-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
3 8 อ ง ศ า
อุณหภูมิปกติของร่างกายคนคือ 37 องศา แต่ถ้ามันเพิ่มสูงกว่านั้นสักนิดล่ะ? ไม่ต้องถึงกับร้อนรุ่ม แค่อุ่นๆกำลังดีเหมือนรักครั้งนี้ไม่มีผิด♥
เพลิน SAID : ผมแสร้งทำเหมือนไม่มีอะไร
ทั้งๆที่ความจริงแล้ว...รอยยิ้มนั้นกำลังสั่นคลอนหัวใจผมอยู่
ครอส SAID : ผมอกหักก่อนจะรู้ตัวว่ารักเสียอีก
เพียงชั่วพริบตาที่พวกเราเดินสวนกันในวันนั้น...รอยยิ้มของเขาก็โขมยหัวใจของผมไป
โดดเด่นสะดุดตา
น่าหลงใหลและคลั่งไคล้
ใครคนนั้นที่เอาแต่มองหาใครอีกคน...ที่ไม่เคยหันกลับมามองเขาเลยเช่นกัน
(https://www.img.in.th/images/87d8d3cff1f41963338acae7bc90ff5a.jpg)
จำนวนหน้าประมาณ 492+ หน้า
รอบพรีออเดอร์ราคา 500 บาท
แถมเล่มตอนพิเศษ
+ เข็มกลัด 2 อัน
+ โปสการ์ด
+ ที่คั่นหนังสือ
ระยะเวลาจอง 11 ม.ค. - 7 มี.ค. 60
ค่าจัดส่งไปรษณีย์ ลงทะเบียน 60 บาท
ตีพิมพ์กับสนพ. Rainy Night Publishing นะคะ
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3266517#msg3266517)
ตอนที่1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3268828#msg3268828)
ตอนที่2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3271956#msg3271956)
ตอนที่3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3274788#msg3274788)
ตอนที่4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3277459#msg3277459)
ตอนที่5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3281125#msg3281125)
ตอนที่6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3283515#msg3283515)
ตอนที่7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3286988#msg3286988)
ตอนที่8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3289548#msg3289548)
ตอนที่9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3292837#msg3292837)
ตอนที่10 #1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3295045#msg3295045)
ตอนที่10 #2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3298434#msg3298434)
ตอนที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3300831#msg3300831)
ตอนที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3303624#msg3303624)
ตอนที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3306241#msg3306241)
ตอนที่14 #1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3307416#msg3307416)
ตอนที่14 #2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3309614#msg3309614)
SIDE STORY ชู้ #1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3311971#msg3311971)
ตอนที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3317826#msg3317826)
ตอนที่16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3320743#msg3320743)
ตอนที่17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3323050#msg3323050)
ขอบคุณที่ช่วยทำสารบัญต่อให้นะคะ (>_<)
คุณ nikkou แต่งเรื่องนี้ได้สนุกมาก อ่านรวดเดียวจบ.....ฟิน o13
เราเห็นสารบัญไม่ครบ ขออนุญาตทำต่อให้นะ
ตอนที่18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3326195#msg3326195)
ตอนที่19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3328831#msg3328831)
ตอนที่20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3332930#msg3332930)
ตอนที่21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3336817#msg3336817)
ตอนที่22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3340000#msg3340000)
ตอนที่23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3342819#msg3342819)
ตอนที่24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3348449#msg3348449)
SIDE STORY :: ชู้ #2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3351477#msg3351477)
ตอนที่25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3356822#msg3356822)
ตอนที่26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3361901#msg3361901)
ตอนที่27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3364046#msg3364046)
ตอนที่28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3368582#msg3368582)
ตอนที่29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3373614#msg3373614)
SIDE STORY :: พี่รหัส #1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3378425#msg3378425)
SIDE STORY :: พี่รหัส #2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3383888#msg3383888)
SIDE STORY :: พี่รหัส #3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3389206#msg3389206)
SIDE STORY :: พี่รหัส #4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3391358#msg3391358)
SIDE STORY :: พี่รหัส #5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3393521#msg3393521)
ตอนที่30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3396473#msg3396473)
SIDE STORY :: ชู้ #3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3399141#msg3399141)
ตอนที่31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3404109#msg3404109)
SIDE STORY :: พี่รหัส #6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3409361#msg3409361)
ตอนที่32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3414483#msg3414483)
ตอนจบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3420521#msg3420521)
SPECIAL STORY :: ซื้อใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3463069#msg3463069)
นิยายเรื่องนี้ได้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ Rainy Night นะคะ สามารถติมตามข่าวสารได้ที่เพจสำนักพิมพ์หรือเพจเราได้เลยจ้า
-
บทนำ
ทันทีที่ปลายนิ้วของผมละออกมาจากคีย์ของเปียโนสีขาวหลังใหญ่ เสียงกรี๊ดของสาวๆก็พร้อมใจกันดังขึ้นจากทั่วสารทิศ
ผมกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจในผลงานของตน ยืดไหล่และลุกขึ้นยืนข้างพิธีกรสาวประเภทสองของรายการซึ่งกรอกเสียงชื่นชมผมใส่ไมค์ไม่ขาดปาก
“ที่จบไปก็คือการแสดงของน้องเพลิน เดือนจากคณะเภสัชศาสตร์นะค๊าาาาา โอ๊ยยยยยย! คนอะไรหล่อแล้วยังร้องเพลงเพราะ เล่นดนตรีก็เลิศอี๊กกกกก~”
ตามมาด้วยเสียงวี๊ดว๊ายกระตู้วู้จากเหล่ามิตรรักแฟนคลับและบรรดาเพื่อนร่วมคณะที่พร้อมใจกันมาเป็นหน้าม้าให้
ป้ายฟิวเจอร์บอร์ดแปะสติกเกอร์เป็นคำว่า ‘เพลิน’ ถูกชูขึ้นแล้วโบกไปมาโดยฝีมือของหน้าม้าหมายเลขหนึ่ง แกงค์เด็กคณะเภสัชประสานเสียงตะโกนคำว่า เพลิน! ๆ ๆ ชูกำปั้นประกอบจังหวะอย่างกับจะไปออกรบ
ผมส่ายๆหน้าอย่างจนใจ
คือพวกเอ็งรู้จักคำว่าพอประมาณมั้ยสาดดดด กูเป็นคนบอกเองว่าให้ช่วยเป็นหน้าม้าให้หน่อยกลัวแป่ก แต่นี่ก็เกินไป ม้านิลมังกรแล้วมั้ย!?
เด็กคณะอื่นหัวเราะอย่างขำๆ มีบางคนผสมโรงร่วมตะโกนกะเขาด้วย
เออ..เอาที่สบายใจเลย
ผมตอบคำถามพิธีกรอีกสองสามประโยคจากนั้นก็เดินเข้าหลังเวทีไป เดือนคณะสิ่งแวดล้อมที่มีคิวแสดงต่อจากผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด รวบมือสั่นๆเอาไว้แนบอกแล้วก็เดินออกไปด้วยท่าทีที่เจ้าตัวคิดว่าหล่อที่สุด
การกระทำนั้นเรียกรอยยิ้มชั่วร้ายของผมได้เป็นอย่างดี
“หึหึหึหึหึ…”
ไก่อ่อนเอ๊ยยยยย เอ็งต้องตกรอบแหง๋มๆ
“มึงอย่าทำหน้าร้ายกาจแล้วก็ส่งเสียงแบบนั้น กูขนลุก”
อุ่ย...ดูเหมือนผมจะลืมตัวไปหน่อย ไอ้ซังเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยม.ปลายควบตำแหน่งเพื่อนสนิทที่สุดในคณะทัก มันนั่งเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้พลาสติกสีน้ำเงิน คนที่เสนอตัวมาเป็นพี่เลี้ยงผมเองเท้าคางมองหน้าผมแบบเบื่อๆ
“ขนลุกเชี่ยไร กูออกจะหล่อ”ถ้าไม่หล่อแล้วจะได้เป็นเดือนคณะได้ยังไง จริงไหมครับ
ไอ้ซังส่ายหน้าพรืด
“กูขนลุกเพราะกูรู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่ต่างหาก”มันพูดอย่างรู้ทัน”เป็นไง เจอพี่นารายณ์ของมึงรึยัง”ซังกวาดตามองไปรอบๆ ผมเองก็ทำแบบเดียวกับมัน แต่ก็ไม่พบหน้าคนที่อยากเจอที่สุดในเต๊นท์ที่พักของดาวเดือนปีนี้เลยแม้แต่เงา
ก็แหงล่ะ
“พี่เขาเป็นเดือนมหาลัยปีที่แล้ว เขาคงมานั่งเสร่ออยู่ในนี้หรอกมึง ควาย!”ผมตบกะโหลกเพื่อนไปทีข้อหาให้ความหวังลมๆแล้งๆ
“เอ๊า เชี่ยนี่! กูอุตส่าห์ช่วยมึงยังมาทำร้ายกูอีก เดี๋ยวปั๊ดแฉซะเลยว่าไอ้เพลินของสาวๆไม่ได้ชอบผู้หญิง”
“เชี่ยยยยยยย”ผมรีบตะครุบปากพล่อยๆของมันแทบไม่ทัน”เดี๋ยวเรตติ้งตก! ถ้ามึงแฉกูก็อดเป็นเดือนมหาลัยดิวะ! แล้วพอกูอดตำแหน่งกูก็อดเจอพี่นารายณ์!”
ไอ้เหี้ยซังส่ายหัวอย่างเอือมระอา โบกมือกลางอากาศเป็นเชิงว่ายอมแพ้แล้วผมจึงยอมปล่อยมือจากปากของมัน
และพอมือว่างผมก็ยกขึ้นกัดเล็บกึกๆเหมือนคนโรคจิต
“มึงว่ากูจะชนะมั้ยวะ”
พี่นารายณ์คือรุ่นพี่โรงเรียนเก่าผมเอง ผมแอบชอบเขามานานแล้วแต่เพราะตอนม.ปลายมีข่าวลือว่าพี่แกปักใจรักใครสักคนอยู่เป็นหนามยอกอกผม ผมเลยไม่ได้เข้าไปเสนอตัว(?) แต่พอเข้ามหาลัยได้ยินว่าโสดสนิท ไอเดียดีๆอย่างการเข้าชิงตำแหน่งเดือนมหาลัยต่อจากพี่แกเลยผุดเข้ามาในหัว เพราะถ้าผมได้เป็นทายาทอสูรต่อจากเขาก็จะได้รับการดูแลและคำแนะนำต่างๆ จากเดิมที่เป็นแค่ดาวพลูโตโคจรรอบดวงอาทิตย์ผมจะได้เลื่อนระดับเป็นวงแหวนดาวเสาร์แทน!!
“ไหน มึงยืนซิ”
กูเพิ่งได้นั่ง มึงจะสั่งให้กูลุกทำไมวะ ถึงในใจจะต่อต้านแต่ตัวก็ยอมทำตามคำสั่งของมันแต่โดยดี ไอ้ซังจับไหล่ผมแล้วก็หมุนๆๆไปมาอยู่หลายครั้งจนชักจะเวียนหัว
“มึงเล่นเหี้ยไรเนี่ย?”
“กูกำลังพิจารณาหนังหน้ามึงอยู่ อย่าส่งเสียงรบกวนจะได้ไหม”มันพูดงั้นแล้วก็จับผมพลิกไปพลิกมาอย่างกับกำลังเลือกปลาในตลาดสด เป็นไงเพื่อนตากูใสเกล็ดกูสวยพอไหม
“โชว์เมื่อกี้ของมึงโอเคมาก น่าประทับใจสุดๆ ถ้ากูไม่รู้จักสันดานมึงดีกูก็คงหลงไปแล้ว”สันดานกูมันเป็นยังไงมิทราบ”หน้ามึงก็หล่อแบบแปลกๆดี มีลักยิ้มด้วยเวลายิ้มแล้วน่ามอง”
นี่คือคำชมใช่รึป่าว?
“อ่าฮะ”
“ผิวขาวจั๊วยังกับแม่ให้อาบน้ำนมมาจั้งแต่เกิด ส่วนสูงมึงก็กำลังดี ร้อยเจ็ดสิบปลายๆ ไม่เตี้ยไม่โย่ง หุ่นไม่ขี้ก้างแต่ก็ไม่กล้ามปู...อืมมมม ผมย้อมดำทับทำให้ตัวขาวสะท้อนแสงขึ้นอีก มึงวินชัวร์ คุณสมบัติระดับนี้”
อื้มหืมมมม อวยซะตัวลอยเลย สิ้นคำยืนยันของมันผมก็ยิ้มแก้มปริทันที
“มึงว่ากูจะชนะจริงๆอ๊ะหรออออ คนอื่นก็หล่อน๊าาา อย่างเดือนวิศวะ สถาปัตถ์ไรงิ”
ซังแม่งเบือนหน้าหนีแทบไม่ทันเจอผมโหมดปัญญาอ่อนส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้ ฮ่ะๆๆ
“เออ สองคนนั้นหล่อแมนกว่ามึง แต่ไอ้สถาปัตย์ล่ำไปผู้หญิงไม่ชอบหรอก ส่วนปีที่แล้วพี่นารายณ์ของมึงที่เป็นตัวแทนจากวิศวะเขาชนะไปละไง คณะเดิมคงไม่ชนะติดๆกันหรอก...มั้ง”
“ที่สำคัญปีนี้หมอเขายังไม่ได้เลือกดาวเดือนเลยไม่ได้ส่งใครเข้าประกวด ไร้คู่แข่งเห็นๆเลยเน๊อะๆๆๆๆ”ผมรีบเสริมให้ทันที นี่ถ้าไม่มีใครขัดข้องผมคงกระโจนขึ้นไปคว้าสายสะพายมาถือรอไว้แล้ว
“คร้าบบบบ เอาตามที่มึงมโนไว้เลย เดี๋ยวกูออกไปข้างนอกแปป ว่าจะไปซื้อดอกไม้เตรียมโหวตให้มึงซักหน่อย”ร่างสูงโปร่งของเพื่อนหันหลังเตรียมเดินออกจากเต็นท์ไป
“เห้ย!? เดี๋ยว ห้ามซื้อนะ อย่าโหวตกูเด็ดขาดเลยนะ!!”ผมรีบเกาะแขนมันเอาไว้ ไอ้คนหวังดีเลยหันมามองแบบไม่เข้าใจ”มึงเคยเห็นคนที่ได้ทั้งที่หนึ่งทั้งรางวัลป๊อปปูล่าพร้อมกันไหมล่ะ!?”พอผมเสริมความเท่านั้นแหละเพื่อนตัวดีก็ถึงบางอ้อ
มันหัวเราะแกมเอ็นดูแล้วก็ยกมือลูบหัวผมราวกับกำลังเล่นกับหมาที่บ้าน
“เออๆ ยอมใจมึงเลยจริงๆ คิดมารอบคอบจนกูเพลีย ขอให้ชนะสมใจอยากนะเพราะเท่าที่ดูในเต็นท์นี้ก็ไม่มีใครหล่อกว่ามึง...”ซังทิ้งหางเสียงไว้เท่านั้นก็เงียบไป สายตาของมันจับจ้องไปยังจุดๆหนึ่งเหมือนกำลังตะลึงค้างกับอะไรบางอย่าง
ด้วยความสงสัยผมเลยหันไปมอง และในเสี้ยววินาทีเดียวกันนั้นผมก็ต้องอุทานออกมาเบาๆว่า
“หล่อ”
ผู้ชายที่เดินเข้ามาใหม่ดึงดูดสายตาของคนทั้งเต็นท์ให้หันไปมอง ดาวหลายคนถึงกับเอามือปิดปากเก็บอาการฟินแต่ก็หันไปกรี๊ดกร๊าดกับบรรดาพี่เลี้ยงทั้งหลายจนหมดมาดกุลสตรี
คนมาใหม่ผงะกับรีแอคชั่นของคนในเต็นท์ คนคนนั้นยกมือขึ้นมาขยี้เส้นผมสีน้ำตาลไหม้ของตัวเองแก้เก้อขณะสอดส่องสายตาหาผู้ดูแลของตัวเอง เพราะไอ้บ้านี่มันสูงมันเลยหาคนที่ต้องการตัวพบในไม่ช้า ทุกย่างก้าวของมันอยู่ในสายตาของผม ผู้ดูแลที่ดูเหมือนจะเป็นรุ่นพี่สาวประเภทสองกรีดนิ้วชี้หน้าคนหล่อที่ส่งยิ้มเหือดแห้งไปให้
“น้องครอส!! หายไปไหนมาคะ พี่โทรตามตั้งหลายครั้งก็ไม่รับ ไหนแชทมาบอกพี่ว่ารออยู่ที่เต็นท์แล้วไง พี่ก็หาเข้าไปสิ!! มาสายก็บอกกันตรงๆจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง! คิวต่อไปก็ตาเราแล้วนะรีบๆไปแสตนด์บายหลังเวทีได้แล้วค่ะ!!”
“อ่า..ขอโทษคร้าบบบ ผมอยู่ที่เต็นท์แล้วจริงๆไม่ได้ขี้จุ๊ แต่เป็นเต็นท์ขายดอกไม้โหวตตรงนู้น~ คนเย๊อะเยอะ แถมคนขายยังจัดดอกไม้ให้ช้าอีกผมเลยเสียเวลารอตั้งนาน...”
“พอเลยๆ จะซื้อไปให้ดาวคณะไหนอีกล่ะ แรดจริงๆผู้ชายอะไร ถ้าแพ้มาล่ะก็จะจับมาจูบมาซะให้เข็ด!! ฮึ!”
ผมว่าอันหลังนี้เจ๊แกเนียนแล้วล่ะครับ ไอ้คนโดนจ้องจะงาบก็หัวเราะร่าเริงพร้อมทิ้งท้ายไว้อย่างไม่มีสำนึกว่า
“ผมไม่แพ้หรอก คอยดูเลย อ้อ...แล้วก็คอยดูเจ้าของดอกไม้ของผมเอาไว้เลย รับรองเจ๊ต้องกรี๊ด”
“...”
เกิดจุดไข่ปลามากมายขึ้นในเต็นท์ที่พักดาวเดือนหลายคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก สาวๆทั้งหลายเริ่มมโนกันไปว่าตัวเองคือเจ้าของดอกไม้บ้าบอนั่น
“ใครวะ”ผมถาม
“ชื่อครอส”ซังตอบ
“เออ กูได้ยิน”ที่อยากรู้คือเป็นใครมาจากคณะอะไร แต่ผมว่าแม่งไม่รู้อะไรไปมากกว่านี้แล้วล่ะเพราะหน้าซังมันดูเงิบหนักกว่าผมอีก
“เอาล่ะครับลำดับต่อไปเป็นตาของน้องครอส คณะมนุษยศาสตร์ เอกภาษาญี่ปุ่นค่า~...”
ขอบคุณเจ๊พิธีกรที่ช่วยไขข้อข้องใจให้พวกผมนะครับ
เนื่องจากงานประกวดปีนี้จัดเร็วกว่ากำหนดเลยมีบางคณะ(เช่นแพทย์)ไม่ได้ส่งตัวแทนมาเพราะเตรียมการไม่ทัน ไอ้ผมก็ไม่ได้เตรียมอะไรมาหรอกครับ อาศัยว่าเด็กๆหญิงแม่เคยส่งเรียนเปียโนเลยงัดออกมาใช้ พร้อมร้องเพลงประกอบละครหลังข่าวช่วงนี้เรียกคะแนนนิดหน่อย แสดงแบบส่งๆแต่หวังรางวัลชนะเลิศ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ขำไม่ออกครับ...
การแสดงของไอ้หล่อเมื่อกี้ก็คือ...เล่นเปียโนและร้องเพลง
ก็อปกูอ่ะสาสสสสสส
กรรมการครับมันลอกผมอ่ะ
แล้วเสือกร้องเพลงสากลด้วยไง แบบนี้มันข่มกันเห็นๆ ไม่เล่นซิมโฟนีหมายเลข 5ในบันไดเสียง ซี ไมเนอร์โชว์เลยล่ะ ชิ๊
“กูขอถามมึงใหม่อีกครั้งนะซัง มึงว่าปีนี้ใครวิน?”
“อย่ารู้เลย...”
โอเคครับ...ผมสูดขายใจเข้าเต็มปอดและถอนออกมายาวๆ ยุบหนอ~ พองหนอ~ ถ้าแพ้ก็ไม่เป็นไร เขาเจ๋งกว่าเราจริงๆ มันหล่อกว่า สูงกว่า หุ่นดีกว่า ออร่ากว่า โชว์ดีกว่า ใจเย็นๆนะเพลิน เบอร์พี่นารายณ์ค่อยไปขอเอาเองทีหลังก็ได้...
โดยไม่รู้ตัวเวลาก็ผ่านไปจนการแสดงสุดท้ายสิ้นสุด ที่เหลือก็แค่ให้ทุกคนขึ้นไปรวมบนเวทีแล้วก็เปิดโอกาสให้มอบดอกไม้ จากนั้นก็พิธีประกาศคะแนนและมอบรางวัล
“มึ๊งงง กูไม่พร้อม...”เพลินไม่ย๊อมมม เพลินจะเป็นเดือนมหาลัยอ่ะ กระซิกๆๆๆๆ
“เลิกทำตัวปัญญาอ่อนแล้วก็ตามกูมานี่มา”ไอ้เพื่อนเลวมันล็อคคอผมขึ้นเวทีไปทั้งอย่างนั้นเพราะมันซึ่งเป็นพี่เลี้ยงผมได้รับหน้าที่คอยเก็บดอกไม้ที่ผมได้รับส่งต่อให้ทีมงานนับหลังเวที อารมณ์ประมาณพระตอนบิณบาตรกับเด็กวัด
บนเวทีเจ๊พิธีถ่วงเวลาด้วยการให้แนะตัวอีกครั้งซึ่งความสนใจทั้งหมดของผมพุ่งไปยังพี่นารายณ์ที่ยืนกอดอกหล่อๆอยู่ข้างเวทีเท่านั้น อื้อหือ ไม่ได้เจอกันแค่ปีเดียวแต่หล่อขึ้นโข!
“เชี่ยเพลินอย่าทำหน้าหื่นออกสื่อ มองไปข้างหน้าโน่น”เด็กวัดสะกิดยิกเลยครับ ผมเชอะใส่มันไปทีนึงแล้วก็มองไปยังผู้ชมตามที่มันสั่ง ตอนนี้คนเริ่มทยอยเอาดอกไม้มาให้ดาวเดือนในดวงใจตัวเองแล้วครับ เบียดเสียดกันเหมือนปลาสวายในบ่อหลังวัดเวลามีคนโยนขนมปังลงไปไม่มีผิด
ไอ้เด็กวัดหน้าจีนแทบจะเอาเท้ายันก้นผมเมื่อผมยืนบื้อไม่ยอมขยับสักที
“มึงไปรับดอกไม้ดิวะ!”
“อ้าว เขาให้กูเหรอ”อันนี้โง่จริงครับไม่ได้แกล้งโง่ มัวแต่คิดนู่นนี่จนลืมไปซะสนิท
ผมก้มๆเงยๆรับดอกไม้จนเมื่อยไปหมด มีคนเอาดอกไม้มาให้ผมเยอะพอสมควร ไม่สิ...เยอะโคตรแบบไม่ได้โม้ อะไรกูจะป๊อปปูล่าขนาดนั้น แต่ก็เอาเถอะเพราะเท่าที่ประเมินด้วยสายตาแล้วไอ้ครอสแห่งคณะมนุษย์ศาสตร์มันได้นำผมไปเกือบห้าสิบดอก(นี่ประมาณหรือนั่งนับ?)
และความคิดร้ายกาจก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง
ถ้ามันได้รางวัลป๊อปปูล่าโหวตโอกาสที่มันจะได้ที่หนึ่งก็น้อยลง!
“หวานๆ ช่วยไรหน่อยดิ”ประจวบเหมาะที่หนึ่งในหน้าม้าคณะผมเอาดอกไม้มาให้ตามมารยาทพอดี ผมเรียกเธอที่ทำหน้าเหรอหราเข้ามาใกล้ ด้วยความสูงของเวทีและความเตี้ยของเธอทำให้ผมต้องก้มจนหน้าแทบทิ่ม
“อะไรเหรอ?”
”ไปซื้อดอกไม้ให้เราหน่อย เอาไปโหวตให้คนที่ชื่อครอสนะ ที่หล่อๆตรงนั้นเห็นใช่ไหม”หวานตีสีหน้าตกใจแต่ก็พยักหน้ารับคำรัวๆแล้วก็รีบวิ่งแจ้นออกไปด้วยอาการฟินแปลกๆ?
ฟินไรวะ?
ช่างเถอะ
ผมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ หันมาทำหน้าที่คนของประชาชนต่อ ฉีกยิ้มจนเหงือกแห้งไปหมด
ทันใดนั้นก็เกิดเสียงอื้ออึงเล็กๆขึ้นที่อีกฟากของเวที ภาพที่เห็นคือไอ้ครอสก้มตัวลงไปรับดอกไม้ช่อเบ้อเริ่มเทิ่ม(ใหญ่มากจริงๆ)จากคนที่น่าจะเป็นเพื่อนร่วมคณะของมัน
อ่อ...ไอ้ดอกไม้ที่มันว่าสินะ ช่ออลังกาลขนาดนั้นก็สมควรแล้วที่คนขายเขาจะทำช้า เล่นเอากระดาษหนังสือพิมพ์เหลือใช้มาห่อซะดูไฮโซ ผมว่างานนี้คนขายแม่งต้องใส่ความรู้สึกส่วนตัวปนกับเรื่องงานแหงมๆ
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของผม ผมเลิกสนใจมันไปแล้ว ตอนนี้คนหน้าเวทีก็เริ่มบางตาแล้วด้วย ผมเลยเดินกลับไปหาไอ้เด็กวัดส่วนตัวที่ยืนหอบลิ้นห้อยอยู่
ทว่าผมก็เดินไปไม่ถึง
ทำไมน่ะเหรอ?
นั่นก็เพราะมีช่อดอกไม้ช่อนึงยื่นมาตรงหน้าน่ะสิ
ช็อคครับ ไม่ใช่แค่ผมหรือซัง อาการช็อคมันแพร่ลามไปยังพิธีกรยันลุงยามหน้ามหาลัย
“อะ...อะ...อะ...”ผมพยามจะพูดคำว่าอะไร แต่ไรไม่ยอมออกมาสักทีก็เลยติดอ่างเหมือนแผ่นเสียงติดร่องอยู่อย่างนั้น
เจ้าของดอกไม้ส่งรอยยิ้มชวนระทวยมาให้พร้อมกล่าวสั้นๆแต่ได้ใจความว่า”รับไปสิ”
ไม่ต้องหันซ้ายหันขวามองเผื่อว่ามันจะส่งให้คนอื่นเลยครับ เพราะดอกกุหลาบมันจะทิ่มหน้าผมอยู่รอมร่อแล้ว ตัวผมเหมือนถูกสต๊าฟเอาไว้จนกระทั่งซังเดินเข้ามาเพื่อรับดอกไม้นั้นแทนผมตามหน้าที่ของมัน
ไม่อ๊าววววววว
เสียงกรีดร้องในใจของผมส่งไปไม่ถึงเพื่อนรักแม้แต่น้อย
ไม่นะ!! ช่อใหญ่ขนาดนั้นมันมีกี่ดอกวะเนี่ย อย่างนี้ผมก็ได้ป๊อปปูล่าโหวตนะเซ่!!
“กรี๊ดดดดดดดดด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่คะเนี่ยคุณผู้โช๊มมมมมมมมมมมมมมมมม”ไมค์กับแก้วหูแทบแตกตามสติของผมไปแล้วเมื่อเจ๊พิธีกรพ่นเสียงใส่แบบเต็มสตรีม”ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่จริงนี่ก็หมดเวลาโหวตไปแล้วนะคะ แต่ขอเวลาเดี๋ยนฟินแพร๊พพพ โอ๊ยยยย!!! พ่อแก้วแม่แก้ว คนหล่อเขามาให้ดอกไม้อะไรกันบนเวทีคะเนี่ย”
ตามมาด้วยเสียงเฮมากมาย บางคนก็มองเป็นมุกตลก บางคนก็เก็บไปมโน แต่โดยภาพรวมคือเสียงเฮ
“ฮึ๊บบ โอเคค่ะ กลับมาทำหน้าที่กันต่อนะคะ บัดนี้ก็ได้เวลาอันสมควรแล้ว ดิฉันจะขอปิ- โอ๊ะๆ ยังเหลืออีกคนนึงค่ะ วันนี้เห็นแก่ที่อารมณ์ดีจะอนุโลมให้ก็แล้วกัน ชะนีน้อยโหวตสุดท้ายในมือของเธอนั้นจะตกเป็นของใครกันจ๊ะ”
ดูท่าเจ๊แกจะฟินจริงจังครับเพราะลงทุนโดดลงจากเวลาไปยื่นไมค์สัมภาษณ์ถึงปากชะนีน้อยนางนั้น
เห้ย! นั่นมันหวานนี่หว่า!?
ชิบหาย...
คนที่ผมใช้งานไปเมื่อครู่ฉีกยิ้มแก้มปริพร้อมกรอกเสียงใส่ไมค์เหมือนกำลังภูมิใจที่ลูกชายคนรองของตัวเองเรียนจบปริญญาเอกจากอังกฤษ
“ของครอสค่ะ...จากเพลิน”
แกล้งตายสิครับรออะไร
" ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " '
พล็อตเรื่องนี้เกิดตอนอ่านหนังสือสอบและเริ่มแต่งช่วงสัปดาห์สอบพอดีค่ะ 555
มาแรงแซงพล็อตเก่าๆไม่เห็นฝุ่นจนได้มาลงเว็บอย่างที่เห็นนี่แหละ :katai4:
ยังไงก็ขอฝากด้วยนะคะ นิยายเรื่องนี้แลกมาด้วยเกรดของคนเขียนเลย(?) orz
-
กรี๊ดสิคะ รออะไรรรรรร ชอบๆแบบนี้เลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเอามาต่อไวไว
#ทีมครอส
o13
-
ชอบมากกก กรีดร้องงงง ฟินเหมือนอยู่ในเหตุการณ์เอง :hao7:
-
ฟินนนนน *ทึ้งหมอน*
เสิร์ฟต่อด่วนๆเลยค่าาา :hao7:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โถน่ารักเชียวว
เเกล้งตายสิครับรออะไร
:ling1: :ling1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด ชอบๆๆๆๆๆ พล๊อตน่ารักมากก
ปักๆๆๆๆๆๆ รายงานตัวค้าาาาาา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด น้องเพลินคะะะะ ไม่ต้องคิดมาก ผ่านพี่นารายณ์ไปเลยค่ะ น้องครอสหล่อขนาดนี้ กล้านาดนี้ แหม ไม่บอกรักไปเลยล่ะคะ แอร๊ยยยย เลยกลายเป็นให้ดอกไม้กันเองไปแล้ว ฮือออออ หวังว่าน้องคงไม่คิดว่าน้องครอสเอาดอกไม้มาให้ตัดคู่แข่งแบบตัวเองทำนะคะ 5555555555
หวังว่าเรื่องนี้จะไม่ดราม่ามากนะคะ แงงงงงง รอตอนต่อไปค่าาา :mew1:
-
เขาให้ดอกไม้กันเองซะแล้วววววว :L2:
ถึงของน้องเพลินจะเป็นแผนก็เถอะ 555 จะโทษใครดี โทษตัวเอง พิธีกรที่ไปจ่อไมค์ หรือ น้องหวานคนซื่อ :laugh:
-
เอาแล้วไงงงง น้องเพลิน :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
รอต่อค่ะ คนเขียนนน ทำไมเขาน่ารักกันขนาดนี้ ฮืออออออ :-[
-
มาเพราะชื่อเรื่อง
มันอุ่นจริง ๆ เนอะ
แบบ..อุ่นจนจะร้อนเพราะเป็นไข้ใจอยากอ่านต่อ
อร๊ายยยยยยยย :hao7:
-
กรี๊ดดดด ดีงามตามท้องเรื่อง
น่ารักๆ
-
รอติดตามค่ะ ^^
็Happy New Year ล่วงหน้าด้วยค่ะ :L2:
-
เอาแล้วสิๆๆๆๆๆ :hao7:
-
แค่บทนำก็โดนเต็มๆเลยค่ะ
แอร๊ยยยยยยย ฟิน >////<
รอติดตามค่า
-
ตอนที่1
“มึง กูเสียใจ”
ผมพาร่างกายอันไร้เรี่ยวแรงปีนขึ้นเตียงของซังได้สำเร็จ ห้องของมันเป็นเพียงหอพักแคบๆราคาครึ่งหมื่นต่อเดือนเหมาะสำหรับการอยู่คนเดียว อันที่จริงรุ่นพี่ที่คณะจะพาผมไปเลี้ยงฉลองที่ประสบความสำเร็จในการประกวดแต่สติผมพังไปแล้วจึงบอกปัดไปและตกอยู่ในภาวะเดินทางกลับบ้านไม่ไหวจึงต้องมาฝากชีวิตไว้กับห้องของเพื่อนหนึ่งคืน
สองมือกอดช่อกุหลาบแน่น เปลวเพลิงแห่งความคับแค้นสุมอก
“มันแกล้งกู”เจ้าช่อดอกไม้นี้มีทั้งหมด 69 ดอก มีเขียนแปะเอาไว้ด้วยความหวังดีจะได้ไม่ต้องนั่งนับซะด้วย
และเพราะไอ้ 69 ดอกนี่แหละคะแนนโหวตของเดือนคณะเภสัชคนนี้เลยขึ้นนำ
ผมได้รางวัลป๊อปปูล่าโหวต สถาปัตถ์ได้ที่สาม ส่วนที่สองเป็นของคณะวิศวะ ที่หนึ่งเกลียดมากไม่ขอเอ่ยถึง
“กูเกลียดมันๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เพลิน มึงพอเลยกลีบดอกไม้ของสุดที่รักมึงกระจายเต็มเตียงกูแล้วเนี่ย”
“ที่รักเชี่ยไร!?”
“ไม่ใช่เหรอไง เห็นให้ดอกไม้เขากลับด้วยนี่”
“อ๊ากกกกกกก มึงหยุดพูดก่อนที่กูจะเอาตีนยัดปากมึง!!! ไอ้ครอส ไอ้ไม้กางเขน! ไอ้เลวมันแกล้งกู! มันต้องกลัวว่ากูจะชนะเลยใช้แผนสกปรกเอาดอกไม้มาให้กูจะได้รางวัลอื่นไปแน่ๆ! มันร้ายกาจ ฮึ่ยๆๆๆ”ผมส่งดอกไม้ให้เจ้าของห้องแล้วก็ลงไปดิ้นกระแด่วๆบนเตียงอย่างเด็กถูกแย่งอมยิ้ม
“คนที่เห็นเป็นอย่างนั้นก็มีแค่มึงนั่นแหละ”
“แล้วคนอื่นเขาเห็นยังไงกัน”ผมหยุดมือที่กำลังทำร้ายหมอนข้าง เงยหน้ามองเพื่อนตาใสหน้าซื่อ แต่คุณเพื่อนกลับทำหน้าเพลียปัดมือไปมากลางอากาศ
“เอาเถอะ เรื่องนี้พักไว้ก่อน กูง่วงละขออาบน้ำก่อนนะ”
“อย่าเปลี่ยนเรื่องดินี่กูหงุดหงิดจริงจังนะเว้ย พี่นารายณ์ของกูเขาดูไกลกว่าเดิมอีกว่ะ”
“ถึงได้บอกว่าให้พักเรื่องนี้ไว้ก่อนไง พูดไปมึงก็เครียดเปล่าๆ ลองตั้งสติสักคืนแล้วค่อยคิดหาวิธีทำความรู้จักกับพี่เขาทางอื่นก็ได้”
“อืม...ก็ได้ มึงจะช่วยกูใช่ไหม”
“ไม่ช่วยมึงแล้วจะให้ช่วยแมวที่ไหน”
“เย้ ซังน่ารักที่สุด!”
“ไปไกลๆตีนเลยอย่ามากอด กูขนลุก”มันทำท่ารังเกียจผลักหัวผมที่โดดไปซุกพุงมัน”เออ พรุ่งนี้หมอมีประกวดดาวเดือนคณะ มึงจะไปดูมะ เปลี่ยนบรรยากาศ”
“หืม? อ่อ ไปดิๆ เรียนด้วยกันกูก็อยากรู้ว่าคนที่กูเล็งไว้จะได้เป็นเดือนไหม”
คณะสายสุขภาพทั้งหมดปีหนึ่งจะเรียนรวมกันตัดเกรดรวมกันซึ่งคลาสของผมก็เรียนรวมกับคณะแพทย์และทันตะซึ่งมันเป็นหายนะทางการศึกษาของผมมาก
ต้องมาตัดเกรดรวมกับสองคณะนี้พวกเราชาวเภสัชจะเอาอะไรไปสู้?
ความสุขอย่างเดียวก็คือได้ส่องเด็กต่างคณะ อิอิ
“ชักแรดใหญ่แล้วนะเรา มีเล็งหมอไว้ด้วย?”
ผมไม่เถียง แค่สะบัดหน้าเช๊อะ!แล้วหันไปมองทางอื่น ซังกระตุกยิ้มอย่างคนรู้ทันก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
ช่วงบ่ายวันถัดมาอันเป็นคาบพร้อมใจกันว่างของเด็กหลายคณะจึงมีนักศึกษาหลายคนมารวมกันอยู่ที่ลานน้ำพุเพื่อดูคณะที่ฉลาดที่สุดในมหาวิทยาลัยเลือกคนที่หน้าตาดีที่สุดกัน
“เพลิน!! ทางนี้จ้า ทางนี้ๆๆๆ”เสียงของหวานตะโกนเรียก เนื่องจากเพิ่งเปิดเทอมได้ไม่ถึงสองสัปดาห์แถมคณะเภสัชก็ไม่ได้มีรับน้องอะไรกะเขาด้วย คนในคณะเลยต้องทำความรู้จักกันเองและผมกับหวานก็พึ่งรู้จักกันเมื่อคืนวาน
ซังนำผมเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนในคณะกลุ่มใหญ่ มีบางคนที่ผมไม่รู้จักชื่อแต่ทุกคนดูจะรู้จักผมดี เพราะคำแรกที่ไอ้แว่นปากหมายังไม่ทราบนามทักผมก็คือ
“ไงเพลิน ช็อตให้ดอกไม้เมื่อคืนตรึงใจกูจนเอาเก็บไปนอนฝันเลยว่ะ ฮ่ะๆๆๆๆๆ”
“อย่าพูดถึงมันเลย”ผมได้แต่ตอบกลับเสียงอ่อน ซังแอบหันไปหัวเราะคิกคักชอบใจกับหวานสองคน”โทษทีนะที่ไม่ได้ที่หนึ่ง”
“โอ๊ย คิดอะไรมากมาย แค่นี้ก็เจ๋งแล้ว ถ้าอย่างเพลินยังเอ่ยปากขอโทษคุณดาวคณะเราคงต้องยื่นจดหมายขอขมาโทษฐานที่ตกรอบแรก ฮ่าๆๆๆ”หวานพูดพลางหันไปแซวเพื่อนของตน ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆหวานก็คือสาวสวยประจำคณะ แม่แก้วนั่นเอง
“หวานใจร้าย!”แม่แก้วตีแขนเพื่อนตัวเองด้วยท่าทางน่ารัก ผู้ชายในคณะหลายคนมองตามกันตาเยิ้มเชียว
ว่าแต่...คนอะไรชื่อแม่แก้ว? อย่างงี้น้องชายไม่ชื่อพ่อแก้วหรือลูกช้างรึไง
“ไม่ต้องเสียใจไปนะครับแก้ว สำหรับโจ้แล้วแก้วเป็นที่หนึ่งในใจเสมอ”ดูเหมือนไอ้แว่นนั่นจะชื่อโจ้และหน้าหม้อไหกะละมังมาก
“อย่าเลย ดูแค่ว่าที่หมอทั้งหลายตรงนั้นเราก็สู้ไม่ได้แล้ว”คนสวยปฏิเสธอย่างมีมารยาท เธอเบนความสนใจของพวกเราไปยังกลุ่มผู้เข้าประกวดที่ยืนเรียงคิวกันขึ้นไปแนะนำบนเวทีสั้นๆ ดูเหมือนจะไม่มีการแสดงโชว์อะไรนะ อารมณ์ประมาณทำให้จบๆไปพอเป็นพิธี วิธีโหวตก็ให้เขียนชื่อใส่กระดาษแล้วหย่อนกล่องเอาเหมือนกำลังเลือกตั้งกันมากกว่า
“จริงว่ะ เด็ดๆทั้งนั้น”ซังกล่าว ใครว่าเด็กคณะเภสัชติ๋มนี่ผมขอเถียง มีแต่พวกหื่นเงียบทั้งนั้น
“กูว่าแพรชนะ”โจ้ออกความเห็น
“ไม่นะกูว่ามะนาว”ซังเถียง
และอีกสารพัดชื่อถูกเสนอขึ้นมาในวงสนทนา เพราะพวกเราเรียนรวมกับหมอและทันตะก็เลยรู้จักตัวท็อปของสองคณะนี้พอสมควร
“แล้วมึงล่ะเพลิน คิดว่าใครจะชนะ”
“เหอ...”พอถูกยิงคำถามใส่ผมก็อุทานแบบมึนๆ กลอกตาไปมาเพื่อนึกถึงคนที่เล็งเอาไว้”กูว่าแวน”
“...”
อ้าว...ไหงเงียบกันหมดเลย
ไอ้ซังเห็นท่าไม่ดีเลยขยับมากระซิบข้างหูผมเบาๆว่า”เขาถามถึงผู้หญิง มึงเสล่อพูดชื่อตัวผู้มาทำไม!?”
อุ่ย...เผลอเผยธาตุแท้
“อ้อออ...หมายถึงแฟนของแวนไง ที่ชื่อซันนี่น่ะ ฮ่ะๆๆๆ”ดีที่ไอ้หล่อของผมมันควงสาวสวยเช้งมานั่งเรียนด้วยทุกวันเลยหาทางแถเนียนได้อีก
“เพลินเปิ่นจัง บ้าเหรอซันนี่เขาเรียนทันตะ เป็นดาวด้วยเพลินไม่เห็นตอนประกวดเหรอ? ไม่ได้เรียนหมอสักหน่อย อ๊ะ แต่วันนี้ก็มานะ นั่นไง”แม่แก้วรีบชี้ไปยังร่างบางซึ่งยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่สวยไม่แพ้กันไม่ไกลจากพวกเราเท่าไหร่นัก
และทันทีที่สายตาของผมจรดกับใบหน้าหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางของเจ้าหล่อน ก็มีไอ้ตัวเกะกะแทรกฝ่าฝูงชนเข้ามาทักทายเธอ
“ซันนี่มาอยู่นี่เอง หาตั้งนานแหนะ”
“ขอโทษนะครอส พอดีเพื่อนซันนี่เขาแวะเข้าห้องน้ำเลยมาช้า”
โลกมันกลมหรือมหาลัยมันแคบ? ทำไมผมต้องมาเจอคนที่เหม็นขี้หน้าที่สุดติดๆกันสองวันด้วย!?
ผมขมวดคิ้วมองร่างสูงที่เพียงก้าวเข้ามาภายในลานน้ำพุก็สามารถดึงความสนใจของผู้คนจากเวทีประกวดมายังตนเองได้แม้เพียงอึดใจแต่ก็น่าหมั่นไส้
ชั่วพริบตานึงครอสเงยหน้าขึ้นมาและสบตากับผม
เชื่อว่าไม่ได้คิดไปเองเพราะผมเห็นประกายในแววตาคู่นั้นไหววูบก่อนจะกลับเป็นปกติและหันไปคุยกับกลุ่มสาวๆต่อ
เห้ยๆๆๆๆๆ นี่คนที่มึงให้ดอกไม้เมื่อวานยืนหัวโด่อยู่นี่นะเว้ย ช่วยแสดงท่าทีว่าเคยเจอกันมาก่อนสักนิดก็ยังดี! กูมีเรื่องจะด่าเยอะเลย
“ซันนี่รู้จักกับคนหล่อขนาดนี้ด้วยเหรอเนี่ย”เพื่อนของซันนี่รีบเสนอหน้าเข้ามาแนะนำตัวทันที
เก็บอาการหน่อยแม่คุณ
“ตรงนั้นว่าง ไปนั่งกันมะ”ด้วยความเมื่อยผมเลยชวนเพื่อนไปนั่งกับม้านั่งไม้ตัวยาว และด้วยความสุดแสนจะบังเอิญตำแหน่งนั่งของผมก็เลยโคตรใกล้กับกลุ่มนั้นทำให้ได้ยินบทสนทนาอย่างเสียไม่ได้จริงๆ ไม่ใช่เพราะอยากแอบฟังอะไรหรอกนะ!
“เราเป็นเพื่อนสนิทของไอ้แวน แฟนของซันนี่ตอนม.ปลายน่ะ นี่ก็มาเชียร์มันเนี่ย การประกวดไปถึงไหนแล้ว ไอ้แวนมันน่าอิจฉาชะมัด มีแต่คนสวยๆมาให้กำลังใจ”
“ดูพูดเข้า เราเขินแย่เลย”
“เขินเยอะๆสิครับ เวลาเขินน่ารักดีนะ”
เชี่ยยยยยยยย พูดกับผู้หญิงเสียงอ่อนเสียงหวานเชียวนะมึง หมั่นไส้ว่ะ มีการเล่นหูเล่นตาด้วย ไอ้เหี้ยนี่ต้องเป็นผู้ชายเจ้าชู้แหง
“มาหยอกอะไรเพื่อนแฟนกู คณะตัวเองไม่มีให้จีบรึไง”ฉับพลันเสียงทุ้มก็ดังแทรกเข้ามาในบทสนทนา ผู้มาใหม่คือหนุ่มร่างสูงโปร่ง มีกล้ามพอให้ไม่เก้งก้าง อาจจะหนากว่าผมหน่อย เตี้ยกว่าครอสนิด แต่ออร่าผู้ดีจับมาก หล่อกว่านี้มีแค่พี่นารายณ์คนเดียว
“เชี่ยแวน มึงมาหวงก้างอะไรกู ประกวดเสร็จแล้วรึไง?”
“แนะนำตัวเสร็จแล้ว เหลือแค่นับคะแนน”
“ท่าทางมั่นใจดีนี่”
“ก็คงงั้น เพื่อนกูได้เป็นถึงเดือนมหาลัยแล้วไง แถมยังก่อวีรกรรมไว้ซะเด่นกูจะมาแพ้แค่นี้ได้ไงจริงไหม”
พาดพิงตรูนี่หว่า
“ฮ่ะๆๆ เป็นเดือนไม่ได้อะไรนอกจากความวุ่นวายหรอกมึง เก็บเวลาไว้เรียนวิชาหมอของมึงเถอะเพื่อน”
“จะว่าไปไหงมึงที่เรียนเก่งกว่ากูถึงโดดไปเรียนมนุษย์ได้ว่ะ”แวนของผมขมวดคิ้วถามด้วยสีหน้าจริงจัง อื้อหือ ผู้ชายอะไรตีหน้าเครียดแล้วยิ่งหล่อ แถมได้มายลโฉมใกล้ๆแบบนี้ทำบุญมาดีจริงๆผม
“ก็หมอมันเรียนหนักนี่หว่าจบไปแม่งต้องทำงานหนักอีก ขัดกับไลฟ์ไสตล์กูสุดๆเลย สู้เอาเวลาไป...”
ไปอะไร?
ครอสจงใจลากท้ายเสียงให้ยาวขึ้นชวนให้อยากรู้ว่าจะพูดอะไรต่อ แต่แทนที่สายตาของมันจะโฟกัสอยู่กับคนที่คุยด้วยนัยน์ตาสี่ดำพราวระยับคู่นั้นกลับปรายมาทาง...ผม?
“สู้เอาเวลาว่างไปตามจีบคนที่ชอบดีกว่าเน๊อะ~”
“!!!”
สิ้นคำเหมือนมีคนไปกดสวิตส์สั่งการอะไรเข้า ทั้งเพื่อนของผมและเพื่อนของซันนี่พร้อมใจกันหันพรึ่บ!มายังผมเป็นตาเดียว!
ขอมอบเครื่องหมายอัศเจรีย์แทนความรู้สึกที่มีทั้งใจ
วอท เดอะ ฟร้าคคค!?
“อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”ท่ามกลางความเงิบของผม ไอ้เพื่อนตัวดีก็แผดเสียงหัวเราะลั่น ผมลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าแดงก่ำ ทั้งโมโหทั้งอาย ชี้นิ้วอันสั่นเทาไปยังเบ้าหน้าหล่อๆของอีกฝ่าย
“อ้าว? นั่นเพลินนี่ นั่งอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่จำได้ไหมครอสที่ให้ดอกไม้เมื่อวานไง”
มัน!กำ!ลัง!กวน!ตีน!
“จำไม่ได้ก็ควายแล้ว”ผมย้ำเสียงหนักๆตรงคำว่าควาย อยากจะด่าแต่ติดที่ยังไม่สนิทกันถึงขั้นเล่นหัว เห็นอย่างนี้ผมก็เป็นคน(ไม่สู้คน)มีมารยาทพอตัว
“เมื่อคืนนี้ยินดีด้วยนะ”ครอสผละตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อน เดินสองสามก้าวก็มาหยุดยืนอยู่ต่อหน้าผม
“ไม่หรอกๆ มึงเจ๋งกว่าเยอะเลย ยินดีด้วยนะ”เกลียดความไม่สู้คนของตัวเองจริงๆเถอะให้ตาย ทำไมผมต้องมายืนฉีกยิ้มหวานส่งให้ไอ้บ้านี่อย่างนี้ด้วยเนี่ย ด่ามันสิ ต่อยมันให้สาแก่ใจเลย ยัง! ยังไม่หยุดยิ้มอีก มือบ้านี่จะยกขึ้นมาเกาท้ายทอยทำไมวะ แล้วตาอ่ะ เฉมองพื้นเพื่อ? จิกใส่ไอ้บ้าตรงหน้าเอ็งไปเสะ!
เชี่ยซังแม่งขำจนขาดอากาศหายใจตายห่าไปแล้วมั้งป่านนี้
“วี๊ดวิ๊วๆๆๆๆ”เสียงเห่าหอนดังมาจากปากของไอ้แว่นโจ้ มันและกลุ่มผู้ชายเพื่อนมันผิวปากแซวอย่างพร้อมเพรียง
”จะสานต่อเรื่องเมื่อคืนกันเหรอครับหนุ่มๆ”
โมโหเว้ยยย โมโหตัวเองที่ยืนบิดไปบิดมาเหมือนสาวน้อยวัยกระเตาะนี่แหละ!
“อ่า...โดนเข้าใจผิดจริงๆด้วยแฮะ จริงๆแล้วเมื่อคืนนี้กูตั้งใจจะ...ช่างเถอะ...เนี่ย ติดใจเลยตามมาจีบต่อ เนอะเพลินเนอะ”คำแรกฟังดูเหมือนครอสพูดกับตัวเอง แต่ความจริงแล้วแม่งพูดโคตรดังเหมือนอยากให้ได้ยินครบทุกคน หน้ามันกะล่อนแปลกๆ มีแผนอะไรอยู่กันแน่
“เหอๆ”ผมจนด้วยคำพูด
“คณะเภสัชเราเก็บค่าสินสอดแพงนะเว้ย จะมาสู่ขอเมื่อไหร่อย่าลืมเตรียมค่าเลี้ยงดูมาให้พ่อตาอย่างกูด้วยล่ะ”โจ้กล่าวซะเหมือนกับมันสนิทกับผมมานานนม เชี่ยซังเพื่อนรักผมยังไม่เห็นพูดอะไรเลย เอาแต่โก่งตัวคดตัวงอขำลูกเดียว แม่ง...ตลกมากมั้ย กูไม่ใช่โน้ต อุดม
“แบบนี้มีหวังเด็กมนุษย์จนๆได้เป็นม่ายขันหมากกันพอดี”
“ฮ่าๆๆๆ”แล้วจากนั้นก็พร้อมใจกันขำผสานกับเสียงของไอ้ซัง
เชี่ยครอสสนิทกับเพื่อนในคณะผมเร็วกว่าผมซะอีก แค่เวลาสิบกว่านาทีมันก็พูดกับทุกคนจนครบ อัธยาศัยดีเว่อร์ ผมได้แต่ยืนคิ้วกระตุกอยู่เฉยๆเป็นไอ้ใบ้เสียสติ
พิธีกรเริ่มดึงความสนใจจากผู้ชมดูเหมือนจะประกาศรางวัลกันแล้ว ผมหันไปมองทางเวทีทันทีด้วยความที่ไม่รู้จะเอาสายตาตัวเองไปวางไว้ตรงไหน
ผมปลีกตัว เขยิบออกมาจากกลุ่มเพื่อนที่ชักจะเสียงดังเกินไปหนึ่งช่วงเสา
“ขอเสียงสาวๆหน่อยเร๊ววว คิดว่าใครจะชนะกันเอ่ยยยย”
“แวนนนนนนนนน”โอ้โห สายตาของผมไม่มีพลาดจริงๆ ดูท่าเกือบทุกคนที่มาชมงานนี้จะเห็นพ้องต้องกันว่าแวนสมควรได้รับตำแหน่งเดือนคณะแพทย์
“ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบ เดือนคณะเดินออกมาโชว์ตัวหน่อยเร๊ววววว”
อิพิธีกร มึงทำซะเป็นเกมส์โชว์เลยนะ
แวนที่ถูกเรียกเดินออกมาด้านหน้าด้วยสีหน้าอึนๆ ดูเหมือนจะตกใจที่ประกาศผลกันแบบไม่มีลูกเล่นลีลาอะไรเลยแบบนี้ ร่างสูงกล่าวขอบคุณด้วยสคริปที่โคตรเป็นงานเป็นการสมกับบุคคลิคเจ้าตัวเผลอๆคนไม่รู้เรื่องเดินผ่านมาคงเข้าใจผิดว่ากำลังเลือกตั้งสโมสรนักศึกษากันอยู่ จากนั้นพิธีกรก็เตรียมเรียกดาวคณะออกมา
แต่ก็นั่นแหละ อย่างที่รู้กันว่าผมไม่สนใจ ฮ่าๆๆๆ
“แวนแม่งเอาจนได้”โดยไม่รู้ตัว ไอ้ครอสมันก็มายืนทำหน้าภูมิอกภูมิใจในตัวเพื่อนตัวเองอยู่ข้างๆ ร่างสูงเอนตัวพิงเสาต้นเดียวกับผมล้วงมือสองข้างลงในกระเป๋ากางเกง ท่าที่ดูเป็นธรรมชาติและเท่สัดๆ
“อืม”ไม่แน่ใจว่ามันพูดกับใคร แต่ก็ตอบรับสักหน่อยตามมารยาท
“เพลิน”
“หืม?”
“พรุ่งนี้เย็นว่างไหม”
“ไม่”อันที่จริงแล้วโคตรว่างเลย เลิกเรียนตั้งแต่บ่ายสามละ
“ห้าโมงพวกพี่นารายณ์...เอ่อ กูหมายถึงพวกดาวเดือนที่ได้รางวัลปีก่อนๆเขานัดเลี้ยงน่ะ แต่หาทางติดต่อมึงกันไม่ได้”
“งั้นกูว่างละ”
“หึหึ คนเห็นแก่กิน”
มึงผิดละครอส ที่จริงกูเห็นแก่ผู้ชาย ฮ่าๆๆๆๆๆ
“งั้นรอหน้าคณะนะ เดี๋ยวมารับ”
“ได้ๆ”ผมตบปากรับคำไปโดยอัตโนมัติ คำตอบของผมเรียกรอยยิ้มประดับบนใบหน้าของอีกฝ่าย
“งั้นไปก่อนนะ”ครอสเดินไปหาเพื่อนของตัวเองซึ่งเดินเข้ามาหาพอดี ได้ยินแว่วๆว่าคุณเดือนสองคณะจะไปฉลองปิ้งย่างกันที่ไหนต่อก็ไม่รู้
สิ่งเดียวที่สมองของผมรับรู้หลังจากใช้เวลาประมวลผลนานไปหน่อยนั่นก็คือ...
กูตกลงให้มันมารับทำไมวะ!?
“มึง กูเกลียดมัน”
ผมพาร่างกายอันไร้เรี่ยวแรงปีนขึ้นเตียงของซังได้สำเร็จ ห้องของมันที่กลายเป็นที่ซุกหัวนอนของผมอีกหนึ่งคืนยังคงคับแคบเหมือนเดิม สติผมพังอีกแล้วเพราะคนเดิมๆ ภาวะเดินทางกลับบ้านไม่ไหวเลยกำเริบขึ้นอีกรอบ
สองมือกอดหมอนข้างแน่น เปลวไฟแห่งความแค้นสุมอก
รู้สึกเหมือนเดจาวูกับเมื่อวาน
“ถึงบอกกู กูก็ช่วยอะไรมึงไม่ได้”
“อย่างแรกคือช่วยเลิกหัวเราะเวลากูถูกแกล้ง”ผมพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ มีอย่างที่ไหนไม่ช่วยแล้วมาซ้ำเติมกัน
“คงไม่ไหวว่ะ มึงอยากเด๋อด๋าตามไม่ทันเวลาโดนแกล้งทำไมวะ คนเขาก็ยิ่งแกล้งดิ แล้วยิ่งมึงออกอาการดีดดิ้นอยากจะเอาคืนแต่ทำอะไรไม่ได้เท่าไหร่ นั่นแหละ...ก็ยิ่งตลก”
“เชี่ยซังงงงงงงง!!”
“เสล่อไปนั่งมองเขาหยอกผู้หญิงตาขวางขนาดนั้นชาวบ้านเขาก็คิดว่ามึงหึง! หวานกับแม่แก้วนี่นั่งลุ้นกันตัวโก่งเลยว่ามึงจะโดดเข้าไปตบเจ๊กลุ่มนั้นไหม มึงยังไม่รู้สึกตัว”
“จะบ้าเหรอ กูเนี่ยนะหึงมัน!?”
ผมปล่อยไก่แบบไม่รู้ตัวไปกี่ฟาร์มแล้ว?
“ที่สำคัญเสือกแยกกลุ่มไปยืนอยู่คนเดียว แบบนี้มันอ่อยชัดๆ”ไอ้ซังยังคงพรรณนาความเสล่อแป๊ะของผมต่อไป”แล้วพอเขาเข้าไปทักก็เสือกคุยด้วยเสียงอ่อน ชวนไปกินก็ตอบตกลง บอกว่าจะมารับก็โอเค โหยยย เป็นใครก็คิดว่ามึงมีใจ”
“เหอ...”ผมร้องเสียงหลงเมื่อเอะใจว่าเพื่อนเริ่มพูดอะไรแปลกๆ“มันจีบกูอยู่เหรอ!?”
“พึ่งรู้ตัวเหรอครับควายเพลิน”
“!!!!”
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
แฮ่ๆ ตอนนี้มีตัวละครใหม่เพิ่มเข้ามาเยอะ
แต่ตัวละครหลักๆจะทำตัวหนาไว้นะคะ ที่เหลือนั่นตัวประกอบ 5555
ขอสวัสดีปีใหม่ไว้ล่วงหน้าเลยละกันนะคะ ตอนหน้าเจอกันปีหน้าค่ะ
ขอบคุณสำหรับทึกความเห็นและทุกคนที่เข้ามาอ่าน
เรานี่นั่งอ่านคอมเม้นต์ไปยิ้มแก้มปริไป :-[
-
ขำเพลิน 5555555555555555555555555555
-
น้องเอ๋อ 5555555555555555
-
ไม่ไว้ใจครอส ตอนแรกตั้งใจว่าจะพูดอะไรอ่ะ :katai1:
-
เพลินก็เอ๋อจริงเอ๋อจังปากนี่บอกเกลียดครอสไหงทั้งยืนบิดทั้งเกาท้ายทอยทั้งเสียงอ่อนเสียงหวาน
ว่าแต่ครอสนี่ชอบเพลินจริงหรือหยอดเล่นๆ อีกอย่างเพลินก็แอบชอบพี่นารายณ์แล้วแบบนี้จะเป็นยังไงต่อเนี่ย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขำเพลินเอ๋อว่ะน่ารัก555555555
-
น้องเพลินน่ารักกกกก *จิ้มแก้ม*
:mew3:
-
ถ้าเพลินไม่มีซ้งเป็นเพื่อนจะไม่รู้ตัวเลยนะว่าตัวนะสนในครอสให้แล้ว
ชอบความเนียนของครอสสุดหล่อ
-
น่ารักกก
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เพลินน่ารักอ่าา 5555 :mew1:
-
โฮรกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:man1: :man1: :man1:
-
ตอนที่2
ครอสกำลังจีบผมอยู่จริงๆน่ะเหรอ
ตลอดทั้งวันผมเรียนแทบไม่รู้เรื่อง ปกติตั้งใจเรียนสติครบก็ไม่ค่อยจะเข้าใจอยู่แล้วยิ่งมีไอ้บ้าคนนึงเข้ามารบกวนสมองอีกผมยิ่งเตลิด
ทั้งคาบเช้าและคาบบ่ายผมคิดไม่ตกเรื่องเย็นนี้ครอสจะมารับ สายตาก็คอยเหลือบมองแวนเพื่อนของมันซึ่งนั่งอยู่แถวล่างถัดลงไปจากชั้นที่นั่งของผมสี่ห้าแถว แม้จะมองจากที่ไกลๆแวนก็ยังหล่อผู้ดีเหมือนเดิม ส่วนซันนี่แฟนของแวนก็สวยเฉี่ยวเหมือนเคย
ตอนพักกลางวันผมเดินสวนกับแวน เขาทักผมนิดหน่อยด้วย พวกเรายืนคุยกันแค่เดี๋ยวเดียวแต่สายตาของซันนี่ดูจะไม่พอใจผมเอามากๆ
เธอไม่ได้ไม่พอใจผมที่ยืนคุยกับแฟนของเธอหรอก เพราะเธอมองจิกผมตั้งแต่เดินเข้ามาในคลาสตอนเช้าแล้ว แถมยังเหลือบมองจิกเป็นระยะๆด้วย
อยากถามเหมือนกันว่าเป็นไก่เหรอไงจิกอยู่นั่นแต่ก็เกรงจะโดนตบ
“หวานๆ ถามไรหน่อยดิ”อีกสิบนาทีก็จะเลิกคาบแล้วแต่ผมยังไม่รู้เลยว่าควรจะชิ่งหนีครอสมันดีไหม ไหนจะดาวทันตะที่จิกใส่อีกมีเรื่องชวนปวดหัวเต็มไปหมด
“อะไรเหรอ”หวานที่นั่งอยู่ข้างๆวางปากกาลงและหันมามอง เหมือนเธอรอเวลานี้มานาน
“สมมตินะสมมติ...ถ้ามีผู้ชายคนนึงที่หวานไม่ชอบขี้หน้า แต่เพื่อนของหวานบอกว่าเขากำลังจีบหวานอยู่ เราเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแล้ว...”
“หมายถึงครอส?”
“!!”
โฮลี่ชิทส์ ผู้หญิงสมัยนี้ทำไมตรงจังวะ
“ฟังให้จบก่อนดิ แล้วถ้าไอ้บ้านั่นกับเราบังเอิญต้องไปที่ๆนึงด้วยกันพอดีและเขาก็อาสาว่าจะมารับ หวานจะทำไง”
“อ๋อ~ ที่จะไปงานชุมนุมหน้าตาของมหาลัยกันเย็นนี้น่ะเหรอ”
หล่อนจะเป็นคนตรงๆเกินไปนะ! แล้วดูตั้งชื่องานให้เสร็จสรรพเลย ที่สำคัญเธอไปรู้เรื่องนี้มาจากไหน!?
ผมหันขวับไปยังผู้ต้องสงสัยหมายเลขหนึ่งทันที ซังเพื่อนรักที่นั่งอยู่อีกด้านของผมยักคิ้วให้สองจึก
เริ่มเกลียดมันมากกว่าครอสละ
“ตกลงถ้าเป็นหวานจะทำยังไง?”ผมเร่งรัดเอาคำตอบ อาจารย์เริ่มสั่งงานแล้วอีกเดี๋ยวคงเลิกคลาส หวานทำท่าคิดนิดนึง นิดเดียวจริงๆก่อนตอบกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่งว่า
“ก็ไปกับเขาสิ!”
เห้อ...
วันนี้อากาศดี แสงแดดอบอุ่น ตรงหน้าห้องบรรยายรวมมีต้นไม้ใหญ่ปลูกเอาไว้ เดินถัดออกมาอีกหน่อยนึงจะเป็นลานจอดรถ บนม้าหินอ่อนที่เดิมทีมันก็ตั้งของมันอยู่เฉยๆไม่มีใครสนใจ แต่วันนี้สายตาของนักศึกษาที่เดินออกมาจากห้องบรรยายกลับเสมองไปยังมัน
เจ้าม้าหินอ่อนตัวเดิมที่เพิ่มเติมคือมีคนดังนั่งอยู่กลายเป็นจุดสนใจ ผมยืนรออยู่ตรงซอกบันไดจนคนเริ่มบางตาแล้วค่อยเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย
พอเห็นผมครอสก็ยิ้ม
“นึกว่าจะหนีซะแล้ว”มันเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
ที่จริงก็อยากจะหนีเหมือนกันแต่ติดตรงผมไม่รู้ว่าเขานัดกินกันเมื่อไหร่และที่ไหน มาคิดดูอีกทีมันอาจจะตั้งใจไม่บอกแต่แรกแล้วก็ได้
ผมยังไม่เชื่อว่ามันจีบผมหรอกนะ เพราะตลอดทางที่ผ่านมาครอสยิ้มทักคนเยอะมาก เหมือนมันรู้จักคนทั้งมหาลัยไม่ใช่แค่คนทั้งมหาลัยรู้จักมัน
ครอสก็แค่เป็นมิตรกับผมเหมือนอย่างที่เฟรนส์ลี่กับทุกคนเท่านั้น
ผมเดินตามอีกฝ่ายมาเรื่อยๆจนถึงลานจอดรถที่มีทั้งรถของนักศึกษา อาจารย์และบุคลากรจอดอยู่เต็ม ที่สะดุดตาผมที่สุดคงเป็นโฟล์คบีทเทิลสีเหลืองเลมอน และเจ้าของรถคันนี้ซึ่งก็คือไอ้ครอสนั่นแหละ
รถของมันติดฟิล์มมืดมาก เพลงเพราะดี แอร์ก็เย็น ขับก็นิ่ม
“พี่นัดที่ไหน”
“ห้าง xx เคยไปไหม”ห้างสรรพสินค้าดังกล่าวเป็นห้างเปิดใหม่อยู่ไม่ไกลจากตัวมหาลัยของผมนัก ที่จริงแล้วมีรถตู้สายนึงผ่านทั้งหน้ามหาลัยผมและหน้าห้างนั้นด้วย
“ไม่เคยอ่ะ ว่าแต่มึงมารอกูนานยังเนี่ย ไม่มีเรียนเหรอ”
“วันนี้มีเรียนถึงแค่เที่ยง”
“โห ว่างดีอ่ะ น่าอิจฉา”
“นี่ไงเหตุผลที่ไม่เรียนสายวิทย์”
จะได้มีเวลาว่างไปจีบคนที่ชอบ...
จู่ๆคำพูดนี้ก็ลอยเข้ามาในหัวเล่นเอาหน้าผมเห่อร้อนแปลกๆ อันตรายๆๆๆ อันตรายเกินไปแล้วผู้ชายคนนี้ ยังไม่ทันได้พูดหรือทำอะไรเลยแท้ๆแต่กลับทำให้ผมปั่นป่วนได้ขนาดนี้
ผมเลือกหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรอีก ปล่อยให้เสียงเพลงช่วยบรรเทาความเงียบ
น่าแปลกที่ไม่รู้สึกอึดอัด
ผมเข้ากับคนแปลกหน้าไม่เก่งแต่พอสนิทแล้วก็จะเปิดใจปล่อยตัวให้แบบสุดๆเหมือนอย่างที่ทำกับซัง จะว่าไปหลังเลิกคลาสเชี่ยซังก็รีบไปไหนก็ไม่รู้กับหวาน ดูทรงแล้วผมว่าสองคนนี้ได้กันชัวร์ไม่ช้าก็เร็ว
ใช้เวลาไม่นานพวกเราก็เดินทางมาถึงจุดหมาย ครอสถอยรถเข้าที่จอด ผมเดินลงมาบิดขี้เกียจแก้เมื่อยสองสามทีเพราะวันๆได้แต่นั่งหงอยอยู่ในห้องเรียน
“มาทางนี้ๆ”ไอ้คนเคยมามันกวักมือเรียกผมหยอยๆ ไอ้ผมก็ว่าง่ายซะเหลือเกินเดินตามหลังมันต้อยๆเพราะกลัวหลง อย่าไปบอกใครนะครับว่าผมหลงทางในห้องที่ไม่ค่อยได้ไปอย่างบ่อย ฮ่าๆๆๆ
“เด็กมหาลัยเราเยอะว่ะ”ตัวห้างค่อนข้างกว้าง แต่ทุกสิบห้าก้าวพวกเราจะต้องเดินสวนกับนักศึกษาร่วมรั้วมหาลัย แถมมีบางคนจำผมกับครอสได้ด้วยเห็นมองจนเหลียวหลังเลย แต่ครอสก็ไม่ได้สนใจ มันยังคงเดินนำผมไปด้วยความเร็วเอื่อยๆ
“ก็ที่นี่มันใกล้มหาลัยนี่ ว่าแต่พวกเราจะไปทำอะไรกันดีล่ะ”
“เหอ?”
“อย่าทำงงครับเพลิน ครอสถามว่าเพลินมีที่ไหนที่อยากไปไหม”
“อ้าว!? เราไม่ได้มากินของฟรีของรุ่นพี่กันเหรอ ก็ไปที่ร้านอาหารสิ”อย่าบอกนะว่ามึงหลอกกูมา งานนี้มีเหวี่ยงกลางห้างนะเว้ยยยยย รู้ไหมว่าพอได้ยินว่าจะได้เจอพี่นารายณ์เมื่อคืนกูขัดผิวโบกครีมนานขนาดไหน!?
ผมถลึงตามองคนตัวสูงกว่าอย่างเอาเรื่อง
“ก็ใช่ไง แต่พี่เขานัดห้าโมงเหลือเวลาอีกชั่วโมงกว่าแหนะ”ไอ้คนโดนเขม่นแม่งไม่ยี่หระเลยครับ ตอบกลับมาแบบชิวๆมั่นหน้ามาก
“โหย อีกตั้งนานมึงจะรีบมาก่อนทำไมวะ รู้งี้กูกลับบ้านก่อนแล้วค่อยออกมาอีกรอบก็ดีหรอก”ตีโพยตีพายไปงั้น ลองกลับบ้านจริงๆดูสิ คงถึงนี่สักทุ่มนึง
“ไม่อย่างงั้นจะรู้เหรอว่าเวลามาห้างเพลินชอบทำอะไรหรือไปที่ไหน”
“มึงนี่มันหม้อได้ลื่นไหลมาก”ดูท่าผมคงเริ่มชินกับพฤติกรรมมันแล้วเลยไม่ค่อยหยุดหงิดเวลาโดนมันแกล้ง เมื่อกี้แอบเขินนิดหน่อยแต่เก็บอาการทัน
“แล้วตกลงอยากทำอะไรล่ะ”เดือนมหาลัยผู้พกความหน้าด้านมาจากบ้านเต็มกระสอบเอ่ยกลั้วหัวเราะ
“อืม งั้นไป...”ผมยกนิ้วชี้จรดริมฝีปากอย่างคนใช้ความคิด หางตาแอบเห็นอีกฝ่ายมองการกระทำของผมอย่างไม่ละสายตา อยากรู้ขนาดนั้นเลยรึไงวะ”ไปร้านเครื่องเขียนละกัน ปากกาสีเก่าใกล้หมดแล้ว”
มีหลายคนที่บอกว่าผมเป็นผู้ชายน่าเบื่อ
นอกจากหน้าตาแล้วทุกอย่างก็จืดชืดไปหมด โดยเฉพาะนิสัย
ผมชอบการอยู่บ้านอ่านหนังสือเงียบๆมากกว่าออกไปเที่ยวห้างกินขนมเค้กถ่ายรูปลงโซเชียล นานๆครั้งถึงมาเดินห้างที พอมาแล้วร้านที่เข้าก็หนีไม่พ้นร้านหนังสือกับร้านเครื่องเขียน ผมเดินนำเพื่อนใหม่ผู้เพิ่งรู้จักกันอย่างน่าประทับใจเมื่อวาน(ประชด)เข้ามาในร้านเครื่องเขียน
เพราะผมไม่เคยมาแถมครอสเองก็ไม่ใช่ผู้ชายชอบเข้าร้านจำพวกนี้เราสองคนเลยเดินวนหากันกยู่หลายนาที พอเข้ามาแล้วผมก็เดินตรงไปยังมุมปากกาสี ยืนเลือกของที่ต้องการไปเรื่อยๆแบบเงียบๆ
“...”
“ที่จริงมึงเป็นคนไม่ค่อยพูดหรือเงียบเพราะไม่อยากพูดกับกู”
“ทั้งสองอย่างรวมกัน”
“โหดร้าย! ตอบตรงเกินไปแล้วนะ รักษาน้ำใจกันหน่อยสิ”
“กูเป็นคนรักสงบและมึงก็เป็นคนวุ่นวาย ไม่แปลกที่กูจะเกลียดมึง”โดยเฉพาะไอ้บ้าที่เอาดอกไม้มาให้ผมต่อหน้าธารกำนัน
ผมเลิกสนใจมันและหันไปเลือกปากกาต่อ
“เพลิน”คราวนี้เสียงทุ้มฉายแววอ่อนลง”ขอโทษนะ”ผมแปลกใจกับคำพูดของมันจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตาเพื่อมองว่าอีกฝ่ายกำลังทำสีหน้าแบบไหน
จริงจัง? เรียบเฉย?
ไม่ว่าจะแบบแรกหรือแบบหลังแต่ไอ้คนตรงหน้าก็ดูตั้งใจพูดเอามากๆจนผมไม่กล้าเถียงกลับแบบส่งเดช
“เรื่องอะไร?”
“ที่เอาดอกไม้ไปให้เพลินวันนั้น ไม่ทันคิดให้ดีก่อน ถ้าความไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจของกูทำให้มึงต้องอับอายก็ต้องขอโทษจริงๆ แต่กูไม่ได้มีเจตนาไม่ดีจริงๆ...”
“พอเถอะ”ครั้งนี้เป็นตาผมที่ตีหน้าเรียบเฉยบ้าง คนสำนึกผิดถึงกับหน้าจ๋อยไปเลยพอเจอผมโหมดจริงจังเข้า
“เพลิน...”
ผมว่าผมแพ้เสียงของมันเวลาเรียกชื่อของผมว่ะ
“กูไม่อายกับเรื่องแค่นั้นหรอก...กูก็แค่หมั่นไส้มึงที่ชนะเท่านั้น”
“งั้นก็แปลว่าไม่โกรธ?”
“เออ แต่เกลียด”
“เพลิน!”
“ฮ่าๆๆๆๆ”เมื่อผมหัวเราะออกมาก็ตีความได้อย่างเดียวว่าผมไม่โกรธหรือเกลียดอะไรครอสแล้ว ซึ่งนั่นก็มีส่วนถูก เล่นมีผู้ชายตัวโตๆมายืนจ๋อยเกาะชั้นวางเครื่องเขียนพูดขอโทษเสียงอ่อยใครแม่งจะไม่ใจอ่อน”มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหม กูเลือกปากกาต่อได้ยัง”ผมทำฟอร์มเป็นถามมันแก้อาการเก้อปริศนาที่ก่อตัวขึ้น
“เอาด้ามนี้สิ เดี๋ยวซื้อให้เลย”ปากกาน้ำเงินลูกลื่นถูกยื่นมาตรงหน้า
“ไม่เอาอ่ะ กูจะเอาปากกาสี”ผมบอกปัดไปโดยไม่มองแต่ครอสก็ไม่ยอมแพ้ มันพยามยัดเยียดปากกาที่มันเลือกเข้ามาในมือผม สุดท้ายผมก็ได้แต่ยอมมันตามเคย
“เออๆ...เอาแต่ใจชิบหาย กูยอมตามใจมึงแค่ครั้งนี้...”ท้ายคำถูกกลืนหายลงไปในลำคอ เมื่อมองเห็นของในมือชัดๆ
ปากกาลูกลื่นธรรมดาๆ สีฟ้าเพ้นลายธรรมดาๆ สิ่งที่พิเศษคือตรงที่กดเป็นรูปไม้กางเขน
ชื่อของมัน...
“เชี่ยไรเนี่ย แบบนี้ให้ฟรีแถมเงินกูยังไม่เอาเลย”
“บังคับใช้ครับ ห้ามให้เพื่อนยืมด้วย”
ผมตีหน้าหน่าย มองใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มเล็กๆมุมปากของร่างสูง ปากก็ตอบออกไปอย่างจำใจว่าจะยอมใช้ให้ก็ได้...จากนั้นก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจหัวใจที่เต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะหนึ่ง
ครอสเป็นผู้ชายอบอุ่น
เวลาอยู่ใกล้แล้วรู้สึกราวกับกำลังยืนมือของตัวเองออกไปอังกับไอแดดยามเช้า
นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมอคติของผมถึงถูกลบออกไปอย่างง่ายดาย
มีคนแบบนี้เป็นเพื่อนก็คงไม่เลว
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
เริ่มต้นปีด้วยตอนอุ่นๆเนิบๆค่ะ
หลายคนคงสงสัยว่าครอสจีบเพลินจริงๆหรือแค่หยอกเล่นกันอยู่ใช่ม้า~
นั่นสินะ ครอสคิดยังไงอยู่กันแน่น้า~ // โดนคนอ่านโดดเตะข้อหากวนโอ๊ย //
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
หื้อออ แอบเขินน
-
แหมะ เดะก็เสร็จ
-
อยากอ่านของครอสส :ling1: :ling1:
-
บรรยากาศดีจัง
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ รอมาต่ออีกนะคะ แต่รู้สึกว่านักเขียนจะเขียนวันที่ผิดนะคะ :ruready :z13: :L1: :pig4: :3123: :L2: :กอด1:
-
งงนิดหน่อยเรื่องแวน แสดงว่าคณะแพทย์ไม่ได้ส่งประกวด เดือน ดาว มหาวิทยาลัยใช่ไหม เพราะคณะนี้ประกวดทีหลังใช่มั้ยคะ
ทำไมเราอ่านแล้วเขินนนน 555
-
:man1:
-
น้องเพลินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน 55555555555555 ไม่รู้จะขำหรือสงสารหรืออะไรดี คือน้องดูตามใครไม่ทันเลย ปากบอกเกลียดเค้า ในใจก็ด่าแต่ปฏกิริยานี่โคตรระทวย คืออะไรรรรร ไม่เอา ไม่ใจง่าย เล่นตัวหน่อยค่ะ ฮือออออ ตอนหน้าน้องจะได้เจอพี่นารายณ์แล้วดิ รอดู น้องจะเลือกใครรร :hao6:
-
:-[ :o8: :o8: :o8: :o8:
-
แอร๊ยยยเขิลลลล >///<
เขิลแทนน้องเพลิน :-[
รอตอนต่อไปนะคะ
-
:hao4: เราก็คิดว่าครอสไม่ได้ตั้งใจจีบเพลินตั้งแต่แรกอะ ช่างมันค่ะ ฮ่าๆ สุดท้ายก็จีบกันอยู่ดี เหอๆ สนุกดีค่ะ สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังด้วยค่าา :L1:
-
เพลินน่าร้ากกกก อิอิ เขากำลังจีบกันอยู่ใช่มั้ยค่ะ ครอสเฟรนดิ์ลี่มากอ้ะ. เพลินชอบพี่นารายณ์อยู่นี่ อย่าม่าเลยนะ
ซันนี่นี่ไม่พอใจอะไรเพลินค่ะ เค้าน่ารักกว่าชิมิ :m16:
-
:mew1:
-
มุมตอบคอมเม้นต์ค่ะ 5555
ขอบคุณคุณsembiaที่เตือนเรื่องวันที่นะคะ นี่เล่นผิดทั้งวันเดือนปีแบบไม่รู้ตัวเลย :o12:
♠DekDoy♠ :: ใช่ค่ะ คณะแพทย์ไม่ได้ส่งประกวดเดือนมหาลัยเพราะจัดงานคัดเลือกไม่ทันค่ะ
panitanun :: รออีกหน่อยนะคะ เดี๋ยวได้อ่านมุมพระเอกแบบหนำใจเลย :hao3:
แล้วก็ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ อ่านของทุกคนเลย มีกำลังใจสุดๆ ชื่นฉ่ำอุรามาก :heaven
-
ตอนที่3
ไอ้เหี้ยครอส! ไอ้ตอแหล!
หลังจากซื้อปากกาเสร็จแล้วมันก็ให้ผมเลือกว่าจะไปไหนต่อแต่ผมคิดไม่ออกจริงๆเลยโยนหน้าที่นึกไปให้มันและเดินตามหลังอีกฝ่ายเข้าๆออกๆร้านเสื้อผ้าอยู่หลายร้าน เข้าไปลองฟรีแล้วก็เดินออกจนผมกลัวว่าพี่คนขายจะด่า มารู้ตัวอีกทีก็ตอนหกโมงครึ่ง
ใช่...เวลานัดที่แท้จริงคือหก-โมง-ครึ่ง!
ผมแทบจะควักปากกาออกมาจิ้มตามันบอดตอนที่มันทำหน้าตอแหลและพูดว่า ‘อุ๊ย จำเวลาผิด’
ผิดไม่ได้ใกล้เคียงเลยนะสาดดดด
“หวัดดีครับพี่พีช”ทันทีที่เดินเข้ามาในเขตร้านบุฟเฟ่ต์นานาชาติแห่งหนึ่งในห้างผมก็เห็นผู้ชายหล่อๆคนนึงยืนจิ้มมือถืออยู่หน้าร้าน ถ้าไอ้ครอสไม่เข้าไปทักผมคงคิดว่าเป็นเด็กเสริฟ พี่คนนั้นเงยหน้าขึ้นมาพอเห็นพวกเรารอยยิ้มของเขาก็เปลี่ยนไปนิดหน่อย...เอิ่ม...ไม่หน่อยละ
“ไงไอ้หนู พวกพี่จองโซนส่วนตัวเอาไว้แล้วคืนนี้ส่งเสียงกันได้เต็มที่”
“ไม่ได้มากันแค่ปีหนึ่งปีสองเหรอครับ”ผมถาม ลองจองห้องไว้ขนาดนั้นคงมากันไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน
“ไอ้ครอสมึงลากเขามาแล้วไม่บอกอะไรเขาเลยรึไงวะ คืองี้นะครับน้องเพลินที่น่ารัก...”
“พี่พีชครับอย่าหม้อเพื่อนผมครับ”
“เหี้ยครอสมึงอย่าขัด น้องเพลินอย่าไปสนใจมันนะ ฟังพี่ พี่ชื่อพีชครับเรียนบริหารอยู่ปีสามแล้วเป็นอดีตรองเดือนมหาลัย...”
“ที่พี่พีชพยามจะบอกก็คือวันนี้คนที่มาจะมีตั้งแต่ปีหนึ่งยันบัณฑิตบางคนที่ว่าง เท่านั้นแหละไปกันเถอะ”ครอสมันคว้าข้อมือผมแล้วลากออกมาจริงๆด้วย ผมหันไปยิ้มแหยๆให้รุ่นพี่เชิงขอโทษ พี่แกก็ไม่ได้โกรธจริงจังอะไรแต่ตะโกนคาดโทษมาซะดังลั่นร้านว่า
“เหี้ยครอส! มึงขัดกู มึงจำไว้นะ! ขอแช่งให้มึงแห้ว!”
“อย่าไปยุ่งกับคนเมื่อกี้นะ”รุ่นน้องไร้สำนึกยังมีหน้ามากำชับสั่งผมอีก
“ทำไมอ่ะ”
“พี่เขาเป็นสายนักดาบน่ะ ชอบฟันแล้วทิ้ง”มันว่าพลางเปิดประตูกระจกสีขุ่นเลื่อนเข้าไปด้านใน ภาพที่เห็นคือเหล่าชายหญิงหน้าตาดีเด่นของสถาบันรวมตัวกันกว่ายี่สิบคนได้แล้ว
โซนที่พวกพี่ๆจองไว้ยาวออกไปนอกระเบียงด้วย กะคร่าวๆแล้วคงจุได้มากกว่าสามสิบคน
ผมมองซ้ายมองขวาไปเรื่อยๆก่อนจะรู้สึกตัวว่าสายตาที่ทุกคนมองมามันแปลกๆ มองต่ำลงไปยังมือ...
มือ!!
ผมรีบกระตุกแขนของตัวเองออกจากการกอบกุมราวกับโดนของร้อน เชี่ยครอสกลั้นขำจนตัวสั่น
“เข้ามาสิ เลือกที่นั่งได้ตามใจชอบเลยนะ”มีรุ่นพี่ผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารักมากเข้ามาพูดกับเราสองคน ผมพยักหน้าและกวาดสาตามองไปรอบๆ โต๊ะส่วนใหญ่มีคนนั่งหมดแล้ว ระเบียงข้างนอกพวกปีสูงๆก็นั่งกันเต็ม คงต้องไปขอสักโต๊ะนั่งด้วย
“นั่งไหนดีวะ”
ครอสชี้ไปที่โต๊ะๆนึงแทนคำตอบ
ผมเบ้หน้าทันทีที่รู้ว่าเจ้าของโต๊ะดังกล่าวเป็นใคร
ยัยไก่จิกเด็กตายเฎ็กฏายบนปากโอ่งซันนี่
ผมเพิ่งรู้นี่แหละว่าเธอก็ได้รางวัลในการประกวดด้วย ไม่เห็นอยู่ในสายตายเลย เฮ๊อะ พอซันนี่หันมาเห็นครอสเธอก็ฉีกยิ้มกว้างโบกมีเรียกหยอยๆก่อนจะชะงึกกึกเมื่อสบตากับผม ผมว่าผมไม่เคยไปทำอะไรให้ผู้หญิงคนนี้นะ แต่ความไม่พอใจอย่างชัดเจนนี่มันอะไร?
ไม่อยากนั่งด้วยเลยสิให้ตาย ขอไปนั่งกับพี่นารายณ์ได้ไหม อิอิ
ว่าแต่พี่นารายณ์ของผมอยู่ไหนหว่า
โต๊ะของซันนี่มีผู้หญิงอีกสองคนนั่งอยู่คิดว่าคงเป็นดาวปีหนึ่งทั้งหมด รวมพวกผมก็เป็นห้าคนพอดิบพอดี ซะเมื่อไหร่...แม่ง โต๊ะนึงมีสี่ด้าน นั่งได้ด้านละคน กูส่วนเกินนี่หว่า ผมยืนมองโต๊ะที่เต็มแล้วตาปริบๆ
“อ่า...งั้นกูไปนั่งตรงนู้นนะ”หน้าเจื่อนเลยกู ผมชี้นิ้วไปส่งเดช
ฮือออ ซังจ๋า เพื่อนอยู่ไหน ช่วยเพลินด้วย~~ เพลินไม่ถูกกับคนแปลกหน้า จะให้ไปนั่งไหนล่ะทีนี้ โต๊ะอื่นเขาดูมีคนรู้จักกันทั้งนั้น ขืนเสล่อแป๊ะเข้าไปนั่งได้ทำลายบรรยากาศเขาหมดพอดี
“จะไปไหนล่ะ!? มานั่งนี่สิ”ครอสพูดพร้อมชี้ไปยังเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่ จากนั้นก็เดินไปลากเก้าอี้ตัวใหม่มาวางไว้ข้างๆกัน
“เบียดไปป่ะ ถามจริงเถอะมึงจะตักของกินยังไง?”ผมกระซิบเสียงรอดไรฟันถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆแบบโคตรใกล้ โต๊ะสี่เหลี่ยมจัตุรัสแคบๆซึ่งมีสมาชิคใหม่สองคนถูกปกคลุมด้วยความเงียบแปลกๆ
“ไม่ถนัดเหรอ? เดี๋ยวป้อนให้เอาไหม”
“กูถนัดละ”
ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะไอ้เวร ผมเลิกสนใจมันและลุกไปตักอาหาร เปิดประตูออกมาด้านนอกเห็นลูกค้าคนอื่นอยู่พอประมาณ ส่วนอาหารก็จัดโซนอย่างดีมีทั้งไทย จีน ญี่ปุ่น อิตาลี่เอาไว้ ผมหยิบจานและตรงไปยังตู้ปลาดิบ
“เอาจานนึงครับ อ๊ะ จานนึงน้อยจัง เอาเยอะๆเลยครับ เอามากกว่าของคนเมื่อกี้สามเท่า”ผมบอกพนักงานที่ยืนประจำอยู่ เธอแอบอมยิ้มกับออเดอร์ของลูกค้าอย่างผม
ร้านนี้อยู่ได้สองชั่วโมง หมดเวลากินตอนสองทุ่มนิดๆ คืนนี้คงต้องไปค้างห้องไอ้ซัง(อีกแล้ว) ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูในตอนนั้นเองจมูกก็ได้กลิ่นโคโลนจ์เย็นๆ ผมเงยหน้าขึ้นมามองคนข้างตัวตามสัญชาติญาณก่อนจะหลุดปากออกมาเสียดังว่า
“พี่นารายณ์!!”
แว๊กกกก ไอ้บ้าเพลิน ไอ้ปากพล่อย! มึงไปเรียกเขาเหมือนสนิทกันอย่างนั้นได้ยังไง! คนโดนเรียกเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“เพลินเหรอ?”
“ครับ!!”ยืนตัวตรงเป็นระเบียบยังกับทหารเกณฑ์เลยกู ฮืออออ พี่เขารู้จักชื่อผมด้วย นับว่ามิชชั่นคอมพลีชแล้ววันนี้
“ผมเป็นรุ่นน้องโรงเรียนพี่ครับ พี่อาจจะไม่รู้จักผมแต่รู้จักพี่น๊านนนนนานแล้ว”
พี่เขายิ้มด้วย เอ็นดูผมอยู่ใช่ป๊ะ คิดว่าผมน่ารักดีใช่มั้ยล่ะ ถ้าคิดว่าดีก็จีบเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ (มั่นหน้ามาก)
“พี่ก็รู้จักเรา ถ้ามีอะไรก็ปรึกษาได้นะ ยกเว้นเรื่องเรียน”
ย๊า~~ ผมยิ้มหน้าบานเก็บอาการไม่อยู่แล้วครับ ถึงพี่แกจะพูดไปพลางคีบอาหารไปพลางไม่ได้มองหน้าผมก็เถอะ ผมก็แรดถือจานปลาดิบตามพี่แกต้อยๆ ไม่ถามเขาสักคำว่าอยากคุยกับเอ็งไหม
“มัวแต่ยิ้ม เอาไลน์มาสิ”
“หะ!!?”
“ตอนมีเรื่องจะปรึกษาจะถามพี่ยังไงล่ะหือ?”
“อะ ดะ ได้ครับๆๆ นี่ครับๆๆๆ”ปลาดิบผมแทบลงไปกลิ้งอยู่กับพื้นเมื่อพี่แกควักมือถือออกมา ผมลนลานเปิดไลน์ของตัวเองแล้วแสกนคิวอาร์โค้ดแทบไม่ทัน
พอเสร็จแล้วพี่เขาก็เดินกลับเข้าห้องส่วนผมแยกออกมายืนสงบสติอารมณ์อยู่ข้างผนัง
หึยๆๆๆๆ ฟินอ่ะ เรื่องนี้ต้องรีบขยายให้ไอ้ซังรับรู้ คืนนี้มึงไม่ได้นอนแน่ ฮ่าๆๆๆๆ
แต่ก่อนอื่นผมควรจะกลับไปที่ของตัวเองได้แล้ว พอคิดได้ผมก็เดินกลับเข้าไปยังโต๊ะของซันนี่ และสิ่งที่ผมเห็นก็ทำให้ความฟินทั้งหมดพังทลายลง
ครอสไม่อยู่ มันคงไปตักอาหารยังไม่กลับ แต่ปัญหาก็คือสาวๆและจำนวนเก้าอี้ที่เหลืออยู่
สาวๆสามคนกับเก้าอี้ว่างแค่หนึ่งตัว...
“อ้าวเพลิน ขอโทษนะ พอดีว่าเห็นหายไปนานนึกว่าย้ายไปนั่งที่อื่นแล้ว เมื่อกี้รุ่นพี่มาขอเก้าอี้เราเลยยกให้ไป รอแป๊ปนะ เดี๋ยวไปหามาให้ใหม่”สีหน้าของซันนี่ฉายว่าตกใจและรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไร เราไปนั่งที่อื่นก็ได้”ตอนที่ผมพูดดาวอีกสองคนก้มหน้าจนแทบจะติดจาน เหมือนไม่กล้าสู้หน้าผม
หึ!
ผมไม่ได้โง่ถึงขั้นเดาเจตนาของเธอไม่ออก ผมรู้ว่าเธอไม่ชอบผมสักเท่าไหร่แม้จะไม่รู้ว่าไม่ชอบด้วยเหตุผลอะไรก็เถอะ ผมไม่หน้าด้านพอจะนั่งร่วมโต๊ะกับคนที่ส่งสายตาจิกผมตลอดเวลาอย่างนั้นหรอก
เมื่อหันหลังให้ปัญหาเก่าผมก็ต้องเผชิญกับปัญหาใหม่
พี่นารายณ์จ๋า~น้องเพลินมีปัญหาจะปรึกษา น้องเพลินไม่มีที่นั่ง น้องเพลินโดนเด็กผู้หญิงรังแก...
น่าขายหน้าชิบ!
“น้องเพลินครับ ถ้าไม่รังเกียจจะมานั่งกับพี่ไหมครับ”หากเป็นคนอื่นพูดผมคงดีใจ แต่นี่คนชวนเป็นพี่พีช พี่แกคงเห็นผมยืนถือปลาดิบทำหน้าเด๋อๆเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงอยู่คนเดียวเลยเข้ามาทักด้วยน้ำเสียงสุดแสนจะอ้อล้อ
“หง่า...ก็ได้ครับ”
“อย่าพูดเหมือนจำยอมเพราะไม่มีทางเลือกแบบนั้นสิครับ!”
ก็มันไม่มีทางเลือกจริงๆนี่หว่า ถ้าไม่ติดคำขู่ของไอ้ครอสพี่แกก็เป็นรุ่นพี่ที่ดีอยู่หรอก ผมฉีกยิ้มแหะๆให้และเดินตามแกไปยังโต๊ะตัวยาวซึ่งประกอบด้วยสาวๆซะส่วนใหญ่ พอผมเดินไปถึงทุกคนก็ตีหน้าล้อๆพี่พีชกันใหญ่
“ไอ้พีชมึงนี่ไม่ได้เลยนะ กูก็งงอยู่ว่าทำไมวันนี้ไม่เห็นมึงสอยดาวปีหนึ่งมาเลย ที่แท้เล็งเดือนอยู่นี่เอง”เจ๊คนนึงขยับที่ให้ผมนั่งพร้อมเหน็บเพื่อนตัวเองไปด้วย
“ชู่วๆ อย่าพูดดังสิเดี๋ยวไก่ตื่น”
โฮ่ยยยย ได้ยินเต็มๆแล้วครับเฮีย พี่แกไล่เพื่อนผู้ชายที่นั่งอยู่อีกฝั่งของผมไปนั่งแทนที่แกและแกก็นั่งลงข้างๆผมซึ่งได้แต่แสดงรอยยิ้มสุดแห้งแล้งแจกไปรอบๆวง
“เพลินไม่เคยมาร้านนี้ใช่ไหม ลองยำสาหร่ายนี่ดูสิ อร่อยนะ”เจ๊คนเดิมเลื่อนจานมาให้ ผมเลยคีบใส่ปากตามมารยาท
“ลองกินเสต็กแกะดูสิ อ่ะนี่”อันนี้พี่พีชพูดครับ
“เบคอนนี่ด้วยจ่ะ”นี่ก็พี่พีชอีก
“ระวังพี่พีชมันนะไอ้บ้านี่มันเลว”
“ให้มันน้อยๆหน่อยป่าน เธอเองก็งาบละอ่อนในคณะตัวเองมาเยอะแล้วนิ”
“ปากเสีย!”
“ฮ่ะๆๆ พวกมึงนี่ก็ทะเลาะกันทุกปีเลยให้ตาย ว่าแต่น้องมันน่ารักว่ะ ทำหน้าตื่นๆเหมือนโดนลักพาตัวมาแหนะ”
“เออจริง ผู้ปกครองไม่ตามหาแย่เลยหรอ ฮ่ะๆๆๆ”
รุ่นพี่ผู้ชายอีกสองคนในโต๊ะพูดแซว
ผมไม่ได้พาผู้ปกครองมาด้วยสักหน่อย อ่อนกว่าสองปีอย่าทำเหมือนผมเป็นเด็กน้อยใสๆขนาดนั้นสิ นี่โตแล้วและหื่นมากด้วย
ผมมองคนนั้นคนนี้ซ้ายทีขวาที ไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่ากำลังทำหน้ายังไง แต่พอมีพี่คนนึงทักขึ้นทุกคนก็พากันเห็นด้วยไปหมด โอ๊ยยยย โดนรุมแซวอ่ะ!!
กึก!
ยังไม่ทันได้พูดอะไรกลับไปก็มีจานกับแก้วน้ำสองใบวางลงข้างๆแทรกกลางระหว่างผมกับพี่พีช ใครวะ แม่งมีสามมือรึไง ถือมาหมดอีท่าไหน?
แต่พอผมเงยหน้าขึ้นไปเท่านั้นแหละก็ต้องอ้าปากค้าง
“มึง...ทำไมถึง...?”
“ผู้ปกครองมารับแล้วครับน้องเพลิน”ผู้ปกครองของผม(?)พูดขึ้น ลากเก้าอี้เข้ามาแทรกวงระหว่างผมกับพี่พีช”พี่พีชครับ น้องครอสขอนั่งด้วยคนนะ”
“กูเกลียดมึงวะ”
“แต่ผมรักพี่นะ ฮ่าๆๆๆๆ”อื้อหือออ กลางดงรุ่นพี่มันไปเอาความมั่นใจผิดๆนั่นมาจากไหนวะ ผมแทบตกเก้าอี้ตอนที่ได้ยินคำที่มันพูด พวกรุ่นพี่คนอื่นพากันหัวเราะครืน
คุยกันอีกสองสามประโยคทุกคนก็เลิกให้ความสนใจผม หันไปกินอาหารตรงหน้าตัวเองต่อ
“กินเป็นแต่ปลาดิบรึไง”แก้วน้ำแก้วหนึ่งถูกเลื่อนมาตรงหน้า
“ก็ชอบหนิ ให้เหรอ”ผมหมายถึงน้ำพันซ์แก้วนั้น ครอสพยักหน้าแทนคำตอบ”ขอบคุณ...ว่าแต่มึงมานั่งตรงนี้ทำไม”
“มาจีบพี่พีช”
“มึงนี่น้า~”นับถือในความไหลลื่นของมันจริงๆ คือผมก็คิดเองเออเองไปแล้วนั่นแหละว่ามันอุตส่าห์ตามมานั่งกับผม ยิ่งเห็นสีหน้าตอแหลของมันตอนตอบคำถามยิ่งมั่นใจ คนอะไรหวังดีได้น่าหยิกจริงๆ ผมส่ายหัวอย่างเอือมระอา
“ไม่พอใจอะไร อยากให้ตอบว่ามาจีบเพลินรึไง”
“โอ๊ยยยยยย”คนที่ร้องไม่ใช่ผมแต่เป็นพี่พีช
“โดนเหยีบหางเหรอพีช แหกปากทำไม”เพื่อนพี่แกถามอย่างหมั่นไส้
“โอ๊ยยยยยยย ไม่มานั่งตรงนี้ไม่รู้หรอกป่าน เสต็กแกะในจนกูหวานจนแสบคอไปหมด!”
พี่พีชคงได้ยินพวกเราคุยกันเต็มๆแต่โชคดีที่คนอื่นไม่สนใจพี่แกแพล่มผมเลยรอดตัวไป
“เชี่ย! มึงเลิกพูดเล่นอย่างนี้สักทีคนอื่นเขาเข้าใจผิดหมด!”ครอสก็ยังเป็นครอส ไม่มีสำนึกสักนิด มันหัวเราะและจัดการอาหารที่มันยัดใส่จานเพียงจานเดียวมาซะพูนของมันต่อ
เวลาผ่านไปเร็วมาก รู้ตัวอีกทีนึงก็ทุ่มห้าสิบแล้ว หลายโต๊ะเริ่มกินอิ่ม พวกพี่ปีสูงบางคนเริ่มขอตัวกลับก่อนส่วนพวกที่เหลือก็เริ่มลุกเดินล่าเหยื่อ
เช่นพี่พีช รายนี้ลุกพรวดไปเต๊าะพวกซันนี่เป็นที่เรียบร้อย
และเชี่ยครอสก็เช่นกัน
“พี่ป่านครับ ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหม อยากเก็บรูปคู่ดาวมหาลัยปีสามไว้อวดเพื่อน”เจ๊แกตีหน้าแปลกใจก่อนจะรีบจัดผมให้เข้าทรง ร่างสูงเดินอ้อมไปยังหลังเก้าอี้ของเธอ ส่งมือถือมาให้ผมพร้อมพูดว่า”ถ่ายให้หน่อยสิ”
หนอย แม่งใช้ผมอ่ะ!
“เออๆ เอ้า ยิ้ม”ผมบอกให้คนในเฟรมยิ้ม เชี่ยครอสดูหล่อมากอ่ะ ท่าเท้าแขนกับโต๊ะเหมือนกำลังโอบไหล่พี่สาวดาวมหาลัย ชิส์ น่าหมั่นไส้
ผมกดถ่ายไปหลายช็อต
“ไอ้ป่านเก๊กสวยใหญ่เลยนะมึง”มีรุ่นพี่ปีสี่เดินผ่านมาแซว ก็จริงอย่างที่เขาพูดปกติเจ๊แกดูซ่าๆเปรี้ยวๆมากกว่ามานั่งเอียงคอสามสิบองศายิ้มละไมมุมปากแบบนี้
“อ่ะนี่”ผมส่งมือถือกลับไปให้เพื่อนของตัวเอง ครอสรับไปเปิดดูภาพด้วยสีหน้าพึงพอใจ หึ! กูถ่ายสวยใช่ไหมล่ะ
ทว่า...แทนที่มันจะคอมเม้นต์ภาพผมมันกลับหันไปพูดกับอีกคนในรูปว่า
“ขอเฟสหน่อยสิครับ จะได้แท็กรูป”
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยย!
มุกขอเฟสสาว!!
พี่ป่านแกทำหน้าช็อคๆเหมือนไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะถูกหวย อ้าปากเหวอก่อนจะรับมือถือของครอสมาพิมพ์ชื่อเฟสตัวเองอย่างประหม่า
“นี่จ่ะ”พี่แกหันไปยักคิ้วจึกๆกับเพื่อนดาวปีสามของตน อารมณ์ประมาณเห็นมั้ยล่ะว่าฉันเด็ดขนาดไหน อิ๊อิ๊
เห็นแล้วน่ารักดีนะครับ ไม่เหมือนไอ้หน้าหม้อบางคน ตอนนี้มันแจ้นไปขอถ่ายรูปกับสาวโต๊ะนั้นโต๊ะนี้ไปทั่ว ลามไปยังพี่ปีสูงนอกระเบียงโน่นเลย
แม่ง...
ไม่เห็นมาขอผมถ่ายรูปบ้างเลย!
ในโต๊ะตอนนี้เหลือแค่ผมที่นั่งเท้าคางหน้าหงิกอยู่คนเดียวเปล่าเปลี่ยวใจ
อ๊ะ! จะว่าไปมุกนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน ไอเดียดีๆผุดขึ้นในหัว ผมกระตุกยิ้มมุกปากตามประสาคนร้ายกาจ(?)
“พี่นารายณ์คร้าบบบ~~”
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
มีเด็กไม่รู้ใจตัวเองคนนึงแหนะ :katai3:
-
:z13: :z13:
-
น่ารักอีกแล้วววววววววววว น้องเพลินคะ อุตส่าห์เอพี่นารายณ์แล้วอ่ะ น้องไม่รุกจีบพี่เค้าหน่อย ชอบพี่เค้าจริงหรือชอบใครค้าาา เห็นสนใจจังเลยยย แต่บางทีอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราแอบคิดนะคะ คือน้องเพลินเป็นลูกแกะหลงฝูงก็ต้องสนใจคนที่พามาสิเนอะ มั้งง 555555 ส่วนครอส... เดาใจไม่ถูกอ่ะ คือเธกำลังทำอะไร นี่คือลองใจเพลินหรืออะไร? จีบจริงหรือจีบเล่น? รออ่านต่อนะคะ ไม่อยากเดา กลัวผิด 55555555
-
น้องเพลินจีบพี่นารายณ์ เหมือนพี่แกจะไม่ค่อยรู้ตัวนะ :hao3: :hao3:
ส่วนครอสนายก็ดูทีเล่นทีจริง กล้าๆหน่อยดิถ้าจะจีบ ...อิจฉาน้องเพลินจริงๆ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
พี่นารายณ์คงรู้สึกเหมือนรุ่นน้องที่ชื่นชอบมาคุยด้วยแน่ๆ 555
ทำไมไม่รู้เพลินน่าเอ็นดู๊ น่าเอ็นดู~
-
โอ้ยยย น่ารักกก~ >< น้องเพลินน่ารักมากก.. แอบอยากเห็นรักสามเศร้า เพลิน ครอส พี่นารายณ์~
ปล. ครอสคะ ชอบก็จีบค่ะ อย่าทำแบบนั้น น้องหึงนะ
-
ครอสสสส ไปลากเพลินกลับมาเลยวิ่งแจ้นไปหาพี่นารายณ์อีกแล้ว ฮ่าๆๆ :laugh:
-
:katai2-1:
-
คือไงดีนุ้งเพลินนนน พี่นารายณ์ก็น่ารักอ้ะ ครอสสสสสก็ดีงาม เอาแหล่วๆๆๆ
-
ชอบครอสนะ ครอสช่างหยอด เนียนทุกงาน ครอสน่ารักมากๆ ปล่อยน้องเพลินไปก่อน ดูนุ่มนิ่มไปจิ๊ดนึง (เราสายห้าว55)ยกซันนี่ให้พี่พีซ พี่นารายณ์เอาไว้เป็นพี่อย่างเดียวเนอะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
น่ารักน่าเอ็นดู
-
:mew1: :mew1: :mew1:
อยากรู้เพลินจะทำอะไรหนอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้
นุ้งเพลินน่าร้ากกกกกก
จะเอากลับบ้านนนน ><
-
น้องเพลินน่ารัก คึกคักเวลาลงเล่น อิอิ
ครอสจะเอาไง... ป้าขอเลยนะว่ากับน้องเพลินครอสต้องชัดเจน!!
พี่นารายณ์ดูมีออร่าของอปป้ามากเลยค่ะ ทำไปทำมาป้าเลยเข้าใจว่าทำไมเพลินมันถึงดั้นด้นมาเรียนตามพี่เค้าเลยเนอะ
รออ่านตอนต่อไปและสวัสดีปีใหม่ค่ะ ^^ :L1:
-
ทำไมน้องเพลินน่ารักกกก งื้ออออ อยากเอากลับบ้านใส่ถ่านกี่ก้อน :-[
-
ง่าาาา. น้องเพลินสู้ๆๆๆๆ อีครอส สู้ตายๆๆๆ 55555 ไม่รู้จะเชียร์ใครดี หมั้นไส้อีครอส แอบเซ็งน้องเพลิน ที่ไปชอบพี่นารายณ์
-
น้องเพลินคะ จะไปถ่ายรูปกับพี่นารายณ์นี่ขอผู้ปกครองยังคะ อิอิ
น้องนั่ลลั้คคคคคคค //ขอขโมยกลับบ้าน
:man1:
-
โอ้ยยเพลินนะรักว่ะเเต่เเอบเชียร์พี่นารายณ์ง่ะรู้สึกว่าหล่อ55555
-
ดีงามมม รออ่าน
-
เชียร์อิตาครอสค่า ฮิ้วววว
#ทีมครอส
-
:katai5:
-
ซันนี่หล่อนหวังงาบครอสใช่ป่ะ?เล่นกันท่าซะขนาดนี้
เพลินชอบพี่นารายณ์แบบไอดอลหรือเปล่า?
-
ตอนที่4
หึหึหึหึหึ
ผมได้เฟสพี่นารายณ์มาไว้ในมือเรียบร้อย คืนนี้ผมกะจะแท็กรูปพี่แกไปจะได้มีเรื่องคุยกันสักคำสองคำก็ยังดี มันอาจจะดูเล็กน้อยนะแต่ผมเชื่อว่านี่คือก้าวแรกอันยิ่งใหญ่! ต้องขอบคุณมุกไอ้ครอสมันจริงๆ
ผมไม่ได้เฟสของมันและไม่สนใจจะได้ด้วย จบงานนี้คงทางใครทางมันแล้ว
บรรดาน้องปีหนึ่งยืนรอรุ่นพี่จ่ายเงินอยู่หน้าร้าน ผมเพิ่งรู้ว่าปีหนึ่งที่มามีแค่ห้าคนนั่นก็คือสามสาวแก๊งค์ซันนี่และสองหนุ่มผมกับครอส
“เพลินกลับไง?”ครอสถาม
“แท็กซี่”
“ดึกแล้วนะให้ไปส่งไหม?”
“ไม่เป็นไรกูว่าคืนนี้จะไปนอนหอไอ้ซัง...เอ่อเพื่อนกูน่ะ อยู่ไม่ไกลหรอก”
“อยู่หน้ามอใช่ป่ะ คอนโดกูก็อยู่ทางนั้นไปด้วยกันดิ เดี๋ยวปล่อยปากซอย”มันเสนอตัวขนาดนี้ผมจะไม่สนองก็กระไรอยู่
“คุยอะไรกันอยู่เหรอ?”ผมกำลังอ้าปากจะตอบรับแต่เสียงใสๆก็ดังขึ้นก่อน ซันนี่เดินเข้ามายืนข้างครอส เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก น่าจะสูงไม่ถึง 160 ด้วยซ้ำ เวลายืนอยู่ข้างๆผู้ชายตัวสูงอย่างครอสดูตัวกระเปี๊ยกเดียว
“ไม่มีอะไร เรื่องทั่วๆไปน่ะ ซันมีอะไรเหรอ”
“ซันว่าจะขอติดรถกลับด้วยน่ะ พอดีสองคนนั้นเขามีแฟนมารอรับแล้ว ดูซิเนี่ยแฟนซันก็มีนะแต่หายหัวไปไหนก็ไม่รู้เหลือแค่ครอสคนเดียว”
“อ่า...”ครอสกลอกตาสามร้อยหกสิบองศา มีการเหลือบมองผมด้วยเหมือนจะขอความเห็นแต่ผมรีบเบือนหน้าหนีทันทีเพราะไม่อยากจะยุ่ง แค่นี้ก็โดนเขม่นโดยไม่ทราบสาเหตุแล้ว
“ได้สิ ซันอยู่แถวไหนเหรอ”
“ซันอยู่...”เจ้าหล่อนสาธยายที่อยู่คอนโดของตัวเองโดยละเอียด มีการบอกเลขห้องด้วย ผมล่ะงงใจจริงๆนี่กะจะจิกหัวไอ้ครอสให้อุ้มไปส่งถึงห้องเลยรึไง
ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างๆปลงๆ ปล่อยให้สองคนตกลงกันเองส่วนตัวแถมอย่างผมขอเดินไปสำรวจแถวนี้สักหน่อยแล้วกัน ขามาเหมือนเห็นบูทหนังสืออยู่ตรงหัวมุมด้วย
ว่าแล้วผมก็เดินจากมาโดยไม่ได้บอกใคร...
ซึ่งมันเป็นการกระทำที่โง่เง่ามาก!!
ผมแค่เดินไปแล้วก็เดินกลับไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำแต่พอกลับมาก็ไม่มีใครเหลืออยู่สักคน!!
เห้ยๆๆๆ แบบนี้โคตรไม่โอเคเลย!
แล้วผมจะออกจากห้างที่ไม่ต่างอะไรกับเขาวงกตนี่ยังไง! ไอ้โบกแท็กซี่กลับเองน่ะมีปัญญา แต่ขอเถอะบอกแล้วใช่ไหมว่าหลงทางในห้างบ่อย โอ๊ยยยย ร้านค้าบางร้านเริ่มเก็บร้านกันแล้ว!
ผมมองซ้ายมองขวาเลิ่กลั่ก
เอาไงดี...ครอสชวนผมกลับด้วยก็จริงแต่ผมยังไม่ได้ตอบตกลงมันเลยไม่รู้ว่ามันทิ้งผมกลับไปรึยัง
“ไอ้บ้าครอสทำไมมึงไม่มาขอเฟสกูววววว”ผมกัดฟันพูดด้วยความคับแค้น อย่างน้อยถ้ามีช่องทางติดต่อมันสักทางผมจะได้ตัดสินใจถูกว่าควรจะหาทางกลับออกไปเลยดีไหม แต่พอเป็นแบบนี้ผมก็กลัวว่ามันจะตามหาผมอยู่น่ะสิ
นี่ผมมองมันในแง่ดีไปรึป่าว?
มันอาจลัลล้าขับรถออกไปกับซันนี่แล้วก็ได้
ไม่ๆ มันน่าจะเป็นคนใส่ใจคนอื่นพอตัวนะตอนนั้นมันยังตามมานั่งกับผมเลยนี่ เอ๊ะ หรือว่าแค่หาเหตุมาจีบพี่ป่าน แต่ถ้าจะมาจีบพี่ป่านจริงก็ควรมานั่งแทรกระหว่างผมกับพี่ป่านแทนสิ เหอ หรือมันจะมาจีบพี่พีชจริงๆ!?
“โว้ยยยย ทำไมมึงถึงทำตัวกำกวมแบบนี้เนี่ย!!?”กูงงครับ ตกลงมึงดีหรือไม่ดี กูควรตามหามึงหรือตามหาทางออกจากห้าง
“ตึ่งตึงตึ้งตึ๊ง~~ เรียนเชิญคุณเพลินมาพบเพื่อนที่หน้าเคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ชั้นหนึ่งด้วยค่ะ เรียนเชิญคุณเพลินมาพบเพื่อนที่หน้าเคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ชั้นหนึ่งด้วยค่ะ “
ชัดเลย
ดีนะที่พนักงานขายแถวนี้ไม่มีใครรู้ว่าผมชื่อเพลิน ไม่อย่างนั้นผมคงต้องเอาหน้าแทรกแผ่นดิน
แต่ถึงไม่รู้แต่ลองเจอผมถามแบบนี้เข้าไปผมคิดว่าพี่สาวร้านขายรองเท้าคนนี้คงรู้แล้วล่ะ
“อ่า....ขอโทษนะครับ เคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ที่ว่าอยู่ตรงไหนเหรอครับ”
“เชี่ยครอส!!”กว่าจะมาถึงจุดหมายได้ก็ต้องถามทางอีกตั้งสามรอบ ผมเดินหน้าแดงแจ๋เข้าไปหาร่างสูงซึ่งยืนพิงเคาเตอร์อยู่ ข้างๆกันนั้นคือร่างบางของดาวคณะทันตะ ซันนี่คนสวยผู้อัพเลเวลจากไก่บ้านธรรมดาเป็นไก่ชนแชมเปี้ยนโลก จิกตีกูตายห่า
“ไม่ต้องมาโกรธเลย อยู่ดีๆก็เดินหายไปไหนไม่รู้ นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก ประกาศตั้งนานก็ไม่ยอมมา”
กูไม่ได้โกรธ แต่กูอาย! ที่สำคัญคือหลงทางอยู่ไม่ได้เล่นตัว
“ถ้าไม่อยากรอก็กลับไปเดะ เชอะ!”
“งอนไรเนี่ย โอ๋~ขวัญเอ๊ย ขวัญมา...”
“ครอส ห้างจะปิดแล้วนะ รีบกลับเหอะซันเริ่มง่วงแล้วด้วย”
เริ่มสงสารไอ้ครอสขึ้นมาตงิดๆละ ทางนั้นก็งอนทางนี้ก็เหวี่ยง โอเคๆในฐานะที่เป็นกาฝากรถมันผมจะยอมทำตัวน่ารักๆให้ก็ได้ “ขอโทษนะ กลับกันเถอะ”
ในรถคันเดิม คนขับคันเดิมเปิดเพลงในแผ่นเดียวกับขามา ท้องฟ้าข้างนอกมืดสนิทเหลือเพียงแสงไฟจากสองข้างทาง เพิ่งกินอิ่มมาหมาดๆบรรยากาศดีแบบนี้เหมาะแก่การนอนเป็นที่สุด ถ้าไม่ติดใครบางคนที่นังอยู่เบาะข้างคนขับล่ะก็นะ
ผมไม่มีปัญหาเรื่องโดนเด้งมานั่งเบาะหลังหรอก ให้ผู้หญิงนั่งหน้าไปก็ถูกแล้วแต่ไอ้ท่าทีตอนเปิดประตูขึ้นไปนั่งของเธอมันชวนหมั่นมากเป็นผู้หญิงที่ไม่ต้องทำตัวหรือพูดอะไรสักแอะก็น่าหงุดหงิดได้แล้ว แวนของผมใช้มาตรฐานอะไรในการเลือกแฟนวะ?
“ทำไมครอสถึงมาทางนี้ล่ะ”คนที่ผมนินทาอยู่ในใจถามขึ้น
“ก็คอนโดซันอยู่ทางนี้ไม่ใช่เหรอ”
อย่าถามผมนะครับว่าไอ้ทางนี้มันคือทางไหน ลองปล่อยผมลงจากรถแล้วให้กลับเองดูสิ หึ! รู้แค่ว่าทางนี้ไม่ใช่ทางกลับหอไอ้ซังเท่านั้นแหละ
“คอนโดครอสก็อยู่ทางนี้”ซันนี่เถียงกลับ
อ้าวทำไมเมื่อกี้มันบอกผมว่าคอนโดมันอยู่ใกล้หอซังล่ะ?
“อืมใช่”
“ครอสอย่ากวนซันนะ!”
“เอ๊า!? อะไรเนี่ยเราไปกวนอะไรซัน เราก็ตอบตรงคำถามซันทุกอย่าง”ถูกของมันครับ ยัยซันกินรังแตนแทนปลาดิบมารึป่าว?
“ที่ซันพยามจะสื่อก็คือทำไมครอสไม่ไปส่งเพลินก่อนแล้วค่อยวนกลับมาส่งซันที่อยู่ใกล้ครอสมากกว่า ครอสจะวนไปวนมาทำไมเสียเวลา”ก็ถูกของซันอีก
ผมซึ่งนั่งไม่มีบทพูดอยู่เบาะหลังหันมองซ้ายทีขวาทีเหมือนผู้ชมเทนนิสข้างสนาม
“ถึงพอดีเลย เดินเข้าคอนโดดีๆนะซัน”
โอ้โหนี่แม่งโคตรตัดบทอ่ะ ถ้าผมเป็นซันนี่นะจะถอดส้นสูงมาเคาะมันสักป้าบ!(ความแค้นส่วนตัวชัดๆ) ซันนี่ฮึดฮัดเปิดประตูลงจากรถไป คอนโดของเธออยู่ติดถนนใหญ่พอดีครอสเลยจอดแค่ทางเข้าข้างหน้าและมองเธอเดินสะบัดผมหายลับเข้าไปในตัวตึก
ก่อนพวกเราสองคนจะ
“เห้อออออ...”
ถอนหายใจพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
ครอสมองผมผ่านกระจกหลัง มันส่งยิ้มหวานมาให้พร้อมเอื้อมมือมาตบเบาะข้างๆตัวมัน”ขึ้นมานั่งตรงนี้สิ”
“อ่า...อืม”ผมปีนเอาครับ เพราะรถมันมีแค่สองประตู รถแพงซะเปล่าแต่ได้ประตูน้อยกว่าชาวบ้านเขาครึ่งนึงนี่มันเอาเปรียบผู้บริโภคชัดๆ(?)
“ว่าแต่มึงจะไปส่งกูจริงน่ะเหรอ”
“ก็จริงดิ ทำไม? คิดว่าจะหลอกมาหิ้วขึ้นห้องตัวเองรึไง”
“มึงเลิกล้อเล่นสักห้านาทีเถอะกูเหนื่อย เมื่อกี้ซันนี่บอกว่ามึงอยู่แถวนี้ไม่ใช่รึไงทำไมไม่ไปส่งกูก่อนล่ะ”รถเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆ ความเร็วเหมือนจะน้อยลงกว่าตอนแรกนิดหน่อยไม่แน่ใจว่าคิดไปเองรึป่าว แต่ทิวทัศน์สองข้างทางมันขยับช้าลงจริงๆ
“ถ้าไปส่งมึงก่อนก็เหลือแค่กูกับแฟนเพื่อนสองคน ดึกๆอย่างนี้อยู่กับผู้หญิงสองต่อสองมันไม่ดีเท่าไหร่”
“อ่อ”บทจะสุภาพบุรุษก็เล่นซะหล่อเลยนะ ไหนจะสีหน้านิ่งๆตอนพูดอีก อยากจะหยุดเวลาตอนนี้ไว้จริงๆ ขอครอสคนนี้แทนครอสคนอ้อนตีนจะได้ไหม
“ดึกๆอย่างนี้อยู่กับผู้ชายสองต่อสองดีกว่าเยอะ เน๊อะ~”
กูว่าละ!
“ยังไม่ครบห้านาทีเลยอย่าเพิ่งกะล่อนดิ”
“โทษทีมันเป็นสันดานกูไปแล้ว เอ้อ...เทอมนี้เพลินลงวิชาเลือกป่ะ”
“ลงนะ ศิลปะวิจักษ์รุ่นพี่บอกว่าเก็บเกรดง่าย ทำไมว่ะ”
“กูยังไม่ได้ลงเลย วิชาที่อยากเรียนก็เต็มไปหมดแล้ว ไม่รู้จะลงอะไรเนี่ย”
“เห้ย! หมดเขตลงทะเบียนวันพรุ่งนี้แล้วนะ คืนนี้กลับไปรีบลงเลย”
“ลงด้วยได้ไหม?”
“เหอ?”
“ศิลปะวิจักษ์ไง”
“อ่า...เอิ่ม...ก็ เรื่องของมึงสิ”
“เพลิน”
“อะไรอีก”จะถึงอยู่แล้วขอนั่งรถอย่างสงบสุขหน่อยไม่ได้หรือไง
“ขอเบอร์หน่อยสิ”
“อะ...เอาไปทำไม”
“เวลาเพลินหายไปจะได้หาเจอไง”
บีทเทิลสีเหลืองเลมอนจอดเทียบท่าถึงหน้าหอของซัง ทั้งๆที่ผมบอกทางแค่ครั้งเดียวแต่คนขับกลับพามาถึงที่โดยไม่ต้องถามย้ำสักครั้ง และทั้งๆที่ตอนแรกบอกว่าจะส่งแค่ปากซอยแท้ๆ... นัยน์ตาสีเข้มสะท้อนแสงจากหลอดไฟนีออนของหอ แม้ฉากหลังจะเป็นเพียงซอยแคบๆกับเสาไฟฟ้าที่มีสายโทรศัพท์พันระโยงรยางค์ไปหมด แต่ทุกอย่างที่กล่าวมาก็ไม่อาจบิดเบือนบรรยากาศแปลกๆในรถตอนนี้ได้เลย
ถ้าถูกดึงไปจูบตอนนี้คงไม่แปลก
ผมเชื่ออย่างนั้นจริงๆ
เพราะงั้นผมเลยเลือกเปิดประตูและเดินเซลงจากรถของอีกฝ่าย
“มะ...ไม่ให้...”พูดเสียวแผ่วก่อนจะแจ้นขึ้นหอด้วยความเร็วสูงสุด
ผมไม่ได้หันกลับไปมองเลยไม่รู้ว่าคนโดนปฏิเสธมีสีหน้ายังไง สิ่งเดียวที่รู้ตอนนี้ก็คือ
ผมเชื่อแล้วว่ามันกำลังจีบผมอยู่
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
ตอนนี้มีคนหลุดแผนแหนะ :katai3:
เราวางแผนไว้ว่าจะลงทุกวันอังคารกับศุกร์นะคะ
คิดว่าดีมั้ย หรือลงเสาร์อาทิตย์จะมีเวลาอ่านกันเยอะกว่า?
-
เราเริ่มคิดแล้วค่ะ... น้องเพลินนนน ชอบพี่นารายณ์จริงป่ะเนี่ยน้องงงง พอเดือนมหาลัยมานี่หนูลืมพี่นารายณ์เลยอ่ะ 555555 หวั่นไหวอ่ะดิ ครอสหล่อใช่ป่ะล่าาาาา คึคึ ไม่หล่ออย่างเดียวนะ จีบจริงจังด้วยยยย โอ๊ยยยยย นี่เราก็ยังสงสัย การกระทำครอสนี่บางทีเราก็งง คือตกลงแกเป็นคนยังไง นี่เราเชื่อว่าจีบเพลินแน่ๆแต่ที่ไปถ่ายรูปกับพี่ผู้หญิงขอเฟสกันนี่ยังไงอ่ะ? เราว่าครอสควรจีบอย่างชัดเจนค่ะ! อย่าอ้อมสิ เดี๋ยวพ่นารายณ์มานะ 55555555 แล้วก็อย่าปล่อยให้เราคาดเดาา ขอพาร์ทครอสมาเฉลยทุกข้อสงสัยด้วยค่ะ 55555555 ส่วนซันนี่... รำคาญอ่ะค่ะ เราเข้าใจว่าเธอมีแฟนแล้ว นี่คืออ่อยครอสอยู่? เรางงอีกแล้ว หือออออออออ แต่เราเชื่อว่า้องเพลินนี่เปลี่ยนทีมแล้วแน่ๆ มาอยู่ทีมครอสแล้วแน่นอนนนน :mew3:
ปล. เราอ่านวันไหนก็ได้ค่ะ ว่างทุกวัน 555555
-
ครอสก็บอกซันนี่ไปตรงๆเลยสิคะถึงขนาดขับรถช้าลงขนาดนี้555555555
-
:o8:
-
ชอบครอสรุกเพลินแบบนี้ ทุกคนรู้หมดว่าครอยจีบใคร ยกเว้นตัวคนโดนจีบ 555
-
ถ้าครอสไม่คว้าคอหนูเพลินมาจูบ
หนูเพลินก็คว้าคอครอสมาจูบก่อนก็ได้ เนอะ
:mew1:
นิยายลงวันไหนก็ได้แล้วแต่คนเขียนสะดวกเลยค่ะ
ขอให้มาอัพบ่อยๆ ก็พอ อิอิ
-
หนูเพลิน~ หวั่นไหวแล้วสินะ หนูหวั่นไหวแล้วนะลูกกกก~
แม่ไก่ซันนี่ นางจะควบสองใช่ป่ะ! เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้เลยนะย่ะ!! ชิ!
-
น่าหมันไส้เพลิน 555555
-
ชะนีอ่อยเเรงง
-
งื้อออออออออเขินแทนเเพลิน ชอบผู้ชายแบบครอสจังงงง :mew2: :mew2: :mew2:
ปล. ลงวันไหนก็ดีทั้งนั้นค่ะ เพราะนี่รออยู่ทุกวัน 555555555
-
เต๊าะน้องเพลินเรื่อยๆ แบบนี้นะครอส น่ารัก~
พี่นารงนารายณ์ ลืมกันเลยทีเดียว
---
ลงทุกวันก็ได้นะคะ มีเวลาอ่าน ทู้กกกกกกวัน :laugh:
-
ซันนี่ หล่อนคือชะนีที่โคตรน่ารำคาญ
นู๋เพลิน รุ้สึกว่านู๋ชอบพี่นารายณ์แบบปลื้มไอเด้านะคะ
ตาครอส ตอนที่แล้วแกนี่อ้อยเรี่ยราดมาก แต่มาอ่านตอนนี้แล้วให้อภัยค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ลงวันไหนเราก็อ่าน 555555
ไหนที่สุดก็รู้ตัวนะนุ้งเพลิน พี่นารายณ์ยังจำเป็นอยู่มั้ย ตอบบ
-
:katai2-1:
-
อัพนิยายวันไหนก็ตามแต่สะดวกของคนเขียนเลยเถอะครับ
คนอ่านหนีงานมาอ่านได้อยู่แล้ว55555
-
โอ้โหหหหหห
ซันนี่เนี่ย มีแฟนอยู่แล้ว ยังมาทำตัวแบบนี้กับเพื่อนแฟนอีก -*-
-
จีบกันแบบนี้เมื่อไหร่จะติดเนี่ยะ
-
หืยยย ตั้ลลั้ค มุ้งมิ้ง โลกเป็นสีม่วงอมชมพูพาสเทลมั่ก ๆ (เฉพาะเวลาที่ครอสแอ๊วเพลิน)
แต่พอแพนกล้องกลับมาเจอน้องซันนี่... ป้านี้รู้สึกเหมือนโดนแสงแดดแผดเผาเบ้าตาจนอยากจะหาหลุมดำมาดูดหนูให้หายตัวไปยังไงชอบกล
ออกตัวก่อน ป้าไม่ได้อคติกับสตรีที่ชอบผู้ชายนะลูก
แต่การแสดงออกของหนูมันดูไม่แพง และยิ่งคนกลางที่เอนเอียงไปหาน้องเพ - ลิน
(ขอเรียกเวอร์ ๆ แล้วกันค่ะ จะได้สูสีกับซันนี่แม่ไก่ชนแชมเปี้ยน ฮ่า ฮ่า) เสียขนาดนี้
ดึงสติแล้วปรับตัวให้ดูดีสมกับหน้าตาแล้วเดินหน้าอย่างสตรองให้ผู้ชายเสียดายดีกว่าลูก
ส่วนพ่อครอส... ป้าขอจับใส่พานถวายให้กับน้องเพ - ลิน ของป้าแล้วกันนะจ๊ะ #ไม่ค่อยจะยกหางเล๊ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^ :mew1:
-
ตอนที่5
“ไอ้เหี้ยซังงงงงงงงงงงงงงงงงงง”เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องของเพื่อนซึ่งปิดไฟมืดสนิทจนนึกว่าไม่มีคนอยู่ ผมก็มองเห็นก้อนกลมๆนอนขดอยู่บนเตียง”สามทุ่มกว่าเองมึงจะรีบหลับไปไหนวะ ตื่นๆๆๆๆๆๆ”
“มีอะไร? เอะอะซะใหญ่โต พี่นารายณ์ของมึงเปิดตัวลูกเมียรึไง”เพื่อนเลวงัวเงียขึ้นมา ตาตี่ๆของมันหรี่ลงจนแทบปิดสนิทเพราะเจอแสงเข้า
“เรื่องใหญ่กว่านั้นอีกมึ๊งงงงง”
“อะไรสำคัญกว่าพี่นารายณ์ของมึง? ฮ้าว~”
“เชี่ยครอสมันจีบกู!!”ผมถลาขึ้นเตียงไปเกาะไหล่มันด้วยใบหน้าแตกตื่น ในขณะที่คนฟังตีหน้าเซ็งใส่
“โถ เพื่อน โถวๆๆๆ...เขารู้กันทั้งบางแล้ว มึงพึ่งเชื่อเหรอ?”
“อ๊ากกกกก”ผมลงไปดิ้นกระแด่วๆบนเตียงเป็นกุ้งเต้น ไอ้เจ้าของห้องถึงกับต้องลุกหนีเพราะกลัวโดนลูกหลงเข้า
.
.
เมื่อคืนนี้ผมนอนไม่หลับตาค้างยันตีสามโน่น แถมยังต้องแหกขี้ตาตื่นมาเรียนตอนแปดโมงครึ่งอีก ผมสลึมสลืออาบน้ำแต่งตัวด้วยความเงียบเชียบ ด้วยความรอบคอบก็เลยหอบเสื้อผ้าตัวเองหลายชุดมาฝากเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าของห้องนี้
ช่วงเช้าวันนี้ไม่มีเรียนวิชาคณะนักศึกษาหลายคนเลยเลือกลงวิชาเลือกเพื่อเก็บเกรด ยกเว้นไอ้ตัวขี้เกียจซังซึ่งยังนอนอยู่บนเตียง และวิชาเลือกที่ว่าก็คือ...ศิลปวิจักษ์
“เห้อ...”ผมถอนหายใจขณะทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง เพราะสะดุ้งตื่นขึ้นมาตั้งแต่หกโมงแล้วนอนต่อไม่หลับผมเลยตัดสินใจลากสังขารมาเป็นผีตายซากเฝ้าห้องเรียนตั้งแต่เจ็ดโมง
วิชาเลือกหนึ่งคลาสจะจำกัดคนแค่ห้าสิบคนเท่านั้นห้องที่ใช้สอนกันเลยไม่ใช่เลคเชอร์รูมจุคนได้หลายร้อยเหมือนตอนเรียกวิชาหลัก ภายในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆมีกระดานไวท์บอร์ดกับโต๊ะอาจารย์ตั้งอยู่หน้าห้อง ตัวผมซึ่งเลือกที่นั่งหลักสุดริมกำแพงได้แต่จิ้มมือถือแก้เบื่อไปเรื่อยๆ จนแปดโมงถึงเริ่มมีคนทยอยมา
ซึ่งผมคิดว่าอยู่คนเดียวซะยังจะดีกว่า...
ไอ้ซังมันทรยศผมครับ ตอนแรกก็ตกลงกันดิบดีว่าจะลงวิชานี้แต่ทำไปทำมันมันดันถอนตั้งแต่เปิดเทอมวันแรกเพราะขี้เกียจตื่นเช้า ทำให้ผมต้องเรียนคนเดียว...ท่ามกลางคนส่วนใหญ่ที่มากับกลุ่มเพื่อน
โต๊ะข้างหน้าผมเป็นกลุ่มสาววิทยา ชอบมาเม้าท์เรื่องผู้ชายให้ฟังบ่อยๆ ส่วนมุมห้องอีกฝั่งเป็นกลุ่มผู้ชายกลุ่มใหญ่ไม่รู้มีคณะอะไรบ้างแต่แม่งดูเถื่อนและสนิทกันจนผมไม่กล้าแทรก
เพราะมัวแต่เขินสุดท้ายพวกที่มาคนเดียวเหมือนกันก็จับกลุ่มกันไปหมด
“โฮยยยย...อยากถอนจัง...”
ผมหยิบชีทกับกล่องดินสอขึ้นมาเตรียมไว้ ปากกาสีที่ซื้อเมื่อวานถูกหยิบออกมาเขียนเล่นบนชีทด้วยความเห่อ
“อ๊ะ สีฟ้านี่สวยจัง”เรื่องมันเหงาจนต้องนั่งพูดคนเดียว น้องเพลินผู้โดดเดี่ยวเริ่มวาดรูปเล่นบนยางลบผู้เคราะห์ร้าย ผมมองหน้ากลมๆมีตาจุดปาดรูปตัววีบนยางลบอย่างภูมิใจ น่ารักชะมัดใครวาดเนี่ย เขียนชื่อตัวเองลงไปก็เป็นอันเสร็จ ผลงานของศิลปินถูกเซ็นต์ชื่อแล้วเรียบร้อย
“ปัญญาอ่อนว่ะกู”
ผมบ่นไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอก เพราะที่ข้างๆผมไม่มีคนนั่ง! สังคมรังเกียจอะไรผมโดยไม่รู้ตัวรึป่าว ผมไม่ได้เอากระเป๋าหรือของวางกันใครไว้เลยนะ แง่งงงง
“นี่เธอๆ ดูนี่สิ รูปงานเมื่อวานที่เขาไปเลี้ยงกันไง ดูพี่นารายณ์สิ ขนาดโดนถ่ายตอนเผลอยังหล่อเลย”
สาวๆหน้าผมมาแล้วครับ
ผมหูผึ่งทันทีที่มีคนพูดถึงชื่อรุ่นพี่ที่รัก โฮ่ยๆ ถือเอาประเด็นนี้เป็นเรื่องชวนเพื่อนใหม่คุยดีไหม แบบ...เราก็ว่าพี่เขาหล่อเหมือนกัน นี่ปลื้มมานานแล้วเนี่ย เมื่อวานนี้เจอกันได้ไลน์มาด้วย ฟิ๊นนนฟิน
ถุย
“แก...นี่พี่พีชรองเดือนปีสาม”
“โอ๊ย ขาววิ๊งมากเลย ไหนๆเลื่อนหารูปครอสซิ๊ อ๊ะ”หนึ่งในนั้นหันกลับมาเห็นผมซึ่งตีหน้านิ่งเสตามองพื้นมองเพดาน เธอคงเขินที่ผมไปได้ยินบทสนทนาประสาสาวๆของเธอเข้าหลังจากนั้นประเด็นที่คุยกันเลยเปลี่ยนเป็นพวกเครื่องสำอางค์หรือแหล่งช็อปปิ้งแทน
ผมหน้าตาไม่เป็นมิตรขนาดนั้นเลยเรอะ!?
คุยต่อสิเรื่องผู้ชายอ่ะ เราชอบ
“ว๊าย ดูโน่นสิ!”
ตอนนี้ก็แปดโมงกว่าใกล้ได้เวลาเข้าเรียนคนจึงมากันเกือบครบทำให้เสียงฮือฮาที่อุทานออกมาจากปากของแต่ละคนเพียงเบาๆผสานรวมกันจนเรียกความสนใจจากผมได้ ผมเงยหน้าขึ้นไปก็ต้องอ้าปากค้าง
ครอส!
ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาที่ฉายแววอ่านยากกวาดมองไปรอบห้อง ผมหยิบชีทขึ้นมาปิดหน้าตัวเองด้วยความตกใจ
มันยังมาเรียนอีกเหรอ!? มันไม่ได้โกรธหรือถอดใจจากผมเพราะถูกปฏิเสธเมื่อวานเหรอ!? หรือว่าผมกับซังจะมโนไปเองว่ามันจีบทั้งที่ไม่มีอะไรในกอไผ่
เห้ย!? ไม่รู้เว้ย กูหลบไว้ก่อน
“เหี้ยครอสหล่อแย่งซีนกูแต่เช้าเลยนะ”กลุ่มเด็กผู้ชายข้างผมทักขึ้น”มึงมาไงวะ ลงวิชานี้อ่อ”
“เออ เพิ่งลงเมื่อวาน”ครอสตอบ โชคดีที่มันเลือกนั่งแถวถัดขึ้นไปจากผมแถวนึงและอยู่ชิดกำแพงอีกฝั่ง มันคงไม่เห็นผมเพราะไม่เห็นมีปฏิกิริยาอะไรเลย...มั้ง ไม่รู้ล่ะ มันไม่ทักแสดงว่าไม่เห็น
“แก๊~ครอสลงวิชานี้ เดือนมหาลัยลงเรียนวิชาเดียวกับเรา!”
แม่คุณหน้าผมร้องเสียงหลงเลย ดูฟินจนอยากจะกรี๊ด
“อ๊ายยย ฉันเห็นๆ แกๆ ย้ายที่มะๆ”
“แต่ตรงนั้นเด็กสาธานั่งนะ”
“โอ๊ย ของอย่างงี้ใครมาก่อนได้ก่อน ป่ะ ใกล้ขึ้นกว่าเดิมสองช่วงโต๊ะก็ยังดีแก”
ว่าแล้วแก๊งค์สาวๆก็รีบเก็บของเตรียมย้ายที่ แต่พวกเธอคงรีบมากไปหน่อยเก็บกันแรงจนชนโต๊ะผมสั่นเลย ไม่มีหันมาขอโทษสักคำ ยางลบน้อยของผมตกพื้นแล้วเนี่ย ชิส์
“อะ...”พอจะก้มลงไปเก็บปลายรองเท้าคัทชูของสาววิทยาก็เตะก้อนโพลิเมอร์สีขาวกระเด็น
เสล่อมากอียางลบ ห้องตั้งกว้างทำไมต้องกระเด็นไปทางครอส!?
ปกติเห็นเรียบร้อยดีพอเติมหน้าให้หน่อยก็ออกลายเชียวนะ กลับมาเดี๋ยวนี้เลย! เห็นหล่อหน่อยก็กระเด็นไปหาเชียว กลิ้งกลับมาเองเลยด้วยไม่ไปเก็บหรอกนะ
“ของใครน่ะ?”
ฮือออ...วินาทีที่เชี่ยครอสก้มลงมองปลายเท้าตัวเองผมก็เป็นบ้าพูดกับยางลบในใจ มันหยิบขึ้นมาแบบงงๆ ถามคนแถวนั้นว่าของใครแต่ทุกคนก็ส่ายหัวไปมา แหงแหละของตรูนี่หว่า
ผมทนมองไม่ได้เลยก้มหน้าติดโต๊ะ
ก๊อกๆ
มีคนมาเคาะโต๊ะผม ไม่ต้องเงยหน้ามองก็พอจะรู้ว่าใคร
“ของเพลินใช่ไหม มันมีชื่อเขียนไว้”
ถ้าเป็นคนอื่นผมคงโดนล้อว่าเหมือนเด็กประถมไปแล้ว แต่นี่เป็นเชี่ยครอสไง ผมเชื่อว่าต้องเจออะไรที่เหนือกว่านั้นแน่ๆ
“อ่า...อืม”ผมเงยหน้าแดงๆขึ้นมารับคำ ทว่าสิ่งที่ผมคิดไว้ก็ผิด ครอสเพียงแค่ยิ้ม วางยางลบไว้บนโต๊ะและเดินจากไป
“!!”
บอกตรงๆว่าใจหาย
ผมมองก้อนยางลบบนโต๊ะสลับกับร่างสูงซึ่งเดินจากไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยอย่างสับสน
หากมันจีบผมจริงและผมไม่ได้ชอบมันผลออกมาแบบนี้คือถูกแล้วใช่ไหม แต่ถ้ามันโดนผมหักอกเมื่อวานจริงมันก็ไม่น่ามาลงวิชาที่รู้อยู่แก่ใจว่าผมก็ลงสิ? แสดงว่ามันไม่ได้จีบผมเหรอ เอ๊ะ ถ้างั้นมันจะหมางเมินผมเพื่ออะไร?
หรือจะโกรธที่เมื่อวานผมปิดประตูใส่หน้า...
ต้องง้อป่ะเนี่ย
ถามซังแป๊ป
ผมตั้งใจจะถามเพื่อนเรื่องนี้จริงๆแต่ก็หมดโอกาสเมื่ออาจารย์สาวคนสวยผู้กะด้วยสายตาแล้วอายุไม่น่าเกินเลขสองเดินเข้ามาในห้องตรงเวลาเป๊ะ
“เก็บเครื่องมือสื่อสารแล้วตั้งใจเรียนนะคะนักศึกษา วันนี้ช่วงท้ายคาบที่หนึ่งจะมีงานให้ทำนะคะ”
พูดขนาดนี้ละใครจะไปกล้ายิ่งด้านหน้าผมตอนนี้ไม่มีคนนั่งซะด้วย...เอาไว้แชทถามซังตอนเขาแจกงานก็ได้
ภาพไสลด์กับเสียงอาจารย์วันนี้น่าเบื่อกว่าอาทิตย์ที่แล้วมาก ทั้งๆที่เพิ่งเริ่มเรียนได้ไม่นานประชากรในห้องเกือบหนึ่งในสิบก็ล้มหายตายจากไปเสียแล้ว โดยเฉพาะกลุ่มผู้ชายหลังห้อง ไอ้ครอสไม่ได้หลับแต่มันเอาการบ้านวิชาอื่นขึ้นมาทำ มองเห็นไม่ชัดเท่าไหร่แต่ดูจากตัวอักษรคงเป็นภาษาญี่ปุ่น ก็มันเรียนเอกนี้นี่เนอะ ชีทไม่หนาเท่าไหร่แต่มีตัวขยุกขยิกยาวเป็นพรืด คงเป็นการบ้านที่ให้แปลถอดความแต่มันเล่นแปลโดยไม่มีเปิดดิคซักแอะ มีวางมือมาเลคเชอร์วิชานี้บ้างพอหอมปากหอมคอ
ทำไมผมรู้การกระทำมันทุกช็อตเลยวะ
ผมแอบมองมันเหรอ
เออ...กูแอบมองมัน ไม่เห็นแปลก สาววิทยากลุ่มนั้นก็แอบมองมัน เห็นไหมใครๆก็แอบมองมัน
ถุยครับ ผมว่าผมชักอาการหนักละ
พอๆ ฮึบๆ ตั้งใจเรียนอย่าวอกแว่ก
“งั้นพักห้านาทีนะคะ ระหว่างนี้ให้จับกลุ่ม2-3คนแล้วตอบคำถามที่ฉายในไสลด์ส่งท้ายคาบนะคะ”
ชะอ้าว...เจ๊แกรวบเอกสารบนโต๊ะเสร็จแล้วก็เดินออกไปไหนไม่รู้ สงสัยปวกฉี่ถึงได้รีบตัดจบคาบแรกเร็วขนาดนี้
“ไปเยี่ยวมะ”
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ”
เพื่อนไอ้ครอสแม่งไม่ได้หลับแหงเลย มีอย่างที่ไหนตื่นมาได้ตรงเวลาพักเป๊ะขนาดนั้นเมื่อกี้แค่นอนซบแขนเฉยๆใช่มั้ย
ตอบบบบ
มีหลายคนควักโทรศัพท์ออกมาถ่ายภาพโจทย์เอาไว้ บางคนก็หยิบกระดาษออกมาเขียนเลย
และบางคนก็เริ่มจับกลุ่มกัน...
ความฉิบหายมาเยือนอีกละไง
ผมนี่ตาเหลือกเลยตอนอาจารย์สั่งว่าให้ทำงานเป็นกลุ่ม ปัญหานี้มันร้ายแรงมากเพราะข้างๆและข้างหน้าผมไม่มีคนนั่งอยู่สักที่ ส่วนข้างหลังแม่งก็กำแพง ส่วนใหญ่เขาก็มีเพื่อนของเขาครบคู่อยู่แล้วด้วย
เง้อ~
“อ่า...เอ่อ ขอโทษนะ ขาดคนรึป่าว ขออยู่ด้วยได้ไหม”เรื่องไรจะทำคนเดียวให้อาจารย์รู้ว่าไม่มีคนคบกันล่ะ ผมบากหน้าบางๆเดินไปถามโต๊ะข้างหน้าที่มีกันอยู่หกคน
ทั้งหกคนเงยหน้าขึ้นมามองผมแบบงงๆ ประมาณว่าไอ้นี่มาจากไหน
ผมมองกระดาษสามแผ่นบนโต๊ะซึ่งมีชื่อของคนสองคนเขียนเอาไว้ในแต่ละแผ่นด้วยความหวังนิดๆ เขาให้อยู่ด้วยกันสามคนได้อย่างน้อยก็คงมีสักคู่รับผมเข้าไป
“โทษที ครบคู่แล้ว”
“อะ..เหรอ”
หน้าชาเลยกู โดนสังคมรังเกียจแบบไม่รู้ตัว ผมไปทำอะไรไม่ดีเอาไว้รึป่าว ซันนี่ก็ทีนึงแล้ว?
เคยเป็นไหม อยู่คนเดียวท่ามกลางกลุ่มคนที่อยู่ด้วยกัน มันรู้สึกกดดันเหมือนตัวเองดูด้อยลงทั้งๆที่ไม่มีใครในห้องหันมาหรือรับรู้ความรู้สึกของผมตอนนี้เลยแท้ๆ แต่มันก็ยัง...น่าอาย
ทำคนเดียวก็ทำคนเดียว ไม่ง้อหรอก (T3T)
ผมเดินคอตกกลับมานั่งที่ ค้นกระเป๋าหากระดาษรายงานกะว่าจะทำคนเดียวทว่า...
ลืมเอากระดาษรายงานมา
โฮ่ยยยย ต้องเดินไปขอกระดาษชาวบ้านหลังจากเจอแบบนี้เข้าไปมันก็สะเทือนใจเป็นนะ ผมพยามมองหาคนกลุ่มอื่นที่หน้าตาเป็นมิตร นี่ขนาดเมื่อกี้เดินไปขอผู้หญิงนะยังโดนเฉดหัวกระเด็นเลย ถ้าไปขอผู้ชายจะโดนอะไรวะ
“เอาล่ะค่ะนักศึกษานั่งที่ให้เรียบร้อย ได้เวลาเรียนต่อแล้ว”
เห้ยยยยย ยังไม่ครบห้านาทีเลยเจ๊! รอก่อนอย่าเพิ่งเปลี่ยนไสลด์ ผมยังไม่ได้จดโจทย์ไว้เลย
ฮืออออ เหี้ยซัง กูเข้าใจแล้วว่าโลกใบนี้ที่ไม่มีมึงอยู่มันโหดร้ายขนาดไหน
ผมซบหน้าลงกับโต๊ะเย็นๆอย่างหมดแรง อาจารย์เริ่มสอนแล้ว มีหลายคนยังนั่งคุยเพื่อปรึกษางานกันอยู่ ส่วนผมตัดใจไปเรียบร้อย ไม่ส่งงานสักคาบคงไม่ตาย ผมโคตรขี้ขลาดเลยว่ะ หนีความจริงด้วยการซุกหน้ากับโต๊ะอยู่นานมาก นานจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว
นานจนได้ยินเสียงห้าวๆของผู้ชายที่จำได้ว่านั่งอยู่อีกฝั่งของมุมห้องพูดขึ้นว่า
“เชี่ยครอส มึงจะไปไหน”
เพราะห้องมันเงียบ แค่พูดเบาๆแถมอยู่ใกล้แค่นี้ผมเลยได้ยินทุกอย่าง ได้ยินกระทั่งเสียงเลื่อนเก้าอี้เหมือนมีคนมานั่งข้างๆ
“เงยหน้าได้แล้ว มาหาแล้ว”
“( ‘ ‘)”
“มึงนี่น้า”ผู้ชายที่ย้ายมานั่งข้างๆผมยกมือเกาหัวแกรก ตีหน้าเหมือนกำลังลำบากใจผสมกับอ่อนใจปนๆกันอยู่
“ครอส...”
“อย่าพูดเสียงอ่อยงี้ดิ แค่นี้ก็ใจอ่อนจะแย่แล้วเนี่ย”
“มึง...มาทำไม?”
“ก็บอกว่ามาหาไง มีคู่ยัง เอากระดาษขึ้นมาสิ”ผมส่ายหน้าหงอยๆไปมา”ส่ายหน้านี่คือไม่มีคู่หรือไม่มีกระดาษ?”ผมพยักหน้าหงึกหงัก ใบ้แดกไปชั่วขณะ”ไม่มีทั้งสองอย่าง?”ครอสถามย้ำอีกครั้งผมเลยรีบพยักหน้ารัวๆ
มือหนาควานหาของในกระเป๋าแต่ก็ไม่พบสิ่งที่ต้องการจึงหันไปขอกับกลุ่มเพื่อนว่า”กระดาษแผ่นดิ”
“ไอ้เหี้ย ทิ้งกูแล้วยังหน้าด้านมาขอของอีก อ่ะนี่”เพื่อนมันบ่นแต่ก็ฉีกกระดาษส่งมาให้ เชี่ยครอสผู้ไม่เคยสำนึกต่อสิ่งใดยักคิ้วแบบกวนส้นตีนแทนคำขอบคุณ
คีตนันต์ ธัชศฤงคารกูล xx17007
ลายมือไก่เขี่ยบนกระดาษที่มันเพิ่งเขียนเสร็จอ่านได้ว่าอย่างนั้น ชื่อมันเหรอ โหย รหัสนักศึกษา 007 โคตรเจ๋งอ่ะ ผมองกระดาษดังกล่าวถูกเลื่อมาตรงหน้าตาปริบๆ
“ทำงง เขียนชื่อดิ”
“มึงจะคู่กับกูเหรอ”ผมดีใจแบบไม่เก็บอาการเลย ก็มัน...ดีใจนี่หว่า!”แล้วเพื่อนมึงอ่ะ”
“ไม่ใช่เพื่อนซะทีเดียว เพิ่งรู้จักกันเมื่อกี้เอง เพลินมาก่อนตั้งนานเพลินต้องสำคัญกว่าดิ”เพิ่งรู้จักกันจริงเหรอ แล้วที่ทักกันแบบสนิทสนมตอนเดินเข้ามาในห้องกับตอนรวมกลุ่มสุมหัวกันคุยตอนพักนั่นคือเพิ่งรู้จักกันเหรอ!? ทำไมสกิลการเข้าสังคมของผมกับมันถึงได้ห่างกันราวฟ้ากับดินขนาดนี้!?
“หง่า...”ผมเขียนชื่อตัวเองลงไปบ้าง รู้สึกซาบซึ้งมันที่อุตส่าห์ใส่ใจกัน
“ลายมือน่ารักว่ะ ปาริฉัตรแปลว่าไรเหรอ”
“ต้นไม้สวรรค์ในสวนพระอินทร์”
“อลังการวุ้ย”
ผมคิดว่าชื่อมันก็เพราะนะแต่ไม่ชมหรอกเดี๋ยวเหลิง พอผมเขียนชื่อเสร็จก็เงยหน้าสบตามันตาแป๋ว เชี่ยครอสก็เหมือนอ่านใจผมออก มันหันไปยืมกระดาษรายงานของเพื่อนที่มีแต่โจทย์ยังไม่เขียนคำตอบสักกะตัวเชิงว่าให้ผมลอกโจทย์ซะ อาจารย์คนสวยหน้าห้องก็สอนต่อไปโดยไม่ค่อยมีคนสนใจฟังนัก
“ตอบไรวะ”ผมผู้ไม่ได้เรียนสักแอะหันไปถามหันที่เรียนบ้างไม่เรียนบ้าง ไอ้คนที่ทำการบ้านในคาบเรียนขมวดคิ้วพลิกชีทที่อาจารย์เพิ่งแจกต้นคาบไปมา สีหน้าใช้สมาธิ มือควงปากกา มันอ่านอยู่สักพักก็ดึงไปเขียนคำตอบสองบรรทัดและวางปากกา
“สั้นไปป่ะ”แอบเห็นกระดาษคำตอบของกลุ่มที่เฉดหัวผมออกมาเขียนซะค่อนหน้า
“ไม่ทำก็อย่าบ่นครับเพลิน”
“ชิ๊...”ผมแกล้งสะบัดหน้าไม่พอใจครอสเลยหัวเราะพลางส่ายหน้าไปมาเหมือนเอ็นดูลูกหมา
แม้ว่าจะมีคนมานั่งด้วยให้หายเหงาแล้วผมก็ยังไม่สนใจเรียนเหมือนเดิม คนข้างๆผมก็สนใจแต่การบ้านของมัน เราสองคนนั่งอยู่ด้วยกันแต่ไม่ได้พูดอะไรกัน แต่น่าแปลกตรงที่โคตรใจชื้นเลย
“วันนี้อาจารย์ขอหยุดเนื้อหาไว้เท่านี้ อ๊ะๆ แหม รีบเก็บของกันเชียวนะ เหลือเวลีกตั้งยี่สิบนาทีแหนะอาจารย์ยังไม่ปล่อยนะคะ”ตอนแรกผมเกือบเฮแล้วแต่โดนเจ๊แกขัดไว้ก่อน”อาจารย์จะขอสุ่มคนออกมาตอบโจทย์ที่ให้ไปให้ฟังนะคะ เอ...”
อาจารย์คนสวยพลิกกระดาษรายชื่อบนโต๊ะไปมาเหมือนกำลังหาชื่อคนที่ถูกใจอยู่
“แย่ละมึง ถ้าถูกเรียกจะทำไงวะ”ผมหันไปกระซิบถามไอ้คนสบายใจทำการบ้านไม่เลิก
“ไม่โดนหรอก”ครอสตอบกลับมาอย่างไม่ใส่ใจ จะว่าไปก็จริง มีคนตั้งเยอะถ้าโดนก็โคตรซวยเลย
“อุ๊ย รหัสนักศึกษาสวยจังเอาคนนี้แหละ คีตนันต์ 007 ค่ะ”
ชัดเลย!
ผมอยากจะยกตีนก่ายหน้าผาก คนถูกเรียกถึงกับสะดุ้งเพราะไม่คิดว่ารหัสเกร๋ๆของตัวเองจะพาซวย
“อยู่ไหมคะ แสดงตัวหน่อยเร็ว”
เจ๊หน้าห้องแกเร่งแล้วไอ้ครอสเลยรีบยกมือ”อยู่ครับๆๆๆ”พริบตาที่ได้ยินเสียงมันคนทั้งห้องก็หันหลังมามองพรึบพรับ เด่นได้อีก เด่นจนชักอายละ ครอสลุกขึ้นเดินออกไปหน้าชั้นพอเห็นว่าผมยังนั่งเซ่ออยู่ก็หันมากวักมือเรียกหยอยๆ พอเห็นผมเท่านั้นแหละคนแม่งหันไปกระซิบกันใหญ่เลย
“ตายแล้ว หล่อทั้งคู่เลยลูก อาจารย์สุ่มเลขโดนจริงๆสงสัยวันนี้มือขึ้น สาวๆอมยิ้มกันใหญ่เลยฟินล่ะสิ อ่ะ งั้นขอสัมภาษณ์หน่อยละกัน”โถ...มีอาจารย์อายุน้อยก็ดีตรงเป็นกันเองกับนักศึกษา แต่เสียตรงความเป็นกันเองอีกนั่นแหละ ผมเดินเป๋มาถึงหน้าห้อง ยัดไมค์ใส่มือไอ้ครอสแทนคำสั่งว่ามึงเป็นคนพูดนะ
“พวกเราเป็นเดือนหรือเป็นหลีดรึป่าวคะ”
“เป็นเดือนมหาลัยค๊า~ ส่วนคนนั้นได้ป๊อปปูล่าโหวต”เสียนแหลมขนาดนี้ไม่มีทางเป็นเสียงผมกับครอสหรอก มีตุ๊ดคนนึงช่วยตอบแทนให้เรา
“โอ้ววว มิน่าๆ อย่างงี้เซคเราก็คงคึกครื้นกันน่าดู โอเคค่ะเข้าเรื่องๆ ขอดูคำตอบของเดือนมหาลัยหน่อยแล้วกัน”
“เอิ่ม...ก็ศิลปะตะวันออก เป็นศิลปะที่มีลักษณะเด่นชัดในเรื่องของเอกลักษณ์ จากความคิดที่ประดิษฐ์ขึ้นอย่างวิจิตรบรรจงของคนในชาติ นอกจากนั้นศิลปะยังแบ่งออกตามฐานะของบุคคล ไม่ได้ยึดถือเอาความจริงตามธรรมชาติเป็นหลักจนเกินไป”
“ค่ะ...พูดต่อสิคะ”
พอครอสหยุดพูดอาจารย์เลยบอกให้พูดต่อ โอ๊ย อับอาย เชี่ยครอสไปเอาความมั่นหน้านี่มาจากไหน แบ่งให้กูบ้าง
“หมดแล้วครับ”
อาจารย์กับเพื่อนในห้องถึงกับเงิบไปเลย
“ฮึ่ม...เดือนมหาลัยจ๊ะ อาจารย์ขอบอกตรงๆนะว่าเวลาที่เราใช้เดินออกมายังนานกว่าเวลาที่นำเสนอเลย”คำแซวนั้นเรียกเสียงฮาครืน แม้แต่ผมยังหลุดหัวเราะเลย”อ่ะๆ กลับที่ได้แล้วจ่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาขอเรียกคู่ต่อไปเลยแล้วกัน...”
“เฮ้ออออ...”ผมทรุดตัวลงกับเก้าอี้อย่างหมดแรงข้าวต้ม ยังไม่สิบเอ็ดโมงเลยแต่ผมชักหิวแล้ว
จากนั้นก็มีหลายคู่โดนสุ่มเรียกออกไปหน้าห้อง กลุ่มที่เฉดหัวส่งผมถูกเรียกด้วย สมน้ำหน้าที่เขียนเยอะเลยต้องพูดนาน”จะว่าไปก็ดีนะ เขียนสั้นๆพูดน้อยดี”
“ใช่ไหมล่ะ”ครอสทำหน้าภาคภูมิใจเหมือนว่ามันวางแผนเอาไว้แบบนี้แต่แรกผมเลยเบ้ปากใส่อย่างหมั่นไส้
ตอนนี้ก็ใกล้หมดเวลาแล้ว”เดี๋ยวมึงเรียนไรต่อ”
“ไม่มีแล้ว เพลินล่ะ”โห ชีวิตว่างดีนะ
“มีแลปเคมีตอนบ่าย”
“งั้นจบวิชานี้ก็ว่างสองคาบเลยดิ จะไปอยู่ไหนเหรอ”
“ก็คงห้องสมุด”
“ให้อยู่เป็นเพื่อนไหม”คำถามนั้นกระตุกหัวใขของผม ทำไมแม่งใส่ใจกันขนาดนี้วะ ผมเสหลบตามันอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวไอ้ซังก็มาแล้ว กูต้องลอกแพลนแลปของมันอีก”ผมตอบ”ว่าแต่เรื่องเมื่อวาน...”
“...”ครอสวางปากกา มันตั้งใจฟังเหมือนอยากรู้ว่าผมจะพูดอะไร ผมเลยสูดหายใจเข้าเต็มปอดไล่ก้อนปริศนาที่แล่นขึ้นมาคับอก
“กูขอโทษนะ”ในที่สุดผมก็รวบรวมเสียงพูดออกไปจนได้
“เรื่องอะไรล่ะ”
“ก็...”เรื่องที่ไม่บอกลา? เรื่องที่ไม่ขอบคุณ? หรือเรื่องที่ไม่ให้เบอร์? ไม่ว่าเรื่องไหนก็แลดูเล็กน้อยเกินกว่าจะมานั่งขอโทษขอโพยด้วยสีหน้าจริงจังขนาดนี้ทั้งนั้น ผมกำมือตัวเองแน่น
ถ้ามันไม่ได้ชอบผมเรื่องแค่นี้คงไม่เก็บมาใส่ใจ แต่ถ้ามันชอบผม ผมก็ไม่ควรเก็บเรื่องของมันมาใส่ใจเหมือนให้ความหวังแบบนี้
“มึงแม่ง...กำกวม กูไม่รู้จะวางตัวยังไงถูกแล้วเนี่ย”ผมถอนหายใจพรืดใหญ่ โดยไม่รู้ตัวสักนิดว่ามือเจ้ากรรมเลื่อนไปหยิบดินสอออกมาและบรรจงเขียนบางสิ่งใส่ชีทภาษาญี่ปุ่นของคนข้างตัว
08163998…
ผมหยุดกึกทันทีที่เรียกสติได้ ผมตกใจแต่ครอสตกใจยิ่งกว่า มันเบิกตากว้างมองเบอร์โทรศัพท์ที่ขาดไปสองตัวบนชีทของมันแบบอึ้งๆ
นัยน์ตาสีเข้มของมันฉายแววอ่อนลง
“กูออกจะชัดเจน มีแต่มึงนั่นแหละที่กำกวม”
“!!”
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
เจ้าตัวเขาบอกว่าตัวเองออกจะชัดเจนนะ คนอ่านเชื่อกันมั้ย 5555
ปล.เรื่องนี้มีตัวละครที่โผล่มาเป็นจุดเปลี่ยนของเรื่อง 3คนนะคะ
บอสด่านแรก : พี่นารายณ์ บอสคนนี้มาแบบเบาๆค่ะ ปรากฏตัวมาเพื่อให้น้องเพลินเก็บเวล(?) :laugh:
-
:-[ :-[ :-[
-
นี่ชัดเจนแล้วเหรอเพลิน???? นี่คือเผลอเกือบครบสิตัวแล้ว :katai2-1:
-
น้องเพลินเอย ทำมั้ยถึงได้ซื่อจนจะกลับกลายเป็นคนบื้อไปเลยล่ะ
คนในมหาลัยเขาจะรู้จนค่อนมหาลัยแล้วมั้ง เหลือแต่หนูเพลินนี้แหล่ะ
สงสารครอสจังเลย ที่พยายามจีบมุขเสี่ยวให้หนูเพลินได้เขิน แต่เจ้าตัวไม่รับรู้
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องเพลินถึงน้องจะซื่อบื้อ แต่น้องก็น่าร๊ากกก
>///<
-
ชั้นเข้าใจฟีลเธอหนูเพลินนนนนน
ครอสไม่กำกวมเลย เอ็งนั่นแหละกำกวมนุ้งเพลิน 55555
เขินนะ ไม่รู้สิ ครอสแม่งน่ารักกกกก
บอสนารายณ์จะมาไม้ไหน นี่รอชม555
-
อร้ายยยยย
อ่อยเบาๆ ไม่ให้จนครบก็สุ่มกดเลยคร่าาาา
เดาว่าคงมีเบอร์เพลินอยู่เเล้ว 5555
-
ทำไมครอสน่ารัก แต่เพลินน่ารักกว่าาา
-
น้องเพลินหนูเผลอได้แบบว่า 55
ฟีลลิ่งนั่งเรียนคนเดียวในห้องอันโดดเดี่ยวนี่เข้าใจเพลินมาก แต่หนูต้องผ่านมันไปให้ได้นะ ไม่งั้นก็ต้องเรียนคนเดียวให้ได้นะ
-
อูยย :impress2: :impress2: :-[ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
น้องเพลินโลกไม่คบเหรอคะ ไม่ๆ คือมันเป็นโชคชะตาที่ทำให้ครอสมีที่ว่าให้นั่งตรงนั้น แอร๊ยยยย เลขตัวเดียวที่หายไปกดแค่ 10 ครั้งก็เจอแล้วค่ะ ครอสสู้ๆ เค้าอ่อยมาขนาดนี้แล้ว 5555555 เรารอดูพี่นารายณ์นะคะ ดูเพลินไม่สนใจพี่แกเท่าไหร่เลยอ่ะ มาอยู่กับเค้าดีกว่าค่ะพี่ แอร๊ยยยยยย :hao7:
-
น้องเพลินน่ารัก 55555555
-
เข้าใจอารมณ์แบบมาคนเดียวแล้วเวลาทำงานกลุ่มแล้วไม่มีคู่เลยค่ะ หดหู่เฮ้อออ
เพลินเอ๊ย ครอสเขาชัดเจนตั้งนานแลเวมีแต่เธอแหละที่ไม่รู้อะไร
-
อ้อยแล้วต้องให้สุดค่ะ เลข 2 หลักที่เหลือใส่ฝห้ครบสิคะน้องเพลิน
:laugh:
-
โอโหยยยย รู้สึกน้ำตาคลอหลังจากที่ครอสมานั่งเป็นเพื่อน ฮือ
สัมผัสความโดดเดี่ยวของน้องเพลินได้เลย :hao5:
รอบอสด่านแรกนะคะ อยากเห็นน้องเพลินเก็บเวล :hao3:
-
น้ำตาจะไหลด้วยความดีใจที่ครอสมานั่งด้วย
-
โอ้ยยยเเค่นี้ก็ใจอ่อนจะเเย่เเล้ววว
ครอสน่ารักก
เพลินก็ยิ่งน่ารักกก :katai5:
-
น่ารักง่าาาาา :impress2: :impress2:
-
ตอนที่6
แลปเคมีดูดพลังชีวิตของผมไปเยอะอยู่ อาทิตย์นี้เป็นสัปดาห์ที่สองของการเรียนการสอนแต่เป็นสัปดาห์แรกที่ได้ลงมือทำแลปจริงๆจังๆ แต่แลปเคมีคงมีอิมแพคต่อชีวิตของผมน้อยกว่าครอสพอตัวเพราะแม้วันนี้จะเลิกแลปค่อนข้างเย็นด้วยความเป็นครั้งแรกเลยงกๆเงิ่นๆกันทั้งห้องแต่ผมก็ลากสังขารตัวเองกลับมาถึงบ้านจนได้
บ้านที่ผมใช้ซุกหัวนอนเป็นทาวน์โฮมขนาดสี่สิบตารางวาสามชั้น ในบ้านมีผมอาศัยอยู่แค่คนเดียวเพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านใหญ่ ผมมาอยู่ที่นี่เพราะมันอยู่ใกล้มหาลัยมากกว่า ตอนแรกแม่ก็จะซื้อคอนโดให้แต่ผมไม่เอาเพราะไม่ชอบอยู่ที่สูงๆคนเดียวเพราะยิ่งสูงยิ่งหนาว(?)
ครอบครัวของผมทำธุรกิจเกี่ยวกับยา คุณตามีโรงงานอยู่แถวลาดพร้าว พื้นฐานที่บ้านมีอันจะกินพอสมควรแต่ก็ไม่ถึงกับรวยล้นฟ้าคับแผ่นดิน เอาเป็นว่าหม่าม๊าของผมมีเงินพอที่จะส่งลูกชายคนนี้เรียนนานาชาติค่าเทอมเทอมละสองแสนได้ก็แล้วกัน อิอิ
“เหนื่อยโคตร!”ผมลงจากแท็กซี่ได้ก็รีบเข้าบ้านวิ่งขึ้นชั้นสองกระโจนเข้าหาที่นอนนุ่มๆทันที ในรั้วบ้านมีออดี้จอดอยู่คันนึง แม่ซื้อไว้เผื่อผมอยากขับเพราะผมมีใบขับขี่อยู่แล้ว แต่ไอ้ใบขับขี่ที่ว่ามีก็เหมือนไม่มี นอกจากตอนเรียนแล้วผมก็ไม่เคยขับออกไปไหนเลย
“ส่องเฟสพี่นารายณ์ดีกว่า”ผมกางแมคบุ๊คออก เริ่มกิจวัตรประจำวันที่ไม่ได้ทำเสียนาน คีย์แค่ตัว N ลงในช่องค้นหาชื่อของคนที่ต้องการก็โผล่ขึ้นมา
เฟสพี่แกนอกจากรูปที่เพื่อนแท็คมาก็ไม่มีอะไรอีก เปลี่ยนรูปโปรไฟล์ครั้งสุดท้ายก็เมื่อครึ่งปีที่แล้ว ผมยังไม่ได้แอดเฟรนซ์พี่เค้าเพราะเมื่อวานมัวแต่คิดนู่นคิดนี่อยู่ รวบรวมความกล้าอยู่พักนึงผมก็เลื่อนเม้าส์ไปคลิกขอเป็นเพื่อน
“เห้ย รับเร็วเว่อร์”กดปุ๊ปรับปั๊บเลยสงสัยว่าจะออนไลน์อยู่เหมือนกัน”ทำไงดีอ่ะ ทำไงดีๆๆๆๆๆ”สติพังหมดแล้ว
ผมควรจะโพสต์ทักพี่แกแบบคนเสล่อชอบทำกันว่า ‘แต้งค์รับแอดนะครับ’ ไหม?
ไม่ๆ มันไม่คูลเลย ให้ตายเถอะ
จะแทครูปที่ถ่ายไปเมื่อวานก็กลัวจะสะดุดตาเกินไปเพราะนอกจากรูปคู่กับพี่เขาแล้วผมก็ไม่มีรูปอะไรในงานเมื่อวานอีกเลย
Naraii SA. : เพลินป่ะ
ย๊ากกกกก พี่!เขา!ทัก!มา!
หมอนเน่าถูกผมใช้เป็นที่ระบายความฟิน ทั้งจิกทั้งทึ้งจนถ้ามันมีชีวิตคงร้องโอดครวญตายเลย
Parich : ครับ
ตอบสั้นโคตร พี่แกจะคิดว่าผมไม่อยากคุยด้วยไหมเนี่ย
Parich : มีอะไรเหรอครับ
ตอบเพิ่มไปอีกสักหน่อย ผมเห็นพี่แกกำลังพิมพ์อะไรสักอย่างแล้วก็ลบทิ้งเมื่อเห็นข้อความของผม พี่แกนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนส่งมาว่า
Naraii SA. : เพื่อนพี่มันเป็นพี่รหัสเราน่ะ แต่หาทางติดต่อเราไม่ได้เลย บุคคลลับแลชิบหาย
โดนด่าอยู่สินะ ก็ผมไม่เก่งเข้าสังคมหนิ!
Naraii SA. : ได้เป็นเดือนคณะได้ไงวะ แถมยังได้ป๊อปปูล่าโหวตอีก
Parich : เพราะผมหล่อไง อิอิ
Naraii SA. : หล่อจริงต้องได้ที่หนึ่งครับน้อง
อู่ยยย เจ็บ!
Naraii SA. : เดี๋ยวพี่ให้เพื่อนแอดไปนะ
Parich : ครับผม
เงียบเลย พอผมตอบกลับไปก็ไม่มีการสานต่อข้อความใดๆทั้งสิ้น คิดในแง่ดีคือพี่เขากำลังแชทบอกชื่อเฟสผมกับเพื่อนอยู่ คิดในแง่ร้ายก็คือเขาทักเพื่อคุยกับเอ็งเท่านั้นแหละอย่าหวังเลย
ครืด...
ผมควรจะหาอะไรคุยต่อดีไหม? อย่างเรื่องเพื่อนพี่นารายณ์ที่เป็นพี่รหัสของผม จะว่าไปโลกกลมจังวุ้ย สงสัยจะเป็นพรหมลิขิต หุหุ
ครืด...
เสียงโทรศัพท์ซึ่งยังอยู่ในกระเป๋าของผมสั่น”ใครโทรมาวะ”ผมหยิบมันขึ้นมาดูแต่เป็นเบอร์ที่ไม่ได้เมมไว้เลยกดรับไปอย่างไม่ใส่ใจนักเพราะคิดว่าโทรผิด”ฮัลโหลครับ...”
“เยส! ในที่สุดก็เจอตัวจนได้”
เหอ? ไรเนี่ย พวกโรคจิตรึป่าว เย๊ด เยิ๊ด อะไร?
“โทรผิดรึป่าวครับ?”อย่ารบกวนเวลาคุยกับพี่นารายณ์จะได้ไหม ชิส์ๆๆๆๆๆๆ ผมกัดเล็บกึกๆเป็นนิสัยที่แก้ไม่หาย เวลาเครียดหรือคิดอะไรไม่ออกต้องทำแบบนี้ทุกที ในหัวของผมมีแต่เรื่องของพี่นารายณ์เลยไม่ได้เอะใจเสียงอันแสนคุ้นเคยของปลายสายเลยสักนิด
“โหย ไรวะ ใจร้ายโคตร โทรผิดมาเยอะแล้วคราวนี้ขอโทรถูกบ้างเหอะ ให้เบอร์มาก็ไม่ครบกว่าจะเจอดันจำเสียงกันไม่ได้ซะอีก”
ผมชะงักมือที่กำลังจะพิมพ์หาพี่นารายณ์ด้วยความตกใจ
“ครอสเหรอ...?”ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าใช่มันไหม ผมเขียนเบอร์ใส่กระดาษให้มันก็จริงแต่ก็ขาดไปสองหลัก
“เออดิ ทำไมทำเสียงงงๆ ทำไรอยู่”
คุยกับพี่นารายณ์อยู่ โถ ตอบอย่างงั้นได้ที่ไหน ความลับระดับชาติถูกเปิดเผยหมด
“อ่า...ซักผ้า...”
“อ้าวเหรอ”น้ำเสียงของปลายสายฉายแววผิดหวังเล็กน้อย”งั้นเดี๋ยวเสร็จแล้วยิงมานะ”
“อือๆ”
ผมไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะมีคนแอดผมมาซึ่งเดาได้ไม่ยากว่าคนนี้แหละพี่รหัสผม ผมกดรับก่อนจะเข้าไปดูที่หน้าไทม์ไลน์ของอีกฝ่าย คนๆนั้นอยู่คณะเดียวกับผมแต่ปีสอง(แหงล่ะ) ดูจากรูปโปรไฟล์ทำให้รู้ว่าพี่เขาเป็นผู้ชาย...ที่โคตรน่ารักเลย
ตาตี่ๆยิ้มให้กล้องเป็นรูปสระอิ ตัวขาวๆเล็กๆดัดฟันด้วย
“น่ารักว่ะ”
Feng fenG : หวัดดีครับน้องเพลิน พี่ชื่อเฟิงนะเป็นพี่รหัสเรา กว่าจะหาเฟสได้แทบแย่แหนะ!
Parich : ขอโทษครับ แหะๆ ^^;
Feng fenG : ไม่เป็นไรๆ ไอ้พี่ก็มัวแต่ตื่นเต้นที่ได้น้องรหัสเป็นคนดังเลยแอบเขินนิดหน่อยไม่กล้าทักมา เราเป็นน้องโรงเรียนพี่ด้วยนะ
Parich : อ้าว เหรอครับ ดีเลยๆ
ผมไม่เคยเห็นหน้าพี่เขามาก่อนเลยแฮะ แต่เป็นเพื่อนพี่นารายณ์ก็ต้องเป็นพี่โรงเรียนผมด้วยนี่เนอะ อย่างนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้สนิทกันเร็ว
Feng fenG : เดี๋ยวพี่นัดเลี้ยงสายอีกที ต้องรอนายน์ว่างก่อนนะ
นายน์ไหนวะ? ข้อสงสัยของผมก็ได้รับการชี้แจงทันที่เหมือนพี่เฟิงอ่านใจผมได้
Feng fenG : หมายถึงไอ้นารายณ์น่ะ รู้จักใช่มะ เดือนมหาลัยปีก่อน รอบตัวพี่ก็มีแต่คนดังเนอะทั้งเพื่อนทั้งน้องรหัสเลย แย่งเรตติ้งพี่กันหมด
Parich : พี่ก็ออกจะน่ารัก ผมเห็นแล้วยังชอบเลย
Feng fenG : เห้ย...อย่าแกล้งดิเขิน แค่ไอ้นายน์คนเดียวทุกวันนี้ก็แย่แล้ว 5555
ผมคิดว่า...มันชักยังไงยังไงละนะสองคนนี้ ผมอาจจะคิดมากไปเองเพราะเป็นเรื่องของพี่นารายณ์ก็ได้
Parich : ก็น่ารักจริงๆนี่ครับ
พวกเราสองคนคุยกันต่ออีกพักใหญ่ๆตามประสาพี่หรัสน้องรหัส พี่เฟิงเป็นคนพูดเก่งเราเลยคุยกันได้ยาว ขืนปล่อยให้ผมเป็นคนต่อบทสนทนาสิมันคงจบตั้งแต่สามประโยคแรก
หลังจากเลิกคุยกับพี่เฟิงได้สักประมาณครึ่งชั่วโมงผมก็จะปิดคอมแล้วก็เข้านอน แต่หน้าต่างแชทก็เด้งขึ้นมาเสียก่อน ที่สำคัญชื่อคนทักก็คือพี่นารายณ์
Naraii SA. : เป็นไง ได้คุยกะเฟิงยัง
Parich : ครับ พี่เขาพูดเก่งดีนิสัยน่ารัก
Naraii SA. : เนอะ น่ารัก
อา...งานนี้ต้องส่งไอ้ซังไปสืบซะแล้ว
" ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " '
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ ทั้งคนที่เม้นต์ในนี้และคนที่เม้นในเพจ หรือคนที่แชทมาคุยกันหลังไมค์
ได้รับกำลังใจจากทุกตัวอักษรที่คนอ่านส่งมาจริงๆ
จำได้มั้ยที่เคยบอกไปตอนแรกว่าเรื่องนี้เราแต่งตอนสอบ
ตอนนี้ผลสอบออกครบแล้วค่ะ
#ลาก่อย
:z10:
-
พี่นารายณณณณณณณ์ ก็มีแฟนไปแล้วค่ะคุณผู้ชม 55555555 น้องเพลินคะ งานนี้ไม่ต้องสืบละ พี่สัมผัสได้ น้องหันไปทางครอสได้เลยค่ะ หัวใจพี่เค้าไม่ว่างแล้วววว แอร๊ยยยย แต่พี่เฟิงดูน่ารักจริงๆอ่ะค่ะ น้องเพลินก็ยอมเถอะเนอะ เราก็มีคนหล่อของเราอยู่แล้วเนอะ :mew1:
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณค่าาาา :mew3:
-
เพลินนายหมดสิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้ ไปรักกับครอสเถ้อะะะะ
#ทีมครอสเพลิน
-
ครอสคงนอนงง เพลินแม่งซักผ้านานจังวะ!
-
เสียใจ เชียร์ #พี่นารายณ์น้องเพลิน :ling3:
-
อ้าวๆๆ ลืมโทรกลับไปหาครอส
มีงอนสิงานนี้
ปล.ครอสขอเป็นแฟนเลย
ตอดๆแบบนี้เดี๋ยวเพลินจะได้ใจไป
#ทีมครอส
-
เพลินอย่าลืมครอสนะ
เดี๋ยวไม่งั้นมีคนงอนแน่ๆ อิอิ
คนเขียนมาต่อไวๆ นะคะ
-
:pig4: :L2:
-
5555
ชอบอะตัวละครเป็นนายแอบ
-
เพลินเอ้ย แห้วแล้วลูก
-
วร้ายยย คู่ใหม่
-
กิ๊ดดดส์ นารายณ์กับเฟิง >///<
-
อย่าลืมโทรกลับหาครอสนะ :hao5:
-
อ้าววว ครอสรออะไร
เสียบ เลยเสียบ!!!!
-
ครอสผู้ถูกลืม โถ่ๆๆ น่าสงสาร
-
:z13:
-
ตอนที่7
ครอส talk
เคยมีใครสักคนพูดเอาไว้ว่ารักแรกพบนั้นเป็นแค่รักในรูปกายภายนอก เป็นรักที่ไม่จีรังและเป็นรักที่มองแค่เพียงเปลือก
แต่ผมอยากให้ฟังเรื่องราวของผมกับรักแรกพบที่บังเอิญผ่านเข้ามาในชีวิต...และประทับอยู่ในใจอย่างนั้นจนถึงวินาทีนี้ แล้วค่อยตัดสินดูอีกครั้ง
ตอนนั้นผมอยู่ม.ห้า น่าจะปลายเทอมสองแล้วด้วย ผมเรียนโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ใส่กางเกงน้ำเงินเดินเกาะกลุ่มไปไหนมาไหนกับเพื่อน มีเรื่องบ้างมีหลีหญิงบ้างตามประสาเด็กผู้ชาย มีตำแหน่งในสภานักเรียนตามประสาคนชอบทำกิจกรรม มีเพื่อนเยอะแยะ แต่ที่สนิทจริงๆก็มีแค่ไอ้แวน
วันนั้นผมกับกลุ่มเพื่อนต่างห้องซึ่งไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่พากันไปดูงานกีฬาสีของเด็กนักเรียนคอนแวนด์แห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่คนละโยชน์กับโรงเรียนของผมเลย แต่แน่นอนว่าแก๊งค์หม้อไหกะละมังของผมไม่มียี่หระ พวกเราถ่อสังขารไปถึงแต่เช้าและกลับตอนประมาณบ่ายสาม
สองมือหอบหิ้วข้าวกล่องที่จิ๊กมาจากซุ้มที่เขาแจกให้นักกีฬา ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าบ้านก็รวยแล้วจะงกทำไม เหตุผลที่ทำแบบนั้นเพราะความคะนองล้วนๆ
แดดเมืองไทยช่วงเวลาบ่ายสามกำลังร้อนได้ที่ พวกเราเดินลงจากรถเมล์และเดินลัดเข้าซอยแห่งหนึ่งเพื่อไปต่อรถไฟฟ้า ระยะทางไกลเอาเรื่องเดินมาสิบนาทีแล้วเพิ่งได้แค่ครึ่งทาง
“ร้อนว่ะ”เพื่อนคนนึงบ่นขึ้น มือนึงมันถือถุงข้าวกล่อง อีกมือนึงถือตุ๊กตาที่สอยดาวได้มา
“เออ...ตกลงจะแวะสยามอีกป่ะเนี่ย กูไม่ไหวแล้วนะ”
“กูว่าจะกลับเลยว่ะ”ผมตอบ ทุกคนก็ดูจะเห็นด้วย
“ดีๆกูเมื่อยละอยากกลับไปนอนตากแอร์ที่บ้าน ว่าแต่ข้าวกล่องพวกนี้จะเอาไงดีวะ”เพื่อนคนเดิมซึ่งเป็นตัวต้นคิดให้จิ๊กข้าวกล่องมาถามหน้าเครียด
“อ้าว มึงไม่เอากลับไปกินอ่ะ”
“ตอนแรกกูก็คิดงั้นแต่ตอนนี้เมื่อยแขนละ ขี้เกียจแบกกลับบ้าน”
จะทิ้งก็ทุเรศ พวกเรามองหน้ากันแบบเกี่ยงๆ อย่ามองหน้ากู กูห้ามพวกมึงแล้วว่าอย่าเอาของเขา แต่ละคนทำหน้างอแงขั้นสุดจนกระทั่งหางตาของผมเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า
“เอาไปให้ลุงมะ”ผมชี้ไปยังข้างเสาไฟฟ้าต้นหนึ่ง ที่ตรงนั้นมีคุณลุงแต่งตัวมอมแมมนั่งปูเสื่อกับพื้นขายธูปอยู่
ที่สำคัญคือลุงแก’ไม่มีแขนทั้งสองข้าง’เลยครับ
ทุกคนพยักหน้ารัวๆเห็นด้วยทันที
เดอะแก๊งค์หลีหญิงหอบข้าวกล่องไปยืนล้อมลุงแกด้วยความปรารถนาดีที่ส่งไปไม่ถึงลุง ลุงหน้าเหวอมากอ่ะ พอเห็นลุงแกลุกขึ้นเตรียมโกยเพราะคิดว่าจะโดนเด็กวัยรุ่นรุมตื้บผมเลยรีบเอ่ยว่า”ผมแบ่งข้าวกล่องให้ลุงนะ เนี่ยเอามาจากโรงเรียนหญิงล้วน คนทำสวยๆทั้งนั้น แถมน้ำให้ขวดนึงด้วยครับ”
ผมรวมข้าวกล่องไว้ในถุงเดียวกันพร้อมควักแบงค์ยี่สิบสะกิดเพื่อนยิก มันก็ว่าง่ายวิ่งไปซื้อน้ำขวดใหญ่ในร้านชำข้างๆมาตั้งสองขวด มีบริการเปิดฝาขวดเสียบหลอดให้ด้วย
“ขอบคุณลูก ขอบคุณๆ”ลุงแกขอบคุณซะเขินเลย ที่จริงพวกผมไม่ได้ทำความดีอะไรหรอกครับ แค่ขี้เกียจถือของเท่านั้นแหละ อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกลุงแกนะ
พวกเรายกมือไหว้ลุงแกล่กๆก่อนเดินจากมาด้วยหัวใจพองโต
“เรานี่มันทั้งหล่อทั้งมีน้ำใจเลยว่ะ”ไอ้งั่งต้นคิดแผนขโมยข้าวกล่องกล่าวอย่างไม่มียางอาย
ไม่นานนักก็เดินมาถึงสถานีรถไฟฟ้า ทุกคนแยกกันไปคนละทิศละทางแต่ผมก็ฉุกคิดได้ว่าต้องแวะซื้อข้าวปั้นหน้าเอ็นกาวะของร้านอาหารญี่ปุ่นไปฝากแม่ด้วย แม่ผมชอบกินร้านนี้มากครับ ด้วยความที่มันอยู่ไม่ไกลจากรถไฟฟ้าเลยเดินทางสะดวก
ผมเดินย้อนกลับไปทางเดิม
ร้านนั้นอยู่ลึกกว่าตำแหน่งที่ลุงแกนั่งอยู่นิดหน่อย
ผมเดินด้วยความเร็วไม่มากนักเพราะเหนื่อยแล้ว หนึ่งก้าว...สองก้าว...จนกระทั่งใกล้พอจะมองเห็นบางสิ่งบางอย่าง
บางสิ่งที่โคตรน่ารักและโคตรแหกหน้าผมและเพื่อนในคราวเดียวกัน...
ตรงหน้าคุณลุงที่ไม่มีแขนคนนั้น มีเด็กผู้ชายหน้าตาโคตรน่ารักนั่งอยู่ มือเรียวสวยบรรจงตักข้าวในกล่องโฟมยื่นไปจรดริมฝีปากของคุณลงข้างถนนซึ่งอ้าปากรับพร้อมเคี้ยวตุ้ยๆ
ยามมือคนป้อนข้าวให้...รอยยิ้มของลุงกว้างเสียยิ่งกว่าตอนได้ข้าวได้น้ำฟรีเสียอีก
‘ใครๆหลายๆคนเคยบอกว่าผมเป็นคนใจดี...แต่ผมไม่รู้ว่าผมเป็นคนดีจริงๆหรือเป็นคนดีเพราะพอทำดีแล้วมีคนยกย่อง’
แต่ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็ช่วยให้ผมเข้าใจ
เข้าใจว่าสิ่งที่ผมเป็นมันก็แค่เปลือก...เป็นเพียงคนมีน้ำใจที่เอาความสะดวกของตัวเองเป็นที่ตั้ง
และเข้าใจว่ารักแรกพบไม่จำเป็นต้องเกิดจากรูปลักษณ์ภายนอกใดๆ
“เหี้ย! คนไรวะน่ารักชิบหาย”ผมอุทานออกมาอย่างลืมตัว ป้าร้านของชำถึงกับสะดุ้งแต่ก็แอบพยักหน้าเห็นด้วย ผมไม่รู้ว่าผมยืนอยู่อย่างนั้นนานขนาดไหน ผมลืมเรื่องต้องไปซื้อซูชิให้แม่เสียสนิทจนกระทั่งผู้ชายคนนึงเดินออกมาจากร้านอาหารญี่ปุ่นนั่นแหละ
ผู้ชายคนนั้นสวมเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนนานาชาติสีฟ้ากางเกงสีกรมเหมือนคนน่ารักของผม ตัวโคตรสูงและหล่อมาก เดินดุ่มๆออกมาจากร้านหน้าเครียด
คนน่ารักของผมสะดุ้งโหยง พอดีกับข้าวคำสุดท้ายเข้าปากลุงพอดี เขาส่งยิ้มแฉ่งให้ลุงก่อนกล่าวคำลาสั้นๆและ...แอบเดินตามผู้ชายคนนั้นไป...
ไม่ต้องรู้จักกันผมก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
คนน่ารักของผมคงแอบปลื้มไอ้หล่อนั่นอยู่
“เห้อ...กลับบ้านดีกว่า”ไม่ซื้อแม่งละซูชิ วันนี้ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรแล้ว
ความโรแมนติกของรักแรกพบคือการหลงรักใครไปโดยไม่รู้จัก
.
แต่มันเจ็บตรงที่บางครั้งเราก็ไม่มีโอกาสรู้จักกันเลย
นั่นเป็นเรื่องราวเมื่อปีก่อน ผมปล่อยให้คนน่ารักไล่ตามผู้ชายคนนั้นไปโดยไม่ทำอะไรเลย ได้แค่มองจนลับตาและเก็บเอาไว้เป็นความประทับใจดีๆ
แต่มันไม่ใช่กับตอนนี้
ผมเจอเขาอีกครั้งในรั้วมหาลัย...ในเต็นท์ประกวดดาวเดือน
ผมที่เดินเข้ามาพบเขากำลังเดินกระวนกระวายอยู่รอบๆตัวพี่เลี้ยงซึ่งคาดว่าเป็นเพื่อนของเขาเองรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก รีบเดินออกไปฝากเพื่อนซื้อดอกไม้โหวตให้เขา สองหูได้ยินเสียงพิธีกรบนเวทีประกาศชื่อเขาว่า เพลิน
คนอะไรนิสัยน่ารัก หน้าตาน่ารักแล้วชื่อยังน่ารักอีก
เสียงเพลงของเพลินเกือบทำผมคลั่ง ผมต้องยืนรออยู่นอกเต็นท์ไม่กล้าเข้าไปจนกระทั่งใกล้เวลาประกวดของตัวเองเพราะกลัวสติจะเตลิดเพราะคนน่ารัก
แน่นอนว่าผมโดนเจ๊พี่เลี้ยงด่าลั่นเต็นท์
พอหมดช่วงการประกวดก็เป็นช่วงรวมตัวบนเวที ผมโดนให้ไปยืนคนละฟากกับเพลินและผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างเวทีก็ทำให้ผมหน้าชา
ไอ้หล่อคนที่เพลินแอบตามวันนั้นยืนเก๊กกอดอกอยู่ด้านข้าง ดูจากตำแหน่งยืนก็รู้ชัดว่าเป็นเดือนมหาลัยปีที่แล้ว ผมหันขวับไปมองเพลินทันทีด้วยความหวังเล็กๆว่าอีกฝ่ายจะตัดใจได้แล้ว แต่อะไรๆก็ไม่เป็นอย่างที่คิด เพลินกำลังมองเขาอยู่ จ้องตาวาวเลยด้วย
แล้วความยับยั้งชั่งใจก็ถูกเขี่ยกระเด็น...
อุตส่าห์มาพบกันอีกครั้ง อุตส่าห์ตั้งใจไว้ว่าคราวนี้จะไม่ปล่อยให้หายลับไปง่ายๆอีกแล้ว...
ผมคว้าช่อดอกไม้ที่ฝากเพื่อนในคณะมาไว้ในมือและเดินเข้าไปมอบมันให้เพลินด้วยตัวเอง...ต่อหน้าผู้คนนับไม่ถ้วน
.
.
.
“จบสิ้นแล้ว...กูโดนเพลินเกลียดแล้วแหงๆเลย”ผมกล่าวอย่างหมดแรง ทิ้งตัวลงบนโซฟาหลังใหญ่ในคอนโดของเพื่อนสนิทอย่างแวนแบบหมดอาลัยตายอยาก
“เพลินไหน...อ่อ คนที่มึงเสล่อเอาดอกไม้ไปให้เขากลางเวทีนั่นอ่ะนะ”
“เออดิวะ! โอ๊ยยยย เขาต้องคิดว่ากูเป็นเกย์หน้าด้านโรคจิตแน่ๆ หมดกันๆๆๆๆๆ”
ไอ้เพื่อนเลวมันไม่สนเรื่องของผมแม้แต่น้อย เอาแต่แชทคุยกับเมียมันอยู่นั่นแหละ
“มึงงงง ช่วยกูคิดหน่อย ทำไงดีวะ”
“อยากให้กูช่วยคิดอะไรล่ะ ช่วยคิดวิธีจีบเขาหรือช่วยคิดวิธีให้เขาเลิกเข้าใจว่ามึงเป็นเกย์โรคจิต”
ถึงจะน่าเจ็บใจแต่ก็...”อย่างหลังก่อนแล้วกัน เพลินแอบชอบคนๆนึงมานานจะให้เปลี่ยนใจมาชอบกูคงไม่ง่าย”
เชี่ยแวนทำท่าครุ่นคิดอยู่นานสองนาน
“งั้นก่อนอื่นมึงต้องเสนอหน้าไปอยู่ใกล้ๆเขา เอาให้ใกล้พอได้ยินเสียงพูด แต่อย่าเข้าไปทักหรือแสดงความสนใจนะ แต่ให้มึงเข้าไปเจ๊าะแจ๊ะกับสาวๆที่อยู่แถวนั้นให้เขาคิดว่ามึงเป็นผู้ชายกะล่อนหน้าหม้อไปวันๆซึ่งมันก็ตรงกับความจริงอยู่แล้ว...”
“...”ผมเริ่มคิดตาม ในเมื่อความประทับใจของผมที่มีต่อเขามันโคตรดีแต่ความประทับใจของเขาที่มีต่อผมมันโคตรพินาศ ทางออกที่แวนว่ามาก็พอฟังขึ้นอยู่
“พอเขาคิดว่ามึงเป็นแบบนั้นโดยสันดาน ก็จะลดความระแวงลง...”
“จากนั้นกูค่อยตามจีบแบบเนียนๆ”
“ถูก แผนหลังจากนี้มึงไปคิดเอาเองกูไม่ถนัด”
“แต้งค์เพื่อน!”
วันรุ่งขึ้นผมก็ดำเนินการตามแผน ณ งานประกวดของหมอผมเข้าไปทักซันนี่ต่อหน้าเพลิน เพลินมีท่าทางเกลียดผมอย่างเห็นได้ชัด แต่ไอ้การถลึงตามองแอบฟังบทสนทนาของผมแบบนั้นยิ่งดูน่ารักกว่าเดิมซะอีก
ผมชอบเพลินว่ะ!
“เขินเยอะๆสิครับ เวลาเขินน่ารักดีนะ”ผมชมเพื่อนซันนี่แต่ตานี่เหลือบมองเพลินจนเขไปหมด
ดูทำหน้าอี๋แหวะใส่ผมด้วย
น่ารักอ่ะ ไม่ไหวแล้ว! อยากเข้าไปคุยด้วยใจจะขาด!
พอแวนเข้ามาคุย พอเพลินเบะปากหมั่นไส้เส้นความอดทนของผมก็ขาดผึง
“สู้เอาเวลาว่างไปตามจีบคนที่ชอบดีกว่าเน๊อะ~”
คนน่ารักเหวอเลยครับ ฮ่าๆๆๆๆ
หลังจากนั้นผมก็ชวนเขาไปกินเลี้ยง ที่จริงแล้วไม่อยากให้เพลินไปงานนี้เท่าไหร่หรอกเพราะไอ้คุณนารายณ์นั่นก็ไปด้วย แต่ถ้าไม่มีงานนี้แล้วผมจะเอาเวลาชาติไหนไปจีบเพลินกันล่ะ?
ตอนแรกเขาก็ปฏิเสธเสียงแข็งอยู่หรอกแต่พอพูดคำว่านารายณ์ออกไปเท่านั้นแหละ ตบปากรับคำแบบไม่มีลังเลเลย
เจ็บสัด!
แน่นอนว่างานนี้แฟนเพื่อนอย่างซันนี่ก็ไปด้วย แต่ผมทำเป็นไม่รู้เรื่องและพาเพลินไปสองต่อสอง อิอิ
สาวทันตะทำผมหงุดหงิดนิดหน่อย ตอนผมไม่อยู่เธอแกล้งเพลินด้วย ดีนะที่เพลินไม่หนีไปนั่งกับพี่นารายณ์ แต่ไปนั่งกับพี่พีชก็อันตรายพอกัน ฮึ่ม! ผมตามไปนั่งด้วย หยอกใส่เพลินจนพี่พีชรับไม่ได้ พอกินเสร็จแล้วผมก็อยากได้ทางช่องทางติดต่อเพลินไว้ แต่จะให้ขอแบบธรรมดาก็ไม่ใช่ผมสิ
หึหึ
ผมขอเฟสสาวต่อหน้าเพลิน ผมไล่ขอถ่ายรูปกับทุกคนยกเว้นเขา
ถึงจะไม่มีทางก็เถอะ แต่แอบหวังว่าเพลินจะหึงบ้างอะไรบ้าง
ตามแผนของผมก็คือจะทำเป็นเมินเขาเพื่อเพิ่มระดับความสำคัญให้ตัวเองนิดหน่อยก่อนจะชวนกลับบ้านพร้อมกันและทำเป็นพลัดหลงกัน...
หลงแบบหลอกๆนะ แล้วพอเขาเริ่มเคว้งผมก็จะโผล่ออกไปทำเป็นหาเจอ(ที่จริงซุ่มดูอยู่หลังเสาตลอด ฮ่าๆ)และขอเบอร์โทรแบบแนบเนียน
พอหมดเวลาผมก็ชวนเขากลับด้วยกันตามแผน ทว่าซันนี่เข้ามาทำให้ผมผิดแผน เพลินหายไปจริงๆ ใจผมก็หายไปดวย
เพลินไม่เคยมาที่นี่ ท่าทางคุณหนูเด๋อๆด๋าๆแบบนั้นคงกลับเองไม่เป็นหรอก ผมแตกตื่นเดินหาเขาแถวๆนั้นให้ควั่ก
ใจนึงก็กลัวจะเดินออกไปเรียกแท็กซี่เองดึกๆ ใจนึงก็กลัวว่าจะเดินจ๋อยตามหาผมอยู่ที่ไหน
ผมไม่น่าลีลาเลย น่าจะขอเฟสเพลินไว้ตั้งแต่ทีแรก
ผมตัดสินใจไปหาประชาสัมพันธ์ให้เขาช่วยประกาศตามหา ตอนแรกลังเลกลัวว่าจะทำให้เพลินขายหน้ากลางห้าง แต่พอเพลินเดินมาหาด้วยใบหน้าแดงๆผมก็โล่งอก ผมหาเพลินเจอแล้ว คนน่ารักไม่โกรธด้วย
นั่นทำให้ผมย่ามใจ
อาจหาญขอเบอร์เพลินตรงๆแบบไม่เจียมสักนิด
และนั่นทำให้เขาวิ่งหนีหายไปอีกครั้ง
.
.
.
ต้องขอบคุณความหน้าด้านที่คอยอยู่เคียงข้างผมในวันไม่เหลือใคร
ผมลงเรียนวิชาเลือกเดียวกับเพลิน เดินตีสีหน้าไม่ถูกเข้าไปในห้องที่เพลินนั่งอยู่...คนเดียว?
ทีแรกผมคิดว่าอีกเดี๋ยวเพื่อนที่ชื่อซังของเพลินก็ตามมาเลยไปเข้ากลุ่มอื่นเพื่อดูลาดเลา แต่มันไม่ใช่ เพลินนั่งอยู่คนเดียว เพลินหน้าเสียตอนอาจารย์ให้ทำงานกลุ่ม เพลินเดินเข้าไปหาเด็กกลุ่มหนึ่งผมเดาว่าคงไปขออยู่อยู่ด้วยแต่เพลินก็เดินคอตกกลับที่
เห้ย!? อะไรวะ!? มีกันหกคนไม่ใช่เหรอ ก็แบ่งเป็นสามกลุ่มแล้วให้เพลินอยู่ด้วยดิ นิสัยว่ะ!
“มัวแต่มอง ไอ้เวร หล่อซะเปล่า ถ้ากูหนังหน้าดีได้ครึ่งมึงนะจะเข้าไปขอคู่ด้วยละ จังหวะนี้แหละโคตรฮีโร่เลยสัส”เด็กคณะวิศวะคนนึงพูดขึ้น คนในกลุ่มที่ผมนั่งด้วยผสมๆกันหลายคณะแต่ก็สามัคคีรวมใจกันพยักหน้าเห็นด้วย
“มึงพูดเหมือนมึงชอบเพลิน”ผมแกล้งหลอกถามพวกมัน มีบางคนถึงกับหลุดหัวเราะ
“ใครๆเขาก็ชอบ มองแล้วเพลินสมชื่อ แต่ติดมึงอ่ะแหละ เดือนมหาลัยให้ดอกไม้จองไว้ขนาดนั้น ใครจะกล้าสู้”
ผมแค่ยิ้มและส่ายหน้าเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่หัวใจนี่โคตรพองโตเลย ไม่คิดว่าการบ้าเอาดอกไม้ให้เพลินวันนั้นจะมีผลดีด้วย แบบนี้แปลว่านอกจากไอ้คุณนารายณ์ทางรักของผมก็ปราศจากคู่แข่ง ฮ่าๆๆๆๆ ตอนนี้อาจารย์เข้ามาในห้องเริ่มสอนได้สักพักแล้ว ผมรวบของตั้งใจจะเดินไปหาเพลิน
แต่ไอ้แก๊งค์เพื่อนใหม่ก็กวนส้นตีนผมส่งท้ายด้วยการพูดออกมาไม่เบาไม่ดังพอให้เพลินได้ยินว่า
“เชี่ยครอส มึงจะไปไหน”
ผมหันไปชูนิ้วกลางให้มันซึ่งยักคิ้วกลับมา
และในคาบนั้นผมได้เบอร์เพลินมา(แบบไม่ครบ)
“ฮัลโหลสวัสดีครับ นั่นเพลินรึป่าว”
“โทรผิดแล้วค่ะ”
“ขอโทษครับ”
เย็นวันนั้นผมพูดคำเดิมๆซ้ำประมาณห้าสิบกว่ารอบ จนในที่สุดเสียงที่ผมได้ยินไม่บ่อยแต่จำได้ขึ้นใจก็ดังกลับมาจากปลายสาย ในที่สุดผมก็เจอเบอร์เพลิน!
แต่เขาซักผ้าอยู่ครับ ผมเลยบอกให้โทรกลับ
นี่ก็อาทิตย์นึงแล้วมือถือของผมก็ไร้ซึ่งวี่แววว่าจะมีเบอร์ของคนที่รอโทรกลับมา ที่สำคัญวันนี้ผมควรได้เจอหน้าเพลินในคาบเรียนศิลปะวิจักษ์แต่เพราะอาจารย์ติดธุระคลาสจึงถูกยกเลิกผมเลยได้แต่นอนโง่ๆอยู่บนเตียงตั้งแต่เช้า
“เห้อ...”พระอาทิตย์ตกดินแล้ว เพลินคงถึงบ้านแล้วล่ะ
ขอโทรหาให้หายคิดถึงหน่อยละกัน ไม่รอช้า ผมคว้าโทรศัพท์และกดโทรออกทันที รอไม่นานปลายสายก็รับ
“ฮัลโหลครับ?”
พูดสุภาพจัง...อย่าบอกนะว่า...ผมอึ้งอยู่สักพักเพลินจึงถามย้ำกลับมาว่า
“ฮัลโหลๆ นั่นใครครับ”
“ซักผ้ายังไม่เสร็จอีกเหรอ? นานจัง ให้ไปช่วยไหม”
“เอ๊ย! ครอสเหรอ ขอโทษนะลืมไปเลย ขอโทษๆ พอดีวันนั้นยุ่งๆอยู่ ขอโทษจริงๆนะ”
ลืมโทรกลับน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ลืมกระทั่งเซฟเบอร์นี่เจ็บนะ
แต่ไม่เป็นไร ยกโทษให้ ; )
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
ไม่ว่าเป็นที่เท่าไหร่ของเธอ เธอก็คือที่สุดเสมอไป
https://www.youtube.com/v/kw1UzPfcWkk
ขอมอบเพลงนี้แด่พระเอกของเรื่องค่ะ
อยากให้ฟังกันนะ เพราะเนื้อเพลงมันตรงมาก
ตอนวิทยุเปิดขึ้นมาคนแต่งนี่ถึงกับกรี๊ดดด นี่แหละเพลงประจำตัวของครอส! ถถถถ
-
โอ้ยยยย ครอส!! ผู้ชายแบบนี้น่ารัก
เพลินจ๋าถ้าไม่คว้าไว้ โดนคาบไปนะจ๊ะ
-
ครอสสุดหล่อ พอๆกับพี่นารายณ์ เพลินมันอึนไม่รู้ตัว ว่าสนใจครอสแล้ว สู้ต่อไปครอส
พี่นารายณ์ หล่อมากๆ ตามที่ครอสบอก ต้องขอให้พี่นารายณ์เป็นพระเอกอีกคู่หนี่งนะคะ
-
:pig4:
-
โหหหห เพลินนน เอาครอสเถอะ ครอสอ่อยจะแย่แล้ว ครอสน่าร้ากกกกกกกก :heaven
-
เพลินเอ๋ยยยยย
หนูหันมาสนใจคนที่สนใจหนูดีกว่าลูกก
เขาตามจีบขนาดนี้แล้ว ถ้าครอสหายไปไม่รู้ด้วยนา
-
อัยย่ะ ความหลังฝังใจ
-
น้องเลินคะ ลืมพี่นารายณ์ซะค่ะ พี่เค้ามีแฟนแล้ว มาดูคนหล่อ นิสัยดี หน้าด้าน(?)ดีกว่าค่าาาา โอ๊ยยยย บอกเลยว่าตอนนี้ครอสน่ารักมากค่ะ แหมๆ รักแรกพบแล้วยังมีพรหมลิขิตบันดาลชักพา ดลให้มาพบกันทันใด อีก โอ๊ยยยยยย จะไม่คู่กันได้ไงคะแบบนี้ เบื้องหลังครอสนี่เราแบบ... จ้าาา ป๊อดมาก 55555555 นี่คืออยากจับเค้าตรงๆแต่กลัวเค้าไม่เล่นด้วย? อยากบอกครอสค่ะ จีบเลยยยย รุกไปตรงๆนั่นแหละค่ะะะ แค่นี้น้องเพลินก็หวั่นไหวลืมพี่นารายณ์ไปแล้วค่าาาา ช้ากว่านี้อาจมีคู่แข่งนะคะ ยิ่งน่ารัก นิสัยดี มีน้ำใจด้วย แอร๊ยยยยยย แต่ก็ดีใจด้วยนะคะ ได้เบอร์มาแล้ว เค้าคงเขินมั้งคะ มองโลกในแง่ดี เขินเลยไม่โทรกลับ ไม่เมมเบอร์ :-[
เรารอตอนต่อไปนะคะ กอดดดดด ขอบคุณค่าา :L1:
-
โอ้ยยยยครอสสสส
น่ารักอะเอาใจไป
-
ครอสน่านักจัง
แต่เพลินน่ารักกว่า
:mew1:
-
น่ารักกกกกก
-
น้องเพลินครับ นายครอสก็ดูนิสัยดีอยู่นะ
-
ฮาที่ครอสถาม ยังซักผ้าไม่เสร็จอีกเหรอ 55555555555555
-
ได้อ่านมุมที่ครอสเล่าเรื่องแล้วแบบ
แอร๊ยยยย ครอสกลายเป็นลูกรักขึ้นมาทันที
-
พออ่านเรื่องราวฝั่งครอส ป้าก็ยิ่งปลื้มกับความงดงามของเพลิน...
คนอะไร น่ารักแถมยังนิสัยดี มีน้ำใจอีกต่างหาก มิน่าล่ะ ใครต่อใครถึงได้ชอบหนู (// ครอสแอบค้อนป้าแรงมาก ป้าสัมผัสได้)
ตอนนี้ก็รอให้ครอสมันชัดเจนอ่ะนะ ไม่งั้นแม้พวกปีหนึ่งจะไม่กล้าแหยมเพลินเพราะโดนเดือนมหาลัยขวางคลองอยู่ แต่ก็ใช่ว่าปีอื่นมันจะไม่จ้องน้องเพลินของป้าเสียหน่อย...
สู้ ๆ นะครอส ป้าเป็นกำลังใจให้ (ปาหัวใจใส่รัว ๆ )
สู้ ๆ นะคะคุณคนเขียน! :pig4:
-
ชอบผู้ชายแบบครอสสสส น่ารัก เราขอให้ครอสสู้ต่อปายยยย :-[ :z3:
-
รักแรกพบนี่เอง จีบติดไวๆนะครอส
-
น่ารักมากกกกก :m3:
เพิ่งได้มาอ่านจ้ะ ติดตามมาก ๆ ชอบจังเลยอ่ะ
ทั้งเพลิน ทั้งครอส เพื่อนซัง เพื่อนแวน ชอบหมดเลย
เอาใจช่วยครอสต่อไปจ้า
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
ตอนที่8
วันนี้ผมไม่มีเรียนเช้าแถมแลปเคมียังเลิกเร็วกว่าอาทิตย์ที่แล้วเยอะ ผมเลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ กลับถึงบ้านก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมา โทรหาแม่ให้หายคิดถึงหน่อยแต่คุยกันแป๊ปเดียวเพราะพรุ่งนี้ก็กลับบ้านแล้ว พออาบน้ำเสร็จก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา
“ฮัลโหลครับ?”ใครหว่า ไม่ตอบอะไรกลับมาเลยผมจึงถามย้ำอีกครั้งว่า“ฮัลโหลๆ นั่นใครครับ”
“ซักผ้ายังไม่เสร็จอีกเหรอ? นานจัง ให้ไปช่วยไหม”
คำพูดนี้เล่นเอาผมอ้าปากเหวอ ความทรงจำเมื่ออาทิตย์ก่อนไหลมากระแทกหน้า
“เอ๊ย! ครอสเหรอ ขอโทษนะลืมไปเลย ขอโทษๆ พอดีวันนั้นยุ่งๆอยู่ ขอโทษจริงๆนะ”ผมรีบขอโทษอีกฝ่ายอย่างสำนึกผิด วันนั้นพอคุยกับพี่เฟิงเสร็จผมก็โทรไปเมาส์กับไอ้ซังต่อยันตีหนึ่ง แทบจะหลับคาโทรศัพท์อยู่แล้ว ลืมไปสนิทเลยว่าหลอกให้ใครรอไว้
ครอสไม่ยอมตอบอะไรกลับมาเลย โกรธแหงๆ ผมเล่นลืมกระทั่งเซฟเบอร์มันด้วยนิ โอ๊ยยยยย
“ครอส...งอนเหรอ”ผมถามเสียงอ่อย
“งอนมาก”
“อย่าโกรธดิ ขอโทษจริงๆ”
“ง้อสิ”
“เห...ให้ง้อยังไงอ่ะ”ผมกระพริบตาปริบๆอย่างคนตามเรื่องไม่ทัน เมื่อกี้เสียงมันเย็นชาอยู่เลย ไหงเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์แล้วล่ะ
“พรุ่งนี้เลี้ยงติมหน่อย วันเสาร์ว่างอยู่แล้ว”ครอสพูดดักไว้ก่อน มันคงกลัวว่าอ้างนู่นอ้างนี่ไม่ไปอีก
“เสาร์อาทิตย์กลับบ้านใหญ่อ่ะ”พูดจริงนะไม่ใช่ข้อแก้ตัว ถึงผมจะบอกไม่หมดก็เถอะว่าบ้านก็อยู่แค่นี้เองกลับเย็นก็ได้
“เหรอ...”
เสียงจ๋อยเลย โอ๊ย! เริ่มใจอ่อน ไม่ได้ดิไม่ได้ๆ ถ้าผมไปกับมันก็เท่ากับให้ความหวังชัดๆ ผมควรหยุดเรื่องทั้งหมดเอาไว้แค่สถานะเพื่อนเท่านั้น
“อ่า...เอ้อ มึงโทรมาพอดีกูมีเรื่องจะปรึกษา”นี่เป็นเพียงวิธีเดียวที่ผมนึกออก”คืองี้นะ คนที่กูแอบชอบมาตั้งแต่ม.ปลายอ่ะ กูสงสัยว่าเขาชอบเพื่อนสนิทเขาอยู่รึป่าว แบบบรรยากาศมันแปลกๆไรงี้...”
“เพลิน อย่านอกเรื่อง...”
อุ่ย...เสียงแข็งเชียว อย่าดุดิ มันน่ากลัวนะ
“ฟังหน่อยดิ นิดเดียวๆ กูเห็นว่าลูกเล่นจีบคนมึงเยอะเลยเอาความลับมาถามเลยนะเนี่ย ช่วยแนะนำวิธีเข้าหาพี่เขาให้กูหน่อยเถอะ”ผมไม่อยากพูดจาทำร้ายจิตใจคนแบบนี้หรอก แต่ถ้าไม่ปฏิเสธให้ชัดเจนแล้วมารู้ทีหลังมันเจ็บกว่าใช่ไหมล่ะ
“ขอโทษนะเพลินไม่เข้าใจ”
อย่าให้พูดหลายรอบสิ ทางนี้ก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกันนะ
“หง่า...งงเหรอ งั้นขอเรียบเรียงเนื้อเรื่องไหมเดี๋ยวนะ...”
ผมมีคนตามจีบตั้งแต่ม.ต้น ไม่สิ ตั้งแต่ประถมโน่นแล้ว ทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายเลย ปฏิเสธมาก็เยอะ หนีมาก็เยอะ แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป หัวใจรู้สึกหน่วงแปลกๆ หรือเป็นเพราะพวกเราเข้ากันได้ดีและน่าจะสนิทกันเหมือนอย่างที่ผมเปิดใจให้ซัง
ที่รู้สึกแบบนี้คงเพราะกำลังเสียดายเพื่อนดีๆคนนึงสินะ
“ไม่ใช่ ที่ไม่เข้าใจคือมึงนั่นแหละ ขอบคุณนะที่บอกตรงๆ แต่กูเข้าใจทุกอย่างดี เผลอๆจะเข้าใจเยอะกว่ามึงอีก แต่ก็เอาเถอะ เรื่องของพี่นารายณ์กูรู้อยู่แก่ใจ ไม่เป็นไรหรอก ถ้าสักวันนึงมึงกับพี่เขาลงเอยกันจริงๆกูจะหายไปเอง...”
“...”
“ไม่ต้องกลัว กูแค่เจ็บแต่ไม่โกรธ”
“ครอส...”
“เพราะงั้นช่วงที่มึงโสดอยู่นี่ขอโอกาสให้กูจีบมึงได้ไหม สัญญาว่าจะไม่ดึงดัน ถ้ารำคานเมื่อไหร่ก็บอก...จะหยุดแต่โดยดี เพราะงั้นพรุ่งนี้ไปกินไอติมด้วยกันได้ไหม...คิดถึงมาก”
“พรุ่งนี้...”
“ไม่ได้เหรอ”
“อืม...พรุ่งนี้คงไม่ได้...”
“ไม่เป็นไร ถ้าอยากไปเมื่อไหร่ก็บอกนะ แชททิ้งไว้ก็ได้ เซฟเบอร์แล้วไลน์ก็จะขึ้นมาเอง ไม่กวนแล้วแค่นี้นะ...”
ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ...ว่าเสียงของมันหรือใจของผมจะเบาโหวงกว่ากัน
“เดี๋ยวก่อน! คือว่า...เสาร์อาทิตย์ไม่ว่าง...แต่ถ้าเป็นบ่ายวันจันร์ล่ะก็...”
.
.
.
“เพลินๆ เลิกเรียนไปเดินสยามกันป่ะ”หวานที่นั่งเรียนอยู่แถวล่างถัดจากผมไปหนึ่งแถวหันมาถาม”มีแบรนด์รองเท้าจัดงานลดราคา”
“โทษที บ่ายนี้ไม่ว่าง”สิ้นคำไอ้ซังที่นั่งอยู่ฝั่งซ้ายก็หันขวับ มันคงสงสัยว่าคนไม่เข้าสังคมอย่างผมไปมีนัดอะไรกับใครไว้
“ไปกับใคร ดูพิรุธๆ”ยัยหวานยอดนักสืบจับสังเกตได้เร็วเว่อร์ เธอเลื่อนหน้าเข้ามาชิด ชนิดที่ถ้าไม่เกรงใจอาจารย์ล่ะก็คงตะกายขึ้นมาคว้าคอเสื้อผมเพื่อเค้นถามแล้ว ผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวจริงๆ
โชคดีที่ท่านอาจารย์ที่เคารพประกาศปล่อยคาบพอดี คนในแถวที่หวานนั่งจึงลุกเพื่อเดินออกไปเข้าห้องน้ำ หวานจึงจำใจปล่อยผมและเขยิบลุกให้เด็กต่างคณะเดินผ่าน
“แฮ่ๆ”แต่ผมก็รอดได้ไม่นานหรอก พอเขาออกไปกันหมดหวานก็หันมาถามใหม่
“ตกลงว่าไปไหน ซังก็ไปกะกู แสดงว่ามึงต้องไปกับคนอื่น...หรือว่า...”นิ้วเรียวกรีดกรายชี้หน้าผม เธอหันไปยักคิ้วให้ซังซึ่งนั่งยิ้มกริ่มอยู่”นายคิดเหมือนเราไหม บีหนึ่ง”
“ชัวร์ว่ะบีสอง”
ขอร้อง อย่าล้อ กูเขิน กูรู้ว่าพวกมึงคิดอะไรกัน แต่อย่าพูดออกมาเด็ดขาดเลยนะ!
“ขอโทษนะครับ ตรงนี้มีคนนั่งไหม”พูดสุภาพเชียว ใครวะ ผมหันเลิกสนใจเพื่อนสองตัวแล้วหันไปตามเสียงพูดก่อนต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ แวนครับ! แวนหล่อๆตัวเป็นๆวางกระเป๋าลงตรงที่นั่งข้างผม
“ว่างๆ...หวัดดีแวน...”
“หวัดดีเพลิน”
แล้วบทสนทนาของพวกเราก็จบลง เหอๆ คนพูดไม่เก่งมาเจอคนพูดน้อยก็งี้แหละ
ว่าแต่แวนมานั่งตรงนี้ทำไมวะ ปกติแวนจะนั่งกับซันนี่หรือไม่ก็กลุ่มเพื่อนหมอๆทั้งหลายนะ ที่สำคัญบ่ายนี้เหลือเรียนวิชาฟิสิกส์อีกคาบนึงก็หมดแล้วจะย้ายที่อะไรเอาป่านนี้ หรือทนซันนี่ไม่ไหวเลยย้ายหนี?
อยากแช่งให้เลิกกันแต่ก็กลัวกรรมจะตามสนอง เอาเถอะ อาทิตย์นี้ผมไม่โดนซันนี่จิกตาใส่แล้วถือว่าที่ผ่านๆมาเธอหรี่ตามองหน้าผมเพราะสายตาสั้นเห็นไม่ชัดก็แล้วกัน
อาจารย์วิชาฟิสิกส์เข้ามาในห้องทุกคนเลยนั่งที่กันเรียบร้อย เสียงคุยเหมือนนกกระจอกแตกรังเงียบกริบทันที ตอนอาจารย์เปิดไสลด์ผมก็หยิบชีทขึ้นมาวาง ตอนอาจารย์คว้าไมค์มาเปิดผมก็หยิบปากกาและ...ตอนที่ประตูห้องเปิดออกทุกสายตาก็หันไปจับจ้อง!
เด็กคณะมนุษศาสตร์ผู้อาจหาญเดินเข้ามาในคลาสเรียนฟิสิกส์ของคณะสายแพทย์ชะงักเท้ากึกนึง ส่งยิ้มแหยๆให้สายตานับร้อยที่จ้องไปก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงขึ้นมายังชั้นเกือบผมสุดซึ่งเพื่อนของมัน...และผมนั่งอยู่
“เด่นตลอด”แวนทักทันทีที่ครอสเดินเข้ามานั่งที่นั่งถัดจากแวนไปอีกที
“กะเวลาพลาดไปนิด ใครจะไปรู้วะว่าอาจารย์ชีวะของมึงจะปล่อยตอนวินาทีที่เท่าไหร่แล้วอาจารย์ฟิสิกส์ของมึงจะเข้ามาสอนต่อนาทีไหน”
“นึกว่าเสียเวลาเซ็ตผมอยู่ซะอีก”
“เชี่ยแวนพูดเล่นไม่เป็นก็อย่ากระแดะแซวกูด้วยสีหน้าเรียบเฉยแบบนั้น มันตลก”วันนี้ผมของครอสใส่เจลมานิดหน่อย ไม่เยอะขนาดมันปราดติดหนังหัว กำลังพอดีหล่อๆเลย นับได้จากสายตาของสาวคณะแพทย์ที่ปกติจะตั้งใจเรียนแม้มีผมกับแวนนั่งอยู่ข้างกันก็ดึงสายตาของพวกเธอมาไม่ได้แต่พอเชี่ยครอสมารวมด้วยเท่านั้นแหละ
เหลือบกันตาเขเลย
เหอะๆ
“กรรมของกู คนหน้าตาดีจะมานั่งเรียงอะไรกันข้างกูวะเนี่ย”ซังบ่นกระปอดกระแปด เอาจริงๆหน้าตามันก็ไม่ได้แย่อะไรหรอก แต่บังเอิญว่าผมดีกว่าเท่านั้นเอง ฮ่าๆๆๆ
ว่าแต่ครอสมาทำไมวะ อย่าบอกนะว่ามาหาผม
“ครอส..”ผมลองทักดู
“จ๋า~”เสียงหวานมาเชียว หมดคำพูดจะถามต่อเลย
“ครอส...”
“ไร”
อื้อหือ เสียงเปลี่ยน ผมมองคนสองมาตรฐานหันหน้าไปหาซันนี่ซึ่งหอบข้าวหอบของมานั่งข้างมันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“วันนี้มีเรียนแค่คาบเช้าไม่ใช่เหรอ มาทำอะไรในนี้”
ตอบไปสิว่ามาหาเพลิน...อิอิ
“มานั่งส่องสาวเภสัช”
ชิส์ ผมเลิกสนใจไอ้คนแปลกถิ่น ผมกับฟิสิกส์ยิ่งไม่ถูกกันอยู่ขืนหลุดล่ะก็ซวยแน่
“บ้าเหรอ สาวทันตะสวยกว่าตั้งเยอะ”
“แวนมึงสลับที่กับกูดิ”ถึงใจจะคิดว่าควรตั้งใจเรียนแต่หูงี้ผึ่งเชียว ได้ยินทุกเสต็ป ตั้งแต่เสียงพูดยันเสียงขยับตัว
“ไมวะ”
“เอ๊า! มึงก็มานั่งกับแฟนมึงนี่ไง...มองไรครับเพลิน ตั้งใจเรียนไปครับ”โดนดุซะงั้น เชี่ยครอสทิ้งตัวลงนั่งข้างผมได้ก็ควักไอแพดออกมาเปิดเน็ตเล่นทันที ผมสะบัดหน้าใส่ไปทีนึงมันก็หัวเราะหน้าบาน ยิ้มไรนักหนา มีความสุขนักรึไง!?
“ว่าแต่ปกติมึงนั่งเรียนคนเดียวเหรอวะ”เสียงทุ้มกล่าวถามเพื่อนตัวเอง แวนส่ายหน้าแทนคำตอบ มือก็เลคเชอร์ไปด้วยไม่ได้สนใจเพื่อนตัวเองนัก มีผมนี่แหละที่แอบเสตามอง
”อ้าว...แล้ววันนี้มึงก็แยกตัวมานั่งตรงนี้คนเดียวแบบเด่นๆเลยดิ!?”
“มึงเด่นกว่า”
“เออ...อันนั้นกูรู้ กูเลยบอกมึงไว้ตั้งแต่เมื่อวานให้มึงย้ายมานั่งด้วยไงจะได้ดูเนียนๆคนอื่นจะได้ไม่สงสัย แบบกูมั่นหน้าเข้ามานั่งกับเพื่อนหมอนะ ไม่ได้มาจีบเด็กเภสัชบางคนแถวนี้นะไรงี้ โอ๊ย กูไม่น่าพึ่งขอนไม้อย่างมึงเลยจริงๆ”
ชัดเจนเต็มสองรูหูเลยครับคุณผู้ชม
มันไม่ได้พูดกับผมแต่ผมโคตรเขินเลย หวานที่นั่งข้างหน้าคงได้ยินเต็มๆเช่นกันถึงลงไปเกลือกกลิ้งกับโต๊ะขนาดนั้น
เดี๋ยวๆเขาพูดถึงเราไม่ได้หมายถึงเธอไม่ต้องฟินขนาดนั้นก็ได้
เอ๊ะ หรือเพราะมันพูดถึงผมนี่แหละหวานถึงฟิน?
ผมรวบรวมสมาธิเพื่อตั้งใจเรียน ไอ้คนข้างๆก็คงเกรงใจเลยนั่งเล่นไอแพดของมันต่อเงียบๆ จนผมเองนี่แหละบ่นออกมาว่า”หิวว่ะ”ก็ไม่ได้ตั้งใจพูดให้ใครฟังเป็นพิเศษหรอก เหมือนเวลาเดินตากแดดแล้วบ่นว่าร้อนก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีคนควักร่มออกมากางให้แต่สำหรับครอสไม่ได้เป็นเช่นนั้น
“มีแต่ป๊อปกี้ เอาไหม?”
ขนมหวานกล่องสีแดงถูกเลื่อนมาตรงหน้า ผมมองตาแป๋วอยากกินแต่ก็เกรงใจ
“กินเลยเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ ไม่ต้องกลัวว่าจะกินไอติมไม่ลงหรอก”ครอสกล่าว หวานนี่หันขวับเลย แปลสารจากสายตาได้ความว่า ฮั่นแน่~ไปกับครอสอย่างที่คิดไว้เลย~
“ไม่ชอบรสช็อคโกแลตอ่ะ”ไม่ชอบจริงๆนะไม่ใช่เล่นตัว แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรกินเลย เมื่อกลางวันกับข้าวโรงอาหารไม่อร่อยเลยกินไม่ถึงครึ่งจาน ผมถือวิสาสะยึดกล่องขนมมาเป็นของตัวเอง แกะและยื่นให้เพื่อนกินเสร็จสรรพ
“อ่ะ...”ผมยืนให้เจ้าของขนม แต่มันดันอ้าปาก อื้อหือ จะให้ป้อนว่างั้น กระแดะสัส ผมอิดออดแต่ก็ยัดป๊อปปี้เข้าปากมันไปสามอัน ยัดเสร็จก็กลับมาเรียนต่อปล่อยให้มันกินต่อเอง
“กินแค่นั้นอิ่มเหรอวะ”ครอสคงเห็นผมกินแค่ไม่กี่อันที่เหลือยัดคนอื่นหมดมันเลยถาม
“ก็ไม่ชอบช็อคโกแลตหนิ -3-“
“งั้นเอางี้ เดี๋ยวกูใช้ฟันหน้าขูดออกให้ มึงกินไส้ในไปน่ะ ฮ่ะๆๆ โอ๊ย หยิกทำไมคนอุตส่าห์หวังดี”
“แถวบ้านกูเรียกกวนตีน”
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
คนแต่ง #ทีมแวน นะคะ
รีบประกาศจองไว้ล่วงหน้า
เดี๋ยวมีคนแย่ง อิอิ :katai3:
-
กรี้ดดดดดดด น่ารักกกก หูยคือแบบทำไมน่ารักขนาดนี้นะ
ฝั่งคุณพี่นารายณ์ก็ใช่ย่อย แอบน่่าติดตามขนาดโผล่มาแค่แวบๆ 55555555
แล้วแบบ นังซันนี่แฟนหล่อนชื่อ แวน ยูโน้ว คลอสน่ะแฟนเพลิน รู้ป่าว
อย่ามาทำตัวเป็นนางกากีที่ไม่มีใครเอานะ นังบ้า เลิกกับแวนไปด้วยยิ่งดี
เพราะแวนของเราาาาาา คิคิคิคิคิ //โดนคนเขียนตบ
-
คนเขียนจะไปจบกับเจ๊ซันนี่หรอ อย่างนี้ต้องรีบกันซีนนางนะ 5555555 ครอสร้ายขึ้นทุกอณูจริมๆ เพลินนี่ก็นะ ถ้าไม่มีพี่นารายณ์โผล่มาครอสคงจีบติดเป็นแฟนกันไปนานแล้วมั้งงง ชอบเค้าแต่ก็ยังชอบอีกคนนึงอยู่ วรั้ยยยย
-
คนแต่งคะ เราก็ทีมแวนน
-
เนียนเนอะ :hao3:
-
ตลกที่แวนแซวครอส 555
ครอสชัดเจนจัง ถูกใจเจ้มากค่ะ
คนเขียนขา ลงทีละเยอะๆ เถอะค่ะ ได้โปรด :mew1:
:pig4:
-
คือเราอยากบอกน้องเพลิน... ตัดใจจากพี่นารายณ์แล้วคบครอสซะ! นี่รู้ไหมเค้ารักเธอมานานแล้วนะ แล้วแบบ คนที่เธอชอบเค้าก็รักกับแฟนเค้าดีอยู่แล้ว เธอตัดใจซะะะ ผู้ชายดีๆรอเธออยู่ววววว งื้อออออ แต่จริงๆเพลินนี่คือเสียดายหรือชอบเค้าไปแล้วแค่ไม่รู้ตัว? อืม... เรารอน้องเพลินตัดสินใจใหม่นะคะ 555555 ส่วนครอสนี่นับวันเรายิ่งอยากอยู่ทีมนี้ เราไม่แย่งแวนนะคะ เราขอคนนี้ อรั๊ยยยย ดูสิคะน้องเพลินนน นี่มีขนมมาเซ่นยามหิวด้วยนะคะ แบบว่าดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว เลือกครอสเถอะค่ะ อย่าทำคนหล่อเสียใจจจ
-
เราก็ #ทีมแวน
เพิ่ม #อย่ามาซันนี่
:กอด1:
-
ครอสกวนว่ะ5555555
-
ใช้ฟันขูด 555
-
เรื่องน่ารักอ่ะ ครอสแบบสู้ยิบตามาก เราเชียร์ :ped149: :ped149: :ped149:
-
ยัยซันนี่ คิดไม่ซื่อกับเพื่อนแฟนหรือเปล่านั่น ยุ่งกับครอสนักเชียว
ที่ผ่านมา หาเรื่องน้องเพลิน เพราะหวงครอสหรือเปล่า
ไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้เลยอ่ะ เสียดายแวนจัง เชียร์ให้เลิกกันทีเถอะ เพี้ยง ๆ
หาแฟนใหม่ดี ๆ ให้แวนสักคน เอายัยซันนี่ไปเก็บที ซังเพื่อนหนูเพลิน ก็น่าสนนะ
ชอบความชัดเจนของครอสมาก ๆ ยิ่งตอนขานรับยัยซันนี่ นี่แบบ ฮาอ่ะ สองมาตรฐานได้น่ารักมาก
อย่างนี้ จะไม่ได้ใจน้องเพลินได้อย่างไร เนอะ 555
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
รำคาญซันนี่ นางชอบเพื่อนแฟนหรอ อ่อยครอสเหลือเกิน
วันหลังครอส ไล่ซันนี่ไปไกลๆเลยนะ ชิชิ :katai2-1:
-
:-[
-
ชอบพระเอกเรื่องนี้จัง ครอสสสส น่าร๊ากกกก
ซันนี่คบแวน เพื่อต้องการใกล้ชิด ครอส แน่ๆ เลยอะ :z6:
-
ครอสนี่มันน่าหยิกจริง ๆ
มา! ถอดเสื้อมาให้ป้าหยิกอกแน่น ๆ ทีสิลูก! (เฮ่ย! ไม่ใช่แล้ว!)
น้องเพลินนี่ก็นะ พี่รู้จ๊ะว่าหนูน่ะเลือกได้เยอะแยะ แต่! ครอสนี่ไม่ใช่ขี้ ๆ นะลูก หล่อลากแถมยังมีน้ำใจมากมายล้นเหลืออีกต่างหาก (สังเกตได้จากข้อเสนอเรื่องป๊อกกี้) เพราะฉะนั้น... หนูช่วยลากพ่อครอสไปกินป๊อกกี้แท่งเดียวกันให้ป้าฟินทีเท๊อะ!
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ^^ :pig4:
-
ตอนที่9
นารายณ์ talk
“เดินเร็วๆดิ เดี๋ยวก็หมดพอดี”เสียงใสหันมาเร่งผมยิกๆ ขาสั้นๆของคนที่ถูกเรียกว่าเพื่อนสนิทเดินจ้ำด้วยความรวดเร็วราวกับว่าหากเดินด้วยความเร็วลดลงแม้เพียงสักนิดรองเท้าแบรนด์ดังที่มาเปิดบูทลดราคาอยู่กลางสยามจะหมดอย่างงั้นแหละ
“ไปก่อนเลย...”ผมยกมือปิดปากหาวอย่างไม่กระตือรือร้น เพราะไอ้รองเท้ายี่ห้อที่ว่าผมใส่จนเอียนแล้วแต่กับเพื่อนจอมขี้เหนียวมันคนละเรื่อง
“ไม่เอาดิวะนายณ์ มาด้วยกันเร็วๆมึงต้องไปเบียดแย่งให้กูนะ”
“คร้าบๆคุณหนูเฟิง”
วันนี้ผมและเฟิงมาเดินเลือกซื้อรองเท้ากันสองคน มันควรเป็นบ่ายที่ดีและสดใสสำหรับผม เพราะได้ใช้เวลาร่วมกับไอ้เปี๊ยกนี่สองต่อสอง ทว่าจุดหมายในการซื้อรองเท้าครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อตัวเอง...เฟิงมาเพื่อซื้อให้แฟนสาวคนสวยจากคณะวิทยาศาสตร์ สาขาอะไรจำไม่ได้ ไม่อยากรับรู้ รู้แล้วปวดใจ...นั่นเพราะ...
ผมแอบรักเพื่อนสนิท
แอบเนียนซะด้วย แอบมาตั้งแต่ม.สี่จนตอนนี้ก็ปีสองละ มันยังไม่รู้ตัวเลย
ไม่มีเอะใจสักนิดว่าทำไมคนหน้าตาดีอย่างผมถึงไม่มีแฟนหรือพูดถึงคนที่ชอบกับมันสักครั้ง
และผมคงแอบรักแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะตายกันไปข้าง
เฟิงชอบผู้หญิง หากการสารภาพรักออกไปจะทำให้เราต้องแยกจากกันผมขออยู่ที่ข้างๆตรงนี้ในฐานะเพื่อนตลอดไปดีกว่า
.
.
ใช้เวลาช็อปปิ้งนานยังกะผู้หญิง พวกเรามาถึงบูทตั้งแต่บ่ายโมงเศษๆแต่ได้กลับออกมาอีกทีตอนสามโมง ในร้านนั้นมิติเวลาบิดเบือนหรืออะไร? ผมถอนหายใจอย่างคนหมดแรงแต่ไอ้เพื่อนรักกลับมีชีวิตชีวากว่าตอนแรก สองแขนกอดถุงรองเท้าแน่น
ขอให้มีความสุขกับรองเท้าของเมียมึงมากๆนะ
“ไปกินติมกัน!”เฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง
“อืม”พอได้เห็นรอยยิ้มนี้ทีไรผมก็อดระบายยิ้มตามไม่ได้ทุกครั้ง เพราะแบบนี้ไงถึงไปไหนไม่รอดสักที
“มึงเลี้ยงนะ กูหมดตูดแล้ว”
“อืม”
“จริงดิ น่ารักจังเพื่อนใครเนี่ย โคตรป๋าเลย! ดีๆ เลี้ยงดูกูให้ดีนะ พอแก่แล้วถ้าไม่ได้แต่งงานกูจะไปอยู่กับมึง”
“เสียใจด้วย ลูกเมียกูคงไม่ต้อนรับมึง”
“ไอ้นายณ์ ไอ้บ้า ฮ่าๆๆๆ”เล่นเองก็หัวเราะเอง อารมณ์ดีจริงนะ รู้ไหมว่าคำพูดพล่อยๆของมึงส่งผลต่อจิตใจของคนฟังขนาดไหน
พวกเราเดินเข้าตัวห้างขึ้นบันไดเลื่อนมาก็เจอร้านไอติมเจ้าประจำพอดี แต่ดูเหมือนในร้านจะมีคนคุ้นเคยสองคนนั่งอยู่ก่อนแล้วนะ”นั่นมันน้องรหัสมึงนี่”ผมชี้ไปยังโต๊ะของน้อง มากับไอ้ครอส?
“เข้าไปทักๆ”ร่างเล็กรีบเดินเข้าไปยังโต๊ะของน้องรหัสตัวเองทันที ผมอยู่คนละคณะเลยไม่รู้ว่าสองคนนี้สนิทกันระดับไหน แต่พอเฟิงเข้าไปทักเพลินก็ยิ้มซะน่ารักเลย ผมหยุดยืนอยู่หน้าร้านมองคนน่ารักสองคนคุยกันแบบไม่รู้ว่าควรเข้าไปแทรกจังหวะไหนดี
“มึงจะยืนเก๊กอยู่ตรงนั้นทำไม เขินน้องอ่อวะ เข้ามาดิๆ พวกพี่ขอนั่งด้วยนะ”เฟิงกวักมือเรียกผมหยอยๆ เพลินมองมายังผมด้วยสีหน้าตกใจยังกับเห็นผี อะไรวะ? ผมน่ากลัวขนาดนั้น?
ถ้าไม่ตาฝาด สีหน้าของไอ้ทายาทเดือนมหาลัยดูตึงๆผิดจากตอนแรกนะ ครอสยกมือไหว้ผมและย้ายที่นั่งไปนั่งข้างเพลิน ผมจึงเลื่อเก้าอี้ตรงข้ามมันนั่งเพราะเหลืออยู่แค่ตัวเดียว
บรรยากาศโคตรอึดอัดนี่มันอะไร?
ไอ้เฟิงยังไม่รู้ตัวสั่งไอติมหน้าชื่นมื่น มีการสั่งเผื่อผมอีก คือมึงช่วยดูหน้าน้องด้วย ครอสแม่งพยามยิ้มแล้วก็ชวนพวกผมสองคนคุยตามปกติ แต่เพราะเคยคุยกันมาก่อนเลยดูออกว่าแม่งโคตรฝืน ส่วนเพลินก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเขี่ยเกล็ดหิมะในชามตลอดเวลา
เห้ๆ พวกพี่ไม่สมควรเข้ามาขัดจังหวะน้องรึป่าว
“เอ้อ ไอ้นายณ์ วันเสาร์นี้เราเลี้ยงน้องรหัสกันดีมะ”เฟิงผู้ไม่รู้อะไรบ้างเลยเอ่ยดี๊ด๊า
“อ่า..”เพลินเงยหน้าขึ้นมามองหน้าพวกผมเหรอหรา ส่วนเชี่ยครอสเสตามองออกไปนอกกระจกร้าน กดดันสัส กูควรตอบอะไรให้พวกมึงสบายใจดีวะ!?”ก็ว่างนะ...แค่เราสองคนกะน้องรหัสเหรอ ว่าแต่จะเลี้ยงที่ไหน?”
“อืม คนเยอะเรื่องก็เยอะ เลี้ยงที่เล้าจ์โรงแรมมึงดีมะ”ญาติฝั่งแม่ผมทำธุรกิจการโรงแรมครับ มีทั้งในกรุงเทพและต่างจังหวัด ส่วนฝั่งพ่อมีโรงงานประกอบชิ้นส่วนเครื่องยนต์อยู่ผมชอบแนวนี้มากกว่าเลยเลือกเรียนวิศวะ
“ก็ได้นะ นัดน้องสักทุ่มนึงไหมเจอกันที่ไหนดี น้องอยู่ไหนครับเดี๋ยวพวกพี่ไปรับ”
“...”เงียบ น้องเพลินติดสตั้นท์ไปเป็นที่เรียบร้อย
“ผม...ผม...”แค่บอกมาว่าอยู่ไหนทำไมต้องคิดเยอะขนาดนี้ หน้าครอสมีคำตอบอยู่หรือไงหันไปมองอยู่นั่นแหละ
“เพลินรอที่หอซังดิ พี่เขาจะได้มารับง่ายๆ หอเพื่อนมันอยู่ซอยห้าครับพี่รู้จักไหม”แล้วทำไมคนตอบถึงเป็นครอสวะ ผมพยักหน้าฟังมันบอกทางบอกตรอกซอกซอยซะละเอียดยิบประหนึ่งเป็นหอของมันเอง
“มึง...เสาร์อาทิตย์กูกลับบ้าน...”
“ไปเถอะ ไม่เป็นไรหรอก ดูหน้าก็รู้แล้วว่ามึงอยากไป พี่เขาเลี้ยงทั้งทีปฏิเสธได้ไง”
น้องมันคุยกันครับ เชี่ยเฟิงได้ไอติมแล้วก็ตั้งอกตั้งใจกินปล่อยให้ผมนั่งตามเรื่องไม่ทันอยู่คนเดียว
เอาเถอะ...น้องรหัสเฟิงไม่เท่าไหร่หรอกแต่น้องรหัสของผมนี่สิตัวปัญหา แม่ง...เถื่อนสัส ไม่บอกนี่นึกว่าเรียนช่างกล แถมได้ยินข่าวลือเสียๆเยอะด้วย
ตกดึกคืนนั้นขณะกำลังเล่นเกมส์มันๆผมก็ฉุกคิดว่าได้ว่าควรโทรไปชวนน้องรหัสตัวเองไว้แต่เนิ่นๆ ผมไม่อยากมีปัญหากับไอ้เด็กนี่เท่าไหร่ รอเสียงสัญญาณอยู่นานก็ไม่มีคนรับสายผมเลยกดโทรไปใหม่อีกสักสาย
“มีไรวะ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม”ขอโทษครับพี่เจอร์ ถุ้ย! มึงเป็นน้องรหัสกูนะสัส! เจอมันพูดประโยคแรกผมถึงกับไปไม่เป็นเลย
“ไอ้เจอร์มึงทำไรอยู่วะ เสียงดังได้ยินไม่ชัดเลย”
ชื่อเล่นเต็มๆมันคือเมเจอร์ครับ หน้าตาก็ออกจะดีแต่สันดานตรงกันข้าม แค่เข้ารับน้องวันแรกรุ่นพี่ก็จับตาดูระวังมันก่อเรื่อง เส้นผมสีดำซอยระต้นคอย้อมแดงตรงปลายนั่นยิ่งโคตรเด่นบวกกับนิสัยเลือดร้อนของมันยิ่งเหมือนกองไฟเดินได้ ตัวมันเล็กกว่าผมหน่อยแต่ทำตัวกร่าง
“อยู่ RCAพี่! มาด้วยกันมะ ผับนี้หญิงแจ่มเลย”มันตะโกนแหวกเสียงเพลงที่ได้ยินแว่วๆมา เดาว่ามันคงเข้ามาคุยโทรศัพท์ในห้องน้ำเพราะเสียงฟังดูก้องๆ หรือไม่มันก็อยู่ในห้องน้ำตั้งแต่แรก...เพื่อทำไอ้กิจกรรมเข้าด้ายเข้าเข็มที่ว่า...
“คืนวันเสาร์หน้ามึงว่างไหม กูจะเลี้ยงที่โรงแรมบ้านกู”
“คืนวันเสาร์!? จะบ้าเหรอพี่ นั่นวันออกล่าเหยื่อเลยนะ ไม่ได้ๆ ขอวันอื่นเถอะ”
“วันเสาร์นี่แหละ กูนัดคนไว้แล้ว”
“ใครบ้างวะ มีแต่ตัวผู้อ่ะดิ พี่นารายณ์แม่งมีเพื่อนผู้หญิงที่ไหนเกิดมาหล่อรวยKใหญ่เสียเปล่าสัสๆ เออ งั้นน้องรหัสเพื่อนพี่มีแจ่มๆบ้างมะ” มึงรู้ได้ยังไงว่าKกูใหญ่ ผมถอนหายใจให้ความไร้มารยาทของน้องรหัสตัวเอง มันทำท่าไม่อยากไปก็ดีเหมือนกันผมไม่อยากผูกมิตรกับเด็กที่ปีนเล่นหัวรุ่นพี่ที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานแบบนี้เท่าไหร่
ผมไม่ใช่คนเคร่งระบบรุ่นพี่รุ่นน้องหรืออะไรนักหรอก รุ่นน้องหลายคนก็พูดกูมึงด้วยไม่เป็นไร แต่อย่างน้อยมันก็ควรมีมารยาทเห็นหัวกันบ้าง
“ไม่มีเว้ย ไปกันแค่เพื่อนกูที่ชื่อเฟิงแล้วก็เพลินน้องรหัสมัน”มึงไม่ไปใช่มะ ลาก่อนไอ้พลกูจะไม่เลี้ยงมึงอีก
“เพลิน? เพลินที่เป็นเดือนเภสัชป่ะ”ไหงเสียงเปลี่ยน
“เออ ไมวะ?”
“งั้นไปๆ เลี้ยงที่โรงแรมใช่มะ ดีเลยๆ พี่จองห้องไว้ให้ด้วยนะ”
“อย่าทำตัวเหี้ยกับน้องกูไอ้เจอร์! เจอร์!”มันตัดสายไปฉิบ คนเหี้ยไรเนี่ย!?
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
WARNING!!
SPOIL(พี่นารายณ์)
ใครไม่อยากรู้หลับตาปี๋แล้วเลื่อนข้ามไปเลยค่ะ
พี่นารายณ์มีคู่นะคะ แต่อาจไม่ใช่คนที่พี่แกแอบชอบอยู่
#เชื่อเราไหมเราคนแต่งนะ
/ที่จริงมันไม่อยากบอกหรอก แต่แบ่บ...เรื่องราวความรักของอปป้าของทุกคนมันซับซ้อนซ่อนเงื่อนพิรอดมาก(?) เลยตัดสินใจบอกไว้หน่อยละกัน/
ไม่ร้องนะ เชื่อเรา เราอ่านเองแล้วมันสนุกมาก(?)
-
กรี้ดดดดดดดด ทำไมคุณพี่นารายณ์ไม่ได้คู่กับพี่เฟิงเล่าาา
หรือว่า......จะคู่กับแวน !!! แอร๊ย ก็ยังน่าลุ้น //โดนแวนต่อย 555555555
-
แค่พี่นารายณ์ไม่คู่กับไอ้เจอร์ก็กราบแล้วข่ะ
-
พี่รายน์คู่ไอ้น้องเถื่อนนะ
-
น้องเพลินมานิดเดียวเอง
ตอนหน้ามาเยอะๆ นะคะ อิอิ
-
พี่นารายณ์ของน้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงง มรั่ยยยยยยยยย พี่ต้องเป็นของเรา เราจะไม่ยกพี่ให้ใครรร // อย่าเพิ่งตบเค้านะคะ เค้ารักจริงหวังแต่งมาก 55555555 ส่วนพี่เฟิง ก็แบบ อยากให้พีคู่กับพี่นารายณ์นะคะ แต่ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เข้าใจว่าทุกคนในเรื่องคงไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันเองหมด คึคึ ส่วนน้องเพลิน นี่หนูไม่มีบทเลยนะคะเนี่ย คนเขียนไม่ได้จ่ายค่าตัวแน่ๆ 555555 พระเอคนดีของเราก็เหมือนกันนนน โถ ครอสขา พ่อพระเอกแสนดี น้องเพลินเค้าก็แคร์หนูนะคะ ไม่งั้นเค้าระริกระรี้ไปแล้วแหละ นี่แสดงว่าเค้ามีใจให้นิดนึง อย่าเพิ่งท้อค่ะ! สู้ต่อไปปปปป ทางด้านตัวละครใหม่นั้น... ยังไม่เจอหน้าก็เกลียดละ ฮืออออออ น้อวเพลินเค้ามีครอสแล้วย่ะ ต่อให้ยังไม่ชอบครอส น้องก็ชอบพี่นารายณ์ย่ะ ไม่มีทางชอบเธอหรอกกกก เชอะะะะะะ เรารอตอนต่อไปนะคะคุณนักเขียน เรารอน้องเพลินตกลงปลงใจกับครอสสักที ฮืออออ ไม่งั้นครอสก็จะเป็นของเราอีกคน อิอิ :hao6:
-
โอ้ จะโดนเด็กกินหรือคุณพี่
-
เพลินเลิกสนพี่นารายณ์แล้วหันมาทุ่มใจให้ครอสเร็วๆ ทีเถอะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อย่าบอกนะว่าพี่นารายน์ได้รุ่นน้องตัวเอง :a5:
-
55555555
อัลไลคือ อ่านเองแล้วมันสนุกมาก
-
แงงงงงงง กดเข้ามาเพราะตอนนี้หนาวมาก เจอชื่อเรื่อง 38 องศา คิดว่าต้องช่วยให้อุ่นได้แน่ๆ แล้วก็จริง อุ่นจนร้อน เขินแรงมากค่ะ ทุกอย่างเลยยยยย เราไม่รู้จะพูดไง เอาเป็นว่าติ่งน้องเพลินมาก น่ารักกกกก ติดตามนะคะ เราเชื่อว่าสนุกเพราะคนแต่งอ่านแล้ว 555555555555555
-
ระแวงเจอร์ อย่ามาทำอะไรเพลินนะคะ
-
เราตะหงิดๆว่าพี่นารายณ์ จะได้คู่อิเจอร์
โอววว ม่ายยยย อยากให้พี่แกคู่กับพี่เฟิงขาาา
:z3:
-
คาดการณ์ไว้ว่าพี่นารายณ์อาจจะมีคู่เป็นเฟิง
แต่พอน้องรหัสแกมีบทแล้วคนเขียนบอกว่าคู่พี่แกไม่ใช่เฟิง อืมมมมมมมมมมมมมมมม
(ว่าที่)เมียถ่อยไปนะพี่นารายณ์55555555
(งานเดาสุ่มงานเหวี่ยงแหขอให้บอก)
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
แงงงง พี่นารายณ์ไม่ได้คู่กับพี่เฟิงเหรอเนี่ย โธ่ :ling1:
อย่าบอกนะว่าคู่กับเด็กเจอร์เนี่ย ไม่ชอบเด็กไม่มีมารยาทอ่ะ เสียดายพี่นารายณ์
แล้วนี่คิดจะมายุ่งอะไรกับน้องเพลิน ห้ามเลยนะ ครอสตามไปด่วน ๆ เลย ชิ
แต่ตอนนี้ ได้เห็นน้องเพลินแคร์ครอสหน้าดูเลยนะนั่น :o8: ขนาดพี่นารายณ์นั่งอยู่ด้วยนะ
แล้วแวนจะเลิกกับยัยซันนี่เมื่อไหร่ คู่ของแวนมีไหมน้อ เชียร์เพื่อนซัง
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
เรื่องนี้น่ารักง่ะ ครอสชัดเจนมากจริงๆค่ะลูก แต่เพลินยังไม่รู้ใจตัวเองสักที เอาใจช่วยครอสอยู่นะ :กอด1:
พี่นารายณ์จะได้คู่กับเจอร์เหรอ อาจจะต้องมีการกำราบและปราบพยศกันเกิดขึ้น อืมมม หรือจะคู่กับแวนดี :hao3:
-
พี่นารายณ์คงไม่ได้คู่กับเจอร์หรอกนะ แล้วเฟิงจะคู่กับใคร?
-
เดี๋ยวๆหนูเพลินลูก หนูไม่มีบทพูดเลยหรอลูก55555
-
สงสารคลอสจีจี โอ๋ๆ
พี่นารายณ์กับเจอร์หรอ เห็นตัวดำกระโดดเข้าตามาก
แลดูนางสำคัญ5555555
รอเอาใจช่วนครอสนะ
-
สนุกอ่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารครอส :o12:
-
มารอครอสเพลินจ้า คิดถึงแล้ว ๆ :mew1:
-
โคตรสงสารครอสอ่ะ
:เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตอนที่10[#1]
วันนี้เป็นวันพุธ วันแสนล้ากลางสัปดาห์ เมื่อคืนพี่เฟิงแชทมาบอกผมว่าขอเลื่อนไปเลี้ยงสายรหัสวันวันพฤหัสหน้าแทนเพราะวันเสาร์ที่จะถึงนี้พี่นารายณ์จะเลี้ยงน้องรหัสตัวเองแบบโลว์คอสข้างถนนกับเพื่อนในคณะ พี่เฟิงเลยเปลี่ยนแผนเลี้ยงผมพร้อมเพื่อนในคณะเหมือนกันแต่ใช้สถานที่เดิมคือบุฟเฟ่ต์บนโรงแรมของพี่นารายณ์
อย่างนี้ก็หมายความว่าวันที่พี่เฟิงเลี้ยงผมจะมีแค่ผมกับพี่เฟิงเท่านั้น ไม่มีพี่นารายณ์เข้ามาเอี่ยว
เฮ้อ...โล่ง
อ้าว...แล้วไหงกูมานั่งดีใจที่ไม่ได้เจอพี่นารายณ์วะ
“เหี้ยครอส เพราะมึงเลย มึงทำให้กูรู้สึกละอายโดยไม่มีความผิด!”ผมตะโกนใส่ดินใส่ฟ้าอย่างหัวเสีย ตอนนี้ยังเช้าอยู่ เช้าตรู่จนห้องเรียนยังไม่เปิด เวลามามหาลัยของผมไม่ค่อยแน่นอนเท่าไหร่ขึ้นกับเส้นทางที่พี่แท็กซี่เลือกใช้ อย่างวันนี้ก็เช้าเกิ๊น!
“ร้องหาผู้ชายแต่เช้า”
มารคอหอยหมายเลยหนึ่งปรากฏกาย ซังผู้เสือกขยันตื่นเช้าเอาวันนี้วางกระเป๋าลงบนโต๊ะหินอ่อนและนั่งลงข้างผม มันปิดปากหาวหวอดๆเหมือนคนอดนอน
“ทำไมวันนี้มาเช้าวะ”
“กูคุยกับหวานถึงเช้า ขี้เกียจนอนเล่ยอาบน้ำมามหาลัยแม่ง...ฮ้าววว”มันพูดไปหาวไป
“มึงกับหวานนี่ยังไง คบกันแล้วเหรอวะ โหดมากอ่ะ เพิ่งเปิดเทอมเดือนเดียวเพื่อนกูก็มีแฟนแล้วเว้ย!”ซังเห็นเงียบๆนิ่มๆอย่างงี้แต่ตอนม.ปลายมันก็ได้แฟนเป็นเด็กคอนแวนต์นะครับ สวยซะด้วย จำได้ว่าเป็นคฑากรนะ
“กูใคร? กูซัง! ใครจะไปอ่อนหัดอย่างมึง แอบชอบเขามากี่ปีแล้วนะ 3? 4? เหอะ!”
“เกลียด”ขว้างงูไม่เคยพ้นคอเลย ไม่ว่าซังจะเปลี่ยนแฟนสักกี่คนมันก็ต้องแซะผมเรื่องนี้ตลอด! จนกลายเป็นปมด้อยไปแล้วเนี่ย!
“หึหึ มึงไม่ต้องเสียใจไปหรอก คนกากไม่ได้มีแค่มึงคนเดียว”
“หมายความว่าไงวะ?”ผมขมวดคิ้วเอียงคอมองมันแบบงงๆ แต่ใบหน้าตอนสงสัยของผมคงน่ารักเกินไปหน่อยมันเลยตอบกลับอย่างแสนเอ็นดูว่า
“หน้าปัญญาอ่อนของมึงทำอะไรกูไม่ได้หรอกนะ กูพูดถึงไอ้ตาไร้แววที่เห็นหน้าอย่างมึงน่ารักและออกตัวจีบแบบเว่อร์วังอลังกาลดาวล้านดวงแต่สุดท้ายก็แดกแห้ว”
“หมายถึงครอส?”ซัง มึงจะลีลาเล่นคำไม่พูดตรงๆเพื่ออะไร พอผมเอ่ยชื่อนี้ออกไปมันก็หลุดยิ้มมุมปาก สีหน้ามีเลศนัยสุดๆ
“เออเดะ ทำไมเสียงมึงดูไม่มั่นใจวะเพื่อน คนที่จีบมึงช่วงนี้ก็มีแค่คนเดียวหนิ ที่ลังเลเพราะมึงแอบไปมีกิ๊กแล้วไม่เล่า? หรือเพราะไอ้คนที่กูพูดถึงมันยังไม่แห้ว?”
อื้อหือ! นี่มันพี่ซังจิตสัมผัส! โหดสัสรัสเซียมากเพื่อน เล่นคำยอกย้อนซะผมแทบตกเก้าอี้
“ก็ประมาณนั้นแหละมั้ง”ผมถอนหายใจออกมาในที่สุด บทสนทนายามเช้าอันแสนสดใสกลายเป็นเรื่องอะไรไปแล้วเนี่ย เพื่อนผมมีสีหน้าตกใจตอนได้ยินคำตอบจากปากของผม
ทีวันที่ไปกินไอติมด้วยกันมันยังแซวผมอยู่เลย ไหงวันนี้มาโหมดเครียดวะ
“มึงเป็นคนดีนะเพลิน ถึงสมองมึงจะคิดเรื่องชั่วๆออกมาเต็มไปหมดแต่พื้นฐานจิตใจของมึงเป็นคนดี กูเชื่อว่าคนอย่างมึงไม่ให้ความหวังลมๆแล้งๆกับใครหรอก เหมือนที่ผ่านมามึงก็ปฏิเสธชัดเจนทุกคนไม่ใช่เหรอวะ?”ครั้งแรกเลยนะที่โดนชมแล้วไม่ดีใจ
“กูบอกเรื่องพี่นารายณ์ไปแล้วทุกอย่างเลยเรื่องพี่เฟิงด้วย มันก็คงเสียใจแหละ ฟังจากเสียง แต่ก็นะ...เห้อ”
“ผิดแล้วเพื่อน ยิ่งมึงบอกเรื่องพี่เขายิ่งผิดใหญ่”
“หา? ทำไมอ่ะ”ผมว่านั่นเป็นคำพูดที่ดูดีที่สุดเท่าที่เคยพูดกับคนที่มาจีบแล้วนะ ปกติจะโดนแบบ ไอ้เหี้ย! ไปไกลๆเลยกูไม่ชอบผู้ชาย...กรณีนี้เอาไว้ใช้กับผู้ชายที่มาจีบ กับ ขอโทษนะครับ พี่ไม่ได้ชอบน้องแล้วก็คิดว่าไม่มีทางเปลี่ยนใจด้วย...กรณีนี้ใช้กับผู้หญิง
ผมขมวดคิ้วหน้ายุ่ง ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ทำมันผิดยังไง
“ก็มึงเล่นบอกเขาซะหมดเปลือก บอกเขาว่าคนที่มึงแอบชอบกำลังแอบรักเพื่อนสนิทตัวเองอยู่ อย่างงี้เขาก็รอดิวะ”คำพูดของซังเล่นเอาผมสะอึก
“กู...ไม่ได้ตั้งใจ...”ไม่ได้ตั้งใจให้ครอสเข้าใจแบบนั้น...จริงๆน่ะเหรอ?
“มึงอาจจะไม่รู้ตัว ในฐานะเพื่อนสนิทกูขอบอกเลยว่าสำหรับมึง’คนนี้พิเศษ’ แต่ไม่รู้ว่าพิเศษแบบไหน”
“จะบ้าเหรอ!? ครอสเนี่ยนะ! ตอนแรกกูเกลียดมันจะตาย ไม่มีทางๆๆๆๆ”
“แต่มึงก็ให้อภัยมันในชั่วข้ามคืน”
“ก็มันมาขอโทษหนิ จะไม่ให้อภัยกันเลยก็เกินไป กูไม่ได้ชอบมันนะ...กูแค่ชอบตัวเองเวลาอยู่กับมัน...”เพราะพวกเราสนิทกันเร็ว เข้ากันได้ดี ผมได้เป็นตัวของตัวเอง
“ก็ไอ้คนที่ทำให้รู้สึกแบบนั้นก็ต้องพิเศษอยู่พอตัวใช่ไหมล่ะ”
“แต่กูชอบพี่นารายณ์...”
“กูรู้ดีรู้ลึกรู้จริงเลยด้วย แต่กับครอสกูไม่รู้เพราะตัวมึงเองยังไม่รู้ตัวเองเลย”
“...”ผมหลบสายตาที่เหมือนจะอ่านทุกอย่างทะลุปรุโปร่งของมัน
“จำคำกูไว้นะเพื่อน...”
“อะไร...”
“คนจับปลาสองมือแม่งเลว!”
คำพูดของไอ้ซังคอยตามหลอกหลอนผมตั้งแต่ตื่นนอนยันในฝัน ประสาทจะแดกแต่ไอ้ตัวคนพูดกลับนั่งเรียนอย่างสบายใจ หลังจากไปกินไอติมด้วยกันวันนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับครอสอีกเลย นี่ก็ผ่านมาจนถึงเย็นวันศุกร์อันเป็นวันที่มีเรียนศิลปะวิจักษ์แล้ว
ช่วงเช้าผมเข้าเรียนตามปกติ ภายนอกอ่ะนะที่ปกติ แต่ทั้งใจทั้งตากลับชะเง้อคอรอใครบางคนที่ลงวิชานี้ตามผมแต่กลับไม่โผล่หัวมาให้เห็นเลย
ผมเช็คชื่อแทนมันใจก็คอยคิดไปด้วยว่าทำไมมันถึงไม่มา
ไปไหนวะ? คำถามนี้ผุดขึ้นในหัวตลอดเวลา
พอเข้าช่วงบ่ายวันนี้ผมทำแลปแบบไม่ปกติเท่าไหร่ เกือบทำกระบอกตวงตกแตกแหน่ะ นี่ผมเป็นเอามากขนาดนี้เลยเหรอ? แค่ไม่ได้เจอหน้าคนที่ควรจะเจอกันสองชั่วโมงต่อสัปดาห์นั่นน่ะเหรอ
ผมไม่กล้าคาบประเด็นนี้ไปถวายให้ไอ้ซังด่าซ้ำแล้ว แค่คำว่าเลวเมื่อสองวันก่อนก็จุกออกเกินต้านทาน
“หวานๆ ขอเวลาเดี๋ยวดิ ว่างป่ะ”ผมสะกิดที่ปรึกษาหมายเลขสอง ไอ้ซังยังไม่เปิดตัวว่าคบกับหวานแต่ผมมั่นใจว่ายัยนี่แหละว่าที่แฟนเพื่อนผม หวานเป็นคนสวยนะครับ แต่ไม่ออร่าโดดเด่นเท่าแม่แก้วเลยไม่ได้เข้าชิงตำแหน่งดาวคณะ
ว่าที่แฟนเพื่อนหันมามองหน้าผมอย่างแปลกใจ โชคดีที่ซังโดนจัดให้ทำแลปอีกห้องนึงเลยไม่มีมารรบกวน
“มีอะไรเหรอเพลิน”
“ทำแลปเสร็จยัง”
“เสร็จแล้วๆ เหลือล้างเครื่องแก้วเนี่ย ช่วยหน่อยดิ”ได้ทีใช้เลยนะแม่คุณ ผมทำตามคำสั่งของเธออย่างเสียไม่ได้ “ว่าแต่มีเรื่องไรเลย ว่ามาดิ”
“อ่า...”พอผมง้างปากปุ๊ป ตุ๊ดที่ล้างเครื่องแก้วอยู่อีกฝั่งของอ่างก็หูผึ่งปั๊ป ผมงี้งับปากแทบไม่ทัน”ไว้เล่าที่ร้านลุงหนวดได้ป่ะ”ร้านลุงหนวดที่ว่าคือร้านเครปเย็นครับ คนขายเป็นคุณลุงหนวดจิ๋มหน้าตาโฉดไม่เหมาะกับร้านสักนิด แต่อร่อยดีนะ วันเปิดเทอมเคยไปกินกับซังครั้งนึง
“ว๊าย เดือนคณะชวนเดท”หวานคนแมนกรี๊ดอย่างดัดจริต ผมได้แต่ส่ายหน้าเพลียใจ
พวกเรารีบล้างเครื่องแก้วและเก็บของมายังร้านลุงหนวดด้วยความรวดเร็ว ดูท่าต่อมเผือกของหวานจะกระตุกยิกเพราะเธอชี้สั่งเมนูไปมั่วๆทั้งของเธอและของผมพร้อมเร่งให้เล่ายิกๆ
“ว่ามาๆ สัญญาว่าจะไม่เอาไปบอกซัง”แหม รู้ใจซะด้วย ผมยิ้มแฉ่งเลย
“ก็...แบบว่า...อะไรนะลืม...”ลืมจริงไม่ได้ลีลา ผมจะมาถามอะไรหวานวะ มันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดต้องแห่กันมาเล่าในที่แบบนี้เลยรึไง
“อ้าว?”
“แหะๆ...มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหรอก แต่ก็นะ...สมมตินะ ถ้าหวานมีคนที่ตามจีบหวานแบบออกนอกหน้าคนนึง...”พอพูดถึงต้องนี้ผมก็กลั้นใจเผื่อว่าจะโดนแซว แต่ร่างบางฝั่งตรงข้ามกลับทำเพียงพยักหน้าจริงจังเท่านั้น มือเรียวสวนรวมประสานกันบนโต๊ะท่าทางจริงจังเหมือน HR เวลาสัมภาษณ์งาน วันนี้มาแปลกแฮะ ไอ้ซังต้องเอาข่าวไปอัพเดทให้ฟังแหง เลวมาก มีหน้ามาด่าคนอื่น ไอ้เลวววววว ชิส์ๆๆๆ
“พูดต่อสิ”
“แล้วอยู่ดีๆคนคนนั้นก็หายเงียบไปเลย หวานจะโทรไปถามเขาไหม...แบบ...ทำไมวันนี้ไม่มาเรียน...ไรงี้...”
“เรื่องแค่นี้อ่ะนะ!?”หวานแทบจะปาเครปเย็นซึ่งมาเสริฟพอดีใส่หน้าผม เธอผิดหวังระดับรุนแรงมากเมื่อสิ่งที่ผมผู้ลากเธอมาถึงร้านขนมสองต่อสองพูดมีเท่าหางอึ่ง
“ใช่จ้า~”
“โอ๊ยยย ชะนีจะเป็นลม ทำไมผู้ชายสมัยนี้คิดเล็กคิดน้อยจังวะ เป็นห่วงเขาก็โทรไปสิ ถามเลยว่าวันนี้ไม่มาเรียนเป็นไรป่าว ไม่สบายเหรอ? หาหมอยัง? แต่ถ้าไม่เป็นห่วงก็ไม่ต้องโทร โทรไปก็มีแต่เติมเชื้อไฟเปล่าๆ”
ถูกต้องตรงประเด็นสุดๆเลยครับท่านอาจารย์!
แต่ว่านะ
“แล้วตกลงเราควรโทรไปไหม? โอเคๆ ไม่ถามแล้ว เรื่องแบบนี้มีสมองก็ควรคิดเอง...ฮึ๊บๆๆๆ ไม่โทรละกันเนอะ กินเครปกันๆ มื้อนี้เราเลี้ยง”
หวานคงไม่พอใจในการตัดสินใจของผมเท่าไหร่ เธอเม้มปากเสตามองมือถือซึ่งวางอยู่ข้างจานของผมเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ตัดสินใจเงียบไป พวกเรากินกันเงียบๆ เอาเข้าจริงๆแล้วเวลาแค่เดือนนึงที่เจอกันคงน้อยเกินกว่าจะมานั่งกินของหวานกันสองต่อสองแบบนี้
เกร็งแฮะ
หวานก็คงเกร็งเหมือนกัน
ไม่ใช่ประมาณแบบเขินอะไรหรอก รู้ๆกันอยู่ อารมณ์ตอนนี้คืออึดอัดนิดๆหาประเด็นอะไรมาคุยกันไม่ได้มากกว่า
“ถ้าไอ้ซังทำตัวไม่ดีมาฟ้องเราได้นะ”
“อ๋อ..อื้ม”
กริบ
“เพลินเองก็มาปรึกษาเราได้ทุกเรื่องนะ ถึงจะไม่ได้เรื่องอะไรหรือใส่ความเห็นส่วนตัวลงไปเยอะแต่สัญญาว่าจะไม่เอาไปพูดต่อ”
“ขอบคุณนะ”
ถ้าเราสนิทกันเร็วๆได้คงดีนะ ผมคลี่ยิ้มอ่อนรู้สึกเข้าใกล้เพื่อนใหม่คนนี้ได้อีกเปราะหนึ่ง
ผมสนิทกับคนยาก เพื่อนในคณะเองก็รู้จักอยู่ไม่กี่คน...ถ้าหากพูดคุยกับทุกคนได้อย่างที่เป็นกับครอสก็คงจะดี
ครืดดด
ห้วงคิดของผมถูกสะดุดด้วยสายเรียกเข้า ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอไม่รู้ว่าทำให้ผมหรือหวานแปลกใจมากกว่ากัน แต่คนที่ดึงสติกลับมาได้ก่อนคือหวาน เธอกล่าวกับผมเสียงเรียบว่า”รับสิ”พร้อมขอตัวไปเข้าห้องน้ำเหมือนเปิดโอกาสให้ผมพูดบางอย่าง
“มีอะไรเหรอครอส”
“แค่คิดถึง...โทรหาไม่ได้เหรอ”
“ถ้าคิดถึงแล้วต้องโทรมาตลอดงี้กูไม่ต้องรับโทรศัพท์เช้าสายบ่ายเย็นเลยเหรอ ฮ่ะๆๆ”ผมแกล้งแซวปลายสายเพราะจับน้ำเสียงหม่นหมองได้แจ่มชัด วันนี้หายไปไหนมาหว่า หรือจะป่วยจริงๆ
“ไม่ได้วางสายยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยต่างหาก”
อื้อหือ...เสียงหนักอกหนักใจขนาดนี้ยังไม่วายหยอกกูอีก ไอ้ห่า เดี๋ยวปั๊ดวางสายซะเลย
“วันนี้หายไปไหน ทำไมไม่มาเรียน พอตกเย็นก็มาตอแหลคิดถึงกูก็มาหาดิในคาบอ่ะ มีการบ้านด้วยแต่ไม่บอกหรอกนะ”
“หึๆๆ เสียใจด้วยนะครับเพลิน เพื่อนกูส่งรูปมาให้ทางไลน์แล้ว”
“งั้นโทรมาไม แค่นี้นะ บายๆๆๆ”เหนือกว่ากูตลอด! เกลียดว่ะ
“เดี๋ยว!...”ครอสตะโกนยั้งผมไว้ แล้วไอ้ผมก็บ้าจี้ไม่วางสายด้วยนะ งี้มันก็เข้าใจว่าเมื่อกี้ผมแกล้งงอนเล่นตัวไรงั้นดิ
“ไร”
“อยู่ไหน”
“ร้านเครปหน้าม.”
“กับใคร”
“ไม่บอก”ทั้งๆที่ไม่มีอะไรในกอไผ่เลยแท้ๆแต่พอทำตัวลับๆล่อๆแล้วเรื่องมันดูลี้ลับขึ้นจม คือความจริงกูแค่มากินขนมกับสาวในคณะเพื่อปรึกษาเรื่องมึงอ่ะนะ เหอๆ
“...ไปหาได้ไหม...”
เสียงซึมหนึกกว่าเดิมอีก นี่แค่ฟังเสียงนะ เห็นหน้าผมคงใจอ่อนยวบอยู่ ยิ่งเป็นคนพื้นฐานจิตใจดีอยู่ด้วยเพื่อนบอกมาเมื่อวันก่อน อิอิ
“เออๆ”
หวานขอตัวกลับไปเมื่อยี่สิบนาทีก่อน ก่อนจากมีทิ้งเงินไว้ด้วยก็บอกว่าจะเลี้ยงๆแต่ก็ดื้อไม่ยอม แต่ถ้าทิ้งเงินไว้เฉยๆก็ไม่เท่าไหร่แต่ดันมีแซวเรื่องไอ้ครอสแถมด้วยนี่เพลินจะไม่ทน!
ผมนั่งเขี่ยมือถือไปมาจนแบตจวนจะหมด ลุงเจ้าของร้านก็คอยเหล่ผมตลอดสงสัยจะกลัวแอบชาร์ตแบตฟรีหรือไม่ก็สงสัยว่าเมื่อไหร่ไอ้เด็กบ้านี่จะไสหัวออกจากร้านไปสักทีเกะกะคนอื่นเขา
เวลาเดียวกันนั้นเองหางตาของผมก็เหลือบไปเห็นโฟล์คบีทเทิลสีเหลืองเลมอนจอดเทียบท่าหน้าร้าน หลายสายตาของคนเดินผ่านไปผ่านมองต้องเหลือบมองร่างสูงซึ่งเดินลงจากรถคันเด่นนั่น ครอสเดินเข้ามาในร้าน ตรงมาหาผม ทรุดตัวลงนั่งข้างอย่างหมดแรง พอได้นั่งมันก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แหงนหน้าพิงพนักและยกมือก่ายหน้าผาก
มึงมางี้กูก็กวนตีนไม่ออกดิ
“เป็นไรมึง”ผมถามอย่างกล้าๆกลัวๆ ไม่เคยเจอครอสเวอร์ชั่นนี้มาก่อน ลุงหนวดเจ้าของร้านเดินมาจะจดเมนูแต่ผมโบกมือไล่ เดาว่าไอ้ครอสคงไม่มีอารมณ์กินอะไรตอนนี้
“ง่วง ขอนอนตักได้ป่ะ”
ถ้าเป็นเวลาอื่นผคงยันหัวมันออกแถมถีบซ้ำไปละ แต่นี่มันครอสคนจ๋อยไงเพลินคนใจอ่อนจะไปทำไรได้นอกจากพึมพำคำว่าอืมเบาๆ โชคดีที่ผมเลือกนั่งโต๊ะญี่ปุ่นแบบนั่งพื้น มีเบาะรองก้นสองสามอันรอบโต๊ะไอ้คนเพิ่งมาใหม่เลยนอนได้อย่างสบายตัว
ได้กลิ่นเหล้าด้วย
“แฮงค์อ่อ”ครอสแค่พยักหน้าหงึกหงักตอบรับเท่านั้น ผมได้โอกาสมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของมันชัดๆก็พบว่าโทรมมาก ขอบตาดำอย่างกับแพนด้า ผมกระเซิง ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นหนีบแตะเหมือนตื่นแล้วก็ขับรถออกจากคอนโดมาเลย
“เมื่อวานไปผับมาอยู่ถึงเช้าเลยแต่ไม่ต้องกลัวนะไม่ได้นอกใจแอบสบตาใครในนั้นแน่นนอน... นี่ยืมชุดไอ้แวนใส่ ไม่อยากกลับห้องตัวเอง ไม่มีที่ไปว่ะ”
ช่วยพูดภาษาคนหน่อยเถอะ กูต้องมานั่งแปลในสมองซ้ำอีก
“งั้นวันนี้ไปนอนบ้านกูมะ”
ครอสแสดงอาการแปลกใจอย่างปิดไม่มิด มันคงไม่คิดว่าผมจะเอ่ยปากชวนง่ายๆแบบนี้
ถ้าพ่อซังรู้พ่อซังต้องด่าแหงๆ ลูกสาวแรดชวนผู้ชายไปค้างบ้านสองต่อสอง แถมผู้ชายคนนั้นยังโคตรอันตรายเลยด้วย แต่จะให้ทำไงล่ะ ไอ้ครอสตาปรือจะหลับคาตักผมอยู่แล้ว เห็นว่าไม่ได้นอนทั้งคืนขืนหลับทีคงลึกแหง ลุงเจ้าของร้านได้กินหัวให้
“อันตรายนะ”
“รู้น่า แต่จะให้ปล่อยทิ้งไว้ข้างทางรึไง”
“ไม่ถามสาเหตุหน่อยเหรอ”
“ถ้าอยากเล่าก็จะฟัง แต่ถ้าไม่อยากพูดถึงก็ไม่บังคับหรอก...ไปกันเถอะ”ผมพูดพร้อมสะกิดให้มันออกจากตักผมสักที มันจะหลับตอนนี้ไม่ได้ ผมแบกมันไม่ไหว
“มึงเป็นคนอย่างที่กูคิดไว้จริงๆ โคตรดีใจเลยว่ะเพลิน”
ครอสทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมเห็นตามันแดงๆไม่รู้ว่าเพราะไม่ได้นอนหรือเปล่า แต่ดูจากสีหน้าแล้วคิดว่าไม่ใช่
ว่าแต่ไอ้คนอย่างที่คิดไว้นี่...ในทางที่ดีหรือแย่?
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
สำหรับ #ทีมแวนซัง เสียใจด้วยนะคะ คุณไม่ได้ไปต่อ 55555 :laugh:
ซังกับหวานเป็นตัวละครที่เราชอบมากๆ
อย่างที่นิยายทุกเรื่องมักมี บทเพื่อนนายเอกสำหรับเพลินก็คือซัง ซังคือเพื่อนที่คอยตักเตือนแต่ไม่โอ๋ไปเสียทุกเรื่อง ถ้าเพลินสะดุดล้มเขาจะยืนมองและให้ลุกขึ้นมาเอง แต่ถ้าเพลินเดินทางผิดเขาจะรีบเข้าไปห้าม ถ้ายืนไม่ไหวจะคอยประคอง นี่แหละคือคำว่าเพื่อนแท้ แต่หลายๆเรื่องมักให้เพื่อนนายเอกจับคู่กับหนุ่มคนอื่นเป็นคู่รอง ซึ่งเราไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ อารมณ์ประมาณผู้ชายทุกคนในโลกไม่จำเป็นต้องเป็นเกย์ก็ได้ ความรักของชxชเป็นเรื่องดี ความรักของชxญเองก็เช่นกัน
แม้ว่านี่จะเป็นนิยายวายแต่เราก็อยากใส่คู่ชายหญิงเข้าไปในเรื่องค่ะ จึงกำเนิดตัวละครหวานขึ้นมา
อย่างที่นิยายทุกเรื่องมักมี ตัวละครหญิงเป็นนางอิจฉาหรือผู้หญิงถูกจัดเป็นเพียงตัวประกอบ โอเค หวานก็นับเป็นตัวประกอบ แต่สำหรับเราเธอมีมิติมากกว่านั้น เราอยากให้ทุกคนเห็นว่าผู้หญิงก็เป็นฝ่ายดีได้ในนิยายวาย และเธอก็เป็นสาววายตัวแม่ แต่ที่พิเศษคือเธอแค่อวยอยู่ห่างๆไม่เข้าไปก้าวก่ายชีวิตของเพลิน เธอพร้อมให้คำปรึกษาแต่จะไม่เข้าไปบังคับบงการ เธอไม่แอบถ่ายรูปและเอาไปสร้างเพจ ครอสเพลินFC ด้วย เพราะเธอรู้จักคำว่ามารยาท 555 นี่แหละเหตุผลที่รักแม่นางคนนี้
คู่นี้อาจเป็นคู่นอกสายตาของนักอ่าน แต่พวกเขาเป็นคู่ในดวงใจของนักเขียนเลยค่ะ
-
ครอสกับเพลินน่ารักจัง
ชอบนิสัยน้องเพลินนะ ดูซื่อตรงกับใจตัวเองดี
ขอบคุณคนเขียนนะคะ แต่อยากให้มาบ่อยๆ จัง
-
เพลินเป็นคนน่ารักใจดีจริงๆด้วยยยยย
-
โถถถถถ น้องเพลินคะะะะะ "กูแค่ชอบตัวเองเวลาอยู่กับมัน" นี่ยังไม่รู้อีกเหรอคะว่าอยากให้ครอสมาอยู่ในฐานะอะไร คือเราก็เข้าใจนะคะ น้องเพลินชอบพี่นารายณ์มานาน แบบว่าชอบแค่คนนี้คนเดียวมานานมากอ่ะค่ะ เราำม่รู้ว่าทำไมน้องเดลินถึงชอบพี่เค้า แต่มันลืมยากแน่แหละ กับครอสเพลินก็คงรู้สึกดีด้วยแน่ๆ แต่ก็คงสับสนแหละว่าตกลงตัวเองอะไร ครอสเพิ่งจะเข้ามาจีบแค่แป๊บเดียว ยอมไปกับเค้าเลยมันก็ดูใจง่ายอ่ะ แต่เราก็คิดนะคะ ถามหัวใจตัวเองดีๆ ลองเข้าไปอยู่กับพี่นารายณ์ก่อนก็ได้ ต่อให้พี่เค้าแอบรักเพื่อนสนิทจริงก็ไม่เกี่ยวกับเพลินหรอก ลองถามตัวเองว่าแล้วเพลินรู้สึกชอบตัวเองเวลาอยู่กับพี่นารายณ์ไหม ถ้าใช่เราว่าเพลินก็อยู่ข้างๆพี่เค้าต่อไปก็ได้ สักวันพี่เค้าก็คงมองเห็นเพลินเอง แต่ถ้าไม่เพลินก็น่าจะได้รู้ใจตัวเองอ่ะค่ะบางทีความรักมันก็ไม่ได้ใช้เลามากมายอะไร ไม่อย่างนั้นคงไม่มีคำว่ารักแรกพบค่ะ จริงๆซังนี่เราก็ไม่คิดว่าจะไปชอบผู้ชายนะคะ คู่กับหวานเราว่าน่ารักดี คู่นี้ดูเป็นพ่อแม่เพลินได้อ่ะค่ะ 555555 แบบว่าคอยอยู่ข้างๆแบบนี้ดูอบอุ่นดีค่ะ เป็นครอบครัวสุขสันต์มาก อ้าว ลืมพระเอก ครอสคะ ไม่รู้ครอสไปทำอะไรมา คงไม่ใช่ตรอมใจอ่ะ แตอย่าเพิ่งตัดใจเลยนะคะ ให้เวลาน้องนิดนึงค่ะ จีบไปเรื่อยๆน้องเอนเอียงมาทางครอสมากแล้ว สู้ต่อไปค่ะ!
เรารอตอนต่อไปนะคะคุณนักเขียน :L1:
-
เราก็ชอบนะ ตรงที่เรื่องวายไม่จำเป็นที่ตัวละครชายทุกคนรอบ ๆ ตัวจะต้องรักชายหมด ชช บ้าง ชญ บ้างปน ๆ กันไป ผู้หญิงก็ไม่จำเป็นต้องเป็นนางร้ายเสมอไป มันดูเป็นแพทเทิร์นละครไปหน่อย
ซังเป็นเพื่อนที่ดีมากจริง ๆ ค่ะ ไม่โอ๋เพื่อนแต่ไม่ทิ้งเพื่อน
-
เมื่อไหร่เพลินจะรู้ใจเข้าใจความรู้สึกตัวเองซะที สงสารครอสนะ :mew2: :mew2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้าใจเพลินเลยแหละ แอบรักมาตั้งหลายปี จะให้เลิกง่ายๆ ก็ไม่ใช่ พอครอสเข้ามาก็ต้องหวั่นไหวบ้างแหละ ยิ่งมีแนวโน้มว่าเพลินจะแห้วจากพี่นารายณ์อีก
เอาเป็นว่า เป็นกำลังใจให้ครอสล่ะกัน อดทนนะ อีกไม่นาน(?)จะสมหวังแล้ว ใช่ไหมคะ!? 555
โดยส่วนตัวเราไม่ค่อยชอบอ่านนิยายที่มีหลายคู่นะคะ คิดเหมือนกันตรงที่ผู้ชายทุกคนไม่ได้เป็นเกย์ อีกอย่างก็คือ ไม่ชอบอ่านคู่รองเพราะจะดูเด่นกว่า 555 ถ้าเราอ่านก็จะอ่านเพราะชอบนิสัยตัวเอก แล้วหวานก็ดูเป็นที่ปรึกษาที่ดีด้วย เป็นสาววายที่ไม่เอิกเกริก 555
สุดท้าย... อ่านนิยายเรื่องที่ผู้หญิงเป็นตัวร้ายแล้วบางครั้งก็สนุกดี แต่บางครั้งก็คิดนะว่า ผู้หญิงเราเป็นถึงขนาดนี้เลยเหรอ ต้องลดคุณค่าของตัวเองเพื่อคนที่ไม่รักเราด้วยเหรอ :hao5: :hao5:
-
o13 ให้ซังกับหวานแล้วกันตอนนี้
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
เอาให้แน่ๆ
-
ยิ่งเพลินทำงี้ ครอสยิ่งไปไม่เป็นใหญ่เลย
คงจะตกหลุมครั้งแล้วครั้งเล่าละสิ
เชียร์ครอสนะ ครอสน่ารักดี รออ่านนะคะ
ตัวเองง อย่าหายไปนานน้าา
-
หวานซัง น่ารักอ่ะ คู่นี้
ส่วนหนูเพลินนนนนนนนน อัลไรคะ อัลไรรรร วรั้ยย ชวนผชเข้าบ้าน 5555 ไม่ได้ชอบเขาเล้ยยย แต่ก็เข้าใจ ก็คนมันชอบพี่นารายณ์มาตั้งนานนี่เนอะ
-
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารครอส
แต่ก็เข้าใจเพลินนะ แอบชอบพี่นารายณ์มาตั้งนาน
ขอให้เพลินรู้ใจตัวเองเร็วๆแล้วกัน
-
เพลินชวนไปบ้านแบบนี้ครอสคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ววว
-
หลายคู่เกินไม่ดีจิงค่ะ เชียร์ไม่ทัน :hao7: เผลอแอบปันใจคู่รองมากกว่าคู่หลักก็มี :z10:
#ทีมเเวน :katai2-1:
-
เห็นด้วยค่ะ เวลาิานนิยายแล้วเพื่อนพระเอกทั้งเพื่อนนายเอกมีแฟนเป็นผู้ชายหมดแล้วรู้สึกประหลาดยังไงไม่รู้ นี่กะไม่ชอบผู้หญิงกันเลย? เชียร์ซังหวานนะ
-
คลอสเป็นอะไรหว่าาาาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งมาเจอ อ่านรวดเดียวเลย จากนี้ก็ค้างสิ 5555555
เพลินยังไม่รู้ใจตัวเอง ยังคิดว่าตัวเองชอบนารายณ์อยู่เพราะชอบมานานแล้ว แต่กับนารายณ์มันแบบสมองสั่งให้ชอบอ่ะ แต่กับครอสนี่ใจสั่งให้ชอบนะ อิอิ
ที่พูดว่า "แต่กูชอบตัวเองเวลาอยู่กับมัน" นี่ล่ะ จี๊ดเลยยย
สบายใจที่จะอยู่กับใคร ก็อยู่กับคนนั้นนะเพลินจ๋า
-
ครอสเป็นอะไร :hao4:
-
ครอสเริ่มมีบทบาทกับชีวิตเพลินมากขึ้นแล้ว แค่ครอสไม่เข้าเรียนน้องเพลินยังเป็นขนาดนี้ เริ่มเทใจให้เค้าแล้วสินะ แต่น้องก็ยังไม่รู้ตัวต่อไป :-[
-
ลุ้นให้น้องเพลินได้สติเร็ว ๆ ทีเท๊อะ สงสารครอสมัน
อีกอย่าง... พี่ณารายน์ก็ไม่น่าจะหมายน้องหรอกลูก
หันกลับมามองของดีข้าง ๆ ตัวหน่อยเห๊อะ เดี๋ยวพ่อเดือนมหาลัยมันจะเฉาตายไปเสียก่อน
เป็นกำลังใจให้ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
ตอนที่10 part2
ผมอาสาขับรถพาไอ้งั่งที่อุตส่าถ่อสังขารมาจากห้องเพื่อนเพียงเพื่อมานอนตายอนาถอยู่บนเบาะหลังและให้ผมพามันกลับบ้านของผมเอง เพื่ออะไรก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ถ้าไม่บ้าก็ต้องคิดถึงแบบสุดๆจนทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยย ถึงจะทำแบบนี้ได้
ลำบากกูอีก ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ ผมผู้ขับรถกากจนน่ากลัวพารถราคาแพงกลับถึงบ้านตนเองได้สำเร็จ ไม่มีเฉี่ยวชนแต่โดนบีบแตรด่าพ่อไปหลายยก
“อืม...ถึงแล้วเหรอ...”
เก่งมากครอส! มึงตื่นได้ถูกจังหวะเป๊ะๆ มึงตื่นแล้วก็ลุกเดินเองนะ
“เข้ามาดิ”
มันเดินลงจากรถ มองสำรวจทาวน์โฮมของผมด้วยความสนอกสนใจ เมื่อวันที่กินไอติมกันมันก็อาสาจะพาผมมาส่งแต่ผมปฏิเสธเพราะกลัวจะโดนดักจีบถึงหน้าบ้านจึงโบกรถกับมาเอง พอมาวันนี้แล้วเจ็บใจฉิบหาย ถ้าจะพามันมานอนด้วยเองขนาดนี้วันนั้นจะเล่นตัวไปเพื่อใคร
“กินไรมายัง”คำตอบคือส่ายหน้า ผมถอนหายใจพลางพาแขกไปนั่งยังโซฟา”หน้าหมู่บ้านมีแค่ร้านก๊วยเตี๋ยวนะ เอาไร”
“เส้นเล็กเนื้อตุ๋น ใส่ถั่วงอกเยอะๆ ถ้ามึงไม่ใส่ก็บอกให้เขาเอาส่วนของมึงมาใส่ของกู”โทรมแล้วยังกระแดะเรื่องมากอีก
ผมสั่งตามที่มันขอเป๊ะ มันก็รู้ใจเนอะเรื่องผมไม่กินถั่วงอก ตอนสั่งป้าแกมองแรงมาก แต่ลูกค้ามั่นหน้าป้าแกเลยต้องยอมแพ้
พอผมกลับมาถึงไอ้คนที่เกลือกกลิ้งอยู่บนโซฟาก็พยามพาตัวเองไปยังโต๊ะกินข้าว ผมเลยต้องรีบร้องห้ามไว้ว่า”ไม่ต้องก็ได้ กินบนโต๊ะเล็กนั่นแหละ จานก็ไม่ต้องช่วยหยิบ มึงนั่งเลย! นั่งๆๆๆ เดี๋ยวตีเลย บอกให้นั่งเฉยๆไง”ครอสผู้ดื้อได้ทุกที่ทุกเวลาหยิบชามกับช้อนส้อมมาส่งให้ผมพร้อมรอยยิ้มเจื่อนๆ จากนั้นมันก็เดินกลับเข้าครัวไปรินน้ำ
“ไม่ต้องดูแลกูขนาดนั้นก็ได้ กูแค่เมาค้าง ไม่ได้ป่วย”
อดนอนด้วย ผมแถมต่อในใจ
คนข้างๆผมเอาแต่เขี่ยเส้นไปมา ตักเข้าปากได้คำนึงก็เขี่ยไปเขี่ยมาอีกเห็นแล้วน่าขัดใจชะมัด
“กินไม่ลงเหรอ ทำตัวเหมือนคนอกหักเลยนะ”
“หืม? หึงเหรอ”
“มันใช่เวลามาหยอดกูเหรอครอส”
“งั้นเวลาไหนถึงหยอดได้ล่ะ”
“ไม่ได้ทุกเวลานั่นแหละโว้ยยยยย”ผมกินเสร็จแล้วรวบช้อนของตัวเองพร้อมหันขวับไปแย่งส้อมจากมือของอีกฝ่าย พันเส้นก้อนเบ้อเริ่มจ่อปากมัน คนโดนบังคับให้กินทำหน้างอแงแต่ก็อ้าปากยัดเข้าไปหมดในคำเดียว
“ดีมาก กินแค่นั้นก็พอละ ขึ้นไปอาบน้ำข้างบนโน่นเลยเดี๋ยวล้างจานเสร็จจะเอาเสื้อไปให้ เหม็นเหล้า!”
ครอสนั่งมองผมทุกการกระทำ ผมเห็นมันจากหางตา ห้องครัวกับห้องนั่นเล่นในทาวน์โฮมแคบๆแบบนี้อยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่หรอก ไอ้คนตัวสูงมันนั่งมองผมอยู่พักใหญ่จนผมล้างชามใกล้เสร็จนั่นแหละถึงยอมลุกไปอาบน้ำตามคำสั่ง
.
.
.
“มึงอยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอ”เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น ครอสซึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงเอ่ยทักผมที่เพิ่งอาบน้ำต่อจากมันเสร็จ
“ไม่นะโทรคุยกับแม่ทุกวัน เสาร์อาทิตย์ก็เจอกันแล้ว พ่อกับแม่อยู่แค่ลาดพร้าวเอง”ผมตอบขณะเปิดไดร์เป่าผมไปพลางสบตากับคนอารมณ์แปรปรวนไปพลาง”เป่าให้มะ”หัวมันยังเปียกโซกอยู่เลย ขืนนอนลงไปหมอนผมก็ขึ้นราหมดอ่ะดิ แต่มันคงแปลเจตนาผมผิดไปไกลเพราะรอยยิ้มมุมปากนั่น ถึงจะเป็นยิ้มเล็กๆแต่ก็ดูสดชื่นที่สุดเท่าที่เห็นในวันนี้แล้ว
ไปทำอะไรมาวะ ชักอยากเผือก
ผมเป่าผมให้มัน มือขยี้หัวเล่นอย่างเมามันส่วนสมองก็คิดวิธีถามเรื่องชาวบ้านแบบไม่ละลาบละล้วงจนเกินไป ทว่าครอสก็เปรยออกมาเบาๆว่า
“มึงเป็นลูกคนเดียวรึป่าว”
“มีพี่สาวคนนึง”
“ชื่ออะไรเหรอ”
“เพลง”
“หึหึ ชื่อน่ารักเหมือนมึงเลย ขอเดาว่าสวยด้วยใช่ไหม”
“มีแฟนแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องกลัวกูเบนเข็มไปหาพี่มึงหรอก ยังไงชีวิตกูก็มีแค่มึงนี่แหละ”
“กูหวงพี่ กูไม่ได้หวงมึง ไอ้หลงตัวเอง!”ผมเถียงอย่างไม่จริงจังนักเพราะรู้ว่ามันแค่พูดไปเรื่อย จากนั้นบทสนทนาของเราก็เงียบลง เอ...หรือผมควรถามกลับว่าแล้วมึงล่ะ? เพื่อทำลายบรรยากาศหม่นๆตอนนี้ดี
“กูมีพี่ชายคนนึง ชื่อคริส...”ครอสก็รู้หน้าที่เนอะ พูดต่อให้เสร็จเลย”...เกือบมีน้องสาวอีกคนนึงแต่แม่ก็ประสบอุบัติเหตุเสียไปก่อน...”
ผมมันแห้งพอดีผมจึงปิดไดร์ เอื้อมมือไปวางไว้ตรงโต๊ะข้างเตียง ขยับตัวไปนั่งทิ้งขาอยู่ข้างเตียงข้างๆครอส...ครอสที่กำลังจะเล่าเรื่องสำคัญของตัวเองให้ผมซึ่งรู้จักกันได้ไม่นานฟัง
“ครอบครัวเราอยู่กันแค่ผู้ชายสามคน พี่ชายอายุมากกว่าห้าปีเป็นคนพึ่งพาได้ พ่อก็เป็นคนขยันตั้งใจทำงานและมีเวลาให้พวกกูสองพี่น้องเสมอ...”
“...”
“เมื่อวานนี้กูเพิ่งรู้ว่ากูมีน้องชายที่อ่อนกว่าแค่สามเดือนซึ่งเกิดจากผู้หญิงที่ไม่ใช่แม่ของกูอีกคน...”
“!!”
“พ่อพาเขามากินข้าวที่บ้าน...ลูกเมียที่ซ่อนเอาไว้เป็นสิบๆปี ตลกนะที่กูกับพี่พร้อมใจกันยิ้มต้อนรับพวกเขา กินข้าวเย็นด้วยกัน หัวเราะและพูดกันเหมือนยอมรับความจริงได้ แต่บอกตรงๆว่าแสร้งทำ แกล้งทำตัวปกติเหมือนอย่างที่พ่อแกล้งทำมาตลอด แกล้งทำเหมือนรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องผิดอะไรเหมือนอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นทำมาตลอด...”
ครอสหยุดพูด มันแหงนหน้ามองเพดาน น้ำตาคลอเหมือนกำลังจะร้องไห้ เงียบไปสักพักก็ทิ้งตัวลงบนเตียง มองเพดานเงียบๆเป็นนาที
“ขอโทษนะที่บังคับให้ฟังเรื่องไร้สาระ”
“ไม่หรอก...เรื่องชาวบ้านกูชอบ”ผมพยามยิ้มเพื่อให้มันยิ้มตามซึ่งมันก็ได้ผล ไอ้ครอสเอื้อมมือมาขยี้หัวผมอย่างเอ็นดูก่อนเดินไปปิดไฟ แม้จะเพิ่งสองทุ่มแต่ผมก็เห็นด้วยนะถ้ามันจะนอนแต่หัวค่ำ วันนี้ผมไม่มีการบ้าน พรุ่งนี้ก็ไม่มีธุระอะไรด้วยผมจึงตัดสินใจเข้านอนเหมือนกัน
แต่พอผมแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มบ้างไอ้คนที่ปิดตาอยู่ก็สะดุ้งเบาๆ หันมามองหน้าผมเหมือนผมทำอะไรผิดไปงั้นแหละ
“โทษที...นี่ห้องมึงใช่ป่ะ กูเห็นมันไม่ได้ล็อคอยู่ห้องเดียวเลยเดินเข้ามานั่งรอมึง มีห้องอื่นให้นอนมะ”
ผมว่าไม่มันก็ผมต้องมีสักคนกำลังเมา
ไอ้ผมก็ไหลไปตามน้ำเรื่อยเลยเห็นคนเขาหงอยๆเลยลืมนึกว่าไอ้บ้านี่มันกำลังจีบกูอยู่นี่หว่า กูควรเล่นตัวให้มันไปนอนพื้นนอนโซฟานอนเฝ้าหน้าบ้านไรงี้ ไม่ใช่ห่มผ้านอนกะเขาสบายใจเฉิบ ส่วนไอ้ครอสก็โรคสุภาพบุรุษกำเริบรึไงก็ไม่รู้ มาท้วงเพื่ออะไร มึงควรเนียนๆตามเรื่องนอนกระแซะกูไปนะ
“ไม่อยากนอนกะกูอ่อ”น้องเพลินขอแรดสักวันเพื่อคนเศร้าละกัน ภายในห้องมืดสนิทมีเพียงแสงไปจากบ้านตรงข้ามเล็ดลอดเข้ามาผมจึงมองไม่เห็นสีหน้าของคนที่นอนอยู่ข้างๆ สัมผัสได้แค่ว่าเตียงสั่น
“อันตรายนะ”
“ไม่เป็นไรกูสู้คนได้”
ได้ยินเสียงมันหัวเราะผมก็เบาใจแล้ว
“แถมกอดทีนึงได้ป่ะ”
“มากไป...เชี่ยครอส!”มันไม่ปล่อยให้ผมพูดสุดคำก็ลากตัวผมไปกอดหมับ! มีการเอาหน้ามาซุกๆกับซอกคอด้วยนะ...แม่ง กูไล่มึงไปนอนนอกบ้านตอนนี้ทันไหมวะ
ชักนานไปนะ
ครอสเล่นกอดแล้วก็นิ่งไปเลยทีแรกผมคิดว่ามันผล็อยหลับไปก็เลยแงะตัวเองออกแต่อ้อมแขนที่กอดผมเอาไว้กลับรัดแน่นขึ้น
“ไหนบอกว่ากอดทีเดียวไง จะกอดอีกนานป่ะ”
“ก็นี่ไงกอดทีเดียวรวดเดียวยันเช้า”
“ไอ้เหี้ย! ปล่อยเลย กูนอนไม่ถนัด!!”วันนี้มันว่าง่ายครับ ผมแค่สะบัดตัวหน่อยเดียวครอสก็ยอมปล่อยผมเป็นอิสระ
“เพลิน...พรุ่งนี้ขอให้เลี้ยงสายให้สนุกนะ”เสียงทุ่มดังแผ่วเบาแต่ก็ปิดความกังวลที่แทรกมากับเสียงนั้นไม่ได้ จะว่าไปผมก็ยังไม่ได้บอกมันเรื่องเลื่อนนัดเลยนี่หว่า แต่เอ๊ะ...มันใช่เรื่องที่ผมต้องรายงานมันด้วยรึไง
“พี่เขาเปลี่ยนแผนแล้วว่ะ เลื่อนไปเลี้ยงวันพุธหน้าแทนกับเพื่อนในคณะ”
“เหรอ...ดีเลย พรุ่งนี้จะได้กลับบ้านแบบสบายใจหน่อย”
“สู้ๆเว้ย! อย่าไปพาลใส่น้องมึงนะ เรื่องแม่ใหม่คงให้ยอมรับง่ายๆไม่ได้หรอก แต่น้องมันเกิดมาไม่รู้เรื่องอะไร มันก็น่าสงสารในมุมของมัน”
“เพลินแม่งคนดีว่ะ...”
“แน่น๊อน...”คนโดนชมงี้ยิ้มหน้าบานเลย
“แต่คนหลายใจแม่งเลวว่ะ”
“!!”
ผมหุบยิ้มแทบไม่ทัน ทีแรกตกใจนึกว่าโดนด่าแต่พอลองตั้งสติแล้วคิดให้ดีๆก็คิดว่ามันคงหมายถึงพ่อตัวเอง
แต่ไม่รู้ว่าทำไม...ผมถึงรู้สึกเข้าตัวยังไงไม่รู้....
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
น้องเพลินโดนด่าด้วยคำคล้ายๆกันสองรอบแล้ว โถ น่าสงสาร 555
คนลังเลหลายใจนิสัยไม่ดีนะคะ
-
ไปๆมาๆได้นอนเตียงเดียวกันเฉยเลย
-
น้องเพลินน่ารักตลอดดด เปิดใจรับครอสไว้ซักคนนะลูกกก
-
อยู่ดีๆก็เหมือนโดนด่าสินะเพลิน
สงสารครอสจัง ต่อไปเวลาอยู่บ้านก็ต้องปั้นหน้ายิ้มทั้งที่ใจร้องไห้งี๊เหรอ
-
คิดอีกอย่าแต่ทำอีกอย่างนะเพลิน 555555
-
เพลินค๊าาาาา รีบรู้ตัว และรับรักครอส เหอะ สงสารครอสอะ :mew6:
-
เป็นกำลังใจให้ครอส
:mew6: :mew6:
-
เพลินถึงกับสะดุ้งดันเลยทีเดียว55555555
เพลินเป็นคนดีจริง
แต่ทำแบบนี้ยิ่งเหมือนให้ความหวังครอสเลยนะ
เลิกๆชอบนารายณ์ไปเถอะเพลิน มารักกับครอสดีกว่า
คึคึ จะได้ไม่มีใครเจ็บปวด รักกันไปมา ดีลไหม? คึคึ
รออ่านต่อค่าาา
-
ใช่ หลายใจนิสัยไม่ดี //อินนนนนนนนนนนนนนน
-
:pig4: :pig4:
-
งุ้ยย รออ่านต่อนะคะ
:pig4:
-
กอดปลอบครอส เพลินอย่าลังเลอีกเลยนะ
-
สงสารครอสจัง :hao5:
-
คนหลายใจไม่ดีแต่คนให้โอกาสตัวเองไม่ผิดนะคะน้องเพลิน ไม่ต้องรู้สึกผิดขนาดนั้นหรอกลูก555
คือเพลินก็น่าจะพอรู้ตัวว่าเรื่องพี่นารายณ์นี่ตัวเองแทบไม่มีโอกาส เปิดใจให้ครอสที่เข้ามาแล้วชอบตัวเองก็ไม่ผิดหรอกค่ะ แล้วน้องก็เพิ่งรู้จักครอสจะปุปปัปตัดใจจากพี่นารายณ์เลยทั้งที่ชอบมาตั้งหลายปีก็คงแปลกๆ
ดังนั้นหนูไม่ได้เลวอะไรหรอกเพลิน หนูแค่ยังอยู่ในช่วงให้โอกาสตัวเอง หนูยังโสดค่ะลูกยังไม่ได้ตกลงคบกับใคร แล้วพี่นายรายณ์ก็ไม่ได้ชอบหนู หนูไม่ได้กั๊กครอสด้วย แค่ยังอยู่ในช่วงดูใจนะคะ ให้โอกาสตัวเองมองคนอื่นบ้างไม่ใช่เรื่องผิดค่ะเพลิน ไม่ต้องเครียดลูก55 ตั้งใจเรียนนะคะ อย่ามัวแต่กังวลเรื่องผู้ชายยย
-
โอ๊ยยยยย ครอสไม่ได้ด่าน้องเพลินรอกค่ะ โปรดอย่ากังวล นี่เค้าเรียกว่าด่าดักทางไว้ก่อน 555555 ตอนนี้เป็นตอนเบาๆ เรื่อยๆรึเปล่าคะ คือเรารู้สึกแบบนั้น ได้เห็นน้องเพลินแบบด้านคนดีโคตรๆ ได้เห็นครอสกับปัญหาชีวิต เฮ้อออ เราก็สงสารครอสนะคะ แต่ก็อย่างที่น้องเพลินบอก เด็กไม่ได้ผิดอะไร เราเชื่อว่าครอสจะค่อยๆหาทางออกและผ่านมันไปได้ในที่สุดค่ะ ส่วนชีวิตรัก เฮ้ออออ น้องเพลินคะ น้องเพลิน!!! นี่ปิดทางไม่ให้เค้าจีบแล้วเหรอคะ? คือเป็นห่วงเป็นใย ใจดีด้วยแบบนี้เค้าก็มีความหวังสิค้าาา แต่เรารู้ว่าน้องตัดความหวังครอสไม่ได้หรอก คือเราว่าอาการมันเหมือนน้องชอบครอสแล้ว แต่ยังไม่ยอมรับความจริง เราก็รอนะคะ อย่าหลายใจนะคะ เป็นคนเลวทันที 5555555 เรารอตอนต่อไปนะค้าาา รอเค้ารักกันนนนนน :กอด1:
-
เพลินรีบ ๆ รู้ตัวนะ ครอสก็รู้อยู่แล้วว่าน้องเพลินชอบใคร ถ้าจะจีบก็ต้องอดทนจีบจนกว่าน้องจะหมดใจกับพี่นารายณ์นะ
-
อน่าด่าน้องเพลินเซ่ 5555555 วันนี้น่ารักกันดีจัง ดูอบอุ่น
-
น่ารักกก
-
ตอนที่11
ณ ถนนฝั่งตรงข้ามมหาลัย
วันนี้คือวันที่พี่รหัสผมนัดเลี้ยง เป็นความบังเอิญที่หวานเองก็เป็นน้องรหัสของกลุ่มเพื่อนพี่เขาด้วย พวกเรานัดเจอกันตอนหกโมงเย็นเพราะต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอก่อน ขืนใส่ชุดโทรมๆไปกินบุฟเฟ่ต์โรงแรมหัวเป็นพันๆได้ถูกพนักเฉดหัวส่งออกมาพอดี
รอสักพักพวกพี่เขาก็ทยอยมา
กลุ่มพี่เฟิงมีอยู่แปดคนรวมน้องรหัสด้วยก็เป็นสิบหก กลุ่มใหญ่พอสมควร แต่มีปีหนึ่งบางคนยังไม่มาพวกเราเลยยังจับกลุ่มคุยกันอยู่
“เป็นไงมั่ง เรียนยากไหม”
“ก็เรื่อยๆครับ พอถูไถ”บทสนทนาสุดคลาสสิคของผมและพี่เฟิง
ขณะที่ก๊วนเด็กเภสัชกำลังยืนคุยเล่นกันครื้นเครงก็มีเสียงของแขกที่ไม่ได้รับเชิญดังขึ้น
“เจอแล้วววว!”
ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งที่เข้ามาใหม่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนในคณะผมแหงๆ ประการแรกคือเสื้อช็อปที่พาดอยู่บนไหล่และท่าเดินที่บอกยี่ห้อนักเลงหัวไม้ ไหนจะรอยสักตรงต้นคออีก ไม่นับรวมสีแดงๆตรงปลายผมน่ะนะ คนมาใหม่แทรกเข้ามาในวง หยุดยืนข้างกายผม แลบลิ้นเลียริมฝีปากขณะกวาดสายตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
น่ากลัวว่ะ ใครหงะ!?
ผมผงะถอยหลังสองสามก้าวตามสัญชาติญาณ สีหน้าพี่เฟิงเรียบตึงขึ้นมาทันที
“เจอร์มาทำอะไรที่นี่ นารายณ์ไม่ได้บอกเหรอว่างานนี้เราไม่เกี่ยว”
“โห่ยยย พี่เฟิง อย่าพูดจาไร้เยื่อใยอย่างงั้นสิคร๊าบบบบ ดูดิ พี่รหัสมีโรงแรมเป็นของตัวเองทั้งหลังแต่กลับเลี้ยงน้องตัวเองข้างถนนแล้วให้ใครก็ไม่รู้ไปกินในราคาพิเศษ ผมน้อยใจนะ เน๊อะเพลินเน๊อะ”หน้าแม่งโคตรกวนตีนอ่ะ ไม่มีแววตัดพ้ออย่างปากพูดสักนิด
มันสูงกว่าผมไม่มากผมเลยไม่ต้องเงยหน้าคุยกับมัน แต่ถึงตัวจะพอๆกันแต่ก็กลบความหวาดหวั่นของผมไม่มิด
“กลับไปเลย ไว้ให้นารายณ์มันพาไปเลี้ยงวันหลัง”พี่เฟิงกล่าวเสียงเรียบ
“ม่ายกลับ~”
ทั้งสองคนจ้องตากันเขม็ง
สุดท้ายพี่เฟิงก็แพ้ กดโทรศัพท์หาเพื่อนตัวเองรายงานสถานการณ์ฉุกเฉิน ตอนนี้ผมย้ายตัวเองมายืนอยู่ข้างหวานเพราะทนสายตาแปลกๆที่เจอร์มองมาไม่ได้
ตุ๊ดสัส หลบหลังผู้หญิง
“เพลินรู้จักป่ะ”หวานกระซิบถาม
“ไม่อ่ะ”
“แล้วทำไมมันตรงปรี่เข้าไปหาเพลินอย่างงั้นอ่ะ ไอ้เราก็นึกว่าเพื่อน มองไม่วางตาเลย ขนลุกว่ะ ไปยืนไกลๆดิ๊มาเกาะหลังกันแบบนี้เราพลอยโดนมองไปด้วย”
โคตรรักกันเลยว่าที่แฟนใครเนี่ย
รอไม่ถึงสิบนาทีพี่นารายณ์ก็มา ตอนนี้เลยหกโมงมาสักพักแล้วแต่ปีหนึ่งยังขาดอยู่คนนึง เห็นพี่รหัสเจ้าตัวโทรเร่งยิกเลยแต่ได้ยินว่าหอมันอยู่แถวอนุโน่นมาช้าก็ไม่แปลกพวกเราเลยทนรอกันไม่มีใครบ่น ยกเว้น...
“เมื่อไหร่จะไปกันอ่ะพี่!”ไอ้เจอร์
“หุบปากแล้วยืนนิ่งๆ จะแดกหรือจะกลับมึงเลือกเอา”พี่นารายณ์โคตรโหดอ่ะ ตั้งแต่พี่เขามาไอ้เจอร์ก็สงบเสงี่ยมลงเยอะ ไม่จ้องผมปานจะกลืนกินแล้ว แต่มีแอบมองเป็นระยะๆพอโดนสายตาเย็นๆของพี่นารายณ์ตวัดมองมันก็เบนสายตาไปทางอื่น
“เมื่อยอ่ะ ไปนั่งโน่นกัน”หวานชี้ไปยังป้ายรถเมล์ซึ่งคนเริ่มบางตาแล้ว พอทิ้งก้นนั่งหวานก็ควักมือถือออกมาทันที แอบเห็นชื่อแชทที่ส่งมาเป็นเพื่อนผมเองก็ลอบยิ้มมุมปาก คู่นี้แม่งน่ารักเว้ย
“อ๊ะ...นั่น”คนที่ก้มหน้าก้มตามองมือถือตัวเองอยู่นานสองนานสะกิดเรียกผม ปลายนิ้วของเธอชี้ไปยังร่างสูงของใครบางคนที่แอบมองผมอยู่ห่างๆอย่างลังเลว่าจะเข้ามาทักดีหรือไม่ ครอสนั่นเอง
พอผมส่งยิ้มให้มันก็เดินเข้ามาใกล้
“ยังไม่กลับอีกเหรอวะ”ผมถาม
“โดนเพื่อนลากมากินปังเย็น ว่าแต่มึงเหอะ ทำไมยังไม่ไป”
“คนขาดไปคนนึง โน่น...พวกพี่เขายืนรอเงกอยู่โน่น...”ผมบุ้ยหน้าไปทางกลุ่มพี่ๆทว่ารอยยิ้มก็หายไปจากใบหน้าของครอสเมื่อสายตาก็มันฉายภาพของพี่นารายณ์
เมื่อวันก่อนผมบอกมันว่างานนี้ไม่มีพี่นารายณ์ แม้จะไม่ตั้งใจแต่ก็คือการโกหก
ผมทำหน้าไม่ถูกหวานเลยเอ่ยขึ้นมาอย่างรู้งานว่า”น้องรหัสเขางอแงอยากไปด้วย พี่นารายณ์เลยต้องมา ไม่อยู่ในแพลน”
กู๊ดจ็อบ! ว่าแต่หวานกล้าใช้คำว่างอแงกับคนอย่างเจอร์!?
“ไม่เป็นไรไม่คิดมาก แค่จะบอกว่าถ้ามันดึกแล้วไม่มีคนมาส่งพี่เขาเปิดห้องให้ก็นอนกับเพื่อนนะ กับชื่ออะไรนะ หวานใช่ไหม ดูแลมันด้วย มันชอบเด๋อๆด๋าๆให้คนเขารู้ว่าอ่อน กินเหล้าได้แต่อย่าเมา ที่สำคัญคือห้ามโบกแท็กซี่กลับเองคนเดียวเด็ดขาด โอเค๊?”
“อื้ม”
“ดีๆ กูไปละ บายยยย”ครอสทำตัวเหมือนพ่อผมไปอีกคนละ ผมไม่ได้อ่อนขนาดนั้นสักหน่อย แต่พอมันยิ้มผมก็ยิ้มตามอย่างช่วยไม่ได้ โบกมือหยอยๆยืนมองมันจนลับตา
“เพลิน!หวาน! มาครบแล้วไปกันเถอะ”ถึงคราวผมต้องไปบ้างล่ะ
โรงแรมของพี่นารายณ์หรูหราเว่อวังอลังการดาวล้านดวงมาก โรงแรมนี้พวกลูกค้าจากจีนของบริษัทพ่อก็เคยมาพักอยู่แต่เขาบ่นว่าแพงไปต้องรวยกว่านี้ถึงจะมาพักไม่คิดเลยว่าจะเป็นของพี่นารายณ์ พวกเราเดินเด๋อด๋าเข้ามาด้านใน โดยเฉพาะน้องรหัสของพี่นารายณ์ที่ผิวปากวี๊ดวิ๊วยังกับบ้านนอกเข้ากรุง โชคดีที่มากับลูกเจ้าของเลยไม่มีใครมองเหยียด
กว่าจะมาถึงก็ทุ่มกว่าแล้วกว่าจะกินเสร็จคงเกือบสี่ทุ่ม
เหมาครับ!
งานนี้คุณลูกเจ้าของเขาจองทั้งร้านไว้สำหรับพวกเราโดยเฉพาะ เสียงดังกันได้เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจใคร ไอ้เจอร์ตะโกนสั่งเหล้าคนแรกเลย มีพี่คนอื่นเอาตามด้วยแต่พวกปีหนึ่งยังเหนียมอยู่
“เพลินมานี่ๆ”พี่เฟิงเรียกผมให้ไปนั่งด้วยผมเลยต้องแยกกับหวานที่ไปนั่งกับพี่รหัสของตัวเองเหมือนกัน ที่โต๊ะมีกันสี่คนครับคือผม พี่เฟิง ไอ้เจอร์และพี่นารายณ์
เหี้ยนะแต่ไม่แสดงออก
ไอ้เจอร์ซัดเหล้าซัดไวน์ซัดแชมเปญยังกับน้ำเปล่า เรียกว่ามาครั้งนี้มันคุ้มสุด แต่ก็ดีเพราะมันมัวแต่สนใจเหล้าเลยเลิกมองหน้าผมสักที ส่วนพี่นารายณ์ก็นั่งกินเงียบๆตามประสาคนมาบ่อยจนชิน ร้านนี้สำหรับพี่แกคงไม่ต่างจากครัวหลังบ้าน ด้านพี่เฟิงที่บ้านเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นก็เลือกตักแต่อาหารฝรั่งมากิน
มีพี่คนนึงเปิดไมค์ร้องคาราโอเกะด้วย หลายคนลุกขึ้นไปเต้นแจม ทำลายภาพลักษณ์โรงแรมห้าดาวพินาศสิ้น เชื่อว่าจุดนี้ความเมากลบมารยาทมิดแล้ว เห็นหวานเดินไปตักอาหารแบบเป๋ๆสงสัยคงเมาตามพี่รหัสมันไปละ
“คืนนี้คงต้องให้ค้างที่นี่...”เสียงทุ้มรำพึงกับตัวเอง ทั้งโต๊ะมีผมคนเดียวที่ยังสติดีอยู่เพราะจิบไวน์ไปแค่แก้วเดียวแล้วรู้สึกไม่ถูกปาก พี่เฟิงโดนไอ้เจอร์กลอกเหล้าจนฟุบไปแล้วส่วนเจ้าตัวก็เดินถือขวดเหล้าไปแย่งไมค์จากมือพี่ที่ร้องเกะอยู่
“รบกวนพี่รึป่าวครับ”ผมถามตามมารยาท
“ไม่หรอก ปีที่แล้วก็มีเรื่องประมาณนี้ ที่สำคัญนี่ก็ดึกแล้วด้วย”
จริงด้วยวุ้ย! จะห้าทุ่มแล้วไม่รู้ตัวเลย พนักงานกับเชฟก็ทยอยกลับกันเกือบหมด
“งั้นเก็บของเลยแล้วกัน ที่จริงที่นี่ปิดสี่ทุ่มแต่เขาให้พี่เป็นกรณีพิเศษ แต่นี่ก็ดึกแล้วเราเลิกกันเถอะให้พนักงานได้กลับบ้าน”พี่นารายณ์ว่าพลางเดินไปเคลียร์เพื่อนและบรรดาน้องรหัสทั้งหลายที่เมาปลิ้น”เพลินไม่ต้อง เดี๋ยวพี่ตามคนมาช่วยแบก”พี่เขาห้ามผมที่ทำท่าจะไปประคองหวาน
พี่นารายณ์สั่งเปิดห้องหกห้องครับ จับไปกองๆรวมกันห้องละสามคน หวานนอนรวมกับพี่ผู้หญิงอีกสองคนผมเลยต้องหาที่นอนห้องอื่นซึ่งมันก็เหลืออยู่ห้องเดียวคือห้องของพี่เฟิงกับพี่นารายณ์นั่นแหละ
ผมสังเกตมาพักนึงละ สายตาที่พี่นารายณ์ใช้มองพี่เฟิงมันมากกว่าเพื่อนชัวร์ ที่สำคัญคือตอนที่พี่รปภ.ช่วยกันหิ้วปีกเหล่านักศึกษาอนาคตของชาติขึ้นมาพี่นารายณ์กลับบอกัดแล้วประคองพี่เฟิงขึ้นมาด้วยตัวเองอย่างทะ นุถนอม
แววอกหักมาแต่ไกลเลยกู
“เข้าไปอาบน้ำสิ พี่ให้คนเตรียมชุดไว้ให้แล้ว”พี่นารายณ์ซึ่งง่วนกับการจัดท่านอนให้พี่เฟิงดีๆกล่าวขึ้น ผมมองทั้งสองคนจนเหลียวหลัง เดินเหม่อเข้าห้องน้ำมาโดยลืมเอาชุดที่ว่าเข้ามาด้วย
“โอ๊ะ...”ผมฉุกคิดขึ้นได้เลยเปิดประตูออกมา แต่นั่นเป็นการกระทำที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิต!
พี่นารายณ์กำลังจะจูบพี่เฟิง!
ผมไม่ได้มองผิดไปแน่ ร่างสูงที่กำลังโน้มตัวจรดริมฝีปากเนียนุ่มของร่างข้างใต้ผงะขึ้นมาสบตาผมอย่างตื่นตะลึง ไวเท่าความคิดพี่นารายณ์พุ่งปราดเข้ามาคว้าขอมือของผมแล้วฉุดให้เดินตามออกจากห้องไป! พี่เขาลากผมซึ่งอยู่ในอาการช็อคมายังโซนห้องนั่งเล่นของชั้น
“เพลิน! เรื่องเมื่อกี้...อย่าเอาไปบอกใครนะ...”
โดยไม่ได้ตั้งใจ แต่น้ำตาก็ไหลอาบเต็มสองแก้มของผม
พี่เขามองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ สีหน้าเคร่งเครียดฉายแววงุนงง ผมยกมือปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ เสหน้ามองไปทางอื่นอย่างทนไม่ไหว...อย่างนี้พี่เขาก็รู้น่ะสิว่าผมรู้สึกยังไง
โถ่...ทำไมพี่เขาต้องมารู้ความรู้สึกของผมเวลาเดียวกับที่ผมรู้ความรู้สึกของพี่เขาด้วยนะ
พระเจ้าแม่งโคตรโหดร้ายอ่ะ...
กับผู้ชายตรงหน้าผมเจอเขาครั้งแรกข้างสนามบาส ฉากการพบกันดาษๆในนิยายรักอย่างการที่ลูกบาสเจ้ากรรมบังเอิญหลุดจากมือของพี่นารายณ์กระดอนมาชนหัวผมเข้าพอดี
ถึงมันจะธรรมดาหรือดาษดื่นแค่ไหนแต่สำหรับผมมันโคตรพิเศษเลย
จนรู้ตัวอีกทีก็
“พี่คบกับพี่เฟิงอยู่เหรอ...”
“เปล่า...พี่แค่คนแอบชอบและคงเป็นได้เท่านี้...”
“ผมก็แอบชอบพี่อยู่นะ...”
“!!”
“เพลิน...นี่เรา...”
แล้วอยู่ดีๆใบหน้าของพวกเราก็เลื่อนเข้าหากันเรื่อยๆ ถึงผมจะไม่เมาเพราะสัญญากับใครบางคนเอาไว้แต่ไม่ใช่ว่าได้กินเลย พี่นารายณ์เองก็เหมือนกัน ผมว่าตอนนี้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เล่นงานเราสองคนแล้วล่ะ ไม่อย่างงั้นผมคงไม่ใจกล้ารอรับสัมผัสของพี่เขาแบบนี้ และหากมีสติครบพี่เขาก็คงไม่ทำแบบนี้เช่นกัน
มือหยาบเลื่อนมารั้งท้ายทอยของผม ริมฝีปากของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงหนึ่งเซ็นต์
คนใจง่ายแม่งเลวว่ะ
กึก!
“!!”
“พอเถอะ..แบบนี้ไม่เอา...”
ผมกำลังเมา พี่เขาก็กำลังเมา แต่ต่อให้ขาดสติแค่ไหนเรื่องพวกนี้ก็ไม่สมควรเกิด! ผมยันแผงอกของร่างสูงออกด้วยความตื่นตระหนก คำพูดของใครบางคนดังก้องอยู่ในหัวสลับกับใบหน้าของคนคนนั้น
“เพลิน...”สีหน้าของเดือนวิศวะก็ดูตระหนกไม่แพ้กัน นัยน์ตาสีดำเข้มของพี่นารายณ์สั่นพร่า ประกายที่สะท้อนแสงไฟสีส้มสลัวบนเพดานฉายชัดถึงความรู้สึกผิด
แล้วน้ำตาของผมก็ไหลออกมาอีกรอบ
“ผมชอบพี่นะ...ฮึก...ตั้งแต่วันที่เก็บลูกบาสให้วันนั้น วินาทีที่พี่คว้าลูกบาสไปจากมือผมแล้วก็วิ่งกลับเข้าไปในสนาม หัวใจของผมก็ติดมือพี่ไปด้วย...แต่ว่า...ฮึก...ฮือ”ร่างกายของผมสั่นเทิ่มไปหมด เมื่อความละอายใจมันแล่นขึ้นมาจุกอก อึดอัดจนหายใจไม่ออก
กลัว...
ผมไม่รู้ว่ากำลังกลัวอะไรอยู่
“มันไม่ใช่แบบนี้...”
ผมรู้แค่ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ...ไม่ใช่เลยสักนิด!
“พี่ขอโทษ เพลิน พี่ไม่ได้...ตั้งใจ...”คำว่าไม่ได้ตั้งใจที่หลุดออกมายิ่งทำให้รู้สึกเจ็บ
ใช่ พี่เขาไม่ได้ตั้งใจ ตัวผมมันก็แค่เด็กจากไหนก็ไม่รู้ที่โผล่เข้ามาในจังหวะที่พี่เขากำลังหวั่นไหว เป็นแค่เด็กโง่ๆที่ร้องไห้แล้วก็พูดคำว่ารักใส่เขาซ้ำๆ
“ไม่เป็นไร ผมไม่เป็นไร พี่ไปเถอะ ผมไม่เป็นไรจริงๆ ผมขออยู่คนเดียวนะ พี่ไปนอนเถอะ ผมจะกลับแล้ว ผมไม่เป็นไร”เหมือนหุ่นยนต์เอาแต่พูดคำเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา พี่นารายณ์ไม่เชื่อคำโกหกโต้งๆของผมหรอก พี่เขายื้อแขนของผมที่พยามจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป
ทว่าผมก็สะบัดทิ้งและวิ่งหนีออกมา
วิ่งหนีจากความรักสี่ปีไปสู่ความว่างเปล่าของท้องถนนยามราตรี
ผมชอบพี่นารายณ์ จวบจนกระทั่งชั่วขณะที่ผลักพี่เขาออกไปหรือในตอนที่ออกมายืนร้องไห้ฟูมฟายอยู่ริมฟุตบาทนี้ก็ยังชอบอยู่
ผมโบกแท็กซี่ที่แล่นผ่านมาพอดี บอกเส้นทางกับลุงคนขับที่ตกใจกับใบหน้าอาบน้ำตาของผู้โดยสาร ทั้งๆที่เมื่อเย็นเพิ่งมีคนห้ามไม่ให้ขึ้นรถแท็กซี่คนเดียวตอนกลางคืนแท้ๆ ดูเหมือนผมจะเป็นคนไม่ฟังคำพูดคนอื่นเลยสินะ
“เราเป็นคนไม่ดีสินะ”
ผมถอดรองเท้าออกเพื่อชันเข่าขึ้นมาสวมกอดอย่างคนต้องการสิ่งยึดเหนี่ยว ท่าทางหมดอาลัยตายอยาก น้ำตาก็ยังไหลออกมาเรื่อยๆ หากโดนปล้นหรือโดนพาไปที่ลับตาคนก็คงไม่มีทางรอดแต่ผมคงทำบุญมาดีเพราะใช้เวลาไม่นานรถโดยสารก็มาจอดเทียบหน้าทาวน์โฮมของผม
ผมจ่ายเงินและเดินเข้าบ้าน ทาวน์โฮมเล็กๆกลับดูกว้างและอ้างว้างขึ้นจนน่าใจหาย
หอบเอาอกซ้ายซึ่งกลวงโบ๋ขึ้นไปยังห้องนอนจนสำเร็จ
ผมอยากให้ใครสักคนช่วยปลอบ อยากโผเข้าไปกอดใครสักคนแล้วก็ร้องไห้จนสุดเสียง
น่าแปลกนะ...ถ้าเป็นเมื่อก่อนคนแรกที่ผมนึกถึงคงเป็นซัง ทว่าวันนี้มือซึ่งถือโทรศัพท์เอาไว้กลับกดเลือกหน้าต่างแชทที่ไม่เคยมีบทสนทนาใดๆขึ้นมา
เ พ ลิ น ~ : พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมงเหรอ 01:21 น.
เ พ ลิ น ~ : อยากเจอ 01:34 น.
ผมกอดเข่านั่งมองหน้าจอซึ่งไร้การตอบสนองใดๆจนกระทั่งตีสอง มันคงนอนไปแล้ว ผมก็บ้าเนอะ ใครจะมานั่งตอบไลน์ผมเวลานี้กัน สุดท้ายผมก็เก็บเครื่องมือสื่อสารเข้าลิ้นชักหัวเตียงก่อนจะใช้ความพยามทั้งหมดเพื่อข่มตาหลับ
Cross xx : โทษทีๆ เมื่อกี้ปั่นงานอยู่ พรุ่งนี้มีพรีเซนส์ 02:17 น.
Cross xx : ที่ตึกคณะห้อง 401 มาดูป่าว 02:17 น.
Cross xx : เพลิน 02:19 น.
Cross xx : เป็นอะไรรึป่าว? ให้ไปหาตอนนี้เลยไหม 02:28 น.
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
สิ่งที่เราชอบที่สุดในตอนนี้คือ 'เวลา' ที่ครอสตอบแชทไลน์เพลิน
ช่วงเวลา 2.19 น. ถึง 2.28 น.คือช่วงเวลาที่ผู้ชายคนนี้รอคำตอบจากเพลินอย่างกระวนกระวาย
ขั้นกว่าของ อยากเจอ คือ อยู่ไหนเดี๋ยวไปหา ค่ะ
-
ถึงเวลาตัดใจนะเพลิน
-
เฮ้ออออออออ น้องเพลินตื่น! รู้ตัวได้แล้วค่ะ! เราจะบอก พี่นารายณ์เป็นรักแรก เป็นอะไรที่ฝังใจและลืมยาก แต่พอมีคนที่ใช่เข้ามา รักแรกก็เป็นได้แค่รักแรกค่ะ ไม่รู้สิ มุมเรากับมุมเพลินมันคนละมุมกัน เพลินอาจไม่ได้คิดอย่างเรา เพลินก็ควแค่ทำไปตามความรู้สึกในขณะที่เราพยายามหาเหตุผล อืม แต่อย่างน้องนะคะ ตอนที่เพลินเจ็บปวดที่สุดคนที่คดถึงคนแรกก็กลายเป็นครอสไปแล้ว อีกไม่นานเพลินก็คงจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังรู้สึกกับใครกันแน่ เฮ้อออ ส่วนพี่นารายณ์ สักวันพี่จะได้เจอคนของพี่นะคะ เราเชื่ออย่างนั้น เราไม่รู้ว่าทำไมพี่จะจูบเพลิน คงเพราะเมามั้ง แต่ก็ยังดีที่เพลินนึกถึงครอสได้อ่ะเนอะ ดูดิ คิดถึงเขาตลอดแบบนี้ รู้ตัวเถอะจ้ะว่าชอบเขาไปแล้ว เรารออ่านตอนต่อไปนะคะ ไม่รู้ว่าควรรอด้วยความรู้สึกแบบไหนเลย จะว่ากลัวก็น่าจะใช่นะคะ ไม่รู้ต่อจากนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ไม่เอาดราม่า จุ๊บ :bye2:
-
ถ้าเราเป็นครอสคงค่อยๆถอยออกมาอ่ะ :monkeysad:ยิ่งรู้ว่าเพลินรักพี่นารายณ์ขนาดเกือบจะจูบกันละ เราไม่ทนนะ แต่ครอสไม่รู้นิ555 เรารักคนที่เห็นค่าความรักเราอะ ถ้าเพลินยังฝังใจกับรักแรก ครอสลองถอยมาชั่งใจตัวเองก่อนมั้ยว่าจะทนรับสถานการณ์แบบนี้ไปเรื่อยไหวรึป่าว สงสารครอสอะ #ทีมครอส :monkeysad:
-
ดีใจแทนครอสได้หรือยัง?
:katai5:
-
สุดยอดเลยคะ ตอนนี้รู้ใจตัวเองแล้วใช่ปะเพลิน
-
ดีใจที่น้องเพลินรู้ใจตัวเองค่ะ
ชอบที่ครอสแคร์เพลินจัง
โมเม้นท์การเป็นคนสำคัญของใครสักคนมันดีจริงๆ นะ
แล้วเพลินจะได้รู้ อิอิ
มาต่อไวๆ นะคะ
-
ได้เวลาตัดใจแล้วนะเพลิน
-
ได้เวลาคบครอสแล้วจ้ะ ^^
-
มาหาเพลินเลย นางกำลังอ้อนแอ 555 มาอยู่เป็นเพื่อนนางหน่อย
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบผู้ชายแบบครอสอ่ะ ไม่อยากให้ครอสจีบเพลินแล้วอ่ะ มาจีบเราแทนเถอะ
-
แอบสวรครอสเบาๆ :mew4:
-
น้องเพลินน่ารัก เป็นคนดีจริงๆ แอบรักพี่นารายณ์มาตั้งสี่ปี ให้เวลาน้องตัดใจหน่อยเนอะ
ครอสเป็นคนที่น่ารัก ถึงจะออกตัวว่าจีบเพลินแต่ก็ไม่เคยเข้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว มีแต่คอยช่วยเหลือดูแล รอเวลาน้องเพลินเปิดใจรับครอสนะคะ
ชอบคู่ซังกับหวานด้วยอีกคู่ รอบตัวเพลินมีแต่เพื่อนดีๆ ถึงจะโดนแกล้งบ้างก็เถอะ หนูเพลินน่ารักน่าแกล้งเองนะ อิอิ
:mew1:
-
เชียร์ครอส อิอิ
-
ขั้นกว่าของ อยากเจอ คือ อยู่ไหนเดี๋ยวไปหา...
ประโยคนี้พีคมากกกกกก
-
น่ารักมากค่ะเรื่องนี้ เพลินน่ารัก ครอสน่ารัก(กว่า) 5555555555
ชอบครอส คือดูใส่ใจและแคร์เพลินอ่ะ และก็ดูมั่นคงดี
เพลินก็รีบตัดใจจากพี่นารายณ์นะ ครอสรออยู่ สงสารนางงงง
จริงๆแอบเชียร์นายณ์เฟิงหง่ะ ฮือออ
แต่ไม่เป็นไรค่ะ คนอ่านตามใจคนเขียนอยู่แล้ว 55555555
ส่วนซังกับหวาน น่ารักดีค่ะ ช่วยกันดูแลเพลิน 55555
แต่แวนกับซันนี่ รู้สึกแปลกๆกับซันนี่อ่ะ ทำไมนางดูวุ่นวายกับครอส
ไม่รู้นางอ่อยเพื่อนแฟนหรือไม่มีอะไรในก่อไผ่นะ
แต่ก็รู้สึกอคติกับนางไปแล้วนิดๆอ่ะ 55555555
ถ้านางไม่ดีก็ขอให้แวนไปเจอคนที่ดี ดีกว่าเนอะ
รอติดตามต่อจ้าาา สู้ๆค่ะ
-
โอ้ยเพลินคนซื่อ อ่านแรกๆไม่คิดว่าจะซื่อขนาดนี้
แต่เราแปลกใจที่ไม่ค่อยมีคนอยบกยุ่งทั้งที่หน้าตาดี ปกติหน้าตาดีมักมีคนเข้าหา
สนุกดีค่ะอ่านรวดเดียวเลย ชอบเฟิงอยากให้คู่กับนารายณ์ 555 แต่คู่กับเจอร์ก็ได้พออ่านตอนนี้และพบว่าเจอร์ไม่สูงมากนี่ก็คิดละเคะแน่นอนไม่รอดละ5555
-
ครอสคือที่หนึ่งในใจ
-
บอกครอสทีว่าชั้นชอบเค้า :mew1:
-
:pig4:
-
ครอสน่ารักจัง เพลินบอกว่าพรุ่งนี้อยากเจอ ครอสบอกให้ไปหาตอนนี้เลยไหม
เวลา 9 นาทีที่รอเพลินตอบนี้กระวนกระวายมากไหมครอส ไม่รู้ว่าเพลินนอนไปหรือยังแต่คิดว่ายังนอนไม่หลับ เพลินตอบครอสหน่อยไม่งั้นคงจะมีคนนอนไม่หลับเพิ่มขึ้นอีกคน :-[
ปล. ถ้าเราเป็นครอสเราจะไม่ถอยห่างจากเพลินนะ เพราะครอสรู้อยู่แล้วว่าเพลินชอบใคร ถึงจะรู้ว่าเพลินเสียใจเพราะใครครอสก็ยังอยู่ข้างเพลินแหละ ดีซะอีกใช้โอกาสที่เพลินอกหักใกล้เพลินมากกว่าเดิมนะ คนที่แอบรักอยู่ไกลๆ กับคนที่คอยรักอยู่ข้างๆ ให้มันรู้ไปสิว่าจะหวั่นไหวกับใคร
-
:z3:
-
แอบเจ็บแหะ เออ เพลินลูก มุ่งหน้าต่อ เลิกซึน จัดไป
-
พี่นารายณ์ทำไมจะจูบเพลินล่ะ เพลินเจ็บนะเว้ย
-
ตอนที่12
ผมมากินมื้อเช้าที่โรงอาหารกลางซึ่งไม่ค่อยได้มาบ่อยนัก ที่นี่คนส่วนใหญ่จะเรียกมันว่าคาเฟทซึ่งย่อมาจากคาเฟ่เทอเรียซึ่งแปลว่าโรงอาหารนั่นแหละ ปกติผมจะกินที่ตึกวิทย์ซึ่งอยู่ติดกับห้องบรรยายรวมมากกว่าแต่เพราะวันนี้มีเวลาเหลือเฟือจึงเลือกมาที่นี่แทน
วันนี้ผมลืมตาตื่นขึ้นมาตอนเก้าโมง เหี้ยมาก กูมีเรียนตอนแปดโมงครึ่งมั้ยล่ะ คาบแรกคือแคลคูลัสเสียด้วย เหอๆ ถ้าอกหักแล้วจะหลับสนิทขนาดนี้ล่ะก็นะ
มือถือผมโชว์มิสคอลจากซังเก้าสาย จากหวานสามสาย จากโจ้หนึ่งสาย...จากพี่เฟิงสองสาย และแชทจากพี่นารายณ์อีกเป็นสิบข้อความซึ่งผมยังไม่ได้เปิดอ่าน ผมโทรไปหาไอ้ซังเพื่อบอกมันว่ายังมีชีวิตอยู่ถ้าไม่ติดว่าเรียนอยู่มันคงสวดผมยับ ส่วนพี่เฟิงพอรับสายผมก็ถามด้วยความเป็นห่วงว่าหายไปไหน ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ยยยย ผมก็บอกพี่แกไปว่าตื่นเช้าเลยออกมาก่อน คุยกันเสร็จก็วางสายแล้วมานั่งเขี่ยข้าวต้มไข่ตุ๋นเล่นนี่แหละ
ชักเข้าใจความรู้สึกของครอสตอนโดนผมยัดก๊วยเตี๋ยวแล้วสิ
พูดถึงครอสก็ต้องนึกถึงข้อความของมันแล้วก็ได้แต่ยิ้มอ่อน ถ้าเมื่อคืนผมยังไม่หลับผมคงบ้าตอบตกลงให้มันมาหาจริงๆและมันคงบ้ามาหาผมจริงๆเช่นกัน
มันไม่ได้บอกเวลาเลิกไว้ผมเลยไม่รู้จะไปหามันเมื่อไหร่ดีจึงเดินมานั่งแกร่วอยู่ใต้ตึกคณะมันซึ่งมีคนเดินผ่านไปผ่านมาประปราย แต่ส่วนใหญ่ที่เดินผ่านพร้อมใจกันเหล่ตามองมายังผมจนเริ่มเสียความมั่นใจ
หรือตึกนี้จะเป็นแบบคณะ ICT ที่ห้ามคนนอกเข้าหว่า
ไม่ม้างงงง
ผมชั่งใจอยู่นาน เวลาก็เลยไปสิบโมงกว่าแล้ว ได้เวลาเลิกคาบพอดีคนเลยเยอะผมจึงเนียนๆเข้ามากับกลุ่มคนได้สำเร็จ โชคดีที่ตึกไม่ซับซ้อนผมเลยไม่หลง พาตัวเองมายืนใบ้แดกอยู่หน้าห้อง 401 ภายในห้องมีนักศึกษาอยู่เกือบๆร้อยคน คงเป็นปีหนึ่งทั้งหมดของเอก หน้าคลาสไม่มีอาจารย์
จะเข้าไปดีไหม?
แต่ครอสบอกว่ามีพรีเซ้นส์งานหนิ ถ้าผมเข้าไปจะรบกวนมันรึป่าว
เอ...แล้วทำไมผมถึงต้องถ่อสังขารมาหามันด้วยล่ะ?
“อุ๊ยขอโทษค่ะ อ๊ะ”เพราะมัวแต่ยืนเหม่อเลยโดนเปิดประตูชนหน้าเต็มๆ สาวน้อยผมม้าเต่อรีบเข้ามาดูอาการผมก่อนอุทานออกมาอย่างแปลกใจเมื่อเห็นใบหน้าหล่อระดับเดือนคณะเข้า(?)
“มาหาครอสเหรอ?”เธอถาม”ครอส! อุ๊บส์!”โอ๊ยยย แม่คุณเล่นถามแต่ไม่รอฟังคำตอบหันไปอ้าปากเตรียมตะโกนไอ้บ้าที่นั่งจับกลุ่มคุยกับเพื่อนอยู่หลังห้องซะงั้น
“ชู่ววว เดี๋ยวดิ! ใจเย็นๆขอตั้งหลักก่อน”ผมปล่อยมือจากปากของเธอแบบลนๆ หันซ้ายแลขวาหาตัวช่วยเลิ่กลั่ก เอาไงดีวะ เมื่อคืนผมอยากเจอมันทำไมก็ไม่รู้ พอมาถึงที่แล้วก็ทำตัวไม่ถูก ถามใครก็ไม่ช่วยอะไร ถ้าเป็นหวานคงชูป้ายไฟพร้อมตะโกนเชีบร์ให้เข้าไปเล้ยๆๆ ส่วนซังคงห้ามไม่ให้เข้าไปเพราะเจอหน้ากันในเวลาแบบนี้ก็รังแต่จะฉุดให้รู้สึกแย่ทั้งคู่
แต่ว่า...
“ตอนนี้อาจารย์ปล่อยพัก เหลือกลุ่มที่ยังไม่ได้นำเสนออีกห้ากลุ่ม ครอสด้วย จะเข้าไปก็ได้นะอาจารย์ใจดี”สาวน้อยม้าเต่อกล่าวก่อนเดินไปเข้าห้องน้ำทิ้งให้ผมยืนอยู่ลำพัง
ผมไม่ควรมาหามันเลย...แต่รู้สึกตัวอีกทีขาสั่นๆก็ก้าวเข้าไปด้านใน
คนที่นั่งติดประตูเห็นผมและชี้ให้เพื่อนหันมาดู จากหนึ่งคนเป็นสองคนและเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มือของผมกำบานเลื่อนประตูแน่นเมื่อทั้งห้องที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยสงัดลง สายตาเกือบร้อยคู่จ้องมายังผมอย่างฉงน
เด็กเภสัชมาทำไรแถวนี้วะ? หลายคนคงคิดแบบนั้น
“เลิกมองครับเลิกมอง เพลินเอ๋อแดกหมดแล้วเห็นไหม”ยกเว้นเจ้าของเสียงที่ตัวยังนั่งอยู่กับที่แต่ก็ช่วยคลี่คลายสถานการณ์ให้
ห้องเรียนของครอสคล้ายกับห้องบรรยายรวมของผมตรงที่เป็นแสตนด์ชั้นๆไล่ระดับขึ้นไปแต่ว่าเล็กกว่าเท่าตัว ผมเดินขึ้นไปหาคนที่นั่งอยู่แถวหลังสุดแบบสั่นๆ
ขาสั่น มือสั่น ใจสั่น
“พวกตัวสำรองหลบไปๆ ตัวจริงกูมาแล้ว ชู่วๆๆๆ”
“ไอ้เหี้ย! ถ้าไม่ติดว่าสงสารเพลินนะพวกกูจะแซวจนมึงหาทางกลับบ้านไม่เป็นเลยสัส!”เพื่อนมันคงนึงกล่าว”เชิญคร้าบบบบ”พร้อมผายมือไปยังเก้าอี้ว่างข้างกายคนที่ผมมาหา
ผมแจกยิ้มแหยๆให้เพื่อนครอสครบชุดก่อนนั่งลงข้างๆมัน
นั่งเฉยๆจนเจ้าถิ่นต้องเอ่ยทักก่อน
“เพลิน!”ครอสทุบโต๊ะหน้าผมจนสะดุ้งตัวโยน
“เล่นบ้าไรเนี่ย ตกใจหมด!”ผมกระซิบด่าเสียงเขียว อาจารย์เริ่มเรียกกลุ่มต่อไปแล้ว”มึงกลุ่มที่เท่าไหร่วะ”
“กลุ่มต่อไป”
“ท่องบทได้ยัง”ผมถามเพราะเห็นว่ากลุ่มที่กำลังพรีเซนส์พูดเป็นภาษาอังกฤษแต่เจ้าตัวกลับยักไหล่เหมือนเป็นเรื่องกล้วยๆ เห็นแล้วน่าหมั่นไส้
“เกิดอะไรขึ้นไรรึป่าว...”หลังจากเงียบไปพักใหญ่ ในที่สุดครอสก็เอ่ยปากถามออกมา
“เมื่อคืนนี้...อกหักมาน่ะ...”ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ในที่สุดก็พูดคำที่ไม่สมควรพูดกับคนคนนี้ออกไปจนได้
ครอสชะงัก ผมไม่กล้าหันไปสบตามองได้แต่นั่งจ้องปลายเท้าตัวเองจึงไม่รู้ว่ามันกำลังแสดงสีหน้าแบบไหน
“อ้าว...อุ่ย...”เพื่อนของครอสที่นั่งอยู่ด้านหน้าและได้ยินบทสนทนาของพวกเราหันขวับมาอย่างลืมตัว สงสัยมันจะนึกว่าพวกเราคบกันอยู่มั้ง พอได้ยินเข้าเลยตกใจแต่ที่ตกใจกว่าคงเป็นสีหน้าของผมหรือไม่ก็สีหน้าของครอส เพราะเพื่อนคนนั้นหันมาแล้วก็รีบหันกลับไปแทบไม่ทัน
โชคดีที่กลุ่มหน้าชั้นนำเสนอเสร็จพอดี ร่างสูงจึงลุกขึ้นพร้อมกลุ่มเพื่อนลงไปยังหน้าชั้น ความรู้สึกเหมือนโดนอากาศในห้องกดทับค่อยคลายลง
ผมซบหน้าลงกับโต๊ะอย่างคนจนตรอก...
ไม่ควรมาที่นี่...ไม่ควรบอกมันเรื่องนั้น...ไม่ควรแม้กระทั่งสารภาพรักกับพี่นารายณ์ด้วยซ้ำ
คนอย่างผมมันไม่คู่ควรกับอะไรเลย
ไอ้เพลิน มึงโคตรกากเลยว่ะ ผมด่าตัวเองด้วยถ้อยคำเดิมๆซ้ำในใจ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนการนำเสนอของคนที่ผมมาหาจบลง ผมยังไม่เงยหน้าขึ้นมาแต่รับรู้ว่าครอสกลับมานั่งข้างๆแล้ว มันเอามือแตะหลังผมพร้อมถามอย่างอ่อนโยนว่า
“ในนี้อึดอัดไหม กูเสร็จแล้วออกไปข้างนอกกันเถอะ”
ผมส่ายหัวไปมาแทนคำตอบ ส่งเสียงงอแงตอบกลับ”ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากกระดุกกระดิก”
เมื่อครู่ผมได้ยินคนแถวข้างๆพูดกันว่าอาจารย์จะเอาเนื้อหาที่นำเสนอกันใส่ไว้ในข้อสอบด้วยผมจึงไม่อยากดึงครอสออกไปตอนนี้แต่ถ้าพูดออกไปตรงๆมันก็คงดื้อแพ่งยืนกรานจะลากผมออกไปให้ได้
คนห่าอะไรหัวแข็งชิบหาย...เออ กูก็เป็น
“ขอจับมือหน่อย”ยื่นมือที่ใช้ลองหน้าตัวเองอยู่นั่นแหละไปให้มัน
ครอสเอื้อมมือมาเกี่ยวปลายนิ้วของผมอย่างว่าง่าย
“ทำแบบนี้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเหรอ...?”ไม่รู้ว่าคำถามของมันหมายถึงการมานอนโง่ๆอยู่ในคณะชาวบ้านหรือการเอาปลายนิ้วแตะกันเหมือนอีทีกำลังสื่อสารข้อความ
“รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”แต่คำตอบของผมครอบคลุมทั้งสองกรณีนะ ; )
คาบเรียนของคนอื่นมักผ่านไปเร็วกว่าคาบเรียนของเราเสมอ ผมเผลอหลับได้ยังไงก็ไม่รู้ เชื่อแล้วว่าพออกหักแล้วจะกลายเป็นคนนอนง่าย ผมใช้มือข้างที่ว่างขยี้ตาแบบงัวเงีย คงหลับลึกน่าดูเพราะคนในห้องเหลืออยู่สองสามคน คือผม ครอส และป้าแม่บ้านที่เข้ามาปิดไฟไล่
“ไมไม่ปลุกกู”ตื่นแล้วก็เหวี่ยง”กี่โมงแล้ว หิวว่ะ”เหวี่ยงเสร็จก็กิน เพลินนี่มันน่ารักจริงๆ(ชมตัวเอง?)
“เพิ่งบ่ายเอง บ่ายกูไม่มีเรียน ไปหาไรกินกันไหม”
“ไม่ถามหน่อยเหรอว่ากูมีเรียนไหม มัดมือชกกันนี่”ผมเอ่ยกลั้วหัวเราะ เหล่มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่กำลังเก็บกระเป๋าก่อนจะเดินนำออกจากห้องเรียนทั้งๆที่ปลายนิ้วยังเกี่ยวกันอยู่
อันที่จริงก็ไม่มีเรียนบ่ายเหมือนกันแต่ขอเหน็บหน่อยเถอะ
“คนอย่างครอส ถ้าไม่มีตารางสอนของเพลินก็หมาว่ะ”
“สโตรคเกอร์!”ผมเบ้ปาก สะบัดมือออก แกล้งทำตัวหยะแหยงอีกฝ่ายซึ่งหัวเราะลั่นเลย
“แค่จะสะบัดมือกูออกก็ไม่ต้องเล่นใหญ่ขนาดนั้นก็ได้ แค่บอกกูก็ปล่อย ฮ่ะๆๆๆ”
เกลียดนักคนรู้ทัน ชิส์
ก็จะให้เดินจูงมือกันรึไง บ้าเหรอ!? แฟนก็ไม่ใช่แถมยังผู้ชายทั้งคู่อีก!
พอขึ้นรถได้ผมก็หันหน้าออกนอกหน้าต่าง เมื่อวิทยุเปิดเพลงอกหักไอ้คนขับก็กดเลื่อนให้อย่างรู้งาน ความใส่ใจที่ได้รับบอกตรงๆว่าไม่รู้สึกดีใจสักนิด ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ ผมรู้สึกระอักกระอ่วนในความขลาดเขลาของตน
“ทำไม...มึงถึงชอบกูเหรอ”ผมเปรยขึ้นขณะสายตายังจับจ้องอยู่กับทิวทันศ์นอกหน้าต่าง
“เพราะมึงเป็นคนดีล่ะมั้ง กูชอบนิสัยนางเอก”
“งั้นถ้าเกิดว่า...กู...ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่คิด...จะเลิกชอบไหม?”
“เมื่อคืนไปทำอะไรมาล่ะ”เสียงทุ้มถามยย้อนเล่นเอาผมกระตุก เกร็งมือจับเข็มขัดนิรภัยแน่นจนผิวเปลี่ยนเป็นสีแดง
“กูบอกชอบเขา...เขาจะจูบกู...กูก็ยอม...”
“...”
“ถึงจะหนีออกมาก่อนก็เถอะ...”
ผมแม่งเหี้ยว่ะ ยกเรื่องนี้มาเล่าให้มันฟังทำไมวะ โคตรเห็นแก่ตัวเลย ขอแค่ระบายคนรับฟังจะเป็นใครก็ได้ไม่ใช่เหรอ แทนที่จะไปหาเพื่อนแต่กลับมาหาครอสแบบนี้...ผมคาดหวังอะไรจากมันกันแน่
ภาพนอกหน้าต่างหยุดเคลื่อนที่ลงพร้อมกับโฟล์คบีทเทิลสีเลมอนจอดเทียบข้างทางแต่สายตาของผมก็ยังไม่ละจากหน้าต่างเหมือนเสาไฟฟ้าต้นข้างๆมันมีอะไรน่าสนใจนักหนา
“กูมันง่าย...สารเลว...”
“เพลิน!”ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกตวาด! กวาดนัยน์ตาสั่นระริกมองใบหน้าคมคายของเดือนมหาลัยซึ่งอยู่ใกล้แค่เอื้อม ใกล้ขึ้น...ใกล้จนรู้ตัวว่ากำลังจะถูกจูบ
แบบนี้ก็อาจจะดีเหมือนกัน...ยังไงพี่นารายณ์ก็ไม่มีวันหันมามองคนอย่างผม หันมาหาคนที่รอเราอยู่ดีกว่าเป็นไหนๆ ไม่มีใครเหนื่อยหรือเจ็บสักคนถ้าผมเลือกครอส
ผมค่อยๆปรือตาลงปล่อยให้ด้านมืดของสมองสั่งการร่างกาย
“ขอโทษนะ...กูไม่...”แต่ในท้ายที่สุดผมก็เบือนหน้าหนี
หากความรู้สึกผิดมีน้ำหนักตัวผมคงแบนจมพื้นดิน
“เห็นไหม...มึงไม่ได้ง่าย...”ทั้งสีหน้าที่แสดงออกมา แววตาที่ใช้มองผม หรือแม้กระทั่งน้ำเสียงที่เอ่ยคำปลอบ มันฉายชัดถึงความเจ็บ
ทรมาณทั้งสองคน แต่ฝ่ายที่น้ำตาไหลออกมามีแค่ผมผู้เดียว
“นี่ชมอยู่นะร้องไห้ทำไม”
“ร้องไห้แทนมึงอ่ะ รวมส่วนของตัวเองด้วย มึงไม่ร้องกูเหมาเอง”
“เห้ย! ไม่เอาไม่ร้องๆ”ลูบหัวเหมือนกูเป็นลูกชายมึงเลยนะ เพราะมึงนั่นแหละชวนดราม่า
“เพลินแม่งแรด หน้าไม่อาย คุยกั๊ก! เผื่อเลือก นิสัยไม่ดี แย่งผู้ชายของพี่รหัส! ทิ้งเพื่อน! โว้ยยยยยยยยยยยยยยย”ทั้งหมดนั่นคือผมด่าตัวเองล้วนๆ ด่าแทนครอสครับ ร้องไห้แทนด้วย แม่งเอาแต่นั่งหัวเราะ อารมณ์ดีมากรึไงไอ้บ้า มึงควรดราม่า
“หัวเราะเชี่ยไร!”
“ตลกก็ขำดิ”
“กรุณาให้เกีรยติความเศร้ากูด้วย”
“โทษๆ ดีใจเกินไปหน่อยลืมเก็บอาการ ฮ่ะๆๆ”
“เรื่องไรวะ”เดี๋ยวดิ ชักตามเรื่องไม่ทันละนะ
“เอ๊า! ก็มึงอกหักกูก็ต้องดีใจดิ นาทีทองเลยนะนั่น ตอนอยู่ในคลาสนี่เก็บอาการแทบแย่ โอ๊ยๆๆๆ ล้อเล่นๆ เห็นเพลินร้องไห้ครอสก็เจ็บปวดเหมือนใจจะแตกสลายตามเลย อย่าตีดิ เจ็บนะ! เดี๋ยวจับมาจูบจริงๆซะเลย!”
ได้ผล ผมเก็บมือแทบไม่ทัน ไอ้คนหวังผลตอบแทนยิ้มหน้าบานไม่มีเก็บละอากงอาการ ออกรถอย่างรมณ์สุนทรีย์ โชคดีที่มันไม่ฮัมเพลงไปด้วยไม่งั้นมีถีบ
คนห่าอะไร...
คนห่าอะไร...แกล้งทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาได้ชวนร้องไห้อีกรอบขนาดนี้...
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
คนอ่านทั้งหลาย จงหลงรักพระเอกคนนี้อย่างที่พระเอกของเรารักหนูเพลินซะ
ปอลิง. 38 องศาคืออุณภูมิร่างกายตอนเป็นไข้นะคะ...
....ไข้ใจ #ผิดๆ 55555555
แต่ที่มาของชื่อเรื่องคือเวลาเขิน ในนิยายชอบบรรยายว่าหน้าเห่อร้อน เวลาหื่นก็ชอบเขียนกันว่าร้อนวูบวาบ ร้อนรุ่มไรงี้
ความรู้สึกพวกนี้มันทำให้อุณหภูมิร่างกายสูงขึ้นจริงๆ ร้อนแบบที่ปรอทวัดไข้วัดไม่ได้ นิยายเรื่องนี้ตัวเอกป่วยรัก ไม่ได้ป่วยไวรัสค่ะ อิอิ ^^
#คมพอมั้ยให้ยืมไปหั่นผักเอาป่าว
#38องศา
-
หลงรักครอสค่ะ งือออเค้าอยากได้ผู้ชายแบบนี้
-
เพลินเลววววว เราช่วยด่า เผื่อรู้สึกดีขึ้น เฮ้ย ไม่ใช่ เอาใหม่ จริงๆเราว่าน้องเพลินนี่ก็คนดีจริงๆอ่ะค่ะ เฮ้ออออ คือแกเหมือนกั๊กจริงอ่ะ แต่ไม่รู้ดิ อย่างน้อยน้องก็รู้สึกแย่กับเรื่องที่เกือบทำลงไปอ่ะ เราว่าก็ดีมั้ง ไม่รู้ดิ เพลินคงต้องใช้เงลาอีกนิดรวบรวมความคิดตัวเองให้เข้าที่ สำหรับครอส ควรเป็นของเรา ไม่รู้อ่ะ เราอยากได้ 555555555 คนแบบนี้จะไม่หลงรักได้ไงอ่ะเนอะ ครอสก็ควรห่างออกมาบ้างมั้ง เราก็อยากรู้ว่าถ้าไม่มีครอสน้องเพลินจะเป็นยังไง ถ้าอยู่ได้ สบายดี ครอสก็ควรตัดใจได้แล้ว รอไปก็ไม่มีหวังอ่ะ ดูแลในฐานะเพื่อนก็พอ เพลินจะได้ไม่อึดอัดด้วยแหละ แล้วก็มาหาเรา แอร๊ยยยยย :mew3:
-
น่ารัก
-
หลงครอสหัวปักหัวปลำ :hao7:
-
ความหวังเพิ่มขึ้น
ความเสี่ยงที่จะอกหักลดลงแทบเป็นศูนย์นะคะครอส
:katai2-1: :katai2-1:
-
ฮืออออ. ร้องไห้แทนครอสด้วยยย~~ :mew4:
-
แอร๊ยยยยยยย
ผู้ชายอย่างครอสหาได้ที่ไหนบ้างคะ
:-[
-
งื้อออ เจ็บปวดแทนครอส ทำกันได้ลงคอนะเพลินเอ๋ย
-
ไม่เอาเพลินเป็นนายเอกได้ป่ะ :m31:นางไม่คู่ควรกับครอสเลยยยยยยยย กั๊ก ง่าย อ้อย แล้วนางก็ไม่ได้รักครอสแค่มีไว้ให้รู้ว่ายังมีคนโง่ที่รักนาง จบนะ ครอสหาคนอื่นเหอะ เอาพี่เฟิงมาแทนเพลินดีกว่า5555 #ทีมครอส o13 :laugh:
-
โอ๊ยยย น่าร้ากกกกก ชอบคู่นี้จริงจัง
ปล. เพิ่งรู้ที่มาของชื่อเรื่องนะเนี่ย
-
ชื่อเรื่องลึกซึ้งอะ ข้าน้อยขอคาราวะ!!!
ชอบอะ
-
น้องเพลินน่ารัก5555555555 เอ็นดูนางอะ
-
เป็นเรื่องแรกที่ไม่ชอบนายเอก :hao3: ปกติเรื่องหน่วงแค่ไหนก็ไมเคยเกลียดบางเรื่องนายเอกแร๊ดดดดแรดนอนกับคนเป็นสิบ นอกใจพระเอกเรายังเฉยๆ :hao7: เออเนาะกู
-
:pig4: :pig4:
-
ไม่ยกครอสให้เพลินนะ ไม่ชอบคนกั๊ก บอกเลยว่าครอสคู่ควรกับเราที่สุดและ :laugh: :laugh:
-
ไม่รู้ทำไม อ่านแล้วเห็นใจพระเอกชะมัด
-
:L2: :pig4:
-
เรารู้สึกเกลียดนายเอกเรื่องนี้จริงๆ อยากให้เจ็บหนักๆ จากครอสบ้าง แบบว่าสายเกินไปเขามีคนอื่นแล้วไรแบบนี้ พระเอกยอมมากนางเลยได้ใจ อ่านแล้วขัดใจพิกล :katai1:
-
ชอบชื่อเรื่องอะ ครีเอทมาก
-
ชอบครอสคร่าาาาาา
-
ขำเพลิน
-
ไม่รู้ล่ะ เราอยู่ข้างเพลิน นางออกจะซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเอง นางจริงใจกับครอสนะ เพลินไม่ได้หลอกครอสสักหน่อย อาจจะแปลกๆที่พออกหักก็คิดถึงครอส แต่เวลาคนอ่อนแอแล้วนึกถึงใครแปลว่าคนนั้นสำคัญไม่ใช่หรอ
เชียร์ครอสต่อไป อย่าเพิ่งถอดใจนะ แล้วเพลินจะขาดครอสไม่ได้
-
เอาล่ะสิครอส... หนทางข้างหน้าสว่างสดใสแล้ว
ทีนี้จะทำอะไรก็ทำมันโต้ง ๆ ให้เห็นกันชัด ๆ ไปเลย ป้าเอาใจช่วย!
ส่วนหนูเพลินของป้า... ร้องไห้เสียให้พอเลยลูก
เพราะเดี๋ยวพอครอสมาตามขายหนมจีบหนู จากต้องเสียน้ำตา จะเปลี่ยนเป็นเสียน้ำอย่างอื่นแทนแล้วล่ะ กรั่ก ๆๆๆๆ (หัวเราะหื่น)
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^ :mew1:
-
:katai4:
-
น่ารักๆๆ
-
นาทีทองแล้วครอส ต้องทำคะแนนให้เพลินหลงรักแล้วมาเป็นแฟนให้ได้น๊า
-
:-[
-
โอ๊ยยย เขิน ผช.แบบนี้ยังมีเหลือมาให้หนูไหมคะะ?
-
ตอนที่13
ผมเบี่ยงตัวหลบสายตาคาดคั้นของไอ้ซังซึ่งยิงมายังกับห่าธนูเพลิง
เมื่อวานนี้พอกินข้าวกลางวันกับครอสเสร็จผมก็บอกให้มันไปส่งบ้านและปิดกั้นตัวเองจากโลกแห่งความจริงทั้งมวล ปิดเน็ต ปิดมือถือ ปิดม่าน ปิดตานอน นอนมันตั้งแต่บ่ายสาม เหมือนคนประสาทแดก ตื่นอีกทีตอนตีสองขึ้นมานั่งดูบอลหลีกยุโรปซึ่งปกติไม่เคยให้ความสนใจ ผมสุ่มเลือกหนึ่งในสองทีมขึ้นมาเชียร์แล้วทีมที่ว่าก็แพ้ไปสองศูนย์ เกลียดความกาลกิณีของตัวเองเบาๆ บอลจบตอนตีสี่นิดๆผมเลยเดินออกไปซื้อปาท่องโก๋มาแทะเล่น น้ำเต้าหูจืดไปไม่อร่อย
เพราะเสล่อติสแตกแดกข้าวเช้าตั้งแต่ตีสี่ทำให้มาหิวในคาบตอนเก้าโมง
“หิวอ่ะ...”ซังเหลือบตามองผมด้วยสายตาเย็นชา
“กูไม่มีป็อกกี้กล่องแดงให้มึงแดกหรอกนะ บ่นไปก็ไม่อิ่ม มีตีนก็เดินออกไปหาซื้ออะไรมากินเอง”มันคงโกรธที่ผมไม่เล่าเรื่องที่ไปเลี้ยงสายรหัสสักแอะแถมเมื่อวานยังไม่มาเรียนอีกแต่ผมตัดสินใจว่าจะไม่เล่าให้มันฟังแบบเด็ดขาดไม่งั้นมันได้เอาเลือดหัวผมออกแหง
ซังชอบล้อตอนมีคนมาจีบผมก็จริง แต่มันจะด่าตอนผมทำตัวให้ความหวังทั้งๆที่ไม่มีหวัง ผมจึงเลือกปฏิเสธทุกคนแบบไร้เยื่อใยมาตลอด..ซึ่งมันไม่ใช่กรณีของครอส
ผมยอบรับว่าหวั่นไหว
แม้จะหวั่น...แต่ก็ยังไหวอยู่
ผมยังไม่ตกหลุมรักมันเร็วขนาดนี้หรอก แต่ผมทำใจเรื่องพี่นารายณ์ได้แล้ว เอาจริงๆก็ทำใจเผื่อไว้นานแล้วล่ะ
“งั้นกูไปหาไรกินแปปนะ ถ้ามีควิชก็ยิงมา กูไปไม่ไกล”
“อืม”
ผมถือกระเป๋าตังค์เดินออกจากห้องบรรยายมา เรียนมหาลัยก็ดีตรงไม่ต้องขออณุญาตคนสอนเวลาจะไปไหน
“เพลิน!”ผมหยุดเท้าซึ่งกำลังก้าวลงบันได หวานวิ่งกระหืดกระหอบตามผมออกมาจากห้อง สีหน้าฉายแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“เป็นยังไงมั่ง...ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่เจอกันเลย เกิดอะไรขึ้นระหว่างเพลินกับพี่...”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น!”ผมตวาดออกไปเสียงดัง ไม่อยากได้ยินชื่อของคนคนนั้นจากปากของใครทั้งนั้น! ไม่อยากนึงถึงเรื่องเมื่อคืนนั้นด้วย
“ขะ...ขอโทษ เราแค่เป็นห่วง...ตอนเช้าตื่นมาก็ไม่เห็นเพลิน พี่เขามาถามเราว่า...เอ่อ ขอโทษนะ ถ้าไม่อยากนึกถึงก็ไม่เป็นไร ขอโทษนะ ก็แค่เป็นห่วง ไม่กวนแล้ว บาย”หวานจ๋อยสนิทเลย ผมมองตามแผ่นหลังบางจนเธอกลับเข้าห้องบรรยายไปอีกครั้งถึงค่อยเดินคอตกไปหาอะไรใส่ท้องตัวเอง
ข้าวหน้าหมูทอดวันนี้รสชาตแย่ลงเยอะ ผมกินได้สามคำก็อยากจะทิ้งแล้ว แต่ก็เสียดายเลยได้แต่นั่งกล้ำกลืนฝืนกินมันเข้าไป แต่ฝืนนานไปหน่อยเลยเวลาหมดคาบแรกทำให้มีนักศึกษาออกไปเดินยืดเส้นยืดสายเต็มไปหมด
“โย่ว! มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียวจ๊ะคนสวย!!”ไอ้แว่นโจ้และผองเพื่อนเดินเข้ามาทัก พวกมันนั่งร่วมโต๊ะผมอย่างเป็นกันเอง
“นั่งอ่อยเหยื่ออยู่ แต่เหยื่อที่ตกได้เหียกเกิน ว่าจะไปละเนี่ย”
“ใจร๊ายยยยยยยย”โจ้ทำหน้าเหมือนจะขาดใจเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆรวมถึงผมด้วย”ใช่สิ! โจ้มันไม่หล่อ! โจ้มันไม่รวย! แถมKไม่ใหญ่ โอ๊ยย!”ผมดีดปากมันไปทีเล่นเอาร้องเสียงหลงเลย
“สมน้ำหน้า ฮ่ะๆๆๆ”กลับไปม่อแม่แก้วของมึงโน่นไป ชู่วๆ อย่ามายุ่งกับกู กูอารมณ์ไม่ดี
“คนน่ารักมักใจร้ายอย่างที่เขาว่า โอ๊ะๆๆๆ อย่าๆ ท่าเดิมใช้โจมตีข้าไม่ได้ผลหรอก ฮึ!”มันคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกการ์ตูนต่อสู้อยู่รึไง ผมได้แต่ส่ายหัวไปมาอย่างเอือมระอาในความบ้าของมัน
“ว่าแต่มาทักมีไร?”
“จะชวนโดดเรียนน่ะ ไปดูหนังกันป่าว”เมื่อวานก็เพิ่งโดดมา โจ้น่าจะรู้นะแต่ก็ยังมาชวนผมอีก
“ไม่เรียนเหรอ คาบต่อไปชีวะนะ”
“ก็เพราะเป็นชีวะไงเลยชวนโดด จารย์สอนน่าเบื่อจะตาย ฟังไปก็จำอะไรไม่ได้หรอกขนาดชื่อเขากูยังจำไม่ได้เลย ไปดูหนังกัน นะๆๆๆๆๆ”
“เรื่องไร”น้องเพลินคนใจง่ายหูตั้งหางกระดิกเมื่อมีคนมาชวนโดดเรียน
“หลอนรัก อาฆาตร้าย”
หนังบ้าไรเนี่ย แค่ชื่อเรื่องก็สยองแล้ว อย่าบอกนะว่ามันชวนผมดูหนังผีอ่ะ ไม่เอ๊าๆ อยู่บ้านคนเดียวมันน่ากลัวนะเว้ย ผมเบะปาก ส่ายหัวดิ๊ก พอเห็นผมปฏิเสธจริงจังเชี่ยโจ้เลยอ้าปากเตรียมจะโฆษณาโน้มน้าวใจไอ้หนังบ้าๆของมันต่อ
“ไปดูเหอะ กระแสดีนะ...รับรองขนหัวลุกไปสามวันเจ็ดวัน”
“ถุ้ย! เชี่ยโจ้ มึงก็ควายนะ! ดูหน้าเพลินดิ แค่มึงพูดชื่อเรื่องก็ขยาดซะขนาดนั้น มึงเสือกไปบอกเขาว่าหนังโคตรน่ากลัวเขาคงไปกับมึงหรอก”เพื่อนของโจ้ตบกะโหลกมันไปป้าปนึงก่อนสั่งสอนยกใหญ่
“อ่า...ใช่ กูไม่ชอบดูหนังผีน่ะ”
“จริงดิ! โหยไรว้า...ว่าจะชวนไปดูสักหน่อย”เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของโจ้
พวกเราทั้งโต๊ะหันไปมองคนมาใหม่ซึ่งถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามผม ร่างสูงเจ้าของใบหน้าชวนมองยกมือทักโจ้อย่างสนิทสนม
“ไงมึง จะจีบเพลินเหรอ”ครอสถามไถ่โจ้ด้วยสีหน้าระรื่นประดุจสิ่งที่มันถามเป็นเพียงคำทักทายเรื่องดินฟ้าอากศทั่วๆไป
“คงงั้น เห็นไม่ได้กับมึงสักทีกูเลยลองมาแย๊พๆดู”
“กูบอกเลยเหนื่อยเปล่า คนนี้เขาใจแข็งสุด สตรองฮาร์ทมาก”
“เออ กูก็ว่างั้นแต่เห็นแล้วมันอดไม่ได้จริงๆ อยากรู้ว่าหน้าอย่างนี้เวลาดูหนังผีจะเป็นยังไง”หน้าอย่างกูมันเป็นยังไงมิทราบ! ผมจิกตามองเชี่ยโจ้ที่ทำหน้าเพ้อๆใส่ผม
“กูกับมึงนี่สันดานเดียวกันหรือผู้ชายปกติเขาก็เป็นแบบนี้กันวะ นี่กูเห็นรีวิวในเน็ตเลยรีบมาคณะเพลินเลยเนี่ย”
“กูว่าสันดานผู้ชายว่ะ เหี้ยครอสมึงลองนึกภาพดิ ตอนที่ผีโผล่มาแล้วมีคนน่ารักร้องวี๊ดว๊ายเกาะแขนเรา อื้อหืมมมม” บทสนทนาพวกมึงนี่มัน...เห็นใจกูหน่อย คิดบ้างไหมว่ากูจะทำหน้าไม่ถูก!?
“ไปดูกันเถอะเพลิน!”มึงไม่ต้องมโนตามไอ้ปัญญาอ่อนโจ้แล้วมาเดือดร้อนกูเลยเชี่ยครอส ผมส่ายหัวรัวๆ”เพลินนนนนน”ต่อให้ทำเสียงอ้อนก็ไม่ใจอ่อน!! ไม่ไปๆๆๆๆ เข้าใจไหมว่าไม่ดู๊ววววว”เพลินเขินพวกมึงอ่ะ หลบฉากดิ๊ กูจะได้ตื๊อสะดวกๆ”พอผมไม่ใจอ่อนครอสก็หันไปพูดกับพวกโจ้ที่นั่งหน้าสลอนกันอยู่
“เออๆ ไปก็ได้วะ ไปละขอให้โชคดี โจ้ไปก่อนนะจ๊ะเพลิน ไว้ว่างๆจะมาตอดใหม่”
“ไปแล้วไม่ต้องมาให้เห็นอีกนะ”ผมโบกมือไล่ไอ้โจ้และผองเพื่อนซึ่งเดินดี๊ด๊าจากไปพร้อมกระเป๋า เตรียมพร้อมโดดมากมึง มีการหันมาทำมือเป็นรูปหัวใจให้อีกนะ ไม่มีสลดเหมือนใครบางคนไม่มีผิด
“เห้อ”
“รำคานเหรอ”คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมเอ่ยถาม
“เปล่าหรอก ก็ตลกๆดี พวกมึงดูสนิทกันนะ”
“ก็นิดหน่อย ตีซี้ไว้ถามเรื่องเพลินไง ฮ่ะๆๆ ว่าแต่จะไม่ไปดูจริงๆอ่ะเหรอ?”
“ไม่ชอบหนังผี”
“ป๊อดว่ะ”
“ก็กูอยู่บ้านคนเดียวหนิ!”
“งั้นเดี๋ยวขนของไปอยู่ด้วยเอามะ”
“ไม่เอาเว้ยยยย มึงมีแต่ได้กับได้!”คนบ้าอะไรหน้าด้านจริงๆ ข้อเสนอมันเรียกเสียงหัวเราะจากผม ผมขี้เกียจถามมันแล้วว่าไม่มีเรียนเหรอเพราะถามคำถามนี้กี่ทีก็ได้รับคำตอบว่าไม่มีกลับมาตลอด ได้ยินแล้วก็อิจฉา ไม่ถามดีกว่า ชิส์
“งั้นถ้าเป็นเรื่องอื่นจะไปดูด้วยกันป่าว?”
“เรื่องไรอ่ะ”สิ้นคำพูดผม ครอสก็ตาโตสีหน้าฉายแววประหลาดใจจนผมงงว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป
“เพลินเลือกสิ กูดูได้หมด”โยนภาระมาให้กูอีก ผมแยกเขี้ยวใส่คนชวนก่อนจะควักโทรศัพท์ออกมาเปิดดูรายการหนังเข้าใหม่ช่วงนี้ ผมไม่ค่อยได้ดูหนังในโรงสักเท่าไหร่ ยิ่งเข้ามหาลัยมายังไม่เคยดูเลยสักครั้งผมเลยตั้งใจเลือกเป็นพิเศษโดยไม่ทันสังเกตเห็นรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ระหว่างเรื่องนี้กับเรื่องนี้...มึงจะดูอันไหน”ผมคัดเรื่องที่น่าดูออกมาสองเรื่องและยื่นมือถือไปให้ครอสตัดสินใจ มันหยิบไปดูก่อนจะชี้เรื่องแรกซึ่งเป็นหนังโรแมนติกของฝรั่ง
“หน้าอย่างมึงดูหนังแบบนี้เหรอวะ ไม่ต้องเลือกเอาใจกูนะสองเรื่องนี้กูดูได้หมด”
“เรื่องนี้แหละ เขาว่ามีฉากเรทด้วย เผื่อดูไปเนียนๆตามท้องเรื่องไปได้”
เนียนเชี่ยไรของมึ๊งงงงง ในโรงมึงจะไม่ละเว้นกูหน่อยเหรอ!? ผมถลึงตามองไอ้คนตรงหน้า
”งั้นเอาเรื่องสองละกัน จบ! มึงห้ามแย้ง! เดี๋ยวกูเข้าไปหยิบกระเป๋าแป๊ป รอตรงนี้นะ”ผมชี้นิ้วใส่คนงอแงที่อ้าปากกว้างเตรียมตื๊อจะดูหนังโรแมนติกค่อนไปทางอีโรติคของมัน โต๊ะที่ผมนั่งต้องเดินอ้อมมุมตึกนิดนึงถึงจะเจอบันไดขึ้นห้องบรรยายรวม ผมบอกให้ครอสนั่งรออยู่ที่เดิมและเดินไปเอากระเป๋า
อาจารย์ชีวะเจ้าของวิชานี้แกสอนไม่สนนักศึกษาก้มหน้าอ่านไสลด์อย่างเดียวซึ่งดีต่อการโดดเรียนสุดๆ ทว่าพอเลี้ยวผ่านมุมมาได้สองขาของผมก็หยุดกึก นัยน์ตาไหววูบสะท้อนภาพของร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีดำเข้ม วันนี้เจ้าตัวอยู่ในเสื้อช็อปของคณะทำให้ดูหล่อไปอีกแบบ
“พี่...นารายณ์?”ผมเอ่ยทักอย่างลังเล เดือนวิศวะที่มาด้อมๆมองๆอยู่หน้าห้องบรรยายของชาวบ้านหันมาหาผมด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก
เราสองคนมองหน้ากันเงียบๆ อึกอักไม่มีคำพูดอยู่เกือบห้านาที
“เพลิน...พี่มีเรื่อง...เรามีเรื่องต้องคุยกัน”เป็นพี่นารายณ์ที่ตามหาคำพูดของตัวเองเจอก่อน เขาเดินเข้ามาใกล้ คว้าแขนของผมไว้เหมือนกลัวว่าผมจะวิ่งหนีไปอีก...เหมือนคืนนั้น
“ไม่มีแล้ว พอเถอะนะ ผมไม่ติดใจอะไรแล้ว ปล่อยผมเถอะ...”ผมพยามสะบัดมือพี่เขาออก แน่นอนว่ามันไม่ได้ผลอะไรสักแอะ พี่เขาแค่ขมวดคิ้วแล้วออกแรงบีบแน่นกว่าเดิมจนผมต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
“พี่ลองปล่อยเราไปแล้ว ทั้งวันนั้นหรือเมื่อวาน พี่ตั้งสติแล้วกลับไปนั่งคิดมาดีแล้ว พี่คิดว่าเราควรเคลียร์กันก่อนที่เรื่องทั้งหมดจะคาราคาซังอยู่ในใจตลอดไปนะ!”
“...”ผมหยุดออกแรงบิดข้อมือหนีจากการกอบกุม เงียบและเริ่มรับฟังความคิดเห็นของอีกฝ่าย
ถูกอย่างที่พี่เขาพูด
ยังไงซะเรื่องของผมกับพี่นารายณ์มันก็จบตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่ม ทว่าเรื่องมันก็เกิดขึ้นเพราะความขลาดเขลาของพวกเรา และเรื่องที่ว่าก็จะค้างคาใจเราสองคนแบบนี้ไปตลอดถ้าหากไม่พูดคุยกันดีๆ
มันจะฝังลึกเป็นความละอายใจ ต่อให้เริ่มต้นใหม่กับใครมันก็จะตามติดเราไปทั้งอย่างนั้น
“ตกลงครับ...แต่แค่แป๊ปเดียวนะ...”
“เพลิน...!”
ชั่วขณะที่ผมตอบตกลงก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ผมหันไปทางนั้นและพบกับครอสที่มองมาอย่างผิดหวัง
ทั้งๆที่มีเจตนาดีแท้ๆ แต่สิ่งที่ผมทำมันดูผิดพลาดไปหมดทุกอย่าง
ตอนนี้ครอสจะรู้สึกยังไงกันนะ มาชวนผมไปดูหนัง ผมตอบตกลง พวกเราเลือกเรื่องที่จะไปดูด้วยกันดีๆ ผมบอกให้มันรอเพื่อจะมาเอากระเป๋า แต่พอผมหายไปนานมันก็เลยมาตาม แล้วดูสิ่งที่มันเห็นตอนนี้สิ
ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซิบ เสตามองพื้นเพราะทนเห็นแววตาตัดพ้อคู่นั้นไม่ได้ ผมจึงไม่เห็นว่าตอนที่ครอสหันหลังแล้วเดินจากไปมันมีสีหน้ายังไง
“ไปกันเหอะพี่...”ผมหันไปกล่าวกับพี่นารายณ์ด้วยน้ำเสียงหมดแรง พี่เขาสะดุ้งแล้วปล่อยมือจากผม นัยน์ตาสีนิลมองใบหน้าอ่อนแรงของผมอย่างรู้สึกผิด
“พี่ทำให้เรื่องมันยุ่งกว่าเดิม พี่ขอโทษ”ผมส่ายหน้าแทนการปฏิเสธ เดินนำพี่เขาลงบันได เลือกที่นั่งเหมาะๆซึ่งไม่ใช่โต๊ะตัวเดิม ตีหน้าเรียบเฉยให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ความรู้สึกตอนนี้ตีกันยุ่งไปหมด
“พี่รีบพูดมาเหอะ ตอนนี้แหละ...”
ตอนที่ความรู้สึกหลากหลายตีกันยุ่งในหัวใจแบบนี้แหละ เหมาะจะตัดความรักทิ้งจากใจที่สุดแล้ว
พี่นารายณ์สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ผมว่าความรู้สึกของพี่แกตอนนี้ก็ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ คนอกหักสองคนมากองรวมกันบรรยากาศก็หดหู่อย่างที่เห็น”ก่อนอื่นพี่ต้องขอโทษเราจริงๆ พี่ไม่มีข้อแก้ตัวอะไรทั้งนั้น แต่พี่มาที่นี่เพื่อบอกเราสองข้อ...”
“หนึ่งคือพี่รักเพื่อนของพี่ ... อันนี้เพลินน่าจะรู้”โฮยยย ถ้าพี่รู้ว่าผมรู้แล้วพี่จะบอกเพื่อตอกย้ำผมเพื่ออะไร!? ผมได้แต่พยักหน้าหงึกๆ ก้มหน้าก้มตามองลายไม้บนโต๊ะอย่างคนวางตัวไม่ถูก โชคดีที่ตอนนี้เป็นเวลาเรียนจึงไม่มีคนเดินผ่านไปผ่านมาผมเลยไม่ต้องทนต่อสายตาเคลือบแคลงจากรอบสารทิศ
“ส่วนข้อที่สอง...อันนี้พี่ว่าเราไม่รู้...”
“เห?”ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัย เริ่มกล้าสบตากับผู้ชายตรงหน้า
“พี่คิดว่าเราไม่ได้ชอบพี่แบบนั้น...ที่เราแอบเดินตามไปส่งพี่ที่บีทีเอสบ่อยๆนั่นพี่รู้ตัวนะ ตอนที่เรามาดูพี่ที่สนามบาสด้วย แต่สิ่งที่พี่เห็นก็คือแฟนคลับตัวน้อยคนนึงที่ชื่นชมในตัวพี่มากๆเท่านั้น...”
“พี่พูดอะไรน่ะ ผมไม่เข้าใจ...”
“เพลินแค่ชอบพี่ในฐานะแฟนคลับคนนึง ไม่ได้ชอบพี่อย่างคนรัก นั่นคือความเห็นของพี่นะของเพลินเป็นยังไงพี่ไม่รู้ แต่ถ้าคิดแบบนี้ก็น่าจะรู้สึกดีขึ้นใช่ไหมล่ะ”
“!!?”ผมใบ้แดกไปแล้วเรียบร้อย ตั้งแต่เจอพี่เขาจนกระทั่งเมื่อครู่ผมไม่เคยคิดถึงมุมนี้มาก่อน
ตอนนี้คงหมดชั่วโมงพอดีเลยมีคนแห่ออกมาจากห้องบรรยายเยอะพอสมควร พี่นารายณ์ก้มมองนาฬิกาข้อมือของตนก่อนคลี่รอยยิ้มอบอุ่นมาให้ผม มือแกร่งเอื้อมมาลูบหัวอย่างอ่อนโยน “พี่ต้องไปแล้ว หวังว่าเจอกันครั้งหน้าเพลินจะมีสีหน้าที่ดีกว่านี้นะ”
กล่าวลาสั้นๆแล้วก็เดินจากไป
" ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " '
ฉากนี้เป็นหนึ่งในฉากแรกๆของเรื่องที่เราวางพล็อตเอาไว้
ทีแรกเราตั้งใจให้เพลินวิ่งตามครอสไปนาทีนั้นเลย แต่นั่นก็เป็นแค่ความคิดของเราในฐานะคนแต่ง
ถ้าเป็นความคิดของเพลิน...
เราเชื่อว่าเพลินจะเลือกตัดพี่นารายณ์ก่อนค่อยวิ่งตามครอสออกไปมากกว่าวิ่งตามครอสออกไปโดยปล่อยเรื่องในอดีตให้ค้างคา
ปล.หลอนรักอาฆาตร้ายคือหนังเกี่ยวกับผู้ชายที่แต่งงานใหม่โดยมีวิญญาณของภรรยาเก่าตามหลอกหลอนครอบครัวใหม่ของเขาค่ะ 55555+
ปล.2 วันวาเลนไทน์จะลงตอนต่อไป
-
มาสั้นจังเลยคะ :mew6:
-
เชิดใส่เลยครอส เราเชียร์ เอาใจช่วยคนเขียนด้วยจ้า :z2: :z2:
-
รอน้าาา :katai5:
-
ว่าแล้วว่าต้องแอบปลื้มเหมือนเป็นไอดอล เพราะถ้าชอบแบบคนรักจริงๆ คงยอมจูบไปแล้ว
-
หวังว่าเพลินจะตัดพี่นารายณ์ขาดซักที ครอสรอนานแล้ว :hao4:
-
เหย ก็สงสารครอสนะเว้ย แต่เป็นเราก็จะทำเหมือนเพลินอ่า
เคลียร์ๆให้มันจบล่ะค่อยไปง้อทีเดียว รอบนี้จะได้ไม่ติดค้างไม่คาราคาซํง
เดินหน้าทุกเรื่องได้เต็มที่!!
รอตอนต่อไปค่าาา
-
เพราะคนไม่จำเป็นก็ต้องเดินจากไป ไม่ใช่และครอสฉันเป็นพระเอกนะเฮ้ย เพลินเอ๊ยจัดการความรู้สึกได้แล้วรีบไปตามครอสเลยนะ
-
อย่าเตลิดไปก่อนละครอส
-
เพลินก็ยังเป็นนายเอกที่เราไม่ชอบอยู่ดีอะ :m16: :z6: ดูไม่แคร์ครอสเลย ครอสไม่ได้หุนหันพลันแล่นนะถ้าเพียงแค่เพลินฉลาดและแคร์ครอสมากกว่านี้สักนิดนุง เรายังพอรับความช้าความไม่แน่ใจของเพลินได้มั่ง สรุป #ทีมครอส :กอด1:
-
หมั่นไส้เพลินอ่ะ :m16:
ครอสรอนานละนะ :katai5:
-
ฟังเพลินสักหน่อยนะครอสสสสสสสสสสสส พลีส รีบเตลิดจังวะ สู้ๆ นะครอส อีกหน่อยนึงเท่านั้นน
-
เพลินทำถูกแล้วที่เลือกจะคุยกับพี่นารายณ์ก่อน ไม่ใช่เพราะหวังแต่เพราะไม่ไหว อยากตัดจริงๆ ถ้าเลือกตามครอสไปก็กลายเป็นว่าไม่เคลียร์เรื่องพี่นารายณ์ แล้วจะกลายเป็นแผลในใจไปตลอด
เสร็จแล้วก็ไปอธิบายให้ครอสฟังนะ เพลินไม่เคยโกหกอยู่แล้ว เชื่อว่าครอสจะต้องฟังเพลินแน่ๆ ก็รักมากขนาดนั้นนี่!!
-
ทำไมเราคิดว่าครอสมันไปไหนไม่รอดหรอกมันก็คงได้แต่นั้งทำใจและรอเพลินอยู่แถวนั้นละ งื้อออออ...สงสารอะอยากเสียบแทน
-
แก้เป็นจุดๆไป เราว่าดีแล้ว
-
ที่เพลินเลือกไปกับพี่นารายณ์ก่อนก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ เพราะคนมันมีความหลังมาก่อน แล้วก็ไม่ได้เกลียดกันถึงขนาดต้องหลบหน้าตลอด เคลียร์ได้เคลียร์ จบ สบายใจ
แต่ที่ของอนหน่อยคือ สงสารครอส นัดกันไว้ก่อนแล้วตั้งใจเอาไว้แล้ว แต่มันโดนเบี้ยวต่อหน้าต่อตาแบบนี้
หันมาบอกกันสักหน่อย ก็ยังดี ไม่ใช่มองเห็นแล้วเมินกันแบบนี้ :mew6:
ครอสคงแป้วไปเยอะ
ถ้าเพลินมั่นใจอะไรแล้ว เปิดรับครอสด้วยนะ :กอด1:
-
ถ้าครอสจะงอนและเสียใจไปสักนิดก็ไม่แปลก
แต่ถ้าเพลินอธิบาย ครอสต้องเข้าใจนะ
ว่ามันไม่มีอะไรระหว่างเพลินกับพี่นารายณ์
:hao7: :hao7:
-
เพลินทำถูกแล้ว เคลียร์ให้จบๆไปเลย :katai2-1:
-
น้องเพลินสู้วๆ
เราก็ว่าน้องเพลินชอบพี่นารายณ์แบบเราๆชอบไอดอลกันน่ะค่ะ ไม่ได้ชอบแบบรักหรอก
-
แต่เราคิดว่าถ้าเป็นมุมพี่นารายณ์ก็คงเห็นเพลินเป็นแฟนคลับคนนึงนั่นแหละ
แต่ถ้าเป็นมุมเพลินก็คงคิดว่าชอบแบบคนรัก ไม่ใช่แฟนคลับหรอก
เพราะตอนเห็นพี่เขารักคนอื่นนี่ก็เจ็บปวดไง ไม่น่าใช่ปลื้มไอดอลหรอก
สรุปถ้าตอนพี่นารายณ์พูดข้อ 2 เพลินน่าจะเถียงกลับไปมากกว่าว่าไม่ใช่
แต่เราคิดว่าเพลินเลือกที่จะเชื่อตามพี่นารายณ์ เพราะในใจเลือกครอสไปแล้ว
กรี้ดดดดด พอคิดแบบนี้ก็ฟิน >///<
ปะ! ไปวิ่งตามครอสกันเถอะเพลิน
-
เพลินนี่เนื้อหอมากกกกกก
-
ตอนที่14
พี่นารายณ์จากไปแล้วแต่ปัญหาของผมยังไม่หายไป ปัญหาใหญ่เสียด้วย...
ผมเดินเข้าคลาสไปเอากระเป๋า เชี่ยซังทักว่าไปแดกโต๊ะโรงอาหารมารึไงหายไปนานชิบ ผมก็ได้แต่ยิ้มหวานก่อนคว้าข้าวของใส่มือ โกยสี่คูณร้อยออกจากห้องเพื่อหลีกเลี่ยงคำถามทั้งปวงของเพื่อนที่ทำตัวเยี่ยงบุพการี ได้ยินเสียงมันตะโกนไล่หลังมาว่ามึงจะไปไหน! แต่ผมไม่สน ผมวิ่งอย่างเดียว วิ่งจนเหนื่อยต้องมายืนลิ้นห้อยอยู่ข้างป้ายรถลาง
ผมมองแผนที่ของมหาวิทยาลัยตามประสาปีหนึ่งละอ่อนผู้ไม่ชำนานเส้นทาง หากจะไปคณะมนุษยศาสตร์ต้องนั่งรถลางสายสีแดง
“อ้อมจัง...”คณะของมันกับห้องบรรยายของผมอยู่คนละโยชน์จะให้เดินไปก็ไกลเกิน วันนั้นที่ผมไปคณะมันได้ง่ายๆก็เพราะให้แท็กซี่ไปจอดอีกฝั่งของมหาลัย
รอสักพักรถลางสายสีแดงก็จอดเทียบท่า บนรถมีคนประปรายผมเลือกที่นั่งก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ กว่ารถลางเต่าคลานจะพาผมไปถึงที่หมายก็ใช้เวลาร่วมยี่สิบนาที
ผมเดินเข้าไปด้านใน เข้าไปส่องประตูห้อง 401 ดูปรากฏว่าปิดไฟมืด สงสัยจะไม่มีเรียน
“แล้วจะไปไหนต่อดีหง่ะ...”ปกติผมจะเจอครอสก็ต่อเมื่อมันเป็นฝ่ายไปหาเท่านั้น พอเป็นแบบนี้ผมเลยทำอะไรไม่ถูก
บางทีมันอาจจะกลับไปแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นผมคงคิดแบบนั้น แต่พอเป็นครอสผมกลับเชื่อว่ามันยังอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยนี่แหละ แต่ที่ไหนก็เท่านั้นเอง
ผมลองไปหาที่โรงอาหาร ห้องสมุด ร้านสะดวกซื้อ ร้านขายหนังสือ ร้านกาแฟ และตามที่ต่างๆอีกมากมาย กระทั่งคอกม้าของคณะสัตวแพทย์ผมก็ไป
มันคงอารมณ์ดีขี่ม้าเล่นหรอก
เห้ออออ จะเที่ยงอยู่แล้ว หิวอ่ะ T^T แดดก็ร้อน ถ้าไม่ยอมโผล่ออกมาจะงอแงแล้วนะ!
ผมเดินเตะฝุ่นหัวเสียเข้าไปหลบแดดใต้ตึกคณะศิลปกรรมศาสตร์ก่อนจะตะโกนอย่างหมดความอดทนว่า”ไอ้บ้าครอส!! อยู่ไหนโว้ยยยย โผล่หัวออกมาหน่อย กูเหนื่อย แต่กูไม่โทรหามึงหรอก กูเล่นตัวววววว!!”
สาเหตุที่ผมไม่โทรหาครอสก็เพราะตั้งใจว่าจะทำเป็นเจอมันแบบบังเอิญ แบบเห้ย! เมื่อกี้หายไปไหนมา บังเอิญจัง ตกลงจะไปดูหนังกันไหม!? ไรงี้ แต่ผมว่าผมโคตรง่าวเลย โทรไปแต่แรกก็จบละ แต่กลัวมันด่ากลับมาไงว่าไร้ยางอาย เชิญไปต่อกับพี่นารายณ์ของมึงเหอะ!! ไง
“ผมว่าเขากำลังตามหาพี่อยู่นะ”ฉับพลัน เสียงใสๆก็เล็ดลอดเข้ามาในหู สายตาของผมเหลือบไปเห็นโต๊ะๆหนึ่งเข้าพอดี เจ้าของเสียงหันมาและยิ้มให้ผม
น่ารักว่ะ
คนคนนั้นเป็นผู้ชายรูปร่างโปร่งบาง ใบหน้าน่ารักมีลักยิ้มมุมปาก...โดยภาพรวมแล้วเหมือนผมมาก และที่นั่งอยู่ข้างกายผู้ชายคนนั้นก็คือคนที่ผมกำลังตามหา ครอสมองมาทางผมอยู่ก่อนแล้ว มันมีท่าทีเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก ผมเองก็เหมือนกัน และผมคงได้ยืนล่กอยู่อีกนานหากไม่ได้คำชวนจากร่างบางที่ผมไม่รู้จัก
“เพลินมานั่งดิ กำลังนินทาอยู่พอดีเลย”
เดาว่าคนคนนี้น่าจะรุ่นเดียวกันเพราะเขาสวมชุดนักศึกษาอยู่ แต่ก็แอบงงว่าทำไมเมื่อกี้เรียกครอสว่าพี่
หรือได้ยินผิดวะ
“อ่า...หวัดดีๆ ชื่อไรอ่ะ”ผมเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
“เคส อยู่ศิลปกรรมปี1 ยินดีที่ได้รู้จักนะ นี่ก็นั่งอึนอยู่นั่นแหละ เพลินอุตส่าห์มาหานะเนี่ย ว่าแต่เพลินรู้ได้ไงว่าพี่ครอสอยู่ที่นี่อ่ะ เห้ย! เหงื่อซ่กเลย! อย่าบอกนะว่าเดินตามหาทั่วมหาลัยเลยอ่ะ โหยยยย พี่ครอส! พี่เลิกงอนเหอะ เห็นใจเพลินหน่อย เขาเพิ่งอกหักมายังมีแก่ใจเดินตามหาพี่ขนาดนี้ โอ๊ย! ตีผมไมอ่ะ”
“พูดมาก เขารู้หมดว่ากูนินทาเขาให้มึงฟัง”
“พี่ครอสใจร้าย ปั๊ดแช่งให้แห้วเลยนี่ โอ๊ยๆๆๆๆ แง๊งงง”เคสมันโคตรน่ารักเลย พูดไปยิ้มไป โลกรอบๆตัวสดใสโคตร กลบรัศมีทมึนรอบตัวผมซะมิด ถึงจะไม่รู้ก็เถอะว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแบบไหน แต่เท่าที่เห็นคงสนิทกันน่าดู ถึงขั้นเล่นหัวเล่นหางกันนัวเนีย
“อย่านะโว้ยยย เห็นงี้ผมก็สู้คนนะ ฮึ่ยๆๆๆ”เคสมันศอกกลับครอสแบบมันมือมาก เชี่ยครอสก็ตาลีตาเหลือกรวบหัวรวบหางเพื่อนมันไว้แทบไม่ทัน
“...”กลายเป็นผมนั่งปล่อยจุดไข่ปลาอยู่คนเดียว
ความรู้สึกตอนถูกเมินมันเป็นอย่างงี้นี่เอง
“พอเต๊อะ เพลินจะร้องแล้ว”เคสกล่าวกับร่างสูงข้างกาย ตาใสๆที่จดจ้องใบหน้าของผมฉายแววเจ้าเล่ห์ชั่วขณะก่อนจะหาบวับไป
ครอสที่ถูกดึงกลับมาหาเรื่องของผมยกมือเกาท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ ตั้งแต่ผมมานั่งตรงนี้มันยังไม่สบตาผมสักแอะ
“เอ่อ...หากูทำไมเหรอ...”
“ก็...ไปดูหนังกันไง...”ผมนี่ไม่กล้าเงยหน้าเลยครับ กลัวมันจะสวนกลับมาว่านี่มึงยังจะหน้าด้านมาหากูอีกเหรอ!? คลาดสายตาหน่อยก็แจ้นไปหาพี่นารายณ์ สมองมีก็หัดคิดซะบ้างว่ากูไม่ชอบ! ไรงี้ แต่สิ่งได้รับกลับมีเพียงความเงียบ
ผมเงยหน้าขึ้นมาอย่างกล้าๆกลัวๆ เคสส่งรอยยิ้มอ่านไม่ออกมาให้ ส่วนครอสก็ยังเบนสายตาออกไปทางอื่นไม่ยอมมองหน้าผมสักแอะ
“แล้วก็มาเพื่อขอโทษเรื่องเมื่อกี้ด้วย...”พอผมพูดประโยคนี้ออกไป ไอ้ครอสหันขวับมาเลยเล่นเอาผมสะดุ้งโหยง
มันเลิกคิ้วเป็นเชิงสั่งให้พูดต่อ สีหน้าจริงจังจนเริ่มกลัว
“กับพี่นารายณ์จบแล้ว จบจริงๆ จบบริบูรณ์ไม่มีภาคต่อแล้ว ดีวีดีเก่าๆที่ซื้อเก็บไว้ก็โยนทิ้งไปหมดแล้ว ไม่มีการดูซ้ำอีกเป็นครั้งที่สอง...แฮ่ๆ ไม่ใช่เวลามาตลกเน๊อะ อย่ามองแรงงี้ดิ...เอ่อ คือ พูดไรบ้างดิ กูกลัวนะเว้ย!”
“จะให้กูตอบมึงว่าอะไรล่ะ ในเมื่อกูยังไม่รู้เลยว่ามึงจะเอาเรื่องนี้มาพูดให้กูฟังทำไม”
“ก็...”ผมงี้จ๋อยสนิทเลย ตัวหดเหลือแค่มิลเดียวได้มั้ง ไม่เคยเจอครอสโหมดโหดมาก่อน ถ้าโกรธแล้วจะน่ากลัวขนาดนี้ล่ะก็นะ งื้อออออ ช่วยด้วยยย ผมสอดสายตาหาตัวช่วย เคสชี้หน้าตัวเองเหรอหราอารมณ์ประมาณว่ากูเหรอ ผมพยักหน้าหงึกๆเร่งให้มันช่วยทำอะไรสักอย่างทีแต่มันกลับส่ายหน้ารัวๆ สีหน้าบอกชัดว่าเรื่องนี้เคสจะไม่ยุ่ง เคสขอเสือกอย่างเดียว
“งื้อออออ”ผมทำตัวไม่ถูกเลยย้ายตัวเองไปเกาะแขนมัน เอาหัวซุกๆๆๆๆกับแขนแกร่ง
“...”แม่งยังนั่งเฉยได้อีกอ่ะ เห้ยยย ไม่เอาครอสแบบนี้ดิ
ผมตัดใจปล่อยมือจากมัน สะบัดหน้าหนี ลุกขึ้นยืนเตรียมเดินไปยังท่ารถลางเพื่อกลับบ้าน เท่านั้นแหละไอ้คนที่ตีหน้าเครียดมาตลอดถึงกับร้องเสียงหลงรีบคว้าข้อมือของผมไว้หน้าตาตื่น
“เห้ยย! ง้อเท่านี้ก็ไปอ่ะนะ ใจร้ายว่ะแม่งงงงงง เมื่อกี้ถ้าพูดอะไรต่อสักคำก็ดีด้วยแล้วแต่นี่ดันเดินกลับเฉย!”
สรุปว่าผมผิดอีกสินะ วุ๊
“ก็มันไม่มีอะไรให้พูดนิ”จะให้ผมบอกว่าดีกันนะๆ ต่อจากนี้จะไม่นอกใจแล้วเรอะ!? ใช่เรื่องป๊ะ ผมไม่ได้ชอบมันสักหน่อย อุตส่าห์ถ่อสังขารมาหาขนาดนี้ก็บุญถมแล้วนะ!!
“กระจอกแบบนี้ไม่แปลกใจเลยที่อกหัก”อ้าว เวร ด่ากูอีก
ผมอ้าปากเหวอกับคำพูดของมัน ส่วนเคสก็นั่งปิดปากกลั้นหัวเราะจนหน้าดำหน้าแดง
“เว้ยยยย โมโหแล้วนะ! มึงก็กระจอกพอกันอ่ะ นึกว่าแน่ที่แท้ก็ท่าดีทีเหลว มีอย่างที่ไหนด่าคนที่ตัวเองกำลังจีบอยู่ว่ากระจอก แถมซ้ำเขาด้วยคำว่าอกหักอีก บ้ากว่ากูก็มึงนี่แหละ!!”โง๊ยยยย ผมโกรธจริงๆแล้วนะ หัวฟัดหัวเหวี่ยงเลยด้วย ยิ่งครอสมันขำผมยิ่งโมโห
“อกหักแล้วอย่าพาลครับเพลิน!”
ฮึ่ยยยยย ยังมีหน้ามายิ้มอีกนะ
“แล้ว...ตกลงว่า จะไปดูหนังเปล่า?”สู้ไม่ได้ก็เปลี่ยนเรื่องแม่ง ผมช้อนตาถามเสียงอ่อย อ่อยครับ อ่อยจริงๆ ไอ้ครอสถึงกับปล่อยมือปรับอารมณ์แทบไม่ทันเจอตาใสๆของผมเข้าไป อิอิ
“...”เงียบ
“ครอส”
“...”ยังเงียบอยู่
“อย่างอนดิครอส ง้อนะง้อออ”
“...”เงียบหนักเลย สะบัดหน้าหนีด้วย
“กูโสดนะ จีบได้”
“!!”ทีงี้ล่ะตาโตหันขวับมาเลยนะ
เขิ้นวุ้ย!
“เห้อ...ทำไมกูต้องใจอ่อนกับมึงตลอดเลยวะ ไปดิๆ แต่ให้ไอ้เคสไปด้วยนะ ตอนแรกนึกว่ามึงจะไม่ไปกูเลยมาชวนมันแทน ขืนปล่อยมันทิ้งไว้ตอนนี้ได้งอแงอีกน่ารำคาน”ประโยคแรกมันบ่นกับตัวเอง ยกมือเกาหัวแกรกๆตามประสาคนหล่อสลับรางไม่ทัน ผมแอบมองสีหน้าเคสตอนครอสพูดด้วยความคาใจ
เท่าที่ดูไม่ใช่เพื่อน แต่ก็ไม่ใช่แฟน
ความสัมพันธ์ขอสองคนนี้คืออะไรกันแน่!? กิ๊กเรอะ!? แต่ถ้าเป็นกิ๊กจริงครอสต้องมีสะดุ้งบ้างล่ะที่ผมมาเจอเข้าจังๆแบบนี้ หรือมันจะประชดผมให้รู้ว่าเวลาผมคุยกับพี่นารายณ์มันรู้สึกยังไง? เอ...ผมหรี่ตามองร่างสูงอย่างฉงน แต่ไอ้คนโดนมองกลับแปลสารแบบผิดๆ
“เอ้อ มึงเข้ากับคนไม่เก่งนี่หว่า เคสมึงไม่ต้องไปละ กูไปกะเพลินสองคน”
“เลววววววว”คนถูกไล่ลากเสียงยาวมองจิกร่างสูงอย่างไม่สบอารมณ์
“ไม่เป็นไร ไปด้วยกันสามคนนี่แหละ”สุดท้ายผมก็ต้องไกล่เกลี่ย ครอสหันมามองหน้าผมเพื่อยืนยันว่าเอาอย่างงี้แน่นะผมจึงพยักหน้าเป็นการยืนยันมันเลยควักมือถือออกมากดโทรออก
“โหลๆ แวนเหรอ บ่ายมึงมีเรียนมะ อ่อ มีเหรอ ดีๆ งั้นโดด ไปดูหนังกันมีกู เพลิน แล้วก็ส่วนเกินอีกตัวนึง...”
คาบบ่ายผมมีเรียนเจนเคม แน่นอนว่าแวนก็ต้องมีเพราะเราเรียนด้วยกัน ไอ้ผมน่ะจะโดดหรือเข้าเรียนก็มีค่าพอกันแต่เล่นลากว่าที่คุณหมอมีอนาคตมาร่วมวงด้วยอย่างงี้จะดีเหรอวะ
แวนมาคนเดียวไม่เท่าไหร่ ขออย่าพ่วงแฟนของแวนมาด้วยเล้ยยย สาธุ~
คราวนี้ครอสมันใจตรงกับผม ร่างสูงยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสีหน้าหยะแหยงของผมยามนึกถึงยัยไก่ซันนี่ เสียงทุ้มเอ่ยกับปลายสายว่า “มาคนเดียวเมียไม่เกี่ยวนะมึง กูรำคาน”
เอาไปเลยสิบกะโหลกสำหรับคนใจตรงกัน
คณะเดินทางอันประกอบด้วยบุคคลจากต่างคณะมุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าที่เดียวกับที่รุ่นพี่เดือนดาวเคยนัดเลี้ยง คราวนี้ไม่มีคนแย่งผมนั่งหน้าเพราะร่างโปร่งของเคสปีนไปนอนเกลือกลิ้งบนเบาะหลังอย่างรู้งาน ส่วนแวนก็นัดเจอกันที่ห้าง ใช้เวลาขับไม่นานก็มาถึงที่หมาย ครอสโทรหาเพื่อนของตัวเองผลปรากฏว่าแวนมาถึงก่อนซะงั้น
เห็นขรึมๆแวนก็ซิ่งเอาเรื่องนี่หว่า
“ไงไอ้หมอ โดดเรียนระวังติดเอฟนะ ฮ่าๆๆๆ”พอเจอหน้าแวนไอ้คนชวนเขาโดดก็ทักอย่างเริงร่า จัญไรมาก ส่วนแวนก็ผู้ดีเสมอต้นเสมอปลาย กล่าวอย่างสุขุมว่า
“ไม่เป็นไร ยังไงก็ตัดเกรดกับเภสัช”
อื้อหือ! ร้ายกาจ! มีการยักคิ้วใส่ด้วยนะ เชี่ยครอสหัวเราะลั่นเลย เห็นกูโดนแซวแล้วสนุกมึงนักใช่ไหม
“ว่าแต่จะดูเรื่องไร”เป็นแวนที่ถามขึ้น
“หลอนรัก อาฆาตร้าย!!”และคนตอบก็คือเคส ร่างโปร่งยกนิ้วชี้ไปยังโปสเตอร์โฆษณาลายผู้หญิงวัยกลางคนจ้องมองครอบครัวสุขสันต์ด้วยสาตาอาฆาตแค้นแผ่นเบ้อเริ่มเทิ่มซึ่งมีคำโปรยสั้นๆเขียนให้ใครบางคนแถวนี้สะท้านใจว่า คุณเคยพยามแย่งของที่ไม่ใช่ของเราจากอ้อมอกของคนอื่นไหม ถ้าเคย...โปรดระวัง
ระวังอะไยหยอ
“ไม่อ๊าววววว”ผมเบ้หน้าส่ายหน้าด๊อกแด๊กสายตาก็มองเชี่ยครอสให้มันช่วยพูดกับสองคนนั้นที ตอนนี้แวนเดินเข้าไปดูตารางฉายแล้ว ไม่เอ๊า! ดูหนังอีโรติคของมึงก็ได้กูยอมมมม
“เพลินไม่ชอบดูหนังผีเหรอ”เคสเห็นผมหน้าถอดสีเลยถามด้วยน้ำเสียงเยาะๆ
“มันน่ากลัวออก”
“กลัวก็กอดครอสไว้แน่นๆดิ ร้องอ๊ายๆซบหน้ากับอกกว้างๆ”แค่พูดก็พอทำไมต้องสาธิต แล้วไอ้คนโดนกอดก็ปล่อยให้เขากอดเนอะ
“ตอนดูไม่เท่าไหร่แต่ตอนกลับไปอยู่บ้านคนเดียวนี่ดิ”เห็นใจกันหน่อยพี่น้องครับ เพลินอยู่บ้านคนเดวววว
“งั้นคืนนี้ก็ค้างห้องครอสสิ”ถ้าคนพูดไม่ใช่แวนผมจะตบปากแตก! ร่างสูงของว่าที่หมอเดินกลับมาร่วมวงสนทนา สีหน้าบอกชัดมากว่าอยากดูเรื่องนี้ใจจะขาด ไอ้ครอสความหวังสุดท้ายพอได้ยินข้อเสนอนั้นก็โดดไปร่วมทีมดูหนังผีทันที
“เง้อ...”ผมร้องเสียงหลง
“ช้าก่อน! งั้นคืนนี้ผมก็ต้องไปนอนที่อื่นอะเดะ!?”กลับกลายเป็นคนชวนที่แย้งขึ้นมา พวกผมมองใบหน้าหวานของเคสซึ่งฉายแววร้ายกาจมากกว่าเดิมกังวลอย่างฉงน
“งั้นมาค้างห้องกูนี่”เสียงทุ้มๆของแวนตอบกลับ
เดี๋ยวนะ เดี๋ยวๆๆๆๆ ทำไมพอผมจะไปนอนห้องครอสแล้วเคสมันต้องไม่มีที่นอนด้วยอะ เห้ย! อย่าบอกนะว่านี่เมียมึงอ่ะ ไอ้ครอส แล้วกูล่ะ!? ตกลงกูเป็นแค่ชู้ทางใจเรอะ!?
ผมซึ่งตามชาวบ้านไม่ทันสักแอะยืนงงเป็นไก่ตาแตกปล่อยให้เคสถลาเข้าไปต่อคิวซื้อบัตร แวนกับครอสไปซื้อป๊อปคอร์นกับเครื่องดื่ม กว่าจะดึงตัวเองออกจากภวังค์ได้ก็โน่นเลย...ตอนโดนดึงเข้าโรงโน่น
ช้าก่อนนนนนนนนนนนนนน
กูยังไม่ตอบตกลงสักคำ ม๊ายยยยยยยย
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
เพิ่งเห็นว่าลงตอนที่ 14 วันที่ 14 พอดีเลย 55555555+
แต่ตอนนี้พิเศษหน่อย คนแต่งไม่อยู่ทีมครอสนะ
ทีมเพลินค่ะ
#ทีมโสดนะจีบได้ 5555555+ :katai3:
ใครเสียงลูกทีมหน่อยเร๊ววววว :L3: 5555+
-
เคสน่ารักกกกก อยากเชียร์ให้ครอสแต่เดาว่าน่าจะเป็นน้องครอส เสียจุยๆ อย่าว่าเรานะ ทำไมเราถึงไม่ชอบคนแบบเพลินไม่รู้อะ :z3:แต่หวังว่าตอนต่อๆไปอาจจะทำให้เราชอบนางขึ้นมาบ้าง555 ครอสง้อง่ายจัง ไม่คิดมากไรเลย เพราะนิสัยดีแบบนี้ไงเราถึงชอบครอส :impress3: ยังไงๆเราก็ #ทีมครอส
-
เคส คือครายยยยย
-
เคสคือน้องครอสใช่มั้ย?
-
:pig4: :pig4:
-
เดาว่าเคสเป็นน้องของครอส แน่ๆ
-
เรามองว่าเพลินมีความเป็นเด็กอยู่พอสมควร
แต่เดี๋ยวก็น่าจะโตขึ้นกว่านี้เพราะครอสนะ
#ทีมครอสด้วยคนค่ะ :mew1:
-
น้องครอสชัวร์ ไม่ก็ญาติ แหมมมมมม ติดใจแวนเนี่ย มานอนห้องกูได้นะ หมายฟามว่าไงๆ5555 เพลิน ก่อนหน้านี้แกก็โสดมาตลอดนั่นละ แรดจริงๆ เพลินเอ้ยยยยยยยย
-
ทำไมตัวเองพิมพ์รำคาญเป็นรำคานหว่า..
สนุกดีค่ะ
-
เคส น่าจะเป็นน้องที่บอกว่าห่างกันไม่กี่เดือน อยากเชียร์ให้หมอนะ แต่ไม่รู้ซินารายณ์ก็โอนะ
-
เคสน้องครอสชัว
-
อยู่ทีมเดียวกันน#กระโดดยกมือโบกสะบัด
-
เพลินลองเปลี่ยนแนวมั้ย มาตีฉิ่งตีฉาบมั้ย น่าสนนะ เคสน่ารัก //แอบหมันไส้ครอส :hao7:
-
เสียดายหวานไม่สุด มีกขคเต็ม
เคสชื่อคล้ายกัน ลูกพี่ลูกน้องชัวร์
-
มาให้กำลังใจจ้า
-
เดี๋ยวนะแวนนี่คือไรทะไมชวนเคสไปค้าง
-
:katai4:
-
เคสนี่น้องใช่ม้ายยยยยยยยยย
-
โสดแล้วจีบเลยๆ
-
น่ารักมากเลยเรื่องนี้
ชอบเพลินอ่ะ ช๊อบชอบ
-
เคสน้องครอส?
-
โลกสดใสมากกกกกกกกก
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:กอด1:
-
ทีมพี่แวนค่ะ ขอให้ได้เมียใหม่ที่ดีกว่าคนเก่าเร็วนะคะ
ละก็ "รถราง" ไม่ใช่รถลาง
รำคาญ ไม่ใช่ รำคานค่ะ
-
เอ๊ะ แอบสะดุดใจกับแวนเคสเฉยเลย 55555
-
รึจะแวนเคส?
โผล่มานิดเดียวแต่ขโมยซีนเหลือใจ
รอดูว่าครอสจะเอายังไงกับเพลินนะคะ...
หนังผีช่วยให้พวกหนูใกล้ชิดกันได้จ๊ะ
ป้าเห็นมาหลายคู่แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า :กอด1:
-
ตอนที่14 part2
“เง๊ออออออ”ร้องหลงคีย์ไปหมด สติแตก หลับตาปี๋ มือจิกแขนเสื้อคนข้างๆแน่น
“มัวแต่หลับตาจะดูรู้เรื่องไหม ลืมตาเร็ว ดูดิ ไคล์แม็กซ์เลย อีกเดี๋ยวผีต้องโผล่มาแฮ่แน่”
“เลววววววว”ผมกระซิบเสียงด่าลอดไรฟัน ด่ามันรวดทั้งสามคนนั้นแหละ ข้างกายผมคือครอส ถัดไปคือเคสและแวนตามลำดับ ส่วนข้างผมอีกฝั่งคือทางเดิน!
คนจองที่แม่งเลว นั่งติดทางเดินมืดๆงี้เวลามีคนเดินผ่านผมก็สะดุ้งหมดอะ ลูกเด็กเล็กแดงกูไม่สนกูกลัวหมด แล้วพวกมันก็จงใจให้ผมมานั่งตรงนี้นะ แกล้งกันเห็นๆ หลอกแต๊ะอั๋งกูสุดๆไปเล้ยยยย เพราะพอยิ่งผมเตลิดเท่าไหร่ก็ยิ่งเกาะแขนครอสแน่นขึ้นเท่านั้น
เชี่ยครอสมันยิ้มทุกครั้งที่ผมผวาไปเกาะมัน อารมณ์ดีราวกับดูหนังตลกอยู่
“ครอส...”ผมเอานิ้วสะกิดคนข้างๆยิก”ปวดฉี่อะ”
มันขำ! เกลียดอะ ก็บอกแล้วว่ากลัวๆๆๆๆ ก็แกล้งกันอยู่นั่นแหละ คราวหน้าถ้าอยากให้กอดนักก็พูดกันดีๆยอมกอดฟรีสองทีเลย!
ผมลากแขนไอ้เลวออกมาเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้มันยืนรออยู่ด้านหน้าพอจัดการธุระเสร็จก็ล้างมือเดินออกไปมาหามัน
“หน้าโคตรซีดเลย ไหวป่ะเนี่ย”
“ไม่”ผมตอบเสียงเหวี่ยง งอนขั้นสุด
“งั้นไปนั่งพักกัน ไม่ต้องเข้าไปละ”ร่างสูงเดินนำไปยังมุมโซฟา ผมเพิ่งเห็นประโยชน์ของไอ้โซฟาพวกนี้ก็ตอนนี้แหละ พอทิ้งตัวลงนั่งก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไหลตัวลงกับเบาะอย่างหมดสภาพ
“อาการหนักว่ะ ขอโทษนะ ว่าจะชวนออกมานานแล้วแหละ แต่เพลินไปหน่อย ผมมึงหอมดี”
“ชิส์ แก้แค้นกูอยู่ก็บอกมาตรงๆ”
“อย่าใส่ร้ายสิ น้อยใจนะเนี่ย ครอสไม่เคยคิดแค้นเคืองโกรธโทษเพลินสักครั้ง เสียใจจรุงง”ตอแหลตั้งแต่น้ำเสียง หน้าตาและคำพูดที่ใช้เลยสัส ผมโคตรมันเขี้ยวมันเลยยกมือเขกกะโหลกไปทีนึง
“หรา~ แล้วเคสของมึงนั่นโผล่มาจากไหนวะ ไม่ได้กะจะประชดอะไรกูเลยว่างะ...”หง่า...ไม่นะ พูดอะไรออกไป๊
คำพูดของผมเหมือนคนกำลังหึงไม่มีผิด ไม่ๆๆๆๆ ไม่ได้ ไม่นะ อย่าแซว ขอร้อง เขิน!
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนมุมปากคม ร่างสูงขยับเข้ามาชิดผมจนตัวของเราชนกัน ผมขยับหนีมันก็ขยับตามมีการเอาแขนมาพาดไหล่กันด้วย อย่าทำอย่างเนร้~ คนอื่นเขามองแล้วเห็นไหม
“หึงเหรอจ๊ะคนสวย”
“หึงเหี้ยไร ไม่ต้องมายิ้ม! ไม่สวยด้วย! กูหล่อ!”
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ครอสยิ้มกว้างขึ้นอีกยิ้มแล้วก็เอาแต่จ้องหน้าผมจนผมทนสบตามันต่อไม่ไหวเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีก่อน
“ปล่อยเลย แล้วก็เลิกลีลาได้ละ บอกกูมาดิว่าเคสเป็นใคร กูไม่เชื่อว่าเพื่อนมึง”ผมพยามยันตัวมันออกสุดฤทธิ์กระทั่งครอสรู้สึกเวทนาและขยับออกไปเอง
“หึงก็บอกว่าหึง”
“ไม่ได้หึงโว้ยย”
“โกหกว่าหึงก็ยังดี แล้วจะเฉลย”
“วุ๊! ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้นมะ คำว่าหึงเขาเอาไว้ใช้กับคนที่ชอบป๊ะ!?”
“งั้นอาการแบบนี้แปลว่าอะไร?”
“เกือบหึง!! พอใจรึยัง!?”
โอ๊ยยยยย ผมพูดอะไรออกไป๊!? เขินจนไม่กล้าเงยหน้าสู้ใครแล้ว ผมเก็บมือที่เกิดเกะกะขึ้นกะทันหันมากอดไว้กับอก เสหน้าแดงก่ำของตัวเองมองพนักงานตรวจตั๋วเหมือนมีอะไรน่าสนใจนักหนาปล่อยให้คนข้างตัวยิ้มจนพอใจ
ครอสขยี้หัวผมอย่างมันมือก่อนจะเอ่ยคำพูดชวนช็อคออกมาว่า
“เคสเป็นน้องกูเอง ที่เล่าให้ฟังเมื่อวันนั้น”
“!?”ผมมองหน้าคนที่พูดคุยกับลูกหญิงชู้อย่างสนิทสนมแบบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“ก็วันนั้นเพลินบอกเองหนิว่าน้องไม่ผิด ให้คุยกับน้องดีๆ...ก็นะ ยังไงพ่อก็ยัดน้องเขามาอยู่คอนโดกูตั้งแต่วันที่กูหนีไปหามึงแล้วจะสนิทกันก็ไม่แปลก....”
มิน่าวันนั้นมันถึงคร่ำครวญไม่อยากกลับห้องตัวเอง มิน่าเคสมันถึงเรียกครอสว่าพี่ทั้งๆที่อายุเท่ากัน และมิน่าเมื่อกี้พอผมจะไปค้างห้องครอสเคสมันเลยต้องหาที่นอนใหม่ และมิน่าอีกว่าชื่อมันก็มาโทนเดียวกันซะขนาดนี้ คริส ครอส เคส แต่ผมเสล่อแป๊ะดูไม่ออก
ที่สำคัญคือมิน่าไอ้ครอสมันถึงดีอกดีใจจนออกนอกหน้าตอนผมว่ามันว่าเคสเป็นใครเหมือนคนกำลังหึง เพราะมันคงคิดไม่ถึงว่าผมจะดูไม่ออกว่าเคสเป็นน้องมันขนาดนั้น
อย่างงี้ไม่ความรักบังตาก็โง่เข้าขั้นซึ่งผมไม่รู้จะน้อมรับข้อสันนิษฐานไหนไว้ถูกดี
“เอ๊ะ คอนโดมึงมีห้องนอนกี่ห้อง”
“สอง ทำไมเหรอ”
“งั้นทำไมน้องมึงต้องไปนอนห้องแวนด้วยวะ?”ผมถามอย่างแปลกใจ
“ไม่รู้สิ...มันอาจจะอยากเปิดโอกาสให้กูกับมึงกุ๊กกิ๊กกันหรือไม่ก็....หึหึหึ”
“ไม่ก็อะไร”
“อย่ารู้เลย”
“เห้ย! อย่างแกล้งดิ บอกมาไม่งั้นกูกลับไปนอนบ้านนะเว้ย!”ขู่ไปนี่ช่วยกลัวหน่อยเถอะขอร้อง ไม่ใช่มานั่งยิ้มกรุ้มกริ่ม แล้วแขนน่ะเมื่อไหร่จะเอาออก พาดมาได้หนักนะเหวย
“ไม่กลัวก็ตามใจ อย่าหาว่าไม่เตือน ระวังจะโดะ...”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ไม่อยากรู้แล้วก็ได้ พอใจรึยัง ชิส์ๆๆๆๆๆ”
ต่อมเผือกของผมทำงานหนักมาก ทว่าก็ไม่ได้ประเด็นอะไรเลยครอสเอาแต่บ่ายเบี่ยงเปลี่ยนประเด็นอยู่นั่นแหละ รอสักพักหนังก็จบแวนและเคสเดินออกมาหาพวกเราด้วยหน้าตาเปรมปรี พวกเราสี่คนกินข้าวเย็นกันในห้าง กินไปคุยกันไปสนุกดี
แม้ว่าส่วนใหญ่คนพูดจะเป็นเคสและคนเสริมจะเป็นครอสก็ตาม
เท่าที่สังเกตผมว่าเคสมันไม่ใช่คนใสๆแบบที่คิดไว้
ถ้าเป็นผู้หญิงคงเรียกว่าแรดเงียบล่ะมั้ง
แต่มันไม่ได้มาจิกใส่ผมแบบซันนี่พวกเราก็เลยสนิทกันเร็ว แลกเฟสแลกไลน์กันเสร็จสรรพ เชี่ยครอสบ่นกระปอดกระแปดเลยว่ากว่ามันจะได้มาต้องแลกด้วยหยาดเหงื่อและคราบน้ำตาไปเท่าไหร่ทำไมผมให้น้องมันง่ายๆงู้นงี้
และแล้วงานเลี้ยงก็มีวันเลิกราผมขึ้นรถของครอสส่วนแวนกับเคสก็แยกไปด้วยกัน ทว่าเส้นทางที่สารถีกิตติมาศักดิ์เลือกใช้กลับทำให้ผมขมวดคิ้วมุ่น นี่มันทางไปมหาลัยไม่ใช่ทางกลับคอนโดของครอส
“มีธุระที่มอเหรอ?”นาฬิกาดิจิตอลบนคอนโซลรถบอกเวลาเกือบหกโมงแล้วไปตอนนี้เขาคงปิดตึกกลับบ้านกันหมด
“อ๋อ...เปล่าๆ จะไปส่งมึงที่หอเพื่อนไง”
“อ้าว ไม่ได้จะให้กูไปค้างกับมึงหรอกเหรอ!?”แล้วถ้าจะไม่ให้ผมไปค้างตั้งแต่แรกมันจะปล่อยน้องตัวเองไปกับแวนทำไม
ครอสกระตุกยิ้มมุมปาก มันไม่ยอมตอบจนกระทั่งโฟล์คบีทเทิลเทียบท่าหน้าหอของซัง
“ขืนหิ้วกลับไปนอนด้วยคืนนี้มีคนเสียซิงแหง”นัยน์ตาสีเข้มของมันฉายแววเจ้าเล่ห์ กรอบหน้าคมค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้ ครอสปลดเข็มขัดนิรภัยของผมออกอย่างเนิบนาบแขนของมันดูเหมือนโอบผมอยู่แบบกลายๆ ฉากหลังของมันคือซอยแคบๆกับเสาไฟฟ้าที่มีสายโทรศัพท์พันระโยงรยางค์ไปหมด เหมือนกับคืนวันนั้น
คืนที่ผมปิดประตูใส่หน้ามัน
สิ่งที่ต่างไปจากเดิมก็คือท้องฟ้าข้างนอกยังไม่มืดสนิท...และตัวผมที่ค่อยๆปรือตาลงยามสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดใบหน้า
ความรู้สึกหวิวๆตรงท้องน้อยโลดแล่นเข้าสู่หัวใจจนเต้นรัวผิดเพี้ยนจังหวะไปหมด
ริมฝีปากของเราจรดกันอย่างแผ่วเบา แต่นั่นก็เพียงพอให้ใบหน้าของผมเห่อร้อนจนเป็นสีแดงแจ๋ มือแกร่งเลือกขึ้นมาประคองท้ายทอยเพื่อรั้งให้พวกเราแนบชิดกันยิ่งขึ้นก่อนมันจะขบเม้มกลีบปากของผมอย่างนุ่มนวล ลิ้นร้อนไล้เลียแต่ไม่ได้รุกร้ำเข้ามา
เพียงชั่วเวลาสั้นๆแต่รู้สึกเหมือนต้องมนต์ พ่อมดผู้ร้ายกาจก็ผละตัวออกไป จดจ้องใบหน้าของผมด้วยแววตาแพรวพราว
ผมประหม่าจนทำตัวไม่ถูก ยกมือขึ้นทาบแก้มแล้วสะบัดหัวไปมา การกระทำของผมคงน่าเอ็นดูมากในสายตาของใครบางคนที่ยกมือขึ้นมาขยี้เส้นผมของผมจนเสียทรงไปหมด
“ลงไปได้แล้ว เดี๋ยวก็โดนอีกรอบหรอก”
ต้องให้มันไล่ผมถึงรู้สึกตัวว่าควรจะลงๆจากรถคันนี้ได้แล้ว
โคตรเขินเลยอ๊ะ!
" ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " '
ตอนนี้สั้นอย่างไม่น่าให้อภัย
แต่ก็ให้อภัยเก๊าเตอะนะ :m15:
เพราะตอนหน้าคนเดินเรื่องจะไม่ใช่เพลิน :oo1:
ปล.ขอบคุณที่ทักเรื่องคำผิดนะคะ
เพจ (https://www.facebook.com/nikkouseries/)
ตัวใหญ่ๆกลัวไม่เห็น 55555+
สามารถเข้าไปตามทวงนิยายหรือชวนคุยได้ตลอดเวลาเลยค่ะ คนแต่งเหงา(?)
-
น่ารักอ้ะ
-
แหมะ :hao3: คนเกือบหึง
-
เอ้าาาาาาาา หวานแหววกันอย่างง่ายดาย 55555
-
'หึง' ไว้ใช้กับคนที่ชอบ
แล้วเกือบหึงนี่ เพลินต้องการจะบอกครอสว่าเกือบชอบรึเปล่า :-[
แต่เท่าที่อ่านๆ มานี่ คือชอบไปแล้วนะ แต่ทำเหมือนไม่รุ้ตัว และไอ้ที่จุ๊บกันในรถ อื้ออออ เขินนแรง :-[
-
เกือบหึงก็ทำให้ครอสดีใจจะแย่ละ
:hao3: :hao4:
-
เกือบหึงเหรอเพลิน :hao7:
-
รอเจอครอสสสส~~~ :hao7: :hao7:
-
:pig4: :pig4:
-
นึกท่าเขินของเพลินแล้วเอ็นดูอะ
-
เพลินจะน่ารักไปไหนน้อออ
-
:กอด1:
-
ครอสน่ารัก แต่เพลินน่ารักกว่าาา หรือจะมีคู่แวนเคส
-
:L1:
-
เกือบหึง... แหม
-
เกือบหึง เพราะเกือบชอบ แล้วสิเพลิน
-
โอย เขินแรง
:o8: :-[ :impress2:
-
กิ้วๆๆๆๆน้องเพลินโดนจูบ กิ้วๆๆ :hao7:
-
SIDE STORY :: ชู้ #1
แวน talk
ผมรู้จักกับครอสมานานมาก จำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่...น่าจะซัก ป.สองได้มั้ง สิบกว่าปีที่เป็นเพื่อนกันมามันมักนำพาเรื่องประหลาดชวนปวดหัวเข้ามาในชีวิตของผมเสมอๆ เอาที่เห็นชัดๆเลยคือเรื่องของซันนี่
ผมชอบเธอนะ สวยดี ชอบแบบหลงเสน่ห์แต่ไม่ได้หลงรัก เธอชอบครอสใครๆก็ดูออก คงมีแค่เพลินเท่านั้นแหละที่ดูไม่ออก
เจ้าหล่อนมาคบกับผมเพื่ออะไรผมรู้ดีแก่ใจ แต่ผมก็ไม่สนว่าเธอจะชอบผมหรือไม่ตราบเท่าที่พวกเรามีเซ็กส์กันในฐานะแฟน เห็นผมมาดผู้ดีแบบนี้แต่อันที่จริงเหี้ยกว่าครอสเยอะครับ รายนั้นมาแนวรักจริงหวังแต่งซะด้วยซ้ำ พูดถึงเพลินแล้วผมว่าเขาน่ารักดีนะ เด๋อๆด๋าๆน่าปกป้องโคตรๆ แต่คนใสซื่อไม่ใช่แนวของผมไอ้ครอสเลยไม่มีคู่แข่งที่น่ากลัว หึหึ
แต่วันนี้ครอสก็เพิ่มเรื่องชวนปวดหัวมาให้ผมอีกอย่าง นั่นก็คือร่างบางเจ้าของผิวขาวละเอียดซึ่งเดินเตร่สำรวจไปรอบๆห้องของผมอย่างอ้อยอิ่ง
“ห้องแคบๆมีอะไรน่าสนใจนักหรือไง”พอผมพูดเคสก็หันมามอบรอยยิ้มหวายจ๋อยซึ่งมองปราดเดียวก็รู้ว่าจงใจยั่วมาให้
“ห้องของคนหล่อก็ต้องน่าสนใจเป็นธรรมดา ว่าแต่คืนนี้จะให้ผมนอนไหนเหรอ”ร่างบางเดินเข้ามาใกล้ มุมปากสีสดประดับด้วยรอยยิ้มชวนหลง
ให้ตายเถอะ...จอมยั่วแบบนี้เสป็คผมซะด้วยสิ
“ในห้องนู้น”ผมชี้ไปยังเตียงเพียงหลังเดียวในห้องชุดของผม”ไปอาบน้ำก่อนสิ เดี๋ยวเตรียมชุดให้”
ผมมองตามแผ่นหลังของอีกฝ่ายจนกระทั่งประตูห้องน้ำปิดลง ในตู้เสื้อผ้าของผมก็มีแต่เสื้อไซส์ผมซึ่งดูยังไงร่างเล็กก็ไม่น่าจะใส่ได้ ยิ่งกางเกงยิ่งหนักเลย ผมชั่งใจอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าครู่หนึ่งจนกระทั่งเสียงน้ำในห้องน้ำเงียบลงตามมาด้วยร่างโปร่งซึ่งมีเพียงผ้าขนหนูพันเอวไว้ลวกๆเดินออกมา
ผมเผลอมองผิวกายขาวเนียนนั่นจนอีกฝ่ายจับได้
“ไหนเสื้อของผมล่ะ”
“อายุเท่ากันไม่จำเป็นต้องพูดเพราะก็ได้”มันกับครอสจะแทนตัวว่าพี่หรือผมก็ไม่แปลกแต่ไอ้เคสดันลามมาเรียกผมว่าพี่ด้วยนี่สิ ฟังแล้วมัน...
“ทำไมหืม? ฟังแล้วใจสั่นเหรอ...”
“หึ เลือกเสื้อเอาเองก็แล้วกันกูไปอาบน้ำละ”ผมกระตุกยิ้มชอบใจ นิสัยแบบนี้โดนใจผมไม่น้อยแต่ว่ามันเป็นน้องเพื่อนผมเลยพยามกลั้นใจไม่ให้คิดเกินเลย
ทว่าพอเดินออกมาจากห้องน้ำไอ้เคสก็ทำผมสติแตก
ร่างบางในเสื้อยืดคอวีซึ่งตัวใหญ่จนเผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าโคตรเซ็กซี่ ผมไม่รู้ว่าท่อนล่างมันใส่อะไรไว้รึป่าวเพราะชายเสื้อมันยาวปิดขาอ่อน แต่เดาว่าไม่ได้ใส่ มันกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงเล่นมือถือของตัวเองอยู่
พอเห็นผมยืนอยู่ที่เดิมคนที่ผมจ้องเอาๆก็ปรายตามองแบบเชิญชวน ขยับตัวให้ข้างกายมีที่ว่าง
“มัวยืนอยู่ทำไม มานอนด้วยกันสิครับ”
โอ๊ยยยยย ดูลากเสียงเข้า มาไม้นี้กูก็ตายดิ ตายๆๆๆ น้องเชี่ยครอสโคตรแซ่บเลย!
ผมทิ้งตัวลงนอนข้างเคสอย่างลังเล ผมไม่ได้ลังเลว่าจะนอนข้างมันคืนนี้ดีไหมแต่ผมกำลังลังเลว่าคืนนี้จะปล่อยให้มันนอนดีไหมมากกว่า...
“เมื่อกี้มีคนโทรมาแหนะ”เคสเว้นจะหวะพูดเหมือนกับลังดูปฏิกิริยาของผม”โชว์ชื่อว่าซันนี่”
ร้ายกาจ
ถึงซันจะโทรมาจริงอย่างที่จอมยั่วข้างผมว่าก็เถอะ แต่แค่สบตามันผมก็รู้แล้วว่าเด็กนี่กำลังแหย่ผมอยู่ แถมยังได้ผลซะด้วยสิ ผมโยนโทรศัพทิ้ง
“ไม่โทรกลับไปเหรอ”
“อย่ามาแอ๊บ มึงก็รู้ว่ากูกับซันคบกันแบบไหน”
“อย่าด่ากันอย่างนั้นสิ ผมเพิ่งเจอพี่ครั้งแรกนะจะไปรู้ไหมว่าพี่กับแฟนคบกันยังไง ว่าแต่แฟนพี่ชื่อซันนี่เหรอ? เพิ่งรู้นะเนี่ย ฟังจากชื่อเธอคงเป็นผู้หญิงสดใสเหมือนแสงตะวันเลยสิ”
มีการกัดกูอีก ยิ่งมันพูดผมยิ่งมันใจว่ามันรู้เรื่องซันนี่แหงๆ
เพราะซันนี่คือผู้หญิงที่ตรงข้ามกับนิยาม’สดใสราวกับแสงตะวัน’ ที่สุด
“เห๊อะ! ไม่ใช่ว่าไอ้ครอสเล่าเรื่องซันให้มึงฟังแล้วเหรอ”ไอ้ครอสมันรู้ว่าซันชอบมันมากแค่ไหนมันเลยแสดงอาการขยาดเอามากๆตอนที่ผมประกาศคบกับซัน มันรีบมาถามผมว่าไม่รู้เหรอว่าซันชอบมัน ผมก็ได้แต่หัวเราะในความเจนเทิลแมนของมัน
ของอย่างงี้เขาเสนอมาเราก็แค่สนอง
กับคนข้างๆก็กรณีเดียวกัน
เสนอมาขนาดนี้ก็สนองสักหน่อย ไม่เป็นการเสียน้ำใจ
“เห~ งั้นก็หมายความว่าพี่ครอสก็เคยเล่าเรื่องของผมให้พี่ฟังงั้นสิ”คราวนี้เคสเป็นฝ่ายทิ้งมือถือของตนบ้างแต่ทิ้งมือถืออย่างเดียวไม่พอมันยังทิ้งตัวลงบนหน้าท้องของผมด้วยอากัปกิริยาที่แสนเย้ายวน เรียวขาขาวๆพาดคร่อมตัวผม มือเรียวสวยแตะเบาๆตรงท้องน้อยก่อนเลิกชายเสื้อของผมขึ้น
“พี่รู้ใช่ไหมว่าผมเป็นลูกชู้?”
อืม...ปากแม่งโคตรนุ่มเลย บดเบียดกับริมฝีปากของผมอย่างอ้อยอิ่ง
คงเคยจูบมาบ้างแต่ไม่เชี่ยวถึงขึ้นเจนศึก
บอกตรงๆว่าซันนี่ยังจูบเก่งกว่ามันเยอะ
ใบหน้าหวานขึ้นดีแดงเรื่อยามผมสัมผัสหยาบโลนไปทั่วผิวกายละเอียด ใช้สายตาแทะโลมจับจ้องร่างกายเปลือยเปล่า ก้มลงแต่งแต้มสีสัน ลิ้มรสหวานอบอวล ร่างกายที่ผมกำลังสนุกด้วยสั่นเทาด้วยความตื่นเต้น ทว่าใบหน้าหวานกลับไม่แสดง
อาการหวาดกลัวแม้แต่น้อย
กำลังสนุก?
เท่าที่ดูคงอยากลองของซะมากกว่าเป็นสันดาน
“รู้สิ...”ผมจับเด็กใจแตกพลิกลงกับเตียงแล้วพาตัวเองขึ้นมาคร่อมมันแทน
เคสคลี่ยิ้มหวาน“งั้นเรา...มาเป็นชู้กันไหม”
หรือบางที...เด็กนี่อาจจะกำลังประชด
ประชดแม่ของตัวเองอยู่...
“อ๊ะ...อื๊อออ”ริมฝีปากแดงช้ำเม้มแน่นเมื่อผมสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางเบื้องหลังโดยไม่ทันตั้งตัว
แม้จะใช้เจลช่วยแล้วแต่มันก็คับแน่นจนผมแปลกใจ”ครั้งแรกรึไง?”
ไม่มีคำตอบ ใบหน้าหวานสะบัดไปอีกทาง เรียวนิ้วสวยจิกหลังผมแน่นยามนิ้วที่สองแทรกผ่านเข้าไป เพียงเท่านี้ผมก็รู้คำตอบ...หึหึ
“ท่าทางอวดดีเมื่อกี้หายไปไหนหมดซะล่ะ”ยิ่งโดนผมกระเซ้าด้วยคำพูดและถูกรุกรานเบื้องหลังมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งตอดรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“เข้าไปนะ”
“อ๊ะ ฮ๊า!”ผมไม่รอฟังความเห็นของเคสหรอก ถอดกางเกงตัวเองโยนทิ้งส่งๆไปข้างเตียง จับมังกรน้อยจ่อปากทางเข้าก่อนจะดันตัวเองเข้าไปช้าๆเรียกเสียงร้องครวญครางจากคนดีแต่ปาก เคสถลึงตามองผมที่ทำอะไรไม่ให้มันตั้งตัวแต่ผมไม่สนใจ ก้มหน้าประกบปากมันแลกจูบกันดูดดื่ม
คิดอยากจะลองของแต่เสือกอ่อน
มาอ่อยกูก่อนคิดว่ากูจะปล่อยมึงสักกี่น้ำดีล่ะ
ผมเคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนแต่ไม่เคยเปิดซิงใครแบบนี้เลยกะแรงไม่ถูกแค่เสือกตัวเข้าไปร่างบางข้างใต้ก็แทบดิ้นพล่านแต่ก็ยังปากแข็งไม่ยอมร้องขอให้หยุด นั่นทำให้ผมกะจังหวะไม่ถูกเข้าไปใหญ่
“เจ็บก็บอกนะ...”ผมกระซิบบอกข้างใบหูด้วยเสียงแหบพร่า ตอนนี้ผมควบคุมตัวเองไม่ได้เท่าไหร่หรอก แม้จะเข้าไปจดสุดแล้วแต่ยังไม่ได้ขยับตัวเพราะตรงนั้นของผมถูกรัดซะแน่น มันโคตรคับแบบไม่เคยเจอมาก่อน เผลอๆแค่แช่เอาไว้แบบนี้สักพักโดยไม่ต้องขยับก็เสร็จได้
“อา...รอเดี๋ยวนะ...โอ๊ย...”ว่าแล้วว่าแม่งต้องเจ็บ กอดคอผมซะแน่น
เหี้ยเอ๊ยยยย คนห่าอะไรน่าฟัดฉิบหาย!
“ขยับนะ”
“อ๊ะ อยะ...อย่า อื๊อ พี่แวน...ฮึก...”เสียงเสิงไปหมดแล้ว เด็กแรดเอ๊ย ผมแค่ขยับเบาๆเท่านั้นเองนะ โคตรเนิบอ่ะแต่มันก็ทำหน้าเสียวซะ
“ชอบไหม? อยากให้แรงกว่านี้ไหม”
“อา...”เคสไม่ยอมตอบ เอาแต่ช้อนตามองผมอยู่นั้นแหละ รู้ไหมสายตาแบบนั้นทำให้คนถูกมองตบะแตก”เร็วอีก...อื๊บบบ ชอบมากๆเลย อะ..ฮ๊า”ไม่รอช้าผมจัดเต็มสูบใส่เต็มที่จนร่างบางหัวสั่นหัวคลอนร้องเสียงหลง
เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้อง
“มะ...ไม่ไหวแล้ว...อื๊อ...”เคสทำท่าทรมาณอยากปลดปล่อย มือเรียวเคลื่อนมากุมส่วนกลางลำตัวของตนไว้แต่โดนผมปัดออกมันเลยจิกตาใส่ผมอย่างไม่พอใจ
“เสร็จพร้อมกัน...”เป็นครั้งแรกเลยที่อยากใปถึงพร้อมๆกับคู่นอน คงเพราะมันยั่วน่ารักด้วยล่ะมั้ง ผมถูกใจมันอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งสถานะที่มันประกาศก่อนเริ่มเซ็กส์กันยิ่งเร้าใจผม
นั่นเป็นเหตุผลให้ผมเสร็จเร็วกว่าปกติ
ของเหลวสีขาวขุ่นจากร่างข้างใต้ถูกปล่อยเปื้อนหน้าท้องแกร่งของผม ผมเองก็ไม่น้อยหน้ากระแทกแรงๆครั้งสุดท้ายก่อนปลดปล่อยเข้าไปในร่างกายของมัน สะโพกบางกระตุกเกร็งอยู่หลายครั้ง นัยน์ตากลมใสมีน้ำตาคลอหน่วยโคตรเร้าอารมณ์ แม้เสร็จกิจแล้วแต่ผมก็ยังไม่ถอนตัวออกไปแต่กลับก้มลงไปพรมจูบทั่วใบหน้ามนนั่นอย่างกระหาย เคสมันบิดตัวอย่างทรมาณเมื่อถูกสอดคาไว้ ผมมองคนโดนจูบจนหายใจไม่ทนอ้าปากที่เปรอะเปื้อนด้วยคราบน้ำลายหอบพร่า
แล้วของผมข้างในตัวมันก็ลุกสู้อีกครั้ง
บอกตรงๆว่าตกใจตัวเองเหมือนกัน
ปกติผู้ชายทุกคนต้องพักยกอยู่หลายนาทีถึงจะลุกสู้ซึ่งทฤษฏีนั้นถูกไอ้เคสทำลายทิ้งหมดแล้ว
“วะ...แวน!?”เคสก็ตกใจไม่แพ้ผมหรอก ตกใจมากกว่าด้วยซ้ำ เพราะคนที่จะเหนื่อยก็คือมันนั่นแหละ
“เวรเอ๊ย! มึงแม่ง...”
ผมกับน้องชายของเพื่อนสนิทเริ่มละเลงกามตัณหากันอีกครั้งและอีกครั้ง
เผลอติดใจชู้คนนี้เข้าให้แล้วสิ
พรุ่งนี้ฟ้าเหลืองชัวร์
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
เรา #ทีมแวน นะ 5555
แวนเป็นผู้ชายร้ายลึกค่ะ ซ่อนเขี้ยวเล็บไว้ภายใต้มาดผู้ดี
ผิดกับครอสที่เป็นผู้ชายนิสัยดี ใส่ใจและอ่อนโยนมากเลย
ส่วนพี่นารายณ์คงเอาสองคนนี้เขย่ารวมกันล่ะมั้ง เหมือนจะเย็นชาแต่ก็ใจดี
ไหน ใครอยู่ทีมหนุ่มคนไหนมั่งจ๊ะ
-
คู่นี้เริ่ดอ่า :impress2:
-
คู่นี้แซ่บกันไวมาก :hao6:
-
แหล่มแมว ! :hao6:
-
โอ๊ยยยยยยย แซ่บลื๊มมมมมมมมมมมม #ทีมชู้ #ทีมแวน ไปอีกอะ อะคึอะคึ ผู้ชายแบบพี่แวนนี่มันกร๊าวใจแรดป่าอย่างเราละเกินนน :-[
-
อย่ามาเสียใจทีหลังนะน้อง
-
#ทีมเคส
งานนี้เชียร์ชู้สุดใจเลยจ้า555555
-
ง่ะ ไม่เจอครอสอะ :hao7:
-
#ทีมซัง คิดถึงซังหน่อยๆ 55555
-
ชอบคาแรกเตอร์ของเคส รู้สึกว่ามีอะไร ชอบแวนด้วยย หล่อ 5555555 :hao7:
-
ทีมครอส จร้า อิอิ
-
เชียร์แวนจ้าา :ling1: :pighaun: :m25:
-
จะผิดมั้ยนะ ถ้ายังยืนยันว่ารักครอสเหมือนเดิม แต่ #ทีมแวน 55555555
ฮืออออแพ้ผู้ชายแซ่บๆ ค่ะ :hao7: :serius2:
-
:pig4: :pig4:
-
มาตอนแรกแบบร้อนแรง แซงคู่หลัก
:m25:
-
แวนเคสสสสส คู่แซ่บบบบ
เปิดมาก็แซงหน้าครอสเพลินไปแล้ววว
พี่ครอสคนดี พี่ครอสผู้อดทน สู้ๆนะคะ 555555
ชอบครอส แต่แวนก็น่ากรี๊ด เลือกไม่ถูกเลยค่ะ
อยากจะ #ทีมแวนครอส อุ้ยๆผิดคู่ววว 55555555
-
คู่แวนมากแรงมากกก เกือบจะทีมแวนนะ แต่ตอนนี้#ทีมครอส
-
ยังคง #ทีมแวน ค่ะ 5555
-
#ทีมพี่นารายณ์
-
คู่หลักโดนแซงหน้าไปซะแล้ว ฮ่าๆๆ ครอสอย่าไปยอมนะ รีบทำแต้มเร็ว
-
หมอแวนร้ายจริงๆๆ
รอคู่ครอสเพลิน อิอิ
-
:m25:
-
มาทีหลังแต่ไวกว่า คือเคสแรดเงียบกับแวนร้ายลึก
-
คู่นี้แซ่บ :haun4:
-
ว้ายยยย ร้ายลึกนี่พี่ชอบมากค่ะ
-
ตอนที่15
“มึงไม่มีอย่างอื่นทำแล้วเหรอ?”ผมเปรยขึ้นเบาๆ สายตาเหลือบมองร่างสูงข้างกายซึ่งกึ่งนั่งกึ่งนอนเล่นไอแพดของมันอยู่
หลังจากไปดูหนังกับครอสเวลาก็ผ่านมาได้สัปดาห์นึงแล้ว แน่นอนว่าหลังจากมันปล่อยให้ผมไปค้างห้องของซังคืนนั้นผมก็โดนซักจนขาวเอี่ยมอ่องชนิดไม่ต้องพึ่งบลีชเอ็กเซลล์กันเลยทีเดียว ไอ้ซังไม่พอใจเท่าไหร่เรื่องผมเสล่อไปสารภาพรักกับพี่นารายณ์ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าพี่เขาชอบใคร มันเอ็ดผมยกใหญ่ ดีนะที่ไม่บอกเรื่องเกือบยอมให้เขาจูบไปด้วย แต่พอเล่าเรื่องครอสให้ฟังมันก็ยิ้มออก
“ไม่มี”ไอ้คนว่างงานมานั่งเฝ้าผมอ่านหนังสือในห้องสมุดตอบ
พอเลิกเรียนศิลปะวิจักษ์ผมมักมาสิงอยู่ที่นี่เพื่อฆ่าเวลารอเรียนแลปต่อตอนบ่าย
“ไม่อ่านหนังสือเหรอ อาทิตย์หน้าก็จะสอบแล้วนะ”เวลาผ่านไปโคตรเร็วเลย เหมือนเพิ่งเปิดเทอมแปปๆก็สอบกลางภาคแล้ว ผมงี้ถือชีทมือสั่นไปหมด ยิ่งตัดเกรดกับหมอชีวิตยิ่งสิ้นหวัง
“ปีหนึ่งสาขากูชิวว่ะ อิ๊งก็แค่พื้นฐาน ญี่ปุ่นยิ่งโคตรของโคตรพื้นฐานเลย กูฝึกกับโรล่า ทาคิซาว่าทุกคืนรับรองแน่นปึ๊ก!”หมั่นไส้หวะ ถีบทีได้ป่ะ! มันเคยพล่ามให้ผมฟังเรื่องวิชาที่มันเรียน เห็นว่าเทอมแรกมีเรียนวิทย์กับเลขพื้นด้วยแต่เนื้อหาก็ตื้นๆสำหรับเด็กสายศิลป์ มันที่เรียนสายวิทย์มาก่อนเลยชิว ส่วนวิชาภาษาผมว่ามันไม่เรียนก็ผ่านได้ คาบเมื่อกี้เห็นเอาไลท์โนเวลภาษาญี่ปุ่นมานั่งอ่านเฉิบ เริ่มเหนื่อยหน่อยคงตอนเรียนพวกวรรณกรรมอะไรสักอย่างฟังแล้วไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ปีหน้านู่น
“อิจฉาเหรอจ๊ะน้องสาว มีตรงไหนไม่เข้าใจถามพี่ได้นะ เดี๋ยวพี่เอาไปถามเพื่อนพี่ให้ ฮ่าๆๆๆๆ”สะใจอออกนอกหน้าไปละ
ผมค้อนขวับแต่มันก็ยังไม่เลิกหัวเราะ
ชีวิตผมช่วงนี้นอกจากเรื่องเรียนก็ไม่มีเรื่องให้เครียดแล้ว ยิ่งเรื่องความรักยิ่งลัลล้า วันๆไม่ต้องทำอะไรแค่นั่งอ่อยผู้ชายก็พอ อิ๊อิ๊
แต่ดูเหมือนไอ้ผู้ชายที่ผมอ่อยอยู่จะสนใจไอแพดในมือมากกว่าผมนะ
“ไปเข้าห้องน้ำนะ”
“เออๆ”
ดูดิ๊ ขนาดตอนตอบยังไม่เงยหน้าขึ้นมามองเลย เดี๋ยวจะหายไปสักชั่วโมงนึงให้ตามหา ชิส์
ผมเดินขึ้นชั้นสองของหอสมุดซึ่งมีห้องน้ำอยู่ ทว่าก็โดนป้าย’ขออภัยในความไม่สะดวก แม่บ้านกำลังทำความสะอาด’เสยกลับมา ปวดฉี่อ่ะ! อีกนานไหมกว่าจะเสร็จ ผมแอบชะเง้อคอดูก็พบว่าป้าแกยืนคุยกันอยู่ในห้องน้ำงานการไม่ทำดูท่าจะอีกนานผมเลยเลือกเดินออกมาเข้าที่ตึกข้างๆแทน ไม่รู้หรอกว่าตึกอะไรเดินเข้าไปส่งๆ
พรึ่บ!
สายตานับสิบคู่ของคนที่นั่งอยู่ใต้ถุนตึกนั้นหันมามองผมเป็นตาเดียว
ดูจากเสื้อช็อปสีกรมซึ่งท่านๆทั้งหลายสวมอยู่ก็พอจะเดาได้ว่าที่นี่คือคณะอะไร
หนุ่มวิศวะหน้าเถื่อนหันมามองผม บางคนมองแล้วก็มองผ่านไปไม่ได้สนใจ บางคนมองเสร็จก็หันไปพยักเพยิดกับเพื่อนด้วยรอยยิ้มกริ่ม
กึ๋ยยยยย คณะบ้าไรน่ากลัวโค่ดๆ ผมรีบตรงดิ่งไปยังห้องน้ำซึ่งอยู่ติดกับบันไดทางขึ้นชั้นสองพอดี รีบๆฉี่แล้วก็รีบๆกลับเว้ย!
กึก!
ทว่าผมก็ไปไม่ถึงจุดหมาย...
“อ่า...มี ธุระอะไรเหรอ?”ผมเอ่ยถามเจ้าของแขนแกร่งซึ่งกั้นขวางประตูเอาไว้ ร่างสูงโปร่งในชุดนักศึกษากางเกงยีนส์ขาเดฟยืนพิงกรอบประตูในขณะที่พาดแขนขวางทางเอาไว้
เจอร์!
โฮยยยย เด็กคณะนี้มีเป็นพันๆคนทำไมต้องมาเจอมันด้วยวะเนี่ย! ขอเป็นพี่นารายณ์แทนก็ยังดีถึงจะเข้าหน้ากันไม่ติดแต่ก็เป็นมิตรกว่าไอ้เห้นี่!!
ไม่ฉี่ละก็ด๊ะ T^T
ผมไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับไอ้งั่งนี่สักเท่าไหร่ แค่สบตากันผมก็ผวาไปยันกระดูกสันหลังแล้ว
หมับ!
“จะไปไหนว๊า เจอหน้ากันก็หนีซะแล้ว มีปัญหาอะไรกับกูรึไง!?”ไม่มีครับพี่ ไม่มี๊ ไม่มีจริงๆนะ อย่าบีบแขนแน่นงี้ดิแค่บอกให้หยุดคำเดียวก็พร้อมยืนตรงเป็นระเบียบให้แล้ว เจ็บหง่ะ!
ผมส่ายหน้ารัวๆหวังว่ามันจะปล่อยมือแต่ก็คิดผิดมันกระชากผมไปใกล้อย่างแรง
“งั้นหลบตาทำไม!? เวลาพูดก็เงยหน้าขึ้นมา ปากกูไม่ได้อยู่ที่ส้นตีน!”
จย้า ผมเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง เงยหน้าขึ้นสบตากับคู่สนทนาอย่างจำยอม ในใจนึกสาปแช่งป้าแม่บ้านที่เลือกทำความสะอาดผิดเวลา และสาปแช่งลามไปยันไอ้เลวที่นั่งเล่นไอแพดสบายใจอยู่ในห้องสมุด
ผมกลัวเจอร์ กลัวจริงๆนะ เซนส์ของผมบอกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ปราณี ไม่ว่าใครหรือเรื่องอะไร
“ก็แค่นี้”เสียงทุ้มอ่อนลง มันปล่อยผมเป็นอิสระ”มาทำอะไรที่คณะกู”มาเด็ดดอกไม้มั้งสาดดดด มึงก็เห็นว่ากูมายิงกระต่าย(!?)
“มะ...มาเข้าห้องน้ำ”เจอร์เหลือบตามองเข้าไปในห้องน้ำที่ไม่มีคนอยู่ครู่นึงก่อนกระตุกยิ้มมุมปาก มันคว้าแขนผมอีกครั้ง ผมถูกลากเข้ามาข้างในหน้าถอดสี
ปัง!
เชี่ยเจอออออออออร์!! มึงจะปิดประตูทำม๊ายยยยยย ผมเบิกตากว้างมองใบหน้าคมอย่างตกใจ
เจอร์ดันหลังผมให้ยืนอยู่หน้าโถส้วมพอดีก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงคะนองว่า
“เยี่ยวซะสิ”
เหี้ยกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ถามจริงๆเถอะ ไอ้บ้าที่ไหนจะฉี่ในสถานการณ์แบบนี้ลง มือมันยังแตะหลังผมอยู่เลยนะ! ท่ายืนก็ไม่ต้องสืบ ร่างสูงยืนซ้อนหลังผมด้วยระยะห่างไม่ถึงคืบ!
“มึง...เอ่อ เจอร์ออกไปก่อนดิ”ผมกล่าวด้วยความดัง 1เดซิเบลถ้วน
เอาจริงคือไม่ฉี่แล้วก็ได้นะ ปล่อยกูกลับไปห้องสมุดของกูเถอะนะ
เงียบ...
เจอร์ไม่ตอบสนองต่อคำขอร้องของผมสักแอะ มันส่งสายตากดดันมายังผมราวกับว่าถ้าไม่ยอมฉี่แต่โดยดีจะเจอดีแทน!
“ไม่เอาดิ...ออกไปเถอะนะ...นะ...”เค้ากลัวง่ะ T^Tจะร้องไห้แล้วเนี่ย เกิดมาสิบแปดปีหญิงแม่กับป้าแม่นมเลี้ยงดูทะนุถนอมยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมพอเกิดเรื่องแบบนี้เข้าน้องเพลินเลยไม่มีปัญญาแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ฮืออออออ ชีวิตคุณหนูปาริฉัตรไม่เคยพานพบกุ๊ยเถื่อนมารังแกแบบนี้มาก่อน
“หึ...น่ารักว่ะ”
เหอ!? เจอร์หัวเราะ!? มันผละตัวจากผมแล้วก็เดินไปยังประตู ไม่วายหันมามองผมให้เสียวสันหลังอีกวูบหนึ่งก่อนจะเดินออกไปแต่โดยดี
“เฮ้อออออออ...”รอด รอดจากอะไรไม่รู้รู้แค่ว่ากูรอดละเว้ยยยยยยยยย
“ไปไหนมา ที่ห้องน้ำก็ไม่มี”ผมพาตัวเองกลับมายังโต๊ะซึ่งมีไอ้ครอสนั่งรอด้วยสีหน้าเป็นห่วงอยู่ได้สำเร็จไม่มีส่วนไหนสึกหรอ
“ไปเข้าที่ตึกวิศวะมา เช๊อะๆๆๆๆๆๆๆ”
“งอนไรเนี่ย หือ เกิดอะไรขึ้นเพลิน หน้าซีดเลย!?”มันโยนไอแพดในมือมันทิ้ง เช๊อะ เพิ่งรู้เหรอว่าอะไรสำคัญกว่า เอาเช๊อะไปอีกร้อยรอบเลย เช๊อะๆๆๆๆๆ
“โดนรังแกมา”ผมเบะปากไอ้ครอสยิ่งหน้าตาตื่นใหญ่ มันคงเห็นรอยแดงๆบนข้อมือผมแล้วแหละ
“ใคร”
“ไม่ต้องสนหรอก เล่นเฟสของมึงต่อไปเถอะ”
“อย่างอนไม่เข้าเรื่องดิ โดนใครเขารังแกมาเนี่ย เอาดีๆนี่เป็นห่วงนะ”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกมั้ง...ช่างมันเถอะ แค่น้องรหัสพี่นารายณ์สันดานไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยทักแรงไปหน่อย”ครอสเริ่มกังวลผมเลยตอบปัดๆไป มันทำหน้าไม่เชื่อแต่ผมก็ตั้งป้อมด้วยการถือชีทอ่านหน้าเครียดมันเลยไม่กล้าถามอะไรอีก แต่ก็กำชับผมว่า ทีหลังอย่าไปตึกวิศวะอีกนะ ซะเหมือนผมมีเรื่องให้ไปไอ้คณะนี้บ่อยงั้นแหละ
หลังจากนั้นก็เข้าสู่สัปดาห์สอบ ผมหอบข้าวหอบของมาค้างที่ห้องไอ้ซังเพื่อติวกับเพื่อนส่วนใหญ่ที่อยู่หอใกล้ๆ
ทีมติวของผมประกอบด้วย ซัง หวาน แม่แก้ว โจ้และเพื่อนอีกสองคนชื่อนิคกับเกมส์ ไม่รู้ว่าซังมันไปสนิทกับพวกโจ้ตอนไหนแต่คนเยอะๆก็อบอุ่นดี ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆของไอ้ซังแทบไม่มีที่เดินกองชีทกองคนกองขยะสุมรวมกันมั่วไปหมด
“สปอนเทเนียสโปรเสสตกลงคืออะไรนะ”ผมถามด้วยใบหน้าอิดโรย
“ปฏิกิริยาที่เกิดเองได้ เอ๊ะหรือเกิดเองไม่ได้นะ”แม่แก้วตอบแต่ก็ไม่มั่นใจพลิกชีทไปมาอยู่หลายตลบ
“เหนื่อยโฮกกกกกกกกกกกกกกกก”เสียงเชี่ยโจ้กรีดร้องราวกับโดนเชือด
“สู้ดิวะมึง คณะเราต้องไม่เป็นฐานให้หมอนะเว้ย”เพื่อนมันปลอบ
“แต่กูว่าเป็นฐานให้เขาก็ดีนะ แบร่บบบ พอขึ้นปีสองหมอเขาก็ต้องเรียนหนักใช่ม๊า ถ้าสะสมเกรดปีหนึ่งไปเยอะๆหมอจะได้ไม่เครียดไง เราเลิกอ่านกันเต๊อะ เที่ยงคืนแล้วนะ”เชี่ยโจ้งอแงลงไปนอนแผ่สองสลึง
“ไม่ต้องห่วงอนาคตชาวบ้านเลยสัส! เอาตัวมึงให้รอดเถอะ”ซังเหน็บ
“สอบเสร็จไปร้านเหล้ากันป๊ะ”ไอ้โจ้เปลี่ยนเรื่องเร็วเว่อร์ แต่คำชวนของมันก็ทำให้ทุกคนหูผึ่งตาเป็นประกาย
สารภาพตรงๆว่าไม่เคยไปและเชื่อว่าไอ้หน้าละอ่อนในห้องนี้ทุกคนก็ไม่เคยไป
“ร้านไหนอ่ะ โจ้เคยไปเหรอ”หวานถามขึ้นแบบตื่นเต้น
“ไม่เคย! แต่เดี๋ยวเราจะเคยไปพร้อมๆกัน ตกลงไหมเพื่อน!”คำพูดของมันกลายเป็นเชื้อไฟในการอ่านหนังสือของพวกเรา ทุกคนยิ้มและก้มหน้าสู้กับกองชีทต่ออย่างมีกำลังใจ
ตื่นเต้นจัง เมื่อไหร่จะสอบเสร็จนะ
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
หายไปนาน มาลงอีกทีบทพระเอกก็น้อยนิดเหลือเกิน
เลยกะจะลงเพิ่มให้วันเกิดเราอีกวันแทนคำขอโทษ ปรากฏว่าวันเกิดเราก็อังคารหน้านี่หว่า
ยังไงก็ลงทุกอังคารอยู่แล้ว
งั้นลงเท่านี้ก็เท่านี้เนอะ 5555 /คนอ่านโดดถีบ :z6:/
ปล. คณะที่คุณพระเอกเรียนมันไม่ได้ง่ายกว่าคณะอื่นหรอกค่ะ แค่คนมันเก่งอะไรๆก็เลยง่าย(ความพระเอก) 5555+
-
อิเจอร์มันคิดอะไรกับเพลินป่ะนิ
-
เจอร์นี่น่าสงสัยในการกระทำ
-
คู่แข่งโผล่มาแล้วนะครอสสส~~ :hao7:
-
เราเข้าใจฟิลของพระนายเรื่องนี้ตอนอ่านหนังสือสอบด้วยกันมากอ่ะ เคยไปนั้งเฝ้าเพื่อที่เรียนหมอฟันอ่านหนังสือคืออารมณ์นายเอก ส่วนเราเรียนมนุษย์เลยถือแค่หนังสือนิยายไปนั้งอ่านเป็นเพื่อนมันชิลๆ 5555 คือต้องเข้าใจน่ะว่ามนุษย์นี่สายแถ...อ่านหนังสือเรียนเยอะเดี๋ยวติดแนวคิดและทฤษฎีมากไปไม่สามารถวิเคราห์และถอดความ(ตามความเข้าใจของตนเอง)ได้เลยอ่านหนังสือพอเป็นแนวทางส่วนคำตอบที่เหลือใช้จิตนาการตอบ 55555
-
:pig4: :pig4:
-
ติดตามค่ะ :katai2-1:
-
ถ้าครอสไม่ใช่พระเอกนะ จะเชียร์ไอ้เจอร์นี้แหละ เลวดี
-
แอบเชียร์เจอร์นิดๆ สายแบ๊วอ่อยแบบน้องเพลิน
อาจจะเหมาะกับสายเถื่อนชอบรังแกก็ได้นะ อิอิ
:mew1:
-
เจอร์นี่จะอ่อยหรือจะหื่น ต้องครอสเท่านั้นน
-
ตามมาจากมนต์รักข้าวมันไก่ค่ะ อิอิ
อ่านแล้วสนุกดีค่ะ ร้อนวูบวาบ(?) อุณหภูมิขึ้น 38 ละ 5555555555555
เคสกับแวนเนี่ยช่างร้อนแรงจริงๆ คู่หลักก็ยังเอื่อยๆแถมมีอิเจอร์หมาบ้าอีก
ไปร้านเหล้าต้องมีเรื่องแน่ๆเลย
-
เจอร์เอ้ย โดนจ้องงี้ใครมันจะฉี่ลง
ครอสก็ดูบทน้อยจริงๆ :laugh:
-
:pig4:
-
:katai4:
-
เจอร์อย่ามาจีบเพลินเลย เพลินกลัวแกนะไม่เห็นเหรอ
-
สนุกดีครับ
-
ตลกที่เพลินพูดเช๊อะๆๆๆอะ มันดูไม่เข้าอะทำไมไม่รู้5555555
แอบชอบเจอร์ดูแบบเป็นพวกสาย S ที่ชอบความรุนแรง :hao6:
-
ตอนนี้ เจอร์มาแย่งซีน ครอส บอกเลย 5555
แอบชอบเจอร์อะ แลดูเถื่อนดี :hao7:
-
ตอนที่16
ครอส talk
ตลอดช่วงสอบผมกับเพลินไม่ได้เจอหน้ากันเลย แม้กระทั่งแชทคุยกันสักแอะก็ไม่มีเพราะเพลินบอกว่าต้องการมีสมาธิอ่านหนังสือผมจึงไม่รบกวนเขาตามที่เคยให้สัญญาเอาไว้ ถ้ารำคานเมื่อไหร่ก็จะหยุด...แม้ว่าเรื่องของไอ้คุณพี่นารายณ์จะจบไปแล้วก็ตาม
บอกตรงๆว่าวันที่เพลินมาหาผมที่คณะผมเจ็บมาก
เจ็บที่เขาทำร้ายตัวเองและเจ็บที่ต้องทนฟัง
เพลินจะคิดยังไงผมไม่รู้หรอกนะแต่ ณ จุดนั้นผมคิดว่าตัวเองเป็นแค่ของตาย พอมีเรื่องอะไรก็แจ้นมาหาเดี๋ยวดีขึ้นหน่อยก็กลับไปตามไอ้พี่นารายณ์เหมือนเดิม ยิ่งตอนชวนเพลินไปดูหนังพี่นารายณ์โผล่เข้ามาผมแทบเป็นบ้า ทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองบากหน้ามาหาไอ้เคสถึงคณะ มันก็รู้หน้าที่นะ...ซ้ำเติมซะกูแทบร้องไห้เลยสัส!
แต่คนดีของผมก็คือคนดีของผมอยู่วันยังค่ำ เพลินตามหาผมไปทั่วเพื่อบอกว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับพี่นารายณ์อีกต่อไป
แอบดีใจนิดๆนะ อยากรู้เหมือนกันว่าอุตส่าเอาเรื่องนั้นมาบอกผมทำไม ยิ่งตอนดูหนังแล้วเขามาเกาะแกะผมแบบกลัวๆนั่นยิ่งโคตรพรากสติกูเลย
เพลินทำผมกลายเป็นคนบ้าดูหนังผีแล้วนั่งอมยิ้ม
เพลินยอมให้ผมจีบแบบเปิดเผย แม้ไม่พูดออกมาตรงๆแต่ก็รู้นะว่าอ่อยอยู่
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของผมแต่เพลินยังมีสอบพรุ่งนี้บ่ายอีกตัวนึงผมเลยกลับมานั่งคอมที่คอนโดอย่างสงบ ใจก็นับถอยหลังรอเวลาเจอเพลินไปด้วย กะว่าพรุ่งนี้จะไปรอรับหน้าห้องสอบเลย
“ทำหน้าหื่น คิดถึงเพลินอยู่อ่ะเดะ”มารเสียงใสเอ่ยแซว ผมชายตามองมันนิดนึงก่อนจะหันมาสนใจเฟสบุคต่อ เคสฮึดฮัดไม่พอใจเดินมาลากเก้าอี้ผมห่างออกจากคอม
“ทำไร เรียกร้องความสนใจเหรอมึงอ่ะ ผัวไม่รักรึไง”
เพี๊ยะ
น้องเวรแม่งตีแขนผมซะแสบเมื่อโดนจี้ใจดำเข้าไป
“คิดถึงมันนักมึงก็ไปหามันที่ห้องดิวะ ถึงมันจะอ่านหนังสืออยู่แต่มันคงไม่ขับไล่ไสส่งมึงหรอก”ผมว่าพลางไถลตัวกลับมาหน้าคอมอีกครั้งปล่อยน้องชายตัวเองนั่งหน้างออยู่บนเตียง
“ไปได้กะผีสิ!! ไปก็เจอยัยไก่แจ้ซันนี่จิกใส่ตายพอดี!”
“อ่อ กูลืมไปว่าช่วงสอบซันมาติวหนังสือที่ห้องแวน หึหึหึ ติวกันสองต่อสองไม่รู้จะติวอะไรกันบ้าง”
“โว๊ยยยยย พี่ครอสนิสัยไม่ดี รู้ว่าน้องคิดยังไงแล้วยังจะแกล้งอีก”ผมส่ายหน้าอย่างระอา แม้ว่าจะรู้จักกันได้ไม่นานแต่พวกเรารู้เรื่องของกันและกันแบบหมดเปลือก เริ่มจากผมนี่แหละพ่นเรื่องของเพลินใส่มันไม่เว้นวันจนมันทนไม่ไหว...เพ้อถึงไอ้แวนให้ผมฟังบ้าง
หึ! น้องชายผมชอบเพื่อนสนิทผมครับ ชอบมากจนยอมเสียตัวเป็นชู้มันไปแล้วด้วย
“มึงก็รู้ทั้งรู้ว่าเชี่ยแวนมีแฟนอยู่แล้วยังแรดอีก”
“ก็พี่ครอสบอกผมเองหนิ...ว่าเมียพี่แวนชอบพี่อ่ะ ผมก็มีหวังดิ แล้วพอพี่เปิดโอกาสให้ผมไปนอนกะเขาปุ๊ปผมก็จัดการเลย สำเร็จด้วย!เก่งใช่ไหมล่ะ”
“สำเร็จจนเดินขาถ่างกลับมาร้องห่มร้องไห้เป็นวันๆว่าเป็นได้แค่ชู้ทางกายนั่นน่ะเหรอ หนังสือหนังหาไม่อ่าน แรดไม่มีใครเกิน”ยังจำบ่ายวันถัดมาหลังจากที่มันไปค้างห้องไอ้แวนได้เลย ผมตกใจตอนเห็นสภาพน้องมันมาก เหมือนโดนรุมโทรมมาไม่มีผิดเนื้อตัวมีรอยขบเม้มเต็มไปหมด ขาก็สั่นยืนแทบไม่อยู่ยังดีที่เชี่ยแวนหิ้วปีกมาส่งถึงหน้าห้องแต่พอส่งเสร็จก็กลับไปแบบไม่มีใยดี
ล่อไปกี่ยกวะไอ้ห่า ผมว่าไม่ต่ำกว่าสี่ชัวร์
ปกติไอ้แวนมันก็เก็บกินตามทางมาตลอดนะแต่ไม่เคยเห็นจัดเต็มแบบนี้ ไม่รู้ว่าเพราะไอ้เคสมันไปปากดีหรืออะไร
“ไอ้คุณพี่เหี้ยยยยยยย”ตกลงมึงจะเรียกกูอย่างเคารพหรือจะด่ากูวะครับไอ้คุณน้องเวร”นี่ถ้าไม่เห็นว่าผมก็ชอบเพลินเหมือนกันนะจะวางยาพี่แล้วจับส่งยัยซันนี่ให้พ้นๆทางไปทั้งคู่เล้ย!”
“เดือดร้อนกูอีก ว่าแต่มึงชอบเพลินเหรอวะ อย่ามาแย่งกูนะเว้ย!”แกล้งแซวมันไปงั้นแหละเห็นมันนอยด์ๆ
“ไอ้พี่ประสาท ผมชอบเพราะเขานิสัยดีไม่ได้ชอบแบบจ้องจะแดกเขาแบบพี่ คิดมาได้ เห็นน้องเป็นเลสเบี้ยนรึไง!?”
“เลสเบี้ยน!? ฮ่าๆๆๆ ไอ้สัส เห็นภาพเลยกู น่ารักดีๆกูชอบ เอาไว้วันหลังเก็บไปแซวเพลินมั่ง”
“พอพูดถึงเพลินล่ะอารมณ์ดีเชียวนะ เมื่อกี้ยังนั่งหน้าเครียดอยู่เลยคุยกะใครอ่ะ”ว่าแล้วร่างบางก็เสือกหัวเข้ามามองหน้าจอคอมก่อนขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นหน้าต่างแชทที่ผมเปิดทิ้งไว้ หน้าต่างแชทของไอ้คุณพี่นารายณ์ เคสกวาดสายตาอ่านบทสนทนาที่ผมพิมพ์ส่งไปทิ้งไว้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแต่อีกฝ่ายยังไม่เปิดอ่านหน้าตามันก็งงหนักกว่าเดิม
“ถามถึงน้องรหัสพี่เขาทำไมอ่ะ”
ผมแชทไปถามว่าน้องรหัสพี่แกเป็นใครเป็นกังวลเรื่องที่เพลินพูดนิดหน่อย กะว่าจะส่องเฟสดูลาดเลา
“เหมือนแม่งจะจีบเพลินอยู่”ผมพูดตามที่สันนิษฐานแล้วพี่แกก็ตอบกลับมาพอดีแถมชื่อเฟสของเมเจอร์เสร็จสรรพ ดูจากการกระทำแล้วผมว่าเฮียแกก็ไม่ชอบขี้หน้าน้องรหัสตัวเองสักเท่าไหร่ พอผมเสริชหาหน้าเฟสมันก็ปรากฏขึ้นมาเด็กแรดข้างกายอุทานออกมาเบาๆเมื่อเห็นรูปโปรไฟล์
ก็ดูดีนะแต่ท่าทางจะเหี้ย
“อ๊ะ”
“รู้จักเหรอ?”
“ผัวเก่าเพื่อนน่ะ อย่าบอกนะว่าไอ้เห้นี่เล็งเพลินอยู่น่ะ”สีหน้าของเคสดุเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“เหี้ยไหม”ผมถามเพื่อความมั่นใจ
“มาก”
ผมพยักหน้ารับรู้ เคสมันเตือนให้ผมดูแลเพลินให้ดีๆ ไอ้เรื่องแค่นี้ผมก็รู้หรอกแต่เจอร์มันยังไม่ทันทำอะไรเลยไม่รู้เคสมันจะกังวลเกินเหตุไปไหมแต่จะให้ผมไปนั่งเฝ้าเพลิน 24 ชม.แทนกล้อง cctv หน้าหอก็ใช่เรื่อง เผลอจะโดนเหม็นขี้หน้าซะแทน ผมปิดคอมอย่างไม่สบายใจเท่าไหร่กะว่าเจอหน้ากันพรุ่งนี้จะเตือนให้ระวังตัว
หันมาอีกทีไอ้เคสก็หายไปแล้วสงสัยกลับไปนอนห้องตัวเอง
ปัญหาใจของผมเริ่มคลี่คลายแล้วแต่ของมันนี่สิ เอาไว้ว่างๆลองหลอกถามเชี่ยแวนให้สักหน่อยแล้วกัน ตอบแทนที่ชมว่าเพลินน่ารัก
วันถัดมาผมที่ไม่มีสอบเลยเสนอหน้ามารออยู่หน้าอาคารบรรยายรวมตั้งแต่ยังไม่บ่ายสามเพราะไม่ได้โทรนัดไว้ก่อนเลยกลัวว่าจะคลาดกัน
“รีบมาเพื่อ!? เขาเลิกสอบกันสี่โมงไม่ใช่เหรอพี่ครอส โอ๊ยยยยย เบื่ออ่ะ ร้อนด้วย ไปนั่งรอในห้องสมุดก็ยังดี เพลินไม่หายไปไหนหรอกนะ นะๆๆๆๆ”เด็กแรดข้างกายกระเง้ากระงอด จำไม่ได้ว่าชวนมันมาด้วยสักคำ
“มึงก็ไปสิ ถ้าเชี่ยแวนออกจากห้องสอบก่อนเวลากูจะไม่เรียกมึง”
“ใจร้ายยยย”
“แรด”
คนโดนว่าสะบัดหน้าหนีแบบงอนๆแต่ผมไม่สนใจจะง้อมันหรอกเพราะหางตาเหลือบไปเห็นใครบางคนเดินออกมาจากห้องสอบ เธอเป็นผู้หญิงในคณะเพลิน จำได้ว่าวันไปเลี้ยงสายก็ไปกับเพลินด้วย
“หวาน?”ผมเรียก เธอสะดุ้งเบาๆแต่พอเห็นผมก็ฉีกยิ้มกว้างเดินลัลล้าเข้ามานั่งร่วมโต๊ะแต่หางตาแอบเหลือบไอ้เคสนิดๆคงสงสัยว่าเป็นใครแต่ก็ไม่ได้ซอกแซ่กถาม มีมารยาทดีมาก
“ครอสไม่มีสอบเหรอ”หวานถามเพราะเห็นผมใส่ชุดไปรเวท
“อืม ว่าแต่ทำไมออกมาเร็วจัง ง่ายล่ะสิ”พอได้ยินคำถามหวานก็ทำหน้าสยอง
“โอ๊ยยย ชีวะกับเรามันไม่ถูกกันแต่ไหนแต่ไรแล้ว ดีที่เป็นข้อกาเลยอ่านโจทย์แล้วตอบๆไปข้อไหนไม่ได้ก็มั่ว”เธอกล่าว”นี่ตื่นเต้นว่าเย็นนี้จะได้ไปเที่ยวเลยรีบออกมาก่อน ไปด้วยกันป่ะเพลินก็ไปนะ”
“ไปไหนเหรอ หืม?”เพลินมีนัดกับเพื่อนไว้อย่างที่คาด ดีนะเนี่ยที่ผมไม่โทรบอกว่าจะมาไม่งั้นโดนไล่แหง นี่ยังหน้าด้านขอตามไปได้ หึหึ
“ไปร้านเหล้า!”แม่คุณพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้นสุดๆดูแวบเดียวก็รู้ว่าไม่เคยไป แต่ผมกลับขมวดคิ้วไม่พอใจเธอเลยหุบยิ้มแทบไม่ทัน”มะ...ไม่ได้เหรอ เพื่อนสนิทเพลินอย่างซังก็ไปด้วยนะ แล้วก็กลุ่มโจ้อีกสามคน แม่แก้วเพื่อนเรา มีแต่คนดีๆทั้งนั้นไม่พาเพลินเสียคนหรอก”
เพราะมีแต่คนดีๆไปที่แบบนั้นไงยิ่งน่าเป็นห่วง
ผมถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ เคสคงรู้ว่าผมเป็นอะไรมันเลยหัวเราะคิกคัก พึมพำเบาๆว่า ยังกะพ่อหวงลูกสาว...เดี๋ยวปั๊ดยันตกเก้าอี้เลยสัส!
ว่าแต่ไอ้โจ้สายสืบส่วนตัวผมรู้ว่าเพลินจะไปร้านเหล้าแต่ไม่มีส่งข่าวกูเลยนะ เดี๋ยวมีเคลียร์ๆ เดี๊ยะๆ
“งั้นขอไปด้วยแล้วกัน อ่อ ให้ไอ้เด็กแรดนี่ไปด้วยนะ”คนถูกลากเข้ามาเอี่ยวมองผมตาเหลือก
“ผมจะไปกะพี่แวน!”มันลากคอผมไปกระซิบเสียงเขียว
“สอบเสร็จเขาก็ไปฉลองกับเมีย ชู้ไม่เกี่ยว”
“พี่ครอส!!”คราวนี้มันไม่เก็บเสียงแล้วครับ ชี้ผมหน้าขึ้นสีนิดๆสงสัยจะอาย ถุ้ยย โอ๊ะ นั่นเพลินเดินออกมาแล้วนี่ ผมเขี่ยน้องชายออกไปให้พ้นทางแล้วเดินขึ้นบันได้ไปหาเพลินที่ยืนมองซ้ายมองขวาอยู่หน้าห้องสอบ สามโมงครึ่งแล้วคนจึงเริ่มทยอยออกมาบางส่วน พอผมเดินขึ้นไปถึงเพื่อนเพลินที่ชื่อซังก็ออกมาพอดี ทั้งสองคนมองหน้าผมแบบงงๆ
“ครอส มาได้ไงอ่ะ”ที่จริงเพลินคงอยากถามว่ามึงมาทำอะไรที่นี่แต่ก็เปลี่ยนภาษาเพื่อรักษาน้ำใจ
“มาหาเพลินไง เย็นนี้จะไปฉลองกันที่ไหนเหรอ ขอไปด้วยได้ไหม”เพื่อนเพลินกระตุกยิ้มชอบใจตอนผมตีหน้าซื่อถาม
“หง่า...ไป~”มีการหันไปสบตาเพื่อนเหมือนไม่มั่นใจด้วยวุ้ย คำถามผมมันยากกว่าข้อสอบชีวะอีกรึไง
“มึงก็บอกเขาไปสิว่าจะแรดไปร้านเหล้า กลัวอะไร”ซังกล่าวพร้อมผลักหลังเพื่อนตัวเองให้ถลามาชนผมเบาๆ เพลินสะดุ้งรีบผละตัวเองไปด้วยใบหน้าซับสีอ่อนๆ น่ารักเว้ย ตัวหอมด้วย!
“มองไร...ตกลงว่าจะไปหรือไม่ไป...”เขินแล้วทำกลบเกลื่อน หันไปแยกเขี้ยวใส่เพื่อนที่เมินเดินลงไปนั่งกับหวานแล้วไม่กล้าเงยหน้ามองผม
ปกติเพลินไม่ค่อยสบตาผมเวลาคุยกันเท่าไหร่หรอก เขินอ่ะเด้~
“ต้องไปด้วยแหงอยู่แล้ว จะปล่อยให้ใครบางคนไปคนเดียวได้ไง เป็นห่วงตายเลย”
“กูไม่ใช่เด็กน้อยสักหน่อย”
“อ้าว...ยังไม่ได้ระบุเลยนะว่าเป็นเพลินนะ”
โถถถถถ พ่อคุณพ่อทูนหัว โดนผมแหย่นิดแหย่หน่อยก็ค้อนตาเหลือกซะแล้ว ผมเดินอมยิ้มตามร่างโปร่งซึ่งสะบัดหน้าใส่ลงมานั่งรวมกลุ่มที่โต๊ะ พอผมจะนั่งข้างๆก็มีการไล่ด้วยนะ
“ไปนั่งตรงโน้นเลยไป”
“ไม่”เพลินจิ๊ปากใส่ผมแบบหมั่นไส้ แต่รอบนี้ไม่มีเสียงเช๊อะออกมาแฮะ น่าเสียดายๆ ผมชอบเวลาเพลินเช๊อะใส่นะ ฮ่าๆๆๆๆ
รอสักพักเชี่ยโจ้ก็ออกจากห้องสอบด้วยสภาพซอมบี้ พอไอ้ซอมบี้คลานมาถึงโต๊ะและเห็นผมส่งยิ้มเย็นไปให้มันก็สะดุ้งเหยงตามประสาคนความลับแตก หึ! จงใจไม่บอกกูสินะมึง
พวกเพลินแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อที่หอตามประสาเด็กดีไม่อยากให้สถาบันเสื่อมเสียชื่อเสียงก่อนจะยกโขยงกันไปเดินเล่นที่ห้างเพื่อรอเวลาร้านเหล้าเปิด พอพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปได้สักพักแล้วถึงได้ฤกษ์ออกเดินทาง
โชคดีที่ซังก็มีรถส่วนตัวพวกเราเลยแบ่งครึ่งกันไป ที่นั่งข้างๆผมบนรถตกเป็นของเพลินโดยไม่มีใครโต้แย้ง(ยกเว้นเพลินที่ร้องจะไปกับซัง) ด้านหลังเป็นไอ้น้องแรดและสองสาว หวานกับแม่แก้ว
รถกูมีแต่คนน่ารักนั่งวุ้ย!
“หวานไมไม่ไปนั่งกะซังอ่ะ”เพลินถามคนที่นั่งเบาะหลัง
“ก็มานั่งคันนี้เผื่อมีอะไรฟินๆให้ดูไง คิกๆๆๆ”เท่าที่สังเกตแม่คุณกิ๊กกับซังอยู่ครับ แต่เลือดสาววายมันข้นเลยทิ้งผู้ชายของตัวเองมานั่งหน้าสลอนอยู่บนรถผม หึหึ เพื่อนเพลินแต่ละคนน่ารักๆกันทั้งนั้น
ร้านที่พวกเรามาคือร้านเหล้าไม่ไกลจากมหาลัยนัก ลูกค้าส่วนใหญ่ก็คือนักศึกษานั่นแหละ เป็นสถานที่เหมาะแก่การพวกมือใหม่มาเก็บเวลที่สุด ในร้านเริ่มมีคนจับจองโต๊ะบ้างแล้วแต่ยังไม่หนาแน่นมากนั่น ผมเคยมาที่นี่ครั้งนึงตอนเบื่อๆ นักร้องบนเวทีเริ่ม
หยิบเพลงเบาๆมาร้องส่วนพวกมือใหม่ก็ตาเป็นประกายระยิบระยับยืนออๆกันมองเข้าไปด้านในแต่ยังไม่เดินเข้าเหมือนรอให้คนนำ
เอาเข้าไป ถ้ากูไม่มาด้วยจะรอดกันไหมวะเนี่ย
ผมล็อครถก่อนเดินนำเข้าไป เลือกที่นั่งมุมสงบเพราะมากันเยอะเด็กเสริฟเลยต้องขนโต๊ะมาต่อกันให้
“ตื่นเต้นอ๊ะ”เหี้ยโจ้พูด สีหน้าระริกระรี้ไม่เข้ากับหนังหน้าแสนจะกร้านโลกของมันสักนิด
“JACK DANIEL ขวด”ไอ้เคสนี่ช่ำชองเหลือเกิ๊นนนน ไอ้คนอื่นก็หันมามองกันงงๆว่าแจ๊คๆที่น้องผมสั่งคืออะไร
“ล่อของแพงเลยนะมึง แค่สองคนหมดเหรอวะ”ไอ้เหล้านี่เป็นเหล้าจำพวกกินเพียวๆออนเดอะร็อคจะอร่อยกว่าผสมโซดาผมเลยไม่คาดหวังว่าพวกที่มาด้วยจะกินกันเป็น
“แต่แจ๊คมันหอมมะลิหนิ ผมชอบอ่ะ เออๆไม่เอาก็ได้ลืมไปว่าไอ้เราก็แค่ลูกเมียน้อย ชิส์ งั้นเอาไรกันอ่ะ”เคสถามรอบวง พนักงานขีดค่าเมนูแรกทิ้งแล้วรออย่างสงบ
แม่งพูดซะรู้สึกผิดเลยกู ถึงมันจะปากพล่อยพูดไปงั้นๆก็เถอะแต่ก็ทำหน้าเพลินหน้าเจื่อนไปเลย
“เอาแจ๊คมาขวดนึงก็ได้ กับ CHIVAS โอเค๊”ผมถามความสมัครใจของทุกคนซึ่งก็พยักหน้าเออออตามประสาคนไม่รู้เรื่อง จากนั้นก็สั่งโซดากับโคล่าก่อนตบท้ายด้วยของกินเล่นนิดหน่อย
“อะไรอ่ะ”เพลินที่นั่งข้างๆมองไปยังกุ้งแช่น้ำปลาที่ไอ้เคสสั่งมาด้วยความสนใจ เหยๆๆๆ ไม่รู้จักเหรอวะ
“กินดิ”เชี่ยเคสผู้สนับสนุนให้ทุกคนใจแตกจิ้มกุ้งตัวนึงก่อนเอี้ยวตัวข้ามผมไปยื่นจ่อปากเพลิน เพลินก็ว่าง่ายเน๊อะ งับของเขาไปเต็มคำเคี้ยวแก้มตุ่ยหน้าเครียด ผมแอบมองลุ้นๆว่าคุณหนูจะมีปฎิกิริยากับกุ้งดิบยังไง
ทีแรกนึกว่าจะแหวะ...
“อร่อยอ่ะ ตกลงมันเรียกว่าอะไรนะ(*o*)”เชื่อแล้วว่าชอบ ไม่ต้องทำตาวิบวับขนาดนั้นก็ได้
“กุ้งแช่น้ำปลา...เอาอีกจานไหม?”เพลินพยักหน้ารัวๆเพราะพอคนอื่นเห็นว่าเพลินชอบก็จิ้มไปกินคนละคำจนเกือบหมดจานแต่ก็ทำหน้าแหวะกันเป็นแถบ โถ...เสียของสัส
“เอาๆๆๆ”
รอไม่นานของที่สั่งเพิ่มก็มา
“ค่อยๆกินดิ มากินเหล้านะเว้ยไม่ได้มากินกับแกล้ม”ผมดุ
“เออเนอะ”แก้วเพลินยังไม่มีแม้แต่น้ำแข็งด้วยซ้ำ ไอ้คนเพิ่งรู้ตัวส่งแก้วให้แม่แก้วคีบน้ำแข็งให้หน้ามึนๆพอรับแก้วคืนก็กระพริบตาปริบๆมอง CHIVASกับ JACK DANIELสลับกันไปมา”อันนี้ต้องกินเปล่าใช่ป๊ะ ส่วนอันนั้นผสมโค้กได้ใช่มะ”คงฟังๆมาตอนผมเถียงกับเคส มือเรียวคว้าขวดโค้กมาเทซะค่อนแก้วก่อนหยิบชีวาสมารินแบบไม่มั่นใจนัก มีการเหลือบตามองผมด้วยนะ
ไม่รู้ล่ะสิว่าต้องเทเท่าไหร่ถึงกำลังดี
“ฝาเดียวก็พอ เออๆ เท่านั้นก็พอ”ผมห้ามเมื่อเห็นว่าเริ่มเทมั่วๆไปเยอะเกินละ
ร่างโปร่งจิบเข้าไปอึกหนึ่งก่อนทำหน้าแปลกๆ แต่เพราะนั่งใกล้ผมเลยได้ยินเสียงบ่นเบาๆชัดเจน
“ขมว่ะ...”
เหล้าก็ต้องรสชาตินี้แหละ ไม่ได้กินน้ำแดงเฮลบลูบอยอยู่สักหน่อย
“ส่องสาวกันเถอะเพรื่อนๆๆๆๆๆ”เวลาผ่านไปชั่วโมงนิดๆไอ้โจ้ก็เริ่มออกลาย มันพาดคอเพื่อนสองคนของมันตรงไปยังโต๊ะของสาวกลุ่มหนึ่งแบบมั่นหน้า
“น่ารำคาน”ไอ้ซังเปรยเบาๆเมื่อมีผู้ชายกลุ่มหนึ่งยืนมองแม่แก้วกับหวานเก้ๆกังๆอยู่ไม่ไกล
“เรื่องปกติน่า”ผมตอบกลับไอ้ซังก่อนส่ายหน้าหน่ายเมื่อกลุ่มที่ว่าเดินเข้ามาจริงๆ ไอ้ซังนี่ก็คอแข็งเอาเรื่องเห็นกินไปเยอะแล้วแต่ยังไม่มีเมาสักแอะ
ผิดกับคนข้างๆผมลิบ
หลังๆผมแทบจะให้เพลินกินโคล่าเปล่าๆอยู่แล้วเมื่อใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อนั่งโงนเงนไปมา
ก็ใครใช้ให้กินเร็วขนาดนั้นกันเล่า! คออ่อนไม่พอเสือกกินไม่เป็นอีก เหล้าน่ะเขาต้องค่อยๆจิบซึมซับบรรยากาศฟังเพลงชิวๆนั่งคุยกับเพื่อนเรื่อยๆโว้ยยยย ไม่ใช่ซดเอาๆเป็นนมเย็นแบบนั้น!
“แง่มๆ กุ้งแช่น้ำปลาหมดแล้วอ่า...”
“จะเอาอีกเหรอ กินมากไม่ดีนะเดี๋ยวท้องเสีย”เพลินล่อไปคนเดียวสองจานแล้วครับ
“ก็มันอร่อยหนิ”ดูทำหน้างอแงอีก รู้ไหมว่าทางนี้ใจอ่อนน่ะหืม?
“พี่ครอสๆ ผมไปแอ่วโต๊ะนู้นนะ ถ้าทำท่าจะโดนฉุดก็ไปช่วยกันด้วยนะ”จะแรดแล้วยังรักนวลสงวนตัวอีก ผมพยักหน้าตอบรับ เคสเลยเดินลัลล้าไปยังโต๊ะที่มีหนุ่มหน้าตาดีนั่งอยู่ ผมเห็นนั่งส่งสายตากันมาสักพักแล้วเลยไม่ว่าอะไร
ผมหันมาสนใจคนงอแงข้างตัวต่อ
“กุ้งแช่น้ำปลาอ่า....”ชอบอะไรไม่เข้ากับหน้าเลยวุ้ย!
“ก็ได้ๆ จานสุดท้ายแล้วนะ พี่ครับๆ เอากุ้งแช่น้ำปลาอีกจานนึงครับ”
“เย้! รักครอสที่สุดเล้ย!”
โอ๊ยยยยยย กูตายยยยยยยยยยยยยยยยยย พูดอย่างเดียวไม่พอมีการเกาะแขนด้วยไง รู้ว่าเมาแล้วเลื้อยแบบนี้จะพามากินเหล้าบ่อยๆ แต่ไม่ให้ไปกับคนอื่นหรอกนะ
“เป็นไงมึง”ผมถามโจ้ที่เดินคอตกกลับมาอย่างล้อๆ
“เหี้ย! ไม่ต้องมาซ้ำเติมเลย นอกจากเค้าจะไม่ให้ไลน์กูแล้วยังฝากมาถามไลน์มึงอีก เซ็ง! กูเลยโมโหตอบกลับไปว่าเห็นไอ้หน้าอ่อนที่เกาะแขนมึงอยู่ไหม นั่นอ่ะเมียมึง เขาก็เลยปรี๊ดแตกเหวี่ยงใส่กูเพราะไม่เชื่อ...โอ๊ะ...”มันพ่นพลางนั่นลงแต่ก็รีบหุบปากเมื่อสาวเจ้าที่มันไปขอไลน์เดินมายังโต๊ะผม ฉายเดี่ยวเลยวุ้ย ไอ้โจ้ยังต้องลากเพื่อนไป แม่คนนี้ท่าจะของจริง(พอกับน้องกู)
“ขอนั่งด้วยได้ไหม”เธอชี้ไปยังเก้าอี้ของเคสซึ่งว่างพอดีหรือรอให้ว่างมานานแล้วก็ไม่รู้
เพลินชะงักมือที่กำลังจิ้มกุ้งแช่น้ำปลา นัยน์ตาคู่สวยเสมองผมเล็กน้อย
พอเห็นอาการแบบนั้น...ผมจึงยกยิ้มมุมปากและพยักหน้าน้อยๆเชิงอนุญาต
“ชื่ออะไรเหรอคะ เราอยู่ปีสองนะ ชื่อแตง”
“ครอสครับ เด็กกว่าปีนึง อย่างนี้ต้องเรียกว่าพี่รึป่าว?”
“อุ๊ย ไม่ต้องหรอก เราไม่ถือ เติมไหม”เธอถามถึงแก้วในมือผมที่พร่องไปกว่าครึ่ง
ผมยื่นแก้วให้เธอแทนคำตอบ คนอื่นในโต๊ะมองผมอย่างสงสัยว่าต้องการอะไร แต่เพื่อนสนิทของเพลินดูเหมือนจะรู้ทันผมเลยเอาแต่นั่งอมยิ้มมุมปากมองแตงสลับกับใบหน้าหวานซึ่งมุ่ยสนิทของเพลินไปมา
“แจ๊คเพียวนะครับ”ผมบอกหล่อนซึ่งรู้งานอย่างดี
“กูไปโต๊ะนู้นนะ”โจ้กล่ามพร้อมลากคอเพื่อนออกไปล่าเหยื่อรายใหม่ อารมณ์ประมาณวันนี้ไม่ได้มันไม่กลับ
“หวานไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยสิ...”แม่แก้วพูดเสียงแผ่วแต่ไอ้ซังได้ยินมันเลยละสายตาจากฉากสนุกๆของมันก่อนตอบอย่างสุภาพบุรุษว่า
“เดี๋ยวพาไป หวานก็ไปด้วยกันสิ”ดีมากมึง ห้องน้ำตามสถานที่แบบนี้โคตรอันตราย
ตอนนี้ทั้งโต๊ะก็เหลือกันอยู่สามคน เพลินของผมมองซ้ายมองขวาเลิ่กลั่กเลย แต่ไม่ยอมมองหน้าผมนะ
“นี่จ่ะ เล่นของแพงเชียวนะ นี่ไม่เคยกินแจ๊คสักครั้งแต่ได้ยินเพื่อนบอกว่าอร่อยๆกันแต่ไม่มีตังค์ซื้อสักที”เธอช้อนตามองผมแบบอ้อนๆ มองแก้วในมือผมแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่
อ้าว แม่ง นี่มาหลอกแดกฟรีนี่หว่า
ผมพยามปรับสีหน้าให้เรียบเฉยที่สุดขณะยื่นแก้วไปยังหล่อน”ชิมสิ”แค่ชิมนะเว้ย อย่าเยอะ! แตงก็รับไปอย่างไม่รีรอ ท่าทางจะอยากกินจริง ผู้ชายผู้เชยไม่สนละงานนี้
“อร่อยจัง”เธอว่าพลางวางแก้ว แลบลิ้นเลียริมฝีปากนิดหน่อยพอเซ็กส์ซี่ ผมคลี่ยิ้มตามมารยาทกำลังจะเอื้อมมือไปคว้าแก้วคืนทว่าแก้วดังกล่าวก็ถูกมือเรียวสวยของคนหน้างอฉกวูบไปก่อน
ผมหันไปหาเพลินซึ่งจรดแก้วเหล้าของผมก่อนซด อึก ๆ ๆ ๆ
จนหมด!!
ผมไม่มานั่งหวงของกับเพลินหรอก แต่เล่นดื่มเข้าไปขนาดนั้นพรวดเดียวเดี๋ยวก็ช็อคตายพอดี
“ไม่เห็นอร่อยเลย แต่ก็ดีกว่าอันที่กินอยู่ล่ะนะ”เพลินกล่าวเสียงแข็ง กระแทกแก้วลงกับโต๊ะเสียงดังเล่นเอาแตงหน้าเจื่อนไปเลย
เหยๆๆๆ อย่างงี้เรียกว่าหึงใช่รึป่าว?
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรออกไปร่างโปร่งบางก็ลุกขึ้นยืนด้วยอาการเซหน่อยๆ เหล้าที่เพิ่งเข้าปากไปคงยังไหลไม่ถึงกระเพาะ เพราะลองลงไปถึงดูสิ ไม่ได้มายืนหน้าง่ำมองผมแบบนั้นหรอก
ตอนแรกแค่จะหยอกสาวดูปฏิกิริยาตอบสนองเล่นๆ
ไม่คิดเลยว่ารีแอ็คชั่นจะแรงขนาดนี้
เมาแล้วก้าวร้าวเหรอ? หรือว่าจะ...หึง?
“จะไปไหนเหรอ”ผมเอ่ยถาม
“ไปตรงนู้น”ชี้มั่วชัดๆ เสียงโคตรงอแงเลยด้วย
“ไปทำไม ตรงนั้นมันไม่มีอะไรนะ”
“ไม่อยากอยู่ตรงนี้!!”
โอ๊ยยยยยยยยย กูตายยยยยยยยยยยยย ตายอีกรอบแล้วเนี่ย อย่างงี้มันหึงชัดๆเลยอ่ะ!!
“โอเคๆ ไปก็ไป ไปตรงนู้นกันนะ ให้ครอสไปด้วยนะ”ผมดันแผ่นหลังบางให้เดินออกมา หางตาเหลือบเห็นไอ้ซังที่กลับมาโต๊ะอย่างรู้งาน ได้แต่ส่งสายตาให้มันจัดการเรื่องของแตงแทนก่อนจะพาเพลินออกมายืนรับลมในลานจอดรถ
“ถึงแล้วนะ ยืนดีๆสิ อยากกลับบ้านเมื่อไหร่บอกนะเดี๋ยวไปส่ง”ผมกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เพลินสะบัดตัวออกก่อนเดินกระเสาะกระแสะไปเกาะราวระเบียงไว้
“ไม่ต้องมายุ่งเล้ย”
“ทำไมล่ะ”
“เจ้าชู้นิสัยไม่ดี ชิ่วๆ”ผมว่าเอททิลแอลกอฮอล์เริ่มออกฤทธิ์แล้วล่ะ เพลินยืนด้วยตัวเองไม่ไหวแล้วแต่ก็ปัดมือผมออกอยู่นั่นแหละ
“ใจเย็นดิ นี่นั่งอยู่เฉยๆยังไม่ทันทำอะไรเลยนะ อย่าบอกนะว่าหมายถึงแตงน่ะ หึหึ แค่นั้นน่ะนะ ขี้หึงนะเนี่ย ตกลงหลุมรักเค้าแล้วอะดิ แค่ทักทายกันตามมารยาทน่า ในร้านแบบนี้ถือว่าปกติ”แกล้งหยอกไปงั้นแหละ ผมจงใจทำเพื่อให้เพลินหึงเองแต่ก็ตอแหลออกไป เพลินขมวดคิ้วหรี่ตามองผม
“อ้าว...เหรอ?”ผมพยักหน้ายืนยัน คนเมาโดนหลอกง่ายฉิบ!
“โอ๊ะ โทรศัพท์”เพลินกล่าวก่อนควักมือถือที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา ก่อนกดรับสายผมแอบเห็นชื่อคนโทรมาแวบๆ
MAMA… หม่าม๊าเหรอ?
“หม่า~ม๊ะ!”ชัดเลย แม่ของเพลินโทรมาจริงๆ จะว่าไปเย็นวันศุกร์เพลินต้องกลับบ้านทุกสัปดาห์นี่หว่า อย่าบอกนะว่าวันนี้แอบหนีมาเที่ยวโดนไม่บอกเพื่อนน่ะเห้ย!?
“ยู่วว...ร้านเหล้า”ผมไม่ได้ยินหรอกว่าแม่ของเพลินเขาถามอะไร แต่คำตอบของเพลินนี่สิ...ตรงไปนะ!! เล่นบอกแม่โต้งๆงี้เลยเหรอว่าหนีเที่ยวน่ะ!?
“มากับซัง หวานว่าที่แฟนของซัง แม่แก้วดาวคณะส๊วยสวย เพื่อนในคณะอีกสามคน...”โอ้โห สงสารแทนไอ้โจ้เลย แม้แต่ชื่อเพลินยังไม่คิดจะบอกแม่อ่ะ ผมเยาะเย้ยไอ้โจ้ในใจก่อนจะเบิกตากว้างกับคำพูดถัดมาของเพลิน”แล้วก้อออออ ผู้ชายที่มาตามจีบผม...กับน้องชายของมัน”
เชี่ยยยยยยยยยยยยย นั่นปากเหรอที่พูดอยู่น่ะ ไหนเอามาจูบซิ๊ ผิดๆๆ เห้ยยยย ผมยืนตะลึงตาค้างมองเพลินคุยโทรศัพท์กับแม่เสียงอ้อแอ้
“หืม? อ๋ออออ ไม่รำคานๆๆ ผมเป็นคนชวนมันมาเองแหละ เพราะผมก็อ่อยมันอยู่เหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
โอ๊ยยยย เมาแล้วพูดจาน่ารัก แต่ขืนพูดมากกว่านี้แม่มึงได้งาบหัวกูแน่กูสัมผัสได้!
“อ๋อ เครๆ เดี๋ยวกลับเลยก็ได้ ให้มันไปส่งที่บ้านใหญ่โน๊ะ อ่าๆๆๆ ค้าบบบบๆ อ่ะนี่”เหมือนเพลินจะถูกสั่งให้กลับบ้านนะ แต่ไหงถึงยืนมือถือมาให้ผมซะล่ะ ยังไม่กดวางซะด้วย ผมมองเครื่องมือสื่อสารซึ่งถูกยื่นมาแทบจะทิ่มหน้าอย่างไม่เข้าใจเพลินเลยเลื่อนมาแนบหูผมซะเอง
“เห้ย! อะไรเนี่ย!?”กูไม่มีธุระอะไรกับแม่มึ๊งงงงงง
“ฮัลโหลๆ นั่นใช่ผู้ชายที่น้องเพลินอ่อยอยู่หรือเปล่าคะ”เสียงผู้หญิงปลายสายดังขึ้นเล่นเอาน้ำลายผมหนืดไปหมด
“คะ..ครับ...”
“น้องเพลินเมาแล้ว แม่เป็นห่วง เราช่วยพาน้องเพลินมาส่งที่บ้านใหญ่ได้ไหมคะ? หรือเพื่อนๆยังสนุกกันอยู่หรือเปล่า”
“ไม่ครับ ผมก็ว่าจะพากลับอยู่เหมือนกัน...”
“งั้นเดี๋ยวแม่บอกททาง เราหาอะไรมาจดซะนะลูก”
“ครับ”
งานเข้ากูแล้วไง!!
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
พี่น้องคู่นี้ตอนอยู่ด้วยกันละน่ารัก 5555555555
-
เมาแล้วออกตัวแรงจริ๊งงงงงง 555555 น่ารักกกกกกก
-
เมาน่ารักนะเพลิน หึๆๆ
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารัก~~~~~
-
งานเข้าแล้วครอส 5555 เพลินน่ารักกกก
-
โอ้ยยยย ฟินนนน :-[ :impress2:
-
พาไปส่วถึงบ้าน. งานเข้าแน่ๆ. พาไปเปิดตัว
-
ตลกขุ่นแม่ 555555555 ผู้ชายที่น้องเพลินอ่อยอยู่ สถาณะชัดเจนค่ะ :hao7:
-
เค้าว่าคนเมาแล้วชอบพูดความจริง ใช้ได้กับเพลินนีาแหละ 5555555
แก้คำผิดนิดนึง รำคาณ ไม่ใช่รำคาน นะคะ :)
-
อุ้ย ทำไมคุณแม่น้องเพลินไฟเขียวขนาดนี้ล่ะ
ดีแล้วล่ะค่ะ ครอสนี่ไว้ใจได้ ดูแลเพลินได้ อิอิ
:hao3: :hao3:
-
ชอบเพลินตอนเมา น่ารัก :-[
-
นั่นใช่ผู้ชายที่น้องเพลินกำลังอ่อยอยู่รึป่าวคะ
5555555
ชอบประโยคนี้
-
เพลินพาไปเปิดตัวที่บ้านเลยเปล่า
-
"เพราะผมก็อ่อยอยู่เหมือนกัน" แม่คะลูกคุณแม่โคตรชัดเจนเลย ครอสนี่แทบจะระบำรอบทุ่ง ไปค่ะครอสไปเปิดตัวแม่เค้าฝากฝังซะขนาดนี้แล้ว :katai2-1:
-
เหยชอบแม่บ้านนี้5555ถามตรงดี ขำ
-
ผู้ชายที่ตามจีบ แล้วผมอ่อยอยู่
โอ๊ย เพลิน เมาแล้วพูดความจริงออกมาหมดเลย
-
น้องเพลินลูก5555555555555555 หนูเป็นคนตรงนะ
-
ทีมน้องเพลินบอกเลยจุดนี้ น่ารักน่ากอดที่สู้ดดดดด
-
"เท่าที่สังเกตแม่คุณกิ๊กกับซังอยู่ครับ แต่เลือดสาววายมันข้นเลยทิ้งผู้ชายของตัวเองมานั่งหน้าสลอนอยู่บนรถผม"
55555 นี่แหละสาววายผู้เสียสละ นี่มันนิสัยเรากับเพื่อนๆชัดๆ :hao7:
-
โอ๊ยยยย~~ เพลินเมาแล้วน่ารัก ขี้อ่อยขึ้นอีก70%ตั้นร๊ากกกกก~~ื #ลูกเขยพบแม่ยาย :hao7:
-
สองพี่สองนี่น่ารักดีอะ...ปากครอสบอกน้องแรดแต่ไม่เคยห้ามแถมยังส่งเสริม55555
น้องเพลินเมาแล้วน่ารักอะไม่น่ากลับบ้านเลยน่าจะอยู่กะครอสต่อ อิอิ
-
ตอนที่17
“งืมมมม”ผมรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะแสงแดดที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง รู้สึกหนักหัวจนลุกขึ้นนั่งแทบไม่ไหว เหมือนมีน้ำหนักถ่วงอยู่ตรงหัวทำให้เอียงตกลงมาฟุบกับหมอนอีกครั้ง กว่าผมจะเอาชนะแรงโน้มถ่วงของโลกแล้วขยับลงจากนานได้ก็เล่นเอาเกือบแย่
กวาดสายตามองไปรอบๆก็พบว่าที่นี่ไม่ใช่ทั้งทาวน์โฮมหรือหอของเพื่อนสนิท
“เรากลับมาบ้านได้ยังไงหว่า...”จำได้ว่าเมื่อวานไปกินเหล้ากับเพื่อนไม่ใช่เหรอ? หื๊ม
แล้วความทรงจำต่างๆก็ย้อนเข้ามาในสมองเป็นฉากๆจนครบถ้วนแม้กระทั่งตอนที่ยืนคุยโทรศัพท์กับแม่ที่ระเบียงร้าน!!
“ครอส!!”ผมรีบร้องหาไอ้คนที่น่าจะซวยที่สุดในเหตุการณ์นี้ทันที แต่ทว่าในห้องนอนของผมก็มีแค่ผมกับตุ๊กตาหมีเน่าตรงหัวเตียงเท่านั้น
หรือจะโดนไล่กลับไปแล้ว?
ในใจนึกภาวนาไม่ให้แม่ตัวเองใจร้ายถึงขึ้นไล่คนที่มาส่งลูกชายตัวเองกลับบ้านดึกดื่นหรอกนะ แต่ตอนนี้ผมยังใส่เสื้อผ้าชุดเดิมอยู่เลย ถ้าครอสค้างที่นี่เมื่อคืนมันน่าจะถือโอกาสเนียนๆเปลี่ยนเสื้อให้ผมไปแล้วสิ
ผมชั่งใจ นั่งรวบรวมแรงก่อนเดินออกจากห้องลงไปยังชั้นล่าง
“พี่เพลง?”ผมเอ่ยทักพี่สาวคนสวยที่เปิดประตูห้องตรงข้ามออกมาพอดี เธออยู่ในชุดนักศึกษาแต่คนละมหาลัยกับผม”จะเข้ามอเหรอ?”
“อืม มีพรีเซ้นส์งานนิดหน่อย ว่าแต่เราน่ะสนใจเรื่องของตัวเองแทนดีไหม รีบล้างหน้างแปรงฟันแล้วลงไปข้างล่างนู่น ผู้ชายที่ตามจีบเราแล้วเราก็อ่อยเขาอยู่กำลังจะแย่แล้วนะ”
ฉ่า~~~~ เสียงหน้าผมไหม้เพราะร้อนจัด ตอนแรกผมจะวิ่งลงไปล้างหน้าแต่ถูกมือของพี่สาวคว้าคอเสื้อเอาไว้ก่อน
“จะบ้าเหรอ!? บอกว่าให้ล้างหน้าล้างตาก่อนไง! จะลงไปหาผู้ชายทั้งขี้ตาแบบนี้หรือไงฮะ! ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆน้องฉัน มานี่เลย ไหนๆก็ไหนๆอาบน้ำแต่งตัวใหม่เลยละกัน!”
“ตะ แต่พี่บอกว่ามันกำลังแย่...”
“โอ๊ยยยย ต้องสวยไว้ก่อนค่ะคุณน้อง แค่นี้สุดหล่อของเราไม่ตายหรอก...แค่สาหัส...นิดหน่อย ล่ะมั้ง”โฮ่ยยยยย ทำไมท้ายประโยคมันเสียงอ่อยจังฟะ! แล้วอย่างงี้ผมจะสบายใจหรือกังวลหนักกว่าเดิมล่ะเนี่ย!?
ผมยอมอาบน้ำแต่งตัวตามคำสั่งของพี่สาวซึ่งพอผมแต่งตัวเสร็จก็ไม่พบแม้แต่เงา
“สงสัยไปมหาลัยแล้ว”พึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนก้าวขาลงบันไดไปอย่างหวั่นๆ ได้ยินเสียงทีวีดังแว่วมาจากห้องนั่นเล่น เป็นรายการเล่าข่าวเสาร์อาทิตย์ที่แม่ชอบดูเลยตัดสินใจเดินเข้าไปหา
“อ่า...”พอผมเลื่อนประตูเข้าไปแม่ก็เงยหน้าขึ้นมามอง มุมปากมีรอยยิ้มอ่ายยากประดับอยู่”แม่อยู่คนเดียวเหรอ?”
“พ่อเข้าโรงงานแต่เช้าส่วนเพลงพึ่งออกไปเมื่อกี้”แม่ตอบพลางตบที่นั่งว่างข้างตัวแทนคำสั่งให้ผมไปนั่ง
รู้ว่าลูกชายถามหาอะไรแต่ไม่ยอมบอก! ร้ายกาจ!
“เป็นไง ทำข้อสอบได้ไหม”โคตรนอกเรื่องเลย แถมบรรยากาศกดดันจนไม่กล้าทักท้วงอีก เห็นแม่ยิ้มๆตลอดอย่างงี้คือฟ้าใสก่อนพายุเข้า
“พอได้ครับ แต่ตัดเกรดหลายคณะเลยเครียดนิดหน่อย แฮ่ๆ”
“คงเครียดมากสินะถึงขนาดหนีไปเที่ยวไม่บอกไม่กล่าว ทำไมล่ะคะ? กลัวแม่ไม่อนุญาตหรือยุ่งๆจนลืมคะน้องเพลิน”แม่มักจะเรียกผมแบบนี้เพราะติดมาตั้งแต่ผมยังเด็กส่วนผมก็ไม่ได้ท้วงอะไรเพราะเห็นว่าน่ารัก แต่พอประดับด้วยน้ำเสียงเย็นๆแบบนี้เล่นเอาเสียวสันหลังวูบวาบ
“ลืมครับ”ผมตอบตามความจริง ส่วนสายตาก็สอดส่องหาคนที่อยากพบ
“มองหาอะไรอยู่เหรอคะน้องเพลิน”
“อ๊ะ...เอ่อคือ...แล้ว แล้วครอสล่ะครับ”ผมถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“อ๋อ สุดหล่อที่มาส่งลูกน่ะเหรอ เขากลับไปแล้วล่ะจ่ะ”
“เมื่อเช้า?”ผมเลิกคิ้วถาม
“เมื่อคืน”แม่ก็ตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มตามแบบฉบับผู้ดีก่อนกล่าวสมทบว่า
”พออุ้มเราขึ้นไปข้างบนเสร็จก็ขอโทษแม่ที่พาลูกเขาหนีเที่ยวซะเป็นทางการเชียว สงสัยที่บ้านสอนมาดี บุคลิคดีมากเลยอันนี้แม่แอบชม แต่ตอนนั้นต้องเก๊กหน้าตึงอยู่ไง ลำบ๊าก ลำบาก เนี่ย เมื่อเช้าก็เล่าให้เพลงฟัง เสียดายไม่มีรูปเลยอดอวดเลย ดูซิ น้องชายเขามาได้ขนาดนี้แต่คนพี่มัวทำอะไรอยู่ไม่รู้ ฮึ”แม่ส่งเสียงขึ้นจมูก
“อ้าว...”
แม้จะยังรักษามาดคุณหญิงเอาไว้ตามเดิมแต่เนื้อหากับน้ำเสียงที่พูดนี่ไปคนละทางเลย
ผมกะพริบตาถี่มองแม่ตัวเองอย่างฉงน
“งงอะไรคะน้องเพลิน รู้ไหมว่าแม่รอเราตื่นนานมาก ไหนเล่ามาซิว่าเขาเป็นใคร เจอกันได้ยังไง เนี่ย เมื่อคืนแม่ก็ชวนให้ค้างด้วยกันนะ ยอมถึงขั้นให้นอนห้องน้องเพลินด้วยแต่เขาก็ปฏิเสธท่าเดียว ขอชมอีกรอบนะคะ แม่ดูออกว่าเขาตื่นเต้นแค่ไหนตอนคุยกับแม่ แต่ยังรักษามาดไว้แบบไม่มีหลุดเลย ผู้ชายอะไร ทำไมลูกชายบ้านนี้ไม่เป็นอย่างงั้นบ้างก็ไม่รู้”
“แฮ่ๆ...”
สรุปว่าผมโดนพี่เพลงแกล้งสินะ นอกจากจะไม่เจอไอ้ครอสกับตัวแล้วพี่สาวผมยังพูดซะเหมือนมันกำลังจะโดนแม่เชือดทิ้ง...
ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟังโดยเว้นเรื่องจูบกับพี่นารายณ์ไว้
แม่รู้เรื่องผมแอบชอบพี่นารายณ์ดี พวกเราเป็นแม่ลูกที่สนิทกันพอสมควร แต่ไม่คิดว่าจะสนิทกันถึงขั้นสนับสนุนลูกชายกับชายอื่นออกหน้าออกตาขนาดนี้
“อืม...แสดงว่าเราไม่รู้เรื่องที่บ้านเขาเลยสินะ ไหนบอกนามสกุลมาซิ แม่จะเอาไปสืบ...”แม่ผมอาการหนักนะเนี่ย แม่ปักใจเชื่อไปแล้วว่ามันต้องเป็นคุณชายหลุดมาจากคฤหาสน์ แต่ก็เอาเถอะ เพราะดูจากรถผมก็ไม่คิดว่าบ้านมันจนหรอก ผมบอกนามสกุลแม่ไปปั๊บแม่ก็เอาไปแชทถามสมาคมคุณหญิงคุณนายของตัวเองทันที
ผมไม่ได้พูดเรื่องพ่อมันมีชู้หรอก
เดี๋ยวคะแนนตก
เหอๆ ทำไมผมต้องช่วยมันด้วยเนี่ย!?
“อืม เดี๋ยวรอได้ข่าวแล้วแม่จะบอกน้องเพลินนะคะ”
ไม่อยากรู้เฟ้ยยย!
“ว่าแต่วันจันทร์เลิกเรียนคะ แม่ต้องไปทำธุระแถวนั้นตอนบ่ายๆพอดี จะได้แวะไปส่งที่ทาวน์โฮม”
“อ่อ มีแข่งกีฬาเฟรชชี่ตอนเย็นครับ คงไปไม่ได้”
“เปิดเทอมมาตั้งนานแล้วยังแข่งกันไม่เสร็จอีกเหรอคะ”
“เพิ่งเริ่มครับ เขาจัดหลังสอบกลางภาคนี่แหละ”
“แหม...ทีประกวดดาวเดือนล่ะรีบจัดกันเชียวนะ อ๊ะ จะว่าไป...งั้นคนที่ให้ดอกไม้เรากลางเวทีก็คือครอสน่ะสิ”
“ชะ...ใช่ครับ”ทำไมพอย้อนคิดถึงเรื่องนั้นแล้วผมต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย ตอนนั้นเอาไปเล่าให้แม่ฟังด้วยความแค้นไม่คิดเลยว่าจะ
มาถึงวันที่นั่งอายกับเรื่องเดียวกันได้
“ต๊ายยย...ออกตัวแรงนะเนี่ย คิกๆ อ่ะๆ ไม่แซวค่ะไม่แซว...ว่าแต่น้องเพลินลงกีฬาอะไรล่ะคะ”
“แบทครับ”ทีแรกก็อยากลงบาสตามไอ้ซังอยู่หรอก แต่เขาไม่รับ ชิส์ ใช่สิ กูมันเตี้ยนี่!
“กีฬาหน่อมแน้มเชียวลูก”
“ก็แม่เป็นคนส่งผมเรียนเองไม่ใช่เหรอ!?”คนอื่นเขาส่งลูกเรียนคาราเต้ ว่ายน้ำ เตะบอลอะไรก็ว่าไปแต่แม่กลับส่งไปเรียนแบทแล้วยังมีหน้ามาแซวกันอีกนะ
“คิกๆ อย่าโกรธสิคะน้องเพลิน น่ารักดีออก ไม่เชื่อแม่ก็ไปถามครอสดูสิ”
“แม๊!!”ผมหน้าแดงไปหมดละเนี่ย โดนแม่แซวอ่ะ!
“ว่าแต่ครอสเขาลงเล่นอะไรเหรอลูก”
“เอ...ไม่รู้แฮะ...”ผมท่านึกแต่ก็คิดขึ้นได้ว่ายังไม่เคยถามมันเลยจะไปนึกอะไรออก
“ไม่ได้เรื่องเลยลูกคนนี้ ใส่ใจเขาบ้างสิคะ เดี๋ยวเขาก็ทิ้งไปหาสาวๆน่ารักๆขี้เอาใจหรอก”ดูแม่พูดเข้า
“งั้นเดี๋ยวแชทไปถาม”ผมพูดพร้อมกดเปิดแอพ ที่รีบถามทันทีไม่ใช่เพราะกลัวมันไปหาคนอื่นหรอกนะ แต่เพราะแม่เร่งให้ถามต่างหาก จริงๆ เชื่อสิ!!
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
คุณแม่ของน้องเพลินนี่คุณน๊ายคุณนาย 555555+
แต่เป็นคุณนายแบบน่ารักๆนะคะ
เคยมีโอกาสได้สอนพิเศษลูกคุณหนูเจ้าของธุรกิจอยู่พักใหญ่ๆ เขาพูดกันด้วยภาษาแบบนี้เลย
เราคิดว่ามันผู้ดีแบบน่ารักมากๆเลย คิดถึงจัง บ้านเขาสวยมากเลยค่ะ :man1:
-
มาแบบสั้นๆ รอตอนต่อไปนะคะ
-
คุณแม่ใจดีจัง
สนับสนุนครอสสุดๆ :katai2-1:
-
ขอตัวกระตุ้นนายเอกหน่อยสิ :katai5:
-
คุณแม่น่ารัก....งานนี้ครอสรุกเลยนะคุณแม่เปิดประตูรอแล้ว
-
คุณแม่น่ารักมากค่ะ ชอบ :-[
-
ประทับใจคุณแม่มากอ่ะ
-
ดูคุณแม่จะปลื้มว่าที่ลูกเขยอยู่นะ
-
o13
-
แป่วววมาแบบสั้นๆแถมพระเอกมาแต่ชื่อ 5555 ทีมน้องเพลินเราก็เล่นแบทว่างๆมาตีแบทกานนนนน้องเพลิน
-
คุณแม่ปลื้ม ผ่านแล้วนะครอส
-
คุณแม่ให้ผ่าน เปิดไฟเขียวตลอดทางแล้วครอส
-
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียว
บอกเลยว่า #ทีมแวน > <
แวนเคสปมน่าเล่นมาก
ส่วนตัวคนอ่านเอ็นดูเคส ทั้งฮาทั้งแสบและแอบปลื้มพี่แวน 55555
ชอบนิสัยน้องเคสจะแร่ดก็ไม่สุดจะใสก็ไม่ใช่
ไหนจะพื้นหลังชีวิตน้องอีก น่าสนใจมากๆ
ส่วนเพลินกับครอสนั้น ชัดเจนอยู่แล้วหญิงแม่แทบจะจับเป็นคู่ตุนาหงัน
คู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอก 555555555
-
คนนี้ผ่าน แม่ปลื้ม. พี่ครอสซะอย่าง :hao7: :hao7:
-
:pig4:
-
:pig4:
-
ตอนที่18
“ทางนี้จ้าเพลิน~”เสียงใสของหวานดังเรียก ผมที่อยู่ในชุดกีฬาเรียบร้อยแล้วเดินเข้าไปหาเธอด้วยท่าทีประหม่า ไอ้ซังที่เดินถือไม้แบตตามมาห่างๆเดินเอาของไปเก็บตรงที่นั่งข้างสนาม
วันนี้เป็นวันแข่งกีฬาเฟรชชี่วันแรก บาสของไอ้ซังไม่มีโปรแกรมเล่นวันนี้มันเลยมาเชียร์ผมข้างขอบสนาม ผมเดินเข้าไปเซ็นชื่อที่โต๊ะส่วนกลางก่อนเดินมานั่งข้างเพื่อนและกอดไม้แบตเอาไว้แน่น
“ตื่นเต้นว่ะ”
“ไม่ต้องกลัวเพลิน! ยังไงซะทางเราก็หน้าตาดีกว่า!”เขาแข่งกีฬากันนะครับหวาน ผมถอนหายใจยาวเหยียดหางตาเหลือบไปเห็นคู่แข่งและเพื่อนของคู่แข่งกลุ่มใหญ่เดินเข้ามาในสนาม...วิศวะทั้งนั้น
ทำไมเปิดตัวนัดแรกผมต้องเจอคณะที่โหดที่สุดด้วยเนี่ย วิศวะเป็นเจ้าเหรียญทองมาห้าสมัยซ้อนแล้วไม่ใช่เหรอ แถมคนในคณะยังมีเยอะกว่าคณะของผมตั้งห้าเท่า!! แค่จำนวนบุคลากรก็ไม่มีอะไรไปสู้เขาแล้วเรื่องทักษะร่างกายนี่ไม่ต้องพูดถึง โฮรววว
“นักกีฬาเข้ามาในสนามได้แล้วครับ”เสียงพี่กรรมการดังเรียก ไอ้พวกวิศวะก็ร้องเฮกันซะยังกับจะไปออกรบ ผิดกับไอ้กองเชียร์ฝั่งผมก็มีแค่ซังกับหวานเท่านั้น เพื่อนคนอื่นต้องกระจายไปเชียร์กีฬาชนิดอื่นหมด บอกแล้วว่าคณะผมคนน้อย
เฮฮฮฮฮฮ!!
เลิกส่งเสียงเหมือนลิงป่าแบบนี้สักทีเซ่!!
ผมเดินหงอเข้าไปในสนาม คู่แข่งที่ยืนอยู่อีกฟากของเน็ตยื่นมือมาให้จับ
หมับ!
เหวอ! ไม่ต้องบีบแน่นขนาดนั้นก็ได้ครับเพ่! ผมตาเหลือกมองมือหยาบกร้านของอีกฝ่ายซึ่งจับมือผมไม่ยอมปล่อยสักทีแบบงงๆ
“เหี้ยดิวแม่งเอาแล้วไง จบแมทซ์นี้มึงต้องลากเขาไปต่อให้สำเร็จนะเว้ยยยยย!!”
หือ? ผมเริ่มจับเค้าลางบางอย่างได้เมื่อเสียงเชียร์จากฝั่งวิศวะมันฟังดูแหม่งๆ
“มาพนันกันไหม”คู่แข่งของผมที่ชื่อดิวเป็นผู้ชายหน้าตาดีระดับหนึ่ง ผิวสีแทนตัวสูงใหญ่ เขากล่าวขึ้นขณะผมเอียงคอไปหาไอ้เพื่อนเลวซังเพื่อขอความช่วยเหลือ
“อะ...อะไร...?”
“ถ้ากูชนะ เราไปดื่มต่อกันไหม”
“ไม่!!”
“ตกลงตามนั้นนะ สู้เขานะครับเพลิน”
“เห้ย!! เดี๋ยวดิ ยังไม่ได้ตงลงอะไรเลยนะ! กลับมาก่อน!”ผมรีบร้องห้ามเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆอีกฝ่ายก็มัดมือชกเอาดื้อๆ มันเดินไปยืนตั้งท่าอยู่ท้ายคอร์ดทิ้งผมให้ยืนเกาะเน็ตทำหน้าเลิ่กลั่ก
ไม่อ๊าววววววววว อย่ามายุ่งกะกู๊ววววววว
“สู้เค้านะครับเพลินนนนนน!!!!”โคตรเหี้ยเลย ไอ้พวกลูกลิงข้างสนามนับสิบคนนับหนึ่งสองสามแล้วก็ตะโกนขึ้นมาพร้อมกันเล่นเอาเด็กคณะอื่นๆที่ดูการแข่งคอร์ดอื่นหันมามองยังพวกเราอย่างให้ความสนใจ
“นักกีฬาเข้าประจำที่ เริ่มแข่งได้แล้วครับ”ไอ้คุณกรรมการก็ไม่เห็นใจผมแม้แต่น้อย มีหน้ามาสั่งกันอีก ขอร้องเหอะดูหน้ากันหน่อย ใจไม่ดีมือสั่นไปหมดแล้วเนี่ย แต่ผมก็เถียงไม่ออก ค่อยๆเดินช้าๆเพื่อประวิงเวลารวบรวมสมาธิ
“มึงรีบสู้ซะนะดิว! ตอนนี้ไอ้เหี้ยครอสมันมีฟุตซอลแข่งอยู่! จังหวะนี้แหละ! ในฐานะเดือนภาคเครื่องกลมึงต้องชนะให้ได้!”
อา...เหมือนว่าคู่แข่งของผมไม่ได้กำลังแข่งกับผมอยู่แต่กำลังแข่งกับใครบางคน...ใครบางคนที่ร้องจะมาเชียร์ ร้องจะโดดการ
แข่งของตัวมาเองให้ได้ถ้าไม่โดนผมไล่เสียงแข็ง
การแข่งขันอันดุเดือดสูสี(ถุย)จบลงอย่างรวดเร็ว
ผลลัพท์ที่ออกมาเป็นไปตามคาด
ผมชนะ...
ก็แปลกละสัส!
กองเชียร์วิศวะแม่งแซวผมแทบทุกสามนาที ผมไม่เสียสมาธิสะดุดขาตัวเองหน้าทิ่มก็บุญแล้ว ไอ้คุณกรรมการก็ไม่ทำห่าอะไรเลย พี่แกคงคิดว่าเป็นการให้กำลังใจกันปกติมั้ง
“ทำไมกูถึงเกิดมาซวยงี้วะ”ผมเดินคอตกไปหาเพื่อนสนิท ไอ้ซังที่นั่งแดกปลาเส้นสบายใจเฉิบยักไหร่เหมือนไม่ใช่ธุระอะไรของมัน หวานเลยต้องรีบส่งผ้าขนหนูมาให้ก่อนเขยิบที่นั่งให้ผม เธอเอ่ยปลอบอย่างเห็นใจว่า
“ไม่ได้เกิดมาซวย เกิดมาสวยต่างหาก ฮ่าๆๆๆ”
พ่องเดะ!!
ผมมองไอ้สองหน่อที่หันไปแท็กมือกันอย่างอารมณ์ดีตาเขียว มันใช่เวลามาแซวมั้ยเพื่อนรัก ช่วยดูหน้าไอ้พวกวิศวะหน่อย นู่น ไอ้ดิวแม่งขนเพื่อนเดินมาหากูละไง
“เพลินครับ ดิวชนะแล้วนะ”เออ กูรู้ กรรมการบอกกูแล้วมึงไม่ต้องเดินมาบอกซ้ำก็ได้ ขนเพื่อนของมึงไปเล่นกันตรงนู้นนนนนนเลยไป
“อืม”ผมตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย งานนี้ต้องเก๊กไว้ก่อนถ้าหลุดอายออกไปโดนล้อเละแน่
“ยังไม่ลืมที่สัญญากันไว้ใช่ไหม หืม?”ไอ้ดิวกล่าวสมทบ
“สัญญาอะไร!? มึงตกลงกับตัวเองไม่ได้ตกลงกับกู มึงก็ไปกับตัวเองดิ”
“วุ้ย! ปากจัดเหมือนกันนะเรา เอาไงต่อดีวะ”คราวนี้ไอ้ดิวเริ่มหันไปปรึกษาเพื่อนบ้าง ส่วนผมเลิกหันไปนานละไอ้หอยเหม็ดซังแม่งเอาแต่นั่งอมยิ้มอยู่กับหวานมีการก้มหน้าเล่นมือถือด้วยนะ พวกมึงไปสังคมก้มหน้ากันไกลๆเลยไป แม่งเลวโคตร คราวครอสก็ทีนึงแล้วมันก็เอาแต่นั่งขำ แต่คราวครอสผมพอรับได้เพราะมันเข้ามาแบบนิ่มๆไม่ได้รำกลองยาวแห่มาทั้งหมู่บ้านขนาดเชี่ยดิว...
ที่สำคัญเพราะครอสเป็นครอสไงผมถึงยอม แต่นี่ดิวเป็นดิวผมเลยเริ่มหงุดหงิด เอ๊ะยังไงวะ งงมั้ย พูดเองก็ชักจะงงเองแล้ว
“มานี่เดี๋ยวกูจัดเอง เพลินครับเพลิน พูดแล้วอย่าคืนคำสิครับ เป็นลูกผู้ชายนะ”ลูกฝูงลิงภูเขาคนนึงอาสาออกหน้า มันเดินเข้ามากอดคอผมอย่างถือวิสาสะ ผมจิกตาใส่ไปทีแต่มันไม่ยอมปล่อยผมเลยต้องตีแขนมันเสียงดังถึงยอมลดมือลง
“เจ็บนะ!”
“ก็ตีให้เจ็บหนิ”
“ใจร้ายจังวุ้ย! ไปกับไอ้ดิวมันหน่อยไม่ได้เหรอ เนี่ย เมื่อวันประกวดเดือนมหาลัยไอ้ดิวก็ให้ดอกไม้เพลินนะ แต่มันเป็นแค่เดือนภาคไม่ใช่เดือนคณะไงมันเลยไม่ได้ให้เพลินบนเวที เพลินเลยไม่ประทับใจ”ไอ้ผมก็จำไม่ได้หรอกว่ามีใครเอาดอกไม้มาให้ผมบ้าง ผมก็รับๆแล้วก็ส่งต่อไปไม่ได้ใส่ใจ คนที่จำได้ก็มีแค่ครอสนั่นแหละ แต่ความประทับใจติดลบสุดๆ ถ้าพวกเอ็งคิดว่าการที่ตรูอ่อยมันอยู่ทุกวันนี้เพราะดอกไม้ช่อนั้นก็กลับไปนอนคิดใหม่ที่บ้านเถอะ
“แล้วจะทำไม”ผมถามเสียงแข็ง
“มึงพอเถอะเดี๋ยวกูพูดเอง”คราวนี้ไอ้ดิวออกหน้าอีกครั้ง
”ที่เรามาตื๊อนี่ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ แค่อยากให้เพลินให้โอกาเราสักครั้ง เราแค่พลาดไม่ได้ไปยืนอยู่บนเวทีเดียวกับเพลินเมื่อวันนั้นทำให้ทุกวันนี้เราไม่มีโอกาสเข้าใกล้เพลินเลย ขอสักครั้งเถอะนะ ให้โอกาสเราเถอะ เราสัญญาว่าจะ...”
“มึงเข้าใจผิดแล้วดิว...”
“!?”
“เราไม่เคยให้โอกาสครอสมันสักครั้ง แต่มันสร้างขึ้นมาด้วยมือของตัวเองต่างหาก แล้วรู้ไหม...ไอ้โอกาสที่ว่ามันยากเย็นขนาดไหนกว่าครอสจะได้มา มึงมาร้องของ่ายๆแบบนี้มันดูแย่ไปหน่อยว่ะ”
สะอึกกันเป็นแถบเลยเจอกูเข้าไป หวานกับไอ้ซังแทบจะร้องบราโว่ลุกขึ้นยืนปรบมือ
“ขอโทษนะดิว เราขอตัวไปดูครอสเล่นฟุตซอลได้ไหม”
“ไม่ได้”
“!!”คนตอบไม่ใช่ไอ้ดิวที่ยืนเงิบอยู่ต่อหน้าผมหรอก สายตากว่าสิบคู่ของพวกเราข้างสนามหันไปหาต้นเสียงอย่างพร้อมเพียง ร่างสูงในชุดบอลยืนหอบหายใจเหงื่อซ่กเท้ามือกับผนังโรงยิมมองมายังผม มันยืนหอบอยู่เกือบนาทีเหมือนวิ่งรอบมหาลัยมาสามรอบ
“กูมาอยู่นี่แล้ว มึงไปดูจะเจอได้ไง”
“ครอส!/เชี่ยครอส!”ผมและบรรดาฝูงลิงภูเขาพากันประสานเสียงร้องเรียกชื่อคนมาใหม่ ไอ้คนโดนเรียกก็เกาหัวแกรกเดินมายืนข้างผม
“มึงมาได้ไง”ผมกระซิบถามอย่างแปลกใจ มันมีญาณทิพย์รึไงถึงได้โผล่มาถูกจังหวะแบบนี้
“กูมาได้สักพักละ หมดครึ่งแรกพอดีเลยเห็นข้อความที่ไอ้ซังแชทส่งมา”อ๋ออออ ที่มันก้มหน้าเล่นมือถือเมื่อกี้คือกำลังฟ้องครอสอยู่สินะ ควรจะซาบซึ้งใช่ไหมหรือยังไง
“แล้วไม่ต้องกลับไปแข่งครึ่งหลังเหรอ!!?”
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจแล้ว ไปหาไรกินกันเถอะ เพลินชนะป่ะ”
“แพ้!!”
“กระจอกว่ะ”
“มึงแหละ โดดมางี้เพื่อนไม่ว่าอ่อ”
“ไม่หรอก ยิงไปให้ตั้งสองประตูแล้ว ปล่อยให้เล่นกันเองครึ่งหลังคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ตกลงกินไรดี เสต็กหน้ามอไหม เสร็จแล้วก็แวะกินปังเย็นต่อ”
“เออ เอางั้นก็ได้ ไอ้ซังมึงจะไปด้วยกันป่าว”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวกูกับหวานจะไปหาไรกินแถวหอ ไม่ไปเป็นก้างขวางคอใครบางคนหรอกเน๊อะ”มันหันไปอ้อล้อกับหวาน
“บ้า!!”ผมว่าแบบเขินๆก่อนจะเก็บไม้แบตใส่ซองและทำท่าจะเดินออกจากโรงยิม เอ๊ะ เหมือนจะลืมอะไรบางอย่าง
“คือ...เพลินครับ อย่าเมินกันขนาดนี้สิ”อ่อ ลืมเชี่ยดิวและผองเพื่อนนี่เอง
“แฮ่ๆ ยังอยู่อีกเหรอ ทางใครทางมันดีกว่าเนอะ”ผมหันไปหัวเราะแหะๆ ไอ้ดิวมันถอนหายใจเฮือกใหญ่ สบตาครอสแปปนึงก่อนพูดธุระของมันต่อ
ผมว่าดิวมันเป็นคนดีพอตัวผมเลยไม่อยากหักหาญน้ำใจมันมากนัก ภาวนาให้มันถอดใจซะตรงนี้เลยได้ไหม
“กูไม่ตื๊อสุดที่รักมึงต่อแล้วเชี่ยครอสไม่ต้องมองกูตาขวางขนาดนั้น...กูก็แค่...ลองดูเผื่อมีโอกาส แต่ก็อย่างที่เพลินว่าแหละ
โอกาสไม่ใช่สิ่งที่จะร้องขอกันเฉยๆได้ ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจนะเพลิน มึงด้วยครอส พวกมึง...กลับกันเถอะ”
โอ้โห ถอดใจแบบหล่อๆเลย ไอ้ดิวหันไปตบไหล่เพื่อนปุๆ
“กูไม่ห้ามมึงจีบเพลินหรอกนะไอ้ดิว..เพียงแต่...”อยู่ดีๆครอสก็เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ
“เพียงแต่?”ดิวหันมาเลิกคิ้วถาม
“เพียงแต่มึงต้องข้ามศพกูไปก่อน”
“ไอ้สัส! อย่างงั้นแถวบ้านกูเรียกว่ายิ่งกว่าห้ามอีก ไม่แตะก็ไม่แตะ หวงฉิบหาย อ้าว! ไอ้เจอร์!? มึงมาไง เดี๋ยวมึงต้องแข่งฟุตซอลต่อไม่ใช่เหรอวะ มาเชียร์กูเหรอจ๊ะ”วันนี้จะได้แดกไหมครับ เสต็กน่ะ ไอ้ดิวแม่งเดินไม่พ้นคอร์ดสักที คราวนี้มันหันไปเห็นไอ้เจอร์ในชุดบอลคณะวิศวะเดินหน้ามึนเข้ามาในโรงยิมเลยเอ่ยทัก
“เชียร์พ่องมึงสิไอ้ดิว กูมาเชียร์เพลินโน่น!”
“เขาแข่งจบนานละเหอะ ดูนู่น เขาจะไปแดกข้าวเย็นกับแฟนเขาโน่น”ดิวแม่งตอบได้โดนใจร่างสูงข้างตัวผมมากแต่คือไอ้ครอสยังไม่ได้เป็นแฟนกูครับ
“แฟน!? ไอ้หล่อนั่นอ่ะนะ เห้ย เพลินมีแฟนแล้วเหรอ!!”คราวนี้เป็นไอ้เจอร์ที่ตีหน้าเครียดจ้องไอ้ครอสเขม็ง กูสิต้องเครียด คนถูกจ้องก็ถอนหายใจพรืดใหญ่พึมพำเบาๆว่า
“ชักจะเนื้อหอมเกินไปแล้วนะเรา”
ถามกูด้วยว่ากูอยากไหม
“มีปัญหาอะไรรึไง”ครอสเอ่ยถามไอ้เจอร์ มันจะมีเรื่องกันไหมวะเนี่ย ทั้งสองคนจ้องตากันจนแทบจะมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน เปรี๊ยะๆ มองหน้าหาเรื่องกันนิ่งๆจนกระทั่งไอ้เจอร์เป็นฝ่ายหันหลังจากไปโดยทิ้งคำพูดชวนปวดหัวเอาไว้สั้นๆว่า
“เดี๋ยวมึงเจอกูแน่ไอ้หล่อ”
-
เพลินน่ารัก มีแต่คนอยากได้ :o8:
-
น้องเพลินเนื้อหอมเกินไปและ :-[
-
ขำเจอร์ >>>> “เดี๋ยวมึงเจอกูแน่ไอ้หล่อ” อยากเชียร์เจอร์นะ แอบชอบเจอร์
แต่สงสารครอสสส ครอสก็น่ารัก ครอสแสนดี ^^
สรุปรักครอส แต่แอบปันใจชอบเจอร์ 5555
-
เพลินน่ารักและนางชัดเจนมากคะว่าตรอสเท่านั้นที่ได้รับการอ่อยจากนาง55555
-
เพลินเสน่ห์เหลือร้าย
-
ตบกันเลยพวกแก
-
เจอร์แม่งกร่างวะ หาเมียให้เจอร์หน่อย ห้ามแย่งเพลินไปจากครอสนะ หวงหนักมาก
-
:pig4: :pig4:
-
เจอร์ตลกอ่ะไปเรียกเค้าว่าไอ้หล่อด้วย55555
-
ชอบบบบ :katai2-1: ครอส รีบมาหาเพลิน ขนาดยอมโดดแข่งครึ่งหลัง อ๊าาาา ฟินนนน เพลินชักจะเนื้อหอมเกินไปละ
เจอร์ ดิว ............ จะมีมาเพิ่มอีกมั้ยน้าาาา :hao3:
-
เสน่ห์แรงเหลือร้าย
-
เจอร์แม่งอันตราย เพลินเนื้อหอมวุ้ย
-
งานนี้พี่นารายณ์เสร็จเจอร์จริงๆล่ะมั้งเนี่ย 5555+
-
อย่างเจอร์ต้องเจอพี่นารายณ์ปราบค่าาาา
-
ตามอ่านทันแล้ว :katai5: สนุกมากเลยชอบครอสกับเพลินอ่า น่ารัก :-[ :-[
-
ครอส.. นายดีเกินไป :laugh:
-
น้องเพลินเสน่ห์แรงจริง
ไอ้เจอร์นี่จะได้เป็นสามีหรือภรรยา เดาไม่ถูก
แต่ขอให้ใครก็ได้มาสอยมันไปที :m16:
-
ตอนที่19
การแข่งขันกีฬาเฟรชชี่ดำเนินมาถึงรอบสุดท้ายแล้ว ไอ้ผมที่ตกรอบแรกเลยค่อนข้างว่างงานมีเวลาไปเชียร์คนนั้นคนนี้ได้ เมื่อวานทีมบาสของไอ้ซังเจอกับสถาปัตย์เล่นกันสูสีหืดขึ้นคอแต่ก็ชนะผ่านเข้ารอบตัดเชือกมาได้ ตอนแรกผมกะว่าจะไปเชียร์มันนะ แต่ว่า...
“แฮ่ๆ ไอ้ซัง เย็นนี้มึงมี...แข่งกี่โมงเหรอจ๊ะ”ผมถามเสียงอ่อย เพื่อนรักเงยหน้าขึ้นมาจากชามก๊วยเตี๋ยวก่อนตอบเสียงดังให้ได้ยินกันทั้งโต๊ะว่า
“หกโมงเวลาเดียวกับผัวมึงเตะ!!”มันพูดเสร็จก็ยักคิ้วกวนตีนกินอาหารของตัวเองต่อส่วนพวกที่เหลือตั้งแต่ไอ้โจ้ยันแม่แก้วก็พากันมองหน้าผมแบบล้อๆ
แม่แก้วที่นั่งฝั่งตรงข้ามช่วยถามต่อกันผมเก้อว่า”วันนี้ฟุตซอลก็รอบชิงแล้วใช่ไหม ครอสต้องเจอกับใครเหรอเพลิน”
“อ่า...วิศวะ”ผมยังกังวลเรื่องที่เจอร์มันพูดทิ้งไว้เมื่อวันนั้นอยู่เลย ถึงแม้จะผ่านมาสองสัปดาห์แล้วก็ตามแต่ลางสังหรณ์ของผมบอกว่ามันจะลงมือวันนี้แหละ
“งั้นเดี๋ยวกินข้าวเย็นเสร็จเพลินจะไปที่สนามเลยไหม”แม่แก้วนางเอกประจำกลุ่มยังคงถามต่อไปด้วยความหวังดี
“อืม...เสร็จแล้วเนี่ย ซังจ๋า เพื่อนขอไปดูไอ้ครอสมันแข่งได้ป่าว”
“ไปเล๊ยยยย ใช่ซี่ กูมันแค่เพื่อนหนิ จะไปสู้ว่าที่ผัวมึงได้ไง”
มันไม่ใช่ปั๋วเก๊าสักหน่อย
ผมจัดการกับอาหารเย็นจนเสร็จ เย็นวันนี้ที่โรงอาหารกลางมีนักศึกษาอยู่เยอะพอสมควรเพราะการแข่งขันหลายชนิดกีฬามีรอบชิงวันนี้หลายคนจึงอยู่เชียร์
“สู้ๆนะมึง”ผมให้กำลังใจไอ้ซังก่อนพวกเราจะแยกกัน หวาน แม่แก้วกับพวกโจ้เลือกไปดูบาสของไอ้ซังเพราะเป็นกีฬาชนิดเดียวของคณะที่ได้เข้ารอบชิง มิหนำซ้ำรอบรองยังเอาชนะคณะสถาปัตย์ว่าที่เจ้าเหรียญทองปีนี้ได้อีก
ได้ยินมาว่าคณะวิศวะได้เป็นเจ้าเหรียญทองมาห้าสมัยซ้อนโดยมีคณะสถาปัตย์เป็นคู่แข่งไล่จี้ทุกปี และปีนี้เป็นปีแล้วที่จำนวนเหรียญสะสมของสถาปัตย์ขึ้นนำ ผมไล่คิดไปพลางเดินเข้ามายังสนามบอลเล็กหลังหอหก
หากพูดถึงกีฬายอดนิยมใครๆก็คงคิดถึงฟุตบอลแต่เนื่องจากฟุตบอลมันใช้ทั้งคนและเวลาเยอะเกินไปเฟรชชี่เกมส์จึงไม่มีเจ้ากีฬาที่ว่า ดังนั้นฟุตซอลซึ่งเปรียบเสมือนสนามประลองฟุตบอลขนาดย่อมจึงเป็นกีฬาที่ได้รับความสนใจอย่างล้นหลาม
ทีแรกนึกภาพไว้ว่าในสนามจะเต็มไปด้วยเสียงเชียร์กู่ก้อง...
ทว่า...สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมคือความเงียบ
กองเชียร์ทั้งในทั้งนอกคณะมากันเต็มแสตนด์แล้วก็จริงแต่แทบไม่มีเสียงพูดคุยเลย
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”ผมหันไปถามเด็กผู้หญิงคนนึงใกล้ตัว
“อุ๊ย เพลิน”เธอหันมาเห็นผมแล้วก็รองอุทาน”มาเชียร์ครอสเหรอจ๊ะ”สงสัยเธอจะเป็นสาววายนะดูรอยยิ้มนั่นสิ
“อืม”ผมรัคำกวาดสายตามองหาคนที่มาเชียร์ มันยืนรวมกลุ่มกับคนในทีมตรงอีกฟากกของสนาม สีหน้าคร่ำเคร่งกันมากทั้งๆที่
เหลืออีกแค่ห้านาทีก็ได้เวลาแข่งแต่ยังไม่มีใครเข้าประจำที่เลย
หรือจะวางแผนกันอยู่?
“คืองี้นะ ปีนี้น่ะสถาปัตย์ได้เป็นเจ้าเหรียญทองแน่ๆแล้วพวกวิศวะเค้าเลยอารมณ์ไม่ดีกันเท่าไหร่”
“เห แต่การแข่งยังไม่หมดเลยนะ”พรุ่งนี้ยังมีรอบชิงอีกตั้งสามเหรียญ
“ก็นั่นแหละ เมื่อกี้คาราเต้วิศวะเพิ่งแพ้ให้สถาปัตย์มา ตอนเด็กวิ่งเอาข่าวมาบอกพวกรุ่นพี่ก็เครียดกันเป็นแถบเลยเพราะต่อให้ชนะ
การแข่งที่เหลือทั้งหมดแต่ยังไงก็ตามไม่ทันแล้ว...”
“อ๋อ กำลังเศร้ากันอยู่นี่เอง”ผมพยักหน้าหงึกหงักทิ้งตัวลงนั่งข้างเธอ เธอน่าจะอยู่คณะพยาบาลนะดูจากลายปักบนถุงผ้าที่ถืออยู่
“ไม่ๆตรงกันข้ามเลยล่ะ ฮึกเหิมสุดๆเลยต่างหาก!”
อ้าว ทำไมวะ
“เพราะสุดยอดแห่งกีฬาก็คือฟุตบอลใช่ไหมล่ะ อย่างน้อยก็ต้องเอาเหรียญจากกีฬานี้ให้ได้! เดิมพันด้วยศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย!! อะไรประมาณนั้นน่ะ”
อย่างงี้นี่เอง...
ผมพยักหน้าหงึกหงักๆๆๆ เนื่องจากเริ่มเข้าฤดูหนาวทำให้ท้องฟ้ามืดเร็วจากตรงที่ผมนั่งอยู่มีลมพัดมาหวิวๆชวนขนลุก หนาวชะมัด อยู่คนเดียวเหงาด้วย ไอ้ซังจะโกรธป่าววะ แต่ถ้าไอ้เจอร์มันไม่พูดทิ้งท้ายไวแบบนั้นผมก็กะจะไปดูไอ้ซังแข่งสักสองควอเตอร์อยู่หรอก
“เพลิน!! มานี่ๆๆ”ไอ้คนที่ผมมาเชียร์มันเห็นผมนั่งเด๋อๆอยู่คนเดียวเลยวิ่งข้ามสนามมาหา หยุดยืนเรียกชื่อผมอยู่ล่างแสตนด์ชวนให้คนหันมามองผมกันพรึบพรับ
ไม่ต้องเผื่อแผ่ความเด่นมาให้กูก็ได้นะ
ผมเดินกระโดกกระเดกแหวกทางผู้คนลงไปหามัน”มีไรวะ”
“ไปนั่งตรงนั้นดิ ข้างบนมันหนาวนะ อ่ะนี่...”ร่างสูงฉุดแขนผมพาไปนั่งข้างสนาม ดึงเก้าอี้พลาสติกตัวนึงมาให้นั่ง ไอ้ผมก็นั่งอย่าว่าง่าย”มาคนเดียวเหรอ แล้วพวกซังล่ะ”
“ไอ้ซังมันแข่งบาส พวกที่เหลือเลยไปเชียร์”
ยิ้มทำไม ไอ้ซังมีแข่งบาสมีอะไรน่าดีใจเรอะ!!
“งั้นนี่ก็ทิ้งเพื่อนมาหากูดิ”
“เออ!!”
แม่งงง รู้อยู่แก่ใจไม่ต้องมาพูดซ้ำได้ป่าววะ
“ไปเข้าที่มึงเถอะ กูมารอเก็บศพมึงโน่น ดูหน้าวิศวะแต่ละคนดิไอ้ห่าทำหน้าเข้มเหมือนมาแข่งมวย”ผมบุ้ยหน้าไปทางสนาม
นักกีฬาทยอยเข้าประจำตำแหน่งกันเกือบครบ เหลือแค่มันนั่นแหละมายืนอ้อล้ออยู่ข้างสนาม กรรมการกับเพื่อนร่วมทีมก็มองแรงแล้วมองแรงอีกมันยังไม่สำนึกยืนค้ำหัวคุยกะผมอย่างสบายใจ
“ฮ่าๆๆ ก็ทางนั้นเขาโดนรุ่นพี่กดดันมาหนักนี่นะ ยังไงถ้าแพ้ก็เลี้ยงปลอบใจด้วยแล้วกัน แต่ถ้าชนะขอเป็นแฟนนะ”
“ไม่ต้องเลยไอ้ห่า กูรู้ กูดูการ์ตูนมาไอ้พวกตัวละครที่พูดแบบนี้ก่อนแข่งแม่งแพ้ทุกรายอ่ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ไอ้ป๋า กูฝากดูเพลินด้วยนะเว้ย!”
ดูมันยังอารมณ์ดีได้ เดี๋ยวจะยิ้มไม่ออกนะมึง ไอ้ป๋าที่ว่าก็คือเพื่อนมันที่ผมเคยเจอตอนไปหาที่คณะนั่นแหละ ไอ้ป๋ามันยืนตีกลอง
อยู่ข้างๆผมนี่เอง มันก็พยักหน้ารับคำ พอไอ้ครอสเดินเข้าสนามเขาก็ได้ฤกษ์เริ่มแข่งกันสักที
แค่ฟุตบอลผมก็เล่นไม่เป็นแล้ว ปีกเปิกอะไรก็ไม่รู้แล้วนี่ให้มานั่งดูฟุตซอล ไม่รู้เรื่องหนักเลยไอ้ห่ะ จะถามไอ้ป๋ามันก็เอาแต่ตีกลองร้องเพลงสันไม่กล้ารบกวน
ด้วยสนามที่เล็กล่ะมั้งก็เล่นเร่งจังหวะกันเร็วกว่าฟุตบอล แถมยังไม่ใช่พื้นหญ้าอีก วิ่งสลับกันให้ควั่ก ลูกบอลน้อยก็โดนเขาเตะไปทางโน้นทางนี้
แม้จะไม่เคยดูแต่ผมก็มองออกว่างานนี้มีคนเล่นแรง
ก็วิศวะทั้งทีมนั่นแหละ จากห้าคนได้ใบเหลืองไปแล้วสอง เพิ่งเริ่มมาแค่สิบนาทีเอง
ไอ้ครอสโดนย่ำตีนไปเต็มๆหนึ่งครั้งแต่กรรมการไม่เห็น
“โกงว่ะ แม่ง...”ไอ้ป๋าก็คิดแบบเดียวกับผม พวกเราสบตากันแบบเครียดๆ”รอดูท่าทีอีกนิดละกัน ตอนนี้ฝ่ายเรายังได้เปรียบอยู่ไม่อยากขัดกระแสเกมส์”
จะว่าไปฝั่งมนุษย์ศาสตร์ก็เป็นฝ่ายคุมเกมส์จริงๆนั่นแหละ เพราะลูกจะวนอยู่แถวประตูวิศวะมากกว่า มีโอกาสทำประตูเยอะกว่าด้วย โดยเฉพาะไอ้ครอส ผมว่ามันเก่งนะ เก่งจริงไม่ได้อวย แต่โกลด์ฝั่งนั้นเหนียวมากไม่ยอมปล่อยหลุดเลย
“สู้เว้ย สู้ๆๆๆๆๆๆ”ไอ้ป๋ามันฮึดกว่าคนแข่งอีก ตีกลองแหกปากจนหน้าดำหน้าแดง
“ครอสสู้ๆๆๆๆๆๆ”ระลอกนี้เป็นของสาวๆต่างคณะครับ ส่งเสียงวี๊ดว๊ายกันใหญ่ไม่ได้ดูเล้ยว่าไอ้ที่เชียร์มาน่ะมีแต่ไปกระตุ้นไฟริษยาของพวกวิศวะ
“เพลินก็ช่วยเชียร์ด้วยดิ ตะโกนเร็ว สู้ๆนะพวกมึ๊งงงงงงงงงง ชนะให้ได้!! กีฬาชนิดอ่อนแพ้มาเยอะแล้ว แต่แค่นฟุตซอลเท่านั้น ชนะแล้วเดินเย้ยได้ทั้งมหาลัยเลยนะเว้ยยยยยยย!!!”ป๋ามันอินจัด
“ตะโกนสิเพลิน!”ผมหันกลับมามองสนามแต่กลับถูกคนข้างตัวเอ่ยเร่ง
อย่ารบกวนดิวะ คนกำลังลุ้น!
“เหยดดดดดดดดดดดดดด นั่นๆๆๆๆ”ไอ้ป๋ากรีดร้องเมื่อเห็นฉากที่ไอ้ครอสมันเลี้ยงลูกหลบแปดเสต็ปก่อนส่งลูกต่อให้เพื่อนร่วมทีม ฟุบฟับๆๆ จนมาถึงหน้าโกลด์ลูกก็มาอยู่ในเท้าไอ้ครอสอีกครั้ง
โกลด์พุ่งตัวแต่ไอ้ครอสแค่ง้างเท้าหลอกโกลด์เลยออกตัวล้อฟรี
“จังหวะนี้แหละ!!”
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยย ลุ้นฉิบหาย!! ผมแทบนั่งไม่ติดเก้าอี้
ผลั่ก!!
“โอ๊ยยย!!”
ชั่วพริบตานั้น...เสียงเฮของทั้งสนามก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด
บอลที่ควรเข้าไปอยู่ในโกลด์กระดอนเด้งออกนอกสนาม
คนที่ควรทำประตูแรกของนัดชิงได้ล้มลงไปกองอยู่กับพื้น
ร่างสูงกุมข้อมือซ้ายด้วยสีหน้าเจ็บแค้น
เมเจอร์ที่แทบไม่มีบทบาทอะไรเลยตั้งแต่เริมเกมส์ค่อยๆยืนขึ้น จากมุมนี้ผมไม่รู้ว่าไอ้เจอร์ทำหน้าแบบไหน แต่ที่รู้คือไอ้ครอสกำลังโกรธจัด!!
“อะ...อะไรน่ะ”ผมลุกขึ้นยืนมองหน้าไอ้ป๋าเลิ่กลั่ก เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมากจนไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
เมื่อกี้ตอนไอ้ครอสจะยิง จู่ๆไอ้เจอร์ก็โผล่มาจากมุมไหนก็ไม่รู้ มันพุ่งตัวเข้ามาสกัดลูกจนล้มกลิ้งทั้งคู่และไม่รู้ว่าทำอีท่าไหน...คนเจ็บถึงมีแค่ไอ้ครอส
กรรมการรีบวิ่งเข้าไปดู เพื่อนรวมทีมเองก็มายืนออกอยู่รอบตัวครอส มันลุกขึ้นยืนทั้งๆที่ยังกุมข้อมือขวาเอาไว้
จากตำแหน่งที่ผมนั่งทำให้ได้ยินเสียงคุยในสนาม
“กูไม่เป็นไร...”ไอ้ครอสพูดทั้งๆที่สีหน้าแม่งบอกชัดมากว่าโคตรเป็นเลย
“หึ! ไม่ไหวก็อย่าฝืน”
“!!”
คนพูดคือเจอร์!
มันยังหันหลังให้อยู่ผมเลยไม่รู้ว่ามันทำหน้าแบบไหนแต่ไม่ว่ามันจะทำหน้าแบบไหนการพูดประโยคนั้นในสถานการณ์แบบนี้คนได้ยินทุกคนย่อมตีความว่าคือการหยาม!
“เห้ย! มากไปป่าววะมึงอ่ะ ไม่ขอโทษเพื่อนกูสักคำแล้วยังพูดจาอวดดีอีก!?”
“ใจเย็นพวก ใจเย็นๆ คนของเราไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ตั้งใจก็ขอโทษมาดิ เล่นสกปรกมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะพวกมึง แต่อันนี้มันแรงไปว่ะ”
“สกปรกเหี้ยไร พวกกูก็เล่นตามกติกา ทำไม!? พวกมึงเห็นกูใช้มือเดาะบอลรึไงสัส!”
“ไอ้เหี้ยยังมาปากดีอีก!?”
คราวนี้เป็นศึกระหว่างนัดเตะคนอื่นๆ เพื่อนไอ้ครอสกับเพื่อนไอ้เจอร์จ้องตาคุมเชิงกันเขม็ง บรรยากาศตึงเครียดโคตรๆ
ชั่วขณะที่การปะทะฝีปากย่อมๆดำเนินอยู่นั้นเอง ไอ้เจอร์ตัวต้นเรื่องก็เดินเข้าไปกระซิบบางอย่างกับครอส
บางอย่าที่ผมไม่ได้ยิน
“...”
“มึง!!”ครอสมันคงสะกดอารมณ์อะไรไม่ไหวแล้วมันจึงถลาเข้าใส่ร่างสูงโปร่งของคู่กรณี ใช้มือข้างที่เหลือกระชากคอเสื้อ พริบตา
นั้นเหมือนมีระเบิดลงในสนามอ่ะ คนนู้นคนนี้วิ่งกรูเข้าไปแยกมวยคู่เอกกันชุลมุน
“ไอ้เหี้ยเจอร์!! ไอ้สันดาน!! พวกมึงปล่อยกู!! กูจะไปต่อยมัน!!”ครอสทั้งดิ้นทั้งสะบัดจนตัวโยน โกรธจนเส้นเลือดแทบแตก
“เพลิน!! ให้ไปห้ามเร็ว”ไอ้ป๋าพูดขึ้น
“กูเหรอ!!”ผมชี้หน้าตัวเองเหรอหรา ในสนามบอลที่ใกล้วางมวยเปิดศึกสองคณะกันนั่นอ่ะนะ!?
เออ กูก็ได้ว่ะ
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
วันนี้ลองค้นหาคำว่า 38 องศาในทวิตเตอร์ด้วยความหวังว่าจะมีคนพูดถึงนิยายเรามั้ยน้า~~
ปรากฏว่าเจอแต่คนบ่นอากาศร้อน :o12:
ถ้าใครอยากพูดถึงนิยายเราก็ใช้ #38องศา แล้วกันนะคะ เราจะได้ตามไปส่องง่ายๆ
-
ตอนนี้...แอบหมั่นไส้ เจอร์ อิตัวร้ายที่ร๊ากกก
-
ขี้โกงงงงง :angry2:
-
เลวและอิเจอร์ รังแกครอสของเรา(?) ได้ไง
สาปส่งงงงงงงง :z3:
-
ว้ายย ><
อยากรู้เพลินจะห้ามยังไง
-
:pig4: :pig4:
-
เพลินไปท้ามให้รอดออกมาอย่างปลอดภัยนะ 555
-
อิเลวเจอร์ มาทำครอสของชั้นแบบนี้ได้ไง เด๋วๆๆโดนจัดหนักแน่ โกรธอะ เกลียดอิเจอร์ ไม่แมนเลย แล้วเมื่อไหร่เพลินจะเป็นแฟนครอส มัวแต่ลีลาถ้าไม่เลือกครอสก็บอกมาเลยหรือต้องรอเป็นแฟนเจอร์ก่อนถึงค่อยบอกครอส ห๊าาาาาาา :z6: #ทีมครอส
-
โอ๊ยย เพลินเข้าไปเพลินจะตายมั้ยตอบบบ 5555555555
-
นิสัยแย่มากๆๆๆๆๆๆ
-
หมั่นใส้เจอร์ด้วยคน :angry2: :angry2:
-
เจอร์อย่าขี้โกงดิโห่#ทีมครอสเพลิน
-
ฮืออออออออ ต่อเลยยยยยยๆ
ครอสสู้ๆ!!!
-
:z6: :hao5:ค้างงงงงแรงงงงอ้ากกกกกกกกกก มาต่อไวๆๆนะคร้าาาา
-
ทั้งในเกม ทั้งนอกเกมเลยหรอ
ครอสชนะเห็นๆ
-
เจอร์ๆๆๆๆ :z6: มันต้องเจอร์อย่างนี้ แกทำอะไรครอสของเพลินห๊าๆๆๆ
-
:katai4:
-
เจอร์ขี้โกงงงงงงงง :z6: มายั่วยุอารมณ์ครอสได้ไง~~
ครอสใจเย็นน้าา อย่าไปตามเกมมัน
-
ไอ้เจอร์ :angry2:
-
อ่านรวดเดียวเลยจ้าาาาา สนุกมากกกกก ยิ่งตอนล่าสุดลุ้นฝุดๆๆๆๆ
-
ตอนที่20
ปึง!
เสียงปิดประตูรถดังสนั่น ผมที่เดินอ้อมไปยังที่นั่งฝั่งคนขับสะดุ้งโหยง แอบมองสีหน้าหงุดหงิดของคนข้างตัวอย่างหวาดๆ ครอสยอมลงเพราะผมวิ่งเข้าไปห้ามก็จริงแต่มันยังไม่หายโมโห
การแข่งยังดำเนินต่อไปแต่ผมต้องพาครอสไปหาหมอก่อน ด้วยรถของมันนี่แหละ
ผมไม่กล้าพูดอะไรเพราะกลัวทำให้มันอารมณ์ไม่ดีหนักกว่าเก่า พวกเรานั่งเงียบๆจนมาถึงโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งที่มันเป็นคนบอกทางให้ผมพามา
ผมนั่งรออยู่หน้าห้องตรวจมองคนที่เดินหน้าบึ้งออกมา มือของมันต้องเข้าเฝือกด้วย
“หักเหรอ”
“เปล่า...แต่ก็เกือบๆน่ะ อีกเดือนนึงถึงถอดเฝือกออกได้”ครอสกล่าวพลางนั่งลงข้างผม ที่เหลือก็แค่รอบรับยากับจ่ายเงินเท่านั้น
“...”
“ขอโทษนะ กลัวรึป่าว”
“เหอ? หมายถึงกลัวมึงอ่ะเหรอ เออ โคตรน่ากลัวเลย ทำหน้าเหมือนหมีแม่ลูกอ่อน”
“หึหึหึ เวลาแบบนี้เขาต้องตอบว่าไม่กลัวสิ ไม่เป็นเลยนะเรา”
“หง่า...ก็นะ...ว่าแต่มึงเหอะเสียใจรึป่าว?”
“เรื่อง?”
“ก็เมื่อกี้เกือบยิงเข้าแล้วแท้ๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวพวกนั้นมันก็เอาคืนให้เอง”
“ตอนนั้น...”ผมอึกอักชั่งใจไม่รู้ว่าควรพูดออกไปไหม”เจอร์พูดอะไรกับมึงเหรอ”
“...”
มันเงียบไปนานจนผมนึกว่ามันไม่อยากตอบเล้วซะอีก แต่มันก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะระบายออกมาเสียงเรียบ”มันบอกว่า
มันแค่สนใจเพลิน เพลินไม่ได้มีค่าพอจะกระตุ้นให้มันเดือดจนถึงขั้นมาเล่นงานกูแบบนี้ ขอโทษ เมื่อกี้ไม่ได้ตั้งใจ...จุดประสงค์ของมันก็คือขอโทษกูและพูดไม่ให้กูเข้าใจผิดนั่นแหละ แต่ก็นะ...คนมันโกรธนี่หว่า...”
ครอสมันเชื่อคำพูดของเจอร์ผมก็จะยอมเชื่อตาม
“เดี๋ยวนะ...แล้วมึงปรี๊ดแตกอะไรวะ”
“มันหาว่าสุดที่รักกูไม่มีค่า กูก็โกรธดิ”
“จะ...จะบ้าเหรอ!? คนอื่นเขาก็แตกตื่นนึกว่ามึงผูกใจเจ็บเรื่องข้อมือหักกับเรื่องแข่ง ไอ้บ้า!! มันขึ้นเพราะเรื่องกูเนี่ยนะ! ตอแหล
ป่ะเนี่ย กูไม่เชื่อหรอก หาเรื่องหยอดกูอ่ะดิ”ผมแหวเสียงหลงแอบเขินจนทำตัวไม่ถูก
“มึงก็น่าจะเห็นว่าตอนกูเตะไม่เข้าหรือตอนกูเจ็บกูไม่ค่อยโกรธเท่าไหร่ หึหึหึ...”
จะว่าไปก็จริงอย่างที่มันว่า
ฉ่า~~~ (เสียงหน้าร้อนจนไหม้”
“เขินเหรอ? เริ่มหวั่นไหวแล้วล่ะสิ”
“เปล่าสักหน่อย”
“งั้นทำไมหน้าแดง?”
“มะ...มันร้อน”ร้อนบ้าอะไรแอร์ในโรงบาลเอกชนตอนค่ำๆไม่ค่อยมีคนอย่างหนาวเลย พยาบาลแทบเอาฮู้ดมาใส่กันละ โกหกอะไรไม่เนียนเลยกูโดนไอ้ครอสต้อนจนมุมแหง ทำไงดี ต้องหาทางแถ...
“ก็งี้แหละ นั่งใกล้คนฮ็อต”
ถรุยยยยย ไอ้คนหลงตัวเอง กูก็ดิ้นหาทางแถไปสิ!
“รู้แล้วก็ไปนั่งไกลๆเลย โน่น หน้าเคาเตอร์ว่าง”ผมไล่มันไปนั่งติดกับเคาเตอร์จ่ายยาซึ่งคุณเภสัชผู้เข้าเวรดึกคนเดียวกำลังแกะโค้ดลับอักษาสั่งยาของคุณหมออยู่อย่างขะมักเขม้น
ที่จ่ายยาช้านี่ไม่ใช่อะไร ถอดลายมือหมออยู่ โถๆ เกิดเป็นเภสัชช่างน่าสงสาร
เอ๊ะ แต่กูก็เรียนเภสัชอยู่นี่หว่า กรรม -_-
“ยิ้มไร”ไอ้คนเจ็บมันก็นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั่น หน้าตาเจ้าเล่ห์เหมือนมีแผนการบางอย่างเล่นเอาผมที่ถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆ
“เจ็บมือจัง”ครอสกล่าวพลางก้มหัวลงมาซุกๆกับไหล่ของผมอย่างอ้อนๆ
“เพิ่งรู้สึกหรือไง”ผมจึงตอบอย่างเย็นชา
“มือขวาด้วย”
“เออ เห็นน่า”
“อย่างงี้จะกินข้าวยังไงล่ะเนี่ย”ผมรู้ละว่ามันต้องการอะไร อยากให้เค้าป้อนข้าวอ่ะดิ เสียใจด้วยนะ เค้าเล่นตัว อิอิ
“มือซ้ายไง”
“อย่างงี้จะแต่งตัวยังไงล่ะเนี่ย”มึงแค่เจ็บข้อมือไม่ได้แขนขาด อย่ามาอ้อนให้มากนะ รู้ไหมว่ามันหวั่นไหว(?)
“มือซ้ายไง”
“อย่างงี้จะเขียนหนังสือยังไงล่ะเนี่ย”อันนี้หลอกใช้กูทำงานละครับ
“มึงก็ให้เพื่นช่วยปั่นการบ้านเฉพาะหน้าไปก่อน”
“อย่างงี้จะอยู่คนเดียวได้ยังไงหยิบจับอะไรคงไม่ถนัด”อันนี้ชวนไปอยู่ด้วยล่ะสิ ไม่หลงกลหรอก อ่อนหัดๆ
“มึงก็ให้เคสช่วยสิอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ”
“อย่างงี้จะชักว่าวยังไงล่ะเนี่ย มือเดียวมันไม่ฟิน”
“มึงก็...เห้ย!! ไอ้ทุเรศ! อย่างอื่นพอทำให้ได้นะแต่อย่างหลังนี่ไม่ยอมเด็ดขาด! ไม่ๆๆๆ”ผมสะบัดหน้าไปมายกมือทำเป็นรูปกากบาทป้องกันตัว ส่วนไอ้คนโรคจิตยังส่งเสียงหัวเราะหึๆในลำคอไม่เลิก หน้าโคตรร้ายกาจเลย ตาเป็นประกายวิบวับเหมือนจับเหยื่อสำเร็จ
เอ๋...เมื่อกี้ผมพลาดอะไรไปรึป่าว?
อย่างอื่นพอทำให้ได้นะแต่อย่างหลังนี่ไม่ยอมเด็ดขาด
“ตกลงนะ”ครอสเอ่ย มันยื่นนิ้วก้อยของมือซ้ายมาให้
“ตะ...ตกลงอะไร”
“ก็เพลินบอกเองนี่ว่าจะทำให้ทุกอย่างยกเว้นชัก...”
“พ๊อออออออ เออออ ยอมแล้วจ้า ยอมแพ้จ้า เชิญไปรับยาที่ช่องสามด้วยจ้า คุณเภสัชเขาขานชื่อแล้วจ้า”มันหัวเราะอารมณ์ดีผิดกับเมื่อชั่วโมงก่อนลิบลับ ร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเดินสบายใจไปรับยา คุณเภสัชกับคุณพยาบาลมองตามกันเป็นทิวแถว มันก็รู้ตัวนะมีการแจกยิ้มไปทั่วด้วย หมั่นไส้วุ้ย!
“ไปกินบะหมี่หน้าโรงบาลกัน อย่าทำหน้างอแงสิ เดี๋ยวเลี้ยง!”ผมไม่ได้หน้างอที่มันชวนไปกินข้าวเย็นทั้งๆที่ผมกินไปแล้วสักหน่อย -3-
“ก็กินเองได้นี่หว่า”ผมมองผู้ชายหน้าระรื่นซึ่งนั่งโซ้ยบะหมี่หมูแดงชามที่สองด้วยมือข้างซ้ายอย่างสบายอารมณ์ ไอ้ผมที่กินข้าวเย็นมาก่อนเลยสั่งมาแค่ถ้วยเดียวแต่ยังกินช้ากว่ามันอ่ะคิดดู
“หืม อ๋อ นี่น่ะเหรอ ใช้ตะเกียบมือซ้ายได้ด้วยเก่งปะล่ะ”
“มึงควรแกล้งทำเป็นคีบไม่ขึ้นเพื่อให้กูป้อนไม่ใช่เหรอ”
“ถ้าทำงั้นแล้วจะได้เห็นเพลินเสนอตัวเองแบบนี้เหรอ อ่ะ อ้าม...”
อ้าวกรรม กูโดนหลอก ทำไมผมไม่เคยตามแผนมันทันเลยวะ มันก็ไม่พูดเปล่านะวางตะเกียบแล้วเลื่อนชามมาตรงหน้าผม อ้าปากนิดๆรอรับ คิดว่าน่ารักนักเรอะ เหอะ!
“เกรียนมากมึง แล้วงี้กูต้องคอยปรนนิบัติมึงเช้าสายบ่ายเย็นเลยไหมเนี่ย”ผมถามแบบเซ็งๆ โกยเส้นยัดปากมันไปคำโต มันเคี้ยวตุ้ยๆพร้อมตอบว่า
“ไอ่อ้องๆ”
“เคี้ยวเสร็จแล้วค่อยพูด น่าเกลียด”
“ก็ยัดมาเองนี่หว่า เออๆ อย่ามองแรง เมื่อกี้บอกว่าไม่ต้องน่ะ มาวันที่ไอ้เคสมันไม่อยู่ก็พอ”
“แล้วเคสมันไม่อยู่ห้องบ่อยเหรอ?”
“ไม่เชิง...”ตอบได้ไม่มีความเคียร์สักนิด ไอ้ครอสทำท่านึกพักนึงก่อนยกมือถือขึ้นมาต่อสาย
“เคสเหรอ เออ ไม่เป็นไรมาก ไม่ถึงกับหักหรอก อืมๆ อยู่ไหน? อยู่กับไอ้แวนเหรอ ดีมากน้องรัก คืนนี้ไม่กลับห้องใช่ไหม ดีๆ แค่นี้แหละ ฝันดีผีผ้าห่มนะครับ”
โอเค ชัดเจนแจ่มแจ้ง แม้จะไม่รู้ว่าเคสไปค้างห้องแวนทำไมก็ตามแต่ผมก็ไม่มีเวลาไปติดใจสงสัยหรอกเพราะไอ้บ้าตรงหน้าตอนนี้มันฉีกยิ้มแก้มปริงับเส้นบะหมี่ที่ผมคอยป้อนให้อย่างชื่นอุรา
หมั่นไส้!
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาคอนโดไอ้ครอส มันคอยบอกทางให้ส่วนผมก็รับหน้าที่ขับ เมื่อมาถึงคอนโดของมันผมก็เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ พูดว่าหรูคงไม่ได้ อย่างงี้เขาเรียกโคตรหรู แค่ลานจอดรถก็กินขาดแล้วมีลิฟต์เลื่อนรถไปยังชั้นที่ต้องการด้วย ไอ้ครอสอยู่ชั้นสูงพอสมควร ผมดับเครื่องและเดินตามมันไปยังห้อง
ที่ซุกหัวนอนสำหรับนักศึกษาปีหนึ่งคนเดียวมันจะใหญ่และสวยขนาดนี้เพื่ออะไร
ห้องของมันตกแต่งแนวลอฟท์ ผนังบางส่วนใช้อิฐแดงตกแต่ง ส่วนผนังที่เหลือกับเครื่องเรือนส่วนใหญ่เน้นโทนสีดำ
ถึงจะชอบแต่ไม่มีทางชมเด็ดขาด เดี๋ยวแม่งเกิดตะล่อมให้อยู่ด้วยกันเลยแล้วเกิดหลวมตัวขึ้นมาคงแย่
ไอ้ครอสยิ่งชอบเนียนอยู่
“ครอบครัวมึงลงทุนซื้อห้องขนาดนี้ให้ลูกชายเรียนมหาลัยเลยเหรอวะ?”
“ไม่หรอก ห้องนี้พ่อซื้อให้ตั้งแต่ตอนไอ้คริสมันเรียนละ คงกะให้กูใช้ต่อแหละ ก็นับว่าคุ้มดีนะ”แล้วไอ้พี่คริสของมึงไม่นับเป็นลูกชายเรอะ!?
“ห้องน้ำมีสองห้องนะ อยู่ข้างๆครัวที่นึงกับนห้องนอนใหญ่ที่นึง อันนั้นห้องคนใช้แต่ไม่มีคนใช้อยู่หรอก เพลินอยากมาอยู่ด้วยก้ได้นะ มีห้องว่าง ฮ่าๆๆๆ”ดูมันพูด ชิส์ มันพาผมเดินชมห้องซึ่งกว้างกว่าทาวน์โฮมของผมซะอีก”นี่ห้องไอ้เคส ส่วนนี่ห้องกู”
“อืม”ฟังจบผมก็ยืนมองหน้ามันตาปริบๆ
“มองไรครับเพลิน? เลือกมาสิว่าจะนอนห้องไหน”
“!!”
.
.
.
“แล้วมึงก็ตอบครอสไปว่า นอนห้องมึงก็ได้?”ผมนั่งตัวลีบจิ้มลูกชิ้นเข้าปากหน้าเจื่อน เหลือบมองพ่อซังที่นั่งกอดอกมองผมหน้าเข้มอยู่อีกฟากของโต๊ะ พวกเราเลิกเรียนกันแล้วและผมก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในการแข่งฟุตซอลให้มันฟังอยู่ข้างร้านลูกชิ้นทอดหน้ามอเป็นการรอไอ้ครอสไปในตัว
“แฮ่ๆ ใช่คับ”
“ใจง่าย”
“ก็มัน!!...ถ้าเป็นมึงมึงจะตอบว่ายังไงเล่า!”ไม่เจอกับตัวก็พูดได้ดิ มาหาว่าเค้าง่าย ไม่รู้อะไร เค้ายืนบิดไปบิดมาอยู่ตั้งครึ่งนาทีก่อนตอบนะ!
“เพลิน กูขอร้องเหอะ มึงช่วยเล่นตัวหน่อย มารยาน่ะหัดใช้ซะบ้าง โดนล่อลวงไปถึงห้องแล้วนะเว้ย! สองต่อสองอ่ะมึง! มึงจะโดนล่อเมื่อไหร่ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น”
“แต่ว่า...”
“ไม่ต้องมาต่งมาแต่ ครอสมานู่นแล้ว”ซังชี้ไปยังด้านหลังของผมขณะเจ้าตัวเริ่มเก็บของลงกระเป๋า”โชคดีนะมึง พรุ่งนี้มารายงานกูด้วย กูรอเสือก”พูดจบมันก็ลุกออกไปเฉย ไม่แนะนำกันเล้ยยยว่าไอ้มารยาที่ว่าเขาใช้กันยังไง พอเพื่อนตัวดีจากไปก็มีหนุ่มหล่อเข้ามานั่งแทนที่
“วันนี้แลปเสร็จเร็วเหรอ”ครอสทักขึ้นเมื่อผมเอาแต่นั่งก้มหน้าเขี่ยลูกชิ้นล่อกแล่ก
“อ่า...อืม”เขินว่ะ ทำไมอยู่ดีๆถึงเขินขึ้นมาล่ะ
ทั้งๆที่เมื่อคืนมันไม่แม้แต่แตะตัวผมด้วยซ้ำแต่พอไอ้ซังเตือนแบบนั้นจินตนาการของผมก็เตลิดไปไกล...โพ้นนนนนนนนน
สบตาไม่ได้เลย...มันระยิบระยับแฝงนัยยะบางอย่างมากเกินไป เด๋อๆอย่างผมยังมองออกเลย ไอ้ครอสมึงช่วยเก็บอาการหน่อยเถอะ
“เสร็จยัง? ไปกันเลยไหม”
“ปะ..ไปๆ ไปได้เลย เอากุญแจรถมาดิ”
ผมแพ้สายตามันว่ะ มองนานเกินสามวิไม่ได้เลย วันนี้ผมตั้งใจขับรถเป็นพิเศษ จ้องถนนจ้องกระจกมองข้างจ้องทุกอย่างที่ไม่ใช่คนข้างๆ ผิดกับไอ้บ้าครอส มันก็น่าจะมองออกนะว่าอาการแบบนี้คือกูเขินมึง แต่แม่งเล่นเท้าคางกับหน้าต่างรถแล้วก็จ้องผมไม่วางตา
“อย่าแกล้งดิ”
“หืม? หมายถึงอะไรเหรอ”
อย่ามาทำไก๋นะเว้ย เดี๋ยวปั๊ดขี่รถมึงเสยเสาไฟซะเลย
แม่งงงงงงง ละทำไมถึงมีแค่ผมคนเดียวที่เขินวะ มันไม่เขินหน่อยเหรอ ฝ่ายที่ชอบคือมันนะ เมื่อเข้ามาถึงห้องมันก็บอกให้ผมทำตัวตามสบายส่วนมันก็เดินไปเปิดทีวีดูซีรี่ยส์แนวสอบสวนของฝรั่งสบายใจเฉิบ ไอ้ผมนี่สินั่งไม่ติด ลุกเดินไปเดินมาเป็นหนูติดจั่น บ้าจัดจนหยิบไม้กวาดมากวาดห้องให้มันอ่ะคิดดู กวาดเสร็จก็ถูพื้น แถมซักผ้าด้วยเลยพระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน ผมยัดผ้าของมันลงเครื่องทั้งตะกร้าเรียบร้อยก็เดินกลับมานั่งแปะ
โดยทุกการกระทำล้วนอยู่ในสายตาของเจ้าของห้อง
“มองไรนักหนา ดูหนังของมึงไปเดะ”
พอผมทักครอสก็สะดุ้งนิดๆเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว ถ้าตาไม่ฝาดผมว่าผมเห็นแก้มมันเปลี่ยนสีนะ “โทษที” มันตอบเสียงแผ่วก่อนเบนสายตากลับไปยังโทรทัศน์ ผมก็นั่งดูกับมันจนกระทั่งผ้าที่ซักไว้เสร็จก็เดินไปตาก ตึกสูงลมแรงมากตากตอนนี้คงได้เก็บก่อนนอนพอดี ผมคำนวณเวลาคร่าวๆขณะมองนาฬิกาแขวน
ห้าโมงเศษๆ
“กินข้าวเย็นเลยป่ะ เอาไรเดี๋ยวทำให้ กว่าจะเสร็จก็คงหกโมงพอดี”ผมพูดพลางเปิดตู้เย็นเช็คของไปด้วย ด้านในมีของสดอยู่พอสมควร”มึงทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ”
“ไอ้เคสมันทำน่ะ ไม่ได้เรื่องหรอกแต่กระแดะทำ”
“ฮ่ะๆๆ น้องมึงน่ารักดีนะ สนิทกันรึยัง”พอนึกถึงวันที่มันหงอยเหงาเล่าเรื่องชู้ของพ่อให้ฟังเทียบกับวันนี้แล้วต่างกันลิบลับ แสดงว่าไอ้เคสมันต้องนิสัยดีแน่ๆ
“สนิทกันพอจะเล่าเรื่องคนที่ชอบให้ฟังได้”เข้าตัวกูตล๊อด ว่าแต่ไอ้เคสมันแอบชอบใครอยู่วะ
“ตกลงจะกินไร ห้ามตอบว่าอะไรก็ได้นะ”ผมรีบดักทางอย่างรู้ทัน
“งั้นเอาไข่เจียบกับแกงจืดง่ายๆ”ผมพยักหน้ารับคำ ไอ้คนว่างงานอย่างครอสตอนแรกก็อาสาว่าจะช่วยแต่ผมก็ไล่มันกลับไปเพราะเกะกะ ฮ่าๆๆ
ไม่รู้นะว่าผมง่วนอยู่กับการทำอาหารนานเกินไปหรือว่ามันว่างจนอดใจไม่ไหวจริงๆ ขณะที่ผมกำลังหั่นเต้าหู้เทใส่หม้อก็มีคนสวมกอดจากข้างหลัง ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดต้นคอรู้สึกหวิวๆลามลงมาถึงท้องน้อย
“หอมจัง”เสียงทุ้มกระซิบแผ่วแถวข้างหู
“จะ...ชิมป่าว”ครอสไม่ตอบแต่อ้าปากรอ ลำบากมืออันแสนสั่นเทาของผมต้องยื่นช้อนป้อนให้มันอีก
“อร่อย”
ยังดีที่ชม ว่าแต่เมื่อไหร่จะถอยออกไปวะ มายืนหายใจรดต้นคอแบบนี้มันสยิวนะ
“เพลิน...”
“อ...อะไร”
“เรียนจบแล้วแต่งงานกันนะ”
คิดว่าหลังได้ยินประโยคนั้นผมจะเป็นยังไง?
ก็สติแตกน่ะสิ!
ครอสบ้าไปแล้วยังจีบไม่ติดด้วยซ้ำมาขอแต่งงงแต่งงานอะร๊ายยยย!! พอพูดจบก็เดินหัวเราะกลับไปนั่งดูทีวีต่อเหมือนเดิม บ้าไปแล้วๆๆๆๆ พรุ่งนี้ผมจะไปเล่าให้เพื่อนฟังว่าไงดีล่ะ กูโดนขอแต่งงานด้วยแหละ...เรอะ ไอ้ซังได้ขำกลิ้ง!
ผมสงบสติอารมณ์และเลิกให้ความสนใจไอ้บ้าที่เอาแต่นั่งอมยิ้ม รีบๆยัดข้าวเข้าปากทำทีไม่สนใจคนเจ็บมือที่ร้องขอให้ป้อน พอกินเสร็จก็รีบเก็บจานแล้วแจ้นเข้าห้องน้ำไป อันที่จริงผมกะว่าจะเอาเสื้อผ้ามาเองแต่ไอ้ครอสบอกว่าลำบากเปล่าๆใช้ของเคสก็ได้ส่วนบ็อกเซอร์ก็ซักตากเอา
ผมก็โง่เชื่อมันนะ ผลคือตอนนี้ผมอยู่ในชุดนอนของเคสซึ่งฟรุ้งฟริ้งมาก สีฟ้าลายจุดมีระบาย รู้สึกหวิวๆเพราะต้องนอนไม่ใส่กางเกงในข้างๆครอส แต่ไอ้คนที่ทำให้ผมคิดมากขนาดนี้กลับนอนเล่นไอแพดอย่างสบายใจอยู่ข้างๆ
ส่วนผมก็นั่งกอดเข่าตัวแข็งทื่อแบบคนไม่มีมาด
“เพลิน”
“อะ...ไร”
“หึหึ ตกใจอะไร แค่เรียกเฉยๆเอง”เออ นั่นดิ ผมจะสะดุ้งอะไรทุกครั้งที่มันเรียกนะ เจ้าของห้องเลิกให้ความสนใจไอแพดในมือ มันเอนหลังพิงหัวเตียงและจ้องผม สายตามันร้ายกาจกว่าเมื่อเย็นเยอะจนผมอดถามออกไปอย่างร้อนๆหนาวๆไม่ได้ว่า
“มีอะไรรึป่าว? วันนี้ทำตัวแปลกๆนะ”
“โทษที หลงมากไปหน่อย”
“เหอ!?”หลงอะไร หลงทางหรือหลงกู
“เพลินจูบเป็นไหม”
“ห๊ะ!”เมากาวป่ะครอส วันนี้มึงมาแปลกมาก แม้พวกเราจะเคยจูบกันครั้งหนึ่งแต่คราวนั้นมันเป็นคนทำอยู่ฝ่ายเดียว ส่วนผม
น่ะ...”จะเป็นได้ยังไงเล่า!! เอ๊ย! เดี๋ยว เรื่องแบบนี้เขาถามกันดื้อๆงี้เลยอ่อ เห้ยๆๆ เข้ามาใกล้ทำไม!?”
ถึงกูจะจูบไม่เป็นแต่กูก็รู้นะครับว่ากำลังจะโดนจูบ!!
“มานี่สิ...เดี๋ยวสอนให้”
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
ต่อให้แขนจะหัก แต่สกิลอ้อยของพระเอกจะไม่หายไปไหน เป็นความคงกระพันที่ฆ่าไม่ตาย 55555555
-
ครอสเขินเพลินแต่ไม่แสดงอาการ แน่ะ ฉันรู้นะ
คิดว่าเพลินเป็นภรรยาทำงานบ้านให้น่ะสิ
แหม่ อากาศมันร้อนจริงๆเลยน้อ :-[
-
:hao7 :hao7:
-
แขนเจ็บไม่เป็นอุปสรรคต่อการอ่อย อ่อยแรง ขอแต่งงานคือไร หลอกล่อนุ้งเพลิน ให้ใส่ชุดนอนฟรุ้งฟริ้งไม่พอ โน กกน. อีก แบบนี้กะจะเข้าหอเลยช่ายมะอิครอส :haun5:
อิแม่ยกฟินค่ะบอกเลย :give2:
ขอตอนต่อไปด่วนๆค่ะ
ปล. แว๊บๆ ซีรี่ยส์ -> ซีรีส์
-
อะไรคืออ่อยให้อยากแล้วจากไปคะ :z3: :z3: :z3:
-
โหยยยยยครอสอ่อยหนักมาก เพลินนี่เขินแล้วเขินอีก
-
โอ๊ยยยยยยยยย น่ารักไปไหทเพลินนนนน
-
มีสอนจูบด้วย อะต๊ะ !! แอบเจ้าเล่ห์ นะครอสสสส อยากจูบเพลินก็บอกมาตรงๆ เต๊อะะะะะะ
-
ครอสรุกจังวุ้ยยยย
-
ขอแต่งงานคือไร5555
-
:hao3: :hao7:
-
เขินจัง...อยากโดนสอนด้วยคนจริ๊งจริง 555
-
ระวังให้ดีนะเพลิน :hao6:
-
ครอสมันร้ายยยย :katai2-1:
-
สอนจูบ สุดยอดเลยครับ
-
ชืีอตอนที่ 20 แต่ไหงเขียนหัวกระทู้ว่า 21 ล่ะค้าาาาาาา :hao6: :hao7:
-
ขำอ่ะ ............ มาหาว่าเค้าง่าย ................ไม่รู้อะไร เค้ายืนบิดไปบิดมาอยู่ตั้งครึ่งนาทีก่อนตอบนะ! :katai2-1: เข้าใจความรู้สึกของพ่อซังคงรู้สึก :เฮ้อ:
รอตอนต่อไป อย่างใจจดใจจ่อ :ling1:
-
:katai5:
-
ครอสอ่อยแรงจริงๆ สงสารเพลินเลย 555+
ส่วนเจอร์นี่แบบอยาก :z6: ตอนนี้รอให้พี่นารายณ์มาปราบซะให้เข็ด ไหนๆพี่แกคงอกหักอยู่แระ :hao3:
-
ตอนที่21
“ครอส มึง...อื๊อออ...”เสียงของผมถูกกลืนหายไปในลำคอ คำพูดที่ตั้งใจจะใช้ห้ามการกระทำของอีกฝ่ายถูกแทนที่ด้วยเสียงครางแผ่วๆ ริมฝีปากของมันทาบทับลงมาเล่นเอาหน้าผมร้อนวูบ ครอสค่อยๆคบเม้มกลีบปากผมอย่างอ้อยอิ่ง ฝ่ามือของมันเลื่อนมากดท้ายทอยของผมอย่างใจเย็น
ผมก็ไม่ดิ้นเนอะ
มันไม่ได้กอดหรือล็อคตัวผมไว้ด้วยซ้ำแต่ผมกลับไม่ต่อต้านอะไรเลย
ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ...
ผมเลื่อนมือไปกำชายเสื้อของมันไว้แบบสั่นๆ ไอ้ครอสคงรับรู้อาการสั่นของผมได้มันเลยใช้มือข้างที่เจ็บของมันวางทาบลงมา
อบอุ่นสัสๆ
ทั้งฝ่ามือใหญ่ๆของมัน กับรสจูบ
จากตอนแรกที่ลากไล้อยู่แค่กลีบปากตอนนี้มันสอดลิ้นเข้ามาแล้ว ผมก็เผยอปากต้อนรับมันตามเคย ใจง่ายเนอะ
“อืม...”เป็นจูบที่โคตรนาน แม้จะเนิบนาบแต่ถ้านานขนาดนี้ผมชักหายใจไม่ทันเลยร้องท้วงเบาๆครอสก็ยอมละออกไปอย่างว่าง่าย มันมองผมด้วยสายตาที่ผมทนสบไม่ไหว มือแกร่งช่วยเช็ดคราบน้ำลายมุมปากให้ ผมเขินจนได้แต่ก้มหน้างุดๆ
“อีกรอบนะ”
“มะ...ไม่เอาแล้ว...”
“เพลินยังไม่จูบตอบมาเลย บอกแล้วไงว่าจะช่วยสอนให้ ของแบบนี้ต้องทำบ่อยๆจะได้ชิน “
ผมยกมือกันหน้าหล่อๆที่ยื่นเข้ามาเตรียมต่อยกสอง”ไม่ต้องเลย พูดแบบนี้แสดงว่ามึงทำบ่อยใช่ไหม ไปทำกับใครมาล่ะ”
“...”
หืม? ผมพูดอะไรผิดไปเหรอ ทำไมครอสมันทำตาโตดูดีใจงั้นล่ะ
“หึง...อยู่สินะ”
“หลงตัวเอง!! ใครจะไปหึงคนอย่างมึงกัน”โว้ยยย ยิ่งผลักมันยิ่งเข้ามาใกล้ ตอนนี้มันโถมมาทั้งตัวเลย จับผมกดลงกับเตียง คร่อมร่างผมไว้โดยใช้มือข้างที่ไม่เจ็บยันเตียงไว้”ปล่อยนะเว้ยยยย”
“ตอนแรกก็เริ่มจากฝึกกับหลังมือตัวเอง ตอนหลังก็ฝึกกับคนจริงๆ...ฝึกเกินกว่าจูบด้วย”
“ไอ้บ้า! ไม่ต้องตอบละเอียดขนาดนี้ก็ได้”ผมตอบเสียงเขียว เรื่องของมันแท้ๆทำมันไม่อายแต่ผมอาย...ไม่ดิ ผมไม่ได้อาย ที่โวยวายแค่เพราะไม่อยากฟัง
“ขอโทษนะ ถ้ารู้ก่อนว่าวันนึงเราจะได้พบกันอีก...กูจะใช้ชีวิตให้ดีกว่านี้...”พูดจบมันก็ก้มลงมาจุมพิตผมอีกครั้ง ไม่ยอมเปิดโอกาสให้ถามกลับสักคำว่า พบกันอีกของมันหมายความว่ายังไง
“อือ...ครอส...”คนที่ผมร้องเรียกมันสนใจจะเงยหน้าขึ้นมาจากต้นคอผมเพื่อถามว่าเรียกทำไหมเหรอหรอก มันเอาแต่ง่วนอยู่กับการดูดเม้มสร้างรอยแดงๆบนลำคอขาวๆของผมอยู่และตอนนี้ก็ลามไปยังลาดไหล่ รู้ตัวอีกทีกระดุมเสื้อก็ถูกปลดออกจนหมด
“เรา...เคยเจอกันมาก่อนเหรอ ครอส...”ผมต้องเรียกย้ำเพราะริมฝีปากของมันเริ่มคล้อยลงต่ำจนถึงหน้าอก
“อืม...เป็นการพบกันของกูแค่ฝ่ายเดียวน่ะ...เป็นการตกหลุมรักข้างเดียวของกูด้วย...”
“งั้นทำไมถึงไม่เข้ามาทักตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ? เราเคยเจอกันที่ไหนเมื่อไหร่เหรอ”ผมถามเพราะอยากรู้จริงๆแต่แววตาของมันกลับหม่นแสงลงเมื่อถูกทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อวันนั้น
“หน้าร้านซูชิใกล้ๆบีทีเอส ตอนบ่ายหลังเลิกเรียน”ครอสยันตัวลุกนั่ง สีหน้าเรียบเฉยค่อนไปทางหงอยๆ
อา...เข้าใจแล้ว เหตุผลที่มันไม่เข้ามาทักตั้งแต่ตอนนั้น ผมที่ปกติจะมีคนมารับมาส่งไปอยู่แถวนั้นก็แสดงว่ากำลังแอบตามพี่นารายณ์อยู่
“วันนั้นมึงนางเอกมาจุติสัสๆเลย ป้อนข้าวให้คนพิการริมทางเท้า กูนี่ยืนแสบตาโดนอ่อร่าความดีงามของมึงเล่นงาน”
“อ๋อ ฮ่าๆ ก็ตอนเดินผ่านลุงแกพยามใช้ไหล่ดันกล่องข้างแบบทุลักทุเลอยู่ ทีแรกแค่เข้าไปช่วยเปิดเฉยๆ แต่นึกภาพไม่ออกว่าลุงเค้าจะกินยังไงน่ะ ไหนๆก็ไหนๆเลยป้อนซะเลย”ผมเขยิบเข้าใกล้ร่างสูง กระแซะคนที่เอาแต่นั่งมองหน้าผมแล้วไม่ยอมพูดอะไรสักที”วันนี้ท่าทางแปลกๆนะ เป็นอะไรรึป่าว?”
“กูแค่กำลังคิดอะไรนิดหน่อย”
“อะไรล่ะ บอกได้ป่าว”
“คิดว่าที่มึง’ยอม’ขนาดนี้เพราะรักกูแล้ว...ใช่ไหมนะ...”
กึก!
ผมชะงักตัวที่กำลังกระแซะร่างสูงก่อนเงยหน้าขึ้นสบตามัน
”กูไม่รู้” นัยน์ตาของผมสั่นไหวเพราะสับสน”ขอโทษนะ กู...”
“ไม่เป็นไร”ครอสพูดพร้อมเปลี่ยนท่าเป็นนั่งพิงหัวเตียง มันส่งรอยยิ้มหวานละไมเหมือนน้ำเสียงของมันมาให้”เดี๋ยวกูพิสูจน์ให้”
“อ๊ะ!?”ร่างของผมถูกฉุดเบาๆเข้าไปหามัน ผมเงยหน้ามองเจ้าของแผงอกที่ซบอยู่ด้วยความตกใจ แต่ครอสไม่ปล่อยให้ผมตกใจ
เฉยๆนานนักหรอก มันโน้มตัวลงมาซุกไซร้ซอกคอผมอย่างถือวิสาสะ สวนมือข้างที่ไม่เจ็บก็ซุกซนซะเหลือเกิน บีบเค้นยอดอกสีอ่อนของผมจนแทบดิ้นพล่าน
ผมได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะในลำคอ
“ครอส! อย่า...!”ผมร้องห้ามเพราะมือแกร่งเลื้อยลงต่ำ สัมผัมหยาบกร้านของฝ่ามือสอดเข้ามาในกางเกงนอนสีลูกกวาด ผมนั่งตัวแข็งเมื่อเจ้ามือที่ว่ากอบกุมเพลินน้อยเอาไว้และค่อยๆลูบจนรู้สึกเสียวซ่าน
วันนี้ครอสดูแปลกไปจริงๆ
แต่ที่แปลกกว่าเห็นทีจะเป็นผมที่ไม่ต่อต้านใดๆเลย
“อือ...”ผมเม้มปากจนเป็นเส้นตรง กัดฟันเพื่อกลั้นเสียงน่าอาย ตรงนี้ของผมไม่เคยถูกกระตุ้นโดนฝ่ามือของคนอื่นมาก่อนยิ่งคนอื่นที่ว่าเป็นครอสหัวใจผมยิ่งเต้นแรงจนแทบระเบิด ผมบิดตัวน้อยๆเพื่อคลายความซาบซ่านทว่ากลับเป็นการกระตุ้นร่างสูงที่ผมเอนพิงอยู่
ความแข็งแกร่งของมันดุนดันสะโพกของผม
ครอสหยุดมือ
“...ครอส...”ผมเรียกมันเสียงพร่า ไม่แน่ใจนักว่าเรียกเพื่อให้หยุดหรือเรียกเพื่อให้ทำต่อกันแน่
แต่เมื่อเห็นวัตถุที่มันหยิบออกมาจากลิ้นชักหัวเตียงหัวใจของผมก็กระตุกวาบ ใบหน้าเห่อร้อนจวนเจียนระเบิด
เจล
เอามาใช้เพื่ออะไรไม่น่าถาม
นิ้วยาวๆป้ายสารหล่อลื่นก่อนครอสจะเบือนนัยน์ตาแพรวพราวมาสบผมวูบหนึ่ง
แค่เพียงรอยยิ้มเล็กๆมุมปากกับความอ่อนโยนที่ถ่านทอดทางสีหน้าผมก็พูดไม่ออก เสหน้าหนียามกางเกงนอนถูกดึงจรดปลายเท้าและกระตุกเกร็งยามถูกสอดใส่โดยนิ้วยาว
“ฮึก...”
“เจ็บไหม?”
“มะ...นิดนึง แต่ไม่เป็น...ไร”ตอนแรกผมตั้งใจจะตอบว่าไม่เจ็บ...แต่พอหันกลับไปสบตากับครอสซึ่งทอดมองมาอย่างแสนเป็นห่วงผมก็ต้องตอบตามความจริง
ผมเจ็บแต่ไม่อยากให้หยุด
...ทำไมผมถึงไม่ห้ามมันนะ?...
จากนิ้วที่หนึ่งเพิ่มเป็นสอง และสามตามลำดับ ผมจิกเล็บกับผ้าปูที่นอนด้วยเจ็บผสมผสานกับความเสียวซ่าน
...เพราะผมชอบมันงั้นเหรอ ผมได้พ่ายแพ้ต่อความรักและความอบอุ่นของผู้ชายคนนี้จนถอนตัวไม่ขึ้น ทุกการกระทำและทุกช่วงเวลาที่ใช้ร่วมกับครอสช่วยลบเลือนความรักสี่ปีที่มีต่อพี่นารายณ์จนหมดสิ้น...
เพลิงอารมณ์ถูกจุดจนลุกโชติช่วงอย่างไม่อาจต้านทาน
“รักเพลินนะ รักที่สุด...”เสียงทุ้มก้มลงกระซิบข้างใบหู ครอสฝืนใช้มือข้างที่เจ็บกอบกุมมือของผมที่จิกผ้าปูที่นอนเพื่อระบาย
ความรู้สึก
...หรือเพียงเพราะ ผมแค่ปราถนาความรักและความอ่อนโยนจากใครสักคนเพื่อเป็นหลักยึดเหนี่ยวหลังพบกับความผิดหวังต่อ
ความรักสี่ปีของตัวเอง...
เป็นอย่างแรกหรืออย่างหลัง?
ถ้าหากยังลังเล สมควรแล้วหรือที่จะปล่อยให้มันดำเนินต่อไปเช่นนี้
“...สัญญาว่าจะรักและดูแลอย่างดี เพราะฉะนั้นเป็นแฟนกันนะ”
ผมได้ยินคำขอนั้นอย่างชัดเจน ได้ยินคำสัญญาและได้เห็นแววตาอันแสนมั่นคงของอีกฝ่ายอย่างชัดตาเพราะผมถูกดันให้นอนแนบกับเตียง
ร่างสูงที่กำลังคร่อมผมอยู่ทำได้เพียงส่งรอยยิ้มหวานๆมาให้แม้ไม่มีคำตอบรับใดๆจากผมเลยก็ตาม
ผมไม่ได้ตอบรับคำขอเป็นแฟน...แต่ก็ไม่ได้ร้องห้ามยามอีกฝ่ายปลดกางเกงออกเผยให้เห็นความแข็งแกร่งซึ่งตื่นตัวเต็มที่ มิหนำซ้ำผมยังอ้าขาออกจนกว้างเพื่อต้อนรับ’ความรู้สึก’ของมัน
“อึก...”ครอสกัดฟันยามแทรกส่วนปลายเข้ามาอย่างยากเย็น ความไม่เคยของผมทำให้ผมรู้สึกอึดอัด
“ถ้าเจ็บก็บอกนะ”คนด้านบนเอ่ยขณะดันตัวเข้ามาเบาๆ ผมเกร็งตัวจนทำให้มันเข้ามายากขึ้นอีก
“ถ้าเจ็บ...อือ...จะหยุดรึไง?”ผมแสร้งถามเพราะทนนอนสบตากับมันเฉยๆไม่ไหว ความอายและความละอายตีผสมกันจนมั่วไปหมด แต่ที่แจ่มชัดที่สุดคงเป็นความกระสันที่สะท้อนขึ้นมาจากอกซ้ายอยู่เนืองๆ
ครอสไม่เพียงระบายยิ้มอุ่น มันโน้มตัวลงมาประทับจูบผมอย่างแผ่วเบาพร้อมตอบว่า”หยุดสิ ก็คนที่รักกำลังเจ็บหนิ”
หางตาของผมร้อนผ่าว ราวกับจะร้องไห้
รู้สึกถึงความรักในทุกจังหวะขยับตัวของอีกฝ่าย รับรู้ความอ่อนโยนและทะนุถนอมที่อีกฝ่ายมอบให้จวบจนข้ามคืน
ตรงกันข้ามกับครอส มันคงได้รับเพียงความสับสนลังเล รับรู้ความกลัวและความรู้สึกผิดของผม
วันถัดมาผมตื่นขึ้นตอนใกล้เที่ยงๆ มองเห็นภาพใบหน้าหล่อเหลาของมันนอนหลับตาอยู่ข้างๆ
แต่ภาพที่ครอสตื่นขึ้นมาเห็นคงมีเพียงเตียงที่ว่างเปล่า
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
ตอนนี้ครอสโดนฟันแล้วทิ้งค่ะ
อ้าว ไม่ใช่เหรอ 5555+
น้องเพลินเผ่นแน่บเลย
อะไรที่มันเร็วไปก็ไม่ดีนะ รู้แหละว่ารักมากแต่ยังไม่ถึงเวลาก็ไม่ควรทำแบบนี้ U__U
ปล.ตอนที่แล้วเขียนหัวตอนผิด T///T อาย
-
เอ้าาา เง้อ ถ้าเราเป็นครอสเราคงงง
น้องเพลินลูกหนูยอมเขาขนาดนี้ หนูรักเขาแล้วละลูกเอ๊ย
ถ้าคนเราไม่รู้สึกดีๆอะ ไม่ยอมกันง่ายๆหรอก
รออ่านต่อ น้องเพลินหายไปทำไมแงะ
-
ครอสอบอุ่นจัง :o8: :call:
-
:กอด1:
อ่าาาาาา ไม่คิดว่าเลยว่าจะเจอฉากนี้ 55555
กรรมละครอส เราว่านายน่าสงสารอีกแล้วววว
-
โดนทิ้งแบบนี้สงสารครอสเลยอะ...งานนี้จากที่นอนหลับแบบฟินๆตื่นขึ้นมามีเสียน้ำตาแน่เลย โอ้ยยยย..อยากอาสาเข้าไปปลอบ
-
:pig4: :pig4:
-
สงสารครอสตอนแรกก็ฟินนะแต่ตอนหลังๆหืออสงสานาง เพลินควรแน่ใจกับความรู้สึกตัวเองได้แล้วน้าาา
-
อ่าวเห้ยยยยย น้องเพลินหนีหายไปแบบนี้ จะมาม่าอีกรึเปล่า
-
หืม
น้องเพลินรีบไปไหนหนอ
:hao4:
-
ง่าาาาาาา เพลินนนนนนหนูให้ครอสเค้าฟันหนูแล้วหนูเค้าไปไม่ดีนะลูกกกกกกกกกก :katai1: :katai1:
-
น้องเพลินคร้าาาา เอาชัดๆๆๆค่ะ
-
เพลินอย่านานสงสารครอส
-
เข้ามาตกใจเบาๆ ไม่นึกว่าเขาจะได้กันเร็วงี้ :hao7: หนูเพลินฟันแล้วทิ้งครอสอ่า
นี่คิดว่าเพราะเรื่องคืนนั้นของสองคนนี้จะต้องสร้างเรื่องอะไรอีกแน่ๆ
-
เพลินกลับมารับผิดชอบกันก่อน
-
หนีเลย???? หนูเพลินนนน
-
อีหนูเพลินนางกำลังสับสนสินะ :katai1:
-
ได้กันแล้วววว
-
สนุกมากค่า เขียนดีจัง รออ่านตอนต่อไปนะคะ :)
-
ทำไมหนีครอสอย่างนั้นล่ะหนูเพลินนนน ไม่เอาไม่หนี มาเคลียร์ก่อนนนน
ความสับสนของหนูทำครอสเสียใจน้าาาา
ครอสควรจะหนักหน่วยกว่านี้ เพลินจะได้ลุกหนีไม่ไหว :hao6:
-
คนสวยของพี่บางทีก็ดูใจดำนะ ยอมเขาแล้ว รักแหละ แต่ยังไม่เต็มี้อย
ส่วนครอสนี่รักจะตายละ เพลินไปไหน สงสารครอส เอิ่ม อีนี่ก็ควรจะสงสารเพลินไหมที่เสียจิ้น
เอาเป็นว่าขอให้เข้าใจกันเร็วๆ พ่อซังตีก้นลายแน่เพลิน
ขอบคุณค่ะ
-
มาได้ละสิ
-
น้องเพลินน่ารักกกกกกก
-
กลับมาาาาาาเพลินนนน
-
ตอนที่22
ผมหนีออกมาจากห้องของครอสทันทีที่ลืมตาตื่น ผมอาบน้ำแต่งตัวด้วยความเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะกลัวว่าคนบนเตียงจะตื่นขึ้นมาเห็น ผมยังไม่พร้อมพูดคุยกับมันตอนนี้ ถึงแม้จะเจ็บทุกก้าวที่เดินแต่ผมก็ผลุนผลันออกมาจากห้อง วิ่งขึ้นแท็กซี่และกอดเข่าหน้าเศร้า
ทั้งๆที่ลังเลขนาดนั้น ทั้งๆที่ไม่รู้ว่ารักจริงๆหรือเป็นแค่ที่พักใจแต่ผมก็ยอมครอสไปแล้ว
จุดนี้โดนด่าว่าง่ายคงไม่พอ ต้องเลวขนาดไหนกันนะถึงทำร้ายความรู้สึกคนที่รักเราขนาดนั้นได้ลง
ครอสจะเสียใจขนาดไหนกัน จะเกลียดผมไหม
ใช้เวลาอยู่พักหนึ่งผมก็กลับมาถึงทาวน์โฮม สิ่งที่ทำก็คือกระโจนขึ้นเตียงซบหน้ากับหมอนอยู่นิ่งๆอย่างคนไร้ค่ากว่าสามชั่วโมง
ครอสต้องตื่นแล้วแน่ๆแต่โทรศัพท์ของผมก็ยังแน่นิ่ง ไม่มีสายเรียกเข้าจากมัน ไม่มีกระทั่งแชทถามว่าหายไปไหน
“ฮัลโหล ซังเหรอ..”ท้ายที่สุดก็ทนอยู่คนเดียวไม่ได้จึงโทรไปหาเพื่อนสนิทเพื่อระบายทุกอย่างให้ฟัง
“อืม มีไร เออๆ เดี๋ยวค่อยเล่าตอนกูไปถึงแล้วกัน ไม่เกินครึ่งชั่วโมง”ปลายสายตอบมารวดเดียวราวกับมันรู้อยู่แล้วว่าผมโทรมาหามันเพื่ออะไร ผมนอนเป็นปลาแห้งรอเพื่อนซึ่งมาถึงในอีกครึ่งชั่วโมงถัดมาจริงๆ ไอ้ซังพรวดพราดเข้ามาในห้องนอนทันทีที่มาถึง สงสัยผมคงลืมล็อคบ้าน
“ไอ้โง่เอ๊ยยยย! บ้านช่องไม่รู้จักลงกลอนมีโจรบุกเข้ามาจะทำยังไงวะ”มาถึงปั๊บก็สั่งสอนผมปั๊บ นี่แหละไอ้ซังพ่อคนที่สองของผม ผมหยัดกายขึ้นนั่งมองเพื่อนแบบหงอยๆ เส้นผมกระเซอะกระเซิงเพราะนอนเกลือกลิ้งกับเตียงอยู่ค่อนวัน ท้องก็หิวเพราะยังไม่ได้กินข้าวสักมื้อ
“ได้กับครอสแล้วใช่ไหม”
ผมนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจำจำยักหน้าตอบ
“แล้วไง? เป็นแฟนกันยัง”
ผมส่ายหน้าเจื่อนๆ ก้มหน้างุดๆ เพื่อนของผมคงทำหน้าเบื่อโลกเหมือนคนพร้อมจะขย้ำคอผมได้ทุกเมื่ออยู่แน่ๆ ได้ยินเสียงถอนหายใจของซังดังแผ่วปลาย
“งั้นมึงจะยอมมีอะไรกับมันทำไมวะ?”
“นั่นแหละ...กูไม่รู้กูเลยโทรหามึง...”
“ตัวมึงเองยังไม่รู้แล้วกูจะไปตรัสรู้กับมึงเหรอ ฮะ!? มึงนี่น้า...กูเตือนมึงแล้วใช่ไหม”
“กูขอโทษ...กูไม่ตั้งใจ...”
“ที่กูเตือนเพราะกูรู้ไงว่ามึงยังไม่แน่ใจความรู้สึกตัวเองแต่มึงก็ไม่ฟัง มึงก็น่าจะรู้ว่าไอ้ครอสมันห้ามใจตัวเองไม่ไหวแล้วการไปอยู่ใกล้มันคือการยั่ว การไม่ห้ามคือยอม! มึงคิดว่าในสถานการณ์แบบนั้นครอสจะยับยั้งชั่งใจได้เหรอ คนที่ควรเศร้าไม่ใช่มึงแต่เป็นมัน!!”
“อย่าดุดิ...”
“มึงทำร้ายคนที่โคตรรักมึงเพลิน!! ไม่ให้กูโมโหได้ไงวะ”
“กู...ไม่อยากให้มันรู้สึกผิด...”แต่เชื่อเถอะว่าครอสต้องรู้สึกผิดและโทษว่าเรื่องเมื่อคืนทั้งหมดเป็นเพราะมันเองแน่ๆ ที่มีอะไรกับผมโดยที่ผมยังจัดการกับหัวใจตัวเองไม่เรียบร้อย
“กูควรกลับไปหามันไหม”
“มึงหนีมันออกมาเหรอ?”ซังตาโตด้วยความตกใจเมื่อผมพยักหน้าหงึกๆ
“กูกลัว...ก็เลยออกมาก่อนมันจะตื่น...”
“เหตุผลที่หนีออกมาคือ?”
“ไม่อยากเจอหน้าตอนนี้ กูไม่รู้ว่ากูชอบมันจริงๆหรือชอบเพราะมันเข้ามาตอนกูอกหักพอดี...ก็เลย...คิดว่าไม่เจอกันน่าจะดี
กว่า...”
“นี่มันได้โทรมาหาบ้างยัง”
“ไม่เลย”
“งั้นก็อย่าเพิ่งไป เอาให้ใจเย็นลงกว่านี้ทั้งคู่แล้วค่อยเจอกันน่าจะดีกว่า”
ผมห็นด้วยกับซัง วันนั้นทั้งวันไอ้ซังอยู่เป็นเพื่อนผมที่ทาวน์โฮม ตอนเย็นผมมีไข้นิดๆมันก็หาซื้อยามาให้ ตอนกลางคืนมันปลุกผมกินยาครั้งนึงพอเช้าวันถัดมาผมก็หายสนิทสามารถไปเรียนได้ตามปกติ ส่วนความเจ็บจากช่องทางด้านหลังไม่มากอย่างที่คิด ไอ้ครอสทำเบามากอย่างคนที่ไม่อยากทำให้คนรักเจ็บแบบที่พูด
หนึ่งวัน สองวัน สามวัน ผ่านไปแบบเลื่อนลอย ผมเหม่อบ่อยขึ้นจนหวานกับโจ้สังเกตเห็น ทั้งสองคนถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ผมก็บอกว่าแค่รู้สึกเพลียๆ
“ทะเลาะกับครอสเหรอ”นั่นคือสิ่งที่หวานถามขึ้นหลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ คราวนี้ไอ้ซังคงไม่เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง
“ทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะ”
“เพื่อนเราที่อยู่วิทยาบอกว่าทั้งเพลินทั้งครอสไม่เข้าเรียนศิลปะวิจักษ์เลย แต่พวกนั้นบอกว่าเช็คชื่อให้แล้วไม่ต้องห่วง”คงเป็นสาวๆแฟนคลับครอสพวกนั้นสินะ เอาไว้คาบหน้าคงต้องขอบคุณสักหน่อย
“ไม่มีอะไรหรอกหวาน เรื่องเล็กน้อย”ผมตอบแบบนั้นเพื่อให้เธอสบายใจ ซึ่งเธอไม่เชื่อหรอกแต่ก็ทำเป็นเชื่อเพื่อความสบายใจของผมมากกว่า
และแล้ววันศุกร์ก็เวียนมาถึงอีกครั้ง คราวนี้ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีตื่นแต่เช้าและมุ่งหน้าไปเรียนวิชาเลือกเจ้าปัญหา ผมมาถึงตอนใกล้เวลาเรียน พอผมเปิดประตูเข้าไปหลายคนในห้องก็หันมามอง พอเริ่มเรียนแล้วยังไม่เห็นครอสแม้แต่เงาก็มีอีกหลายสายตาหันมามองยังผม
ผมกับครอสเลิกกันแล้ว พวกคนนอกคงคิดแบบนั้นซึ่งแม่งไม่เฉียดความจริงสักแอะ
“เกิดอะไรขึ้นกับครอสเหรอ”เป็นสาววิทยากลุ่มเดิมที่อดรนทนไม่ไหวเอ่ยถามขึ้นมาระหว่างสอน วันนี้ผมไปนั่งรวมกลุ่มกับพวกเธอเพราะเริ่มคุยกันสนิทสนมตอนเริ่มคาบ
“ไม่รู้เหมือนกัน ทำไมเหรอ”
“ก็เพื่อนเราที่อยู่มนุษย์บอกว่าครอสไม่มาเรียนเลย จะสองอาทิตย์แล้ว การบ้านก็ฝากแวนมาส่งตลอด แต่เห็นว่าวันพรุ่งนี้อาจารย์มีนัดคลาสเพิ่มเพราะมีพรีเซ็นต์งานอะไรเนี่ยแหละ ถ้าเจอครอสก็ฝากบอกให้เขามาด้วยนะ”
“...อืม ถ้าเจอจะบอกให้...”
แล้วกูจะไปเจอมันที่ไหนวะ
ผมรู้คำตอบนั้นอยู่แก่ใจ ก็ที่ห้องของมันไง
ผมพาตัวเองมาถึงหน้าคอนโดของมันช่วงเย็น เดินวนไปวนมาจนลุงยามชะเง้อคอมอง ผมรอจังหวะให้ผู้พักอาศัยคนหนึ่งแสกนด์คีย์การ์ดเพื่อเปิดประตูคอนโดก่อนแทรกตัวเข้าไปด้านในด้วยความตื่นเต้น โชคดีที่ไม่มียามหรือเสียงตะโกนไล่หลังมาการลักลอบเข้าคอนโดหรูของผมจึงประสบความสำเร็จ แต่ภารกิจที่แท้จริงของผมสาหัสกว่านั้นนัก
ไม่รู้ว่าการเผชิญหน้ากับครอสตอนนี้จะส่งผลดีหรือแย่ แต่ผมก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องของมันแล้ว
ผมกดออด รอสักพักก็มีคนเดินมาเปิดประตู
ทว่าคนคนนั้นไม่ใช่ครอส
แต่เป็นคนที่ผมไม่คิดว่าจะมาอยู่ที่นี่...สองต่อสองกับครอส
“ซัน...นี่...”
“อ๊ะ เพลินมาหาครอสเหรอ เข้ามาก่อนสิ ครอสกำลังจะออกไปข้างนอกพอดีมีอะไรก็รีบคุยนะ”วันนี้ซันนี่ไม่ได้จิกใส่ผมอย่างทุกครั้งแต่เธอมองผมด้วยแววตาที่บอกชัดมากว่า’เธอชนะ’
หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเดินเข้ามาด้านในและพบคนที่มาหากำลังยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจกในห้องนั่งเล่น ครอสมองเงาสะท้อนของผมในกระจกอย่างแปลกใจ
“เพลิน...”ครอสหันกลับมา พวกเรายืนมองหน้ากันอึกอัก คำพูดที่เตรียมมาทั้งวันหายไปจนหมดสิ้น
“กำลังจะ...ไปไหนเหรอ”ไปกับใคร ซันนี่รึป่าว?
“ที่บ้านนัดให้ไปกินข้าวน่ะ พ่อจะพูดเรื่องหมั้นกับแม่ใหม่ด้วย ขอโทษนะ ต้องไปแล้ว... มันเป็นเรื่องสำคัญจริงๆคืนนี้คงอยู่คุยด้วยไม่ได้”
“อ่า...ไม่เป็นไร แค่จะมาบอกเรื่องคลาสพรุ่งนี้เฉยๆ อย่าลืมไปพรีเซ็นต์งานด้วยนะ”
เสียงโทรศัพท์ของครอสสั่น มั่นมองหน้าผมอย่างอาลัยขณะกดตัดสาย เดาว่าคนที่บ้านคงโทรมาตามแต่มันกลับไม่ยอมรับ
“ขอบคุณที่มาบอกนะ”ร่างสูงเอ่ยแล้วก็ยืนนิ่งอยู่กับที่ พวกเราไม่มีใครพูดไล่หรือบอกลากันสักคำทั้งๆที่มันได้เวลาแล้วจริงๆ
“ไม่เป็นไร ทำเสร็จรึยัง...ให้ช่วยไหม?”ผมแอบหวังนิดๆว่าถ้ามันอนุญาตผมก็จะอยู่ทำที่นี่รอจนกระทั่งมันกลับมา
“ใกล้แล้วล่ะ ขอบคุณที่หวังดีนะ...แต่ซันเขาอาสาทำให้แล้ว”สิ้นคำผมก็หันขวับมองร่างบางเจ้าของใบหน้าแสนสวยซึ่งกระหยิ่มยิ้มมุมปากอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง เธอไม่ได้ตอบรับหรือเข้ามาร่วมบทสนทนาแต่ทั้งสีหน้าและแววตาของเธอแสดงออกว่ากำลังเย้ยหยันผมอย่างชัดเจน
ชัดจนนึกสงสัยว่าครอสงสังเกตไม่เห็นเหรอ
ทำไมถึงปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ทำหน้าแบบนั้นใส่ผมโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ทำไมถึงปล่อยให้ผู้หญิงที่ขนาดผมยังมองออกว่าชอบมันเข้ามาอยู่ร่วมห้องกันสองต่อสอง
“ขอโทษนะเพลิน ต้องไปแล้วจริงๆ”เสียงโทรศัพท์ของครอสดังขึ้นอีกครั้งผมจึงพยักหน้าอย่างจำยอม
ความเจ็บปวดจากไหนไม่รู้ถาโถมเข้ามายามร่างสูงของผู้ชายที่แลดูไร้เยื่อใยเป็นพิเศษเดินสวนออกจากห้องไป
ปึง!
เสียงประตูห้องถูกปิดดังก้องในหัว ความเงียบไร้ที่มาโรยตัวเข้าปกคลุมรอบห้อง หญิงสาวซึ่งมาถึงก่อนผมขยับตัวเพียงเล็กน้อยก็ทำใจผมสั่น ผมไม่อยากเห็นรอยยิ้มแบบนี้จากหล่อนแต่ผมกำลังตกใจกับครอสจนตั้งตัวไม่ติด
“ยืนบื้ออยู่นั่นแหละ มันเกะกะนะ เมื่อไหร่จะออกไปสักที”มือเรียวปัดไปมาเหมือนไล่หมาไล่แมว
“ทำไม...เธอถึงมาอยู่ที่นี่”มาเองหรือครอสบอกให้มาหา ผมถามด้วยความหวาดหวั่น กลัวว่าคำตอบคืออย่างหลัง
“ครอสโทรมาหาเมื่อเช้า บอกให้มาอยู่เป็นเพื่อน...”
“โกหก!!”
“หึ”ซันนี่ทำเสียงขึ้นจมูก ร่างบางเดินกระทบไหล่ผมตรงไปยังห้องนอน เธอเปิดประตูเข้าไปด้านในก่อนประตูบานนั้นจะปิดลงเธอก็ปลายสายตาสุดแสนเวทนามายังผมก่อนจะกล่าวสั้นๆแต่แสนบาดใจไว้ว่า
“ผู้ชายน่ะนะ...เมื่อเขาได้สิ่งที่ต้องการแล้วเขาก็จะเปลี่ยนไป เป็นธรรมดาน่า อย่าคิดมากเลยเนอะ”
มีใครเคยบอกเธอรึป่าวว่านิสัยของเธอมันน่ารังเกียจ
ผมเก็บเอาคำพูดของเธอมาคิดนิดหน่อยแต่ไม่ได้ใส่ใจมากนัก สิ่งที่ผมควรสนใจไม่ใช่คำพูดของเธอและไม่ใช่การกระทำครอส แต่เป็นความในใจที่แท้จริงของผมเองต่างหาก
ถ้ารู้ว่ารักแล้วถึงมีสิทธิ์หึงหวง
ถ้ารู้ว่ารักแล้วค่อยเสียใจที่ถูกหมางเหมิน
แล้วต้องทำยังไงถึงจะรู้ล่ะ...ว่ารักรึป่าว?
ความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ได้ตอนที่ประตูห้องเปิดออกแล้วเห็นเต็มตาว่าคนที่อยู่เบื้องหน้าคือซันนี่ ความเจ็บบาดลึกนั้นเกิดจากความรักหรือไม่
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
เนื้อเรื่องช่วงนี้เป็นช่วงที่ยากที่สุดในเรื่องค่ะ
เราไม่รู้ว่าจะสร้างจุดเปลี่ยนให้เพลินรู้ตัวว่า'หลงรักครอสเข้าแล้วนะ'ยังไงดี
จะปล่อยให้เรื่องดำเนินไปอย่างจืดชืดจนวันนึงทั้งสองคนก็สารภาพรักและคบกันก็กลัวว่าความรักที่เพลินเข้าใจจะใกล้เคียงกับความผูกพันธ์หรือสงสารมากเกินไป
สุดท้ายเราเลยสร้างรอยร้าวเล็กๆนี้ขึ้นเพื่อให้เกราะที่เรียกว่า'ความไม่รู้'ซึ่งห่อหุ้มใจเพลินเอาไว้กระเทาะออก
แต่พอถึงเวลาต้องโพสต์ตอนที่แล้วลงเว็บเราก็เกิดความไม่มั่นใจขึ้นมา อารมณ์ประมาณว่า เนื้อเรื่องแบบนี้ดีแล้วรึยังนะ T_T
มันยากมากจริงๆ
ยากสุดๆ
สิ่งที่ยากที่สุดในการแต่งนิยายของเราคือห้วงเวลาที่ตัวละครรู้ใจตัวเองนี่แหละ
ยากเหลือเกิน :heaven ถ้าถึงวันที่แต่งนิยายได้กลมกล่อมเร็วๆก็คงดีนะคะ TT
-
จะรู้ตัวว่ารัก ก็เมื่อกำลังจะเสียสิ่งนั้นไป...
:hao5:
อยากตบซันนี่ซักหลายๆฉาด หมั่นไส้นาง :o211:
-
แหวะยัยซันนี่ น่ารังเกียจ :angry2:
-
เอาซันนี่ไปทิ้งที
-
ครอส แกล้งใช่ม้ย?????
-
เอาชะนีซันนี่ไปเก็บค่ะคนเขียน :ling1:
-
ไม่รู้เหตุผลที่ครอสทำแบบนี้ แต่อ่านตอนนี้แล้ว สงสารเพลิน และไม่ชอบการกระทำของครอสอย่างแรง :z6:
-
อะไรของเพลินกับครอสวะ อยู่ๆก็เป็นเงี้ย เป็นบ้าอะไร
เห้อม เราอิน 555555555555555
-
หวังว่าเพลินจะเข้าใจและรู้ใจตัวเองสักทีนะ
-
:sad4: รู้ในตัวเองเร็วๆนะเพลิน
-
ได้แล้วทิ้งเหรอเพลิน แล้วครอสหายไปไหนมา ซันนี่มาทำไม วุ้ว หงุดหงิด
ขอบคุณค่ะ
-
ก็เคยหงุดหงิดเพลินนะ แต่ก็ไม่เห็นด้วยกับการเอาคนอื่นมาเพื่อทำให้ ใครอีกคนรู้สึกตัว
มันเหมือนการเอาบ่วงมาคล้องคอตัวเองอ่ะ
เพราะฉะนั้น คลอสตอนนี้นายเเย่มาก แล้วปล่อยชะนีกับเพลินให้อยู่ด้วยกันในห้องตัวเองอีก
แล้วถ้าตอนหลังจะมาบอกว่า ซันนี่เเค่ยอมร่วมมือให้เพลินรู้ใจตัวเองอ่ะ ก็ไม่ทำให้ความรู้สึกมันกลับมาหรอกนะ
-
ปวดหนึบๆ :katai1:
-
เราชอบนะ ความรู้สึกที่เพลินประสบเราก็เข้าใจ การที่เราฝังใจรักใครคนนึงทมานารใช่ว่ามันจะลืมไปได้ง่ายๆและการที่จะรับใครสักคนเข้ามามันไม่ใช้เรื่องยากก็จริงแต่เราจะประคองความสัมพันธ์นั้นให้ยืดยาวได้อย่างไรในเมื่อเขายังไท่ใช่คนที้เรามั่นใจว่า'รัก'
แต่ว่าก็ว่าเถอะถ้าคิดถึงขนาดนี้แล้วยอมถึงขนาดนี้แล้วความรู้สึกที่มีให้กันมันพิเศษมากเลยนะนั่น
สุดท้ายนี้เป็นกำลังใจให้ครอสจ้า
-
นอยน์ไปเลยอ่ะ ผิดคู่นะ แต่เพลินอาจจะเริ่มก่อน แต่ครอสก็ไม่น่าทำแบบนั้นอ่ะ
-
ไม่ได้โกรธเพลินนะ แต่โกรธครอส. แม่ง!!!
-
มันอยู่ที่ตัวเพลินเองนั่นแหละ ว่าแล้วว่าต้องสับสนแน่ๆ รู้ใจตัวเองไวๆแล้วกันนะ :เฮ้อ:
-
เกลียด :ling1:
-
รู้ใจตัวเองไวๆน่ะเพลิน ครอสมันรออยู่แต่ทำเป็นฟอร์ม
-
เหมือนกัน โกรธครอส
รีบขนาดนั้นเลยหรอ แล้วปล่อยให้เพลินอยู่กับซันนี่นี่นะ
ก็รู้อยู่ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นยังไง
แล้วอยู่ในห้องคอนโดกับผู้หญิงสองคนนี่นะครอส ใช่หรอว้า
-
:เฮ้อ:อ่านตอนนี้แล้วหน่วงในอก
-
ขอให้เปลือกที่ห่อหุ้มใจของเพลินกะเทาะออกโดยเร็วพลันน้ามา
ให้รอยร้าวเล็กๆครั้งนี้ทำให้ทั้งคู่รู้ใจตัวเองได้อย่างลึกซึ้ง
เพี้ยง..เพี้ยง
:n1: :n1: :n1: :n1:
...
-
?????
-
สู้ๆนะจ้ะ เพลินเฟลมากนะน่ะ
-
:z3: :z3:
-
แง่ะ ดราม่าจุงงง~
เพลินรู้ใจตัวเองได้แล้วนะ หึงสิ! หวงสิ! สักทีสิ!
-
ตอนที่23
งั้นก็ชวนครอสไปเที่ยวทะเลด้วยกันสิ
นั่นคือคำแนะนำของหวาน ผมแทบจะเป็นลมตอนได้ยิน คือเธอยังไม่รู้ไงว่าผมกับครอสแทบเข้าหน้ากันไม่ติดเพราะอะไรเลยตอบแบบซื่อๆหวังให้ไปอะจึ๋ยกันในโรงแรมริมทะเล แต่ไอ้ซังที่ได้ยินเข้าพอดีดันเห็นดีเห็นงามกับแผนการของแฟนซะได้แต่มีเสริมเข้ามาอีกนิดนั่นก็คือ
มันกับหวานขอไปด้วย อันนี้ผมโอเคให้สามผ่านเพราะไม่คิดจะไปกับครอสลำพังอยู่แล้วแต่ปัญหาใหญ่ในแผนการนี้ก็คือ
ชวนแวนไปด้วย
แค่แวนน่ะไม่เท่าไหร่ แต่พอมีแวนก็ต้องมีแฟนของแวนพ่วงมาด้วยเนี่ยสิ
วันเสาร์ถัดมา
ผมซึ่งนั่งอยู่บนเบาะหลังของรถไอ้ซังทอดสายตามองโฟล์คบีทเทิลสีเหลืองเลมอนที่แล่นอยู่ใกล้ๆแบบเซ็งๆ รถของครอสติดฟิล์มมืดจนผมมองไม่เห็นด้านในแต่ผมก็พยามส่องมันอยู่นั่นเพราะผมอยากรู้มากว่า ใครคือคนที่นั่งด้านหน้าข้างคนขับ
จะเป็นซันนี่เหมือนเมื่อวันนั้นรึป่าว
ใช้เวลาร่วมสองชั่วโมงพวกเราก็มาถึงจุดหมาย
คณะเดินทางนี้ประกอบไปด้วย ผม ครอส ซัง หวาน แวน และซันนี่ ทริปนี้เคสไม่มาด้วย ผมโทรไปชวนแล้วแต่เจ้าตัวตอบมาว่า มาไม่ได้ ผมก็รับคำแบบงงๆว่าไอ้มาไม่ได้นี่คือติดธุระเลยมาไม่ได้หรือยังไง
บ้านพักที่พวกเรามาคือบ้านพักตากอากาศของครอบครัวไอ้ซังเอง มีชายหาดส่วนตัวด้วยมันบอกว่าเอาบ้านมันนี่แหละจะได้ไม่เปลือง ซึ่งผมว่าการมาปลูกบ้านตากอากาศไว้ติดทะเลแล้วปล่อยร้างไว้นานทีปีหนถึงมาพักทีแบบนี้ต่างหากที่เรียกว่าเปลือง
“ชั้นสองมีห้องนอนสามห้อง ชั้นล่างมีห้องคนใช้ห้องนึงติดกับครัวใครไม่พอใจคู่นอนของตัวเองจะลงมาใช้ก็ได้แม่บ้านไม่อยู่”คุณเจ้าของถิ่นแจกแจง บ้านพักของมันอยู่ติดทะเลแบบรั้วบ้านชนหาดทราย เดินสิบก้าวเท้าโดนคลื่น”ไอ้เพลิน ยืนเด๋ออยู่นั่น ตามกูมาดิ”
“เหอ...”ผมเลิกคิ้วแบบงงๆ”กูนอนห้องเดียวกุมึงเหรอ”ผมชี้นิ้วไปมาอย่างไม่เข้าใจ ทีแรกนึกว่าแผนของมันคือให้ผมไปนอนกับครอสเพื่อปรับความเข้าใจหรืออะไรทำนองนั้นเสียอีก
“เออดิวะ มึงไม่นอนกะกูแล้วจะให้กูไปนอนกับใคร หวานรึไง?”ซังถามหน้าเครียด มันคบกับหวานแบบให้เกียรติครับไม่มีอะไรเกินเลย
“นอนกับมึงๆ แต่หวานจะไปนอนกับใครล่ะ”ผมถามกลับขณะพวกเราขนของเข้าไปในบ้าน
ผมไม่ใช่คนที่โทรไปชวนครอส แต่ถึงผมจะใช้เพื่อนให้โทรไปแทนแต่มันก็ยอมมาคงเพราะรอฟังคำตอบจากผมอยู่แน่ๆ ส่วนซันนี่ไม่มีใครเชิญแต่ก็มา
“ผู้หญิงก็ต้องนอนกับผู้หญิงดิ”
“หะ/ฮะ!”
คุณผู้หญิงสองคนร้องเสียงหลง คุณผู้หญิงหวานช็อคเพราะไม่อยากร่วมห้องกับซันนี่ไก่แจ้แต่ซันนี่ผมเดาว่าหล่อนน่าจะอยากนอนกับแฟนหรือไม่ก็เพื่อนของแฟนมากกว่า
“ทำไมเราต้องนอนกับซันด้วย!! โอ๊ย!”หวานที่โยนกระเป๋าเดินทางทิ้งเตรียมเถียงไอ้ซังเต็มที่โดนไอ้เลวซังเหยียบตีนเข้าเต็มๆ เธอค้อนใส่ซังตาขวางแต่ก็ยอมลากกระเป๋าเข้าไปในห้องของตัวเองแต่โดยดี
“ซันไม่ยอม ทำไมซันต้องนอนกับคนไม่รู้จักด้วยแหละ ใช่ไหมแวน!”
แวนสุดหล่อของผมถอนหายใจพรืดใหญ่ ส่ายหน้าไปมาก่อนเหลือบตามองไอ้ครอสแทนการโยนภาระการตัดสินใจไปให้
ถ้าครอสอยากนอนกับผมมันก็ควรสนับสนุนความเห็นซันนี่
“นอนกับหวานก็ไม่เห็นเป็นไรเลยซัน อย่าเรื่องมาก”แต่มันก็ไม่ทำ
สีหน้าของซันนี่ตอนคว้ากระเป๋าปิดประตูห้องนอนมีคำว่า เช๊อะ! แปะไว้กลางหน้าผาก
“ถ้าจะไปซื้อของทะเลก็มาเคาะเรียกด้วยแล้วกัน เดี๋ยวไปช่วยถือของ”คำพูดนี้ครอสพูดกับเพื่อนของผมไม่ใช่กับผม มันพูดเสียงเรียบแต่แววตาฉายแววตัดพ้อที่ผมไม่ยอมทักมันสักที ผมยืนนิ่งๆจนกระทั่งร่างสูงของเดือนสองคณะหายลับเข้าไปในห้องของตนค่อยลากกระเป๋าตามซังเข้าไปในห้อง
“มึงทำแบบนี้ทำไมวะ”ผมไม่เข้าใจเจตนาของเพื่อนจริงๆ”มึงชวนพวกแวนมาด้วยทำไม”
“เพื่อให้ซันนี่ตามมาด้วยไง”
“ทำไมมึงถึง...”
“กูใคร? กูซังนะเว้ย พ่อคนที่สองของมึงรู้หมดแหละว่าผู้ชายของมึงมีภาระผูกพันอะไรอยู่”มันตีอกตัวเองอย่างภาคภูมิใจกับสถานะพ่อคนที่สองของผม
“ที่ชวนซันนี่มาด้วย...ก็เพื่อให้กูหึงครอส?”ผมลองถามตามความเป็นไปได้ทว่าซังกลับส่ายหัวพรืด
“กูชวนเขามาด้วยเพื่อให้มึงเห็นต่างหากเพื่อน”
“เห็นว่า?”
“เห็นว่าต่อให้ไม่มีมึง ชีวิตของครอสก็ไม่ได้แย่ โลกของมันก็หมุนรอบตัวมันอย่างงั้นต่อไปเรื่อยๆ การสูญเสียมึงไปอาจทำให้วงโคจรของมันผิดเพี้ยนไปบ้างแต่สุดท้ายผู้คนมากมายที่หลงรักและรายล้อมมันอยู่ก็จะดึงมันกลับลู่ทางเดิมได้เอง...”
ผมขมวดคิ้วมุ่น หัวใจเต้นผิดจังหวะไปครู่หนึ่ง
“มึงบอกกูว่าตัวเองสับสนไม่รู้ว่ารักมันจริงๆหรือเห็นมันเป็นแค่คนดามใจใช่ไหม? กูบอกเลยว่ามึงคิดผิดแล้วมึงก็ไม่ต้องเถียงด้วย หุบปากแล้วฟังไปเงียบๆ เมื่อกี้พูดถึงไหนแล้วนะ เออ...พี่นารายณ์ของมึงไม่ได้ทำให้มึงชอกช้ำขนาดต้องหาคนมาดามใจจริงไหมล่ะ?”
ผมคิดตามและกดหน้าลงช้าๆอย่ายอมรับ
“ที่มึงลังเลเป็นเพราะมึงไม่รู้ว่ามึงกำลัง’สงสาร’มันอยู่รึป่าวต่างหาก มึงรับรู้ความรู้สึกของมันซึ่งมากมายจนน้ำท่วมปากปฏิเสธไม่ได้ หรือเพราะมึงเองก็รักมัน จงใช้ทริปนี้พิสูจน์ซะ”ไอ้ซังตบไหล่ผมเบาๆก่อนจะรื้อเสื้อยืดกางเกงบอลออกจากกระเป๋า
ระหว่างมันเปลี่ยนเสื้อผ้าผมก็ทบทวนอะไรๆไปด้วยจนมันเปลี่ยนเสื้อเสร็จหวานก็มาเคาะห้องพอดี
“ไปว่ายน้ำกัน~~ เพลินก็ไปด้วยกันสิ รีบเปลี่ยนชุดเร็วเดี๋ยวรอดู เอ๊ย รอไปด้วยกัน ฮ่ะๆๆ”ไม่ใช่เวลาหัวเราะระรื่นครับหวาน ผมได้แต่นั่งยิ้มเจื่อนกับความร่าเริงไม่ดูเวล่ำเวลาของแฟนเพื่อน
“พวกกูลงไปก่อนนะ ทะเลอยู่ใกล้แค่นี้หวังว่ามึงจะไม่หลง”
“ทุเรศ กูคนไม่ใช่ควาย เอ้อ เดี๋ยว...”ผมเรียกเพื่อนที่กำลังจะปิดประตูห้องออกไป ซังหันมาเลิกคิ้วถาม”แล้วกูจะรู้ได้ยังไง ว่าที่จริง...กูรักหรือสงสาร?”
“มันไม่ยากหรอกเว้ย มันคล้ายกันก็จริงแต่ถ้ามองดูลึกๆแล้วมันต่างกันมาก และคนเดียวที่จะให้คำตอบได้ก็คือมึง”
ตลอดช่วยบ่ายไอ้ซังลากผมไปเล่นน้ำกับหวาน ไอ้บ้าพลังสองคนวิ่งไล่สาดน้ำทะเลใส่กันอย่างไม่กลัวดำ ส่วนผมมีลงเล่นน้ำบ้างแต่มันเบื่อๆจิตใจไม่อยู่กะเนื้อกะตัวเลยขึ้นมานั่งก่อกองทรายเล่นข้างหาด
แดดเมืองไทยฤดูไหนเดือดไหนก็ร้องเปรี้ยงปร้างเสมอ ขนาดผมนั่งหลับอยู่ใต้ต้นไม้ยังแทบไหม้
ฟุบ
หมวกปีกกว้างสีขาวนวลใบหนึ่งถูกสวมลงบนหัวของผม คนที่สวมมันให้คือครอส ผมไม่แน่ใจว่ามันพกมาจากบ้านหรือไปยืมซันนี่มาแต่แถวนี้เป็นหาดส่วนตัวไม่มีร้านใกล้ๆขายหมวกแบบนี้หรอก แต่ป้ายราคาที่ยังแปะอยู่ตรงชายหมวกทำให้ผมต้องกลับความคิด
ครอสออกไปซื้อมาให้ผม ถ่อสังขารออกไปเพียงเพื่อซื้อหมวกมาให้เพราะเห็นว่าผมนั่งร้อนอยู่คนเดียว
พวกเราสบตากันอยู่นานมาก แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย
จนตอนนี้มันเดินกลับเข้าไปในบ้านแล้ว
แต่ผมยังหยุดยิ้มไม่ได้
ตกเย็นไอ้ซังก็เรียกลูกบ้านทุกคนให้ลงมารวมตัวกันที่ชั้นล่าง
“มื้อเย็นนี้เราจะปิ้งซีฟู้ดกินกันหน้าบ้านนะ เดี๋ยวกูกับหวานจะไปซื้อของสดที่ตลาด ส่วนมึงกับแวนไปซื้อกับที่ร้านมาสักสองสามอย่าง กูเอาไข่เจียวหอยนางลมอย่างนึงที่เหลือพวกมึงเลือกกันเอง”ไอซังพูดจบก็หมุนตัวเดินออกจากบ้านพักเดือดร้องผมต้องรีบร้องเรียกแทบไม่ทัน
“แล้วกู(กับซันนี่)ล่ะ!?”ผมถามแบบหน้าตาตื่น ไม่เอานะเห้ย ไม่อยู่กับซันนี่สองต่อสองนะขอร้อง
“จุดเตารอ”
คิดว่าหน้าอย่างกูมีปัญญาเหรอสัส เตาถ่านนะไม่ใช่เตาแก๊ส!
ผมถลึงตามองเพื่อนเลวอย่างกินเลือดกินเนื้อทว่ามันมันไม่สนผมสักนิดเดินควงหวานออกไปหน้าตาเฉย เลว!!
“จุดเป็นรึป่าว?”ท่ามกลางความเงียบ พวกเราที่เหลือสี่คนมองหน้ากันก่อนแวนจะเอ่ยถามซันนี่ด้วยแววตาขำขันราวกับกำลังเห็นเรื่องสนุกๆ
“ไม่เป็นหรอกแวน แวนก็รู้ว่าซันทำอาหารไม่เป็นด้วยซ้ำ จะให้มาจุดเตาถ่านเนี่ยนะ”คนสวยของพวกเราเดินเข้าไปกระแซะแฟนตัวเองอย่างกระเง้ากระงอด
“แวนอยู่กับเพลินแทนซันได้ไหม เดี๋ยวซันจะไปกับครอสให้เอง”
“ได้สิ”
“...”
หมดกัน!
วินาทีที่แวนตอบตกลง เสียงในหัวผมก็ร่ำร้องขออย่างเอาเป็นเอาตายว่า ผมยอมอยู่กับซันนี่แค่สองคนก็ได้แต่อย่าให้ซันออกไปกับครอสสองต่อสองเลย ซึ่งผมก็ทำได้แค่คิดเพราะตอนนี้ทั้งคู่ขับรถออกไปแล้ว
มื้อเย็นวันนี้รสชาติแย่มาก แม้กุ้งเผาจะมีมันเยิ้ม ปูก็มีไข่เต่งๆ อาหารทะเลสดมาก กับที่ซื้อมาจากร้านก็อร่อย ไข่เจียวหอยนางลมอย่างเลิศ แต่ทุกอย่างมันก็พังเพราะอารมณ์ของผมเอง ไม่มีใครมายุ่งอะไรกับผมหรอก ไอ้ครอสก็นั่งกินกับเพื่อนของมันผมก็นั่งกินกับเพื่อนของผม พอกินเสร็จผมก็ช่วยหวานล้างจานสองคนส่วนพวกที่เหลือเก็บเตาเก็บขยะกัน ก่อนจะแยกย้ายเข้าห้องนอนของใครของมัน
ตอนสามทุ่มนิดๆผมออกมาเดินเตะทรายรับลมด้วยอาการ ‘นั่งไม่ติด’
หงุดหงิดแต่ทำได้แค่ระบายอารมณ์กับทราย
ผมยังไม่รู้คำตอบของใจตัวเองผมเลยไม่รู้ว่าจะเข้าไปทักครอสอย่างไรดี
“ทำไงดีวะ”ผมจนตรอกเข้าแล้วจริงๆ หัวใจของผมไม่ยอมบอกอะไรเลย
หรือมันบอกมาตั้งนานแล้วแต่ผมแสร้งเป็นไม่รับรู้...
“ขอโทษนะครอสที่เราทำตัวไม่ดี”
“อืม...ไม่เป็นไร”
“...”
คนที่พูดคำว่าขอโทษไม่ใช่ผม ฝั่งตรงข้ามของโขดหินซึ่งใหญ่พอจะบดบังร่างสูงๆของครอสได้มีเสียงใสของซันนี่ดังขึ้น ผมกระเถิบตัวเข้าไปใกล้อย่างอยากรู้อยากเห็น ทั้งสองคนมาทำอะไรในที่มืดๆลับตาแบบนี้
“จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าซันทำตัวไม่ดียังไง?”
“ก็ไม่ได้อยากรู้นี่”
“ครอส!? นี่ซันจริงจังนะ มาคุยกันดีๆสิครอส หลังวันที่ซันไปหาครอสที่คอนโดคืนนั้นครอสก็ดูไม่พอใจซันมาตลอด ซันขอโทษ ซันแค่เป็นห่วงเห็นว่าครอสไม่มาเรียนหลายวัน ซันก็เลยถือ’วิสาสะไปหา’ไม่ได้เจตนาให้เพลินเข้าใจผิดสักนิด!”
โอ้โห
ไม่ได้เจตนาให้ผมเข้าใจผิดแต่เรื่องที่เธอกำลังพูดกับสิ่งที่เธอบอกผมวันนั้นมันหนังคนละม้วนกันเลย
“เราไม่ได้ทะเลาะกับเพลินเพราะซันหรอก คนผิดคือเราเอง ซันจะไปไหนก็ไปเถอะ”
“...เพลินไม่ได้รักครอส ซันดูออก ตัดใจเถอะครอส ซันไม่อยากเห็นครอสทรมาณแบบนี้เลย...”เธอเป็นใครมิทราบมารู้ใจเรามากกว่าเรา
“ไม่”
“ครอส! เลิกโง่ได้แล้ว! ตัวเองเป็นแค่ของเล่นของเขายังไม่รู้ตัวอีกเหรอ!?”
“ไม่”
“ไม่อะไรล่ะครอส!”
“ไม่เกี่ยวกับเธอ”เมื่อบทสนทนาดำเนินมาถึงจุดนี้ผมก็เดินออกจากที่ซ่อน ทั้งสองคนตกใจกับการมาถึงของผมไม่น้อยแค่ผมไม่สน ผมเลือกพูดในสิ่งที่อยากจะพูดต่อ”ไม่เกี่ยวกับเธอสักนิดเลยซัน อย่าทำตัวเหมือนรู้ไปหมดทุกเรื่องทั้งๆที่เจ้าของเรื่องเขายังไม่รู้เรื่องที่เธอแต่งขึ้นด้วยเลย”
“!!”ดาวคณะทันตะถลึงตาใส่ผมอย่างกินเลือดกินเนื้อ เชื่อว่าถ้าครอสไม่อยู่ตรงนี้ผมคงโดนจิกหัวตบหน้าหันไปละ แต่ผมไม่สน
หรอกผมเกลียดคนต่อหน้าอย่างลับหลังอย่างแบบนี้ที่สุด
“ขอโทษนะซัน เราขอคุยกับเพลินได้ไหม”พูดง่ายๆก็คือไล่นั่นแหละ ร่างสูงกล่าวกับหญิงสาวขณะทอดสายตามายังผม ซันนี่ฮึดฮัดแต่ก็ยอมทำตาม คราวนี้เธอเดินสวนกับผมโดยไม่กระแทกไหล่สงสัยอยากรักษาภาพพจน์ต่อหน้าผู้ชายที่ชอบ
เมื่อเหลือแค่พวกเราสองคนครอสก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน
“มาเดินแถวนี้มืดๆคนเดียวอันตรายนะ”ต่อให้มองหน้ากันไม่ติดหรือถูกผมปฏิเสธยังไงผู้ชายคนนี้ก็เป็นห่วงผมเสมอ
“เพราะมึงอ่ะ รับผิดชอบด้วย”ที่ทำผมหงุดหงิดจนต้องหาที่ระบายแบบนี้ต้นเหตุเพราะมันล้วนๆเลย
“รับผิดชอบเรื่องไหน? เรื่องที่ทำให้ออกมาเดินคนเดียว หรือ...เรื่องเมื่อคืนนั้น”
ใจผมกระตุกวาบยามได้ยิน ใบหน้าของครอสยังคงอ่อนโยน รอยยิ้มของมันก็ยังอบอุ่น แต่แววตาของมันกลับฉายแววรู้สึกผิด
“เรื่องคืนนั้นขอโทษจริงๆนะ ที่ทำแบบนั้นกับเพลิน...ทั้งๆที่เพลินไม่เต็มใจ”
บ้าเหรอ...ไม่ดิ้นไม่ห้ามสักแอะอย่างนั้นน่ะเหรอเรียกไม่เต็มใจ
“ขอโทษนะ ที่จงใจเล่าเรื่องตอนม.5ให้ฟัง เพลินจะได้เกรงใจไม่กล้าปฏิเสธ”
ผิดแล้ว ความรู้สึกตอนนั้นไม่มีความเกรงใจผสมอยู่สักนิด
“ขอโทษที่บังคับให้ไปดูแลถึงคอนโดนะ ที่จริงก็หวังทำเรื่องแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่เพลินก็ยังช่วยทำความสะอาดห้องแถมทำกับข้าวให้ด้วย ขอบคุณสำหรับความหวังดีเล็กๆน้อยๆนะ”
ก็แค่ทำเพราะอยากทำ ไม่ได้มีใครบังคับสักหน่อย ผมไม่รู้สึกว่าโดนบีบหรือจำเป็นต้องทำเลย ผมทำทุกอย่างตามความต้องการของตัวเองทั้งนั้น
“ขอโทษเรื่องพี่นารายณ์ด้วย ที่จริงวันนั้น...วันที่ไปค้างทาวน์โฮมของเพลินเรื่องพ่อมีชู้ กูจงใจพูดคำว่า’คนหลายใจแม่งเลว’เพราะไม่อยากเป็นตัวสำรองของมึง เพราะกลัวว่ามึงได้ไปเลี้ยงสายรหัสกับพี่เขาแล้วจะทิ้งกูไปจริงๆ คำพูดนั้นคงไล่ต้อนเพลินจนเพลินต้องปฏิเสธพี่เขาวันนั้น ขอโทษจริงๆ”
ผมผลักพี่เขาออกเพราะคำพูดนั้นก็จริง แต่ซังก็เคยพูดกับผมประมาณนั้นแต่ผมไม่คิดถึงคำพูดของซังสักนิด
นั่นแปลว่าสิ่งสำคัญไม่ใช่ คำพูด แต่เป็น คนพูด
“สุดท้ายต้องขอโทษจริงๆ ที่โทรคุยกันวันนั้น วันที่ชวนไปกินไอติมที่กูบอกว่าถ้ามึงรำคานเมื่อไหร่จะหยุด จะยอมหายไปแต่โดยดี กูพูดแบบไม่คิด ขอโทษนะ ต่อให้ถูกเกลียดแต่ก็ปล่อยมือไม่ได้จริงๆ”มันไม่พูดเปล่าเอื้อมมือของมันมาจับมือของผมเอาไว้แน่นทั้งสองข้าง
มือของมันหายดีแล้ว
ผมไม่สังเกตเลย
“ทำไมถึงหายไปล่ะ”คราวนี้ถึงตาผมพูดบ้าง”หลังจากคืนนั้นก็หายไปเลย แบบนี้มันรู้สึกเหมือน...โดนฟันแล้วทิ้งนะ...”
“ขอโทษ”
“นี่ครอส...คนเรา...ต้องทำยังไงถึงจะรู้ตัวว่าตกหลุมรักเหรอ”ผมช้อนตาขึ้นมองคนตัวสูงกว่า ครอสเลิกคิ้วให้กับคำถามของผม
“...”ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามของผม
“ที่ดีใจทุกครั้งเวลาเจอกัน ยิ้มทุกครั้งเวลาได้รับข้อความ มีความสุขตอนอยู่ด้วยกัน มองหาตอนที่หายไป เป็นห่วงทั้งๆที่กำลังโกรธกันอยู่ เสียใจตอนที่ถูกเย็นชาใส่ สับสนจนนอนไม่หลับแม้แต่นั่งก็ไม่ติด แล้วก็...”
“แล้วก็?”
“หวง ไม่อยากให้ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นอยากยึดเหนี่ยวเอาไว้เป็นของตัวเองแต่เพียงผู้เดียว และก็อยากให้เขารู้สึกแบบเดียวกัน”
“...”
“ถ้ากูเป็นทั้งหมดที่พูดมา แบบนั้น...”
“...”
“ระหว่างเรา มันเรียกว่ารักได้รึยัง?”
ผมถามคำถามที่หาคำตอบพบแล้วออกไป คนตรงหน้าแย้มยิ้มกว้างจนผมอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ พวกเรากอดกันโดยไม่พูดอะไร ต่างคนต่างซึมซับช่วงเวลาสุขล้มซึ่งรายล้อมด้วยหมู่ดาวนี้เอาไว้
“...”
“ครอส ดึกแล้วพรุ่งนี้เราจะกลับกันแต่เช้า แวนให้มาตามไปนอน!”
ซันนี่ครับ ถ้าไม่เสือกสักเรื่องจะเป็นพระคุณ
เชื่อเถอะว่าแวนไม่ได้ใช้ให้มาตามหรอกแต่เธอต้องแอบซุ่มอยู่หลังหินเพื่อรอขัดจังหวะแหงๆ
สุดท้ายผมก็ยังไม่ได้สารภาพรักออกไป
แต่ไม่เป็นไร
สารภาพรักเบื้องหน้าทะเลภายใต้แสงดาวโรแมนติกก็จริงแต่ผมมีแผนสำรอง
อาทิตย์หน้าเป็นวันเกิดครอส...วันเกิดปีแรกที่พวกเราจะได้ฉลองร่วมกัน
-
ตอนเสริม
ซัง talk
ผมมีเพื่อนเด๋อด๋าครับ โง่เง่าเต่าตุ่นไม่มีใครเกิน เรื่องใสซื่อนี่ขอให้บอก งานนางเอกต้องมา ตอนที่มันบอกว่าจะไปดูแลไอ้ครอสที่คอนโดผมก็รู้แล้วล่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น ซึ่งมันก็เกิดขึ้นจริงๆอย่างที่คาด
ผมรู้เรื่องครั้งแรกก็ตอนไอ้ครอสโทรมา
ไอ้หล่อมันพูดกับผมเสียงเบาโหวงว่า ‘เพลินได้ติดต่อมาบ้างรึป่าว’ ด้านผมที่ทำนายเหตุการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้วเลยเดาออกไล่ต้อนมันไป ตอนแรกเดือนมหาลัยก็พยามบ่ายเบี่ยงไม่ยอมเล่าความจริงคงเพราะไม่อยากให้เพลินอับอายแต่สุดท้ายมันก็โดนประโยคเด็ดของผมเล่นงานเข้าไป
‘กูเป็นเพื่อนมันมาตั้งแต่อนุบาล ทะนุถนอมมันราวลูกในไส้ กูไม่ทรยศหักหลังมันเด็ดขาดอยากให้มึงเชื่อใจและเล่าเรื่องทั้งหมดมาซะ กูจะช่วยเอง’
ไม่แน่นะที่ไอ้เพลินมันโตมาเอ๋อแบบนี้อาจจะเป็นเพราะผมโอ๋มันมากไปก็ได้
‘มึงห้ามติดต่อหาเพลินเด็ดขาด ต่อให้คิดถึงแทบขาดใจก็จงทุรนทุรายอยู่ในที่ของมึงเท่านั้น ที่เหลือกูจัดการเอง’
และไอ้ครอสก็เล่าให้ฟังแบบคร่าวๆ
ผมไตร่ตรองเหตุการณ์อยู่สักพักก่อนตอบปลายสายซึ่งรอความเห็นของผมอย่างร้อนรนว่า
และทริปไปทะเลก็บังเกิดด้วยประการละฉะนี้แล
-
เข้าใจกันซักที ต้องขอบคุณขุ่นพ่อซ้งนะ สำหรับแผนนี้ o13
ไหนๆก็ไปทะเลและ เอาซันนี่ไปปล่อยเกาะเถอะ น่ารำคาญมาก ไม่ต้องเอานางกลับไปด้วยหรอก :laugh:
-
นี่เองผู้อยู่เบื้องหลัง
-
:katai4:
-
:pig4:
-
นังซันเน่ !!!!!!!! :katai1: :katai1:
เอามันไปลอยอังคารเลยไป 5555555
ขัดเหลือเกิน แวนก็ไปเลิกกับมันซะที รำรำรำ
-
“ที่ดีใจทุกครั้งเวลาเจอกัน ยิ้มทุกครั้งเวลาได้รับข้อความ มีความสุขตอนอยู่ด้วยกัน มองหาตอนที่หายไป เป็นห่วงทั้งๆที่กำลังโกรธกันอยู่ เสียใจตอนที่ถูกเย็นชาใส่ สับสนจนนอนไม่หลับแม้แต่นั่งก็ไม่ติด แล้วก็...”
“หวง ไม่อยากให้ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นอยากยึดเหนี่ยวเอาไว้เป็นของตัวเองแต่เพียงผู้เดียว และก็อยากให้เขารู้สึกแบบเดียวกัน”
“ถ้ากูเป็นทั้งหมดที่พูดมา แบบนั้น...”
“ระหว่างเรา มันเรียกว่ารักได้รึยัง?” :-[
ซัน เสือกกับเพื่อนแฟนจัง มีแฟนแล้วแท้ๆ หรือเป็นแฟนแวนเพื่อเข้าหาครอส :m16:
รออออ :mew1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นังซันนี่ :angry2: ขัดจังหวะกว่านี้ไม่มีแล้ว โอ้ยย รำนาง
-
เกลียดนังซันนนนนน
-
เป็นแผนของคุณพ่อซังนั่นเอง :katai5: ส่วนซันนี่นี่ยังไง ตัวเองได้กับแวนจนพรุนขนาดนี้แล้วยังคิดว่าครอสจะเอาตัวเองงั้นหรอ
-
ครอสช่างดีอะไรเยี่ยงนี้ :impress2:
-
คุณพ่อซัง ช่างดีนักแล
-
5555
แผนของเพื่อนเพลินนิร้ายจิงๆ
-
โอ้ยยยซังทำดีค่ะ เอาไป5
-
พ่อซังทำดีมากค่ะ
เรา #ทีมเพลิน นะ :mew1:
-
:hao3:
-
เบื่อนางซันไม่ไปไหนสักที :m16:
-
:-[
-
ตอนที่24
วันนี้ผมไม่ได้ไปอยู่กับครอสที่คอนโดของมัน เมื่อนึกย้อนถึงสีหน้าของมันยามที่ผมเอ่ยขอว่าจะมาเที่ยวห้างแล้วก็แทบใจอ่อน เพราะคืนนี้เคสเองก็มีธุระทำให้กลับไปอยู่เป็นเพื่อนมันไม่ได้ แม้จะน่าสงสารแต่ผมก็ต้องใจแข็งเพราะผมมีแผนลับบางอย่าง
พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของครอส
วันที่ 30 พฤศจิกายน...
ผมมาที่ห้างเพื่อซื้อของขวัญวันเกิดไปเซอร์ไพรส์ครอส แต่ยังไม่ได้คิดมาหรอกนะว่าจะเลือกอะไรเป็นของขวัญดี ผมที่ไม่มีจุดหมายเลยเดินเตร่ไปตามร้านขายของกระจุกกระจิกเรื่อยๆ
หน้าอย่างมันคงไม่ชอบตุ๊กตา...สมุดปากกา ปฏิทินก็ตัดทิ้งไปได้เลย
ยากว่ะ...
“เห้อ/เฮ้อ”มีเสียงของใครบางคนถอนหายใจออกมาพร้อมกัน ผมเงยหน้าขึ้นมองยังฝั่งตรงข้ามของชั้นวางของแล้วก็ต้องแปลกใจ
“พี่นารายณ์?”
อีกฝ่ายก็ดูประหลาดใจที่เวียนมาเจอผมในร้านขายของขวัญแบบนี้
“มาทำอะไรที่นี่คนเดียวเหรอเพลิน”เสียงทุ้มเอ่ยทัก
“เอ่อ...มาซื้อของขวัญวันเกิดให้ครอสครับ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดมัน...”
“เหรอ...บังเอิญจัง วันมะรืนก็วันเกิดเฟิงเหมือนกัน...”
กริบ
นี่เป็นการทักทายที่ห่วยแตกที่สุดเท่าที่เคยพบมา ทั้งผมทั้งพี่นารายณ์ต่างเลี่ยงสายตาของกันและกัน ผมเลือกเดินไปยังชั้นวางตุ๊กตาทั้งๆที่ไม่คิดจะซื้อส่วนพี่เขาเดินไปโซนกิ๊ฟช็อปซะงั้น
“พี่ว่าพี่คงใกล้บ้า หึหึหึ ...”พี่เขากล่าวกลั้วหัวเราะก่อนจะเดินมาหาผม”ไปหาร้านกาแฟนั่งพักกันเถอะ เลือกมาตั้งนานแล้วแต่เลือกไม่ได้สักที”
สุดท้ายเราสองคนก็มาจบที่ร้านกาแฟโลโก้สีเขียวชื่อดัง แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าที่ยอมตามมาไม่ใช่เพราะยังปลื้มพี่แกอยู่ผมแค่เมื่อยและกะว่าจะให้พี่เขาช่วยคิดของขวัญให้หน่อยก็เท่านั้นเพราะดูแล้วรสนิยมของพี่นารายณ์น่าจะคล้ายกับครอสมากกว่าผม
ลองให้ผมเลือกดิ มันคงได้ปากกาสีไปกระบะนึงจบ...
ผมนั่งดูดชาเขียวด้วยความประหม่านิดๆ”กับพี่เฟิง...ไปถึงไหนแล้วครับ”
“กะ...ก็เหมือนเดิม เพราะพี่ไม่ได้ทำอะไรเลย”พี่นารายณ์ปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดเมื่อโดนผมเสือกจี้ใจดำ ก็แหม...คนมันอยากรู้นี่หว่าว่าหลังจากวันนั้นพวกพี่เขาไปถึงไหนแล้ว
“อ้าว ทำไมล่ะครับ พี่ไม่จีบพี่เฟิงอ่ะ ผมว่าติดนะ”จากตอนแรกตั้งใจจะเดินเลือกของขวัญด้วยกันผมว่าถ้าผมยังเสือกต่อคงมีวางมวย
“พี่รู้ใจเพื่อนพี่ดีที่สุด เฟิงชอบผู้หญิงและจะชอบอย่างนั้นไม่มีวันเปลี่ยนหรอก ที่สำคัญมันเป็นลูกคนเดียวในครอบครัวคนจีน พี่ทำลูกชายเขาเป็นเกย์ไม่ได้หรอก”เสียงพี่แกโคตรเศร้าเลย
“แฮ่ๆ ครอบครัวคนจีนแต่เปิดร้านอาหารญี่ปุ่น แปลกดีเน๊อะ”ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนพี่นารายณ์จะดกเหล้าแทนดกกาแฟ
“หึหึ ไม่ต้องกลัวพี่ร้องไห้หรอก พี่ชินแล้ว ว่าแต่เราเถอะคบกับไอ้ครอสรึยัง เอ้อ...พี่ต้องขอโทษแทนน้องรหัสพี่ด้วยนะ”หมายถึงข้อมือของไอ้ครอสสินะ แต่ก็ต้องถือว่าเป็นโชคดีในโชคร้ายของมันแหละนะ หนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมว่ามันแฮปปี้ที่ข้อมือเจ็บนะ
ที่สำคัญ...เพราะต้องไปดูแลมันนี่แหละ ผมถึงรู้ใจตัวเองสักที -////-
“ยังไม่ได้คบกันครับ”ผมตอบเสียงแผ่ว”แต่...ก็ใกล้แล้วล่ะ...มั้ง”งื้อออออ เขินอ่ะ หน้าร้อนฉ่าเลย ถึงผมจะชอบมันแล้วก็เถอะ แต่ยังไม่มีแผนจะสารภาพรักหรอกนะ
“อะไรกัน...ขนาดนี้แล้วยังลีลาอะไรอีก เอางี้เป็นไง พรุ่งนี้เราก็ให้ของขวัญพร้อมสารภาพรักไปเลยเป็นไง”ร่างสูงแนะนำด้วยความหวังดี ผมก็ได้แต่ก้มหน้างุดๆ ไม่คิดเล้ยยยย ว่ากับพี่นารายณ์จะมาถึงวันที่นั่งปรึกษาปัญหาหัวใจกันได้
“กำลังหัวเราะเยาะพี่อยู่ในใจรึป่าว...”
อ้าว ล้อกูอยู่ดีๆวกเข้าโหมตดราม่าซะงั้น
“ผะ...ผมไม่ได้คิดอะไรเลยนะ!”
“ก็พี่ยังจัดการปัญหาตัวเองไม่ได้แท้ๆแต่กลับสั่งสอนเราเหมือนรู้ดี”
“อย่าดราม่าดิพี่! ผมเชื่อว่าพี่ก็มีหนทางของพี่...ใช่ไหมครับ”
“ไม่...พี่ไม่มี ไม่มีทั้งทางให้เดินต่อหรือทางให้ย้อนกลับ...หึ...”เจ้าของใบหน้าคมคายระบายรอยยิ้มเย้ยหยันตนเอง”พี่เคยคิดหลายครั้งเลยนะ ว่าควร...ตัดใจสักที แต่ถ้ายังเห็นหน้ากันแบบนี้จะให้ลืมได้ยังไง?”
“พี่เคยลองคุยกับคนอื่น พยามเปิดใจให้คนอื่นดูแล้ว แต่ก็ไม่สำเร็จ...ความรักที่พี่เคยคิดว่าเป็นแบบนี้ตลอดไปก็ไม่เป็นไรกำลังบีบรัดพี่จนหายใจไม่ออก รู้สึก...ทุรนทุรายเหมือนคนกำลังจมน้ำ”
“...”
“หัวใจนี่แย่เนอะ ไม่ว่าจะหลงรักหรือเลิกรัก...ถ้าตั้งใจก็ทำได้ยากทั้งนั้น...”
“มันไม่ยากหรอกครับ แค่ควบคุมไม่ได้...”
“!?”พี่นารายณ์เลิกคิ้วเมื่อผมพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ตกหลุมรักน่ะไม่ยากหรอก คนบางคนแค่เห็นแวบแรกก็ขโมยทั้งใจเราไปแล้ว ไม่อย่างนั้นจะมีคำว่ารักแรกพบไว้ทำไม จริงไหมครับ?”ผมเว้นจังหวะพูดนิดนึง คลี่รอยยิ้มหวานเพื่อปลอบประโลมคนตรงข้าม”เลิกรักเองก็เหมือนกัน...”
“...”
“มันอาจจะยากกว่า แต่เชื่อเถอะว่าของอย่างงี้มันขึ้นกับเวลา...และตัวบุคคล”
“ตัวบุคคล?”
“ใช่แล้ว...พี่อาจจะยังไม่เคยเจอ แต่ผมว่าในชีวิตคนเราน่ะ...ต้องมีอย่างน้อยสักคนนึงที่เป็นเหมือนหนังสือที่ดูแค่ปกหรืออ่านแค่บทนำแล้วไม่คิดจะเปิดอ่านสักนิด แต่พอรู้ตัวอีกทีก็วางไม่ลงซะแล้ว...และคนคนนั้นแหละจะเข้ามาทำลายทุกกรอบความเชื่อหรือความยึดติดเดิมๆของเรา...”
ตรูพูดอะไรวะ...ไม่ได้เรียบเรียง พูดไปงงไป พี่นารายณ์เขาจะรับรู้สิ่งที่ผมพยามจะสื่อไหมเนี่ย?
“พูดถึงครอสอยู่เหรอเรา หึหึ”
“เย้ย!! บ้าเหรอ! ผมพูดรวมๆ รวมๆน่ะรวมๆ ไม่ได้เจาะจง ที่สำคัญผมกำลังปลอบพี่อยู่นะ!”
“เชียร์ให้พี่เลิกชอบเฟิงว่างั้น?”
“ไม๊ๆๆๆๆๆๆ แล้วแต่พี่เลย ผมแค่ตอบพี่ว่าหลงรักหรือเลิกรักมันไม่ได้ยากขนาดนั้น”
พี่นารายณ์หัวเราะเบาๆ สีหน้าดูผ่อนคลายลงกว่าเดิม
ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่เขาเก็บคำพูดของผมไปตีความยังไง เพราะผมเองยังไม่เข้าใจเลยว่าเมื่อกี้พยามจะสื่ออะไร เหอๆๆๆ
เราสองคนพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย พี่นารายณ์พาผมไปซื้อของขวัญให้ครอส เลือกเอาตามที่พี่แกชอบนั่นแหละ
ผมเชื่อในความแมนๆเตะบอลของทั้งคู่ ฮ่ะๆๆ
พอเลือกของผมเสร็จผมจึงหันไปพูดกับพี่แกเสียงใสว่า”งั้นเราไปเลือกของให้พี่เฟิงกันเถอะครับ!”
ทว่าคำตอบกลับเป็นการส่ายหน้าไปมา นัยน์ตาสีเข้มของร่างสูงฉายแววอาวรณ์ออกมาชั่วครู่
“ไม่ต้องแล้ว ปีนี้กะว่าจะไม่ซื้อ”
“เห้ย! พี่! อย่าทำงี้ดิ ลืมคำพูดของผมเมื่อกี้ไปเถอะนะ ผมขอโทษ ผมปากพล่อยเอง”
“ไม่เกี่ยวกับคำพูดของเราซะทีเดียวหรอก พี่ตั้งใจจะตัดใจอยู่แล้วแต่แค่ไม่มั่นใจ”
“งั้นตอนนี้ก็มั่นใจแล้วเหรอครับ?”
“อืม...ถึงเวลาวางสักที หนังสือที่ยึดถือเอาไว้แสนนานแต่ไม่เคยเปิดอ่านเล่มนี้”
แล้วพวกเราก็แยกกันตรงท่ารถแท็กซี่หน้าห้าง ตอนแรกพี่เขาจะพาผมไปส่งแต่ผมรู้ดีว่าไม่ควรเลยปฏิเสธไป ถึงผมจะเลิกชอบพี่เขาแล้วจริงๆแต่ไม่ได้แปลว่า ไม่เคยชอบ ถ้าไอ้ครอสมารู้เข้าหรือมีใครเอาไปพูดต่อมันก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ
คนอะไรรอบคอบและน่ารักชะมัด(ชมตัวเอง?)
“กลับบ้านดีๆนะ”พี่นารายณ์กล่าวขณะที่ผมกำลังจะเดินไปต่อคิว
“อ่าครับ...ขอให้พี่โชคดีนะครับ”
แล้วก็ขอให้ประสบความสำเร็จกับรักที่พี่เลือกด้วย
ไม่ว่าพี่จะเลือกรักพี่เฟิงต่อไปหรือ...กับรักครั้งใหม่ที่ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
วันก่อนไปงานหนังสือมาค่ะ กวาดซื้อมาแบบไม่เจียมบอดี้สุดๆ รู้ตัวอีกทีเงินในบัญชีก็ลดฮวบๆ
ถ้าน้ำหนักลดได้แบบนี้บ้างก็คงดี TvT
-
555 งานหนังสือนั่นงานละลายทรัพย์ดีๆนี่เองมีเท่าไหร่ก็หมดได้ในพริบตา
วกเข้ามาเรื่องน้องครอสหวังว่าวันนี้คงไม่มีมือดีที่ไหนมาทำให้นางนอยก่อนจะได้แฟนนะ 555
-
อยากรู้ใครจะเป็นคนๆนั้นของพีนารายณ์ จะมีแต่งเรื่องพี่แกมั้ยคะ
-
อยากให้นารายณ์ได้กับเฟิง จริงๆ นะ :mew6:
-
ครอสรู้ทีหลังงานนี้มีงอน
-
“หัวใจนี่แย่เนอะ ไม่ว่าจะหลงรักหรือเลิกรัก...ถ้าตั้งใจก็ทำได้ยากทั้งนั้น...” :เฮ้อ:
“มันไม่ยากหรอกครับ แค่ควบคุมไม่ได้...” :katai1:
ในชีวิตคนเราน่ะ...ต้องมีอย่างน้อยสักคนนึงที่เป็นเหมือนหนังสือที่ดูแค่ปกหรืออ่านแค่บทนำแล้วไม่คิดจะเปิดอ่านสักนิด
แต่พอรู้ตัวอีกทีก็วางไม่ลงซะแล้ว...และคนคนนั้นแหละจะเข้ามาทำลายทุกกรอบความเชื่อหรือความยึดติดเดิมๆของเรา...”
“อืม...ถึงเวลาวางสักที หนังสือที่ยึดถือเอาไว้แสนนานแต่ไม่เคยเปิดอ่านเล่มนี้” :katai2-1:
เพลินให้ข้อคิดที่ดีกับพี่นารายณ์ นะ
รอตอนใหม่ :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ครอสตะเห็นป่าว
-
พี่นารายณ์มาจีบหนูได้นะ :laugh:
เพลินจะไม่มีงานเข้าใช่มั้ย?
-
เพลินพูดดีเนาะ
-
อย่าลืมกลับไปเล่าให้ครอสฟังนะ
-
:pig4: :pig4:
-
ใครกันน๊าาาา ที่คู่กับพี่นารายณ์
-
:hao4:
-
เพลินพูดได้ดี อย่าลืมเล่าให้ครอสฟังด้วยนะเดี๋ยวหึงอีก 555
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
วันนี้พี่นารายณ์มาคมมากคะ o13
-
สนุกค่ะ ชอบพระเอกจังเป็นผชอบอุ่นแท้จริง
รอติดตามอ่านตอนต่อไปจ้า
-
สนุกค่ะสนุกมากอ่านมานานนะ อัพโบ่ยๆจิ55555 ชอบพระเอกนะครอสดูเป็นผู้ชายอบอุ่นอะ ส่วนเพลินก็ดูเป็นผู้ชายน่ากอด(หรือกด เอ๊ะ!คงต้องถามครอสนะ55) งื้ออออ ชอบเรื่องนี้มากอะ แบบโดนจายยยย~ จะรอถึงตอนจบเลยนะ จะอ่านให้ถึงตอนจบเล้ยยยย :mew3: :mew1: o18
-
SIDE STORY :: ชู้ #2
เคส talk
“พี่แวนครับ~ พรุ่งนี้จะให้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดพี่ครอสดีครับ?”ผมซึ่งย้ายก้นตัวเองมานอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงห้องคนอื่นเอ่ยถามเจ้าของห้องเสียงเจื้อยแจ้ว
ร่างสูงวางมือจากชีทเรียน เสตามองหน้าผมครู่หนึ่งก่อนหันไปสนใจตำราของตนต่อ
“ทำไมกูต้องให้มันด้วย”เย็นชาจริ๊งงง ทั้งน้ำเสียงทั้งการกระทำเลยนะพ่อคุณ
“เค๊ารู้อยู่แล้วหรอกว่าหน้าอย่างตัวเองน่ะไม่มีทางซื้อของให้เพื่อนวันเกิดหรอก ที่เค๊าถามก็เพราะชวนคุยหรอก ดูซิ๊ดู๊ กว่าจะสับรางเขียยัยซันนี่ออกจากชวิตได้แต่ละทีแต่ละที พอผมมาหาก็ทำเมินไม่สนใจ จิ๊”
“ก็พรุ่งนี้มีสอบย่อยนี่หว่า ที่สำคัญมึงพึ่งมาค้างห้องกูไปเมื่อสองวันก่อนเองไม่ใช่เหรอวะ”เสียงทุ้มตอบโดยไม่มองหน้าผมสักแอะ
ผมเลิกสนใจร่างสูงซึ่งนั่งอยู่ตรงโต๊ะเรียนซึ่งหันหลังให้ผมแบบไม่แยแส
“เช้อออออ”
ไม่สนใจละก็ด๊ะ คุยกะหนุ่มมันต่อหน้านี่แหละ -3-
“ทำไม? เพิ่งกลางวันแสกๆเองนะ อยากแล้วหรือไง?”
กึก!
ผมกระตุกกึกเมื่อได้ยินคำดูถูกจากผู้ชายคนนี้”นิสัยไม่ดี! หน้าตาก็ดีหรอกแต่กลับพูดจาต่ำๆ!”ชักโมโหแล้วเหมือนกันนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาแวนโคตรไร้เยื่อใยกับผมเลย! ก็เข้าใจหรอกนะว่าเสนอตัวไปเป็นชู้กับเขาแต่ผมเสียใจเป็นนะ! ผมชอบแวน! แต่เขาปฏิบัติกับผมแบบที่ระบายอารมณ์!
“พูดจาไม่ดูตัวเอง!”ผมกระชากชีทของมือหนา แวนตวัดสายตามองผมอย่างไม่พอใจแต่ผมไม่สน
“ยังไง?”
“ยังมีหน้ามาถามกลับอีก!? ไม่รู้ตัวรึไง? พอเบื่อเมียเมื่อไหร่ก็โทรเรียกผม ไอ้เงี่ยนเอ๊ย!”
“มายืนลอยหน้าลอยตาเถียงแบบนี้คาดหวังอะไรไว้รึป่าว? อยากให้จูบปิดปากเหรอ หืม”
“เหี้ย!”
พรึ่บ
ผมด่าก่อนปาชีทใส่หน้าตายด้านของอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้! โว้ยยยยย หงุดหงิดๆๆๆ ไม่น่าพลาดรักคนแบบนี้เลยจริงๆ เห็นว่าเป็นเพื่อนพี่ครอสก็นึกว่านิสัยเหมือนกัน ที่ไหนได้ต่างกันราวฟ้ากับเหว! ผมดึงผ้าห่มคลุมโปง โชคดีที่เปิดแอร์ไว้เลยไม่ต้องงอนแบบร้อนๆ
“อย่างอนสิ...มาง้อแล้วนะ”รู้สึกได้ว่าผ้าห่มถูกเลิกขึ้น มันไม่ได้ถูกกระชากออกไปแต่เป็นร่างสูงเองที่สอดตัวแทรกเข้ามาด้านใน แวนกอดผมจากข้างหลัง ฝังใบหน้าคมซุกไซร้แถวต้นคอชวนสยิว
“ฮื๊ออออ ไปไกลๆเลย”พอผมเล่นตัวทีไรเขาก็มักทำแบบนี้เสมอ เพราะทำแล้วมันได้ผลไง แค่เล้าโลมนิดหน่อยผมก็ยอมแล้ว ง่ายชิบหาย
แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกครั้งผมยันอกแวนให้ถอยห่างสะบัดผ้านวมทิ้งและถลึงตามองใบหน้าหล่อๆของอีกฝ่าย
“ไม่อ่านหนังสือต่อเถอะไม่มีอารมณ์”ผมใช้น้ำเสียงหมางเมินไล่อีกฝ่ายออกไปทว่าแวนกลับนอนมองหน้าผมอยู่ที่เดิมไม่มีทีท่าว่าจะขยับ
“บอกให้ไปไงเล่า”วันนี้ผมเซ็งๆ ตาขวากระตุกยิกเหมือนกำลังจะเกิดเรื่องแย่ๆขึ้น
“อะไรวะ ทำไมวันนี้มาแปลก”แวนยันตัวนั่งซ้อนหลังผม ใช้แขนแกร่งโอบรอบเอวบังคับให้ผมเอนตัวซบอก”เคสเบื่อพี่แล้วเหรอครับ”
แวนมักกระแนะกระแหนทุกครั้งที่ผมแทนตัวเขาว่าพี่แต่คราวนี้กลับแทนตัวเองซะเองแถมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขนาดนี้อีก
“วันนี้รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยเซ็งๆน่ะ”
“สังหรณ์?”
“อืม...รู้สึกเหมือนช่วงเวลาแบบนี้กำลังจะหายไป”
“หมายถึงช่วงเวลาเล่นชู้น่ะเหรอ หึหึ”ร่างสูงหัวเราะชอบใจในลำคอราวกับว่าหากผมหายไปจากชีวิตจริงเขาก็ไม่สะทกสะท้านอย่างงั้นแหละ
เสียจรัย
เหมือนแวนจะสัมผัสความหม่นหมองของผมได้เขาเลยกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ผมพลิกตัวหันไปซบเขาก่อนเอาหน้าซุกๆไปมาอย่างอ้อนๆ
“งือออ ไม่อยากเลิกเลย”
“ไม่อยากเลิกก็ไม่ต้องเลิกสิใครเขาบอกว่าจะเลิกกับเรารึไง?”
ไม่มีใครบอกเลิกใครทั้งนั้นแหละ ผมจะตามติดเป็นชู้เป็นปลิงชีวิตพี่อยู่อย่างงั้นแหละแม้ว่าเมียพี่จะจับได้ก็ตาม
“สัญญานะ?”ผมถามเสียงอ้อน เรื่องอ่อยนี่ขอให้บอก
“อืม”
สัญญาของพวกเราไม่มีการเกี่ยวก้อยหรือชูมือสาบานอะไรหรอก ก็แค่จูบอย่างล฿กซึ้งหนึ่งครั้งแต่เนิ่นนานเท่านั้นเอง
แกร๊ก
เพราะได้ยินเสียงไขกุญแจพวกเราจึงผละจากกัน สายตามองไปยังประตูห้องตามสัญชาติญาณก่อนจะพบความความตกใจสุดขีดซึ่งยืนจ้องพวกเราด้วยความตกใจสุดขีดอยู่เช่นกัน
ซันนี่!!
ร่างบางเจ้าของใบหน้าสวยเฉี่ยวเบิกตาซึ่งแต่งแต้มด้วยมาสคาร่าและอายไลน์เนอร์หนาปึกด้วยความช็อค ผมได้แต่อ้าปากค้างเมื่อสิ่งที่กลัวที่สุดเกิดขึ้นตรงหน้า
โดนเมียหลวงจับได้! อาจฟังดูตลกแต่มันเป็นเหตุการณ์ที่เหี้ยที่สุดในฐานะชู้รัก
“แวนกับ...ใครน่ะ”เสียงหวานเอ่ยถาม ท่าทางเธอจะยังไม่หายตกใจ ผมสะดุ้งอย่างแรงก่อนลนลานผละตัวออกจากร่างสูงลงไปยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ข้างเตียง
“คือ...คือ...”ผมพยามหาข้อแก้ตัวแม้จะเห็นกันอยู่ทนโท่ว่าผมกำลังนั่งกกอยู่กับแฟนของเธอบนเตียงของเขาก็ตามแต่ผมก็ยังพยามควานหาข้ออ้างดีๆที่จะทำให้เธอเชื่อ
ผมไม่อยากให้เธอจับได้แม้ว่าจะโดนจับได้แล้วก็ตาม
ผมไม่อยากโดนชิงแวนกลับไป
ผมมันโง่เง่า สิ่งที่หลุดออกมาแทนที่จะเป็นคำอ้างใดๆกลับเป็นน้ำตามากมาย
ระหว่างเราสามคนไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ไม่รู้ว่าผมยืนร้อนไห้คนเดียวอยู่นานแค่ไหนผมรู้แค่ว่าผมโคตรกลัวเลยแต่ถ้าช่วงเวลาโคตรกดดันนี้จะยืดเวลาสุดท้ายที่ได้อยู่กับแวนออกไปผมก็ยอม
“เด็กคนนี้เป็นใคร! ตอบมาตามความจริงนะ แวนก็รู้ว่าแวนโกหกซันไม่ได้หรอก!”
คนถูกถามถอนหายใจพรืดใจ ท่าทีไม่อนาทรณ์ร้อนใจราวกับว่าหลังผ่านพ้นเรื่องนี้ไปไม่ว่าซันนี่หรือผม หรือทั้งสองคนจะหายไปจากชีวิตของเขาเขาก็ไม่แคร์ ตัวของผมสั่นเทายามร่างสูงเดินตรงไปหาซันนี่
และหัวใจของผมแทบแตกสลายเมื่อได้ยินประโยคที่เขาเอื้อนเอ่ย
“ชู้กูเอง”
เพี๊ยะ!
ขอบคุณซันนี่ที่ช่วยตบหน้าแวนแทนผม แต่ทางที่ดีช่วยมาตบหน้าผมด้วยก็ได้ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าซันนี่มาคบกับแวนเพื่อเข้าใกล้พี่ชายผมก็เถอะ แต่พอเห็นผู้หญิงคนนึงมองมาด้วยสายตาเจ็บแค้นแล้วความรู้สึกกลัวและความรู้สึกผิดก็ตีกันมั่วไปหมด
“เลว”เธอกล่าวเสียงสั่น
“ขอโทษนะ ก็ว่าจะบอกตั้งนานแล้วแต่คิดว่าบอกไปเธอคงไม่ฟัง...”
“จะบ้าเหรอแวน! สมองยังปกติดีอยู่รึป่าว!? แวนจะบอกซันว่าอะไร! ว่าตัวเองแอบเล่นชู้กับผู้ชายที่ไหนไม่รู้งั้นเหรอ!!!?”เธอ
ตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธแค้น
“เปล่า...”
“ทำได้เจ็บแสบมากนะแวน!! ปีกว่าที่คบกันมาแวนตอบแทนซันแบบนี้งั้นเหรอ แวนไม่เห็นค่าของสิ่งที่ซันทำไปเลยร...”
“...กูจะบอกเลิก”
“!!!”
“วะ...ว่าไงนะ”
“เราเลิกกันเถอะซัน”
“คิดจะเลิกก็พูดกันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ ที่ผ่านมาแวนเคยเห็นหัวซันบ้างไหม ทำไมถึงใจร้ายขนาดนี้ ซันเสียใจนะ”
“แวนก็เห็นหัวซันตลอดนั่นแหละ เรื่องไอ้ครอสหรือเหตุผลที่เราคบกันก็รู้ดี เพราะฉะนั้นพอเถอะ ถ้าจะตอแหลว่าเสียใจก็ช่วยบีบน้ำตาสักหยดก็ยังดี”
เหี้ยยยยยยยยยยยยย เหี้ยกว่าผมก็แวนนี่แหละ แม่งกล้าสวนประโยคนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยตอนที่ผู้หญิงโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดนั้นได้ยังไง!? ซันนี่ถึงกับอ้าปากพะงาบๆพูดอะไรไม่ออกเลย
“แวนรู้...เหรอ”เธอไม่ได้กล่าวต่อว่ารู้อะไรแต่ก็พอเดาได้ว่าพูดถึงเรื่องพี่ชายผม
“อืมกูรู้ ครอสก็รู้ ไอ้เคสมันยังรู้เลย”พูดเสร็จก็บุ้ยหน้ามาทางผมเล่นเอาสะดุ้งโหยง”เขารู้กันหมดแหละซัน เพลินยังรู้เลย”
“เลว”
ผมว่านาทีนี้ซันนี่พูดได้แค่คำเดียวแล้วล่ะ
“อืม กูเลว ส่วนคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียกูแต่คอยเสนอตัวไปหาเพื่อนกูที่คอนโดบ่อยๆพอโดนมันปฏิเสธก็แจ้นไปตกผู้ชายในผับก็เลวไม่ต่างกันหรอกซัน”
“แวนรู้...”
“อืม...เคยเห็นซันในผับกับผู้ชายคนอื่นครั้งนึงแต่ไม่ได้ทักเพราะตอนนั้นกูก็อยู่กับผู้หญิงคนอื่นเหมือนกัน”
อีปิคมาก โหดสัสรัสเซีย ผัวเมียคู่นี้!!
ปัง!
ซันนี่สะบัดผมปิดประตูใส่หน้าโดยไม่เถียงอะไรออกมาอีกเพราะรู้ตัวว่ายิ่งเถียงออกไปเท่าไหร่ก็โดนขุดเรื่องตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ผมซึ่งควรจะโดนหล่อนตบหน้าสักป้าปสองป้าปเลยรอดตัวราวกับปาฏิหาริย์
“แม่งเอ๊ย กูเพิ่งสัญญาไปเมื่อกี้เองนะ”แวนซึ่งเป็นผู้ดีเพียงบุคลิคยกมือขึ้นขยี้หัวหน้าเซ็ง
ดูเหมือนประเด็นจะวกกลับมาหาผมอีกครั้งเมื่อร่างสูงหันมาสบตากับผมซึ่งยืนใบ้แดกอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าผมหยุดร้องไห้ตั้งแต่ตอนไหนแต่ไอ้คนตรงหน้าก็อุตส่าห์เดินมาเช็ดคราบตามแก้มให้
“โทษว่ะ กูคงทำตามที่มึงขอไม่ได้แล้ว”
“อ่า ไม่เป็นไรๆ ก็ไม่มีแฟนแล้วจะมีกิ๊กได้ยังไงล่ะเน๊อะ”
“อย่าร้องดิวะ เพิ่งหยุดเองนะ”
ก็คนมันเสียใจนี่หว่า! ผมก้มหน้างุดปล่อยให้มือหนาลูบศีรษะไปมา
“เราเลิกเป็นชู้กันเถอะ”
อา ในที่สุดก็พูดคำนี้ออกมาจนได้ ผมพยักหน้าหงึกหงักอย่างปลงใจ คิดซะว่าเดือนกว่าที่ผ่านมาคือช่วงเวลาดีที่พระเจ้ามอบให้ แม้มันจะสั้นจนน่าใจหาย...แต่ก็ดีกว่าไม่เคยได้สัมผัส ผมก้มหน้านิ่งๆอยู่พักใหญ่ รวมรวบกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม
“อื้ม ได้สิ! เสียดายนิดๆนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไรระดับเคสกระดิกนิ้วเดียวผู้ชายคนใหม่ก็มาแล้ว”
“เพ้อเจ้ออะไรของมึง?”
“หะ หา!? ก็เราเลิกกันไม่ใช่เหรอ กูก็ไปจีบคนใหม่ดิ! คิดว่าหน้าอย่างกูไม่มีใครเค้าเอารึไง รู้ไหมว่ามีคนรอต่างคิวจากมึงกี่คน อื๊ออออ”ไม่ต้องก่วง แวนไม่ได้จูบปิดปากมหรอกแค่เอามือมาอุดปากเท่านั้น ผมถลึงตาใส่ร่างสูงอย่างเอาเรื่อง แต่ที่จริงคือน้ำตาจะไหลอยู่แล้วขืนอยู่ต่อนานกว่านี้อีกนิด
“ก็ถึงได้ถามไงว่าเพ้อเจ้ออะไร ชอบกูไม่ใช่เหรอ กูโสดแล้วเนี่ย ทำไมไม่มาจีบกูวะ”
“หือ!?”
“ไม่เข้าใจตรงไหนถามได้นะ”
“จีบ...”ผมชี้ตัวเองสลับกับแวนไปมาด้วยสีหน้างงเป็นไก่ตาแตก แวนพยักหน้าแทนคำยืนยัน
“ใช่! จีบกูสิ ถ้าจีบติดสัญญาว่าจะไม่มีชู้”
เย้ยยยยย!
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ตอนนี้จัดเต็ม อัดแน่นด้วยคนเลวx3 5555555+
อยากจับมาตีสั่งสอนทีละคนจังค่ะ
สิ่งที่ทุกคนในตอนนี้ทำไม่ถูกต้องเลย แต่ใครจะผิดมากผิดน้อยอันนี้แล้วแต่วิจารณญาณของคนอ่านล่ะ!!
-
น้องเคสโดนพี่แวนอ่อยแรงแบบนี้มีแววว่าอาจจะช็อคได้ โอ้ยยย...เริ่ดอ่ะ
-
โอ๊ย เล่นตัวน่ะแวน
-
อ่อยยยยย
-
:pig4: :pig4:
-
นึกว่าจะตบกันสนั่น
-
พี่แวนกะซันนี่ มวยถูกคู่จริงๆ
หญิงร้ายชายเลว ปลื้มมมมมมม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แหมะหล่อเลือกได้นะข่ะคุณแวนน
-
แอร๊ยยยยย อิแวนอ่อยแรงแบบไม่ทันตั้งตัว :haun5:
-
แวนแกชอบเคสอยู่นิดๆ ใช่มั้ยล่ะ หึๆๆ
-
แหมมมมมมแวนเนี่ยนนะยะ
-
อ่อยแรงมากกก
-
คู่รองดึงดูดแรงมาก ครอสนี่ใครคะ? 55555 :hao6:
-
ผลกระทบจากความอ่อยของพี่แวน แอ้ก!
หนูเคสจีบเลยๆๆ
-
นังแวน นี่แกอ่อยน้องเคสซะน้องหาทางไปไม่เจอเลยนะ
อย่าไปหลงกลมัน มันบอกให้เราจีบมันทำแฟน น้องเคสจีบมันทำผัวเลยค่ะ
-
:hao3:
-
พี่แวนแกเลวดีจัง แต่เลวแล้วสถานะเปลี่ยนก็โอเค แล้วทำไมอ่อยเคสหนักจังหล่ะคะ
-
รอน้องเคสจีบพี่แวน เพราะพี่อ่อยแรงมาก 555
#แวนเถียงกับซันนี่ถึงกับเงิบจริง ชอบพี่แวน
รอตอนพี่แวนกับน้องเคสอีกนะ
-
คราวนี้นังซันนี่ไม่เดินเครื่องเข้าหาครอสแบบเต็มตัวเลยรึ ไหนๆก็เลิกกับแวนแล้วหนิ ส่วนเคส ถ้าแวนจะอ่อยขนาดนี้ก็เดินหน้าจีบให้เต็มที่ไปเลยยยยย
-
พี่แวนทำตัวดีเป็น 555
นู๋เคสจะอัพสถานะล่ะ
-
#ทีมแวน จีบดิเว้ยเคสส รอไร
-
โหย เลิกสักดี ดีใจ นังซันนี่นี่สุดๆ แวนก็ไม่เบา แต่ต่อไปต้องรักน้องเคสคนเดียวนะ
ขอบคุณค่ะ
-
ไม่ใช่จะไประรานครอสอีกนะ
-
แวนอ่อยแรงมากอะ
-
เออเว้ย แวนบทมันจะชัดเจนก็เป็นมนุษย์ชัดเจนกันซะอย่างงั้น ฮ่า ฮ่า
-
ตามมาอ่านถึงตอนปจบ.แล้ว เย่ ฉลอง
ที่ผ่านมาสอบมิดเทอม กิจกรรมยุ่งไปหมดกว่าจะได้มาอ่านๆ 55555
ในที่สุดน้องเพลินก็รู้หัวใจตัวเองซะที
ปรบมือให้แวน กับการกระทำทั้งหมด ชอบบ 55555
-
ตอนที่25
ครอส talk
วันนี้เป็นวันเกิดของผม
อันที่จริงก็ไม่ได้คาดหวังหรือร้องขอให้ใครมาอวยพรหรือซื้อของขวัญมาให้หรอกนะเพราะผมได้รับสิ่งเหล่านี้จากเพื่อนในเฟสและผู้ติดตามอย่างล้นหลาม มีคนมาโพสต์หน้าวอล์ผมเป็นร้อยคนตั้งแต่ช่วงเช้าและตอนนี้พระอาทิตย์ก็ใกล้จะตกดินเต็มแก่แล้วยอดโพสต์เลยเพิ่มขึ้นไม่รู้ตั้งเท่าไหร่
แต่ท่ามกลางคำอวยพรนับร้อยพันนั้นไม่มีของคนเพียงคนเดียวที่ผมต้องการ
ไอ้เคสเอาโน็ตบุ๊คผมไปนอนกกกับแวนตั้งแต่เมื่อวานส่วนคอมก็พังพอดีผมเลยต้องใช้ไอแพดเลื่อนหาชื่อเพลินอยู่หลายครั้ง จ้องหน้าจอจนตาแทบบอดเพราะกลัวจะกดข้ามไปแต่สุดท้ายผมก็ไม่เจอแอคเค้าท์ของเพลินในหน้าวอล์ของผม
ครืดดดด...
ไอ้แวนโทรมา? ผมกดรับสายอย่างแปลกใจ
“ว่าไง เพิ่งรู้ตัวว่าควรอวยพรวันเกิดเพื่อนสนิทเหรอวะ”ผมแกล้งแซวมันไปอย่างงั้นแหละรู้ดีว่ามันไม่โทรมาหาผมเพราะเรื่องพรรคนี้หรอก ผมเองก็ไม่สนใจด้วย
“ทำเสียงเป็นหมาหงอยเชียวนะมึง โดนเจ้าของทิ้งเหรอวะ”
จึก! (โดนแทงใจดำ)
“นั่นปากเหรอไอ้สัส! เพลินแค่รอเซอไพรส์กูตอนกลางคืนต่างหาก เผลอๆอาจจะสารภาพรักกับกูด้วยก็ได้เว้ย!!”
“กูจำไม่ได้ว่าเคยมีเพื่อนโลกสวยขนาดนี้นะ”
“มึงไม่กัดกูสักวันจะตายเหรอไอ้ห่า”
“พี่ครอสสสสสสสสส~~~~”ผมด่าไอ้แวนแต่กลับมีเสียงใสดังแทรกเข้ามาก่อน”เปิดลำโพงเร็ว เค้าจะคุยกับพี่ชายเค้า”เป็นไอ้เคสอย่างไม่ต้องสงสัย ไอ้น้องเวรทิ้งพี่ชายไปหาผัว จำไว้
“สุขสันต์วันเกิดนะคร้าบบบบ รักพี่ครอสที่สุดในสามโลกเล้ยยยยย ขอให้หล่อๆรวยๆKใหญ่อยู่แล้วก็ขอให้เมียรักเมียหลงนะคร๊าบบบบบ”พูดดีมากไอ้น้อง
“รักกูขนาดนั้นก็กลับมาฉลองกับกูที่ห้องสิ”
“ไม่! เค้าจะอยู่กับพี่แวน เน๊อะๆๆ”
“หึ! ทีงี้ล่ะหน้าระรื่นเชียวนะ เมื่อวานยังร้องไห้ตาบวมฉึ่ง”อันนี้ไอ้แวนพูดกับน้องผมครับ
“อะไรๆ เชี่ยแวนมึงทำอะไรน้องกู แกล้งน้องกูระวังจะโดนมิใช่น้อย”
“มึงจะทำอะไรกูได้”
“กูก็จะแช่งให้ซันนี่เกาะมึงแน่นยิ่งกว่าทากดูดเลือดไง ฮ่าๆๆๆ เอาให้ไม่มีเวลาไปกกชู้ของมึงเลย”
“เสียใจด้วยนะตอนนี้กูไม่มีชู้ ส่วนมึงก็หัวเราะซะเยอะๆก่อนจะขำไม่ออก”
ได้ยินเสียงปิดประตูแว่วๆสงสัยไอ้เคสไปเข้าห้อน้ำพอดี
“หมายความว่าไงวะ แล้วน้องชายกูอ่ะไม่เรียกว่าชู้เรอะ มึงเห็นเป็นลูกบุญธรรมรึไงเอาไปอยู่ด้วยข้ามคืนขนาดนั้น”ผมเอ่ยแซวอย่างคนไม่รู้ว่าตัวว่าพายุจะเข้า
“ไอ้เคสเป็นแค่คนที่ตามจีบกูอยู่ ส่วนจะรับรักไหมต้องพิจารณาอีกที นี่ตั้งแต่เมื่อวานก็ไม่ได้แตะต้องน้องมึงเลยเนี่ย มันจะลงแดงตายห่าอยู่แล้ว หึหึหึ”
“แปลกๆนะ แล้วซันนี่ล่ะ?”
“ซันมาเห็นตอนกูฟัดกับเด็กแรดนี่พอดีเลยเลิกกันแล้ว”
“เหี้ยยยยยยยยยยยยยย ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ แล้วมึงก็ไม่บอกกู ไอ้สัส! เรื่องโคตรใหญ่เลยนะ”
“เมื่อวานตอนบ่ายๆ กูคิดว่าเขาไปฟูมฟายกับมึงแล้วซะอีก ยังไม่ไปเหรอวะ”
“ยังเลยว่ะ เหี้ยละไง กูรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่าง”ผมขมวดคิ้วอย่างเครียดๆ หากเป็นปกติแค่ทะเลาะกับแวนนิดเดียวซันนี่ก็จะแจ้นมาหาผมหรือโทรตามให้ออกไปอยู่เป็นเพื่อนแล้วแต่นี่ถึงขั้นเลิกกันแต่ไม่มีแม้กระทั่งแชทมาหาเลยมันแปลกมาก
”หรือจะเลิกชอบกูแล้ววะ มึงคิดว่าไง กูไม่ได้อยู่ในเหตการณ์กูไม่รู้ว่าซันแสดงอาการยังไง”
“เมื่อวานกูบอกเขาไปแล้วว่ามึงรู้ว่าเค้าคิดยังไง อ่อ แล้วก็สาวไส้เรื่องกิ๊กทั้งหลายของเขาด้วยนิดหน่อย ซันโกรธจนแทบระเบิดแหนะ ปิดประตูห้องกูแรงจนบานพับแทบหลุด กูว่างานนี้ถ้าซันไม่เกลียดกูกับมึงไปเลยก็คงเลือดขึ้นหน้าทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มึงเป็นผัว”
“กูไม่รู้จะด่ามึงเป็นภาษาอะไรเลยไอ้เลว ปากพล่อยทำกูเดือดร้อน”
“ภาษาญี่ปุ่นไง เรียนอยู่หนิ”
“ขอบคุณที่แนะนำ ถุ้ย! ใช่เวลาตลกเหรอมึง!?”
“หึๆ เอาเถอะ ไว้ขอโทษมึงทีหลังแล้วกัน แต่ถ้าเมื่อวานกูไม่พูดกันท่าไปแบบนั้นน้องมึงโดนจวกเละ มันคงโดนด่าว่าเป็นลูกชู้ให้เจ็บยันแม่โน่นกูเลยขุดเรื่องของเขามาแฉก่อนจะได้หุบปาก”
“เออๆ กูไม่โทษมึงหรอก กูผิดเองที่หล่อไป ใครๆก็มารุมรัก แค่นี้นะมึงกูขอคิดหาทางหนีทีไล่ก่อนล่ะ”
“ขอให้มีความสุขกับวันเกิด บาย”
เหี้ยมาก ผมได้แต่ด่าในใจเพราะเจ้าตัวชิงวางสายไปก่อน
ติ๊งหน่อง...
มีคนมา?
เอาล่ะครับ มีไม่กี่คนหรอกที่จะมาหาผมถึงห้องแบบนี้ อันดับแรกคือไอ้แวนกับเคสซึ่งยืนยันหลักฐานที่อยู่กันไปเมื่อครู่ สองคือซันนี่ สามคือเพลิน
ภาวนาให้เป็นข้อสาม
ผมทำใจดีสู้เสือเดินไปเปิดประตูโดยไม่รีรอ
“อ้าว~ มาได้ยังไงน่ะซัน เข้ามาก่อนสิ”เสียงหลงเลยกู เหี้ยกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ผมฉีกยิ้มเหือดแห้งไปให้หญิงสาวตรงหน้า เธอก็ส่งยิ้มหวานกลับมาให้นะแต่ทำไมรู้สึกว่ามันเคลือบยาพิษอยู่หว่า แต่ก็ช่างเถอะ ผมพาเธอมานั่งที่โซฟาก่อนเข้าครัวไปรินน้ำซ่าให้
ถือโอกาสคุยกันให้รู้เรื่องเลยก็ดี...
“แวนบอกแล้วใช่ไหม”เป็นซันนี่ที่ชิงพูดขึ้นมาก่อน แม้ขอบตาเธอจะคล้ำๆนิดหน่อยคิดว่าเมื่อคืนคงนอนไม่หลับแต่สีหน้าและมาดยังจัดอยู่ในระดับราชินีตามเดิม
“อืม”เพิ่งโทรมาสดๆร้อนๆเมื่อกี้เลยคร้าบบบ จะบอกกูให้เร็วกว่านี้นิดก็ไม่ได้นะ
ในเมื่อเธอมาเหนือมาดขนาดนี้ผมก็ต้องเก๊กขรึมไว้ก่อนแหละ เชื่อว่าต่างฝ่ายต่างใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆกันทั้งคู่ ของอย่างงี้ก็ขึ้นกับว่าใครเก๊กได้เนียนกว่ากันล่ะนะ
“แล้วครอสคิดว่ายังไงล่ะ”
คิดว่าซวยกูน่ะสิ!
“ก็ดีแล้วนี่ ซันกับมันไม่ได้ชอบกันแต่แรกจะไปทนคบอยู่ทำไมล่ะ”
“งั้นเรื่องที่เพื่อนตัวเองคบซ้อนก็ไม่ว่าอะไรงั้นสิ”
“อืม”
“แสดงว่าครอสก็ยอมรับสินะ เรื่องที่พ่อตัวเองไปมีผู้หญิงคนอื่นน่ะ หึ! แถมลูกชายของผู้หญิงคนนั้นยังมาเล่นชู้กับเพื่อนสนิทตัวเองอีก”ซันนี่กล่าวพลางแค่นยิ้มเย้ยหยัน คำพูดของเธอทำให้ผมเริ่มมีน้ำโห
“เราจำได้ว่าไม่เคยบอกซันเรื่องพ่อนะ และเชื่อว่าแวนก็ไม่ใช่คนพูด”ผมกดเสียงต่ำอย่างคนพยามข่มอารมณ์ ผมยอมรับว่าทั้งพ่อ เพื่อนและน้องของผมทำผิด แต่นั่นไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอ!
“เพลินเป็นคนบอก”
“โกหก!!”ผมสวนกลับไปทันที ไม่แม้แต่จะคิดหรือเคลือบแคลง
“ทำไม? เพราะเห็นเป็นเด็กดีก็เลยเชื่อใจรึไง? ครอสนี่น่าสงสารนะ โดนหน้าอ่อนๆแบบนั้นตุ๋นซะเปื่อย”
ซันกำลังใส่ร้ายเพลิน ต่อให้เธออมพระทั้งวัดมาพูดผมก็ไม่โง่หลงเชื่อหรอก
“คิดว่าพูดแบบนี้จะได้ผลเหรอซัน พอเถอะ ไม่มีประโยชน์ เราจบกันด้วยดีดีกว่านะ”ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้เหรอไงว่าสำหรับผมเพลินคือคนที่ห้ามแตะต้อง เห็นแก่ที่เพื่อนผมทำเธอไว้แสบสันเมื่อวานหรอกนะผมถึงกัดฟันทนคุยด้วยนานขนาดนี้
“เมื่อวานนี้เพลินไม่ได้มาหาครอสใช่ไหม”
“!?”
“ทำหน้าตกใจแบบนี้แสดงว่าใช่สินะ หึ”
“แล้วจะทำไม!? ซันทำอะไรเพลิน!!”
“โอ๊ยยย จะรักก็ให้มันมีขอบเขตหน่อยเถอะครอส! เมื่อวานนี้เพื่อนของซันบังเอิญเห็นเพลินที่ห้างเข้า...เขาถ่ายรูปมาให้ดูด้วยนะ อยากเห็นไหม?”
ถ้อยคำของเธอกำลังโจมตีจิตใจของผมอยู่ ผมยอมรับว่าผมกลัว มือชื้นเหงื่อไปหมด แม้แต่จะกะพริบตายังไม่กล้าเลย แล้วในที่สุดมือถือของเธอก็ถูกยื่นมาตรงหน้า แม้ไม่อยากจะเห็นแต่ก็เห็นไปแล้ว
ภาพของเพลินกับ...พี่นารายณ์
“ละ...แล้วไง อาจจะบังเอิญเจอกันก็ได้ ที่สำคัญแค่เดินกับพี่นารายณ์มีอะไรน่าแปลก ไม่รู้รึไงว่าเขาเป็นพี่น้องโรงเรียนกัน...”เหี้ย เสียงสั่น ผมเชื่อตามที่พูดไปจริงๆ แต่จะไม่หวาดหวั่นขนาดนี้ถ้าคนข้างๆเพลินในรูปไม่ใช่ผู้ชายคนนี้
“รู้สิ รู้ด้วยนะว่าเพลินแอบชอบพี่นารายณ์มาตั้งแต่โรงเรียนเก่าแล้ว มีการเดินตามไปส่งที่รถไฟฟ้าด้วยนะ ครอสล่ะ...รู้รึป่าว”
ร้ายกาจ
“ซันต้องการอะไรกันแน่”ผมแยกแยะได้ว่าอันไหนเรื่องจริงอันไหนใส่ไข่ อาการตอนนี้คือโมโหผู้หญิงตรงหน้าและเจ็บจี๊ดๆที่เพลินทิ้งผมไปเดินเที่ยวห้างแถมไม่สนใจวันเกิดกันอีก
แต่มันยังไม่หมดวันสักหน่อย
ผมเชื่อว่าเพลินไม่ลืมแต่กำลังรอเซอไพรส์ผมอยู่
“ซันต้องการให้ครอสเลิกโง่เง่างมงายสักที”
“คนที่กำลังโง่เง่าคือซันต่างหาก!! ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าเสียเวลาเปล่า เลิกทำให้ตัวเองดูแย่ลงสักทีเถอะ ไม่เห็นแก่ใครก็เห็นแก่ตัวเองเถอะนะซัน!!”
“ครอสจะไปรู้อะไร...”
“เธอนั่นแหละ ไม่เกี่ยวด้วยสักนิดจะเสือกรู้อะไรมากนัก!!”
“ปากร้ายขึ้นนะ กำลังกลัวอยู่ล่ะสิ”
“ออกจากห้องนี้ไปซะ!”
“รู้อยู่แก่ใจใช่ไหมล่ะว่าคนรักกันคบกันเป็นแฟนหรือแม้กระทั่งแต่งงานกันแล้วก็นอกใจกันอย่างง่ายดาย แถมยังทำเหมือนตัวเองไม่ผิดอะไรเลยด้วย”
“!!”
สมองผมชาไปเป็นแถบ เล่นโดนขุดโคตรตั้งแต่พ่อ น้อง เพื่อน และคนที่รักมาด่าเหมารวดเดียวขนาดนี้เป็นใครใครก็ช็อค
ผมไม่น่าเปิดประตูให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาในห้องเลย
ผม...น่าจะรู้สึกตัวให้เร็วกว่านี้อีกนิด ตั้งสติให้เร็วกว่านี้อีกหน่อยแล้วก็เบือนหน้าหลบกลีบปากบางแต่งแต้มด้วยลิปติกสีสดซึ่งทาบทับมาที่ริมฝีปากของผม
ผมควรจะสะดุ้งแล้วก็ผลักเธอออกให้เร็วกว่านี้อีกสักนิด
ให้เร็วก่อนที่เพลินจะมาเห็น
“ครอส”
ไม่ต้องรอผมผลักซันนี่ก็ผละตัวออกไปทันทีที่ได้ยินเสียงแผ่วเบาของคนที่ผมเฝ้ารอมาทั้งวัน
ผลั่ก!
กล่องของขวัญถูกปาใส่หัวผมเต็มๆก่อนเจ้าของกล่องของขวัญที่ว่าจะวิ่งผลุนผลันออกจากห้องไปด้วยความตกใจ
“เพลิน!!”
กึก! เหี้ย!! ผมจะวิ่งตามไปแต่ซันนี่ก็กอดผมเอาไว้จากด้านหลังอย่างจังจนแทบจะล้มหน้าทิ่มทั้งคู่ เธอไม่ได้กอดผมเพราะอาลัยหรืออยากให้เพลินเข้าใจผิดอะไรทั้งนั้นเพราะเพลินเข้าใจผิดไปแล้วเต็มๆ แต่จุดประสงค์ของเธอคือรวบตัวผมเอาไว้เพื่อไม่ให้ตามเพลินทัน!!!
“เป็นเหี้ยอะไรเนี่ย ปล่อยกู!!”ผมทั้งสะบัดทั้งผลักแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ทั้งเกาะทั้งจิกเอวผมจนเลือดแทบซิบ
“ไม่!! สมน้ำหน้า!! พวกมึงหักหน้ากูก็ต้องเจอแบบนี้แหละ โอ๊ยยยย”
โครม!
ผมถีบครับ เต็มตีนเลยด้วยจุดนี้โดนด่าว่าหน้าตัวเมียก็ไม่สนแล้วสัส พอเธอกลิ้งลงไปกองอยู่กับพื้นผมก็ฉวยจังหวะวิ่งออกจากห้องไปทันที ไม่สนว่าเธอที่มองมาด้วยสายตาโกรธแค้นจะทุบทำลายข้าวของในห้องผมรึป่าว เพราะในนั้นมันไม่มีอะไรสำคัญหรอก...ไม่มีเท่าเพลินอีกแล้ว
" ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " ' " '
ขอให้เที่ยวสงกรานต์อย่างมีความสุขนะคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยัยชะนีีีีีีีีีี ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ด่าไม่ถูกเลยอิก่พนป้ะยห้กีพยห่พนก
-
ครอสน่าจะถีบนังซันให้แรงๆกว่านี้
-
ตอนที่คุยกับซันนี่หงุดหงิดมาก ครอสดูอ่อนด๋อย ดูสู้ซันไม่ได้ พูดเสียงก็สั่น ติดอ่างนิดนึงอีก มาดีตอนท้ายที่กล้าถีบ 55555555555555555555
-
สนุกสนานละทีนี้
-
สนใจเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น 45 องศาไหม
ร้อนแรงเหลือเกินทั้งเนื้อเรื่องและอากาศตอนนี้ 555555
อยากให้เพลินใจเย็นๆ ค่อยๆคุยกันนะ
ส่วนยัยซันนี่เอาไปหมกป่าเลยเถอะ :z6:
-
ครอสเธอทำตัวน่ารักมาตลอดเลยนะแต่วันนี้ขอถามหน่อยเหอะ นี่มรึงโง่หรือโง่กันแน่ฟระ ปล่อยอิชะนีบ้าเข้าห้องมาทำไม ฟายจริงๆ เพลินก็นางเอกเกิ๊น ใครๆก็สู้เคสไม่ได้ละตอนนี้ นางรักนางก็มั่นคงตามเรื่องของนาง แล้วงี้เมื่อไรเพลินกับครอสจะรักกันสักทีอะ เซ็งวุ้ย :ling1: :ling3: อิครอสถีบอิซันมันน้อยไปนะน่าจะกระทืบซ้ำอีกทีเผื่อเราด้วย555
-
สมน้ำหน้าโง่เองนะครอส
-
ผิดตั้งแต่เปิดประตูให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาในห้องแล้ว
-
ทำไมมาแค่นี้ ม่ายน่ะ ทำไมแค่ถีบน่าจะกระทืบให้จมตีน ชะนีตนนี้นางร้าย
-
เอ้าาา คลีพลิก555 กลายเป็นเพลินมาเข้าใจผิดครอสแทน
รำคาญยัยซันนี่อะ
คนอะไรหน้าด้านหน้าทน เกลียดอะ
รออ่านตอนต่อไปค่า
-
:pig4: :pig4:
-
ครอส ถีบไม่พอ ช่วยกระทืบแรงๆหน่อย อุ๊บบบส์
ซันนี่โดนขนาดนี้หวังว่าจะยอมจบนะ
-
ดุเดือดมากชะนี
-
แถวบ้านเรียกงานเข้า งานช้างด้วย
โชคดีนะครอสนะ
ขอบคุณค่ะ
-
ตบด้วยตีนเลย รำคาญชะนีแม่ง!!!
-
คิดผิดตั้งแต่เปิดประตูแล้วครอส :m16:
-
ครอสเลอค่า5555555
-
หนอย นังซันนี่!! :z6: :z6:
-
อีซันนนนน :z6:
-
:เฮ้อ: จะมีใครที่ทั้ง น่าเกลียด
หน้าด้าน หน้าทน :m16: เท่าซันนี่อีกไหมเนี่ย :z6:
โคตรจะน่ารำคาญ :hao7:
ตื๊อผู้ชายได้แบบฉันไม่แคร์ใดๆ ทั้งสิ้น :fire:
ครอส ก็ซื่อบื้อ รู้ทั้งรู้ จปส.ยายซันนี่ว่าจ้องจะจับตัวเอง
ยังจะเปิดประตู สนทนาปราศรัยด้วย :m16:
รอ :pig4: :pig4::pig4: :pig4:
-
:mew5:
-
โหย ทำยังกับตัวเองดีตายละยัยชะนี ไม่ดูตัวเองเลยว่าทั้งคบแฟนเพื่อเข้าหาเพื่อนแฟน ทั้งนอกใจคบผู้ชายคนอื่น ว่าคนอื่นไม่ดูตัวเองเลยว่าตัวเองก็เลวเหมือนกัน
-
ไม่น่าทำแค่ถีบ น่าจะกระทืบซ้ำ - -*
-
ตอนที่26
วันนี้เป็นวันเกิดของครอสซึ่งผมตื่นเต้นสุดๆ เมื่อคืนแทบนอนไม่หลับเลยล่ะ แต่ก็หลับจนได้แหละนะ ตื่นมาอีกทีก็สิบโมงนู่น พออาบน้ำเสร็จผมก็เปิดส่องเฟสไอ้ครอสอยากรู้ว่าจะมีคนมาอวยพรวันเกิดมันเยอะไหม และผมก็พบว่าโคตรของโคตรเยอะ เซเลปดีๆนี่เอง แต่ผมไม่โพสต์แปะไว้หรอกนะ คนพิเศษก็ต้องมีมุมพิเศษดิ อิอิ
“มึงช่วยเลิกหัวเราะชั่วร้ายสักที กูบอกแล้วว่ามันน่าขนลุก”เสียงมารที่เอื้อเฟื้อที่อยู่อาศัยให้ผมดังขึ้น
เมื่อวานนี้ผมมานอนห้องไอ้ซังเพราะเอ็กไซส์จัดมันอยู่คนเดียวเงียบๆไม่ได้จริงๆ ไอ้เพื่อนตัวดีก็เปิดประตูต้อนรับพร้อมจิกให้ใช้ผมให้ช่วยมันเก็บห้อง
“ตื่นเต้นอ่ะมึงงงงง กูตื่นเต้นชิบหายเลย เขินด้วยยย”ผมพูดพลางดิ้นไปดิ้นมาเอาหน้าซุกหมอนข้างอายๆ
“เห็นสภาพมึงตอนนี้แล้วนึกถึงตอนประกวดดาวเดือนใหม่เลยว่ะ”
“อ๋อออ หมายถึงตอนที่กูด่ามันนั่นอ่ะนะ อื้อๆ พูดแล้วก็คิดถึงเน๊อะ แม่งตรงข้ามกับตอนนี้เลยอ่ะ”
“หมั่นไส้ว่ะ หน้ามึงโคตรฟินเลย จะกรี๊ดตรงนี้ก็ได้นะกูจะไม่ด่าว่าตุ๊ด”
“ก็ด่าไปแล้วไม่ใช่เหรอ!?”
“เออว่ะ ฮ่าๆๆๆ กูแค่ห่วงว่ามึงจะหลุดตอนบอกรักมันเท่านั้นแหละ”
“กึ๋ยยยย หยึ๋ยยยย อย่าพูดถึงเรื่องนั้นดิ เดี๋ยวกูก็สติแตกอีกรอบหรอก ซ๊างงงงงง ตื่นเต้นอ๊ะ!! ไม่ไหวแล้ว ขอกำลังใจโหน่ยยย กูต้องทำยังไงบ้างนะ”
“ทำเสียงห่าอะไรของมึง แค่พูดคำว่ารักมันจะยากอะไรนักหนาวะ กูก็ซ้อมบทให้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ ทำตามนั้นแหละ พลาดก็ไม่เป็นไรหรอกเชี่ยครอสมันเห็นเป็นน่ารักหมดนั่นแหละ พอๆกูว่าขืนนั่งอยู่ตรงนี้หมอนข้างกูเป็นชิ้นๆแหง ออกไปข้างนอกกันเถอะ เอาของขวัญว่าที่ผัวมึงมาด้วยเลย เสื้อผ้าหน้าผมพร้อมแล้วใช่ไหม”
“อื้ม”
“แหม...ไม่มีปฏิเสธเลยนะไอ้คำว่าว่าที่ผัวน่ะ”
มันแซวผมซะเปื่อยยับขนาดนี้แล้วพอผมเขินมันก็ด่าทำหน้าเซ็ง ดูมันเด๊ะ ชิส์ๆ
ผมเดินไปหมุนตัวหน้ากระจกสองสามรอบ จัดผมอีกนิดหน่อยก่อนคว้าของขวัญเดินออกจากห้องของซัง อันที่จริงตามแผนคือให้ไปหามันตอนพระอาทิตย์ตกดินโน่นแต่ไอ้ซังคงทนรำคานไม่ไหวเลชวนผมออกมาตั้งแต่บ่ายแก่แบบนี้
ก็ดีนะเพราะผมก็ตื่นเต้ล~~ไม่ไหวแล้วเช่นกัน
“มึง...”เสียงของเพื่อนผมดังขึ้น ซังหยุดเดินก่อนจะถึงลิฟท์ผมจึงชะโงกหน้าออกมามองอย่างแปลกใจ
“เจอร์!!”
คนถูกเรียกก็แปลกใจไม่น้อยที่เจอผมที่นี่ สภาพมันเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนนะ ผมเผ้ายุ่งเหยิงหน้าตาเบลอๆไม่ตีหน้าเข้มเหมือนทุกครั้ง เด็กวิศวะคนนี้เตี้ยวกว่าซังนิดหน่อย ไม่รู้ว่าเพื่อนผมสูงกว่าที่คิดหรือมันเตี้ยกว่าที่คิดกันแน่ แต่เอาเป็นว่าพอมันทำหน้าอึนๆมองซ้ายมองขวาแล้วผมคิดว่าน่ารักดี
ในลิฟท์พวกเราไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ พอออกมาจากลิฟท์มันก็ชะลอฝีเท้าให้พวกผมเดินไปยังระตูหอก่อน ไม่ใช่ว่ามันหนีหน้าหรืออะไรหรอก แค่ขึ้เกียจควักกุญแจจออกมาติ๊ดกับเครื่องเท่านั้นแหละ
“เออ...เพลิน!”ก่อนจะขึ้นรถซังผมก็ถูกเรียกไว้ เหมือนไอ้เจอร์พึ่งตื่นเต็มตาและเพิ่งรับรู้ตัวตนของผม”ไปไหนวะ”
“ไปหาครอส”ผมตอบเต็มปากเต็มคำ วันนี้มันมึนๆแถมผมยังมีเพื่อนด้วยผมไม่กลัวหรอก อิอิ
“เออๆ กูเห็นในเฟสละ มึงอยู่หอนี้เหรอวะ”
“เปล่า เพื่อนอยู่”
“เออๆ”มึงจะเอออีกกี่รอบถึงพอใจ”ว่าแต่รู้จักผู้หญิงที่ชื่อซันนี่ป่าววะ? เออๆช่างแม่ง ไม่มีไรหรอก กูไปละ บาย”
ผมว่ามันเมาค้าง
ผมเลิกสนใจเจอร์และขึ้นรถเพื่อนมุ่งหน้าไปยังคอนโดของครอสด้วยความตื่นเต้น ใจเต้นตึกตักๆๆๆๆ
แต่พอไปถึง...
ผมก็เห็นภาพที่ทำเอาหัวใจแทบหยุดเต้น
เอาจริงๆถ้าเป็นผมตอนปกติคงยืนอยู่กับที่ด้วยความตกใจ พอตั้งหลักได้ก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นี่มันผมตอนไม่ปกติไงเรื่องเลยจบตรงการวิ่งหนี ผมได้ยินเสียงมันตะโกนไล่หลังมานะ แต่ว่าไม่เห็นตัวมันวิ่งตามออกมา
ในใจลึกๆผมเชื่อใจมันมากกว่าสายตาตัวเอง
แต่ผมก็ไม่กล้าหาญพอที่จะยืนอยู่ตรงนั้น
ซังกลับไปแล้วเพราะมันคิดว่าคืนนี้ผมจะอยู่ยาวผมจึงโบกแท็กซี่และให้ไปส่งที่หอของมัน ผมต้องการที่ยึดเดียวและมันเป็นคน
เดียวที่รู้เรื่องดีที่สุด ผมคิดแบบนั้นจึงรีบตรงไปยังห้องของเพื่อนสนิท...เพื่อพบว่าไม่มีใครอยู่ในนั้น
ผมร้องไห้ตั้งแต่อยู่บนแท็กซี่แล้ว นึกด่าตัวเองในใจว่าหากไม่หนีออกมาก่อนอะไรๆมันคงสวยกว่านี้
“ฮึก...ฮืออออ ไอ้เหี้ยซัง ไอ้เลว ทิ้งกู อย่าให้รู้นะว่าไปหาหวานน่ะ ฮึก...”
พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแล้ว แสงสว่างที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างตรงทางเดินจึงเป็นสีส้มสลัวชวนหดหูดีแท้
ผมทรุดตัวลงกับพื้น นั่งซบหน้ากอดเข่าร้องไห้เป็นคนมีปัญหา
ไม่กล้าโทรตามมันเพราะไม่รู้จะเล่าให้ฟังยังไง
“ฮึก...”
แม้ผมจะไม่ได้โทรหาใครแต่ก็มีคนโทรหาผมนะ ครอสนั่นแหละ โทรมาเป็นสิบๆสายเลย และผมเชื่อว่าถ้าผมไม่รับสายมันก็จะกดโทรต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งจำนวนมิสคอลเยอะกว่าจำนวนคนที่ไปโพสต์อวยพรวันเกิดมันอีก
จึกๆ
มีคนใช้ตีนสะกิดขาผม ผมรีบเงยหน้าขึ้นมาเพราะคิดว่าเป็นซังแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะคนที่เข้ามาทักผมคือไอ้เหี้ยหน้ามึนแห่งคณะวิศวะ
“มานั่งร้องไห้ทำเหี้ยอะไรแถวนี้ เสียงมันดังเข้าไปในห้องกูนอนไม่ได้”
ขอโทษที่ไปรบกวนการนอนของมึงนะ
ผมเม้มปากจนเป็นเส้นตรงใช้หลังมือปาดน้ำตาลวกๆและลุกขึ้นยืน ไปร้องหน้าหอก็ด่ะ ผมเดินไปกดลิฟท์ไอ้เหี้ยเจอร์ก็เดินตามเข้ามาด้วย ผมเดินมานั่งตรงโต๊ะหินอ่อนหน้าหอ ไอ้เจอร์ก็เดินมานั่งข้างๆ
“ตามมาไม”
“อกหักเหรอวะ? ดีเลย เข้าไปต่อในห้องกับกูไหม”
“ไม่!!”ผมรีบปฏิเสธเสียงกร้าวทันควัน หมดอารมณ์ร้องไห้หมด อย่ามากวนดิ๊ ไปเล่นตรงโน้นไป ชู่วๆ
“งั้นไปแดกเหล้าย้อมใจกัน”
ผมหรี่ตามองคนชวนอย่างไม่ไว้ใจ
“กูไม่ฉุดเข้าโรงแรมหรอกไอ้ห่า กูมีจรรยาบรรณของผู้ชายเจ้าชู้”
“ก็ได้ แต่สี่ทุ่มแล้วต้องกลับนะ”
ผมเชื่อคนง่ายไปป่าววะ แต่หลังจากมันทำร้ายครอสวันนั้นผมเห็นว่าสีหน้ามันดูตกใจเหมือนจงใจเล่นแรงแต่ไม่ได้เจตนาให้ออกมาแรงขนาดนั้น ผมเลยปรับมุมมองใหม่นิดนึง คิดว่ามันไม่ได้เลวบริสุทธิ์อะไรขนาดนั้น
หลังจากรอเจอร์อาบน้ำแต่งตัวมันก็พาผมแว๊นมอไซค์มายังร้านเหล้าแห่งหนึ่งซึ่งผมไม่รู้จัก เมื่อมาถึงผมก็แชทบอกชื่อร้านกับทางมาให้ซังไว้คร่าวๆแต่มันยังไม่ได้เปิดอ่านหรอก
“เอาไร”
“กุ้งแช่น้ำปลา”
“กูพามาแดกเหล้าไม่ได้พามาแดกกับแกล้ม”
“งั้นเอาแจ๊คๆอะไรสักอย่าง”
“กระแดะ! ล่อของแพง แดกแค่ช้างก็พอกูไม่ได้รวยเหมือนผัวมึง”
ละจะถามตะมัยยยยย
เนื่องจากท้องฟ้ายังไม่มืดดีภายในร้านแห่งนี้เลยแทบไม่มีคน ผมใช้ซ้อมเขี่ยน้ำแข็งในแก้ววนไปวนมาอย่างเหม่อๆ ไอ้คนที่มาด้วยกันก็เอาแต่ทอดสายตามองออกไปนอกร้าน เจอร์ไม่ค่อยแตะเหล้าเยอะเหมือนครั้งแรกที่เจอกันตอนเลี้ยงสาย ผมสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป
จนกระทั่งท้องฟ้ามืดสนิท เสียงโทรศัพท์ของมันก็ดังขึ้น คิ้วเรียวขมวดเป็นผมเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรมา
“โหล! มีไรวะ”เสียงห้าวกระชากถาม ผมทำเป็นตักหัวปลาหม้อไฟกินเหมือนไม่ใส่ใจแต่ที่จริงแล้วหูผึ่ง
“กูจะอยู่ไหนมันก็เรื่องของกู!!”ดูแม่งโกรธจัดมากเหมือนไม่เต็มใจจะคุยกับปลายสายแต่ก็กดตัดไม่ได้
“เหี้ย!! เออ!! กูอยู่กับเพลินที่ระบำบาร์พอใจรึไง อีสัส!”จากสรรพนามแสดงว่าคนที่คุยกับเจอร์เป็นผู้หญิง? แปลกนะถ้ามีสาวโทรมามันควรอารมณ์ดีสิ ไม่ใช่นั่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงแบบนี้
“ใจเย็นๆดิ เดี๋ยวก็เมาหรอก”ผมเตือนเสียงแผ่วเพราะกลัวว่าเจอร์จะเมาจนพาผมกลับไปส่งไม่ได้
คนถูกห้ามมองตาเขียว โอเค๊! อยากกินก็กินไปเลย เอาที่พี่สบายใจ
ผมเลิกสนใจมันและนั่งจมกับความคิดของตัวเองเงียบๆ เหล้าไม่ค่อยเข้าปากเท่าไหร่ตามประสาคนไม่ชอบกิน
ถ้าครอสรู้ว่าแอบมากับเจอร์มันต้องโกรธแหง...แต่ไอ้โดนโกรธน่ะไม่เท่าไหร่ กลัวมันเสียใจนี่สิ
“เห้อ”
“ถอนหายใจแบบนี้แสดงว่ามีเรื่องหนักใจ มาระบายให้พี่ฟังมั้ยจ๊ะ”พอผมถอนหายใจออกมาด้วยความเครียดก็มีเสียงทุ้มทักขึ้นแบบล้อเลียน ไม่ใช่เสียงของเจอร์หรอกครับเพราะไอ้บ้านั่นก็เงยหน้ามองหาต้นเสียงเลิ่กลั่ก
ฉับพลันโต๊ะของเราก็โดนล้อมด้วยผู้ชายหน้าตาไม่รับแขกห้าถึงหกคน ผมกวาดสายตามองคนกลุ่มนั้นอย่างหวาดๆผิดกับไอ้คนเจนสนามอย่างเจอร์ซึ่งหรี่ตามองอย่างไม่พอใจก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงแข็งว่า
“จำไม่ได้ว่าชวนพวกมึงมา บังเอิญมาแดกร้านนี้เหมือนกันเหรอวะ”
คนรู้จักเหรอ? ผมหันไปพิจรณาผู้มาใหม่อีกครั้งแต่ดูจากรอยสักและตการระเบิดหูแล้วผมว่าไม่เคยเจอคนแบบนี้ในมหาลัยมาก่อนนะ
“เพื่อนแดกเหล้ากูเอง”เจอร์ช่วยไขข้อข้องใจให้ ด้านเพื่อนแดกเหล้าทั้งหกก็ลากโต๊ะมาต่อร่วมวงด้วยเล่นเอาผมนั่งตัวลีบมองหน้าไอ้เจอร์หวังว่ามันจะช่วยไล่เพื่อนมันไปไกลๆ
“กูกลับสี่ทุ่มนะ พวกมึงเปิดโต๊ะใหม่ดีกว่า”โฮ่ววว ก็มีพี่เจอร์นี่แหละที่รู้ใจ
“ไมวะ!? พรุ่งนี้มีสอบเหรอ เข้ามหาลัยได้หน่อยทำตัวเป็นเด็กเรียนเชียวนะมึง”หนึ่งในนั้นทักขึ้น
“เปล่า แค่สัญญากับเพลินไว้”สิ้นคำทั้งโต๊ะก็หันมามองผมเป็นตาเดียว
ไอ้คนเดิมขมวดคิ้วนิดๆก่อนถามขึ้นอีกครั้งว่า”เมียมึงเหรอวะ กูก็ว่าแม่งน่ารักดี เล่นดอกฟ้านะมึง”
“เพื่อน”
อื้อหือออออออ พี่เจอร์คนเดิมที่เพิ่มเติมคือความดีงาม
“งั้นกูขอ”
ปัง!
เชี่ยเจอร์ตบโต๊ะเสียงดังมองหน้าเพื่อนตัวเองด้วยสายตาแข็งกร้าวแทนคำขู่ ถ้าแตะเพลินมึงตาย!
“เดี๋ยวนี้มึงเป็นคนดีขึ้นนะเพื่อน ได้ยินว่าโดนพี่รหัสลากไปปรับทัศนคติด้วยนี่ หึหึหึ”หมายถึงพี่นารายณ์น่ะเหรอ? ผมมองหน้าเจอร์สลับกับเพื่อนของไปมาก่อนตัดสินใจย้ายก้นไปนั่งข้างๆเจอร์เพื่อความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน ช่วงที่ขยับตัวรู้สึกเหมือนมือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นเบาๆ
แต่นี่ไม่ใช่เวลามาอ่านแชทผมจึงนั่งสงบเสงี่ยมมองนักเลงคุยกัน
“เหี้ย!! อย่าพูดถึงไอ้เวรนั่น แค่ได้ยินคำว่าพี่รหัสกูก็อยากจะอ้วกแล้ว”
“แพ้ท้องเหรอเจอร์”
“เหี้ยพล!! วันนี้มึงชักจะกวนตีนกูมากไปแล้วนะ!!!”
“อ้าวๆ...ได้ยินเค้าว่ากันว่ามึงตกเป็นเมียของพี่รหัสแล้วไม่ใช่หรือไง?”พี่รหัสเจอร์ก็พี่นารายณ์ไม่ใช่เรอะ!? ตาผมแทบจะถลนออกจากเบ้าเมื่อได้รับข่าวใหม่บรรลือโลก!!
“อย่าละเมอทั้งที่ยังลืมตาเหี้ยพล!! มึงเอาเหี้ยอะไรมาพูด อย่างกูเนี่ยนะ!? กับไอ้เหี้ยนั่นน่ะนะ!? ใครเอาข่าวมั่วนี่ไปปล่อย”
“ซันนี่”
“!!”ไม่ใช่แค่เจอร์ที่ตกใจ ซันนี่เหรอ ใช่ซันนี่เดียวกับที่ผมรู้จักหรือเปล่า
“พูดถึงก็มาพอดี เป็นไงเมียใหม่กูสวยป่าว หึหึ เป็นถึงดาวคณะทันตะเชียวนะ รองดาวมหาลัยด้วย”ปลายนิ้วของผมเย็นเฉียบเมื่อร่างบางที่แสนคุ้นเคยปรากฏในสายตา เธอคือซันนี่คนเดียวกับที่ผมรู้จัก
“ไงเพลิน บังเอิญจังนะ ไม่คิดว่าจะมาเจอกันในที่แบบนี้”เสียงหวานเอ่ยขึ้นก่อนเธอจะทิ้งตัวลงนั่งกายของพลด้วยรอยยิ้มเย็นมุมปาก เย็นจัดผมจนเสียวสันหลังวาบ ทว่าคนข้างๆผมกลับเดือดปุดๆจวนเจียนจะระเบิด
“รู้จักสองคนนี้ด้วยเหรอซัน”เสียงทุ้มของพลดังขึ้นอย่างแปลกใจ
“ก็นี่ไงพลก็...คนนี้ไง”เรียวนิ้วสวยกรีดกรายชี้มายังผมด้วยมาดนางพญา”ที่ซันนี่บอกให้พลช่วยหาเพื่อนที่ไว้ใจได้สักคนสองคนช่วยฉุดไปข่มขืนให้ที”
“!!?”
เหี้ย!!
ผมแทบหงานหลังตกเก้าอี้เมื่อไอ้เจอร์คว้าต้นแขนผมขึ้นด้วยความโมโห มันมองหน้าซันเหมือนคนกำลังจะระเบิดแต่ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรออกไปเพราะมันเองก็คงรู้ดี...ว่าสถานการณ์แบบนี้ อย่าราดน้ำมันเข้ากองเพลิงจะดีที่สุด
“อ๋อ จำได้ๆ ให้งั้นเอาตอนนี้เลยไหม เพิ่มเป็นหกคนได้รึเปล่า”
วินาทีที่ผมกับเจอร์ก้าวออกมาก็ได้ยินประโยคดังกล่าวเข้าเต็มสองรูหูพวกเราจึงเลือกเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีกเพื่อให้ไปถึง
มอเตอร์ไซค์ที่จอดเอาไว้ในซอยข้างร้านให้เร็วที่สุด
ผมไม่ได้ยินว่าซันนี่ตอบพลว่าอะไร
ทว่าคำตอบก็ไล่ตามหลังมาติดๆ
เสียงฝีเท้าหลายคู่ไล่หลังเรามา เจอร์ลากผมวิ่งโดยไม่หันกลับไปมองแม้แต่น้อย มือของพวกเราจับกันแน่นจนชื้นเหงื่อด้วยความตื่นตระหนก
“โอ๊ย!!”ผมร้องเสียงหลงเมื่อถูกกระชากคอเสื้อ เจอร์ก็เร็วไม่แพ้กันมันหันมาถีบเพื่อนมันที่คว้าคอเสื้อผมเอาไว้ แต่มือที่จับผมอยู่แย่ยราวกับคีมเหล็กทั้งผมทั้งไอ้เห้นั่นเลยกลิ้งลงไปกองกับพื้นพร้อมกัน
นั่นทำให้พวกที่เหลือตามมาทัน
ไอ้เหี้ยเจอร์ก็จอดรถไว้ในซอยเปลี่ยวเสียด้วย
ตายห่า!!
" " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "
ขอโทษค่ะ ลืมสนิทเลยจริงๆว่าวันศุกร์ยังไม่ได้อัพนิยาย (T/\T) มาช้า...ขอโทษนะคะ
-
เพลินกับเจอร์จะรอดมั้ยเนี่ย ครอสกับพี่นารายณ์มาช่วยเมียด้วยยยยยย
-
เป็นถึงนักศึกษาว่าที่คุณหมอฟัน แต่ไร้จรรยาบรรณมากกกกกกกกซันนี่
-
ค้างมาก ขออีกตอนปลอบใจที่เรารอนานหน่อย อิอิ
-
โห เป็นชะนีที่ป่ำจด่ดขกขพ่ดรพ่แื
โอ้ย ด่าไม่ออก
-
โอ้โห ซันนี่
นางเลวบริสุทธิ์จริงไรจริง
-
ค้างงงง
ซันนี่เลวมาก จับนางเข้าคุกที
-
เอาจริงๆ ตอนหลังซันนี่ต้องโดนอะไรบ้างนะ เอาแบบให้อายคนทั้งมหาลัยเลยแล้วค่อยโดนไล่ออกอ่ะ ไม่ใช่เเค่ด่าๆแล้วจบกันนะ ไม่โอเราซีเรื่องข่มขืนจริงๆ :katai1:
-
ไม่จบจริงๆนะ ยัยซันนี่ น่ารำคาญ
-
WTF
-
ซันยังเลวได้อีก หน้าด้านสุดๆ มั่วผู้ชาย ตื๊อผู้ชายที่เขาไม่รัก
ยังทำร้ายคนได้ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรตัวเอง แค่สะใจเท่านั้น
ให้ผช.คนใหม่ของตัวเองหาคนไปข่มขืนคนที่ขวางทางรักตัวเอง
โอ้.... เลวสุดขั้ว ชั่วสุดนรก :fire:
-
นังซันนี่ นังเลววว
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
:a5:
-
อิซันนี่ใครก็ได้มา :z6: :z6: :z6:
-
ตอนที่27
ผมกระเสือกกระสนลุกขึ้น
“หลบไปยืนอยู่ตรงนั้นก่อน มันเกะกะ! โอ๊ยยย เหี้ยเอ๊ยยย แม่ไม่สอนรึไงว่าเวลาคนพูดอย่าสอด!!”เจอร์ต่อยสวนหน้าไอ้พลไปหนึ่งหมัด ทั้งคู่แลกกันไปคนละหมัด ประเมิณด้วยสายตาผมว่าไอ้เจอร์เหนือกว่า...กรณีตัวต่อตัวอ่ะนะ
ตุบ!
ผลัก!
“อั่ก! แค่กๆ”
ร่างสูงโปร่งของเด็กวิศวะจอมอวดดีถูกฟาดเข้ากลางหลังจนล้มลงไปกองอยู่กับพื้น พอสบโอกาสอีกห้าคนที่เหลือก็รุมสหบาทาซะเละ!!
โอ๊ยยย ทนดูไม่ไหวแล้ว เชี่ยเจอร์แม่งโดนรุมตีนหกต่อหนึ่งมันจะเอาห่าอะไรไปสู้!
“พอแล้ว!! พอเถอะนะ! มีธุระกับกูไม่ใช่เหรอ เจอร์เป็นเพื่อนพวกมึงด้วยไม่ใช่หรือไง”ผมถลาเข้าไปกลางดงตีนเข้าไปกันตัวเจอร์ที่สะบักสะบอมลงไปกองกับพื้นเอาไว้ทั้งๆที่ตั่วสั่นเทิ่ม พวกนั้นหยุดการกระทำทั้งหมดผมเลยประคองเชี่ยเจอร์ที่หายใจไม่เป็นจังหวะอย่างรู้สึกผิด
“มึงนี่มัน...ควายจริงๆ กูแค่โดนตีนแต่มึงน่ะจะโดนK ยังมีหน้ามาห่วงกูอีก สัส!”
“เพื่อนเหรอ เหอะ แค่คนรู้จัก! หลบไปเพลิน กูไม่อยากเอากับคนมีแผลเต็มตัว”
“ไม่...”ผมเอ่ยเสียงอ่อย รู้ตัวดีว่าสถานการณ์แบบนี้ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธแต่ก็ซุกหน้ากอดคอไอ้เจอร์ไว้แน่น
“อย่าหาเรื่องเจ็บตัว ไอซ์มึงลากคอมันออกมานะ”
“ปล่อยนะ!! ไม่เอ๊า ไอ้เหี้ยยย ปล่อยยยยย”ผมสะบัดตัวสุดแรงเมื่อคนที่ชื่อไอซ์ปราดเข้ามาลากคอผมให้ห่างจากเจอร์ และพอผมออกห่างปุ๊บเจอร์แม่งก็โดนเตะเสยเข้าเต็มอกจนนอนหงายหมดสภาพ
“อึก!”
“เสียใจด้วยนะเจอร์ ซันไม่ได้ให้กูแค่เซ็กส์ เขาให้เงินกูด้วยว่ะ จะเอาไงกับเหี้ยนี่ดีซัน”ไอ้เลวพลกันไปพูดกับผู้หญิงตัวต้นเรื่องที่เดินย่างสามขุมเข้ามาในดงตะลุมบอน ใบหน้าของเธอแสดงออกว่าสะใจอย่างชัดเจน
ซันนี่ตรงเข้าไปหาเจอร์ ใช้รองเท้าเข็มสูงเหยีบเข้ากลางท้อง คนโดนเหยีบเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด
“โง่เองนะเจอร์ ตอนแรกซันอุตส่าห์ไปทาบทามเจอร์ก่อนแท้ๆแต่เจอร์ดันปฏิเสธ หึ! เห็นว่าทำแขนครอสหักก็นึกว่าแน่ที่แท้ก็ใจปลาซิว...พูดมาได้ว่าไม่อยากเล่นสกปรก เห๊อะ! ปอดแหกล่ะสิไม่ว่า”
“ว่าใครปอดแหกหะยัยแพศยา! อึ่ก กูแค่ฉลาด!! รู้ว่าผู้หญิงอย่างมึงเอาไปชีวิตก็มีแต่ความฉิบหาย โอ๊ยยย”เจอร์แทบดิ้นพล่านเมื่อโดนส้นเข็มกดอย่างแรงเน้นๆที่หน้าท้อง
“เปลี่ยนใจแล้วพล ช่วยเอาไอ้ปากหมานี่อีกคนได้ไหม ซันรู้สึกว่าแค่กระทืบมันไม่สะใจ”
“กูก็กำลังคิดเหมือนมึงนั่นแหละซัน”
“เหี้ย!! มึงเป็นบ้าไปแล้วเหรอ พวกกูผู้ชายนะ!!”
ผมตะโกนแทรกขึ้นมาอย่างเหลืออด ไอ้ไอซ์อะไรนั่นยังล็อคตัวผมไว้ก็จริงแต่มันไม่ได้ปิดปากผมไว้ มีปากผมก็ด่าหมดอ่ะ นาทีนี้ไม่ห่วงชีวิตแม่งละ น้ำตาจะไหลด้วยความคับแค้น!
เพี้ยะ!
ผมโดนตบ...โดยไอ้คนที่ผมแหกปากด่านั่นแหละ ไอ้พลสาวเท้าเข้ามาใกล้ ถลึงตามองผมววโรจน์! ผมกัดฟันและจ้องหน้ามันกลับ เอาดิ! กูสู้ตายอ่ะ
หมับ! มือหยาบกร้านเปือดเลื้อนของมันบีบกรามผมอย่างแรง รู้สึกเจ็บจนต้องเบ้หน้า
“อ้าปากซะ แล้วอย่ากัดลิ้นกูล่ะ”
“...”
“กูบอกให้มึงอ้าปาก!!!”
เรื่องอะไรผมจะยอมตามใจมันง่ายๆล่ะ เหี้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แม่งงงงง ร้องไห้เป็นตุ๊ดเลยกู ฮืออออ น้ำตาผมไหลพรากออกมาเมื่อโดนต้อนจนมุม
“สัส! แม่งร้องไห้!! เหี้ย!! ติดใจแล้วไง พอเถอะ พวกมึงลากเหี้ยเจอร์ตามกูไปที่รถซิ๊”มันหันไปสั่งลูกน้องของมัน ทั้งสีหน้าแล้วแววตาบอกยี่ห้อหื่นชัดเจน ลูกน้องอีกสี่คนที่เหลือเดินเข้าไปหาไอ้เจอร์ มีเหยีบซ้ำอีก ผมไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นกับมันบ้างเพราะตัวผมถูกลากไปยังรถของไอ้พลที่จอดอยู่ใต้สะพานซึ่งโคตรเปลี่ยวหนักกว่าเก่า
“ฮึก...ไอ้เหี้ย...เอาซันนี่ไปคนเดียวดิวะมาเอาอะไรกะกู...”ผมเอ่ยเสียงอ่อยขณะถูกบังคับให้เดินเข้ามาใต้สะพาน
“อีนั่นน่ะนะ!? ห่าเอ๊ย! ถ้าน่าเอานักผัวมึงคงไม่เลือกมึงหรอก”ซันคงเอาเรื่องของครอสไปสาทยายให้ไอ้พลฟังหมดแล้ว
“ฮือ...ครอส...”
“เลิกร้องสักที ร้องไปผัวมึงก็ไม่ได้ยินหรอก!!”
ผมไม่น่าโง่เลย ตอนนั้นไม่น่าวิ่งออกมาจากห้องของมันเลย เราน่าจะคุยกันดีๆ ปรับความเข้าใจกัน ผมควรจะได้สารภาพรักกับมันแล้วก็ฉลองวันเกิดกันอย่างมีความสุขอยู่ในห้องแท้ๆ
ทำไมผมถึงได้โง่เอาตัวเองมาทรมาณแบบนี้
“ครอส..”
“บอกให้เลิกร้องหาผัวซักที!! เข้าไปในรถซะ!! จะเข้าไปดีหรือจะให้กู...”
“มึงจะทำไม?”
กึก!
ในขณะที่ผมกำลังจะถูกกดหัวเข้าไปในรถก็มีเสียงของใครบางคนดังขึ้น...เสียงของใครบางคนที่แค่เพียงได้ยิน ความหวาดกลัว
ของผมก็ถูกปัดเป่าหายไป
“ครอส...”
ครอสจริงๆ ครอสตัวเป็นๆกำลังยืนมองมาทางนี้ด้วยสายตาที่แม้จะอยู่ท่ามกลางความมืดและเลือนลางแต่ก็ยังน่ากลัว
“ปล่อย”เสียงเย็นๆเอ่ยคำสั่ง ไอ้พลฮึดฮัดอย่างไม่พอใจที่มีคนเข้ามาขัดจังหวะ
“มึงเป็นใคร!! กล้าดียังไงเข้ามาสอดกู!!ไอ้เหี้ย!!”มันปล่อยมือจากผมจริงแต่ไม่ใช่เพราะเชื่อผังคำสั่ง พลกระโจนเข้าใส่ครอสอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง มันง้างหมัดขึ้นแต่ก็ครอสก็เร็วกว่า ร่างสูงถีบเข้าอย่างจังตรงท้อง ไอ้พลเสียหลักล้มลง เห็นท่าไม่ดีไอซ์จึงปล่อยผมและเข้าไปร่วมวง
การตลุมบอนเกิดขึ้น
ผมยืนมองภาพตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก
ขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่าทักษะการต่อสู้ของผมติดลบ ทักษะการป้องกันตัวเป็นศูนย์ การเข้าไป = ตัวถ่วง พอไล่ลำดับความคิดดีๆผมก็เลือกยืนพิงประตูรถอยู่เงียบๆ
แต่หัวใจในอกซ้ายเต้นรัวจนแทบหลุดกระดอนออกมา
เสียงหมัดและเสียงร้องโอดครวญดังระงมแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเพื่อนอีกสี่คนที่เหลือของไอ้พลจะตามมา และเพราะสู้แบบหนึ่งต่อสองนั่นแหละ ทั้งสองฝ่ายจึงสูสี ไม่ดิ ดูดีๆไอ้ครอสแม่งแทบไม่เจ็บตัวเลยส่วนพวกไอ้พลแค่เอาตัวให้รอดไปทีละหมัดทีละหมัดก็ลิ้นห้อยแล้ว
ผลั่ก!
“มึงนั่นแหละกล้าดียังไงมาแตะต้องเพลินของกู ไอ้ควาย!!”ตอนนี้ทั้งพลทั้งไอซ์ร่วงลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ
“อย่าบอกนะว่า...มึงคือ...ครอส?”
ครอสไม่ตอบ แต่กระทืบซ้ำ...ทั้งเตะทั้งต่อยไปอีกหลายยกจนไอ้พลแทบร้องขอชีวิต
ตอนนี้คนที่มาช่วยผมได้ทันเวลาเพราะอะไรก็ไม่ทราบโกรธจนแทบจะฆ่าคนได้ ครอสมันเตะซ้ำไปยังสีข้างของคนที่นอนกลิ้งอยู่จนพลหมดสติไปมันถึงหยุดยืนหอบแฮ่กๆ
“ครอส...”
ผมก็ประสาทพูดเป็นอยู่คำเดียว พอเรื่องจบแทนที่จะเลิกร้องไห้แต่พอได้เห็นหน้ามันชัดๆน้ำตาจากไหนก็ไม่รู้ก็พากันไหล่เอ่อออกมาอีกรอบ
มันจะโกรธผมที่หนีมาเที่ยวกับเจอร์ในวันเกิดของมันรึเปล่า?
“ครอส...”นาทีนี้ผมพูดเป็นแค่คำนี้จริงๆ ผมส่งเสียงอ่อยๆเรียกอีกฝ่ายก่อนจะเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงเมื่อไม่ได้รับการตอบสนอง ร่างสูงเดินเซนิดๆไปยังเสาต้นใหญ่ใต้สะพาน มันที่ยืนพิงหลักหันมามองผมซึ่งยืนกำชายเสื้อสะอึกสะอื้นอยู่ที่เดิมก่อนจะ...
ผายมือออก?
ผมเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ
ครอสจิ๊ปากอย่างขัดใจเมื่อผมยังยืนเซ่ออยู่ที่เดิม
“มาๆกอดกัน”
“ฮืออออออออ!!”เพียงเท่านั้นผมก็โผเข้าใส่อ้อมแขนของมันแล้วก็ปล่อยโฮออกมาเหมือนเด็กแดงๆ ครอสเอก็กอดตอบผมไว้แน่นเช่นเดียวกัน
“มึงนี่ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลยจริงๆ เดี๋ยวนี้ชักสวยใหญ่แล้วนะ มีผู้ชายมาแย่งเพียบเลยหนิ”
“ฮืออออออออ”
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง มาช่วยแล้วนะ”
หงึกๆ ผมผงกหัวตอบรับทั้งๆที่ใบหน้ายังซุกอยู่กับไหล่กว้าง แม่งงงง ดีใจอ่ะ ฮืออออ รู้สึกเหมือนเกิดใหม่เลย
“ขอโทษนะ ฮึก...ขอโทษ...”ขอโทษที่ทำให้วันเกิดเละไม่มีชิ้นดีขนาดนี้
“กูไม่ได้โกรธ แล้วมึงก็ไม่ผิดด้วย ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก”
“แต่เพราะกู...กระจอกแล้วยังกระแดะมาเที่ยวที่แบบนี้...ฮึก ก็เลย...”
“ไม่เกี่ยวหรอกว่ามึงจะมาเที่ยวที่นี่ไหม ต่อให้มึงอยู่บ้านของมึงดีๆแต่ไม่ช้าก็เร็วซันก็ต้องส่งคนไปบุกไปหามึงอยู่ดี”
“อึก...ฮือ...”
“ที่สำคัญคือมึงแชทไปบอกเพื่อนไว้ไม่ใช่เหรอว่าจะไปไหนกับใคร พวกกูเลยตามมาทันนี่ไง”
“ไอ้ซัง...ฮึก เป็นคนบอกเหรอ”มันก็มาด้วยใช่ไหม ฮืออออ นึกว่ามันจะทอดทิ้งผมไปหาหวานแล้วซะอีก
“อืม มันโทรมาบอกเสียงแตกตื่นใหญ่บอกว่าดูหนังอยู่เลยเพิ่งเห็นแชทของมึง ก่อนหน้านั้นกูกับไอ้แวนตามหามึงให้วุ่นทั้งที่ทาวน์โฮมของมึง ของเพื่อนมึงหรือกระทั่งที่บ้าน...พอรู้ว่าอยู่ที่ไหนเลยมาด้วยกันสามคนเนี่ย ดีนะไม่มาคนเดียว หึหึ”ครอสพูดติดตลก แต่ผมเชื่อว่าต่อให้มันมาคนเดียวมันก็ฟิวส์ขาดสติแตกพอจะเดี่ยวชนะได้
“ฮือ...เจ็บไหม ขอโทษนะ”ผมเอามือไปลูบหางคิ้วของมันที่โดนต่อยจนแตก
“บอกให้เลิกขอโทษสักทีไง บอกแล้วว่าไม่ผิด กูต้องชมด้วยซ้ำที่บอกเพื่อนไว้”
“แต่ว่า...”
“อ่ะๆ คนผิดคือกูเองแหละ กูขอโทษที่เกิดมาหล่อนะ เพราะความหล่อของกูทำให้มึงซวย โอเคไหม สบายใจรึยัง”
“ฮึกกก มึงแม่ง...ใช่เวลามาหลงตัวเองเหรอ ห๊ะ!? ฮือ”
ไอ้เลวครอสแม่งหัวเราะชอบอกชอบใจที่ได้เห็นผมหน้างอ พวกเรายืนกอดกันแน่นอยู่พักใหญ่ๆก่อนมันจะเอ่ยปากชวนให้ไปรวมกลุ่มกับพวกแวน พอผมเดินกลับมายังจุดเดิมก็พบซากตายเกลื่อนอยู่สี่ศพ ลูกน้องของไอ้พลถูกจัดการลงไปกองกับพื้นเรียบร้อย
ไอ้ซังที่สภาพกระเซิงพอเห็นหน้าผมมันก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ช้ากว่าที่คิดนะ แค่สองคนมึงรับมือลำบากขนาดนั้นเลยเหรอวะ”เดือนคณะแพทย์เอ่ยแซวเพื่อนตัวเองอย่างรู้กันว่าที่ช้าเพราะอะไร
“เพลิน!!”เสียงหวานๆดังขึ้นผมจึงหันไปมองอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าเธอก็จะอยู่ที่นี่ด้วย
“หวาน!? เคส!?”ทั้งสองคนส่งยิ้มมาให้แต่ไม่ได้เดินเข้ามาหาเพราะมือของทั้งคู่ไม่ว่าง...ซันนี่ที่โดนล็อคคอล็อคแขนเอาไว้หายใจฮึดฮัดอย่างหงุดหงิด เธอชี้นิ้วซึงสั่นเทาด้วยความคับแค้นมายังผมอย่าอาฆาต
“ซัน!”แต่คนอาฆาตร้ายก็ถูกตวาดใส่จนสะดุ้งตัวโยน เชี่ยครอสดึงข้อมือผมพาเข้าไปหาเธอ
“ยังจะอวดดีไม่มองสภาพตัวเองอีกเหรอ!?”
“เห๊อะ! จะทำไม!? จะต่อยซันรึไง!! บอกไว้ก่อนเลยว่าไม่กลัว ถ้าซันยังไม่ตายซันก็จะตามจองล้างจองผลาญชีวิตคู่พวกมึง ทุกคน!! ตลอดไป!!”
เพี๊ยะ
พอโดนตบเข้าไปทีถึงยอมหุบปาก
คนตบไม่ใช่ใครที่ไหน หวานนั่นเอง ตอนนี้เธอดูโกรธจัดที่สุดแล้ว เผลอๆโมโหมากกว่าไอ้ครอสอีก ไอ้ครอสมันเห็นผมปลอดภัยมันก็ไม่อะไรเท่าไหร่แล้วไง แต่เพื่อนผมคนนี้ดูยังไม่ยอม
“เรื่องมันจบแล้วก็ให้มันจบไปไม่ได้รึไง!! เพลินไปทำอะไรแกเหรอไงห๊ะ”หวานแหวใส่อย่างเหลืออด
“เพลินไม่ได้ทำ!! แต่ไอ้เหี้ยพวกนี้มันทำ!!”ซันนี่จ้องไปยังแวน ครอสและเคสด้วยความคับแค้น”ไอ้เหี้ยแวน!! มึงหรอกคบกับกู มึงแอบเล่นชู้กับไอ้เด็กเวรนี่!! ส่วนครอส! มันรู้อยู่แก่ใจว่ากูรู้สึกยังไงแต่ก็ยังทำเป็นเล่น!! พวกมันสามคนเห็นกูเป็นตัวตลก!!”
นี่มันรายการแฉแต่เช้าหรือยังไง
แต่คนโดนแฉดูไม่สะทกสะท้านสักคนนะ ไอ้ซัง หวานแล้วก็ผมนี่สิได้แต่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก
แวนแค่นยิ้ม”คนที่มาขอคบกูก่อนคือตัวเองแท้ๆ ที่สำคัญคือคนที่มีชู้ไม่ใช่แค่กูคนเดียวมึงก็รู้อยู่แก่ใจ ทีอย่างงี้ล่ะมาโยนขี้ให้กูคนเดียว ส่วนไอ้ครอสมันผิดเหี้ยไรตรงไหนกูไม่เข้าใจ? มันรู้ว่ามึงชอบมันแล้วไง จะให้มันสาดน้ำใส่ตะโกนไล่ว่าอีชะนีอย่ามายุ่งกับกูรึไง? มันปฏิบัติกับมึงยังไงที่ผ่านมายังไม่ชัดเจนอีกเหรอ”
แวนปากคอเราะร้ายขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
“ไอ้เหี้ย!! ไอ้หน้าตัวเมีย!!”ซันนี่สติแตกไปเรียบร้อย ดิ้นเป็นหมาบ้าจนหวานกับเคสแทบล็อคไว้ไม่อยู่
“พอเถอะซัน อย่าทำให้ตัวเองตกต่ำลงกว่านี้เลย...เสียดายหน้าตาสวยๆ ชาติตระกูลดีๆ และการศึกษาสูงๆของตัวเองบ้างเถอะ ชีวิตมันน่าจะมีทางออกที่โอเคกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?”ครอสกล่าวเสียงอ่อน สีหน้าของมันฉายชัดว่าไม่เจ็บแค้น
สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือความเวทนา
“เรารู้จักกันมานานนะซัน ครอบครัวของเราก็รู้จักกัน ซันรู้ใช่ไหมว่าครอสทำให้ครอบครัวของซันล่มจมได้ ขืนซันยังปากดีอยู่แบบนี้พ่อแม่จะเดือดร้อนนะ...”
“ทำไม...กะอีแค่ไม่พอใจนิดหน่อยถึงขั้นคิดฮุบโรงงานกันเลยเหรอ!? คิดว่ามีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้รึไง!! ไอ้หมาขี้แพ้!! ใช้วิธีสกปรก!! ขี้ขลาด!!”
“ดูเหมือนเราไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้วสินะ...ไปโรงพยาบาลกันเถอะ”
พวกเราทุกคนเลิกสนใจยัยหมาบ้า ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
“เรียกรถพยาบาลให้พวกนี้รึยัง”
“อะ...แล้วถ้าพวกมันหายแล้วมาเอาเรื่องเราอีกล่ะ”เคสเถียงพี่ชายตัวเอง
“แล้วจะปล่อยให้นอนตายอยู่ตรงนี้รึไง ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวให้คนมาเคลียร์พวกนี้ทีหลัง ตอนนี้ต้องไปรักษาแผลแล้วก็เยี่ยมเหี้ยเจอร์ที่โรงพยาบาลก่อนไม่ใช่รึไง?”
อา...จะว่าไปก็ไม่เห็นเจอร์เลยนะ สงสัยจะมีคนหามไปส่งถึงมือหมอก่อนแล้ว
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ฉันผิดเอง ที่ดูดีมากไป
ฉันผิดเอง ที่หล่อเกินห้ามใจ
ฉันรู้ดีที่ทำให้เธอคลั่งใคล้ แต่จะทำยังไงก็ไม่รู้
ฉันผิดเอง ทำเธอรักมากมาย
ฉันผิดเอง จนต้องมาเจอกับความวุ่นวาย
โถพระเอก 55555555+
แฮปปี้แล้วเนอะ
ถ้าบอกว่าจากนี้จนสอบเสร็จ(19พค.)จะลงแค่อาทิตย์ละตอน...(ทุกวันศุกร์) ก็คงไม่ว่ากันเนอะ
:monkeysad:
-
พี่นารายณ์มาพาเจอร์ไปใช่ไม๊ คู่นี้น่าสนใจแหะ
-
:pig4: :pig4:
-
หึหึ นารายณ์กะเจอร์ เดาไว้ไม่ผิดจริงๆ
สะใจที่หวานตบซันนี่
สะใจโว้ย!!!!
-
ซันนี่นี่ร้ายเต็มรูปแบบนางร้ายเลยอ่ะ 555
ต่อไปนี้ก็หวังว่านางจะไปแล้วไปลับนะ
:pig4:
-
จริงๆอยากให้จัดการกับซันนี่แบบเด็ดขาดเลย
แจ้งตำรวจก็ได้ ความคิดนางโคตรเลว
-
เจอร์อยู่โรงพยาบาลไหน เดี๋ยวเราตามไปเยี่ยม :katai5:
-
ไม่จบบบบบบบบบบ โดนตบทีเดียวเอง ไม่จ๊บบบบ 555555
#แค้นหนักมาก มันต้องโดนกว่านี้ดิ
แบบว่า พอพวกพลหายดีก็โกรธซันนี่ที่ทำให้จบตัว เลยดักเอานางไปทำแทนไรงี้ /แต่งเองมั้ย 555555
ขอตอนหวานๆกรุ้บกริ้บบ้าง คิคิ
-
เดี๋ยว!!! ข่าวเจอค์กับพี่นารายณ์นี้จะมีความเป็นไปได้มากน้อยแค่ไหน :z1:
-
แม้ๆ พ่อหลงตัวเอง
แวน นายเป็นคนตรงมาก ชอบว่ะ
-
มัวแต่ลุ้นว่าจะมีใครมาช่วยทันไหม มองไปอีกทีหมดตอนซะแล้ว
-
น่าจะจับซันนี่ส่งตำรวจ!!!
-
o13
-
ตอนที่28
ผมนั่งจ๋อยอยู่ตรงที่นั่งรอรับยาในแผนกผู้ป่วยนอกของโรงพยาเอกชนแห่งหนึ่งเพียงลำพัง
ไอ้ซังโดนตีหัวแตกต้องเย็บหลายเข็ม แวนกระดูกข้อเท้าร้าวเพราะเตะพลาด หวานกับเคสมีรอยโดนเล็บจิกข่วยหลายแห่งต้องฉีดยากันบาดทะยัก ส่วนไอ้ครอสข้อมือที่พึ่งหายก็กลับมาซ้นอีกรอบเพราะข้อต่อยังไม่ประสานกันสนิทแต่ยังมาวิวาท
ที่หนักสุดคือไอ้เจอร์ กระดูกร้าวหลายจุดต้องแอดมิทเข้าโรงพยาบาลดูอาการ
ส่วนผม...ไม่มีแผลสักแอะ
โฮรวววววววววววววววววว...ทั้งๆที่เป็นเรื่องของผมแท้ๆแต่ทุกคนกลับมาเจ็บตัวแทน
ตอนนี้ทุกคนยังพบหมอไม่เสร็จ
ผมตัดสินใจเดินไปด้อมๆมองๆหน้าห้องผู้ป่วยที่ไอ้เจอร์นอนไม่ได้สติอยู่แต่ยังไม่กล้าเข้าไป ไอ้นี่อาการหนักสุดแล้วที่สำคัญคือมันไม่ได้สนิทอะไรกับผมเลยด้วยซ้ำแต่ต้องมาเข้าโรงบาลเพราะพยามช่วยผม
ด้านในห้องมีร่างสูงของพี่นารายณ์นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง พอเห็นเงาของผมตะคุ่มๆอยู่หน้าประตูพี่แกก็เหลือบมองนิดหน่อยแต่ไม่ได้สนใจเพราะผมหลบทัน เหอๆ ผมเพิ่งมารู้เมื่อกี้นี้แหละว่าคนที่พาไอ้เจอร์มาส่งคือพี่นารายณ์
แต่พี่เขาไม่ได้มากับพวกครอสนะ เหมือนบังเอิญผ่านมาแถวนั้นพอดีหรือจงใจมาหาไอ้เจอร์ที่ร้านนั้นอันนี้ผมไม่แน่ใจ
ผมเดินกลับมานั่งที่เดิมแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สภาพหงอยเหมือนผักเวลาโดนแดดเยอะๆ เหี่ยวแห้งสุดๆ
“อ๊ะ ปะ เป็นยังไงบ้าง...”ผมถามเสียงตะกุกตะกักเมื่อเห็นว่าบนข้อมือของครอสมีผ้าพันอยู่ มันมองมือตัวเองที่กลับมาเจ็บอีกครั้งก่อนส่ายหน้าไปมา คิดว่ารอยเก่ายังไม่สมานดีพอเอาไปฟาดใส่ชาวบ้านมันเลยอาการกำเริบ
“แค่ซ้นน่ะ สองสามวันก็หาย”
ค่อยยังชั่ว
“เอ่อ...จะว่าไปเรื่องเมื่อบ่ายน่ะ...”ร่างสูงกล่ามอ้อมแอ้ม ท่าทีไม่มั่นใจนักว่าควรพูดออกมาตอนนี้ดีไหม”ที่ซันเขามาจูบกูนั่น...”
“อ๋อ...กูเข้าใจผิดใช่ไหม”ผมแทรกขึ้นด้วยใบหน้าเจื่อนๆ ดูหนังดูละครมาก็เยอะทำไมจะไม่รู้ล่ะ เหอๆ แต่ตอนนั้นมันช็อคจริงๆเลยวิ่งหนีออกมา ไอ้ครอสดูแปลกใจที่ผมไม่ถือสามันเรื่องนี้แต่มันก็ยังอึกอักๆอยู่จนผมสงสัยว่ามันอยากพูดอะไร
“งั้นเมื่อวานนี้...ไปไหนมาเหรอ?”
ผมขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ มันน่าจะเดาได้นะว่าผมหายไปไหน”ก็ไปซื้อของขวัญไง ไอ้กล่องที่ปาใส่หัวมึงอ่ะ”
ครอสพยักหน้าหงึกหงักเหมือนไม่ใช่คำตอบที่มันต้องการ
ผมชั่งใจแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเอ่ยต่ออีกหน่อยว่า
“บังเอิญเจอพี่นารายณ์...เลยปรึกษาปัญหาหัวใจกันนิดหน่อยแล้วก็ให้พี่เขาช่วยเลือกของขวัญให้ด้วย ไม่ต้องทำหน้าน้อยใจเลย กูกับพี่เขาไม่มีอะไรในกอไผ่ พี่เขายังแนะนำให้กูสารภาพรักมึงอยู่ละ...อ๊ะ”
อุ่ยยยย เผลอพูดอะไรออกป๊ายยยยย
ครอสยิ้ม...ยิ้มน้อยๆก่อนจะกว้างขึ้นเรื่อยๆ
ส่วนผมก็หน้าแดงและแดงขึ้นเรื่อยๆ
เง้ออออ อย่ามองเค้าตาเป็นประกายงี้ดิ มันเขินนะ
“ไปกันเถอะ”
“ปะ...ไปไหน”ผมหน้าเหวอเมื่ออยู่ดีๆก็ถูกข้อมือให้ลุกขึ้น ไอ้คนเดินนำก็ไม่ยอมบอกด้วยนะว่าจะไปไหน”จะกลับแล้วเหรอ ไม่อยู่รอพวกซังก่อนเหรอยังไม่ได้ขอบคุณเลยที่อุตส่าห์มาช่วย ครอส...”ผมไม่กล้าตะโกนถามเสียงดังเพราะยังไงที่นี่ก็คือโรงพยาบาล
ที่สำคัญคือดึกแล้วด้วย เกือบเที่ยงคืนแล้วเนี่ย
เที่ยงคืน...
อา...
เหมือนว่าผมจะเข้าใจความคิดของมันแล้วนะ
ผมยอมเดินตามครอสอย่างว่างาย มันพาผมมายังลานจอดรถ ครอสเปิดประตูโฟล์คบีทเทีลสีเลมอน สตาร์ทรถเปิดแอร์ก่อนเลื่อนเบาะออกและปีนนำเข้าไปยังที่นั่งด้านหลัง มันหันมามองเหมือนให้ผมตามเข้าไป ผมก็ทำตามและปิดประตูให้อย่างรู้งานเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นกล่องของขวัญบุบๆของตัวเอง
นาฬิกาบนคอนโซลรถบอกเวลา 23 : 40
ยังไม่หมดวันเกิดของมัน...
“หง่า...”ผมมองของที่ผมซื้อมาเองอย่างประหม่า”มันก็ไม่ใช่ของดีเด่อะไรขนาดนั้นหรอกนะ คือกู...”
“ไม่ใช่ของดีเด่แต่ก็เป็นของที่เดินเลือกนานมากใช่ไหมล่ะ”
ทำไมผมต้องเขินด้วยเนี่ย ครอสต้องเป็นฝ่ายเขินไม่ใช่เหรอ ผมที่นอกจากจะไม่เขินแล้วยังหยิบกล่องดังกล่าวใส่มือผมเอง ส่งสายตาเป็นเชิงว่า ยื่นให้มันพร้อมคำอวยพรสิ เมื่อบ่ายไม่นับนะ
“เอิ่มคือ...สุขสันต์วันเกิดนะ นี่ของขวัญ...ขอให้มีความสุขมากๆ หล่อๆ รวยๆ เรียนเก่งๆ...แล้วก็...”
“แล้วก็?”
ผมก้มหน้างุดเมื่อนึกถึงประโยคที่จะพูดต่อไป
“แล้วก็ขอให้...สมหวังในความรัก...”
“เห...”
งื้ออออ เขินอ่ะ มันจะแปลความหมายสิ่งที่ผมพูดออกไปออกไหมเนี่ย >////<
“หล่อ รวย เรียนเก่งน่ะมีพร้อมแล้ว ความสุขก็มีเรื่อยๆ แต่อย่างสุดท้ายนี่สิ...”
ขอร้องอย่าทำเสียงนุ่มละมุนหูพร้อมเชยคางกันแบบนี้ มันเขิน! มันไม่กล้าสบตานะเห้ยยย
“ช่วยบอกทีสิทำยังไงถึงจะสมหวัง หืม?”
โง๊ยยยย อย่าลูบกรามกันงี้ดิ มันสยิวนะ
“ก็...ชอบนะ...เป็นแฟนกันไหม”ผมหลับตาปี๋ เผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ถึงจะเตรียมคำพูดมาแล้วอย่างดีแต่พอพูดจริงๆมันก็
เขินจนรวนไปหมดเลย
“สะ...สมหวังรึยัง...”เห็นมันเงียบไปผมเลยถามซ้ำ
“อืม...มีความสุขมากๆเลยด้วย”
โอ๊ยยยย พอผมลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่เห็นก็คือรอยยิ้มหวานของครอส มันไม่ใช่ยิ้มที่กว้างหรือปลื้มปริ่มอะไรขนาดนั้น
แปลกนะ มันเป็นเพียงรอยยิ้มเล็กๆมุมปากกลับทำให้รู้สึกว่าเจ้าของรอยยิ้มนั้นโคตรมีความสุขได้
คงเพราะแววตาของมันล่ะมั้ง
แล้วก็เสียงหัวใจของผมด้วย
“เป็นแฟนกันแล้วนะ”เสียงทุ้มกล่าว
“อะ...อื้ม...”
จ้องนานชักเขิน สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน หางตาก็เหลือบไปเห็นเวลาบนคอนโซลรถอีกครั้ง
23 : 44
ดูเหมือนจะทันวันเกิดมันอยู่นะ
ทว่าผมคงจ้องนานไปหน่อยไอ้คนข้างตัวเลยหันไปมองตามก่อนรอยยิ้มบนใบหน้าของมันจะแปรเปลี่ยน...เป็นยิ้มหื่น!?
“ขออะไรอีกอย่างได้ไหม?”
“อะ...อะไร”
“จูบกัน...”มันพูดพร้อมผลักผมให้นอนราบลงกับเบาะก่อนจะตามขึ้นมาคร่อมและพูดประโยคชวนช็อค”...จนกว่าจะหมดวันเกิดกู...”
“อุ๊บส์!! อื๊ออออ”
ริมฝีปากคมทาบทับลงมาโดยไม่ทันตั้งตัวผมจึงเผลอร้องออกไปนั่นเป็นการเปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในโพรงปาก
มันไม่ได้จาบจ้วงหรือร้อนแรงอะไรเลย
ก็แค่จูบนุ่มๆอุ่นๆราวกับกำลังทะนุถนอมจากผู้ชายคนหนึ่ง
เนิบช้าและแผ่วเบาแต่กลับละลายได้ทั้งสติหรือหัวใจ
ครอสขบเม้มกลีบปากของผมสลับกับใช้ลิ้นไล่เลียง ย้ำๆซ้ำๆอยู่อย่างนั้น
จนไม่รู้ตัวเลยว่าขึ้นวันใหม่ตอนไหน
สิ่งเดียวที่รับรู้ก็คือ...สัมผัสที่คนคนนี้มอบให้
มันท่วมท้นและฟูฟ่องอยู่ในอกซ้าย
และคงตราตรึงอยู่อย่างนี้ตราบนานแสนนาน
..............................................................
เราเชื่อว่าความรักคือความอบอุ่นมากกว่าความร้อนรุ่มค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
แม่ยกเขินหนักมาก :-[
-
เขาเป็นแฟนกันแล้วจร้า :-[
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
:mew3:เขินนน แต่มาน้อยไป เราไม่ยอมมมม
-
:hao7:น้อยไปนิดนะ
-
เขินแรง
เป็นแฟนกันแล้วววว
-
ให้ฟินนานกว่านี้ได้ไหม!!!!!
-
จูบกัน จนกว่าจะหมดวันเกิดกู โอ๊ยยยย อิครอสสสส ชริชระ หมั่นไส้
-
:o8: :o8: :o8:
-
กว่าจะเป็นแฟนจริง ลุ้นแทบหืดขึ้นคอเลย
-
งุ้ยยย เพิ่งมาอ่านค่ะ ;3;
ชอบเจอร์ตั้งแต่แรก จนตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ 66655555
แอบกรี๊ดแรงมากกับพี่นายณ์เจอร์ พี่จะไม่อกหักใช่มั้ยคะ ////////
โง้ยยยย เพลินกับครอสก็น่ารัก
ครอสอบอุ่นมาก เขินทุกทีที่สบตา(?) เพลินไม่หวั่นไหวให้รู้ไปปปป ///////
ซังก็น่ารักค่ะ เป็นเหมือนคุณพ่อมากๆ 555555555
ทำไงได้ มีลูกสาว(?)เสน่ห์แรงก็ต้องหวงเป็นธรรมดาเนอะ
พูดถึงซังก็ต้องตามมาด้วยหวาน ตบค่ะ ฝากตบซันอีกแรงๆ4555555555 หวานน่ารักนะ
น้องเคสด้วยๆ เคสก็น่ารัก งือออ ดีใจที่เลิกเป็นชู้นะ
แต่ดีใจกว่าคือพี่แวนเลิกกับซันซักที๊ 55555555
แรกๆก็ไม่ได้อะไรกับซันมาก แต่หลังๆนางออกตัวแรงวุ้ย
จริงๆก็สมควรติดคุกนะ ที่ซันทำก็ร้ายแรงอะ
กำลังนึกๆว่าลืมใครอีกรึเปล่า แล้วก็นึกออก ฮือ โจ้ค่ะ
จริงๆแล้วชอบนายนะ แต่นายหายไปนานจนลืม 5555555
หวังว่าจะมีสาวกับเขาซักที
แล้วก็พี่เฟิงคนน่ารัก :-[
พี่น่ารักมากเยย อยากดึงมากอด 55555555
-
จูบจนกว่าจะถึงวันเกิดปีหน้าและปีต่อๆไปเลยนะ อิอิ
-
ว้าวววว ในที่สุด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เราเลือกทีมไม่ถูกเลย
แต่ขออยุ่ฝั่ง #ทีมแม่บ้าน เนอะ
#ทีมเพลิน #ทีมเคส #ทีมเจอร์
:hao7: :hao7:
-
:pig4:
-
คู่หลักเค้าก็เป็นแฟนกันละ เหลือแวนเคส (ที่ข้ามขั้นตอนไปแล้ว :laugh:) กับนารายณ์เจอร์
น่าสนใจ ๆ
แล้วซันนี่จะยังไงต่อล่ะทีนี้ จะมาแว้งกัดอีกไหมหว่า
-
แอร้ยยยยยยย :o8: :-[ :ling2: :-[ :-[ :mew1:
-
ขอบคุณนะค่ะ ^^
-
เป็นแฟนกันแล้ววว
-
ตอนที่29
ครอส talk
หลังจากเลยวันเกิดผมมาได้ร่วมสิบนาทีพวกเราถึงรู้สึกตัวและผละออกจากกัน
บอกตรงๆว่าปากเพลินแม่งโตรเพลิน ถึงจะเคยชิมมาแล้วก็เถอะ
“เดี๋ยวไปส่งบ้านนะ”ผมลูบศีรษะนุ่มๆขอเพลินอย่างเอ็นดู ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจัดไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับผม
เพลินดูแปลกใจที่ผมพูดแบบนั้นแทนที่จะเอ่ยปากชวนให้ไปค้างด้วยกันแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา ร่างโปร่งปีนไปนั่งเบาะนั่งอย่างว่าง่าย
น่ารักโค่ด!! ถ้าไม่เกรงใจจะจับกดซะในรถนี้แหละ!!
แม้ใจจริงจะเสียดายแค่ไหนก็ตามแต่สุดท้ายผมก็ต้องกัดฟันตัดใจพาเพลินไปส่งที่บ้านใหญ่ นั่นก็เพราะช่วงที่ผมตามหาเพลินผมทำใจกล้ามาหาเขาที่นี่ด้วยเลยทำให้คุณแม่เขาเป็นห่วง
ขืนหอบน้องเพลินไปนอนกกวันนี้แม่ยายคงไม่ปลื้ม
โชคดีที่มือที่เจ็บเป็นข้างขวาผมเลยเข้าเกียร์ได้ ส่วนพวงมาลัยก็อาศัยมือซ้ายกับแขนขวาขับเอา จะแหกโค้งไหมวะเนี่ย (-_-)
“ทำไมทำหน้าอย่างงั้นล่ะครับ? อยากอยู่ด้วยกันทั้งคืนมากกว่าเหรอ”ผมแกล้งแหย่คนขี้อายขณะสตาร์ทรถ เพลินหันขวับเลยครับ หึหึหึ ทายถูกล่ะซี้ อยากอะจึ๋ยๆกะเค้าใช่มั้ยล่ะ
“จะ...จะบ้าเหรอ”แหนะๆ ปฏิเสธเสียงอ่อย
เพลินของผมที่กลายเป็นของผมจริงๆสักทีไม่ใช่แค่ในมโนเบือนหน้าหนีออกนอกหน้าต่าง มือเรียวกำสายเข็มขัดนิรภัยแน่นเหมือนมันจะช่วยอะไรได้งั้นแหละ ทุกครั้งที่นั่งรถผมเพลินมักทำแบบนี้เสมอ ทำเหมือนกับว่าทิวทัศน์นอกหน้าต่างมันมีอะไรน่าสนใจมากกว่าใบหน้าหล่อๆของผมงั้นแหละ
ถึงจะรู้ว่าเขินก็เถอะ แต่ขอแกล้งสักหน่อยละกัน
“เพลินครับ”
“อะไร”ตอบแบบไม่มองหน้ากันเลยนะ ถ้ามองแล้วมันจะละลายรึไงอยากรู้เหมือนกัน
“อยู่ด้วยกันสองคนถ้าไม่คุยกันมันก็เงียบนะ หันมาหาหน่อยเร็ว หรือไม่พอใจอะไรกูอยู่รึป่าว?”
“ไม่ได้ไม่พอใจอะไรสักหน่อย มีอะไรล่ะ”เพลินหันกลับมาแล้วแต่ไม่ได้หันมาสบตาผมหรอก หันมามองคอนโซลรถ โถถถ พ่อคุณพ่อทูนหัว ผมแอบขำอย่างเอ็นดูในใจ อาศัยจังหวะติดไฟแดงพอดีพูดต่อว่า
“งั้นก็หันมาหน่อยสิ”
“โว๊ะ อะไรนักหนา อะหันมาละ”
จุ๊บ
ระหว่างหน้าของเพลินกับสัญญาณไฟตอนนี้อะไรจะแดงกว่ากันนะ ผมส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจไปให้ ด้านคนที่โดนขโมยจุ๊บแก้มก็ยกมือขึ้นทาบแก้มนุ่มๆของตัวเองใบหน้าเหวอราวกับโดนของร้อน
“มึงแกล้งกู!”
แล้วหลังจากนั้นต่อให้ผมพูดโน้มน้าวหลอกล่อยังไงเพลินก็ไม่ละสายตาออกจากหน้าต่างรถอีกเลย ฮ่าๆๆๆๆ
เนื่องจากร้านที่ไอ้เจอร์พาเพลินไปกินนั้นอยู่ติดกับถนนเส้นที่ตรงไปยังบ้านเพลินได้พอดี ยิ่งดึกๆถนนโล่งแบบนี้ผมเลยใช้เวลาขับไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึงที่หมาย ด้านในบ้านของเพลินยังมีแสงไฟติดอยู่เดาว่าคงเป็นคุณแม่ของเพลินนั่นแหละนั่งรอข่าวจากผมอยู่
“ลงไปสิ แม่เป็นห่วงนะ”เมื่อเห็นว่าเจ้าของบ้านไม่ขยับตัวผมเลยเร่ง”ไม่ต้องห่วงกูหรอก กูไม่เหงา”สีหน้าของเพลินมันฉายชัดถึงความลังเลผมเลยเป็นฝ่ายเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดให้และดันหลังบางเบาๆแทนการเร่ง
ลงไปเร็วดิเห้ย! เดี๋ยวทางนี้ก็ทนไม่ไหวหรอก
“ครอส...”คนโดนไล่หันมามองหน้าผมหงอยๆ โอยยย น่าใจอ่อนเหลือเกินงั้นเราแค่โผล่หน้าไปให้คุณแม่เห็นแล้วไปต่อกันที่ห้องกูไหม? เริ่มไม่ทนละนะ
มือนุ่มๆของเพลินเอื้อมมาแตะแขนผมเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง
ก่อนจะเปร่งเสียงอ้อมแอ้มออกมาว่า
“คืนนี้...ค้างที่นี่ไหม?”
“ค้าง!!”
“หะ เห้ย!! ไหงตอบเร็วงี้อ่ะ ไม่คิดหน่อยเหรอ”ให้คิดอะไรล่ะจ๊ะนาทีนี้ ผมดับเครื่องแล้วก็เปิดประตูลงจากรถทำเอาคนเอ่ยปากชวนต้องลนลานลงมายืนหน้ามึนอย่างตั้งตัวไม่ทัน เราสบตากันอยู่แวบนึงก่อนเพลินจะเป็นฝ่ายยอมแพ้ก้มหน้างุดๆเดินไปเปิดประตูรั้ว
นัยน์ตาคู่สวยเสมองผมที่เดินตามมาโดยเว้นระยะห่างหนึ่งก้าว ก่อนจะเปิดประตูบ้านเข้าไปด้านในเพลินก็เอื้อมมือของตัวเองมาแตะมือข้างที่ไม่เจ็บของผมแผ่วเบา มันไม่เรียกว่าการจับมือหรอก น่าจะเรียกว่าเอาปลายนิ้วมาแตะกันมากกว่า แต่ผมโคตรใจเต้นแรงเลยว่ะ ไอ้การยึกๆยักๆกล้าๆกลัวๆอย่างงี้แหละโดนใจผมสุดๆ
“น้องเพลินหายไปไหนมาคะ อ้าว ครอสก็มาด้วยเหรอลูก”คุณแม่ยายรีบลุกขึ้นจากโซฟาทันทีที่เห็นหน้าลูกชาย แต่พอแกเห็นหน้าผมแกก็ร้องทักอย่างตกใจ ถึงจะโดนสวนไม่เยอะแต่ใบหน้าและตามตัวผมก็มีรอยหมัดรอยตีนพอสมควร
แต่แม่เขาก็ดีนะ ไม่ถามให้ลำบากใจเลยว่าไปโดนอะไรมา
“พาเพื่อนขึ้นไปทำแผลข้างบนก่อนสิคะ เดี๋ยวคุณแม่ไปเอากล่องยาให้นะ”
“อ่า...ไม่ต้องครับ มันไปหาหมอมาแล้ว...ละก็...”เพลินรีบพูดขึ้นก่อนแม่ของตนจะรีบร้อนเดินไปหากล่องยา ใบหน้าหวานขึ้นสีอีกรอบทำให้ผมแปลกใจนิดๆ เขินอะไรของเขากันนะ
“แล้วก็อะไรเหรอคะ”คุณแม่ที่ตามเรื่องไม่ทันเอียงคอถามอย่างสงสัย
“มะ...ไม่ใช่เพื่อนสักหน่อย...”
“!?”
“แฟน...ต่างหาก”
แปร๊ดดดดดดดดด พูดเองเขินเองนะคนเรา เพลินของผมแดงเถือกไปทั้งตัวแล้ว ร่างบางรีบดึงมือผมให้วิ่งขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้านด้วยความอาย ผมซึ่งยิ้มหน้าบานหันแม่ผงกหัวลาคุณแม่ยายนิดหน่อยก่อนสาวเท้าตามไปอย่างว่าง่าย
เพลินพาผมเข้ามาในห้องเดินทำตัวไม่ถูกรอบห้องรอบหนึ่งก่อนคว้าผ้าขนหนูมาไว้ในมือและกล่าวเสียงห้วนว่า”ไปอาบน้ำนะ! ถ้าอยากอาบก็ลงไปอาบที่ห้องน้ำฝั่งนู้น ส่วนผ้าขนหนูไปขอคุณแม่เอาเอง”พอพูดจบก็แจ้นออกไปเลย
หึหึหึ คนอะไรเขินน่ารัก
คืนนี้จะแกล้งอะไรดีน๊า~
ผมกระตุกรอยยิ้มชั่วก่อนเดินลงไปขอผ้าขนหนูกับคุณแม่ของน้องเพลิน บนตัวผมมีแต่แผลฟกซ้ำไม่มีแผลที่แรงถึงขั้นเลือดออกเลยอาบน้ำได้ตามปกติ แต่จุดนี้ต่อให้โดนแทงไส้ไหลมาผมก็ยอมอาบวะ จะให้นอนตัวเหม็นข้างเพลินได้ไง ผมใช้เวลาอาบพอสมควรเพราะเหลือมือแค่ข้างเดียว พอแต่งตัวด้วยชุดของคุณพ่อที่คุณแม่เป็นคนเตรียมมาให้เสร็จก็เดินกลับเข้ามาในห้อง เพลินที่กำลังนั่งคุ้ยตู้เสื้อผ้าตัวเองอยู่หันมามองผมอย่างแปลกใจ
“อ้าว...มีชุดแล้วเหรอ”
“คุณแม่เอามาให้น่ะ”ผมเลือกแทนแม่เพลินว่าคุณแม่เหมือนที่เจ้าตัวแทน ผมคิดว่ามันน่ารักดีนะ บ้านผมไม่มานั่งเรียกกันงี้หรอก แค่คิดว่าต้องโดนเรียกว่าน้องครอสก็ขนลุกละ แต่น้องเคสก็พอได้อยู่นะ
ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั่งมองเจ้าของห้องสาระวนอยู่กับโลชั่นทาผิวหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
มิน่าล่ะ ตัวถึงนุ่มนิ่ม
คิดแล้วก็จัดสักที
ฟอด!
คนโดนจู่โจมไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งโหยง ละมือจากขาอ่อนของตัวเองมายันอกของผมที่เข้าไปนัวเนียออก แน่นอนว่าสู้แรงผมไม่ได้หรอก ผมเบียดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกับร่างบางก่อนใช้แขนรวบเอวเพลินให้เข้ามาใกล้
“ปล่อยเลย จะทำอะไรน่ะ”
“ขอหน่อยไม่ได้เหรอ นะๆ”ผมส่งสายตาออดอ้อน แต่ดูเหมือนเพลินจะตีความคำพูดผมผิดนะ มือเรียวทุบอกผมเบาๆด้วยความเขิน
“จะบ้าเหรอ! ขออะไร! นี่ที่บ้านนะ พ่อกับแม่ก็อยู่”
“แค่ขอหอมแค่เนี้ยก็ไม่ได้ละ หวงตัวจัง”
เพล้ง! ได้ยินเสียงหน้าคนแตก ฮ่าๆๆๆ เอาจริงผมพูดด้วยเจตนานี้ตั้งแต่แรกนะ ไม่ได้คิดจะทำอะไรเพลินที่นี่วันนี้หรอกไม่อยากโดนพ่อตาเอาปืนมายิง โบราณว่าไว้ว่าจะเอาลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือก็จริง แต่สุดท้ายก็ต้องพาออกมาเอานอกถ้ำอยู่ดี
“ปะ...ไปเล่นตรงนู้นไป จะทาครีม”
“งอนอะไรครับ? เอ๊ะๆ หรือเมื่อกี้จะคิดลึก? ทะลึ่งนะเรา”
“ครอส!! อุ๊บส์!”อ้าปากจะด่าก็โดนผมปิดปากด้วยปาก เพลินเบิกตากว้าด้วยความตกใจ ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของผมก็จะสงบลงเมื่อผมแทรกลิ้นของตัวเองเข้าไปสำเร็จ
ผมอาศัยจังหวะที่เพลินหยุดดิ้นดึงตัวเขาให้ลึกขึ้นและถอยมายังเตียงทั้งๆที่ริมฝีปากของเรายังแนบสนิทและลิ้นของผมก็เกี่ยวกระหวัดไปทั่วโพรงปากอย่างกระหาย
“อือ”เสียงหวานร้องท้วงเบาๆเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระและถูกผลักให้ล้มลงกับเตียง ผมมองร่างบางที่นอนหอบหายใจระรัวอยู่บนเตียงอย่างพอใจ ดวงตาคู่ใสมองผมอย่างไม่พอใจแต่ผมก็หน้าด้านเกินกว่าจะสำนึก ไม่สำนึกไม่พอผมยังตามขึ้นไปคร่อมร่างบางไว้อีก
“พอเลยนะ เดี๋ยวก็หยุดไม่ได้หรอก”ห้ามซะเสียงอ่อยเชียวครับที่รัก
คนปฏิเสธเสียงเบาหวิวขยับปากห้ามอย่างเดียวแต่ส่วนอื่นไม่ขยับสักนิด พอผมสอดมือเข้าไปในสาบเสื้อ ลูบท้องเนียนซึ่งมือกล้ามเนื้อนิดๆ นิดเดียวจริงๆหน้าท้องของเพลินไม่ได้มีซิกแพคแต่ก็ไม่ถึงกับแบนราบ “อืมม...ประมาณนี้กำลังดีแล้ว ไม่ต้องไปอัพกล้ามเพิ่มแล้วนะ”
พอได้ยินผมพูดอย่างงี้เพลินก็เขินสิครับ แทนที่จะยกแขนขึ้นมาผลักผมออกเพลินกลับยกขึ้นมาปิดหน้าอายๆ
แบบนี้แสดงว่ายอมสินะ?
“คะ...แค่นิดเดียวนะ...”
อา...ยอมจริงๆด้วย
เมื่อเขาอนุญาตมาแบบนี้ผมก็ไม่ร้องช้าเลิกเสื้อนอนของเพลินออกจากหัว ร่างบางทำท่าจะต่อต้านเพราะคิดว่าผมจะทำอะไรมากกว่า นิดเดียว แต่ก็ไม่ได้ร้องห้ามอะไร เห็นดังนั้นผมเลยเลื่อนมือไปลูบหน้าอกขาวๆ บีบเค้นหนักๆก่อนจะสะกิดติ่งไตสีอ่อนจนเจ้าของร่างสะดุ้ง
เพลินคว้าเสื้อนอนของตัวเองมาปิดหน้าเหมือนทนมองสายตาของผมต่อไปไม่ไหวแล้ว
ที่จริงก็อยากเห็นนะว่าตอนถูกผมเลียยอดอกแบบนี้เพลินจะทำสีหน้าแบบไหน แต่ก็ดีแล้วเพราะหากผมเห็น..ผมคงหยุดไม่ได้...
ผมขบเม้มยอดอกสีอ่อน แลบลิ้นเลียอย่างช่ำชองส่วนอีกข้างก็ใช้มือข้างที่ไม่เจ็บช่วยปรนเปรอให้เสียจนร่างบางเริ่มบิดเร่าและหลุดเสียงครางเบาๆออกมา
“อือ...อ๊ะ”เพลินอุทานออกมาเมื่อผมเลื่อนใบหน้าลงต่ำ ผมจูบหน้าทองแบนราบหนักๆสามสี่ครั้งก่อนจะฝากรอยเอาไว้อีกหลายจุดและมาหยุดอยู่ตรงขอบกางเกงอย่างชั่งใจ
“ครอส!!”คราวนี้คนนี้ของผมยันตัวลุกนั่งอย่างตระหนกเมื่อผมเลื่อนมือไปสัมผัส ตรงนั้น ซึ่งยังอยู่ในร่มผ้า
เพลินน้อยเริ่มแข็งขืนขึ้นมาเพราะถูกปลุกเร้า ส่วนเพลินของผมก็ลุกขึ้นมานั่งเม้มปากจ้องผมตาเขม็ง
แต่ก็ไม่ร้องห้าม...
ผมคิดเอาเองว่าทำต่อได้จึงลูบเน้นๆไปยังเพลินน้อยด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เพลินยกมือขึ้นมาชกอกผมก่อนเสหน้าไปอีกทาง ริมฝีปากบางยังเม้มแน่นเหมือนพยามกลั้นเสียงบางอย่างเอาไว้ยามถูกลูบคลำตรงจุดไวต่อความรู้สึก
“!!”แล้วเพลินก็ต้องหันหน้ามาเมื่อผมลากมือเขามาวางไว้ตรงของตัวเองบ้าง
“ทำบ้าอะไร...อืม”คนน่ารักจะด่าแต่ก็ถูกปิดปากไว้ก่อน เสียงหวานครางฮืมในลำคอเมื่อถูกจูบแบบดูดดื่ม ส่วนมือนุ่มก็ยังวางอยู่ที่เดิมทั้งๆที่ผมไม่ได้จับเอาไว้แล้วแท้ๆ
“ช่วยหน่อยสิ”ผมกระซิบเสียงแหบพร่า นับในใจหนึ่งถีมสามก็ไม่มีคำท้วงอะไรผมจึงจับเพลินให้นอนคว่ำลง
เขาคงคิดว่าผมจะให้ใช้มือหรือปากช่วยเลยยอมตามน้ำแต่พอถูกผลักลงกับเตียงคนน่ารักก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“เดี๋ยวก่อน ไหนบอกว่าจะไม่ทำไง!!”
“ไม่ผิดคำพูดหรอกน่า เชื่อกูสิ"
ดูจากหน้าก็รู้ว่าเพลินไม่เชื่อคำพูดผมสักนิด เสียใจนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไรหื่นอยู่
ผมถือวิสาสะดึงกางเกงนอนของเพลินออก เผยให้เห็นเพลินน้อยน่ารักซึ่งตื่นตัวพร้อมแล้วกับต้นขาอ่อนขาวเนียนน่าขบกัด...ว่าแล้วก็ของับทีเถอะ
“อื๊อออ”กระตุกเกร็งเลยโดนผมทั้งดูดทั้งเม้มฝากรอยไว้ที่ต้นขาด้านในหน่อยเดียวเองนะ ถ้าโดนเยอะกว่านี้ไม่ลงไปดิ้นพร่านเลยเหรอ?
พอผมถอดของตัวเองบ้างเพลินก็เบือนหน้าหนีไปอีกทางอัตโนมัติ
“หลบตาทำไม? กลัวเหรอ”
“เขินโว๊ยยย!!”
“ฮ่ะๆๆๆ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย เช๊อะ!”
“หึหึหึหึ”
“คิดว่าใหญ่แล้วจะทำตัวยังไงก็ได้รึไง!?”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!”
ดูด่าสิ! ด่าได้เจ๊บบบบเจ็บเนอะ
“นอนคว่ำนะ”ผมกล่าวกลั้วหัวเราะ คนโดนสั่งมองหน้าผมตื่นๆแต่ก็ยอมขยับตามมือผมแต่โดยดี ร่างบางลิกตัวนอนคว่ำ ฝังใบหน้ากับหมอนด้วยความอายมือก็กำปอกหมอนซะแน่น ตัวสั่นนิดๆด้วย ผมใช้มือข้างเดียวที่เหลืออยู่ประคองสะโพกมนให้ยกขึ้น
ตอนนี้ผมนั่งคุกเข่าอยู่ ส่วนเพลินเองก็ยังซบหน้ากับหมอน...
“อ๊ะ...”ผมไม่ได้ใส่เข้าไปตามที่สัญญา ผมก็แค่ประคองเพลินน้อยไว้ในมือก่อนจะแนบแก่นกายของตัวเองกับแก้มก้นขาวละลากต่ำลงไปประกอบกับเพลินน้อยและรวมทั้งสองไว้ในมือเดียว
แน่นอนว่ากำไม่รอบหรอก ฮ่าๆๆ
ร่างบางกระตุกเบาๆเมื่อผมเริ่มขยับตัว จุดศูนย์รวมความรู้สึกของพวกเราเสียดสีกันช้าๆแต่ก็เรียกอารมณ์ได้ดี
“ท่านี้เขาเรียกว่าฟันดาบนะ”
“ไม่ต้องบอกก็ได้!!! อือออ...”แหวเสียงหลงเลย
“ชอบไหม ไม่เหมือนช่วยตัวเองใช่ไหมล่ะ”ผมเริ่มเร่งความเร็วเมื่อใบหน้าหวานผินกลับมามอง เพลินเบือนหน้ามาสบตากับผม นัยน์ตาของเพลินปรือฉ่ำ น่าขย้ำสัสๆ
ผมละมือไปผลักหน้าเพลินให้หันกลับไปทางเดิม
“อื๊อออ เมื่อกี้ยังอยากให้หันมาสบตาอยู่เลยไม่ใช่เหรอ”
“ลองหันมาอีกทีสิ...ยาวแน่”
เท่านั้นแหละเงียบเลย ฮ่าๆๆ
อูยยย เริ่มเสียววุ๊ย ผมครางฮืมในลำคอเมื่อของในมือของตัวเองเริ่มเข้าใกล้จุดสูงสุด
เพลินเองก็คงเช่นกัน
“เร็ว...อีกหน่อยสิ...”
ขอมาก็จัดไปครับ ผมซอยถี่ขึ้นตามคำขอจนคนขอเองนั่นแหละตัวสั่น ร่างบางกระตุกเกร็งเหมือนจะถึงแล้วแต่พยามกลั้นไว้
“ปล่อยออกมาสิ...ไม่ต้องกลัวเลอะมือกูหรอก”
“อือ...พร้อมกันสิ”
ให้มันได้อย่างงี้สิ! ผมจัดการกระแทกตัวอีกสักพักพวกเราสองคนก็ปลดปล่อยของออกมาพร้อมกัน ผมทิ้งตัวลงนอนข้างๆเพลิน ยกฝ่ามือที่เปื้อนน้ำของพวกเรามาเลียอย่างนึกสนุก
“จะบ้าเหรอ!”ก็โดนคนน่ารักตีแขนดังเพี๊ยะข้อหามือบอน
“หึหึ ชิมป่าว”เพลินงี้ส่ายหน้าดิกกระถดตัวหนีทั้งๆที่ยังหอบอยู่ ไอ้ผมก็เป็นคนนิสัยเสียด้วยสิ พอเห็นคนหนีก็ยิ่งไล่ตาม กระเถิบๆชนหลังเพลินชนผนังก็แตะปลายนิ้วลงบนกลีบปากนุ่ม ออกแรงกดเบาๆให้เผยอออก
“เลียสิ”
“อึ่ก”คงอยากจะด่าผมแหละแต่ติดตรงอ้าปากไม่ได้ เพลินถลึงตามองผมอย่างคาดโทษก่อนลิ้นเล็กๆจะแลบออกมาสัมผัสปลายนิ้วผมเพียงพริบตา
“อา...น่ารักฉิบหายเลยรู้ตัวไหม”
“ไม่!!”
“อีกรอบไหม”
“ไม่!!!”
ไม่ก็ไม่ ชิส์
.................................................................................................
เมื่อวานนี้ดูหนังเรื่องนึง
นางเอกชอบพระเอกมากแต่พระเอกไม่แยแสแถมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว
นางเอกเจ็บช้ำก็มีพระรองเข้ามาปลอบตลอด
เลยเกิดความคิดว่าอยากแต่งนิยายที่พระรองได้คู่กับนางเอก(นายเอก)ตอนจบจัง สงสารพระรอง
แล้วก็นั่งนึกพล็อตไปเรื่อยๆ ก่อนจะ...อ๊ะ
ความสัมพันธ์ของ พี่นารายณ์ <--- เพลิน <--- ครอส แบบนี้ก็คือคาแรคเตอร์พระรองอย่างครอสได้เป็นพระเอกอยู่แล้วนี่หว่า!!
สรุปคือพับโครงการไปแบบงงๆ
เอ๋ สรุปเราแต่งพล็อตแบบนี้ไปแล้วเหรอ
-
:pig4:
-
:-[
:laugh:
-
:pighaun: เพลินน้อยของแม่ เอาจริงๆ หนูแทบไม่ขัดขืนเลยนะ
ฟินนาเร่มากลูก
อยากลุ้นคู่พี่นารายณ์กะเจอร์ น้องเจอร์คนแมนเสร็จพี่เค้าแล้วใช่มั้ย ดูซอฟต์ลงเยอะเลย
-
โอ้โหหหหหหหหหหหหห :-[ :haun4:
-
เพลินของครอส ส่วนพี่นารายณ์น่ะของเจอร์เค้า รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
:pig4: :pig4:
-
ทำไมขำ =D
เคยคิดอยากแต่งเรื่องให้พระรองเหมือนกัน
แต่...แต่งไม่เป็น5555555
และคิดว่าเรื่องนี้ตอยโจทย์นะ
-
ครอสมีความพระรองสูงจริงด้วยค่ะพอนึกดีๆ 555555555555
แต่เป็นพระรองที่ได้เป็นพระเอก(?)แล้ว
งือ เขิน //////////
พ่อแม่เขายังอยู่บ้านนะครอส :-[
-
โอ้ยยยยยยยย!!!!!!!!! เขินมากมาย~~~
-
ตลกTalk พับโครงการเพราะแต่งไปแล้ว 555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องเพลินนนนนนนนนนนนน
หัวใจจะวาย อีครอสสสส ห้ามแกล้งน้อง เอาจริงไปเลยเซ่
ขอบคุณคนแต่งค่ะ..
-
ฟินมาก
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เขืนแรงงง
-
ตามอ่านจนถึงตอนล่าสุดแล้ววว 38องศาจริงๆ เขินมาก :-[
-
หวานอะไรขนาดนี้ :-[ อย่าเพิ่งมีดราม่าอีกเลยเนาะะะ
เค้ารอนารายณ์เจอร์นะตัว อิอิ
-
โอ้ยยยยยยย เพลินน่ารักอ่ะ น่าฟัดเป็นบ้า อยากเป็นครอส :man1:
-
:pig4:
-
SIDE STORY :: พี่รหัส #1
นารายณ์ talk
มันเป็นเรื่องราวหลังเปิดเทอมได้ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์
เย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียน
ผมได้ไอ้ตัวแสบเป็นน้องรหัส ไม่ใช่แค่แสบธรรมดาแต่ไอ้เด็กเวรนี่เล่นผมซะแสบสรรค์ถึงทรวงใน
แค่รับน้องวันแรกไอ้เด็กเวรนี่ก็เกรียนแตกปีนเกลียวกล้าหือกับพี่ว๊ากที่สั่งให้มันร้องเพลงประจำคณะ แน่นอนว่ามันร้องไม่ได้หรอก ไอ้ผมที่มีหน้าที่นั่งหล่อดูน้องๆก็ได้แต่ภาวนาให้มันไม่เถียงอะไรพี่ปีสามกลับไป
ซึ่งคำภาวนาของผมก็ไร้ผลเมื่อไอ้เด็กเวรมันร้องไม่ได้ไม่พอแต่มันเสือกลืมวิธีแนะนำตัวด้วย ที่สำคัญคือมันไม่ไปล่ารายชื่อรุ่นพี่เหมือนเพื่อนคนอื่นในชั้นปีด้วยซ้ำ
ผมแทบจะยกตีนก่ายหน้าผาก
“นั่นน้องรหัสมึงใช่ป่าววะ”เพื่อนร่วมภาคคนนึงเดินมาทัก ขณะนี้บรรยากาศโคตรคุกรุ่นเลย ไอ้เจอร์น้องรหัสผมถูกสั่งให้ไปลุกนั่งอยู่อึกมุมนึง
“เออ แม่ง...”
“ไม่เข้าไปช่วยมันหน่อยอ่อวะ”
“กูขอบาย มันไม่คิดจะตามหาพี่รหัสตัวเองด้วยซ้ำ ทำไมกูต้องไปช่วยมันวะ”
“เห้ยๆ เด็กมันปากดีไปงั้นแหละมึงไม่เห็นเหรอว่าแค่ลุกนั่งไม่ถึงร้อยทีก็ขาสั่นลิ้นห้อยแล้ว”ผมหันไปมองร่างสูงโปร่งของน้องรหัสแล้วก็พบว่ามันดีแต่ปากตามที่เพื่อนพูด
“ปล่อยมันไป”
“มึงใจแข็งว่ะ ไม่ไปช่วยมันหน่อยวะมึงก็รู้ว่าพี่เขาคงสั่งให้มันทำไปเรื่อยๆจนกว่าจะปล่อยเด็กคนอื่นกลับบ้าน”
ผมถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่”แต่มันยังไม่รู้ว่ากูเป็นพี่รหัส ถ้าเข้าไปช่วยมันไม่เท่ากับว่าเป็นการเฉลยมันเหรอวะ”
“เอ๊า! ก็เมื่อกี้มึงบอกเองว่าน้องมันไม่สนใจพี่รหัส มึงเข้าไปช่วยมันก็คงคิดว่ามึงทำดีเอาหน้าเรียกเสียงกรี๊ดไม่มานั่งสนใจมึงหรอก ดูดิ๊นั่น เริ่มอู้ละ อีกเดี๋ยวแม่งต้องโดนพี่นิลตีหัวแบะ”
พูดซะกูอยากช่วยเลยไอ้ห่า ถุ้ยยยย!
เข้าไปช่วยแล้วโดนเกลียดกูจะเข้าไปทำไมวะ
เออ กูจะเข้าไปทำไมวะ!?
ผมแม่งใจอ่อนโดนเพื่อนกล่อมนิดนึงก็เดินหน้าหล่อมาหาให้เด็กแสบที่ลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นแล้ว มันตวัดตามองผมเชิงถามว่า ไอ้เหี้ยมึงมายืนหล่อค้ำหัวกูทำไม?
“ยืนขึ้นซะ”ผมกล่าวเสียงเรียบ แต่ไอ้คนโดนสั่งก็ดื้อไม่รู้เวล่ำเวลา ร่างโปร่งเปลี่ยนท่านั่งจากนั่งหงายหมดสภาพเป็นนั่งขัดสมาธิกอดอก เออ เอาเข้าไป สรุปคือจะไม่ลุกให้ได้ใช่ไหม
เพราะตำแหน่งที่มันอยู่คือด้านหลังแถวของพวกปีหนึ่งคนอื่น พวกเพื่อนๆมันเลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมันบ้าง แต่ไอ้คุณพี่ว๊ากปีสามด้านหน้านี่เห็นเต็มๆ ไอ้พี่นิลเลิกคิ้วมองผมที่อยู่ดีๆๆก็เข้ามาสอด พี่เขาส่งงานต่อให้เพื่อนและเดินเข้ามาหาพวกเราสองคน ไอ้เด็กดื้อแทนที่จะสำนึกขึ้นมาลุกนั่งต่อมันกลับส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเหมือนการที่พี่นิลเดินมาเป็นความผิดของผม
“มีธุระอะไร”พี่นิลพูดเสียงเข้ม
ไม่ต้องดุกูก็ได้ครับกูไม่ใช่เฟรชชี่
แต่ก็เอาเถอะ พี่แกต้องเก๊กขรึมต่อหน้ารุ่นน้อง
“ผมเห็นน้องเขาร้องเพลงไม่ได้เลยคิดว่าจะพาน้องไปสอนร้องเพลงครับ”แล้วกูก็เดือดร้อนต้องตอบแบบเป็นทางการด้วยไง คือปกติผมกับพี่นิลค่อนข้างสนิทกันครับ
“หน้าที่สอนร้องเพลงคือหน้าที่ของพวกเราปีสาม คุณเป็นใครมีสิทธิ์อะไร!?”ไอ้คุณพี่นิล มึงไม่ต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ก็ได้นะ
“ถึงผมจะไม่ได้มีหน้าที่สอนร้องเพลงแต่ยังไงผมก็เป็นพี่ พี่มีหน้าที่ต้องดูแลน้องครับ!”
“หึ!”
มึงหลุดขำนะครับพี่นิล โชคดีที่ไอ้เด็กเวรนี่มัวแต่อวดดีหันหน้าไปอีกทางมันเลยไม่เห็นว่าพี่ว๊ากหลุด พี่นิลแม่งแกล้งหลอกให้ผมพูดจาหล่อๆซึ่งขัดกับนิสัยปกติผม ไอ้พี่มันทำปากขมุบขมิบพอแปลความได้ว่า
...น้องรหัสมึงเหรอ...
ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
“งั้นผมฝากคุณดูแลเขาด้วย ถ้าวันพรุ่งนี้เขายังร้องไม่ได้ผมจะลงโทษคุณอีกคน!!”หาเรื่องซวยแล้วไงวะกู ไอ้พี่นิลสะบัดตูดกลับไปด้านหน้าตามเดิมทิ้งผมไว้กับเจ้าปัญหาก้อนใหญ่เพียงลำพัง
“มึงก็ลุกขึ้นได้แล้ว จะรอให้พี่เขากลับมาอีกรึไง!?”
ผมรู้สึกว่าตัวเองแม่งโคตรโง่และโคตรพลาดยิ่งกว่าเผลอทำผู้หญิงท้องอีก ภายในห้องพักสี่เหลี่ยมแคบๆราคาครึ่งหมื่นต่อเดือนของไอ้คุณท่านน้องรหัส ผมทอดถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่สิบเมื่อไอ้เด็กเวรที่ผมใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการบังคับขู่เข็นให้มันพามาที่หอเพื่อสอนร้องเพลงกลับนั่งแดกมาม่าอย่างสบายอารมณ์
“กินดิ นั่งหล่ออยู่นั่นแหละ”มันเขยิบหม้อมาให้ผมอย่างไม่ทุกข์ร้อน ในหม้อแม่งใส่ผักใส่หมูน่ากินสัส เออ กินก็ได้วะ
“หิวอ่ะเดะ! อ๊ะๆ อย่ามองตาขวาง เดี๋ยวไม่ให้กินซะเลย”กูอยากกินตายล่ะ เด็กเวรนี่นอกจากจะเหี้ยแล้วยังกวนตีนอีก ผมก็บ้าจี้รีบคว้าตะเกียบไม้จ้วงกินกับมันซะงั้น
“พี่หล่อๆ”
ดูมันเรียก
“ไร”
“พี่มาเสือกไมวะ”
พรวด! มาม่ากูพุ่งเลยสัส!
“โอ๊ยยย หล่อแต่กินเลอะเทอะก็ไม่ไหวนะแม่งงง เช็ดเลยๆ”ถ้ามึงไม่ใช่น้องรหัสกูนะกูตบปากแตกไปละ ผมมองแรงใส่มันซึ่งไม่สะทกสะท้านกินส่วนของตัวเองต่อสบายใจเฉิบ
“ตกลงมึงจะให้กูสอนร้องเพลงป่ะเนี่ย”
“สอนดิๆ ขี้เกียจโดนทำโทษละ เหนื่อยฉิบหาย แต่จะให้นั่งท่องเองก็ใช่เรื่องไง เมื่อวานแค่หยิบโพยที่แม่งแจกขึ้นมากูก็หลับละ จะให้เปิดเพลงฟังกรอกหูเสียงร้องแม่งก็เก่าเกินยังกับจ้างลิเกมาร้อง...”มันกินไปบ่นไป เบะปากด้วย คิดว่าน่ารักตายห่าล่ะ
เออ...ทำไมกูเห็นว่ามันน่ารักนิดๆวะ
“ว่าแต่พี่เหอะ ชื่อไรวะ”นี่มึงคุยกันมาตั้งนานแต่ไม่รู้จักกูเนี่ยนะ
“นารายณ์”
“เชร้ดดดดด ชื่ออลังการเว่อร์วังมาก ผมชื่อเมเจอร์นะ จะเรียกสั้นๆว่าเจอร์ก็ได้ แต่ถ้ากล้าเรียกว่าเมมีต่อยปากแตก!”
“พูดจาให้มันดีๆหน่อยมึงอ่ะ”ผมเอ่ยปรามเพราะมันชักจะเล่นหัวกูมากเกินไปละ
“เออๆ ว่าแต่พี่อยู่หอแถวนี้ป่ะ”
“ป่าว กูอยู่คอนโด แต่ก็ไม่ไกลหรอก ไอ้คอนโดที่อยู่ปากซอยข้างๆอ่ะ”ไอ้เจอร์มันเช่าหอใกล้ๆมหาลัยอยู่ ซึ่งเพื่อนในคณะผมหลายคนก็อยู่แถวนี้แหละผมที่ขี้เกียจขับรถไปกลับบ้านบ่อยๆเลยขอพ่อซื้อคอนโดข้างๆนี่ซะเลย
“เหยดดดด หล่อ รวย K ใหญ่นะครับพี่นารายณ์”
“มึงก็หล่อหนิ แต่Kใหญ่รึป่าวอันนี้ไม่แน่ใจ”ผมแกล้งแซวเด็กมันสักหน่อยมันงี้มองตาขวางเลย สงสัยแทงใจดำ
“ลองดูป๊ะล่ะ”
เด็กมันกล้า ยักคิ้วมาให้สองจึก
“ควักออกมาเดะ”
“เหี้ย!!”
“ก็มึงถามเองว่าอยากดูไหม”
แต่กูกล้ากว่า ฮ่าๆๆๆ เจอกูสวนหน่อยหุบปากสนิทเลย แม่งก้มตาก้มตากินมาม่าของมันต่อเงียบ ไอ้ผมก็หิวเลยขอแดกฟรีหน่อยเห็นมันทำมาสามซองทีแรกก็นึกว่ากินเยอะที่จริงแล้วพอมีสำนึกแบ่งกูนี่หว่า
“อ่ะ ล้างด้วย ตรงระเบียงนะ”
แม่งใช้...ผมตีหน้าเซ็งแต่ก็ยอมล้างให้เพราะตอนทำมันก็ทำให้แบบไม่มีบ่น ผมเลื่อนประตูออกไปยังระเบียงเพื่อพบกับก็อกน้ำเตี้ยๆรองด้วยกะละมังหนึ่งใบและเก้าอี้ซักผ้า
โอเค๊ ให้มันรู้ไปว่าคนอย่างคุณชายนารายณ์เกิดมาครั้งนึงต้องนั่งยองๆล้างจานตามคำสั่งเด็กเวร
“เห้ย!! โหยยย พี่มึงเป็นเดือนมหาลัยเหรอ!? มิน่าล่ะหล่อสัส!”เสียงไอ้เจอร์ดังมาจากเตียงของมัน เดาว่ามันคงเปิดเน็ตเข้าเฟสแล้วเจอคนแชร์รูปผมจากเพจประกวดดาวเดือนมหาลัยมา
“มึงก็ลองประกวดดิ กูว่าหน้าอย่างมึงคงได้เป็นเดือนภาคชัวร์ๆแต่จะถึงเดือนคณะไหมอันนี้กูไม่แน่ใจ”ผมพูดตามความจริง น้องรหัสผมมันหล่อครับ เห็นมันปากหมาอย่างงี้แต่ทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกันหรือรุ่นพี่ก็เล็งมันกันเยอะ แต่หน้ามันไม่แมนเท่าไหร่ ไม่ได้ว่ามันอ้อนแอ้นอะไรนะไอ้ห่านี่ก็มีกล้ามหน่อยๆแต่คือเดือนคณะผมส่วนใหญ่ต้องกล้ามหนาสูงหล่อมาดเข้มไง อารมณ์วิศวะเถื่อนๆหน่อย แต่ไอ้นี่แค่ส่วนสูงก็ไม่ผ่านละ
“ไม่เอาอ่ะ น่ารำคาน ผมสันดานเหี้ยไม่เหมาะกับตำแหน่งหน้าตาคณะ”
“รู้ตัวหนิ”
“พี่มีเมียยัง”
หม้อในมือกูแทบร่วง
“ยัง”
“เก็บกินตามทางไม่อยากผูกมัด?”
“กูไม่นิยมวันไนท์แสตนด์”
“พี่ยังซิงอยู่เหรอ อ่อนว่ะ”
“ยังไม่ได้พูดสักคำว่ากูไม่เคย”เห็นมาดนิ่งๆแต่พี่ก็ฟาดมาเยอะนะน้องพี่แค่บอกว่าไม่ชอบเฉยๆ
“ดีๆ เดี๋ยวหมดรับน้องละไปเที่ยวกัน”
“มึงควรไปกับพี่รหัสมึงมากกว่านะ”ผมล้างหม้อเรียบร้อยก็เดินกลับเข้ามาในห้อง เก็บของเข้าที่ก่อนทิ้งตัวนั่งขอบเตียง ในหัวทบทวนเนื้อเพลงไปพลางปากก็แกล้งหลอกถามเด็กไปพลาง
อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะแสดงอาการยังไงตอนมีคนถามถึงพี่รหัส
“อ้าว!? ผมคิดว่าพี่เป็นพี่รหัสผมซะอีก”ผมว่าพร้อมยักคิ้วกลับมาแบบเยาะเย้ย
สัส! เสือกฉลาด
วันรุ่งขึ้น...
ผมอยากจะจับน้องรหัสตัวเองมาเคี้ยวแล้วก็กลืนลงท้อง! ผมไม่ได้เกิดพิศวาสอะไรมันหรอก แต่ผมโมโห! ไอ้เด็กห่ามันจงใจร้องเพลงผิด!! ผมมั่นใจมากว่ามันเจตนาร้องผิดไปท่อนนึงเพราะไอ้ท่อนที่ว่าเมื่อวานมันจำได้เป็นท่อนแรกด้วยซ้ำ!! แล้วผลจะเป็นยังไงล่ะ คนซวยคือผมไม่ใช่มัน! ไอ้พี่นิลแม่งก็เลว พอไอ้เจอร์ร้องผิดปุ๊ปก็สั่งให้มันหยุดร้องและไปรวมกลุ่มกับเพื่อนก่อนจะหันมาสั่งให้ผมวิ่งวนรอบแถวเด็กปีหนึ่งสิบรอบ!
เหนื่อยน่ะไม่เท่าไหร่แต่กูอาย!!
ไอ้เหี้ยเจอร์แม่งส่งยิ้มกวนส้นตีนมาให้ก่อนหันไปหัวเราะคิกคักกับเพื่อตัวเอง
ไอ้เด็กเวร! โปรดสัตว์ได้บาปเลยกูไม่น่าเชื่อไอ้เพื่อนเวรมันเล้ยยยยย
“เหนื่อยไหมเพื่อน”
“ไอ้เคน มึง...”ไอ้เลวที่กล่อมให้ผมไปช่วยไอ้เจอร์เมื่อวานกล่าวพร้อมยืนน้ำมาให้ ผมมองมันด้วยความเคียดแค้นแต่มันไม่สะทกสะท้าน
“เราจะไปเลี้ยงสายรหัสกันเมื่อไหร่ดีวะ”
“กูไม่ไปละสัส!!”
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
เรื่องราวต่างๆเมื่อเราเปลี่ยนมุมมองสิ่งที่เราเห็นก็จะต่างกันออกไป
ที่ผ่านมาเราเห็นเรื่องราวผ่านมุมของเพลินมาแล้วคราวนี้ลองมองจากมุมของเจอร์ดูบ้าง แล้วจะพบว่าผู้ชายก้าวร้าวนี่มันช่าง____
#จงเติมคำลงในช่องว่าง
ตอนที่แล้วมีคนอ่าน talk เราแล้วเข้าใจผิด ขอแก้ข่าวค่ะ
เราไม่ได้จะหักมุมให้ครอสเป็นพระรองนะคะเราแค่คิดว่านิสัยครอสเหมือนพระรองในซีรีย์ที่แสนดีเฉยๆ 55555+
เรื่องนี้พระเอกก็ครอสนั่นแหละจะเป็นใครไปได้
ยกเว้น side story ที่มีพี่นารายณ์กับแวนโผล่มาแย่งซีนอยู่เนืองๆ ถถถถถถถถ
-
มาเจอเจอร์ในมุมของนารายณ์แล้วแบบว่าคนละโยชน์กันเลยในความคิดเรา
-
เจอร์เด็กแสบสินะ 555
-
เรื่องของเจอร์ดูน่ารักมากอ่ะ
อยากเห็นว่าแวกะพี่นารายจะแย่งซีนกันอย่างไร
-
เพลินมองเจอร์กับพี่นายณ์มองเจอร์คนละเรื่องเลย 5555555555555555555555555555
ตอนเพลินมองยังรู้สึกเจอร์เถื่อนๆแมนๆ พอพี่นายณ์มองแล้วเหมือนเจอร์เปลี่ยนไป :-[
-
เจอร์นี่จากหมีควายเถื่อนๆกลายเป็นริลัคคุมะเลย555
-
เมเจอร์โคตรกวนตรีน แสบจริงๆ
-
ร้ายกาจจริงๆนะครับ เจอร์
-
เจอร์น่ารักอ่ะ แสบๆกวนๆ
-
เจอร์น่ารักไปแล้วววว
อยู่กับเพลินดูแบดบอยมาก
กับพี่นารายณ์นี่คนละเรื่องเลยย
แล้วพี่นารายณ์จะเคี้ยวแล้วกลืนลงท้องจริงๆเมื่อไหร่ละค้า :hao6:
-
อยากเห็นพี่นารายณ์สยบน้องเจอร์ไวๆ 55555
ผู้ชายก้าวร้าวนี่มันช่าง____เร้าจายยยยยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เฮ้ย เจอร์ น่ารักไปเลย ในสายตาพี่นาราย นี้เจอร์คิ้ววววว สินะ
-
SIDE STORY :: พี่รหัส #2
นารายณ์ talk
เมื่อค่อนเดือนก่อนผมประกาศกร้าวว่าจะไม่เลี้ยงสายไอ้เจอร์ทว่าผมก็ต้องเลี้ยง ทีแรกกะว่าจะเลี้ยงมันพร้อมเฟิงเพื่อนสมัยเด็กที่ผมคิดเกินเพื่อน แต่ไอ้เจอร์มันพูดจาแปลกๆเหมือนมันจะเล็งเพลินน้องรหัสของไอ้เฟิงไว้ผมเลยต้องเลี่ยงนัดมันวันอื่นแทนเพราะออกปากชวนไปแล้วมาปฏิเสธก็คงไม่ดี
ภายในร้ายจิ้มจุ่มข้างถนน ผม ไอ้เคน และเพื่อนอีกสี่คนมานั่งรอกันได้สักห้านาทีแล้ว น้องรหัสบางคนก็ทยอยมาก่อนเวลานัดแต่น้องรหัสเลวบางคนเลยเวลานัดมาครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่โผล่หัว
“น้องมึงจะมาไหมวันนี้”
“ไม่มาก็เรื่องของมัน กูไม่นัดเลี้ยงมันแล้ว”
“ปากไม่ตรงกับใจ ก่อนหน้านี้มึงก็พูดซะดิบดีว่าจะไม่เลี้ยง ละดูวันนี้สิ หึหึ”
“เหี้ย”ผมแจกสัตว์เลื้อยคลานใส่ไอ้เคน วันนี้ปากมันไม่ว่างมากวนตีนผมเท่าไหร่เพราะมันคอยประกบน้องรหัสมันอยู่
น้องรหัสมันเป็นดาวภาคครับ สวยใช่เล่นเลยล่ะ
“น้องนุ่นลองชิมนี่สิครับ อร่อยนะ”แม่งตักหมูยื่นจ่อปากน้องเขาแบบไม่ดูเล้ยยยยว่าน้องจะทำหน้ากระอักกระอ่วนขนาดไหน
“มองไรนารายณ์ อิจฉากูก็บอก เดี๋ยวน้องรหัสมึงมามึงก็ทำแบบนี้กับมันสิ”
“สัส! ดูหน้ามันด้วย!”
“ฮ่าๆๆ”
ปัง!
ขณะกำลังนินทาน้องรหัสตัวเองเพลินๆมือเรียวขาวก็ทุบโต๊ะตรงหน้าผมเสียงดังลั่นพอหันไปมองก็พบไอ้คนที่ทุกคนพูดว่าน่ารักยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงคำหัวอยู่
“ไหนล่ะ! โรง!แรม!ห้า!ดาว!!!!”ตะโกนอัดซะแก้วหูแทบแตก
“มาช้านะมึง”
“ไหนล่ะเพลิน!!?”
“มานั่งนี่มา”ผมลากเก้าอี้พลาสติกข้างตัวให้มัน จะว่าไปมันก็น่าสงสารนะจากบุฟเฟ่ต์โรงแรมเหลือแค่ร้านจิ้มจุ่มข้างถนน
“ทีแรกมึงจะพาไปเลี้ยงที่บ้านอ่อวะ”ไอ้เคนถามอย่างแปลกใจ มันคงไม่คิดว่าผมจะทุ่มทุนขนาดนั้น ผมไม่ได้ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้เล่าเหตุผลที่แท้จริงให้มันฟังเช่นกัน
“เอาสิงห์หรือช้าง”ผมถามน้องอย่างเอาใจ ในโต๊ะผมไม่มีใครกินเหล้าหรอกเพราะมีเด็กผู้หญิงด้วยแต่ถ้าไม่เอาเหล้าปิดปากเด็กเวรนี่ต้องงอแงไม่ยอมแหงๆ
“ไฮเนเก่น”
ล่อของแพงเลยนะ ผมส่ายหน้าอย่างจนใจแต่ก็เรียกพนักงานมาสั่งด้วยความคิดว่าหากมันเมามันจะได้สิ้นฤทธิ์ ทว่าผมก็ลืมผลที่จะตามมาซะสนิท...
สามชั่วโมงห้าขวดคนเดียว
ไอ้เจอร์เมาแอ๋ลงไปฟุบกับโต๊ะเหมือนลูกหมา ไอ้เพื่อนหลายคนก็ทยอยหารตังค์ก่อนแยกย้ายกันไปส่งน้องรหัสของตัวเอง ทิ้งให้ผมอยู่กับตัวปัญหาลำพัง ผมมองหน้ามันอย่างอ่อนใจ
“เจอร์ๆ ตื่น เดี๋ยวกูไปส่งที่หอ”ผมตบแก้มมันเบาๆแต่มันกลับปัดมือผมออกอย่างรำคาน มันเคี้ยวน้ำลายแจ๊บๆส่งเสียงงืมงำในลำคอ
“ส่งกุญแจห้องมึงมาสิเจอร์”ผมไม่รอให้มันหยิบส่งให้หรอก ขืนรอไม่รู้ว่าตีสามจะได้รึป่าว ผมถือวิสาสะค้นตัวมันทั้งกระเป๋าเสื้อกระเป๋ากางเกงทว่าไม่พบสิ่งที่ต้องการเลยถามย้ำกับเจ้าตัวอีกครั้ง”เจอร์ กุญแจหอมึงอยู่ไหน”
“งืมมม อยู่ในเบาะรถ”
“รถมึงคันไหนวะ”ข้างทางแบบนี้มันก็มีรถจอดอยู่เต็มเหยียดกูจะไปรู้จักหน้าตารถมึงไหม
“มอเตอร์ไซค์”
เจริญเถอะ!! มอไซค์แม่งมีเยอะกว่ารถยนต์อีก ผมพยามถามมันซ้ำๆว่าจอดไว้ตรงไหนมันก็ตอบมาแค่ตรงโน้นๆ ตรง
โน้นพ่องงง
สุดท้ายผมก็ยอมจำนน ตัดสินใจหามมันขึ้นรถตัวเองและพากลับมายังคอนโด น้องมันก็เมาแล้วว่าง่ายนะ หิ้วติดมือไปไหนมันก็ไม่บ่นไม่ว่าสักแอะเพราะแม่งหลับไปแล้วไง ใช้เวลาครู่เดียวผมก็แล่นรถเข้ามาในคอนโด ลากร่างโปร่งของน้องรหัสขึ้นไปยังห้องของตนที่ชั้นเกือบบนสุด ภายในชั้นนี้เป็นห้องชุดขนาดใหญ่กว่าพวกห้องชุดธรรมดาทั้งชั้นจึงมีอยู่ไม่แค่หกห้องเท่านั้น ผมหิ้วปีกเจอร์เข้าไปยังห้องริมสุด
ห้องของผมตกแต่งสไตล์โมเดิร์น มินิมอลลิสต์ สีดำขาวดูโล่งตาดีแต่ก็ไม่ได้ชอบหรืออะไรหรอก แต่เขาจ้างอินทีเรีย ดีไซเนอร์มาจัดการให้เสร็จสรรพ ผมชั่งใจอยู่พักใหญ่ว่าจะเอาน้องรหัสจอมแสบไปนอนตรงไหนดี ถ้าปล่อยมันนอนโซฟาพอเช้าตื่นมามันจะโวยใส่ผมไหม แต่ห้องผมมีแค่เตียงเดียวด้วยสิ
“นอนด้วยกันก็ได้วะ”
“งืม...แง่มๆ”
ตัวอะไรมาเกาะกูวะ? ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดที่เล็ดลอดเข้ามาทางผ้าม่านและตีนปริศนาที่ตวัดมาเกี่ยวเอว ผมลืมตาขึ้นมาพบหน้าใสๆยามหลับ(และเหี้ยๆยามตื่น)ของน้องรหัส มันกอดผมแน่นจนผมแงะมันออกจากตัวไม่สำเร็จ ไอ้โดนกอดก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ว่า
น้องชายผมแม่งเสือกตืนมาเคารพธงชาติตอนเช้าไม่ดูวันเนี่ยสิ!!
ถ้าแม่งตื่นมารู้สึกตัวว่ามีอะไรดันหน้าขาตัวเองอยู่จะทำหน้าแบบไหนวะ
“อือ...”พอผมจะจับแขนมันออกมันก็สะบัดตัวซุกเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ฝังใบหน้าซุกๆกับอกผมอย่างน่าเอ็นดู(?) ละคือหน้าแนบอกตัวแนบตัวน่ะไม่เป็นไร แต่ไข่แนบไข่นี่ไม่ใช่ละ...เจอร์เสือกอยู่ไม่สุขกระดุกกระดิกไปมาเสียดสีน้องชายผมจนแทบคลั่ง
เอาไงดีวะ
ไม่ไหวละ
ปลุกแม่ง
“เจอร์!! ตื่นๆๆ”ผมตบหน้ามันเบาๆแต่มันก็ไม่มีทีท่าจะลืมตา
“งืม...”
“เชี่ยเจอร์ ตื่น!!”ตัวมันน่ะไม่ตื่นหรอก แต่หนอนน้อยของมันเสือกตื่น! ไอ้เหี้ย! ผมแทบไปไม่เป็นเมื่อบางสิ่งภายใต้บ็อกเซอร์ของน้องรหัสมันดันตัวแข็งขืนขึ้นสู้กับของผมที่ตั้งท่ารออยู่แล้ว
“ไอ้พี่...”น้องเวรครางฮืมในลำคอ มันผงกหัวขึ้นจากอกของผมก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆห้องอย่างงุนงง”ที่นี่ที่ไหน”
“ห้องกูเอง ว่าแต่มึงช่วยลุกออกไปก่อนเหอะ”
“ยังง่วงอยู่เลย”
“งั้นมึงรีบปล่อยมือจากตัวกูด่วนเลย แล้วก็เลิกขยับตัวได้แล้วไอ้สัส ทั้งของมึงของกูไปหมดแล้ว”
“ของพี่...เห้ย!! ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ของพี่มึง!! โอ๊ย เหี้ยอะไรแต่เช้าเลยวะพี่ อย่าบอกนะว่าเกิดอารมณ์กับผู้ชายด้วยกันน่ะ”
ป้าบ!
“เกิดกับเตี่ยมึงสิ! ห้องน้ำมีสองห้อง จัดการตัวเองแล้วก็รีบไสหัวไปจากห้องกูซะ”ผมฟาดกะโหลกเด็กเปรตไปป๊าปใหญ่เพราะแม่งจะเบิกตาโพลงจ้องมังกรยักษ์ของผมตาไม่กระพริบ ไอ้ห่า เล่นจ้องซะกูอายเลย
ขณะเดินออกจากห้องนอนผมก็ได้ยินเสียงรำพึงรำพันกับตัวเองของน้องรหัสบนเตียงว่า
“แม่งโคตรรวยKโคตรใหญ่จริงๆด้วย”
ได้ยินแล้วก็ต้องแอบยิ้ม
ไม่กี่วันหลังจากนั้นมันก็เสล่อเข้าไปเสนอหน้ากับกลุ่มเด็กเภสัชที่จะไปเลี้ยงสาย ไอ้ผมในฐานะผู้ปกครองก็ต้องรีบแจ้นออกจากห้องตามไปคุมมันด้วย ตอนแรกผมคิดว่ามันไปเพื่อจีบเพลินแต่พอเหล้าดีๆเข้าปากมันก็ลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง แดกอย่างเดียวเรียกว่าคุ้มสุด
น้องรหัสผมเป็นคนตรงๆครับ เหี้ยก็เหี้ยตรงๆ ชมก็ชมตรงๆ มาเพื่อแดกก็แดกลืมตาย ไม่รู้จะเอ็นดูหรือจะเกลียดดี
หลังจากรู้จักตัวตนของมันผมก็เริ่มทำใจได้เคยเล่นๆว่าจะพามันไปเลี้ยงสายที่โรงแรมอีกสักรอบดีไหม ทว่ามันก็ทำให้ผมผิดหวัง
เฟรชชี่เกมส์เมื่อปีก่อนคณะของผมเป็นเจ้าเหรียญทองสมัยที่ห้าซ้อนทำให้พวกปีสองกดดันพวกปีหนึ่งค่อนข้างหนักและปีนี้ก็ทำผลงานได้ไม่ดีเท่าที่ควร จำนวนเหรียญสูสีกับสถาปัตย์คู่แข่งตัวฉกาจ จนกระทั่งวันสุดท้ายจำนวนเหรียญของพวกเราก็ตามหลัง
ไม่รู้นะว่าเรื่องนี้จะมีส่วนด้วยไหม
ไอ้เจอร์ถึงทำเรื่องแบบนั้นเข้า
“น้องมึงก่อเรื่องเข้าจนได้”ไอ้เคนที่ยืนอยู่ข้างๆตรงที่นั่งกองเชียร์ฝั่งวิศวะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ภาพที่เห็นในสนามคือไอ้ครอสที่ล้มลงไปกุมข้อมือตัวเองก่อนจะลุกขึ้นมาคว้าคอเสื้อไอ้เจอร์ตัวต้นเหตุอย่างเดือดดาล จากที่นั่งผมไม่รู้ว่าไอ้ครอสมันพูดอะไรบ้างแต่เท่าที่เห็นคือมันเดือดจนน่ากลัว ไอ้เจอร์ก็ยังคงลอยหน้าลอยตาเถียงอะไรกลับไปก็ไม่รู้
สำหรับคนอื่นคงเห็นมันเป็นพวกขี้โกง
รุ่นพี่ปีสามปีสี่หลายคนเริ่มลุกขึ้นโวย เสียงโห่ไล่ดังลั่นมาจากฝั่งกองเชียร์คณะมนุษยศาสตร์
ทุกสายตาจับจ้องและประณามน้องรหัสของผม
ทุกๆคนคิดว่ามันตั้งใจเล่นสกปรกเพราะพอทำผิดแล้วแทนที่จะขอโทษกลับเยาะเย้ยเขา
แต่ผมรู้ดีว่ามันไม่ได้ตั้งใจ
ผมไม่ได้เข้าข้างน้องรหัสตัวเองหรอก
แต่เพราะผมเป็นพี่รหัสมัน ผมถึงได้เห็นความสั่นไหวในดวงตาของมัน เห็นความรู้สึกผิดในท่าทีหัวรั้นนั้น
น้องรหัสผมเป็นคนตรงๆ เหี้ยก็เหี้ยตรงๆ ชมก็ชมตรงๆ ถ้าอยากทำร้ายใครมันไม่มานั่งใช้วิธีอ้อมค้อมแบบนี้หรอก
การแข่งขันสิ้นสุดลงพร้อมกับความพ่ายแพ้อย่างยับเยินของคณะวิศกรรมศาสตร์ แต่พวกเราไม่พังเพราะพลาดตำแหน่งเจ้า
เหรียญทองหรอก พวกรุ่นพี่ทุกคนเข้าไปปลอบใจนักกีฬาฟุตซอลทุกคน เอาน้ำมาให้กิน ชวนไปเลี้ยงเหล้า
ทุกๆคนยกเว้นคนๆเดียว
“ไอ้นารายณ์มึงจะไปไหน”พี่นิลเดินเข้ามาทัก พี่แกเป็นกัปตันเก่าเมื่อสองปีที่แล้วเลยค่อนข้างผิดหวังเป็นพิเศษแต่ก็ยังทำหน้าที่พี่ที่ดีเข้ามาปลอบใจน้องเพราะน้องทำเต็มที่แล้ว
“ไปหาไอ้เจอร์ครับ”พอสิ้นคำใบหน้าของรุ่นพี่ตรงหน้าก็เรียบตึงขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์
“เด็กมันเหี้ย มึงอย่าไปสนมันนักเลย”
“มันไม่ได้ตั้งใจ...”
“คราวก่อนมันก็แกล้งร้องเพลงผิดจนมึงต้องวิ่งรอบสนามไม่ใช่รึไง”
“ใช่ครับ น้องแค่แกล้ง ไม่เหมือนครั้งนี้...”
“ใช่!! มันไม่เหมือนกัน! เพราะครั้งนี้มันเล่นซะเขาแขนหัก!! มันเล่นสกปรกทำลายศักดิศรีของคณะกู!! มึงยังกล้าเรียกมันว่าน้องอีกเหรอ!?”คราวนี้พี่เขาตะคอกกลับมาอย่างเดือดดาล โทษะคุกรุ่นจวนเจียนจะระเบิด พวกที่อยู่แถวนั้นหันมามอง บางคนก็เอ่ยเสริมพี่นิล บางคนก็ส่ายหน้าอย่างจนใจ
โดยภาพรวมไม่มีใครเชื่อในตัวเจอร์สักคน
แม้กระทั่งเพื่อนร่วมทีม
“ไอ้นิลมึงใจเย็นๆดิวะ ไอ้นารายณ์มันก็แค่ออกหน้าเพราะเห็นเป็นน้องรหัสเท่านั้นแหละ คิดถึงมันบ้างดิ ใจจริงมันก็คงไม่อยากปกป้องคนแบบนั้นนักหรอก เนอะๆ เลิกพูดเรื่องนี้แล้วก็ไปหาอะไรกกินกันเถอะ ไอ้นารายณ์ไปเร็ว!”รุ่นพี่ปีสี่คนนึงเดินเข้ามาไกล่เกลี่ย พี่เขาตบบ่าผมเชิงให้กำลังใจ
ไม่ใช่ว่ะ
“โทษพี่ วันนี้ผมขอตัวแล้วกัน”ผมส่ายหัวบอกปัดทุกคำเชิญชวน
อันที่จริงมันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผมหรอกนะ
แต่ถ้าผมไม่ไปหาเจอร์...แล้วมันจะเหลือใครล่ะ?
ผมกวาดสายตามองหาน้องรหัสของตัวเองรอบสนามแต่ก็ไม่พบ ทั้งหลังแสตนด์หรือในห้องน้ำก็ไม่มีวี่แววของมันเลย ผมกดโทรหามันก็ตัดสายแทบจะทันทีเหมือนมันกำลังถือมือถือเอาไว้
ตอนนี้ท้องฟ้ามืดสนิท นักศึกษาที่อยู่เชียร์กีฬาก็ทยอยกลับกันเกือบหมด การเดินเพ่นพ่านในมหาลัยตอนกลางคืนในหน้าหนาวคนเดียวก็น่ากลัวไม่หยอก
ผมลองเดินเข้าไปในลานจอดรถที่ใกล้สนามที่สุด มองเห็นรถเก๋งจอดอยู่สองสามคันกับมอเตอร์ไซค์อีกประปราย ไม่รู้ว่าคันไหนเป็นของน้องรหัสผมรึเปล่า
“เชี่ยเจอร์!! มึงอยู่ไหน!?”เสียงตะโกนของผมดังก้องสะท้อนความว่างเปล่า
“เจอร์! ถ้าอยู่ก็ตอบกูด้วย!”ทำไมผมต้องมาหามันลำบากตัวเองขนาดนี้ด้วยวะ ปกติพี่รหัสเขาทำเพื่อน้องขนาดผมไหม?
“เจอร์!!”กูตะโกนจนคอหอยแทบแตกละถ้ามึงยังไม่โผล่ออกมากูจะกลับแล้วนะ
“แหกปากอยู่ได้น่ารำคาน มีธุระอะไรวะ”ในวินาทีที่เกือบตัดใจเสียงอวดดีของใครบางคนก็ดังขึ้น แต่คราวนี้เจ้าเสียงนั้นกลับฉายแววอ่อนลงจนสัมผัสได้ เมเจอร์มันนั่งคอตกอยู่บนม้านั่งหลังป้อมยามซึ่งไม่มียามอยู่ สีหน้าของมันไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด พอเห็นคนที่ตามหาผมจึงรีบสาวเท้าเข้าไปใกล้ด้วยความเป็นห่วง
“ไสหัวไปซะ!! กูอยากอยู่คนเดียว!”
ผมจดจ้องใบหน้าที่เอาแต่ก้มมองพื้นผิดวิสัยของอีกฝ่ายอย่างเหนื่อยใจ
“อย่าไล่กูเลยเจอร์ ถ้าไม่มีกู...นับจากนี้มึงต้องอยู่คนเดียวจริงๆแล้วนะ...”ข่าวลือมันแพร่เร็วจะตาย เดี๋ยวพรุ่งนี้คนทั้งคณะก็จะรู้และทุกคนก็จะตามกระแสแห่กันแบนมัน
“เรื่องแค่นี้กูไม่แคร์หรอก จะไปไหนก็ไปเลย ยืนหล่อรกหูรกตากูอยู่นั่นแหละ”
“มึงไม่แคร์แต่เสียงมึงสั่นนะเจอร์”ถ้าแม่งไม่แคร์จริงๆคงไม่มานั่งหน้าเจื่อนมองปลายเท้าตัวเองอยู่ในที่แบบนี้หรอก จะปากแข็งทำห่าอะไรก็ไม่รู้
“พี่มึงเลิกตอแยกูซักที กูชินกับเรื่องพรรคนี้แล้ว ชีวิตกูก็เป็นแบบนี้มาตลอด”
“มึงพูดเหมือนกับว่าชั่วชีวิตนี้ไม่เคยมีใครอยู่ข้างมึงงั้นแหละ...”
“ก็มันจริงหนิ! ทั้งคนที่บ้าน! ทั้งเพื่อนที่ผ่านมาแม่งก็พร้อมทิ้งกูตลอดนั่นแหละ! มึงเกิดมามีพร้อมทุกอย่างมึงไม่เข้าใจกูหรอก!”
“มึงพูดเหมือนกับว่ากูไม่ใช่ส่วนหนึ่งในชีวิตมึงเลยนะ...”ผมไม่รู้ว่าที่ผ่านมาไอ้โง่ตรงหน้าผมต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ในเมื่อผมรู้ดีว่ามันไม่ได้เจตนาเล่นสกปรกผมก็ยินดีเข้าข้างมัน แปลกใจตัวเองนิดๆ ไม่คิดว่าชาตินี้ตัวเองจะต้องมายืนพูดปลอบใครสักคนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขนาดนี้
“พี่มึง...บ้าไปแล้ว...”
บางที คนตรงหน้าผมก็คงไม่คาดคิดเหมือนกันล่ะมั้ง...
“มายุ่งกับกูเดี๋ยวก็โดนแบนไปอีกคนหรอก อึก...”
...ไม่คาดคิดว่าชาตินี้ตัวเองจะได้รับคำปลอบใจจากใครสักคน อย่างอบอุ่นแบบนี้
สีหน้าของเจอร์ตอนเงยขึ้นมาสบตากันมันฟ้องชัดเจน ทั้งความตกใจและดีใจที่ปกปิดไว้ไม่มิด
“มาสิ เดี๋ยวพาไปเลี้ยงเหล้า...อา เอาเป็นบุฟเฟ่ต์โรงแรมดีไหม คราวนี้ไปอีกสาขานึงเนอะจะได้ไม่เบื่อ”ผมคลี่รอยยิ้ม ส่งมือไปให้ร่างโปร่งซึ่งเอาแต่จ้องมือของผมเหมือนมันเป็นของร้อนเลยไม่กล้าจับ
“พี่มึง...อย่าทำงี้ดิวะ เดี๋ยวก็ร้องไห้กันพอดี...”
“มึงร้องมาได้สักพักแล้วเจอร์”
“เหี้ย!!”
เอ๊า ดูมันเสือกด่ากูอีก แต่ก็เอาเถอะ ผมไม่สือสาเด็กที่ปากด่าแต่เลื่อนมือมาจับมือผมอย่างว่าง่ายหรอกนะ
-
ชอบคู่ พี่-น้องรหัส รอลุ้นให้เค้าเปลี่ยนสถานะกันไวๆ :katai2-1:
-
พี่นารายณ์ปลอบเจอร์ดีๆนะ น้องเสียใจอยู่
-
โอ้ ชีวิตมีดราม่า
-
:pig4: :pig4:
-
:mew4:
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารัก
-
พี่นารายณ์จะมีแฟนเด็กคราวนี้
เห็นด้วยว่าเจอร์น่ารักกว่าปกติ
เชียร์คู่พี่น้องรหัส
-
เมืีอไหร่เค้าจะได้กันเน้อออออ
-
โอ๊ยยยย เจอร์ไม่ได้ตั้งใจนะ T_T
อย่างน้อยก็ยังมีพี่นายณ์เข้าใจเนอะ T_T
อ่ะ เพลินอีกคนด้วย! โอ๋ๆ
:sad4:
-
ดูแข็งแกร่ง แต่โคตรอ่นแอเลยนะเจอร์!!
-
ไม่เคยคิดเลยว่าเจอร์มันจะน่ารักขนาดนี้ โอ้ยยยยย
-
โอ้ย อยากได้พี่รหัสเเบบเน้
-
เจอร์แอบน่ารักไง o22
-
SIDE STORY :: พี่รหัส #3
เมเจอร์ talk
มันเป็นเรื่องราวหลังเปิดเทอมได้ไม่ถึงสองเดือน
คืนวันหนึ่งหลังแข่งฟุตซอล
ผมได้คุณประเสริฐเป็นพี่รหัส ไม่ใช่แค่ประเสริฐธรรมดาแต่ไอ้พี่หล่อเทศนาสั่งสอนจนผมแทบจะบรรลุอรหันต์
ผมยอมรับตรงๆตรงนี้เลยว่าผมถูกใจเพลิน ถูกใจในระดับหลงใหลแต่ไม่ถึงขั้นหลงรัก เพราะไม่ได้ชอบถึงขึ้นเฝ้าตามผมถึงตกข่าวแบบโง่ๆเรื่องที่มีคนจองเพลินไว้ตั้งแต่เปิดเทอมใหม่ๆ...ไอ้หล่อครอส ผมตกใจในระดับนึงตอนไอ้ดิวบอกว่ามันกะเพลินกิ๊กกันอยู่แต่ผมก็ไม่สนหรอก ก็ไม่ได้ชอบไงจะผูกใจเจ็บทำไม
แค่แกล้งทิ้งระเบิดไว้ให้ชีวิตรักของพวกมันมีสีสันขึ้นหน่อย
แต่ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะง่าวขนาดเดินเหยียบกับระเบิดที่ทิ้งไว้ส่งๆซะเอง
เพราะผมพูดทิ้งท้ายไว้เหมือนสักวันจะเอาเรื่องไอ้ครอส พอเกิดเรื่องในสนามแข่งฟุตซอลเข้าทุกอย่างเลยพังไม่เป็นท่า
นาทีนั้นผมชาตั้งแต่สมองยันปลายเท้า จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำหน้าแบบไหน รู้ตัวอีกทีก็มานั่งคนเดียวอยู่ในมุมมืด และรู้ตัวอีกทีไอ้พี่หล่อแม่งก็แหกปากเรียกเหมือนโลกกำลังจะแตก
พี่มันทำเหมือนถ้าหาผมไม่เจอผมจะตายภายในสามวิ
พี่มันเข้ามาปลอบแล้วก็พาไปเลี้ยงข้าว
หลังจากวันนั้นก็ผ่านไปหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืนเต็มๆ เมื่อวานผมไม่ได้ไปเรียนเพราะไอ้พี่ประเสริฐมันสั่งให้อยู่ในห้องเฉยๆไม่ต้องเปิดเฟสหรืออ่านไลน์ใครทั้งนั้น
“บ้า บอ”
ทำไมผมจะไม่รู้ว่าในช่องแชทที่มีแจ้งเตือนเกือบพันมีข้อความแบบไหนรออยู่ ผมไม่ได้เปิดอ่านแต่ก็ไม่กดลบ เหมือนรอให้ทำใจเย็นกว่านี้แล้วค่อยดูทีหลัง
วันนี้ผมต้องเข้าเรียนเพราะอาจารย์จะควิช ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้องบรรยายสายตาหลากหลายคู่ก็จ้องตรงมา แสบๆคันๆ
เหมือนโดนมีดจี้แต่ผมไม่สะทกสะท้านกับเรื่องแค่นี้หรอก คนส่วนใหญ่หันมามองแล้วก็หันกลับไปกระซิบ พวกที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ก็อาศัยเขาเล่าปากต่อปากมาอีกทีส่วนพวกที่เห็นกับตาก็เข่นเคี่ยวเคี้ยวฟันทำหน้าถมึงทึงใส่
“เหอะ มองซะนึกว่ากูไปหักแขนพ่อมึงมา”ผมบ่นกับตัวเองขณะเลือกทำเลที่นั่งใหม่ ไม่แน่ใจว่าพวกไอ้ดิวมันจะแบนผมไปด้วยไหมแต่ไม่เข้าไปใกล้ให้กินใจกันจะดีกว่า
ปัง!
“กูได้ยินนะเว้ย!”ไอ้อ้วนดำที่บังเอิญหูดีได้ยินคำบ่นหันมาทุบโต๊ะผมดังปัง
“ได้ยินแล้วไม? กูไม่ได้พูดกับมึง”
“ไอ้เหี้ยเจอร์มึงยังปากดี...”แม่งดูแค้นมากเหมือนเป็นเรื่องของมันเอง
“มึงชื่อเหี้ยไรนะ”ไอ้อ้วนทำหน้าแปลกใจเมื่อเจอผมถามแปลกๆ มันหันไปมองกลุ่มตัวเองที่นั่งหันหน้ามาทางนี้เหมือนกำลังรอชมเรื่องสนุกๆ
“กูชื่อเดียวกับพ่อมึงมั้ง ไอ้สัส ตัวคนเดียวแล้วยังปากดี!”
“มึงนั่นแหละยื่นปากเข้ามาเสือกเรื่องของกูก่อน”นาทีนี้ทุกคนในห้องบรรยายหันมาสนใจพวกเรากันหมด มีบางคนเอามือถือขึ้นมา
เก็บภาพไว้เป็นที่ระลึกเปิดในงานแต่งงานตัวเองด้วยมั้ง ถ่ายไปทำห่าอะไรวะถามจริ๊ง!?
“เจอร์!! มึงไม่คิดจะสำนึกบ้างเหรอวะ มึงทำลายชื่อเสียงของพวกเรานะเว้ย!”
ผมยอมรับว่าผมผิดจริงแต่มันไม่ใช่เรื่องที่ผมจะก้มหัวขอโทษไอ้หมูดำนี่
“เป็นเดือดเป็นร้อนเหลือเกินนะ มีผัวอยู่ในทีมฟุตซอลหรือไง ไหน? ใครวะ?”ผมยืดคอเอียงซ้ายเอียงขวาอย่างกวนตีน ไอ้หมูตรงหน้าแม่งจะกลายร่างเป็นหมูย่างรมควันรมอร่อ ควันออกหูไฟลุกท่วมตัวเลยสัส
“ช่วยไปไกลๆตีนกูหน่อย จารย์จะมาละ”
ผลั่ก!
ไอ้เหี้ยหมูนี่มันมีผัวอยู่ในทีมฟุตซอลจริงๆเหรอวะ!! ผมหน้าหงายหวือเมื่อถูกมืออวบๆของมันผลักเข้าเต็มอก เก้าอี้หงายไปชนกับโต๊ะด้านหลังทำให้ไม่ล้มแต่ก็ค้างกะเท่เล่อยู่ในท่าประหลาด
“ในรั้วมหาลัยมึงกล้า?”ผมถามหยังเชิง มันอยากมีเรื่องผมก็ยินดีสนอง ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว
“วอนตีนมากไปละสัสเจอร์!!”
กึงงง!
ไอ้หมูดำรมควันง้างเท้าขึ้นเตรียมเหยียบตีนผมเต็มกะเอาให้นิ้วหลุดเลยมั้งง้างซะ แต่เพราะมันง้างไกลไปหน่อยก่อนมันจะกดแรงลงมามีเสียงเปิดประตูแบบโคตรดังคนเปิดแม่งคงอารมณ์ไม่เย็นกว่าไอ้หมูนี่สักเท่าไหร่ ไอ้หมูนี่เลยตกใจเสียหลักล้มหงายเงิบ
“ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้าไอ้เหี้ย ฮ่าๆๆๆๆ”
ตอนนี้ทั้งห้องมีเพียงเสียงหัวเราะของผมผสานกับเสียงโอดครวญของไอ้อ้วน
เอ...ทำไมมันเงียบแปลกๆวะ
ไม่มีใครขำซ้ำไม่เท่าไหร่แต่ไม่มีใครเข้ามาห้ามหรือเข้ามาช่วยไอ้หมูเลยเนี่ยสิ
ผมลอบกลืนน้ำลายเพราะนึกว่าอาจารย์เข้าคลาสแล้ว แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อสายตาเผอิญไปป๊ะกับเจ้ารองเท้าหนังแบรนด์เนมคุ้นตาหยุดยืนอยู่ข้างร่างไอ้อ้วน มือแกร่งของใครคนนั้นยื่นส่งให้คนที่ล้มอยู่ยึดเป็นหลักยืน
“พี่...นารายณ์...”
ไอ้อ้วนเดินหนีกลับไปนั่งที่ ทิ้งให้ผมเผชิญหน้ากับไอเย็นยะเยือกและแววตาแสนเย็นชายิ่งกว่าไนโตรเจนเหลวที่อุณหภูมิศูนย์องศาเคลวินของชายตรงหน้า
“เจอร์...”
“มันมาหาเรื่องผมก่อน!!”ผมชิงพูดตัดหน้า พี่หล่อถอนหายใจเอือมระอาก่อนคว้าต้นแขนผมแล้วออกแรงลาก
“ไอ้พี่!! มึงจะพากูไปไหน ปล่อยกูนะเว้ยยยย อีกห้านาทีก็เริ่มคลาสแล้ว! มันมีควิช!”
“มึงอยู่หรือไม่อยู่ก็มีค่าเท่ากัน มึงมากับกูจะเกิดประโยชน์กับชีวิตมึงมากกว่า!! หุบปากแล้วตามมาดีๆถ้าไม่อยากเจอตีนกู!!!”
ไอ้เหี้ย น่ากลัวโคตร คำว่าเจอตีนของพี่มันกับไอ้หมูเลเวลต่างกันราวฟ้ากับดิน ไม่บอกว่าที่บ้านทำโรงแรมนี่นึกว่าพ่อเป็นมาเฟียนะ พี่มันกระชากผมอย่างแรงแขนแทบหลุด เดินชนโต๊ะชนคนจนกระทั่งเดินออกมานอกอาคารพี่แม่งก็ไม่ยอมปล่อย ภายในสวนหย่อมเล็กๆหลังคณะๆไม่มีคนเหมาะแก่การฆ่าหมกศพกูมาก
ไอ้พี่หล่อปล่อยมือชี้นิ้วแทบจะทิ่มตาผมบอด“ก่อนแดกบุฟเฟ่ต์! มึง!! สัญญาอะไรกับกูไว้!! จำได้ไหม! ตอบ!”
“จำได้ดิ เพิ่งผ่านมาแค่วันเดียวเอง โอ๊ย!”พี่มันฟาดหัวผมจนหน้าหัน“เจ็บนะเว้ย!”
“ไหนทวนซิว่าสัญญาไว้ว่าอะไร”
“โหดฉิบหาย ก็สัญญาว่าจะทำตัวดีๆไง”
“แล้วอย่างเมื่อกี้เรียกว่าอะไร”
“ทำตัวกวนตีน”
“ยังมีหน้ามาตอบกูอีกเหรอเจอร์!!”
“ถ้าตอบว่าไม่ได้ทำไรเลยก็โกหกดิ พูดความจริงแล้วยังมาด่ากูอีก ถ้ามันหนักหัวมากนักก็ไม่ต้องมายุ่งกูจัดการกับชีวิตตัวเองได้ พี่มึงเดินหล่อให้คนเขาชมต่อไปเถอะอย่ามาเดินตามผมให้คนเขาด่าพ่อเลย หน้าที่พี่รหัสมันก็ไม่ครอบคลุมส่วนนี้ป่าววะ แค่พาไปเลี้ยงกับแนะนำเรื่องสอบนิดๆหน่อยๆก็พอ”สิ้นคำพี่รหัสสุดประเสริฐก็ยกมือยีหัวเหมือนคนประสาทแดก พี่แกตีหน้ายุ่งอ้าปากจะพูดแต่ก็ไม่พูดสักที
ทิ้งระยะนานจนผมเริ่มรำคาน
“เดี๋ยวถ้าผมไม่เข้าใจบทเรียนไหนผมจะแชทไปถาม ถ้าอยากกินบุฟเฟ่ต์โรงแรมเมื่อไหร่จะแชทไปบอก มากกว่านี้ไม่ต้องมายุ่ง โอเค๊?”
พี่นารายณ์เพียงแค่รับฟัง เหมือนกำลังคิดตามคำพูดผมอยู่ซึ่งไม่ว่าจะส่วนไหนของประโยคมันก็เรื่องจริงทั้งนั้น ไม่เห็นพี่รหัสคนอื่นเขามานั่งปวดหัวกับปัญหาชีวิตของน้องรหัสแบบนี้เลย
“งั้นผมไปนะ ลาก่อน พี่เป็นพี่ที่ดีแล้ว ไม่รู้ว่าพี่จะเสียใจหรือยังไง แต่ผมดีใจนะ...ที่เราได้เป็นสายรหัสกัน”
ผมหมายความตามที่พูด
ได้แดกของอร่อยตั้งสามครั้ง ได้นอนคอนโดดีๆตั้งคืนนึง และได้รับความปารถนาดีจากคนตั้งคนนึง
ผมกล่าวทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มคิดว่าไม่ควรลากคนอื่นให้จมไปพร้อมตัวเอง
คาบนั้นผมเข้าไม่ทันควิช พอเปิดประตูเข้าไปเขาก็เก็บกระดาษกันพอดี อาจารย์ไม่สนใจผมหรอก ผมเองก็ไม่สนใจอาจารย์เหมือนกัน พวกไอ้ดิวมองตามด้วยสายตาแปลกๆแต่ผมก็เลือกกลับไปนั่งในมุมคนเดียวตามเดิม
หลังจากนั้นผมก็เที่ยวกลางคืนหนักขึ้น
พยามเลี่ยงที่ๆเคยไปกับพวกดิวเพราะกลัวเจอแล้วเข้าหน้ากันไม่ติด แต่เที่ยวคนเดียวมันก็เหงาสุดท้ายก็เลยโทรไปหาเพื่อนกุ๊ยที่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่แต่พอรู้จักกันผ่านๆตามร้านเหล้า
มันชื่อพล
มันเรียนช่างกล ชอบตีหม้อมากกว่าตีต่อย พอคุยกันรู้เรื่องเลยแลกเบอร์ไว้เมื่อนานมาแล้ว
มันมีเพื่อนห้าคน
พวกมันชอบไปกินที่ระบำบาร์
ตอนแรกผมก็ไม่รู้จักไม่เคยไปหรอก แต่เพื่อนใหม่ชวนเลยยอมๆตามมันไป
เกือบสองสัปดาห์แล้วที่ไม่เจอร์พี่นารายณ์เลย แทนที่จะดีใจเพราะไม่มีคนคอยตามรบกวนและดื่มกินเฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อนลืมเรื่องในมหาลัยน่าเบื่อนั่นไปซะ
แต่ไม่รู้ทำไม มันรู้สึกโหวงๆชอบกล
คิดว่าพอเข้าหาลัยจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นแต่สุดท้ายก็มาจมอยู่ในตำแหน่งเดิมๆ ไม่ต่างอะไรกับตอนขึ้นปีใหม่ตั้งเป้าว่าจะทำนู่นทำนี่แต่พอสิ้นปีก็ไม่มีอะไรต่าง
“วันนี้กูกลับก่อนนะ”ผมพูดกับไอ้พล มันหันมาเออออนิดหน่อยไม่แม้แต่จะถามว่าทำไมถึงกลับเร็วนักหรือทำหน้าเครียดเชียวมี
ปัญหาอะไรรึป่าว
ก็แค่เพื่อนกินนี่นะ
“หึ น่าสมเพช”ผมเอ่ยหยันตัวเอง
“ใช่ มึงมันน่าสมเพช”
“!!”
ผมเดินมายังลานจอดรถแต่ยังไม่ทันถึงรถตัวเองทางเท้าตรงหน้าก็มีร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่งยืนขวางอยู่ ผู้ชายที่ไม่รู้ว่าตัวเอง
อยากเจอหรือไม่อยากเจอกันแน่...ไอ้พี่รหัส
“ปีสองมันว่างนักรึไงพี่มึงถึงตามหลอกหลอนกูอยู่นั่นแหละ”ผมปัดมือกลางอากาศ แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจและเดินผ่านร่างสูงนั้นไป พี่นารายณ์ก็ไม่ได้รั้งอะไรผม ผมจึงเดินมาถึงมอเตอร์ไซค์ ฟีโน่กากๆที่เก็บเงินซื้อตั้งแต่ม.ปลาย
“มึงนั่นแหละ เข้าร้านเหล้าถี่ไปแล้วนะ ไม่คิดจะเรียนจบรึไง?”
คะแนนกลางภาคผมก็ไม่ได้แย่ ที่สำคัญไม่ใช่เรื่องของพี่
“เสือก”ผมกล่าวเสียงเรียบ สตาร์ทรถเรียบร้อยแต่ยังไม่ขี่ออกไปเพราะกลัวโดนหาว่าหนี
“ไม่สงสารตัวเองก็สงสารพ่อแม่ที่ส่งมาเรียนเถอะ”
“กูอยู่กับยายแค่สองคนตั้งแต่เกิด แต่ยายก็ตายไปแล้วเมื่อปีก่อน กูอยู่ของกูคนเดียวไม่มีใครมานั่งเสียใจเพราะกูเกรดตกหรือโดนไทร์หรอก”ไอ้พี่มันทำหน้าตกใจตอนผมพูดความจริงออกไป เจ้าของเรื่องอย่างผมอาจรู้สึกรู้สาน้อยกว่าคนรับฟังอย่างพี่มันซะอีก
บอกแล้วว่าอยู่คนเดียวจนชิน
จะให้รู้สึกอะไรล่ะ
“เหรอ...”พี่มันเงยหน้ามองท้องฟ้า คงจนใจแล้วสิ ที่พูดเมื่อกี้ไม่ได้อยากให้มาเห็นใจแต่อยากให้ไปไกลๆสักที ทีนี้จะไปได้จริงๆแล้วรึยัง หรือต้องให้ไล่แรงกว่านี้?
“เข้าใจแล้วก็ไปตามทางเหอะพี่ เสียเวลาเปล่า ผมมันเกินเยียวยาแล้ว”
“เจอร์”
“อะไรอีก”
“ถ้ามึงไม่มีพ่อแม่มึงให้สงสารที่ลูกทำตัวเหลวแหลกก็ช่วยสงสารพ่อแม่กูแทนเหอะ ส่งกูเรียนแต่กูกลับวิ่งตามน้องรหัสไม่เป็นอันทำอะไรเนี่ย”
...............................................................................................
ตอนหน้าลงวันอังคารนะคะ >3<
-
สงสารเจอร์
พี่นารายณ์อย่าทิ้งเจอร์นะ
-
:pig4: :pig4:
-
555..
-
เจอร์ในความแข็งๆของนายมันซ่อนความอ่อนโยนอยู่สินะ
พี่นารายณ์ เค้า#ทีมเจอร์อ่ะ
-
พ่อคนดีศรีสยามมมม
-
พี่สองมันว่างใช่มั้ยคะพี่นายณ์ T//////////////T
ไม่รู้ทำไมถึงเขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
พี่นาราย :hao5: :hao5: :hao5:
-
ใช่แล้วเจอร์ สงสารพ่อแม่พี่นารายณ์เถอะนะ :laugh:
-
:เฮ้อ:
-
โอ้ยยยย เหตุผลของคนเป็นพี่รหัสทำไมมันแปลกๆ 555
-
โธ่ เมเจอร์ทำไมชีวิตหนูถึงรันทดแบบนี้เนี่ย แต่ไม่เป็นไรนะต่อไปก็ไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้วนะ ยังมีพี่นารายณ์อยู่อีกทั้งคน
-
ทำไม พี่นารายณ์มันมุ้งมิ้ง ได้ระดับนี้
-
โอ้ว...เมเจอร์เด็กมีปมชีวิต พี่นารายณ์ช่วยน้องด้วย :กอด1:
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
พรุ่งนี้จะมาลงใช่ไหม รออยู่นะจ๊ะ
-
o13สุดยอด แต่งยังไงให้คู่รองเด่นพอๆกับคู่หลักทั้ง2คู่เลยค่ะ
อ่านเพลินก็หลงรักและเอ็นดู คู่เคสก็แซ่บฟิน พอนายเจอร์รักเลย
ขโมยซีนสุดอ่ะ สะดุดใจตั้งแต่ฉากห้องน้ำแล้วว่าเจอร์ไม่น่าเป็นอย่างที่เห็น
ชอบมากๆ สนุกทุกคู่เลย รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4:
-
พี่รหัสทุ่มสุดตัว ถ้าคำพูดสุดท้ายยังไม่ซึ้ง
มาอยู่กัยพี่เลยดีไหม จะได้คุมความประพฤติอยู่
-
SIDE STORY :: พี่รหัส #4
นารายณ์ talk
สองอาทิตย์ที่ผ่านมาแม้กระแสจะซาลงแล้วแต่ยังมีคนเข้ามาทักผมอยู่เนืองๆเรื่องน้องรหัสทำให้ผมคิดถึงมันบ่อยๆ
พอเป็นห่วงจนทนไม่ไหวเลยขับรถตามมอเตอร์ไซค์มันหลังเลิกเรียน...จนมาเจอมันนั่งดื่มกับเด็กช่างกลอยู่
ผมไม่ว่าเรื่องคบเพื่อนหรอก ยังไงก็คนเหมือนกันเห็นมันไม่อยู่คนเดียวผมก็สบายใจ...ถ้าพวกนั้นเป็นเพื่อนที่ดีน่ะนะ แต่ดูแล้วไม่น่าใช่ ผมจึงตัดสินใจไปดักรอมันที่ลานจอดรถ ผลก็คือมันตะโกนใส่หน้าผมว่าเหี้ยดังๆก่อนขี่ฟีโน่กากๆของมันจากไป ก็สมควรละ ผมไปกวนตีนมันไว้นี่นะ
ผมเข้าไปหาพี่นิล เข้าไปขอโทษแทนมัน โดนต่อยไปทีนึงเลือดกลบปาก แต่ถ้ามันทำให้ทุกอย่างโอเคขึ้นผมก็พร้อมทำ
นี่ก็ผ่านมาอีกอาทิตย์กว่าแล้วน้องมันหนีหน้าผมตลอด ไม่กลับไปกินร้านเดิม ไม่รู้ด้วยซ้ำมั้งว่าผมวิ่งเต้นให้มันขนาดไหน
“เห้อ...”ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย หมู่นี้เรี่ยวแรงหดหายไปไหนหมดก็ไม่รู้
“วันนี้มึงถอนหายใจมาแปดรอบแล้วนะ คิดมากเรื่องอะไรอยู่? เรื่องน้องรหัสรึไง”
วันนี้ผมมาอ่านหนังสือในห้องเฟิง ใกล้สอบแล้วปีสองเรียนหนักเลยรีบอ่านแต่เนิ่นๆ แต่เหมือนมันจะไม่เข้าหัวสักกะตัว
“อืม ประมาณนั้น”ผมตอบพลางวางชีท เดินเข้าครัวไปหาน้ำดื่ม
“นายณ์ รู้ตัวรึป่าวว่า...”เฟิงชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่จนผมต้องเลิกคิ้วกระตุ้นมันถึงยอมพูดประโยคถัดมา”มึงน่ะ...เป็นห่วงน้องมันเกินขอบเขตหน้าที่ของพี่รหัสไปนะ”
“ตลกละ! ก็ปกติหนิ”
“ไม่ๆ ไม่เลยสักนิด มันไม่ปกตินายณ์”เฟิงผู้น่ารักของผมส่ายหัวไปมาน่าเอ็นดูผมจึงเดินเข้าไปจับหัวทุยๆนั่น
“ไม่ปกติยังไงล่ะ หืม?”
“วันนี้วันที่เท่าไหร่”มาแปลก อยู่ดีๆมาถามวันที่ จะตรวจหวยรึไงวะ
“วันที่ 28 พฤศจิกา ทำไมวะ”
“วันนี้เมื่อปีที่แล้วมึงทำอะไรอยู่?”
“ห๊ะ จะบ้าเหรอ ใครจะจำได้ไอ้ห่านี่ถามอะไรยากๆ”ผมตบกะโหลกมันไปที เดินกลับไปนั่งที่ตั้งใจจะอ่านหนังสือต่อ หยิบชีทขึ้นมาและปล่อยมันร่วงลงพื้นด้วยความตกใจเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของเพื่อนสนิท
“ขนาดใบ้ขนาดนี้มึงยังจำไม่ได้เลยไอ้นายณ์ วันนี้ของเมื่อปีที่แล้วมึงกำลังวิ่งวุ่นเลือกของขวัญวันเกิดให้กูอยู่ ไม่ใช่แค่ปีที่แล้วแต่มันเป็นอย่างงี้มาห้าหกปีแล้วนายณ์ พอใกล้สิ้นเดือนพฤศจิกาในหัวของมึงจะมีแต่เรื่องวันเกิดของกู!”
ผมไม่รู้จะตกใจเรื่องลืมวันกันเฟิงดีหรือตกใจเรื่องที่เฟิงรู้ว่าผมให้ความสำคัญกับวันเกิดมันขนาดไหนดี
ผมตกใจจนพูดอะไรไม่ออกคนตรงหน้าเลยเอ่ยต่อเป็นฉากๆ
“กูรู้มาตลอดว่ามึงรู้สึกยังไงแต่ก็ไม่ได้พูดออกมาเพราะพูดไปก็มีแต่เสียเพื่อน แต่...”
“เฟิง พอเถอะ ได้โปรด อย่าพูดต่อเลย...”มือผมสั่นไปหมดแล้วตอนนี้ คิดว่าที่ผ่านมาจะแอบชอบแบบแนบเนียนเสียอีกแต่กลับกลายเป็นว่าเจ้าตัวรับรู้มาโดยตลอดเพียงแต่ไม่พูดอะไร
“กับกูมันคือความผูกพันเท่านั้น”
“ไม่ใช่...”มึงจะหายไปเหรอ ไม่เอาสิ อย่าทำแบบนี้
“นายณ์..มึงรู้ไหมว่าทำไมกูที่เก็บเรื่องนี้มาตลอดถึงโพล่งออกมาหมดเปลือกวันนี้”
ผมได้แต่ส่ายหน้าไปมา
“เพราะว่ามึงหาเจอแล้วไง คนที่สำคัญกว่ากูน่ะ”
“หมายถึง...ใครเหรอ เดี๋ยว! มึงจะไปไหน!?”
“เข้าห้องน้ำน่า ไม่หายไปไหนหรอก พวกเรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนี่ แค่มึงรู้ว่ากูรู้ความรู้สึกแค่นี้มันสั่นคลอนมิตรภาพของพวกเราไม่ได้หรอกเว่ย!”แอบงงภาษามันนิดๆแต่ก็ปล่อยเลยตามเลย
ผมไม่มีแก่จิตแก่ใจจะอ่านหนังสือแล้ว ผมบอกลาเพื่อนสนิทหลังจากมันออกมาจากห้องน้ำ มันก็ไม่ได้ว่าอะไร
ผมหอบเอาอกซ้ายที่กลวงโบ๋ลงมายังชั้นล่าง เข้าไปนั่งในรถแต่ไม่ยอมสตาร์ทเครื่อง
ความรู้สึกของเพลินตอนโดนผมปฏิเสธจะเป็นแบบนี้เหมือนกันรึป่าวนะ?
ถ้าอย่างงั้นทำไมผมถึงไม่มีน้ำตาไหลออกมาล่ะ จะบอกว่าด้านชาหรือทำใจไว้แล้วก็ไม่ใช่
มันเหมือนกับ...ผมไม่ได้เสียใจอยู่
วันรุ่งขึ้นผมไปที่ห้างเพื่อเลือกซื้อของขวัญให้เฟิงอย่างที่ควรจะเป็น และที่นั่นผมก็พบกับเพลิน ไม่รู้น้องเขาจะจับสังเกตไอขมุกขมัวของผมได้ไหมนะ แต่ดูท่าคงไม่ได้แหง พูดกับผมแบบปกติเชียว ผมก็บ้านะหยอกเขาเรื่องไอ้ครอสเสร็จเสือกระบายเรื่องของตัวเองให้น้องเขาฟังซะอีก
สุดท้ายเลยโดนเด็กสั่งสอนเข้าให้
...พี่อาจจะยังไม่เคยเจอ แต่ผมว่าในชีวิตคนเราน่ะ...ต้องมีอย่างน้อยสักคนนึงที่เป็นเหมือนหนังสือที่ดูแค่ปกหรืออ่านแค่บทนำแล้วไม่คิดจะเปิดอ่านสักนิด แต่พอรู้ตัวอีกทีก็วางไม่ลงซะแล้ว...และคนคนนั้นแหละจะเข้ามาทำลายทุกกรอบความเชื่อหรือความยึดติดเดิมๆของเรา...
คมสัสบาดใจกูเลือดซิบเลย
น้องมันน่าไปเปิดเพจคำคมเก็บค่าโฆษณาเป็นรายได้เสริมนะ
ผมเก็บคำพูดของน้องและคำพูดของเพื่อนมาครุ่นคิด
ยังไม่มั่นใจเท่าไหร่หรอก แต่มีสิ่งนึงที่ตัดสินใจได้อย่างแน่วแน่ นั่นก็คือ...
ผมจะเลิกชอบเฟิง
ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าตัดใจไม่ได้แต่เพราะไม่ยอมปล่อยวางเองต่างหาก
ถือทิฐิเป็นพระรองซีรี่ย์เกาหลีรักแท้มั่นคงแม้เธอได้กับเขาสุดท้ายก็กลับมานั่งทนทุกข์วนลูปเดิมๆ ยิ่งเพื่อนที่แอบชอบรู้ตัวแล้วผมยิ่งไม่ควรชอบมันต่อเข้าไปใหญ่
ไม่ใช่ว่ายอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ
มันอาจดูหล่อไปนิดแต่ช่วยเข้าใจหน่อยเถอะ
เมื่อผมเลิกชอบ เฟิงเองก็จะสบายใจขึ้น
ผมทำเพื่ออิสระทางใจของตัวเอง ผมทำเพื่อไม่ให้เพื่อนรู้สึกผิด และทำเพื่อความรู้สึกบางอย่างหรือเพื่อใครบางคนที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ
“ถึงเวลาวางสักที หนังสือที่ยึดถือเอาไว้แสนนานแต่ไม่เคยเปิดอ่านเล่มนี้”
..............................................................
ตอนนี้สั๊นนนนนนสั้น 55555+ (/คนอ่าน/มิน่าล่ะถึงได้เอามาลงเร็วนัก มีเท่านี้นี่เอง)
ตอนต่อไปมาวันศุกร์จ้าาาาา :heaven
-
แปะโป้ง วันศุกร์จะเข้ามารอ ขอบคุณจ้า
-
มาน้อยๆ แล้วทิ้งหลายวันเลย
พี่รหัสเค้าเริ่มรู้ใจตัวเองนิดๆ แล้วใช่ไม๊
-
โอเค ตอนนี้ อ่านได้แบบไม่เกิน 3 นาทีจบ 55
มาสั้น แต่ได้ใจความ :pig4: :pig4:
-
เฮ้ย จบแล้วรึ
เฟิง นายมันสุดยอด
-
:pig4: :pig4:
-
วางเล่มเก่าที่ยังไม่เปิดแล้วช่วยเปิดเล่มใหม่จัดหน้ากระดาษให้มันเรียบร้อยทีน่ะค่ะ
งานนี้ตั้งตารอวันศุกร์เลยจ้า
-
ขอบคุณค่ะ รอวันศุกร์ด้วยค่ะ
-
พอคนเขียนบอกว่าสั้น ก็เลื่อนขึ้นไปดู เออนั่นสิสั้นจริงด้วย กำลังสนุกเลยคะ ชอบคู่รองมากคะ ออกแนวเมะทั้งคู่ อยากเห็นตอนเมะสวีท รอวันศุกร์คะ
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบเฟิงอ่ะ โผล่มานิดเดียวอย่างน่ารักเลย
:mew3:
-
จุดพลิกเกมอยู่ที่เฟิงจริงๆนะ
-
เดินหน้ากับเจอร์เลยค่ะพี่นายณ์ T/////T
ไม่รู้ป่านนี้น้องเป็นไงบ้าง
-
รออีก สั้นไป
-
:pig4: :pig4:
-
ฝุ่นเข้าตา ต้องให้คนอื่นช่วยเอาออกจริงๆ
พี่นายณ์จริงๆก็รู้ตัวแหละว่าใจตัวเองไม่เหมือนเดิมแล้ว
แต่การรักเฟิงมันเหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันที่ต้องทำ
เป็นความเคยชิน ทำไปโดยอัตโนมัติ
ถ้าจะให้เลิกหรือหยุดไปด้วยตัวเอง มันคงจะรู้สึกเหมือนกลัวการเปลี่ยนแปลง
ก็เลยต้องอาศัยเพลินช่วยสะกิดกระตุ้นให้ฉุกคิด
แล้วพอเฟิงชี้ให้เห็นชัดๆอีกว่าเฟิงเป็นความผูกพัน
แต่ความรักนั้นนายณ์ให้เจอร์ไปแล้ว เลยเหมือนกับหัวใจได้รับอนุญาตที่จะสมหวังในรักสักที
คนบางคนนะ ยอมที่จะเจ็บแบบเคยชินกับรักที่ผิดหวังไปเรื่อยๆ
จนไม่กล้าจะลองเสี่ยงมีความสุขกับรักครั้งใหม่ที่มารออยู่ตรงหน้า
โชคดีที่มีเพื่อนฉลาดไม่พอแถมยังดีมากอีก นะนายณ์นะ^^
-
อ่านทันแล้วววว ชอบเรื่องนี้จัง
-
:z2:
-
SIDE STORY :: พี่รหัส #5
นารายณ์ talk
คงเป็นโชคดีในโชคร้าย ที่คืนวันนั้นผมตัดสินใจไปตามหาไอ้เจอร์ที่ระบำบาร์
ก็ไม่รู้หรอกนะว่าอะไรดลใจให้ผมวางมือจากกองหนังสือเรียนและขับรถออกไปหาคนที่ไม่รู้ว่าจะหาไปทำไมในร้านเหล้า แต่ใจผมมันร้อนรุ่มแปลกๆเหมือนสังหรณ์ว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น และมันก็แม่นยำเสียด้วย
ผมไปถึงร้านแต่ไม่เจอมัน ตอนแรกก็ว่าจะกลับทว่า
“มึงว่าสองคนนั้นจะรอดป่าววะ”
เสียงพูดคุยของโต๊ะๆนึงก็ดังขึ้น ผู้ชายวัยทำงานสามสี่คนกำลังพูดถึงอะไรสักอย่างแบบออกรส
“กูว่าเละว่ะ เด็กสมัยนี้ก็แปลกนะผู้ชายเหมือนกันแต่ได้ยินว่าจะฉุดไปปล้ำด้วยหนิ”
“ฮ่าๆๆๆ นั่นดิวะ แต่กูก็ว่าน่ารักดีนะ คนที่ดูนิสัยนิ่มๆอ่ะ”
ทั้งๆที่บทสนทนานั้นไม่น่ามีอะไรโยงไปถึงคนที่ผมตามหาเลยแท้ๆ แต่ผมกลับออกตัววิ่งตามหาเด็กสองคนที่ผู้ชายกลุ่มนั้นพูดอย่างกระวนกระวาย ผมวิ่งวนดูรอบๆร้านหาที่เปลี่ยวเหมาะกับการทะเลาะวิวาทและผมก็เจอเข้าจนได้ ร่างโปร่งของน้องรหัสกลิ้งคลุกดินอยู่บนพื้น
มีสี่คนรุมยำมันอยู่ เหมือนพยามลากมันไปไหนสักที่แต่มันขัดขืนเลยโดนถีบแบบไม่ยั้ง พอมันหมดแรงขัดขืนก็ลากคอให้เดินตาม
“พวกมึงปล่อยน้องกูนะเว้ย!!”
พระเอกมากกู แม่งหันมามองกันตาเขียวปั๊ด เอาไงดีทีนี้ สี่ต่อหนึ่งฝั่งนั้นมีตัวประกันกับอาวุทครบมือ
“ใครวะ? พี่ชายมึงเหรอ หน้าไม่เหมือนกันเลยหนิ”คนที่ลากคอไอ้เจอร์อยู่ดึงปกเสื้อมันสูงขึ้นและกระชากเสียงถาม
“ถุ้ย!”
ไอ้ห่าเจอร์มึงก็ช่วยทำตัวเรียบร้อยๆหน่อยเหอะ จะโดนลากไปไหนก็ไม่รู้ยังไม่วายถุยน้ำลายใส่หน้าเขาอีก จะอวดเก่งก็รอตอนกูช่วยมึงได้ก่อนนะน้องนะ
“ไอ้เหี้ย!”
ผลั่ก!
“โดนตบหน้าหันเลยเป็นไงมึง สำนึกแล้วก็ยืนนิ่งๆรอกูช่วยได้ยัง?”ผมกล่าวทีเล่นทีจริง หางตาเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนนึงยืนคุมเชิงอยู่ไม่ไกล เอ...หน้าคุ้นๆนะ เหมือนว่าจะเป็น “ซันนี่?” คนถูกเรียกผงะ ไม่รู้ว่าเธอตกใจที่ผมจำได้หรืออะไรนะแต่เธอก็รีบกรีดนิ้วสั่งเจ้าสี่คนนั้นวเสียงเฉียบว่า
“มัวยืนโง่อะไรอยู่ล่ะ กระทืบมันสิ”
อ้าวน้อง พูดงี้ก็สวยสิ
พวกมันสี่คนก็ว่าง่ายเนอะ คนนึงล็อคตัวไอ้เจอร์ไว้ส่วนสามคนที่เหลือวิ่งมาล้อมผม พวกเราสบตากันชั่วอึดใจเพื่อคุมเชิง โชคดีที่พวกนั้นไม่คิดจะจับน้องรหัสผมเป็นตัวประกันผมถึงกล้าสู้อย่างสบายใจหน่อย
เห็นอย่างงี้พี่ก็พระเอกนิยายนะครับ แค่สามต่อหนึ่งจะแพ้ได้ไง
มีคนนึงกระโจนเข้ามาผมก็รีบถีบสวนกลับทันที ยันมันกระเด็นไปเป็นเมตรก่อนโยนตัวหลบหมัดอีกคนที่สวนเข้ามา เหมือนพวกมันจะสู้แบบลองเชิงเพราะไม่รู้ว่าผมเป็นใครมาจากไหนอยู่ดีๆก็โผล่มาแบบหล่อๆ
สู้กันได้แค่เดี๋ยวเดียวไอ้คนที่หิ้วคอไอ้เจอร์อยู่ก็ตะโกนขึ้นเสียงดัง
“เห้ย! ไอ้หล่อ! ถ้ามึงไม่อยากให้น้องมึงไส้ไหลก็หยุดซะ!!”ไม่พูดเปล่า มันกางมีดพับออกมาจี้เอวคนที่มันจับอยู่ ไอ้เจอร์ในสภาพฟกช้ำสติใกล้หลุดเต็มแก่ขมวดคิ้วมองอย่างไม่สบอารมณ์
“พี่มึงก็โง่นะ บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ่ง กลับไปเถอะ ทำแบบนี้ไม่มีใครชมว่าหล่อหรอก...”เสียงมึงป้อแป้มากเจอร์ ที่สำคัญคือไอ้งั่งที่เอามีดจ่อมึงอยู่เพิ่งชมกูว่าหล่อครับ
“ถ้ารู้ตัวว่าพูดแล้วไม่มีอะไรดีขึ้นมึงก็เงียบเหอะเจอร์”น้องเวรกูกำลังใช้ความคิดหาวิธีชิงตัวมึงอยู่อย่ารบกวน
“ถ้ารู้ตัวว่าไม่เกี่ยวก็กลับไปเถอะ...พี่มึงหล่อก็ได้ หล่อมากเลย เท่านี้ก็หล่อแล้ว กลับไปเถอะ...”สภาพมึงแบบนั้นจะให้กูตอบว่าไงวะ เออ ดี เริ่มง่วงละ กลับบ้านนอนก่อนนะบาย งี้เรอะ!?
“อ๋อออออ นึกว่าใคร นี่ใช่พี่รหัสมึงรึป่าว ที่เป็นทั้งพ่อทั้งผัวมึงอ่ะ”
“เหี้ย! มึง โอ๊ย!”ร่อแร่แล้วเสือกดิ้น มีดไม่บาดก็บุญแล้วไอ้น้องโง่
ผมติดใจคำพูดของอีกฝ่ายนิดหน่อยแต่มันไม่ใช่เวลามาสงสัย ผมกวาดตามองไปรอบๆสถาการณ์ยังแย่เหมือนเดิม กลางซอยเปลี่ยวแบบนี้ลองผมเล่นตุกติกเพื่อดึงไอ้เจอร์กลับมาอีกฝ่ายต้องเห็นแน่ๆและไอ้เจอร์ก็จะโดนจวกเละ
“...”
ชู่วววว
ด้านหลังของไอ้เจอร์ปรากฏเงาตะคุ่มๆ ทีแรกผมตกใจเพราะนึกว่ามันมีพวกมาเพิ่มแต่ดูให้ดีนั่นมันพวกผมนี่หว่า ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อแวนนะ เดือนคณะแพทย์เอามือจุ๊ปากไม่ให้แสดงอาการพุรุธก่อนมันจะชูนิ้ว หนึ่ง สอง สาม เหมือนให้จังหวะ ทันทีที่มันชู้เลขสาม แวนกับผู้ชายอีกคนก็กระโจนใส่ไอ้คนที่จับเจอร์ไว้!
คนนึงปัดมีดออก อีกคนโดดถีบไอ้ห่านั่นสองตีน!
เรื่องมันเกิดขึ้นเร็วมาก เกิดความสับสนอลม่านขึ้น ไอ้คนที่รับหน้าที่ปัดมีดออกน่าจะเป็นเพื่อนสนิทเพลินชื่ออะไรสักอย่างจำไม่ได้ มันเข้าไปประคองเจอร์และฉวยจังหวะที่อีกฝ่ายตกใจวิ่งเหยาะๆมาหาผม มันส่งร่างโปร่งที่โคตรเยินมาให้ก่อนพูดว่า
“พี่รีบพามันไปโรงพยาบาลก่อนเหอะ ผมว่าหนักว่ะ”
จริงอย่างที่ว่า ตอนนี้ไอ้เจอร์หมดสติไปแล้ว
“ไหวเหรอ”ผมหมายถึงสองต่อสี่น่ะไหวเหรอ ไหนจะซันนี่ที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ในที่แบบนี้ได้ยังไงอีก
ผู้มาใหม่สองคนพยักหน้าหงึกหงัก เพื่อนของเพลินชู่นิ้วเป็นเชิงว่าสบายมาก ส่วนไอ้แวนไม่พูดอะไรแต่มันต่อยศัตรูโชว์ว่าแค่นี้เบาะๆ
“ขอบคุณมาก ให้พี่โทรเรียกตำรวจไหม”
“ไม่ต้องพี่ ไอ้ครอสมันอยากเคลียร์แบบส่วนตัว”
“ได้สติแล้วเหรอวะ”หลังจากนั้นอีกหลายชั่วโมงผมที่นั่งสัปหงกอยู่ข้างเตียงคนป่วยก็สัมผัสได้ว่าคนป่วยเริ่มขยับตัว เสียงร้องโอดโอยปลุกผมให้ตื่นขึ้น ไอ้เด็กอวดดีมันนิ่วหน้ามองผม เนื้อตัวมีแต่ผ้ากอซกับผ้าพันแผล”หมอเขาให้แอดมิทดูอาการน่ะ”
“อืม...เพลินเป็นไงมั่งวะ”ผมงืมงำถาม
“ปลอดภัยดี พวกครอสมาช่วยไว้”
“เหรอ...ดีแล้วล่ะ...”ตามันจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่
“มึงนอนต่อเถอะ อย่าฝืนเลย”
“อืม...”มันครางในลำคอและปรือตาหลับ เจอร์มันเงียบไปพักใหญ่ๆลมหายใจสม่ำเสมอผมเลยคิดว่ามันหลับไปแล้วทว่า...ก็มีคำพูดแสนแผ่วเบาเล็กลอดออกมาจากกลีบปากแตกๆของร่างบนเตียงว่า
“ขอบคุณมาก”
แผ่วเบาราวกับหูฝาดไป คนพูดเองก็หลับตาอยู่จนนึกกลัวว่าจะเป็นแค่การละเมอ แต่รอยยิ้มเล็กๆมุมปากนั่นก็ทำให้ผมมั่นใจว่าคำพูดนั้น มันมอบให้ผม
เป็นคำขอบคุณจากใจจริงๆ
“พูดจาดีๆกับเขาก็เป็นเหมือนกันดีหว่า ไม่ยากใช่ไหมล่ะ เวลามีคนทำอะไรให้ก็ต้องขอบคุณ เวลาทำผิดก็ต้องขอโทษ เข้าใจไหม”
“ครับพ่อ”
สัส! กวนตีนกูตลอด หลับไปเลยมึง
ผมอยากเอาหัวโขกกำแพงตึกคณะตายห่าให้รู้แล้วรู้รอดไป ไม่ใช่หัวผมนะ หัวน้องรหัสผมต่างหาก!
ไอ้ห่าเจอร์ไม่เจียมสังขาร หมอเขานอนโรงบาลต่ออีกสองสามวันแต่พอเช้าตื่นมาแม่งเสือกหนีออกจากโรงพยาบาล!ไอ้ผมดันหลับลึกไปหน่อยตอนมันหายไปผมเลยไม่รู้ตัว พอตื่นมาเตียงก็ว่างเปล่าแล้ว ผมก็โทรหาคนนู้นคนนี้ให้วุ่นไปดิ รู้ไหมว่ามันไปไหน!?
มัน!ไป!เรียน!
ไอ้ห่า จะรักเรียนอะไรตอนนี้วะ
ไอ้เคนโทรมาบอกว่าเห็นไอ้เจอร์ในสภาพมัมมี่มีผ้าพันรอบตัวนั่งอยู่ใต้ตึกคณะ ผมรีบบึ่งรถออกจากโรงพยาบาลมาทันที(เสียเวลาจ่ายค่ารักษาไปครึ่งชม.)
กว่าจะถึงก็เกือบเที่ยง
“มันไปไหนวะ!?”ผมตรงไปถามไอ้เคนและกลุ่มเพื่อนที่นั่งปั่นการบ้านคาบบ่ายกันอยู่
“น้องรหัสมึงน่ะเหรอ ขึ้นไปเรียนเกือบชั่วโมงละ มึงนั่งดิ มาๆ เล่าด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น มึงกระทืบมันมาเหรอวะ”ไอ้เคนเขยิบที่ให้ผม มันเอ่ยถามแบบเสือกๆ พวกที่เหลือก็หูกระดิกรอฟังกันใหญ่
“กูก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก แต่เหมือนไอ้เจอร์มันจะเข้าไปช่วยเพลินจากพวกอันธพาลมา”นับเป็นโอกาสดีเลย ถ้าเล่าวีรกรรมของมันให้คนในคณะฟังทุกคนจะได้เลิกเกลียดมันสักที แต่พอผมพูดออกไปเพื่อนกลับตีหน้ายุ่ง
“พอเหอะมึง กูรู้ว่ามึงห่วงมันนะ แต่แต่งเรื่องมาหลอกพวกกูอย่างงี้มันไม่โอเค”
“จริง คนมันเหี้ยต่อให้มึงพยามแค่ไหนมันก็คือเหี้ยอยู่วันยังคำ”
“...”ผมกลืนคำพูดลงคอ
“พอเถอะไอ้นารายณ์กูรู้ว่าวิ่งตามแบบนี้มึงก็เหนื่อย อย่าทำหน้าเครีดดิ ไปกินข้าวกลางวันกัน ป่ะๆ”ไอ้เคนเห็นผมเริ่มหงุดหงิดจึงพูดไกล่เกลี่ย มันตบบ่าผมและดึงไหล่บังคับให้ลุกขึ้นตาม
มีแค่ผมกับเคนเท่านั้นที่มากินข้าว พวกเราเลือกกินกันที่โรงอาหารคณะ ตอนเที่ยงแบบนี้คนเริ่มแน่น มีแต่พวกผู้ชายในเสื้อช็อปเดินกันให้ควักไม่มีความเจริญหูเจริญตาสักนิด ผมซื้อข้าวราดแกงง่ายๆและนั่งจองโต๊ะรอไอ้เคนที่กระแดะไปสั่งอาหารตามสั่งซึ่งคิวโคตรยาว และหางตาของผมก็เหลือบไปเห็น...มัมมี่
มัมมี่เมเจอร์เดินกะโผลกกะเผลกเข้ามาในโรงอาหารคณะ มันเดินก้มหน้าเลยไม่เห็นผม มันเลือกที่นั่งถัดออกไปสองโต๊ะ วางกระเป๋าจองไว้ส่วนตัวก็ไปซื้อข้าวราดแกงร้านที่คนน้อยที่สุด
สันดานเดียวกับกูเลย
แปลกนะที่ผมไม่เข้าไปทักมัน
คงเพราะทุกย่างก้าวที่มันย่างผ่านคนที่เห็นมันต่างมองตามและหันไปกระซิบกระซาบ
ผมไม่กลัวว่าจะโดนนินทาไปด้วยหรอก ก็แค่...อยากรู้ว่ามันจะทำยังไง
“โต๊ะนี้ป่าววะ พวกมึงนั่งๆ”มีเสียงนึงดังขั้นใกล้ๆ ไอ้ดิวอดีตเพื่อนสนิทของไอ้เจอร์พาพวกเดินตรงไปยังโต๊ะที่ไอ้เจอร์วางของจองไว้ เมื่อไอ้เจอร์กลับมามันก็ขมวดคิ้วมองผู้มาใหม่แบบงงๆแต่ก็ไม่พูดอะไร มันไม่หนีแต่มันก็ไม่ยิ้มทัก ไอ้ดิวยืนอึกอักมองไอ้เจอร์ที่เริ่มลงมือกินข้าวเงียบๆตรงมุมโต๊ะ
“มองขนาดนี้ไมมึงไม่เข้าไปแดกกะมันเลยวะ”ไอ้เคนกลับมาถึงก็แซะ ไอ้นี่มันลอยตัวเหนือดราม่าทั้งปวงรวมทั้งเรื่องไอ้เจอร์ด้วย
“วันนี้พอก่อน กูโกรธมันที่หนีมาโดยไม่บอกอยู่”ปากบอกว่าโกรธแต่ตานี่จ้องไม่กระพริบเลยกู
ไอ้เคน กูรู้ตัว มึงไม่ต้องอ้าปากเตรียมแซวเลยสัส
“หือ? มึงดูโน่น”ไอ้เคนเพยิดหน้าไปด้านหลังผมอย่างประหลาดใจผสมตื่นเต้น...สีหน้ามันบอกชัดมากว่ากำลังจะมีเรื่องสนุกๆเกิดขึ้น
พอผมหันไปก็เข้าใจ
ครอสกับเพลิน
ชาววิศวะหลายคนเริ่มให้ความสนใจการปรากฏตัวของโจทย์เก่าในครั้งนี้
พอโดนสายตาหลายสิบคู่เพ่งมองเพลินก็เดินสะดุด หน้าตาตื่นๆ ผิดกับไอ้ครอส ไอ้นี่เดินดุ่มๆหันซ้ายหันขวาขวับๆไม่แคร์ใครเหมือนกำลังมองหาใครอยู่ และมันก็หาเจอแล้วด้วย
ร่างสูงของทายาทเดือนมหาลัยเดินเลยโต๊ะผม สาวท้าวฉับๆเข้าไปหาไอ้เจอร์ด้วยสีหน้าจริงจัง
“เช้ดดดด จะมีมวยกลางโรงอาหารให้กูดูกลางวันแสกๆป่ะเนี่ย”ไอ้เคนผู้ลอยตัวเหนือดราม่าทั้งปวงเริ่มลดตัวลงมาเสือก
“มึงไม่เข้าไปช่วยเหรอวะ น้องรหัสมึงจะโดนซ้ำละนะ”
ผมไม่ตอบมัน เพียงแค่นั่งนิ่งๆไม่ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสนใจ
จากเสียงพูดคุยจอกแจกเริ่มเงียบลงและกลับมาดังกระหึ่มเหมือนนกกระจอกแตกลังเมื่อไอ้ครอสมันพูดขึ้นแบบโคตรดังว่า
“เจอร์!!”
ดังจนเด็กเวรอย่างเจอร์ยังสะดุ้ง
พวกดิวที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันทำท่าจะลุกขึ้นเพื่อกันท่า
เพลินเดินตามมาแบบช้าๆและหยุดอยู่ข้างผมพร้อมส่งรอยยิ้มแหะๆมาให้
ชาววิศวะวัยคะนองทั้งหลายหยุดแดกและเดินมาเสือกใกล้ๆอย่างพร้อมเพรียง
“เอาเลยๆๆ!”
“ซัดกันๆ ๆ ๆ!!”
เหี้ยมาก อย่าบอกใครว่ากูอยู่คณะนี้
ไอ้ครอสแม่งถอนหายใจยกมือเกาหัวแกรกๆแต่ไม่ยี่หระต่อวิศวะมุงเกือบร้อยคนสักนิด พอเห็นไอ้เจอร์ลุกขึ้นยืนชาววิศวะมึงก็เงียบปากอย่างลุ้นๆว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ไอ้เจอร์ก็แค่ลุกขึ้นยืนมองหน้าไอ้ครอสเฉยๆ
“ขอบคุณมากที่ช่วยเพลินเอาไว้!!”
“!!!!!?”
ผมไม่รู้ว่าเครื่องหมายตกใจหรือเครื่องหมายคำถามในโรงอาหารนี้จะเยอะกว่ากัน รู้เพียงแค่วิศวะมุงอ้าปากค้างกันเป็นแถบ ไอ้เคนหันมามองหน้าผมอย่างต้องการคำอธิบาย เรื่องราวสุดท้ายที่มันรับรู้คือไอ้ครอสแม่งโดนไอ้เจอร์เล่นตุกติกจนบาดเจ็บ
มางี้ก็งงกันดิ
สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆ
“หึหึหึ”ผมหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นไอ้เจอร์ทำตัวไม่ถูก หน้ามันแดงนิดๆ กลอกตาไปมา สูดหายใจเข้าเต็มปอดเหมือนรวบรวมความกล้าเพื่อทำบางสิ่ง
“กูเองก็...ขอโทษที่ทำให้เจ็บมือ กูไม่ได้ตั้งใจ!!”
ดังๆเน้นๆเอาให้พวกวิศวะมุงงงตายกันไปข้าง
ไอ้ครอสคลี่ยิ้มและหันมาพูดกับเพลินว่า”ยืนเด๋ออยู่นั่นแหละ มาขอบคุณมันดิ”
เจอร์หันมามองเพลิน หางตามันคงเห็นผมนิดๆมั้งถึงยักคิ้วส่งมาให้แบบกวนโอ๊ย
“อ่า...ขอบคุณนะ แฮ่ๆ แล้วก็ขอโทษที่เข้าใจผิดด้วย”น้องโรงเรียนผมกล่าวแบบเขินๆ
“โหยยย ไรวะ เบาไป๊ ขอดังกว่านี้อีกหน่อยไม่ได้เหรอ พวกบนชั้นสองไม่ได้ยินนะ”ไอ้ครอสแม่งแซวเพลินซะอยู่เลย ฮ่าๆๆ
“อ่า...เอิ่มคือ...ขอโทษนะ มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ...”ไอ้ดิวที่ยืนเอ๋ออยู่กับกลุ่มเพื่อนอ้ำอึ้งถาม ซึ่งคำถามของมันก็ตรงใจชาววิศวะมุงเป็นอย่างยิ่ง
“อ่อ ไม่มีไรหรอก เพื่อนมึงเป็นคนดีนะดิว รู้เท่านี้ก็พอ”ครอสเป็นคนตอบ
“จะ...จะบ้าเรอะ!? พูดอะไรของมึงน่ะ หมดธุระแล้วไม่ใช่เหรอ กลับคณะมึงไปดิ!”น้องรหัสผมเป็นซึนเดเระรึ? พอมีคนชมมันดันหน้าเหวอบอกปัด
“เอาน่าๆ ไปแดกบุฟเฟ่ต์กะกูมะ ไอ้ดิวมึงก็ไปด้วยกันดิ”ครอสแม่งเผด็จการ ลากคอไอ้เจอร์สภาพซอมบี้ไม่มีปัญญาขัดขืนออกจากโรงอหาร
“ไอ้เหี้ยครอส ปล่อยกู กูยังมีเรียนบ่ายที่สำคัญกูเพิ่งกินข้าวเที่ยงเสร็จ!”
“อย่าคิดมากๆ กูไม่มีเรียนและที่สำคัญยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง เพลินมาเร๊ว ดิวด้วย มาๆๆ มากันให้หมด”
“เหี้ย ย ย ย ย ย”
เสียงก่นด่าสาปแช่งสัตว์เลื้อยคลานค่อยห่างออกไปเรื่อยๆ วิศวะมุงสลายตัวไปแบบงงๆส่วนผมก็เริ่มลงมือทานข้าวเที่ยงของตัวเองบ้าง
แม้ในใจลึกๆจะรู้สึกว่า...
มึงไม่คิดจะชวนกูหน่อยเหรอ?
น้อยใจสัส!
.......................................................................................
และแล้ว SIDE STORY พี่รหัสก็จบลงด้วยประการฉะนี้
กล่าวโดยสรุปคือพี่นารายณ์นกค่ะ....
ล้อเล่น :katai5:
-
:pig4:
-
ไอ้เราก็นึกว่าจะยินดี ที่ไหนได้ น้อยใจที่เขาไม่ชวน 5555
-
:pig4: :pig4:
-
ถถถถ อิพี่น้อยใจ 555 น้องเจอร์มาปลอยคนแก่ขี้ใจน้อยดิ
-
นึกว่าเจอร์จะ...กับพี่นารายณ์ซะแล้ว หว่าาาา :hao7: :hao7:
-
พี่นารายณ์น้อยใจใครรรรรรรรร
-
เติมความหวานให้พี่นารายณ์หน่อย พี่มันจะช้ำใจตายแล้ววววว
-
เด็กซึนนี่น่ารักนะ555555
-
หลงรักเด็กซึน :man1:
-
ไอ้เด็กซึนมันน่ารักเว้ยยย
-
ขำพี่นารายณ์ตรงน้อยใจอดไปกินด้วย
-
นก นก นก เอ้ย ไม่ได้ดิ 5555
-
โธ่ พี่นารายณ์อย่าน้อยใจไปโอกาสหน้ายังมี ดีไม่ดีได้ไปแบบสองต่อสองนะเออ
-
อ้าวพี่นายณ์ยังไม่ได้เหรอ!? โธ่ๆๆๆ
แต่คราวนี้ก็โอเคแล้วใช่มั้ย T____T
โอ๋ๆนะเจอร์ :hao5:
-
คนแก่น้อยใจจจจ555
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากครับ
ขอบอกอ่านแล้วติดมาก ยิ่งอยากอ่านตอนต่อๆไป
อ่าน side story ของพี่นารายณ์แล้ว
จะบอกว่าดูอบอุ่นแบบดิบๆดีนะ พี่น้องรหัสคู่นี้
เจอร์น่ารักมาก ซึนๆ555+ อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อไปคู่นี้
-
พี่นารายณ์ทำนู๋ฟินเก้อนะคะ
ถถถถถ!!! ไอ้เราก็นึกว่าจะมีอะไรในก่อไป่ซะอีก
-
เอาใจช่วยให้พี่ณารายณ์ไม่นกนะ 55555
-
พระเอกไปอี้กๆๆๆ
-
พี่นารายณ์ไม่นกสิค่ะ ไม่เอา
ครอสแม่งเล่นใหญ่รัชดาลัยเทียเตอร์จริงๆ มีขอเสียงให้ชั้นสองได้ยินด้วย
-
ว่าจะรอให้จบแล้วเข้ามาอ่านทีเดียว ทำใจไม่ได้ค่ะ
น้องเจอร์คนดี แต่เพลินนุ่มนิ่มกว่าอ่ะ ชอบอ่ะ งื่อออ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
จะไม่มีนกในส่วนนี้ค่ะ สงสารเค้านะคะ เห็นใจคนแก่เจ็บเยอะเหลือเกิน :กอด1:
-
:really2: รอเพลิน
-
ตอนที่30
ครอส talk
“เด่นตลอดเลยนะมึง”นั่นคือคำแรกที่ไอ้ป๋าเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นผมเดินเข้าไปในคลาสตอนเช้า
ผมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจเพราะรู้ว่ามันพูดถึงเรื่องไหน ข่าวลือที่ผมมั่นหน้ายืนแหกปากกลางโรงอาหารวิศวะแพร่สะพัดไปทั่วมหาลัยอย่างรวดเร็ว”ถ้ากูไม่ทำแบบนั้นไอ้เจอร์ก็ต้องอยู่คนเดียวต่อไปเรื่อยๆ”
“แล้วกับเพลินไปถึงไหนแล้ว”
“ก็ไม่ถึงไหน รักกันเรื่อยๆ”
“หมั่นไส้ว่ะ”
“หาแฟนสักคนสิ”
“อยากได้แบบแฟนมึงอ่ะ ติดต่อให้หน่อย”
“เช้านี้มึงกินข้าวยัง แดกตีนกูไหม?”
“ขี้หวงสัสๆ ว่าแต่เย็นนี้ว่างปะ พวกภูชวนไปปั่นจักรยานเล่นที่สวนรถไฟ”ผมส่ายหน้าทันทีที่ไอ้ป๋าผู้หน้าตาไม่บอกยี่ห้อเลยว่าเป็นคนรักสุขภาพกล่าวชวน มันขมวดคิ้วอย่างเอะใจ”มีเดท?”
“แน่น๊อน~”
“ไอ้ห่าทีอย่างงี้ล่ะยิ้มหน้าระรื่นเชียวนะมึง เมื่ออาทิตย์ก่อนยังโดดเรียนเป็นว่าเล่นทำตัวจะดราม่าจะเป็นจะตายเดือดร้อนกูต้องช่วยตามงาน”
“ฮ่าๆๆๆๆ”ผมหัวเราะอย่างไม่สำนึกในพระคุณเพื่อนแต่อย่างใด ของอย่างนี้ทีใครทีมันครับ ตอนเปิดเรียนใหม่ๆมันก็เคยโดนเรียนไปเฝ้าสาวนิเทศแทบทุกวันก็ได้ผมนี่แหละช่วยเช็คชื่อช่วยตามงานให้
สถานที่เดทของผมกับเพลินเป็นสถานที่โคตรเบสิคเลยครับ
ห้างสรรพสินค้า แถมยังเป็นห้างเดิมที่พวกพี่ดาวเดือนเคยพามาเลี้ยงซะด้วย
เพลินให้เหตุผลว่าเขาไม่ชอบไปเดินที่ร้อนๆ แต่เอาเข้าจริงๆผมว่าเพลินแค่อยากได้ปากกาใหม่เฉยๆเพราะพอเดินทางมาถึงเขาก็ตรงดิ่งไปยังร้านเครื่องเขียนเจ้าเก่าทันที
“เพลิน~”ผมยืนเกาะชั้นวางของเอ่ยเรียกคนที่ตั้งอกตั้งใจเลือกสมุดโน้ตเล่มเล็กๆอยู่
“หือ?”โอเค อย่างน้อยก็มีสัญญาณตอบรับ ถึงจะไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตาก็ตาม
“ปากกาที่ซื้อให้วันนั้นอยู่ไหนเหรอ?”ผมหมายถึงปากกาลายไม้กางเกงที่ผมซื้อให้เป็นของแทนใจเมื่อครั้งกระโน้นนนนน เมื่อเรายังไม่รักกัน
“อยู่ในลิ้นชัก”
อื้อหือ ขนาดในกล่องดินสอยังไม่ได้เข้าไปอยู่ ปากกาแทนใจของผมมันไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอ เดาว่าผมคงแสดงออก
ว่า’เสียใจ’ชัดไปหน่อยเพลินจึงวางมือจากของที่เลือกอยู่ ฝ่ามือนุ่มๆของร่างโปร่งยีหัวผมอย่างเอ็นดู
“ถ้าเอามาใช้หมึกมันจะหมดลายมันจะลอก เก็บไว้อย่างดีเลย ไม่น้อยใจเน๊อะ”
“ไม่ใช่ว่าตอนนั้นรับไปแบบไม่เต็มใจเลยโยนเข้าลิ้นชักไปส่งๆ พอนานเข้าเลยลืมซะสนิทหรอกนะ”
“แฮ่ๆ...”ยิ้มแหยแบบนี้สรุปว่าใช่สินะ มันน่าน้อยใจนัก ผมยกมือดึงแก้มของคนตรงหน้าอย่างมันเขี้ยว คนถูกแกล้งสะดุ้งน้อยๆ
เหลือบตามองลูกค้าคนอื่นในร้านอย่างนึกระแวง
“โทษที เพลินมือไปหน่อย เลือกของต่อเถอะ”เมื่อเห็นการแสดงออกอย่างนั้นผมจึงลดมือลงอย่างช่วยไม่ได้ เพลินคงไม่อยากให้ผมแสดงความรักในที่สาธารณะ
“เห้ย ไม่ใช่นะ ไม่ได้ไม่ชอบที่ทำแบบนั้น เมื่อกี้แค่...เขิน...”
น่ารักสัส
หน้าเพลินแดงนิดๆ เขายืนเลือกของอีกไม่นานก็เดินไปจ่ายเงิน ทีแรกผมก็ตั้งใจจะออกเงินให้แต่โดนดุกลับมาว่าเป็นแฟนไม่ได้เป็นขอทานเอาไว้มีของที่อยากให้จริงๆค่อยซื้อให้ก็พอ
“เออ เรื่องคอนเสิร์ตที่บอกเมื่อคืนอ่ะ คงไปดูไม่ได้นะเพราะเพื่อนใช้ให้ยืนเฝ้าหน้างาน”ระหว่างเดินเตร่ดูของไปเรื่อยๆเพลินก็หันมาบอก คอนเสิร์ตที่ว่าคือคอนเสิร์ตหาเงินเข้าคณะของ หมอ ทันตะ และเภสัชจัดร่วมกันครับ สถานที่จัดก็ยิมในมหาลัยนั่นแหละ เมื่อคืนเพลินแชทมาชวนผมก็ตอบตกลงไปแล้ว
“ต้องยืนเฝ้าคนเดียวรึป่าว ให้ไปอยู่เป็นเพื่อนไหม?”
งานนี้เขาจะจัดกันคืนหลังสอบปลายภาคจบพอดี เรียกว่าเป็นงานปล่อยผีดีๆนี่เองเพื่อนในคณะผมเองก็ชวนให้ไปด้วยอยู่
“น่าจะโดนใช้ให้ยืนขายตั๋วรอบเก็บตกหน้างานนะ พวกแม่แก้วคงอยู่ด้วยไม่เป็นไรหรอก”
“เหรอ...”ผมรับคำแบบไม่เต็มใจนัก อารมณ์ของคนติดแฟนมันก็อยากอยู่ด้วยกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง จะให้ผมโดดเย้วๆอยู่ในคอนเสิร์ตในขณะที่เพลินยืนตากยุงงกๆเงิ่นๆอยู่นอกยิมได้ยังไง
เอาไว้พอถึงเวลาค่อยยืนเนียนช่วยขายละกัน
“อย่าลืมที่บอกไว้นะ อย่าไปซื้อตัวจากคนอื่นเด็ดขาดเข้าใจไหม แวนมาขายก็ห้ามซื้อ! บอกเพื่อนด้วยว่าต้องซื้อจากเพลินเท่านั้น เข้าใจ๊?”คนดีของผมเดินไปย้ำคำไป
“คร้าบๆ~ เดี๋ยวเหมาคนเดียว 50ใบเลยครับ”
“เว่อร์!”
ไอ้งานคอนเสิร์ตดังกล่าวเขาบังคับให้เด็กในคณะต้องขายให้ได้อย่างต่ำคนละห้าใบครับ
ส่วนดาวเดือนต้องขายให้ได้คนละห้าสิบใบ
เพลินกลัวขายไม่ออกเลยรีบมายัดผมไว้ก่อน
ใช่สิ...ผมมันสำคัญเฉพาะเวลามีเรื่องเดือดร้อนหนิ -3-
ผมแอบบ่นอุบอิบในใจส่วนสายตาก็ลอบมองท้ายทอยของคนน่ารักที่เดินนำอยู่ไม่วางตา ต้นคอขาวๆมีเส้นผมสีเข้มปรกลงมาละไปมาตามจังหวะย่างก้าว
อยากงับจัง
เมื่อกี้บอกเองว่าไม่ห้ามเรื่องแสดงความรักในที่สาธารณะใช่ป่ะ
กึก!
ขณะที่สมองเสื่อมๆของผมกำลังคิดเรื่องลวนลามแฟนตัวเองเพลินก็หยุดเดินผมที่เดินไม่ดูทางเกือบชนร่างบางเข้า ทีแรกนึกว่าเผลอทำหน้าหื่นจนโดนจับได้ทว่าสายตาของเพลินไม่ได้ตวัดมองหน้าผมอย่างเคืองๆ
สิ่งที่เพลินจดจ้องอยู่ก็คือ...ร้านเครื่องประดับ?
ร้านดังกล่าวเป็นบูทเล็กๆขายพวกเครื่องประดับแนวๆ ต่างหูสีดำ แหวนรูปหัวกะโหลก สร้ายคอพังค์ มีบริการเจาะลิ้น ระเบิดหูอะไรประมาณนั้น ผมขมวดคิ้วมองคนที่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่เหมาะกับร้านนี้สักนิด
“จะเจาะหูเหรอ?”ผมเอ่ยทักสิ่งที่เป็นไปได้มากที่สุดอย่างไม่มั่นใจ
“เปล่า อยากได้แหวน เข้าไปดูได้ไหม”ผมพยักหน้าและเดินตามแฟนแบบว่าง่ายตามประสาผู้ชายช้างเท้าหลัง(?)ที่ดี
“ถามได้จ้า”พี่สาวพยักงานมาดสก๊อยส์เกิร์ลกล่าวต้อนรับ ตัวเธอนั่งอยู่อีกฝากของตู้กระจก เพลินของผมก็ก้มๆเงยๆมองหาแหวนวงที่ถูกใจอยู่สักพักนิ้วเรียวก็ชี้ไปยังแหวนเงินวงเกลี้ยงไร้ซึ่งลวดลายใดๆวงหนึ่ง
“ขอดูอันนี้ครับ”
“นี่จ่ะ เงินแท้ 92เปอร์เซ็นต์”เจ๊พนักงานขายหยิบออกมาวางให้ยลโฉมใกล้ๆ
เพลินพิจารณาแหวนอย่างตั้งอกตั้งใจ ส่วนผมก็พิจารณาใบหน้าตั้งอกตั้งใจ’เกินไป’ของเพลินอย่างตั้งใจเช่นกัน
คนอย่างเพลินเนี่ยนะใส่แหวนเงิน?
ที่สำคัญทำไมต้องตั้งใจขนาดนั้น
“มีแบบแหวนคู่ไหมครับ”
“!?”ผมเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ร่างบางข้างกายผมกำลังรับบรรดาแหวนคู่สีเงินไม่มีลวดลายจากเจ๊พนักงานขายไม่สนใจอาการตกใจของผมสักนิด
เพลินซื้อแหวนคู่!! แสดงว่าซื้อคู่กับผมน่ะสิ!!
โอ๊ยยยย ไม่คิดว่าจะมีมุมน่ารักกุ๊กกิ๊กแบบนี้ด้วย ที่ไม่ยอมหันมามองหน้าผมตั้งแต่เข้าร้านมาเพราะอายใช่ไหม ยิ่งคิดยิ่งอยากลากมาขบๆงับๆต้นคอเป็นรางวัล
“สลักอักษรอะไรด้วยไหมคะ”
“เอาครับๆ วงเล็กเขียนตัว C วงใหญ่เขียนตัว P นะครับ”
พวกเราเดินเล่นรอสักพักของที่สั่งก็ได้ ผมพาเพลินมานั่งในลานน้ำพุเพื่อแกะแหวนดูด้วยความตื่นเต้น อารมณ์ป็อปปี้เลิฟพรุ่งพร่านสุดๆ ผมก็บ้าตื่นเต้นหนักกว่าเพลินอีกยิ้มไม่หุบตั้งแต่เดินออกจากร้านมา ทำตัวเหมือนเพิ่งมีแฟนคนแรก หึหึ ก็คนนี้พิเศษกว่าคนไหนๆนี่นะ
“อะนี่”เพลินยื่นแหวนทาสลักตัว ‘P’ ให้ผมก่อนจะสวมแหวนลาย ‘C’ ของตัวเองเข้าที่นิ้วกลางข้างขวา
แหม...ถ้านิ้วนางข้างซ้ายมันมากไปก็ขอนิ้วนางข้างขวาก็ยังดี
“ทำไมถึงให้กูวงนี้ล่ะ กูชื่อครอสนะ อักษรย่อก็ต้องตัว C สิ”รู้เหตุผลอยู่แล้วแต่อยากได้ยินจากปาก ผมกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างได้ใจเมื่อคนข้างกายไม่ยอมตอบเอาแต่เบี่ยงหน้าแดงๆหลบสายตาผม
เอาวะ คนซื้อไม่ยอมบอกกูบอกเองก็ได้
“เวลาไม่ได้เจอหน้าก็ให้มองแหวนที่มีชื่อย่อของอีกฝ่ายอยู่ให้หายคิดถึงใช่ม้า~ เป็นของแทนใจ?”
“ถ้ารู้อยู่แล้วจะถามทำไมเล่า! ไอ้บ้า...”เพลินบ่นงุบงิบใหญ่เลย ฮ่าๆๆ
“ไม่ถามจะเห็นหน้าเขินๆของเพลินเหรอ”
“พอเลย! เลิกหยอดสักที”คนหน้าแดงหันมาตีไหล่ผมเบาๆ สะบัดหน้าแบบงอนๆอายๆไปอีกทาง”เพราะของแทนใจที่บางคนเคยซื้อให้เป็นแค่ดินสอกิ๊กก๊อกไงเลยต้องลำบากซื้อใหม่!”
“อ้อ...นี่คือของไถ่โทษที่เอาปากกูของกูไปทิ้งขว้างให้ฝุ่นจับสินะ”
“ก็มัน...ก็จริงแหละ...”นั่นไงกูว่าละ อยู่ดีๆเพลินคงไม่มาหวานใส่แบบไม่มีเหตุผลหรอก คิดแล้วก็น้อยใจนะ มีแฟนเย็นชา”...แต่...ก็คิดไว้ว่าจะซื้อแต่แรกแล้ว แต่ไม่ใช่วันนี้...”
น่ารัก...วันนี้ในหัวผมมีคำนี้ผุดขึ้นมากี่รอบแล้วเนี่ย
ผมระบายยิ้มหวาน ยิ้มแบบนี้แล้วเพลินชอบเขินผมตลอดผมเลยยิ้มแบบนี้ให้เขาตลอด และตั้งใจว่าจะยิ้มแบบนี้ให้แค่เขาเท่านั้น
“ใส่นิ้วนางแทนไหม”อาศัยจังหวะอายขอเปลี่ยนนิ้วแบบเนียนๆ
“ไม่!!”แต่ไม่สำเร็จ
เออ นิ้วกลางก็นิ้วกลาง ผมสวมแหวนวงนั้นเข้านิ้วกลางข้างขวาตามอีกคนแต่กลับโดนห้ามซะงั้น
“เดี๋ยวก่อน...คือ ใส่ข้างซ้ายสิ...”
ทำไมวะ
ผมยอมทำตามแบบงงๆ
แต่พอได้รับคำเฉลยก็ต้องยิ้มแก้มแทบปริ
“...เวลาจูงมือ...มันจะได้อยู่ข้างกันไง...”
เหี้ยยยยยยยยยยย
แฟนกูน่ารักสัสๆ
...................................................
ตอนต่อไปของแวนเคสนะเออออ >3<
-
น่ารักเกินไปแล้วน่ะ
-
จะน่ารักเกินไปแล้วน๊า
-
:-[
-
แวะมาบอกข่าวดี(รึป่าว 5555+)
เรื่อง 38 องศา ได้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ Rainy Night ค่าาาา
เย่~~~~~~~~
ส่วนกำหนดการออกนั้นน่าจะอีกสักพัก
ติดตามข่าวความคืบหน้าได้ทั้งที่เพจของคนเขียน https://www.facebook.com/nikkouseries/
และเพจสำนักพิมพ์เล้ยยย https://www.facebook.com/rainynightpublishing/
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เขินมากกกก
-
น่ารักละมุนละไมมากกก
โอ้ยย ชอบ
เหนือสิ่งอื่นใดคือเชียร์ #นายณ์เจอร์ :hao7:
-
น่ารักน่าหยิก ทั้ง2 คู่ มีความฟินนนนนนน
-
คนหลงแฟน
-
เพลินทำไมน่ารักแบบนี้
-
หวานซะ มดขึ้นเลยๆๆ
-
งือออออออออออออออ เพลินค่อดน่ารักกกกกกกกกกกกก T//////T
-
น่ารักจริงๆ :o8:
-
ตาร้อนเลยเรา หวานซะ
-
:-[ น่ารักมุ้งมิ้งเกินไปแระ
-
เพลิ๊น แบบมุ้งมิ้งๆ กรุ๊งกริ๊ง มากมาย ตายเบาหวานขึ้น
-
มุ้งมิ้งเกินไปแล้วนู๋เพลิน
ครอสยิ่งหลงหัวปักหัวปำสินะ
-
หวานเฟร่อมากอ่ะะะะะ 55555
-
:pig4:
-
รักกันจริงๆเลยยย 555
-
อ่านทันล๊าววววว อิอิ รวดเดียวเหลยยยย
เพลินน่ารักมาก เอ๋อจริงๆนั่นแหละ 555555
มาต่อเร็วๆนาจาาาาา
:impress2: :impress2: :impress2:
-
อ้าว ยังไม่ทันหนิ 5555555 ไปอ่านต่อแป๊บบบบบ
-
น่ารักอ่ะ
-
คือแบบ..หวานมาก อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย
รอแวนเคสนะครับ ชอบแวน 5555+
-
SIDE STORY :: ชู้ #3
เคส talk
"You don't need to be number one, You just need to be only one."
ผมเกิดมาบนโลกในฐานะของลูกเมียน้อย
ผมเติบโตมากับแม่ พวกเรามีกันแค่สองคนมาตลอด
พ่อที่ไม่เคยเห็นหน้าส่งเงินมาให้ทุกเดือน เดือนละสองแสน ด้วยจำนวนเงินขนาดนี้มากเกินพอสำหรับเราสองแม่ลูก แม่ของผมไม่ต้องทำงานหนัก เธอรับงานบัญชีมาทำที่บ้านรายได้เดือนละสองสามหมื่นต้องเข้าบริษัทอาทิตย์ละครั้ง
ผมเคยถามแม่ว่าจะทำงานไปทำไมในเมื่อเงินก็มีตั้งมากมาย
แม่ยิ้มและบอกกับผมว่าทำเผื่อวันข้างหน้าที่พ่อไม่ส่งเงินมาให้พวกเราจะได้ไม่อดตาย รอยยิ้มของแม่ตอนตอบคำถามของผมแสนเศร้านัก แม่ไม่เชื่อใจพ่อ เพราะความสัมพันธ์ของแม่กับพ่อไม่ได้ดำเนินอยู่บนความถูกต้อง พวกเขาคบกันโดยทรยศความเชื่อใจของภรรยาหลวงจนมีผมออกมา หากสักวันพ่อจะทรยศและทอดทิ้งพวกเราก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
ตัวผมในวัยเยาว์ยึดถือความเข้มแข็งของแม่เป็นความภาคภูมิใจ
เพราะมันคือสิ่งเดียวที่เธอทำให้ผมรู้สึกภาคภูมิใจ
แต่แล้วเธอก็ทำลายมัน
พ่อมาหาพวกเราและชวนไปอยู่ด้วยกัน ไปอยู่ร่วมชายคากับลูกเมียหลวง และแม่ก็ตอบตกลง เพราะหลงไปกับกองเงินกองทองของพ่อ พ่อของผมรวยมาก รวยจนเกิดใหม่สิบชาติก็ใช้ไม่หมด ความรวยนี่แหละคือเหตุผลที่แม่รักพ่อ
รักเขาตรงเงินของเขา
ผมเกลียดความรักแบบนี้
ผมไม่ต้องการรูปแบบความสัมพันธ์แบบนั้น ต่อให้ผู้ชายที่ผมหลงรักจะไม่มีอะไรดีเลยแต่ผมก็ยินดีหลงรักนิสัยแย่ๆของเขา
มากกว่าเงินของเขา
นั่นคือเหตุผลที่ผมตัดสินใจเป็นชู้กับเพื่อนของพี่ชาย
เรื่องนี้ต้องถึงหูแม่แน่นอน
มันคือการประท้วงอันไร้ค่าของเด็กมีปัญหาคนนึงที่ไม่ได้รับการตอบสนองใดๆจากผู้ปกครอง
จากเดิมแค่แอบชอบ แต่ความสัมพันธ์ลึกซึ้งของผมกับเขาก็ทำให้ผมตกหลุมรักเขาจนโงหัวไม่ขึ้น
ทว่าผู้ชายคนนั้นคงไม่คิดแบบเดียวกับผม...
ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองอย่างเลื่อนลอยมากว่าสิบนาที โดนข้อความจากใครบางคนเล่นงานสมองจนเบลอ
พี่แวนสุดที่รัก : งดคุยกันสามวัน 21.34 น.
พี่แวนสุดที่รัก : รำคาน 21.34 น.
ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง ไม่ต้องบรรยายอะไรให้สวยเลิศเลอ...น้ำตาจิไหล
“กระซิกๆ”
“เป็นไรแรด”
“พี่ชายจ๋า ช่วยหนูด้วย”
“ใจเย็นๆแรดน้อยของพี่ มีอะไรก็ว่ามาพี่อารมณ์ดีมากพร้อมบุกน้ำลุยไฟเพื่อแรดน้อยเสมอ”พี่ชายผู้สุขสันต์กับความรักที่สมหวังเอ่ยอย่างสบายใจเห็นดังนั้นผมจึงรีบยื่นข้อความที่เพื่อนของพี่ชายส่งมาให้ดูเป็นการฟ้องแบบกลายๆ
“อ่อ ได้ยินว่ามันต้องไปช่วยขายตั๋วคอนเสิร์ตที่มออื่นน่ะ ไม่ไกลหรอกขับรถแค่ยี่สิบนาทีก็ถึงแต่มันคงยุ่งๆไม่อยากให้มึงรอ”ผมหรี่ตาจับสังเกตพี่ครอสอย่างไม่เชื่อถือ เห็นรักเดียวใจเดียวอย่างงี้แต่พี่ชายผมโคตรกะล่อน ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษแค่กับเพลินคน
เดียวจะโกหกอะไรผมบ้างก็ไม่รู้
“หลอกเค้าป่าว ช่วยเพื่อนตัวเองปกปิดอะไรไว้ใช่ไหม”
“มึงนี่น้า อยากเป็นเมียเขาแต่ดันระแวงเขา กูว่านะขืนมึงยังไม่เชื่อใจมันแบบนี้ต่อให้ได้คบกันก็ไม่ยืดว่ะ”
อย่าพูดงั้นดิพูด ผมใจเสียนะ
ที่สำคัญจะให้ผมเชื่อใจพี่แวนอย่างสนิทใจได้ยังไง...ในเมื่อเรื่องของผมกับเขาเริ่มมาจากคำว่า’ชู้’
สีหน้าผมคงแย่มากจนพี่ชายที่เกิดปีเดียวกันเอ่ยออกมาอย่างเห็นใจว่า
“งั้นตอนบ่ายมึงมารอกูหน้าคณะ เดี๋ยวพาไปดูว่าไอ้แวนมันแอบไปทำอะไรลับหลังมึงไหม”
ผมเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่าอย่างซาบซึ้ง แม้จะรู้จักกันได้ไม่กี่เดือนแต่พี่ครอสก็ดีกับผมมาก”แล้วพี่ไม่อยากอยู่กับเพลินเหรอ”
แกล้งถามไปงั้นแหละ ถ้าพี่เขาตอบว่าอยากและยกเลิกนัดผมคงเฟลหนักแหง
แต่พี่ชายของผมไม่ใช่คนใจร้าย พี่ครอสยิ้มและลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไร...เพราะเพลินก็ต้องไปช่วยขายตั๋วเหมือนกัน”
สัส!
ขอถอนคำพูดทั้งหมดที่เพิ่งชมไปเมื่อกี้!!
ตกบ่ายวันนี้ผมไปนั่งอยู่ใต้ตึกคณะมนุษยศาสตร์หน้าสลอน มีคนมองผมเยอะเหมือนกันส่วนใหญ่เป็นผู้ชายด้วย ผมรู้ตัวว่าน่ารักและเสน่ห์แรงฝุดๆ อิอิ รอจนรากงอกกว่าคุณพี่ชายตัวดีจะเดินลงมาพร้อมกลุ่มเพื่อน ร่างสูงเจ้าของออร่าเดือนมหาลัยตรงปรี่มาหาผมท่ามกลางสายตาสงสัยของคนรอบข้าง
“ชู้มึงอ่อวะ”เพื่อนพี่ครอสคนนึงแซวขึ้น
“น้องชายโว้ยยย!”สิ้นคำแก้ตัวก็มีเสียงล้อเสียงแซวประมาณจะไปฟ้องเพลินแน่คอยดูตามมาก่อนเพื่อนขโยงใหญ่ของพี่ครอสจะแยกย้ายกันไปตามทาง
“ไปเร็วๆ”ไอ้พี่มันเร่งผมทั้งๆที่คนที่ช้าคือมันแท้ๆ
“แล้วเพลินอ่ะ”
“ไปกับเพื่อนในคณะโน่น นั่งเซ่ออยู่นั่นแหละเดี๋ยวไอ้แวนก็เจอกิ๊กใหม่พอดี เร็ว!”อันนี้ผมว่าพี่นั่นแหละกลัวมีคนมาจีบเพลิน คนเรานี่น๊อ
เราสองพี่น้องขับรถไม่กี่นาทีก็มาถึงมหาลัยเป้าหมาย ผมลงจากรถก่อนด้วยความร้อนใจปล่อยพี่ชายตัวกวนหาที่จอดรถคนเดียว
ผมรู้จุดหมายดีว่าสุดที่รักของผมขายตั๋วอยู่แถวไหนเพราะผมมีเพื่อนอยู่มหาลัยนี้เยอะพอสมควร ถามทางเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน
ศาลาไม้เล็กๆข้างทางเดินถูกใช้เป็นสถานที่ขาย ในบริเวณนั้นรายล้อมไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาทั้งคนซื้อและคนขาย ผมชะเง้อคอมองหาคนที่ต้องการจนแล้วจนรอดก็ไม่พบจึงตัดสินใจเข้าไปถามกับเพลินที่โดดงานมายืนกินชานมไข่มุกอยู่ใกล้ๆ
“เพลินๆ เห็นพี่แวนป่าว”
“หืม”คนน่ารักของพี่ครอสเอียงคอด้วยความสงสัย”เมื่อกี้เห็นเดินออกไปกับผู้หญิง...เอ่อ แฮ่ๆ...”พูดมาถึงจุดนี้เพลินกลับอึกอัก ความเดือดเนื้อร้อนใจของผมเพิ่มขึ้นสิบเท่า
ไปกับผู้หญิง!?
“ไปกับใคร!? ที่ไหน!? ไปนานรึยัง งื๊ออออ เพลินอย่าปิดบังเรานะ บอกมาๆ”
“เราก็ไม่แน่ใจนะ...แต่แบบว่า...คือ...เขาพาเพื่อนมาด้วย...แล้วก้ออออ...”จะอ้ำอึ้งอีกนานป่ะจะได้แวะเข้าห้องน้ำรอ”แนะนำกับเพื่อนว่า...แวนเป็นแฟนเก่า...”
เปรี้ยงงงง!!
มีสายฟ้าฟาดลงกลางหัวผมอย่างจัง!! ตาลายจนเห็นดาวลอยอยู่รอบหัวเลย แม้ว่าเพลินจะพูดเสียงแผ่วลงเรื่อยๆแต่คำว่าแฟนเก่าก็ดังกึกก้องอยู่ในหัวของผม!! เรื่องซันนี่เพิ่งจบไปผมยังต้องมาเจอด่านมนุษย์แฟนเก่าอีกเรอะ
เคสจะเป็นลม!
“ยะ...อย่าเพิ่งเสียใจนะ คือตอนแรกแวนปฏิเสธไปแล้วว่าไม่อยากไปด้วยแต่เราได้ยินผู้หญิงเขากระซิบบอกแวนว่าถ้าไม่ไปด้วยเขาจะเสียหน้ากับเพื่อน แวนก็เลยต้องไป ตามไปสิ ยังไปไม่ไกลหรอกมั้ง เห็นว่าจะไปห้องสมุดกันนะ!”เพลินรัวมาชุดใหญ่ ผมหันหลังวิ่งตรงไปยังห้องสมุดโดยไม่ต้องถามทางใครทั้งสิ้นเพราะแผนที่ของมหาลัยนี้อยู่ในหัวผมหมดแล้ว
เมื่อมาถึงห้องสมุดผมก็ทำการแลกบัตรและสาวเท้ายาวๆสอดสายตามองหาร่างสูงๆของแวนไปทั่ว
หาไม่เจอ
ทั้งชั้นหนึ่งชั้นสองชั้นสามทุกตรอกซอกซอยผมหาจนทั่วแล้ว เอ...หรือจะอยู่ในห้องส่วนตัว?
ห้องสมุดของที่นี่มีการแบ่งห้องออกเป็นหลายห้องเพื่ออะไรก็ไม่รู้แต่ที่เพื่อนผมเล่าพวกมันใช้เพื่อจับกลุ่มเม้าท์มอยอย่างเป็นไพรเวทกัน จะไปยืนส่องทีละห้องก็น่าเกลียดแต่เพื่อรักผมยอม
ส่อง~
ด้วยความเตี้ยผมจึงต้องเขย่งปลายเท้า ทีละห้อง ทีละห้อง ผมส่องผ่านลายบนประตูเข้าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหูแว่วได้ยินเสียงสนทนาบางอย่าง
“ผัวเก่าอีแพรวาอย่างแซบเลยแก ผู้ชายอะไรออร่าผู้ดี๊ผู้ดี หายเข้าอีกห้องกันสองต่อสองนานมากแล้วไม่รู้แซ่บกันอยู่รึป่าว อิจฉาว่ะแก อยากได้แบบนี้บ้าง”
“ดูหนังหน้าตัวเองก่อนก็ดีนะหล่อน ที่สำคัญแวนเขาผู้ดีแค่มาดเท่านั้นแหละย่ะ อีแพรวาเคยบ่นถึงบ่อยๆว่าเจ้าชู้ ที่เลิกกันก็เพราะเหตุผลนี้แหละ”
“เห แล้วนางจะกลับไปง้อเขาอีกทำไม? เมื่อกี้ตอนเจอหน้าผัวเก่าถึงกับหูตั้งหางกระดิกวิ่งเข้าไปหาเขาเลยไม่ใช่เหรอ”
“ไม่รู้สิ ผู้ชายแบบนั้นมีอะไรดี หึ!”
ปรี๊ดดดดด ผมทนฟังอยู่ได้ยังไงตั้งนาน ตอนนี้อกซ้ายผมแทบระเบิด มันร้อนรนไปหมดพยามส่องตามห้องต่างๆอย่างกระวนกระวายจนกระทั่ง...หาเจอ
พี่แวนกับแฟนเก่าของเขาไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกันหรอก ก็แค่นั่งคุยกันภายในห้องส่วนตัวเงียบๆ แต่แค่นั้นมันก็บาดหัวใจผมมากเกินพอ
ครืด...
ผมเปิดประตูของห้องนั้นออกโดยไม่ไตร่ตรองให้ดีก่อนว่าการกระทำนี้สมควรหรือไม่
ผลที่ได้รับคือสายตาฉายแววไม่พอใจยามเห็นผมโผล่เข้าไป
“ใครเหรอแวน”ผู้หญิงสวยมากๆที่นั่งอยู่ข้างแวนเอ่ยถาม...ด้วยคำถามที่คล้ายกับคำถามของซันนี่เมื่อตอนนั้น
ผมกัดฟันและปิดประตูห้องอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้
แวนไม่ยอมพูดอะไร เขาเอาแต่มองหน้าผมนิ่งๆผมจึงต้องแนะนำตัวเองอย่างช่วยไม่ได้
“เมีย...”
ผมกลัวว่าจะสูญเสียผู้ชายเลวๆคนนี้ไป
“!?”
“กูเป็นเมียแวน!”ผมจิกเล็บจนรู้สึกแสบมือ สายตาตวัดมองผู้หญิงคนนั้นอย่างเกรี้ยวกราด เธอก็รู้ว่าผมกำลังโมโห มือเรียวสวยของเจ้าหล่อนจึงเลื่อนไปกอบกุมแขนแกร่งของพี่แวนอย่างยั่วโมโห
“เมียอะไรล่ะ เมียหลวง..หรือว่าเมียน้อย...”
อีผี!!
“เมียอะไรก็เรื่องของกู! แต่มึงอ่ะเมียเก่า!!”
ทุกคำที่เถียงออกไปหางตาของผมมันร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆเมื่อร่างสูงของคนที่ขึ้นชื่อว่า’ผัว’เอาแต่มองหน้าผมนิ่งๆ
“ฮึก...”
“ต๊าย เขาร้องไห้แล้วล่ะแวน แพรขอโทษ แพรไม่คิดว่าแวนจะคบคนขี้แงแบบนี้ ปกติแวนไม่ชอบแนวนี้นี่”
ตลอดมา...ผมมีความหวัง เพราะคำว่าถ้าจีบติดเขาสัญญาว่าจะไม่มีชู้
“ตอนแรกก็คิดว่ามันแรด ทำไปทำมาเสือกกลายเป็นเด็กเอ๋อ”พี่แวนสุดที่รักขยับพระวรกายเล็กน้อยเพื่อวิพากษ์วิจารณ์ผม ได้ยินดังนั้นสาวเจ้ายิ่งหัวเราะชอบอกชอบใจ จริตมารยาสารถเต็มร้อย
ความรักของผมขับเคลื่อนด้วยลมปากที่ไม่เคยแม้แต่จะให้สัญญาว่าจะรักผม
“พี่แวน...”
ที่ผ่านมาทั้งหมดผู้ชายคนนี้แค่เล่นสนุกกับหัวใจของผมเท่านั้นจริงๆ...น่ะเหรอ
ผมมองเพื่อนของพี่ชายด้วยสายตาตัดพ้อ ขาเรียวสั่นจนแทบยืนไม่ไหว อกซ้าบบีบรัดเจ็บแสบจนด้านชา รู้สึกทุรนทุรายราวกับ
จมดิ่งอยู่ใต้ทะเลลึก ควานหาอากาศหายใจในน้ำเย็นเฉียบที่ไม่มีกระทั่งแสงสว่าง
“ที่ผ่านมา...พี่รักผมบ้างไหม”
ผมเกิดมาบนโลกในฐานะของลูกเมียน้อย
เป็นคนที่เกิดมาด้วยเงินตราไม่ใช่หัวใจ
ความปรารถนาชั่วชีวิตของผมคือ...
“ผมก็แค่อยากเป็นที่รักที่สุดของใครสักคน...เท่านั้นเอง...ถ้าไม่รักกัน ทำไมต้องแกล้งกันด้วย ฮึก ทำไมต้องให้ความหวัง เลว...”
น้ำตาผมไหลเอ่อยังกับเขื่อนแตก ความเก็บกดทั้งหมดที่สั่งสมมาตั้งแต่เด็กทะลักออกมาในชั่ววินาทีนี้ ตาผมพร่ามัวจนมองไม่เห็นภาพเบื้องหน้า จิกเล็บมือกับชายเสื้อแน่นเพราะมันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผมสามารถยึดเหนี่ยวเป็นหลักได้ แหกปากร้องไห้อย่างน่าเวทนาต่อหน้าผู้ชายที่รักหมดใจกับผู้หญิงที่เป็นแฟนเก่าของเขา
น่าสมเพช
น่าสมเพช
น่าสมเพช!
“พอแล้ว เลิกร้อง ขอโทษ ไม่แกล้งแล้ว ขอโทษ...”สิ้นเสียงทุ้มนุ่มก็มีสัมผัสอุ่นๆเข้ามาสวมกอด
“พี่แวน แง...”ผมแม่งความแค่เขามากอดหน่อยก็กอดตอบเขาซะแน่น ไม่สนสักนิดว่าเมื่อกี้เขาทำอะไรกับตัวเองไว้บ้าง
“เราอยากเป็นคนที่พี่รักที่สุดจริงๆเหรอ หืม”เสียงโคตรนุ่มอ่ะ ชวนเคลิ้มสัสๆยิ่งมือหนาคอยลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนตลอดนั่นยิ่งแล้วใหญ่ ผมรีบพยักหน้าหงึกๆรัวๆแทนคำตอบ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาแทนตัวเองว่าพี่ ทั้งที่ปกติพี่แวนมักด่าผมว่ากระแดะตลอด เพียงเท่านี้หัวใจที่เคยถูกบีบรัดก็กลับมาพองโตอย่างง่ายดาย
“อยากเป็นสิ อยากเป็นคนที่พี่รักที่สุด”ผมเลิกร้องแล้ว แล้วก็เลิกสนใจยัยแฟนเก่าที่นั่งหัวโด่อยู่ในห้องด้วย
“เชื่อพี่สิ เราไม่อยากเป็นคนที่พี่รักที่สุดหรอก เราอยากเป็นคนเดียวที่พี่รักมากกว่า”
“!?”
“อยากเป็นไหมครับ”
“ยะ...อยาก”
“ได้สิ...พี่ให้เป็น”
“เห”ผมอุทานออกมาเมื่อร่างสูงคลายอ้อมกอด คนนิสัยเสียส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ก่อนเพยิดหน้าให้ผมซึ่งปรับอารมณ์ตามไม่ทันให้หันไปมองยังร่างบางของแพรวาซึ่งกำลังนั่งหัวเราะคิกคักชอบใจอยู่
“แวนนิสัยเสียไม่เปลี่ยนเลยนะ แต่ไม่เคยเห็นแวนพูดกับใครแบบนี้สักคน ไม่เคยเห็นแวนมาขอให้เราเล่นใหญ่ขนาดนี้เลยด้วย ดูสิแฟนตัวเองทำหน้างงใหญ่แล้วแวน เฉลยเขาไปสิว่าทั้งหมดเมื่อกี้คือจัดฉาก”
“เห!!?”ผมหันขวับมองใบหน้าคมที่ยังยืนยิ้มอยู่ใกล้ๆ แวนหัวเราะในลำคอก่อนช่วยเฉลยเพิ่มเติมว่า
“กูแกล้งมึง ตั้งแต่แชทที่ส่งไปว่าไม่ว่าง ไอ้ครอสที่อยู่ดีๆก็ชวนมึงมาตามกูถึงที่นี่ และแพรวาเลสเบี้ยนที่เสือกสวมบทนางร้ายซะ
แนบเนียนจนมึงหน้าสั่น”
“หา!? หมายความว่ายังไง แต่เมื่อกี้ผมได้ยินเพื่อนแพรพูดกันนะว่า...”
“ว๊าย ยัยพวกนั้นก็ร่วมเล่นละครด้วยเหรอเนี่ย คิกๆ มิน่าล่ะ”หัวเราะร่วนกันเลย ผมนี่สิยืนอ้าปากเหวอทำตัวไม่ถูกอยู่คนเดียว
“สรุปคือทั้งหมดที่ผมพบพานตั้งแต่เช้าคือรายการล้อกันเล่นเหรอ? ที่พูดเมื่อกี้ด้วยรึป่าว ทำขนาดนี้เพื่ออะไรเนี่ย”ผมดีใจเก้ออ่ะดิ หน้าจ๋อยเลยกู อยากให้คำพูดเมื่อกี้ของพี่แวนเป็นจริงจัง
“เพื่อขอคบมึงไง แต่มึงเสือกเข้าใจยากไอ้ห่า กูดูท่าแล้วปล่อยให้มึงจีบกูคงไม่รอดกูเลยเลิกเล่นตัว ที่จริงกูเองก็ชอบมึงมานานแล้ว”
“หื๊อออ!?”
“นับจากนี้มึงคือคนเดียวที่กูรัก”
“!!”
“กลับได้แล้ว เห็นไหม เพราะมึงทำให้กูต้องโดดงานอีกละ โดนด่ากูจะโทษมึง ยืนเอ๋ออยู่นั่นแหละ บอกว่ากลับได้แล้วไง บายแพร”
ผมทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะดีใจหรือจะด่าดี
ถ้าคิดจะบอกรักกันทำไมถึงเลือกวิทีนี้!!!
“...”เดือนคณะแพทย์ลากข้อมือผมกลับไปยังซุ้มขายตั๋ว เดินเข้าไปพูดอะไรสักอย่างกับเพื่อนก่อนเพยิดหน้ามาทางผมและหันไปพูดกันต่อ
“พี่แวน...”ผมเอ่ยเสียงอ่อยขณะโดนลากมายังลานจอดรถ
“หืม?”
“ทำไม...ถึงเลือกแผนนี้ล่ะ...”
“อยากเห็นฉากเมื่อกี้ไง ตื่นเต้นดี มึงไม่ชอบเหรอ ประทับใจสัสๆ จำไม่รู้ลืมจนวันตาย หึหึ”โฮ่ยยยยย คิดจะชอบพี่แวนต้องอดทนสิบล้อชนต้องไม่ตาย! ความซาดิสต์แผ่ซ่านมากครับพี่ โชคดีที่ผมเป็นมาโซคิสต์เราเลยไปด้วยกันได้ คิกๆ
“ผมชอบพี่”นึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้ยังไม่ได้พูด ขอพูดสักหน่อยละกัน
พี่แวนเปิดประตูรถให้ผมก่อนเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ เขาสตาร์ทรถแต่ยังไม่ยอมขับออกไปเหมือนกำลังพิจารณาคำพูดของผมอยู่”ต่อให้กูนิสัยไม่ดี ไม่ซื่อสัตย์ เห็นแก่ตัว สารเลวหรือเจ้าชู้ขนาดไหน ก็ยังชอบหรือ?”
“พี่เป็นคนเดียวที่ผมชอบ และผมก็อยากเป็นคนเดียวในใจดวงนี้เหมือนกัน”ผมว่าพลางเลื่อนมือแตะอกแกร่ง สัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่รัวเร็วกว่าปกติของคนข้างกาย
“ผม...ไม่อยากเป็นคนที่พี่รักที่สุด แต่อยากเป็นคนเดียวที่พี่รัก...”
“ซึ่งมันเป็นจริงแล้ว”
ขอบคุณที่ช่วยต่อประโยคให้นะครับ พี่แวนสุดที่รัก
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
เราชอบคู่นี้มาก (ชอบมากกว่าคู่หลักซะอีก)
ชอบที่ผู้ชายเลวๆกับผู้ชายแรดๆตกหลุมรักซึ่งกันและกัน ช่วยอีกฝ่ายเติมเต็มปมในใจ :hao5:
มีอีกหลายๆอย่างที่อยากแต่งเกี่ยวกับสองคนนี้แต่ด้วยความที่เป็นคู่รองถ้ามีจำนวนตอนมากเกินไปมันจะกลายเป็นนิยายที่มีคู่หลักสามคู่ซึ่งมันไม่ใช่เจตนาแรกของเรา
ถึงจะชอบแค่ในแต่ก็ต้องทำให้มันบริบูรณ์ในตัวภายในไม่กี่ตอน (Y__Y)
อารมณ์ประมาณหมาที่เราเลี้ยงกับแมวน้อยที่คนข้างบ้านเลี้ยง เราย่อมให้ความสำคัญกับหมาเรามากกว่า(แม้จะชอบแมวมากกว่าก็ตาม)
#เหมือนจะซึ้ง
#เป็นไรเตอร์นั้นเจ็บปวด :heaven :heaven :heaven
#ตรงไหน
:katai3:
-
ชอบคู่นี้อ๊างงงงงงงง :z13:
-
:katai5:เธอสมหวัง แต่ฉันร้องไห้!!!
เป็นตอนที่ยิ้มทั้งน้ำตา ตบหัวแล้วลูบหลังมาก
-
แผนเยอะจริงๆ
-
:เฮ้อ: เกือบไปแล้วมิล่ะ เกือบจะได้ด่าอิพี่แวนไปกับเคสซะแล้ว..."เลว" หยุดเศร้าแทบไม่ทันเลยทีเดียว แผนนี่เอง
เรายังคาใจเรื่องพี่นารายณ์กับเจอร์อยู่นะ คือจะเขียนต่อใช่ไหมค่ะ อยากเห็นเขาคู่กัน :katai1:
-
พี่แวนนนนนนนนนนนนนนน ทำน้องร้อิงไห้เลย
จะขอคบต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้มั้ยล่ะ 55555555555555555555555555555555555
-
จะขอคบน้อง ต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้เลย5555
-
ทำน้องร้องงง นิสัยย
-
:pig4: :pig4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: ชอบๆค่ะ คู่นี้ มาบ่อยๆนะคะ :mew1:
-
โถ้อุตสาแอบด่าแทนตอนแรก
กลายเป็นแผนซะได้
-
เกือบร้องไห้ตามเคสแล้วนะเนี่ย
-
อิอิ อ่านรวดเดียวยันสว่าง วางไม่ลงเลยค่ะ ชอบความเอ๋อของเพลิน ความดีของพี่นารายณ์ ความแรดของเคส และความรัก ของครอส
อินมาก ติดตามตอนต่อไปค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
:o8:
-
ทำเอาเคสร้องไห้เลย
แกล้งแรง,,,
-
ชอบคู่นี้
-
:L1: :L1: :L1:
-
พี่แวนอ่ะทำน้องร้องไห้นิสัยไม่ดีจริงๆ แต่น้องก็รักอ่ะนะ
-
แผนแวนนี้มันน่าตบจริงๆ
-
ตอนที่31
รักของผมคือความอบอุ่น...ไม่ใช่ร้อนรุ่ม
นี่ก็เดือนนึงแล้วตั้งแต่ผมกับครอสคบกัน
แต่คืนนี้เป็นคืนแรกที่มันพาผมมาที่คอนโด
ตอนมันชวนผมก็เขินๆนะ รู้ตัวอีกทีก็ตกลงไปซะละ ง๊ายงาย ครอสงี้ยิ้มหน้าบานเป็นกระด้ง ไม่ใช่อะไรหรอก อาทิตย์หน้ามีสอบปลายภาคแล้วไง ทีนี้มันก็ชวนผมติววิชาเลือกที่ลงด้วยกันไง เห็นแก่การศึกษาผมเลยยอมตามมาด้วย...ทำไม? ใครมีปัญหาอะไรกับระบบความคิดของผมรึป่าว?
ครอสใช้เรื่องติวบังหน้าชวนผมมาค้างด้วยได้ ผมก็ใช้เรื่องติวบังหน้าเพื่อมาค้างกับมันได้
วิน-วินครับงานนี้
“กลางภาคคะแนนเป็นไงบ้าง”เจ้าของห้องเอ่ยถามขณะนั่งมองผมทำอาหารเย็นอยู่
ถามแบบนี้ตบหน้ากันเลยเถอะ
ก็รู้นะว่าเภสัชตัดเกรดรวมกับหมอละดูดู๊คนเรา”มีแค่เท่ามีนกับตกมีน อ่อ แต่ภาษาอังกฤษเรียนกับคนในคณะกู กูได้รองท็อป”
ทั้งฟิสิกส์ แคล ชีวะผมตกมีนรวดเลยครับหมอกับทันตะเหยียบเละ ที่เหลือมีแค่วิชาแลปกับเคมีที่ได้มีนพอดีเป๊ะ ส่วนภาษาอังกฤษนี่วิชาหากินผมเลย เรียนนานาชาติมาตั้งแต่อนุบาลจะอ่อนภาษาก็ใช่เรื่อง อ่อ คนท็อปคือไอ้ซังครับไม่ต้องสงสัยกัน
“ตกเยอะไหม”
“ไม่นะ ไกลเอฟ ไม่ต้องห่วง แล้วมึงเหอะถามแต่ของคนอื่น บอกของตัวเองมาเลย”
“ภาษาไทยเกินมีนนิดหน่อย นอกนั้นกูกวาดท็อป”
อื้อหือ ขอโทษ กูลืมไปว่ามึงพระเอก เรื่องเรียนเรื่องเกรดเพลินจะไม่ยุ่งกับครอสแล้วครับ
ผมทำอาหารต่อด้วยความหมั่นไส้ รู้ว่ามันไม่ชอบกินหวานเลยเหยาะน้ำตาลลงไปเยอะกว่าปกติรอสักพักก็เอาไปเสริฟให้คุณชายถึงโต๊ะอาหาร นึกสงสัยอยู่นิดๆว่านี่มาเป็นแฟนหรือมาเป็นคนใช้
ผมมองครอสตักคำแรกเข้าปากแบบลุ้นๆอยากจะรู้นักว่าขนาดนี้ยังจะชมว่าอร่อยอีกไหมวันหลังจะได้รู้ว่าตอแหล แต่ถ้าไม่อร่อยก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะบอกผมยังไง
“หืม? หวานจัง นี่ความรักของเราหวานชื่นจนแกงจืดธรรมดาหวานได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”
โอเค รู้เรื่องเลย
วันนี้เคสก็ไม่อยู่ห้องตามเคยผมเลยได้โอกาสยืมชุดมันมาใส่แบบไม่ต้องขออนุญาต ไอ้เคสก็ไม่รู้หายไปไหนบ่อยนักถามไอ้ครอสก็เอาแต่หัวเราะลูกเดียวไม่รู้จักเป็นห่วงน้องนุ่ง ผมที่อาบน้ำเสร็จแล้วนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงรอเจ้าของห้องที่อาบน้ำต่อจากผมด้วยความตื่นเต้นปนเขิน
ห้องนี้คือห้องที่พวกเราเคยมีอะไรกัน
แต่ความรู้สึกวันนั้นกับตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว
ผมไม่เหลือความลังเลสักนิด หึหึหึหึ
“ทำหน้าหื่นทำไมครับเพลิน หยิบชีทขึ้นมาสิ”ไอ้ครอสเข้าห้องมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แซวหน้ายิ้มๆ มันักคิ้วให้ผมแบบกวนีนก่อนจัดแจงค้นชีทของตัวเองขึ้นมากองบนเตียง
อา...เหตุผล(บังหน้า)ในการค้างคืนครั้งนี้คือติวศิลปะวิจักษ์นี่เนอะ ลืมซะสนิทเลย เหอๆ
ทั้งๆที่โดดเยอะพอๆกัน ตอนเรียนก็นั่งเล่นนั่งคุยกันแท้ๆ ทำไมชีทมันมีจดวะ
“มึงเลคเชอร์ตอนไหนวะ”ชีททุกแผ่นของมันมีเขียนไว้อย่างละเอียดจนผมสงสัย
“อ่อ พวกนี้นะเหรอ ยืมของแพรมาลอกน่ะ”แพรที่ว่าคือแม่สาววิทยาที่นั่งหน้าพวกเรานั่นเอง ไปแอบขอยืมกันตอนไหนวะทำไมผมไม่เห็นเลย ฮึ่ยยยย ขอต่อหน้าก็ได้ทำไมต้องทำอะไรลับหลัง หวงนะเว้ยยย
“วันที่ขอมึงโดดไปทำรีพอร์ตแลปกับซัง อย่ามองกูด้วยสายตาหึงหวงแบบนั้นกูดีใจ”
“ไม่ได้หึงสักหน่อย เช๊อะ”
“จะเริ่มติวได้ยัง อยากได้Aแค่อังกฤษรึไง ฮ่าๆ อย่าหยิกสิ! เจ็บนะ”
ครืด...
เสีงโทรศัพท์ใครสั่น ผมหันไปมองมือถือตัวเองก็พบว่าหน้าจอมันมืดสนิทนอนแน่นิ่งอยู่บนโต๊ะหัวเตียง แต่เครื่องของไอ้ครอสที่วางอย่างอยู่ข้างๆกันสั่นยังกับเจ้าเข้า ชื่อสายเรียกเข้าคือป๋าผมเลยพยักหน้าให้มันรับได้
“มีไร...ห๊ะ!? งานนี้ส่งไปเป็นชาติแล้วไม่ใช่เหรอวะ ส่งกลับมาให้แก้อะไรตอนนี้ แล้วนี่มึงอยู่ไหนทำไมเสียงดังๆ? ผับเนี่ยนะไอ้สัส สรุปคือกูต้องแก้คนเดียวใช่ไหม เออ ไอ้ห่า มึงจำไว้ มึงรบกวนเวลาของคู่รักของสาปแช่งให้เมียมึงเมินสามวันแปดวัน”
จุดจุดจุด
คุณเดือนมหาลัยหันมองผมอย่างเสียดาย หน้าตามันบอกยี่ห้อง้อแงระดับสิบ เบ้ปากได้มันคงทำไปแล้ว
“งานเข้าเหรอ”ผมทนไม่ไหวเลยเป็นฝ่ายพูดก่อน
“อืม...ต้องส่งคาบเช้าพรุ่งนี้”
“ก็ไปทำสิ”
“แต่...”
“อย่างอแง!”
“ก็ได้ ปั่นแป๊ปเดียว ไม่ต้องกลัวคืนนี้ไม่ได้นอนคนเดียวแน่ สัญญา!”
ไม่ต้องตีหน้าขึงขังมุ่งมั่นสัญญาเรื่องพรรคนี้ก็ได้นะ!
เห้อ คนติวไม่อยู่หน้าอย่างผมจะอ่านเองรู้เรื่องได้ไง ผมนั่งเล่นไอแพดของมันไปเรื่อย แอบเปิดแชทไลน์ดูด้วยความเสือกว่ามีสาวมาคุยกับมันไหม ผลคือมีครับ แบบโคตรเยอะเลยด้วย แต่ผมไม่โกรธมันหรอกมันก็ต้องมีสังคมของมันที่สำคัญคือบทสนทนามันไม่ได้ส่อเชิงชู้สาวสักนิด
ทางฝั่งครอสฝ่ายเดียวน่ะนะ
แม่สาวแต่ละนางช่างกล้าและดื้อด้านนัก
ตัวอย่างบทสนทนาก็เช่น แม่นางท่านหนึ่ง : กินข้าวยัง เราหิ๊วหิว
ครอส : ยังเลย รอเพลินเลิกเรียนอยู่
แม่นางท่านหนึ่ง : ขอแจมด้วยได้ป่าว
ครอส : เสือกครับ
แม่นางท่านเดิม : คนหล่อใจร้าย T3T
และอื่นๆอีกมากมายซึ่งเป็นไปทำนองนี้หมด ยิ่งอ่านยิ่งขำ สงสารไอ้ครอสมันนะ ยิ่งมันทำตัวชัดเจนว่ามีผมคนเดียวเท่าไหร่บรรดาสาวกของมันก็ยิ่งชัดเจนว่าต้องการงาบมันมากขึ้นเท่านั้น สงสัยผมควรทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ ประจวบเหมาะที่มีผู้หญิงคนนึงทักเข้ามาพอดี
ผมกดเปิดเข้าไปดูอย่างถือวิสาสะ ไล่อ่านแชทตั้งแต่วันแรกจนวันนี้เพื่อความแน่ใจว่าเธอไม่ใช่ญาติมิตรฝ่ายไหนของครอสแน่ๆ เพราะบทสนทนาแทบทั้งหมดไม่ต่างอะไรกับพิมพ์คุยกับสติกเกอร์ คนนึงก็ขยันทักมาเหลือเกิน อีกคนก็แปะสติกเกอร์หมีไปตัวนึงอย่างไม่ลงทุน
ผมรู้จักผู้หญิงคนนี้
ดาวภาคชีวะของคณะวิทย์ ขึ้นชื่อลือชาในหมู่ชายหื่น
ดาวชีวะ : ทำไรอยู่เหรอครอส คิดถึง
ผม : ครอสทำงานอยู่ครับ
ดาวชีวะ : อ้าว งั้นนี่ใครอ่า...
ผม : เพลิน
อ่านแล้วไม่ตอบเลย สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆๆ ผมนั่งยิ้มสะใจโดยไม่รู้ตัวว่าคนที่ออกไปนั่งทำงานที่ห้องนั่งเล่นเดินกลับเข้ามาด้านในเพื่อหยิบหนังสือเห็นรอยยิ้มร้ายกาจของผมเข้าเต็มๆ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มันชะโงกหน้าเข้ามาดูไอแพดของมันในมือของผมนี่แหละ
“อุ่ย แฮ่ๆ ขอโทษ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ”ผมรีบขอโทษเพราะกลัวโดนดุ คนเป็นแฟนกันทะเลาะกันเพราะแอบอ่านแชทของอีกฝ่ายมานักแล้ว ผมรู้ว่าผมควรเชื่อใจมัซึ่งผมก็เชื่อยิ่งกว่าเชื่ออีก ที่ทำไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์(?)เท่านั้น แหะๆ
ฟอด
แทนที่จะโดนดุกลับโดนหอมแก้มซะงั้น
ผมลูบแก้มแดงๆของตัวเองมองอีกฝ่ายแบบมึนๆ ครอสยกมือขยี้หัวผมอย่างเอ็นดีพร้อมหัวเราะร่วน
“มุกมึงเจ๋งว่ะ สาวเผ่นไปเลย ทีหลังกูขอยืมมุกนี้ไปใช้บ้างนะ”
“อ่า...อืม งื้อออ”พูดจบก็โดนหอมไปอีกสองที แก้มซ้ายแก้มขวาแดงแจ๋ไปหมดเพราะความเขิน
ครืด...
โทรศัพท์มาอีกละ เดี๋ยวตอนนอนคงต้องสั่งให้ปิดเครื่องสักหน่อยเดี๋ยวมีคนโทรมารบกวน...รบกวนเวลานอนนะครับ คิดไรกันเนี่ย
อิอิ
“รับแทนหน่อย กูอยากทำงานเสร็จไวๆ”เจ้าของเครื่องส่งโทรศัพท์มาให้ผมแล้วเดินเฉิบออกไปซะงั้น ผมดูชื่อสายเรียกเข้าก่อนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ
คริส...พี่ชายของมัน
“สะ...สวัสดีครับ”ดีแล้วใช่ไหม ไปรับสายแทนครอบครัวเขาอย่างนี้
“ครับเหรอ? หือ ใครวะ”พี่คริสเสียงอย่างโหดอ่ะ เง้อออ น่ากลัว ผมอึกอักอยากเดินไปส่งสายให้ครอสพูดเองแต่ปลายสายกลับพูดแทรกขึ้นมาก่อน”เพลินเหรอ”
“ช...ใช่ครับ”
“มิน่าล่ะ ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องเกร็งก็ได้ครับคนดีพี่ไม่กัด แล้วนี่ครอสไม่อยู่เหรอ”
“จะคุยกับครอสไหมครับ มันทำงานอยู่เลยให้ผมรับ เอ่อ...”
“ไม่เป็นไรบอกเราก็ได้ หมายกำหนดการแต่งของพ่อคือสามวันหลังมันสอบเสร็จอย่าลืมติดต่อร้านจัดดอกไม้ด้วย พี่จองโรงแรมให้แล้ว บอกมันว่างงี้นะครับ”
“ครับ!”
“คืนนี้เพลินมาค้างห้องไอ้ครอสเหรอ”
“คะ...ครับ”
“หึหึหึ ไม่ต้องเขินก็ได้ ห้องนั้นพี่ก็เคยพาแฟนมานอนด้วยบ่อยๆ”
“พี่คริส!!”ไม่ต้องพูดตรงขนาดนั้นก็ด๊ายยยยยย
“เขินเหรอเรา น่ารักดีนะ งานแต่งก็มาด้วยสิพี่อยากเจอ พ่อก็อยากเจอนะ”แต่ผมไม่อยากเจอออออออออ”ถึงพี่ไม่ชวนเดี๋ยวครอสมันก็ชวนเองแหละ จงใจให้เรารับสายพี่ขนาดนี้ ที่สำคัญมันเคยให้ใครแตะมือถือมันที่ไหน ขอนินทาหน่อยละกัน พี่เคยกดดูแชทไลน์มันครั้งนึง มันมาเห็นก็โวยลั่น บ่นซะพี่ลืมชื่อพ่อไปเลย ฮ่าๆๆๆ แค่นี้นะครับ หวังว่าเราจะได้พบกันเร็วๆนี้”
ดีใจนิดๆนะ
นอกจากเมื่อกี้มันไม่โวยใส่ผมแล้วยังหอมแก้มอีก โง้ยยยยย
แฟนใครทำไมน่ารัก
อยากกอดจังเมื่อไหร่จะเข้ามาวะ
ออกไปหาก็ด๊ะ
“ครอส~ พี่คริสฝากเตือนเรื่องจัดดอกไม้~”ผมตะลอมพูดธุระสำคัญก่อนเดินเข้าไปเกาะไหล่กว้างอย่างออดอ้อนเรียกร้องความสนใจ และมันก็ได้ผลเมื่อร่างสูงวางมือจากงานและหันมาลูบหัวผมป้อยๆ
“อีกนิดเดียวจะเสร็จแล้ว”
“อืม ไม่รีบๆ”
“ช่วยหน่อยได้ไหม”เสียงทุ้มเอ่ยพลางสละเก้าอี้ให้ผมนั่ง ครอสลากเก้าอี้มาจากโต๊ะกินข้าวก่อนจะให้ผมช่วยย่อข้อมูลให้มัน เนื้อหาเป็นภาษาอังกฤษซึ่งสบายมากสำหรับผม พวกเราทำงานกันเงียบๆมีเพียงเสียงเคาะแป้นคีย์บอร์ดดังคลอเป็นระยะ
คงเพราะความใกล้ล่ะมั้ง หัวใจของผมเต้นไม่ตรงจังหวะนัก จมูกของผมได้กลิ่นสบู่ของคนข้างตัว สายตาของผมชำเลืองมองใบหน้าด้านข้างของมันบ่อยๆ จมูกมันโด่งได้รูป ตาก็คมมีเสน่ห์แพรวพราว แต่ที่ชอบที่สุดคือสันกราม เห็นแล้วอยากเอื้อมมือไปลูบ
จุ๊บ
“หื้อ!!”ผมโดนขโมยจุ๊บโดยไม่ทันตั้งตัว
“แอบมองดีนัก”
เขินสิครับรออะไร หน้าแทบไหม้
“แหนะๆ ยังไม่เลิกมองอีก อยากโดนอีกรอบเหรอไง”
“( ‘///’)”
ผมจ้องหน้าครอสไม่วางตาแทนคำตอบ
“เหยดดดดด ครอสไม่ทนครับ สมมติว่างานเสร็จแล้วไปนอนกันเถอะ!!”
“เห้ย! อย่าเสียการเรียนเพราะกูดิ รู้สึกผิดนะ”
“ไม่หรอก เสร็จแล้วจริงๆ”ครอสพูดพลางปิดคอมด้วยความรวดเร็ว มันไม่รอให้ผมทักท้วงอะไรอีกลากผมเข้าห้องนอนด้วย
ความเร่งรีบ ไม่ต้องด่วนขนาดนั้นก็ด๊ายยยยยย
ตุบ
ผมโดนจับกดลงกับเตียงช้อนตามองร่างสูงด้านบนตาแป๋ว”จะติวศิลปะวิจักษ์กันท่านี้เหรอ?”ก็ช่างถามออกไปได้นะกู
“หึหึหึ ไม่ชอบท่านี้เหรอคนดี?”
“ทะ...ท่าไหนก็ได้ เย้ย! เขาถามกันแบบนี้เหรอ งื้ออออ จั๊กจี๋”ผมดิ้นขลุกขลักเมื่อโดนซุกต้นคอ เสื้อนอนถูกเหวี่ยงลงข้างเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ สติสตังไม่สมประกอบแล้วนาทีนี้ ถูกปลุกเร้าปั่นป่วนไปทั่วทั้งตัว
รู้สึกร้อนวาบทุกตำแหน่งที่ฝ่ายมือกับริมฝีปากของครอสลากผ่าน
ผมบิดตัวด้วยความเกร็ง
“อื๊อออ”
“แก้ตัวคราวก่อนเน๊อะ”คนที่ง่วนกับเรือนร่างของผมเงยหน้าขึ้นมาพูดเสียงหวาน
ผมว่าเหตุผลที่มันไม่ชอบกินหวานคงเพราะทั้งคำพูด แววตา นิสัย และรสรักของมันหวานฉ่ำอยู่แล้วก้เป็นได้
อารมณ์ของพวกเราถูกจุดติดอย่างง่ายดาย คราวนี้พวกเราจุมพิตกันด้วยความรักอย่างแท้จริง
ปราศจากความลังเล
แม้ช่องทางรักของผมจะไม่ชินกับการถูกรุกล้ำแต่ครอสก็ช่วยทำอย่างอ่อนโยน มันเตรียมให้ผมอย่างใจเย็นเหมือนครั้งที่แล้วแม้ท่อนเนื้อของมันจะขยายตัวปราถนาการสอดใส่ขนาดไหน
แค่เพียงนิ้วยาวๆของมันก็เร่งความกระสันของผมจนตาพร่า ไม่อยากจะนึกถึงความใหญ่โตของมันเลย
“ครอส อื๊มมมม...”
“อะไรครับ”เวลาแบบนี้ขอร้องอย่าพูดเพราะเลย ใจคนฟังทนรับไม่ไหวจริงๆ จะระเบิดอยู่แล้ว ไหนจะสีหน้าแววตาที่แสดงออกถึงความต้องการอย่างชัดเจนนั่นเอง
ผมอายจนไม่แทบไม่กล้าสบตา
แต่ผมก็ฝืนทนโดนสายตาเร่าร้อนนั้นแผดเผา เพราะผมมีคำที่อยากจะพูด
คำพูดซึ่งคราวก่อนที่มาค้างห้องนี้แต่ไม่ได้พูดออกไป
“อ๊า...ตอนนี้เรา...ฮึก...เป็นแฟนกันแล้วนะ...สัญญาว่าจะรักและดูแลอย่างดีเหมือนกัน อืมมม”สิ้นคำเสียงของผมก็กลืนหายเข้าในลำคอ จูบของครอสแนบแน่นและอบอุ่นจนแทบละลาย พวกเราแลกจูบกันอยู่เช่นนั้นแม้กระทั่งตอนที่มันสวมใส่เข้ามา
ผมเผลอกัดปากมันจนได้กลิ่นคาวเลือกแต่ครอสก็ไม่ยอมผละออกไปมิหน้ำซ้ำยังลูบหัวผมอย่างปลอบประโลมอีก
“ขยับนะครับ”
“อืออออ...”
บทรักที่มีครอสเป็นคนนำอ่อนโยนเสียจนความร้อนรุ่มแปรเปลี่ยนเป็นอบอุ่น
ผมหลงรักครอสที่เป็นแบบนี้
อย่างถอนตัวไม่ขึ้น
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ชอบประโยคที่ว่าความรักควรจะอบอุ่นมากกว่าร้อนรุ่มมากๆเลยค่ะ เขียนเองก็ชอบเอง(ความหลงตัวเองนี้มันอะไร 555+)
อยู่ในจุดที่ตัวเองสบายใจกับคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ถ้ามันทุกข์ทนนักก็ปล่อยวางซะ #เช่นงาน #เดี๋ยวมันใช่เหรอ
-
หวาน มุ้งมิ้ง รักกันดี ชอบบบ :katai2-1:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
....
-
โอยยย คิ้วววววว หวานละมุนละไม
ตอนทำพูดเพราะนี่แบบบบ โอ๊ยยย ไม่ใช่แค่เพลิน คนอ่านก็ตายเหมือนกันเนี่ยยย
-
ละลายแล้ว
-
ละมุนอ่ะ
-
ไม่ร้อนรุ่ม แค่ค่อนข้างเร่าร้อน อิอิ
-
:m25:
-
อิจฉาคนมีฟามรักกก 555555
-
หวานมากเลย
-
ทำไมครอสน่ารักแบบนี้ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เขินนนน :-[ :-[ :-[
-
เหมาะกันดีเหลือเกิน
-
งือ ครอสน่ารักมากๆ T////T
-
เห็นด้วยกับเพลิน ตัวครอสมันหวานอยู่แล้วเลยไม่ชอบกินหวานใช่มั้ยยย :o8:
ชอบความเพลิน ความครอส มากๆ :กอด1: :กอด1:
จากหน้าบึ้ง รู้ตัวอีกทีอมยิ้มอยู่ซะงั้น ติดตามๆๆๆๆ จะติดตามอ่านทุ้กกกกทุกเรื่องเลยนะคะ o13
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านสองตอนรวดเลย
พี่แวนเล่นซะ สงสารเคสเลย
ตอนแรกนึกว่าจะมีดราม่า ฮ่าๆ แต่จริงๆ อยากให้มีดราม่าแวน เคส คงน่าติดตามดีอ่ะ
ชอบคู่นี้เหมือนกัน พี่แวนดูเลวดี 555+
มาตอนล่าสุด หวานมากๆ ครอสนี่ทำเพลินแทบละลายเลย 555+
ปล. แอบรอคู่พี่นารายณ์นะ ชอบคู่นี้เหมือนกัน มันต้องมีอะไรมากกว่าพี่น้องรหัสแน่ๆ อิอิ
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
หวานไม่เกรงใจใครรรร ติววิชาไรกันจ๊ะ เกี่ยวกับร่างกายใช่มะะ อิอิ
-
:pig4: :pig4:
-
ฮว๊ากกกกกก หวานนนนนน
-
หวานกันซะ,,,
-
ครอสแกหวานละมุนมากกกกก
-
:pig4: :pig4:
-
SIDE STORY :: พี่รหัส #6
เมเจอร์ talk
ผมเป็นลูกคนเดียว แม่หนีตามใครก็ไม่รู้ไปตอนเจ็ดขวบ หลังจากนั้นสองปีพ่อก็บอกว่าจะออกไปตามหาแม่แล้วก็หายไปอีกคน ผมจึงต้องอยู่กับยายแค่สองคน อาศัยเงินที่ป้าส่งมา เป็นโชคดีที่ผมไม่ต้องอยู่อย่างอดๆอยากๆและโชคดีที่ชีวิตผมยังมียาย ผมอยู่ในห้องเช่าเล็กๆกับยาย ตื่นเช้ามาส่งหนังสือพิมพ์แล้วค่อยไปเรียน ยายเองก็ทำขนมไปขายที่ตลาดตอนเย็น ผมไปช่วยยายทุกวันคนคงมองว่าผมเป็นเด็กขยันช่วยทำมาหาเงิน แต่ผมก็พลาด
ตอนม.ต้นมีเพื่อนคนนึงมันจ้างผมทำการบ้าน ผมตกลงทำให้มันเพราะเดือนนั้นเราไม่มีเงินจ่ายค่าไฟ หลังจากนั้นมันก็ใช้เงินฟาดหัวผมมาเรื่อยๆจนคนอื่นเริ่มเอาอย่าง‘ทำอะไรไม่ได้ก็ไปใช้ไอ้เจอร์สิ แค่ให้เงินมันแค่นี้มันก็ยอมเป็นขี้ข้าพวกเราแล้ว’ นั่นคือคำพูดติดปากของทุกคน
ผมทนไม่ได้เลยชกหน้าไอ้คนที่เข้ามาสั่งงานผมจนฟันร่วง
มันได้ผล ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งกับผมอีกเลย ใช่...สุดท้ายผมไม่มีเพื่อนเหลือเลยสักคน
ผมกลายเป็นพวกเกเรในสายตาทุกคนแต่ผมไม่ยอมแสดงความอ่อนแอให้พวกนั้นย้อนกลับมาเหยียบหัวผมซ้ำหรอก ผมไม่ยอมไอ้พวกที่ลามปามถึงยายของผมเช่นกัน ตอนม.ปลายข่าวลือไม่มีมูลของผมแพร่กระจายไปทั่ว มีเด็กต่างโรงเรียนมาหาเรื่องถึงถิ่น มีบางคนลามปามไปถึงร้านขนมของยายด้วย
ผมต้องเข้มแข็งเพื่อปกป้องยาย...ความเข้มแข็งที่คนอื่นมองว่าก้าวร้าว
ผมก็แค่สู้เพื่อป้องกันตัว ผมก็แค่หยาบกระด้างเพื่อไม่ให้ใครเห็นความอ่อนแอ
ผมสู้มาเรื่อยๆด้วยความรู้สึกผิดที่มีต่อยาย ยายเป็นคนเดียวที่อยู่กับผม ผมไม่อยากทำให้ยายผิดหวังแต่ผมก็ไม่รู้วิธีที่จะทำให้ชีวิตตัวเองดีกว่านี้
ผมไม่สามารถลบเลือนตัวตนของตัวเองที่คนทั้งโรงเรียนมองได้แล้ว แต่ถ้าเข้ามหาลัยดีๆได้ผมก็จะเจอสังคมดีๆ ยายเองก็คงภูมิใจ การตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสือสอบทั้งๆที่อยากเล่นเกมส์แทบขาดใจคงเป็นความกตัญญูเดียวที่ผมมีโอกาสแสดงให้ยายเห็น
ผมสอบติดวิศวะของมหาลัยขึ้นชื่อก็จริง...
แต่ยายเสียไปตั้งแต่สามสัปดาห์ก่อนผลสอบจะออกแล้ว
คนอย่างผมมัน...น่าสมเพช
หลังจากนั้นผมก็กลายเป็นคนไม่มีหลักยึด เข้ามหาลัยได้แทนที่จะทำตัวดีๆผมกลับเหี้ยกว่าเดิม ผมคิดว่าชีวิตผมต้องพังแน่ๆ จนกระทั่งผู้ชายคนหนึ่งเข้ามายุ่มย่ามในชีวิตของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แทนที่จะรำคานแต่ผมกลับเอาแต่คิดถึงผู้ชายคนนั้นจนเหมือนคนป่วย ใช่ผมป่วย ป่วยเป็นโรคประหลาด
ตาผมชอบเหลือบมองไม่ตรงทาง คอผมชอบชะเง้อหาบางอย่าง ใจผมชอบลอยละล่องจนพวกดิวทักหลายหน”ใจลอยหาใครวะมึง”พูดไม่ทันขาดคำไอ้ดิวก็ทักขึ้นมาจริงๆ ตอนนี้พวกเรากำลังปั่นรีพอร์ตแลปอยู่ใต้ตึกคณะ รอบๆตัวตัวมีทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่เดินกันขวักไขว่
“เปล่านี่”ผมแสร้งทำเป็นปฏิเสธทั้งๆที่ในใจมีคำตอบแน่ชัดอยู่แล้ว
ผมกำลังมองหาพี่รหัส ไอ้พี่ประเสริฐที่หายเข้ากลีบเมฆไปเลยหลังจากวันที่ครอสมาหาผมที่คณะ
เดาว่าพอผมสบายดีพี่เขาจึงไม่เข้ามายุ่ง ผมเองก็ได้ชีวิตสงบสุขคืนมา ตามปกติผมควรดีใจแต่นี่มันตรงกันข้าม ผมรู้สึกหวิวๆโหวงๆเหมือนทำชิ้นส่วนบางอย่างในใจหล่นหาย
“เดี๋ยวกูไปหาเมทแลปแป๊ปนะ งงผลตรงนี้ว่ะ”ไอ้ดิวพูดพลางหอบข้าวหอบของไปหาเพื่อนแลปกลุ่มเดียวกันซึ่งนั่งหัวหมุนกับรายงานผลการทดลองอยู่ไม่ไกล ผมพยักหน้าหงึกหงักกับตัวเอง ช่วงนี้ใกล้สอบปลายภาคแล้วแต่งานดันเยอะขึ้นเรื่อยๆไหนจะเรื่องพี่รหัสที่คอยรบกวนจิตใจอีก
“วิศวะสอบเสร็จวันไหนคร้าบบบบบ”ขณะนั่งเหม่อเพลินๆหูของผมก็ได้ยินเสียงของเพลินเข้า ร่างโปร่งเจ้าของใบหน้าชวนมองซับสีแดงเรื่อหน่อยๆยามกรอกเสียงใส่โทรโข่งแล้วต้องตกเป็นเป้าสายตาของชาววิศวะ แม้เขาจะมาพร้อมกับเพื่อนอีกร่วมสิบคนแต่เพลินก็ยังเก้อๆเขินๆ
“วันที่ 14 คร้าบบบบบ”ไอ้ชาววิศวะใต้ตึกคณะก็พร้อมใจกันตอบกลับด้วยเจตนาแซว
เพลินยิ้มแป้นก่อนถามซ้ำว่า”อ่านหนังสือกันเหนื่อยมั้ยคร้าบบบ”
โถ พ่อคุณ อ่อยทีเดียวได้เป็นหมู่คณะเลยครับ งานนี้ไอ้ครอสก็มานะแต่ไม่ได้ยืนรวมกลุ่มอยู่กับพวกเพลินหรอก มันนั่งหลบมุมอยู่อีกฝั่งนึงแต่จ้องแฟนตัวเองไม่วางตา
“เหนื๊อยเหนื่อยยยยย”ชาววิศวะพร้อมใจกันตอบอีกครั้ง คราวนี้เพื่อนของเพลินพร้อมใจกันยกป้ายโฆษณางานคอนเสิร์ตของคณะเภสัช หมอ ทันตะ ที่จะจัดหลังสอบขึ้นมาเรียกเสียงหัวเราะครืนอย่างรู้กันว่ากำลังจะโดนหลอกขายของ
“งั้นถ้าสอบเสร็จแล้วเรามาปล่อยผีกันเน๊อะ คืนวันที่14 คณะของพวกเราจะจัดงานคอนเสิร์ตกัน ใครสนใจเข้าร่วมงานสามารถซื้อตั๋วได้ที่พวกเราตอนนี้เลย ใบละ 400บาท หรือใครสนใจอยากขึ้นแสดงก็สามารถส่งใบสมัครได้ครับ!”
เนื่องจากงานนี้มีการจ้างนักร้องวงร็อคชื่อดังมาเล่นด้วยค่าบัตรเลยแพงหูฉี่ ตัวผมที่หมดตัวเพราะค่าเหล้าไปแล้วเลยได้แต่มองตาละห้อย
“เห้ย! ไอ้เจอร์นั่งบื้ออยู่นั่น ไปซื้อดิวะ!”ไอ้ดิววิ่งกลับมาชวน
“กูไม่มีตังค์”
“เอาจริงดิมึง งานนี้รุ่นพี่กูบอกมาว่าปีที่แล้วมันส์มากมึงไม่ไปจริงดิ!?”
“เออ กูถังแตกจริงจังมึงไปกับพวกที่เหลือเหอะ”อย่างที่รู้กันว่าผมไม่มีพ่อแม่ส่งเสียเลี้ยงดู ค่าใช้จ่ายทั้งหมดผมได้จากเงินเก็บที่ได้จากค่าทำงานพิเศษตอนมัธยมกับเงินที่ป้าส่งมาให้เดือนละสามพัน อ่อ แล้วก็ทุนยากจนของคณะด้วย
ผมตัดใจจากงานปล่อยผีตรงหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ภาระรีพอร์ตแลปของผมยังอยู่ ไหนจะสอบปลายภาคที่ลนก้นนี่อีก
ไอ้ห่า ก่อนหน้านี้ไม่น่าติสต์แตกแดกแม่งแต่เหล้า เงินเดือนนี้แทบไม่พอใช้
คิดไปคิดมาก็อดนึกถึงคุณพี่รหัสสุดประเสริฐคนนั้นไม่ได้ คนที่เที่ยวตามผมในร้านเหล้าให้มาอ่านหนังสือ
ขณะที่คนรอบข้างจอกแจกจอแจมุงเด็กเภสัชอยู่นั้นหางตาของผมก็เหลือบไปเห็นร่างสูงเจ้าของใบหน้าคมคายเข้า ไอ้พี่นารายณ์เดินหล่อๆเข้ามาใต้ตึกคณะ พี่มันชะงักมองกลุ่มขายตั๋วคอนเสิร์ตอย่างสงสัย หันไปถามพี่เคนว่าคืออะไรก่อนสายตาของพี่มันจะเบนมายังจุดที่ผมนั่งอยู่ ด้วยความบังเอิญหรืออะไรก็ตามแต่ แต่ผมรีบหลบแทบไม่ทัน
กูจะหลบเพื่อ!?
เหี้ย เสียฟอร์มฉิบหาย งี้พี่มันก็คิดว่าผมเขินเดะ
ไม่ได้ๆ กูต้องสู้!!
ชะอ้าว หายไปไหนแล้ววะ
ชะเง้อ~
พี่มันกลืนเข้าไปกับฝูงชนแล้วครับ ผมส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจตัวเอง ช่วงนี้มึงเป็นไรมากป่ะเจอร์ ขณะเริ่มลงมือทำแลปอีกครั้งนั่นเองมือถือในกระเป๋ากางเกงก็สั่นครืดๆ ผมรีบหยิบขึ้นมาดูตามประสาคนสมาธิสั้น ก่อนจะพบกับข้อความแชท
พี่หล่อ : *รูปตั๋วคอนเสิร์ตสองใบ*
พี่หล่อ : ไปดูกัน
ผมนิ่งไปพักใหญ่เพราะมัวเสียเวลาปรับจังหวะการเต้นของหัวใจให้คงที่
Major : *ส่งสติกเกอร์หมีช็อค
พี่มันอ่านเร็วมากสงสัยนั่งเล่นอยู่แต่ผมหาตัวมันไม่เจอนี่สิ
แต่ดีใจว่ะ ได้อะไรก็ไม่โชคดีเท่าได้พี่รหัสรวย อยู่ดีๆก็มีคนเลี้ยงตั๋วเว้ย
Major : เอามาดิ
ผมยิ้มแป้นมองซ้ายมองขวาหาพี่รหัสสุดหล่อ
พี่หล่อ : โทษทีส่งผิดคน
อะ เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยย
โคตรหลอกให้อยากแล้วจากไปสัสๆ มือถือในมือผมสั่นไปหมด! ตั๋วมีสองใบมึงไปกับใครไหนตอบบบบ ไปกะสาวใช่มั้ยยยยย แม่งงงง โมโหเว้ยยย!
พี่หล่อ : อยากไปเหรอ
Major : เออดิ
ผมรีบตอบว่าใช่เผื่อพี่มันจะมีสำนึกรักน้องขึ้นมาแล้วซื้อให้ผมอีกใบ
พี่หล่อ : อยากไปก็ซื้อสิครับ นั่งเซ่ออยู่นั่นแหละ
พี่หล่อ : หรือว่าไม่มีเงิน?
“...”
ผมตัดสินใจปิดหน้าจอและก้มหน้าทำงานของตัวเองต่ออย่างสงบ เห็นจนๆอย่างงี้แต่ผมโคตรหยิ่งเลยนะเออ ไม่ง้อหรอก เฮอะ!
จึกๆ
สัส ใครมาจิ้มไหล่ รบกวนเวลาทำงานกู!
“เห้ย! พี่มึง!!”ผมสะดุ้งตัวโยนเมื่อคนที่เมื่อกี้มองหาแทบแย่อยู่ดีๆก็มาโผล่ข้างหลังซะงั้น
พี่มันมองหน้าตาเหรอหราของผมก่อนกระตุกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ แม่ง...ยิ้มเยาะกู
“มีไร”ผมถามเสียงห้วน
“อยากไปคอนเสิร์ตมั้ย”
“ไม่ไปละ”
“เมื่อกี้ยังบอกว่าอยากไปอยู่เลย”
“อยากแต่ไม่ว่าง”ธุระผุดมาเต็มเลย พี่มันคงเชื่อ
“พี่ซื้อให้เอามั้ย”
“คนอย่างไอ้เจอร์ไม่รับเงินใครง่ายๆหรอกเว่ย!”
“จริงดิ ถ้าไปกับพี่นะ เดี๋ยวแถมบุฟเฟ่ให้อีกมื้อนึงเลย”โคตรล่อกูเลยครับคราวนี้พี่มันทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผมเพื่อประกาศเจตจำนงว่าถ้าผมไม่ยอมรับพี่มันจะตื๊อไม่เลิก
พี่รหัสกูดื้อสัส แต่เสียใจ กูดื้อกว่า หึหึหึ
“ไม่เอาก็คือไม่เอา ลูกผู้ชายไม่กลืนน้ำลายตัวเอง!!”
“งั้นให้ลูกผู้ชายอีกคนช่วยกลืนน้ำลายให้ไหมครับ”
โหดสัสนารายณ์!! ผมติดสตันท์ไปสามวิเมื่อโดนคำพูดใจกล้าของอีกฝ่ายกระแทกหู
“ตลก! ไปเอาแก้วมาสิ เดี๋ยวถุยใส่ให้เยอะๆเลย”
“จัญไร กูจะดูดจากปากมึง”
“พี่มึงนั่นแหละจัญไร”
หน้าตาก็ดีไม่น่าทำตัวแบบนี้เล้ยยย
“ทำไรอยู่วะ”คราวนี้พี่มันเริ่มลามปามพลิกกระดาษรายงานบนโต๊ะผมไปมาก่อนขมวดคิ้วมุ่น”อย่าบอกนะว่าอันนี้มึงทำเอง คงแทนสูตรผิดเยอะสัส หยุดเลย มีความพยามทำด้วยตัวเองมันก็ดีแต่ขอความถูกต้องนิดนึง มาสิเดี๋ยวกูสอน ไอ้ตรงนี้อ่ะนะ…”พี่มันดึงกระดาษหนีมือผมที่พยามคว้ารายงานของตัวเองคืนแล้วก็บังคับสอนทฤษฏีการไทเทรตผมใหม่ ขอบอกว่าเรื่องนี้ตอนม.ปลายผมโง่มาก เรียนพิเศษก็ไม่ได้เรียนเพราะไม่มีเงิน หลงมาเข้าวิศวะเพราะคิดว่าจะหนีพ้นที่ไหนได้ปีหนึ่งแม่งต้องเรียนทั้งเคมี ชีวะ ไอ้ห่า
“เก่งนักเหรอไงวะ..”ผมพูดกับตัวเองแต่คนข้างๆเสือกได้ยิน
“ไม่รู้จักพี่นารายณ์ สี่จุดเหรอครับน้องเจอร์”
ยอมแพ้ครับ พี่มันสี่จุดศูนย์ศูนย์ ส่วนผมศูนย์จุดสี่สี่ครับ ผมนั่งฟังพี่แกพล่ามไปเรื่อยจนใกล้ได้เวลาเข้าเรียน ผมเก็บข้าวเก็บของพลางถามไถ่พี่แกนิดหน่อยว่า
“พี่มีเรียนกี่โมง”
“เก้าครึ่ง”
“เห้ย! นี่มันสิบโมงกว่าแล้วนะ!! ไม่ไปเรียนวะมาเสียเวลาสอนผมทำไม”
“ช่วยไม่ได้ ก็มึงไม่ยอมไปคอนเสิร์ตกับกูนี่หว่า”
“หือ ไม่ได้จะไปกับใครเหรอ”ก็ตอนแรกพี่แกบอกเองว่าจะไปกับคนอื่น ผมหรี่ตามองคนแปรปรวนตรงหน้าแบบไม่เข้าใจนัก
“โทษที กูล้อเล่น ที่จริงตั้งใจจะชวนมึงนั่นแหละแต่กลัวว่านัดกับเพื่อนไว้แล้ว ถ้าบอกว่าจะไปด้วยกันแต่แรกจะยอมรับตั๋วจากกูเหรอ”
“เออ”
“ห้ามหนีไปหาเพื่อนกลางคันนะ”
“เออ”
“ปลายภาคให้กูติวให้มะ”
“เออ”
“ที่คอนโดกูนะ”
“เออ!”
“สองต่อสองนะ”
“เออ!!”
เซ้าซี้จริงวุ้ย!! พี่มันยิ้มแก้มปริน่าหมั่นไส้โคตรๆ แต่ไม่รู้ทำไม…
ผมยิ้มกว้างกว่าพี่มันอีก
หลังจากนั้นเวลาก็ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว พวกเราชาวคณะวิศวกรรมศาสตร์เริ่มเข้าสู่โหมตเตรียมสอบอย่างเต็มตัว ร้านเหล้ารอบๆมหาลัยขาดรายได้ไปเยอะ ผิดกับร้านกาแฟและห้องสมุดคณะที่มีนักศึกษาเข้ามาอุดหนุนไม่ขาดสาย ถ้าเป็นเมื่อครั้งสอบกลางภาคผมไปติวกับพวกไอ้ดิวที่ห้องของมัน แต่คราวนี้ผมมีอาสาสมัครสอนหนังสือส่วนตัว
ไอ้พี่หล่อดีกรีเดือนคณะซึ่งปีที่แล้วกวาด A รวดทุกตัวทั้งสองเทอม มันเสนอตัวว่าจะติวเข้มผมสักสองสามวันก่อนจะปล่อยให้ผมไปเก็บตกเอาจากเพื่อน เหตุผลหลักๆคงเพราะช่วงหลังการแข่งฟุตซอลการเรียนผมพังไม่เป็นท่าคุณพี่ประเสริฐเลยออกโรงยื่นมือเข้ามาช่วย
ผมนั่งพลิกชีทวิชาชีวะลายมือเพื่อนผู้หญิงที่ไปขอถ่ายเอกสารมาอยู่ข้างเตียงหลังใหญ่อย่างเซ็งๆ ไอ้พี่นารายณ์นอนอ่านวิชาห่าอะไรก็ไม่รู้รู้แต่ว่าปีหน้าผมต้องเรียนอยู่บนเตียง พี่มันจะติวให้ผมแค่ชีวะ เคมี แล้วก็อังกฤษเท่านั้นส่วนที่เหลือผมค่อนข้างโอเค
“เบื่อว่ะ”
“อย่างอแงครับ อ่านไป”เดี๋ยวก็จัญไรเดี๋ยวก็สุภาพนี่แหละครับพี่รหัสผม
“โอ๊ยยยย เหี้ยยยยย ตาจะปิดให้ได้ ไม่ไหวแล้วขอนอนแป๊ป”ผมคลานขึ้นเตียงด้วยสภาพจูออน “จะว่าไปไหนบอกว่าจะติวให้ไงวะ นี่มันปล่อยให้ผมอ่านเองคนเดียวเลยหนิ พี่มึ๊งงงงงง ช่วยกูด้วยยยยย กูไม่เอาชีวะ ทำไมวิศวะต้องเรียนชีวะด้วยผมเข้าจัยยยยย แอ่ก!”เหมือนลอยมาอัดหน้ากูเต็มๆ พี่มึงอยากให้หุบปากก็บอกกันดีๆก็ได้
“อย่าบ่น หมอยังต้องเรียนแคลคูลัสเลย ไม่เห็นมีใครบ่นสักคน”
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยย”ผมแหกปากร้องด้วยความอัดอั้นอย่างไม่เห็นหัวเจ้าของห้อง พี่นารายณ์ทำหน้าเซ็งก่อนเลิกสนใจผมหันไปอ่านหนังสือของตัวเองต่อ แม่งล่ออ่าน tex book ปร๋อแบบนี้ A จะไปไหนเสีย อย่าให้ชาติหน้าแม่กูส่งเรียนโรงเรียนนานาชาติบ้างละกัน เฮ๊อะ!
“ขอยืมโน็ตบุ๊คหน่อยเดะ”ปากก็ขออนุญาตไปส่วนมือก็คว้าหยิบของที่ต้องการมาเปิดโดยไม่รอคำตอบ
“จะเอาไปทำอะไร”เสียงทุ้มถามขณะที่ผมกำลังคีย์ชื่อเว็บที่ต้องการ
คิดว่าผมจะเปิดหาความรู้เสริมงั้นเหรอ
หึ เสียใจ คนอย่างผมน่ะมันต้อง
“ดูหนังโป๊”
“เห้ย เหี้ย!!”พี่แม่งแทบปา tex book ใส่กลางกะบาลผม
“โวยวายอะไร เวลาเบื่อๆเซ็งๆก็ต้องหาอะไรทำให้มันตื่นตัวดิวะ มาๆ รู้ว่าง่วงเหมือนกัน มาดูด้วยกันนี่มา”ผมกดเลือกคลิปที่ต้องการโดยไม่รอคำตกลงของคนชวน พี่มันอยากดูด้วยรึป่าวผมไม่รู้ แต่ผมเปิดลำโพง เชื่อเถอะ อีกสักพักพี่มันต้องมาร่วมแจมด้วย หึหึ
เป็นไปตามคาดเมื่อผมกดผ่านเนื้อหาไรสาระของ AV ไปจนถึงตรงเนื้อเน้นๆนมเน้นๆ พี่รหัสผมก็วางหนังสือในมือลงและเขยิบตัวเข้ามาใกล้”มาง่ายไปป่าวพี่ นึกว่าจะแน่”ผมแกล้งแซวคนข้างกายยิ้มๆแต่พี่มันไม่มองหน้าผมสักแอะ ตามันโฟกัสอยู่บนหน้าจออย่างเดียว
ภาพหญิงสาวถูกกระทำชำเราปรากฏในสายตาของพวกเราสองคน เสียงครางด้วยความสุขสมของเธอก็ลอยเข้าหูของพวกเราสองคนเช่นกัน ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พี่มันเขยิบเข้ามาใกล้ผมขนาด’ไหลชนไหล่’แต่ผมก็ไม่ได้เขยิบหนี ปล่อยให้ร่างกายของพวกเราสัมผัสกันน้อยๆต่อไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งของๆพวกเราเริ่มตื่นตัวขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกัน
เหมือนพี่มันจะรู้ว่าผมแอบมองมันเลยหันมาทัก
“ปกติเวลาดูหนังโป๊คนเดียวทำยังไง”
“ถามมาได้ก็ต้องช่วยตัวเองดิวะ”
“แต่นี่ดูสองคน...งั้นเรามาช่วยกันไหม?”
“!!”ผมใช้เวลาอยู่หลายอึดใจกว่าจะรวบรวมสติที่เปิดเปิงให้เข้าที่เข้าทาง ผู้ชายข้างๆก็ใจเย็นพอจะนั่งรอคำตอบของคำถามอย่างใจเย็นโดยไม่สนแม้แต่น้อยว่าคำถามที่ว่ามันใช่คำถามที่ผู้ชายปกติเขาพูดกันที่ไหน!!
“ไอ้พี่ เห็นงี้ผมก็ฉลาดนะ”พี่มันเลิกคิ้วขึ้นทำท่าเฉไฉไม่เข้าใจว่าผมกำลังยกประเด็นอะไรมาพูด”...พี่มึงคงไม่ได้ จ้องจะแดกกูอยู่หรอกนะ...”ขืนไปพูดแบบนี้กับผู้ชายคนอื่นคงโดนหัวเราะใส่จนฟันร่วงฟมดปากแต่กับไอ้พี่รหัสคนนี้และการกระทำที่ผ่านๆมาของมันผมว่าผมควรถามว่ะ
“ไม่ได้เหรอ?”
“ก็ไม่ได้น่ะสิโว้ยยย ไม่ต้องมาทำหน้าหมาหงอยเลยด้วยไอ้เหี้ยยยยยย!!”ผมพับหน้าจอน็ตบุ๊คลง ถอยกรูดจนแทบตกเตียชี้นิ้วสั่นริกๆใส่หน้าหล่อของไอ้คุณนารายณ์
พี่มันจ้องหน้าผมเงียบๆเหมือนกำลังใช้ความคิด ผมเองก็ทนรอเผื่อจะมีคำว่าล้อเล่นจ้าหลุดออกมา ทว่า
“เดี๋ยวเลี้ยงบุฟเฟ่ต์เลยเอ้า”
“ไอ้เหี้ยยยยยยยย พากูไปทัวร์ยุโรปแถมด้วยกูยังไม่ยอมเลย”อารมณ์ผมหดหายไปหมดแล้วครับตอนนี้ ของพี่มันเองก็เช่นกัน
“ขอโทษที กูคิดง่ายไปหน่อย นึกว่าสถานการณ์แบบเมื่อกี้จะเนียนๆต่อไปได้”
“...”
“ยกโทษให้กูไหม”พี่มันมองอ้อนถาม
“เออ”ปกติผมเป็นคนใจแข็งแบบชิบหายแต่กรณีพี่มันคือข้อยกเว้น
“รู้ไหมว่ากูแอบชอบเพื่อนตัวเองมาสี่ห้าปี”
“ไม่รู้เว้ยยยย”ไม่อยากรู้ด้วย ตอนได้ยินมันจี๊ดๆใจไงชอบกล
“แต่ตอนนี้พยามตัดใจอยู่”
“นี่ก็ไม่อยากรู้”
“ช่วยดามใจพี่หน่อยสิเจอร์ ถ้าเป็นเราพี่เชื่อว่าทำได้”ทำไมจู่ๆต้องพูดสุภาพด้วยวะครับ ที่สำคัญตัวน่ะไม่ต้องเขยิบเข้ามาก็ได้ กูถอยจนสุดของเตียงแล้วเนี่ย!! ผมที่ไม่มีทางหนีถูกอ้อมแขนแกร่งล็อคตัวเอาไว้จนได้ ล็อคนะไม่ใช่กอดหรือประคอง แรงขนาดนี้ถ้าเป็นมวยปล้ำก็จับกูทุ่มได้เลยสัส
“พี่มึ๊งงงงปล่อยกูววววว หายใจไม่ออกกกกกกกกกก”ผมแหกปากร้องขอชีวิต”นี่มึงจะขอจีบกูหรือจะฆ่ากูกันแน่ไอ้สัสสสสสสสสสสส ไม่ปล่อยกูถีบบบบบบ”
ผมง้างขาเตรียมถีบเข้ากลางท้องแกร่งทว่าคนอายุมากกว่าก็รู้ทันเอาขาตัวเองทับขาผมไว้อีกที”มึงจะเล่นมวยปล้ำเหรอวะ”
“พี่ไม่ปล้ำเล่นๆพี่ปล้ำจริงๆครับน้อง”
“เหี้ยยยยย เออยอมก็ยอมวะ”
“ยอมให้ปล้ำ?”
“สัส!! ยอมให้จีบ!”
สมแล้วที่เป็นเด็กวิศวะทั้งคู่ วิธี่เข้าหากันและกันโหดสัสขาดความโรแมนติกสุดๆ
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ
แล้วไหงกูตอบตกลงมันง่ายจังวะ ยังไม่ทันคิดเลยก็พลั้งปากตอบไปแล้ว เหมือนคำตอบมันไม่ได้ประมวลผลผ่านสมองแต่ประมวลผลผ่านหัวใจงั้นแหละ เอิ่ม เลี่ยนว่ะ ประโยคเมื่อกี้ห้ามบอกพี่มันเด็ดขาดเดี๋ยวพี่มันจะได้ใจ แค่นี้มันยังหนีบผมไม่ปล่อยเลย
“หนักโว้ยยยย!!”
“ฮ่าๆๆๆ”
อีท่านี้คงอีกนานกว่าจะจีบติดว่ะพี่
#fin
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""'
สภาพแวดล้อมที่เราเติบโตมาเป็นตัวบ่มเพาะให้เรากลายเป็นเราในวันนี้ค่ะ
เพราะอยู่ในครอบครัวที่อบอุ่น ได้รับความรักและการเอาใจใส่มาตลอดเพลินเลยโตมาเป็นคนอ่อนโยน
เพราะขาดความรักและเห็นเพียงภาพของแม่ที่เห็นแก่ตัวในด้านความรักมาตลอด เคสเลยไขว่คว้าหาคนมารัก
เพราะต้องต่อสู้ ต้องเข้มแข็งตั้งแต่เด็กๆ เจอร์ก็เลยกลายเป็นคนแข็งกระด้าง
แต่อดีตไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต นับจากนี้เจอร์จะมีพี่นารายณ์ และเราเชื่อว่าเจอร์จะกลายเป็นคนที่อ่อนลงกว่านี้
ถ้าหวั่นไหวอยู่คงไม่รับคำให้พี่เขาจีบแบบนั้นหรอกเนอะ :)
-
เอาใจช่วยพี่นารายณ์ เจอคนที่ใช่ของตัวเองสักที
เจอร์เองก็จะได้ไม่ต้องฝืนตัวเองให้แกร่ง มีพี่นารายณ์อยู่เคียงข้างแล้ว :กอด1:
-
แหมๆ เจอร์ ง่ายเน๊อะ!! 55
ไม่นานหรอก อิพี่หล่อมันทำภารกิจสำเร็จแน่ๆ
-
:-[ ถึงขั้นยอมให้จีบซะด้วย
-
จีบให้ติดนะพี่ เอาใจช่วย
คุยกันโหดๆๆ ยังเขิลแทนเลยอะ 555+
-
ชอบเจอร์ เจอร์น่ารักกกก
-
:pig4:
-
น้องเจอร์เป็นคนแข็งนอกอ่อนใน แถมยังแอบมีใจอะไรๆมันเลยเข้าทาง
พี่มึงรีบๆจีบให้ติดน่ะ
-
เมเจอร์น่ารักกกก
-
เจอร์มันก็น่ารักในแบบของมัน พี่ณารายณ์มีความร้ายกาจ :hao7:
-
น่ารักเหมือนกันนี้นาเรา
-
นึกว่าจะได้กันแระ,,,,
-
:pig4: :pig4:
-
ตอนนี้ชอบคู่นี้มากกว่าทุกคู่ เจอร์กับพี่นารายณ์ อ่านแล้วมันตื่นเต้น
-
:pig4: :pig4:
-
เจอร์น่ารักจัง T/////T
จากนี้ก็มีพี่นายณ์แล้วเนอะ :hao5:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนที่32
ครอส talk
เดือนกุมภาพันธ์ เดือนแห่งความรัก เป็นเดือนพิเศษสำหรับคู่รักหรือคนมีความรักทุกคน ผมเองก็เป็นหนึ่งในคนที่ตั้งตารอการมาถึงของ วันวาเลนไทน์ อย่างใจจดใจจ่อ แต่กว่าจะถึงวันนั้นผมต้องฝ่าฟันอุปสรรคอันใหญ่หลวงอย่างนึงก่อน
Cupid Pharmacy
กิจกรรมหาเงินสุดสร้างสรรค์ของคณะเภสัชศาสตร์ ซึ่งกิจกรรมหลักๆก็คือ’บริการสื่อรัก’โดยเด็กคณะเภสัชปี1ทุกคนจะทำตัวเป็นสื่อกลางรับสร้างเซอไพรซ์ รับส่งดอกไม้ ร้องเพลงจีบ ให้แก่ลูกค้าทุกคนในมหาวิทยาลัย โดยค่าจ้างจะแตกต่างกันไปตามระดับความเว่อร์ของงาน
อย่างเช่น เมื่อวานนี้ที่โรงอาหารกลางมีเด็กเภสัชสามสี่คนมายืนร้องเพลงแพ้ใจให้รุ่นพี่ปีสามคนหนึ่ง อันนี้คืองานธรรมดา คิดค่าจ้าง 100บาท ถ้ามากกว่านั้นหน่อยคือเมื่อเช้าเด็กวิศวะคนนึงโดนเพื่อนทุ่มทุนแกล้งจ้าง Cupid เป็นสิบคนไปยืมล้อมวงกินตับสองรอบจบ อันนี้แพงหน่อยเพราะใช้คนเยอะ คิดค่าจ้าง 200บาท
กิจกรรมนี้เริ่มตั้งแต่1 กุมภาถึง 15 กุมภา
ผมว่ามันเป็นกิจกรรมหาเงินเข้าคณะที่โอเคมากนะถ้าไม่ติดบริการพิเศษสุดๆ ‘รีเควสตัวบุคคลที่ต้องการให้รับบริการ’ พูดง่ายๆก็คือถูกชะตากับเด็กเภสัชปี1คนไหนแล้วอยากรีเควสใช้งานคนนี้โดยเฉพาะแค่เพิ่มเงินอีก 20บาทก็ได้สมปารถนาแล้วนั่นแหละ
แล้วคิดว่าใครจะโดนหนักสุดกันล่ะ?
ก็ต้องเป็น ดาวกับเดือน ของคณะน่ะสิ!!
เพลินของผมงานเข้าทั้งวันเลยครับ หัวกะไดไม่มีแห้ง ผมได้แต่นั่งคอตกมองร่างโปร่งปั่นจักรยานไปนู่นมานี่รอบมหาลัยวันละหลายๆรอบ
“เต็งๆ”ผมซึ่งไม่ค่อยมีเรียนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเดินเข้ามายังซุ้มรับงาน Cupid Pharmacy ด้วยความมุ่งมั่น ไอ้แว่นที่ทำหน้าที่รับลูกค้าขยับกรอบแว่นขณะมองหน้าผมด้วยสายตาเอือมระอา ไอ้นี่มาอีกแล้ว ในใจมันคงคิดแบบนั้น
“มีอะไรครอส”มันไม่คาดหวังว่าผมจะมาจ้างงานแล้วหลังจากตั้งแต่วันที่หนึ่งจนถึงวันนี้ซึ่งเป็นวันที่ 13 ผมโผล่หัวเข้ามาในซุ้มนี้ทุกวันเพื่อขอให้เพลินหยุดพักบ้าง
“อย่าทำหน้าเซ็งใส่ลูกค้า วันนี้กูมาจ้างงาน”ไอ้แว่นมีสีหน้าแปลกใจเมื่อวันนี้ผมมาแปลก
“ได้สิ ว่าแต่งานรูปแบบไหนล่ะ จะให้ไปเซอไพรซ์ใครที่ไหน เมื่อไหร่ เวลาไหน รีเควสใครเป็นพิเศษไหม”เต็งกางสมุดออก กวาดสายตาภายใต้แว่นกรอบสี่เหลี่ยมดูรายชื่อคนในคณะที่ยังว่างอยู่ ยิ่งพรุ่งนี้เป็นวันวาเลนไทน์คนยิ่งสั่งงานเข้ามาเยอะ
“งานแบบไปกินข้าวดูหนังด้วยกัน กับกู ที่ห้าง พรุ่งนี้ทั้งวัน กูรีเควสเพลิน”
พรึ่บ
ไอ้แว่นปิดสมุดรายชื่อเสียงดังพร้อมถอนหายใจยาวเหยียด
“เสียใจด้วยเราไม่รับงานนี้”
กูว่าละ แต่คิดเหรอว่าคนอย่างผมจะยอมแพ้ หน้าด้านมาขนาดนี้ยังไงพรุ่งนี้ผมก็ต้องได้ตัวเพลินไปฉลองวาเลนไทน์ปีแรกของพวกเรา!!
“พันนึง”ผมเสนอราคาประมูล ใจจริงไม่อยากทำเหมือนเพลินเป็นของซื้อของขายแบบนี้หรอก แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ด้วยภาระของเดือนคณะค้ำคอเพลินของผมก็ปฏิเสธงานไม่ได้จริงๆ
“คิวเพลินเต็มตั้งแต่เที่ยงครึ่งยันหกโมงเย็น ขอโทษว่ะครอส ไม่ได้จริงๆ”
“สองพัน!”
“ยังไงก็ไม่ได้”
“ห้าพัน!!”
“เขยิบหน่อยมันขวางหน้าซุ้มคนอื่นเข้าไม่ได้ =_=”
“หมื่นนึงเลยเอ้า!!”
“มึงประสาทรึป่าวครอส ถ้ากูแคนเซิลงานแล้วไม่โดนเพื่อน รุ่นพี่ ลูกค้าด่ากูแคนเซิลให้มึงนานละ”
“กูก็เลยมาจ้างแทนนี่ไง เถอะนะเต็งสุดหล่อ แว่นมึงเท่ห์ดีนะเนี่ย วันนี้ทรงผมสวยดีนี่”
“สัสครอส ผมกูก็ทรงนี้ตั้งแต่ปีที่แล้วละ เลิกเกะกะหน้าร้านได้แล้วมึงหันไปมองคิวหลังมึงโน่นไป ขวางทางชาวบ้านเขา”สุดท้ายผมก็ยกธงขาวยอมแพ้แบบหมดรูป เดินคอตกออกมานั่งจ๋อยอยู่ตรงม้านั่งใกล้ๆกับซุ้มนั่นแหละเพราะรู้ว่าเดี๋ยวเพลินต้องกลับมารับงานใหม่ที่นี่
ผมนั่งรากงอกอยู่นานมากจนกระทั่ง
จึกๆ
มีคนมาจิ้มไหล่
เพราะอารมณ์ไม่ดีอยู่ถ้าไม่ใช่คนรู้จักจะหันไปเหวี่ยงใส่สักหน่อยแต่พอหันไปเจอรอยยิ้มละไมประดับบนใบหน้าน่ารักของคนรักความคุกรุ่นทั้งหมดก็มลายหายไป
คนอื่นเขาอาจเป็นทาสแมวกันแต่ผมนี่แหละทาสเพลิน โคตรรักโคตรหลงเลย
“ไอ้เต็งมาฟ้อง มึงมาแกล้งอะไรเพื่อนกู”
“ไม่ได้แกล้ง แค่จะจ้างงานเฉยๆ มันนั่นแหละไล่ลูกค้า”
“โอ๋ๆ ไม่น้อยใจนะ ไอ้เต็งมันบอกละว่าพรุ่งนี้มึงจะจ้างกูหมื่นนึง เว๊อเว่อร์”เพลินว่าพลางนั่งลงข้างผม”แต่ถ้ามึงเสียใจกูจะยกเลิกงานช่วงเย็นให้ได้นะ แต่ช่วงกลางวันคงไม่ได้จริงๆกูต้องร้องเพลงบนเวทีเตี้ยชั่วโมงนึง”
“ไม่เป็นไรทำงานของมึงไปเถอะ กูไม่อยากให้มึงมีปัญหากับคนในคณะเพราะความงี่เง่าของกูหรอก ถ้าเป็นแบบนั้นกูคงรู้สึกแย่กว่านี้”ผมพูดความจริงด้วยเสียงอ่อยๆ เพลินของผมก็จับสังเกตได้เลยลูบหัวป้อยๆ
“ไม่ไปทำงานต่อรึไง หืม?”
“เดี๋ยวค่อยไป ให้เวลาแฟนแป๊ป”
เพลินของผมน่ารักเสมอ
เสน่ห์ของเพลินคือความเอาใจใส่และผมรู้สึกดีๆมากๆทุกครั้งที่เขาเอาใจใส่ผม ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนเพลินก็แทบไม่มองข้ามสักครั้ง
“ไปเถอะ เดี๋ยวเลิกดึก กูรอที่นี่นะเสร็จแล้วแวะกินข้าวต้มริมทางกัน”
“อื้ม”
คนน่ารักของผมยิ้มกว้างทำท่าขยันขันแข็งให้ดูเชิงว่าจะรีบทำให้เสร็จเร็วๆนะ ภาพนั้นทำให้ผมยิ้มตามอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะจากไปเพลินหันมาพูดกับผมว่า”พรุ่งนี้มาดูกูร้องเพลงด้วยนะ บ่ายโมงว่างใช่ไหม”
ชวนแบบนี้แอบหวังนะเนี่ย
หวังว่าเพลงที่ร้องนั้นจะร้องเพื่อผม
“เลิกยิ้มได้ละกูหมั่นไส้”ไอ้ป๋าซึ่งนั่งกระเดือกข้าวอยู่ฝั่งตรงข้ามพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้”เมื่อวานยังหงอยเพราะเพลินไม่ว่างอยู่ไม่ใช่เรอะ หรือเมื่อคืนได้อะไรดีๆมา?”
ได้มาทีนึง
แต่กูไม่บอกมึงหรอก เดี๋ยวเพลินเสียหาย
“วันนี้ต่างหากที่จะได้อะไรดีๆ ”
“คืนนี้กะจัดเต็มชดเชยครึ่งเดือนที่ผ่านมาเลยเรอะ?”
“มึงก็คิดได้แต่เรื่องใต้สะดือไอ้ห่า กูหมายถึงงานแฟร์เล็กๆตรงลานว่างของพวกเภสัชโน่น เพลินของกูเขาจะขึ้นร้องเพลงด้วยเว่ย”
“แล้วไง?”
“ไอ้โง่วววว เขาก็จะร้องเพลงเพื่อกูไง”
“สันขวานเหอะมึง งานแฟร์วันวาเลนไทน์เขาก็ต้องร้องเพลงรักอยู่แล้วป่าววะ ใครเขาร้องเพลงทิ้งไว้กลางทางกลางงานแบบนี้กันไอ้ห่า”
“เออว่ะ...แต่ถ้าเขาย้ำให้กูไปดูก็หมายความว่าเขาเจตนาร้องเพื่อกู คนอื่นแค่ตัวแถม คิดซะว่าเป็นต้นไม้ใบหญ้าประกอบฉาก”
“กูเพิ่งรู้ว่ามีเพื่อนโลกสวย”
“อิจฉาก็บอก”
“เอ้อ เอาเหอะ”
ไอ้ป๋าหมดอารมณ์จะเถียงเพราะเถียงไปมันก็แพ้หลังจากกินข้าวเสร็จมันก็ขอแยกไปหาเมียมันส่วนผมก็แยกออกมาเพื่อหาเมียตัวเองเช่นกัน ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังลานกว้างซึ่งมีคนมามุงกันเยอะพอสมควรเพราะวันนี้นอกจากมีกิจกรรมของชาวเภสัชแล้วพวกคณะสายสุขภาพอื่นๆก็มาเปิดซุ้มขายของกินจุกจิกหรือซุ้มเล่นเกมส์ด้วย แต่โฟกัสของผมไม่ได้อยู่ที่ร้านพวกนั้น
ข้างเวทียกระดับเตี้ยๆเพลินของผมยืนถือกีตาร์โปร่งด้วยท่าทีประหม่านิดๆ
ผมเลือกมุมยืนแต่ไม่เข้าไปทักเพราะไม่อยากรบกวนเวลางานของเขา
รออีกกว่าสิบนาทีรุ่นพี่พิธีกรจึงเริ่มประกาศเชิญชวนให้คนมาฟัง ดาวเดือนของคณะตั้งแต่ปี1ถึงปี6 ร้องเพลง เมื่อเข้าสู่ช่วงกิจกรรมดังกล่าวความสนใจของคนรอบอาณาบริเวณนี้ก็พุ่งไปยังเวทีทันที เพลินของผมเดินเขินๆขึ้นไปบนเวทีพร้อมแม่แก้ว
แม่แก้วเลือกร้องเพลงรักที่กำลังดังช่วงนี้
ส่วนเพลินเล่นกีตาร์ประกอบ
พอจบเพลงที่สามทั้งสองคนก็เดินลงจากเวที
ชะอ้าว
แล้วไหนเพลงที่จะร้องให้กูหละ
เพลินครับ แบบนี้เข้าข่ายหลอกลวงให้ความหวังมีโทษทั้งจำทั้งปรับห้ายกนะครับ
เกิดจุดไข่ปลาจำนวนมากขึ้นรอบๆตัวผม ตอนนี้พี่ดาวเดือนเภสัชปีสองขึ้นเวทีและเริ่มร้องเพลงแล้วแต่ผมยังยืนงงอยู่มุมเดิม
“ครอส! มาอยู่ตรงนี้นี่เองมองหาตั้งนานแหนะ”เพลินของผมเดินยิ้มหวานมาหาโดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าทำลายความหวังของใครไว้ ด้านหลังสะพายกีตาร์มาด้วยแต่เมื่อเช้าตอนมาด้วยกันผมไม่เห็นเขาหยิบมันออกมาด้วยสงสัยเพื่อนคงเอามาให้ยืม”มาทันฟังรึป่าว”
“ทันๆ”
“เพราะป่าว”
“เพราะจ้า”
“หน้ามึงตอแหลมาก”
“ก็เพราะดีจริงๆมึงเล่นกีตาร์เป็นด้วยเหรอ”
“อืม เขาให้เลือกระหว่างเล่นดนตรีกับร้องเพลงน่ะ นี่เลยเลือกเล่นดนตรีเพราะไม่อยากร้องเพลงเท่าไหร่ กินข้าวยัง”
“กินแล้ว มึงอ่ะ”
“ยังเลย หิ๊วหิว อยากกินอุด้ง ไปกินด้วยกันได้ป่าว”ผมขมวดคิ้วมุ่นจำไม่ได้ว่าโรงอาหารในมหาลัยมีอุด้งขาย”พอกินเสร็จแล้วจะดูหนังต่อหรือจะกลับห้องเลยดี ครอสว่าไง”
“หืม? แล้วไม่ต้องทำงานแล้วเหรอ”ผมถามอย่างแปลกใจ ทั้งที่ในใจนี่แทบจะคว้าข้อมือบางแล้วลากหนีออกจากมหาลัยพาโดดงานซะให้รู้แล้วรู้รอดแต่พอนึกถึงไอ้เต็งที่ยืนกรานค้านผมเสียงแข็งเมื่อวานแล้วเลยต้องยับยั้งชั่งใจไว้ก่อน
“นี่ไงงาน”เพลินของผมยิ้มแป้นขณะเกี่ยวปลายนิ้วกับสายนาฬิกาของผมเพื่อลากออกจากลานกว้างไปยังลานจอดรถ
ถ้าตามไม่ทันจะโดนหาว่าโง่ไหม ผมเดินตามแฟนตัวเองแบบงงๆหูได้ยินเสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีของเพลินจวบจนเดินมาถึงลานจอดรถเพลินก็นำไปนั่งแปะบนม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้
“100บาทสำหรับหนึ่งเพลง 20บาทสำหรับเจาะจงตัวบุคคล แล้วก็อีก 700บาทสำหรับกินข้าวดูหนังครึ่งวัน นี่คืองานของกูช่วงบ่ายของวันนี้”
หัวใจผมเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆเมื่อได้ยินแต่ละประโยคที่ร่างโปร่งเอื้อยเอ่ย เพลินของผมส่งยิ้มหวานมาให้ขณะรูดซิบเปิดกระเป๋ากีตาร์
“มึง...แล้วทำไมตอนกูจ้างมึงแบบนี้ไอ้เต็งมันไม่ยอม...”
“เพราะกูจ้างตัวเองก่อนมึงมาจ้างกูไง สั่งห้ามไม่ให้ใครบอกมึงไว้แล้วด้วย เป็นไงครับคุณแฟน วิธีโดดงานโดยไม่โดนด่าของกู ชอบไหม”
“ชอบ”
ชอบมากๆ
“อะแฮ่มๆ เขินว่ะ มองไปทางอื่นดิ๊ เออๆ หันหลังเลย...อย่างงั้นแหละ จะร้องละนะตั้งใจฟังดีๆล่ะ”ผมถูกเพลินจับพลิกให้นั่งหันหลัง ใบหน้าของเขาขึ้นสีแดงเรื่อในขณะที่ใบหน้าของผมเปื้อนรอยยิ้ม เพลินเองก็กลับหลังหันและนั่งเอนหลังชนแผ่นหลังของผมเช่นกัน
รวมรวบความกล้าอยู่สักพักเสียงกีตาร์ก็ดังคลอขึ้น...
“...จะเมื่อไรก็ไม่รู้ ที่มีใจดูแปลกไป จากอะไรไม่มากมาย แต่คล้ายคล้ายคิดถึงเธออยู่ได้
ก็มีบางที ที่ตัวเองยังแปลกใจ เมื่อจิตใจมันหวั่นไหว เกือบคล้ายคล้ายฉันรักเธอ
ทุกความรู้สึก ก็มีอะไรลึกซึ้งให้เก็บไว้ เรื่องเล็กเล็กที่มันมีความหมาย
เกือบคล้ายคล้ายคำว่ารัก ไม่เคยรู้ใจตัวเองว่ารักเธอ...
...มันคือความอ่อนไหว กลายเป็นคำว่ารักเข้ามาทักทายในจิตใจ นี่ใช่ไหมอะไรที่ใครเรียกกันว่ารัก
เธอคือใครคนนั้นเพียงแค่นี้ที่ใจต้องการ เธอรู้สึกอย่างฉันรึเปล่า
นี่คือรักจริงจริงใช่ไหม ไม่ใช่ฉันคิดไปอย่างนั้นคนเดียว
อยากระบายให้เธอรู้ แต่เธอคงไม่เข้าใจ เมื่อถ้าเธอมาเป็นฉัน ได้แบ่งปันเรื่องมากมาย
ทุกความรู้สึก ไม่มีอะไรที่ฉันไม่เข้าใจ ก็เมื่อใจของเราในวันนี้
ต่างเป็นของกันและกัน เมื่อมัน รู้ใจตัวเองว่ารักเธอ
เสียงที่ดังจากใจ ( เสียงข้างในหัวใจ ) ฉันไม่เคยจะใส่ใจ ฉันเพิ่งจะได้รู้ ว่ารักเธอเสมอมา
ได้ยินเสียงหัวใจที่พูดว่า รักมากมาย ให้เพียงเธอ...
...มันคือความอ่อนไหว กลายเป็นคำว่ารักเข้ามาทักทายในจิตใจ นี่ใช่ไหมอะไรที่
ใครเรียกกันว่ารัก เธอคือใครคนนั้นเพียงแค่นี้ที่ใจต้องการ
เธอรู้สึกอย่างฉันรึเปล่า...
...ที่เราพบและเจอวันนี้ ( สองเรามีวันนี้ ) นี่คือรักแท้ของเรา ( รักแท้แท้ของเรา ) จริงจริง...”
กึก!
เพลงจบแล้ว เสียงทุกอย่างรอบตัวเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านกิ่งไม้เหนือหัวและเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ มันฟูฟ่องคับอกจนกลัวว่าจะหลุดลอยตามสายลมไป
เพลินคงไม่เป็นฝ่ายทำลายความเงียบนี้ก่อน และเขาคงจะนั่งก้มหน้ากอดกีตาร์เขินอายแบบนี้ไปจนกว่าผมจะเริ่มพูดอะไรสักอย่าง
“ขอบคุณมากเพลิน...”...แต่ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรดีเหมือนกัน คล้ายๆว่าความรู้สึกตอนนี้มันบรรยายออกมาเป็นภาษาไม่ได้จริงๆ...”ดีใจมากๆเลย ขอบคุณนะ เพราะมาก ชอบมากๆ ทั้งเพลง...และเพลินเลย”
“อะ...อือ”
“โทษทีนะ ปีนี้เลยไม่ได้เตรียมอะไรให้เพลินเลย”ที่จริงผมมีแผนไว้เพียบเลยแต่ทุกอย่างมันล่มเราะโปรเจค Cupid นั่นไปแล้ว
“ไม่เป็นไร มึงทำให้กูมาเยอะแล้ว...”ตอนนี้พวกเราก็ยังนั่งหันหลังชนกันอยู่ เสียงของเพลินไม่ดังนักแต่ผมก็ได้ยินอย่างชัดเจน เพราะใช้ใจฟัง(เสี่ยวได้อีก) ฮ่าๆๆๆ
“แต่ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ของขวัญวันวาเลนไทน์นะ เดี๋ยวคืนนี้กูจะจัดหนักให้สุดฝีมือเลย”
“ไอ้เหี้ย!!”
“ฮ่าๆๆๆ”
"""""""""""""""""""""""""""""""""""
ตอนหน้าก็จะจบแล้ว รู้สึกใจหายจัง
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
แต่พอคิดๆดูแล้วเรื่องนี้ลงในเว็บมาได้ครึ่งปีแล้ว
คนอ่านคงนึกในใจว่ามึงจบซักทีเหอะไรงี้
555555555555555555555555555555
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ใจหายจังเลยค่ะ จะจบแล้วหรอ อยากอ่านต่อเรื่อยๆเลย
น่ารักกกก เพลิน คอส
-
ถ้าจบเรื่องนี้แล้ว คุณนักเขียนก็แต่งเรื่องใหม่มาให้อ่านกันอีกนะคะ :L2:
-
เขินนนน เพลินน่ารัก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องเพลินน่าร้ากกกกกก
ครอสช่างเป็นคนดีเสียเนี่ยกระไร55555
:hao3: :hao4: :hao3: :hao4:
.....
-
ถถถ โดนเพลินซ้อนแผนแถมยังแกล้งซะจนพี่แกนอยแต่สุดมาทำแบบนี้ให้ เพลินจะน่ารักไปไหนคะ แบบนี้รอรับการจัดหนักไว้เลย อิอิ
-
เดี๋ยว!!! จะจบละรึ? :z3:
-
น่ารักมากจ้า จะจบแล้วเหรอ ไวจังเนอะ
-
:hao3:
-
:pig4:
-
จะจบแล้วหรอ เรื่องนี้สนุกมาก
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เพลินนี้มันน่าฟีดจริงๆๆ
โห้ ไม่อยากให้รีบจบเลยน้าา
-
:a5: ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอ ยังไม่อยากให้จบเลย
-
ยังไม่อยากให้จบเลยย ฮือออออ
-
ห่ะ จะจบแล้วหรอ. อย่าเพิ่งจบสิ. อยากอ่านเรื่อยๆ
-
ะจบแล้วเหรอออ งื้ออออ ยังอยากอ่านพี่นารายณ์กับเจอร์อยู่นาาาาา อยากรู้ง่าพี่มึงจะจีบยังไง 55555555555
-
หว๊านนนนนหวานนนน~~
-
ครอสเพลินหวานซะ แต่จะจบแล้วหรือเนี้ย ยังรู้สึกค้างๆ กับคู่พี่น้องรหัสอยู่เลย อยากเห็นคู่นี้เค้า :m13: กันบ้าง เวลาน้องเจอร์เขินพี่มึงน่ะ มันน่ารักจะตาย o18
ขออนุญาตคุณ nikkou ค่ะ - ตอนที่ 31 ที่พี่คริสพูดโทรศัพท์กับเพลินแล้วเอ่ยถึงงานแต่งงานของพ่อ ต้องใช้คำว่า "กำหนดการ"นะคะ คำว่า "หมายกำหนดการ" ใช้กับงานพระราชพิธีเท่านั้นค่ะ
:pig4:
-
เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ ชอบ ๆ :impress2:
-
จะจบแล้วเหรอคะ T__T
แต่ตอนนี้เพลินกับครอสหวานมากกด :-[
-
อ่านช่วงแรกๆ โคตรชอบครอสเลยน่ารัก เสี่ยวได้ใจมากๆ เพลินก็น่ารัก คู่นี้ไม่มีอุปสรรคน้ำเน่ามาขัดด้วย แต่ตอนี้เริ่มปันใจให้เมเจอร์กับพี่นารายณ์มากอ่ะ คู่โหดแท้ๆ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
-
พึ่งมาเจอเรื่องนี้
อ่านรวดเดียวถึงตอนปัจจุบันเลยย55
ไม่น่าเชื่อว่าจะมาทันตอนจะจบเรื่องพอดีขนาดนี้
เรื่องน่ารักมากกค่ะ ผู้ชายแบบครอสนี่หาได้ที่ไหน
ครอสเพลินน่ารักมากก
เอาจริงๆก้น่ารักน่าหลงทุกคู่55555
แวนเคสก้ดีกับใจเป็นส่วนเติมเต็มของกันและกัน
นารายณ์เมเจอร์ก้คู่โหดแอบหื่นซึนเบาๆ555 คู่รักฮาร์ดคอร์
ชอบบบบ รอค่ะ
-
โอ๊ยยยย เพลินน่ารักมากๆๆๆๆๆเลย
คู่พี่รหัสก็น่ารัก
คู่ชู้ก็สมกันมากๆๆๆๆๆ
เอ๊ะ ครอสด้วยก้ได้ ฮาาาาาา
-
เรื่องนี้น่ารักกกกกกก
ชอบน้องเพลินมากกกกก.
ชอบตั้งแต่นางอยากชนะการประกวด อ่านแล้วเอ็นดู๊. เอ็นดูมาก
ยิ่งตอนอยู่กับน้องซังก็น่ารักกกก
คือเอ็นดูเพลินมากกกก. มันน่ารักแบบ โอ๊ยยยยอยากดึงมากอดอ่ะ
น้องครอสเป็นผู้ชายอบอุ่น
นางมีมุมน่ารักของนางอ่ะ.
ชอบแบบเป็นคนที่อบอุ่นอ่ะ. ยิ่งดูนี่เอาไปฝันถึงเลย
ฝันว่าน้องครอสมาลูบหัววว
อยากได้. อยากได้ผู้ชายแบบนี้เป็นแฟน
ส่วนตัวชอบตอนจีบมากกว่าตอนคบนะ
เราว่ามันก๊าวใจมากกว่า. แบบว่าจั๊กจี้ใจดี
ชอบตอนที่เพลินจะไปงานเลี้ยงสายรหัส
แล้วครอสบอกกินเหล้าได้แต่ห้ามเมา
ขอบอ่ะ. ชอบครอส. อบอุ่นวะ
ชอบมิตรภาพของเรื่องนี้ด้วย
ไม่ว่าจะเป็นน้องแวน. น้องซัง. น้องหวาน
และอื่นๆ. เขาน่ารักกันดีค่ะ.
คู่ที่ชอบอีกคู่คือน้องเคสพี่แวนนนนน
เขาชอบบบบบ. ชอบความน่าเอ็นดูปนสงสารของน้องเคส
เอาจริงๆถามว่าการที่เคสทำแบบนี้ผิดไหม. ผิดนะ. ผิดมากด้วย
การเป็นมือที่สามแม้เขาไม่ได้รักกับแฟน. แต่เราว่าก็ไม่ควร
เรื่องนี้เลยเหมือนแสดงให้เห็นอีกแง่ของต้วละคร
ขอตอนพิเศษยาวๆ เยอะๆได้ไหมมมมมม
น้าาา น้าาาาาาาาาาาาา
-
รอตอนใหม่อยู่นะ :mew1: แต่ไม่อยากให้เป็นตอนจบอ่ะ ยังน่ารักอยู่เลย // ยังไม่ได้ไปงานแต่งคุณพ่อครอส // พี่นารายณ์กับน้องเม เอ้ย! น้องเจอร์ เพิ่งจะเริ่มจีบกันเอง // พี่แวนกับน้องเคส ยังไม่โชว์หวานออกสื่อเลย ฯลฯ สรุปคือ.. อย่าเพิ่งจบเลยน้าาา น้าาาาา :กอด1:
-
ครอสเพลินหวานๆกันตลอดดด
-
:impress2:
-
ตอนจบ
ผมขึ้นปีสองแล้วครับ กับครอสก็ยังรักกันดีเหมือนเดิมที่เพิ่มเติมคือความผูกพัน แต่ช่วงนี้พวกเราไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่เพราะต่างคนต่างยุ่ง ครอสที่เป็นเดือนมหาลัยปีที่แล้วต้องช่วยส่วนกลางประสานงานดาวเดือนแต่ละคณะที่จะเข้าประกวดปีนี้ ส่วนผมเองก็ต้องดูแลเดือนปีหนึ่งของคณะตัวเองด้วย
“วันนี้มึงต้องซ้อมน้องป่าววะ”ซังถามขณะเก็บกระเป๋าเตรียมกลับบ้าน
“เออดิ มันโทรตามละเนี่ย”น้องเดือนคณะผมเป็นเด็กซิ่วครับ อายุเท่ากันมันเลยสนิทกับผมเป็นพิเศษมิหนำซ้ำการแสดงที่มันเลือกยังเป็นดีดเปียโนและร้องเพลงเหมือนผมปีที่แล้วอีกหน้าที่พี่เลี้ยงมันจึงตกเป็นของผมอย่างเลี่ยงไม่ได้
“พี่เพลินคร้าบ~ ให้น้องปิงช่วยถือกระเป๋านะคร้าบ”ตายยากสุดๆแค่นินทาในใจเดี๋ยวเดียวตัวจริงก็โผล่มาดักรอหน้าห้องแล้ว
ปีสองพวกผมไม่ได้เรียนรวมกับคุณว่าที่หมอทั้งหลายแล้วจึงต้องย้ายมาเรียนที่ตึกคณะตัวเองแต่ไอ้เด็กปีหนึ่งตัวสูงตรงหน้านี่สิ ถ่อมาจากอาคารบรรยายรวมเพื่อมารอรับผมได้ทุกวี่ทุกวัน เรื่องนี้ถึงหูของครอสโดยฝีมือยัยขี้ฟ้องหวานครับ มันหึงแรงมากทำท่าจะโดดงานมานั่งเฝ้าผมดีที่ผมไล่สำเร็จ ที่ผมไล่เพราะรู้ว่าไอ้ปิงมันไม่ได้คิดอะไรกับผม ตอนอยู่ด้วยกันสองคนมันเพ้อถึงแฟนมันให้ผมฟังบ่อยๆ
ครอสหึงไปก็เสียเวลาเปล่าๆ
ฝ่ายหึงควรจะเป็นผมมากกว่า
“ทำหน้าบอกบุญไม่รับเลยเพลิน เป็นไร”ไอ้รุ่นน้องที่อายุเท่ากันถามไถ่ระหว่างเดินออกนอกรั้วมหาลัยเพื่อไปยังห้องซ้อม
ผมถอนหายใจพรืดใหญ่และโชว์หน้าจอมือถือให้มันดู ภาพที่ปรากฏคือเฟสของไอ้ครอสซึ่งมีคนแอดมาใหม่จนเฟรนส์เต็มพิกัด หน้าวอล์มีคนทักมาเยอะจนไล่อ่านไม่หมด ส่วนใหญ่เป็นเด็กปีหนึ่งผู้ไม่รู้จักเพลินแฟนครอสที่มาลองของ แต่คนที่ไล่ตื้อครอสแบบไม่มีมาดพวกนั้นไม่มีผลกับผมมากนะหรอก เว้นแต่แม่สาวสวยเดือนคณะมนุษยศาสตร์ปีหนึ่งที่ถ่ายรูปคู่กับครอสอย่างแนบชิดคนนี้เนี่ยสิ
แม่คุณยืนกระแซะแฟนของผมจนกายแทบจะหลอมรวมเป็นเนื้อเดียว มีการเอียงคอเกยไหล่กันด้วย
“อย่าคิดมากดิเพลิน คนถ่ายก็ผู้หญิง คนแท็กมาก็ผู้หญิง แฟนเพลินไม่นอกใจเพลินหรอกเชื่อปิง เพลินน่ารักกว่า”
“กูน่ารักกูรู้ดี แต่กูหงุดหงิดว่ะ มันต้องอยู่ซ้อมโชว์ให้น้องเขามืดๆด้วยไง”พอเลิกซ้อมมันก็ต้องไปส่งน้องเขาถึงหอด้วย อันนี้แหละที่ผมไม่พอใจ ทำไมต้องไปส่งน้องด้วย ผมยังไม่ต้องไปส่งไอ้ปิงมันเลย มีแต่ไอ้ปิงต้องขับรถไปส่งผม(?) ชิ๊
“เอาน่าๆ มะรืนก็ประกวดแล้ว ประกวดเสร็จก็แยกย้ายกัน เฮียครอสก็มีเวลาให้เพลินเหมือนเดิม”ผมผ่อนลมหายใจอีกครั้ง พวกเรามาถึงร้านเช่าพอดีผมจึงเลิกสนใจเรื่องส่วนตัวและทำหน้าที่พี่ที่ดีตั้งใจสอนน้อง
ผมคิดว่าอีกสองวันเรื่องรบกวนจิตใจผมจะหมดไป
แต่มันไม่ใช่!!
แค่วันรุ่งขึ้นเส้นเลือดในขมับของผมก็เต้นตุบๆๆๆเจียนจะระเบิด!
“ว่า...ยังไงนะ...”ผมกัดฟันถามร่างสูงซึ่งมาดักรอผมหน้าห้องเรียนอย่างเหลืออด พวกเราหลบฉากมาคุยกันหลังตึกซึ่งคนไม่ค่อยเดินผ่านเท่าไหร่ วันนี้ทั้งผมทั้งมันว่างทั้งคู่เพราะน้องปีหนึ่งต้องการเวลาซ้อมส่วนตัวก่อนประกวดจริงพรุ่งนี้
ไอ้ครอสอึกอักก่อนจะตอบว่า”พรุ่งนี้หลังประกวดเสร็จ...คณะกูตกลงกันว่าจะเลี้ยงน้องดาวเดือนปีนี้ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะก็ตาม...กูก็เลยมาชวนมึง ว่า เอ่อ จะไปด้วยกันไหม”
ครอสไม่ผิดแต่ผมโกรธมาก ผมไม่ชอบใจที่มีเด็กปีหนึ่งมากมายเข้ามาข้องแวะกับมัน!
ผมเพิ่งรู้ว่าปีที่แล้วพวกเราใช้ชีวิตคู่อย่างสงบสุขได้ก็เพราะมันให้ดอกไม้จองตัวผมไว้กลางเวทีประกวด ช็อตนั้นทำให้พวกที่ตั้งใจจะจีบผมหรือมันแตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง ผิดกับปีนี้ที่เด็กใหม่ทั้งหมดไม่เคยเห็นฉากที่ว่า!
“ไม่ต้อง กูก็จะไปกับคณะกูเหมือนกัน!”ผมกระแทกเสียงใส่อย่างเผลอตัว
“แต่ซังบอกกูว่าคณะมึงยังไม่มีนัดเลี้ยง”
“กูเนี่ยแหละนัดตอนนี้ละไง”
“เพลินครับใจเย็นๆ เพลินยังไม่ได้นัดใครไว้เลยนะจะมีใครไปกับเพลินได้ยังไง”ไอ้ครอสพยามยึดไหล่ผมให้เผชิญหน้ากับมันตรงๆ ผมจ้องตามันเขม็งก่อนตอบกลับอย่างดื้อด้านว่า
“ไอ้ปิงต้องไปแน่ๆ ไปกะปิงสองคนก็ได้”
“เพลิน!! อย่าขอร้องอย่าหึงเหวี่ยงแบบนี้ ครอสบอกแล้วไงว่าจะไปกับคนในคณะ ไม่ได้ไปกับน้องมิ้นท์สองคนสักหน่อย”น้องมิ้นท์ของมันคืออีมิ้นท์ของผม ยัยดาวผู้หวังแอ้มเดือน
“มึงนั่นแหละหึงมั่ว บอกไปกี่รอบแล้วว่าไอ้ปิงไม่ได้ชอบกู มึงไม่จำเป็นต้องหึง แต่กูนี่สิจำเป็น!!”
“เพลิน...”แรงที่บีบไหล่ผมค่อยๆผ่อนลง ครอสยังไม่ได้ปล่อยมือเพียงแต่มันเลื่อนมาเหมือนกอดผมไว้หลวมๆแทน”...ไม่เอา อย่าร้องไห้สิ”
หะ! ผมร้องไห้เหรอ!?
เออ น้ำตาผมไหลเป็นทางเลย “เคยเป็นป่ะโมโหจนน้ำตาไหลอ่ะ”
“แบบนี้เขาเรียกว่าหึงจนน้ำตาไหลครับ โอ๋ๆนะ พรุ่งนี้ไม่ไปกินเลี้ยงแล้วนะ เพลินก็ห้ามไปไหนกับใครรู้ไหม เลิกงานแล้วเราไปฉลองกันสองคนเนอะ”
“ฉลองเนื่องในอะไร”ผมถามเสียอู้อี้ ถือโอกาสซุกหน้าไปมากับไหล่กว้างเป็นการเช็ดน้ำตาบนเสื้อชาวบ้านแบบเนียนๆ
“ฉลองให้ความรักอันยั่งยืนของเราไง”
“ไอ้สัส!!”ได้ยินแล้วก็อดขำไม่ได้ ครอสเองก็หัวเราะชอบใจเช่นกัน มันยกมือลูบหัวผมป้อยๆแบบที่ผมชอบ
“ไม่โกรธกันเนอะ”
“อืม ขอโทษนะเมื่อกี้เหวี่ยงใส่”
“ไม่เป็นไรครับคนดี ให้ตายยังไงก็รักเพลินแค่คนเดียวนะ”
“เหมือนกัน”
ชีวิตผมกลับมาแฮปปี้ดังเดิม เช้าวันต่อมาผมเข้าเรียนด้วยใบหน้าสดชื่นแจ่มใสจนไอ้ซังเบ้ปากอย่างขัดใจ พวกขี้อิจฉาก็อย่างงี้แหละ”เมื่อวานผัวมาหาหน่อยยิ้มไม่หุบเลยนะ เมื่อคืนได้อะไรมาล่ะ”
แหม ยังต้องถามอีกเหรอ
“ได้รับความรัก”
“ถุ้ยยยย”
“ฮ่าๆๆๆ”มองดูไอ้เพื่อนตี๋ทำท่าขนลุกขนพองอย่างสบายใจ วันนี้ทั้งวันผมนั่งเรียนอย่างอารมณ์ดีเวลาจึงผ่านไปเร็วเป็นพิเศษเผลอแปปเดียวก็เย็นแล้ว แน่นอนว่าพอผมเลิกเรียนไอ้ปิงทายาทเดือนคณะก็แจ้นมารอผมหน้าห้องตามเคย วันนี้มันหล่อเป็นพิเศษทั้งๆที่ยังไม่ได้แต่งหน้าหรือแต่งตัวใดๆ
“ไปเตรียมตัวหลังเวทีกัน”ผมแยกกับเพื่อนและเดินนำมันอาดๆไปยังเต็นท์ที่พักซึ่งตั้งอยู่ที่เดียวกับปีที่แล้ว
“วันนี้ดูร่าเริงนะเพลิน เคลียร์กับครอสแล้วเหรอ”
“อื้ม”ปิงผงะไปแวบนึงเมื่อผมหันไปยิ้มแฉ่งให้ มันมองรอยยิ้มของผมอยู่ชั่วครู่ก่อนระบายยิ้มตาม
“ถ้าแฟนของปิงเข้าใจอะไรง่ายๆเหมือนเพลินก็คงดี”พูดจบมันก็โดนเจ๊กระเทยจากส่วนกลางดึงตัวไปแต่งหน้าเซ็ตผม ไอ้ปิงวันนี้หล่อเป็นพิเศษ มองไปรอบเต็นท์เพื่อสำรวจคู่แข่งเหมือนปีที่แล้วก่อนพบว่าทายาทเดือนคณะผมระดับสูงมาก วัดกันตรงๆมันดูออร่ากว่าหมอกว่าวิศวะปีนี้อีก
ปีนี้เภสัชมาเว้ย
“พี่ว่าผมจะชนะปะ ผมอยากเป็นเดือนมหาลัยอ่ะ แฟนจะได้รักได้หลง”รุ่นน้องที่ถูกจับทารองพื้นอ่อนๆอยู่บนเก้าอี้ตัวข้างๆเอ่ยถามอย่างประหม่า
“มึงหล่อ มึงน้องกู กูเทรนด์มาดีไม่มีทางแพ้ใคร”
“ภาวนาให้เป็นอย่างนั้นนะ ว่าแต่คนนั้นปะ มิ้นท์อะไรนั่น ดูแรงว่ะ ผู้ชายคงชอบผู้หญิงแบบนี้”ผมหันมองตามปลายนิ้วของมันก็พบสาวน้อยคนสวยแซ่บนั่งไขว่ห้างโชว์ขออ่อนอยู่อีกฟากหนึ่ง เธอรู้สึกตัวว่ามีคนมองจึงเงยหน้าขึ้นมา ไอ้ปิงรีบหลบตาแต่ผมไม่ ผมจ้องหน้าเธอตรงๆเพราะไม่อยากแสดงความด้อยกว่าให้เธอเห็น
ผมกับครอสไม่ได้ขึ้นสถานะว่าคบกันอยู่ก็จริงแต่พวกเราลงรูปคู่กันบ่อยมาก ไม่มีทางที่พวกเด็กปีหนึ่งจะไม่รู้ นอกจากพวกเธอจะตาบอดหรือเป็นพวกชอบแย่งแฟนชาวบ้าน
ผมเราจ้องหน้ากันเขม็ง มีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านเปรี๊ยะๆ
“เพลินไม่ต้องซื้อดอกไม้โหวตปิงนะ”ไอ้ปิงที่เซ็ตผมเสร็จยืดตัวเต็มความสูงเดินไปส่องกระจกบานใหญ่ที่กองประกวดเขาแขวนไว้ให้พวกเห่อหนังหน้าตัวเองเดินไปดู ปิงมันได้แสดงเป็นคนแรกเลยเหลือเวลาเตรียมอีกไม่มาก
“ทำไมวะ”
“ก็เดี๋ยวได้ดอกไม้เยอะเกินจนกลายเป็นป๊อปปูล่าโหวตผมก็อดเป็นเดือนมหาลัยดิ”
ความคิดนี้คุ้นๆนะครับ
“คณะเภสัชเตรียมตัวค่ะ”สตาฟคนนึงเดินเข้ามาเรียกคิวแรกให้แสตนด์บายหลังเวที ผมชู้กำปั้นให้กำลังใจปิงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนร่างสูงจะหายลับเข้าหลังเวทีไป
จังหวะเดียวกันนั้นเองที่ร่างสูงของใครอีกคนเดินเข้ามาในเต็นท์ที่พักอย่างกระหืดกระหอบ
ผู้ชายที่เดินเข้ามาใหม่ดึงดูดสายตาของคนทั้งเต็นท์ให้หันไปมอง ดาวหลายคนถึงกับเอามือปิดปากเก็บอาการฟินแต่ก็หันไปกรี๊ด
กร๊าดกับบรรดาพี่เลี้ยงทั้งหลายจนหมดมาดกุลสตรีไม่ต่างอะไรจากปีที่แล้ว
“พี่ครอส!!”ที่ต่างคงเป็นคนที่เรียกมันปีนี้กลายเป็นเสียงแหลมๆของน้องมิ้นท์คนสวย”มาช้าจังปล่อยมิ้นท์อยู่คนเดียวตั้งนาน มิ้นท์ทั้งตื่นเต้นทั้งเหงาเลยค่ะ”เพราะบนเวทียังไม่มีโชว์อะไรผมที่นั่งห่างออกมาจึงได้ยินเสียงของหล่อนอย่างชัดเจน
“ต๊ายยยย เดือนมหาลัยปีที่แล้วทำอะไรในเต็นนี้คะ!”มีเสียงตะโกนถามจากมุมช่างแต่งหน้า
“นั่นเดือนมหาลัยปีที่แล้วเหรอแก อย่างหล่อเลยอ่ะ พี่เขาชื่ออะไร”
“แก นั่นไงพี่ครอสที่เขาพูดถึงกัน ตัวจริงหล่อกว่าในรูปอีก”
“โอยยยย แค่เห็นในเฟสก็หล่อวัวตายควายล้มจะแย่แล้วตัวจริงยังหล่อได้กว่านั้นอีก โฮกกกกก”
และตามมาด้วยเสียงเซ็งแซ่มากมาย
ครอสยกมือขึ้นมาขยี้เส้นผมสีน้ำตาลไหม้ของตัวเองแก้เก้อขณะสอดส่องสายตาหาอะไรบางอย่างด้วยความสูงมันเลยหาคนที่ต้องการตัวพบในไม่ช้า ครอสสบตาผมเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พอพวกเราสบตากันวูบนึงครอสก็โดนช่างแต่งหน้าส่วนกลางดึงไปจัดองค์ทรงเครื่องและผลักออกไปยืนหล่อๆประดับเวทีเหมือนพี่นารายณ์เมื่อปีที่แล้ว
นั่งรอจนการประกวดผ่านมาได้ค่อนทางผมก็ลุกขึ้นยืน
“เพลินจะไปไหน?”ปิงเอ่ยถาม
“ไปซุ้มขายดอกไม้”
“จะโหวตให้ปิงเหรอ อย่านะ ถ้าจะโหวตก็ไปโหวตให้คณะอื่น”ผมส่ายหน้าหน่ายให้ทายาทเดือนที่ความคิดตรงกันเกินไปก่อนจะตอบให้มันสบายใจว่ากูไม่เปลืองเงินซื้อดอกไม้ให้มึงหรอก และเดินตรงไปยังซุ้มซึ่งอัดแน่นด้วยคนมหาศาล
ทว่าผมก็ถูกขวางด้วยร่างบางของมิ้นท์
เธอเดินกลับมาจากเวทีจังหวะเดียวกับที่ผมจะเดินออกจากเต็นท์
ชั่ววินาทีที่พวกเราเดินสวนกันเธอก็กระซิบข่มอย่างมาดร้ายว่า
“ของเก่าใครๆก็เบื่อ”
อย่างนี้ก็สวยสิครับน้อง
เดี๋ยวรู้เลย!
ผมไม่เถียงแต่ผมเก็บความแค้นนี้ไว้ระเบิดทีหลัง
ปีที่แล้วผมไม่ได้มาซื้อดอกไม้เองเลยไม่รู้ว่าคนมันเยอะขนาดนี้ แทบไม่มีที่ว่างให้แทรกตัวเข้าไป
ผมพยามยัดตัวฝ่าฝูงชนแต่ก็โดนเด้งออกมานับครั้งไม่ถ้วน
“ในที่สุดก็ซื้อได้สักที!”ผมหลบฉากออกมายืนลิ้นห้อยอยู่ข้างซุ้ม ในมือมีดอกไม้ช่อเล็กๆ สองหูได้ยินเสียงพิธีกรบนเวทีประกาศเริ่มเวลามอบดอกไม้โหวต ผมใช้มือข้างที่ว่างตบหน้าตัวเองแรงๆหนึ่งทีเพื่อรวบรวมความกล้า สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ฮึบๆ ขณะก้าวขาสั่นๆเข้าใกล้เวที
มีคนมุงอยู่หน้าเวทีเยอะมากแต่โชคดีที่จุดหมายของผมไม่มีคนรายล้อม
ก็แหงแหละ...
ไม่มีใครเอาดอกไม้มาโหวตให้เดือนมหาลัยปีที่แล้วกันหรอก
นอกเสียจากคนนั้นจะเป็นบ้าหรือไม่ก็...เป็นแฟนขี้หวง
ดาวกับเดือนมหาลัยปีที่แล้วมีหน้าที่ยืนหน้าตาดีฉีกยิ้มถือพานใส่สายสะพายอยู่ข้างหนึ่งของเวที รอยยิ้มของเดือนมหาลัยปีที่แล้วกว้างขึ้นเป็นพิเศษเมื่อเห็นผมกับดอกไม้ช่อเล็กๆในมือที่ยื่นส่งไปให้ คนที่ควรยืนอยู่ตำแหน่งเดิมตลอดงานขยับตัวเรียกความสนใจจากคนอื่นได้พอสมควร
ครอสรับดอกไม้ของผมด้วยรอยยิ้มมีความสุข”ดีใจนะเนี่ย”
“กลับไปยืนที่ของมึงเลยไม่อยากตกเป็นข่าวสองปีซ้อน”ผมไล่คนที่นั่งคุกเข่าอยู่เหนือหัว ครอสอิดออดไม่อยากถอยสักเท่าไหร่ผมเลยหลบฉากออกมาก่อนเพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตามากนัก
การมอบช่อดอกไม้ของพวกเราในปีนี้ไม่โดดเด่นเหมือนปีที่แล้วเพราะแอบให้กันเงียบๆสุดขอบเวทีแต่ผมเชื่อว่าแฟนคลับของครอสทั้งหลายต้องมองเห็นแน่ๆ คนเรามักมองหาแต่คนที่เราชอบถูกไหมครับ ถ้าสาวๆพวกนั้นชอบครอสอยู่แค่ครอสขยับตัวพวกเธอก็ต้องเห็น
ไม่มีทางมองข้ามช่อดอกไม้ที่ปรากฏอยู่ในมือของเดือนมหาลัยตั้งแต่เริ่มจนจบงานแน่นอน
ณ ด้านหลังเต็นท์ประกวด ไอ้ปิงที่ได้แค่รางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่งนั่งคอตกอยู่บนเก้าอี้พลาสติค ส่วนผมผู้ทำภารกิจสำเร็จลุล่วงด้วยดีนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองดอกไม้ช่อเล็กในมือของเดือนมหาลัยปีก่อนซึ่งถูกคนรุมล้อมถามถึงที่มาของมัน
“ใครให้อ่ะพี่ครอส”
“เขาให้เดือนปีที่แล้วได้ด้วยเหรอคะเนี่ย รู้งี้น้ำซื้อให้พี่บ้างก็ดี”
“ของใครคะเนี่ย แฟนคลับหรือว่าแฟน”
“แฟนครับ”
ตอบฉะฉานดีมาก แค่ตอบไม่พอมีการส่งยิ้มมายังผมด้วยเรียกสายตาของสาวๆดาวปีหนึ่งมองตามกันเป็นพรวน ผมสะดุ้งโหยงเมื่อตกเป็นเป้าสายตา
“อ๋อ คนนี้ที่เห็นในเฟส...”เด็กคนนึงกล่าวด้วยน้ำเสียงเสียดายน้อยๆ”ก็ว่าอยู่ว่าทำไมมีรูปคู่เยอะจัง”
“พวกเราไม่รู้อะไร เมื่อปีที่แล้วพี่เอาดอกไม้โหวตให้เพลินช่อเบ้อเริ่มกลางเวที โดนโกรธแย่เลย ฮ่าๆๆๆ”
“ตายแล้ว จริงเหรอคะ อิจฉาพี่จังเลย”
ครอสเล่าพลางหัวเราะไปพลาง ดาวเดือนบางส่วนทยอยกลับบ้านแต่ก็มีบางส่วนฟังวีรกรรมของมันกลางเวทีประกวดเมื่อปีที่แล้ว
ครอสพูดแค่เรื่องบนเวทีให้รุ่นน้องฟัง
เป็นการประกาศกลายๆว่าอย่ามายุ่งกับมันนะ
เป็นการประกาศให้รับรู้ว่าฝ่ายที่เริ่มจีบคือมัน ให้รับรู้ว่าระหว่างเราไม่มีตรงกลางเว้นว่างให้ใครมาแทรก
รุ่นน้องทุกคนรับรู้และกลายเป็นฟินหน้าชื่นมื่นกลับไปรวมกลุ่มคณะของตัวเอง ยกเว้นรุ่นน้องคณะมนุษศาสตร์ที่ยืนหน้ามุ่ยกอดอกมองจิกใส่ผมจนอดนึกย้อนถึงซันนี่ไม่ได้
มองพี่แค่นี้พี่ไม่สะท้านหรอกครับ พี่โดนมาเยอะกว่านี้นัก
“พี่ครอสคะ! ไม่ไปกินเลี้ยงเหรอคะ คนอื่นเขาไปกันหมดแล้วนะ”
“เมื่อวานพี่บอกแล้วว่าพี่จะไม่ไป”
“ทำไมล่ะคะ เดือนคณะไม่ไปแล้วงานนี้เขาจัดขึ้นเพื่ออะไรล่ะคะ”
“พี่จะพาเพลินไปทานข้าวครับ”
“งานนี้เขาจัดเพื่อคนที่เข้าประกวดนะคะ แล้วก็จัดเพื่อพี่ที่ต้องดูแลพวกหนูด้วย ให้แฟนพี่เขารอไปวันอื่นไม่ได้เหรอคะ คนที่เขาทำเพื่อพี่จะเสียใจนะคะ”
“ขอโทษนะมิ้นท์ คนอื่นจะทำเพื่อพี่หรืออะไรก็ตาม แต่พี่ทำเพื่อเพลินคนเดียวครับ”
“แต่ว่าหนู...”
“ตั้งแต่เมื่อวันนี้ของเมื่อปีที่แล้ว หรือจะเป็นวันนี้ของอีกร้อยปีข้างหน้า สำหรับพี่เพลินมาก่อนทุกอย่าง”
“อะไรกันนักหนาคะเนี่ย พี่รักเขามากโอเคอันนี้มิ้นท์เข้าใจแล้ว แต่เขารักพี่แบบไหนกันถึงบีบบังคับให้แฟนตัวเองทิ้งเพื่อนทิ้งสังคมมาอยู่กับตัวเอง!”
“รักแบบชอบแสดงความเป็นเจ้าของครับ”ผมสวนตอบนิ่มๆ
มิ้นท์อ้าปากพงาบๆอยากจะกรี๊ดแต่ก็พยามกลั้นเสียงไว้เพื่อรักษาภาพพจน์ที่หลงเหลือเพียงน้อยนิด สาวน้อยคนสวยเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกจากเต็นท์ไป ทีนี้ก็เหลือแค่เราสองคนที่มองหน้ากันแบบยิ้มๆ
ครอสสาวเท้าเข้ามาใกล้ผมก่อนทำท่าดีดนิ้วเหมือนเล่นกล ก่อนดอกกุหลาบสีขาวหนึ่งดอกจะมาอยู่ในมือของมันได้อย่างไรก็ไม่รู้
“ตกใจอะไร คิดว่าปีนี้จะไม่ได้แล้วใช่ไหม”
ใช่...ผมคิดว่าปีนี้ผมคงไม่ได้ดอกไม้จากมันหรอก ไม่คิดไม่ฝันเลยจริงๆ แต่ก็ลืมไปว่าผู้ชายที่ผมรักมากๆตรงหน้านี้เองก็รักผมมากๆขนาดไหน
“รักมึงว่ะ”
“รักเพลินเหมือนกัน”
ความรักเราสองคนมันก็เท่านี้
ปรารถนาตัวเขาให้เป็นของเรา
ปรารถนาว่าตัวเราจะเป็นของเขา
แต่เพียงผู้เดียว
ตราบนานเท่านาน
-
ไหนๆก็ตอบจบแล้วคนอ่านชอบฉากไหน หรือคำพูดไหนที่สุดในเรื่องคะ
สำหรับเราต้องนี่เลย
ตอนที่เคสถามแวนว่ามาเป็นชู้กันมั้ย(เดี๋ยวๆ) 555555555555+
-
จบแล้ววววววง กรี๊ดดดด
ทำไมรู้สึกว่าตอนสุดท้ายเหมือนภาคพิเศษชื่อตอน จีบแรกอะไรงี้5555
ความรู้สึกก็คือชอบบบบบ. เรื่องนี้มันก๊าวใจ
ชอบตอนจีบที่สุด ถ้าถามว่าคำพูดไหนก็นึกไม่ออกแต่ถามว่าชอบฉากไหนก็หลายตอนมากกก
ไม่ว่าจะเป็นตอนซท่อปากกาแบบแก๊ คู่นี้มันพิเศษอารมณ์นั้นเลย
เกิดถ้าน้องเพลินเอาปากกามาใช้แบบเผลอๆลืมตัว
แล้วเพื่อนเห็น เพื่อนแซวมันจะเป็นฟีล คู่นี้มีอะไรแน่ๆ5555
หรือตอนครอสบอกคิดถึงมากขอเจออ่ะ ตอนนั้นมันดีอ่ะ แต่แอบเจ็บด้วยนะ
ที่เพลินพยายามเปลี่ยนเรื่อง
แต่ชอบคำพูดน้องครอสตอนนั้นที่สุดที่บอกว่าจะไม่ทำให้รำคาญบลาๆและบอกคิดถึงมาก
คือคนมันชอบไม่เจอนานก็คิดถคงไงงงง
หรือตอนความใส่ใจที่เพลินบอกว่าหิวแล้วเอาป๊อกกี้ให้กิน ยี่ยังคิดเลย
เดี๋ยวต่อไปครอสต้องเป็นผูัชายพกขนมติดกระเป๋าไว้แน่ๆ
ชอบเวลาครอสแวนอยู่ด้วยกันด้วยนะ เขาคือคู่ซี้แบบพี่มัธยมคู่หูที่เด็กผมสั้นติ่งหูไปแอบกรี๊ดที่สนามบาสบ่อยๆอ่ะ ฟีลนั้นเลย
นึกออกใช่ป้ะ555555
จริงๆนี่แอบชอบคู่น้องเคสพี่แวนอีกคู่นะ เราชอบอะไรดราม่าาาาส
คิดว่าถ้าเป็นเรื่องยาวคงเจ็บหน่วงๆไปเบาพอตัว
หน่วงด้วยตัวน้องเคสที่ประชดแม่
การเป็นลูกที่พ่อไม่ได้อยู่ด้วย
และเพิ่งรู้ว่าเป็นลูกเมียน้อย แถมมีพี่ชายอีกสองคนไม่ใช่สิ่งที่ลูกจะรับได้นะ
มันคือแผลทางใจอ่ะ ทำให้หล่อหลอมมมาเป็นเคสที่มองว่าอยากเป็นชู้
ตอนที่แวนเลิกกับแฟนแล้วเคสคิดว่าควต้องเลิกกับแวนจริงๆเพราะแวนไม่มีแฟน
ไม่มีแฟน=ไม่มีคำว่าชู้
แสดงให้เห็นเลยว่าปมชู้คงกัดกินใจน้องเคสมากจนทำให้ลืมไปว่าตัวเองไม่เป็นชู้ก็ได้
เพราะเขาโสดแล้ว โอกาสเป็นคนรักจริงๆสูงมากกก
สุดท้าย รักน้องครอสมาก ฝากจุ๊บสามที
-
น่ารักที่สุด :hao7:
-
จบแล้ววววววววววววววว เป็นคู่ที่น่ารักเสมอต้น เสมอปลายมากกกกกกกกกกก
อิจสุดดด เพลินหึงน่ารัก
ขอบคุณคนแต่งมากๆๆค่า ❤️❤️❤️❤️❤️❤️
จะมีตอนพิเศษของแต่ล่ะคู่มั้ยคะ
-
งือ จบแล้วเหรอไม่อยากให้จบเลย
-
o13 o13 o13
-
:impress2: คู่นี้น่ารักกันยันจบเลย
-
งือออออ ดีงามพระราม4 ใจร้ายไม่ยอมขึ้น End ท้ายเรื่อง หวังได้ไหมว่าจะมีสเปฯ ขอแวนเคสค่ะ ชอบแรดน้อย นางน่ารัก :กอด1:
-
จบไวจัง เรื่องนี้น่ารักมาก ทุกคู่เลย
ขอตอนพิเศษด้วยจ้า
-
งื้ออออออ...คือดี
รักแบบแสดงออก 555 ใครคิดจะมาแทรกนี่คุณคิดผิด!!
-
มีความรู้สึกว่ายังเอาคืนชะนีมิ้นท์ได้ไม่สะใจ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้ว ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านนะค่ะ
-
เป็นคู่ที่น่ารักมากกกกก
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ^^
-
น่ารักดี :katai2-1:
-
อย่าเพิ่งจบเลยค้าาา พี่นารายณ์กับเจอร์ยังไม่ไปถึงไหนเลย ขอคู่นี้ก่อนคะ
-
จบแล้วอ่ะ ไม่อยากให้จบเลย พี่ครอสน่ารักจัง เพลินก็ด้วยนะคะ
-
ชอบเมเจอร์ที่สุด
-
ชอบจัง :oo1:
-
:katai2-1: :pig4: ความรู้สึกเหมือนยังไม่จบ อีกสองคู่ด้วยนะ
-
ห๊า จบแล้วเหรอ เร็วไปมั้ยอ่า ฮืออออออ :ling1: :ling1: :ling1:
-
" งั้นให้ลูกผู้ชายอีกคนช่วยกลืนน้ำลายให้ไหมครับ" ชอบฉากนี้ค่ะ พี่นารายณ์เสี่ยวกับเจอร์ โคตรชอบอ่ะ เชียร์คู่นี้มากมาย แล้วก็อีกฉากยามรัก โดนแกร้ง ครอสยังเสี่ยวไปตลอด
ผมมองครอสตักคำแรกเข้าปากแบบลุ้นๆอยากจะรู้นักว่าขนาดนี้ยังจะชมว่าอร่อยอีกไหมวันหลังจะได้รู้ว่าตอแหล แต่ถ้าไม่อร่อยก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะบอกผมยังไง :o8:
“หืม? หวานจัง นี่ความรักของเราหวานชื่นจนแกงจืดธรรมดาหวานได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”
PS. ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกมากๆเรื่องนี้มาให้ได้อ่านกันนะคะ ฟินตามทุกฉาก
-
ขอบคุณครับ สำหรับนิยายสนุกๆ
-
จบแล้ว ไม่หวือหวา แต่ว่ามันคือฟามร๊าคคค
-
อยากอ่าน side story พี่รหัส อีกอ่ะค่ะ ยังไม่อยากให้จบเลย
-
เปิดตัวมาจากการประกวด และจบลงด้วยการประกวด. ชอบมากครับผม,,,
-
จบแล้ววว
ชอบมุกตอนจบนี่ที่สุดละคะ55555
การเทียบเหตุการณ์ตอนจบกับตอนแรกจีบแรกให้คล้ายๆกันงี้
ทำให้รู้สึกถึงการแบบบ... วนลูปปอะ5555
รู้สึกถึงความเป็นตลอดไป เรื่องราวของทั้งคู่จะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆตลอดไป
อะไรแบบนี้ ชอบบบ
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักกกกกก :impress2: :impress2: :-[ :-[
-
ง่าาาา ไม่อยากให้จบเลย ขอบคุณคนเขียนมากๆที่เขียนเรื่องน่ารักๆแบบนี้ให้ได้อ่าน เพลินน่ารัก ครอสน่ารัก สรุปแล้ว .....
รอตอนพิเศษ 5555 :hao7:
-
ปรบมือรัวๆ ขอบคุณคุณคนแต่งที่เขียนนิยายน่าอ่านมาให้เราได้เพลินๆฟินๆค่ะ
อยากเจอใครสักคนที่ใช่ เหมือนที่น้องเพลินกล่าวไว้จัง ...ครอสนี่คือชายในอุดมคติ ที่ถ้าได้เจอคงแบบ ว้าว แน่ๆ
ส่วนพี่นารายณ์กะน้องเจอร์ นี่ยังตามลุ้นช่วงจีบกันต่อนะคะ
ถ้าจะมีตอนพิเศษออกมาเรื่อยๆ จะดีใจมากๆเลย ขอบคุณค่ะ
-
ชอบคู่พี่รหัสน้องรหัสอ่ะ ขอตอนพิเศษคู่นี้ค่าาาา :call:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ ครอสมั่นคงดีจัง ยกให้เป็นพระเอกยอดเยี่ยมเลย o13
ขอตอนพิเศษอีกน้าา
-
เค้าอยากอ่านคู่พี่นารายณ์กับเจอร์อีกนิดนึงอ่ะ สองคนนี้ยังไม่ได้กันเลย 5555555 <<<<เจตนาชัดเจน
-
น่ารัก แต่อย่าเพิ่งจบได้มั้ยอ่า ยังอยากอ่านพี่นาราย กับน้องเจอร์อยู่เลยย
-
กุไม่ปล้ำหลอก กุปล้ำจริงๆ พี่นารายณ์กล่าวไว้
ไม่หื่นเนอะ ไม่หื่นน้อยเลย เพิ่งรู้ว่าเพลินหึงโหดขนาดนี้
-
เพลินน่ารักดีค่ะ เอ๋อๆดี คู่น้องเมเจอร์พี่นารายณ์มาแรงแซงโค้งสุดๆ :ruready
Edit: เพิ่งนึกออกเลยกลับมาเพิ่มเติม เรน่าเห็นด้วยกับคนแต่ง เรื่องที่เพื่อนของพระนายไม่จำเป็นต้องเป็นเกย์ทุกคน ความรักไม่ได้แบ่งเพศ จะ ช-ช | ช-ญ | ญ-ญ ก็สวยงามเหมือนกันหมด :กอด1:
-
ยังหวานกันเหมือนเดิม :o8:
-
น้องเพลินคะ อบอุ่นขนาดนี้ไม่น่าเอามาเป็นเพื่อนนะคะ น่าเอามาเป็นผัวค่ะลูกกกกกก :m1:
-
น่าร๊ากกกกกก :-[
-
มีแฟนหล่อต้องทำใจนะเพลิน :katai4:
-
:mew1:
-
:pig4:
-
น่ารักมากค่ะ อมยิ้มทั้งเรื่อง
ขอบคุณนะคะ +1 เป็นกำลังใจ
-
สนุกมากๆครับ ตอนแรกแอบเชียร์เพลินกับพี่นารายณ์นะเนี่ย
-
:-[ :impress2: :impress2: :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
น่ารักกกกก ชอบทั้งสามคู่เลยยยย :-[ :-[ :-[
-
อ่านสองวันถึงจบ ^^
ขอบคุณสำหรับเรื่องของ ครอส-เพลิน และเหล่าผองเพื่อนนะครับ
-
ชอบมาก อบอุ่น ไม่ดราม่า :katai2-1: :katai2-1:
-
o13
ชอบพลอตเรื่องและภาษาที่ใช้มากค่ะ
รู้สึกว่ามันดูเรียลมากขึ้นถ้าคนเราโดยเฉพาะคนเป็นแฟนที่จะมุมงี่เง่าบ้าง ฉลาดบ้าง
แต่ชอบตรงพัฒนาการของตัวละครด้วยค่ะ ลื่นดี
ครอสติดโผลิสต์พระเอกในดวงใจเราเลยนะ 555
เพลินก็น่าร๊ากกก แม้จะขัดใจนิสัยช่วงแรกๆบ้าง
คู่แวนกับเคสนี่แซ่บมาก ดูสมกันดีอ่ะ เพราะแวนดูแบดบอยมาก ชอบฝีปาก 555 กัดเจ็บได้ใจสุดๆ แต่เราก็ไม่คิดว่าแวนจะขี้แกล้งและเคสจะขี้แยได้น่ารักขนาดนี้
คู่สุดท้ายยิ่งน่าอ่าน จะมีตอนพิเศษของคู่นี้มั้ยคะ? ชอบอ่ะ! เรื่องนี้ เจอร์สอนให้รู้ว่าแข็งๆแบบนี้ก็แอบมีมุมน่ารักหลบใน (?) กะเขาด้วยนะ
-
น่ารักมากเลยอ่านไปยิ้มไปมีความสุขมากๆกับทุกๆคู่ ไม่อยากให้จบอ่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆแบบนี้น้า :L2:
-
จบแล้วหรอเนี่ย
:L2: :L2:
เพิ่งเข้ามาอ่านกำลังหนุกเลย
:ling1:
-
ชอบค่ะ เพลินน่ารักดี ครอสก็ชัดเจน ซังก็สุดยอดเพื่อนซี้
-
ไม่คิดว่าจะได้กันเร็วขนาดนี้ -0-
แล้วเพลินลุกออกไปเลย หง่าาา
-
ไม่ชอบซันนี่เลย เห็นละหงุดหงิด
เพลินรู้ใจตัวเองได้ละนะ
แล้วคลอสนี่อะไรยังไง
-
ต้องขอบคุณซัง 55555
-
หญิงร้ายชายเลว เข้าใจละ โอ้ยยย 555
แต่แวนแบบอ่อยอะ อ่อยแรง
จีบติดสัญญาจะไม่มีชู้ แหมๆๆๆๆๆ
-
ซันนี่เลวมาก โคตรเลววววว ยัยผญเลว ทำตัวเองป่ะวะ
ขอให้คลอสวิ่งตามเพลินทันทีเถอะ
-
ซันนี่โคตรเลวบริสุทธิ์เลย นี่ขนาดให้คนมาข่มขืนเพลิน คือโคตรเฮีย!!!!เกลียดว่ะ
-
น่าจะแจ้งตำรวจจับเลยอะ เฮ้อ
ชอบแวนอะ พูดตรงงงง5555555
-
เป็นแฟนกันแล้วววววววว :o8:
-
สนุกมากๆ
อยากให้มีต่อ อีกสองคู่เรื่องยังไม่ค่อยเยอะเลย
-
เจอร์นี่เด็กแสบ
-
สงสารเจอร์หงะ แต่อย่างว่าคนเขาก็เห็นแค่ภาพ เฮ้อ
ดีนะมีพี่นารายณ์
-
สงสารเจอร์
เหตุผลพี่นารายณ์คือแบบบ 555555
-
น่ารักมากค่ะ :-[ :-[ :-[
-
งงกันเลยล่ะสิ จริงๆคนเราก็มีด้านดีและด้านไม่ดีอะนะ ตอนที่พี่นารายณ์บอกเคนเรื่องเจอร์ช่วยเพลิน เราค่อนข้างเซ็งเคนมากกกก
-
หวานไปอีก~~~ น่ารักไปอีกกกก~~~ :o8:
-
เป็นการอ่านแบบนอนสต็อป รวดเดียวภายใน 1 วัน เป็นเรื่องที่อ่านแล้วต้องบอกว่ายิ้มเยอะมากประมาณว่าเอาของพรุ่งนี้ มะรืนนี้ มายิ้มล่วงหน้าไปก่อนเหมือนคนบ้าไปพักนึงเลย (หัวเราะ)
อ่านช่วงแรกๆ นี่กลัวครอสมันจะมาหยอกเล่นๆ มากดูนางปิดบังซ่อนเร้นอยู่นิดๆ แต่พออ่านมุมครอสก็โล่งใจ เชียร์มาตั้งแต่ตอนแรกที่นางให้ดอกไม้น้องเพลินพี่นารายณ์ไม่เคยอยู่ในสายตาให้คู่น้องเลย (หนูขอโทษ 5555) แล้วพอยิ่งอ่านก็ยิ่งเชียร์ให้เพลินหันมามองครอสเร็วๆ รักนิสัยของครอสมากชอบที่กับคนอื่นอาจจะกะหล่อน เจ้าเล่ห์หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่เวลาที่ครอสอยู่กับเพลินมันมีแต่ความห่วงใยใส่ใจออุ่นเสมอ เราชอบผู้ชายแบบนี้ใครอาจจะว่าลำเอียงสองมาตราฐานแต่เรามองว่าทุกคนต้องมุมหนึ่งที่เอาไว้ใช้กับแค่ใครคนเดียวในโลกนี้แหละ
หลงน้องเพลินมากน้องเพลินจริงๆ ค่ะไม่ว่าจะทำอะไรก็มองเพลินไปหมดขำตอนที่นางคิดว่าตอนเองใจง่ายแต่สักพักบอกไม่ง่ายนะยืนบิดคิดตั้งหนึ่งนาที ชอบคู่นี้ตรงที่ใส่ใจกันตลอดชอบอ่านเวลาที่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ สองคนนี้มักจะไม่มองข้ามมันไป แอบงอนเพลินนิดนึงตอนที่ลังเลแล้วหนีครอสมา แต่ชอบสุดๆ ตอนที่บอกกับครอสว่า ตัวเองกำลังรู้สึกอะไรอยู่แล้วถ้าเป็นแบบนี้ระหว่างเราเรียกว่ารักได้หรือยัง ตอนนั้นแบบโคตรเขินมันน่ารักง่ะ
ชอบเวลาน้องเพลินงอแงกับครอสขำตอนที่ครอสไปช่วยจากพวกไอ้พลแล้วพอเรียกมากอดโอ้ย งอแงฮือๆ โคตรน่าทำให้ร้องทั้งคืนเยย ตอนตอบไลน์เช็คไลน์ก็น่ารักชอบตอนที่คนอสมาเห็นแล้วหอมแก้มโมเม้นนั้นยิ้มปากจะถึงหูเลย ชอบตอนเพลินเดินออกไปกอดแล้วบอกไม่รีบๆ โคตรน่ารักอะ สรุปชอบทั้งเรื่องเลย เวลาหึงแล้วน่ารักตอนจบนี่เหมือนได้กลับไปอ่านตอนจีบใหม่อีกครั้งเลยบรรยากาศใช่มากๆ
คู่พี่แวนกับน้องเคสบอกเลยว่าชอบน้องเคสมากกกกกก ปกติไม่ค่อยชอบนายเอกแรงๆ แต่น้องเป็นข้อยกเว้นเขียนเก่งมากเลยทำให้คนหลงได้มากขนาดนี้ชอบความเป็นคนแรงแต่โคตรขี้อ้อนง่ะอยากจับมาฟัดให้ตัวช้ำ พี่แวนคือแบบผู้ชายถ้าไม่แสนดีแบบครอสก็เลวไปเลยแบบพี่แวนนี่แหละโคตรดีกับใจปลื้มตอนนางด่านังซันนี่มากจริงๆ เป็นผู้ชายที่ปากร้ายและคมยิ่งกว่ากรรไกรตัดผ้ายอมจริงๆ แต่ขี้แกล้งเหลือเกินทำเราร้องไห้น้ำตาไหลตามน้องเคสไปเลยปรับอารมณ์แทบไม่ทันง่ะ ชอบน้องเคสเป็นพิเศษตรงที่ดูเหมือนร้ายๆ แรงๆ แต่จริงๆ ขี้แงนี่แหละน่าโอ๋ที้สุดละบอกเลยเป็นพี่แวนจะแกล้งให้ร้องแล้วโอ๋ทั้งคืน แฮ่ๆ ><
สุดท้ายคู่พี่นารายณ์กับเมเจอร์คู่นี้อ่านช่วงแรกๆ มุมที่เป็นเพลินนี่คิดหนักมากว่าจะมาคู่กันยังไงหาทางไม่เจอแอบเชียร์พี่เฟิงด้วยแหละ แต่พอมาอ่านในมุมของสองคนนี้แล้วแบบโคตรรักเจอร์เลยตอนแรกๆ คือไม่ชอบเลยดูเถื่อนเกินแต่พอเห็นในมุมที่พี่นารายณ์เห็นเจอร์โคตรน่ารักเลยอ่านแล้วทำให้เราเข้าใจว่าทำไมพี่นารายณ์ต้องเอาตัวเองมาค่อยดูแลเจอร์มัน ครอบครัวแวดล้อมของเจอร์มันหล่อหลอมให้เจอร์ต้องสู้เพื่อที่จะมีชีวิตรอดไม่มีที่ให้สำหรับคนอ่อนแอแต่จริงๆ คือน้องอ่อนแอกว่าที่เราเห็นเยอะเลย ชีวิตคือสู้มากอ่านตอนเล่าเรื่องตัวเองตั้งแต่เด็กของเจอร์น้ำตาไหลด้วยสารภาพแต่ต่อจากนี่ไม่ตัวคนเดียวอีกแล้วนะเพราะพี่นารายณ์จะมาอยู่ข้างๆ กันนับต้องจากนี้แล้ววว ขำอิพี่ตอนดูหนังโป๊ขอน้องแล้วบอกจะเลี้ยงบุฟเฟ่ต์คิดไอ้เนาะอิพี่เอ้ยยย !!
จริงๆชอบอีกหลายๆ ช่วงแต่คงอธิบายออกมาไม่หมดจริงๆ เอาเป็นว่าเป็นนิยายเรื่องนึงที่ประทับใจมากค่ะเรื่องดำเนินแบบไม่ช้าไม่เร็วใส่ใจความรู้สึกของตัวละครอ่านแล้วอินมากเลยตอนไหนมันค่อนข้างดราม่าทำน้ำตาไหลทุกที ช่วงไหนขำก็เกร็งหน้าไปหมด ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ เรื่องนี้นะคะ อยากอ่านตอนพิเศษอีกเยอะๆ เลยทำตอนพิเศษแยกเล่มได้ไหมคะ ? (หัวเราะ) เป็นเรื่องที่เราชอบทั้งสามคู่เลยอาจจะชอบคู่หลักมาเป็นพิเศษนิดนึงพอดีชอบผู้ชายอบอุ่นแต่แอบกะหล่อนแบบครอส อิอิ มันดีงามทั้งสามคู่ อยากให้อีก 2 คู่รองมีเรื่องหลักแยกจังอยากอ่านชีวิตจากนี่เรื่อยๆ ไป สรุปพี่นารายณ์นกไม่ได้กินคนเดียวสินะคะ คู่อื่นเค้าได้ร่วมหอลงเตียงรวมร่างกันหมดแล้ว
-
เล่นใหญ่มากแวน 5555555
เราก็ชอบแวนเคส งื้อออ
เคสให้ความรู้สึกน้องสาวของครอสอะ ชอบเวลาสองคนนี้คุยกัน 5555555
-
พี่นารายณ์สู้ๆ จีบเจอร์ให้ติดนะ เราอยากให้มีคนดูแลเจอร์
-
รำมิ้นท์ นี่เขาก็ชัดเจนกันแหม
ชอบทุกคู่ในเรื่องนี้เลย ครอสเพลิน ดูเรื่อยๆนะแต่อบอุ่น ชัดเจนดีอะ แวนเคส ชอบตอนที่ที่ขอเป็นแฟนคือแวนเล่นใหญ่อะ น้องก็ร้องแอบด่าแวนในใจด้วยตอนที่ยังไม่ได้เฉลยว่าเป็นแผน 5555. นารายณ์เจอร์เราก็ชอบ ถึงตอนนี้เขาจะจีบกันอยู่ยังไม่ได้เป็นแฟน แต่เราว่าดี อย่าเร่งรีบเลย ค่อยเป็นค่อยไป 55 ซังหวานเราก็ชอบ แซวเพลินตลอด แต่ทั้งคู่ก็เป็นที่ปรึกษาที่ดี
-
o13
ชอบพลอตเรื่องและภาษาที่ใช้มากค่ะ
รู้สึกว่ามันดูเรียลมากขึ้นถ้าคนเราโดยเฉพาะคนเป็นแฟนที่จะมุมงี่เง่าบ้าง ฉลาดบ้าง
แต่ชอบตรงพัฒนาการของตัวละครด้วยค่ะ ลื่นดี
ครอสติดโผลิสต์พระเอกในดวงใจเราเลยนะ 555
เพลินก็น่าร๊ากกก แม้จะขัดใจนิสัยช่วงแรกๆบ้าง
คู่แวนกับเคสนี่แซ่บมาก ดูสมกันดีอ่ะ เพราะแวนดูแบดบอยมาก ชอบฝีปาก 555 กัดเจ็บได้ใจสุดๆ แต่เราก็ไม่คิดว่าแวนจะขี้แกล้งและเคสจะขี้แยได้น่ารักขนาดนี้
คู่สุดท้ายยิ่งน่าอ่าน จะมีตอนพิเศษของคู่นี้มั้ยคะ? ชอบอ่ะ! เรื่องนี้ เจอร์สอนให้รู้ว่าแข็งๆแบบนี้ก็แอบมีมุมน่ารักหลบใน (?) กะเขาด้วยนะ
-
จบแช้ววว อ่านรวดเดียวไม่ต้องนอนกันไปข้าง :katai1: สนุกมากๆๆเลยค่า เพลินน่ารักหน้าหยิก
-
ตั้งหน้าตั้งตาอ่านจนจบจนได้
ชอบบรรยากาศจัง :man1:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่นำมาแบ่งปันนะครับ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
น่ารักน่ารัก___แต่ถ้าได้ตอนนารายณ์/เมเจอร์ มาเคลียกันสักอีกตอน__จะฟินมากกกกก!!!555
-
ตัวละครหญิงเรื่องนี้ออกแนวน่ารำคาญเยอะนะ
เพลินนี่เป็นนางเอ๊กนางเอก ดีที่พอรู้ใจตัวเองแล้วทำตัวชัดเจน
ส่วนครอสก็น่ารัก ทุ่มใจให้แล้วก็เดินหน้าเต็มที่
คุณพ่อซ้งก็ช่างวางแผน ให้ลูกน้อยเป็นฝั่งเป็นฝา
-
ดีกับใจอะไรขนาดนี้
ครอสแบบ โอย ป้าจะเป็นลม หนูเพลินก้พาเพลินเหลือเกินลูก
อีกสองคู่ป้าก็เอ็นดู
ไม่มีต่ออีกหรอคะ อยากอ่านอีกอ่า
-
โอย น่าเอ็นดู
-
หวาน ละมุน
-
งื้อออ ชอบเรื่องนี้มากเลยอ่าา ครอสเป็นผู้ชายมั่นคงมากอ่า ชอบบบ อยากได้ผู้ชายแบบเน้ !!! 555555555
-
สนุกมากเลยคะอ่านรวดเดียวจบเลย ชอบเพลินมากก :o8: :o8:
-
:mew1: ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
-
แอร๊ยยยยย เรื่องนี้น่ารักมากอ่ะ ชอบบบบบ
ตอนแรกแอบเชียร์ พี่นารายณ์กับเพลินนะ นึกว่าจะได้คู่กันสะอีก และตอนหลังแอบเชียร์คู่นารายณ์กับเฟิง สรุปไม่ได้คู่กับสองคนนี้เลย เสียใจ อิอิ
ครอส-เพลิน หวานมากอ่านไปเขิลไป :-[ :-[
แต่แอบชอบคู่แวน-เคสเป็นพิเศษนะ แวนแบดๆส่วนเคสแรดๆดี 55555+ :hao3:
และชอบเวลาสองพี่น้อง ครอส เคส คุยกัน น่ารักดี "แรดน้อยของพี่" 5555+
ขอบคุณนิยายดีๆค่ะ :pig4: :pig4:
-
:-[ ครอสXเพลิน หวานกันสุด ๆ :-[
-
อ่านรวดเดรยวจบเลย ฮืออออ น่ารักกกกกก
-
จบซะแล้วว หวานตั้งแต่ต้นจนจบเลย ขอบคุณผู้เขียนมากจ้า :L2:
-
โอ๊ยยยยยยย ชอบทั้งสามคู่เลย
แต่แอบปันใจให้คู่ นารายณ์-เจอร์ มากสุด
อยากได้ตอนพิเศษของคู่นี้อีกๆๆๆๆ
-
ชอบบบบบบบบ เพลินน่ารักกกกกกก ครอสก็พระเอกสุดๆหล่อทั้งภายนอกและภายใน อิจจจจจ
แต่ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะเราอยากอ่านคู่รองมากกว่านี้จัง. ทั้งสองคู่เลยนะค่ะ(แต่แอบเทใจไปหาเจอร์เยอะกว่า5555)
สุดท้ายนี้ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ารักๆเรื่องนี้ค่ะ :pig4: :pig4:
-
ดีต่อใจเหลือเกินค่ะ จะเอาแวนนนนนน :katai2-1:
-
ชอบมากเลยยยยยย อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ o13
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ :L2: :pig4:
-
น่ารัก อ่านไปเขินไป ฟินตัวแตกเลยทีเดียว
-
อ่านจบแล้วค่า น่ารักทุกคู่เลยค่ะ
อยู่ทีมเมะหมดเลย แอร๊ยยยยย ><
-
o13 o13 o13
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆๆ
มีหลายอารมณ์ สนุกมากจริงๆครับ
อยากขอแนะนำให้อ่านกันเลยละ
สนุกทุกคู่เลย
ขอบคุณผู้แต่งมากครับ
สำหรับเรื่องน่ารักๆ
-
อ่านแล้วเพลินมากๆๆๆๆ ไม่สะดุดเลยมีความน่ารัก มีจำสนุกสนาน ไม่หวานไปไม่เวอร์สังไปเวลาจีบเวลาคบกัน อ่านแล้วสนุกอย่างเรื่อยๆ ไม่มีเบื่อเบน
ชอบทุกคู่เลยอ่ะ น่ารักหมดเลย
แต่แอบอยากอ่านคู่ นารายณ์กับเจอร์ต่ออีกหน่อยนะ
ความสัมพันธ์น่าสนใจดี
-
สนุกมากค่ะ น่ารักทั้งสามคู่เลย
ขอบคุณมากนะคะ
-
น่ารักมากกกกกค่า :mew1:
-
ขอพระเอกแบบครอสหน่อย รักแฟนมากกกก :L1:
-
แอบอยากอ่านคู่ นารายณ์-เจอร์ ต่อ ^^
-
อ๊ากกกก สนุกมากค่ะ เกือบพลาดเรื่องนี้ เลือกไม่ถูกเลยว่าคู่ไหน เพราะชอบทุกคู่ แต่ถ้าที่สุดก็คงเป็นคู่หลักนั่นแหละค่ะ คือ ให้อารมณ์แบบว่า 38 องศาจริงๆ กรี๊ดดดด อ่านเลยหน้าร้อน เขิน เหมือนไข้จริงๆนั่นแหละ :o8:
-
SPECIAL STORY :: ซื้อใจ
เมเจอร์ talk
“พี่มึง...ไม่ตลกนะเว้ย หายหัวไปไหนวะ ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!”ตัวผมซึ่งในมือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยบรรดาโมเดลรถพะรุงพะรังแหกปากตะโกนหาไอ้คุณพี่รหัสสุดเสียง คนแถวนั้นหันมามองหน้าแล้วก็ขมุบขมิบปากเป็นคำพูดที่ผมฟังไม่ออกแต่ก็พอมีสมองเดาได้ว่าโดนด่าแม่อยู่
ถามว่าแคร์เหรอ ก็ไม่นะ
“ไอ้พี่นารายยยยยยยยยยยณ์!!”นาทีนี้ผมต้องขอกระเสือกกระสนเอาชีวิตรอดให้ได้ก่อน”กูกลับโรงแรมคนเดียวไม่เป็นนะเว้ยยยยยยย”
จะให้ผมไปถามทางก็คงต้องไล่ถามทุกๆครั้งที่เจอทางเลี้ยวหรือเจอสี่แยก และกว่าจะควานหาตัวคนที่พอจะฟังภาษาอังกฤษงูๆปลาๆของผมรู้เรื่องกว่าจะถึงห้องพักนิ้วผมคงล็อคไปก่อน โมเดลที่ถืออยู่มันเบาซะที่ไหน
“อะโหน่ววว... ^@(*&))@Y(G(&G*G*T()(!@) เดสสึก๊ะ”โอเค ขอบคุณสำหรับพลเมืองดีชาวญี่ปุ่นที่เดินเล่นอยู่ในย่านอากิบาฮะระเช่นเดียวกับผมในตอนนี้ เขาคงเห็นผมเป็นนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่กำลังประสบปัญหาเลยเดินเข้ามาให้ความช่วยเหลือ
แต่ขอเถอะ ถ้ากูฟัง พูด อ่าน เขียน ภาษาญี่ปุ่นได้กูกลับไปนอนตีพุงอยู่ที่โรงแรมละ
ผมตัดสินใจวางถุงกับพื้นข้างๆละควักมือถือขึ้นมาเสริชชื่อโรงแรมในกูเกิ้ลแมพและยื่นไปจ่อหน้าโอตาคุพลเมืองดี อีกฝ่ายหรี่ตาตี่ๆลง ยกมือลูบคางแสดงแอคชั่นว่ากำลังเค้นสมองทุกส่วนอยู่
จากนั้นไอ้งั่งนั่นก็ส่ายหัวไปมา โค้งหัวให้สามสิบองศาและเดินกลับไปตามทาง
ไอ้สัส!! ไม่มีประโยชน์ห่าไรเลยนี่หว่า โว้ยยยย
“อ้าว มาทำอะไรอยู่ตรงนี้น่ะเจอร์ ไหนว่าจะดูโมเดลรถถังในร้านนั้นไง”
“โอ้โห คุณพี่ครับ...”ไม่รู้ว่าโชคดีรึป่าวแต่พอไอ้พลเมืองดีญี่ปุ่นนั่นสะบัดตูดจากไปไอ้คุณพี่รหัสที่เอาทริปเที่ยวเจแปนแดนศิวิไลฟรีตลอดการเดินทางมาล่อก็โผล่มาพอดี
“ทำหน้างอทำไมอีกวะ จะไปไหนอีกมะหรือจะกลับเลย เริ่มมืดแล้วด้วย”
“เออๆ กลับๆ หนัก”ผมตัดสินใจไม่เอาความเรื่องที่พี่แกทิ้งผมเป็นเด็กหลงทางโง่ๆคนเดียวเพราะยังยังสี่วันนับจากนี้ผมก็ยังต้องพึ่งพี่แกอีกเยอะ พี่หล่อพยามแย่งถุงสรรพโมเดลผมไปถือแต่ผมไม่ยอมเพราะรู้สึกว่ามันหญิงเกินไป
นับตั้งแต่ผมประกาศว่าจะยอมให้พี่แกจีบก็ได้ก็ผ่านมาร่วมปีแล้วสถานะของพวกเราก็ยังเหมือนเดิมคือเป็นแค่พี่รหัสน้องรหัสกันเท่านั้น
พี่แกก็ทนเนอะครับ ได้ข่าวว่าก่อนจะมาตามจีบผมพี่แกเคยชอบเพื่อนสนิทมาไม่รู้กี่ปี บ้าบอมาก รักมั่นคงไปไหน คิดว่าตามตื้อไปแบบนี้เรื่อยๆคนอย่างเมเจอร์จะใจอ่อนเหรอ
เออ อ่อนยวบเลยสัส
“โฮ่ยยยย เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย พรุ่งนี้เราจะเช็คเอาท์กันกี่โมงนะ” พรุ่งนี้พวกเราจะอำลาโตเกียวเมืองหลวงมุ่งหน้าสู่เกียวโตกัน
“สายๆก็ได้ เอาตอนที่เราตื่นนั่นแหละ”
“อืม...”ผมกระโจนขึ้นเตียงแล้วก็กลิ้งไปมาอย่างกินที่ปล่อยให้พี่มันเดินไปเดินมาเก็บของอยู่แถวปลายเตียง เวลานี้ก็เริ่มมืดแล้วชักหิ้วขึ้นมานิดๆผมเลยโงหัวขึ้นมาถามเจ้ามือว่ามื้อเย็นวันนี้เราจะไปที่ไหนกันดี”เย็นกินไรอ่ะพี่”
“สั่งรูมเซอร์วิสขึ้นมามั้ย เบื่ออาหารญี่ปุ่นรึยัง สองสามวันมานี้กินแต่ซาชิมิ จนปลาจะหมดทะเลอยู่แล้ว หรือจะไปหาวิกิวกินกัน”พี่
มันถามพลางเดินมานั่งตรงขอบเตียง ทั้งน้ำเสียง สีหน้าหรือแววตามันอ่อนโจนจนไม่กล้ามองตรงๆเลยต้องทำเป็นกลิ้งไปกลิ้งมามองเพดาน
“กินไรก็ได้ อุด้งสำเร็จรูปในลอว์สันผมก็กินได้ ไอ้เจอร์เลี้ยงง่ายจะตาย”
“ฮะๆๆ กล้าสาบานมั้ยว่าเลี้ยงง่าย พยศแล้วพยศอีก นี่ถ้าไม่ล่อว่าฟรีทั้งทริปก็ไม่ยอมมาเที่ยวกับพี่ดีๆหรอก”
“โห ชักขึ้นละเห้ย นี่เห็นว่าผมหน้าเงินขนาดนั้นเลย”
“อืม เห็นเอาของฟรีมาล่อก็ติดกับทุกที”
จึก!! เสียงแทงใจดำ จะว่าไปเมื่อคราวคอนเสริตฟรีผมก็กระโจนงับเหยื่อที่ติดปลายเบ็ดพี่มันง่ายๆเลยี่หว่า แต่ไม่ได้ๆ ต้องรักษาฟอร์ม”จะว่าไปผมก็อยากเคลีร์ยเรื่องนี้กับพี่มาสักพักละ”
อยู่ดีๆบรรยากาศสบายๆหลังช็อปปิ้งก็ตึงเครียดขึ้นด้วยประเด็นที่ผมจุดขึ้นมาเอง พี่มันขมวดคิ้วเกร็งๆเมื่อเห็นผมลุกขึ้นมานั่งด้วยสีหน้าขึงขัง”ผมว่าพี่เปย์ผมเยอะไปละ”
“เยอะเหรอ? ไม่นี่”
“ปิดเทอมที่แล้วพี่พาผมไปปาริส”
“แล้วทำไมเหรอ”พี่มันเลิกคิ้วตีหน้าแบ๊วประหนึ่งว่าปารีสแม่งอยู่ใกล้แค่ปากซอยบ้าน
“คริสต์มาสปีที่แล้วพี่ซื้อ G SHOCK ให้ผม”
“ก็เราบอกว่าชอบสีแนว DENIMพี่เจอมันออกหม่พี่ก็เลยซื้อให้”
“แต่เรือนนั้นมันรุ่นลิมิเต็ด”
“ลิมิเต็ดก็จริงแต่พี่สั่งจองทันไม่ได้ลำบากควานหาอะไร ไม่ต้องเกรงใ...”
“โว๊ยยยยย ชักขึ้นละเห้ยยยยยย ผมรู้ว่าพี่เกิดมาหล่อรวยฆวยใหญ่เงินแค่นี้ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งพี่ร่วงหรอก และนี่คงเป็นวิธีจีบชาวบ้านที่พี่คิดว่ามันปกติธรรมดาเหมือนนัดสาวไปเดินพารากอนกินบิงซูไรงี้ แต่ว่ากันตามสามัญสำนึกของผมแม่งไม่ใช่! จากมุมมองของผมคือพี่เปย์ให้ผผมเยอะเกินไป เยอะกว่าเงินทั้งชีวิตที่ผมกับยายหามาได้แล้วมั้ง”
“แล้ว?”
ผมยกมือขึ้นนวดขมับเพื่อสงบสติอารมณ์ไม่งั้นงานนี้ได้มีวางมวยกันแน่ๆ”พี่กำลังซื้อใจผม”
“....”
“ด้วยเงิน”
“...”
สิ้นคำทั้งห้องก็ตกลงสู่ความเงียบที่โคตรอึดอัด ก้อนมวลความกระอักกระอ่วนก่อตัวขึ้น
ใช้เวลาอยู่นานทีเดียวกว่าพี่นารายณ์จะถอนหายใจออกมาราวกับคนใกล้หมดแรง พี่มันเอื้อมมือมาขยี้หัวผมเบาๆอย่างเอ็นดูแม้ว่าผเพิ่งพูดสิ่งเลวร้ายที่สุดออกไป
“พี่ขอโทษที่ทำให้เราเข้าใจไปแบบนั้น”
“ผม...”
“เงินน่ะ พี่ใช้เพื่อซื้อเวลาได้อยู่ร่วมกับเราเท่านั้น”พี่มันว่าเสียงเบาก่อนร่างสูงจะผละออกจากเตียง พี่มันหยิบแบงค์หมื่นเยนออกจากกระเป๋าไปส่วนหนึ่ง ส่วนกระเป๋าที่เหลือก็ถูกโยนมาทางผมที่รับไว้แทบไม่ทัน
“ส่วนใจของเจอร์ พี่ใช้ใจของพี่ซื้อไปนานแล้ว...แต่เราไม่ยอมให้อะไรกลับมาสักที”พี่มันพูดไปพลางทำหน้าโคตรเศร้าไปพลางก่อนจะหันหลังเดินตรงไปยังประตูห้อง
“เห้ย เดี๋ยวดิ พี่จะไปไหน”
“แค่ไปหาอะไรกิน ไม่ต้องห่วย ดึกๆก็กลับ พี่ไม่ลอยแพเรากลางญี่ปุ่นหรอก แต่คืนนี้หาอะไรแถวนี้กินเองนะ พี่ค่อนข้าง...ขอไปปรับอารมณ์คนเดียวพักนึง”
“...”
ความรักแม่งเป็นเรื่องยุ่งยากแบบชิบหายวายป่วง จากตั้งใจจะคุยกันดีๆว่าคราวหลังเปลี่ยนเป็นไปเดินตลาดนัดริมทางรถไฟกันแทนไหมไหงกับบานปลายขนาดนี้ได้วะเนี่ย
ชีวิตแม่งยากเกินไปหรือคนเราแม่งซับซ้อนวะ ผมอยากตามไปง้อพี่มันนะแต่ป่านนี้ก็เดินดราม่าเป็นพระเอกเอ็มวีไปไกลโพ้นแล้วล่ะ
ผมนอนแผ่เป็นปลาดาวแหงนหน้ามองเพดานปล่อยให้หน้าปัดเวลาดิจิตอลสีแดงที่ทางโรงแรมวางไว้ตรงหัวเตียงบอกเวลาว่าล่วงเลยมาโดยเปล่าประโยชน์นานขนาดไหนแล้ว จากหนึ่งทุ่มเป็นสองทุ่ม จากสองทุ่มเป็นสามทุ่ม และจากสามทุ่มตอนนี้ก็เลยเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว
ทิ้งเวลาไปเปล่าๆ หิวก็หิว
“นั่นสินะ เวลาที่เราปล่อยไปแบบไร้ประโยชน์มันนานขนาดไหนแล้วนะ” ทั้งตอนนี้หรือที่ผ่านๆมา ทั้งๆที่รู้ตัวตั้งนานแล้วว่าชอบพี่มัน และเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันจนขาดหายไปไม่ได้แล้วแท้ๆ
“ปากแข็งให้ได้อะไรไม่รู้”
“....”
“กลับมาซักทีดิวะ มีอะไรจะบอกเนี่ย”
แกรก
“งื ม ม...”เสียงเปิดประตูกับเสียงเดินที่โคตรเบาปลุกผมจากห้วงนิทรา ผมค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้นมองว่าตอนนี้กี่โมงแล้วและคนที่เดินย่องเข้ามาในห้องตอนตีสองแบบนี้คือใคร แต่ไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้ ไอ้พี่นารายณ์คุณชายพันล้านนั่นแหละ เดินเซนิดๆแถมได้กลิ่นเหล้าอ่อนๆด้วย เมามาสินะ งี้จะพูดกันรู้เรื่องมั้ยวะ
หรือจะรอไว้คุยกันพรุ่งนี้ดี?
“มาช้า”ตำหนิด้วยเสียงงัวเงีย ความหิวหายไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“โทษที ทำให้ตื่นเหรอ ทำไมไม่นอนห่มผ้าดีๆล่ะ เดี๋ยวก็ปอดบวมหรอก”โอเคยังสื่อสารกันเข้าใจแสดงว่าพี่มันไม่ได้ดื่มมามากพี่มันเดินมาห่มผ้าให้ผมจริงตามที่พูด
“รอพี่มึงกลับมาเนี่ย ไม่ต้องมาทำหน้างงเลย มีเรื่องจะคุยด้วย อุ๊บ อื๊ออออ เหี้ยยยย อยู่ดีๆก็จูบ”พี่แม่งเนียน เชื่อเถอะว่าถ้าผมเอา
เรื่องพรุ่งนี้พี่มันจะแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นเหรอเมื่อวานพี่เมา ไปกินเหล้ากันมากี่รอบโดนซุกซอกคอมากี่รอบทำไมจะไม่รู้ทัน
“บ้าบอสิ้นดี อยากทำนักก็ทำสิ”
“หะ...”
ไม่ว่าเปล่า ผมมันคนจริงอยู่แล้ว ลากคอเสื้อพี่มันมาประทับจูบ นี่เป็นจูบแรกที่ผมเป็นคนเริ่ม พี่มันดูตกใจเอามากๆแต่ก็ตอบรับกลับมาและเริ่มเป็นฝ่ายคุมเกมส์ ส่วนมือที่ไม่ได้วางเท้าเตียงไว้ก็เริ่มไล้ไปตามแผ่นหลังของผมจนเริ่มรู้สึกหวิวๆ
“พี่ทำจริงๆนะ”
“เออ”
“ไม่ได้ประชดหรืออะไรนะ พี่จะทำละนะ”
“เออ”
“แต่ก่อนหน้านั้นบอกมาก่อนว่าเรื่องที่จะคุยกับพี่คือเรื่องอะไร”ตกลงมึงจะทำไม่ทำ พี่หล่อมึงชักจะลีลาเยอะเกินไปละ
“ผมชอบพี่เป็นแฟนกัน”
“หื๊อ!”ตกใจตาเหลือกเลยพี่มึง กูเล่นพูดติดกันรวดเดียวนี่แหละสัสขืนยึกยักเดี๋ยวไม่กล้าบอกอีก แต่ผมคงจะปุบปับเกินไปพี่มันเลยติดสตั๊นอยู่นานมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ค้างในท่าที่กำลังคร่อมผมอยู่นี่แหละ นานเกินจนผมต้องชันเข่าขึ้นมาชนเป้ากางเกงพี่มันเบาๆ
“เร็วดิ จะทำไมทำ”
“อะ ฮ่ะๆๆๆๆ ให้เหี้ยเจอร์ โถ เมเจอร์ของพี่ ฮ่าๆๆๆๆๆ ขอพี่ดีใจแป๊ปนะครับอย่าเร่ง”ใบหน้าหล่อๆของอดีตเดือนมหาลัยเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มจนผมอดยิ้มตามไม่ได้
เออ เนอะ เสียเวลาอยู่ได้ตั้งนาน แค่พูดออกไปแค่เนี๊ยะไอ้คนที่เฉาเป็นผักชีโดนแดดกลับมาสดชื่นเปล่งปลั่งเป็นถั่วงอกได้รับน้ำฝนขนาดนี้ ถึงจะเขินสัสที่พอบอกรักไปก็โดนหัวเราะใส่ไม่ยั้งแบบนี้ก็เถอะ
แต่ครั้งนี้จะยอมอภัยให้ก็ได้
“พี่ก็มีเรื่องจะสารภาพกับเราเหมือนกัน”
“ฮะ ไร?”
“ที่พี่ชอบพาเราไปเที่ยวเมืองนอกบ่อยๆนอกจากจะอยากอยู่ด้วยกันนานๆแล้วพียังหวังว่า...”
ว่าอะไร ว่าจะสร้างความทรงจำดีๆร่วมกันไรงี้? ไม่เอาน่า อย่าพูดแบบนี้นะพี่มึง มันเสี่ยวสัสรัสเซียเกินไป ทนฟังไม่ด๊ายยยยย
“หวังว่าต้องได้มึงสักประเทศนี่แหละ”
“ไอ้พี่เหี้ยยยยยยยยยยยยยย”
“งั้นพี่เริ่มเลยนะครับ”
“ไม่ทำแล้วโว้ยยยยยยยยยย ประเทศนี้มึงยังไม่ได้กูววววววววววววว!!”
ผมเป็นคนรักบ้านเกิดครับ จะทำอะไรค่อยเก็บไปทำที่บ้านเกิดเมืองนอนแล้วกัน สมน้ำหน้าพี่มันเสือกเมาแล้วสารภาพความจริงออกมาหมดเปลือก ฮ่าๆๆๆๆ
.................................................................................
ขอโทษที่หายไปนาน(มาก)นะคะ ร่วมสองเดือนได้ :hao5:
นี่เป็นตอนพิเศษคู่นารายณ์เมเจอร์ที่เคยสัญญาว่าจะเอามาลงในเว็บค่ะ
สารภาพเลยว่าเราไม่ถนัดแต่งเคะที่มีนิสัยก้าวร้าวแบบเจอร์เท่าไหร่ T^T ผลคือแต่งช้ามากกกกกกก อย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ฮ่าๆ พี่นารายณ์แม่งฮา
-
55 อดเลยสินะญี่ปุ่น คงต้องรีบกลับไทยแล้วล่ะ ฮา
-
โถ......พี่นารายณ์
สารภาพว่าที่พาไปหลายประเทศ
เผื่อว่าจะได้กับเจอร์สักประเทศ กร๊ากกกก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่มึงแม่งงง ฮาไปไหนนน วางแผนมานี่หว่า น่าจะให้เจอร์เที่ยวสักครึ่งโลกก่อนนะ 5555
-
อดเลย. นอกสถานที่
5555
-
อุ้ย อ่านอีกเรื่องจบ เจอตอนพิเศษพอดี
ดีต่อจายย
-
ชอบนารายด์เจอร์สุดละ ส่วนแวนเคส ขัดตรงช่วงท้ายๆ ลองใจอะไรไม่รู้ดูไม่น่าดู
ส่วนคู่พระนาย นางร้ายเยอะเกิน อ่านทีก็รำคาญ แต่น่ารักดี
-
อิพี่!!!!! มาสารภาพอะไรตอนเน้!!!!!! :m20:
แทนที่จะจับปล้ำก่อนค่อยบอก...เป็นไงล่ะ หึหึ o18
-
:hao7:ห๊ะ!!...อะไรนะ ตกลงยังไม่ได้ใช่ปะที่ญี่ปุ่นเนี้ยะ
-
อยากอ่านอีกเยอะๆเลย
-
จะชอบก็ตรง เคะถ่อยนี่แหละ แมนแมนคัยกัน ชอบอ่ะ
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ.... รักเลย
ขอบคุณเรื่องดีๆนะคะ
-
พี่นารายณ์แม่ง :m20:
-
ชอบคู่เจ้อกับพี่นารายณ์ ขอตอนพิเศษคู่นี้เพิ่มได้มั้ย :mew1:
-
ชอบทุกคู่แบบตัดใจเลือกไม่ถูกเลย อ๋อยยยย
อารมณ์แตกต่างครอสเพลินก็น่ารัก แวนเคสก็แซ่บ นารายณ์เมเจอร์ก็เถื่อน
ย้ากกกก :hao7:
แต่น้องเพลินแอบโหดเล็กๆนะคะ ป้าปลื้มมากลูกกก :hao6:
-
กรี๊ดสิคะ รออะไร
เพราะรอต่อไปก็ยิ่งฟิน 555
-
พี่นารายณ์แม่งพลาดดดด!!! น่าจะทำเสร็จก่อนค่อยสารภาพ 55
อดแ-กต่อไปคับพี่
-
ครอสสสสส!! ถ้าเเค่หยอกเล่นนี่คนอ่านไม่ยอมนะเว้ย
จะเอาเพลินไปซ่อนเเล้วจะอัดครอสจนกว่าจะสำนึกเลย คอยดู!!
-
ชอบบบบละมุนสุดไรสุดดด :ling1:
-
โอเค ครอสจริงใจใส่เกียร์รุก ชัดเจน
เเละเราคิดว่าเพลินก็มีใจให้ครอสนะ เเต่คงยังไม่รู้ตัว
อาจเพราะเชื่อฝังใจเเต่เด็กว่าชอบพี่นาราย
เเต่เดี๋ยวเพลินก็น่าจะเเยกได้ ระหว่างคนที่ชอบจริงๆกับคนที่ชื่นชม
เชียร์ครอสจ้า สู้ๆนะ อย่าเพิ่งถอดใจ จีบต่อไป เพลินไม่หลุดลอยไปไหนเเน่
-
โถ พี่นารายณ์ แทนที่จะได้ก็ไม่ได้มันซะเลย :hao7:
-
ชอบคู่เจอร์-นายณ์ที่สุดและ
เป็นคู่ที่ไม่คิดว่าจะมาบรรจบกัน
แต่ก็ลงตัวมากๆๆๆๆ
คู่หลักก็ชอบน้า
แต่ชอบคู่รองมากกว่า 55555
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ
-
โถ่ๆๆๆ เพลินนี่ประมวณผลช้าเจง
เคสก็น้องคนละเเม่ของครอสไง ที่อายุห่างกัน 3 เดือนนั่นน่ะ
พอรู้ความจริงคงเงิบน่าดูน้องเพลิน 5555
-
อู๊ยยยยย คู่นี้เเซ่บค่ะ
หวังว่าจะพัฒนาจากชู้ เป็นตัวจริงให้ได้เร็ววันนะคะ
-
เจอร์นิสัยไม่ดีอะ เรียกพี่นารายณ์มาสิ
จับน้องรหัสไปสั่งสอนเลย
-
:pig4: :pig4:
-
ที่ครอสบอกไม่เป็นไร จะพิสูจน์ให้
หรือนี่คือบททดสอบจากครอสหรือเปล่า
เพราะโดยส่วนตัวเราไม่เชื่อว่าครอสเปลี่ยนใจ
-
ซัง ผู้ปิดทองหลังพระ
เเละอานิสงค์นี้จะทำให้ซังมีความรักที่ดี มั่นคงยืนยงค่ะ อิอิ
-
กริ๊บกิ้ววววว เเวนเคส
บอกเเล้วว่าเเซ่บ
เคสรีบจีบเลย เเวนอ่อยให้ขนาดนี้เเล้ว
ดีไม่ดี เเต่เริ่มต้นจีบ ก็อาจติดได้เลยนะ เเวนเปิดทาง ไฟเขียว
-
สุขสันต์วันเกิดนะครอส ดีใจด้วยที่สมหวังในความรักสักที
ฮิ้วววววว จุดพลุฉลอง :katai2-1:
-
ควรสมน้ำหนเาพี่นายณ์ดีมั้ย 5555555555555
ไม่สารภาพก็ได้แล้วแท้ๆ โธ่พ่อคนดี 5555555555555
-
จีบติดยากจริงเหรอเจอร์ เเต่เราว่าไม่ยากนะ
พี่นารายณ์ทำได้ชัวน์ 555
-
ทำไมชอบฉากเดียวกันเลยคะคนเเต่ง
อ่านตอนเคสบอกเเวนว่า งั้นเรามาเป็นชู้กันไหม นี่กรี๊ดลั่นเลยค่ะ
ฉากอื่นไม่ใช่ไม่ดีนะคะ เเต่กรี้ดไม่ดังเท่านี้เเค่นั้นเอง 55555
-
คู่นี้กโหดสัสรัสเซีย เเถมยังน่ารักเหี้ยๆ จนต้องจิกหมอนเเล้วหัวเราะลั่น 555555
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ สนุกมากมาย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่สนุกและน่ารักมากๆเลยนะค่ะ :mew1:
-
ครอสยังไม่พาเพลินไปพบครอบคัวเลย
อย่างเพิ่งจบน้าาาาา
-
ขำตรง "ไม่ทำแล้วโว้ยยยยยยย ประเทศนี้มึงยังไม่ได้กู"
สงสารก็สงสารนะแต่ขำมากกว่า 5555555
เจอร์มันน่ารักก็ตรงที่เป็นคนตรงๆ แบบนี้แหละเราเลยรักนาง
-
เพลินเจ๋งมาก :katai2-1:
ชอบคู่พี่นายจัง ดูเจ้าเล่ห์ :hao7:
-
เมเจอร์น่ารักจังเลยยย :-[
-
ก็ว่าอยู่ว่าครอสเหมือนอะไร เหมือนพระรองนี่เอง 5555
ทั้งนิสัยอะไร หายอย่างไปทางนั้น แต่เพลินน่ารักดีนะ ชอบ
จบคอนเมนต์สำหรับคู่หลัก 55555555
เพราะเอาเข้าจริงเราดันชอบคู่รองมากกว่าน่ะสิ คู่เมเจอร์พี่นารายณ์
คือแบบดีต่อใจมาก เจอร์น่ารักมาก มีความเกรี้ยวกราดแต่น่ารัก
โอ๊ย เวลาเห็นเคะแบบนี้แล้วรู้สึกมุ้งมิ้งกว่าเคะหวานๆอะ
พี่นารายณ์ก็หล่อมากค่ะ สมเป็นเดือน สมกับที่น้องเพลินเป็น FC จริงๆ
เวลาเข้าคู่กับเจอร์คือดีมาก
-
55555 พี่นารายณ์จะรีบสารภาพทำไมเนี่ย อดเลย! ว่าแต่โรแมนติกนะคะ ต้องได้สักประเทศเนี่ย
-
น่ารักเกินไปแล้วครอส :ling1:
-
น้องเพลินนนนนทำอย่างนั้นกันครอสไดิไงค่ะ :hao7:
-
เรื่องนี้ดีต่อใจ อุณหภูมิในร่างกายขึ้นไป 38 องศาเซลเซียสด้วยความเขินอาย เรื่องจะชวนให้ฟินอะไรเบอร์นั้น น่ารักทุกคู่เลย
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
55555เรื่องนี้น่ารักอ่าาาา
ชอบทุกคนทุกคู่เลย อ่านแล้วยิ้มมากๆๆๆ
รอรูปเล่มนะคะ
-
โอ้ยยย น่าร้ากกกกกก
อ่านแล้วยิ้มแก้มปริ รักเมียหลงเมียจริงๆครอสส 5555555
เปิดตัวคู่แวนเคสนี่ก็ชอบ เจอพี่รหัสน้องรหัสคือฟินกว่า
ปกติไม่ชอบอ่านคู่รอง แต่เรื่องนี้ชอบทุกคู่ค่า
สนุกมากมาย น่ารัก ฮื้อออออออ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
:o8:
-
สนุกมากๆค่ะ. ชอบทุกคู่เลย :mew1:
-
พี่นารายณ์สายเปย์555555
-
ชอบเมเจอร์กับพี่นารายณ์ที่สุดอ่ะ อยากอ่านเรื่องขอคู่นี้ต่อค่ะ น่ารักมากมาย
-
หรือนารายณ์จะเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องนะ
เอาน่าาา ต้องได้สักประเทศแหละะะะ
:katai3: :katai3:
-
คู่นี้นี่ไม่มีตอนกลับประเทศไทยหรอคะ :hao7:
-
:jul1:
-
อร๊ายยยชอบคู่นาเจอร์ :pighaun:
-
ตามมาจากนิยายแนะนำ อ่านรวดเดียวจบ ใช้เวลา1วันเต็ม
อยากจะบอกว่าสนุกมากกกกกก รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ
-
สนุกมากๆเลยค่า อ่านรวดเดียวจบเลย
แต่อยากให้เช็คคำผิดนิดนึงเนอะ จะช่วยเพิ่มอรรถรสได้มากเลย เป็นกำลังใจให้ค่า
-
ชอบเรื่องนี้ค่ะ ชอบทุกคู่แต่ชอบคู่พี่นารายณ์กับเมเจอร์ที่สุด 555
-
อ่านจบแล้ว ชอบมากค่ะ
อ่านแล้วยิ้มตลอดเวลา
ชอบทุกคู่เลย
><
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ ให้อ่านนะคะ
-
พึ่งกลับมาเห็นตอนพิเศษ
กว่าจะเป็นแฟนกันพี่นารายณ์รอเป็นปีเลย555
เจอร์นี่ก้ซึนเกินนนน
ขอบคุณค่าาา
คิดถึงเรื่องนี้มากกก
-
อ่านจบแล้ววว น่ารักมากกก :o8: รอเรื่องใหม่นะคะ
-
อ่านจบแล้ว
สนุกกกกก
ชอบน้องเคส ชอบคู่พี่นายน์
เพลินก็น่ารักก
-
คุณ nikkou แต่งเรื่องนี้ได้สนุกมาก อ่านรวดเดียวจบ.....ฟิน o13
เราเห็นสารบัญไม่ครบ ขออนุญาตทำต่อให้นะ
ตอนที่18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3326195#msg3326195)
ตอนที่19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3328831#msg3328831)
ตอนที่20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3332930#msg3332930)
ตอนที่21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3336817#msg3336817)
ตอนที่22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3340000#msg3340000)
ตอนที่23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3342819#msg3342819)
ตอนที่24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3348449#msg3348449)
SIDE STORY :: ชู้ #2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3351477#msg3351477)
ตอนที่25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3356822#msg3356822)
ตอนที่26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3361901#msg3361901)
ตอนที่27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3364046#msg3364046)
ตอนที่28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3368582#msg3368582)
ตอนที่29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3373614#msg3373614)
SIDE STORY :: พี่รหัส #1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3378425#msg3378425)
SIDE STORY :: พี่รหัส #2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3383888#msg3383888)
SIDE STORY :: พี่รหัส #3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3389206#msg3389206)
SIDE STORY :: พี่รหัส #4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3391358#msg3391358)
SIDE STORY :: พี่รหัส #5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3393521#msg3393521)
ตอนที่30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3396473#msg3396473)
SIDE STORY :: ชู้ #3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3399141#msg3399141)
ตอนที่31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3404109#msg3404109)
SIDE STORY :: พี่รหัส #6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3409361#msg3409361)
ตอนที่32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3414483#msg3414483)
ตอนจบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3420521#msg3420521)
SPECIAL STORY :: ซื้อใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50976.msg3463069#msg3463069)
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ
สนุกมาก
หวังว่าจะมีตอนพิเศษอีกนะคะ
:mew1: :mew1:
-
โอ๊ย ฮาแรง กร๊ากกก ขำหนักมาก พี่แม่ง น่าสงสาร ฮ่า ๆๆ
-
ชอบความมั่นคงของครอสมากเลย คือเป็นผช.ที่ตรงสเปกมากอ่ะ มั่นคงในความรัก เป็นกันเอง กวนตีนบ้างบางเวลา แต่เวลาจริงจังก็พึ่งพาได้ อยากได้แบบนี้บ้างในชีวิตจริง :hao5:
-
รักกันน่ารักมากน้องเพลินกับครอส คู่รองก็น่ารักน่าหยิก ชอบมาก
-
เพลินมิ้งมาก น่ารักดี
-
น่ารักมากกกกกกกก ดีต่อใจจริงๆ
-
จะ จะ เจอร์~~ :mew1:
สมแล้วค่ะที่โผล่เข้ามาแล้วเรียกร้องหาน้องเจอร์เป็นคนแรก เด็กคนนี้สเป็กเรามากเลยค่าาา (เห็นแพริ่งในโพล) ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :L2:
-
:o12: :o12: :o12: คิดถึงครอส คิดถึงเพลิน
-
ครอสเพลินน่ารักดีแต่ไม่ต้องลุ้นมาก
แต่อ่านไปมาชอบคู่รอง ดี่นารายณ์นิสัยงี้เหรอ
-
ชอบมาก เห็นชื่อเรื่องมานานแล้วแหละ มีคนแนะนำในกระทู้แนะนำด้วย แต่เพิ่งได้มากอ่าน ชอบมาก ตอนแรกคู่ครอสเพลินก่อน ส่วนคู่อื่นๆ ไม่รู้ และก็มาชอบคู่แวนเคส แต่พอคู่นารายด์กับเมเจอร์นี่จะลงเอยไงนะ เพราะเจอร์แรกๆ เปิดมาดูเป็นคนนิสัยไม่ดีมาก แรงๆ เถื่อนๆ ไม่น่าไปลงเอยได้ แต่ไปๆมาๆ ชอบคู่น้องเจอร์นะ น่ารักดี แม้ตอนสุดท้ายก็ฮา พี่นารายด์อดอ่ะ 5555+ คือถึงเรื่องนี้จบแล้วแต่มีโอกาส ไม่รู้ไรเตอร์มาอ่านไหม เม้นต์นี้นะ แต่มาต่อตอนพิเศษอีกบ้างนะ ยังอยากอ่านต่อ พี่นารายด์กับเจอร์ และคู่อื่นๆ เห็นมีโหวตชอบคู่ไหน บอกเลย 3 คู่เลยจ้า เลือกไม่ถูก ขอชอบสามคู่เลยนะ รวมถึงตัวละครดีดีน่ารักๆ คนอื่นๆในเรื่องที่มาเสริมเรื่องให้สนุกขึ้นด้วยจ้า ชอบมาก^^ :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบๆๆ นิยายสนุกมากเลยคร้าา ชอบคู่นายด์กับเจอร์
แวนเคสก็น่ารัก ครอสปั๋วสุดๆ ทั้งเรื่องไม่ชอบแค่เพลินอ่ะคะ ไม่ชอบคนนิสัยแบบเพลินยังไงไม่รู้อ่ะ ดูโลเล
ช่วงแรกๆนี่สงสารครอสมาก เราเกือบจะเลิกอ่านเพราะชีละ แต่ก็นะ อ่านต่อจนจบ แต่ไม่เข้าตานายเอกคนนี้
ปล.อยากอ่านตอนพิเศษของนายด์กับเจอร์อีกจังค่ะ
-
:mew1:
น่ารักทุกคู่เลยยยยย
ขอบคุณค่าาาา
o13
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากๆ ชอบสามคู่เลย แต่ใจอยากอ่านคู่แวนเยอะกว่านี้น่ะ เป็นอะไรที่โดนใจมากๆ ขอบคุณจ้า
-
ชอบอ่ะ
สามคู่สามสไตล์
o13
ชอบทั้งสามคู่เลย
เพลินน่ารักอ่ะชอบบบบ
ความเต๋อของนางโคตรน่าเอ็นดู
ครอสก็งานดีไปอีก
อบอุ่นหัวใจมากกกกกก
เคสก็น่ารักกกก
ชอบความแรดแบบเอ๋อของนาง
น่ารักกกกกกก
ฮ่าๆๆๆ
แวนนี่ก็แบดแบบกระชากใจ
ชอบความแซ่บของคู่นี้มากก
ตอนแรกก็แอบคิดว่าพี่นารายณ์จะมีหวังรึเปล่า
เพราะก็แอบเชียร์พี่เฟิงอยู่เบาๆ
แล้วก็แอบจิ้นพี่นารายณ์กับเจอร์
พอไรท์บอกเท่านั้นแหละไปเรือนายณ์เจอร์เต็มตัวเลย
ชอบเจอร์ตรงซึนได้อีกอ่ะ
ตอนตอนแบนนี่เศร้าตามเลยอ่ะ
พี่นารายณ์นี่จากมุมของเพลินกับมาเจอในมุมของเจอร์นี่
พี่ก็ร้ายกาจอยู่นะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ชอบความฮาร์ดคอร์ของคู่นี้
แล้วก็ชอบความคุณพ่อของซังด้วย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีค่ะ
-
o13
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆค่ะ
ชอบทุกคู่เลยค่ะ^^
-
:-[ :impress2: o13 :pig4:
-
ขอบคุณมากค่ะ เรื่องนี้สนุกดี ชอบคู่นารายณ์กับเมเจอร์
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ มันอุ่นในใจ
ตามชื่อเรื่องจริๆงค่ะ ชอบพี่ครอสมาก
นางอบอุ่นน่ารัก รักเมียมาก หาแบบครอสได้ที่ไหน
คู่พี่นารายณ์กับพี่เจอร์ก็ดีมาก
แอบชอบแบบโหดๆค่ะ กร๊ากกกกก
ส่วนพี่แวนก็ชอบนะคะ เลวดี ขอให้รักน้องเคสจริงๆ
อย่ามีชู้นะ
-
ขำตอนสุดท้าย 555555555
-
น้องเพลินน่ารักกกก แต่ทั้งดรื่องคือชอบคุณแม่น้องเพลินสุดละ ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล. ตอนพิเศษนี่ไม่รู้จะสงสารจะสมน้ำหน้าพี่นารายณ์หรืออะไรก่อนนนดี ห้าๆๆๆๆๆ
-
สงสารที่นารายณ์สรุปก็ยังไม่ได้เจอร์เหมือนเดิม :laugh5:
-
งงื้อ. เพลินน่ารักกก :mew2:
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักทุกคู่เลย :กอด1:
-
:hao5: เสียดายจบแล้ว กำลังตามคู่รองเลย
-
ชอบทุกคู่เลย น่ารักกันไปคนละแบบ
-
:L2:
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
ขอบคุณคะ o13
-
เง้อ น่าร๊ากกกก ชอบทุกคู่เลย คลอสนี้พระเอกมากกกกกก
-
อ่านอีกรอบก็ฟินทุกคู่
-
o13 :hao7: :mew1: :mew3:
-
เพลินคือความรั่ว ความเด๋อที่แท้จริง
และยั่วให้ครอสอยากตลอด แล้วไม่มีไม่ยอมด้วยนะ
เพลินน่ารัก แค่สับสน แต่พอรู้ตัวแล้ว ก็ทุ่มเทหมด
ครอสคือดี งานดีถึงจะดีแค่กับเพลินก็เหอะ
รักจริง รักมั่นคง รอได้ถึงจะต้องเจ็บก่อน
ใครก็อย่าแหย่รัง คอยเฝ้าไว้ไม่ห่าง
ซังคือเพื่อนที่แท้จริงค่ะ ทั้งเสิร์ฟทั้งชงเข้ม ทั้งห้าม มีครบ
เคสน่าสงสารนะ แม่คือฮีโร่ แล้วแม่ก็ทำพัง
พอมาเจอแวน ถึงรักก็เลือกที่จะประชดด้วย
แล้วเป็นไง รักจริง ยอมเสียไม่ได้ ดีนะ แวนก็จริงจัง
แวนคือผู้ชายมาดดี แต่เพลย์บอยตัวพ่อ
สุดท้ายก็มาสยบกับเคส รักคนเดียว ไม่เผื่อใคร
เมเจอร์เข้มแข็งมากนะ กว่าจะผ่านชีวิตช่วงก่อนมาได้
แค่หลงผิดไปสักพัก แต่ก็กลับตัวได้ ไม่ได้ร้ายแรง
สังคมทำร้ายคนคนหนึ่งให้บอบช้ำ
นารายณ์คือความดีงามที่แท้จริงค่ะ รักมั่นคงมาก
แบบไม่คิดรักใครอีก ต้องขอบคุณเพลินมากนะ
ขอบคุณนักเขียนมากนะคะ เป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ
-
:L2: o13 :music:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆจ้า
-
สนุกมากกกกก ขอบทุกคู่เลยค่ะ
-
ชอบเพลินนนน :mew1: :-[ :o8:
-
ชอบสไตล์การเขียนมากค่ะ แบบทุกคนมีชีวิตจริงๆ สนุกมากกกกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกแบบนี้ค่ะ
-
:impress2:
-
น่ารักมาก..เจอร์กับพี่นายณ์น่ารัก อยากอ่านต่อ :mew1:
-
:กอด1:
ชอบทุกคู่เลยค่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ ให้เราได้เสพนะคะ
-
ชอบทุกคู่เลย สนุกมากๆ อ่านละเพลินเหมือนชื่อ
ขอบคุณนักเขียนนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รู้สึกคำคาญเมเจอร์ นิสัยไม่ดีอย่างแรง :fire:
-
เนื้อเรื่องคือบะมุมฟุ้งมากกก :pig4:
-
ตรรกะแปลกๆ ได้กันแล้วก็คิดมากโกรธกัน พิลึก ไม่มีเหตุผล
-
:-[ :-[
-
คนอะไรชื่อแม่แก้ว? อย่างงี้น้องชายไม่ชื่อพ่อแก้วหรือลูกช้างรึไง
“ไม่ต้องเสียใจไปนะครับแก้ว สำหรับโจ้แล้วแก้วเป็นที่หนึ่งในใจเสมอ”ดูเหมือนไอ้แว่นนั่นจะชื่อโจ้และหน้าหม้อไหกะละมังมาก
ถ้าตัดมุขตลกเกรียนๆพวกนี้ทิ้งจะเข้าท่าน่าอ่านดูมีคุณค่าขึ้นเยอะ
ถามจริงๆนะ มีใครที่คิดอะไรในใจออกมาลักษณะตลกเกรียนฝืดแบบนี้ด้วยหรือ
ถ้าอยากให้ตลกก็ควรตลกด้วยคำพูดหรือการกระทำของตัวละคร ไม่ใช่มาตลกกับความคิดในใจของตัวละคร มันไม่มีจริง ความคิดใครมันจะเป็นแบบนี้นอกจากพวกสติไม่ดี
-
คนอะไรชื่อแม่แก้ว? อย่างงี้น้องชายไม่ชื่อพ่อแก้วหรือลูกช้างรึไง
“ไม่ต้องเสียใจไปนะครับแก้ว สำหรับโจ้แล้วแก้วเป็นที่หนึ่งในใจเสมอ”ดูเหมือนไอ้แว่นนั่นจะชื่อโจ้และหน้าหม้อไหกะละมังมาก
ถ้าตัดมุขตลกเกรียนๆพวกนี้ทิ้งจะเข้าท่าน่าอ่านดูมีคุณค่าขึ้นเยอะ
ถามจริงๆนะ มีใครที่คิดอะไรในใจออกมาลักษณะตลกเกรียนฝืดแบบนี้ด้วยหรือ
ถ้าอยากให้ตลกก็ควรตลกด้วยคำพูดหรือการกระทำของตัวละคร ไม่ใช่มาตลกกับความคิดในใจของตัวละคร มันไม่มีจริง ความคิดใครมันจะเป็นแบบนี้นอกจากพวกสติไม่ดี
แล้วคุณน่ะเป็นอะไร สติดีหรือเปล่า เที่ยวได้ไปไล่ขุดหานิยายเก่า ๆ ที่จบไปเป็นชาติ เอามาติ มาสับ ทำไปเพื่ออะไร มันเปลี่ยนอะไรได้เหรอ มันคนละยุค คนละบริบท ไรเตอร์หลายคนก็ล้มหายตายจาก บางคนก็ไปมีครอบคงครอบครัว ทำงานประจอกประจำกันหมดแล้ว อีกอย่างนะ คุณควรใช้สมองและวิจารณญาณตรองสักนิด....ว่าในยุคนั้นเขาอาจจะนิยมแต่งแนวแบบนี้ ตลกไปกับอะไรแบบนี้ เอามาอ่านยุคนี้มันจะฝืดหรือเชย ก็ไม่แปลก งานเขียนมันก็ปรับไปตามยุคสมัย ไปหาจิตแพทย์บ้างนะ เหมือนคนเก็บกด มีปม หาที่ลงไม่ได้เลย เป็นห่วง