-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
---------------------------------------------------------------------------------------
แค่ก แค่กๆ
นิยายเรื่อยเปื่อย เขียนไว้สักพักแล้ววววว
ฝาก นิติ vs วิศวะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60978.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60978.0)
-
WARNING!! หมอหื่น
[/size]
“คุณ…ฮึก…คุณครับ…ระ.แรงไปแล้วครับ…”เสียงเครือกระเซาดังขึ้นเมื่อถูกคนด้านบนกระแทกกายใส่อย่างแรง นิ้วสวยเกร็งจิก
ไหล่แกร่งเพื่อระบายความเสียวซ่านที่ได้รับ เสียงหอบหายใจที่ดังไปพร้อมกับร่างการที่เคลื่อนประสานกันอย่างลงตัว ถึงแม้จะ
เต็มไปด้วยความรุนแรงจาบจ้วงไม่มีแม้แต่ความอ่อนโยนในคนข้างใต้ที่นอนบิดเร้าด้วยความทรมาน
“คะ…คุณครับ…ฮึก…ผม…ผมไม่ไหวแล้ว….”เสียงหวานดังขึ้นพร้อมร่างกายที่เกร็งแข็งไปทั่วร่างก่อนจะปลดปล่อยเอาความ
สุขสมออกมา เมื่อคนด้านบนเห็นดังนั้นก็รั้งสะโพกบางก่อนกระแทกกายเข้าไปแรงๆ เมื่อใกล้ถึงจุดหมาย
“คุณ…แรง…แรงไป…ฮึก..เจ็บ…”
…
“บ้านอยู่ไหนไปส่งมั้ย”
“มะ..ไม่เป็นไรครับ”ความเงียบเข้าปกคลุมมีเพียงแต่เสียงเนื้อผ้าเสียดสีร่างกายเมื่อคนตัวสูงกำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ต ส่วนอีกคนก็
นอนหมดร่างหอบหายใจบนเตียง อยากจะลุกไปอาบน้ำแต่ก็ไร้เรียวแรงเกินกว่าจะขยับตัวได้ แถมยังเจ็บระบมช่วงร่างจนชาไป
หมด
“เอ้านี้ พอมั้ย”เงินสดปึกเล็กๆ ถูกยื่นมาตรงหน้าเด็กหนุ่มชะงักไปเล็กก่อนจะเอื้อมมือไปรับมาถือไว้ คนบนเตียงเอ่ยขอบคุณเสียง
แผ่วพลางรับตาลงพร้อมกับแค่นยิ้มออกมาอย่างรู้สึกสมเพชตัวเองไม่น้อย
ขายศักดิ์ศรี ขายร่างกายเพียงเพื่อแลกกับเศษเงินไม่กี่บาท…
…
“อยากได้อะไรเพิ่มอีกมั้ย” ‘เขา’ ถามเสียงเรียบระหว่างที่เราทั้งคู่กำลังเดินอยู่ในห้างหรูที่เพิ่งเปิดใหม่แถวๆ สุขุมวิท ที่คิดจะมาก็
ไม่ยอมบอกกันล่วงหน้าทำให้ตอนนี้สภาพผมเหมือนเด็กเช็ดรถสุดๆ กับเสื้อฮู๊ดสสีดำตัวใหญ่ที่ยืมเพื่อนมา กางเกงนักเรียนที่ใส่มา
แล้วสองปีควบด้วยรองเท้าหนีบสีน้ำตาลเก่าๆ แล้วลองเอามาเทียบกับอีกคนที่เดินอยู่ข้างๆ เสื้อเชิ้ตเนื้อดีสีสะอาดที่รีดจนเรียบ
กางเกงสีดำแต่งตัวคุมโทนสุภาพสุด ไหนจะรองเท้า เข็ดขัดที่เงางับสะท้อนตานั้นอีกแล้วทุกอย่างบนตัวเขาล้วนแบรนด์เนมทั้งนั้น
นี่ผมยังไม่รวมนากาเรือนแพงที่ข้อมือของเขาอีกนะ
‘เขา’ คือ ‘ลูกค้าVIP’ ที่สถาปนาตัวขึ้นมาหลังจากเหตุการณ์วันนั้น วันที่ผมไม่มีทางเลือกขายศักดิ์ศรีตัวเองเพื่อแลกกับเศษเงินไม่
กี่พันบาท ผมคิดว่าระหว่างคนขายอย่างผมกับลูกค้าอย่างเขาจะจบลงและแยกย้ายหลังจากน้ำแตกและจ่ายเงิน แต่ก็ไม่เลยเพราะ
หลังจากนั้นเขาก็ติดต่อผมมาอยู่เรื่อยๆ ด้วยการแอบขโมยเบอร์ผมไปตอนผมเผลอ ก็อย่างที่เขาว่ามีครั้งแรกแล้วครั้งที่สองสาม
และสี่หรือครั้งอื่นๆ ตามมา
สามเดือนกว่าๆ ย่างเข้าเดือนที่สี่ที่ผมกับเขามีความสัมพันธ์กันแบบผู้ซื้อและผู้ขาย ถึงจะไม่ได้เจอกันทุกวันเพราะเขายุ่งแต่ก็
อย่างน้อยอาทิตย์ละครั้ง เขาจะนัดผมมาเจอที่ห้างไม่ก็ไปรับถ้าผมบังเอิญอยู่ใกล้ๆ เราจะมาเดินเล่นกินข้าว ดูหนังและชอปปิ้ง
ตามแต่ใจเขาและจบสุดท้ายที่เตียงนิ่มๆ ของโรงแรมสักทีในกรุงเทพไปพร้อมๆ กับร่างกายที่แทบจะพังของผมเพราะแรงที่เขา
ถาโถมใส่เหมือนคนอดอยากปากแห้งเป็นแรมปี
“นี่ฉันถามว่าจะเอาอะไรอีกมั้ย”ผมสะดุ้งหันมองคนตัวสูงที่อยู่ข้างๆ ก่อนจะก้มลงมองถุงกระดาษของร้านแบรนด์เนมต่างๆ ที่อยู่ใน
มือผมยังไม่รวมที่เขาแบ่งไปถืออีก
“พอแล้วครับ แค่นี้คุณก็ซื้อให้ผมเยอะแล้ว”
“ถ้าเธออยากได้อะไรก็บอกแล้วกัน”
“ครับ”แค่ของที่เขาซื้อให้ทุกครั้งที่เจอกันผมว่าผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว เพราะครบหมดทุกอย่างที่ในชีวิตจะซื้อได้แล้วทั้งเสื้อผ้า นาฬิกา กระเป๋า รองเท้า น้ำหอม โทรศัพท์ ถ้ามีอะไรที่ยังขาดตอนนี้ก็คงมีแต่บ้านกับรถมั้งครับ
อีกเรื่องคือเราอยู่ในความสัมพันธ์แบบไม่มีชื่อเรียก ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยถามแต่เขาบอกว่าแบบนี้แหละดีแล้ว เขาให้ผมเรียกว่าเขา
ว่า ‘คุณ’ และเขาจะเรียกผมว่า ‘เธอ’ ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยว่าชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ ทำงานอะไร ต่างจากเขาที่ชักประวัติ
ผมไปตั้งแต่ก่อนขึ้นเตียงวันแรกแล้ว ซึ่งผมก็บอกเขาทุกอย่างที่ผมบอกได้แต่มันก็มีบางอย่างที่ยังไม่ได้เขาว่า…
ผมโกหกเขาทุกเรื่องที่บอกไป ไม่สินอกจากชื่อแล้วก็ไม่มีอะไรที่เป็นเรื่องจริงเลย…
“คุณครับวันนี้คุณจะทำนานมั้ยครับ”หมายถึงเรื่องบนเตียงหนะ เขาหันมามองผมพร้อมกับเลิกคิ้วเข้มๆ นั้นด้วยความสงสัย
“วันนี้เธอติดธุระต่อหรือไง”ธุระที่เขาหมายถึงคงหมายความว่า ‘เธอมีลูกค้าต่อใช่มั้ย’ ประมาณนั้น
“ก็ไม่เชิงครับ”
“งั้นฉันซื้อเธอทั้งคืนแล้วกัน โทรไปยกเลิกคนอื่นซะ”
“แต่…”
“หรือฉันให้เงินน้อยไป”ผมมองหน้าเขานิ่งๆ ซึ่งเขาเองก็หันจ้องหน้าผมอยู่เหมือนกันจนสุดท้ายผมต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ เขายิ้ม
พอใจก่อนจะใช้มือที่วางโอบเอวเข้าไปใกล้แล้วฉวยโอกาสหอมแก้มกลางที่สาธารณะไปหนึ่งฟอดโดยไม่แคร์สายตาคนอื่นเลย
สักนิด
“นี่คุณ!...”
“มัดจำไว้ก่อนแล้วเดี๋ยววันนี้ฉันให้พิเศษ”นี่เขาเห็นผมเป็นคนหน้าเงินขนาดไหนกันนะ
….
เจ็บสะโพกชะมัด…
ผมโอดครวญในใจพลางเดินเข้าบ้านด้วยความลำบากทั้งจะข้าวของมากมายที่ได้จากการชอปปิ้งเมื่อวาน ไหนจะอาการระบมช่วง
ล่างที่ทำให้เดินไม่ถนัดนี่อีก ไม่รู้เขาไปอดยากมาจากไหนถึงใส่ไม่ยั้ง ไม่สงสารกันบ้างเลย…
“หายไปไหนมาทั้งคืน”ผมถอนหายใจทิ้งและจงใจส่งเสียงให้รู้ถึงความรำคาญ ก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงรวมไปถึงการเลือบ
สายตามองไปที่อีกคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“เรื่องของผม”
“แล้วนั้นซื้อของอะไรมาเยอะแยะ ฉันไม่ได้ให้เงินแกไปซื้อขอไร้สาระพวกนี้”
“ของพวกนี้หรอครับ ผมไม่ได้แตะต้องเงินของพ่อสักบาทไม่ต้องห่วงนะครับ”ผมตอบอย่างยียวนพลางส่งของทั้งหมดให้กับพี่จอย
สาวใช้ในบ้านขึ้นไปเก็บบนห้อง
“ถ้าแกไม่ใช้เงินของฉันแล้วแกจะเอาปัญญาที่ไหนมาซื้อของแพงๆ พวกนี้”
“ก็ใช้วิธีเดียวกับเมียพ่อนั้นแหละ ไปนอนอ้าขาให้สักคนสองคนก็ได้เงินมาเป็นกอบเป็นกำ…”
เพียะ!!
แรงที่เข้าปะทะพร้อมกับความรู้สึกชาไปทั้งซีกแก้มซ้ายและกลิ่นคาวเลือดที่ลอยคุ้งในปาก ผมหลับตาพลางถอนหายใจออกมา
นิ่งๆ เพื่อสงบสติก่อนลืมตามองคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่ออีกครั้งด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มแห่งความสมเพช
“โกรธหรอครับ พ่อจะโกรธจะทำไมครับทั้งๆ ที่ตัวเองก็ได้เมียเพราะเงินซื้อแท้ๆ แฟร์ๆ นะครับพ่อ พ่อจ่ายเงินซื้อความสุข ส่วนผม
ก็แค่ขายร่างกายแลกกับความสุข”
“ไอ้กาว!!”
“หยุดตวาดที ผมปวดหัว ขอตัวก่อนนะครับ”ผมว่าก่อนจะเดินออกมาโดยไม่ฟังเสียงโวยวายของพ่อกับเสียงของผู้หญิงคนนั้นที่
พยามจะปลอบให้พ่อใจเย็นลง เหอะ! ออเซาะกันเข้าไป แม่งก็แค่ปลิงดูดเลือดซัดๆ
“น้องกาวไม่น่าไม่พูดประชดคุณท่านแบบนั้นเลยนะคะ”
“ก็ไม่ได้พูดประชดนี่ ผมทำจริงๆ”
“น้องกาว”พี่จอยดูตกใจที่ผมไม่ได้มีท่าทีพูดเล่น ผมยิ้มให้สาวใช้ก่อนจะปิดประตูพร้อมล็อคกลอนเพื่อกันคนมาวุ่นวาย ผมเดินไป
ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะถูกความเจ็บเสียดช่วงล่างเข้าเล่นงาน
“โอ๊ย นี่ก็จะเจ็บทุกครั้งเลยหรือไง”
-----------------------------------------------------------
น้องกาวลูก ขัดสนอะไรถอดเสื้อผามาหาพี่นะลูก เดี๋ยวพี่เปย์ให้
-
ตายๆอยากโดนมั้งเอ้ย อยากลองโดนมั่ง เอ้ย อิจฉา
-
ติดตามจ้า
-
:haun4:
-
มันไม่ถูกเลยนะน้องกาว ที่ประชดพ่อด้วยวิธีนี้น่ะ ถ้าไปเจอคนไม่ดี หนูจะแย่เอานะลูก :hao4:
-
พี่หมอนี่คนแรกและคนเดียวของหนูใช่มั้ยลูก ไมาเอาฮาเร็มนะ
-
ยังไง อยากรู้ :ling1: :ling1: :ling1:
เหมือนว่าพ่อกาว ทำจริงๆ แบบกาวว่านะ
แล้วตบตีลูกทำไม ถ้าทำจริง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
คุณ ของกาว มีกาวคนเดียวใช่ไหม
แล้วคุณ เจอกาวได้ยังไง :hao3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
WARNING!! หมอหื่น
ครืดดด ครืดดด
ผมควานหาโทรศัพท์บนเตียงพลางหรี่ตาหันไปมองนาฬิกาดิจิตอลที่บอกผมว่าเข้าสู่เช้าวันใหม่มาได้สามชั่วโมงแล้ว โอ๊ยใครมัน
โทรมา โอ๊ยยย แล้วโทรศัพท์มึงอยู่ไหนเนี่ย
ครืดดดด ครืดดดด
“ฮัลโหล”
(นอนอยู่หรอ)หือออ ใคร ?
‘VIP’
รู้เรื่องเลยกู
“ครับ คุณโทรมามีอะไรหรือเปล่า”หลังจากส่งข้อความมาบอกว่า ‘ช่วงนี้ไม่ว่าง’ ก็เงียบหายไปเลยสองอาทิตย์เต็มๆ พอจะมาก็มา
ตอนคนจะหลับจะนอนเนี่ยแหละ
(ออกมาเจอกันหน่อยสิ)
“ตอนนี้หรอครับ”ตีสองเนี่ยนะ
…
ก๊อกๆๆ
ผมเคาะกระจกรถที่ติดฟิล์มดำสองสามที่ ก่อนจะเปิดประตูแทรกตัวเข้าไปนั่งด้านในที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ ผมหันไปทักทายเจ้าของรถ
ที่ดูโทรมๆ
“คุณดูเหมือนคนไม่ได้พักผ่อน ช่วงนี้งานยุ่งหรอครับ”
“ก็นิดหน่อย”พูดจบก็พุ่งตัวเข้ามาจู่โจมปากผมอย่างรวดเร็ว ลิ้นร้อนที่แทรกเข้ากวาดไล่ต้อนอยู่ในปากทำให้สมองผมเบลอไป
หมด กลิ่นมิ้นท์จางๆ จากบุหรี่ยี่ห้อแพงคืออาวุธชั้นดีที่ช่วยกล่อมประสาทผม เขาจูบเก่งมากจนผมตามไม่ทัน
“คุณครับ.ผม..ผมหายใจไม่ทัน…”ผมรีบฉวยโอกาสเมื่อเขาถอนปากออกไปดูดเม้มแถวสันกรามและซอกคอ ได้ยินเสียงหัวเราะ
ต่ำๆ ก่อนจะเขาจะจูบปิดปากผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กับรุนแรงและจาบจ้วงกว่า มือข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นจับทอยท้ายของผมเพื่อบังคับไม่
ให้ผมถอยหน้าหนี อีกข้างก็ล่วงเข้ามาลูบไล้อยู่แถวๆ ช่วงอกให้ผมขนลุกเล่นๆ
“บนรถได้มั้ย”
“ดะ..เดี๋ยวสิคุณ”ผมร้องเมื่อเขาเลื่อนมือจะล้วงเข้าไปในกางเกง ถึงตอนนี้เม้นเป็นเวลาตีสองกว่าๆ เกือบตีสาม แต่บนถนนก็ยังมี
รถลาแล่นผ่านไปเป็นระยะ ริมฟุตบาตรใกล้ๆ ก็เป็นเซเว่นกับร้านข้าวต้มโต้รุ่งที่มีผู้คนนั่งออกันอยู่เต็มร้าน
“ไปโรงแรมเถอะครับ”
“งั้นเธอทำให้ฉันได้มั้ย”เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปดูสดชื่นขึ้นมาทันตาเห็น ใบหน้าใบหน้าแสงสลัวๆ นั้นก็ดูเจ้าเล่ห์จนผม
หมั่นไส้
“ครับ เดี๋ยววันนี้ผมขึ้นให้คุณก็ได้”
ตีห้าแล้วฟ้าก็เริ่มสว่างแล้ว แต่ผมกลับไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ทั้งๆ ที่เหนื่อยจนแทบไม่มีแรงขยับ อาจจะเพราะความรู้สึกเจ็บ
ที่ช่วงล่างลามขึ้นมาถึงไขสันหลัง ว่าแล้วก็หันไปมองค้อนอีกคนที่นอนหลับอย่างสบายอารมณ์อยู่ข้างๆ แน่นอนสิวันนี้เขาบอกจะ
ให้ให้ผมออนท็อปอยู่ข้างบนแต่พอไม่ได้ดั่งใส่ก็เหวี่ยงลงเตียงแล้วใส่มาไม่ยั้ง ถึงแม้เขาจะเป็นแบบนี้ตลอดแต่วันนี้กับรุนแรงจน
ผมเจ็บเสียดไปหมด
ผมค่อยๆ ยกแขนหนักๆ ที่พาดอยู่กลางตัวออก ขยับตัวช้าๆ เพื่อลุกไปทำความสะอาดร่างกายที่ตอนนี้มันเหนอะหนะไปหมด และ
ผมก็ต้องกลับบ้านเพื่อเปลี่ยนชุดอีก
“จะไปไหน”เขาถามเสียงแหบพร่าอย่างคนงัวเงีย ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ผมยกยิ้มให้เขาแก้เก้อพลางชี้ไปทาง
ห้องน้ำ เขาก็พยักหน้าผมเลยพยุงตัวเองเข้าห้องน้ำไป สายน้ำเย็นๆ ทำให้ผมรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของครีมอาบ
น้ำก็ทำให้ผมผ่อนคลายจนเริ่มความเจ็บไปชั่วขณะ แต่บรรยากาศของผมก็ถูกทำลายด้วยแขนที่กอดเอวผมจากด้านหลัง
“เดี๋ยวฉันอาบให้”
“ไม่ต้องเลยครับ ผมอาบเองได้”ครั้งล่าสุดที่เขาพูดแบบนี้ และมันก็จบลงด้วยการที่ผมถูกเขากระแทกเจ้าน้องชายที่ไม่เล็กนั้นใต้
ฝักบัวจนผมไข้ขึ้น
“เธอทำความสะอาดตรงนี้ไม่สะดวกหรอก”พูดเฉยๆ ก็ได้มือไม่ต้องเลื่อยตาม ผมเอื้อมมือไปปัดมือของเขาที่กำลังลูบๆ ถูๆ ก้นผม
อยู่ เขินเป็นนะเว้ย ถึงมันจะไม่สมควรเขินแต่ผมก็รู้สึกหน้าร้อนแปลกๆ แต่เขาก็ไม่ปล่อยให้ผมขัดขืนเพราะเล่นทำการสอดนิ้วเข้า
มาจนผมสะท้านไปทั้งตัว เขาหัวเราะที่เห็นท่าทางของผมก่อนจะบอกให้ผมเอามือยันพนังห้องน้ำเอาไว้
“คุณครับ ผมไม่ไหวแล้วนะครับ”
“ฉันก็ไม่ได้จะทำอะไรนี่ แค่จะทำความสะอาดให้”อย่าพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มน่าขนลุกแบบนั้นเถอะครับ…
แม่ง…หลอกลวง
ผมนั่งนิ่งจ้องคนที่กำลังแต่งตัวด้วยความรู้สึกหลากหลาย แม่งทั้งโกรธ ทั้งอาย โอ๊ยสารพัด ที่บอกจะไม่ได้อะไรคือโคตรหลอกลวง
กันขั้นสุด เพราะพอเขาหลอกให้ผมตายใจเขาก็เล่นเอาเจ้าน้องชายกระแทกเขามาไม่หยุดจนผมแทบไม่มีแรงยืน เขาต้องช่วย
พยุงผมไว้ไม่งั้นก็ลงไปกองกับพื้นแน่ๆ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”เขาพูดในขณะที่กำลังใส่เข็มขัด วันนี้เขาก็ยังแต่งตัวเนียบเหมือนเดิมและก็ยังเต็มไปด้วยแบนรด์เนมทั้ง
ตัว เขาใส่นาฬิกาเรือนหรูเป็นอย่างสุดท้ายก่อนจะเสยผมขึ้นอย่างลวกๆ แต่เชื่อเหอะเขาแม่งโคตรดูดีเลย
“คุณยังต้องถามผมอีกหรอครับ”ผมมองค้อน เหนื่อยนะเว้ย เจ็บด้วย ช่วงเป็นสั้นๆ แค่ไม่กี่ชั่วโมงเหมือนวิ่งรอบสนามบอลสักสิบ
รอบได้
“ทำหน้าแบบนี้ก็น่ารักดี”เขาว่าก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วโน้มตัวลงมาฉวยหอมแก้มแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าหนังสีดำที่วางอยู่
หน้ากระจกมา ผมมองเขาเงียบๆ จนเขาหยิบแบงศ์สีเทาแล้วเอามายืนให้ผมตรงหน้า ผมมองปึกเงินก่อนจะรับมันมาถือไว้ มันก็ไม่
ได้เยอะอะไรหรอกครับกะจากสายตาก็ประมาณสิบใบได้
เป็นค่าตัวที่สุงใช่ได้เลยใช่มั้ยครับ…
…
“ไอ้กาว ทำไมสภาพมึงดูไม่ได้เลยว่ะ เมื่อคืนไม่ได้นอนหรอ”ผมหันไอ้มองไอ้ตี๋จีน เพื่อนรักที่สุดในชีวิต มันเอามือมาอังๆ แถว
จมูกจนผมต้องปัดมือมันทิ้ง นี่กูยังไม่ตาย
“ไปทำไรมาว่ะ”
“ไปขายตัวมา”มันอ้าปากค้างก่อนจะหันมองรอบตัวเพราะกลัวคนได้ยิน ก่อนจะตวัดสายตามามองผมแล้วดีดปากจนผมสะดุ้งด้วย
ความเจ็บ มันรู้ครับเพราะผมบอกมันเอง และก็มันนี้แหละที่ช่วยผมเลือกลูกค้าจนได้คุณเขามา
“นี่มึง…”ผมรีบเอาเท้าสะกิดขามันให้มันเงียบเมื่อเห็นเพื่อนคนอื่นเดินเข้ามาใกล้ พวกผมทำเป็นพวกคุยเรื่องดินฟ้าอากาศจน
อาจารย์เดินเข้ามาสอน ไอ้จีนก็ไม่มีโอกาสคุยเรื่องนั้นกับผมอีกเลย จนพักเที่ยงมันลากผมขึ้นไปนั่งรับลมดูพวกเด็กมอต้นมันไล่
เตะลูกบอลที่อัศจรรย์
“มึงจะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ว่ะ”
“ไม่รู้ว่ะ”
“กูไม่อยากให้มึงทำแล้วอ่ะ มึงคิดดูนะกาว แม่งเสี่ยงไปหมด มึงอาจจะติดโรค ถ้าโรงเรียนรู้มึงอาจโดนไล่ออก…”โดนไล่ออกก็หา
ที่เรียนใหม่ แต่ถ้าติดโรค…เชี่ย! ผมหน้าเสียทันที แถมยังรู้สึกใจหวิวๆ เมื่อคิดอะไรบ้างอย่างออก
“เป็นไรว่ะทำหน้าแปลกๆ”
“เมื่อคืนเขาไม่ได้ใส่ถุงกับกู”
“เดี๋ยว นี่มึงเอากันสดๆ อ่อ”ไอ้จีนทำหน้าเหมือนโลกทั้งใบกำลังแตก ส่วนผมในหัวแม่งมีแต่คำว่าชิบหายเต็มไปหมด ใจสั่นหวิว
เมื่อผมเผลอคิดอะไรร้ายๆ อย่างการติดโรค ทุกครั้งผมจะไม่พลาดที่จะเตรียมถุงยางไป แต่เมื่อคืนมันกะทันหันจนผมลืมคิด…
…
“มึง กูอาย”ผมพูดเบาๆ เมื่อตอนนี้ทั้งมันแหละผมยืนอยู่กลางโรงพยาบาลที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย นี่มันผ่านมาห้าวันแล้วครับ
หลังจากโนถุงครั้งนั้น ไอ้จีนมันไปคนหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตที่บอกว่าให้รอห้าวันหลังจากมีเพศสัมพันธ์ครั้งล่าสุดเพื่อความชัวร์
เพราะเชื้อจะฝักตัวระยะเวลานั้น
“ที่ตอนแก้ผ้าให้เขาเอาสดไม่อายนะมึง ตรวจๆ ไปมึงจะได้เลิกจิกตกสักที”ไอ้เอาศอกกระทุ้งสีข้างเมื่อมันพูดออกมา เออ ตอน
เอากันกูไม่อายหรอก เอากับคุณเขามาก็ตั้งกี่ครั้งแล้ว
“ติดต่ออะไรค่ะ”พี่คนสวยในสุดสีขาวสะอาดถามขึ้นด้วยรอยยิ้มเมื่อทั้งพวกผมเดินไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ซึ่งก็มีพี่คนสวย
อีกหลายคนนั่งอยู่ ผมหยิบเอาบัตรประชาชนออกมาแล้วยื่นให้พี่เขาไป
“มาตรวจเลือดครับ”
“ตรวจเลือด?”
“ตรวจเอดส์อ่ะครับ”ไอ้สัสจีน!
ผมดึงฮู๊ดต่ำลงพลางขยับเท้าไปเหยียบเท้าไอจีน มันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้ผมอย่างลืมตัว ไอ้นี้มันเป็นพวกไม่ชอบ
อะไรอ้อมค้อมครับ มันบอกว่าขัดใจ แต่การที่มันโพล่งออกมาทำให้พี่คนสวยทั้งหลายหันมามองหน้าผมเป็นตาเดียว
“เอ่อ…ตรวจหาเชื้อเอชไอวีนะคะ”พี่คนสวยตรงหน้าพยามปรับสีและน้ำเสียงให้เป็นปกติด้วยการส่งยิ้มหวานๆ มาให้ เขาก้มลงไป
กรอกข้อมูลให้คอมพิวเตอร์ก่อนจะปริ้นใบออกมา
“คนเดียวนะคะ”
“สองครับ”ผมบอกพลางจีนไปที่ไอ้ตี๋ข้างๆ ผม ไอ้จีนหันมาถลึงตาตี๋ๆใส่ผม
“กู?”
“ก็ใช่ไง ก็เรานอนด้วยกันอ่ะ โอ๊ยย!”ไอ้จีนมันหยิกที่ต้นแขนเต็มแรงเมื่อผมพูดผม เอาเลยจีนกูไม่ยอมอายคนเดียวแน่ๆ ไอ้ห่า
ถ้ามึงทำให้กูอายมึงก็ต้องอายไปกับกู
“งั้นขอบัตรประชาชนด้วยนะคะ”พี่คนสวยพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ เหมือนพยามฝืนให้เป็นปกติ ผมหันไปมองพยาบาลสาวคนอื่นๆ
ก็ต่างหันหน้าหนีกันหมดบางคนกลั้นยิ้ม บางคนทำหน้าแปลกๆ ไอ้จีนจำใจต้องหยิบบัตรประชาชนให้ไป
“กูไปนอนกับมึงตอนไหนว่ะไอ้กาว”
“อ้าว เมื่อคืนไงที่กูไปนอนบ้านมึงอ่ะ”ไปทำรายงานครับ แล้วมันดึกขี้เกียจกลับเลยนอนข้างบ้านมัน ไอ้จีนทำหน้าเหมือนอยากจะ
ด่าผมแต่ก็เหมือนคนน้ำท่วมบ้านพูดไม่ออก…
พวกผมถูกส่งไปห้องเจาะเลือด แล้วก็มานั่งรอผลและพบแพทย์ มันจะรู้สึกใจเต้นหน่อยๆ ส่วนไอ้จีนก็นั่งชิลเพราะมันยังชิง ทั้ง
ชีวิตไม่มันเคยมีแฟนหรอกครับ มันบอกตรวจมากคงไม่เจอเชื้อเอชไอวีหรอกแต่ถ้าเป็นพวกเบาหวาน ไม่ก็ไขมันในเส้นเลือดสูงนี้
ก็ไม่แน่ มันชอบกินของหวาน แดกเค้กคนเดียวได้เป็นปอนด์ ไอ้ห่า! ช่วยตื่นเต้นกับกูทีเพื่อน
“กรกนินท์ ธารินทร์ เชิญห้องตรวจสามค่ะ”
ภายในห้องตรวจบรรยายกาศค่อนข้างอึดอัดเพราะคุณหมอตัวสูงกับแมสที่ปิดไปครึ่งหน้า ดวงตาคมๆ อยู่ใต้กรอบแว่นที่ตวัด
มองพวกผมครั้งนึงตอนเดินเข้ามา ผมกับไอ้จีนมองหน้ากันก่อนจะนิ่งๆ ไม่กล้าขยับ คุณมองก็ยังไม่ยอมพูดอะไรนอกจากกวาดตา
ไล่อ่านข้อมูลที่ปรากฏบนจอคอม
“เป็นแฟนกันหรอ”
“เปล่าครับ/ไม่ใช่ครับ”ตอบพร้อมเพียงกันจนหมอชะงัก แล้วเลื่อนสายตามามองพวกผมด้วยสายตาเหมือนจะถามว่าแล้ว ‘ถ้า
ไม่ใช่แฟนแล้วพวกมึงเป็นอะไรกัน’
“คือพวกผมเป็นเพื่อนกันครับ”
“เซ็กส์เฟรนด์งั้นสิ”
“หมอขอถามหน่อยนะว่าใครอยู่โพสิชั่นไหน”พวกผมหันมองหน้ากันงงๆ ก่อนจะมองหน้าหมออีกครั้ง หมอถอนหายใจกอ่นจะถอน
แมสออกแล้วทิ้งตัวพิงพนักพิงเก้าอี้ เขาจ้องมองพวกผมนิ่งๆ อย่าพินิจ
“ใครเป็นคนทำ และใครเป็นคนรับ”
“มันเป็นรับ”ไอ้จีนว่าเสียงดังพลางชี้มาที่ผม แหมมึง ตัวก็เตี้ยเท่าเสาหลักกิโลริอยากเป็นผัวกูรึ อ่า ผมก็เวอร์ครับ มันก็ไม่ได้เตี้ย
ขนาดนั้นครับ แต่เตี้ยกว่าผมประมาณสามเซน ผมสูงร้อยเจ็ดสิบห้ามันประมาณร้อยเจ็ดสิบสอง
คุณหมอมองพวกผมนิ่งๆ ก่อนจะปริ้นใบอะไรสักอย่างออกมาแล้วส่งให้พวกผม มันมีชื่อผมกับไอ้จีนคนละใบ พร้อมข้อมูลที่เป็น
ศัพท์ภาษาอังกฤษที่ผมไม่สามารถอ่านออกได้
“ผลเลือดของพวกเธอเป็นลบ”
“พวกผมไม่ติดเชื้อใช่มั้ยครับ”
“ใช่ แต่ถ้าอยากให้แน่นอนจริงๆ หลังจากนี้อีกสามเดือนค่อยมาตรวจเลือดอีกรอบก็ได้”ผมหันไปดีใจโผล่เข้ากอดไอ้จีนจนเกาอี้มันเลื่อนไถลออกไป มันก็ดีใจเอามือตบหลังผมปุบ จนได้ยินเสียงไอแห้งๆ ของคุณหมอพวกผมเลยต้องผละออกจากกันทันที ลืมตัวครับ
“หลังจากนี้ถ้าก็ป้องกันให้ดีแล้วกัน พวกเธอยังเด็กอย่าคิดแต่รักสนุก”
คุณหมอปิดท้ายด้วยการหยิบเอากล่องถุงยางมาวางบนโต๊ะ จะปฏิเสธก็ถูกตาดุๆ มองจนต้องหยิบกล่องถุงยางมาแล้วเก็บซุกใส่
กระเป๋า พวกผมกล่าวลาหมอทันทีที่เสร็จธุระ…
“คุณพิศครับ ช่วยตามประวัติของคุณลุงบรรจบให้ผมหน่อยนะครับ พอดีคนไข้เพิ่งย้ายโรงพยาบาล…”ผมชะงักกับเสียงคุ้นหูจน
เผลอหันไปมองตามเสียง ใกล้เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์มีพยาบาลสาวที่โคตรสวยกับหมอคนนึงที่ยืนคุยกันอยู่ ร่างสูงสมส่วนใต้เสื้อกาวน์สีสะอาดนั้นแม่งโคตรคุ้น
“ได้ค่ะคุณหมอภัทร เดี๋ยวดิฉันจะรีบตามให้ทันทีเลย”
“รบกวนด้วยนะครับ”ผมสะดุ้งเมื่อผมกับคุณหมอคนนั้นบังเอิญประสานสายตากันพอดี ใบหน้าคุ้นเคยแต่แปลกตาเพราะแว่นทรง
สวยที่ประดับอยู่บนใบหน้า…
ทำไมคุณหมอคนนั้นหน้าเหมือนคุณลูกค้าวีไอพีของผมเลยอ่ะ…
-----------------------------------------------------------------------
ช่วงนี้รู้สึกเหมือนตัวเองไอดัง คุกๆๆๆๆ บ่อยเหลือเกินค่ะซิส
:z1: :katai4:
ใครเล่นทวิตเตอร์เข้ามาพูดคุยกันได้ที่แฮชแท๊ก #ทีมหมอหื่น ได้นะคะ
จะถาม จะติ จะทวง ยินดีทุกอย่างและน้อมรับมาปรับปรุงค่า
-
พรี่หมอมาแว้ววววววววววววว รู้มั้ยว่าฉันรอพี่ที่ท่าน้ำทุกวัน :ling1:
-
o13 o13 งงตอนท้ายหน่อยๆว่าหมอคนเดียวกันไหม..
-
แสดงว่า ลูกค้าที่ซื้อ ติดใจมากกกกก
จัดหนัก จ่ายหนักตลอด
อูยยย.......เจอลูกค้าวีไอพี ที่รพ.ด้วย
จะยังไง :katai1: :katai1: :katai1:
อยากอ่านต่อแล้วล่ะ :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ได้หมอฟินอยากได้หมอหื่นเซ็กจัดมากชอบๆเอาๆจะเอาๆ
-
คุณหมอเเรงดีมากค่ะ ><
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
โอ๊ะ.....ตึ่งโป๊ะ
-
รอติดตามจ้าา :katai2-1:
-
:-[
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao6:
สนุกๆมาต่ออีกนะ
หนุ่มแว่นนี่แอบหื่นกันจริงๆ5555 :laugh:
-
คุณหมอออ ลืมใส่ถุงหรือตั้งใจคะ? น่าตีจริงเชียว!
-
แงงงงง หมอที่เข้าไปตรวจก็ดุจริงๆ
คุณหมอวีไอพีก็หื่นจริงๆ 555555555
-
o13
-
มีคู่น้องจีนไหมคะ :hao6:
-
WARNING!! หมอหื่น
“กาว…”
“ไอ้กาว”
ผัวะ!
“สัสกาว!!”เชี่ย! ผมสะดุ้งกับแรงตบและเสียงของไอ้จีนที่ดังลั่นอยู่ข้างหู พอหันไปมองหน้าเพื่อนก็เห็นมันกำลังทำหน้าเอื่อมใส่
พร้อมส่ายหน้าไปมา
“นั่งเหม่อมองโทรศัพท์มาหลายวันแล้วนะมึง รอใครโทรมา”
“เปล่า”
“ตอแหลไอ้สัส”
ผมไม่ได้รอโทรศัพท์นะครับ ขอแค่อย่างเป็นข้อความสั้นๆ ก็ได้ว่างานเยอะ งานยุ่ง อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่หายเงียบไปแบบนี้ เขาเงียบ
หายไปจนผมใจเสีย เขาอาจจะเบื่อผมแล้วก็ได้ หรืออาจจะมีเด็กคนใหม่ไปแล้ว
“เฮ้อออ”ถอนหายใจพร้อมกับมองโทรศัพท์ที่ยังนิ่งสนิทไร้การเคลื่อนไหวใดๆ มาหลายวันจนไอ้จีนถึงกับขำออกมาเบาๆ
“เป็นเอามากนะมึง”
“ไอ้จีน กูคิดถึงเขาอ่ะ”
“ก็โทรไปหาสิ เบอร์ก็มีนิ”ผมไม่กล้าหรอกครับ เขาเคยบอกว่างานเขายุ่งมากๆ ไม่ค่อยมีเวลารับหรือคุยโทรศัพท์ ส่วนมากเขาเลย
มักชอบส่งข้อความหาผมแทน
“กูไม่กล้าโทรหรอก กลัวไปรบกวนเวลาทำงานของเขา”
“กูบอกมึงแล้วนะไอ้กาว ว่ามึงทำแบบนี้มันไม่เวิร์ค เป็นไงล่ะเสือกชอบลูกค้าตัวเองขึ้นมา งานหยาบสัสๆ”มันว่าพลางทำหน้า
เหม็นเบื่อใส่ผมก่อนจะลุกเดินออกไปส่งงานที่ห้องพักครูปล่อยให้ผมนั่งจมอยู่กับตัวเอง ที่มันพูดก็ถูกมันเคยไม่เห็นด้วยที่อยู่ผม
จะไปทำอะไรแบบนั้น แต่ตอนนั้นมันอารมณ์ชั่ววูบไงครับ โมโหพ่อจนเลือดขึ้นหน้า ไอ้จีนห้ามก็ไม่ฟังจนเกือบจะขึ้นรถไปกับคุณ
ป้าคนนึงแต่ไอ้จีนมาก็มาห้ามซะก่อน
‘มึงบ้าไปแล้วหรอว่ะ ใครจะลากไปก็ไปกับเขางี้หรอ มีสติหน่อยมึง’
‘กูจะไปกับใครมันก็เรื่องของกู’
‘นี่มึง…ออกจากตรงนี้ก่อนเหอะ กูขนลุก’มันพูดพลางทำสีหน้าขยะแขยงกับสายตาของผู้ชายวัยกลางคนที่ขับรถมาจอดใกล้ๆ รอย
ยิ้มบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยไขมันของผู้ชายคนนั้นทำให้เขาเหมือนพวกคนโรคจิต จะว่ามันก็น่าขนลุกไม่น้อยเลย ผมกับไอ้จีนมา
นั่งคุยกันในร้านฟาสฟู๊ดที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง จะเรียกว่าคุยก็ไม่ถูกเพราะมันเปิดบรรยายด่าผมมาหลายนาทีแล้ว
‘มึงต้องใจเย็นๆ ก็แค่คำพูดมึงจะเอาอะไรมากมายว่ะ’
‘งั้นมึงลองให้ป๊ามึงด่าบ้างสิว่าวันๆ ไม่ทำห่าอะไรดีแต่เกาะเขากินไปวันๆ เหอะ! ตอนแรกกูไม่อะไรนะ แต่เอากูไปเปรียบเทียบ
กับผู้หญิงคนนั้น…’พ่อบอกว่าสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นมันเป็นงานบริสุทธิ์ หาเงินเลี้ยงดูครอบครัว มีน้องที่ยังเรียนแถมแม่ก็ป่วย ต่างจาก
ผมที่นอกจากจะเรียนไม่เอาไหน ก็ยังไม่คิดจะหาอะไรที่มันเป็นประโยชน์ทำได้แต่ผลาญเงินของเขาไปวันๆ ผมงี้หน้าชาสุดๆ ไม่
คิดว่าพ่อจะหลงผู้หญิงคนนั้นจนด่าผมแบบสาดเสียเทเสียขนาดนี้
‘เขาก็แค่โมโหมึงไง มึงไปด่าเมียเขาอ่ะ’แค่ก็บอกว่าเป็น’ปลิง’เนี่ย ไม่ได้ด่าสักหน่อย
‘คิดดีๆ ไอ้กาว มีแต่ข้อเสีย…’
‘กลัวทำไม พ่อกูบอกว่าเป็นอาชีพสุจริตไง…’
‘มึงแม่งดื้อด้าน ไอ้กาว’กว่าพวกผมจะแยกย้ายกันก็เกือบเช้า เราแยกกันชั่วคราวก่อนจะมาเจอกันที่โรงเรียนในช่วงเช้า ผมกับมัน
มักชอบมานั่งแถวๆ ข้างสนามบอลนั่งดูพวกบ้าพลังมันวิ่งไล่ลูกกลมๆ ไปทั่วสนามพร้อมตะโกนโวกเวกโวยวายไปทั่ว
‘ถ้ามึงจะทำแบบนั้นจริงๆ ไม่เอาแบบไปยืนโบกรถได้มั้ย กูขอเป็นคนเลือกลูกค้าให้มึงเอง’มันว่าอย่างนั้น จนวันหยุดมันก็พาผมมา
ที่ร้านกาแฟของญาติมัน พร้อมชี้ไปยังเป้าหมายที่นั่งจิบกาแฟพร้อมอ่านหนังสือเล่มหนาอยู่
‘คนนั้นนะ ลูกค้าประจำร้านพี่กู ยังโสดนะเว้ย ดูดีสะอาด แถมรวมด้วย’มันว่า ผมมองผู้ชายคนนั้นอย่างพิจารณาตามคำพูด โสดมั้ย
ผมไม่รู้หรอก ไอ้จีนมันบอกเห็นมาคนเดียวตลอดก็น่าจะโสด แต่เรื่องดูดีกับรวยนั้นผมเชื่อสนิทใจ เขาเป็นผู้ชายหุ่นดี หล่อด้วยถ้า
บอกว่าเป็นพวกดารานายแบบผมก็เชื่อ เขาแต่งตัวดีแม้จะใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีพื้นๆ กับกางเกงสีดำขายาว รองเท้าหนังเหมือนพวก
พนักงานออฟฟิศแต่นั้นนะผมว่าแบรนด์เนมทั้งตัว นี่ผมยังไม่รวมกับนาฬิกาแบบเดียวกับที่พ่อใส่นะ จำได้ว่าราคามันเกือบๆ แสน
แต่ว่านะ…
‘มึงจะให้กูไปนอนกับผู้ชาย’
‘เออ อย่าเรื่องมากดิว่ะ กูได้ยินมาว่าผู้ชายกับผู้ชายเนี่ยสุดยอดมาก’พูดเหมือนเคยนะมัน แต่ทุกอยากที่ไอ้จีนพูดคือการค้นหา
ข้อมูลในอินเตอร์เน๊ต
‘เอามันส์ แถมเปย์หนักนะมึง’มันพยามเบาหูผม แต่เอาว่ะ ถ้ากับคนตรงหน้าผมก็ว่าไม่น่าเสียหายอะไร อย่างน้อยเขาก็หน้าตาดีอ่ะ
ครั้งแรกของผมก็ยังดีกว่าเป็นคุณป้าหรือคุณลุงวัยใกล้เกษียณล่ะว่ะ
‘เข้าไปหาเขาดิ’เชี่ย! ผมร้องเบาๆ เมื่อถูกไอ้จีนมันพลักผมไปทางโต๊ะของผู้ชายคนนั้น ผมละสายตาจากหน้าหนังสือขึ้นมามอง
หน้าผม อ่า…ยิ่งมายืนใกล้ๆ เขายิ่งดูหล่อมากขึ้นไปอีก
‘มีอะไรหรือเปล่า’
‘คือ…วันนี้คุณว่างมั้ยครับ พอดีผมกำลังหาเพื่อนเที่ยวหนะครับ’ผมรุกแรงไปหรือเปล่านะเพราะเขานิ่งไปพักใหญ่เลย เขาปิด
หนังสือลงก่อนจะสบตากับผม
‘เท่าไหร่ล่ะ’ถามเขาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เหมือนถามสภาพดินฟ้าอากาศ
‘แล้วแต่คุณจะให้ครับ’ผมตอบ เขายิ้มก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าแล้วลุกขึ้นเดินนำผมออกไป ผมหันมองไอ้จีนที่ยิ้มให้ผมพร้อมชูส
องนิ้วให้ผม…
วันนั้นผมจำได้ว่าเขาพาผมเข้าโรงแรมหรู เขาซักประวัติผมเล็กน้อยซึ่งผมก็ตอบไปแบบเลี่ยงๆ ก่อนที่เขาจัดหนักจัดเต็มจนผม
แทบคลานกลับบ้าน
เซ๊กส์ครั้งแรกของผมแรกกับเงินหลายพัน
ผมว่ามันก็คุ้มอยู่นะ
…
Rrrrr Rrrrr
เชี่ย!
ผมสะดุ้งกับโทรศัพท์ที่อยู่ๆ ก็แผดเสียงออกมากลางห้องเรียน ทุกสายตาจับจ้องมามองร่วมถึงอาจารย์ที่ยืนขมวดคิ้วอยู่หน้าห้อง
ผมส่งยิ้มแห้งให้อาจารย์ก่อนจะขอตัวออกมารับโทรศัพท์โดยอ้างว่าพ่อโทรมา
‘VIP’
“ครับคุณ”รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงจนผิดปกติ
(ขอโทษนะไม่ได้ติดต่อไปเลย งานยุ่งนิดหน่อย)เสียงของเขาดูเหนื่อยๆ ผมไม่อยากคิดถึงสภาพของเขาเลยว่าจะโทรมมากขนาด
ไหน
“ถ้าคุณยุ่งก็ไม่ต้องโทรหาผมก็ได้นะครับ ถ้าคุณมีเวลาคุณควรจะพักผ่อน”
(ก็เธอส่งข้อความมา)ห๊ะ…
“ครับ?”
(ฉันจะก็คิดถึงเธอนะ อยากกอด อยากจูบ อยากได้ยินเสียงครางของเธอจะตายอยู่แล้ว)
“นี่คุณ”มันใช้เวลาจะมาพูดเรื่องอะไรแบบนี้หรือไงกัน
(ทำไมล่ะ)
(นี่ เรามาเซ๊กส์โฟนกันมั้ย)
ห๊าาาาาา
“จะบ้าหรอคุณ”
(ไม่ได้หรอ)น้ำเสียงเขาดูผิดหวัง ผมชั่งใจพลางมองเข้าไปในห้องเรียนที่เพื่อนๆ กับลังตั้งใจเรียนกันอยู่ จะให้ผมเอาเวลาเรียน
ไปทำเรื่องแบบนั้นงั้นหรอ
(นี่…ก็ไหนว่าคิดถึงกัน)เสียงเขาสั่นจนผิดสังเกต
“นี่คุณอยู่ไหนเนี่ย”
(ห้องน้ำ ช่วยฉันหน่อยไม่ได้หรอ)ผมเกลียดเวลาเขาใช้น้ำเสียงแบบนี้ที่สุด!!
(ฉันกำลังเข้าไปแล้วนะ)
“ค..ครับ”ผมตอบรับพลางเลื่อนมือลงไปที่ช่องทางด้านหลังและค่อยๆ ดันมันเข้าไป ผมหลับตาพลางจินตนาการว่าเขากำลังเอา
เจ้าน้องชายของเขาดันแทรกเข้ามาในตัวผม
(แน่นจัง)ตั้งแต่เริ่มผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองแม่งร้อนจนเหมือนกับจะระเบิดแถมหัวใจก็เต้นรัวเร็วด้วยความตื่นเต้นจนแทบจะทะลุออก
มาข้างนอกอยู่แล้ว
(ระหว่างที่ฉันไม่อยู่มีใครมายุ่งกับตรงนี้มั้ย)
“มะ..ไม่ครับ ผมรอแค่คุณ”
(ดีแล้ว ฉันกำลังจะขยับเอวแล้วนะ)
“ครับ”สองนิ้วที่ดันเข้าไปในช่องทางที่กำลังตอดรัด ผมขยับเปลี่ยนท่าทางเล็กน้อยด้วยการหันหน้าเข้ากำแพง ท้าวแขนข้างที่ถือ
โทรศัพท์ลงกับที่เก็บน้ำของชักโครก ยกขาข้างหนึ่งขึ้นวางลงบนฝาที่ผมปิดมันลงมา
“คุณครับ แรงอีก”ผมพูดออกไปเสียงแผ่ว ได้หัวเราะแต่ก็ตอบกลับมาด้วยเสียงกระเซ่า ผมขยับนิ้วเข้าออกในทางช่องของตัวเอง
เร็วๆ ในเข้ากับจังหวะของเขาที่ดังลอดผ่านโทรศัพท์ออกมา ช่วงเวลาที่ยาวนานไม่มีเสียงใครพูดออกมาเลยนอกจากเสียงหอบ
หายใจหนักๆ ของพวกเราทั้งคู่ ผมเองก็ส่งเสียงดังมากไม่ได้ เขาเองก็เหมือนกัน
(อื้มมม ฉันจะเสร็จแล้ว)
(ปล่อยข้างในได้มั้ย)
“ครับ ปล่อยข้างในตัวผมเลย”เขาครางเสียงต่ำๆ พร้อมกับเสียงมือของเขาที่ขยับเร็วขึ้น ผมคิดถึงความรู้สึกตอนที่เขาปล่อยเข้า
ปล่อยมาในตัวผม มันทำให้ผมเสียววาบจนตัวเกร็ง ขาสั่นจนผมต้องถอนนิ้วออกมาเพื่อช่วยพยุงตัวเองไว้
ผมไม่เสร็จอ่ะ…
(เสร็จมั้ย)
“ไม่…”อยากได้มากกว่านี้
(งั้นเดียวฉันใช้ปากช่วยให้แล้วกัน)ผมทิ้งตัวนั่งบนชักโครก บางหลับตาลงอีกครั้งแล้วคิดถึงความรู้สึกวาบวามเมื่อลิ้นร้อนๆ ของเขากำลังไล่เลียไปตามท่อนเนื้อของผมพลางขยับมือขึ้นลงเร็วๆ…
“อ๊ะ..”ผมเกร็งตัวก่อนจะปลดปล่อยออกมา ทิ้งมือข้างที่เปรอะไปด้วยน้ำขาวขุ่นลงอย่างหมดแรง ผมหอบหายใจหนักๆ หูแว่บได้ยินเสียงเขาหัวเราะลอดผ่านโทรศัพท์ออกมา เราคุยกันอีกสองสามประโยคก่อนเขาจะวางสายไปเพื่อไปทำงานต่อ ผมนั่งนิ่งก่อนจะยกเข่าขึ้นมากอดแล้วซุกหน้าลงกับเข่าตัวเอง
นี่กูทำอะไรลงไป
น่าอายชิปหายเลยโว้ยยยย!!!!
ซ่าาาาา
ผมจัดการตัวเองอยู่สักพักก่อนจะออกมาล้างมือล้างหน้า มองหน้าตัวเองที่ยังแดงเถือกอยู่ โชคดีแค่ไหนที่ไม่มีใครมาเข้าห้องน้ำ
ถ้าเกิดมีใครมารู้เข้า ชีวิตผมคงจบแน่นอน แต่เดี๋ยวนะ เขาบอกว่าผมส่งข้อความไปหาเขางั้นหรอ ผมยังไม่ได้ส่งเลยแค่พิมพ์แล้วก็
ลบวนอยู่แบบนี้ ผมหันหลังยืนพิงอ้างมือก่อนจะกดโทรศัพท์ตัวเองเพื่อหาสาเหตุของพฤติกรรมน่าอายวันนี้
‘คิดถึงนะครับ’
ข้อความต้นเหตุแน่นอนอยู่ในห้องแชท เวลาที่ส่งคือตอนเที่ยงครึ่ง ซึ่งตอนนั้นผมฝากโทรศัพท์ไว้ที่ไอ้จีน ส่วนผมก็วิ่งลงสนามไป
เล่นฟุตบอลกับเพื่อน
ไอ้เหี้ยตี๋!!!
…
ช่วงบ่ายผมโดดเรียนไปนอนห้องพยาบาลอ้างกับพี่พยาบาลคนสวยว่าผมไม่สบาย อาจจะเพราะว่าหน้าผมยังแดงๆ อยู่พี่เขาเลย
ให้ผมเข้าไปนอนพักได้ นอนไปนอนมาก็หลับตื่นอีกทีก็ตอนออดเลิกเรียนดัง ผมเลยเดินสวนกับพวกที่วิ่งลงมาเพื่อออกไปสู่
อิสรภาพข้างนอก
“ไปคุยโทรศัพท์ถึงยุโรปหรือไง ให้กูนั่งรับหน้าให้เนี่ย โอ๊ย! ตบหัวกูทำไม”มันร้องพลางลูบหัวตรงที่เพิ่งโดนฝ่ามือผมเข้าปะทะ
“แล้วมึงส่งข้อความไปหาเขาทำมั้ย”
“แหมมึงก็ กูก็แค่หวังดีเห็นมึงทำหน้าเป็นหมาโดนเจ้าของทิ้งมาหลายวัน เฮ้ยๆ อย่า”ไอ้จีนกลืนประโยคที่พูดก่อนจะร้องลั่นแล้ว
ดีดตัวหนีผมทันทีเมื่อผมง้างมือจะซักกบาลมันอีกรอบ
“ห่า มึงต้องขอบคุณกูสิเพื่อนรัก โอ๊ยย!”และมันก็แหกปากร้องอีกรอบเมื่อผมถีบเก้าอี้ไปกระแทกขามัน ไอ้จีนทรุดคัวนั่งลูบขาตัว
เอง สมน้ำหน้ามึง
“ทำไมชอบใช้ความรุนแรงกับกูว่ะ กูจะฟ้องม๊า!”เรื่องของมึง ผมหัวเราะใส่ก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมา ทิ้งให้ไอ้ตี๋โวยวาย
ไล่หลังมา
อย่าให้ถึงที่กูบ้างนะไอ้จีน กูจะเล่นให้หนักเลย
แม่งเพื่อนเวร
--------------------------------------------------
โอ๊ย ทำไมรู้สึกเขินนนน
ขอโทษที่มาช้านะคะ แต่ก้เอาน้องกาวมาเรียกเลือดเบาๆ ตอนหน้าอาจจะจัดหนักจัดเต็ม หรือเปล่า ไม่แน่ใจดูสถานการณ์ก่อน
คืออาจจะไม่เก่งเรื่องบรรยายตอนฉาก18+ เพราะก็พยามเก็บข้อมูลจากในเน๊ตเอา
แต่ยังไงก็จะพยามปรังปรุงให้มันดีขึ้นนะคะ หรือจะช่วยแนะนำฝ้ายก็ได้นะ แบบว่าไม่ถนัดแนวนี้จริง (หราาาาา)
ทวิตเตอร์ #ทีมหมอหื่น
ขอฝาก นิติ vs วิศวะ ไว้ด้วยนะคะ เพื่อแบบใครชอบแนวพระเอกแบบเหี้ยๆ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60978.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60978.0)
-
รอคร๊าาาาาา..สนุกดี
-
สมกับชื่อเรื่องเลยแฮะ 55555
-
รีบๆ มาต่อนะคะ
อยากอ่านต่อแล้วววว
-
:jul1: :jul1:
กลัวดราม่าแต่ก็จะอ่าน55555
-
ชอบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:jul1:
-
ไม่เห็นจะหื่นเลย อิอิ ตามอ่านด้วยคนนะ
-
เป็นแบบที่อยากเป็นเลย สนุกๆ
-
โง้ยยยยยยยสนุกดี ชอบๆๆ ติดตามค่าาา
-
รอนะคะๆๆๆ
-
พี่หมอนั้น....คือสายหื่นที่แท้ทรู :oo1: :oo1: :oo1:
-
WARNING!! หมอหื่น Ch.03
อึดอัด...
มันเป็นความรู้สึกเดียวที่อัดแน่นอยู่ข้างใน ผมนั่งนิ่งไม่กล้าที่จะขยับตัวแม้กระทั่งกับลมหายใจผมจะพยามทำให้มันเบาที่สุด แต่ใจ
จริงผมไม่อยากจะนั่งอยู่ตรงนี้แล้วด้วยซ้ำ สายตาของเขาที่มองมากำลังให้ผมรู้สึกกลัว
นี่มันอะไรกัน...
.........................
-ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า-
“ดีชิปหายไม่ต้องเรียนเลข”ไอ้จีนว่าด้วยท่าทางสุขสม เพราะทันทีที่หมดเวลาเรียนคาบที่สี่พวกผมก็ถูกไล่ให้ลงมาตรวจสุขภาพ
ซึ่งคาบต่อไปเป็นวิชาเลขที่ไอ้จีนมันเกลียดแสนเกลียดแต่คะแนนเสือกดีซะงั้น
“กูว่านะเดี๋ยวจารย์ก็ให้เรียนตอนเย็นอีก”
“อันนั้นมันเรื่องของอนาคตเว้ย ไว้ค่อยโดดเอา”มันพูดในระหว่างที่พวกผมกำลังเดินไปยังจุดที่หนึ่งคือเอ๊กซ์เรย์ จุดที่สองคือวัด
สายตา จุดที่สามรับฟิล์มเอ๊กซ์เรย์ จุดที่สี่ชั่งน้ำหนัก วัดส่วนสูงและความดัน จุดสุดท้ายคือการเข้าไปตรวจกับคุณหมอที่นั่งอยู่ด้าน
หลังม่านกัน ใต้โถงอาคารนอกเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลที่อยู่ประจำจุดตรวจแล้วก็มีอาจารย์ที่มานั่งเฝ้าดูแลความเรียบร้อย
“ขยับขึ้นไปสิว่ะ”เสียงเพื่อนข้างหลังดังขึ้นพร้อมแรงสะกิด ทำให้ผมต้องขยับขึ้นข้างหน้าตามคนอื่นๆ ตอนนี้ผมกำลังนั่งเข้าแถวอยู่
หน้าจุดที่สี่ ไอ้จีนนั่งอยู่หน้าผมไปหกคนเพราะเป็นการเข้าแถวตามเลขที่ ระหว่างถึงคิวผมก็เปิดสมุดสุขสุภาพตังเองด้วยดู
นอกจากส่วนสูงที่พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ทุกปีแล้วก็มีสายตานี้แหละที่สั้นลงๆ ต่างจากน้ำหนักตัวที่แทบไม่ขยับเลย...
“กรกนินท์ ณัฐพงศ์ สิรินาถ เชิญค่ะ”ผมลุกเมื่อเสียงประกาศชื่อตัวเองดังขึ้น เป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้จีนมันเดินหายเข้าไปในม่าน
กั้น เมื่อเดินไปที่โต๊ะที่มีพี่พยาบาลนั่งอยู่ผมก็ยืนสมุดของตัวให้แล้วก้าวขึ้นบนเครื่องชั่งน้ำหนักพร้อมชั่งส่วนสูง
“น้ำหนัก ส่วนสูงค่ะ”
“หนักสี่สิบเก้า สูงร้อยเจ็ดสิบสองครับ”
“ดื่มแอลกอฮอล์ สูบบุหรี่มั้ยค่ะ”
“ไม่ครับ”
“มีโรคประจำตัวหรือแพ้ยาอะไรมั้ย”
“ไม่ครับ”ผมตอบคำถามพลางมองมือของพี่พยาบาลที่กำลังจดอะไรยุกยิกลงในสมุด ก่อนจะเงยหน้ามาแล้วยิ้มให้ผม
“ขอวัดความดันหน่อยนะคะ”ปลอกแขนถูกส่วนเข้ามาก่อนที่จะแรงดันจะบีบรัดต้นแขนจนแน่นก่อนจะคล่อยๆ คล้ายออก ตัวเลข
ปรากฏขึ้นบนอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ผมดูไม่รู้เรื่อง
“เสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวไปนั่งรอตรงนั้นเลยนะคะ”ผมรับสมุดคืนพลางเดินอ้อมหลังโต๊ะเพื่อไปนั่งรอพบหมอที่หน้าม่านกั้น ระหว่างรอก็
คุยเล่นกับเพื่อนที่นั่งข้างๆ เพื่อฆ่าเวลา
“คนต่อไปค่ะ”ผมลุกเดินแทรกตัวเข้าไปในม่านกั้นก็เจอกับโต๊ะและคุณหมอที่นั่งอยู่หลายคน ผมมองเก้าที่ว่างก่อนจะรีบเดินไปนั่ง
ยังโต๊ะของคุณหมอที่ฝั่งตรงข้ามมีเก้าอี้ว่างอยู่
“สวัสดีครับ”ผมทักขึ้นแต่คุณหมอก็ยังนั่งก้มหน้าเขียนสมุดประตัวของคนก่อนหน้านี้อยู่ ทำไมรู้สึกโดนเมิน ฮัลโหล คุณหมอครับ
สนใจกระผมหน่อยสิเว้ยยยย
“ขอสมุดกับฟิล์มด้วยครับ”ผมชะงักไปนิดกับเสียงของคนตรงหน้าก่อนจะยืนทั้งสมุดและฟิล์มเอ๊กซ์เรย์ส่งให้ คุณหมอรับเอาฟิล์ม
ไปวางบนแผงสีขาวที่มีไฟส่องด้านหลังก่อนจะหันกลับมา เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นหน้าหมอถึงจะมีแมสสีขาวปิดไปครึ่งหน้าบวก
กับแว่นตากรอบดำ แต่ผมว่าผมรู้จักกับเจ้าของดวงแบบนี้นะ...
“ชื่อกรกนินท์สินะ”
“ครับ”
“อยู่มอสี่ อายุสิบหกงั้นหรอ”
“เอ่อ ค.ครับ”เสียงนิ่งๆ แต่ฟังดูคุ้นหูของคนตรงหน้าทำให้ใจผมสั่นรัว ดวงตาที่จ้องมองผมนิ่งนั้นอีกทำเอาผมรู้สึกร้อนใจแปลกๆ
“แล้วที่ผ่านมาโกหกฉันเพื่ออะไร”ประโยคสั้นๆ ดังลอดออกมาก่อนที่คนตรงหน้าจะดึงแมสและแว่นตาออกจากใบหน้า ผมนิ่งค้าง
ไปทันที ลมหายใจกระตุกไปชั่วขณะ
“คะ...คุณ..!!.”
“ไม่คิดเลยนะว่าจะได้มาเจอเธอที่นี้”
“คือผม...ผม...คุณครับผมขอโทษ...”
“จะขอโทษเรื่องอะไรล่ะ เรื่องที่บอกว่าไม่ได้เรียนหรือครอบครัวยากจนดีล่ะ”น้ำเสียงเขานิ่งจนผมไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป ผม
รู้ตัวว่าผิดที่ไปโกหกคุณเขา แต่เพราะตอนนั้นผมไม่คิดนี่ว่าเรื่องของเราจะไม่ได้จบลงแค่ที่เตียงคืนนั้น ผมไม่คิดหนิว่าผมกับเขา
จะกลายมาเป็นแบบนี้...
“ผม...”ผมกลืนคำพูดที่จะพูดลงคอเมื่อสบเข้ากับดวงตาที่ที่ไปด้วยความโกรธและพอใจ เขาถอนหายใจก่อนจะเริ่มกลับไปทำ
หน้าที่ตัวเองต่อ ท่าทางเมินเฉยและห่างเหินที่เขาแสดงออกทำให้ผมรู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมา แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ที่นั่ง
ตรงหน้าเขา แต่ผมกลับรู้ว่าเวลามันเดินเชื่องช้าเหลือเกิน...
“เสร็จแล้ว เชิญครับ”
“ค.ครับ”ผมรีบเดินออกมาทันที ก่อนจะชะงักเมื่อโทรศัพท์ที่ใส่อยู่ในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้นมา หัวใจเต้นรัวๆ เมื่อเห็นว่าเป็นเขาที่
ส่งข้อความเข้ามา
‘เลิกแล้วรอฉันที่หน้าโรงเรียน เรามีเรื่องต้องคุยกัน’
......................................................
“จะกินอะไรมั้ย”
“ไม่ครับ แต่ถ้าคุณหิว...”
“งั้นเราไปหาที่เงียบๆ คุยกันก่อนแล้วกัน”
“ครับ”ผมตอบสั้นๆ แล้วหันมองวิวด้านนอกรถ มันเป็นสิ่งที่เดียวที่ช่วยลดความรู้สึกอึดอัดของผมได้ เขาขับรถบนถนนอย่างเอื่อย
เฉื่อยดูไม่รีบร้อน ต่างกับใจที่ผมยิ่งนานยิ่งร้อนรน ความเงียบบนทำให้ผมนึกถึงนักร้องต่างประเทศคนโปรดของเขาที่เขามักชอบ
เปิดเพลงของนักร้องคนนั้นให้ผมฟังและบางครั้งเขาก็ร้องคลอไปกับเพลง...
เขาเริ่มขับรถออกไปยังนอกเมืองเรื่อยๆ ตึกสูงๆ ห้างใหญ่เริ่มน้อยลง ความวุ่นวายบนท้องถนนบางไปถนัดตา ผมพยามไล่อ่าน
ป้ายต่างๆ ที่ผ่านสายตาจนในที่สุดก็ออกนอกเขตกรุงเทพ อยากถามว่าจะจะพาผมไปถึงไหนแต่คนที่มีชนักติดหลังก็ควรนั่งเงียบๆ
ไป…
“นี่ตื่นได้แล้ว ถึงแล้ว”ผมสะดุ้งกับเสียงที่ดังขึ้นก่อนจะขยับนั่งตัวตรง นี่ผมเผลอหลับไปหรอว่ะเนี่ย สะบัดหัวละความง่วงทิ้งไป
ก่อนจะรีบเปิดประตูตามเขาลงไป ผมชะงักกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า บ้านสองชั้นที่อยู่ในรั้วสีครีม
“เข้ามาสิ ยืนบื้ออยู่ทำไม”
“บ้านคุณหรอครับ”
“...”เขาไม่ตอบแต่ก็น่าจะใช่ ใจที่ฟืบเหี่ยวมาทั้งวันกับฟูขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ หลายเดือนที่ผ่านมาเรามักนัดเจอกันที่ห้างหรูๆ สักที
และจบลงที่โรงแรมใกล้ๆ แรกๆ ผมก็ไม่คิดอะไรแต่พอเวลาผ่านไป พอผมยอมรับกับตัวเองได้แล้วว่าเริ่มชอบคนๆ นี้ผมรู้สึกอยาก
เข้าไปในโลกของเขาบ้าง เคยคิดว่าอยากจะจะเปลี่ยนจากโรงแรมเป็นที่ห้องนอนของเขาสักครั้ง แต่ผมก็ได้เก็บความคิดไป ก็
แหม...แค่ชื่อของเขาผมยังไม่รู้เลย เขายังไม่คิดจะบอกชื่อกับผมเลยเพราะสำหรับเขาแล้วผมก็เป็นแค่เด็กที่มาเสนอตัวเพื่อแลก
กับเงินก็เท่านั้น
คิดไปคิดมาล่ะเจ็บใจจี๊ดๆ เลยแหะ...
“มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย”อยู่เขาพลางทิ้งนั่งลงข้างๆ จะให้ผมแก้ตัวว่าอะไรดีล่ะ
“ไม่ครับ”
“แล้วทำไมต้องโกหกกัน”
“ผมไม่ได้ตั้งใจจะโกหกคุณนะครับ แต่วันนั้น...อยู่ๆ คุณถามขึ้นมา..คือผมคิดแค่ว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีกและเราก็ไม่ควรรู้จักกัน”
“แล้วหลังจากนั้นล่ะ”
“ผมขอโทษครับ”หลังจากคืนนั้น เรายังติดต่อกันมันมีโอกาสมากมายที่จะสามารถบอกเขาได้ แต่ผมก็เลือกที่จะเงียบ โอเค ผม
ยอมบอกก็ได้ว่าทำไมผมต้องโกหก ก็เพราะอ่านเจอจากในเน๊ตนะสิว่าต้องทำตัวน่าสงสาร พ่อตาย แม่ป่วย ส่งน้องเรียนก็ว่าไป
แต่นั้นแหละครับ ผมบอกเขาไปว่าบ้านผมจน ไม่ได้เรียนแล้ว นั้นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงต้องแต่งตัวบ้านๆ เวลามาเจอกับเขา
“งั้นที่บอกว่ามีแค่ฉันเนี่ยก็โกหกสินะ ความจริงเธอคงมีลูกค้าอีกหลายคน”
“ไม่ครับ! ผมมีแค่คุณนะครับ มีแค่คุณคนเดียวจริงๆ นะครับ”ผมรีบตอบทันควัน แม้จะรู้สึกหน่วงๆ ที่สุดท้ายแล้วเขาก็มองผมเป็น
แค่เด็กขายตัวจริงๆ
“คิดว่าฉันจะเชื่อคำที่ออกจากปากเธอหรอ”
“...”
“คนที่พูดโกหกนะ มันก็ต้องพูดโกหกหลอกหลวงคนอื่นไปเรื่อย แล้วเธอคิดว่าฉันจะกล้าเชื่อคนที่โกหกฉันมาตลอดหลายเดือนงั้น
หรอ”ผมนิ่ง รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้เต็มทน
“...”
“กลับไปซะ แล้วต่อไปนี้เราไม่ต้องมาเจอกันอีก”
“คุณ...ไม่นะครับ..ผมขอโทษ...”
“เลิกขอโทษสักที รำคาญ! ออกไปได้แล้ว!! แล้วก็จำไว้นะฉันเกลียดคนแบบเธอที่สุด!”เสียงตวาดที่ทำเอาผมสะดุ้ง รู้สึกเหมือน
ในอกมันแตกเป็นเสี่ยงๆ ทั้งเจ็บทั้งชานี่หรือเปล่าคือความรู้สึกของคนอกหัก มันเป็นแบบนี้หรือเปล่า ผมพยามกลั้นน้ำตาที่เอ่อขึ้น
บดบังภาพตรงหน้า เดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วเดินออกมาอย่างเชื่องช้า ผมยังหวังว่าเขาอาจรั้งผมไว้บ้างแต่มันก็แค่เป็น
ความหวังลมๆ แร้งๆ นี้แหละ ผมไม่โกรธเขาหรอก ผมเขาใจ ถ้าเป็นมีใครมาโกหกกันแบบนี้กับผมผมก็คงจะทั้งโกรธทั้งเกลียดไม่
น้อยเหมือนกัน...
นิทานเรื่องเด็กเรื่องแกะจบลงแล้ว...
ผมเดินไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อนทั้งๆ ที่เริ่มมืดแล้วแถมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แต่คงเป็นหมู่บ้านสักที่เพราะสองข้างทางมี
บ้านทรงเดียวกันแต่ต่างสีเต็มไปหมด ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาไอ้จีน เวลาแบบนี้อย่างได้น้อยคุยกับมันผมน่าจะรู้สึกดี
ขึ้น
(อะไรว่ะมึง กินข้าวอยู่)
“มึง กูโดนเขาเกลียดแล้วว่ะ”
(อะไรของมึง)
“กูจะทำยังดี กูเจ็บไปหมดเลย ฮึก...”
(เดี๋ยวๆ นี่มึงเป็นอะไรร้องไห้ทำไม เกิดไรขึ้น กูจับใจความไม่ได้)
“กูเจ็บ...”
หมับ!
“อ..อื้อ!!”ผ้าผื้นหนาพร้อมกลิ่นฉุนโปะลงบนจมูก ทุกอย่างรวดเร็วไปหมดยังไม่ทันได้ตั้งสติว่าเกิดอะไรขึ้น สติของผมก็ค่อยๆ ดับ
ลง...
..........................................................
หนาว...
ทำไมมันมืดแบบนี้ล่ะ ผมถูกปิดตางั้นหรอ ? แถมมือ นี่ผมถูกจับมัดมืองั้นหรอ ?
เกิดไรขึ้น แล้วนี่มันที่ไหนกัน...?
ผมจำได้ว่าหลังจากโดนคุณเขาไล่ออกมาแล้ว ผมก็กำลังเดินออกไปเรียกรถ แล้วกำลังคุยอยู่กับไอ้จีน แต่จู่ๆ ก็...
เก๊ก!
ผมสะดุ้งกับเสียงที่ดังขึ้นรอบตัว การที่มองไม่เห็นยิ่งทำให้ผมรู้สึกตื่นกลัวมากเพราะผมไม่สามารถรู้ได้เลยว่ารอบตัวผมมีอะไรอยู่
บ้าง
“ค..ใคร มีใครอยู่มั้ย!”แหกปากออกไปทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรได้หรือเปล่า แต่ก็ไม่มีเสียงที่บ่งบอกว่ามีคนอยู่ภายในห้องนี้เลย
ความเย็นรอบข้อมือกับเสียงโลหะกะทบกันทำให้ผมรู้ว่าไอ้สิ่งที่พันธนาการผมอยู่คือกุญแจมือ
“มีใครอยู่มั้ย! ช่วยด้วย!!”
“ตื่นมาก็แหกปากเลยนะ”น้ำเสียงแหบแห้งดังขึ้น พร้อมความรู้สึกยวบยาบข้างตัว ผมรีบขยับตัวถอยห่างทันทีแม้ไม่รู้ว่าเขาจะเป็น
ใครแต่ทำกับผมแบบนี้คงไม่ใช่คนดี
“คุณเป็นใคร จับผมมาทำไม”
“...”
“คุณตอบผมสิ คุณอยากได้เงินหรอ ในบัตรผมมีเงินเยอะเลยนะ ผมจะบอกรหัสให้แต่คุณต้องปล่อยผม อื้อ!”ปากถูกปิดด้วยมือ
ใหญ่ ตามมาด้วยความรู้สึกหนักอึ้งเหมือนเขาขยับมานั่งทับบนตัวของผม ความกลัวเข้ามาปกคลุมผมอีกครั้งทันที
“คุณจะทำอะไรหนะ!”ผมตะโกนเสียงลั่นเมื่อเริ่มไปยุ่งกับกางเกงของผม ความคิดร้ายๆ เข้ามาในหัวผมทันที พยามดิ้นรนเพื่อให้
หลุดพ้นแต่มันก็แค่เป็นการเสียแรงไปเปล่าๆ ปากก็อ้อนวอนขอให้เขาปล่อย แต่นอกจากเขาจะไม่ปล่อยแล้วยังกระจากกางเกง
ผมออกจากตัวไปแล้ว
“อื้อ อย่า...”สัมผัสเปียกชื้นที่ลากไปตามโคนทำให้ผมขนลุก กลัวจนตัวสั่น ทั้งยังรู้สึกแขยงขยะสัมผัสที่ถูกมอบให้จากใครก็ไม่รู้
ไม่เอา ใครก็ช่วยผมด้วย
ไอ้จีน ช่วยกูด้วย
คุณครับ คุณช่วยผมด้วย
!!
“ไม่เอานะ อย่า! ขอร้องอย่าทำอะไรผมเลยนะ ผมกลัวแล้ว อย่าทำอะไรผมเลยนะ”ผมร้องแทบไม่ได้ศัพท์เมื่อขาถูกจับแยกออก
จากกันและเขาก็แทรกตัวเข้ามา ท่าทางล่อแหลมที่ทำให้ผมรู้ชะตากรรมตัวเอง
ผมกำลังจะถูกข่มขืนงั้นหรอ...
น้ำตาที่มันไหลออกมาก็ถูกผ้าที่ปิดตาอยู่ซับจนมันชื้นไปหมด การเล้าโลมจากคนแปลกหน้าทำให้ผมอยากอ้วก ทั้งมือที่ลูบไปทั่ว
ตัว ทั้งริมฝีปากและลิ้นที่ซุกไซร้ซอกคอ เสียงหอบหายใจหนักหน่วงของเขาที่รุนแรง
คุณครับ...
คุณอยู่ที่ไหน...
ผมกลัว...
ฮึก...
มือเท้าผมชาดิกขนขยับไม่ได้ เสียงลมหายใจที่ดังข้างหูทำให้ผมรู้สึกหายใจไม่ออก...
เขาขยับเล็กน้อยก่อนจะเสียงบางอย่างจะดังขึ้น เสียงมันเบาแต่ผมกลับได้ยินมันชัดเจนเสียงของซิปกางเกงที่ถูกรูดลง ขาข้าง
หนึ่งถูกจับยกสูงขึ้นก่อนความร้อนของอะไรบางอย่างจะถูไปมาที่ต้นขาของผม
ไม่...
………………………………………………
WT :
“อ๊ากกกกก!! ไม่เอา ปล่อย ฮึก...กลัวแล้ว ไม่เอา ฮือออ ปล่อย..ฮึก...ปล่อยผม...”ร่างกายที่ดิ้นรนราวกับคนเสียสติ ทั้วคำพูดที่
ฟังไม่ได้ภาษา ทำเอาอีกคนถึงกับชะงักตกใจกับอาการของเด็กตรงหน้า พยามจะเอื้อมมือจับตัวเพื่อปลอมประโลมแต่กับการ
เป็นกระตุ้นให้ร่างกายยิ่งต่อต้าน
ผลัก!
“นี่อยู่เฉยๆ”
“ไม่เอา ปล่อย อ๊ากกกกกก!”เสียงกรีดร้องดังไปทั่วห้องพร้อมร่างกายที่ชักเกร็งและลมหายใจที่ติดขัด ทำให้เขาต้องรีบกระโจน
ลงจากเตียงเพื่อไปหยิบกุญแจดอกเล็กเพื่อปลดปล่อยแขนทั้งสองของให้เป็นอิสระ เขาดึงผ้าปิดตาออกแล้วรีบประคองเด็กที่
กำลังขวัญเสียอย่าหนักเขามากอด
“ไม่ต้องกลัว นี่ฉันเอง ไม่ต้องกลัวนะ”น้ำเสียงแหบแห้งที่เคยใช้ก็เปลี่ยนกลับมาเป็นเสียงเดิมร่างในอ้อมกอดเริ่มสงบ สองมือ
เล็กๆ นั้นจิกเข้าที่แขนเขาจนเจ็บ
“ฮึก...คุณ คุณมาช่วยผม...ฮึก..ผ.ผมกลัว....”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวนะไม่มีใครทำอะไรเธอแล้ว”
“คุณ...คุณไม่เกลียดผมแล้วใช่มั้ย”เขายิ้ม แม้เด็กในอ้อมแขนจะตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวแต่กลับถามคำถามที่ไม่ควรถามออกมา
“ฉันไม่เคยเกลียดเธอ”
“คุณอย่าไล่ผมไปไหนอีกนะ...”สิ้นเสียงเด็กน้อยก็สูญเสียสติจนดับสิ้น เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะจัดแจงท่าทางให้เรียบร้อย
แล้วหยิบเอาผ้าห่มผืนหนาขึ้นคลุมตัว คนตัวสูงมองเด็กที่อยู่บนเตียงพลางยกมือขึ้นขยี้ผมอย่างหงุดหงิด...
“ไอ้พุ มึงแนะนำอะไรกูมา”
“อ้าว ทำไมอ่ะ ไม่ได้ผลหรอ”น้ำเสียงใสซื่อจากปลายสายทำให้เขาแทบอยากจะซัดหน้ามันสักที
“ได้ผลกับผีอะไรล่ะ น้องมันเกือบชัก ไอ้เหี้ยหนิ กูไม่น่าเชื่อคำพูดมึงเลย”
“มึงกากเองเปล่า ‘หมอภัทร’ กูทำแบบนี้มีแต่คนชอบนะเว้ย ใครๆ ก็บอกเล้าใจดี”
“เล้าใจบ้านมึงสิ นี่กูอยากรู้ว่ามันไปเอากับคนประเภทไหนมาว่ะโรคจิตชิปหาย”
“อย่าลามปามคู่นอนกูดิว่ะ”
“กูไม่ได้ด่าคู่นอนมึง กูด่ามึงนั้นแหละไอ้พุ!”และสุดท้าย ‘หมอภัทร’ ก็ทนคุยกับคนอย่าง ‘หมอพุ’ ไม่ไหวเลยต้องชิ่งตัดสายทิ้งไป
ดื้อๆ ทั้งๆ ที่ยังคุยไม่จบก่อนจะโทรศัพท์เครื่องหรูลงบนโซฟาอย่างหัวเสีย เขานี่มันบ้าจริงๆ นั้นแหละที่หลงเชื่อทำตามคนโรคจิต
อย่างนั้น ก็รู้ๆ กันอยู่ว่ามันมีรสนิยมบนเตียงแปลกๆ
เรื่องทั้งหมดกูจะโทษว่าเป็นความผิดของมึง ไอ้พุ!
..........................................................................
สามคำให้หมอภัทร :katai5: :katai5:
ตอนแรกว่าจะมี nc เด้อยาวๆ กันไปเกือบ 20 หน้า แต่ช้าก่อน วงวารลูกกาวโดนอิพี่หมอตุ๋นซะเปื่อยเลย ให้น้องได้พักหายใจ
หายสักแปบนะคะ แปบว่าเกลียดพี่หมอสุด ทำไมเล่นใหญ่ แล้วหมอพุนี่คือไร สาย S สิินะ
มีรูปมาฝากด้วย (http://cdn-th.tunwalai.net/files/member/1985719/525944173-member.jpg)
ป.ล. เรื่องที่หายไปนานนั้น ฝ้ายแถลงไว้ในตอนล่าสุดของเรื่อง นิติ vs วิศวะนะคะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60978.30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60978.30)
ใครคิดถึงเนมก็เข้าไปอ่านกันได้นะ อัพแล้วเช่นกัน เน้อออออ
ทวิตเตอร์ #ทีมหมอหื่น
-
เอาอีกๆอยากอ่านต่อสนุกมากๆเลย o13
-
มาต่อแล้วเย้ :katai2-1:
-
หื่นวันละนิด จิตวันละหน่อย :hao3:
-
หมอคะะะ อย่าแกล้งน้องสิคะ น้องกลัวหมดแล้ววว ปลอบน้องหน่อยเร้ววว
-
โว๊ะ..ดราม่าจบ ก้อมาหลอกให้ใจหายใจคว่ำ มาต่อแล้ว...ดีใจ o17 o17 o17
-
หมอก็ทำเกินไปนะ น่าจะถามให้ได้ความก่อนสิ นี่อะไร ไล่ออกจากบ้านแล้วก็ตามไปโปะยา :katai1:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่หมอเล่นอะไรเนี่ย
-
แดกจุดเลย อะไรกัน
-
หมอภัทรทำแบบนี้เพื่ออะไร บอกว่าเกลียด พาน้องมาตั้งไกล แต่ดันไล่ออกจากบ้าน แล้วน้องมันจะกลับยังงัย แถมโปะยาสลบ ทำเหมือนจะข่มขืน แย่หว่ะ
ส่วนนายเอกเรา ทำงานหมือนขายตัว แต่ดันปล่อยใจให้รักลูกค้า(หมอภัทร) ใจง่ายอ่ะ ใจแข็งหน่อยสิ จะได้ไม่เจ็บปวด
-
หมอ ว่าแต่น้องโกหก :hao3:
แล้วตัวเองเปิดเผยกับน้องหรือเปล่า
ชื่อก็ไม่บอกน้อง ทำงานที่ไหนก็ไม่บอก
แล้วมาโกรธที่น้องโกหก เชอะส์.........
เจอกันก็มีแต่หื่นใส่ จัดเต็มอีก :hao6:
แล้วอย่างนี้เอาเวลาไหนไปบอก
มีแต่โดนหมอเอา เอาอย่างเดียว (หลายท่าซะด้วย ) โกรธหมอและ :fire:
แล้วไปเชื่อหมอพุ โรคจิต ทำซะน้องกลัวแทบเสียสติ คิดไปได้ :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1:
-
(http://cdn-th.tunwalai.net/files/member/1985719/525944173-member.jpg)
WARNING!! หมอหื่น Ch.04
โครมมม
หือ?
“พี่จอย ทำอะไรเสียงดัง...!”ยังพูดไม่ทันจบผมก็เด้งตัวลุกขึ้นนั่งพลางไปมองตัว นี่มันไม่ใช่ห้องนอนผมนี่...
“ตื่นแล้วหรอ”
“...”ผมกระพริบตามองคนที่เปิดประตูเข้ามา ผู้ชายตัวสูงที่มักแต่งตัวเรียบร้อยตลอดเวลา แต่ตอนนี้บนตัวของเขามีแต่เสื้อยืดกับ
กางเกงขาสามส่วน ใบหน้าที่ดูดีของเขาก็มีแว่นทรงสวยประดับอยู่ ผมที่เคยเช็ตอย่างดีก็ปล่อยยุ่งไม่เป็นทรง เขาดูต่างไป แต่ก็
ยังดูดีอยู่ดี....
“ฉันทำให้ตื่นหรือเปล่า จะนอนต่อก็ได้นะ”เขาเดินออกไปและกำลังจะปิดประตู นั้นทำให้ผมรีบลุกจากเตียงวิ่งเข้าไปกอดเขาไว้
เพราะผมกลัวว่าเขาจะหายไป…
“เป็นอะไร ยังตกใจเรื่องเมื่อวานอยู่อีกหรอ”
“ฉันขอโทษนะ ต่อไปจะไม่เล่นอะไรแพลงๆ อีกแล้ว”เล่น?
“นี่คุณ เรื่องเมื่อวานเป็นฝีมือคุณหรอ”ไอ้ที่ทำผมตกใจเกือบตายนั้นหนะนะ
“ก็บทลงโทษเด็กขี้โกหกไง”
“ผมไม่ได้ตั้งใจนี่ คุณทำเกินไปนะเมื่อวาน”
“ฉันรู้แล้ว ก็ขอโทษอยู่นี่ไง”
“ผมกลัว กลัวมาเลยนะ กลัว...แต่ผมก็หวังว่าคุณจะมาช่วนผม”
“เด็กน้อย”เขาว่าพลางเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ ผมชอบสัมผัสแบบนี้ของเขาจัง เพราะตั้งแต่แม่เสียผมก็ไม่เคยได้รับสัมผัสแบบ
นี้จากใครอีกเลย
“แต่คุณไม่โกรธผมแล้วจริงๆ ใช่มั้ยครับ”
“...”
“คุณอยากเงียบสิ”ใจคอไม่ดีนะครับ
“ฉันไม่โกรธหรอก เพราะฉันรู้เรื่องเธอตั้งนานแล้ว”
ห๊ะ!??
“ฉันเห็นเธอที่โรงพยาบาลวันที่เธอไปตรวจเลือดไง หมอที่ตรวจให้เธอเป็นเพื่อนฉัน ฉันเลยไปขอประวัติเธอมา”
“...”
“ก็รอให้เธอบอกอยู่นะแต่ก็ไม่ยอมบอกฉันสักที”
“คิดจะปิดบังฉันไปถึงเมื่อไหร่กัน”
“คุณไม่มีสิทธิมาว่าผมนะทีคุณเองยังไม่เคยบอกอะไรผมเลย คุณหนะ...นอกจากเรื่องบนเตียงแล้วก็ไม่รู้จักคุณเลยด้วยซ้ำ”
“แล้วอยากรู้มั้ยล่ะ”เขาขยับเดินเข้ามาใกล้จนผมต้องถอยหลังหนีด้วยความระแวง สายตาแวววาวใต้กรอบแว่นกำลังทำให้ผมรู้สึก
ไม่ไว้ใจเขา
“แต่ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนนะ”ประตูปิดลงพร้อมกับเสียงลงกลอน ผมมองคนตรงหน้าก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ...
“นี่! คุณหยุดนะ...”
“ผมจะกลับบ้านแล้ว วันนี้ผมต้องไปเรียน”
“สายป่านนี้แล้วไม่ต้องไปหรอก”
“คุณ...อื้อ!”ผมพยามดันใบหน้าเขาให้ออกห่างจากหน้าอกของผม แต่เขาก็ต้านแรงผมได้อย่างง่ายดาย ลิ้นร้อนดูดดุน ยอดอก
ของผมอีกมือหนึ่งก็ลูบไล้ไปมาบนตัวของผม เสื้อถูกถอดทิ้งไปตั้งแต่เมื่อไหร่อย่าถามเลยครับผมโดนเขาจู่โจมเข้ามาอย่าง
รวดเร็วจนตั้งหลักไม่ทัน
เดี๋ยวดิ
มันมาถึงตรงนี้ได้ไงว่ะ…
“ค..คุณ...”สมองเบลอกะทันหันเมื่อเขาเลื่อนปากขึ้นมามอบจูบที่เต็มไปด้วยรสชาติขมของกาแฟ น้ำหนักตัวที่ทาบทับลงไม่ถึงจะ
ไม่หนักมากแต่ก็ทำให้ผมขยับไปไหนไม่ได้
รู้สึกเหมือนกาแฟกำลังจะทำให้ผมเมา...
กางเกงนอนที่มันไม่ใช่ของผมถูกถอดออกไปพร้อมกับร่างกายของเขาเข้ามาแทรกตรงระหว่างขา เขายกยิ้มก่อนจะถอดแว่นตาที่
สวมอยู่ออก และสายตาที่ไร้สิ่งบดปังกำลังทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวกำลังจะระเบิด มันร้อนไปทั้งตัวแม้เขาจะไม่ได้สัมผัส
ร้อน...เพียงเพราะเขากำลังมองอยู่
“เลิกมองผมสักที”สายตาของคุณกำลังทำให้ผมเป็นบ้า
“งั้นอยากให้ฉันทำอะไรล่ะ”
“...”
“เธอต้องการอะไร”เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่ข้างหู ก่อนจะเลียตามใบหูเลื่อนลงมาจนถึงซอกคอ มือเขาเลื่อนมือลงไปปรน
เปรอในจุดอ่อนไหวให้ผม ทุกอย่างในหัวมันขาวไปหมด เขาเป็นคนที่เก่งมากถ้าพวกคุณยังไม่รู้ เขาสามารถใช้แค่มือปรนเปรอให้
ผมจนรู้สึกดีได้
“ตอบฉันมาสิ กาว”ใจผมเหมือนฟองน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำ มันฟูฟ่องจนไม่สามารถจะฟูขึ้นกว่านี้ได้เมื่อเขาเรียนชื่อผมออกมา ชื่อที่
เขาไม่เคยเรียกเลย ผมชินกับการที่เขาเรียกผมว่า ‘เธอ’ แต่พอได้ยินชื่อตัวเองที่หลุดออกจากปากเขาแล้วก้อนเนื้อในอกมันเต้น
อย่างกับจะหลุดออกมาอยู่ข้างนอก
“ผม...ผมต้องการคุณ...”เขาหัวเราะอย่างพอใจ เขาค่อยๆ จัดการถอดเสื้อผ้าบนตัวอย่างใจเย็นจนร่างของเขาเปลือยเปล่าไม่ต่าง
จากผม ร่างการที่มีมัดกล้ามเป็นลอนสวย แม้เขาจะเคยบอกว่าไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเพราะงานยุ่งแต่รูปร่างของเขาก็ดูดีมาก
“เป็นของฉันนะ”
“ครับ”ความร้อนที่แทรกผ่านเข้ามาทำให้ผมรู้สึกเจ็บเสียดอยู่บ้างแต่ความรู้สึกบางอย่างมันมีมากกว่า ร่างกายของผมสะเทือนไป
ตามแรงที่เขาถาโถมเข้ามาพร้อมส่งเสียงร้องที่หน้าอายออกไป ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยเพราะคนๆ นี้กำลังควบคุมผม
อยู่ ควบคุมให้ผมเดินไปตามทางของเขา
“ค..คุณ...อ๊ะ...”
“ค.คุณครับ...”
“ภัทร...ชื่อฉัน...”
“เรียกชื่อฉันสิ”
“ภ.ภัทร...คุณภัทร...อ๊ะ..”เขาขยับตัวเร็วขึ้น ท่อนเนื้อร้อนทำหน้าที่มอบความรู้สึกเสียวซ่านจนแผ่กระจายไปทั้งตัว ห้องทั้งห้อง
เต็มไปด้วยเสียงครางที่ไม่เป็นภาษาของผม เสียงลมหายใจที่หอบกระชั้นและเสียงร่างของพวกเราทั้งสองที่กำลังประสานกัน...
ผมรู้...ผมไม่ควรใจง่ายกับคนตรงหน้า
ผมกับเขาอยู่ในความสัมพันธ์ระหว่างเด็กขายกับคนซื้อ...
ความสัมพันธ์ฉาบฉวย แต่ผมห้ามตัวเองไม่ได้...
ยิ่งนานวัน...ผมยิ่งถอนตัวไม่ขึ้น
ถอนตัวไม่ขึ้นจากความเอาใจใส่ ความอบอุ่นที่เขามอบให้
แม้จะเพียงเล็กน้อย...
แต่สิ่งพวกนั้นคืออุปกรณ์ชั้นดีที่ช่วยขุดหลุมให้ผมตกลงไปลึกยิ่งขึ้น...
“ฉันไม่ไหวแล้วกาว...”เสียงเขาแหบกระเส่าดังขึ้นพร้อมแรงที่โถมใส่เข้ามา ปากเลื่อนมาประกบลงบนริมฝีปากที่แห้งเหือดของ
ผม ลิ้นร้อนแทรกเข้ามากวาดต้อนลิ้นของผม...
“อ๊ะ..ผม.ผมก็ไม่ไหวแล้ว...”
“คุณ...คุณภัทร..ตรงนั้น...อื้อ...”ร่างกายเกร็งขึ้นเมื่อเจ้าท่อนเนื้อร้อนๆ กระแทกโดนจุดสำคัญ เขารู้เพราะเขาย้ำแรงกระแทกอยู่
ตรงนั้นซ้ำๆ มันทำให้ผมแทบคลั่งและรู้สึกดีจนแทบบ้า มือผมกำผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่ เท้าจิกเกร็งเมื่อเขาถอนท่อนเนื้อร้อนๆ นั้น
ออกไปจนสุดแล้วโถมใส่เข้ามาอีกครั้ง
“อ..อ๊าา..า~”ผมปลดปล่อยเมื่อเขาพาผมไปจนสุดทาง แต่เขาก็ยังไม่หยุดที่จะโถมกายเขามา ขาที่เคยตั้งชันก็ถูกจับยกสูงขึ้น
เพื่อที่เขาจะเข้ามาให้ลึกกว่าเดิม
“กาว..ฉันไม่ไหวแล้ว...”
“เด็กดีของฉัน..อื้มมม”ความอุ่นร้อนถูกปลดปล่อยออกมา ก่อนที่เขาจะทิ้งน้ำหนักลงบนตัวผม เสียงหอบหายใจดังขึ้นจากการที่
ออกแรงมากไป ผมยกมือขึ้นลูบกลุ่มเส้นผมของเขาอย่างเบามือก่อนจะค่อยๆ เกลี่ยนิ้วไปตามโครงหน้าที่ได้รูปของเขา
“อ๊ะ...”ผมร้องเมื่ออยู่ๆ เขาก็ใช้แรงพลิกตัวทำให้ผมกลายมาเป็นฝ่ายอยู่ด้านบน ท่าทางล่อแหลมทำให้เขายิ้มอย่างชอบใจ เขา
ค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวตัวด้วยท่าทางสบายๆ ทั้งๆ ที่ตัวของเรายังเชื่อมต่อกันอยู่
“ขยับสิ ฉันชอบเวลาที่เธอเป็นคนทำมากเลยนะ”
ฉ่าาาาา
เหมือนเสียงเนื้อสดๆ ที่ถูกโยนลงบนกระทะร้อนๆ หน้าผมมันทั้งร้อนและคงแดงเป็นมะเขือเทศ อยากจะทุบคนตรงหน้าเพื่อเอาคืน
แต่เขาก็ใช้มือขยับสะโพกผมให้กดลงไปบนท่อนเนื้อร้อนๆ นั้นเสียก่อน...
ผมขยับตัวขึ้นลงเพื่อปรนเปรอความสุขให้เขา สองมือจับแน่นที่ไหล่กว้างๆ ทั้งสองข้างก่อนจะเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าของ
เขา กดปากลงบนริมฝีปากหนาและสอดลิ้นเขาไปในปากรสกาแฟของเขา แม้จะเป็นฝ่ายรุกเข้าไปก่อนแต่ผมก็ค่อยๆ ถูกเขาชักจูง
ไปทีละนิด..ละนิด จนสุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายนำผม...
“รู้สึกดีมั้ย”
“ครับ...”
“ขยับตัวเร็วอีกสิครับกาว”ผมทำตามคำสั่งอย่างว่าง่ายด้วยการเร่งจังหวะขึ้นลงให้เร็วขึ้น สองมือจากที่เคยจับอยู่ที่ไหล่กว้างก็
เปลี่ยนเป็นเลื่อนไปขย้ำกลุ่มผมของเขาที่ด้านหลังแล้วซบหน้าลงไปบนไหล่แทน
“อ๊ะ...อ๊ะ...คุณภัทร...ค.คุณภัทร...อื้อ...!”
จะทำยังไงดี...ผมจะทำยังไงดี
ผมรักคุณไปซะแล้ว...
“อ๊าา..า...”
..............................................................
..................................
“จอดตรงนี้ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเดินเข้าไปเอง”
“เดินไหวหรอ”ผมหันไปตวัดสายตามองคนที่กำลังทำหน้ายิ้มอยู่ที่ที่นั่งคนขับ ตอนนี้ก็บ่ายกว่าๆ หลังจากเสร็จจากบนเตียงเขาก็
พาผมไปอาบน้ำ เอ่อ...รอบนี้แค่อาบน้ำเฉยๆ ครับเพราะผมบอกว่าผมหิวข้าวบวกกับไม่มีแรงจะทำแล้วด้วย พอจัดการตัวเองกัน
เสร็จเขาก็พาผมออกมากินข้าวที่ห้างเหมือนเดิมก่อนจะขับรถมาส่งผมถึงที่บ้าน ผมไม่มีอะไรต้องปิดเขาอีกแล้ว...
“งั้นก็ขับเข้าไปเลยก็ได้ครับ”
รถของเขาค่อยๆ จอดเทียบหน้าประตูบ้านผมใจแกว่งนิดหน่อยเมื่อยังเห็นรถของพ่อจอดอยู่ ถ้าเขายังอยู่ที่บ้านและผมเดินเข้าไป
ตอนนี้ก็ไม่พ้นที่จะต้องทะเลาะกันอีกยิ่งเมื่อวานผมไม่ได้กลับบ้านด้วย แถมโทรศัพท์ก็ยังปิด แต่ช่างเถอะ เขาก็คงไม่ได้เป็นห่วง
อะไรผมมากมายนักหรอก...
“ต้องให้กระผมลงไปเปิดประตูให้ด้วยมั้ยครับคุณชาย”
“นี่คุณ”เขาหัวเราะ ดูมีความสุขที่ได้แกล้งผมเล็กๆ น้อยๆ
“ทำไมไม่เรียกชื่อฉันด้วยล่ะ”
“ก็ไม่ชิน”ปกติก็เรียกแต่คุณ คุณ คุณ
“เรียกสิ เรียกฉันว่าพี่ภัทรก็ได้”อยู่ๆ ก้อนเนื้อในอกก็เริ่มเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่มีสาเหตุ...
“ไม่เอาหรอก คุณแก่แล้วเรียกพี่ไม่ได้ต้องเรียกลุงแล้ว”
“ว่าฉันแก่หรอ ใครกันนะที่โดนคนแก่อย่างฉันเอาซะแทบหมดแรง”
“คุณ!...”พูดออกมาได้หน้าตาเฉย เห็นใจคนทางนี้ด้วยครับ เขินเป็นนะเว้ย เขินอ่ะ เขินนนนนน
ผมแก้เขินด้วยการปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวและเตรียมจะลงจากรถ แต่ก็ถูกเขาดึงตัวไว้ ผมหันไปมองก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเขา
หยิบกระเป๋าตังออกมา
“อ่ะ”กระดาษสีขาวใบยาวถูกยืนมาตรงหน้า หัวใจที่มันเคยพองโตกลับฟีบลงทันทีแถมยังรู้สึกเจ็บหน่วงๆ ในอกขึ้นมา
“...”
“อยากได้เท่าไหร่เธอไปใส่เลขเอาแล้วกัน ถือเป็นคำขอโทษที่ฉันแกล้งเธอเมื่อวาน”
“...”
สำหรับเขา...
ผมก็แค่เด็กขายตัวเท่านั้นเอง...
“ผมจะเอาให้คุณหมดตัวเลย”
“งั้นก็แย่นะสิ ถ้าฉันไม่มีเงินแล้วเธอจะมาให้ฉันมั้ยเนี่ย”
“ถ้าถึงตอนนั้นผมเลี้ยงคุณเอง ผมรวยนะ”ทั้งเงินที่คุณให้ก่อนหน้านี้ และของที่คุณซื้อให้ผมยังไม่เคยแตะต้องมันเลย
“เป็นเด็กดีจริงๆ”
“งั้นผมเข้าบ้านก่อนนะครับ”เขาแค่พยักหน้า แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอื้อมไปเปิดประตูรถ เขาก็ดึงตัวผมเขาไปแล้วกดจูบลงมา มัน
แผ่วเบาแต่ก็อุ่นวาบไปที่ใจ...
“ไว้ฉันจะโทรหานะ”
“ครับ ขับรถดีๆ นะครับ”
ผมยืนรอจนรถสีดำหายลับไปจากสายตา ก่อนที่ความรู้สึกที่กลั้นเอาไว้จะไหลออกมา เจ็บเป็นบ้า...เจ็บที่รู้ว่าเขาไม่เคยมองผม
เป็นอย่างอื่นเลย...
“น้องกาว น้องกาวหายไปไหนมา รู้มั้ยว่าที่บ้านวุ่นวายกันแค่ไหน”เสียงพี่จอยดังมาแต่ไกล ผมรีบเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะอยู่บน
หน้าออก ผมเลือกที่จะทำมันเองและผมจะไม่ให้คนอื่นเห็นเด็ดขาดว่าสิ่งที่ผมทำมันกำลังทำให้ผมเสียใจแค่ไหน
“โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ น้องจีนก็ไม่รู้ว่าน้องกาวไปไหนตามหากันให้วุ่นไปหมด”
“อย่าทำอย่างนี้อีกนะคะน้องกาว ถ้าจะไปค้างที่ไหนช่วยโทรกลับมาบอกที่บ้านบ้างสิคะ”
“ผมขอโทษครับ”
“คนที่น้องกาวต้องขอโทษไม่ใช่พี่หรอก คุณท่านต่างหากล่ะ”
“คุณท่านนะขับรถตามหาน้องกาวไปทั่วเลยนะคะ ท่านไม่ได้นอนเลยทั้งคืนเพิ่งจะกลับมาช่วงเที่ยงนี้เอง”
“พ่อนะหรอครับเป็นห่วงผม เขาก็แค่กลัวว่าผมจะไปก่อเรื่องอะไรให้เขาเดือดร้อนมากกว่า”
“โถ่น้องกาวอย่าคิดอย่างงี้สิ เอาเป็นว่าเราเข้าบ้านกันก่อนเถอะค่ะ”
“ครับ”เท้าผมหนักอึ้งเหมือนมีเหล็กลูกใหญ่ถ่วงเอาไว้ ผมเริ่มกลัวการเผชิญหน้ากับพ่อ ผมกลัวว่าเขาจะสมน้ำหน้าผม จะสมเพช
ผมไปมากกว่านี้...
“นี้แกหายไปไหนมา”ทันทีที่ก้าวเข้ามาให้บ้าน เสียงพ่อก็ดังขึ้น เสียงที่เต็มไปด้วยความโมโหนี่ถ้าเมียใหม่ของเขาไม่รั้งตัวไว้ พ่อ
ก็คงเขามาตบผมเหมือนที่เคยทำ
“ไปนอนบ้านเพื่อน”
“เพื่อนคนไหน แกมีเพื่อนคนอื่นนอกจากลูกร้านขายเพชรนั่นด้วยหรือไง”
“ครับ เพื่อนนอนนะครับ พ่อรู้จักมั้ย”
“ไอ้กาว แกอย่ามาประชดฉันแบบนี้”
“จะให้บอกอีกกี่ทีครับว่าผมไม่ได้ประชด ผมทำจริงๆ จะดูหลักฐานมั้ยครับเนี่ยรอยดูดเขาเต็มตัวผมเลยหรือยังเช็คใบนี้ก็ได้นะ
ครับ ผมนะค่าตัวสูงมาเลยนะ”ผมพูดพลางชูกระดาษใบยาวในมือโบกไปมา
“คุณ... อย่าค่ะ อย่าทำร้ายลูก”ผมต้องขอบคุณผู้หญิงคนนั้นมั้ยที่ช่วยห้ามพ่อ
“ไอ้คนที่มาส่งแกสินะ บอกมาว่ามันเป็นใคร”
“ทำไมครับ พ่ออยากจะรู้ไปทำไม”
“ฉันจะไปแจ้งตำรวจจับมัน”
“ฮ่าๆๆ พ่อจะจับเขาข้อหาอะไรครับ ในเมื่อผมไปเสนอตัวให้เขาถึงที่ ไปนอนให้เอาเองด้วยความเต็มใจ”
“...”
“แล้วอีกอย่างนะครับ ถ้าไปแจ้งความเดี๋ยวคนอื่นก็รู้หมดหรอกครับว่ามีลูกเป็นเด็กขายตัว แค่เมียใหม่เคยทำอาชีพนี้ก็ตอบคำถาม
คนอื่นไม่จบไม่สิ้นแล้วนะครับอย่าสร้างประเด็นใหม่ขึ้นมาเลย”
“แก ไอ้ลูกชั่ว ปล่อยพี่เดี๋ยนี้วลิน พี่จะเข้าไปสั่งสอนมัน ปล่อยพี่”
“อย่าค่ะ อย่า จอย! พาน้องกาวขึ้นห้องไปเดี๋ยวนี้”
“ไว้ค่อยด่าต่อที่หลังนะครับ ตอนนี้ผมเหนื่อยอยากนอนพักจะแย่”ผมถูกพี่จอยลากขึ้นมาจนถึงห้องนอนของผม เสียงพ่อยังด่าไล่
หลังมาแต่ก็เงียบลงเมื่อประตูห้องนอนถูกปิดลง...
เพียะ!
หน้าผมหันไปตามแรงปะทะ แรงจากฝ่ามือที่สั่นเทาของพี่จอยมันทำให้ผมตกใจและช๊อคมาก เพราะพี่จอยเป็นคนเดียวที่ไม่เคย
แม้แต่จะด่าผม เธอเป็นคนที่คอยปลอบผมเวลาทะเลาะกับพ่อ แต่ครั้งนี้พี่จอยกับใช้มือนั่นตบหน้าผม...
“พี่ผิดหวังในตัวน้องกาวจริงๆ นะคะ”
“คุณผู้หญิงที่กำลังมองลงมา ท่านก็คงผิดหวังในตัวลูกชายของท่านเหมือนกัน”
“น้องกาวทำไปเพื่ออะไร น้องกาวขายศักดิ์ศรีตัวเองทำไมทั้งๆ ที่น้องกาวมีพร้อมทุกอย่าง น้องกาวไม่เคยขาดอะไรเลย บอกพี่มา
สิ น้องกาวไปแบบนั้นไปทำไม”
ผมนะหรอมีครบทุกอย่าง...
“ทั้งๆ ที่พี่คิดว่าน้องกาวพูดประชดคุณท่านมาตลอด เพราะพี่เชื่อว่าน้องกาวจะไม่มีวันทำแบบนั้น...”
“...”
“น้องกาวเป็นเหมือนน้องชายของพี่นะ คุณท่านคุณแม่ของน้องกาวเองพี่ก็รักพวกท่านไม่น้อยไปกว่าใคร พวกท่านเป็นผู้มีพระคุณ
กับพี่แต่ทำไมล่ะค่ะ แค่ทำตัวเป็นลูกที่ดีของคุณพ่อมันยากเกินไปสำหรับน้องกาวหรอ”
“...”
“พูดอะไรออกมาบ้างสิ อย่าเอาแต่ยืนเงียบแบบนี้”
สุดท้ายแล้ว...
“วันนี้ผมเหนื่อยแล้ว พี่จอยออกไปก่อนเถอะครับ”
“...”
“ผม...ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียว”พยามควบคุมไม่ให้เสียงสั่น พยามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล โดนพ่อด่าพ่อตียังไม่เจ็บเท่านี้เลย
เพราะผมคิดมาตลอดเลยว่าพี่จอยเป็นคนเดียวในบ้านนี้ที่เข้าใจผม แต่สุดท้ายหลังจากแม่เสียไป ผมก็อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด...
ไม่มีใครอยู่ข้างผมเลย...
ไม่มีเลยสักคน...
----------------------------------------------------------------------
ตัดจบอย่างงี้ก็ได้หรอ ???
ถ้าใครสงสารน้องเราคือเพื่อนกัน ถึงแม้สิ่งที่น้องจะทำมันไม่ถูก อาจจะคิดว่าน้องทำเพราะแค่อยากประชดประชันพ่อตัวเอง
แต่เอาจริงๆ น้องอาจจะแค่ต้องการหาสิ่งที่ขาดก็ได้ เพิ่มเอามาเติมเต็มให้ตัวเอง
แต่ก็...ไม่รู้แล้วโว้ยยยยย
ป.ล. ด่าได้แต่อย่าแรง ช่วงนี้จิตใจเค้าบอบบางมาก 5555+ :z2: :z2:
ป.ล.2 ฝาก เรื่อง นิติ vs วิศวะ ด้วยนะคะ เพิ่งอัพตอนที่ 6 ไปเมื่อวานเอง จะอัพสลับๆ ควบคู่ไปแบบนี้แหละ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60978.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60978.0)
ป.ล.3 คิดว่าหน้ากากเจ้าชายกบคือใคร ??
ทวิตเตอร์ #ทีมหมอหื่น
-
ถึงจะยังงัย สิ่งที่น้องกาวทำมันก็ไม่ถูก เพราะถ้าไปเจอคนไม่ดี น้องเองที่จะเดือดร้อน เจ็บตัว
พี่จอยตบก็เพราะเป็นห่วง น้องต้องรักตัวเองให้มากกว่านี้นะคะ
-
ตามมม
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้าใจว่าพี่จอยตบเพราะเตือนสติ แต่เอ่อ.. นั่นลูกเจ้าของบ้านนะคะ ฮาาาาา
น้องกาวโชคดีที่ได้เจอหมอภัทร ถึงแม้การโชคดีนั้นจะได้มาจากการช่วยคัดเลือกจากเพื่อนก็ตาม ถือว่าจุดนี้น้องยังคงห่วงตัวเอง เลยเลือกคนที่น่าจะโอเคหน่อย แถมเลือกถูกซะด้วย ฮิๆๆ แต่การประชดไม่ใช่ทางออกของปัญหา หวังว่าจะมีโอกาสเปิดอกคุยกับพ่อจริงจังเสียที
-
คือพ่อไม่เคยอธิบายอะไรๆทำให้เข้าใจกันไปคนละด้าน ลูกจะทำแบบนี้ก็ไม่แปลกหรอก เอ่อคุณจอยตบน้องแรงไปนิ๊สนะคะ
-
รู้สึกเหมือนขาเหยียบเข้าคุกไปครึ่งนึงเเล้ว
-
สงสารน้องกาว..ใจบางที่พี่หมอให้เช็ค มาม่าอืดเด็มชามเลย :m15:
ป.ล.3 คิดว่าหน้ากากเจ้าชายกบคือใคร ?? เค้าว่ากันว่า..เป็นพี่ตู่ ภพธร แต่พี่เชียร์หน้ากากแอปเปิลนะ o13
-
ย้ายไปอยู่กับหมอเลยจบ
-
:o12: :o12: :o12:
-
อ้าว จบแบบนี้ก็ได้เหรอ มีแววดราม่า แต่พระเอกหื่น โอเคร5555
-
ตบพระเอกด้วย จะกินเด็กต้องล่อด้วยของกิน อย่าล่อด้วยเงิน เด็กจะไม่ปลื้มเอา
-
หมอหื่นมากอะ แต่เราว่าหมอก็ชอบน้องอะ แบบอาจแค่ยังหลง ติดใจเฉยๆ
-
ขอแจ้งว่า จะไม่ดราม่าตามนักแสดงสมทบนะเคอะ
ตามเสพแค่ความหื่นพี่หมอเท่านั้น ครึๆ
เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าคิดไรมากเลยนะหนู
ทีพี่หมออายุปูนนี้ยังทำไรไม่คิดเลย(เอ้ะ ยังไง555)
-
สงสารน้องนะ น้องโดดเดี่ยว อยากหาที่พึ่ง
คิดแบบเด็กหาทางออก ที่คิดว่าดี
หวังว่าพี่หมอจะช่วยน้องได้นะ เอาใจช่วยน้องนะ
-
(http://cdn-th.tunwalai.net/files/member/1985719/525944173-member.jpg)
WARNING!! หมอหื่น Ch.05
“กาว”
“ครับ”
“ไม่ได้เจอกันนานคิดหรือยังว่าจะทำยังไงให้ฉันหายคิดถึงเธอ”
“เอ่อ...”
“นี่...”
“ค.ครับ...”
“วันนี้เธอต้องเป็นคนทำนะ...”
“ฉันชอบสีหน้าที่ดูตั้งอกตั้งใจทำของเธอ...”
ซู๊ดดดดดด!
ผมกับเขาเด้งตัวออกจากกันแทบจะทันทีเมื่อมีเสียงดังขึ้น หันมองต้นเสียงก็เจอไอ้จีนนั่งดูดน้ำในแก้วอย่างเอาเป็นเอาตายแม้น้ำจะหมดเหลือแต่น้ำแข็งก็ตาม
“ลืมหรอว่าเพื่อนก็นั่งอยู่”มันถามทั้งหน้าทั้งหูมันแดง จนทำให้ผมรู้สึกร้อนแปลกๆ คนที่นั่งข้างๆ ไม่ได้พูดอะไรแก้ต่างอะไรนอกจากหัวเราะแล้วหันไปสนใจโทรศัพท์ของเขาที่ไฟหน้าจอสว่างขึ้นมา
“เอาจริงๆ ให้กูกลับก่อนก็นะ”
“อยู่เป็นเพื่อนกาวนี้แหละ”
“พอดีฉันจะต้องไปคุยธุระกับเพื่อน พวกเธอก็ตามสบายเลย”
“คุณไม่อยู่กับกินข้าวกับผมหรอครับ”
“ฉันต้องไปกินข้าวกับเพื่อน ถ้าเสร็จแล้วก็โทรมาบอก”
“แต่...”ถ้าคุณไม่ว่างจะนัดผมมาทำไม
“แต่อะไร ยังไงคืนนี้ฉันก็อยู่กับเธอทั้งคืนอยู่แล้ว”
“ก็ได้ครับ”เขายิ้มก่อนจะหยิบเอาบัตรเครดิตมายื่นให้ผมพร้อมบอกว่าถ้าอยากจะได้อะไรก็ให้เอาบัตรเขาจ่ายแถมยังเผื่อแผ่ความรวยมาถึงไอ้จีนด้วย นี่คิดจะเปย์ทุกคนเลยหรือไง
“รวยสัส”เพื่อนผมมันว่าหลังจากเขาเดินออกไป ทั้งโต๊ะเลยเหลือแต่ผมกับไอ้จีน มันหยิบบัตรใบนั้นไปพลิกดูหน้าดูหลังก่อนจะวางลงมันอย่างเบามือ
“ตากูนี้แม่งได้”
“ถึงจะอายุเยอะไปหน่อยก็เถอะ แต่ก็ยังทั้งหล่อ รวยแถมยังเป็นถึงคุณหมอ แม่งง ผู้หญิงต้องอิจฉามึงแล้วไอ้กาว”
“เออว่าแต่มึงนะ เดี๋ยวนี้เอาใหญ่นะ”
“อะไร”
“แหม ก็มึงออนท็อปด้วยนิ โหย ร้อนแรง”
“พ่อง”
“เชี่ย!”ผมว่าพลางใช้เท้าเตะที่ไปที่หน้าแข้งมันเต็มแรง มันร้องก่อนจะยกขาขึ้นมาลูบแล้วชี้หน้าผมอย่างเอาเรื่องแต่พวกผมก็ต้องหยุดเพราะพนักงานยกเอาอาหารมาเสิร์ฟ ถึงว่าเขาไม่ยอมสั่งอะไรเลยเอาแต่ให้พวกผมสั่งกันอย่างเดียว
หลังจากกินเสร็จพวกผมก็มาเดินย่อยในร้านขายหนังสือ ไอ้จีนมันอย่างได้หนังเกี่ยวกับถักไหมพรมไปให้พี่มันเห็นมันบ่นอยู่ว่าถักมาจะเป็นเดือนแล้วยังไม่ถึงไหนสักทีแถมเศษซากไหมพรมยังเกลื่อนไปเต็มบ้าน พอได้ของที่ต้องการเราก็ออกมาเดินวนกันอีกสองสามรอบจนเริ่มเบื่อผมเลยจะโทรหาเขาแต่ไอ้จีนก็หยุดไว้ก่อน
“มึง ดูนั้นดิ”มันเรียก สายตาจับจ้องไปยังชายหญิงคู่หนึ่งที่นั่งอยู่ในร้านกาแฟ ใจผมแกว่งเมื่อผู้หญิงคนนั้นเลื่อนมือมาจับมือเขาโดยที่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธแถมยังส่งยิ้มให้อีก
“ยังไงว่ะ”
“ไม่รู้ดิ”ผมรีบดึงไอ้จีนให้ออกจากหน้าร้านเมื่อเขาหันมา จากที่ว่าจะโทรไปหาผมเลยไปหาที่นั่งรอเขาแทนเพราะไม่อยากรบกวนเวลาของเขา
“มึงโอเคนะ”
“อืม ถึงไม่โอเคแล้วทำไรได้อ่ะ กูกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันหนิ”
“เจ็บสัส”มันว่าก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย แต่ก็ไม่ได้นานเพราะมันต้องกลับบ้านเมื่อแม่มันโทรมาตาม ผมนั่งรอเขาไปอีกพักใหญ่ว่าเขาจะโทรมา ก็ยอมรับว่านอยด์ มันก็นอยด์นั้นแหละยังเขาก็คือคนที่ผมชอบนะ ไม่สิเขาคือคนที่ผมตกหลุมรัก...
“เป็นอะไรไป ตั้งแต่ขึ้นรถมาก็เงียบเชียว”
“เปล่าครับ”ผมตอบพลางหันออกไปดูวิวข้างหน้าต่าง
“...”
“เด็กน้อย เห็นสินะที่ร้านกาแฟ”
“หึงหรอ”
“ผมมีสิทธิ์หึงคุณด้วยหรอครับ”
“ทำไมล่ะ ก็ต้องได้สิ”อย่าสิครับ อย่าตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ พร้อมรอยยิ้มอย่างนั้น
อ่า...ใจเต้นแรงชะมัด
“ผมต้องหึงคุณใน...ฐานะ...อะไรหรอครับ”
“...”
เขาไม่ตอบนอกจากการค่อยๆ จอดรถเทียบฟุตบาตร ผมได้ยินเสียงเขาขยับตัวก่อนจะรู้สึกสัมผัสที่ข้างแก้ม เขาใจห้าผมให้หันไปหาเขา ผมจ้องตากับเขานิ่งๆ
“ในฐานะเด็กของฉันไง”
“...”เข้าใจง่ายดีครับ ไม่มีอะไรแอบแฝง ไม่มีทั้งนั้นแหละ เด็กของเขาที่เสียเงินซื้อมา
“ดูทำหน้าเข้า กำลังคิดน้อยใจอะไรอยู่”
“เปล่าครับ”
“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดพูดโกหกหรอ”
“กาว”
“กาว เธอโกรธฉันหรอ”
“ผมไม่ได้โกรธคุณ ผมก็แค่...หึงที่เขาจับมือคุณ”
“น่ารักจัง”เขาว่าแล้วจู่โจมเข้ามาจูบผมอย่างรวดเร็ว ผมก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร แถมยังรอให้เขาสัมผัสอีกก็มันตั้งหลายวันแล้วที่กว่าจะได้มาเจอกัน
“แต่คุณไม่น่ารักเลย”ผมพูดเมื่อเขาถอนปากออกไป มือเขาลูบๆ วนๆ อยู่แถวต้นขามันกระตุ้นอารมณ์ผมได้ดีเลยแหละ รู้สึกความต้องการมันเพิ่มมากขึ้นจนมันร้อนไปหมด
“ผู้หญิงนั้นนะ ภรรยาเก่าฉันเอง”
!
“ภ..ภรรยา...คุณ...”
“เติมคำว่าเก่าลงไปด้วยสิ เราเลิกกันมาเกือบห้าปีแล้ว”
“ทำไมถึงเลิกหรอครับ...เอ่อ...ผมขอโทษ คุณไม่ต้องตอบก็ได้”ผมว่าก่อนจะก้มหน้าลงแต่เขาก็จับคางและดันหน้าผมขึ้นจนตาเราสบกันอีกครั้ง
“อะไรหลายๆ อย่างแต่ถึงจะเลิกกันแต่พวกเราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน”
“แล้วคุณ...คุณยังรักเธออยู่มั้ยครับ”
“ไม่หรอก ฉันไม่มีความรู้สึกแบบนั้นแล้ว”ผมอยากจะยิ้มแต่ก็ต้องกลั้นมันไว้เพราะมันดูไม่สมควรมากๆ แต่อย่างน้อยก็ดีที่เขาไม่มีความรู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว ไม่งั้นผมคงเหมือนคนแพ้ที่ถูกซ้ำเติมแน่ๆ ก็ผู้หญิงคนนั้นเธอทั้งสวย ดูดีต่างจากผมสิ้นเชิง
“เธอนะเก็บอาการไม่เก่งเลยนะ”เขาว่าแล้วประกบปากลงมาจูบอีกครั้งพร้อมล้วงมือเข้าไปลูกผิวของผมใต้เสื้อนักเรียนสีขาว ทุกทีที่เขาสัมผัสมันร้อนไปหมด ไม่รู้ว่าร้อนเพราะมือของเขา หรือร้อนเพราะผมเอง
ผมดันตัวเขาออกก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วปีนข้ามไปนั่งบนตักเขา ท่าทางเขาดูแปลกใจไม่น้อย ซองถุงยางที่เก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อถูกหยิบออกมา
“นี่มันกลางถนนนะ”
“ไม่ต้องสนใจใครสิครับ ตอนนี้มีแค่ผมกับคุณนะ”
“ก็วันนี้คุณน่ารักอ่ะ”เราเริ่มกิจกรรมเล็กๆ กันบนรถอย่างทุลักทุเลาเพราะพื้นที่ที่คับแคบทำให้ผมไม่สามารถทำอะไรได้อย่างที่ใจต้องการ กางเกงผมถูกถอดออกไปโดยได้ความช่วยเหลือจากเขา
“คุณครับมัน...”ผมพูดขึ้นเบาๆ ช่องทางของผมที่มันไม่ได้รับการเตรียมตัวก่อนทำให้เจ้าลูกชายของเขาไม่สามารถเข้าไปได้ด้วยขนาดที่ค่อนข้างใหญ่ ถึงจะโดนบ่อยแต่ไม่ชินหรอกนะครับ
“ไม่มีเจลนะ”เขาว่าก่อนจะเขาว่าก่อนจะสอดนิ้วชี้กับนิ้วกลางเขามาในปากผมดึงเข้าดึงออกส่วนผมก็ให้ความร่วมมือด้วยการดูดดุนนิ้วทั้งสองของเขา
“แค่นิ้วเอง ไม่เห็นต้องจริงจังขนาดนี้เลย”ผมตีแรงๆ ลงบนไหล่เขาไปทีหนึ่งทำแสร้งทำเป็นร้องเจ็บก่อนจะถอนนิ้วออกจากปากผม และเอามาจ่ออยู่ตรงช่องทางของผม
“เจลไม่มีก็ใช้น้ำลายเธอนี่แหละ ใช้แทนได้เหมือนกัน”เขาว่าแล้วค่อยๆ สอดนิ้วเขามาฟุบหน้าลงไปกับไหล่กว้างๆ ของเขา กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ โชยแตะจมูกมันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย
“อ๊ะ..เอานิ้ว..ออกไปได้แล้ว...”
“ผ..ผมจะทำให้คุณ...อื้อ!”เหมือนโดนแกล้งเพราะเขากระแทกนิ้วเข้าออกแรงๆ จนผมรู้สึกเสียวซ่านไปหมด แต่ผมไม่อยากเสร็จเพราะนิ้วเขานี่ เขาถอนมือออกไปอย่างว่าง่ายผมเลยคว้าเอาเจ้าลูกชายของผมที่แข็งเต็มที่มาก่อนจะค่อยๆ ดันมันเข้ามาในตัวช้าๆ แล้วค่อยๆ กดตัวนั่งลง ความแน่นจุกเสียดไปทั่วท้องกลับมาเล่นงานอีกครั้ง
“อย่าทำหน้าทรมานแบบนี้สิ”
“แปบ...แปบนึงสิครับ...”มันยังไม่เข้าทีครับ ใจเย็น ผมเจ็บเป็นนะครับคุณ
!
“คุณ...!..”ผมร้องเมื่ออยู่ๆ เข้าก็กระแทกเจ้าท่อนเนื้อร้อนๆ สวนเข้ามาเต็มแรง จุกจนน้ำตาจะไหล แต่เขาก็ไม่ให้โอกาสผมโวยวายเพราะเขาประกบริมฝีปากปิดปากผมไปแล้ว พร้อมลิ้นที่แทรกเข้ามา สองมือเขาก็บีบเค้นสะโพกผมอย่างแรง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บเลยแต่กลับช่วยให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
“ขยับสิ”ผมทำตามด้วยการค่อยๆ ขยับตัวขึ้นลงช้าๆ และสุดท้ายก็เร่งจังหวะโดยที่ไม่ต้องรอให้เข้าสั่งอีกรอบ หลังผมเอนจนเบียดเข้ากับพวกมาลัยด้านหลัง และกระแทกมันทำให้ผมเจ็บแต่ผมก็ไม่หยุดขยับตัว เสียงเขาครางต่ำๆ และยังหลับตาพริ้มมันทำให้ผมได้ใจ
“คุณภัทร...”
“คุณภัทร คุณภัทร...ช่วยผมหน่อย”เหมือนอารมณ์มันเดินทางมาจนเกือบสุด แต่ผมไม่สามารถที่จะสามารถช่วยให้ตัวไปจนสุด
ทางได้ ผมต้องการสัมผัสของเขา เขาใช้มือมากอบกุมลูกชายของผมที่ร่ำร้องอยากจะปลดปล่อยเต็มทีแล้วขยับมือขึ้นลงเร็วๆ ผมที่โดนกระตุ้นทั้งข้างหน้าข้างหลังก็แทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่
“คุณภัทร...อ๊ะ...ช่วยกระแทก...อื้อ...แรงๆ”เขารู้ว่าผมต้องการอะไร เพราะเขาก็กระแทกสวนท่อนเนื้อนั้นเข้ามารับกับจังหวะการขยับตัวของผม
ไม่ไหว...
เสียวไปหมดทั้งตัว...
.........................................
เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบตาย เหนื่อยจนไม่รู้จะเหนื่อยยังไง บนรถหนึ่ง ที่เตียงสองแถมเขายังตามเขามาแถมให้ในห้องน้ำอีก นี้ถ้าแข้งขาผมมันไม่สั่นจนทรุดไปกองกับพื้นเขาก็คงจะไม่หยุดง่ายๆ อยากถามว่าเข้าไปอดอยากจากไหนมาแต่ก็กลัวว่าคำตอบมันจะเข้าตัวเอง เลยชั่งมันเถอะครับ
ผมไม่ได้ค้างที่โรงแรมนะครับ เขาพาผมมาที่คอนโดที่เขาเช่าอยู่เพราะไกลกลับโรงพยาลของเขา เป็นห้องชุดเล็กๆ มี่มีห้องนอน ห้องน้ำแยก โซนครัวและห้องนั่งเล่นที่แบ่งเป็นสัดส่วน และถึงจะเหนื่อยยังไงแต่ผมก็ตื่นแต่เช้าที่แรกก็มาเข้าห้องน้ำครับ แต่ก็ดันหิวขึ้นมาเลยออกมาที่ครัว พอเปิดก็เจอแต่น้ำเปล่ากับพวกขนมหวานสองสามอย่าง ไม่มีอาหารแช่แข็ง ไม่มีมาม่าไว้ประทังชีวิตเลยหรือไง
“ทำอะไรอยู่”
“ผมหามาม่า ผมหิวอ่ะ”
“ไม่มีหรอของไร้ประโยชน์แบบนั้น ถ้าหิวก็โทรไปสั่งร้านข้าว เบอร์อยู่ตรงโทรศัพท์”
“แต่เช้าขนาดนี้ไม่รู้ว่าจะเปิดหรือยังนะ”เขาว่าแล้วเดินมาเปิดตู้เย็นพลางหยิบกระป๋องวิปครีมออกมาแล้วจัดการบีบมันเข้าปาก
“กินของหวานตั้งแต่ตื่นนอนเลยหรอครับ”
“มันช่วยให้สมองแล่นนะ กินมั้ย”
“ไม่ครับ”
“ไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวพาออกไปกินอะไนข้างนอก สายๆ ฉันต้องไปเข้าเวร”
“ครับ”
“เดี๋ยวกาว”
“ครับ”
“ถ้าวันไหนอยากลองกินวิปครีมบอกฉันนะ”
“เดี๋ยวฉันสอนวิธีกินให้”ไม่พูดเปล่ายังเอานิ้วกลางเช็ดครีมสีขาวๆ ที่ติดมุมปากออกก่อนจะแล่บลิ้นเลียนิ้วตัวเองช้าๆ หน้าผมร้อนขึ้นมากะทันหันจนต้องหนีเข้าไปดับร้อนในห้องน้ำ
“คุณแม่ง....”
>////<
--------------------------------------------------------------------
เริ่มสับสน งงงวยว่าใครหื่นกว่ากันแน่ระหว่างน้องกับพี่หมอ ??
เผื่อลืมเนอะ น้องอายุแค่ 16-17 เองนะ ส่วนพี่หมอนั้นก็แก่แล้ว ฮ่าาาาาา :katai3: :katai3:
ป.ล. ไม่รู้จะพิมพ์อะไรแล้ว เอาเป็นว่าขอขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกกำลังใจที่มีให้เด้อค่าาาา :mew1: :mew1:
เอ็นดูน้องกาว เยอะๆ นะคะ กินเด็ก กรุบกริบๆ แล้วชีวิตจะยืนยาว พี่หมอบอกมา
ทวิตเตอร์ #ทีมหมอหื่น
-
หื่นจริง :m25:
-
พอๆกันเลยนะคู่นี้ แซ่บทั้งคู่ฮาาาาา
-
หื่นทั้งคู่ เอิ่มมมม...........ศีลเสมอกัน :pighaun: :haun4:
ผลัดกันเสนอสนองนี้ด o18
พี่หมอภัทร กาว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:jul1:
-
ขอท้อปปิ้ง วิปปิ้งครีมเยอะๆ นะคุณหมอ :impress2:
-
น้องกาวก็หื่นเหอะ
พี่หมอก็หื่น
รอวิปครีม
-
กินวิปครีมบนตัวน้องกาว โอ้ยยยย :hao6: :hao7: :haun4:
-
กินวิปครีม...เห็นภาพเลย ขอเลือดกรุ๊ปโอด้วยฮัฟ :m25: :m25: :m25:
-
อยากลองกินวิปครีมจุง
-
ชอบ ๆ หื่นดี :hao6: :hao6:
-
งืออออ
ปมเรื่องครอบครัวมาแล้ว
ปมใหญ่ด้วย
เกร้ดดดดดดดดดดด
หมั่นไส้หมอได้มุ้ยยยยยยย
-
ติดเรื่องนี้ซะแล้ว รอนะคนเขียน
-
อ้าว เผลอเช้ามาอ่าน ติดเลยทีนี้
-
:pighaun: ไม่น่าเลยยย
-
พี่หมอภัทรนี่อายุเท่าไหร่ละคะเนี่ยยยย แรงดีไม่มีตกจริงๆ
-
อืมมม น่าติดตาม
-
(https://www.img.in.th/images/1d3c38e04f71e03d5f68038da9db0ece.jpg)
(ฉันคิดถึงเธอ รู้ใช่มั้ย)
“ผมก็คิดถึงคุณครับ”
(งั้นก็ออกมาหาฉันสิ)
“ไม่ได้หรอกครับ...”
“ช่วยอดทนรอผมอีกหน่อยได้มั้ยครับ”
(แล้วฉันทำอะไรได้หรือไง)
“คุณน่ารักจัง”เราคุยกันอีกสักพักก่อนที่ผมจะตัดสินใจวางสาย ยิ่งคุยก็ยิ่งคิดถึง พอคิดถึงมากๆ มันก็เจอ แต่เพราะผมมีสอบไฟ
นอลซึ่งก็เหลืออีกแค่ไม่กี่วันผมก็จะเป็นอิสระแล้ว แต่ต้องแลกกับการอุดอู้อยู่แต่ในบ้านเพราะไอ้จีนก็จะไปอยู่บ้านย่าที่ต่างจังหวัด
ส่วนผมก็ไม่ใช่คนชอบออกไปเที่ยวดังนั้นช่วงปิดเทอมของผมมันเลยแย่กว่าใครเขา ถึงผมจะไม่ชอบไปโรงเรียนแต่ผมก็ไม่ชอบ
ช่วงเวลาโรงเรียนปิดเทอมยิ่งกว่า
เพราะบ้านหลังนี้มันน่าเบื่อ...
“ของว่างค่ะน้องกาว”
“เทอมนี้ขยันอ่านหนังสือจังเลยนะคะ”
“ถ้าเทอมนี้เกรดน้องกาวขึ้นคุณท่านคงภูมิใจน่าดูเลย”
“ผมไม่ได้ทำเพื่อให้เขาภูมิใจหรอกนะ”
พ่อเขาไม่เคยภูมิใจในตัวผมหรอก
เขาไม่อยากให้ผมเกิดมาด้วยซ้ำ...
---
วันสอบวันสุดท้ายผ่านไปด้วยดีกับวิชาเบาๆ อย่างศิลปะและสุขศึกษาเพราะวิชาหนักๆ เล่นไปกองกันตั้งแต่วันแรกๆ ไอ้จีนถึงกับ
กระโดดโลดเต้นเพราะรู้สึกหมดเวรหมดกรรมเสียทีกับปีนี้
“ไปฉลองปิดเทอมกัน”
“มึงเลี้ยงมั้ยล่ะ ถ้าเลี้ยงก็ไป”
“งั้นแยกกันเถอะ เจอกันเปิดเทอมนะมึง”
“เดี๋ยวๆ พูดเล่นแค่นี้ทำเป็นจริงจังไปได้”ผมเหลือบมองเพื่อนอย่างเหนื่อยใจ คำว่าพูดเล่นของมันคือพูดเล่นๆ นะแต่ถ้าเลี้ยงก็เอา
พวกเรามานั่งกันที่ร้านชาบูข้างๆ โรงเรียนซึ่งเต็มไปด้วยนักเรียนโรงเรียนผมที่ยกขบวนกันมาเป็นกลุ่มๆ แล้วตัดภาพมาที่ผมกับไอ้
จีนที่นั่งตัวลีบกันอยู่สองคน รู้สึกอนาถใจกับความไม่มีใครคบนี่จังเลยครับ
“แล้วนี่มึงบอกเขายังว่าสอบเสร็จแล้ว”
“อือ บอกแล้วแต่เขายังไม่อ่าน สงสัยทำงานอยู่”
“ไอ้กาว”
“มึงไม่คิดว่านานไปหรอว่ะ เรื่องของมึงกับเขาอ่ะ”
“...”
“กูรู้นะว่ามึงรักเขา แต่มึงน่าจะตัดใจเลิกยุ่งกับเขาได้แล้วนะ...”
“...ยิ่งนานมึงจะยิ่งเจ็บนะเว้ย”
“...”
“มึงก็รู้อ่ะเรื่องของมึงกับเขามันไม่มีวันเป็นไปได้เลย”
ครืนนน ครืนนนน
ผมละสายตาจากไอ้จีนก้มมองโทรศัพท์ที่กำลังสั่นจนสะเทือนไปทั้งโต๊ะ ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้ผมยิ้มออกมา เราไม่ได้โทร
คุยกันเกือบอาทิตย์เลยเพราะผมสอบและเขาก็ไม่อยากรบกวนเวลาอ่านหนังสือของผม แต่ละวันเราแค่คุยกันสั้นๆ ในโปรแกรมแช
ทเท่านั้นเอง
“กูรู้เรื่องนั้นดีเว้ย แต่ตอนนี้เขาคือความสุขของกู”
“กูขอมีความสุขบ้างไม่ได้หรอว่ะ...”
การปรากฏตัวของเขาในร้านชาบูเล็กๆ ทำให้เกิดเสียงซุบซิบดังไปทั่วร้าน เพราะเขาไม่ใช่คนแบบที่จะเจอได้ง่ายๆ ทั้งรูปร่าง
หน้าตาแถมยังการแต่งตัวที่เรียบร้อยแต่ดูดีนั้นอีก สายตาของผู้หญิงในร้านทำให้ผมรู้สึกไม่ชอบใจจนอยากจะลุกขึ้นตะโกนแสดง
ความเป็นเจ้าของออกมา แต่ก็ทำไม่ได้
“สวัสดีครับ”ผมกับไอ้จีนเอ่ยทักทายเขาก่อนที่จะได้รับรอยยิ้มบางๆ ของเขาตอบกับมา อ่า...คิดถึงแหะ อยากกอด อยากหอม
อยากจูบคุณเขาจัง แต่ทำในร้านนี้ไม่ได้สินะ
“คุณจะทานอะไรมั้ยครับ เดี๋ยวผมสั่งให้”
“ไม่ล่ะ ฉันยังไม่หิวพวกเธอกินกันเถอะเดี๋ยวฉันนั่งรอ”
“ถ้าไม่หิวก็ไม่เห็นต้องรีบมาเลยนี่ครับ ค่อยมารับตอนผมกินเสร็จแล้วก็ได้”
“ก็ฉันคิดถึงเธอจนทนแทบไม่ไหวอยู่แล้ว...”
แค่กๆๆ
ไอ้จีนสำลักน้ำไอจนหน้าแดงเมื่อได้ยินประโยคของคนที่นั่งข้างๆ ผมไป มันเจอกับคุณภัทรไม่ปล่อยหรอกครับ ดังนั้นไม่คงไม่มี
ภูมิต้านทานเวลาได้ยินคุณภัทรพูดอะไรแบบนี้ ถึงคุณเขาจะดูเป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ แต่นั้นมันก็แค่ภาพที่เขาสร้างขึ้นมันเพื่อหลอก
คนอื่นเท่านั้นเอง...
การเลี้ยงฉลองปิดเทอมของผมก็จบลงด้วยการที่คุณภัทรเป็นคนออกเงินให้ทั้งหมด ที่แรกพวกผมสองคนก็ไม่ยอมนะครับแต่ก็ทำ
อะไรไม่ได้ แถมยังตบท้ายด้วยการซื้อน้ำแข็งใสที่ตั้งร้านอยู่ใกล้ๆ ให้พวกผมอีกคนละถ้วยและยังใจดีขับรถไปส่งไอ้จีนถึงบ้านที่
โคตรไกล ทั้งทีมันก็เกรงใจคุณเขาชิปหายปฏิเสธว่าไม่ต้องๆ แต่ก็ไม่เป็นผลอะไรเลยจนสุดท้ายก็ต้องยอมเปิดประตูเข้ามานั่งใน
ตัวเกร็งในรถ...
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ”
“เจอกันเปิดเทอนนะมึง แล้วก็เที่ยวให้สนุกอ่ะอย่าลืมของฝากจากบ้านย่ามึงด้วยนะ”
“เออ ไม่ลืม ขับรถกลับดีนะครับ บาย”ไอ้ว่าก่อนจะวิ่งเข้าไปบ้านเมื่อเห็นม๊ากับป๊ามันเริ่มออกมายืนมองแล้ว มันก็คงไม่อยาก
อธิบายนักหรอกว่าใครขับรถมาส่ง
พอไม่มีไอ้จีนอยู่ในรถคุณภัทรของเริ่มอยู่ไม่สุขทั้งๆ ที่ต้องใจสมาธิในการขับรถ จนผมต้องจับมือที่กำลังล้วงเข้าไปในกางเกงไว้
ก่อน
“ใจเย็นๆ สิครับรอให้ถึงบ้านก่อนนะครับ”
“ฉันใจเย็นมาทั้งตั้งแต่ที่ร้านชาบูนั่นแล้วนะ”
“ก็ทนอีกนิดสิครับ”เขาถอนหายใจแต่ก็ยอมละมือออกไป ให้ตายสิผมเริ่มกลัวเขานิดๆ ละนะ ทำไมเขาถึงได้ดูอยากมากขนาดนี้ล่ะ
ทุกคนครับ ช่วยภาวนาให้พรุ่งนี้ผมมีแรงลุกเดินด้วยนะครับ...
“คุณอยากทานอะไรก่อนมั้ย...อื้อ!”ยังพูดไม่ทันจบประโยคเขาก็เขามาจู่โจม ที่แค่ลานจอดรถของคอนโดเขาเองนะครับ ฮือออ
ผมพยามดันเขาให้ออกห่างเพราะกลัวว่าจะมีใครมาเห็นเขา
“รังเกียจฉันหรือไง”
“ม.ไม่ใช่นะครับ แต่นี้มันลานจอดรถ...”
“ใครสนกันล่ะ...”ทำไมเขากลายเป็นแบบนี้ล่ะ แต่ผมก็ไม่มีแรงจะห้ามอะไรเขาแล้วเมื่อถูกเขาสัมผัสเขากับส่วนอ่อนไหวที่ดูจะตื่น
ตัวเร็วเป็นพิเศษ ก็ใช่นะสิตั้งแต่ช่วงอ่านหนังสือสอบผมก็ไม่ได้ปลดปล่อยออกมาเลย
“คุณ...ไปที่ห้อง..”
“อ๊ะ...คุณครับ...คุณ...”
“เรียกชื่อฉัน...”
“คุณภัทร...แรงๆ...เข้ามาแรงๆ..”ทั้งคิดถึง ทั้งโหยหาสัมผัสของเขาจนแทบคลั่ง แรงกระแทกหนักหน่วงที่แทรกเข้ามามันทำให้
หัวผมขาวโพลนไปหมด รู้สึกดีจนอยากจะคลั่งตายทุกครั้งที่เขาแทรกลิ้นร้อนๆ เข้ามาในปากรวมถึงมือใหญ่ๆ ของเขาที่บีบเค้นทั่ว
ตัว แม้จะเจ็บแต่ผมก็ชอบ
“ตรงนี้ใช่มั้ย”
“อ๊าาาา~”เขารู้จักร่างกายของผมดีเกินไปจึงรู้ว่าต้องเข้ามาจุดไหนถึงจะทำให้ผมไปถึงฝั่งได้ เขารั้งสะโพกของผมแล้วกระแทก
ท่อนเนื้อเข้าเน้นๆ ก่อนจะปลดปล่อยน้ำสีขุ่นเข้ามาในตัวจนมันร้อนวูบ ระหว่างเราไม่รู้จักคำว่าถุงยางมาตั้งนานแล้วล่ะครับ
“อ๊ะ...เดี๋ยว”ผมร้องเมื่อเขาถอนตัวออกไป ช่องท้องรู้สึกวูบโหวงรวมถึงความรู้สึกที่ยังเรียกร้องหาสัมผัสของเขา ผมยังไม่พอ ยัง
ต้องการอีก ผมต้องการคุณภัทรอีก...
เขาเหมือนยาเสพติด...
ที่พอขาดนานๆ ก็รู้สึกอยากจนแทบคลั่ง...
แต่พอได้เสพแล้วก็ไม่รู้จักพอ...
“กาว ชอบมั้ย”
“ค.ครับ...”ตัวสั่นคลอเพราะแรงกระแทก ความเสียวซ่านที่ปกคลุมไปทั่วร่างทำให้ผมต้องจิกเล็บไปกับผ้าปูที่นอนที่ยับยู่ยี่ ลิ้นร้อน
ที่ไล้เลียทายทอยยิ่งทำให้ผมรู้สึกเสียวจนแทบจะปลดปล่อยออกมา แต่เพราะมือของเขาที่กรอบกุมและอุดปลายท่อนเนื้อร้อน
ของผมเอาไว้
“เสร็จพร้อมกันสิ เด็กดี”
“คุณ...อ๊ะ!”
“กาว ฉันชอบเธอ...”
คุณอย่าทำให้ผมใจเต้นแรงอย่างนี้สิครับ...
---
ผมตื่นมาในช่วงเที่ยงของอีกวัน รู้สึกระบมไปทั่วร่างเพราะความเร้าร้อนรุนแรงที่เขามอบให้ มันก็มีความสุขดีนะครับตอทำแต่ตอน
นี้ผมกับเจ็บจนขยับตัวแทบไม่ได้ โพสอิสสีเหลืองที่แปะอยู่หัวที่เรียกความสนใจจากผมเมื่อขยับตัวลุกขึ้นนั่งได้
‘รอฉัน’
คำสั้นๆ แต่ได้ใจความ ผมยิ้มให้กับกระดาษแผ่นเล็กในมือก่อนจะพยุงตัวเองไปที่ห้องน้ำ ผมชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเดินผ่านกระจก
เงาสะท้อนสารรูปตัวเองทำให้ผมตกใจเพราะผิวตัวของผมเต็มไปด้วยรอยแดงซ้ำ จะทั้งจากมือหนาๆ หรือริมฝีปากของเขาก็ดี
“อ๊ะ...”ผมหลุดเสียงร้องเมื่อแหย่นิ้วเข้าไปเอาน้ำสีขุ่นของเขาออกมา ไม่บ่อยที่ผมจะทำเองเพราะคุณเขามักจะจัดการล้างตัวผม
จนสะอาด แต่เพราะเมื่อคืนเราจัดกันหลายรอบและก็ต่างคนต่างเหนื่อยเลยหลับไปทั้งทียังไม่ได้อาบน้ำกันสักคน
“กาว ฉันชอบเธอ...”
แย่แล้ว...
ผมเดินออกมากจากห้องน้ำหลังจากจัดการตัวเองเสร็จ ใช้เวลานานไปเล็กน้อยเพราะอยู่ๆ เจ้าลูกชายก็ตื่นขึ้นมาซะดื้อๆ ผมแค่
คิดถึงประโยคที่เขาพูดกับผมเองอ่ะ ผมไม่ได้หื่นนะ
นอนกลิ้งไปกลิ้งมาจนหิวก็ต้องภาพร่างตัวเองออกมาจากห้องนอน กะว่าจะหาอะไรง่ายๆ กินแน่นอนอยู่แล้วว่าคนอย่างไอ้กาวทำ
อาหารไม่เป็นหรอก แค่ต้มมาม่าได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
‘ข้าวผัด อุ่นกินร้อนๆ นะ’
โพสอิสอีกแผ่นที่แปะอยู่กับประตูตู้เย็นทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาอีกครั้ง พอเปิดตู้เย็นก็เจอกับจานใส่ข้าวผัดน่าตาหน้ากินที่ถูกห่อ
ด้วยแรปใส ผมหยิบออกมาก่อนจะจัดการเอาไปเวฟกินร้อนๆ ตามที่เขาเขียนไว้ในโพสอิส
ข้าวผัดรสชาติที่ค่อนไปทางจืด เพราะคุณภัทรเป็นคนไม่ทานรสจัดตามประสาคนที่ดูเหมือนจะรักสุขภาพ มันจืดจนผมต้องหา
น้ำปลามาเหยาะเพื่อเพิ่มรส แต่อย่าบอกคุณเขานะครับ เดี๋ยวจะโดนโกรธเอา
โทรทัศน์จอใหญ่ที่กำลังฉายหนังฝรั่งไม่ได้ทำให้ผมสนใจเลย เพราะผมเอาแต่มองนาฬิกาว่าเมื่อไหร่คุณเขาจะกลับมา สี่โมงเย็น
ก็แล้ว ห้าโมงก็แล้ว จนสุดท้ายผมก็หลับไปทั้งๆ ที่ยังเปิดหนังคาไว้อยู่
ก็คนมันง่วงนี่ครับ...
“เด็กน้อย ตื่นได้แล้ว”
“อื้อ..คุณกลับมาแล้ว”
“ครับ กลับมาแล้ว ลุกเร็ว นอนตอนเย็นเดี๋ยวปวดหัวนะ”ผมลุกขึ้นตามแรงดึงของเขา ก่อนที่ผมจะโถมตัวกอดจนคุณภัทรเสียหลัก
ไปกับพื้นโดยมีผมคล่อมทับอยู่ด้านบน
“เล่นอะไร เดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก”
“คิดถึง”
“คิดถึงคุณที่สุดเลยครับ”พูดจบผมก็กดปากจูบลงไป คุณภัทรตอบรับผมอย่างดีด้วยการสอดลิ้นเข้ามา ผมชอบจูบของคุณภัทร
เอาจริงๆ ผมก็ชอบทุกสัมผัสที่คุณภัทรมอบให้ผม ผมบอกแล้วไงว่าเขาเปรียบเหมือนยาเสพติดชนิดหนึ่ง
“กาว...”
เขาเรียกชื่อผมเมื่อกระดุมเสื้อของเขาถูกปลดออกจนหมด ผมใช้มือลูบไล้อกกว้างๆ ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อรวมไปถึงซิกแพคของ
เขาอย่างหลงไหล ก่อนจะถอนจูบออกมาแล้วไล้ลิ้นต่ำลงมาเรื่อยๆ สันกราม ซอคอ หน้าอก กล้ามท้อง และขอบกางเกง ผมชะงัก
แล้วเหลืออบตาขึ้นไปมองเขา
“รู้ใช่มั้ยว่ามันจะไม่จบแค่รอบเดียว”ผมยิ้มและจัดการปลดเข็มขัดและรูปซิปลง ท่อนเนื้อร้อนที่พองขับชั้นในสีเข้มทำให้ผมยิ้ม
ออกมา ใช่สิ ผมสามารถรุกเขาได้เหมือนกัน เห็นมั้ยฝีมือผมไม่ธรรมดานะ
“ขอผมนะครับ”ผมพูดก่อนจะจัดการกับท่อนเนื้อร้อนๆ ของเขาแม้จะเก้ๆ กังๆ อยู่บ้างแต่ผมก็ตั้งใจเต็มที่เพื่อที่จะทำให้เขารู้สึกดี
ยิ่งพอได้ยินเสียงครางต่ำๆ ในคอแล้วผมยิ่งได้ใจ
“ซี๊ด..กาว...พ.พอก่อน...”
ไม่พอหรอก...
“เด็กดี...หยุดก่อน...”
“ไม่เอา ผมอยากกินน้ำของคุณ...”เขายิ้มก่อนจะวางมือบนหัวผม ท่าทางของเขาทำให้ผมก้มลงไปจัดการเจ้าลูกชายของเขาต่อ
แม้จะใหญ่คับปากจนไม่สามารถเข้าปากไปได้ทั้งแท่งก็ตาม เสียงครางต่ำดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อผมใช้ลั้นดูดดุ้นเข้าที่ปลายท่อนเนื้อ
มือเขาจากที่ลูบหัวผมเบาๆ กลายก็เป็นจิกดึงเส้นผมของผมจนรู้สึกเจ็บแต่คงเทียบไม่ได้กับหลายครั้งที่ผมระบายความเสียวลง
บนร่างกายของเขา
“กาว...ซี๊ดดด อ๊าาา...”คุณภัทรเกร็งตัวก่อนจะกระตุกปลดปล่อยน้ำสีขุ่นเข้ามาให้ปาก บางส่วนไปมันพุ่งลงคอจนผมสำลัก แต่ผม
ก็จัดการกลืนและเลียทำความสะอาดน้ำสีขุ่นจนเกลี้ยง แม้รสชาติมันจะแปลกๆ ก็เถอะ
“อร่อยมั้ย”ผมส่ายหน้า เราหัวเราะแล้วดึงผมเข้าไปจูบ กางเกงขาสั้นที่ผมใส่ผมถูกร่นไปอยู่ตรงขาอ่อน มือหนาๆ ลูบอยู่ที่สะโพก
ของผมก่อนจะแทรกนิ้วเข้ามาสีเดียวสองนิ้ว ผมสะดุ้งมันไม่เจ็บมากแต่ก็รู้สึกแสบเบาๆ
“อ๊ะ...คุณภัทร ห.แหวน”ผมร้องเมื่อโลหะเย็นๆ สัมผัสเข้ากับผนังด้านใน ความรู้สึกแปลกใหม่แทรกเข้ามา เป็นแหวนวงสำคัญ
ของเขา ผมไม่รู้ว่าใครให้มาเพราะไม่เคยกล้าถามแต่เขาจะถอดมันออกทุกครั้งที่อยู่กับผม คุณภัทรถอนนิ้วจากตัวผมเพื่อจะถอด
แหวนออกผมเลยอาศัยจังหวะนี้จัดการสอดเอาท่อนเนื้อของเขาที่ขยายใหญ่เข้ามาในช่องทางของผม ไม่ต้องเตรียมความพร้อม
อะไรมาก เพราะเมื่อคืนก็โดนมาไม่ใช่น้อยๆ...
“เด็กโลภ”
“ผมไม่ได้โลภนะ ผมแค่คิดถึงคุณ”ผมเถียง ก็ไม่ได้โลภสักหน่อย
และก็เป็นอย่างที่คุณภัทรว่าไม่จะไม่จบแค่รอบเดียว ผมนอนหมดแรงอยู่บนโซฟาหลังถูกคุณภัทรพาไปล้างตัวในห้องน้ำ แค่ล้าง
ตัวจริงๆ ครับเพราะผมไม่ไหวแล้ว ขาสั่นจนแทบทรงตัวไม่อยู่ ส่วนคุณภัทรก็กำลังไปทำอาหารเย็นสำหรับเราสองคน
มื้อเย็นของเราเริ่มต้นเรียบๆ กับแกงจืดและไข่ตุ๋นกุ้ง ผมไม่ค่อยรู้สึกอยากอาหารเท่าไหร่เพราะมันจืดไปหมด ใจอยากจะลุกไป
หยิบน้ำปลามาเหยาะใส่ข้าวก็กลัวคนแก่แถวนี้เขาน้อยใจ
“กินเสร็จแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ จะพาไปส่งที่บ้าน”
“ผมอยากอยู่กับคุณ”
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวจะต้องกลับไปเข้าเวรตอนดึก”ผมเบ้ปากอย่างขัดใจ ผมยังไม่อยากกลับบ้าน แน่นอนแหละหายมาเกือบวันหนึ่ง
เต็มๆ แบบติดต่อไม่ได้อย่างนี้ คงโดนด่าอีกแน่นอนเพราะผมปิดโทรศัพท์ไปตั้งแต่เมื่อวันแล้ว ขืนเปิดไว้ก็โดนโทรตามแน่ๆ
“ทำไมคุณทำงานหนักจัง”
“ก็เก็บเงินไว้เลี้ยงเด็กแถวนี้นั้นแหละ”
“ผมไม่กินเยอะซักหน่อย”เขาไม่ได้ตอบอะไรนอกจากหัวเราะเบาๆ แล้วตักเอาหมูชิ้นโตในแกงจืดใส่จานผม ส่วนเขาก็ตัดเอาผัก
ไปกิน เขารู้ว่าผมไม่ชอบกินผัก เขาไม่เคยบังคับให้ผมต้องกิน แต่จะเป็นการหลอกล่อผมด้วยวิธีต่างๆ อย่างการทำสปาเก๊ตตี้ที่
เอาผักลงไปปั่นกับซอสจนละเอียด หรือไม่ก็หันผักเป็นชิ้นเล็กๆ จนผมไม่สามารถเขี่ยทิ้งได้ เขาทำให้ผมคิดถึงแม่เพราะวิธีที่เขา
ใช้ก็เป็นวิธีเดียวกับที่แม่เคยทำกับผม
“ถ้าคุณมีลูก คุณคงเป็นพ่อที่ดีมากแน่ๆ เลยนะครับ”ผมพูดตามที่ใจคิด แต่เขากับชะงักไปก่อนจะวางช้อนลงไปพร้อมกับ
บรรยากาศที่เปลี่ยนไป ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่า...
“เอ่อ...”
“ถ้าอิ่มแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ เดี๋ยวฉันออกไปสูดอาการข้างนอกแปบนึง”เขาลุกออกไปทำให้ผมใจเสียเพราะไม่เคยเห็นเขา
นิ่งใส่ผมขนาดนี้มาก่อน อาหารตรงหน้าไม่ชวนให้อยากกินอีกแล้วผมเลยลุกเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พอออกมาก็เห็นคุณ
ภัทรกำลังเก็บจานไปไว้ที่ซิงค์อยู่
“เสร็จแล้วใช่มั้ย”
“ครับ”
“คุณ...”
“...”
“คุณครับ”
“เมื่อกี้ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่าครับ...”ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย มันบีบจนทำให้ผมรู้สึกหายใจไม่ออก
“คุณครับ ผมขอโทษ”
หมับ!
ผมถูกดึงเข้าไปกอดทำให้น้ำตาที่คลออยู่ไหลอาบแก้ม ไม่ได้อยากจะร้องไห้แต่ผมแค่กลัวว่าจะไปทำอะไรให้คุณเขาไม่พอใจ
คิดไปถึงถ้าคุณเข้าโกรธแล้วหายไปจากชีวิตผม แล้วผมจะทำยังไง...
“ไม่ต้องขอโทษหรอก เธอไม่ได้ทำอะไรผิด”
“แต่คุณ...ฮึก...โกรธผม...”
“เด็กดี ฉันไม่ได้โกรธเธอเลย”
“อย่าร้องไห้สิ”เขาใช้นิ้วเกลี่ยเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของผม ก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วกดจูบลงเบาๆ ที่ดวงตาพลางจูบซับ
น้ำตาของผมอย่างอ่อนโยน หัวใจที่มันเคยบีบเน้นกลับเต้นโลดขึ้นมาทันที
“ผมกลัวว่าคุณจะโกรธผม กลัวว่าถ้าคุณโกรธผมแล้วคุณจะหายไปจากชีวิตของผม”
“ผ.ผม..ผมคงทนไม่ได้”
“คุณภัทรครับ...”
“...ผมรักคุณนะครับ”
ผมรักคุณในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง...
“ผม...ถ้าไม่มีคุณแล้วผมคงต้องแย่แน่ๆ เลยครับ”
เพราะคุณเข้ามาเติมในส่วนที่ขาดไป
เพราคุณทำให้ผมเคยตัวกับการมีคุณอยู่ข้างๆ
เพราะคุณที่ทำให้ผมรักจนแทบบ้าอย่างนี้
รสจูบที่หอมหวานเขามอบมันให้ผมโดยที่ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับมา เขาไม่ตอบรับหรือปฏิเสธกับความรู้สึกที่ผมมีให้ เขาก็ยัง
เป็นเขาที่ผมไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ อย่างน้อยเขาน่าจะพูดอะไรออกมาบ้าง ผมจะได้รู้ว่าต่อไปนี้ต้องทำตัว
ยังไง ต้องวางตัวเองอยู่ในฐานะอะไร
ผมไม่อยากเป็นเด็กขายของเขาแล้ว...
เป็นคงเป็นคนโลภมากแน่ๆ เลยครับ
-----
มีใครคิดถึง หมอกับน้องกาวมั้ยยยยยย ไหนยกมือขึ้นมาให้ดูหน่อยยยยยย
จากใจคือกะไม่จบด้วยม่าแล้วนะ แต่แบบอดไม่ได้เด้อ เห็นคนรักกัน หวานกันไม่ได้ ชุ้นหมั่นไส้มากกกก สำหรับฉากnc คือตัวฝ้ายเองยังแต่งไม่ดีเลย นี่รู้ตัวแต่ แต่เพราะไม่รู้เป็นโรคอะไรทำไมเขียนnc แล้วเขิน พอเขินก็เขียนไม่ออก :katai1: :katai1: ทั้งๆ ในหัวนี้มีเป็นฉากๆ มันเลยออกมาแปลกๆ แต่ฝ้ายจะไปพยามส่วนนี้ให้ดีขึ้นนะคะ
หายไปเกือบ 4 เดือนเลย โหยยยย อย่าว่าเก๊านะ เก๊าขอโทษนะตัวเองงงง ได้โปรดให้อภัยและมาติดตามคุณหมอกับน้องกาวกันต่อนะคะ
ป.ล. มีใครอยากกินวิปครีมมั้ยค่ะ ถ้าอยากจะจัดมาให้แบบจานใหญ่ๆ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
ขายค่ะขายยยย ฝากเรื่อง นิติ vs วิศวะ ด้วยนะคะ ใครชอบหน่วงๆ ก็เชิบกดๆ จิ้มๆ ได้เลยนะคะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60978.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60978.0)
#หมอหื่น
-
เอาล่ะซิ กาวหลงรักหมอเสียแล้ว หมอล่ะว่าไง รับตอบไหม :hao4:
-
นึกถึงประโยคนี้เลย มีคนเคยพูดให้ฟัง
ใครรักก่อน แพ้!!!
-
อย่าบอกว่าหมอแต่งงานแล้วนะคะ.... ม่าแน่นอน แงงง :ling3:
-
หายไปนานเลย คิดถึงกาว หมอภัทรสุดหื่น :hao5:
เหมือนกลิ่นมาม่าลอยมาและ :z3: :z3: :z3:
อยากอ่านพาร์ทหมอภัทรบ้าง
เก็บความลับซุกซ่อนเอาไว้ไม่ดีนะ เดี๋ยวอกแตกตาย
เอ๊ย.....เดี๋ยวคนอ่านขาดใจตายเพราะอยากรู้ :ling1: :ling1: :ling1:
หมอชอบกาว แต่กาวรักหมอ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่หมอมีใครที่เป็นเจ้าของแหวนอีกคนนะ อยากเผือกเลย o18
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หมอภัทรจะเอาไงพูดมา แม่นุ้งกาวรอฟังเพียบเลย :katai4:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
กลับมาแล้ว..ววววว ดีใจ๊ ดีใจ :pig4: :pig4: :pig4:
-
เย้ๆๆ ไรท์กลับมาล้าววว
-
มาต่อแล้ว น้องกาวน่ารักไปอีก
-
คนที่รักก่อนมักเสียเปรียบเสมอ นี่คิดว่ากาวต้องเจออุปสรรคความรักเยอะกว่านี้แน่ๆ
-
รอจร้าาาาาาาาา
-
ง่าาาา หน่องกาววววววว :m15:
-
พี่หมอถนอมน้องด้วยค่ะ รุนแรงเหลือเกินนนนน
-
รอจ้าาาา อย่าปล่อยเราไว้นาน ฮืออออ
-
รอไรท์นะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
นิติ วิศวะ หายไปแล้วนะไรท์ :hao5: :hao5: :hao5: