้าง" ซวยล่ะครับ หนีไม่พ้นว่ะ เลยต้องกลับไปนั่งเครียดๆอยู่กับไอ้ป้างต่อหน้าพ่ออีก
" แกรู้ตัวมั๊ยว่าแกกำลังทำอะไรอยู่ หา...." พ่อถามเสียงเข้มอีกครับ
" ผมน่ะรู้ตัวดีทุกอย่างครับ และผมมั่นใจว่าตัวผมกับน้องเค้าเรารักกันมากจริงๆ"
" หึ... ชั้นไม่เข้าใจ แกเป็นผู้ชายแต่น้องอะไรที่แกว่านี่มันก็เป็นผู้ชายเนี่ยนะ แกจะบ้าไปแล้วเหรอวะ หา..." ระดับเสียงพ่อเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆครับ ไอ้ป้างก็ทำหน้าไม่ค่อยดีลุ้นอยู่
" ถ้าพ่อจะว่าผมบ้าผมยอมรับก็ได้ แต่อย่าห้ามเราเลยครับผมกับน้องรักกันจริงๆ แล้วเราก็ไม่ได้ไปทำร้ายทำลายให้ใครเดือดร้อนนะครับ"
" แกแน่ใจเหรอว่าไม่มีใครเดือดร้อน แล้วชั้น แล้วแม่แก แล้วชื่อเสียงวงศ์ตระกูลของเราล่ะมันจะเดือดร้อนมั๊ยถ้าใครเค้ารู้เข้าน่ะ จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแกคิดบ้างมั๊ย" เฮ้อ... สุดท้ายก็วกกลับไปที่เรื่องนี้จนได้ ทะเลาะกันทุกครั้งก็ต้องมีเรื่องชื่อเสียงหน้าตามาเกี่ยวข้องจนได้อ่ะ
" โอเคครับ ผมไม่เถียงเรื่องนั้นหรอกแต่ถ้ามันยากลำบากนักล่ะก็ ไว้ผมจะไปอยู่เมืองนอกกับน้องเลยแล้วกันครับจะได้ไม่ต้องมีใครมารู้เห็นเรื่องผมกับน้องอีก แค่นี้คงพอใจแล้วนะครับ"
" หึๆ ชั้นล่ะไม่อยากเชื่อเลยจริงๆว่านี่แกจะรักเด็กผู้ชายคนนึงจนหน้ามืดตามัวได้ขนาดนี้ เด็กนั่นมีดีอะไรนักหนาทำไมแกถึงได้หลงจนหัวปักหัวปำได้ขนาดนี้ชั้นไม่เข้าใจ"
" ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ บางทีคนเราก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าจริงใจต่อกันหรอกครับพ่อ สำหรับผมกับน้องเราจริงใจต่อกันมากพอที่จะทำให้ผมรักน้องจนยอมได้ทุกอย่างจริงๆ และทั้งชีวิตผมไม่เคยมีใครคนไหนทำให้ผมรู้สึกยังงี้ได้เลย แค่นี้พอมั๊ยครับที่ผมจะรักเค้าน่ะ"
" งั้นชั้นขอถามแกอีกครั้งนะว่าตัวแกแน่ใจว่ารักเค้า แล้วเค้าล่ะ เค้าจะรักแกแบบที่แกรักเค้ามั๊ย หวังว่าคงไม่ใช่รักแกที่หน้าตาหรือเงินทองชื่อเสียงของแกหรอกนะ" พ่อพูดมางี้ผมก็ฉุนเหมือนกัน มันดูถูกกันเกินไปว่ะ
" แล้วพ่อเอาอะไรมาตัดสินน้องเค้าล่ะครับ ยังไม่ได้มาเจอกันด้วยซ้ำผมว่าพ่ออย่าเพิ่งด่วนสรุปสิครับ และผมเองก็ไม่ได้โง่จนดูไม่ออกปล่อยให้น้องมาหลอกผมอยู่หรอกนะครับ"
" แกจะโง่มั๊ยเนี่ยชั้นไม่รู้หรอกนะ แต่ไอ้ที่แกกล้าจะกลายเป็นเกย์โดยไม่สนใจใครแบบนี้น่ะมันต้องเรียกว่าบ้าจะดีกว่า" เออ... ด่าได้ก็ด่าไป ทนเอาเว้ยกู แต่ใจข้างในน่ะโคตรฉุนว่ะ
" พ่อจะว่ายังไงก็แล้วแต่พ่อเถอะครับ ก็คอยดูต่อไปแล้วกันว่าผมจะคบกันได้ถึงแค่ไหน" ผมได้ทีเลยพูดแบบนี้ออกไป ที่ผมพูดยังงี้เพราะเหมือนกับท้าพ่อผมไงว่าถ้าเค้าดูถูกความรักของเรานักก็ปล่อยให้เราคบกันดิ แล้วมาดูว่าเราจะคบกันได้ตลอดรอดฝั่งมั๊ย เหมือนยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว จบปัญหาเรื่องพ่อและยังคบกันต่อได้อีกด้วย
" หึ... ตกลงนี่แกยังยืนยันว่าจะเป็นเกย์ให้ได้ใช่มั๊ย หา..." คราวนี้พ่อทุบโต๊ะดังปังอ่ะจนผมกับไอ้ป้างสะดุ้งแล้วพ่อก็ยืนขึ้น ควันแทบจะออกหูเลยมั๊งนั่น
" ดี... ถ้าแกยังอวดดีมั่นใจว่าเด็กคนนั้นมันจะรักแกจริงโดยไม่สนชื่อเสียงและฐานะของแกล่ะก็ งั้นชั้นขอให้แกคืนทุกอย่างมาให้หมด ไม่ว่าจะเป็นข้าวของเงินทอง รถ หรือแม้แต่คอนโดนั่นแล้วออกไปอยู่อย่างคนที่มีแต่ตัวเท่านั้น ทีนี้มาดูกันซิว่าเด็กนั่นมันจะยังรักแกอยู่รึเปล่า แกกล้ามั๊ยล่ะ" นั่นไง มาแล้วครับ ข้อเสนอหฤโหด
" เดี๋ยวครับพ่อ.... " ไอ้ป้างยืนขึ้นมาก่อนแต่...
" ได้ครับ..." ผมสวนขึ้นทันทีด้วยสีหน้านิ่งๆ ก็ความที่มันเลือดขึ้นหน้าเหมือนกันไงที่พ่อดูถูกผมกับมินซะจนเหมือนจะเหยียบให้จมดินไปอยู่แล้ว
" เฮ้ย... ไอ้เป้ง...." มันหันมามองหน้าผมเลิ่กลั่กแล้วก็หันไปมองหน้าพ่ออีก
" ผมจะกลับไปเก็บเสื้อผ้านิดหน่อย หวังว่าคงยอมอนุญาตผมให้เอาไปใช้ได้บ้างนะ แล้วผมจะย้ายออกไปจากคอนโดเลย แล้วนี่ครับกุญแจรถ" ผมควักกุญแจวางอย่างแรงบนโต๊ะต่อหน้าพ่อนั่นแหละ เพราะนาทีนั้นอีโก้ผมพุ่งขึ้นถึงขีดสุดอีกแล้วถึงได้ทำไปอย่างนั้น ก็เล่นดูถูกกันซะขนาดนี้อ่ะ
" หึ... ดี งั้นแกก็ไปได้แล้ว ภายในสามเดือนนี้ถ้าเด็กนั่นไม่ทิ้งแกไปซะก่อน แกก็กลับมาเอาทุกๆอย่างของแกคืนไปได้ แต่ขอโทษทีมันไม่ง่ายอย่างที่แกคิดหรอกนะ เพราะแกจะต้องบอกเด็กนั่นและทุกคนที่แกรู้จักว่าชั้นไล่แกออกจากบ้านและตัดแกออกจากกองมรดกแล้ว ตอนนี้แกก็แค่คนตัวเปล่าๆไม่มีสมบัติอะไรเลย แล้วมาดูกันว่าเด็กนั่นจะว่ายังไง" ว่าแล้ว พ่อผมอ่ะฉลาดจะตายเลยวางกติกาไว้ก่อน ไม่งั้นผมก็แค่บอกน้องว่าอยู่ในเกมของพ่อ แค่มาอยู่ตัวเปล่าโดยไม่มีอะไรเลยแบบนี้ครบสามเดือนก็จะได้ทุกอย่างคืนแล้วเกมก็จบ รอบคอบจริงๆพ่อกู
" ได้ครับ แล้วผมจะทำให้พ่อเห็นว่าจะมาดูถูกความรักของผมกับน้องไม่ได้"
" เดี๋ยวครับพ่อ คือ... ตั้งสามเดือนเลยผมว่ามันมากไปนะ แค่สักสองเดือนก็พอ ได้มั๊ยครับ" ไอ้ป้างมันยังต่อรองแทนผมว่ะ
" อะไรกัน แค่สามเดือนนี่ชั้นยังว่ามันน้อยไปเลย เท่านี้น่ะดีแล้ว อ้อ... แล้วไม่ว่าแกหรือแม่แกก็อย่าได้คิดยื่นมือเข้าไปช่วยเจ้าเป้งมันก่อนล่ะ ถ้าชั้นรู้ว่าใครช่วยมันชั้นจะถือว่าผิดกติกานะ" พ่อกำชับไอ้ป้างอีกที เฮ้อ... จะรอบคอบไปไหนวะ กะจะไม่ให้มีช่องว่างอะไรเลยรึไง
ยิ่งคิดก็ยิ่งฉุนว่ะมันดูถูกกันเกินไปจริงๆ พ่อไม่มีสิทธิ์มาตัดสินมินกับผมแบบนี้ซะหน่อย หน้าน้องพ่อยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำแล้วจะมาสรุปเอาเองได้ไงว่าน้องหวังเงินจากผม เซ็งว่ะ
-
-
ว่าแต่ตอนนี้จะทำไงล่ะวะกู บ่นกับตัวเองขณะที่ออกมายืนอยู่หน้าประตูบ้าน เหลือเงินติดตัวอยู่แค่นี้ เท่าไหร่วะนับดูดิ๊ เออ... ยังดีว่ามีอยู่หลายพัน ส่วนพวกบัตรเครดิตบรรดามีในกระเป๋าไม่ต้องพูดถึงว่ะ เพราะจากนี้ไปมันจะกลายเป็นแค่เศษพลาสติกเท่านั้นเพราะพ่อผมคงอายัติมันทุกบัญชีแน่
เอาเหอะ เดี๋ยวขึ้นแท๊กซี่ไปก่อนวะกลับไปเก็บของที่คอนโดแล้วไปขอนอนบ้านไอ้เอ๊กซ์ก่อนดีกว่า ใจอ่ะก็ไม่ได้อยากขึ้นแท๊กซี่หรอก แต่ชั่วโมงนี้ถ้าจะให้ขึ้นรถเมล์อ่ะผมขึ้นไม่ถูกว่ะ เหอๆ รถเมล์นี่เป็นอะไรที่ผมไม่ได้ขึ้นมานานมาก ครั้งสุดท้ายนั่นเพราะไปเที่ยวกับพวกไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์ตอนม.4โน่น แล้วก็ไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่ามันสายอะไรยังไง นี่กูลูกคุณหนูขนาดนี้เลยเหรอวะ แล้วยังงี้จะรอดมั๊ยเนี่ย
" เฮ้ย เดี๋ยว...แล้วนี่มึงจะไปอยู่ไหนกะใคร" ไอ้ป้างรีบเปิดประตูบ้านตามผมออกมาครับ
" อืม... เดี๋ยวกูไปนอนบ้านไอ้เอ๊กซ์ก่อนละกัน แล้วบางทีก็อาจจะไปอยู่คอนโดไอ้เอ้เดี๋ยวดูก่อนว่ะ"
" งั้นไปกับกูเดี๋ยวกูไปส่งมึงเอง จะได้ไม่ต้องเดินออกไปขึ้นรถปากซอย" มันก็หวังดีตามเคย
" เฮ้ย... ไม่ต้องอ่ะ เดี๋ยวพ่อหาว่ากูยังงั้นยังงี้อีก ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้กูเดินได้ ไม่ต้องห่วงหรอก"
" เออๆ งั้นเอานี่ไว้" ไอ้ป้างบอกแล้วก็เอาตังค์มายัดมือผมอย่างเก้ๆกังๆพลางมองเข้าไปในบ้านเหมือนกลัวใครจะออกมาเห็น
" เฮ่ย... อย่าเลย เดี๋ยวพ่อรู้กูขี้เกียจรำคาญ" ผมบ่นแล้วจะยื่นตังค์คืนให้มัน เป็นปึกเลยนะนั่นคงเป็นหมื่นเลยอ่ะ เกรงใจมันด้วยแหละ
" ไอ้ห่า... อย่าเรื่องมาก เก็บไว้ใช้เวลาจำเป็น ตั้งสามเดือนนะมึง ถ้าได้ทุกอย่างคืนแล้วค่อยมาคืนกูก็ได้ กูไม่ให้มึงฟรีหรอก" มันยัดคืนใส่มือผมครับ คงเพราะมันรู้แหละว่าผมเกรงใจมัน
" เออๆ ขอบใจว่ะ งั้นกูไปนะ"
" อืม... มึงก็ดูแลตัวเองนะเว้ย มีอะไรก็โทรหากูทันทีเข้าใจมั๊ย นี่เดี๋ยวกูต้องบอกแม่ก่อนไม่งั้นเค้าจะห่วง"
" เออ... " ผมรับคำมันสั้นๆแล้วก็หันหลังจะไปเรียกแท๊กซี่ แต่ตอนนั้นมันใจหายๆยังไงก็ไม่รู้ผมเลยหันกลับไปเรียกมันอีกที
" ไอ้ป้าง... เดี๋ยว..."
" หือ... " มันหันกลับมาครับ ผมก็เดินเข้าไปกอดมันไว้แน่น
" กูขอบใจมึงมากว่ะ สำหรับทุกอย่างวันนี้นะ ขอบใจที่มึงเสียสละทุกอย่างให้กูได้ ขอบใจที่เป็นห่วงกูตลอดไม่เคยคิดทิ้งกูเลย ขอบใจจริงๆ" ผมพร่ำขอบใจมันไปซะดราม่าเลย มันก็ยิ้มๆ
" เออ... อย่าดราม่าเลยมึง กูก็ทำเท่าที่ทำได้แต่ยังไงซะมึงก็อย่าลืมว่ามึงไม่ได้มีแค่ตัวคนเดียว ยังมีกูยังมีแม่มึงอีกที่จะห่วงมึงอยู่ตรงนี้ อย่าลืมซะล่ะ" มันย้ำผมอีกครั้ง
ตอนนี้ผมไม่มั่นใจกับอะไรเลยว่าต่อไปผมจะทำยังไงแต่อย่างน้อยก็มั่นใจว่ามันไม่ทิ้งผมแน่แค่นี้ก็โอเคแล้วล่ะ
ที่เหลือก็คือว่ามินจะว่ายังไงถ้ารู้เรื่องนี้ ผมกลัวน้องจะโทษตัวเองมากกว่าเพราะต้องบอกน้องว่าผมโดนไล่ออกจากบ้านนี่ งั้นเอางี้ละกันผมแกล้งบอกน้องแค่ว่าทะเลาะกับพ่อเรื่องอื่นก็ได้นี่ จะได้ไม่ต้องทำให้น้องคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ
ลงท้ายก็เอาเหมือนเดิมอีก ต้องมานั่งแต่งเรื่องกันอีกแล้วว่ะ ยิ่งไม่อยากโกหกน้องมากเท่าไหร่ก็ยิ่งจะมีแต่เหตุที่ต้องทำให้โกหกน้องอีกจนได้ว่ะ จะทำยังไงดี............
***********************************************
-
เป้ง....แกไม่เหนื่อยเหรอที่จะโกหกต่อไปน่ะ
การที่จะต้องแต่งเรื่องเพื่อโกหกเนี่ย มันไม่ง่ายเหมือนพูดความจริงนะเป้ง
คบกันมาพอสมควร แกก็น่าจะรู้จักน้องเค้าดีนะ พูดความจริงไปเลย
แล้วทำความเข้าใจกับน้อง จะได้ช่วยกันคิดแก้ไข คนเป็นแฟนกันน่ะเค้าไม่ได้แค่ร่วมสุขนะ
มันต้องร่วมทุกข์กันด้วย ชั้นว่าดีด้วยซ้ำ ได้พิสูจน์อะไรตั้งหลายอย่าง ไปคิดดูนะเป้ง
ป.ล."ต่อข้างล่างเลยครับ วัยรุ่น"
อิ อิ คำพูดนี้ของน็อต พี่ถือว่าพูดกับผู่อ่านทุกคน และพี่ก็ยอมับจ้ะ อิ อิ วัยรุ่น
-
เอาแล้วๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านตอนนี้เหมือนพ่อก็ไม่ได้โหดอะไรแค่เหมือนจะพิสูทมากกว่าปะ
สู้ๆๆๆมินแอนด์พี่เป้ง3เดือนเอง
แต่ดีแล้วละที่พูดความจริงที่บอกพ่อ
อยากน้อยสักวันเขาก็ต้องรู้สู้รู้ตอนนี้ไปเลยดีกว่า
-
:serius2:เป้งต้องมาแต่งเรื่องโกหกน้องอีกแล้ว ก็รู้นะว่าไม่อยากให้น้องคิดมากโทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้เป้งโดนไล่ออกจากบ้านและโดนตัดออกจากกองมรดก แตถ้าน้องมารู้ความจริงทีหลังจะยิ่งไม่เสียความรู้สึกเข้าไปใหญ่หรอคะพี่เป้ง :z3:
-
ทำไมต้องมาแต่งเรื่องโกหกอีกล่ะ ก็ในเมื่อคิดที่รักกันมันควรร่วมทุกข์ร่วมสุข ยิ่งทำแบบนี้น้องมารู้ทีหลังจะยิ่งแย่ เฮ่อ :เฮ้อ:
-
สามเดือนเนี่ย เราว่าน้องมินไม่เท่าไหร่หรอก เพราะน้องเขาไม่ได้ใช้ชีวิตบนกองเงินกองทอง
แต่พี่เป้งเนี่ยดิ จะรอดไหมเนี่ย
-
สู้ ๆ พี่เป้ง แค่สามเดือนเอง ทำได้อยู่แล้ว
ความรู้ ความสามารถเราก็มี ต้องทำให้พ่อยอมรับให้ได้
-
เป็นกำลังใจให้น้องเป้งสู้ๆ
:call:
-
บอกกันตรงๆ ดีกว่านะเป้ง มัวแต่ห่วงจนเกินเหตุไปแล้ว
น้องมินน่ะเจออะไรมาเยอะ แถมยังมีแม่คอยช่วยแนะนำอีก
ถ้าน้องมารู้ทีหลังมันจะเคืองมากมายนะ หาว่ามีอะไรไม่ปรึกษากัน
-
เคยเป็นวัยรุ่นมาก่อน เพราะฉะนั้นขอมาลุ้นเป็นกำลังใจด้วยคนนะครับ
เป้งนี่ปัญหารุมเร้าเยอะเนอะ ถ้าน้องรู้จะเป็นยังไงเนี่ย ความลับไม่มีในโลก
ไหนจะปิดเรื่องไม่เข้าวงการ ไหนจะเรื่องพ่อ
ไอ้สามเดือนคงไม่เท่าไหร่ ส้มตำขายดียืมตังน้องไปก่อน ไปอยู่กับน้องด้วยเลย พลิกวิกฤติเป็นโอกาส
อ้อนน้องบอกพ่อไล่ออกจากบ้าน พิสูจน์รัก 3 เดือน น้องเข้าใจอยู่แล้วหล่ะ ฝ่าฟันไปด้วยกัน
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เป้งพูดตรงๆ เลย ปรึกษากับน้องมิน และแม่ด้วย บางทีไปอยู่ที่บ้านน้องเลย
ก็เป็นการดีนะ ได้เรียนทำอาหารกับแม่ด้วย เปิดขายอะไรเพิ่มก็ไม่เลว
สามเดือนที่ว่าอาจเป็นเรื่องเล็กไปเลยก็ได้ ส่วนคนที่บีบมาท่าทางจะเป็น
พวกแพท (ชื่อนี้ล่ะมั้งถ้าจำไม่ผิด) ไปถ่ายแบบนิดๆ หน่อยๆ ก็อาจได้เงิน
มาใช้หมุนบ้าง
-
อยากกอ่านต่ออจังเลยคร้าบบบ
ขอบคุณครับ
-
ก็นะเป้ง
บางทีการทำอะไรๆ ให้ชัดเจน ถึงแม้จะเหมือนเป็นการโกหก
แต่ถ้าผลมันยอมรับได้ น้องคงเข้าใจและให้อภัยน่า
คุยกันดีๆ เรื่องไม่น่าจะคอขาดบาดตายหรอกสู้เว๊ย
-
โกหกอีก ปํญหาก็มาอีก
ในเมื่อกล้าชนแล้วก็ลุยไปเลย
-
เป้งเอ้ยแกไม่เหนื่อยบ้างรึไงที่จะต้องโกหกน้องไปเรื่อยๆน่ะ
มีอะำรต้องพูดกันให้รู้เรื่องสิ ไม่งั้นจะใช้ชีวิตคู่ไปได้ยังไงเล่า
เชื่อสิถ้าแกบอกน้องไปน้องจะเครียดแต่ก็ต้องมีบ้างแหละนะที่จะเครียดอ่ะแต่เชื่อเถอะน้องไม่ทิ้งแกหรอก
ไม่งั้นพาน้องไปอ้อนพ่อเลย รับรองหลงทุกรายอิอิ
ไปขออยู่กับน้องมินสิช่วยแม่อังขายอาหารสิหารายได้ไปในตัวด้วย ช่วยกันครอบครัวหรรษาดีจะตาย
ร่ายยาวไปหน่อยตอนนี้
แต่ดูท่ามาม่าจะผ่านไปโดยเร็วกว่าที่คิดนิดหน่อยหวังว่าจะไม่มีมาม่าชามโตๆอีกแล้วนะครับ
+1ให้พี่ป้างอ่ะวันนี้
-
เฮียเป้ง น้องมิน สู้เว้ยยยยยยยยย :L2: :L2: :L2:
-
3 เดือน
แล้ว น้อง มิน จะ บ่น อะ ไร พี่ เป้ง ไหม เนี่ยยย
-
เปนกำลังใจให้พี่เป้ง สู้ๆๆ :ped149:
แต่พี่เป้งควรบอกมินนะคะ น้องมารู้ที่หลังจะเสียใจกว่าเดิม
เพราะเหมือนพี่ไม่ไว้ใจน้อง ชีวิตคู่เราต้องร่วมฟ่าฟันไปด้วยกัน
:call:
-
พี่เป้งมีเรื่องอะไรมาก็บอกน้องมินบ้างเถอะ อย่าเก็บไว้คนเดียว คนรักกันมันต้องร่วมทั้งทุกข์และสุขน่ะ
-
แวะมาดันหน่อยครับ ช่วงนี้ยุ่งๆแต่เดี๋ยวจะรีบมาลงต่อให้คร้าบ o13
-
ดันด้วยมือ ไม่มีอย่างอื่นใช้ดันอะค่ะ
อย่าว่ากานหละ...ฮ่าๆๆๆๆๆ..เอิ๊กกกกๆๆๆ
Luk.
-
แวะมาดันหน่อยครับ ช่วงนี้ยุ่งๆแต่เดี๋ยวจะรีบมาลงต่อให้คร้าบ o13
ดันด้วยมือ ไม่มีอย่างอื่นใช้ดันอะค่ะ
อย่าว่ากานหละ...ฮ่าๆๆๆๆๆ..เอิ๊กกกกๆๆๆ
Luk.
มาช่วยอีกคนครับสองคนเดี๋ยวดันไม่ไหว 3 คนคงพอไหวมั้งครับอิอิ
อึ๊บๆๆดันครับๆๆเดี๋ยวตกๆๆ
-
ขอบคุณลักษ์และคุณทีมากคร้าบ มาช่วยดันกันตลอดเลย
แล้วก็ขอบคุณทุกท่านที่ยังทนรอติดตามตอนต่อไปด้วยครับ
ช่วงนี้ก็แย่ๆอยู่คือเริ่มตันๆกับบทพูดตัวละครซะงั้น นึกไม่ค่อยออกว่าจะให้พูดอะไรกันยังไงดี เลยเขียนออกมาไม่ค่อยสนุกเล๊ย
ก็ต้องขออภัยด้วยครับ แต่เนื้อเรื่องตอนนี้ก็กำลังเข้มข้นขึ้นแล้ว ลองไปติดตามกันเลยดีกว่า
ตอนที่34
*****************************************
หลังจากที่เดินจนโคตรเมื่อยก็นานอยู่กว่าจะออกไปถึงถนนใหญ่ เพราะเมื่อกี๊หารถแท๊กซี่ออกมาจากในซอยบ้านผมไม่ได้เลยสักคัน เฮ้อ... แล้วแดดแมร่งก็ร้อนซ้ำเติมคนเคยรวยอย่างผมซะจริงๆ เหงื่อชุ่มไปหมดละตอนนี้ หันมองไปทางป้ายรถเมล์ใกล้ๆนั่นก็มีคนยืนรอเต็มไปหมด โอย... เศร้าว่ะ นี่เดี๋ยวผมก็ต้องมีชะตากรรมแบบนั้นแล้วดิวะ
แต่... ทำไงได้ล่ะ นับจากนี้ไปต้องตั้งใจสิเว้ยว่ากูต้องอยู่ให้ได้ เรื่องอะไรจะปล่อยให้พ่อมาดูถูกซ้ำแล้วซ้ำอีกอยู่อย่างนี้ ไม่ยอมหรอกว่ะ มันจะลำบากอะไรสักแค่ไหนกันคนอื่นเค้ายังทนอยู่กันได้เลย ลำบากยิ่งกว่านี้ด้วยซ้ำ
แล้วก็ตัดสินใจโบกเรียกแท๊กซี่คันนึงบอกให้ไปส่งที่คอนโดก่อน ขืนนั่งรถเมล์ก็คงต้องไปถามเค้าให้วุ่นวายไปอีกว่ะว่าจะต้องไปสายอะไรยังไงมั่ง ตอนนี้ขอแค่ว่าให้ไปสงบสติที่คอนโดอย่างเร็วที่สุดก่อนเว้ย ไม่ไหวละ
" ไอ้เอ๊กซ์ กูเอง เออ... เดี๋ยวช่วงนี้กูไปค้างกะมึงก่อนได้มั๊ยวะสักพักนึงอ่ะ" ผมโทรหาไอ้เอ๊กซ์ก่อน ขอค้างด้วยสักพักวะ แค่สองสามเดือนเองว่ะ ไม่นานเลย เหอะๆ
" หือ... จะมาค้างกะกู ทำไมวะ"
" เออ... ไม่มีอะไร เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังว่ะ แค่นี้ก่อนเดี๋ยวค่ำๆเจอกัน" ผมสรุปแล้ววางสายไปเลย ยังไม่อยากเล่าว่ะตอนนี้
-
-
พอถึงคอนโดผมก็ไปเก็บเสื้อผ้าแค่ไม่กี่ชุดใส่กระเป๋าลาก โศกจริงๆเลยว่ะ ตาก็เหม่อมองไปรอบห้องพลางคิดไปว่านี่เราต้องทำแบบนี้จริงๆเหรอวะ ใจนึงก็คิดทบทวนอยู่ว่าผมตัดสินใจถูกมั๊ยที่ทำแบบนี้ไป แต่ก็ช่างเหอะยังไงมันก็ต้องลองดูวะ คนเรามันก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันเล่นหยามกันขนาดนี้ผมคงไม่ยอมหรอก ดูถูกกันดีนักก็คอยดูแล้วกัน
เดินออกมานอกห้องมองไปทั่วๆอีกครั้งก็ทำให้นึกถึงช่วงที่ผมอยู่กับน้องขึ้นมา ความอาลัยอาวรณ์นี้มันทำให้ผมท้อว่ะ แต่ไม่ใช่ว่าผมแคร์ไอ้ความสุขสบายจากชีวิตในคอนโดนี่หรอกนะ แต่ที่ผมคิดอยู่คือไอ้ความสุขที่ผมได้อยู่กับน้องที่นี่ มันยังจะย้อนกลับมาอีกมั๊ยว้า คงจะดีมากถ้าโลกนี้มันมีแค่เราสองคนไม่ต้องมีใครมาเกี่ยวข้องอีก ไม่ต้องมานั่งแคร์ว่าใครจะคิดอะไรกับเรายังไง ไม่ต้องมาห่วงว่าใครจะนินทาว่าร้ายให้เสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูล
ก็ได้แต่คิดน่ะนะ เอาเหอะชั่วโมงนี้เราก็ต้องทนไปก่อนเว้ย พิสูจน์ให้พ่อเห็นให้ได้ว่าเราสองคนรักกันไม่ใช่เพราะเงินหรืออะไรทั้งนั้นแล้วค่อยกลับไปทวงทุกๆอย่างคืน ที่จริงผมไม่อยากว่าพ่อหรอก ก็เข้าใจดีว่ายังไงซะหน้าตาของตระกูลก็สำคัญที่สุด จะมาย่อยยับเพราะผมได้ยังไง แต่ไอ้ที่เซ็งๆอยู่นี่ก็คือที่พ่อดูถูกความรักของผมกับมินตะหาก คิดว่ามินจะรักแค่เงินของผมเหรอ ก็คอยดูกันต่อไป
-
-
กว่าจะหาทางไปบ้านมินได้ผมก็ต้องถามคนที่ป้ายรถเมล์ว่าไปแถวนั้นนั่งสายอะไรไปถึงได้นั่งรถเมล์มาถึงซอยบ้านมินได้ วันนี้แม่อัมก็ขายของอยู่พอดี คนกินนั่งเต็มร้านไปหมดเหมือนเคย
" อ้าว... ทำไมมาเงียบๆอ่ะครับ" มินหันมาถามผมขณะที่ยังง่วนกับการช่วยแม่อัม ผมเลยยกมือไหว้แม่
" นั่นสิลูก ทานอะไรมายังล่ะ หือ..." แม่อัมก็ถามผมอย่างห่วงๆ สงสัยหน้าผมตอนนี้มันคงแห้งเหี่ยวสุดๆงั้นมั๊ง
" ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวผมช่วยนะ" ผมบอกแล้วก็เอากระเป๋าวางไว้หลังร้านก่อน
" อ้าว... พี่มาไง แล้วรถพี่อ่ะ" ไอ้แมนถามผมครับ ถามได้ช้ำใจมาก
" รถกูซ่อมอยู่ที่อู่ มีเอ๊คซิเดนท์นิดหน่อย"
" แล้วพี่ขนข้าวขนของจะไปไหนอ่ะ" ถามอีก ไอ่ห่านี่ ขี้สงสัยนักนะ
" เออ... ไม่มีอะไร จะไปต่างจังหวัดน่ะ เลยไม่เอารถมาไงเดี๋ยวเรียกแท๊กซี่ไป"
" ไปเที่ยวเหรอพี่" เอาเข้าไป ทนายโจทก์เหรอมึง ซักกูจัง กูไม่ใช่จำเลยนะ
" เออ.. ไปๆ มึงไปเสิร์ฟลูกค้าไป"
ก็ไล่มันไปก่อนครับ วันนี้ลูกค้าเยอะมากมินก็ยุ่งจนไม่มีเวลาคุยกับผม ต้องรอจนปิดร้านนั่นแหละถึงมีเวลาคุยกัน
" หา... อะไรนะครับพี่ ทะเลาะกับพ่อเลยต้องขนของออกมาอยู่เองเหรอครับ" มินตกใจทันทีที่ผมบอก
" เบาๆครับ พี่ยังไม่อยากบอกแม่อัมนะ กลัวว่าแม่จะเป็นห่วง มินก็อย่าเพิ่งบอกแม่นะ"
" อือ... ครับ แล้วพี่ทะเลาะอะไรกับพ่อล่ะครับ ร้ายแรงมากเลยเหรอ"
" ก็เรื่องน่าเบื่อเดิมๆน่ะ เค้าจะบังคับให้พี่ทำอย่างนั้นอย่างนี้ ไปๆมาๆพี่ไม่ยอมเค้าก็โกรธแล้วก็ให้พี่เก็บของออกไปจากคอนโดนี่แหละ"
" ถึงกับต้องไล่ออกมาเลยเหรอครับ งั้นพี่จะทำไงต่อไปล่ะครับเนี่ย"
" ไม่เป็นไรครับ พี่จะไปอยู่กับไอ้เอ๊กซ์ก่อน ก็คงแค่ไม่นานหรอก มินไม่ต้องห่วง"
" จะไม่ห่วงยังไงล่ะครับ นี่รถพี่ก็ไม่มีแล้วนะ แล้วยังจะค่าใช้จ่ายของพี่อีกจะทำไงล่ะครับ" เออ... ใช่ ผมก็ลืมเรื่องนี้ไปเหมือนกัน ค่าเช่าบ้านนี้ก็ยังต้องจ่ายอยู่ทุกเดือนนี่หว่า และที่สำคัญยังมีค่าใช้จ่ายที่โรงพยาบาลของแม่อัมอีกนะ ทำไงดีวะ
" เอ้อ... เรื่องนั้น ก็ไม่ต้องห่วงนะ พี่ยังพอมีเงินเก็บอยู่คงเอามาใช้ก่อนแหละ"
" อืม... แต่ที่จริงพี่มาอยู่ด้วยกันที่บ้านนี้ก็ยังได้นะครับ ค่าเช่าพี่ก็เป็นคนออก อ๊ะ... ใช่ แล้วยังงี้จะมีเงินจ่ายค่าเช่าเหรอครับ" นั่นไงน้องนึกออกจนได้ว่ะ
" ครับ ไม่ต้องห่วง พี่จ่ายได้น่า ฮะๆ"
" ที่จริงแม่ก็พอมีเงินเก็บแล้วครับ กำลังจะบอกพี่อยู่ว่าต่อไปจะจ่ายค่าเช่าบ้านเองคงจะไม่รบกวนพี่แล้ว งั้นเดือนหน้านี้เราจะจ่ายกันเองไปเลยนะครับ"
" อืม... ครับ ยังงั้นก็ได้ถ้าแม่เค้าสบายใจยังงั้นก็โอเคครับ แต่ว่าพี่ขอถามอะไรมินหน่อยนะ"
" ครับ..." น้องตอบรับแล้วมองหน้าผมนิ่งอย่างตั้งใจฟัง ผมก็กุมมือน้องเอาไว้
" ที่มินเห็นพี่ตอนนี้น่ะ มินอาจจะคิดว่าพี่แค่ทะเลาะกับพ่อเลยออกมาอยู่ข้างนอกสักพัก แต่พี่ขอบอกมินตรงนี้เลยนะว่าคราวนี้มันจะไม่ใช่แบบนั้น พี่ไม่ได้แค่น้อยใจแล้วเดินออกมาเฉยๆเหมือนทุกครั้งนะ"
" แต่มันหมายความว่าต่อไปพี่จะไม่สามารถกลับไปอยู่บ้านได้อีกแล้วจริงๆ แล้วถ้าพี่ต้องกลายเป็นคนตัวเปล่าๆไม่มีอะไรเลยแบบนี้มินจะยังรักพี่อยู่มั๊ยครับ" ผมจำเป็นต้องลองถามน้องไปแบบนี้ ก็ให้มันเป็นไปตามเกของพ่อล่ะนะ แม้ผมจะมั่นใจว่าน้องรักผมแน่นอน แต่ใจตอนนั้นมันก็ยังเหมือนแกว่งๆยังไงไม่รู้ดิ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่ะ
" ทำไมถามยังงั้นล่ะครับ พ่อพี่เค้าคงไม่ใจดำแบบนั้นหรอก เค้าไม่ตัดเป็นตัดตายกับลูกตัวเองได้ยังงั้นหรอกครับ"
" หึๆ มินน่ะยังรู้จักพ่อพี่น้อยไป แค่ตัดลูกอย่างพี่ไปคนนึงเค้าไม่แคร์เท่าไหร่หรอก ก็อย่างที่มินเห็นนี่แหละ ไม่ว่าจะรถ คอนโดหรือจะเงินทองทุกอย่างพี่ก็ไม่เหลืออีกแล้วนะ แล้วยังงี้มินจะรับได้มั๊ย"
" ก็ถ้าพี่คิดว่ามินรักพี่เพราะว่าของเหล่านั้นกับหน้าตาของพี่ล่ะก็ พี่คิดซะใหม่นะครับเพราะมินไม่เคยคิดยังงั้นเลย ไม่ว่าพี่จะเป็นยังไงแค่ขอให้พี่ยังเป็นพี่เป้งคนเดิมมินก็พอใจแล้วครับ" นั่นแหละ เป็นสิ่งที่ผมอยากได้ยินที่สุด โล่งใจไปเลยอ่ะ
" ขอบคุณครับ พี่ดีใจจัง อยากได้ยินแค่นี้แหละ" ผมยิ้มแล้วกอดน้องไว้แนบแน่น เป็นไงล่ะพ่อ ดูถูกกันดีนัก
" แล้วพี่จะไม่มาอยู่ที่บ้านนี้ด้วยกันจริงๆเหรอครับ เดินไปกลับที่มหา'ลัยก็สะดวก ผมว่ามันจะดีกว่านะ "
" ไม่ดีกว่าครับ พี่ไม่อยากให้แม่อัมห่วงน่ะ ไปอยู่บ้านไอ้เอ๊กซ์ก็ดีแล้วล่ะ"
" จะดีเหรอครับ จะรบกวนทางบ้านเค้าไปมั๊ย เกรงใจทางพ่อแม่เค้าอ่ะครับ"
" ฮ่าๆ ไม่ต้องไปเกรงใจหรอกครับ ป๊ากับม้ามันอ่ะรักพี่จะตาย ไปอยู่ด้วยแบบนี้อ่ะเค้าชอบแน่ๆ ไม่ต้องห่วงไปครับ"
" อืมครับ งั้นก็ไม่ห่วงแล้ว" น้องยิ้มให้ผม ท่าทางคงวางใจแล้วล่ะ
" มินรู้มั๊ย ทีแรกพี่ก็ไม่มั่นใจหรอกว่าถ้าพี่ทำแบบนี้อะไรๆระหว่างเรามันจะเหมือนเดิม ก็ได้แต่ภาวนาไปว่าขอให้มินเข้าใจพี่ แต่ตอนนี้พี่สบายใจแล้วล่ะ"
" ทีแรกมินก็คิดนะครับว่าพี่ทะเลาะกับพ่อเรื่องมินรึเปล่า แต่ถ้าไม่ใช่ มินก็สบายใจแล้วครับ ไม่งั้นมินคงรู้สึกแย่มาก" คำพูดน้องทำเอาผมสะดุ้งนะ พูดเหมือนกับรู้ความจริงขึ้นมายังงี้
" ทำไมคิดยังงั้นล่ะครับ"
" มินไม่อยากเป็นคนที่สร้างปัญหาหรือเป็นตัวถ่วงของพี่นะ ถ้าเรารักกันแล้วคนรอบข้างเค้ารับไม่ได้จริงๆเราก็ต้องฟังเค้าบ้างยังไงเค้าก็เป็นพ่อแม่ของพี่นะครับไม่ใช่คนอื่น เพราะผมเองต่างหากที่เป็นแค่คนอื่น อย่าเลือกผมแล้วต้องทิ้งทุกๆอย่างไปเลยนะครับ เพราะผมคงรู้สึกผิดแน่ๆ" นั่นไง ผมว่าแล้วว่าน้องต้องคิดแบบนี้ ปวดตับแท้ๆ
" มิน... ฟังพี่นะ ทุกๆอย่างมันอยู่ที่ตัวพี่กับมินเท่านั้น คนอื่นๆเค้าก็แค่หวังดีแต่เค้าไม่สามารถจะมาตัดสินใจแทนเราได้เพราะมันเป็นชีวิตของเราเองไม่ใช่ของเค้า เชื่อพี่เถอะว่าสักวันพ่อพี่เค้าก็จะเข้าใจได้เอง ถึงตอนนี้เค้าจะตัดพี่จากกองมรดก หรือเค้าจะเอาทุกอย่างไปจากพี่มันก็เรื่องของเค้า ของเหล่านั้นน่ะถึงพี่ไม่มีมันพี่ก็อยู่ได้ แต่ถ้าพี่ไม่มีมินพี่จะอยู่ไม่ได้ เข้าใจมั๊ยครับ"
" พี่...." มินพูดออกมาแผ่วๆแล้วก็ก้มหน้านิ่ง ผมเลยกอดน้องเอาไว้อีก
" แล้วตอนนี้พี่ก็ไม่ขออะไรแล้ว ขอแค่มีมินอยู่ด้วยยังงี้ก็พอ บอกแล้วว่าพี่ทิ้งทุกอย่างได้ แต่ถ้าต้องไม่มีมินพี่อยู่ไม่ได้จริงๆ เข้าใจนะครับ"
" ครับพี่... " น้องรับคำผมทั้งน้ำตาเลย ผมก็ลูบหัวปลอบน้องไป ดราม่ามากๆแต่ก็ยังรู้สึกดีที่น้องเข้าใจผมแล้ว
ตอนนี้ก็คงได้เท่านี้ครับ เบื้องลึกนั่นยังบอกน้องไม่ได้ว่าทั้งหมดเป็นแค่ข้อตกลงเพราะรับปากพ่อแล้วผมไม่อยากผิดสัญญาว่ะ ในเมื่อตกลงว่าจะบอกน้องแค่นี้ผมก็จะบอกแค่นี้
ใกล้จะสามทุ่มแล้วผมต้องรีบออกมาขึ้นรถเมล์จะไปบ้านไอ้เอ๊กซ์ ก็ยังดีว่าบ้านมันไปง่ายหน่อยถึงได้คลำทางไปถูกแต่ก็ไกลเอาการว่ะ นั่งจนเมื่อยตูดยังไม่ถึงเลย รถแม่งก็ไม่รู้จะติดอะไรกันมากมายมืดค่ำป่านนี้แล้ว ร้อนก็ร้อน เฮ้อ.... ชีวิตลำเค็ญของกูจริงๆ
พอนั่งมองๆคนอื่นที่เค้านั่งอยู่ในรถแล้วถึงได้รู้สึกว่าคนอื่นๆเค้าก็ไม่มีความสุขหรอกที่ต้องนั่งรถเมล์ ไม่เคยคิดนะว่าผมจะมีวันนี้ จากคนที่แทบจะไม่เคยตีนแตะดินด้วยซ้ำ แต่วันนี้กลับต้องมาเดินย่ำต๊อกไม่มีแม้กระทั่งจักรยาน
โชคชะตามันเล่นตลกหรือไง แต่ไม่สิ... โชคชะตามันอาจจะสอนให้ผมเรียนรู้อะไรอยู่ล่ะมั๊ง และตอนนี้ผมก็รู้สึกว่าตัวเองได้เรียนรู้อะไรบ้างแล้วจริงๆ อย่างน้อยๆก็ได้รู้ล่ะว่ะว่าต้องนั่งรถสายอะไรไปไหนมั่ง ฮ่าๆ ต้องคิดบวกไว้กู วิกฤติมันต้องเปลี่ยนให้เป็นโอกาสซะ
โทรศัพท์ดังพอดีตอนที่ผมคิดอะไรเพลินๆ เอ้า... ฉิบหาย แม่กูนี่หว่า โดนด่าแน่
" ครับแม่..."
" ทำไมแกทำยังงี้หาเจ้าเป้ง ทำไมไม่บอกแม่ก่อนอยู่ๆบุกเข้าไปบอกพ่อเค้าเลยได้ยังไงกัน"
" เอ่อ... โทษทีครับแม่ผมใจร้อนไปหน่อย แล้วพ่อเค้าว่าไงล่ะครับ"
" เค้าจะว่าไงล่ะ ก็บ่นน่ะสิยะว่าทำไมชั้นรู้แล้วไม่บอก แต่นั่นน่ะมันไม่สำคัญหรอก ว่าแต่แกเถอะคืนนี้แกจะไปนอนที่ไหนแน่"
" ผมกำลังไปบ้านไอ้เอ๊กซ์มันอ่ะแม่ จะถึงละครับ" รถเมล์มาถึงป้ายพอดีว่ะ ผมเลยรีบลง
" งั้นก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวแม่โทรไปคุยกับป๊าม้าเจ้าเอ๊กซ์เอง แล้วนี่แกบอกน้องรึยังล่ะเรื่องนี้น่ะ"
" ครับ ผมบอกแล้ว"
" แล้วน้องว่าไง"
" น้องก็ไม่ว่าไงครับ ทุกอย่างเหมือนเดิม ก็บอกแล้วว่าน้องไม่ได้รักผมที่เงินหรือชื่อเสียงหน้าตาซะหน่อยนี่"
" อืม.. ก็ดีแล้วล่ะ ชั้นจะได้เบาใจไป นี่พ่อแกเค้าก็ใจร้ายนะ ไม่ยอมให้ชั้นรึใครๆช่วยแกเลยสักนิดน่ะ ถ้างั้นช่วงนี้แกก็ทนๆไปก่อนแล้วกัน แล้วนี่มีตังค์พอใช้มั๊ย"
" ยังพอมีอ่ะแม่ ไม่ต้องห่วงครับ"
" ดีแล้ว ถ้ามีอะไรก็โทรมาบอกแม่นะ เท่านั้นแหละ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ" แม่สั่งผมทิ้งท้ายก่อนวางสาย ก็ยังดีครับ ตอนแรกยังนึกกลัวว่าแม่จะทะเลาะเรื่องนี้กับพ่อไปด้วยรึเปล่า แต่ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว
-
-
เข้าซอยมาหน่อยนึงก็ถึงบ้านไอ้เอ๊กซ์ครับ ดีว่าเดินไม่ไกลมาก ตอนนี้พอยืนอยู่หน้าบ้านมันที่ใหญ่ประมาณคฤหาสน์แล้วเนี่ย รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพจมานเลยว่ะ แค่ว่าถือกระเป๋าลากไม่ได้ถือกระเป๋าหวายสานๆกับชะลอมอ่ะ แล้วก็ไม่ได้ไว้เปีย เหอะๆ พอกดออดบ้านไอ้เอ๊กซ์สักพักเด็กคนใช้ก็มาเปิดครับ เดินเข้าไปถึงผมก็ไหว้ป๊ากะม้าแล้วไอ้เอ๊กซ์ก็เดินลงมาพอดี ผมก็ตามมันขึ้นไปบนห้อง
" เดี๋ยวมึงจะนอนกะกูในห้องหรือจะไปนอนห้องพักแขกวะ"
" ไม่ต้องหรอกว่ะ กูนอนตรงไหนของห้องมึงนี่ก็ได้"
" เฮ้ย.. มึงนี่มาแปลกว่ะ ทำไมมันดูเกรงใจมีสมบัติผู้ดียังงี้อ่ะ" มันว่าผมแล้วก็หัวเราะ
" สัดนี่... แล้วทุกๆทีนี่กูไพร่มากเลยรึไง"
" ป่าว... กูงงไง แต่ก็... เออ... ถ้างั้นมึงก็นอนกะกูไปเนี่ยแหละ เตียงคิงส์ไซส์โอ่อ่าขนาดนี้ หึๆ นอนสามสี่คนยังได้"
" เออ... ขอบใจว่ะ"
" แล้วบอกกูได้ยังว่าทำไมถึงต้องมาค้างกะกูเนี่ย พ่อมึงเค้าเฉดหัวออกมาจากคอนโดมึงรึไง" สัดนี่... มึงเป็นโหรตาทิพย์รึไง
" เออดิ... เสือกรู้อีกนะมึง"
" เฮ้ย....ย ไอ้เชี่ย จริงเหรอวะ แล้วพ่อมึงเค้าตัดมึงออกจากกองมรดกด้วยเลยรึเปล่าเนี่ย" มันร้องซะลั่น แล้วก็ทำตาโตซะจนตาตี่ๆของมันใหญ่ขึ้นมาสองเท่าได้
" เออ... งั้นมั๊ง"
" ไอ่สาด...ด นี่มันเรื่องใหญ่มะมึง แล้วมึงยังจะมาทำหน้านิ่งยังงี้ได้ไง หรือว่ามึงเสียใจจนเป็นบ้าไปแล้วเนี่ย"
" มึงนี่... จะโวยวายทำเชี่ยอะไรวะ กูยังไม่เดือดร้อนอะไรเท่าไหร่เลย ช่างปะไร ยังไงชีวิตนี้ก็ของกู มือตีนกูก็มีครบจะกลัวทำไมวะ"
" โห... พูดซะเท่มีศักดิ์ศรีเลยนะมึง พระเอกสัดๆ แล้วเป็นไงอ่ะ ตกยากยังงี้แล้ว นี่ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะเว้ย"
" แล้วไม่งั้นมึงจะให้กูทำไงล่ะ ในเมื่อเค้าเฉดหัวกูออกมาแล้วเนี่ย"
" เออๆ ก็นั่นดิ งั้นทีนี้มึงจะทำไงต่อล่ะ นี่เท่ากับว่ามึงไม่เหลืออะไรเลยเหรอวะ ทั้งรถทั้งเงินทั้งคอนโด"
" เออ.. กูก็เหลือเท่าที่มึงเห็นเนี่ย โอเคมั๊ย สัด... เฮ้อ... ร้อนเว้ย ขอกูอาบน้ำหน่อยเหอะ วันนี้กูแม่งทั้งวันเลย เจอทั้งแดดทั้งฝุ่น" ผมพูดตัดบทแล้วก็เอาผ้าเช็ดตัวจากกระเป๋าเดินเข้าไปอาบน้ำ พอออกมาก็มานอนแผ่อยู่บนเตียงมันแหละครับ ส่วนไอ้เอ๊กซ์ก็ยังนั่งพิมพ์งานอยู่ที่โต๊ะ
" นี่มึงหมดเรี่ยวแรงขนาดนี้เลยเหรอวะ" มันหันมาถามผม
" เออว่ะ งั้นเดี๋ยวกูนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ก็มีเรียนแต่เช้านี่หว่า"
" เออดิ งั้นพรุ่งนี้มึงก็ติดรถกูไปมหา'ลัยนะ จะได้ไม่ต้องไปนั่งรถเมล์อ่ะ"
" อืม... ขอบใจว่ะ นี่แหละกูถึงตัดสินใจมาอยู่กะมึงก่อนไง"
ใช่ครับ ผมเลือกมาอยู่กับไอ้เอ๊กซ์แม้ว่าจะอยากไปอยู่กับมินที่บ้านแม่อัมเหมือนกัน แต่พอมาคิดๆดูว่าถึงผมได้อยู่กับน้องทุกวันแต่ถ้าทำอะไรไม่ได้มากไปกว่ามองตากันเพราะเกรงใจแม่อัมเนี่ย ไม่เอาดีกว่าว่ะ เหอะๆ อดใจไม่ไหวแน่ๆ แต่นั่นมันก็แค่เหตุผลหนึ่งแค่นั้นอ่ะ จริงๆแล้วผมกลัวแม่อัมจะกังวลแล้วคิดมากตะหาก จริงๆนะเออ ไม่ได้แค่กลัวอดใจไม่ไหวหรอก อิอิ
-
-
เช้ามาผมก็ลงมากินข้าวกับป๊าม้ามันแล้วก็นั่งรถมันไปมหา'ลัย ดูเผินๆนี่ก็เหมือนผมไม่ได้ตกระกำลำบากอะไรเลยว่ะ ก็ถือว่าบุญเก่ายังพอมีที่มีเพื่อนดีพอจะอุดหนุนจุนเจือกันไปได้ยามยากน่ะนะ พูดซะปลงเลยว่ะกู เหอๆ
" เฮ่ย... พ่อมึงจะตัดมึงออกจากกองมรดกจริงๆเหรอวะ" ไอ้เอ้ตะโกนลั่นอีกคน หลังจากที่ฟังผมเล่า
" สัด... มึงจะตะโกนให้คนเค้ารู้กันให้หมดเลยเหรอไง"
" แฮ่ะๆ โทษที กูตกใจ แต่เฮ้ย... นี่เรื่องใหญ่นะ มึงไปทำอะไรให้เค้าโกรธวะ"
" ก็เรื่องเดิมๆว่ะ กูเบื่อโดนบังคับไง"
" แค่นั้นเหรอ กูก็นึกว่าเรื่องมึงกับน้องมินซะอีก"
" ก็ด้วยว่ะ ส่วนนึง" ผมเฉลย
" งั้นพ่อมึงเค้าก็รู้เรื่องหมดแล้วใช่มั๊ยเนี่ย"
" ก็กูตัดสินใจบอกเค้าไปเลยดีกว่าเรื่องจะได้จบ ไม่ต้องมาปิดบังกันอีก ทีนี้กูก็โล่งละ ใครก็มาทำอะไรกูไม่ได้แล้วทั้งนั้นอ่ะ" พูดๆไปผมก็นึกถึงพี่วินนี่ขึ้นมาว่ะ ไม่รู้ป่านนี้แกเป็นไง ไว้ลองโทรไปหน่อยดีกว่า
" แต่กูว่าพ่อมึงเค้าก็คงไม่โกรธมึงอยู่นานหรอกน่า แม่มึงเค้าคงไม่อยู่เฉยแน่ ใช่มั๊ยล่ะ" ไอ้เอ้เปรยขึ้นมา
" กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่กูอ่ะบอกตรงๆนะว่ากูไม่สนแล้วว่ะ ยังไงชีวิตนี้มันก็ของกูนี่หว่า แค่กูไม่มั่งมีอย่างเมื่อก่อนมันจะสักแค่ไหนกันเชียววะ"
" เฮ้ย... มึงก็... คิดอย่างนั้นทำไม ยังไงนั่นมันก็พ่อมึงนะเว้ย เค้าคงไม่โกรธตัดขาดกะมึงยังงี้ตลอดไปหรอก" ไอ้เอ๊กซ์เสริม
" มันก็ไม่แน่หรอก แต่ที่รู้ๆนะ กูว่ากูมีทางชีวิตของกูเองแล้วว่ะ อีกไม่กี่อาทิตย์ก็สอบไฟนอลแล้ว เรื่องจบการศึกษาก็ขอยื่นเรื่องเรียบร้อยแล้ว จบปั๊บกูก็ทำงาน แค่นี้เอง เห็นมั๊ยทำชีวิตตามสเต็ปนี้ก็จบ คนอื่นเค้าอยู่กันได้กูก็ต้องอยู่ได้ว่ะ ไม่งั้นมึงคอยดูก็แล้วกัน"
" เออ... ก็แล้วแต่มึงว่ะ งั้นช่วงนี้มึงก็อยู่กะกูไปนะ ไม่ต้องไปที่ไหนอีกหรอกว่ะ" ไอ้เอ๊กซ์ตบไหล่ผมเบาๆอย่างเข้าใจ
" อืม ขอบใจว่ะเพื่อน กูแม่งโชคดีฉิบหายที่มีพวกมึงอยู่ด้วยยังงี้ แค่นี้กูก็พอใจแล้ว ต่อไปข้างหน้าเป็นยังไงก็ช่างแม่งเหอะ กะอีแค่ใช้ชีวิตของกูเองแบบนี้ ไม่ต้องมีเงินไม่ต้องมีรถมีคอนโดมันจะสักแค่ไหนกันเชียว" ผมสรุปด้วยความรู้สึกมุ่งมั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย จริงอยู่พ่ออาจจะยอมคืนทุกอย่างให้ผม ถ้าผมพิสูจน์ได้ว่ามินไม่ได้รักผมเพราะเงิน แต่หลังจากนั้นดิ คนอย่างพ่ออ่ะคงไม่ยอมให้ผมง่ายๆแน่ ไม่งั้นก็คงต้องมีเงื่อนไขอะไรมาอีก
ที่น่ากลัวคือพ่อน่ะเป็นคนฉลาด ไม่แน่ระหว่างนี้พ่ออาจทำอะไรสักอย่างจนทำให้ผมต้องเลิกกับมินไปก็ได้ ใครจะไปรู้ และผมว่าคนอย่างพ่อน่ะทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการอยู่แล้ว
-
-
พอเลิกเรียนผมกับไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์ก็มาแวะที่ร้านแม่อัมกัน ก็มาช่วยเสิร์ฟเหมือนทุกทีครับ ลูกค้าก็เยอะได้ตลอด ผมว่าสักวันคงได้ไปออกรายการกันมั่งแน่ๆ แต่วันนี้ผมก็อยู่ช่วยได้สักพักเองเพราะต้องรีบกลับไปทำงานต่อ พรุ่งนี้มีพรีเซนต์งานกลุ่มอีกแล้วว่ะ เบื่อชะมัด
กลับมาถึงบ้านไอ้เอ๊กซ์ผมก็ลองหยิบโทรศัพท์มาโทรหาพี่วินนี่แต่แกไม่รับสายซะที ผมก็สงสัยว่านี่เพิ่งจะทุ่มกว่าหรือว่าพี่เค้าติดธุระวะ แต่สักแป๊บแค่นั้นแหละ พี่เค้าก็โทรกลับมาทันทีผมก็รีบรับ
" ครับพี่ คือผมจะโทรมาถามว่าพี่เป็นยังไงมั่งเท่านั้นอ่ะครับ"
" อ๋อ... ครับ ขอบคุณมาก ก็ไม่เป็นยังไง เรียบร้อยแล้วล่ะ"
" ครับ... ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วใช่ป่ะพี่"
" ฮะๆ ใช่ครับ เรียบร้อยเลย นี่พี่ลาออกมาเรียบร้อยแล้วครับ"
" หา!... ว่าไงนะพี่ พี่ลาออกจากงานพี่เหรอครับ" เผลอโวยไปลั่นเลยว่ะผม ไอ้เอ๊กซ์ก็หันมามองงงๆ
" ครับ... นี่พี่มาเก็บของอยู่น่ะ" เสียงพี่เค้าไม่เหมือนคนลาออกจากงานเลยว่ะ ยังมีหัวเราะได้อยู่อ่ะ
" แล้วพี่จะทำไงครับเนี่ย"
" อืม... ไม่ต้องห่วงหรอกครับ พี่ก็กลับมาดูแลโมเดลลิ่งตัวเองไง ทีนี้จะได้มาทำเต็มที่ซะที ทำสองที่สองงานมานานละ"
" เอ่อ... เหรอครับ เฮ้อ... ก็ยังดีครับพี่ แต่ว่ามันไม่น่าเป็นยังงี้เลยอ่ะ เหมือนกับเป็นเพราะผมเลย พี่ถึง..."
" ฮะๆ อย่าคิดมากครับ ยังไงพี่ก็ต้องทำแบบนี้สักวันอยู่ดีแหละ และที่จริงพี่ควรทำแบบนี้มานานแล้วด้วย ไม่น่าปล่อยเวลามานานขนาดนี้เลย"
" เหรอครับ ที่จริงพี่ก็คิดจะลาออกจากที่นี่มาก่อนแล้วเหรอครับ"
" ก็ใช่ครับ มันน่าเบื่อน่ะ อยู่กับที่นี่พี่ไม่มีอิสระในการทำงานเท่าไหร่เลย ต้องคอยทำตามที่เค้ากำหนดตลอด เป็นยังงี้ก็ดีแล้ว ไม่ต้องห่วงนะครับ ที่จริงมีอีกแม๊กกาซีนนึงเค้าก็อยากได้ตัวพี่ไปทำด้วยจะตาย แต่พี่คงขอพักสักระยะก่อนนะ อยากไปพักร้อนนานละแต่ไม่มีเวลา เนี่ยโอกาสเหมาะพอดีเลยนะต้องรีบไป" พี่วินนี่คุยไปก็หัวเราะไปจนผมเริ่มรู้สึกสบายใจขึ้นที่เห็นว่าแกไม่ได้เดือดร้อนอะไรมากมายแล้ว
" ครับผม... เป็นยังงั้นก็ดีแล้วครับพี่ ทีแรกผมเป็นห่วงพี่อยู่ว่าจะโดนอะไรบ้างรึเปล่า แต่พอรู้แบบนี้ผมก็สบายใจละครับ"
" ครับ... ขอบคุณมากที่เป็นห่วง"
" เอ่อ... พี่ครับ ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วงั้นผมจะขอถามพี่อีกทีได้มั๊ยครับว่าใครกันแน่ที่เป็นคนบีบให้พี่ทำแบบนั้นกะผม นี่ผมไปคิดเท่าไหร่ผมก็คิดไม่ออกจริงๆ มันคาใจผมมากเลยครับ ถ้าพี่บอกผมได้ผมคงนอนตาหลับกว่านี้"
" โห... ขนาดนั้นเลยเหรอครับน้องเป้ง ฮะๆ อย่าไปซีเรียสกะมันขนาดนั้นเลยนะ แต่ถ้าให้พี่บอกพี่คงบอกได้แค่ว่าคนๆนี้รู้สึกว่าเค้าจะเป็นญาติของทางฝ่ายผู้บริหารคนนึงของบริษัทนะครับ แต่พี่เองไม่ทราบจริงๆว่าเค้าคือใครเพราะทุกอย่างถูกสั่งการจากเบื้องบนเค้าอีกทีจนมาถึงตัวพี่แค่เท่านั้น เพราะงั้นพี่ก็เลยไม่รู้เลยว่าคนๆนี้ที่จริงคือใครกันแน่"
" เหรอครับ อืม... งั้นก็ไม่เป็นไรครับ ผมก็แค่อยากรู้เพราะจะได้ระวังตัวเองไว้ ยังสงสัยว่ามันเป็นคนใกล้ตัวผมรึเปล่าถึงทำแบบนี้ได้ มันคงไม่อยากให้ผมกับมินได้คบกันน่ะครับ"
" ก็ถ้าให้พี่เดาพี่ก็คิดว่าต้องเป็นแบบนั้นแน่ครับ คนๆนี้เค้าต้องรู้เรื่องที่น้องเป้งคบกับแฟนเป็นอย่างดีทุกอย่าง เพราะรูปหลักฐานนั่นเค้าก็เป็นคนเอามาให้พี่เอง แสดงว่าเค้าต้องรู้กระทั่งว่าบ้านของแฟนน้องอยู่ที่ไหน และเราไปหาแฟนตอนไหนยังไงบ้างถึงได้ไปถ่ายรูปมาได้แบบนี้"
" เฮ้อ... ผมกลุ้มใจจังพี่ มันนึกไม่ออกเลยว่าคนๆนี้มันน่าจะเป็นใคร"
" เราต้องค่อยๆคิดไปครับ นึกดูดีๆว่าจะมีใครบ้างที่ไม่อยากให้เราคบกับแฟนของเรา แค่นี้ตัวเลือกน่าจะแคบลงมาแล้วนะ อ้อ.... ใช่แล้ว พี่นึกอะไรขึ้นมาได้ละ"
" หือ.... อะไรเหรอครับพี่" หูผึ่งทันทีเลยว่ะ
" คือว่า ผู้บริหารคนนึงที่พี่เดาว่าเป็นคนสั่งการมาเนี่ย เค้าชื่อคุณ กฤษฎา เลิศวรรธณรักษ์ ครับ น้องเป้งพอจะคุ้นๆชื่อและนามสกุลนี้บ้างมั๊ยล่ะ"
" หือ... ชื่อนี้ นามสกุลนี้เหรอครับ" ผมทบทวนในหัวไปมาอยู่หน่อยนึง แต่ก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่ะ
" ครับ งั้นลองจดไว้แล้วกันนะ พี่ก็คงช่วยได้แค่นี้แหละครับตอนนี้" พี่วินนี่บอกแล้วก็ขอตัววางสายไป จากนั้นผมก็มานั่งคิดอยู่หน้าโน๊ตบุ๊คตัวเอง
ใครกันวะที่อยู่ในข่ายต้องสงสัยว่าจะสร้างความร้าวฉานให้ผมกับมิน เท่าที่นึกได้ก็มีแค่ไอ้มาร์ทคนนึงล่ะ นอกนั้นก็... ใครล่ะ อ้อ... อาจจะมีแพทด้วย แต่ก็ยังไม่คอนเฟิร์มว่ะ พักหลังๆมานี่ดูเธอไม่มาอะไรกับผมแล้ว แต่ก็ยังอยู่ในข่ายต้องสงสัยอยู่ คงยังมองข้ามไปไม่ได้ แต่ก็.... หรือจะยังมีคนอื่นอีกล่ะวะ ใครกันล่ะ
และอาจเป็นได้ว่าคนๆนั้นเป็นญาติกับคนที่นามสกุล " เลิศวรรธณรักษ์ " อะไรนี่ก็ได้ แต่ก็ยังไม่ชัวร์อยู่ดีเพราะอาจจะใช้คนละนามสกุลกันก็ได้ เฮ้อ... จะเอาไงดีล่ะวะงานนี้ ต้องสืบกันยาวเลยมั๊งนี่
********************************************
-
คนที่สั่งนี่จะเป็นคุณพ่อหรือป่าวหว่า ชีวิตต้องสู้จริงๆ พี่เป้ง แต่น่าจะเล่าความจริงให้น้องฟังไปนะ น้องมารู้จากปากคนอื่นจะแย่เอา :sad4:
-
ผู้ต้องสงสัยยัยแพทกับไอ้มาร์ทนั่นแหล่ะต้องร่วมมือกันแน่นอน
พระเอกตกยาก งวดหน้างานจะเข้าน้องมินไม๊เนี่ย
-
กฤษฎา เลิศวรรธณรักษ์ ใครวะเนี่ยยยยยยคนๆๆนี้อ่า
พี่เป้งพระเอกเกินไปแล้วอ่า ดราม่าจริงๆๆช่วงหลังมานี่
พี่เป้งสู้ๆๆทุกอย่างมันจะผ่านไปได้ :เฮ้อ:
-
กำเจ้าเป้งเอ้ย ถ้าเป็นอย่างที่แกบอกล่ะก็นะน่าจะบอกน้องไปเลย
แล้วช่วยกันคิดหาวิธีทางออกกันไปไม่ใช่ปิดน้องแบบนี้ไม่งั้นถ้าพ่อจับจุดได้ขึ้นมาล่ะก็
บุกไปหามินแล้วบอกให้เลิกรับรองน้องเลิกแน่เลย
ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังแป่วว
มาเป็นกำลังใจครับผมพร้อมมาจองที่รอรับตอนต่อไปอิอิ
-
ผู้ต้องสงสัยยัยแพทกับไอ้มาร์ทนั่นแหล่ะต้องร่วมมือกันแน่นอน
พระเอกตกยาก งวดหน้างานจะเข้าน้องมินไม๊เนี่ย
เอ่อใช่เพราะสองคนนี้เหมือนจะรู้จักกันมาก่อนป่ะหว่า
-
พี่เป้ง สู้ ๆ นะ....น้องมินเป็นกำลังใจที่เต็มเปี่ยม...
สามเดือนนี้..คงให้ประสบการณ์ชีวิตดี ๆ กับพี่เป้งอีกเยอะ....
แล้วอนาคตของพี่เป้งกะน้องมินจะต้องมั่นคงและสดใสแน่นอน... :a2:
:L2: & :pig4:
กด + ให้กำลังใจค่ะ
-
นาม สกุล นี่ คือ ใคร
อย่า ให้ รู้ นะ
จัด เต็ม !!
-
ขอบคุณคับ พี่เป้ง กับน้องมิน น่ารักจัง o13
-
มาแล้ว เป้งครับสู้ๆ นะมีมินเป็นกำลังใจยังก้าวต่อไปได้นะครับ
ส่วนคนที่วางแผนให้เดาก็คงเป็นแพทกับสองพี่น้อง รู้สึกว่านามสกุลจะใช่
ถึงจะยังไม่ได้ย้อนไปอ่านดูก็เถอะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ตัวร้ายเริ่มเผยแล้วมั้งครับ
-
แอ่ะ :-[ อ่านได้ สี่ตอน แวะมาเม้นท์ให้ก่อน คนเขียนสู้ๆ นะคะ :mc4:
-
:L2: พี่เป้ง น้องมินสู้ ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
:L2: เป็นกำลังใจให้นะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ
-
มีกลิ่นอายสืบสวนนิดๆ
-
ตัวการใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องแย่ๆ ของพี่เป้งกับน้องมินเป็นใครกัน แต่ยังไงก็พี่เป้งกับน้องมินก็สู้ๆ นะค่ะ
-
รีบไปปั่นมาให้อ่านต่อแล้วคร้าบ
อย่าเพิ่งบ่นกันนะ ถ้าจะบอกว่า....
อาจต้องทานมาม่ากันไปก่อน
:m23:
เพราะเรื่องราวช่วงนี้มันเป็นจุดเปลี่ยนของหลายๆอย่าง ติดตามกันไปก่อนครับ ว่าทุกอย่างจะคลี่คลายไปได้ยังไง
ตอนที่35
**********************************************
ตกลงจะเอายังไงดีว้า ครุ่นคิดอยู่พักนึงผมก็สรุปเอาว่าคงต้องสงสัยไอ้มาร์ทมันเป็นคนแรกก่อนนี่แหละ เลยหันไปถามไอ้เอ๊กซ์ที่กำลังง่วนกับงานในโน๊ตบุ๊ค
" เฮ้ย... ไอ้เอ๊กซ์ มึงรู้นามสกุลไอ้มาร์ทมันมั๊ยวะ"
" หือ... อะไรของมึงวะ อยู่ๆก็มาถามกู มึงจะรู้ไปทำไม"
" เออน่ะ กูถามมึงก็ตอบ ตกลงรู้มั๊ย ไม่รู้ก็บอกไม่รู้ สัด... " เคืองแม่งนิดๆ จะถามกูกลับทำเพื่อ...
" ไม่รู้ว่ะ กูจำไม่ได้ จำได้แค่ชื่อจริงมันอ่ะ"
" เออๆ ไม่เป็นไรว่ะ"
" มึงจะถามไปทำไมวะ"
" ป่าว... ไม่มีอะไร กูแค่สงสัยอะไรนิดหน่อย" ผมบอกแล้วก็ตัดบทเดินออกไปนอกระเบียงห้องมันซะเลย ไอ้เอ๊กซ์ก็มองตามมาอย่างงงๆแต่มันก็ไม่ได้ถามอะไรอีก
รึว่าผมจะโทรไปถามกับตัวมันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีวะ ให้มันแตกหักตายกันไปข้างนึงเลยดีมั๊ย แต่พอนึกๆดูก็ไม่ค่อยอยากทำงั้นว่ะ เออ... ใช่ โง่อยู่ได้ตั้งนาน โทรไปถามไอ้แจ๊คก็ได้มันเพื่อนสนิทกันก็คงรู้ล่ะน่า
" เออ... แจ๊ค นี่กูเอง ไอ้เป้งนะ เฮ้ย กูขอถามอะไรมึงหน่อยดิ ไอ้มาร์ทมันชื่อจริงๆว่าอะไรวะ นามสกุลมันด้วย"
" หือ... ชื่อจริงไอ้มาร์ท แล้วมึงจะถามไปทำไมวะ" เออ... ให้มันได้งี้ ถามใครมันก็ต้องถามกลับทุกคนสิน่า
" ไม่มีอะไร กูสงสัยอะไรนิดหน่อย" ขี้เกียจหาเหตุผลมาอธิบายอ่ะ
" อะไรของมึงวะ ไอ้นี่... แปลก ไอ้มาร์ทน่ะเหรอมันชื่อ ปรมัตถ์ เปล่งวิเชียร" อ้าวเฮ้ย... ไหงนามสกุลมันไทยยังงั้นอ่ะ ไม่ใช่มันหรอกเหรอ......
" ............"
" อืม.... ฮัลโหล เฮ่ย... ฮัลโหลๆ ไอ้เป้ง ทำไมเงียบไปวะ เฮ้ย....ย"
" อ่า.... เออๆ โทษทีๆ ขอบใจนะเว้ยที่บอก"
" เออ... ว่าแต่จะไม่บอกกูจริงๆเหรอวะว่าจะถามไปทำไม ไม่งั้นกูคงเดาว่ามึงจะแจกการ์ดงานแต่งนะ เลยจะเอาชื่อจริงไปจ่าหน้าซองอ่ะ ฮ่าๆๆ" เชรี่ยนี่... คิดได้นะมึง
" สัด... ยังไม่ถึงเวลา ไว้ถ้าแต่งแล้วกูเชิญมึงแน่ๆ ไม่ต้องห่วง"
" เออ... กูจะคอยดู กูว่านะ น้องมินถ้าได้ใส่ชุดเจ้าสาวนี่คงจะสวยซะยิ่งกว่าผู้หญิงจริงๆซะอีกมั๊งน่ะ อยากเห็นจังว่ะ"
" ไอ่ห่า... พอเลยมึง พอ... " ไอ้หอกหักนี่ ชักจะเยอะกะเมียกูมากไปและ มึง...
" เออๆ เฮ้ย ว่าแต่กูอุตส่าห์บอกข้อมูลมึงทั้งทีนี่ ต้องมีเลี้ยงตอบแทนหน่อยดิวะ"
" เลี้ยงเชรี่ยอะไรล่ะ แค่บอกกูสองสามคำแค่เนี้ยต้องให้กูเลี้ยง จะมากไปละมึง ช่วงนี้กูยิ่งกรอบๆอยู่ ติดไว้ก่อนละกัน" เอ๊ย... พูดไปพูดมาผมดันเผลอบอกมันไปว่ะ แต่... ช่างเหอะ
" หือ... อะไรวะกรอบ คนอย่างมึงเนี่ยนะมีช่วงเวลาจนกรอบกับเค้าด้วย เป็นไปได้ไงวะ"
" เออ... เรื่องมันค่อนข้างยาวว่ะ ไว้จะเล่าให้มึงฟังอีกที"
" ก็เล่าเลยดิ๊มึง ไม่มีเงินยังงี้เสียบอลมารึไง"
" ไม่ใช่เว้ย เออน่าๆ... แล้วกูค่อยเล่าให้มึงฟังวันหลังละกัน วันนี้กูเหนื่อยๆเดี๋ยวจะนอนละ" ผมตัดบทไปอย่างไวแล้วก็วางไปเลย ต่อความยาวกะมันมากไปก็เท่านั้น ไปนอนดีกว่าว่ะ
แต่พอมานอนจริงๆก็ยังนอนไม่หลับอีก อดคิดไม่ได้ว่าตกลงถ้าไม่ใช่ไอ้มาร์ทแล้วมันจะเป็นใครกัน แต่ก็ยังไม่แน่นี่หว่า นามสกุลไม่ใช่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ใช่มันซะหน่อย อะไรๆมันก็ยังเป็นไปได้อยู่ ผู้บริหารที่นั่นอาจจะแค่รู้จักกะมันแต่ไม่ใช่ญาติก็ได้
แต่จะว่าไปมันก็แปลกนะ ผมไม่เคยนึกว่าคนอย่างไอ้มาร์ทมันจะลงทุนวางแผนซับซ้อนขนาดนี้เลย เพราะเท่าที่เห็นมันมาผมว่ามันน่าจะเป็นคนตรงๆ เฉยๆ มากกว่านะ ไม่น่าจะวางแผนอะไรได้ร้ายกาจยังงี้นี่นา แต่ถ้าเป็นไอ้ชายก็ว่าไปอย่าง อืม.... อ่ะเฮ่ย... ฉิบหายล่ะ....
ผมรีบลุกขึ้นอีกทีแล้วคว้าโทรศัพท์โทรไปหาไอ้แจ๊คอีกทันทีเลยครับ หึ... ก็พอนึกถึงไอ้ชายปั๊บ คำพูดนั้นของมันก็ผุดขึ้นมาในหัวผมทันทีอ่ะ
" สักวันนึงเราจะหาทางทำให้ใจของนายมาเป็นของเราให้ได้เอง"
จากที่ผมลืมไปแล้วนะนั่นว่ามันเคยพูดไว้แบบนี้ ผมเลยไม่ได้นึกถึงว่ามันจะเป็นอีกคนที่เข้าข่ายอยากให้ผมร้าวฉานกับมิน แต่กลายเป็นว่าตอนนี้มันนี่แหละ ที่น่าสงสัยที่สุดแล้ว
" เฮ้ย... เออๆ กูเองๆ กูขอถามมึงอีกทีว่ะ"
" อะไรของมึงอีกวะ" ไอ้แจ๊คทำเสียงเซ็งๆใส่ผม
" ก็ไอ้ชายอ่ะ มันก็นามสกุลเดียวกับไอ้มาร์ทใช่มั๊ยวะ"
" อ๋อ... ไม่หรอก ไอ้ชายมันใช้นามสกุลพ่อมันดิ แต่ไอ้มาร์ทมันใช้นามสกุลแม่มัน ก็เหตุผลเรื่องเค้ายังรังเกียจทางแม่ไอ้มาร์ทมันอ่ะ เลยไม่ให้ใช้นามสกุล น้ำเน่าจังว่ะยังกะละครหลังข่าว เป็นลูกเมียน้อยนี่แย่ว่ะ"
" เออๆ นั่นแหละ แล้วตกลงไอ้ชายมันนามสกุลอะไรอ่ะ ใช่ นามสกุล เลิศวรรธนะรักษ์ รึป่าว" ผมลุ้นมากๆรีบถามมันไม่หยุดเลย
" อืม ก็ใช่ไง อ้าว.. นี่มึงก็รู้แล้วนี่หว่า แล้วจะมาถามกูทำไมอีกอ่ะ"
เห็นมั๊ย บิงโกจนได้ว่ะ ไอ่เวร.... มึงนี่เอง ไอ้เชี่ยชาย ที่แท้ก็เป็นมึงนี่เอง......
ทุกอย่างมีมึงอยู่เบื้องหลังตลอดเลยสินะ แผนมึงแนบเนียนดีมาก กูไม่เคยระแคะระคายเลยว่าเป็นมึง ตกลงที่มึงบอกกูว่ามึงชอบกูและจะทำให้ใจกูเป็นของมึงให้ได้เนี่ย มึงเอาจริงใช่มั๊ย โอเคเลย สัด.... ได้เลย
" อ้าว... แล้วทำไมเงียบไปอีกแล้ววะ เฮ้ย... ไอ้บ้า หลับรึไงมึง"
" เอ้อ... เปล่าๆ โอเคเว้ยแจ๊ค กูขอบใจมึงมาก เพื่อน ไว้แล้วกูจะเลี้ยงมึงนะ แค่นี้นะเว้ย" ผมบอกแล้วก็กดวางไปเลยทันทีอีก สงสัยมันคงด่าผมอยู่มั๊งว่าตัดบทกันซะง่ายๆทุกที
แต่ช่างเหอะ ชั่วโมงนี้มันไม่ไหวแล้วว่ะ บอกตรงๆผมอยากไปกระทืบหน้าไอ้เชี่ยชายมันเดี๋ยวนี้เลย แค้นฉิบหาย ทุกเรื่องทุกอย่างนี่สรุปว่าเป็นเพราะมันทั้งนั้นรึไง
เอาตั้งแต่ทำไมไอ้มาร์ทถึงมาจีบมินและจงใจที่จะวางตัวเป็นศัตรูหัวใจกะผม ในเมื่อผมเองก็ไม่เคยนึกเลยว่ามันจะตั้งใจทำแบบนี้แค่เพราะไอ้ชายมันบงการอยู่เบื้องหลังนี่เองเหรอ
ส่วนเรื่องที่พี่วินนี่โดนบีบให้แบล๊คเมล์ผมก็เป็นเพราะมันแน่ๆ คนที่บริษัทนั้นนามสกุลเดียวกะมันเลยแสดงว่าเป็นญาติกัน เพราะงั้นถ้ามันจะขอร้องให้เค้าช่วยเรื่องนี้มันก็ทำได้ไม่ยาก แค่ผมไม่นึกว่ามันจะแผนสูงได้แบบนี้ ผลักดันและบีบให้พี่วินนี่มาทำให้ผมเข้าวงการเต็มตัวจะได้ต้องเลิกกับมินไปโดยปริยาย ไม่งั้นก็คงต้องเสี่ยงกับการโดนขุดคุ้ยเปิดโปงว่าเป็นเกย์
นี่ถ้าพี่วินนี่ไม่ใจอ่อนเห็นแก่ไอ้เป้งที่ยอมแลกอนาคตเพื่อผมล่ะก็ ป่านนี้ผมก็คงต้องยอมเข้าวงการจริงๆ แล้วก็จะไม่มีทางรู้ได้เลยว่าทั้งหมดเป็นแผนของไอ้ชายมันเอง แม่ง.... สุดยอดว่ะ กูนับถือมึงจริงๆ ไอ้เชี่ยเอ๊ย จอมวางแผนจริงๆ
ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น แต่... ก็ใช่ว่ะ ต้องใจเย็นไว้ก่อนเว้ย ไอ้เป้ง ใจร้อนจนอะไรๆมันพังเสียเรื่องไปหลายทีแล้วกู ครั้งนี้ต้องใจเย็นและค่อยๆคิดหาทางแก้ดีกว่า คนมันร้ายกาจขนาดนี้จะรับมือมันได้คงต้องใช้ความนิ่งมาสยบว่ะ
-
-
วันนี้เลิกเรียนเร็วผมเลยตั้งใจว่าจะบุกไปหาไอ้มาร์ท กะว่าจะถามมันก่อนให้รู้เรื่องไปว่าทุกอย่างเป็นแผนไอ้ชายจริงรึเปล่า แต่ก็นะ.... ไม่รู้ว่ามันจะยอมบอกมาดีๆรึเปล่า ไม่หวังมากดีกว่าว่ะ
" มีอะไรวะถึงเรียกกูมาเจอเนี่ย" มันเริ่มต้นถามหน้างงๆแล้วนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเพราะผมนัดมันออกมาที่ร้านกาแฟหน้ามหา'ลัยมัน
" กูมีเรื่องต้องคุยกะมึงหลายเรื่องว่ะ"
" หือ... อะไรอีกล่ะวะ หลายเรื่องซะด้วย" มันเลิกคิ้วนิดนึงคงคิดว่าผมจะมาอะไรกะมันอีกมั๊ง
" ก่อนอื่นเลยนะ กูขอถามมึงตรงๆเลยว่า เวลานี้มึงยังเห็นว่าคนอย่างกูเป็นเพื่อนมึงอยู่มั๊ยวะ" ถามไปก็จ้องหน้ามันอยู่ครับ มันก็อึ้งๆไป
วูบนึงผมมองเห็นความหวั่นไหวบางอย่างในตามัน เดาเอาว่าเป็นความรู้สึกผูกพันระหว่างผมกะมันมั๊ง ถึงเราคบกันแค่ไม่นานเท่าไหร่ก็จริงแต่อย่างที่บอก คนเราบางทีมันก็ไม่ได้ต้องการเวลาอะไรมากนักหรอก แค่คิดว่าต่อกันติดและรู้สึกดีๆต่อกันมันก็พอแล้ว
" แล้วมึงจะถามทำไมวะ ที่จริงมึงต้องการอะไรกันแน่ กูว่ามึงพูดมาเลยดีกว่าว่ะอย่าเสียเวลาเลย" มันหลบสายตาผมอีกแล้วก็ส่ายหน้าไปมา
" เดี๋ยวดิ... มึงแค่ตอบกูมาก็พอ กูอยากรู้จากปากมึงเองเพราะกูเบื่อจะเห็นมึงตั้งตัวเป็นศัตรูกูยังงี้แล้ว ความจริงอ่ะกูไม่แคร์หรอกเว้ยถ้าเป็นคนอื่นมาทำแบบนี้กะกู แต่นี่กูเห็นว่ามึงเป็นเพื่อนกูไง กูเลยไม่อยากให้มันเป็นยังงี้"
" กู.... " มันอึ้งไปอีก แล้วก้มหน้าลงต่ำ ผมเองใจชื้นขึ้นมานิดนึงล่ะว่าอย่างน้อยมันก็ต้องแคร์เพื่อนอย่างผมมั่งแหละ ไม่งั้นมันคงพูดให้ผมหน้าหงายไปแล้วว่ามันไม่เห็นผมเป็นเพื่อนอีกต่อไปแล้ว
" ทำไมวะมึง มันยากนักเหรอวะแค่พูดสิ่งที่ใจมึงคิดอ่ะ ถ้ามึงกะกูยังเหมือนเดิมก็บอกกูมาก็แค่นั้น จะไปยากอะไรวะ"
" เออ... กูก็เหมือนเดิมนั่นแหละ มึงก็เป็นเพื่อนกูเหมือนเดิมไง โอเคมั๊ย" มันเอ่ยออกมาในที่สุดน่ะนะ ก็เป็นอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆ
" ก็แค่นั้น กูอยากรู้แค่นั้นแหละ งั้นทีนี้มึงช่วยบอกกูทีว่าอะไรทำให้มึงคิดทำแบบนี้กะกูวะ มาจีบเมียเพื่อนเนี่ย กูไม่เข้าใจว่ะ" เริ่มถามเข้าประเด็นมันเลย มันก็ทำหน้าเหวอๆอีก
" ก็กู... กูชอบน้องมันว่ะ"
" ชอบมัน ทั้งๆที่มันเป็นเมียกูเนี่ยนะ"
" เออ... กูรู้ว่ามันเหมือนทรยศเพื่อน แต่กูก็รักน้องมันจริงๆนะเว้ย"
" เหรอวะ งั้นมึงก็เลยคิดว่ามึงชอบมันก็แย่งมันไปจากกูก็พอ กูจะเป็นยังไง จะเสียใจแค่ไหนก็ช่าง งั้นเหรอวะ"
" ............."
" ตอบมาดิวะ ว่ามึงตั้งใจทำยังงี้แต่แรกอ่ะ" ผมยังคงคาดคั้นมัน และยังคงจ้องตามันอยู่จนมันหลบตาไปอีก
" กู...."
" หรือว่ามีคนบอกให้มึงทำยังงี้ ใช่มั๊ย....." มันรีบหันกลับมาเลยครับ ท่าทางมันก็ตกใจมากอยู่แหละคงเพราะผมถามได้ถูกจุดแล้ว
" ไอ้เป้ง.... " มันเอ่ยชื่อผมแผ่วๆแทบไม่ได้ยิน คงคิดไม่ถึงไงว่าผมจะรู้
" ไอ้เชี่ยชายใช่มั๊ย"
" ........." ไม่มีคำตอบ แต่มันทำหน้าเหมือนเห็นผีเลยทีนี้
" มึงตอบกูมา" ผมพูดเสียงดังขึ้นแต่ไม่ถึงกับตะคอกหรอกเพราะคนในร้านเยอะอยู่ ก็หวังจะเร่งเค้นความจริงจากมันให้ได้ซะที
" เออ... มันบอกว่าอยากช่วยกูเพราะเห็นใจกู มันเลยแนะว่าถ้าชอบมินก็ให้แย่งมาจากมึงเลย คนไม่เอาถ่านอย่างมึงจะมาทำให้มินมีความสุขได้ยังไง แล้วก็บอกกูว่าไม่ต้องไปแคร์หรอกว่าจะเป็นการทรยศเพื่อนเพราะยังไงมินก็สำคัญกว่าอยู่แล้ว ทำยังงี้เป็นการดีกับมินมากกว่าจะปล่อยให้น้องคบกะมึงต่อโดยมองไม่เห็นอนาคตยังงั้นน่ะ"
คราวนี้คนที่อึ้งไปคือผมว่ะ ความเซ็งในอารมณ์เข้ามาแทนที่ทุกๆอย่างในหัวตอนนี้ อย่างแรกคือผมไม่นึกเลยว่าไอ้ชายมันจะช่างหาเหตุมาชักจูงไอ้มาร์ทได้ขนาดนี้ ส่วนไอ้มาร์ทมันก็ดีเกินไปว่ะ มันไม่ได้โง่หรอกนะ ขอย้ำเลยว่ามันไม่ได้โง่จนตามไอ้ชายไม่ทัน แต่ผมกลับมองว่ามันน่ะดีเกินไปที่เลือกห่วงแต่มินที่มันรักที่สุดเท่านั้นโดยไม่ไตร่ตรองเหตุผลอื่นให้ดีก่อน
แต่อีกอย่างนึงที่ทำให้ผมยิ่งเสียเซล์ฟไปเลยก็คือ ตกลงในสายตาคนอื่นผมนี่มันแย่มากเลยเหรอวะ ไม่ดีพอที่จะคู่ควรคบกับมินเลยเหรอ ถึงขนาดที่ว่าไอ้มาร์ทมันจะคิดว่า ถ้ามินยังคบกับผมก็คงมองไม่เห็นอนาคตและผมควรออกไปจากชีวิตมินซะตามที่ไอ้ชายมันบอกยังงั้นเลยเหรอ
" มันยังบอกกูนะว่า ที่มึงทำกับมินอย่างทุกวันนี้มันเหมือนมินเป็นแค่เมียเก็บของมึง เพราะมึงก็ไม่กล้าไปบอกใครๆในสังคมรอบข้างมึงว่ามึงคบกะน้องอยู่ ตอนนั้นกูก็คิดว่าไอ้ชายมันพูดถูกแหละ กูถึงได้คิดว่ามึงไม่สมควรจะคบกับน้องต่อไปแล้ว เพราะคนอย่างมึงยังไม่พร้อมจะรับผิดชอบชีวิตใครได้" มันสรุปออกมาซะจนผมหน้าชา ผมว่ามันก็พูดถูกจริงๆว่ะ และมันทำเอาผมหดหู่มากตอนนี้ นี่ผมมันห่วยยังงั้นจริงๆสินะ
" แต่เอาเข้าจริงก็อย่างที่มึงบอกแหละ ที่กูทำมันเป็นการทรยศแทงข้างหลังเพื่อนจริงๆ แต่กูก็ยังจะหน้าด้านหลอกตัวเองแล้วคิดตามไอ้ชายมันไปว่ากูทำถูกแล้ว แค่เพราะว่ากูรักน้องหวังดีกะน้องเท่านั้นเอง หึ... แต่มันเอามาอ้างเพื่อลบล้างกันไม่ได้ซะหน่อย ยังไงกูก็ผิดอยู่วันยังค่ำ ต้องขอโทษมึงด้วยนะเว้ย กูคิดได้แล้วล่ะ" ตอนนี้มันเอ่ยขอโทษผมด้วยสีหน้าที่สำนึกได้จริงๆ แค่นี้ผมก็ยิ้มได้แล้วว่ะ
" อืม... ขอบใจเว้ย ดีใจว่ะที่มึงเข้าใจซะที กูยอมรับว่าตอนแรกกูโกรธมึงฉิบหายเลย แต่แปลกนะที่กูกลับยังรู้สึกว่ายังไงมึงก็เพื่อนกู แล้วลึกๆอ่ะกูก็คิดว่ามึงไม่น่าทำยังงี้มันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างอยู่ ตอนนี้กูก็ได้รู้แล้ว"
" ที่จริงกูมันก็ผิดเองแหละ กูรักมินมากจนไอ้ชายมันบอกให้ทำแบบนี้ก็เชื่อมันง่ายๆ ตอนวันที่มึงทะเลาะกับมินนั่นกูก็ยังคิดนะว่ากูคิดถูกแล้วที่จะแย่งน้องมาเพราะกูมั่นใจว่ากูคงดูแลน้องได้ดีกว่ามึงแน่ๆ แต่กูลืมนึกไปเองแหละว่ามึงเป็นเพื่อนกู และกูไม่ควรทำยังงั้นเลย" มันระบายความในใจออกมาอีก หน้ามันตอนนี้เลยยิ่งเศร้าไปกันใหญ่
" เออ... ก็ไม่เป็นไรเว้ย กูเข้าใจว่ะ ก็เมียกูสวยแจ่มขนาดนั้นใครๆก็ต้องอยากได้เป็นธรรมดา อย่าคิดมากเลยเว้ย" ผมแกล้งพูดให้ขำๆไป ไม่อยากให้มันเศร้าหนักไปกว่านี้แล้วตบไหล่มันทีนึงพลางยิ้มให้มัน จนมันเริ่มยิ้มออกมาได้
" โห... มึงนี่ก็นะ ภูมิใจซะจัง แต่มันก็จริงของมึงแหละว่ะ เมียมึงสวยที่สุดแล้วล่ะ" มันหัวเราะออกมาในที่สุด
" แน่นอนเว้ย แต่เออ... กูยังอยากถามอะไรมึงอีกหน่อยได้มั๊ย"
" อะไรอ่ะ..."
" มึงรู้เรื่องที่ไอ้ชายมันให้คนที่แม๊กกาซีนนั้นมาแบล๊คเมล์กูรึเปล่า"
" หา... อะไรนะ คนที่แม๊กกาซีน...? แบล๊คเมล์.....? เรื่องอะไรกันวะ กูไม่รู้เลย... ไหนมึงเล่ามาดิ๊" ไอ้มาร์ทขมวดคิ้วสงสัยทันที ผมก็เชื่อแหละว่ามันคงไม่รู้จริงๆเพราะเรื่องนี้ไอ้ชายมันก็ไม่จำเป็นต้องบอกมันอยู่แล้วนี่
" มันให้คนที่แม๊กกาซีนxxx มาแบล๊คเมล์กูเรื่องมินว่าจะเอาไปเปิดเผย แลกกะการที่กูต้องเข้าวงการไปเต็มตัวน่ะ"
" เหรอวะ แล้วมันจะต้องการให้มึงเข้าวงการทำไมอ่ะ"
" ก็ถ้ากูเข้าวงการไปกูจะทำอะไรได้ล่ะ ก็ต้องเลิกกับมินอ่ะดิ ไม่งั้นก็ต้องโดนเปิดโปงแน่ ทีนี้พ่อกูก็รู้ คนอื่นก็รู้กันทั้งประเทศ พ่อกูได้ฆ่ากูแน่"
" โห... นี่มันคิดวางแผนไว้เป็นสเต็ปๆขนาดนี้เลยเหรอวะ"
" ก็ใช่ดิ ดีว่ากูรู้ทันซะก่อนถึงต้องมาถามกะมึงนี่ไง ก็คิดเอาว่าที่ตัวมึงเองทำแบบนี้ก็คงเป็นส่วนนึงของแผนมันด้วย เพราะคนอย่างมึงไม่น่าจะเป็นคนแบบนี้หรอก ถึงกูคบกะมึงแค่ไม่นานกูก็ดูรู้ว่าคนอย่างมึงอ่ะตรงๆ คิดยังไงก็พูดยังงั้นแล้วก็เปิดเผยไม่มาซับซ้อนอะไรขนาดนี้ได้"
" เออ... กูก็นึกไม่ถึงเลยว่ะเนี่ยว่าไอ้ชายมันจะทำขนาดนี้ มันแค่บอกกูว่ามันเห็นใจอยากจะช่วยให้กูสมหวังกะมินเท่านั้น" ไอ้มาร์ทบ่นแล้วก็ส่ายหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อในความร้ายกาจของน้องมัน
" หึ... นี่แสดงว่ามันจงใจหลอกใช้มึงจริงๆจังๆเลยนะเนี่ยถึงไม่บอกอะไรมึงเลย แล้วมึงรู้มั๊ยล่ะว่าจุดประสงค์จริงๆมันน่ะคืออะไร"
" หือ... อะไรล่ะวะ" นั่นไง... มันไม่รู้จริงๆด้วยอ่ะ
" ก็กูไง มันน่ะเคยบอกว่ามันชอบกูอยู่ แล้วก็จะแย่งกูไปเป็นของมันให้ได้ นี่มึงเพิ่งรู้เลยใช่มั๊ยล่ะ" หึ... เอาให้มันตาสว่างกันไปเลยเว้ย จะได้จบ
" หา... มันน่ะเหรอชอบมึง เฮ่ย... จริงๆเหรอวะ"
" เออ... กูไม่หลอกมึงหรอกน่ะ..." คราวนี้ไอ้มาร์ทเอามือลูบหน้าตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อดิมึง แต่มันก็เป็นความจริงว่ะ
" ....กู... คิดไม่ถึงว่ะ ตกลงนี่จริงๆมันชอบมึงอยู่เหรอวะ กูไม่เคยนึกว่ามันจะเป็นเกย์เลยนะ งงเลยล่ะกู"
" ก็มึงอ่ะน๊า วันๆอยู่กะมันแต่ไม่ได้สังเกตอ่ะดิ"
" ก็เออ... มันไม่มีทีท่าว่าจะชอบใครให้กูเห็นเลยนี่หว่า" เหอะ... ก็ชอบกูนี่ไง แต่เรื่องอะไรมันจะบอกมึงล่ะ
" เออๆ เอาเป็นว่าตอนนี้มึงก็ได้รู้ทุกอย่างแล้วนะ ไอ้ความร้ายกาจของน้องมึงอ่ะ หลังจากนี้มึงจะทำไงต่อไปล่ะ"
" กูกับมันก็ต้องมีเรื่องคุยกันยาวดิ" มันพูดซะเสียงทุ้มต่ำเลยว่ะ ท่าทางจะเอาจริง.... ตายแน่มึง... ไอ้ชาย
" เออ... งั้นกูจะขอไปเคลียร์ด้วยคนได้มั๊ยล่ะ เอาให้จบไปทีเดียวเลย กูไม่อยากฉายซ้ำแล้ว" เดี๋ยวจะเหยียบแม่งให้จมดินเลย สัด...
" อืม... จะดีเหรอวะ ก็... แล้วแต่มึงว่ะ"
ได้ทีเข้าผมเลยถือโอกาสตามมันไปที่บ้านด้วยซะเลย มันสองคนคงต้องเคลียร์กันยาวและก็ดีไปอย่างที่ตอนนี้ผมได้ไอ้มาร์ทมาเป็นแนวร่วมด้วย
" เอ้อ... ไอ้เป้ง..." มันกำลังจะเดินไปเปิดประตูรถมันอยู่แต่ก็หันกลับมาทางผมซะก่อนแล้วก็ยื่นมือออกมาเหมือนจะให้ผมจับ
" กูต้องขอโทษมึงอีกทีว่ะที่หลงหน้ามืดทำเหี้ยๆกับมึงไป เพราะกูมันไม่คำนึงผิดชอบชั่วดีเองแหละมันถึงหลอกใช้กูได้ แต่ตอนนี้กูตาสว่างแล้ว ขอบใจมึงที่ยังแคร์เพื่อนเหี้ยๆอย่างกู และยังให้อภัยกูได้อีก ขอบใจจริงๆว่ะเพื่อน" มันขอโทษผมซะยาวอย่างสำนึกได้จริงๆ ผมก็ยิ้มออกมาแล้วก็จับมือมันไว้แน่น
" เออ... ช่างเหอะ กูก็ยังเชื่อไงว่าคนอย่างมึงอ่ะไม่มีอะไรหรอก ก็แค่หลงไปชั่วคราวใครๆก็เป็นกันได้ ไม่เป็นไรหรอก ดีใจนะที่มึงเข้าใจซะที"
" อืม... ขอบใจว่ะ งั้นไปกันเหอะ เอ้อ...ใช่ แล้วนี่มึงไม่ได้เอารถมาเหรอวะ"
" เออ... เรื่องมันยาว เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง" เหอะ... รู้สึกว่าตัวเองใช้คำนี้บ่อยมากๆว่ะ และเชื่อว่าคงยังต้องใช้อีกหลายรอบนัก
คุยจบผมก็เปิดประตูรถไปนั่งข้างมัน ระหว่างนั่งรถไปผมก็เล่าให้มันฟังว่าตอนนี้ตกยากต้องออกมาเดินดินกินข้าวแกงแล้ว มันก็ตกใจมากว่าพ่อผมใจร้ายได้ขนาดนั้นเลยเหรอ แสดงว่ารู้จักพ่อผมน้อยไปว่ะ
" แล้วมึงจะทำไงต่อไป"
" ก็ไม่ทำไง ก็อยู่มันไปยังงี้แหละ ลำบากหน่อยแต่กูว่ากูคงสบายใจกว่าเก่ามาก ไม่ต้องมาทำตามใจใคร"
" พ่อมึงเค้าชอบบังคับมึงตลอดเลยเหรอ"
" เออ... บงการกูทุกอย่างแหละ กูอ่ะหุ่นเชิดแท้ๆอยากทำอะไรตามใจก็ไม่เคยจะได้หรอก" ผมบ่นแล้วก็ถอนใจ มันก็หันมายิ้มๆให้
" จะว่าไปก็ไม่ต่างกับกูเท่าไหร่หรอก พ่อกูก็พอๆกับพ่อมึงแหละมั๊ง" ไอ้มาร์ทพูดแล้วก็ถอนใจออกมาบ้าง ผมเลยหันไปมองมัน
" หือ... พ่อมึงก็เหมือนกันเหรอวะ"
" อืม... ก็เหมือนกันนั่นแหละ อาจจะยิ่งกว่าด้วยตรงที่เค้าก็ไม่ค่อยเห็นกูเป็นลูกสักเท่าไหร่หรอก" เอาแล้วไง แม่ง... เสือกมาเหมือนกูอีก
" แต่กูก็ชินแล้วล่ะ อีกไม่เท่าไหร่กูก็เรียนจบ ทีนี้กูก็จะออกมาใช้ชีวิตของกูเองซะที กูว่ากูคงพาแม่กูย้ายออกมาจากบ้านนั้นเลยว่ะ มาอยู่ประสาแม่ลูกคงดีกว่าไม่ต้องไปทำอะไรตามใจใคร ไม่ต้องไปแคร์ว่าใครจะคิดยังไงกะเรา" มันยิ่งพูดตามันก็ยิ่งเศร้าว่ะ
มานึกดูผมก็เข้าใจดีเลยว่าที่มันทนอยู่บ้านมันทุกวันนี้ ทางเมียใหญ่ของพ่อมันก็คงไม่ปลื้มมันกับแม่มันเอามากๆอยู่ ก็คงไม่ต่างกับละครหลังข่าวเรื่องลูกเมียน้อยสักเท่าไหร่ แม้ว่าจะไม่ถึงกับโดนกลั่นแกล้งสารพัดแต่มันก็คงอึดอัดลำบากใจมาตลอดเลยนะนั่น ในเมื่อบ้านมันก็เหมือนไม่ใช่บ้านมันเอง อยู่เหมือนแค่ผู้อาศัยไปวันๆ
แล้วยิ่งถ้าพ่อมันไม่ปลื้มมันด้วยอีกคนยังงี้ก็คงจบเห่ไม่ต้องสืบกันล่ะ ไม่แปลกที่มันจะคิดย้ายออกมาอยู่เองยังงี้ เพราะผมว่าถ้าเป็นผมก็คงทำยังงี้เหมือนกัน คิดแล้วก็น่าเห็นใจมัน
" เออ... มึงก็อย่าเพิ่งท้อนะเว้ย อีกหน่อยพอพวกเราจบปั๊บก็ออกมาทำงาน ทีนี้ชีวิตมันก็จะเป็นของเราเองได้จริงๆซะที กูก็รอให้ถึงวันนั้นแหละว่ะ" พูดจบผมก็หันไปยิ้มกับมันอีก
ตอนนี้ผมเองก็รู้สึกอยู่อย่างนึงว่า ไอ้ที่ผมรู้สึกลึกๆว่าผูกพันกะมันเนี่ยจะเป็นเพราะชีวิตมันรันทดพอๆกะผมรึเปล่านะเลยจูนกันติดง่ายๆยังงี้ แต่ก็ดีแล้วว่ะ ทีนี้ผมจะได้มีคนที่เข้าใจผมจริงๆจังๆซะที
ต่อช้างล่างได้เลยคร้าบ วัยรุ่น อิอิ
-
ต่อจร้า....
ไอ้มาร์ทขับเข้าซอยมาถึงหน้าบ้านหลังนึงที่โคตรใหญ่ ไม่รู้กี่ร้อยล้านนะเนี่ย พอเข้าไปก็เลี้ยวไปจอดที่บ้านหลังเล็กกว่าทางขวามือของบ้านหลังใหญ่ ไม่ดิ... ต้องบอกว่าโคตรใหญ่อ่ะ
พอลงจากรถผมก็มองไปรอบๆ สังเกตเห็นว่ามีบ้านทั้งหมดสามหลังครับ บ้านที่ว่าโคตรใหญ่นี่อยู่ตรงกลาง แค่นี้ก็รู้ล่ะว่ามันรวยจริงแค่ไหน จากนั้นมันก็พาผมเดินเข้าไปในบ้านเล็กที่ก็ไม่เล็กนักหรอกหลังนั้น
" แม่ครับ... นี่ไอ้เป้งเพื่อนผม" มันแนะนำผมกับแม่มันซึ่งขอบอกเลยว่า แม่มันยังสาวยังสวยโคตรๆ แถมดูเป็นคนใจดีอย่างที่สุดจากท่าทางและรอยยิ้มอันนั้น ผมก็รีบยกมือไหว้ทันที
" จ้ะลูก ทานอะไรกันมารึยังจ๊ะ"
" ยังครับ แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมขอขึ้นไปหาไอ้ชายบนตึกใหญ่ก่อนนะครับ" ไอ้มาร์ทบอกแล้วก็ยิ้มให้แม่มันจากนั้นก็หันมาหาผม
" ไอ้ชายมันอยู่ที่ตึกใหญ่ เดี๋ยวมึงไปกะกูเลย"
ผมเลยเดินตามมันต้อยๆไปที่บ้านโคตรใหญ่หลังนั้น แต่พอเข้าไปในห้องโถงที่ก็โคตรใหญ่อีกแหละ ก็เห็นว่ามีผู้หญิงวัยกลางคนกับสาวสวยอีกคนนั่งคุยกันอยู่ที่โซฟา
" สวัสดีครับแม่ใหญ่ ผมมาหาชายครับ" ไอ้มาร์ทยกมือไว้ผู้หญิงคนนั้นที่ตอนนี้ยกมือขึ้นมารับไหว้แต่ตาอ่ะไม่ได้มองมันเลย บ่งบอกให้รู้ว่าเค้าไม่ปลื้มไอ้มาร์ทมันซะจริงๆ แต่ก็ทำให้ผมต้องยกมือไหว้ตาม
" ชายอยู่ที่ห้องแน่ะ ขึ้นไปสิ แล้วนี่พาใครมาด้วยล่ะเนี่ย หน้าตาคุ้นๆ" สาวสวยอีกคนนั่นเอ่ยขึ้นพลางเพ่งมองหน้าผม
" เพื่อนน่ะครับเจ๊ พอดีมีธุระกับชายด้วยกัน งั้นเดี๋ยวผมขอขึ้นไปหาชายก่อนนะครับ" ไอ้มาร์ทกล่าวอย่างนอบน้อม แล้วก็เดินนำผมขึ้นบันไดไป
เห็นแค่นี้ผมก็พอเดาทุกอย่างได้ว่ะ ยัยป้านั่นคงเป็นแม่ไอ้ชายแน่ๆส่วนนั่นคงพี่สาวมัน ดูจากที่ท่าเค้าแล้วก็ไม่แปลกใจเลยว่า ไอ้ชายมันนิสัยแบบนี้ได้ยังไง จากสายตาหยามเหยียดดูถูกคนแบบนั้น ท่าทางถือตัวอย่างนั้นอ่ะ ชัวร์.... แมร่ง... เหมือนเราอยู่ในละครหลังข่าวจริงๆ
ไอ้มาร์ทเดินไปหยุดที่ห้องๆนึงแล้วก็เคาะประตู ไอ้ชายก็เปิดออกมาพอมันเห็นผมมันก็ตะลึงไปนิดนึงแต่ก็กลับมายิ้มเหมือนทุกที ไอ้ยิ้มมุมปากประมาณว่ากูเจ๋งของมันอ่ะ
" อ้าว... นี่นายมาได้ไงเนี่ย" มันเอ่ยถามก่อน แต่ผมกับไอ้มาร์ทหน้าบอกบุญไม่รับยังงี้มันน่าจะเดาชะตามันได้ล่ะมั๊ง ว่ากำลังจะขาดลงแล้ว
" กูมีเรื่องต้องสะสางกับมึงว่ะ" ผมชิงพูดขึ้นก่อน ส่วนไอ้มาร์ทยังคงหน้านิ่ง
" หึๆ เรื่องอะไรล่ะ ทำหน้าซะจริงจังเลย" เอ้า... ดูแมร่งดิ ยังจะยิ้มใจเย็นได้อีกอ่ะ
" ก็มึงทำอะไรเอาไว้ล่ะ" ผมเริ่มฉุนว่ะ ขึ้นเสียงแม่งทันที
" อะไรกัน หึๆ เอาเหอะ เดี๋ยวเราลงไปคุยกันในสวนดีกว่า ลมพัดเย็นสบายบรรยากาศก็ดีนายจะได้ใจเย็นๆกว่านี้นะ" มันยังยิ้มแล้วก็ปิดประตูเดินนำผมกับไอ้มาร์ทที่ได้แต่มองตากันลงบันไดไป
ตอนเดินผ่านแม่กับพี่สาวมันที่โซฟานั่น แม่มันก็ยังมองไอ้มาร์ทแบบไม่พอใจอยู่เลย โว้ย... เกลียดไอ้สายตาดูถูกเหยียดหยามแบบนี้จังว่ะ นึกแล้วก็สงสารไอ้มาร์ทมันจริงๆ ถ้าเป็นผมคงต่อยแมร่งตาปิดไปแล้วมามองกันยังงี้
มันเดินนำออกมานั่งอยู่ที่โต๊ะกระจกหน้าบ้านมัน แล้วก็หันไปสั่งให้คนใช้มันเอาน้ำมาเสิร์ฟ ท่าทางมันเยือกเย็นมากเหมือนกับไม่รู้เรื่องราวอะไรใดๆ แต่ผมว่ามันต้องรู้ว่าผมบุกมาถึงนี่ทำไม
" เอ้า... ว่ามาสิ เราไปทำอะไรไว้งั้นเหรอ"
" มึงไม่ต้องมาแกล้งมึนเลย พวกกูรู้หมดแล้วว่ามึงคิดจะทำอะไร มึงทำยังงี้ได้ยังไงวะ" ผมโวยไป
" หึๆ ตกลงว่าเราไปทำอะไรไหนบอกมาสิ" เออ... เอากะแมร่งดิ ยังจะตีหน้าตายได้อีก
" ไอ่สัดชาย!" ผมตะคอกแล้วลุกพรวดโน้มตัวไปหามันแล้ว แต่ไอ้มาร์ทลุกขึ้นมาดึงผมไว้ก่อน
" เฮ้ย... ใจเย็น ไอ้เป้ง อย่าเพิ่งให้เป็นเรื่องไป มึงก็เหมือนกันไอ้ชาย เรื่องทุกอย่างกูรู้กันหมดแล้วทั้งเรื่องมึงหลอกใช้กูแล้วก็เรื่องที่มึงให้คนไปแบล๊คเมล์มันน่ะ มึงจะยอมรับได้ยัง"
" เฮ้อ... เอาล่ะ ถ้าทำแบบนั้นแล้วยังไงล่ะ ก็เคยบอกแล้วไงว่าเราจะทำให้ใจของนายมาเป็นของเราให้ได้ เราก็แค่ทำตามที่พูดเท่านั้นเอง" มันยังหันมาพูดกับผม
" หึ... มึงทำตามที่มึงพูดเหรอ แล้วก็มาใช้กูเป็นเครื่องมือเนี่ยนะ มันจะเลือดเย็นไปมั๊ยวะ นี่กูเกือบเสียเพื่อนดีๆไปเพราะมึงเลยนะ" ไอ้มาร์ทเริ่มโวยบ้าง
" ก็บอกแล้วไงว่าแค่ทำตามที่พูด จะสนใจไปทำไมล่ะวิธีการน่ะแค่ให้ได้ตามที่ต้องการก็พอแล้วจริงมั๊ย" มันหันมาทางผมแล้วยิ้มๆว่ะ ผมก็ง้างหมัดขึ้นทันที ไม่ไหวแล้ว สาดด...ด
" เฮ้ย... ไอ้เป้ง มึงไม่ต้อง.... " ไอ้มาร์ทแม่งจับมือห้ามผมอีกจนผมเริ่มจะฉุนมันแทนอยู่แล้ว แต่แล้วผมก็ต้องช๊อคสุดๆเพราะมันต่อยไอ้ชายเข้าหน้าซะเองจนมันลงไปนั่งกองกะพื้น ซึ่งตอนนี้คนที่ต้องช๊อคอีกคนก็คือไอ้ชายนั่นแหละ คงไม่คิดว่าไอ้มาร์ทจะกล้าทำมัน แต่....
" ว้าย.... " เสียงสาวใช้ที่กำลังถือถาดแก้วน้ำจะมาให้เราร้องขึ้นสุดเสียงแล้วก็วิ่งหนีเข้าไปข้างในบ้านทันที ฉิบหายแล้วสิเนี่ย....
" งั้นกูขอบอกมึงไว้เลยนะว่ากูจะไม่ขอเป็นพี่น้องกับคนเลือดเย็นทำทุกอย่างแค่เพื่อตัวเองอย่างมึงอีกแล้ว มึงเคยนึกถึงใจกูมั่งมั๊ยวะ ชีวิตกูนอกจากแม่กูก็มีแค่มึงที่นับญาติด้วย ที่ผ่านๆมากูถึงยอมให้มึงเข้าข้างมึงได้ทุกอย่าง มึงจะทำอะไรผิดแค่ไหนยังไงกูก็ให้อภัยมึงได้ แต่ถ้ามึงคิดกับกูแบบนี้กูคงไม่ไหวว่ะพอกันที" ไอ้มาร์ทประกาศกร้าวในขณะที่ไอ้ชายมันยังนั่งมึนอยู่
" ไหนๆ.... ว้าย... ตายแล้ว นี่มันอะไรกัน แก... ไอ้มาร์ท แกทำอะไรน้องชั้น" พี่สาวมันน่ะเองครับที่เดินตามออกมากับสาวใช้เมื่อกี๊ ส่วนที่ตามออกมาก็คือแม่มันน่ะเอง ซึ่งเค้าก็ตรงเข้าไปประคองไอ้ชายทันที ฉิบหายจริงๆด้วยว่ะ
" นี่.... สำหรับความกล้าดีของแก" พี่สาวมันตบหน้าไอ้มาร์ทฉาดใหญ่เลยว่ะ ผมงี้ยิ่งช๊อคไปกันใหญ่ยืนทำอะไรไม่ถูกไปเหมือนกัน ไอ้มาร์ทก็ยืนนิ่งหน้าหันอยู่ยังงั้นไม่พูดอะไรสักคำเพราะตอนนี้เค้าก็ไปนั่งโอ๋ไอ้ชายกันใหญ่ เออ... กางปีกปกป้องมันเข้าไป
พอได้สติหน่อยผมก็ถามไอ้มาร์ททันทีว่าเป็นไงมั่ง แต่มันส่ายหน้าเบาๆแล้วก็เดินนำผมกลับไปทางบ้านแม่มันเลย
" เดี๋ยว... แกจะไปไหน ไอ้เลว กลับมาเดี๋ยวนี้นะ" เสียงพี่สาวกับแม่มันก่นด่าไล่หลังมาติดๆแต่เพราะเค้ามัวไปโอ๋ไอ้ชายกันอยู่เลยไม่ได้ตามมาทันที แต่นั่นน่ะผมรู้เลยว่าหลังจากนี้ความฉิบหายจะมาเยือนไอ้มาร์ทกับแม่ของมันแน่ๆ
" แม่ครับ แม่ไปเก็บข้าวของทั้งหมดเดี๋ยวนี้เลย เราจะย้ายออกกันเดี๋ยวนี้แล้ว" มันบอกแม่มันทันทีที่ก้าวเข้าบ้าน ส่วนแม่มันน่ะเหรอครับ ก็ช๊อคอ่ะดิ
" อะไรกันน่ะลูก ไหนบอกแม่มาซิ มันมีอะไรกัน จะให้แม่เก็บของย้ายไปไหน หือ..."
" ผม.... " มันพูดได้แค่นั้นก็กอดกับแม่มันแล้วร้องไห้ออกมา แม่มันก็ลูบหัวปลอบอยู่ เฮ้อ... เห็นแล้วก็ปวดใจ
ถึงตอนนี้ผมถึงเพิ่งจะได้เข้าใจความรู้สึกจริงๆของไอ้มาร์ทมันว่ะ ในใจมันน่ะคงเห็นไอ้ชายเป็นน้องรักของมันมาตลอดเพราะคนอื่นๆแม้แต่พี่สาวไอ้ชาย ซึ่งที่จริงก็คือพี่สาวมันเหมือนกันเค้าไม่เคยคิดจะนับญาติกะมันเลย มันถึงได้หันมารักและทุ่มเทกับไอ้ชายมาก ผมไม่สงสัยแล้วที่เมื่อก่อนเวลามีอะไรมันก็จะเข้าข้างน้องมันตลอด เพราะนอกจากแม่มันแล้วมันก็มีแค่ไอ้ชายจริงๆ ส่วนพ่อมันนี่คงไม่ต้องพูดถึงมันคงคิดว่ามีก็เหมือนไม่มีไปแล้วมั๊ง
แต่แล้วไอ้ชายก็ทำให้มันผิดหวังเพราะไอ้ชายไม่เคยแคร์ความรู้สึกพี่มันเลย เห็นพี่มันเป็นแค่เครื่องมือไม่มีหัวจิตหัวใจซะอย่างนั้น ซึ่งคงไม่ต้องบอกหรอกว่ามันมีนิสัยแบบนี้เพราะใครกัน แต่นั่นก็คงไม่สำคัญเท่ากับว่าตอนนี้ผมกับไอ้มาร์ทจะทำยังไงตะหาก
ถ้าบ้านใหญ่เค้าเอาเรื่องแล้วเฉดหัวมันกับแม่มันออกจากบ้านอีกคนจะทำไงวะเนี่ย....................
***********************************************
-
เฮ้อ อยากรู้ว่าเป้งจะแก้คืนยังไงอ่ะ
แบบว่าเอาเผื่อด้วยเลยจะดี หุหุ
-
เศร้าอะ
-
ทำไมมันมาม่าไปหลายชาม เอ๊ย..หลายคนนักล่ะคะน้องน็อต
เอ้า..จะทนๆกินไปก่อน หวังว่าหมดล็อตนี้แล้วก็คงหมดนะ ไม่มีล็อตใหม่มาอีกนะจ๊ะ
-
เรื่องมันยุ่งไปกันใหญ่เลย อยากให้เครียร์กันไวๆจัง :sad4: :m15:
-
อิๆ มาดันๆๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:o12: มีแต่คนมาม่า
:z3: :z3: :z3:
-
ยังไงละทีนี้ ทะเลาะกันยังไม่ทันรู้ว่าจะเอายังไงก็ตัดไปซะและ -*-
-
มารอติดตามครับ
ขอบคุณครับ
-
พี่เป้งพางานไปงอกที่พี่มาร์ทซะล่ะ
ชีวิตพี่มาร์ทยิ่งกว่าละครน้ำเน่า พี่เป้งออกจากบ้านยังแค่ตัวคนเดียว แล้วนี้พี่มาร์ทมีแม่อีกคน จะไปอยู่กันที่ไหน
-
อย่าลืมว่ามี น้องนายมาร์ทอีกนะ ชาย น่ะ
ที่มาสารภาพรักกับเป้งตอนที่ไปจัดเลี้ยงที่คอนโดฯไง
ระวังตัวดีๆ นะ เหมือนว่าจะมีผู้ไม่หวังดีกับชีวิตรักนายเป้งกับน้องมินซะรอบตัวเลย
-
เอาวะ ชีวิตมันต้องมีรสชาดมั่งน่ะ
ไฟไหม้ซะมั่งจะได้รู้นะ เป้งนะ จัดการดีๆ น้องน่ะพูดดีด้วย โอ๋ดีๆ ไม่รอดมือเราหรอก
สู้-เว๊ย-เป้ง :fire:
-
มาร์คไม่น่าออกตัวแทนเป้งเลย บ้านยังงี้อยู่ก็ไม่มีความสุข แต่ก็ต้องเลือกเวลา
ที่จะออกจากบ้านด้วย ถ้าให้พ่อเป็นคนตัดสิน จะใจเป็นกลางพอไหม อยากเห็น
เหมือนกัน จะได้เปิดโปงให้เห็นเลยว่าลูกชายสุดที่รักเป็นยังไง
-
อ้าวตัวการใหญ่ นังสมชายนี่เอง หลงเข้าใจพี่มาร์ทผิด เก๊าขอโทษน้าาาาาา
-
ไปกันใหญ่แล้ว
-
อ่านแล้วเครียดแทน!!!!
เฮ้ออออออออ
-
ชั่วเนาะ แต่แปลกจังที่เห็นคนดีๆเป็นเหยื่อคนชั่วทุกครั้งเลยไม่เคยเห็นคนชั่วเป็นเหยื่อคนดีซักที
-
ตอนนี้เหมือนเป้งเป็นตัวนำความซวยเลยอ่ะ :z3:
-
เลวจริงไอ้ชายบ้าผู้ชายเกินไปนเมิงนะสงสารมาร์ทมากๆๆๆๆๆๆ
คิดว่าทำแบบนี้แล้วเป้งจะรักแกหรือไงวะ เซ็งเลยยยยย
แต่ดีใจไม่มีใครเล่นตามแผนของมัน :z6:
-
สง สาร อ่ะ
/ ตบ พี่ สาว มัน ไป สัก ฉาด นึง ..เพลี้ย!!
-
:เฮ้อ: มาม่าจังเว้ยเห้ยยยยยย
สงสารมาร์ทอะ :sad11:
-
ติดงอมแงม แล้วทีนี้ :z3:
-
อย่างน้อยเป้งก็ได้รู้ว่า มาร์ทเป็นเพื่อนแท้...มิตรภาพนี้ยืนยาว...
ชีวิตต้องสู้...คิดอีกทีชีวิตมาร์ทกับคุณแม่จะได้หลุดพ้นจากการกดขี่ซะที...
ออกมาเป็นอิสระ...ลำบากกายก็ดีกว่าลำบากใจใช่ไหม....
สู้ ๆ นะ....เดี๋ยวคนที่ใช่ของมาร์ทจะมาเอง.... :a2:
:L2: & :pig4:
-
มารอตอนต่อไปครับ
ค้างๆๆ
-
ตอนแรกก็หลงรักพี่เป้ง
ตอนหลังก็เพิ่มพี่โป้งมาอีกคน
สุดท้ายตามมาติดๆ ก็พี่มาร์ท
ไม่เป็นไร หัวใจเรามีสี่ห้อง ไปแค่สามยังเหลืออีกตั้งหนึ่ง
ที่ไหนได้ มาสำรวจอีกที ทั้งสี่ห้องมันหลอกตัวเองนี่หว่า?
เพราะคนที่ยึดของเราไปหมดแล้ว ก็พี่น๊อตไง...หวาย...หวาย..
Luk. :กอด1:
-
รอนะคับ จะลงแดง อยู่แว้วอ่า :serius2:
-
:z3: :z3:
-
คิด ถึง พี่ น็อต ครับ
อิอิ
-
ฮ่าๆ มาแล้วคร้าบ มีคนแซวแฮะ
ช่วงนี้ก็ยังยุ่งๆน่ะครับงานเยอะมากๆต้องค่อยๆเขียน แต่ตอนนี้่อยากได้คำวิจารณ์ซะหน่อยว่าผมเขียนเรื่องเยิ่นเย้อไปรึเปล่า เนื้อหาน่าเบื่อไปรึเปล่า เพราะเขียนๆไปก็มีไม่มั่นใจเหมือนกัน เลยอยากได้คำติชมหน่อย
ช่วงนี้เรื่องมันจะไคลแม๊กซ์มากขึ้นแล้วนะครับ ก็จะมีมาม่าเรื่อยๆอ่ะนะ อย่าเพิ่งเบื่อกันก่อนครับเพราะอย่างที่บอกแล้วว่าตอนจบสุดท้ายยังไงก็แฮบปี้กันทุกฝ่าย เพราะงั้นอย่าไปซีเรียสกับมันมากครับ อิอิ
แล้วก็ขอขอบคุณทุกๆท่านเหมือนเคยครับที่ยังมาติดตามกันอย่างเหนียวแน่น อดใจรอตอนหน้ากันนะครับ :pig4:
ตอนที่36
****************************************
ตอนนี้ผมกำลังสับสนอยู่ว่าจะแก้ปัญหาเฉพาะหน้านี่ไปได้ยังไงวะ ไอ้มาร์ทมันก็เสือกห้าวเสือกแมนอะไรขึ้นมาไม่รู้ทำรุนแรงไปซะขนาดนี้ แต่มันก็สมควรล่ะ ไอ้เชี่ยชายมันทำซะขนาดนี้นี่หว่า
" มันเกิดอะไรขึ้นน่ะลูก หือ..." แม่มันเริ่มถามซ้ำอีก
" ............." มันยังคงนิ่งเงียบแต่ก็เงยหน้ามามองหน้าแม่มัน
" ไหนล่ะ อยู่ไหน ไอ้ชั่ว แกนะ.... มันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ มาทำแบบนี้กับลูกชั้นได้ยังไง" เอาแล้วครับ มากันแล้วล่ะ
" อะไรกันคะคุณนายใหญ่ เจ้ามาร์ทมันไปทำอะไรเหรอคะเนี่ย" แม่ไอ้มาร์ทรีบถามยัยคุณนายนั่นทันที
" ก็ลูกของแกน่ะสิ กล้าดียังไงมาชกหน้าลูกชั้น ยังงี้มันอยู่ร่วมกันไม่ได้แล้ว แกรีบขนข้าวขนของๆพวกแกออกไปจากบ้านชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ อีพวกเลี้ยงไม่เชื่อง"
เฮ้อ... โดนเข้าแล้ว คุณนายสารพัดพิษเริ่มออกอิทธิฤทธิ์ว่ะ ผมงี้โคตรฉุนเลยจ้องหน้ายัยคุณนายอยู่แต่เค้าไม่ได้หันมามองผมเพราะมัวแต่ใช้สายตาจิกไปที่แม่ไอ้มาร์ทอยู่ แมร่งเอ๊ย.... จะทำอะไรก็ทำไม่ได้ว่ะ ไม่ใช่บ้านกูนิ
" เดี๋ยวค่ะคุณ นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง มาร์ทลูก... เราไปชกหน้าน้องเหรอ ทำไมทำแบบนี้ล่ะลูก" แม่มันพูดไปก็เริ่มน้ำตาไหลครับ ทนไม่ไหวแล้วเว้ยกู
" แม่ครับ ไอ้มาร์ทมันแค่ทนไม่ไหวกับพฤติกรรมไอ้ชายน่ะครับ แต่ผมว่าชายมันโดนแค่นี้น่ะยังน้อยไปด้วยซ้ำ" ผมตอบแม่มันไปแทนซะงั้น ใครว่าเสือกก็ยอมอ่ะ ก็มันไม่ไหวแล้วนี่หว่า ยัยคุณนายงี้อ้าปากค้างเลย
" เอ๊ะ... นี่มันอะไรกัน แล้วแกเป็นใครถึงกล้ามาว่าลูกชั้นยังงี้ ไสหัวแกออกไปเลยนะ" หึ หันมาแว้ดผมล่ะ
" ผมว่าคุณนายใหญ่ลองไปถามลูกชายสุดที่รักดูก่อนดีกว่านะครับว่าทำไมเพื่อนผมมันถึงบอกว่าชายมันสมควรโดนแล้ว" ไอ้มาร์ทเอ่ยขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยิ่งทำยัยคุณนายปรี๊ดแตกอีกแล้วชี้หน้าไอ้มาร์ท
" นี่แกยังจะกล้ามาปากดีกับชั้นอีกเหรอ หา!"
" ม๊า... พอได้แล้ว เรื่องแค่นี้อย่าให้มันเป็นเรื่องใหญ่ไปเลยน่า แค่เข้าใจผิดกันแค่นั้นเอง เฮียเค้าก็ไม่ได้ตั้งใจต่อยชายจริงๆหรอก" ไอ้ชายครับ มันเดินลากสังขารของมันตามมาพอดีพร้อมกับพี่สาวมันแหละ
" อย่าให้เป็นเรื่องใหญ่งั้นเหรอ ถึงจะแค่เข้าใจผิดยังไงมันก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับแก มันเป็นใครแล้วแกเป็นใคร ยังไงชั้นก็ไม่ยอมหรอกนะ" ยัยคุณนายยังคงวีน แต่ผมก็แปลกใจนิดๆว่าทำไมไอ้ชายมันไม่อยากให้เป็นเรื่อง
" โธ่... ม๊า เอาเหอะน่า อย่าให้เป็นเรื่องไปเลย ชายบอกแล้วว่าแค่เข้าใจผิดกัน ไปเถอะ"
" ไม่ได้ อย่างน้อยๆมันก็ต้องขอโทษแกก่อนที่มาทำรุนแรงกับแก ไม่งั้นชั้นไม่ยอมหรอก" ยัยคุณนายยื่นคำขาด ไอ้ชายก็กุมขมับเลยทีนี้
" ใช่... เรื่องอะไรจะปล่อยให้ลูกขี้ข้าอย่างมันมาชกหน้าแกฟรีๆห๊า...." อีเจ๊ของมันเสริมขึ้นมาล่ะ
" หึ... เสียใจครับ ผมไม่ได้เป็นคนผิด เพราะงั้นผมจะไม่ขอโทษใครทั้งนั้น" ไอ้มาร์ทเชิดหน้าพูดเลยครับ สะใจว่ะ แต่แม่ไอ้มาร์ทมันอ่ะดิคงตกใจมั๊งครับ หน้าถอดสีไปกันใหญ่
" แก๊.... แกอวดดีนักใช่มั๊ย งั้นแกไสหัวออกไปจากบ้านชั้นทั้งแม่ทั้งลูกเลยนะ" ยัยคุณนายแผลงฤทธิ์เต็มที่ ตวาดลั่นแต่ไอ้มาร์ทไม่ได้สะทกสะท้านเลยว่ะ มีแต่แม่ไอ้มาร์ทเท่านั้นที่หน้าเสียแล้วเสียอีก
" แม่!...." ไอ้ชายคงตกใจมากมั๊งครับ เขย่าแขนแม่มันทันทีเหมือนจะห้าม
" เดี๋ยวค่ะคุณนาย มาร์ทลูก... ขอโทษคุณนายเค้าเถอะนะ อย่าทำยังงี้เลย ยังไงเค้าก็เป็นผู้ใหญ่นะลูก" แม่ไอ้มาร์ทหันมาอ้อนวอนไอ้มาร์ทแทนซะแล้ว ผมก็เห็นใจแม่มันอ่ะ เค้าคงไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่โตไปยังงี้ แต่ไอ้มาร์ทมันก็ยังทำหน้านิ่งอยู่เลย
" หล่อนไม่ต้องมาขอร้องชั้นเลยนะ ลูกชายหล่อนมันอวดดีนักนี่ถ้ายังงั้นก็ไสหัวกันไปเลยนะ ปีกกล้าขาแข็งกันแล้วนี่ ในเมื่อบ้านนี้มันไม่มีความหมายกับพวกแกแล้วถ้างั้นก็เชิญแกไสหัวไปได้เลย ไป๊"
" คุณไม่ต้องมาไล่ผมกับแม่แล้วล่ะครับ ในเมื่อผมกับแม่เป็นแค่ส่วนเกินผมก็ไม่คิดจะอยู่ที่นี่ต่อไปอยู่แล้วล่ะ ไปเก็บของกันเถอะครับแม่ เค้าไล่เราแล้ว" ไอ้มาร์ทหันมาแล้วจับมือแม่มันไว้
" มาร์ท...." แม่ไอ้มาร์ทก็น้ำตานองหน้าเลยครับ เฮ้อ... สงสารสุดๆเลยว่ะผม
" หึ... ยังจะอวดดีจนนาทีสุดท้ายนะ ดี... งั้นขนของแล้วไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้เลยแล้วอย่าได้ซมซานกลับมาที่นี่อีกเป็นอันขาด ไปลูก..." ยัยคุณนายเชิดใส่ไอ้มาร์ทกับแม่แล้วก็เดินออกจากบ้านไปพร้อมกับพี่สาวไอ้ชายที่หันมายิ้มเย้ยๆ ส่วนไอ้ชายมันก็ยังยืนอึ้งๆอยู่แล้วมองหน้าไอ้มาร์ทกับผมเหมือนจะอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่ได้พูดเพราะมันรีบวิ่งตามแม่มันออกไปแล้ว เดาว่ามันคงไปขอร้องแม่มันอีกมั๊ง
" เฮ้อ.... แล้วทีนี้จะยังไงล่ะมึง โดนเค้าไล่เป็นหมูเป็นหมาเลยอ่ะ" เออ.... แล้วมึงจะทำไงล่ะทีนี้ นายมาร์ทผู้ทรนง ทรนงมากจนต้องโดนเฉดหัวเหมือนกูแล้วเห็นมั๊ย
" ก็กูอยากทำยังงี้นานแล้ว นี่กูไม่ได้แค่โกรธอยากประชดหรืออารมณ์ชั่ววูบหรอกว่ะ แล้วก็ไม่ต้องห่วงนะ กูมีที่ไปแล้วล่ะ"
" หา... มีที่ไป... เหรอวะ"
" เออ... เดี๋ยวกูไปเก็บของกับแม่ก่อนนะ" มันบอกแล้วก็ประคองแม่มันมานั่งที่โซฟา
" มาร์ทน่ะลูก ไม่น่าทำแบบนี้เลย ถ้าพ่อเค้ารู้เค้าจะว่ายังไงล่ะ"
" เค้าก็คงไม่ว่ายังไงหรอกครับ อาจจะมาช่วยไล่เราออกจากบ้านอีกคนก็ได้ ช่างมันเถอะครับแม่ ต่อไปเราก็ไปอยู่ของเรากันเอง ไม่ต้องมาเป็นผู้อาศัยให้ใครมาดูถูกดูแคลนอีกแล้ว นะครับแม่" มันบอกแล้วก็กอดกับแม่อีก เห็นแล้วก็ดราม่าจริงเว้ย แต่ผมว่าผมเข้าใจมันนะ เข้าใจดีทุกๆอย่างเลยด้วย
-
-
ไอ้มาร์ทกับแม่ขึ้นไปเก็บของสักพักก็ลงมากับกระเป๋าเสื้อผ้าสามสี่ใบแค่นั้น มันบอกให้แม่มันเอาแค่ของจำเป็นๆไปก่อนก็พอ แล้วค่อยกลับมาเก็บที่เหลืออีกที แต่อยู่ๆไอ้ชายก็รีบเดินกลับเข้ามา
" เฮ้ย... อย่าทำยังงี้เลย เดี๋ยวม๊าเค้าก็หายโกรธแล้ว"
" สายไปแล้วว่ะมึงไม่ต้องมาห้ามกูแล้ว กูคงไม่เปลี่ยนใจหรอก" ไอ้มาร์ทยังยืนยันคำเดิม
" แต่.... " ไอ้ชายยังทำหน้าลังเลอยู่ครับ เหมือนกับว่ามันกังวลอะไรอย่างมากอยู่ หรือมันจะห่วงไอ้มาร์ท
" มึงไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ เรื่องนี้กูไม่บอกใครก็ได้แต่ถ้ามึงยังจะไม่เลิกราวี แล้วมาทำมีแผนกับกูกับไอ้เป้งอีกล่ะก็ เรื่องนี้ได้รู้ถึงป๊าแน่ มึงจะเอายังงั้นมั๊ย"
" เออๆ กูจะจบทุกอย่างแค่นี้แหละ แต่มึงไม่ไปไม่ได้เหรอวะ กูสงสารแม่เล็กอ่ะ"
" ขอบใจ... แต่มึงไม่ต้องมาห่วงกูกับแม่หรอก ออกจากนี่ไปพวกกูไม่ได้ไปนอนข้างถนนแน่ มึงสบายใจได้"
" มาร์ท กู.... " ไอ้ชายยกมือขึ้นเหมือนจะจับไหล่ไอ่มาร์ทแต่มันก็เหมือนกับพูดไม่ออก
" กูขอโทษนะ" คราวนี้มันโผไปกอดไอ้มาร์ทไว้เลยแล้วก็ร้องไห้
" มึงอย่าทำยังงี้เลยมันไม่มีประโยชน์แล้วว่ะ แต่ถ้ามึงยังอยากให้กูอภัยให้น่ะนะ กูก็ยอมได้แต่ว่ากูขอเวลาหน่อยเพราะกูอยากทำใจ ถือว่าดูใจมึงด้วยว่ามึงพร้อมจะกลับมาเป็นน้องของกูมั๊ย โอเคนะ" ไอ้มาร์ทสรุปตัดบทสั้นๆด้วยสีหน้านิ่งๆ แต่ใจลึกๆผมว่ามันก็คงให้อภัยไอ้ชายแล้วล่ะมั๊ง ก็น้องรักมันทั้งคนนี่หว่า
พอทุกอย่างพร้อม ไอ้มาร์ทมันก็เดินนำแม่มันกับผมออกมาที่รถแจ๊ซสีขาวที่จอดอยู่ข้างบ้านแล้วก็ขนกระเป๋าใส่ท้ายรถ แวบนึงมันยังหันไปมองบ้านของมันอยู่นิ่งๆนิดนึง ก็คงเพราะมันคิดว่าต้องจากที่นี่ไปแล้วจริงๆล่ะมั๊ง ที่ๆมันอยู่มาตั้งแต่เด็กน่ะ
โดยเฉพาะตอนนี้ที่มีไอ้ชายมายืนส่งมันอยู่ตรงหน้าบ้านด้วยสีหน้าเศร้าๆ ใจนึงผมยังคิดว่ามันอาจจะแค่ทำเป็นเล่นละครเพราะไม่อยากให้ไอ้มาร์ทอออกจากบ้านไปก็ได้นะ ไม่งั้นความผิดของตัวมันเองอาจจะโดนเปิดเผย โดยเฉพาะจากที่ไอ้มาร์ทมันพูดเมื่อกี๊ ถ้าพ่อมันรู้ว่าไอ้ชายวางแผนแย่งผมมาจากมินล่ะก็ มันก็คงเดือดร้อนแน่ๆ ใครจะไปรับได้วะ ถ้าลูกเป็นเกย์แล้วยังจะแย่งผัวชาวบ้านอ่ะ
หรือมันอาจจะสำนึกผิดจริงๆ และรู้สึกผิดที่กำลังจะต้องจากพี่ชายที่แสนดีไปเพราะการกระทำไร้สติของตัวเอง
ก็ขอให้เป็นอย่างหลังแล้วกันว่ะ..........................
-
-
ผมนั่งรถออกมากับไอ้มาร์ทและแม่มันได้สักพักแล้ว แต่ตอนนี้มันก็ได้แต่นิ่งเงียบคงเพราะกำลังคิดอะไรหลายเรื่องอยู่ในหัวมันมั๊ง ผมจึงหันไปมองแม่มันที่นั่งอยู่เบาะหลังแล้วยิ้มให้
" เฮ้ย... แล้วนี่เราจะไปไหนกันวะ ไอ้มาร์ท" ผมเริ่มถามมันล่ะ เห็นมันขับมาได้สักพักแล้ว
" เอ้อ... โทษที กูลืมบอก เดี๋ยวจะไปบ้านกูอีกที่นึงอ่ะ เพิ่งสร้างเสร็จกูผ่อนเค้าอยู่"
" หา... บ้านมึง มึงผ่อนไว้เองเหรอวะ งั้นก็เป็นบ้านมึงเองเลยดิ" ตกใจนิดนึงครับ เหอะๆ ไอ้นี่มันก็ร้ายแฮะ นี่มันถึงกับมีบ้านเป็นของตัวเองแล้วเหรอเนี่ย
" อืม... ก็กูเก็บเงินที่ได้เอาไว้ซื้อบ้านหลังนี้ไง เพราะก็รู้ว่าสักวันต้องออกมาอยู่แน่ๆถึงตัดสินใจซื้อเอาไว้เลยดีกว่า ตอนนี้ก็ยังผ่อนอยู่"
" ถึงแล้ว ที่นี่แหละ" มันเลี้ยวรถไปจอดหน้าทาวน์เฮ้าส์หลังนึงในซอย ดูๆก็เป็นบ้านที่เล็กๆแต่ก็ดูน่าอยู่ดีมากๆอ่ะ
" เออ... ก็ไม่เลวนี่หว่า" ผมเอ่ยชม
" มันถูกดีน่ะ แต่ก็น่าอยู่มาก นี่เค้าก็เพิ่งสร้างเสร็จเรียบร้อยได้ไม่ถึงสองเดือนหรอก"
" อ่ะ... เหรอวะ" อืม... ยังดีนะที่บ้านนี้เสร็จเรียบร้อยพอดี นี่ถ้ามีเรื่องกันก่อนหน้านั้นสองเดือนจะไปอยู่ไหนกันวะเนี่ย
จากนั้นมันก็ขนข้าวของเข้าบ้านไปจัดเข้าที่เข้าทางกับแม่มัน ผมก็ช่วยมันอยู่แป๊บนึงแต่ตอนนั้นเริ่มดึกแล้วล่ะ ก็ยังไม่ได้กินอะไรกันเลยทั้งไอ้มาร์ทและแม่มัน ผมเลยชวนมันออกไปซื้อกับข้าวเข้ามานั่งกินกับแม่มันในบ้าน
" ตอนนี้มึงก็เลยไม่ค่อยต่างกะกูเลยว่ะ โดนไล่ออกจากบ้าน นี่กูเป็นตัวซวยทำให้มึงต้องโดนเฉดหัวออกมารึเปล่าวะเนี่ย"
" หึๆ ไม่หรอกน่า มึงอย่าคิดยังงั้น ยังไงกูก็ต้องมีวันนี้อยู่แล้วว่ะ ออกจากนรกมาได้ก็ดีแล้ว กูกับแม่ทนกันมาตั้งนาน ตอนนี้ก็เป็นอิสระกันแล้ว สบายใจว่ะ"
" แต่มึงอ่ะยังดีที่มีบ้านเป็นของมึงเอง กูดิ... ถ้าขืนไม่ไปอยู่กับไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์กูคงต้องไปนอนข้างถนนแน่" ผมบอกพลางนึกไปว่าถ้าเป็นงั้นก็คงแย่ว่ะ
" อ้าว... งั้นทำไมมึงไม่ไปอยู่บ้านมินล่ะวะ แม่เค้าก็คงไม่ว่าอะไรนี่ บ้านก็ใหญ่พอ"
" ก็ไม่อยากว่ะ กลัวแม่อัมเค้าห่วงกู"
" ก็จริงว่ะ แม่เค้าต้องไม่สบายใจแน่เลย งั้นมึงอยู่บ้านไอ้เอ๊กซ์ไปก่อนก็ดีแล้ว"
" อีกอย่างกูก็กลัวมินรู้ด้วยว่านี่มันเป็นข้อตกลงของกูกะพ่อ กลัวน้องมันจะโกรธว่ะที่เหมือนกับหลอกกันอีกแต่กูก็รับปากกะพ่อไปแล้ว มันก็เป็นทางเดียวล่ะว่ะ กูต้องเอาชนะพ่อให้ได้ อีกแค่สามเดือนเท่านั้นเองกูต้องทนได้ว่ะ"
" เออ... ก็ดีแล้ว กูว่าน้องมันต้องเข้าใจมึงว่ะ อืม... เห็นมึงยังงี้แล้วกูหายห่วงนะ เคยคิดว่าคนอย่างมึงแค่เอาตัวให้รอดก็ยังไม่รู้เลยว่ามึงจะทำได้มั๊ย แต่พอมาเห็นมึงยอมทุ่มเทเพื่อน้องได้ขนาดนี้กูก็โอเคแล้ว" มันบอกพลางยิ้มให้ผม
" แล้วสำหรับวันนี้กูก็ต้องขอบใจมึงอีกทีนะเว้ย ที่ทำให้กูได้ตาสว่างเห็นความจริงทุกอย่างซะที ไม่งั้นป่านนี้กูก็คงยังโง่โดนมันหลอกใช้อยู่ยังงั้นเอง ส่วนไอ้ชายมันก็คงได้บทเรียนแล้วมั๊ง" มันสรุปและยิ้มบางๆที่มุมปาก
" เออ... มึงขอบใจกูบ่อยเกินแล้ว สัด... ไม่ต้องแล้ว" ผมบอกแล้วก็หัวเราะกับมัน
" เอ้อ... แล้วนี่ตกลงเรื่องเงินค่าใช้จ่ายประจำวันเนี่ย ต่อไปมึงจะทำไงวะ" ผมถามมัน
" กูก็ยังพอมีเงินเก็บเหลืออยู่นิดหน่อย แล้วจากนี้กูก็คงต้องไปทำพาร์ทไทม์ด้วย พอดีมีร้านอาหารที่เป็นของรุ่นพี่ที่รู้จักกันอยู่ กูว่าจะไปขอเค้าทำก่อน"
" เหรอวะ.. เออๆ ก็ดีนะ" ผมเออออไปกะมันแต่อยู่ๆก็ฉุกคิดขึ้นมาได้
" เออ... เฮ้ย ถ้ากูจะขอไปทำที่นี่กะมึงด้วยอ่ะ จะได้มั๊ยวะ"
" เฮ่ย... จะเอางั้นเหรอ มึงอยากไปทำกะกูเหรอ เด็กเสิร์ฟนะเว้ย"
" ไอ้ห่า... ก็เด็กเสิร์ฟสิวะ หรือมึงจะไปเป็นผู้บริหารล่ะ" นั่นดิ ให้กูไปนั่งตำแหน่งซีอีโอซะดีมั๊ย
" ฮ่าๆ ก็ดีแล้ว มึงไม่เลือกงานก็ดีแล้ว งั้นก็ไปทำกะกูจะได้ไปเป็นเพื่อนกูด้วย"
" หึ... ชั่วโมงนี้จะให้เลือกเชี่ยอะไรได้อีกล่ะ ให้กูไปล้างจานกูก็เอาวะ ให้มันได้เงินเหอะ"
" ดีเลย พรุ่งนี้กูจะโทรไปบอกเค้าก่อน ก็คงพอมีตำแหน่งว่างอยู่แหละ"
ผมยิ้มเลยครับทีนี้ โชคดีเว้ยเฮ้ย กำลังคิดว่าตัวเองต้องไปหางานพาร์ทไทม์ทำอยู่พอดีอ่ะ ดีเหมือนกันแฮะ ไปทำอยู่กับไอ้มาร์ทมันก็ดีจะได้มีเพื่อนด้วย เสิร์ฟก็เสิร์ฟวะ จะกลัวทำไมชั่วโมงนี้
-
-
เมื่อคืนกว่าผมจะกลับบ้านก็ดึกแล้ว มันขับรถไปส่งผมที่บ้านไอ้เอ๊กซ์เพราะกลัวว่าผมจะกลับลำบาก ก็ต้องขอบใจมันจริงๆและผมก็ดีใจที่ได้เพื่อนดีๆอย่างมันกลับมาเหมือนเดิมแล้ว
วันต่อมาตอนที่ผมพักเที่ยงก็เดินออกจากมหา'ลัยแวะไปหามินที่บ้านเหมือนเคย จากนั้นก็เล่าเรื่องเมื่อวานทั้งหมดให้น้องฟัง ซึ่งน้องก็ทำท่าทางดีใจที่ผมกับไอ้มาร์ทเข้าใจกันได้ ส่วนไอ้ชายมันก็คงสำนึกได้แล้ว ต่อไปก็คงไม่มายุ่งกับผมอีก
" ดีแล้วล่ะครับ มินก็ใจไม่ดีเลยที่เห็นพี่กับพี่มาร์ททะเลาะกัน เข้าใจกันได้ก็ดีแล้วครับ"
" ครับ ไอ้ชายมันก็น่าจะคิดได้แล้วล่ะ ก็ไม่ได้อยากโกรธอะไรมันหรอก แต่ที่มันทำน่ะมีคนเดือดร้อนเพราะมันมากอยู่เหมือนกัน"
" มินก็งงจังครับ พี่ชายเค้ามาชอบพี่ได้ไงอ่ะ แปลกจังเลย"
" เพราะพี่หล่อมั๊ง ฮ่าๆๆ" เหอะๆ กล้าพูดตามเคยอ่ะกู
" แหม... ครับ แล้วเป็นไงล่ะ หล่อจนได้เรื่องเลยเห็นมั๊ย" น้องหรี่ตามองผมอย่างหมั่นไส้
" สงสัยต้องกินยาลดความหล่อแล้วล่ะ แต่เอ๊ะ... ไม่ได้ดิ เดี๋ยวไม่หล่อแล้วแฟนไม่รักอ่ะ ไม่เอาดีกว่า"
" น่าเกลียดจัง พูดเองก็เออเองคนเดียว" มินหัวเราะผม แต่จังหวะนั้นโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นพอดี ไอ้มาร์ทมันโทรมาครับ
" ฮัลโหล เออ.. กูเอง มีไรวะ"
" เฮ้ย... คือ.. กูมีอะไรจะบอกมึงว่ะ เรื่องงานน่ะ เดี๋ยวมึงต้องไปดูที่ร้านเค้ากะกูก่อนนะว่ามึงจะยังอยากทำอยู่รึเปล่า"
" เออ... ได้ ยังไงกูก็ต้องทำแน่ๆอยู่แล้ว มึงไม่ต้องห่วง เดี๋ยวเลิกเรียนเจอกันเลย ดีมั๊ย"
" โอเคว่ะ งั้นกูไปรับมึงเองมันต้องผ่านทางนั้นพอดี" มันบอกแล้วก็วางไป
" จะไปทำอะไรกันเหรอครับ" มินเอ่ยถามผมต่อทันที
" อ๋อ... พี่ก็กำลังจะบอกมินพอดีแหละ เดี๋ยวช่วงนี้พี่คงต้องไปทำงานพาร์ทไทม์น่ะครับ จะได้มีเงินไว้ทำอะไรๆหน่อย ใช้แต่เงินเก็บอาจจะไม่ไหว"
" เอ๋... แล้วนี่พี่เหลือเงินเก็บอีกเยอะมั๊ยล่ะครับ"
" ก็พอมีแหละครับ แต่อยากหาเงินไว้สำรองอีกหน่อยน่ะ"
" แล้วยังงี้จะมีเวลาทำงานเรียนเหรอครับเนี่ย" มินถามเสียงอ่อยไปเลย คงห่วงผม
" ครับ พี่จะทำแค่เท่าที่ไหวนะ ถ้างานเยอะมากๆก็หยุดไปทำพาร์ทไทม์ก่อน ไม่ต้องห่วงนะครับ" ผมบอกแล้วก็รวบเอวน้องมากอดไว้
" จริงๆแล้วมินอยากให้พี่มาทำงานด้วยกันที่ร้านแม่จังเลยนะ คงจะดีกว่าแน่ๆ แม่มีเงินจ้างพี่ได้อยู่แล้วล่ะ ทุกวันนี้เราขายดีกันมากๆเลยครับ ทำแทบไม่ทันเลยมีเงินเก็บตั้งเยอะแน่ะ"
" หึๆ ดีแล้วครับ แต่ไม่เป็นไรหรอก พี่ไปทำที่นี่ก็ไปทำกับไอ้มาร์ทมันไง จะได้เป็นเพื่อนมันด้วย"
" อืม... ครับผม งั้นผมก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง" มินบอกแล้วก็ยิ้มให้ผม เห็นยังงี้แล้วผมก็สบายใจขึ้นเยอะ หมดเรื่องยุ่งๆไปซะที ต่อไปก็คงไม่มีใครมาขวางทางรักของผมกับน้องล่ะนะ
-
-
เลิกเรียนตอนเย็นไอ้มาร์ทมันก็มารับผมไปร้านที่มันว่า พอไปถึงก็เห็นว่าเป็นร้านกาแฟและเบเกอรี่ที่ตกแต่งได้สวยน่านั่งมากเพียงแต่ว่าร้านนี้มันดันอยู่ซะใกล้สีลมซอยสองเลยอ่ะ
" เป็นไงวะ ร้านโอเคมั๊ย" มันถามผมพลางเปิดประตูเข้าไปในร้าน
" ก็โอเคดีว่ะ สวยดี" ผมตามมันเข้าไปแล้วก็มองไปรอบๆภายในร้าน ไอ้มาร์ทมันก็ไปถามที่เคาท์เตอร์ พนักงานเค้าก็บอกให้เรามานั่งรอที่โต๊ะด้านหลังสุดก่อน
" เดี๋ยวกูคงต้องบอกมึงไว้ก่อนว่ะเป้ง มึงจะได้เตรียมๆใจไว้ก่อน" มันวางมือแปะลงมาบนมือผมว่ะ เหมือนกะจะให้ผมทำใจรับสภาพอะไรสักอย่าง
" อะไรวะ...." ใจไม่ดีล่ะสิกู ทีนี้
" คือว่าร้านนี้น่ะ เมื่อก่อนก็เป็นแค่ร้านคอฟฟี่ช๊อปธรรมดาแต่ตอนนี้พี่เค้าบอกกูว่าเค้าปรับปรุงเปลี่ยนแปลงอะไรๆไปหน่อยนึงว่ะ ก็เพื่อให้รับกลุ่มลูกค้าแถวนี้อ่ะนะ"
" หือ... กลุ่มลูกค้าแถวนี้"
" เออ... ก็อย่างที่มึงเห็นแหละ นี่มันซอยสองไง เพราะงั้นกลุ่มลูกค้าแถวนี้ก็คือ..."
" คืออะไรวะ อ่ะ มึงอย่าบอกกูนะว่า...."
" เออ... นั่นแหละว่ะ กูแค่จะบอกมึงไว้จะได้ทำใจ เห็นมั๊ย... พนักงานในร้านทุกคนก็เป็นผู้ชายหมด พี่เค้าคัดหน้าตาด้วยน่ะว่ะ ฮะๆๆ"
" ไอ่สราดด...ด งั้นนี่มันบาร์เกย์เหรอไงวะ" ฉิบหายล่ะกู
" ไม่ใช่เว้ย นี่กูแค่เตือนมึงไว้ว่าร้านนี้มันคงมีแต่ลูกค้าเกย์ซะส่วนใหญ่ไง แต่ก็ทำๆไปเหอะว่ะ อย่าคิดมากเลย เราก็แค่ทำงานของเราไป นะเว้ย..." ไอ้มาร์ทพยายามเกลี้ยกล่อมผมว่ะ ดูท่าทางมันแบ่งรับแบ่งสู้อย่างมากคิดว่ามันก็คงเพิ่งรู้เหมือนกันว่าร้านนี้จะเป็นแบบนี้ แต่เอาวะ จะเรื่องมากไปทำไมกันกับไอ้แค่นี้ เกย์ก็เกย์ดิวะ จะมาทำอะไรกูได้ อย่างมากก็ลาออก เหอะๆ
แต่.... ไม่ดิวะ ไอ้มาร์ทมันก็อุตส่าห์พามาฝากทำที่นี่ด้วยทั้งทีจะมาลาออกง่ายๆปล่อยให้มันเสียหน้าได้ไง ต้องทำให้ได้สิวะเรา ไหนๆก็ไหนๆแล้ว คนอื่นเค้าเจอแย่กว่าเรา ต้องทำงานที่หนักหนากว่าเราเค้าก็ยังทนกันได้เลย ต้องสู้สิวะกู
" โอเค... ไม่เป็นไร กูขอลองทำดูก่อน ไหนๆก็มาถึงที่แล้วนี่หว่า" ผมหันไปยิ้มกะมัน
" เออ... มันต้องยังงี้ดิวะ ต่อไปก็ลงเรือลำเดียวกันแล้วนะเว้ย" มันตบไหล่ผมทีนึงแล้วก็ยิ้มอย่างสบายใจ
พอดีจังหวะที่พี่ผู้จัดการเค้าเดินมานั่งคุยกับเรากันที่โต๊ะแล้วก็ให้พวกผมกรอกเอกสารพวกใบสมัครไว้ก่อน ส่วนหลักฐานอื่นๆค่อยนำมาให้อีกที สรุปว่าวันนี้พี่เค้าบอกให้เราทดลองทำงานกันไปซะเลยทีเดียว ไหนๆก็มาแล้ว จากนั้นก็พาผมไปลองชุดพนักงานซึ่งชุดมันก็เป็นเสื้อเชิ๊ตขาวกับเสื้อกั๊กดำแล้วก็มีผ้ากันเปื้อนสีดำยาวๆเหมือนหนังคอฟฟี่ปริ๊นซ์นั่นแหละ
" โห... แต่งยังงี้แล้วหล่อนี่หว่ามึง" ผมชมไอ้มาร์ทมัน
" เออ... มึงก็ด้วย สราด...ด ชมกันเองซะแล้วมึง ไม่มีใครชม ฮ่าๆๆ" มันบอก ผมก็หัวเราะกับมันจากนั้นก็ออกมาให้พี่เค้าพาไปดูรอบๆและแนะนำกับคนอื่นๆไป แล้วก็เริ่มสอนงานว่าต้องเสิร์ฟอะไรยังไงกันบ้าง
แน่นอนว่าคนส่วนใหญ่คุ้นหน้าผมกันดีว่าไอ้นี่มันฝาแฝดซุปตาร์ เค้าเลยอยากมาคุยกะผมกันใหญ่ ผมก็ไม่ได้ถือตัวอะไรคุยมันหมดแหละไม่ว่าใคร จนเริ่มสนิทกับคนที่นี่ล่ะครับ
มานึกๆดูเนี่ย การได้มาทำงานแบบนี้มันก็คงดีเหมือนกัน เป็นประสบการณ์ใหม่ๆที่ไม่เคยลอง เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่มีโอกาสได้ลองแน่ๆ และมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนอกจากจะทำให้เหนื่อยๆบ้างเพราะเดี๋ยวคงต้องเดินกับยืนตลอด แต่มันก็สบายใจดีว่ะ ที่สำคัญเงินที่ได้มาทุกบาททุกสตางค์นี่มันก็มาจากตัวเราเอง แค่นี้ก็โอเคแล้ว
แต่ตอนนี้ที่ยังกลัวอยู่หน่อยนึงก็คือ บรรดาลูกค้าที่จะเข้ามาใช้บริการเนี่ยแหละ กูจะรอดพ้นเงื้อมมืออยู่ได้สักแค่ไหนกันวะ เฮ้อ.....
" อุ๊ย... น้อง นี่น้องหน้าเหมือนป้างจังเลย ยังกะฝาแฝดแน่ะ" เอาล่ะครับ ลูกค้าประเดิมโต๊ะแรกทักผมเข้าซะแล้ว
" อ่า... ครับ ผมแค่หน้าคล้ายๆน่ะ จะรับเครื่องดื่มอะไรดีครับผม" ผมบอกปัดทันที ขี้เกียจเรื่องยาวว่ะ
" อืม... แต่พี่ว่าหน้าเหมือนเปี๊ยบเลยนะ แค่ดูเข้มกว่านี่น้องเป็นฝาแฝดอีกคนของเค้าใช่มั๊ยเนี่ย" เพื่อนเค้าอีกคนยังคงจ้องหน้าผมอยู่ กะจะจับผิดกูให้ได้เลยอ่ะว่างั้น
" เอ่อ... ครับผม ใช่ละครับ" เออ... ยอมแพ้เลยว่ะ แสดงว่าคนส่วนใหญ่จำผมได้กันจริงๆ
" เห็นมั๊ยแก... แหม... ตัวจริงดูดีมากๆเลยนะน้อง ว่าแต่แล้วทำไมมาทำงานที่นี่ได้ล่ะ" เฮ้อ... เห็นมั๊ย เรื่องยาวจริงๆด้วยว่ะ แต่ก็นะ... ไอ้ที่ถามมาเนี่ย มันเรื่องส่วนตัวเหอะ
" ก็... พอดีมีเวลาว่างน่ะครับ เลยมาทำงานพิเศษ"
" โห... ขยันจังนะน้อง จะเก็บเงินไปแต่งงานเหรอ" แซวเสร็จก็หันไปหัวเราะกันครืน สรุปว่ากว่าจะสั่งเครื่องดื่มกันได้ก็ล่อไปหลายนาที ผมเลยต้องรีบชิ่งให้เร็วที่สุดอ่ะ ที่ร้ายคือโต๊ะต่อๆมาก็เข้ารอยเดิมเหมือนกันแบบนี้เลย จนเบื่อจะตอบแล้วว่ะ
" โว้ย... สงสัยกูต้องหาหน้ากากมาใส่แล้วมั๊งเนี่ย" ผมบ่นกับไอ้มาร์ทตอนยืนรอรับออร์เดอร์ที่เค้าท์เตอร์
" ฮ่าๆๆ ก็มึงมันดังนี่หว่าใครๆเค้าก็อยากกระทบไหล่ไง เอาน่า... คิดซะว่าเป็นการเรียกเรตติ้งให้ร้านไปด้วยไง"
" สัดนี่... เห็นความทุกข์กูเป็นเรื่องสนุกซะงั้น ไอ้ที่กูเบื่อน่ะ กูเบื่อจะตอบคำถามหรอกเว้ย มากี่โต๊ะๆก็ถามกูเหมือนๆกันเนี่ย"
" เออ... กูนึกได้ละ แป๊บนึง" ไอ้มาร์ทบอกแล้วมันก็เดินไปหลังร้าน ผมก็มองตามมันไปงงๆว่ามันจะทำอะไร สักแป๊บนึงมันก็เดินกลับมาพร้อมกับแว่นตาแฟชั่นทรงสี่เหลี่ยมยาวๆกรอบหนาสีดำเอามาให้ผมใส่
" เนี่ย.... มึงใส่ไว้ กูยืมพี่เชษฐ์เค้ามาก่อน ทีนี้คนเค้าจะได้จำมึงไม่ค่อยได้ ดีมั๊ยล่ะ" ผมก็ลองใส่แล้วหันไปมองตัวเองในกระจก
" เออว่ะ... ดีๆ ขอบใจเว้ย" ผมตบไหล่ขอบใจมันแล้วก็รีบออกไปรับออร์เดอร์ต่อ ซึ่งก็ได้ผลว่ะ คนจำผมไม่ค่อยได้ละ แต่ไปๆมาๆก็มีบางคนจำได้อยู่ดี แต่ช่างเหอะว่ะ ยังดีกว่าต้องมาตอบคำถามเดิมๆทุกโต๊ะอ่ะ
ต่อด้านล่างเลยคร้าบ ยาวมากอ่ะ
-
ต่อคร้าบ.....
สี่ทุ่มครึ่งใกล้ได้เวลาเลิกงานแล้ว ลูกค้าก็กลับกันหมด พวกพนักงานในร้านก็ทยอยกันเก็บข้าวของแล้วครับ เพิ่งรู้ตัวเลยว่าตอนนี้มันเมื่อยขาสัดๆอ่ะ จากที่เมื่อกี๊ยังสนุกสนานลั๊ลลากับการรับออร์เดอร์อยู่เลย แต่ตอนนี้ชักไม่ไหวว่ะ ปวดมากๆ
เอาวะ ก็แข็งใจทำต่อให้จบไปก่อน ว่าแล้วก็ไปช่วยพี่ๆเค้ายกเก้าอี้เก็บแล้วก็กวาดพื้น เป็นงานที่โคตรจะสามัญธรรมดาที่สุดงานนึงแต่คนอย่างไอ้เป้งเสือกไม่เคยได้แตะเพราะมัวแต่เป็นลูกคุณหนูน่ะนะ ตอนนี้ถึงรู้สึกว่าโชคดีเหมือนกันที่ได้มาชิมรสชาดใหม่อีกด้านของชีวิตยังงี้
แล้วมันก็ทำให้ได้เตือนตัวเองด้วยว่าต่อไปก็ต้องสู้ว่ะ ถึงเวลาต้องโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้วเว้ยจะมาเหลวไหลผลาญเงินไปวันๆเหมือนก่อนคงไม่ได้แล้ว วันข้างหน้ามันรออยู่ว่ะ ต่อไปยังต้องรับผิดชอบชีวิตเมียอีกทั้งคน ยังงี้มันต้อง... สู้เว้ยยย....ย
พอทุกๆอย่างเสร็จเรียบร้อยผมก็ลาพี่ๆหัวหน้างานออกมาขึ้นรถกับไอ้มาร์ท มานึกๆดูก็ตลกดีว่ะ เป็นเด็กเสิร์ฟแต่มีรถขับนะเว้ย คนอื่นเค้าเห็นเค้าก็คงว่าแปลก และพอไอ้มาร์ทขับรถออกไปผมก็หยิบโทรศัพท์มาเปิดดูก่อนเลยเพราะตอนทำงานปิดเครื่องไว้ โห... มินโทรเข้ามาหลายมิสคอลเลยว่ะ
" ฮัลโหล... ยังไม่นอนใช่ป่ะครับ ตอนหัวค่ำโทรมาใช่มั๊ย โทษทีครับ พี่ทำงานอยู่เลยต้องปิดโทรศัพท์ไว้" ผมรีบโทรกลับไปหาน้องทันที
" อ๋อ... ไม่เป็นไรหรอกครับ มินแค่เป็นห่วงน่ะว่าจะทำงานเป็นยังไงมั่งเลยโทรไป แล้วเป็นไงมั่งล่ะครับที่ทำงาน"
" ก็ดีครับ สนุกดี ขอบคุณนะที่เป็นห่วง" น่ารักจริงๆเลยเว้ยเมียกู
" ดีจังครับ ทำงานอย่างสบายใจก็ดีแล้วครับ มินจะได้หายห่วงแล้วเดี๋ยวจะแวะไปหานะครับ"
" หือ... จะมาหาพี่ที่ร้านนี่เหรอครับ"
" ก็อยากไปดูน่ะครับว่าทำงานเป็นยังไงมั่ง ได้มั๊ยอ่ะครับ" มินเสียงอ่อยๆไปเหมือนไม่มั่นใจ
" ฮะๆ ก็ต้องได้อยู่แล้วครับ พี่อ่ะอยากให้มาจะตาย"
" ครับ ว่าแต่ร้านอยู่ที่ไหนนะ" น้องถามมาผมก็รีบบอกไปทันที จากนั้นก็บอกให้น้องไปนอนเพราะดึกแล้ว มินก็วางสายไป
แล้วไอ้มาร์ทก็ขับรถมาส่งผมถึงบ้านไอ้เอ๊กซ์อีก มันบอกว่าถ้าเป็นวันที่ไปทำงานด้วยกันมันก็จะขับมาส่งให้ทุกวันแหละ ไม่อยากให้ผมไปขึ้นรถเมล์กลับเอง ไหนๆมันก็มีรถอยู่แค่ขับมาส่งเพื่อนมันจะเป็นไรไป เออ... กูซึ้งน้ำใจมึงว่ะ ผมเลยบอกมันว่าต่อไปก็จะช่วยค่าน้ำมันให้มันบ้างและห้ามมันปฏิเสธ ไม่งั้นผมจะไปนั่งรถเมล์ มันเลยยอม
" มึงก็น๊า... แค่ส่งเพื่อนแค่นี้กูไม่อะไรหรอกน่า ไม่ต้องมาออกค่าน้ำมันช่วยกูก็ได้"
" ไม่อ่ะ กูไม่อยากเอาเปรียบว่ะ มึงมาส่งกูแล้วต้องขับกลับบ้านอีกมันไกลนะเว้ย กูเกรงใจว่ะ"
" หึๆ กูเพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามึงนี่ขี้เกรงใจขนาดเนี้ย"
" เออดิ... กูอ่ะมีสมบัติผู้ดีเว้ย"
" ฮ่าๆๆ เออ... ไอ้ผู้ดี งั้นกูกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันที่ร้านละกัน" มันหัวเราะแล้วก็เดินไปเปิดประตูรถ
" เออ... วันนี้กูขอบใจมึงมากว่ะ ได้งานดีๆอย่างนี้ก็เพราะมึงช่วยแท้ๆ งั้นพรุ่งนี้เจอกันเว้ย" ผมลามันจากนั้นก็เดินเข้าบ้านไอ้เอ๊กซ์ แต่กว่าจะลากสังขารเดินขึ้นบันไดไปถึงห้องมันก็... โคตรจะปวดขาเลยว่ะผม พอเข้าไปห้องมันก็ทิ้งตัวนอนแผ่บนเตียงมันเลย
" อะไรวะมึง หมดเรี่ยวหมดแรงขนาดนี้เลยเหรอวะ" ไอ้เอ๊กซ์มันทักผมขึ้นก่อน
" กูปวดขาว่ะ ไม่ได้นั่งเลยตั้งเป็นหลายชั่วโมง เดินๆยืนๆตลอดเลย"
" แล้วจะไหวมั๊ยวะนี่มึง"
" ต้องไหวดิวะ สัด... คนอื่นเค้ายังไหวเลย"
" เออ... ดีแล้ว นี่กูว่ามึงเปลี่ยนไปนะเนี่ย เมื่อก่อนกูคิดว่ามึงเป็นอะไรที่ความอดทนต่ำมากเหมือนกับว่ามึงไม่คิดจะทนอะไรเลยงั้นแหละ แต่เดี๋ยวนี้ดูมึงโคตรจะนักสู้เลยว่ะ"
" ก็มีเมียต้องรับผิดชอบนี่เว้ย กูไม่สู้ได้ไงล่ะ"
" เออใช่... ฮ่าๆๆ สามีที่แสนดีจริงๆเลยมึง" มันว่าแล้วก็หัวเราะ
ตอนนี้พอลองมาคิดดูผมก็เริ่มสังเกตว่าเดี๋ยวนี้บางคนก็จะพูดว่าผมเปลี่ยนไป เมื่อก่อนนี่ผมคงแย่มากๆ มีแต่อีโก้บ้าๆบอๆเต็มหัวเลยมั๊งแล้วก็ไม่คิดจะเห็นหัวคนอื่น หรือคิดจะหยิบจับทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันกับใครเค้าเลย ก็คงเพราะผมเหมือนอยู่ไปวันๆไม่มีความหวังอะไรมั๊ง
แต่แน่นอนว่าเดี๋ยวนี้ชีวิตผมมันมีจุดหมายที่แน่นอนแล้ว เพราะงั้นก็ต้องเดินกันต่อไปซะทีล่ะ เสียเวลาไปกับอะไรไร้สาระเยอะแล้ว เริ่มจากทำงานหาเงินด้วยตัวเองก่อนนี่เลย พอเรียนจบก็ออกมาทำงานเต็มตัวซะที ทีนี้ก็เท่ากับว่าเราโตเป็นผู้ใหญ่จริงๆแล้ว
ถ้าถึงวันนั้นจริงๆผมกับมินจะเป็นยังไงบ้างนะ ผมก็หวังแค่เราจะได้อยู่ด้วยกันเหมือนคนอื่นๆที่เค้ารักและเป็นแฟนกันจริงๆได้แค่นั้นเอง และหวังว่าคงไม่มีใครมาห้ามมากีดกันเราอีก
ก็ได้แต่หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น ขอแค่นั้นเองครับเพราะชีวิตนี้คงต้องการแค่นี้แล้วล่ะ แค่ได้อยู่กับน้องนี่แหละ...............
*********************************************
-
คนเราถ้าไม่เจอปัญหาอุปสรรค ก็ไม่มีโอกาสได้แสดงศักยภาพ เป็นโอกาสแล้วเป้ง
อืม..น้องน็อต พี่แก้วว่า ควรดำเนินเหตุการณ์ให้เร็วขึ้น และเนื้อหาให้กระชับๆอีกหน่อยก็ดีนะจ๊ะ
-
เป้ง สู้ๆ
อย่าท้อก่อนละ
-
'อุป สรรค มี ไว้ พุ่ง ชน'
ฮ่า ๆ
เป้ง จะ รอด ไหม เนี่ย
เอา เนื้อ อ่อน ๆ มา ยั่ว ซะ ถึง ถิ่น เล้ยยย
555ๆ
-
กระชับก็ดี แต่อย่ารีบไป เพราะมีหลายเรื่องที่เห็นอยากกระชับ เลยเทยัดรวมกัน
อ่านแล้วสับสน รวบรัดเกินไปก็เยอะ ลองคิดดูว่าเหลืออีกกี่ปมในเรื่อง แล้วแต่ละ
ตอนก็แก้ที่ละปม ก็ไม่เลวนะ
-
ทรหดรันทดจริงๆๆๆมาร์ทนะน่าสงสารวะ
พี่เป้งสู้ๆๆ3เดือนเองแปปเดียว
น่าสงสารพระเอกเรื่องนสี้จริงๆๆอุปสรรคเยอะเกิ๊น
-
เรื่องนี้น่ารักจัง :o8:
อิอิ เป้งคุงจีบมิน เเต่ไม่รู้ว่าเพศไหน กร๊ากกกก :z2:
ยังไงก็ขอให้จีบให้ติดน๊า
Ps.ไปอ่านต่อละ บุบบุยย :laugh:
-
ขอบคุณคำแนะนำของพี่แก้ว น้องไอซ์ คุณordkrub kokikung litlittledragonด้วยคร้าบ
ต่อไปจะรวบรัดมากขึ้นอีก แต่อย่างตอนที่เขียนๆมานี้มันก็เป็นส่วนที่ต้องบรรยายรายละเอียดพอดีนะครับเพราะมันจะต้องต่อเนื่องไปยังตอนต่อๆไปข้างหน้า
และต้องขอบคุณ คุณ oilzaza001 ที่เพิ่งแวะมาติดตามด้วยครับ :pig4:
-
พี่เป้งสุดยอดว่ะ ทำทุกอย่างได้เพื่อเมีย อิจฉาน้องมินโว๊ย
-
พี่เป้งผิดคาด
อึดเพราะรักนะเนี่ย
-
พี่เป้งสู้ๆๆ เน้อออออออออ~
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจ
:call:
-
พี่เป้งสู้ๆครับเพื่ออนาคต
-
ได้เพื่อนดีมีชัยไปกว่าครึ่ง สู้ต่อไปนะพี่เป้งงงงงงงง
-
สู้ๆครับ o13
-
เข้ามาอ่านนานแระไม่ได้เข้ามาเม้นเลยสู้ๆคับ
-
พี่เป้งสู้ๆ เพื่อหนูมินสุดที่รัก
-
พี่เป้งได้ใจ...มีเมียต้องรู้จักรับผิดชอบ...สุดยอดดด
กลายเป็นเรื่องดีที่ได้ออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเอง....
ถ้าจบแล้ว....ก็จะก้าวไปอีกก้าว...หางานด้วยตัวเองและความรู้ที่มี...
แบบนี้...น้องมินเป็นปลื้มมมม...พี่เป้งแมนมาก... o13
:L1: & :pig4:
กด + ให้กำลังใจเป้งให้ฝ่าฟันไปได้
-
ถือคติอุปสรรคมันก็แค่ขั้นบันไดที่มีมาให้เราก้าวข้ามมัน เพื่อสิ่งที่ดีในอนาคต
ที่สำมะคัญและต้องจำให้แม่นเลยก็...
สู้ๆ สู้เพื่อเมียครับ แล้วชีวิตจะเจริญ
:jul3:
-
ต้องบอกกันก่อนว่าตอนนี้เป็นตอนที่เขียนยากมากๆ และยังเขียนได้ไม่ดีเท่าไหร่เลย
ยังไงก็ค่อยๆอ่านกันดูครับ และขอแนะนำว่าอย่าไปอินกับมันมากเกินแล้วกัน
เอาล่ะ มาทานมาม่ากันครับ :laugh:
ตอนที่37
********************************************
ตอนผมโทรไปบอกไอ้ป้างว่าผมมาทำพาร์ทไทม์ที่นี่มันก็ยังไม่ค่อยอยากเชื่อหูตัวเองเท่าไหร่เลย แล้วมันก็บอกว่าผมนี่เปลี่ยนไปจริงๆอีกแล้ว คิดว่าป่านนี้มันคงบอกแม่ไปเรียบร้อยแล้วแต่แม่ผมก็คงไม่อยากเชื่อเหมือนกันมั๊ง เหอๆ ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้พ่อจะรู้รึยังและเค้าจะว่ายังไง อาจจะคิดว่าหน้าอย่างผมจะทนลำบากไปได้สักกี่น้ำก็ได้นะ ช่างเหอะว่ะ
แป๊บเดียวเวลาก็ผ่านไปซะเร็ว รู้ตัวอีกทีก็ครบเดือนแล้วที่ผมมาทำงานที่นี่ วันนี้เลยได้เงินเดือนเป็นเดือนแรกว่ะ โคตรจะดีใจ
" ดีใจเว้ย... นี่เงินเดือนก้อนแรกที่กูได้เลยนะเนี่ย ไม่นับค่าตัวและค่าอะไรๆที่กูเคยได้จากถ่ายงานเมื่อก่อนนี้นะ" ผมบอกแล้วก็กอดคอไอ้มาร์ทไว้อย่างสบายอารมณ์
" เออ... กูก็ดีใจด้วย ทีแรกกูก็ไม่นึกอ่ะว่ามึงจะทนทำได้ครบเดือน แต่มึงก็อยู่มาได้ แถมตอนนี้ลูกค้าก็เพียบเลยว่ะ ใครๆเค้าก็อยากมากระทบไหล่มึงอ่ะ"
" ก็นี่แหละเป็นปัญหาของกู นี่ยังดีนะที่คนเค้าไม่ได้ถึงกับแห่มาจนมืดฟ้ามัวดิน ไม่งั้นกูคงไม่เป็นอันทำงาน"
" โห... มึงพูดงี้นี่แสดงว่าโคตรตั้งใจทำงานเลยนะเนี่ย กูล่ะนับถือมึงจริงๆว่ะเฮ้ย"
" เออ... ก็ทำแล้วมันได้เงินยังงี้นี่ไงล่ะ ก็ต้องตั้งใจหน่อยวะ เดี๋ยวนี้กูก็แค่ไอ้เป้งคนเคยรวย ไม่ใช่ลูกคุณหนูมีเงินถุงเงินถังอีกแล้วนี่หว่า ทำไงได้ล่ะ" ผมบ่นอย่างปลงๆ
" หึ... ตอนนี้กูก็ไม่ต่างจากมึงหรอกเว้ย เออ... งั้นเดี๋ยวไปฉลองกันหน่อยนะ นั่งกินอะไรกันเล่นๆนิดหน่อยพอไม่ต้องไปสิ้นเปลืองอะไรเยอะหรอก...... นะเว้ย" มันเอ่ยชวนผม
" เออ... ก็ดี งั้นไปบ้านมินนะเว้ย ให้แม่อัมทำอะไรอร่อยๆให้กินดีกว่า" ผมออกความคิดแล้วก็นั่งรถมันไปบ้านมินด้วยกัน
พอไปถึงแม่ก็กำลังจะเก็บร้านพอดีผมกับไอ้มาร์ทเลยไปช่วยกันเก็บด้วย แม่เค้าก็ทำยำกับน้ำตกหมูมาให้กินกัน รสเด็ดอย่าบอกใคร แต่วันนี้โนแอลกอฮอล์นะ แค่อยากฉลองกันแต่ก็ต้องประหยัดนิ กินแค่โค้กเฉยๆละกัน
แต่วันนี้ผมรู้สึกแปลกๆ เพราะมินมีสีหน้าไม่สู้ดีนักและแทบไม่ได้พูดอะไรกับผมเลย จนผมงงว่าน้องไม่พอใจอะไรผมรึป่าว แต่มาคิดๆดูก็ไม่น่านี่หว่า แค่ช่วงนี้ผมไม่มีเวลาให้น้องเอาซะเลยจริงๆ มันโคตรยุ่งทั้งงานเรียนที่ต้องเร่งทำส่งเพราะอีกไม่ถึงอาทิตย์ก็สอบไฟนอลแล้ว ดีว่านี่ผมเก็บงานส่งครบเกือบหมดละ แล้วนี่ก็กำลังคิดว่าคงต้องหยุดทำพาร์ทไทม์ไปก่อนช่วงนี้เพราะผมต้องเร่งโปรเจคใหญ่ให้เสร็จในสองสามวันนี่ให้ได้ เพราะถ้าไม่ทันผมตายแน่
" เป็นอะไรอ่ะครับมิน ไม่สบายรึเปล่า" ผมถามขึ้นอย่างอดไม่ได้แล้วเอามือแตะหน้าผาก ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา
" ไม่ได้เป็นอะไรครับ แค่เหนื่อยๆนิดหน่อยน่ะ" มินปฏิเสธแต่สายตาน้องดูเฉยๆชาๆยังไงไม่รู้
" แล้วมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าครับ ทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ"
" เปล่าหรอกครับ ไม่ได้เป็นไรจริงๆ แต่วันนี้ผมชักง่วงๆแล้วล่ะ สงสัยต้องไปนอนแล้วงั้นเดี๋ยวผมไปนอนก่อนนะ พี่ก็กลับกับพี่มาร์ทดีๆนะ" มินพูดจบก็ขอตัวเดินเข้าห้องไปเลย ไอ้ผมก็งงดิ นี่น้องมันแค่เหนื่อยๆจริงเหรอวะ หรือว่าไม่พอใจอะไรผมอีก หวังว่าคงไม่เป็นงั้นนะ
-
-
ตอนนั่งรถไอ้มาร์ทกลับมาที่บ้านไอ้เอ๊กซ์ก็ยังคุยกับไอ้มาร์ทอยู่ว่าทำไมมินดูแปลกๆ มันก็ยังว่าคงไม่มีอะไรมั๊ง ก็ไม่ได้ไปทำอะไรผิดสักหน่อย น้องมันอาจจะแค่เหนื่อยๆจริงๆก็ได้
แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้ผมสบายใจขึ้นได้สักเท่าไหร่ คืนนั้นผมเลยรีบเร่งทำงานก่อนหวังจะให้มันเสร็จๆไป กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าโน่นเลย แต่ก็คุ้มเพราะว่าตอนนี้งานผมเสร็จทั้งหมดแล้ว ที่เหลือก็แค่พรีเซนต์ส่งอาจารย์เท่านั้น
วันนี้ผมไม่ได้ไปทำพาร์ทไทม์แล้วเพราะยังยุ่งๆนั่นแหละ ต้องไปจัดการเรื่องพรีเซนต์เสนออาจารย์และยังงานอื่นที่ต้องส่งอีก แต่จากวันนี้แล้วผมก็โล่งล่ะเพราะจะเหลือแค่เตรียมตัวอ่านหนังสือสอบซะที
อีกอย่างนึงผมยังคงคาใจเรื่องท่าทางของมินที่แปลกไปนั่นแหละ และผมกังวลมากๆเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆน้องก็ดูเฉยๆชาๆไปแบบนี้ เลยกะว่าเดี๋ยวคืนนี้ผมต้องไปคุยกับน้องให้รู้เรื่อง
" มินล่ะครับแม่" ผมถามแม่อัมเมื่อเดินเข้าไปในบ้านเพราะวันนี้วันจันทร์แม่หยุดไม่ได้ขายของ
" เอ่อ... น้องอยู่ในห้องแน่ะลูก"
" ครับผม ขอบคุณครับ" ผมบอกแม่แล้วก็กำลังจะเดินไปเคาะห้องน้อง
" เอ้อ... เป้ง... ลูก...." แม่เรียกผมด้วยสีหน้าท่าทางดูกังวลแปลกๆ ทำเอาผมเริ่มใจไม่ดี
" ครับแม่ มีอะไรเหรอครับ"
" คือ... เราเข้าไปคุยกับน้องเองแล้วกันจ้ะ แต่ว่า... ใจเย็นๆค่อยๆคุยกันนะลูก" แม่เตือนผมมายังงี้ว่าให้ใจเย็น หมายความว่าไงวะ ทำไมต้องค่อยๆคุย ทำไมต้องใจเย็นๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ ผมเลยรีบหันไปเคาะประตูห้องน้องอย่างร้อนใจ เย็นไม่ไหวละตอนนี้
" เข้ามาเลยครับ" เสียงน้องดังออกมา แต่พอผมเปิดเข้าไปสิ่งที่ผมเห็นคือน้องนั่งบนเตียงกำลังเก็บข้าวของใส่เป้อยู่โดยไม่ได้หันมามองผมเลย
" มิน... ทำอะไรน่ะครับ" ผมถามขึ้นอย่างตกใจพร้อมๆกับที่รีบพุ่งตัวเข้าไปหาน้องทันที
" ก็เก็บของครับ ว่าจะย้ายไปอยู่กับเพื่อนสักพักพอดีว่าได้งานใหม่ที่ต่างจังหวัด" มินตอบน้ำเสียงเรียบเฉยโดยไม่หันมามองผมอยู่ดี
" ทำไมล่ะครับ แล้วมันเป็นงานอะไรล่ะ ทำไมต้องไปทำตั้งต่างจังหวัดเลย น่าจะทำงานอยู่ช่วยแม่ที่นี่มากกว่านะครับ ลำพังแค่รายได้จากร้านเรานี่มันก็น่าจะพอแล้วนี่นา"
" ไม่หรอกครับ เดี๋ยวเดือนหน้าแม่ก็ต้องผ่าตัดแล้ว ค่าใช้จ่ายมันก็ตั้งมากมายตอนนี้มินก็ต้องรีบหาเงินเอาไว้ก่อนเท่าที่พอมีหนทาง จะให้นั่งรอเงินจากใครก็คงไม่ไหวหรอกครับมันไม่แน่นอนน่ะ ไม่รู้ว่าจะได้แน่รึเปล่า" มินบอกเสียงเย็นๆอย่างไร้เยื่อใยจนผมรู้สึกชาๆไปเหมือนกัน
" เดี๋ยวสิครับ ทำไมพูดยังงั้นล่ะ ถึงตอนนี้พี่ไม่มีเงินเลยแต่ว่าพี่ก็ไปขอให้แม่พี่มาช่วยเราก่อนก็ได้นะ มินไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย นะครับ.... อย่าไปเลย อยู่ดูแลแม่ที่นี่แหละ"
" คงไม่ได้หรอกครับ ผมจะไปรับความช่วยเหลือเป็นเงินตั้งแยะแยะยังงั้นได้ยังไง ในเมื่อผมไม่ได้เป็นอะไรกับครอบครัวพี่เลย" น้ำเสียงนั้นยังคงเย็นชา และแม้แต่แววตาที่หันมาตอนนี้ผมก็เห็นถึงความเย็นชาได้ชัดเจน
" ไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นเหรอ งั้นระหว่างพี่กับเราล่ะครับ เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยงั้นเหรอ" ผมเริ่มถามเสียงดังด้วยอารมณ์ที่พาไป จนมินเชิดหน้าขึ้นนิดนึงแล้วเม้มปากก่อนจะพูดออกมาว่า
" ผมขอโทษนะ ที่ผ่านมาผมมันไม่ดีเอง ในเมื่อวันนี้พี่เป็นแค่คนธรรมดาๆคนนึงไม่ได้รวยมีเงินมีทองเหมือนก่อน พี่ก็คงไม่จำเป็นสำหรับผมอีกแล้วล่ะ ขอโทษด้วยนะครับ"
เชื่อมั๊ยว่าตอนนั้นผมรู้สึกช๊อคจริงๆ เหมือนมันมีหินก้อนใหญ่ๆหล่นโครมมาทับหัวผมอย่างแรง เข้าใจเลยว่าไอ้ความรู้สึกที่เค้าว่าช๊อคมากจนทำอะไรไม่ถูกพูดอะไรไม่ออกมันเป็นยังไง เพราะตอนนี้ผมกำลังเป็นอยู่นี่แหละ
" นี่มันอะไรกันครับ พี่ไม่เข้าใจ มินจะบอกพี่ว่ามินไม่ต้องการพี่แล้ว ยังงั้นเหรอ...."
" ครับ.... ผมขอโทษนะ เราเลิกกันตอนนี้เถอะ ผมเองก็ไม่ได้รักพี่แล้วล่ะ ปล่อยผมไปเถอะนะ" ฟังคำพูดนี้แล้วผมก็ได้แต่ช๊อค น้ำตาที่มันเริ่มมาคลออยู่ก็เริ่มไหลหยดลงมาแต่ผมก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว มันจุกแน่นอยู่ในอกไปหมด
ทำไมวะ... ชีวิตนี้คนอย่างผมเคยเสียน้ำตากับความรักอย่างหนักมาครั้งนึงก็จริง แต่ก็ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอแบบนี้อีกแล้วนี่นา แล้วนี่มันอะไรอีก ความรักที่อุตส่าห์ประคับประคองมาตั้งนานไหงมันกลายเป็นยังงี้ไปได้
" ผมไปก่อนนะ" น้องบอกแล้วก็ลุกขึ้นสะพายเป้เดินไปโดยไม่หันมามอง ผมเลยรีบโผเข้าไปกอดน้องไว้จากด้านหลัง
" เดี๋ยว... พี่ไม่ให้ไปนะครับ อย่าทำยังงี้ มีอะไรก็พูดกันสิครับ พี่ทำอะไรผิดไปเหรอมินบอกพี่สิ พี่จะยอมทำทุกอย่างแต่อย่าทำยังงี้ได้มั๊ย นะ... พี่ขอร้อง"
" พอเถอะครับ มันไม่มีประโยชน์หรอก ตอนนี้พี่ก็ไม่มีอะไรเหลือแล้วผมก็ไม่จำเป็นต้องคบกับพี่อีก เราจากกันด้วยดีเหอะนะครับ ผมไม่ได้รักพี่แล้วจริงๆ" มินบอกด้วยเสียงเย็นชาเหมือนเดิมแล้วแกะมือผมออกจากกันอย่างง่ายดายเพราะผมเองหมดแรงซะแล้ว ได้แต่ทรุดลงไปกองกับพื้นตรงนั้น มองมินเดินออกไปจากห้อง
จบลงง่ายๆจนได้เหรอวะ ความรักของกู อุตส่าห์พยายามทำทุกอย่าง ทนทุกอย่าง กระทั่งจะให้ยอมมาลำบากอยู่แบบนี้ก็ยอม ให้ละทิ้งมันทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังยอม และทุกอย่างทำไปก็เพื่อความรักทั้งนั้น แต่ตอนนี้มันไม่มีความหมายแล้วเหรอวะ ตกลงที่ผ่านมานี่เราทำทุกอย่างไปเพื่ออะไรกัน
ผมยังคงนั่งอึ้งอยู่ตรงนั้นอีกสักพักมั๊งถึงได้สติเลยรีบจะวิ่งตามมินออกไป แม่อัมก็ร้องเรียกผมอยู่แต่ผมไม่ทันฟังรีบวิ่งออกมาหน้าบ้านก่อนแต่ก็ไม่เห็นน้องซะแล้ว บอกตรงๆเลยว่าตอนนั้นมันหมดเรี่ยวหมดแรงไปหมดได้แต่ทรุดลงไปนั่งพิงรั้วบ้านมินอยู่ตรงนั้น น้ำตาก็ยังคงไหลมาช้าๆ
" เฮ้ยพี่... ทำไมมานั่งอยู่นี่ อ้าว... เฮ้ย... แล้วร้องไห้ทำไมเนี่ย เกิดอะไรขึ้น" ไอ้แมนที่มันเพิ่งกลับมาจากไหนก็ไม่รู้เดินมาเห็นผมเข้ามันก็ตกใจที่เห็นน้ำตาผมไหลอยู่เลยรีบพยุงผมขึ้น
" เข้าไปคุยกันในบ้านเลยพี่ ไป... " ไอ้แมนพยายามประคองผมเดินเข้าบ้าน ความรู้สึกผมตอนนี้มันเบลอๆล่องลอยไปหมดจนแทบไม่รู้สึกตัว ไอ้แมนเลยพาผมไปนั่งที่เก้าอี้ แม่อัมก็รีบมาดูอาการผม
" เป้ง... ลูก... เป็นไงบ้าง หือ... ใจเย็นๆนะลูก แล้วน้องว่าไง"
" แม่.... ผม...." พูดอะไรไม่ออกเลยครับตอนนี้ ผมได้แต่นั่งกุมขมับตัวเองอยู่อย่างนั้น
" นี่มันยังไงกันแม่ มีเรื่องอะไรกันอ่ะ มินมันทะเลาะกับพี่เป้งเหรอ" ไอ้แมนถามแม่อัมอย่างร้อนใจ
" แกนี่ก็... เบาๆหน่อย เสียงดังจริง แม่ก็ไม่รู้หรอก อยู่ๆเจ้ามินมันก็มาบอกว่าจะไปทำงานต่างจังหวัดเพราะเพื่อนเพิ่งมาบอกเลยต้องรีบไปกระทันหัน แล้วก็บอกแม่ว่าคงต้องเลิกกับพี่เป้งแล้วด้วย แม่ก็ตกใจเหมือนกัน แล้วพอเมื่อกี๊เป้งมาแม่ก็เลยให้ไปคุยกันก่อน แต่สงสัยมินมันคงไม่ยอม นี่ก็เลยเก็บของออกไปซะแล้ว"
" อะไรกันวะ แล้วมันบอกเลิกพี่เค้าเลยเหรอ ทำไมต้องทำยังงี้วะ" ไอ้แมนตาขวางโวยขึ้นมาแล้วก็หันมาโอบไหล่ผม
" ใจเย็นนะพี่ ผมว่ามันต้องมีอะไรที่เข้าใจผิดกันแน่ๆ ไม่งั้นอยู่ๆมันไม่ทำยังงี้หรอก เออ... ใช่แล้ว..." มันปลอบผมไปแต่อยู่ๆก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ซึ่งนั่นก็ปลุกสติผมกลับคืนมาว่ะ เลยหันไปมองหน้ามัน
" ใช่พี่... เมื่อวานอ่ะ รู้สึกว่ามันจะรับโทรศัพท์คุยกับใครสักคนอยู่พักนึง แต่พอวางสายไปผมก็เห็นมันทำหน้ายังกะจะร้องไห้แน่ะ เลยถามมันว่าใครโทรมามันก็บอกว่าเพื่อนแล้วก็เลี่ยงเข้าห้องมันหายเงียบไปตั้งนานอ่ะ จนพี่มากับพี่มาร์ทนั่นแหละ แต่ผมถามอะไรมันๆก็ไม่บอก บอกแค่ว่าไม่มีอะไรๆอยู่นั่นแหละ"
" แล้วตกลงใครกันล่ะวะที่โทรมา" ผมรีบถามมันทันที
" ไม่รู้ดิพี่ มันไม่ยอมบอกอ่ะ คิดว่ามันน่าจะเกี่ยวกับที่มันทำยังงี้มั๊ย"
"....................." ผมอึ้งไปนิดนึงเพราะกำลังคิด หึ... ถามกูเหรอวะ มันก็น่าจะเกี่ยวนะ แต่.... ปวดหัวว่ะกู มึนไปหมดแล้วจริงๆตอนนี้
" แล้วมันบอกแม่มั๊ยว่ามันไปไหน ไปอยู่กับใครอ่ะ" ไอ้แมนหันไปถามแม่อีก
" มันก็ไม่ยอมบอกอะไรแม่เหมือนกันแหละ แค่บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง มันแค่จะไปทำงานเก็บเงินแค่นั้น ขอเวลาให้มันสักพักมันจะเก็บเงินมาเป็นค่าผ่าตัดให้แม่เอง"
" โว้ย... บอกว่าไม่ต้องห่วงแต่ทำยังงี้มันยิ่งน่าห่วงไปใหญ่ เฮ้อ... แต่ก็ใจเย็นๆนะพี่ผมจะช่วยพี่ตามหามันเอง ยังไงก็ต้องกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ไม่ต้องห่วงนะ"
" เออ... ขอบใจว่ะ ขอบใจมึงมากๆเลย ขอบคุณแม่ด้วยนะครับที่เป็นห่วง" ผมหันไปยิ้มให้ไอ้แมนแล้วก็หันไปกราบแม่กับตัก
" ไม่เป็นไรลูก แม่ก็แค่อยากให้เราเข้าใจกันนะ ตอนนี้ก็ใจเย็นก่อนค่อยๆคิดกันไปว่าจะทำยังไง... นะลูก" แม่อัมบอกพลางลูบหัวปลอบใจผม
" ครับแม่ ผมเข้าใจดี ตอนนี้ผมจะคิดเอาว่าน้องอาจมีเหตุผลอะไรสักอย่างเลยหาเรื่องมาเลิกกับผม แต่ผมจะสืบรู้ให้ได้ว่ามันเพราะอะไร แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ" ผมพูดแล้วจับมือแม่เอาไว้ แม่อัมก็ยิ้มบางๆให้ผมอย่างเข้าใจ
จากนั้นผมก็ลาแม่อัมกับไอ้แมนกลับบ้านก่อนแต่ไอ้แมนขอให้ผมนอนค้างกะมันที่นี่เลยเพราะพรุ่งนี้วันหยุดพอดีผมไม่ต้องไปมหา'ลัย มันก็คงห่วงผมน่ะนะ ผมเลยยอมนอนค้างอยู่กับมันในห้องมันนั่นแหละ
คืนนั้นไม่ต้องบอกก็คงรู้ล่ะนะว่าผมไม่มีทางนอนหลับหรอก ก็ได้แต่นอนลืมตาโพลงอยู่ในความมืดไปยังงั้น ไอ้แมนมันคงหลับไปนานแล้วแต่ผมเองยังคงครุ่นคิดถึงสิ่งที่มินทำวันนี้ น้องมีเหตุผลอะไรกันแน่ ผมเองยังคงมั่นใจว่าน้องไม่มีทางทิ้งผมเพราะว่าผมไม่มีเงินหรอก มันไม่มีทางเป็นไปได้แน่ แต่นอกจากนั้นมันจะมีเหตุผลอะไรได้บ้างวะ
และที่อยากรู้จริงๆก็คือ เมื่อวานนี้ใครกันที่โทรมาหาน้องและพูดอะไรกันไปบ้าง เพราะอย่างที่ไอ้แมนบอกว่ามินมีท่าทีเปลี่ยนไปทันทีหลังวางสาย แสดงว่าน้องคงได้รับรู้อะไรบางอย่าง และมันอาจเป็นต้นเหตุให้น้องต้องตัดสินใจแบบนี้ ผมจะต้องรู้ให้ได้
ต่อด้านล่างได้เลยคร้าบ V
V
-
ต่อจากข้างบนคร้าบ
เช้ามาไอ้แมนปลุกผมซะเกือบสิบโมง ผมนอนเพลินไปเพราะเมื่อคืนก็นอนไม่หลับ ไอ้แมนมันก็คงรู้เลยปล่อยให้ผมนอนไป พอออกมาแม่อัมก็บอกให้ผมไปกินข้าวก่อน แต่ตอนนั้นไอ้ป้างดันโทรมาผมเลยรีบรับ
" เฮ้ย... เดี๋ยววันนี้ถ้ามึงไม่ได้ไปไหนล่ะก็รีบมาที่บ้านหน่อยนะเว้ย พ่อเค้ามีเรื่องอยากคุยกะมึงว่ะ" มันว่ามาแบบนี้แต่ทำเอาผมเซ็งทันทีที่นึกถึงพ่อ ก็เพราะไอ้เกมบ้าๆของพ่อนี่ไง ผมถึงต้องมาเป็นแบบนี้ และถ้าพ่อรู้ว่าน้องหนีผมไปแบบนี้เค้าจะว่ายังไง คงสะใจล่ะมั๊งที่ชนะผมได้แล้ว
" เค้ามีอะไรวะ มึงรู้ป่าว"
" ไม่รู้ว่ะ เค้าไม่ได้บอกอะไร แต่เค้าอาจจะยอมเลิกเงื่อนไขที่ให้มึงไปอยู่เองนอกบ้านแล้วก็ได้นะ ก็เห็นวันนี้เค้าดูอารมณ์ดีๆยังไงไม่รู้ว่ะ มึงก็รีบมาละกัน"
" เออ... ก็ขอให้มันเป็นยังงั้นละกัน งั้นเดี๋ยวเจอกันเว้ย" ผมรับคำเนือยๆแล้วก็วางไป จากนั้นก็ลาแม่กับไอ้แมนกลับไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้านไอ้เอ๊กซ์ก่อน
กว่าจะขึ้นรถเมล์ไปลงซอยบ้าน และกว่าจะเดินเข้าซอยไปถึงบ้านผมก็รู้สึกท้อว่ะ ยังนึกถึงวันแรกที่ผมตัดสินใจสละทุกๆอย่างแล้วออกมาจากบ้าน วันนั้นผมเองยังมีกำลังใจเต็มเปี่ยมว่าอย่างน้อยๆผมก็ยังมีมินอยู่
แต่แล้วตอนนี้ผมกลับไม่เหลืออะไรเลย ตลกชะมัด ผมตัดสินใจผิดงั้นเหรอวะ มินจะเป็นอย่างที่พ่อบอกว่าคบผมเพราะหวังแค่เงินจริงๆเหรอ คิดแล้วผมก็รู้สึกว่าใจมันกำลังแกว่งไปตามคำพูดพ่อ แต่ไม่สิวะ มันต้องไม่เป็นยังงั้น ผมต้องเชื่อมั่นในตัวน้องสิ มินไม่มีวันคิดหวังเงินจากผมแน่ๆ ผมมั่นใจ
" เป้งลูก.... เป็นไงมั่ง ตายแล้ว.... นี่ทำไมหน้าตาซูบไปขนาดนี้ล่ะ แกโทรมมากเลยนะ โธ่เอ๊ย ลูก..." แม่บ่นทันทีที่เห็นผม
" แม่... " ผมพูดได้แค่นั้นแล้วก็กอดแม่ไว้แน่น นาทีนี้ผมอยากกอดแม่จริงๆว่ะ แต่ก็พยายามนะที่จะไม่ให้น้ำตาไหลออกมา กลัวว่าถ้าแม่รู้แล้วจะกังวลหนักไปกว่านี้
" อ้อ... แกมาก็ดีแล้ว เป็นยังไงล่ะ ซูบไปเลยนะ ชีวิตคนจนมันเป็นยังไงบ้างล่ะ" พ่อทักผมแล้วก็ยิ้มมุมปากเหมือนเยาะเย้ยผมว่ะ แต่ผมไม่มองต่อให้เสียอารมณ์หรอก ไอ้ป้างมันก็เรียกให้ผมไปนั่งกะมัน
" งั้นตกลงพ่อจะยกเลิกสัญญานั้นแล้วใช่ป่ะครับ นี่ก็ตั้งเดือนกว่าแล้วนะ น้องเค้าก็ไม่ได้ทิ้งมันไปอย่างที่ว่าซะหน่อย แสดงว่าเค้ารักไอ้เป้งจริงๆไม่ได้หวังแค่เงินมันหรอกครับ จริงมั๊ยวะ" ไอ้ป้างบอกพ่อแล้วมันก็เอาศอกสะกิดผมทีนึงก่อนหันมายิ้มให้ แต่มันไม่ได้รู้หรอกว่าคำพูดนี้ของมันทำเอาผมอึ้งพูดไม่ออกไปเลย
" หึๆ ชั้นบอกไว้ว่าสามเดือนก็คือสามเดือนสิ ยังไงซะถ้าแกมั่นใจว่าเค้ารักแกจริงก็ไม่เห็นต้องกลัว แล้วนี่ก็เห็นว่าแกไปทำงานพาร์ทไทม์อะไรด้วยไม่ใช่เหรอ ชั้นล่ะไม่อยากเชื่อเลยนะว่าคนไม่เอาถ่านอย่างแกจะรู้จักคิดขึ้นมาได้ยังงี้ แต่ก็ดี... นี่ถ้าชั้นรู้ว่าพอแกอยู่ในสภาพนี้แล้วจะรู้จักปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นได้ ชั้นก็คงทำแบบนี้ไปนานละ"
" เอาล่ะครับ ไม่ต้องอารัมภบทมากหรอก พ่อมีเรื่องอะไรถึงให้ผมมาพบวันนี้ก็บอกมาเลยดีกว่าครับ อย่าเสียเวลาเลย" ผมตัดบทเข้าเรื่องไปเลย ไม่งั้นก็คงต้องมาทนฟังอะไรน่าเบื่ออีกยาว
" อืม... ที่ตามแกมาวันนี้ก็เพราะว่าเดี๋ยวช่วงค่ำนี้อาณุเค้าก็จะกลับมาแล้ว จากที่ตอนแรกเค้าบอกว่าอีกสามวันข้างหน้าถึงจะกลับแต่พอดีเค้ามีธุระด่วนเลยต้องเลื่อนไฟล์ทให้เร็วขึ้น พวกเราทั้งหมดจะต้องไปรับเค้าที่สนามบินด้วยกัน ชั้นเลยจะเรียกแกมาให้เตรียมตัวเพราะว่าหนูเจนเค้าก็บินกลับมาด้วย"
" หา... เค้ากลับมาแล้วเหรอครับพ่อ" ไอ้ป้างรีบถามขึ้นมาทันทีครับ
" ใช่... พอรับเค้าเสร็จชั้นก็จะพาเค้าไปกินที่โรงแรมxxxก่อนเป็นการเลี้ยงต้อนรับเค้า แล้วอีกสองวันชั้นก็จะจัดงานเล็กๆเพื่อต้อนรับเค้าเป็นทางการอีกที" พ่อสาธยายแผนของวันนี้ ซึ่งผมล่ะสุดเบื่อเพราะก็ต้องทำตามอย่างไม่เต็มใจเหมือนเคย
หึๆ จะจัดงานต้อนรับงั้นเหรอวะ หวังว่าคงไม่ใช่งานประกาศหมั้นผมกับน้องเจนหรอกนะ ถ้าเป็นแบบนั้นก็แสดงว่าพ่อคงดูละครหลังข่าวมากไปแล้ว
" แค่นี้ใช่มั๊ยครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นผมก็ขอตัวละกัน" ผมบอกแล้วก็ทำหน้าเซ็งๆพลางลุกขึ้นจากโซฟา
" เดี๋ยว... ชั้นยังพูดไม่จบเลย แกจะรีบไปไหน"
" ......................." ผมทำหน้ามุ่ยๆแล้วก็นั่งลงต่อ
" เรื่องแกกับแฟนแกน่ะ ตกลงว่าเค้ารักแกจริงใช่มั๊ย ถ้างั้นก็ดี แกไปพาเค้ามาพบชั้นที่นี่หน่อยซิ ชั้นก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าทำไมแกถึงได้หลงรักเค้ามากมายซะขนาดนี้"
เป็นอีกครั้งที่ผมก็ต้องอึ้งเพราะไม่รู้จะทำยังไง มันไปไม่เป็นเอาเลยตอนนี้
จะให้ไปพาน้องมาพบ หึ... แล้วผมจะไปตามน้องที่ไหนได้วะตอนนี้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องหนีไปอยู่ที่ไหนแล้ว ไม่รู้อะไรทั้งนั้น
ไม่รู้กระทั่งว่าตอนนี้ใจน้องคิดยังไงอยู่ ยังรักผมหรือว่าไม่รักแล้วจริงๆอย่างที่พูดมานั่น
รู้อยู่แก่ใจดีว่าต้องมั่นใจในตัวน้อง แต่ผมก็.... ไม่รู้ดิ ตอนนี้ผมเคว้งเต็มที และผมยอมรับว่าผมไม่มีความมั่นใจกับอะไรทั้งนั้นในเวลานี้
แต่ถึงยังไงผมก็จะยังคงเชื่อแล้วกัน ผมจะขอเชื่อมั่นในตัวน้องว่ายังรักผมเหมือนเดิม แต่มีความจำเป็นที่ต้องทำแบบนี้ก็แล้วกัน
แม้มันจะดูเลือนลางก็เหอะ........
" เสียใจด้วยครับ ผมคงทำยังงั้นไม่ได้หรอก" ผมบอกแล้วก็ลุกขึ้นเลย ไอ้ป้างกับแม่ก็หันมองผมอย่างงงๆ
" ทำไม หา... แค่ให้แกลองพาเค้ามาแค่นี้ทำไมแกถึงทำไม่ได้ มันเพราะอะไร ชั้นไม่ทำอะไรแฟนแกหรอกน่า" คำถามที่ผมไม่อยากตอบอีกแล้ว ผมรู้สึกเจ็บใจว่ะที่ต้องแพ้พ่อแบบนี้
" ก็เพราะว่าเค้าไม่ได้อยู่ให้ผมพาเค้ามาที่นี่แล้วน่ะสิครับ" ก็ต้องพูดออกไปจนได้ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว บอกตรงๆว่าชั่วโมงนี้ผมเป็นเหมือนคนเบลอๆสติไม่อยู่กับตัวไปแล้ว
" นี่แกหมายความว่า... " พ่อหรี่ตานิดนึงแล้วถามผม
" ครับ... พ่อชนะแล้ว เค้าทิ้งผมไปแล้ว หวังว่าคงพอใจนะครับ" ผมตัดใจพูดออกไปจนได้ท่ามกลางสีหน้าตกตะลึงของแม่กับไอ้ป้าง แต่พอพูดจบผมก็หันหลังเดินขึ้นบันไดไปและตรงไปที่ห้องทันทีโดยไม่สนใจพ่ออีกว่าเค้าจะทำหน้ายังไง ไอ้ป้างมันก็รีบตามผมมาติดๆนั่นแหละ พอเข้าไปในห้องผมก็เดินไปที่เตียงทิ้งตัวลงนั่งอย่างเงียบๆ ไอ้ป้างมันก็มานั่งลงข้างๆ
" เฮ้ย.... มันอะไรกันวะ ทำไมเลิกกันง่ายๆยังงี้อ่ะ" มันโอบไหล่ผมไว้ ผมเลยหันไปกอดมัน
" อย่าเพิ่งถามอะไรกูเลยนะ กูยังไม่พร้อมจะเล่าจริงๆว่ะ โทษทีเว้ย" พูดไปน้ำตาผมก็เริ่มไหลออกมาอีก ทำไมกูเจ้าน้ำตายังงี้วะ
ตอนที่ผิดหวังจากแพรวผมก็ไม่ได้เสียใจมากมายขนาดนี้เลย เสียน้ำตาไปแค่ครั้งสองครั้งแล้วผมก็เริ่มทำใจ แต่ตอนนี้... ผมนึกไม่ออกเลยว่าผมจะเริ่มทำใจได้ยังไง
" เออๆ ไม่เป็นไร กูเข้าใจว่ะ อยากร้องมึงก็ร้องเหอะ กูจะอยู่กะมึงเอง" มันยังคงลูบหลังผมเบาๆ
ผมพยายามข่มไม่ให้น้ำตาไหลอีก มันก็ทำได้อยู่ แต่ผมก็ยังอยากกอดมันไว้อยู่แบบนี้ เป็นความรู้สึกดีที่ได้มีมันอยู่เป็นเพื่อนผมยังงี้ ทำให้ได้รู้ว่าในเวลาเลวร้ายที่สุดของชีวิตผมก็จะยังมีมันอยู่ข้างๆ ให้ผมได้กอดมันไว้แบบนี้ และต่อไปผมจะต้องเข้มแข็งซะที
ผมจะพยายามตามหาน้องให้เจอให้ได้ และไม่ว่าน้องจะคิดยังไงผมจะต้องได้รู้เพราะอย่างน้อยผมก็จะตอบตัวเองได้ว่าน้องยังรักผมมั๊ย ผมจะไม่ยอมปล่อยให้มันค้างคาใจผมตลอดไปหรอก
-
-
พอหกโมงเย็นผมก็อาบน้ำเตรียมแต่งตัวลงมาข้างล่าง ที่ผมเลือกเสื้อเชิ้ตเป็นสีดำนี่ไม่ใช่ว่าผมต้องการประชดอะไรหรอกนะ แค่ว่าผมหยิบออกมาจากตู้ได้ก่อนผมก็ใส่เลยโดยไม่ได้ดูอะไร แต่พอมองไปในกระจกนั้น ผมก็ได้พบเพียงหน้าโทรมๆซูบซีดเหมือนซอมบี้จนไม่อยากเชื่อว่านี่คือตัวเอง
" หึ... เป็นเอาหนักขนาดนี้เลยเหรอวะ กู..." รำพึงกับตัวเองเบาๆแล้วก็ใส่รองเท้าออกมาจากห้องเดินลงมาข้างล่าง
" เอ้อ... ดีๆ มาแล้ว ไปกันเว้ย" ไอ้ป้างที่แต่งหล่อเดินเข้ามากอดคอผมพาไปขึ้นรถตู้ที่คนรถเค้ามาจอดรอหน้าประตูโดยที่พ่อกับแม่ผมนั่งรออยู่แล้ว จากนั้นรถก็ขับมุ่งตรงไปสนามบินทันที
พวกเราทั้งหมดเดินเข้าไปในอาคารผู้โดยสารที่มีแต่ผู้คนเดินขวักไขว่โดยที่พ่อผมเดินนำไปแถวๆเกทผู้โดยสารและยืนรอกันอยู่ตรงนั้น พอสักพักพ่อผมก็ยิ้มแล้วโบกมือให้อาณุที่กำลังเดินออกมาจากเกทผู้โดยสาร และนั่นเองผมถึงได้มองเห็นเด็กสาวคนนึงที่สวยน่ารักมากๆเดินตามอาณุมาด้วย
พ่อเข้าไปกอดอาณุด้วยความดีใจที่ไม่ได้เจอกันมาตั้งนาน ส่วนผมก็ยกมือไหว้อาณุพร้อมๆกับไอ้ป้าง อาเค้าก็ยิ้มแล้วเข้ามากอดผมกับไอ้ป้างคนละที
" ว่าไงล่ะหลานชาย ฮ่าๆ อาจำไม่ได้เลยแฮะ โตขึ้นแล้วหล่อเหมือนพ่อเราทั้งคู่เลยนะ เอ้า นี่ไง... น้องสาวสุดสวยของเราน่ะ" อาณุบอกแล้วก็โอบไหล่น้องเจนเข้ามา น้องเค้าก็ยิ้มแล้วยกมือไหว้ผมกับไอ้ป้าง ส่วนผมก็ได้แต่ยกมือรับไหว้ไปตามมารยาทอ่ะนะ แต่.... บอกตรงๆว่าไม่ได้รู้สึกดีใจเลยว่ะ
ยืนคุยกันได้สักพักพ่อก็พาทุกคนเดินกลับมาขึ้นรถแล้วไปที่โรงแรมซึ่งพ่อก็โคตรลงทุนอ่ะครับ จองห้องวีไอพีหรูเลิศของภัตตาคารจีนที่นั่นเอาไว้เลี้ยงรับรองอาณุเรียบร้อย อาหารดีๆทั้งนั้นอ่ะที่สั่งๆมาเนี่ย
เท่าที่ผมสังเกตท่าทางของน้องเจนตอนนี้ผมก็เห็นว่าน้องดูเป็นกุลสตรีดีมากๆ เรียบร้อย น่ารัก ดูมารยาทงามคงเพราะอาพิษณุแกอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี ยังงี้พ่อผมคงยิ่งปลื้มไปกันใหญ่แล้วมั๊งนี่
" อุ๊ย... แล้วนี่หนูเจนก็จะมาต่อโทบริหารที่นี่เลยใช่มั๊ยคะ" แม่ผมเอ่ยถามขึ้น
" ครับคุณพี่ หนูเจนเค้าบอกว่าเรียนที่นี่มันประหยัดกว่ากันเยอะมาก หลักสูตรก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลย ไอ้ผมก็ตามใจครับ ดีเหมือนกันกลับมาอยู่เมืองไทยเรานี่ดีกว่าอีก" อาณุพูดไปก็ยิ้มให้ลูกสาวไป แกก็คงภูมิใจในตัวน้องเจนมากจริงๆอ่ะนะ ก็แน่ล่ะ คนอะไรเรียนจบจากที่โน่นในสามปีครึ่งแล้วยังได้เกียรตินิยมอีก ไม่รู้จะเก่งไปไหน
" หึๆ ณุ... งั้นเรื่องที่พี่ทาบทามลูกสาวแกไว้น่ะ ตกลงแกจะว่ายังไง หือ..." อยู่ๆพ่อก็เอ่ยขึ้นมากระทันหันจนทุกคนงี้กริบทันทีเลยว่ะ ได้แต่จ้องมองหน้าพ่อกันอยู่
" ฮะๆๆ ตกลงพี่ชิตเอาจริงเหรอครับเนี่ย แหม... ของยังงี้มันก็คงต้องให้เด็กๆมันได้ลองคบหาดูใจกันสักหน่อยก่อนนะครับ แล้วค่อยว่ากันอีกทีจะดีมั๊ย เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าผมเป็นพ่อใจร้ายจับลูกสาวคลุมถุงชนอีก" อาณุพูดไปยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี
" ก็นั่นแหละ พี่ก็ต้องทาบทามไว้ก่อนไง ไม่งั้นเกิดอยู่ๆมีใครมาคว้าหนูเจนไปเป็นลูกสะใภ้ก่อนพี่ก็เสียดายแย่ดิวะ"
" ฮ่าๆ ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นครับ ตอนนี้หนูเจนยังโสดไม่เคยคบใครเลย ถ้าพี่สนใจทาบทามมายังงี้ผมก็จะให้หนูเจนเค้าพิจารณาอีกทีละกัน" อาณุยังคงพูดติดตลกอยู่อย่างสบายอารมณ์ เฮ้อ... โสดงั้นเหรอวะ ทำไมไม่มีแฟนไปซะก่อนว้า สวยน่ารักซะขนาดนี้ รอดมาได้ไงวะ
" พี่น่ะบอกตรงๆนะว่าอยากได้หนูเจนมาเป็นสะใภ้มากๆ ไอ้เจ้าเป้งน่ะมันต้องได้คนแบบหนูเจนนี่แหละ ไม่งั้นชีวิตมันคงเหลวเป๋วไม่เป็นท่าแน่ๆ เพรามันเป็นคนไม่เอาถ่านเลย" เออ... ด่ากูได้อีกเว้ย ด่าให้คนอื่นฟังอีกตะหาก คุ้นๆนะแบบนี้ เค้าเรียกว่า "ประจาน" ใช่ป่ะ
" แหม... พี่ก็พูดไป จะขอหนูเจนไปเป็นช้างเท้าหน้าเหรอ มันผิดบทบาทไปมั๊งพี่" อาณุแกยังคงยิ้มอย่างอารมณ์ดีอยู่ คงคิดว่าทำไมพ่อประชดผมซะขนาดนี้
" ไม่หรอก ก็มันเป็นแบบนั้นจริงๆ แล้วขืนถ้าชั้นปล่อยให้มันเลือกเองน่ะนะ เดี๋ยวมันก็จะบ้าไปคว้าคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ไหนไม่รู้มาเป็นแฟนอีก ไอ้นี่มันตาต่ำจะตาย" เหอะ... พอเลยกู ไม่ทนแล้วเว้ย ใช่ดิกูมันตาต่ำและมินเป็นแค่คนไม่มีหัวนอนปลายเท้า ดูถูกกันเข้าไป
" โทษนะครับ ตกลงพ่ออยากให้ผมแต่งงานกับน้องเจนมากนักเหรอ" ผมวางช้อนส้อมดังเคร้งพร้อมกับเอ่ยอย่างไร้อารมณ์มากๆจนไอ้ป้างกับแม่เริ่มทำหน้าเหวอเหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรตามมา
" นี่... แล้วแกจะแทรกขึ้นมาทำไมชั้นยังคุยกับอาณุเค้าอยู่นะ" พ่อเริ่มไม่พอใจ เสียงเข้มทันที
" ครับ... ผมมันเสียมารยาท แต่ผมแค่อยากจะบอกให้รู้ๆกันไว้เลยว่าถ้าจะให้ผมคบหากับน้องเค้าจนถึงขั้นแต่งกันน่ะ ผมคงทำไม่ได้หรอกนะครับ"
" อ้าว... ทำไมล่ะ หือ.... หรือว่าเรามีคนที่ชอบแล้ว" อาณุถามได้ตรงใจผมจังว่ะ ตอนนี้ผมเหลือบมองหน้าแม่กับไอ้ป้างก็เห็นว่ากำลังทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะลุ้นอย่างมากว่าผมจะพูดอะไรอีก
" ครับ... อาณุ ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ผมมีคนที่ชอบแล้ว และที่สำคัญ....."
" หือ......." อาณุขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีอย่างสงสัย
" ผมเป็นเกย์ครับ"
*********************************************************
ว่าแล้วก็หนีดีฝ่า :o12:
มาม่าชามใหญ่ไปหน่อย อิอิ เดี๋ยวโดนแฟนๆรุมตื้บ
ไปแระ :oni1:
ติดตามตอนต่อไปกันเน้อ
-
น้องต้องรู้เรื่องแล้วแน่เลย T T
-
เป้ง ตอบได้สะใจ!!!!!!
-
:sad4: ไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้นานแล้วอ่ะ
ขอย้อนกลับไปอ่านใหม่อีกรอบ จะตามให้ทันตอนล่าสุดให้ได้
-
สงสารเป้งจัง
เป้งใจเย็นๆนะ ป้าว่าต้องเป็นแผนของพ่อเป้งแหละ
ที่ต้องการแยกเป้งกับน้องน่ะ เจ้าเล่ห์จริงนะคุณพ่อ รู้ว่าพ่อรักลูก ต้องการให้สิ่งที่ดีและเหมาะสมที่สุดแก่ลูก
แต่พ่อไม่มองอีกมุมล่ะว่า ลูกจมอยู่กับความทุกข์และลำบากขนาดไหน กับแผนการณ์นี้
พิสูจน์ใจและความต้องการที่แท้จริงของเป้งกับน้องให้พ่อได้เห็นนะเป้ง
-
อุ้ย ทิ้งระเบิดไว้ลูกเบ่อเริ่มแล้วหนีเลยเหรอ ไม่ย๊อมมมมมมมมมมม :serius2: :serius2:
-
ทิ้งระเบิดไว้ แล้วจะทำไงต่อ กับพ่อแบบนี้ ยิ่งปะทะย่ิงมีแต่เจ็บตัวเจ็บใจทั้งสองฝ่าย
ที่น้องไป คิดว่าพ่อคงเป็นคนโทรหา มีเร่ืองที่พูดน่าจะ
1. จะให้เป้งแต่งงาน เพื่ออนาคตที่ดี
2. บอกเรื่องที่ไล่ออกจากบ้านเพราะ มิน
3. ไม่คู่ควร มาหลอกเอาเงินเกาะเป้ง
คิดว่าคงประมาณนี้ มินเลยทำใจแข็ง เลิกกับเป้งไปหาเงินมารักษาแม่
ไม่ให้ใครดูถูก แต่วิธีนี้มินดูถูกเป้งมาก ไม่เชื่อใจกันเลย ความไม่เชื่อมั่น
ในตัวของกันและกันของทั้งสองทำให้มีปัญหา ถ้าทั้งสองคนไม่หนักแน่น
มีอะไรกระทบแค่นิดๆ หน่อยๆ ก็แตกกระเจิงแล้ว
เห็นตอนแรกว่าอยากจะกระชับ แต่เขียนแบบนี้เป็นการเพ่ิมปม มากกว่าแก้
ปมที่มีอยู่แล้ว เรื่องจะต้องยาวเข้าไปอีกนะครับ ผมคิดอย่างนั้นนะ แต่ก็จะติด
ตามอยากรู้ว่าเป้งจะทำไงต่อ
-
พ่อพี่เป้งโทรไปหาน้องแน่ ๆ
-
สงสารน้องมิน คิดมากหวังว่าจะช่วยให้พ่อลูกไม่ทะเลาะกัน และก็อยากทำให้เป้งกลับไปใช้ชีวิตสุขสบายไม่ต้องลำบากแบบนี้ เลยตัดสินใจหนีหน้าไปเอง น่าจะแผนพ่อสามีแหงๆ
:o12:
-
ฮ่าๆๆๆ สะใจตรงประโยค สุดท้าย คุณพ่อคงแอบกรี๊ด ฮ่าๆๆ
-
ตอนแรกอ่านแล้ว.... :monkeysad: ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าน้องมินก็มีเหตุผลของน้อง...
อดสงสาร เป้ง ไม่ได้จริง ๆ....
ตอนท้าย...สะใจมากที่เป้งกล้าประกาศออกมา...นึกว่าจะนั่งเงียบตามน้ำซะอีก... o13
ฝั่งโน้นถ้ายังอยากได้เป็นเขยก็ต้องบอกว่าด้านเต็มที....
:L2: & :pig4:
กด + ปลอบขวัญน้องมิน & เป้ง :กอด1:
-
มาต่อด่วนๆ เลยนะครับ
แล้วมินหนีไปไหนน๊า
-
o13ขอบคุณมากๆนะคับ ติดตามอยู่นะคับผม ^^
-
พี่เป้งสุดยอดอ่ะ o13
หุหุ อยากรู้ว่าพ่อจะเป็นอ่ะ
แล้วมินไปอยู่ไหนเนี่ย รอตอนต่อไปจ้า
-
เรื่องนี้ดราม่ากันสุดพลัง
น้องมินทำไมแบบนี้ละ
ไม่ใช่โดนพ่อไอ้พี่เป้งบีบมาหรอกนะ
อยากรู้ความจริงไวไว
ไม่เขื่อเหมือนกานว่าน้องจะคบแค่เงินนะ :เฮ้อ:
-
พี่เป้งเจ๋งมากตอบได้ตรงใจตัวเองจริงๆ
เราเป็นอะไรก็ต้องยอมรับในสิ่งที่เราเป็นสิ
อย่าหลอกโดยเอาผู้หญิงดีๆมาเสียเวลากับตัวเองเลย
ในเมื่อรักผู้หญิงไม่ได้ ชอบมากจ้า
-
ประกาศฉุกเฉิน
1. น้องมินกลับบ้านด่วน พี่เป้งงานเข้าอย่างแรง (คาดว่า น้องมินก็เจองานเข้าอย่างแรงไปก่อนหน้านี้แล้ว)
2. พี่เป้งประกาศตัวตนชัดเจนแล้ว โปรดทราบโดยทั่วกัน
3. กรุณาลงตอนต่อไปโดยด่วน เพราะว่า.....เส้นมาม่าขาดตอน
+1 ให้คำประกาศของพี่เป้ง
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อะไร ยังไง ที่ไหน เมื่อไหร่ เกิดอะไรขึ้น ใครมาบอกอะไรกับมิน :serius2: :serius2: :serius2:
รีบมาต่อเลยนะพี่น็อต ขอแบบอืดต่อเนื่อง :laugh: :laugh: :laugh:
ปล.อ่านทุกตอนแต่ไม่ได้เม้น นิสัยไม่ดีเนอะ :m20: :m20:
-
ช่วงนี้เคราะห์ซ้ำกรรมซัดซึ่งคาดว่าจากน้ำมือบิดา
สู้ๆเขานะเป้ง
-
มาม่าชามใหญ่มากกกกก :monkeysad:
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ :z3:
-
lol สนุกมากค่ะ
รอตอนต่อไป ^^
-
ก็คาดว่าคงจะมีผู้ที่รอตอนใหม่กันอยู่แน่ๆ แต่เนื่องมาจากว่าตอนนั้นพิมพ์ๆต้นฉบับเกือบเสร็จอยู่แล้วเชียว
แต่อยู่ๆพอกดเซฟแล้วผิดพลาด เหอๆ ทุกอย่างที่พิมพ์ก็เลยหายวับไปกับตาเหมือนฝันไป :sad4:
ก็เลยต้องมานั่งโศกตรมกับการเริ่มพิมพ์ใหม่ทั้งหมดนั่น :serius2:
เอาล่ะ งั้นก็มาติดตามกันต่อเหอะคร้าบ
ตอนที่38
*******************************************
ตอนนี้ผมลุกขึ้นแล้วมองหน้าพ่อผมกับอาณุสลับไปมาอยู่ คงจะอึ้งรับประทานกันไปตามระเบียบดิ ยิ่งพ่อผมนี่ นั่งตาค้างอยู่ยังงั้นเลย
แต่ช่างปะไร ชั่วโมงนี้ผมไม่สนอะไรแมร่งทั้งนั้นแหละ
" แก... ไอ้ลูกไม่รักดี แกฉีกหน้าชั้นใช่มั๊ย หา..." พอได้สติพ่อลุกขึ้นทันทีแล้วชี้หน้าตวาดผมลั่นตามด้วยอาการไขว่คว้าจะโผเข้ามาหาผม สงสัยคงอยากฆ่าผมให้ตายมั๊ง ดีว่าไอ้ป้างมันไปจับตัวพ่อไว้ก่อน
" คุณ... ใจเย็นๆ ค่อยๆพูดค่อยๆจากันสิ แกก็เหมือนกันเจ้าเป้ง แกทำอย่างนี้ได้ยังไง อยากให้พ่อแกตายเร็วขึ้นอีกรึไง" แม่หันมาด่าผมบ้าง โอเคว่ะ ถึงมันจะดูเกินไปผมก็ยอมรับ แต่ที่ทำไปเพราะผมเองก็เต็มกลืนแล้ว
ความรู้สึกเลวร้ายทุกๆอย่างที่ผมพยายามทนมาตลอดตอนนี้มันล้นออกมาแล้ว ดังนั้นก็จงรับรู้กันซะบ้างว่าผมไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ก็ดีเหมือนกันทุกอย่างมันจะได้จบๆไปซะที แล้วแค่นี้น่ะ พ่อเค้าไม่อกแตกตายไปหรอกน่า
" ชั้นไม่ยงไม่เย็นมันล่ะ เธอดูไอ้ลูกเวรของเธอมันทำแล้วกันนะ มันเคยนึกถึงหน้าชั้นมั่งมั๊ย กล้าดียังไงมาฉีกหน้าชั้นขนาดนี้ หา..." พ่อหันไปโวยกับแม่ ซึ่งผมก็ไม่อยากทนดูแล้วว่ะ บอกตรงๆ
ท่ามกลางความวุ่นวายโกลาหลของคนที่กำลังอาละวาดกับคนที่พยายามยับยั้งนั่น ผมก็หันหลังเดินออกมาจากห้องนั้น เดินลงไปชั้นล่างออกจากโรงแรมไป
ผมเดินเหมือนไร้วิญญาณไปตามทาง ท่ามกลางผู้คนที่เดินกันขวักไขว่เต็มท้องถนน ตอนนี้สมองผมยังคงมึนชาเหมือนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ใช่ดิ... นี่กูกำลังทำอะไรอยู่วะ นึกอะไรไม่ออกเลย แล้วนี่กูกำลังจะไปไหนกันวะ
อยู่ดีๆก็นึกขึ้นมาว่า แล้ววันพรุ่งนี้ล่ะ วันพรุ่งนี้จะทำยังไงต่อวะ แล้วยังจะวันต่อไปอีก จะอยู่ไปยังไง ไม่มีน้องอยู่ด้วยอีกต่อไปแล้วแบบนี้อะไรๆมันก็หมดความหมายจริงๆ จะอยู่รึตายมันก็แทบไม่ต่างกันเลย
มองผู้คนที่เดินไปมานั่นก็ได้แต่คิดว่าป่านนี้มินจะเป็นยังไงบ้าง หรือน้องอาจจะเดินอยู่กับกลุ่มคนเหล่านี้รึเปล่า ถ้ามองให้ดีๆผมอาจจะเจอน้องก็ได้นะ
สงสัยผมคงเป็นบ้าไปแล้วมั๊ง จะคิดหวังอะไรบ้าๆบอๆไปทำไมกัน มินคงไม่มีทางมาให้ผมเจอได้ง่ายๆหรอก แล้วจะทำยังไงนะถึงจะได้เจอน้องอีกสักครั้ง ผมขอโอกาสนั้นอีกแค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว แค่นั้นจริงๆ
" เฮ้ย.... มึงอยู่ไหนวะเนี่ย" ไอ้ป้างโทรเข้ามาผมก็รับพลางเดินไปทรุดตัวลงนั่งอยู่ตรงป้ายรถเมล์โทรมๆข้างทาง
" เออ... อยู่ไม่ไกลนี่แหละ กู... อยากอยู่คนเดียวว่ะ โทษทีนะเว้ย"
" เฮ้อ.... มึงก็น๊า.... ไม่น่าทำยังงี้เลยว่ะ ทั้งพ่อทั้งแม่อ่ะโกรธมึงกันใหญ่แล้วตอนนี้ ดีว่าอาณุเค้าก็ไม่ได้ถือสาอะไรอ่ะ อืม... แล้วนี่มึงอยู่ไหนล่ะวะ"
" กู... อยู่ตรงป้ายรถเมล์แถวๆนี้แหละ มึงไม่ต้องห่วงหรอก กูแค่อยากอยู่คนเดียวว่ะ "
" แต่... เฮ้ย... น้ำเสียงมึงฟังดูแย่จังว่ะจะไม่ให้ห่วงได้ไง แล้วนี่มึงจะกลับบ้านรึเปล่า"
" หึ... บ้านเหรอวะ กูคงมีหน้ากลับไปหรอกนะทำกะเค้าซะขนาดนั้นน่ะ"
" มึงก็กลับมาขอโทษเค้า พูดกับเค้าดีๆสิวะไอ้เป้ง อีโก้มึงอ่ะ ตัดไปเลยได้มั๊ย ไหนๆมึงก็เปลี่ยนตัวเองดีขึ้นได้ตั้งเยอะแล้วอ่ะ นะเว้ย.... กูขอล่ะ"
" กูก็ไม่รู้ว่ะ ตอนนี้กู.... ไม่รู้ดิ... มันมึนไปหมดคิดอะไรไม่ออกเลย ขอเวลากูหน่อยละกันว่ะ"
" โอเคๆ กูเข้าใจว่ะ งั้นก็แล้วแต่มึงล่ะ แต่ไม่ว่ายังไงนะ กูขอแค่ให้มึงจำไว้ว่ากูยังเป็นห่วงมึงนะเว้ย แม่เค้าก็ห่วงมึงมากเหมือนกัน จะทำอะไรก็นึกถึงกูนึกถึงพ่อกับแม่ด้วย แค่นั้นล่ะว่ะ" มันย้ำอีกทีเหมือนกลัวผมจะไปโดดน้ำตายก่อนจะวางหูไป ก็ยังดีที่ได้รู้ว่ามันยังห่วงผมอยู่ดีไม่ว่าจะยังไงน่ะ
-
-
ผมนั่งมองรถเมล์ที่ผ่านไปมาอยู่สักพักก็นึกขึ้นมาได้ว่าถึงจะนั่งอยู่นี่ไปจนเช้ามันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก เราต้องทำอะไรสักอย่างสิวะ จากนั้นผมก็ตัดสินใจต่อรถเมล์ไปบ้านแม่อัม
" โห... ทำไมมาเอาป่านนี้เลยอ่ะพี่" ไอ้แมนมาเปิดประตูให้ผมครับ หลังจากที่โทรเข้าไปบอกมันว่าให้มาเปิดประตูให้ ไม่อยากไปกวนแม่อัมน่ะครับป่านนี้คงนอนไปแล้ว
" กู... ไม่มีที่ไปว่ะ อยากขอนอนนี่อีกสักคืนละกัน" สงสัยหน้าตาและท่าทางผมตอนนั้นมันคงดูแย่สุดๆมั๊ง มันเลยถามขึ้นมา
" มีอะไรรึเปล่าเนี่ยพี่ สีหน้าพี่โคตรแย่เลยนะ นี่ผมยังไม่เคยเห็นพี่ดูแย่ขนาดนี้มาก่อนเลยอ่ะ"
" เออ... ก็ไม่มีอะไรมาก อีกหน่อยกูอาจจะต้องมาขออาศัยอยู่ที่นี่ถาวรเลยก็ได้"
" โอ๊ยพี่... พูดอะไรยังงั้น บ้านนี้พี่ก็เป็นคนเช่าให้ ไม่ถือว่ามาขออาศัยหรอกน่า"
" อืม... ก็นั่นแหละ เออ... เฮ้ย... แล้วนี่ มินโทรมาบ้างมั๊ยวะ" อดถามไม่ได้ว่ะ ผมยังคงหวังเสมอว่าจะได้ข่าวน้องบ้าง สักนิดหน่อยก็ยังดี
" ยังเลยพี่ เฮ้อ... นี่ก็ห่วงเหมือนกัน แต่มันคงไม่เป็นไรหรอก เออ... แล้วนี่พี่กินอะไรมายัง หิวมั๊ย" ไอ้แมนถามผมอย่างห่วงๆ ผมก็ยิ้มแล้วส่ายหน้า
" ขอบใจว่ะ มึงนี่มันเป็นน้องที่ดีจริงๆนะ กูดีใจว่ะที่ได้มาเจอมึง ได้มาเป็นพี่น้องกะมึงยังงี้น่ะ" อยู่ๆผมก็รู้สึกแบบนี้นะเลยพูดขึ้นมา ไอ้แมนมันก็ยิ้มๆ
" โหพี่... จะมาดราม่ากันทำไมเนี่ย ฮะๆ ไปเหอะ ไปอาบน้ำก่อน" มันบอกแล้วก็ชวนผมเข้าบ้าน
คืนนั้นผมก็นอนไม่หลับตามเคย คิดไปเรื่อยๆว่าจะทำยังไงต่อไปดี ผมบอกไอ้แมนว่าอยากลองไปตามหามิน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปเริ่มยังไงได้ มันก็บอกว่ามินไม่ได้รู้จักใครในกรุงเทพฯนี่เลย ก็มีแค่เพื่อนกับรุ่นพี่ที่โคราชแค่นั้นเลยคิดว่าถ้าลองติดต่อคนพวกนี้ไปอาจจะได้เบาะแสอะไรบ้างก็ได้
-
-
พอตอนเช้าผมก็กลับไปเก็บของตัวเองที่บ้านไอ้เอ๊กซ์เพื่อจะย้ายมาอยู่บ้านแม่อัมอย่างถาวร ใจผมนั้นรู้ดีเลยว่านับแต่นี้ไปผมคงถูกตัดขาดจากพ่อผมแน่ๆ และแน่นอนว่าถ้าแม่โกรธผมมากๆด้วยอีกคนยังงี้ผมยิ่งไม่มีหวังเลย แต่ก็ช่างเหอะ ตอนนี้อะไรจะเกิดผมก็คงต้องปล่อย อยากรู้เหมือนกันว่าชีวิตเรามันจะตกต่ำลงไปกว่านี้ได้อีกสักแค่ไหนกัน
บทเรียนอย่างนึงที่ผมได้ตอนนี้ก็คือ บางครั้งคนเราพอเดินมาถึงเวลาที่คิดว่าแย่ที่สุดในชีวิตแล้ว ความรู้สึกนั้นมันจะกลับเป็นความรู้สึกชาเหมือนคนที่มีแผลฉกรรจ์แต่จะไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรมากมาย ก็คงเพราะร่างกายมันทำให้เกิดอาการชานั่นเอง คงคล้ายๆที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้
ถึงผมจะเสียใจมากแต่ผมก็ไม่ได้ฟูมฟายจนไม่เป็นอันทำอะไร ก็แค่เบลอแค่มึนคิดอะไรไม่ออกก็เท่านั้น ยังแปลกใจตัวเองที่ไม่เสียใจจนแทบฆ่าตัวตายหรือคิดสั้นๆไปซะก่อน ก็คงเพราะผมยังพอมีความยั้งคิดอยู่บ้างล่ะมั๊ง
" เฮ้ย... นี่ตกลงว่ามึงจะถูกตัดหางปล่อยวัดจริงๆแล้วเหรอวะ" ไอ้เอ๊กซ์ถามผมหลังจากที่ผมเล่าทุกเรื่องให้ฟัง มันก็ตกใจเว่อร์ทุกทีอ่ะ
" ก็คงยังงั้นแหละ" ผมรับคำท่าทางเรียบเฉย แล้วก็ปิดกระเป๋าเตรียมตัวหิ้วออกไป
" เฮ้ย.... แล้วมึงจะไม่เดือดร้อนอะไรเลยยังงี้เหรอวะ ใจเย็นไปหน่อยรึป่าวมึง"
" กูก็แค่... ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปล่ะว่ะ หรือมึงรู้ล่ะว่ากูควรจะทำไง"
" อ้าว... มึงนี่ ก็พ่อแม่มึงเค้าโกรธอ่ะ มึงก็ลองกลับไปขอโทษเค้าดูก่อนดิวะจะเป็นไรไป ถ้าเค้าเห็นว่ามึงสำนึกแล้วตั้งใจไปขอโทษเค้าก็อาจจะยอมมึงก็ได้ ยังไงๆก็ลูกเค้าทั้งคนนี่หว่า"
" เหรอวะ... อืม... ก็อาจจะจริงของมึงนะ ขอบใจนะเว้ย สำหรับทุกๆอย่างที่ช่วยกูมาตลอด กูดีใจที่มีเพื่อนดีๆอย่างมึงว่ะ"
" ห่านี่.... มึงก็พูดไป ไม่ช่วยมึงจะไปช่วยหมาที่ไหนวะ" สัส... ด่ากูหมาเหรอ หึ... แต่ผมก็สบตามันอยู่แหละครับ จนมันเริ่มเขินๆมั๊ง
" เออๆ ไม่ต้องซึ้งมากแล้วมึง มีอะไรให้กูช่วยอีกมึงก็โทรมาละกัน กูยินดีช่วยว่ะ โชคดีเว้ย ดูแลตัวมึงเองด้วย" มันอวยพรผมทิ้งท้ายก่อนเดินกลับเข้าบ้านไป
ตอนนี้ผมเบาใจไปเยอะว่ะ รอบข้างมีแต่คนให้กำลังใจทั้งเพื่อนทั้งพี่ โชคดีโคตรๆแล้วที่เป็นแบบนี้ จนเริ่มรู้สึกมีกำลังใจขึ้นเยอะ เอาล่ะเว้ย ไม่ว่ามินจะไปอยู่ที่ไหนผมจะต้องตามหาน้องให้เจอให้ได้เลย
ผมไม่ปล่อยให้มันจบไปแบบนี้หรอก เราต้องได้ปรับความเข้าใจกัน ผมจะต้องได้รู้ว่าน้องทำแบบนี้เพราะอะไรกันแน่ และไม่ว่าจะเพราะอะไรผมก็จะไม่โทษน้องเลย เพราะผมยังเชื่อว่าน้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างแน่ๆถึงได้ทำแบบนี้ ก็รอดูกันไปแหละว่ามันคืออะไร
-
-
ผมลองโทรเข้าไปหาแม่ดูเพราะยังไม่กล้าไปสู้หน้าแม่ตอนนี้เลยว่ะ ยอมรับว่าก็ทำเกินไปหน่อยที่ฉีกหน้าพ่อกลางร้านอาหารยังงั้น แต่ตอนนั้นมันไม่ไหวแล้วจริงๆว่ะ แต่ที่จริงมันก็ดีแล้วว่ะจะได้จบไอ้เรื่องคลุมถุงชนนี่ไปซะได้ ปัญหามันจะได้ลดๆลงไปมั่ง
ตอนนี้ปัญหาเดียวก็คือ น้องอยู่ที่ไหนว้า ยอมรับว่าห่วงมากๆไม่รู้ว่าจะเป็นไง อยากให้น้องติดต่อมาบ้าง ไม่ติดต่อผมก็โทรมาหาแม่หาไอ้แมนมั่งก็ยังดี แค่อยากรู้ว่าน้องยังปลอดภัยดีก็พอแล้ว
" แกยังจะมีหน้าโทรมาหาชั้นอีกนะ ทำอะไรลงไปไม่เคยนึกถึงพ่อเค้ามั่งเลย เล่นไปฉีกหน้าเค้ายังงั้นน่ะ" แม่ใส่ผมทันทีเลยอ่ะ
" อืม... โอเคแม่ ผมผิดเองทุกอย่าง แล้วตอนนี้พ่อเค้าว่าไงอ่ะครับ"
" จะว่ายังไงล่ะ เค้าก็ตัดเป็นตัดตายกับแกไปแล้วน่ะสิ ชั้นล่ะอ่อนใจจริงจริ๊ง แล้วทีนี้จะทำยังไงกัน หา...." แม่บ่นอุบเลย
" อันนั้นน่ะช่างเหอะแม่ ผมทำใจมานานแล้ว รู้ดีอยู่แล้วว่ามันก็ต้องเป็นแบบนี้สักวัน แต่คนอย่างผมถึงไม่มีทรัพย์สมบัติของพ่อผมก็ไม่ตายหรอก มือเท้าผมยังปกติทำมาหากินเองได้ ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ"
" เฮ้อ... แกมันก็ยังงี้อ่ะ เอาเถอะๆ ชั้นก็ขี้เกียจจะพูดละ ไว้ให้เค้าอารมณ์ดีกว่านี้อีกหน่อยก็ค่อยมาขอโทษเค้าละกัน อ้อ... แล้วนี่แกออกมาจากบ้านเจ้าเอ๊กซ์มันแล้วเหรอ งั้นตอนนี้แกจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ" แม่ถามผม ฟังดูน้ำเสียงก็คงห่วงผมล่ะ
" ผมจะย้ายไปอยู่กับแม่อัมครับ แม่ไม่ต้องห่วงนะ"
" เออ... แล้วตกลงเรื่องแกกับหนูมินนี่มันยังไงกัน ไหนเล่าให้ชั้นฟังซิ"
" ผมเองก็ไม่เข้าใจอ่ะแม่ อยู่ดีๆน้องก็มาขอเลิกกับผมแล้วก็เก็บข้าวของไปจากบ้านไปเลย บอกแม่อัมแค่ว่าจะไปทำงานต่างจังหวัด ไม่อยากรับความช่วยเหลืออะไรจากเราอีกแล้วเลยจะไปหาเงินมารักษาแม่เอง"
" อ้าว... ตายจริง แล้วนี่น้องไปอยู่ที่ไหนยังไงเนี่ย ทำไมไม่บอกใครเลย"
" ผมก็ไม่รู้เลยแม่ สงสัยคงไม่อยากให้ผมไปตามมั๊งเลยไม่บอกใครสักคนแม้แต่แม่อัม นี่ผมห่วงน้องจะตายอยู่แล้วเนี่ย"
" แปลกนะ ทำไมหนูมินทำแบบนี้ แกไม่ได้ทะเลาะอะไรกันแน่นะ"
" โธ่... ไม่เลยจริงๆครับแม่ ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลยทั้งนั้นอ่ะ แต่ก่อนหน้านั้นผมไม่รู้ว่ามีใครโทรมาพูดอะไรกับน้องรึเปล่า เพราะหลังจากวันนั้นน้องก็มาบอกเลิกผมนี่แหละ"
" เอ๊ะ... มีคนโทรมาพูดกับน้องเหรอ นี่มันยังไงกัน"
" ตอนนี้ผมก็ไม่รู้อะไรเลยจริงๆอ่ะครับแม่ พยายามเดาก็เดาไม่ถูกแต่ตอนนี้ผมห่วงน้องมากกว่า ไม่รู้ว่าเป็นไงมั่ง"
" เฮ้อ... แม่ก็ห่วงน้องมันเหมือนกัน ยังไงถ้าน้องติดต่อมาแกก็โทรบอกแม่ด้วยละกัน ระหว่างนี้ก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะ ขาดเหลืออะไรก็โทรมาบอกแม่ เข้าใจมั๊ย"
" ครับแม่ ผมขอบคุณมากๆเลย ก็คงมีห่วงอยู่แค่เรื่องแม่อัมใกล้จะผ่าตัดแล้วนั่นแหละครับ ถ้ายังไงผมอาจจะต้องขอยืมเงินแม่ก่อน แค่นี้แหละครับ"
" นั่นน่ะชั้นก็ต้องช่วยอยู่แล้ว คุณอัมเค้าใช่คนอื่นที่ไหน ไม่ต้องห่วงหรอก"
" โอเคครับแม่ ถ้างั้นแค่นี้นะครับ อ้อ... อยากบอกว่า ผมรักแม่นะ แม่ดูแลตัวเองด้วยนะครับ ผมมันไม่ดีเอง มีแต่ทำให้แม่กับไอ้ป้างเดือดร้อนเรื่องผมทุกที ต่อไปผมคงไม่ได้ไปก่อเรื่องให้วุ่นวายกันอีกแล้วล่ะเพราะคงไม่ได้กลับไปบ้านอีก ไว้แล้วผมจะแวะไปหาแม่นะครับ" ผมพูดไปตามที่ใจคิดอยู่ ก็มันรู้สึกยังงั้นจริงๆนี่นะ
" แกก็ด้วยล่ะ ดูแลตัวเองด้วย ถ้ามีอะไรก็โทรมาบอกแม่นะลูก แค่นี้นะ" แม่บอกผมเสียงสั่นๆว่ะ แล้วก็วางสายไป ตอนนี้ผมโล่งใจไปหน่อยนึงว่าแม่ไม่ได้โกรธผมแล้ว แต่ผมก็ห่วงแม่นะ ตัวเองโดนเฉดหัวออกมายังงี้แม่ก็คงต้องห่วงผมมากแน่ๆ แต่ยังไงๆผมก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องอยู่ให้ได้ด้วยลำแข้งตัวเองนี่แหละ พ่อจะได้เลิกดูถูกผมซะที
-
-
ผ่านไปสองวันก็ยังคงไม่ได้ข่าวคราวของมินสักที เหลือแค่ไม่กี่วันผมก็ต้องเริ่มสอบไฟนอลแล้ว แน่ล่ะจะเอาสมาธิที่ไหนอ่านหนังสือได้ พวกไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์เลยพากันมาช่วยติวผมตลอดรวมทั้งไอ้มาร์ทด้วย พวกมันคงห่วงผมกันนั่นแหละ
เดี๋ยวนี้ไอ้มาร์ทก็กลายมาเป็นเพื่อนซี้ก๊วนผมกับไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์ไปด้วยแล้วเพราะถ้าไปไหนก็จะไปด้วยกันตลอด ส่วนตัวผมเองตอนนี้ก็เร่ร่อนน่าดู เดี๋ยวก็ไปนอนบ้านไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์แล้วก็ไปนอนบ้านไอ้มาร์ท แต่ก็รู้สึกดีครับที่ได้อยู่กับพวกมัน มีมันอยู่เป็นเพื่อนตลอดแบบนี้ทำให้ผมหายเศร้าเรื่องมินไปได้เยอะมาก
ถึงได้บอกว่าผมยังโชคดีที่มีเพื่อนดีๆอยู่ ไม่งั้นป่านนี้ผมคงอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องอยู่ดี ถ้าไม่ได้พวกมันผมจะทำไงวะเนี่ย
วันนี้ผมสอบวันสุดท้ายแล้วครับ ถึงจะทำไม่ค่อยได้แต่ผมก็คิดว่าคงพอผ่านได้อยู่ล่ะน่า อย่างมากถ้าตกก็ซ่อมเอา คงไม่ซวยจนถึงกับต้องเรียนไม่จบหรอก
หลังจากส่งข้อสอบวิชาสุดท้ายผมก็หมดแรงว่ะ แทบจะหลับตรงนั้นเลยนะ ทนเหนื่อยอดตาหลับขับตานอนมาหลายวันจนพวกมันก็ห่วงผมอยู่ แต่แล้วผมก็ผ่านมันมาได้ซะที จากนี้เหลือแค่ยื่นเรื่องขอจบการศึกษาแค่นั้น แล้วทุกๆอย่างก็จะจบลงด้วยดี สี่ปีที่รอคอยมาแสนนานผ่านไปซะทีว่ะ
" เฮ้อ... ผมเห็นพี่ยังงี้แล้วบอกตรงๆนะว่า ไม่สบายใจเลยจริงๆอ่ะ" ไอ้แมนเอ่ยขึ้นขณะที่ผมนั่งเหม่อที่ระเบียง ไม่รู้เหมือนกันว่ามันโผล่มาเมื่อไหร่เพราะผมมัวแต่เหม่อๆอยู่
" เออ... คิดอะไรเพลินไปว่ะ"
" ผมจะถามพี่ว่าตอนนี้พี่สอบเสร็จก็ปิดเทอมแล้วใช่มั๊ย งั้นผมพาพี่ไปเที่ยวดีกว่าจะได้พักสมองพักใจบ้าง ดีมั๊ย"
" หือ... จะไปไหนวะ"
" หึๆ เป็นที่ๆผมและพี่พอจะคุ้นเคยดีอยู่แล้วนั่นก็คือบ้านผมเองที่โคราชไง" มันเฉลยแล้วก็ยิ้มให้ผม
" โธ่... กูก็นึกว่าจะไปไหน เออ... ดีเหมือนกันบ้านมึงที่โน่นก็น่าอยู่จะตาย สงบดีด้วย"
" ใช่พี่ แล้วอีกอย่างก็จะได้ไปถามเพื่อนๆกับคนรู้จักที่เค้าอยู่ที่โน่นว่าได้ข่าวมินมันมั่งมั๊ย เผื่อว่ามันจะกลับไปที่โน่นไง"
" เออ... ดีเลยว่ะ งั้นก็ไปกันพรุ่งนี้เลยนะ"
" ฮ่าๆ ใจเย็นพี่ ต้องไปจองตั๋วรถก่อน ไม่งั้นจะไปยังไง"
" อืม... จองตั๋วเหรอ ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวกูไปขอยืมรถบ้านไอ้เอ๊กซ์มันขับไปเองเลยดีกว่า ให้ตังค์มันด้วยถือว่าเป็นค่าเช่ารถ เอายังงี้ละกัน ขับรถไปเองสะดวกกว่า จะไปจะกลับเมื่อไหร่ยังไงก็ได้" ผมสรุป ไม่ใช่ว่ารักสบายอะไรหรอกครับ แค่คิดว่ามันสะดวกกว่ากันจริงๆก็เท่านั้น ไม่ต้องเสียเวลาด้วย เพราะตอนนี้ผมโคตรใจร้อนเลย เผื่อโชคดีอาจได้ข่าวเรื่องน้องก็ได้ นี่ป่านนี้ใจผมมันไปถึงโน่นแล้วล่ะ
-
-
วันรุ่งขึ้นผมก็ไปยืมรถกับไอ้เอ๊กซ์และให้ตังค์มันเป็นค่าเช่า แน่นอนว่าตัวมันรวมทั้งป๊ากับม๊ามันไม่รับเงินผมซึ่งผมก็โคตรเกรงใจ เลยเลือกยืมรถกระบะส่งของสี่ที่นั่งโทรมๆคันนึงมา ไอ้เอ๊กซ์มันก็ยังว่าทำไมไม่เอารถมันอีกคันนึงไปผมก็บอกมันว่าเกรงใจ มันก็หัวเราะแล้วบอกว่าใครต้มหนังสือสมบัติผู้ดีให้ผมกินวะ ขี้เกรงใจขนาดนี้ อีกแล้วนะมึง ทำไมวะ... คนอย่างกูนี่มันจะมีมารยาทเป็นผู้ดีกะเค้าไม่ได้รึไง
พอได้รถเรียบร้อยผมก็ขับมารับไอ้แมนกับแม่อัมแล้วก็ขับตรงไปโคราชเลย ไปถึงก็บ่ายสามเกือบๆจะสี่โมงแล้วโน่น ผมจอดรถไว้ในค่ายมวยของน้าชาญน้องชายของแม่อัมแล้วก็เดินเข้าไปไหว้แก ท่าทางแกก็ดีใจที่พวกเรากลับมาบ้านกัน
" ตามสบายเลยนะพี่ พักผ่อนให้เต็มที่ไปเลย เครียดๆมาตั้งนานแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยไปสืบข่าวไอ้มินจากเพื่อนๆแล้วก็รุ่นพี่ๆที่เค้าอยู่แถวนี้ด้วยกัน เผื่อมินมันติดต่อใครมาบ้าง คิดว่าน่าจะพอมีใครรู้มั่งล่ะมั๊ง ดีมั๊ยพี่"
" เออ... ดีๆ ก็ขอให้เจอมินทีเหอะวะ กูห่วงมันว่ะ ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นไงมั่ง" ผมบอกไปใจก็เป็นห่วงน้องจริงๆ กลัวไปสารพัดว่าน้องจะไปทำงานอะไรยังไง ถ้ามันไม่มีอะไรก็ดีไป แต่ก็กลัวว่าถ้าน้องโดนหลอกไปทำงานอะไรที่แย่ๆต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวอีกจะทำยังไง
แต่พอมานึกอีกทีก็รู้สึกว่าน้องน่าจะพอเอาตัวรอดได้บ้างล่ะมั๊ง เมื่อก่อนก็เคยมาฝึกมวยอยู่ในค่ายพักนึงนี่นะ แต่ก็... ไม่รู้ดิ ผมก็ยังห่วงอยู่ดี เพราะถึงยังไงน้องก็ตัวเล็กๆยังงั้นถ้ามีอะไรขึ้นมาจริงๆจะไหวรึเปล่า สรุปว่าก็น่าห่วงอยู่ดี
ตอนเย็นวันนั้นผมก็ได้กินฝีมือแม่อัมอีก อันได้แก่ แกงส้มดอกแคธรรมด๊าธรรมดาแต่รสชาดอร่อยไม่ธรรมดา ไข่เจียว กับดอกขจรและเห็ดนางฟ้าชุบแป้งทอดกรอบ ซึ่งมันก็เป็นอาหารพื้นๆและบ้านนอกมากๆแต่ก็รสชาดสุดยอดอย่าบอกใครอ่ะ ก็ล่อซะพุงกางไปเลยฝีมือแม่อัมนี่ผมไม่เคยผิดหวังจริงๆว่ะ
ยิ่งเราได้นั่งล้อมวงกินกันมีแม่อัม ไอ้แมนและน้าชาญแบบนี้แล้วผมสบายใจชะมัด บรรยากาศที่นอกชานริมคลองยังงี้ลมก็พัดเย็นสบายสุดๆแล้ว ไม่เคยนึกเลยว่ะว่าผมจะมีความสุขไปกับอะไรที่มันธรรมดาสามัญรากหญ้ายังงี้ได้ ทั้งที่เมื่อก่อนผมคงติดหรูไปเองต้องกินข้าวร้านดีๆ อาหารดีๆเท่านั้น แต่ตอนนี้แค่อาหารพื้นๆแค่นี้ผมก็แฮบปี้สุดๆแล้ว ยิ่งทำให้ได้รู้และตระหนักเลยว่าความสุขของคนเราเนี่ย มันอยู่ที่ใจจริงๆไม่ใช่วัตถุหรือของนอกกายอะไรทั้งนั้น
-
-
คืนนั้นเป็นคืนแรกที่ผมนอนหลับอย่างเป็นสุขได้ อาจเพราะผมยังพอมีความหวังว่าจะได้ข่าวของมินจากคนที่นี่ และอีกอย่างก็คงเพราะบรรยากาศที่แสนสบายของบ้านแม่อัมนี่เอง ทั้งๆที่ตอนแรกไอ้ผมก็กลัวอยู่ว่าคนที่นอนแต่ห้องแอร์อย่างผมจะมานอนกางมุ้งได้มั๊ย แต่แล้วก็ไม่เป็นอย่างที่คิดเพราะที่ๆกางมุ้งนอนนี่มันเป็นในชายคาบ้านแต่ติดริมน้ำเลยนะครับ อากาศมันก็เย็นสบายจากลมที่พัดโชยมาซึ่งมันปลอดโปร่งดีจริงๆครับ สบายกว่านอนห้องแอร์ด้วยซ้ำมั๊ง
เช้านี้ผมเลยรีบตื่นซะแต่เช้า ไอ้แมนมันยังนอนอยู่เลยผมก็ไม่ได้ปลุกมันหรอก ลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ลองไปเดินสูดอากาศแถวนั้น พลางเดินเข้าไปดูเด็กในค่ายมวยเค้าซ้อมกัน
" อ้าว...หนุ่ม ทำไมตื่นซะเช้าเลยเนี่ย หือ... นอนไม่หลับรึเปล่า" น้าชาญแกเอ่ยทักผมแล้วก็ยิ้มให้
" เปล่าครับ นอนหลับสบายมากๆตะหากเลยตื่นได้แต่เช้าอ่ะครับ"
" เอ้อ... ดีแล้ว งั้นก็ตามสบายนะ เดินดูอะไรเล่นแถวนี้ไปก็ได้ เดี๋ยวน้าไปคุมเด็กมันซ้อมก่อนนะ" น้าชาญบอกแล้วก็เดินผละไปที่กลุ่มเด็กๆที่ใส่กางเกงมวยแล้วก็สั่งให้เตรียมตัว ผมเดาว่าเดี๋ยวน้าเค้าคงให้เด็กๆทั้งกลุ่มออกไปวิ่งแถวนี้มั๊ง ตอนนั้นผมก็นึกสนุกขึ้นมาอยากจะออกไปวิ่งกับเค้าด้วย เพราะว่าหลังๆมานี่ผมไม่ได้ไปออกกำลังที่ฟิตเนสมาตั้งนานแล้ว ดีเหมือนกันว่ะจะได้ไปสูดอากาศบริสุทธิ์แถวนี้แถมได้ชมวิวอีก เจ๋งไปเลย
ว่าแล้วก็ลองเดินไปขอน้าชาญดู แกก็ยิ้มๆบอกว่าจะเอาจริงเหรอ จากนั้นก็ขอยืมกางเกงมวยจากน้าชาญเค้ามาใส่ตัวนึงกับเสื้อกล้ามของผมเอง พวกเด็กๆมันก็ทำหน้าแปลกใจกันว่าผมจะไปวิ่งกับพวกมันจริงๆเหรอ
ตอนนี้ผมกับพวกเด็กๆออกวิ่งไปด้วยกันเป็นแถวยาวโดยที่ผมวิ่งรั้งท้ายไปพี่นักมวยสี่ห้าคน ที่นี่อากาศบริสุทธิ์มากจริงๆครับเพราะว่ามันแทบไม่มีรถยนต์วิ่งมาสักคันเลยนี่เอง วิ่งไปถึงตลาดก็มีผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ บ้างก็ถือข้าวของที่ซื้อมา บ้างก็ง่วนกับงานของตัวเองแต่ที่ผมแทบไม่มีโอกาสได้เห็นเลยนั่นก็คือ ชาวบ้านที่กำลังตักบาตรกับพระนี่แหละ เป็นภาพที่ผมรู้สึกดีจริงๆ ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าการตื่นเช้ามันทำให้ได้มาเห็นอะไรดีๆเยอะแยะยังงี้เลยนะ
ตอนนี้ผมวิ่งผ่านผู้คนในตลาดก็มีแต่คนมองผมแล้วก็ยิ้มๆชี้ชวนกันให้มองมาที่ผม น่ากลัวคงนึกว่าผมเป็นไอ้ป้างอีกมั๊ง รึอาจจะนึกว่าไอ้ป้างมาถ่ายหนังรึเปล่า เล่นใส่ชุดนักมวยยังงี้ เหอๆ
วิ่งวนไปเกือบรอบหมู่บ้านครบรอบนึงก็มุ่งหน้ากันกลับค่ายครับ พอมาถึงผมก็ยังวอร์มต่ออีกหน่อยแล้วไปซิทอัพต่ออีก น้าชาญแกเลยเอ่ยปากชมผม
" เออ... เรานี่ฟิตดีเหมือนกันนะ ทีแรกน้าก็คิดว่าเราไปวิ่งจะไหวมั๊ยเพราะมันก็ไกลเหมือนกัน แสดงว่าร่างกายเรานี่ฟิตใช้ได้ หน่วยก้านเราก็ดีนะเนี่ย น่าจะมาฝึกมวยกะน้านะ" น้าชาญบอกแล้วก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
" โห... น้าครับ ผมก็คงได้แค่นี้แหละ ให้ไปฝึกหนักยังงั้นสงสัยผมจะไม่ไหว ยิ่งขี้เกียจๆอยู่ด้วยผมอ่ะ ฮะๆๆ"
" อืม... ไม่หรอก อย่างเราเนี่ยฟิตซ้อมสักหน่อย ฝึกแม่ไม้เพิ่มอีกก็ใช้ได้แล้วล่ะ สนใจมั๊ย เดี๋ยวน้าจะปั้นเราเอง"
" ฮ่าๆ อย่าเลยครับน้า อย่างผมคงไม่รุ่งอ่ะ อาจจะแพ้ตั้งแต่ยกแรกเลยก็ได้" ผมบอกแล้วก็หัวเราะไปกับน้าชาญ คิดๆแล้วขำว่ะ เกือบจะผันตัวเองไปเป็นนักมวยซะแล้วกู แต่ก็น่าสนใจดีนะ ฉายา ไอ้เป้งน้อยศิษย์อะไรดีวะ เหอะๆ
พอกลับเข้ามาในบ้านผมก็ไปหาแม่อัมในครัว แม่อัมแกต้มข้าวต้มไว้แล้ว กลิ่นหอมซะจน... ไม่ไหวแล้วว่ะ อิอิ
" อ้าว... นี่เราไปไหนมาลูก เหงื่อเต็มเลย แล้วทำไมใส่กางเกงมวยล่ะ" แม่อัมทักผม
" อ๋อ... ผมตื่นเช้าแล้วเห็นเด็กๆเค้าไปวิ่งกันก็เลยขอไปวิ่งกับเค้าครับแม่"
" เหรอลูก.. แล้วนึกยังไงล่ะนี่ หือ..."
" ก็อยากไปดูอะไรแถวนี้น่ะครับ แล้วก็ได้สูดอากาศบริสุทธิ์ด้วย แถวนี้อากาศดีจริงๆครับแม่ สบายจริงๆ"
" อืม... ดีแล้วจ้ะ งั้นเดี๋ยวไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าวกันดีกว่า นี่เจ้าแมนมันยังไม่ตื่นเลยสิเนี่ย ปลุกมันทีนะลูก" แม่วานผมแล้วก็ไปปรุงข้าวต้มต่อ ไอ่เวรแมนมันยังหลับเพลินอยู่เลย อากาศมันสบายมากเกิน เหอะๆ
ผมเดินไปปลุกมันแล้วก็ลากมันไปอาบน้ำพร้อมกันนั่นแหละ ประหยัดเวลาดีเพราะมีห้องน้ำห้องเดียว จากนั้นก็มากินข้าวต้มแสนอร่อย แล้วมาวางแผนกับไอ้แมนว่าวันนี้เราต้องไปหาใครบ้างเพื่อถามเรื่องมิน
ต่่อด้านล่างเลยคร้าบ V
V
-
ต่อจากด้านบนคร้าบ...
หลังจากที่เราตระเวนไปตามบ้านเพื่อนๆของมินหลายบ้านแล้ว แต่ยังคงไม่ได้เบาะแสอะไรเลย ก็ท้อๆเหมือนกันนะแต่ผมก็ตั้งใจแล้วว่าจะต้องตามหาน้องให้ได้
" เฮ้อ... ไม่มีใครรู้เรื่องมินมันเลยว่ะพี่ นี่ก็เหลือแค่บ้านรุ่นพี่อีกคนเดียวเอง ไม่รู้ว่าไปแล้วจะได้เรื่องรึเปล่า" ไอ้แมนบ่นกับผม
" อืม... ก็ลองไปดูละกันว่ะเผื่อจะได้อะไรคืบหน้ามาบ้าง ทำไงได้ล่ะวะ ลองเสี่ยงดูละกัน ที่สุดท้ายแล้วใช่มั๊ย"
" ครับ ลองดูละกัน" ผมเลยขับไปตามที่มันบอกแต่พอไปถึงก็เหมือนเดิม คำตอบคือมินไม่ได้ติดต่อเค้ามาเลย เล่นเอาผมหมดหวังไปอีกครั้งแล้ว
" อย่าเพิ่งท้อนะพี่ เดี๋ยวเรามาคิดหาทางกันใหม่ดีกว่า" ไอ้แมนจับไหล่ผมไว้เพราะผมนั่งคอตกอยู่ในรถพลางคิดทบทวนไปว่าจะทำไงต่อดี
" เฮ้อ.... จะทำไงดีวะ มองไม่เห็นทางเลยว่ะ จะไปตามมินที่ไหนได้อีกวะเนี่ย"
" ใจเย็นนะพี่ ยังไงๆมันก็ต้องติดต่อมาแหละ อย่างน้อยๆมันก็ต้องห่วงแม่บ้าง เราลองรอเวลาอีกหน่อยละกันนะ ผมเชื่ออ่ะพี่ว่ามันต้องติดต่อกลับมาแน่ๆ" ไอ้แมนพยายามให้กำลังใจผม ก็โอเคว่ะ ผมไม่อยากให้น้องมันห่วงเรามากไปกว่านี้แล้ว ยังไงก็ต้องอดทนให้ได้ จนกว่าจะถึงวันนั้นที่ได้ข่าวน้องนั่นแหละ
-
-
เย็นวันนั้นไอ้แมนมันก็อยู่กับผมตลอดชวนผมไปเดินเที่ยวที่ในตลาด พาไปเดินดูรร.เก่ามัน สุดท้ายก็พาผมไปดูร้านที่เคยเป็นสวนอาหารเก่าขอพ่อมันซึ่งตอนนี้ถูกทิ้งร้างและติดป้ายขายรอคนมาซื้ออยู่ มองๆไปแล้วผมก็นึกเสียดายนะ เมื่อก่อนร้านนี้คงสวยน่านั่งมากทำเลก็ดี อย่างที่แม่ผมบอกว่าเคยพาผมมากินที่นี่ตั้งแต่ตอนผมเด็กๆแต่ผมก็จำไม่ได้ซะแล้ว
" คิดไปผมก็ยังเสียดายนะพี่ ญาติๆทางพ่อเราเค้าเอาร้านนี้ไปแล้วมาทำขายเองอยู่ไม่เท่าไหร่ก็เจ๊งยังงี้ นี่ก็ปิดไว้แบบนี้มานานมากแล้วแต่ไม่มีใครมาซื้อไปทำต่อซะที ถ้าพ่อผมไม่ตายไปก่อนก็คงดีนะ ไม่งั้นร้านนี้ก็คงยังอยู่ดีแน่ๆ" มันพูดไปแล้วก็ยืนเหม่อมองไปนิ่งๆคงเพราะมันเศร้ามาก แล้วอยู่ๆมันก็เอามือขึ้นมาปาดน้ำตา
" คิดถึงพ่อเหรอวะแมน" ผมโอบไหล่มันไว้เพราะอยากปลอบมัน แต่มันก็สะอื้นแล้วก็กอดผมไว้แน่น
" ใช่พี่ ผมคิดถึงพ่อจริงๆ ถ้าพ่อยังอยู่ก็คงดีหรอก อะไรๆมันคงดีกว่านี้ ฮือๆ" มันยังคงสะอื้นอยู่จนตัวเริ่มสั่นๆ ผมก็โคตรจะสงสารมันเลย
" เอาเหอะว่ะ พ่อมึงเค้าก็ไปสบายแล้วไง อย่าคิดมากเลยเว้ย แต่กูอยากบอกว่า สักวันกูจะพยายามทำให้ร้านนี้มันกลับมาเป็นของเราให้ได้ กูสัญญาเลยว่ากูต้องทำให้ได้ว่ะ มึงคอยดูก็แล้วกัน"
" จริงเหรอพี่ พี่จะทำยังไงอ่ะ จะซื้อคืนมาเหรอ"
" ก็ยังไม่รู้ว่ะ แต่ถ้าต้องทำยังงั้นกูก็จะทำ กูอยากให้ของที่มันควรจะเป็นของมึงมันได้กลับมาเป็นของมึงจริงๆก็เท่านั้น อืม... ที่จริงก็ต้องเป็นของมินมันด้วยสินะ เออ... ก็แค่นั้นแหละที่กูอยากจะทำ คอยดูละกันกูจะต้องทำให้ได้เลย" ผมลั่นวาจาไปกับมันด้วยความตั้งใจจริง ก็อย่างที่คิดแหละว่าร้านนี้มันควรจะเป็นมรดกจากพ่อมันนี่นา เพราะงั้นมันก็ต้องเป็นของๆไอ้แมนกับมินสิถึงจะถูก ไม่ใช่ให้ญาติคนอื่นหน้าด้านมาชุบมือเปิบไปยังงี้
-
-
วันต่อมาผมก็ตื่นแต่เช้าอีกเพราะเริ่มชินแล้ว แต่ตอนนี้อยู่ๆผมก็รู้สึกอยากจะใส่บาตรขึ้นมาซะงั้นอ่ะ คงเพราะผมได้เห็นจากเมื่อวานนี้มั๊งเลยนึกอยากจะใส่บาตรมั่ง แต่ก็ไม่รู้จะทำไงเลยลองไปหาแม่อัมดู
" อ๋อ... อยากใส่บาตรเหรอลูก ก็ดีจ้ะ แต่นี่แม่ไม่ได้ทำกับข้าวไว้เผื่อใส่บาตรเลย งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อกับข้าวที่ตลาดละกันแล้วก็ไปรอใส่บาตรแถวหน้าตลาดกันเลยนะ"
" ครับแม่ เอ่อ... แล้ว... ใส่บาตรนี่เค้าต้องทำยังไงมั่งเหรอครับ" ผมถามแม่แล้วก็ยิ้มแหยๆ แม่ก็หัวเราะ
" จ้า... เราคงยังไม่เคยใส่บาตรเลยสิ ไม่เป็นไรลูก ไม่ยากเย็นอะไรหรอกจ้ะเดี๋ยวไปถึงแล้วแม่จะบอกให้นะ" แม่อัมบอกผมแล้วเราก็ออกไปที่ตลาดกัน พอไปถึงผมก็เห็นว่าใครๆที่ตลาดก็ทักทายแม่อัมอย่างสนิทสนมกันทั้งนั้น แสดงว่าแม่อัมนี่กว้างขวางน่าดูเลยอ่ะใครๆก็รู้จัก
เดินไปอีกนิดก็เป็นร้านกับข้าวใส่บาตร ตอนนี้ก็มีลูกค้าเยอะเลยครับ แม่อัมก็ทักทายเจ้าของร้านอย่างสนิทสนมอีกแล้ว จากนั้นไปเลือกซื้อกับข้าวถุงๆมาสามอย่างให้ผม แล้วบอกว่าต้องทำอะไรยังไงมั่ง
ระหว่างยืนรอพระท่านอยู่นั้น ใครๆเค้าก็มองผมกันว่ะแล้วก็มีซุบซิบกันบ้าง เค้าคงนึกว่าผมเป็นไอ้ป้างชัวร์ ไปๆมาๆเค้าก็ยิ้มให้ผมกันผมก็เลยยิ้มกลับไปอย่างเขินๆว่ะ จนกระทั่งพระท่านเดินมารับบาตร ผมก็ใส่บาตรแล้วนั่งลงรับพร
มันก็เป็นความรู้สึกดีๆอีกอย่างนึง ร้อยวันพันปีนี่ผมไม่เคยคิดจะใส่บาตรกับเค้าหรอก อย่างมากก็แค่ดูเค้าผ่านๆ แต่พอได้ลองมาทำเองแล้วมันรู้สึกว่าจิตใจปลอดโปร่งขึ้นได้จริงๆนะ ไม่ได้คิดไปเอง สบายใจขึ้นเห็นๆอ่ะครับ
" เป็นไงลูก หือ... " แม่อัมยิ้มถามผม
" สบายใจแล้วก็โล่งใจสุดๆเลยครับแม่ ถ้ารู้ว่าทำแล้วดียังงี้นะ จะมาทำบ่อยๆเลย"
" จ้ะ ดีแล้วล่ะ เห็นเราสบายใจขึ้นยังงี้แม่ก็ดีใจ เอ้อ... เดี๋ยวก่อนกลับแม่จะแวะซื้อของหน่อยละกัน จะได้ไว้ทำกับข้าวกลางวันกับตอนเย็นไปเลย"
แม่อัมบอกแล้วก็เดินนำผมเข้าไปในตลาด ก็เหมือนเดิมครับมีคนมองผมหลายคนจนผมกับแม่เดินไปซื้อผักที่แผงคนรู้จักเค้าก็ทักขึ้น
" อ้าว... แม่อัม ว่าไงล่ะจ๊ะ ว๊ายตาย... นี่มากับใครน่ะ ทำไมหน้าเหมือนป้างเลยล่ะ" แม่ค้าขายผักแกจ้องหน้าผมใหญ่เลยครับ แล้วจังหวะนั้นไอ้ทีวีที่แกเปิดอยู่มันก็ดันเป็นโฆษณาละครของไอ้ป้างพอดีอีก เรื่องยาวเลยทีนี้ เริ่มมีสายตาจากแผงข้างๆมาเพิ่มแล้วด้วยอ่ะ
" ว้าย... นี่ไงๆ หน้าเหมือนกันขนาดนี้อ่ะ แล้วนี่พ่อป้างเค้ามากับแม่อัมได้ยังไงเนี่ย"
" วุ้ย... จริงๆด้วย เนี่ยเราอ่ะพ่อป้างขวัญใจของป้าใช่มั๊ยลูก" เสียงจากป้าแผงข้างๆแจมเข้ามาอีกว่ะ เหอๆ
" เอ่อ... คือ ผมไม่ใช่ป้างจริงๆครับคุณป้า แต่ผมเป็นน้องฝาแฝดเค้าน่ะ หน้าเลยเหมือนกันครับ"
" ต๊าย... เป็นน้องเค้าเหรอลูก แหม... ป้าก็นึกว่าตัวจริงมา ป้าล่ะชอบมากๆเลยนะ พี่เราน่ะเล่นเรื่องอะไรก็เล่นดีไปหมด น่ารัก...." ป้าแกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ท่าจะเป็นแฟนตัวจริงเว้ยเฮ้ย ไม่ดิ... ยังงี้มันแม่ยกแล้วเนี่ย เหอๆ แม่อัมแกก็ยืนหัวเราะผมอยู่
กว่าจะคุยกันจบก็ล่อไปพักใหญ่แล้ว แค่นั้นไม่พอป้าแกยังแถมผักมาให้ผมซะอีกเป็นกิโลเลย ก็ให้โดยเสน่หาในฐานะที่เป็นน้องซุปตาร์นั่นแหละ เหอะๆ
เดินผ่านมาซื้ออีกร้านก็ดูจะลงเอยคล้ายๆกันว่ะ เจ๊แม่ค้าแกก็ปลื้มไอ้ป้างเหมือนกัน แล้วก็... แถมของมาให้เพียบอีกแล้ว ดีว่ะเฮ้ย
ตัวผมเองตอนนี้รู้สึกดีจริงๆ แต่ไม่ใช่ว่าเพราะเค้าให้ของมาฟรีหรอกนะครับ แล้วก็ไม่ใช่เพราะเค้ามาปลื้มผมที่เป็นน้องซุปตาร์ด้วย แต่เป็นเพราะว่าผมสัมผัสถึงวิถีชาวบ้านที่เป็นกันเองและอบอุ่นดีแบบนี้ตะหาก ทุกคนเห็นผมเหมือนเป็นลูกเป็นหลานคนนึงทั้งๆที่ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย แค่นี้มันก็รู้สึกดีจนชักอยากจะอยู่นี่ไปนานๆแล้วดิ
กลับมาถึงบ้านผมก็เมื่อยเลยว่ะ หอบของมาซะเยอะ ส่วนใหญ่เป็นของฟรี ฮ่าๆๆ เกรงใจป้าๆเจ๊ๆที่ตลาดเค้าเหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากปฏิเสธแกอ่ะ
" ฮัลโหล เออ... ว่าไง" ผมกดรับโทรศัพท์เพราะเห็นว่าเป็นไอ้เอ้โทรเข้ามา
" เฮ้ย... ไอ้เป้ง กูมีข่าวด่วนว่ะ" เสียงมันท่าทางตื่นเต้นน่าดู
" เออ... มีไรวะ"
" ก็เมื่อคืนกูไปรัชดากับพวกเราไงก็ไปฉลองกันอ่ะ มึงรู้มั๊ยกูเจอใคร"
" ใครล่ะวะ"
" ก็น้องมินไงล่ะวะ"
" ห๊า....!!!"
*************************************************
สำหรับทุกท่านที่อาจจะเบื่อเรื่องนี้กันแล้วเพราะรู้สึกว่ามันเยิ่นเย้อ ยืดยาวเกินไปซะแล้ว ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ :m15:
แต่ผมอยากจะให้ช่วยอดทนและติดตามกันต่อไปก่อน ในทุกๆเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอย่างจะมีรายละเอียดของมัน และมันจะเป็นเหตุเป็นผลเชื่อมโยงกันไปตลอดจนจบเรื่อง และผมไม่อาจจะตัดทอนรายละเอียดต่างๆออกไปได้แล้วครับ ไม่งั้นอ่านแล้วอาจจะงงกัน ว่าทำไมตอนนี้เป็นแบบนี้ ตอนนี้มาได้ยังไงอะไรแบบนี้แหละครับ
ถ้าจะโทษก็โทษที่ตัวผมเองละกันที่ใช้เทคนิคการเขียนไม่ดีพอ จนทำให้คนอื่นรู้สึกว่าเยิ่นเย้อไปเอง ต้องขออภัยจริงๆครับ ต่อไปจะพยายามปรับปรุงให้ดีขึ้นอีก ขอบคุณที่อดทนติดตามกันมาตลอดคับผม :pig4:
-
พี่น็อตใจร้ายอ่ะ ตัดฉับแบบนี้ได้ไง กรี๊ดดดดดดดดดด
ว่าแต่น้องไปทำอะไรที่รัชดา ไม่ใช่ไปเป็นเด็กนั่งดริ้งค์นะพี่
-
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อด่วนๆ เลยนะครับ
-
อ้าววววววววววเห้ยยยมินไปทำไรที่รัชดา
ค้างอีกแล้ววววว อยากรู้ความจริงไวไว คิดถึงมินด้วย
-
ชีวิตพี่ป้างน้ำเน่าดีแท้ ข่าวด่วนเรื่องน้องมินจริงดิ ตามน้องให้เจอนะพี่
-
แง่ะ จบแบบนี้ ตายๆๆๆๆ ต้องรอลุ้นตอนต่อไปสถาณเดียว
-
น้องน็อตอ้ะ..หายไปนานเชียว พอเห็นพาน้องมินกับเจ้าเป้งมาพี่ก็ดีใจมาก
แต่มามาตอนทิ้งท้ายนี่ซี ฮึ..ตัดฉับเลย รีบมาอัพเร็วๆด้วยน้า รออยู่น้าน้องน็อต
-
:z3: :z3: เออะ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
อ่านมาน้ำตาคลอสงสารเป้งมัน
พอมาถึงตอนสุดท้ายน้ำตาคลอโกรธคนแต่งอ่ะ :serius2:
ค้างงงงงงงงงงงงง
หวังว่าน้องมินคงไม่คิดหาเงินแบบง่ายๆนะ
-
แหมผลบุญกุศลส่ง ตักบาตรครั้งแรก ก็ได้ข่าวดีเลย
หวังว่าน้องมินคงไม่หนีไปไหนอีกนะ
+1 ครับ
-
อิอิ มีแต่คนบ่น
ค้างกันน่าดูเลยเหรอครับ งั้นเด๋วรออีกนิดนะ จะรีบมาต่อคร้าบ
ขอบคุณที่มารอลุ้นกันนะครับ :pig4:
-
เป้งสู้ สู้ :L2:
รอตอนต่อไปจ้า
-
ค้าง มาก ครับ พี่ น็อต
ใจ ร้ายยยยยยยย
มิน ไป ทำ อราย รัช ดา เนี่ยย
-
ขอแปะ(ป้ายจอง)ไว้ก่อนนะครับน๊อต ยังไม่มีเวลาจริงๆ
ปล. ไม่ได้ลืมกันนะ แต่งานมันพาไป ^__^
-
ขอบคุณที่กลับมาต่อ แต่ค้างจริงจัง น้องมินไปแต่งเป็นสาวเชียร์เบียร์อีกแล้วเหรอ
-
ค้างอย่างแรง ไม่ยอมๆ
-
ไม่เอารัชดาตอนดึกๆ น้า
น้องมินโดนแค่นี้ก็อ่วมแล่ววววว
ใจร้ายว่ะ เคราะห์ซ้ำกรรมซัดแถมค้างงงง :z3:
-
น้องมินหนีพี่เป้งไปไหนง่ะครับ
สู้ๆน้า พี่เป้ง
[/size]
-
เป้งได้ใจมากเลย มินกลับมาคุยกันให้ดีๆก่อนนะครับ อย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับมินเลย
-
พี่เป้งรีบตามด่วนมีเบาะแสแล้วววว...
นู๋มินจ๋า....เป็นห่วงนะ...อันตรายรอบด้าน.. :กอด1:
:L1: & :pig4:
กด + ให้กำลังใจค่ะ
-
:z3: หง่า มาทำให้อยากแล้วจากไปนะเนี่ย
จะรอต่อไปนะฮ๊าฟฟฟฟฟ
:L2: เป็นกำลังใจให้น้าาาาาาาาาาาาา
-
มินไปแอบรับงานเต้นที่รัชดา หาเงินมาเป็นค่าผ่าตัดให้แม่อัมละสิ
ปล่อยพี่เป้งตามหาซะทั่วเลย กลับมาหาพี่เป้งเถอะน้องมิน มีอะไรก็คุยกันนะ
-
ขอบคุณมากๆๆนะคับผม จะรอตอนต่อไปคับผม ^^
-
แวะเข้ามาอ่านครับ
ช่วงนี้ไม่ได้เล่นเนตเลยครับเลยไม่ได้มาดันเลยอ่า
ยังรออยู่เหมือนเดิมนะครับ
แต่ว่าน้องมินไปทำอะไรอยู่อ่ะ
อยากรู้จริงๆว่าใครกันนะที่คุยกับน้องมินอ่ะ
พ่อจะจับมันมาสับๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆแล้วโยนให้จรเข้กิน
แต่ก็ดีไปอย่างนะอิอิ นายเป้งเราดูโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเลยทีนี้อิอิ
ไว้จะแวะมาบ่อยๆนะครับ บางทีกะอ่านผ่านโทรศัพย์อ่ะมันเม้นต์ไม่ได้กะเลยไม่ได้เม้นต์เลยต้องขอโทษด้วยนะครับอ่านอย่างเดียวเลยช่วงนี้
อิอิ
-
กลับมาหาพี่เป้งเถอะน้องมิน
-
ตามอ่านอยู่หลายวันเลยกว่าจะทัน
แถมพอทันแล้วยังค้างอีกต่างหาก
:a5:
น้องมินนนนนน
กลับมาหาพี่เป้งเถอะลูก
มีอะไรต้องคุยกันก่อนสิจ้ะ
สงสารพี่เป้งเค้าน้า
:o12:
-
ขอเข้ามาอ่านด้วยคนนะคะ
-
มา จิ้ม ๆ พี่ น็อต
คิด ถึง พี่ น็อต มั่ก ๆ
-
อิอิ ดีใจมากครับที่มีคนคิดถึงและเรียกร้องเข้ามาเยอะเหมือนกัน ทั้งพี่้ๆเพื่อนๆน้องๆ ขอบคุณมากคร้าบ :pig4:
ขอบคุณผู้อ่านที่เพิ่งแวะมาอ่านมาติดตามด้วยครับ ดีใจที่เขียนมาได้ยาวขนาดนี้ อิอิ นี่ก็เป็นตอนที่ 39 เข้าไปแล้ว เลยคิดไว้ว่าพอครบตอนที่ 40 เดี๋ยวอาจจะมีตอนพิเศษมาให้ติดตามกันซะหน่อยดีกว่า
ช่วงนี้ก็ยังงานยุ่งๆอยู่บ้างแต่ยังไงก็จะรีบๆมาลงต่อให้นะครับ ติดตามกันต่อไปเน้อ ใกล้จะจบแล้วล่ะ
ตอนที่39
**************************************
หูผมคงไม่ได้ฝาด ไอ้เอ้มันบอกว่ารัชดาฯใช่มั๊ย เฮ้ย...ย สราด...ด รัชดาฯเหรอวะ แล้วเมียกูไปทำอะไรที่นั่น
" มึงเจอมินแล้วเหรอวะ"
" เออ... ดิวะ แต่ว่ามึงใจเย็นนะเว้ย ตอนแรกพวกกูไปดูๆอยู่ว่าจะนั่งร้านไหน แต่พอเดินผ่านลานเบียร์ตรงนั้นก็เห็นมินพอดีว่ะ แต่งซะสวยโคตร ท่าทางเหมือนเด็กเชียร์เบียร์เลยเพราะกูเห็นน้องมันมาเสิร์ฟเบียร์ให้แขกที่โต๊ะ"
ช๊อคซินิม่าเลยกูทีนี้ เด็กเชียร์เบียร์เหรอ
เด็กเชียร์เบียร์.........
เด็กเชียร์เบียร์....................เชียร์เบียร์................ เชียร์เบียร์
แมร่งเว้ย.... สะท้อนเป็นเอคโคอยู่ในหัวกูขนาดนี้เลย เมียกูเนี่ยนะ เป็นเด็กเชียร์เบียร์
" ว่าแต่เฮ้ย... มึงแน่ใจนะว่าใช่มินอ่ะ" เฮ้อ... คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกช้างทีเห๊อะ ขอให้ไม่ใช่ ขอให้ไอ้เชี่ยเอ้ตาถั่วทีวะ
" ทีแรกกูก็ไม่แน่ใจแต่พอไปมองใกล้ๆก็มั่นใจเลย แต่งหน้าซะโคตรสวยเลยว่ะมึง เหมือนสาวเปรี้ยวๆ โคตรเซ๊กซี่อะ"
" เออ... พอละ สัด... บรรยายซะละเอียดไปมั๊ยมึง"
" แฮ่ะๆ โทษที แต่นั่นน่ะยังไม่เท่าไหร่นะ พอกูยืนดูอยู่แป๊บนึงน้องมันก็ขึ้นเวทีไปเต้นเรียกลูกค้าอีกว่ะ แมร่ง... สุดๆอ่ะ คนมายืนดูเพียบเลย"
" ห๊า... เมียกูไปเต้นบนเวที" โอว... ไม่ พระเจ้าช่วยลูกด้วย มันไม่จริงใช่มั๊ย
" เออ... ตกลงว่าเมียมึงกลายเป็นโคโยตี้ไปแล้วนะ"
" โว้ย.... มันเป็นยังงี้ได้ยังไงวะ" หัวเสียสุดๆเลยว่ะกู เกือบไปนะเนี่ย ดีว่าแม่อัมเข้าครัวไปแล้วไม่งั้นคงได้ยิน
" ไอ้พวกกูอ่ะครั้นจะจัดการพาเมียมึงกลับมาเดี๋ยวนั้นก็กระไรอยู่ ขนาดกูจะเข้าไปเรียกน้องมันกูยังไม่กล้าเลย กลัวถ้ามันเห็นพวกเรามาเจอมันที่นี่แล้วเดี๋ยวมันจะหนีไปที่อื่นอีก งั้นมึงต้องรีบมาตามเมียมึงกลับบ้านด่วนเลยนะคืนนี้"
" เออๆ ก็ต้องยังงั้นอ่ะดิวะ แต่ว่า... พวกมึงทำดีแล้วว่ะ ยังไงซะกูก็ต้องไปตามน้องมันด้วยตัวเองแหละ"
" อืม... ก็นั่นแหละ มันเมียมึงนี่หว่า มึงก็ต้องจัดการเอง แล้วนี่ตอนนี้มึงอยู่ไหนแล้วเนี่ย"
" ตอนนี้เหรอ... กูยังอยู่โคราช งั้นเดี๋ยวกูจะรีบกลับเดี๋ยวนี้แหละ มึงพากูไปที่นั่นละกันคืนนี้ แล้วเจอกัน ขอบใจมากนะเว้ย"
" เออ... ไม่เป็นไร เจอกัน" ไอ้เอ้ตอบรับแล้วก็วางไป ผมก็รีบไปบอกแม่อัมกับไอ้แมนทันทีว่าเจอมินแล้ว แม่ก็ดีใจใหญ่แต่ผมไม่กล้าบอกแม่หรอกว่าพวกมันไปเจอน้องที่นั่น ไม่งั้นแม่คงลมใส่ว่ะ เลยเลี่ยงๆตอบไปว่าอยู่ที่ร้านอาหารที่กรุงเทพฯ
เก็บข้าวเก็บของกันเสร็จเรียบร้อยผมก็รีบบึ่งรถสุดชีวิตกลับไปบ้านแม่อัมที่กรุงเทพฯทันที ก็เหยียบแม่งร้อยกว่ามาตลอดทางนั่นแหละ ไม่รู้จะรีบไปไหนนะกู กว่าจะไปหาน้องได้ก็ต้องรอตอนค่ำอยู่ดี
-
-
พอค่ำแล้วผมก็รีบไปหาไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์และไอ้มาร์ทตามนัดที่รัชดาฯ ต้องนั่งรถเมล์ไปเหมือนเคยเพราะเอารถไปคืนไอ้เอ๊กซ์แล้ว ที่จริงมันก็ยังคะยั้นคะยอให้ผมเอายาริสของน้องมันไปใช้เพราะน้องมันมีคันใหม่อีกคันแล้วแต่ผมก็ไม่เอาอ่ะ เกรงใจมันจริงๆ แบบนี้ก็ดีแล้วว่ะผมจะได้เตือนตัวเองไว้ว่าเราไม่ใช่ลูกคุณหนูอีกแล้ว จะทำอะไรเอาแต่สบายก็คงไม่ได้แล้วล่ะ
โอเค... ตอนนี้เรากลับมาสนใจเรื่องมินกันดีกว่า ไอ้เอ้เดินนำผมมาที่ร้านๆนึงที่เป็นลานเบียร์ ตอนนี้ผู้คนก็เริ่มเยอะ แต่ผมมองๆไปก็ยังไม่เจอน้อง
" ร้านนี้เหรอวะที่มึงเจอมินเมื่อวาน" ผมเอ่ยถามไอ้เอ้อีกที
" เออ... ก็นี่แหละ น้องมันยังเต้นบนเวทีนั่นไง เมื่อวานอ่ะ" มันบอกแล้วก็ชี้ไปทางเวทีเตี้ยๆหน้าร้าน แมร่งเอ๊ย แสลงใจฉิบหาย เมียกู.........
" แล้วนี่เมื่อไหร่น้องมันจะมาวะเนี่ย" ผมบอกแล้วก็ยังพยายามหันไปหันมามองหามินไปด้วย
" งั้นก็นั่งรออยู่นี่ก่อนละกันว่ะ สักพักคงน่าจะมาแล้วล่ะ" ไอ้เอ๊กซ์สรุป ก็เลยต้องสั่งของมากินกันซะหน่อยนึงแล้วก็รอ เพราะทำไรไม่ได้ดีกว่านี้
กินกันไปได้สักแป๊บเดียวก็มีเสียงเพลงดังจากเวทีอ่ะครับ หันไปดูก็เริ่มเห็นว่ามีสาวๆโคโยตี้เดินขึ้นมาบนเวทีแล้วซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ มินของผมนี่เอง ผมนั่งตัวแข็งจ้องมองน้องที่ตอนนี้แต่งหน้าซะเข้มดูจัดจ้าน ชุดที่ใส่มันก็เปิดไหล่แถมสั้นซะจนโชว์หน้าท้องเนียนๆอีก แล้วยังจะกระโปรงที่ก็สั้นซะใครๆแม่งมองกันตาเป็นมันเลย
โว้ย....ย ไม่ไหวแล้ว ห้ามใครมามองเมียกูนะมึง ไม่งั้นกูทิ่มตาบอดจริงๆด้วย........................
" เฮ้ย... เดี๋ยว ไอ้เป้ง มึงใจเย็นก่อน" ไอ้เอ้ดึงมือห้ามผมไว้ เพราะเห็นผมรีบผลุดลุกขึ้นทันที
" เออ... มึงก็ใจเย็นๆก่อน เห็นมั๊ยนั่นน่ะคนเยอะจะตายห่า ขืนมึงบุ่มบ่ามพรวดพราดเข้าไปหาเดี๋ยวก็เป็นเรื่องกันพอดี ลืมแล้วรึไง มึงอ่ะใครๆเค้าก็รู้จักนะเว้ย หรือมึงอยากลงหน้าหนึ่งพรุ่งนี้วะ" ไอ้มาร์ทเตือนสติผมอีกคน ลืมไปสนิทเลยว่ะ ยังไงซะคนแถวนี้จำหน้าผมได้แน่ๆ และคงจะเรื่องยาวไปใหญ่ถ้าผมยังจะเข้าไปหาน้องยังงี้
" แล้วจะเอาไงดีวะ แม่งเอ้ย... " ผมบ่นยังหัวเสียแล้วนั่งลง
" ก็คงต้องรอน้องมันลงมาก่อนอ่ะ แล้วค่อยๆเข้าไปหาพาไปคุยกันตรงที่มันลับตาคนซะหน่อยก็น่าจะได้" ไอ้มาร์ทเสนอ ก็คงต้องตามนั้นว่ะ
ตอนที่นั่งรออย่างอดทนนั่นผมก็นึกไปเรื่อยว่าจะพูดอะไรกับน้องดี ผมช๊อคมากจริงๆที่มินมาทำงานเปลืองเนื้อเปลืองตัวขนาดนี้ แค่เพราะว่าอยากได้เงินเนี่ยเหรอวะ แล้วนี่ก็ทำมานานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ โดนสายตาไอ้พวกหื่นนี่ลามเลียจนสึกไปขนาดไหนแล้วก็ไม่รู้ โอย... กูอยากตายจริงๆ
แต่อยู่ๆก็ดันมีไอ้บ้าคนนึงมันเดินขึ้นไปบนเวทีแล้วแถเข้าไปหามินซะด้วย ไอ้ห่านี่ นั่น... เสือกไปจับมือมินอีกจนน้องต้องสะบัดมือหนี
" เฮ้ย... มึงจะไปไหน" ไอ้เอ๊กซ์ร้องขึ้น แต่ผมดิลุกเดินไปแล้ว
" มึงดูดิ๊ มันมาทำอะไรเมียกูน่ะเห็นมั๊ย กูไม่ทนแล้วเว้ย ไอ้เหี้ย" ผมหันไปตะโกนบอกมัน สติผมหลุดไปเรียบร้อย รู้ตัวอีกทีผมก็ก้าวไปบนเวทีนั่นซะแล้ว
" เฮ้ย... ปล่อย" ผมสั่งไอ้เวรนั่นเสียงแข็ง มันก็หันมามองผม แน่นอนตาเยิ้มซะขนาดนี้แม่งเมาชัวร์
" พี่เป้ง..." มินเอ่ยออกมาเสียงแผ่วแล้วจ้องมองผมอย่างไม่เชื่อสายตา
เป็นเหตุการณ์ที่ดูคุ้นๆอีกแล้วว่ะว่าเคยเกิดขึ้นมาแล้วครั้งนึงและนี่มันจะเกิดขึ้นอีกแล้วใช่มั๊ย ตอนนั้นได้เป็นเหมือนฮีโร่ที่เข้าไปช่วยน้องจากไอ้เมาหื่นที่มาลวนลามเหมือนตอนนี้แหละซึ่งนั่นมันเป็นตอนที่เราได้เจอกันอีกเป็นครั้งที่สอง แต่ตอนนี้.....
" เฮ้ย....ย มึง... เอิ๊ก....ก มึงเปนครายวะ" หึ... งงเหรอมึง
" เป็นใครก็ช่าง มึงเมาแล้วก็กลับบ้านนอนไป มิน... ไปกับพี่เลย เรามีเรื่องต้องคุยกัน" ผมไล่ไอ้เมาเรื้อนแล้วก็ฉุดมือมินลงจากเวทีไปดื้อๆ มินก็ขัดขืนผมอยู่ เฮ้อ... อะไรๆมันไม่เป็นเหมือนตอนนั้นซะแล้วว่ะ
" ปล่อยมินนะ มินไม่มีอะไรจะคุยนี่นา ปล่อย...ย"
" เราไม่มีแต่พี่มี ทำไมทำยังงี้หา..." ผมหันไปขึ้นเสียงกับน้องด้วยความโมโห
" เฮ้ย... อะไรวะ มึง... มึงจะพาน้องเค้าไปไหน เค้าเป็นเมียมึงรึไงวะ สราด....ด" ไอ้เมายังตามลงมาป่วนอีกครับ
" เออ... ก็นี่แหละเมียกู แล้วมึงจะทำไม ห๊า...."
ยังไม่ทันจะขาดคำก็มีแสงสว่างจากแฟลชของกล้องวาบขึ้นมาหลายครั้ง ปาปารัซซี่นี่หว่า ฉิบหายล่ะกู แมร่งเอ๊ย... ได้ยินไปเต็มๆแน่
" คุณเป้งใช่มั๊ยคะนี่ ไม่ทราบว่านี่เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ แล้วน้องคนนี้เป็นใครกันเอ่ยทำไมถึงบอกว่านี่แหละเมียคะ หรือว่าน้องเค้าเป็น... เมียคุณจริงๆคะ" ปาปารัซซี่นั่นยิงรัวเลยว่ะ รัวขนาดนี้ตายสนิทเลยครับพี่น้อง กู... ตายแน่
" ว่าไงคะ แล้วน้องล่ะคะ ตกลงว่าน้องคบหากับคุณเป้งเค้าอยู่ใช่มั๊ยคะนี่ แล้วทำไมถึงแต่งตัวยังงี้ล่ะคะ น้องเป็นโคโยตี้เหรอ" หันไปถามมินอีก น้องมันก็ส่ายหน้าไปมาแล้วก็เริ่มหลบหลังผมด้วยความกลัว ไอ้ตากล้องแม่งก็ถ่ายไม่หยุดเลยเว้ยเฮ้ย
" พอแล้วครับ พอแล้ว ผมไม่มีอะไรจะพูดตอนนี้ ขอตัวนะครับ" จบกันกู ไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ หนีแม่งดื้อๆนี่แหละ มองไปก็เห็นพวกไอ้เอ้มันมายืนรอผมอยู่แล้ว ผมก็จูงมินไปขึ้นรถไอ้มาร์ทที่ลานจอดโดยไม่สนว่าปาปารัซซี่เมื่อกี๊จะตามมาติดๆ
" เดี๋ยวมึงเอารถกูไปก่อนก็ได้ กูว่ามึงคงมีเรื่องคุยกันยาว ไม่ต้องเกรงใจเว้ยเดี๋ยวกูติดรถไอ้เอ๊กซ์ไปเอง มึงไปเหอะ" ไอ้มาร์ทออกปากให้รถผม
" เออ... กูขอบใจมึงว่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ากูจะรีบขับไปคืนมึงเลยนะ มึงมีธุระไปไหนมั๊ยล่ะ"
" ไม่มีหรอก ตามสบายเว้ย กูไปล่ะ ค่อยๆคุยกันดีๆนะเว้ย อย่าใจร้อนไปอีกล่ะมึง น้องมันกลัวจะแย่แล้วนั่น" มันบอกแล้วก็ยิ้มเดินไปขึ้นรถไอ้เอ๊กซ์ ผมเลยออกรถขับออกไป พอพ้นจากแถวรัชดาผมก็แวะจอดข้างทางก่อน จากนั้นก็จูงมือน้องเดินไปนั่งตรงสวนหย่อมใต้สะพานใกล้ๆนั่น
ตอนแรกน้องก็นั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรสักคำ ใบหน้าเปื้อนน้ำตาไปหมด และเป็นผมเองที่ต้องเริ่มเอ่ยถามขึ้นมาก่อน
" ตกลงว่าจะบอกพี่ได้ยังครับว่าทำไมต้องทำแบบนี้"
" ก็... มินไม่อยากเป็นภาระของพี่นี่นา ตั้งแต่เรามาคบกันชีวิตพี่ก็ตกต่ำลงไปเรื่อยๆ จนต้องโดนไล่ออกมาจากบ้านยังงี้ แล้วมินจะยังหน้าด้านอยู่กับพี่ได้ยังไง"
" ก็เลยคิดเอาเองว่าถ้าไม่มีมินแล้วชีวิตพี่จะดีขึ้นงั้นเหรอ คิดว่าพี่จะกลับไปอยู่บ้านอย่างสบายและดีกับพ่อได้ ยังงั้นน่ะเหรอครับ"
" อย่างน้อยๆพี่ก็จะกลับไปอยู่บ้านได้นี่นา พ่อพี่ก็คงอภัยให้แค่เลิกคบกับมินแล้วกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมแค่นั้นเอง"
" หึ... แค่นั้นเอง นี่ใครเป็นคนโทรมาบอกมินครับเรื่องนี้ เรื่องขอให้ออกจากชีวิตพี่ไปเนี่ย" เอาล่ะ ตัดเข้าประเด็นแม่งเลย ไม่อ้อมค้อมล่ะ
" เอ่อ.... " มินชะงักไปทันที คงไม่คิดว่าผมจะรู้มั๊ง
" ใครครับ...." ผมถามย้ำจนน้องก้มหน้าหลบตาไป
" บอกพี่มาเหอะครับ พี่รู้ว่ามีคนโทรมาบอกมินตอนนั้น บอกมาเถอะว่าคือใคร"
" เอ่อ.... "
" มิน.... " ผมเชยคางน้องกลับขึ้นมาสบตากับผม
" คือว่า... คนที่โทรมานั่น คือพี่แพทอ่ะครับ เค้าโทรมาบอกมินว่าที่พี่โดนไล่ออกมาจากบ้านเป็นเพราะพ่อพี่สั่งให้เลิกคบกับผมแต่พี่ไม่ยอม แล้วทำไมพี่ไม่บอกผมก่อนว่าพี่ต้องโดนไล่ออกจากบ้านเพราะผมล่ะ พี่รู้มั๊ยว่าผมมารู้ทีหลังยังงี้ผมเสียใจมากเลยนะ ฮือๆ" มินเริ่มร้องไห้ออกมา ผมใจหายเลยว่ะเลยดึงตัวน้องมากอด มันปวดใจซะจริงๆกู เป็นแบบนี้อีกจนได้ ที่น้องต้องรู้สึกว่าโดนผมหลอก ไม่พูดความจริง
" ไม่เอาครับคนดี อย่าร้องนะ พี่ขอโทษจริงๆ ก็ถ้าพี่บอกมินไปแบบนั้นมินก็ต้องเสียใจยังงี้ไง พี่ถึงไม่กล้าบอกอ่ะครับ"
" รู้มั๊ยว่าต่อให้พี่ลำบากแค่ไหนพี่ก็ไม่สนหรอก พี่ทิ้งได้หมดทุกอย่างจริงๆ แต่พี่จะไม่ทิ้งมินไปเพราะแค่พ่อบอกพี่หรือสั่งพี่ มินเข้าใจมั๊ยครับ"
" แต่... มินไม่อยากเป็นต้นเหตุให้พี่กับพ่อทะเลาะกันนะครับ พี่อย่าทำยังงี้เลยนะ กลับไปอยู่ที่บ้านเถอะครับอย่ามาทนลำบากยังงี้เพราะมินเลย" น้องยังคงยืนยันคำเดิมอีก เหนื่อยใจมากๆเลยว่ะ
" โอเคครับ โอเค พี่ยอมทำตามที่มินต้องการก็ได้ พี่จะกลับไปบ้านไปขอโทษพ่อแล้วกัน มินต้องการยังงี้ใช่มั๊ย"
" ครับ ก็แค่พี่ลองไปขอโทษท่านดูท่านก็คงยกโทษให้นะครับ พ่อแม่น่ะไม่มีใครโกรธลูกตัวเองไปได้ตลอดหรอก พี่เชื่อผมสักครั้งนะ"
" ได้ครับ... พี่จะเชื่อมิน แต่หลังจากนั้นล่ะครับ หลังจากนั้นแล้วเราจะเป็นยังไงแล้วพี่จะเป็นยังไง มินคิดเอาไว้รึยังครับ" ผมเอ่ยออกไปอย่างใจเย็นที่สุดแล้ว แน่นอนว่ามินถึงกับอึ้งไปเลย
" เรื่องนั้น มิน......"
" หรือมินจะบอกว่าตัดใจจากพี่ได้แล้วจริงๆ แล้วก็จะไปตามทางของตัวเอง จะบอกพี่แบบนั้นเหรอครับ"
" ก็ถ้าทุกอย่างมันเป็นแบบนี้จะให้มินทำยังไงล่ะครับ ฮือๆ มันไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้นี่ครับ" น้องเริ่มร้องไห้ออกมาอีกแล้ว เฮ้อ...
" ทางเลือกน่ะมันมีแล้วครับ แต่มินจะเลือกมันรึเปล่า พี่บอกแล้วนี่ว่าที่เรารักกันเนี่ยมันก็เป็นเรื่องของเราสองคน ใครจะเป็นยังไงก็ช่าง จริงอยู่เราก็ต้องแคร์คนรอบข้าง แล้วยังไงล่ะ เราก็แคร์แค่เท่าที่ทำได้ก็คงพอแล้ว ทุกอย่างมันต้องมีขอบเขตนี่นา ถ้าเราทำเพราะแคร์คนอื่นจนเราต้องทุกข์ซะเองมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะครับ" ก็ได้แต่กอดน้องไว้ยังงั้นเองเพราะตอนนี้ผมก็ทำอะไรไม่ได้ดีไปกว่านี้
แต่ผมก็พยายามใจเย็นอย่างที่สุดแล้ว พยายามจะพูดให้น้องเข้าใจและยอมรับให้ได้ว่าที่ทำไปนี่ ท้ายสุดแล้วมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้นนอกจากจะทำให้ทุกข์กันไปหมดทั้งผมและมิน
" แต่ว่า......" น้องเงยหน้ามาสบตาผม
" ก็ถ้ามินยังยืนยันจะไปจากพี่ให้ได้พี่ก็คงจนใจครับ แต่รู้ไว้เลยว่าหลังจากนี้พี่ก็คงต้องตายทั้งเป็นยังงี้ต่อไป แล้วเชื่อเถอะว่ามันจะไม่มีอะไรดีขึ้นมาได้หรอกครับ เพราะปัญหาจริงๆมันไม่ได้อยู่ที่เราเลย มันอยู่ที่คนอื่นตะหาก" ผมสรุปไปอย่างถอดใจเหมือนกันว่ะ ท้อเหมือนกันนะ อยากให้น้องเข้าใจซะที
" ก็.... แล้วเราควรทำยังไงล่ะครับพี่ มินมองไม่เห็นทางอะไรเลยจริงๆ ฮึก..." มินสะอื้นกอดผมไว้แน่น ผมก็ลูบหัวน้องเบาๆ
" พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันนะตอนนี้ แต่พี่ขอแค่ว่าต่อไปมินอย่าทำแบบนี้อีก มินอย่าทิ้งพี่ไปแบบนี้เลย พี่ทนไม่ได้จริงๆนะ มีอะไรก็ขอให้บอกพี่อย่าคิดเอาเองคนเดียวแบบนี้อีก พี่ขอได้มั๊ย"
" ครับพี่..... มินขอโทษนะที่ทำให้พี่เสียใจขนาดนี้ ต่อไปมินจะไม่ทำอีกแล้ว ยกโทษให้มินนะครับ ฮือๆๆ" ตอนนี้น้องยิ่งร้องไห้ไปใหญ่แล้วกอดผมไว้แน่น น้องคงรู้สึกผิดเต็มทีที่ทิ้งผมไป
" ครับ... อย่าร้องนะคนดี พี่ไม่มีวันโกรธมินหรอกครับ ไม่เคยถือโทษอะไรเลยด้วย เพราะงั้นก็ไม่จำเป็นต้องยกโทษอะไรหรอก ดีใจนะครับที่มินเข้าใจพี่แล้ว อย่าร้องไห้ไปเลย นะครับ" ผมปลอบน้องแล้วก็ยิ้มให้
" ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่ยกโทษให้มินเสมอเลย มินสัญญานะว่าต่อไปจะพูดกับพี่ทุกเรื่อง ไม่ตัดสินใจเองยังงี้อีกแล้ว" มินซบที่ไหล่ผมแล้วหลับตาอย่างเป็นสุข ผมเองก็โล่งใจแล้วว่ะ แต่....
ปัญหาที่มันจะตามมาจากนี้น่ะสิ ความซวยที่เหมือนระเบิดเวลาที่จะเริ่มระเบิดตั้งแต่พรุ่งนี้เช้าเป็นต้นไป กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วดิ
ก็จะอะไรล่ะ ปาปารัซซี่นั่นต้องตีไข่ใส่สีเรื่องผมกันสนุกแน่ คอยดูพรุ่งนี้เหอะ สรุปว่ามีแต่ตายกับตายว่ะกู.............
-
-
ตอนนี้ผมขับรถพามินมาส่งที่หอพักของรุ่นพี่คนนึงของมิน เค้าเป็นคนที่ให้มินมาอาศัยอยู่ด้วยระหว่างที่หนีออกมาจากบ้าน มินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็เก็บข้าวของของตัวเองออกมาจากห้อง พอเสร็จเรียบร้อยก็ออกมาขอบคุณรุ่นพี่คนนั้นอยู่แป๊บนึงแล้วเดินกลับลงมาขึ้นรถกับผม
" พี่ครับ แล้วเรื่องปาปารัซซี่นั่นเราจะทำยังไงกันดี..." น้องเริ่มถามผมขณะที่ผมขับรถมุ่งหน้ากลับไปบ้านแม่อัม
" .....พี่... ก็ยังไม่รู้เลยครับ ก็ถือซะว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดละกัน เราหนีความจริงกันมาพอแล้ว บางทีมันคงถึงเวลาแล้วมั๊งที่ความจริงมันต้องโดนเปิดเผยไปซะที ดีเหมือนกันเราจะได้ไม่ต้องมานั่งหลบซ่อนๆกันอีก" ผมพูดไปเหมือนกับว่าไม่เป็นไร ทั้งๆที่ใจผมมันร้อนรนไปไหนๆแล้ว แต่ไม่อยากให้น้องมากังวลไปด้วยไง ก็ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรไปก่อน
ถ้าพ่อเห็นหนังสือพิมพ์พ่อจะว่ายังไงนะ ก็คงต้องบอกว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนตามเคย
ลงท้ายก็คงเหมือนเดิมด้วยคำเดิมๆ อย่ากลับไปให้เค้าเห็นหน้าอีกนะ
ถึงจะชินซะแล้ว แต่ก็ไม่เคยทำใจได้ซะทีว่ะ
" ถ้าเค้าไปลงหนังสือพิมพ์ล่ะครับ พ่อพี่ก็คง..." เฮ้อ....ใช่ นั่นล่ะที่กังวลที่สุดแล้วตอนนี้
" ก็เอาเหอะครับ ทุกอย่างมันต้องมีทางแก้นะ ขอแค่มินจำไว้อย่างเดียว ไม่ว่าอะไรจะเกิดเราจะไม่ปล่อยมือจากกันเด็ดขาด นะครับ" ผมบอกแล้วก็เอื้อมมือไปกุมมือน้องเอาไว้
" ครับ ผมก็จะไม่ปล่อยมือจากพี่อีกแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมจะอยู่ข้างๆพี่ยังงี้ตลอดไปเลย"
" ขอบคุณนะครับ คนดีของพี่" ผมบอกแล้วก็ยกมือน้องขึ้นมาจูบเบาๆ สบายใจขึ้นได้เยอะเหมือนกันว่ะ แม้ว่าตอนนี้จะโคตรวิตกก็เหอะ
ระเบิดเวลามันยังคงทำงานอยู่ ภายในพรุ่งนี้ผมต้องเดือดร้อนแน่ๆ เฮ้อ... แต่ก็เอาวะ บอกไปแล้วว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ก็ก้มหน้ารับผลของมันไปแล้วกัน ทำไงได้...
-
-
ถึงบ้านแล้วมินก็รีบเข้าไปหาแม่อัมกับไอ้แมนทันที ก็น้ำตานองกันอีกแล้วครับ มินสารภาพไปตามตรงทุกอย่างว่าที่หายไปนั้นไปทำอะไรบ้าง เพราะไม่งั้นพรุ่งนี้แม่อัมก็ต้องรู้อยู่ดีว่ะ ฉะนั้นสารภาพไปอ่ะดีที่สุด
" โธ่ลูก... ไม่น่าทำยังงี้เลยนะ เพราะว่าจะหาเงินให้แม่เราก็ต้องบากหน้าไปทำยังงี้ ไม่น่าเลยจริงๆ" แม่อัมแกคงเสียใจมาก แล้วก็คงโทษตัวเองเหมือนกัน คงคิดว่าถ้าตัวเองไม่ต้องใช้เงินเยอะมินก็คงไม่ต้องไปทำแบบนี้
" มินขอโทษนะแม่ มินคิดอะไรง่ายๆเกินไปไม่ได้นึกถึงใจแม่เลย มินขอโทษจริงๆ ฮือๆๆ" น้องก้มลงกราบตักแม่น้ำตานองเลย ก็เป็นภาพที่... ผมไม่อยากดูแล้วว่ะ
" เอาล่ะครับแม่ อย่าเพิ่งพูดอะไรกันตอนนี้เลยนะครับ น้องก็ไม่ได้เสียหายอะไรมากมาย ตอนนี้ก็กลับมาบ้านแล้ว แม่อย่าคิดมากโทษตัวเองอีกเลยนะครับ" ผมบอกแล้วก็จับมือแม่เอาไว้หวังจะช่วยปลอบใจแม่บ้าง
" ใช่ แม่ ไอ้มินมันก็กลับมาแล้ว แม่ไม่ต้องคิดอะไรแล้วล่ะ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ" ไอ้แมนเสริมขึ้นมาบ้าง แม่อัมก็พยักหน้าช้าๆ
" เฮ้อ.... แม่ก็แค่เสียใจนะลูก ทุกอย่างมันไม่น่าเป็นยังงี้เลย แต่เอาเหอะ ยังไงมินก็กลับมาแล้วแม่ก็จะได้หมดห่วง ต่อไปอย่าทำแบบนี้นะลูก มีอะไรก็บอกกันก่อน อย่าด่วนตัดสินใจเองยังงี้นะ" แม่บอกแล้วก็กอดน้องไว้ ส่วนมินตอนนี้ก็ปล่อยโฮแล้วกอดแม่ซะแน่นเลย
โอเคว่ะ ทุกอย่างเคลียร์สำหรับสเตจนี้เว้ย แฮบปี้กันไปได้ซะทีหลังจากที่วิตกกังวลกันมาหลายวันก็คงเหลือแค่ว่า วันพรุ่งนี้กูจะตายสนิทแค่ไหน เฮ้อ...........
-
-
คืนนั้นผมได้นอนกอดน้องไว้อีกครั้งหลังจากที่ต้องทนคิดถึงน้องอยู่เป็นนาน แค่กอดเฉยๆจริงๆนะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น เชื่อเห๊อะ
แต่ตอนนี้อยู่ๆเสือกเริ่มนึกขึ้นมาได้หลังจากที่หลงลืมไปพักใหญ่ ก็เรื่องตัวการที่เป็นคนโทรมาเล่าเรื่องผมให้มินฟังไง
" ตกลงว่าเป็นพี่แพทใช่มั๊ยครับ ที่โทรมาบอกมินเรื่องพี่ทะเลาะกับพ่อเพราะมินน่ะ"
" เอ่อ... ครับ พี่เค้าโทรมาเล่าว่าเค้าสงสารพี่เป้งที่ถูกไล่ออกจากบ้านเพราะไม่ยอมเลิกคบกับมิน และถ้าเป็นยังงั้นพี่ก็ต้องโดนตัดออกจากกองมรดกแน่ๆ มินไม่อยากให้เป็นยังงั้นนี่นา มันเหมือนมินเป็นตัวทำลายอนาคตพี่เลยครับ เลยต้องตัดสินใจไปจากพี่เอง"
" แล้วเค้าว่ายังไงอีกครับ"
" ก็แค่นั้นแหละครับ แต่ผมว่าพี่อย่าเพิ่งโกรธพี่แพทเค้าเลยนะครับ พี่เค้าอาจจะหวังดีกับพี่เป้งจริงๆก็ได้ นี่ที่จริงเค้าก็ขอมินว่าอย่าบอกใครว่าพี่แพทเค้าเป็นคนโทรมาบอกเรื่องนี้กับมินแต่ว่าพี่ก็รู้ก่อนแล้วมินก็ไม่รู้จะทำยังไง"
" คือ... พี่ก็ไม่ได้จะว่าอะไรหรอกนะครับ แต่ตอนนี้พี่กำลังนึกสงสัยอยู่ว่าเค้ารู้เรื่องพี่โดนไล่ออกจากบ้านเพราะมินได้ยังไง เค้าได้บอกมินมั๊ยครับ"
" อ๋อ... ตอนนั้นเห็นพี่เค้าว่าพี่ชายเป็นคนบอกเค้านะครับ"
" อืม... ไอ้ชายเหรอ เออ... ก็โอเค เค้าคงรู้จากมันจริงๆ" ผมเคลียร์ไปได้หน่อยนึง แต่ไอ้ที่ไม่เคลียร์ตอนนี้ก็คือ เจตนาของแพทนี่แหละ
โอเคว่า ถ้าเค้าคิดหวังดีเป็นห่วงผมจริงๆก็แล้วไป แต่ถ้าไม่ล่ะ ถ้าเค้ายังคิดจะบ่อนทำลายความสัมพันธ์ของผมกับมินอยู่ล่ะ.........
แต่ช่างมันก่อน เอาไว้ก่อนละกันว่ะแล้วค่อยตามเก็บทีหลังเว้ย ตอนนี้มีเรื่องอื่นสำคัญกว่าที่ต้องคิดอยู่
" เอ่อ.... พี่ครับ มินกลัวจัง ถ้าพวกนั้นเอาเรื่องเราไปลงข่าวจริงๆเราจะทำไงล่ะครับ"
" อย่ากลัวเลยครับ พี่บอกแล้วไง อะไรมันจะเกิดเราก็คงต้องปล่อย เพราะเราก็ทำเท่าที่ทำได้แล้ว อย่ากลัวเลยนะ ความจริงมันก็คือความจริงไม่มีใครหนีพ้นหรอก แต่สำหรับพี่ พี่ก็ยังย้ำคำเดิมนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตามเราจะไม่แยกจากกันอีก เข้าใจมั๊ยครับ" ผมบอกแล้วก็กระชับวงแขนกอดน้องไว้แนบอก มินก็ยิ้มบางๆให้ผม
" ครับ มินเข้าใจแล้ว ดีใจจังครับที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก ขอโทษนะครับที่ทำให้พี่ต้องทนเสียใจอยู่คนเดียวตั้งนาน มินไม่น่าตัดสินใจผิดๆไปเองเลย"
" ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ พี่รู้นะ ตอนนั้นมินเองก็คงเสียใจไม่แพ้พี่หรอก อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำเพราะต้องเป็นฝ่ายขอไปเอง แต่ช่างมันเหอะนะมันผ่านไปแล้วนี่ แล้วมันก็ได้สอนให้พี่ได้เรียนรู้อะไรตั้งหลายอย่าง ดีซะอีก"
" เอ๊ะ... เรียนรู้เหรอครับ ยังไงอ่ะ"
" อืม... ก็อย่างเช่น ทำให้พี่ได้รู้ไงว่า ถ้าไม่มีมินแล้วพี่ก็อยู่ไม่ได้จริงๆไง มันเหมือนเราอยู่ไปวันๆ มีชีวิตก็เหมือนไม่มี มีสติก็เหมือนไม่มี ได้แต่เบลอๆ และที่แน่ๆคือไม่มีความสุขเลยจริงๆนะ"
" แย่จังเลยนะครับ มินเองก็เหมือนกันนอนไม่หลับเลยตอนคืนแรกๆแล้วก็ได้แต่คิดถึงพี่ตลอด แต่ก็ต้องข่มใจเพราะยังต้องทำงานหาเงินไว้ให้แม่ แต่ต่อไปมันจะไม่เป็นยังงั้นอีกแล้ว ใช่มั๊ยครับ"
" ครับ ต่อไปไม่ว่ายังไงเราก็จะอยู่ด้วยกันไปยังงี้แหละ วันข้างหน้าพี่ก็ไม่มั่นใจหรอกว่าจะเป็นไง แต่ถ้าเรายังรักกันยังงี้พี่เชื่อนะ ว่าเราต้องผ่านไปได้ด้วยดีล่ะน่า"
" ครับผม" มินยิ้มแล้วก็ซบลงที่อกผมก่อนจะหลับตาอย่างเป็นสุข ก็เหมือนกับผมในเวลานี้ที่ก็ได้ความสุขนั้นกลับคืนมาแล้ว แม้ว่าพรุ่งนี้มีบางอย่างที่เลวร้ายรอผมอยู่เห็นๆ แต่ผมก็จะไม่หวั่นล่ะ
ต่อด้านล่างคร้าบ
-
ต่อจากข้างบนคร้าบ
" เฮ้ย... แมน กูวานมึงไปซื้อหนังสือพิมพ์มาให้ทีดิวะ" ผมบอกไอ้แมนแต่เช้า มันก็ทำหน้างงๆแต่ไม่ได้ถามอะไรแล้วออกไปซื้อ
ก็ไม่ใช่อะไรหรอกว่ะ ขืนผมออกไปเองน่ะเหรอ คนคงแตกตื่นเพราะตอนนี้คงมีทั้งข่าวทั้งรูปผมพาดหัวหน้าหนึ่งไปเรียบร้อยแล้วล่ะ เชื่อเหอะ
" เฮ้ย... พี่ แย่แล้วอ่ะ ดูนี่ดิ" เห็นมั๊ย... เป็นหวยก็ถูกไปแล้วว่ะ
ไอ้แมนตะโกนซะเสียงดังวิ่งโร่เข้ามาในบ้านแล้วให้ผมดูภาพบนหน้าหนังสือพิมพ์ที่ลงว่า " นายแบบดังหวุดหวิดมีเรื่องชกต่อยกับนักเที่ยวที่รัชดาฯ สาเหตุเพราะหึงหวงแฟนที่เป็นสาวประเภทสอง" พร้อมภาพผมกับมินที่ชัดเจนมาก
เฮ้อ.........
กูตาย..................
ตายสนิท......................
" จากเหตุการณ์เมื่อคืนหลังจากที่เป้ง พีระณัฐ นายแบบดังได้มีปากเสียงกับชายนักเที่ยวอีกคนซึ่งมีอาการเมาและกำลังจะเข้ามาลวนลามแฟนสาวประเภทสองของตน ทำให้นายแบบดังถึงกับระเบิดอารมณ์โกรธออกมาและประกาศว่า สาวประเภทสองคนนี้คือเมียของคนอย่างเต็มปากเต็มคำ... เฮ้ย... หนังสือพิมพ์มันลงซะขนาดนี้ก็ตายกันพอดีดิพี่" ไอ้แมนอ่านรายละเอียดข่าวตอนนึงให้ผมฟัง
" เออ... กูตายแน่ๆ งานเนี้ย" ผมบอกมันเน้นๆแล้วก็กุมขมับตัวเองอยู่
" แล้วพี่จะทำไงอ่ะ โห... นี่ถ้าที่บ้านพี่เห็นคงแย่แน่ๆ" มึงอย่าพูดสิเว้ย ใจยิ่งไม่ดีๆอยู่
" เฮ้อ.... กูจะทำอะไรได้อีกล่ะ นอกจากทำใจน่ะ"
" ทำอะไรกันเหรอครับพี่" มินร้องถามพร้อมกับเดินออกมาจากครัวเพราะเมื่อกี๊เข้าไปช่วยแม่อัมทำกับข้าวอยู่
" เอ่อ.... " ไม่อยากบอกว่ะ แต่ยังไงก็ต้องบอก ตั้งใจแล้วนี่ว่าจะไม่ปิดบังอะไรน้องอีกแล้ว
" เอ๊ะ... นี่มัน" แค่น้องเห็นภาพที่หน้าหนึ่งแค่นั้นน้องก็หน้าถอดสีไปแล้ว
" พี่ครับ นี่เค้าเขียนยังงี้มันแย่มากเลยนะ เราจะทำยังไงกันล่ะครับ"
" ใจเย็นครับ ตอนนี้ก็คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ แต่พี่คงต้องลองคิดหาทางดูก่อนนะว่ายังพอจะทำอะไรได้มั่ง" ก็กอดน้องไว้ล่ะครับเพราะท่าทางน้องใจเสียมากๆ
" ฮัลโหล เออ.... ว่าไง" โทรศัพท์ไอ้ป้างเข้ามาพอดีครับ ไม่บอกก็รู้อ่านะว่ามันโทรมาทำไม
" เฮ้ย... แย่แล้วมึง เดี๋ยวมึงรีบมาที่โรงพยาบาล xxx ด่วนเลยนะ พ่อเค้าโกรธมึงจนเส้นเลือดแตกไปแล้ว ตอนนี้กำลังเข้าห้องฉุกเฉินอยู่ มึงรีบมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" สิ้นคำนั้นผมก็ช๊อคค้างไปทันทีเหมือนโดนกดสวิทช์ปิด
อะไรนะ พ่อ... พ่อผมเข้าโรงพยาบาลเหรอ เป็นเพราะโกรธผมเหรอวะ นี่มันอะไรกัน ใครก็ได้บอกผมทีว่ามันไม่จริง ไอ้ป้างมันโทรมาล้อผมเล่นใช่มั๊ย.................
**************************************************
ค้างกันอีกรึป่าวครับนี่ อิอิ ใจเย็นคร้าบ เดี๋ยวจะรีบมาต่อให้เน้อ ไปแระ :oni1:
-
เรื่องนี้...ได้ข่าวใกล้จบแล้ว....จะเป็นงัยต่อนะ....แต่ก็สู่ๆ..ละกัน....ยังนึกอิจฉานะเนี้ย...ที่รักกันได้ขนาดเนี้ย..ทั้งเป้งและก็มินอีก....แบบสุดยอดอ่ะ...ชีวิตจริงมันจะมีแบบนี้ไม่น้า.... :L2: :กอด1:
-
งานเข้าแล้วล่ะเป้ง งานช้างด้วยแหละ
เอาใจช่วยนายเป้งกะน้องมิน ปัญหาทุอย่างย่อมมีทางแก้
เอาเนื้อเพลงเรามีเราบางตอน(เพลงค่อนข้างโบราณ)มาฝากให้เป้งกะน้องมิน
"..............จับมือกันเดินด้วยใจอดทน
หากใครสักคน
ล้มลงฉุดมือกันขึ้นไป
จะฝ่าประจันต์ทุกข์อันตราย
กอดคอกันไปไม่กลัวภัยพาล..........."
-
ขอให้ทั้งคู่่ผ่านพ้นอุปสรรคครั้งนี้ไปให้ได้
:L2: :L2: :L2:
-
พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก
เฮ้อ! เอาใจช่วยให้ผ่านวิกฤตชีวิตอีกรอบไปได้นะ
-
บอกได้คำเดียว
เวรของกรรม
:เฮ้อ:
อะไรชีวิตเป้งมันจะน่าสงสารได้ขนาดนี้
รอดูตอนหน้านะจ้ะ
:pig4:
-
เอ้อ สู้ต่อไปเป้ง
-
บอกได้คำเดียวว่า น่าสงารโฮก
-
ค้างจริงๆ แต่ทำไมเหตุการร้ายๆถึงได้เข้ามาพร้อมๆกัยขนาดนี้นี่ครับ
-
ชายกับแพทยังไม่หยุดสินะ เลวไม่หยุดจริงๆ แล้วที่เขียนข่าว
ออกมาแบบนี้ ก็ดักรอไว้แล้ว แค่ให้เป้งมาสินะ ทำลายทุกวิถีทาง
แล้วคิดจะคาบไปกินเอง หรือตบตีกันต่อละ
ถึงขั้นพ่อเข้าร.พ. จะทำให้พ่อคิดได้ หรือยิ่งโกรธลูกตัวเอง
แม่ที่เป็นคนกลางจะทำอะไรก็ลำบาก
-
อะไรมันจะเกิด ก็ให้มันเกิดไปเลย
-
เรื่องเก่าจบเรื่องใหม่มาอีกแล้วววววววววว :z3:
เคลียแทนพี่เป้ง อารายกานนนักหนา :เฮ้อ:
แพทอีกแล้วววจะอะไรอีก เพลียจริงๆๆๆๆ
อยากให้แฮปปี้ไวไว
-
เย้ๆ ดีจาย น้องมินกลับมาอยู่กะพี่เป้งแล้วแต่ว่า
ฮึ่ย ทำไมเกิดเรื่องซ้ำซ้อนอย่างนี้อ่ะครับ
สู้ๆน้า พี่เป้ง
-
จะเกิดอะไรขึ้นอีกมั้ยนะ
มารอตอนต่อไปครับ :D
-
นี่ละนะ ใช้อารมณ์มาเป็นตัวนำทำให้ทำาอะไรลงไปโดยขาดการยั้งคิดให้รอบคอบ
แต่ก็เห็นใจนะว่า "หวงเมีย" เอาเป็นว่าศาลตัดสินจำเลยไม่มีความผิดในข้อหานี้ อิอิ
-
แพท เธอ ร้าย มากกก
พี่ น็อต จัด ยัย แพท หนัก ๆ นะ ครับ
-
:L2: :L2:ให้พี่น็อต แต่มันค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ส่วนนี่ :beat: :beat:กะนี่ :z6: :z6:ให้นังแพทกะนังชายเอาไปแบ่งกัน
-
ดีใจคร้าบ ผู้อ่านยังเยอะอยู่เหมือนเคย
ตอนต่อไปจะเป็นยังไงค่อยมาลุ้นกันนะครับ
ขอบคุณทุกๆเม้นเหมือนเคย :pig4:
-
งานเข้าอีกแล้ว
เพิ่งจะเข้าใจกัน
รักนี้อุปสรรคช่างมากมาย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:L2: :กอด1: :L1:
-
พี่เป้งเข้าวัยเบญจเพสรึงั้ยนะ พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกตลอด เคลียร์เรื่องนึงได้ปัญหาใหม่ก็วิ่งชน เฮ้อ!!!!
แต่เจอน้องมินแล้วเข้าใจกันก็ดี คราวนี้กก็ห้ามปล่อยมือจากกันนะ พี่เป้งกะน้องมินสู้ๆๆ
-
เป็นคนธรรมดาไม่เป็นที่รู้จักคงมีความสุขมากกว่านี้
เค้าเกลียด ปาปารัซซี่
-
น้องมินจ๋า...คิดอะไรได้หวาดเสียวมาก...
พี่เป้งจับมือน้องให้แน่น...ก้าวไปด้วยกันพร้อมกัน...
ส่วนคุณพ่อ.. :เฮ้อ:..ขอให้ปลอดภัยนะ :L2:
:L2: & :pig4:
กด + ให้กำลังใจมาก ๆ
-
จะติดตามนะคับผม ^^
ขอบคุณคับ
-
รีบปั่นจนเสร็จและรีบมาลงให้ละครับ รอกันอยู่ใช่มั๊ยเอ่ย
ทานมาม่ากันไปก่อนนะครับช่วงนี้น่ะ แต่หลังจะนี้่ไปก็จะเริ่มหวานๆกันบ้างละ
ตอนที่40
******************************************
กว่าผมจะรวมสติได้ก็คงนานมั๊ง พอทบทวนอะไรๆได้หน่อยก็รีบถามไอ้ป้างทันที
" เฮ้ย... จริงเหรอวะ พ่ออยู่โรงบาล xxx เหรอตอนนี้"
" เออดิ... นี่กูกำลังอยู่กับแม่ มึงรีบตามมาเลยนะ ที่ห้องฉุกเฉินตึกที่... เดี๋ยวนะ" ไอ้ป้างบอกแล้วก็เงียบไปนิดนึง ไอ้ผมก็ร้อนใจโคตรๆ
" เอ้อ... ตึก 5 นะ มึงมาก็ถามเค้าละกัน แค่นี้นะ รีบมานะเว้ย"
" เออๆ กูจะไปเดี๋ยวนี้แหละ" ผมรีบวางทันที
" อะไรเหรอครับพี่ เมื่อกี๊พี่บอกว่าพ่ออยู่ที่โรงพยาบาลเหรอครับ" น้องรีบเขย่าแขนถามผมท่าทางร้อนใจมาก
" อืม... ครับ พ่อพี่เค้าเส้นเลือดในสมองแตกน่ะ ตอนนี้อยู่ที่โรงบาล xxx ครับ เดี๋ยวพี่คงต้องรีบไปดูด่วนเลย เพราะไม่รู้ตอนนี้แม่พี่จะเป็นไงบ้างเหมือนกัน พี่ห่วงทั้งคู่เลยเนี่ย" ผมบอกแล้วก็ลูบหน้าอย่างเครียดๆ
" นี่... แค่เรื่องที่ลงข่าวนี่ มันทำให้คุณพ่อเสียใจไปขนาดนี้เลยเหรอครับพี่ ทำไมมันเป็นยังงี้ล่ะครับ เพราะมินแท้ๆเลย ฮือๆๆ" เฮ้อ.... ว่าแล้ว น้องโทษตัวเองอีกจนได้ล่ะว่ะ กลุ้มใจจริงเว้ย....
" มินครับ มินฟังนะ มันไม่ใช่ความผิดของมินหรอก พี่เองตะหากที่เป็นคนก่อเรื่อง ถ้าตอนนั้นพี่ใจเย็นๆได้ก็คงไม่เป็นยังงี้ พี่ผิดเองครับ มินอย่าโทษตัวเองนะ" ก็ต้องปลอบน้องก่อนอ่ะครับ สงสารน้องมันจริงๆ ไม่รู้ทำไมมันซวยได้ยังงี้วะ
" แต่ว่า... ถ้ามินไม่ไปทำงานที่นั่นพี่ก็คงไม่ต้องตามไปแล้วเป็นเรื่องแบบนี้นะครับ เพราะมินไม่ดีเอง ฮือๆๆ"
" ไม่เอาครับ ไม่เอา อย่าคิดแบบนี้ พี่เป็นคนผิดเองนะที่ใจร้อน ไม่เกี่ยวกับมินหรอก อย่าร้องไห้นะครับ เดี๋ยวพี่คงต้องรีบไปดูพ่อที่โรงบาลก่อนนะ "
" อือ... พี่ครับ"
" หือ...."
" งั้นมินขอตามไปด้วยได้มั๊ยครับ นะครับ มินอยากไปขอโทษคุณแม่พี่ครับ" น้องอ้อนวอนผมอย่างน่าสงสาร
" อืม... ก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวไปด้วยกันเลย"
ผมหันไปทางไอ้แมนก็เห็นมันยืนหน้าถอดสีพูดอะไรไม่ออก เลยบอกมันว่าเดี๋ยวจะออกไปกับมินก่อน ฝากมันช่วยเล่าเหตุการณ์ให้แม่อัมฟังด้วย แล้วจะรีบกลับมา
จากนั้นเราก็รีบไปที่โรงพยาบาลนั้นด้วยกัน พอไปถึงก็เจอไอ้ป้างนั่งอยู่กับแม่ เห็นแม่แล้วผมใจไม่ดีเลยว่ะ บอกตรงๆว่าตอนนี้ผมไม่กล้าสู้หน้าแม่เลยกลัวแม่จะโกรธผมมากที่ก่อเรื่อง แต่ไม่ทันจะอะไรมินก็ร้องไห้วิ่งเข้าไปกราบที่ตักแม่ซะก่อนแล้ว
" อ๊ะ... อะไรกันลูก ทำไมหนูร้องไห้ล่ะ แล้วนี่.... " แม่ผมท่าทางตกใจทันทีที่เห็นน้องร้องไห้
" ฮือๆๆ ... ผมขอโทษนะครับแม่ เป็นเพราะผมไม่ดีเองที่ไปที่นั่น พอพี่เป้งเค้ามาตามมันก็เลยเป็นเรื่องแบบนี้น่ะครับ" มินสะอื้นพลางบอกกับแม่ผม เห็นแล้วผมใจหายสุดๆ สงสารน้องมันจริงๆ ผมเลยเข้าไปประคองน้องขึ้นมา
" ไม่เอาครับ อย่าทำยังงี้ บอกแล้วนี่ครับมินไม่ได้ผิดหรอก พี่เองตะหากที่ก่อเรื่อง"
" อะไรกันน่ะลูก หือ.... ไม่เอาจ้ะ มานี่มา" แม่ดึงตัวน้องไปกอดไว้พลางลูบหัวเบาๆ มินก็ยังสะอื้นอยู่
" แล้วพ่อเป็นไงบ้างครับ ผมผิดเองแหละ แม่ด่าผมตีผมก็ได้ ผมไม่มีอะไรจะแก้ตัวหรอก" ผมได้แต่ยืนก้มหน้านิ่ง ความรู้สึกผิดนี่มันแย่โคตรๆว่ะ
" ก็ถ้าชั้นทำยังงั้นแล้วพ่อแกจะฟื้นขึ้นมามั๊ยล่ะ หือ...." แม่ผมบอกด้วยท่าทางเมินๆ คงโกรธผมเหมือนกัน ผมก็พูดอะไรไม่ออกว่ะหันไปมองไอ้ป้างมันก็ยิ้มให้ผมนิดนึงที่มุมปากอย่างเข้าใจ
มินเล่าทุกอย่างเมื่อคืนให้แม่ฟังไปเรียบร้อย แม่ก็กอดกับน้องแน่นเพราะสงสารน้องมัน พอดีกับที่หมอเค้าออกมาจากห้องฉุกเฉินและบอกว่าพ่อพ้นขีดอันตรายแล้ว
นาทีนั้นผมดีใจและโล่งใจอย่างสุดๆว่ะ แต่พอหมอบอกว่าพ่อจะยังนอนไม่รู้สึกตัวแบบนี้ไปอีกสักพัก ถ้าโชคดีอีกสักสองสามวันคงรู้สึกตัว แต่ถ้าโชคร้ายอาจจะต้องรอนานเป็นเดือน
เข่าแทบทรุดเลยว่ะกู............................. นี่พ่อ... พ่อเป็นมากขนาดนี้เลยเหรอวะ มันน่าจะเป็นกูซะมากกว่านะที่ต้องเป็นยังงี้
" แม่ง โว้ย....ย" ผมตะโกนออกมาลั่นอย่างไม่สนใจว่านี่โรงพยาบาล สติมันแตกวูบไปนิดนึงในขณะที่หมัดตัวเองมันพุ่งไปกระทบกำแพงดังปังใหญ่ ความรู้สึกเจ็บและชาแล่นเข้ามาแทนที่ แต่เจ็บแค่นั้นมันก็ไม่เจ็บเท่าในใจตอนนี้หรอก
" ไอ้เป้ง!" ไอ้ป้างมันตกใจรีบหันมาคว้ามือผมไปดูก่อนที่ผมจะต่อยลงไปอีกจนตัวผมเซไป พร้อมๆกับที่แม่ผมกับมินก็รีบหันมามองอย่างตกใจเหมือนกัน
น้ำตาผมไหลเป็นทางแล้วทรุดตัวลงแต่ไอ้ป้างมันประคองตัวผมไว้ ในหัวผมคิดอยู่อย่างเดียวว่าไม่อยากอยู่เป็นผู้เป็นคนมันแล้วว่ะ กูมันเลวสิ้นดี ทำให้พ่อแม่ต้องมาเป็นยังงี้ ทำไมวะ.... ทำไมไม่เป็นกูซะเอง ทำไมต้องเป็นพ่อด้วย
" ไอ้ห่านี่... มึงจะบ้าเหรอวะ" มันจับมือที่เป็นรอยช้ำแดงของผมขึ้นมา มินก็เข้ามาจับมือผมไว้ด้วย เฮ้อ... นี่กูทำน้องร้องไห้อีกแล้วเหรอวะเนี่ย
" ฮือๆ พี่เป้ง ทำไมทำยังงี้" น้องกุมมือผมไว้แล้วร้องไห้ฟูมฟายเลยทีนี้ แต่แม่กลับเดินมาตรงหน้าผมแล้วตบผมฉาดใหญ่จนหน้าหันไปอีกทาง
" ชั้นหวังว่าแกคงจะได้สติขึ้นมามั่งนะ ต่อให้ตอนนี้แกตายไปตรงนี้แล้วยังไง หา... แล้วมันจะมีอะไรดีขึ้นมามั๊ย ฮึ... แล้วนี่เห็นมั๊ยว่ามีคนเป็นห่วงแก รักแกมากขนาดไหน แกเห็นรึยัง หา..."
" ผมขอโทษครับแม่ ผม..." ผมขอโทษแม่แล้วก็พูดอะไรไม่ออก มินก็กอดผมไว้แน่นอยู่ ก็จริงของแม่แล้วว่ะ ไม่น่าทำให้น้องเป็นห่วงผมขนาดนี้เลย
" พี่ขอโทษมินด้วยนะ" ผมบอกแล้วก็จูบหน้าผากน้องไปเบาๆ แต่ตอนนี้น้องก็ได้แต่ร้องไห้อยู่กับอกผม ไอ้ป้างมันก็ดันตัวผมไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆตรงนั้น โดยที่มินยังกอดผมอยู่แน่น
" เดี๋ยวมากับกูเลย ให้หมอเค้าดูมือมึงก่อน ไอ้ห่า... พ่อก็ยังนอนเจ็บอยู่คนนึงแล้ว ยังจะหาเรื่องให้เจ็บอีกคนนะมึง" มันดูมือผมแล้วบ่น
" อืม... มิน เดี๋ยวพี่มานะครับ อยู่กับแม่พี่ก่อนนะ" ผมหันไปบอกน้องแล้วจับมือน้องวางลงเบาๆ จากนั้นก็เดินตามไอ้ป้างไปหาพยาบาลที่อยู่ตรงเค้าท์เตอร์
ผมมานั่งให้หมอทำแผลภายในห้องตรวจกับไอ้ป้าง ในใจก็ยังคิดว้าวุ่นไปเรื่อย ผมอยากให้พ่อผมฟื้นขึ้นมาเร็วๆ ไม่ว่าจะต้องทำยังไงผมก็ยอม แค่ขอให้พ่อผมฟื้นก็พอ
กลับออกมาข้างนอกก็เห็นแม่กับมินยืนมองพ่อผ่านกระจกห้องฉุกเฉินนั่น ผมมองเข้าไปก็เห็นพ่ออยู่บนเตียงที่มีแต่สายระโยงระยางเต็มไปหมด เห็นยังงี้แล้วมันใจหายจริงๆ เป็นครั้งแรกมั๊งที่ผมสังเกตเห็นได้ว่า พ่อผมดูแก่ลงไปมาก จากที่ผมเองไม่เคยจะสนใจใส่ใจมองว่าพ่อจะเป็นยังไง
ไม่รู้นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่เคยได้พูดดีๆกับพ่อ ได้แต่หลบหน้าเค้าไปวันๆแค่เพราะไม่อยากไปทะเลาะด้วย คิดแต่ว่าพ่อไม่เคยรับฟังอะไรผมบ้างเลย เพราะงั้นก็คงไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรกัน อยู่กันคนละทางไปน่ะดีแล้ว
แต่ตอนนี้กลับเป็นผมเองที่อยากให้พ่อลุกขึ้นมาด่าผม ตบตีผมก็ได้ ผมจะยอมทุกอย่าง ดีใจซะอีกด้วยซ้ำเพราะมันแปลว่าพ่อไม่เป็นไรแล้ว
และตอนนี้เองความทรงจำดีๆเก่าๆมันกลับปรากฏขึ้นมาในหัวผมอีก ภาพที่พ่ออุ้มผมกับไอ้ป้าง พ่อเล่นกับผม กอดผมและทุกๆอย่าง มันยิ่งทำให้ได้รู้ว่าว่าพ่อรักผมมากแค่ไหน แต่ผมเองดิที่หลงลืมมันไปได้ ผมปล่อยให้มันลบเลือนไปกับวันเวลาแย่ๆที่ผ่านมา กว่าจะสำนึกได้มันก็เกือบสายแล้ว ต่อให้ผมทำดีอะไรไปตอนนี้มันก็คงไร้ประโยชน์เพราะพ่อก็คงไม่อาจจะมารับรู้อะไรจากผมได้อีก
" พี่เป้ง...." มินเรียกผมเบาๆแล้วยื่นมือมากุมมือผมไว้ ผมเลยละสายตาจากพ่อหันมามองหน้าน้อง
" มินอยากให้คุณพ่อฟื้นขึ้นมาแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ฮือๆ..." น้องเริ่มร้องไห้ออกมาอีกแล้ว ผมเหนื่อยใจจริงๆว่ะ มันเริ่มท้อที่ต้องเห็นน้องเสียใจขนาดนี้แต่ตอนนั้นผมก็เริ่มคิดได้ว่า ถ้าขนาดตัวเราเองยังดูแย่ขนาดนี้น้องก็คงไม่เลิกเป็นห่วงผมแน่ๆ
ถ้างั้นเราก็คงต้องเข้มแข็งไว้ แม้จะแค่ต่อหน้าน้องผมก็ต้องทำ อย่างน้อยๆน้องก็จะได้ไม่ต้องห่วงผมอีกคน เผื่อว่าน้องจะได้มีกำลังใจมากกว่านี้ ก็คงแค่นี้ล่ะนะที่ผมพอทำได้ตอนนี้ เพราะผมก็ไม่อยากให้น้องเสียใจไปมากกว่านี้แล้ว เพราะผมเองจะเสียใจยิ่งกว่าที่ทำให้น้องต้องเป็นแบบนี้
" ไม่เป็นไรหรอกครับมานั่งกันก่อนดีกว่า มินไม่ต้องห่วงนะ ยังไงพ่อก็ไม่เป็นไรหรอกก็เค้าแข็งแรงจะตาย อีกไม่กี่วันก็คงฟื้นแล้ว ถึงตอนนั้นน่ะพี่คงโดนเค้าด่าเละอีกแน่ๆ ไม่ต้องห่วงนะครับ" ผมยิ้มบอกน้องไปทั้งๆที่น้ำตามันรื้นอยู่ที่ขอบตาแท้ๆ แต่ก็จะทำไงได้ล่ะ ผมก็แค่ไม่อยากให้น้องรู้สึกแย่ไปกว่านี้นี่นา
" จริงเหรอครับ แต่หมอบอกว่า...."
" ก็เค้าว่ายังไม่แน่นี่ครับ เราคงไม่โชคร้ายยังงั้นหรอกน่า เชื่อพี่นะครับ" ผมบอกแล้วก็โอบเอวน้องเข้ามากอด
" ครับพี่ มินจะภาวนาให้คุณพ่อฟื้นเร็วๆนะครับ" มินบอกด้วยสีหน้าที่ดูโล่งใจขึ้นแล้ว ก็ยังดีนะ ถึงตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ แต่อย่างน้อยก็ขอแค่ให้ทุกคนยังมีกำลังใจและมีความหวังบ้างก็ยังดี
-
-
ไอ้ป้างพาแม่กลับบ้านหลังจากที่หมดเวลาเยี่ยม ผมก็ตัดสินใจพามินไปเก็บข้าวของนิดหน่อยที่บ้านแม่อัมตามแผนที่วางไว้ว่าจะให้มินไปค้างกับผมที่บ้านแม่ด้วยเพราะว่าตอนนี้ไม่อยากทิ้งแม่ไปไหนอีก ขณะเดียวกันก็ไม่อยากทิ้งมินเหมือนกัน ก็สรุปได้ว่าพาน้องมาอยู่รวมกันที่บ้านแม่ซะเลยทีเดียว จะได้คอยดูแลได้ทั่วถึงไม่คลาดสายตา
กับข้าวมื้อเย็นนี้มินก็เป็นคนเตรียมเองเกือบทั้งหมด ป้าจันแม่บ้านของเรายังชมน้องเลยว่าน้องเก่งจริงๆ แม่ผมก็ยิ้มแย้มดูท่าทางสบายใจมากขึ้นเหมือนกัน ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อยว่ะ
" พรุ่งนี้กูฝากดูแม่ด้วยละกัน พอดีติดงานด่วนบอกปัดเค้าไม่ได้จริงๆว่ะ" ไอ้ป้างบอกผมหลังจากทานข้าวกันเสร็จแล้ว
" เออ... มึงไม่ต้องห่วงหรอก ไปทำงานมึงเหอะจะได้ไม่เสียงาน เดี๋ยวกูดูแม่เอง"
" อืม... งั้นฝากด้วยนะเว้ย แล้วกูจะรีบกลับ"
มันบอกเสร็จก็เดินเข้าห้องมันไป มินก็เดินออกมาจากห้องแม่ผมพอดีเพราะเมื่อกี๊น้องเข้าไปนั่งคุยกับแม่ผมอยู่
" พี่เป้งครับ เดี๋ยวมินขอไปนอนเป็นเพื่อนคุณแม่ได้มั๊ย"
" หือ... จะเอางั้นเหรอครับ ก็ได้นะ ดีเหมือนกันคุณแม่จะได้มีเพื่อน เอาสิครับ" ผมบอกอนุญาต น้องก็ยิ้มแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำที่ห้องผม พอเสร็จก็เปลี่ยนเสื้อผ้าไปนอนห้องแม่
คืนนั้นผมก็นอนคิดไปเรื่อยว่าจะทำไงต่อไปดี ตอนนี้อยู่ๆก็ชักอยากให้น้องมานอนอยู่กับผมแฮะ แต่ไม่เป็นไรให้ไปนอนเป็นเพื่อนแม่ผมอ่ะดีแล้ว แต่พรุ่งนี้จะเอาไงดีวะ ต้องไปเฝ้าพ่อต่อ แล้วยังจะเรื่องที่เป็นข่าวนั่นอีกล่ะ ป่านนี้ใครๆมันก็คงวิพากวิจารณ์กันไปเรื่อย จะทำไงดีว้า จริงอยู่ถ้าเป็นตัวผมเองคงไม่ต้องมานั่งแคร์หรอก แต่พอมานึกดูบรรดาคนที่รู้จักพ่อกับแม่ผมล่ะ คงได้ติฉินนินทากันสนุกปากแน่
ทีเมื่อก่อนทำไมเราไม่คิดจะฟังที่พ่อห้ามเลยว้า คิดไปว่าเค้าห่วงแต่หน้าตาตัวเองซึ่งมันก็ถูกของเค้าแล้ว ถ้าต้องโดนนินทาเป็นขี้ปากชาวบ้านยังงั้นเป็นผมๆก็ไม่ทนว่ะ ตลกนะ เพิ่งจะเข้าใจเค้าจริงๆก็ตอนนี้เอง กูนี่มันโง่ชะมัด
-
-
เช้ามาผมก็รีบไปหาพ่อที่โรงพยาบาลแต่เช้าพร้อมกับแม่ผมและมิน แต่ก็ยังเข้าไปเยี่ยมถึงตัวไม่ได้เพราะพ่อยังต้องดูอาการต่อในห้องฉุกเฉินยังงั้นก่อน พวกเราก็ทำอะไรไม่ได้มากนอกจากนั่งรออยู่หน้าห้องไปยังงั้น
สักพักก็มีนักข่าวเดินมาเป็นสิบเลยว่ะ เฮ้อ... กูเกลียดนักข่าวจริงเว้ย จะมากันทำไมอีกวะ รึอยากรู้ว่าพ่อกูใกล้ตายรึยัง ใช่มั๊ย
แต่โอเค... ใจเย็นไว้ ไม่งั้นคงได้เสียเรื่องอีกอ่ะกู....
" ไม่ทราบว่าคุณพ่ออาการเป็นยังไงบ้างแล้วคะ คุณเป้ง"
" ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละครับ ถ้าอยากรู้รายละเอียดก็ลองถามคุณหมอดูเองนะครับ"
" แล้วตกลงที่คุณพ่อช๊อคไปแบบนี้เป็นเพราะท่านทราบข่าวของคุณจริงๆเหรอครับ"
" โทษนะครับ ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจะให้สัมภาษณ์จริงๆพวกคุณก็คงเห็นแล้ว พ่อผมยังนอนอยู่นั่นเลย แบบนี้ผมคงไม่มีอารมณ์จะมาให้สัมภาษณ์ใครหรอก ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ เห็นใจผมหน่อยละกันนะ" ผมปฏิเสธมันไปอย่างนุ่มนวลที่สุดแล้ว ชนิดที่ไม่นึกว่าจะนิ่มได้ขนาดนั้นซึ่งก็ได้ผลว่ะ พวกนั้นยอมถอยทัพกลับไปแต่โดยดีแล้ว
พอตอนบ่ายกว่าๆไอ้ป้างก็เข้ามาที่โรงพยาบาลด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก ดูท่าทางมันกังวลๆอยู่ผมเลยเอ่ยปากถามมัน
" ก็ทุกๆคนน่ะ รุมถามกูแต่เรื่องมึงทั้งนั้นเลยว่ะ บอกว่าตกลงมึงเป็นเกย์เหรอจนกูจะอ้วกเป็นคำว่าเกย์อยู่แล้วเนี่ย โคตรเซ็งเลย หนำซ้ำบางคนแม่งก็มองกูแปลกๆ ยังกะว่ามันคิดว่ากูก็เป็นเกย์ โคตรน่าโมโหเลยว่ะ" มันบ่นอุบแต่พอหันมาเห็นผมหน้าเสียไปเพราะรู้สึกผิดที่ทำมันเดือดร้อนไปด้วย มันก็เอื้อมมาจับไหล่ผมไว้
" แต่มึงก็ไม่ต้องคิดมากหรอก เรื่องนี้มันเป็นเพราะมึงก็จริง แต่มึงก็ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นยังงี้ซะหน่อยนี่ และกูว่านะ เราคงปล่อยให้เรื่องนี้มันยืดยาวไปกว่านี้หรือรอให้มันเงียบไปเองไม่ได้แล้วว่ะ กูว่าคงจำเป็นต้องจัดแถลงข่าวกันสักหน่อยแล้ว"
" เออ... ก็ดีว่ะ มึงจะได้ไม่ต้องมาเดือดร้อนไปกะกูด้วย แต่กูก็คงต้องพูดไปตามความจริงนะ ไม่เอาแล้ว ต้องมานั่งโกหกใครอีก กูเบื่อจริงๆ ยอมรับมันไปนี่แหละ แล้วถ้ามันไม่จบง่ายๆอีก ก็ย้ายไปอยู่เมืองนอกแม่งเลยละกันว่ะ"
" หึ... คงไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกว่ะ เอาเป็นว่ากูจะจัดการเรื่องแถลงข่าวนี่ให้ มึงก็เตรียมตัวไว้ แค่นั้นอ่ะ" มันอาสาจัดการทุกอย่าง ผมเองก็เบาใจลงหน่อยนึง เอาวะ คราวนี้ทุกอย่างมันจะได้เคลียร์ๆไปซะ เบื่อเต็มทีกับไอ้หน้ากากที่ต้องมาใส่อยู่ตลอดเนี่ย
-
-
วันถัดมาหมอเค้าย้ายพ่อผมออกมาอยู่ห้องธรรมดา ผมก็โทรไปบอกทุกคนว่าพ่ออาการดีขึ้นแล้วมาเยี่ยมได้เลย ปรากฏว่าทุกคนก็มากันหมดจริงๆทั้งไอ้แมนกับแม่อัม ไอ้มาร์ท ไอ้เอ้ ไอ้เอ๊กซ์ รวมทั้งไอ้ชายกับแพทด้วย
เรื่องของเรื่องคือไอ้มาร์ทมันก็เพิ่งบอกผมก่อนหน้านี้ไม่เท่าไหร่ว่าไอ้ชายไปหามันถึงที่บ้านใหม่ของมัน ก็คุยกันอยู่นานจนไอ้มาร์มันเห็นแล้วว่าไอ้ชายมันสำนึกผิดจริงๆมันเลยยอมยกโทษให้ แต่ก็คงไม่ขอกลับไปอยู่ที่บ้านนั้นอีก จบอดีตแย่ๆอันนั้นของไอ้มาร์ทมันไปซะที ตอนนี้มันสองคนพี่น้องก็กลับมารักกันเหมือนเดิมและได้แต่หวังว่าไอ้ชายมันคงสำนึกตัวได้จริงๆ
" มาได้ไงวะมึง..." ผมหันไปถามไอ้ชาย
" ก็อยากมาเยี่ยมพ่อนายแหละ แล้วก็อยากมาขอโทษด้วย" มันพูดเสียงอ่อยๆ ไอ้ท่าทีผยองๆแบบนั้นของมันไม่มีเหลืออยู่ให้เห็นเลย
นั่นเลยทำให้ผมรู้สึกว่าไอ้ชายเนี่ย ท่าทางมันคงไม่อะไรกะผมแล้วจริงๆ ดูจากท่าทางของมันแล้วผมเชื่อนะว่าเป็นยังงั้นจริง ก็หวังว่าผมคงดูคนไม่ผิดล่ะวะ
" เนี่ย... แพทก็รู้จากชายแหละ เลยรีบมาเยี่ยมคุณลุงกัน แย่จังเนอะต้องมาป่วยขนาดนี้อ่ะ"
" คุณมาก็ดีแล้วแพท ผมมีเรื่องอยากถามอะไรคุณหน่อย เดี๋ยวผมขอเวลาแป๊บนึงนะ" ผมบอกแพทแล้วพาเค้าเดินเลี่ยงออกมานอกห้องพักของพ่อ
" คุณเป็นคนโทรมาบอกมินเรื่องที่ผมทะเลาะกับพ่อเหรอ"
" อ๊ะ... เอ่อ.... คุณ... รู้แล้วเหรอ มินบอกคุณเหรอ" แพทยอมรับเสียงอ่อย คงคิดไม่ถึงว่าผมจะรู้แล้ว
" ถึงเค้าไม่บอกผมก็ต้องถามอยู่ดี แล้วนี่คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง"
" เอ่อ... ก็... พอดีแพทโทรไปคุยกับชายเค้าน่ะ เค้าเลยเล่าเรื่องคุณให้ฟัง"
" อืม... ก็โอเคนะ แต่นี่ผมไม่เข้าใจ คุณทำยังงี้ต้องการอะไรกันแน่ คุณไม่รู้เหรอว่าผมไม่อยากให้น้องต้องคิดมากโทษตัวเองน่ะ"
" ก็แพท.... อืม... แพทแค่ไม่อยากให้คุณโดนตัดออกจากกองมรดกนี่นา แพทห่วงคุณนะคะ รู้มั๊ย" คุณเธออ้อนผมซะเสียงหวานแถมยังมาเกาะแขนผมอีก
" ถ้าคุณห่วงผมจริงผมก็ขอบคุณ แต่ผมขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรแบบนี้อีกเพราะมันทำให้ผมเดือดร้อนวุ่นวายมากกว่าเก่าเยอะ แค่นี้ผมก็แย่พอแล้ว"
" แต่... " เจ้าหล่อนยังทำท่าทางอึกอักอยู่
" สำหรับผมน่ะ จะโดนตัดออกจากกองมรดกอะไรยังไงผมก็ไม่แคร์หรอก เพราะที่ผมแคร์คือมินคนเดียวเท่านั้น และตอนนี้คุณก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ แค่อยู่เฉยๆก็ถือว่าช่วยผมแล้ว"
" เอ๊ะ... นี่ตกลงคุณหลงเด็กนี่ขนาดนี้เลยใช่มั๊ย คุณจะยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเด็กนี่คนเดียวเลยใช่มั๊ย" แพทพูดเสียงแข็ง สีหน้าก็เริ่มเปลี่ยน เมื่อกี๊ยังเป็นนางฟ้าอยู่เลย
" หึๆ ใช่แล้วครับ ผมรักน้องจริงๆไม่ว่าอะไรผมก็ยอมได้ทั้งนั้นแหละ หวังว่าคุณคงจะเข้าใจแล้วนะ"
" คุณมันบ้า.... เด็กนั่นมันมีอะไรดีนักหนา นี่คุณถึงกับยอมให้คนเค้าตราหน้าว่าวิปริตผิดเพศยังงี้เลยเหรอ แพทไม่เข้าใจ มันมีอะไรดีกว่าผู้หญิงดีๆอย่างแพทตรงไหน หา.... คุณบอกมาซิ" คราวนี้คุณเธอเข้าโหมดนางร้ายละครหลังข่าวไปเรียบร้อย
" คุณอยากรู้เหรอว่าเค้ามีอะไรดีผมบอกให้ก็ได้นะ ถึงคุณจะดีกว่าเค้าทุกอย่าง แต่อย่างน้อยๆเค้าก็มีอย่างนึงล่ะ ที่คุณไม่มี และคงไม่มีวันจะมีได้หรอก" ผมแกล้งลอยหน้าตอบแพทไป
" อะไรล่ะ...."
" ความดีไง..."
" บ้าที่สุด... คุณน่ะมันบ้า งั้นก็เชิญคุณเป็นเกย์กันไปให้พอเลยนะ ให้พ่อแม่คุณอกแตกตายไปเลย ชั้นน่ะ ไม่แปลกใจเลยที่พ่อคุณต้องมานอนแบ่บอยู่ยังงี้ ต่อไปอยากจะทำอะไรกันก็เชิญ ไอ้คนทุเรศ ไอ้เกย์ ไอ้วิปริต" เธอแว้ดๆใส่ผมทิ้งท้ายก่อนเดินตูดบิดจากไป เฮ้อ.... ลาขาดล่ะนะ ที่รัก หวังว่าคงไม่ได้พบกันอีกนะ
โล่งใจไปอีกเปลาะว่ะ เรื่องนี้เคลียร์ไปซะทีหวังว่าคงจบไปแค่นี้นะ งั้นตอนนี้ก็เหลือแค่เรื่องพ่อผมนี่แหละ กับเรื่องแถลงข่าวที่ต้องกังวลต่อไปอีก เฮ้อ....
แต่ยังไงมันก็ยังพอจะมีหวังอยู่บ้างนะ แล้วที่สำคัญตอนนี้ผมก็มีน้องอยู่ช่วยเป็นกำลังใจด้วยนี่หว่า ก็ยังดีเว้ย.............
-
-
วันนี้เป็นวันที่ผมมีนัดแถลงข่าวกับไอ้ป้าง ผมออกไปเตรียมตัวกับมันที่สถานีโทรทัศน์ตั้งแต่เช้า ก็มีซ้อมคิวนิดหน่อยแล้วก็ประเมินว่าเค้าน่าจะถามอะไรบ้าง แต่ยังไงซะผมก็จะพูดทุกอย่างไปตามจริงอย่างที่ตั้งใจไว้ ทีนี้จะได้เป็นอิสระซะทีว่ะ ไม่ต้องมานั่งปั้นเรื่องหลบเลี่ยงอะไรใครอีกแล้ว พอกันที
" มึงมั่นใจแล้วนะ" ไอ้ป้างถามผมก่อนที่เราจะเดินออกไปนั่งที่โต๊ะ นักข่าวออกันอยู่ข้างนอกนั่นเพียบไปหมด เหมือนแร้งรอเหยื่อเลยว่ะ
" มั่นไม่มั่นก็ต้องออกไปล่ะเว้ย ที่กูจะออกไปพูดมันเป็นความจริงเพราะงั้นกูจะไม่กลัวอะไรทั้งนั้นล่ะ"
พอเราออกไปคนก็ฮือฮากัน ทั้งแสงแฟลช เสียงชัตเตอร์ก็ไม่ได้หยุดเลย เฮ้อ... ไม่อยากมองหน้าใครทั้งนั้นเลยว่ะตอนนี้
" ตกลงว่าตามที่เป็นข่าวนั้นมันเป็นความจริงรึเปล่าคะ ที่ว่าคุณเป็นแฟนกับน้องที่เป็นสาวประเภทสองคนนั้นน่ะค่ะ" เอาล่ะ คำถามแรกยิงมาทันที ตรงประเด็นซะ
แล้วกู... จะตอบยังไงดีล่ะ นี่ขนาดว่าเตรียมตัวเตรียมใจมามั่งแล้วนะ
" เอ่อ.... ครับผม ผมยอมรับว่าเป็นจริงตามนั้น ผมคบหากับน้องเค้าอยู่ครับ" เสียงฮือฮาขึ้นมาทันทีเลยว่ะจากพวกแฟนๆที่มายืนอยู่แนวหลังนั่น
" ถ้างั้นเราก็คงต้องขอถามตรงๆนะคะว่าสรุปแล้วนี่ คุณเป้งเป็นเกย์ใช่มั๊ยคะ" เออ... ถามตรงจริงๆ ตรงมากๆ ตรงไปมั๊ยวะเนี่ย
" ก็ถ้าใครจะคิดแบบนั้นผมก็คงไม่ห้ามนะ เพราะผมบอกได้แค่ว่าผมรักน้องเค้าจริงๆถึงเค้าจะเป็นผู้ชาย ถ้าผมทำแบบนี้แล้วจะเท่ากับว่าผมเป็นเกย์ก็แล้วแต่ครับ เพราะสำหรับผมมันไม่สำคัญอีกแล้วล่ะ แค่ตอนนี้ผมมีความสุขที่ผมได้รักเค้าก็พอแล้ว"
" แล้วยังงี้ถ้ามันไปกระทบกระเทือนชื่อเสียงหน้าตาทางสังคมของทั้งครอบครัวคุณล่ะ คุณจะทำยังไงกับเรื่องนี้คะ" คำถามนี้ทำเอาอึ้งไปเหมือนกันว่ะ ผมก็หันไปมองหน้าไอ้ป้างนิดนึง
" ก็... บอกตรงๆนะครับว่าผมกลัวเรื่องนี้ที่สุดแล้ว ตอนนี้คุณพ่อผมท่านก็ล้มป่วยไปเพราะเรื่องนี้ซึ่งผมก็เสียใจมาก แต่ถ้าผมถามทุกๆท่านกลับล่ะครับว่าถ้าเป็นคุณบ้างคุณจะทำไงครับ ในเมื่อคุณรักใครสักคนแม้จะรู้ว่าไม่ควรเพราะสังคมไม่ยอมรับ แต่คุณเองก็ตัดใจจากเค้าไม่ได้เพราะคุณรักเค้ามากจริงๆน่ะ" พูดไปผมก็กวาดตามองทุกคนจึงเห็นว่าทุกคนอึ้งกันไปเลย
" ถ้าผมทำผิดเพราะผมไปรักน้องเค้าที่เป็นผู้ชาย สังคมก็จะประณามว่าผมเป็นเกย์ใช่มั๊ย ก็โอเคครับผมยอมรับตามนั้น แต่ถ้าจะให้ผมตัดใจเลิกกับน้องเค้าแค่เพราะว่าสังคมไม่ยอมรับเนี่ย ผมทำไม่ได้จริงๆเพราะผมคิดว่าเราสองคนไม่ได้ทำอะไรผิดที่เรามารักกัน" พูดไปเสียงผมก็เริ่มสั่นเพราะมันเหมือนอยากจะร้องไห้อยู่ มันอัดอั้นเต็มทีและที่พูดไปนั่นมันคือสิ่งที่ผมรู้สึกจริงๆ
" เพราะงั้นตรงนี้ผมยอมรับว่าผมแพ้ใจตัวเองที่ตัดใจจากน้องเค้าไม่ได้ สังคมอยากจะรุมประณามผมก็เอาเถอะครับ ผมจะไม่แก้ตัวอะไรอีก แต่ผมจะไม่โกหกใครแล้วทำเป็นว่าผมไม่ได้รักน้องเค้าเด็ดขาด และผมจะไม่หนีความจริงอันนี้เพราะคนอย่างผมกล้าทำผมก็ต้องกล้ารับ ก็แค่นี้แหละครับที่ผมอยากจะบอก" พอผมพูดจบก็มีแต่ความเงียบสงัดเลยทีนี้เหมือนกับว่าทุกคนอึ้งอยู่
แต่อยู่ๆก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นจากคนๆนึงทำให้ผมรีบมองไปทันที พี่วินนี่น่ะเองครับที่ยืนปรบมืออยู่หน้ากลุ่มแฟนคลับ และนั่นเลยทำให้กลุ่มแฟนคลับทั้งกลุ่มเริ่มปรบมือให้ผม ตามด้วยคนอื่นๆที่เหลือรวมทั้งพวกนักข่าวทุกคน
อะไรกันวะ นี่ผม.... ผมตอบคำถามได้ดีพอจะเป็นที่ยอมรับแล้วเหรอวะ หรือว่าผมฝันไป.............
*****************************************************
-
สงสารพี่เป้งจริงๆ ขอให้พบความสุขซักทีเถอะ มีแต่เรื่อง
แต่คิดอีกมุมหนึ่ง พี่เป้งก็ใช่ย่อย ฝ่าฝันวิกฤตชีวิตมาได้ตลอดนะ
-
เหตุการณ์เริ่มคลี่คลายแล้วสินะ เหลือด่านสุดท้าย คุณพ่อ!!!!
-
สู้ๆๆ
-
:เฮ้อ:เป้งเอ้ย..การเป็นบุคคลสาธารณะนี่มันลำบากจริงๆเลยนะ หาความเป็นส่วนตัวไม่ได้จริงๆ
ชั้นล่ะเห็นใจนายมากเลย
จริงๆแล้วการเขียนข่าวของนักข่าวนี่ มันเป็นดาบสองคมนะ แล้วแต่ว่าจะตวัดปลายดาบไปทางใด
ทางที่ฟาดฟันให้เจ้าคนที่ตกเป็นข่าวตายสนิท หรือ...
ทางที่เป็นการแผ้วถางทางให้คนที่ตกเป็นข่าวเดินไปได้อย่างสะดวกใจ
-
พี่เป้งสุดยอดจริงๆแมนมากๆ ยอมรับมันซะใครจะว่าอะไร
-
พูดได้ดีพี่เป้ง เหลือคุณพ่อหล่ะนะทีนี้ เอาใจช่วยเนอะ
-
มารอลุ้นตอนต่อไปนะครับ
-
:L2: สู้ สู้
-
+1ให้พี่เป้งเรยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่ไหวและสุดยอดเลยอ่า
ขอให่คู่นี้อุปสรรคมันลดลงทีเถอะ ขอให้พ่อหายไวไว
อยากแบบคู่นี้เมื่อไหร่จะรักกันได้แบบธรรมดา :impress3:
-
พี่เป้งเจ๋งมาก กล้าทำกล้ารับที่สุด
ก็มันรักไปแล้วจะทำไงได้ ตัดยากที่สุดก้คือตัดรักนี่แหละ
พี่เป้งทำถูกแล้ว ใครจะว่าไงไม่ต้องสน
คนที่จะสุขและทุกข์กับรักนี้สุดก็มีแค่พี่เป้งกับน้องมินนี่แหละ
-
เฮ่อ เหนื่อยแทนเป้ง เลิกต้มมาม่าเถอะ หวานๆ คืนดีกันได้แล้วเนอะ
-
เป็นกำลังใจจจจจจให้น้องเป้ง
:L2: :L2: :L2:
:call:
:call:
-
อดทนมากๆ นะครับ ทั้งเป้ง ทั้งมิน น่ะ
ต้องมีสติ และทำอะไรก็ต้องทำอย่างระมัดระวัง
เรื่องร้ายๆ มันก็จะผ่านมาแล้วผ่านไป เหมือนกับลมนั่นละ
-
เอา ใจ ช่วย อีก แรง ค้าบบ
-
ไปหนึ่งเปลาะ ทีละข้อ ทีละอย่าง นะเป้งนะ
บางอย่างก็ต้องใช้เวลา
ดีใจด้วยเรื่องการยอมรับ ที่เหลือก็ต้องเข้มแข็งล่ะ
ครอบครัวยังไงก็ต้องเป็นครอบครัวอยู่วันยังค่ำ หันหน้าเข้ากันดีๆ ตอนนี้แม่คงทุกข์ใจมากสุดล่ะ
-
จากนี้ไปคงมีความสุขซักทีนะค่ะ
เอาใจช่วยทั้งสองคนเลย
:L2: :กอด1: :L1:
ปล.ขอแบบหวานมั่งเถอะ
-
สุดยอดดดด เรื่องนี้ทำให้ฉันเสียน้ำตาไปพอตัวเลยจริงๆ :m15:
ดีใจอะอ่านทันแล้ว >< เป้งสุดยอดมาก :man1:
ทำอะไรไว้ก็มักจะบอกไปตรงๆเสมอ o13 แถมทำเพื่อมินได้สุดยอดจริงๆ !!! :m3:
นับถือเลยอะเป้ง o13 o13 o13 o13 :กอด1:
สุดท้ายนี้ รักคนแต่ง+คนโพสค่ะ :กอด1: :L2: :L1: :pig4:
รอตอนต่อปายยยยยย ย ~ :oni1:
-
ง่าทำไมเงียบๆจังง่ะ :m17:
ยังไม่มาหรอ ไม่เป็นไร คนแต่งต้องกำลังยุ่งแน่ๆเลย :กอด1: รอนะค่ะ o13
:oni1:
-
แวะมาขอบคุณผู้อ่านหน้าใหม่และเก่าทุกท่านอีกทีครับ ช่วงนี้ผมงานยุ่งหน่อยแต่จะรีบๆมาลงให้ใน 2-3 วันนี้นะครับ
ดังนั้นอดใจรอกันอีกนิดคร้าบ :teach:
-
ลุ้นว่าพ่อจะยอมไหม
-
เข้ามาเต้นรอ
:z2: :z2: :z2:
-
กว่าจะลงนิยายได้แทบแย่ งงกับการห้ามคลิกก๊อบปี้ตั้งนานเลยครับ
โอเค งั้นมาอ่านต่อกันเหอะ โทษทีที่ทำให้รอกันนะคร้าบ
ตอนที่41
*************************************
ท่ามกลางเสียงปรบมือของทุกๆคนก็มีแววตาที่ชื่นชมจากทุกคนจับจ้องมายังผม นี่แสดงว่าที่ผมพูดไปนี่ ทุกๆคนเค้าเข้าใจดีแล้วเหรอ
" ดีใจด้วยเว้ย มึงทำสำเร็จแล้ว" ไอ้ป้างโอบไหล่ผมแล้วยิ้ม แม้แต่ตัวผมเองก็ยังไม่ค่อยอยากเชื่อเลยว่ะ
" แหม... น่าชื่นชมนะคะ อย่างน้อยๆคุณเป้งก็ยังกล้าจะยอมรับอย่างลูกผู้ชายแบบนี้ ดิฉันขอนับถือเลยค่ะ ไม่งั้นถ้าเป็นคนอื่นเค้าก็คงได้แต่ปฏิเสธลูกเดียวแน่ๆ" พี่นักข่าวหญิงคนนึงชมผมแล้วหันไปพยักหน้าเออออกับนักข่าวที่เหลือ
" เอ่อ... ขอบคุณครับ ผมก็แค่... อืม... แค่ทำสิ่งที่ควรจะทำน่ะครับ ความจริงมันก็คือความจริงไม่มีใครหรืออะไรมาเปลี่ยนได้หรอก แล้วเรื่องที่ผมรักน้องเค้ามากมันก็จะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแน่ๆ" ผมพูดย้ำสิ่งที่คิดไว้ ซึ่งมันก็จากใจจริงๆนะครับไม่ได้เฟค ไม่ได้แอ๊บ แฟนคลับที่ยืนอยู่เลยพากันกรี๊ดขึ้นมา
" โอย ตายละ... นี่ดิฉันล่ะอิจฉาน้องเค้าจังเลยนะเนี่ย ที่คุณเป้งรักน้องเค้ามากขนาดนี้" นักข่าวคนนั้นยังแซวผมเล่นต่อ ผมก็ยิ้มให้เค้าพลางมองไปทางแฟนคลับและพี่วินนี่ที่ยืนอยู่
นึกๆไปนี่เหมือนบุญเก่าผมมันยังพอมีล่ะมั๊งที่ทุกอย่างมันเริ่มคลี่คลายไปได้แล้ว โล่งใจไปได้อีกหน่อยล่ะ นี่ถ้ามินรู้คงดีใจมากแน่ๆ
-
-
หลังจากจบการแถลงข่าว พวกนักข่าวและบรรดาแฟนคลับที่มารอดูการแถลงข่าวของผมเริ่มทยอยกลับกันไปแล้ว ผมเลยเดินออกมาหาพี่วินนี่ที่ยืนรออยู่ พอเดินไปใกล้พี่เค้าก็ยิ้มแล้วปรบมือให้อีก
" ทำได้ดีมากครับ น่าประทับใจมากๆ ทีแรกตอนพี่รู้ข่าวก็ห่วงมาก ทนไม่ไหวเลยตามมาดูถึงที่เนี่ยแหละ"
" ขอบคุณพี่มากนะครับ ผมก็นึกว่าจะแย่แล้วล่ะ กลัวคนเค้ารับไม่ได้แล้วโดนรุมประณาม ถ้าเป็นงั้นผมตายแน่เลย" ผมไหว้ขอบคุณพี่เค้าทีนึง
" หึๆ แต่มันก็ผ่านไปด้วยดีแล้วนะ พี่ดีใจด้วยครับ เอ้อ... ใช่แล้ว เกือบลืมไปเลย แล้วคุณพ่ออาการเป็นไงบ้างตอนนี้" พี่วินนี่ถามถึงพ่อผมด้วยสีหน้าห่วงๆ
" หมอเค้าบอกว่าพ่อพ้นขีดอัตรายแล้วเหลือแค่รอให้ฟื้นขึ้นมาแค่นั้นครับ นี่พวกเราก็รอดูอาการอยู่ ขอบคุณมากนะครับที่เป็นห่วง"
" เหรอครับ ถ้างั้นพี่ก็ขอให้คุณพ่อหายเร็วๆนะ อ้อ... อีกอย่างนึงน่ะ จริงๆแล้วอาจจะดูไม่สมควรจะบอกตอนนี้นะ แต่พี่จะขอเกริ่นๆไว้ก่อนแล้วกันนะ ที่พี่มาวันนี้เพราะอยากจะมาเชิญเราสองคนไปงานเลี้ยงเล็กๆงานนึงนะครับ" พี่วินนี่บอกแล้วยิ้ม ผมกับไอ้ป้างก็หันมามองหน้ากันนิดนึงอย่างงงๆ
" หึๆ พี่ขอเชิญทั้งคู่เลยนะ นี่เป็นงานเปิดตัวสำนักพิมพ์ใหม่ของพี่กับหุ้นส่วนอีกคน ก็แค่นิตยสารเล็กๆน่ะครับ ทำกับบริษัทคนอื่นมันไม่รุ่งก็มาทำเองมันซะเลยจะได้ไม่ต้องมานั่งทำตามใจใคร แล้วตอนนี้เราก็อยากได้นายแบบคู่ไปลงปกฉบับปฐมฤกษ์ซะหน่อย แต่ว่า.... พี่ยังหาไม่ได้เลยเนี่ย อืม... จะทำไงดีน๊า...." พี่วินนี่พูดยิ้มๆแล้วก็เหล่ตามามองผมกับไอ้ป้างเป็นนัยๆ
" โธ่พี่... ก็นึกว่าอะไร เอาดิครับ ผมสองคนจะไปขึ้นปกให้พี่เอง เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยครับผม ฉบับปฐมฤกษ์ซะด้วย ไปถ่ายให้ฟรีๆยังได้เลยครับ ฮ่าๆๆ" ผมรับคำพี่วินนี่ไปทันที ไอ้ป้างก็ยิ้มแสดงทีท่าว่าอยากร่วมแจมงานนี้ด้วยกัน
" ฮะๆ ไม่เป็นไรครับ พี่เกรงใจเราสองคน แต่ว่านิตยสารพี่มันก็แค่เล็กๆเอง ได้ซุปตาร์สองคนมาขึ้นปกยังงี้เราคงขายดีแน่ๆ ขอบคุณมากนะครับ"
" ไม่เป็นไรเลยครับพี่ ไม่ต้องเกรงใจ ผมยินดีช่วยพี่อยู่แล้ว เอ้อ... แล้วตกลงงานเปิดตัวนิตยสารของพี่เนี่ย จะจัดเมื่อไหร่ครับ"
" ก็คงอีกสักสองเดือนครับ... ยังไงก็เชิญมางานด้วยนะ แหม... ดีใจจังมีซุปตาร์มาร่วมในงานยังงี้ได้เป็นข่าวดังทอล์คออฟเดอะทาวน์แน่ๆ" พี่วินนี่ยิ้มบอกอย่างอารมณ์ดี
" โอเค... งั้นก็คงไม่มีอะไรแล้วครับ พี่อยากบอกว่าวันนี้พี่ดีใจนะที่เห็นน้องเป้งทำได้ดีมากอย่างนี้ ขอให้รักน้องเค้ามากๆนะ ให้สมกับที่เราฝ่าฟันอะไรๆไปตั้งเยอะขนาดนี้กว่าจะได้มารักกันน่ะ เพราะงี้ไงพี่เลยมีความสุขไปด้วยที่ได้เห็นความรักที่แท้จริงซะทีจากที่เลิกคิดไปแล้วว่ามันคงไม่มีจริง"
" ขอบคุณมากเลยครับพี่" พี่วินนี่พูดได้ซึ้งว่ะ ผมเลยยกมือไหว้ขอบคุณแกอีกรอบ แกก็ยิ้มๆรับไหว้ผมจากนั้นก็ขอตัวกลับไปก่อน
" เฮ้อ... หมดเรื่องไปซะที ตอนนี้ก็เหลือแค่เรื่องพ่อนะเว้ยที่ยังต้องเป็นห่วง" ผมหันไปบอกไอ้ป้าง มันก็ยิ้มให้แล้วโอบไหล่ผมไว้
" อืม... วันนี้มึงก็ทำได้ดีจริงๆว่ะ กูดีใจด้วย ต่อไปก็ไม่ต้องกังวลเรื่องคบกะน้องเค้าแล้ว แม่ก็คงดีใจไปด้วยล่ะว่ะ แต่กูก็ยังห่วงนะ ยังไงซะคนมันก็ยังหาเรื่องติฉินนินทาพวกเราได้อยู่ดี ไม่อยากให้พ่อกะแม่ไม่สบายใจอีกแล้วว่ะ"
" ก็จริงว่ะ งั้นจะทำไงดีวะ"
" ก็เอาเหอะว่ะคงต้องดูกันไป ตอนนี้อย่าเพิ่งไปกังวลแม่งเลย ไปเหอะ กลับไปหาแม่กะน้องมันดีกว่า" ไอ้ป้างบอกพลางเดินกอดคอผมไปขึ้นรถด้วยกัน
-
-
เรากลับไปบอกข่าวดีให้แม่ผมกับมินฟังที่โรงพยาบาลซึ่งแน่นอนว่าทั้งคู่เค้าดีใจกันใหญ่ แม่บอกผมว่าดีแล้วที่อะไรๆมันเริ่มเคลียร์ไปได้ ไอ้เรื่องคนติฉินนินทาน่ะช่างมันเหอะ แค่นี้แม่ก็ดีใจแล้วที่ผมเป็นลูกผู้ชายพอที่จะกล้าทำกล้ารับ
แล้วพอดีค่ำวันนั้นข่าวที่ผมแถลงไปก็ออนแอร์ในช่วงข่าวบันเทิงแทบทุกช่อง ตอนนั้นมินก็นั่งดูทีวีอยู่กับผมเองในห้องผมนั่นแหละ น้องมันอึ้งไปเลยนะครับแล้วก็หันมากอดผมร้องไห้ไปด้วย
" พี่........."
" อ้าว... ทำไมล่ะครับ ร้องไห้ทำไม" ตกใจเลยว่ะ น้องก็สะอื้นอยู่ยังงั้นและกอดผมแน่น
" มินขอบคุณพี่มากนะ ขอบคุณที่ทำเพื่อมินมากขนาดนี้ ทั้งๆที่มันอาจจะทำให้พี่สูญเสียทุกๆอย่าง แต่พี่.... พี่ก็....." มินพูดไปสะอื้นไปที่ข้างหูผม ก็เข้าใจล่ะครับว่าน้องมันคงดีใจและซึ้งใจมากที่ผมทำเพื่อน้องขนาดนั้น
" อืม... ครับ ไม่เป็นไรนะ อย่าร้องไห้เลย ก็พี่เคยบอกแล้วไงครับว่าพี่จะไม่มีวันทิ้งมินไม่ว่าจะยังไง พี่รักษาสัญญาของเราไงครับแล้วเห็นมั๊ย ทุกๆอย่างมันเริ่มดีขึ้นแล้วจริงๆ คนบางคนก็ยอมรับเราบ้างแล้ว น่าดีใจออกนะ เป็นยังงี้แล้วยังจะร้องไห้อีกทำไมครับ หือ.... อย่าร้องเลย" ผมบอกแล้วก็เอาหน้าผากไปแนบกับหน้าผากน้องแล้วก็ยิ้มให้ จนมินเริ่มยิ้มออกมาบ้าง
" ครับ... มินดีใจจัง ต่อไปเราก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วใช่มั๊ยครับ"
" ใช่แล้วครับ... ต่อไปนี้เราก็คบกันได้เหมือนคู่รักคู่อื่นๆเค้าแล้วล่ะ จะแต่งงานกันก็ยังได้เลย ฮะๆๆ"
" อือ... พี่อ่ะ จะไปทำขนาดนั้นได้ยังไงครับ มันเกินไปนะ"
" ฮ่าๆ ล้อเล่น แค่เราได้คบกันยังงี้ไม่มีใครมาห้ามพี่ก็ดีใจแล้วครับ" ผมบอกแล้วก็จูบตรงลาดไหล่น้องเบาๆ อืม... ชื่นใจจังว่ะ
สรุปว่าคืนนั้นน้องก็ตกลงจะนอนค้างกับผมที่ห้องเพราะเจ้าตัวบอกว่าอยากทำอะไรเพื่อผมตั้งหลายอย่าง ทดแทนที่ทำให้ผมวุ่นวายใจและเป็นทุกข์อยู่คนเดียวตั้งนาน เอาแบบว่าทบต้นทบดอกให้หายคิดถึงเลย หึๆ แต่ไอ้ที่ว่าทำให้เนี่ยคือน้องบอกว่าจะช่วยสระผมให้กับนวดตัวให้นะคร้าบ อย่าเข้าใจผิด
ตอนนี้ผมก็มานอนชิลล์ๆให้น้องสระผมให้ในอ่างอาบน้ำ สบายจริงๆว่ะ ผ่อนคลายสุดๆ ยังนึกไปถึงตอนนั้นที่อยู่ด้วยกันที่คอนโดเลยแฮะ น้องมันก็สระผมแถมนวดให้แบบนี้เลย
" เสร็จแล้วก็อาบน้ำด้วยกันไปเลยสิครับ" ผมแกล้งชวนไปงั้นๆแหละ เผื่อจะได้
" อืม... ก็ได้ครับ" อ้าว... เฮ้ย ได้จริงๆ น้องมันถอดเสื้อผ้าออกช้าๆแล้วก็เดินยิ้มเขินๆรีบมานั่งลงในอ่างกับผมทันที
" พี่อ่ะ อย่ามองดิ เค้าอายนี่"
" ฮะๆ ครับ แต่ที่จริงก็ไม่ต้องอายหรอก เป็นแฟนกันนี่นา ไม่เห็นเป็นไร" ตอนนี้ผมดึงน้องมานั่งพิงอกผมแล้วก็ลูบน้ำสบู่ในอ่างถูไปตามแขนให้
" เฮ้อ... ตอนนี้พี่มีความสุขจัง อะไรๆมันเริ่มกลับไปเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ มินล่ะมีความสุขมั๊ย"
" ที่สุดเลยล่ะครับ" อืม... นั่นแหละว่ะที่อยากได้ยิน น้องบอกแล้วก็ซบที่ไหล่ผม จูบซะเลยดีกว่าแบบนี้ เหอะๆ
ทีนี้พอจูบกันไปก็สปาร์คอ่ะ ยิ่งผมไม่ได้อยู่กับน้องมาเป็นเดือนๆแล้วเนี่ย ก็มัวแต่ผจญวิบากกรรมมากมายอยู่จนไม่เป็นอันทำอะไร พอได้มาอยู่กันแบบนี้แล้ว ปึ๋งปั๋งทันที
มินเองก็ดูเต็มใจให้ผมสุดๆด้วย ยิ่งเห็นหน้ากับแววตาน้องมันตอนนี้ผมยิ่งรู้สึกมันน่ารักเกินขั้นเทพไปถึงไหนๆว่ะ ทนไม่ไหวละเว้ย
เราเริ่มทำกันไปอย่างช้าๆในอ่างนั้นแหละ สุดๆไปเลยว่ะ สมกับที่ห่างหายไปซะตั้งเป็นเดือนๆ ยิ่งน้องมันเต็มใจเต็มที่กะผมยังงี้ยิ่งสุดยอด ไม่ขอบรรยายละกัน บอกได้แต่ว่ามัน... สุดยอดดดด......ด เหอะๆ
แต่หลังจากล้างตัวกันไปผมก็ยัง.... เฮ้อ... ยังอยากอยู่เลยว่ะ แมร่งเอ๊ย... กับมินแล้วผมไม่อยากจะพอเลยว่ะ เลยจัดไปอีกชุดนึงซะที่บนเตียง จากที่ว่าจะให้น้องนวดตัวต่อก็ไม่ต้องน่งนวดมันแล้ว เปลี่ยนมาเป็นนาบแทน ฮ่าๆๆ พอเสร็จน้องมันคงหมดเรี่ยวหมดแรงเพราะตอนนี้หลับไปแล้วนั่น ไรว้า... นี่กูทรมานน้องมันมากไปรึป่าวเนี่ย
เอาเหอะ ยังไงผมก็ดีใจล่ะได้มีน้องมาอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนยังงี้มันก็สุขสุดๆแล้ว เหมือนฝันไปเลยนะ ถ้าหยิกตัวเองกูจะรู้สึกตัวตื่นมั๊ยเนี่ย แต่ก็ไม่นี่หว่าเพราะว่ามันเป็นความจริง ตอนนี้ผมได้นอนกอดน้องไว้แนบอกอย่างที่อยากทำแล้วนี่ ฝันร้ายๆมันผ่านไปซะทีว่ะ
-
-
ผมยังคงไปเฝ้าพ่อทุกวันที่โรงพยาบาลเพราะช่วงนี้ก็ยังมีเวลาว่าง รอดูอยู่น่ะครับว่าจะไปสมัครงานที่ไหนดี พวกไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์มันก็ได้งานแล้วที่โรงแรมที่เราไปฝึกงานนั่นแหละครับ ส่วนไอ้มาร์ทนี่โชคดีเพราะเห็นว่ามันได้งานที่โรงแรมห้าดาวที่พัทยาโน่น ชักอิจฉาเหมือนกัน
อาการของพ่อผมยังคงทรงตัวอยู่แบบเดิมไม่ได้ดีขึ้นเท่าไหร่แต่ก็ไม่แย่ลง หมอบอกว่านี่ยังถือว่าโชคดีมากๆที่มาถึงมือแพทย์ทันตั้งแต่ตอนที่พ่อช๊อคตอนนั้น คิดแล้วก็รู้สึกแย่เหมือนกันว่ะ เพราะผมแท้ๆ
แต่ก็เอาวะ ยังไงผมก็ยังพอมีหวังอยู่ จากที่ผมมานั่งเฝ้าพ่อทุกๆวันนี่ผมถึงได้คิดนะว่า ความจริงผมก็รักพ่อและอยากอยู่กับพ่อตลอดนี่นา แต่ไอ้ที่ผ่านมานี่อีโก้ผมมันคงมากเกินไปจนไปบดบังไอ้ความรู้สึกดีๆระหว่างผมกับพ่อไปซะหมด นี่ถ้าพ่อไม่มาเป็นแบบนี้ผมก็คงยังไม่รู้สึกหรอก
อยากให้พ่อฟื้นขึ้นมาเร็วๆชะมัด วันนี้พรุ่งนี้เลยได้คงดี ผมจะกอดพ่อแล้วบอกพ่อว่าผมรักพ่อขนาดไหน ถึงพ่อจะยังโกรธผมหรืออยากจะด่าจะว่าอะไรผมก็เอาเหอะ ผมจะยอมทุกอย่าง ก็แค่ขอให้พ่อฟื้นก็พอว่ะ
" เดี๋ยวทานข้าวเถอะครับพี่ เที่ยงแล้วนะ" มินเดินมาบอกผมพร้อมกับเอาปิ่นโตมาวางที่โต๊ะ
" ครับ แล้วแม่พี่ล่ะ"
" คุณแม่ไปบริษัทครับพี่ วันนี้มีประชุมน่ะ เดี๋ยวเย็นๆคงมาที่นี่ครับ"
" อืม... งั้นวันนี้มินอยู่กับพี่นะ อ้อ พรุ่งนี้พี่จะพาเราไปซื้อใบสมัครที่มหา'ลัยนะ ซื้อให้ไอ้แมนด้วยเลย"
" เอ่อ... ครับพี่ ว่าแต่... มันจะดีเหรอครับ ที่นี่มันค่าเทอมแพงมากจริงๆ มินไม่อยากจะ...."
" ไม่เอาน่า ก็พี่บอกแล้วว่าแค่นี้น่ะ ไม่เป็นไรหรอก ลูกชายสุดน่ารักของคุณนายวีรวรรณจะเรียนต่อทั้งทีก็ต้องเป็นที่ดีๆหน่อยสิ" ผมอ้างแม่ผมไปซะเลย ไม่งั้นน้องมันก็มัวแต่เกรงใจ
" โธ่... ก็นั่นแหละครับ มินก็เกรงใจนี่นา ไม่อยากจะอาจเอื้อมไปทำตัวเป็นลูกอีกคนของคุณแม่เค้าจริงๆหรอกครับ มันมากเกินไปน่ะ"
" ก็ไม่รู้นะอันนี้ ยังไงๆแม่พี่เค้าก็ให้มินเป็นลูกเค้าแล้วนี่นา ไอ้แมนก็ด้วย เพราะงั้นต้องไปตกลงกับเค้ากันเองแล้วล่ะ พี่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องแต่อย่างใด ฮะๆๆ" ผมสรุป แต่มินก็ยังทำหน้ามุ่ย
" หึๆ ทำหน้ายังงั้นทำไมครับ หรือว่าไม่อยากมาเป็นพี่น้องกะพี่ หือ..."
" ก็ไม่หรอกครับ แต่... มินว่ามินไม่เหมาะหรอก มินไม่อยากไปตีเสมอพี่กับพี่ป้างอ่ะครับ"
" ฮ่าๆ ถ้างั้นไม่เป็นพี่น้อง เราก็... หึๆ มาเป็นภรรยาพี่ไง ดีมั๊ย เป็นลูกสะใภ้คุณแม่แทนอ่ะ" ผมแกล้งแหย่จนมินหน้าแดง ตีแขนผมมาทีนึง
" พี่อ่า.... ไม่พูดด้วยแล้ว ฮึ..." มินก้มหน้าอย่างอายๆแล้วก็เริ่มตักข้าวกิน ฮ่าๆ น่ารักจริงๆ เมียพี่เนี่ย
-
-
เกือบเดือนนึงผ่านไปหลังจากที่ผมไปจัดการเรื่องสมัครเรียนต่อให้มินกับไอ้แมนจนเรียบร้อย นี่ก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว ผมก็คอยดูแลน้องกับไอ้แมนเรื่องชุดนักศึกษาแล้วก็เรื่องหนังสือตำราเรียนและอื่นๆ แน่นอนว่าผมก็จบคณะนี้เพราะงั้นผมถึงแนะนำน้องมันในทุกเรื่องได้สบายๆ
" โอเคแล้ว โห... มินใส่ชุดนี้แล้วน่ารักอ่ะ" ตอนนี้น้องอยู่ในชุดนักศึกษา น่ารักออร่ากระจายว่ะ
" พี่อ่ะ ชอบยังงี้ทุกทีเอะอะๆอะไรก็ชมๆ จนดูเหมือนไม่จริงไปเลยอ่ะ"
" อ้าว... ทำไมจะไม่จริงอ่ะ นี่แหละจริงที่สุดแล้ว แฟนพี่น่ารักที่สุดอ่ะครับ" กอดสักทีดิ๊ อิอิ
" อ๊าา...า พี่ อย่า เดี๋ยวเสื้อยับหมด" น้องบอกแล้วก็ผลักหน้าผมออกว่ะ แหม... กะจะให้เสื้อเรียบกริบทั้งวันเลยเหรอน้อง
" เอาน่า... ไม่ทันจะยับหรอก งั้นเดี๋ยวไปกันเลยนะ ไอ้แมนเว้ย ไปกันได้แล้ว"
" ครับๆ เป็นไงมั่งพี่ ชุดผมโอเคดียัง" ไอ้แมนวิ่งออกมาหมุนตัวให้ผมดูรอบนึง
" เออๆ ดีแล้ว ไปเหอะ"
" ไรวะพี่ แค่เนี้ย ทีไอ้มินอ่ะชมเอาๆทีผมอ่ะ ไม่แฟร์นี่หว่า" มันบ่นงุ้งงิ้งแล้วเดินตามมาขึ้นรถผม
" เออ... มึงก็หล่อไง ชุดเนี้ย มึงเท่มาก รับรองมีหญิงมองมึงชัวร์"
" อ่ะ... จริงเหรอพี่ ผมหล่อเท่จริงอ่ะ" มันบอกแล้วเสยผมทีนึง
" เออ... หล่อแล้ว..." ผมแกล้งย้ำ มันก็ยิ้มแป้น
" แต่น้อยกว่ากู ฮ่าๆๆ" ผมหัวเราะลั่น จนหน้ามันหุบทันที
" โห่... พี่อ่ะ โอเคๆ ผมยอมให้พี่ไว้คนนึงละกันเรื่องหล่ออ่ะ เป็นคนอื่นไม่ยอมนะเนี่ย" มันบอกแล้วทำหน้ามุ่ยเอนหลังไปพิงเบาะ โคตรขำมันอ่ะ
ผมขับพาน้องๆมันมาส่งหน้าคณะ เห็นว่าวันนี้ก็มีปฐมนิเทศครึ่งค่อนวันได้มั๊ง ก็เหมือนตอนผมเข้ามาเรียนอ่ะนะ นึกๆไปแล้วก็คิดถึงวันแรกที่ตัวเองเข้ามาเรียนที่นี่เหมือนกัน ตอนนั้นก็ตื่นเต้นน่าดู ได้เจอเพื่อนใหม่ๆก็คือไอ้เอ๊กซ์นี่แหละเพราะตอนนั้นผมแพคคู่อยู่กับไอ้เอ้เพราะจบจากที่เดียวกันมา ดีใจว่ะที่ได้เจอมันและคบหากันมายาวนานจนทุกวันนี้
" โอเค... เอกสารครบนะเว้ย เดี๋ยวมึงพามินไปรายงานตัวกันที่หอประชุมเค้าเลย ดูแลน้องมันดีๆนะเว้ย" ผมสั่งไอ้แมนทิ้งท้าย
" อยู่แล้วล่ะพี่ ไม่ต้องห่วง มันน้องผมอ่ะ"
" อืม... พี่เป้ง มินตื่นเต้นจังอ่ะ จะได้เข้ามาเรียนที่นี่จริงๆแล้วนะ ดีใจจังเลย" มินบอกแล้วก็ยิ้มมองไปรอบๆบริเวณตึกของคณะ
" หึๆ ดีแล้ว งั้นก็ตั้งใจเรียนนะครับ วันนี้ก็คงไม่มีอะไรมากแค่ปฐมนิเทศแล้วก็คงมีแนะนำตัวกับอาจารย์และรุ่นพี่กับเพื่อนๆเรา แค่นั้นแหละ"
" ครับผม พี่ไม่ต้องห่วงมินนะ ท่าทางอยู่ที่นี่คงมีแต่อะไรสนุกๆแน่เลยครับ" น้องยิ้มระรื่นก่อนเดินไปเข้าหอประชุมกับไอ้แมน เห็นยังงี้แล้วผมก็โล่งอก วันแรกน้องคงแฮบปี้ล่ะน่า ไอ้แมนก็อยู่ด้วยคงไม่เป็นไรหรอก มันดูแลน้องมันดีแน่ๆอยู่แล้ว
-
-
ส่งน้องเสร็จผมก็แวะไปฝ่ายทะเบียนเพื่อจัดการเรื่องขอจบการศึกษาของตัวเองและขอรับหลักฐานใบทรานสคริปต์และอื่นๆที่ต้องใช้สมัครงาน แต่เสียดายเหมือนกันที่เกรดเทอมสุดท้ายนี้ของผมไม่สวยเท่าไหร่ว่ะ ก็คงเพราะตอนนั้นไม่ค่อยมีสมาธิจะทำอะไรมัวแต่ห่วงพะวงเรื่องมิน แต่ก็ช่างปะไรไม่ได้หวังว่าจะได้เกียรตินิยมซะหน่อยนี่หว่า แค่จบพร้อมเพื่อนก็โอเคละ
ยังดีว่าปีนี้พิธีรับปริญญาของมหา'ลัยเค้าเลื่อนกำหนดออกไปอีกหน่อย ก็อีกหลายเดือนล่ะกว่าจะได้รับซึ่งผมว่าดีมากๆ ผมจะได้รอให้พ่อผมหายดีก่อนไง เพราะสำหรับงานนี้คนที่ผมอยากให้เค้ามาร่วมด้วยมากที่สุดก็คือพ่อผมนี่แหละ อยากให้เค้ามาอยู่ร่วมยินดีกับผมตอนนั้นจริงๆ พ่อผมคงจะดีใจมากแน่ๆ ผมหวังอย่างนั้น
-
-
พอดีวันนี้ผมก็มีนัดสัมภาษณ์งานที่โรงแรมเดิมที่ผมไปฝึกงานนั่นแหละ ยื่นใบสมัครไปก่อนหน้านี้ไว้แล้ว คนสัมภาษณ์ก็ไม่ใช่ใครหรอก พี่นุนั่นแหละครับ คนที่เคยคุมงานและประเมินพวกผมตอนมาฝึกงานไง พูดไปพูดมาไม่กี่คำแกก็รับผมเลยว่ะ เพราะแกบอกว่าคนขาดอยู่พอดี ช่วงนี้ก็เข้าไฮซีซั่นแล้วด้วยไม่งั้นคนทำงานคงไม่พอ นี่แสดงว่าผมมาถูกจังหวะมากๆ อีกอย่างพี่เค้าก็บอกว่าเคยทำงานด้วยกันมาแล้วพวกเราน่ะรู้งานกันดี ไม่ต้องมาเทรนมากให้เหนื่อย
" โอเค งั้นพรุ่งนี้ก็มาเริ่มงานได้เลยนะ ดีมั๊ย" พี่นุสรุป
" โห... ตกลงรับผมทำงานเลยเหรอพี่ ตัดสินใจง่ายจัง โอเคเลยครับ ฮะๆๆ"
" ฮื่อ... ก็รับเลยดิ จะให้ยากไปทำไมล่ะ ว่าแต่ว่า พร้อมนะพรุ่งนี้น่ะ"
" ครับผม ขอบคุณมากนะครับ" ผมยิ้มขอบคุณพี่นุแล้วลากลับออกมาทันที ได้งานล่ะเว้ย แถมเป็นงานเก่าที่คุ้นเคยซะอีก เยี่ยมว่ะ
ผมขับรถออกมาจากโรงแรมก็บ่ายสามกว่าๆแล้ว ลองโทรไปหามินแต่ปรากฏว่ามินไม่รับสายหรือไม่ก็คงปิดเครื่อง เลยเดาว่าอาจจะยังอยู่ในหอประชุมมั๊ง ผมเลยขับรถตรงไปที่ม.
พอไปถึงผมก็ลองโทรดูอีกแต่ก็เหมือนเดิมมินไม่ได้รับสาย ป่านนี้ก็น่าจะออกจากหอประชุมได้แล้วนี่หว่า ตกลงมันยังไงวะเนี่ย ชักไม่แน่ใจเลยลองโทรไปเข้าเครื่องไอ้แมนดูอีกทีก็เหมือนเดิมอีกว่ะ เฮ้ย... มันอะไรกันวะเนี่ย
เริ่มร้อนใจขึ้นมาเรื่อยๆว่ะ จะทำยังไงดี แต่จังหวะนั้นไอ้แมนมันโทรกลับมาพอดีผมก็รีบรับ
" ฮัลโหล พี่เป้ง โทษทีเมื่อกี๊รับไม่ทัน นี่พี่อยู่ไหนแล้วครับ" ไอ้แมนพูดเสียงเหมือนคนหอบๆ
" เออ... ไม่เป็นไร กูนั่งอยู่หน้าคณะว่ะ แล้วมินอ่ะ"
" อยู่นี่แล้วพี่ เมื่อกี๊มีเรื่องว่ะกับพวกรุ่นพี่...."
" ห๊า...า มีเรื่อง.... แล้วนี่มึงอยู่ไหน" ไอ้แมนพูดยังไม่ทันจบแต่ผมรีบถามมันกลับทันที
" อยู่ตรงข้างๆตึกคณะมนุษย์ฯเนี่ยพี่ พวกเราโดนเค้าต้อนมารับน้องอ่ะ พี่ช่วยรีบมาหาพวกผมหน่อยได้มั๊ย"
" เออๆ กูจะไปเดี๋ยวนี้" บอกปั๊บผมก็วางสายปุ๊บแล้วรีบวิ่งไปหามินกับไอ้แมนทันที นี่มันอะไรกันวะเนี่ย.... ใครบังอาจมีเรื่องกับน้องๆกูวะ เดี๋ยวมึงเจอกูแน่................
********************************************
เป็นไงครับ ตอนนี้ NC เบามากหน่อยเน้อตามนโยบายของเล้าง่ะ หลังจากนี้ตอนต่อๆไปก็จะน่าลุ้นมากขึ้นเรื่อยๆละ
ติดตามกันต่อๆไปนะคร้าบ o13
-
จิ้มๆๆ คนแต่งครับ อิอิ
มาต่อบ่อยๆ ก็ดีนะครับ
อยากอ่านเยอะๆ อิอิ
-
เมื่อไหร่พ่อจะฟื้นน้า
-
ตอนนี้ชะตาชีวิตโดยภาพรวมของเจ้าเป้ง คงจะเริ่มดีขึ้นไปเป็นลำดับแล้วเนอะ
ว่าแต่ว่เปิดเทอมวันแรก น้องมินกับเจ้าแมนก็เจอประเดิมเรื่องแบบลบๆแล้วเหรอ
-
ฟ้าหลังฝน
ก็ย่อมสดใสเสมอ
สู้สู้เอาใจช่วย
ให้คุณพ่อฟื้นขึ้นมาเร็ววัน
มินน่ารักเหมือนเดิมเลย
:L2: :กอด1: :L1:
-
ชอบบบ o13
nc :m31:
:call:
-
ว่าแล้วต้องมีเรื่อง
น้องมินออกจะน่ารัก
ว่าแต่เรื่องอะไรอ่ะ
ค้างงงงงงงงง
-
พี่ เป้ง อะ จัด เต็ม ซะ
อิ อิ
ขอบ คุณ ครับ พี่ น็อต ^^
-
วุ่นอีก มีรับน้องแบบนี้ เป้งจะยอมเหรอ ระวังมีใครมาเฝ้าน้องเพ่ิมแน่เลย
-
รออ่านต่อด้วยคนครับ
เรื่องนี้มีครบทุกรสเลย ตลก สุข เศร้า เคล้ากันดี
ชอบเรื่องนี้ อยากรู้ว่าเกิดไรขึ้นต่อไป แล้วพ่อจะว่าไง
ขอให้พี่เป้งกับน้องรักกันไปนานๆนะครับ :กอด1:
-
ขอให้คุณพ่อฟื้นขึ้นมาเร็ว ๆ น้า...สาธุ
สงสัยน้องมินจะน่ารักโดนใจรุ่นพี่รึเปล่า.....
รึว่า...โดนหมั่นไส้เอาหว่า...ห่วงเด็กน้อยจัง :กอด1:
อ่านแล้ว...มีความสุขผ่อนคลายไปเยอะ...
คงไม่มีอะไรแล้วน้า...รอต่อไปค่ะ
:L2: & :pig4:
กด + ให้กำลังใจค่ะ อืม...แอบแต่งฮัทร่วมกะน้องอิ๊กรึเปล่าหว่า
-
มีเรื่องอะไรกันนะมาวันแรกเลยนะ
-
อ้าา มีเรื่องอะไรกันอะ ! :serius2:
-
ทุกอย่างพี่เป้งเคลียร์ได้เชื่อมือเหอะ(มั้ง) อิอิ
-
รีบปั่นสุดๆและมาลงให้ทันทีครับ แต่ช่วงนี้งานเยอะมากๆ ไม่มีเวลาเขียนต่อเลยจริงๆ สงสัยอาจจะจำเป็นต้องปล่อยให้ทุกๆท่านรอกันสักหน่อย
ตอนที่42
********************************
ตอนนี้ผมรีบวิ่งสุดๆไปยังตึกคณะมนุษย์ศาสตร์ที่อยู่เลยไปอีกตั้งไกล พอถึงที่ก็มองหากลุ่มนักศึกษาที่มารับน้อง โน่นไง... น่าจะใช่มั๊ง เออ... ใช่จริงๆ เห็นไอ้แมนกับมินแล้ว
" เฮ้ยพี่ ทางนี้" ไอ้แมนยกมือเรียกผม เพราะมันยืนอยู่กะมินตรงม้าหินตรงนั้นผมก็รีบเดินเข้าไปหา
" มีอะไรกันเหรอวะ"
" ก็เนี่ยพี่ เกือบมีเรื่องกัน รุ่นพี่พวกนั้นอ่ะมาแซวไอ้มินอยู่ได้ บอกว่าสวยยังโง้นยังงี้ไม่อยากเชื่อว่าเป็นผู้ชาย ทีแรกผมก็ไม่อะไรหรอก แต่ไปๆมาๆชักหนักข้อว่ะ มีมาจับไม้จับมือลวนลามด้วย ผมเลยโวยวายไปว่าอย่ามาทำยังงี้ เค้าก็ไม่ค่อยพอใจกัน" เหอะ ฟังแล้วขึ้นทันทีเลยว่ะกู
" ไหนวะ ไอ้ส้นตีนตัวไหนวะ มึงพากูไปดูหน้ามันดิ๊" ผมกำลังจะหันไปทางไอ้กลุ่มรุ่นพี่ แต่มินมาฉุดมือผมไว้
" พี่เป้ง... อย่าเลยครับ เป็นเรื่องไปมันไม่ดีหรอกไม่งั้นต่อไปเราสองคนก็คงเป็นที่เพ่งเล็งโดนเค้าแกล้งเอาอีก เรื่องแบบนี้มันไม่จบง่ายหรอก นะครับ" มินอ้อนวอนผม ซึ่งก็ถูกของน้องมันเหมือนกัน แต่มันโคตรฉุนนี่หว่า
" อืม... ก็ได้ครับ ไม่เอาเรื่องพวกมันก็ได้ แต่เดี๋ยวพี่จะขอไปดูหน้าพวกแม่งหน่อยละกัน"
ผมก็ยอมๆน้องมันไปล่ะ พอสักแป๊บไอ้พวกรุ่นพี่มันก็เรียกให้ไปเข้ากลุ่มต่อแล้วก็เริ่มแกล้งน้องอีก แต่คราวนี้มันคงจงใจมั๊งเพราะมันแกล้งเรียกมินให้ออกไปข้างหน้าแล้วก็ให้เต้นบ้าๆบอๆ มินมันก็ต้องยอมทำตาม
" ว้า... คนสวยเต้นยังงี้ไม่สวยซะแล้วว่ะ ฮ่าๆๆ" ไอ้รุ่นพี่เวรคนนึงมันพูดขึ้น
" งั้นไม่เอาแล้วครับ พี่ว่าเราเปลี่ยนมาเต้นแบบเซ็กซี่ยั่วใจพวกพี่หน่อยได้มั๊ย เอาให้แบบว่าโคโยตี้ยังอายไปเลยอะไรยังงี้อ่ะ อืม... งั้นเดี๋ยวพี่จะยืนเป็นเสาให้เอง" ไอ้เวรอีกตัวมันก็เสนอตัว เจ้าความคิดดีนักนะมึง นี่รุ่นน้องเอกกูมันเหี้ยกันขนาดนี้เลยเหรอวะ
ผมมองมินแล้วสงสารว่ะเพราะน้องมันโคตรจะฝืนใจทำ ได้แต่เต้นเก้ๆกังๆไปยังงั้นเอง ไอ้พวกเชี่ยนี่แม่งก็ไม่มีทีท่าจะพอใจหรอก สั่งให้น้องมันเต้นไปเรื่อย นี่ถ้าไม่เพราะน้องมันบอกไม่อยากเป็นเรื่องนะ พวกแม่งได้โดนตรีนกูกันมั่งแล้ว
พอเต้นๆไปมินก็ต้องหันหน้าไปหาไอ้รุ่นพี่ที่มันมายืนเป็นเสาอยู่ มันเลยได้โอกาสโอบเอวน้องไว้ ผมปรี๊ดแตกทันทีว่ะ ไม่ไหวแล้วเว้ย........
" เฮ้ย... พวกมึงอ่ะรับน้องแกล้งน้องก็ให้มันมีขอบเขตมั่งนะเว้ย ทำยังงี้มันจะเกินไปแล้ว" โวยไปปั๊บไอ้พวกมันก็หันมาตะลึงที่เห็นผม ผมก็เดินตรงเข้าไปหาพวกมันทันที
" อ่ะ... เฮ้ย พี่ มาไงครับเนี่ย" พวกมันก็พอจะรู้จักผมอยู่ ไอ้ที่นั่งอยู่นั่นก็น้องรหัสไอ้เอ้นี่เองว่ะ ผมพอคุ้นๆกับมันอยู่
" กูจะมายังไงมึงไม่ต้องสนหรอก แต่กูจะมาบอกว่าที่มึงทำเนี่ย มันเกินไป กูว่ามึงทำเพื่อสนองตัณหาตัวเองมากเกินไปแล้ว ยังไงน้องมันก็ลูกมีพ่อมีแม่นะเว้ย และถึงมันจะเป็นผู้ชายก็ไม่ใช่ว่ามึงจะมาลวนลามมันได้ตามใจชอบหรอกนะ"
" โธ่พี่.... ไม่มีอะไรซะหน่อย ขำๆน่า เอนเตอร์เทนๆแค่นี้เอง"
" มึงขำกันนักใช่มั๊ยวะ ได้ล่วงเกินน้องมันเนี่ย พวกมึงขำแต่กูไม่ขำกะมึงหรอกนะ เพราะว่าเนี่ยมัน...." ผมกำลังจะหลุดพูดว่าเมียอยู่แล้วเชียวว่ะ พอดีเห็นสายตาวิงวอนของมินซะก่อนเลยยั้งไว้ทัน
" มัน....เอ่อ... น้องกูเองไง ถ้าเป็นน้องพวกมึงมั่งเวลาใครมาทำยังงี้มึงจะชอบมั๊ยล่ะ เพราะงั้นกูขอนะ... เอาแค่พออยู่ในขอบเขตกูจะไม่ห้ามเลย อยากจะแกล้งให้มันเต้นบ้าบอทำห่าอะไรก็ทำ แต่ต้องไม่ใช่แนวจัญไรแบบนี้ หวังว่าคนฉลาดๆอย่างพวกมึงคงแยกแยะกันได้หรอกนะ โอเคมั๊ย กับพวกน้องๆคนอื่นก็เหมือนกันแหละ เอาแค่พอขำๆไปว่ะ อย่าให้มันเกินเลยไปนัก ถือว่ากูขอละกัน... " เจอผมยื่นคำขาดไปดูพวกมันก็กลัวกันหัวหดไปเหมือนกันแหละ ยิ่งไอ้รุ่นน้องคนที่เป็นน้องรหัสไอ้เอ้นั่นมันยิ่งจ๋อยแดรก
" โอเคๆพี่ พวกผมจะไม่ทำแล้วครับ ขอโทษด้วยจริงๆที่พวกเราสนุกเกินเลยไปหน่อยนึง" น้องรหัสไอ้เอ้ออกหน้ามาขอโทษผม แต่ไอ้เชี่ยที่มันเป็นตัวการแม่งเสือกยืนทำหน้าไม่พอใจอยู่
" เออ... กูก็ไม่ได้อยากเข้ามายุ่งอะไรหรอก ถือว่ากูขอพวกมึงละกันเว้ย ยังไงนี่มันก็รุ่นน้องมึงเหมือนกัน สงสารมันหน่อยวะ โอเคนะ" ผมตบบ่ามันไปเบาๆแล้วยิ้มให้มัน แต่สายตาผมก็ยังเหลือบเห็นแววตาไม่พอใจของไอ้พวกที่เหลืออยู่ดี สงสัยแม่งจะไม่จบง่ายๆซะแล้ว
" แล้วพวกมึงล่ะ ว่าไงวะที่กูขอเนี่ย โอเคมั๊ย" ผมมองสบตาแม่งไปตรงๆเลย มันก็หลบตาผมทันที
" เอ่อ... ครับ ก็... แล้วแต่พี่แหละ พี่ว่ายังไงก็ยังงั้นอ่ะครับ" มันบอกเสียงอ่อยๆแล้วก็หันไปมองหน้าเพื่อนๆมัน
" ก็... ตามนั้นนะ หวังว่ากูคงไม่ต้องมาขอร้องพวกมึงอีกเป็นครั้งที่สองนะ โอเค ขอบใจมาก" ผมพูดจบก็เดินออกมาทันที ก็มานั่งรอที่ตรงม้าหินตรงข้ามกันนั่นแหละ ในใจก็คิดไปว่าไอ้พวกนี้ท่าทางมันไม่ยอมผมง่ายๆแน่ว่ะ ยิ่งผมไปวางอำนาจกะมันยังงี้ด้วย สงสัยท่าทางคงต้องเป็นเรื่องจริงๆซะแล้วดิ
-
-
และอาจจะเพราะที่ผมไปนั่งคุมอยู่ตรงนั้นทำให้พวกรุ่นพี่มันปล่อยน้องเร็วขึ้นมั๊ง เพราะแค่แป๊บเดียวพวกมันก็เลิกแล้วให้น้องกลับบ้านได้ มินกับไอ้แมนก็เดินหน้าเซียวๆมาหาผม
" พี่ครับ ผมว่านะ ท่าทางพวกนั้นเค้าต้องไม่พอใจพี่แน่เลยอ่ะ" มินบอก
" โคตรน่าโมโหเลยว่ะพี่ พวกมันจงใจแกล้งไอ้มินตลอดอ่ะ แล้วก็ชอบมาแซวๆ ลวนลามเรื่อยๆจนผมอยากจะต่อยอัดหน้าแม่งสักทีอยู่แล้ว หื่นกันดีนัก" ไอ้แมนเอ่ยอย่างแค้นๆ
" เฮ้อ... กูก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน ตอนนี้กูเองก็เท่ากะว่าเรียบจบออกไปแล้ว จะเข้ามายุ่งเกี่ยวอะไรกับเรื่องรับน้องอีกมันก็จะดูไม่ดีว่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวพวกแม่งก็ไปหาเรื่องพวกเราอีกตอนพี่ไม่ได้อยู่ด้วย พี่เป็นห่วงว่ะ ดีไม่ดีมันจะหาเรื่องไม่ให้รุ่นไปเลยด้วย"
" อืม... งั้นเราจะทำไงอ่ะพี่"
" ก็... เมื่อกี๊นี้ปรามๆพวกมันไปแล้ว มันคงไม่กล้าทำอีกแล้วล่ะมั๊ง แต่พี่ก็ยังไม่ค่อยไว้ใจหรอก เอ้อ... ใช่ นึกออกล่ะ"
" หือ... "
" ก็ไอ้เมื่อกี๊นี้ไง เด็กปี2 รุ่นน้องรหัสไอ้เอ้นั่นน่ะ พี่หาทางไปคุยกะมันไว้ดีกว่า อ้างความเป็นรุ่นพี่ของไอ้เอ้น่าจะพอได้ ขอร้องให้มันช่วยดูแลเราสองคนอย่าให้ใครมาแกล้งจนเกินเลยไง"
อืม... ไอเดียนี้ท่าทางโอเคว่ะ ได้ข้อสรุปแล้วผมก็พาน้องๆมันกลับบ้านทันที พอถึงบ้านแม่อัมก็ถามไปสารพัดว่าเรียนวันแรกเป็นไงบ้าง ไอ้จะตอบว่ามีเรื่องเลยตั้งแต่แรกก็คงจะไม่ดี เลยเลี่ยงๆไปเรื่องอื่นซะ หลังจากนั้นแม่อัมก็ชวนผมกินข้าวด้วยกัน
" เอ๊ะ... ตกลงนี่ได้งานแล้วเหรอครับเนี่ย" มินถามผมท่าทางตื่นเต้น
" อืม... ก็ที่เดิมที่ไปฝึกงานไง โรงแรมนั้นแหละครับ ทำอยู่กับพวกไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์ทีมเดิม เจ้านายก็คนเดิม"
" งั้นก็น่าจะดีนะลูก มีแต่คนคุ้นเคยจะได้ปรับตัวง่ายๆหน่อย แล้วเงินเดือนเยอะมั๊ยเนี่ยลูก" แม่อัมยิ้มถามถึงรายได้ของลูกเขยซะแล้วว่ะ อิอิ
" ก็ดีอยู่ครับแม่ แต่ก็ไม่ได้เยอะแยะอะไรมากมาย ผมอยากลองๆทำงานในที่แบบนี้เก็บประสบการณ์ไปก่อนครับ จะได้เก่งๆกว่านี้ แล้วก็ว่าจะมาเปิดร้านเองอีกที"
" โห... มาเปิดร้านเองเลยก็ดีอ่ะพี่ เจ๋งเลย ผมไปทำด้วยคนนะ ฮ่าๆๆ" ไอ้แมนหัวเราะร่า
" เออ... ก็ต้องยังงั้นดิ แล้วก็ยังมีกุ๊กมือหนึ่งนั่งอยู่นี่อีกทั้งคนนี่นา" ผมหันไปยิ้มให้มิน น้องมันก็หัวเราะ
" ก็กว่ามินจะเรียนจบน่ะนะ อีกตั้งนานแล้วจะรอไหวเหรอพี่"
" นานแค่ไหนก็รอได้น่า" จะนานแค่ไหนกันเชียววะ หึๆ เพราะยังไงผมก็ต้องเก็บประสบการณ์ยังงี้ไปก่อน โรงแรมห้าดาวระดับนั้นมีอะไรให้ผมเรียนรู้เยอะแยะไป กว่าจะถึงเวลาที่น้องจบออกมามันก็คงพอดีล่ะน่า
แล้วถ้าถึงวันนั้นโครงการเรื่องร้านที่ผมตั้งใจไว้ผมจะทำออกมาให้ดีที่สุด จะได้เป็นเซอร์ไพร์สให้น้องมันด้วย เหมือนของขวัญวันจบการศึกษายังไงยังงั้นไปเลยยิ่งดี และผมคิดว่าน้องมันจะต้องดีใจมากแน่ๆ แต่ตอนนี้ผมคงยังบอกอะไรน้องมันมากไม่ได้ เดี๋ยวไม่ตื่นเต้น ฮ่าๆๆ
-
-
ผมขับรถตรงดิ่งกลับบ้านทันที เดี๋ยวเราต้องเตรียมตัวสำหรับพรุ่งนี้อีกนี่หว่า จะได้ไปทำงานจริงๆวันแรกแล้วเว้ยกู นี่ตื่นเต้นเหมือนกันนะ ต่อไปชีวิตคงเปลี่ยนไปอีก ได้เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวกะเค้าซะทีว่ะ
เช้ามาผมก็ตื่นซะแต่เช้าไปถึงที่ทำงานก็เร็วกว่าเวลาเยอะเหมือนกัน ไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์ยังไม่มาเลย
" อ้าว เฮ้ย... มาแต่เช้าเลย ตื่นเต้นเหรอเรา" พี่นุยิ้มทักผมมาแต่ไกล
" เปล่าพี่ กลัวมาสายไงครับ ไม่อยากสายตั้งแต่วันแรกอ่ะ เสียประวัติ"
" เออ... ดีแล้ว ไปดิ เข้าไปในครัวเลยก็ได้" พี่นุตอกบัตรแล้วก็โอบไหล่ผมพาเดินเข้าครัวไป
หลังจากที่พี่นุเค้ามอบหมายงานให้ ผมก็ลุยทันที คือผมขอพี่นุไปว่าอยากทำอยู่ครัวอาหารยุโรปครับ เพราะว่าชอบและถนัดกว่าอาหารอื่น พี่นุแกก็ตามใจและตอนนี้ผมก็มายืนเท่ๆอยู่ในครัวยุโรปของที่นี่เรียบร้อยแล้ว อะไรๆมันก็ดีไปซะหมดอ่ะนะครับ ยกเว้นอยู่อย่างเดียว
" โห... น้อง ตกลงนี่ยกพวกมาทำงานที่นี่กันหมดเลยจริงๆอ่ะเหรอ" ไอ้พี่ไมค์ถามทันทีที่เห็นหน้าผม ยังจำมันกันได้มั๊ย ไอ้เวรที่แกล้งผมตอนมาฝึกงานไง
" ก็ผมอยากมาทำกับเพื่อนผมอ่ะพี่ อุ่นใจดี มีพวกมากก็ได้เปรียบหน่อย" ก็แกล้งๆย้อนมันไปยังงั้นแหละ มันก็รู้ตัวว่าผมประชด หึๆ แต่ก็ไม่พูดอะไร
แต่ยังไงผมก็เซ็งๆว่ะ ต้องมาลงเรือลำเดียวกับไอ้พี่ไมค์เวรนี่ซะแล้ว ดีว่าไอ้เอ้มันก็มาทำอยู่ที่ครัวนี้ด้วยผมเลยได้มีพวกหน่อย ไม่งั้นอาจจะแย่
" กูก็เบื่อเหมือนกันว่ะ ไอ้ห่าพี่ไมค์แม่งกวนตีนกูเรื่อยๆนะ ตั้งแต่วันแรกที่กูเข้ามาเลยล่ะ" ไอ้เอ้เล่าให้ผมฟัง
" แม่ง... ไม่เข้าใจว่ะ มันจะมาอะไรกะพวกเรานักหนาวะ" ผมบ่นอย่างเครียดๆ
" กูก็ไม่เข้าใจแม่งว่ะ พวกเราก็ไม่เคยไปทำอะไรมันก่อนนะเว้ย มีแต่มันอ่ะมาหาเรื่อง"
" แต่ตอนนี้อ่ะ กูไม่ยอมล่ะนะนิดหน่อยๆถ้าพอทนได้จะทน แต่ถ้ามากไปอ่ะ เจอกูแน่มึง" ผมขอคาดโทษมันเอาไว้ก่อนเลย ไอ้พี่ไมค์ มึงแรงมากูแรงไปแน่ อย่ามาแหยมกะกูหรือเพื่อนกูละกัน
-
-
ตอนนี้สี่โมงเย็น ก็ได้เวลาเลิกงานผมแล้วเพราะผมเข้างานรอบเช้า ผมโทรไปหามินบอกให้รอก่อนเพราะเดี๋ยวจะไปรับมาฉลองที่ได้ทำงานวันแรก ก็มันน่าฉลองอ่ะนะเลยเอาซะหน่อย
แต่พอไปถึงก็เซ็งๆเพราะไอ้พวกรุ่นพี่มันยังรับน้องกันอยู่เลย ไม่รู้จะทำไงผมก็ต้องไปนั่งดูอยู่ใกล้ๆกะว่าถ้ามันมาทำทะลึ่งอะไรกะมินอีกผมจะโวยให้ แต่วันนี้ยังโอเค ดูทุกคนจะชิลล์ๆกันเพราะมันให้น้องฝึกร้องเพลงคณะแล้วก็บูมกันแค่นั้น
" เฮ้อ... กว่าจะเลิก ตะเบ็งจนเสียงแหบเลย" มินบ่นด้วยเสียงแหบๆ สงสารน้องมันเลยว่ะ
" ใช่พี่... แหกปากกันจนจะไม่มีเสียงแล้วเนี่ย" ไอ้แมนบ่นมั่ง
" เออๆ งั้นไม่เป็นไรว่ะ เดี๋ยวไปหาอะไรกินกันเล่นๆแก้เสียงแหบหน่อยดีมั๊ย ไปกัน"
" หือ... ดีเลยพี่ ไปเลยๆ" ไอ้แมนเห็นด้วยทันที
" เดี๋ยวพี่ ป่านนี้แม่ทำกับข้าวไว้แล้วมั๊ง จะไปกินข้างนอกเหรอ แล้วกับข้าวแม่ล่ะ" มินท้วงขึ้นมา
" เออจริง... เอาไงดี อืม.... งั้นไม่เป็นไร พี่อยากกินพิซซ่าน่ะครับ งั้นเดี๋ยวเราแค่ไปแวะซื้อที่ร้านแล้วเอากลับไปกินที่บ้านแม่อัมละกันนะ" ผมเปลี่ยนแผนทันที น้องมันก็เห็นด้วย เราเลยไปแวะร้านพิซซ่าแล้วซื้อมาถาดนึงกลับบ้าน
กลับมาบ้านแม่อัมก็มากินกันสนุกสนานครับ วันนี้แม่อัมทำปีกไก่อบซอสไว้พอดีเลยด้วย กินแล้วเหมือนบัฟฟาโล่วิงส์เป๊ะเลยว่ะ เข้ากะพิซซ่าดีจริงๆ พอกินอิ่มผมก็มานั่งคุยอยู่กะน้อง
" ตกลงว่าเป็นไงบ้างครับวันแรกๆเนี่ย วิชาที่เรียนยากไปมั๊ยครับ"
" ก็ไม่ยากมากครับ แต่ละวิชาก็น่าสนใจดีนะ แต่เนี่ยสงสัยต้องติวภาษาอังกฤษเพิ่มอีกหน่อยครับ จะได้เก่งๆ"
" แล้วเพื่อนๆเราเป็นไงกันบ้าง เข้ากะเราได้ดีมั๊ยครับ"
" ก็ดีนะครับ ทุกคนเป็นกันเองดีมาก นี่ก็ไปไหนมาไหนกะเพื่อนกลุ่มนึงอยู่ครับ เริ่มสนิทกันแล้วล่ะ"
" แล้วนี่... มีใครมาเกาะแกะจีบเราบ้างรึเปล่า หือ...." นี่แหละครับ ประเด็นหลักที่ผมอยากรู้ ก็ว่าจะไม่ถามแล้วแต่อดไม่ได้
" เอ่อ... " น้องรีบหันมามองหน้าผมทันที
" ว่าไงครับ"
" ก็มีเหมือนกันนะ แต่ว่าพี่อย่าโกรธนะ เค้าก็คงแค่เล่นๆกันมั๊งไม่ได้จริงจังอะไร" เห็นมั๊ย จริงๆด้วยว่ะ เป็นหวยก็ถูกไปแล้ว
" ครับ พี่ไม่โกรธหรอก" ก็พูดไปงั้นเอง แต่ในใจอ่ะเหรอ อยากรู้เดี๋ยวนั้นเลยว่า ไอ้ห่านั่นมันเป็นใครวะ กล้าดียังไง...
" แล้วมันเป็นใครครับ รุ่นเดียวกันหรือรุ่นพี่"
" ก็... ทั้งสองอ่ะครับ" แมร่ง.... ให้มันได้ยังงี้
" นี่แสดงว่าต้องหลายคนเลยใช่มั๊ย" เสียงเริ่มเข้มไปป่าววะเนี่ยกู
" ก็ไม่หรอกครับ ไม่กี่คนหรอก"
" ................." อึ้งไปเหมือนกันว่ะ ปวดหัวปวดตับชะมัดไม่รู้จะทำยังไง
" พี่ไม่เชื่อมินเหรอ....."
" ไม่ใช่ไม่เชื่อครับ แต่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลยอ่ะ"
" อย่าคิดยังงั้นสิครับ ทำเหมือนกะไม่ไว้ใจมินงั้นแหละ" น้องบอกน้ำเสียงเหมือนงอนๆ เวรล่ะกู
" ไม่ใช่ยังงั้นครับ พี่ไว้ใจมินแต่พี่ไม่ไว้ใจไอ้พวกเวรนั่นตะหาก ถ้าเกิดมันมายุ่งวุ่นวายกับมินมากๆจะทำไงล่ะครับ"
" จะกลัวทำไมครับ ไอ้แมนก็อยู่ ลืมแล้วเหรอครับ"
" ก็นั่นแหละ ถึงยังงั้นก็เหอะ พี่ก็อดห่วงไม่ได้น่ะครับ"
" ไม่ต้องห่วงหรอกครับ มินเอาตัวรอดได้น่า เห็นยังเงี้ย สู้คนน้าจะบอกให้" น้องบอกแล้วก็ตั้งการ์ดมวยให้ดูซะงั้น ผมเลยฮา
" ฮะๆๆ ครับผม งั้นอย่างนี้ก็ไม่ต้องห่วงแล้วสิ เก่งจริงๆน้าตัวแค่เนี้ย" อิอิ แม่พริกขี้หนู ว่าแล้วก็หอมไปซะหนึ่งฟอด น่ารักดีนัก
-
-
ผ่านไปหลายวันกิจกรรมรับน้องซาๆลงไปมั่งแล้ว จากที่ผมขอความร่วมมือน้องรหัสไอ้เอ้ไปก็ได้ผลอยู่เหมือนกัน มินบอกว่าไม่มีใครค่อยกล้ามายุ่งกับมินอีกเพราะไอ้รุ่นน้องนั่นมันคงเทคแคร์ให้เป็นพิเศษ ยกเว้นก็แค่ไอ้พวกรุ่นพี่หม้อๆบางคนที่ยังคงมาหลีอยู่เป็นระยะๆ ฝากไว้ก่อนนะ เดี๋ยวพวกมึงโดนกูแน่ ไว้กูว่างเมื่อไหร่เจอกัน
ส่วนไอ้งานทางผมที่โรงแรมนี่นับวันก็ยิ่งจะยุ่งและหนักขึ้นเรื่อยๆ ช่วงวันสองวันนี้มีคนมาจัดงานเลี้ยงทุกวัน ก็วิ่งวุ่นกันล่ะครับ แต่ก็ดีนะผมถือว่ามันเป็นประสบการณ์ที่ดี อีกหน่อยเราจะได้เก่งๆ
" หือ... ตกลงอาทิตย์หน้าเหรอที่เราต้องไปรับน้องอ่ะ" ผมรีบถามน้องกลับทันทีที่มินบอกว่าจะไปรับน้องต่างจังหวัด
" ครับ... เค้าไปกันที่ประจวบฯอ่ะ หาดปึกเตียนมั๊ง ใช่ป่ะแมน" มินหันไปถามไอ้แมน
" เฮ้อ... แต่พี่ไม่อยากให้ไปเลยอ่ะ"
" ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ ไม่ต้องห่วงนะ ไอ้แมนก็อยู่ทั้งคนอ่ะครับ" ฟังแล้วก็ไม่ได้ช่วยให้เบาใจเลยนั่น
" ใช่พี่... ไม่ต้องห่วงหรอก มีอะไรขึ้นมาผมลุยเอง อย่าลืม ผมอ่ะระดับไหนแล้ว" มันว่าแล้วก็ทำเป็นตั้งการ์ดแย๊บๆ ชกลมโชว์ เออ... กูรู้แล้วว่ามึงเก่งกันทั้งพี่ทั้งน้องอ่ะ
" โอเค... ถ้าไม่ไปพวกมันก็คงไม่ให้รุ่นเราสินะ งั้นก็ได้" ใช่ดิ กูอ่ะโดนมาแล้ว ไม่ไปก็ไม่ได้รุ่น เหอะๆ มัดมือชกโคตรๆ
" เออพี่ มีอีกอย่างนึง พอกลับมามันก็จะเป็นช่วงที่เค้าประกวดดาวเดือนกันแล้วนะ"
" หือ... แล้ว...." กำลังสงสัยครับว่าน้องเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาทำไมเนี่ย
" ก็พวกรุ่นพี่อ่ะจะให้มินประกวดเดือนกับเพื่อนผู้หญิงอีกคน ไม่อยากไปปฏิเสธเค้าอ่ะ ทุกคนมีมติเป็นเอกฉันท์เลย"
" เหอะ ทุกคนเนี่ย มันใครบ้างครับ"
" ก็รุ่นพี่ทั้งหมดเลยครับ แล้วก็พวกเพื่อนๆทุกคนในรุ่นเลย" เออ... เจริญล่ะมึง ทั้งคณะเลยว่างั้นดิ
เฮ้อ.... เซ็งอีกแล้วว่ะกู ทำไมมันต้องมีแต่เรื่องที่ชวนให้เมียกูต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัววะเนี่ย...................
*****************************************
ตอนนี้อ่านแล้วเป็นไงกันบ้างเอ่ย ช่วงนี้พี่เป้งกะน้องมิืนจะไม่เครียดเยอะเท่าไหร่ แต่ก็ยังต้องไปเจออะไรๆอีกเพียบ จะฝ่าฟันกันไปยังไงบ้างก็รออ่านนะครับ
อิอิ ช่วงหลังๆนี้อยากตอบเม้นท์ให้ครบทุกท่านเลยนะครับ ไม่อยากบอกว่าไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาทีละนานๆ แต่ก็จะพยายามละกันนะครับ :bye2:
-
หวังว่ามินคงไม่เจออะไรบ้าๆบอๆอีกนะครับ
-
เหนื่อยใจแทนพี่เป้ง
-
น่าเห็นใจพี่เป้งนะเนี่ย
มีเมียสวยต้องทำใจ
:laugh:
-
ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นจุดstartอีกช่วงหนึ่งของเป้งกับน้องมินนะ อ้อ..ไอ้แมนด้วย อิ อิ
และทั้งสามคนนก็ดูเหมือนจะออกตัวได้สวยเหมือนกัน
การเริ่มต้นที่ดี ถือว่าประสบความสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง
ก็หวังว่าช่วงต่อไป ชีวิตของเป้งกับหนูมิน จะไม่เจอหลุมดำอุกกาบาตให้ตกลงไปจนต้องตะกายปีนขึ้น
หรือมีภูเขาใหญ่มาสะกัดหน้าให้ต้องปีนข้าม ด้วยความยากลำบากอีกนะ
ป.ล.เห็นน้องน็อตบอกว่างานเยอะมาก ยุ่งจริงอะไรจริง
มา..มา :กอด1:ที และรับไปเลยเต็มๆกำลังใจจากพี่จ้ะ
-
จะมีมาม่ามาให้ซดอีกมั้ยน๊า อิอิ
-
ไม่เอาแบบมาม่านะไม่ชอบ :เฮ้อ:
ชอบแบบน่ารักกกก :impress2:
:call:
-
"แต่ก็ยังต้องไปเจออะไรๆอีกเพียบ"
ชื่อเรื่องอ่ะ อาบใจด้วยไอรัก แต่ที่ผ่านๆมาเนี่ย อาบใจด้วยไอน้ำร้อนต้มมาม่ามั้งเนี่ย
น้ำร้อนยังไม่หมดหม้ออีกเรอะ ขอซดหวานเย็นสักถ้วยก่อนนะ
+1 จ้า
-
อิอิ แว่บมาตอบเม้นครับ
เหนื่อยใจแทนพี่เป้ง
ก็ยังงี้อ่านะ แฟนสวย :z1:
น่าเห็นใจพี่เป้งนะเนี่ย
มีเมียสวยต้องทำใจ
:laugh:
ช่ายแระครับ ก็ต้องทำใจกันไป
ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นจุดstartอีกช่วงหนึ่งของเป้งกับน้องมินนะ อ้อ..ไอ้แมนด้วย อิ อิ
และทั้งสามคนนก็ดูเหมือนจะออกตัวได้สวยเหมือนกัน
การเริ่มต้นที่ดี ถือว่าประสบความสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง
ก็หวังว่าช่วงต่อไป ชีวิตของเป้งกับหนูมิน จะไม่เจอหลุมดำอุกกาบาตให้ตกลงไปจนต้องตะกายปีนขึ้น
หรือมีภูเขาใหญ่มาสะกัดหน้าให้ต้องปีนข้าม ด้วยความยากลำบากอีกนะ
ป.ล.เห็นน้องน็อตบอกว่างานเยอะมาก ยุ่งจริงอะไรจริง
มา..มา :กอด1:ที และรับไปเลยเต็มๆกำลังใจจากพี่จ้ะ
กราบขอบคุณพี่แก้วงามๆคร้าบ
งานเข้าเยอะไปหน่อย อยากมีเวลาเขียนเยอะๆไม่งั้นจะเขียนได้ไม่ดีถ้าเร่งมากๆ ก็ติดตามกันต่อไปนะคร้าบ
จะมีมาม่ามาให้ซดอีกมั้ยน๊า อิอิ
อิอิ ก็อย่างที่เคยบอกคร้าบ ว่าจะมีมาม่าเป็นส่วนนึงของเรื่อง แต่ก็แฮบปี้ในที่สุดนี่ครับ ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ
ไม่เอาแบบมาม่านะไม่ชอบ :เฮ้อ:
ชอบแบบน่ารักกกก :impress2:
:call:
มันก็ต้องมีบ้างอ่ะคร้าบ ใครจะเขียนแต่หวานหยดได้ตลอดคงไม่มีอ่าคร้าบ อิือิ
"แต่ก็ยังต้องไปเจออะไรๆอีกเพียบ"
ชื่อเรื่องอ่ะ อาบใจด้วยไอรัก แต่ที่ผ่านๆมาเนี่ย อาบใจด้วยไอน้ำร้อนต้มมาม่ามั้งเนี่ย
น้ำร้อนยังไม่หมดหม้ออีกเรอะ ขอซดหวานเย็นสักถ้วยก่อนนะ
+1 จ้า
แฮะๆ เดี๋ยวช่วงนี้จะให้มีหวานๆ จัดไปตามที่ขอนะคร้าบ o13
-
ง่า..จาดมา..จาดมาเลยค๊า...แบบ NC สุโค่ยยิ่งดี..อิอิอิ..หื่นไปป่าวหว่า!
แบบว่าอยากเห็นคนเขียนจินตนาการเลิฟซีนอ่า..จิตไปป่าวไม่รู้เนี่ยะ
รสนิยม NC คุณน๊อตจะแบบไหนหว่า?????...อยากรู้..ตามติดขอบจอ
สู้ๆๆๆๆ....ฮ่าๆๆๆๆ
-
ต้องระวังตัวให้มากๆ เลยนะตอนไปรับน้องเนี่ย
ระวังเรื่องโดนมอมให้ดีเลย อย่าประมาท
-
น้องมินอยู่ในสังคมมหาลัย ก็ต้องมีแมงมาเกาะแกะเป็นธรรมดา
ถ้ารักกันต้องเชื่อใจกันนะพี่เป้ง
-
เย้ๆ มาต่อแล้ว
เฮ้อ พี่รักน้องมาก ป้องกันดีๆนะ คนจ้องเยอะ
เข้ามหาลัยแล้วฮ๊อตกว่าเดิมเลยน้องมิน
-
เอาใจช่วยพี่เป้งกับน้องมิน
:L2: :กอด1: :L1:
-
ง่า..จาดมา..จาดมาเลยค๊า...แบบ NC สุโค่ยยิ่งดี..อิอิอิ..หื่นไปป่าวหว่า!
แบบว่าอยากเห็นคนเขียนจินตนาการเลิฟซีนอ่า..จิตไปป่าวไม่รู้เนี่ยะ
รสนิยม NC คุณน๊อตจะแบบไหนหว่า?????...อยากรู้..ตามติดขอบจอ
สู้ๆๆๆๆ....ฮ่าๆๆๆๆ
ขอบคุณครับลักษ์ที่แวะ ก็เคยเขียนบ่อยนะ NC แต่หลังๆเห็นว่าทางเล้าบอกว่าอาจมีปัญหากับ ICT เลยต้องงดไปก่อน แต่ก็อย่างที่เคยๆเขียนไปนั่นอ่ะครับ ผมก็เขียนได้แค่นั้นอ่ะ จินตนากรไม่สูงมากพอ 555
ต้องระวังตัวให้มากๆ เลยนะตอนไปรับน้องเนี่ย
ระวังเรื่องโดนมอมให้ดีเลย อย่าประมาท
ขอบคุณครับที่ห่วงน้องมิน แต่จะเป็นยังไงบ้างก็มาติดตามอ่านนะครับ
น้องมินอยู่ในสังคมมหาลัย ก็ต้องมีแมงมาเกาะแกะเป็นธรรมดา
ถ้ารักกันต้องเชื่อใจกันนะพี่เป้ง
อันนี้เห็นด้วยครับ ก็น้องเค้าสวยอ่านะใครจะไม่มองล่ะ เดี๋ยวบอกเป้งมันว่าอย่าหวงจนมากไปละกัน 555
เย้ๆ มาต่อแล้ว
เฮ้อ พี่รักน้องมาก ป้องกันดีๆนะ คนจ้องเยอะ
เข้ามหาลัยแล้วฮ๊อตกว่าเดิมเลยน้องมิน
น้องมินฮ๊อตมากเพราะสวยเกินหน้าเกินตาใครในม.ไปหมด อิอิ แต่ยังมีไอ้แมนคอยคุม ไม่ต้องห่วงนะครับ
เอาใจช่วยพี่เป้งกับน้องมิน
:L2: :กอด1: :L1:
ขอบคุณมากนะคร้าบ :pig4:
-
เรื่องเยอะไม่ให้หยุดหย่อน เป้งมินนี่กว่าจะสงบสุขกันได้คงอีกนาน
-
ไม่อยากกินมาม่าแล้วอ่ะ
เป้งกับน้องกินมามากแล้ว อยากให้ราบลื่นแล้วอ่ะ ^ ^
-
เรื่องเยอะไม่ให้หยุดหย่อน เป้งมินนี่กว่าจะสงบสุขกันได้คงอีกนาน
อิอิ ใจเย็นคร้าบ บอกแล้วว่าต้องมีเรื่องบ้างนิดนึงมันจะได้หนุกหนานน่าติดตาม
ไม่อยากกินมาม่าแล้วอ่ะ
เป้งกับน้องกินมามากแล้ว อยากให้ราบลื่นแล้วอ่ะ ^ ^
อันนี้ต้องรอดูต่อไปคร้าบ เดี๋ยวพอเรียบร้อยแล้วจะรีบมาลงให้ด่วนๆเลยคร้าบ
-
มารอตอนต่อไปค๊าบบบบ
-
เอาน่า ๆ พี่เป้งเชื่อใจน้องมินหน่อย ๆ
-
กลับมาละคร้าบ ขออภัยที่ให้รอกันนานเนื่องจากงานเยอะมาก
ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่เสมอนะครับ หลังๆนี้อาจจะจำเป็นต้องลงให้อ่านช้าหน่อยคงต้องขออภัยล่วงหน้า
ตอนหลังๆจากนี้่ก็เช่นเคยครับ มีหวา่นมีฮา แล้วก็มาม่านิดๆหน่อยๆ อิอิ ก็ให้ครบรสล่ะครับ จะได้สนุก เอ๊ะ...หรือจะไม่สนุกหว่า อิอิ งั้นก็ลองติดตามกันต่อครับ :teach:
ตอนที่43
***********************************
มานึกถึงเรื่องมินแล้วผมล่ะโคตรเซ็ง นี่กูโยนปลาย่างไปให้ฝูงแมวรึเปล่าวะเนี่ย ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าน้องมันน่ารักระดับเทพยังงั้นก็ต้องมีคนมาเกาะแกะบ้าง แต่เท่าที่ฟังๆดูแล้วรู้สึกว่ามันจะเยอะเกิน ทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่
" โห... นี่มึงจะตามน้องมินไปรับน้องด้วยจริงๆเหรอวะ" ไอ้เอ้ถามผม พอดีคุยกันเรื่องมินจะไปรับน้องนี่ล่ะ
" เออดิ... กูแค่ตามไปดูห่างๆแค่นั้นเดี๋ยวขับรถไปเอง ไม่งั้นกูไม่ไว้ใจว่ะ"
" มึงนี่เป็นเอามากเว้ย ปล่อยๆมันบ้างเหอะน้องมันโตแล้วไม่ใช่เด็กเล็กๆ แค่นี้มันดูแลตัวเองได้ล่ะน่า ไปค้างแค่คืนเดียวไอ้แมนมันก็ไปด้วยนี่หว่า"
" ไม่รู้เว้ย กูยังไม่มั่นใจอยู่ดี"
" แล้วมึงจะไปยังไง จะลางานไปเหรอเพิ่งเข้ามาทำงานเนี่ยนะมึง ยังไม่ทันจะพ้นโปรฯเลย" เออ... จริงเว้ย ลืมเลยกู
" เฮ้อ.... แมร่ง งั้นเอาไงดีวะ" ปวดหัวตึ้บทันทีอ่ะ
" ก็เอางี้ กูจะกำชับไอ้เชนน้องรหัสกูให้ดูแลเป็นพิเศษนะ ดีมั๊ย" ไอ้เอ้เสนอ
" ก็ดี เฮ้ยแต่.... เออ... นึกออกล่ะเว้ย น้องรหัสมึงมันก็มีสองคนนี่หว่าไอ้ปีสามอีกคนอ่ะ ดีๆงั้นเอางี้ มึงขอให้น้องมึงทั้งสองคนมาช่วยแล้วกูก็จะไปขอให้น้องกูไอ้พีกับไอ้เจมส์อีกสองคนมาช่วยเหมือนกัน แล้วก็ไปขอน้องของไอ้เอ๊กซ์มาช่วยอีกสอง ทั้งหมดเป็นหกคน เอายังงี้เลยดีกว่า ฮ่าๆๆ"
" โห... นี่มึงกะว่าจะคุมไม่ให้น้องมันมีใครมาเข้าถึงตัวได้เลยเหรอวะเนี่ย จะดีเหรอวะ"
" ต้องดีสิวะ แล้วกูก็ไม่ได้ใช้พวกมันเปล่าๆนะเว้ย งานเสร็จกลับมากูเลี้ยงโต๊ะใหญ่ไปเลยโต๊ะนึง ให้มันแดกได้ตามใจ กูจัดเต็มให้เลยว่ะให้มันดูแลมินให้ดีๆแล้วกัน" งานนี้ผมยอมทุ่มหน่อยว่ะ ไม่งั้นคงไม่สบายใจเพราะมันเหมือนปล่อยให้มินไปล่อตะเข้ยังไงยังงั้น
ตอนพักกินข้าวผมถึงได้เจอกะไอ้เอ๊กซ์เลยไปนั่งปรึกษามันเรื่องนี้ มันก็ว่าเดี๋ยวจะสั่งน้องรหัสมันให้ แค่นี้ก็เรียบร้อย ฮ่าๆ ไม่ต้องลางานไปคุมเอง
แต่เรื่องนี้ผมคงไม่บอกมินหรอก ไม่งั้นอาจมีงอนหาว่าผมไม่ไว้ใจน้องมัน ส่งพวกนั้นให้ไปคอยคุมเชิงห่างๆก็พอ คิดว่าคงไม่มีใครกล้ามาทำอะไรน้องมันหรอก แต่ถ้ามีล่ะก็.... พวกมันตาย...!
-
-
วันนี้ผมได้หยุดเลยมีเวลามาเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล ตั้งแต่ได้งานที่โรงแรมผมไม่ค่อยมีเวลามาหาพ่อเลย อาการของพ่อก็ยังคงเดิมไม่ได้แย่ลง เค้าก็ยังคงหลับสนิทอยู่อย่างนั้น
เวลาเดือนกว่าที่ผ่านไปผมพอทำใจได้มากขึ้น แม่ผมเค้าก็เหมือนกัน ยังคงมาเฝ้าพ่อทุกวันตอนช่วงเย็นหลังจากเลิกงานแล้ว ส่วนไอ้ป้างเหรอครับ ช่วงนี้คิวละครมันเยอะมากจริงๆเลยยิ่งไม่มีเวลา แต่ก็เอาเหอะว่ะน้ำขึ้นก็ต้องรีบตักนี่นะ
ทุกๆครั้งที่มาเยี่ยมพ่อผมจะมานั่งข้างเตียงจับมือพ่อไว้แล้วก็คุยกับเค้าไปเรื่อยๆ ไม่รู้ดิ ผมยังเชื่อว่าพ่ออาจจะพอรับรู้สิ่งที่ผมพูดได้บ้างก็ได้ เพียงแต่ว่าพ่ออาจจะขยับตัวแสดงอาการรับรู้ไม่ได้เท่านั้นเอง ก็ขอให้มันเป็นแบบนั้นจริงๆเหอะว้าเพราะผมจะบอกพ่ออยู่ตลอดว่าผมขอโทษในทุกๆอย่างที่ผ่านมาและอยากให้พ่อฟื้นขึ้นมาซะที ผมกับแม่กับไอ้ป้างกำลังรออยู่ และที่สำคัญที่สุดคือ ผมรักพ่อมาก
แต่มีครั้งนึงพอแม่เห็นผมทำแบบนี้แล้วแม่ร้องไห้เลยครับ ผมต้องปลอบแม่ไปว่าให้ผมทำไปเถอะ ถึงพ่อจะรับรู้ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรเพราะว่านั่นน่ะมันเป็นสิ่งที่ผมควรทำมาตั้งนานแล้ว แต่ก็เป็นแค่ความคิดที่จะทำเฉยๆไม่เคยได้ทำจริงๆ
เห็นแม่เป็นยังงี้แล้วผมก็ใจหายเหมือนกัน คิดว่าแม่คงเหนื่อยๆกับการที่ต้องทนเห็นพ่อเป็นแบบนี้มาตลอดนั่นแหละ ผมเลยต้องให้กำลังใจแม่เค้าว่าเรายังพอมีหวังอยู่ อย่าเพิ่งท้อไปเลย และจากนั้นมาผมก็จะคุยกับพ่อแบบนี้ทุกครั้งที่มาเยี่ยม
อย่างวันนี้ก็เหมือนกัน ผมนั่งจับมือพ่อแล้วก็เล่าว่าผมไปทำงานเป็นยังไงบ้าง
" เห็นมั๊ยล่ะพ่อ ตอนนี้ผมเป็นกุ๊กโรงแรมห้าดาวแล้วนา อีกไม่นานหรอกจะไต่เต้าให้ได้เป็นเชฟเลย พ่อไม่ต้องห่วงผมแล้วนะ แต่ตอนนี้ผมอยากให้พ่อตื่นขึ้นมาซะทีเหอะน่า นอนมาตั้งนานแล้วน่าเบื่อแย่ แม่เค้าก็ห่วงพ่อนะครับ"
แม้ว่าพูดไปตั้งนานพ่อก็ยังคงนิ่งไม่ไหวติงเหมือน้ดิม แต่... นี่ผมว่าผมตาไม่ฝาดนะ พ่อมีน้ำตาไหลอ่ะ
" แม่ๆ พ่อน้ำตาไหลอ่ะครับ" ผมตื่นเต้นรีบหันไปบอกแม่ทันที
" หือ.... พ่อเค้าอาจจะเคืองตาอะไรรึเปล่าลูก" แม่บอกแล้วก็เดินมาดูพ่อใกล้ๆ
" ไม่รู้ดิครับ... เนี่ย พอผมพูดกะพ่อจบปั๊บพ่อก็น้ำตาไหลออกมาทันทีอ่ะ ยังกะว่าพ่อรับรู้ที่ผมพูดเลยนะ"
" เอ๊ะ... จริงเหรอลูก คุณ... คุณได้ยินชั้นมั๊ย" แม่ลองพูดกับพ่อดูบ้าง น้ำเสียงแม่สั่นเหมือนจะร้องไห้
" แม่... งั้นเอางี้ ผมว่าเรียกพยาบาลเค้ามาลองดูหน่อยดีกว่า นะครับ"
" ก็ดีลูก ลองเรียกเค้ามาดูหน่อยละกัน"
ผมเดินออกไปเรียกพยาบาลมาดูแต่เค้าก็แค่บอกว่าเป็นอาการอย่างนึงของคนไข้เท่านั้น เพราะดูจากคลื่นสมองก็ยังปกติไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไร เฮ้อ... ก็ทำเอาผมกับแม่รู้สึกผิดหวังไปเหมือนกัน อุตส่าห์คิดว่าพ่ออาจจะรู้สึกตัวแล้ว แต่ช่างเหอะ ผมยังเชื่อนะว่าสักวันพ่อจะต้องฟื้นในเร็วๆนี้แหละ
-
-
มินเก็บข้าวของกับเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมตัวไปรับน้องวันพรุ่งนี้เช้าอยู่ครับ ตามกำหนดการเห็นว่าไปกันที่เพชรบุรีสองวัน ค้างก็แค่คืนเดียวเพราะเป็นทริปสั้นประหยัดงบ ผมนั่งมองน้องไปก็ยังห่วงๆอยู่ดี ไอ้รุ่นน้องที่ผมฝากฝังมินไปมันจะได้เรื่องมั๊ยว้า
" ไม่ต้องห่วงหรอกครับยังไงไอ้แมนก็ยังอยู่ทั้งคน ถ้ามีอะไรเราจะจัดการมันให้น่วมไปเลย" น้องยิ้มแป้นบอกผมแล้วก็เข้ามานั่งข้างๆ
" ครับ... พี่ก็ฝากไอ้รุ่นน้องรหัสพวกพี่ไปแล้วนะว่าให้ดูแลเราเป็นพิเศษ"
" แหม... ห่วงผมขนาดนี้ยังกะว่าผมจะไปรบแน่ะ" หึ.... ยังจะมาหน้าเป็น จะเดินเข้าปากเสือปากตะเข้อยู่แล้วยังไม่รู้ตัว
" ก็ต้องป้องกันไว้ก่อนนี่ครับ แล้วพรุ่งนี้จะออกไปกี่โมง หือ... แล้วเค้านัดเจอกันตรงไหนล่ะ"
" อืม... ก็สักตีห้าครึ่งอ่ะ เค้านัดตรงหน้าม.เดี๋ยวผมกะไอ้แมนเดินไป พี่ไม่ต้องมาส่งผมนะ ต้องไปทำงานนี่" มินพูดดักผมไว้เรียบร้อย ก็จริงของน้องมัน ถ้ามานี่ก่อนผมคงไปทำงานไม่ทัน โรงแรมผมอยู่ไกลไปถึงไหนๆโน่น
" ครับ งั้นเราคอยโทรหาพี่เรื่อยๆนะว่าไปถึงที่แล้วเป็นยังไงโดนให้ทำอะไรมั่ง พี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมาก"
" คร้าบๆ จะคอยโทรรายงานตลอดเลยละกัน ไม่ต้องห่วงครับ" มินแกล้งพูดเสียงยานๆล้อเลียนผม
" ไม่ห่วงได้ไงล่ะ มีแต่คนคอยจ้องจะจีบแฟนพี่อ่ะ ยังไงก็อยู่กะไอ้แมนเอาไว้นะห้ามไปไหนคนเดียวเด็ดขาดเลย" ผมกำชับ น้องมันก็ยังหัวเราะ
" คร้าบ... จะอยู่ติดกับไอ้แมนตลอดเลยละกัน มีอะไรอีกมั๊ยครับคุณพี่..." มินลอยหน้าล้อเลียนผมอีก ทีนี้ผมเลยคว้าตัวมาหอมแก้มไปซะหนึ่งที
" นี่แน่... ล้อเลียนพี่เหรอ" ผมแกล้งกอดน้องไว้แน่น เจ้าตัวก็เลยดิ้นๆไปมาแล้วก็หัวเราะคิกคัก หึๆ เรื่องอะไรจะปล่อยล่ะ
" อย่าครับ อือ....อ" มินปรือตาร้องครางขึ้นเพราะผมจูบไปตามซอกคอและหู
" พี่ขอนะครับ นะ..." หน้าด้านไปมั๊ยเนี่ยกู แต่... ด้านก็ด้านวะ เหอๆ ว่าแล้วก็จูบไล่ไปถึงไหล่ เฮ้อ... ชื่นใจจริงๆ
" อือ....อ อย่าเลยครับ พรุ่งนี้ก็ต้องรีบตื่นกันแต่เช้านะ เอาไว้ให้มินกลับมาก่อนนะครับ กลับมาแล้วจะทำอะไรก็ได้" น้องต่อรอง
" จริงนะ กลับมาแล้วให้ทำทุกอย่างจริงนะครับ" ก็ต้องหยุดไว้แค่นั้นว่ะ ไม่งั้นพรุ่งนี้อาจมีตื่นไม่ไหวกันได้ อิอิ
"........... " มินไม่ตอบแต่หน้าแดงๆอยู่แล้วก็เอื้อมไปปิดซิปกระเป๋า
" โอเคๆ ตกลงพรุ่งนี้ตีห้าครึ่งใช่ป่ะ งั้นเดี๋ยวรีบนอนนะครับ พี่ไปล่ะ" ผมจำต้องลาน้องมันก่อนว่ะ อิอิ แต่ก็ไม่เป็นไร เอาไว้หลังจากผ่านช่วงนี้ไปให้อะไรๆมันเสร็จเรียบร้อยไปให้หมดก่อน ทีนี้ล่ะผมจะอยู่กะมินให้เต็มๆกว่านี้ เพราะน้องมันรับปากแล้วนี่ว่าถ้ากลับมาจากโน่นผมจะทำอะไรก็ได้ ฮ่าๆๆ ระหว่างนี้ก็อดเปรี้ยวไว้กินหวานละกัน
-
-
รุ่งขึ้นผมงัวเงียตื่นมาตอนตีห้าก็โทรหาน้องทันที มินบอกผมว่าออกมารอรถกับพวกเพื่อนๆที่หน้าม.แล้วเรียบร้อย เฮ้อ... ก็ได้แต่บอกน้องมันไปอ่ะครับว่าดูแลตัวเองดีๆ แต่หลังจากนั้นก็โทรไปกำชับไอ้พวกน้องๆรหัสของผมอีกที หวังว่างานคงเรียบร้อยด้วยดี กลับมาจะได้สมนาคุณ หึๆ
" เฮ้ย... เป้ง วันนี้งานช้างอีกแล้วว่ะ เห็นว่าเป็นงานแต่งงานใครไม่รู้แต่จัดใหญ่มากอ่ะ เหมาฟลอร์ทั้งหมดจัดงานเลย" ผมมาทำงานเข้ามาถึงที่ครัวไอ้เอ้ก็บอกผมทันที
" เหรอวะ เออๆ งั้นเดี๋ยวถามพี่นุเลยว่าต้องเตรียมอะไรยังไงมั่ง" ผมบอกมันแล้วก็เดินไปหาพี่นุด้วยกัน พี่นุก็แจงรายละเอียดแบ่งหน้าที่ให้พวกผมเรียบร้อย จากนั้นก็แยกย้ายกันไปเตรียมงาน ผมก็แพคคู่อยู่กะไอ้เอ้มันไปตลอดจนไอ้พี่ไมค์มันคงหมั่นไส้มั๊ง
" เอ้านี่... น้อง ยังเหลือนี่อีกเน้อ ช่วยหน่อยละกัน" มันแกล้งผมอีกละ โยนงานมาให้ผมกะไอ้เอ้เพิ่ม หอมแดงเป็นกิโลเลยว่ะต้องปอกให้หมดนั่นเลยด้วย
" เฮ้ยพี่... โห... มันเยอะนะเนี่ย" ไอ้เอ้บ่นขึ้นมาทันที
" ก็ช่วยกันตั้งสองคน แหม... พวกน้องออกจะชำนาญนี่นา ปอกหอมแค่เนี้ย ชิลล์ๆ งั้นเดี๋ยวพี่ไปช่วยป้าๆเค้าก่อนนะ ขอบใจมาก" มันยิ้มเย้ยๆพวกเราอีก ผมก็เบื่อนะแต่ขี้เกียจจะไปอะไรกะมันให้เสียอารมณ์อีก
" ช่างเหอะวะมึง บอกแล้วทนได้ก็ทน ยังไงเราก็ต้องทำอยู่นี่อีกนาน ทำใจไว้เหอะมึง"
" แหม... นี่พูดยังกะไม่ใช่มึงเลยนะเนี่ย เดี๋ยวนี้มึงโคตรใจเย็นเลยว่ะ ไม่งั้นป่านนี้มึงโวยมันไปแล้วกูว่า เปลี่ยนไปจริงๆนะมึงเนี่ย"
" ก็เออ... คนเรามันก็ต้องมีมั่งล่ะวะ ใจเย็นได้ก็เย็น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราต้องยอมมันตลอดไปหรอก สักวันค่อยเอาคืนมันละกัน" ก็ได้แต่ฝากความแค้นนี้ไว้กะมันก่อน สักวันเหอะมึง... กูเอาคืนแน่
-
-
เป็นอันว่าผมก็ต้องมานั่งปอกหอมกะไอ้เอ้ด้วยความเซ็ง ในขณะที่คนอื่นๆเค้าวิ่งกันขาแทบขวิดเพราะต้องเตรียมงานเยอะมาก ก็อาหารที่จะขึ้นเสิร์ฟโต๊ะบุฟเฟต์ทั้งหมดล่ะครับ รวมทั้งของหวานที่ต้องไปช่วยฝ่ายเบเกอรี่เค้าเตรียมด้วยอีกส่วนนึง
แม้ว่าจะดีตรงที่เราไม่ต้องไปวิ่งวุ่นกะคนอื่นๆเค้า แต่ผมว่ามันไม่ได้ประสบการณ์ว่ะ ก็ต้องมานั่งปอกหอมอยู่ยังงี้มันจะได้อะไรล่ะวะ
" เอ้อ... เป้ง เอ้ เดี๋ยวพวกเรามาช่วยป้ามนเค้าจัดถาดออร์เดิร์ฟขึ้นบุฟเฟ่ต์นะ แล้วก็... เดี๋ยวค่อยไปช่วยพี่พรเค้ายัดไส้ไก่อบต่อเลย" พี่นุมาสั่งการเราครับ เหมือนพระมาโปรด เป็นอิสระจากหอมแดงซะทีกู ผมกะไอ้เอ้เลยทิ้งมันไว้ยังงั้นทั้งถุงแล้ววิ่งไปหาป้ามนเค้าทันที
พอหลังจากที่เราทำงานกันง่วนไปทั้งวันก็ถึงเวลาเลิกงานของรอบผมซะที แน่นอนว่าอย่างแรกที่ผมทำคือโทรหามินทันที แต่... ไม่มีใครรับ โทรไปซ้ำก็เหมือนเดิม ชักฉุนเลยว่ะ ห่วงน้องขึ้นมาทันทีอ่ะ
ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกเลยต้องโทรไปหาไอ้พีน้องรหัสผมแทน
" เฮ้ย... ว่าไงวะพี น้องกูเป็นไงมั่งเนี่ยตอนนี้ กูโทรไปเค้าก็ไม่ได้รับ"
" อ๋อ... ครับ ไม่มีอะไรพี่ ตอนนี้ให้น้องมันไปรวมกันอยู่ที่หาด เราเลยให้น้องฝากโทรศัพท์กะของใช้ไว้รวมกันน่ะครับ แต่ไม่ต้องห่วงนะพี่ รับรองว่าผมดูแลน้องพี่อย่างดีไม่ให้ใครมาแตะต้องแน่นอน"
" เออ... ถ้างั้นก็โอเค แล้วจะปล่อยน้องตอนไหนล่ะ กูจะได้โทรไปหาน้องมันได้"
" ก็อีกแค่แป๊บเดียวอ่ะพี่ นี่เราก็ไม่ได้แกล้งอะไรน้องมันเยอะหรอก ชิลล์ๆเอง เดี๋ยวก็ให้แยกย้ายกันไปเล่นน้ำแล้ว" ไอ้พีมันบรรยาย นั่นเลยทำเอาผมเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าทำไมดูๆท่าทางเหมือนมินก็อยากจะไปรับน้องมากยังงั้น สงสัยคงเพราะน้องมันอยากไปทะเลนี่เอง
ถ้างั้นก็ดีแล้วล่ะนะ มินได้ไปเที่ยวทะเลด้วยและถ้าไม่มีอะไรจริงๆป่านนี้น้องคงสนุกมากแน่ๆ แต่ห่วงอยู่แค่อย่างเดียวอ่ะนะครับ กลัวว่าน้องจะโดนไอ้พวกผีทะเลมันลวนลามเอาน่ะสิ
-
-
ในที่สุดผมก็กลับมาบ้านและมารอกินข้าวกะแม่ แต่ใจอ่ะก็กระวนกระวายอยู่เพราะอยากคุยกะน้อง จนขี้เกียจจะรอแล้วผมจึงหยิบโทรศัพท์จะมาโทรหาแต่พอดีน้องโทรเข้ามาซะก่อน
" เป็นไงครับ ตอนนี้ทำอะไรกันอยู่เนี่ย"
" ไม่ต้องห่วงครับ เมื่อกี๊มินได้เล่นน้ำกะพวกเพื่อนๆด้วย สนุกมากเลย นี่เดี๋ยวก็จะไปกินข้าวกันแล้วครับ"
" แล้วมีใครมาวุ่นวายด้วยมั๊ยครับ หรือมีใครมาแซวมาเกาะแกะรึเปล่า"
" ไม่เลยครับ ก็พี่ยื่นคำขาดไปแล้วนี่ ไม่มีใครกล้ามายุ่งเลยครับ" เฮ้อ... โล่งไปทีว่ะ แสดงว่าไอ้พวกน้องๆผมมันทำงานได้ดี
" ดีแล้วครับ มินสนุกดีก็ดีแล้วล่ะ พี่ก็เป็นห่วงน่ะ"
" ก็บอกแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วครับ เนี่ยมินสนุกมากๆเลย ดีจังที่ได้มา ไม่งั้นคงเสียดายแย่เลย"
" แหม... พี่ก็ว่าแล้วได้ไปทะเลนี่นะ มินคงอยากไปอยู่แล้วสิ ไอ้เราก็ห่วงแทบแย่อ่ะ"
" คร้าบ... เพราะงั้นก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่ำๆก็กลับไปแล้วครับ"
" โอเคๆ งั้นแค่นี้ก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวมินไปทานข้าวเหอะ รักนะ จุบุๆ" ฮ่าๆ หวานซะหน่อย น้องมันก็หัวเราะชอบใจใหญ่
เป็นอันว่าเคลียร์หมดห่วงได้ซะที เหลือแค่รอวันพรุ่งนี้ให้น้องกลับมาแค่นั้น แต่นี่ก็เริ่มคิดถึงน้องมันซะแล้วว่ะ เป็นเอามากนะเนี่ยกู
-
-
หลังจากที่มินกลับมาบ้านแล้วน้องก็เล่าให้ผมฟังว่าสนุกมากอย่างโน้นอย่างนี้ ได้เล่นน้ำ ได้เล่นสนุกหลายอย่าง แต่ไอ้แมนมันมากระซิบผมทีหลังว่ามันมีเรื่องที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนักอยากปรึกษาผม
" ทำไมวะมึง มีใครมาอะไรอีกเหรอไง"
" ก็ไม่เชิงพี่ แต่ดูๆเหมือนว่าในกลุ่มเพื่อนๆอ่ะมันแยกออกเป็นสองสามฝ่ายอยู่ มีกลุ่มพวกผมกะมินแล้วอีกกลุ่มเป็นกลุ่มของคนชื่อแต๊กน่ะ พวกผมจะไม่ค่อยถูกกะมันเลยนะตอนนี้ ยิ่งหลังจากกลับจากรับน้องนี่มันยิ่งประกาศตัวเป็นศัตรูกะพวกเราชัดเจนเลย"
" หือ... แล้วคนชื่อแต๊กเนี่ยมันเป็นใครเหรอวะ เด็กปีหนึ่งเหมือนมึงเหรอ"
" ใช่พี่... แต่อีนี่มันก็แค่เกย์แรงๆคนนึงเท่านั้นอ่ะ แล้วผมว่ามันคงเขม่นๆไอ้มินมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ เพราะมินมันสวยกว่าเด่นกว่ามากใครๆก็รุมชอบ มันคงอิจฉาอ่ะ"
" อืม... ไอ้นี่ วอนซะแล้วนะมึง ถ้ากล้ามาแหยมกะมินเดี๋ยวแม่งได้เจอกูแน่" ผมหมายหัวแม่งทันที
" เนี่ยพวกเราก็คงต้องระวังๆตัวไว้มั่ง ดูท่าทางมันจะร้ายมากอยู่อ่ะ"
" เออ... งั้นมึงก็คอยดูๆน้องมันหน่อยละกัน แล้วถ้ามีอะไรขึ้นมารีบโทรบอกกูทันที กูจะจัดการให้" หึ... อุ้มแม่งไปเผานั่งยางซะเลย เหอะๆ โหดไปเหรอ...
พอคุยกะไอ้แมนเรียบร้อยผมก็มานั่งคุยกะน้องต่อ ก็มันยังอยากคุยอยากกอดให้มันหายคิดถึงนี่นา เว่อร์ได้อีกกู
" แล้วตกลงนี่ไม่มีใครมาตามจีบแล้วแน่เหรอ"
" ก็... ยังพอมีอยู่นะ" มินพูดแล้วทำหน้านิ่งคิด
" ใครมันยังกล้ามาจีบเราอีกเนี่ย หือ..."
" ก็คนอื่นๆเค้ายอมแพ้ไปหมดแล้ว เหลือแค่เพื่อนที่ชื่อรุต กับรุ่นพี่ปีสามชื่อบอสอ่ะครับ"
" หือ... ปีสาม ชื่อบอสเหรอ" เอาล่ะครับ ฉิบหายแล้ว ไอ้บอสงั้นเหรอ
" อืม... ครับ ทำไมเหรอ พี่บอสเค้าทำไมเหรอครับ" น้องทำหน้าสงสัย
" อ๋อ... ก็ไม่มีอะไรครับ พี่ไม่ค่อยถูกกะพี่รหัสของไอ้บอสมันน่ะ เลยไม่ถูกกะมันไปด้วยไง" คิดแล้วเซ็งเลยครับ ไอ้ห่าบอสนี่มันเป็นน้องรหัสของไอ้กรอีกทีนึง และผมกับพวกไอ้เอ้ไม่ถูกกะมันอย่างมากเพราะไอ้กรนี่แม่งเคยมีเรื่องกะพวกผมมาก่อน ก็เรื่องหญิงนี่แหละครับ
ตอนนั้นมันพยายามมาแย่งคนที่คบกะผมอยู่ตอนนั้นแต่ไม่สำเร็จ มันก็เลยพยายามมาหาเรื่องพวกผมเรื่อยๆ โคตรจะพาลเลย จนวันนึงก็มีเรื่องชกต่อยกันไปรอบนึง ดีว่าเรื่องไม่ถึงฝ่ายปกครองนะ ไม่งั้นผมคงแย่ พ่อฆ่าผมแน่ๆ แล้วนี่... มันจะต้องมาซ้ำรอยเดิมอีกเหรอวะ
" อืม... งั้นจะทำไงดีครับ นี่เค้าก็มาคอยคุยกะมินตลอดเลย ยังงี้ก็คงต้องระวังตัวสิครับ"
" ครับ แล้วก็บอกมันไปเลยว่ามินมีแฟนแล้ว หล่อมาก รวยมากด้วย หน้าอย่างมันไม่มีหวังหรอก รอไปอีกร้อยปีละกัน" เหอะๆ ไม่หลงตัวเองเท่าไหร่เลยกู
" แหม... จะให้บอกไปตามนี้เลยเหรอครับเนี่ย ฮะๆๆ" น้องมันก็หัวเราะใหญ่
" ก็มันจริงนี่นา แฟนมินออกจะเพอเฟคขนาดนี้ อย่างมันอ่ะต้องไปเกิดใหม่ก่อนนะแล้วค่อยคิดจะมาแย่ง"
" โอเคครับ ฮะๆๆ .... เอ้อ... จริงด้วยครับ ลืมบอกไป อีกสักสามอาทิตย์เค้าก็จะประกวดดาวเดือนแล้วนะพี่ คงต้องเตรียมตัวเพราะทุกคนบังคับให้มินประกวดแล้วอ่ะ" เฮ้อ... ลืมเรื่องนี้ไปเลยว่ะ ต้องเปลืองตัวอีกแล้วเหรอวะ เมียกู...
" อืม... แล้วเค้าต้องทำอะไรมั่งครับ" ผมก็ต้องยอมอ่ะนะ มาถึงขั้นนี้แล้วนี่
" ก็เห็นว่าให้เตรียมการแสดงบนเวทีอ่ะครับ อะไรก็ได้ แต่ยังไม่รู้จะเอาอะไรดีเลย"
" งั้นก็ต้องลองไปคิดๆดูนะ ถ้าจะให้ดีก็น่าจะเป็นอะไรที่แปลกแตกต่างจากคนอื่นๆหน่อย ไอ้พวกร้องเพลง เล่นดนตรี รำไทยอะไรยังงี้มันเกร่อน่ะ"
" นั่นแหละพี่ เลยเป็นปัญหาอยู่นี่ไง ยังคิดไม่ออกเลย"
" ก็ค่อยๆคิดไปครับ ยังพอมีเวลานี่" ผมแนะนำน้องไป ใจนึงก็ยังคิดว่าไหนๆก็ไหนๆวะ ถ้าน้องมันต้องประกวดจริงๆผมก็อยากให้ชนะได้ตำแหน่งมาน้องมันจะได้ภูมิใจ ยังไงผมก็เชียร์มันเต็มที่แหละ เมียกูต้องได้ที่หนึ่งเท่านั้น หึๆ
-
-
หลายวันผ่านไปมินบอกผมว่าไอ้เรื่องการแสดงนั่นรุ่นพี่ๆตกลงกันไปแล้วว่าจะให้มินเต้นเพลงที่มิกซ์กันเองจากเพลงหลายเพลง ก็มีทั้งเพลงอูลาล่าของโชว์เกิร์ล เพลงเหรอของซาซ่า ประมาณนี้ ฟังแล้วรู้เลยอ่ะว่านี่กะให้น้องโชว์เซ็กซี่อีกแล้ว จุดเริ่มต้นของการเปลืองตัวแน่ๆว่ะ
" จะดีเหรอครับเนี่ย พี่ว่าเพลงแบบนี้ท่าเต้นมันจะออกมาแบบว่า.... แรงไปมั๊ยอ่า" ผมเริ่มถามน้อง เพราะมันกังวลๆอ่ะนะ
" ก็เดี๋ยวมินดูก่อนครับ พี่ๆเค้าหมายมั่นปั้นมือมากเลยนะ พอดีว่างานนี้เค้าให้คนที่เข้าประกวดเต้นคู่กันไปเลยทั้งคนประกวดดาวและเดือน มินเลยต้องเต้นคู่กับเกรซเค้าครับ"
" แล้วน้องเกรซเนี่ยคือคนที่ประกวดดาวใช่ป่ะ"
" ครับพี่ แล้วนี่พวกเราก็ต้องเริ่มซ้อมกันตั้งแต่พรุ่งนี้ไป คงกลับเย็นทุกวันแหละ นี่ก็เหลืออีกไม่กี่วันแล้วคงต้องขยันให้มากๆเลย"
" ครับ เห็นเราตั้งใจยังงี้ก็ดีแล้วล่ะ อืม... งั้นพี่จะขอแอบไปดูตอนซ้อมหน่อยนะ"
" ฮะๆ พี่ไปดูตอนนี้มันก็ไม่ตื่นเต้นดิครับ มินอยากให้พี่เซอร์ไพร์สอ่ะ เพราะงั้นตอนนี้ปล่อยให้มินซ้อมไปก่อนแล้วเดี๋ยววันจริงพี่ต้องมาเชียร์ด้วย นะครับ" น้องทำเสียงอ้อนๆผมและตาวิ้งๆ เฮ้อ.... ใจอ่อนทันที แพ้ว่ะ ตาวิ้งๆเนี่ย
" ก็ได้ครับ งั้นวันจริงพี่จะพยายามไปเชียร์ให้ได้เลย" พูดไปใจก็กลัวเหมือนกันว่ามันจะตรงวันหยุดผมมั๊ยว้า
" ครับ ต้องมาให้ได้นะ" มินบอกแล้วก็ยิ้มแป้นกอดผมไว้ ท่าทางน้องมันก็คงอยากให้ผมไปเชียร์เต็มที่นั่นแหละ ก็เอาวะ ถ้าติดงานจริงๆผมจะโดดงานไปเลยละกันว่ะ แค่นี้เองจะกลัวทำไม
-
-
หลังจากที่ผมเช็ควันที่มินประกวดแล้วผมเลยตัดสินใจแลกวันหยุดกับพี่อีกคนที่ครัว โชคยังดีว่ะไม่งั้นผมคงไม่ได้ไปดูมินแน่ๆ แต่ตอนนี้อ่ะผมตื่นเต้นนะเนี่ย ไม่รู้ว่าน้องมันซ้อมเต้นเป็นไงมั่ง เล่นอุบไว้ไม่ให้เราไปแอบดูยังงี้
" พรุ่งนี้แล้วนะวันจริง ตื่นเต้นป่าวครับเนี่ย" ผมถามมินเพราะวันพรุ่งนี้มินต้องขึ้นแสดงจริงแล้ว
" ตื่นเต้นสุดๆเลยครับ แต่ก็ไม่ได้หวังอะไรมากอ่ะ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร"
" ครับ... ดีแล้ว ก็ทำให้ดีที่สุดอ่ะเนอะ"
" ใช่แล้ว... งานนี้มินจะทำให้เต็มที่ไปเลย พวกเพื่อนๆพี่ๆเค้าก็ลุ้นมินกันน่าดู แต่ อืม... มินว่ามินรู้สึกสบายใจที่ได้ร่วมสนุกกะเค้าแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ถึงจะไม่ได้ที่หนึ่งก็ไม่เป็นไรหรอก"
" ดีมากครับ งั้นก็สู้ให้สุดๆ พี่จะไปเชียร์เราแน่นอน" ผมรับคำมินอย่างมั่นใจ เอาล่ะวะ พรุ่งนี้จะได้รู้กันล่ะว่ามินจะได้เป็นเดือนกะเค้ารึเปล่า แต่ผมอ่ะหวังไปแล้วเรียบร้อย ก็บอกแล้วเมียผมสวยน่ารักขั้นเทพขนาดนี้ไม่ได้ที่หนึ่งก็ให้มันรู้ไป ฮ่าๆๆ
******************************************
อิอิ น้องมินเหมือนจะมีคู่แข่งนะ พี่เป้งก็ด้วย จะทำไงล่ะทีนี้
แล้วมีใครเชียร์น้องมินให้ชนะประกวดมั่งรึเปล่าครับเนี่ย o13
-
ดีใจจังน้องน็อตพาน้องมินกับเป้งมาแล้ว
ชีวิตคู่ของสองคนนี้ยังไม่ราบรื่นลงตัวเลย
ก็ถือว่ายังเป็นที่ช่วงพระเจ้าทดลองงานน้องทั้งสองคนอยู่ล่ะกัน
-
อิอิ กลับมาแล้วครับ พี่แก้ว
ก็คงเป็นช่วงทดลองงานจริงๆ เดี๋ยวจะต้องไปเจออะไรๆอีกเยอะ รออ่านกันนะครับ o13
-
ปัญหามากมายไม่จบไม่สิ้นสักที อิอิ
มาเอาใจช่วยน้องมินกับพี่เป้งครับ
-
คนที่ดูน่าจะเหนื่อยที่สุดคือพี่เป้ง
งานเข้าเรื่อยๆ
-
ใจนึงก็อยากให้น้องได้เป็นเดือน
แต่ถ้าน้องเป็นเดือน
พี่เป้งงานงอกแหงๆเลย
:laugh:
-
เมื่อไหร่พ่อจะดีขึ้นเน้ออออ :เฮ้อ:
-
เชียร์ทั้งตัวและหัวใจเลยครับผม
-
มีข่าวร้ายจะแจ้งผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านครับ :m15:
เนื่องด้วยช่วงนี้มีจ๊อบพิเศษหลายจ๊อบที่ต้องสะสางจนไม่มีสมาธิจะเขียนจริงๆ เวลาก็ยิ่งไม่มีไปกันใหญ่
เลยจำเป็นต้องแจ้งให้ทราบก่อนว่าคงต้องทำให้ทุกๆท่านรอนานอีกแล้ว ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ
ถ้าจัดการอะไรๆเรียบร้อยดีแล้วจะรีบกลับมาเขียนและลงให้อ่านกันตามเดิมครับผม
ขอขอบพระคุณและ...... รักผู้อ่านทุกคนคร้าบ :bye2:
-
โอเค รับทราบใบลาค๊า รีบเคลียร์งานแล้วกลับมาลงต่อไวไวนะค่ะ
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
รอได้เพื่อน้องมินกับพี่เป้ง
-
น่ารักกกกกกกก :o8:
น้องมินยิ่งนานวันยิ่งน่ารัก
:call:
-
มาให้กำลังใจ
+1
-
:z3: :z3: :z3: :z3: มาต่อไวๆๆๆนะคับ จะรอน้องมินประกวดดาว.เอ้ยยย.เดือน :z2: :z2: :z10: :z10: :z13: :z13: :กอด1: :กอด1:
-
เชียร์ทั้งตัวทั้งหัวใจเลยกับน้องมินคนน่ารัก
แต่กลัวว่าพี่เป้งงานจะงอกแค่นี้ก็เยอะมาก
เอาใจช่วยสู้ๆพี่เป้ง
คนเขียนด้วยค่ะสู้ๆน๊า :L2:
-
อือออ คิดถึงน้องมินกะพี่เป้ง :o11: แล้วอ่ะ
-
ในที่สุด-----ก็อ่านทัน555555+(บ้าไปแล้ว) :laugh: :laugh:
ถ้ามินได้เป็นดาว จะมีคนมาจีบอีกมั้ยน้า สงสารพี่เป้งจัง~
ไม่ค่อยอยากให้มีมาม่าเลย รักกันดีๆเข้าไว้ (ถ้ามีก็อย่าให้รุนแรงไปนะค๊า~) :L1: :L1: :กอด1:
สำหรับเรื่องนี้ +1 ค๊า น่ารักมากมาย ชาบู ชาบู :call:
-
ตามมาอ่านจนทัน.....อยากบอกว่าสนุกมากๆเลยคะ..เนื้อเรื่องน่าติดตามทุกตอนเลยอ่ะ. o13 o13
ปล.รีบๆมาต่อนะคะ..... :call: :call:
-
คนเขียนยังสบายดีหรือเปล่า
อินเทรนด์เรื่องน้ำกับเขาด้วยไหม
รอตอนต่อไปเช่นกันค่ะ
-
คิดถึง :catrun:
-
พอดีวันนี้แวะมาเลยเห็นว่าเรื่องนี้มีคนดันมาหน้าแรก
ดีใจหล๊ายหลายครับ พี่น้อง อุ้ย... สำเนียงออก อิอิ ดีใจที่ยังมีคนคิดถึงพี่เป้งกะน้องมินอยู่ พอดีคนเขียนช่วงนี้เกือบจะโดนน้ำพัดไปอยู่แล้วครับ แต่มาเห็นคนอ่านยังคิดถึงแค่นี้ก็ชื่นใจคร้าบ
เดี๋ยวสักพรุ่งนี้จะแวะมาลงอีกตอนให้ติดตามกันก่อนนะครับ และเร็วๆนี้ก็จะลงเรื่องใหม่ให้ได้อ่านกันด้วย รับรองเรื่องนี้สนุกแน่
ขอบคุณที่ยังติดตามกันคร้าบ o14
-
ติดตาม ติดตาม ตามติด เป็นกำลังใจให้เสมอ
สู้ๆ o13
:กอด1:
-
ที่ต้องหายหัวไปซะนานขนาดนี้ก็เพราะมีอะไรต้องทำเยอะมากครับ มีทั้งงานประจำทั้งจ๊อบเยอะแยะมากมายจะหาเวลาว่างๆนั่งจินตนาการเขียนเรื่องต่อก็ลำบาก ถึงแม้จริงๆแล้วจะเขียนได้แต่ถ้าเขียนได้ไม่ดีก็ไม่อยากเอามาลงอ่ะครับ
เลยต้องใช้เวลามากหน่อยเพื่อเขียนแต่ละตอนๆ แต่ก็ไม่ไหวครับช่วงนี้มันภาระอะไรเยอะไปหมดจริงๆ เขียนงานออกมาก็ได้ไม่ดีอย่างที่หวังเล๊ย แต่ก็จะพยายามนะครับ อาจจะจำเป็นต้องทำให้รอกันสักหน่อยก็คงต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าครับ
วันนี้เอาตอนล่าสุดมาลงให้ก่อนนะครับ คิดซะว่าอ่านให้พอหายคิดถึงไปก่อนแล้วจะพยายามรีบหาเวลาเขียนต่อให้เร็วที่สุดละกัน ขอบคุณทุกท่านมากครับที่ยังอุตส่าห์รออ่านกันอยู่ o14 o1
ตอนที่44
***********************************
วันรุ่งขึ้นผมตื่นมาตอนสายๆแล้วรีบโทรหาน้องก่อนทันที มินบอกว่ามาซ้อมอยู่ที่ม.แล้วเรียบร้อยผมก็รีบตามไป ถึงโน่นก็เกือบเที่ยงเลยพาน้องกะไอ้แมนมากินข้าวก่อน
" แล้วเค้าเริ่มงานกันกี่โมงเนี่ย หือ..."
" บ่ายโมงครึ่งครับ เดี๋ยวต้องไปเตรียมชุดอีกนิดหน่อยก็เรียบร้อยละ แต่เนี่ยตื่นเต้นเหมือนกันครับ"
" หึๆ งั้นก็คิดซะว่ามาเต้นให้งานอีเว้นท์ละกัน จะได้ไม่ค่อยตื่นเต้น"
" อืม... จริงด้วยครับ ฮะๆๆ คิดว่าเป็นงานอีเว้นท์ซะก็ได้ ดีเลยครับ"
" เออ... ก็ดีแล้วว่ะ ยังไงกูก็เชียร์มึงเต็มที่นะเว้ย ทำให้ดีที่สุดอ่ะ" ไอ้แมนให้กำลังใจมิน
" ใช่... ยังไงก็เอาชนะให้ได้นะครับ ถ้าชนะพี่มีรางวัลให้ด้วยนะ"
" อ๊ะ... รางวัลเหรอครับ อะไรอ่า" มินเอียงหน้ามาถามผมคงอยากรู้เต็มที่ ซึ่งก็.... น่ารักอีกละ อยากจูบสักทีแต่คนเยอะแยะว่ะ
" พี่ขออุบไว้ก่อนละกัน เดี๋ยวเย็นนี้ก็รู้" อิอิ ผมแกล้งยั่วให้อยากรู้ซะหน่อย น้องมันก็ทำแก้มป่องเหมือนงอนๆ ที่ผมทำนี่ไม่ใช่อะไรครับ แค่ไม่อยากให้น้องมัวตื่นเต้นอยู่น่ะ จะได้ไม่ประหม่าและมีสมาธิกับการแสดง เห็นมั๊ยผมอ่ะมีสาระนะ หึๆ
-
-
เวทีใหญ่ที่ถูกเซ็ทไว้ใกล้สนามบอลจะเป็นเวทีที่ทำการประกวดครับ ตอนนี้คนก็เบียดเสียดกันเต็มแล้ว ถึงผมขี้เกียจจะไปเบียดด้วยแต่ก็เอาเหอะว่ะ เพื่อน้องมันนะเนี่ย
พอถึงเวลาพิธีกรมันก็ออกมาพล่าม เอ่อ... พล่ามจริงๆนะไม่ได้แกล้งว่า เพราะมันไม่มีสาระอะไรใดๆอ่ะ ทนฟังอยู่พักนึงเด็กที่ประกวดก็ทยอยเดินออกมาโชว์ตัว ดูๆไปก็ชักห่วงนะเด็กๆปีนี้ผมว่าแจ่มๆทั้งนั้นแม้ว่าในสายตาผมไม่ว่าใครก็สู้มินไม่ได้หรอก มินของผมน่ารักที่สุดแล้ว
พอใกล้จะถึงคิวมินผมก็เตรียมกล้องมาถ่ายด้วย และแล้วที่รักของผมก็ออกมาในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสีครีมที่ขับผิวสุดๆเรียกเสียงฮือฮากันน่าดู เพราะที่รักผมน่ารักขั้นเทพล่ะสิ
" โห... ท่านผู้ชมครับเป็นไงบ้างน้องคนนี้ นี่ผมนึกว่าประกาศผิดไปนะนี่ นึกว่าน้องเป็นผู้เข้าประกวดดาวซะอีก น้องเค้าเล่นสวยน่ารักซะขนาดนี้" ไอ้พิธีกรมันแซวมินซะแล้วครับ ไอ้เวร
" แมร่ง... กวนตีนว่ะ แซวไอ้มินซะแล้ว พิธีกร" ไอ้แมนชักไม่พอใจมั่งแล้ว
แต่มินไม่ได้ใส่ใจอะไรเดินยิ้มออกมาหมุนตัวโพสหน้าเวทีแล้วก็เดินกลับไปรวมแถวกับคนอื่นๆ จากนั้นก็มีสัมภาษณ์อะไรกันไปซึ่งไอ้พิธีกรเวรนั่นพอคิวมินมาให้สัมภาษณ์มันก็ยังคงแซวมินอยู่นั่นแหละ ดีว่าน้องยังยิ้มได้อยู่ตลอดดูมั่นใจดีหรอกนะ ไม่งั้นผมคงขึ้นเวทีไปสอยไอ้พิธีกรปากมอมนี่ก่อนแน่ โทษฐานแซวที่รักกูให้เสียสมาธิ
พอสัมภาษณ์เสร็จเค้าก็ให้น้องๆไปเตรียมตัวเรื่องการแสดงกันต่อ ระหว่างรอมีมินิคอนเสิร์ตมาสลับฉากก่อนด้วย ผู้คนก็เย้วกันมันส์ไป แต่ผมเองมัวตื่นเต้นเพราะไม่รู้ว่าน้องจะแต่งแบบไหนและจะแสดงไปยังไงมั่งอ่ะ ลุ้นโคตรๆ
" อ้าว...พี่ มาเชียร์น้องมินเหรอ" เสียงทักจากข้างหลังพร้อมมือๆนึงมาจับที่ไหล่ผม หันไปดูก็เห็นไอ้พีน้องรหัสผมเอง
" เออ... บอกน้องมันแล้วว่าจะมาเชียร์ว่ะ แล้วพวกเอกเราล่ะ ไปอยู่ตรงไหนกันวะ"
" โน่นแน่ะพี่ ไปยืนด้วยกันดิ" ไอ้พีเอ่ยชวน ผมกับไอ้แมนก็เดินตามมันไปยืนกับพวกรุ่นน้อง
ตอนนี้พิธีกรเริ่มประกาศบนเวที การแสดงแต่ละชุดของน้องแต่ละคู่ก็เริ่มขึ้น ผมก็ยืนมองไปเรื่อย ต้องบอกเลยว่าตอนนี้ยิ่งโคตรจะตื่นเต้นอยากเห็นมินเร็วๆ และในที่สุดพิธีกรก็ประกาศว่าเป็นคิวของมินซะที แสงไฟบนเวทีเริ่มหรี่ลงไปพร้อมกับเพลงที่ค่อยๆดังขึ้น
มินกับน้องเกรซในชุดที่โคตรจะเซ็กซี่เพราะเป็นชุดกระโปรงสั้นรัดรูปประดับลูกไม้สีดำขาว สวมถุงน่องลูกไม้ด้วย แม่เจ้า.... ผมหื่นขึ้นมาทันทีเลยว่ะ ยังกะชุดเมดของพวกแต่งคอสเพลย์ยังไงยังงั้น ทั้งคู่เยื้องย่างออกมาตามจังหวะเพลงช้าๆก่อนที่จังหวะเพลงจะเปลี่ยนไปทันทีกลายเป็นเร็วและเร้าใจ เพลงแรกที่ขึ้นมานี่มันเป็นเพลงอูลาล่าของโชว์เกิร์ลน่ะครับ ก็เต้นกันไปอย่างสวยและยั่วยวนมาก คนดูถึงกับอึ้งพูดไม่ออก
จนกระทั่งเพลงเปลี่ยนไปเป็นเพลงอื่นๆอีกสองสามเพลงได้ผมก็ไม่แน่ใจเพราะเพลงถูกมิกซ์เอาแต่ละส่วนของเพลงต่างๆมารวมกัน ก็ไอ้เพลงเซ็กซี่ๆทั้งหลายอ่ะครับ อย่างของเกิร์ลลี่ เบอร์รี่ ทาทา ยัง ซึ่งทั้งสองคนก็เต้นได้ดีมาก แม้ผมจะอดรู้สึกไม่ได้ว่ามีสายตาหื่นๆรุมจ้องไปที่น้องมัน แต่ก็... เอาวะ ต้องทำใจว่ะ เพราะตอนนี้เสียงคนเฮกันไม่หยุด ยังงี้สงสัยโอกาสชนะจะสูงว่ะ
" โห... สุดยอดเลยว่ะพี่ ยังงี้พวกเราชนะแน่ผมว่า" ไอ้แมนทำท่าทางดีใจซะ ผมก็ยิ้มให้มัน
" เออ... ก็อยากให้ชนะแหละว่ะ แต่ยังมีคนประกวดอีกนี่หว่า"
" อืม... คงเหลืออีกสองสามคู่มั๊ง"
พอมินกับน้องเกรซเต้นจบด้วยท่าสวยสุดๆ ผู้คนก็ปรบมือโห่ร้องกันสนั่นทันที ท่าทางจะชอบกันมาก และแน่นอนผมถ่ายวีดิโอเก็บไว้ทุกช๊อตเรียบร้อยแล้ว อยากดูกันเมื่อไหร่ก็เอามาดูได้เลยทุกเมื่อ
" กูอยากไปหาน้องมันตอนนี้เลยว่ะ เค้าจะให้เข้าไปหามั๊ยวะ" ผมหันไปถามไอ้แมนแต่มันก็ส่ายหน้า
" สงสัยคงต้องรอเลิกก่อนน่ะพี่ ใจเย็นคร้าบ อิอิ"
เซ็งๆนิดนึงว่ะ แต่ผมก็จำต้องรอต่อไป จากนั้นพอสักแปบนึงพอถึงการแสดงของน้องที่ประกวดคู่นึงก็มีเสียงกรี๊ดดังกึกก้องไปเลยอ่ะ และพอมองบนเวทีก็เห็นว่ามีไอ้น้องผู้ชายกับน้องผู้หญิงเดินออกมาช้าๆด้วยกัน น้องผู้หญิงนี่จะเค้าใส่ชุดแบบชุดเต้นลีลาศ คือเป็นคล้ายๆชุดราตรีระยิบระยับแต่จะผ่าสูงมาก ส่วนไอ้น้องผู้ชายนี่มันก็ใส่กางเกงขาม้ากับใส่เสื้อสูทเข้ารูปตัวเดียวไม่ใส่เสื้อข้างในและไม่ติดกระดุมหวังจะโชว์หุ่นซะงั้น แต่มันก็เท่จริงว่ะต้องยอมรับ
เพลงขึ้นมาช้าๆจังหวะคล้ายๆจังหวะแทงโก้มั๊ง ผมก็ไม่แน่ใจอ่ะไม่ถนัดฟังเพลงคลาสสิค แต่ตอนนี้ทั้งคู่ก็ค่อยๆเยื้องย่างออกมาหากันหน้าเวทีและเริ่มเต้นคล้ายๆลีลาศไปด้วยกันด้วยทีท่าที่โคตรเท่และสง่ามาก ผมเองอ่ะไม่ใช่ว่าจะชอบมองผู้ชายนักหรอกนะ ยกเว้นที่รักผม หึๆ
แต่พอได้เห็นไอ้น้องผู้ชายคนนี้แล้วบอกได้คำเดียวว่ามันเท่มากจริงๆ ลีลาท่าทางของมันเรียกเสียงกรี๊ดได้ตลอดไม่ต่างกะดาราเกาหลีเลย ยิ่งมันเต้นเนิบๆช้าๆไปตามเพลงนี้มันยิ่งดูเด่นว่ะ เด่นจนผมกลัวเหมือนกันเนี่ย
" เฮ้ย... ไอ้เด็กนี่มันใครวะ กูรู้สึกว่ามันฮอทจังว่ะ มีแต่หญิงกรี๊ด" ผมหันไปถามไอ้แมน
" อืม... เมื่อกี๊เห็นประกาศว่าเป็นเด็กบริหารฯอ่ะพี่ รู้สึกมันจะฮอทมาก พวกเด็กปีหนึ่งด้วยกันอ่ะรุมกรี๊ดมันทั้งนั้น พี่ดูดิ รุ่นพี่เองก็ด้วย"
" เหรอวะ เออ... เห็นละ.... มีแต่คนกรี๊ดจริงๆ ยังงี้น่ากลัวว่ะ ท่าทางมันคงคะแนนล้นหลามแน่"
" อืม... จริงด้วยพี่ แต่หวังว่ามันคงไม่ชนะพวกเราหรอกน่า" ไอ้แมนพูดสีหน้ากังวล ผมก็กังวลว่ะ คู่แข่งที่น่ากลัว.....
ขณะที่ทุกๆคนกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับลีลาสง่าๆนั้น อยู่ๆเพลงก็เปลี่ยนจังหวะไปเร็วขึ้นอีกครับ เป็นเพลงฝรั่งอะไรสักอย่างที่ผมไม่คุ้น แต่ที่เรียกเสียงเฮอย่างสนั่นเลยก็คือ ไอ้หล่อเท่นั่นมันหันไปคว้าไมค์จากขาตั้งด้านหลังมาร้องตามซะงั้นแถมเต้นไปกับน้องผู้หญิงนั่นด้วยลีลาสุดมันส์ เรียกว่าตอนนี้ผมหูอื้อไปแล้วเพราะเสียงกรี๊ดยังกะมาดูคอนเสิร์ตนักร้องเกาหลี
" แมร่งเอ๊ย... มันสุดยอดจริงว่ะ ยังงี้ยิ่งน่ากลัว มินจะชนะมันได้มั๊ยวะเนี่ย" ผมยิ่งกังวลหนัก ไอ้แมนก็ส่ายหน้าไปเหมือนกัน
" จริงว่ะพี่ ชั่วโมงนี้ไอ้เด็กเวรนี่แม่งโคตรเด่นเลย เสียงกรี๊ดนี่ดังกว่าตอนมินเต้นอีกอ่ะ ชักห่วงเหมือนกัน"
" เออๆ เอาวะ ก็รอลุ้นไปละกัน กู... ชักเซ็งว่ะแมร่ง.... " บ่นไปก็เท่านั้น เฮ้อ.... ไม่รู้จะทำไงว่ะ ก็ได้แค่ยืนดูไอ้โคตรเท่นั่นมันร้องจนจบ แมร่ง... เก๊กหล่อได้ตลอดไม่มีหลุดจนน้องผู้หญิงที่เต้นอยู่ด้วยกันยังดูด้อยไปเลยว่ะ ยังกะเป็นแค่แดนเซอร์ให้มันเฉยๆ
พอโชว์จบปั๊บเสียงกรี๊ดสนั่นจนต้องปิดหูยิ่งกว่าที่มินจบการแสดงเมื่อกี๊อีกอ่ะ ใจผมตอนนี้ต้องยอมรับว่าไม่กล้าลุ้นแล้วครับ อะไรๆมันออกมาชัดซะขนาดนี้ อ่อนใจเลยว่ะ
" เอาล่ะครับ.... ชมการแสดงชุดสุดท้ายกันไปแล้ว เป็นยังไงกันบ้างคร้าบ" พิธีกรมันออกมาถาม ตามด้วยเสียงกรี๊ดสนั่นอีกระลอก
" และขณะนี้นะครับ เราจะพาทุกท่านเข้าสู่ช่วงการประกาศผลที่ทุกท่านรอคอยกันซะที ขอเชิญผู้เข้าประกวดทุกท่านพร้อมกันบนเวทีเลยครับ"
สิ้นการประกาศเด็กที่ประกวดทุกคนก็เดินแถวกันขึ้นมาบนเวทีทั้งชุดที่ใส่แสดงเมื่อกี๊ ผมเห็นมินดูตื่นเต้นมากๆตาก็เหมือนมองหาอะไรอยู่ เดาเอาว่าน้องคงมองหาผมมั๊งเลยโบกมือให้ อืม... คงเห็นผมแล้วอ่ะ หันมายิ้มให้ผมละ
" เอาล่ะครับ ต่อไปก็เป็นวินาทีสำคัญที่สุดที่ทุกๆท่านรอคอย ผลการประกวดอยู่ในมือผมแล้วครับ เราจะทำการประกาศโดยเริ่มจากรางวัลรองชนะเลิศอันดับสองก่อนเลย ซึ่งก็ได้แก่... " พิธีกรมันประกาศแล้วก็เว้นช่วงให้ลุ้น ผมจ้องมันสลับกับจ้องมินตาไม่กระพริบ ส่วนมินก็ยืนประสานมือกับน้องเกรซท่าทางตื่นเต้นอยู่
" ได้แก่ คู่จากคณะอักษรศาสตร์ครับ ขอแสดงความยินดีด้วย เชิญทางนี้เลยครับ" ประกาศเสร็จน้องคณะอักษรฯก็กระโดดกันตัวลอย พวกเพื่อนกับรุ่นพี่ๆเอกนั้นที่ยืนดูก็ดีใจกรี๊ดกันสนั่น จากนั้นก็เดินมาด้านหน้าของเวที
" ครับ... ก็ทราบผลกันไปแล้วหนึ่ง สำหรับอีกรางวัลที่จะประกาศต่อไปนี้นะครับ ก็คือรางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่ง โอเค... งั้นเรามาดูกันครับ รางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่งของปี้นี้ได้แก่....."
" ได้แก่...... " มันประกาศซ้ำอีกครับ ไอ้ผมก็ลุ้นๆจะตายอยู่แล้ว
" ได้แก่.............. " ไอ้หอกหักนี่.... ดูมัน.........
" ได้แก่คู่เต้นสุดเซ็กซี่จากคณะมนุษยศาสตร์เอกอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวคร้าบ ขอเชิญมายืนด้านหน้ากันเลย ดีใจด้วยนะครับ" สิ้นคำประกาศ ผมอึ้งเลย แมร่งเอ๊ย... มินได้แค่รองเหรอวะ แต่มองไปบนเวทีเห็นมินกับน้องเกรซกระโดดกอดกันหมุนรอบตัวเลยครับ เฮ้อ.... ผิดหวังจนได้กู แย่จังว่ะ
" โธ่เว้ย.... พลาดจริงๆด้วยอ่ะพี่ แมร่ง... เซ็งเลยว่ะ" ไอ้แมนบ่นเอามือกุมขมับเลยครับ
" กูอ่ะเซ็งกว่ามึงอีก แย่เว้ย... แมร่ง...." เก๊กซิมอย่างแรงมากว่ะเนี่ย
แต่รุ่นน้องเอกผมที่ยืนเชียร์อยู่มันก็ดีใจกระโดดโลดเต้นกันน่าดูมีแต่ผมอ่ะเซ็งอยู่กะไอ้แมน ตั้งใจไว้ซะดิบดีว่าน้องมันต้องได้ ดันมาเจอคู่แข่งน่ากลัวสุดๆเข้าให้
" แหม... งั้นถ้ายังงี้สงสัยผมคงไม่ต้องประกาศแล้วล่ะมั๊งเนี่ยว่าใครจะได้ตำแหน่งดาวและเดือนไป แต่ก็โอเคครับ ผมจะขอประกาศว่า ตำแหน่งดาวและเดือนประจำมหาวิทยาลัยของเราปีนี้ ได้แก่............" มันประกาศไปก็มีเสียงเชียร์จากเด็กบริหารดังลั่นเลย ตามด้วยเสียงบูมเอกมัน ก็แหง... แค่นี้ก็รู้แล้วว่ะว่าใครได้ แมร่งเด่นซะปานนั้น
" คู่ลีลาศจากคณะบริหารธุรกิจคร้าบ ขอแสดงความยินดีด้วย" เฮ้อ... ไม่ผิดจากโผจริงๆว่ะ ของเค้าดีจริงต้องยอมเค้า
" ขอเชิญท่านศจ.วิเชียรขึ้นมอบรางวัลด้วยครับ เชิญด้านบนเลย" มันประกาศเรียกคณบดีขึ้นไปมอบรางวัลแล้วก็มีถ่ายรูปกันไป
ผมเห็นมินตอนนี้ รู้สึกว่าน้องจะดีใจมากไม่มีท่าทางผิดหวังอะไรเลยที่ได้แค่รอง ตอนแรกผมยังกลัวนะว่าถ้ามินไม่ชนะแล้วจะเสียใจเพราะก็เห็นน้องมันดูตั้งใจกะงานนี้มาก แต่พอเห็นยังงี้ผมก็สบายใจล่ะ
แต่เอ๊ะ... นั่นไอ้หล่อเท่มันกำลังหันไปคุยกับมินแล้วยิ้มท่าทางกรุ้มกริ่ม เฮ่ยๆ มันยังไงวะ มาคุยอะไรกะเมียกูเนี่ย มินเองก็ยิ้มระรื่นไปกับมันด้วย เฮ้ย... มีถ่ายรูปคู่กันสองคนอีกตะหาก อะไรกันวะเนี่ย....
ตอนนั้นถ้าผมแหวกผู้คนออกไปหน้าเวทีได้ผมคงทำ แต่มันไม่ไหวจริงๆคนยังกะหนอนเลยต้องทนดูมันมาอี๋อ๋อกะมินไปยังงั้น โว้ย.... เซ็งจริงๆ เมียไม่ชนะแล้วยังมีคนมาหม้อให้เห็นคาตาอีก ชักไม่ไหวว่ะ ผมเลยตัดสินใจว่าเดี๋ยวจะเดินออกมาแล้วเลียบข้างสนามออกไปที่หลังเวทีเลยดีกว่า ไม่ไหวแล้วเว้ย...
" เฮ้ย... กูไปก่อนนะพี แล้วเจอกันว่ะ"
" ได้พี่... เดี๋ยวพอวันพี่ซ้อมรับอ่ะ ผมจะไปกับพี่เจมส์นะ" ไอ้พีรับปากผมว่าจะไปงานซ้อมรับปริญญาผมกับไอ้เจมส์น้องรหัสผมอีกคน จากนั้นผมกะไอ้แมนก็เดินออกมารออยู่ตรงแถวๆหลังเวที ก็รออยู่พักใหญ่อ่ะครับจนเซ็งเลยโทรหาน้องแล้วบอกว่ามารออยู่หลังเวที
" รอนานยังครับเนี่ย" มินออกมาอีกครั้งในชุดธรรมดา หน้าตาก็ร่าเริงสุดๆ
" ยิ้มขนาดนี้ไม่เหมือนคนที่ได้ตำแหน่งแค่รองเลย" ผมบอกไป มินก็ยิ่งยิ้มแป้นไปอีก
" โอ๊ย... แค่นี้มินกับเกรซก็ดีใจจะตายแล้วครับ"
" เออ... ก็ดีแล้วว่ะ กูยังนึกว่ามึงจะเสียใจนะเนี่ย" ไอ้แมนพูดขึ้นมา
" ไม่หรอก... ก็คนที่ชนะเลิศเค้าเก่งจริงๆนี่นา แสดงได้ดีมาก ดูแล้วชอบมากๆเลย อ้อ... เกรซมาพอดี" มินบอกแล้วหันไปหาน้องเกรซที่เดินตามมา พอน้องเกรซเห็นผมก็ยกมือไหว้
" แหม... พี่เป้งตัวจริงนี่หล่อกว่าในทีวีอีกนะคะ"
" ฮะๆ ชมเกินไปละครับ พี่ก็หน้ายังงี้แหละ" ผมถ่อมตัวทันที เล่นชมกันซึ่งๆหน้า จากนั้นน้องเกรซก็ขอตัวเพราะแฟนเค้ามารับแล้ว
" มิน... จะกลับยัง เราไปส่งมั๊ย" เสียงทุ้มหล่อดังตามมาอีกครับ หันไปก็.... ไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้หล่อเท่ลีลาเลิศนี่เอง
" ไม่เป็นไร ขอบใจมาก เรามีพี่มารับแล้ว" มินบอกแล้วเกาะแขนผม ทำไมไม่บอกว่าแฟนวะ ผัวเลยยิ่งดี...
" อ๋อ... งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปก่อนนะ เอ้อ... แล้วอย่าลืมที่นัดกันนะ" อ้าว.... เฮ้ย.... ไปนัดอะไรกันวะ
ผมอึ้งจนต้องหันไปมองหน้ามัน มันก็ยิ้มก้มหัวให้ผมทีนึงเหมือนจะลาแล้วเดินไปเลย
" หือ... ทำไมทำหน้ายังงั้นอ่ะครับ" มินเอ่ยถามผมขึ้นมาก่อน
" มินไปนัดอะไรกะมันน่ะ หือ..." ผมถามไปเสียงแข็งๆมั๊ง มัวแต่มึนว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น
" อ๋อ... ก็ไม่มีอะไร มันเป็นกิจกรรมที่ต้องทำหลังจากได้ตำแหน่งกันน่ะครับ ก็มีไปปลูกป่าชายเลนกับวิ่งการกุศลที่มหา'ลัยเค้าจะจัดอ่ะเลยนัดกันไว้ก่อนน่ะครับ"
" โอเค... แล้วไป แต่ทำไมดูสนิทกับมันจังครับ"
" หือ... สนิท... กะยอร์ชน่ะเหรอครับ" มินทำหน้างง แมร่ง... แม้แต่ชื่อมันยังฟังดูหรูเลย ยิ่งเซ็งว่ะ
" ใช่... "
" ก็คุยกันตอนที่มาเตรียมตัวประกวดเนี่ยครับ เอ... นี่พี่อย่าบอกนะว่าหึงน่ะ" หึๆ รู้เหมือนกันเหรอน้อง
" อืม... พี่ก็แค่แปลกใจที่ดูเราสนิทกันน่ะ ไม่มีอะไรหรอก"
" พี่อ่า... ยังงี้ทุกที ขี้หึงจริงๆเลยนะ" มินบอกแล้วก็ยิ้มๆเอื้อมมือมาดึงแก้มผมจนยืด
" โอ๊ย... เจ็บๆ แกล้งพี่เหรอ ตัวดี มานี่เลย" ผมบอกแล้วก็ดึงน้องมาจะกอดแต่น้องมันดันหลบ
" อย่าพี่... คนเยอะแยะอ่ะ"
" โห... ยังไม่ทันค่ำ สวีทกันซะแล้วพี่ อิอิ" ไอ้แมนแซวขึ้นมาแล้วยิ้มกวนตีน
" เออ... พูดถึงค่ำ งั้นเดี๋ยวรีบไปกันดีกว่านะ"
" หือ...ไปไหนอ่ะครับ" มินทำหน้าสงสัยอีก
" ก็พี่เตรียมรางวัลไว้ให้แล้วไง"
" เอ๋... รางวัล... ก็มินไม่ได้ชนะซะหน่อย"
" ก็... เป็นรางวัลปลอบใจไงครับ"
" โอ้โห... มีรางวัลกันด้วยแฮะ ยังงี้ผมขอมีเอี่ยวด้วยคนได้ป่าวเนี่ย อิอิ" ไอ้แมนเสนอหน้าขึ้นมาด้วย
" เฮ้ย...โทษทีว่ะ งานนี้กูขอแค่สองต่อสองกะน้องมันแค่นั้นละกัน แล้วเดี๋ยวกูจะเอาของฝากไปฝากมึงที่บ้านนะ โอเคมั๊ย" ผมปฏิเสธมันไป แต่มันก็ยังยิ้มๆ
" โอเคคร้าบ... อิอิ ผมรู้ดีว่าพี่ต้องการเวลาส่วนตัว ผมไม่กวนหรอก งั้นเดี๋ยวกลับไปรอที่บ้านดีกว่า เที่ยวให้สนุกนะคร้าบ" มันอวยพรผมก่อนจะแยกตัวเดินกลับบ้านไป ผมกะมินเลยเตรียมตัวจะไปที่รถแต่ก็พอดีว่าพวกรุ่นพี่ๆที่เอกแห่กันมายินดีกะมินกันใหญ่เลยต้องนั่งรอน้องมันอยู่พักนึง กว่าจะร่ำลากันหมดก็รอเกือบครึ่งชั่วโมง ผมงี้แทบหลับ
" ไปกันเลยมั๊ยครับ" น้องเดินมาหาผมด้วยท่าทางตื่นเต้น ผมก็พาน้องไปขึ้นรถแล้วขับพาไปร้านอาหารที่โรงแรมแห่งนึง
เพราะว่าวันนี้ผมอยากฉลองกะน้องสองต่อสองครับ ก็คิดไว้แล้วแหละ ไม่ว่ามินจะชนะมั๊ยผมก็จะพามาฉลองอยู่ดี และนี่ผมจองบุฟเฟ่ต์ดินเนอร์บนเรือล่องเจ้าพระยาไว้แล้วเรียบร้อย ได้ที่ดีซะด้วยเพราะอยู่บนดาดฟ้าเรือชมวิวได้เต็มที่ มินต้องชอบแน่ๆ
" พี่จะพามาลงเรือเหรอครับ" มินบอกท่าทางตื่นเต้นเพราะผมเดินนำน้องข้ามสะพานลงไปที่เรือ
" ครับ... ก็ฉลองกันไง มินชอบมั๊ย"
" ชอบครับชอบ มินยังไม่เคยนั่งเรือยังงี้เลยอ่ะ ดีจังเลยครับ" น้องยังคงตื่นเต้นเพราะตอนนี้มานั่งที่โต๊ะแล้ว โต๊ะนี้ก็ชิดกับราวดาดฟ้ามินเลยชะโงกมองวิวแม่น้ำอย่างตื่นตาตื่นใจ
" วิวตอนกลางคืนยังงี้สวยจังอ่ะครับ"
" หึๆ มัวชมวิวเพลินไม่หิวเหรอ ไปตักอาหารกินกันดีกว่าครับ" ผมชวนน้องไปตักอาหารที่โต๊ะบุฟเฟ่ต์ รู้สึกว่าตัวเองคิดถูกแล้วที่พาน้องมันมากินที่นี่เพราะดูน้องมันจะชอบไปหมดทุกอย่าง
" พี่ครับ ชนแก้วกันหน่อยนะ ฉลองที่... อืม... ที่ได้ตำแหน่งรองอ่ะ ก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลยนะ" มินเอ่ยชวนผมชนแก้ว ผมก็ยื่นแก้วไปชนด้วยเบาๆ
" ก็เนี่ย พี่อยากพามาที่นี่นานละ จะได้มีเวลาอยู่กันสองคนซะที พี่เหงาจะแย่ละรู้มั๊ย แต่ไม่มีเวลาว่างๆเลยอ่ะ"
" คร้าบ ผมรู้แล้วว่าพี่น่าสงสาร ก็พี่ต้องทำงานนี่นา มินก็ยังยุ่งๆเรื่องเรียนกับกิจกรรมเนี่ยเลยยิ่งไม่มีเวลาเลย"
อืม... ดีใจแฮะที่มินเห็นใจผมเหมือนกัน เป็นอันว่าเราก็ทานอาหารค่ำกันอย่างเอร็ดอร่อยและเพลินไปกับวิวแม่น้ำยามค่ำคืน โรแมนติคซะขนาดนี้ผมล่ะสุขใจจริงๆ
ตอนขากลับผมก็อ้อนน้องอีกว่าให้ไปค้างบ้านผมคืนนึงเพราะพรุ่งนี้วันเสาร์มินหยุดพอดี น้องมันก็ยอมแต่มีบ่นๆว่าถ้าไปคงไม่ได้นอนเฉยๆแน่ อ่านะ... อ้อยเข้าปากช้างแล้วใครจะยอมให้หลุดไปล่ะ อิอิ
" อุ๊ย... พี่ อย่าเพิ่งครับ" เข้าไปห้องได้ปั๊บผมก็เริ่มทันที กอดน้องมันจากข้างหลังแล้วจูบซอกคออย่างหื่นเลยอ่ะ ใช่... หื่นจริงๆ คอนเฟิร์มเองเลย ใครจะทำไม ฮ่าๆๆ
" ก็อยากกอดอยากจูบให้ชื่นใจอ่ะครับ ไม่ได้ทำยังงี้มาตั้งนานแล้วอ่ะ ขอพี่นะ นะครับ"
" อือ... พี่... มินขอไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะ ตัวเหนียวๆอ่า"
" ครับได้ แต่พี่ขออาบด้วยนะ" ผมอ้อนน้องเสียงแผ่ว แบบว่ามันไม่ไหวแล้วว่ะ ผีหื่นเข้าสิงกูแน่ๆ
ผมเลยอุ้มพามินเข้าห้องน้ำไปเปิดน้ำลงอ่าง แล้วก็หันมาจัดการกับเสื้อผ้าของเราให้พ้นๆไป เฮ้อ... ไม่ไหวแล้วว่ะ
" เดี๋ยวดิครับ อาบน้ำก่อนสิ" มินร้องห้ามแต่ผมหยุดไม่ได้แล้วอ่ะ ก็กอดน้องแล้วจูบไม่หยุดครับใต้น้ำฝักบัวนั่นแหละ จากนั้นก็อุ้มน้องลงอ่างไป
" อือ....อ อย่าครับ พี่.... " มินร้องห้ามผมเสียงสั่นแต่ผมหยุดไม่ได้แล้ว จูบน้องมันไปทั่วตัวเลย
เป็นอีกครั้งที่เรามีอะไรกันในอ่างอาบน้ำอีก ซึ่งมันก็สุดยอดจริงๆเพราะผมไม่ได้ทำยังงี้กะน้องมานานเลย เป็นเดือนได้แล้วล่ะ แต่ผมก็ไม่ได้รุนแรงกะน้องนา
หลังจากเสร็จเรียบร้อยผมก็นอนแช่ในอ่างอยู่กับมินยังงั้นแป๊บนึง เวลาได้อยู่ยังงี้นี่มันมีความสุขชะมัดแทบไม่อยากให้เวลาผ่านไปเลย
" ขึ้นได้แล้วครับ ตัวจะเปื่อยแล้วนะ" น้องบ่นแล้วก็ลุกขึ้นจากอ่างไปคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่งอย่างอายๆ ผมก็ยิ้มแล้วเดินตามน้องออกมา แต่พอมาถึงเตียงก็.... ผีหื่นเข้าสิงอีกแล้วว่ะ
ผมกอดน้องไว้อีกแล้วก็จูบไซ้ไปทั่วตัว ยิ่งหลังอาบน้ำแบบนี้กลิ่นสบู่จากตัวน้องมันยิ่งทำอารมณ์ผมกระเจิงหมดเลยว่ะ หยุดไม่ได้อีกแล้วล่ะครับแบบนี้
" อือ... อย่าครับ พี่อ่า.... อยากอีกแล้วเหรอ... เพิ่งทำไปนะ ฮือ.... อย่าครับ" มินปรือตาร้องห้ามผมไป แต่ผมก็ไม่ไหวจะห้ามจริงๆ เครื่องมันติดอีกแล้วอ่ะ
" โธ่... พี่ขอนะครับ ก็มินน่ารักยังงี้นี่นาพี่จะอดใจยังไง อืม... หอมจังครับ" ผมกระซิบข้างหูพลางจูบไซ้ต่อ
" อย่าครับ พรุ่งนี้พี่ก็ต้องไปทำงานนี่ เดี๋ยวก็ไปไม่ไหวหรอก"
" เรื่องเล็กครับ แค่นี้พี่อ่ะไหวอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง" ผมว่าพลางล้มตัวลงไปกับน้องที่บนเตียง เฮ้อ... คืนนี้ยังอีกยาวนานนัก อิอิ.............
-
-
ปรากฏว่าเช้ามาพอน้องปลุกผมก็รู้สึกร้าวไปทั้งตัวเลยว่ะ ยังกะไปค่ายฝึกรด.มาซะงั้น เมื่อยมากๆแล้วก็ไม่อยากจะตื่นเล๊ย สงสัยจะหนักไปจริงๆว่ะเรา
" ไหวมั๊ยครับเนี่ย" มินบอกแล้วก็จะฉุดผมให้ลุก
" แหม... ไหวสิคร้าบ แค่นี้เอง" ผมลุกขึ้นมาคว้าตัวน้องไว้แล้วก็จูบที่คอไปทีนึง
" ไปอาบน้ำแปรงฟันเลยครับ พี่อ่ะ จะได้รีบๆมาแต่งตัวไปทำงาน เดี๋ยวสายนะ" มินเร่งผมจนต้องรีบเข้าห้องน้ำไป พอออกมาน้องก็หยิบเสื้อผ้าไว้ให้ผมชุดนึงแล้ว อืม... ทำหน้าที่ภรรยาได้ดีมาก หึๆ
ลงมาข้างล่างแม่ผมก็ยังไม่ตื่นหรอกเพราะนี่เพิ่งจะหกโมงเช้าแต่ผมก็ต้องรีบไปทำงานแล้ว น้องก็นั่งรถไปกับผมโดยขอลงที่ป้ายรถเมล์แถวหน้าซอยบ้านเพราะโรงแรมที่ผมทำงานมันไกลจากบ้านมินมาก
" งั้นเดี๋ยวตอนเย็นพี่จะแวะไปที่บ้านนะ" ผมบอกน้องก่อนจะส่งลงจากรถ
" ครับ วันนี้มินก็อยากไปเยี่ยมคุณพ่อพี่พอดีเลย พามินไปด้วยนะครับ"
" อืม... ก็ดีเหมือนกัน งั้นเจอกันตอนเย็นๆนะ" ผมบอกน้องแล้วก็รีบขับรถไปทำงานทันที
วันนั้นงานผมก็ไม่มีอะไรมาก ทำๆไปพอชิลล์ๆก็เลิกงานแล้ว สบายว่ะ... ไม่เหนื่อยอะไร ออกจากโรงแรมไปผมก็ขับไปรับมินที่บ้านเพื่อจะมาเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล
" พ่อครับ ผมมาแล้ว เนี่ย... วันนี้น้องมินก็มาด้วยนะครับเค้าอยากมาเยี่ยมพ่อ ลุกขึ้นมายิ้มรับไหว้ลูกสะใภ้หน่อยสิครับ" ผมพูดไปก็หัวเราะเบาๆ มินก็เอามือตีแขนผมอย่างเขินๆ
" พี่อ่ะ อะไรก็ไม่รู้ คุณลุงอย่าไปฟังนะครับ" มินดุผมแล้วก็หันไปพูดกับพ่อผมบ้างพลางเอื้อมมือไปจับมือพ่อผมไว้ด้วย
" มินอยากให้คุณลุงฟื้นเร็วๆนะครับ สงสารคุณแม่เพราะรอคุณลุงฟื้นอยู่ตั้งนานมากแล้ว รีบตื่นเถอะนะครับ" น้องบอกไปน้ำตาก็เริ่มไหล
" ไม่เอาครับ อย่าร้องไห้สิ เราต้องยังมีหวังนะ เชื่อพี่เหอะนะ" ผมปลอบน้องไปแต่ขณะนั้นเองผมก็ต้องสะดุ้งทันที เพราะมือพ่อขยับครับ
ผมตาไม่ฝาดแน่ๆ มือพ่อขยับผมเลยเอื้อมไปจับมือพ่อไว้ ไม่อยากจะเชื่ออ่ะพ่อพยายามบีบมือผมเบาๆ เบามากๆแต่ผมก็แน่ใจว่าพ่อกำลังขยับมือแล้ว
" แม่ๆ พ่อบีบมือผม คุณหมอครับ คุณหมอ....." ผมตะโกนเรียกแม่เรียกหมออย่างลนลานไปหมด แทบคุมสติไม่ได้เลยตอนนั้น
" ไหนลูก....ไหน... คุณๆ " แม่รีบโผมาที่เตียงจับมือพ่อไว้ มินก็ยืนสับสนอยู่ตรงนั้นผมเลยวิ่งออกไปหน้าห้องแล้วพยายามเรียกพยาบาล
ตอนนี้คุณหมอเข้ามาดูพ่ออยู่ มีเครื่องวัดอะไรไม่รู้ที่เค้าเข็นเข้ามาตรวจพ่อ ผมเองก็ยืนจ้องพ่ออยู่ยังงั้นจนกระทั่ง.....
พ่อลืมตาขึ้นนิดนึงแล้วก็กระพริบตา บอกตามตรงว่าวินาทีนั้นผมดีใจจนไม่รู้จะว่ายังไงเลยล่ะ
" พ่อ............."
**********************************
-
แฮ่ะๆ พี่เป้งกะน้องมินมี NC เบาๆนิดนึง เพราะว่าเขียนไม่เก่งไงครับ ได้แค่นั้นแหละ 555
สำหรับทุกท่านที่ติดตามกันมาตลอด เร็วๆนี้ผมจะมีเรื่องใหม่ครับ เขียนเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้วแต่ยังไม่เสร็จหรอก เป็นเรื่องเกี่ยวกับเจ้าชายกับนายกระจอกประมาณนี้ ผมเอาโครงเรื่องมา่จากการ์ตูนอีกทีนะครับ ออกตัวไว้ก่อนเลย เพราะเรื่องนี้สนุกมากๆเลยอยากเอามาปรับเป็นเวอร์ชั่นวา่ยๆดูว่าจะเป็นไง
โปรแกรมหน้า
จะเป็นอย่างไรถ้าเค้าซึ่งเป็นเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ต้องมาอยู่เมืองไทยและต้องมาอาศัยร่วมบ้านกับนายจอมกวนเด็กมัธยมแสนธรรมดาคนนึง เจ้าชายจะต้องมาผจญกับอะไรบ้าง และเค้าจะมารักกับนายจอมกวนได้ยังไง โปรดติดตาม...................
-------------------------------------
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าชายองค์หนึ่งที่ทรงพระหล่อและเท่อย่างมาก ซึ่งนั่นก็คือผมเอง หึๆ เจ้าชายรัชทายาทผู้สูงศักดิ์ใช้ชีวิตในวังของประเทศๆนึงที่สุดจะมั่งคั่ง ตื่นเช้ามาก็มีข้าราชบริพารห้อมล้อม แค่กระดิกนิ้วก็จะมีคนมาทำทุกอย่างให้หมดตั้งแต่อาบน้ำ แปรงฟัน แต่งตัวให้และที่สำคัญสาวใช้ทุกคนสวยน่ารักเหมือนโซระ อาโออิหมดเลย ฮ่าๆๆ
พอเรียบร้อยเราก็จะลงมาเสวยอาหารเช้า อิอิ ของดีๆทั้งนั้นว่ะ จะกินเองหรืออยากให้ใครมาป้อนก็ยังได้ จากนั้นก็.... ทำอะไรต่อดี... อืม... ว่ายน้ำดีมั๊ย สระที่นี่ก็ขนาดกลางๆไม่ใหญ่เท่าไหร่แค่เท่าสระมาตรฐานโอลิมปิคสองสระมาต่อกันแค่นั้นเอง สิวๆอ่ะ และแน่นอนว่ามีสาวๆมาว่ายเป็นเพื่อนด้วย จัดเป็นปาร์ตี้ริมสระมันซะเลยก็น่าจะดี
โอ้ว... เพลินกับสาวๆนานไปหน่อยนี่จะเที่ยงละ วันนี้อยากกินอาหารอิตาเลี่ยนเป็นทรัฟเฟิลพาสต้ากับชีสเกรดพรีเมี่ยม แล้วกินกับไวน์เกรดดีๆอีกสักหน่อย งั้นเดี๋ยวบินไปมิลานดีกว่าเพราะของยังงี้เราต้องไปกินให้ถึงถิ่นที่เป็นต้นตำรับจริงๆเท่านั้น ว่าแล้วก็สั่งมหาดเล็กเตรียมเจ็ทส่วนตัวไว้เลย บินไปแป๊บเดียวก็ถึงแค่ชั่วโมงนึงเองเนี่ย (*ทรัฟเฟิลพาสต้าก็คือพาสต้าผัดกับเห็ดทรัฟเฟิลหมักครับมันจะราคาแพงเพราะหายากมาก โลละแสนกว่าเอง)
มาถึงมิลานกันเรียบร้อยผมก็แวะไปทานที่โรงแรมเก่าแก่มีชื่อแห่งนึงของที่นั่น อาหารที่นี่เค้าชั้นเลิศครับ มีแต่ลูกค้าวีไอพีทั้งนั้นที่มากิน เพราะไม่งั้นจะจ่ายไม่ไหวเนื่องจากมันเป็นอะไรที่พิเศษสำหรับคนพิเศษๆอย่างเราเท่านั้น เหอะๆ กินเสร็จเราก็แวะช๊อปกันซะหน่อย ของแบรนด์เนมที่นี่ไม่แพงครับไม่ว่าจะร้านกุชชี่ อัลมานี่หรือพวกหลุยส์ ปราด้าก็ราคาถูกกว่าที่อื่น ช๊อปกันจนเพลินก็ยังจ่ายไม่เท่าไหร่แค่ไม่กี่แสนแค่นั้นเอ๊ง จิ๊บๆ.......
นอกนั้นก็ซื้อของกุชชี่กับหลุยส์แจกสาวๆที่มากะเรา อิอิ จากนั้นก็บินกลับวังกันอย่างชิลล์ๆ แต่เอ... วันนี้ทำไมท้องฟ้ามันไม่ค่อยโปร่งเลยเนี่ย เครื่องสั่นเลยว่ะ ตกหลุมอากาศบ่อยชะมัด
" ฉุกเฉินครับ ฉุกเฉิน... กรุณารัดเข็มขัดด้วยครับ" เสียงกัปตันประกาศออกมาว่ะ
" ขอประทานอภัยด้วยพะย่ะค่ะ ฝ่าบาท เครื่องต้องลงฉุกเฉินด่วน กรุณาจับยึดกับเบาะให้แน่นๆด้วย"
อะไรนะ..... หูกูฝาดรึเปล่า เครื่องจะตกเหรอ.....
เครื่องจะตกเนี่ยนะ......... เชรี้ยยยยยยย......ย ไม่จริ๊ง...........ง อ๊ากกกก........ก
โว้ยยยย....ย ทำไมมันต้องเป็นยังงี้ด้วย กูเป็นเจ้าชายนะเว้ย จะมาตายแบบนี้ได้ไง แล้วราชสมบัติกับราชบัลลังก์กูล่ะ
ไม่ยอมเว้ย... กูไม่ยอมตายง่ายๆหรอก กูยังได้กะสาวๆไม่ครบห้าร้อยคนเลย.....
ว๊ากกก..............ก
.......................
...............
........
...
สปอยล์ไว้แค่นี้ก่อนนะคร้าบ แล้วจะมาลงให้อ่านกันเต็มๆเร็วๆนี้ ไม่รู้ว่าจะชอบกันรึเปล่านะกับบทนำ ยังไงก็เม้นท์กันไว้หน่อยนะครับถ้าชอบ ขอบคุณมากคร้าบ :bye2:
-
ลงโลดๆๆๆ จิ้มๆๆๆ ตูดคนเขียน :z13: :z13: :z13: :z13: :mc4: :mc4: :mc4:
-
น้องมินมาแล้ว
กระโดดกอดรับขวัญ
:กอด1:
แหม แต่พอมาต่อตอนใหม่
ทำไมต้องเอาคู่แข่งมาให้พี่เป้งอีกแล้วค้าคนเขียน
o18
ตอนหน้าก็สู้ต่อไปนะคะ
รออ่านค่า
:pig4:
-
ดีใจจังน้องน็อตมาแว้ววววว...
มาพร้อมกับความหื่นนิดๆของนายเป้งพอได้ซู่ซ่าๆ
และข่าวดีสุดๆคือ คุณพ่อนายเป้งรู้สึกตัวแหละ น่าน ๆ เพราะลูกสะใภ้ไปเยี่ยมอะดิ
-
พ่อฟื้นแล้ว จะดราม่ากันต่ออีกหรือไม่จ๊ะ
-
หายไปนานเลยนะครับ คิดถึงมากๆ
-
หานไปนานเลย กลับมาซะที :L2:
:call:
:call:
-
เรื่องใหม่น่าอ่านมากกกกกก
-
กลับมาแล้วพี่เป้งกับน้องมิน คิดถึงนะเนี๊ย คุณพ่อพี่เป้งรู้สึกตัวแล้ว หวังว่าจะมีแต่เรื่องดีๆ ตามมาน๊า
-
เรื่องใหม่ลงมาโลด :L2:
มาทั้งทีพาคู่แข่งพี่เป้ง
มาด้วยทำมัยคุณคนเขียน
+1ให้จ๊า
-
เย้~~ น้องมินมาให้ได้ยลโฉมกันแล้ว มา :กอด1: ต้อนรับทีนึง
น้องยังเสน่ห์แรงเหมือนเดิม พี่เป้งระวังน้องยอร์ชไว้นะ
ถ้าหากเป็นคู่แข่งล่ะก็ สูสีกับพี่เป้งเลยนะนั่น หล่อ รวย อืมมม
ดีใจกับพี่เป้งด้วยนะ คุณพ่อรู้สึกตัวแล้ว เพราะลูกสะใภ้อ่ะป่าว
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
-
คนเขียนสบายดีมั๊ย
คิดถึง :กอด1:
-
:L2: :กอด1:
-
คนเขียนหายยยยยยยยยยย :z12:
-
:L1:อยากให้มาต่อเร็วๆ
-
ผมจะได้อ่านต่อใช่มั๊ย?
-
หายไปเลยอ่า แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
รอๆๆๆๆๆๆจ้า
-
วันก่อนได้แวะมาดูในเล้าหลังจากที่ไม่มีเวลาเอาเลยเพราะงานเยอะมากมาย ได้เห็นนิยายตัวเองมีคนรีเควสว่าอยากอ่านต่อเยอะอยู่ ทำเอางงเหมือนกันครับ จนต้องรีบเร่งปั่นตอนต่อไปแม้จะไม่ค่อยมีเวลาและไอเดียมากนักก็เหอะ อิอิ เพราะงั้นเลยรีบเอามาลงให้อ่านพอหายคิดถึงกันก่อนนะครับ แต่ก็ไม่รู้ว่าอ่านแล้วจะรู้สึกโอเคกันมั๊ย อาจจะรู้สึกไม่ดี ไม่สนุกเหมือนตอนก่อนๆนี้ก็ได้
อยากสารภาพตามตรงครับว่าหลังๆมานี้หมดไฟไปเยอะอ่ะเพราะรู้สึกว่ายังจับทางที่เป็นแนวเขียนของตัวเองยังไม่ได้ดีเท่าไหร่ เขียนเองอ่านเองแล้วก็ยังรู้สึกว่าไม่เวิร์ค ไม่เป็นอย่างที่หวังไว้จนต้องลองหยุดพักไปก่อน แต่พอมารู้ว่ามีคนรออ่านเยอะเหมือนกันแบบนี้ก็ดีใจมากๆครับ ขอขอบคุณทุกๆท่านเลยนะครับที่ติดตามกันมาตลอด หลังจากตอนนี้ไปอีกไม่กี่ตอนก็จะจบเรื่องแล้วล่ะ ยังไงก็ติดตามกันต่อไปนะครับ ขอบคุณมาก :bye2:
ตอนที่45
*************************************
ผมเรียกพ่อค้างอยู่แบบนั้น นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ป่ะ พ่อลืมตาแล้ว และนั่นพ่อกำลังมองมาที่ผม แม้ว่าพ่อจะดูล้าๆเหมือนใช้กำลังอย่างมากแต่ผมก็แน่ใจว่าพ่อรู้สึกตัวแล้ว
" พ่อครับ พ่อ.... พ่อได้ยินผมมั๊ย" ผมเรียกพ่อซ้ำ น้ำตาผมไหลโดยไม่รู้ตัวเพราะดีใจมาก มือผมกำมือพ่อไว้แน่นและผมรู้สึกถึงแรงบีบเบาๆของพ่ออยู่
" คุณ.... คุณเป็นไงบ้าง หือ... " แม่ผมก็ร้องไห้เอื้อมมือมาจับมือพ่อเหมือนกัน มินก็ร้องไห้กอดแม่ผมไว้
" เอ่อ... เดี๋ยวต้องขอให้หมอดูอาการก่อนนะครับ พวกคุณนั่งรอข้างๆนี่ก่อนละกัน ขอโทษนะครับ" หมอที่กำลังเช็คอาการพ่อขอให้เราถอยออกไปนั่งรอที่โซฟาก่อน ผมเลยพาแม่กะมินเดินไปนั่งด้วยกันที่โซฟา
" พ่อฟื้นละครับแม่ แม่ดีใจมั๊ยครับ" ผมบอกแล้วก็กอดแม่ไปด้วย แม่สะอื้นเบาๆแล้วยิ้มกับผม
" จ้ะลูก ต่อไปเราก็คงไม่ต้องเป็นห่วงกันแล้วนะ ดีจริงๆ"
ตอนนี้มินพูดอะไรไม่ออกก็คงดีใจมากเหมือนกัน กอดผมแน่นสะอื้นไปด้วย
" เมื่อกี๊ยังกะว่าพอมินพูดกับพ่อ พ่อก็ฟื้นทันทีเลยงั้นแหละ" ผมหันไปบอกน้อง
" เอ๊ะ... ใช่เหรอครับ"
" ใช่ดิ เมื่อกี๊พอมินพูดจบพ่อเค้าก็บีบมือพี่เลย"
" จริงเหรอครับ อืม... มันคงบังเอิญอ่ะผมว่า แต่ก็ดีจังครับที่คุณลุงฟื้นแล้ว" มินบอกแล้วกอดผมแน่นขึ้น ผมลูบหัวน้องเบาๆ ตอนนี้เราทุกคนทั้งดีใจและตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
" เอ้อ... เดี๋ยวพี่รีบโทรบอกไอ้ป้างดีกว่า" ผมว่าแล้วกดโทรออกไปหามัน
" เฮ้ย... ตอนนี้อยู่ไหนวะ รีบมาโรงบาลด่วนเลย พ่อฟื้นแล้ว"
" ห๊า... จริงเหรอวะ เออๆ เดี๋ยวกูไปๆ" มันร้องลั่นแล้วรีบวาง ผ่านไปสักครึ่งชั่วโมงมันก็เปิดประตูห้องพรวดเข้ามาแล้วรีบวิ่งไปที่เตียงพ่อโดยไม่สนใครเลย
" พ่อ.... พ่อครับ พ่อฟื้นแล้ว พ่อ...." มันร้องเรียกพ่อแล้วก็ก้มไปกอด พ่อก็นอนยิ้มให้มันท่าทางเค้าก็ดีใจล่ะที่ได้เห็นไอ้ป้าง
" เฮ่ย... ใจเย็นก่อนมึง หมอเค้าบอกว่าปล่อยให้พ่อพักไปก่อน อย่าเพิ่งไปรบกวนพ่อมากๆตอนนี้" ผมเตือนมัน มันก็เลยถอยออกมานั่งข้างเตียงแล้วมองพ่อเฉยๆ
" แล้วนี่พ่อฟื้นนานยังวะ"
" ก็พอฟื้นกูก็โทรบอกมึงเลย สักครึ่งชั่วโมงได้"
" เออ... พอดีกูถ่ายงานเสร็จก็รีบมานี่ล่ะว่ะ กูโคตรดีใจเลยนะ พ่อฟื้นซะทีต่อไปกูจะได้ไม่ต้องห่วง"
" เหมือนกันว่ะ นี่กูอยากจะฉลองเลยนะเว้ย เดี๋ยวว่าจะสั่งพิซซ่ามากินฉลองกันซะเลย ดีมั๊ยวะ" ผมเสนอ
" เออดีๆ สั่งมาเลย เออ... กูว่าสั่งมาเผื่อแจกหมอกับพยาบาลเค้าด้วยเลยดิ เอามาหลายถาดหน่อย อยากขอบคุณเค้าที่ช่วยดูแลพ่ออย่างดีอ่ะ" หึๆ ดูมันครับ นี่มันใจป้ำไปมั๊ยเนี่ย จะแจกพิซซ่าเค้าทั้งวอร์ดซะงั้น
" เฮ้ยๆ มึง กูว่ามึงจะโชว์ป๋าไปมั๊ง ไว้วันหลังเราเอาของขวัญเอากระเช้าอะไรให้หมอเค้าก็พอเหอะ"
" เออ... ก็จริงว่ะ งั้นมึงโทรสั่งมาเลยถาดใหญ่ๆถาดนึง" มันยิ้มร่าเริงพลางก้มไปมองพ่อที่ตอนนี้ก็ยิ้มๆให้เราอยู่ครับ จากนั้นสักพักเด็กก็เอาพิซซ่ามาส่ง พวกเราก็กินฉลองกันไป ใจอยากให้พ่อลุกมากินกะเราจริงๆแต่คงยังไม่ได้ แต่ผมว่าแค่นี้พ่อก็คงมีความสุขมากแล้วล่ะ
แต่ถ้าจะว่าไปวันนี้คนที่มีความสุขมากที่สุดน่าจะเป็นผมนะ ไอ้ที่ผมทำๆมาตลอดไม่ว่าจะเป็นการมาหาพ่อบ่อยๆ มาคุยกับพ่อเรื่อยๆมันไม่สูญเปล่าเลย
ยิ่งหลังจากวันนั้นพออาการพ่อดีขึ้นเริ่มพูดได้บ้างแล้ว พ่อบอกผมเลยว่าที่ผมพูดกะพ่อไปนั่น พ่อได้ยินและรับรู้เกือบทั้งหมด ตอนนั้นผมน้ำตาไหลเลยนะแล้วกอดพ่อไว้ ดีใจที่สุดอ่ะครับ มันทำให้เรารู้และเข้าใจจริงๆว่าบางทีไอ้สิ่งเล็กๆน้อยๆเหมือนไม่น่าจะสำคัญแต่บางครั้งถ้าเราตั้งใจทำมันก็ส่งผลดีได้เสมอ ตอนนั้นพ่อได้รับรู้แล้วว่าผมรักเค้าแค่ไหนเค้าถึงได้เข้าใจและให้อภัยผมทุกๆอย่าง
เป็นอันว่ากำแพงที่กั้นระหว่างเรามาตลอดหลายปีพังทลายลงไปหมดแล้ว ผมได้พ่อที่ผมรักกลับมาเหมือนกับที่พ่อผมได้ลูกชายที่เค้ารักกลับมาเหมือนกัน และมันจะเป็นแบบนี้ตลอดไปไม่มีอะไรมาเปลี่ยนได้อีก
-
-
ช่วงนี้งานผมที่โรงแรมก็ไปได้สวย ส่วนพ่อยังคงทำกายภาพที่โรงพยาบาล อาการอื่นๆก็ดีขึ้นจนเป็นปกติไม่มีอะไรน่าห่วงอีก มาคิดๆดูแล้วชีวิตนี้ผมขอแค่นี้ล่ะว่ะ มันมีความสุขมากพอแล้ว แค่ไม่ต้องเป็นห่วงกังวลกับอะไรอีกและได้อยู่กับครอบครัวพร้อมหน้ากันยังงี้แหละ แต่แล้วมันก็มีเรื่องเข้ามาอีกจนได้อยู่ดีสิน่า
" สรุปว่าก็ยังคงมีคนมาวอแวเมียกูอยู่ดีงั้นดิ" ผมคุยกะไอ้แมนหลังจากที่มันรายงานสถานการณ์ที่มหา'ลัยให้ฟัง
" ก็เหลือแค่พี่บอสอ่ะพี่ กะไอ้หล่อเท่ที่ได้เป็นเดือนอ่ะ" ไอ้บอสกะไอ้หล่อเท่เหรอ... อ๋อ... คงจะไอ้เวรที่ประกวดชนะมิน ตกลงนี่มันก็หวังจะเคลมเมียกูจริงๆอ่ะดิ
" อืม... ก็ยังดี เหลือแค่นั้น สงสัยกูอาจจะต้องลงมือเองล่ะมั๊งเนี่ย" ผมบอกมันเสียงแข็งๆ
" เฮ่ยพี่... นี่จะต้องลงไม้ลงมือกันเลยเหรอ"
" ก็ไม่แน่ว่ะ แต่ถ้ากูห้ามแล้วไม่ฟังอ่ะพวกมันได้โดนแน่"
" หึๆ โหดจริงจริ๊งพี่ผม แต่ก็อย่างว่าอ่ะ ที่มหา'ลัยยังไม่มีใครรู้เลยว่ามินกะพี่เป็นแฟนกัน"
" เหรอวะ"
" ใช่พี่... มินมันบอกคนอื่นแค่ว่ามีแฟนแล้วแต่ไม่ได้บอกว่าเป็นพี่"
" หือ... ทำไมล่ะวะ"
" เห็นมันว่ามันไม่อยากไปเที่ยวประกาศให้ใครเค้ารู้อ่ะ ยังไงซะทางบ้านพี่ก็ยังต้องรักษาหน้าตาในสังคมอยู่ มันเลยคิดว่าเรื่องนี้อยากให้คนรู้น้อยที่สุดมั๊ง"
" เฮ้อ... มินมันก็ยังงี้ทุกที ห่วงแต่คนอื่นไม่มีห่วงตัวเองหรอก เออๆ งั้นกูยอมก็ได้วะไม่ทำอะไรแล้ว ฝากมึงดูมันดีๆละกัน ใครมาชวนไปไหนอย่าเชื่อง่ายๆ โอเคนะ" ผมกำชับไอ้แมนไปมันก็พยักหน้ารับ
รู้สึกเหนื่อยใจนิดนึงว่ะที่ชีวิตมันไม่ง่าย ถึงคนอื่นๆจะรู้บ้างแล้วว่าผมคบกะมิน แต่คนอีกบางส่วนที่ยังไม่รู้เราก็คงไม่จำเป็นต้องไปประกาศให้เค้ารู้หรอก ต้องเห็นแก่หน้าพ่อแม่บ้างเพราะคนอื่นที่เค้ารับได้มันก็โอเค แต่คนที่รับไม่ได้มันก็คงเยอะอยู่ สงสารพ่อแม่ผมว่ะ เค้าจะปั้นหน้ายังไงถ้ามีใครถามเรื่องผม เพราะงั้นมินมันก็คิดถูกแล้วล่ะ
-
-
แต่แล้วไอ้ที่ผมบอกไปนั่นก็กลายเป็นว่าผมทนไม่ไหวซะเอง เพราะพอดีวันนี้ผมได้หยุดเลยแอบแว่บมาหามินที่คณะฯ มาถึงก็.... ปรี๊ดเลยครับ ไอ้หล่อเท่นั่นมันมานั่งหัวร่อต่อกระซิกกะมินอยู่หน้าคณะฯ
" มิน.... " ผมเดินเข้าไปใกล้แล้วเรียก มินก็หันมาท่าทางตกใจ ไอ้ห่านั่นมันก็ทำหน้าเหวอๆ
" อ้าว... มายังไงอ่ะครับ ไม่เห็นโทรบอกเลย" ผมไม่ฟังอะไร นั่งลงไปข้างมินทันที
" วันนี้หยุดเหรอครับ อ๊ะ..." มินร้องออกมาเบาๆเมื่อผมโอบไหล่น้องมันเข้ามาใกล้ๆ ไอ้หล่อนั่นมันก็ยิ่งเหวอหนัก
" เฮ้ย... นายอ่ะ ถามจริง... ชอบมินเหรอ... " ผมเปิดฉากถามแล้วจ้องหน้ามันเขม็ง
" เอ่อ... ผม เอ่อ.... " มันอ้าปากค้าง ไปไม่เป็นเลยสิมึง ต้องเจอกูยังงี้ ไม่งั้นไม่สำนึก
" พี่... เอ่อ.... " มินก็ยิ่งตกใจ บวกงง บวกเหวอและอีกสารพัด จนทำอะไรไม่ถูกหันมองหน้าผมกับหน้าไอ้หล่อนั่นสลับไปมา
" แล้วรู้ใช่มั๊ยว่ามินมีแฟนแล้วอ่ะ ใช่มั๊ยครับมิน" บอกมันไปแล้วผมก็โอบเอวมินเข้ามาอีก น้องมันก็ยิ่งหน้าเสียว่ะ แต่ช่วยไม่ได้... ต้องให้มันรู้กันไปอ่ะวันนี้
" คงไม่ต้องบอกนะว่าแฟนมินมันขี้หึงยังไงมั่ง โอเคนะ.... " ผมพูดได้แค่นั้นยังไม่ทันจบมินก็ตวาดผม
" พี่... ทำไมทำยังงี้" ไม่พูดเปล่าๆ มินลุกพรวดแล้วเดินหนีผมไป ผมก็รีบวิ่งตามปล่อยให้ไอ้บ้านั่นมันเหวอต่อไป
" เดี๋ยวมิน ฟังพี่ก่อน" ผมคว้ามือน้องไว้ทัน แต่เจ้าตัวหันขวับมาอย่างโกรธจัด
" ไม่อยากฟัง พี่อ่ะยังงี้ทุกทีเลย มินก็เคยบอกแล้วนี่นาว่ามันไม่มีอะไร ที่คุยก็คุยกันเฉยๆแค่นั้นจริงๆ ทำไมไม่เชื่อกัน"
" ก็ถ้ามินบอกว่าไม่มีอะไรแล้วมันอ่ะ มันไม่มีอะไรกะมินด้วยมั๊ย เห็นตามันเวลามองเรามั่งมั๊ย ถ้าจับกินได้มันคงกินไปแล้วล่ะ"
" ก็ช่างเค้าสิ มินไม่สนใจซะอย่างใครจะมาทำอะไรได้ แต่พี่ไม่น่าทำยังงี้นี่นา มันเหมือนฉีกหน้ากันน่ะ" มินโวยวายแล้วก็ยืนกอดอกหน้างอๆอยู่
" เอาล่ะๆ โอเคครับพี่ผิดเอง งั้นสรุปว่ามินจะปล่อยให้เป็นยังงี้ใช่มั๊ย ให้ใครๆมันเทียวมาจีบได้ตามใจชอบยังงี้น่ะ พี่จะเป็นยังไงจะรู้สึกยังไงก็ช่างใช่มั๊ย โอเคเลยมิน... พี่ตามใจเราครับ ต่อไปพี่จะไม่ห้ามแล้วล่ะ" ผมตัดใจพูดออกไปยังงี้แล้วหันหลังจะเดินไปจากตรงนั้น
ถ้าเป็นคนอื่นคงคิดกันว่าทำไมผมทำแบบนี้ เหมือนกับว่าประชดแต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย ผมแค่เหนื่อยว่ะ น้องมันไม่เคยเข้าใจผมว่าทำไมต้องมาหึงหวงกันแบบนี้ ก็โอเค... ไม่ว่ากัน น้องมันยังเด็กคงไม่เข้าใจว่าไอ้คนบางคนที่เราเห็น เราพูดด้วยนั่นในใจมันคิดกะเรายังไง
ไม่ใช่ว่าเราไม่เล่นด้วยแล้วมันจะจบ แต่มันแค่รอโอกาส รอให้ถึงวันนึงที่เราสับสนใจตัวเองแล้วมันก็จะแทรกเข้ามา
และถ้าเป็นอย่างนั้นเราเองตะหากที่ต้องจบน่ะ...
" เดี๋ยวครับพี่ อย่าเพิ่งไป.... มิน.... " น้องวิ่งมาคว้ามือผมไว้ทันทีเหมือนกัน หันไปก็เห็นน้ำตาไหลออกมาซะแล้ว ให้มันได้ยังงี้สิว้า ผมเลยต้องคว้าเจ้าตัวเล็กมากอดไว้
" มินขอโทษนะ มัวแต่คิดว่าพี่ต้องเข้าใจ ไม่ได้คิดเลยว่าพี่จะรู้สึกยังไง ขอโทษนะครับ ฮือๆ" น้องร้องไห้กอดผมแน่น ส่วนผมก็พูดอะไรไม่ออกสงสารน้องมัน ที่จริงมันเพราะผมระงับอารมณ์ไม่ได้เอง และก็เพราะผมเหนื่อยเกินกว่าจะทำให้มินเข้าใจตะหาก
" ไม่หรอกครับ พี่ก็ไม่ดีเองที่ใจร้อน แต่เห็นไอ้บ้านั่นกับมินแล้วพี่ทนไม่ได้จริงๆ มินอย่าโกรธพี่เลยนะ" ผมกอดแล้วก็ลูบหัวน้องเบาๆ มินก็สะอื้นจนตัวสั่น
" มินไม่โกรธพี่หรอกครับ แต่พี่อย่าทิ้งมินไปนะ ฮือๆ"
" ครับๆ พี่ไม่มีทางทิ้งมินหรอก อย่าร้องไห้นะครับคนเก่ง พี่จะอยู่กะมินตลอดไปเลยนะ" มินกอดผมแน่นและสะอื้นอย่างนั้นต่อไปครู่นึง จนผมนึกสงสัยว่าทำไมน้องเสียใจมากมายไปขนาดนี้
" ก็เมื่อกี๊พอพี่เดินหันหลังไปมินใจหายหมดเลยครับ มันเหมือนพี่จะทิ้งมินไปเลยอ่ะ"
" ครับ... งั้นพี่ขอโทษนะ ต่อไปจะไม่ทำยังงี้อีกแล้วล่ะ" ผมเริ่มเข้าใจมินขึ้นมาบ้างแล้ว สงสัยเพราะกลัวผมจะทิ้งกันไปเลยนี่เอง
นึกๆดูแล้วก็น่าใจหายที่บางทีผมเหนื่อยกับความไม่เข้าใจกันของเราสองคนมากว่ะ ไอ้ผมเองมันใจร้อนมากไปจนทำอะไรเลยเถิดทุกที ส่วนมินเองก็ไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่ผมคิดและรู้สึกคงเพราะน้องมันยังเด็ก และจากเรื่องวันนี้ผมบอกตรงๆว่ากลัวนะ กลัวว่าสักวันนึงเราอาจจะต้องแตกหักกันไปเพราะอะไรแบบนี้ก็ได้
-
-
ทุ่มกว่าแล้ว ผมขับรถพามินไปส่งบ้านแล้วก็กลับออกมาเลย อ้างว่าเดี๋ยวต้องรีบกลับบ้าน แต่ความจริงผมขับรถมันไปเรื่อยๆแล้วทบทวนเรื่องวันนี้ หรือว่าผมจำกัดเสรีภาพน้องมันมากเกินไปกันนะ
จริงอยู่ที่มินก็รู้ดีว่าใครเข้ามาจีบแต่ก็คงไม่คิดจะไปอะไรกะคนเหล่านั้นหรอก และผมเองที่ต้องเชื่อใจน้อง ใช่ดิ... ความเชื่อใจไงวะ ไอ้โง่เป้ง... หัดเชื่อในตัวน้องมันซะมั่ง แต่ถึงเราจะเชื่อใจกันแค่ไหน ผมว่าไอ้คนอื่นๆที่จ้องจะเข้ามาแทรกระหว่างเรามันก็เยอะแยะไปหมด แล้วยังงี้เราควรจะทำยังไง
" เป็นไรวะมึง หน้าบูดเป็นตูดลิงอ่ะ" ไอ้ป้างมันถามผม คงเห็นผมเดินคอตกเข้าบ้าน
" เบื่อว่ะ ปัญหาเยอะฉิบหาย มีแต่คนหาเรื่องจะงาบเมียกูทั้งนั้น" ผมบ่นแล้วก็นอนลงไปที่โซฟา ไอ้ป้างมันนั่งอยู่ก่อนแล้วก็หันมาทางผมแล้วหัวเราะ
" หึๆ ก็อยากมีเมียสวยน่ารักเองนี่หว่า ใครๆมันก็อยากได้ทั้งนั้นดิ มึงไม่ต้องไปคิดมากหรอก น้องมันไม่ใช่เด็กๆแล้วมันตัดสินใจเองได้ แล้วก็คงไม่มีใครมาฉุดมันไปได้หรอกน่า อย่ากังวลอะไรไปก่อนดิวะ"
" ก็จริงของมึง กูเองคงห่วงน้องมันมากไปอ่ะ ชักรู้สึกว่ากูเริ่มล้ำเส้นน้องมันมากไปแล้ว งั้นต่อไปกูจะไม่มานั่งคอยคุมน้องมันอีกแล้วล่ะ ปล่อยให้มันเป็นอิสระบ้าง"
" เออ... ดีแล้ว เชื่อเหอะ มันไม่มีอะไรหรอก ใครก็มาแยกน้องเค้ากะมึงไม่ได้ทั้งนั้นแหละ เพราะน้องมันรักมึงมากเหมือนกัน จริงมั๊ย" มันว่าแล้วก็ตบไหล่ผมทีนึง ผมก็ลุกขึ้นนั่งยิ้มให้มันแล้วเราก็แยกย้ายกลับห้องตัวเองไป
ตอนนี้ผมเริ่มสบายใจขึ้นมาก คิดตกซะทีว่าผมควรจะทำยังงี้นานแล้ว แค่ปล่อยทุกอย่างไปตามที่ควรจะเป็นก็พออย่ากำหนดกฎเกณฑ์อะไรกับน้องมันและชีวิตตัวเองให้มันมากนัก เพราะมันไม่ได้อะไรขึ้นมานอกจากเหนื่อยเปล่าๆ
-
-
จากวันนั้นมาผมก็พยายามปล่อยวางเรื่องมิน คิดซะว่ามันโตแล้วต้องดูแลตัวเองได้เพราะมินเคยฝึกแม่ไม้มวยไทยฝีมือคงพอตัวอยู่ อีกอย่างไอ้แมนมันก็อยู่ด้วยตลอดยังงั้นคงไม่เป็นไร
ตอนนี้ผมกลับมาสนใจงานตัวเองที่โรงแรมอย่างเต็มที่จนชักเริ่มรู้สึกอยู่หน่อยๆว่า ไอ้การเป็นสุดยอดเชฟเนี่ย มันจะใช่ทางของผมรึเปล่าวะ เหมือนกะว่ามันเป็นงานที่เหนื่อยมากนะ แล้วก็ต้องควบคุมรับผิดชอบหลายเรื่องมาก โอกาสเสี่ยงที่จะผิดพลาดก็สูง
เดิมทีผมชอบการคิดค้นการทำอาหารเมนูใหม่ๆรวมทั้งออกแบบประดับตกแต่งอาหารนั้นให้สวยน่ากินและขายได้เป็นที่นิยมของลูกค้า แต่ไอ้ที่ทำอยู่ทุกวันนี้มันกลับเป็นแค่การผลิตเพื่อจำหน่ายอย่างเดียวเลยว่ะ บางทีไม่มีโอกาสจะมาพิถีพิถันจะแต่งจานอาหารด้วยซ้ำ ทำเสร็จก็ต้องล่กๆให้พนักงานรีบไปเสิร์ฟลูกค้าทันทีไม่มีเวลาจะมานั่งบรรจงอะไรเลย สงสัยงานนี้มันคงจะไม่ใช่ทางผมซะแล้วว่ะ และถึงผมจะทนทำงานนี้ได้อย่างคล่องดีอยู่ก็เหอะ แต่ผมว่ามันก็ยังไม่ใช่ที่ผมอยากจะทำจริงๆอยู่ดี
" เอ่อ... พี่นุครับ คือผมมีไรอยากปรึกษาพี่หน่อยอ่ะครับ" คิดไปคิดมาผมก็ตัดสินใจลองปรึกษาพี่นุแกดีกว่า แกเป็นผู้ช่วยเชฟและทำงานมานานแกคงรู้ปัญหาแบบนี้ดี ผมก็เล่าให้แกฟังทั้งหมด
" อืม... แล้วจริงๆเราคิดว่าเราอยากทำอะไรบ้างล่ะ ที่เกี่ยวกับด้านนี้น่ะ" พี่นุยิ้มแล้วถามความเห็นผม
" ก็... ผมว่านะพี่ ใจจริงผมอ่ะอยากแค่คิดค้นเมนูใหม่ๆแล้วก็ออกแบบตกแต่งอาหารน่ะครับ แต่ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ผมก็ทำได้แหละนะ เพียงแต่เหมือนมันยังไม่ใช่ทางผมอ่ะ"
" อืม... งั้นพี่ก็เข้าใจแล้วล่ะ พี่ว่านะ งานในครัวแบบนี้มันคงไม่เหมาะกะเราซะแล้วล่ะว่ะ เพราะถ้าเป็นอย่างที่เราว่ามานั่นน่ะ มันเป็นงานของพวกคนที่เค้าเขียนคอลัมน์เกี่ยวกับอาหารลงในหนังสือมากกว่านะ เค้าต้องคิดเมนูใหม่ๆแล้วก็ออกแบบตกแต่งอาหารตลอดเหมือนกัน พี่ว่างานนี้คงเหมาะกะเรามากกว่านะ"
" จริงด้วยพี่ ผมก็นึกไม่ถึงนะ ก็เด็กๆผมอยากเป็นเชฟไง แต่ก็ไม่เคยนึกอ่ะว่านั่นมันยังไม่ใช่ไอ้ที่ผมอยากจะทำจริงๆ"
" หึๆ ก็ยังไม่สายไปหรอก พี่ว่าเราอ่ะฝีมือใช้ได้ หัวคิดสร้างสรรค์เยี่ยมมากๆโดยเฉพาะเรื่องคิดเมนูกับออกแบบตกแต่งอาหารน่ะ ถ้าเราสนใจจริงๆพี่จะแนะนำงานเขียนคอลัมน์ให้เอามั๊ยล่ะ เป็นของแม๊กกาซีนอาหารเค้าน่ะ"
" อ่ะ... จะดีเหรอครับพี่ งั้นก็เท่ากะว่าผมต้องออกจากนี่อ่ะดิ"
" เฮ่ย... ถึงตรงนี้แล้วเราก็ต้องตัดสินใจแล้วล่ะ ในเมื่อเราคิดจะเดินอีกทางแล้วจะมามัวเดินทางนี้อยู่ทำไมล่ะจริงมั๊ย อย่าไปคิดมาก ถ้าเราลาออกไปพี่ก็เสียดายอยู่เพราะเราอ่ะฝีมือดี แต่พี่อยากให้เราทำเพื่ออนาคตตัวเองมากกว่า ถ้าอยู่นี่แล้วมันเจริญก้าวหน้าไปได้แค่นี้ก็อย่าทำต่อเลย มันเสียเวลา" พี่นุพูดจนผมเห็นความจริงเลยว่ะ ตอนนั้นเองผมถึงตัดสินใจได้ ในเมื่อผมได้รู้แล้วว่าอะไรเหมาะกะผม ผมก็คงต้องเลือกมันล่ะ
" มึงคิดดีแล้วเหรอวะ กว่าจะสมัครเข้ามาทำที่นี่ได้ไม่ใช่ง่ายนะเว้ย" พอไอ้เอ้มันรู้ว่าผมจะออกไปทำงานกับแม๊กกาซีนอาหารมันก็บ่นทันที เหอๆ กูไม่เห็นจะยากเลย วันนั้นพอกูมาสมัครปั๊บพี่นุก็รับกูปุ๊บเลยเนี่ย
" เออ... ก็คิดดีแล้วล่ะ พี่นุแกเป็นคนเสนองานนี้ให้กูเองด้วยว่ะ"
" หา... อะไรกันวะ นี่แกทำยังกะว่าอยากให้มึงลาออกไปเลยนะเนี่ย" ไอ้เอ้ร้องออกมา
" ไอ่ห่า... ไปคิดยังงั้น พี่เค้าว่าอยากให้กูเห็นแก่อนาคตเว้ย อยู่นี่ต่อกูก็คงไม่รุ่งเพราะมันคงไม่ใช่ทางกูอ่ะ"
" มันก็จริงของมึง ก็โอเคว่ะ แต่สำหรับกูอ่ะ งานที่นี่มันโอเคสุดแล้วว่ะ กูคงทำไปเรื่อยๆจนขึ้นเป็นเชฟเลย มึงคอยดู"
" เออ... มึงอ่ะได้เป็นเชฟแน่ พวกเรามีฝีมือเจ๋งกันอยู่แล้วก็ไม่มีไรต้องห่วง"
อย่างที่ผมคิดแหละ ยังไงซะไอ้เอ้มันก็มาทางนี้โดยตรงอยู่แล้ว ส่วนไอ้เอ๊กซ์ตอนนี้มันก็ออกไปคุมร้านอาหารของพ่อมันเรียบร้อยคงไม่ต้องพูดถึงมัน ก็เหลือแค่ผมล่ะที่ต้องเริ่มงานใหม่อีก แต่ผมก็ดีใจนะที่กำลังจะได้ทำในสิ่งที่อยากทำจริงๆซะที
ต่อด้านล่างเลยคร้าบ V
V
-
-----ต่อจากด้านบน------
ช่วงนี้อาการพ่อผมยิ่งดีวันดีคืน เค้าพอจะยืนและเดินช้าๆได้แต่ก็ต้องใช้ไม้เท้าช่วย เชื่อว่าอีกไม่นานพ่อคงเหมือนเดิม ผมล่ะดีใจจริงๆ
แต่ช่วงนี้คิวผมไม่ว่างเอาเลยครับ เดือนหน้าผมจะเริ่มรับงานเขียนคอลัมน์ให้แม๊กกาซีนเพราะผมไปคุยกะเค้ามาแล้วเรียบร้อยจากการแนะนำของพี่นุ ทางโน้นเค้าก็ตอบรับผมดีเพราะผมเอาพอร์ตฯผลงานที่เคยทำทั้งหมดตอนเรียนไปให้ดูเค้าก็ชอบมากตอบรับผมทันที ตอนนี้ก็ต้องมาเตรียมตัวเตรียมผลงานไปเสนอเค้าอีกที
อีกงานนึงคือผมต้องไปถ่ายงานขึ้นปกฉบับปฐมฤกษ์ให้แม๊กกาซีนของพี่วินนี่ เพราะรับปากเค้าไว้นานละ งานนี้ได้ถ่ายคู่กะไอ้ป้างเหมือนเคย ชุดที่ถ่ายก็มีทั้งชุดว่ายน้ำและชุดลำลองแบบเท่ๆเป็นหลายเซ็ตซึ่งผมล่ะโคตรชอบ ดูดีดูเท่ยิ่งกว่าที่ผ่านๆมาทั้งหมดเลยครับ สงสัยงานนี้หนังสือเค้าคงขายเกลี้ยงแผงอีกมั๊ง เหอๆ ขอแอบหวังหน่อยนะ
ส่วนงานที่เหลืออีกงานก็คือผมต้องเตรียมรับปริญญาละครับ สุดแสนจะดีใจเพราะรอมานาน ส่วนงานรับของไอ้ป้าง ไอ้มาร์ท ไอ้แจ๊คกับไอ้ชายมันก็เดือนหน้านี้ครับซึ่งผมต้องไปแน่ๆ
" พี่ๆ ตื่นครับ เดี๋ยววันนี้ต้องรีบไปกันนะ ไม่งั้นเดี๋ยวเตรียมตัวไม่ทัน" มินมาปลุกผมแต่เช้าครับ ตีห้า เฮ้อ... ง่วงโคตรๆ
" ขออีกนิดได้ป่ะ"
" ไม่ได้แล้วครับ ลุกเร็ว" น้องมาฉุดผมให้ลุก ผมก็ยังงัวเงียแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำออกมาแต่งตัว
" เร็วครับ ลงไปกันเลย คุณพ่อคุณแม่รอทานข้าวอยู่" มินรีบเก็บข้าวเก็บของให้ผมแล้วก็จูงมือผมออกจากห้องลงไปข้างล่าง พ่อกับแม่ผมนั่งรออยู่ที่โต๊อาหารแล้วเรียบร้อย
" ไอ้ป้างอ่ะครับแม่" ผมถามแม่เพราะไม่เห็นมัน
" เห็นเมื่อคืนกลับมาดึกมาก ให้นอนไปก่อนละกันลูก เดี๋ยวสายๆค่อยให้ตามไป มากินข้าวก่อนเร็ว" แม่บอกให้ผมนั่งร่วมโต๊ะ ผมก็รีบกินจนเสร็จแต่บอกแม่ว่าไม่ต้องรีบไปกับผมหรอก กว่าจะถึงคิวผมรับอ่ะโน่นเลย เกือบเที่ยงได้มั๊ง
ตอนนี้ก็ขับรถออกมากะมินครับ วันนี้น้องมันยิ้มตลอดท่าทางอารมณ์ดี เห็นยังงี้แล้วผมมีความสุขจังว่ะ ได้มีวันนี้ซะทีรอมาตั้งนาน สี่ปีกว่าเลยนะ
" ยินดีด้วยนะครับ ได้เป็นบัณฑิตใหม่แล้วน้า..." มินหันมาบอกตอนที่ผมเอาชุดครุยมาใส่
" คร้าบผม เอ้อ... เดี๋ยวมินตามพี่มาละกัน จะเดินหาพวกมันก่อน" ก็นัดพวกไอ้เอ้ไว้ครับมันบอกว่าให้รอแถวสวนหย่อมข้างอาคาร
" นั่นไงครับ พี่เอ้กับพี่เอ๊กซ์" มินร้องบอกผมแล้วชี้มือไปยังไอ้เอ้ที่กำลังเดินมากับไอ้เอ๊กซ์
" โอ้โห... ว่าไงครับบัณฑิตใหม่เป้ง มาถ่ายรูปร่วมกับเพื่อนๆเลยคร้าบ" ไอ้เอ๊กซ์เรียกผมไปรวมกับไอ้พวกเพื่อนๆที่เหลือ ก็เก๊กถ่ายกันไปเรื่อยอ่ะครับ สักพักรุ่นน้องๆมันก็ทยอยเอาของขวัญช่อดอกไม้มาให้กันเต็มไปหมด มินเลยช่วยผมถือ
" เดี๋ยวมินเอาของไปโยนไว้ที่รถก่อนเหอะ ถือไม่ไหวหรอก แล้วนี่ไอ้แมนมันจะมาถึงยัง"
" มันว่าเดี๋ยวจะรีบมาครับ งั้นเดี๋ยวผมเอาของไปเก็บที่รถก่อนละกัน"
" ดีครับ งั้นเดี๋ยวเรานั่งรอพี่อยู่กับไอ้แมนนะ พี่เข้าไปอ่ะคงเป็นชั่วโมงๆแน่" ผมสั่งน้อง มินก็พยักหน้าแล้วเดินไปที่รถ ส่วนผมก็เดินเข้าห้องประชุมไปกับพวกไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์
อยู่ในห้องประชุมก็บรรยากาศน่านอนมาก นั่งรอกันจนแทบหลับอ่ะกว่าจะถึงคิวผม เริ่มหิวอีกตะหาก นี่มันจะเที่ยงแล้วมั๊ง
แต่ว่าตอนที่ได้เดินขึ้นไปรับเล่มปริญญาเมื่อกี๊ผมคงไม่มีวันลืมว่ะ ความรู้สึกดีๆกับความปลื้มใจมันล้นออกมาเลย ถึงมันจะแค่กระดาษใบนึงแต่ความภูมิใจที่ได้รับมานี่สิ มัน.... สุดๆอ่ะ ใครที่ได้รับมาแล้วคงรู้ดีว่ามันปลื้มใจยังไง
พอออกมาจากห้องประชุมกันได้พวกเราก็หิวซ่กเลยครับ พ่อแม่ผมกับมินและไอ้แมนก็มารออยู่ ส่วนไอ้ป้างมันติดงานอยู่อีกงานแต่มันว่าเดี๋ยวจะรีบมา
พ่อกับแม่เห็นผมใส่ชุดครุยยังงี้ท่านยิ่งดีใจจนยิ้มออกมา แล้วแม่ก็มากอดผม
" แม่ล่ะดีใจจริงๆนะ ได้เห็นแกมีวันนี้ซะที" แม่บอกไปก็เริ่มน้ำตาไหลซะแล้ว
" โธ่... แม่ อย่าเพิ่งดราม่าครับ นึกไม่ถึงใช่มั๊ยอ่ะว่าผมจะจบจนได้" ผมแกล้งล้อแม่แล้วก็หันไปหาพ่อ
พอขยับไปใกล้พ่อก็กอดผมครับ เค้าคงดีใจสุดๆ
" ดีมากลูก พ่อก็รอวันนี้มานานเหมือนกัน ต่อไปเราก็เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวจริงๆแล้วนะ ขอให้ตั้งใจทำงานทำการให้ดี นอกนั้นพ่อก็ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วล่ะ พ่อภูมิใจในตัวแกนะ" พ่อบอกแล้วก็ลูบหัวผม ผมก็กราบที่อกพ่ออย่างตื้นตัน มันเป็นความสุขที่เกินจะบรรยาย รู้แต่ว่าผมดีใจมากจริงๆที่ได้ทำสิ่งดีๆให้พ่อแม่ภูมิใจได้อย่างนี้
เป็นช่วงเวลาที่คงต้องจำไปตลอดชีวิตนะผมว่า ในที่สุดผมก็ได้ทำหน้าที่ลูกที่ดีสำเร็จไปอีกเรื่องนึงจนได้ ทั้งๆที่หมดหวังไปแล้วว่าจะได้ทำแบบนี้ ได้เห็นพ่อกับแม่ผมยิ้มกันอย่างมีความสุขขนาดนี้ผมก็พอใจแล้ว เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมจริงๆ
" อ้อ... ลืมไปเลยครับ พี่คงหิวแย่แล้ว งั้นกินนี่ก่อนนะ" มินยื่นแซนวิชให้ผมกล่องนึง โอ้... สวรรค์ครับ ผมเลยนั่งโซ้ยอย่างอร่อยอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ
" กินรองท้องก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยไปกินข้าวนะครับ รอพี่ป้างมาก่อน"
จากนั้นเราก็ถ่ายรูปกันไปอีกหน่อยนึงโดยมินเป็นคนถ่ายให้ ผมก็ยืนถ่ายกับพ่อแม่ผมและเพื่อนๆไป สักพักนึงไอ้ป้างมันก็โทรมาถามว่าอยู่ตรงไหนแล้วมันก็ตามมาหาผม ซึ่งที่ตามมันมาด้วยก็คือนักข่าวมาถ่ายรูปผมกะไอ้ป้างมันอีกล่ะครับ แล้วก็มีมาสัมภาษณ์ผมนิดหน่อยในฐานะที่ได้เป็นบัณฑิตใหม่ สงสัยว่าวันนี้ก็คงมีดาราคนอื่นที่ได้รับปริญญาเหมือนกันมั๊งเค้าเลยแห่มาทำข่าวกันเยอะ
พอหลังจากที่เสร็จสิ้นทุกอย่างเรียบร้อยเราก็ไปกินข้าวเที่ยงกันที่ร้านอาหารแถวๆนั้น ก็ได้กินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างมีความสุขล่ะครับ จากนั้นผมก็ขอแยกตัวไปฉลองกะเพื่อนๆเพราะว่าวันนี้ผมกะว่าให้เป็นคิวที่ไปฉลองกะไอ้พวกเพื่อนๆทุกคนในรุ่นมันก่อนละกัน ส่วนพรุ่งนี้ผมจะพาพ่อแม่ ไอ้ป้าง มิน ไอ้แมนและแม่อัมไปฉลองอีกทีที่ร้านอาหารดีๆสักที่นึง เอาแบบนี้ก็ละกัน
-
-
หลังจากที่ผมรับปริญญาเสร็จผ่านไปหลายวัน คราวนี้ก็เป็นคิวที่ผมต้องพาแม่อัมไปนอนเตรียมตัวผ่าตัดที่โรงพยาบาลซะที มินกับไอ้แมนมาอยู่คอยดูแลแม่ตลอดจนถึงเวลาเข้าห้องผ่าตัด แม่อัมก็ดูมีกำลังใจดีมากครับไม่กังวลอะไรเลย
" หึๆ ไม่ต้องห่วงนะลูก หมอเค้าเก่งจะตาย เดี๋ยวเดียวแม่ก็หายดีแล้วล่ะ" แม่อัมพยายามปลอบมันโดยจับมือมินเอาไว้ กลายเป็นว่าคนไข้ต้องมาปลอบใจลูกซะงั้น
" ก็... มินกลัวนี่นา.... " มินพูดเสียงสั่นๆ ผมเลยลูบหัวน้องเบาๆ
" ไม่ต้องกลัวหรอกครับ แค่ผ่าตัดเล็กเท่านั้นเองไม่เป็นไรมากหรอกนะ หมอเค้าว่าแค่ทำการกระตุ้นไตของแม่ให้ทำงานอีกครั้งแค่นั้นเอง ไม่อันตรายหรอกครับ"
พอมินได้ฟังผมน้องมันก็ดูหายห่วงลงไปทันทีเหมือนกัน จากนั้นเค้าก็ให้แม่อัมเข้าห้องผ่าตัดไปเหลือแค่ผม มินแล้วก็ไอ้แมนนั่งรออยู่อย่างใจจดใจจ่อ ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าการผ่าตัดจะเสร็จ
" หมอเค้าจะทำให้แม่หายขาดได้เลยจริงเหรอพี่" ไอ้แมนหันมาถามผม ท่าทางมันก็กังวลมาก ผมเลยยิ้มให้มัน
" ก็อย่างน้อยถ้าไม่หายขาดแต่มันดีขึ้นกว่าเดิมก็ยังดีไม่ใช่เหรอวะ"
" ก็จริงนะพี่ เฮ้อ... พวกผมต้องขอบคุณพี่กับคุณพ่อคุณแม่พี่มากจริงๆนะ อุตส่าห์ออกค่าอะไรๆทุกอย่างให้ตลอดเลย ขอบคุณจริงๆครับ" มันว่าแล้วก็ยกมือกราบผมซะงั้น
" เฮ่ย... อะไรของมึงวะ ไอ้นี่... ไม่เอาๆ ดราม่าไปและมึง รออยู่นี่เดี๋ยวแม่ก็ออกมาแล้ว ไม่ต้องห่วงเว้ย" ผมดันมันให้นั่งเหมือนเดิม ก็เข้าใจมันอ่ะนะ ตอนนี้ใจมันคงห่วงแม่มันมากจนเข้าโหมดดราม่ายังงี้
มินเองก็นั่งมองมาเงียบๆ ผมก็ไปนั่งใกล้ๆแล้วโอบตัวน้องมากอดไว้
" ไม่ต้องห่วงนะครับ พี่มั่นใจว่าแม่จะต้องหายแน่ เดี๋ยวเค้าก็ออกมาแล้วนะ" ผมพยายามปลอบมินอีกทีนึง มินเองก็ไม่ได้พูดอะไรแต่กอดผมไว้นิ่งๆยังงั้น ผมว่ามินคงทำใจได้บ้างแล้วมั๊ง
*****************************************
เป็นไงครับ สนุกกันรึเปล่าเอ่ย ยังไงก็ติดตา่มตอนต่อไปกันนะครับ จะพยายามปลีกเวลามาลงให้เร็วๆนี้ครับผม
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามครับ :bye2:
-
ในที่สุดน้องมินก็กลับมา
:mc3: :mc2:
ดีใจกับพี่เป้งด้วยนะเรียนจบแล้ว
เป็นหัวหน้าครอบครัวได้แล้วนะ
:m12:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยค่า
:L2:
-
อั๊ยยะ...น้องน็อตมาแล้วววววว ดีใจจัง :m4: :z2: :mc4: :110011: :z7:
อิ อิ อาการออกนอกหน้ามากเกินไปรึเปล่า มาน้องน็อต :กอด1:ที
แถมมาคราวนี้ น้องน็อตยาวมาก ยาวสมกับที่ปล่อยให้คนเค้ารอกันนานนนนนน น่ะจ้ะ
ชื่นใจไปกับเจ้าเป้งเนาะ อะไรๆในชีวิตกำลังเริ่มเป็นสีทองผ่องอำไพกันแล้ว
ก็หวังว่า หลังการผ่าตัด อาการแม่อัมจะดีขึ้นนะ ทุกคนจะได้มีความสุขแบบเต็มอิ่มกันซะที
-
กลับมาอย่างยาวได้ใจเลยค่ะ
อะไรๆ เหมือนจะดีขึ้นแล้วนะ
-
ยังสนุกเหมือนเดิมค่ะ พี่เป้งกับน้องมินก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเช่นกัน
ทุกอย่างกำลังดำเนินไปในทางที่ดี รู้สึกเหมือนใกล้จบเลยอ่ะ :impress3:
ดีใจนะคะที่มาต่อ ยังไงก็จะติดตามต่อไปค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ด เป็นกำลังใจให้คนเขียน
-
แล้วพี่เป้งกับน้องมินก็กลับมาาาา ^^
เรื่องดราม่าหมดไปแล้วเนอะ รอแต่เรื่องดีๆ ที่กำลังจะมา
-
เป้งคิดถูกแล้วที่ให้น้องมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง ไม่งั้นจะเป็นการบีบบังคับคนที่เรารักเกินไป
เฝ้ามองและไว้ใจ เชื่อใจกันและกันดีที่สุดครับ
-
กลับมาอ่านซะจุใจเลย o13
-
กลับมาอัพแล้ว ดีใจที่ได้อ่านอีกรอบนะครับ อิอิ
-
พี่นักเขียน รู้เปล่าครับว่าคิดถึง และรอเรื่องนี้มานานมาก แบบว่าอยากอ่านมาก
นิยายบางเรื่องพอหายไปนานๆ แล้วเอาตอนใหม่มาลงกว่าจะเชื่อมตอนใหม่กะบตอนเก่าได้นะ ต้องย้อนไปอ่านตอนเก่ารื้อความจำ แต่เรื่องนี้ไม่เลย อ่านตอนใหม่ได้เลยเพราะยังจำตอนเก่าได้แบบว่ามันชอบนะคับ
-
เห็น Title จาก comment เลยคลิกมาลองอ่านตอนแรกครับ
อ่านแล้ว....ชอบแนว ดราม่าครับ
(ต้องลุ้นว่า เนื้อเรื่องจะดำเนินไปแบบที่จินตนาการจากการได้อ่านตอนแรกรึเปล่า ^^)
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะครับ
-
นึกว่าจะดราม่าต่อ พอเจอ น้องมิน แก้ผ้า....ฮ่า ทันที 5555+
-
ดีใจจังที่มาต่อ
-
ดึใจครับที่มาต่อ............รอนานแล้วครับ
ถึงอย่างไรก็เป็นกำลังใจให้แต่งต่อไปนะครับ........................รออ่านเหมือนเดิม
-
เพิ่งเห็นเรื่องนี้แหละครับ ที่บรรยายว่าพระเอกจะอ้วกก...หลังจากดูภาพยนตร์เพื่อการศึกษา ฮ่าๆๆ
-
ก็ในเมื่อเป้ง ตั้งใจทำผมให้แตกต่างจากพี่ชาย แล้ว ไหงถึงได้เกิดเหตุการณ์ เข้าใจผิดว่าเป็นคนเดียวกันได้???
-
ตามอ่านจนทันแล้ว ^ ^ เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไป เรื่อย ๆ จนจบนะครับ
--------------------------------------------------------------------------------
สำหรับเนื้อหาของเรื่อง สิ่งที่ผมว่ามันขาดหายไป
1. คือ มิติจากตัวละครอีกฝั่งหนึ่ง (นายเอก) ในบางครั้ง การฟังความรู้สึกของตัวละครอีกด้านหนึ่งจะทำให้เราเข้าใจความรู้สึกของตัวละคร พร้อมทั้งเหตุผลในการกระทำอย่างชัดเจนมากขึ้น
2. โดยส่วนตัวผมชอบนะ กับเรื่องราวที่ดราม่า และถ้าคุณนักเขียนถนัดแนวนี้ ผมว่าบางครั้งก็ต้องเขียนให้บีบคั้นอารมณ์ (สุด ๆ) เอาชนิดเรียกน้ำตาทันที อ่ะครับ *-*
3. สำหรับเนื้อหา และการดำเนินเรื่องอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริงที่สมเหตุสมผล โดยเฉพาะการใช้เหตุผลของตัวละคร ^ ^ แต่เรื่องเดียวที่ผมรู้สึกว่ามันรวดเร็ว คือ ความผูกพันของตัวละคร ในช่วงแรก ๆ ของสองคน ประมาณว่า "รัก" กันเร็วไปนิดหนึ่ง ^^
ทั้งหมดนี้เป็นความเห็นส่วนตัวของผมนะ ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ให้อ่านครับ
-
จะไม่บอกน้องเค้าหน่อยหรอว่าตัวเองไม่ใช่ป้างนะ 555555
-
บอกไปเลย
-
ดีกันแล้ว โอเย
-
ตอบไปดิเป้ง กล้าๆหน่อย
-
น้องมินน่ารัก
-
มาให้กำลังใจนักเขียน
-
คิดถึงเรื่องนี้จังพอเจอว่าพี่น็อตมาต่อก็เข้ามาอ่านเลยดีใจมากที่เรื่องดีๆกำลังตามมาเรื่อย
-
คิดถึงเรื่องนี้จังพอเจอว่าพี่น็อตมาต่อก็เข้ามาอ่านเลยดีใจมากที่เรื่องดีๆกำลังตามมาเรื่อย
-
:z3: :z3:
-
รอจ้า รออ่านอยู่นะ
-
:call: :call: :call:ห่างหายวงการไปนานแล้วนะครับ
-
คิดถึงน้องมินมากก ๆ ครับ
ยังน่ารักไม่เปลี่ยนแปลง ^^
-
เยี่ยม
.........................คุ้มกับการรอ.................เป็นกำลังใจให้นักเขียนครับ.....
-
ดันหน่อย รออ่านอยู่นะ นานแค่ไหนก็รอ
-
:mew2:รออ่านอยู่นะ นานแค่ไหนก็รอ
-
รอคับ รอๆ งืมๆ
-
วันนี้พอดีได้ลองแวะเข้ามาดูหลังจากที่ไม่ได้เข้ามาอีกเลยนานมากๆ ก็พอดีกับที่ได้เห็นว่ายังมีคนมาตอบเม้นท์เพราะทู้มันกลับมาอยู่หน้าแรก ทันทีที่เห็นผมตกใจเลยนะ :a5: งงว่าทำไมนิยายเรามันยังอยู่หน้าแรกวะ เลยยิ่งทำให้รู้สึกผิดมากยิ่งขึ้นที่ทิ้งให้ทุกๆท่านที่ยังรออ่านต้องรอนานขนาดนี้
เหตุผลที่ผมต้องหายไปนานขนาดนี้ก็ด้วยเพราะหลายเรื่องครับ เหตุนึงในนั้นคือ ผมเองอยากงดยึดติดกับระบบและทุกๆอย่างในเนตด้วยแหละ แบบว่าได้กลายเป็นคนเสพติดโซเชียลไปโดยปริยาย และติดมากจนเหมือนเด็กติดเกม วันนึงผมเลยได้คิดว่ามันกำลังจะกลืนกินชีวิตเราแล้วนะ ถ้ายังติดงอมแงมอยู่แบบนี้เลยจำเป็นต้องตัดใจยกเลิกเนตที่บ้านไปก่อนชั่วคราว ตั้งใจไว้ว่าจะไม่เข้ามาในเนตอีกเลยจนกว่าจะบังคับตัวเองได้ นานๆเข้าตัวเองก็แทบลืมไปหมด ลืมว่ายังเขียนนิยายไม่จบและยังมีคนรออยู่เยอะเหมือนกัน ยังคิดว่าเออ... คงไม่ค่อยมีคนอ่านนิยายเราแล้วมั๊งแต่ที่ไหนได้ ที่จริงดีใจมากๆครับที่ผู้อ่านเก่าๆก็ยังคงรอ และยังมีคนใหม่แวะมาอ่านและติดตามอยู่ขณะนี้ เพราะงั้นผมจะขอสัญญาละกันว่าจะรีบกลับมาเขียนต่อให้จบนะครับ ขอให้ทุกท่านรออีกนิดและช่วงนี้จะพยายามเคลียร์งานและกลับมาเขียนต่อ ซึ่งอาจจะทำได้ไม่ดีนักเพราะผมคงหยุดเขียนนานเกินไปแล้ว เนื้อเรื่องอาจออกมาไม่ค่อยดีแต่ยังไงก็จะพยายามให้ทุกคนได้อ่านกันต่อนะครับ
ขอบคุณที่ยังรออ่านกันนะครับ
Goodfellas
-
รอต่อไป
-
ณ ตอนนี้ก็ยังคงรออยู่นะจ๊ะ คุณคนเขียน แค่อยากบอกให้รู้ว่ายังมีคนรอ อย่าลืมกลับมาก็แล้วกัน
-
ก่อนอื่นต้องขออภัยกับทุกๆท่านอีกครั้งนึงครับ เพราะเหตุผลอันมากมายของผมเองที่ไม่สามารถเขียนเรื่องนี้ต่อ และได้ปล่อยให้เวลาผ่านไปซะนานขนาดนี้ ซึ่งผมคงไม่ขอแก้ตัวอะไรและจะขอรับความผิดทั้งหมดนั้นไว้เอง :m15:
เวลาที่ผ่านไปนานขนาดนี้ผมเชื่อว่าหลายท่านก็คงตัดใจเลิกอ่านเรื่องนี้ไปแล้ว ในขณะที่หลายๆท่านก็คงลืมเรื่องนี้กันไปแล้ว ดังนั้นในตอนนี้ผมเองอยากขอร้องให้ทุกท่านได้ลองย้อนกลับไปทบทวนเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้นก็ได้ครับ เพราะหลังจากตอนนี้ที่ผมจะลงให้ได้อ่านกัน มันก็จะเป็นตอนจบของเรื่องราวทั้งหมดแล้วล่ะครับ
ตอนที่ 46
*************************************
ผ่านไปแล้ว 2 ชม. ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออกมาพร้อมกับทีมหมอ เราสามคนรีบลุกขึ้นมองแม่อัมที่นอนสลบอยู่บนเตียงเข็นนั้นอย่างตื่นเต้น
" แม่... " มินกับไอ้แมนร้องขึ้นมาแทบพร้อมกันแล้วก็รีบตรงเข้าไปคว้ามือแม่อัมคนละข้างทันที
" เป็นไงมั่งครับ คุณหมอ" ผมรีบถามหมอเค้าทันทีเหมือนกัน
" ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยดีแล้วครับ เหลือแค่รอดูอาการอีกระยะนึง ต้องเช็คการทำงานของเครื่องไตเทียมว่าทำงานได้ดีรึเปล่า นอกนั้นก็ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วครับ" หมอสรุปให้ฟังสั้นๆทำให้พวกเรายิ้มออกมาอย่างโล่งใจมากๆ จากนั้นเราก็เดินตามเตียงของแม่อัมที่ถูกเข็นกลับไปที่ห้องพัก
ก็เป็นอันว่าหมดห่วงไปอีกเรื่องนึง ทีนี้ก็เหลือเรื่องงานผมล่ะ บทความเรื่องเกี่ยวกับอาหารที่ผมเขียนลงในคอลัมน์ของแม๊กกาซีนจะเป็นไงบ้าง ฟีดแบ๊คมันจะดีรึเปล่าอีกสักพักคงได้รู้กัน ถ้าดีก็โอเค แต่ถ้าไม่ก็อาจจะต้องเตรียมหางานใหม่ว่ะ เฮ้อ... ก็ต้องรอลุ้นกันไปครับ
-
-
วันนี้อยู่ๆตอนผมมาเยี่ยมแม่อัมซึ่งนอนอยู่คนเดียวมีพยาบาลเฝ้าเพราะน้องๆมันไปเรียน แม่อัมก็เอ่ยกะผมว่ามีเรื่องสำคัญอยากจะบอก
" อะไรเหรอครับแม่"
" คือยังงี้นะลูก แม่ว่ามันคงถึงเวลาแล้วที่ต้องให้น้องๆมันรู้ความจริงเรื่องคุณตาคุณยายน่ะลูก แต่ตอนนี้แม่อยากบอกเป้งเอาไว้ก่อน เราเป็นผู้ใหญ่กว่าน้องๆมันคงเข้าใจเรื่องนี้ได้ดี"
ผมก็พยักหน้ารับแล้วก็ฟังเรื่องที่แม่อัมเล่าเกี่ยวกับตระกูลของแม่ ซึ่งก็จริงอย่างที่คิดไว้ อาจารย์คนดังที่เค้าเขียนคอลัมน์วิจารณ์อาหารคนนั้นเป็นพี่น้องกับแม่อัมจริงๆด้วย ไม่ใช่แค่ว่านามสกุลเหมือนกันเฉยๆ
แม่อัมเล่าว่าแกจะไม่ค่อยถูกกับพี่ๆน้องๆตัวเองนัก อาจจะเพราะว่าแกเป็นคนที่เก่งสุดในบรรดาพี่น้องที่ได้รับสืบทอดวิชาทำอาหารกับยาสมุนไพรโบราณ ทำให้พวกพี่ๆน้องๆเค้าอิจฉาเอาและตั้งแต่สมัยสาวๆนั่นแกจะเป็นคนที่ทะนงตนมาก ไม่ชอบให้ใครมาว่ามาดูถูก ก็เลยตัดสินใจออกจากบ้านมาอยู่ของแกเองจนได้มาแต่งงานกับพ่อของมินนั่นแหละ
และตั้งแต่นั้นก็เหมือนกับว่าแกต้องตัดขาดกับตระกูลของตัวเองไปเลย เพราะหลังจากคุณตาคุณยายของมินเสียก็ได้แค่ไปร่วมงานศพแค่นั้นเอง
ไม่รู้ทำไมคนเป็นผู้ใหญ่เค้ามักเป็นยังงี้กันวะ น่าเบื่อชะมัด ไม่ค่อยจะรักพี่รักน้องมาคอยอิจฉาตาร้อนกันอยู่ได้ ไม่เข้าใจเลย แต่เอาเหอะยังไงตอนนี้แม่อัมก็เล่าทุกอย่างให้ผมฟังหมดแล้วเรียบร้อย จากที่ตอนก่อนนั้นนานแล้วที่ผมกำลังคิดว่าจะสืบเรื่องนี้เองก็ไม่ต้องแล้วล่ะ ความจริงทุกอย่างเปิดเผยออกมาจากปากแม่อัมเองแล้ว
แม่ยังบอกว่าเดี๋ยวคงต้องบอกกับมินกับไอ้แมนด้วย อย่างน้อยๆมันก็จะได้รู้ว่ายังมีญาติอยู่อีก ส่วนเรื่องที่ว่ามันจะตัดสินใจกันยังไงก็คงสุดแล้วแต่ใจน้องมันล่ะ ดีเหมือนกันครับ ผมว่าน้องๆมันก็ควรได้ตัดสินใจเองนะ
" เอ่อ... แม่ครับ แล้วนี่ทำไมอยู่ๆแม่ถึงอยากจะบอกเรื่องนี้กับผมล่ะครับ"
" อืม.... ก็ไม่รู้สิลูก เดี๋ยวนี้แม่รู้สึกเหมือนกะว่าตัวเราเองคงเหลือเวลาน้อยลงแล้วมั๊ง รอดจากผ่าตัดมาได้ก็บุญนักหนาคงเพราะยังไม่ถึงที่ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปได้อีกสักแค่ไหนน่ะลูก" แม่อัมพูดปลงๆ
" โธ่... ไม่เอาครับแม่ ทำไมพูดงั้น แม่อ่ะยังต้องอยู่กับพวกผมไปอีกนาน นานมากๆเลยล่ะ จะได้สอนผมกับไอ้แมนให้เก่งๆกว่านี้ อีกหน่อยผมว่าจะมาเปิดร้านอาหารของเรากันเองนะครับ ถึงตอนนั้นแล้วผมจะให้แม่สอนผมให้เก่งเลย... นะครับ" ผมว่าแล้วก็ก้มลงไปกอดแม่อัมไว้ แกก็ยิ้มลูบหัวผมเบาๆ
" หึๆ จ้ะลูก ไว้แล้วแม่จะสอนเราให้เก่งเลยนะ ทีนี้แม่ก็เบาใจหมดห่วงน้องๆมันได้ซะที เพราะเราคงดูแลน้องๆมันได้ดีอยู่แล้ว"
" ครับ... แม่ไม่ต้องห่วงเลยครับ ผมจะดูแลน้องๆมันให้ดีเลยล่ะ นี่อีกสามสี่ปีก็เรียนจบกันแล้วถึงตอนนั้นผมจะเปิดร้านอาหารกันเองซะเลย ดีมั๊ยครับ แล้วแม่ก็แค่รอวันนั้นที่เราเปิดร้าน ผมจะให้แม่เป็นแม่ครัวใหญ่เลย" ผมพูดแล้วก็ยิ้ม แม่อัมก็ยิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ
ตอนนี้เราสบายใจกันได้แล้วครับ ต่อไปอาการแม่คงดีขึ้นเรื่อยๆจนเหมือนเป็นปกติได้ ถึงตอนนั้นผมว่าผมคงจะให้แม่สอนผมแบบเต็มๆซะที
-
-
ตั้งแต่แม๊กกาซีนที่ลงคอลัมน์ผมได้วางแผงไป ผมก็ใจจดใจจ่อรอฟีดแบ๊คของคนอ่านมาตลอด ไม่รู้ว่าจะเป็นไงมั่ง จนกระทั่งผ่านไปประมาณอาทิตย์นึงเราถึงได้รู้ฟีดแบ๊คของคนอ่านซึ่งก็เป็นข่าวดีล่ะครับเพราะคนอ่านดูจะพอใจกับคอลัมน์ของผมมากอยู่
" ถ้างั้นก็ตามนี้นะ ผมจะให้คุณเขียนลงให้เราประจำเดือนละครั้ง แล้วส่วนที่ว่าจะเปลี่ยนแปลงยังไงเดี๋ยวเราค่อยว่ากัน โอเคมั๊ย" บก.ของแม๊กกาซีนเอ่ยกับผมยิ้มๆ
" จริงเหรอครับ... ขอบคุณมากครับผม" รีบกราบไปงามๆเลยว่ะ เหอๆ
ตอนนี้ผมเดินตัวปลิวลั่ลล้าออกมาจากออฟฟิศมาที่รถแล้ว ดีใจโคตรๆ ยังงี้มันต้องฉลองว่ะ เรียกพวกมันมารวมกันให้ครบเลยดีกว่า
เย็นวันนั้นผมจัดเตรียมอาหารและทุกอย่างกับมินและไอ้แมนที่บ้านผมแล้วก็รอให้ทุกคนมา งานนี้ก็ชวนไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์ไอ้มาร์ทแต่ไอ้ชายมันไม่ว่างเห็นว่าไปต่างจังหวัดกะแม่มัน แล้วก็มีแม่อัมที่ผมไปรับมาตั้งแต่บ่าย ทีแรกแม่อัมก็จะมาช่วยผมเตรียมอาหารนะแต่ผมบอกไม่ต้อง รอกินอย่างเดียวพอ มีไอ้แมนกะมินช่วยก็พอแล้ว
ไอ้ป้างบอกผมว่าจะกลับมาค่ำๆหน่อยให้ผมรอมันด้วยผมก็โอเค พอทุกคนมากันพร้อมปาร์ตี้ก็เริ่มครับ พ่อกะแม่ผมนี่ดูจะยิ่งดีใจเป็นพิเศษที่ผมได้งานอย่างที่อยากจะทำซะที ต่อไปก็ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว
-
-
การทำงานที่แม๊กกาซีนนี้ทำให้ผมยิ่งมีเวลามากขึ้นเยอะ จะไปไหนมาไหนก็สบายไม่ต้องมามัวตั้งหน้าตั้งตารอให้เป็นวันหยุด ความเครียดที่เคยมีมันก็กลายเป็นศูนย์ไปเลย มีแต่ความสบายใจตลอด
" ฟีดแบคจากคนอ่านดีขึ้นเรื่อยๆ คนสนใจกันเยอะเพราะเป็นคอลัมน์ใหม่ด้วย คุณก็เขียนออกมาน่าอ่านดีด้วยแหละ ไว้ฉบับหน้าเอาแบบนี้เลยนะครับ อ้อ... เดี๋ยวผมว่าจะให้คุณช่วยลงในอีกเล่มให้ด้วยนะ แต่เดี๋ยวเรามาประชุมกันเรื่องคอนเซปต์คอลัมน์ใหม่ก่อนละกัน" พี่บก.สรุป ผมล่ะแฮบปี้จริงๆเพราะตอนนี้เค้าไว้ใจผลงานผมมาก บอกให้ผมช่วยเขียนอีกคอลัมน์ไปลงในอีกแม๊กกาซีนเล่มนึงด้วย
แน่นอนว่าคราวนี้งานผมจะยิ่งมั่นคงเข้าไปอีกซึ่งก็สมกะที่ผมตั้งใจแหละ เพียงแต่ว่าตัวผมเองน่ะมีโครงการอีกอย่างไว้ในใจอยู่แล้ว ไม่ได้คิดว่าจะทำอยู่กะแม๊กกาซีนตลอดไปหรอก และมันเป็นโครงการใหญ่ที่สำคัญที่ผมหวังจะเตรียมไว้รอให้น้องๆมันเรียนจบมานี่แหละ
ที่จริงผมเอาเรื่องนี้มาปรึกษาพ่อกะแม่ได้พักใหญ่แล้วล่ะ ท่านก็เห็นดีด้วยและไฟเขียวให้ผมเต็มที่ จากนั้นมาผมก็เริ่มวางแผนงานไปเรื่อยๆ มีอะไรก็ไปปรึกษาพวกไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์ไอ้มาร์ทมัน
-
-
หลังจากนั้นไม่นานนักแม่อัมก็ออกจากโรงพยาบาลกลับมาอยู่บ้านได้ซะที มินกับไอ้แมนดีใจกันใหญ่จนอยากจัดฉลองกันอีก ผมดีใจที่หลังๆมานี้มีแต่เรื่องดีๆให้ฉลองกันได้ตลอดจริงๆ
" แม่ครับ ผมว่าโอกาสนี้คงเหมาะดีแล้วล่ะที่จะเล่าเรื่องนั้นให้น้องๆฟังน่ะครับ และผมว่าแม่เล่าให้น้องๆมันฟังด้วยตัวเองดีกว่านะครับ" ผมหันไปเอ่ยกับแม่อัมขณะที่นั่งทานข้าวฉลองกัน แกก็ยิ้มบางๆให้ผมและเริ่มเล่าเรื่องทุกๆอย่างเกี่ยวกับตระกูลของแม่อัมแบบที่เคยเล่าให้ผมฟังก่อนหน้านี้ แต่คราวนี้เป็นการเล่าให้มินกับไอ้แมนฟังโดยตรงล่ะครับ
" แม่ขอโทษทีนะลูกที่เพิ่งจะมาเล่าเรื่องนี้ให้ฟังเอาป่านนี้ แค่อยากรอให้เราโตๆกันสักหน่อยจะได้พอเข้าใจอะไรๆได้ง่ายขึ้น ขอโทษที่ทำให้เราต้องมาลำบากกันอยู่อย่างนี้นะลูกนะ" แม่อัมเอ่ยแล้วก็กอดสองพี่น้องเอาไว้
" ไม่เลยจ้ะแม่ พวกเราไม่ลำบากอะไรเลยแค่ให้ได้อยู่กับแม่ยังงี้เราก็พอใจแล้วจ้ะ" มินกอดแม่แน่นน้ำตาไหลไปด้วย
" ใช่ครับแม่ ไม่ต้องคิดมากแล้วครับ พวกผมดีใจที่ได้รู้ความจริงแล้ว ต่อไปเราก็อยู่ของเราไปแบบนี้แหละ ผมขอแค่นี้เอง" ไอ้แมนสรุป ผมมองอย่างปลื้มใจนะ ที่เห็นแม่ลูกเข้าใจกันได้ดีอย่างนี้ ก็หมดเรื่องที่ห่วงไปอีกเรื่องนึงล่ะ
-
-
ช่วงหลังๆมานี้งานเขียนผมเริ่มเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปเยอะขึ้นจนมีผู้จัดรายการทีวีมาชวนผมไปทำรายการให้เค้า เห็นเค้าว่าอยากได้เซเลบแบบผมมานานแล้วเพราะเก่งและมีความสามารถเรื่องอาหารดีมากเลยเรียกผมไปคุย
" คือเราอยากได้รายการที่ออกเป็นแนวเทรนดี้หน่อย ไม่ใช่แค่รายการมาสอนทำอาหารเฉยๆ เราอยากได้กลุ่มผู้ชมที่ระดับบนๆหน่อยนะครับ งานนี้เลยเห็นว่าต้องเป็นคุณเป้งเท่านั้นที่จะเหมาะกับคอนเซปต์รายการ" โปรดิวเซอร์ของรายการสรุปให้ผมฟัง
" ก็ได้อยู่ครับ ผมก็ว่าน่าสนใจดีงั้นเดี๋ยวพี่เอารายละเอียดให้ผมอีกทีแล้วกันนะ" ผมตอบรับ จากนั้นเค้าก็อธิบายให้ผมฟังว่าต้องทำอะไรบ้าง ก็เป็นรูปแบบที่น่าสนใจจริงๆอยู่ มีการแนะนำการทำอาหารโชว์แล้วก็มีพาไปชิมร้านดังๆที่น่าสนใจตามสถานที่ต่างๆเหมือนที่บางรายการเค้าก็ทำมารูปแบบนี้แหละ เพียงแต่ว่ารายการนี้เค้าว่าจะทำให้มันออกมาดูทันสมัยหน่อยเพราะไม่ใช่สำหรับกลุ่มแม่บ้านทั่วๆไปเค้าดูกัน แต่เป็นพวกไฮโซๆหน่อยที่ชอบทำอาหารกินเองในคอนโดกับแฟนอะไรแบบนี้มั๊ง
" ฮ่าๆ เข้าวงการจนได้นะมึง กูก็ว่าอยู่ สักวันมึงก็ต้องมีโอกาสจนได้อ่ะ" ไอ้ป้างหัวเราะชอบใจตอนรู้ว่าผมจะไปถ่ายรายการให้เค้า
" เออว่ะ โอกาสมันมาพอดีจริงๆ กูก็ชอบนะรายการแบบนี้ ทำในสิ่งที่เรารู้เราถนัดดีอยู่แล้วมันก็โอเคดีว่ะ"
" ดีแล้ว... กูอ่ะอยากให้มึงดังๆในวงการอาหารอะไรแบบนี้ไปเลยด้วยซ้ำ อีกหน่อยไม่แน่มึงอาจจะดังพอกับแม่ช้อยนางรำอะไรงี้ก็ได้ ฮ่าๆ ดีออกนะ" มันสรุปอีกครั้ง
" เหอะ.. กูเนี่ยนะ ไปถึงขั้นแม่ช้อยแล้วเหรอวะ ฮ่าๆๆ แต่เออ... ก็ดี ขอให้มันได้งั้นจริงๆเหอะวะ" ผมพูดไปยิ้มไป ในใจก็หวังเต็มที่ล่ะว่าขอให้เรามีโอกาสดีๆแบบนี้ตลอดไปละกัน
-
-
ช่วงเวลาที่ผ่านๆมาของผมกะมินดำเนินไปด้วยดี เรามีความสุขกันสุดๆรวมทั้งตัวผมเองก็แฮบปี้กะงานอย่างมาก อะไรมันจะลัคกี้ไปหมดทุกอย่างได้งี้วะเรา โคดจะเฮง
อีกไม่นานมินกับไอ้แมนก็จะต้องไปฝึกงานกันแล้วเพราะเป็นปีสุดท้าย ผมไปขอให้ทางพี่นุช่วยรับทั้งสองคนไปฝึกงานที่โรงแรมให้ที ซึ่งพี่เค้าก็ยินดีมาก เล่นเส้นอีกแล้วกรู อิอิ
" พี่นี่เส้นใหญ่จิงว่ะ โรงแรมนั้นพวกอีแต๊กคู่ปรับเรามันก็จะไปลงเหมือนกัน นี่เท่ากับว่าเราเกือบๆจะตัดหน้ามันไปเลยนะ" ไอ้แมนบอก
" เหรอวะ... ก็กูไปขอพี่นุเค้าให้รับเราสองคนหน่อย นอกนั้นจะรับใครก็รับไปเลยแล้วแต่เค้า" ผมตอบไอ้แมน
" ก็นั่นน่ะพี่ อีแต๊กกับพวกมันอีก 2 คนเลยได้มาลง เห็นว่าเหมือนๆจะมีเส้นรู้จักคนในอยู่เหมือนกัน แบบนี้อาจมีเซ็งๆได้นะผมว่า หวังว่าคงไม่ต้องมาร่วมอยู่ครัวเดียวกะมันล่ะ" ไอ้แมนถอนใจแบบเซ็งๆ
" เออ... ก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน อย่าพยายามมีเรื่องได้จะดี ไม่อยากให้มันเป็นปัญหาว่ะ คนอื่นเค้าจะมองเราในแง่ไม่ดีเอา" ผมเตือนมันอย่างห่วงๆ
และด้วยความที่ผมเองห่วงน้องๆมันก็เลยหาเวลาโผล่ไปแอบๆดูที่โรงแรมเป็นประจำ แล้วนอกจากนั้นผมก็ไปขอพี่นุว่าฝากดูแลน้องทั้งสองคนด้วย พี่นุแกเลยถามผมเรื่องมินขึ้นมา
" เฮ้ย... พี่ถามหน่อยว่ะ ทำไมน้องเอ็งมันเก่งนักวะเรื่องอาหารไทย นี่ตอนนี้พี่ส่งตัวไปประจำครัวไทยกับป้าอรเค้าเลยนะ เพราะแบบว่าน้องมันเก่งมากจริงๆ รสมือนี่ทำออกมาได้เป๊ะๆ อร่อยยิ่งกว่ามืออาชีพอีกว่ะ ขนาดป้าอรเองแกยังต้องยอมแพ้เลยล่ะ เห็นแกบอกมา" ป้าอรที่ว่านี่คือแกเป็นหัวหน้าของฝ่ายครัวไทยน่ะครับ ผมฟังยังงี้แล้วยิ้มเลย ฮ่าๆๆ
" อ๋อ... ก็... น้องมันโอเคใช่ปะพี่ ไม่ผิดหวังใช่ปะครับที่รับมันเข้ามาฝึก" ผมถามพี่นุกลับ แกก็ยิ้มแล้วตบไหล่ผมเบาๆ
" เออ... ไม่ผิดหวังจริงว่ะ ส่วนไอ้เจ้าแมนนี่มันก็เก่งนะ สอนอะไรมันก็จำได้ แล้วก็ทำได้เลยทันที มันหัวไวดีว่ะ สอนง่ายๆแบบนี้อนาคตมันไกลเว้ย"
" ถ้าไงผมก็ฝากมันด้วยละกันพี่ อย่างที่ผมเคยบอกนะว่าเด็กที่มาฝึกอีกพวกนึงนั่นมันไม่ค่อยจะถูกกะไอ้น้องๆผมสักเท่าไหร่อ่ะ ผมก็เลยห่วงมากหน่อย กลัวเดี๋ยวมันจะเกิดเรื่องซะก่อน"
" อืม... พี่พอเข้าใจว่ะ แต่เท่าที่ดูก็คิดว่าคงไม่เป็นไรมั๊งเพราะพี่ให้แยกแผนกกันไปฝึกแล้ว คงไม่ค่อยได้มาเจอกันบ่อยๆหรอก ไม่ต้องห่วงนะ" พี่นุสรุป ผมก็โล่งใจขึ้นหน่อย
" ว่าแต่ว่านะ ตอนนี้พี่ขอจองตัวไอ้ทั้งคู่นี่ไว้เลยนะเว้ย เรียนจบปั๊บให้มาลงทำงานที่นี่ถาวรเลย เงินเดือนจะเอาเท่าไหร่ก็เรียกมาเลย เก่งๆยังงี้ขอซื้อตัวไว้ล่วงหน้าเลยว่ะ" พี่นุบอกอย่างอารมณ์ดี
" โห... เอางั้นเลยเหรอพี่ ซื้อตัวกันเลยเหรอ ฮ่าๆๆ คงต้องบอกน้องๆมันล่ะครับว่ามันจะเอาไง แต่จริงๆแล้วตัวผมเองก็มีโครงการไว้อยู่แล้วด้วยน่ะ ก็รอให้มันเรียนจบกันนี่ล่ะครับ"
" หือ... โครงการเหรอ... ยังไงวะ เป็นโครงการอะไรอ่ะ" พี่นุถามอย่างสงสัย
" ฮ่าๆ อันนี้ผมขออุบไว้ก่อนนะครับเพราะยังไม่ได้บอกใครเลย อยากให้ทุกคนได้เซอร์ไพร์สกัน ถ้าสำเร็จแล้วผมจะขอเชิญพี่มาร่วมด้วยคนนะ ขอเวลาดำเนินการอีกสักพักใหญ่ๆก่อนละกัน" ผมทิ้งปริศนาไว้ให้พี่นุสงสัยเล่นๆ พี่เค้าก็ยิ้มๆและบอกว่าจะรอดูโครงการของผมต่อไป
-
-
เป็นอันว่าหลังจากจบการฝึกงานก็เลยไม่มีเรื่องมีราวอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างผ่านไปได้ราบรื่นดี มินกับไอ้แมนก็ได้เกรดดีเยี่ยมจากการฝึกงานตามที่คิดไว้ ทุกคนชมมินกันซะเป็นเสียงเดียวว่าเป็นมืออาชีพแล้วเพราะเก่งกว่าหลายคนในครัวซะอีก จนเจ้าตัวเองก็ดีใจมาก
จบการฝึกงานครั้งนี้แล้ว อีกไม่นานนักก็จะเป็นงานจบการศึกษาของน้องๆมันล่ะครับ คิดไปก็เร็วมากๆเพราะยังรู้สึกเหมือนทุกอย่างเพิ่งผ่านไปไม่นานนี้ ตั้งแต่วันแรกที่น้องมันเข้าไปเรียนที่มหา'ลัยผม นี่ก็ผ่านไปครบ 4 ปีแล้วนะ ไวจริงๆ
" พี่เป้ง... ตื่นเร็วครับ เดี๋ยวไม่งั้นเราจะไปสายกันนะ มินต้องไปเตรียมตัวอีกอ่ะ ไอ้แมนก็รออยู่ข้างล่างแล้วครับ" มินมาปลุกผม เป็นฉากที่คุ้นๆเหมือนเคยเกิดขึ้นแล้วก่อนหน้านี้
" ขออีกนิดนะครับ"
ก็แน่ล่ะครับ ก่อนหน้านี้ก็คือ วันที่เป็นวันรับปริญญาของผมน่ะเอง ผมก็ลุกจากที่นอนยากๆแบบนี้นี่ล่ะ ก็มันง่วงมากอ่านะ
" ไม่ได้แล้วครับ พี่อ่ะ ยังงี้ทุกทีเลย คราวก่อนก็ทีนึงแล้วนะ รีบลุกเลยครับ เร็ว.." น้องหัวเราะเบาๆแล้วฉุดให้ผมลุกขึ้นนั่ง
" ครับๆ แหม... ก็วันนี้วันสำคัญของโก๊ะหมวยของพี่นี่นะ ยินดีด้วยนะครับบัณฑิตใหม่" ผมกอดเอวน้องเข้ามาแล้วก็หอมแก้มไปเบาๆ
" อุ๊ย... อย่าครับ เดี๋ยวเสื้อยับหมด ไปแต่งตัวเลยครับ เร็วๆ..." มินดันผมออกอย่างเขินๆแล้วก็ลุกออกจากห้องไป ผมยิ้มอย่างมีความสุขแล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัวให้หล่อก่อนจะลงไปข้างล่าง เมื่อลงมาก็เห็นไอ้แมนมารออยู่แล้ว
" โห... ตื่นมาแต่เช้านี่ได้หลับได้นอนมั่งยังวะมึง" ผมเอ่ยแซวมัน มันก็หัวเราะ
" ก็นอนไม่ค่อยหลับเหมือนกันอ่ะพี่ โคตรจะตื่นเต้นเลย"
" เออ... ตอนนั้นที่งานรับฯของกูก็เหมือนกันล่ะว่ะ กว่าจะนอนหลับก็เกือบเช้าโน่นเลย เอ้อ... นี่จะสายแล้วนี่เฮ้ย.. โอเคๆ... งั้นไปกันเลย" พูดจบผมก็เดินนำน้องๆมันมาขึ้นรถแล้วขับไปส่งที่มหา'ลัยก่อน
ตอนนี้ทั้งสองคนสวมชุดครุยแล้วเรียบร้อย ผมมองน้องๆมันแล้วก็รู้สึกดีแบบบอกไม่ถูกอ่ะนะ ทั้งดีใจ ภูมิใจ ปลื้มใจผสมรวมกันไปหมดจนแยกไม่ออก มันรู้สึกดีที่เราได้ช่วยน้องๆมันจนมีวันนี้ได้
ทำให้ผมนึกย้อนไปที่เมื่อหลายปีก่อนผมได้เจอเด็กน่ารักคนนึงกับพี่ชายของเค้า ตอนนั้นเด็กสองคนนี้ขโมยของผมไปซะด้วยซ้ำ ถ้าเป็นคนอื่นคงแจ้งความจับเข้าสถานพินิจฯจนเสียอนาคตไปแล้ว ทว่านี่เป็นผม และตอนนั้นผมรู้สึกได้ถึงบางอย่างในตัวของมินและไอ้แมนว่า น้องมันไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร
ถึงวันนี้ผมก็ได้รู้แล้วว่าที่ผมได้ทำไปนั้นผมตัดสินใจถูก โอกาสที่เราให้น้องๆมันไป พอมาถึงวันนี้ทุกอย่างก็ประสบผลสำเร็จไปอย่างงดงามเหมือนที่เห็น ที่เป็นเช่นนี้ได้ก็ไม่ใช่เพราะอะไรทั้งนั้นนอกจากความใฝ่ดีในตัวน้องๆมันเอง สมกับที่แม่อัมได้พร่ำสอนน้องๆมันมาตลอดนั่นแหละ
พอช่วงสายๆพ่อแม่ผมกับแม่อัมก็ตามมาสมทบ ไอ้ป้างติดงานถ่ายละครอยู่ตามเคย คาดว่าคงมาได้ช่วงบ่ายๆเย็นๆโน่น บรรยากาศในงานวันนี้ก็ชื่นมื่นดีครับ ก็ไม่ต่างกับงานรับปริญญาของทุกๆที่นั่นแหละ มีญาติพี่น้องและเพื่อนฝูงมาร่วมยินดีกันมากมายจนล้นหลามแทบไม่มีที่จะนั่ง
" น้องๆมันจะออกมากันรึยังนะลูก แม่เตรียมพวกขนมกับแซนวิชมาไว้ให้นี่น่ะ ป่านนี้คงหิวกันแย่แล้วล่ะนะ แล้วเราล่ะหิวรึยัง ลูก.. " แม่อัมเอ่ยถามผมพร้อมกับยื่นกล่องอาหารกล่องใหญ่ให้ผม
" อ๋อ... ผมยังไม่หิวเท่าไหร่อะครับแม่ แต่เดี๋ยวอีกแปบน้องๆมันคงจะออกมาแล้วล่ะ" ผมตอบแล้วก็รับกล่องอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะม้าหินที่นั่งรอกันอยู่ พ่อกับแม่ผมก็ยิ้ม
" แหม... คุณอัมคงตื่นเต้นน่าดูเลยนะคะ แทบจะไม่ได้นั่งเลยเนี่ย มาค่ะ... มานั่งกันก่อน" แม่ผมบอกแล้วก็หัวเราะเบาๆ
" ตายจริง... นี่ก็ตื่นเต้นจนลืมตัวไปจริงๆด้วยล่ะค่ะ" แม่อัมก็หัวเราะแล้วนั่งลงข้างแม่ผม ผ่านไปสักพักก็นเห็นน้องๆมันเดินมาหาเราที่โต๊ะ พอมาถึงก็เกิดการกอดกันยกใหญ่ครับ ผมก็ถ่ายรูปไปด้วย บรรยากาศตอนนี้นี่มีแต่ความสุขจนล้นออกมารอบๆเลยครับ
" แม่ดีใจด้วยนะลูก ต่อไปนี้แม่ก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วล่ะนะ ต้องขอบคุณท่านทั้งสองเค้านะลูกที่ช่วยเหลือพวกเรามาตลอดเลย" แม่อัมบอกมินกับไอ้แมน เด็กทั้งสองคนนั้นเลยก้มลงไปกราบที่ตักพ่อกับแม่ผม
" มินกราบขอบพระคุณนะครับที่ช่วยเหลือพวกเรามาตลอดเลย ขอบพระคุณจริงๆครับ" มินเอ่ยพร้อมน้ำตาด้วยความตื้นตัน ส่วนไอ้แมนมันก็พอๆกันครับตอนนี้
" ไม่ต้องคิดมากหรอกลูก พวกเรามันไม่ใช่คนอื่นซะหน่อย แม่ดีใจจ้ะที่ได้มีส่วนช่วยให้คนประสบความสำเร็จในชีวิตได้แบบนี้นะ เห็นพวกเราแบบนี้แม่ก็ภูมิใจจ้ะ พวกเราทำได้ดีมาก ต่อไปก็ดูแลแม่เค้าให้ดีๆนะลูก ตั้งใจทำงาน ต่อไปจะได้เป็นที่พึ่งให้แม่เค้าได้ นะลูกนะ" แม่ผมยิ้มและกอดมินไว้
ท่ามกลางความยินดีในขณะนี้ มองไปรอบๆนั้นครอบครัวอื่นๆเค้าก็คงอารมณ์เดียวกะเรานี่ล่ะครับ ร่วมยินดี ร่วมถ่ายรูปกันไป จากนั้นเราก็พากันไปกินข้าวก่อนครับเพราะน้องๆมันหิวมาก
-
-
วันถัดมาผมพามินกับไอ้แมน พ่อแม่ผมและแม่อัมไปกินเลี้ยงกันที่ร้านแห่งนึง ผมก็แกล้งลองถามน้องมันเรื่องว่าแปลกใจมั๊ยที่ทำไมผมไม่มีของขวัญอะไรให้มันเลยตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว
" อือ... ก็มีแปลกใจนิดนึงอ่ะนะ แต่จริงๆมินมัวแต่ดีใจมากกว่านะเลยลืมไปเลย" น้องตอบผมแล้วยิ้ม
" ที่ยังไม่ได้ให้น่ะ ก็เพราะว่าของขวัญจริงๆมันถือมาให้ไม่ได้เนี่ยสิครับ"
" เอ๋... ทำไมถือมาไม่ได้อ่ะครับ ยังไงอ่ะ" น้องหันมาถามผมทันที ท่าทางสงสัยอย่างมาก
" หึๆ ก็เพราะว่ามันถือมาไม่ได้นั่นแหละ แต่ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวพี่จะพาไปดูนะ"
" เอ๋... พาไปเหรอครับ ที่ไหนอ่ะ พาไปดูเลยครับ มินอยากเห็นจังอ่ะ" น้องตื่นเต้นขึ้นมาทันที รบเร้าให้ผมรีบพาไป
และตอนนี้ผมกำลังพาน้องไปยังที่ๆนึงที่เป็นโครงการของผมเองนั่นแหละ ที่ๆผมได้เตรียมการมานานแล้ว เวลาเกือบๆ 3 ปีที่ลงทุนไปกับมันจนถึงตอนนี้ก็เกือบเสร็จสมบูรณ์พร้อมแล้ว เหลือแค่ให้ที่รักของผมได้มาชื่นชมกับมันนี่แหละครับ
****************************************
และหลังจากนี้ไปผมก็ขอให้ทุกๆท่านติดตามชมตอนต่อไปจากนี้นะครับ สำคัญมากๆเพราะเป็นตอนอวสานแล้วล่ะ ไม่ต้องกลัวว่าผมจะหายไปนานอีกแล้วนะ อิอิ เพราะเขียนทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วครับ เหลือแค่เพียงเช็คความถูกต้องอีกนิดหน่อย เพราะตอนสุดท้ายก็เขียนยากอีกแล้ว ต้องเช็คทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนครับ อดใจรออีกนิดเดียวครับผม
ขอบคุณที่ยังคงติดตามนะครับ และขอบคุณท่านที่เพิ่งเปิดเข้ามาอ่าน ถ้าหากชอบเรื่องนี้ก็ติดตามตอนอวสานได้ในคราวหน้าเลยครับผม :pig4:
-
:mc4: :sad4: มาแล้ว ได้อ่านจนจบแล้ว ไม่เสียแรงที่คอยดัน :call:
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ :L2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ติดตามอ่านจนจบ แฮปปี้มากครับ
-
ไม่ได้เจอกันซะนาน จะอวสานซะแล้วอ่ะ :ling1: แต่ก็ดีใจกับคนเขียนนะเพราะเท่ากับว่าทำสำเร็จแล้ว
บรรยากาศชื่นมื่น ตอนจบนี่สงสัยจะยิ้มกันไม่หุบแน่เลย น้องคงดีใจกับของขวัญชิ้นสำคัญนี้แน่ๆ
ไม่ว่าจะเป็นอะไรน้องก็ดีใจหมดแหละ น้องโชคดีตั้งแต่เจอพี่เป้งแล้ว ต่อให้ไม่มีอะไรให้น้องก็คงไม่ว่า
รอตอนจบนะคะ เดี๋ยวจะเข้ามาดูเรื่อยๆ กลัวพลาดแล้วจะลืม :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกัน :L2:
-
555 นึกว่าคนเขียนจะพานายเป้งหายเข้ากลีบเมฆไปซะแล้ว ดีใจจังที่ยังไม่หายไป
ตอนนี้ชีวิตของนายเป้งเป็นอะไรที่perfectมาก ดีใจไปกับเป้งจริงๆ
ความสุขกายสบายใจกำลังหลั่งไหลเข้าสู่ครอบครัวของน้องมิน ที่มีนายเป้งเป็นอีกคนในครอบครัวนี้
ต้องขอ :กอด1: น้องน็อตแน่นๆแหละที่พานายเป้งมาให้หายคิดถึง
จะรอตอนอวสานนะจ๊ะ :mew1:
-
เข้ามารอตอนจบนะคะ
จุ๊บบบบบ
-
:L2:ดีใจมากนะครับที่พี่น็อตมาแต่งให้จบเนี้ย ผมชอบมากเลย เป็นกำลังใจให้ครับ รออยู่นะครับ ตอนอวสานเนี้ย สุดท้ายแล้วชีวิตของทั้งสองคนก็มีความสุขจนได้ ปลื้มสุดๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
มารอติดตามตอนต่อไปค่าาาา
-
เห็นความมุ่งมั่นของเป้งแล้วอิจฉาน้องมิน 5555 ได้แฟนดี มีคนรักที่ดี ครอบครัวเข้าใจคือที่สุดล่ะ ^^
ขอบคุณคนแต่งนะคะ ยังไม่ลืมกัน :L2:
-
เข้ามารอตอนจบ^^
-
สนุกมากๆ ค่ะ รอลุ้นกับพระเอกตลอดเลยค่ะ ว่าจะฝ่าฟันอุปสรรคจนจบได้ ขอบคุณนักเขียนนะคะที่ตั้งใจทำผลงานดีๆ ขนาดนี้ออกมา
-
อุปสรรคผ่านไปได้เสมอ
มีกำลังใจดีอย่างนี้นะพี่เป้ง :กอด1:
-
รออ่านตอนจบ ^_^
-
อบอุ่นจริงๆค่ะ :กอด1:
-
สนุกดีค่ะ ดีนะยังมาทัน
-
:pig4: ชอบค่ะ สนุกเข้มข้นครบรส.. ตอนจบขอหวานๆได้มั๊ยค่ะ แบบว่าสงสารพี่เป้ง
แอบอยากอ่านความคิดของน้องมินบ้างจังเลย :mew2:
-
สนุกมากค่ะ o13
-
สวัสดีทุกๆท่านอีกครั้งครับ ในที่สุดเรื่องราวของพี่เป้งและน้องมินก็ได้ดำเนินมาจนถึงตอนสุดท้ายล่ะนะครับ ตอนนี้เชื่อว่าหลายๆท่านที่ติดตามอ่านกันมาตลอด ทั้งท่านผู้อ่านเก่าๆและท่านที่เพิ่งเข้ามาลองอ่านคงอยากจะได้รู้ว่าเรื่องราวนี้จะจบลงอย่างไร ก็ขอเชิญไปติดตามกันได้เลยครับ แล้วเราค่อยกลับมาคุยกันตอนท้ายเรื่องนะครับ :teach:
ตอนอวสาน
*******************************************
ขณะนี้ผมขับรถออกจากกรุงเทพฯมาสักพักแล้ว น้องยังคงตื่นเต้นตลอดเวลาและพยายามซักผมเรื่อยๆว่าจะพาไปที่ไหน ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ
" บอกก่อนมันก็ไม่ใช่เซอร์ไพร์สสิครับ"
" พี่อ่า... ชอบเซอร์ไพร์สตลอดเลยจริงๆนะ" มินยิ้ม ท่าทางเหมือนยิ่งตื่นเต้นเข้าไปอีก
ขับมาได้อีกสักพักเราก็เข้ามาถึงเขตตัวเมืองโคราชแล้ว เส้นทางนี้ทำให้น้องเริ่มคุ้นและถามผมอีก
" พี่จะกลับไปที่บ้านแม่เหรอครับถึงมาทางนี้น่ะ"
" หึๆ เดี๋ยวก็ได้รู้แล้วครับ จะถึงแล้วนะ"
" เอ๋.... " คราวนี้มินยิ่งหันมองผมด้วยความสงสัยและยิ่งงงอย่างมากเมื่อผมวนรถเข้าไปจอดในสวนขนาดใหญ่ที่กำลังอยู่ในระหว่างตกแต่งของร้านอาหารแห่งหนึ่ง
" เอ๊ะ... พี่... ที่นี่มัน........ "
" มินจำที่นี่ได้ใช่มั๊ย หือ... " ผมยิ้มและถามน้อง มินก็มองไปรอบๆ
"ที่นี่มันที่ๆเป็นร้านเก่าของพ่อมินไม่ใช่เหรอครับ" มินหันมองไปมาช้าๆอย่างคุ้นเคย
(http://www.tangbaan.com/wp-content/uploads/2010/09/Prima-Posto-002.jpg)
เครดิตภาพ:Primo Posto เขาใหญ่
แม้บริเวณโดยรอบจะเปลี่ยนไปหมดแล้วเพราะขณะนี้มันได้กลายเป็นสวนยุโรปขนาดใหญ่และมีอาคารทรงอิตาเลี่ยนอยู่ห่างออกไป ผมก็ยิ้มให้น้องแล้วเริ่มพาเดินผ่านสวนเข้าไป
และทั้งหมดนี้มันก็คือโครงการทั้งหมดที่ผมทำเอาไว้นั่นเองครับ ตั้งแต่เมื่อ 3 ปีที่แล้วผมปรึกษากับพ่อแม่ว่าอยากทำร้านอาหารดีๆไว้สักร้านนึงเพราะจะได้ให้แม่อัมมาช่วยเป็นแม่ครัวใหญ่ให้ผม แล้วก็ตั้งใจว่าจะรอให้น้องๆมันเรียนจบเพื่อมาทำงานที่นี่ด้วยกัน พ่อแม่ก็สนับสนุนผมเต็มที่ จากนั้นผมก็ตัดสินใจเลือกที่นี่ ที่ๆครั้งนึงเคยเป็นสวนอาหารเก่าของพ่อแม่ของมินนั่นแหละครับ
ตั้งแต่ตอนนั้นที่ผมเคยตั้งใจแล้วว่าสักวันผมจะต้องเอาที่นี่คืนมาจากญาติๆทางพ่อที่เห็นแก่ตัวของมินให้ได้ และผมก็ทำได้สำเร็จ ก็แค่ส่งนายหน้าไปเจรจาขอซื้อที่นี่กับทางญาติพวกนั้นเค้าก็รีบขายให้ทันทีเพราะไม่งั้นก็ทิ้งร้างอยู่ยังงั้นไม่มีประโยชน์อะไร และผมได้มันมาในราคาที่ถูกๆซะด้วยสิ
จากนั้นผมก็มาทบทวนดูว่าถ้าทำเป็นแค่ร้านอาหารธรรมดาๆเหมือนทั่วไปมันก็คงงั้นๆ คงไม่สามารถดึงคนให้มาได้สักเท่าไหร่แม้ว่าที่นี่จะทำเลดีมาก เรียกว่ารถทุกคันที่จะมุ่งหน้าเข้าตัวเมืองต้องผ่านเส้นนี้กันหมด ก็คิดกันอยู่นานล่ะนะว่าจะเอาไงดี จนคิดไม่ออกจริงๆผมถึงเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากะเพื่อนกะรุ่นพี่มาหลายคน
จนในที่สุดก็ตกผลึกออกมาเป็นไอเดียที่ว่า จะเปิดเป็นคล้ายๆกับคอมเพล็กซ์ที่เป็นจุดแวะท่องเที่ยว มีร้านอาหาร ร้านขายของที่ระลึกและสวนกับมุมสวยๆให้นักท่องเที่ยวถ่ายรูปได้ คล้ายๆกับหลายที่ที่เป็นที่นิยมอยู่ตอนนี้ อย่าหาว่าผมก๊อบไอเดียที่อื่นมาเลยนะครับ ในเมื่อที่อื่นเขาเปิดแล้วก็ประสบความสำเร็จด้วยดี ก็เลยคิดเอาว่าเราคงทำได้บ้างเหมือนกันนะ
สำหรับที่นี่ผมก็ใช้คอนเซปต์ของการตบแต่งเป็นสไตล์ชาโตวซึ่งมันก็คือแหล่งปลูกองุ่นเพื่อทำไวน์ของอิตาเลี่ยน เอามาผสมผสานกับบรรยากาศสบายๆของกรีซ โดยสิ่งก่อสร้างและอาคารทั้งหมดก็จะตบแต่งไปในแนวๆนั้น สวนและทะเลสาปก็เป็นสไตล์นั้นด้วยเหมือนกัน เชื่อว่าน่าจะเป็นที่นิยมได้แน่นอนทันทีที่เปิดตัวอย่างเป็นทางการ
(http://phudoilay.com/northeast/nakornratchasima/images/primo_posto_p01.jpg)
(http://i719.photobucket.com/albums/ww193/merecat_album/primo.jpg)
" ครับ ใช่แล้ว นี่ก็คือร้านเก่าของพ่อมินไง ลองมองไปรอบๆสิครับ" ผมจับไหล่น้องไว้จากด้านหลัง เจ้าตัวเล็กยืนแหงนมองอาคารด้านหน้าที่ตกแต่งอย่างสวยงามสไตล์อิตาเลี่ยน ประดับด้วยอิฐและเถาไม้เลื้อยกับบรรดาไม้ดอกสีสวย
" ที่นี่สวยมากๆเลยอ่ะครับพี่" มินมองทุกอย่างด้วยสายตาเป็นประกายอย่างชื่นชม แสดงว่าคงจะชอบมากจริงๆ
" ครับ แล้วมินชอบรึเปล่าล่ะ"
" ชอบสิครับ มันสวยมากจริงๆนะ"
" ครับ ดีแล้ว... พี่ดีใจนะที่เราชอบ เพราะทุกๆอย่างที่นี่มันเป็นของเรานะ"
" ของเรา...?" น้องหันมามองผมด้วยสายตาฉงนอย่างมากเหมือนไม่เชื่อที่ผมพูด
" หึๆ ใช่แล้วครับ ก็นี่ไง... ของขวัญที่พี่บอกไว้ไง"
" เอ่อ... นี่..... จริงๆเหรอครับ แต่ว่าพี่... " มินดูท่าทางพูดไม่ออกเหมือนจะร้องไห้
" หึๆ ไม่เอาครับ อย่าคิดมาก นี่มันเป็นของขวัญที่พี่อยากให้เราจริงๆ มินสมควรได้รับมันแล้วล่ะ" ผมบอกแล้วย่อตัวลงพลางกุมมือน้องมันไว้
" ไอ้แมน แม่อัมก็ด้วยเหมือนกัน พี่อยากให้ที่นี่ ที่ๆมันมีความหลังเกี่ยวกับพ่อได้กลับมาอยู่กับมินและไอ้แมนไงครับ เรื่องอะไรเราจะยอมให้มันตกไปอยู่กับมือคนอื่นล่ะ จริงมั๊ย"
" แต่ว่า... "
" อย่าปฏิเสธเลยนะครับ พี่ดีใจนะที่ได้ทำเพราะมันเป็นความสุขของมินไง ไอ้แมนกับแม่อัมก็ด้วย เค้าคงต้องดีใจมากแน่ๆ" พูดจบ น้องก็กอดผมแล้วร้องไห้เบาๆ ก็เหมือนเคยอ่ะนะ
" ครับ มินขอบคุณนะ ที่จริงนี่มันมากเกินไปมากเลยครับ เงินที่พี่ลงทุนไปมันมากมายมหาศาลเลยนะ มินจะเอาที่ไหนใช้คืนให้พี่ได้ล่ะ อีกสักกี่ปีกี่ชาติกันถึงจะหามาคืนพี่ได้หมดล่ะครับ...."
" ก็ไม่ต้องหา ไม่ต้องทำไรให้มันมากไปหรอกครับ ง่ายๆเลยก็แค่เป็นเด็กดีที่น่ารักของพี่แบบนี้ตลอดไปก็พอแล้วล่ะ ต่อไปเราก็จะมาอยู่นี่กัน แม่อัมจะมาเป็นแม่ครัวใหญ่ที่นี่ มินกับไอ้แมนก็มาทำงานกันที่นี่หมด พี่ก็ด้วย เราจะทำอาหารอร่อยๆให้ทุกคนได้กินไง ให้ทุกคนได้รู้ว่าอาหารฝีมือแม่อัมกับมินน่ะอร่อยแค่ไหน ดีมั๊ยล่ะครับ"
" ครับพี่ มินดีใจจัง รู้สึกเหมือนกับฝันอยู่เลยนะ เพราะมินก็ฝันอยากจะมีร้านแบบนี้มานานแล้วล่ะ นี่ถ้าแม่กับไอ้แมนได้มาเห็นด้วยก็คงดีใจมากๆเลยนะ"
" เออ... ก็ดีใจน่ะสิวะ แต่ไม่ใช่แค่ดีใจมากๆหรอกนะ ดีใจโคตรๆเลยตะหากเว้ย ฮ่าๆๆๆ" เสียงไอ้แมนดังจากด้านหลังเราครับ มินรีบหันไปดูทันที
" อ๊ะ... ไอ้แมน... แม่ ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ... " มินถามและหันกลับมาที่ผมหลังจากที่เห็นไอ้แมนกับแม่อัมเดินยิ้มเข้ามา
" เออ... ก็มากันหมดนี่ล่ะ มาดูร้านใหม่ของพวกเราไงวะ" ไอ้แมนบอก
" หึๆ ก็ที่บอกไว้ไง นี่คือเซอร์ไพร์สไงครับ ดีมั๊ยล่ะ" ผมบอกน้อง
" อือ... พี่อ่า ยังงี้มินก็รู้คนสุดท้ายเลยน่ะสิ" มินตัดพ้อ ผมก็หัวเราะ จากนั้นพ่อแม่ผมก็เดินตามมา เพราะที่จริงเค้ามารถตู้ด้วยกันหมดเลยจากกรุงเทพฯน่ะครับ โดยการวางแผนของผมเองเพราะหวังให้น้องมันเซอร์ไพร์ส ซึ่งก็เป็นไปตามนั้น
" เป็นไงลูก ชอบที่นี่มั๊ยจ๊ะ" แม่ผมถามมิน
" ชอบที่สุดเลยครับ มินขอบคุณมากๆเลยนะครับที่สร้างที่นี่ให้" ว่าแล้วมินก็กอดแม่ผมแน่น จากนั้นผมก็พาน้องมันไปดูข้างในซึ่งก็จะแบ่งเป็นโซนล่ะครับ มีทั้งร้านอาหาร ร้านของที่ระลึกต่างๆ และที่ผมคิดไว้ในอนาคตก็อาจจะมีเปิดอะไรอื่นๆเพิ่มเติมทีหลังอีกนะ
" มาครับ มาดูร้านอาหารของเรากันนะ ทางนี้เลย" ผมบอกน้องแล้วก็จูงมือนำเข้าไปที่โซนของร้านอาหาร
" ชอบมั๊ยล่ะ พี่ให้เค้าตบแต่งเน้นให้บรรยากาศโรแมนติคมากๆหน่อย แต่ตรงระเบียงฝั่งติดกับทะเลสาปจะให้เป็นบรรยากาศสบายๆ เพื่อความหลากหลายไง" ผมถาม พลางจูงมือน้องออกไปทางระเบียงที่มองเห็นวิวของทะเลสาปเล็กๆได้อย่างสวยงาม ลงตัว
" สวยมากที่สุดเลยอ่ะครับ เหมือนฝันไปเลยอ่ะ" มินมองวิวด้วยสายตาวิ้งๆอย่างประทับใจ
" เดี๋ยวพออะไรๆทั้งหมดเรียบร้อยดีเราก็เปิดทำการได้เลย คิดว่าอีกสัก 2-3 เดือนนี่แหละ ก็น่าจะพร้อมแล้ว"
" เอ๋... เร็วจังครับ แล้วเรื่องวางระบบ เรื่องพนักงานล่ะครับ จัดการไปแล้วเหรอ ทำไมเร็วจังอ่ะ" มินยังสงสัย
" หึๆ อันนั้นไม่ต้องห่วงเลยครับ จริงๆแล้วตอนนี้พี่รอแค่มินคนเดียวเลยนะ เพราะว่าต้องเลือกอาหารมาลงเมนูกันไง แม่อัมช่วยพี่เลือกไปบ้างแล้วล่ะ ก็เหลือแค่ส่วนที่มินอยากจะเอาลงเมนูแค่นั้นเอง" ผมบอกน้องแล้วก็พาเดินไปที่ส่วนของออฟฟิศ หยิบแฟ้มรายละเอียดพวกเมนูอาหารต่างๆมาให้น้องดู ในขณะที่พ่อแม่ผม ไอ้แมนกับแม่อัมก็นั่งพักผ่อนหย่อนใจและชมวิวกันอยู่ตรงริมทะเลสาป
ผมพาน้องและทุกคนเดินดูบริเวณต่างๆในร้านจนทั่ว มินยิ้มไม่มีหุบเลยครับเพราะคงชอบที่นี่อย่างหนักแล้วล่ะ นี่คงตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆเพราะเราจะเปิดขายกันในเร็วๆนี้แล้ว ก็เหลือแค่เตรียมงานอีกบางส่วนแค่นั้นเอง
-
-
กลับจากโคราชวันนั้น มินก็รีบเร่งมือเตรียมการเรื่องอาหารในเมนูและเรื่องการจัดการครัวเป็นการใหญ่เลยครับ จนผมต้องบอกว่าเดี๋ยวรายละเอียดบางอย่างจะมีคนมาดูแลให้อยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงไป แค่เตรียมตัวไปคุมงานในครัวช่วยแม่อัมก็พอแล้ว
จนกระทั่งถึงวันเปิดจริงๆล่ะครับ พวกเราตื่นเต้นกันหมดทุกคนโดยเฉพาะผมกับน้องนี่แหละ งานวันเปิดนี้ผมก็เชิญคนมาเยอะครับ ทั้งสื่อมวลชนเท่าที่พอจะเชิญได้แล้วนอกนั้นก็คนกันเองๆ มีเพื่อนผมและรุ่นพี่ที่สนิทๆกัน พี่วินนี่เจ้าของแม๊กกาซีน พี่นุหัวหน้าเก่าผมเอง
นอกนั้นก็จะมีลูกค้าบางส่วนมากันเยอะอยู่ครับเพราะผมได้ไปขอให้สื่อช่วยโปรโมทร้านให้เราก่อนหน้านี้แล้ว และยังติดต่อกับทางททท.ท่องเที่ยวไทยฝากเค้าโปรโมทอีกทางด้วยครับ เราบอกเค้าว่าต่อไปร้านเราจะเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งใหม่ของโคราชอีกที่นึง ก็ลงทุนเต็มที่ล่ะครับกับการโปรโมทครั้งนี้และเท่าที่เห็นจำนวนลูกค้าที่มาตอนนี้แล้วผมดีใจนะ คุ้มกับที่ลงทุนโปรโมทไปเยอะ
" สุดยอดเลยนะที่นี่ สวยมาก เหมือนพี่ได้ไปอิตาลี่จริงๆเลยนะ ดีกว่าบางที่ๆเค้าทำร้านแบบนี้เหมือนกันซะอีก สงสัยต่อไปพี่คงต้องหาเวลามาเที่ยวบ่อยๆแล้วล่ะนะเนี่ย อ้อ... แล้วนี่เห็นว่าอีกหน่อยจะมีโครงการทำเป็นรีสอร์ทไปด้วยเลยเหรอครับ" พี่วินนี่เอ่ยชมกับผมแล้วถามถึงโครงการในอนาคต
" ก็ยังดูๆอยู่นะพี่ ผมกำลังเจรจาเรื่องขอซื้อที่แปลงถัดไปจากแปลงนี้อยู่ อีกหน่อยถ้าเรียบร้อยผมคงทำรีสอร์ทด้วย"
" เยี่ยมเลย งั้นพี่คงต้องขอมาเป็นขาประจำซะแล้วล่ะ ขับรถมาจากกรุงเทพฯไกลหน่อยแต่ก็คุ้ม" พี่วินนี่ยิ้มอย่างพอใจ
" ครับ พี่มาได้ตลอดครับ ผมลดให้พี่เป็นพิเศษ 50 เปอร์เซนต์ตลอดชีพเลยครับ ฮ่าๆๆ"
" โห... เจ้าของใจป้ำขนาดนี้พี่คงไม่พลาดโอกาสล่ะนะ โอเคเลย แล้วจะมาให้บ่อยๆเอาให้เบื่อหน้ากันไปเลยนะ" พี่วินนี่บอกแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี จากนั้นพี่นุก็เดินมาแสดงความยินดีกับผมด้วย
" อืม... พี่เห็นที่นี่แล้วยอมรับเลยว่ามันสุดยอดมาก จากนี้ไปเชื่อว่าที่นี่ต้องบูมแน่นอนล่ะ บรรยากาศดี ร้านก็น่านั่งขนาดนี้ ยินดีด้วยนะเรา พี่ขออวยพรให้กิจการเจริญก้าวหน้า ประสบความสำเร็จด้วยดีแล้วกันนะ" พี่นุยิ้มตบไหล่ผมเบาๆ
" ขอบคุณมากครับพี่ ขอบคุณทุกๆอย่างที่พี่ช่วยสอนผมตั้งแต่ตอนนั้นด้วยนะครับ ถ้าพี่ไม่แนะนำให้ผมตัดสินใจเลือกทางที่ถูก ป่านนี้ผมอาจจะยังไม่ได้มาอยู่ตรงนี้ก็ได้"
" หึๆ ไม่เป็นไรหรอก เป้ง พี่ว่าพี่ดูคนไม่ผิดอยู่แล้ว เราน่ะมันเก่งเกินกว่าที่จะอยู่แค่ในครัวหรือเป็นเชฟนี่หว่า วันนี้พี่ได้เห็นเราประสบความสำเร็จได้แบบนี้ก็ดีใจว่ะ นะ... ทำดีแล้วล่ะ พ่อแม่เราคงภูมิใจมาก" พี่นุตอบผม ท่าทางแกภูมิใจไปกับผมด้วยอย่างมาก
คุยกันต่อสักพักผมก็เชิญแขกทุกท่านทานอาหารบุฟเฟ่ต์ที่พวกเราเตรียมไว้ โดยงานนี้ก็เป็นฝีมือแม่อัม มินกับไอ้แมนเป็นหลักล่ะครับ มีพนักงานในครัวคอยช่วยเตรียมทุกอย่าง อาหารทุกเมนูจึงมีความเป็นพิเศษเพราะผมอยากให้ทุกคนที่ได้กินในวันนี้เค้าประทับใจให้มากๆ ซึ่งก็ได้ผลนะ ทุกคนประทับใจจริงๆครับ กินไปก็ชมไปไม่หยุด
หลังจากงานเลี้ยงโปรโมทเสร็จเรียบร้อย เราก็เปิดทำการกันเลย ลูกค้าที่ผ่านทางมาเห็นว่าร้านเราเพิ่งเปิดก็ทยอยเข้ามาลองแวะชิมอาหารของเรา ตอนนี้ก็เริ่มคึกคักแล้วครับ เดี๋ยวผมคงต้องแวะไปดูในครัวซะหน่อยแล้ว
ครัวของเราที่นี่ผมเน้นมาตรฐานเหมือนครัวโรงแรมใหญ่ไปเลยครับ แบ่งแผนกกันเรียบร้อยเพราะของเรามีอาหารไทยกับยุโรปเป็นหลัก แม่อัมกับมินก็คุมครัวไทยไป ส่วนไอ้แมนผมให้มันคุมครัวยุโรปกับผู้ช่วยอีกคนนึงเพราะตอนนี้มันเก่งมากแล้วล่ะ เชื่อใจมันได้สบาย
" ว่าไงครับแม่ ยุ่งมั๊ยครับเนี่ย ออร์เดอร์เยอะมากเลย"
" ก็ยังไม่เท่าไหร่ลูก พนักงานช่วยกันตั้งหลายคน ไม่ยุ่งเลยจ้ะ" แม่อัมตอบแล้วก็หันไปง่วนหน้าเตาต่อ ดีว่าผมลงทุนจ้างพนักงานครัวมาช่วยเยอะหน่อยอ่ะนะ ไม่อยากให้แม่อัมต้องเหนื่อยมากนัก
" โอเคครับแม่... แล้วคนนี้ล่ะครับ เหนื่อยรึเปล่าเอ่ย..." ผมหันไปถามมินที่กำลังยืนหน้าเตาเหมือนกัน พลางเอามือโอบเอวน้อง
" ไม่เหนื่อยหรอกครับ คนช่วยตั้งเยอะแบบนี้น่ะ"
" อืม.... ดีแล้วครับ... อ้อ... นี่พี่มีข่าวดีนะ... แขกที่มาวันนี้น่ะ ทุกคนชมอาหารของเราว่าสุดยอดไปเลย อร่อยมาก... ท่าทางพอใจกันสุดๆ เชื่อว่าเดี๋ยวเค้าก็ต้องกลับมากินร้านเราอีกแน่นอน"
" งั้นก็เจ๋งเลยดิพี่ ต่อไปร้านเราคงขายดีสุดๆ" ไอ้แมนเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ
" เออ... อยู่แล้วล่ะ แล้วต่อไปนะ คนเค้าก็คงพูดกันไปปากต่อปาก อาหารอร่อยขนาดนี้ยังไงเค้าต้องมาแวะลองชิมแน่นอน แล้วนี่ก็โปรโมทไปเยอะแล้ว ทุกสื่อเลยล่ะว่ะ ไม่บูมก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว" ผมบอกไอ้แมน มันก็ยิ้มหน้าบานดีใจเอามากๆ
ก็อย่างที่ผมคาดการณ์ไว้น่ะครับว่าร้านเราจะเหมาะกับลูกค้าทุกกลุ่มแน่นอน ตั้งแต่พวกวัยรุ่นที่อาจจะชอบมากันเป็นคู่รักหรือกลุ่มเพื่อน ร้านเราก็มีสวนสวยๆ มีมุมให้ถ่ายรูปกันเก๋ๆเหมือนอยู่เมืองนอกเลยล่ะ แล้วก็มีร้านขายของที่ระลึกกับพวกเสื้อผ้า ของใช้กระจุกกระจิกสไตล์เก๋ๆอีกด้วย
ถ้าเป็นกลุ่มลูกค้าผู้ใหญ่หน่อยหรือมากันเป็นครอบครัวเค้าก็คงชอบอาหารและขนมจากเบเกอรี่ของร้านเราแน่นอน และสินค้าที่คิดว่าพวกผู้ใหญ่จะต้องชอบก็คงเป็นพวกไวน์ทั้งของในประเทศและนำเข้านี่ล่ะครับ ก็เรียกได้ว่าสนองความต้องการของลูกค้าทุกเพศทุกวัยกันจริงๆ
ค่ำนั้นเราปิดร้านกันประมาณสี่ทุ่มได้ พนักงานทุกคนดูเหนื่อยๆกันไปเพราะลูกค้าวันนี้เยอะอยู่ครับ เห็นกิจการมันเริ่มได้ดีแบบนี้แล้วผมแฮบปี้มากว่ะ เชื่อว่าต่อๆไปเราคงขายดีอย่างนี้ไปเรื่อยๆแน่นอน
ส่วนคืนนี้เราจะนอนพักที่เรือนรับรองหลังร้านกันครับ ผมสร้างไว้เป็นพิเศษเผื่อให้ไอ้แมนกับแม่อัมได้พักที่นี่ด้วยกันไปเลย บรรยากาศก็สบายๆติดริมทะเลสาปนั่นแหละครับ ซึ่งจริงๆแล้วที่นี่มันก็คือเรือนหอของผมกับมินนี่แหละ ฮ่าๆๆ
" เป็นไงครับ เหนื่อยรึเปล่าเอ่ยวันนี้ ขายดีมากๆเลยนะ ลูกค้าติดใจอาหารจากเชฟคนนี้กันทั้งนั้นเลย" ผมแอบเข้าไปหาน้องแล้วกอดที่เอวจากด้านหลัง ขณะที่น้องมายืนชมจันทร์อยู่ที่ริมระเบียง
" อ๊ะ พี่... มาเงียบๆอีกละ " มินหันมาบอกทำหน้าเขินๆ
" หึๆ เหนื่อยป่าวล่ะครับ วันนี้คนเยอะทั้งวันเลยนี่นา"
" ก็เหนื่อยครับ แต่สนุกดีอ่ะ ถ้าขายดีๆแบบนี้นะ อีกหน่อยร้านเราก็คงจะดังแน่ๆเลย" มินยิ้มอย่างดีใจ
" ก็แค่โปรโมทเรื่อยๆอีกหน่อย เดี๋ยวมันก็ติดตลาดได้แล้ว คนต้องแวะมาเที่ยวร้านเราแน่ๆเพราะมันเป็นทางผ่านเข้าตัวเมืองด้วยไงครับ"
" ครับ แต่จะว่าไปแล้วนะ นี่ผมยังนึกถึงสมัยก่อนตอนที่ร้านยังเป็นของพ่อน่ะ ถ้าตอนนี้พ่อยังอยู่คงดีนะครับ เค้าคงจะดีใจที่ร้านกลับมาขายดีแบบนี้อีกครั้งแล้ว" มินหันมาบอกผม สายตาก็ดูเหงาๆเศร้าๆลงไปนิดนึง
" มันแน่นอนล่ะครับ ตอนนี้พ่อมินเค้าคงรับรู้ได้แล้วว่าร้านที่เค้าเคยทำไว้มันกลับมามีชีวิตชีวา แล้วก็ขายดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ท่านต้องดีใจแน่ๆครับ รับรองได้"
" ครับ ขอบคุณพี่มากๆเลยนะ ผมไม่เคยนึกเลยว่าเราจะได้ร้านนี้กลับคืนมาอ่ะครับ" น้องกอดผมไว้แล้วซบหน้าลงกับอกผม
" ก็ดีแล้วไงครับ พี่เองตั้งใจอยากให้มินได้กลับมาอยู่ในที่ๆเคยเป็นของพ่อแม่มินแบบนี้มาตั้งนานแล้วล่ะ พี่รู้ดีว่ามันมีความหมายกับมินกับไอ้แมนมาก และตอนนี้พี่ก็ได้ทำตามที่พี่ตั้งใจสำเร็จแล้ว พี่มีความสุขมากเลยนะครับรู้มั๊ย" ผมกระชับอ้อมกอดน้องให้แน่นขึ้น มินก็หันมายิ้ม
แสงจันทร์ตอนนี้เต็มดวงดูสวยงามจริงๆเหมือนจะเป็นใจให้เราสองคน ผมมีความสุขมากจนไม่รู้สึกว่ามีอะไรต้องกังวลทั้งสิ้น เป็นความรู้สึกดีๆที่บอกไม่ถูก ก็รู้แค่ว่าใจมันโล่งและเบาสบาย แต่อบอุ่นอย่างเหลือเกินที่ได้ยืนกอดน้องมันอยู่ด้วยกันแบบนี้
หลายปีที่ผ่านไปเราสองคนเดินเคียงคู่กันตลอดมา ปัญหาต่างๆที่เข้ามาและผ่านไปมันได้พิสูจน์ใจของเราสองคนแล้วครับว่า ความรักของเรามั่นคงพอที่จะรักกันได้ตลอดไปไม่มีเปลี่ยนแปลงแล้วล่ะนะ......... ผมเชื่ออย่างนั้นจริงๆ
-
-
ผ่านไปสัปดาห์นึง ยอดขายของร้านเราก็ดีขึ้นเรื่อยๆสมกับที่ตั้งใจไว้ ตอนนี้ร้านเราจึงเป็นที่รู้จักทั่วไปในฐานะสถานที่ท่องเที่ยวอีกแห่งของเมืองโคราชไปแล้วเรียบร้อย มีหลายๆรายการมาถ่ายทำเกี่ยวกับร้านของเราและนำไปออกอากาศ ซึ่งไม่เสียแรงที่เราอัดโปรโมทไปซะเยอะล่ะครับ
" เอ๋... จะให้หยุดร้านกันวันนึงเหรอครับ ทำไมอ่า" น้องหันมาถามผมหลังจากที่ผมบอกน้องว่าเดี๋ยวจะพาไปเที่ยว
" ไม่ได้ให้หยุดร้านหรอกครับ พี่แค่ให้แม่อัม ไอ้แมนแล้วก็มินหยุดไปเที่ยวกันวันนึงแค่นั้นเองครับ เอ้อ... ไม่ใช่สิ จะมีค้างกันคืนนึงนะครับที่รีสอร์ทน่ะ รับรองว่ามินจะต้องชอบแน่ๆเลย"
" แล้วจะใครอยู่ดูร้านเหรอครับ ถ้าไปกันหมด" น้องยังไม่วายห่วงร้าน
" ไม่ต้องห่วงหรอก พี่จัดการให้คนมาคุมแทนทุกอย่างแล้วครับมิน แค่นี้ก็ไปเที่ยวกันได้สบายใจ พี่อยากให้แม่อัม มินแล้วก็ไอ้แมนได้พักบ้างไง เหนื่อยกันหลายวันละ" ผมชี้แจงไปตามเหตุผล ซึ่งมินก็ไม่ได้ถามอะไรอีก
และมันก็เป็นไปตามแผนผมแล้วล่ะ น้องคงไม่สงสัยอะไรแล้ว อิอิ....
-
-
รถตู้ของที่บ้านผมขับมารับพวกเราตอนช่วงสาย จากนั้นก็ขับมุ่งตรงไปยังหัวหินกันครับ ผมไปแอบจองรีสอร์ทที่นึงไว้ พอดีว่ารู้จักกับรุ่นพี่ที่เป็นเจ้าของที่นี่น่ะครับก็ยิ่งสะดวก เลยขอเค้าจองห้องพิเศษที่อยู่แยกไปทางปลายหาดซึ่งวิวสวยและเป็นส่วนตัวสุดๆ
" ดีจังอ่ะครับ ได้มาทะเลอีกแบบนี้ จริงๆก็อยากมาอยู่พอดีเลยนะครับ" น้องยิ้มหน้าบานขณะที่เอาข้าวของเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าและเตรียมเก็บในตู้
" หึๆ เห็นมั๊ยพี่บอกแล้วว่ามินจะต้องชอบแน่ๆ" ผมยิ้มให้ จากนั้นเราก็ออกไปเดินชมวิวกันที่หาด มินก็เตรียมจะลงเล่นน้ำทะเล ส่วนแม่อัมกับไอ้แมนก็นั่งพักกันอยู่ตรงริมหาดนั้นครับ แต่พอสักแป๊บ ไอ้แมนก็ลงมาเล่นน้ำกับมินด้วย
ตอนนี้ผมขอแยกตัวออกมาโดยบอกมินว่าเดี๋ยวจะขอไปคุยกับรุ่นพี่ของผมที่บอกว่าเป็นเจ้าของรีสอร์ทที่นี่นั่นแหละ แต่น้องไม่รู้หรอกว่าผมจะมาคุยกับเค้าเรื่องอะไร เพราะถ้ารู้ก่อนก็จะเสียแผนผมหมด หึๆๆ
" ตกลงทุกอย่างพร้อมเรียบร้อยนะพี่... คืนนี้" ผมรีบถามพี่พลรุ่นพี่ของผมทันทีที่ได้คุยกัน อารมณ์นั้นก็นึกตื่นเต้นๆอยู่เหมือนกัน
" เรียบร้อยอยู่แล้วเว้ย เดี๋ยวพี่จะพาไปเดินดูบริเวณจัดงานก่อนละกันว่ะ ตอนนี้ให้คนเค้าจัดโต๊ะ จัดไฟเตรียมไว้บ้างแล้ว มาๆ" พี่พลแจงรายละเอียดให้ฟัง ก่อนจะเดินนำผมไปทางชายหาดอีกฝั่งนึงที่เตรียมไว้เป็นที่จัดงานคืนนี้
เวิ้งหาดยาวที่มีทรายสีขาวนวล ตอนนี้มีโต๊ะที่จัดเตรียมไว้เพื่อวางอาหารและเครื่องดื่มเรียงรายอยู่ทั่วบริเวณ พนักงานส่วนนึงกำลังเซตเวทีเล็กๆ ประดับด้วยทางมะพร้าวและดอกไม้สวยๆพวกลีลาวดีและกล้วยไม้ นอกนั้นก็จัดไฟระย้าแขวนประดับเหนือบริเวณงานโดยรอบ ทำให้ผมจินตนาการไปถึงคืนนี้ว่าถ้าทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ที่นี่จะต้องสวยและบรรยากาศโรแมนติคมากแน่ๆ
" ส่วนอาหารและเครื่องดื่มนี่ไม่ต้องห่วง รับรองว่าสุดยอดแน่นอน เดี๋ยวรอดูคืนนี้ได้เลย ว่าแต่ว่านะ แขกที่เราเชิญมาอ่ะ เค้าจะมากันกี่โมงเนี่ย" พี่พลถามผมอีกรอบ
" ก็คงทยอยๆมากันนะพี่ คงสักหลัง 4-5 โมงนั่นแหละ ผมเชิญมาแค่ไม่กี่คนเอง มีพ่อแม่ผม ไอ้ป้างกะเมียมันแล้วก็เพื่อนๆ แค่นี้เองครับ"
" โอเค คนไม่เยอะก็ยิ่งสบายอ่ะนะ ตอนนี้ทุกอย่างใกล้เสร็จแล้วล่ะ แค่รอให้ถึงเวลาเปิดงานแค่นั้น อยากได้อะไรเพิ่มอีกมั๊ยล่ะ จะได้เตรียมให้" พี่พลถามผมต่อ
" ตอนนี้ยังนึกไม่ออกนะพี่ ฮะๆๆ แต่คิดว่าเท่านี้ก็น่าจะโอเคแล้วครับ" ผมยิ้มตอบแกไป พี่พลก็พยักหน้ารับแล้วเดินไปคุมพนักงานที่กำลังเซตเวที
ต่อหน้าถัดไปเลยครับ>>>>
-
ต่อจากด้านบน
เย็นวันนั้นผมแกล้งๆแวบจากน้องออกมารับพ่อกับแม่ ไอ้ป้าง และบรรดาเพื่อนสนิทผม ก็พวกไอ้เอ้ ไอ้เอ๊กซ์ ไอ้มาร์ท ไอ้ชายกับอีกหลายคนที่เชิญไปแล้วมันบอกว่าว่างมาได้ แล้วก็พี่วินนี่
ตอนนี้ทุกอย่างพร้อมเรียบร้อยครับ ทั้งสถานที่จัดงาน อาหารและเครื่องดื่ม ดนตรี เหลือแค่....
เจ้าบ่าวกับเจ้าสาว....
" ไปไหนมาอ่ะครับพี่ ทำไมวันนี้พี่เหมือนแวบๆไปๆมาๆยังไงไม่รู้อ่ะ" น้องถามผม คงเริ่มสงสัยว่าทำไมผมชอบแวบบ่อยๆ ไม่เหมือนทุกทีที่มาเที่ยวกันซึ่งผมจะตัวติดกับน้องตลอด
" อ๋อ ไม่มีอะไร พี่ไปคุยกับรุ่นพี่เค้าน่ะครับมิน พอดีไม่ได้เจอพี่เค้านานแล้วน่ะ เออ... หิวยังล่ะครับ เดี๋ยวไปกินข้าวกันดีกว่านะ" ผมชวนน้อง เพื่อเบี่ยงประเด็นไปซะก่อน
" ครับ ไปสิ แล้วไอ้แมนกับแม่อ่ะครับ"
" อืม เดี๋ยวเราเดินไปแล้วเรียกแม่กับไอ้แมนที่ห้องละกันครับ ป่ะ..." ผมบอกแล้วก็จูงมือน้องออกไปจากห้อง
" เออ... พี่มีไรจะบอกมินน่ะครับ เดี๋ยวเรามาคุยกันตรงนี้ก่อนแปบนึงนะ แล้วค่อยไปตามแม่กับไอ้แมนกัน" ผมว่าแล้วก็พาน้องเดินลงไปที่ชายหาด
คืนนี้พระจันทร์ก็สวยอีกแล้ว มันเต็มดวงสว่างกระทบผืนน้ำทะเลและหาดทรายตรงนี้อย่างสวยงามและดูโรแมนติคมาก ผมยืนอยู่กับน้องนิ่งๆ ตาก็มองพระจันทร์ไป จนน้องหันมาถามผมอย่างสงสัย
" พี่จะคุยอะไรเหรอครับ ที่ว่า..."
" อืม... ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ อยากถามเราว่าตอนนี้มินคิดกับพี่ยังไงบ้าง มินรักและมั่นใจในตัวพี่มากพอรึยังครับ" ผมเริ่มเปิดประเด็นขึ้นก่อน
" ก็นึกว่าเรื่องอะไร ถ้าเรื่องนี้ล่ะก็ มินบอกได้เลยอ่ะครับว่ามินรักและมั่นใจในตัวพี่ที่สุดแล้วล่ะ มินขอบคุณพี่นะที่ทำให้มินมีชีวิตที่ดีๆได้ขนาดนี้ ไหนจะเรื่องแม่ ไหนจะเรื่องที่ช่วยไอ้แมน แล้วยังจะเรื่องร้าน แต่มินเองกลับไม่มีอะไรตอบแทนให้พี่ได้เลยน่ะ" น้องบอกแต่สีหน้าก็ดูหมองๆลงไป
" หึๆ ไม่ต้องห่วงนะว่าจะตอบแทนให้พี่ไม่ได้น่ะครับ เพราะที่พี่ต้องการน่ะ ก็คือนี่ไง" ผมบอกแล้วก็แตะไปที่อกซ้ายของน้องเบาๆ
" พี่ต้องการแค่หัวใจน้อยๆดวงนี้แค่นั้นแหละ เพราะจริงๆแล้วพี่เองก็มีชีวิตที่ดีๆแบบนี้ได้เพราะมินเหมือนกันนะรู้มั๊ย ก่อนหน้านี้พี่มันก็แค่คนอมทุกข์จมปลักกับชีวิตที่ล้มเหลวไปวันๆ ไม่เคยคิดที่จะทำอะไรดีๆให้ตัวเองชีวิตก้าวหน้า แต่เพราะมินสอนให้พี่ได้รู้อะไรหลายๆอย่าง ชีวิตพี่ถึงได้ดีขึ้นมาจนถึงตอนนี้"
" พี่... " มินเอ่ยเบาๆ สบตากับผมนิ่งๆ
" แล้วที่สำคัญนะ ก็คือความรักของมินไง ความรักของมินมันช่วยหล่อเลี้ยงใจพี่ได้อีกครั้งจากที่พี่เคยเลิกคิดหวังกับความรักไปแล้ว ถ้าไม่เพราะมินพี่ก็คงไม่มีวันนี้เหมือนกัน ขอบคุณนะครับ ที่รักกันมาตลอด พี่ขอบคุณจริงๆ" ผมดึงตัวน้องเข้ามากอดไว้
ฉับพลันนั้นไฟในบริเวณหาดก็สว่างขึ้นทันทีพร้อมกับเสียงปรบมือจากผู้คนที่กำลังเดินมาทางผมกับมิน ใช่แล้วครับ ก็บรรดาพ่อแม่ผม แม่อัม ไอ้แมนแล้วก็เพื่อนๆผมนั่นแหละ
และที่ตรงนี้จริงๆแล้วมันก็คือสถานที่จัดงานที่เราเตรียมไว้ตั้งแต่เช้าล่ะครับ ตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะสมบูรณ์แล้วเพราะพนักงานกำลังรีบทยอยนำอาหารและเครื่องดื่มเข้ามาวางที่โต๊ะที่จัดไว้อย่างสวยงาม นักดนตรีเครื่องสาย 3 ชิ้นก็เดินขึ้นมาบนเวทีเล็กและเริ่มบรรเลงเพลง
หันไปมองหน้าน้องตอนนี้แล้วผมก็นึกขำนะ คงจะตกตะลึงกับทุกอย่างเอามากๆจนพูดไม่ออก เซอร์ไพร์สตามเคยล่ะครับ เพราะมันคือแผนผมทั้งหมดตั้งแต่ที่หลอกพาน้องไปยืนชมจันทร์อยู่เพื่อเป็นจังหวะให้ทุกๆคนเดินเข้ามาในงานพร้อมกัน จากนั้นพอผมกอดน้องไว้และหันกลับมาทางบริเวณงานก็คือเป็นสัญญาณให้เค้าเปิดไฟในงานได้เลย
" ยินดีกับเจ้าบ่าวเจ้าสาวด้วยนะคะ นี่ค่ะ สวมให้เจ้าสาวเลยนะคะ" พนักงานสาวสวยคนนึงเดินมาหาและนำผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวแบบบางๆที่ครอบด้วยมงกุฏดอกลีลาวดีมาให้ผม
" นี่... นี่มันอะไรกันน่ะครับพี่..... " น้องยังคงเหมือนช๊อคนิ่งอยู่เลยครับ คงตะลึงมากและนึกไม่ถึงว่าผมจะแอบจัดงาน สงสัยตอนนี้สมองคงมัวประมวลผลอยู่มั๊ง ทำหน้าไม่ถูกเลยนั่น อิอิ...
" ก็งานแต่งงานของเราไงครับ เพราะตอนนี้น่ะ พี่จะขอมินแต่งงานก่อน มินพร้อมที่จะแต่งงานกับพี่มั๊ยครับ" ผมบอกแล้วก็สวมผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวให้น้อง ตอนนี้มินดูสวยมากซะจนผมประหม่าไปเหมือนกันแหละ แม้ว่าตอนนี้เราจะใส่แค่เสื้อฮาวายของทางรีสอร์ทก็เหอะ
" แต่งงานกับพี่นะครับ... คนดี" ผมคุกเข่าลงไปกับผืนทรายต่อหน้าน้อง มินก็ทำหน้าตื่นหนักเลยครับทีนี้
" พี่อาจไม่ใช่คนดีอะไรนัก แต่ตอนนี้พี่มั่นใจแล้วว่าพี่จะเป็นคนที่รักมินมากที่สุดนะ เพราะฉะนั้น.... มินแต่งงานกับพี่นะครับ" ผมใช้น้ำเสียงเว้าวอนน้อง ตอนนี้เราได้แต่สบตากันนิ่งอยู่
" เอ่อ... มิน... " น้องยังคงมึนทำอะไรไม่ถูกมั๊ง จนดูเลิ่กลั่กหันไปมองรอบๆ ทุกคนก็ยืนยิ้ม
" เอ้า... ไอ้มิน มึงก็ตกลงไปสิวะ ไอ้นี่.... จะปล่อยให้พี่เค้าเก้อเหรอวะ" ไอ้แมนตะโกนมา
" ใช่ครับ น้องมิน อย่าให้เพื่อนพี่มันเก้อเลยนะ ฮ่าๆๆ " ไอ้เอ้ตะโกนมาบ้าง ผมก็หันไปยิ้มแล้วหันกลับมาที่น้อง
" อย่าใจร้ายกับน้องชายพี่เลยนะครับ น้องมิน ยอมตกลงมันไปเหอะครับ" ไอ้ป้างมันตะโกนมาอีกคนนึงแล้วก็หันไปหัวเราะกับแพรว เมียมัน
" ครับพี่... มินยินดีจะแต่งงานกับพี่ครับ" ในที่สุดน้องยิ้มเอ่ยออกมาจนได้แล้วทรุดตัวลงมากอดผมแน่น ตามด้วยเสียงปรบมือของทุกคน พร้อมทั้งถ่ายรูปกันไปด้วย
ส่วนผมน่ะเหรอ ความรู้สึกตอนนั้นมันเหมือนเราแทบจะลอยได้ไปเลย ไม่ได้เว่อร์นะครับ จากนั้นผมก็จูงมือน้องพาเดินไปที่หน้าเวทีที่ตอนนี้พี่พลมายืนรออยู่ พนักงานสาวอีกคนก็ยื่นช่อดอกไม้สีขาวนวลมาให้มินถือไว้ แขกในงานทุกคนก็ขยับมายืนดูผมเป็น 2 ฝั่งระหว่างทางที่ผมเดินจูงน้องไปหน้าเวทีหาพี่พล
" เอาล่ะครับผม ตอนนี้พวกเราทุกคนก็ได้มายืนกันอยู่ตรงนี้เพื่อเป็นสักขีพยานให้กับการแต่งงานของเจ้าบ่าวเจ้าสาวนะครับ ผมขอแสดงความยินดีกับทั้งคู่นะ ขอให้รักกันตลอดไป หนักนิดเบาหน่อยไม่ว่าเรื่องไหนก็ขอให้อภัยให้กัน ให้สมกับที่เราต่อสู้ฝ่าฟันเพื่อความรักด้วยกันมาตลอดนะครับ" พี่พลกล่าวเหมือนเปิดงาน ผมกับน้องหันมามองหน้ากันยิ้มๆ
" งั้นตอนนี้ก็เชิญเจ้าบ่าวสวมแหวนได้เลยครับ" พี่พลบอก ผมก็ล้วงกระเป๋าหยิบแหวนทองคำขาวประดับเพชรเล็กๆน่ารักอยู่ตรงกลางที่ผมไปแอบสั่งทำไว้ออกมา มินก็จ้องมองแหวนนั้นแล้วยิ้ม สายตาวิ้งๆนั้นทำให้ผมรู้ว่าน้องคงต้องดีใจมากแน่นอน
ผมค่อยๆจับมือน้องขึ้นมาอย่างนุ่มนวลแล้วสวมแหวนลงไปที่นิ้วน้องอย่างเบามือ และตอนนี้แหวนวงเก่าที่ผมเคยให้น้องไว้เป็นการหมั้นหมายเมื่อนานมาแล้ว มันก็ได้เคียงคู่อยู่กับแหวนแต่งงานอันนี้ของผมแล้วล่ะ
" ครับต่อไปเราก็มาร่วมดื่มแสดงความยินดีให้กับบ่าวสาวกันนะครับ ยกแก้วขึ้นมาเลยครับทุกคน เอ้า... ไช...." พี่พลเอ่ยชวนทุกคนดื่มฉลองกัน
" โย.... เอ้า.... ไช... โย" เสียงร้องรับไชโยของทุกคนดังขึ้นประสานกัน มินหันมายิ้มกับผมด้วยสีหน้าที่มีความสุขอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ก็ไม่รู้อ่ะนะ อันนี้ผมอาจจะรู้สึกไปเองก็ได้ แต่ก็เชื่ออย่างนั้นจริงๆครับ
" เอาล่ะครับ และตอนนี้ก็มาถึงนาทีที่สำคัญแล้วล่ะนะ เจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวได้แล้วครับ" อยู่ๆพี่พลก็เอ่ยขึ้น มินทำหน้าตกใจทันที
" เอ้า... จูบเลย.... จูบเลย.... " พวกไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์ ตะโกนเชียร์กันครับ ผมหันไปหัวเราะพวกมันแล้วก็มองหน้าน้องที่ตอนนี้ท่าทางเขินจนตัวบิดเลย ฮ่าๆๆๆ
" ถ้าเขินก็หลับตาซะครับ... คนดี" ผมกระซิบบอกน้องเบาๆ
" พี่อ่า..... " มินบอกแล้วก็หลับตาลง ผมก็เลยจูบแก้มน้องไปเบาๆ เท่านั้นแหละ เสียงโห่ฮาของไอ้พวกเพื่อนๆผมนี่สนั่นเลยครับ นอกนั้นเค้าก็ปรบมือกันไป ช่างภาพก็ได้เก็บภาพแทบทุกช๊อตไว้เป็นที่เรียบร้อยล่ะครับ
" หึๆ ตอนนี้พี่อยากรู้จังเลยนะว่ามินรู้สึกยังไงบ้าง บอกพี่หน่อยครับ" ผมก้มลงสบตาแล้วถามน้องไป มินก็หลบตาอย่างเขินๆ
" ก็อายน่ะสิ พี่อ่ะ... " หึๆ ก็แหงอ่านะครับ แก้มแดงเป็นมะเขือเทศเลยอ่ะ
" ฮ่าๆ เจ้าสาวน่ารักจังนะครับ เอ้า... งั้นต่อไปนี้ขอเชิญเจ้าสาวโยนช่อดอกไม้เลยครับ เดี๋ยวมาดูกันว่าดอกไม้นี้จะไปตกที่ใครหนอ ขอเชิญสาวๆโสดออกมาเตรียมรับช่อดอกไม้กันเลยครับ" พี่พลเอ่ยชวนสาวๆในงาน ก็มีแพรวครับ แล้วก็บรรดาแฟนของไอ้เพื่อนๆผมนั่นแหละ
" เดี๋ยวนับ 1 2 3.. แล้วโยนเลยนะครับ เอ้า... 1... 2... 3.... เอาเลย...." พี่พลบอกมิน น้องก็โยนช่อดอกไม้ไปด้านหลัง พวกสาวๆรีบแย่งกันใหญ่เลยครับ ทุกคนพากันส่งเสียงเชียร์ และแล้ว.... ดอกไม้ก็ลอยไปตกในมือแพรวจนได้
" ฮ่าๆๆ เอาล่ะครับ เป็นอันว่าเราได้ผู้โชคดีแล้วนะ เดี๋ยวถ้าจะแต่งกันเมื่อไหร่ก็ต้องมาจัดกันที่นี่อีกนะครับผม แล้วผมจะรอนะ ฮ่าๆๆ" พี่พลพูดแซวแพรวที่ตอนนี้ถือช่อดอกไม้ด้วยท่าทางปลื้มสุดๆและเดินกลับไปหาไอ้ป้าง ตกลงนี่มึงจะต้องแต่งต่อจากกูเลยเหรอวะ ฮ่าๆๆ ดีเว้ย
จากนั้นพี่พลก็เชิญทุกคนทานอาหารกันไป มีทั้งบาร์บีคิวและอาหารทะเลสดๆหลากหลาย น่ากินทั้งนั้น ระหว่างที่ทานอาหารกันไปอย่างอร่อย พี่พลก็ชวนพ่อแม่ผมกับแม่อัมไปกล่าวอะไรเล็กๆน้อยๆถึงความรู้สึกในงานวันนี้ว่าเป็นยังไงบ้าง ผมคิดว่าพวกท่านก็คงมีความสุขมากเหมือนผมกับน้องนั่นแหละนะ ในเมื่อตอนนี้ผมกับมินได้แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝากันแล้วสมอย่างที่ท่านได้หวังกันมาตลอด
ระหว่างที่ทุกคนอร่อยกับอาหาร ผมจูงมือน้องเดินห่างออกจากตรงนั้นมานิดนึง รู้สึกดีใจนะที่งานวันนี้ลุล่วงไปด้วยดี และคิดว่าวันนี้น้องก็คงต้องมีความสุขมากจนล้นออกมาเหมือนผมเนี่ยแหละ
" มินยังจำวันแรกที่เราเจอกันได้มั๊ยครับ" ผมเอ่ยถามน้อง
" หือ... วันแรกเหรอครับ วันที่พี่เจอผมที่โรงหนังน่ะเหรอครับ" ตอบได้ทันทีก็เพราะน้องยังจำได้ดีน่ะนะ
" ใช่... ตอนนั้นน่ะพี่บอกตรงๆนะว่าพี่นึกว่ามินเป็นผู้หญิงจริงๆ"
" ครับ... พี่ถึงได้คิดจะจีบผมใช่มั๊ยล่ะ ฮะๆๆ " น้องหัวเราะผมเบาๆ
" ก็ใช่นะ ตอนนั้นพี่ชอบเราทันทีเลย ไม่รู้ทำไม ก็แปลกดี"
" แต่ถ้าตอนนั้นพี่รู้ว่าผมเป็นผู้ชาย พี่คงไม่ชอบผมใช่มั๊ยครับ" น้องถามผมกลับ สีหน้าดูหม่นๆลงไปนิดนึง
" หึๆ ก็อาจจะเป็นยังงั้นก็ได้นะ พี่คงไม่คิดจะชอบผู้ชายหรอกถ้ารู้ก่อน แต่มินรู้อะไรมั๊ย...." ผมตอบน้องแล้วเว้นจังหวะพูดไปนิดนึง มินก็มองสบตาผม
" พี่ว่ามันอาจจะเป็นเหมือนพรหมลิขิตก็ได้นะ ที่พี่เข้าใจว่ามินเป็นผู้หญิงมันทำให้พี่ยิ่งรู้สึกรักและผูกพันกะมินมากขึ้นอีก จนถึงตอนที่มารู้ว่ามินเป็นผู้ชาย แต่ความรู้สึกพี่มันก็ไม่เห็นจะเปลี่ยนไปเลย ก็ยังคงรู้สึกชอบมินมากอยู่ดีนั่นแหละ จนตัวเองมองข้ามไปเลยว่ามินเป็นผู้ชายน่ะนะ" ผมอธิบาย และสบตากับน้องอยู่นิ่งๆ
" ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน พี่อยากจะทำอะไรดีๆให้มิน หวังให้มินมีความสุขที่สุดไม่ว่าจะต้องทำยังไงพี่ก็จะพยายาม เพราะพี่หวังมาตลอดว่าเราจะได้รักกันจริงๆแบบนี้ไง และไอ้ความรู้สึกแบบนั้นแหละที่มันเปลี่ยนพี่ไปทุกอย่าง พี่กลายเป็นคนใหม่ที่ดีกว่าเดิมมาก และพี่ดีใจมากนะครับที่ตอนนี้พี่มีมินอยู่ด้วยกันแบบนี้ สัญญานะครับว่าเราจะอยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไปนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เราจะไม่ทิ้งกันไป สัญญานะครับ"
" พี่.... " น้องเรียกผมเบาๆแล้วซบลงกับอก กอดผมแน่น
" ครับ ผมสัญญานะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเราจะไม่ปล่อยมือจากกันแน่นอนครับ........"
และนั่นเป็นคำสัญญาจากคนที่ผมรักที่สุด คำที่ผมอยากจะได้ยินที่สุดแล้วมั๊งในช่วงชีวิตนี้ มีท้องฟ้ากับทะเลช่วยเป็นพยานให้เรา และมันก็ทำให้ผมรู้สึกเหมือนหัวใจมันชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำทิพย์อะไรสักอย่างที่อาบลงมา ต่อไปนี้ชีวิตผมจะมีแต่ความสุขตลอดไป และไม่ต้องการอะไรอีก ตัวมินเองก็คงจะเหมือนกัน
ต่อไปจากนี้ผมก็ไม่ต้องตามหารักแท้อะไรอีกแล้วเพราะมันมาอยู่กับผมแล้วเรียบร้อย และเชื่อว่ามันจะไม่มีวันจากผมไปไหนได้อีก ตราบเท่าที่เรายังมีลมหายใจ
จบบริบูรณ์
เอาล่ะครับ ก็จบลงไปเรียบร้อยนะสำหรับเรื่องราวความรักของพี่เป้งและน้องมิน เวลากว่า 3 ปีที่ผมพยายามจะปลีกเวลามาเขียนเรื่องนี้แล้วก็ทำไม่สำเร็จซะทีเพราะมีปัญหาสารพัดเรื่อง แต่ในที่สุดผมก็ได้รวบรวมพลัง (55 สำนวนหนังกำลังภายในเกินไปป่ะ) พยายามกลับมาเขียนต่อจนจบครับ อาจจะดูไม่ค่อยลงตัวสักเท่าไหร่ แต่ผมก็พยายามอย่างสุดๆแล้วล่ะ อิอิ
ที่หลายๆท่านบอกว่าอยากให้มีแง่มุมของน้องมินบ้าง ผมก็เข้าใจน่ะครับว่ามันควรจะมี แต่เนื่องจากเรื่องนี้ผมเองตั้งใจแต่แรกว่าจะเขียนออกมาในรูปแบบนี้ แต่ด้วยความที่ผมเองถ่ายทอดเรื่องราวยังไม่ดีเท่าไหร่ หลายๆท่านจึงรู้สึกไม่ค่อยดีเวลาที่อ่านแล้วแมีแต่มุมของไอ้เป้งคนเดียวเท่านั้น ซึ่งจุดบกพร่องอันนี้ผมจะพยายามแก้ไขในงานต่อๆไปนะครับ
พูดถึงว่าในงานต่อๆไป ก็แสดงว่ายังจะมีผลงานต่อจากนี้อีกใช่มั๊ย คำตอบคือใช่ครับ แต่อยากให้อดใจรอกันอีกซะพักใหญ่ๆแล้วกันนะครับ ผมจะพยายามเขียนเรื่องสั้นๆ ไม่กี่ตอนจบให้อ่านกันนะ เพราะเข็ดแล้วกับเรื่องยาว อิอิ ไม่อยากดองให้ใครๆเบื่อกันไปอีกนะครับ ถ้าเขียนเสร็จแล้วจะรีบมาลงให้ละกัน เอาแบบนี้ดีกว่าจะได้ไม่ต้องมีการดอง :laugh:
สุดท้ายก็ขอขอบพระคุณทุกๆท่านที่ได้อุตส่าห์ทนติดตามกันมาตลอดหลายปี รวมทั้งท่านที่เพิ่งแวะมาลองอ่านด้วยนะครับ หวังว่าคงรู้สึกดีๆกับเรื่องราวทั้งหมดนี้และจะติดตามงานต่อๆไปของผมนะ อดใจรออีกไม่นานแน่นอนครับผม o1
-
:pig4: :pig4:
-
สำหรับโพสนี้ก็ขอมาลงภาพสวยๆจาก Primo Posto เขาใหญ่ให้ชมกันอีกนะครับ ผมชอบที่นี่มากๆเพราะเค้าออกแบบมาได้ลงตัวดีนะ ผสมความเป็นโมเดิร์นกับกลิ่นไอวินเทจได้อย่างกลมกลืน แต่ปัจจุบันตอนนี้เค้าเปลี่ยนชื่อไปเป็น Primo Piazza แล้วนะครับ ถ้าใครสนใจก็ลองเสิร์ชหาข้อมูลกันได้เลยนะ ถ้าได้ไปเที่ยวที่นั่นผมว่าคุณจะต้องติดใจแน่เพราะมันสวยเหมือนเราอยู่เมืองนอกจริงๆ
(http://www.tourindy.co.th/blog/wp-content/uploads/2009/10/primo-posto_008.jpg)
(http://www.tourindy.co.th/blog/wp-content/uploads/2009/10/primo-posto_801.jpg)
(http://i719.photobucket.com/albums/ww193/merecat_album/primo07.jpg)
(http://f.ptcdn.info/181/013/000/1386736234-primopiazz-o.jpg)
(http://f.ptcdn.info/181/013/000/1386736205-primopiazz-o.jpg)
-
ว้าว ว้าว ว้าว Happy Ending ล่ะ งั้น :mc4: :mc4:ขอฉลองเลยล่ะกัน
สมกับชื่อ "อาบใจด้วยไอรัก" ยินดี(ปนอิจฉา)น้องมินอ้ะ
:กอด1: :mew1: :mew1:นี่ให้คนเขียนเลย แทนคำขอบคุณ
-
ขอบคุณพี่นักเขียนที่สุดเลยครับ ถึงแม้จะ 3 ปียังมาปิดเรื่องนี้ให้หายข้องใจกันนะครับ ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณจ้า :pig4:
-
แฮปปี้ฝุดๆ
ขอบคุณนะคะ
-
สุดยอดไปเลย อย่างน้อยก็จบด้วยการแน่งงานละนะ ชอบๆครับ เขาสัญญาว่าจะรักกันตลอดไป ก็ขอให้เป็นแบบน้นนะ จะรอเรื่องใหม่ครับ พี่น็อตสู้ๆ
-
ขอบคุณมากๆค่า :pig4:
เราชอบนะ จบได้ลงตัวดีค่ะ o13
-
ขอบคุณมากๆเลยครับที่แต่งเรื่องน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่าน :mew1:
-
รอมานาน ผลสุดท้ายเรื่องนี้ก็จบ ขอบคุณค่ะที่พยายามเขียนนิยายเรื่องนี้ต่อ
-
Happy Ending พี่เป้งยังไงก็ชอบทำเซอร์ไพร์น้องมินนะ ^^
ความรักของน้องมินทำให้พี่เป้งเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ รักนี้ไม่ธรรมดาเลย
ขอบคุณคนแต่งนะคะที่มาต่อทำให้คนอ่านอย่างเรายิ้มหวานจนจบเรื่องเลย :L2:
-
ในที่สุดทั้งสองคนก็มีวันนี้จนได้ วันที่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมความสำเร็จ
ทุกอย่างล้วนมาจากความตั้งใจและพยายาม ทุกสิ่งจึงสำเร็จ
ขอให้รักกันและมีความสุขอย่างนี้ไปตลอดนะจ๊ะ กิจการรุ่งเรืองๆ
และขอบคุณคนเขียนด้วยค่ะที่เขียนงานดีๆมาให้ได้อ่านกัน
หวังว่าจะมีโอกาสได้อ่านเรื่องต่อไปนะคะ :L2:
-
โอ้ยยยย อ่านเรื่องนี้แล้วแม่มโคตรหิวอ่ะ อ่านไปท้องร้องไป555
-
สนุกมากเลย รอรวมเล่มเนะ^^
-
อ่านจนจบแล้ว ทำไม่รู้สึกว่าเอ๊กซ์สู้อยู่คนเดียว เติบโตอยู่คนเดียว
ส่วนมิน มายังไงก็อย่างงั้น อยู่เฉย ๆ เพื่อรับความรัก ความพยายามจากพี่
เอ๊ะ หรือจะพลาดอะไรไป หรือเป็นเพราะอ่านในมุมมองของพี่
ขอบคุณผู้แต่งค่ะ ชอบการค่อย ๆ เติบโต เรียนรู้และยอมรับ รวมไปถึงวิธีแก้ปัญหาของเอ๊กซ์
ทีแรกก็แอบเม้งว่าค่อนข้างโลเล แต่ก็พอเข้าใจได้ว่าจากคนพื้นฐานนิสัยแบบนั้น เปลี่ยนแปลงมาได้ขนาดนี้ก็สุดยอดแล้ว
เป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อ ๆ ไปค่ะ
-
สนุกมาก ๆ เลย
-
สนุกกกกกกกกกกกกกกกกกกน้องมีนน่ารัก ความรักทำให้เปลี่ยนเป้งให้เป็นคนดีมากขึ้น
พลังแห่งรัก อยากอ่านสเปจังเลย อยากเห็นน้องมีใส่ชุดเจ้าสาวสวยๆในงานกลางคืน
:L2:
-
อ่านจบแล้วสนุกมากๆๆจ้า
-
คิดไม่ผิดที่อ่านเรื่องนี้
มีฉากงานแต่งคู่เกย์ด้วย หึหึ
-
น่ารักมากๆเลย
แอบเศร้าไปหลายตอน
สุดท้ายก็แฮปปี้
ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
สนุกดีครับ เห็นพัฒนาการตัวละคร ประทับใจฉากแต่งงานมากเลยครับ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆนะครับ
-
อยากรุ้เรื่องครอบครัวของมาร์ทอ่ะ
-
:pig4:
-
ขอบคุณครับสำหรับนิยายรักเรื่องนี้
:L2: :pig4:
-
:pig4:
-
สนุกมากมาย ชอบนิสัยพระเอกที่เป็นคนจริงจัง เด็จขาด ส่วนน้องมินก็น่ารักจริงอะไรจริง :hao7:
ขอบคุณที่เเต่งนิยายดีๆ ให้อ่านค่าาาา
-
จบแล้วอ่ะ ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย สนุกมากเลยค่ะ น่านะมีภาคต่อเป็นชีวิตหลังเเต่งานเนาะ :m13: :pig4:
-
ขอบคุณนะคะที่เขียนต่อจนจบ นิยายน่ารักค่ะ :pig4:
-
นิยายสนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะ
-
มั่นคงกว่าภูผาก็พี่เป้งเนี่ยแหละ
ไม่เคยโลเลคิดนอกใจเลย
ตัดสินใจเฉียบขาดมาก
แม้บางเรื่องจะใช้เวลาและความกล้าสักหน่อย
ถ้าเลิกแก้ปัญหาด้วยการปิดบังได้
จะดีมาก การโกหกมันสนุกจริง ๆ นะ
พอเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ยิ่งมีเสน่ห์
เป็นพระเอกที่เราชอบอีกเรื่องหนึ่ง
:กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่าาาาาาาาา
สนุกมากๆเลยค่ะ ตอนแรกอ่านไปก็เห็นรักกันเร็วมากนึกว่าจะน่าเบื่อ
จนอ่านไปอ่านมาจนจบเลยค่ะ สนุกจริงๆ
มีเรื่องราวต่างๆมากมาย ครบทุกรสจริงๆค่ะะะ
-
ตอนแรกแอบน่าเบื่อนิดนึง แต่มาตอนหลังมีดราม่าก็เริ่มสนุก แอบงงนิดนึงเหมือนจะปูเรื่องให้มินดูเป็นเกย์ออกสาว บางทีก็บอกว่าเป็นสาวประเภทสองเลยแล้วไหงให้มินไปเป็นเดือนคณะได้ ถ้าบุคลิกสาวๆไม่น่าจะเป็นเดือนคณะได้นะ
:hao4: :hao4:
-
น่ารักมากๆเลย
ถึงจะรำคาญพระเอกอยู่บ้าง
-
สนุกน่ารักมาก ๆ ครับ .......... ขอบคุณครับ
-
:o8:
-
อาบด้วยๆๆๆ555
-
ขอบคุณมากๆค่ะ ศรัทธากับความรักและความมั่นคงของพี่เป้งมากๆ ป่านนี้พี่เป้งกับน้องมินกำลังทำอะไรอยู่นะะ
-
:pig4: :pig4:
-
ก่อนอื่นขอบคุณคนเขียนก่อนเลยที่สร้างสรรค์งานสนุกๆมาให้เราอ่าน เรื่องนี้เราจัดเป็นหมวดนิยายรักหวานแหววได้มั้ย ถึงจะมีมาม่าแต่ไม่เยอะและเคลียร์จบเร็วดี ชอบเลย ส่วนน้องมินผู้โซฮอตของพวกเรา เอาจริงแอบลำไยนิสัยนางอยู่ที่พอเวลามีปัญหาอะไรละชอบหนี ชอบคิดแทน แต่พระเอกมันก็เป็นพวกชอบแบกเอาไว้ คือสรุปแล้วโทษน้องมินไม่ได้555
เอาเป็นว่าชอบ สนุกค่า
-
สนุกดีค่ะ เจอปัญหาเยอะมาก อ่านไปนิ้วเท้านี่เกร็งเบยครัช 555555
รู้สึกหลงรักน้องมินมากๆ แต่ไม่ชอบที่เป้งทำตัวมีความลับ ชอบโกหกและไม่เคลียร์ในหลายๆเรื่องจนมีปัญหาตลอดดด
แต่จบแบบแฮปปี้ก็ดีมากๆเลยค่ะ ไม่ชอบจบแบบดราม่า :hao3:
-
:-[