-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
Fluffy's #เรื่องของหนูนิ่ม
✰ Warning ✰
เรื่องนี้นายเอกเป็น Femboy นะคะ น้องเหมือนผู้หญิงทุกอย่างเลยยกเว้นแต่ยังมีแครอทอยู่
ใครไม่ชอบนายเอกสายน้อง ใส่กระโปรง แทนตัวเองว่าหนู เรียกพี่คะพี่ขา กดปิดได้เลยค่ะ
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
ผลงานอื่นๆ
♥ กุหลาบแดงกับแมวขาว (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.0) (จบแล้ว)
✎ Contact
facebook : carpediem.writer
twitter : @carpediem093
-
Chapter 1 : หนูเจอพี่ครั้งแรก
“คุณยายขา ~ สายบัวได้แล้วค่ะ” เสียงหวานใสดังมาก่อนตัวเรียกให้คุณยายประไพวัยเจ็ดสิบปีเงยหน้าขึ้นมอง ร่างบางในชุดกระโปรงสีขาวแขนกุดวิ่งเข้ามาพร้อมกับหอบสายบัวที่เพิ่งตัดมาจากสระบัวหลังบ้านไว้เต็มสองแขน ข้างหลังไกลๆมองเห็นมะลิที่รับหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงเดินเร็วๆตามมา แต่ก้าวยังไงก็ไม่ทันคนที่วิ่งนำอยู่ดี
“ยายบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าวิ่ง ถ้าหกล้มขึ้นมาจะทำยังไง” คนแก่ดุไปตามเรื่องด้วยความหวังดี ใบหน้าหวานที่ชื้นไปด้วยเหงื่อเบะลงเมื่อโดนดุ รีบนั่งลงข้างๆกอดเอาใจคุณยาย
“หนูกลัวคุณยายจะรอนานเลยรีบวิ่งมาไงคะ ไม่ดุซี่ หนูกลัวไปหมดแล้ว” แก้มกลมถูไปมากับแขนคุณยายตามนิสัยเด็กช่างอ้อน คนแก่ส่ายหน้าพลางลูบผมยาวที่รวบเป็นหางม้าไว้หลวมๆอย่างเอ็นดูปนหมั่นเขี้ยว
“อย่างเราน่ะเหรอจะกลัวยาย เจ้าตัวแสบ”
“คุณนิ่มดื้อจะลงสระด้วยค่ะคุณยาย แต่มะลิห้ามไว้”
“พี่มะลิ!” นุ่มนิ่มหันขวับมองคนขี้ฟ้อง มะลิกำลังจะหาเรื่องให้คุณยายดุหลานสุดที่รักเพิ่มอีกกระทงแล้ว
“เป็นสาวเป็นนางจะทำตัวแก่นเซี้ยวเหมือนผู้ชายไม่ได้นะเจ้านิ่ม…”
“เพราะมันไม่งาม ใช่ไหมคะคุณยาย” เด็กแก่นเซี้ยวของคุณยายประไพยิ้มหวาน เลียนแบบคำพูดเดิมๆที่ได้ยินจนชินหูแล้ว มีอยู่ไม่กี่เรื่องหรอกที่คุณยายจะชอบบ่นเป็นประจำ
นุ่มนิ่มรู้ทันคุณยายหมดแล้ว นอกจากเป็นหลานรักแล้วยังอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี
“จริงๆเลยเชียว” คุณยายที่ถึงจะอายุมากแล้วแต่ยังแข็งแรงส่ายหน้าน้อยๆ ไม่ได้รำคาญแต่กลับเอ็นดูมากด้วยซ้ำ นุ่มนิ่มเป็นเด็กนิสัยเรียบร้อยแต่บทจะดื้อก็ทำเอาปวดหัวกันไปทั้งบ้านเหมือนกัน โดยเฉพาะบ้านที่มีแต่คนแก่อย่างคุณยายกับมะลิที่อายุใกล้จะย่างเข้าเลขสามแล้ว ยังไงก็ตามไม่ทันถ้าเจ้านิ่มเกิดซนกระโดดลงสระหลังบ้าน
นุ่มนิ่มตัวแสบหัวเราะคิกเพราะรู้ว่าคุณยายไม่กล้าดุจริงจังหรอก ดวงตากลมโตมองตามมือของคุณยายกับมะลิที่กำลังทำความสะอาดสายบัวที่เพิ่งเก็บมา อยากจะช่วยแต่คุณยายห้ามไว้บอกว่าจะคันมือเอาเพราะยางของมัน
“ทำไมวันนี้คุณยายให้เก็บสายบัวมาเยอะจังคะ หรือว่าจะแบ่งให้ป้าจันทร์ด้วย” นุ่มนิ่มถามอย่างแปลกใจ บ้านหลังนี้อยู่กันแค่สามคน แต่ปริมาณสายบัวที่เก็บมาเยอะกว่านั้นไปมาก หรือบางทีคุณยายอาจจะอยากทำแกงหม้อใหญ่แล้วตักแบ่งให้คุณป้าข้างบ้าน
บ้านของเราเป็นบ้านสวน ในบริเวณนี้มีบ้านอยู่แค่ไม่กี่หลังและยังห่างกันแค่รั้วไม้ไผ่กั้น ผู้คนในละแวกนี้เลยสนิทสนมกันแทบจะทุกบ้าน อย่างคุณยายประไพเป็นเศรษฐีเก่า สมัยก่อนมีตลาดที่เปิดให้เช่าแผงเป็นสิบยี่สิบแผง
คุณยายเล่าว่าเมื่อก่อนคุณยายห้าวน่าดู ใครตุกติกเบี้ยวไม่จ่ายค่าเช่าคุณยายด่ากระเจิงทุกราย
แต่พอแก่ตัวลงคุณยายก็เป็นแค่หญิงชราใจดี ใบหน้ายิ้มแย้มอยู่เสมอเลยเป็นที่รักของทุกคน คุณยายมีเงินเก็บเยอะแยะแต่ยังทำงานเล็กๆน้อยๆอย่างเช่นทำขนมและร้อยมาลัยขาย นุ่มนิ่มเลยได้อานิสงส์การทำขนมมาจากคุณยายด้วย
นุ่มนิ่มทำขนมตาลอร่อยที่สุด คุณยายบอกว่าแบบนั้น
“มะลิยังไม่ได้บอกเจ้านิ่มใช่ไหมว่าวันนี้พ่อเชนจะมา”
“ตายแล้วคุณยายขา มะลิเผลอลืมไปสนิทเลย!” มะลิทำตาโตเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ คุณยายกำชับไว้ตั้งแต่เช้าแต่ดันลืมไปเสียสนิท จะโดนตีหรือเปล่าก็ไม่รู้เพราะคุณยายมองตาเขียวปั้ด
“พี่เชนจะกลับมาแล้วเหรอคะ” นุ่มนิ่มถามคุณยายด้วยใบหน้าที่เจือสีแดงเรื่อ
นุ่มนิ่มรู้จักพี่เชน แต่พี่เขาไม่รู้จักเรากลับหรอก พี่เชนเป็นหลานชายของคุณยาย เป็นคนในรูปที่อยู่ในห้องตรงหัวเตียงของคุณยายด้วย
พี่เชนเป็นผู้ชายตัวสูง หน้าตาหล่อเหมือนพระเอกหนัง พี่เชนทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯตั้งแต่ที่นุ่มนิ่มยังไม่ได้มาอยู่กับคุณยาย ก็เลยยังไม่เคยเจอกันสักที
แค่เห็นผ่านรูปถ่ายนุ่มนิ่มยังคิดว่าพี่เชนหล่อมาก วันนี้จะได้เจอตัวจริงแล้ว จะเหมือนกับในรูปไหมนะ หรือว่าจะเป็นคนถ่ายรูปขึ้นกล้องจนตัวจริงดูดีไม่เท่า เอ…อยากจะเห็นแล้วสิ
“คงจะมาถึงที่บ้านเย็นนี้แหละ เราก็ไปอาบน้ำแต่งตัวสวยๆมารอต้อนรับพี่เขา แล้วจะได้ทำความรู้จักกัน” คุณยายว่า นุ่มนิ่มพยักหน้ายิ้มรับอย่างเต็มใจ ถ้าเป็นเรื่องพี่เชนก็ยินดีทำให้หมดทุกอย่างนั่นแหละ
เจอกันครั้งแรกจะทักพี่เขาว่ายังไงดีนะ ยกมือไหว้ก่อนแล้วค่อยแนะนำตนเอง หรือว่าจะเข้าไปกอดดี
แต่ว่านะ ถ้าอยู่ๆก็เข้าไปกอดพี่เชนจะคิดว่าน้องเป็นพวกผู้หญิงใจง่ายหรือเปล่า
แบบนั้นสงสัยจะไม่เข้าท่า ต้องเรียบร้อยอ่อนหวานไว้ก่อน
“ไปค่ะคุณนิ่ม ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันดีกว่า ชุดนี้เปื้อนหมดแล้วไม่สวยเลย” มะลิชวน แต่นุ่มนิ่มอิดออดเพราะไม่ชอบการอาบน้ำเป็นที่สุด ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นแล้วด้วย ถ้าเป็นไปได้อยากจะอาบน้ำแค่สองวันครั้งแต่อาจจะโดนคุณยายเอาก้านมะยมฟาดจนน่องลาย
“ยังไม่อยากอาบ หนูจะช่วยคุณยายก่อน”
“ไม่ต้องช่วย ยายทำเองได้ เราน่ะไปอาบน้ำเถอะ มอมแมมเป็นลูกหมา” คุณยายรู้ทันนุ่มนิ่มไปเสียทุกอย่าง เด็กน้อยมองค้อนแต่ก็ยอมลุกขึ้น มือเล็กปัดฝุ่นออกจากกระโปรงแล้วสะบัดก้นเดินเข้าบ้านไป
“คุณนิ่มโตเป็นสาวแล้วนะคะ แถมยังสวยด้วย” มะลิมองหน้าคุณยายพลางอมยิ้ม เธอเห็นนุ่มนิ่มตั้งแต่ยังเป็นเด็กอายุสิบสี่หน้าตาธรรมดาค่อนไปทางขี้เหร่ด้วยซ้ำ แต่ได้คุณยายนี่แหละจับขัดเนื้อขัดตัวจนลูกเป็ดขี้เหร่กลายเป็นหงส์ คุณนิ่มของเธอสวยยิ่งกว่าเด็กสาววัยเดียวกันในละแวกนี้เสียอีก แต่คุณยายบอกว่าเพราะแก่แดดน่ะสิถึงได้โตเป็นสาวไว
“แต่ยิ่งโตยิ่งดื้อ ฉันจะรับมือไม่ไหวเข้าไปทุกทีแล้ว” คุณยายบ่นอย่างไม่จริงจังนัก ตอนที่นุ่มนิ่มยังเด็กกว่านี้ก็ไม่เคยมีปัญหาอะไร แต่พอยิ่งโตคุณยายยิ่งตามไม่ทัน หลายๆเรื่องที่หลานสาวเล่าให้ฟังตามประสาวัยรุ่นทำให้คุณยายเริ่มจะไม่เข้าใจเสียแล้ว อย่างวันก่อนก็เอารูปลิปสติกมาถามว่าสีไหนสวยกว่ากัน
คุณยายจนปัญญาไม่รู้จะตอบยังไงเพราะมองยังไงลิปสติกทั้งสองสีมันก็สีเหมือนกันอย่างกับแกะ
…
คนตัวเล็กนั่งอยู่บนเตียงโดยที่ยังมีแค่ผ้าเช็ดตัวห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ เคาะนิ้วกับคางของตนเองอย่างใช้ความคิด มองเสื้อผ้าที่กองอยู่เต็มเตียงไปหมด ยังเลือกไม่ได้ว่าจะใส่ชุดไหนดีเพราะสวยไปหมดทุกชุดเลย
นุ่มนิ่มชอบสีชมพู แต่ชุดกระโปรงสีฟ้าที่เพิ่งซื้อมาใหม่ก็อยากใส่เหมือนกัน
“คุณนิ่มอย่าเพิ่งยุกยิกสิคะ นิ่งๆก่อน พี่เปียผมไม่ถนัด” มะลิดุ ถักเปียให้นุ่มนิ่มไม่เสร็จสักทีเพราะเด็กไฮเปอร์อยู่ไม่สุขเอาเสียเลย
“หนูว่าจะใส่ชุดสีฟ้า พี่มะลิว่าดีไหม” นุ่มนิ่มถามความเห็น เงยหน้ามองอีกฝ่ายจนมะลิต้องใช้มือดันหัวกลมให้อยู่นิ่งๆ
“หรือว่าสีชมพูดี แต่หนูใส่บ่อยแล้ว งั้นสีฟ้าดีกว่า”
“จะใส่ตัวไหนคุณนิ่มก็สวยค่ะ ถ้าแต่งตัวเสร็จแล้วก็ลงไปข้างล่างนะ พี่จะไปจัดการในครัวก่อน” มะลิผูกโบว์สีขาวกับเปียทั้งสองข้างเป็นอย่างสุดท้ายก่อนจะลุกขึ้น
“ค่า ~ เข้าใจแล้วค่ะ” เจ้าตัวเล็กรับคำ รอจนพี่เลี้ยงออกจากห้องไปถึงได้ลุกขึ้นมาแต่งตัว นุ่มนิ่มดึงผ้าเช็ดตัวออกพาดไว้บนเตียง ร่างเกือบเปลือยมีเพียงกางเกงชั้นในลูกไม้สีขาวปกปิดส่วนล่างไว้
เท้าเล็กเดินมาที่หน้ากระจกหมุนตัวซ้ายขวาเพื่อมองสำรวจร่างกายของตนเอง
นุ่มนิ่มสะบัดผมยาวๆไปข้างหลังเพื่อมองเงาสะท้อนในกระจกชัดๆ หน้าอกก็พอมีแต่เล็กจิ๋วนิดเดียว ตอนอายุสิบสองเคยแอบซื้อยาคุมมากินตามที่เพื่อนๆบอกกันว่ากินแล้วจะทำให้มีหน้าอก แต่มันก็ไม่ได้เห็นผลอะไรชัดเจน
อยากจะปรึกษาคุณหมออย่างจริงจังเรื่องเทคฮอร์โมนอยู่หรอก แต่บอกคุณยายไปก็ไม่เข้าใจอยู่ดี นุ่มนิ่มไม่รู้จะทำยังไงเลยต้องรับสภาพอยู่กับนมแบนๆต่อไป โชคดีหน่อยที่เป็นคนตัวเล็กอยู่แล้ว ส่วนสูงแทบจะไม่แตะ160เซนติเมตรด้วยซ้ำ แถมเสียงยังไม่แหบห้าวเลยยิ่งทำให้ดูเหมือนผู้หญิงเข้าไปใหญ่
เด็กน้อยเปิดลิ้นชักตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อชั้นในสีเดียวกับแพนตี้ออกมาใส่ ถึงหน้าอกของนุ่มนิ่มจะไม่ได้ใหญ่มากแต่มันก็ไม่ได้เล็กเหมือนของผู้ชายสักหน่อย
ถ้าไม่ใส่เสื้อในก็จุกโผล่กันพอดี แค่เวลานอนเท่านั้นแหละที่นุ่มนิ่มจะโนบรา
ในที่สุดก็ตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้ายว่าจะใส่ชุดสีฟ้า มันไม่ใช่สีฟ้าเข้มๆแบบที่ไม่ชอบ แต่เป็นสีฟ้าโทนเบบี้บลูกำลังน่ารัก ความยาวของกระโปรงสั้นเหนือเข่ามานิดหน่อยส่วนด้านบนเป็นสายเดี่ยวเข้ากับระบายลูกไม้สีขาวตรงช่วงอก
ชอบจังกระโปรงฟูๆน่ารัก นุ่มนิ่มหมุนตัวไปมาหลายครั้งให้กระโปรงสะบัดเล่นๆจนพอใจก่อนจะขยับมานั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบจับเครื่องสำอางขึ้นมาแต่งหน้าอย่างที่ชอบ ทาแป้งบางๆ ปัดแก้มสีหวานละมุน เขียนคิ้วให้ได้รูปและปิดท้ายด้วยทิ้นและลิปกลอส
สวยจะตาย นุ่มนิ่มชอบแต่งหน้า ชอบทาลิปสวยๆ แต่คุณยายกลับบอกว่าแก่แดด ไม่เห็นจะแก่แดดตรงไหนเลย เดี๋ยวนี้ใครๆก็แต่งหน้ากันทั้งนั้น
หลังจากเพิ่มความมั่นใจครั้งสุดท้ายด้วยโคโลญจ์กลิ่นหอมอ่อนๆนุ่มนิ่มก็พาตนเองเดินกลับลงมาที่ชั้นล่าง คุณยายกับพี่มะลิน่าจะอยู่ในครัวเพราะบ้านเงียบมาก นุ่มนิ่มไม่อยากจะเข้าไปในครัวเพราะกลัวว่ากลิ่นควันจะติดผมเอา เลยนั่งเล่นอยู่ที่หน้าบ้านรอ
ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงรถขับเข้ามา นุ่มนิ่มชะเง้อมองพลางขมวดคิ้วเพราะไม่คุ้นกับรถที่จอดอยู่ เป็นรถยุโรปสีขาวสองประตู รถราคาแพงหรูหราแบบนี้ไม่ค่อยมีคนขับมากนัก ที่กรุงเทพอาจจะมีให้เห็นเกลื่อนถนน แต่ที่เชียงใหม่แถมยังเป็นอำเภอที่ไม่ได้อยู่ในตัวเมืองแทบจะไม่เคยเห็นใครขับ
นุ่มนิ่มลุกขึ้นอย่างตื่นเต้นเมื่อประตูรถฝั่งคนขับเปิดออก เจ้าของรถก้าวลงมาจากรถแล้ว เป็นผู้ชายตัวสูง ผิวขาวเหมือนลูกคนจีน ดวงตากลมโตมองไล่ตั้งแต่รองเท้าหนังสีดำไล่ขึ้นมาถึงกางเกงขายาวสีเดียวกัน และเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มแขนยาวที่พับแขนเสื้อขึ้นมาจนถึงข้อศอก
และเมื่อเงยหน้ามองใบหน้าของคนแปลกหน้าหัวใจของนุ่มนิ่มก็เต้นตึกตัก
ใจเต้นแรงเหมือนกับตอนที่ไปเดินเที่ยวงานวัดกับคุณยายแล้วปาลูกโป่งได้ตุ๊กตาหมีตัวที่ใหญ่ที่สุด
เป็นความรู้สึกตื่นเต้น ดีใจ หรืออะไรสักอย่างนี่แหละ แต่นอกจากหัวใจเต้นแรงแล้วสองแก้มยังร้อนวูบวาบอีกด้วย
พี่เชนตัวจริงหล่อมากเลย อย่างกับพระเอกละครจริงๆด้วย
นุ่มนิ่มทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะพูดอะไรด้วยเลยหันหลังวิ่งปรู๊ดกลับเข้าบ้าน ส่วนเชนถึงกับงง เขาหัวเราะขำกับท่าทางของเด็กสาวแปลกหน้า
ไม่เห็นรู้ว่าบ้านคุณยายมีเด็กผู้หญิงด้วย คุณยายไม่เคยบอกเขา
เขาก้าวเข้ามาในบ้านเห็นบ้านเงียบ เลยวางของที่หอบหิ้วมาด้วยไว้บนโต๊ะแถวนั้นก่อนจะเดินหาคุณยายจนทั่วบ้าน ก่อนจะมาเจอท่านที่ห้องครัว
รวมถึงยัยเด็กผมเปียนั่นด้วย ยืนพันแข้งพันขาคุณยายอยู่ตรงนั้น
“คุณยาย สวัสดีครับ” เชนยกมือไหว้คุณนายแท้ๆของตนเอง คุณยายประไพที่กำลังยืนสั่งมะลิให้เบาไฟบนเตาลงหน่อยถึงกับตกใจ คนแก่ยกมือขึ้นทาบอก
แต่พอหันกลับมาและเห็นหน้าของหลานชาย รอยยิ้มยินดีก็ปรากฏบนใบหน้าเหี่ยวย่นตามวัย
“พ่อเชน! ตายแล้ว มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่” คุณยายเดินเข้ามาลูบหน้าลูบตัวหลานยกใหญ่ ไม่เจอกันแค่สองสามปีหลานชายคนเดียวโตเป็นหนุ่มขึ้นผิดหูผิดตา ดูท่าจะสูงขึ้นกว่าเดิมอีกด้วย
“เพิ่งมาถึงเดี๋ยวนี้เองครับ” เชนตอบคุณยาย แต่สายตาจับจ้องยัยตัวเล็กที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังของคุณยายเสียมากกว่า ผู้อาวุโสราวกับล่วงรู้ความคิด มือเหี่ยวย่นดึงแขนเล็กให้นุ่มนิ่มออกมายืนข้างๆ
“ไหว้พี่เชนเขาสิเจ้านิ่ม” พอคุณยายบอกนุ่มนิ่มเลยยกมือไหว้อีกฝ่าย แต่ไม่ค่อยกล้าสบตาเท่าไหร่เพราะเขิน
“สวัสดีค่ะ พี่เชน”
เชนรับไหว้คนอายุน้อยกว่า เขาไล่สายตามองใบหน้าหวาดที่แทบจะมุดหายไปกับไหล่ของคุณยาย ไม่รู้ว่ายัยหนูเป็นใคร แต่หน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตา ขนาดเห็นหน้าไม่ชัดเพราะน้องเอาแต่หลบหน้ายังมองออกเลยว่าน่ารัก
“ตัวเล็กชื่ออะไรคะ ?” เขาถามด้วยรอยยิ้ม หวังจะผูกมิตรกับน้อง เอาแต่หลบอยู่ข้างหลังคุณยายแบบนี้คงจะกลัวเขา
“ชื่อนุ่มนิ่ม” นุ่มนิ่มตอบเสียงเบา ไม่กล้ามองหน้าพี่เชนเลย ใจเต้นแรงตึกตักไปหมดแล้ว แถมหน้ายังร้อนมากด้วย
ได้ยินพี่เชนตอบกลับมาว่าชื่อน่ารักจัง อยากรู้ว่าพี่เขาทำหน้ายังไงตอนที่พูดแต่ก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง จนกระทั่งเสียงทุ้มถามคุณยาย นุ่มนิ่มถึงได้เงยหน้าขึ้นอ้าปากค้างกระพริบตาปริบๆ
“แล้วน้องชายที่คุณยายพูดถึงล่ะครับอยู่ไหน ตั้งแต่มาถึงผมยังไม่เห็นเลย”
นุ่มนิ่มคิดว่าสองแก้มคงจะแดงกว่าเดิมอีกแน่ๆ พี่เชนบ้า ถามอะไรก็ไม่รู้ น้องชายอะไรกัน ไม่มีสักหน่อย!
คุณยายหัวเราะ ลูบผมนุ่มนิ่มเบาๆก่อนจะตอบ
“เจ้านิ่มนี่แหละ น้องชายของพ่อเชนน่ะ”
…
นุ่มนิ่มจะโกรธแล้ว จะโกรธแล้วจริงๆนะ ไม่ชอบเลยที่อีกฝ่ายมองเหมือนกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง อยากรู้ก็ถามสิไม่ใช่เอาแต่จ้อง มองบนมองล่างอะไรก็ไม่รู้อยู่ได้
“พี่เชนมองอะไรคะ” นุ่มนิ่มถามคนที่นั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกัน ทนไม่ไหวเลยต้องถามเพราะไม่อย่างนั้นต้องพรุนไปทั้งตัวเพราะสายตาของพี่เชนแน่ๆ
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร” พอโดนน้องทักเขาถึงได้รู้ตัวว่าเผลอมองนานไปหน่อย ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีแค่สงสัยเพราะเด็กน้อยตรงหน้าไม่เหมือนกับที่คุณยายเคยเล่าให้ฟัง
คุณยายบอกว่ามีหลานชายคนใหม่ที่เพิ่งรับมาอยู่ด้วยเมื่อสองปีก่อน อยากให้เขาเอ็นดูน้องชายคนใหม่ด้วย พอมาเห็นกับตาเขาก็เห็นแต่เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักที่ชื่อนุ่มนิ่มคนนี้ ไม่เห็นจะมีน้องชายอย่างที่คุณยายว่าเลย
แต่เขาพอจะเข้าใจแล้วว่าอะไรเป็นอะไร เพราะคุณยายบอกว่านุ่มนิ่มคือน้องชายคนที่ว่า ก็คงจะเป็นไปตามนั้น
“พี่ซื้อของมาฝากหนูด้วยนะ” เชนส่งถุงขนาดใหญ่ที่เขาหอบหิ้วมาด้วยให้น้อง นุ่มนิ่มพูดของคุณเบาๆและรับไป คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเมื่อเปิดถุงออกและหยิบของข้างในออกมาทีละชิ้น
มีทั้งหุ่นยนต์อะไรก็ไม่รู้ที่นุ่มนิ่มไม่รู้จัก รวมถึงโมเดลรถที่ไม่เห็นว่ามันจะสวยตรงไหน
“หนูไม่เล่นหุ่นยนต์ แล้วก็ไม่ชอบรถด้วย” นุ่มนิ่มเบะปาก เก็บของลงใส่ถุงแล้ววางไว้บนโต๊ะ แสดงออกให้เห็นอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบ
“พี่คิดว่าหนูเป็นผู้ชาย พี่ก็เลย…”
“หนูเป็นผู้หญิง!” เสียงเล็กพูดขึ้น ไม่ชอบเลยเวลาที่ใครๆบอกว่านุ่มนิ่มเป็นผู้ชาย ถึงเพศสภาพภายนอกจะเป็นไปตามธรรมชาติ แต่ก็พยายามจะทำทุกอย่างแล้วเพื่อให้ตนเองเป็นไม่ต่างจากผู้หญิงคนหนึ่ง
พอมาโดนพูดแทงใจดำแบบนี้เลยโกรธมาก พี่เชนไม่เข้าใจผู้หญิงเลย!
“ครับๆ พี่รู้แล้ว” คนอายุมากกว่าหลุดขำเมื่อเห็นหน้ายุ่งๆของอีกฝ่าย มือหนาเอื้อมมาลูบผมนุ่มเบาๆแล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ถ้าไม่ชอบหุ่นยนต์แล้วหนูชอบอะไรคะ ?”
“ตุ๊กตา”
“งั้นเอาไว้พี่จะซื้อตุ๊กตาให้เป็นการไถ่โทษ ให้หนูเป็นคนเลือกเองเลยดีไหม” เชนไม่เคยมีน้อง ไม่รู้ว่าจะปลอบใจเด็กต้องทำยังไง เลยทำได้แค่พยายามเอาใจไว้ก่อน และเหมือนจะได้ผลเสียด้วยเพราะน้องเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตาที่เป็นประกาย
“พี่เชนใจดีจัง” รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าหวาน ดวงตากลมโตหยีลงจนเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว เชนกำลังห้ามใจตนเองไม่ให้เผลอบีบแก้มกลมๆของน้อง
การขับรถจากกรุงเทพขึ้นมาถึงเชียงใหม่เพื่อเยี่ยมคุณยายในรอบหลายปีไม่เสียเปล่าแล้ว เอาไว้ค่อยถามคุณยายอีกทีว่าไปหาน้องสาวน่ารักๆแบบนี้จากไหนมาให้เขา
“แล้วพี่เชนจะอยู่เชียงใหม่กี่วัน” นุ่มนิ่มชวนคุย เริ่มสนิทใจกับอีกฝ่ายมากขึ้น คนอายุมากกว่าเอนหลังพิงเก้าอี้ตอบด้วยท่าทางสบายๆ
“แค่สองสามวัน พี่ต้องกลับไปทำงานต่อ”
“พี่เชนทำงานอะไร” ตัวแสบเริ่มทำตัวเป็นเจ้าหนูจำไมถามไม่หยุด เชนไม่ได้เบื่อที่จะตอบคำถาม คุยๆไปก็เพลินดีเหมือนกัน
“ทำงานบริษัทครับ”
“หนูก็อยากทำงานไวๆแล้ว อยากหาเงินให้ได้เยอะๆเอามาซื้อลิปกับเสื้อผ้าสวยๆ” ถึงคุณยายจะบ่นว่าเสื้อผ้าเยอะเต็มตู้ไปหมดแล้วแต่นุ่มนิ่มก็ยังอยากจะซื้อชุดสวยๆอีกหลายชุดเลย ไม่นับเครื่องสำอางที่พอจะซื้อทีไรก็โดนคุณยายดุจนหงอยทุกที
“หนูอยากได้อะไรก็บอกพี่สิคะ พี่จะซื้อให้ทุกอย่างเลย” เชนพูดทีเล่นทีจริง นุ่มนิ่มย่นจมูกใส่
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย พี่เชนจะมาซื้อของให้หนูทำไม”
“ใครว่าเราไมได้เป็นอะไรกัน เป็นพี่ชายกับน้องสาวนี่ไงคะ” พี่เชนพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่นุ่มนิ่มหายใจไม่ทั่วท้องเพราะสายตาที่อีกฝ่ายใช้มองเขา มันวิบวับแปลกๆยังไงบอกไม่ถูก
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจความหมายของสายตานั้นแต่นุ่มนิ่มก็เขินหน้าแดงไปก่อนแล้ว
…
“ถ้าหนูไม่สบายใจพี่ออกไปนอนข้างนอกก็ได้นะ” เชนพูดเมื่อเห็นน้องทำหน้าแปลกๆ นุ่มนิ่มคงจะไม่อยากนอนร่วมห้องกับเขาเท่าไหร่นัก ถึงจะเป็นผู้ชายแต่จิตใจของน้องเป็นผู้หญิง จะให้มานอนเตียงเดียวกันคงจะแปลกๆเพราะเขากับน้องเพิ่งจะรู้จักกันวันนี้เอง
บ้านหลังนี้มีห้องนอนแค่สองห้องคือห้องของคุณยายและห้องของนุ่มนิ่ม คุณยายเลยบอกให้เขานอนกับน้อง ตอนที่คุณยายบอกเจ้าตัวเล็กรับคำเป็นอย่างดีแต่พอเอาเข้าจริงกลับไม่เป็นแบบนั้น พออยู่ในห้องด้วยกันสองคนความเงียบก็โรยตัวเข้าปกคลุม
นุ่มนิ่มกอดตุ๊กตาอยู่บนเตียง มองเขาหลายครั้งแต่ไม่พูดอะไร เชนเลยเป็นฝ่ายสรุปเอาเองว่าน้องไม่อยากนอนกับเขา
“แต่ข้างนอกไม่มีโซฟานะ มีแต่เก้าอี้แข็งๆพี่เชนจะนอนได้เหรอ” นุ่มนิ่มยังเป็นห่วงกลัวว่าพี่จะนอนไม่ได้ แต่ก็ยังแอบลังเลถ้าจะให้นอนเตียงเดียวกัน
“พี่ปูผ้านอนพื้นก็ได้ครับ ไม่เป็นไร พี่ทนได้”
ปากแดงเบะออกเมื่อได้ยินแบบนั้น เหมือนพี่กำลังเรียกคะแนนสงสารอยู่เลย นุ่มนิ่มจะต้องกลายเป็นคนใจร้ายถ้าปล่อยให้พี่เขานอนบนพื้นจริงๆ
สุดท้ายนุ่มนิ่มเลยเรียกไว้ก่อนที่เชนจะทันได้เปิดประตูเดินออกจากห้องไป
“พี่เชน”
“คะ ?” เชนหันกลับมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าน้องเรียกเขาทำไม แต่มุมปากกลับยกยิ้มเหมือนคนเจ้าเล่ห์
เมื่อกี้ทำเป็นเศร้าเพราะอยากให้สงสารจริงๆด้วย ร้ายกาจที่สุดเลย
“นอนกับหนูก็ได้”
“อะไรนะ พี่ไม่ได้ยินเลย”
นุ่มนิ่มกัดปากฉับ รู้ตัวว่าโดนแกล้ง แต่ก็ยอมพูดใหม่ด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
“พี่เชนนอนกับหนูก็ได้!”
“ได้ยินชัดเลย พี่นอนกับหนูได้เนอะ” จากที่จะเดินออกไปเชนเดินกลับมานั่งลงที่เตียง นุ่มนิ่มรีบลุกขึ้นขยับไปจนหลังชนกับตู้เสื้อผ้าที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง
“หนูจะไปอาบน้ำ ถ้าพี่เชนง่วงก็นอนก่อนเลยนะ” พูดเร็วๆและเปิดตู้เสื้อผ้าหอบทั้งผ้าเช็ดตัวและชุดนอนเดินเข้าห้องน้ำไป เชนหัวเราะกับตนเองมองประตูห้องน้ำที่ปิดลง
เพิ่งจะสองทุ่มครึ่งใครเขาจะนอนกันตอนนี้ เขายังไม่ได้อาบน้ำเลย แต่ถ้าเข้าไปอาบพร้อมกับน้องตอนนี้อาจจะโดนไล่ตะเพิดออกมา
แล้วทำไมเขาต้องคิดอะไรเหมือนคนโรคจิตแบบนี้ด้วยวะ สงสัยจะเพี้ยนไปแล้ว
เชนพิงหัวเตียงกดโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ ราวยี่สิบนาทีต่อมาเจ้าของห้องก็เดินออกมาจากห้องน้ำ กลิ่นหอมฟุ้งของครีมอาบน้ำหอมนำมาก่อน
ส่วนต้นเหตุของความหอมก็ยืนหันหลังให้เขาเพราะกำลังพาดผ้าเช็ดตัวไว้กับพนักเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะก้มๆเงยๆทาโลชั่นอยู่ตรงนั้น กางเกงขาสั้นที่น้องใส่มันไม่รักดีเกือบจะเห็นแก้มก้นอยู่แล้วเพราะสั้นมาก
ร่างสูงใหญ่กระแอมเพื่อเรียกสติตนเอง พยายามวางสายตาไว้ที่อื่นแต่จนแล้วจนรอดจุดโฟกัสของเขาก็ไม่พ้นบั้นท้ายกลมที่ปกปิดไว้ด้วยกางเกงขาสั้นตัวจิ๋วอยู่ดี
ขาวมาก แล้วคงจะนุ่มเด้งมากด้วย ให้ตายสิวะ
“นุ่มนิ่มคะ”
“ขา” น้องหยุดมือจากการทาโลชั่นแล้วหันมามอง เนื้อครีมสีขาวยังเลอะเต็มมืออยู่เลย
เชนใกล้จะบ้าเข้าไปทุกทีแล้ว เขากำลังจินตนาการว่าครีมบนมือน้องเป็นอย่างอื่น เหงื่อเริ่มผุดซึมตามขมับจนต้องเปลี่ยนมานั่งตัวตรง
“กางเกงหนูสั้นไปไหม” เขาใช้สายตานำทางมองกางเกงของน้อง ดวงตากลมหลุบมองตามพร้อมขมวดคิ้ว
“ไม่สั้นค่ะ หนูใส่แบบนี้นอนทุกคืนแหละ ใส่ขายาวแล้วมันอึดอัด” นุ่มนิ่มตอบ เวลานอนก็ต้องใส่เสื้อผ้าสบายๆสิ มาบอกว่าสั้นอะไรกัน ใส่แบบนี้เป็นปกติอยู่แล้ว
“พี่เชนไปอาบน้ำสิ ถ้าดึกกว่านี้อากาศจะเย็นนะ” น้องไล่ ก่อนจะหันกลับไปทาโลชั่นต่อ คนโดนไล่ยอมลุกจากเตียงมาค้นของใช้ส่วนตัวในกระเป๋าและเดินเข้าห้องน้ำไปแต่โดยดี
นุ่มนิ่มกำลังทาครีม ลงเซรั่มแล้วตบๆยังไม่ทันจะซึมเลยพี่เชนก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
พวกผู้ชายอาบน้ำเร็วจริงๆด้วย แค่สิบนาทีก็เสร็จแล้ว
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมองผ่านเงาสะท้อนในกระจกว่าพี่เชนกำลังทำอะไรอยู่ เห็นอีกฝ่ายนั่งลงที่ปลายเตียงพลางเช็ดผมด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก
พี่เชนผมเปียกๆที่อยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีดำและกางเกงวอร์มขายาวสำหรับใส่นอน เซ็กซี่จนนุ่มนิ่มแทบละสายตาไม่ได้
“มองอะไรคะตัวเล็ก ?”
“เปล่าค่ะ หนูง่วงแล้ว” พอโดนจับได้ก็รีบทำเป็นมองไปทางอื่น นุ่มนิ่มทาครีมให้เสร็จและปีนขึ้นเตียงซุกตัวลงใต้ผ้าห่มทันที นอนหันหลังให้คนที่ยังเช็ดผมไม่เสร็จ
“ยังไม่สี่ทุ่มเลย”
“หนูเป็นคนนอนเร็ว”
เชนยิ้มขำ มองก้อนกลมๆที่ขดอยู่ในผ้าห่ม เขารีบเช็ดผมให้เสร็จเพราะไม่อยากรบกวนคนง่วง พอผมแห้งดีแล้วก็ลุกไปปิดไฟและกลับมานอน เตียงของนุ่มนิ่มไม่ได้กว้างมาก พอมีผู้ชายตัวโตๆมาร่วมเตียงด้วยอีกคนเลยแคบลงไปถนัดตา
“ขอโทษนะคะที่เบียด แต่ว่าเตียงมันเล็ก” เสียงทุ้มบอกชิดใบหูในระยะห่างที่น้อยมากแผ่นอกเขาชนกับหลังของน้อง นุ่มนิ่มสะดุ้งแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่กล้าขยับตัวด้วยซ้ำเพราะคนด้านหลังขยับมาใกล้มากจนบั้นท้ายสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ดุนดันอยู่
นุ่มนิ่มเห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้วว่ากางเกงของพี่เชนค่อนข้างอันตราย ไม่ได้ตั้งใจมองแต่ดันเผลอเห็นเข้าว่าส่วนนั้นมันนูนออกมาเป็นลำอย่างชัดเจน
ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดหลังใบหูและซอกคอทำให้นุ่มนิ่มขนลุกชันไปทั้งร่าง อาจจะเพราะขับรถมาเหนื่อยพี่เขาเลยหลับไปแล้ว แต่คนที่นอนไม่หลับได้แต่จิกมือลงกับขาตนเอง
ร่างกายมันกำลังเกิดความผิดปกติ นุ่มนิ่มพ่นลมหายใจเพื่อระงับอาการหวิวลึกในท้องน้อย ไม่รู้ว่าพี่เชนเป็นคนนอนดิ้นหรือเปล่าแต่แขนยาวๆพาดลงมาบนเอวและกอดไว้ นุ่มนิ่มอยากจะร้องกรี๊ดออกมาตรงนั้น ผิวเนื้อบริเวณที่โดนสัมผัสร้อนผ่าวไปหมด
จะลุกหนีตอนนี้ก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะตื่น มันต้องน่าอายมากแน่ๆถ้าพี่เชนถามว่าเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำ
แต่จะไม่ไหวแล้วนะ ตรงนั้นปวดใหญ่แล้ว
กลิ่นหอมแบบผู้ชายของพี่เชนกับแขนหนักๆที่กอดเอวอยู่ทำให้นุ่มนิ่มสติหลุดไปแล้ว มือเล็กสอดล้วงเข้ามาในกางเกงขาสั้นของตนเอง แตะต้องส่วนที่กำลังขยายตัวน่าอาย ฟันคมกัดริมฝีปากจนรู้สึกเจ็บ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ต้องเผลอหลุดเสียงออกมาแน่ๆ
ใบหน้าหวานซุกลงกับหมอนในขณะที่ขยับมือช้าๆ จินตนาการถึงร่างที่หนั่นแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของพี่เชนกำลังโอบกอดและสัมผัสอย่างหยาบคาย ลมหายใจของนุ่มนิ่มถี่กระชั้น ฝ่ามือเปียกชุ่มไปด้วยของเหลวข้นหนืด
ต้องพยายามอย่างมากที่จะไม่หลุดครางออกมาตอนที่สะโพกกระตุกเมื่อเดินทางมาจนถึงที่สุดของฝั่งฝัน นุ่มนิ่มหายใจหอบ เช็ดมือที่เลอะกับผ้าปูที่นอน พอคิดว่าทำอะไรลงไปก็หน้าร้อนลามไปจนถึงใบหู
พี่เชนแย่มาก แย่ที่สุดเลยที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้!
TBC.
สวัสดีค่ะ ~ เอายัยนิ่มเรื่องยาวมาเสิร์ฟตามคำเรียกร้องแล้ว อิอิ ตอนแรกมาลูกก็นอนล้วงเลย แม่เครียด
แต่ยังแสบไม่สุดเพราะตัวแสบยังไม่ได้หนีตามผู้ชายเข้าเมืองกรุง เลเวลของน้องจะอัพในทุกๆตอน5555
ฝากเอ็นดูน้องด้วยนะคะ ส่งฟีดแบ็คและติ-ชมได้เสมอค่ะ รักรัก
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
เย่ๆ เรื่องนาวมาแล้ววววว
-
นุ่มนิ่มน่ารักกก
-
หยิบก้านมะยมรอเลย
-
:L2: :pig4:
-
ไว!
-
หนูนิ่มมาแล้วววววววว
จัดไปแซ่บๆเลยนะลูก
-
โห นุ่มนิ่ม ท่าจะร้ายไม่เบา 555
-
หนูนิ่ม ไวไฟมากลูก เกียมก้านมะยมแล้วนะ
-
มันเป็นแผนพี่เชนนน เอางั้นเลยนะหนูนิ่ม :hao7:
-
ฉันรักนางจริงๆ
-
ชื่อเหมือนเราเลย อ่านแล้วเขินแปลกๆ :hao7:
-
น้องนิ่มของพี่จ๋า มีเรื่องยาวแล้ว :hao3:
ขอบคุณมากค่ะ รอตอนหน้าน้าา
-
ตามมาจากเรื่องสั้น :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
Chapter 2 : หนูกับพี่เริ่มสนิทกัน
ยัยหนูเป็นคนนอนดิ้น เชนเพิ่งรู้ตอนที่ตื่นมาตอนเช้าแล้วเห็นว่าน้องพลิกตัวมากอดเขาไว้ ตื่นนานแล้วแต่ไม่กล้าขยับตัวไปไหนเพราะแขนเล็กที่กอดเอวเขาอยู่ ผ้าห่มถูกนุ่มนิ่มสะบัดทิ้งจนร่วงไปอยู่ข้างเตียง เมื่อคืนอากาศเย็นแต่มีช่วงดึกที่อบอ้าวหน่อย น้องคงจะเตะผ้าห่มออกตอนนั้น
นอนไม่เรียบร้อยเลย เขาส่ายหัวพลางดึงชายเสื้อยืดตัวย้วยของน้องลงเพราะเสื้อเปิดขึ้นจนเห็นหน้าท้องขาวๆ อีกนิดเดียวจะเลิกสูงจนเห็นหน้าอกอยู่แล้ว
แต่ดีแล้วที่มันเปิดขึ้นแค่นิดเดียว เชนยังไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นพวกคิดอกุศลกับเด็ก ถึงเมื่อคืนนี้เกือบจะหน้ามืดไปหลายรอบแล้วก็ตาม
เชนมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง มันบอกเวลาหกโมงเช้ากับอีกสิบห้านาที เขาตื่นเร็วกว่าปกติเพราะแปลกที่ แต่เจ้าของห้องยังนอนหลับสบายอยู่เลย
นุ่มนิ่มเวลานอนหลับยิ่งน่ารัก ดวงตากลมโตที่มักจะทอประกายสดใสหลบซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกตาสีอ่อนที่ปิดสนิท
นิ้วยาวแอบจิ้มลงบนแก้มของน้องเบาๆ ทั้งนุ่มและนิ่มสมชื่อ
ย้ายมาจิ้มที่ปลายจมูกเชิดรั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเด็กดื้อขนาดไหน คนตัวเล็กเริ่มแสดงอาการรำคาญด้วยการเบือนหน้าหนีแต่ก็ยังไม่ลืมตาขึ้นมา
พอเขาแกล้งบีบแก้มหนักๆเข้านุ่มนิ่มก็สะบัดหน้าแล้วหาที่หลบด้วยการขยับเข้ามาซุกหน้ากับอกเขา น้องคงจะคิดว่าพี่เป็นหมอนข้างไปแล้วเพราะทั้งกอดทั้งซุก
เชนไม่อยากปลุกน้องเลยปล่อยให้นอนต่อไปก่อน แต่ใกล้กันจนแทบจะนอนกอดแบบนี้อันตรายเพราะกลิ่นหอมอ่อนๆของนุ่มนิ่มกำลังกวนใจเขา
เมื่อคืนก็ทีหนึ่งแล้วเจ้าตัวแสบ เชนดุน้องอยู่ในใจ
นุ่มนิ่มคงจะคิดว่าเขาหลับไปแล้ว ที่จริงก็เคลิ้มๆกำลังจะหลับแต่ยังหลับไม่สนิท เลยทันได้เห็นแผ่นหลังบางของน้องที่สั่นเทิ้มเล็กน้อยไหนจะเสียงที่พยายามกลั้นไว้แต่ก็ยังมีหลุดออกมาให้ได้ยินบ้าง
เขาเป็นผู้ชายอายุยี่สิบแปดที่ผ่านโลกมาเยอะ ทำไมจะไม่รู้ว่าน้องกำลังทำอะไรอยู่ใต้ผ้าห่ม
แต่คงจะเป็นการเสียมารยาทถ้าเขาโพล่งถามขึ้นมาว่าทำอะไรอยู่ เผลอๆเจ้าตัวเล็กจะอายจนพาลโกรธเขาไปด้วยอีกต่างหาก
เลยต้องพยายามข่มตาให้หลับทั้งที่อะไรๆมันอยากจะตื่นขึ้นมาเต็มแก่แล้ว เสียงหอบหายใจของน้องและภาพจินตนาการในหัวปลุกเขา
ในห้องมืดๆแถมยังเงียบทำให้จินตนาการโลดแล่นอยู่แล้ว อย่าให้พูดเลยว่าเขามโนภาพว่าน้องกำลังทำอะไรกับตนเองบ้างใต้ผ้าห่มที่เราห่มด้วยกัน
ผู้ชายรู้สึกง่ายและรู้สึกไวเป็นเรื่องปกติ นุ่มนิ่มที่ร่างกายภายนอกเป็นผู้ชายก็คงจะเหมือนกัน ต่างก็ตรงที่ว่าน้องคงสะกดกลั้นอารมณ์ไม่เก่งถึงต้องรีบปลดเปลื้องมันเสียเดี๋ยวนั้น
น้องสาวคนใหม่ของพี่เชนน่าเอ็นดูจริงๆเลยให้ตาย
“ฮื่อ” คนในอ้อมแขนเริ่มขยับตัว เชนคลายอ้อมกอดออกเล็กน้อยเพื่อให้น้องได้เปลี่ยนท่า เจ้าตัวเล็กพลิกตัวนอนหงายพร้อมยกมือขึ้นขยี้ตา คนเป็นพี่จุ๊ปากพลางดึงมือเล็กออก
“ไม่ขยี้ตานะคะ เดี๋ยวตาจะแดง” เชนบอกน้องที่ยังตื่นไม่เต็มตา แต่พอเห็นหน้าเขาดวงตากลมโตก็เบิกกว้างยิ่งกว่าเดิม นุ่มนิ่มรีบถอยกรูดไปชิดหัวเตียงด้วยความตกใจ กำลังประมวลผลอยู่คนเดียวในหัวว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
“พี่เชนทำไมถึงมาอยู่ในห้องหนู”
“เมื่อคืนเรานอนด้วยกัน จำไม่ได้เหรอคะ”
พอพี่เชนบอกนุ่มนิ่มเลยจำได้ เมื่อคืนเตียงถูกแบ่งให้ผู้ชายตัวโตนอนด้วยมันเลยแคบกว่าทุกคืน แก้มขาวๆเจือสีแดงเรื่อหลังจากสติกลับมาครบถ้วนและจำได้ว่าเมื่อคืนทำอะไรลงไป
แต่ไม่เป็นไรเพราะอย่างน้อยพี่เชนก็ไม่รู้ มันจะเป็นความลับของนุ่มนิ่มตลอดไป
“หนูเพิ่งตื่นเลยมึนๆ อ๊องมากตอนนี้” นุ่มนิ่มสะบัดหน้าไปมาจนผมยุ่งไปหมด เชนยิ้มเอ็นดูพร้อมช่วยจัดผมยุ่งๆให้น้อง
“หนูไปอาบน้ำก่อนไปจะได้หายง่วง”
“แค่ล้างหน้าแปรงฟันก็พอแล้ว เอาไว้ค่อยอาบตอนสายๆ มันหนาว” คนไม่ชอบอาบน้ำอ้างไปเรื่อย วันนี้อากาศไม่ได้หนาวมากแค่เย็นนิดหน่อย แต่นุ่มนิ่มก็หาข้ออ้างไม่อาบน้ำได้อยู่ดี ทุกวันนี้ยังต้องให้คุณยายดุก่อนถึงจะมีกำลังใจในการอาบน้ำ
“งั้นพี่ลงไปใช้ห้องน้ำข้างล่างนะคะ” เชนอยากให้น้องได้มีเวลาทำธุระส่วนตัวแบบไม่ต้องรีบเขาเลยจะลงไปใช้ห้องน้ำอีกห้องที่ชั้นล่างแทน
นุ่มนิ่มพยักหน้าก่อนจะลงจากเตียงด้วยท่าทางเซๆ คงจะยังไม่หายง่วงดีเท่าไหร่ พอประตูห้องน้ำปิดลงก็ได้ยินเสียงของตกบนพื้นตามมาด้วยเสียงบ่นใส่ตนเองว่าซุ่มซ่าม
เชนยิ่งเอ็นดูน้องสาวคนใหม่เข้าไปใหญ่ เขาชักจะไม่อยากลับกรุงเทพแล้วสิ
…
หลังจากทานอาหารเช้าเชนได้นั่งคุยกับคุณยายถึงเรื่องของเจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้ออกไปตลาดกับมะลิ นุ่มนิ่มบ่นว่าอยากทานขนมหวานล้างปากเลยเดินไปตลาดที่อยู่ไม่ไกลจากบ้าน
เขาไม่ได้ถามอะไรมากนอกจากว่านุ่มนิ่มเป็นใครมาจากไหน คุณยายก็เป็นฝ่ายเล่าให้ฟังเองทั้งหมด
“เจ้านิ่มเป็นเด็กน่าสงสาร พ่อแม่ตายจากอุบัติเหตุรถชนกันทั้งคู่จนเหลือตัวคนเดียว เพิ่งจะย้ายมาอยู่แถวบ้านเราได้ไม่เท่าไหร่ก็เสียทั้งพ่อทั้งแม่ ยายเห็นแล้วสงสารเพราะเจ้านิ่มไม่เหลือใครแล้วก็เลยรับมาเลี้ยงตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน” ขณะที่เล่าสีหน้าของคุณยายเศร้าลง คงสะเทือนใจที่ต้องพูดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เชนฟังแล้วสงสารน้อง เด็กอายุแค่นั้นแต่กลับต้องเจอเหตุการณ์เลวร้าย
“แล้วญาติคนอื่นของน้องล่ะครับ” เขาถามเพราะคิดว่าอย่างน้อยญาติคนอื่นๆก็น่าจะพอมีอยู่บ้าง แต่คุณยายกลับส่ายหน้า
“ทางตำรวจพยายามติดต่อหาญาติแล้วแต่พวกเขาไม่มีใครอยากรับเจ้านิ่มไปเลี้ยง บอกว่าเป็นภาระ ยายโกรธจนอยากจะชี้หน้าด่าเรียงตัว แค่เลี้ยงเด็กคนเดียวมันจะลำบากอะไรนักหนาเชียว”
“คุณยายก็เลยรับน้องมาเลี้ยงแทนใช่ไหมครับ” เชนสรุป คุณยายหัวเราะตามประสาคนอารมณ์ขัน เหลียวมองคนที่กำลังเดินเข้าบ้านมา สองมือหิ้วถุงขนมมาเต็มมือ
“อืม ยายน่ะอยากมีหลานผู้หญิง แต่ว่าแม่ของหลานมีหลานชายให้ยายแค่คนเดียว ยายเลยไปขโมยเจ้านิ่มมาเลี้ยงเสียเลย”
เชนมองตามสายตาของคุณยายแล้วยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เจ้าตัวเล็กยังอยู่ในชุดนอนแต่ใส่เสื้อคลุมทับไว้ เดินเข้ามาเฉยๆไม่เป็นต้องวิ่งเสียงดังตึงตังจนคุณยายต้องตะโกนดุ
ดีแล้วที่นุ่มนิ่มได้มาเจอคุณยาย อย่างน้อยคุณยายคงจะช่วยทำให้น้องมีความสุขได้และไม่ต้องคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตอีก
“ที่ตลาดร้อนมากเลยคุณยายขา คนก็เยอะด้วย” นุ่มนิ่มบ่น มือเล็กเช็ดเหงื่อที่ผุดซึมตามไรผม
“รู้งี้ให้พี่เชนขับรถไปส่งดีกว่า จะได้นั่งรถแอร์เย็นๆเบาะนุ่มๆ” ว่าพลางถอดเสื้อคลุมออกจนเหลือแค่เสื้อกล้ามตัวใน แต่ยังไม่ทันจะได้พับเสื้อคลุมวางไว้ก็โดนคุณยายดุอีกแล้ว
“มาถอดเสื้อถอดผ้าอะไรตรงนี้ ใส่ไว้เจ้านิ่ม”
“หนูร้อนอ่า” ใบหน้าหวานมุ่ยลง แต่ก็ยอมใส่เสื้อคลุมไว้เหมือนเดิม เหลือบมองพี่เชนก็เห็นว่ากำลังกลั้นหัวเราะ ทำนิสัยไม่ดีใส่น้องอีกแล้ว
“เป็นผู้หญิงจะมาถอดเสื้อผ้าต่อหน้าผู้ชายได้ยังไง เห็นหรือเปล่าว่าพี่เขานั่งอยู่ด้วย”
พอคุณยายพูดมาแบบนั้นถึงได้รู้ตัวว่าไม่ควรทำ นุ่มนิ่มถึงกับหน้าแดงขึ้นมาทันทีเพราะเห็นว่าคนตัวโตจ้องมองมา รีบกระชับเสื้อคลุมเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
ถึงจะไม่ค่อยมีนมแต่ก็อายเป็นเหมือนกันนะ พี่เชนบ้า จ้องอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้
“แล้วกลับกรุงเทพคราวนี้พ่อเชนจะมาอีกเมื่อไหร่ คงจะหายไปหลายปีเหมือนเดิมอีกล่ะสิ” คุณยายถาม นุ่มนิ่มชะงักมือที่กำลังหยิบขนมเข้าปาก ดวงตากลมช้อนขึ้นมองหน้าคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม แอบคาดหวังกับคำตอบของพี่เชนอยู่เหมือนกัน
“เอาไว้ถ้ามีเวลาว่างผมจะรีบมาเยี่ยมคุณยายทันทีเลยดีไหมครับ” เชนพูดเอาใจพลางเลื่อนมือมากุมมือคุณยายไว้ นุ่มนิ่มหน้าบึ้งแล้วเพราะคำตอบที่ได้ยินหมายความว่าพี่เชนจะไม่กลับมาที่นี่เร็วๆนี้ เวลาว่างที่ว่าก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่
วันมะรืนพี่เชนก็จะกลับแล้วด้วย ยังไม่ทันได้สนิทกันเลย
“แล้วนั่นเราเป็นอะไรเจ้านิ่ม ทำหน้าหงิกเชียว” คุณยายทัก นุ่มนิ่มถึงได้รู้ตัวว่าคงจะออกอาการมากไป คนตัวเล็กปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วส่ายหน้า
“เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร”
“หรือว่ามีคนแถวนี้ไม่อยากให้พี่กลับ” เชนแกล้งแซวน้อง เลยโดนมองค้อน นุ่มนิ่มปิดกล่องขนมทันที ไม่อยากกินแล้ว อยู่ๆขนมที่ชอบก็ไม่อร่อยขึ้นมา
“อยากจะกลับก็กลับไปเลยใครจะห้ามตัวได้ หนูอิ่มแล้ว ขอตัวขึ้นห้องนะคะ” ท้ายประโยคนุ่มนิ่มบอกกับคุณยายก่อนจะเดินออกไป ฟังจากเสียงกระแทกส้นเท้าขึ้นบันไดแล้วคงจะอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ เชนหัวเราะมองหน้าคุณยายที่ยิ้มขำเช่นกัน
“ผมคงจะโดนตัวแสบงอนแล้วใช่ไหม”
“ไปง้อน้องหน่อยไป ยายขี้เกียจเห็นคนหน้าบึ้งทั้งวัน” คุณยายประไพรู้จักนุ่มนิ่มดี รู้สึกยังไงก็แสดงออกอย่างไม่ปิดบัง ทำหน้าหงิกหน้างอหนีขึ้นห้องแบบนี้ก็คงโกรธที่คนพี่บอกว่าจะกลับบ้าน
ไม่ทันไรก็ติดพี่เสียแล้วเจ้าเด็กคนนี้
…
นุ่มนิ่มจัดการกับความหงุดหงิดด้วยการอาบน้ำ ปล่อยให้น้ำเย็นๆช่วยล้างความรู้สึกขมุกขมัวในใจ แค่คิดว่าจะไมได้เห็นหน้าพี่เชนอีกแล้วก็อารมณ์ไม่ดีเลย นุ่มนิ่มอยากเจออีกฝ่ายมาตั้งนานแล้ว พอได้เจอก็เจอกันแค่ไม่กี่วัน พี่เชนเองก็คงจะไม่ชอบที่นี่เท่าไหร่
บ้านนอกแบบนี้คงจะไม่สุขสบายเท่ากรุงเทพ ถึงได้มาอยู่แค่วันสองวันแล้วรีบกลับ
กางเกงชั้นในลูกไม้พร้อมกับเสื้อในเข้าชุดกันถูกหยิบมาใส่ ตามด้วยชุดเดรสแขนยาวสีชมพูสั้นเหนือเข่า ชุดนี้เหมือนจะพอดีตัวไปหน่อยตรงช่วงอกเลยรัดๆทำให้ดูมีหน้าอกกว่าปกติ
มือเล็กวางลงบนหน้าอกของตนเองผ่านเสื้อ เมื่อเดือนก่อนเพื่อนคนหนึ่งเพิ่งผ่าตัดเสริมหน้าอกมา นุ่มนิ่มอยากทำบ้างเลยเปรยๆกับคุณยาย แต่กลับโดนดุกลับมาว่าไม่กลัวเจ็บหรือไง
คุณยายน่ะไม่เข้าใจวัยรุ่นเลย เจ็บแค่นิดเดียวแลกกับความสวยมันก็ออกจะคุ้ม
นุ่มนิ่มอยากมีหน้าอกใหญ่กว่านี้เวลาใส่ชุดว่ายน้ำจะได้สวยๆ แอบซื้อบิกินี่ไว้ด้วยแต่ไม่เคยมีโอกาสใส่เลยสักครั้ง ไปเที่ยวทะเลครั้งล่าสุดก็หลายปีมาแล้ว ตอนนั้นยังผมสั้น ตัวผอมๆ ผิวคล้ำอยู่เลย
พอโตเป็นสาวนุ่มนิ่มก็อยากจะสวยบ้าง แต่หลายๆอย่างคุณยายก็ไม่เข้าใจ แค่ซื้อวิตามินบำรุงผิวมาทานก็โดนดุแล้วว่าเขาออกข่าวว่ากินแล้วตายกันโครมๆ ขี้เกียจจะเถียงกับคนแก่เลยได้แต่ถอนหายใจแล้วกลอกตาไปมา
บ่นคุณยายจนพอใจนุ่มนิ่มก็เดินออกมาจากห้องน้ำ แต่แล้วต้องสะดุ้งเมื่อพบว่าบนเตียงมีผู้ชายตัวโตนั่งอยู่ ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติอย่างรวดเร็ว
“พี่เชนเข้ามาในห้องหนูทำไม” เจ้าของห้องถามอย่างไม่ยินดีต้อนรับ ถ้านุ่มนิ่มเป็นแมวตอนนี้คงจะพองขนแยกเขี้ยวขู่ฟ่อเพราะโดนบุกรุกอาณาเขต
“มาง้อเด็กค่ะ” เชนตอบ แต่กลับโดนเด็กที่ว่าเบะปากใส่
“ไม่มีใครงอนสักหน่อย ทำไมต้องง้อ”
“แล้วเด็กคนไหนทำหน้าบึ้งตอนพี่บอกว่าจะกลับกรุงเทพ” คนพี่ยิ้มล้อเลียนอย่างรู้ทัน นุ่มนิ่มเลยยิ่งหน้าตึงออกปากไล่ทันที
“ออกไปจากห้องหนูเลยนะ”
“ชุดสวยจังเลยค่ะ หนูชอบใส่กระโปรงเหรอ”
“หนูเป็นผู้หญิงก็ต้องใส่กระโปรงสิ” เสียงแหลมแว้ดใส่ จากที่อยากจะชวนคุยกลายเป็นว่าคงจะทำให้น้องโกรธอีกแล้ว เชนคงต้องท่องให้ขึ้นใจว่าผู้หญิงอารมณ์อ่อนไหว จะพูดอะไรต้องคิดให้ดีก่อนเพราะอาจจะโดนเหวี่ยงเอาได้เหมือนอย่างตอนนี้
“พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร หนูแต่งตัวแบบนี้แล้วสวยดี” เชนพูดเอาใจ คนโดนชมเม้มปากอย่างเขินๆ แทบจะกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ ที่กำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่หายเป็นปลิดทิ้ง
“ครั้งหน้าพี่จะซื้อเสื้อผ้าสวยๆมาให้หนู ชอบสีอะไรคะ”
“ชอบสีชมพู แต่สีฟ้าก็ชอบ สีขาวก็สวย” นุ่มนิ่มบอกสีที่ชอบ จริงๆมีเยอะกว่านี้แต่ชอบทั้งสามสีมากที่สุด ไม่อยากจะอวดพี่เชนว่ามีชุดสีชมพู สีฟ้าแล้วก็สีขาวเต็มตู้ไปหมด
“พี่จะซื้อมาให้ทุกสีเลย แต่หนูต้องหายงอนพี่ก่อน” เชนต่อรอง นุ่มนิ่มที่ตอนนี้อารมณ์ดีแล้วเดินมานั่งที่เตียงด้วยกัน มองหน้าพี่แล้วยิ้มหวาน
“หนูไม่ได้งอน ยิ้มแล้วเห็นไหม” ว่าแล้วก็ยิ้มกว้างให้อีกที เชนลูบผมน้องอย่างเอ็นดูปนขำ เมื่อกี้ยังทำหน้าบึ้งใส่เขาอยู่เลย
“เป็นเด็กดีนะคะตัวเล็ก” นุ่มนิ่มหน้าแดงไปจนถึงใบหูกับน้ำเสียงอ่อนโยนของพี่เขา ไหนจะมือที่ลูบผมอยู่นั่นอีก เขินจนแทบไม่กล้ามองหน้าแล้ว
เชนพอจะรู้ว่าน้องรู้สึกยังไง หน้าแดงเป็นมะเขือเทศขนาดนั้นฟ้องชัดอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่าต้องกลับไปทำงานเขาคงจะอยู่เชียงใหม่ยาวๆไปแล้ว
“อีกไม่กี่วันพี่ก็จะกลับกรุงเทพแล้ว” เชนเปรยขึ้น มองคนที่ช้อนสายตาขึ้นมอง นุ่มนิ่มกัดปากฉับเมื่อได้ยินเขาบอกว่าจะกลับ แต่หลังจากเขาพูดต่อ คิ้วที่ขมวดมุ่นของน้องก็คลายออก เหลือไว้เพียงสองแก้มที่แดงเรื่ออย่างน่ารัก
“คืนนี้ให้พี่นอนกับหนูอีกได้ไหมคะ”
นุ่มนิ่มจำได้ขึ้นใจว่าคุณยายพูดใส่บ่อยๆว่าเป็นเด็กแก่แดดเพราะตอนอยู่มอสามเคยบอกคุณยายว่าแอบชอบรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งที่โรงเรียน
ถ้าคุณยายรู้ว่าวันนี้นุ่มนิ่มตอบพี่เชนไปว่ายังไงก็คงจะโดนหาว่าแก่แดดเป็นครั้งที่ร้อย
“อื้อ นอนด้วยกันอีกนะคะพี่เชน”
จะให้คุณยายรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าหลานสาวคนนี้จินตนาการถึงคำว่า นอนด้วยกัน ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
…
“บ้านนี้มีแต่ผู้หญิงกับคนแก่ เอาเหล้ามาให้แล้วใครจะดื่มล่ะพ่อเที่ยง เสียดายของเปล่าๆ” คุณยายประไพบอกกับสามีของคนข้างบ้านที่สนิทกัน อีกฝ่ายเพิ่งกลับมาจากไปรับจ้างที่อีกอำเภอหนึ่ง กลับมาถึงก็มีของฝากติดไม้ติดมือมาให้เป็นเหล้ายาดองโหลใหญ่
“รับไว้เถอะยาย นี่ยาดองอย่างดีเชียวนะ เผื่อว่ามีแขกมาเยี่ยมบ้านก็จะได้เอามาต้อนรับ” นายเที่ยงส่งโหลยาดองในมือให้คุณยายจนได้ ถูกคะยั้นคะยอหนักเข้าเลยจำเป็นต้องรับมาเพื่อไม่ให้คนให้เสียน้ำใจ
ถามสารทุกข์สุขดิบกันตามประสาคนรู้จักอีกไม่กี่ประโยคเพื่อนบ้านก็ขอตัวกลับ มะลิรับโหลที่ปิดฝาด้วยผ้ากรองอย่างดีมากจากคุณยาย หัวเราะคิกพูดติดตลก
“ลองให้คุณเชนดื่มอาจจะชอบก็ได้นะคะ คนกรุงเทพคงไม่ค่อยได้ดื่มเหล้ายาดอง”
“คนไม่เคยดื่มจะได้เมาจนอ้วกน่ะสิ เอาไปเก็บไว้ที่ตู้ในครัวนู่นไป” คุณยายโบกมือไล่ ก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน ผ่านโถงกลางเห็นหลานสองคนนั่งดูทีวีกันอยู่ จะพูดให้ถูกมีแต่เจ้านิ่มที่สนใจดูละครตาไม่กระพริบ ส่วนเชนรายนั้นกดโทรศัพท์มือถือสลับกับเงยหน้าขึ้นมองน้องบ้างเป็นระยะ
“คุณยายจะขึ้นนอนแล้วเหรอคะ” นุ่มนิ่มถามเมื่อเห็นว่าคุณยายเดินเลยผ่านไปจะขึ้นบันได ส่วนพี่มะลิพอเดินออกมาจากครัวก็บอกราตรีสวัสดิ์แล้วกลับบ้านไปนอนแล้ว
“ยายง่วงแล้ว ถ้าจะนอนก็อย่าลืมปิดไฟปิดหน้าต่างให้เรียบร้อยนะ” คุณยายกำชับก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป นาฬิกาบนผนังเพิ่งจะบอกเวลาสามทุ่ม แต่คุณยายนอนเร็วเป็นประจำทุกวัน
“หนูไปเอาน้ำแป๊บหนึ่ง คอแห้ง” นั่งดูละครไปอีกสักพักนุ่มนิ่มก็ลุกจากเก้าอี้วิ่งดุ๊กดิ๊กหายเข้าไปทางหลังบ้าน ชุดนอนวันนี้ก็สั้นเหมือนเดิม แต่เปลี่ยนจากกางเกงเป็นชุดกระโปรง ข้างบนก็เว้าเพราะเป็นสายเดี่ยว ถึงจะมีผ้าคลุมไหล่คลุมไว้แต่ผ้าก็บางจนมองเห็นไปถึงไหนต่อไหนอยู่ดี ส่วนข้างล่างชายกระโปรงก็ยาวปิดหน้าขาลงมานิดเดียว
ไม่นานเจ้าตัวเล็กก็กลับออกมาพร้อมกับน้ำหวานหนึ่งแก้ว ส่วนอีกแก้วเป็นน้ำสีน้ำตาลอ่อน พอน้องวางแก้วลงบนโต๊ะเชนก็ขมวดคิ้ว
“อันนี้คือน้ำอะไรคะ ?”
“ยาดองค่ะ” นุ่มนิ่มตอบพลางเลื่อนแก้วไปตรงหน้าพี่ ย้ายที่นั่งมานั่งข้างๆแทน ตอนเข้าไปในครัวเห็นโหลหน้าตาแปลกๆในตู้ อยากรู้อยากเห็นเลยเปิดดูเห็นว่าเป็นยาดอง คงจะเป็นลุงข้างบ้านเมื่อตอนหัวค่ำเอามาฝากคุณยาย
นุ่มนิ่มคิดอะไรสนุกๆออกเลยเทยาดองใส่แก้วออกมาด้วย
“เล่นเกมเป่ายิงฉุบกันไหมคะ” นุ่มนิ่มชวน เกมแบบเด็กๆแต่ไม่ธรรมดาเพราะมีตัวเดิมพันเป็นน้ำเมาในแก้ว
“เอาสิ น่าสนุกดีเหมือนกัน” เชนยอมเล่นตามน้อง คนตัวเล็กยิ้มดีใจ ปากเล็กพูดเจื้อยแจ้วอธิบายกติกาให้ฟัง
“เป่ายิงฉุบถ้าใครแพ้จะต้องดื่มเหล้าหนึ่งอึก แล้วก็ต้องตอบคำถามที่คนชนะจะถามด้วย แต่ถ้าไม่ยอมตอบก็ต้องดื่มอีกหนึ่งอึกนะคะ”
เชนพยักหน้าหลังจากที่น้องพูดจบ สบายมากอยู่แล้วสำหรับผู้ชายที่ดื่มเหล้าเป็นอย่างเขา แต่นุ่มนิ่มน่าเป็นห่วงเพราะไม่รู้ว่าน้องดื่มของมึนเมาได้หรือเปล่า
“หนูดื่มเหล้าได้เหรอคะ พี่ว่าเปลี่ยนเป็นน้ำหวานดีกว่าไหม” เชนเป็นห่วงกลัวน้องจะเมา เล่นเป่ายิงฉุบแบบนี้แกล้งแพ้ก็ไม่ได้เสียด้วย แต่นุ่มนิ่มกลับส่ายหน้า ยืนยันว่าไม่เป็นไร
“ไม่เป็นไร หนูกินได้ เปลี่ยนเป็นน้ำหวานก็ไม่สนุกน่ะซี่”
“งั้นก็ได้ค่ะ พี่ตามใจหนูเลย”
นุ่มนิ่มตื่นเต้น นับหนึ่งถึงสามแล้วเริ่มเกม เป่ายิงฉุบครั้งแรกนุ่มนิ่มเป็นฝ่ายชนะ น้องเผลอร้องด้วยความดีใจก่อนจะยกมือปิดปากตนเองเพราะกลัวว่าคุณยายจะได้ยิน เชนหัวเราะกับท่าทางของน้อง เขายกแก้วขึ้นดื่มอึกใหญ่แล้วต้องนิ่วหน้าเพราะรสชาติบาดคอ
ดื่มเหล้าบ่อยก็จริงอยู่แต่เหล้ายาดองแบบนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ลอง แรงขนาดนี้แค่ไม่กี่อึกก็คงจะเมาแล้ว
“หนูขอถามพี่เชนว่า…” นุ่มนิ่มลากเสียงยาวเพิ่มความตื่นเต้น มือเล็กท้าวคางมองหน้าพี่แล้วถามด้วยรอยยิ้ม
“พี่เชนมีแฟนหรือยังคะ”
เชนจ้องหน้าน้องกลับ ตอบอย่างมั่นใจโดยที่ไม่ต้องคิด
“ไม่มีค่ะ”
“จริงเหรอ ไม่เห็นจะน่าเชื่อเลย หล่อๆแบบพี่เชนทำไมถึงไม่มีแฟนอ่า” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันยืนยันว่าไม่อยากจะเชื่อจริงๆ เชนนวดคิ้วน้องให้คลายออกแต่ไม่ได้ตอบคำถามต่อ
“เป่ายิงฉุบหนึ่งครั้งถามได้แค่ข้อเดียว เอาล่ะ เริ่มครั้งต่อไปกันเถอะ”
นุ่มนิ่มย่นจมูกใส่พี่ สะบัดผมที่ปล่อยยาวไปข้างหลังก่อนจะเริ่มเป่ายิงฉุบครั้งที่สอง คราวนี้เสียงหัวเราะของคนน้องก็ดังขึ้นอีกแล้วเมื่อเชนออกค้อนส่วนนุ่มนิ่มออกกระดาษ
พี่เชนเป่ายิงฉุบไม่เก่งเลย แบบนี้คงจะแพ้ให้น้องทุกตาแน่ๆ
“หนูชนะอีกแล้ว”
เชนหมั่นเขี้ยวตัวแสบที่ยิ้มเยาะเขา มือหนาบิดแก้มนิ่มไปมาจนน้องทำหน้ายุ่งใส่ เขาเริ่มชินกับรสชาติของยาดองแล้วหลังจากดื่มเข้าไปอึกที่สอง
“จะถามอะไรคะ ว่ามาเลย”
“พี่เชนอายุกี่ขวบแล้วคะ” คำถามของนุ่มนิ่มช่างน่ารัก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเริ่มเมาแล้วเชนถึงได้มองว่าน้องทำอะไรก็น่ารักไปหมด หรือว่าเจ้าตัวเล็กน่ารักอยู่แล้วเป็นทุนเดิม
“ยี่สิบแปดขวบแล้วค่ะ”
“โหย แก่จังเลย ต้องเป็นลุงเชนแล้วไหม” คนเด็กกว่าสิบสองปีแกล้งว่า เชนเคาะหน้าผากน้องไปทีก่อนจะส่ายหน้าเบาๆเพราะเริ่มจะมึน เขาก็คอแข็งพอประมาณอยู่เหมือนกันนะ แต่ยาดองแรงเกินไปกว่าเหล้าที่เคยกิน ดื่มเยอะกว่านี้คงจะฟุบได้ง่ายๆ
สี่ครั้งติดที่เชนเป่ายิงฉุบแพ้น้อง เหล้าในแก้วหมดไปแล้วแต่นุ่มนิ่มก็ไปเติมมาอีกจนเต็มแก้ว เชนว่าเขาจะไม่ไหวแล้วครั้งนี้ต้องชนะให้ได้
คราวนี้เขาออกกรรไกร ส่วนนุ่มนิ่มออกกระดาษ ยัยหนูร้องโอดครวญเพราะเอาเข้าจริงก็ไม่อยากดื่มเหล้า
“หนูแค่จิบๆก็ได้” เชนอนุโลมให้ ถ้าดื่มเข้าไปอึกใหญ่น้องอาจจะอ้วกออกมาเพราะมันบาดคอทั้งขมทั้งแสบร้อน นุ่มนิ่มกลั้นใจยกขึ้นจิบพอให้รู้รส ทำท่าขนลุกหลับตาปี๋กลืนแทบไม่ลง
“แล้วพี่เชนจะถามอะไรหนู” พอจิบน้ำหวานตามค่อยดีขึ้นมาหน่อย นุ่มนิ่มมองหน้าคนพี่รอฟังคำถาม
“เมื่อคืนตอนที่เรานอนด้วยกัน” เสียงทุ้มที่เริ่มแหบเพราะเหล้าเกริ่นด้วยประโยคที่ทำให้นุ่มนิ่มหน้าแดง ก่อนที่น้องจะก้มหน้าไม่ยอมสบตาเมื่อได้ฟังคำถามจนจบ
“นุ่มนิ่มแอบทำอะไรอยู่ใต้ผ้าห่มเหรอคะ”
คนตัวเล็กอยากจะหายตัวออกไปจากตรงนี้เลย นุ่มนิ่มรู้ว่าพี่เชนหมายถึงอะไร แต่ไม่ใช่ว่าหลับไปแล้วเหรอเมื่อคืนน่ะ ทำไมถึงยังรู้อีกว่าน้องแอบทำอะไร
“หนูเปล่า” แต่ไม่มีหลักฐานมาเอาผิด นุ่มนิ่มจะปฏิเสธยังไงก็ได้ ยืนกรานเสียงแข็งว่าไม่ได้ทำแต่หน้าแดงจนร้อนไหม้ด้วยความอับอาย
“หรือว่าเพราะพี่นอนด้วยก็เลยเกิดอารมณ์” พี่เชนเมาแล้วแน่ๆ นุ่มนิ่มฟันธงเลยเพราะไม่อย่างนั้นคงไม่พูดออกมาตรงๆแบบนี้ แถมสายตาที่จ้องมองมาก็ราวกับว่าอยากจะทำให้น้องละลาย
แต่ถึงจะโดนต้อนจนแทบจนมุม นุ่มนิ่มก็ยังปฏิเสธไว้ก่อน ใบหน้าหวานส่ายไปมาบอกด้วยเสียงที่ดังขึ้น
“เปล่าสักหน่อย หนูไม่ได้ทำอะไร!”
อากาศข้างนอกค่อนข้างเย็นแต่นุ่มนิ่มกลับรู้สึกร้อนอย่างบอกไม่ถูก คงจะเป็นเพราะพี่เชนขยับเข้ามาใกล้ แขนแกร่งโอบกอดรอบเอวดึงตัวให้เข้าหาจนหน้าอกแนบชิดกับแผงอกตึงแน่นของพี่เขา
มือเล็กเผลอจิกเล็บบนท่อนแขนที่เต็มไปด้วยเส้นเลือด ลมหายใจอุ่นคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้าของพี่เชนเป่ารดแก้มอยู่ นุ่มนิ่มหายใจไม่ทั่วท้อง อาการใกล้เคียงกับเมื่อคืนไม่มีผิด
คุณยายขา หลานสาวเป็นเด็กแก่แดดอีกแล้ว
“ถ้าหนูมีอารมณ์บอกพี่ก็ได้นี่คะ ไม่เห็นต้องแอบทำใต้ผ้าห่มแบบนั้นเลย” เชนพูดปนหัวเราะ ปลายจมูกโด่งเฉียดแก้มขาวไปมา รับรู้ได้ว่าน้องตัวสั่นเล็กน้อย แต่แทนที่จะคลายอ้อมกอดเขากลับยิ่งกอดน้องแน่นขึ้นกว่าเดิม
“คืนนี้ถ้าอยากทำอีกก็บอกพี่นะ พี่จะช่วยหนูเอง”
นุ่มนิ่มรู้แล้วว่าพอเหล้าเข้าปากพี่เชนจะเป็นยังไง นิสัยไม่ดีเลย น้องจะหนีไปนอนกับคุณยายแล้วจริงๆด้วย
TBC.
สรุปก็คือตาพี่ไม่ได้หลับนะคะ นางรู้ทุกอย่าง ต้องมีแท็ก #นุ่มนิ่มโป๊ะแตก แล้วมั้ยเนี่ย
ดีใจที่คนอ่านเอ็นดูน้องเยอะเลย คิดว่าจะไม่มีคนชอบแนวนี้ซะแล้ว ปลื้มค่ะ /ซับหัวตา
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
โอ้โห ไม่รอดยัยนิ่มแน่ๆงานนี้
ยาดองก็มา
-
เนี่ยยยย ยัยน้องก็แสบใช่ย่อย ส่วนคนพี่ก็ไม่เบาเลยทีเดียว พอรู้อายุน้องปุ๊บก็ไอดัง คุก คุก เลยจ้า ตอนต่อไปต้องเกียมเงินมาประกันตัวพี่เชนมั้ยน้าาา 55555
ปล. เราแวะมาประเดิมเม้นแรกหลังจากสมัครสมาชิกเล้าตามสัญญาแล้วนะคะ
-
ง่อววววว ยัยเด็กแก่แดดระวังตัวไว้ :hao7:
-
ยัยหนูนิ่มร้ายกาจมากค่าคุณผู้อ่านนนนนนนน ต้องจับตีก้นเสียให้เข็ด
-
พี่เชนสายอ้อย....ยยยยยย :hao3:
-
หนูนิ่มมมม โป๊ะแตก
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
พี่เชน จะมีน้องคนเดียวไหมมมม
-
พี่เชนก็ร้ายใช่ย่อยนะเนี่ย
-
กรี๊ดดดดดดด เอาอีก มาจ่อเร็วๆนะคะ
-
รอค่าาาา พึ่งไปอ่านเรื่องสั้นมา ไอคุกๆๆๆๆๆจนจบเลยยย :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :haun4: :ling1:
-
หนูนิ่มมมมมมมมมมมมม!!!!
//รูดก้านมะยม
-
หมาป่าตะล่อมกระต่ายยย
-
Chapter 3 : หนูกับครั้งแรก
เกมเป่ายิงฉุบจบลงที่นุ่มนิ่มเป็นฝ่ายชนะเสียเยอะ แน่นอนว่าพี่เชนเมาเพราะดื่มเข้าไปตั้งหลายแก้ว พรุ่งนี้คุณยายต้องบ่นแน่ว่ายาดองในโหลหายไปไหน นุ่มนิ่มจะโบ้ยความผิดให้พี่เชนแล้วกันเพราะคนที่ดื่มเข้าไปตั้งเยอะก็คือผู้ชายตัวโตๆที่นั่งกุมหัวพิงหัวเตียงอยู่
ไม่ปวดหัวก็แย่แล้ว ดื่มเข้าไปตั้งเยอะขนาดนั้น แต่พี่เชนคอแข็งน่าดูเลยเพราะยังมีสติครบถ้วน ไม่ภาพตัดแล้วก็ไม่อ้วกด้วย
“พี่เชนโอเคไหม ปวดหัวมากเลยเหรอ” นุ่มนิ่มถามอย่างเป็นห่วง พี่เขาสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็ยังพูดจารู้เรื่องอยู่
“ขอผ้าเย็นให้พี่หน่อย อยากเช็ดหน้า” เชนบอก ได้เช็ดหน้าเช็ดตาหน่อยคงจะดีขึ้น เขาไม่ได้เมาขนาดนั้นแค่มึนๆและปวดหัวนิดหน่อย
“หนูไม่มีผ้าเย็น พี่เชนรอแป๊บนะ” นุ่มนิ่มบอกแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกับกาละมังใส่น้ำอุ่นและผ้าขนหนู คนตัวเล็กยืนเข่าบนเตียง ใช้ผ้าเช็ดไปตามใบหน้าของพี่อย่างเบามือ น้องก็มึนๆเหมือนกันแต่พี่เชนคงจะถึงขั้นเมา
เจ้าของมือที่เช็ดหน้าให้ก็ทรงตัวไม่ค่อยอยู่เท่าไหร่เพราะเป็นการดื่มเหล้าครั้งแรก เชนต้องโอบเอวน้องไว้หลวมๆเพราะกลัวว่าจะล้มพับไป ยังไม่ทันไรนุ่มนิ่มก็เอนตัวพิงลงมาจนหน้าอกเบียดกับแขน
อะไรๆมันก็ทั้งนุ่มทั้งนิ่มสมชื่อ ยิ่งกำลังเมาได้ที่แบบนี้ยิ่งอยากฟัดไปหมด
เชนเลื่อนมือลงต่ำจากเอวมาถึงสะโพกของน้อง เหล้าคงจะเล่นงานเจ้าตัวเล็กเหมือนกัน ผิวขาวๆเปลี่ยนเป็นสีชมพู แก้มแดงๆกับตาหวานฉ่ำน่ารักเสียจนเชนละสายตาจากใบหน้าของน้องไม่ได้
“พอแล้วค่ะ พี่ไม่เป็นไรแล้ว” เชนบอกพร้อมจับมือเล็กไว้ อาการปวดหัวเริ่มดีขึ้นแล้วแต่ดันมีอาการอื่นแทรกซ้อนเข้ามา ถ้านุ่มนิ่มยังไม่ขยับออกไปจากระยะอันตรายอาการของเขาคงจะถึงขั้นโคม่า
นุ่มนิ่มวางผ้าและกาละมังไว้ที่โต๊ะข้างเตียง เดินเอาไปเก็บในห้องน้ำไม่ไหวแล้ว น้องใช้พลังทั้งหมดไปกับการเช็ดหน้าให้พี่เชน
“หนูเมาอ่า” คนเมาพูดเสียงยาน ถึงจะดื่มเข้าไปแค่นิดเดียวแต่มันก็ทำให้นุ่มนิ่มร้อนๆในคอแถมยังหนักหัวไปหมดเลยด้วย เหมือนอยากจะอ้วกแต่ก็ไม่อยาก ผะอืดผะอมยังไงบอกไม่ถูก
“พี่บอกแล้วว่าไม่ให้กินหนูก็ไม่เชื่อ” เชนดุอย่างไม่จริงจังนัก เจ้าตัวเล็กยกมือปิดหูส่ายหน้าไปมา
“ไม่ฟังๆ ห้ามบ่น หนูจะนอนแล้ว” นุ่มนิ่มลุกขึ้นเดินไปปิดไฟ พอทั้งห้องมืดสนิทก็ต้องคลำทางกลับมาที่เตียง ปกติหลับตาเดินยังได้ แต่เพราะวันนี้เมาเลยทุลักทุเลไปหน่อย
อุตส่าเดินอย่างระวังที่สุดแล้วแต่ก็ยังสะดุดกับพรมเช็ดเท้าที่ข้างเตียงเข้าจนได้
“อ๊ะ” นุ่มนิ่มร้องออกมาอย่างตกใจคิดว่าคงจะล้มไปแน่ๆ เตรียมตัวแล้วว่าต้องเจ็บ แต่พี่เชนไวกว่ารีบคว้าตัวน้องไว้ทัน เลยกลายเป็นว่าพี่เขาเป็นเบาะรองให้นอนทับ
ในความมืดแต่แสงสว่างจากข้างนอกยังพอมี นุ่มนิ่มมองเห็นสายตาวาววับของอีกฝ่ายที่มองตรงมา
พี่เชนมองน้องแปลกไปจากทุกที สายตาแบบนี้นุ่มนิ่มไม่เคยเห็นมาก่อน
“ระวังหน่อยสิคะ ถ้าล้มไปจะทำยังไง” เชนบอกโดยยังไม่ปล่อยมือจากเอวบาง ได้กลิ่นหอมๆจากตัวน้องปนกับกลิ่นเหล้าอ่อนๆ จมูกของเขาน่าจะเฉียดโดนแก้มน้องพอดีเพราะสัมผัสได้ถึงความนุ่ม
มือหนาเผลอบีบเอวจนนุ่มนิ่มสะดุ้ง ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดข้างแก้ม อยากจะดิ้นหนีแต่ไม่กล้าขยับเพราะบางอย่างที่กำลังดุนดันอยู่ข้างล่าง
“พี่เชน…” นุ่มนิ่มเรียกเสียงเบา กำลังคิดว่าจะบอกพี่เชนยังไงเพื่อไม่ให้ดูน่าอายเกินไป แต่ไม่ดีแน่ถ้าปล่อยให้น้องชายของพี่เชนทิ่มอยู่แบบนี้
“ของพี่…มันทิ่มหนู” แต่สุดท้ายก็บอกไปด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อย นุ่มนิ่มคิดว่าอีกฝ่ายจะถอยออกไปหลังจากที่บอก แต่พี่เชนกลับทำเป็นไม่สนใจ มือของคนเมาลูบไปตามแผ่นหลัง ขยับต่ำลงไปจนถึงบั้นท้ายและออกแรงขยำผ่านชุดนอนกระโปรง
นุ่มนิ่มทั้งเขินทั้งอายแต่ไม่รู้จะพาตนเองออกไปจากสถานการณ์นี้ยังไงดี อีกใจก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าชอบ น้องชอบให้พี่เชนสัมผัสแบบนี้
เมื่อเห็นว่ายัยหนูไม่ว่าอะไรเชนเลยยิ่งได้ใจ จากที่ลูบแค่ภายนอกเริ่มเหิมเกริมแตะต้องผิวเนื้อโดยไร้สิ่งขวางกั้น เขาล้วงมือเข้าใต้ชายกระโปรง ลูบไล้ต้นขาขึ้นมายังก้นกลมที่ปกปิดไว้ด้วยกางเกงในลูกไม้ ลมหายใจของเชนถี่กระชั้นตามความต้องการที่กำลังพุ่งพล่าน
ริมฝีปากอุ่นจูบที่ข้างแก้มของน้องเบาๆ นุ่มนิ่มตกใจแต่ไม่ได้ขัดขืน ใจเต้นแรงไปกับทุกสัมผัสของพี่เขาอย่างตื่นเต้น มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่อย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน
“หนูทำพี่แข็งไปหมดแล้ว” เชนกระซิบบอกด้วยเสียงทุ้มต่ำ แกล้งงับใบหูขาวให้น้องตัวสั่น นุ่มนิ่มจะขยับหนีตามสัญชาติญาณเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัยแต่อีกฝ่ายไม่เปิดโอกาสให้หนีง่ายๆ
แขนแกร่งคว้าเอวและพลิกคนตัวเล็กให้เป็นฝ่ายอยู่ใต้ร่าง จากมุมนี้ทำให้มองเห็นรอยยิ้มร้ายกาจของพี่เชน
“จะหนีไปไหนคะ หนูต้องรับผิดชอบพี่ก่อน”
“พี่เชนเมาแล้วนะ” นุ่มนิ่มยังพอมีสติจะร้องห้าม แต่อีกฝ่ายไม่สนใจ เชนหน้ามืดจนควบคุมตนเองได้ยากแล้วในเวลานี้ ความอดทนขาดผึงเพราะกลิ่นหอมๆของน้อง ไหนจะผิวเนียนลื่นมือที่ได้สัมผัสอีก ทำให้เขาอยากจะรู้ว่าผิวใต้ร่มผ้าของนุ่มนิ่มจะทั้งขาวทั้งนุ่มขนาดไหน
“กลัวพี่หรือเปล่า” เชนมองคนตัวเล็กผ่านความมืด ไม่ละมือจากตัวน้องสักวินาทีเดียว ชุดนอนของนุ่มนิ่มเป็นผ้าบางๆที่เขากระชากทีเดียวก็คงจะขาด ถามไปแบบนั้นเพราะรู้ตัวว่ากำลังคุกคามอีกฝ่าย แต่ถ้าน้องไม่ห้ามเขาก็จะไม่หยุดเช่นกัน
นุ่มนิ่มส่ายหน้า ความกลัวไม่มีเลยสักนิด มีแต่ความตื่นเต้นมากกว่าเพราะไม่อย่างนั้นใจคงไม่เต้นแรงขนาดนี้ พี่เชนก็คงจะได้ยินเพราะแผ่นอกของเราสองคนแนบชิดกันอยู่
“อย่าบอกคุณยายนะคะ ให้มันเป็นความลับของเราสองคน” เป็นเพราะกำลังโดนชักจูงด้วยความน่าตื่นเต้นที่ไม่เคยรู้จัก นุ่มนิ่มถึงได้พยักหน้ารับคำของพี่เขาง่ายๆ ไม่ได้ขัดขืนแม้กระทั่งตอนที่มือหนาจัดการถอดชุดนอนกระโปรงออกทางหัว แถมคนตัวเล็กยังให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีด้วยการยกตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่ออำนวยความสะดวก
เสียงของเสื้อผ้าที่เสียดสีไปกับร่างกายทำให้นุ่มนิ่มร้อนผ่าวที่สองแก้ม ยิ่งเห็นพี่เชนยืดตัวขึ้นเพื่อถอดเสื้อของตนเองออกไปยิ่งเขินหนัก
น้องไม่ได้อ่อนต่อโลกถึงขนาดจะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ แต่นุ่มนิ่มไม่คิดจะห้าม กลับเต็มใจที่จะให้มันเกิดขึ้นด้วยซ้ำ
พี่เชนน่ะเป็นคนที่น้องชอบมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เห็นรูปถ่ายในห้องคุณยายก็รอที่จะได้เจอกันมาตลอด
“หนูเคยจูบหรือยังคะ” เชนถามในตอนที่ก้มลงมาคลอเคลียแก้มนิ่ม มือข้างหนึ่งบีบหน้าอกเล็กที่ปกปิดไว้ด้วยบรา นุ่มนิ่มแอ่นอกรับเขาเป็นอย่างดีพร้อมทั้งพยักหน้าตอบ
เชนควันออกหูอย่างบอกไม่ถูก ใครหน้าไหนที่ได้จูบแรกของน้องไป เขาออกแรงบีบหน้าอกน้องแรงขึ้น ถามเสียงเข้มที่บอกถึงความไม่พอใจ
“จูบกับใคร”
“รุ่นพี่คนหนึ่งที่โรงเรียน อื้อ…” เสียงของนุ่มนิ่มขาดหายเมื่อโดนจูบปิดปาก มือหนาบีบคางและประกบจูบลงมาอย่างแรง เล็บคมจิกลงที่ไหล่กว้างทันทีกับการกระทำอุกอาจ ท้องน้อยบิดมวนและยังรู้สึกวูบวาบไปหมดเมื่อถูกบังคับให้อ้าปากก่อนที่ลิ้นอุ่นจะสอดเข้ามา
นุ่มนิ่มตกใจเพราะไม่เหมือนจูบที่เคยเรียนรู้จากรุ่นพี่คนนั้น มันเป็นแค่การเอาปากแตะกันเบาๆไม่ใช่จาบจ้วงเอาแต่ใจเหมือนจะดูดวิญญาณแบบนี้ มึนเบลอไปหมดในตอนที่ลิ้นของพี่เชนสำรวจไปทั่วโพรงปาก นุ่มนิ่มเสียววูบในท้องแถมยังหายใจไม่ค่อยทัน
จนใกล้จะขาดอากาศหายใจถึงได้ทุบอกกว้างติดๆกัน เชนยอมผละออกไป ดวงตาดุๆมองตรงมาและถามอีกครั้ง
“เคยจูบแบบนี้กับใครไหม”
น้องส่ายหน้าแทนคำตอบเพราะยังตกใจไม่หายจนพูดไม่ออก ริมฝีปากบวมเจ่อและยังรู้สึกเจ็บเล็กน้อย นุ่มนิ่มหงุดหงิดทุบอกคนทำให้เจ็บ
“หนูเจ็บปาก”
“ไหนคะ พี่เป่าเพี้ยงให้”
แบบนี้ไม่ใช่แล้ว เป่าเพี้ยงที่ว่าของพี่เชนคือก้มลงมางับปากอีกรอบ แต่คราวนี้ไม่รุนแรงเหมือนก่อนหน้านี้ แถมยังหวานละมุนจนนุ่มนิ่มใจสั่นกว่าเดิมเสียอีก
สองแขนโอบรอบคออีกฝ่ายโดยอัตโนมัติ คนมีประสบการณ์สอนจูบให้น้องจนเริ่มเป็นงาน นุ่มนิ่มอ้าปากโกยอากาศเข้าปอดหลังจากเชนปล่อยให้ริมฝีปากเป็นอิสระ แต่วินาทีต่อมาก็ต้องหายใจติดขัดเมื่อพี่เขาเปลี่ยนมาซุกไซร้ซอกคอ
ใบหน้าหวานเชิดแหงนขึ้นตามสัญชาติญาณ สัมผัสของปากอุ่นที่ลากผ่านลำคอไม่ได้รุนแรงเพราะเชนแค่จูบและขบเม้มเบาๆแต่ไม่ได้ฝากรอยไว้
เชนสอดมือเข้าใต้แผ่นหลังของน้องเพื่อปลดบราออก นุ่มนิ่มพยายามยกแขนมาปิดด้วยความอาย แต่เขาก็รวบแขนน้องตรึงไว้กับเตียงได้อย่างง่ายดาย ก้มหน้าลงชิดกับแผ่นอกขาวเนียนจัดการลิ้มรสเชอร์รี่เม็ดน้อยกลางอก
“อื้อ…” นุ่มนิ่มหลุดคราง มือเล็กที่ถูกกดไว้จิกลงกับผ้าปูที่นอน ความรู้สึกแปลกๆในตอนที่ลิ้นชื้นตวัดเลียเบาๆที่ยอดอกมันอธิบายไม่ถูก ทั้งรู้สึกดีแต่ก็เหมือนจะขาดใจไปพร้อมๆกัน
มือหนาปล่อยจากมือของนุ่มนิ่ม ขยับต่ำลงไปข้างล่างสัมผัสส่วนนั้นผ่านชั้นในลูกไม้ นวดคลึงราวกับจะหยอกล้อโดยที่ปากยังทำหน้าที่รังแกตุ่มไตบนแผ่นอกเล็ก
นุ่มนิ่มจะขาดใจอยู่แล้ว ที่ผ่านมาก็เคยทำให้ตนเองอยู่บ่อยๆ แต่เทียบไม่ได้เลยกับตอนที่มีคนทำให้อย่างเช่นตอนนี้ มือของพี่เชนร้อนเหมือนกับไฟ จับไปตรงไหนก็ทำให้น้องร้อนผ่าวไปหมด
“ชอบไหมคะ” เชนถาม มองปฏิกิริยาของน้องผ่านสีหน้า แต่ถึงนุ่มนิ่มจะบอกว่าไม่ชอบเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดีเพราะใบหน้าที่แสดงถึงความต้องการมันฟ้องอยู่ชัดๆ
แสงสลัวที่ส่องลอดเข้ามากระทบกับเตียงยิ่งทำให้คนใต้ร่างดูเซ็กซี่กว่าเดิมเป็นเท่าตัว
เชนไม่เคยสัมผัสร่างกายผู้ชายมาก่อน แต่นุ่มนิ่มห่างไกลกับคำนั้นไปมากเลยไม่ได้ทำให้รู้สึกแปลก หน้าอกที่นูนขึ้นมาทำให้น้องดูไม่ต่างจากเด็กผู้หญิงที่กำลังแตกเนื้อสาว ช่วงเอวโค้งเว้ารับกับสะโพกผายนั่นก็ด้วย
ถึงส่วนที่มือเขากำลังกอบกุมอยู่จะยืนยันเพศสภาพที่แท้จริงของน้องแต่เชนไม่สนใจ เขาสนใจแค่สีหน้าบิดเบี้ยวกับเสียงหวานๆที่ร้องครางของนุ่มนิ่มเท่านั้น
“พี่เชน อ๊ะ…” เล็บคมจิกไหล่ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเพื่อระบายความเสียว นุ่มนิ่มแทบขาดใจตอนที่มือหนารูดรั้งส่วนนั้นโดยตรงไม่ผ่านเนื้อผ้า สองขาแยกออกจากกันอย่างน่าอายหลังจากชั้นในปลิวหายไป
มันดีกว่าตอนที่ทำเองตั้งเยอะ ท้องน้อยของนุ่มนิ่มบิดเป็นเกลียวเหมือนกับมีลาวาร้อนๆอยู่ข้างใน ตรงนั้นก็ปวดไปหมดและยังเปียกแฉะอย่างน่าอาย
“อื้อ…หนูเสียว” สะโพกมนขยับตามจังหวะของมือที่รูดรั้ง แผ่นหลังบางลอยขึ้นแทบไม่ติดเตียงเมื่อนิ้วโป้งของเชนถูขยี้ตรงรูเล็กส่วนปลาย
“ปล่อยออกมาเลยค่ะ” เชนกดจมูกลงบนผิวแก้มชื้นเหงื่อ บอกน้องให้เบาเสียงลงหน่อยเพราะถ้านุ่มนิ่มยังเสียงดังแบบนี้คุณยายต้องได้ยิน แต่คงจะกลั้นเสียงยากหน่อยเพราะน้องกำลังจะถึง
คนมากประสบการณ์ขยับมือเร็วๆอีกไม่กี่ครั้งฝ่ามือก็เปียกชุ่มไปด้วยของเหลวสีน้ำนม เชนจูบหน้าผากน้องที่นอนหายใจหอบ
เห็นน้องเหนื่อยก็เห็นใจอยากจะปล่อยให้พัก แต่เขาทนไม่ไหวแล้ว อวัยวะที่อยู่ในกางเกงปวดจนใกล้ระเบิดเต็มที
“ไม่เอา…” นุ่มนิ่มกำลังจะร้องห้ามเมื่อถูกพลิกตัวให้อยู่ในท่าคลาน ยังไม่ได้เตรียมใจมาถึงขั้นนี้เลย พี่เชนตัวใหญ่ ตรงนั้นที่ทิ่มก้นน้องอยู่ก็รู้สึกได้ว่าใหญ่ ถ้าใส่เข้ามาต้องตายแน่ๆ
“พี่จะทำแค่ข้างนอก ไม่ต้องกลัว” เชนปลอบพลางจูบแผ่นหลังขาวเนียน เขาถอดกางเกงของตนเองลงพร้อมกับชั้นใน แท่งเนื้อที่แข็งเต็มที่ดีดผึงออกมาตีเข้ากับบั้นท้ายกลม นุ่มนิ่มไม่กล้าหันไปมองข้างหลังเพราะอาย ได้แต่ซุกหน้าลงกับหมอนโดยที่ยกก้นไว้
มือหนาบีบก้อนกลมๆจนขึ้นรอยมือ จับแยกออกจากกันจนมองเห็นรอยจีบที่ปิดสนิท แต่เขาจะไม่ล่วงเกินน้องไปมากกว่านี้ ถ้าศีลธรรมในใจย่ำแย่กว่านี้อีกสักหน่อยเชนคงจัดการสอดใส่เข้าไปในรูเล็กๆนั่นแล้ว
แต่เขาทำเพียงแค่ถูแท่งเนื้อกับหว่างขาน้องจากข้างหลัง ผิวเนื้อนิ่มๆทำให้ต้องสูดปาก ก่อนจะเริ่มขยับเข้าออกอย่างช้าๆ
“พี่เชน มันร้อน” นุ่มนิ่มบอก ความร้อนผ่าวเสียดสีอยู่กับโคนขา บางครั้งส่วนหัวมนก็กระแทกโดนส่วนอ่อนไหวจนข้างหน้าของน้องเริ่มจะรู้สึกขึ้นมาอีกแล้ว
“หนีบขาไว้นะคนเก่ง” เชนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน หลอกล่อทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้น้องตกใจกลัว ปลอบน้องด้วยการเอื้อมมือไปข้างหน้าเล่นกับนุ่มนิ่มตัวน้อยที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะโดนเขาปลุก
ทั้งมือและสะโพกทำงานประสานกันเป็นอย่างดี เสียงครางแผ่วๆของน้องยิ่งกระตุ้นให้ขยับเร็วขึ้น แค่ข้างนอกยังทำให้รู้สึกดีขนาดนี้ ถ้าได้ฝังตัวตนเอาไว้ข้างในตัวน้องจริงๆคงจะดีกว่านี้หลายเท่า
“อ๊ะ…เบาๆ”
“พี่จะแตกแล้ว” ปกติแล้วเชนไม่ใช่คนเสร็จไว ยิ่งเวลาเมายิ่งอึดเป็นพิเศษ แต่นุ่มนิ่มทำให้เขาตื่นเต้นจนกลายเป็นไก่อ่อน น้ำอุ่นร้อนแตกกระจายออกมาได้ง่ายๆเลอะเทอะเต็มง่ามขาของน้องและไหลลงมาเปื้อนผ้าปูที่นอน
นุ่มนิ่มทรุดตัวลงกับเตียงเมื่อสะโพกถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แต่มือของพี่เชนยังช่วยทำข้างหน้าให้จนเสร็จออกมาเป็นรอบที่สอง
พี่เขานอนลงข้างๆพร้อมกับดึงตัวนุ่มนิ่มเข้าไปกอด จูบไปทั่วใบหน้ากับลาดไหล่เปลือยเปล่า พี่เชนเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นใหม่และกำลังเห่อ
“หนูโกรธไหมคะที่พี่ทำแบบนี้” เสียงนั้นถามอยู่ใกล้หู นุ่มนิ่มกำลังจะเคลิ้มหลับ ทั้งเหนื่อยและง่วงแต่ก็ยังตอบกลับไป
“ไม่โกรธค่ะ”
“เด็กดีของพี่” เชนจูบเรือนผมนิ่มอย่างเอ็นดู เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้คนที่ค่อยๆหลับตาลง ใบหน้าหวานซุกเข้าหาความอบอุ่นจากอกกว้าง พูดเสียงเบาคล้ายกับละเมอ แต่อยู่ใกล้กันแค่นี้เชนได้ยินมันอย่างชัดเจนแน่อยู่แล้ว
“หนูชอบพี่เชนนะ ชอบมากๆเลย”
เชนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ความรู้สึกบางอย่างฉายชัดขึ้นมาแต่ก็แค่แว้บเดียวก่อนจะหายไปราวกับสายลม
ถ้าน้องยังอยู่ก็คงจะอายุไล่เลี่ยกับคนในอ้อมกอดเขาตอนนี้
…
เชนตื่นมาตอนเจ็ดโมงเช้าแต่ไม่เห็นนุ่มนิ่มแล้ว เขาลุกขึ้นพร้อมสะบัดหน้าไล่อาการมึนหัว ก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำโดยที่ยังสวมแค่กางเกงขายาวตัวเดียว บริเวณไหล่เขาปรากฏรอยเล็บฝีมือของยัยตัวเล็กที่ฝากไว้เมื่อคืนนี้ อารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูกเมื่อนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน
ถึงจะเมาแต่ก็จำได้ทุกอย่างว่าทำอะไรลงไปบ้าง ยอมรับว่าเป็นเพราะเมาถึงกล้าฉวยโอกาสกับน้องถึงขนาดนั้น แต่เวลาเมาจะรู้สึกง่ายเป็นปกติอยู่แล้ว นุ่มนิ่มก็ไม่ได้ห้ามแต่น้องกลับตอบรับเขาเป็นอย่างดี คงเป็นเพราะน้องเองก็เมาเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าพอสร่างเมาแล้วเจ้าตัวเล็กจะโกรธหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าที่รีบตื่นไปก่อนเป็นเพราะงอนเขาหรอกนะ
เขารีบอาบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่าง บ้านเงียบเพราะไม่ได้ยินทั้งเสียงของคุณยายและมะลิ เชนเดินหานุ่มนิ่มจนทั่วบ้านก่อนจะมาเจอน้องอยู่ในครัว อาบน้ำเรียบร้อยแล้วด้วยเพราะไม่ได้อยู่ในชุดนอน เชื่อแล้วว่าน้องชอบใส่กระโปรงเพราะชุดวันนี้เป็นเดรสลายตารางสีเหลืองอ่อนๆมีโบอันใหญ่ผูกเอว
น่ารักอีกแล้ว อย่างกับตุ๊กตาเดินได้
“ทำอะไรอยู่คะ”
“อ๊ะ” คนตัวเล็กสะดุ้งเมื่อโดนกอดจากข้างหลัง มือที่กำลังถือแก้วกำแน่นเมื่อเชนเกยคางลงมาบนไหล่ กลิ่นหอมแบบผู้ชายจากพี่เขาทำให้นุ่มนิ่มใจสั่น
“ตื่นแล้วทำไมถึงไม่ปลุกพี่” เสียงทุ้มถามชิดใบหู นุ่มนิ่มย่นคอหนีเพราะจั๊กจี้ พยายามขืนตัวหนีเพราะพี่เชนทำอะไรประเจิดประเจ้อ
“หนูเห็นพี่เชนหลับอยู่ ฮื่อ ปล่อยก่อน” นุ่มนิ่มหันกลับมามองหน้าคนพี่ ดันอกกว้างให้ถอยออกไปแต่พี่เชนตัวใหญ่กว่าน้องตั้งเยอะเลยไม่สะทกสะท้าน แถมยังฉวยโอกาสก้มลงมาหอมแก้มทั้งสองข้างอีก
“หอมจังเลย”
“ลวนลามหนูอีกแล้วนะ” น้องทำหน้าบึ้ง เชนยิ่งได้ใจแกล้งแหย่ไม่เลิก
“แต่เมื่อคืนหนูก็ชอบนี่คะ” เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย นุ่มนิ่มตีแขนพี่เต็มแรงแก้เขิน
“คนลามก!”
“ไม่แกล้งแล้วค่ะ ว่าแต่คุณยายไปไหนทำไมบ้านเงียบ” เชนยอมปล่อยน้องเพราะกลัวว่าจะโดนงอนไปมากกว่านี้ คนตัวเล็กหันกลับไปจัดการกับช็อกโกแลตร้อนของตนเองให้เรียบร้อย
“คุณยายไปวัดค่ะ วันนี้วันพระ” นุ่มนิ่มตอบ คุณยายไปวัดเป็นประจำทุกวันพระ ถ้าตื่นทันก็จะติดสอยห้อยตามคุณยายไปด้วย แต่วันนี้ตื่นสายไปหน่อยพออาบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่างทั้งคุณยายและพี่มะลิก็ออกไปกันหมดแล้ว
“พี่เชนเอากาแฟไหมคะ”
เชนพยักหน้า บอกรสชาติของกาแฟที่ดื่มเป็นประจำให้น้อง
“กาแฟสองช้อนครึ่งไม่ใส่น้ำตาล”
“แล้วใส่นมข้นหวานไหมอ่า” นุ่มนิ่มถามพลางตักกาแฟใส่แก้ว เห็นสีเข้มๆของกาแฟก็ขมไปทั้งปากแล้ว พวกผู้ใหญ่ดื่มกันเข้าไปได้ยังไงนะ
“ไม่ใส่ค่ะ ใครจะดื่มกาแฟใส่นมข้นหวาน”
“แต่คุณยายใส่นี่นา กาแฟช้อนครึ่ง ใส่น้ำร้อนพอให้ละลาย ใส่นมข้นหวานแล้วก็นมสด กินกับปาท่องโก๋ด้วย หนูต้องปั่นจักรยานไปซื้อให้ที่ตลาดนู่น” เจ้าตัวเล็กแอบนินทาคุณยาย เชนฟังอย่างเพลินๆแล้วรับแก้วกาแฟมาถือไว้ นุ่มนิ่มเป็นเด็กน่ารักแบบนี้คุณยายถึงได้เอ็นดู
เชนรู้มาตลอดว่าคุณยายอยากจะมีหลานสาว ตอนนั้นท่านถึงดีใจมากและเสียใจที่สุดเช่นกันในวันที่น้องจากไป
“คุณยายนะชอบให้หนูปั่นจักรยานไปซื้อของ พอหนูบอกว่ากลัวดำก็หาว่าแก่แดด” นุ่มนิ่มถือโอกาสฟ้อง เชนหัวเราะขำเพราะอีกฝ่ายทำปากยื่นปากยาวพูดอย่างออกรส
“ต่อไปนี้ถ้าหนูจะไปไหนก็บอกพี่ จะได้นั่งรถแอร์เย็นๆ ไม่ต้องร้อน”
“พูดเหมือนพี่เชนจะอยู่กับหนูงั้นแหละ พรุ่งนี้ก็กลับกรุงเทพแล้วนี่”
บรรยากาศเริ่มมาคุอีกแล้ว เชนน่าจะรู้ว่าไม่ควรพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เขาโกรธตนเองที่ทำให้น้องเศร้าอีกแล้ว นุ่มนิ่มจิบเครื่องดื่มในแก้วเงียบๆโดยไม่พูดอะไรอีก เชนเดินเข้าไปยืนซ้อนหลังโอบไหล่เล็ก ก้มลงพูดกับเด็กน้อยที่สูงแค่อกเขา
“หนูกลับไปกับพี่ไหม”
“อะไรนะคะ ?” นุ่มนิ่มเงยหน้าขึ้นมอง ขมวดคิ้วถามเพราะคิดว่าฟังไม่ชัด พี่เขาเลยถามย้ำอีกรอบ
“พี่ถามว่าหนูอยากไปกรุงเทพกับพี่หรือเปล่า”
“แบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ” ไม่ต้องคิดนานคนตัวเล็กรีบปฏิเสธทันที นุ่มนิ่มต้องอยู่กับคุณยาย ต้องดูแลคุณยาย จะไปกับพี่เชนได้ยังไง
“ถ้าหนูไปแล้วใครจะชงกาแฟให้คุณยายล่ะ พี่มะลิชงไม่อร่อย”
“เดือนหน้าพี่ว่างหลายวัน จะมาอยู่ด้วยจนหนูเบื่อหน้าพี่ไปเลยดีไหม” เชนพูดเอาใจ นุ่มนิ่มพยักหน้าทั้งที่ยังทำหน้าเศร้า
“ถ้ากลับกรุงเทพไปแล้วพี่เชนจะลืมหนูไหมคะ” นัยน์ตาสวยสั่นไหว พร้อมจะร้องไห้ออกมาทุกเมื่อถ้าได้รับคำตอบที่ไม่ถูกใจ
“ไม่ลืมหรอก พี่จะลืมหนูได้ยังไงกัน” เขาตอบด้วยรอยยิ้ม นุ่มนิ่มเลยสบายใจขึ้นมาหน่อย นิ้วก้อยเล็กๆชูขึ้นมาตรงหน้า
“สัญญากับหนูก่อน”
“พี่สัญญาค่ะ” เชนเกี่ยวก้อยสัญญากับน้อง แถมจูบให้ด้วยอีกหนึ่งจูบเพื่อยืนยันให้อีกฝ่ายมั่นใจ พอบอกไปแบบนั้นก็ได้เห็นรอยยิ้มกว้างอย่างดีใจของน้อง
นุ่มนิ่มเป็นเด็กที่เหมาะกับรอยยิ้ม คงจะดีถ้าเขาได้เห็นน้องยิ้มอย่างมีความสุขแบบนี้ไปนานๆ
…
ช่วงบ่ายนุ่มนิ่มไปที่สวนกับมะลิเพื่อเก็บใบตองมาห่อขนม เย็นนี้คุณยายบอกว่าจะทำขนมตาลกับขนมกล้วย จะได้เอาให้หลานชายกลับกรุงเทพไปพรุ่งนี้ด้วยเลย
เชนนั่งอยู่ที่หน้าบ้านกับคุณยาย ระหว่างที่กำลังเตรียมส่วนผสมที่จะใช้ทำขนมก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระ รวมถึงเรื่องที่คุณยายไปวัดมาเมื่อเช้า
“วันนี้ยายทำบุญให้ยัยหนูด้วยนะ อยู่ๆเมื่อคืนก็ฝันถึง” คุณยายมีรอยยิ้มเสมอเมื่อพูดถึงบุคคลที่ล่วงลับ เชนยิ้มตามถึงแม้นัยน์ตาจะหม่นลงด้วยความเศร้า
“อาทิตย์ก่อนผมก็ไปเยี่ยมน้องมา เอาของที่น้องชอบกินไปให้”
“ถ้ายัยหนูยังอยู่ตอนนี้ก็คงจะอายุพอๆกับเจ้านิ่ม” เชนพยักหน้าเห็นด้วย เขาก็คิดเหมือนคุณยาย พอเห็นนุ่มนิ่มก็อดคิดถึงน้องไม่ได้
“ใบตองมาแล้วค่า ~” บทสนทนาของคุณยายกับหลานชายจบลงแค่นั้นเมื่อเจ้าตัวแสบกลับมาพร้อมกับหอบใบตองที่ตัดแล้วมาเต็มแขน ส่วนมะลิก็เดินหอบแฮ่กตามหลังมาเหมือนเดิมเพราะวิ่งไม่ทัน
นุ่มนิ่มวางใบตองลงให้คุณยาย ก่อนจะบ่นแล้วชี้ให้ดูชายกระโปรงสวยๆที่เปื้อน
“โคลนกระเด็นใส่ชุดหนูด้วย เปื้อนหมดเลยดูซี่”
“มันกระเด็นเพราะคุณนิ่มวิ่งน่ะสิ พี่บอกแล้วว่าให้เดินดีๆ ชุดเปื้อนโลนแบบนี้ซักยากด้วย ถอดแล้วแช่น้ำไว้เลยนะคะ” มะลิบ่นยืดยาว นุ่มนิ่มมองค้อนอย่างรำคาญ
“พี่มะลิขี้บ่น หนูไม่อยากคุยด้วยแล้ว”
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเจ้านิ่ม แล้วจะได้ลงมาช่วยยายทำขนม” คุณยายว่า นุ่มนิ่มไม่อิดออดเหมือนทุกทีเพราะอยากจะเปลี่ยนชุดอยู่เหมือนกัน น้องไม่ชอบให้เสื้อผ้าเปื้อนใส่แล้วมันไม่สบายตัว
เชนมองคนตัวเล็กที่เดินเข้าบ้านไป เขาถือโอกาสตอนที่คุณยายกับมะลิวุ่นวายอยู่กับการเตรียมของลุกขึ้นเดินตามน้องไป
ชุดสวยๆของนุ่มนิ่มเปื้อนโคลน ตัวก็คงจะเปื้อนเหมือนกัน น้องอาจจะอยากได้คนช่วยถูตัวเผื่อว่าจะได้สะอาดทุกซอกทุกมุม
TBC.
ค่อยเป็นค่อยไปนะคะพี่ น้องยังเด็ก ;///;
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
พี่เชนร้ายยิ่งนัก ใจเย็นๆนะคะพี่น้องยังเป็นเด็กใสๆอยู่ :jul1:
-
อ่านจบละแบบ กรอกตา ใส่พี่เชน แหม๋ถูหลัง
-
อิตาพี่เชนอาสาเก่งงงงงงงง จิตอาสาดีเด่นเหลือเกินพ่อคุณณณ แต่ยัยหนูก็ใช่ย่อยเลยน้ารู้กกกก ใจสู่มากเรยยยย :o8:
-
ขอบคุณศีลธรรมในใจ... พี่คะ น้องยังไม่สิบแปด
-
อิพี่เชนกะหนูนิ่มไวไฟมาก เจอกันวันเดียวเอ๊งงงงง ส่วนคุณยายทำไมย้อนแย้ง บอกว่าหนูนิ่มเป็นสาวเป็นนางให้เรียบร้อย นุ่งกระโปรง ไม่ตึงตัง แล้วให้นอนห้องเดียวกับพี่เชนได้ไง หนูนิ่มเป็นผู้หญิงนะ
-
กุมใจเร้ย หนูนิ่มน่ารักมากกก คือนุ่มฟูสุดๆ
รอดูเหตุการณ์หนูนิ่มเข้ากรุงเทพ
พี่เชนได้หึงอุตลุดแน่ๆเลย เพราะอะไร
เพราะน้องนั้ลร้าคคคคคค
-
พี่เชนใจเย็นเด้ออออ :hao7:
-
แค่เลเวลแรกของหนู ก็ทำเอายาดมที่พี่เพิ่งเปิดใช้กลิ่นแทบหายแล้วลูก ตอนเลเวลอัพพี่ต้องเตรียมถังออกซิเจนหรือเลิอดดีละเนี่ย หนูนิ่มช่วยพี่เลือกที
-
กลัวใจพี่เชนจัง เหมือน ณ ตอนนี้พี่เชนเห็นหนูนิ่มเป็นน้องแต่ก็ทำอะไรเกินเลยกับน้อง เหมือนน้องเป็นของแปลกใหม่ให้ได้เล่นได้ลอง ส่วนหนูนิ่มเหมือนเด็กสาวที่กำลังลุ่มหลง ด้วยน้องปลื้มพี่เชนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอมาเจอแล้วพี่เชนทำแบบนี้ น้องก็ยิ่งลุ่มหลงไปหมดด้วยความอ่อนเดียงสา จากนี้จะยังไงต่อน้าาาาา ลุ้นๆๆ ค่า
-
ชุดน้องเปื้อน ไม่ใช่ตัวคนเปื้อน
ไม่ต้องตามไปขัดตัวให้น้องงงงงง
นุ่มนิ่มลูกแม่เปลืองตัวไปมากเลยลูก
ถ้าพี่พี่เชนอยู่อีกหลายวัน คงอ่วมแน่ๆเลย
-
ยัยหนูวววววววววววววว แม่อยากกรี๊ด
-
พี่เชนร้ายยย
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
โห มาไม่กี่วันอีพี่เชนเกือบจับน้องกินละ อิอิ ไปกรุงเทพนี้ไม่รอดแน่ๆ
-
เข้าใจละว่าทำไมตามกันไปอยู่กทม. หึหึหึ หนูนิ่มโดนตาลุงเชนล่อลวงหนักมาก
-
อ่านแล้วเขินมากมาย นุ่มนิ่มน่ารักนุ่มนิ่มสมชื่อ ตายแล้วๆๆๆๆ ทำไมฉันเพิ่งมาเจอออออ
-
//แจ้งตำรวจจับพี่เชน
-
พี่เชนคนร้ายล่อลวงน้อง ชวนน้องหนีตามใช่มั้ย
-
Chapter 4 : ความลับของพี่
นุ่มนิ่มถอดชุดสวยที่เปื้อนโคลนออกแขวนไว้กับราวในห้องน้ำ คนตัวเล็กยืนหันหลังให้ประตูกำลังจะถอดชุดชั้นในแต่แล้วต้องสะดุ้งเมื่อประตูห้องน้ำเปิดออก สองแขนยกขึ้นมาปิดร่างกายโดยอัตโนมัติ
แขกไม่ได้รับเชิญที่เข้ามาอย่างเสียมารยาทโดนน้องว่าใส่ แก้มขาวๆแดงเรื่อไปหมดเพราะอาย
“พี่เชนเข้ามาทำไม หนูจะอาบน้ำ”
“เข้ามาช่วยหนูอาบน้ำไงคะ หนูตัวเปื้อนพี่เลยจะมาช่วยถู” เชนจัดการล็อกประตูห้องน้ำเสร็จสรรพ นุ่มนิ่มชักโกรธตนเองแล้วที่เมื่อกี้ไม่ได้ล็อกประตูให้เรียบร้อย
แต่นี่มันห้องส่วนตัวของน้อง ปกติก็ไม่เคยมีใครโผล่เข้ามาตอนกำลังอาบน้ำ จะมีก็แต่พี่เชนนี่แหละ
“หนูอาบเองได้ ออกไปเลยนะ” นุ่มนิ่มไล่ อยากจะดันตัวพี่เขาออกไปจากห้องน้ำด้วยซ้ำ แต่มือทั้งสองข้างไม่ว่างเพราะกำลังปิดหน้าอกอยู่
พี่เชนบ้า พรวดพราดเข้ามาตอนคนอื่นกำลังโป๊ แค่จะหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันตัวยังไม่ทันเลย
“วันนี้อากาศเย็นพี่ว่าปรับน้ำให้อุ่นหน่อยดีกว่า” เชนทำเป็นไม่ได้ยิน ตีเนียนมาเปิดน้ำฝักบัวให้น้อง ปรับอุณหภูมิน้ำอุ่นให้พอดีก่อนจะคว้าแขนน้องให้ไปอาบน้ำ แต่นุ่มนิ่มขืนตัวไว้
“ฮื่อ พี่เชนออกไปก่อน”
“คุณยายรออยู่นะ ถ้าไม่รีบอาบน้ำให้เสร็จแล้วโดนคุณยายดุพี่ไม่รู้ด้วย” เอาคุณยายขึ้นมาอ้างเพื่อที่จะได้จับเด็กอาบน้ำ แต่น้องยังส่ายหน้าปฏิเสธท่าเดียว
“ไม่เอา หนูอาย”
“อายอะไรคะ”
นุ่มนิ่มไม่ได้ตอบ ดวงตากลมหลุบมองร่างกึ่งเปลือยของตนเอง แต่เท่านั้นเชนก็รู้คำตอบแล้ว เขายิ้มและขยับเข้ามาใกล้น้อง ค่อยๆดึงสองแขนเล็กที่ปิดหน้าอกอยู่ออก
“ไม่ต้องอาย พี่เห็นหมดแล้ว” ไม่พูดเปล่าแต่ยังใช้สายตาโลมเลียมองหน้าอกเล็กๆจนนุ่มนิ่มเขินแทบมุดดินหนี ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกจูงมือเข้าไปใต้ฝักบัว เชนเบียดตัวเข้าแนบชิดกับน้องอย่างไม่สนใจว่าจะเปียกไปด้วย
หน้าอกที่เบียดกับอกแกร่งของพี่เขาทำให้ร่างกายเริ่มไม่ปกติ พี่เชนคงจะสังเกตได้ถึงได้ยิ่งเบียดข้างล่างเข้ามาใกล้อีกจนเนื้อผ้าของกางเกงเสียดสีกับต้นขาเปลือยเปล่าและส่วนที่กำลังมีปฏิกิริยาภายใต้กางเกงชั้นใน
ไม่ใช่แค่เบียดเฉยๆแต่ยังแกล้งทำเป็นขยับไปมาอีกต่างหาก นุ่มนิ่มชักจะเสียวในท้องขึ้นมาแล้ว ขาอ่อนแรงทรงตัวไม่ค่อยจะไหวยังไงบอกไม่ถูก
“ถึงกับเข่าอ่อนเลยเหรอคะ” เชนโอบประคองเอวบางไว้ น้องตัวเล็กจนเขาสามารถกอดได้ทั้งตัวด้วยแขนเพียงข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างทำหน้าที่เกลี่ยผมยาวๆที่ปรกใบหน้าหวานออก สายน้ำจากฝักบัวไม่ได้เป็นอุปสรรคแต่ยิ่งทำให้นุ่มนิ่มดูเซ็กซี่เมื่อเปียกไปทั้งตัว
“พี่เชนแกล้งหนู” ดวงตาสวยหรี่ลงเพราะน้ำที่ไหลเข้าตาทำให้รู้สึกเคือง เชนปรับความแรงของน้ำให้เบาลงแต่ยังไม่ยอมปล่อยให้น้องได้อาบน้ำอย่างสะดวก
ต้องทำให้น้องเลอะกว่านี้ก่อนแล้วค่อยอาบทีเดียว ตอนนี้ยังสะอาดอยู่เลย
“แล้วเด็กที่ไหนยั่วพี่ ถึงได้อาบน้ำแล้วไม่ล็อกประตู” เชนแกล้งเม้มใบหูขาว มือข้างหนึ่งขยับลงต่ำสัมผัสอวัยวะใต้ร่มผ้าของน้อง บีบคลึงเบาๆจนได้ยินเสียงลมหายใจกระเส่าจากคนในอ้อมแขน
เชนดึงกางเกงชั้นในตัวจิ๋วของน้องออกให้พ้นเรียวขา ดันแผ่นหลังบางให้ชิดกับผนังห้องน้ำเย็นเฉียบพร้อมทั้งบดจูบริมฝีปากอิ่ม ทั้งมือและปากทำหน้าที่ประสานกันได้เป็นอย่างดี
นุ่มนิ่มระทวยอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง เริ่มเป็นงานกับจูบที่ดุดันขึ้นเรื่อยๆ พี่เชนสอนให้รู้จักการจูบแบบผู้ใหญ่ ไม่ใช่แค่เอาปากแตะกันเหมือนที่นุ่มนิ่มรู้จัก แต่เหมือนเป็นการช่วงชิงลมหายใจ เพราะจูบของพี่เชนทำเอาหายใจไม่ทันจนต้องเผลออ้าปากอยู่เรื่อย
และนั่นเป็นการเปิดโอกาสให้พี่เขาสอดลิ้นเข้ามา นุ่มนิ่มพยายามจูบตอบแต่ยังสู้ความเชี่ยวชาญของพี่เชนไม่ไหว กว่าอีกฝ่ายจะยอมถอนจูบออกไปริมฝีปากของน้องก็บวมเจ่อ
“อ๊ะ” นุ่มนิ่มร้องเมื่อหน้าอกถูกสัมผัส เชนดูดกลืนยอดอกเล็กจนเกิดเสียงน่าอาย สลับกับใช้ลิ้นตวัดชิมความอ่อนนุ่มที่เริ่มแข็งเป็นไตอย่างน่ารัก ทำแบบนั้นซ้ำๆจนนุ่มนิ่มครางไม่เป็นศัพท์ และแทบจะกรีดร้องออกมาสุดเสียงเมื่อคนเป็นพี่คุกเข่าลงตรงหน้าและใช้ปากกับส่วนนั้นให้
มันเสียวจนขาสั่น ไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้มาก่อน นุ่มนิ่มไม่เคยจินตนาการว่ายามที่ถูกโอบอุ้มด้วยโพรงปากของใครสักคนจะรู้สึกดีขนาดไหน
แต่วันนี้พี่เชนทำให้น้องรู้ถึงความรู้สึกนั้น รู้สึกดีจนแทบขาดใจเลย
“พี่เชน อ๊า…หนูเสียว” มือเล็กขยุ้มเส้นผมดกหนาของอีกฝ่าย แท่งเนื้อขนาดน่ารักหายเข้าไปในปากของอีกฝ่ายจนมิด นุ่มนิ่มรับรู้ถึงลิ้นที่เลียไปทั่ว บางครั้งพี่เชนก็ดูดที่ส่วนปลายแรงๆจนนุ่มนิ่มรู้สึกว่าตนเองเปียกแฉะยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
เชนมองใบหน้าหวานที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการ แก้มของน้องแดงจัดอีกทั้งสะโพกยังขยับเข้าหาปากของเขาเป็นจังหวะ
นุ่มนิ่มสะอาดและบริสุทธิ์จนเขาสามารถใช้ปากให้อย่างไม่รังเกียจ คงจะไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้น้องมาก่อน ไม่อย่างนั้นคงจะไม่เสร็จเร็วขนาดนี้
ขยับปากรูดเข้าออกแค่ไม่กี่ครั้ง นุ่มนิ่มตัวจ้อยก็พ่นพิษออกมาเต็มปากเขา หลังจากปลดปล่อยน้องแทบจะลงไปกองบนพื้นห้องน้ำ เชนต้องรีบประคองไว้และจูบไปทั่วใบหน้าหวาน เขาจับมือเล็กให้สัมผัสเป้ากางเกงที่โป่งนูนออกมาอย่างเห็นได้ชัด
ไม่ต้องพูดอะไรนุ่มนิ่มก็เงยหน้าขึ้นมอง น้องถามออกมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก
“ขอหนูทำให้พี่เชนบ้างได้ไหม”
“อยากอมของพี่เหรอ” เชนพูดลามกใส่น้อง ดูเหมือนว่านุ่มนิ่มก็เริ่มจะเรียนรู้แล้วว่าในเวลาแบบนี้ต้องทำยังไงพี่เขาถึงจะพอใจ
“ให้หนูอมของพี่เชนนะคะ” นุ่มนิ่มสลัดความอายทิ้งไป ช้อนสายตามองอีกฝ่ายอย่างยั่วยวน ไม่รอให้เชนตอบรับใดๆ คนตัวเล็กคุกเข่าลงกับพื้นและถอดกางเกงพร้อมชั้นในของพี่เขาลงมากองไว้ที่ข้อเท้า
นุ่มนิ่มเพิ่งเคยเห็นของพี่เชนเต็มๆตาครั้งแรก เมื่อคืนในห้องมืดมากเลยทำให้รับรู้ได้เพียงแค่ขนาด แต่พอได้มาเห็นจะๆตาพบว่ามันใหญ่กว่าที่คิดไว้อีก มือเล็กๆของนุ่มนิ่มกำแทบไม่รอบ
“ค่อยๆนะคะ อย่าให้โดนฟัน” เชนบอกพลางลูบผมนิ่มตอนที่ปากเล็กอ้ารับเขา นุ่มนิ่มใช้สัญชาติญาณนำทาง เริ่มจากเลียเบาๆที่ส่วนหัวมนจากนั้นค่อยๆอมเข้าไปทีละนิด ส่วนโคนที่กลืนกินได้ไม่หมดก็ใช้มือช่วยรูดไปด้วย
น้องคงจะทำได้ถูกใจอยู่เหมือนกัน พี่เชนถึงได้ครางออกมาเบาๆ มือที่ลูบผมเริ่มออกแรงดึงแรงขึ้น
นุ่มนิ่มเลียนแบบจากที่อีกฝ่ายทำให้เมื่อกี้ พี่เชนทำยังไงน้องก็ทำแบบนั้นกลับไปบ้าง ทั้งเลียวนรอบๆท่อนลำสลับกับแหย่ปลายลิ้นที่รูเล็กบริเวณส่วนหัว ตรงนี้เป็นจุดที่ทำให้เสียวมาก พี่เชนคงจะรู้สึกดีเลยกระแทกกลับมาจนน้องจุกคอไปหมด
“อืม คนเก่ง” เชนครางอย่างพอใจ ปากของนุ่มนิ่มทั้งนุ่มและอุ่น ความไม่ประสาของน้องกำลังจะทำให้เขาเสร็จ แทบจะบ้าตายให้ได้ตอนที่น้องปล่อยแท่งเนื้อของเขาให้เป็นอิสระ ประคองมันด้วยสองมือและใช้ลิ้นค่อยๆละเลียดชิมเหมือนกับแมวที่เลียนมในชาม
ส่วนใหญ่โตปวดเกร็งไปทั้งลำ ยิ่งนุ่มนิ่มใช้มือช่วยควบคู่ไปกับการใช้ปากยิ่งกระตุ้นให้เขาปลดปล่อยออกมาอย่างรวดเร็ว
เชนจับหัวน้องให้อยู่กับที่ มือหนาขยับรูดแท่งเนื้อที่ยังกระตุกไม่หยุดของตนเอง ปล่อยให้มันพ่นน้ำสีขาวใส่ใบหน้าหวาน บางส่วนไหลย้อยลงตามลำคอเรื่อยลงมาจนถึงร่องอก เป็นภาพสวยงามอย่างที่เชนพอใจ
นุ่มนิ่มเลอะเทอะไปหมดแล้ว ถึงเวลาอาบน้ำให้น้องได้สักที
…
นุ่มนิ่มส่องกระจกมองปากของตนเองที่บวมเจ่อ ยังรู้สึกแสบๆเหมือนปากจะฉีกอยู่เลย ส่วนต้นเหตุที่ทำให้น้องเจ็บปากกำลังเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกชุดให้อยู่ พี่เชนบอกว่าจะแต่งตัวให้ น้องบอกว่าไม่ต้องก็ไม่ยอมฟังเลยต้องปล่อยเลยตามเลย
จากแค่เลือกชุดกระโปรงลามไปเลือกชุดชั้นในด้วยแล้ว นุ่มนิ่มรีบเข้ามาบังลิ้นชักที่เก็บของส่วนตัวก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้หยิบแพนตี้ออกมา
“อย่าค้นตู้เสื้อผ้าหนูสิ!”
“พี่จะเลือกชุดให้หนูไงคะ วันนี้ใส่กางเกงไหม” เชนเลือกกางเกงขาสั้นกับเสื้อสีฟ้าอ่อนแขนตุ๊กตาออกมาตัวหนึ่ง แต่คนตัวเล็กส่ายหน้า
“ไม่เอา หนูจะใส่กระโปรง” นุ่มนิ่มไม่ชอบใส่กางเกง มีอยู่ในตู้ก็เพราะคุณยายซื้อให้แต่นานๆทีถึงจะหยิบมาออกมาใส่ ชอบกระโปรงสวยๆมากกว่าเลยมีเต็มตู้เสื้อผ้าไปหมด
เชนยอมตามใจน้อง เลือกเดรสสีลาเวนเดอร์ลายดอกไม้เล็กๆออกมาแทน ตู้เสื้อผ้าของนุ่มนิ่มทำให้เขานึกถึงตอนที่ยัยหนูยังอยู่ รายนั้นก็ชอบแต่งตัวน่ารักแบบนี้เหมือนกัน ชอบอ้อนให้เขาซื้อชุดสวยๆให้ ตอนที่จากไปน้องเพิ่งจะอายุแค่สิบเอ็ดปี เป็นเพราะเขาที่ละเลยไม่ดูแลน้องให้ดี
แรงกระตุกที่มือเรียกให้เชนหลุดจากภวังค์ นุ่มนิ่มแย่งชุดไปจากมือเขาอย่างทุลักทุเลเพราะมืออีกข้างคอยจับผ้าเช็ดตัวไว้กันหลุด
“หนูจะแต่งตัวแล้ว พี่เชนออกไปก่อน” นุ่มนิ่มอยากใส่เสื้อผ้า พันแค่ผ้าเช็ดตัวอยู่แบบนี้ไม่ต่างอะไรจากกำลังโป๊อยู่เลย แต่พี่เชนไม่ยอมออกไปจากห้องสักที
“เดี๋ยวพี่ช่วยค่ะ มานี่มา” เชนดึงคนตัวเล็กให้มายืนหน้าตู้เสื้อผ้า นุ่มนิ่มพยายามขืนตัวไว้ตอนที่อีกฝ่ายจะปลดผ้าเช็ดตัวออก แต่พอริมฝีปากอุ่นจูบลงมาบนลาดไหล่ก็หมดแรงต่อต้านโดยสิ้นเชิง
ร่างขาวนวลเปลือยเปล่าเมื่อผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มหล่นลงบนพื้น เชนจับน้องหันหลังและเริ่มแต่งตัวให้โดยเริ่มจากชั้นใน เขาหยิบแพนตี้ลูกไม้สีครีมออกมาจากลิ้นชักล่างของตู้เสื้อผ้า กางเกงชั้นในตัวเล็กจิ๋วแถมยังบางอีกต่างหาก แค่ออกแรงดึงเบาๆก็คงจะขาดแล้ว
“ยกขาหน่อย” เขาย่อตัวลงเพื่อที่จะใส่แพนตี้ให้น้องได้ถนัด ใบหน้าคมอยู่เสมอกับก้นกลม พอนุ่มนิ่มยกขาขึ้นก้อนนิ่มๆก็ขยับตามไปด้วย น่าหมั่นเขี้ยวจนอยากตีสักทีสองทีให้ขึ้นรอยมือ
พอใส่กางเกงชั้นในเรียบร้อยแล้วมือหนาเลยตีก้นน้องไปเบาๆให้สมใจอยาก นุ่มนิ่มหันกลับมามองค้อนโดยที่มือยังปิดหน้าอกตนเองไว้อยู่
เชนบีบแก้มน้องเบาๆก่อนจะเลือกบราออกมาหนึ่งตัว นานแล้วที่เขาไม่ได้ช่วยแต่งตัวให้ใครแบบนี้
นุ่มนิ่มเขินเพราะไม่เคยมีใครช่วยแต่งตัวให้มาก่อน ยิ่งตอนพี่เขาช่วยติดตะขอเสื้อใน เขินจนแทบไม่กล้ามองหน้าเลย
“น่ารักจังเลยค่ะ” คนพี่ชมเมื่อใส่เสื้อผ้าให้จนครบทุกชิ้น อดไม่ได้ที่จะก้มลงหอมแก้มนิ่มๆให้ชื่นใจ น้องบอกว่าไม่ค่อยมั่นใจกับหน้าสดแต่เขากลับมองว่าแบบนี้ก็น่ารักเป็นธรรมชาติดี แต่ไม่แปลกถ้านุ่มนิ่มจะรักสวยรักงามเพราะน้องเป็นผู้หญิง
“หนูว่าจะไปทำหน้าอก” พอแต่งตัวเสร็จก็เดินไปหมุนไปมาอยู่หน้ากระจก มองหน้าอกอยู่นานแล้วเบะปากเพราะคิดว่ามันเล็กไปทำให้เวลาใส่เสื้อผ้าออกมาแล้วไม่ค่อยสวย
“แบบนี้ก็ดีแล้วนี่คะ” เชนตามมายืนข้างหลังคนที่นั่งลงตรงเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้ง เขาช่วยหวีผมให้เพราะน้องกำลังทาครีมอยู่
“ไม่ดี หนูอยากนมใหญ่ๆ” อยู่กับพี่เชนพูดได้ไม่เป็นไร แต่อย่าไปพูดให้คุณยายได้ยินเชียว มีหวังโดนดุอีกแน่ๆ
นุ่มนิ่มรักคุณยาย แต่หลายๆเรื่องคุณยายคงจะแก่เกินไปแล้วเลยไม่เข้าใจวัยรุ่น
“ต้องรอให้หนูโตกว่านี้ก่อนถึงจะทำได้”
“แล้วหนูต้องโตขนาดไหนอ่า”
เชนเอ็นดูปากเล็กที่บู้บี้เหมือนขัดใจ ไม่เห็นว่าหน้าอกของน้องจะเล็กขนาดนั้น แต่เจ้าตัวคงจะไม่คิดเหมือนเขา
“อายุสักยี่สิบค่อยทำค่ะ พอถึงตอนนั้นร่างกายจะโตเต็มที่แล้ว” เชนไม่ห้ามหรือบอกว่าทำไม่ได้ เพราะมันเป็นสิทธิ์ของน้อง แต่นุ่มนิ่มตอนนี้ยังเด็กเกินไปถ้าจะเสี่ยงกับการผ่าตัดใหญ่ที่จะเปลี่ยนแปลงร่างกายไปตลอดชีวิตและเอากลับคืนมาไม่ได้อีก
“อีกตั้งหลายปีแน่ะ” นุ่มนิ่มบ่น พลางทาลิปสีแดงอย่างที่ชอบบนริมฝีปาก คุณยายต้องบ่นอีกแน่ว่าทาลิปสีฉูดฉาดเกินไป แต่ก็ช่างเถอะ น้องไม่สนใจหรอก
“ไม่ต้องทำอะไรหนูก็สวยแล้ว” เป็นอีกครั้งที่เชนพูดเอาใจน้อง แต่เขาคิดอย่างที่พูดจริงๆ นุ่มนิ่มที่เป็นธรรมชาติแบบนี้ก็น่ารักดีอยู่แล้ว
“พี่เชนพูดเหมือนพี่อาร์มเลย” คนตัวเล็กพูดอย่างไม่คิดอะไร แต่คนฟังถึงกับชะงักมือที่กำลังหวีผมให้
“ใครคือพี่อาร์ม ?” เชนถามเสียงแข็ง ชื่ออาร์มฟังดูก็รู้ว่าเป็นชื่อผู้ชาย เขาไม่ชอบทุกครั้งเวลาที่น้องพูดถึงผู้ชายคนอื่น
“พี่อาร์มเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน เขามาจีบหนู” นุ่มนิ่มตอบพี่ไปตามจริง เชนคิ้วกระตุกมองน้องด้วยสายตาดุๆผ่านเงาสะท้อนในกระจก
“ใช่คนที่หนูเคยจูบกับเขาหรือเปล่า”
“ช่าย ~ คนนี้แหละ พี่อาร์มหล่อนะ เป็นนักบาสของโรงเรียนด้วย” เจ้าตัวเล็กยังไม่หยุดชื่นชมรุ่นพี่คนที่ว่า และเชนใกล้จะหงุดหงิดเข้าไปทุกทีแล้ว
“หนูชอบเขาเหรอ”
“ตอนนั้นก็ชอบ แต่พี่เขาใจร้ายกับหนูเลยไม่ชอบแล้ว” สีหน้าของนุ่มนิ่มเศร้าลง จากที่กำลังไม่พอใจเชนใจเย็นลงแค่เพราะเห็นน้องซึมไป
เขาไม่ได้ถามต่อ แต่นุ่มนิ่มเป็นฝ่ายพูดออกมาเองราวกับว่าอยากระบายให้ฟัง
“ตอนแรกๆพี่อาร์มดีกับหนูมาก แต่ไม่นานเขาก็ทิ้งหนูไปคบกับผู้หญิงคนอื่น” เชนปล่อยให้น้องพูดไปเรื่อยๆ เขารับฟังเป็นอย่างดี ลูบเส้นผมยาวสลวยอย่างเบามือเป็นเชิงปลอบ เพราะนุ่มนิ่มดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ตอนที่พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา
ดวงตาสวยที่เชนมองสบตาผ่านกระจกวูบไหวมีน้ำตาคลอ แต่ก่อนที่น้ำตาจะทันไหลออกมานุ่มนิ่มก็เช็ดมันออกอย่างรวดเร็ว
“พี่อาร์มบอกว่าคิดเหรอว่าเขาจะชอบหนูจริงๆ ไม่มีใครจริงจังกับกะเทยอย่างหนูหรอก” คนตัวเล็กพยายามทำเสียงให้ปกติ แต่ก็ยังสั่นเครือจนเชนรู้สึกได้
นุ่มนิ่มเงยหน้าขึ้นมองพี่เขา นัยน์ตาฉ่ำน้ำจ้องใบหน้าคมพร้อมถามเสียงเบา
“แล้วพี่เชนมองว่าหนูเป็นแบบนั้นไหม”
เพราะถูกมองอย่างเหยียดหยามมาโดยตลอด เลยอยากรู้ว่าพี่เชนจะคิดกับน้องเหมือนอย่างคนอื่นหรือเปล่า ขอแค่มีใครก็ได้สักคนที่จะมองว่านุ่มนิ่มเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ใช่วิปริตผิดเพศอย่างที่หลายๆคนเคยว่า
“สำหรับพี่หนูไม่ได้ต่างอะไรจากผู้หญิงคนอื่นเลย เป็นน้องสาวที่น่ารักของพี่” เชนตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เขาไม่เคยตั้งข้อสงสัยกับสิ่งที่นุ่มนิ่มเป็น ไม่ว่ายังไงน้องก็ยังเป็นนุ่มนิ่มที่เป็นหลานสาวของคุณยาย และเป็นน้องสาวของเขาเช่นกัน
คำตอบนั้นทำให้คนตัวเล็กยิ้มออก ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้มาก่อนเลย บางทีพี่เชนอาจจะเป็นคนๆนั้นที่ตามหาก็ได้
เป็นใครสักคนที่รับสิ่งที่น้องเป็นได้และพร้อมจะเข้าใจน้องทุกอย่าง
…
เชนเพลิดเพลินกับการนั่งมองน้องหยอดเนื้อขนมตาลสีเหลืองนวลใส่ลงในใบตองที่จะใช้นึ่งขนม นุ่มนิ่มทำอย่างคล่องแคล่วเพราะเคยทำมาแล้วหลายครั้งโดยมีมะลิคอยช่วยอยู่ข้างๆ คุณยายที่หมดหน้าที่เลยมีเวลานั่งคุยกับหลานชาย
คุณยายประไพเห็นเชนมองตัวแสบของบ้านไม่ละสายตา มาอยู่เชียงใหม่แค่ไม่กี่วันแต่เหมือนจะสนิทกันแล้วทั้งพี่ทั้งน้อง
“มองขนาดนั้นพาน้องกลับกรุงเทพไปด้วยเลยไหมล่ะพ่อเชน” คุณยายเห็นแล้วอดแซวไม่ได้ เรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากเชนได้เป็นอย่างดี
“ถ้าคุณยายอนุญาตผมก็ไม่ขัดนะครับ” เขาพูดทีเล่นทีจริง แต่คุณยายกลับมีท่าทีจริงจังขึ้นมา
“ยายน่ะแก่ตัวลงทุกวัน ไม่รู้ว่าจะอยู่กับเจ้านิ่มไปได้อีกนานแค่ไหน” นัยน์ตาหม่นแสงมองหลานสาวตัวน้อยที่หัวเราะคิกอยู่กับพี่เลี้ยง คุณยายรักนุ่มนิ่มไม่ต่างจากหลานแท้ๆ คิดอยู่เสมอว่าถ้าเป็นอะไรไปแล้วใครจะดูแลเจ้าตัวแสบ รายนั้นยังเด็กมาก ดื้อไปวันๆยังดูแลตนเองไม่ค่อยได้เลย
“วันไหนถ้ายายไม่อยู่แล้วฝากพ่อเชนดูแลเจ้านิ่มด้วยนะ ถึงจะดื้อไปหน่อยแต่ก็เป็นเด็กน่ารัก”
“น้องเหมือนหนูนามาก คุณยายว่าไหมครับ” เชนมองตามสายตาของคุณยาย บางครั้งมักจะมีภาพของยัยหนูที่จากไปซ้อนทับภาพของนุ่มนิ่มเสมอ
เขาเอ็นดูนุ่มนิ่ม แต่ไม่ใช่ความรู้สึกเดียวกับที่มีให้หนูนา ไม่มีทางเหมือนกันได้
“แต่เจ้านิ่มกับยัยหนูไม่ใช่คนเดียวกัน พ่อเชนรู้ใช่ไหม” คุณยายประไพดักคอ เชนยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร พอดีกับที่ขนมเตาแรกนึ่งเสร็จพอดี นุ่มนิ่มเดินเข้ามาพร้อมกับขนมตาลกลิ่นหอมๆ
เชนขยับพื้นที่ข้างๆให้เจ้าตัวเล็กนั่งด้วย ตัวของนุ่มนิ่มมีกลิ่นเหมือนกับขนมในห่อใบตอง ถ้าคุณยายไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ด้วยเขาคงจะแอบหอมแก้มน้องสักฟอด
“พี่เชนลองชิมดูสิ หนูทำอร่อยนะ” คนทำภูมิใจนำเสนอ บิขนมเป็นชิ้นเล็กๆต่อไปที่ปากของพี่เขา น้องใจดีป้อนให้ถึงปากไม่มีเหตุผลที่เชนจะปฏิเสธ พอชิมแล้วขนมที่นุ่มนิ่มทำก็อร่อยจริงอย่างที่ว่า
“อร่อยจริงๆด้วยค่ะ” พอถูกชมนุ่มนิ่มถึงกับยิ้มกว้างอย่างดีใจ กัดขนมเข้าปากคำโตลองชิมฝีมือตนเองบ้าง คุณยายเห็นท่าทางของหลานสาวแล้วหมั่นไส้จริงๆ
“สนใจแต่พี่เขาจนลืมยายแล้วเจ้านิ่ม” คุณยายแกล้งว่า นุ่มนิ่มยิ้มประจบคุณยายพร้อมขยับเข้ามาเอียงหัวซบไหล่
“หนูรักคุณยายที่สุดในโลก”
“ให้มันจริงเถอะเจ้าตัวแสบ” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ใบหน้าของคุณยายก็ประดับไปด้วยรอยยิ้ม นุ่มนิ่มเป็นเด็กน่ารักใครเห็นถึงได้เอ็นดู รวมถึงเชนที่คุณยายมองปราดเดียวก็รู้ว่าคงจะหลงน้องสาวคนใหม่เข้าเต็มๆแล้ว
…
พรุ่งนี้เชนคิดว่าจะออกจากเชียงใหม่แต่เช้า จะได้กลับถึงกรุงเทพไม่เย็นมาก พอยิ่งใกล้ถึงเวลาที่เขาจะต้องกลับนุ่มนิ่มเลยยิ่งอ้อนผิดปกติ นอนอยู่บนเตียงก็คลานเข้ามาเกยคางกับอก ที่เคยเขินๆพี่หายไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้ ช่างอ้อนจนคนพี่ใจสั่นไปหมด
เชนวางมือจากโทรศัพท์มือถือ กลับมาให้ความสนใจกับเด็กน้อยที่ใช้อกเขาหนุนต่างหมอน จูบขมับไปทีอย่างเอ็นดูก่อนจะดึงน้องขึ้นมานอนกอด นุ่มนิ่มเบียดตัวเข้าหาความอบอุ่นจากพี่ ปากเล็กจูบปลายคางที่เริ่มมีไรหนวดแข็งๆ
“อ้อนจังเลยวันนี้ เป็นอะไรคะ” เชนก้มมองคนในอ้อมกอด ใบหน้าหวานส่ายไปมาแต่ดวงตากลับแดงเหมือนพยายามกลั้นน้ำตาอยู่
“เป็นอะไรคะนุ่มนิ่ม ไหนบอกพี่” มือหนาเชยคางน้องขึ้น น้ำเสียงกึ่งบังคับให้เด็กขี้แยพูดออกมา นุ่มนิ่มกัดปากมองหน้าพี่เขา พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย
“หนูกลัว”
“กลัวอะไร ?” เชนถามอย่างเป็นห่วง เขากังวลที่เห็นน้องซึมขนาดนี้ นุ่มนิ่มไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เป็นเด็กที่ร่าเริงอยู่ตลอดเวลา พอทำหน้าเศร้าๆและยังมีน้ำตาคลอทำให้ยิ่งน่าสงสาร
อดไม่ได้ที่จะแตะจูบเบาๆที่ขมับ ทั้งเป็นการปลอบโยนและยืนยันกับน้องว่าเขาอยู่ตรงนี้
“ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจหนูบอกพี่ได้ทุกเรื่องนะรู้ไหม”
“หนูกลัวจะไม่ได้เจอพี่เชนอีก กลัวว่าพี่จะลืมหนู กลัว…”
ความกลัวเหล่านั้นถูกปิดกั้นด้วยริมฝีปากอุ่นที่ประทับลงมา เชนจูบน้องเพื่อให้หยุดพูด เพราะสิ่งที่นุ่มนิ่มกลัวมันเป็นเรื่องที่จะไม่มีวันเกิดขึ้น
มือเล็กกำเสื้อของพี่เขาไว้แน่น จูบครั้งนี้ของพี่เชนรุนแรงและเอาแต่ใจเหมือนกับว่ากำลังไม่พอใจอยู่ นุ่มนิ่มได้รสเลือดจากมุมปากที่ปริแตกเพราะอีกฝ่ายบดจูบลงมาอย่างแรง แต่พี่เชนก็ค่อยๆเลียของเหลวสีแดงรสชาติเค็มปร่าให้อย่างหมดจด
“พี่จะลืมหนูได้ยังไง น้องสาวของพี่ทั้งคน” เชนบอก แต่ยิ่งทำให้คิ้วสวยของน้องขมวดเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว
“แค่น้องสาวเหรอคะ”
“แล้วหนูอยากเป็นอะไรล่ะ” พี่เชนยิ้มแปลกๆอีกแล้ว นุ่มนิ่มเบะปาก น้ำตาที่เกือบจะไหลอยู่เมื่อกี้ย้อนกลับเข้าไปแล้วเพราะสายตาวาววับไม่น่าไว้ใจของพี่เชน
“ช่างมันเถอะ พอกลับไปกรุงเทพพี่เชนอาจจะลืมหนูแล้วก็ได้ มีใครกำลังรออยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้” คนตัวเล็กจะขยับตัวหนี แต่เชนกอดรวบเอวบางไม่ยอมให้หนีไปง่ายๆ
“พี่เคยบอกไปแล้วนี่คะ ว่าพี่ไม่มีแฟน”
“หนูไม่เชื่อหรอก หล่อๆแบบพี่เชนจะไม่มีแฟนได้ยังไง” นุ่มนิ่มแกล้งว่า จริงๆแล้วไม่ได้กลัวว่าพี่เชนจะมีใครรออยู่ แต่กลัวว่าพี่เขาจะลืมน้องมากกว่า พอคิดแบบนั้นก็เผลอทำตัวงอแงใส่เลยต้องโดนปลอบจนเจ็บปากไปหมด
“พูดจริงๆค่ะ พี่ไม่ได้คบใครมานานมากแล้ว” เชนยิ้มให้น้อง เปลี่ยนท่าเป็นนอนหงายมองเพดาน นุ่มนิ่มขยับมาหนุนแขนแกร่ง รอฟังพี่เขาพูดต่อ
“แฟนคนแรกของพี่เป็นเพื่อนร่วมห้องสมัยเรียน ตอนนั้นพี่อายุสิบห้าเอง”
“พี่เชนแก่แดด” นุ่มนิ่มขอยืมคำของคุณยายมาหน่อย พี่เชนแก่แดดจริงๆนี่นา อายุแค่สิบห้าแต่ก็มีแฟนแล้ว
“อืม แก่แดดจริงๆนั่นแหละ” เขาหัวเราะ พอได้พูดถึงความทรงจำมากมายในอดีตก็ไหลย้อนกลับมา เชนพูดต่อเมื่อเห็นว่าน้องกำลังรอฟังอย่างตั้งใจ
“พี่กับเธอคบกันอยู่เกือบปี แต่สุดท้ายก็เลิกกัน”
“ทำไมล่ะคะ ?” นุ่มนิ่มถามอย่างสงสัย แต่อีกฝ่ายส่ายหน้าไม่ยอมตอบ
“ตอนนี้ยังเป็นความลับค่ะ เอาไว้พี่จะเล่าให้ฟังทีหลัง”
ใบหน้าหวานมุ่ยลงเพราะไม่ได้รับคำตอบที่อยากรู้ แต่ก็ยังถามต่อเรื่อยๆเพราะอยากฟังเรื่องของพี่เชนเยอะๆ
“แล้วพี่เชนรักเขามากไหม”
“ตอนที่คบกันพี่รักเธอมาก หลังจากเลิกกันเราก็ยังเจอกันอยู่เรื่อยๆเพราะหน้าที่บางอย่าง แต่ก็แค่ในฐานะเพื่อนที่ดีต่อกัน” นุ่มนิ่มชักจะไม่อยากฟังแล้ว เพราะเวลาพูดถึงแฟนเก่าพี่เชนยิ้มไปด้วย คงจะรักมากจริงๆถึงได้ดูมีความสุขขนาดนี้
“หนูไม่อยากฟังแล้ว เราเปลี่ยนเรื่องคุยกันเถอะ” อยากจะเปลี่ยนเรื่องคุยเด็กเอาแต่ใจก็เบี่ยงประเด็นเอาดื้อๆ จากคุยเรื่องแฟนเก่าอยู่ดีๆกลายเป็นหัวข้อสนทนาที่ว่าพรุ่งนี้ก่อนจะกลับพี่เชนอยากจะทานข้าวกับอะไรแทนแล้ว
เชนตอบน้องว่าเอาไว้จะบอกอีกทีพรุ่งนี้เช้าเพราะตอนนี้ยังคิดไม่ออก เจ้าตัวเล็กพยักหน้าเข้าใจ ชวนคุยต่อด้วยเรื่องอะไรสักอย่างที่เชนจับใจความได้ไม่มากนัก
เขากำลังจมอยู่กับความคิดของตนเอง เรื่องของอดีตคนรักถูกขุดคุ้ยขึ้นมาจากส่วนลึกของจิตใจ ทำให้รู้ว่าจริงๆแล้วเขายังไม่เคยลืม ว่าครั้งหนึ่งเคยทำเรื่องผิดพลาดต่อเด็กผู้หญิงวัยสิบห้าปีในตอนนั้นไว้
เธอผู้ที่ทำให้เขาเข็ดขยาดและไม่กล้าที่จะรักใครอีก ความผิดพลาดในครั้งนั้นยังคงตามหลอกหลอนให้เขารู้สึกผิด ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านมาเป็นสิบปีแล้วก็ตาม
ไม่ว่ายังไงก็สลัดความคิดนี้ให้ออกไปจากหัวไม่ได้ รู้ตัวอีกทีเขาก็ตรงเข้าจู่โจมน้องและบดจูบริมฝีปากเล็ก
“อื้อ!” นุ่มนิ่มร้องอย่างตกใจ มือพยายามทุบอกกว้าง เชนรวบมือของน้องกดไว้กับเตียง ระบายความรู้สึกขมุกขมัวน่าอึดอัดผ่านจูบหยาบโลนและเอาแต่ใจ
ขอแค่ให้เขาไม่ต้องผ่านคืนนี้ไปอย่างโดดเดี่ยว เชนอยากจะลืมมัน แค่ไม่กี่นาทีก็ยังดี
TBC.
จะว่าพี่เชนล่อลวงน้องก็ไม่ได้ เด็กมันจับเข้าปากเองนักเลงพอ
สาระเป็นน้ำเป็นเนื้อก็มีนะคะเรื่องนี้ ไม่ได้กามไปวันๆ แห่ะ
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
รีบๆมารับน้องนุ่มนิ่มไปอยู่ด้วยเหอะ
ไกลๆกันอะไรก้อเกิดขึ้นได้อะนะ
-
พี่เชนเคยทำอะไรไว้ในอดีตหนอออ
แต่ตามจริงก่เก็บไว้ให้มันเปนแค่อดีตดีละ
อย่าเอามาคิดจนกลายเปนทำร้ายน้องโดยไม่รู้ตัวน้า
หนูนิ่มก้ต้องตามพี่เค้าให้ทันนะลูก
หนุ่มเมืองกรุงไว้ใจไม่ค่อยได้ 5555
-
พ่อเชนนนนนนนน ไม่เศร้าน้าาาา
-
อยากรู้อดีตของพี่เชน :katai1: :katai1: :katai1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:pig4: :pig4:
-
เกิดอะไรกับแฟนคนแรก?
แล้วหนูนาคือใคร? รอๆๆๆ
:mew2: :mew2:
-
พี่เชนแลดูมีหลายปมจัง ไหนจะน้องสาว ไหนจะแฟนเก่า ส่วนหนูนิ่มจริงๆ ตอนนี้แค่อารมณ์เหมือนเด็กสาวที่หลงรูปคนหล่อๆ มั้ยนะ ทั้งสองคนน่าจะยังไม่ถึงขั้นรักกันหรอก แต่กว่าจะรู้ว่ารัก หนูนิ่มของคุณแม่จะเสียน้ำตาไปเยอะแค่ไหนเนี่ย ฮือออ // พี่เชนนี่ก็เอาเปรียบน้องตลอดๆๆ น้องก็ยอมพี่ตลอดๆๆ ต้องเหลาไม้เรียวเตรียมไว้เท่าไหร่ดีเนี่ย
-
จับเข้าปากเองเลย... พี่จะพาน้องใจแตกไม่ได้น้าา :o8:
-
คูมตำหนวดคะ...พี่เชนล่อลวงหนูนิ่มอีกแล้วค่ะ
-
ถ้าวันไหนทำน้องร้องไห้แงๆ นะพี่เชน เราจะได้เห็นดีกัน ! :m16:
-
พี่เชนดูเจ้าชู้อ่ะ อย่าทำน้องเสียใจนะ
-
Chapter 5 : การรอคอยของหนู
“ผมน่าจะถึงกรุงเทพเย็นๆหน่อย ยังไงจะโทรบอกอีกทีแล้วกัน”
เสียงคุยโทรศัพท์ของพี่เชนปลุกให้นุ่มนิ่มตื่น อีกฝ่ายไม่ได้คุยเสียงดังแถมยังเดินไปคุยที่ระเบียงแล้วแต่น้องไม่ใช่คนหลับลึก แค่มีเสียงรบกวนหน่อยก็จะตื่นได้ง่ายๆ
คนตัวเล็กยันตัวลุกขึ้นจากเตียงทำให้ผ้าห่มร่นลงไปกองที่เอว นุ่มนิ่มบิดตัวไปมาอย่างเกียจคร้านเพราะยังไม่อยากตื่นเท่าไหร่ แต่จะให้นอนต่อก็ตาสว่างไปแล้ว
นุ่มนิ่มก้าวลงจากเตียงเดินมาหยุดที่ประตูระเบียงที่เปิดแง้มไว้ แอบมองแผ่นหลังกว้างของพี่เชนที่กำลังคุยโทรศัพท์
“ครับผม แล้วเจอกัน”
ท่าทางคุยไปยิ้มไปทำให้นุ่มนิ่มคิ้วขมวด อยากรู้ว่าปลายสายเป็นใครทำไมพี่เชนถึงดูมีความสุขขนาดนั้น ไหนเมื่อคืนบอกกับน้องว่าไม่มีแฟนไง
พอเห็นพี่เขาวางสายนุ่มนิ่มก็เดินเข้าไปหา เชนกำลังจะกลับเข้ามาในห้องพอดี เขาทักเมื่อเห็นว่าน้องตื่นแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอคะ พี่คุยโทรศัพท์เสียงดังทำให้หนูตื่นหรือเปล่า ?”
“พี่เชนคุยกับใคร” นุ่มนิ่มถามด้วยความอยากรู้ เชนพาน้องกลับมานั่งที่เตียงเพราะตอนเช้าอากาศเย็น เขายืนอยู่ที่ระเบียงนานๆยังรู้สึกหนาวเลย
“คุยกับเพื่อนค่ะ หนูจะนอนต่อไหม” เชนเห็นว่าน้องยังดูง่วงๆเลยถาม แต่นุ่มนิ่มส่ายหน้า
“ไม่เอา หนูตื่นแล้ว อยากจะอยู่กับพี่เชนเยอะๆ” เจ้าตัวเล็กอ้อน พอตื่นมาแล้วคิดได้ว่าพี่เขาต้องกลับกรุงเทพวันนี้นุ่มนิ่มก็ซึมลงอีก แต่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่างอแงใส่
เชนปล่อยให้น้องอ้อนเต็มที่ แขนเล็กๆกอดเขาไว้แน่นราวกับเด็กที่หวงของเล่น เชนไม่อยากเห็นน้องเศร้าเลยเปลี่ยนเรื่องชวนคุย
“ถ้าพี่มาคราวหน้าหนูอยากได้อะไรคะ เสื้อผ้าหรือว่าตุ๊กตา” ในตอนแรกเชนคิดว่าเขาคงจะได้คำตอบว่าน้องอยากได้เสื้อผ้าสวยๆหรือตุ๊กตาสักตัว
แต่คำตอบของนุ่มนิ่มกลับไม่ใช่อย่างที่คิด
“หนูไม่อยากได้อะไรเลย แค่พี่เชนมาหนูก็ดีใจแล้ว” นุ่มนิ่มเงยหน้าขึ้นมองคนพี่ บอกสิ่งที่คิดอยู่ในใจโดยไม่ปิดบัง เชนมองเห็นนัยน์ตาใสแวววาวไปด้วยน้ำตา ก่อนจะหยดลงมาตามแก้ม
นุ่มนิ่มก็ยังเป็นแค่เด็กอายุสิบหกที่ซื่อตรงต่อความรู้สึกของตนเอง รู้สึกยังไงก็แสดงออกอย่างนั้น
“ตัวเล็กของพี่ร้องไห้อีกแล้ว ไม่สวยเลยค่ะ” เชนแกล้งว่าเพราะไม่อยากเห็นน้องเศร้า คนตัวเล็กรีบเช็ดน้ำตาแล้วทุบอกกว้างไปเต็มแรง
“หนูเปล่าร้อง ฮึก” ปากบอกว่าไม่ได้ร้องไห้แต่มือเช็ดน้ำตาไม่หยุด นุ่มนิ่มสูดน้ำมูกแล้วเบะปากใส่พี่เขา
“ห้ามบอกว่าหนูไม่สวย”
“ถ้างั้นคนสวยก็หยุดร้องไห้แล้วไปอาบน้ำแต่งตัวนะคะ เราจะได้ออกไปข้างนอกกัน”
“ไปไหนคะ ?” นุ่มนิ่มถามทั้งที่ยังตาแดงจมูกแดง
“ก่อนพี่จะกลับกรุงเทพ เราไปใช้เวลาส่วนตัวด้วยกันสักหน่อยดีไหม” พี่เชนพูดยิ้มๆ น้องไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่ก็พยักหน้า
ขอแค่ได้อยู่กับพี่เชนนุ่มนิ่มก็พร้อมจะโดนจูงไปซ้ายหรือขวาโดยไม่ขัดขืน
…
ใช้เวลาส่วนตัวด้วยกัน ที่ว่าของพี่เชนคือขับรถเล่น นุ่มนิ่มชอบเพราะพี่เชนถ่ายรูปสวยๆให้ด้วย น้องยิ้มกว้างจนลืมเศร้า ยิ้มให้คนหลังกล้องที่กำลังบันทึกภาพด้วยโทรศัพท์มือถือ
ไกลจากบ้านออกมาหน่อยมีทุ่งดอกทานตะวันสีเหลืองสวย วันนี้เป็นวันธรรมดาไม่ใช่วันหยุดเลยไม่ค่อยมีคนผ่านไปมาเท่าไหร่ มีแค่นุ่มนิ่มกับพี่เชนที่นั่งอยู่ในรถด้วยกันสองคน
นุ่มนิ่มคิดว่าพี่เขาจะพาลงไปถ่ายรูปกับดอกทานตะวัน น้องคิดแต่ว่าจะโพสท่ายังไงดีให้รูปออกมาสวย แต่สุดท้ายกลับไม่มีโอกาสได้ลงจากรถด้วยซ้ำเพราะพี่เขาตรึงน้องไว้กับเบาะรถก่อนจะเริ่มจูบอย่างอ่อนหวาน
ริมฝีปาก จมูก เปลือกตา หน้าผาก และสองแก้ม ไม่มีส่วนไหนที่ไม่โดนพี่เชนสัมผัส
ภายในห้องโดยสารของรถคันสวยคับแคบแต่ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับพี่เชน นุ่มนิ่มโดนพี่เขาจูบอยู่นานหลายนาทีจนปากเจ่อ เมื่อคืนพี่เชนจูบน้องอย่างเอาแต่ใจ หลังจากนั้นค่อยกอดปลอบและขอโทษ
ครั้งนี้ไม่รุนแรงเท่า แต่มันทำให้นุ่มนิ่มเสียดท้องน้อย ยิ่งตอนที่ลิ้นอุ่นเลียเบาๆไปตามรอยแยกของริมฝีปาก เล็บคมเผลอจิกลงบนหลังคอของอีกฝ่ายอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“อื้อ…พี่เชน” ชุดสวยถูกเลิกขึ้นมาเหนือแผ่นอกเล็ก มือหนาบีบขยำบั้นเอวขาวจนขึ้นรอยมือ ก่อนจะสอดมือเข้าใต้แผ่นหลังบางปลดตะขอเสื้อในของน้องออก
วันนี้บราของนุ่มนิ่มเป็นสีดำ เซ็กซี่กว่าทุกครั้งที่เคยเห็น
ริมฝีปากจูบตั้งแต่หน้าท้องแบนราบขึ้นมาจนถึงร่องอก นุ่มนิ่มเชิดหน้ามองเพดานรถเมื่อโพรงปากชื้นตรงเข้าดูดกลืนยอดอก ลิ้นของพี่เชนพลิกพลิ้วหยอกล้อจนเสียวไปถึงไขสันหลัง ส่วนหน้าอกอีกข้างก็ถูกนวดเฟ้นด้วยมือหนา
“หนูนิ่ม”
“ฮื่อ…” ส่งเสียงตอบรับกึ่งครางเพราะฟันคมที่ครูดกับจุกนมเล็กๆ พี่เชนดึงชุดสวยของน้องลงเหมือนเดิมแล้วเงยหน้าขึ้นมอง แกล้งพูดให้น้องเขินหน้าแดง
“นมใหญ่ขึ้นแล้วนะ ไม่ต้องทำหน้าอกแล้วค่ะ”
นุ่มนิ่มทั้งเขินและเสียวท้องอย่างบอกไม่ถูกเพราะรู้ความหมายของคำพูดนั้น ได้ยินเพื่อนคุยกันขำๆว่าหน้าอกจะใหญ่ขึ้นถ้าโดนแฟนบีบเค้นบ่อยๆ ไม่เคยคิดว่าจะเป็นจริงเพราะยังไม่เคยมีใครมายุ่มย่ามกับหน้าอกของน้องสักคน
แต่ถ้าพี่เชนบอกว่าใหญ่ขึ้นก็คงจะใหญ่จริงๆเพราะพี่เขาเป็นคนเดียวที่ได้สัมผัสมัน
“อ๊ะ…พี่จะทำอะไร” ร้องอย่างตกใจเมื่ออีกฝ่ายถดตัวลงไปยังที่วางเท้า สองมือลูบไล้ต้นขาเนียนภายใต้ชุดกระโปรงสีชมพูหวานตัวโปรดของนุ่มนิ่ม
“พี่ทำให้นะคะ” พี่เชนรูดชั้นในของน้องออกมาคาไว้ที่ข้อพับเข่า ก่อนจะมุดหายเข้าไปใต้กระโปรงเห็นเพียงแผ่นหลังที่ขยับไหว
นุ่มนิ่มอ้าปากค้างกับภาพลามกที่เห็นตรงหน้า พี่เขามุดกระโปรงและกำลังใช้ปากทำให้ ลิ้นอุ่นๆเลียไปตามส่วนไวต่อความรู้สึกใต้ร่มผ้า
มือเล็กจิกลงกับเบาะรถ พ่นลมหายใจออกทางปากเพื่อระบายความเสียวซ่านที่แล่นไปทั้งร่างเหมือนไฟช็อต นุ่มนิ่มไม่เห็นว่าพี่เชนทำอะไรกับตรงนั้นบ้าง แต่ภาพพี่เขาขยับหัวไปมาอยู่ใต้กระโปรงมันดูหยาบโลนอย่างบอกไม่ถูก
“พี่…อ๊ะ…พี่ขา หนูเสียว” นุ่มนิ่มร้องคราง โพรงปากร้อนดูดกลืนจนสุดโคน ขยับออกมาเลียหนักๆที่ส่วนปลาย น้ำตาไหลปริ่มขอบตาจนต้องกรีดร้องในตอนที่อีกฝ่ายชมว่าของน้องเป็นสีชมพูน่ารัก
นุ่มนิ่มรู้สึกเหมือนเล่นรถไฟเหาะ มันวูบโหวง เสียววาบแต่ก็เต็มไปด้วยความสนุกและตื่นเต้น
จนเมื่อที่สุดแห่งความสุขเดินทางมาถึง สะโพกกลมสั่นเล็กน้อยก่อนที่ของเหลวสีเหมือนครีมสดจะถูกฉีดพ่นออกมา นุ่มนิ่มได้ยินเสียงพี่เชนกลืนมันลงไป และยังเลียทำความสะอาดส่วนที่เลอะให้น้องด้วย
พอแกล้งน้องเสร็จยังมีหน้าเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้และถามราวกับว่าเมื่อกี้ไม่ได้เพิ่งจะทำเรื่องลามกลงไป
“เป็นไงคะ ชอบไหม”
คนตัวเล็กมองค้อนอย่างโกรธๆ ใครจะไปหน้าไม่อายเหมือนตัวแล้วตอบว่าชอบ
ขนาดในรถยังไม่เว้นเลย คนบ้า!
…
“ไปไหนกันมาล่ะนั่นสองคนพี่น้อง”
เมื่อเดินเข้ามาในบ้านคุณยายก็ทักขึ้น นุ่มนิ่มกระตุกชายเสื้อพี่เขาให้เป็นคนตอบ เชนตอบคำถามคุณยายแต่สายตากลับไม่ละจากใบหน้าหวานที่แดงเรื่อ
“พาน้องไปนั่งรถเล่นมาครับ”
นุ่มนิ่มอดเบะปากหมั่นไส้คนพี่ไม่ได้ นอกจากเพดานรถกับหัวของพี่เชนที่ขยับเข้าขยับออกอยู่ข้างล่างที่วางเท้าน้องก็ไม่เห็นว่าการนั่งรถเล่นของพี่เชนจะได้ชมวิวสวยๆตรงไหนเลย
“แล้วพ่อเชนจะกลับกี่โมง ยายเตรียมขนมกับอาหารแห้งไว้หลายอย่างให้เอากลับไปกินที่กรุงเทพ” ของฝากที่คุณยายเตรียมไว้สำหรับหลานชายมีตั้งสองถุงใหญ่ เผื่อแผ่ไปถึงเพื่อนของเชนด้วย
“เดี๋ยวขึ้นไปเก็บของแล้วจะกลับเลยครับ ไม่อยากไปถึงกรุงเทพค่ำ” เชนตอบพร้อมกระชับมือเล็กไว้ข้างหลัง นุ่มนิ่มบีบมือเขากลับมา ลึกๆคงอยากจะงอแงอีกแต่อย่างน้อยก็คุยกันรู้เรื่องแล้วว่าจะโทรคุยกันทุกวัน
ทั้งได้ยินเสียงและเห็นหน้าผ่านวิดีโอคอลก็คงจะช่วยทำให้หายคิดถึงลงไปได้บ้าง
“เจ้านิ่มไปช่วยพี่เขาเก็บของหน่อยไป” คุณยายบอก แต่ถึงคุณยายไม่บอกนุ่มนิ่มก็จะขึ้นไปกับพี่เชนอยู่แล้ว ยังไม่ทันไรพี่เขาก็ดึงมือน้องให้เดินตามแล้วนั่น
จริงๆแล้วพี่เชนเก็บของเสร็จตั้งแต่เมื่อคืน แค่ขึ้นมาหยิบกระเป๋าก็เสร็จแล้ว แต่คนเจ้าเล่ห์คิดจะฉวยโอกาสกับน้องจนถึงวินาทีสุดท้าย พอเข้ามาในห้องได้นุ่มนิ่มก็โดนขโมยจูบอีกแล้ว พอเป็นอิสระได้ก็ตีแขนแกร่งอย่างเขินๆ
“ปากหนูเจ็บไปหมดแล้วนะ”
“พี่อยากทำมากกว่าจูบอีก” เชนทำท่าจะล้วงมือเข้าใต้กระโปรง แต่น้องรีบห้ามไว้
“พอเลย คนลามก” ถ้าไม่ห้ามเสียบ้างพี่เชนก็จะได้ใจ แค่ในรถน้องก็ยอมให้ตั้งเยอะแล้ว จนถึงตอนนี้ยังเหนอะหนะข้างล่างไม่หายเลย
เชนเลิกแกล้งน้อง จูบหน้าผากเบาๆก่อนจะยอมผละออกมาแต่โดยดี พอต้องกลับจริงๆอดใจหายไม่ได้ เขาคงจะคิดถึงคุณยาย รวมถึงเจ้าตัวเล็กตรงหน้า
นุ่มนิ่มราวกับล่วงรู้ความคิด น้องเขย่งปลายเท้าขึ้นกดริมฝีปากเล็กๆที่ปลายคางของเชน
“หนูจะคิดถึงพี่เชนนะคะ”
“พี่ก็จะคิดถึงหนูค่ะ” เขาไม่ได้พูดเอาใจ แต่อยู่ด้วยกันหลายวันจนสนิทกันไปแล้ว เชนเอ็นดูอีกฝ่ายไม่ต่างจากน้องสาวแท้ๆ ไม่แปลกหากกลับกรุงเทพไปแล้วเขาจะคิดถึงน้อง
คนตัวเล็กยิ้มเขิน สอดมือเข้าจับมือใหญ่เดินกลับลงมาที่ชั้นล่างอีกครั้ง มองพี่เชนยกมือไหว้ลาคุณยายกับพี่มะลิ หอบถุงของฝากพะรุงพะรังไปหมด คุณยายกอดพี่เขาตั้งนาน ตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้ด้วย นุ่มนิ่มสงสารคุณยาย เดี๋ยวค่อยกอดปลอบคุณยายอีกทีแล้วกัน
นุ่มนิ่มเกาะประตูรถฝั่งข้างคนขับที่เชนลดกระจกลง ยื่นหัวเข้าไปในตัวรถเมื่อพี่เขากวักมือเรียก พี่เชนประเจิดประเจ้อไม่กลัวคุณยายเห็นบ้างเลย ถึงได้กดจมูกลงมาบนแก้มน้องฟอดใหญ่
พอเห็นน้องเขินก็หัวเราะชอบใจ คนนิสัยไม่ดี!
“พี่ไปก่อนนะ” พี่เชนยิ้มให้ ยังเป็นรอยยิ้มที่ทำให้นุ่มนิ่มใจสั่นอยู่เสมอ
“ขับรถดีๆนะคะ” มือเล็กยกขึ้นมาบ๊ายบายพร้อมด้วยรอยยิ้มหวาน พี่เชนลีลาไม่ยอมไปสักที เอาแต่ชวนคุยอยู่ได้
“ถึงแล้วพี่จะโทรหา รับสายพี่ด้วยล่ะ”
“ค่า คุณพ่อ ~” นุ่มนิ่มแกล้งเรียกเพราะพี่เขาย้ำคิดย้ำทำเป็นคนแก่ บอกตั้งหลายรอบแล้วว่าพอถึงกรุงเทพจะโทรมา น้องจำได้ขึ้นใจแต่ก็ยังพูดซ้ำอีกเป็นครั้งที่ร้อย
เชนนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาปกติอย่างรวดเร็ว เขาโบกมือให้น้องที่ถอยออกไปยืนกับคุณยาย ค่อยๆเลื่อนกระจกขึ้นให้ปิดสนิท มองหน้าคุณยายกับนุ่มนิ่มเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะออกรถ
ภาพสุดท้ายที่เห็นผ่านกระจกมองหลังคือนุ่มนิ่มโถมตัวเข้ากอดคุณยาย โดยที่มือของคุณยายก็ลูบหัวเจ้าตัวเล็กเช่นกัน
อ้อนเก่งเป็นที่หนึ่งเลยเจ้านุ่มนิ่ม เหมือนกันจริงๆ
เหมือนหนูนาไม่มีผิดเลย
…
คุณยายประไฟนอนอยู่บนตั่ง ยืดขาให้หลานสาวตัวน้อยบีบนวดให้ มองใบหน้าหวานที่ไม่ค่อยสดใสเหมือนเดิมแล้วอดพูดขึ้นไม่ได้
“แค่พี่เขากลับกรุงเทพถึงกับซึมเลยเหรอเจ้านิ่ม”
นุ่มนิ่มสะดุ้งเมื่อคุณยายทัก ไม่รู้ตัวว่ากำลังทำหน้ายังไงอยู่ แต่พอได้ยินแบบนั้นก็รีบปั้นหน้ายิ้มแย้มทันที
“เปล่าสักหน่อยคุณยายขา หนูยิ้มแล้วนี่ไง”
ยิ้มที่ว่าของเจ้านิ่มเป็นยิ้มที่ประดิษฐ์สุดๆ คุณยายส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะกลัวว่าจะไปสะกิดต่อมเจ้าตัวแสบเข้า
อาบน้ำร้อนมาก่อนทำไมคุณยายจะไม่รู้ว่านุ่มนิ่มติดพี่ชายคนใหม่จนไม่อยากห่างกัน ถึงปากจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่อาการฟ้องอยู่ชัดๆ เดี๋ยวเผลอทำหน้าเศร้า อีกเดี๋ยวก็ถอนหายใจ
ตั้งแต่พ่อกับแม่ตายนุ่มนิ่มก็เหลือตัวคนเดียว ญาติที่เหลือก็ไม่ยอมรับ ไม่เคยมีพี่น้องกับเขา พอได้รู้จักเชนเจ้านิ่มเลยติดพี่
คนพี่เองก็เอ็นดูน้อง คุณยายเข้าใจว่าเชนคงจะคิดถึงหนูนา พอได้มาเจอกับนุ่มนิ่มเลยทำให้ความคิดถึงนั้นเบาบางลงได้บ้าง
แต่หวังว่าเชนจะไม่ลืมว่าท้ายที่สุดแล้วนุ่มนิ่มกับหนูนาไม่ใช่คนเดียวกัน คุณยายไม่อยากให้อีกฝ่ายทำดีกับน้องเพียงแค่ยังรู้สึกผิดกับเรื่องในอดีต
“พี่เชนบอกว่าถึงกรุงเทพแล้วจะโทรมาหาหนูด้วย” นุ่มนิ่มเรียกคุณยายให้หลุดจากห้วงความคิด คุณยายพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เห็นเจ้านิ่มพอจะยิ้มออกเลยยิ้มตามไปด้วย
“คุณยายขา หนูมีเรื่องจะถาม” มือเล็กยังไม่หยุดนวดให้คุณยาย ปากก็พูดไปด้วย คุณยายพยักหน้าเป็นเชิงว่าอนุญาตให้ถามได้
“หนูได้ยินพี่เชนพูดถึงคนที่ชื่อนารา เขาเป็นใครเหรอคะ ?”
คุณยายประไพชะงัก ไม่ได้ตอบคำถามในทันทีแต่กลับถามกลับ
“พ่อเชนพูดถึงนาราตอนไหน”
“เมื่อคืน ตอนที่…” นุ่มนิ่มยั้งปากได้ทัน เกือบหลุดพูดออกไปแล้วว่าพี่เชนเรียกชื่อคนๆนั้นออกมาหลังจากจูบกับน้อง
“ผมขอโทษ นารา”
ประโยคนั้นก้องอยู่ในหูของนุ่มนิ่มจนถึงตอนนี้ พี่เชนจูบน้องอย่างรุนแรงจนได้เลือด พอตั้งสติได้ก็รีบกอดปลอบและขอโทษ
แต่ชื่อที่เอ่ยออกมากลับเป็นชื่อของใครก็ไม่รู้
“พี่เชนพูดถึงตอนที่กำลังคุยกันอยู่ คงจะหลุดปากมั้งคะ” ตอบออกไปเท่าที่สมองจะประมวลผลคิดคำตอบทันในตอนนั้น
“คงจะเป็นเพื่อนของพ่อเชน ไม่มีอะไรหรอก” คุณยายว่า ก่อนจะบอกว่าหายเมื่อยแล้ว เรียกพี่มะลิออกมาคุยเรื่องที่ไปตลาดมาเมื่อตอนเช้าราวกับจะตัดบท
นุ่มนิ่มขมวดคิ้ว ไม่อยากจะเชื่อว่าไม่มีอะไรอย่างที่คุณยายบอก แต่ไม่รู้จะไปถามใครแล้วเหมือนกัน
เอาไว้ค่อยถามพี่เชนตอนคุยโทรศัพท์กันพี่เขาจะตอบหรือเปล่านะ
…
กลับมาถึงกรุงเทพเชนไม่ได้มุ่งตรงกลับบ้านทันที เขาขับรถออกมาแถบชานเมืองจอดเทียบที่หน้าบ้านจัดสรรหลังไม่เล็กไม่ใหญ่ เมื่อกดกริ่งหน้าบ้านรอไม่นานเจ้าของบ้านก็เดินออกมาเปิดประตูให้ รอยยิ้มเป็นมิตรถูกส่งมาให้เช่นเคย เชนยิ้มตอบและเดินเข้ามาในบ้านตามคำเชิญ
เขาแบ่งของฝากบางส่วนจากคุณยายให้อีกฝ่ายด้วย นำใส่ถุงวางบนโต๊ะที่ห้องรับแขก บ้านเงียบเชียบเพราะหญิงสาวอยู่บ้านเพียงคนเดียว
“เป็นยังไงบ้างคะไปเชียงใหม่มาตั้งหลายวัน สนุกไหม” เธอถามพลางยกขาไขว่ห้างด้วยท่าทางสบายๆ เชนจิบน้ำก่อนจะตอบ
“ผมแค่ไปเยี่ยมคุณยายไม่ได้ไปเที่ยว”
“คุณแม่ฉันพูดเรื่องนั้นขึ้นมาอีกแล้วค่ะ” บทสนทนาเปลี่ยนหัวข้อกะทันหัน เป็นเรื่องที่อีกฝ่ายเคยมาปรึกษาหลายครั้งแล้ว เชนคิดว่าเธอแก้ปัญหาจนมันจบไปแล้วเสียอีก
“แล้วคุณบอกท่านไปว่ายังไง ?”
“ปฏิเสธน่ะสิคะ” เธอตอบทันควัน ท่าทางหัวเสียเล็กน้อย
“คุณก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเด็ก อยู่ๆจะให้เอาเด็กมาเลี้ยงน่ะ ไม่เอาด้วยหรอกค่ะ”
“ยังไงนั่นก็น้องคุณ…”
“เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าแถมยังเป็นลูกเมียน้อยแบบนั้นเหรอคะ” เชนพูดยังไม่ทันจบดีเธอก็เหยียดริมฝีปากพูดออกมาด้วยท่าทางขยะแขยง
เชนลอบถอนหายใจเบาๆ เมื่อเช้าคิดว่าเธอมีเรื่องสำคัญถึงได้โทรหาเขาแต่เช้า แต่พอมาถึงเรื่องที่คุยกันไม่พ้นเรื่องเดิมๆที่อีกฝ่ายยังหาทางออกไม่ได้ แต่พอเขาแนะนำเธอกลับไม่เอาด้วย
“เห็นเชนเคยพูดถึงหลานชายคนใหม่ของคุณยาย ไปเชียงใหม่คราวนี้ได้เจอกันไหมคะ” เป็นอีกครั้งที่เธอเปลี่ยนเรื่อง สีหน้าของเชนดีขึ้นมาหน่อยเพราะไม่ต้องคุยถึงเรื่องน่าอึดอัดที่ไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลยสักนิด
“จริงๆแล้วน้องเป็นผู้หญิงน่ะ” เขายิ้มตอบ อีกฝ่ายขมวดคิ้วก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“งั้นเหรอคะ น่ารักไหม”
ยิ่งกว่าน่ารักเสียอีก เชนอยากจะตอบไปแบบนั้น ทั้งนิสัยช่างอ้อนของน้องรวมไปถึงรูปลักษณ์ภายนอกทำให้นุ่มนิ่มทั้งน่ารักและน่าทะนุถนอม
“อืม น่ารักมาก อ้อนเก่งตามประสาเด็กผู้หญิง”
“คุณยังชอบเด็กผู้หญิงเหมือนเดิมเลยนะ” คำพูดของเธอแฝงความนัย แต่เชนรู้ทันเสมอ เขาไม่ยอมตกหลุมพราง แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อ เป็นอีกครั้งที่อีกฝ่ายต้องสรรหาเรื่องอื่นมาพูดคุย
“ไหนๆก็มาแล้วอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันนะคะ ฉันว่าจะทำแกงเขียวหวานของโปรดคุณ”
เชนอยากจะปฏิเสธ แต่อีกใจก็ไม่อยากเสียมารยาท แค่ทานข้าวคงจะไม่เป็นไร สุดท้ายเลยพยักหน้าตกลง
…
คนตัวเล็กในชุดนอนกระโปรงแขนยาวสีขาวคลานขึ้นมานอนกอดตุ๊กตาบนเตียง คางเล็กเกยลงบนหัวของพี่หมีตัวโตพลางเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง
สามทุ่มกว่าแล้วนะ แต่ทำไมพี่เชนถึงยังไม่โทรมาอีก ไหนบอกว่าถึงแล้วจะโทรมาทันที น้องรอตั้งหลายชั่วโมงแล้ว
จะบอกว่ายังไม่ถึงก็ไม่น่าเป็นไปได้ อย่างช้าสักทุ่มหนึ่งก็คงจะถึงแล้ว
หรือว่าพี่เชนจะยุ่งจนลืม น้องควรจะเป็นฝ่ายโทรไปก่อนดีไหม
นิ้วเล็กวางค้างไว้ที่เบอร์โทรของอีกฝ่ายแต่ยังไม่กดโทรออก นุ่มนิ่มถอนหายใจ กำลังเถียงกับตนเองว่าควรโทรหรือไม่โทรดี
ถ้าพี่เชนกำลังยุ่งจะเป็นการโทรไปกวนหรือเปล่า ลังเลจังเลย เอายังไงดีนะ
หลังจากตัดสินใจแล้วนุ่มนิ่มลองโทรดูสักหน่อย แต่รอสัญญาณอยู่นานจนสายตัดไปเองพี่เชนก็ไม่รับ
น้องล้มเลิกความตั้งใจแล้ว น่าจะยุ่งจริงๆล่ะมั้ง ถ้าว่างคงโทรกลับมาเอง ปากแดงเบะออกเล็กน้อยแต่ก็วางโทรศัพท์ลงไว้ที่ข้างหมอน
นุ่มนิ่มลูบไปตามที่ว่างข้างๆ เตียงดูกว้างไปเลยพอไม่มีพี่เชน แถมยังหนาวกว่าทุกวันด้วย
เพราะชินกับการได้นอนกอดพี่เชนมาตั้งหลายคืน พอกลับมานอนคนเดียวเลยเหงาแปลกๆ นุ่มนิ่มซุกหน้าลงกับพี่หมีเพื่อนร่วมเตียงคนใหม่ แต่กลิ่นหอมๆจากน้ำยาปรับผ้านุ่มของพี่หมีตัวโตหอมไม่เท่ากลิ่นของพี่เชนเลยสักนิด
พยายามข่มตาให้หลับแต่ไม่ประสบผลสำเร็จ นุ่มนิ่มคว้าโทรศัพท์มากดเข้าไลน์ ส่งข้อความหาพี่เชนถามว่าทำอะไรอยู่
จ้องหน้าจอนานเกือบสองนาทีแต่ยังไม่ขึ้นอ่าน เป็นอันแน่นอนว่าเจ้าของเครื่องไม่ได้จับโทรศัพท์อยู่
“หนูจะนอนแล้วนะ” เสียงเบาๆพูดขึ้นท่ามกลางความมืด เสียงเข็มนาฬิกาเดินไปตามจังหวะการทำงานของมัน ราวกับจะกล่อมให้เข้าสู่ห้วงนิทรา
ดวงตากลมโตปรือปรอยเพราะเริ่มง่วง นุ่มนิ่มตัดใจแล้วว่าไม่เป็นไรหรอก เอาไว้คุยกันพรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้พี่เชนอาจจะขับรถเหนื่อย พอถึงบ้านก็หลับไปเลย
แต่พอจะหลับจริงๆดันไม่ได้หลับเพราะหน้าจอโทรศัพท์สว่างวาบขึ้น ตามมาด้วยเสียงเรียกเข้าที่ตั้งไว้ดังกว่าปกติเพราะกลัวว่าจะไม่ได้ยิน
พอเห็นว่าคนโทรเข้ามาเป็นใครนุ่มนิ่มก็ยิ้มกว้าง รีบกดรับทันที
“พี่เชน ~” ส่งเสียงอ้อนๆไปตามสายอย่างดีใจ นุ่มนิ่มได้ยินเสียงกุกกักอยู่แป๊บหนึ่งก่อนที่อีกฝ่ายจะตอบกลับมา
‘นอนหรือยังคะ’
“กำลังจะนอนแล้ว หนูรอตั้งนาน” นุ่มนิ่มเปลี่ยนท่าเป็นนอนคว่ำแนบโทรศัพท์กับหู ความง่วงหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้ยินเสียงพี่เขา
‘ขอโทษนะคะที่ให้รอ พี่ยุ่งๆน่ะ’ น้ำเสียงจากปลายสายอ่อนโยนจนนุ่มนิ่มแอบเขิน ใบหน้าหวานซบลงกับพี่หมีซ่อนรอยยิ้มไว้แทบไม่มิด
“ไม่เป็นไรค่ะ แล้วพี่เชนทำ…”
'แป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวพี่โทรกลับ'
พี่เชนวางสายไปแล้ว ปล่อยให้น้องถือโทรศัพท์แนบหูค้างอยู่แบบนั้น ประโยคที่จะถามยังถามออกมาไม่ทันจบเลย อีกฝ่ายเร่งรีบบอกแค่นั้นและวางสาย
ก่อนที่สายจะตัดไปนุ่มนิ่มได้ยินเสียงคนเรียกพี่เชน เป็นเสียงผู้หญิง แต่จับใจความไม่ได้ว่าฝ่ายนั้นพูดอะไรต่อ
นุ่มนิ่มจับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พี่เชนทำอะไรอยู่ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงไปอยู่ด้วยกัน
สารพัดคำถามผุดขึ้นมาในหัวแต่ไร้คำตอบ ได้แต่คิดว่าถ้าพี่เชนโทรกลับมาแล้วค่อยถาม พอถึงตอนนั้นทุกอย่างคงกระจ่าง
คนตัวเล็กนอนหงายมองเพดานห้องที่มืดสนิท พี่เชนบอกว่าจะโทรกลับมาน้องเลยฝืนนอนกลิ้งไปมาเพื่อที่จะไม่เผลอหลับ กลัวว่าถ้าพี่เขาโทรมาแล้วจะรับสายไม่ทัน
แต่ตลอดคืนนั้นโทรศัพท์ของนุ่มนิ่มไร้การโทรเข้าจากคนที่รอคอย หน้าจอมืดสนิทอยู่ข้างๆเจ้าของที่หลับไปจนถึงเช้า
TBC.
ไม่มีตอนไหนเลยที่อิพี่มันจะไม่ลวนลามน้อง /โทรหาตำหนวด
ในส่วนของปมใดๆ เดาง่ายค่ะไม่ซับซ้อน ดราม่ากรุบๆ
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
หนูนิ่ม อย่าคิดมากนะรู้กกก
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
อิพี่เชนนนนนน ไปทำไรมา ไหนตอบบบบบบ :angry2:
-
อะไร?ยังไง? อิพี่เชนนี่ :m16:
-
ไม่ไหวนะอีพีี ถ้าจะมาทำกับน้องแบบนี้
กรุณาไปเคลียร์กับบรรดาผู้หญิงด้วย
สงสัยหนูนาเป็นลูกที่แม่ไม่ต้องการสินะ
:hao7:
น้องนิ่มควรเทอีพี่นะ ปล่อยให้กระวนกระวายซะบ้าง
-
เรื่องเป็นเช่นไรรึ
-
ขอเรียกร้องแบบดราม่าเลยได้ไหมคะ กำลังกรุ่นได้ที่ หมันไส้อิพี่ตอนมันมุดกระโปรงน้อนนนน//คว้าลูกซอง
-
นังพี่เชนอย่าทำน้องเสียใจ หนูนิ่มลูกแม่มาหาแม่มาๆแม่จะโอบกอดหนูเองค่ะ
-
หืมมมม ต้องมีดราม่าแน่ๆ ขอแบบหนักๆเลยนะคะ :katai2-1:
-
หนูนานี่ลูกเชนกับแฟนเก่าไหมนะ
-
น้องนิ่มน่าสงสาร
-
เพราะน้องคือน้องของเรา หล่อนอย่ามาทำให้น้องหนูนิ่มฉันเสียใจนะนังเชน
-
คิดไว้แล้วว่ามันต้องมาแนวนี้ คืออายุห่างกันมากจริงๆ อิคนพี่ใช่ย่อยเลย :ling3:
-
ฮืออออออ
หนูนิ่มของแม่เศร้าแล้ว
อยากจะจับมาลูบหัวปลอบ
โอ๋เอ๋นะคะคนสวย ไม่เศร้าน้า
พี่เชนตัวดี น่าตีมากตอนนี้
สัญญาว่าจะโทรหาน้องละไม่ทำ
ทีหลังอย่ามาสัญญาอะไรส่งๆอีกนะ
คนคอยเค้าเสียใจ
-
น้องอายุ1เชนทำร้ายจิตใจน้องไม่ได้นะน้องตัวคนเดียวน่าสงสารพอแล้ว
-
ทำไมรู้สึกจุกๆแล้วอะ น้องนิ่มลูกแม่ :o12:
-
แง~ สนุกมาก ชอบนิยายฟิวนี้ รออ่านตอนต่อไปนะคะ ❤️
-
นุ่มนิ่ม มมมมม น่ารักก พี่เชนทำไมทำแบบเน้ หืมมมมมม
-
Chapter 6 : หนูงอนแล้วพี่ง้อด้วย
เชนค่อยๆพยุงหญิงสาวที่เดินลงน้ำหนักไม่เต็มเท้าลงบันไดมานั่งที่โซฟา เท้าของเธอได้รับบาดเจ็บเพราะเหยียบกับเศษแก้วที่เผลอทำแตก เขาต้องรีบวางสายจากนุ่มนิ่มเพราะได้ยินเสียงเรียกดังมาจากชั้นบน เชนกำลังจะกลับบ้านแต่พอเห็นสภาพของอีกฝ่ายก็ต้องเปลี่ยนใจ
นารา ยืนเกาะอ่างล้างหน้าเท้าขวาเต็มไปด้วยเลือด เธอบอกว่ามือปัดแก้วน้ำที่ใส่แปรงสีฟันตกลงมาแตก พอจะเก็บเศษแก้วยังซุ่มซ่ามเหยียบเข้าเต็มๆ แผลไม่กว้างมากแต่ลึกพอสมควร เชนพาเธอไปโรงพยาบาล ต้องเย็บมากกว่าห้าเข็ม
เมื่อคืนเขาเลยนอนค้างที่บ้านของนารา เพราะแผลที่ยังสดใหม่ทำให้เธอเดินลำบาก เชนนอนอีกห้องส่วนนารานอนที่ห้องของตนเอง เธอตื่นขึ้นมากลางดึกและเรียกเขาหลายครั้งเพราะปวดแผลต้องให้ทานยาแก้ปวด
เช้านี้เหมือนจะดีขึ้นมาหน่อย นาราบอกว่าไม่เจ็บมากแล้ว แต่ยังเดินกระเผลกๆอยู่
“คุณจะกลับเลยก็ได้นะคะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว” นาราบอกอย่างเกรงใจ เมื่อคืนเชนก็อยู่คอยดูแลเธอทั้งคืนแล้ว อีกฝ่ายเพิ่งกลับมาจากเชียงใหม่แท้ๆแต่ยังต้องมาเหนื่อยเพราะเธออีก
“แน่ใจนะว่าคุณอยู่ได้” เชนเป็นห่วงเพราะเห็นว่าเธอยังเดินเองไม่ค่อยไหว แต่นาราพยักหน้ายืนยัน
“ฉันไม่เป็นไรจริงๆค่ะ เอาไว้ถ้าเป็นหนักจะรีบโทรหาคุณเลยดีไหม” คนเจ็บพูดติดตลก เชนเลยเบาใจว่าเธอคงจะดีขึ้นกว่าเดิมมากแล้ว เมื่อคืนนาราแทบยิ้มไม่ออก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่ตลอดเวลาเพราะเจ็บแผล
“ถ้างั้นผมขอตัวกลับก่อน มีอะไรก็โทรมาแล้วกัน”
“ขับรถดีๆนะคะเชน” นารายิ้มให้ มองตามจนกระทั่งแผ่นหลังกว้างห่างออกไปจนลับสายตา เชนขับรถออกไปแล้ว เหลือไว้เพียงแค่เธอในบ้านที่เงียบเชียบ
นาราไม่เคยลืมเรื่องในอดีต ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไม่ตัดสินใจทำแบบนั้นเด็ดขาด เผื่อว่ามันจะทำให้เธอยังมีเชนอยู่เคียงข้างในฐานะคนรัก ไม่ใช่คนรู้จักอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้
…
เชนกลับมาถึงบ้านในช่วงสาย แม่ทักเขาว่าเมื่อคืนไปค้างที่ไหนทำไมถึงไม่กลับบ้านแต่เขาไม่ได้ตอบ วางของถุงฝากจากคุณยายไว้บนโต๊ะ บอกว่าคุณยายฝากอะไรมาให้บ้าง และถือโอกาสตอนที่แม่กำลังเปิดถุงของฝากอย่างเพลิดเพลินเดินขึ้นมาบนห้อง
เมื่อเข้ามาในห้องของตนเองสิ่งแรกที่เชนทำคือโทรหานุ่มนิ่ม เมื่อคืนเขาตกใจเสียงของนาราเลยรีบวางสายจากนอก บอกว่าจะโทรกลับแต่ก็ไม่ได้โทรเพราะมัวแต่ยุ่งๆ
โทรครั้งแรกนุ่มนิ่มไม่รับสาย ลองโทรอีกครั้งรอสายนานจนสัญญาณเกือบตัดไป เขาจะวางสายอยู่แล้วแต่ปลายสายกดรับเสียก่อน
เชนได้ยินเสียงลมหายใจของน้องแต่ไม่ได้ยินเสียงพูดอะไร โกรธอีกหรือเปล่านะที่เมื่อคืนเขาผิดสัญญาไม่ได้โทรกลับ
“หนูคะ” เขาเป็นฝ่ายทักก่อน มีความเงียบตอบกลับมาอยู่เกือบนาที นุ่มนิ่มถึงยอมคุยด้วย
‘ค่ะ’ ตอบสั้นๆมาแบบนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าโดนงอนเข้าให้แล้ว เชนนั่งลงบนเตียงพลางคิดว่าเขาคงต้องทำภารกิจง้อเด็กอีกแล้วสิ
“ทำอะไรอยู่”
‘หนูออกมาเที่ยวกับเพื่อน’
เชนขมวดคิ้วเมื่อน้องบอกว่าออกไปเที่ยว นุ่มนิ่มเคยบอกกับเขาเองว่าคุณยายไม่ค่อยอนุญาตให้ออกไปไหนมากนักเพราะเป็นห่วง
“เพื่อนผู้หญิงหรือว่าผู้ชายคะ แล้วไปที่ไหน” เขาพยายามจะเข้าใจว่าน้องก็ต้องออกไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาบ้าง แต่อดเป็นห่วงไม่ได้
‘มาดูหนังค่ะ กับเพื่อนผู้ชาย’
ความไม่พอใจเข้าครอบงำทันทีเมื่ออีกฝ่ายตอบกลับมา ยัยหนูชักจะทำตัวเหลวไหลเกินไปแล้ว เป็นผู้หญิงออกไปกับผู้ชายแบบนั้นได้ยังไง
“แล้วคุณยายรู้ไหมว่าหนูออกไปเที่ยว”
‘หนูบอกคุณยายแล้ว แค่นี้นะคะพี่เชน หนูจะไปกินข้าว เดี๋ยวไม่ทันหนังฉาย’
“เดี๋ยวก่อนนุ่มนิ่ม หนู…” เชนเรียกไว้แต่ไม่ทันเพราะปลายสายวางไปแล้ว หลังจากนั้นกลายเป็นเขาที่หงุดหงิดงุ่นง่าน ลองโทรกลับไปอีกครั้งแต่น้องไม่รับสาย
นุ่มนิ่มคงจะโกรธเขาที่เมื่อคืนไม่โทรกลับอย่างที่บอกไว้ ถ้าอยู่ด้วยกันเขาคงจับน้องมาหอมมากอดให้หายงอน แต่พออยู่ห่างกันแบบนี้ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากรอให้น้องเที่ยวเสร็จก่อนแล้วค่อยโทรหาอีกครั้ง
…
“นี่เรากลายเป็นเพื่อนผู้ชายของนิ่มไปแล้วเหรอ” เพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกันทักเมื่อนุ่มนิ่มวางสายจากพี่เชน คนตัวเล็กเบะปากใส่เพื่อน อารมณ์ไม่ค่อยดีค้างมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
วันนี้เพื่อนโทรมาชวนไปดูหนังด้วยกัน นุ่มนิ่มตอบตกลงโดยไม่ต้องคิดเพราะอยู่บ้านไปก็เหงา เลยขอคุณยายออกมา คุณยายคงจะเห็นหลานสาวซึมๆเลยยอมอนุญาต ตอนเจอเพื่อนนุ่มนิ่มก็ยิ้มแย้มดีอยู่หรอก แต่พอพี่เชนโทรมาก็ยิ้มไม่ออกไปทันที
แค่ได้ยินเสียงก็ทำให้หงุดหงิดแล้ว คนบ้าที่ผิดสัญญากับน้อง
“พี่เขาต้องหึงแน่เลยเพราะคิดว่านิ่มมากับเพื่อนผู้ชายจริงๆ” เพื่อนของนุ่มนิ่มชื่อมิ้ม ไม่ใช่ผู้ชายอย่างที่บอกพี่เชน มิ้มเป็นเหมือนกับนุ่มนิ่มแต่ไม่ไว้ผมยาว ไม่ใส่กระโปรง มิ้มบอกว่าตนเองไม่สวยเท่านุ่มนิ่มหรอก ปากหวานแบบนี้เลยยกให้เป็นเพื่อนรักอันดับหนึ่ง
“ช่างเถอะ พี่เขาไม่สนใจนิ่มหรอก” นุ่มนิ่มใช้ส้อมเขี่ยข้าวในจานไปมาแต่ไม่ยอมตักเข้าปาก มิ้มเห็นเพื่อนทำหน้าหงอยเลยแกล้งหยิกแก้มเบาๆ
“นิ่มทำหน้าบึ้งแล้วไม่สวยเลย”
“จริงเหรอ ?” มือเล็กยกขึ้นแนบแก้มตนเอง นุ่มนิ่มทำหน้าเหวอเมื่อโดนทัก มิ้มพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง
“ยิ้มหน่อยเร็ว มาถ่ายรูปสวยๆกันแล้วอัพลงไอจี” มิ้มย้ายมานั่งข้างๆ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปคู่ นุ่มนิ่มฉีกยิ้มหวานเพราะกลัวรูปจะออกมาไม่สวย พอถ่ายเสร็จมิ้มก็ส่งรูปเข้าไลน์ให้
นุ่มนิ่มลงรูปในไอจีทุกวัน รูปหน้าตนเองบ้าง รูปอาหารบ้าง หรือถ้าไปเที่ยวก็จะถ่ายรูปวิวสวยๆมาลง แต่ส่วนมากก็จะเป็นหน้าเจ้าของไอจีเสียเยอะ จะมีก็ตอนที่เชนมาที่นุ่มนิ่มแอบถ่ายรูปพี่เขาลงตั้งหลายรูป แต่เป็นการถ่ายจากข้างหลังหรือไม่ก็ด้านข้างมากกว่า
ขนาดไม่ได้ลงรูปหน้าตรงยังมีเพื่อนมาคอมเม้นแซวเลยว่าใช่แฟนของนุ่มนิ่มหรือเปล่า พอบอกว่าเป็นพี่ชายก็ไม่มีใครเชื่อเพราะมีรูปที่นุ่มนิ่มพิงอกพี่เชนแล้วถ่ายให้เห็นแขนแกร่งที่กำลังกอดเอวอยู่ เพื่อนๆเลยคิดเองเออเองว่าพี่เชนต้องเป็นแฟนของน้องแน่ๆ
ขี้เกียจจะอธิบายเลยปล่อยเลยตามเลยให้เพื่อนเข้าไปกันไปแบบนั้น ไม่แปลกถ้ามิ้มจะคิดว่าพี่เชนเป็นแฟนนุ่มนิ่มไปด้วยอีกคน
“มิ้มว่านิ่มเหมือนผู้หญิงไหม” นุ่มนิ่มถาม มิ้มเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ขมวดคิ้วสงสัยเพราะคิดว่าเพื่อนถามอะไรแปลกๆ แต่ก็ตอบไป
“เหมือนนะ ถ้าไม่รู้มาก่อนมิ้มจะคิดว่านิ่มเป็นผู้หญิงแล้ว ตัวเล็กแถมเสียงยังหวานอีก”
ถึงมิ้มจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่นุ่มนิ่มยังคิดว่าตนเองยังเป็นผู้หญิงไม่เต็มตัวอยู่ดี เพราะแบบนี้สินะพี่เชนถึงได้มองว่าน้องเป็นแค่น้องสาว
แล้วผู้หญิงคนนั้นที่ได้ยินเสียงผ่านโทรศัพท์เมื่อคืนเป็นอะไรกับพี่เชน จะใช่แฟนหรือเปล่า แต่พี่เชนบอกว่ายังไม่มีแฟนนี่นา หรือถ้าใช่ก็แสดงว่าพี่เขาโกหกน้อง
ปวดหัวแล้ว นุ่มนิ่มคิดมากจนปวดหัวตุบๆ ยังดีว่ามิ้มเรียกพร้อมทั้งดึงมือให้ลุกขึ้นเพราะได้เวลาที่หนังจะฉายแล้ว เลยได้สลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัวไปได้บ้าง
…
เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่นุ่มนิ่มกลับมาถึงบ้านดึกขนาดนี้ เกือบจะสี่ทุ่มเข้าไปแล้วแต่เพิ่งถึงบ้านเพราะไปกินข้าวกับมิ้มแล้วนั่งคุยกันอยู่หลายชั่วโมงเรื่องที่จะเรียนต่อมอสี่ นุ่มนิ่มโทรบอกคุณยายแล้วว่าไม่ต้องรอให้เข้านอนก่อนได้เลยเพราะน้องมีกุญแจบ้านอยู่แล้ว
แต่คุณยายก็ยังเป็นคุณยายที่เป็นห่วงนุ่มนิ่มอยู่เสมอ พอเปิดประตูเข้ามาในบ้านยังเห็นนั่งดูทีวีอยู่เลย คนตัวเล็กนั่งลงบนพื้นแล้วกอดเอวคุณยายอย่างอ้อนๆ
“คุณยายทำไมยังไม่นอนอีก รอหนูเหรอ”
“ไม่ได้รอ ละครยังไม่จบต่างหากล่ะ” คุณยายปากแข็งเอาละครมาอ้าง นุ่มนิ่มอมยิ้มเพราะรู้ว่าคุณยายก็เป็นแบบนี้แหละ ปกติดูละครไม่เคยจบก็ขึ้นไปนอนแล้ว แต่วันนี้รอหลานสาวอยู่ล่ะสิเลยไม่ยอมไปนอนสักที
“เป็นห่วงหนูล่ะซี่ ~” นุ่มนิ่มแกล้งแซวคุณยาย ทำหน้าทะเล้นใส่เลยโดยดีดหน้าผากไปเบาๆแต่ก็เจ็บเอาเรื่อง
“ว่าแต่เราน่ะทำไมกลับดึก ตอนโทรมาบอกว่าจะกินข้าวที่บ้านเพื่อนยายก็คิดว่าจะกลับสักทุ่มสองทุ่ม”
“หนูคุยกับมิ้มเรื่องเรียนต่อเลยยาวไปหน่อย มองนาฬิกาอีกทีก็ดึกแล้ว” เจ้าตัวเล็กหัวเราะแหะๆ พอหลานเปิดประเด็นเรื่องนี้มาคุณยายเลยถือโอกาสถาม
“แล้วคิดไว้หรือยังว่าจะต่อที่ไหน โรงเรียนเดิมก็ดีนะเจ้านิ่ม จะได้อยู่กับเพื่อนๆ”
“มิ้มบอกว่าจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพ เพราะครอบครัวมิ้มต้องย้ายตามคุณพ่อไป” พ่อของมิ้มเป็นข้าราชการเลยย้ายไปจังหวัดนู้นทีจังหวัดนี้ทีอยู่บ่อยๆ วันนี้เห็นมิ้มบอกว่าคุณพ่อใกล้จะเกษียณเลยอยากย้ายกลับไปอยู่กรุงเทพที่เป็นบ้านเกิด มิ้มเลยจะได้ย้ายไปเรียนต่อที่นู่นด้วยเลย
“เราอยากไปเรียนที่เดียวกับเพื่อนใช่ไหม” คุณยายรู้ทัน นุ่มนิ่มมองหน้าคุณยายแล้วยิ้มเจื่อน
“แต่ถ้าหนูไปก็จะไม่มีใครดูแลคุณยาย”
“แล้วเราอยากไปหรือเปล่า ตอบยายมาตรงๆ” น้ำเสียงจริงจังของคุณยายทำให้นุ่มนิ่มลำบากใจ แต่ก็พยักหน้าตอบ อยากไปเรียนโรงเรียนเดียวกับเพื่อนสนิทอย่างมิ้มนั่นก็ใช่
แต่อีกหนึ่งเหตุผลเป็นเพราะนุ่มนิ่มอยากจะอยู่ใกล้ๆพี่เชน ไม่อยากอยู่ห่างกันแล้วได้ยินเสียงแค่ผ่านโทรศัพท์แบบนี้
“อยากจะไปยายก็ไม่ห้ามหรอก ไม่ต้องห่วงยายนะเจ้านิ่ม มะลิมันก็อยู่ทั้งคน แล้วอีกอย่างยายไม่ได้แก่ถึงขนาดจะช่วยเหลือตัวเองไม่ไหว ยังเต่งตึงอยู่เห็นไหม” คุณยายพูดติดตลก ไม่ว่าอะไรถ้าหลานสาวอยากจะไปเรียนที่อื่น เพราะอย่างน้อยถ้าได้เข้าโรงเรียนดีๆจะเป็นผลดีต่อนุ่มนิ่มเองในอนาคต
คุณยายไม่ห่วงว่าตนเองจะไม่มีใครดูแล แต่เป็นห่วงเจ้านิ่มมากกว่าเพราะไม่เคยไปไหนไกลหูไกลตา กลัวว่าจะตามคนไม่ทันเอา
ถ้าเจ้าตัวแสบตัดสินใจจะย้ายไปเรียนต่อที่กรุงเทพจริงๆ คุณยายคิดว่าจะคุยกับเชนว่าจะให้นุ่มนิ่มไปอยู่ด้วยเผื่อว่าหลานชายจะได้ช่วยดูแลน้อง
“เอาไว้ค่อยมาคุยเรื่องนี้กันอีกทีแล้วกัน ดึกแล้วขึ้นไปอาบน้ำนอนเถอะ ยายก็เริ่มง่วงแล้ว” มือเหี่ยวย่นลูบเส้นผมที่มัดรวบไว้อย่างเรียบร้อย นุ่มนิ่มพยักหน้าและช่วยพยุงคุณยายลุกขึ้นจากเก้าอี้ ปิดทีวีและปิดไฟให้เรียบร้อย
พอขึ้นมาถึงชั้นบนคุณยายก็เดินเข้าห้องนอนไป นุ่มนิ่มรอจนไฟในห้องคุณยายดับลงให้แน่ใจว่าคุณยายนอนแล้วถึงเปิดประตูเข้ามาในห้องของตนเองบ้าง
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดล็อกหน้าจอเห็นมีสายที่ไม่ได้รับจากพี่เชนตั้งสิบกว่าสาย แต่นุ่มนิ่มยังไม่อยากคุยตอนนี้ คนตัวเล็กวางสมาร์ทโฟนเครื่องสวยไว้ที่เตียงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำ
เมื่อวานน้องรอพี่เชนทั้งคืนแต่ก็ไม่เห็นจะโทรกลับมาเลย คราวนี้เป็นฝ่ายรอบ้างก็แล้วกันจะได้เข้าใจความรู้สึกของน้อง
…
เชนจ้องโทรศัพท์ของตนเองที่ยังไร้สายโทรกลับจากคนที่รอมาทั้งวัน เขาแน่ใจว่านุ่มนิ่มดูหนังจบตั้งนานแล้ว คงจะเห็นมิสคอลของเขาแล้วเช่นกันแต่น้องจงใจไม่โทรกลับ แถมวันนี้ยัยหนูยังแกล้งปั่นหัวเขาเล่นอีกต่างหาก บอกว่าไปดูหนังกับเพื่อนผู้ชาย แต่เขาเห็นรูปในอินสตาแกรมของน้องเพื่อนที่ว่าดูยังไงก็ไทป์เดียวกันชัดๆ
เรื่องเมื่อคืนทำให้นุ่มนิ่มโกรธเขาอย่างจริงจัง ถ้าเป็นไปได้อยากจะกลับเชียงใหม่ไปง้อเสียเดี๋ยวนี้เลย วันนี้ทั้งวันเขาอยู่แทบไม่สุขเพราะรู้ตัวว่าทำให้น้องงอน
เกือบห้าทุ่มเชนลองโทรอีกครั้ง ทั้งกระวนกระวายใจและเป็นห่วงว่าน้องจะถึงบ้านหรือยัง จะโทรถามกับคุณยายก็กลัวว่าจะเป็นการรบกวนเพราะเวลานี้คุณยายเข้านอนไปแล้ว
แต่โชคเข้าข้างเชนเพราะปลายสายกดรับหลังจากรอสัญญาณอยู่พักหนึ่ง เขาดีใจเปลี่ยนท่าจากนอนอยู่เป็นนั่งพิงหัวเตียง
“หนู พี่คิดถึงค่ะ” เชนบอกคิดถึงนำไปก่อน เผื่อว่าคำพูดหวานๆของเขาจะทำให้น้องหายงอน นุ่มนิ่มเงียบไปอึดใจก่อนจะตอบกลับมา
‘พี่เชนมีอะไรคะ’ เสียงที่ตอบกลับมาไม่อ่อนหวานเหมือนเคย ยังไม่หายโกรธแน่นอน เชนกลัวว่าน้องจะวางสายหนีเขารีบอธิบายยืดยาว
“โกรธพี่เรื่องเมื่อคืนใช่ไหมคะ พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้โทรกลับ พอดีว่ามีเรื่องนิดหน่อยพี่เลยยุ่งจนลืมไปสนิทเลย”
แต่เหมือนยิ่งพูดจะยิ่งเข้าเนื้อ นุ่มนิ่มตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว
‘ไม่เป็นไรค่ะ หนูคงไม่สำคัญพี่ถึงได้ลืมง่ายๆแบบนี้ ช่างมันเถอะ หนูก็แค่รอจนหลับไป’
เชนกุมหน้าผากที่เผลอพูดไม่คิดออกไป แต่เมื่อคืนเขามัวแต่ยุ่งกับเรื่องที่นาราได้รับบาดเจ็บเลยไม่ได้โทรกลับหาน้อง กว่าจะกลับมาจากโรงพยาบาลก็ดึกมากแล้ว เขาลืมฉุกคิดไปว่าน้องอาจจะรออยู่
“เมื่อคืนเพื่อนพี่โดนแก้วบาดพี่เลยต้องพาไปโรงพยาบาล หนูไม่โกรธพี่นะคะ พี่ขอโทษ” เชนทำเสียงอ่อน บอกไปตรงๆว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง เขาไม่ได้คิดจะปิดบังอยู่แล้ว
‘เพื่อนผู้หญิงใช่ไหมคะ’ นุ่มนิ่มถามกลับมา เขาเลยตอบน้องไปตามจริงไม่ได้โกหก
“ใช่ค่ะ แต่เราเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ ไม่มีอะไรเลย” เชนรีบออกตัวไว้ก่อน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงต้องห่วงความรู้สึกของอีกฝ่ายขนาดนี้ แต่เขาไม่ชอบเลยจริงๆเวลาที่โดนน้องเมินใส่
‘ค่ะ’ ถึงจะตอบกลับมาแค่สั้นๆแต่เสียงของปลายสายไม่ห้วนกระด้างแล้ว เชนลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาถือโอกาสอ้อนน้อง
“พี่คิดถึงหนูทั้งวันเลยนะคะ อยากกอด อยากหอม อยากจูบหนู”
‘หนูก็คิดถึงพี่เชน’ ถ้าให้เดาเชนคิดว่าน้องคงจะเขินจนแก้มแดงอยู่แน่ๆ ถ้าอยู่ใกล้ๆจะฟัดให้ช้ำ
“หนูทำอะไรอยู่” เขาชวนคุย ที่เครียดๆมาทั้งวันหายเป็นปลิดทิ้งพอง้อน้องจนหายงอน ได้ยินเสียงกุกกักมาตามสาย ตามมาด้วยเสียงเนื้อผ้าที่เสียดสีกัน เสียงของนุ่มนิ่มดังไกลออกไปกว่าเดิมหน่อยคิดว่าคงจะเปิดสปีกเกอร์โฟนอยู่
‘เพิ่งอาบน้ำเสร็จ กำลังเลือกชุดนอนค่ะ’
คำพูดนั้นทำให้เส้นศีลธรรมของเชนขาดผึง เขาคิดภาพน้องตัวหอมๆที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ยืนเปลือยกายเลือกชุดนอนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ก้มตัวลงเพื่อเลือกชุดชั้นในจนเห็นบั้นท้ายขาวเนียนชัดเจน
นุ่มนิ่มไม่ใส่เสื้อในเวลานอน ยอดอกเล็กๆคงจะชูชันดุนดันเนื้อผ้าอย่างชัดเจน ข้างล่างปวดหนึบไปทั้งลำเพียงแค่จินตนาการถึงน้องในสภาพสุดวาบหวิว
“แล้วจะทำอะไรต่อคะ” เชนรู้ว่าเสียงของเขาแหบพร่า กางเกงนอนที่ใส่อยู่โป่งพองบริเวณเป้ากางเกงเพราะความอึดอัดภายในร่มผ้า
แค่ได้ยินนุ่มนิ่มบอกว่ากำลังทำอะไรอยู่ก็ทำให้เขามีอารมณ์ได้แล้ว
‘คุยกับพี่เชนอีกแป๊บหนึ่งแล้วจะนอน วันนี้เหนื่อยๆอ่า’ เสียงของน้องกลับมาชัดเจนแล้ว นุ่มนิ่มคงจะกลับขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วถือโทรศัพท์แนบหูเพราะเขาได้ยินเสียงน้องปัดที่นอน
ความคิดลามกผุดขึ้นมาในหัว คืนนี้เขาอยากจะหาอะไรสนุกๆเล่นกับน้องก่อนนอน
“นุ่มนิ่ม”
‘ขา’ ยัยหนูขานรับอย่างน่ารัก เชนสูดลมหายใจระงับความต้องการที่กำลังพุ่งสูงขึ้นทุกขณะ เขาสลัดภาพน้องที่กำลังเปลือยเปล่าออกไปจากหัวไม่ได้เลย
“คิดถึงพี่ไหมคะ” เขากำลังจะเริ่มเกม เปิดบทสนทนาด้วยคำถามเรียบง่ายเป็นการหลอกล่อให้ลูกแกะตัวน้อยตกหลุมพรางเข้าอย่างจัง
‘คิดถึงค่ะ’
“พี่ก็คิดถึงหนู อยากกอดอยากจูบหนูจะแย่แล้ว หนูล่ะคะอยากให้พี่ทำอะไร” เชนถามเสียงพร่า มือเริ่มล้วงเข้ามาในกางเกงของตนเอง สัมผัสได้ถึงความร้อนที่กระจายอยู่รอบๆ
‘พี่เชนบ้า ถามอะไรของพี่’ รูปประโยคเหมือนจะดุพี่ แต่น้ำเสียงกลับไม่ใช่แบบนั้น เสียงหวานๆสั่นจนอยากจะกอดปลอบให้หายตื่นเต้น เชนรู้ว่าน้องไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน เขาเองก็เช่นกัน ถึงได้ตื่นเต้นจนแข็งไปหมด
“อยากให้พี่สัมผัสหนูไหมคะ ตอนนี้มือพี่กำลังล้วงเข้าใต้เสื้อของหนูแล้ว” เขายังจำความเรียบลื่นของผิวเนื้อหอมกรุ่นได้ จับไปตรงไหนก็เรียบเนียนเหมือนผ้าไหมเนื้อดี
เชนได้ยินเสียงหายใจแรงๆดังมาตามสาย เขายิ้มกริ่มเพราะมันเป็นสัญญาณบอกว่าน้องพร้อมที่จะเล่นสนุกกับเขาแล้ว
…
นุ่มนิ่มกัดปากตนเอง นอนหนีบขาไว้แน่นเพราะเสียงทุ้มที่กำลังพูดลามกใส่ทำให้ร่างกายของน้องเริ่มมีปฏิกิริยา มือที่จับโทรศัพท์เผลอบีบแน่นจนเจ็บมือ
“พี่เชน…”
‘พี่ลูบหน้าอกของหนู ใช้นิ้วสะกิดที่หัวนมเล็กๆ เป็นสีชมพูด้วย น่ารักจังเลยค่ะ’
มือเล็กทำตามโดยอัตโนมัติ ลูบมือไปตามหน้าอกของตนเองจินตนาการว่าเป็นมือหนาของคนปลายสาย นุ่มนิ่มหลุดเสียงครางเมื่อปลายนิ้วแตะลงที่ยอดอก มันไวต่อสัมผัสตั้งชูชันอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ…อื้อ” เผลอหลุดเสียงครางออกไปจนได้ นุ่มนิ่มอายจนหน้าแทบไหม้ที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่มันก็น่าตื่นเต้นมากจนเฝ้ารออย่างจดจ่อว่าพี่เขาจะพูดอะไรอีก
‘หนูชอบให้พี่ดูดนมใช่ไหมคะ ใช้ลิ้นด้วยยิ่งชอบล่ะสิ หัวนมแข็งสู้ลิ้นพี่ใหญ่เลย’
นุ่มนิ่มได้ยินเสียงดูดจ๊วบดังมาตามสายด้วย ยิ่งเพิ่มความเสียวจนต้องบดขยี้หน้าอกตนเองแรงขึ้น และพี่เชนยังบอกอีกว่ากำลังทำอะไรอยู่
‘ตรงนั้นของพี่ก็แข็งแล้ว ถ้าพี่เอาส่วนปลายเขี่ยกับนมของหนูจะเสียวไหมคนเก่ง’
“พี่เชน ฮึ่ก…หนูเสียว” นุ่มนิ่มร้องบอกเสียงกระท่อนกระแท่น ภาพส่วนหัวสีแดงก่ำของแท่งเนื้อใหญ่ที่กำลังเขี่ยไปมากับยอดอกสีชมพูโลดแล่นอยู่ในหัวจนท้องน้อยบิดมวนไปหมด
แค่คิดว่าพี่เชนทำแบบนั้นกับน้องจริงๆก็จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
‘เล่นกับข้างล่างด้วยสิคะ จับมันแล้วรูดเบาๆ ส่วนมืออีกข้างบีบหน้าอกไปด้วย รู้สึกยังไงคะ’ เสียงทุ้มดังชัดราวกับกระซิบอยู่ข้างหู พี่เชนกำลังชักนำให้น้องเล่นกับร่างกายของตนเอง และนุ่มนิ่มก็เป็นเด็กดีเชื่อฟังพี่ทุกอย่าง
มือเล็กสอดเข้าไปใต้กระโปรงชุดนอน แหวกผ่านชั้นในตัวจิ๋วกำรอบแท่งเนื้อที่ขยายตัวจนพอดีมือ นุ่มนิ่มชักรูดมันอย่างที่พี่เชนบอก มือข้างที่ว่างก็เล่นกับยอดอกที่เริ่มบวมแดง
โทรศัพท์ที่แนบกับหูร่วงลงบนหมอนแต่เสียงของพี่เชนยังคงชัดเจน นุ่มนิ่มกลัวว่าคุณยายจะได้ยินด้วยซ้ำ แต่ว่าตอนนี้น้องไม่สนใจอะไรแล้วนอกจากต้องการปลดปล่อยให้หายอึดอัด
“อ๊า…ดีจัง มันเสียว อ๊ะ…ในท้อง” นุ่มนิ่มเร่งขยับมือเร็วขึ้น สะโพกมนขยับสวนรับเป็นจังหวะกับมือของตนเอง พลับตาพริ้มเพื่อซึมซับความรู้สึกเสียวซ่านที่เกาะกินไปจนถึงไขสันหลัง
‘พี่กำลังรูดของพี่อยู่เหมือนกัน ใกล้จะออกแล้วค่ะ น้ำเยิ้มตรงหัวเต็มไปหมดเลย หนูเลียให้พี่หน่อยสิคะ’
เสียงหายใจกระเส่าของพี่เชนทำให้นุ่มนิ่มลืมทุกอย่าง หัวสมองขาวโพลนสนใจแค่เพียงคำสั่งที่อีกฝ่ายบอกให้ทำ
นุ่มนิ่มลูบมือจากหน้าอกขึ้นมาจนถึงริมฝีปาก อมนิ้วสองนิ้วเข้ามาดูดเลียจนเกิดเสียง ได้ยินพี่เชนสบถคำหยาบดังมา น้องยิ่งดูดนิ้วเสียงดังขึ้นอีกราวกับว่ากำลังใช้ปากกับส่วนนั้นของพี่เขาจริงๆ
สองขาแยกออกกว้างเพื่อจัดการกับตัวเองได้ถนัดขึ้น นุ่มนิ่มเสร็จไวเป็นพิเศษเพราะถูกกระตุ้นเป็นอย่างดี ฝ่ามือเปียกชื้นไปด้วยของเหลวที่ฉีดพ่นออกมาทีละนิด
“หนูเปียกแล้ว อ๊า…มันจะออก”
‘ใกล้แล้วคนเก่ง อีกนิดเดียว อา…รับน้ำพี่นะคะ’
ร่างที่เกือบจะเปลือยเปล่ากระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมาเต็มมือของตนเอง พร้อมๆกับที่ปลายสายครางเสียงห้าวเหมือนสัตว์กำลังบาดเจ็บ
นุ่มนิ่มเกร็งไปทั้งตัว ส่วนน่ารักยังพ่นน้ำออกมาเป็นระยะอยู่เลย กว่าจะสงบลงได้ก็ใช้เวลาเกือบสองนาที คนตัวเล็กพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก้มมองผ้าปูที่นอนที่เปื้อนไปด้วยของเหลวกลิ่นคาวคลุ้ง
พอสติกลับมาก็เขินจนต้องมุดหน้าลงกับหมอน ถ้าคุณยายรู้ว่าหลานสาวทำอะไรลงไปต้องโดนตีแน่ๆ ก้านมะยมคงฟาดลงมาบนขาจนขาลาย
พี่เชนเองก็คงจะกำลังปรับลมหายใจให้เป็นปกติอยู่ เพราะกว่าจะส่งเสียงมาก็หลายนาที
‘หนูขา’
“อื้อ” นุ่มนิ่มครางรับ จัดชุดนอนให้เข้าที่ น้องไม่เรียบร้อยเลยเมื่อกี้ กระโปรงเลิกขึ้นมาจนถึงหน้าอกแถมกางเกงชั้นในก็ยังร่นลงไปคาอยู่ที่ต้นขา
‘ยังโป๊อยู่ไหมคะตอนนี้’ อีกฝ่ายถามอย่างมีนัยยะแอบแฝง แต่นุ่มนิ่มไม่หลงกลแล้ว แค่นี้ก็เหนื่อยจะตาย
“หนูห่มผ้าแล้ว พี่เชนบ้า” นุ่มนิ่มว่าใส่ ถ้าไม่ดักคอไว้ก่อนพี่เชนคนลามกจะชวนน้องทำต่ออีกแน่ๆ
พี่เชนหัวเราะเบาๆ ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมา พี่เขาคงลุกจากเตียงเดินไปไหนสักที่
‘รอแป๊บหนึ่งนะคะ พี่เข้าห้องน้ำก่อน ถือสายรอไว้นะ’
น้องถือสายรออย่างว่าง่าย ระหว่างนั้นก็นอนกอดพี่หมีรอไปด้วย คิดว่าพี่เชนคงเข้าไปทำความสะอาดในห้องน้ำ แต่กลับไม่ใช่อย่างที่คิดเมื่อได้ยินเสียงครางดังแว่วมา แถมเสียงนั้นยังครางเรียกชื่อนุ่มนิ่มอีก
ใบหน้าหวานแดงเรื่ออยากจะกดวางสายตอนนี้เลย พี่เชนแย่ แย่มาก!ง
TBC.
ใช่แล้วค่ะ นาราก็คือคนในใจของอิพี่นั่นเอง มีคนทายถูกแล้วก็มีคนเดาออกทะเลไปแบบไกลโพ้น5555
ตอนนี้น้องก็โดนล่อลวงอีกแล้ว เปลืองตัวที่สุดเลยรูกน้อยของแม่ /หอมหัวปลอบไต
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
อยู่ไกลก็ยังพยายามเอาจนได้เนอะอิพี่เช้นนน 555555 :hao7:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
:pighaun: :pighaun:
-
พี่เชนใจเย็นๆน้องอายุ16เอง
-
:hao6: :hao6:
-
อีพี่หื่นจริงๆ
-
หนูนิ่มลูกคุมแม่ถูกล่อลวง คุณตำหนวดขามาจับอิพี่เชนเร็วววว
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
หนูนิ่มโดนล่อล่วงอีกแล้ว
ว่าแต่นารานี่ก็น่าจะไม่ยอมปล่อยพี่เชนนะ
หวังว่าตอนที่น้องได้มาอยู่กับพี่จะไม่มีอะไรร้ายแรง
-
พี่เชนนนน ลามกกก
-
พี่เชนนนนนนนนนนนน
ล่อลวงน้องอีกแล้วววว
ตัวอยู่ไกลยังพยายามจนได้อีก
ลูกสาวก้เคลิ้มตามพี่เค้าตลอดเลย
-
พี่เชนนนนคนผีทัลเลลลล น้องยังตัวน้อยๆอยู่เลยนะใจเย็นก่อนน งื้ออ
-
คุณตำรวจขา มีตาลุงโรคจิตหลอกกินเด็กค่า 555 พี่เชนต้องใจเย็นๆนะ หนูนิ่มเชิดลูก เป็นสาวเป็นนาง :ruready
-
มาดูคลทัลลึ่ง
-
sexphone ไปอีกกกกก น้องนิ่มโดนตาลุงกทม.ล่อลวง ถ้าย้ายไปอยู่ด้วยกัน
น้องได้พัฒนาไปสู่สายหื่นแบบตาลุงแน่ๆ
-
อยากจับน้อนอมใส่ปาก พี่เชนหื่นไปแล้ววว
-
:z3: พี่เช๊นนนนนนนนนนนนนนนน
-
ฮื่ออ พี่เชนระยะทางไม่ใช่อุปสรรคของพี่เลย :katai2-1:
-
น้องน่ารักเกินไปแล้ว พี่เชนร้ายมากกกกก
-
เดี๋ยวพอมาอยู่ด้วยกันแล้วน้องต้องช้ำแน่ ๆ เลย อิพี่เชนน!! :katai4: :katai4:
-
Chapter 7 : หนูไม่อยากรู้
เมื่อคืนนุ่มนิ่มหลับไปทั้งที่ยังคุยกับพี่เชนไม่จบ รอคนลามกเข้าห้องน้ำเกือบครึ่งชั่วโมงจนง่วง คุยกันอยู่อีกไม่กี่ประโยคน้องก็หลับใส่ ตื่นเช้ามาเลยเห็นข้อความในไลน์ที่อีกฝ่ายส่งมาตอนเกือบๆตีสามบอกว่าน้องเป็นเด็กไม่ดีแอบชิงหลับไปก่อน นุ่มนิ่มเบะปากใส่โทรศัพท์แล้วส่งสติ๊กเกอร์โคนี่แยกเขี้ยวกลับไป
คนตัวเล็กวางโทรศัพท์ไว้บนเตียงและรีบไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้ตื่นสายกว่าทุกวันเกือบชั่วโมงแน่ะ ถ้าลงไปข้างล่างช้ากว่านี้กลัวว่าจะโดนคุณยายดุเอา
นุ่มนิ่มเดินผ่านห้องรับแขกเห็นคุณยายนั่งอยู่ แต่ไม่ได้อยู่คนเดียวยังมีผู้หญิงวัยกลางคนแปลกหน้าอยู่ด้วย นุ่มนิ่มไม่เคยเห็นอีกฝ่ายมาก่อน
สงสัยจะเป็นเพื่อนคุณยายมาเยี่ยมจากที่อื่นล่ะมั้ง
กำลังจะเดินผ่านห้องรับแขกไปอยู่แล้วเชียว นุ่มนิ่มหิว กำลังจะไปชงไมโลดื่มในครัว แต่สองขาต้องชะงักเมื่อได้ยินชื่อของตนเองในบทสนทนาด้วย
“ฉันเลี้ยงเจ้านิ่มมาตั้งหลายปีนะคุณนาย ถ้าจะบอกว่าไม่รักไม่ผูกพันก็คงไม่ใช่ ฉันคงทำตามที่คุณนายขอไม่ได้หรอก”
นุ่มนิ่มได้ยินคุณยายพูด แต่ไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร คุณนายคนนั้นเป็นใครแล้วเกี่ยวอะไรกับน้องล่ะ ทำไมถึงต้องพูดถึงน้องด้วย
“แต่ฉันถือว่าเป็นญาติเพียงคนเดียวของนุ่มนิ่มที่ยังเหลืออยู่นะคะ ตัวฉันอาจจะไม่ใช่สายเลือดโดยตรง แต่ลูกสาวของฉันยังไงก็เป็นพี่สาวพ่อเดียวกัน ให้เด็กอยู่กับพี่น้องยังไงก็ดีอยู่กับคนอื่นไม่ใช่เหรอคะ”
นุ่มนิ่มชะเง้อมองเข้าไปภายในห้อง รู้ว่าเสียมารยาทแต่อยากรู้ว่าคุณยายกับคนแปลกหน้าคุยอะไรกัน
จากมุมนี้มองไม่เห็นหน้าของเพื่อนคุณยาย เพราะนั่งหันหลังอยู่ แต่สีหน้าของคุณยายนุ่มนิ่มเห็นชัดว่าดูเครียดๆยังไงบอกไม่ถูก
“ยังไงฉันก็ต้องถามความเห็นเจ้านิ่มก่อน ถ้าแกไม่อยากไปฉันก็คงจะบังคับไม่ได้” คุณยายว่า นุ่มนิ่มยิ่งไม่เข้าใจกว่าเดิมเสียอีก
คุณยายจะให้น้องไปไหน แล้วสรุปว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ท่าทางดูไม่น่าไว้ใจเลย
“นุ่มนิ่มอยากไปแน่ค่ะ อยู่กรุงเทพสบายกว่าอยู่ต่างจังหวัดตั้งเยอะ หลานของคุณยายจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้นยังไงล่ะคะ ไม่ดีเหรอ”
คุณป้าที่นุ่มนิ่มไม่รู้จักเริ่มเสียงดังใส่คุณยายแล้ว ไม่ชอบเลย ทำไมต้องทำเสียงแบบนั้นใส่คุณยายด้วย นิสัยไม่ดี
“ยังไงรอให้ฉันคุยกับเจ้านิ่มก่อนแล้วกันนะคุณนาย ถ้าจะมาเร่งรัดเอาคำตอบภายในวันนี้พรุ่งนี้คงไม่ได้”
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะกลับมาเอาคำตอบในอีกสองวันค่ะ หวังว่าจะได้รับคำตอบที่น่าพอใจนะคะคุณยายประไพ”
ผู้หญิงแปลกหน้าลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยกมือไหว้คุณยายก่อนจะเดินออกมาจากห้องรับแขก นุ่มนิ่มรีบหาที่หลบ รอจนเธอขับรถออกไปถึงเดินเข้ามาหาคุณยายในห้อง
นุ่มนิ่มไม่เคยเห็นคุณยายเครียดขนาดนี้มาก่อนเลย น้องเป็นห่วงเลยนั่งลงข้างๆคุณยายแล้วกอดเอวไว้
“คนเมื่อกี้ใครเหรอคะคุณยาย ?” ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นมองพร้อมทั้งถาม คุณยายลูบผมหลานสาว กำลังเรียบเรียงคำพูดว่าจะเริ่มยังไงดี
“เจ้านิ่มเคยเห็นคุณน้าเขาไหม” คุณยายถาม
“ไม่รู้จักค่ะ” นุ่มนิ่มส่ายหน้า ไม่รู้จักจริงๆนี่นา แม้แต่หน้ายังไม่เคยเห็นเลย
คุณยายมองใบหน้าของเจ้าตัวแสบ ถึงนุ่มนิ่มเพิ่งจะมาอยู่กับคุณยายได้แค่สองปี แต่ก็รักและผูกพันไม่ต่างจากหลานแท้ๆ พอคิดว่านุ่มนิ่มจะต้องจากไปจากอ้อมอกคุณยายก็รู้สึกใจหายแล้ว
“น้าเขาชื่อน้ำทิพย์ เป็นภรรยาเก่าของคุณพ่อเรา” คุณยายบอก นุ่มนิ่มขมวดคิ้ว พยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่คุณยายพูด
“ภรรยาเก่าของคุณพ่อ ก่อนที่คุณพ่อจะมาแต่งงานกับคุณแม่ของหนูเหรอ ?” นุ่มนิ่มพอจะรู้ว่าก่อนที่คุณพ่อจะมาแต่งงานกับคุณแม่ เคยแต่งงานมาก่อนแล้ว คุณพ่อบอกว่าน้องมีพี่สาวหนึ่งคนที่เกิดจากภรรยาเก่าของคุณพ่อ แต่นุ่มนิ่มไม่เคยเห็นหน้าหรอก
แล้วทำไมคุณน้าที่ชื่อน้ำทิพย์ต้องมาหาคุณยายด้วย ไม่เคยรู้จักกันเสียหน่อย
“ทำไมคุณน้าถึงมาที่บ้านเรา หรือว่ามีธุระกับคุณยาย”
“คุณน้าเขามาคุยกับยายเรื่องของเจ้านิ่ม” คุณยายบอกด้วยรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่เศร้าจนนุ่มนิ่มเห็นแล้วไม่มีความสุขไปด้วย
“เรื่องอะไรเหรอคะ”
“เจ้านิ่มอยากไปอยู่กับพี่สาวไหม ลูกสาวอีกคนของคุณพ่อเราน่ะ”
“หนูไม่ไป!” นุ่มนิ่มร้องเสียงดัง ผละออกมาจากอ้อมกอดของคุณยาย คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมหนูต้องไปอยู่กับคนอื่น หนูไม่ไปนะ คุณยายขา หนูไม่รู้จักเขา” คนตัวเล็กเบะปากเหมือนจะร้องไห้ อยู่ๆคุณยายก็ถามราวกับว่าอยากให้น้องไปอยู่กับคนอื่น นุ่มนิ่มไม่อยากไป ยิ่งกับคนแปลกหน้ายิ่งแล้วใหญ่ ไม่เห็นจะอยากไปอยู่ด้วยสักนิด
คุณยายรวบเจ้าตัวเล็กมากอดไว้ มือเหี่ยวย่นลูบแผ่นหลังบางแผ่วเบา เห็นหลานจะร้องไห้แล้วคุณยายคิดอยากจะปฏิเสธน้ำทิพย์ไปเสียให้จบๆ เพราะถ้าไปอยู่กับฝ่ายนั้นหลานสาวของคุณยายคงจะไม่มีความสุข
“น้าทิพย์อยากให้เจ้านิ่มไปอยู่ด้วยเลยมาขอกับยาย แต่ยายไมได้ตอบตกลงหรอกนะ ต้องถามความสมัครใจของเจ้านิ่มก่อนถูกไหมล่ะ”
นุ่มนิ่มพยักหน้าอยู่กับอกของคุณยาย แขนเล็กกระชับกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม
“หนูไม่อยากไปอยู่กับคนอื่น คุณยายบอกคุณน้าได้ไหมคะว่าหนูไม่ไป” นุ่มนิ่มบอกอู้อี้ สูดน้ำมูกเพราะร้องไห้ออกมาจนได้
คุณยายประไพตัดสินใจทันทีในตอนนั้น ว่าถึงยังไงก็จะไม่บังคับหลานเด็ดขาด ในเมื่อนุ่มนิ่มไม่อยากไปคุณยายก็จะบอกฝ่ายนั้นไปตามตรง
“อย่าร้องไห้ ยายจะบอกน้าทิพย์ให้ว่าหลานของยายไม่อยากไป” คุณยายลูบหัวลูบหลังปลอบ อีกสองวันข้างหน้าเมื่อน้ำทิพย์มาที่นี่อีกครั้ง คุณยายมีคำตอบให้สำหรับเธอแล้ว
คนที่ไม่เคยรู้จักกัน เป็นแค่ภรรยาเก่าของคุณพ่อนุ่มนิ่ม อยู่ๆก็โผล่มาจะมาเอาหลานของคุณยายไปเลี้ยง มองยังไงก็ไม่บริสุทธิ์ใจ คุณยายรู้ว่าฝ่ายนั้นมีบางอย่างแอบแฝง เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่สืบจนรู้ว่าลูกของอดีตสามีอยู่กับคุณยายและมาขอร้องจะเอาไปให้ได้
คุณยายคิดว่าจะลองปรึกษาเรื่องนี้กับเชน เพราะการตัดสินใจสำหรับเรื่องนี้ ไม่ว่าจะในทางไหนแต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่และอาจจะมีผลต่อนุ่มนิ่มในอนาคต
…
พี่เชนมาแปลกเพราะวันนี้โทรมาแต่เย็นเลย นุ่มนิ่มกำลังนั่งเล่นอยู่ที่หลังบ้านพี่เขาก็วิดีโอคอลมา นิ้วเล็กกดรับแล้วยิ้มหวานให้คนในกล้อง
‘ตัวเล็กทำอะไรอยู่คะ ?’ เสียงของพี่เชนเวลาคุยโทรศัพท์ชวนเขินทุกครั้ง ไหนจะใบหน้าหล่อๆที่เซ็ตผมขึ้นอย่างเป็นทางการอีก คงจะเพิ่งเลิกงานกลับมา
“นั่งเล่นอยู่ค่ะ” นุ่มนิ่มวางโทรศัพท์พิงไว้กับหนังสือที่หยิบออกมาอ่านด้วย พี่เชนอยู่ในห้องนอนแต่นั่งที่โต๊ะทำงาน เพราะข้างหลังมองเห็นเตียงกว้างกับผนังห้องบางส่วน
คิดถึงพี่เขาจังเลย ยิ่งเห็นหน้ายิ่งคิดถึง ได้คุยกันแค่ผ่านโทรศัพท์แบบนี้ไม่ได้ทำให้นุ่มนิ่มหายคิดถึงพี่เท่าไหร่เลย เมื่อไหร่จะถึงเดือนหน้าสักทีนะ พี่เชนจะได้มาหาน้อง
‘หนูเก็บของหรือยังคะ พวกเสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัว’ อยู่ๆอีกฝ่ายก็ถามขึ้น สีหน้าจริงจังเชียว นุ่มนิ่มขมวดคิ้วถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“เก็บของทำไมคะ ?”
‘คุณยายบอกหนูหรือยังว่าจะให้หนูย้ายมาอยู่กับพี่’
นุ่มนิ่มอึ้งไปแล้ว ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆ คุณยายไม่เห็นบอกน้องเลยว่าจะให้ย้ายไปอยู่กับพี่เชน วันนี้คุยกันแค่เรื่องคุณน้าที่ชื่อน้ำทิพย์ คุณยายบอกว่าจะปฏิเสธให้ว่านุ่มนิ่มจะไม่ไปอยู่ด้วย
แต่เรื่องที่จะต้องไปอยู่กับพี่เชน สาบานได้ว่าน้องยังไม่รู้เรื่องเลยสักนิด
‘ทำหน้าแบบนี้แสดงว่ายังไม่รู้’ พี่เชนหัวเราะ ก่อนจะเฉลยให้ฟัง
‘วันนี้คุณยายโทรมาคุยกับพี่เรื่องภรรยาเก่าของคุณพ่อหนู ถึงคุณยายจะปฏิเสธไปแต่ก็คิดว่าฝ่ายนั้นคงไม่ยอมเลิกราง่ายๆ เพื่อความปลอดภัยของหนู คุณยายเลยจะฝากให้พี่ช่วยเลี้ยงหนูชั่วคราว’ ประโยคท้ายเชนพูดติดตลก นุ่มนิ่มมองค้อนพี่เล็กน้อยที่พูดเหมือนน้องเป็นสัตว์เลี้ยง
“หนูต้องไปอยู่กับพี่เชนเหรอ” นุ่มนิ่มถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่ค่อยแน่ใจ น้องจะทำให้พี่เชนลำบากหรือเปล่านะ ถ้าไปอยู่ด้วยอาจจะกลายเป็นภาระก็ได้
‘หรือว่าหนูไม่อยากมาอยู่กับพี่ ว้า เสียดายจังเลย พี่คิดว่าจะซื้อเสื้อผ้าสวยๆไว้รอหนูเลยนะ’ นุ่มนิ่มหูผึ่งพอได้ยินคำว่าเสื้อผ้าสวยๆ น้องกำลังอยากได้ชุดใหม่อยู่พอดี พี่เชนเอามาล่อแบบนี้ก็แย่น่ะสิ จะปฏิเสธลงได้ยังไง
“คุณยายอนุญาตแล้วใช่ไหมคะ” แต่นุ่มนิ่มยังกลัวว่าพี่เชนจะขี้ตู่ไปเอง ถามซ้ำหลายรอบแล้วว่าคุณยายอนุญาตหรือยัง และพี่เขาก็ยืนยันคำตอบเดิม
‘อนุญาตแล้วค่ะ พี่จองตั๋วเครื่องบินให้หนูแล้ว พรุ่งนี้พอไปถึงสนามบินก็เอาบัตรประชาชนไปบุ๊คตั๋วได้เลยนะคะ’
ปุบปับอะไรขนาดนี้! คนตัวเล็กตกใจอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ ยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย คืนเดียวน้องจะเก็บของทันได้ยังไง แค่เสื้อผ้ากับเครื่องสำอางก็เยอะแยะไปหมดแล้ว
“พี่เชน หนูเก็บของไม่ทันนนน” นุ่มนิ่มลากเสียงยาว เริ่มคิดภาพในหัวแล้วว่าจะเริ่มเก็บของจากอะไรก่อนดี
‘เอามาแค่ของที่จำเป็นก็พอ ขาดเหลืออะไรค่อยมาซื้อเอา’
“ค่า ~ พี่เชนคนรวย จะเลี้ยงหนูเหรอ”
‘สำหรับหนูให้เลี้ยงตลอดชีวิตยังได้เลยค่ะ’ พี่เชนยังเก่งเรื่องขยันทำให้น้องเขินได้เสมอ นุ่มนิ่มเอาผมทัดหูตนเองแก้เขิน ตอนนี้แก้มน้องคงจะแดงมากแน่ๆ
แล้วพอทำให้คนอื่นเขินได้ทีไรพี่เชนจะหัวเราะแซวตลอด คนนิสัยไม่ดี!
...
“ที่ยายต้องให้เจ้านิ่มไปอยู่กับพี่เขาก็เพื่อความปลอดภัย เราไม่เคยรู้จักคุณน้ำทิพย์มาก่อน เธอนิสัยเป็นยังไงเราก็ไม่รู้ ถ้ายายปฏิเสธไปและเธอไม่พอใจก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” คุณยายบอกขณะที่ช่วยนุ่มนิ่มเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า พรุ่งนี้ต้องไปสนามบินแต่เช้าเลยต้องเก็บของให้เสร็จภายในคืนนี้
นุ่มนิ่มฟังที่คุณยายพูดก็เข้าใจ ที่คุณยายทำไปก็เพราะว่าเป็นห่วง อย่างน้อยไปอยู่กับพี่เชนน้องก็เต็มใจมากกว่าไปอยู่กับคนอื่นอยู่แล้ว
“ไปอยู่กรุงเทพก็อย่าดื้อรู้ไหม อะไรที่เราช่วยพี่เขาได้ก็ช่วย” คุณยายเริ่มบ่นยาวแล้ว นุ่มนิ่มรับคำพลางปิดกระเป๋าที่อัดแน่นไปด้วยเสื้อผ้าจนเต็ม
“ถ้าหนูไม่อยู่คุณยายต้องเหงาแน่ๆเลย” เจ้าตัวเล็กเข้ามาอ้อน ทั้งกอดทั้งหอมคุณยายจนโดนเขกหัวไปเบาๆ
“ยายจะสบายใจล่ะสิไม่ว่า ไม่มีเจ้านิ่มคอยกวน” คุณยายพูดยิ้มๆ แกล้งพูดไปแบบนั้นเองเพราะถ้าไม่มีนุ่มนิ่มบ้านหลังนี้ก็คงจะเหงาไม่น้อย
“ไม่เชื่อหรอก คุณยายรักหนูจะตาย”
“หลงตัวเองจริงๆเลย” นุ่มนิ่มแกล้งร้องโอดโอยเมื่อโดนคุณยายดึงแก้ม และคืนนั้นหลานสาวตัวแสบก็ขอไปนอนที่ห้องกับคุณยายเพื่อจะได้นอนกอดคุณยายทั้งคืน
ถึงจะบ่นว่าอึดอัดแต่คุณยายก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะกว่าจะได้นอนกอดนุ่มนิ่มอีกก็คงจะอีกนาน เผลอๆจะติดคนพี่จนไม่อยากกลับมากอดคุณยายด้วยซ้ำ
…
นุ่มนิ่มไม่เคยนั่งเครื่องบิน ประหม่าจนเผลอทำตัวเด๋อด๋าไปตั้งหลายรอบ ขนาดเข็มขัดนิรภัยบนเครื่องบินยังคาดไม่เป็นจนพี่สาวแอร์โฮสเตสต้องมาช่วยทำให้ พอขึ้นเครื่องก็หลับยาวจนมาตื่นอีกทีตอนที่ได้ยินประกาศว่าเครื่องกำลังจะลงจอด
เมื่อลงเครื่องนุ่มนิ่มโทรหาพี่เชน พี่เขาบอกว่ายืนรออยู่ตรงทางออก น้องอยากเจอพี่เชนจะแย่แล้วแต่ต้องยืนรอกระเป๋าอีกตั้งครึ่งชั่วโมง คนตัวเล็กเดินลากกระเป๋าใบใหญ่เกือบจะเท่าตัวออกมาอย่างทุลักทุเล
ใบหน้าหวานชะเง้อมองซ้ายทีขวาทีก็ไม่เจอพี่เชน แถมคนข้างหน้ายังตัวสูงบังหมด น้องเกิดมาเตี้ยก็ลำบากหน่อย
“หนูนิ่ม ทางนี้ค่ะ” เสียงคุ้นหูทำให้นุ่มนิ่มยิ้มกว้าง เห็นพี่เชนยืนอยู่ทางซ้ายมือของประตูทางออก น้องรีบลากกระเป๋าเดินเข้ามาหา อยากจะโผเข้ากอดด้วยซ้ำแต่อายคนเลยได้แต่ยกมือไหว้
พี่เชนยิ้มลูบผมน้อง อาสาช่วยลากกระเป๋าให้ตอนเดินนำมาที่รถ พี่เขาเปิดประตูรถให้และยังยกกระเป๋าไปไว้ท้ายรถให้ด้วย นุ่มนิ่มรู้สึกอย่างกับตนเองเป็นเจ้าหญิงเลยที่ถูกดูแลเป็นอย่างดี
“ตัวเล็กหิวไหมคะ” เชนถามเมื่อเข้ามานั่งข้างในรถ มองนาฬิกาแล้วเกือบเที่ยงพอดี คิดว่าน้องอาจจะหิว
“หิวซี่ ตั้งแต่เช้าหนูยังไม่ได้กินอะไรเลย” นุ่มนิ่มลูบท้องเพื่อยืนยันความหิว เมื่อเช้าก่อนขึ้นเครื่องกลัวว่าถ้าทานข้าวแล้วจะเมาเครื่องจนอ้วกเลยไม่กล้าให้มีของตกถึงท้องสักอย่าง ตอนนี้เลยหิวจนแสบท้อง
“แวะซื้อเบอร์เกอร์แล้วเอาไปกินที่ทำงานพี่ไหมคะ ตอนนี้เพิ่งจะเที่ยงเอง พี่ต้องกลับเข้าไปเคลียร์งานนิดหน่อย”
นุ่มนิ่มพยักหน้าอย่างว่าง่าย มือบางวุ่นวายกับการรวบผมยาวๆไปข้างหลัง พอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นพี่เชนมองอยู่
“มองอะไรคะ”
“คิดถึงจังเลยค่ะ” เชนมองใบหน้าหวานที่เขาคิดถึงอย่างไม่วางตา วันนี้ยัยหนูก็น่ารักอีกแล้ว แต่งหน้าอ่อนๆกับลอนผมนิดหน่อยพอเป็นธรรมชาติ ยิ่งทำให้ดูเหมือนตุ๊กตาที่มีชีวิต
“เว่อร์แล้ว ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่วันเอง” นุ่มนิ่มว่าใส่ พี่เชนเว่อร์ตลอด นับๆดูแล้วไมได้เจอกันแค่สองวันเท่านั้น ทำมาบอกคิดถึงอย่างกับไม่ได้เจอกันเป็นเดือนไปได้
“แค่ไม่กี่วันแล้วคิดถึงไม่ได้เหรอคะ หรือว่าหนูไม่คิดถึงพี่”
“ฮื่อ คิดถึงค่ะ” แล้วก็เป็นนุ่มนิ่มที่พ่ายแพ้ต่อความอ่อนโยนของอีกฝ่าย แค่พี่เชนถามด้วยน้ำเสียงกึ่งจะตัดพ้อน้องก็ใจอ่อนยวบพยักหน้าบอกว่าคิดถึงแล้ว
“อยากจูบ”
“อื้อ…”
คนขี้โกง นุ่มนิ่มบ่นพี่เขาอยู่ในใจ พี่เชนไม่ได้แค่พูดแต่กลับทำเลย มือหนาเชยคางน้องขึ้นและประทับริมฝีปากลงมา ไม่ใช่แค่ปากแตะปากเฉยๆแต่ยังสอดลิ้นเข้ามาอีกด้วย
เพราะเราเคยจูบกันหลายครั้ง นุ่มนิ่มพอจะรู้ว่าต้องทำยังไง ลิ้นเล็กๆตอบโต้อย่างไม่เกรงกลัว ถึงจะไม่ค่อยเป็นงานแต่เชนก็พอใจอยู่ไม่น้อย เขาดูดดึงกลีบปากนุ่มเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะผละออกมา พอสมใจแล้วก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“วันนี้เหมือนจะเป็นจูบรสคาราเมลด้วยใช่ไหม” เขาถามเพราะรสชาติหวานหอมของคาราเมลยังติดที่ปลายลิ้นอยู่เลย นุ่มนิ่มเช็ดคราบน้ำใสๆที่เลอะมุมปากก่อนจะพยักหน้า
“หนูเพิ่งกินลูกอมมา อร่อยไหมคะ”
“อร่อยค่ะ หวานมาก” พี่เชนยิ้มกรุ้มกริ่ม ไม่รู้ว่าที่บอกว่าอร่อยหมายถึงรสชาติของลูกอมหรือว่าจูบของนุ่มนิ่มกันแน่
…
“น้องสาวพี่เชนเหรอ น่ารักมากเลยพี่ อย่างกับตุ๊กตา”
“ถึงกับลางานครึ่งวันไปรับที่สนามบิน ถ้าไม่บอกว่าเป็นน้องสาวผมจะคิดว่าเป็นแฟนแล้วนะพี่”
“แฟนก็แย่ละ น้องเด็กขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนกันพี่เชนคงไม่รอดคุก”
นุ่มนิ่มได้ยินพี่เชนพูดคำหยาบด้วย ด่าพี่ๆผู้ชายสามคนนั้นว่าไอ้เหี้ยหรืออะไรสักอย่าง แต่ไม่ชอบเลยที่ตกเป็นเป้าสายตาแบบนี้ ทำไมต้องมองกันขนาดนั้นด้วยนะ
“เลิกมองได้แล้ว น้องกลัว” เชนจับมือน้องที่ยืนหลบอยู่ข้างหลัง เขาเพิ่งรู้ว่านุ่มนิ่มตื่นคน อาจจะเป็นเพราะไม่คุ้นกับคนแปลกหน้า เพื่อนร่วมงานเขาก็พากันแซวจนน้องยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่
เพื่อนของพี่เชนแยกย้ายกลับไปทำงาน นุ่มนิ่มเดินตามแรงจูงของพี่เขามาอีกทาง พี่เชนมีห้องทำงานส่วนตัวด้วย เป็นห้องที่มองเห็นวิวจากผนังด้านหนึ่งที่เป็นกระจก นุ่มนิ่มเดินสำรวจไปรอบห้องในขณะที่เจ้าของห้องทำงานถอดเสื้อตัวนอกพาดไว้กับพนักเก้าอี้
“คเชนทร์ ตรีพิสุทธิ์” เจ้าตัวเล็กก้มลงอ่านป้ายชื่อที่วางอยู่บนโต๊ะ เพิ่งรู้ว่าพี่เขาชื่อจริงว่าคเชนทร์
“ชื่อพี่เชนแปลว่าอะไรเหรอคะ ?”
“คเชนทร์แปลว่าช้างใหญ่หรือพญาช้างค่ะ” เชนตอบพลางแกะห่อแฮมเบอร์เกอร์ให้น้อง ซื้อมันฝรั่งทอดกับน้ำอัดลมมาเผื่อด้วย ส่วนมากเด็กๆจะชอบทานของพวกนี้
เมื่อก่อนหนูนาก็ชอบ แต่นานๆครั้งเขาถึงจะซื้อให้ทานสักทีเพราะไม่ค่อยดีต่อสุขภาพ
“มานั่งกับพี่มา” เชนตบที่ตักของตนเอง น้องเชื่อฟังเป็นอย่างดีหย่อนสะโพกลงบนต้นขาแกร่ง เขาเกยคางไว้กับไหล่เล็ก มองน้องหยิบมันฝรั่งทอดเข้าปากพลางชวนคุยไปด้วย
“คุณยายบอกว่าหนูไม่อยากไปอยู่กับภรรยาเก่าของคุณพ่อเหรอคะ”
“แล้วทำไมหนูต้องอยากไปด้วย คุณน้าเป็นใครก็ไม่รู้” นุ่มนิ่มเบะปาก รู้สึกไม่ชอบคุณน้าน้ำทิพย์เลยเพราะอยู่ๆก็จะมาเอาน้องไปอยู่ด้วย ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแท้ๆ
“หนูมีพี่สาวด้วยนะ เป็นลูกของคุณพ่อกับคุณน้าที่จะพาหนูไปอยู่ด้วย แต่หนูไม่เคยเห็นหน้าหรอก” เชนฟังน้องพูดเจื้อยแจ้วอย่างเพลินๆ เขาปล่อยน้องทานไปส่วนตนเองก็ทำงานไป ถึงนุ่มนิ่มจะนั่งอยู่บนตักก็ไม่เป็นไรเพราะน้องตัวนิดเดียว
“พี่เชนว่าหนูกับพี่สาวใครจะสวยกว่ากัน” น้องเงยหน้าขึ้นถาม หัวแทบจะชนกับคางเขาอยู่แล้ว เชนตอบทั้งที่มือยังเซ็นเอกสารอยู่
“ต้องเป็นคนสวยของพี่อยู่แล้วสิคะ” เชนตอบแล้วจูบผมนุ่มเบาๆ นุ่มนิ่มยิ้มอย่างถูกใจกับคำตอบ เอนหลังพิงอกเขาพลางดูดน้ำอัดลมอึกใหญ่
“อย่าดื่มเยอะค่ะ เดี๋ยวจะปวดท้อง” เขาอดที่จะห้ามด้วยความเคยชินไม่ได้ เพราะเคยทำแบบนี้กับหนูนาตลอด
“พี่เชนบ่นเป็นคนแก่อีกแล้ว” นุ่มนิ่มส่ายหน้าไม่ฟัง ก่อนจะลุกจากตักของพี่เดินไปรอบๆห้องพร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป คนตัวเล็กที่สวมชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนเดินสำรวจไปทั่วห้องตามประสาเด็กที่ตื่นเต้นเวลาได้มาอยู่ในสถานที่แปลกใหม่
ซนพอๆกัน เชนยิ้มพลางส่ายหน้า ยัยหนูก็ซนไปทั่วแบบนี้เหมือนกันเวลาที่เขาพามาทำงานด้วย
บ่อยครั้งเขาถึงอดคิดไม่ได้ว่านุ่มนิ่มและหนูนาเหมือนกันมากจริงๆ
…
เชนพาน้องกลับมาถึงห้องในเวลาเกือบเย็น แวะซื้อของสดเข้ามาทำอาหารเย็นด้วย น้องตื่นเต้นกับห้องของเขาเพราะไม่เคยเห็นคอนโดของจริงนอกจากในอินเทอร์เน็ต เจ้าตัวเล็กชอบใจกับชั้นลอยระหว่างชั้นหนึ่งกับชั้นสองเป็นพิเศษ เชนจัดมุมนี้ไว้เป็นมุมพักผ่อน และตอนนี้โดนนุ่มนิ่มยึดไปแล้ว
“เบาะนุ่มม๊ากมาก” นุ่มนิ่มเอนหลังนอนแผ่ไปกับเบาะนุ่มๆบนพื้น เชนที่เพิ่งเดินเอาของไปเก็บในครัวเรียกขึ้นมาจากชั้นล่าง
“หนูลงมานี่ก่อน พี่มีของจะให้”
นุ่มนิ่มชะเง้อมองลงมาแต่ก็ไม่เห็นของที่ว่า เลยวิ่งกลับลงมาโดยลากสลิปเปอร์คู่ใหญ่ของพี่เชนลงมาด้วย น้องเห็นพี่เขาลากอะไรบางอย่างออกมาจากหลังโซฟา เมื่อกี้คลุมไว้ด้วยผ้าเลยไม่ทันได้สังเกต
“โอ๊ะ พี่หมี!” นุ่มนิ่มร้องดีใจเมื่อเห็นตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ น่าจะใหญ่กว่าน้องเสียอีก พี่หมีสีน้ำตาลอ่อนขนนุ่มๆเพราะลองเข้าไปกอดแล้วแทบจมหายไปทั้งตัวเลย
“ชอบไหมคะ”
“หนูชอบตุ๊กตา ขอบคุณนะคะ” น้องพยักหน้ายิ้มไม่หุบ เชนเห็นแล้วยิ้มตาม เขาคิดแล้วว่านุ่มนิ่มต้องชอบ เด็กๆมีใครบ้างที่ไม่ชอบตุ๊กตา
“จริงๆหนูชอบตุ๊กตาหมีสีขาว แต่ว่าพี่หมีตัวนี้ก็น่ารัก” สองแขนเล็กกอดตุ๊กตาขนาดใหญ่กว่าตนเองไม่ยอมปล่อย
“ตุ๊กตาหมีสีขาวมีเจ้าของแล้วค่ะ”
“พี่เชนพูดว่าอะไรนะ” นุ่มนิ่มขมวดคิ้วเพราะได้ยินไม่ชัด แต่อีกฝ่ายกลับเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่มีอะไร เดี๋ยวพี่เอากระเป๋าขึ้นไปเก็บให้ หนูเล่นกับพี่หมีไปก่อนนะ” เชนยกกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นไปเก็บในห้องนอนบนชั้นสอง
นุ่มนิ่มปล่อยพี่หมีไว้แบบนั้นก่อนจะเริ่มเดินสำรวจชั้นล่าง ภายในห้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เป็นห้องในฝันอย่างที่เคยฝันไว้ว่าอยากจะมี
ชั้นวางทีวีตรงห้องนั่งเล่นนุ่มนิ่มเห็นมีกรอบรูปหลายรูปที่ถูกวางคว่ำเอาไว้ ด้วยความสงสัยเลยอดไม่ได้ที่จะหยิบขึ้นมาพลิกดู
มันเป็นรูปของเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักกำลังยิ้มให้กล้อง ตรงด้านข้างกรอบรูปมีบางส่วนของรูปหลุดออกมา คงจะเป็นเพราะถูกวางคว่ำไว้ นุ่มนิ่มกำลังจะดันกลับเข้าไปเหมือนเดิม คิดว่าจะตั้งกรอบรูปให้ด้วย
พี่เชนไม่ได้เรื่องเลย น้องผู้หญิงในรูปออกจะน่ารัก ทำไมถึงคว่ำรูปน้องไว้แบบนี้กันนะ
แต่เพราะสังเกตเห็นรอยปากกาจากด้านหลังของรูปที่โผล่ออกมาทำให้นุ่มนิ่มสงสัย แต่ยุ่งกับของๆคนอื่นเป็นการเสียมารยาทเลยจะวางลงที่เดิม
กำลังจะเดินผ่านไปแล้วแท้ๆ แต่มือกลับปัดโดนกรอบรูปอันเดิมจนตกลงมาแตก กรอบด้านหน้าที่เป็นกระจกแตกกระจาย นุ่มนิ่มตกใจกลัวว่าจะทำให้รูปถ่ายขาดเลยรีบหยิบขึ้นมาโดยไม่สนใจว่าเศษกระจกบาดมือจนเป็นแผล
ตัวหนังสือที่เขียนด้วยลายมือข้างหลังรูปถ่ายเห็นจากหางตา นุ่มนิ่มก้มลงอ่านมันอย่างอดไม่ได้ แค่อยากรู้ว่าพี่เชนเขียนอะไรไว้หลังรูปใบนี้
นุ่มนิ่มไม่รู้ว่าตนเองรู้สึกยังไง มันแปลกๆบอกไม่ถูก เหมือนจะหายใจไม่ค่อยออก เจ็บนิดหน่อยที่หัวใจแต่ก็ไม่ถึงกับร้องไห้
อาจจะเป็นความผิดหวัง หรือน้อยใจ ว่าทำไมพี่เชนถึงไม่เคยบอกเรื่องนี้กับน้องเลย
15/10/201x
Tokyo Disneyland ครั้งที่ 2 ของหนูนา
ยัยหนูของพ่อยิ้มไม่หุบตอนที่ขบวนพาเหรดเจ้าหญิงผ่านหน้าไป
ข้อความหลังรูปถ่ายเขียนไว้แบบนั้น คงจะใช่ นุ่มนิ่มอ่านไม่ผิด ถึงแม้ว่าตอนนี้ดวงตาจะพร่ามัวไปด้วยน้ำตา
คิดว่าจะไม่ร้องไห้แล้วแท้ๆ แต่สุดท้ายน้ำตาก็ไหลออกมาเองจนได้ นุ่มนิ่มไม่ชอบความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้เลยสักนิด
TBC.
พี่เชนเสี่ยงคุกมาหลายตอน พักมาเข้าเรื่องกันบ้าง มีใครเดาถูกมั้ยว่าหนูนาเป็นใคร
แอบเห็นมีคนเดาถูกหลายคนอยู่เหมือนกัน ตอนนี้ก็เฉลยแล้วนะคะ อิอิ
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
:katai2-1:
-
อยากรู้ปมของพี่เชนเลยค่ะ
รอฟังว่าพี่เชนจะอธิบายกับน้องนิ่มว่ายังไง
-
เข้ามารอคำอธิบายของพี่เชน
-
เอ้าาาา หนูนานี่น้องจริงๆไม่ใช่หรอคะ
เอ๊ะ รึว่ายังไง เจ้าตัวเล็กร้องไห้ทำไม
-
คือเราไม่อ่านิยายนายเอกร่างบาง หน้าสวย นิสัยผู้หญิงมากๆๆ แล้วก็พร่ำว่ากุแมนไรงั้ แต่อันนี้เราอ่านนะ แต่ก็นะ นิยายเรื่องนี้จะมีพระเอกหรือป่าวก็ไม่รู้เพราะอิพี่เชน ไม่รอดจากคุกแน่ๆๆ55555 น้องยังเด็ก เด็กมาก วอนตาแก่อธิยายให้ดีๆๆ
-
ง่าาาาาาา นุ่มนิ่มร้องไห้อีกแล้ว
พี่เชนรีบมาเครียล์กับน้องเลย
-
เคยเดาว่าเป็นน้องสาว..แต่ไม่ใช่เป็นลูกเลยอ่ะ :ruready :ruready :ruready
-
:sad4: เห้ยยยยย ลูกสาวเรอะะะะ
-
ฮือออ หนูนิ่มน้อยไม่ใช่ตัวแทนใครน้าา
-
ตอนแรกก็สองจิตสองใจว่าหนูนาคือน้องสาวหรือลูกสาว งั้นแม่ของหนูนาใช่แฟนคนแรกของพี่เชนมั้ยนะ แล้วเลิกกันเพราะเรื่องหนูนามั้ย แล้วอะไรยังไง แงงงงงง สงสัยปมพี่เชนไปหมด // ส่วนหนูนิ่มนั้น มาค่ะ พี่จะโอ๋หนูเอง สงสารน้องงงงง
-
พี่เชนอธิบายดีๆเลยนะคะ แล้วตอนนี้หนูนาไปอยู่ที่ไหนแล้ว แต่ยังไงหนูนิ่มก็ไม่ใช่ตัวแทนของใครนะ!
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆค่ะ
-
พี่เชนยังคงความเสี่ยงคุกต่อไปเรื่อยๆนะคะ
ว่าแต่คุณน้าคนนั้น อยู่ๆก็โผล่มา ต้องการอะไรเนี่ย?
-
หนูนาไม่อยู่แล้ว แต่หนูนิ่มนี่สิต้องทนอยู่กับปัญหาที่ผู้ใหญ่รอบตัวก่อเอาไว้
อีพี่เชนควรบอกกับน้องทุกเรื่องได้แล้วมะ
-
หนูนาเป็นลูกเหรอคะ :hao5: หนูนิ่มอย่าร้องลูก มาหาพี่ๆ
-
ไม่ได้แล้ววว สงสารหนูนิ่ม
คุยกันดีๆนะคะ
หรืออาจจะพลิกล็อค หนูนาคือลูกสาวของเพื่อนพี่เชน/มโนแจ่ม :katai1:
-
ยัยน้องง คุณพี่รีบมาโอ๋ยัยน้องเร็ววว
-
แง้งงง หนูนาเป็นลูกพี่เชนเหรอคะ ฮรื่ออ เคยแอบคิดว่าพี่เชนคิดลึกซึ้งกับหนูนาด้วย :serius2: สงสารน้องหนูนิ่ม แง้ง
-
โอ้ยยย น้ำตาซึมไปกับหนูนิ่ม
-
Chapter 8 : พี่ใจร้าย
เชนได้ยินเสียงเหมือนของแตก เขารีบกลับลงมายังชั้นล่างเพราะเป็นห่วงน้อง ภาพที่เห็นคือนุ่มนิ่มยืนนิ่งหันหลังให้เขา บนพื้นมีเศษแก้วที่น่าจะเป็นชิ้นส่วนของกรอบรูปและรูปใบนั้นน้องกำลังถือมันไว้ในมือ นุ่มนิ่มคงจะเห็นรูปถ่ายของหนูนาเข้าแล้ว
แต่เชนไม่ได้สนใจมากไปกว่ามือเล็กที่เปื้อนเลือด เขาก้าวเท้าข้ามเศษแก้วอย่างระมัดระวังเพื่อเข้ามาประชิดตัวน้อง
“หนูเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เชนถามอย่างเป็นห่วง จับมือน้องจะดูแผลให้แต่นุ่มนิ่มเบี่ยงตัวหลบ
“อย่ามายุ่งกับหนู ฮึก…” นุ่มนิ่มถอยหนี ใบหน้าหวานที่อาบไปด้วยน้ำตาทำให้เชนใจเสีย เขาพร้อมจะอธิบายทุกอย่างขอแค่น้องยอมฟัง แต่คงเป็นคนตัวเล็กเสียเองที่ไม่อยากฟัง
นุ่มนิ่มถอยไปจนชิดผนังอีกฝั่ง เท้าเล็กเหยียบกับเศษแก้วแต่ความเจ็บไม่เท่าความรู้สึกของน้องตอนนี้เลยสักนิด เหมือนจะหายใจไม่ออก บริเวณหน้าอกมันเจ็บไปหมดเลย
“หนูจะกลับบ้าน จะกลับบ้าน!” นุ่มนิ่มตะโกนลั่น สะอื้นจนตัวสั่นอย่างน่าสงสาร เชนทนอยู่เฉยไม่ได้เขาเดินเข้ามากอดน้อง ถึงแม้ว่าคนในอ้อมกอดจะดิ้นแต่เชนก็ยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีก
“ปล่อยหนู! อย่ามาจับนะ!” มือเล็กทั้งทุบและตีแขนแกร่งที่กอดตนเองไว้ เชนไม่ยอมปล่อยทำให้น้องกรีดร้องออกมาเสียงดัง คนเป็นพี่ลูบแผ่นหลังบางอย่างปลอบโยนแต่ไม่ได้ช่วยทำให้นุ่มนิ่มสงบลง
“ฟังพี่ก่อน หนูใจเย็นๆ นุ่มนิ่ม มองพี่” เชนคุกเข่าลงข้างๆ น้องที่ทรุดตัวลงบนพื้น นุ่มนิ่มยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น มือหนาประคองใบหน้าหวานขึ้นให้มองหน้าเขา นุ่มนิ่มร้องไห้จนตาแดงจมูกแดงไปหมด เชนยิ่งรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้น้องเสียน้ำตา
“พี่ขอโทษนะคะ…”
“คนโกหก ฮือ…พี่หลอกหนู” นุ่มนิ่มไม่เคยเสียใจขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต น้องไม่อยากฟังพี่เขาแก้ตัว ไม่อยากจะเชื่ออะไรพี่เชนอีกแล้ว ถ้าไม่บังเอิญเห็นรูปและรู้ความจริงก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะบอกให้รู้ตอนไหน
หรือนุ่มนิ่มอาจจะไม่สำคัญมากพอที่จะได้รู้เรื่องสำคัญของพี่เชนก็ได้
“พี่ไม่ได้จะโกหกหนู แค่ยังไม่มีโอกาสได้บอก” นิ้วยาวค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน นุ่มนิ่มฟังโดยไม่โต้เถียง เชนเบาใจคิดว่าน้องคงจะเข้าใจแล้ว
“พอถึงเวลาที่เหมาะสมพี่ก็จะบอกหนู พี่ไม่อยากจะปิดบังหนูแม้แต่เรื่องเดียว” เชนจูบเบาๆ ที่หน้าผากเนียน เขาไม่ได้พูดแค่ให้น้องหายเศร้า แต่เป็นเรื่องที่คิดอยู่ตลอดอยู่แล้ว เขาไม่มีทางปิดนุ่มนิ่มเรื่องหนูนาได้ตลอดไป สักวันน้องก็ต้องรู้อยู่ดี เลยคิดจะหาเวลาที่เหมาะสมเพื่อจะบอก
แต่ไม่คิดว่านุ่มนิ่มจะรู้เข้าเสียก่อนอย่างไม่ทันตั้งตัว และน้องคงเข้าใจว่าเขาคิดจะปิดบังเลยไม่เคยบอกให้รู้
“หนูอยากกลับบ้าน อยากกลับไปหาคุณยาย” เสียงของนุ่มนิ่มอ่อนลงจากก่อนหน้า แต่น้ำตายังไหลไม่หยุด ต่อต้านอย่างหนักว่าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว เท้าเล็กที่มีเลือดไหลซึมอยู่ตลอดเวลาพยายามจะลุกขึ้น แต่เชนไม่ปล่อยให้น้องเดินเอง
เขาอุ้มคนตัวเล็กขึ้นในอ้อมแขนและพามานั่งที่โซฟา นุ่มนิ่มกัดปากตนเอง ดื้อจะลุกขึ้นอีกแต่โดนพี่เขากดไหล่ไว้
“อย่าดื้อ พี่จะทำแผลให้”
“หนูจะกลับบ้าน!” พอมีคนขัดใจนุ่มนิ่มก็เอาแต่ใจ ก้าวร้าวขึ้นเสียงใส่พี่เขา เชนไม่ได้ถือสา เขาค้นหาอุปกรณ์ทำแผลและมานั่งทำแผลให้อย่างใจเย็น ถึงแม้ว่านุ่มนิ่มจะไม่ให้ความร่วมมือ
“อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่ทำแผลหนูจะโดนตัดเท้า” เชนขู่เพราะน้องเอาแต่ดิ้นไปมา เขาจับเท้าข้างที่เจ็บของนุ่มนิ่มไว้แน่นและวางลงที่ตัก คนเจ็บสะบัดหน้าหนี ซุกหน้าลงกับตุ๊กตาหมีตัวโตและบีบแน่นเป็นบางครั้งถ้าอีกฝ่ายเผลอลงแรงที่แผลแรงไปหน่อย
นุ่มนิ่มไม่ยอมมองหน้าพี่เขา เกยคางลงกับแขนพี่หมีปล่อยให้เชนทำแผลให้จนเสร็จ เรียบร้อยแล้วมือขวาก็ถูกดึงไปทำแผลให้เช่นกัน ไม่มีใครพูดอะไรอีกจนกระทั่งผ้าพันแผลถูกพันลงที่มืออย่างเรียบร้อย
ได้ยินเสียงพี่เขานำกล่องอุปกรณ์ทำแผลไปเก็บ ตามมาด้วยเสียงกุกกักในครัว ก่อนที่เชนจะกลับออกมาพร้อมกับพุดดิ้งสีเหลืองน่าทานกับนมสดในแก้วทรงกลม
“กินของหวานหน่อยไหมคะ หนูจะได้อารมณ์ดี” เชนนั่งลงข้างๆ แต่คนตัวเล็กขยับหนี ไม่ยอมแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองด้วยซ้ำ
คุณยายเคยบอกว่านุ่มนิ่มดื้อไม่น้อย เชนยังไม่เคยเจอโหมดนั้น แต่วันนี้เขากำลังเผชิญอยู่เลย คำพูดของคุณยายถูกต้อง
นุ่มนิ่มบทจะดื้อก็เรียกได้ว่ารั้น แทบจะไม่ยอมฟังอะไรสักอย่าง และยังแสดงอาการต่อต้านท่าเดียว เหมือนอย่างตอนนี้ที่เอาแต่บอกว่าจะกลับบ้าน
“หนูอยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่กับพี่เชนแล้ว” นุ่มนิ่มโผล่หน้ามาจากหลังของพี่หมี งอแงจะกลับบ้านให้ได้ และเชนก็รู้ว่าเขาต้องรับมือยังไง
“อยากจะกลับก็กลับเลยค่ะ แต่พี่ไม่ไปส่งนะ” เขาใช้วิธีเดียวกับเวลาที่หนูนาดื้อ รายนั้นถ้ายิ่งห้ามจะเหมือนเป็นการยุ เลยต้องทำเป็นไม่สนใจและปล่อยทิ้งไว้ เพราะยัยหนูจะไม่กล้าทำจริงๆ อย่างมากก็แค่งอนแต่เดี๋ยวก็หายเอง นุ่มนิ่มก็คงจะเหมือนกัน
นุ่มนิ่มมองตามหลังพี่เขาที่กลับไปทำความสะอาดกรอบรูปที่แตก พี่เชนเก็บรูปถ่ายบนพื้นขึ้นมาพลางลูบไปตามรูปนั้นอย่างแผ่วเบา
สายตาแบบนั้น…สายตาของพี่เชนที่มองคนในรูปถ่าย นุ่มนิ่มไม่เห็นจะเคยได้รับบ้างเลย
พอทำความสะอาดเสร็จพี่เชนก็เดินขึ้นชั้นสองไป ทิ้งน้องไว้กับพี่หมีตัวโต
ขอบตาของนุ่มนุ่มร้อนผ่าวก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอีกรอบ พี่เชนไม่รู้หรือไงว่าน้องกำลังเสียใจอยู่ ทำไมถึงได้ทิ้งน้องไว้คนเดียวแบบนี้
ไม่อยากอยู่ด้วยแล้ว นุ่มนิ่มไม่อยากอยู่กับคนใจร้าย น้องจะกลับไปหาคุณยาย
…
เชนเปลี่ยนกรอบรูปใหม่สำหรับรูปถ่ายใบสุดท้ายของหนูนา รูปนี้เขาเป็นคนถ่ายเองโดยที่ไม่รู้เลยว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้เห็นรอยยิ้มมีความสุขแบบนั้นของลูกสาว
หลังจากกลับมาจากไปเที่ยวด้วยกันแค่ไม่กี่วันหนูนาก็เสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ เป็นเขาเองที่ประมาทจนทำให้ยัยหนูต้องตาย
ถึงแม้ว่าหนูนาจะเกิดจากความไม่ได้ตั้งใจ เกิดจากความผิดพลาดของเขากับนาราแต่เชนก็รักลูก เขาเป็นคนเลี้ยงหนูนาตั้งแต่ยัยหนูเกิด ส่วนนารานานๆ ครั้งถึงจะมาเยี่ยมลูกมาอยู่กับลูกสักที
นาราไม่เคยรักหนูนาเหมือนกับแม่คนอื่นๆ แม้กระทั่งตอนที่ยัยหนูเสียนาราไม่เคยมาช่วยงานศพเลยสักวันเพราะอยู่ต่างประเทศกับสามีใหม่ จนเลิกกับฝ่ายนั้นเธอถึงได้กลับมาวนเวียนอยู่ในชีวิตเขาอีกครั้ง
แต่เชนไม่มีวันกลับไปหาเธอ เขายังจำวันที่นารารู้ว่าท้องและบอกกับเขาว่าจะเอาเด็กออกได้ดี ความรักที่เชนมีต่ออีกฝ่ายลดน้อยลงตั้งแต่วันนั้น ยิ่งนาราไม่เคยทำหน้าที่แม่เท่าที่ควร ความรู้สึกที่เขามีต่อแม่ของลูกยิ่งลดถอยลงจนกลายเป็นศูนย์ในที่สุด
ตอนนี้เขากับนาราเหลือเพียงความเป็นเพื่อน ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไงแต่เขาไม่รู้สึกกับนาราเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
เชนวางกรอบรูปอันใหม่ไว้ที่โต๊ะทำงาน เขาไม่ได้โกรธนุ่มนิ่มที่ทำรูปยัยหนูเสียหาย แต่น้องสาวของเขากำลังอารมณ์ไม่ดีและดูท่าจะคุยกันไม่รู้เรื่อง
รอให้นุ่มนิ่มใจเย็นลงก่อนแล้วค่อยคุยกันอีกที เขาจะได้เล่าเรื่องของหนูนาให้ฟังทั้งหมด รวมถึงเรื่องนาราด้วย จะได้สบายใจกันทั้งสองฝ่ายว่าไม่มีอะไรปิดบังต่อกันอีก
เขานั่งทำงานไปเรื่อยๆ มองนาฬิกาอีกทีก็ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว น้องคงจะหิวแล้วแต่ไม่ยอมขึ้นมาเรียกเขาเพราะยังงอนอยู่
เด็กๆ เป็นแบบนี้กันทุกคนจริงๆ เวลาโดนเขาดุบางครั้งหนูนาถึงกับขังตนเองอยู่ในห้องไม่ยอมออกมาทาข้าวก็ยังมี
เชนเดินออกมาจากห้องกลับลงมายังชั้นล่าง แต่นุ่มนิ่มไม่ได้นั่งอยู่ที่โซฟา มีแค่ตุ๊กตาหมีตัวโตนั่งอยู่ตรงนั้น คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันพร้อมๆ กับที่เดินเข้ามาในครัวแต่ก็ยังไม่เจอน้องอยู่เหมือนเดิม
เห็นท่าไม่ดีเชนรีบกดโทรศัพท์หาน้อง แต่นุ่มนิ่มปิดเครื่อง เขาสบถคำหยาบและหยิบกุญแจรถออกมาจากห้องทันที
เขาไม่คิดว่านุ่มนิ่มจะกล้าออกไปไหนคนเดียวในสถานที่ๆ ไม่คุ้นเคยแบบนี้ แต่น้องกลับใจกล้ามากกว่าที่คิด
“ไปอยู่ที่ไหนนะ” เชนบ่นกับตนเองขณะที่ขับรถตามหาน้องบริเวณรอบๆ คอนโด คิดว่านุ่มนิ่มคงจะไปไหนได้ไม่ไกล ขับรถวนหาหน่อยก็คงเจอ
คนผิดเป็นเขาเองที่พูดกับน้องไปแบบนั้น คงจะเข้าใจว่าเขาไล่จริงๆ นุ่มนิ่มถึงได้หนีไป ถ้าเจอน้องเมื่อไหร่คงต้องขอโทษกันยกใหญ่แล้ว
…
ใบหน้าหวานมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง แต่สองเท้ายังเดินต่อไปเรื่อยๆ ไม่หยุด นุ่มนิ่มยังไม่รู้ว่าจะเดินไปที่ไหน แต่น้องไม่อยากอยู่กับพี่เชนแล้ว คนใจร้ายไล่น้อง ไม่เห็นจะสนใจกันเลยสักนิด
เดินเท้ามาตั้งนานแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้ตนเองอยู่ที่ไหน นุ่มนิ่มไม่กล้าเดินออกไปที่ถนนใหญ่เลยเดินเข้ามาในซอยเล็กๆ แทน ถ้าเดินไปจนสุดซอยมันจะต้องไปโผล่ที่ไหนสักที่ เหมือนแถวบ้านที่เชียงใหม่ที่เดินทะลุกันได้
แต่เดินมาจนเมื่อยแล้ว เท้าก็เจ็บด้วย ตรงที่เป็นแผลมีเลือดซึมออกมา ยิ่งเดินยิ่งเข้ามาลึกแต่จะเดินกลับไปทางเดิมหันมองข้างหลังก็มืดจนไม่กล้าเดิน
“น้องคนสวยจะไปไหนจ๊ะ ?”
นุ่มนิ่มสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแหบๆ ดังขึ้น คนตัวเล็กถอยหนีโดยอัตโนมัติเพราะผู้ชายแปลกหน้าสองคนเดินออกมาจากเพิงเก่าๆ ข้างทาง
มัวแต่เดินก้มหน้าก้มตาจนไม่ทันได้สังเกต รู้ตัวอีกทีก็โดนล้อมหน้าล้อมหลังไว้แล้ว
“มาเดินในที่มืดๆ คนเดียวแบบนี้ไม่กลัวเหรอ” ไม่ถามเปล่ามือสากๆ ยังเอื้อมมาจับคางสวย นุ่มนิ่มตกใจถอยกรูดจนแผ่นหลังชนกับกำแพงเย็นเฉียบ น้ำตาคลอจะไหลอยู่รอมร่อ ทั้งกลัวทั้งขยะแขยง
“แล้วน้องคนสวยต้องกลัวอะไรวะ ?”
“กลัวโดนลากไปข่มขืนไง”
พวกมันตอบรับเข้าคู่กันเป็นอย่างดี หัวเราะอย่างน่ารังเกียจ นุ่มนิ่มกระชับกระเป๋าสะพายไหล่ใบเล็กของตนเองไว้แน่น มองหาทางหนีแต่ไม่รู้จะหนีไปทางไหน ซอยก็แคบแค่นี้เอง ไม่น่าเดินเข้ามาตั้งแต่แรกเลย
“อย่ามายุ่งกับหนูนะ ถอยออกไป!” นุ่มนิ่มทำใจกล้าตะโกนใส่ แต่พวกมันกลับหัวเราะเสียงดังราวกับว่าเป็นเรื่องตลก
“น้องคนสวยบอกว่าให้ถอยออกไปว่ะ”
“ทำไมพี่ต้องถอยด้วยล่ะจ๊ะ เรามาสนุกกันดีกว่า” มือหยาบคว้ามือของนุ่มนิ่มและกระชากเข้าหาตัว ดวงตาสวยเบิกกว้างอย่างตกใจ พยายามร้องให้คนช่วย
“ปล่อยนะ! ช่วยด้วย ช่วยหนูด้วย!” นุ่มนิ่มพยายามขืนตัว แต่ก็โดนมันคนหนึ่งดึงเข้ามาปะทะอก กระเป๋าของน้องหล่นลงบนพื้นสกปรก น้ำตาไหลอาบแก้มเมื่อสัมผัสหยาบโลนจากมือของมันล้วงเข้ามาใต้กระโปรง
นุ่มนิ่มอยากจะอาเจียน พวกมันดึงทิ้งชุดสวยๆ ราวกับว่าน้องเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิต มือหยาบกร้านบีบไปตามแขนและเนื้อตัวอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ
“ถอดชุดมันออก”
“อย่าทำหนูเลย ฮึก…”
คำอ้อนวอนของนุ่มนิ่มไม่เป็นผล ร่างเล็กๆ ถูกผลักจนล้มลงบนพื้น แขนถูกตรึงไว้โดยผู้ชายคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ส่วนขาถูกเข่าของอีกคนกดไว้ มันถลกชุดของนุ่มนิ่มขึ้นมาจนถึงอกและบีบขยำไปทั่ว สองขาดิ้นเท่าที่จะทำได้เลยโดนตบเข้าที่หน้าจนแก้มซีกขวาชาไปหมด
นุ่มนิ่มปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างหมดทางสู้ เสียงชุดถูกกระชากจนฉีกขาดดังบาดหู มือเล็กปัดป้องเมื่อพวกมันก้มลงมาใกล้ ลมหายใจปนกลิ่นเหล้าทำให้ยิ่งรังเกียจ
“อย่านะ ฮือ…ปล่อยหนูไปเถอะ” นุ่มนิ่มร้องขออีกครั้งอย่างสิ้นหวังในตอนที่มือสากกร้านล้วงเข้ามาจะถอดชั้นในออก คนตัวเล็กหลับตาลงยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น
จะโทษใครไม่ได้หรอก น้องผิดเองที่หนีออกมาถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
“พี่เชน ฮึก…ช่วยหนูด้วย” นุ่มนิ่มสะอื้นตัวสั่นอย่างน่าสงสาร ทั้งขวัญเสียและหวาดกลัว สิ่งที่ปกปิดของสงวนกำลังถูกรูดออกมาตามเรียวขา
พลั่ก!
“เฮ้ย ใครวะ!”
แต่ยังไม่ทันที่พวกมันจะทันได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น เสียงร้องก็ดังขึ้นพร้อมกับผู้ชายที่กำลังจะถอดกางเกงชั้นในของนุ่มนิ่มล้มลงไป นุ่มนิ่มไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่หลังจากนั้นพวกมันอีกคนก็ล้มหงายหลังเพราะโดนถีบเข้าที่กลางอก
ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกเสื้อคลุมก็ถูกโยนลงมาคลุมร่างที่เกือบจะเปลือยเปล่า นุ่มนิ่มหรี่ตามองคนที่มาช่วยแต่มองหน้าไม่ชุดเพราะตรงนี้ค่อนข้างมืด แต่เห็นว่าอีกฝ่ายตัวสูงและยังถือบางอย่างไว้ในมือ
ปืน…ดวงตาสวยเบิกกว้างเพราะสิ่งที่ผู้ชายตัวสูงถืออยู่คือปืน และปากกระบอกกำลังจ่อไปที่พวกมันสองคนที่กำลังลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
“กูเป็นตำรวจและกูมีปืน ถ้าพวกมึงสองตัวยังไม่รีบไสหัวไป กูยิงไส้แตกแน่”
นุ่มนิ่มเห็นพวกมันรีบลุกขึ้นและวิ่งไปคนละทิศละทาง ก่อนที่ผู้ชายแปลกหน้าจะเข้ามาช่วยพยุงน้องให้ลุกขึ้น
“เป็นอะไรหรือเปล่า พวกมันได้ทำอะไรไหม ?” เขาถามพลางกระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้น นุ่มนิ่มจับเสื้อไว้แล้วส่ายหน้า
“หนู…หนูไม่เป็นไรค่ะ” อีกฝ่ายประคองนุ่มนิ่มไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง และก้มลงไปเก็บกระเป๋าขึ้นมาถือให้
“เดินไหวไหม รถผมจอดอยู่ตรงนู้น” นุ่มนิ่มพยักหน้าถึงแม้ว่าเท้าเจ็บอยู่แต่ก็พอจะเดินไหว ผู้ชายที่ยังไม่เคยเห็นหน้าพาน้องมาที่รถ เปิดประตูและช่วยพยุงให้เข้าไปนั่งก่อนจะเดินอ้อมไปประจำที่คนขับ
ไฟสลัวๆ ในรถทำให้นุ่มนิ่มพอจะมองเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดเจน เขาคงจะอายุมากกว่าแน่นอนอยู่แล้ว ตัวสูงใหญ่และดูแข็งแรงมาก ผิวสีแทนอย่างคนสุขภาพดีเห็นได้ชัดภายใต้เสื้อยืดสีขาวพอดีตัว
รวมถึงปลายแขนเสื้อที่ขลิบสีแดงและตราบนหน้าอกทำให้นุ่มนิ่มรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นตำรวจจริงๆ
“มาเดินทำอะไรแถวนี้คนเดียว ไม่รู้เหรอว่ามันอันตราย” เสียงทุ้มพูดเหมือนจะดุ นุ่มนิ่มลอบมองใบหน้าคมอย่างกลัวหน่อยๆ
“หนูหลงทาง” นุ่มนิ่มโกหกไปเรื่อย เพราะถ้าบอกไปตามตรงว่าหนีออกจากบ้านมาคงจะโดนดุอีก
“บ้านอยู่ไหน ผมจะไปส่ง”
“อยู่เชียงใหม่ค่ะ”
คำตอบทำให้อดคิดไม่ได้ว่าเด็กที่เพิ่งช่วยมาหยกๆ ตั้งใจกวนประสาท แต่พอหันมองกลับเห็นแต่ใบหน้าใสซื่อที่แก้มขวายังมีรอยมือจากการโดนทำร้ายอย่างชัดเจน
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยหนู ถ้าไม่ได้พี่หนูคง…” นุ่มนิ่มไม่กล้าพูดต่อ ถ้าอีกฝ่ายมาช้ากว่านี้อีกสักหน่อยก็คงจะแย่เหมือนกัน ยังถือว่าตนเองโชคดีที่ไม่โดนทำอะไรไปมากกว่านั้น
“ไม่เป็นไร แล้วจะให้ผมไปส่งที่ไหน” เขาเริ่มออกรถขับออกมาตามถนนใหญ่ นุ่มนิ่มยังไม่ตอบคำถามในทันที จนรถแล่นมาเรื่อยๆ ได้สักพักเลยชี้บอกให้จอดบริเวณหน้าร้านสะดวกซื้อ
“จอดตรงนั้นก็ได้ค่ะ”
“บ้านอยู่แถวนี้เหรอ” พี่เขาถามพลางจอดรถเทียบข้างทาง นุ่มนิ่มไม่ได้ตอบเพราะไม่รู้จะตอบยังไง แต่คนมากประสบการณ์กว่าคงจะดูออกว่าตอนนี้น้องกำลังตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน
“อย่าบอกนะว่าหนีออกจากบ้านมา” คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นเชิงคาดคั้นเอาคำตอบ คนตัวเล็กไม่ตอบและยังก้มหน้ามองตักตนเอง แต่คำตอบใช้แทนความเงียบได้เป็นอย่างดี
“ให้ตายสิ เด็กสมัยนี้” เขาบ่น นุ่มนิ่มเงยหน้ามองคุณตำรวจ ถามเสียงเบาอย่างกลัวๆ
“พี่จะจับหนูเข้าคุกไหม”
“ทำไมผมต้องจับคุณเข้าคุก ?”
“ก็…หนูหนีออกจากบ้าน” นุ่มนิ่มถามประสาซื่อ อีกฝ่ายถึงกับหลุดขำออกมา ตำรวจไม่ได้ว่างงานถึงขนาดจะต้องไล่ตามจับเด็กหนีออกจากบ้านเสียหน่อย
“ถ้าไม่อยากให้ผมจับเข้าคุกก็บอกมาสิว่าบ้านอยู่ที่ไหน ผมจะได้ไปส่ง”
“หนูไม่อยากกลับบ้าน” ดวงตากลมมีน้ำตาคลอช้อนขึ้นมอง นายตำรวจหนุ่มถึงกับชะงักไป รีบหากระดาษทิชชู่และส่งให้
“ไม่กลับก็ไม่กลับ อย่าร้องไห้” สิ่งที่เขาไม่ชอบที่สุดก็คือเด็กๆ มาร้องไห้ใส่ เพราะเป็นการรับมือที่ยากที่สุดในโลก อะไรตามใจได้ก็ต้องยอมๆ ไปก่อน
นุ่มนิ่มเบะปากสูดน้ำมูก ถามย้ำอีกครั้งว่าพี่เขาจะไม่พาน้องไปส่งบ้านใช่ไหม
“ครับๆ จะพาไปส่งยังไงล่ะบ้านอยู่ไหนยังไม่รู้เลย” ถอนหายใจยาวก่อนจะออกรถอีกครั้ง คราวนี้มุ่งหน้าตรงกลับบ้านเพราะคืนนี้ถามให้ตายเด็กก็คงไม่ยอมบอกว่าบ้านอยู่ที่ไหน เอาไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยเค้นถามอีกรอบ
…
เชนกลับมาที่ห้องตอนเกือบสามทุ่ม เขาตามหานุ่มนิ่มจนทั่วแถวนี้แต่ไร้วี่แวว สุดท้ายเลยต้องกลับมาตั้งหลักเสียก่อน เผื่อว่าน้องอาจจะกลับมาแล้ว แต่ข้อสันนิฐานของเขาผิดพลาดไปหมดเพราะพอกลับมาถึงห้องก็ยังว่างเปล่าอยู่เหมือนเดิม
ลองโทรหาตั้งหลายสิบสายแต่ไม่มีการตอบรับเพราะน้องปิดเครื่อง ไม่รู้ว่าตอนนี้จะอยู่ที่ไหนแล้วเป็นยังไงบ้าง
“ถ้ากลับมาพี่จะตีหนู เจ้าเด็กดื้อ” เชนบ่นหลังจากลองโทรอีกครั้งและนุ่มนิ่มยังปิดเครื่อง เขานั่งลงที่โซฟาอย่างหมดแรง แค่วันแรกเขาก็ทำให้น้องไม่พอใจจนหนีออกจากบ้านแล้ว
แล้วอย่างนี้จะกล้าบอกคุณยายได้ยังไงว่านุ่มนิ่มอยู่กับเขาแล้วมีความสุข เขาเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ
เชนถอนหายใจครั้งที่นับไม่ถ้วน เขามืดแปดด้านไม่รู้จะไปตามหาน้องที่ไหน บางทีอาจจะต้องรอถึงพรุ่งนี้เช้าแล้วค่อยตามหากันอีกที
เขาเอนหลังพิงกับโซฟา คืนนี้ทั้งคืนก็คงจะนอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงคนที่หายไป เชนมองโทรศัพท์ในมือตนเอง ลังเลว่าจะกดโทรออกดีหรือไม่
แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะโทรหาเจ้าของเบอร์ที่นานๆ ครั้งจะได้คุยกันสักที ถ้าไม่จำเป็นเขาจะไม่ยอมขอความช่วยเหลือจากฝ่ายนั้นเด็ดขาด
…
นุ่มนิ่มเดินตามเจ้าของบ้านเข้ามาในบ้านเดี่ยวสองชั้น มือเล็กกระชับเสื้อคลุมไว้ตลอดเวลาเพราะรู้ว่าสภาพของตนเองตอนนี้ไม่น่ามองเท่าไหร่ ดวงตาสวยมองคนตัวสูงที่เดินไปเปิดไฟจนบ้านสว่างจ้า และวางของรวมถึงเสื้อตำรวจพาดไว้กับเก้าอี้
ฟันคมเผลอกัดริมฝีปากเมื่ออีกฝ่ายมองตรงมา รู้หรอกว่ากำลังทำตัวมีปัญหาและยังสร้างความวุ่นวายให้คนอื่น แต่น้องยังไม่อยากกลับไปเจอพี่เชนตอนนี้จริงๆ นี่นา
“ไม่ต้องทำท่ากลัวขนาดนั้นก็ได้ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ยังไม่อยากติดคุกซะเอง” เห็นเด็กมีปัญหายืนตัวลีบกำเสื้อไว้แน่นแล้วอดพูดไม่ได้ กลัวก็กลัวแต่ยังจะตามมาถึงบ้าน ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นรับรองได้ว่ายัยหนูนี่คงจะไม่รอดมือแน่ๆ
“พี่…”
“ผมชื่อดนัย เรียกดินเฉยๆ ก็ได้” ดนัยลืมแนะนำตัวไปสนิท อย่างน้อยก็เป็นมารยาทเพราะคืนนี้ยังไงก็คงต้องอยู่ร่วมบ้านกัน
“หนูชื่อนุ่มนิ่ม พี่ดินไม่ต้องเรียกหนูว่าคุณหรอก มันแปลกๆ หนูเด็กกว่าพี่ตั้งเยอะ”
“อายุเท่าไหร่แล้วน่ะเรา ?”
“สิบหกค่ะ”
ดนัยเกาหัวตนเองเมื่อได้ยินคำตอบ เวรแล้วไง เกิดพ่อแม่เด็กตามมาเจอเขาคงจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์เข้าจริงๆ ว่าแต่เด็กสมัยนี้ทำไมถึงได้ใจกล้าหนีออกจากบ้านกันเหมือนเล่นขายของ และยังเป็นเด็กผู้หญิงอีก
“หนูขอใช้ห้องน้ำได้ไหมคะ” นุ่มนิ่มถาม รู้สึกไม่สบายตัวไปหมดแล้ว ทั้งแผลที่เจ็บไหนจะคราบเปื้อนสกปรกที่เลอะเสื้อผ้าอีก
เจ้าของบ้านพยักหน้าและเดินนำขึ้นมาบนชั้นสอง ดนัยเปิดประตูห้องนอนให้คนตัวเล็กเข้าไป บอกว่าห้องน้ำอยู่ตรงนั้นใช้ได้ตามสบาย
“เสื้อผ้าน้องคงต้องใส่ของพี่ไปก่อนนะ ถ้าไม่รังเกียจ ไม่งั้นก็ต้องโป๊เพราะชุดขาดหมดแล้วนี่” ดนัยเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกกางเกงขายาวกับเสื้อยืดที่คิดว่าน้องคงจะพอใส่ได้ออกมาให้
นุ่มนิ่มรับเสื้อผ้ามาถือไว้พร้อมทั้งเอ่ยขอบคุณพี่เขา ดนัยบอกว่าไม่เป็นไรก่อนจะเดินออกมาจากห้องปล่อยให้อีกฝ่ายได้ทำธุระส่วนตัว
นายตำรวจหนุ่มเดินกลับลงมาข้างล่าง หยิบเบียร์กระป๋องมานั่งดื่มหน้าทีวีและดูบอลไปด้วย กำลังดูบอลอยู่เพลินๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
พอมองรายชื่อคนที่โทรเข้ามาแล้วแปลกใจน่าดู ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะเคยโทรมาสักครั้ง แต่เขาก็กดรับสาย
“ว่าไง เชนเพื่อนรัก” ดนัยหัวเราะพลางยกเบียร์ขึ้นจิบ ปลายสายเงียบไปนานกว่าจะตอบกลับมา
‘มีเรื่องจะรบกวนหน่อย’ สมกับเป็นเชนที่ไม่เคยอ้อมค้อม ดนัยทำเสียงแปลกใจแต่ก็ถามกลับ
“เรื่องอะไรวะ ถึงขนาดต้องพึ่งกูเลยว่างั้น ?”
‘น้องกูหายไป อยากให้มึงช่วยตามหาหน่อย ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะดิน กูจริงจัง’ เสียงของปลายสายฟังดูเครียดจริงอย่างที่บอก ดนัยเปลี่ยนท่าเป็นนั่งตัวตรง อย่างน้อยเขาก็ยังมีจรรยาบรรณของความเป็นตำรวจ
“แล้วน้องมึงหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
‘ช่วงเย็นๆ ของวันนี้ ไม่แน่ใจเวลา กูพยายามตามหาแล้วแต่ไม่เจอ’ เขาจดรายละเอียดลงในกระดาษใกล้ๆ มือตามที่ได้ฟัง ถึงจะไม่ค่อยถูกกันแต่ในเมื่ออีกฝ่ายเดือดร้อนมาเขาก็พร้อมจะช่วย
“มีรูปไหม น้องของมึงที่ว่าน่ะ”
‘อืม เดี๋ยวกูส่งให้’
สายตัดไปแล้วในทันที ดนัยจิบเบียร์รออยู่ไม่นานโปรแกรมแชทก็แจ้งเตือนว่ามีข้อความเข้า หน้าแชทของเขากับเขนว่างเปล่าเพราะคุยกันครั้งล่าสุดก็เป็นปีมาแล้ว
ดนัยขมวดคิ้วเมื่อเห็นรูปของคนที่เชนส่งมาให้ทางไลน์ เขาว่าใช่แล้วล่ะ หน้าเหมือนกันอย่างกับแกะขนาดนี้
“พี่ดิน หนูว่ากางเกงมันยาวไป”
เสียงเรียกทำให้ดนัยเงยหน้าขึ้นมอง เขายิ้มน้อยๆ มองรูปถ่ายในมือถือสลับกับเด็กหนีออกจากบ้านที่เดินลากขากางเกงยาวๆ เข้ามาหา
น้องสาวของเชนเพื่อนรักที่หายตัวไปกับยัยหนูที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ เป็นคนๆ เดียวกันไม่ผิดแน่
TBC.
พี่ดินเป็นใครรรร พี่ดินเป็นพระเอกค่า /ผิด
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
หนูนิ่มของพี่ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูก
-
งุ้ยยยมีตัวละครใหม่เพิ่มเข้ามาด้วยแต่ท่าทางดูจะไม่ค่อยถูกกับพี่เชนหรือป่าว
-
ในที่สุดพระเอกตัวจริงก็ออกแล้ว อ้าวไม่ใช่หรอ555555555555.
หนูนิ่มลูกเกือบไปแล้ว มาให้แม่ๆปลอบเร็วว//หอมหัว ขวัญเอ๋นขวัญมานะหนู
-
พุธโธ่!! หนูนาเป็นลูกของพี่เชน อิชั้นก็คิดว่าเป็นน้อง แถมคิดอกุศลไปอีก :เฮ้อ:
แต่..อย่างไรก็ตาม เชียร์พี่ดินเป็นพระเอกค่าาาา เพราะนังพี่เชนใจร้าย :sad4:
-
:mew5: พี่เลนรีบมาปลอบน้องเร็ว
-
พี่เชนนี้ยังคิดว่านุ่มนิ่มเป็นน้องใช่มั้ยยยยยย
แกจะได้เขาเป็นเมียบะแกยังคิดแค่น้องได้เหรอ
:pig4:
-
สงสารน้อง..ว่าแต่อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น หมั่นไส้พี่เชน เปลี่ยนเป็น #ทีมดิน ดีกว่า :hao3:
-
พระเอกตัวจริงมาแล้ว วั้ยๆๆ พี่เชนตกกระป๋องแน่
-
พี่เชนนิสัยไม่ๆ เชียร์พี่ดินดีกว่า :impress2:
-
ดีขนาดไหนละที่น้องไปกับพีีดินอะ
หมั่นไส้ โกรธพี่เชนยาวๆเลยจ้าหนูนิ่ม
-
ชูป้ายเชียร์พี่ดินจ้าา
ดูท่าแล้ว คงเป็นเพื่อนรักมีปมแน่ๆ :katai5:
-
พระเอกมา คนใจร้ายหลบไป
-
อยากตีหนูนิ่มแต่ก็สงสารหนูนิ่ม แงงงงงง เพราะความที่น้องยังเด็กมากๆๆๆเลยไม่รู้คิดจริงๆ แต่เอาจริงเรื่องที่พี่เชนยังไม่เล่าให้ฟังทั้งเรื่องหนูนาและนารา เราก็เข้าใจพี่เชนนะ ไม่เคืองประเด็นนี้ ถ้าจะเคืองพี่เชนก็คงเป็นความไม่ชัดเจนกับน้อง ปากบอกพี่น้องแต่การกระทำนี่ถึงไหนต่อไหนแล้ว ตอนหนูนิ่มโดนไอ้คนชั่วมาทำร้ายนี่ใจจะขาด สงสารน้องมาก หนูลู้กกก จะหวาดกลัวขนาดไหนตอนนั้น แงงงง อยากโอ๋หนูเป็นที่สุด
-
พระเอกพึ่งจะเปิดตัวในตอนที่ 8 เหรอคะเนี่ย
พี่เชนหลบหน่อยค่ะ ขอทางให้พระเอกด้วย
-
Chapter 9 : หนูยังโกรธอยู่นะ
นุ่มนิ่มยืนอยู่ตรงหน้าคุณตำรวจที่ถือกระป๋องเบียร์ค้างในมือ อยากจะถามพี่เขาว่ามีกางเกงที่ตัวเล็กกว่านี้หรือเปล่าเพราะขามันยาวจนลากพื้นแล้ว ถ้าไม่คอยจับไว้ก็จะรุ่มร่ามไปหมด
“กางเกงตัวนี้ตัวเล็กสุดแล้ว ถ้าไม่ใส่น้องคงต้องใส่แต่เสื้อ” ดนัยว่า แต่ก็ช่วยพับขากางเกงให้ เพิ่งสังเกตเห็นว่านุ่มนิ่มมีแผลที่เท้าและมือ
“มานั่งตรงนี้ เดี๋ยวพี่ทำแผลให้” เขาเรียกน้องมานั่งที่โซฟา เด็กหนีออกจากบ้านเชื่อฟังเป็นอย่างดี นั่งลงพร้อมถลกขากางเกงขึ้นเสร็จสรรพ ดนัยทำแผลให้อย่างเบามือเท่าที่ผู้ชายตัวโตๆ คนหนึ่งจะทำได้ แต่ถึงจะเบามือยังไงนุ่มนิ่มก็ยังบอกว่าเจ็บอยู่ดี
“พี่ดินอย่าทำแรง หนูเจ็บ”
“ครับๆ ขอโทษ” รับคำและเบามือลงกว่าเดิมอีกหน่อย กว่าจะเสร็จเล่นเอาเกร็งจนเหงื่อตก กลัวจะเผลอลงแรงจนทำให้น้องเจ็บ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยทำแผลให้ใครมาก่อน เคยแต่ชักปืนยิงคนร้ายนั่นแหละของถนัด
ดนัยไม่เคยรู้มาก่อนว่าเชนมีน้องสาวด้วย รู้แต่ว่าเป็นลูกคนเดียวเพราะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนจนมีเรื่องให้ต้องผิดใจกัน
เจ้าตัวเล็กนุ่มนิ่มมองยังไงก็หน้าตาไม่เหมือนเชนเลยสักนิด ไม่รู้ว่าเป็นน้องสาวแบบไหน
“ต้องกินยาแก้ปวดนะ น้องจะได้ไม่เจ็บแผล” พี่ดินลุกออกไปอีกแล้ว ก่อนจะกลับมาพร้อมกับน้ำและยาแก้ปวด นุ่มนิ่มทำหน้ายู่เพราะไม่ค่อยชอบทานยาเม็ดเท่าไหร่
“ไม่มียาน้ำเหรอคะ ยาเม็ดชอบติดคอหนู”
“โตแล้วต้องกินยาเม็ด ถ้าดื้อพี่จะพาน้องไปส่งบ้านนะ” ดินขู่พร้อมทั้งส่งแก้วน้ำให้ นุ่มนิ่มยอมรับไปแต่โดยดี กว่าจะกลืนยาลงคอได้ก็สำลักหลายรอบเพราะยาติดคอ ดนัยช่วยลูบหลังให้ ขำคนที่ไอจนหน้าดำหน้าแดง
“กินยาแล้วก็ไปนอน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันเรื่องที่จะพาน้องไปส่งบ้าน” ดนัยว่า นุ่มนิ่มมองหน้าเจ้าของบ้านที่ยังใส่ชุดทำงานอยู่เลย
“หนูนอนโซฟาก็ได้นะ แค่นี้ก็รบกวนพี่ดินตั้งเยอะแล้ว” น้องบอกอย่างเกรงใจ แต่พี่เขาโบกมือเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร
“เป็นผู้หญิงจะมานอนโซฟาได้ยังไง น้องนอนที่ห้องพี่แล้วกัน เดี๋ยวพี่นอนโซฟาเอง”
“ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่ได้พี่ดินหนูคงแย่” นุ่มนิ่มยิ้มหวาน นายตำรวจหนุ่มโคลงหัวเล็กเบาๆ อย่างเอ็นดู
“ไม่เป็นไร น้องไปนอนเถอะ ฝันดีนะ”
“อื้อ ฝันดีนะคะ” ดนัยมองตามยัยหนูที่เดินกระเผลกๆ ขึ้นบันได พอคล้อยหลังจากนุ่มนิ่มเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหน้าแชทของเชน
เขาจะบอกมันว่านุ่มนิ่มอยู่ที่นี่ แต่ก็ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกันหน่อย
…
เชนเผลอหลับไปโดยที่ในมือยังกำโทรศัพท์อยู่ เขาสะดุ้งตื่นเมื่อหน้าจอมือถือสว่างวาบเพราะมีข้อความเข้า มองนาฬิกาพบว่าตีห้ากว่าแล้ว คนที่ส่งข้อความตอบกลับมาก็คือดนัย คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อเพ่งอ่านข้อความที่อีกฝ่ายพิมพ์มา
‘กูเจอน้องสาวของมึงแล้ว’
นอกเหนือจากข้อความที่ส่งมาแล้วยังมีรูปภาพที่ส่งมาด้วย เชนบีบโทรศัพท์ในมือแน่น เพราะภาพที่ดนัยส่งมาคือภาพของนุ่มนิ่มที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง ยัยตัวเล็กนอนหลับตาพริ้มซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม
ความไม่พอใจก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว เชนกดโทรศัพท์หาเพื่อนแต่ดนัยไม่รับสาย เขาโกรธจนต้องสบถคำหยาบออกมา ไม่รู้ว่านุ่มนิ่มไปอยู่กับดนัยได้ยังไง แต่ที่แน่ๆ เขาไม่ชอบที่เห็นคนตัวเล็กนอนอยู่บนเตียงของคนอื่น
เชนลุกขึ้นจากโซฟา เขาจะไปที่บ้านของดนัยเดี๋ยวนี้เพื่อพานุ่มนิ่มกลับมา คนอันตรายอย่างดนัยไม่ควรปล่อยให้อยู่กับน้องตามลำพัง
เขาหยิบกุญแจรถและเร่งรีบออกมาจากห้อง ถึงจะไม่เคยไปบ้านของดนัยนานแล้วแต่ยังพอจำทางได้ ราวหนึ่งชั่วโมงต่อมาเชนก็มาถึงหน้าบ้านของเพื่อน เมื่อลงมาจากรถก็เห็นดนัยเดินออกมาเปิดประตูรั้วต้อนรับเขาราวกับว่ารออยู่ก่อนแล้ว
“มาเร็วกว่าที่คิดนะ” เจ้าของบ้านกอดอกพร้อมยักคิ้วให้อย่างจงใจกวนประสาท เชนไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลาเขาถามออกไปทันที
“นุ่มนิ่มอยู่ที่ไหน”
“ยังไม่ตื่น นอนอยู่…บนเตียงของกู” ดนัยยิ้มมุมปาก จงใจเน้นประโยคท้ายให้คนฟังหน้าตึง เป็นอย่างคิดไว้ไม่ผิดเลย ว่ารีบบึ่งมาแต่เช้าขนาดนี้คงไม่ใช่แค่น้องสาวธรรมดาแล้ว
ดูสิ ทำหน้าตาอย่างกับจะกินหัวเขา คงจะเป็นพี่ชายที่หวงน้องสาวน่าดู
“กูจะพาน้องกลับบ้าน” เชนบอกเสียงเรียบ อีกฝ่ายพยักหน้าช้าๆ อย่างที่ดูยังไงก็ตั้งใจยั่วโมโห
“เดี๋ยวกูขึ้นไปปลุกน้องให้ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ดึกเลยหลับไม่รู้เรื่องเชียว” เจ้าของบ้านเดินกลับเข้าบ้านไปแล้ว เชนได้แต่กำหมัดแน่นก่อนจะเดินตามเข้ามา เขานั่งรอที่โซฟา คิดไปว่าถ้าเจอน้องจะทำยังไงก่อนดี จะกอดหรือว่าจะตีเด็กดื้อ
ทำตัวเกเรหนีออกจากบ้าน แถมยังมาอยู่กับผู้ชายแปลกหน้าทั้งคืนอีก มันน่าจับตีให้ร้องไห้จริงๆ
…
นุ่มนิ่มลืมตาขึ้นเพราะโดนรบกวนการนอน เห็นพี่ดินยืนอยู่ข้างเตียงก้มลงมาใกล้จนใบหน้าแทบจะชนกัน น้องตกใจรีบลุกขึ้น ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตนเองจนเหลือแต่คอกับหัวที่โผล่ออกมา
ดนัยหัวเราะพลางจับแก้มนิ่มบีบเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว น่ารักแบบนี้เชนมันถึงได้หวงนัก
“ตื่นได้แล้ว มีคนมารอน้องอยู่ข้างล่าง” พอบอกไปแบบนั้นคนตัวเล็กก็ทำหน้างง
“ใครมารอหนู ?”
“พี่ชายน้อง ไปล้างหน้าก่อนไป แล้วค่อยลงไปข้างล่างด้วยกัน” ดนัยฉุดมือคนที่ยังสะลึมสะลือให้ลุกจากเตียง นุ่มนิ่มทรงตัวไม่ค่อยอยู่เพราะเจ็บเท้า เกือบจะล้มไปแล้วถ้าไม่ได้แขนแกร่งช่วยโอบเอวไว้
“ยืนไหวไหม”
นุ่มนิ่มพยักหน้า เดินโขยกเขยกเข้าห้องน้ำไปทั้งที่ยังตื่นไม่ค่อยเต็มตาดีเท่าไหร่ ล้างหน้าบ้วนปากไม่นานก็กลับออกมาด้วยสภาพที่เสื้อเปียกเล็กน้อย ผมยุ่งๆ ถูกมัดเป็นมวยไว้หลวมๆ ดนัยเห็นน้องเดินลำบากเลยอาสาช่วย
“ขี่หลังพี่ไหม เท้าน้องดูบวมๆ กว่าเมื่อคืนอีกนะ” เขามองแล้วนุ่มนิ่มไม่น่าจะเดินลงบันไดเองไหว เพราะลงน้ำหนักยังไม่เต็มเท้าเลย และที่สำคัญอยากจะแกล้งคนที่รออยู่ข้างล่างด้วย
“แต่หนูตัวหนักนะ” นุ่มนิ่มไม่ค่อยมั่นใจ เพราะช่วงนี้เหมือนน้องจะอ้วนขึ้น มองตนเองในกระจกแล้วแก้มเยอะๆ ขี่หลังไปกลัวว่าพี่ดินจะหนักเอา
“ไม่เป็นไร น้องตัวเล็กนิดเดียว” มือหนายีผมเด็กคิดมาก สาวๆ เป็นแบบนี้เหมือนกันหมด ชอบคิดว่าตนเองอ้วนทั้งๆ ที่ตัวก็มีอยู่แค่นี้ ยัยหนูคนนี้ก็ด้วยจะเอาตรงไหนมาอ้วน ตัวเล็กตัวน้อยขนาดนี้
“ขึ้นมาเถอะ อย่าดื้อ” ดนัยย่อตัวให้เสร็จสรรพ นุ่มนิ่มไม่กล้าปฏิเสธเลยค่อยๆ ปีนขึ้นหลังพี่เขาอย่างระมัดระวัง สองแขนกอดคอไว้แน่นเพราะกลัวตก ดนัยสอดมือเข้าประคองใต้ขาเรียวกันตก พาน้องเดินลงมาชั้นล่างด้วยรอยยิ้มมุมปาก
อยากจะเห็นปฏิกิริยาของเชนจริงๆ คงจะโมโหพอๆ กับตอนที่เคยรู้ว่าแฟนเก่าทิ้งมันเพื่อมาคบกับเขา
พอลงมาถึงชั้นล่างดนัยปล่อยนุ่มนิ่มลงช้าๆ แต่ยังไม่ทันที่เท้าน้องจะแตะพื้นดีเชนก็พุ่งเข้ามาดึงแขนน้องแล้วกระชากเข้าหาตัว
คนตัวเล็กตกใจเกือบจะล้มไป และพอเห็นว่าใครที่กอดเอวตนเองอยู่ก็พยายามขืนตัวหนี
“ปล่อยหนูนะ”
“เรามีเรื่องต้องคุยกันนุ่มนิ่ม” เชนทำเสียงแข็ง ออกแรงบีบแขนเล็กแรงขึ้น นุ่มนิ่มร้องกรี๊ดเรียกหาดนัยให้ช่วย
“ไม่เอา หนูไม่คุย! พี่ดินช่วยหนูด้วย”
ดนัยเห็นท่าไม่ดีเพราะน้องเหมือนจะร้องไห้ เขาจะเข้ามาช่วยแยกแต่กลับโดนเชนผลักหน้าอกจนเซไปเล็กน้อย
“มึงอย่ามายุ่ง ฉวยโอกาสกับน้องกูไปถึงไหนแล้ว” เชนกัดฟันพูด พยายามระงับอารมณ์ไม่ให้เดือดไปมากกว่านี้ เขาหัวเสียตั้งแต่รู้ว่านุ่มนิ่มอยู่กับดนัย และความอดทนก็ขาดผึงตอนที่เห็นน้องขี่หลังมันลงมาจากชั้นบน
สนิทสนมกันขนาดไหนน้องถึงได้ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้มันแตะต้อง แล้วดูสภาพของนุ่มนิ่มเข้าสิ ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าที่ใส่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นของดนัย และยังไม่ระวังตัวปล่อยให้เสื้อเปียกแบบนั้นอีก แทบจะเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“เพราะมึงเป็นแบบนี้ไงน้องถึงได้หนีออกจากบ้าน มีอะไรก็คุยกันดีๆ สิวะ” ดนัยไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังอะไรนักหรอกถึงสาเหตุที่นุ่มนิ่มหนีออกจากบ้าน แต่เหตุผลส่วนมากของเด็กๆ ก็คงไม่พ้นน้อยใจผู้ปกครอง แล้วดูเชนตอนนี้ที่เป็นบ้าฟาดงวงฟาดงาท่าเดียวไม่ยอมคุยกันด้วยเหตุผล
เขาก็ผิดที่พยายามจะยั่วโมโหมัน แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้ ถึงขนาดกระชากแขนน้องมันเกินไปหน่อยแล้ว
“เรื่องของกูกับน้อง ไม่เกี่ยวกับมึง นุ่มนิ่ม กลับบ้าน” เชนรวบแขนน้องและดึงเข้าหาตนเอง ไม่สนใจว่าดวงตาสวยจะเริ่มมีน้ำตาคลอ
“มึงเห็นไหมว่าน้องเจ็บ ไอ้เหี้ยเชน” ดนัยตรงเข้ามากระชากไหล่เพื่อน เรื่องชักจะบานปลายใหญ่แล้ว เขาไม่คิดว่าเชนจะโมโหรุนแรงขนาดนี้ มันบีบมือน้องจนแผลมีเลือดซึมออกมา
“พี่กับน้องจะคุยกัน มึงเป็นคนนอกอย่าเสือก”
นุ่มนิ่มสะดุ้งเพราะตกใจ น้องไม่เคยได้ยินพี่เชนพูดคำหยาบมาก่อน ยิ่งทำให้กลัวเพราะไม่เหมือนพี่เชนคนที่รู้จัก มือเล็กพยายามแกะมือของอีกฝ่ายออก
“ปล่อยหนู ฮึก…หนูจะอยู่กับพี่ดิน” นุ่มนิ่มปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบแก้มด้วยความกลัว เชนพอเห็นน้ำตาน้องถึงได้รู้ตัวคลายแรงบีบที่มือลง
“หนู…”
“พี่เชนใจร้าย ฮือ…หนูเกลียดพี่แล้ว!” น้องอาศัยจังหวะนั้นสะบัดมือออก ขยับเข้ามาหลบข้างหลังดนัย มือเล็กกำชายเสื้อนายตำรวจหนุ่มไว้แน่นอย่างหาที่พึ่ง
ดนัยลูบไหล่คนตัวเล็กเบา ๆ เป็นเชิงปลอบ เขาถอนหายใจบอกกับเพื่อนที่อารมณ์เย็นลงจากเดิมแล้ว
“กูขอโทษแล้วกันที่ไม่ได้บอกมึงตั้งแต่เมื่อคืน แต่มึงก็ไม่ควรจะทำแบบนี้กับน้อง ใจเย็นๆ หน่อย” ดนัยหมดสนุกแล้วพอเห็นเด็กร้องไห้ แค่อยากจะแกล้งเชนมันเล่นแต่กลายเป็นว่านุ่มนิ่มกลับร้องไห้ออกมาเสียได้ สะอึกสะอื้นอยู่ข้างหลังเขานี่
“ตัวเล็กกลับบ้านกับพี่นะคะ พี่ขอโทษ” เชนเสียงอ่อนลง แต่นุ่มนิ่มยังคงส่ายหน้า หลบอยู่ข้างหลังของดนัยไม่ยอมออกมา คนกลางเลยต้องเป็นฝ่ายช่วยเกลี้ยกล่อมอีกแรง
“พี่ว่าน้องกลับบ้านไปคุยกับพี่เชนดีๆ เถอะ ทะเลาะกันแบบนี้ไม่เห็นจะดีตรงไหนเลยว่าไหม” ดนัยเช็ดน้ำตาออกจากแก้มที่แดงน้อยๆ เพราะร้องไห้ ก่อนจะดันแผ่นหลังบางให้เดินออกมาข้างหน้า
“ถ้าเชนมันแกล้งน้องอีกเมื่อไหร่ก็โทรหาพี่นะ เดี๋ยวพี่จะไปจัดการมันให้เอง” เจ้าของบ้านหยิบปากกาแถวๆ นั้นมาเขียนยุกยิกใส่มือของนุ่มนิ่ม ลายมือหวัดๆ แต่พอจะมองออกว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์
“อย่าหนีออกจากบ้านอีกนะ เพราะคราวหน้าน้องคงไม่โชคดีแบบนี้” ดนัยบอกเด็กน้อยที่สูดน้ำมูกจนจมูกแดง เขากำลังจะลูบผมนุ่มนิ่มแต่น้องโดนเชนโอบเอวให้ไปยืนข้างๆ เสียก่อน พอเดินออกจากบ้านไปยังไม่ลืมที่จะหันกลับมาบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“กูมีเรื่องจะคุยกับมึง อย่าลืมรับโทรศัพท์กูด้วย”
ดนัยไหวไหล่น้อยๆ มองจนรถคันสวยขับออกไปจากหน้าบ้าน เห็นท่าทางของเชนแล้วขำจริงๆ
ไอ้เวรเอ๊ย หวงน้องมากกว่าที่เขาคิดเสียอีก ยิ่งเห็นได้ชัดว่าคงไม่ใช่แค่พี่ชายกับน้องสาวอย่างที่พูดหรอก
…
ตลอดทางตั้งแต่ในรถกระทั่งมาถึงคอนโดนุ่มนิ่มเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา หันหน้าเข้าหาประตูไม่ยอมมองหน้าคนพี่ เชนพยายามเรียกแต่น้องไม่สน พอขึ้นมาบนห้องได้ก็จะเดินหนีอีก แต่ยังช้ากว่าเชนที่รีบจับข้อมือไว้
“คุยกับพี่ก่อนสิคะ” เชนรู้แล้วว่าใช้ไม้แข็งกับนุ่มนิ่มไม่ได้ผล เขาต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ทำใจเย็นไว้ถึงแม้ว่าในใจอยากจะดุน้องแค่ไหนก็ตาม
“หนูไม่มีอะไรจะคุย อย่ามายุ่งกับหนู พี่ไล่หนูแล้ว” นุ่มนิ่มสะบัดมือออก น้องไม่เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้กับเขามาก่อน เสียงห้วนกระด้างราวกับคนไม่รู้จักกันแบบนั้น
เชนไม่ใช่คนใจเย็นมากพอ ความอดทนของเขามีขีดจำกัด และตอนนี้มันถึงขีดสุดแล้วเมื่อเห็นน้องทำเย็นชาใส่กัน
“แล้วใครล่ะที่หนูอยากคุยด้วย ไอ้ดินเหรอ ไปอยู่กับมันแค่คืนเดียวชอบมันแล้วหรือไง”
“อย่ามาพูดแบบนี้กับหนูนะ!” น้องว่าใส่ ทั้งโกรธและไม่พอใจที่อีกฝ่ายพูดเหมือนดูถูก ต้องเป็นแบบนั้นเพราะใครล่ะ น้องต้องหนีไปก็เพราะพี่เชนไม่ใช่หรือไง แล้วยังจะมาพูดไม่ดีใส่อีก
“ทำไมพี่จะพูดไม่ได้ หายไปอยู่กับมันทั้งคืน แล้วดูสภาพหนูตอนนี้สิ เสื้อนี่ก็ของมันใช่ไหม กางเกงด้วย” เชนกระชากเสื้อน้องอย่างแรงจนขาด ตามด้วยดึงกางเกงลงจนหลุดจากขาเรียว เขาไม่ชอบที่ของๆ คนอื่นอยู่บนตัวของน้อง แค่เห็นก็หงุดหงิดจนแทบควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ได้
“พี่เชน!” นุ่มนิ่มกรีดร้องทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ข้างในของน้องไม่ได้ใส่อะไรไว้สักชิ้นเพราะมันขาดไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว นุ่มนิ่มอับอายที่พี่เชนทำแบบนี้ ดวงตาสวยช้อนขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยแววตาผิดหวัง
“หนูเกลียดพี่เชน เกลียดพี่ได้ยินไหม!”
“นุ่มนิ่ม!” เส้นความอดทนของเชนขาดผึงกับคำว่าเกลียดที่น้องพูดออกมา เขาตรงเข้ามาอุ้มร่างที่มีเพียงเสื้อขาดๆ ติดกาย และโยนลงบนโซฟา เขาขึ้นคร่อมทับด้านบน ตรึงแขนน้องไว้ด้วยมือเดียวอย่างโกรธจัด
“อย่าทำตัวงี่เง่า พี่อุตส่าใจเย็นพูดกับหนูดีๆ แล้วนะ อยากให้พี่โมโหใช่ไหม” ดวงตาคมแข็งกร้าวอย่างน่ากลัว มือหนาฉีกทึ้งเศษเสื้อยืดออกจากร่างบอบบางจนเปลือยเปล่าอยู่ใต้ร่าง นุ่มนิ่มพยายามปัดป้องเมื่ออีกฝ่ายบีบเค้นไปตามเอวอย่างรุนแรง
“พี่ไม่มีสิทธิ์ทำกับหนูแบบนี้ ปล่อยหนู!” นุ่มนิ่มเตะขาไปมาอย่างไม่กลัวว่าจะเจ็บแผล น้ำตาไหลอาบแก้มเพราะภาพเมื่อคืนนี้ย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง เหตุการณ์เลวร้ายที่อยากจะลืมแต่พี่เชนกลับกำลังจะตอกย้ำให้น้องคิดถึงมันอีก
“ขอร้อง ฮึก…อย่าทำแบบนี้” คนตัวเล็กสะอื้น เล็บยาวจิกลงที่ไหล่กว้างราวกับจะเรียกสติ นุ่มนิ่มร้องไห้จนตัวสั่นอยู่ใต้ร่างของเชน พี่ชายใจร้ายของน้องได้สติ เขารีบกอดร่างเปลือยเปล่าไว้พลางลูบหลังปลอบ
“หนู…พี่ขอโทษ อย่าร้องนะคะ” เชนโกรธตนเองที่ขาดสติจนเกือบทำร้ายน้อง เขาจูบไปตามใบหน้าเปื้อนน้ำตาอย่างปลอบโยน แต่ยิ่งปลอบน้องยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
“คนดีขา พี่ขอโทษค่ะ”
“พี่เชนไม่รู้หรอก ฮึก…” นุ่มนิ่มพูดเสียงสั่น มือเล็กกำเสื้อคนพี่ไว้แน่น กว่าจะพูดออกมาได้แต่ละคำช่างยากลำบาก
“ไม่รู้หรอกว่าเมื่อคืนหนูเจออะไรมา” ตัวของนุ่มนิ่มสั่นจนเชนต้องกระชับกอดแน่นกว่าเดิม ริมฝีปากหนาจูบหน้าผากน้องซ้ำๆ ราวกับจะขอโทษ
“หนูเกือบจะโดนข่มขืน ถ้า…ฮึ่ก…ถ้าพี่ดินไม่มาช่วยหนูไว้”
เชนตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่คิดมาก่อนว่าน้องจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ เขาคาดไม่ถึงด้วยซ้ำ ใจหล่นวูบเมื่อนุ่มนิ่มร้องไห้หนักขึ้น
“มันถอดเสื้อผ้าหนู แล้ว…ฮือ…แล้วก็…”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ช่างมัน” เชนถอดเสื้อยืดของตนเองแล้วสวมให้น้อง ก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตัก นุ่มนิ่มยังคงร้องไห้อย่างน่าสงสาร
เขาเกือบจะสร้างบาดแผลในใจให้กับน้อง ถ้าหยุดตนเองไม่ได้และปล่อยให้เลยเถิดนุ่มนิ่มคงจะเกลียดเขา
“หนูปลอดภัยแล้ว ไม่มีอะไรแล้วนะคะ” มือหนากดหัวกลมให้ซบลงที่ไหล่ คอยลูบหลังปลอบอยู่ไม่ห่าง พูดขอโทษน้องซ้ำไปมากับสิ่งที่เขาทำ
“พี่ขอโทษที่ทำแบบนั้นกับหนู พี่สัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก”
นุ่มนิ่มเงยหน้ามองคนอายุมากกว่า ความน้อยใจยังคงมีอยู่เพราะพี่เชนใจร้ายกับน้องตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
“คนใจร้าย พี่เชนพูดไม่ดีกับหนู” น้ำเสียงของน้องตัดพ้อ คนเป็นพี่เชยคางมนขึ้นและจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากนิ่ม
“มันเป็นเพราะพี่หวงหนูมาก พี่แทบจะเป็นบ้าตอนเห็นหนูอยู่กับไอ้ดิน”
“อย่าเรียกคนอื่นว่าไอ้” นุ่มนิ่มเบะปากทั้งที่ยังสะอื้น น้องไม่ชอบให้พี่เชนพูดไม่เพราะ
“ครับ พี่ไม่ชอบที่เห็นหนูอยู่กับดิน พี่หวง” เชนเปลี่ยนคำพูดใหม่เพื่อเอาใจน้อง นุ่มนิ่มเช็ดน้ำตา เงยหน้ามองเขา
“พี่เชนจะหวงหนูทำไม”
“เพราะหนูเป็นของพี่ แล้วแบบนี้จะไม่ให้พี่หวงได้ยังไงคะ” เชนยิ้มบางๆ เจ้าตัวเล็กเช็ดน้ำตาเองแต่เลอะเทอะไปหมดจนเขาต้องช่วยเช็ดให้ใหม่ เมื่อเห็นว่าน้องสงบลงแล้วจึงพูดต่อ
“ไม่ทะเลาะกันแล้วนะคะ ต่อไปนี้เราจะคุยกันดีๆ พี่จะฟังหนู จะตามใจหนูทุกอย่างเลย”
“พี่ห้ามไล่หนูอีกนะ หนูกลับบ้านเองไม่ถูก”
เชนหัวเราะกับคำพูดของน้อง เขากอดคนตัวเล็กพลางโยกไปมา ใจชื้นเมื่อนุ่มนิ่มกอดตอบเขา ก่อนที่มือเล็กจะดึงมือเขาให้สัมผัสที่ต้นขา
“หนูเจ็บตรงนี้ เมื่อคืนพวกมันบีบหนูแรงมากเลย”
มองตามมือของน้องแล้วเชนเห็นรอยช้ำที่ต้นขา นุ่มนิ่มสูดจมูกพร้อมทั้งดึงชายเสื้อขึ้นสูงอีกจนเกือบจะถึงสะโพก
“พี่เชนโอ๋หนูหน่อย”
TBC.
อะ...โอ๋ยังไงดีคะพี่ขา /ไปโอ๋ในคุก
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
มีตอนไหนที่นุ่มนิ่มไม่เปลืองตัวบ้างคะ :ling1: โถ่วน้องลูกกกกกก
-
ขอดมยาดมกับหาไม้เรียวแปป!!!
-
อิพี่เชน..นนนนนนน :m16: :m16: :m16:
-
:ruready หึงไม่ดูสภาพน้องเลยนะพี่เชน
-
แง้ ก็คือสงสารน้องงง พี่เชนไม่ได้เคลียร์อะไรกับน้องสักอย่างเอาแต่เหวี่ยงใส่น้อง!!!
-
หาก้านมะยมมาตีทั้งสามคนเลยได้มั้ยคะ น่าตีจริงๆ :m26:
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
ปรับอารมณ์ตัวเองไม่ถูกเลย ตอนอิพี่เชนดึงน้องก็อยากฟาดพี่เชน พอเจอประโยค "คนดีขา" นี่ก็ยิ้มเขินให้อภัยพี่เชนก่อนยัยหนูไปอี้กก มาที่ยัยหนูตั้งแต่ต้นจนจบตอนนี้คือสงสารหนูมากลูก อยากกอดโอ๋มาก แต่พออ่านประโยคท้ายๆ จบ คุมแม่อยากหาไม้เรียวมาตีหนูเลย หนูแค่เจ็บเลยฟ้องพี่เชนใช่มั้ย หนูไม่ได้จะอ่อยพี่เชนใช่มั้ยลู้กกก บอกมาเดี๋ยวนี้ยัยตัวดีของคุมแม่
-
อิพี่เชนนนน่าจับตี
-
อิพี่เชนนน :mew6: ไม่ฟังอะไรเลย หึงอย่างเดียวไม่ดูสภาพน้องเลย หึ่ยยย
-
นุ่มนิ่มไม่ได้โกรธพี่เค้าจริงๆใช่มั้ยลูกกก โอ้ยย พี่ง้อยังไงหนูถึงเปลืองตัวแบบนี้
-
และพี่เชนก็ยังไม่ได้เคลียร์เรื่องหนูนา
ว่าแต่พี่เชนจะโอ๋นุ่มนิ่มแบบไหน
-
นุ่มนิ่มมมมม หนูเป็นสาวเป็นแส้ หวงตัวหน่อยรูกกก :ling3: :ling3:
-
ถ้าพี่เชนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้บ่อยๆ เราไม่ต้องคุยกัน พี่จะไม่ได้เห็นแม้แต่ขาอ่อนน้อง !! :hao7:
-
ยังคงหมั่นไส้อีพี่ค่ะ
-
พี่เชนนะพี่เชนเกือบจะหน้ามืดไปกว่านี้้แล้วมั้ยล่ะ ใจร้อนๆๆๆ หนูนิ่มค่ะ โอ๋ๆนะคะลูกแม่
-
Chapter 10 : เป็นของพี่
“อยากให้พี่โอ๋ยังไงคะ” เชนสัมผัสที่รอยช้ำอย่างเบามือ น้องสะดุ้งเมื่อเขาแกล้งบีบผิวเนื้อต้นขา นุ่มนิ่มส่ายหน้าไปมา น้ำตายังเปื้อนใบหน้าอยู่เลย แถมยังแก้มแดงอีก เป็นภาพที่น่ามองอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่รู้” นุ่มนิ่มเบะปาก น่ารักน่าเอ็นดูมากเสียจนเชนอดไม่ได้ที่จะแตะริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนเบาๆ
“ขวัญเอ๊ยขวัญมานะคะ ปลอดภัยแล้วนะคนเก่ง”
น้องหัวเราะกับคำพูดของพี่เขา ทำให้นึกถึงเวลาที่หกล้ม คุณยายก็ชอบพูดแบบนี้เหมือนกันเป๊ะเลย
“พี่เชนพูดเหมือนคุณยายเลย พี่เชนเป็นคนแก่” มือเล็กบีบแก้มพี่เขาแล้วก้มหน้าเอาหน้าผากไปแตะ อารมณ์ดีผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ
“เดี๋ยวจะโดนคนแก่ทำโทษ” เชนแกล้งขู่ มือหนาออกแรงบีบต้นขาน้องแรงขึ้น นุ่มนิ่มแก้มแดงมองพี่ด้วยสายตาเคืองๆ
“พี่เชนต้องโอ๋หนู ห้ามทำหนูเจ็บกว่าเดิม”
“ครับๆ มา เดี๋ยวพี่จะพาหนูไปโอ๋” คนเป็นพี่ช้อนเจ้าตัวเล็กขึ้นอุ้มพร้อมทั้งลุกขึ้นจากโซฟา นุ่มนิ่มรีบโอบรอบคออีกฝ่ายไว้เพราะกลัวตก น้องถามเสียงตื่น
“จะพาหนูไปไหน”
“ไปอาบน้ำค่ะ แล้วพี่จะทายาให้ ขาหนูช้ำไปหมดแล้ว ไหนจะแผลที่มือกับเท้าอีก” เชนจูบหน้าผากเด็กน้อยในอ้อมแขน นุ่มนิ่มช้ำไปทั้งตัวแล้ว ผิวขาวๆ มีแต่รอยช้ำกับรอยแผลเต็มไปหมด ต้นเหตุทั้งหมดก็เป็นเพราะเขา แต่ในเมื่อกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว สิ่งที่ทำได้ก็คือต่อจากนี้ไปเขาจะดูแลน้องให้ดีที่สุด
“หนูไม่อยากทำแผล หนูเจ็บ” นุ่มนิ่มส่ายหน้า แต่ก็โดนอุ้มพาขึ้นมาที่ชั้นสองอยู่ดี เชนพาน้องเข้ามาในห้องน้ำ ปล่อยน้องลงในอ่างและออกมาเตรียมเสื้อผ้าให้ พอกลับเข้ามาก็เห็นนุ่มนิ่มเกยคางกับขอบอ่าง กระพริบตาปริบๆ มองเขาอยู่
“พี่เชน”
“ขา ตัวเล็ก” เชนขานรับ พาดผ้าเช็ดตัวไว้กับราว กำลังจะออกไปรอข้างนอกแต่น้องก็เรียกไว้เสียก่อน
“อาบน้ำให้หนูหน่อย” นุ่มนิ่มช้อนสายตามองคนพี่ เชนนิ่งไปเพราะกำลังหาวิธีปฏิเสธที่นุ่มนวลที่สุด เขามองว่าน้องเป็นผู้หญิง จะให้มาช่วยอาบน้ำให้คงไม่ค่อยเหมาะแน่ๆ
“เดี๋ยวพี่เปิดน้ำให้ แล้วจะรออยู่หน้าห้องน้ำ ถ้าหนู…”
“หนูอยากให้พี่เชนอาบให้ หนูเจ็บแผลอยู่นะ” เด็กเอาแต่ใจไม่ยอม ดื้อจะให้พี่เขาช่วยอาบให้ได้ เชนถอนหายใจพลางนั่งยองๆ ลงหน้าอ่างอาบน้ำ
“พี่เป็นผู้ชาย ส่วนหนูเป็นผู้หญิง อาบน้ำด้วยกันไม่ได้นะคะ”
“ไม่เป็นไร หนูอนุญาต”
เชนแทบจะกุมขมับ นุ่มนิ่มบทจะดื้อก็ดื้อมากอย่างที่เห็น ไม่พูดเปล่ายัยหนูยังทำท่าจะถอดเสื้อออกจนเขาต้องรีบจับมือไว้แทบไม่ทัน
“นุ่มนิ่ม อย่าดื้อ”
“หนูไม่ดื้อ พี่เชนรังเกียจหนูเหรอ” ดวงตาสวยเศร้าลง น้องกำลังจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่เชนเลยต้องรีบปฏิเสธว่าไม่ใช่ เพราะไม่อย่างนั้นคงโดนงอนอีกแน่ คดีเก่ายังไม่ทันจะได้เคลียร์กันดีเลย
“ไม่ใช่แบบนั้น พี่แค่…”
“พี่เชนบอกว่าหนูเป็นน้องสาวไม่ใช่เหรอคะ พี่น้องอาบน้ำให้กันไม่เป็นไรหรอก” ยัยตัวเล็กพูดขัดเสียทุกอย่าง เชนถอนหายใจเพราะไม่รู้จะเถียงยังไงดีแล้ว
หรือจะคิดว่าอาบน้ำให้น้องชายดี เพราะถึงยังไงร่างกายของนุ่มนิ่มก็ยังเป็นผู้ชายอยู่ อะไรๆ ก็มีเหมือนกัน คงไม่แย่เท่าไหร่
“ก็ได้ค่ะ หนูถอดเสื้อผ้าออกสิ”
…
แต่เชนคิดผิดมหันต์ ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เขาจะไม่ใจอ่อน จะปล่อยให้น้องอาบน้ำเองส่วนตนเองไปรออยู่ข้างนอกดีกว่า
ดีกว่าต้องทนมองร่างกายสวยๆ ที่เปลือยเปล่า แถมยังมีส่วนเว้าส่วนโค้งชวนให้ละสายตาไม่ได้
เขาควรจะรู้ได้แล้วว่านุ่มนิ่มแทบจะไม่มีส่วนไหนที่เหมือนผู้ชายเลย ยกเว้นอวัยวะด้านล่างที่บอกถึงเพศสภาพที่แท้จริง
เชนพยายามเลี่ยงเพราะรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาอยู่กับน้องในสภาพล่อแหลม ครั้งก่อนที่เราอยู่ในห้องน้ำด้วยกันสองต่อสองมันเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหน
เหตุการณ์ซ้ำรอยเดิมเหมือนอย่างครั้งนั้นไม่ควรเกิดขึ้นอีกเพราะนุ่มนิ่มบอบช้ำจากเรื่องเมื่อคืนมากพออยู่แล้ว เขาไม่อยากฉวยโอกาสกับน้องในตอนที่อีกฝ่ายยังไม่พร้อม
แต่นุ่มนิ่มไม่ยอมให้ความร่วมมือเอาเสียเลย ยัยหนูถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายจนหมดและยืนขึ้นด้วยสภาพที่ล่อนจ้อน ผมยาวๆ ปิดลงมาจนถึงหน้าอกแต่ไม่มากพอที่จะรอดพ้นจากสายตาเขาไปได้
เขาไม่ใช่คนดีนัก ข้อนี้เชนรู้ตนเองดี เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่จ้องมองน้องด้วยสายตาที่เขาเองก็รู้ว่ามันโลมเลียขนาดไหน
ยัยหนูไม่สะทกสะท้านต่อสายตาของเขา ราวกับอยากจะยั่วยวนให้เส้นความอดทนขาดผึง มือเล็กรวบผมไปข้างหลัง เปิดเผยหน้าอกขาวเนียนที่ประดับด้วยเชอร์รี่เม็ดน้อยให้เขาเห็นอย่างชัดเจน
“พี่ขา หนูอยากอาบน้ำแล้ว” เชนหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินน้องเรียก เขาเปิดน้ำใส่อ่างปล่อยให้ระดับน้ำค่อยๆ เพิ่มสูงขึ้นทีละนิด มือหนาดันไหล่ของนุ่มนิ่มให้นั่งลง พอน้ำเริ่มเต็มอ่างและตีฟองจนขึ้นฟูยัยตัวเล็กก็โผล่พ้นผิวน้ำขึ้นมาแค่ร่างกายช่วงบน
เชนเป่าปากอย่างโล่งอก อย่างน้อยก็ปลอดภัยไปได้เปราะหนึ่ง เขาจะทำเป็นไม่มองหน้าอกหน้าใจของน้องที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ถึงจะอยากขยำแรงๆ สักทีสองทีก็เถอะ
“พี่เชน”
วันนี้เจ้าตัวแสบขยันเรียกเขาจริงๆ แถมยังเรียกด้วยน้ำเสียงที่แปลกไปจากทุกวัน ราวกับจะอ้อนไม่มีผิด เชนขานรับในลำคอพลางช่วยถูตัวให้น้องด้วยฟองน้ำนิ่มๆ
“หนูขอโทษนะ” นุ่มนิ่มช้อนสายตามองพี่เขา มือหนาที่ถูฟองน้ำไปตามลาดไหล่ขาวเนียนชะงักเล็กน้อย เชนยิ้มให้น้องแล้วถาม
“ขอโทษเรื่องอะไรคะ”
“เรื่องรูปถ่าย…ลูกสาวของพี่เชน” เสียงหวานเบาลงอย่างรู้สึกผิดในประโยคหลัง น้องคิดว่าพี่เชนต้องเสียใจแน่ที่กรอบรูปตกลงมาแตก พอมาคิดดูแล้วพี่เขาก็ไม่ได้ผิดสักหน่อยที่ไม่บอก มันคงจะเป็นเรื่องส่วนตัวที่น้องไม่จำเป็นต้องรู้
เชนมองใบหน้าหวานที่เศร้าลงแล้วใจเสีย เขาไม่ชอบเห็นน้องเป็นแบบนี้เลย นุ่มนิ่มเป็นเด็กที่เหมาะกับรอยยิ้มสดใสมากที่สุด
“ไม่เป็นไร หนูไม่ได้ตั้งใจนี่คะ ใช่ไหม” มือหนาจับแก้มน้อง ลูบเบาๆ อย่างปลอบโยน นุ่มนิ่มพยักหน้าเอียงแก้มแนบกับฝ่ามือของพี่เขา ฟองน้ำหล่นไปโดยไม่รู้ตัว กลายเป็นมือของเชนที่ลูบไปตามไหล่เล็ก
ผิวของน้องทั้งเนียนและนุ่มนิ่มสมชื่อ เชนจูบที่แก้มสีระเรื่ออย่างทะนุถนอม ในขณะที่มือเลื่อนต่ำลงมาจนถึงหน้าอกเล็ก นุ่มนิ่มขยับขาจนได้ยินเสียงน้ำกระฉอกเพราะความรู้สึกวาบหวามที่เริ่มก่อตัวขึ้น
พี่เขาไม่ได้วางมือไว้ที่หน้าอกเฉยๆ แต่ยังบีบอย่างไม่เบานักจนเนื้อเนินอกปลิ้นออกมาตามร่องนิ้ว
“หนูน่ารักจังเลย” เชนบอกชิดริมฝีปากเล็กส่วนมือยังไม่ผละจากหน้าอกของน้อง นิ้วยาวสะกิดจุกนมสีหวานจนนุ่มนิ่มสะดุ้ง คนตัวเล็กได้แต่ร้องครางในลำคอเพราะโดนจูบปิดปากอยู่
มือหนาอีกข้างขยับลงมาใต้น้ำ สัมผัสกับส่วนน่ารักของน้องอย่างเบามือ นุ่มนิ่มจิกเล็บลงกับแขนแกร่งเพื่อระบายความอึดอัด ยิ่งพี่เชนขยับมือเร็วขึ้น ความอึดอัดยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
แต่เชนกลับหยุดการกระทำดื้อๆ เขาเปิดน้ำสะอาดเพื่อล้างตัวให้น้อง ลูบมือไปทั่วร่างขาวเนียนสร้างความทรมานให้แก่นุ่มนิ่มจนหลุดเสียงครางออกมาหลายครั้ง
“พี่เชน อ๊ะ…”
“ล้างตัวก่อนนะคะ ถ้าแผลหนูเปียกน้ำนานเกินไปมันจะอักเสบ” เชนเปิดน้ำอุ่นล้างฟองสบู่ออกจากร่างเปลือยเปล่าของน้อง ขัดถูทุกซอกทุกมุมไม่เว้นแม้แต่ส่วนอ่อนไหวที่เริ่มมีปฏิกิริยาสู้มือเขา
เขามองใบหน้าแดงก่ำของน้องแล้วเอ็นดู แต่ในขณะเดียวกันนุ่มนิ่มในตอนนี้ก็น่าแกล้งมากเหมือนกัน น่าแกล้งให้ร้องไห้แล้วร้องขอว่าอยากให้เขาทำอะไร
พอล้างตัวเสร็จเชนก็อุ้มน้องมาวางที่เตียง เขาทำท่าจะหันไปเลือกเสื้อผ้าแต่นุ่มนิ่มก็ดึงชายเสื้อเปียกๆ ของเขาไว้
“พี่เชน…”
เชนเลิกคิ้วมองยัยหนูที่หน้าแดงตัวแดง คงจะเป็นเพราะเขิน ดวงตาสวยมีน้ำตาคลอ ปากเบะๆ เหมือนจะร้องไห้ มองยังไงก็น่ารังแก
“ว่าไงคะ”
“หนูปวดตรงนี้” น้องหลุบมองส่วนน่าอายของตนเองที่เปียกฉ่ำ เชนคุกเข่าลงบนพื้นตรงหน้า แกล้งถามราวกับว่าไม่รู้
“แล้วอยากให้พี่ทำอะไร”
“โอ๋หนู”
ให้ตายเถอะยัยตัวแสบ พูดแบบนั้นด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ แล้วใครจะไปทนไหวกัน เชนแทบอยากถอดหน้ากากพี่ชายที่แสนดีออกเสียตอนนั้นและโอ๋น้องให้สมใจอยาก
…
การโอ๋ของพี่เชนอันตราย ทำเอาน้องหายใจไม่ทั่วท้อง นุ่มนิ่มตัวสั่นอยู่ภายใต้ร่างหนาที่บีบเค้นไปทั่วร่าง ความอึดอัดถูกพี่เขาช่วยปลดปล่อยให้แล้วรอบหนึ่งก่อนหน้านี้ นุ่มนิ่มอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีเพราะปล่อยออกมาเต็มๆ ปากของพี่เชน
นุ่มนิ่มเคยโดนพี่เชนกอดมาหลายครั้ง เราเคยสัมผัสกันไปถึงไหนต่อไหน แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จะลึกซึ้งถึงขนาดนี้
น้องแทบจะขาดใจ ตั้งแต่ปลายลิ้นพี่เขาเลียไปทั่วยอดอก ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะดูดแรงๆ จนเกิดเสียง มันทำให้เสียวในท้องน้อย
“อ๊ะ…อื้อ” มือเล็กกดหัวของอีกฝ่ายให้จมไปกับอกยิ่งขึ้น นุ่มนิ่มแอ่นหน้าอกเข้าหาโพรงปากร้อนไม่หยุด พี่เชนก็ดูดเลียจุกนมเล็กๆ ไม่หยุดราวกับว่าอร่อยนักหนาเช่นกัน
นุ่มนิ่มถูกสัมผัสไปทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างกาย ริมฝีปากของพี่เชนร้ายกาจ ไม่ว่าจะลากผ่านตรงไหนก็ทำเอาสะท้านไปหมด และน้องถึงกับดิ้นพล่านตอนที่คนอายุมากกว่าขยับลงไปใช้ลิ้นกับช่องทางเร้นลับด้านหลัง
ลิ้นเปียกๆ ปาดเลียซ้ำไปมาจนนุ่มนิ่มรู้สึกแฉะไปหมด มือไม้อยู่เฉยไม่ได้ต้องทึ้งผ้าปูที่นอนจนยับย่น
“พี่…อ๊า…พี่เชน อ๊ะ…ไม่เอา” ดวงตาสวยเบิกกว้างในเมื่อรู้สึกได้ถึงลิ้นนุ่มที่ค่อยๆ แทรกเข้ามาข้างใน ตรงนั้นของนุ่มนิ่มคับตึงเพราะไม่เคยถูกขยับขยายมาก่อน แม้กระทั่งนิ้วของตนเองน้องยังไม่เคยใส่เข้าไป
แต่ตอนนี้ข้างหลังกำลังถูกทำให้นุ่มลงด้วยลิ้นของพี่เขา หัวใจของนุ่มนิ่มเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมาข้างนอก ทั้งตื่นเต้นและเสียวซ่านไปพร้อมๆ กัน
เชนผละออกมาหลังจากทำให้ช่องทางนั้นคุ้นชินกับสัมผัสพอสมควรแล้ว เขากอดน้องไว้ด้วยแขนข้างเดียวพร้อมทั้งก้มลงมาจูบเด็กที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าทั้งตื่นเต้นและกลัว ฟันคมกัดริมฝีปากแดงเบาๆ เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเปลี่ยนมาจูบหน้าผากเนียน
“ไม่ต้องกลัวนะคะ พี่จะทำเบาๆ” เชนไม่ใช่คนดีถึงขนาดจะหยุดกลางคัน เพราะเขาเองก็จะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน นุ่มนิ่มก็ไม่ได้มีท่าทีต่อต้าน เพียงแค่กลัวตามประสาคนที่ยังไม่เคยเท่านั้น
นิ้วยาวสอดเข้ามาในปากเล็กให้น้องดูดเลีย สีหน้าของนุ่มนิ่มตอนกำลังใช้ลิ้นเลียนิ้วเขาช่างเร้าอารมณ์จนเผลอกดนิ้วลงกับลิ้นของน้องแรงๆ ยัยตัวเล็กมองค้อนเพราะเกือบสำลัก เชนหัวเราะเบาๆ และดึงนิ้วที่เปียกชุ่มได้ที่แล้วออกมา
“อย่าเกร็งนะคนเก่ง” เขาบอกแล้วค่อยๆ กดนิ้วเข้าไปในช่องทางเล็ก ถึงจะบอกแบบนั้นแต่นุ่มนิ่มก็เผลอเกร็งด้วยความตกใจอยู่ดี ต้องหอมแก้มจูบหน้าผากปลอบกันยกใหญ่
“พี่เชน…เจ็บ” นุ่มนิ่มทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มันเป็นความเจ็บอย่างที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน จุกเสียดและตึงๆ ตรงข้างล่าง ยิ่งพี่เขาเริ่มขยับนิ้วยิ่งรู้สึกแปลกๆ
“เพิ่งจะนิ้วเดียวเอง ทนหน่อยนะคะ” เชนขยับนิ้วช้าๆ เป็นการขยายช่องทางคับแคบให้พร้อมกว่าเดิม ผนังอ่อนนุ่มรัดนิ้วเขาแน่นจนขยับแทบไม่ได้ พอใส่นิ้วที่สองเข้าไปน้องก็เริ่มดิ้นและถดสะโพกหนี
“อื้อ…หนูเจ็บ”
“ทนหน่อย แป๊บเดียวค่ะ หายใจลึกๆ” เชนกล่อม จูบริมฝีปากบวมเจ่อซ้ำๆ พร้อมทั้งขยับนิ้วเร็วขึ้น ใช้โอกาสตอนที่น้องกำลังเคลิ้มไปกับรสจูบเพิ่มนิ้วที่สามเข้าไปติดๆ เขารับรู้ถึงแรงบีบรัดที่เพิ่มมากขึ้น
นุ่มนิ่มบริสุทธิ์และไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน เขาเป็นคนแรกที่กำลังจะได้เข้าไปในตัวน้อง แค่คิดส่วนกลางลำตัวก็ปวดหนึบจนแทบจะทนไม่ไหว
คนตัวเล็กพยายามหายใจเข้าลึกๆ ตามที่อีกฝ่ายบอก ความเจ็บเริ่มแทนที่ด้วยความกระสัน พี่เชนขยับนิ้วเร็วขึ้นก่อนจะดึงออกไป ทิ้งให้ช่องทางที่เริ่มขยายอ้าวูบโหวง
ดวงตาสวยปรือมองพี่เขาที่เอี้ยวตัวไปเปิดลิ้นชักข้างเตียง ใบหน้าหวานร้อนผ่าวมองพี่เชนกำลังสวมเครื่องป้องกันลงกับแท่งเนื้อใหญ่ที่แข็งเต็มที่ มันขยายเหยียดยาวจนน่ากลัวว่าจะเข้ามาในตัวน้องไม่ได้
“เป็นของพี่นะคะนุ่มนิ่ม” เสียงทุ้มทรงเสน่ห์กระซิบชิดริมฝีปาก จูบน้องอีกครั้งพร้อมๆ กับที่กดส่วนหัวของแท่งเนื้อเข้ามาช้าๆ การสอดใส่เป็นไปอย่างยากลำบากเพราะขนาดตัวที่ต่างกันค่อนข้างมาก
นุ่มนิ่มตัวเล็กมาก ใส่เข้าไปแค่ส่วนหัวก็แน่นจนแทบจะไปต่อไม่ไหว แต่น้องพยายามช่วยเขาด้วยการผ่อนลมหายใจเพื่อให้แรงบีบรัดเบาลง จนในที่สุดเชนก็สามารถพาตนเองฝ่าความคับแน่นเข้าไปได้มากขึ้น
“คนเก่ง อืม…เก่งมากค่ะ” เขาชมอย่างเอาใจ ทอดสายตามองร่างขาวจัดใต้ร่างที่แดงเรื่อไปทั้งตัว นุ่มนิ่มนอนอ้าขากว้างโดยมีแท่งเนื้อของเขากำลังคืบคลานเข้าไปในร่างกาย
ผิวขาวๆ ตัดกับลำร้อนใหญ่โตสีน้ำตาลอ่อนทำให้เชนยิ่งมีอารมณ์ เขาบีบขยำหน้าอกน้องและกระแทกเข้าไปจนสุดในตอนนั้น
“อ๊า!” เสียงหวานร้องลั่นด้วยความเจ็บ นุ่มนิ่มถึงกับน้ำตาไหลจิกเล็บฝังบนไหล่กว้างเต็มแรง เจ็บเหมือนตัวจะหักตอนพี่เชนเข้ามาจนสุดความยาว ความอึดอัดกระจายไปทั่วท้องน้อย พี่เขารู้ว่าน้องเจ็บถึงได้จูบปลอบอยู่แทบจะตลอดเวลา
เชนยังไม่ขยับ เขาแช่ค้างไว้แบบนั้นรอให้น้องปรับตัวได้ ต้องสอนกันอีกเล็กน้อยเพราะนุ่มนิ่มไม่รู้วิธีการหายใจขณะถูกสอดใส่ ถ้าไม่ผ่อนคลายเข้าไว้ก็จะยิ่งเจ็บ
“ไหวไหมคะ” เขาถามด้วยความเป็นห่วง เช็ดเหงื่อที่ผุดซึมบนหน้าผากเนียนอย่างเบามือ นุ่มนิ่มมองสบตากับคนพี่แล้วพยักหน้า
“ไหว…ไหวค่ะ”
“งั้นพี่ขยับแล้วนะ” แขนแกร่งช้อนแผ่นหลังบางขึ้นมากอดไว้และเริ่มขยับช้าๆ ในตอนแรกยังฝืดเคืองจนขยับลำบาก แต่หลังจากนั้นก็คล่องลื่นขึ้นเพราะนุ่มนิ่มตอบรับเขาเป็นอย่างดี
“อื้อ…อ๊า…มันลึก…อ๊ะ…ลึกจัง” คนตัวเล็กผวากอดอีกฝ่ายไว้แน่น ตัวสั่นคลอนไปตามแรงกระแทก ทุกการขยับของเชนส่งผลให้ส่วนหัวมนเบียดบี้กับจุดกระสันภายใน มันลึกจนทำให้นุ่มนิ่มรู้สึกดีแต่ก็ทรมานเช่นกัน
ครั้งแรกที่ลึกซึ้งทำให้เด็กน้อยที่ไร้เดียงสาแทบจะถึงจุดหมายเสียเดี๋ยวนั้น แท่งเนื้อเล็กสั่นระริกเสียดสีกับหน้าท้องแกร่ง
เชนรวบผมยาวของน้องไปข้างหลัง กดจูบที่ลำคอขาวพลางเล่นกับหน้าอกนูนอย่างเพลิดเพลิน ทั้งสะกิดและบี้ปลายนิ้วกับยอดอกเต่ง
“นุ่มนิ่ม”
“อ๊ะ…ขา” น้องขานรับด้วยดวงตาเหม่อลอย บทรักเร่าร้อนกำลังทำให้นุ่มนิ่มมัวเมา ขยับสะโพกไปตามแรงกระแทกของร่างด้านบน
“ข้างในของหนูเหมือนผู้หญิงเลยค่ะ รัดพี่แน่นมาก” เชนพูดถ้อยคำลามก แรงตอดรัดยิ่งมากขึ้นเพราะคำพูดของเขา นุ่มนิ่มซบหน้าลงกับอกกว้างด้วยความเขิน
เชนกอดน้องไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม พยายามจะไม่รุนแรงจนเกินไป แต่บางครั้งก็ยังเผลอทำแรงจนน้องร้องบอกว่าเจ็บ นุ่มนิ่มไวต่อความรู้สึกจนเสร็จออกมาหลังจากโดนเขาขยับเข้าใส่อีกแค่ไม่กี่ครั้ง
“ฮื่อ…” ร่างเล็กๆ กระตุกเกร็งอยู่กับอกเขา แท่งเนื้อขนาดน่ารักพ่นน้ำออกมาไม่หยุดจนเลอะเทอะ
และแรงบีบรัดถี่ๆ จากช่องทางนิ่มหลังจากที่น้องเพิ่งเสร็จทำให้เชนทนไม่ไหวเช่นกัน เขาแตกพรูออกมาเต็มถุงยาง มากมายกว่าทุกครั้งที่ทำด้วยมือของตนเอง
พอหมดแรงยัยหนูก็ตัวอ่อนปวกเปียก เชนปล่อยให้น้องทิ้งตัวลงกับเตียง ดวงตากลมโตเริ่มไม่โฟกัสภาพตรงหน้า กระพริบช้าๆ ใกล้จะหลับเต็มที
เชนมองท่าทางนั้นอย่างเอ็นดู เขาจูบหน้าผากน้องซ้ำๆ หัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูก นานมากแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้
…
ริมฝีปากหนาจูบไปตามไหล่เปลือยเปล่าของน้องอย่างรักใคร่ เชนแทบไม่อยากผละจากไปไหนถึงน้องจะหลับอยู่แต่เขาก็เต็มใจที่จะเฝ้า จนนุ่มนิ่มรู้สึกตัวหลังจากหลับไปราวๆ หนึ่งชั่วโมง ร่างใต้ผ้าห่มขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้น พอเห็นหน้าเขาน้องก็เบะปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“พี่เชน…”
“ขาคนดี เป็นอะไรคะ” เชนจูบหน้าผากน้อง ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นุ่มนิ่มก้มมองใต้ผ้าห่มและช้อนสายตามองด้วยนัยน์ตาฉ่ำน้ำ
“หนูเจ็บ” เด็กน้อยงอแงเพราะรู้สึกไม่สบายตัว ปวดเมื่อยและยังเจ็บมากๆ ตรงข้างล่าง ขนาดหลับไปแล้วตื่นมายังเจ็บอยู่เลย แถมยังเจ็บมากกว่าเดิมเสียอีก
มือเล็กตีเข้าที่อกกว้างอย่างโกรธเคือง เพราะพี่เชนนั่นแหละทำให้น้องเจ็บ บอกให้ทำเบาๆ แต่ไม่ยอมฟังกันเลย
“พี่แกล้งหนู”
“หนูอยากให้พี่โอ๋ พี่ก็โอ๋แล้วไงคะ” เชนจับมือเล็กขึ้นมาจูบ เขาน่ะพยายามอ่อนโยนกับน้องอย่างที่สุดแล้ว แต่นุ่มนิ่มยังเด็กและตัวเล็กมาก ต่อทำออมแรงยังไงก็ต้องเจ็บอยู่ดี เขาเลยไถ่โทษด้วยการคอยดูแลน้อง เพราะน่าจะเดินลำบากไปสักพักเลย
“ไม่ใช่โอ๋แบบนี้ซี่ หนูหมายถึงเป่าเพี้ยง” นุ่มนิ่มทำหน้างอใส่พี่ ที่บอกว่าให้โอ๋หมายถึงว่าให้กอดโอ๋หรือไม่ก็เป่าเพี้ยงๆ ให้แบบที่คุณยายทำ แต่พี่เชนกลับทำเกินหน้าที่ไปถึงไหนต่อไหน
“เสียใจไหมคะ” เชนกอดน้องให้นั่งพิงอก เกยคางบนไหล่เล็กแล้วถามต่อ
“หนูเสียใจหรือเปล่าที่เป็นของพี่”
นุ่มนิ่มเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะส่ายหน้า น้องไม่เสียใจเลยสักนิด ชอบพี่เชนอยู่แล้วนี่นา แค่ไม่ค่อยชอบให้พี่เขากอดเพราะมันเจ็บเฉยๆ
“เจ็บมากไหมคะ ขอพี่ดูหน่อย” เชนดึงผ้าห่มออกและจับน้องให้นอนคว่ำพาดบนตัก นุ่มนิ่มดิ้นเพราะตกใจ แต่พอดิ้นยิ่งทำให้เจ็บกว่าเดิมเลยได้แต่นอนเฉยๆ หน้าร้อนไปหมดตอนที่มือหนาสัมผัสลงที่บั้นท้าย
เชนแหวกก้อนเนื้อนุ่มๆ ออกจากกันจนเห็นช่องทางที่บวมแดงเล็กน้อย โชคดีไม่ถึงกับฉีกขาดแต่น้องคงเจ็บอยู่ไม่น้อย เขาโกรธตนเองหน่อยๆ ที่เผลอรุนแรงกับน้องในบางครั้ง
“อื้อ…พี่เชน” นุ่มนิ่มยกมือปิดหน้าด้วยความเขินปนเสียววาบ เพราะพี่เขาแตะนิ้วลงมาที่ปากทางที่ยังไวต่อความรู้สึกอยู่
“มันบวมนิดหน่อย แต่ทายาก็หาย” เชนปล่อยน้องลง เจ้าตัวเล็กรีบมุดกลับเข้าไปใต้ผ้าห่ม โผล่ออกมาแค่ตากลมๆ
“หนูเขิน”
“พี่รู้ค่ะ แก้มแดงไปหมดแล้ว” คนเป็นพี่หัวเราะอย่างเอ็นดูพลางบีบแก้มนิ่ม ก่อนจะมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบบ่ายสองโมงเข้าไปแล้ว
“หิวไหมคะนุ่มนิ่ม ตั้งแต่เช้าหนูยังไม่ได้กินอะไรเลย”
“หิวค่ะ อยากกินข้าวไข่เจียว” ยัยหนูบอกเมนูให้เสร็จสรรพ เชนพยักหน้าและก้าวลงจากเตียงโดยที่ใส่กางเกงวอร์มสีเทาขายาวตัวเดียว
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปทำแล้วจะเอาเข้ามาให้นะคะ”
“หนูออกไปกินข้างนอกก็ได้ แต่ขอแต่งตัวแป๊บหนึ่ง”
เชนรับคำและเดินออกจากห้องมาก่อน ปล่อยให้น้องจัดการทำธุระส่วนตัว ไม่บ่อยนักที่เชนจะเข้าครัวทำอาหารเอง ชีวิตของเขารีบเร่งในทุกๆ วัน เลยพึ่งอาหารแช่แข็งหรือไม่ก็ทานอาหารที่ร้านเสียเป็นส่วนมาก
ข้าวไข่เจียวของเขาจะออกมารสชาติแย่หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่จะพยายามสุดฝีมือเพื่อน้องสาวที่เพิ่งเลื่อนสถานะเป็นอย่างอื่นมาหมาดๆ
เชนวางจานข้าวไข่เจียวหน้าตาน่าทานไว้ที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะเดินมาล้างมือเพราะได้ยินเสียงเคาะประตู เขาหยิบเสื้อยืดที่พาดอยู่ที่โซฟามาสวมและเดินมาเปิดประตู
เขาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องเป็นใคร นารากอดอกมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจเท่าไหร่นัก ราวกับว่าเธอกำลังหงุดหงิด
“ฉันโทรหาคุณเป็นสิบๆ สายแต่คุณไม่รับ ทำอะไรอยู่คะ” นาราถามเสียงห้วน เชนยังไม่ทันได้ตอบเธอก็พาตนเองเข้ามาในห้องเสียก่อน
หญิงสาวถือวิสาสะนั่งลงที่โซฟา ท่าทางอารมณ์ไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด แต่วันนี้เชนยังไม่พร้อมรับแขก เขากำลังจะบอกให้เธอกลับไปก่อน
“นารา วันนี้ผมไม่สะดวก ถ้าคุณมีธุระค่อยคุยกันวันหลังได้ไหม” เชนบอก ถึงแม้ว่าอาจจะเป็นการเสียมารยาท แต่ถ้านุ่มนิ่มเจอนาราเขากลัวว่าน้องจะคิดมากอีก เขายังไม่ได้เล่าเรื่องนาราให้น้องฟัง ลำพังแค่เรื่องของหนูนาคนเดียวยังทำให้เกิดเรื่องใหญ่โตได้เลย
“ฉันจะคุยวันนี้ ถ้าคุณ…”
“พี่เชนขา”
เสียงของนารากลืนหายกลับไปในลำคอเมื่อเสียงใสที่ไม่คุ้นหูดังขึ้น เธอหันมองตามเสียงนั้นก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นลอย ซึ่งข้างบนนั่นเป็นห้องนอนของเชน
สายตาไม่เป็นมิตรถูกส่งมาให้นุ่มนิ่มอย่างปิดไม่มิด พอได้รับสายตาแบบนั้น คนตัวเล็กก็รีบเข้ามาเกาะแขนพี่เชน มองผู้หญิงแปลกหน้าด้วยสายตาไม่ชอบเช่นเดียวกัน
“คนนี้ใครเหรอคะ” มือเล็กเกาะแขนพี่เขาไว้แน่น รู้สึกไม่ถูกชะตากับพี่สาวคนสวยอย่างบอกไม่ถูก หน้าตาก็ออกจะสวยแต่ทำไมถึงมองน้องด้วยสายตาน่ากลัวแบบนั้น
“นาราเป็น…”
“พี่เป็นแฟนเชนค่ะ” นารายิ้มหวาน รีบตอบก่อนที่เชนจะทันได้พูดจบ
นุ่มนิ่มกัดปากฉับ มองหน้าพี่เชนสลับกับพี่สาวแปลกหน้า ความไม่พอใจเล็กๆ ก่อตัวขึ้นจนเผลอกำมือเข้าหากัน
น้องไม่ชอบเลย ไม่ชอบพี่สาวคนนี้จริงๆ นะ!
TBC.
เรียบร้อยโรงเรียนอิพี่เชนจนได้ รูกแม่ /โทรหาตำหนวด
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
คุกนะคะพี่เชน 55
เรื่องเดิมยังไม่ทันเคลียร์ ก็มีเรื่องใหม่เข้ามาแล้ว
-
จะงอนแล้วมีโอ๋ๆๆกันอีกหรอ พอเถอะ อิพี่เชนน เรื่องเก่าพึ่งเคลียร์เสร็จเรื่องใหม่มาต่อคิวรอแล้ว
-
สงสารน้องงง น้องก็คือสไตล์เด็กชนบทอยู่กะยายใสๆโดนหนุ่มกรุงเทพแบบพี่เชนหลอกลวง!! ทีมน้อง!! พี่เชนควรจะเคลียตัวเองก่อนทีาจะมาโอ๋น้อง!!!
-
โดนล่อลวงแบบเป็นซีรี่
-
น้องงงง ไม่น้าา อิพี่ทำน้องได้ไง ตัวเองมีแฟนอยู่แล้ว
-
เอ็นดูน้อง เสร็จพี่มันจนได้ :-[
-
เรื่องเก่ายังไม่ทันหาย เรื่องใหม่มาอีกแล้ว :ruready
-
โกธรพี่เชนได้ไหมเนี่ย เธอกินน้องไปแล้วววว :hao7: :hao7:
-
พี่เชนว้อยยย คุกกกกก
-
หนูนิ่มลูกกกกกกกกกกก
อยากให้พี่เค้าโอ๋ เปนงัยละ
พี่เค้าโอ๋หนูทั้งคืนเลยลูกเอ๋ยยย
พี่เชนนิก้น่าตี
น้องให้แค่โอ๋แต่คุณพี่โอ๋แบบไหนกันคะ
ถ้าไม่เหนว่าน้องก้สมยอมนิจะแจ้งความละนะ
เรื่องฟงเรื่องแฟนนี้ก้รีบเคลียร์ด้วยค่ะคุณพี่
อย่าให้น้องเสียใจอีกนะ
ถ้าทำน้องเสียใจอีกจะยกให้คุณตำหนวดไปดูแลแทนละ
-
ความวัวยังไม่ทันหาย อีกความนึงก็มาแล้ว โกรธเยอะๆเลยหนูนิ่ม อย่าใจอ่อน !!
-
หนูนิ่มลูกกกก พี่เชนไม่ใช่คุณยาย แต่เป็นภัยสังคมนะรู้กกกกก 55555
-
พี่เชนเก่งมากก สามารถเรียกหาคุกและหาเรื่องได้ในตอนเดียว
:m31: :m16: :m31:
-
เพิ่งได้มาอ่านอีกครั้งหลังจากที่หยุดไปนาน อยากจะสมน้ำหน้าอิพี่เชน5555555 เรื่องเก่าก็ยังไม่เคลียร์แต่ได้กินน้องไปแล้ว หมั่นไส้! ยัยหนูนิ่มลูกกกก ทำไมหนูไม่หวงตัวกับพี่มันบ้างคะ เดาว่านาราคือพี่สาวต่างพ่อของน้อง จริงๆอยากให้เคลียร์เรื่องความคิดเชนอย่างนึงว่า หนูนิ่มไม่ใช่หนูนา เชนจะเอาลูกกับเมียมาปนกันไม่ได้ ใช่ว่าหนูนาเป็นแบบนี้แล้วเด็กทุกคนต้องเป็นเหมือนกัน แล้วก็ขอซื้อคำว่าน้องสาวไปทิ้งงงง ถ้าตอนหน้ายังพูดคำว่าน้องสาวให้น้องได้ยินอีกจะทุบๆๆๆๆๆ ดินคือสามีเก่าหรือแฟนเก่านารานะๆๆๆ แงง ติดยัยหนูนิ่มเข้าแล้ว ชอบตั้งแต่ตอนเรื่องสั้นเพราะเสียเลือดเยอะดี555555 คนเขียนแต่งนิยายน้วยๆเก่งจังค่ะ นุ่มนิ่มตั้งแต่เรื่องก่อนจนเรื่องนี้ นวลไปหมด ดีต่อใจจจจจจจ
-
แกนี่มันจริงๆเลยนะอีตาพี่เชน คดีเยอะ :katai1:
-
:serius2: เชนจะทำให้น้องเสียใจอีกแล้วหรอ
-
โอ้ยยยยยยย ยัยคนนี้อีกแล้ว
-
พี่เชนไปจัดหารแม่ตัวดีก่อนเลยนะคะ สงสารหนูนิ่ม แงแง นาราเธอก็เหลือเกิน!! หมั่นไส้!!
-
ดึงยัยหนูมาซ่อนไว้ข้างหลัง ส่วนอิพี่เชนนั้น รีบไปเคลียกะยัยนาราให้ไวค่ะ!!! ฮึ่ยยยยย
-
Chapter 11 : จูบของหนู
เชนสัมผัสได้ถึงบรรยากาศน่าอึดอัด นุ่มนิ่มจ้องนาราไม่วางตา สีหน้าแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบหญิงสาว นาราเองก็พอกัน ไปบอกกับน้องแบบนั้นได้ยังไง เขากับเธอไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างที่ว่า นุ่มนิ่มคงจะเข้าใจผิดไปแล้ว
“ไม่จริง พี่เชนไม่เคยบอกหนูว่ามีแฟน” นุ่มนิ่มเถียง กอดแขนพี่เขาไว้แน่น นารามองตามมือเล็กที่เกาะแขนเชน เธอหรี่ตามองอย่างสงสัย
“เด็กคนนี้เป็นใครคะ ? น้องสาวของเชนเหรอ”
“ไม่ใช่! หนูเป็น…”
“นุ่มนิ่มเป็นน้องสาวผม เพิ่งมาจากเชียงใหม่” เชนตอบก่อนที่น้องจะทันได้พูดจบ นุ่มนิ่มกัดปากเมื่อได้ยินพี่ตอบแบบนั้น ปล่อยมือจากแขนแกร่งและเดินหนีเข้าห้องไปทันที
เสียงปิดประตูทำให้เชนถอนหายใจ เขาคงจะทำให้น้องไม่พอใจอีกแล้ว แต่เขากับนุ่มนิ่มยังไม่มีสถานะอื่นต่อกันนอกจากพี่น้อง ถึงแม้ว่าทางกายจะข้ามขั้นไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ตาม
“ฉันมีเรื่องอยากจะปรึกษาคุณ” นารานั่งลงที่โซฟา ไม่สนใจน้องสาวของเชนที่ดูจะไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่ แต่ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องใส่ใจ
เชนพยักหน้ารอให้อีกฝ่ายพูด เวลามีปัญหานารามักจะปรึกษาเขาเป็นประจำอยู่แล้ว ถ้าไม่ลำบากเกินไปที่จะช่วยเหลือเชนก็ไม่เคยปฏิเสธ
“คุณแม่เพิ่งกลับมาจากเชียงใหม่ แต่เด็กคนนั้นไม่อยู่แล้ว ยายของเด็กนั่นบอกว่าเด็กไปอยู่กับพี่ชายที่กรุงเทพ” นารากระแทกเสียง ท่าทางของเธอหงุดหงิดไม่น้อย
“น้องชายของคุณน่ะเหรอ ?”
“ฉันไม่อยากจะยอมรับเด็กนั่นเป็นน้องเท่าไหร่เลย แต่ก็ใช่ค่ะ ลูกเมียใหม่ของคุณพ่อนั่นแหละ” นาราไม่อยากทนฟังแม่ของเธอบ่นเลยมาปรึกษากับเชนว่าจะทำยังไงต่อไปดี เด็กคนนั้นหน้าตาเป็นยังไงเธอก็ไม่เคยเห็น อยู่ๆ แม่ก็มาบอกให้เธอตามหาเด็กให้เจอ
กรุงเทพตั้งกว้างออกขนาดนี้จะตามหาคนที่ไม่เคยเห็นแม้กระทั่งหน้าตาเจอได้ยังไง ชื่ออะไรก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ
“แล้วคุณจะทำยังไงต่อ” เชนยังไม่เข้าใจว่านาราอยากให้เขาช่วยยังไง หญิงสาวย้ายมานั่งข้างๆ แล้วจับมือเขา เชนดึงมือออกอย่างสุภาพ นาราหน้าเสียเล็กน้อย แต่ก็ยังปั้นหน้ายิ้ม
“คุณยายของเด็กคนนั้นไม่ยอมบอกว่าตอนนี้เด็กอยู่ที่ไหน คุณแม่เค้นถามจนไม่รู้จะถามยังไงแล้ว ฉันจำได้ว่าคุณยายของเชนก็เป็นคนเชียงใหม่และอยู่ที่สะเมิงเหมือนกัน เผื่อว่าท่านอาจจะรู้จักกับยายของเด็กคนนั้น” นาราพูดยืดยาว เชนพอจะเข้าใจว่าเธออยากให้เขาช่วยอะไร
อันที่จริงแล้วเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา เป็นเรื่องของนารากับครอบครัว แต่ในเมื่อเธอมาขอความช่วยเหลือและไม่เหลือบ่ากว่าแรงเขาก็จะช่วยเท่าที่ช่วยได้
“ผมจะลองถามคุณยายให้ ว่าแต่ยายของน้องคุณชื่ออะไร”
“เหมือนจะชื่อคุณยายประไพมั้งคะ”
เชนนิ่งไปเมื่ออีกฝ่ายบอกมาแบบนั้น เขาไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ อาจจะเป็นแค่คุณยายสองคนที่ชื่อซ้ำกันเท่านั้น
…
นุ่มนิ่มงอนพี่เชน เพราะพี่เขาบอกกับผู้หญิงคนนั้นว่าน้องเป็นแค่น้องสาว แอบเปิดประตูห้องออกไปมองก็เห็นยังคุยกันอยู่เลย พี่เชนไม่สนใจน้องแล้ว ขนาดหนีเข้ามาในห้องยังไม่ตามเข้ามา คนตัวเล็กตีมือลงกับหมอนอย่างหงุดหงิด
ถ้าพี่เชนอยากจะอยู่กับพี่ผู้หญิงคนนั้นก็อยู่ไปเลย น้องจะออกไปเที่ยวแล้ว!
จำได้ว่าเมมเบอร์ของพี่ดินไว้ในโทรศัพท์ นุ่มนิ่มโทรหาคุณตำรวจบอกว่าอยากไปเที่ยว โดนถามกลับมาเสียงดุว่าแผลหายดีแล้วเหรอถึงจะออกไปซ่า น้องเบะปากใส่โทรศัพท์บอกพี่เขาไปว่าไม่เป็นไรแล้ว อยู่แต่ในห้องน่าเบื่อ
“ไอ้เชนล่ะ ?” พี่ดินถาม นุ่มนิ่มทำเสียงขัดใจ ไม่อยากพูดถึงคนที่ทำให้น้องอารมณ์เสีย
“พี่เชนอยู่กับแฟน ไม่สนใจหนูหรอก”
“มันมีแฟนด้วยเหรอ” เสียงของพี่ดินแปลกใจน่าดู แต่นุ่มนิ่มไม่มีอารมณ์อยากจะตอบคำถาม เริ่มจะหงุดหงิดพี่ดินอีกคนแล้วนะ
“แล้วตกลงพี่ดินจะพาหนูไปเที่ยวไหม ถ้าพี่ไม่ว่างหนูจะเรียกแท็กซี่ไป”
“อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน แต่งตัวสวยๆ นะ” พี่ดินวางสายไปแล้ว นุ่มนิ่มโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงก่อนจะเดินกะเผลกๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า น้องอยากได้ชุดใหม่จัง ห้างในกรุงเทพต้องมีแต่ชุดสวยๆ เต็มไปหมดแน่เลย
นุ่มนิ่มเลือกกระโปรงสีขาวใส่คู่กับเสื้อแขนกุดสวมทับด้วยเสื้อคลุมตัวยาว จริงๆ ไม่อยากใส่เสื้อคลุมตัวนอก แต่เสื้อตัวนี้หลวมตรงช่วงอกไปหน่อยเลยต้องใส่คลุมไว้
“อยากทำหน้าอกจังเลย” นุ่มนิ่มบ่น สองมือจับหน้าอกเล็กที่ไม่เคยพอใจ บอกกับตนเองว่ายังไงก็ต้องเสริมหน้าอกให้ได้ อย่างน้อยก็เพื่อเป็นการเพิ่มความมั่นใจให้ตนเอง บอกคุณยายไปก็ไม่เคยจะเข้าใจกันบ้างเลย หลังๆ มาเลยไม่คุยเรื่องนี้ด้วยแล้ว
มือเล็กรวบผมมัดเป็นหางม้าลวกๆ แต่งหน้าเล็กน้อยพอให้หน้าไม่ซีดก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน พอลงมาข้างล่างยังเห็นพี่เชนนั่งคุยกับแฟนอยู่เลย นุ่มนิ่มหมั่นไส้แอบเบ้ปากใส่ไปที
“หนูแต่งตัวจะไปไหนคะ” เชนถามเพราะเห็นน้องแต่งตัวสวย นุ่มนิ่มมองพี่เขาเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“จะออกไปข้างนอกค่ะ พี่ดินจะพาหนูไปเที่ยว”
เชนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อของเพื่อนจากปากของนุ่มนิ่ม เพิ่งจะรู้จักกันแต่จะไปเที่ยวด้วยกันแล้ว เขาไม่เห็นด้วยเท่าไหร่เลย
“อยากไปเที่ยวทำไมหนูไม่บอกพี่ล่ะคะ จะได้ไม่ต้องลำบากคนอื่น” เชนว่า น้องไม่เคยบอกเขาสักคำว่าอยากไปไหน แต่กลับไปบอกคนที่เพิ่งรู้จักกัน นุ่มนิ่มไว้ใจคนง่ายเกินไปแล้ว
“หนูไม่รบกวนพี่เชนหรอก อยู่กับแฟนพี่ไปเถอะค่ะ” นุ่มนิ่มประชด พอดีกับที่โทรศัพท์มือถือดังขึ้น น้องกดรับและคุยกับปลายสายสองสามประโยค ก่อนจะถามกับเจ้าของห้อง
“ห้องพี่เชนอยู่ชั้นไหน ห้องอะไรนะคะ”
เชนตอบน้องถึงจะไม่ค่อยเต็มใจ นุ่มนิ่มเดินไปที่หน้าประตู ได้ยินแว่วๆ บอกว่าจะรออยู่หน้าห้อง นารามองตามแล้วยิ้มน้อยๆ
“น้องคุณจะไปเที่ยวกับแฟนเหรอคะ ตัวแค่นี้แต่มีแฟนซะแล้ว เห็นแล้วคิดถึงตัวเองเมื่อก่อน” หญิงสาวพยายามดึงเข้าเรื่องในอดีต แต่เชนไม่คล้อยตาม เขาไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องเก่าอีกแล้ว
“ไม่ใช่แฟนหรอก เพื่อนผมน่ะ ไอ้ดินไง คุณก็รู้จักไม่ใช่เหรอครับ” นาราถึงกับหน้าเสียเมื่อโดนตอกกลับ แต่เธอยังปั้นหน้ายิ้มได้อย่างแนบเนียน
เสียงเปิดประตูทำให้เชนต้องลุกขึ้นจากโซฟา เขาเดินมาที่หน้าประตูด้วยสีหน้าเรียบเฉย เห็นดนัยยืนอยู่หน้าประตูในชุดลำลองเสื้อยืดกางเกงยีนส์ อีกฝ่ายถอดแว่นตากันแดดออกจากใบหน้าและยักคิ้วให้เขา
“ไงเพื่อน” ดินทัก แต่เจ้าของห้องไม่ค่อยเต็มใจต้อนรับสักเท่าไหร่ถึงได้ไม่ยอมทักกลับ นายตำรวจหนุ่มเลยหันไปทักสาวน้อยที่เขามารับแทน
“วันนี้สวยนะเรา เมื่อวานมอมแมมเชียว” มือใหญ่ลูบผมน้องและโคลงไปมาเบาๆ นุ่มนิ่มยิ้มเขินเมื่อโดนชมว่าสวย
“ไม่ต้องชมหนูหรอก รู้ตัวว่าสวย”
“หมั่นไส้จริงๆ” ดนัยหัวเราะ มองเชนที่หน้าตาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ เขาล่ะชอบจริงๆ ที่ทำให้เพื่อนรักเสียอาการได้ขนาดนี้
“ขอยืมตัวน้องสาวมึงวันหนึ่งนะเพื่อน จะดูแลให้อย่างดีแล้วจะพากลับมาส่ง…แบบไม่ให้บุบสลาย” ประโยคท้ายดนัยกระซิบเบาๆ แต่ดังพอที่เชนจะได้ยิน เขาหัวเราะเบาๆ และมองเลยเข้าไปในห้อง หญิงสาวที่คุ้นเคยกันดีนั่งอยู่ตรงนั้น
เธอนี่เองที่นุ่มนิ่มบอกว่าเป็นแฟนของเชน ยังชอบกินของเก่าไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ นารา
“พี่ดิน ไปกันเถอะ” นุ่มนิ่มเร่งและเป็นฝ่ายเดินนำไปก่อน ดนัยยิ้มให้เพื่อนก่อนจะเดินตามน้องออกมา ไม่สนใจเสียงของเชนที่พูดตามหลัง
“อย่ายุ่งกับคนของกู”
ดนัยดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้มพร้อมสวมแว่นกันแดดเข้ากับใบหน้า ทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายพูด แต่เขาค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่างเชนกับยัยหนูคนนี้ไม่ใช่แค่พี่ชายกับน้องสาว
…
แขนยาวเอื้อมไปเบาะหลัง หยิบผ้าห่มผืนเล็กมายื่นให้คนที่นั่งข้างคนขับ กระโปรงของนุ่มนิ่มสั้นมากจนเขากลัวว่าน้องจะหนาว ยัยหนูเอ่ยขอบคุณเบาๆ คลุมผ้าขึ้นมาจนแทบจะถึงอก
“เรากินข้าวเช้าหรือยัง หิวไหม” ดนัยมองนาฬิกาที่บอกเวลาสิบเอ็ดโมงกว่า นุ่มนิ่มพยักหน้าเพราะเริ่มหิวขึ้นมาหน่อยๆ
“แล้วอยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้ค่ะ”
คำตอบยอดฮิตของผู้หญิงเลยอะไรก็ได้ ดนัยเกาหัว เขาเป็นพวกไม่มีความคิดสร้างสรรค์ด้วยสิ ไม่รู้ว่าส่วนมากเด็กผู้หญิงชอบกินอะไรกัน
“อาหารที่ชื่ออะไรก็ได้ไม่มีในโลก”
“งั้นหนูอยากกินเค้ก”
“เค้กไม่ใช่ข้าว” ดนัยไม่เข้าใจ บอกว่าหิวข้าวแต่จะกินของหวาน เพราะแบบนี้เขาถึงไม่มีแฟน ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากที่สุดโลกแล้ว
“มันทำจากแป้งเหมือนกัน”
โอเค ดนัยไม่เถียงแล้ว เขาไหวไหล่เล็กน้อย ขับรถมุ่งหน้าตรงมายังห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่มีร้านอาหารและร้านขนมให้เลือกมากมาย นุ่มนิ่มกดโทรศัพท์ยุกยิกอยู่พักหนึ่ง เห็นแว้บๆ ว่ากำลังดูรีวิวร้านขนม ก่อนจะเลือกร้านสีชมพูหวานแหววร้านหนึ่ง
แน่นอนว่าผู้ชายแมนๆ อกสามศอกแถมยังเป็นตำรวจอย่างดนัยไม่เคยเข้ามาในร้านแบบนี้ เขาทำหน้าไม่ถูกตอนที่โดนนุ่มนิ่มลากเข้ามาในร้าน ภายในร้านมีแต่เด็กวัยรุ่นผู้หญิงที่มากับแฟนเสียเป็นส่วนมาก นั่งกันเป็นคู่ๆ น่ารักเชียว
ตัดภาพมาที่เขากับยัยหนูทีเถอะ ทำไมสภาพเหมือนพ่อกับลูกแบบนี้วะ
นุ่มนิ่มสั่งขนมอย่างคล่องแคล่วเพราะอ่านรีวิวมาแล้วเรียบร้อยว่ามีอะไรอร่อยบ้าง น้องสั่งขนมเค้กไปสองชิ้นกับบราวนี่ไวท์ช็อกโกแลต มีชาพีชอีกหนึ่งแก้วด้วย
“พี่ดินจะกินอะไรคะ” นุ่มนิ่มใจดีถามคุณตำรวจ แต่อีกฝ่ายส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่เป็นไร พี่ไม่หิว เรากินเถอะ”
“ทำไมอ่ะ พี่ดินไม่ชอบกินของหวานเหรอ” คนตัวเล็กเอียงคอถาม ดนัยจิบน้ำเปล่าที่พนักงานนำมาเสิร์ฟให้แล้วพยักหน้า
“เหมือนพี่เชนเลย พี่เชนก็ไม่ชอบกินของหวาน เวลาไป…” นุ่มนิ่มกำลังพูดเจื้อยแจ้ว แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่ากำลังน้อยใจพี่เชนอยู่ก็หยุดพูดไปทั้งที่ยังพูดไม่จบ
“ช่างมันเถอะค่ะ” แผ่นหลังเล็กเอนพิงพนักเก้าอี้ ดนัยเห็นท่าทางของน้องแล้วเดาไม่ยากว่ากำลังงอน แล้วต้นเหตุก็ไม่ใช่ใคร เพื่อนเขานั่นไง
“นาราเป็นแฟนเชนเหรอ ?” ดนัยถาม เขาเห็นน้องขมวดคิ้ว กระแทกเสียงตอบอย่างหงุดหงิดน่าดู
“แล้วทำไมจะไม่ใช่ล่ะคะ ก็พี่ผู้หญิงเป็นคนบอกหนูเอง”
“สองคนนั้นเลิกกันไปตั้งนานแล้ว” เขาบอกความลับให้นุ่มนิ่ม นาราแกล้งเด็กอีกแล้ว กล้าหลอกน้องว่าเป็นแฟนของเชนทั้งๆ ที่เลิกกันไปตั้งสิบกว่าปีแล้วด้วยซ้ำ
“จริงเหรอคะ ?” นุ่มนิ่มสนใจขึ้นมาทันที เชื่อสนิทใจไปแล้วว่าพี่เชนกับพี่ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนกันจริงๆ แอบเคืองพี่เชนด้วยที่ไม่ยอมบอก แล้วยังมาทำแบบเมื่อคืนกับน้องอีก เลยโกรธแล้วโทรหาพี่ดินให้พาออกมาเที่ยวเสียเลย
“อืม เชนกับนาราคบกันตอนเรียนมัธยม แล้วก็เลิกกันหลังจากคบกันได้ไม่นาน”
“แต่ทำไมพี่นาราบอกว่าเป็นแฟนพี่เชนล่ะ”
เด็กน้อย ใสซื่ออะไรขนาดนี้ ดนัยเอ็นดูน้องสาวของเชนจริงๆ ใครพูดอะไรก็คงจะเชื่อง่ายไปหมดทุกอย่าง
“เพราะนารายังรักเชนอยู่ล่ะมั้ง”
“แล้วพี่เชนยังรักพี่นาราไหมคะ” นุ่มนิ่มถามอย่างอยากรู้ ดนัยยังไม่ทันได้ตอบขนมที่น้องสั่งก็มาเสิร์ฟเสียก่อน เขารอจนพนักงานเดินกลับไป
“เราต้องถามเชนมันเอง พี่ตอบแทนไม่ได้หรอก”
นุ่มนิ่มทำหน้ามุ่ย อยู่ๆ จะให้ไปถามพี่เชนน้องจะโดนดุกลับมาหรือเปล่าก็ไม่รู้ ยังเข็ดจากเรื่องลูกสาวของพี่เขาอยู่เลยเพราะพี่เชนดูจะไม่ค่อยชอบพูดเรื่องส่วนตัวเท่าไหร่
“หนูไม่กล้าถามหรอก กลัวโดนพี่เชนดุ”
“ระวังจะโดนแย่งความรักนะ ถ้าเกิดเชนอยากกลับไปคบกับนาราขึ้นมา เราไม่หวงพี่ชายเหรอ ?” ดนัยแกล้งถาม เขาพอจะมองออกว่านุ่มนิ่มเป็นเด็กขี้หวง คงไม่ยอมง่ายๆ ถ้าจะมีใครมาแย่งความรักของพี่ชายไป เขาอยากเห็นนาราโดนเด็กปั่นหัวจริงๆ
นุ่มนิ่มคิดตามคำพูดของดนัยแล้วความหงุดหงิดก่อตัวขึ้นอีกรอบ ถ้าพี่เชนกลับไปคบกับพี่สาวน้องต้องกลายเป็นน้องสาวที่ตกกระป๋องแน่ๆ ถ้าเป็นแบบนั้น ไม่ยอมหรอกนะ!
…
เชนโทรหาน้องไม่ติดเพราะนุ่มนิ่มปิดเครื่อง โทรหาดนัยก็ไม่รับสายเหมือนจงใจแกล้งเขา ตอนนี้เกือบหนึ่งทุ่มแล้วแต่น้องยังไม่กลับมา เขาเป็นห่วงจนนั่งแทบไม่ติด ไม่รู้ว่าดนัยพาน้องไปถึงไหน
เขากำลังจะโทรหาดนัยอีกรอบ แต่ประตูห้องเปิดออกเสียก่อน นุ่มนิ่มกลับมาพร้อมกับหอบหิ้วของมาเต็มสองมือ เชนเข้าไปช่วยน้องถือของ มีทั้งขนมและเสื้อผ้า เห็นมีเครื่องสำอางด้วยอีกหนึ่งถุงใหญ่
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลยคะ” เชนถามน้อง ช่วยถอดเสื้อคลุมออกให้เพราะนุ่มนิ่มคงจะร้อน ใบหน้าหวานมีเหงื่อซึมบริเวณหน้าผาก
“หลายอย่างเลย พี่ดินใจดีซื้อของให้หนูตั้งเยอะแน่ะ” คนตัวเล็กยิ้มตอบพี่ เชนไม่ค่อยชอบใจยังไงบอกไม่ถูก หรือว่าดนัยมันล่อลวงน้องด้วยของพวกนี้ อยู่ๆ มาซื้อของให้หลายอย่าง ถ้าไม่มีจุดประสงค์แอบแฝงก็คงจะใจดีเกินไปแล้ว
“ดินมันทำอะไรหนูบ้าง” เชนถาม น้องส่ายหน้าจนผมปลิว
“พี่ดินไม่ได้ทำอะไรหนู แค่พาหนูไปกินขนม ช่วยเลือกเสื้อผ้ากับเครื่องสำอาง พี่ดินแยกสีลิปออกด้วย” นุ่มนิ่มชื่นชมอีกฝ่ายจนออกนอกหน้า เขาคิดอยู่เหมือนกันว่าจะพาน้องไปซื้อของ แต่โดนตัดหน้าไปก่อน ดนัยมันเข้าใจหลอกเด็ก
“หนูชอบพี่ดินเหรอคะ”
“แล้วพี่เชนล่ะชอบพี่นาราหรือเปล่า ?” นุ่มนิ่มถามกลับ เชนถึงกับไปไม่เป็นเมื่อโดนย้อน เขาปฏิเสธเพราะไม่ได้คิดกับนาราแบบนั้น
“พี่ไม่ได้คิดอะไรกับนารา”
“งั้นหนูก็ไม่ได้ชอบพี่ดินเหมือนกัน” เชนใจชื้นขึ้นมาหน่อยเพราะน้องบอกเสียงหนักแน่น แต่เชนสังเกตเห็นว่าน้องหลบตาเขาแปลกๆ
“หนูเป็นอะไร”
“เปล่าค่ะ” นุ่มนิ่มทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง หยิบลิปสติกที่เพิ่งซื้อออกมาอวด
“พี่เชนว่าลิปสีนี้สวยไหม ติดทนด้วยนะ จูบก็ไม่หลุดด้วยแน่ะ”
“แล้วรู้ได้ยังไงคะว่าจูบไม่หลุด” เชนถาม คนตัวเล็กชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มและทาลิปบนริมฝีปาก ยืนเข่าบนโซฟาและขยับใบหน้าเข้ามาใกล้เพื่อจูบพี่
เชนโอบเอวเล็กไว้เมื่อน้องจูบเขาหนักหน่วงขึ้น พอถอนจูบออกไปก็ยิ้มให้ อวดลิปสติกที่ยังติดอยู่ที่ปากเหมือนเดิม
“นี่ไง ไม่หลุดเลยสักนิด”
“ปากเจ่อหมดแล้ว เจ็บไหมคะ” เชนสัมผัสมุมปากของน้องที่แดงเล็กน้อยแต่ไม่ใช่จากสีของลิป เขาสังเกตเห็นตั้งแต่นุ่มนิ่มกลับมาถึงแล้ว
“หนูไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ฝากของไว้ก่อนนะเดี๋ยวหนูออกมาเก็บ” นุ่มนิ่มลุกขึ้นจากโซฟาและเดินขึ้นไปบนห้อง เชนรอจนได้ยินเสียงปิดประตู เขาถือวิสาสะค้นของที่น้องซื้อมาอย่างเสียมารยาท นอกจากเสื้อผ้ากับเครื่องสำอางแล้วเชนยังเจอตั๋วหนังหนึ่งใบนอนอยู่ที่ก้นถุงเสื้อผ้าของน้อง
ในตั๋วระบุว่าเป็นหนังรอบบ่ายสามโมงของวันนี้ น้องคงจะไปดูหนังกับดนัยมาด้วยแต่ลืมบอกเขา คงจะเป็นแบบนั้น
…
นุ่มนิ่มพิงสะโพกกับอ่างล้างหน้า กดโทรศัพท์พลางหัวเราะกับข้อความที่ถูกส่งมา ดนัยส่งไลน์มาบอกว่าถึงบ้านแล้วพร้อมกับสติ๊กเกอร์ตลกๆ นุ่มนิ่มตอบกลับไปว่ากำลังจะอาบน้ำ ถ่ายรูปห้องน้ำส่งไปให้ด้วยเพื่อเป็นการยืนยัน
‘แล้วไหนล่ะคน เห็นแต่ห้องน้ำ’
พี่ดินส่งข้อความมาแบบนั้น มือเล็กยกขึ้นสูงเล็กน้อยเพื่อถ่ายรูปตนเองจากกล้องหน้าแล้วส่งกลับไปให้ นุ่มนิ่มรอให้อีกฝ่ายตอบกลับมาแล้วถึงพอใจวางโทรศัพท์และไปอาบน้ำได้เสียที ไม่ลืมที่จะเช็ดเครื่องสำอางออกจากใบหน้าก่อนด้วย
ผิวหน้าสดทำให้สามารถเห็นริมฝีปากที่บวมเจ่อได้อย่างชัดเจน ลูบมือไปมากับกลีบปากยังรู้สึกตึงๆ อยู่นิดหน่อย
ปากของนุ่มนิ่มบวมช้ำเพราะจูบ แต่ไม่ใช่จูบกับพี่เชนเมื่อกี้
TBC
ตอนหน้าเรามาย้อนกันค่ะว่ายัยหนูไปดื้ออะไรมา
ปล.ไม่ใช่นิยายใสๆ คะ อิอิ
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
Chapter 12 : พี่หึง
“ดูหนังกันไหม” ดนัยชวนหลังจากออกมาจากร้านขนมได้สักพัก นุ่มนิ่มพยักหน้าอย่างไม่ต้องคิดนานเพราะเห็นมีหนังใหม่เพิ่งเข้าวันนี้พอดี น้องไม่ต้องควักเงินสักบาทเพราะพี่ดินเป็นคนจ่ายให้หมด รวมถึงน้ำอัดลมแก้วโตกับป๊อบคอร์นถังใหญ่ด้วย
ในโรงหนังค่อนข้างหนาวดนัยเลยเสียสละเสื้อตัวนอกให้น้องเอาไปคลุมขา กระโปรงสั้นขนาดนี้มานั่งดูหนังตั้งสองชั่วโมงได้หนาวตายพอดี
ดนัยไม่ได้สนใจดูหนังเท่าไหร่นักเพราะมัวแต่จับจ้องคนข้างๆ สถานการณ์ตึงเครียดระหว่างเชนกับยัยตัวเล็กนี่ดูยังไงก็ไม่ใช่แค่พี่น้องทะเลาะกัน วันนี้แหละเขาจะเค้นถามกับนุ่มนิ่ม จะได้มีความลับเก็บไว้กับตัวเองไว้ยั่วโมโหเชนเพื่อนรักเล่นๆ
“ทะเลาะอะไรกับเชนล่ะเรา” ดนัยถามแต่ทำเป็นมองจอหนัง ราวกับว่าไม่ได้จริงจังอยากจะเอาคำตอบ
“พี่เชนนิสัยไม่ดีกับหนู” นุ่มนิ่มหงุดหงิดพอต้องพูดถึงพี่เชน น้องรู้ว่าพี่เขาไม่ผิดหรอกที่บอกพี่สาวไปแบบนั้น ก็เราสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆ แต่อดที่จะน้อยใจไม่ได้
“หึงเชนกับนาราเหรอ ?”
“พี่ดิน!”
“อย่าเสียงดัง” ดนัยทำเสียงดุเมื่อน้องเรียกเขาเสียงดังจนตกเป็นเป้าสายตาจากสายตาหลายคู่ นุ่มนิ่มยกมือปิดปากตนเอง พูดด้วยเสียงที่เบาลง
“ก็…พี่ดินถามอะไรก็ไม่รู้”
“แล้วใช่ไหม” นุ่มนิ่มกัดปากตนเอง ไม่รู้จะตอบยังไง จะทำเป็นไม่ได้ยินก็ไมได้เพราะพี่ดินจ้องเขม็ง ปากเล็กขยับเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่พูด ดนัยเลยเปลี่ยนคำถาม
“เราน่ะชอบไอ้เชนมันใช่ไหม”
นุ่มนิ่มรู้สึกว่าตนเองหน้าร้อนขึ้นมา คำตอบชัดเจนอยู่แล้วว่าใช่ น้องชอบพี่เชนตั้งแต่ยังไม่เคยเจอตัวจริงด้วยซ้ำ พอถึงตอนนี้ยิ่งชอบจนไม่รู้จะชอบยังไงแล้ว
ดนัยพอจะรู้คำตอบจากปฏิกิริยาของคนตัวเล็ก เขาจับแก้มนิ่มแล้วบีบเบาๆ อย่างเอ็นดู
“แก่แดดจริงๆ เลย ตัวแค่นี้หัดมีความรัก”
โดนหาว่าแก่แดดอีกแล้ว นุ่มนิ่มล่ะเซ็ง อยู่กับคุณยายก็โดนว่าบ่อยๆ ตอนนี้พี่ดินก็ยังจะเอากับเขาด้วย
“หนูชอบพี่เชน แต่ว่าพี่เชนคงไม่ชอบหนูหรอก” นุ่มนิ่มตัดพ้อ หนังเริ่มไม่สนุกแล้วเพราะพี่ดินคนเดียวเลย ชวนคุยแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้
“ทำไมถึงคิดว่าเชนไม่ชอบเรา ?”
“ก็พี่เชนบอกพี่นาราว่าหนูเป็นน้องสาว”
ความน้อยใจมาเต็มขั้น ตำรวจหนุ่มเกือบจะหลุดขำเพราะน้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ คิดจะมีแฟนเด็กแต่ไม่รู้จักวิธีเอาใจ สมกับเป็นเชนจริงๆ มักจะชอบละเลยการใส่ใจคนรักเล็กๆ น้อยๆ มาแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยจำเสียทีว่าผู้หญิงชอบการเอาใจใส่
“แล้วอยากรู้ไหมว่าเชนมันชอบเราหรือเปล่า”
“ทำยังไงคะ ?” นุ่มนิ่มถามอย่างสนใจ ก่อนจะทำหน้าตกใจเมื่อใบหน้าของพี่ดินขยับเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกัน ใกล้มากเสียจนได้กลิ่นมิ้นท์เย็นๆ จากบุหรี่
ดนัยลูบแก้มกลมของน้องเบาๆ มองริมฝีปากเล็กที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ เสียงทุ้มกระซิบถามแต่เพราะอยู่ใกล้แค่นี้นุ่มนิ่มเลยได้ยินชัดเจน
“เคยจูบกับเชนหรือยัง”
น้องพยักหน้าอย่างเขินๆ ในโรงหนังมืดพี่ดินคงมองไม่เห็นแก้มแดงๆ ของน้อง แต่มันร้อนผ่าวจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว กับพี่เชนเป็นยิ่งกว่าจูบเสียอีก
มือใหญ่ประคองใบหน้าหวานด้วยมือเดียว ก่อนจะบดจูบริมฝีปากนิ่มๆ อย่างไม่เบานัก ดนัยไม่ได้ล่วงเกินน้องมากไปกว่าจูบแค่ภายนอก แต่จงใจงับกลีบปากบางให้บวมช้ำก่อนจะผละออกมา
นุ่มนิ่มจับปากตนเองมองคนที่เลียปากตนเองแล้วกลับไปนั่งดูหนังต่อ พี่ดินทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่น้องเขินจนหน้าแดงแถมยังใจเต้นแรงอีก
พวกผู้ชายนิสัยไม่ดีเลย ชอบฉวยโอกาสอยู่เรื่อย!
…
หลังจากออกมาจากโรงหนังนุ่มนิ่มอยากได้ลิปสติกเพราะเห็นร้านเครื่องสำอางมีโปรลดราคาอยู่ มือเล็กดึงมือดนัยลากเข้ามาในร้าน ลองสีลิปบนหลังมือของพี่เขาเต็มไปหมดเพราะมือตนเองไม่มีที่ว่างแล้ว ตอนแรกคิดว่าจะซื้อแค่แท่งเดียวแต่เลือกไปเลือกมาอยากจะได้ทุกสีเลย
“หนูอยากได้สีนี้ แต่ว่าสีนี้ก็สวย” นุ่มนิ่มเลือกไม่ได้อยากได้ทั้งสองสี ในเมื่อตัดสินใจเองไม่ได้ก็ให้อีกฝ่ายช่วย ลิปสติกสองแท่งยื่นมาตรงหน้าของดนัย
“พี่ดินว่าสีไหนสวยกว่ากัน”
“เลือกไม่ได้ก็เอาทั้งสองสีเลย มันคนละสีกันไม่ใช่เหรอ แท่งนี้ชมพูกว่า ส่วนแท่งนี้ออกส้ม” ไม่คาดหวังว่าจะได้คำตอบแบบนี้จากผู้ชาย นุ่มนิ่มถึงกับหลุดขำ
“ทำไมเลือกลิปเก่งจังล่ะคะ”
“เมื่อก่อนพี่ช่วยแฟนเลือกซื้อเครื่องสำอางบ่อยๆ” ดนัยตอบก่อนจะบอกพนักงานขายว่าเอาลิปทั้งสองสี ระหว่างรอชำระเงินนุ่มนิ่มก็หยิบสำลีชุบน้ำยาล้างเครื่องสำอางมาเช็ดลิปที่หลังมือของชายหนุ่ม
จะว่าไปนุ่มนิ่มเคยคิดอยากจะมีโมเม้นน่ารักๆ แบบนี้กับแฟนเหมือนกัน ช่วยกันเลือกเครื่องสำอางน่ารักจะตาย ไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่ปล่อยให้แฟนเดินซื้ออยู่คนเดียวส่วนตนเองนั่งรออยู่หน้าร้าน
พี่ดินเนี่ยเป็นแฟนหนุ่มในอุดมคติเลย วันนี้ก็เอาใจน้องทั้งวัน
“มองอะไร” ดนัยถามคนตัวเล็กที่มองเขาอยู่นานแล้ว พอโดนทักนุ่มนิ่มก็ส่ายหน้าเร็วๆ จนผมปลิว
“เปล่าสักหน่อย เช็ดต่อเองเลย หนูไปจ่ายเงินก่อน” นุ่มนิ่มยัดสำลีเปียกๆ ใส่มือพี่เขา กำลังจะขยับไปจ่ายเงินแต่ดนัยรั้งข้อมือไว้
“ไม่ต้อง พี่ซื้อให้” ยังไม่ทันจะได้ท้วงอะไรพี่เขาก็ชิงจ่ายเงินให้ก่อนแล้ว ก่อนจะยื่นถุงมาให้
“ขอบคุณค่ะ” นุ่มนิ่มเอ่ยขอบคุณเบาๆ ก้มหน้าซ่อนแก้มแดงๆ ของตนเอง แบบนี้ดีจังเลย น้องอยากให้พี่เชนเป็นเหมือนพี่ดินบ้าง
…
ดนัยกำลังจะออกรถแต่ยังไม่กล้าเหยียบคันเร่งเพราะกลัวว่าจะรบกวนสมาธิคนที่กำลังทาลิปอย่างตั้งใจ นุ่มนิ่มเห่อลิปสติกแท่งใหม่น่าดู พอเข้ามาในรถก็แกะออกมาลองทาบนปาก ทาเสร็จก็ใช้นิ้วมือเกลี่ยๆ เหมือนนางแบบโฆษณาที่เขาเห็นในทีวีบ่อยๆ
“สวยไหมคะ” นุ่มนิ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อจะอวดสีลิป ดนัยคิดในใจว่าเด็กอะไรน่ารักขนาดนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงคิดไม่ดีกับน้องไปแล้ว ยิ่งเป็นคนของเชนด้วยแล้วความอยากเอาชนะยิ่งมีมากกว่าความรู้สึกผิดชอบชั่วดี
แต่พอโตเป็นผู้ใหญ่ความคิดแบบนั้นก็หมดไป ถึงจะยังไม่สนิทใจกันเสียทีเดียวแต่ดนัยก็ไม่อยากสร้างความบาดหมางต่อเพื่อนเก่าเพิ่มอีก
เขาแค่หมั่นไส้ที่เชนมันทำให้ยัยตัวเล็กน้อยใจจนต้องประชดด้วยการออกมาเที่ยวกับเขา ทำตัวแบบนี้มันน่าจับเข้าห้องขังเสียให้เข็ด
“อืม สวยดี ว่าแต่ลิปจูบไม่หลุดคือยังไง” ดนัยถามขณะที่อ่านข้อความโฆษณาชวนเชื่อบนกล่องลิปสติก
“แบบว่าต่อให้จูบกับแฟนลิปก็ไม่เลอะ เพราะติดทนมาก” นุ่มนิ่มบอกให้อีกฝ่ายเข้าใจ ดนัยพยักหน้าก่อนจะมองใบหน้าหวานและยิ้มกรุ้มกริ่ม
“อยากพิสูจน์ไหมว่าลิปจูบไม่หลุดจริงหรือเปล่า”
“พี่ดินจะแกล้งหนูอีกแล้ว” น้องรู้ทันเบะปากใส่ ดนัยหัวเราะและลูบผมนุ่มเบาๆ ก่อนจะเอี้ยวตัวมาจูบลงบนริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีสวย
นุ่มนิ่มขยำเสื้อของอีกฝ่ายเมื่อจูบนั้นรุนแรงขึ้นกว่าจากครั้งในโรงหนัง พี่ดินจูบแรงจนน้องรู้สึกเจ็บที่ปากแต่ไม่ได้มีการรุกล้ำใดๆ
กว่าพี่เขาจะถอนจูบออกไปนุ่มนิ่มก็หน้าแดงไปหมดแล้วเพราะหายใจไม่ทัน ดนัยเช็ดปากตนเองและอวดนิ้วที่สะอาดหมดจดให้น้องดู
“ลิปจูบไม่หลุดจริงๆ ด้วย สีลิปไม่ติดออกมาเลยสักนิด”
“พี่ดินบ้า” มือเล็กทุบไหล่หนาของคุณตำรวจแก้เขิน วันนี้เปลืองตัวไปหลายรอบแล้ว พี่ดินเอะอะจูบๆ อยู่ได้
“พี่จะบอกอะไรให้” ดนัยว่าและเริ่มออกรถ นุ่มนิ่มเอียงคอมอง รอฟังว่าพี่เขาจะพูดอะไร
“อยากรู้ไหมว่าเชนมันชอบเราหรือเปล่า”
นุ่มนิ่มเงียบ ไม่รู้จะตอบว่ายังไงดี ไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง ไม่รู้แม้กระทั่งว่าที่พี่เชนทำแบบนี้กับน้องเป็นเพราะรู้สึกเหมือนกันหรือว่าแค่ยอมตามใจเพราะเห็นว่านุ่มนิ่มเป็นน้องสาว
ถึงน้องจะไม่ตอบ แต่ดนัยรู้ว่านุ่มนิ่มรอฟังอยู่ เขาเคาะนิ้วกับพวงมาลัยรถก่อนจะบอกอย่างมั่นใจว่ามันต้องได้ผล
“ถ้ามันเห็นปากบวมๆ ของเราแล้วหงุดหงิดคือมันหึง แล้วผู้ชายร้อยทั้งร้อยถ้าหึงแสดงว่าชอบ ไม่มีอะไรซับซ้อนหรอก”
คนตัวเล็กทำเป็นไม่สนใจ แต่แอบเก็บข้อมูลอยู่เงียบๆ แต่ถ้าพี่เชนหงุดหงิดก่อนจะทันได้รู้ว่าชอบน้องหรือเปล่าจะไม่โดนตีเสียก่อนเหรอเนี่ย
…
หลังจากอาบน้ำเสร็จและออกมาจากห้องน้ำนุ่มนิ่มเห็นพี่เชนนั่งอยู่ที่เตียงก่อนแล้ว น้องเผลอกัดปากที่ยังไม่หายบวมของตนเองแถมยังช้ำหน่อยๆ ด้วย ยิ่งไม่มีลิปสติกปกปิดยิ่งเห็นชัด
“พี่เชนไม่ไปอาบน้ำเหรอคะ” นุ่มนิ่มหันหลังให้เพราะใจไม่กล้าพอให้พี่ขาเห็นปากช้ำๆ ทำเป็นอ้อยอิ่งทาโลชั่นอยู่นานสองนาน จนเชนทักขึ้นถึงได้ชะงัก
“หนูไม่เห็นบอกพี่เลยว่าไปดูหนังมาด้วย”
เสียงของพี่เชนห้วนแปลกๆ เหมือนไม่พอใจ นุ่มนิ่มทำใจกล้าหันกลับมาและยิ้มฝืนๆ
“หนูลืม”
“เหรอคะ หนังสนุกไหม” ถามว่าหนังสนุกไหมแต่หน้าตาพี่เชนไม่ได้อยากรู้เลยสักนิด ทำหน้าดุเหมือนอยากจะจับน้องตียังไงก็ไม่รู้
นุ่มนิ่มพยักหน้าและจะลุกหนี อย่างน้อยขอหนีจากพี่เชนก่อนเพราะรับรู้ได้ถึงสถานการณ์ไม่ปลอดภัย แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอย่างที่คิดมือหนาก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือ
“ปากไปโดนอะไรมา” เชนจับคางน้องแล้วบิดไปมา เพิ่งเห็นชัดๆ ว่าปากของนุ่มนิ่มบวมและช้ำผิดปกติ นิ้วยาวกดที่มุมปากเล็กบริเวณที่ช้ำกว่าตรงอื่น
“อื้อ หนูเจ็บ” นุ่มนิ่มสะบัดหน้าหนี มองค้อนพี่เขาแต่เชนไม่ยอมปล่อย เขาเค้นถามจนกว่าจะได้รับคำตอบ
“พี่ถามว่าปากหนูไปโดนอะไรมาคะ”
“หนูกัดโดนปากตัวเอง” เป็นคำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้น เชนขมวดคิ้วมองจับผิดเด็กเลี้ยงแกะ เขาเริ่มไม่พอใจขึ้นมาเพราะพอจะรู้ว่าปากบวมๆ ของน้องเกิดจากอะไร แต่ยังพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้หงุดหงิด ไม้แข็งใช้กับนุ่มนิ่มไม่ได้ผล เคยมีบทเรียนมาแล้วและเชนจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก
“อย่าโกหกพี่”
นุ่มนิ่มกดดันจนมือเย็นไปหมด ถ้าบอกไปตรงๆ พี่เชนต้องดุแน่ๆ อาจจะโดนตีหรือไม่ก็โดนพูดไม่ดีใส่อีก
“ถ้าหนูบอกแล้วพี่เชนจะโกรธไหมคะ”
เชนเริ่มเห็นมาลางๆ ว่าเขาต้องไม่ชอบใจกับคำตอบของน้อง แต่นุ่มนิ่มจะไม่ยอมบอกความจริงแน่ถ้าเขาแสดงออกไปว่าโมโห เลยจำต้องส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าเขาไม่โกรธ
“พี่ดินจูบหนู” นุ่มนิ่มสารภาพเสียงเบา ช้อนสายตามองใบหน้าคมอย่างกลัวๆ ว่าจะโดนดุ
ไอ้ตำรวจเวร
เชนสบถอยู่ในใจ ข้างขมับของเขาเต้นตุบด้วยความโกรธ ปากของนุ่มนิ่มบวมขนาดนี้มันต้องจูบน้องแรงขนาดไหน นุ่มนิ่มเองก็เหมือนกัน ทำไมถึงยอมให้ผู้ชายคนอื่นจูบได้ง่ายๆ
“พี่เชนโกรธไหมคะ” ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วทำใจกล้าถามออกมาเสียเลย ท่าทางของพี่เขาบอกชัดอยู่แล้วว่าไม่พอใจแต่นุ่มนิ่มก็ยังอยากได้คำตอบที่ชัดเจนกว่านี้
“โกรธค่ะ”
คำตอบแค่สั้นๆ แต่ทำให้นุ่มนิ่มกลั้นยิ้มเอาไว้แทบไม่ไหว คำพูดของพี่ดินที่บอกว่าถ้าพี่เชนโกรธแสดงว่าพี่เชนหึง
หึงแปลว่าชอบ นั่นไง พี่เชนชอบน้อง!
“ยิ้มอะไรคะ พี่โกรธหนูอยู่นะ” เชนอยากจับเด็กดื้อมาฟาดสักทีสองที ทำความผิดแล้วยังจะมายิ้มอีก เจ้านุ่มนิ่มตัวแสบ
“พี่เชนขา” นุ่มนิ่มยืนเข่าแล้วโถมตัวเข้ากอดคนตัวโต ที่งอนๆ พี่เขาอยู่หายเป็นปลิดทิ้ง ริมฝีปากเล็กหอมแก้มคนพี่ซ้ายขวา
“ชอบหนูเหรอคะ”
เชนแทบจะสำลักน้ำลายตนเอง อยู่ๆ น้องเล่นถามออกมาตรงๆ แล้วเขาจะตอบยังไง ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเสียดื้อๆ อย่างกับเด็กหนุ่มที่เพิ่งเคยมีความรัก
“ทำไมหนูถามแบบนั้นล่ะคะ”
“เพราะพี่เชนโกรธที่หนูจูบกับพี่ดิน หึงหนูใช่ไหมคะ แบบนี้แปลว่าพี่ชอบหนู” นุ่มนิ่มพูดอย่างแก่แดด จากที่กำลังหงุดหงิดเชนกลายเป็นขำ มือหนาโคลงหัวน้องอย่างมันเขี้ยว
“ไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหน”
“พี่ดินสอนหนู” เจ้าตัวเล็กบอกอย่างภูมิใจ ยิ้มกว้างจนตาหยี เชนโกรธไม่ลงได้แต่ถอนหายใจ
ไอ้ดินมันสอนอะไรน้องวะเนี่ย เจอกันครั้งหน้าจะด่าให้โทษฐานที่บังอาจมาแตะต้องคนของเขา
“ใช่ค่ะ พี่หึงหนู หึงมากด้วย” เชนจับนุ่มนิ่มมานั่งตัก บอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง หอมแก้มกลมๆ ที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ประจำตัวของน้อง
แขนเล็กโอบรอบคอพี่เขา เอียงคอถามด้วยแววตาใสซื่อ แต่เชนกลับมองว่าแก่นเซี้ยวจนน่าตี
“แล้วชอบหนูไหมคะ”
“อืม ชอบดีไหมนะ” เชนแกล้งน้อง นุ่มนิ่มทำหน้าบึ้ง รัวมือตีไหล่กว้างยกใหญ่ คนเป็นพี่หัวเราะก่อนจะรวบมือน้อยๆ ไว้ เชนจูบมือน้องอย่างทะนุถนอม
“ขอเหตุผลหน่อยสิคะว่าทำไมพี่ถึงต้องชอบหนู” ตาคมจ้องใบหน้าหวาน แววตาพราวระยับทำให้นุ่มนิ่มเขิน ดิ้นไปมาจนชุดนอนกระโปรงเลิกขึ้นมาจนแทบจะถึงต้นขา
“เพราะหนู…” พูดยังไม่ทันจบก็เขินหน้าแดง นุ่มนิ่มไม่กล้าพูดต่อแล้ว อยู่ๆ คำพูดไม่น่ารักก็ลอยเข้ามาในหัว แต่ถ้าพูดออกไปพี่เชนจะมองว่าน้องเป็นคนยังไง
“หนูทำไมคะ” แต่พี่เชนก็ยังแกล้งไม่หยุด มือหนาลูบไปตามแผ่นหลังของน้องผ่านชุดนอนเนื้อบาง ออกแรงดันเบาๆ จนหน้าอกนิ่มแนบชิดกับอกกว้างของตนเอง
นุ่มนิ่มยอมละทิ้งความอาย มือเล็กประคองใบหน้าของพี่เชนและก้มลงมาจนหน้าผากชิดกัน
“เพราะหนูเป็นเมียพี่เชนแล้ว พี่เชนต้องชอบหนู”
เชนโดนหมัดฮุคเข้าเต็มๆ คิดไม่ถึงว่าน้องจะกล้าพูดออกมาแบบนั้น แต่เขาชอบนุ่มนิ่มในมุมนี้จริงๆ อดไม่ได้ที่จะเชยคางเล็กขึ้นและบดจูบริมฝีปากที่ช้ำอยู่แล้วให้ยิ่งบวมช้ำกว่าเดิม เขาทั้งจูบและขบกัดปากเล็กๆ จนนุ่มนิ่มร้องประท้วงว่าเจ็บ เชนยอมถอนจูบออกมาแต่ทำโทษเด็กดื้อด้วยการตีก้นเบาๆ แทน
“วันนี้เมียดื้อ ต้องโดนพี่ทำโทษนะคะ”
นุ่มนิ่มเสียดท้องแปลกๆ กับคำว่าเมียจากปากของพี่เชน ยอมให้พี่เขาอุ้มลงนอนบนเตียงแต่โดยดี ชุดนอนสวยๆ ถูกเลิกขึ้นมาจนเห็นหน้าท้องขาวๆ แต่จุดสนใจของเชนคือส่วนน่ารักที่นอนสงบนิ่งอยู่ภายใต้ชั้นในตัวเล็ก
มือหนานวดคลึงเบาๆ จนน้องหลุดเสียงครางออกมา แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้นเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เชนไม่สนใจเขาปล่อยให้มันดังอยู่แบบนั้น แต่มือเล็กดันอกกว้างไว้
“พี่เชนรับโทรศัพท์ก่อน”
เชนสบถเล็กน้อยแต่ก็ยอมผละออกมาเพื่อรับโทรศัพท์ เขาไม่ทันได้มองว่าใครโทรมา แต่พอกดรับสายสีหน้าของเชนก็เปลี่ยนไป เขาพูดคุยกับปลายสายอยู่อีกไม่กี่ประโยคแล้วจึงกดวางสาย
นุ่มนิ่มเห็นสีหน้าไม่ค่อยดีของพี่เลยลุกขึ้นมาจัดเสื้อผ้าตนเองและถามด้วยความเป็นห่วง
“ใครโทรมาเหรอคะ”
“แม่ของพี่น่ะ” เชนตอบน้องพลางช่วยลูบผมยุ่งๆ ให้เข้าที่ เขาจูบหน้าผากของนุ่มนิ่มก่อนจะบอก
“พรุ่งนี้เราไปหาคุณแม่กันนะคะ”
คุณแม่ของพี่เชนคือลูกสาวของคุณยาย นุ่มนิ่มเคยเจออยู่ครั้งหนึ่งตอนที่คุณน้ามาทำธุระที่บ้าน คุณน้าไม่ค่อยชอบน้องเท่าไหร่ บอกว่าคุณยายเก็บเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาเลี้ยง เรียกน้องว่าเป็นตัวภาระของคุณยาย
นุ่มนิ่มไม่อยากไปเจอคุณแม่ของพี่เชนเลย น้องทำอะไรผิดนะ ทำไมถึงมีแต่คนไม่ชอบอยู่เรื่อย
TBC.
ตอนหน้ายัยหนูปะทะแม่ผั- เอ๊ย แม่พี่
แล้วจะบอกว่าวัยอย่างยัยน้องเนี่ยหวั่นไหวง่ายนะคะ อิอิ
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
น้องนิ่มมมม แซ่บมากรูกก
โอ๊ย จะเป็นลม :jul1: :jul1:
สรุปว่าน้องเป็นน้องของนาราใช่มั้ยคะ
ตอนหน้าขอให้แม่ผัว เอ้ย แม่พี่เชนเอ็นดูนะคะ
-
ยัยน้อนนนนน ทำไมใจอ่อนให้พี่เชนตลอดขนาดนี้ พี่เชนทำของใส่น้อนใช่ไหม!
-
ชอบตอนน้องพูดอะไรที่เกินเด็กมาก รอน้องโตและแซ่บขึ้นเรื่อยๆนะคะ :mew1: :hao6:
-
“เพราะหนูเป็นเมียพี่เชนแล้ว พี่เชนต้องชอบหนู”
ยกนี้พี่เชนน๊อกไปแล้วนะครับ หนูนิ่มปล่อยหมัดฮุกใส่แบบไม่ทันตั้งตัวเลย
-
พี่เชนกับน้องยังไม่ได้เคลียร์เรื่องลูกพี่เชนเลย
-
นุ่มนิ่มออกจะน่ารัก อย่าใจร้ายกับน้องมากนะ
-
หนูลูกกกกกกกก
-
คุณแม่พี่เชนใจดีกับยัยหนูด้วยนะ ยัยหนูนิ่มของแม่ทำไมน่ารักชนาดนี้ล่ะคะ
-
น้องทำไมดีขนาดนี้หนูลูกกก อย่าให้ผู้ชายรุ่มร่ามสิคะ :hao6:
-
ห่วงน้อน..นนนน :hao5: :hao5: :hao5:
-
หนูนิ่มสู้ๆนะจ๊ะ
-
:pig4:
:3123:
-
Chapter 13 : ขออ้อนหน่อย
นุ่มนิ่มยืนนิ่งอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ของพี่เชน มือเล็กกำชายกระโปรงของตนเองอย่างประหม่า ฝ่ามือชื้นไปด้วยเหงื่อจนเชนต้องจับมือน้องมากุมไว้
“เป็นอะไรคะ มือเย็นเชียว”
“หนูกลัวคุณแม่พี่เชน” น้องบอกไปตรงๆ ใจเต้นแรงไปหมดแล้วไม่ใช่เพราะตื่นเต้นเลยสักนิดแต่เป็นเพราะนุ่มนิ่มกลัวต่างหาก ยังจำหน้าคุณน้าได้อยู่เลยว่าชอบทำหน้าดุอยู่เรื่อย เวลาพูดก็ทำเสียงห้วนๆ น้องได้ยินทีไรสะดุ้งทุกที
“กลัวทำไม คุณแม่ของพี่ใจดีนะ”
ใจดีก็แย่แล้ว นุ่มนิ่มเถียงอยู่ในใจ พี่เชนก็พูดได้สิเพราะไม่เคยเห็นคุณน้าทำหน้าดุใส่น้องนี่นา
“ไปค่ะ เข้าบ้านกัน” เชนจับมือน้องพาเดินเข้ามาในบ้าน แม่ของเขานั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกก่อนแล้ว นุ่มนิ่มกล้าๆ กลัวๆ ไม่ค่อยกล้ามองหน้าคุณแม่ เขาเลยต้องแตะหลังน้องเบาๆ ก่อนจะแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกันตามมารยาท
“แม่ครับนี่หลานของคุณยายที่ผมเคยเล่าให้ฟัง น้องชื่อนุ่มนิ่ม”
นุ่มนิ่มก้มหน้ากัดปากตนเอง ขนาดไม่ได้มองยังรู้สึกได้เลยว่าคุณน้าจ้องอยู่ น้องมัวแต่กังวลจนลืมยกมือไหว้ผู้อาวุโส จนพี่เชนต้องบอกพลางแตะแผ่นหลังเบาๆ
“ตัวเล็กคะ นี่คุณแม่ของพี่”
“สวัสดีค่ะ” นุ่มนิ่มยกมือไหว้อย่างนอบน้อม คุณน้ารับไหว้เหมือนขอไปที หน้าตาไม่ค่อยต้อนรับน้องสักเท่าไหร่เลย
“เราเคยเจอกันแล้วที่บ้านคุณแม่ ใช่ไหม” คุณแม่ของพี่เชนถาม นุ่มนิ่มพยักหน้าและกำชายเสื้อพี่เขาแน่นเพราะกลัวหน้านิ่งๆ ของเธอ
“นาราบอกแม่ว่าเชนพาเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาอยู่ด้วย ที่แท้ก็หลานสาวคนโปรดของคุณยายนี่เอง”
ชื่อของพี่สาวคนนั้นอีกแล้ว นุ่มนิ่มไม่ชอบเลย ทำไมถึงได้เข้ามายุ่งทุกเรื่อง พี่เชนจะพาน้องมาอยู่ด้วยแล้วยังไง ไม่เห็นจะเกี่ยวกับพี่นาราตรงไหน ทำไมต้องบอกให้คุณน้ารู้ด้วย
“น้องเพิ่งมาถึงเมื่อวันก่อนเองครับแม่…”
“แล้วทำไมถึงต้องมาอยู่กับพี่เขา ไม่กลัวคุณยายเหงาเหรอ” พี่เชนยังพูดไม่ทันจบดี คุณน้าก็หันมาถาม นุ่มนิ่มมองหน้าคนเป็นพี่เพราะไม่รู้จะตอบยังไงดี ให้พี่เชนช่วยตอบให้หน่อย
“คุณยายอยากจะให้น้องมาเรียนต่อที่กรุงเทพน่ะครับ นุ่มนิ่มกำลังจะเข้ามอสี่” เชนเป็นฝ่ายตอบ แม่เขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ค่อยชอบชอบใจนัก หลายๆ ครั้งที่ความคิดของเราสองคนไม่ตรงกัน เชนเลยย้ายออกไปอยู่ตามลำพังหลังจากเรียนจบ
เขาจะกลับมาหาแม่ที่บ้านในช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์หรือถ้าวันไหนพอจะมีเวลาว่าง แม่กับเขาไม่ค่อยลงรอยกันหลังจากที่เขาเลิกกับแม่ของหนูนา แต่เชนไม่อยากฝืนใจตนเองเพื่อเอาใจแม่
“แม่ตกใจหมดตอนที่นาราโทรมาบอก คิดว่าเชนแอบซุกสาวที่ไหนเสียอีก ถ้าจะมีเมียต้องพามาแนะนำให้แม่รู้จักก่อนรู้ไหม”
เชนหัวเราะกลบเกลื่อน แอบจับมือน้องจากข้างหลังและบีบเบาๆ เห็นนุ่มนิ่มหน้าเสียเบะปากเหมือนจะร้องไห้ คงจะคิดมากกับคำพูดของคุณแม่อีกแล้ว เด็กๆ คงจะอารมณ์อ่อนไหวแบบนี้ทุกคน
“ไหนๆ ก็มากันแล้วอยู่กินข้าวกลางวันกับแม่ก่อนนะ” คุณน้าชวน นุ่มนิ่มหวังให้พี่เชนปฏิเสธ แต่พี่เขาไม่รู้ใจน้องเลย พยักหน้าตอบตกลงไปแล้ว ไม่รู้หรือไงว่าน้องอึดอัดกับความดุของคุณน้าจะแย่แล้ว พี่เชนบ้า
“ไปช่วยน้าเตรียมของในครัวไหมเราน่ะ ทำอาหารเป็นหรือเปล่า” นุ่มนิ่มสะดุ้งเมื่อคุณน้าแตะมือลงที่แขนเบาๆ คนตัวเล็กพยักหน้าก่อนจะตอบ
“ทำเป็นค่ะ”
“อืม ตามน้ามาทางนี้” คุณน้าเดินออกไปจากห้องรับแขกแล้ว แต่นุ่มนิ่มยังนิ่งอยู่ที่เดิมจนพี่เชนต้องบอกซ้ำ
“ตามคุณแม่ออกไปสิคะ”
“หนูกลัว”
เชนยิ้มขำ น้องคงจะเป็นเด็กที่กลัวคนแปลกหน้าและเข้ากับคนยากถึงได้ระแวงไปหมด มือหนาประคองใบหน้าหวานและจูบเบาๆ ที่ริมฝีปาก
“ไม่ต้องกลัว คุณแม่แค่อยากให้หนูไปช่วยทำอาหาร โชว์ฝีมือหน่อยดีไหมคะ” เชนอยู่กับน้องจนรู้วิธีกล่อม พอเขาพูดไปแบบนั้นเจ้าตัวเล็กก็พยักหน้า
นุ่มนิ่มเชื่อพี่เชน จะยอมตามเข้าไปช่วยคุณน้าข้างในครัวก็ได้ ถ้าคุณน้าทำอะไรไม่ดีกับน้อง จะกรี๊ดเสียงดังๆ ให้พี่เชนเข้ามาช่วยเลยคอยดู
…
คุณน้าบอกว่าพี่เชนชอบแกงเขียวหวาน เลยจะทำของโปรดให้พี่เชนกับอาหารง่ายๆ อีกอย่างสองอย่าง นุ่มนิ่มช่วยหยิบจับนู่นนี่ไปเงียบๆ โดยไม่ได้พูดอะไร มีแต่คุณน้าที่ชวนคุยแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้
“คิดยังไงถึงมาอยู่กับเชน” คุณน้าถาม นุ่มนิ่มชะงักมือที่กำลังคนแกงในหม้อ ไม่รู้จะตอบยังไงดีเพราะน้องไม่ได้คิดอะไรเลย แค่อยากมาอยู่กับพี่เขาเฉยๆ คุณยายก็ไม่เห็นจะว่าอะไรสักหน่อย
“หนูจะมาเรียนต่อ คุณยายเลยให้มาอยู่กับพี่เชนค่ะ” นุ่มนิ่มตอบไปตามที่พี่เชนเคยตอบคุณน้าไปเมื่อกี้ คุณแม่ของพี่เชนพยักหน้าราวกับว่าเข้าใจ แต่ก็ยังถามต่อ
“แล้วไม่คิดว่าจะเป็นการรบกวนเชนหรือไง”
นุ่มนิ่มเงียบ ทำเป็นตักแกงที่สุกแล้วใส่ชาม ทั้งที่ในใจอึดอัดจะแย่แล้ว เพราะไม่รู้ว่าคุณน้าต้องการอะไรกันแน่
“อยู่ที่เชียงใหม่ก็เป็นภาระของคุณยาย ตอนนี้ยังจะมาเป็นภาระของเชนอีก”
“พี่เชนไม่ได้บอกสักหน่อยว่าหนูเป็นภาระ” นุ่มนิ่มเถียง ไม่ชอบเลยที่คุณน้าพูดแบบนี้ คุณยายไม่เคยบอกว่าน้องเป็นภาระ พี่เชนก็ด้วย
“เชนไม่พูดเพราะสงสารหนูหรือเปล่า คงไม่มีใครชอบหรอกที่มีเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาอยู่ด้วย ญาติก็ไม่ใช่”
คุณน้าปากร้ายจริงๆ ด้วย! นุ่มนิ่มกัดปากตนเอง อยากจะเถียงเหมือนตอนที่โดนคุณยายดุ แต่คุณน้าจะยิ่งไม่ชอบน้องไปมากกว่าเดิมเลยต้องเงียบๆ เข้าไว้
เอาไว้ค่อยไปถามพี่เชนก็ได้ว่าคิดแบบนั้นจริงๆ หรือเปล่า ถ้าคิดกับน้องแบบที่คุณน้าว่าจะตีพี่เชนให้เจ็บๆ เลย
…
“กินเยอะๆ นะคะ อร่อยไหม” เชนตักอาหารใส่จานให้น้อง เจ้าตัวเล็กพยักหน้าเคี้ยวข้าวแก้มป่อง แต่หน้าตาดูอารมณ์ไม่ค่อยดี
“เอาแกงจืดไหมคะ”
“ไม่เอาค่ะ หนูไม่ชอบสาหร่าย” นุ่มนิ่มส่ายหน้าเพราะไม่ชอบสาหร่ายกับผักในแกงจืด เชนตามใจน้องตักไข่เจียวหมูสับวางลงในจานให้แทน
“อย่าตามใจน้องมาก เดี๋ยวจะเสียเด็ก” คุณแม่ตำหนิ เชนเพียงแค่รับฟัง ส่วนนุ่มนิ่มทำหน้าหงิกไปแล้ว เด็กๆ ก็เป็นแบบนี้ ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยเก่ง
“เมื่อวานนาราไปหาที่คอนโดเหรอเชน เป็นยังไงบ้าง ?”
นุ่มนิ่มถึงกับกินข้าวไม่อร่อยเมื่อคุณน้าพูดถึงพี่สาวขึ้นมาอีกแล้ว มือเล็กเขี่ยข้าวในจาน ทำเป็นไม่สนใจแต่แอบเก็บข้อมูลอยู่เงียบๆ
“ก็ไม่เป็นยังไงนี่ครับ” เชนตอบ ไม่รู้ว่าแม่ต้องการคำตอบแบบไหน แต่เขาเบื่อที่จะคุยกับแม่เรื่องของนาราเต็มทีแล้ว
“เมื่อไหร่จะยอมคืนดีกับนาราสักทีนะเรา แม่รอแล้วรออีกที่จะได้อุ้มหลาน” เชนลอบมองปฏิกิริยาของนุ่มนิ่มทันทีเมื่อคุณแม่ของเขาพูดจบ น้องวางช้อนจนเกิดเสียงกระทบกับจานดังเคร้ง แสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจนว่ากำลังไม่พอใจ
“แม่ว่านะ…”
“พี่เชนขา หนูปวดท้อง” นุ่มนิ่มบอกพี่ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มือเล็กจับท้องตนเองและทำตัวงอ เชนยิ้มขำกับอาการป่วยกะทันหันของตัวแสบ เขารู้ทันหรอกน่า
“ปวดมากไหมคะ” คนเป็นพี่ถามอย่างเป็นห่วง ยอมเล่นตามเกมไปกับน้องหน่อย ดูสินั่น ทำหน้าเจ็บได้สมจริงเหลือเกิน
“อื้อ ปวดมากๆ เลย หนูอยากกลับแล้ว” นุ่มนิ่มทำเสียงอ้อน และพี่เชนก็ตามใจน้องเสมอ อีกฝ่ายพยักหน้าก่อนจะหันไปบอกกับคุณแม่
“งั้นผมขอพาน้องกลับก่อนนะครับแม่ เดี๋ยวจะงอแงไปมากกว่านี้”
“ตามสบายเถอะย่ะพ่อคุณ” นุ่มนิ่มเห็นนะว่าคุณน้าพูดเหมือนรำคาญ จริงๆ ก็ไม่อยากเสียมารยาทกลางโต๊ะอาหารแบบนี้หรอก แต่คุณน้าพูดอะไรก็ไม่รู้ พูดถึงพี่สาวคนนั้นยังไม่พอยังจะพูดเรื่องลูกอะไรขึ้นมาอีก
ไม่ยอมหรอกนะ นุ่มนิ่มจะไม่ยอมให้พี่เชนมีลูกกับคนอื่น
ถึงน้องจะมีลูกไม่ได้ก็เถอะ แต่อีกหน่อยพอโตขึ้นค่อยหาน้องหมาน้องแมวมาเลี้ยงเป็นลูกกับพี่เชนก็ได้!
…
อาการปวดท้องของนุ่มนิ่มหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อกลับมาถึงห้อง ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีนอนคว่ำเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง แกว่งเท้าตีไปมาในอากาศจนผ้าพันแผลเท้าข้างที่เจ็บจะหลุดอยู่แล้ว
“ไหนบอกว่าปวดท้องไงคะหนู”
“หายแล้วค่ะ” นุ่มนิ่มบอกโดยที่มือยังกดโทรศัพท์ตอบไลน์เพื่อน เชนมันเขี้ยวอยากจะหยิกแก้มตัวแสบสักทีสองทีจริงๆ
“หนูนิ่มเป็นเด็กเลี้ยงแกะเหรอคะ”
“เปล่าสักหน่อย” คนตัวเล็กยอมลุกขึ้นมานั่งดีๆ เบะปากมองพี่เขาที่นั่งอยู่ปลายเตียง
“คุณแม่ของพี่เชนพูดแต่อะไรก็ไม่รู้อ่า หนูไม่ชอบเลย”
“อย่าสนใจเลยค่ะ คุณแม่ท่านก็พูดไปเรื่อย” เชนไม่อยากให้น้องคิดมาก เขาลูบมือน้องเบาๆ เป็นเชิงปลอบ นุ่มนิ่มถอนหายใจ ทำหน้าเครียดจนคิ้วขมวดไปหมด
“พี่เชนจะมีลูกกับพี่นาราเหรอคะ” นุ่มนิ่มถามเสียงเบา ถึงพี่ดินจะบอกว่าพี่เชนไม่ได้รักพี่สาวแล้วแต่ก็ยังอดคิดมากไม่ได้อยู่ดี แถมคุณแม่ของพี่เชนยังดูจะชอบพี่นารามากๆ ด้วย
คุณแม่คิดจะเปิดศึกระหว่างแม่สามีและลูกสะใภ้กับน้องแน่ๆเลย
“ไม่ใช่หรอกค่ะ พี่ไม่คิดอยากจะมีลูกอีกแล้ว” เชนบอกยิ้มๆ มีหนาลูบผมน้องที่ช้อนสายตาขึ้นมอง นุ่มนิ่มฟังแล้วใจชื้นขึ้นมาหน่อย
“เพราะน้องหนูนาเหรอคะ ?”
“พี่กลัวจะทำหน้าที่พ่อได้ไม่ดีจนเกิดเรื่องแบบเดิมอีก แค่นี้พี่ก็รู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแล้ว” นุ่มนิ่มเห็นสีหน้าของพี่เชนเศร้าลง น้องรู้สึกไม่ดีไปด้วย สองมือเล็กกุมมือพี่เขาไว้แน่นและยิ้มให้กำลังใจ
“ไม่หรอกค่ะ พี่เชนเป็นพ่อที่ดี น้องหนูนาจะต้องภูมิใจแน่ๆ ที่มีพี่เชนเป็นพ่อ” น้องพูดจริงๆ นะ พี่เชนรักลูกมากถึงได้เก็บรูปถ่ายไว้และพูดถึงอยู่ตลอด นุ่มนิ่มไม่เห็นว่าพี่เขาจะเป็นพ่อที่ไม่ดีตรงไหนเลย
“ว่าแต่คุณแม่ของน้องหนูนาล่ะคะ ยังรักอยู่ไหม” ปลอบพี่ได้ไม่เท่าไหร่นุ่มนิ่มก็ชักหวงขึ้นมาอีกแล้ว รักลูกขนาดนี้จะยังคิดอะไรกับแม่อยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้
“ตอนนี้พี่มีคนอื่นที่รักมากกว่าแล้ว” เชนมองใบหน้าหวานไม่วางตา คนโดนมองแก้มแดงไปหมดแล้ว นิ้วเล็กเกี่ยวผมทัดหูแก้เขิน
“พี่เชนรักใครเหรอคะ”
“เด็กแถวนี้ล่ะมั้ง”
นุ่มนิ่มเผลอจิกมือลงกับเตียง เขินจนตัวบิดเพราะรู้สึกเหมือนโดนสารภาพรัก แถมพี่เชนยังซนเอาจมูกมาแตะที่แก้มอีก เผลอไม่ทันไรแขนก็กอดหนึบเป็นปลาหมึกแล้ว
“อื้อ…” นุ่มนิ่มร้องประท้วงเพราะโดนจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว พี่เชนหลอกล่อน้องด้วยจูบหวานๆ จนมึนเมาไปหมด แผ่นหลังสัมผัสลงกับเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่โดนพี่เขาจูบทีไรนุ่มนิ่มเคลิ้มทุกที อ้าปากให้ลิ้นนุ่มๆ ของพี่เชนเข้ามาทักทาย
พี่เขาเก่งทุกอย่างเลย แค่จูบก็ทำเอาหายใจไม่ทันแล้ว ฟันคมกัดลิ้นของน้องเบาๆ ราวกับมันเขี้ยว ตามด้วยกัดปากให้อีกที ทำไมถึงชอบทำแรงนักนะ
“อยากให้พี่ทำไหมคะ” เชนถามหลังจากถอนจูบออกมา มือหนาบีบหน้าอกเล็กของคนที่นอนหายใจหอบ นุ่มนิ่มพยักหน้าทั้งที่หน้าแดงจัด แต่เขายังอยากแกล้งเจ้าตัวเล็กอยู่
“หนูอยากให้พี่ทำอะไร”
“คนนิสัยไม่ดี” มือเล็กตีไหล่กว้างเมื่อโดนแกล้ง แค่พูดยังเหนื่อยเลยเพราะโดนพี่เขาดูดพลังไปหมดแล้ว
“บอกพี่หน่อยสิคะ ว่าหนูอยากได้อะไร” คนขี้แกล้งยังแกล้งน้องไม่เลิก เชนเริ่มล้วงมือเข้ามาใต้ชุดสวย รั้งกระโปรงน้องขึ้นสูงจนเห็นหน้าท้องขาวๆ ลูบเบาๆ อยู่บริเวณนั้นจนนุ่มนิ่มแขม่วท้องเกร็ง
“ฮื่อ พี่เชนขา”
“ขาที่รัก” เชนขานรับและจูบแก้มนิ่มอย่างรักใคร่ นุ่มนิ่มสลัดความอายทิ้ง บอกสิ่งที่ต้องการให้พี่เขารู้เพราะกำลังจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
“หนูอยากให้พี่เชนเอาหนู”
แขนเล็กโอบรอบลำคอของคนด้านบน รั้งใบหน้าคมลงมาจูบ ดวงตาหวานฉ่ำมองใบหน้าคมและบอกซ้ำอีกครั้ง
“เอากันนะคะพี่เชน”
ให้ตาย ความอดทนของเชนขาดผึงลงทั้งหมดในตอนนั้น เขาจูบนุ่มนิ่มอย่างเอาแต่ใจพร้อมๆ กับถลกชุดกระโปรงของน้องขึ้นมากองเหนือแผ่นอก บราลูกไม้น่ารักเข้ากับหน้าอกเป็นกระเปาะของนุ่มนิ่มเสมอ เชนยังไม่ถอดบราของน้องออกแต่กลับสอดมือเข้าข้างใต้และสัมผัสเนินเนื้อเล็กๆ ทั้งแบบนั้น
“อื้อ…พี่เชน” เสียงหวานครางเมื่อปากเป็นอิสระ แอ่นอกขึ้นรับสัมผัสจากมือหนาที่บดขยี้ยอดอก เล่นกับน้องโดยที่ยังมีบราขวางกั้นคงจะไม่พอใจ เชนเลยปลดตะขอและโยนเสื้อในออกไปให้พ้นทาง ตามด้วยชุดสวยของน้องที่ลงไปกองบนพื้นติดๆ กัน
ใบหน้าคมซุกลงกับหน้าอกขาวเนียน ขบเม้มผิวเนื้อขาวจนขึ้นรอยแดงเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ปลายลิ้นโฉบเลียจุกนมเล็กๆ จนเต่งตึง หน้าอกของนุ่มนิ่มใหญ่ขึ้นจากเดิมเชนคิดแบบนั้น มือของเขาบีบนวดแล้วรู้สึกเต็มไม้เต็มมือมากขึ้น
เชนถอดเสื้อผ้าของตนเองออก ร่างสมส่วนเปลือยเปล่าต่อหน้าของนุ่มนิ่ม สองแก้มขาวแดงเรื่ออย่างน่ารักเมื่อสายตาเผลอหลุบลงต่ำมองส่วนนั้นตรงหว่างขาของพี่เชน
“พี่เชน”
“คะ ?”
“หนูอยากทำ” วันนี้เจ้าตัวแสบทำให้เชนหัวใจจะวายหลายรอบแล้ว เขายิ่งเป็นพวกไม่กล้าขัดใจน้องอยู่ด้วย เลยปล่อยให้นุ่มนิ่มได้ทำตามใจ แผ่นหลังแกร่งพิงหัวเตียงมองคนตัวเล็กที่คลานอยู่ตรงหน้า ใบหน้าหวานก้มลงมาจนลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดลูกชายของเขา
เชนกัดฟันครางในลำคอเมื่อลิ้นของน้องเลียที่ส่วนหัว นุ่มนิ่มทำมันอย่างไร้เดียงสาแต่กลับทำให้ความต้องการของเขาพุ่งสูง โพรงปากเล็กขยับเข้าออกรูดรั้งจนแท่งเนื้อใหญ่แข็งจัดเต็มที่ เชนปวดหนึบอยากจะปลดปล่อยแต่เขาไม่อยากปล่อยในปากน้อง
มือหนาดึงแท่งเนื้อฉ่ำน้ำออกมาจากปากของนุ่มนิ่ม เชนพลิกให้น้องกลับมานอนอยู่ใต้ร่างตามเดิม นัยน์ตาคมเต็มไปด้วยความต้องการมองหน้าอกขาวที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ
เชนแทบจะปลดปล่อยออกมาในตอนนั้นเมื่อรู้ตัวว่าเขาคิดลามกกับน้องยังไงบ้าง เขาจับลำร้อนให้แนบลงกับร่องอกของนุ่มนิ่มและขยับถูมันไปมา
“อ๊ะ…มันแปลกๆ” นุ่มนิ่มไม่เคยสัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้ หน้าอกของน้องมันร้อนแปลกๆ แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดี
“หนูทำแบบนี้นะคะ” มือข้างที่ว่างของเชนจับมือเล็กให้ดันหน้าอกเข้าหากัน ซาลาเปาคู่น้อยของน้องยิ่งบีบแท่งเนื้อเขาแน่นขึ้น
นุ่มนิ่มทำตามอย่างว่าง่าย มองพี่เขาที่ขยับเอวทำเหมือนกับว่ากำลังขยับอยู่ในตัวของน้อง
พี่เชนลามก ลามกมากๆ เลย บอกกับน้องอย่างหยาบคายว่ารู้สึกดียังไงบ้าง แถมส่วนร้อนผ่าวที่แข็งจัดยังพ่นน้ำออกมาจนเลอะหน้าอกของน้องเต็มไปหมด บางส่วนกระเด็นมาเลอะจนถึงคางด้วย
“อา…” เชนครางหลังจากปลดปล่อยออกมาจนหมด เขาเสร็จไวเพราะได้ทำอะไรลามกกับน้อง สาบานได้ว่าถ้าดนัยรู้เข้ามันจะต้องจับเขาโยนเข้าห้องขังอย่างไม่ลังเล มือหนารูดความแข็งขืนของตนเองที่เปียกเลอะไปทั้งลำ ส่วนปลายยังมีของเหลวสีน้ำนมไหลออกมาอยู่เรื่อยๆ
เชนไม่เคยรู้สึกว่าตนเองลามกขนาดนี้มาก่อน แต่เขายังอยากเล่นกับน้องมากกว่านี้
“อื้อ” นุ่มนิ่มจิกผ้าปูที่นอนในตอนที่ส่วนปลายของแท่งเนื้อสัมผัสเข้ากับยอดอก พี่เชนถูมันจนหน้าอกของน้องเลอะไปด้วยของเหลวข้นๆ
“ดีไหมคะ” เชนถามพลางกดส่วนหัวหยักลงกับจุกนมสีชมพูแรงขึ้นจนกลายเป็นบดขยี้ พอดึงออกมาของเหลวก็ไหลยืดเป็นสายดูหยาบโลน
“เสียวค่ะ” น้องบอกเสียงสั่น พี่เชนทำให้มวนท้องน้อยไปหมด ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้นุ่มนิ่มก็รู้สึกว่าภายใต้ชั้นในเปียกชื้น
เชนรู้ว่าน้องต้องการอะไร เขาถอดกางเกงชั้นในตัวจิ๋วออก นวดคลึงส่วนอ่อนไหวขนาดน่ารักที่มีน้ำปริ่มตรงส่วนปลาย
“เด็กลามกแฉะซะแล้ว” ริมฝีปากหนาจูบแก้มแดงปลั่ง ใช้นิ้วที่ลื่นไปด้วยของเหลวทั้งของตนเองและของน้องสอดเข้าไปในช่องทางเล็กแคบเพื่อเบิกทาง จากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้วและเพิ่มเป็นสามเพื่อให้น้องพร้อมที่สุด นุ่มนิ่มตัวเล็กมากเมื่อเทียบกับเขา
ถ้าบอกกับน้องว่าไม่เจ็บหรอกนั่นคือโกหก ด้วยขนาดตัวที่ต่างกันยังไงนุ่มนิ่มก็ต้องเจ็บ แต่เขาจะพยายามให้น้องเจ็บน้อยที่สุด
“พี่ต้องใส่ถุงยางก่อน เดี๋ยวหนูจะท้อง” เชนพูดให้น้องเขิน หยิบเครื่องป้องกันมาจากในลิ้นชักข้างเตียง เสียงฉีกซองทำให้นุ่มนิ่มหน้าแดง ไม่กล้ามองตอนพี่เชนสวมถุงยางอนามัยลงบนส่วนนั้น
เมื่อพร้อมดีแล้วเชนค่อยๆ ส่งตัวตนเข้าไปในตัวน้องอย่างช้าๆ นุ่มนิ่มบีบรัดแน่นไม่ต่างจากครั้งแรก แต่รู้จักผ่อนคลายเพื่อให้เขาเข้าไปได้อย่างง่ายๆ แล้ว เจ้าตัวเล็กหัวไวจริงๆ
“อ๊า…มันลึกไป” นุ่มนิ่มถดสะโพกหนีตามสัญชาตญาณเมื่ออีกฝ่ายกระแทกเข้ามาจนสุด จุกเสียดขึ้นมาจนถึงอกเพราะขนาดที่ใหญ่ แต่พอพี่เชนเริ่มขยับความจุกก็เปลี่ยนเป็นความเสียวแทน
“ของพี่ใหญ่ไหมคะ” พี่เชนเวลาที่อยู่บนเตียงความลามกเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว ถามออกมาได้อย่างหน้าไม่อาย แต่นุ่มนิ่มกลับชอบเสียอีกเพราะมันทำให้ยิ่งรู้สึกมากขึ้นกว่าเดิม เหมือนจะปล่อยออกมาทั้งที่ยังไม่ได้สัมผัสตรงข้างหน้าเลย
“พี่เชนใหญ่คับของหนูเลย”
“ตัวแสบ” เชนกัดฟันกับคำพูดของน้อง แก่แดดเหมือนอย่างที่คุณยายว่านั่นแหละเจ้านุ่มนิ่ม พอเขากระแทกลึกๆ ก็ร้องเสียงดัง ขยับสะโพกตอบสนองอย่างเร่าร้อน
“พี่ขา…พี่เชนขา” นุ่มนิ่มครางปนสะอื้นเพราะเสียวซ่านแทบขาดใจ พี่เชนปรนเปรอให้ทั้งข้างหน้าและข้างหลัง ไม่นานคนอ่อนประสบการณ์กว่าก็ปลดปล่อยออกมา
แต่พี่เชนยังไม่หยุดขยับง่ายๆ อีกนานกว่าพี่เชนจะเสร็จ นุ่มนิ่มถูกจับเปลี่ยนท่าไม่รู้กี่ท่า จนน้องเสร็จรอบที่สามพี่เขาเพิ่งจะปล่อยออกมาเป็นครั้งแรก
นุ่มนิ่มจำได้ว่ารอบสุดท้ายพี่เชนปล่อยข้างในด้วย ถ้าน้องเป็นผู้หญิงอีกสักเดือนสองเดือนคงจะป่องไปแล้ว
ทำไมถึงอึดขนาดนี้ก็ไม่รู้แถมยังทำแรงอีก ไม่พอนะยังแอบกัดคอน้องจนเป็นรอยด้วย
พี่เชนต้องชดใช้ด้วยการซื้อคอนซีลเลอร์อันใหม่ให้!
TBC.
พี่เชนคุกแล้วคุกอีกจริงๆ
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
:haun4:
:hao6:
:pig4:
-
น้องงงงงงงงงงงง :jul1:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
คู่รัก Dirty talk :o8:
ไปให้สุดหยุดที่คุกค่ะพี่เชนนน o13
-
ที่สุดไปเลยคู่นี้ :hao7:
-
ฟังแล้วหมันไส้แม่พี่เชนมาก ดูรุงรังๆกับชีวิตลูก หนูนิ่มอย่าไปฟัง แล้วก็อย่าไว้ใจพี่เชนมากนะคะ เดี๋ยวท้องงง :hao7:
-
เอิ่ม ชีวิตพี่เชนนี่ดูรุงรังจริงเนาะไหนจะเมียเก่า แม่ ลูกสาว
ตอนอยูาบนเตียงกับน้องคือลุงแก่ๆหัวงู
-
นี่ไงคุณแม่ พี่เชนได้หนูนิ่มก็เหมือนได้ทั้งเมียและลูก
-
คุณตำรวจคะทางนี้ค่ะ
คุกนะพี่เชน
ยัยน้องนี่ก็ยั่วพี่เขาจริงๆ
-
ชอบมากค่ะงานเสี่ยงคุกแบบนี้ ถึงจะตียัยนุ่มนิ่มไปบ้างเพราะแก่แดกเหลือเกินแต่ก็ชอบค่ะ ทำบ่อยๆยัยนิ่มคงเป็นมาสเตอร์ได้แน่นอน ขออิพี่หื่นตอนเช้าอีกสักรอบจะดีมากค่ะ ชอบบบบบบ55555555
-
ยัยหนูแก่แดด!
ุคุกแน่พี่เชน :z1:
-
หมั่นไส้พี่เชนจริงๆ
นุ่มนิ่มปอกลอกเค้าเยอะๆเลยรูกก เค้าเอา(เปรียบ)หนูเยอะ :oo1: :oo1:
-
แต่ละประโยคที่น้องพุดออกมา น็อกทั้งพี่เชน น็อกทั้งแม่เลยลูก เอาให้ตายกันไปข้าง :jul1:
-
โทรหาพี่ดินทีค่ะ มีคนเสี่ยงคุก 555555555
-
พี่เชนน คุกนะคะ น้องยังไม่ ม.4 เลยยย
-
ยัยหนูตอนอายุยี่สิบต้องซนมากแน่ๆ พี่เชนต้องเตรียมโซ่แส้กุญแจมือไว้หน่อยนะคะ ต้องมีจับขึงเห้ยขังกันบ้างงานนี
-
รอปมเรื่องนารา
-
เรื่องนี้มันดีมากค่ะคุณขา รักกก :hao6:
-
ไอเป็นเสียง คุกคุกคุก 5555
-
พี่ดินขา หนูขอแจ้งความมมม จับพี่เชนทร์คนหื่นเข้าคุกทีค่ะ น้องหนูถูกล่อลวงงงง อีกใจนึงตอนนี้อยากให้จับนาราไปด้วยค่ะ เอานางไปเก็บบบบง
-
:katai2-1:
-
ขอแจ้งจับพี่เชนค่ะ
-
:katai4: พร้อมทำสำนวนดำเนินคดี
-
Chapter 14 : เรื่องเล่าของพี่
“หนูก็คิดถึงคุณยาย ไม่โกหก! หนูคิดถึงจริงๆ ซี่ ~”
เชนยิ้ม มองน้องคุยโทรศัพท์กับคุณยายอย่างเอ็นดู ช่วงนี้คุณยายโทรมาบ่อยนุ่มนิ่มเลยหายคิดถึงคุณยายไปบ้าง เขารู้แล้วว่าทำไมคุณยายถึงรักน้องเหลือเกิน เพราะช่างอ้อนขนาดนี้ เรียกคุณยายคะคุณยายขาเล่าให้ฟังว่าวันนี้ทำอะไรบ้าง
“วันนี้พี่เชนพาหนูไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ด้วย ฮื่อ หนูไม่ดื้อสักหน่อย” นุ่มนิ่มเบะปากเพราะคุณยายหาว่าดื้อ แต่ก่อนจะวางสายก็ยังบอกว่าหนูรักคุณยายที่สุดในโลกอยู่ดี
นุ่มนิ่มวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะ ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ ชะโงกมองพี่เชนที่กำลังทำอะไรสักอย่างกับโน้ตบุ๊ก
“พี่เชนทำอะไรคะ”
“กำลังหาโรงเรียนให้หนูค่ะ” นุ่มนิ่มทำตาโตเมื่อได้ยินแบบนั้น เกือบจะลืมไปแล้วเพราะน้องไม่ค่อยได้สนใจเรื่องนี้เท่าไหร่ ยังคิดไม่ออกเลยด้วยว่าอยากเรียนอะไร
“หนูลองดูๆ ที่ไหนไว้บ้างไหม”
“ที่ไหนก็ได้ที่หนูไม่ต้องใส่กางเกง” ตอนเรียนที่เชียงใหม่น้องต้องใส่ชุดนักเรียนชายเพราะเป็นกฎของโรงเรียน ถ้าเข้ามอสี่น้องอยากจะใส่กระโปรงบ้างเพราะโตเป็นสาวจะให้ใส่กางเกงแล้วไม่สวยเลย
“ถ้าแบบนั้นส่วนมากจะเป็นโรงเรียนเอกชน”
“แพงไหมคะ” ถ้าเป็นโรงเรียนเอกชนต้องแพงมากแน่ๆ นุ่มนิ่มเกรงใจคุณยายกับพี่เชน
“เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาหรอกค่ะ พี่เลี้ยงหนูได้อยู่แล้ว” เชนโอบไหล่น้องและฉวยโอกาสหอมแก้มฟอดใหญ่ นุ่มนิ่มกอดพี่เขาและหอมแก้มทั้งสองข้างคืนบ้าง
“หนูรักพี่เชน”
“พี่ก็รักหนูค่ะ” พี่เขาจูบน้องอีกแล้ว ไม่ใช่แค่ปากแตะปากเฉยๆ แต่สอดลิ้นเข้ามาด้วย นุ่มนิ่มยังไม่เก่งเท่าพี่เชนสักที จูบทีไรหายใจไม่ทันตลอดเลย
“แล้วพี่นารา…” จนถึงตอนนี้พี่สาวยังเป็นความไม่สบายใจของนุ่มนิ่มอยู่เสมอ เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงคนที่พี่เชนเคยรักเลยนี่นา
“พี่เชนจะไม่กลับไปรักพี่นาราใช่ไหม”
“เรื่องของพี่กับนาราจบไปนานแล้ว ตอนนี้เราสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน” เชนบอกให้น้องสบายใจ แต่สิ่งที่ทำให้เขากับนารายังผูกมัดกันอยู่คงจะเป็นหน้าที่พ่อแม่ ต่อให้หนูนาจะไม่อยู่แล้วแต่ยังตัดกันไม่ขาดเพราะยังเจอหน้ากันอยู่เรื่อยๆ บวกกับเขาไม่เคยมีใครเพราะรู้สึกผิดต่อลูก เลยอาจจะทำให้นาราคิดว่าเขายังมีเยื่อใย
คงต้องคุยกันอย่างจริงจังแล้วว่าเขาให้เธอได้แค่ฐานะเพื่อน รวมไปถึงควรจะบอกให้นุ่มนิ่มรู้เสียทีว่าแม่ของหนูนาเป็นใคร
“หนูนิ่ม”
“ขา” น้องเงยหน้าขึ้นมอง รอฟังว่าพี่จะพูดอะไร
“คืนนี้พี่จะเล่านิทานให้ฟัง อยากฟังไหมคะ”
“หนูโตแล้ว ไม่ฟังนิทานก่อนนอน”
เชนยิ้มอย่างเอ็นดู นิทานของเขาอาจจะทำให้น้องเศร้าไปสักหน่อย แต่ถึงยังไงมันก็คือความจริงที่นุ่มนิ่มต้องรู้ เขาคงจะโล่งใจถ้าได้บอกความจริงกับน้องเสียที
“ฟังหน่อยนะคะ พี่อยากเล่า”
…
นุ่มนิ่มยืนหมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจกหลังจากเพิ่งอาบน้ำเสร็จ น่าหวาดเสียวว่าผ้าเช็ดตัวจะหลุดเพราะหมุนตัวทีผ้าเช็ดตัวก็สะบัดตาม เชนมองแล้วเพลินจนไม่อยากละสายตา แต่เขาก็กลัวว่าน้องจะไม่สบายเอาเพราะแอร์ในห้องค่อนข้างเย็น
“แต่งตัวได้แล้วค่ะ เดี๋ยวจะเป็นหวัด” เชนบอกน้อง แต่นุ่มนิ่มยังบิดไปบิดมาอยู่อีกนานสองนานก่อนจะหันมาเรียกพี่เสียงอ้อน
“พี่เชน ~”
เชนอ้าแขนรับเจ้าตัวเล็กที่เดินเข้ามานั่งตัก เขากอดเอวน้องไว้หลวมๆ ฟังนุ่มนิ่มบ่นไปเรื่อย
“หนูอยากทำนม เพื่อนหนูเพิ่งไปทำมา ส่งรูปมาให้ดูด้วย พอมีหน้าอกแล้วใส่เสื้อผ้าแบบไหนก็สวย”
“ตอนนี้หนูก็สวย” ตอนนี้เชนยังไม่เห็นด้วยเท่าไหร่ถ้าน้องจะไปทำหน้าอก นุ่มนิ่มยังเด็กมาก อีกหน่อยพอโตขึ้นสิ่งที่น้องเป็นอาจจะเปลี่ยนไปแต่ร่างกายที่เปลี่ยนแปลงไปแล้วจะเอากลับคืนมาไม่ได้
“แต่ว่า…”
“พี่ชอบแบบนี้” เชนจับหน้าอกเล็กๆ ที่ปกปิดไว้ด้วยผ้าเช็ดตัว เขาแกล้งขยำให้นุ่มนิ่มร้องกรี๊ด น้องหน้าแดงเรื่อตีมือเขายกใหญ่
“พี่เชนบ้า!” นุ่มนิ่มกอดตนเอง ลุกขึ้นจากตักพี่เขา หนีเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เชนหัวเราะที่แกล้งน้องได้
พอแต่งตัวใส่ชุดนอนเรียบร้อยนุ่มนิ่มก็กลับขึ้นเตียงมามุดผ้าห่ม เชนปิดไฟในห้องให้เหลือแค่แสงสลัวจากโคมไฟ นุ่มนิ่มคงจะง่วงแล้วเพราะวันนี้เดินซื้อของทั้งวัน เขาปล่อยให้น้องเข้ามาซุกอก นุ่มนิ่มหาวหลายครั้งขยับตัวหามุมสบายใกล้จะหลับเต็มที
แต่เชนยังไม่ปล่อยให้น้องนอน เขาตั้งใจไว้แล้วว่าวันนี้ยังไงก็ต้องบอกเรื่องนารา
“จะนอนแล้วเหรอคะ พี่ยังไม่ได้เล่านิทานให้ฟังเลย”
“หนูจะหลับตาฟัง” น้องบอกเสียงติดจะงอแง เชนลูบแผ่นหลังเล็กของคนในอ้อมกอด เขาเริ่มเล่าเรื่องอย่างช้าๆ ราวกับว่ากำลังเล่านิทานจริงๆ
“กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว” เขาเริ่มด้วยประโยคเบสิกของนิทาน เรื่องราวในอดีตฉายชัดเข้ามาในหัว เชนถ่ายทอดทุกๆ เรื่องผ่านน้ำเสียงให้น้องฟัง
“มีชายหญิงคู่หนึ่งเป็นแฟนกัน พวกเขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันจนฝ่ายหญิงตั้งท้อง ในตอนนั้นต่างคนต่างเป็นเด็ก พอพลาดท้องขึ้นมาสิ่งแรกที่คิดก็คือเอาเด็กออกเพื่อเป็นการตัดปัญหา”
“แล้วทั้งสองคนได้เอาเด็กออกไหมคะ” นุ่มนิ่มถามโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นจากอกกว้าง เชนกระชับกอดน้องให้แน่นขึ้นก่อนจะเล่าต่อ
“ไม่ได้เอาออกค่ะ พวกเขาเก็บเด็กไว้ ถึงแม้ว่าฝ่ายหญิงจะไม่เต็มใจแต่เธอก็อุ้มท้องรอจนเด็กคลอด แต่ระยะเวลาเก้าเดือนก็ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเปลี่ยนไป สุดท้ายทุกอย่างก็จบลงที่ลูกอยู่ในความดูแลของผู้ชาย ส่วนผู้หญิงกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม เธอมีคนรักใหม่ มาเยี่ยมลูกบ้างนานๆ ครั้ง”
นุ่มนิ่มฟังเงียบๆ ดวงตากลมโตที่ปรือลงเพราะง่วงกลายเป็นตื่นเต็มตา มือเล็กกำเสื้อของพี่เชนไว้แน่น นิทานเรื่องนี้เริ่มจะแปลกๆ ขึ้นทุกทีแล้ว
“เด็กผู้หญิงคนนั้นโตมาเป็นเด็กที่น่ารัก แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็จากไป คนเป็นพ่อหัวใจสลาย ภาพที่ลูกสาวโดนรถชนยังชัดติดตาอยู่เลย”
เสียงของพี่เชนสั่นเล็กน้อย นุ่มนิ่มจับมือพี่เขาพลางบีบเบาๆ แต่ถึงเสียงจะเริ่มสั่นแต่พี่เชนก็ยังเล่าต่อไป
“ผู้หญิงบอกว่าเสียใจที่ลูกจากไป เธอบอกว่าอยากจะสร้างครอบครัวใหม่ ขอให้ผู้ชายยกโทษให้สำหรับเรื่องที่เธอเคยทำผิดพลาดไปในอดีต”
“แล้วผู้ชายคนนั้นทำยังไงคะ”
“เขายกโทษให้เธอเพราะไม่อยากติดค้างอะไรอีกแล้ว แต่เรื่องที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมคงเป็นไปไม่ได้ เขาไม่ได้รู้สึกรักเธอเหมือนเดิมอีกแล้ว ความรู้สึกของเขาเสียไปตั้งแต่วันที่รู้ว่าเธอแอบคบหากับเพื่อนของเขาทั้งที่ตอนนั้นยังตั้งท้องอยู่ด้วยซ้ำ”
“ไม่เป็นไรนะคะ” นุ่มนิ่มกอดคนเป็นพี่ น้องรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของพี่เชน ตอนนั้นคงจะเสียใจมาก ผู้หญิงคนนั้นใจร้าย
พี่นาราใจร้ายที่สุดเลย
นิทานของพี่เชนคือเรื่องจริงที่พี่เขาอยากจะบอกน้อง ตัวละครผู้ชายกับผู้หญิงคือพี่เชนกับพี่นารานั่นเอง ส่วนเด็กผู้หญิงคงจะเป็นน้องหนูนา
นุ่มนิ่มไม่ได้โง่สักหน่อย รู้หรอกว่าพี่เชนกำลังเล่าเรื่องของตนเองอยู่ เหตุการณ์คุ้นๆ ขนาดนี้ และผู้หญิงคนที่ว่ายังมาป้วนเปี้ยนในชีวิตของพี่เชนอยู่เลย
“นิทานของพี่เชนจบไม่ดีเลยเนอะ”
“ถึงจะจบไม่ดีแต่มันก็ยังมีความทรงจำดีๆ อยู่บ้าง หนูคิดแบบนั้นไหมคะ” เชนยิ้มเศร้า นุ่มนิ่มประคองใบหน้าของพี่และจูบเบาๆ ที่ปาก
“แน่นอนค่ะ เพราะน้องหนูนาเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดของพี่เชน”
เชนประหลาดใจที่น้องรู้ แต่ไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่ นุ่มนิ่มเป็นเด็กฉลาดแค่ฟังเขาเล่าก็คงจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทุกอย่างแล้ว รวมไปถึงนาราก็แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าพยายามจะสานสัมพันธ์กับเขา
“ตอนมีน้องหนูนา พี่เชนอายุเท่าไหร่เหรอคะ” นุ่มนิ่มถามอย่างสงสัย หาวออกมาอีกรอบเพราะเริ่มง่วงจริงๆ แล้ว
“ประมาณสิบห้าสิบหก เท่าหนูตอนนี้เลย”
“พี่เชนแก่แดด” บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นเพราะนุ่มนิ่มพยายามทำให้พี่หัวเราะ เชนลูบผมน้องเบาๆ อย่างเอ็นดู เขาแกล้งว่าน้องกลับบ้าง
“แก่แดดเท่าเด็กแถวนี้หรือเปล่านะ”
“หนูเปล่า” คนโดนหาว่าแก่แดดปฏิเสธทันที ทำหน้าดุใส่แถมให้ด้วย
เชนรีบกอดโอ๋ก่อนที่จะโดนน้องงอนเข้าจริงๆ เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ได้พูดออกไป อย่างน้อยเขาก็ไม่มีความลับที่ปิดบังน้องอีกแล้ว จะเหลือก็แต่เรื่องของนาราที่ยังไม่รู้ว่าน้องต่างแม่ที่กำลังตามหาคือนุ่มนิ่ม เชนไม่รู้จุดประสงค์ว่านาราอยากเจอตัวน้องไปทำไม แต่เขากลัวว่าจะไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่นัก
“นุ่มนิ่ม” เชนเรียกคนที่เงียบไปแล้ว เผลอแป๊บเดียวคงจะเคลิ้มๆ ใกล้จะหลับ แต่ยังขานรับในลำคอ เขาก้มมองใบหน้าของน้องที่หลับตาพริ้ม อดไมได้ที่จะก้มลงจูบเบาๆ ที่เปลือกตา
“พี่รักหนูนะคะ”
ไม่รู้น้องจะได้ยินหรือเปล่า เพราะขยับพลิกตัวไปกอดตุ๊กตาแล้ว พอมองแบบนี้แล้วยิ่งตอกย้ำว่านุ่มนิ่มยังเด็กมาก เชนไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าคุณยายรู้ว่าเขาทำอะไรกับน้องไปแล้วบ้างแล้วจะเป็นยังไง ก้านมะยมที่คุณยายเคยตีเขาตอนเด็กๆ คงจะได้หยิบออกมาใช้อีกแน่ๆ ดีไม่ดีคงจะโดนฟาดกันทั้งพี่ทั้งน้อง
…
“หนูแน่ใจนะคะว่าอยู่ได้” เชนถามย้ำอีกครั้ง เขาไม่ไว้ใจให้นุ่มนิ่มอยู่คนเดียวเลย น้องยังไม่ค่อยรู้ที่ทางแถวนี้ จะออกไปไหนมาไหนก็กลัวว่าจะหลง แต่เจ้าตัวเล็กก็ยืนยันเสียงแข็งว่าอยู่ได้ไม่มีปัญหา
“แน่ใจสิ หนูโตแล้วนะ”
“พี่ว่าหนูไปอยู่กับคุณแม่ดีกว่าไหมคะ พี่เป็นห่วง ไม่อยากให้อยู่คนเดียวเลย” ถึงยังไงเชนก็ไม่สบายใจ เขาคงจะวางใจกว่านี้ถ้านุ่มนิ่มอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ แม่เขาคงไม่ว่าอะไรถ้าจะฝากน้องไว้สองสามวัน
“ไม่เอา ถ้าไปอยู่กับคุณแม่พี่เชนหนูจะไม่สบายใจ”
“นิ่มคะ…”
“หนูจะอยู่ที่นี่” น้องยืนกรานไม่ยอมท่าเดียว เชนจำใจต้องยอมเพราะไม่กล้าขัดใจ
เรื่องของเรื่องก็คือเขาต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดสามวัน เดินทางวันนี้ตอนบ่ายๆ หลังจากรู้เมื่อวันก่อนเชนพยายามกล่อมน้องให้ไปอยู่กับแม่เขาที่บ้านแต่นุ่มนิ่มไม่ยอม
“ก็ได้ค่ะ แต่ถ้าหนูจะทำอะไรหรือออกไปไหนต้องบอกพี่นะคะ”
“โอเคเล้ยยย” นุ่มนิ่มโผเข้ามากอด รับคำหนักแน่นว่าจะไม่ดื้อไม่ซน จะดูแลตนเองเป็นอย่างดีรอพี่เชนกลับมา
เพราะแบบนั้นเชนถึงได้วางใจปล่อยให้น้องอยู่คนเดียว ใครจะรู้ว่ายัยหนูจะรายงานทุกความเคลื่อนไหวถี่ยิบยิ่งกว่าตอนอยู่ด้วยกันเสียอีก
แค่วันแรกก็ทำเอาพี่หัวใจจะวายเสียให้ได้ เพราะนุ่มนิ่มเล่นถ่ายรูปตนเองกับของที่เพิ่งไปซื้อมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ต บรรดาผักผลไม้ต่างๆ เชนจะไม่คิดอะไรเลยถ้าน้องไม่ถือแครอทไว้ในมือข้างหนึ่งกับกล้วยหนึ่งลูกในมืออีกข้าง คงจะตั้งเวลาถ่ายรูปไว้แล้วค่อยส่งมาให้เขาในไลน์พร้อมกับข้อความน่าหวาดเสียว
‘เย็นนี้หนูจะกินคุณแครอทกับคุณกล้วยล่ะ’
ให้ตายเถอะ เชนอยากจะรู้จริงๆ ว่าน้องจะกินยังไง ถึงได้พิมพ์ถามกลับไปด้วยมืออันสั่นเทา แต่นุ่มนิ่มไมได้ตอบอะไรกลับมานอกจากส่งสติ๊กเกอร์หมีบราวน์กำลังปิดตา
TBC.
ยัยนิ่มกับคุณแครอทในตำนาน- แค่กๆ
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
ทนรอพี่เชนกลับมาแทบไม่ไหวแล้วค่ะ อยากเห็นน้องกินแครอท
-
จะกินแครอทแต่เด็กเลยเหรอคะลูกกก :hao5:
-
กรี๊ดดด ฉากแครอทจะมาแล้วววว :sad4:
-
เดี๋ยวนะหนูนิ่มมม5555
-
หนูนิ่มมม พี่จะตีหนู แงงๆๆ พี่เชนรีบกลับมาเร็ววว :jul1:
-
น้องงงงงงงงงง ซนจริงลูกกกก
-
พี่นี่คิดไปไกล..ลลลลลล แล้ว :hao3:
-
นุ่มนิ่ม ทำอะไรกินลูกกก ลูกสาว
-
ใจมันคิดดีไม่ได้เลยๆๆๆ
-
งือออออ
-
:o8: หนูนิ่มสายอ่อย
-
ไม่ไหวๆ พี่เชนใจจะขาดแล้ว :pighaun: :pighaun:
-
คิดดีไม่ได้เลยค่ะหนูนิ่ม :m25: หัวใจจะวายยยย ถือก้านมะยมรอไว้ให้คุณยายเลยค่ะ คิคิ ไว้ตีอิพี่ให้ตูดลาย
-
มาอีกกกก
-
ไอเป็นเสียงคุกๆๆๆๆๆ เลยนะคะช่วงนี้ :laugh:
-
+1 o13 ขอบคุณมากครับ :pig4: :katai5:
-
Chapter 15 : หนูเกเร
นุ่มนิ่มวางโทรศัพท์ลงบนเตียงหลังจากเพิ่งแกล้งพี่เชนไป คงกระวนกระวายแย่แล้วตอนนี้ แต่พี่เชนคิดลึกเกินไปแล้ว น้องไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย แครอทกับกล้วยที่ถ่ายรูปส่งไปให้ก็จะเอามากินเป็นอาหารเย็นจริงๆ นี่ จะทำแกงจืดก็ต้องใส่แครอท ส่วนกล้วยก็เอาไว้กินล้างปากหลังกินข้าวเสร็จ
ตลอดช่วงบ่ายนุ่มนิ่มใช้เวลาไปกับการนอนดูหนังสลับกับเล่นเกม แต่ระหว่างที่กำลังเปิดหนังเรื่องที่สองดูโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น พอเห็นว่าเพื่อนสนิทโทรมานุ่มนิ่มก็ยิ้มกว้าง
“มิ้มจ๋า ~ ว่าไง” นุ่มนิ่มเด้งตัวขึ้นมานั่ง ทำตาโตเมื่อปลายสายบอกว่าจะชวนไปเที่ยว ลืมไปเลยว่าตอนนี้มิ้มก็อยู่กรุงเทพเหมือนกันเพราะต้องย้ายตามคุณพ่อมา
“ไป!” รีบตอบตกลงทันที ไม่รู้หรอกว่ามิ้มจะชวนไปไหน แต่นุ่มนิ่มไม่อยากอยู่ห้องเฉยๆ ดูหนังจนเบื่อแล้วอยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง
หลังจากนัดแนะกันเสร็จสรรพว่าจะไปเจอกันที่ไหน นุ่มนิ่มรีบแต่งตัวใหม่เลือกชุดสวยมาใส่ ต้องโดนมิ้มแซวว่าแต่งตัวเยอะอีกแน่ๆ ช่างเถอะ น้องชอบของน้อง กระโปรงฟูๆ สวยจะตาย
นุ่มนิ่มยืนหมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจก ชุดกระโปรงสีฟ้าสั้นเลยเข่ามาหน่อย ถ้าพี่เชนเห็นพี่เขาจะบอกว่าสั้นเกินไป แต่น้องจะเถียงสุดใจว่าไม่เห็นจะสั้นเลย วันนี้พี่เขาไม่อยู่จะแต่งตัวแบบไหนก็ได้ ทาปากสีแดงๆ ก็ได้ไม่มีใครว่า
นับวันพี่เชนยิ่งขี้บ่นใกล้เคียงกับคุณยายเข้าไปทุกทีแล้ว พี่เชนเป็นคนแก่
ปากเล็กเม้มเข้าหากันเมื่อทาลิปทิ้นต์สีแดงลงบนริมฝีปาก พอแต่งหน้าเสร็จก็ต้องมาคิดทรงผมอีกว่าจะทำผมแบบไหน
เกิดเป็นผู้หญิงเนี่ยลำบากจริงๆ เลยน๊า
เถียงกับตนเองอยู่นานสุดท้ายก็ตัดสินใจได้ว่าจะลอนผมสวยๆ เหมือนที่เคยเห็นในทีวี พอทำเสร็จแล้วเขินๆ ยังไงบอกไม่ถูก พอแต่งหน้าทำผมแบบนี้แล้วดูโตขึ้นมาเลย
น้องเป็นสาวแล้ว! อยากให้พี่เชนเห็นจัง
ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปแล้วส่งให้แต่ไมได้บอกว่าจะออกไปเที่ยว กลัวว่าพี่เชนจะห้ามแล้วน้องจะอดเจอเพื่อนกันพอดี
…
“นิ่มสวยขึ้นเยอะเลย ไหนลองหมุนๆ ตัวหน่อย อ้วนขึ้นด้วยไหม” พอเจอหน้ากันมิ้มก็ทักขึ้น นุ่มนิ่มทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะดีใจดีหรือเปล่า แต่จะมองข้ามคำว่าอ้วนไปแล้วสนใจแค่คำว่าสวยแทน
“เราไม่อ้วน น้ำหนักเท่าเดิม”
“แซวเล่นเฉยๆ แล้วนิ่มมากับใคร ?” มิ้มถามพลางกอดคอเพื่อน นุ่มนิ่มบ่นว่าทะเลาะกับแท็กซี่มาด้วยเพราะไม่รู้ทาง กว่าจะมาถึงก็ช้ากว่าเวลานัดตั้งเกือบชั่วโมง
“มาคนเดียว พี่เชนไม่อยู่ไปทำงาน”
“ดีเลย เพราะนิ่มจะต้องอยู่กับเราจนถึงเย็น เรานัดเพื่อนไว้ด้วยนะ”
“เพื่อนเหรอ ?” นุ่มนิ่มขมวดคิ้ว คิดว่าจะได้เที่ยวกับมิ้มแค่สองคนเสียอีก แต่กลับจะมีใครโผล่มาด้วยอีกคนก็ไม่รู้ แต่ไม่เป็นไรเที่ยวหลายๆ คนสนุกดี
“ช่าย ~ เป็นเพื่อนที่โรงเรียนใหม่ รู้จักกันตอนที่คุณพ่อพาเราไปดูโรงเรียน”
คนตัวเล็กพยักหน้าเข้าใจ มิ้มได้โรงเรียนใหม่แล้วแต่น้องสิยังเลือกไม่ได้เลย คงต้องคุยกับพี่เชนอย่างจริงจังแล้ว เห็นว่าเลือกโรงเรียนไว้ให้น้องตั้งหลายที่
“นิ่มได้ที่เรียนหรือยัง”
“ยังเลย กำลังดูๆ อยู่ เราอยากได้โรงเรียนที่ใส่กระโปรงได้” สิ่งสำคัญคือนุ่มนิ่มเบื่อกางเกงนักเรียนแล้ว ไม่อยากใส่ ผมยาวแถมยังมีหน้าอกแบบนี้ใส่ชุดนักเรียนผู้ชายต้องแปลกแน่ๆ
“โรงเรียนของมิ้มก็อนุญาตให้ใส่กระโปรงได้นะ มาเรียนด้วยกันซี่ จะได้อยู่ด้วยกันด้วยไง” มิ้มว่า พร้อมๆ กับที่เดินเข้ามาในร้านพิซซ่า นุ่มนิ่มยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรก็เดินมาถึงโต๊ะเสียก่อน ที่โต๊ะมีผู้ชายตัวสูงนั่งอยู่ด้วย คงจะเป็นเพื่อนที่มิ้มพูดถึง
“มาแล้วเหรอมิ้ม เธอช้าไปสามสิบแปดนาที” ผู้ชายที่ตัดผมทรงหัวเกรียนพูดแล้วหัวเราะ นุ่มนิ่มได้ยินมิ้มบ่นอะไรสักอย่าง ก่อนจะโดนกระตุกมือให้นั่งลงข้างๆ
“เพื่อนมิ้มหลงทางเลยช้า เนี่ยๆ นุ่มนิ่มเพื่อนของมิ้มที่เคยเล่าให้ฟัง” เด็กหนุ่มหน้าหวานแนะนำเพื่อนให้รู้จักกัน นุ่มนิ่มยิ้มให้เพื่อนใหม่ตามประสาคนอัธยาศัยดี
“น่ารักเหมือนที่มิ้มบอกเลย เราชื่อเภานะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เภายิ้มพร้อมแนะนำตนเอง อีกฝ่ายดูเป็นมิตรและคุยเก่ง
“ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะ เภาตัวสูงจัง” นุ่มนิ่มอดทักไม่ได้ เป็นเพื่อนอายุเท่ากันแท้ๆ แต่กลับตัวสูงมาก ขนาดมิ้มเป็นผู้ชายยังสูงไม่เท่าเภาเลย
“เราสูงร้อยแปดสิบได้แล้วมั้ง เล่นบาสด้วยเลยสูง” นุ่มนิ่มเพิ่งสังเกตเห็นว่าเสื้อที่เภาใส่เป็นเสื้อบาส ผู้ชายเล่นกีฬาเท่จริงๆ เลย
“อีกหน่อยเภาต้องสูงเท่าพี่เชนแน่ๆ เลย” แต่ถึงเภาจะเป็นผู้ชายเท่ๆ เพราะเล่นกีฬาและตัวสูง แต่ถึงยังไงก็เท่ไม่เท่าพี่เชนของน้องหรอก
“ใครคือพี่เชน ?”
“แฟนของนิ่ม” มิ้มเป็นคนตอบแทน นุ่มนิ่มเขินหน้าแดง รีบปฏิเสธยกใหญ่
“บ้า ไม่ใช่สักหน่อย!”
มิ้มพูดอะไรก็ไม่รู้ น้องเป็นผู้หญิงจะให้มายอมรับง่ายๆ ได้ยังไงกัน เรื่องแบบนี้ต้องให้ผู้ชายเป็นฝ่ายพูดต่างหาก ไว้ค่อยไปถามพี่เชนอีกทีแล้วกันว่าพร้อมเปิดตัวเมื่อไหร่ดี
…
เชนกำลังกระวนกระวาย เขาร้อนใจเพราะติดต่อน้องไม่ได้ หลังจากที่นุ่มนิ่มส่งรูปมาให้เมื่อตอนบ่าย เขาเปิดอ่านและโทรหาเพื่อที่จะถามว่าน้องจะออกไปไหน เพราะแต่งตัวสวยเชียว แต่เจ้าตัวเล็กไม่รับโทรศัพท์ เชนรอจนกระทั่งมีเวลาพักตอนค่ำและโทรหาอีกครั้งแต่ก็ยังเหมือนเดิม
ไม่รู้ว่านุ่มนิ่มออกไปไหนหรือว่าไปกับใคร ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์ หรือว่าอยู่ที่ห้องแต่เผลอหลับจนไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ เชนคิดไปต่างๆ นาๆ แล้วเขากลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับน้อง ยิ่งเขาอยู่ไกลแบบนี้แล้วด้วยยิ่งเป็นห่วงจนแทบบ้าอยู่แล้ว
เขาไม่อยากจะขอความช่วยเหลือจากดนัยถ้าไม่จำเป็น แต่ในเวลานี้เชนไม่รู้จะพึ่งใครดีแล้ว อย่างน้อยดินก็รู้จักกับนุ่มนิ่ม อาจจะช่วยเขาได้
“ดิน มึงว่างไหม”
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมาว่ากำลังจะออกไปข้างนอกพอดี เชนเลยถือโอกาสเล่าให้ฟังว่ายัยหนูไปซนอยู่ที่ไหนอีกแล้วก็ไม่รู้ เลยอยากให้ดนัยช่วยไปดูที่ห้องว่านุ่มนิ่มอยู่หรือเปล่า
“แล้วถ้าน้องไม่อยู่ที่ห้องล่ะ ?”
“โทรหาน้องให้กูทีแล้วกัน กูต้องทำงานต่อ” เชนถอนหายใจ เขาอยากจะทิ้งงานและกลับไปกรุงเทพตอนนี้เลยแต่เพราะทำไม่ได้เลยต้องยอมเสียฟอร์มขอให้ดนัยช่วย
“ไม่ต้องห่วง กูจะดูแลน้องสาวมึงให้อย่างดีเลย”
เชนหลุดด่าคำหยาบออกไป ได้ยินอีกฝ่ายหัวเราะก่อนจะวางสาย เรื่องคราวก่อนเขายังไม่ได้คิดบัญชีเลยที่มันแอบจูบน้อง ครั้งนี้ถ้าดนัยรุ่มร่ามกับนุ่มนิ่มอีกเขาจะเล่นให้หนักเลย ไอ้เพื่อนเวร
…
มือเล็กเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าใบเล็ก หลังเพิ่งวางสายจากคนที่โทรตาม นุ่มนิ่มเห็นมิสคอลเป็นสิบๆ สายจากพี่เชน แต่ยังไม่ทันจะได้โทรกลับพี่ดินก็โทรมาเสียก่อน พอรับสายคุณตำรวจก็ทำเสียงดุถามว่าอยู่ไหน น้องบอกไปว่าตอนนี้อยู่ที่ห้างกับเพื่อน พี่ดินบอกให้รอเพราะจะมารับ
นุ่มนิ่มทำหน้าเสียดาย บอกกับมิ้มที่เพิ่งคุยกันว่าจะไปหาที่สวยๆ ถ่ายรูปกันต่อ กรุงเทพตอนกลางคืนถ่ายรูปสวย จะได้มีรูปเอาไว้อัพลงไอจี แต่คงจะอดแล้ว
“เราไปไม่ได้แล้ว เอาไว้วันหลังนะ”
“ไม่เป็นไร นิ่มกลับเถอะ เดี๋ยวจะโดนดุ” มิ้มพูดอย่างเข้าใจ พี่เชนคงจะเป็นห่วงนุ่มนิ่มมากจริงๆ นั่นแหละ ขนาดตัวไม่อยู่ยังให้เพื่อนคอยโทรตามเลย แอบรู้สึกผิดหน่อยๆ ที่พาเพื่อนเถลไถลจนถึงค่ำแบบนี้
“แฟนดุเหรอนุ่มนิ่ม” เภาถาม นุ่มนิ่มโบกมือเร็วๆ เป็นเชิงว่าไม่ใช่
“ไม่ใช่แฟน พี่ชายน่ะ”
“มิ้มบอกว่านุ่มนิ่มมีแฟนแล้ว แสดงว่าโกหก” คนตัวสูงยีหัวมิ้มจนผมยุ่งโทษฐานที่ให้ข้อมูลผิดๆ มิ้มโวยวายใส่ว่าผมยุ่งหมดแล้ว แต่เภาไม่สนใจ หันกลับมายิ้มให้นุ่มนิ่ม
“เราขอไลน์ได้ไหม จะได้เอาไว้คุยกัน”
“คงไม่ได้อ่า” นุ่มนิ่มส่ายหน้า อีกฝ่ายแสดงสีหน้าเสียดายอย่างปิดไม่มิด มิ้มได้ทีซ้ำเติมสมน้ำหน้ายกใหญ่
“งั้นรอสนิทกันมากกว่านี้ค่อยให้ก็ได้ครับ”
“ขอโทษนะเภา แต่พ่อเราดุมากๆ เลย” ไม่ได้โกหกนะ แค่คุณพ่อดุจริงๆ นี่ แถมยังหวงน้องมากๆ ด้วย ขนาดไปทำงานต่างจังหวัดยังส่งพี่ดินมาคอยตามน้องเลย ถ้ารู้ว่าแอบให้ไลน์เพื่อนผู้ชายต้องโดนตีจนช้ำไปทั้งตัวแน่ๆ
…
ดนัยมองยัยตัวแสบที่เปิดประตูเข้ามานั่งในรถ นุ่มนิ่มยกมือไหว้เขาและยิ้มหวานให้กลบเกลื่อนความผิด เห็นแล้วหมั่นไส้เลยอดไม่ได้ที่จะเขกหัวไปหนึ่งที
“พี่ดิน! หนูเจ็บนะ!” น้องโวยวายพลางลูบหัวตนเอง ดนัยออกรถและเริ่มบ่นใส่ไปด้วย
“จะไปไหนทำไมถึงไม่บอกเชนมัน แล้วโทรศัพท์น่ะทำไมไม่รับ มีไว้เป็นเครื่องประดับเฉยๆ หรือไง”
“หนูไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์นี่ อยู่กับเพื่อนใครจะเล่นมือถือตลอดเวลา” นุ่มนิ่มเถียง ไม่ได้ตั้งใจจะไม่รับสายพี่เชนสักหน่อย แต่ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์จริงๆ เพราะเอาใส่ในกระเป๋าไว้ แถมในห้างยังคนเยอะเสียงดังไปหมดอีกต่างหาก แล้วอยู่กับเพื่อนมันไม่ใช่เวลาเล่นโทรศัพท์สักหน่อย
“โทรบอกเชนมันหน่อยว่าอยู่กับพี่แล้ว เป็นห่วงตายแล้วมั้ง”
“พี่เชนจะเป็นห่วงเพราะหนูอยู่กับพี่ดินมากกว่า พี่เชนบอกว่าพี่เป็นตัวอันตราย” น้องเบะปาก หลังจากวันที่ไปเที่ยวกับพี่ดินคราวก่อน พี่เชนก็บอกว่าพี่ดินเนี่ยแหละตัวอันตรายอันดับหนึ่งเลย เพราะบังอาจมาขโมยจุ๊บน้อง
“อันตรายเพราะพี่จูบเราน่ะเหรอ เดี๋ยวจะทำมากกว่าจูบดีไหม” ดนัยแกล้งปล่อยมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยมาจับมือน้อง นุ่มนิ่มชักมือหนีแล้วโวยวายใส่
“หนูอายุสิบหกเองนะ พรากผู้เยาว์!”
ดนัยหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ยัยตัวเล็กขู่แง้วๆ ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด แต่บอกว่าเขาพรากผู้เยาว์เหรอวะนั่น ขอโทษทีเถอะ พูดอะไรไม่เกรงใจพี่ชายสุดที่รักอย่างเชนเลย
"บอกผิดคนแล้วยัยหนู ไปบอกไอ้เชนดีกว่า” พี่เขาพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ นุ่มนิ่มหน้าแดงเพราะเขิน ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง
“พี่ดินแวะเซเว่นด้วยนะ หนูจะซื้อของ”
“จะซื้อผ้าอนามัยเหรอ ปวดท้องประจำเดือนแล้วยังจะออกมาเที่ยวเล่นอีก” คุณตำรวจดุ คนตัวเล็กได้แต่ร้องกรี๊ดอยู่ในใจ น้องมีที่ไหนล่ะของแบบนั้น!
“หนูไม่ได้เป็นเมนส์ ไม่เคยเป็นด้วย”
“อายุสิบหกแต่ยังไม่มีประจำเดือนอีกเหรอ ผิดปกติแล้วไหม เคยลองไปหาหมอดูแล้วหรือยัง”
“พี่ดิน…”
“เด็กสมัยนี้อายุสิบสามสิบสี่ก็มีประจำเดือนกันแล้ว เราตัวเล็กเกินไปหรือเปล่า หรือว่ามีโรคประจำตัว”
“ที่ไม่เคยเป็นเมนส์เพราะหนูไม่ใช่ผู้หญิง” นุ่มนิ่มเขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว ทำไมน้องต้องมาพูดเรื่องนี้ด้วย ต้องบอกว่าตนเองไม่ใช่ผู้หญิงเป็นอะไรที่แทงใจดำมากๆ แต่ถ้าไม่อธิบายให้เข้าใจพี่ดินก็จะคิดไปไกลถึงนู่น คนอะไรชอบคิดเองเออเอง
ดนัยถึงกับเหยียบเบรกกะทันหัน เขาจอดรถเทียบข้างทาง มองคนที่ยกมือปิดหน้าเพราะเขิน แต่เขาน่ะตกใจไปแล้ว เลยถามซ้ำอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหู
“พี่ถามจริงๆ ล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย” ดนัยไม่อยากจะเชื่อ มองยังไงก็เหมือนเด็กผู้หญิงชัดๆ เสียงยังหวานใสไม่ห้าวเหมือนผู้ชายเลยสักนิด
“หนูจะล้อเล่นทำไม” นุ่มนิ่มลดมือลง บอกด้วยสีหน้าจริงจัง เห็นพี่ดินมองตั้งแต่หัวจรดเท้าเลย พอบอกไปแล้วก็แอบกังวลหน่อยๆ
“พี่ดินรังเกียจไหมคะ ที่หนูเป็นแบบนี้” ถึงจะทำตัวสดใสเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่นุ่มนิ่มคิดมากอยู่ตลอดว่าถ้ามีคนรู้ว่าน้องไม่ใช่ผู้หญิงแล้วจะรังเกียจ ขนาดรุ่นพี่คนนั้นที่เคยชอบสุดท้ายยังพูดจาไม่ดีใส่เลย
“ทำไมพี่ต้องรังเกียจล่ะ คนที่เป็นแบบเราก็มีเยอะแยะ นี่มันสมัยไหนแล้ว ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก” ดนัยว่า เขามีเพื่อนที่เป็นแบบน้องเยอะ เคยเจอคนที่เป็นสาวประเภทสองก็เยอะเหมือนกัน ไม่มีเหตุผลที่ต้องรังเกียจ เมื่อกี้เขาแค่ตกใจเพราะนุ่มนิ่มเหมือนผู้หญิงจนแยกไม่ออก
“ดีแล้วที่เราไม่ใช่ผู้หญิง เชนมันจะได้ไม่ต้องกลัวว่าจะทำเด็กอายุสิบหกท้อง”
ตอนแรกนุ่มนิ่มยังไม่เข้าใจเพราะสมองกำลังประมวลผลอยู่ จนกระทั่งพี่ดินออกรถมาอีกสักพักและจอดที่หน้าร้านสะดวกซื้อน้องถึงเพิ่งเข้าใจ แก้มขาวๆ แดงไปจนถึงหูเมื่อเข้าใจความหมายของคำพูดนั้น
“พี่ดินบ้า ทะลึ่ง!”
…
พี่เชนโกรธอย่างเห็นได้ชัด นุ่มนิ่มฟังจากเสียงก็รู้แล้ว หลังจากพี่ดินมาส่งที่ห้องน้องก็รีบโทรหาพี่เชนทันที รายงานว่าถึงห้องแล้ว พี่เขาตอบสั้นๆ ถึงน้ำเสียงจะไม่ได้ห้วนแต่ฟังก็รู้ว่าไม่ปกติ
แย่แล้วสิแบบนี้ น้องทำให้พี่เชนโกรธเข้าแล้ว
“พี่เชนเปิดกล้องหน่อย วิดีโอคอลกันๆ” พอบอกไปแบบนั้นก็วางสายและเปลี่ยนมาวิดีโอคอลแทน พออีกฝ่ายกดรับนุ่มนิ่มก็เห็นสีหน้านิ่งๆ ของพี่เชนอยู่ในจอ
“ทำไมหน้าบึ้งจังเลย โกรธหนูเหรอ” นุ่มนิ่มถามเสียงอ่อน วางโทรศัพท์ไว้กับแขนของพี่หมีตัวโตเพราะขี้เกียจถือ
“เพราะหนูดื้อแบบนี้ไงคะพี่ถึงไม่อยากปล่อยให้อยู่คนเดียว” เชนดุ ยังไม่ทันไรน้องก็หนีเที่ยวแล้ว จะออกไปไหนไม่บอกเขาสักคำ เป็นห่วงจนแทบบ้าแต่ตัวแสบกลับแก้ตัวแค่ว่าไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์
“หนูขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่เชนเป็นห่วงนะ” คนมีความผิดพูดเสียงเบา หน้าหงอยลงอย่างเห็นได้ขัด
“แล้วทำไมหนูถึงไม่บอกพี่ว่าจะออกไปข้างนอก”
“ถ้าหนูบอกกลัวว่าพี่เชนจะไม่ยอมให้ไป” นุ่มนิ่มสารภาพตามตรง เชนถอนหายใจ เขาขยับตัวเล็กน้อยทำให้มองเห็นร่างกายท่อนบนที่ใส่เสื้อกล้ามสีดำ น้องชอบพี่เชนตอนใส่เสื้อกล้ามที่สุดเลย ถึงจะกลัวโดนดุแต่ก็แอบมองไม่วางตา
“พี่เคยขัดใจหนูด้วยเหรอคะ” เชนถามด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างต้องการคำตอบ นุ่มนิ่มหน้าเสียเพราะโดนดุอีกแล้ว ได้แต่ตอบไปแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
“ไม่เคยค่ะ”
“ต่อไปนี้ถ้าจะทำอะไรหรือจะไปไหนต้องบอกพี่ เข้าใจไหมคะ” พี่เขาย้ำอีกครั้ง น้องรีบพยักหน้าเร็วๆ
เชนไม่เคยโกรธน้องได้นาน แค่เห็นหน้าหงอยๆ เขาก็ใจอ่อนแล้ว ยิ่งเห็นนุ่มนิ่มทำหน้าเศร้าซุกหน้าลงกับตุ๊กตาที่เขาซื้อให้ก็ยิ่งโกรธไม่ลง เขาเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวจะยิ่งทำให้น้องซึมไปมากกว่านี้ ถ้าเกิดร้องไห้ขึ้นมาจะปลอบยาก
“หนูไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ อย่าอาบน้ำดึก” เชนบอกน้องที่ยังอยู่ในชุดสวย เครื่องสำอางก็ยังไม่ล้างออกจากใบหน้าเลย
“ไม่เอา หนูยังอยากคุยกับพี่เชนอยู่เลย” ตัวแสบส่ายหน้าจนผมปลิว แถมยังขยับเข้ามาใกล้จนเชนมองเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มชัดๆ
“คิดถึงพี่เชน” น้องเบะปากพูดเสียงอ้อน เชนเริ่มกลืนน้ำลายลงคอแล้วในตอนนั้น ปากเล็กๆ สีแดงสดที่บ่นว่าคิดถึงเขาทำให้ร่างกายเกิดปฏิกิริยาบางอย่าง เขารู้สึกว่ามือข้างที่ถือโทรศัพท์เริ่มชื้นไปด้วยเหงื่อ
“พี่เชนขา หนูคิดถึง” เมื่อเห็นว่าพี่เงียบนุ่มนิ่มเลยบอกซ้ำ เชนกระแอมเล็กน้อย บอกด้วยเสียงที่เริ่มแหบ
“พี่ก็คิดถึงหนูค่ะ อีกสองวันพี่จะรีบกลับไปหานะคะ”
น้องพยักหน้า คุยๆ ไปชักง่วงเลยคิดว่าจะไปอาบน้ำก่อนแต่ยังไม่วางสาย ปล่อยให้พี่เชนอยู่กับคุณพี่หมีไปก่อนแล้วกัน แต่พอบอกว่าจะไปอาบน้ำพี่เชนกลับบอกในสิ่งที่ทำให้แก้มขาวแดงเรื่อ
“เอาโทรศัพท์เข้าไปด้วยค่ะ อย่าทิ้งพี่ไว้คนเดียว”
นุ่มนิ่มรู้ทันหรอก พี่เชนเป็นคนแย่ๆ ลามกที่หนึ่งเลย!
…
เชนแทบไม่กะพริบตาในตอนที่มองน้องกำลังถอดเสื้อผ้าออกจากร่าง ชุดสวยของน้องถอดออกไปแล้ว เหลือเพียงแค่ชุดชั้นในลูกไม้สีขาวที่ปกปิดร่างกายอยู่ เชนไม่รู้ว่าน้องวางโทรศัพท์ไว้ตรงไหน แต่จากตรงนี้ทำให้เขามองเห็นทุกอิริยาบถของน้องอย่างชัดเจน
บั้นท้ายกลมหันมาทางกล้องเมื่อน้องก้มลงเปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำ เขาคงจะเข้าข่ายเป็นโรคจิตเข้าไปทุกวันแล้วเพราะบางอย่างภายใต้กางเกงนอนปวดหนึบขึ้นมาจนต้องขยับมือลงไปสัมผัสมัน
“หนูคะ มาตรงนี้หน่อย” เชนเรียกให้น้องเข้ามาใกล้ๆ กล้อง นุ่มนิ่มทำตามอย่างว่าง่าย มายืนทำตาแป๋วเอียงคอมองกล้อง
“อะไรคะ ?”
เชนขยับกล้องลงต่ำแทนคำตอบ มืออีกข้างดึงกางเกงวอร์มขายาวที่ใส่อยู่ลงพร้อมกับชั้นใน ล้วงเอาส่วนใหญ่ที่เริ่มแข็งออกมาจากกางเกง ส่วนหัวมนสีแดงก่ำเปียกเยิ้มเล็กน้อย เชนไม่เห็นหน้าน้องแต่ได้ยินเสียงโวยวายดังมา
“พี่เชน! ทำไมเป็นคนแบบนี้!”
คนเป็นพี่หัวเราะเบาๆ ถือกล้องขึ้นมาในระดับใบหน้าเหมือนเดิม เห็นว่าคนในจอหน้าแดงไปหมดแล้ว ถ้าอยู่ด้วยกันเขาคงจับฟัดไปแล้ว นุ่มนิ่มเวลาเขินน่ารักที่สุด
แต่เพราะอยู่ห่างกัน คงต้องใช้จินตนาการช่วยไปก่อน
“ทำยังไงดีล่ะคะ พี่เป็นขนาดนี้แล้ว” เชนมองหน้าคนที่ไม่กล้าสบตากับเขา คงจะเขินถึงได้ทำเป็นมองไปทางอื่น แต่ก็ยังอุตส่าตอบเสียงเบา
“หนู…จะไปรู้ได้ยังไง”
“ถอดเสื้อในออกแล้วขยับมาใกล้ๆ พี่นะคะ” เขาหลอกล่อน้องอีกแล้ว แต่นุ่มนิ่มไม่เคยขัดใจพี่เลยสักครั้ง น้องขยับเข้ามาใกล้จนแทบจะชนกล้องอยู่แล้ว แขนเล็กเอื้อมไปข้างหลังเพื่อปลดตะขอเสื้อชั้นใน ปล่อยให้มันหล่นลงบนพื้นห้องน้ำอวดหน้าอกเล็กๆ ให้อีกฝ่ายเห็น
เชนเกิดอารมณ์จนถึงขีดสุดเมื่อเห็นน้องโป๊ หน้าอกขาวเนียนที่เขาชอบมองเห็นชัดเจนผ่านกล้อง หน้าอกของนุ่มนิ่มเหมือนจะใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย เพราะเขาเป็นคนทั้งบีบทั้งนวดเองกับมือ
ในห้องน้ำคงจะเย็นจุกนมสีหวานถึงได้ชูชันอย่างน่ารัก ถ้าอยู่ด้วยกันเชนคงไม่รอช้าที่จะสัมผัสด้วยปากและลิ้นให้น้องดิ้นพล่านเหมือนทุกที
มือหนากำรอบแท่งเนื้อของตนเองและขยับข้อมือช้าๆ โดยไม่ละสายตาจากภาพตรงหน้า น้องยืนนิ่งให้เขาลวนลามผ่านสายตา นุ่มนิ่มหน้าแดง เปลือยท่อนบนและหัวนมแข็งจัด
ให้ตายเถอะ เขาจะบ้าตายอยู่แล้ว
“ที่รัก บีบนมหน่อยได้ไหมคะ” เสียงของเชนแหบเพราะความต้องการที่พุ่งสูงอย่างหนัก อยากจูบให้รางวัลเด็กดีสักทีสองทีเพราะเชื่อฟังพี่ไปเสียทุกอย่าง มือเล็กจับหน้าอกทั้งสองข้าง บีบจนเห็นเนื้อขาวๆ ปลิ้นออกมาตามร่องนิ้ว เชนมองภาพนั้นพร้อมๆ กับขยับมือเร็วขึ้น
“อืม…หนูคะ” เสียงทุ้มครางเบาๆ เขาปวดร้าวไปทั้งลำกายเมื่อตัวแสบใช้นิ้วบดขยี้จุกนมของตนเอง แค่จินตนาการว่าถ้าเป็นส่วนปลายของแท่งเนื้อที่ขยับถูไปกับยอดอกนุ่มๆ จะให้ความรู้สึกดีขนาดไหน
“พี่เชน อ๊ะ…เสียวค่ะ” นุ่มนิ่มแทบยืนไม่ตรงเพราะรู้สึกร้อนวูบวาบ สัมผัสที่หน้าอกส่งความเสียวไปจนถึงส่วนน่ารักภายใต้กางเกงชั้นใน จากที่บอกว่าพี่เชนลามก ตอนนี้น้องคงจะลามกไม่ต่างกันเพราะรู้สึกว่าข้างในกางเกงในมันแฉะๆ
“ใกล้แล้ว อา…พี่จะเสร็จ” โทรศัพท์เกือบจะร่วงจากมือของเชนในตอนที่เอวหนากระตุกเพราะความเสียว ของเหลวไหลเปื้อนมือจนเลอะเทอะ เขากำลังจะเสร็จเพียงแค่มองน้องผ่านจอโทรศัพท์
น้ำข้นเหนียวพุ่งทะลักออกมาอย่างสุดกลั้นเพราะเสียงหายใจแรงๆ ของน้องและใบหน้าหวานที่แดงจัดเพราะแรงอารมณ์
เชนหายใจหอบหลังจากปล่อยไปหนึ่งน้ำ เขายกมือข้างที่เลอะอวดให้น้องดู นุ่มนิ่มมองค้อนแล้วด่าใส่ว่าบ้า
“อยากให้หนูเลีย” มือเลอะๆ ของเขาคงจะรู้สึกดีถ้าน้องทำความสะอาดให้ด้วยลิ้น พอคิดแบบนั้นข้างล่างก็ชักจะแข็งขึ้นมาอีกรอบ แต่นุ่มนิ่มตัดบทว่าไม่เล่นแล้ว น้องจะไปอาบน้ำเพราะน้ำล้นอ่างจนไหลนองพื้นห้องน้ำไปหมด
“นุ่มนิ่ม เดี๋ยวก่อนค่ะ” เชนเรียกไว้ พอน้องขมวดคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร ก็ตอบออกไปด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
“แครอทกับกล้วยอยู่ไหนคะ”
…
คนนิสัยไม่ดีบอกให้น้องทำเรื่องน่าอาย แต่นุ่มนิ่มกลับน่าไม่อายยิ่งกว่าที่ไม่ยอมปฏิเสธ ดวงตาสวยมองโทรศัพท์ที่วางไว้กับหัวเตียง ส่วนตนเองกำลังอ้าขาออกกว้างเพื่อส่งผักลำอวบสีส้มเข้าไปที่ข้างหลัง ความลื่นจากถุงยางอนามัยที่เคลือบอยู่ทำให้มันเข้าไปโดยง่าย แต่เนื้อสัมผัสที่แข็งทำให้ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเล็กน้อย
“พี่คะ อื้อ…เจ็บ” นุ่มนิ่มช้อนสายตามองคนในกล้อง ในขณะที่มือพยายามดันส่วนหัวของแครอทเข้าไปช้าๆ มันเจ็บแต่ในบางครั้งก็เสียวด้วย
“คนเก่ง ค่อยๆ นะคะ” เชนปลอบโยน ผิดกับความคิดในใจที่อยากให้น้องใส่มันเข้าไปจนสุด เขานวดคลึงส่วนนั้นของตนเองพลางมองก้นเล็กๆ ที่กำลังกลืนกินผักท่อนยาว
นุ่มนิ่มเป็นเด็กไม่ชอบกินผัก แต่ตอนนี้กำลังกินเอาๆ อย่างเอร็ดอร่อยเชียว
“หม่ำๆ กล้วยหน่อยค่ะ” กลับบ้านไปเขาต้องโดนน้องตีแน่ๆ โทษฐานบอกให้ทำแต่เรื่องน่าอาย เชนรู้ชะตากรรมแต่ตอนนี้ขอตักตวงก่อนเถอะ ไม่บ่อยนักหรอกที่เขาจะได้เห็นน้องเล่นกับตนเอง
หลังจากส่งแครอทเข้าไปจนเกือบสุดลำ นุ่มนิ่มปล่อยให้มันแช่ค้างไว้แบบนั้น ปากเล็กครอบลงบนกล้วยหอมลูกโตที่ปอกเปลือกจนเห็นเนื้อในสีขาวนวล นุ่มนิ่มเลียที่ส่วนปลาย ราวกับว่ากำลังทำกับส่วนนั้นของพี่เชน รสชาติหวานๆ ทำให้ยิ่งตวัดลิ้นเลียถี่รัว พร้อมกับมองพี่เขาไปด้วย
สีหน้าของพี่เชนดูทรมาน ตอนนี้น้องก็ทรมานเหมือนกัน ถึงได้ค่อยๆ ขยับอย่างช้าๆ ระวังไม่ให้แครอทที่คาอยู่ข้างในหลุดออกมา
ของพี่เชนแข็งแต่ก็ยังมีความนุ่มอยู่บ้าง แต่คุณแครอทแข็งอย่างเดียวเลย ขยับไปก็เจ็บและจุกเสียดท้องน้อย แต่พอทำไปเรื่อยๆ ก็เริ่มเสียวจนยั้งตนเองไว้ไม่อยู่ ขยับสะโพกขึ้นลงทำท่าทางน่าอายต่อหน้าพี่เชน
“อ๊ะ…เสียว มันเข้ามา อ๊า…ลึก” ร่างเปลือยเปล่าสั่นคลอนไปตามแรงขย่ม พอเส้นผมยาวตกลงมาปรกหน้าอกนุ่มนิ่มก็สะบัดมันไปข้างหลังอย่างรำคาญ การกระทำเป็นธรรมชาติแต่กลับยั่วยวนอย่างบอกไม่ถูก
พอเริ่มปรับตัวได้จังหวะก็ช้าลง จากขย่มแรงๆ กลายเป็นแค่บดสะโพกคลึงไปมา กล้วยที่เยิ้มไปด้วยน้ำลายลากไปตามแผ่นอก นุ่มนิ่มแตะส่วนปลายโค้งเล็กน้อยลงบนจุกนมที่บวมช้ำเพราะก่อนหน้านี้รังแกมันด้วยมือ
“พี่เชน ชอบไหมคะ” ถามพลางแอ่นอกเข้าหามือที่แทบจะกลายเป็นบดขยี้กล้วยรสหวานฉ่ำลงกับยอดอก เสียวมากเสียจนน้องหลุดเสียงครางออกมา
“ชอบค่ะ หนูสวยมากเลยรู้ไหม” เชนประคองสติให้เป็นปกติแทบไม่ได้ เขาจะบ้าตายอยู่แล้วกับภาพที่เห็น มือหนาขยับรูดรั้งเร็วขึ้นจนเสร็จออกมาเป็นรอบที่สามของคืน
ร่างของพี่เชนกระตุกเล็กน้อย นุ่มนิ่มเห็นแล้วชอบใจ น้องเปลี่ยนจังหวะจากบดสะโพกเป็นโยกขึ้นลงอีกครั้ง มือข้างที่ว่างสัมผัสท่อนเนื้อน่ารักที่ชุ่มฉ่ำ รังแกตนเองทั้งข้างหน้าและข้างหลังทำให้นุ่มนิ่มกำลังจะทนไม่ไหว
“อื้อ…พี่ขา หนู อ๊ะ…ออกแล้ว” ช่องทางอุ่นจัดขมิบถี่ก่อนที่น้ำอุ่นๆ จะฉีดพุ่งออกมาจากส่วนปลายของแท่งเนื้อ คุณแครอทโดนบีบรัดอย่างรุนแรงจนนุ่มนิ่มกลัวว่าจะหักคาอยู่ข้างใน คนตัวเล็กยกตัวขึ้นเล็กน้อยปล่อยให้แครอทหลุดออกมาจากร่างกาย พร้อมๆ กับกล้วยที่ร่วงจากมือเพราะมือไม้อ่อนแรงหมดแล้ว
ร่างเปลือยเปล่าฟุบหน้าลงกับเตียง พอปรับลมหายใจให้เป็นปกติได้ก็เงยหน้าขึ้นมองพี่เขาที่หัวเราะใส่
“พี่เชนหัวเราะอะไร!” น้องโวยวาย เขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว พอสติกลับมาถึงได้รู้สึกอายที่ทำเรื่องแบบนี้ลงไป แต่พี่เชนดูจะชอบใจใหญ่
“กล้วยกับแครอทอร่อยไหมคะ”
ยังจะมีหน้ามาถามอีกนะคนลามก! นุ่มนิ่มอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ เลย ยิ่งมองสิ่งที่หมดสภาพอยู่บนเตียงยิ่งละอายใจ
ฮือ คุณแครอทกับคุณกล้วยที่น่าสงสาร หนูขอโทษนะ
TBC.
ยัยนิ่มรูก!! /ยื่นยาดมให้แม่ๆ
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
อิพี่เชนนนนนนนน
สอนให้ลูกช้านทำอะไรแบบนี้
หนูนิ่มลูกแม่ โดนสอนอะไรไม่ดีไปซะแล้ว
:hao7: :hao7:
-
ชั้นจะแจ้งตำรวจจ ทุกอย่างมันไม่ใช่ความผิดหนูนะคะลูก อิพี่เชนคนเดียวที่ทำให้หนูเป็นแบบนี้ !!! :hao7:
-
น้องงงงงงงงงงง
-
คุณตำรวจคะ!!! จับเลยค่ะ!! อิพี่เชนล่อลวงหนูนิ่มให้กินแครอทค่ะ!!
คุณแครอทนั้นนนนน ไม่อ่อนโยนเลย :sad4: :sad4:
-
คุณตำรวจคะ มีตาแก่หื่นกามอยู่แถวนี้มาจับเลยค่ะ
:laugh:
-
ขอตียัยนิ่มสักทีได้ไหมคะ ยัยน้องรู้กกกกก ทำไมเชื่ออิพี่เชนทุกอย่างเลยคะ อิพี่ก็ร้ายนะคะ ล่อลวงน้อง555555
-
คูมตำหนวดดดดด คนร้ายอยู่ตรงนี้คร่าาาา :hao7:
-
เปนลมมมมมมมม
-
พี่ดินคะ อิพี่เชนล่อลวงหนูนิ่มอีกแล้วค่ะ //ฟ้องๆ
-
หลอกเด็ก
-
:hao6: :hao6:
-
คนร้ายก็คือ อิตาลามกพี่เชนนี่เองง
จับมันเลยค่ะคุณตำหนวดดด :z10:
-
:pighaun: คุณพี่ดินจับอีพี่เชนไปเลยค่ะ สอนน้องดีเกิน
-
อยากตีน้องงงงงงง พี่เชนล่อลววงน้องงง
-
:katai1:
-
อยากฟาดก้นน้อง หนูลามกกว่าพี่เค้าแล้วลูกกกกก :o8:
-
หนูนิ่มรู้กกกก แม่จาเป็นลมแหล่วววววว
อิพี่เชนนนนนน นังคนเลวววว ทำรู้กชั้นใจแตก
กี้ดดดด /กัดหมอน
-
คุณตำรวจจจจจจจจจจ มาจับอิพี่เชนไปทีค่าาาาา สอนน้อนแบบนี้ได้ยังไง อิแม่หัวใจจะวายยยย ก้านมะยมสักทีดีมั๊ย // ดมยาดม
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
:pighaun: :jul1:
-
ยัยน้องงงงง -.,-
-
แงงง น้องงง เลือดหมดตัวแล้ว
-
คุณพี่ล่อลวงน้องแบบนี้ม่ายด้ายยยยย
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ร้ายมากจ้า นี่ยังสิบหก ยังโตไม่เต็มที่
ถ้าเต็มตัวจะขนาดไหนลูก จัดหนักไปอีก
มีความเอ็นดูน้องนิ่มหนักมาก และน่าจับตีหนักมาก
อ้อนเบอร์แรง แต่อ่อยหนักกว่า 5555
เชนเอ้ยย แบบนี้จะไปไหนรอดล่ะ
อายุห่างกันเยอะ เลยต้องทำใจนะ
คิดเอาไว้ว่า นิ่มคือคนที่นาราตามหา ก็ใช่จริงด้วย
-
สนุกมากค่ะ
-
ยายคะ คือหนูงงอะค่ะ ถอดเสื้อต่อหน้าผู้ชายไม่ได้ แต่ให้นอนกับผู้ชายได้ ยายง่ะ หนูงงงงงงง
-
เห็นหนูนิ่มแล้วได้แต่ตะโกนในใจว่า อยากมีเมียโว๊ยยยยย
-
Chapter 16 : พี่ตามใจหนู
“ตกลงเด็กนั่นคือลูกของคุณพ่อเหรอคะ” นาราแปลกใจเล็กน้อยแต่ไม่ถึงขั้นตกใจ เธอเพิ่งเห็นรูปจากโทรศัพท์ของคุณแม่ น้องที่เธอตามหาจริงๆ อยู่ใกล้แค่ปลายจมูก ยัยเด็กที่เชนบอกว่าเป็นน้องสาวนั่นไง
“ใช่ ลูกรู้จักใช่ไหม” หญิงสาวพยักหน้ารับคำพูดของมารดา จะไม่รู้จักได้ยังไงกัน เธอเคยเจอเด็กคนนี้หลายรอบและไม่ค่อยถูกชะตาเอาเสียเลย
“เด็กที่ชื่อนุ่มนิ่มเป็นน้องสาวของเชนค่ะ”
“แบบนี้ยิ่งคุยง่ายเลย ไปคุยกับเชนว่าเราอยากรับอุปการะเด็กคนนั้น อย่างน้อยก็ในฐานะญาติเพราะลูกเป็นพี่สาวของนุ่มนิ่ม”
นาราถอนหายใจ เธอไม่ได้อยากมีน้อง โดยเฉพาะน้องอย่างนุ่มนิ่ม ไหนคุณแม่บอกว่าลูกคนใหม่ของคุณพ่อเป็นผู้ชาย แต่นุ่มนิ่มมองยังไงก็เด็กผู้หญิงชัดๆ เป็นพวกเบี่ยงเบนตั้งแต่ยังเด็ก ให้ตายเถอะ น่ารังเกียจ
“หนูไม่เห็นถึงความจำเป็นที่เราต้องเอาเด็กนั่นมาเลี้ยงเลยสักนิด” นาราบ่น เลยโดนมารดามองตาขวาง
“สมบัติที่พ่อเขายกให้เด็กนั่นไม่ใช่น้อยๆ นะ อย่างน้อยถ้าเลี้ยงไว้เราก็จะมีสิทธิ์แบ่งมรดกในฐานะผู้เลี้ยงดู” คุณแม่อ้างเหตุผลไปเรื่อย นาราได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ไม่รู้ว่าแม่จะอยากได้สมบัติของเด็กนุ่มนิ่มไปทำไม ลำพังเธอกับแม่ตอนนี้ก็ไม่ได้ลำบากอะไรสักหน่อย
“หนูจะคุยกับเชนให้ก็แล้วกัน” นาราบอกส่งๆ แต่จะไปคุยกับเชนให้เพราะแม่จะได้ไม่เซ้าซี้อีก แต่เชื่อเถอะว่าเชนไม่ยอมหรอก เห็นทั้งรักทั้งหวงน้องสาวมากขนาดนั้น
…
“นุ่มนิ่มไม่ใช่สิ่งของ ผมคงทำตามที่คุณแม่ของคุณต้องการไม่ได้” เชนปฏิเสธทันทีหลังจากได้คุยกับนารา เขาไม่ต้องคิดนานเมื่อเธอบอกว่าอยากรับนุ่มนิ่มไปอยู่ด้วย พูดเหมือนกับน้องเป็นสิ่งของที่จะพาไปนู่นไปนี่ได้ตามใจ
“ฉันคิดอยู่แล้วว่าต้องได้ยินคำตอบแบบนี้จากคุณ” นาราแค่นหัวเราะ คำตอบของชายหนุ่มไม่ผิดจากที่เธอคิดไว้ คุณแม่คงต้องผิดหวังแล้ว จะมาพรากน้องสาวคนโปรดไปจากพี่ชายคงจะยากหน่อยงานนี้
“น้องสาวของเชนคงจะไม่รู้ว่าตัวเองมีสมบัติเป็นสิบๆ ล้านที่คุณพ่อยกให้” เธอเข้าประเด็นหลังจากอ้อมค้อมมานาน เชนฟังด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาพอจะรู้จากคุณยายมาบ้างแล้วถึงเรื่องนี้
“กว่าน้องจะมีสิทธิ์ครอบครองก็ต้องรอจนกว่าจะบรรลุนิติภาวะ ถ้าคุณกับคุณแม่ต้องการผมจะช่วยจัดการในส่วนนี้ให้” เชนคิดว่าเขามีทางออกหลายทางที่ไม่ใช่ยอมให้น้องไปอยู่กับนารา ยายหนูไม่สนใจเรื่องเงินทองด้วยซ้ำจากที่เขาเคยพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา นุ่มนิ่มไม่รู้แม้กระทั่งว่าก่อนเสียชีวิตคุณพ่อยกมรดกให้เท่าไหร่
“พอเป็นเรื่องของน้องสาวแล้วคุณทุ่มเทจังเลยนะ แค่เด็กคนเดียวแท้ๆ แถมยังไม่ได้มีความผูกพันทางสายเลือดอีก” นาราค่อนแขวะ เชนจริงจังกับเรื่องของนุ่มนิ่มจนเธอหงุดหงิด และชายหนุ่มยังแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไร้เยื่อใยกับเธอแล้ว
“นุ่มนิ่มไม่ใช่แค่น้องสาว แต่เธอเป็นมากกว่านั้น” เชนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง นารามองหน้าเขาก่อนจะเหยียดยิ้มอย่างดูแคลน
“ตลกกันไปใหญ่แล้วเชน เด็กนั่นไม่ใช่ผู้หญิงด้วยซ้ำ แล้วอายุของนุ่มนิ่มแทบจะเป็นลูกคุณได้อยู่แล้ว”
“ผมรักนุ่มนิ่ม”
นาราถึงกับหน้าชา เธอบีบมือตนเองแน่นเมื่อได้ยินเชนบอกว่ารักคนอื่นต่อหน้า
“เรื่องของเรา…”
“ระหว่างเรามันจบไปนานแล้ว ตอนที่หนูนายังอยู่ เราสองคนได้ทำหน้าที่พ่อและแม่อย่างดีที่สุดแล้วนารา ตอนนี้อย่างมากที่สุดผมให้คุณได้แค่ความเป็นเพื่อน” เชนรู้ว่าเธอจะพูดอะไร เขาเอ่ยขึ้นเสียก่อน คิดว่านาราคงจะตอบกลับมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวตามนิสัยของเธอ แต่ผิดคาดเมื่อนาราเพียงแค่ยิ้มน้อยๆ
“จริงจังเหรอคะ กับเด็กคนนั้น”
“ผมอยากดูแลนุ่มนิ่ม อยากเฝ้ามองน้องโตขึ้นในทุกๆ วัน” เขายิ้มเมื่อคิดถึงความสดใสของน้อง เชนอยากจะอยู่ในทุกๆ ช่วงเวลาในชีวิตของน้อง เขาอยากเห็นนุ่มนิ่มโตขึ้นมาอย่างดี โดยมีเขาอยู่ข้างกาย
นาราไม่พูดอะไรต่อ คำตอบของอีกฝ่ายชัดเจนอยู่แล้ว ระหว่างเธอกับเชนคงไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก พยายามมาตั้งนานแต่กลับสูญเปล่า เชนไร้เยื่อใยกับเธอสุดๆ ไปเลย
เธอย้ำกับเชนอีกครั้งว่าให้ช่วยจัดการเรื่องของนุ่มนิ่มให้ด้วยเพราะคุณแม่คงจะไม่ยอมง่ายๆ พออีกฝ่ายรับปากจึงบอกลากันตรงนั้น
มือสวยยกขึ้นเสยผมตนเองอย่างเซ็งๆ ขณะเดินออกมาจากคอนโดของอดีตคนรัก กำลังอารมณ์ไม่ดีแบบนี้เธออยากไปช็อปปิ้งคลายเครียด นาราหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาใครบางคน รอสายไม่นานปลายสายก็กดรับ
“นี่ คุณตำรวจ ไปช่วยถือของให้ฉันหน่อยสิ”
…
นุ่มนิ่มเปลี่ยนจากนอนคว่ำลุกขึ้นนั่งเมื่อประตูห้องเปิดออก มองพี่เชนที่เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ แต่น้องกำลังงอนอยู่เพราะพี่นารามาหาพี่เชนอีกแล้ว
“พี่นารากลับไปแล้วเหรอคะ” นุ่มนิ่มถามด้วยสีหน้าบึ้งตึง พี่เชนเพิ่งจะกลับมาเมื่อวานนี้เอง วันนี้สัญญากับน้องว่าตอนบ่ายจะพาไปดูหนังแต่กลับต้องเปลี่ยนไปดูรอบค่ำแทนเพราะพี่นาราคนเดียวเลย
“กลับไปแล้วค่ะ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ” เชนยิ้มขำ บีบแก้มน้องเบาๆ อย่างมันเขี้ยว นุ่มนิ่มปัดมือพี่เขาออกและเบะปากใส่อย่างแสนงอน
“พี่นารามาทำไม”
“มาคุยธุระเฉยๆ ค่ะ ไม่มีอะไรสำคัญหรอก” พอตอบไปแบบนั้น เจ้าตัวเล็กหรี่ตามองเขาอย่างจับผิด คุยเรื่องนารานานๆ เชนกลัวว่าบรรยากาศจะมาคุเขาเลยเปลี่ยนเรื่อง
“หนูทำอะไรอยู่คะ”
“ดูคลิป”
“ไหนคะ คลิปอะไร” เชนมองโทรศัพท์มือถือของน้องที่เปิดคลิปวิดีโอทิ้งไว้ นุ่มนิ่มก็เหมือนเด็กผู้หญิงทั่วๆ ไป ที่ชอบดูคลิปแต่งตัวแต่งหน้า ดูจบก็มาอ้อนว่าอยากได้ลิปสติกสีเหมือนบิวตี้บล็อกเกอร์ในคลิป
“เนี่ยๆ พี่เขาไปทำหน้าอกมา ส๊วยสวยแหละ” จากที่กำลังงอนๆ หายเป็นปลิดทิ้ง นุ่มนิ่มขยับเข้ามาใกล้พี่ อวดให้ดูว่ากำลังดูอะไรอยู่ เชนไม่ค่อยเข้าใจมากนักว่าผู้หญิงสวยในคลิปกำลังพูดอะไรเพราะเขาไม่ค่อยเข้าใจศัพท์แปลกๆ ของคนในคลิปที่เป็นสาวประเภทสอง แต่นุ่มนิ่มก็อธิบายให้ฟังจนเลยจะเข้าใจบ้าง
“เห็นว่าทำหน้าอกเจ็บเหมือนโดนรถบรรทุกทับเลยแน่ะ”
“แล้วแบบนี้หนูยังจะอยากทำไหมคะ” เชนถาม ถ้ามันเจ็บขนาดนั้นเขาก็ไม่อยากให้น้องทำเพราะเป็นห่วง แต่เจ้าตัวพยักหน้ายืนยันว่าอยากทำแถมยังบอกว่าไม่กลัวอีกต่างหาก
“ทำนมเจ็บน้อยกว่าทำน้องเยอะ พี่เขาบอก”
“อะไรคือทำน้องคะ ?” คนเป็นพี่เริ่มจะงงอีกแล้ว ช่างสรรหาศัพท์แปลกๆ ที่ผู้ชายเข้าใจยากมาพูดอยู่เรื่อย
“ก็…” นุ่มนิ่มหน้าแดง ไม่รู้จะตอบยังไงดี ดวงตาสวยก้มต่ำมองกระโปรงของตนเอง เท่านั้นเชนก็เข้าใจแล้วว่าน้องหมายถึงอะไร
“พี่เข้าใจแล้วค่ะ” เขาหัวเราะอย่างเอ็นดู เลยโดนน้องตีแขนดังเพี้ยะ
“หัวเราะอะไรคะ!”
“เปล่าค่ะ” เชนปฏิเสธแต่ยังกลั้นขำ นุ่มนิ่มบ่นใส่ว่าพี่เชนไม่เข้าใจผู้หญิง เลื่อนดูคลิปในช่องเดิมไปเรื่อยๆ พลางเอนหัวซบไหล่กว้าง
“ถ้าหนูทำพี่เชนจะว่าอะไรไหม” น้องเงยหน้าขึ้นมอง เชนเคยบอกกับน้องหลายครั้งว่าอย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้ เพราะเมื่อโตขึ้นนุ่มนิ่มอาจจะเปลี่ยนใจ แต่พักหลังมานี้เจ้าตัวเล็กพูดบ่อยขึ้นจนเขาไม่อยากขัดใจ น้องเป็นผู้หญิงเลยรักสวยรักงามเป็นเรื่องธรรมดา
“ไม่หรอกค่ะ พี่เคารพการตัดสินใจของหนู” พอเขาบอกไปน้องก็ยิ้มอย่างดีใจ เห็นน้องดีใจขนาดนี้เชนก็ไม่อยากห้ามแล้ว คงต้องหาข้อมูลหน่อยแล้วว่าต้องทำยังไงบ้าง เขาจะได้เป็นที่ปรึกษาให้น้องได้
…
หลังจากที่คุยกันวันนั้น กลายเป็นว่าพี่เชนจริงจังมากกว่าน้องเสียอีก หาข้อมูลอย่างละเอียดรวมถึงโรงพยาบาลที่จะพาน้องไปคุยกับคุณหมอ บอกประมาณว่าต้องปรับฮอร์โมนหรือฉีดฮอร์โมนอะไรสักอย่างเพื่อล้างฮอร์โมนเพศชายในร่างกายของน้อง
พี่เชนบอกว่าซื้อยามากินเองอันตราย เรื่องแบบนี้ปรึกษาคุณหมอดีกว่าจะได้ไม่มีผลข้างเคียงต่อร่างกายในอนาคต นุ่มนิ่มเพิ่งรู้ตอนนี้แหละว่ากว่าจะเป็นผู้หญิงเต็มตัวได้มีหลายขั้นตอนและยุ่งยากขนาดนี้ ตอนเริ่มเทคฮอร์โมนก็ซื้อมากินเอง อาศัยถามเอาจากรุ่นพี่ที่มีประสบการณ์
“เขาบอกว่าช่วงสองเดือนแรกคุณหมออาจจะให้ทานฮอร์โมนก่อน หลังจากนั้นค่อยฉีด แต่เราค่อยไปคุยกับคุณหมออีกทีนะคะ” พี่เชนพูดโดยที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาจากไอแพดเลย นุ่มนิ่มซึ้งใจอย่างบอกไม่ถูก เดินเข้าไปนั่งตักและกอดคอพี่เขาไว้
“พี่เชนขา ฮื่อ ไม่เห็นต้องลำบากเพื่อหนูขนาดนี้เลย” เด็กอารมณ์อ่อนไหวน้ำตาคลอ ไม่คิดว่าพี่จะจริงจังกับเรื่องของน้องถึงขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระก็ได้
“แค่นี้เองไม่ลำบากสักหน่อยค่ะ ปรึกษาคุณหมอจะได้รู้วิธีดูแลตัวเองที่ถูกต้องไงคะ”
“หนูรักพี่เชน” นุ่มนิ่มหอมแก้มเอาใจพี่ เชนหัวเราะ ลูบผมน้องและบอกว่ารักเหมือนกัน ในตอนนั้นเองที่นุ่มนิ่มเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
“คือว่า…เรื่องโรงเรียนของหนู”
“ทำไมคะ”
“พี่เชนจะว่าอะไรไหมถ้าหนูอยากเรียนโรงเรียนเดียวกันกับเพื่อน” น้องบอกอย่างกล้าๆ กลัวๆ พี่เขาจะหาว่าเรื่องมากหรือเปล่านะ แต่นุ่มนิ่มอยากเรียนที่เดียวกับมิ้ม อย่างน้อยจะได้มีเพื่อน
“ตามใจหนูเลยค่ะ ดีซะอีก หนูจะได้มีเพื่อน” เชนเลือกโรงเรียนไว้สองสามแห่งเพื่อให้น้องตัดสินใจ แต่ถ้านุ่มนิ่มอยากเรียนที่เดียวกับเพื่อนเขาก็ไม่ว่าอะไร เจ้าตัวเล็กจะได้ไม่เหงาเพราะมีเพื่อนที่รู้จักกันอยู่แล้ว
“แฟนหนูใจดีที่สุดเลย” น้องยิ้มกว้าง เชนใจสั่นกับความน่ารัก ไหนจะสรรพนามที่นุ่มนิ่มเรียกเขาอีก แพ้ราบคาบไปเลยทีนี้
…
วันนี้เป็นวันเสาร์แต่นุ่มนิ่มตื่นเช้ากว่าปกติเพราะเพื่อนจะมาที่ห้อง น้องบอกพี่เชนไว้เมื่อสองวันก่อนว่ามิ้มกับเภาจะมาเพื่อคุยเรื่องเรียนกัน น้องตื่นเช้ามาทำขนมให้เพื่อน พี่เชนเพิ่งซื้อเตาอบใหม่ให้ เลยได้โอกาสโชว์ฝีมือทำคุกกี้ที่เพิ่งได้สูตรมาหมาดๆ ครั้งก่อนลองผิดลองถูกเลยไหม้ไปเสียเยอะ รอบนี้พอใช้ได้แล้ว ชิมเองก็คิดว่าอร่อยดี ให้เพื่อนชิมคงไม่เสียหน้าหรอก
ปากเล็กคาบคุกกี้ที่เพิ่งนำออกจากเตาหมาดๆ กัดชิมแล้วอร่อยกว่าซื้อที่ร้านอีก อีกหน่อยเปิดร้านขายขนมท่าจะดี ชื่อร้านขนมคุณนุ่มนิ่มก็เข้าท่า
“ตัวเล็ก ทำอะไรคะ” เสียงทุ้มดังขึ้น พี่เชนตื่นแล้ว นุ่มนิ่มหันไปมองโดยที่ปากยังคาบขนมอยู่ นิ้วเล็กชี้ให้พี่เขาดูว่ากำลังอบคุกกี้
“คุกกี้เหรอคะ ไหนพี่ขอชิมหน่อยว่าอร่อยไหม” เชนเข้ามาใกล้น้อง คว้าเอวบางเข้าไปใกล้และก้มลงมาชิมคุกกี้ชิ้นที่น้องคาบอยู่ จากกินขนมกลายเป็นกินปากน้องแทนเพราะขนมหมดไปนานแล้ว นุ่มนิ่มตีอกกว้างเบาๆ เมื่อพี่เขาผละออกไป โดนขโมยจูบแต่เช้าเลย
“ลิปหนูเลอะหมดเลย” นุ่มนิ่มบ่น เพิ่งจะทาลิปกลอสมาแต่โดนพี่เชนกินไปหมดแล้ว แถมยังเลอะปากจนเหนียวด้วย พี่เชนบ้า
“เพื่อนๆ จะมากี่โมงคะ” เชนถาม ปล่อยน้องให้ไปทำขนมต่อ นุ่มนิ่มจัดคุกกี้ใส่โหลแก้วและตอบ
“นัดกันตอนสิบเอ็ดโมงค่ะ ถ้าเช้ากว่านี้มิ้มจะไม่ตื่น”
“เปลี่ยนชุดด้วยนะคะ กระโปรงมันสั้นเกินไป” เขาว่ากระโปรงของนุ่มนิ่มเริ่มสั้นขึ้นทุกวันแล้ว ถึงข้างบนจะเป็นเสื้อแขนยาวแต่กระโปรงสั้นเหนือเข่าขึ้นมาเป็นคืบ ถ้าน้องโตกว่านี้เขาต้องปวดหัวมากแน่ๆ
“ไม่เอา หนูร้อน ใส่ยาวๆ แล้วมันอึดอัด” พอโดนบ่นเรื่องแต่งตัวก็เดินหนีไปแล้ว เชนอยากจะตีก้นสักทีสองที แต่ไม่อยากบ่นมากให้เสียบรรยากาศเพราะเดี๋ยวเพื่อนน้องจะมาแล้ว
…
เชนนั่งทำงานอยู่ในห้องยังได้ยินเสียงคุยกันและเสียงหัวเราะดังแว่วมา เพื่อนของนุ่มนิ่มคงจะมากันแล้ว น้องบอกว่าเป็นเพื่อนผู้ชายสองคน คนชื่อมิ้มเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่อยู่ที่เชียงใหม่ ส่วนอีกคนเป็นเพื่อนของมิ้มอีกที และกำลังจะเป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนของน้องด้วย
เขาคิดว่าควรจะไปทักทายเพื่อนของน้องสักหน่อย ไม่รู้ว่าตอนนี้เด็กๆ ทำอะไรกันอยู่ ได้ยินแต่เสียงของนุ่มนิ่มพูดเจื้อยแจ้วอยู่คนเดียวเลย เจ้าเด็กแสบ
ชายหนุ่มเดินมาที่โซนห้องนั่งเล่น นุ่มนิ่มเอาของกินมาแบ่งเพื่อนเต็มไปหมด ไหนว่าจะคุยเรื่องเรียนกันแต่เขาเห็นว่ากำลังเปิดหนังดูกันอยู่ นุ่มนิ่มนั่งอยู่ที่พื้นหัวเราะคิกคักกับเด็กผู้ชายหน้าคม ส่วนเพื่อนอีกคนนั่งดูหนังอย่างตั้งใจเชียว
“นุ่มนิ่ม เพื่อนๆ มากันแล้วเหรอคะ” เชนเรียกน้อง นุ่มนิ่มลุกขึ้นและเดินเข้ามาหา เกาะแขนเขาก่อนจะแนะนำเพื่อนๆ ให้รู้จัก
“นี่ๆ เพื่อนหนู คนนี้ชื่อมิ้ม ส่วนนี่เภาค่ะ” เขายิ้มให้เด็กๆ อย่างเป็นมิตร รับไหว้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนรอยยิ้มจะเลือนหายไปเมื่อเสียงทุ้มของเด็กที่ชื่อเภาพูดขึ้น
“สวัสดีครับ คุณพ่อของนุ่มนิ่ม”
เชนถึงกับไปต่อไม่เป็น ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี และถ้าเขามองไม่ผิด เด็กตรงหน้าราวยิ้มราวกับกำลังกวนโมโห ในตอนนั้นเองที่เขาคิดว่าไม่ถูกชะตากับเพื่อนคนนี้ของน้อง
สาบานได้ว่าเขาไม่ได้ดูแก่ขนาดนั้น วันนี้ใส่ชุดลำลองธรรมดาและยังไม่ได้เซ็ตผม คงไม่ได้ดูมีอายุถึงขนาดจะเป็นพ่อของนุ่มนิ่มได้หรอก
คุณพ่อบ้าอะไรกันวะ ไอ้เด็กนี่
TBC.
พี่เชนไม่ถูกใจสิ่งนี้
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
แดดดี้เชนอย่าไปยอมเด็กเมื่อวานซืนนะ 555 :hao3: :hao3: :hao3:
-
พี่เชนอย่าไปยอม จัดการให้เด็กมันรู้หน้าที่หน่อยค่ะ 55555555555
-
เภาจะเปิดศึกกับพี่เชนหรอ เรียกพ่อไม่ถูก ต้องเรียก แด๊ดดี้ เพราะพี่เชนเป็น แด๊ดดี้ของหนูนิ่ม คิคิ แด๊ดดี้ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อหน่ะเภา หึหึ // ทีมพี่เชน
-
แด้ดดี้ไม้ถูกใจหรอคะ
-
555555555555555 ว่าไงคุณพ่อ
-
เด็กมันท้าค่ะพี่เชน
โชว์ให้เด็กมันดูหน่อย
-
:angry2: เด็กมันกวน.... ตัดการไงดีพี่เชน
-
พ่อที่ไม่ได้แปลว่าพ่อ คิคิ
-
เด็กมันอยากลองก็จัดหน่อยพี่เชนนน
-
เภาวอนซะละ5555
-
แด๊ดเชนคะ 5555 :hao7:
-
5555 โดนดักแก่ซะงั้นนะเชน ใจเย็นไว้
เชนดูแลน้องดีมากเลย ชัดเจนขึ้นมากด้วย
เอ็นดูหนูนิ่ม แต่บางทีน้องก็ยังเป็นเด็กน้อยอะเนาะ
ก็จะฟีลวัยรุ่นหน่อยๆ ไม่รู้จะบอกเพื่อนว่าไง
ว่าพี่เชนเป็นแดดดี้ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อ
มีคู่แข่งแสดงตัวซะงั้นเลยจ้า
-
คุณพ่อที่ไหนจะแช่บขนาดนี่เนอะ หนูนุ่มนิ่ม :o8:
-
น้องนิ่มต้องหาครีมมาทาบำรุงหน้าพี่เค้าแล้วล่ะ
จะได้ไม่โดนทักว่าคุณพ่อ
แต่พี่เชนก็เข้าข่ายแด็ดดี้ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อนะ5555
-
้555555 เภาก็ ชอบเอาความจริงมาล้อเล่น อยากอ่านตอนหนูนิ่มเปิดเทอมแ :katai2-1:ล้ววววว
-
สวัสดีครับคุณพ่อ
-
คิกๆ มีคนกวนประสาทพี่เชนอีกคนแล้ว :laugh:
ดีคะ ชอบๆๆๆๆ ให้พี่เชนหึงยัยนิ่มเยอะๆ o13
-
:jul1: หนูไม่อ่อนโยนกับพี่เลยค่ะ แง้ อยากจับมาฟาดด้วยก้านมะยมแต่ก็กลัวหนูเจ็บ ทำได้แค่สูดยาดมเท่านั้น
-
อะไรวะไอ้เด็กนี่555555555
-
พี่เชนน ทำอะไรให้เด็กมันดูหน่อยค่ะ อิอิ :o8: :-[
-
พ่อคุณทูลหัวไงจ๊ะ :hao7:
-
:กอด1: :L2:
-
:pig4:
-
เรื่องนี้คือที่สุด พี่เชนคือ โชตะ ที่แท้ทรู
-
น้องเภาท่าจะใช่ย่อย 55555555 คุณพ่ออย่าโกรธมาก เด๋วแก่ไวนะคะ อิอิ
-
Chapter 17 : พี่เชนอย่าดื้อ
นุ่มนิ่มได้กลับมาเยี่ยมบ้านในรอบหลายเดือน เชียงใหม่ยังเป็นที่ๆ น้องชอบที่สุดเพราะอยู่มาตั้งแต่เด็กจนโต พี่เชนไม่ได้บอกคุณยายไว้ก่อนว่าเราจะมา เป็นเซอร์ไพรส์อะไรทำนองนั้น ขับรถมาเองด้วยไม่ได้นั่งเครื่องบิน พี่เชนบอกว่าจะได้ชมบรรยากาศตามข้างทางไปด้วย
ชมบรรยากาศอะไรล่ะ น้องหลับตั้งแต่รถยังไม่ออกจากกรุงเทพเลย เพราะเราออกมากันตอนเช้ามืด ขึ้นรถทีไรเป็นง่วงๆ ตลอด
พี่เชนปลุกน้องอีกทีตอนเข้าตัวเมืองเชียงใหม่แล้ว เห็นสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยแล้วนุ่มนิ่มตื่นเต้น ฮื่อ อยากกินข้าวซอยจังเลย
“คุณยายต้องดีใจแน่ๆ เลยเนอะที่เรามาหา” นุ่มนิ่มว่ายิ้มๆ หยิบกระจกในกระเป๋าใบเล็กขึ้นมาตรวจดูความเรียบร้อยของหน้าและผม
หลับเพลินไปหน่อย หน้าเป็นรอยเลย บีบีครีมหลุดไปหมดแล้ว ผมยุ่งอีกต่างหาก สภาพนี้ไม่โอเค น้องต้องสวยก่อนจะไปเจอคุณยาย
“หนูสวยหรือยัง” เจ้าตัวเล็กก่อกวนคนขับน่าดู ยื่นหน้าเข้ามาใกล้และยิ้มหวานใส่ เชนหัวเราะเบาๆ พลางเอื้อมมือมาลูบผมน้อง
“สวยแล้วค่ะ”
“ยังไม่หันมามองหนูเลย รู้ได้ยังไงว่าสวย”
“นุ่มนิ่มของพี่สวยอยู่แล้ว” เชนหันมองน้องแว้บหนึ่ง ก่อนจะกลับไปสนใจมองถนนตรงหน้าต่อ
ฝ่ายคนโดนชมว่าสวยถึงกับอายม้วน พี่เชนปากหวาน แต่น้องก็สวยจริงๆ นั่นแหละ วันก่อนเพิ่งตัดผมหน้าม้าใหม่ด้วย พี่เชนบอกว่าน่ารักเหมือนตุ๊กตา
นุ่มนิ่มซื้อเสื้อผ้าใหม่พี่เชนก็บอกว่าสวย ชุดไหนก็เข้ากับน้องไปหมด
ลิปสติกสีใหม่พี่เชนก็บอกว่าน้องทาแล้วสวย
จะหาแฟนที่เอาใจแฟนเก่งเท่าพี่เชนคงไม่มีอีกแล้วบนโลกใบนี้ นุ่มนิ่มรักพี่เชนที่สุดในโลก
“พี่เชน”
“ขา” เชนขานรับ อีกไม่ไกลจะถึงบ้านคุณยายแล้ว ไม่ได้เจอหลานเสียนานคุณยายคงจะดีใจเมื่อได้เห็นหน้านุ่มนิ่ม
“จะบอกคุณยายเรื่องของเราไหมคะ” น้องถาม ทำเอาเชนถึงกับชะงักไปเล็กน้อย เขาคิดจะบอกให้คุณยายทราบอยู่แล้วว่าตอนนี้ระหว่างเขาและนุ่มนิ่มเกินเลยไปมากกว่าพี่น้อง แต่ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี มาเชียงใหม่คราวนี้ยังไม่แน่ใจเลยว่าจะได้บอกหรือเปล่า
“ต้องบอกสิคะ จะไม่บอกได้ยังไง”
“คุณยายจะดุเราไหม” นุ่มนิ่มเป็นกังวล กลัวว่าคุณยายจะไม่ชอบใจแล้วโดนดุกันทั้งคู่ แต่น้องก็สบายใจขึ้นเมื่อพี่เชนเอื้อมมือมาจับมือไว้
“ไม่หรอกค่ะ คุณยายต้องเข้าใจ” เชนไม่ได้บอกแค่ให้น้องสบายใจ แต่เขาคิดแบบนั้นจริงๆ คุณยายใจดีและจะต้องเข้าใจแน่ๆ ว่าเขากับน้องรักกัน
ถึงจะข้ามขั้นไปหน่อยแต่เขาจะขอโทษคุณยายทีหลังเรื่องที่ล่วงเกินน้องไปก่อนแล้ว
“ถ้าคุณยายบอกให้พี่เชนรับผิดชอบหนูด้วยการแต่งงานจะทำยังไงดี” นุ่มนิ่มทำหน้าเครียด หน้ายุ่งคิ้วขมวดท่าทางจริงจัง เชนแอบมองแล้วขำ ท่าทางยายหนูเครียดจริงๆ
“พี่เชนขา…”
“ว่าไงคะ”
“ได้หนูแล้วต้องรับผิดชอบด้วยนะ ห้ามทิ้งหนู” มือเล็กเขย่าแขนพี่เขา เชนฟังแล้วได้แต่ยิ้ม ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่เขาคงจับน้องมาหอมแก้มสักฟอดโทษฐานทำตัวน่ารัก
“ไม่ทิ้งค่ะ พี่สัญญา”
“สัญญาแล้วนะ!” นุ่มนิ่มพอใจ มองใบหน้าด้านข้างของคนขับรถและพูดขู่
“ถ้าพี่เชนผิดสัญญาหนูจะตัดของพี่เชนทิ้งเลย”
“ตัดอะไรคะ ?”
แทนคำตอบนุ่มนิ่มมองต่ำส่งสายตาไปยังเป้ากางเกงของคนเป็นพี่ เชนสะดุ้งวาบ ขนลุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ถึงกับจะถอนรากถอนโคนกันเลยเจ้าตัวแสบ จะโหดเกินไปแล้ว
…
เมื่อรถจอดเทียบที่หน้าบ้าน นุ่มนิ่มไม่รอให้เขาดับรถด้วยซ้ำ น้องปลอดเข็มขัดนิรภัยและเปิดประตูลงจากรถไปแล้ว คงจะคิดถึงคุณยายมากเพราะวิ่งปรู๊ดเข้าบ้านไปเลย
เชนดับเครื่องยนต์ก่อนจะหอบหิ้วของเดินตามเข้ามา เขาได้ยินเสียงของนุ่มนิ่มเรียกคุณยายก่อนใครเพื่อน
“คุณยายขา หลานสาวมาหาค่ะ” ยายหนูวิ่งเข้าบ้านไปก่อนแล้ว พอเชนตามเข้ามาก็เห็นยายหลานกอดกันกลม คุณยายลูบผมของนุ่มนิ่ม กอดแน่นๆ และตามด้วยหอมแก้มอีกหลายที เชนมองด้วยรอยยิ้ม เป็นภาพน่ารักๆ ที่เห็นแล้วทำให้รู้สึกดี
“จะมาทำไมถึงไม่บอกยายก่อน เลยไม่ได้บอกมะลิให้ทำกับข้าวไว้รอ ห้องก็ไม่ได้ทำความสะอาด” คุณยายประไพว่าแกมบ่นไปตามประสา นุ่มนิ่มกอดคุณยายและหอมแก้มเบาๆ
“พี่เชนไม่ให้บอกค่ะ บอกว่าคุณยายจะได้เซอร์ไพรส์”
“จริงๆ เชียวนะพ่อเชน แกล้งคนแก่มันสนุกหรือไง”
เชนหัวเราะเมื่อคุณยายหันมาดุเขา ชายหนุ่มวางของที่ซื้อมาลงบนโต๊ะ มีของกินอร่อยๆ ที่นุ่มนิ่มบอกว่าคุณยายชอบ และยังมีเครื่องดื่มบำรุงร่างกายที่เชนคิดว่าดีต่อสุขภาพของผู้สูงอายุอย่างคุณยาย
“หนูเอาของไปเก็บในครัวให้นะคะ ได้กลิ่นบัวลอยไข่หวานด้วย” นุ่มนิ่มอาสาจะเอาของไปเก็บ แต่ประเด็นหลักเป็นเพราะอยากกินของหวานมากกว่า เชนส่งถุงให้น้อง มองยายหนูที่อยู่ในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนตัวสวยกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทางหลังบ้านแล้วอดที่จะดุไม่ได้
“นุ่มนิ่ม อย่าวิ่ง เดี๋ยวจะล้ม”
“หนูไม่ล้มหรอก”
เขาส่ายหน้ากับความดื้อของคนที่ตะโกนตอบกลับมา ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาพร้อมเยื้องๆ กับคุณยาย ตามประสาคนแก่ที่ลูกหลานมาเยี่ยม ต้องถามสารทุกข์สุกดิบเป็นปกติ
“อยู่กับพ่อเชนเจ้านุ่มนิ่มเป็นยังไงบ้าง ดื้อมากเลยใช่ไหม” คุณยายถามยิ้มๆ รู้นิสัยของหลานสาวตัวแสบดีว่าคงจะทำให้พี่เขาปวดหัวไม่น้อย ถึงแม้ว่าทุกครั้งที่โทรศัพท์มาหานุ่มนิ่มจะบอกอยู่เสมอว่าหนูไม่ดื้อ แต่เลี้ยงมาตั้งแต่ยังไม่ค่อยจะรู้ความ ทำไมคุณยายจะไม่รู้ว่าตัวแสบเป็นยังไง
“ไม่เลยครับ น้องเป็นเด็กดีมาก ต้นเดือนหน้าโรงเรียนจะเปิดเทอมแล้ว ได้เรียนที่เดียวกับเพื่อนสนิทเลยดีใจใหญ่” เชนเล่าให้ฟัง นุ่มนิ่มตื่นเต้นที่จะได้ไปโรงเรียน ลองชุดนักเรียนบ่อยจนเขากลัวว่าชุดจะสีซีดไปเสียก่อนได้ใส่จริง
“ขอบใจพ่อเชนมากนะที่เอ็นดูน้อง นอกจากยายกับพ่อเชนแล้วเจ้านุ่มนิ่มก็ไม่มีใครที่ไหนอีก” คุณยายดีใจที่เห็นหลานชายรักใคร่เอ็นดูน้องมากขนาดนี้ เด็กกำพร้าอย่างนุ่มนิ่มคงไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าคำว่าครอบครัว นอกจากคุณยายกับเชนแล้วคงจะไม่มีใครรักนุ่มนิ่มได้มากเท่านี้
คุณนายเมียเก่าของพ่อนุ่มนิ่มที่เคยมาที่นี่บ่อยครั้งช่วงก่อนก็หายไปแล้ว หลังจากที่คุณยายบอกอย่างเด็ดขาดว่าถึงยังไงก็จะไม่ยอมยกนุ่มนิ่มให้ไปอยู่ด้วย เชนเองก็รู้เรื่องเพราะดันโลกกลมที่นุ่มนิ่มเป็นน้องคนละแม่กับนาราภรรยาเก่า แต่จะเอายายหนูไปอยู่ด้วยเพราะผลประโยชน์ส่วนตัวใครจะไปยอม
“แล้วเรื่องหนูนารา…”
“ผมกับนาราคุยกันเข้าใจแล้ว” เชนยิ้ม เขารู้ว่าคุณยายจะพูดอะไร คงจะยังเป็นกังวลอยู่ว่านาราจะต้องการพานุ่มนิ่มไปอยู่ด้วย
“นาราจะไม่มายุ่งกับนุ่มนิ่มอีก และผมกับนาราตอนนี้เราเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกัน”
“แล้วเจอสาวที่ถูกใจหรือยังล่ะ หรือคิดจะเป็นโสดไปตลอดชีวิต” คุณยายประไพถามหยอก เชนมองหน้าคุณยายโดยไม่หลบสายตา ถ้าเขาจะบอกเรื่องนุ่มนิ่มกับคุณยาย ตอนนี้ก็เป็นโอกาสเหมาะ
“เจอแล้วครับ”
“จริงน่ะเหรอ ใครกัน ? พาว่าที่หลานสะใภ้มาแนะนำให้ยายรู้จักบ้าง”
“คุณยายครับ ผมกับ…”
“บัวลอยของคุณยายอร่อยเหมือนเดิมเลย” เชนยังไม่ทันจะได้บอกอะไรไปมากกว่านั้น นุ่มนิ่มก็กลับเข้ามาพร้อมกับชามบัวลอยไข่หวานในมือ แก้มกลมๆ พองเล็กน้อยเพราะเคี้ยวอยู่เต็มปาก ก่อนจะนั่งลงข้างๆ คนเป็นพี่ ขยับเข้าไปใกล้อย่างไม่สนใจว่าไม่ได้อยู่กันแค่สองคน
“พี่เชนต้องช่วยหนูกิน หนูตักมาเยอะเกิน ถ้ากินหมดนี่อ้วนแน่ๆ” น้องจ่อช้อนมาที่ปาก เชนไม่ค่อยชอบกินของหวานแต่จำใจต้องกินเข้าไปเพราะกลัวว่าเด็กจะงอน
“เป็นไงคะ อร่อยไหม”
“อร่อยค่ะ”
คุณยายมองด้วยรอยยิ้ม เห็นหลานๆ รักกันแล้วชื่นใจ แต่เจ้านุ่มนิ่มอยู่ใกล้พี่จนแทบจะเกยตักอยู่แล้ว แถมกระโปรงยังสั้นเอาขาไปเบียดพี่เขาแบบนั้นไม่สำรวมเลย น่าตีจริงๆ
“นั่งดีๆ เจ้านุ่มนิ่ม เป็นผู้หญิงอย่างนั่งแหกแข้งแหกขา” โดนคุณยายดุจนได้ นุ่มนิ่มเบะปากเถียงกลับทันที
“หนูเปล่าแหกแข้งแหกขาสักหน่อย”
“ยังจะเถียงอีก มันน่าตีเสียดีไหม”
“คุณยายจะตีหนู พี่เชนขา” ได้ทีตัวแสบรีบอ้อนมุดหน้าเข้าหาไหล่กว้าง เชนลูบผมน้องเบาๆ อย่างเอ็นดูกับความขี้อ้อน คุณยายบ่นว่าน้องดื้ออย่างนั้นอย่างนี้ แต่ไม่กล้าตีจริงๆ หรอก ไม่ทันไรก็เปลี่ยนเรื่องถามว่าตอนเย็นหลานสาวอยากจะกินอะไร
ถึงจะขี้บ่นไปตามเรื่องตามราวของคนแก่ไปบ้าง แต่เชนรู้ว่าคุณยายรักนุ่มนิ่มที่สุด เขาถึงได้บอกกับน้องว่าจะดูแลน้องเป็นอย่างดี ไม่แพ้ตลอดหลายปีที่คุณยายคอยให้ความรักและดูแลนุ่มนิ่มเป็นอย่างดี
…
ภายในห้องนอนของตนเองนุ่มนิ่มยืนหมุนไปมาอยู่หน้ากระจก ชุดนอนกระโปรงตัวสวยถอดออกไปแล้วหลังจากอาบน้ำเสร็จ ไม่สนใจว่าจะโป๊เพราะในห้องไม่มีใครสักหน่อย
ไม่นับพี่เชนที่อยู่ในห้องน้ำ ถึงจะเห็นก็ไม่เป็นไร เพราะพี่เชนไม่ใช่คนอื่นแต่เป็นแฟนของน้อง
ทั้งตัวของนุ่มนิ่มเหลือแค่กางเกงชั้นในลูกไม้สีขาวที่ปกปิดส่วนลับไว้ ส่วนข้างบนปล่อยให้เปลือยเปล่าเพื่อมองสำรวจหน้าอกของตนเอง
อืม…เหมือนจะใหญ่ขึ้นมาหน่อยหรือเปล่านะ จับแล้วเต็มไม้เต็มมือขึ้นยังไงบอกไม่ถูก ยาของคุณหมอดีจริงๆ เลย
แต่บางทีน้องอาจจะคิดไปเอง ยิ่งอ๊องๆ ยาอยู่ด้วย ต้องถามพี่เชน
“พี่เชนขา” นุ่มนิ่มเรียกคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ พี่เชนเดินเช็ดผมออกมาเลย แต่ไม่ได้ตกใจที่เห็นน้องโป๊เพราะเห็นบ่อยจนชินแล้ว
น้องเดินเข้ามาใกล้ หยุดยืนตรงหน้าและจับมือหนาให้มาวางที่หน้าอก นุ่มนิ่มหน้าแดงเล็กน้อยเพราะเขิน แต่อยากรู้ว่ามันใหญ่ขึ้นกว่าเดิมหรือยัง
“มันใหญ่ขึ้นไหมคะ” น้องถามด้วยแก้มแดงๆ หน้าร้อนไปหมดตอนพี่เชนบีบมือลงมาเบาๆ ให้จับเฉยๆ ไม่ได้บอกให้บีบสักหน่อย คนบ้า
เชนมองหน้าอกของน้องที่เขากำลังจับอยู่ หลังจากที่ไปปรึกษาคุณหมอและได้ยาปรับฮอร์โมนมากินอย่างจริงจัง เขาคิดว่านุ่มนิ่มมีความเป็นผู้หญิงมากขึ้น ผิวพรรณสดใสขึ้นจากที่ดูสุขภาพดีอยู่แล้ว ยิ่งดูมีน้ำมีนวลกว่าเดิม เอวคอดและสะโพกผายไม่ต่างจากผู้หญิงเลย
ส่วนที่น้องถามเขาว่าหน้าอกใหญ่ขึ้นหรือเปล่า สำหรับเขาที่จับอยู่แทบจะทุกวันคิดว่ามีความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย
“พี่ว่าเนื้อเยอะขึ้น จับแล้วมันนิ่ม”
“หนูว่าจะทำประมาณนี้” น้องทำมือให้ดู แต่เชนว่าขนาดที่น้องอยากได้มันใหญ่ไปหน่อย
“เอาไว้ปรึกษาคุณหมออีกทีนะคะ ตอนนี้หนูต้องกินยาตามที่คุณหมอบอกให้ครบ วันนี้กินหรือยัง ?” เชนถาม เขาจำได้หมดว่าน้องต้องกินยาเวลาไหนบ้าง แต่นุ่มนิ่มชอบลืมกินยาก่อนนอนทุกที ถ้าเขาไม่เตือนบางวันก็ลืมสนิท
“ยังค่ะ หนูลืม” น้องยิ้มแห้ง นั่นไงล่ะ ผิดจากที่พูดเสียที่ไหน
“เดี๋ยวพี่เอาให้ ก่อนนอนมีแคลเซียมด้วยใช่ไหมคะ” ชายหนุ่มเดินมานั่งที่เตียง เปิดกระเป๋าใบเล็กของน้องเพื่อช่วยจัดยาให้ นอกจากยาปรับฮอร์โมนที่ต้องกินแล้วยังมีแคลเซียมเพื่อบำรุงกระดูก เพราะนุ่มนิ่มต้องกินยาปรับฮอร์โมนไปอีกเป็นปีๆ การกินยาเยอะในช่วงที่อายุยังน้อยมีผลต่อกระดูก อาจทำให้กระดูกบางและเปราะเลยต้องกินแคลเซียมควบคู่ไปด้วย
“พี่เชนทำตัวเหมือนคุณพ่อเลย คิก ~” นุ่มนิ่มแซว พี่เชนดูแลน้องดีขึ้นทุกวัน คอยปลุกตอนเช้า บอกไม่ให้นอนดึก อยากกินหรืออยากได้อะไรก็ตามใจทุกอย่าง
“เพราะแบบนี้เพื่อนหนูถึงได้เข้าใจผิดว่าพี่เป็นพ่อของหนูไงคะ” พูดถึงแล้วยังโกรธไม่หาย ตอนที่เด็กเภาเรียกเขาว่าพ่อ สภาพเขายังไม่แก่ถึงขนาดจะมีลูกโตเท่านุ่มนิ่มสักหน่อย น้องต้องรีบอธิบายให้เพื่อนฟังว่าเขาเป็นพี่ชาย หลังๆ มาตอนที่เด็กๆ มาเที่ยวเล่นที่ห้องเด็กเภายังหลุดปากเรียกเขาว่าคุณพ่ออยู่เลย
จงใจอยากจะกวนประสาทชัดๆ เขาต้องกำชับนุ่มนิ่มแล้วว่าอย่าเข้าใกล้เด็กนี่มากเกินไป ท่าทางไม่น่าไว้ใจเลยจริงๆ
“พ่อที่ไหนจะหล่อแบบนี้ พี่เชนยังไม่แก่สักหน่อย” น้องพูดเอาใจ ใส่ชุดนอนเหมือนเดิมก่อนจะมานั่งที่เตียงด้วย กอดเอวและเอาหัวถูแขนพี่อย่างอ้อนๆ
“แต่ถึงพี่เชนจะแก่หนูก็รักน้า ~”
“อย่าเพิ่งอ้อน กินยาก่อนค่ะ” เชนเทน้ำใส่แก้วและส่งให้น้อง นุ่มนิ่มอ้าปากรอให้เขาป้อนยาใส่ปากให้ และดื่มน้ำตามเกือบหมดแก้ว
“หนูเช็ดผมให้” นุ่มนิ่มขยับมายืนเข่าบนเตียง ช่วยเช็ดผมให้พี่เชนที่ยังเช็ดไม่แห้ง น้องว่าพี่เขาผมเริ่มยาวแล้ว ชอบแบบผมสั้นมากกว่า
“พี่เชนผมยาวแล้วแน่ะ กลับกรุงเทพไปตัดผมด้วยนะคะ”
“สั่งเหมือนเป็นเมียพี่เลย”
“แล้วหนูไม่ใช่เหรอ ?” น้องโอบรอบคอจากด้านหลังแล้วเอียงแก้มมาแนบ เชนหัวเราะเบาๆ จับมือเล็กมาจูบ
“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะคะ”
“พี่เชนน่ารัก” นุ่มนิ่มหอมแก้มพี่ซ้ายขวา เช็ดผมให้จนแห้งดีแล้วก่อนจะพาดผ้าขนหนูไว้กับพนักเก้าอี้
“นอนได้แล้วค่ะ พี่เชนขับรถเหนื่อยทั้งวันเลย” น้องชี้ไปที่นาฬิกา ที่บอกเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว พี่เชนขับรถตั้งหลายชั่วโมงคงจะเหนื่อยและอยากพักผ่อน
“หนูจะไปไหน ?” เชนแปลกใจเพราะเห็นน้องลงไปจากเตียง แถมยังหอบหมอนหอบผ้าห่มไว้ในอ้อมแขนด้วย
“คุณยายบอกให้หนูไปนอนด้วย”
เชนรีบคว้าแขนน้องไว้และออกแรงดึงจนนุ่มนิ่มเซลงมาบนตัก ทั้งหมอนทั้งผ้าห่มร่วงจากมือไปกองกับพื้นแล้ว น้องโวยวายตีแขนเขาใหญ่
“พี่เชน! ดึงหนูทำไม”
“จะไปนอนกับคุณยายเหรอคะ แล้วพี่ล่ะ” ชายหนุ่มทำหน้าเศร้า เขากับน้องนอนด้วยกันทุกวัน ถ้าคืนนี้ต้องนอนคนเดียวคงจะนอนไม่หลับแน่ๆ
“พี่เชนโตแล้ว นอนคนเดียวได้ ไม่เป็นไรหรอกเนอะ”
“คุณยายก็โตแล้วนะคะ”
นุ่มนิ่มเบะปาก พี่เชนดื้อ! คุณยายจะให้น้องไปนอนด้วยเพราะอยากให้นวดให้ แต่ดูเหมือนว่าพี่เชนจะไม่อยากให้น้องไปเท่าไหร่
“ทำไมพี่เชนงอแงมากจังเลย” มือเล็กจับแก้มพี่และบิดไปมา เชนรวบกอดเอวน้องไว้ เกยคางลงบนไหล่พลางจูบที่คอขาวๆ
“พี่ไม่อยากนอนคนเดียว อยากนอนกอดเมีย” นานๆ ทีเชนจะอ้อนน้องสักครั้ง นุ่มนิ่มใจอ่อนทุกทีเพราะแพ้ลูกอ้อนของพี่เขา แต่ครั้งนี้ยอมไม่ได้จริงๆ เดี๋ยวคุณยายจะดุเอา
“นอนกอดทุกคืนไม่เบื่อเหรอคะ”
“ไม่เบื่อค่ะ พี่อยากอยู่กับหนูตลอดเวลาเลย” คนเป็นพี่เชยคางน้องและจูบที่ริมฝีปากสวย พี่เชนไม่เคยจะอ่อนโยนกับน้องหรอก จูบทีไรทำเอาหายใจไม่ทันทุกที ลิ้นอุ่นๆ ของพี่เชนสอดเข้ามาในปาก เกี่ยวเอาลิ้นของน้องไปดูดเบาๆ จนรู้สึกเสียวๆ ในท้อง
นุ่มนิ่มขยำเสื้อพี่ ปล่อยให้ริมฝีปากโดนรังแกจนบวมเจ่อ กว่าพี่เชนจะถอนจูบออกไปน้องก็หน้าแดงไปหมดเพราะเกือบขาดอากาศหายใจ
“พี่เชนติดเมีย” น้องว่าใส่ คงจะทำให้พี่เขามันเขี้ยวเลยโดนฟัดแก้มไปอีก
“มีเมียอยู่คนเดียวจะไม่ให้ติดได้ยังไงล่ะคะ”
“หนูรอให้พี่เชนนอนก่อนแล้วค่อยไปห้องคุณยายก็ได้” สุดท้ายนุ่มนิ่มก็ใจอ่อนอยู่ดี พี่เชนทำสายตาเจ้าชู้ใส่อีกแล้ว พอน้องบอกไปแบบนั้นพี่เขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ยังไงบอกไม่ถูก
“แต่พี่หลับยาก” เชนนั่งพิงหัวเตียง จับน้องให้นั่งคร่อมตักหันหน้าเข้าหา มือหนาลูบขาเรียวที่โผล่พ้นชุดนอนกระโปรงก่อนจะล้วงเข้าไปใต้กระโปรง นุ่มนิ่มบิดเอวหนีเล็กน้อย
“ฮื่อ หนูจั๊กจี้” น้องบอก พยายามจะดันมือพี่ออก แต่เชนไม่ยอม ลูบมือขึ้นมาสูงเรื่อยๆ จนถึงหน้าอก
“ป้อนนมให้พี่สิคะ พี่จะได้หลับไวๆ”
“บ้า”
เชนยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นน้องหน้าแดง เขาออกแรงบีบหน้าอกนิ่มอย่างเบามือ พร้อมๆ กับที่ดึงชายกระโปรงขึ้นมาจนเห็นเต้าน้อยๆ
“จับไว้ค่ะ” เชนให้น้องจับชายกระโปรงชุดนอนไว้ นุ่มนิ่มทำตามอย่างว่าง่าย แถมยังแอ่นอกเข้าหามือหนาที่บีบลงมาที่หน้าอกทั้งสองข้าง
นิ้วยาวสะกิดเบาๆ ที่ยอดอกเล็ก ตุ่มไตสีหวานชูชันอย่างน่ารัก ใบหน้าของเชนอยู่ระดับเดียวกับหน้าอกของน้อง เขาก้มลงมาใกล้จนลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดจุกนมน้อย
“พี่จะรีบกินนมแล้วรีบนอนนะคะ” คนเป็นพี่บีบนวดหน้าอกนิ่มจนเด้งไปมา ก่อนจะครอบริมฝีปากลงบนยอดอกเต่ง ดูดเบาๆ ราวกับหยอกล้อ แต่สัมผัสแผ่วๆ แบบนี้ยิ่งสร้างความเสียวให้นุ่มนิ่มจนต้องจิกมือลงกับผ้าปูที่นอน
“อ๊ะ…อื้อ” พี่เชนไม่ใช่แค่ดูดแต่ยังกัดเบาๆ ด้วย ส่วนอีกข้างก็ใช้ปลายนิ้วบดขยี้ นุ่มนิ่มหายใจหอบเพราะความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มปะทุ ส่วนน่ารักภายใต้กางเกงชั้นในมีปฏิกิริยาขึ้นมาแทบจะทันที
เชนถอนปากออกมาจากยอดอกที่บวมเป่งจนน้ำลายเคลือบเป็นสาย เงยหน้าขึ้นมองน้องที่หน้าแดงก่ำและดึงชายกระโปรงลงมาเหมือนเดิม
“กินนมอิ่มพี่ก็ง่วงเลยค่ะ หนูไปหาคุณยายเถอะ”
พี่เขาบอกพลางลูบแก้มน้อง นุ่มนิ่มกัดปากฉับ พี่เชนตั้งใจแกล้งน้องชัดๆ ไม่เห็นหรือไงว่าน้องเป็นขนาดนี้แล้ว แถมยังใจร้ายช่วยยกน้องลงจากตักอีก
“พี่เชน…”
“ไปหาคุณยายสิคะ พี่จะนอนแล้ว”
ใบหน้าหวานบึ้งลง พี่เชนไม่เข้าใจน้อง ไล่กันได้ยังไง ดูสภาพน้องสิ!
“ฮื่อ…”
“ไม่ไปเหรอคะ เดี๋ยวคุณยายจะรอนานนะ”
นุ่มนิ่มสะบัดหน้ามองค้อนใส่พี่เขา ลงจากเตียงแล้วเดินกระแทกเท้าออกไปจากห้อง
ฮึ ไปก็ได้ คำก๋ไล่สองคำก็ไล่ น้องโกรธพี่เชนจริงๆ แล้วด้วย!
-
กลับมาแย้วววววว คิดถึงกันมั้ยคะ แห่ะๆ หลังจากนี้น่าจะได้กลับมาอัพต่อเนื่องแล้วนะคะ อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้วค่ะ
หายไปนานกลับมานังพี่เชนก็ยังเป็นนิสัยไม่ดีเหมือนเดิมเลยโนะ แกล้งน้อง ตีๆๆๆ
ตอนหน้ายัยหนูต้องเอาคืนพี่เขาแล้วนะ! เอาคืนให้สาสมเลยเนอะคะ อิอิ
#เรื่องของหนูนิ่ม
-
:pig4:
:กอด1:
-
พี่เชนแกล้งน้องทำไมคะหนูนิ่มคะแม่เตรียมไม้เรียวไว้แล้วค่ะเดินไปให้เขาจับได้ยังไงกัน..ขอบคุณนักเขียนนะคะ
-
หมั่นไส้พี่เชนจังค่ะ
-
:pig4:
-
หนูนิ่มมีนมเล็กๆ ไว้กล่อมพี่เชนนอน คุคิ :-[
-
รีบๆเปิดตัวเลยจ้ะ
-
หนูนิ่มต้องหัดมีมุมร้ายๆบ้างนะคะลูก ไม่อย่างงั้นตานี่ก็จะเอาแต่ใจกับหนู จัดการเลยค่าาา
ยิ่งอ่านยิ่งพบความน่ารักใสๆของน้อง อยากบีบอยากหอมมากเลย เป็นเด็กน่ารักที่สุดเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ :กอด1:
-
ยัยหนูนิ่มกลับมาแล้ว พี่เชนแกล้งน้องอ่ะ รอน้องเอาคืนคีะ :hao3: ขอบคุณนะคะ
-
พี่เชนแกล้งน้อง ระวังน้องเอาคืนนะคะ5555 ฮือออ นุ่มนิ่มมีนมน้อยๆแล้ว ตอนพี่เชนบรรยายความสวยของน้องเรานี่เขินเลย คนหลงเมีย!!!
-
งื้ออออ
-
กลับมาแล้ว คิดตึ๋งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mew1:
-
น้องนู่มมมม ตีอิพี่มันเลยค่ะ หนูต้องสู้พี่มันนะคะ อย่าให้พี่มันรังแกน้องฝ่ายเดียว
-
เดี๋ยวโดนน้องเอาคืนแล้วจะขำให้ :hao3:
-
พี่เชนนนนนน งื้อออ :really2:
-
พี่เชนนนน แกล้งน้อง 5555 รอตอนหน้าน้องเอาคืน อิอิ
-
พี่เชนแกล้งน้องง เอาคืนเลยลูกนุ่มนิ่มมม
-
พี่เชนนนนนน แกล้งน้องทำไมมมมมมมมคะ
-
พี่เชนนแกล้งน้องงงงงง!!!! :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อยากได้นุ่มนิ่มๆๆๆๆๆๆ
-
เชนตอดน้องตลอดเลยนะ แหม รู้ว่าน้องตามใจยิ่งสนุกเค้าล่ะ
หนูนิ่มน่ารักมาก ช่างอ้อน ออเซาะ เป็นเด็กน้อยเลย
คุณยายจะดูออกไหมล่ะ ว่าพี่น้องปรองดองกันแล้ว
แต่คนแก่ ผ่านโลกมาเยอะ ไม่น่าจะเดายาก
เชนเหมือนมีคู่แข่งเนาะ ต้องบอกหนูนิ่มระวังตัวบ้างนะคะ
-
คิดถึงหนูนิ่มจัง :mew2:
-
ม่ายยย จะจบไ่ม่ด้ายยยย :katai4: