-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*************************************************************************************
เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความสนุกสนาน เอิ๊กๆ เรื่องนี้เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ป๋มชอบงับ เลยเอามาฝากกัน ไม่รู้ว่าพี่ป้าลุงน้าอาจะ
ชอบแนวนี้กันรึป่าวนะจิ เฮ้อออออออออ พูดมากว่ะ ไปอ่านกันเลยดีก่าเนอะ :monkeylaugh2:
--Part 1--
++คลับชื่อดังในย่านโตเกียว++
“ไอ้จิน..ทางนี้เว้ย”ยูอิจิเพื่อนรัก กวักมือเรียกผู้เข้ามาเยือนคนใหม่
“เออ มานานยังว่ะไอ้ยู”ดูท่าทักเค้าให้ ...ไพเราะมากเรย
“ก็มารอมึงได้ไม่นานเท่าไหร่ เลยเรียกเด็กมานั่งเป็นเพื่อน” พูดเส็ดพร้มกวักมือเรียกบ๋อย
“น้องเอาเหมือนเดิม”มาบ่อยนักหรืองัยว่ะ ที่บอกว่าเหมือนเดิมเนี่ย
“ว่าแต่ เด็กใหม่มึงเหอะไอ้จิน เป็นงัยมั่งว่ะ น้องยามะเนี่ย”ถามข่าวคราวของเพื่อน เพื่อจาได้แหง๋มเองบ้าง 55+
“ตอนนี้กรุเริ่มเบื่อๆ แล้วหว่ะ”
“กูว่าแล้ว เมิงครบคับไม่เคยเกิน 3 วัน” รู้หน่า มีหรือที่ไอ้จินจาคบคัยเกิน 3 วัน
“ก็กรูกะว่าแม่งจะเลิกยุ่งแล้ว” ไอ้จินสงสัยจะเมาหนัก ใส่เข้าให้เรย
“เออ ถ้าเบื่อๆให้กรูก้อได้หว่ะ กรูตอนนี้เบื่อๆหาคัยไม่ได้..ว่าแต่ว่า..น่ารักปะว่ะ”อ่าวไอ้ยูเอ้ย แฟนเพื่อนมึงน่ะเว้ย ทำแม่ง
เหมือนเป็นของเล่นเรย ผลัดกันเล่น
“เออๆ เด๋วพุ้งนี้มึงก็ไปหากรุที่บริษัทดิ เด๋วก้อเจอ” อ่าว ยกให้เพื่อนแร้วหรอไอ้จิน ของๆเมิงน่ะเว้ย
ร่างใหญ่ที่รู้สีกว่าตัวเองเริ่มเมาแล้ว เรยจัดการเช็คบิล กลับบ้าน เมื่อเดินออกมาจะไปขึ้นรถที่หน้าคลับ
“โอ๊ย...ขอโทดคร้าบ...ผมไม่ได้ตั้งใจครับ..เด๋วผมเช็ดให้น่ะครับ คุณเลอะหมดเลย”ร่างบาง ผิวขาว นวล เดินถือแก้วไวล์
เซมาหกรดเสื้อร่างใหญ่ที่กำลังเดินออกจากร้าน
“อะไรว่ะ เลอะหมดเลย เดินไม่ดูตาม้าตาเรือหรืองัย”โมโหเข้าใหญ่ หรืออาจจะเป็นที่พิษเหล้าด้วยเลยทำให้โมโหหนักเข้า
ไปใหญ่
“อ่าว หงัยพูดงี้ ก็คนไม่เห็นหนิหว่า จะให้ทำงัยหล่ะ” เริ่มยั๊วะเหมือกันน่ะเว้ย
ขอโทดก้อแล้ว.......ยังจะมาเรื่องมากอีก เด๋วปั๊ด..
“ก้อต้องชดใช้สิ”คว้าข้อมือร่างบางลากออกมา ไปยังรถสปอร์ทคัยหรูที่จอดไว้หน้าคลับ
“ปล่อยน้าเว้ย...เจ็บ..จะพาไปไหนว่ะ...ปล่อย”ร่างบางที่ถูกกระชากออกมาตามแรงของร่างใหญ่ ร่างใหญ่หยุดเดิน มอง
หน้าร่างตรงหน้าที่ตอนนี้มองเค้าเหมือนจะกินเลือด.....คนอารัย ผิวขาว.....ปากแดงระเรื่อ......ชวนหน้าสัมผัส
ชวนให้ลองชมดู ว่าจะหวานขนาดไหน
“ก็นายทำชั้นเลอะ นายก็ควรที่จะต้องชดใช้” เว่อไปป่าวว่ะจิน แค่เลอะเอง
“แล้วนายจะให้ชั้นทำงัยหล่ะ” อารมณ์เสียแล้วน่ะเว้ย จาเอางัยนักหนาว่ะ
“ก็....ไปกับชั้น..คืนนี้..แล้วชั้นจะยกโทษให้”พูดไปได้ แค่ทำไวล์หกเลอะเอง.....เล่นเอากลับบ้านไปด้วยเลยหรอ
“เพี๊ยะ**ชั้นไม่ใช่เด็กที่จะเอาไปนอนด้วยได้น่ะ” ร่างบางตบไปที่หน้าร่างใหญ่อย่างเต็มแรง....มาหยามกันได้ ร่างบางฉวย
โอกาสที่ร่างใหญ่หันไปตามแรงที่เค้าตบ สลับมือทิ้ง แล้ววิ่งออกมา
++เช้าวันรุ่งขึ้น ณ บริษัทอาคานิชิกรุ๊ป++
“โคคิ เข้ามาพบผมหน่อย” ร่างใหญ่ นักธุรกิจหนุ่ม เรียกเลขาส่วนตัว เข้ามาพบในห้อง
“ก๊อกๆ-ก๊อกๆ”
“เชิญ”โคคิเดินเข้ามาเมื่อได้รับเชิญจากเจ้าของห้อง
“มีอะรัยหรือครับท่าน” ยืมก้มหน้ารอคำสั่งจากเจ้านาย อยู่ข้างๆ
“นำแฟ้ม ลูกหนี้ของเรามาให้ชั้นดูทีสิ”
“ครับ”เมื่อสิ้นคำสั่งปุ๊บ ...โคคิก็รีบออกไปหยิบแฟ้มรายชื่อลูกหนี้ ที่ติดค้างกับบริษัทเค้ามาให้เจ้านายที่รออยู่
“นี่ครับ” ยื่นแฟ้มเอกสาร ที่ได้รับสั่งให้ไปเอามาให้
“ตอนนี้ลูกหนี้ของเรา มีคนไหนบ้างที่ ติดค้างไว้มากที่สุด” ร่างใหญ่ที่วางมาดขรึม ถามเสียงเรียบ
“ก็มีบริษัท คาเมนาชิกรุ๊ปครับ”ยังก้มหน้าพูดต่อไป
“อื้ม ขอบคุณมาก”เมื่อสิ้นเสียง เลาขาส่วนตัวก้อเดินออกไปทำงานที่โต๊ะที่อยู่หน้าห้องต่อ
ภายใต้ห้องทำงานของร่างใหญ่ ร่างใหญ่เปิดแฟ้มดูประวัติลูกหนี้ที่ค้างมากสุด อ่านประวัติของคาเมนาชิกรุ๊ป ไล่ลงมา
เรื่อยๆ เมื่ออ่านจบก็เรียกโคคิเลขาส่วนตัวเข้ามาอีกครั้ง
“โคคิ นายช่วยไปจับตัว ลูกชายของ คาเมนาชิกรุ๊ปมาทีสิ”
“ครับ” ตอบรับคำสั่งสั้นๆ
“ถ้าหาไม่เจอ ไม่ต้องกลับมาให้ชั้นเห็นหน้า” ร่างใหญ่สั่งคำสั่งเด็ดขาด
“ครับ” เดินออกไปทำตามคำสั่ง เพราะรู้ว่าถ้าทำไม่ได้ก็จะไม่สามารถกลับมาได้แน่นอน
++..โรงรียนม.ปลายชื่อดัง++
หลังจากโรงเรียนเลิกเรียนแล้ว เด็กเป็นจำนวนมากเดินออกมาหน้าโรงเรียนเพื่อกลับบ้าน
“บ๊ายบาย จุนโนะ พุ้งนี้เจอกันน่ะ” ร่างบางขาวใสเดินออกมาโบกมือลาเพื่อนรักอยู่หน้าโรงเรียน
“คาเมะ อย่าลืมทำการบ้านหล่ะ ชอบไปเที่ยวกลางคืนแล้วลืมทำทุกที”เตือนความจำเพื่อนรัก
“คร้าบบบ หลวงพ่อ”ดูเรียกเข้าดิ เปงบาทหลวงไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ร่างบางแยกจากเพื่อนออกมาเดินไปเรื่อยๆ ความรู้สึกเหมือนมีคนเดินตาม หันไปมอง ก็ไม่มีใครหนิหว่า หรือว่าเราคิดไป
เอง ก้อยังเดินต่อไปเรื่อย ความรู้สึกเดิมก็ยังเข้าครอบงำเหมือนเดิม หันไปมอง เนิ่นนานกว่าเดิม
พอหันกลับมาจะเดินต่อไป
“อุ๊บ**”ผ้าสีขาวที่โป๊ะด้วยยาสลบนั้น ปิดเข้าที่จมูกร่างบาง ร่างบางที่สูดยานั้นเข้าไป ถึงกลับหมดสติ เมื่อยาออกฤทธิ์ ร่าง
ร่างกำยำอุ้มขึ้นรถออกรถไปหาเจ้านายใหญ่ที่ออกคำสั่ง
To..Be ..Con..
หวังว่าจะจำชื่อตัวละครกันได้นะงับ แฮะๆ :yeb:
-
มาให้กำลังใจ รีบมาต่อนะรออยู่ :yeb:
-
โอ้ว..มาแนวแบบว่า มาเฟีย เลยอ่ะ หุหุ
-
ไม่อยากจะบอกว่าเข้ามาเพราะชื่อเรื่อง... อะไรเรท ๆ จิ้นรอ :pighaun: :pighaun:
จำชื่อยากจริง ๆ แฮะ เด๋วรออ่านไปซักพักก่อน มันจะเข้าสู่สายเลือดเอง
รออ่านอยู่น้า :yeb:
-
ยังไม่เห็นเรทเลย...รีบมาต่อความเรทด่วนเลย.... :haun4: :haun4: :haun4:
-
ลักพาตัวเอาไปใช้หนี้หรอครับอิๆ หนีสวาทททท เอิ๊กๆๆๆ :monkeylaugh2:
-
หุหุ หนายง่ะ บอกว่าติดเรท ยังไม่เห็นมีอะไรเลย :haun2: :haun2:
เรื่องนี้ฉายทางช่องเจ็ดใช่ปะ ดู ๆ แล้วออกเน่านิด ๆ นะ 555 :pandalaugh: :pandalaugh:
-
อยากอ่านกันจังเลยนะ ไอ้เรทๆ เนี้ย มีเยอะจัดให้ได้คับท่าน :laugh5:
--Part 2--
++บ้านอาคานิชิ++
โคคิที่ได้รับทำสั่งให้ไปจำตัวประกันที่เป็นลูกชายของตระกูลคาเมนาชิมา ให้เจ้านายของเค้า รถตู้ที่ติดฟิล์มสีดำมืด ไม่
สามารถมองเห็นภายในรถได้แล่นเข้ามาจอดในบ้าน(แต่แม่งใหญ่เหมือนวัง) ลูกน้องช่วยกันอุ้มร่างบางที่สลบยังไม่ฟื้นขึ้น
ไปหานายใหญ่ที่ห้องทำงาน ซึ่งเป็นที่ที่นายใหญ่จะอยู่เสมอ
“ก๊อกๆ”
“เชิญ เข้ามาได้”ลูกน้อง2คนที่อุ้มร่างบางมา ก้าวเข้ามาวางร่างบางไว้บนโซฟากำมะหยี่สีแดงตัวใหญ่ที่อยู่ข้างโต๊ะทำงาน
“ออกไปได้”ร่างใหญที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานบอกลูกน้องให้ออกไปเมื่อนำตัวคนที่ต้องการมาให้แล้ว......ร่างใหญ่ลุกจากโต๊ะ
ทำงานที่ดูหรูหรา...ราคาสุดแสนจะแพง.....เดินมายังร่างที่นอนสลบไสลที่บนโซฟาหรูตัวนั้น...................จับคางที่ได้รูปให้
หันมามองหน้าชัดๆ......................น่าตาขาว สวยราวกับเด็กผู้หญิง ปากแดงระเรื่อ ที่เผยอออกมา ดูแล้วหลงใหล ชวนสำ
ผัสความหวานของปากบางๆนี้
“นายนี่เอง ต้องเจอกันจนได้น่ะ”ร่างใหญ่พูดเบาๆ พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ จับหน้าสวยนั้นหันไปมา สำรวจความน่า
รัก ความสวย ของร่างตรงหน้า ทุกตารางเซนติเมตร
“โคคิ เข้ามาหาชั้นหน่อย” ร่างสูงเรียกเลขาเข้ามาหา
“นายช่วยพานายนี่ไปที่ห้องนอนชั้น แร้วเอาตารางประชุมหุ้นส่วนพรุ่งนี้มาวางให้ชั้นที่โต๊ะทำงานด้วย”
ร่างใหญ่สั่งยาวโคคิพยักหน้ารับ แร้วเดินออกไปตามลูกน้องข้างนอกมาช่วยกันพาร่างที่หลับอยู่ไปยังห้องของนายใหญ่
พร้อมกับเอาตาราประชุมหุ้นส่วนมาวางที่โต๊ะให้เรียบร้อย
ร่างบางที่สลบไปนานพอสมควร ค่อยๆลืมตาขึ้น เบิกม่านตาให้มากขึ้น กระพริบถี่ๆตาเพื่อปรับให้ม่านตาเข้ากับแสงภาย
ในห้อง เพดานห้องสีขาว ครีมๆ ร่างบางค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆ นี่มันไม่ใช่ของตัวเองหนิหว่า ที่นี่ที่ไหน.................
เรามาได้ยังงัย..............คัยพาเรามา...............คำถามมากมายที่ผุดขึ้นในหัวสมองตอนนี้ ร่างบางพยายามลุกขึ้น
ยืน...........ร่างบางพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน ประจวบกับร่างใหญ่ที่เดินออกมาจาห้องน้ำ
“จะไปไหน” เสียงเย็นๆ เรียบๆของร่างใหญ่ทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือก หันมาตามเสียงที่ทักเค้าเมื่อกี้
“นะ....นาย”ร่างบางตกใจ คนที่เราเจอเมื่อคืนนิหว่า พาเรามาทำไม หรือว่า จะให้เราชดใช้เรื่องเมื่อคืน ความสงสัยต่างๆ
เริ่มผุดขึ้นในสมองร่างบางอีกแล้ว
“เจอกันจนได้.......น่ะนาย”ร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ห่างๆ พูดเย้ยๆ
“พาชั้นมาที่นี่ทำไม”เมื่อตั้งสติได้ร่างบางก้อ ถามเพื่อคลายความสงสัยออกบ้าง
“ก็นายต้องอยู่ชดใช้ในสิ่งที่นายทำไว้หน่ะสิ” ร่างใหญ่ไม่พูดเปล่า เดินเข้ามาใกล้ร่างบางเรื่อยๆ เรื่อยๆ
จนร่างบางหลังชนกับกำแพง
“ชะ.....ชด.....ชดใช้อะไร” เสียงเริ่มสั่นๆ เมื่อร่างใหญ่เอาแขนทั้งสองค่อมร่างบางไว้กับกำแพง ไม่ให้หนีไปไหนได้
“ก็ลองคิดดูสิว่านายทำอะไรไว้บ้าง” ร่างใหญ่ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ร่างบางตงหน้า ร่างบางใช้ความคิดอย่างหนัก.......เราไปทำ
อะไรไว้ว่ะ.....ถึงได้จับเราแบบนี้
“อ่อ......ที่ชั้นทำเสื้อนายเลอะอ่าหรอ ......แค่นี้ถึงจับตัวกันเลยหรอ….บ้าชะมัด” ร่างบางที่ใช้ความคิดเมื่อครู่ก้อนึกออก
ยิ้มออกมาเหยียด......โถ่ เรื่องแค่นี้ถึงต้องจับกันมาเรยหรอ ................ปัญญาอ่อนชะมัด
“แค่นี้หรอ”ร่างใหญ่กระซิบเบาๆที่หูของร่างตัวเล็กๆที่อยู่ข้างหน้าตอนนี้
“แล้วเรื่องอะรัยอีกเล่า ก็ไม่เคยทำอะไรให้นายหนิว่า”ร่างบางพูดพร้อมกับดิ้นๆให้หลุดจากการกักขังด้วยแขนแข็งแกร่ง
เมื่อครู่ แต่มีหรอ แรงแค่นั้นจะหลุดออกจากวงล้อมได้ๆ
“หึ**แน่ใจน่ะว่าแค่นี้ แล้วไหนที่นายตบชั้น แล้วที่บ้านนายเป็นหนี้ชั้น จนท่วมหัวเนี่ยหล่ะ จำให้ชั้นทำยังงัย” พูดพร้อมกับจับ
ข้อมือร่างบางที่ดิ้นในอ้อมแขนเมื่อกี้โยนร่างบางลงไปที่เตียงสีขาวนวล ลงทับตัวร่างบางที่อยู่ด้านใต้
“ปล่อย.....ปล่อยโว้ย...ช่วยด้วยๆ”ร่างบางที่ดิ้นขลุกขลักภายใต้ของร่างใหญ่ เบือนหน้าหนี จมูกที่ซุกซนของร่างใหญ่ที่ไซร้
ตามซอกคอขาวๆของเค้าอยู่ ร่างใหญ่กดทับริมฝีปากลงบนปากแดงระเรื่อ ที่ยั่วยวนเค้าเหลือเกิน บดขยี้ลงไปที่กลีบปาก
บางๆที่ชวนให้เค้าลงไปลิ้มลอง ร่างบางปิดปากแน่สนิท ไม่ยอมให้ปากที่สัมผัสภายนอกเค้าไปลุกล้ำภายในเด็ดขาดเมื่อ
ร่างบางไม่ปล่อยให้ลิ้นร้อนๆของร่างใหญ่นั้นลุกล้ำเข้าไป ร่างใหญ่ ก็ละจากกลีบแดงระเรื่อตรงนั้น ลมหายใจอุ่นๆของร่าง
ใหญ่กลับมาซุกไซร้ตามซอกคอขาวๆของร่างบางอีกครั้ง ขบเม้ม ตามซอกคอให้เป็นรอยเอาไว้
“ปะ...ปล่อย..”ร่างบางดิ้นเต็มที่ แต่ก้อไม่หลุดสักที่ เหนื่อยแล้วกะที่ต้องดิ้นแบบนี้ เพราะในเมื่อร่างใหญ่ที่ยังซุกไซร้ตาม
ซอกคอของเค้านั้น ร่างบางก็ยังดิ้นไม่หยุดๆ .......ไม่ยอมเด็ดขาด ร่างใหญ่ที่ได้สูดความหอมจากต้นคอของร่างบางแล้ว ก็
กลับมาประกบริมฝีปากเค้าอีกครั้ง มือก้อลุกล้ำเข้าไปในเสื้อร่างบางนั้นเรื่อยๆ สัมผัสร้อนๆจากฝ่ามือของร่างใหญ่ สัมผัส
กับร่างบางตรงหน้าทุกที่ ทุกซอก ทุกมุม มือก้อพันธนาการไปเรื่อยๆ กระชากเสื้อนักเรียนสีขาวของร่างบางจนหลุดออก
จากร่างกาย..........ผิดขาวนวล..........ไม่มีแต่รอยขีดข่วน..........................ในเมื่อร่างบางยังไม่ให้เค้าได้เข้าชิมความ
หวานภายปากนั้น ร่างใหญ่ก้อละจากตรงนั้น ลากลิ้นอุ่นๆ ผ่านลงมา
กลางอกขาวๆของร่างบาง
“อึ๊ก** ปล่อยผมเถอะ” ร่างบางส่งเสียงอีกครั้งเมื่อร่างใหญ่ใช้ลิ้นตวัดติ่งเล็กๆที่อยู่บนอกขาวนวลนั้น ลิ้นอุ่นๆ ลากลงมา
เรื่อยๆ จนถึงสะดือ ร่างใหญ่ใช้ลิ้นอุ่นๆ ลากวนรอบสะดือนั้นไปมา แล้วลากลงมาเรื่อยๆ จนถึงท้องน้อยของร่างบาง ปลด
กระดุมกางเกงร่างบางออก รูดซิปลงอย่างรวดเร็ว
“ไม่ ...ไม่เอา...ปล่อย”ร่างบางยังร้องคร่ำครวญกับสิ่งที่เกิดขึ้น ร่างใหญ่โยนกางเกงที่ถอดออกเมื่อครู่ไปห่างๆ ร่างใหญ่ใช้
ปากครอบครองกับส่วนนั้นรูดขึ้นรูดลงอย่างเป็นจังหวะ ร่างบางกัดปากตัวเองแน่น เพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมา ร่างใหญ่
เร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เร็วขึ้นๆ เร็วขึ้นๆ จนร่างบางทนไม่ไหว จึงปลดปล่อยน้ำที่ร่างใหญ่เป็นคนก่อออกมาเข้าปากของร่าง
ใหญ่ ร่างใหญ่กลืนสิ่งที่ร่างเล็กปลดปล่อยออกมาจนหมด พร้อมกับทำความสะอาดคราบที่เปรอะข้างๆด้วยลิ้นอุ่นๆ
“ตาชั้นบางหล่ะน่ะ”ร่างใหญ่กระซิบข้างๆหู พร้อมกับขบเม้มติ่งหูร่างบางเพื่อให้เกิดอารมณ์........ร่างบางยังคงปิดปาก
สนิท ไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมาเลยสักเดซิเบลก็ไม่มี ร่างใหญ่จับขาร่างบางออก ใช้นิ้วแทรกเข้าไปในส่วนกลางของร่าง
บางนั้นนอนจิ๊กปากตัวเองจนเลือดซึมออกมาตามริมฝีปาก ร่างใหญ่ชักนิ้วออกมาแล้วแทรกเข้าไปใหม่อีกรอบ ชักเข้าชัก
ออก โดยมีน้ำจากภายในร่างบางหล่อลื่น จากนั้นก็เพิ่มนิ้วจาก1ให้เป็น2 จากสองให้เป็น3 ร่างใหญ่เร่งจังหวะนิ้วเร็วๆขึ้นๆ
ที่เส้นทางเข้าติดรัดนิ้วของเข้าไว้อย่างแน่น เมื่อร่างใหญ่ถอนนิ้วออกมาก็รีบแทรกเจ้าลูกชายของเค้าเข้าไปในช่องทาง
แคบๆกลางลำตัวของร่างบางทันที
“อึก**เจ็บ”เป็นเสียงแรกที่ร่างบางส่งเสียงออกมา เมื่อร่างใหญ่แทรกกายเข้าไปให้เป็นหนึ่งเดียว ร่างใหญ่ค่อยๆขยับเจ้า
ลูกชาย ช้าๆ เพราะเส้นทางนั้นบีบรัดเจ้าลูกชายเค้าไว้มากและเพื่อไม่ให้ร่างบางเจ็บมาก จึงค่อยๆขยับตัวช้าๆ แล้วเร่ง
จังหวะ ให้เร็วขึ้นๆ เร็วขึ้นๆ
“จะ...เจ็บ”ร่างบางต้องส่งเสียงออกมาอีกครั้ง เมื่อร่างใหญ่ที่แทรกกายเข้ามาในตัวเค้าอย่างถี่ยิบ ร่างใหญ่เร่งจังหวะครั้ง
สุดท้าย เมื่อถึงที่สุด ก็ปล่อยน้ำสีขาวอุ่นๆ เข้าไปภายในร่างบางที่นอนสลบวูบไป ร่างใหญ่ถอนตัวออกจากร่างบาง ลงนอน
ข้างๆร่างบางที่หลับไป ร่างใหญ่เอื้อมมือไปกอดร่างบางให้ กระชับมือให้แน่นขึ้น แล้วหลับตาลงตามร่างบางไป ให้ร่าง
บางอยู่ในอ้อมกอดตลอดทั้งคืน
To..Be..Con
-
เหอเหอ เชื่อแล้วล่ะว่าติดเรทจิง :pighaun: :pighaun:
เรื่องนี้พิศาลกำกับด้วยปะ :haun2:
พิศาลไม่เกี่ยวน๊า taebin7 กำกับเองงับ เอิ๊กๆ :monkeylaugh2:
-
ภาคนี้จินเปี้ยนไป๋ :kikkik: :kikkik:
โหดกว่าเดิมอ่ะ :sad4: :sad4:
-
นายเอกเสียตัวไปซะละ อุๆๆ :monkeylove2:
-
นา(ง)ยเอกของเรื่องโดน ข่มขืน :kikkik:
-
:interest: แม๋...หูตาไวเชียวนะพวกเน้ เหงคำว่าติดเรทกันหน่อยมะได้ :kikkik:
:pighaun: ขอเลือดสำรองด่วนนนน
-
--Part 3--
++เช้าวันรุ่งขึ้น++
แสงแดดที่ส่องแสงเข้ามาภายในห้องที่ขาวออกครีมๆ แสงสอดส่องเข้ามาตาช่องเล็กๆของม่านบางๆที่กันไม่ให้เห็นสิ่งที่
อยุ่ภายในห้องยามค่ำคืน ร่างบางเริ่มรู้สึกตัว ชาไปหมด ดุ๊ดดิ๊กไปไหนไม่ได้ คาเมะค่อยๆลืมตาขึ้น รู้สึกอึดอัดเหมือนมี
อะไรมารัดไว้ที่เอว ก้มลงไปดู ร่างใหญ่ที่ทำร้ายเค้าเมื่อคืน นอนกอดเค้าไว้แน่น คาเมะพยายามดิ้นๆให้จินรู้สึกตัว
“เจ็บ..”เมื่อคาเมะเริ่มขยับตัว ความเจ็บก็เข้ามาประทะเต็มที่ จินที่นอนกอดอยู่ข้างๆรู้สึกตัว ลืมตาขึ้น ร่างที่อยู่ในอ้อม
แขนเค้าพยายามจะดิ้นให้แขนหลุด..............แต่คงเพราะความเจ็บ เลยดิ้นได้เพียงเล็กน้อย.........จินเลยลองคลายอ้อม
แขนออก....คาเมะยกแขนร่างที่กอดเค้าไว้ออกไปจากเอวของเค้า ร่างใหญ่ทำเป็นหลับไม่รู้เรื่อง คาเมะพยายามลุกขึ้นยืน
“ฮึ๊ก.......เจ็บ”คาเมะพยายามเต็มที่ แต่ก้อต้องทรุดตัวลงนั่งกับเตียงอีกครั้ง จินยิ้มรับกับฝีมือตัวเองที่ทำให้ร่างบางเป็นได้
ถึงขนาดนี้ อย่างน้อย ร่างเล็กตรงหน้าคงจะหมดฤทธิ์ไปอีกหลายวัน คาเมะพยายามรวบรวมความเข้มแข็งเอาไว้ ฮึดสู้ลอง
ยืนขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เค้าสามารถยืนได้ แต่ยังคงเจ็บอยู่ แต่ก็พยายาม คาเมะพยายามเดินมาเรื่อยโดนมีกำแพงเป็นที่ยึด
เหี่ยวไม่ให้ล้มไปกองกับพื้น
“จะไปไหน... คิดหนีหรอ” จินที่นอนมองอยู่นาน ถามขึ้นด้วยเสียงดุๆ เดินมายืนอยู่ข้างหลังคาเมะ(ตอนไหนไม่รู้)
“............”คาเมะหันมามองด้วยสายตากร้าว ไม่มีเสียงตอบคำถามของร่างใหญ่ คาเมะหันหน้ากลับไปพยามยามเดินไป
เรื่อยๆ
“ชั้นถามว่าจะไปไหน”เสียงดุขี้นอีกครั้ง ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อย
“ปะ..ไป ห้องน้ำ”จินยิ้มออกมากับอาการกลัวๆของคาเมะ
“ปล่อย.........ปล่อยๆ”คาเมะดิ้นขลุกขลักอีกครั้งเมื่อร่างที่ใหญ่กว่าช้อนตัวเค้าแล้วพาเดินเข้าห้องน้ำไป
“รู้หรอกหน่าว่าเดินไม่ไหว ยังจะฝืนอีก”จินที่อุ้มคาเมะมา วางร่างที่เบาเหมือนนุ่นลงตรงขอบอ่างอาบน้ำ เปิดน้ำผสมน้ำอุ่น
ลงในอ่างเดินมาหา จะถอดผ้าที่คาเมะคว้ามาปิดตอนที่พยายามเดินมา
“ไม่..”คาเมะดันมือจินที่กำลังจะแก้ผ้าที่ห่อตัวเค้าอยู่ออก
“ก็จะอาบน้ำ แล้วถ้าไม่ถอดจะอาบยังไง”จินถามด้วยหน้าตาเจ้าเล่ห์
“ก็ออกไปสิ”คาเมะพูดเถียงขึ้นมา มองหน้าร่างใหญ่ตรงหน้า เหมือนสั่งให้ออกไป
“แล้วถ้าชั้นไม่ออกหล่ะ นายจะอาบยังไง”จินกระซิบข้างหูเบาๆ พร้อมกับเป่าลมข้างๆหู คาเมะขนลุกซู่ๆ จะไม่ให้เรื่องแบบ
เมื่อคืนเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด ยอมไม่ได้แล้ว(เมะเอ๊ย แกก้อต้องยอมไปหล่ะหน่า สู้เค้าไม่ได้หรอก)
คาเมะนั่งเงียบ ใช้ความคิด ว่าแล้วก้อยืนขึ้น เดินไปตรงประตู กำลังจะเปิดออก ร่างใหญ่ที่เร็วกว่าเดินเข้ามาคว้าแขนของ
ร่างเล็กไว้ และกระชับกอดแน่นทันที
“อาบให้ชั้นหน่อยสิ จะไปไหนหล่ะ นายต้องชดใช้ชั้น อย่าลืมสิ”จินกระซิบที่หูเบาๆ ใช้จมูกซุกไซร้ตามซอกคอขาวๆและ
ประทับรอยที่ทำไว้เมื่อคืนให้ชัดเจนยิ่งขึ้น ลากคาเมะให้มาที่อ่าง ปลดผ้าร่างบางอย่างรวดเร็ว อุ้มร่างบางลงไปในอ่าง น้ำ
ใสๆที่กลั้นไว้ไม่ให้ไหลออกมา แต่ตอนนี้มันทรมานมากกว่า จนทำให้น้ำใสๆที่กลั้นไว้ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวร่างใหญ่ยัง
กระชับอ้อมกอดนั้นแน่น โดยมีคาเมะนั่งอยู่ข้างหน้า จินอาบน้ำให้คาเมะ แทนที่คาเมะจะอาบให้ เพื่อเป็นการชดใช้ แต่
ปล่าว จินเป็นคนกระทำเองทั้งหมด ร่างใหญ่อุ้มร่างบางขึ้น เช็ดตัวให้ แต่งตัวให้เรียบร้อย
“โคคิ เข้ามพบชั้นหน่อย” จินเรียกเลาขาส่วนตัวเข้ามาในห้องนอนในตอนนี้ที่มีร่างบางนั่งอยุ่ด้วยบนเตียง
“ครับ คุณท่าน มีอะไรหรือครับ” โคคิยืนสุขุมถามด้วยมารยาทที่ดี ก้มหน้าหงุด
“วันนี้ชั้นไม่เข้าบริษัทน่ะ จัดการให้ด้วย เข้าประชุมแทนชั้นด้วย” ร่ายยาว เจ้าตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงมองหน้าอย่างสงสัย
ทำไมไม่ไปทำงานหล่ะ............งานสำคัญไม่ใช้หรอ............เงินสำคัญที่สุด
“ครับ”โคคิได้รับคำสั่งแล้วก็รีบเดินออกไป หันมามองหน้าร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงยิ้มๆ แล้วเดินออกไป
“หิวไม๊”ร่างใหญ่ถามเมื่อเดินออกไปแล้ว ร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงเผิกเฉย เงียบไม่ตอบ
“หิวไม๊........หึ”กระซิบข้างหู ย่ำถามคำถามเดิม แต่ร่างที่นั่งอยู่บนเตียงที่หันหน้าออกไปทางหน้าต่างบานใหญ่ เหมือนไม่
รับรู้สิ่งที่ร่างใหญ่ถาม
“ป้าครับ.ผมขอโจ๊ก2ที่ครับ.....บนห้องครับ.........ขอบคุนครับ”จินโทรสั่งป้าที่ห้องครัวให้เอาโจ๊กขึ้นมาเสิร์ฟที่ห้อง
++บริษัทอาคานิชิกรุ๊ป++
ยูอิจิที่เข้ามาประชุมหุ้นส่วนของบริษัทนี้ แต่ต้องมาเร็วกว่าปกติเพราะจะมาดูหน้าตาของเด็กจินที่ตอนนี้บอกว่า.........เบื่อ
“โหลว.............ไอ้จิน เด็กมึงมายังว่ะ”ยูอิจิโทรหาเพื่อนเลิฟที่ตอนนี้ไม่ได้เข้าบริษัท
--ไม่รู้หว่ะ มึงก็เข้าไปนั่งในห้องกูดิ เด๋วก็มาเอง—จินอนุญาติให้ยูอิจิเข้าไปนั่งรอในห้องได้
เพราะเพื่อนคนนั้นไว้ใจได้ทุกเรื่อง
“เออ......แล้วมึงไม่เข้าบริษัทหรอว่ะ”ถามด้วยความสงสัย ร้อยวันพันปีไม่เคยหยุดที่จะไม่มาทำงัน แต่ทำไมวันนี้ถึงหยุดได้
--เหนื่อยว่ะ.........ขอพักบ้าง-- บอกปัดๆไปงั้น(ที่จริงมันคนละเหตุผลกัน)
“เออ...บายมึง”บอกแล้ววางสายจากจินไป....ยูอิจิ เดินมาตามทางของบริษัท เดินไปยังห้องทำงานของจิน ยูอิจิเปิดประตู
เข้าไปเผื่อที่จะนั่งรอ....ยามะพี..........เด็กของจิน ที่ตอนนี้จินเลิกสนใจแล้ว
“แอ๊ด***”ยูอิจิเปิดประตูเข้ามาเห็นร่างร่างนึงนั่งหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง มองกรุโตเกียว ที่แออัดคับคั่ง ร่างนั้นยังคงนิ่ง
เฉยไม่หันมามองผู้ที่เข้ามาเยือน
“ทำไมเข้าบริษัทสายหล่ะฮะ”ถามเสียงเรียบ โมโหแล้ว มารอตั้งนาน แต่พึ่งเข้าบริษัทมาดูงาน
“ผม...ไม่”ยูอิจิพยายามปฏิเสธเต็มที่ว่าไม่ใช่จิน
“หรือว่าไปหาเด็กใหม่มาฮะ”เสียงยังคงเรียบเหมือนเดิม ฟังแล้วคือโกรแน่ๆ
“ผมไม่ใช่ไอ้จินคร้าบ”ยูอิจิรีบพูดก่อนที่จะไม่ได้พูด.....ยามะหันมามองหน้ายูอิจิแบบเมินๆ มองด้วยหางตา............สายตา
แบบนี้มันดูหยามกันเต็มที่...................แต่ฝ่ายยูอิจิสิ............มองตาหยดเยิ้ม......................สวย............หน้า
หวาน....................ตาโต.................สเป็กเรยแบบนี้..........ช่ายเลย...........โดนใจอึ้นเรย.........ยามะหันมาค้อนแล้วหัน
กลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง ไม่สนใจกับคนนี้.............คนที่รอมีอยู่คนเดียวคือ........จิน......
“แอ๊ะ...แฮ่ม……….ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครมาทำอะไรที่ห้องไอ้จินหรอครับ”ยูอิจิถามเมือ่เห็ยว่าต่างคนต่างเงียบมานานแล้ว
“..............”เงียบ ไม่มีเสียงตอบ ยามะยังคงเมินกับเสียงของยูอิจิพูดออกมา ในเมื่อยามะไม่ยอมพูดกับเค้า
เค้าเลยเงียบบ้าง
++ย้อนกลับมาบ้านจิน++
“ก๊อกๆ”สาวรับใช้เค๊าะประดูก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพร้อมถาดที่เตรียมอาหารขึ้นมาด้วย
“คุณจินค่ะ ...........อาหารที่สั่ง”สาวใช้พูดกับจินที่นั่งอยุ่บนเตียงข้างร่างบาง
“วางไว้ตรงนั้น..แล้วออกไปได้แล้ว”จินหันมาสั่งสาวใช้ที่เข้ามา....สาวใช้วางหาหารไว้ที่โต๊ะเล็กๆในห้องจิน แล้วเดินออก
ไปทันที………..จินเดินมาหยิบโจ๊กที่วางไว้ที่โต๊ะตัวเล็กๆที่ตั้งอยู่มุมห้อง...ยกโจ๊กขึ้นมาชามนึงแล้วเดินถือไปหาร่างบางที่ยัง
เหม่อมองออกไปข้างนอก
“นี่กินซะ”จินตักโจ๊กขึ้นมาเป่า แล้วเอาไปจ่อที่ปากร่างบาง........ร่างบางยังคงเฉย
.เหมือนไม่รู้สึกอะไรตอนนี้...ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
“กินสิ...ทำไม่ไม่กินฮึ”จินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน โดยไม่รู้ตัว.ทำไมต้องทำดีขนาดนี้..............เจ้านี้ยังต้องชดใช้ไม่ใช่
หรอ..............ทำไมถึงทำดีกะลูกหนี้ที่เป็นหนี้บริษัทเค้าจนสามารถที่จะฟ้องละลายได้.....................
ร่างบางที่มองเหม่อ หันมามองหน้าจินที่ถือช้อนจ่อไว้ที่ปาก และแล้วมือของร่างบางก็ปัดช้อนที่จ่อปากนั้นทิ้ง
“เคร๊งๆๆๆ”ช้อนตกพื้น โจ๊กที่อยู่ในห้องหก ลงบนพรมสีครีมที่ดูหรูหรา ร่างใหญ่เดินไปหยิบช้อนใหม่ในถาดมา เดินมายัง
ร่างบาง ตักโจ๊กเข้าปากตัวเอง......ทั้งร้อน.........อุ่นๆ..........แต่โมโหจนไม่สนใจกับความร้อนของโจ๊กแล้ว กระชากร่าง
บางที่นั่งอยู่บนเตียงให้หันมา ประกบริมฝีปากโจ๊กอุ่นๆ..ร้อนๆ สัมผัสกับริมฝีปากของคาเมะ ความร้อนทำให้คาเมะต้องอ้า
ปากออก จินรีบส่งลิ้นเข้าไปสัมผัสข้างในโดยเร็วโจ๊กเหลวๆที่อยู่ในปากจิน ถูกส่งเข้าไปในปากของคาเมะ คาเมะกลืนลง
คออย่างรวดเร็ว จินยังคงพัวพันลิ้นอยู่ภายในปากของร่างบาง แต่ร่างบางไม่ตอบรับสัมผัสที่ส่งเข้ามาของจิน
“แค๊กๆ แค๊ก” ร่างบางผลักร่างใหญ่ออก เมื่อรู้สึกหายใจไม่ออก และสำลักโจ๊กเมื่อกี้
“กินดีๆ ไม่ชอบ ต้องชอบให้ให้ป้อนแบบนี้ใช่ไม๊”จินบีบข้อมือเล็กไว้แน่น ตะคอกใส่หน้าร่างบาง.............ตอนนี้ความรู้สึก
อ่อนแอเข้ามาอีกแล้ว.........น้ำไสๆคลออยู่ที่เบ้าตา.............รอการปลดปล่อยให้ไหลออกมาเท่านั้น..............ร่างบาง
พยายามข่มไม่ให้ใหลลงมาเด็ดขาด……….แต่กลับฝืนความรู้สึก น้ำใสๆใหลลงมาโดยไม่รู้สึกตัว จินละมือออกแล้วเดินออก
ไปนอกห้อง ทิ้งให้ร่างบางนั่งร้องไห้ อยู่ในห้องเค้าคนเดียว
จินที่เดินออกมานั่งในห้องทำงาน..........เป็นห้องที่เงียบที่สุด.............เค้ากำลังนั่งใช้ความคิดที่จะจัดการกับคาเมะที่เป็น
ลูกหนี้ของเค้าอย่างเด็ดขาด................
“โคคิ.................อยู่ไหนแล้ว”จินโทรหาเลขาส่วนตัวของเค้าที่ถูกสั่งให้ออกไปทำงานข้างนอก
--กำลังจะถึงบริษัทครับ”
“นายช่วยไปหาประวัติลูกชายของตระกูลคาเมะนาชิมาให้ชั้นด้วย อ่อ....อีกนายนายจัดการกับลูกหนี้ให้เรียบร้อยด้วย”จินสั่ง
ด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด..............ต้องจัดการกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว...................
“ครับ”โคคิรับคำแล้วดำเนินงานตามคำสั่งต่อไป
To..Be..Con
ชอบจินบทนี้ชะมัดเลย :monkeylove2:
-
ทำไม part นี้มันไม่เรทอ่ะเอ......... :laugh5: :laugh5:
ว่าแต่ plot เรื่องคล้ายกับเรื่อง "ไฟรัก" เลยอ่ะ.... :110011: :110011:
-
เรื่องนี้คล้ายเรื่องอื่นด้วยหรอ ว้า :seng2ped:
ให้มันหยุดพักกันบ้างจิ
เรทกันทุกตอนก้อไม่ไหวน๊า
:laugh5: :laugh5:
(ถุงบ้าเรท :serius2:)
-
มาให้กำลังใจ คาเมะ :110011: :110011: :110011:
-
เข้ามาเพราะบอกว่าติดเรทเนี่ยแหละ หุหุ :haun4: :haun4:
-
หุหุหุ เข้ามาเพราะเหตุผลเดียวกะรีข้างบนค่ะ :laugh5:
-
อืมใช่ พล็อตคล้าย ๆ ไฟรักเลย แต่โหดกว่าเยอะ :yeb:
-
ชอบมากครับโหดๆมันส์ เรทๆ 5555 :haun4:
-
:เชิป2: ขอลงครั้งละ 2Part นะงับ :110011:
--Part 4
++กลับมาที่บริษัทจินอีกครั้ง++
ยามะพีที่รอจินมานานมากแล้ว กำลังจะกลับ เดินออกไปจากห้องทำงาน ยูอิจิเลยเดินตามออกมา
“นี่ นาย เดินตามชั้นมาทำไม”ยามะพีพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
“ใครเดินตาม ไหน ไม่เห็นจะมีเลยสักคน คิดมากไปเองรึป่าว”ยูทำหน้าทะเล้นใส่ยามะพี ทำให้ยามะพีฉุนอย่างแรง
“นาย.........ฮึ่ย....ฝากไว้ก่อนเถอะนาย”ยามะพีพูดเส็ดรีบเดินออกไปอย่างเร็ว
“อย่าลืมมาเอาคืนน้าคร้าบบบ....คุณคนสวยย”ยูอิจิไม่วายที่จะตะโกนตามหลังไป แล้วเดินออกไปอย่างสบายอารมณ์
+++++++++++++++++++++++++++++++++
จินที่นั่งครุ่นคิดเรื่องของร่างบางอยู่ในห้องทำงานเงียบๆคนเดียว เปิดแฟ้มเอกสารที่โคคิสั่งให้ลูกน้องเอามาให้จินหลังจากได้
รับคำสั่ง จินนั่งอ่านประวัติของคาเมะทีละหน้า..........อ่านทุกบรรทัดที่เป็นประวัติของคนคนนี้...ไม่ขาดแม้สักตัวอักษรสักตัว.....
ไม่คลาดจากสายตาของจินที่นั่งอ่านอย่างเคร่งเครียด....ร่างสูงละสายตากจากแฟ้นประวัติของ...........คาเมนาชิ คาซึยะ...........
เดินกลับไปที่ห้องที่มีร่างเล็กนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงที่ขาวสะอาด
“แกร็ก..”เสียงประตูห้องเปิดออกช้าๆ ร่างเล็กที่นั่งร้องไห้อยุ่ สายตาจับจ้องที่ประตูบานใหญ่ ที่มีคนเปิดเค้ามา ในใจหวังว่าคง
ไม่ใช่คนที่ทำร้ายเค้าเมื่อคืน..................แต่เปล่า คนที่เค้ากำลังนึกถึงนั่นแหละที่เปิดคนเปิดประตูเข้ามา
“งัยคาซึยะ.............หายเจ็บรึยัง”จินถามคาเมะ ด้วยสีหน้าหยามๆ
“....................”เงียบ ไม่มีเสียงตอบจากร่างบาง
“ชั้นจะให้นายไปเรียนตามปกติ”คาเมะมองหน้าจินอย่างงงๆ ทำไมต้องส่งเค้าไปเรียนหล่ะ ในเมื่อเค้ายังต้องชด
ใช้.............................แต่ก็ดีไม่ใช่หรอ..........................เปิดโอกาสให้เราได้หนีได้ง่ายๆ..........................คาเมะเผลอยิ้ม
ออกมาโดยไม่รู้ตัว กับแผนที่คิดไว้ในใจ........................
“แต่...................นายห้ามคิดหนีเด็ดขาด”จินหันมาทำเสียงดุกับคาเมะ คาเมะหุบยิ้มโดยอัตโนมัติทันที
“นายจะได้ไปโรงเรียนในวันพรุ่งนี้”จินพูดเสร็จก็เดินออกไป
...................................................
++วันต่อมา++
“อ่าว..........คาเมะ..ทำไมนายไม่มาโรงเรียนหล่ะเมื่อวาน” จุนโนะเพื่อนรักถามด้วยความเป็นห่วง
“ก...ก็...ไม่ค่อยสบาย เลยมาไม่ไหว”คาเมะพูดปัดๆไป จุนโนะสังเกตหน้าเพื่อนตอนนี้ที่ดูซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่หน้า ทำไมหน้านายดูซีดๆ ไปห้องพยาบาลไหม๊คาเมะ เด๋วชั้นพาไป”
“ไม่เป็นรัย...เด๋วก็หาย” คาเมะนอนฟุ๊บไปกับโต๊ะเรียน
วันนี้ทั้งวันคาเมะไม่ได้เรียนเลยสักคาบ.....................จนมาถึงคาบสุดท้าย ……………….คาเมะหยิบมือถือคู่ใจที่อยู่
ในกาเป๋ากาเกงออกมาโทรหาคนที่บ้าน
“ครับ..........ป้าส่งคนมารับผมที่โรงเรียนด้วยนะครับ”คาเมะกรอกเสียงลงในโทรสับ ให้ป้าคนรับใช้ที่บ้านส่งคนขับรถมารับที่
โรงเรียน
“อ๊อดด.........”เสียงอ๊อดคาบสุดท้ายดังขึ้นคาเมะรีบเดินออกมาจากห้องทันที จนลืมจุนโนะที่เดินตามออกมา
คาเมะเดินออกมาเห็นรถที่บ้านมารับ......................หันมองซ้าย..................มองขวา................แล้วรีบขึ้นรถไปเมื่อไม่เห็นคน
ที่กำชับเค้าไว้ว่าจะมารับตอนเย็น
++++++++++++++++++++++++++++++++
“โคคิ นายไปรับคาซึยะแทนชั้นที.........คืนนี้ชั้นมีงานเลี้ยง เด๋วจะไปไม่ทัน”จินสั่งโคคิให้ไปรับคาเมะแทน
“ครับ....คุณท่าน”
“อ่อ........แล้วพาคาซึยะไปซื้อเสื้อผ้าด้วยน่ะ แล้วกินข้าวด้วย”จินยังสั่งไม่เลิก ให้โคคิพาไปซื้อเสื้อผ้าใส่แถมยังพาไปกินข้าว
อีก..............ช่างดีจิงๆ คาเมะเอ๊ย
“ครับ”โคคิ รีบเดินออกไปทันที
+++++++++++++++++++++++++++++++
“แม่ฮะ........พ่อฮะ กลับมาแล้วครับ” คาเมะเดินเข้ามาอย่างเหนื่อยๆ พูดทักผู้เป็นพ่อและแม่ที่นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก
“โถ่!! ลูก..ทำไมกลับเอาป่านนี้ เมื่อวานไปไหนมาลูก” ผู้เป็นแม่ถามพร้อมกลับผลิกตัวลูกชายไปมาสำรวจว่าโดนอารัยมาบ้างรึ
ป่าว
“ผมไปค้างบ้านเพื่อนมาน่ะฮะ ทำรายงาน”คาเมะบอกออกไป
“นี่ลูก..........พอมีเรื่องจะคุยกับลูก”พ่อพูดเสียงเครียดๆออกมา คาเมะหันไปมองทำตาโต..................มีเรื่องอะไร
หรอ??....................
“พ่อจะให้ลูกลาออกจากโรงเรียน แล้วมาดูแลงานที่บริษัทแทน” คาเมะมองตาโต
“อะไรน่ะพ่อ............ผมทำไม่ได้หรอก”คาเมะปฏิเสธ.................ไม่เอาเด็ดขาด................เรียนก้อยังไม่จบแต่จำมาบริ
หารบริษัทเนี่ยน่ะ
“ตอนนี้บริษัทของเรากำลังจะล้มละลาย..........พ่อกับแม่อยู่ที่นี่ไม่ได้...........พ่อจะต้องให้ลูกช่วยตระกูลของเรา” ผู้เป็นพ่อ
อธิบายเหตุผลออกมา.....................นี่แหละมั้งที่ทำให้จินต้องจับตัวเรา..........................พ่อกับแม่เป็นหนี้ถึงขนาดนี้.......................
“พ่อจะให้เงินทุนลูก ให้ลูกเอาไปตั้งบริษัทใหม่ และจะให้เจ้าหนี้ยึดบริษัทเก่าไป....ถือว่าบริษัทที่ก่อตั้งใหม่นี้เป็นของลูก ลูกต้อง
ดูและให้ดี และพ่อกับแม่จะไปอยู่ต่างประเทศ” คาเมะนั่งฟังพ่อพูด พร้อมกับใช้ความคิดที่เค้าต้องมานั่งบริหารบริษัทของตัว
เอง...ที่เป็นของเค้าเอง
“คุณจินครับ...คุณ..”โคคิที่มารับคาเมะที่โรงเรียน แต่หาไม่เจอ เลยคิดว่าร่างบางหนีไปแล้ว
“อะไร ก้อพูดมาสิ”จินเริ่มโมโห อ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ
“คุณ คาซึยะ หนีไปแล้วครับ”พูดออกมาอย่างกลัวๆ
“โถ่เว้ย..ไม่หน้าปล่อยไว้เลย”จินสบถออกมาอย่าหัวเสีย
“จะให้ตามหาไหมครับ”
“ไม่ต้อง........เด๋วค่อยจัดการที่หลัง....ชั้นจัดการเอง”จินพูดเส็ดก้อวางสายไป..............คงกลับบ้านไปสิน่ะ..........................อีก
ไม่นานนายคงไม่ได้อยู่กลับพ่อแม่นายแล้วหล่ะ………….จินคิดในใจ ยิ้มออกมานิดๆกับความคิดตัวเอง
++เช้าวันรุ้งขึ้น++
ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงของตัวเอง ค่อยๆลืมตาช้าๆ................เช้าแล้วหรอ...........คาเมะค่อยๆลุกขึ้น บิดตัวขี้เกียด
ช้าๆ.............หันไปเห็นกระดาษวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงเล็กๆ................คาเมะเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาอ่าน
..................คาเมะ พ่อกับแม่ไปแล้วน่ะลูก ดูแลตัวเองด้วย.................................
............ส่วนเรื่องบริษัท เงินทุนของลูกอยู่ในธนาคาร เป็นชื่อของลูก.................
.............พ่อเชื่อว่าลูกจะสร้างตัวขึ้นมาได้ ต่อสู้มันให้ได้น่ะลูก อย่ายอมแพ้..........
..............................พ่อ และ แม่ รักลูกเสมอ..................
น้ำใสๆไหลรินลงมาอาบแก้มใสๆของร่างบางที่นั่งถือกระดาษโน๊ตที่พ่อและแม่เขียนล่ำลาเอาไว้.....................เค้าต้องสู้ให้
ได้.......................ไม่ยอมแพ้กับอุปสรรคที่จะเกิดขึ้น
วันทั้งวัน วันนั้นคาเมะ ได้ออกตระเวนหาที่ต้องของบริษัทใหม่ที่เค้าจะต้องสร้างมันขึ้นมา...โดยมีเลขาส่วยตัว..................อุเอดะ............เป็นเลขาเก่าของตระกูลนี้..............และแล้วสวรรค์ก้อเข้าข้างเค้า................เค้าได้ซื้อสำนักงานเป็นของตัวเอง
++++++++++++++++++++++++++++++
“จินฮะ...............จินอยู่ไหนฮะ........ผมคิดถึง”ยามะพีโทรหาจิน ที่ไม่ได้ติดต่อเค้าหลายวัน
--งานยุ่งอ่ะครับ...เลยไม่ได้ติดต่อไป โทษทีนะครับ—จินไม่อยากที่จะคุยด้วยนัก แต่ต้องพูดด้วยมารยาท
“ฮะ แล้วคอนนี้จินว่างไหม๊ครับ”ยามะพีเริ่มอ้อนหน่อยๆ”
--ว่างครับ--จินที่ไม่มีอ่ะรัยทำเลยบอกออกไป..........ไหนๆก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว.............ส่วนเรื่องคาเมะ........รอให้โคดิจัดการ
ไปก่อน
“งั้นมาหาผมหน่อยน่ะครับ ที่คลับ 88888” ยามะพียิ้มแก้มปริที่จินยอมออกมาหา
“ครับ แล้วเจอกัน” จินพูด แล้ววางสายไป
เมื่อถึงเวลาจินออกมาหายามะพี่ตามที่นัดเอาไว้................ยามะพีมานั่งรอจินอยู่ก่อนแล้ว.....................เมื่อจินเดินเข้ามายา
มะก็วิ่งออกไปโผกอดทันที
“จินฮะ ดื่มอะไรดีฮะ”ยามะพีเรียกบริกรมารับorder
“ขอ วิสกี้”
“จินฮะ ..คืนนี้ไปค้างบ้านผมน่ะฮะ” จามะพี่ที่นั่งควงแขนคนรักอยุ่นั้น ออกลูกอ้อนทันที
“ครับ”จินบอกออกไปทั้งๆที่ยังไม่ได้คิดอะไร
เมื่อทั้ง 2 ออกจากคลับไป จินก็ไปขับรถไปบ้านยามะ.............ทำให้ยามะยิ้มแก้มปริมาตลอดทาง ที่วันนี้จินยอมมาค้างที่
บ้าน..............เมื่อทั้ง2มาถึงบ้าน.............ยามะเป็นฝ่ายยั่วจินให้หลงคารม.......................จนเคลิ้มตามอารมณ์ของร่างตรง
หน้า..............แต่ในหัวสมองมีร่างตรงหน้าอยู่เลย............มีแต่ร่างบางที่คอยขัดขืนเค้าตลอด……………และแล้วร่างทั้ง2 ก็เปลือย
เปล่า และเริ่มบมเพลงรักที่เร้าร้อน...............แต่…..Luuuuuuuuuuuuuuu
“คุณจินครับ ครอบครัวคาเมนาซิ ยอมล้มละลาย แล้วเดินทางไปต่างประเทศแล้วครับ บ้านก็ปล่อยให้ถูกยึด ส่วนลูกชายไม่พบ
วี่แววเลยครับ”โคคิรายงานยาว เมื่อได้รับข่าวการเคลื่อนไหวของครอบครัวคาเมะนาชิ
--นายช่วยตามหาด้วย.....เด๋วชั้นจะไปเด๋วนี้แหละ”จีบรีบวางสาย
ร่างบางที่นอนอยู่ด้วยนั้นหันมาฟังคำพูดของจินที่พูดกับโคคิ ก็ทำหน้าเซ็งๆออกมาทันใด เมื่อจินวางโทสับไปแล้ว ก็หับมาจุ๊บที่
แก้มของยามะเบาๆ
“ไปก่อนน่ะครับ โทษที มีงานด่วนเข้ามา”ยามะพีทำท่างอนๆ มองร่างใหญ่ที่กำลังแต่งตัว เดินออกไปโดยไม่หันมามอง
เป็นเวลา3เดือนที่ร่างใหญ่สั่งให้ลูกน้องออกตามค้นหา..................คาเมนาชิ คาซึยะ........................แต่ก้อไม่พบวี่แววของ
คาเมะเลย...........3เดือนที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้าสำหรับจิน ทำให้เค้านั่งคิดถึงแต่ร่างนั้น ที่ทำให้เค้ารู้สึกแปลกเวลาที่อยู่
ด้วย..............รู้สึกอยากแก้แค้น.....................รู้สึกอยากปกป้อง.....................หลายสิ่งหลายอย่างที่ร่างสูงยังไม่เข้าใจตัวเอง
“ก๊อก~”เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“คุณจินค่ะ วันนี้มีงานเปิดตัวบริษัทอัญมณีใหม่ ที่ค่อนข้างมาแรงในตอนนี้....”เลขาที่รับคิวงานของจิน ร่ายให้ฟังยาววววววววว
“อื้อ...โทรบอกยูอิจิด้วย”จินบอกทั้งๆที่ยังนั่งหันหน้าออกไปทางหน้าต่างบอกกรุงโตเกียวที่แออัด...คับคั่ง.....จินเป็นอย่างนี้มา
ตลอด3เดือน............เป็นตั้งแต่ร่างบางหายไป.....................ไม่อยากตาม..............อยากให้ร่างนั้นเป็นอิสระบ้าง..............แต่
ร่างนั้นยังต้องชดใช้..............ในเมื่อบริษิทนั้น จินก็ยึดมาแล้ว................แต่ยังต้องการร่างบางนั้นอีก..................ที่โรงเรียนก็
ไม่ไป.......................เค้าไหนของเค้าน่ะ
++งานเปิดตัวบริษัท++
ผู้คนมากมายที่มาในงานเปิดตัวบริษัท KK จิวเวอรี่ บริษัทอัญมณีที่มาแรงในตอนนี้ ซึ่งเปิดตัวได้ในเวบา3เดือน แต่สามารถทำ
รายได้เกือบเท่าทุนในตอนนี้ แขกผู้มาเข้าร่วมในงาน ต่างพูดคุยเรื่องธุรกิจต่างๆนานา เพื่อรอค่าเวลาที่ประธานบริษัทที่จะ
ปรากฏตัวขึ้น
To..Be..Con
-
--Part 5
“สวัสดีครับทุกท่าน..ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วนะครับที่จะเปิดตัวประธานบริษัท KKจิวเวอรี่”เสียงพิธีกรดังขึ้นเรียกสายตาแขกทุก
ท่านมาจับจ้องหน้าเวที............................ร่างที่บอบบางใส่สุดราตรียาวสีขาว...........ใส่สร้อยเพชรเม็ดเบ่อเร่อ......แสงวูบวาบ
เรียกเสียงปรบมือจากทุกคน...................ร่างบางที่เดินควงแขนกับเลขา มาหยุดหน้าเวที
“สวัสดีฮะ...ผมคาเมะนาชิ คาซึยะ”คาเมะพูดขึ้น ทุกสายตาหันมาจับจ้องที่เค้า............ผู้ชายหรือเนี่ย??..........แต่คนที่อึ้งยิ่ง
กว่า..................อาคานิชิ จิน..............สายตาที่มองคาเมะอย่างไม่ผ่อนละ..............สวย..............ขาว.........ร่างกายที่เคย
สัมผัส รู้ลึกทุกซอกทุกมุม.....................แต่วันนี้กลับสวยกว่าวันไหนๆ.........
“ที่ผมต้องแต่งแบบนี้ มันเป็นคอนเส็บเปิดงานอ่ะครับ แหะๆ.ไม่ได้อยากแต่งเท่าไหร่ ขอเชิญทุกท่านสนุกกับงานได้เลย
ครับ”คาเมะพูดขำๆออกมากับการที่ต้องแต่งตัวแบบนี้........คาเมะ ละออกจาไมล์ตรงหน้า เดินทักทายแขกต่างๆที่เข้ามาร่วม
ในงานนี้..................
“จินฮะๆ.......ประธานบริษัทนี้สวยจังน่ะครับ เหมือนผู้หญิงเลยน่ะครับ”ยามะที่ตามจินมาด้วยเขย่าแขนจินเบาๆให้ดูคาเมะที่
สง่า..........เด่นที่สุด............จินที่จ้องมองคาเมะอยู่แล้ว............เลยไม่สนใจกับคำพูดของยามะเลยสักนิด..........................
“สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้วน่ะครับ ผมอยากให้ทุกคนสนุกในงานนี้ เชิญท่านที่สนใจเต้นรำกลางฟอร์ได้เลยน่ะครับ”พิธีกรพูดขึ้น
เชิญชวนแขกต่างๆให้ร่วมสนุกกันงาน
“ขอโทษครับ.....ให้เกียรติเต้นรำกับผมได้ไหม๊ครับ”ยูอิจิที่เดินมาโค้งยื่นมือไปหายามะ แต่ยามะไม่สนหันกลับไปหาจิ
น..............เมิน.............
“จินฮะ................อ่าว หายไปไหนแล้ว”หันไป แต่พบกับความว่างปล่าว.........จินหายไปไหนแล้ว..................
**************************
“ขอโทษครับ......ให้เกียรติเต้นรำกับผมได้ไหมครับ”จินก้มหน้าพร้อมยื่นมือเพื่อรอการตอบรับจากคนข้างหน้า.................คาเมะที่คุยกับนักธุรกิจคนอื่นอยู่หันมา ยืนมือตอบรับอย่างดี
“ขอตัวนะฮะ”คาเมะหันไปพูดกับแขกที่คุยอยู่ยื่นมือออกมาตอบรับร่างสูง.................จินโอบเอวไว้ทันที................กระชับ
แน่น…………..
“นาย!!...”คาเมะตกใจ สะดุ้ง....เฮือก.....คนที่อยู่ข้างหน้าเค้าไม่ใช่ใครที่ไหน........อาคานิชิ จิน.......จำได้ดี คนที่ทำร้ายเค้า...........เพื่อการชดใช้
“อ่าว....ยังจำได้หรอ...นึกว่าลืมไปแล้ว...คุณลูกหนี้”จินยื่นหน้าเข้ามาพูดใกล้ๆหูคาเมะ คาเมะพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดออกจาก
อ้อมแขนที่แข็งแกร่ง...............แต่ไม่มีประ โยชน์ ร่างใหญ่กระชับให้แน่นกว่าเดิม
“อ่ะ.......ให้เกียรติกันหน่อยสิครับ....เต้นรำอยู่นะครับ”จินพูดยั่วโมโหคาเมะ…………คาเมะนิ่งทันที
“นี่นาย...ชั้นไม่ได้เป็นลูกหนี้นายแล้วนะ”คาเมะพูดใส่หน้าจินอย่างแรง.......แต่ก็ได้ยินกัน2คน...........เท่านั้น
“แน่หรอ...นายนี่เก่งไม่เบา....ที่สามารถสร้างบริษัทใหม่ขึ้นมาได้...แต่บริษัทเก่านายก็ยังค้างชั้นอยู่ดี”การเต้นรำที่แสนจะอึดอัด
ของร่างบาง.............ไม่เหมือนคู่อื่นที่ดูหวานแหว๋ว.........................
“ชั้นจะชดใช้ให้ทั้งหมด....และให้เร็วที่สุดด้วย”
“ที่ว่าทั้งหมดเนี่ย...............มันรวมตัวนายด้วยรึป่าว”จินกระซิบข้างหูคาเมะ ทำให้จมูกเฉียดแก้มใสๆ................คนที่อยู่ใน
อ้อมแขนขยะแขยงเต็มที..............................
“นี่นาย...”ทำหน้าบึ้งใส่
“ทำไมหรอ....หรือว่าจะเบี้ยวกัน”กระซิบอีกครั้งที่หู........กระชับเอวให้แน่นกว่าเดิม
“ฉันไม่เบี้ยวนายหรอก....สิ้นปีนี้ฉันจะใช้คืนให้นายครึ่งนึง……ขอตัว”
“ครับคุณผู้หญิง”ปล่อยแขนออกจากร่างเล็ก......ผายมือโค้งขอบคุณเล็กน้อย…………..ร่างเล็กเดินออกมาจากอ้อมแขนที่แสนจะอึด
อัด.................
คาเมะเดินทักทายพูดคุยกับแขก แต่การกระทำที่เค้าทำ อยู่ในสายตาของจินตลอด...................
“สวัสดีครับ....ผมฮิเดอากิ ทักกิซาว่า”ชายร่างสูงใหญ่เดินเข้ามายื่นมือทักคาเมะ
“สวัสดีครับ.....ผม คาซึยะ”ร่างบาวยื่นมือตอบ แต่ทักกี้จับมือที่เรียวสวยนั้นขึ้นมาจูบเบาๆ…………คาเมะตกใจ....รีบชักมือกลับ
“เอ่อ.........ไม่ทราบว่าพรุ้งนี้คุณพอมีเวลาว่างไหม๊ครับ”ทักกี้เป็นฝ่ายถามขึ้น
“ว่างครับ”คาเมะตอบเสียงฉะฉาน
“งั้นพรุ้งนี้ตอนเย็นไปทานข้าวกับผมน่ะครับ.........ผมมีเรื่องจะปรึกษา”ทักกี้มองคาเมะด้วยสายตาอัยหยาดเยิ้ม..............
เหมือนกับกำลังมองขนมเค้กที่หวาน............หอม................น่าลองชิม.........
“ได้ครับ”
“เจอกันที่ร้านxxx นะครับ”ทักกี้เป็นฝ่ายนัดสถานที่
“ขอตัวนะครับ”คาเมะเป็นฝ่ายขอตัวออกไปก่อน
“เจอกันนะครับ”ทักกี้ไม่วายที่จะจับมือสวยขึ้นมาจูบอำลา
++++++++++++++++++++++++++++++++++
“จินฮะ....กลับบ้านกับเถอะครับ”ยามะหลังจากที่ไม่ได้อยู่กับจินในงานสักเท่าไหร่ เดินมาควงแขนจินอ้อนกลับบ้าน
“ยามะกลับไปก่อนนะครับ.......ผมมีธุระที่ต้องทำต่อครับ เด๋วผมให้ไอ้ยูไปส่ง”จินหันมาพูดกับยามะที่ตอนนี้ทำหน้างอน........
เป็นจวักอยู่แล้ว................อยู่ด้วยกันในงานยังจามากวนประสาทอีก.............แล้วถ้ากลับบ้านด้วยไม่ต้องเข้าหลังคาแดงเรยหรอเนี่ย......!!!~
“ก้อได้ครับ...........เด๋วพุ้งนี้ผมมาหาที่บริษัทนะครับ”
“ครับ”จูบส่งท้ายก่อนกลับบ้าน............ยามะเดินหน้าบานไปขึ้นรถกับยู
“ไอ้ยู ฝากด้วยนะเว้ย”ตะโกนไล่หลังเพื่อนที่เดินไปขึ้นรถ
“เออ....ฉันไม่จำปล้ำหรอก”ยามะหันมามองตาขวาง
++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากที่แขกทยอยกลับบ้านกันหมดร่างบางก็เดินออกมาจากลานจอดรถเพื่อขับรถกลับบ้าน.............แต่เมื่อเดินพ้นประตู
ออกมาเหมือนโดนมือใครฉุดเอาไว้.................ร่างบางโดนร่างที่ใหญ่กว่าทับจนติดกำแพง
“นาย!!”คาเมะตกใจกับคนตรงหน้า.....ไม่ใช่ใครที่ไหน.........เจ้าหนี้ของเค้าเอง..................จิน
“ฉันเอง..”จินบอกเสียงเรียบ ตาคมมองเข้าไปในตาของคาเมะด้วยสายตาที่โกรธแค้น จนร่างบางเริ่มสั่น............กลัว....กลัว
การกระทำของคนคนนี้
“ฉันเอง ทำไมหรอ”สายตายังไม่ลดละ จ้องจนคาเมะต้องเป็นฝ่ายหลบตาก่อน
“นายมีอะไร ว่ามา ฉันจะกลับบ้าน”คาเมะบอกเสียงเรียบเหมือนกัน
“จำเป็นต้องมีด้วยหรอ.....หรือว่ามีนัดกับไอ้ตาบ้านั้น”ใคร..........ไอ้ตาบ้าไหน..............ร่างบางคิ้วขมวดติดกัน..............ไม่รู้คน
ไหน
“แค่นี้ก็จำไม่ได้หรอ.........ไอ้คนที่จูบมือนายไง ท่าทางจะรักกันมากน่าดู”ร่างใหญ่พูดเสียงเย้ยๆ
เพี๊ยะ!!! มือที่บอบบางประทับเข้ากับหน้าของร่างใหญ่อย่างแรงทำให้หันไปตามแรง.................จินจับหน้าคาเมะ ประทับจูบที่
เร่าร้อน......ด้วยความโกรธ......คาเมะส่ายหน้า เบี่ยงหน้าหนี.........ร่างใหญ่บีบคางแน่นกว่าเดิม............น้ำตาไหลรินลงมา
อย่างไม่รู้ตัว.....................
รู้ตัว.....................ลิ้นอุ่นๆสอดแทรกเข้าไปในช่องบางที่ต่อต้าน ลิ้นหนาของร่างใหญ่เป็นฝ่ายรุกเร้าแต่ร่างบางที่ปฏิเสธ ลิ้นทั้ง
2พัวพันด้วยอารมณ์ที่เร่าร้อนของทั้ง2ฝ่าย...............ฝ่ายหนึ่งด้วยความโกรธ..................แต่อีกฝ่ายหนึ่ง ด้วยการปฏิเสธต่อ
ต้าน แต่เหมือนยอมรับโดยสิ้นเชิง.........จินละออกจาสัมผัสนั้น..............ร่างบางหายใจหอบถี่.......
“มานี่”จินลากคาเมะ ขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกล..........แต่มีรึร่างบางจะยอมง่ายๆ..........ทั้งกระโดด สลัดออกจาการเกาะกุมของ
ร่างใหญ่ แต่ก็ไม่เป็นผล ร่างใหญ่บีบข้อมือให้แน่นกว่าเดิม........เกิดรอยแดงช้ำที่ข้อมือของร่างบาง
“โอ๊ย!!......ปล่อย”ร่างบางโดนเหวี่ยงเข้าไปในรถคันหรูที่จอดอยู่ไม่ไกล ร่างใหญ่ขึ้นรถขับออกมาอย่างรวดเร็ว
++บ้านอาคานิชิ+++
“ปล่อย......นายพามาที่นี่ทำไม”คาเมะที่ถูกจินอุ้มเข้ามาดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนที่แข็งแกร่งของจิน
ตุ๊บ!!ร่างบางถูกเหวี่ยงลงไปบนเตียงอย่างแรง
“ก็มาระลึกความทรงจำไง”ร่างใหญ่พูดไม่วายที่จะถอดเสื้อสูทตัวหรูที่ใส่อยู่ออกด้วย ตามด้วยเสื้อตัวใน
“อะไร.......นายจะทำอะไรของนาย”คาเมะที่เขยิบจนหลังชนกับหัวเตียง ร่างใหญ่คลานเข้ามาเรื่อยๆ หน้าอยู่ตรงหน้าของร่าง
บาง
“ดูสิว่า ลีลาของชั้นจะสู้กับไอ้บ้านั่นได้รึป่าว”
“อื้....”ปากแดงระเรื่อที่จะเถียงกลับไปแต่ โดนปิดประกบด้วยปากของอีกฝ่าย.....ที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้า............ร่างใหญ่ค่อยๆ
แทรกลิ้นเข้าไปสัมผัสภายในอย่างเร่าร้อน ลิ้นเกี่ยวพันกับร่างเล็กที่ลิ้นแข็งไม่ตอบรับสัมผัสนั้น........น้ำตาใสๆของร่างเล็ก ไหล
ลงมาอาบแก้มแดงระเรื่อทั้งสอง…….มือหนาๆลูบไล้ไปตามรังดุม ปลดกระดุมออกทีละเม็ด.............ละเม็ด...................กระดุม
ทุกเม็ดถูกปลดออกเผยให้เห็นแผ่นอกที่เนียน............ขาว...................จินละจากสัมผัสที่ปากเลื่อนลงมาซุกไซร้ที่ซอก
คอ............ร่างบางไม่ส่งเสียงร้องออกมา ได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น.......อย่าแสดงความอ่อนแอให้คนคนนี้เห็นเด็ด
ขาด........................ขบเม้มให้เป็นรอยแดงๆเอาไว้ตามซอกคอขาว........ริมผีปากกับลิ้นอุ่นๆไซร้ลงมาเรื่อยๆ.............
เรื่อยๆ...........ขบเม้มให้เป็นรอยแดงตามแผ่นอกที่ขาวเนียน..........คาเมะได้แต่บิดกายขัดขืน....
........แต่ดูเหมือนเป็นการเย้ายวนมากกว่า............จินเลื่อนริมฝีปากมาถึงยอดออกสีชมพูที่ชูชัน...................เลีย
เบาๆ...................รอบๆ...........ฟันขบเบาๆให้เกิดรอยแดงๆเอาไว้...................เลื่อนจากยอดอกอีกข้างมายังอีก
ข้าง........................ร่างบางที่ตอนนี้น้ำตาไหลพรากลงมาที่แก้มทั้งสองข้าง................หลับตาแน่น..............เกลียด........
เกลียดคนคนนี้ที่สุด...............................คนที่ทำร้ายเค้าหลายครั้ง.....................อาคานิชิ จิน..................
ลิ้นอุ่นๆที่สัมผัสอยู่เลื่อนลงมาจนถึงสะดือ เลียรอบๆ เลื่อนลงมาจนถึงท้องน้อย...............มือปลดก็ทำหน้าที่ปลดกระดุมกางเกง
ของอีกฝ่าย
“อย่าน่ะ.......อย่า.....ขอร้องหล่ะ”เป็นเสียงแรกที่คาเมะส่งเสียงออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น
“เหอะๆ.........อย่าลืมสิ นายต้องชดใช้ชั้น”มือหนายังทำหน้าที่ต่อไป ปากก็ทำหน้าที่ส่งลิ้น เข้าไปควานหาความหวานภาย
ใน.........มือเกาะกุมส่วนที่อ่อนไหวของคาเมะ...รูดขึ้นรูดลงอย่างเร็วๆ
“อื้อๆ”คาเมะครางประท้วงอยู่ในลำขอ เสียงที่ไม่สามารถลอดเล็ดออกมาได้ เนื่องจากปากของจินที่ปิดเอาไว้ จินละออกจาก
แดงระเรื่อและเลื่อนลงมาใช้ปากครอบครองส่วนนั้นไว้...........เลียตรงยอด ขบเม้มเบาๆ แต่ก็ยังไร้เสียงครางของร่าง
บาง...............มีแต่น้ำตาที่อาบแก้มทั้งสองข้างไว้…………….น้ำที่กักขังอยู่ภายในเป็นเวลานาน ถูกปลดปล่อยออกมา จินอมเอาไว้
เลื่อนริมฝีปากมาประกบปากแดงระเรื่อ ส่งน้ำที่ร่างบางปล่อยออกมาเข้าไปภายในปากของร่างบาง......................ให้ได้ลิ้มลอง
น้ำที่ถูกปลดปล่อยออกมาของตัวเอง.....ว่ารสชาติเป็นอย่างไร.................
“หึ.......อร่อยไม๊หล่ะ” คาเมะขยะแขยงเต็มทีกับการกระทำ................
To..Be..Con
เฮ้ออออออมันทำอะไรกันเนี้ยยยยยยยยยย :laugh5:
-
สุดยอด :haun4: :haun4: :haun4: ใครก็ได้โทรเรียก กาชาดทีเลือดจะหมดตัวแล้ว :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
เอาอีกครับ เอาอีก
:laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
:pighaun: :pighaun: เช็ดเลือดไม่ไหวแล้ว
-
เอาอีกๆๆๆๆๆ555มันส์โว้ยยย :pighaun:
-
:haun1: หื่นได้ใจดี อิอิ
มาต่อไวๆนะค๊าบบบบบ :110011: :เชิป2:
-
เรื่องรยเนี่ย.....รับม่ายได้ :laugh5: ขอหื่นกว่านี้อีก :pighaun: :pighaun: อาวอีกๆๆๆๆ :haun4:
-
เอาอีก...เอาอีก...เอาอีก....เอาอีก...เอาอีก.... :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:pighaun:
ขอเลือดด่วน จะไหลหมดตัวแล้ว :haun4:
-
สอบเสร็จ สบายใจสุดๆ :give2:
--Part6
“หึ.......อร่อยไม๊หล่ะ” คาเมะขยะแขยงเต็มทีกับการกระทำของจิน ที่ทำร้ายจิตใจเค้าอย่างมาก
แต่เค้าไม่สามารถที่จะต่อต้านได้เลยสักครั้ง
ลิ้นอุ่นๆทำงานอีกครั้ง โดยการเลียรอบๆ ทำความสะอาดรอบๆส่วนที่อ่อนไหวที่สุด เลื่อนลงมาต่ำลงไปอีก เลียรอบๆช่องทางที่
แสนจะคับแคบ แต่เป็นเส้นทางที่เค้าจะต้องสอดแทรกร่างกายเข้าไป ลิ้นหนาทำหน้าที่เบิกทางนั้น ปลายลิ้นถูกส่งเข้าไปสัมผัส
ภายในต้นทางเพียงเล็กน้อย.................ร่ายใหญ่ค่อยๆสอดแทรกนิ้วเข้าไปหนึ่งนิ้ว
“จ...เจ็บ”คาเมะร้องออกมาด้วยความทรมาน...........เจ็บ..................จินค่อยๆเคลื่อนนิ้วเข้าออก และเพิ่มจำนวนนิ้วเลื่อยๆ
เมื่อมีน้ำมาหล่อลื่นช่องทางนั้นจินสอดแรกตัวเค้าเข้าไปจนสุดทันที
“เจ็บ..............เจ็บ”น้ำตาไหลพรากลงมาอีกครั้ง................ร่างใหญ่เคลื่อนตัวอย่างช้าๆ..................จนเพิ่มจังหวะเป็นเร็ว
ขึ้น...............เร็วขึ้น................
“อึ๊ก”ร่างใหญ่กระตุกก่อนที่น้ำขุ่นๆ อุ่นๆ จาไหลเข้าไปภายในของคาเมะ.....เลือดสีแดงผสมกับน้ำขุ่นๆเลอะบนผ้าปูที่
นอนขาวสะอาด................นอนทาบไปบนร่างอันเปลือยเปล่าของร่างบาง จูบซับน้ำตา โดยที่ร่างกายเค้ายังคาอยู่ภาย
ใน................ยังไม่ได้ถอนตัวออกมา.............ร่างกายที่อ่อนเพลียหลับไหลไปโดยไม่รู้สึกตัว..............โดยมีจินที่ยังคาส่วนนั้น
อยู่กระชับกอดแน่นหลับไปตามกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เป็นเวลานานที่ร่างใหญ่นอนทับร่างที่เล็กกว่าจนถึงเช้า ร่างบางที่รู้สึกตัวก่อนค่อยขยับๆตัว................หนัก..........ขยับไปไหน
ไม่ได้และรู้สึกเหมือนมีอะไรมาคาอยู่ส่วนล่างไว้............ภาพเมื่อคืน ที่จินทำร้ายจิตใจเค้า ผุดขึ้นมาในหัวสมอง.............คาเมะ
หลับตาเพื่อลืมสิ่งที่เกิดขึ้น รวบรวมสติ ค่อยๆผลักจินออก เคลื่อนตัวออกมา แต่งตัว รีบออกไปทันที
แสงแดดยามสายที่สอดส่องเข้ามาทำให้จินที่นอนอยู่ตื่นขึ้น ผลิกตัวไปกอดร่างบางที่นอนข้างๆ แต่พบกับความว่าง
เปล่า.............เผลอยิ้มออกมาคนเดียว............เมื่อนึกถึงสิ่งที่เค้าทำไว้เมื่อคืน................การที่เข้าไปอยู่ภายในตัวของร่างบาง
ตลอดทั้งคืน..........................จินลุกขึ้น หยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกาย....................ออกมาแต่งตัวไปทำงาน
“เอ่อ.....คุณจินครับ คุณคาเมะ ออกไปตั้งแต่ตี 5แล้วครับ”โคคิก้มหน้ารายงานข่าวให้ร่างใหญ่ทราบ
“อื้อ...ขอบใจที่บอก”เดินหน้าระรื่น ออกไปขึ้นรถหน้าบ้าน
“ไม่รับอาหารเช้าหรอครับ”
“ไม่หล่ะ....วันนี้ไม่ต้องขับรถให้ชั้นน่ะ”เดินแกว่งกุญแจรถออกไป ขึ้นรถคันหรู ขับออกไปด้วยความเร็วสูง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างเล็กที่กลับบ้านอาบน้ำ แต่งตัวพร้อมไปทำงาน.....ทำเหมือนไม่มีเหตุการณ์อันเลวร้ายเกิดขึ้นกับเค้า............ขอให้เป็นเพียง
ฝันร้ายเท่านั้น....................ฝันร้ายที่ไม่มีทางที่จะฝันอีกแล้ว................คาเมะมองรูปตัวเองผ่านทางกระจกบานใหญ่ภายใน
ห้องนอน...............ดวงตาที่บวมเป่ง....บอบช้ำ จากการร้องไห้อย่างหนักเมื่อคืน....น้ำตาที่ไหลตลอดทั้งคืน.....ร่างบางเดินลงมา
ทางบันไดหรู ด้วยหน้าตาที่อิดโรยเต็มที............เหนื่อย..............เจ็บปวดทั้งกาย....แต่ยังเท่ากับเจ็บทางใจ............คาเมะเดิน
ไปขึ้นรถ ให้คนขับรถขับไปส่งยังโรงแรมที่จัดงานเมื่อคืน เพื่อไปเอารถของตัวเองที่จอดไว้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คาเมะ ---- ไม่มีสมาธิที่จะทำงานทั้งวัน......นั่งเหม่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเค้า......เรื่องที่จินทำร้ายเค้า.....
แต่ทำไมเค้าสู้จินไม่ได้เลยสักครั้ง.....แพ้จินตลอด.....ภาพต่างๆที่เกิดขึ้นค่อยๆผุดขึ้นมาในสมองทีละภาพ...ละภาพ.....
ภาพที่จินทำร้ายเค้า......
ภาพที่จินอ่อนโยนกับเค้า................จินต้องการอะไรกันแน่.........คาเมะสับสนกับความคิดตัวเอง........ถ้าต้องการให้ชดใช้
ก็จะชดใช้ให้หมดเรื่องไป.....จะได้ไม่ต้องมาเจอกันอีก.......
จิน ---- ไม่เป็นอันทำงานเหมือนกัน.....นั่งยิ้มกับการกระทำของเค้าเมื่อคืน......ร่างกายของเค้าที่คาอยู่ในตัวของคาเมะตลอด
ทั้งคืน......รอยต่างๆที่เค้าเป็นคนทำไว้บนร่างกายของคาเมะ........ฝากรอยความเป็นเจ้าของเอาไว้.........แต่ภาพที่ทักกี้จูบมือ
คาเมะก็ผุดขึ้นมา......ยิ้มหุบลงทันที......ไม่อยากให้ใครแตะต้องคาเมะ......เป็นเพราะต้องการให้คาเมะชดใช้หรือเพียงเพราะ
ว่าหวง!!....ไม่อยากให้ใครยุ่ง นอกจากเค้าคนเดียว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จินที่นั่งคิดอะไรเพลิน ก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทำงานหรูทันที ขับรถคันหรูออกไปยังสถานที่ต้องการไปทันที
++บริษัท KKจิวเวอรี่++
“ไม่ทราบว่าพบใครค่ะ”เลาส่วนตัวของคาเมะถามชายร่างสูงที่ดูสง่าเดินมาทำท่าจะเข้าห้อง
“เอ่อ คุณคาซึยะครับ”หันไปตอบเลขาหน้าสวย
“นัดไว้รึป่าวคร่ะ”
“เปล่าครับ”
“ตอนนี้คุณท่านมีแขกอยู่ นั่งรอซักครู่นะค่ะ”เลขาบอกให้จินนั่งรอที่โซฟารับแขกหน้าห้องทำงานของร่างบาง
--ภายในห้องทำงานของร่างเล็ก--
“ทักกี้....ไหนว่านัดตอนเย็นงัยฮะ นี่ยังไม่ถึงเวลาเลยนะฮะ”คาเมะพูดพลางก้มดูนาฤกาที่ข้อมือ
“ก็มารับไงครับ คาซึยะจะได้ไม่เหนื่อย”ส่งยิ้มให้ร่างบาง......หวานหยดย้อย
“ผมยังทำงานไม่เสร็จเรย”คาเมะพูดไปเก็บทำงานไป
“เด๋วผมนั่งรอ รับรองไม่กวนเด็ดขาด”ทักกี้พูดเส็ดก็เดินไปนั้งรอที่โซฟาในห้องทำงาน มองหน้าร่างบางไม่หยุด.....เจ้าตัวเริ่ม
รู้สึกว่าทักกี้ยังมองเค้าอยู่ไม่วางตา
“ทักกี้ฮะ หน้าผมมีอะไรติดอยู่หรอฮะ ผมเห็นมองอยู่นานแล้ว”ทักขึ้น.......ไม่ชอบเรย มีคนมานั่งมองหน้าแล้วยิ้มๆเนี่ย
“มีสิ ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆๆ”ขำแกล้งร่างบางตรงหน้า
“อะไรอ่า”คาเมะเอามือถูหน้า แร้งๆเพื่อให้สิ่งที่อยู่บนหน้าหายออกไป
“ตรงนี้ๆ ตรงนี้ด้วยๆ ตรงนี้อีก”ทักกี้พูดกับชี้หน้าตัวเองแทนจุดบนหน้าร่างบาง
“ไหนอ่า ไม่เห็นมีเลย.....แกล้งกันหนิหน่า”คาเมะงอนตุ๊บป่องแร้ววว...
“โอ๋ๆ ขอโทดษคร้าบบ ผมม่ะได้ตั้งใจ”เดินง้อร่างบางที่เดินไปมา
“เด๋วเลี้ยงข้าวม่ะอั่นเลย อยากกินไรสั่งตามสบาย”โห เปิดทางเต็มที่...สั่งแหลกเลย....คาเมะคิดแผนชั่วร้าย
“ฮ่าๆๆๆๆ ผมกินเยอะน่ะ จ่ายไหวหรอ”ยิ้มออกมา ที่งอนน่ะแค่แกล้งเท่านั้นเอง
“ฮ่าๆๆๆๆ ไหวสิ แค่เนี่ย จิ๊บๆ”
เสียงหัวเราะของทั้งสองคนที่กำลังแกล้งกันอย่างมความสุข หารู้ไม่ว่าเสียงแห่งความสุขนั้นได้เล็ดลอดออกมาข้างนอก ทำให้คน
ข้างนอกได้ยินทุกสิ่งทุกอย่าง เสียงหัวเราะของคาเมะ...............คนที่อยู่กับเค้าแต่ไม่เคยแม้แต่จะยิ้มให้เค้า มีรึเสียงหัวเราะ
แบบนี้จะได้ยิน...............แต่อีกเสียง............เสียงของใครไม่รู้ อยู่กับคาเมะ ท่าทางสนิทสนมกันหน้าดู..........จินที่ฟังเสียง
หัวเราะนั้น สายตาวาวก็จ้องที่ประตูห้องบานใหญ่.......................เมื่อไหร่จะเปิด.....จะได้เห็นคนที่สามารถทำให้คาเมะมีความ
สุขได้ขนาดนี้............................ว่าแล้ว ประตูบานใหญ่ก็เปิดออก คาเมะกับชายอีกคนเดินออกมาพร้อมกัน
“มิกะฮะ วันนี้ผมกับก่อนน่ะฮะ บ๊ายบาย”ยิ้มให้เลาขาสุดสวยหน้าห้อง แต่ไม่ทันเห็นอีกคนที่นั่งมองอยู่
“คุณคาซึยะค่ะ มีคนมาขอพบตั้งนานแล้ว”เลขารายงาน ชี้ไปยังคนที่มานั่งรอตั้งนานแล้วจนได้ยินเสียงที่มีความสุขของร่างบาง….
คาเมะหันไปนิ้วเรียวของเลขา แต่ก็ต้องตกใจ........................อาคานิชิ จิน...........นายมาทำไม ทั้งๆที่ชั้นอุตส่าออกมากะจะไม่
ให้เห็นหน้านายแล้ว
“ช่วยบอกเค้าด้วยน่ะครับว่า......ผมไม่ว่าง”สั่งให้เลขาบอก
“อ่อ ......อีกอย่าง......ช่วยเชิญเค้ากลับด้วย...ขอบคุณน่ะฮะ”หันไปมองอย่างเหยียดๆ
“ค่ะ”เลขาก้มหน้ารับคำสั่ง
“ทักกี้ฮะไปกันเถอะ ผมหิวจะแย่อยู่แล้ว ยังไม่ได้กินอะไรเลย”ควงแขนทั้งกี้แบบอ้อนๆ........ทำเสียงอ้อนๆใส่อีก........ทักกี้จับ
มือที่ร่างบางควงเบาๆ
“ครับ ไปกับเถอะ”คาเมะเดินควงแขนทักกี้ออกไป หันมามองจินด้วยสายตาเหยียด
เลขาเดินมาบอกจินที่นั่งสายตาดุๆ.....น่ากัวจิงๆ.....จินเดินตามออกมา.......................เตรียมที่จะลงลิฟท์ไปข้างล่าง.......แต่
คาเมะและทักกี้ก็ยืนรออยู่เหมือนกัน
--ติ๊งต่อง—เสียงลิฟท์ดังขึ้น พร้อมกับประตูลิฟท์เปิดออก.....คาเมะยังควงแขนทักกี้เข้าไปในลิฟท์ โดยมีจินเดินตามเข้ามา
ด้วย.................ภาพที่เห็นร่างบางควงแขนกับคนอื่น......มันทำให้จิตใจของร่างใหญ่ไม่พอใจอย่างมาก......ประตูลิฟท์ปิดลง
อย่างช้าๆ
“ทักกี้ฮะ....เราจะไปกินร้านไหนดีฮะ”ส่งสายตาหวานๆให้ทักกี้....โดยที่ไม่รู้ว่ามีอีกคนมองอยู่
“แล้วแต่คาซึยะสิครับ”เอาใจเต็มที่กับคนคนนี้....ยอมทุกอย่าง
“โอ๊ย!! ทักกี้ฮะๆ อะไรกัดก็ไม่รู้”เกาตามซอกขอขาวอย่างแรง.....แซบ อะไรกัดเค้าก็ไม่รู้
“ไหนๆ ดูซิ ตรงไหน”ถามด้วยความเป็นห่วง คาเมะชี้ไปตรงซอกขอขาวโดยไม่ทันระวังตัวว่ารอยที่จินฝากเอาไว้เมื่อคืนจะ
ปรากฏให้ทักกี้เห็น แต่ทักกี้ไม่ได้คิดอะไรสักนิด เป็นห่วงร่างเล็กตรงหน้ามากกว่า.........................การกระทำของทั้งคู่เป็นการ
กระทำที่ทำให้อีกคนไม่พอใจเข้าไปใหญ่.................ยั่วกันนักใช่ไหม............................คิดจะแกล้งกันรึงัย.........
--ติ๊งติ่ง—เสียงลิฟท์ดังเมื่อถึงจุดหมาย ประตูลิฟท์เปิดออก ทักกี้พาคาเมะเดินออกไปขึ้นรถ เพื่อไปกินข้าว....ส่วนจินเดินออกมา
แล้วก็เดินไปอีกทาง เพื่อไปขึ้นรถเช่นกัน……ยอมรับว่าทนไม่ได้กับการกระทำของร่างบาง....เดินขึ้นรถรีบขับรถออกไปทันที
++ร้านอาหารสุดหรู++
“ที่นัดมานี่ มีอะไรกับผมรึฮะ”คาเมะถามขึ้นหลังจากที่กินอาหารกันก็นานพอสมคสร
“คือ.....เอ่อคือว่า….”มันพูดยากจัง
“อะไรหรอฮะ”คาเมะทำท่าสนใจเต็มที่
“คือผมชอบคาซึยะครับ”ทักกี้ตัดสินใจพูดออกไป
“ครับ”คาเมะรับรู้ แต่ไม่เคยคิดอะไรเกินเลยไปมากกว่าพี่ชาย
“เป็นแฟนผมได้ไหม๊ครับ”น่าน ตัดสินใจถาม หวังว่าจะได้คำตอบจากร่างบางที่น่าจะยอมรับเค้า
“เอ่อ....คือผม...ผม”คาเมะหน้าเจื่อน.............จะพูดงัยดี.......ก็ไม่ได้ชอบอ่ะ
“ไม่เป็นรัยครับ ผมเข้าใจ”ทักกี้ทำหน้าเส้าๆ
“เเต่ผมชอบทักกี้นะฮะ ....รักทักกี้เหมือนพี่ชาย.....”พูดออกมาตามอย่างที่ใจคิด ทักกี้ยิ้มกัยคำพูดของร่างบาง อย่างน้อยคาเมะ
ก็ยังรักเค้า.......ถึงจะฐานะอื่นก็เถอะ
“ไม่เป็นไรครับ เป็นพี่ชายก็ได้.....พี่ชายคนนี้จะดูแลน้องคนนี้ให้ดีที่สุด”ทักกี้เอามือยีหัวคาเมะจนยุ่งเหยิง
“อ่าๆ พี่ทักกี้ก็”เปลี่ยนสรรพนามทันที
“คาซึยะ กลับกันเถอะ”ควักเงินออกมาวางไว้
“ครับ เรียนคาเมะก็ได้ สั้นดี”ยิ้มให้อีกที..........ทั้งสองเดินออกมาจากร้านอย่างมีความสุข....ทักกี้ขับรถพาคาเมะไปส่งที่
บ้าน......บ้านหลังใหญ่ที่มีแต่คาเมะอยู่ และยังเหลือเพียงคนรับใช้บางส่วนเท่านั้นที่ยังคงอยู่
“ถึงละครับ”ทักกี้จอดรถหน้าบ้าน ไม่ได้เข้าไปส่งข้างใน
“ขอบคุณนะครับพี่ชาย......ขับรถกลับบ้านดีๆหล่ะครับ”ยิ้มหวานให้ทักกี้...............มีความสุกจังเมือ่เห็นรอยยิ้มของคาเมะ
“คร้าบบบ น้องรัก ไม่ต้องเป็นห่วง”รับคำ เมื่อร่างบางเดินออกจากรถไปก็ขับรถออกไปทันที คาเมะมองตามรถที่แล่นออกไป
หันมาล้วงหากุญแจบ้าน
ร่างบางที่กำลังควานหากุญแจบ้าน ไม่อยากรบวนคนใช้ มันดึกมากแล้ว จู่ๆ ก็มีรถมาจอดข้างหลัง คาเมะหันไม่มอง.......ตกใจ
อีกแล้ว...............นายมาทำไม อาคานิชิ จิน.................หันกลับไปหากุญแจบ้านตามเดิม
“ขึ้นรถ”จินพูดเสียงเรียบ ตอนนี้มายืนอยู่ข้างหลังคาเมะแล้ว……….คาเมะทำเป็นไม่ได้ยิน ยังคงหากุญแจอยู่....มือเริ่ม
สั่น...............เมื่อไหร่จะเจอสักที ของเยอะแยะ รกไปหมด............อ่อเจอแล้ว..........
คาเมะกำลังไขกุญจาบ้านอยู่.............จินกระชากคาเมะลากไปขึ้นรถที่จอดเทียบอยู่
To..Be..Con
-
--Part7
คาเมะที่ถูกจินกระชากขึ้นรถมาก็นั่งนิ่ง.............ไม่อยากแม้กระทั่งจะมองหน้า.................ร่างบางหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง
รถ........................ไร้เสียงสนทนาใดๆทั้งสิ้น.......................จินขับรถด้วยความเร็วสูง คงเป็นเพราะแอลกอฮอลที่เพิ่งกินมากับ
ยูอิจิก่อนที่จะมาดักรอหน้าบ้านของคาเมะ................จินขับรถออกไปนอกชานเมืองเรื่อยๆ..............ร่างบางที่นั่งเงียบอยู่นาน
ตอนนี้หลับไปแล้วคงเป็นเพราะความเหนื่อยที่สะสมมาทั้งวัน............รวมทั้งการกระทำของจินที่ทำเค้าเมื่อคืน ยังรู้สึกเจ็บ แต่ก็
ต้องฝืนทนความรู้สึกนั้นเอาไว้ ไม่อยากแสดงให้ใครรับรู้ทั้งสิ้น.....ขอเก็บความรู้สึกนี้เพียงฝ่ายเดียว......เพราะมันเป็นเรื่องเรื่อง
ของเค้า ที่จะต้องชดใช้ให้หมดสิ้น................จินที่ขับรถมาเป็นระยะทางที่แสนไกล.................รถคันหรูถูกจอดหน้าบ้านพัก
ตากอากาศที่ดูสวยงาม..............น่าอบอุ่น...................เห็นแล้วน่าอยู่จริงๆ..................จินดับเครื่องรถ หันหน้ามาทางร่างบาง
ที่ตอนนี้หลับตาพริ้ม..........แต่ตาคู่สวยนั้นดูหมองเศร้า..บอบช้ำมาก..คงเป็นเพราะร้องไห้หนัก.....หรือเป็นเพราะไม่ได้พัก
ผ่อน...ก็ไม่รู้ได้.......จินเห็นร่างเล็กนั้นก็อดใจไม่ได้ที่จะขโมยหอมของคาเมะ......คาเมะรู้สึกตัวหน่อยๆ....ค่อยๆลืมตาขึ้น.....
แต่เพื่อนลืมตาโตเต็มที่แล้วก็เห็นจินที่ยื่นหน้ามาอยู่ข้างหน้าเค้า......สายตาของจินจ้องใบหน้าของคาเมะ......คาเมะเป็นฝ่าย
หลบตาจิน....ไม่......ไม่อยากมอง
“พามาที่นี่ทำไม”คาเมะถามเสียงเรียบ ไม่มองหน้าจิน ทั้งๆที่หน้าจินยังอยู่ไกลไม่ถึง5cm.
“พักผ่อนไง ท่าทางน่าจะเหนื่อย เมื่อคืนก็มีอะไรกับชั้น แถมเมื่อกลางวันยังมีอะไรกับหมอนั่นอีก ถ้าไม่เหนื่อยนายก็คงเก่งน่าดู
เลยหล่ะ”กระซิบข้างหูร่างบางเบาๆ แต่แฝงไปด้วยน้ำเสียงที่ดูเยาะเย้ย.....ดูถูก......คาเมะที่ฟังนั้นก็โมโห.....ทำไมต้องดูถูกเค้า
แบบนี้ด้วย
“เหนื่อยมากเลยหล่ะ.....แต่ไม่ใช่กับนายน่ะ.....กับนายหน่ะไม่ได้ครึ่งของทักกี้เลยซักนิด”คาเมะพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยั่นเต็มที่
ผลักตัวร่างสูงที่คร่อมเข้าอยู่ออก แล้วเดินออกไปทันที................จินที่ได้ฟังอย่างนั้นก้อเลือดขึ้นหน้า...............คาเมะที่เดิน
ออกมาจากร่างสูง ก็เดินมายังชายหาด เดินไปเรื่อยๆ น้ำตาที่เก็บมานาน ตั้งแต่ออกจากบ้าน ตอนนี้ถูกสั่งให้ไหลรินลงมาอาบ
แก้มที่ขาวใส..............จินเดินที่อึ้งอยู่สักพักก็เดินตามออกมา แต่ตอนนี้กลายเป็นวิ่งตามแล้ว...........คาเมะหันกลับไปมองทาง
ที่เดินมา เห็นจินกำลังวิ่งมาทางเค้า..............คาเมะก็ออกแรงวิ่งทันที...............วิ่งหนีจินที่วิ่งตามเค้า...ตอนนี้จินวิ่งใกล้เข้ามา
แล้ว................คาเมะรู้สึกเหมือนขาหมดแรง.............
ทำไมขามันก้าวไม่ออก............เทียบกับจินตอนนี้ยิ่งวิ่งหน้ามุ่งมั่น ใกล้เข้ามาทุกที.........ร่างบางก็พยายามวิ่งหนีเต็ม
ที่.................แต่ขาที่หมดแรงนี่สิ...........สะดุดกับเชือกที่ผูกเรือเข้าให้..............คาเมะที่ทรุดลงไปเพราะความซุ่มซ่ามของตัว
เอง สายตายังคงมองร่างสูงที่วิ่งเข้ามาหาเค้า..........คาเมะพยายามเขยิบหนี หนีให้ไกลที่สุด........แต่ร่างสูงก็วิ่งมาจน
ทัน...........หยุด ยืนมองร่างเล็กที่พยายามเขยิบหนีเค้า...........จินเดินเข้ามาใกล้ตัวคาเมะเรื่อยๆ
“จะหนีไปไหนหล่ะ”ก้มลงจับข้อมือร่างบางไว้....บีบแน่น.....รีบประกบปากร่างบางทันทีลิ้นอุ่นๆถูกแทรกเข้าไปเซาะหาความ
หวานของร่างบาง น้ำใสๆที่ไหลลงมาจากตาทั้งสองข้างของคาเมะ ดูเหมือนจะไหลลงมามากกว่าเดิม........คาเมะส่ายหน้าไป
มา.........ไม่อยากได้สัมผัสแบบนี้............
“ของชั้นมันแย่กว่าทักกี้ตรงไหน..............รังเกลียดนักใช่ไม๊”จินพูดจบก็ลากคาเมะมาข้างเรือที่ถูกนำขึ้นมาจอดอยู่บนหาดใต้
ต้นไม้ใหญ่ จินผลักคาเมะลงบนพื้นทรายสีขาวนวล.........จินรีบทาบทับลงไปบนร่างบางทันที..............ประกบปากคาเมะอีก
ครั้ง ซอดแทรกลิ้นเข้าไปทันที........คาเมะก็ได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนความรู้สึกนี้.....ทั้งๆที่อยากปฏิเสธเต็มที่.....แต่ทำไม่ได้.......
ใบหน้าของจินเริ่มซุกไซร้ไปตามซอกคอที่ขาวนวล มือก็พันธนาการปลดกระดุมเสื้อของร่างบางออก..........คาเมะใช้แขนที่อ่อน
แรงผลักจินออก.......ปฏิเสธแต่ก็ไม่เป็นผล...........กระดุมที่ถูกติดแน่นเมื่อตอนเช้า แต่ตอนนี้ได้ถูกปลดออกจนมาถึงเม็ดที่3
แล้ว
“ไม่น่ะ……….ไม่..........ของร้อง”คาเมะส่งเสียงขอร้อง.........มือก็ผลักร่างใหญ่ตรงหน้าเต็มแรง...
“กลัวใครจะมาเห็นหรือไง......ไม่ต้องกลัว......ชั้นรับรองไม่มีหรอก..” พูดด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัวสำหรับคาเมะ.......แต่ก็คงไม่มี
ใครเห็นหรอก.............เพราะมันเป็นเวลากลางคืน..........แล้วที่ตรงนี้เป็นที่ที่ไร้แสงไฟ มีแต่แสงดาวที่อยู่บนฝากฟ้าเท่า
นั้น.......ซึ่งเป็นแสงสว่างรำไรๆ…….หน้าก็ยังซุกไซร้อยู่ตามซอกคอขาวๆของคาเมะ
“ไม่.......ขอร้องน่ะ ฉันขอร้อง”น้ำตาใหลพรากลงมาอาบแก้มทั้งสองอย่างไม่ขาดสาย......ใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาส่ายไป
มา.........ตัวก็ยังดิ้นให้หลุดจาการเกาะกุมของร่างใหญ่...........ถอยเขยิบไปเรื่อย.....
“จะไปไหน…..มานี่”คาเมะที่เขยิบถอยไปข้างหลัง...........โดนจินจับข้อเท้าลากเข้ามาหาตัวเอง
“โอ๊ย.....เจ็บ..เจ็บ”เจ็บตรงข้อเท้าที่ร่างใหญ่จับ........ที่เดินสะดุดเมื่อกี้ เกิดรอยเขียวช้ำขึ้น……จินชำเลืองเห็นข้อเท้าที่เค้าจับอยู่
ก็ต้องตกใจ..........ข้อเท้าที่บวมขึ้นมา..........ตรงข้อมีรอบช้ำออกดำๆ......มองไม่ค่อยเห็นเพราะไม่มีแสดงไฟที่สว่างไสว.....แต่
ความคิดของจินคิดว่าเป็นรอยช้ำแน่นอน......
“ขอโทษ”คำพูดที่แผ่วเบาของจิน........จินจูบซับน้ำตาที่ไหลพรากลงมา........โอบกอดคนตัวเล็กให้อยู่ในอ้อมแขน.........เค้าเป็น
คนผิดใช่ไหม๊ ที่ทำอย่างนี้กับคาเมะ.........น้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสายกลับไหลลงมามากกว่าเก่า........
“กลับบ้านกันเถอะ”อุ้มร่างบางขึ้น กระชับกอดแน่น.........พาเดินกลับบ้าน.......คาเมะเอาหน้าซุกกับอกกว้างของร่างใหญ่..........
กลิ่นเหล้า............ก่อนจินมาจินไปกินเหล้ามาหรอ..............ท่าทางจะเมาพอสมควร..............
จินที่เดินอุ้มคาเมะมาจากที่ชายหาด......ตอนนี้มาหยุดอยู่หน้าบ้านพักตากอากาศ...............อุ้มร่างเล็กเข้ามาวางบนโซฟาที่ดู
หรูหรา แต่ดูเข้าชุดกับบ้านหลังนี้มาก โซฟาสีขาวตัดกับห้องสีฟ้า.....ดูสวยงามมาก
“นั่งรออยู่ตรงนี้น่ะ เด๋วมา”จินเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ และออกมาพร้อมกันกะละมังใบเล็กๆที่ใส่น้ำอุ่นๆ พร้อมกับมีผ้าผืน
เล็กๆแช่อยู่
“ไหนดูสิ”จับข้อเท้าร่างเล็กขึ้นมาดู.................ข้อเท้าบวมเป่ง............สีผิวหนังบริเวณนั้นเปลี่ยนไปเป็นสีเขียวๆ ม่วงๆ ช้ำ
เลือด
“สงสัยข้อเท้าจะซ้น....”จินบิดผ้าหมาดๆ เอามาเช็ดเบาๆ บริเวณข้อเท้า ทำความสะอาดให้..........แล้วเดินไปหยิบยามาทา
“นี่ทายาหน่อยน่ะ”เปิดฝาหลอดยา.......บีบเจลใสๆที่อยู่ในหลอดลงบนนิ้ว..............ทาข้อเท้าให้ร่างเล็กอย่างบาที่สุด.............ไม่
อยากทำร้ายร่างนี้แล้ว............พอแล้วกับการที่จะทำให้ร่างนี้เจ็บปวด.......คาเมะที่มองดูการกระทำของร่างใหญ่ก็แปลก
ใจ..................เค้าเป็นอะไรของเค้าน่ะ........................ทำไมถึงทำให้เราขนาดนี้....................ยอมทำให้ทุกอย่าง............
มองหน้าร่างใหญ่ที่ก้มหน้าดูข้อเท้าของตัวเองด้วยคิ้วที่ผูกมัดติดกันไว้.....สงสัยจริงๆ....
“เสร็จล่ะ”เงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับคาเมะพอดี..............คาเมะเป็นฝ่ายหลบตา.........จินยิ้มให้ร่างเล็กที่ไม่เห็นรอยยิ้มเค้า
“ขอบคุณ”พูดออกไปเมื่อจินเดินเอากะละมังกับหลอดยาไปเก็บ
“นอนซะน่ะ”อุ้มร่างเล็กเข้ามาในห้องนอน....วางร่างบางลงบนเตียง.................ห่มผ้าห่มให้ร่างเล็กที่ท่าทางจะเหนื่อย
มาก..........เมื่อเห็นร่างเล็กหลับตาลง......จูบที่หน้าผากเบาๆ.............ปิดไฟ.........เดินหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป...............
เมื่ออาบน้ำเสร็จก็ออกมาหยิบผ้าห่มที่อยู่ในตู้กับหมอนออกมา...........เดินไปยังโซฟา ล้มตัวลงนอน.............
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กลิ่นของอาหารเช้าโชยเข้ามาเตะจมูกร่างที่นอนอยู่บนเตียง..............ทำให้ร่างนั้นขยับตัว ค่อยๆลืมตาขึ้น..............ลุกขึ้น
พยายามพยุงตัวให้ลุกเดินไปตามกลิ่นที่โชยเข้ามา..............ภาพที่คาเมะเห็นตรงหน้า............คนที่ดูออกจะเป็นคุณชายอย่าง
อาคานิชิ จิน กำลังทำอาหารอยู่ในครัว.............คาเมะเผลอยิ้มให้กับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า.......
“อ่าว...ตื่นนานรึยัง”เสียงเรียกของจินทำให้คาเมะหลุดจากพวังค์ทันที
“ไม่นานเท่าไหร่”หลบสายตากับคนตรงหน้า..................ไม่กล้ามอง
“แล้วทำไมมายืนอยู่ตรงนี้หล่ะ.......ขายังเจ็บอยู่ไม่ใช่หรอ”พยายามพยุงตัวร่างเล็ก
“ค่อยยังชั่วแล้ว”คาเมะตอบเสียงเรียบ ผลักมือจินออกเบาๆ
“ม่ะ มากินข้าวดีกว่า”แรงผลักเบาๆของคาเมะไม่เป็นผล...............จินจับแขนคาเมะใช้ตัวเองเป็นที่พึ่งให้ร่างเล็กเดินตามมาที่
โต๊ะกินข้าว...............เลื่อนเก้าอี้ให้คนตัวเล็กนั่ง...............อ้อมไปอีกฝั่งนั่งลงกินข้าวด้วยกัน.................ระหว่างการกินข้าว
นั้น...................ไม่มีเสียงสนทนาใดๆทั้งนั้น......................
“กินนี่หน่อยสิ” ตักสลัดที่อยู่กลางโต๊ะให้..........เห็นคาเมะนั่งคนซุปไปมาให้ถ้วยไม่ค่อยจะกินสักเท่าไหร่
“กินข้าวเสร็จแล้วก็อาบน้ำซะน่ะ…..ชั้นจะได้ไปส่งที่บ้าน”เก็บจานที่อยู่บนบนโต๊ะอาหาร เดินเข้าครัวไป
คาเมะค่อยๆลุกขึ้น เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอย่างว่าง่าย
“ไหนดูแผลหน่อยสิ”เดินมาดูคาเมะที่แต่งตัวออกจากห้องน้ำแล้วมานั่งอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก................จับข้อเท้าร่างเล็กขึ้นมา
ดู
“ทายาอีกครั้งคงจะดีกว่านี้น่ะ”หยิบยาที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเล็กๆขึ้นมาทาที่ข้อเท้าร่างเล็ก…………ทายาเสร็จก็จะอุ้มร่างเล็กที่นั่ง
เหม่ออยู่.............คาเมะตกใจ.............จินอุ้มคาเมะออกมาจากบ้านขึ้นรถแล้วรถคันหรูก็ถูกขับออกไป.......................
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นี่นาย!! เห็นจินไม๊”ยามะพีที่เข้ามาหาจินที่บริษัทแต่เช้า ถามยูอิจิที่เดินเล่นอยู่ให้บริษัท
“ไม่เห็นครับ ที่เห็นก็คงมีแต่ผมหล่ะครับ”ส่งยิ้มยั่วอารมณ์คนตรงหน้า
“แล้วรู้ไม๊ว่าจินไปไหน”ไม่อยากคุยจริงๆกับคนนี้...........ท่าทางจะไม่รู้เรื่อง...........
“จะไปรู้หรอ เผอิญผมก็ไม่ได้ไปนอนกะไอ้จินซะด้วย เลยไม่รู้ว่ามันไปไหน”ยูอิจิทำทำหน้าตายิ้มยียวนร่างเล็กเรื่อยๆ............
อยากแกล้งซะจริง......................คนอะไรน่ารักเป็นบ้าเลย...................
“เห่ย.....ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้ว”ทำเสียงสูง...............เบื่อจริงๆเลยเนี่ย พวกกวนประสาท.................ไม่อยากพบไม่อยาก
เจอ...............................ยามะพีเดินสะบัดหน้าใส่ยูอิจิเดินเข้าห้องทำงานจินไป
“นาย....ตามชั้นเข้ามาทำไม”ยามะพีที่นั่งรอจินอยู่ที่โซฟารับแขกตัวหรูในห้องทำงานจิน.......ถามขึ้น เมื่อเห็นยูอิจิเดินตามเข้า
มา
“อ่าว....ก็นี่ห้องทำงานเพื่อนผม.....ทำไมผมจะเข้ามานั่งไม่ได้หล่ะครับ”พูดพร้อมเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงานจิน
“เห่ย เบื่อจริง…ไม่อยากเจอก็ต้องมาเจอ”ยามะบ่นกับตัวเองเบาๆ………….ยามะพีนั่งเงียบไม่คุยกับยูอิจิที่นั่งมองหน้าเค้ายิ้มๆตลอด
สักนิด
“คุณสุดสวยครับ...........ไม่หิวหรอครับ”ยูอิจิถามขึ้น ................นั่งรอจินนานแล้ว..นี่ก็เที่ยงแล้วด้วย................เลยตัดสินใจชวน
ร่างบางออกไปกินข้าว
“ใครสุดสวย..........”หันมาค้อนให้ยูอิจิ
“คุณก็ดูสิครับ......ในห้องนี้นอกจากผมกับคุณยังจะมีใครอีก........ถ้าไม่ใช่ คุณ”ยิ้มให้ยามะที่ส่งสายคากินเลือกกินเนื้อมา
ให้...............ชอบเจงเจ๊งยั่วอารมณ์คนสวยขี้งอนเนี่ย
“นี่นาย.....ชั้นเป็นผู้ชายน่ะ....มาเรียกอย่างนี้ได้ยังไง”สะบัดหน้า เชิดใส่ยูอิจิสะนี่...........งอนเข้าแล้ว
“โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอโทษคร้าบบบบบ.....ป่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ”เดินมาลากยามะที่นั่งอยู่ให้ลุกขึ้นตามแรงฉุด
“ไม่ ฉันไม่หิว…..ปล่อยยยย”ปฏิเสธเต็มที่ ทั้งดิ้น ทั้งถีบ
คร้อก~~~เสียงท้องร้องของยามะดังขึ้น..........
“โห หิวก็ไม่บอก วางฟอร์มอยู่นั่นแหละ”ยิ้มกัยอาการที่มันฟ้องว่า....................กำลังหิวอย่างรุงแรง.............ไม่สนใจลากยามะ
ออกจากห้องทำงานจินไป พาขึ้นรถสปอร์ทที่จอดอยู่ขับหายออกไปอย่างรวดเร็ว
To..Be..Con
ชอบจินแบบนี้จังเลย :fox2: คู่ มะพี+พี่ยู ก้อน่ารัก :impress2:
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะงับ :give2:
-
หุหุ ยั่วกันไปมา จนได้เรื่อง :kikkik: :kikkik:
-
เมื่อไหร่ยูจะจัดการยามะพีซะทีละครับ :haun1:
-
บีบหัวใจจริงเลยยย :kikkik: :kikkik:
-
อยากเห็นคู่ยูกะยามะบ้าง :kikkik:
จินกะคาเมะบ่อยแระ :haun1:
-
มาแต่เช้าเลยคับวันนี้ :laugh5:
อ่านกันต่อเลยดีก่าเนอะ :give2:
--Part8
.รถคันหรูที่มีเพียง2ร่างนั่งอยู่ภายในได้ถูกขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน....คาเมะนาชิ.........เมื่อรถจอดสนิท...........จินเห็นคาเมะที่
กำหลังหลับอยู่..............เวลาหลับเหมือนเด็ก...............อ่อนโยน...............แต่แววตาแฝงไปด้วยความเศร้า...............
“ถึงแล้ว....คาซึยะ”ย้ายจากฝั่งคนขับมาเปิดประตูอีกฝั่ง...............โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ กระซิบข้างๆหู...............ร่างบางที่
หลับแบบไม่รู้เรื่อง................ยังคงไม่รู้สึกตัว……….จินเลยตัดสินใจอุ้มเข้าบ้านไป
“อ๊ะ”ร่างบางที่รู้สึกจากการหลับใหลเมื่อครู่ตื่นขึ้น..................ตกใจ.................จินอุ้มเค้าอีกแล้ว.................ทำไมคนคนนี้ถึง
ต้องทำดีกับเค้าด้วยหล่ะ.....................
“คุณหนูค่ะ เป็นอะไรค่ะ ทำไมขาถึงบวมอย่างงี้หล่ะค่ะ”แม่บ้านเก่าเเก่ของบ้านหลังนี้ ถามขึ้นเมื่อเดินออกมาจากครัว..........
เห็นจินอุ้มคาเมะไปวางที่โซฟา
“สะดุดกิ่งไม้หน่ะครับ....ไม่เป็นรัยหรอกครับ”ยิ้มให้แม่บ้านที่มานั่งทายาที่ข้อเท้าให้
“ไปทำอิท่าไหนหล่ะค่ะ คุณหนูที่ซนจริงๆเลย”แม่บ้านที่ไม่รู้อะไร ..................ชั่งถามแทงโดนใจแดงๆจริงๆเลย
“ป้าครับ ผมกับก่อนน่ะครับ ฝากดูแล้คาซึยะด้วยน่ะครับ”จินเมื่อเห็นว่าป้าทายาให้คาเมะเส็ดแล้ว........ก็ขอลากลับก่อน
++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นายรู้จักร้านอาหารแบบนี้ด้วยหรอ”ยามะที่โดนยูอิจิลากมากินข้าวถามขึ้น...................เมื่อเห็นสภาพร้านที่ดู
หรูหรา..................ราคาอาหารไม่ต้องพูดถึง................คงจะแพงหูฉีกเลยมั้ง..................
“ทำไมหล่ะ แปลกหรอ”
“ก็ไม่แปลกหรอก แค่คิดว่านายน่าจะเข้าแต่คลับเท่านั้น ไม่คิดว่านายจะรู้จักร้านอาหารหรูๆ ด้วย” ตอบออกไปอย่างใส
ซื่อ....................สายตายังมองไปรอบๆร้าน
“ชั้นดูเพลบอยขนาดนั้นเลยหรอ”หันมาถามกวนๆใส่ยามะ
“ใช่”ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เอ๊ะ ไอ้นี่คืออะไรหรอ มีไว้ทำไม”ยาเมะทำหน้าสงสัยถามยูอิจิ...........รีโมทกับจอเล็กๆที่ตั้งอยู่ทุกโต๊ะ............มีไว้ทำไม
กัน...........
“เด๋วก็รู้” ยิ้มกวนใส่ยามะ...........
“นี่ครับเมนู”บริกรเดินมายื่นเมนูไว้แล้วเดินออกไป
“ไหนหล่ะ เค้าไว้ทำอะไรหรอ”ตายังกวาดมองไปรอบๆ..............ยามะเอ๋ย ชั่งไม่รู้อ่ะเสียจริง
“อยากกินอะไรหล่ะ”ยูที่นั่งพลิกหน้าเมนูดูอาหารถามขึ้น................เห็นร่างตรงหน้าม่ะได้เปิดดู
“แบบนายล่ะกัน แล้วไอ้นี่ไมไว้ทำไมหรอ”ตอบออกไปงั้นๆ.............อยากรู้เต็มที่แล้ว...............เค้ามีไอ้นั่นไว้ทำอะไร………เอานิ้ว
ชี้ไปที่รีโมทที่วางอยู่ข้างๆยูอิจิ
“ไอ้นี่เค้ามีไว้สั่งอาหาร”ยูอธิบายให้ฟัง.................หยิบโรโมทขึ้นมา...............กดรหัสอาหารพร้อมกับจำนวน…..
“นายไม่เคยมาร้านนี้เลยหรอ”ยูอิจิ ที่อยากรูความสัมพันธ์ระหว่างยามะกับเพื่อนรักมากขึ้น
“ไม่เคยเลย ถ้าเคย แล้วฉันจะมาปล่อยเหียกแถวนี้หรอ”ตอบหน้ายู่ๆ ...............จะว่าเห่ยก็ว่าไปเถอะ................ก็เค้าไม่เคยมา
หนิ.................จินไม่เคยพามาสักครั้ง
“ไอ้จินไม่เคยพามาเลยหรอ”ถามตรงกับความคิดของอีกคนเป๊ะ
“ไม่เคย ทำไมหรอ” ใช่สิจินไม่เคยพามากินร้านหรูๆแบบนี้เลย...........แต่ก็เคยพาไปร้านที่หรู............แต่ไม่หรูเท่า
นี้................เทียบแทบจะไม่ติดเลย.............
“ปล่าว”ยูแอบยิ้มในใจกับคำตอบ..................ไอ้จินก็ไม่ได้จริงจังอะไรกับยามะมาก.................แต่เค้านี่หลงร่างนี้เข้าไปเต็มๆ
แล้ว.................เค้าคงจะมีสิทธิ์บาง...............
“อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ”บริการสาวยกอาหารมาเสิฟ ...................ทั้งสองนั่งกินข้าวไป ก็คุยไป..............
ท่าทางหยิ่งยะโสของยามะหายไปหมด..............มีแต่ความเป็นตัวเองของตัวเองหลงเหลืออยู่....................หัวเราะเวลายูเล่า
อะไรตลกๆให้ฟัง.............
หน้าบู้เวลายูกวนใส่....................การกินข้าวที่แสนจะสนุกเมื่อจบลง ยูก็ไปส่งยามะที่บ้าน
“ฉันเลี้ยงนายเอง”ยามะพีพูดพร้อมเรียกบริกร..............แต่ไม่มีใครสนใจเค้าสักนิด…………ยูเห็นแบนั้นก็จะอดขำไม่ได้
“นายขำอะไร”หน้าบูด...........ทำไมต้องขำกันด้วยหล่ะ
“ก็ถ้านายเรียกแบบนั้นไม่มีใครสนใจนายหรอก ต้องทำแบบนี้”จับมือร่างบางขึ้นมากดปุ่มที่อยู่บนรีโมท..................ไฟสีแดงๆ
ข้างโต๊ะสว่างขึ้น..................พนักงานเดินมา
“เช็คบิลครับ”ยูอิจิยื่นบัตรเครดิตให้......ตัดหน้าร่างที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“ฉันบอกชั้นจะเลี้ยงไง”
“ไม่ต้องหรอก ชั้นชวนมาชั้นก็ต้องเลี้ยง”ยิ้มให้ร่างบางที่นั่งหน้าบูดอยู่ตรงหน้า
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Rrrrrrrrrr.Rrrrrrrrrrr.Rrrrrrrrrrr
“โมชิ”ร่างบางรับโทรสับที่ดังขึ้น เบอร์ใครก็ไม่รู้
“หายดีรึยัง ที่ข้อเท้าหน่ะ”เสียงที่คุ้นเคยถามขึ้น..................เป็นห่วงมาก..............ถ้าไม่เกรงใจ.................ก็คงจะนอนเฝ้าที่
บ้านไปแล้ว
“นายเอาเบอร์มาจากไหน”ไม่สนใจคำถามของร่างสูงเลย............อยากรู้ต้นตอต่างหาก............เอาเบอร์มาจากไหน...............
แล้วที่ทำอยู่นี่ต้องการอะไรกันแน่.......................หลอกให้ตายใจ...............แล้วจะหุบบริษัทไปเหมือนพ่อใช่ไม๊...................ไม่
ใช่แค่ต้องการใช้หนี้..........แต่ต้องการบริษัทของเค้าด้วย ใช่ไม๊..................ไม่ยอมหรอก..........ชั้นจะใช้หนี้ในส่วนที่ต้องจ่าย
เท่านั้น
“นายไม่ต้องรู้หรอก......ชั้นสามารถหามาได้ล่ะกัน”ร่างใหญ่ตอบคำถามของร่างบางที่ถามเค้าด้วยเสียงนุ่ม
“ข้อเท้าหายรึยัง”เสียงอ่อนโยนของจิน.............ถูกกรอกใส่โทรสับ............ร่างบางที่ฟังนั้นก็หวั่นๆเหมือนกัน.............อย่าเป็น
ห่วงกันเลย
“ค่อยยังชั่ว”ตอบเสียงแข็ง................ความคิดของตัวเองเข้าครอบงำอารมณ์ทั้งหมดตอนนี้................
“พรุ่งนี้ชั้นจะนำเงินไปใช้หนี้ให้นายอีกส่วน”พูดเสียงแข็ง
“ชั้นยังไม่อยากได้”ไม่ชอบให้พูดถึงการใช้หนี้เลย.........ถ้านายใช้หนี้ให้ชั้นหมด............ฉันก็จะไม่ได้เจอนายแล้วใช่
ไม๊...................ความคิดที่เปลี่ยนไปของจิน..............ประทุเข้ามาในหัวสมองอย่างรุนแรง......
“ทำไมหล่ะ............ชั้นใช้หนี้หมด ก็ไม่ต้องเป็นลูกหนี้นายแล้ว”ยังพูดเสียงแข็งเหมือนเดิม................คนที่ฟังอยู่ใจหล่นไปอยู่ที่
ตะตุ่ม.............พูดแบบนี้.................นายรังเกลียดชั้นขนาดนั่นเลยหรอ……….
“ก็ได้ว่ามาที่ไหนหล่ะ”
“ร้านxxxx”ร่างเล็กตอบ ตัดสายไป..............ความคิดต่างๆนานาเข้ามาอีกแล้ว...................นายคิดจะเอาอะไรกันแน่..........อา
คานิชิ.............ชั้นจะชดใช้ให้หมด.....................นายเป็นห่วงชั้นทำไม......................นายทำดีกับชั้นทำไม...................นาย
อ่อนโยนกับชั้นทำไม...............ความคิดต่างๆมากมายถูกถามขึ้นในหัวสมองของคาเมะ..............อยากรู้คำตอบ....ทุกคำ
ถาม...............อีกฝ่ายที่วางโทรสับไป............นายรังเกลียดชั้นมากใช่ไม๊...............นายไม่รับรู้ถึงสิ่งที่ชั้นทำให้บ้างรึ
งัย......................ความห่วงใย.................ความอ่อนโยนที่หยิบยื่นให้........นายรับรู้มันบ้างรึปล่าว............นายเป็นคนทำให้ฉัน
รักนาย..............แล้วนายก็ทิ้งความรักที่ชั้นให้..............หรือความรักที่ฉันให้นาย...........นายไม่เห็นมันสักนิด................อยาก
ให้นายรับรู้ความรู้สึกชั้นบ้าง...............ความรู้สึกที่ไม่แน่ใจว่าใช่รักรึป่าว....................แต่ก็คิดว่ารักมากกว่าครึ่ง
แล้ว.................ชั้นจะไม่ทำร้ายนายอีก..........ขอแค่นายอย่าบอกว่าจะชดใช้ให้......................ชั้นยอมที่จะไม่รับเงิน
คืน..............ขอแค่นายอยู่กันชั้นก็พอ................
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
--ร้านxxxx—
“นั่งสิคาซึยะ”ร่างใหญ่ที่มาถึงก่อนแล้ว.................เชิญคาเมะให้นั่งลงที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม..............
“กินอะไรก่อนไม๊”เรียกบริกรให้หยิบเมนูมาให้
“ไม่หล่ะ.........ชั้นเอาเงินมาใช้หนี้...............มาแค่นี้ก็จะกลับแล้ว”พูดเสียงแข็งใส่.............วางเมนูลงข้างๆ
“กินก่อนสิ......นี่ก็เย็นแล้ว....นายคงยังไม่ได้กินอะไร”ความเป็นห่วงที่แสดงออก................ร่างเล็กจะรู้สึกบ้างไม๊..........อย่าเฉย
แบบนี้สิ...............แสดงอะไรออกมาบ้างก็ยังดี…………
“น้องครับ......ขอสเต็กแซลม่อน2ครับ”จินเห็นพนักงานเดินผ่านรีบเรียกสั่งอาหารทันที.............ไม่ให้คาเมะขัดเด็ดขาด
“ข้อเท้านายหายดีรึยัง”ถามด้วยหน้าตาเป็นห่วงอย่างมาก...............นายอย่าทำแบบนี้ได้ไม๊อาคานิชิ............อย่าหลอกให้เชื่อ
ใจ................แสดงความจริงออกมาเลยดีกว่า.........
“อย่านอกเรื่องสิ..........ฉันมาใช้หนี้นายนะ ไม่ได้มาให้นายถามทุกข์สุข”ไม่อยากรับรู้ถึงอาการต่างๆที่แสดงออกมา.............
รู้สึกสับสนของความคิดของคนตรงหน้าเหลือเกิน.....................นายคิดจะทำอะไร
“เด๋วพูดกันก็ได้เรื่องนี้ กินก่อนดีกว่า”พนักงานเดินเอาอาหารมาเสิฟพอดี...........อยากยืดเวลาที่อยู่กับร่างนี้ได้นานที่สุดเท่าที่จะ
ทำได้………….
“นายไม่ได้เรียนแล้วหรอ”ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเงียบมานานแล้ว.................คาเมะก็ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตากิน........
“ไม่มีเวลาไปเรียน ต้องทำงานหาเงินใช้หนี้”ประโยคสุดท้าย พูดเน้น ชัด ทุกคำที่พูดออกมา ทำให้จินถึงกับสะอึก
Rrrrrrrrrr.Rrrrrrrrrrr.Rrrrrrrrrrr.
เสียงโทรสับคาเมะดังขึ้น...................เบอร์ที่แสดงทำให้ร่างตรงหน้าถึงกับต้องยิ้ม.............คนที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกอบอุ่น
“โมชิ ทักกี้หรอฮะ”รับโทรสับ คุยต่อหน้า...............ชื่อที่เรียกออกมาทำให้จินถึงกับจ้องหน้าคาเมะอย่างเขม็ง.....คุยอะไรกัน
หรอ...................
“คิดถึงจังเลยฮะ ทักกี้มีอะไรรึป่าวฮะเนี่ย”บอกคิดถึงเลยหรอเนี่ย................อยากได้คำๆนั้นที่นายพูดจัง........คาซึยะ..............
อยากให้นายพูดกับชั้นบ้าง...................
“ฮะ.....ผมอยู่ข้างนอก มาทำธุระนิดหน่อย เด๋วก็จะเสร็จแล้วฮะ”หน้าตายังยิ้มแย้มอยู่..........................ไม่สนใจกันร่างตรง
หน้าที่ตอนนี้ตาแทบจะถะหลนออกมาอยู่แล้ว.................
“ได้ฮะ เด๋วเจอกันนะฮะ”กดปิดโทรสับไป
“นายนั่นโทรมาหรอ”เสียงที่เย็นเยือกถาม.............ไม่พอใจ.............ทำไมต้องแสดงความรักที่มีต่อนายนั่น ออกมาถึงขนาด
นี้...............แค่คำว่าคิดถึง...........ฉันก็อยากได้จากนายบ้าง..................
“นายไหน”เสียงที่เรียบตอบกลับไปเหมือนกัน
“ไอ้คนที่จูบมือนายวันนั้นงัย.......แถมยังไปกินข้าวด้วยกันอีก............คุยกันสนุกสนานในห้องทำงาน.....”พูดออกไปเสียง
เย็น...........หึง.........หวง.............ไม่อยากให้นายแสดงความรักกับใคร............
“อ่อ ทักกี้อ่ะหรอ”ยิ้มออกมาเมื่อเรียกชื่อนี้.................เรียกแล้วรู้สึกอบอุ่นจัง…………พี่ชายที่เค้ารักที่สุด...........
“มีนัดกับตาหมอนั่นหรอ”ร่างบางไม่ตอบ.................นายจะถามไปทำไม.................เรื่องที่มาวันนี้เพื่อต้องการมาใช้หนี้เท่า
นั้น
“มาเข้าเรื่องดีกว่า......วันนี้ชั้นจะใช้หนี้ให้อีกส่วนนึง...........คราวต่อๆไป ถ้าชั้นพร้อมฉันจะนัดพบนายเอง”
“อ่ะนี่............เช็ค เอาไปขึ้นเงินได้เลยน่ะ..........ไม่ต้องกลัวเด้ง”ยื่นเช็คที่เพิ่งเซนเมื่อกี้ให้.................ลุกเดินออก
ไป...............ไม่หันกลับมามองอีกร่างที่นั่งอยู่.................จินควักเงินจำนวนหนึ่งให้แล้วรีบเดินตามออกมายังลานจอดรถ
“เด๋ว จะรีบไปไหนหล่ะ”ดึงข้อมือร่างบาง..........บีบแน่น.......คาเมะรู้สึกเจ็บแปลบๆที่ข้อมือ...............แต่ไม่ปริปากร้องออกมา
เลยสักนิด
“มีนัดกับทักกี้ต่อ.......นายมีอะไรรึปล่าว.........หนี้ก็ใช้ให้ไปแล้วหนิ”สะบัดมือที่เกาะกุ่มอยู่นั้นให้หลุด.................แต่ก็ไม่เป็น
ผล.............แรงแค่นิดเดียว สู้จินไม่ได้หรอก............
“มีสิ .............มานี่”ออกแรงดึงร่างบางให้เดินมาที่รถคันหรูที่จอดอยู่ไม่ไกล
“นี่นาย จะทำอะไรหน่ะ………..ปล่อยน่ะ”กลัว กลัว จินจะทำร้ายอีก..............เจ็บปวดมากพอแล้ว
“.........”ร่างสูงไม่ตอบ เดินอย่างรีบเร่ง..........โยนร่างบางเข้าไปในรถ เบาะข้างๆคนขับ...............ขึ้นรถขับออกไปทันที
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
รถคันหรูถูกเทียบจอดอยู่หน้าบ้าน.......................จินเดินลงจากฝั่งคนขับ...................กระชากคนที่นั่งอยู่ในรถให้ลุกขึ้นตาม
แรง..................
“ปล่อย.............ปล่อยน่ะ.............พาชั้นมาที่นี่ทำไม”พยายามสะบัดข้อมือออกตลอดเวลา
“นายอยากใช้หนี้มากใช่ไม๊.............ได้”กระชากร่างบางให้เดินมาตามทางเดินยาว...........เปิดประตูห้อง.............
--ตุ๊บ—โยนร่างบางลงบนเตียง...............ขึ้นคร่อมทันที.................ริมฝีบากที่สั่นระริก..........ถูกปิดด้วยริมฝีปากของอีก
คน.................เร่าร้อน.................รุนแรง..............พยายามบุกรุกเข้าไปควานหาความหวานภายในช่องปากของอีก
ฝ่าย.................แต่คาเมะที่ไม่ยอมเปิดรับสัมผัสนั้น..........เม้มปากแน่น...........ร่างสูงกัดที่ริมผีปากเบาๆ.........ปากของร่าง
บางก็เปิดออก................ลิ้นที่ทำหน้าที่รีบเข้าไปความหาความหวานทันที
“ป่ะ....ปล่อ...ย”แขนที่มีแรงอันน้อยนิดดันอกของคนที่ทับเค้าอยู่ให้ออกไป..............แต่น้ำหนักของคนที่ทับอยู่นี่สิ..............หนัก
เหลือเกิน
“อยากใช้หนี้ใช่ไม๊...........นายต้องได้ใช้แน่.......ใช้ให้สาสม”ขบเม้มที่ซอกคอขาว...ให้เกิดรอยแดง...................แสดงความ
เป็นเจ้าของไว้..............ห้ามให้ใครยุ่งเด็ดขาด.............ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงน้ำใสๆไหลพรากลงมาอาบแก้มทั้ง
2..............เม้มริมฝีปากแน่น................เสื้อผ้าต่างๆที่ใส่มาถูกปลดออกไปอย่างรวดเร็ว...............มือใหญ่ๆลูบคลำส่วนที่อ่อน
ไหว................รูดขึ้น........รูดลง..............อย่างเป็นจังหวะ...............ผละออกเมื่อคาเมะได้ปลดปล่อยออกมา................จับร่าง
เล็กตรงหน้าคว่ำ.....................สอดแทรกแก่นกายเข้าไปมิดอย่างรุนแรง
“....เจ็บ…….เจ็บ”รู้สึกเจ็บเมื่อแก่นกายร่างใหญ่เข้าไปอยู่ในตัวเค้าอย่างรวดเร็ว...............จินขยับตัวอย่างรุนแรง..........ไม่ได้
ถนอมคาเมะเลยสักนิด.................อาจเป็นอารมณ์หึงเข้าครอบงำ.................ทำไมนายถึงอยากห่างชั้นมากขนาด
นี้...................นายรักตาหมอนั่นหรอ..........................อีกฝ่าย.......ความเจ็บประทุเข้ามา....................สายน้ำเล็กที่ไหลอาบ
แก้มทั้งสองไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย.....................ริมฝีปากที่ถูกกัดจนเลือดออก.................เก็บอารมณ์ความรู้สึก
ไว้...................ไม่ให้อีกฝ่ายรับรู้ได้รับเห็นทั้งนั้น
“อ่ะ”ร่างขาวขุ่นที่ปลดปล่อยเข้าไปภายในของร่างเล็ก........................ล้มตัวลงนอนข้างๆ...............กระชับกอด
แน่น......................จะไม่ให้คนคนนี้ไปไหนอีกแล้ว...........................หลับไปพร้อมกับความเหนื่อยที่เพิ่งเกิดเมื่อครู่..............
อีกฝ่ายที่ได้รับความเจ็บปวด.................น้ำตาที่ไหลลงมา.................ไม่ยอมหยุดสักที.....................สิ่งที่แสดงถึงความ
อ่อนแอ................หยุดสักทีน้ำตา...................อย่าไหลลงมาอีกเลย...................ยิ่งพยายามหยุดเท่าไหร่...................เหมือน
น้ำตายิ่งไหลลงมาเท่านั้น...............
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แดดยามเช้าส่องเข้ามาภายในห้องที่มีร่างนึงหลับสนิทอยู่กอดอีกร่างที่ไม่ได้หลับตั้งแต่เมื่อคืนน้ำตาที่ไหลลงมา เรื่องราวต่างๆ
ที่เกิดขึ้น ฉายภายให้เห็นอยู่ตลอดเวลา.................
“อื้อ”ร่างใหญ่ที่หลับสนิทอยู่ขยับตัวเมื่อรู้สึกว่าแดดส่องตา…………ค่อยๆลืมตาขึ้น.......................ร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดนอนหัน
หลังให้....................สงสัยหลับอยู่มั้ง...............หอมลงไปทีเรือนผม.........
“ชั้นใช้หนี้หมดรึยัง”พูดเสียงเรียบ................ไม่หันมามองหน้าอีกฝ่าย
“ชั้นขอโทษ.........คาซึยะ”หอมลงไปที่ซอกคอ....................ไล้มือที่ต้นแขนขาวๆ..........
“ฉันอยากกลับบ้าน.....ถ้าใช้หมดแล้ว ชั้นจะกลับ”พูดเสียงเรียบตามเคย......................น้ำตาไหลลงมาอีกแล้ว.........................
ภาพเมื่อคืนผุดขึ้นมาอีกแล้ว...................
To..Be..Con
คู่ มะพี+พี่ยู เขาไม่เรทกันอ่ะ แต่น่ารักน๊า :-[
-
มาต่อไวไวน้า :kikkik:
เริ่มชอบคู่ยูกับยามะแล้ว :-[ :-[
-
เหอเหอ บีบหัวใจอ่ะ :laugh5: :laugh5: :pighaun:
:loveu:
-
กำลังมันต่อไวไวนะ :loveu: :loveu: :loveu:
-
คู่ยามะไม่เรทหรอครับ ว้า....... :เฮ้อ:
-
คู่ยามะไม่เรทหรอครับ ว้า....... :เฮ้อ:
:pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
ขอมาเฮ้อ ด้วยโคนนนน อิอิ
-
อยากมีเจ้าหนี้ม่างจัง :kikkik:
-
อยากมีเจ้าหนี้ม่างจัง
งั้นมาเป็นลูกหนี้ปาล์มดิ :laugh3:
ชอบเรื่องนี้สุดๆเลยเอ รีเควสคู่ยามะด้วยคน :haun5:
-
ไปหางานมาเป็นวันที่3แล้วน๊า มันเหนื่อยมากๆ :3024: เครียด เครียด เครียด
กลายเป็นคนตกงาน เลยมานั่งลงFicต่อซะงั้น :เฮ้อ:
มาอ่านกันต่อเลยดีก่าเนอะ ขอบคุณทุกคอมเม้นนะงับ ดีใจแทนคนแต่งที่มีคนชอบเรื่องนี้ :yeb:
--Part9
“นายอย่าพูดว่าใช้หนี้ได้ไหม๊”กระซิบที่หูเบาๆ...................พลิกตัวของอีกฝ่ายให้มาเชิญหน้า.......................ตกใจเหมือน
กัน................ดวงตาที่ช้ำ..............ทำไมนายถึงร้องไห้ขนาดนี้…………….ก้มลงจูบซ้ำน้ำตาของอีกฝ่าย..............
“อย่าพูดแบบนี้อีกน่ะ................หยุดร้องได้แล้ว...........เด๋วชั้นไปส่งที่บ้าน”จูบซับน้ำตาที่ไหลลงมาอีกครั้ง................อุ้มร่างบาง
เดินเข้าห้องน้ำไป..................
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ระหว่างทางที่จินขับรถมาส่งคาเมะที่บ้าน......................ไม่มีเสียงสนทนาของทั้ง2ร่าง.........................ฝ่ายนึงที่ตั้งหน้าตั้งตา
ขับรถไปยังจุดหมาย.................แต่ความคิดในหัวสมอง................ชั้นรักนายน่ะ.............เรื่องที่นายเป็นหนี้ชั้น..................ชั้น
ยอมที่จะไม่เอา.................ขอแค่ให้นายอยู่กับชั้นก็พอ....................อีกฝ่ายที่นั่งเหม่อออกไปนอกรถ......................หัวสมอง
ว่างปล่าว................ไม่อยากจำเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้น...................
“ถึงแล้ว”เป็งเสียงแรกที่จินพูด..........................เมื่อขับรถมาจินเทียบหน้าบ้านคาเมะ
“หวังว่าเราคงไม่เจอกันอีก..........เมื่อคืนชั้นคงใช้หนี้ให้นายหมดแล้ว”ร่างเล็กพูดเสียงเรียบ............แต่แฝงไปด้วยความเจ็บ
ปวดทั้งนั้น.....................ไม่มองหน้าอีกฝ่าย.......................เดินลงจากรถไปทันที..............ความเจ็บปวดคลุกครามเข้ามา
ทันที......................คำพูดที่นายพูดเมือ่กี้...................หมายความว่า.........................นายกับชั้บจบลงแล้วใช่ไม๊.............จบ
ลงทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่ม.............เราคงไม่ได้เจอกันอีกใช่ไม๊.....................ความเจ็บปวดที่ชั้นได้รับ.............ยังไม่เท่ากับที่ชั้น
ทำให้นายเจ็บปวดใช่ไม๊..................นายจะให้ชั้นทำอะไร....................เพื่อที่จะไถ่โทษในสิ่งที่ชั้นทำไว้กับนาย..................ชั้น
ยอมทุกอย่าง..................ขอแค่ให้นายอภัยในชั้น...................ขอแค่นายอยู่กับชั้น.................
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ว่าไงว่ะไอ้จิน....ลูกน้องบอกว่าเดี๋ยวนี้เห็นมึงมาคลับแทบทุกวัน...”ทักขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองนั่งกระดกเหล้าเข้าปากอย่าง
หนัก........
“เบื่อ…….น้อง..อีกแก้ว”ยกมือบอกบาเทนเนอร์.......
“มึงพอได้แล้ว….แด๊กเข้าไปเยอะแล้วน่ะเนี่ย”ตบบ่าเพื่อนเบาๆ......เป็นเชิงบอกให้เลิก
“ยังเว่ย...ยังไม่เมาเลย..เอิ้ก”สภาพนักธุรกิจมาดขรึม..............อาคานิชิ จิน................ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับยาจกข้าง
ถนน...........
“กะจะแด๊กให้ตายเลยรึงัย”ทนไม่ไหวเมื่อเห็นสภาพเพื่อนรักเป็นแบบนี้
“เออ ตายได้ก็ดีไปเลย”พูดเหมือนคนไม่ได้สติ
“กลับบ้านดีกว่า……..เด๋วกูไปส่ง”
“ยังไม่กลับเว้ย.....เอิ๊ก....ยังไม่เมาเลย”ขาที่ไร้เรี่ยวแรง...........ถูกยูอิจิลากออกมาขึ้นรถ
“อ่าว ยามะ ช่วยหน่อย”เห็นยามะกำลังเดินเข้าคลับ เลยเรียกไว้
“อ่าวยู จินเป็นอะไรหรอ”ตกใจเมื่อเห็นสภาพจิน.
“มันเมาเหมือนหมาเลย”ส่ายหน้ากับสภาพเพื่อน
“ช่วยพยุงมันขึ้นรถหน่อย”ยาเมะรีบเข้ามาช่วยยูอิจิพยุงจินขึ้นรถ
“ทำไมจินถึงเมาอย่างี้หล่ะ”ถามยูอิจิที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆ................ไม่เคยเห็นจินทำตัวแบบนี้...............ตั้งแต่คบกัน
มา.................แต่ดูเหมือนระยะนี้จินห่างๆไป.............ยามะก็เริ่มทำใจบ้างแล้ว................
คิดว่าเค้าคงมีคนที่รักเค้ามากกว่าจิน................
“ไม่รู้มัน เห็นคนในคลับบอกว่า...มันมานั่งกินเมาแอ๋ทุกวัน”
“ขอโทด......คาซึยะ”ละเมอ เพ้อออกมาเป็นชื่อของคนที่คิดถึงมาก....................หลับตาก็เห็นเป็นภาพร่างบางตลอด
เวลา.............
“ท่าทางคนที่จินพูด....จะสำคัญมากนะ”แววตาที่แอบแฝงความเส้าอยู่..........ทำให้คนที่ขับรถอยู่รับรู้ถึงความรู้สึกของร่าง
ข้างๆ...................นายยังคงไม่ได้เลิกรักจิน.................ถ้านายเลิกรักจินได้เมื่อไหร่................ชั้นจะบอกรัก
นาย.....................รอสักวันที่นายเลิกรักจินได้.............ชั้นจะไม่มาเพื่อนแทนที่ใคร
“คงงั้นมั้ง”ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“โคคินายช่วยพาจินขึ้นไปที่ห้องหน่อย”ส่งร่างจินให้โคคิและคนใช้คนอื่นๆที่มายืนรออยู่หน้าบ้าน
“ป้าครับ ช่วยดูไอ้จินมันด้วยน่ะครับ”
“จ๊ะ”รับคำเดินเข้าบ้านไปเช็ดตัวให้เจ้านายที่นอนอยู่บนเตียง
“คาซึยะ......คาซึยะ”เพ้อออกมาเป็นชื่อคาเมะ.................มือปัดป่ายไปทั่ว
“คุณหนูค่ะ เช็ดตัวก่อนนะค่ะ”จับตัวให้นอนเป็นท่า.........เช็ดตัวให้.......................
“นายอยู่ไหน.........ชั้นรักนายน่ะ”ละเมออกมาไม่หยุด
“ชั้นขอโทษ......กลับมาเถอะ.......คาซึยะ”หลับต่ละเมอออกมาอย่างไร้สติ
“นอนก่อนเถอค่ะคุณหนู”ป้าแม่บ้านจับแขนขาให้เข้าที................ห่มผ้าห่มให้ร่างหนาที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียง.......
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คาเมะ ไม่สบายหายรึยัง”เสียงทักกี้ที่ฟังดูแล้วเป็นห่วงมากๆ ถามขึ้น เมื่อไม่เจอร่างบางมาเกือบอาทิตย์...............วันที่นัดวัน
นั้นก็ไม่ยอมไป.....................โทรสับก็ปิดเครื่อง....................เลยตัดสินใจมาหาที่บ้าน
“ค่อยยังชั่วแล้วครับ............ว่าแต่ทักกี้มาได้ยังงัยฮะ”หันมายิ้มให้ทักกี้ที่นั่งอยู่ข้างๆบนเตียง
“ก็โทรมาตั้งหลายวัน........ไม่รับสาย ไปที่บริษัทก็เค้าก็บอกว่าไม่เข้าบริษัทมาจาอาทิตย์แล้ว. เลยโทรมาที่บ้าน เค้าบอกว่าคา
เมะไม่สบาย เลยแวะมาหาไง”ลูกหัวน้องชายสุดที่รักเบาๆ
-
“ฮะ ขอบคุณฮะ”หันมายิ้มให้ทักกี้
“ลงไปกินซุปกันดีกว่า พี่อุตส่าซื้อมาให้เลยน่ะเนี่ย”จับมือร่างบางให้ลุกขึ้น พาเดินลงมายังห้องกินข้าว
“พี่กี้ไม่ไปทำงานหรอฮะ”นั่งกินซุปอยู่หันมาถาม
“รอนายกินเสร็จแล้ว ก็จะไปแล้ว วันนี้มีประชุมตอนสายๆ”ยิ้มที่แสนจะอบอุ่นสำหรับคาเมะ
“อิ่มแล้ว พี่กี้ไปทำงานเถอะฮะ เด๋วสาย”เดินออกมาส่งทักกี้ที่หน้าบ้าน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ยามะไปกินข้าวกัน”ยูอิจิที่มารับยามะที่ร้านขายขนมเล็กๆที่ยามะเป็นเจ้าของ
“เด๋วนะยู”ส่งเสียงบอกร่างที่ยืนรออยู่ แต่ตัวนี่ทำงาน คิดเงิน.....ตัดเค้ก....ชงกาแฟ
“เสร็จแล้วฮ้า.....รอนานรึเปล่า”สะพายกระเป๋า เดินออกมาหายูอิจิที่นิ่งรอยู่
“ไม่หรอก............กินร้านไหนดีหล่ะ”ถามทุกวัน..............เนื่องจากตอนนี้ยูอิจิมารับยามะพีไปกินข้าวทุกวัน...................แถมยัง
ไม่โดนยามะพีปฏิเสธอีกต่างหาก.............กลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
“แล้วแต่ยูเถอะ”เปิดประตูขึ้นไปนั่งบนเบาะหนังหรูสีดำ...............นั่งจนชินแล้ว...............ยูอิจิเข้าประจำที่คนขับพร้มกับเข้า
เกียร์เหยียบคัยเร่งให้รถเคลื่อนไปตามแรงเหยียบ................
“ยามะนายยังชอบจินอยู่รึเปล่า”ถามตรงๆ.........อยากรู้ใจจะขาดอยู่แล้ว
“ชอบ แต่เราไม่ได้รักจินแล้ว เราทำใจตั้งนายแล้ว รู้ว่าจินไม่ได้รักเราจริงๆ”บอกออกมาตามตรง.................ไม่รู้จะปิดบังไป
ทำไม..................ในเมือ่ตัวเองก็ปันใจให้คนตรงหน้าไปเกือบครึ่ง.......................
นายเข้ามาทำให้ชั้นเปลี่ยนใจ.................ยูอิจิ............
“แล้วนายชอบใครอยู่รึเปล่า”ถามตรงๆอีกแล้ว................อยากรู้ว่านายมีคนที่รักรึยัง.........................
.คนคนนั้นเป็นใคร................
“ชอบ เกือบรักเลยแหละ”ยิ้มออกมา.....แต่อีกคนเมื่อได้ฟังแล้วก็ใจหายไปเหมือนกัน......นายรักใครหรอ
“แล้วนายรักเค้ามากไม๊”ถามตรงๆเช่นกัน.....ใจเต้นไม่น้อย......
“รักมาก แต่ไม่รู้ว่าเค้ารักรึป่าว”หน้าเส้าลง..........
“คงรักนายเหมือนกันและ”ทำไมจะไม่รู้..................ความรู้สึกที่นายส่งมา...................ชั้นได้รับมันหมด...........
“ไม่รู้สิ”หน้ายังเส้าอยู่…………คิดว่าคำพูดที่เค้าพูดไปไม่สามารถสือให้ยูอิจิร็.....แต่ดันตรงกันข้าม
“ว่าแต่............คนที่นายรักใครเหรอ”คำถามชั่งโดนใจแดงยูอิจิจริงๆเลย.................ใครจะไปกล้าตอบ
“ไม่ต้องรู้หรอก”
“ทำไมหล่ะ คนคนนั้นเค้าพิการ หรือว่าไม่น่ารัก......หรือว่า เค้าขาด๋วน”
“ไม่หรอก...เค้าน่ารักมากเลยแหละ”ยิ้มออกมาให้ร่างตรงหน้า
“บอกหน่อยน้าๆๆเค้าเป็นใครหรอ”แอบลุ้นๆอยู่ในใจ.............แต่ก็มั่นใจมากกว่าครึ่ง............ว่าต้องเป็นตัวเอง
“อยากรู้หรอ”หน้าแดงขึ้นมาทันที
“อื้อ อยากรู้มากๆ”ส่งสายตาอ้อนวอนให้................อย่างงี้ใครจะทนไหว
“มาใกล้ๆสิแล้วจะบอก”ยูบอกให้ยามะยื่นหน้ามาใกล้ๆ..........ยามะยอมทำตามแต่โดยดี.........
“อ๊ะ”ริมฝีปากที่อวบอิ่มถูกประกบด้วยอีกริมฝีปากหนึ่ง.................ลิ้นอุ่นๆสอดแทรกเข้าไปควานหาความหวาน................ส่ง
ความรู้สึกผ่านเข้าไป..............ลิ้นทั้งสองพัวพันกันอย่างลึกซึ้ง..............
“รู้รึยังหล่ะว่ะใคร”ละริมฝีปากออก............กระซิบที่หูเบา.......................คนที่ได้ยินถึงกับหน้าแดง
“เจ้าเล่ห์หน่ะยู”หน้าแดง...................ผลักยูอิจิออก......
“ฮ่า ฮ่าๆ”ขำกับอาการของคนตรงหน้า.......น่ารักชะมัดเลย
“ขับรถไปเลยยู”ตีที่แขนคนขับรถเบาๆ....................
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณหนูจินค่ะ เหล้าหมดแล้วค่ะ”สาวใช้ภาพในคฤหาสหรูที่โดนจินใช้ให้ไปเอาเหล้ามา....................ออกมารายงาน...........
เมื่อเหล้าที่ซื้อมาเก็บไวในบ้านหมดแล้ว.................
“โถ่เว้ย ออกไปกินข้างนอกก็ได้ว่ะ”เดินโซซัดโซเซออกไปยังโรงรถ............ขับรถคันหรูออกไปตามถนนสายยาวที่ไร้จุด
หมาย.............................
++++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณหนูจ๊ะไปไหนค่ะ”แม่บ้านของบ้านคาเมะนาชิถามขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างบางที่พึ่งหายป่วยกำลังจะทำท่าออกไปข้างนอก
“อ่อ จะไปหาทักกี้ซังหน่ะฮะ”หันมายิ้มให้แม่บ้าน
“อย่ากลับดึกมากน่ะฮะ”
“คร้าบบบ ไม่ต้องเป็นห่วง คาเมนาชิ คาซึกยะคนนี้ขอรับรอง”ทำท่าตะเบ๊ะให้แม่บ้าน.................ทำเอาคนที่เห็นต่างพากัน
หัวเราะออกมานิด...................สงใสวันนี้คาเมะจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ.............ตั้งแต่กลับมาวันนั้นก็ไม่ได้เห็นรอยยิ้มอีก
เลย......................มายิ้มอีกทีก็วันนี้......................คาเมะขับรถคันหรูออกจากบ้าน..............
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ว่าไงจ๊ะสาวสวย......อยากไปไหนรึเปล่า”จินที่เดินโอบคอสาวสวยของบาร์ที่อยู่ในย่านตัวเมือง
“แล้วแต่จินคุงสิค่ะ”โอบเอวจินอยู่เหมือนกัน
“เราไปหาความสุขกันดีกว่า”เดิบโอบสาวคนนั้นเดิมตามถามฟุตบาตรที่มีผู้คนไม่มากนัก..............นอกจากนักเที่ยวกลาง
คืน………….
“อ่ะ ฮ่า จิงคุง เด๋วสิค่ะ”สาวบาร์คนนั้นร้องประท้วงเมื่อจมูกของจินยังซุกไซร้อยู่ตามซอกคอ
“ทำไมหล่ะ”ละใบหน้าออกมาถาม.............
“อายเค้าน่ะ”ตอบหน้าแดงๆ............
“ไม่เห็นต้องอายเลย”ก้มลงไซร้ต่อ............แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างทีคุ้นเคยยืนยืนแอบอยู่ตรงซอกตึก.................คาเมะที่มา
เดินเล่นแต่เมื่อเจอจินก็หาที่หลบ..................แอบอยู่ตรงซอกตึก..............แต่ไม่ไกลจากที่จินยืนอยู๋สีกเท่าไหร่
“วันนี้ผมขอแค่นี้น่ะครับ”กระซิบลงที่หูของสาวบาร์เบาๆ.......................หอมแก้มลงไหนึ่งที่.......................พร้อมกับหยิบเงิน
จำนวนนึงให้.................หญิงคนนั้นรับเงิน............แล้วเดินจากไป………..คาเมะที่ยืนตัวสั่น หลับจาปี๋ อยู่ตรงซอกตึก...................
กลัว กลัวจินจะเห็นเค้าให้.................
“มาแอบอะไรตรงนี้”จินที่ยืนเอาแขนคร่อมไว้กับกำแพง................
.ยื่นหน้าเข้ามาพูดตรงหน้าร่างบางที่กลัวจนสั่นระริก......................เสียงจิน..............เค้าเจอจนได้............คาเมะรวบรวมความกล้ามั้งหมด
“เปล่า.....ไม่ได้แอบ”ลืมตาขึ้น.............ผเชิญหน้า.............
“แล้วมาทำอะไรตรงนี้............หืม”กระซิบที่หุเบา................จมูกโด่งๆของจินเฉียดที่แก้มใส.................คลอเคลียอยู่ที่แกม
ใส………………กลิ่นแอลกลอฮอลที่ติดตัวจินอยู่.................แตพจมูดคาเมะเข้าอย่างจัง
“มารอทักกี้..................นัดกับทักกี้เอาไว้”เอาชื่ออีกคนมาอ้าง.....................แต่ความจริงแล้ว....................แค่อยากออกมาคิด
อะไรเพลินๆ................ไม่คิดว่าจะมาเจอนาย…………..
“อ่อ........นัดกับเจ้าพ่อหนุ่มรุปหล่อแสนรวยไว้..........กะจะเอาสมบัติมันหล่ะสิ”พูดอย่างประชด.........................ก็ไม่อยากให้
ร่างตรงหน้านี้เป็นของใคร.................นอกจากตัวเอง...........................
“มันเรื่องของชั้น.......แต่ถ้าเกิดจะเอาก็คงไม่ยากหรอก....ทักกี้หลงรักชั้นมากสะขนาดนั้น”ยิ้มเยาะที่มุมปาก.................แต่หา
รุ้ไม่ว่ายิ้มนั้นช่างยั่วอารมณ์ อาคานิชิ จิน...............หนุ่มใจร้อนเหลือเกิน
“แล้วอีกอย่าง ปล่อยมือออกไปได้แล้ว เด๋วทักกี้มาเห็นจะเข้าใจผิดเปล่าๆ”พูดเสียงเรียบ............แต่เหมือนเป็นคำสั่งให้ร่างสูง
ปล่อยแขนที่คร่อมไว้อยู่ออก.............แต่จินกลับไม่ทำตามคะสั่งนั้น
“อ่อ.........ที่แท้ก็กลัวพ่อหนุ่มนั่นเข้าใจผิดนี่เอง...........”กระชากร่างบางเข้ามากระชับกอด.................กระซิบที่หู................
มือล้วงลึกเข้าไปภายในใต้เสื้อที่คาเมะใส่อยู๋
“ปล่อย น่ะ..........จะทำอะไรหน่ะ”คาเมะพยายามผลักมือจินที่ลุกเร้าเข้าไปภายใต้เสื้อตัวบางที่ใส่ไว้อยู่............
“เรามาใช้หนี้กันต่อดีกว่า............จะได้ไม่เสียเวลาไง....ถ้าตาหมอนั่นมาค่อยหยุด”กระซิบที่หูแผ่วเบา...............ขบกัดที่ติ่ง
หู....................ทำเอาร่างเล็กขนลุกซู่.....................แล้วอีกอย่างเมื่อไหร่หล่ะที่ทักกี้จะมา....................ในเมื่อไม่ได้นัดกับทัก
กี้ซะหน่อย..................
“ไอ้บ้า...............ปล่อย……….ปล่อย”ผลักจินที่กดเข้าอยูแน่น...........ใบหน้าซุกไซร้ไปตามซอกขอขาว.............น้ำตาสายเล็กไหล
ลงมาอาบแก้มทั้ง2ของคาเมะ................กลั้นไว้ไม่อยู่อีกแล้ว...................เมื่อไหร่ชั้นจะใช้หนี้นายหมดสักที............ริมฝีบาง
หนาประกบกับริมฝีปากแดงที่ดูเย้ายวนเหลือเกิน...................คาเมะเม้มปากแน่นสนิท.................จะไม่เปิดทางให้เด็ด
ขาด...
“ป่ะ...ปล่อยเถอะ......ขอร้อง....ฮึก......ฮึก”เสียงขอร้องปนเสียงสะอื้นทำเอาจินที่ประกบริมฝีปากนั้นหยุดการกระทำลง
ทันที...........เค้าทำให้ร่างเล็กนี่ต้องร้องไห้อีกแล้ว...................
“ฮึกๆ”เสียงสะอื้นของคาเมะยังมีอยู่เรื่อย........
“ฉันขอโทษ.........หยุดร้องสะน่ะ”ลูบไล้ที่เส้นผมนุ่มสลวยเบาๆ.............ให้ร่างเล็กซุกกับอกกว้าง...........เป็นที่รองรับน้ำตาของ
คนที่เค้าทำร้ายด้วยตัวเค้าเอง...........
“ป่ะ กลับบ้าน”โอบเอวร่างเล็กเข้ามากอดไว้..............พาเดินไปที่รถคนหรูที่จอดไม่ไกลนัก..............ร่างเล็กไม่ได้ขัดขืนแต่
อย่างใด..............แต่ก็ไม่เข้าใจควารู้สึกของคนที่โอบเค้าอยู่ดี..............เมือ่กี้ยังจะทำร้ายเค้าอยู่เลย...................แล้วทำไม
ต้องมาปลอบโยนเราด้วย.................ติ่งที่จินทำนั้น................ก็ทำให้ร่างเล็กอุ่นใจไม่น้อย..............แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ร่าง
ใหญ่จะโมโหหรืออารมณ์ไม่ดีหรือจะโกรธเค้าอีก............ถ้าจินรู้สึกอย่างนั้นขึ้นมาเค้าคงจะต้องโดนทำร้ายอย่างแน่นอน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไหนบอกว่ากลับบ้านไง”หันมามองหน้าจินเมื่อเห็นว่าที่มาเนี่ย............
ไม่ใช่บ้านตัวเอง.................แต่กลับเป็นบ้านของจินแทน
“ก็บอกว่ากลับบ้าน แต่ก็ไม่ได้บอกหนิว่ากลับบ้านไหน”พูดหน้าตาเฉย................กำลังจะเปิดประตูรถลง
“เด๋ว”คาเมะที่นั่งอยู่เบาะข้างๆคนขับ คว้ามือของจินที่กำลังเปิดประตูรถ
“อะไร”หันมาพูดยิ้มเล็กๆให้คาเมะ
“ฉันอยากกลับบ้านชั้น”พูดเสียงเรียบ ส่งสายตาอ้อนวอนให้จิน...........
“ไม่”คำสั้นๆแต่ได้ใจความ................ทำให้คาเมะปล่อยมือจากแขนจิน................ก้มหน้าลงทันที...........ผิดคาด.....คิดว่าจะ
ได้กลับบ้าน
To..Be..Con
รู้แผนไอ้คุณจินน๊า เมะไปบ้านจินทีไร เสร็จทุกที :laugh3:
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี :เศร้า1:
เชียร์คู่ยามะกะยูดีกว่า :จ้อบจัง1:
-
หุหุ คาเมะติดกับจินอีกแล้ว :laugh5: :laugh5:
-
อ่านตามทันแย้ววววว เรื่องนี้เรทเจง ๆ มันส์ดี ชอบ ๆๆๆๆๆๆ :haun4: :haun4:
มาบ้านจินอีกแล้วอะ คราวนี้คงอ่อนโยนขึ้นมั้ง แต่โหดก็ดีอ่า :pighaun: :pighaun:
รอต่อน้า อยากอ่าน ๆๆๆ :loveu:
-
รอรอรอ.............รีบมาต่อไวไวนะค้าบบบบบบบบ
อิอิอิ
-
:fox2: :fox2: :fox2: :fox2:
ยังไงก็อ่อนโยนกะคาเมะหน่อยนะจิน
:pandalaugh:
-
Part 10
“ลงจากรถได้แล้ว”เปิดประตูลงไปหน้าตาเฉย...................แต่ร่างที่นั่งอยู่บนรถนี่สิ.................นั่งเป็นหินอยู่ในรถไม่ยอมลงมา
สักที............จินที่เดินเข้ามาในบ้านแต่ก็ไม่เห็นคาเมะจะเดินตามมา................เลยเดินกลับไปที่รถอีกรอบ
“ลงมาได้แล้ว”เปิดประตูฝั่งที่คาเมะนั่ง
“ไม่ลง”ตอบเสียงเรียบ...........ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“จะลงไม่ลง”ถามเสียงเข้ม...........
“ไม่ลง”ตอบเสียงเรียบตามเดิม..............งัยก็จะไม่ลงเด็ดขาด..........จะกลับบ้าน
“แน่ใจน่ะ”ยิ้มเล็กๆ.........เมื่อเห็นคาเมะยังนั่งนิ่งอยู่
“แน่...........อ๊ะ”ย้ำให้แน่ใจ............แต่จินที่ไวกว่าอุ้มร่างบางขึ้นมาจากเบาะรถ
“ปล่อยๆ.........จะกลับบ้าน....ปล่อยน่ะ”ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนเข็งแกร่งของจิน
“หยุดดิ้นเด๋วนี้น่ะ”สั่งเสียงแข็ง...........อุ้มร่างบางเดินเข้าบ้าน.............
“ไม่..ไม่หยุด”พยายามดิ้นให้มากกว่าเดิม
“จะหยุดไม่หยุด...........ถ้าไม่หยุดเด๋วโดน”ยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าร่างบาง
“หยุดก็ได้”หยุดดิ้นทันที.....รู้ว่าถ้าขัดใจคงจะเกิดอะไรขึ้น...............เมื่อจินเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มเล็กที่มุมปาก…………อุ้มคาเมะมาวาง
ที่โซฟาภาพในห้องนอนกว้างของตัวเอง…………คาเมะนั่งนิ่งเงียบ.............ไม่กล้าปริปากพูดสักนิด…….จินเดินเข้าห้องน้ำไปอาบ
น้ำ............ออกมาเห็นเจ้าตัวเล็กนั่งก้มหน้าหงุดอยู่ที่โซฟา..........ไม่ยอมพูดยอมจา
“ไปอาบน้ำซะ”หยิบผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในตู้................ยื่นให้คาเมะที่นั่งเงียบอยู่
“............”เงียบ
“จะอาบไม่อาบ..........ถ้าไม่อาบเด๋วจะอาบให้”เริ่มฉุนแล้วน่ะ..............ทำไมเล่นตัวแบบนี้
“อาบๆ อาบเองได้”คว้าผ้าเช็ดตัวจากมือจินรีบวิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำไปทันที……….จินเห็นอย่างนั้นก็ยิ้ม..........กลัวเค้าขนาดนี้เลย
หรอ..................แต่ก็ดีนายจะได้อยู่อย่างนี้....กับชั้นไปนานๆ............คาเมะที่อาบน้ำสระผมเสร็จก็เดินออกมาจากห้อง
น้ำ...................หยดน้ำจากเส้นผมที่เพิ่งโดนน้ำมาไหลไปทั่วกาย
“ไหนหล่ะชุด”คาเมะที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกจากห้องน้ำ.........
“มานี่สิ”จินที่นั่งเช็ดผมอยู่ที่โซฟาเรียกคาเมะให้มาที่เค้า
“นั่งลง”ตีเบาะโซฟาเบาๆ............ให้ร่างบางนั่งข้างๆ
“หันหลังสิ”จับตัวคาเมะให้นั่งหันหลังให้...................จินใช้ผ้าที่เช็ดผมเค้าอยู่เมื่อกี้.................เช็ดลงที่ผมคาเมะอย่างนุ่ม
นวล.............
“ไหนหล่ะชุด หนาวจะตายอยู่แล้ว”คาเมะที่นั่งอยู่ข้างๆจิน.............ไม่เห็นจินจะทำอะไรสักที
“หนาวหรอ”กระซิบที่หูเบาๆ..........เอื้อมมือมาโอบเอวบางจากทางด้านหลัง.....................
“อุ่นขึ้นไม๊”พูดอย่างนุ่มนวล.............ฝังจมูกลงไปที่ซอกคอขาว
“อยากใส่เสื้อผ้ามากกว่า”แกะแขนจินออกจากเอว......จินเดินไปหยิบชุดนอนที่ในตู้มาให้............
“วันนี้นอนที่นี่น่ะ”ยื่นชุดนอนให้คาเมะที่นั่งอยู่..........คาเมะรับชุดนอนมาใส่..........
“แล้วจาให้นอนไหนหล่ะ”คาเมะเดินมาหยุดหน้าเตียงของจิน.......ตอนนี้จินกำลังนั่งดูทีวีอยู่บนเตียง
“นอนนี่แหละ”ตบลงที่เตียงข้างๆ
“ไม่หล่ะ ชั้นไปนอนที่โซฟาก็ได้”หันหลังกลับเดินไปยังโซฟา...............หากแต่มือหนาๆของจินรั้งเอาไว้
“นอนนี่แหละ”ลากให้ร่างบางมานอนที่เตียง...........คาเมะที่กลัวจิน..................กลัวจินจะทำอะไรเค้า..........นอนซะติดริม
เตียง เกือบจะตกเตียง............จินที่ล้มนอนตามคาเมะ...............กอดร่างบางที่นอนเกือบจะตกเตียงใว้ในอ้อมแขน................
คาเมะที่รู้สึกว่าจินกอดก็สะดุ้งเล็กน้อย.................จินที่กระชับกอดแน่น...........ฝังจมูกลงไปที่เรือนผม................คาเมะเมื่อ
แน่ใจแล้วว่าจินคงไม่ทำอะไรเค้าก็หลับตาเข้าสู่ห้วงนินทราไป..............
++รุ่งเช้า++
คาเมะที่ตื่นจากห้วงนิทราก่อนจินที่นอนกอดเค้าอยู่.............คาเมะแกะมือที่จินออกเบาๆ.............ค่อยๆลุกออกจากอ้อม
กอด..............เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ............จินที่นอนเป็นหมูอืดก็รู้สึกตัวขึ้น..............แต่ไม่เห็นร่างบางที่นอนกอดอยู่เมื่อ
คืน......................ตกใจ...........นายหนีชั้นไปแล้วใช่ไม๊...............แต่เอ๊ะ!!...........เสียงฝักบัวในห้องน้ำหนิหน่า........สงใสอาบ
น้ำอยู่.........
“อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ”จินที่นั่งสูบบุหรี่อจ้องประตูห้องน้ำอยู่...................เมื่อเห็นร่างบางก็ทักขึ้น
“เสร็จแล้ว...........จะกลับบ้าน”เมื่อร่างใหญ่ได้ยินอย่างนั้นก็รีบเขี่ยบุหรี่ทิ้งทันที................
-
ตามมาอ่านแล้วน้อ....ยัยเมียน้อย... :laugh5: :laugh5:
ป.ล. ขอฉากเรทเยอะๆน้า.... :yeb:
-
“ไม่ได้น่ะ...............ชั้นไม่ให้นายกลับ”พูดเสียงแข็ง........จ้องเข้าไปในตาของร่างบาง............คาเมะเป็นฝ่ายหลบหน้าก่อน
“ไม่............จะกลับ”พยายามสลัดมือที่จินเกาะกุมไว้อยุ่ออก
“ไม่.....ใช้ไม่ให้นายกลับเด็ดขาด”บีบข้อมือแน่น..............ทำให้ข้อมือคาเมะแดงขึ้นมาทันที
“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งชั้น”ตะโกนใส่หน้าร่างสูง...............มองด้วยสายตากร้าวร้าว...........
“มีสิ”ประทับริมฝีปากที่เร้าร้อนลงไปอย่างรวดเร็ว................กลิ่นและรสชาติของบุหรี่ที่ร่างสูงสูบอยู่เมื่อกี้ทำให้ร่างบางได้รับรู้
ถึงรสชาติ................คาเมะหลับตาแน่น................ผลักจินให้ออกจากสัมผัส.............
“รู้รึยังหล่ะ ว่ามีสิทธิ์มากแค่ไหน..มีสิทธิ์ทั้งตัวและใจของนาย.......เพราะนายเป็นลูกน้องชั้น”มองด้วยสายตาดุ........
โกรธ...........น้ำใสๆไหลริมลงมาอาบแก้มทั้งสอง
“นาย.....อึก.....หมาย....ความ...ว่า...อึก....อะ...ไร”พูดแทบจะไม่เป็นภาษา..........
“ก็นายต้องมาเป็นคนใช้ชั้น เพื่อเป็นการไถ่หนี้ที่ครอบครัวนายสร้างไว้”เมือ่ได้ยินอย่างนั้น...........ร่างบางก็ทรุดลงกับพื้น
ทันที...........ยืนไม่ไหว.............ไม่มีแรงที่จะยืน.........ขาไร้เรี่ยวแรง.........
“เรายังใช้หนี้กันไม่หมดอีกหรอ”ร้องไห้อย่างนัก..........น้ำตาใสที่บริสุทธิ์ได้ถูกปล่อยออกมาจากตาคู่สวย.............จินเดินเข้า
ห้องน้ำไป..............ไม่สนใจคาเมะที่นั่งทรุดร้องไห้อยุ่กลองห้อง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
--ด้านจิน—
คงจะเป็นเวลาที่ชั้นควรจะเห็นแก่ตัวแล้ว....เพื่อที่จะได้ตัวนายมาเป็นของชั้น.................มาเป็นคนรักคนเดียว............จะไม่
เปล่อยให้นายไปไหนอีก.............ต้องอยู่ในสายตาชั้นตลอดเวลา...............ชั้นขอโทษ.........แต่นี่คงเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ชั้นได้
อยุ่ใกล้นายมากที่สุด..............ในฐานะเจ้านายกับคนใช้.......
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คาเมะที่เริ่มทำใจได้แล้ว...........คงจะต้องยอมรับในสภาพแบบนี้...........นี้อาจเป็นการชดใช้หนี้อย่างจริงจัง.............ถ้าได้มา
เป็นคนใช้แบบนี้.............เงินที่เค้าจะต้องจ่ายให้อาคานิชิ.............อาจจะหมดเร็วลงก็ได้........
“ต่อไปนี้คาซึยะจะเข้ามาเป็นคนดูแลชั้น”จินเรียกทุกคนใช้ทุกคนมาประชุมที่ห้องโถงใหญ่.......
“อ่อ แล้วอีกอย่าง ทุกคนในนี้ห้ามมีใครยุ่งกับคาซึยะเด็ดขาด นอกจากผู้หญิงเท่านั้น”จินสั่งเสียงเรียบ.............แต่เสียงที่ได้ยิน
นั้นก็ร็ว่าน่ากลัวขนาดไหน..........เป็นคำสั่งเด็ดขาด
“ไปได้”ทุกคนที่มาประชุมเมือ่กี้หายไปหมด..........ไปทำหน้าที่ที่ตัวเองมี.........
“จะไปไหน”จินที่เห็นคาเมะกำลังจะเดินจามพวกคนใช้ออกไปเป็นคนสุดท้าย..............ทำให้คาเมะสะดุ้งเล็กน้อย..........หัน
กลับมาหาร่างใหญ่อย่างกล้าๆกลัวๆ
“ก็ไปทำงานในฮะ จะได้ไม่เสียเวลา”ก้มหน้าพูดเสียงเรียบ...........เราคงจะต้องตั้งใจทำงาน.........เพื่อที่จะหมดหนี้เร็วๆ.....
“ทำงานอะไร ชั้นยังไม่ได้สั่งเลย”เดินมาหยุดหน้าร่างบาง............คาเมะเกิดอาการสั่นเล็ก............อาคานิชิจะทำอะไรเค้ารึ
เปล่า
“...............”เงียบ ไม่ตอบ................ก็จริงสิ..........ยังไม่ได้รับคำสั่งเลย............แล้วเราจะทำอะไรหล่ะ
“มานี่”คว้าข้อมือร่างบางให้เดินตามมาที่ห้องทำงาน.......คาเมะได้แต่เดินก้มหน้าหงุดตามมา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จินนั่งทำงานในห้องทำงานอย่างเงียบๆ............โดยมีคาเมะยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆโต๊ะทำงาน................จินเมือ่ทำงานเสร็จก็ปิด
แฟ้มเอกสารที่เซ็นเสร็จไปเมื่อกี้ลง
“มานิ่สิ”สั่งให้ร่างบางที่ยืนอยู่เดินเข้ามาใกล้ๆ…………..คาเมะเดินมาหาจินตามคำสั่ง........แขนแข็งเกร่งของจินคว้าคาเมะเข้ามา
นั่งอยุ่บนตัก............กอดรัดร่างคาเมะแน่จนรู่สึกอึดอัด............แต่อึดอัดกายไม่เท่ากับอึดอัดใจ.............ทำยังไงดี......ยังไม่ได้
บอกที่บ้านเอาไว้.........ถ้าหายไปแบบนี้อุเอดะคุงคงจะเป็นห่วงหน้าดู.....
“เอ่อ......ปล่อยเถอะฮะ...คุณอาคานิชิ”ดิ้นเล็กๆ..........ให้หลุดจากพัธนาการ........
“ทำไมหล่ะ”จ้องหน้าร่างบางนิ่ง.............นายคงไม่อยากให้ชั้นแตะต้องเลยสินะ
“คือ....คือผม.......จะขอโทรสับหน่อยฮะ”ออกมายืนหน้าจินนิ่ง..............
“โทรไปไหน”ถามเสียงดุขึ้นมา.............นายจะติดต่อใคร.........
“จะโทไปที่บ้าน”บอกเสียงเรียบ............จินหยิบโทรสับมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานให้
“ขอบคุณฮะ”รับโทรสับมาจากมือ...........กดหมายเลขโทรสับที่ต้องการติดต่อ......
“โมชิๆ อุเอดะคุงหรอฮะ........คือผมจะบอกว่าผมจะเรียนต่อให้จบอ่ะฮะ..........ผมจะออกมาอยู่คอนโดนะฮะ...ฝากงานด้วย....
ไม่ต้องเป็นห่วงฮะ.....ขอบคุณฮะ”ในขณะที่คาเมะคุยโทรสับ.............จินจ้องหน้าอย่างไม่ละสายตา..........คาเมะตัดสาย
ทิ้ง..........ส่งโทรสับคืนให้ร่างใหญ่ที่นั่งมองหน้าอยู่...........
“หาเหตุผลได้เก่งหนิ”ยิ้มเยาะให้คาเมะ...........น้ำตาที่กลั้นไว้จะไหลลงมาอีกแล้ว...........
“ขอบคุณฮะ ก็จะได้ไม่มีปัญหา”เงยหน้ามาสบตา..........มองด้วยตาเคืองนิดๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
“ยู พรุ้งนี้ไปดูจินกันว่าเป็นไงมั่ง”ยาะมที่มาเดินช้อปปิ้งกับยูอิจิ..............บอกยูอิจิให้ไปเยี่ยมยูวันพุ้งนี้
“ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไปดูว่ามันยังเมาเหมือนหมาอยุ่รึเปล่า”เมือ่พูดถึงจินที่เมาก็ยิ้มออกมา
“เพี้ยะ”ยามะตีแขนยูอิจิอย่างแรง
“โอ้ย เจ็บน่ะ ตีเรื่องไรเนี่ย”ยูลูบแขนให้รอยแดงที่เกิดจากการฟาดลงมาที่แขน
“ก็ดูพูดเข้าสิ เค้าเป็นเพื่อนยูน่ะ”มองยูอิจิด้วยตาค้อนๆ...........งอนแล้ว.........ไม่เดินด้วยแล้ว....
“โอ้...ยามะจ้า ขอโทดๆ น้า”ยูอิจิวิ่งตามมาง้อ.........เดินเร็วซะเหลือเกิน
“ห้ามพูดแบบนี้อีกน่ะยู”
“คร้าบโผม”ยิ้มให้ยามะ......เดินจับมือช้อปปิ้งต่อ………
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ตามชั้นมานี่”จินที่กินข้าวเย็นเสร็จก็เรียกให้คาเมะเดินตามไปที่ห้องนอน...........
“คุณอาคานิชิมีอะไรให้ผมรับใช้หรอฮะ”คาเมะทียืนอยู่ตรงหน้าเตียงของจิน..........จินนั่งอยู่บนเตียง
“นายห้ามยุ่งกับคนใช้ผู้ชายทุคนในบ้านชั้นเด็ดขาด.......เข้าไจไม๊”บอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง.....เด็ดขาด
“ฮะ”คาเมะตอบรับคำสั่งเด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ห้ามออกจากบ้านหลังนี้เด็ดขาด ถ้าชั้นไม่มีคำสั่งหรือถ้าชั้นไม่พาไป ห้ามออก”
“ฮะ”
“ที่สำคัญ นายต้องคอยดูแลอยู่ใกล้ชิดชั้นตลอดเวลา”พูดข้อสุดท้ายด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“ฮะ”ใช่สิ.....นี่คงเป็นหน้าที่ที่เค้าจะต้องทำ........ปฏิเสธคงไม่ได้...........ไม่งั้นหนี้ที่จะต้องใช้คงจะไม่มีทางหมด....
“งั้นชั้นก็หวังว่านายคงทำได้ทุกข้อ ถ้านายขัดคำสั่งคงจะรู้ว่าจะต้องโทษหนัก”พูดน้ำเสียงจริงจัง.........คาเมะพยักหน้าตอบ
รับ...........
“ชั้นอยากอาบน้ำ”คาเมะเดินเข้าไปในห้องน้ำ...เตรียมน้ำไว้สำหรับอาบไว้ในอ่าง.........
“น้ำที่เตรียมเสร็จแล้วฮะ”ยื่นผ้าเช็ดตัวผืนใหม่...หอม......ให้จิน………ร่างใหญ่เดินเข้าห้องน้ำไป.........
“นายลืมทำตามคำสั่งชั้นรึเปล่า”จินที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว...........เปิดประตูมาบอกร่างบางที่ยืนหน้าเส้าอยู่หน้าประตูห้องน้ำ
“ลืมอะไรหรอฮะ”คิ้วสวยขมวดติดติดกับ......เป็นคิ้วผูกโบว์....จิ๊กกะล่า....
“ก็ต้องคอยดูแลชั้นตลอดเวลาไง แล้วนี่นายกำลังลืมดูแลชั้นน่ะ”ยิ้มอย่างมีเล่นัยให้คาเมะ...........ทำสายตาดุๆ “เอ่อ...........ขอ
โทษครับ”คาเมะก้มหน้าขอโทษ.........ที่ไม่ได้ทำตามคำสั่ง..........เปิดประตูห้องน้ำเข้าไป.........เห็นจินกำลังแช่อยู่ในอ่าง
หรู............คาเมะยืนเฝ้าอยู่อีกฝากของห้องน้ำ............ก้มหน้านิ่ง..............ไม่อยากเห็นจินในสภาพแบบนี้..........
“ถูหลังให้ชั้นหน่อยสิ”จินที่เห็นคาเมะออกอาการสั่นๆ กลัวๆ..........เรยคิดจะแกล้งสักหน่อย......คาเมะเงยหน้ามองจินตาโต......
ให้ทำอารายเนี่ย......จินหันหลังเตรียมรอ...........
“ทำไม่ได้หรือไง คิดจะขัดคำสั่งชั้นหรอ”แอบยิ้มกับความน่ารักของคนที่อยุ่ข้างหลัง..........คาเมะค่อยๆหยิบที่ถูกหลัง.............
มือสั่นเล็ก...........ค่อยๆขัดหลังจินเบา..........ไม่กล้าทำแรงกลัวจินเจ็บหรือเป็นเพราะว่า...........อายจนสั่นไปหมดทั้งตัวแล้ว
“เสร็จแล้วฮะ”คาเมะวางที่ถูหลังกลับไว้ที่เดิม..................จินหันกลับมาเผชิญหน้า..........
“ยังไม่อาบน้ำเลยหนิ”
“ฮะ เด๋วค่อยอาบ”หลบสายตาจินที่จ้องเค้าอีกแล้ว...............ไม่อยากมองสายตาแบบนี้...สับสน
“โคร้ม”เสียงของร่างบางที่ตกลงไปอยู่ในอ่างอาบน้าม.......โดยการคิดพิเลนๆของจิน.........อยู่ดีๆก็กระชากให้ลงมาใน
อ่าง...........โดยที่คาเมะยังไม่ทันตั้งตัว
“โอ๊ย”คาเมะร้องเสียงหลง........ยังไม่ทันตั้งตัวเลย............เสื้อผ้าเปียกไปหมดแล้ว...........อีกอย่างไม่มีเสื้อผ้าใส่ด้วย
“มาเด๋วชั้นอาบให้”พลิกให้ร่างบางหันมาเผชิญหน้า.............
“เอ่อ......ไม่เป็นไรครับ”พูดเสียงสั่น............
“จะขัดคำสั่งรึงัย”ยิ้มกรุ่ม...........ค่อยๆบรรจงแกะกระดุมเสื้อตัวบางที่ตอนนี้เปียกน้ำออก...........เผยให้เห็นอกขาว...............
ผิวเนียน......ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน.................คาเมะได้แต่ก้มหน้านิ่ง.............ปล่อยให้จินทำ........ไม่กล้าขัดคำสั่ง
“อ๊ะ............ตรงนั้นไม่ต้องเด๋วผมอาบเองได้ฮะ”คาเมะรีบปฏิเสธเมื่อจินกำลังจะถอดกางเองออก.........
“กลัวรึงัย”ยิ้มอย่างมีเลห์นัย.........
“ปะ...เปล่า...ฮะ”
“อ๊ะ......อย่าฮะ.....”ร้องปฎิเสธผลักจินออก.....เมื่อจินจูบประทับลงที่ต้นไหล่ขาว...........
To..Be..Con
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ขอบคุณน๊า "ยัยเมียหลวง"ที่มาคอมเม้นให้ :laugh5:
:13223: :13223:
-
อ่านแล้วกำลังคิดภาพตาม....เหอ ๆ
ไปอาบน้ำม่างดีกว่า
แว๊กกกก
อยากมีคนอาบน้ำให้ม่างงงงงงงงงง :haun4:
-
รออ่านอยู่นะ :loveu:
:give2:อยากมีคนถูหลังให้จังเรย :-[ :-[ :-[
-
ชอบเรื่องนี้เลยโครตๆๆๆๆๆ เลย อ่านแล้วมันจิ้นตาม :pighaun: :pighaun: :pighaun:
จินโหดดี แต่ชอบหง่ะ สะจายยยย
รออ่านน้า taebin7 เป็นเมียน้อยไปซะแระ :laugh5:
-
หุหุ เชลยรัก หรือเปล่านี่ :laugh5:
-
ขอบทตบจูบเพิ่มครับ เอาโหดๆหน่อยชอบซาดิสอิๆ :จ้อบจัง1:
-
:เฮ้อ:
ยาวมากๆๆๆ
ทิ้งไว้นานมะค่อยได้ตามอ่าน กลับมาอีกทียาวเฟื้อยเยยย
:really2:
เมียหลวงกะเมียน้อยอย่าตีกันนะ เด๋วคนกลางเค้าจาลำบากจายยย เหอะเหอะ ยังไงก้อร๊ากกกจ้า :give2:
-
สู้เค้านะคาเมะ :haun5: :haun5:
จินก็นะ :give2: :give2: :give2:
-
--Part11
“ไหนบอกว่าไม่กลัวไง”ซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวเรื่อยๆ.............สูดเอาความหอมจากร่างตรงหน้า....
“คุณอาคานิชิฮะ ปล่อยผมเถอะครับ”คาเมะพยายามดันตัวจินให้ออกจากตัวเค้าอีกครั้ง แต่ก็ดูไม่ค่อยจะได้ผลสักเท่าไหร่…น้ำใส
เริ่มคลอที่เบ้าตา
“ทำไมหล่ะ นายเป็นคนของชั้นแล้ว นายก็ต้องตามใจชั้น”ขบลงไปที่หัวไหล่ขาวทำให้เกิดรอยแดงขึ้น..........แสดงสิทธิ์ในตัวของ
ร่างบาง
“แต่...ผม..หนะ....หนาว”ร่างบางที่ดูเหมือนจะเริ่มออกอาการสั่นนิด..........ปากสั่นระริก...........อาจเป็นเพราะร่างกายที่อ่อน
เพลีย.........ร่างใหญ่ที่รู้สึกว่าร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนสั่นก็อุ้มคาเมะขึ้นจากน้ำทันที............เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ร่างคาเมะที่
นอนอยู่บนเตียงกว้าง............คาเมะไม่มีแรงแม้จะลุกขึ้น.........แรงหายไปไหนหมดนะ............คาเมะหลับตาพริ้ม.............
จินที่มองคาเมะหลับตาพริ้มขนตายาวงอน.........นายชั่งน่ารักจริงๆ.........พอเวลาอยู่ใกล้นาย นายทำให้ใจชั้นสั่นไปทุกที.........
ร่างหนาจุมพิษลงไปที่หน้าผากใสๆของคนที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียงหรูนั้น............
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เช้าวันรุ่งขึ้น....ร่างบางที่นอนโทรมเพราะพิษไข้อยู่บนเตียง........พยายามลืมตาขึ้น..........แต่ทำไมเปลือกตามันชั่งหนักเพียง
นี้.........ไม่มีแรงแม้กระทั่งจะลืมตา.....ฝืนใจอีกนิด........เปลืองตาที่หนักอึ้งค่อยๆเปิด........มองไปภายในรอบๆห้อง............
สะดุดกับร่างหนาที่นอนอยู่บนโซฟาที่อยู่อีกมุมของห้อง...........แสงแดดที่ส่องเข้ามาในห้องทำให้จินที่หลับอยู่รู้สึกตัวตื่น
ขึ้น..........
“ไงตื่นแล้วหรอ”ตื่นมาก็มองมาที่ร่างบางทันที.............ทักขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างนั้นลืมตาอยู่......
“ฮะ เด๋วผมไปอาบน้ำก่อนน่ะฮะ จะได้ไปทำงาน”พยายามลุกขึ้นจากเตียง...........แต่ทำไมหัวมันหนักอย่างนี้..........ไม่มีแรงแม้
แต่จะลุกขึ้น...........แต่ก็อึดใจทำ....
“ไม่ต้อง วันนี้ชั้นให้นายหยุดหนึ่งวัน”จับไหล่ร่างบางให้นอนลงตามเดิม
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมทำได้”พยายามขืนอีกครั้ง........
“บอกว่าไม่ต้องไม่ต้องไง หรือว่าคิดจะขัดคำสั่ง”ทำเสียงดุใส่............ทำไมถึงดื้อแบบนี้น่ะ.........คาเมะเงียบลงทันทีเมื่อโดนสั่ง
แบบนี้...........กลัว....กลัวที่จะโดนลงโทษ...........
“นอนซะ จะได้มีแรงทำงานพรุ่งนี้ เด๋วชั้นจะให้คนเอาข้าวขึ้นมากิน”ลูบหัวคนตัวเล็กที่นอนหลับตาตามคำสั่ง.........
“โคคิจัดข้าวต้มให้ที่นึง”กดโทรสับสั่งคนสนิทให้เอาข้าวต้มขึ้นมาให้
เวลาผ่านไปไม่นาน ร่างใหญ่ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆเตียงก็ต้องลุกขึ้นไปเปิดประตู ถาดอาหารที่ถูกสั่งให้นำขึ้นมาถูกนำลงวาง
ที่โต๊ะเล็กๆหัวเตียง
“คาซึยะ ตื่นได้แล้ว”เขย่าแขนร่างเล็กเบา........ให้ตื่นมากินข้าวต้ม
“ตื่นมากินข้าวหน่อยน่ะ”พยุงร่างบางให้นั่งลงเอาหลังพิงกับหัวเตียงไว้……….
“กินนี่สักหน่อยน่ะ จะได้หายไวๆ”ข้าวต้มร้อนถูกตักขึ้นจ่อที่ปาก
“ผมกินเองก็ได้”พยายามจะจับช้อนเอง......แต่ก็โดนจินเอาถามข้าวต้มหลบหนี
“ไม่ต้อง.......อ้าปากกินเฉยๆก็พอ”ตักเข้าต้มจ่อที่ปากอีกครั้ง.........คาเมะจำใจกินข้าวต้ม........คนป้อนก็ป้อนข้าวต้มมือนี้ด้วย
รอยยิ้ม..........อยากเป็นคนดูแลนายตลอดไป.........
~ก็อกๆ~เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากที่คาเมะหลับไปแล้ว
“คุณจินครับ คุณยูอิจิกับคุณยามะพีมาหา รออยูข้างล่างครับ”โคคิก้มหัวรายงานเจ้านายอย่างสุภาพ
“เด๋วชั้นลงไป”ลุกขึ้นปิดหนังสือวางไว้หัวเตียง........เดินลงไปหาเพื่อนข้างล่าง
.............................................
............................
“ว่าไงว่ะไอ้จิน หายเมาเป็นหมาแล้วหรอ”ยูพูดทักเพื่อนตัวเองอย่างอารมณ์ดี
“เพี๊ยะ”ยามะพีที่ได้ยินแบบนั้นก็ฟาดลงไปที่แขนยูอิจิอย่างหนัก
“โอ้ย...”ยูอิจิร้องเสียงหลง
“บอกแล้วใช่ไม๊ว่าอย่างพูดแบบนี้อีก”ดึงหูยูอิจิเหมือนเป็นการทำโทษ
“โอ้ยย เจ็บ.....จ้า ไม่พูดแล้ววว”ยามะปล่อยมือจากหู...........ยูอิจิลูกมือที่ใบหูทันที..........คนอารายมือหนักชามัด
“ว่าแต่มึงมีไรว่ะ”จินที่ส่ายหัวกับความทะเล้นของเพื่อนถามขึ้นเมื่อเห็นว่าสองคนทะเลาะกานก้อนานพอสมควร
“มาแจกการ์ดแต่งงาน”ยูอิจิปากไวพูดออกมาก่อน..........แต่ต้องโดนสายตาพิคาดส่งมาหา
“ไม่ใช่เว้ย....พูดเล่นๆ.....กูแค่มาเยี่ยม”
“มึงแดกรัยมายัง”จินถามเพื่อนตัวดีที่นั่งอ้อนแฟนอยู่ตรงหน้า
“ยัง...หิวไส้จะขาดอยู่แล้วเนี่ย”ส่งสายตาอ้อนๆไปทางยามะพี
“นี่ๆ น้อยๆหน่อย กินจนอ้วนจะเป็นหมูอยู่แล้ว”หยิกพุงยูอิจิเบาๆเป็นเชิงเล่นๆ
“ก็เป็นเพื่อนไอ้จินไง”ไม่วายหันไปแควะจินที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ป้าครับ จัดอาหารเพิ่มให้ด้วยนะครับ”จินสั่งป้าให้เตรียมอาหารเพิ่มให้
“เห้ย ป่ะ.....ไปกินข้าวได้แล้ว เสร็จแล้ว”จินเดินนำเข้าห้องอาหารไปก่อน.........ตามด้วยยูอิจิกับยามะพี่ที่เดินควงกันมา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คาเมะที่ตื่นแล้วหลังจากที่นอนมาทั้งวัน..........เดินลงมาตามราวบันไดที่ดูหรูหรา............พรมสีแดงที่ปูทอดลงมาตลอดขั้น
บันได
“ไง หายดีแล้วหรอ ถึงลุกเดินได้แบบนี้”จินที่นั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ทักขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างเล็กที่นอนหมดแรงอยู่ทั้งวัน.........
อวดดีลุกขึ้นมา.......รู้หน่าว่ายังไม่หายดี
“ค่ะ...ครับ....หายแล้ว”เดินลงมาก้มหน้าอยู่ข้างๆจินที่นั่งดูทีวีอยู่
~หมับ~คว้าร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆให้มานั่งอยู่บนตัก......โอบรอบเอวบางไว้..........กอดแน่นเอวที่คอดกิ่ว ซบหน้าลงกับหลังที่มีไอ
ร้อนหน่อยๆถ่ายทอดคำว่ารัก......ออกไปแต่ไม่รู้ว่านายจะรู้สึกบ้างไม๊........นายจะได้รับมันรึเปล่า......
“ปล่อย...เถอะครับ”มือเล็กพยายามแกะแขนแกร่งออกจากเอว..........แต่กลายเป็นว่าแขนนั้นกลับรัดแน่นกว่าเดิม...........ไม่
อยากปล่อยให้นายหายไปไหนอีก.........อยากเห็นนายตลอดเวลา..........อยากกอยู่ใกล้ตลอดเวลา.......
“เด๋วผมไปเอากาแฟมาให้ดีกว่าครับ”พยายามแกะมืออกเป็นครั้งสุดท้ายแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ.........
“ไม่.....ชั้นไม่อยากกินกาแฟ”กอดร่างนั้นแน่นกว่าเดิมหลายเท่า...........ฝังจมูกลงที่ท้ายทอย..........ซุกไซร้จากทางด้านหลังไป
ตามซอกคอเรื่อยๆ.............ทำให้คาเมะรู้สึกร้อนอย่าบอกไม่ถูก...........ยากจะขัดขื่นแต่ไม่มีแรง...........
“คุณจิ..จิน..ฮะ...อย่า..”ได้แต่ส่งเสียงร้องห้ามแต่เสียงนั้นก็ไม่ได้เข้าหูร่างใหญ่เลยสักนิด…………จินอุ้มคาเมะขึ้นเดินกลับเข้าห้อง
ไป...............วางร่างบางลงบนเตียง.............คาเมะเขยิบตัวถอยหนีจนติดหัวเตียง...........อารมณ์ที่เกิดกับจินตอนนี้ห้ามไม่ได้
แล้ว................เมื่อได้สัมผัสนายแค่เพียงนิดเดียว..........มันทำให้ชั้นสั่นทนไม่ไหว......ถ้าไม่ได้ครอบครองไว้............ถ้าไม่ได้
สานต่อ...............จับข้อเท้าร่างเล็กให้ร่างเลื่อนลงมากลางเตียง.............กระกบริมผีปากบดขยี้ปากที่เย้ายวนนั้นด้วยสัมผัสที่
อ่อนโยน............แทรกลิ้นชื้นอุ่นๆนั้นเข้าไปพร้อมกับคำว่ารัก........คำคำเดียวที่อยากสื่อให้รู้............ร่างเล็กข้างใต้ได้แต่ร้อง
ประท้วงอู้อี๊อยู่ในลำคอ............หายใจติดขัดทำให้จินต้องละริมฝีปากออกออย่างเสียดาย.............ขบเม้มที่ติ่งหูเบา.....มือหนา
ลูบไล้ไปตามต้นขาเรียวสวยมือปลดกระดุมกางเกงออก...คาเมะพยายามไม่ให้จินถอดกางเกงออก....แต่ด้วยแรงที่เยอะกว่า
และความเร็วนั้นกางเกงช่างถอดอย่างง่ายดาย..............มือหนาจับส่วนอ่อนไหวทันที.........รูดขึ้นรูดลงอย่างชำนาน..............
ทำเอาร่างข้างใต้สั่นสะท้าน.............อยาก....ต้องการ......แต่ไม่กล้าเรียกร้อง........เราเป็นเพียงแค่คนใช้เท่านั้น............ไม่มี
สิทธิ์ที่จะเรียกร้องอะไรนอกจากทำตามเท่านั้น...................ร่างบางกัดริมฝีปากแน่น.....เลือดสีแดงสดซึมออกจากรอยแตกที่
โดนกัด.........
“ครางออกมาน่ะ”จูบซับเลือดสดๆที่ซึมมออกมา............บอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล...........ต้องการต้องการนาย..............ต้องการ
ทั้งตัวและหัวใจ...............
-
“อ่าส์..........”ครางออกมาเมื่อความเสียวส่านทั้งหมดได้ปล่อยออกมาพร้อมกับน้ำขาวขุ่นที่เลอะต้นขาด้านใน.....ร่างหนาทำ
ความสะอาดคราบที่เลอะเปรอะเปื้อนนั้นให้จนหมด............พลิกตัวอีกฝ่ายให้นอนคว่ำยกสะพกขึ้นเพื่อที่จะทำให้รุกได้ถนัด..............
“ฮ๊า........อือ....”เสียงเล็กเริ่มครางอีกครั้งเมื่อมีสิ่งแปลกกลอมเข้ามาภาพในร่างกาย.............ขยับเข้าออกช้าๆเป็นจังหวะ.......
เริ่มเร็วขึ้นๆพร้อมกับเพิ่มจำนวนนิ้วให้เป็น2และ3
“ครางออกมาเยอะๆน่ะ”ก้มลงจูบที่เรือนผม.............พร้อมกับสอดแทรกของแข็งเข้าไปภายในช่องแคบๆ
“อ่าส์....อื้อ...อ่าส์..........”เสียงคางกระเส่าเมื่อแก่นกายของจินนั้นขยับเข้าออกจากช้าเป็นเร็วเป็นจังหวะ..............
“รักนายน่ะ..............คาซึยะ.....อ่าส์”คำที่เก็บไว้มานานได้ถูกพูดออกไป.....ปลดปล่อยไปพร้อมกับอารมณ์......น้ำขุ่นๆถูกส่งเข้า
ไปภายในแต่ก็ทำให้ไหลย้อนกลับมาทำให้เลอะต้นขาไปหมด.......
“ฉันรักนายนะ”ล้มตัวลงนอนข้างๆ........กอดร่างเล็กนี้ไว้อย่างแนบแน่น.........บอกคำรักไป............คาเมะได้แต่นอน
ร้องไห้............เจ็บ.......เจ็บกายที่นายทำไว้...........ปวด..........ปวดที่ใจเมื่อนายบอกรัก..............มันจะเป็นคำจอมปลอมรึ
เปล่า..............หลับตาลงไม่อยากรับรู้อะไรอีก...........พรุ่งนี้เช้าเราก็ต้องเปลี่ยนฐานะให้เป็นคนใช้เหมือนเดิม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เจ้าตัวเล็กตื่นได้แล้ว”เช้าวันใหม่ทำที่ให้จินที่มาดขรึมดูเปลี่ยนไป..........เป็นคนใจดี...........เขย่าหัวร่างบางเบาให้รู้ว่าตื่นได้
แล้ว
“อื้อ...”ครางออกมาเหมือนรำคานอยากนอนต่อ
“ตื่นได้แล้วหน่า วันนี้จะพาไปซื้อของ”ยังพยามยามปลุกอยู่
“อื้อ..”พยายามลืมตาขึ้น...ลืมตัวไปว่าอยู่ในฐานะอะไร........ขยี้ตาเบาๆ..........หันไปมองคนทีปลุกก็ต้องตกใจ...........
“เอ่อ ขอโทษครับที่ต้องให้คุณจินปลุก”บอกขอโทษอย่างลนๆ........ตายแน่ๆเลย...........
“ไม่เป็นอะไร........ฉันรู้เมื่อคืนนายคงเหนื่อย”บอกออกมาเพื่อที่จะแกล้งร่างบางให้อายเล่น....และความคิดที่คิดนั้นก็เป็น
จริง...................ร่างบางหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกก้มหน้าไม่อยากให้เห็นว่าอายแค่ไหน
“ไปอาบน้ำไปเด๋วจะพาไปซื้อของใช้”บอกทิ้งไว้แล้วเดินออกไปจากห้อง……….คาเมะลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ
ไป...........
…………………………………………..
……………………….
สายน้ำไหลผ่านชำระร่างกายให้สะอาด..........ภาพเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นเมื่อคืนผุดขึ้นมา..........เรียงเป็นลำดับ.........จน
สะดุดกับคำรักที่ได้จินจากปากร่างใหญ่นั้น.............มันเป็นจริงรึเปล่า............หรือว่าเราแค่หูฝาด............แต่ช่ายเถอะยังงัยเรา
ก็ไม่มีสิทธิ์............
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
--ห้างสรรพสินค้า
“อยากได้อะไรมั่ง”จินถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคาเมะเงียบตลอดเดินตามเค้าตลอด
“ก็แล้วแต่คุณจินจะซื้อให้ครับ”ก้มหน้าบอกอย่างสุภาพ
“เลิกเรียกคุณจินได้แล้ว........ต่อไปนี้นะเรียกจินเฉยๆ.......เข้าใจไม๊”บอกกำชับ.....ไม่อยากให้เรียกแบบนี้มันเหมือนไกลห่าง
กันเหลือเกิน
“ครับ”รับคำอย่างสุภาพตามเดิม
“อ่อ อีกอย่าง คำว่าครับหน่ะไม่ต้องพูดแล้ว.”กำชับอีกเรื่องนึง
“อ่าว แล้วถ้าไม่พูดแล้วจาให้คนใช้พูดแบบไหนหล่ะ”นิสัยแท้ๆของร่างบางเริ่มถูกนำออกมาใช้......นิสัยที่ไม่ค่อยยอมคน.........
เอาความถูกต้องเป็นหลัก..........
“งั้นชั้นของเลื่อนขั้นนายให้เป็นคนสนิทไม่ใช่คนใช้ตั้งแต่ตอนนี้”บอกเสียงแน่น..........คนอะไรดื้อชะมัด..............มันน่า
นัก.............น่าจับกดสะให้เข็ด
“ขอบคุณ”
“ไปเด๋วพาไปซื้อของ”คว้ามือร่างบางขึ้นมาจับ...............เดินจูงไปยังแผนกเสื้อผ้า............
“คนสนิทก็ไม่ต้องจับมือก็ได้หนิหน่า”ประท้วงนิดๆ..........อย่างน้องเราก็ม่ใช่คนใช้แล้ว..........พอเวลานายสัมผัสมันรู้สึกสั่นไป
หมด..........
“ก็นายเดินชักช้า.......ตัวก็เล็กเด๋วใครฉุดไปจะทำไง”บอกปัดๆไป............ความจริงหน่ะอยากจับมือนายต่างหาก......
จินพาคาเมะเดินซื้อเสื้อผ้าเยอะแยะ..........หลากหลายยี่ห้อ...........ถูกเป็นสิบถุง............
“พอได้แล้วฮะ มันเยอะมากแล้วนะ”คาเมะประท้วง........ก็ของที่จินซื้อให้นี่สิเยอะมาก............เอาแถบจะทุกร้าน.........
“หรอ งั้นไปหาอะไรกินกัน”เดินจูงมือเล็กไปหาของกิน
............................................
........................
“อ่าว....จิน.....นั่งก่อนสิ”ยามะเจ้าของร้านแกแฟทักขึ้นเมื่อเห็นว่าจินเดินเข้ามาในร้าน
“สวัสดีคาเมะ”ยามะยิ้มแย้มทักเจ้าตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างหลังจิน
“หวัดดีฮะ”คนนี้หนี่หว่าที่เป็นแฟนกับจิน............ความรู้สึกใจน้อยเล็กๆผุดขึ้นมา………...
“กินอะไรดีหล่ะจิน”ยามะยื่นเมนูให้ดู
“อยากกินอะไรหืมม์”ถามขึ้นเมื่อเห็นหน้างอเล็กๆ........
“ไม่ค่อยหิว แล้วแต่จะสั่งอ่ะ”พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ..........แต่จินที่ฟังก็รู้แล้วว่านี่กำลังงอนอยุ่...............แต่งอนเรื่องอะไรไม่รู้
“ยามะเอานี่..นี่”จินชี้ไปที่เมนู2 3อย่าง....ยามะรับรายการอาหารไปแล้วก็ต้องยิ้มกับคู่นี้...........คาเมะนายน่ารักเหมือนเด็ก
เลย...ไม่น่าหล่ะจินถึงได้หลงนาย..............
หลังจากที่ยามะเดินออกไปจินก็เอาแต่จ้องหน้าคาเมะแล้วยิ้ม...........จ้องจนทำเอาคาเมะทำอะไรไม่ถูก........
“จ้องอะไร”บอกเสียงแข็ง............อย่ามองด้วยสายตาแบบนี้น่ะ
“แล้วนายหล่ะเป็นอะไร”ถามกลับมั่ง........ตอนนายงอนที่น่าร้ากชะมัดเลย
“เปล่าหนิ”ทำหน้าไม่รู้เรื่อง.........
“แล้วนายหน่ะ จ้องอะไร นานแล้วน่ะ”ก็จ้องตั้งแต่ยามะเดินออกไป
“ก็จ้องคนขี้งอนไง”ทำเอาร่างบางชะงัก........รู้ได้งัยว่างอนอยู่......
“ใคร...ใครงอน...ไม่เห็นมีเลย”ทำเป็นมองรอบๆโต๊ะ..............
“นายนั่นแหละ”ยังจ้องด้วยสายตายิ้มๆอยู่ไม่อยากวางตา..........นายน่ารักมากเลยรู้ตัวไม๊.....
“งอนอะไรบอกมานะ”จินแกล้งทำเสียงแข็งจะเค้นเอาความจริงให้ได้
“ไม่ ไม่บอก”เชิดหน้าใส่...........ยังไงก็ไม่ยอมบอกเด็ดขาด
“บอกมาเด๋วนี้นะ”บอกเสียงแข็งอีกตามเคย
“ถ้าไม่บอก กลับบ้านไปโดนแน่”ยิ้มจ้าเล่ห์ให้คาเมะ............คาเมะยิ้มกลับแบบว่าไม่กลัวหรอก.......
“ไม่กลัวหรอก แบร่”แลบลิ้นใส่คนตรงหน้าไปทีนึง..........ทำเอาจินแทบจะละลาย..............นายที่เป็นนายน่ารักจริงๆ............
………………………
………..
“อาหารมาแล้วฮ้า”ยามะยกจานอาหารมาเสริฟข้างๆจิน………คาเมะหน้าหงอลงอีกแล้วเมื่อเห็นยามะมายืนข้างๆจิน...........ทำตัว
สนิทสนม.............จินที่จ้องคาเมะก็รู้ทันทีว่าคาเมะงอนเรื่องอะไร
“ขอบคุณครับ”จับมือยามะขึ้นมาหอมไปทีนึง...........อยากแกล้งเจ้าตัวเล็กนี่จริงๆเลย................งอนอะไรไม่เข้า
เรื่อง.................คาเมะเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่นทำเป็นไม่สนใจ....................ยามะเห็นแค่นี้ก็รู้แล้วว่าจินแกล้งคาเมะ
อยู่.............เลยไม่ได้ว่าอะไร
To..Be..Con
-
โอยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น่ารักโครตๆๆๆๆๆ :loveu: :loveu: :loveu:
บทเรทก็ได้ใจ ชอบเรื่องนี้อะ
อยากอ่านต่อแว้ววว taebin ช่วยด้วย :serius2: :serius2: :serius2:
-
เรทๆๆๆเเล้วก็เรทต่อปายยย555 :haun1:
-
หุหุ คาซึยะน่าร้ากกกกกกกกกก :-[ :-[
-
โอย....งอยกันน่ารักเหลือหลาย
พอเค้าบอกว่ารักก็งอนกันเรย เหอ ๆ :จ้อบจัง1:
-
--Part 12
“ขอตัวก่อนนะ”ยามะเดินยิ้มออกไปจากโต๊ะอาหาร
“นี่ คาเมะกินสิ อาหารมาแล้ว”จินเรียกคาเมะที่นั่งเหม่อมองออกไปข้างนอก
“เป็นอะไร เหม่ออะไรอยู่”ถามอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคาเมะไม่ยอมกินข้าว
“ปล่ะ....ปล่าว”ทำท่าจะลุกขึ้น
“จะไปไหน”คว้าข้อมือร่างบางไว้.....กลัว....กลัวนายจะหนีไปอีก
“เข้าห้องน้ำ”หันมาตอบหน้าเซ็งๆใส่จินที่แววตาดูกังวลมาก
“กินข้าวก่อนสิ เสร็จแล้วเด๋วชั้นพาไป”ดึงให้ร่างบางนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ…..คาเมะหน้ามุ่ยหนักเข้าไปใหญ่
“อ่ะ..นี่...กินเยอะๆน่ะ”จินตักกับข้าวใส่ให้ในจานข้าวที่ตั้งอยู่หน้าคาเมะ………แต่ร่างเล็กนี่สิทำเมินไม่ยอมกินข้าว
“นี่ เป็นอะไรหืม งอนหรอ เรื่องไร”จินถามแทงใจแดงคาเมะเหลือเกิน
“เปล่า ไม่ได้งอน จะงอนเรื่องไรหล่ะ”ตอบหน้านิ่ง
“ชั้นจะไปรู้หรอว่างอนเรื่องอะไร นายเองน่าจะรู้มากกว่า”ยิ้มให้คนตัวเล็กที่มองหน้าตัวตาเขม็ง
“แล้วข้าวเนี่ยะ...กินได้แล้วน่ะ ถ้าไม่กินเด๋วจะป้อนให้”ชี้ไปที่จานข้าวที่ไม่ได้ถูกแตะต้องเลยสักนิด
“ไม่อยากกิน”สะบัดหน้าหนีออกไปอีกทาง
“งั้นดี”ยิ้มกรุ่มออกมา
“โอ้ย!! ทำไรเนี่ย”คาเมะที่หันหน้าไปทางอื่นไม่อยากมองหน้าจินต้องร้องออกมาเมื่อรู้สึกว่าโดนกระชากให้ลุกขึ้น
“กินสะ”ยัดช้อนที่มีข้าวเข้าปากคนตัวเล็กที่แหกปาก...ไม่ทันจะตั้งตัว
“แฮ่ก...แฮ่ก..ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย”ตะโกนว่าจินเสียงดังจนทุกคนต้องหันมามอง
“ก็ป้อนข้าวนายงัย”บอกหน้าตาเฉย
“ขอโทษนะครับที่ทำให้ทุกคนตกใจ แฟนผมเค้าอยากให้ผมป้อนข้าวหน่ะครับ”~ฟ๊อด~ฉวยโอกาสหอมแก้มใสไปที่นึง
“ไอ้ตาบ้า”ตะโกนว่าจินไปทีนึง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Rrrrrrrrr.Rrrrrrrrrr.
“คาเมะเด๋วนายดูของตรงนี้แป๊บนึงน่ะ เด๋วชั้นรับโทรสับแป๊บนึง”บอกคาเมะแล้วเลี่ยงออกไปโทรสับไม่ไกลมากนัก.......เนื่อง
จากเป็นงานจากทางบริษัท
………………….
……………..
“อ๊ะ ขอโทษครับ”คาเมะรีบบอกขอโทดก่อนเมื่อทำของที่วางอยู่บนชั้นตก...
“ไม่เป็นไรครับ”ชายหนุ่มเสียงหล่อ.....หน้าตาดี.....เงยหน้าขึ้นมาก็ต้องเจอกับหน้าสวย...ขาว...ราวกับเด็กผู้หญิง......
“ไม่ทราบว่าคุณเจ็บตรงไหนรึเปล่า”ชายหนุ่มคนนั้นทำท่าจะดูแผลร่างบาง
“ป่าวครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร ของมันตกอย่างเดียวครับ”คนนี้ดูน่ากลัวชะมัด....ไม่เอาดีกว่า.........ไปรอจินดีกว่า....
“ชื่ออะไรครับ”หนุ่มหล่อเป็นฝ่ายถามคาเมะก่อน
“เอ่อ..”คาเมะทำท่าตะกุกตะกัก...จะบอกดีไม๊...
“คาเมะ เสร็จแล้ว กลับกันดีกว่า”จินที่คุยโทรสับเสร็จแล้วก็เดินเข้ามาหาคาเมะ...แต่เห็นว่าคาเมะยืนอยู่กับผู้ชายอีกคนท่าทาง
ไม่น่าไว้วางใจ
“มีอะไรกันรึเปล่า”หันหน้าไปทางหนุ่มคนนั้น.....โช นายนี่เอง...................
“ไม่มีอะไรหรอกจินชนกันเฉยๆ”คาเมะเห็นท่าไม่ค่อยดีเลยพูดดักเอาไว้ก่อน
“งั้นก็ดีกลับบ้านกันดีกว่า”จับมือร่างเล็กให้เดินตามไปขึ้นรถ.......
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“โคคิเตรียมห้องนอนไว้อีกห้องด้วย”จินเดินนำคาเมะเข้ามาก่อนตะโกนบอกโคคิที่ยืนก้มหน้ารอรับอยู่หน้าประตูบ้าน............
“นายเตรียมห้องอีกห้องให้ใครหรอ”คาเมะเดินตามจินเข้ามาให้ห้องทำงาน..........จินก้มหน้าทำงานหงุด
“ให้นาย”ตอบเพียงสั้นๆเท่านั้น.....แต่ตายังไม่วางจากองเอกสารที่จะต้องเซ็น.........ไม่ได้ทำงานหลายวันเอกสารต้องเซ็นบึม
“ให้ชั้น”ถามเสียงสูงอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ...........นายจะให้ชั้นอยู่ส่วนตัวได้แล้วใช่ไม๊
“อื้อ ให้นาย หรือนายจะไม่เอา”เงยหน้าขึ้นมามองคนเล็กที่แทบจะเก็บอาการไม่อยู่
“เอาๆ..ขอบคุณนะจิน”ยิ้มแก้มแทบปริ
“นายไปจัดเสื้อผ้าที่ซื้อมาเข้าตู้เถอะ เจอกันตอนอาหารเย็น”บอกให้คนตัวเล็กออกไป.........เวลาทำงานอยากมีสมาธิ
มากกว่า........ถ้านายมายืนแบบนี้ชั้นคงไม่เป็นอันทำงานแน่ๆ........
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-เวลาอาหารเย็น-
“นั่งสิ”จินที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอยู่แล้วบอกให้ร่างบางนั่งลง
“เรานั่งได้ด้วยหรอ”ถามออกมาอย่างน่ารัก
“นายลืมไปแล้วหรอว่าตอนนี้นายอยู่ในฐานะอะไร”ยิ้มออกมากับความน่ารักของคนตรงหน้า
“อ่อ....ลืมไปเลย...เราเป็นคนสนิทจิน”ยิ้มออกมาอย่ามีเล่ห์ใน....คว้าเก้าอี้ลงมานั่งเรียบร้อย.........
จินได้แต่ยิ้มกับท่าทางของคาเมะ..........ทั้งสองกินข้าวกันอย่างเฮฮา........จินที่อ่อนโยนกับคาเมะมากขึ้น.............ส่วนคาเมะที่
ลืมตัว............เป็นตัวของตัวเอง...........
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นายไม่ไปนอนหล่ะ ตามชั้นมาทำไม”หลังจากกินข้าวเสร็จคาเมะก็เดินกลับห้องโดยที่มีจินเดินตามมาส่ง
“ก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศนอนมั่ง”ตอบหน้าตาเฉย
“อะไรของนาย กลับไปนอนห้องได้แล้ว....ไป”ผลักคนตรงหน้าให้หันหลังกลับไปที่ห้อง
“ก็บอกแล้วว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศมั่ง”ยื้อกันอยู่ที่ประตู
~พรวด~ทั้ง2ที่ยื้อกันอยู่หน้าประตูทำให้ประตูเปิดล้มลงไปทั้งคู่……..ร่างที่เล็กกว่านอนทับอยู่บนตัวร่างใหญ่.......ริมผีปากบรรจบ
กันอย่างพอดี.............เป็นจูบที่บังเอิญ...........หรือเป็นจูบที่ทั้งคู่โหยหามัน..........
“อื้อ..”ร่างบางเริ่มครางอู้อี้ในลำคอเมื่อลิ้นหนาๆอุ่นๆลุกล้ำเข้าไปภายใน............ลิ้นทั้ง2พัวพันอย่างอดอยาก..........
“อ่า......”ผลักออกจากอกจินเมื่อคาเมะเริ่มรู้สึกตัว............ลุกค่อยลุกขึ้นนั่งข้างๆ........
“นายเจ็บตรงไหนรึเปล่า”จินเป็นฝ่ายถาม
“ไม่เจ็บ”ตอบแบบอายๆ.............เมื่อกี้เราเผลอจูบตาบ้านี่หรอ...........
“นายไปอาบน้ำเถอะ”ลุกขึ้นยื่นมือมาให้ร่างเล็กจับเป็นที่ยึดลุกขึ้น.........คาเมะเดินหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป
-
…………………..
……………..
“อาบเสร็จและหรอ”จินทักขึ้นเมื่อเห็นคาเมะเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวห่มอยู่แค่ช่วงล่างเท่านั้น...........
“ว๊าก”รีบคว้าผ้าเช็ดตัวอีกผืนมาคลุมช่วงบนไว้อย่างตกใจ
“นายยังไม่กลับห้องอีกหรอ”ถามอย่างหัวเสีย..........
“ก็บอกแล้วว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศ”พูดทำหน้าตาเฉย............เดินเข้ามาหาร่างบาง
“มาชั้นเช็ดผมให้”หยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่คาเมะใช้คลุมท่อนบนอยู่ขึ้นมาเช็ดผมให้
“ผมนายหอมจัง”ฝังจมูกลงไปสูดกลิ้นหอมของผมสวยที่เพิ่งแห้งหมาดๆของคาเมะ..............
“เอ่อ......นาบกลับไปอาบน้ำที่ห้องได้แล้ว....ตัวเหม็น”คาเมะพยายามหาทางหนี..............
“อาบที่นี่แหละ”ว่าแล้วร่างสูงก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป
“”แล้วจะให้ห้องเราทำไมเนี่ย”คาเมะบ่นออกมาเบาๆ
....................................................
........................................
“นี่นายกลับห้องได้แล้ว ฉันจะนอน”คาเมะทำท่าอึดอัดก็คนจะนอนแล้วยังมานั่งมองอยู่ได้
“นายก็นอนไปสิ”บอกหน้าตาเฉย.นั่งดูทีวีอยู่บนเตียงต่อ
“แล้วจะนอนยังงัยหล่ะ ก็นายนั่งอยู่บนเตียงแบบนี้”
“ทำไมจะนอนไม่ได้ มาๆนอนๆ”คว้าร่างบางเข้ามานอนบนเตียง...............จับหัวให้หนุนบนอกแกร่ง......กอดตัวไว้หลวมๆ
“ไหนใครว่านอนไม่ได้”ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข..................รู้สึกอบอุ่นจัง..............อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก..........ว่าแล้วร่าง
เล็กก็หลับปุ๋ยไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อื้อ..”ร่างเล็กที่หลับปุ๋ยส่งเสียงครางเมื่อแสดงอาทิตย์แยงเข้าตา..............ซุกหน้าเข้ากับอกแกร่ง
“คาเมะตื่นได้แล้ว”จินปลุกคนตัวเล็กที่นอนขี้เซาอยู่บนเตียง...........เวลานอนนายน่ารักจัง.............
“อื้อ...”ขยี้ตาเบาๆ..............
“วันนี้ฉันจะเข้าบริษัทน่ะมีประชุม”จูบลงที่เรือนผมหอมๆ………….ลุกขึ้นไปอาบน้ำ................
...............................................................
................................................
“นี่ยังไม่ตื่นอีกหรอ”จินที่เดินออกมมาจากห้องน้ำเห็นคาเมะยังไม่ตื่น......................นายนี่ขี้เซาจริงๆ
“ฉันไปแล้วน่ะ แล้วเจอกันตอนเย็น”หอมลงทีแก้มขาวใสๆ..............
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ยามะคร้าบบบบบ”ยูอิจิเสียงเสียงดังวิ่งเข้ามากอดเอวบางทางด้านหลัง
“มีอะไรจะอ้อนอีก หืมม์”แบบนี้ทุกที...........อ้อนทุกที
“ยามะเปิดร้านไปเที่ยวกับผมที่ฝรั่งเศสได้ไม๋ครับ”คลอลเคลียที่แก้มขาวๆ
“แล้วใครจะดูร้านหล่ะ”
“ก็ลูกน้องไง ไปแค่อาทิตน์กว่าๆเอง ไปนะครับ”บอกเสียงอ้อนๆ
“แล้วยูไปทำไมหล่ะ”อยู่ดีๆจะมาชวนไปไม่มีทาง....ต้องมีอะไรแน่ๆ
“ก็ยูโดนสั่งให้ไปดูงานที่นั่นอ่ะ ไปคนเดียวไม่เอาหรอก”อ้อนจังเลยยยยย
“ทำไมหล่ะยู”
“ก็ไม่มีคนให้กอดแถมไม่เจอหน้าตั้งหลายวัน มีหวังคิดถึงตายแน่เลย”หอมลงไปที่แก้มนุ่มฟ๊อดใหญ่
“จะมากไปและยู”ยิ้มออกมากับความขี้อ้อน.................
“แล้วจะไปวันไหนฮะ”ยาะมะเป็นฝ่านถาม
“อีก3-4วันก็ไป ต้องเคลียงานที่นี่ก่อนด้วย”
“เด๋วมะรืนนี้เราไปบอกจินกับคาเมะกันน่ะฮะ”ยามะเป็นฝ่ายชวน
“ได้คร้าบบบ ที่รัก”จูบลงที่ปากแดงๆที่ดูเย้ายวนตลอดเวลา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณคาเมะครับ คุณจินบอกว่าวันนี้ให้อิสระคุณได้เต็มที่ครับ เด๋วตอนเย็นคุณจินจะกลับมา”โคคิที่รอร่างบางตื่นแล้วเดินออกมา
จากห้อง........................โคคิก็รายงานทันที
“คาเมะไปเดินเล่นที่สวนได้ไม๊ฮะ”ขออนุยาติก่อนดีกว่า
“ได้ครับ แต่อย่านานน่ะฮะ เด๋วอีก2-3ชั่วโมงคุณจินก็จะกลับมาแล้ว”โคคิบอกเตือนไว้ก่อน
“ขอบคุณฮะ”คาเมะบอกขอบคุณแล้วเดินออกไป
........................................................
...................................
“คุณโชครับคุณจินไม่อยู่ครับ”โคคิรายงานเพราว่าโชมาหาจินแต่จินไม่อยู่
“ไม่เป็นไรชั้นรอได้”
“ครับตามสบายครับ”ว่าแล้วโชก็นั่งลงเหมือนบ้านตัวเอง.................มองออกไปทางหน้าต่างบานใหญ่เห็นร่างนั้น
คุ้นๆ.................นั่งอยู่ที่สระว่ายน้ำ................ใช่จริงๆด้วยนายหน้าหวาน...................ว่าแล้วโชก็เดินมุ่งหน้าไปที่สระว่ายน้ำ
.....................................................
..................................
“สวัสดี เจอกันอีกแล้วนะหนุ่มสวยหน้าหวาน”โชเป็นฝ่ายทักคาเมะที่นั่งเล่นเอาขาหย่อนลงไปในสระว่ายน้ำ
“สวัสดี”คาเมะหันมามองแล้วกล่าวทักทาย
“ผมซากุราอิ โช เรียกโชก็ได้ครับ ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอครับ”โชเป็นฝ่ายแนะนำตัวเองก่อน
“คาเมนาชิ คาซึยะครับ”ร่างบางแนะนำตัวเองบ้าง………….ว่าแล้วทั้งสองก็นั่งคุยกันอยู่ริมสระวายน้ำอย่าสนุกสนาน………….จนลืมเวลาที่
ร่างใหญ่จะกลับบ้าน.....
.............................................................................
........................................................
....................................
“โคคิ คาเมะหล่ะ”จินที่กลับมาบ้านก็ถามถึงร่างบางเป็นคนแรก
“อยู่ที่สระว่ายนน้ำครับ”โคคิบอก....................ว่าแล้วจินก็เดินมาหาร่างที่คิดถึงมาก..................แต่ก็พบร่างบางนั่งเล่นอยู่ริม
สระอย่างสนุกสนานกวักน้ำใส่โช.................จำได้ดีคนนี้....................
“คาเมะเข้าบ้าน”ร่างเล็กสะดุ้งทันทีจำได้ดีว่าเป็นเสียงว่าใคร..........รีบลุกเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว
“บ๊ายบายน่ะครับ คาเมะ”โชพูดไล่หลังไป.............จินได้ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งโมโห..............เรียกกันซะสนิทสนมเลยน่ะ............
“นายมีอะไรโช ถึงมาหาชั้นที่นี่”จินถามด้วยน้ำเสียงแข็ง
“เปล่าแค่แวะมาเฉยๆ แล้วเจอคาเมะเข้าเลยคุยเล่นกัน”ตอบด้วยน้ำเสียงกวนโทสะ
“งั้นนายก็กลับไปได้แล้ว โคคิส่งแขก”จินตะโกนเรียกโคคิให้ส่งโช...................แล้วเดินเข้าบ้านตามร่างเล็กไป
to be con.............
รักคนเม้นที่ฉุดเลย :give2: :give2:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
น่ารักจังเรื่องนี้เหอๆ :yeb:
-
หุหุ ตอนนี้น่ารัก :-[ :-[ :-[
ตาจินมีหึงวุ้ย :haun5:
-
จินมีหึงด้วยอ่ะ
แล้วอย่างนี้ คาเมะจะเจ็บตัวมั้ยเนี่ย :haun4:
-
จินเริ่มอ่อนโยนกับคาเมะแล้วอะ น่ารักทั้งคู่เลย คู่ยูกับยามะก็น่ารัก ชอบๆๆๆๆ :loveu: :loveu:
แต่อีตาโชนี่มาจากไหนเนี่ย สร้างความร้าวฉาน แต่ก็ดี รอจิ้นฉากโหดของจินอยู่ :haun4: :haun4: :haun4:
รออ่านต่อน้า รักคนโพสมากมาย อิอิ :give2: :give2:
-
:เฮ้อ:งานนี้คาเมะจะโดนอะไรบ้างเน้อ เบาๆมือหน่อยละกันนะจิน :kikkik:
-
สงสารคาเมะ :monkeysad: ท่าจะโดนหลายดอก 555 :laugh3:
-
สวยเลือกได้จริง ๆ
มะไหร่จะมีคนมาหวงเราอย่างงี้มั่งน๊า :impress:
-
Part13
“ใครให้นายคุยกับโช”จินยืนถามคาเมะที่นั่งรออยู่บนเตียงเสียงเงียบ
“ก็...ก็...ใครจะไปรู้หล่ะ เค้ามาชวนคุยหนิหน่า”ร่างเล็กตอบเสียงกล้าๆกลัวๆ
“ยังจะมาเถียงอีก แล้วคุยกับเค้าทำไม”ถามเสียงเย็นเดินเข้ามาใกล้ร่างเล็กเรื่อยๆ
“ก็...ก็..อุ๊บ”ริมฝีปากแดงระเรื่อที่จะตอบคำถามถูกปิดด้วยริมฝีปากอวบอิ่มเข้าสะแล้ว..........ร่างเล็กตาโต.............
“นี่คือการลงโทษ โทษฐานคุยกับคนแปลกหน้า”ละริมฝีปากออกยิ้มให้กับร่างเล็กตรงหน้า.................ที่ไม่ทำอะไรเพราะไม่
อยากทำร้ายนายอีก..................เก็บความโกรธ............หึง..........หวง..............ไว้ภายใน
“ไปอาบน้ำดีกว่า ดูซิเล่นน้ำเปียกหมดเลย”จับเสื้อผ้าชื้นๆของร่างบางแล้วยื่นผ้าขนหนูให้………….คาเมะมองตาจินด้วยความงุน
งง..............อะไรของเค้าน่ะ..................นึกว่าจะโกรธมากมาย...................เปล่าเลย..........เคาจูบทำโทษ
“อย่าแช่น้ำนานน่ะ เด๋วไม่สบาย เจอกันที่โต๊ะอาหารทุ่มครึ่งน่ะ”สั่งก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง.................ร่างเล็กเข้าห้องน้ำ
ไปทำธุระส่วนตัว
....................................................
.......................................
“ทำไมอาบน้ำนานจัง”จินที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าวถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคาเมะเดินลงมาจากบันได
“ก็สระผมด้วย”ตอบออกมาอย่างธรรมดา..............เดินมานั่งเก้าอี้ทางด้านขวามือของจิน
“แช่น้ำนานแด๋วก็ได้เป็นหวัดกันพอดี”ตำหนิร่างเล็กก่อน...............ดื้อจริงๆ...........
“โห ไม่เป็นหรอก เราแข็งแรงจะตาย”ทำท่าเบ่งกล้ามให้จินดู
“พอเลย กินข้าวได้แล้ว”ขึ้นหัวเบาๆ................น่านี่น่ารักจริง................ไม่น่าฉันถึงหลงไหลนาย...........
“ฮัด..............ชิ่ว..........”เสียงจามของใครคนนึงดังขึ้นขณะกินข้าวอยู่
“เห็นไหมหวัดเล่นงานให้เข้าแล้ว”จินตำหนิก่อน..............คนอะไรดื้อจริงๆ
“ขอโทษ ........ ก็จะไปรุหรอ ไม่ได้แช่นานหนิ”ยังมีหน้าทางเถียงอีก
“ฮัดดด............ชิ่ว.....”จามจนจมูก.........หน้า...........แดงไปหมด
“รีบกินข้าวสะ จะได้กินยา”ว่าเข้าให้.....................เกิดมายังไม่เคยเจอคนอาไรรั้นขนาดนั้น
………………………….
……………….
“ไม่กินไม่ได้หรอยาน่ะ”ชี้ไปที่ยาที่สาวใช้กำลังนำมาให้
“ไม่ได้ วันนี้ดื้อมาพอแล้วน่ะ ห้ามดื้ออีกเด็ดขาด”สั่งกำชับเสียงเข้ม............สงใสต้องโหดหน่อยแล้วมั้ง...............ก็เล่นเอาแต่
ใจแบบนี้...................
“เราไม่ชอบกินยาน่ะ มันขม”ปฏิเสธอย่างรุนแรง...................ก็ของคนไม่ชอบหนิ..................ขมจะตาย...........
แหวะ.................
“ไม่ได้ อย่าดื้อสิ รู้สึกว่าให้อิสระแล้วเอาแต่ใจเลยน่ะ”ดื้อจิงเลย............แถมรั้นอีกต่างหาก.............
“ไม่เอาอ่ะ ไม่กินๆ”ทำท่าจะเดินหนีออกไปแต่ร่างใหญ่ฉุดไว้ให้นั่งลงที่ตัก
“ปล่อยน่ะ จะทำอะไรอ่ะ เด๋วคนอื่นมาเห็นเข้าน่ะ”คาเมะตกใจสุดขีด...........
“อยู่นิ่งๆหน่า”เกาะกุมไว้อย่างแน่นหนา.................ร่างเล็กมองดูอาการของคนตัวใหญ่อย่าเงียบๆ............มองตาแป๋ว.......
“ไม่เอาแล้ว จะขึ้นไปนอน”ลุกขึ้นอีกครั้งแต่มือหนาคว้าไว้อีกตามเคย.....................ประกบจูบที่เร่าร้อน..............ส่งยาเม็ด
เล็กๆเข้าไป...............โดยที่ร่างเล็กไม่รู้สึก...............เคลิ้มกับสัมผัสนี้............เป็นจูบที่รู้สึกอบอุ่นจัง
“ไหน ยาไม่เห็นขมเลย คิดไปเองนึเปล่า”ผละจูบออกก็ไม่วายแกล้งคนตรงหน้าให้หน้าแดงเล่นๆ
“เราจะไปนอนแล้ว”ผละตัวออกจากการเกาะกุม................มือหนาคว้าไว้อีกเป็นรอบที่3..............อุ้มคนที่ตัวเล็กลอยขึ้นจาก
พื้น......................โดยที่คาเมะไม่ทันตั้งตัว
“ป่ะ เด๋วไปส่ง”อุ้มเดินไปส่งถึงห้อง...........คาเมะไม่ตอบโต้แม้แต่อย่างใดทั้งสิ้น......................ขออยู่แบบนี้ไปนานๆได้
ไม๊.....................อ้อมแขนของนายอบอุ่นจัง.................อาคานิชิ...........
.............................................
............................
“นอนได้แล้วน่ะ จะได้หายไวๆ”วางร่างเล็กไว้บนเตียง.................กระชับผ้าห่มให้แน่น.................จูบลงที่หน้าผาก
มน................ร่างเล็กหลับตาพริ้มรับสัมผัสที่อบอุ่น..................แล้วจินก็เดินเข้าห้องน้ำไปโดยมีสายตาของร่างเล็กมองแผ่น
หลังนั้นอยู่...................
---ทำไมนายใจดีกับชั้นจัง
--ทำไมอ้อมแขนอ้อมกอดนายอบอุ่น
--อยากอยู่อ้อมแขนนายนานๆ
--ชอบเวลาที่นายดูแลเอาใจใส่
--จะผิดที่ชั้นจะรักนาย
--รักคนที่เป็นเจ้าหนี้
--รักคนที่เราต้องชดใช้
คนตัวใหญ่เดินออกมาจากห้องน้ำ...............ร่างเล็กรีบปิดตาลงทันที.............กลัวกลัวนายเห็น..........จินล้มตัวนอนลงๆ
ข้างๆ...................กอดร่างเล็กให้อยู่ในอ้อมกอด..................อยากอยู่แบบนี้นานๆจัง................อยากให้นายกอดตลอด
ไป.................
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไอ้ยูมาได้ไงว่ะ หวัดดียามะ”จินที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ห้องนั่งเล่นทักขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนตัวดีเดินควงแฟนดุ่มๆเข้ามา
“ก็แวะมาดูว่าคาเมะเป็นไงมั่ง”เดินมานั่งที่โซฟานั่งเล่น
“อ่าวแล้วนี่คาเมะไปไหนหรอฮะจิน”ยามะตั้งแต่เดินเข้ามายังไม่เห็นคาเมะเลย..............เลยถามขึ้น
“อ่ะ อาบน้ำอยู่ข้างบนมั้ง เด๋วก็คงลงมา”นั่งจิ๊บกาแฟต่อ
“แล้วนี่กินข้าวมากันยังเนี่ย อยู่กินข้าวเช้ากันก่อนดิ”จินชวนเพื่อนๆกินข้าว
“อ่าวคาเมะสวัสดีจ้า”ยามะที่เห็นว่าคาเมะกำลังเดินลงมาจากบันไดก็ทักขึ้น
“หวัดดีฮะ”มาทำไมเนี่ย..........รู้สึกอารมณ์ไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก
“ลงมาเร็วสิ มากินข้าวกัน”จินบอกก่อนที่จะเดินนำไปที่โต๊ะอาหาร
.........................................
“อ่ะนี่ กินซะน่ะครับ”ยูอิจิที่ดูจะสนใจยามะจนออกน่าออกตา.....................ตักนู่นตักนี่ให้บนโต๊ะกินข้าว…………ทามมายจินไม่ตักให้
ยามะหล่ะ.................ทำไมยูอิจิถึงได้เป็นคนตักให้……….สมองเล็กของคาเมะคิดไปเรื่องเปื่อย
“นี่ กินซะ มัวแต่เหม่ออยู่ได้”จินที่นั่งอยู่ข้างๆตักอาหารให้.................
“เออนี่ เด๋วอีก2วันฉันจะไปอิตตาลี่น่ะ”ยูอิจิพูดขึ้น
“ไปทำไรว่ะ”จินถามด้วยความงุนงง..........ไอ้นี่มันไม่ชอบไปเที่ยวต่างประเทศสักนิด...............ไหงจามาไป
“ไปฮันนี่มูนกะมะพีเค้า”ยิ้มออกมาอย่างมีฟามสุก
“เว่อร์ จินอย่าไปฟังเพื่อนจินน่ะ มั่วชัดๆ”ตีแขนยูเบาๆไปทีนึง
“ตกลงไปทำไรกันแน่เนี่ย”จินเริ่มสับสนคู่นี้
“ไปดูงาน ป๊าบังคับไป”พูดหน้าเซ็งๆ........รู้ว่าไม่ชอบเมืองนอก............ดันบังคับกันอีก
“แล้วมะพีไปทำไมอ่ะ”จินถามด้วยความงวยงง
“ก็ตัวนี่สิลากไปด้วย”ชี้ไปทางยูแบบยิ้มๆ
“ไม่ได้หรอก เด๋วคายมาจีบมะพี หรือมะพีไปสนคนอื่นผมไม่แย่หรอ”ขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่ไปทีนึง………..ร่างเล็กที่นั่งฟังอยู่ถึง
กับเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว..................รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก............
“ชั้นว่ามะพีไปเดินเล่นกับคาเมะในสวยเถอะ มีเรื่องจะคุยด้วยหว่ะไ อ้ยู”จินพูดขึ้นเมื่อกินข้าวเส็ดแล้ว
........................................................
“คาเมะอยากได้อะไรรึเปล่า เด๋วชั้นจะซื้อมาฝาก”ยามะเป็นฝ่ายถามก่อน..........
“ไม่เป็นไรฮะ เกรงใจเปล่าๆ”ยิ้มหวานๆให้ทีนึง........................น่าช่างน่ารักจิงๆ..............ไม่น่าจินถึงได้หวง
“เด๋วชั้นจะซื้อเสื้อผ้าสวยๆมาฝากน่ะ ที่นั่นของสวยๆเยอะเลย”พูดคุยกันอย่างร่างเริงสนุกสนาน.......
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไอ้ยูกูกลัวหว่ะ”จินระเบิดออกมาอย่างเต็มที่
“กลัวไรของมึงว่ะ”ยูอิจิงงๆ อารายของมันว่ะ......
“ก็เมื่อวานโชแวะมาที่บ้าน แล้วเจอกะคาเมะ”จินพูดอย่างกังวลใจ
“แล้วไมว่ะ”ยูก็ยังงงอยู่ดี
“ก็กูกลัว กลัวไอ้โชมันจาแย่งไปอีก เหมือนคราวนาริ”พูดพูดอย่างกังวลสุดๆ
“ไม่หรอกหว่ะ ถ้าคาเมะไม่เล่นสะอย่าง มันก็หงอยแล้ว”พูดปลอบเพื่อนตัวดี...............กังวลอะไรไม่เข้าท่า
“ว่าแต่มึงบอกเค้ายังว่ามึงชอบเค้า”ยูอิจิถาม
“ยังหว่ะ ไม่กล้า กัวเค้าไม่ยอมรับกู”จินนี่เหมือนเด็ก2ขวบเลย....55+ น่ารัก
“ไอ้ควาย ไม่บอกเค้าแล้วมึงก็มานั่งกังวล”นี่โดนมือโปรด่าเข้าให้
“กูจะบอกให้น่ะเว้ย หาโอกาสบอกเค้าสะ ก่อนที่จะไม่ได้บอก”มือโปรยูอิจิชอนอย่างช่ำชอง
“เออกูจาพยายาม “
“กูกลับและ เด๋วต้องไปซื้อของต่อ”ยูอิจิบอกลา...........
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คาเมะตอนเที่ยงคืนมาหาชั้นที่ห้องด้วยน่ะ”จินที่วันนี้ดูแปลกไปใสสายตาของอีกคน.........ทำไมจินไม่เดินมาที่ห้องหล่ะ
“ฮะ”ตอบรับสั้นๆแล้วเดินกลับไปในห้อง
……………………..
-00.00-
~ก๊อกๆ~เสียงเคาะประตูบานใหญ่ดังขึ้น
“เข้ามา”รู้อยู่แล้วว่าคนที่เคาะเป็นใคร..............ตื่นเต้นจัง............
“มีอะไรหรอฮะ”มองหน้าจินตาแป๋ว...........เรียกมาทำไมดึกๆดื่นๆหรือว่า.........xxxx…..
“มานี่สิ”จินเดินออกไปที่ระเบียงเรียกคนตัวเล็กให้เดินเข้ามาหา.........................คาเมะยื่นนิ่ง..............นายจะทำอะไร
หน่ะ............
“ยืนบื้ออยู่ทำไมเล่า มานี่สิ”เอ๊ะ...เปงอารายของเค้าน่ะ...............ยืนบื้ออยู่นั่นแหละ.............คาเมะเดินมาหาอย่ากล้าๆกลัวๆ
“นั่งสิ”คว้าขอมือร่างบางให้ร่างเล็กๆนั่งบนตักอย่างพอดี……….แขนแกร่งกอดรัดเอวแน่น..........คาเมะรู้สึกว่าท่าทางไม่ดี.............
พยายามดิ้นเล็กน้อยให้หลุดจากพันธนาการ
“ดูบนท้องฟ้าสิ.....ดาวเยอะแยะเต็มไปหมดเลย”ร่างใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม............มองขึ้นไปบนฟ้าอันมือ
สนิท..................แต่ถูกประดับด้วยแสงระยิบระยับจากหมู่ดาวมากมายที่อยู่บนนั้น...............
“สวยจังฮะ”คาเมะมองตามขึ้นไป............อดใจไม่ได้ที่ได้เห็นแบบนี้...........จนเผลอชมออกมา..........จินผลิกอีกฝ่ายให้หันมา
เผชิญหน้า..............เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้............จนริมฝีปากประทับกันพอดี.............กดเม้มลงไปสอดแทรกลิ้นอุ่นๆที่เจือ
ปนไปด้วยความหวาน...................ควานหารสหวานๆที่อยู่ในช่องปากของอีกฝ่าย...........คาเมะเคลิ้มกับสำผัสนั้นโดยไม่รู้
ตัว................มือหนาๆทำหน้าที่เลื้อยเข้าใบภายในเสื้อขาวบางที่เป็นชุดนอน..............สัมผัสกับตุ่มเล็กที่กำลังชูชัน..............
เสื้อตัวหลวมโคล่งบางๆ.................ถูกถอดออกจากร่างเล็กๆที่สวมใส่..................ขบเม้มตามซอกคอขาว...............แผง
อก..........ทุกอณูพื้นที่.............ลิ้นหน้าอุ่นๆเลื่อนลงมาถึงสะดื้อ.............บริเวณหน้าท้อง.............หยอกล้อเล่นไปสัก
ครู่.......................มือหน้าค่อยๆบรรจงถอดกางเกงนอนออกจากเอวที่คอดกิ่ว........................กางเกงชั้นในตัวจิ๋วถูกถอด
ออกอย่างง่ายดาย.............มือเกาะกุ่มส่วนที่อ่อนไหวไว้..............
“อ๊ะ”ร่างเล็กตกใจเล็กน้อย............เมื่อมือหนาๆกำลังทำหน้าที่รูดขึ้นรูดลงอย่างชำนาญ............
“อ่าส์.........อื้อ....”เสียงครางกระเส่าที่ไม่อาจห้ามได้................สัมผัสแบบนี้เพิ่งเคยได้รับ..............สัมผัสที่อ่อนนุ่ม.......ไม่
รุนแรง..............ไม่ใช่การขืนใจหรือทำร้าย..................แต่ไม่แน่ใจว่าสัมผัสนี้จะเรียกว่ารักรึเปล่า.........
“ครางอีกสิ คาเมะ”เสียงแหบพร่าของร่างใหญ่............เสียงครางของนายเพราะมาก............
“อ่าส์......อ่าส์ๆๆ”ถูกปลดปล่อยออก...............จินจับคาเมะให้คว่ำลงกับเก้าอี้ตัวยาว..................ค่อยๆสอดแทรกแก่นกายเข้า
ไปภายใน...........เส้นทางที่เคยสัมผัสแล้ว............แต่ก็ไม่เบื่อที่จะสัมผัสอีก.............
“ไม่ต้องเกร็งน่ะคนดี”จูบลงที่แผ่นหลังอันขาวเนียนให้เกิดรอยแดงจางๆขึ้น
“อ๊ะ....เจ็บ....เอาออกๆ”ความเจ็บประทะเข้าเมื่อแก่นกายได้ลุกล้ำเข้ามา..................นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนแบบนี้.............แต่
เป็นเพราะระยะเวลาที่ไม่ได้สัมผัส..................
“ทนหน่อยน่ะ”ค่อยๆสอดเข้าไปจนมิด................ผนังด้านข้างตอดรัดมากมาย...............ทนไม่ไหวเหมือนกันที่โดนสัมผัส
นี้...............ร่างใหญ่ค่อยขยับตัวอย่างช้าๆ..............ไม่อยากให้ร่างเล็กๆนี้บอบช้ำอีก..............
“อ่า....อ่าส์...อื้อ...โอ่ว...อ่าส์”เสียงครางหวานๆของร่างเล็กดังตลอดทุกการเคลื่อนไหว
“รัก.....อึ๊ก....นาย....อ่าส์ๆ...คาเมะ”รำพันคำรักไปพร้อมๆกับการกระทำที่แสดงออกมา................
-
คนโป๊ดขยันจริงๆเลยวุ๊ย ดึกดื่นเที่ยงคืนยังโปดอยู่เลย :5555:
-
ลืม To..Be..Con :laugh5:
มันเริ่มน้ำเน่าแล้วอ่ะ :เฮ้อ: ขอบคุณคอมเม้นขาประจำนะงับ
น่ารักๆกันทุกคนเลยน๊า :give2:(หวานไว้ก่อนเดี๋ยวไม่มีคนอ่าน :laugh3:) :kikkik:
-
อย่าเน่ามากละกันเอาเป็นเรทรุนเเรงเเทนได้มะ555 :laugh5: :pighaun: :pighaun:
-
เน่าไม่เป็นไรอย่าเศร้าแล้วกัน ตอนนี้รับเรื่องเศร้าๆจะไม่ไหวแล้ว :เฮ้อ:
-
เห็นด้วยกะรีข้างบนค่ะ
เน่าไม่เป็นไร แต่อย่าเศร้าเลยนะค่ะ
เสียน้ำตามาหลายเรื่องแล้วค่ะ
:impress:
-
โอวววว วิธีการบอกรักของจิน :pighaun: :pighaun:
หวังว่าคาเมะจะรู้นะเนี่ย หุหุ
กลัวอีตาโชนั่นมาทำรักร้าวหง่ะ
รออ่านต่อคร๊าบบบบ น้ำเน่าไม่ว่า รอเรท ๆ :haun4: :haun4: :haun4:
-
หุหุ เน่าม่ายเป็นไร เราชอบ :kikkik:
-
:give2: :give2: :give2:
-
รักกันจริง ๆ หุหุ
-
--Part 14--
แสงแดอ่อนๆในยามเช้าทอแสงขึ้น...........ส่องประกายเข้ามาภายในห้องนอนหรู..........ทำเอาร่างที่อยู่บนเตียงรู้สึกตัว........
เจ็บ........ความรู้สึกเจ็บประดังเข้ามาในร่างกาย........แม้มันจะไม่ใช่ครั้งแรก.........แต่ความรู้สึกเจ็บก็ยังมีอยู่.......ร่างบางที่
นอนอยู่ในอ้อมกอดของแขนแกร่ง..........พยายามดันตัวออกเบาๆ.......
“อื้อ นอนต่อเถอะ”บางร่างบางที่พยายามลุกขึ้น..........กระชับอ้อมกอดแน่น........ยังไม่อยากให้นายตื่นตอนนี้.........คาเมะได้แต่
นอนต่ออย่างเงียบๆ...........ไม่ได้หลับ..........แต่นอนคิดถึงเรื่องเมื่อคืน.........คอยโทษตัวเอง.........ที่เผลอใจไปกับสัมผัส
นั้น..............คำรักที่จินบอกเป็นครั้งที่2............มันจะจริงรึเปล่า............แต่เมื่อคืนสัมผัสนั้นช่างอบอุ่นเหลือเกิน...........ไม่เคย
ได้รับจากคนคนนี้เลยสักครั้ง............เมื่อคืนเป็นครั้งแรก.........
“อรุณสวัสดิ์”ร่างใหญ่ที่ค่อนข้างตื่นเต็มที่แล้ว...........หอมลงไปที่ซอกคอทางด้านหลัง.............
“จินไปทำงานเถอะ เด๋วเราก็จะไปทำงานแล้วเหมือนกัน”ดันแขนแกร่งที่โอบกอดอยู่ออก...........สับสนเหลือเกิน....
“วันนี้เข้าบริษัทกับชั้นน่ะ”บอกเสียงเรียบ...........ลุกขึ้นไปทำความสะอาดกายในห้องน้ำ............เมื่อร่างใหญ่เข้าห้องน้ำไป
แล้ว..........คาเมะก็ลุกขึ้นเดินกลับห้องไปอาบน้ำบ้าง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“จินมีงานอะไรจะให้เราทำหรอ”ถามขึ้นเมื่อมาถึงบริษัท
“นั่งตรงนี้แหละ นั่งดูชั้นทำงานเฉยๆก็พอ”ลากร่างบางมานั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน...........คาเมะก็หน้าบูดทันที...........ที่
ให้มาให้มานั่งตรงนี้แค่เนี๊ยะเนี่ยน่ะ.........ไอ้บ้า………..
ตลอดระยะเวลาทำงาน...........จินก็เอาแต่ส่งสายตาแอบมองคนตัวเล็กที่นั่งหน้าเบื่อๆอยู่............จนเวลาล่วงเลยไปจนถึง
เที่ยง...........
“คาเมะหิวยัง”ถามคนตัวเล็กที่นั่งลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“หิว”ตอบห้วนๆ..........
“ถ้าหิว ก็บอกดีๆหน่อยสิ เด๋วก็ไม่พาไปกินสะเลย”จะพาไปกินข้าวทั้งที..........ดูพูดด้วยสิ
“หิวแล้ว”อะไร คนหิวยังจะมาเรื่องมากอีก........
“ไม่เอา ต้องบอกว่า จินฮะผมหิวแล้ว พาผมไปกินหน่อยน่ะครับ”ขอแกล้งคนตรงหน้าสะหน่อย
“โอ๊ยเรื่องมาก”สบถออกมา..........ก็คนหิวแล้วน่ะ..........ยังจะมาเรื่องมากอีก
“ก็ถ้าหิวก็พูดสิ จะได้ไปกินข้าวกันสักที”นั่งมองหน้าร่างบางด้วยรอยยิ้ม..........
“จินฮะ หิวแล้ว พากินข้าวหน่อย”พูดห้วนๆออกมา............ทำเอาร่างใหญ่อมยิ้มได้
“แค่นี้ก็จบ ป่ะ ไปกินข้าวกัน”เดินอ้อมมาควงแขนคาเมะเดินออกไปจากห้องทำงาน
ตลอดทางก็มีเสียงพนักงานในบริษัทซุบซิบนินทากันยกใหญ่.............ก็คุณจินดูท่าทางจะให้ความสำคัญพิเศษกันคนคนนี้
มากๆ............
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
---สนามบิน—
“ไอ้จิน ชั้นไปแล้วน่ะเว่ย”ยูอิจิตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“เออ โชคดีเว่ยเพื่อน”จินตบไหล่ตอบกลับไป
“คาเมะ ชั้นฝากนายดูแลเพื่อนชั้นด้วยน่ะ อย่าปล่อยให้มันไปกินเหล้าที่ผับหล่ะ”หันมาบอกคาเมะที่ยืนคุยกับยามะอยู่
“ผมดูแลไม่ได้หรอกฮะ”คาเมะตอบยูอิจิกลับไป..........ทำเอาจินหน้างอเลย........
“คาเมะดูแลตัวเองดีๆน่ะ เด่วชั้นจะซื้อของมาฝาก”ยามะหันมาบอกลาคาเมะ
“ฮะ ยามะก็เหมือนกันน่ะฮะ เดินทางดีๆน่ะฮะ”โบกมือลา.........
เมื่อทั้งยูอิจิและยามะเดินไปแล้วคาเมะก็หันไปหาจิน.....แต่ก็พบกับหน้างอๆ
“จินกลับบ้านกัน”บอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย....
“.........”จินยังยืนแข็งทื่อไม่ยอมเดินไป
“จินเป็นอะไร ง่วงแล้วน่ะ”ขยี้ตาบอกให้รู้ว่าง่วงแล้ว
“ก็เมื่อกี้นายบอกว่านายจะไม่ดูแลชั้น”พูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“โห น้อยใจเป็นเด็กไปได้ ผมง่วงแล้วน่ะจะกลับบ้าน”ลากแขนจินให้พาไปที่รถ
“ไม่ นายต้องทำให้ชั้นหายโกรธก่อน”ชี้ไปที่แก้ม.........
“อย่ามาบ้าหน่ะ”ตีเข้าที่แขนจิน
“ไม่รู้อ่ะ ถ้าไม่หอม ก็ไม่พากลับบ้าน”ยืนยื่นแก้มขาวให้ใกล้คนตรงหน้า
“ฟ๊อด”คาเมะหอมลงไปที่แก้มขาวๆนั้น...........ก็ง่วงแล้วหนิ........คนโดนหอมก็ได้ใจใหญ่เดินหน้าระรื่นนำไปเลย...........แต่คน
หอมนี่สิหน้าแดง..........อายคนแถวนั้นมองกันเป็นตาเดียว............
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลายวันผ่านไป จินก็พาคาเมะมาที่บ่อยบริษัททุกวัน.............ไม่อยากปล่อยไว้ที่บ้านคนเดียว..............ถ้าโชมาที่บ้าน...........ก็
ต้องเจอคาเมะอีก...........กลัว..........กลัวเสียคนคนนี้ไป...........ทั้งๆที่ยังไม่ได้มา...........หรืออาจจะได้แค่ตัว.............แต่ไม่ใช่
หัวใจ.............พยายามทำดีกับน่ะนายคาเมะ...........เพื่อที่จะลบล้างความผิดที่ชั้นเคยทำร้ายนาย............ถ้าจะขอโทษนายตอน
นี้.............มันยังจะทันไม๊
“อื้อ”ร่างเล็กที่หลับอยู่บนเตียงตื่นขึ้น........เมื่อแสงแดดยามเช้าทอแสงเข้ามา
“อรุณสวัสดิ์”นี่คงเป็นครั้งที่2แล้วสิ..........ที่ตื่นมาได้ยินคำว่าอรุณสวัสดิ์...........รู้สึกแปลกไป.........
“อรุณสวัสดิ์ฮะ”ตอบเสียงเบาๆ....
“วันนี้นายไม่ต้องเข้าบริษัทอีกก็ได้น่ะ...........อยู่พักผ่อนที่บ้านเถอะ”คิดว่านายคงเหนื่อยมากแล้ว.........ก็เล่นออกไปบริษัทจิ
นทุกวัน……
“ขอบคุณฮะ”แอบยิ้มในใจ...........วันนี้เราคงไม่ต้องไปนั่งเฉยๆ.........เบื่อจะตาย.......
“ฉันไปทำงานก่อนน่ะ”หอมลงไปที่แก้มใสอย่างฉวยโอกาส
“ฉวยโอกาสชะมัด”รู้สึกดีอยู่ลึกๆ......
“งั้นชั้นขอละกันน่ะ”ว่าแล้วหอมลงไปที่แก้มใสอีกทีโดยที่ยังไม่รับคำขออนุญาติ
“ฉันขอนายแล้วน่ะ”เดินออกไปจากห้องอย่างอารมณ์ดี
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
--อีกฝากฟ้านึงของโลก—
“ยูไปช้อปปิ้งกันเถอะ”ยามะขานักช้อปอันดับหนึ่งชวนสุดที่รักไปซื้อของ
“อื้อ แป๊ปน่ะจ่ะที่รัก ขอเคลียงานอีกนิด”จูบลงที่ปากแดงๆ......ตั้งแต่มาที่นี่ยูก้อทำอย่างอย่างตั้งอกตั้งใจ.....โดยมีเลขาสุดที่รัก
ส่วนตัวเนี่ยมานั่งเฝ้าอยู่ทั้งวันกำลังใจมันเลยมีเยอะ
“ป่ะ เสร็จแล้ว”เก็บเอกสารกองๆไว้อยู่ที่มุมโต๊ะ..........เดินมาหาสุดสวยที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
ยามะและยูอิจิต่างก็เดินซื้อของช้อปปิ้งอย่างมีความสุข..........เข้าร้านนู้นออกร้านนี้.............ถุงต่างๆที่ส่วนใหญ่ยามะเป็นคน
เลือกซื้อ..........ต่างก็อยู่ในมือของอารักขาที่เดินตามต้อยๆ.........
“โห มะพีจ้า ผมเหนื่อยแล้วน่ะครับ”ยูอิจิวางถุงลงกับพื้นอย่างหน่ายๆ.........
“โห อีกวันเดียวก็กลับแล้วอ่ะยู ก็มาให้คุ้มสิ”พูดอย่างอารมณ์ดี.........ก็ช้อปปิ้งนี่สิเรื่องโปรดเลย
“แต่นี่ก็เยอะแล้วน่ะคร้าบ ไปช้อปต่อที่ญี่ปุ่นก็ได้”ยืนหอบแห็กๆๆอยู่ข้างหลัง
“อีนิดน้า เด๋วคืนนี้ให้รางวัล”ยูอิจิตาโตทันใด........แหมรางวัลเลยน่ะ...........ใครจะไม่สนหล่ะ.........
“โอเคครับ สบายมาก จะเข้าร้านไหน ซื้ออีกเท่าไหร่ตามสบายเลยน่ะ” หยิบถุงต่างๆขึ้นมาถืออย่างไม่เหนื่อย
“ไอ้หื่น”หันมาแลบลิ้นใส่ยูอิจิแล้วเดินนำหน้าไปก่อน.........ยูก็ถือถุงตามอย่างสบายอารมณื...........นึกถึงช่วงเวลาข้างหน้าอย่าง
มีความสุข
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ยูอะ พอแล้ว ผมเหนื่อยแล้วน่ะ”ยามะที่ตั้งแต่กลับมาก็โดนไปหลายยกเหมือนกัน.........ไม่น่าไปรับปากเอาไว้เลย
“โห ยูยังไม่หายเหนื่อยเลย อีก2ยกน่ะ”พูดแล้วก็ปฎิบัติการต่อ
“อื้อ...........อ่าส์.........เร็วอีกๆๆๆ”เสียงครางกระเส่าของทั้งคู่ดังเกือบตลอดทั้งคืน............
.................................................
“ยูตื่นๆๆๆ เก็บกระเป๋าได้แล้ว”ยามะพี่ที่ตื่นก่อน............ก็วันนี้ต้องกลับแล้ว............นี่กระเป๋าก้อยังไม่ได้เก็บ............ยูก็ไม่
ยอมตื่น...........
“อื้อ ขอต่ออีกนิดน่ะ”ว่าแล้วก้อหลับต่อ..........โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
“ไม่ได้แล้ว สายแล้วน่ะยู เด๋วจะขึ้นเครื่องไม่ทัน”ว่าคนที่นอนอยูบนเตียงไปก็เก็บกระเป๋าไป
“โห นิดเดียวเอง เด๋วค่อยไปก็ได้”ว่าแล้วก็หลับต่อเหมือนเดิม
“ดี ถ้ายูไม่ไป ผมไปเองล่ะน่ะ”พูดอย่างงอนๆ............แต่คนที่นอนเซาอยู่ที่สิ............รีบกระโดดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ไม่ได้น่ะ รอยูด้วย ตื่นแล้วๆ”รีบวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว............ทำเอานั่งจัดกระเป๋าอยู่หลุกขำออกมา.......
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Rrrrrrrrrrr.Rrrrrrrrrrrrrr.โทรสับเครื่องหนูของจินดังขึ้น
“โมชิๆ ว่าไงว่ะไอ้ยู”จินพูดทักกทายเพื่อนอย่างสวยงาม
“กูกลับมาแล้วโว้ย”พูดอย่างอารมณ์ดี
“แล้วไงว่ะ แค่มึงกลับมา ทำอย่างกะยามะจะคลอดลูก”ตอบกลับไปอย่างกวนๆ
“เออ ก็กูคิดถึงน้องคาเมะเค้า เลยอยากเจอ คืนนี้มาเจอกันที่ร้านเดิมน่ะเว่ย”กวนมาก็กวนกลับ.
“ไม่เว่ย คาเมะเค้าไม่ว่าง แค่นี้น่ะ”อารมณ์บูดขึ้นมาทันที..........ก็แหม....มีหน้ามาบอกว่าคิดถึงคาเมะใครจะให้หล่ะ..........
“โถ่ๆๆๆ ไอ้หวงก้าง กูพูดเล่น คิดถึงมึงไม่เจอมาหลายวัน”เห็นท่าจะไม่ดี..........ไม่เล่นแล้วดีกว่า
“เออ เด๋วเจอกัน มึงถึงแล้วโทรมาละกัน”วางสายไป.............เดินไปหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงสระน้ำ
To..Be..Con
พี่ยู+มะพีและแล้วก้อมีฉากเรทกับเขาซะทีอ่ะ :laugh5:
-
:serius2: ฉากหื่นของน้องมะพี มีแค่สามสี่บรรทัด :เฮ้อ:
แต่รวมๆ แล้ว ตาจิน นี่ขี้หึงเจงๆชิส์ๆๆๆๆ
-
:give2: :give2: :give2:
สู้เค้านะจิน :loveu: :loveu: :loveu:
ว่าแต่ยูเนี่ย พลังเยอะเหลือเกินนะ :pandalaugh: :pandalaugh:
-
มาต่อแว้ววววว :จ้อบจัง1: :จ้อบจัง1:
จินทำไมไม่บอกไปตรง ๆ ซะทีอะ คาเมะก็รอเหงือกแห้ง สับสนไปหมดแล้วเนี่ย
แต่บอกแบบนั้นไปอีกก็ดี แหะ แหะ รอหื่น :haun4: :haun4:
ยามะกับยู จิ๊ดเดียวเจงๆๆๆๆ :dont2:
-
แหม ทีคู่ยามะกับยูนี่ ต้องจิ้นเอาเอง :haun1:
ส่วนอีกคู่น้า บรรยายซ้า.... :haun5:
-
เห็นด้วยกะรีบน :laugh3:
-
--Part 15--
“โมชิ โมชิ คาเมะอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยน่ะ เด๋วจาเข้าไปรับ”จินโทรหาคาเมะหลังจาที่วางสายจากยูอิจิไปแล้ว
“จะพาเราไปไหนหรอจิน”แอบงงๆอยุ่....อยู่ดีๆก็โทรมาให้อาบน้ำแต่งตัว
“เดี๋ยวนายก็รู้เองแหละ อีครึ่งชั่วโมงจะถึงบ้านนะ”
“ฮะ”คาเมะตอบเสียงสั้นๆ
“รักนะ”จินยังไม่วายบอกรักก่อนจะวางสายไป
“ไอ้ตาบ้า”พูดอยู่คนเดียวหลังจากที่วางสายไปแล้ว.........เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ
--เวลานัด—
“จิน พาเรามากินข้าว เราก็มากันแค่สองคนหนิหน่า ทำไมจัดตั้ง4ที่หล่ะ”คาเมะที่เดินมาถึงโต๊ะก็รีบถามจินก่อนเลย
“ก็จานที่เหลือมีไว้เผื่อคาเมะไง เด๋วเผื่อใช้ชุดเดียวไม่พอ”จินแอบแหย่คนข้างๆ
“จาบ้าหรอจิน”หยิกที่แขนจินไปทีนึง
“มาแล้วไอ้จิน”เสียงยูอิจิที่คุ้นหูดังขึ้น…..พร้อมกับตีไหล่เพื่อนรักไปทีนึง
“ โทดทีน่ะจิน แบบว่ารถติดมากเลยหน่ะ”ยามะที่เดินเข้ามาพร้อมยูอิจิพูดขึ้น
“ไงคาเมะ สบายดีไม๊ ไม่เจอตั้งหลายวัน ดูสดใสขึ้นเยอะเลย”ยามะเดินมานั่งตรงข้ามคาเมะ...ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ก็สบายดีฮะ”ยิ้มกลับให้ยามะเหมือนกัน
“ไงคาเมะ ดูแลไอ้จินมันดีรึเปล่า”ยูอิจิไม่วายแซว
“ไม่ได้ดูแลหนิฮะ ไม่ใช่หน้าที่ผมสะหน่อย ชีวิตใครก็ชีวิตมันสิฮะ ไม่เกี่ยวกัน”คาเมะพูดยิ้มๆ แล้วเหล่ไปทางจิน
“พูดงี้ได้ไงคาเมะ เด๋วกลับบ้านไปเจอแน่ๆ”จินส่งสายตาอย่างมีเล่นัยมาให้คาเมะ...........ทำเอาหวิวได้
“อย่าหักโหมนะจิน”ยามะแอบๆแซว
“ยามะอยากกินอะไรครับ สั่งได้เลยครับ”ยูอิจิยื่นเมนูให้ยามะดู
“คาเมะ สั่งตามสบายน่ะ มื้อนี้ฉันเลี้ยง”ยูอิจิยื่นเมนูให้คาเมะอีก
“ไหนๆ ดูด้วย คาเมะอยากกินอะไร”จินยื่นหน้าเข้ามาในเมนูของร่างบางที่ถือปิดหน้าอยู่
“เถิบออกไปหน่อยสิจิน”คาเมะเอาซอกกระทุ้งจินเบาๆ
“ก็ให้ชั้นดูด้วยสิ”จินยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีก..........ลมหายใจรดแก้มใสๆ
“จินจะกินอะไรหล่ะ”คาเมะเริ่มรู้สึกวาบๆถามขึ้น
“กินคาเมะปักกิ่ง”หอมแก้มใสๆไปทีนึง
“เห้ย”คาเมะตกใจขึ้นมา........ยูอิจิและยามะที่คิดว่าไม่เห็นแต่ก็เห็น
“อะแฮ่ม นี่ที่ร้านอาหารนะครับ กรุณาให้เกียติรหน่อย”ยูอิจิพูดแซว...ทำเอาคาเมะแก้มแดง..........แต่คงแดงตั้งแต่จินหอมแล้ว
…………………………………..
“คาเมะ ตอนอยู่ที่ร้านอาหารพูดอะไรออกไป”จินที่เดินเข้ามาหาคาเมะในห้อง
“พูดอะไร เปล่าหนิ เราเหนื่อย เราจานอนแล้ว จินกลับห้องไปเถอะ”คาเมะทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้......ห่มผ้าห่ม.....ผลิตตัวไปอีก
ทาง
“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เลยน่ะ”จินคลานขึ้นมาอยุ่บนเตียงคาเมะ
“อะไรจิ ก็เราไม่รู้จิงๆหนิ เราง่วงแล้วด้วย จานอนแล้ว”หันหน้ามามองจินที่นั่งจ้องหน้าอยุ่ข้างๆ
“อย่าเพิ่งนอน เรามาเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนกันหน่อยดีกว่า เผื่อว่านายกับชั้นจะได้เกี่ยวกันบ้าง”
จินพูดจบก็ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปประกบริมฝีปาก.......ค่อยดุนลิ้นอุ่นๆเข้าไปตักตวงความหอมหวาน............เป็นจูบที่อ่อนโยน
และแผ่วเบา............
ร่างบางแระร่างใหญ่แลกจูบกันอย่างดูดดื่ม........มือหนาๆอุ่นๆลูบสัมผัสอย่างแผ่วเบาไปตามเรือนร่างที่สวยงาม................ผิว
สัมผัสที่เนียนขาว...............
“คาเมะ คืนนี้ขอนะ”จินพูดจบก็ประกบริมผีปากลงไปทาบทามอีกครั้ง
“อื้อ......”เสียงครางของทั้งสองส่งเสียงแข่งกันในยามแลกจูบ
“คาเมะถอดให้หน่อยสิ”จินที่ถอดเสื้อผ้าร่างบางออกหมดแล้วก็ร้องขอให้ร่างบางถอดให้บ้าง……มือเล็กค่อยๆจับเสื้อผ้า...........
เลื่อนออกจากร่างกายหนาๆ...........
“ขอบคุนนะ”จูบลงไปที่ปากเป็นการตอบแทน……….ร่างหนาๆดันให้ร่างบางลงไปนอนราบกับเตียงหรู...........แยกขาทั้งสอง
ข้างออกเปิดทางให้เข้าอย่างง่ายดาย......แก่นกายค่อยๆเดินทางเข้าไปในเส้นทางที่คับแคบ........ลิ้นหนาเกี่ยวตวัดเล่นกับติ่ง
เล็กที่อยู่บนแผงอกเล็กๆ......แกนกายทำหน้าที่เคลื่อนเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ
“อื้อ จิน”คาเมะครางเสียงกระเซ่า
“คาเมะ......อื้อ......”จินขยับร่างกายเข้าออกอย่างเร็ว.........
“นายทำให้ชั้นบ้างนะ”จินจับผลิกให้ร่างเล็กเป็นใยที่อยู่ด้านบน
“อื้อจิน”คาเมะค่อยๆขยับตัวขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ
“ดีมากคาเมะ”จินจับสะโพกมนที่ขับเป็นจังหวะ.....เสียงครางของทั้งสองที่แสดงออกถึงความมีความสุขดังตลอดทั้งคืน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ว๊าย”เสียงป้าแม่บ้านที่เดินเข้ามาในห้องของคาเมะร้องเสียงดังขึ้น
“ห๋า”ร่างบางที่ตกใจเห็นป้าที่ยืนปิดตาอยู่หน้าเตียง.........ก็แหม ป้าแกเดินเข้ามาเห็นจินกอดกับเมะทั้งๆที่กอดกันอยู่อย่างร่าง
เปลือยป่าว มีเพียงผ้าห่มปิดแค่ช่วงเอวเอาไว้
“ป่ะ..ป้า”คาเมะรีบดึงผ้าห่มขั้นมาปิดไว้ถึงอก
“ขอโทดค่ะ...ค่ะ”ป้าพูดอย่างติดๆขัดๆ
“เอ่อ....เอ่อ คือจะมาทำความสะอาดค่ะ”ป้าหันหน้าพูดไปอย่าตะกุกตะกัก
“งะ...งั้น..ป้าขอตัวก่อนนะคะ”หยิงแก่พูดแล้วรีบเดินออกไปจากห้องอย่าเร่งด่วน
“จิน...ตื่นได้แล้ว”คาเมะเขย่าร่างของคนที่นอนข้างๆเป็นตาย
“อย่าเพิ่งสิคาเมะ นอนต่ออีนิดน่ะ”ไม่วายคว้าร่างบางที่นั่งอยู่ให้ลงนอนตามเดิม……….คาเมะหลับไปอีกรอบ...........จินกอดเค้า
อย่างแน่น............เหมือนไม่อยากให้ร่างบางๆนั้นหายไปไหน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คาเมะ นายอย่าไปน่ะ ฉันไม่ให้นายไปไหนทั้งนั้น”จินร้องคร้ำคราวญหาร่างบางที่จะต้องจากเค้าไป
“ไม่ได้หรอกจิน เราต้องไปแล้ว”คาเมะบอกพร้อมเดินไปกับชายอีกคนที่รออยู่
“ขอร้อง...ชั้นรักนายน่ะ ขอร้อง อย่าทิ้งชั้นไป”จินตะโกนบอกคาเมะ
To..Be..Con
-
ช่วงหลังจินเริ่มอ่อนโยนกับคาเมะเนอะ ไม่ซาดิสม์แล้วอะ ไม่ไหว ชอบแบบฉุดกระชากลากถูเหมือนตอนแรก หื่นดี :haun4: :haun4: :haun4:
เค้ารออยู่น้าตะเอง มาจิ๊ดนึง :dont2: :dont2:
-
เค้ามารอนะ มาอัพใหม่ทีนะครับ เอิ้กๆ
-
--Part 16--
“จินๆ จินเปงอาราย”คาเมะตกใจที่อยู่ดีๆจินก็พูดขึ้นมาแบบนี้
“ไม่มีไรหรอก ฝันร้ายหน่ะ”เหงื่อนท่วมเต็มใบหน้าคมๆที่ดูกังวลมากมาย...........ภาพในฝันเหมือนจริงมาก...............เหมือน
คาเมะจะต้องไปจากเค้าจริงๆ............คงรับไม่ได้แน่นอน
“จินไปอาบน้ำเถอะ เด๋วเราก็จะไปอาบน้ำ จะได้ลงไปกินข้าวพร้อมกัน”คาเมะปลอบจิน
“ไปพร้อมกันหรอ งั้นก็อาบพร้อมกันสิ จะได้อาบเสร็จพร้อมกัน”จินส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้ร่างบางตอนนี้หน้าแดงไปหมดแล้ว
“ไม่เอาอ่ะจิน อย่าโอ้เอ้ ไปอาบน้ำเรย เหม็นๆ”คาเมะทำท่าบีบจมูก มือก็ไล้ให้จินไปอาบน้ำ
“เช้านี้ไม่ได้อาบแต่เย็นนี้ไม่ได้นอน งั้นก็ไม่เป็นไร”จินเดินอย่างสบายอารมณ์เข้าห้องน้ำไป
“ไอ้ตาบ้า ไม่เกี่ยวกัน”แลบลิ้นใส่หลังจินไปทีนึงแล้วก็ลุกไปอาบน้ำเช่นกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คาเมะคร้าบ เบื่อไม๊ที่อยู่แบบนี้”เป็นคำถามที่ให้ร่างเล็กแปลกใจ อยู่ดีๆทำไมถึงถาม
“ทำไมจินถึงถามแบบนี้หล่ะ”ร่างบางถามอย่างหน้าเจื่อนๆ.......เปล่าหรอก แค่มีลางแปลกๆว่าเราต้องจากกัน
“ก็เปล่า จินกัวคาเมะเบื่อไงครับ”จินทำหน้ากลบเกลื่อนความรู้สึก
“เรายังไงก็ได้จิน แล้วแต่ว่าเจ้าของบ้านเค้าจาให้อยู่รึเปล่า ถ้าอยากให้อยุ่เราก็จะอยุ่ แต่ถ้าเค้าไม่ต้องการเราก็จะไป”คาเมะพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนตัดพ้อ
“เจ้าของบ้านหน่ะอยากให้อยุ่ใจจะขาด แต่คนอยู่นิสิจะเบื่อเจ้าของบ้านจนจะหนีไปรึเปล่า”พูดแล้วก็หอมแก้มไปฟ๊อดใหญ่
“ไม่รู้สิ”คาเมะหน้าแดงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“เด๋วตอนบ่ายๆจินจะพาไปเดินช้อปปิ้งน่ะครับคนดี”ซบหน้าลงกันใหล่เล็กๆของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“ตามใจจินอ่ะ”หันมามองหน้าคนซบไหล่
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
**ห้างสรรพสินค้า**
“คาเมะอยากได้อะไรรึเปล่า”จินหันมาถามคนตัวเล็กที่มองนู้นมองนี่อย่างสนใจ
“ไม่อ่ะ เราไม่รู้จะซื้ออารายดีอ่ะ”หันมายิ้มๆให้จิน
“งั้นดูเสื้อผ้าดีไม๊ คาเมะไม่ค่อยมีเสื้อผ้าเลย”ยังไม่รอคำตอบก็จูงร่างบางไปยังแผนกเสื้อผ้า
“คาเมะอยากได้อันไหนก็หยิบได้เลยนะ”จินเดินมองดูเสื้อผ้าราคาแผลที่แขวนอยุ่บนราวทอง
“อันนี้ดีไม๊จิน”คาเมะชูกางเกงขาสั้นให้จินดู
“ก็สวยดีน่ะ เหมาะกับคาเมะดี แต่...ไม่เอาดีกว่า เด๋วคนอื่นก็เห็นขาขาวๆของคาเมะหมดสิ”ว่าแล้วจินก็หยิบกางเกงที่มือคาเมะแล้วแขวนไว้ที่เดิม
“แต่เค้าอยากได้กางเกงขาสั้นนะจิน ใส่สบายดี”คาเมะทำหน้างอหน่อยๆ
“ก็ได้ แต่มีข้อแม้น่ะ ต้องใส่ตอนอยู่กันจินเท่านั้น”จินทำท่าดุๆใส่
“คร้าบบ”คาเมะยิ้มแฉ่งเหมือนเด็กได้ของเล่น
แล้วจินกับคาเมะก็เดินซื้อเสื้อผ้าอย่างสบายอารมณ์.........เข้าร้านนู้นออกร้านนี้.......
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“จินๆ ดูเด็กคนนั้นสิ ร้องไห้ใหญ่เลยอ่ะ พ่อกับแม่เค้าไปไหนอ่า”คาเมะชี้เด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักให้จินดู
“ไม่รู้อ่ะ สงสัยหลงกับพ่อ แม่มั้ง”จินจะพาคาเมะไปยังร้านเครื่องประดับที่เล็งไว้
“ไปคุยกะเค้าดีไม๊จิน”คาเมะลากจินเดินมาหาเด็กผู้หญิงที่นั่งร้องไห้อยุ่หน้าเครื่องเล่น
“หวัดดีค้าบ หนูชื่ออ่ะไรหรอคับ”คาเมะนั่งลงตรงหน้าเด็กคนนั้น
“หนะ..หนู..ชื่อ..ริกะ..ค่ะ”เด็กหญิงพูดไปปาดน้ำตาไป
“แล้วพ่อ กับแม่ หนูเค้าไปไหนหล่ะครับ”คาเมะเช็ดน้ำตาให้
“ม่ะ..ไม่รู้ค่ะ เค้าพาหนูมาเที่ยว บอกให้หนูเข้าไปเล่นแล้วออกมาก็ไม่มี”ร้องไห้โหเข้าไปใหญ่
“โอ๋ๆๆๆ ไม่ต้องร้องน่ะคับคนดี เด๋วพี่พาไปกินไอติมดีไม๊”
“ดีๆค่ะ”เด็กหญงิยิ้มให้คาเมะอย่าดีใจ
ร่างบางและร่างหนาเดินจูงมือเด็กสาววัย6ขวบ มองเผินแล้วก็เหมือนพ่อแม่ลูก ครอบครัวดูดูน่าอบอุ่น
++++++++++++++++++++++++++++++++++
--ร้านไอติม—
“พี่หน้าสวยคนนี้ชื่ออารายหรอค่ะ”เด็นหยิงริกะถามเสียงใส
“พี่ชื่อ คาเมะคร้าบ”ยิ้มให้เด็วฉาวคนนี้อย่างอ่อนโยน
“แล้วพี่คนนั้นหล่ะค่ะ แฟนพี่หรอค่ะ”ริกะชี้มือไปทางจินแล้วก็ถามขึ้น
“พี่ชื่อจินคร้าบ เป็นแฟนพี่คาเมะ”จินบอกอย่างหน้าระรื่น ร่างบางตีเข้าไปที่แขนทีนึง
“พี่คาเมะตีพี่จินทำไม เหมือนพ่อกับแม่ริกะเลยพ่อชอบตีแม่ ทำร้ายแม่ ทะเลาะต่อหน้าริกะบ่อยๆ ริกะไม่ชอบเลย”ริกะพูดด้วยสีหน้าไม่ชอบ
“อ่อๆ พี่ขอโทดคร้าบบ พี่ไม่ตีพี่จินแล้ว”คาเมะยกนิ้วก้อยส่งมาหาริกะ......ริกะส่งเกี่ยวตอบ......
“พ่อกับแม่ริกระทะเลาะกันด้วยหรอครับ”จินถามขึ้น...เพราท่าทางริกะคงไม่ชอบมากที่พ่อทำร้ายแม่
“ค่ะ ทุกวันเลย เมื่อวานริกะได้ยินพ่อกับแม่คุยกันว่าจะเลิกกัน แล้วก็อารายทิ้งๆนี่แหละค่ะ”ริกะตักไอ้ติมเข้าปากไปก็พูดไป……..
คำพูดที่ริกะพูดทำให้ทั้ง2ต้องหันหน้าเข้ามองกันอย่างอัตโนมัติ
“อ่อหรอคับ งั้นคืนนี้ไปเที่ยวบ้านพี่จินไม๊”จินหลอกล่อถาม ในเมื่อรู้แล้วว่าพ่อกับแม่ริกะจะต้องทิ้งริกะแน่นอน
“ได้สิค่ะ พี่จินกับพี่คาเมะใจดีจะตาย”ริกะยิ้มหวานๆให้จิน
“งั้นเราไปเดินเล่นกันดีกว่านะ”คาเมะเป็นฝ่ายชวนให้ออกมาจากร้าน
………………..
“จิน พามาร้านสร้อยทำไม”คาเมะแปลกใจอยุ๋ดีๆจินก็อุ้มริกะเดินเข้ามาในร้านสร้อย
“นี่ริกะครับเลือกให้พี่จินทีสิครับอันไหนสวย”จินทำท่ามองดูสร้อยกับแหวนที่ตั้งเรียงรายในตู้กระจก
“อันนี้ค่ะ สวยๆ ริกะชอบ”ริกะชี้ไปชุดที่มีแหวนคล้องกับสร้อย 2เส้น และมีสร้อยเส้นเล็กที่มีแหวน2วนคล้องอยู่
“พี่จินก็ว่าสวย คาเมะชอบอันนี้ไม๊”จินชี้ชุดเส็ตสร้อยครอบครัวให้คาเมะดู
“สวยดีหนิจิน จะซื้อให้ใครหรอ”
“เอาชุดนี้ครับ”จินพูดพร้อมยื่นเครดิตก๊าดให้ไป
“ริกะเราไปเดินเลือกซื้อเสื้อผ้ากันดีกว่าน่ะครับ”จินอุ้มริกะไปยังแผนกขายเสื้อเด็ก แล้วก็ได้ชุดเด็กๆน่ารักๆมาหลายชุด เอาไว้
ให้ริกะใส
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อ่าวคุณหนูเอาเด็กหน้าตาร่ารักทีไหนกลับมาค่ะ”แม่บ้านเก่าแก่ถามขึ้นเมื่อเห็นเด็กหญิงเดินมาด้วย
“อ่อ ริกะ ต่อไปนี้เค้าจะมาเป็นลูกผมกะคาเมะน่ะครับ”จินพูดน่าตาเฉย ทำเอาคาเมะอ้าปากหวอ
“ริกะค้าบ ต่อไปนี้เรียกพี่จินว่าป่าป๊า แล้วเรียกพี่คาเมะว่าหม่าม้าน่ะคร้าบ”จินหอมแก้มใสไปทีนึง
“ค่ะ ป่าป๊าจิน กับ หม่าม้าคาเมะ”ริกะพูดเสียงแจ๋วๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“จินซื้อสร้อยมาให้ใครหรอ”คาเมะถามจินในขณะที่นั่งดูทีวีกันอยุ๋ที่ห้องนั่งเล่น
“แป๊สนึงเด๋วก็รุ้ รอริกะมาก่อน”จินพูดๆปัดๆ ไปพร้อมกับกดรีโมทเปี่ยนช่องไปเรื่อย
“มาแล้วค่ป่าป๊า”เสียงใสๆดังก่อนตัว เมื่อป้ารับใช้อุ้มมา
“เป็นไงชุดสวยถูกใจไม๊ริกะ”จินถามขึ้นเมื่อเห็นริกะแต่งชุดที่เพิ่งซื้อมาวันนี้
“สวยค่ะ ริกะชอบ”พูดเส็ดก็กระโดดมานั่งตักจิน
“ป้าครับ ช่วยไปหยิบก่องที่อยุ๋หน้าโตะกระจกผมให้หน่อยสิครับ”จิวานป้าให้ช่วยปยิบให้แระป้าก็ออกไปกลับมาพร้อมกร่อน
กำมะหยี่สีแดง
“ริกะชอบสร้อยเส้นนี้ไม๊”จินหยิบสร้อยเส้นที่สั้นที่สุดมีจี้เป็นแหวน2วงเกี่ยวกันอยุ๋
“ชอบค่ะ สวยดี”ริกะหันมาตอบแล้วก็หนักลับไปดูการ์ตูนต่อ
“คาเมะหล่ะ ชอบสร้อยเส้นนี้ไม๊”จินหยิบสร้อยที่มีจี้เป็นแหวนคล้องอยุ่ขึ้นมา
“อื้อ สวยดี”คาเมะหันมาตอบผ่านๆแล้วก็หันไปดูทีวีกะริกะต่อ
“งั้นเส้นนี้จินให้คาเมะน่ะ”จินพูดพร้อมกับใส่สร้อยให้ที่คอคาเมะ..........คาเมะอายหน้าแดง
“หม่าม้าหน้าแดงทำไมอ่า แค่ป่าป๊าใส่สร้อยให้เอง”ริกะถามขึ้นเมื่อเห็นหน้าคาเมะแดงๆ
“ไม่ต้องพูดมากเรยริกะหันหลังมาเด็วป่าป๊าใส่ให้”จินหยิบสร้อยเส้นแรกขึ้นมาใส่ให้ริกะ
“งั้นริกะใส่เส้นนี้ให้ป่าห๊ามั่งน้า”ริกะหยิบสร้อยที่เหลือในก่องมาใส่ให้จิน แต่ก้อติดตะขอไม่ได้
“หม่าม้าช่วยติดให้หน่อยจิ”ริกะเรียกคาเมะให้ช่วยติดให้และคาเมะก็เอื้อมือมาช่วยคิดให้...............ทำเอาทั้ง3มีความสุขมาก
มายสำหรับค่ำคืนนี้............เมื่อเพิ่มคนตัวเล็กมาช่วยแต่งเติมสีสัน..........
To..Be..Con
-
--Part 17--
ช่วงเวลาดีๆที่เกิดขึ้นตลอดตั้งแต่มีเด็กหญิงตัวเล็กๆที่ชื่อริกะ มาช่วยแต่งเติมสีสันให้ครอบครัวนี้.....แลดูเป็นครอบครัวที่อบอุ่น
มากครอบครัวหนึ่ง......ปัญหาที่พ่อแม่ของริกะทิ้งนั้นไม่ได้มาสร้างปัญหาให้ริดกะเลยแม้แต่น้อย......แต่กลับทำให้ริกะมีความ
สุขมากกว่าอยู่กับพ่อกับแม่จริงๆเลยก็ได้......ตลอดระยะเวลา2อาทิตย์ที่ริกะได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่หลังนี้ที่ดูแล้วมีแต่
ความเครียด.....เปลี่ยนเป็นเป็นบ้านหลังใหญ่ที่ดูสุขสดใส....คนใช้ในบ้านทุกคนต่างรักในตัวริกะมาก......เอาใจดูแลอยู่ตลอด
เวลา......บอดี้การ์ดที่ดูมาดครึมก็ต้องมีรอยยิ้มทั้งวันเมื่อได้เล่นกับเด็กคนนี้
“หม่าม้า ป่าป๊ากลับมาแล้วววว”เสียงสาวน้อยที่เห็นรถคันหรูแล่นเข้ามาก็ตะโกนรอบแล้วแล้ววิ่งมารอที่หน้าประตูใหญ่
“ไงสาวน้อยริกะ”เสียงของพูดเป็นพ่อทักอย่างร่าเริง....อุ้มตัวริกะขึ้นมา
“ป่าป๊า วันนี้หม่าม้าทำเยลลี่ด้วยแหละ”ริกะสาวน้อยจ้อใหญ่
“อ่าว แล้วนี่หม่าม้าไปไหนหล่ะ”ลืมคิดถึงอีกคนไปเลยว่าหายไปไหน
“หม่าม้าอยู่ในครัว ทำเยลลี่อยู่”เด็กสาวชี้มือไปทางห้องครัว
“งั้น...เราไปดูหม่าม้ากันดีกว่า”จินเดินอุ้มคนตัวเล็กไปยังห้องครัว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ยูจ้า วันนี้ไปหาคาเมะกัน คิดถึงริกะจังอ่ะ”ยามะพีอ้อนเจ้านายใหญ่ที่นั่งทำงานอยู่ตรงหน้า
“อื้อ แวะซื้อของไปฝากริกะจังก่อนดด้วยดีก่า”พูดแล้วก็รีบทำงานต่อให้เสร็จแล้วก็ออกไปบ้านจิน
.................................
“ริกะเยลลี่อร่อยรึเปล่าลูก”คาเมะที่นั่งมองลูกสาวกินเยลลี่อย่างเอร็ดอร่อย
“อาหย่อยที่สุดเลยค่ะหม่าม้า”ว่าแล้วก็กินต่อ
“แล้วจินไม่กินหรอ เราอุตส่าห์ทำน่ะ”หันไปหาสารมีที่นั่งมองหน้าอยู่ข้างๆ
“กินสิ แต่รอภรรยาทำหน้าที่ป้อนให้อยู่”จินทำท่าอ้อนๆ
“ภรรยาที่ไหน ใคร เอาเบอร์มาสิ เด๋วจะโทรตามให้”คนฟังหน้าแดง แต่ก็แกล้งทำเป็นพูดเรื่องอื่น
“ไม่เห็นต้องโทรเลย ก้อนั่งอยู่ข้างๆนี่ไง”หอมแก้มคนหน้าแดงไปทีนึง
“มั่วรึแปล่า”คาเมะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“เปล่า เร็วสิ อยากกินเยลลี่ฝีมือภรรยาจะตายอยู่แล้ว”จินเหล่ตาไปทางเยลลี่แล้วลูบๆท้อง
“อ้อนจิง”คาเมะตักเยลลี่คำเล็กๆคนขี้อ้อนที่นั่งอาปากรอ
“ทำไมหม่าม้าต้องป้อนป่าป้าด้วยหล่ะ ไม่เห็นป้อนริกะมั่งเลย”เด็กน้อยที่เห็นแม่ของตนป้อนพ่อก็ถามด้วยความสงสัย
“ก็หม่าม้ารักป่าป๊าไง”จินได้ทีก็มั่วใหญ่
“ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย”คาเมะพูดออกมาอย่างอายๆ
“ไอ้จินโว่ย”เสียงเพื่อนตัวดีตะโกนมาแต่ไกล
“อ่าวไงไอ้ยู”จินทักเพื่อนที่มาเยี่ยม
“ว่าไงสาวน้อย กินอะไรอยู่”ยูอิจิหอมแกก้มไปฟอดใหญ่
“กินเยลลี่อยู่ค่ะ คุนน้ายูกับคุนน้ามะพีกินด้วยกันสิค่ะ”ริกะทำท่าตักเยลลี่แล้วจะป้อนแขกที่มาเยี่ยม
“ไม่หล่ะจ่ะ ริกะกินเถอะเด๋วไม่อิ่ม”ยามะหยิกแก้มเบาๆไปทีนึง
“นี่ริกกะน้ามีของเล่นมาฝากด้วย”ยามะยกถุงของเล่นที่เพิ่งไปถอยมายื่นให้สาวน้อย
“ขอบคุนค่ะ”มือเล็กๆค่อยๆเปิดถุงดู
“ริกะชอบไม๊”ยูอิจิถาม
“ชอบค่ะ ตุ๊กตาน่ารักจังเลย”ริกะหยิบตุ๊กตามากอดเล่นในมือ
“ไง มึงชอบลูกกูหล่ะสิ”จินถามเพื่อนตัวดีตั้งแต่มายังไม่เห็นจะออกจากตัวริกะเลย มั้งยามะทั้งยู
“เออดิ น่ารักดี”ยูอิจิพูดแล้วก็หอมแก้มใสๆไปอีกที
“ยามะ ไอ้ยูมันอยากมีลูก ทีให้มันสักคนสิ”จินพูดกับยามะ
“มีได้ก็ดีสิ”ยามะหันมาแขวะจิน
“ยูอิจิก็ช่วยยามะสิฮะ”คาเมะพูดทำเอายามะหน้าแดง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“มะพีจ้า เรามาผลิตลูกของเรากันเถอะ”เมื่อกลับถึงบ้านยูอิจิก็สวมกอดทางด้านหลังทันที.....อ้อนสะคนที่อยู่ในอ้อมกอดหน้า
แดง
“พูดอะไรบ้าๆหน่ะยู มีได้ก็แปกแล้ว”หน้าแดงไปถึงหูแล้ว
“ก็ยูจะพยายามทำให้มีเลยไง”ยูอิจิจูบพรมไปทั่งซอกคอขาว....งับที่ใบหูเบาๆ
“กว่าจะมีฉันก็คงระบมไปหมดเลยหล่ะมั้งยู”ยามะพีเปรยออกมา
“หน่าน่ะ คืนนี้ขอหน่อยน่ะ”ยูอิจิพรมจูบไปทั่งแผ่นหลังผ่านเสื้อสีขาวบางๆที่กั้นไว้
แล้วศึกรักก็มีตลอดทั้งคืน..........ความต้องการและความรักที่มีต่อกัน........ทำเอาทั้งสองอยู่กันอย่างเป็นสุข........ความเข้าใจที่
ให้กันแระกัน.....สียงหวีดร้องแห่งความสุขก็ตั้งจนถึงฟ้าซาง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“หม่าม้าตื่นๆ ป่าป๊าตื่นๆ”สาวน้อยที่ตื่นตั้งแต่เช้าก็ไล่ปุกคนทั้งสองที่นอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงนุ่มที่ดูอบอุ่น
“ง่ะ หม่าม๊าขออีกแป๊บน่ะ”เสียงงัวเงียพูดเบาๆ
“งั้นถ้าหม่าม้าไม่ตื่น ป่าป๊าก็ต้องตื่นเลย เร็วๆๆ ป่าป๊า”ไม่ว่าเปล่าพลางดึงแขนจินที่กอดคาเมะไว้ให้ลุกขึ้น
“อื้อ”คนตัวไญ่จำใจต้อลุกขึ้น
“ไงป่วนแต่เช้าเลยเจ้าตัวเล็ก”พูดไปก็ขยี้หัวไป
“ง่ะ ไปอาบน้ามเลยป่าป๊า วันนี้เราจะไปเที่ยวสวนสนุกกัน”พูดแล้วก็ดึงแขนให้จินลุกออกจาที่นอน
“อื้อ คร้าบ เจ้าหญิง”จินลุกขึ้นไปอาบน้ามตามคำสั่งของคนตัวเล็ก
……………………..
“ป่าป๊า หม่าม้าไม่ยอมตื่น”ริกะที่ใช้ความพยายามปลุกคาเมะอยู่นานก็เรียกจินให้มาช่วยปลุก
“ริกะไปแต่งตัวดีกว่า เด๋วป่าป๊าปลุกเอง”จินให้ริกะไปแต่งตัว แล้วตัวเองก็ปลุกคาเมะ
“นี่ คนนอนขี้เซาตื่นได้แล้ว”จินกระซิบที่หูอย่างแผ่วเบา
“อื้อ”คำขานตอบรบอย่างสั้นๆ
“ตื่นได้แล้วที่รัก”กระซิบที่หูเบาอีกที แต่ก็ได้คำตอบรับเมหือนเดิม
“ถ้าไม่ตื่นจะจับปล้ำต่อหน้าลูกแล้วน่ะ”ว่าแล้วก็งับที่หู บอกกับคำที่ว่าปล้ำต่อหน้าลูกทำเอาร่างที่นอนขี้เซารีบตื่นทันที
“อย่าน่ะ”ร้องห้ามเมื่อเห็นหน้าจินอยู่ใกล้ๆ
“ไปอาบน้ำได้แล้ว จะพาริกะไปเที่ยวสวนสนุก”จุ๊บเบาที่ปากที่นึง แล้วเนไปแต่งตัว คาเมะก็เดินเข้าห้องน้ามด้วยอาการอายๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ป่าป๊า ไปเล่นรถไฟเหาะกัน”ริกะที่โดนจินอุ้มอยู่ก็ชี้ไปที่รถไฟเหาะที่ตีลังกากลับหลังหลายตลบ
“ป่าป๊าเหนื่อยแล้วอ่ะ ริกะ”แค่เห็นก็หยองแล้ว จะอ้วกตั้งแต่ที่เล่นอารัยหมุนๆ
“ริกะป่าป๊าเค้าไม่อยากเล่นไปเป็นไร ไปเล่นกะหม่าม้าดีกว่าน่ะ”ว่าแล้วเมะก็แย่งริกะจามือจินแล้วก็เดินไปซื้อตั๋ว2ใบ...ก็แหง
หน่ะ คาเมะชอบเล่นสวนสนุกจะตาย แบบนี้จะพลาดได้ไง
“งั้นผมนั่งรอตรงนี้น่ะ”จินนั่งลงอย่างเหนื่อย
……………..
“ไง สนุกไม๊ เจ้าตัวน้อย”จินถามขึ้นเมื่อริกะเดินออกมากับคาเมะ
“หนุกมากๆเลยค่ะ เนอะหม่าม๊า”ริกะกระตุกมือคาเมะให้ตอยคำถาม
“ช่าย สนุกมากเลย”คาเมะทำท่าเยาะเย้ยจิน
“กลับกันดีกว่า เย็นแล้ว ไปหาอะไรอร่อยๆกินกันดีกว่า”จินอุ้นตัวน้อยกลับเหมือนเดิม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณคาเมะค่ะ วันนี้มีโทรสับมาถึงค่ะ”สาวใช้รายงานเมื่อคาเมะเดินเข้ามาในตัวบ้าน จินมองอย่างสงสัย...ปกตืไม่มีใครเคยโทร
มาที่บ้านเพื่อถามหาคาเมะ แต่อยู่ดีๆก็โทรมา
“ใครหรอฮะ”คาเมะถามอย่างสงสัย
“ไม่ทราบค่ะ ไม่ได้บอกชื่อ แต่ฝากเบอร์โทรกลับไว้”สาวรับใช้ยื่นกระดาษโน้ตเล็กที่จดไว้ให้คาเมะ
“ขอบคุนฮะ”คาเมะหยิบกระดาษขึ้นมาดู เบอร์นี้คุ้นๆ เบอร์ที่บ้านเค้าหนิหน่า ทำไมหรอ อุเอดะเป็นอะไร
“เบอร์ใครหรอครับ”จินสวมกอดทางด้านหลัง เห็นคาเมะทำหน้าสงสัย
“ไม่รู้สิฮะ เด๋วผมค่อยโทรกลับ”คาเมะเก็บกระดาษไว้ที่กระเป๋ากางเกง
.............................
นิ้วเรียวเล็กกดเบอร์โทรติดต่อ หลังจากที่จินไปนั่งเล่นกับริกะอยู่ ส่วนตัวออกมาโทรที่สวนในบ้าน
“ฮัลโหล ขอสายอูเอดะฮะ”เสียใสๆกรอกไป
“ครับ”เสียงที่ห่างเหินมานาน คิดถึง
“ผมคาเมะน่ะฮะ ที่บ้านมีอะไรหรอฮะ”คาเมะถามอย่างสัย
“คุณท่านจะกลับมาถึงพรุ้งนี้ และจะไปตามคุณหนูกลับครับ”ตามกลับ ทำเอาคาเมะชะงัก
“คุณท่านจะเอาเงินทั้งหมดมาใช้หนี้ให้อาคานิชิ พรุ้งนี้”ฮุเอดะรายงานข่าวเรื่อยๆ
“ฮะ”คำตอบเพียงสั้นๆ สับสนไปหมด
“คุณหนูดูแลตัวเองดีๆน่ะฮะ เด๋วก็จะได้กลับบ้านแล้ว”อูเอดะพูดด้วยน้ำเสียงสดใส
“ฮะ แค่นี้น่ะฮะ”นิ้วเรียวกดวางไป........อยู่ดีๆก็ใจหายพิกล..........หมายถึงเราจะต้องจากจินใช่ไม๊
To..Be..Con
-
--Part 18--
“คาเมะ มาทำไรตรงนี้ ฮืม”เสียงของจินทำเอาคาเมะตงใจ
“ออกมาเดินล่ะหน่ะ”ไม่กล้าสบตาจิน....กลัวจินจับได้ว่าโกหก
“เข้าบ้านได้แล้ว อากาศเริ่มหนาวแล้วน่ะ”สวมกอดทางด้านหลัง โอบกอดเอวให้เข้าบ้าน
“หม่าม้า มาดูการ์ตูนเป็นเพื่อนริกะหน่อยสิค่ะ”ริกะเห็นจินออกมาตามก็เรียกคาเมะไว้
“จ๊ะ เด๋วหม่าม้า ไปเอานมมาให้กินน่ะ”คาเมะผละตัวออกจากจิน...........กลับมาพร้อมนมอุ่นๆ 3 แก้ว ในถาด
“นี่อ่ะ ริกะ อื่มนมก่อนน่ะ”คาเมะยื่มแก้วนมให้ริกะแก้วนึง
“อ่ะ แล้วนี่สำหรับป๊าป้าน่ะ”คาเมะยื่นแก้วนมอีกแก้วให้จิน........จินรับมาพร้อมกับความไว คว้าร่างบางให้มานั่งบนตัก
“ปล่อยหน่าจิน ริกะก็อยู่ตรงนี้น่ะ”คาเมะพยายามผลักจินออกเบาๆ.........จินกลับยิ่งรัดแน่นมากกว่าเดิม
“ไม่เห็นเป็นไรเรย ริกะลูกเราสองคนน่ะ”จินไม่พูดเปล่าหอมแก้มใสๆทั้ง2ข้างของคาเมะ.......ทำเอาหน้าแดงเป็นแถบ
“นี่ริกะลูก อยากเห็นป่าป๊า ป้อนนมหม่าม้าไม๊”จินเรียกถามริกะที่เอาแต่จ้องดูทีวี
“อยากเห็นค่ะๆ”ริกะจ้องคาเมะกับจินตาบ้องแบ๋ว
“ไม่เอาน่ะจิน”คาเมะร้องถ้วงขึ้น เมื่อรุ้ว่าวิธีป้อนของจินเป็นแบบไหน...........แต่จินที่ไวกว่าอีกเช่นเคย.........ประกบปากบางสี
แดงระเรื่อ........ทำเอาร่างเล็กที่นั่งมองบ้องยกมือขึ้นมาปิดตาอย่างน่ารัก...............ลิ้นอุ่นค่อยๆส่งนมเข้าไปภายในอีกช่องปาก
“อ๊ะ...ริกะไม่อยากดูแล้ว”ริกะร้องถ้วงขึ้น
“อ่าวไหนว่าเมื่อกี้อยากดูไง ดูสิ หม่าม้ายังกินนมไม่อิ่มเลย”จินแกล้งเข้าให้.........
“ไม่อยากดูแล้วหนิค่ะ เอ้ แต่ทำไม หม่าม้าต้องหน้าแดงด้วยหล่ะค่ะ”ริกะสังเกตเห็นหน้าของคาเมะแดงๆ
“อ่อ หม่าม้าไม่สบายหน่ะ หม่าม้าไปนอนดีกว่าน่ะ”คาเมะรีบขึ้นห้องนอนก่อน.........
..................................................
--พรุ้งนี้พ่อก็ต้องมารับตัวกลับแล้ว.....กลัวจัง.......ไม่อยากไปจากจินเลย.............รู้ว่าจะต้องจากไปใจมันหวิวๆยังไงไม่รู้........
แล้วริกะจังหล่ะ จะอยู่กับใคร...—
“นี่คาเมะ เหม่ออ่ะไร หืม”จมูกโด่งสูดเอาความหอมจากแก้มใส
“ป่าว เรานอนดีกว่า”คาเมะรีบห่อมผ้าห่อมนอน โดยมีจินนอนลงตาม...........วันนี้คาเมะดูท่าทางแปลกๆจัง ตั้งแต่กลับมาจากเที่ยว
“จิน”เสียงคาเมะเรียกขึ้น..........ภายในห้องสงบ
“หืม อะไร นอนไม่หลับหรอ”จินถามพร้อมกับกอดร่างบางข้างๆ
“คืนนี้จินกอดเราทั้งคืนเลยได้ไม๊”คาเมะพูดออกมาอย่างขอร้อง
“ได้สิ ที่รักจิน จินจะกอดไว้ตลอดเลย นอนได้แล้วน่ะ” จินหอมที่แก้มใส...................กอดร่างบางไว้ในอ้อมกอดตอลดคืน
++++++++++++++++++++++++
เช้าวันใหม่สดใสสำหรับทุกคน....แต่มีหนึ่งคนที่ครุ่นคิดเรื่องไม่สบายใจ.........สายตาเรียวจ้องมองคนรักที่นอนกอดเค้าอย่างมี
ความสุข....นี่คงเป็นช่วงเวลาสุดท้ายที่จะมีความสุขร่วมกับจิน.......
“แหน่ะ แอบมองผมอยู่”อยู่ดีๆร่างใหญ่ก็ลืมตาโพลงขึ้นมา.......ทำเอาร่างบางตกใจ..........หน้าแดงเป็นลูกตำลึง
“ใครว่า ไม่ได้แอบมองสะหน่อย ก็จินหลับอยู่หนิหน่า”คาเมะแก้ตัวข้างคูๆ....ไม่กล้าสบตาร่างสูง
“ไม่รู้หล่า มาให้ผมทำโทษสะดีๆ”จินพยายามพรมจูบไปทั่วหน้าใส.......เพียงแต่คาเมะหลบไว้
“ไม่เอาน่ะจิน ไปอาบน้ำดีกว่า”คาเมะหลบจมูกโด่งที่ซุกซน...........ผละตัวออกเข้าห้องน้ำ
.........................................................................................
“ไง สาวน้อย ตื่นนอนแต่เช้าเชียว”ยูจิอิที่มาบ้านจินแต่เช้า............กะจะมารับริกะไปเที่ยว
“สวัสดีค่ะ คุนน้ายูอิจะ......กะคุนน้ามะพี”สาวน้อยที่นั่งเล่นตุ๊กตาอยู่ข้างล่างยกมือไหว้.........
“แล้วนี่ป่าป๊ากะหม่าม้ายังไม่ตื่นอีกหรอริกะ”ยามะพีถามกับเล่นตุ๊กตาไปกะริกะด้วย
“ยังเลยค่ะ”ริกะสนใจเล่นตุ๊กตาต่อ
“อ่าว ไอ้ยู มีไรว่ะมาแต่เช้าเชียว”จินที่เดินลงบันไดมาพร้อมคาเมะทักขึ้น
“ก็วันนี้กะจะมาพาสาวน้อยไปเที่ยวสะหน่อย”ยูหันไปชี้ริกะที่นั่งเล่นกะมะพีอยู่
“เออทำเหมือนลูกกูเป็นตุ๊กตาไปได้ มายืมไป”จินพูดแหน็บๆ
“เออหน่า ก็อยากมีมาน่ารักทำไมหล่ะ กูอิดฉา”ยูทำหน้าอิดฉา
“สาวน้อยริกะ วันนี้ไปเที่ยวกันดีกว่าน่ะ”ยูอิจิถามริกะ
“เย่ๆๆ ได้ไปเที่ยวด้วย”ริกะดีใจจนต้องลุกขึ้นมากระโดดโหยงๆ
“งั้นไปกันดีกว่า”ยามะพีอุ้มริกะแล้วเดินพาไปขึ้นรถ
++++++++++++++++++++++++
“คาเมะ วันนี้ริกะไม่อยู่ เราไปหาอะไรกินแถวนี้ดีกว่า”จินเดินมาชวนคนรักให้ออกไปหาอะไรกิน
“อื้อ อยากกินราเมงอ่ะ จิน”คาเมะทำหน้าอ้อน
“ได้ ตามใจอยู่แล้ว”หอมไปที่แก้มใสอย่างฉวยโอกาส
…………….
“คุณคาเมะค่ะ มีคนมาหาค่ะ”สาวใช้รีบรายงานหลังจากที่คาเมะก้าวลงจากรถ
“ใคร”เสียงของจินถามอย่างสงสัย
“ไม่ทราบค่ะ บอกว่ามาจากบ้านคาเมะนาชิ”สาวใช้บอกทำเอาคาเมะสะอึก.......ก้าวขาไม่ออก..........ส่วนจินอึ้งกับการมาเยือนของแขกที่ไม่ได้รับเชิญ
“พ่อ”คาเมะตกใจไม่น้อย เมื่อเดินเข้ามาเห็นผู้เป็นพ่อนั่งรออยู่ในบ้าน.......
“ไงลูกรัก”พ่อคาเมะถามอย่างเป้นห่วง…….เดินเข้ามากอดลูกรักอย่างหวงแหน
“สวัสดีครับ คุณคาเมะนาชิ”จินก้มหัวอย่างเคารพ……….ภายในอึดอัดจะแย่อยู่แล้ว.........ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย
“สวัสดี”นายคาเมนาชิพูดด้วยน้ำเสียงเรียนเฉย
“อยู่นี้เป็นไงมั่งลูก เค้าทำร้ายอะไรลูกบ่งรึเปล่า”นายคาเมะนาชิถามอย่างเป็นห่วง…….ผลิกตัวลูกชายดูรอบๆ
“ไม่เป็นไรฮะ ผมสบายดี”คาเมะพูดด้วยน้ำเสีงสั่นเครือ...... รู้อยู่แล้วว่าต้องจากจินไป
“ไม่เป้นไรลูก ต่อจากนี้ไป เราจะกลับมาอยู่ด้วยกัน ลูกจะได้ไม่ต้องลำบากแล้ว พ่อมารับลูกกลับบ้านแล้ว”คำพูดนี้ทำเอาจินจูก.........หมายความว่าไง
“หมายความว่าไงครับ”จินถามอย่างสงสัย...นี่คาเมะจะต้องไปจากเราจริงๆใช่ไม๊..........ไม่.....ขอร้องเถอะพระเจ้าอย่าพาเค้า
ไป
“ชั้นนำเงินมาใช้หนี้ให้นายหมดแล้วน่ะอาคานิชิ ตามหนี้สินที่ฉันค้างไว้”นายอาคานิชิพูดพร้อมยืนกาเป๋าที่บรรจุเงินจำนวนมหาศาลอยู่ภายในให้จิน
“แล้วฉันก็จะมารับตัวลูกฉันกลับบ้าน”ร่างบางที่ทนไม่ไหวจนต้องมีน้ำใสๆไหลลงมาอาบแก้มทั้งสอง.........
“ไม่ได้น่ะครับ เอาตัวคาเมะไปไม่ได้”จินพูดออกมาอย่างขัด
“ทำไมหล่ะ ชั้นใช้หนี้หมด เราก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก”นายอาคานิชิพูดน้ำเสียงจริงจัง
ต่อไปนี้เราคงไม่ได้อยู่กับจินแล้ว....เราคงจะต้องตามใจพ่อ..........กลับไปอยู่กับพ่อ.........และก็ไม่มีวันจะได้เจอจินอีก......ร่างบางได้เพียงยืนร้องไห้อยู่อย่างนี้...........เค้าทำอะไรไม่ได้สักนิด........ขัดใจพ่อไม่ได้
“ทำไมจะไม่เกี่ยวข้องหล่ะครับ ในเมื่อคาเมะเป็นภรรยาผม ไม่เกี่ยวข้องตรงไหน”คำพูดของร่างสูงทำเอานายคาเมะนาชิ
ตะลึง.........คาเมะมองหน้าจินอย่างไม่เชื่อว่าจินจะกล้าพูดออกมาแบบนี้
“ไร้สาระ ชั้นจะเอาลูกชั้นกลับบ้าน”นายคาเมะนาชิพูดเสียงแข็ง.............เค้าไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่จินพูด
“แล้วคุณไม่ถามคาเมะก่อนรึครับ ว่าอยากกลับนึเปล่า”จินหันไปหาร่างบางที่ยืนร้องไห้ตัวสั่นอยู่
“ไม่จำเป็น คาเมะเค้าคงอยากกลับบ้านเต็มที่แล้ว เค้าจะได้มีความสุขสักที”พ่อคาเมะมองจินตาแข็ง
“ตลอดระยะเวลาที่คาเมะอยู่กับผม เค้าก็ดูมีความสุขดีครับ ผมเลี้ยงดูเค้าอย่างดี”จินพูดออกมาอย่างไม่ยอมถอย................ยัง
ไงก็ต้องยื้อร่างบางกลับมาให้ได้
“ฉันหมดธุระแล้ว คาเมะลูกขึ้นไปเก็บของเด๋วพ่อจะไปรอที่รถ”พ่อคาเมะพูดแล้วเดินออกไปรอที่รถ..............ข้างในสับสนไป
หมด............
“นายจะไปไหนไมได้น่ะคาเมะ ไปไม่ได้น่ะ”จินพูดอย่างหวงในขณะที่ร่างบางกำลังเก็บเสื้อผ้ายัดกระเป๋าอยู่
“ฉันรักนายน่ะคาเมะ ริกะก้อรักนาย”จินกอดร่างบางอย่างแนบแน่น
“นายไปแล้วชั้นจะอยู่ยังไง ริกะหล่ะ”จินถามร่างบาง ที่น้ามตาไหลพรากลงมาไม่ขาดสาย
“จินเราฝากดูแลริกะด้วย เราต้องไปจริงๆ เราต้องตามใจพ่อ ถ้ามีโอกาสเราอาจได้เจอกันอีก แต่ถ้านายไม่มีชั้น นายก็ลองมอง
หาคนดีๆสักคนเอามาคอยดูและนายและริดกะน่ะ”คาเมะพูดเสียงสั่น..ควบคุมอารมแทบไม่อยู่……..มือเล็กสั่นไปหมด
“ไม่....ฉันไม่ให้นายไปน่ะ........แล้วก็จะไม่มีใครด้วย”จินกอดแน่นเข้าไปใหญ่
“ไม่ได้หรอกจิน เราต้องไปจริงๆ พ่อเรารอนานแล้ว”คาเมะปาดน้ามตาลวก.........มือน้อยรูดซิปกระเป๋า
“คาเมะขึ้นรถได้แล้ว”เสียงของนายคาเมะนาชิตะโกนเมื่อขับรถมารอแล้ว
“จินเราต้องไปจริงๆแล้วน่ะ ขอให้จินเจอคนที่ดีกว่าเราน่ะ”คาเมะพูดสั่งลาไว้
“ไม่ ชั้นจะไม่เจอใคร ชั้นจะรอนายกลับมา มาหาฉันและริกะ”น้ามใสๆจากตาจินไหลลงมา
“จินอย่าร้องสิ ฉันรักจินน่ะ จินอย่าร้อง”มือเล็กปาดน้ามตาให้จิน
“ฉันไปแล้วน่ะจิน ดูแลริกะดีๆหล่ะ ทำให้เค้ามีความสุขมากๆน่ะ”มือเล็กผละจากอ้อนกอดที่แสนอบอุ่นอย่างเสียงดาย
ร่างเพรียวเดินมาที่รถหันมองหน้าคนรักอยู่นานก่อนจ่ะขึ้นรถจากไป..............ทำเอาคนรักแทบคลั่ง.......เงินสักนิดไม่ต้อง
การ..........สิ่งที่ต้องการคือนายต่างหากคาเมะ........กลับมาได้ไม๊
……………………………………………….
“ป่าป๊า ริกะกลับมาแล้วค่า”สาวน้องตะโกนเมื่อกลับมาแล้ว
“เอ๊ะ ไอ้จินมันไปไหนว่ะ บ้านเงียบขนาดนี้”ยูอิจิบ่นพึมพำ
“ป้าฮะ จินกับคาเมะไปไหนหรอฮะ”ยามะเห็นเงียบผิดปกติเรยถามป้าคนใช้ดู
“อ่อ คุณจินอยู๋ในห้องนอนค่ะ ส่วนคุณคาเมะไปแล้ว”ป้าสาวใช้รายงาน
“คาเมะไปไหน”ยามะพีถามอย่างตกใจ.......เพราะปกติจินไม่เคยให้คาเมะไปไหนคนเดียว
“ไม่ทราบค่ะ แต่มีผู้ชายคนนึงมารับออกไปค่ะ”ป้าคนใช่รายงานเสร็จก็เดินออกไป
“ยู เราขึ้นไปดูจินกันดีกว่า”ยามะดูท่าไม่ดีเลยบอกยูให้รีบขึ้นไปดูจิ
“ไอ้จินๆ เกิดเรื่องอ่ะไรว่ะ”ยูถามอย่างเป็นห่วง.........เมื่อเห็นร่างสูงนอนจมกองน้ำตาอยู่บนเตียง
“คาเมะ...คาเมะไปแล้ว”จินเพ้ออย่างไม่ได้สติ
“เค้าไปไหนหล่ะจิน”ยามะถาม........ดูท่าจินไม่ดีเลย
“ไปแล้ว...ไปไม่กลับมาแล้ว”จินคร่ำครวญอยู่อย่างนี้
“ป่าป๊า ป่าป๊าร้องให้ทำไมค่ะ อึก...อย่างร้องสิคะ”ริกะสาวน้องที่นั่งลงข้างจินร้องไห้ตามไปด้วย
“คาเมะกลับมา อย่าไปเลยน่ะ”จินเพ้อตลอดเวลา
“ไอ้จิน มึงหยุดเพ้อแล้วลุกขึ้นมาเล่าดิว่าเรื่องมันเป็นไง”ยูอิจิทนไม่ไหวจึงต้องตะคอกให้จินได้สติ...........เค้าสบสนไปหมด
แล้ว.......เกิกเรื่องอะไรขึ้นในตอนที่เค้าไม่อยู่
“จิน เล่าให้เราฟังสิ ว่าเป็นไง”ยามะถามเมื่อจินที่ได้สติเดินออกมาจาห้องน้ำ
“พ่อคาเมะมารับตัวกลับไปแล้ว”สายตาเหม่อลอยออกไปยังนอกหน้าต่าง...................
“แล้วไงอีก”ยามะถามต่อ
“เค้าเอาเงินมาใช้หนี้ แล้วก็เอาตัวคาเมะไป”น้ำตาจากจินไหลลงมาอีกแล้ว
“ใจเย็นๆไว้เพื่อน เด๋วช่วยกันหาทางออก”ยูอิจิปลอบใจเพื่อน.......
ยูอิจิไม่รู้จะทำยังไงดี...........ถ้าจินอยู่ในสภาพแบบนี้หลายวันคงแย่...........ริกะคงไม่ได้ไปโรงเรียน.........ไม่มีใครดูและริ
กะ...........ยูอิจิเลยต้องนำริกะมาอยู่ที่บ้านชั่วคราว
.................................................
“คุณน้ามะดีขา ริกะคิดถึงป่าป๊ากะหม่าม๊าแล้ว พาริกะไปหาป่าป๊าหน่อยน่ะๆ”ริกะตั้งแต่มาอยู่ได้3วันก็บ่นถึงจินกับคาเมะ
“เด๋วน้าพาไปหาป่าป๊าดีกว่า”ยามะพีพาริกะขับรถออกมายังปริษัทจิน
e"g!G..
-
สู้ๆ นะค้าบบบ :loveu: :loveu:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน...
เรื่องน่ารักจังค่ะ...
เอาใจช่วยนายจินนะคะ...
-
สู้ ๆ ๆ :impress: :impress:
-
:yeb: :yeb: :yeb: :yeb: :yeb:
ชอบเรื่องนี้นะคั้บ
คนโป๊ดสู้ๆๆๆๆๆ
-
เข้ามาให้กำลังใจคับ :yeb: :yeb:
คนโพสสู้ๆ :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
Part 19 --
“ป่าป๊าขา สวัสดีค่ะ”สาวน้อยริกะตะโกนเรียกพ่อสุดที่ร้าก วิ่งเข้าหาอ้อมกอดอันอบอุ่น
“ว่าไง สาวน้อย ใครพามาถึงนี่หึ”จินพูดพร้อมหอมแก้มลูกสาวสุดน่ารักไปหนึ่งที
“คุณน้ามะพีค่ะ”ริกะชี้ไปยังบุคคลที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้องทำงาน
“ป่าป๊า ริกะคิดถึงหม่าม้าแล้วน่ะ หม่าม้าหายไปไหนอ่ะตั้งหลายวัน ไม่ยอมกลับบ้าน”สาวน้อยทำหน้าตาหงุดหงิด........คำ
พูดของริกะทำเอาจินหุบยิ้มทันที
“หม่าม๊า ไปเที่ยวกับเพื่อนๆหน่ะริกะ อีกไม่นานก็คงกลับ”จินพยายามหาทางอธิบายให้ริกะฟัง
“ทำไมป่าป๊า ไม่อยู่เป็นเพื่อนหม่าม้าหล่ะ เด๋วมีคนทำร้ายหม่าม้าน่ะ”ริกะถามอย่างสงสัย ปกติคาเมะไปไหนจินก็จะไป
ด้วยทุกที่
“ไม่หรอก ป่าป๊ารู้ว่าหม่าม้าปลอดภัยดี อีกไม่หม่าม้าก็จะกลับ ริกะไม่ต้องเป็นห่วงน่ะ”จินพูดด้วยสายตาที่ดูเศร้าสร้อย
“มะพี แล้วไอ้ยูไม่มาด้วยหรอ”
“อ่อ พอดีมีประชุมหน่ะ”
“เอาแกแฟสักแก้วไม๊”จินถามยามะ...โดยมีริกะนั่งเล่นอยู่บนตัก
“ก้อดีฮะ”ยามะพูดพลางเปิดหนังสือนิตยสารไป
“ริกะกินขนมไม๊ลูก”จินถามสาวน้อย
“กินค่ะๆๆ”ริกะรีบตอบอย่ารวดเร็ว นั่งเล่นโน้ตปุกที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานหรู
“แม่บ้าน ขอแกแฟ โอวัลติน แล้วก็ของว่างครับ”จินโฟนสายออกไปยังห้องทำงานแม่บ้าน............เวลาผ่านไปไม่กี่
นาที......ของว่าที่สั่งก็ถูกนำว่าวางที่โต๊ะ
“ริกะจะกลับกับน้าหรือจะกลับกะป่าป๊าลูก”ยามะถามขึ้น เมื่อดูนาฬิกาที่ข้อมือ.......ป่านนี้ยูคงเลิกประชุมแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกมะพี เด๋วฉันพาริกะกลับเอง”จินพูดขึ้นแทน
“โอเค งั้นเราไปแล้วน่ะจิน เด๋วยูรอ บ๊ายบายจิน บ๊ายบายสาวน้อย”ยามะยื่นแก้มป่องๆเข้าหาริกะ..........ริกะหอมกลับด้วยความเคยชิน
++++++++++++++++++++++++
“ริกะเราไปกินราเมงกันดีไม๊ลูก”จินถามริกะที่นั่งอยู่ข้างๆเบาะคนขับ
“ดีค่ะป่าป๊า”ริกะตอบเพียงสั้นๆ
“ป่าป๊า ถ้าหม่าม้ามากินกะเราด้วยก็คงจะดีน่ะค่ะ ริกะไม่ได้กินข้าวกับหม่าม้าหลายวันแล้ว”ริกะพูดลอยขึ้นมา.ทำเอาจินชะงัก
“อีกไม่นานหม่าม้าก็จะกลับมาแล้วริกะ”จินรีบพูดตัดบทก่อน
++++++++++++++++++++++++++++
“คาเมะ ลงมากินข้าวสิลูก”นางคาเมะนาชิขึ้นมาเรียกลูกชายที่นั่งซึมเสร้าอยู่ในห้องเป็นเวลาหลายวัน........เรียกมากิน
ข้าวหลายครั้งก็ไม่ค่อยจะลงมา..........เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องตั้งแต่กลับมาจากบ้านอาคานิชิ.........
“ผมยังไม่หิว แม่กินก่อนเถอะฮะ”คาเมะหันมาบอกพูดเป็นแม่..แล้วหันกลับออกไปมองยังนอกหน้าต่างเหมือนเดิม
“กินหน่อยก็ดีน่ะลูก”ผู้เป็นแม่บอกอย่างเป็นห่วงแล้วเดินออกไป........ไม่อยากรบกวนลูก
.................................................................
“คุณค่ะ ชั้นว่าลูกเราแปลกๆน่ะค่ะ ตั้งแต่กลับมา”นางคาเมะนาชิพูดอย่างสงสัย
“ยังไงคุณ “ ผู้เป็นพ่อถามอย่างสงสัยเหมือนกัน
“ก็เอาแต่หมกตัว ไม่ยอมเจอผู้คน แปลกๆน่ะค่ะคุณ”แม่คาเมะพยายามอธิบายให้ฟัง
“สงสัยยังปรับตัวไม่ได้มั้งคุณ คิดมากหน่า”นายคาเมนาชิพยายามไม่คิดมาก
+++++++++++++++++++++++++
“ริกะตื่นได้แล้ว เด๋วป่าป๊าไปส่งที่โรงเรียน เร็วเข้า”จินที่แต่งตัวเสร็จก็ปลุกริกะที่นอนกอดทั้งคืนให้ตื่น
“เช้าแล้วหรอป่าป๊า”ริกะงัวเงียถาม
“ช่าย เร็วสาวน้อย ป่าป๊าลงไปรอข้าล่างน่ะ”หอมแก้มใสไปทีนึงก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวยื่นให้ลูกสาว
....................................
เวลาผ่านไปได้ไม่นาน....สาวน้อยผิวขาวตัวเล็กเดินลงมาจากห้องโดนชุดนักเรียนที่ใส่แล้วแสนจะน่ารัก
“เสร็จแล้วค่ะป่าป๊า”ริกะส่งเสียงมาแต่ไกล
“เอ้าเร็ว กินอาหารสะ”จินนั่งอ่าหนังสือพิมพ์รอในขณะที่ริกะนั่งกินอาหารเช้าอยู่
.........เปิดตัวบริษัท......คาเมะนาชิ.........ที่ถูกฟ้องล้มละลายไป............
......พร้อมกับประธานบริษัทคนใหม่.........ลูกชายของตระกูลคาเมนาชิ...........
สายตาคมของจินไปสะดุดยังคอลัม....ธุรกิจ.เข้าให้........ทำเอาจินตาโต...ลูกชายคนเดียวของคาเมะนาชิ...........คือคา
เมะใช่ไม๊.......หวังว่าบริษัทของเราคงได้ถูกเชิญให้ไปงานนี้
“ป่าป๊าค่ะ เสร็จแล้วค่ะ”ริกะเรียกจินที่นั่งจ้องหนังสือพิมพ์อย่างตั้งอกตั้งใจ
“ไปลูก ริกะ ขึ้นรถ”จินถือสูทเดินตามหลังริกะไปขึ้นรถ
+++++++++++++++++++++++++++++
“อายะ มีจดหมายมาถึงผมรึเปล่า”เมื่อจินถึงบริษัทปุ๊บก็รีบถามเลขาอย่างรีบร้อน.......หวังว่าจะมีจดหมายเชิญ
“ตั้งแต่เช้ายังไม่มีเลยค่ะ”อายะบอกแล้วยื่นแฟ้มงานให้จิน
“ขอบคุณอายะ”จินดูสายตาเศร้าสร้อยไปทันที........เดินเข้าห้องทำงานอย่างไร่อารมณ์
………………………………………….
“Rrrrrrr.Rrrrr.
“ท่านประธานค่ะ มีสายจากคุณคาเมะนาชิค่ะ”เลขาสาวกรอกเสียงตามสายโทรสับ
“โอนเข้ามาได้เลยริกะ”จินพูดเสียงนิ่ง แต่ข้างในตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
“สวัสดีอาคานิชิ”สิ้นเสียงสาวสวยก็เปลี่ยนเป็นเสียงอีกเสียงทันที
“สวัสดีครับ คุณคาเมนาชิ”จินพูดอย่างตื่นเต้น
“ผมโทรมาเชิญไปงานเปิดตัวบริษัทใหม่ของผม ซึ่งคุณก็คงจะเห็นแล้วในหน้าหนังสือพิมพ์เมื่อเช้า”ฝ่ายโร้รพูดด้วยน้ำ
เสียงแกมเยาะเย้ย
“ครับ ผมเห็นแล้ว”จินพูดไปอย่างสั้น ข้างในนี่ดีใจแถบแย่....เราจะได้เจอคาเมะแล้ว....
“ผมหวังว่างานนนี้คุณคงไม่พลาดน่ะครับ ขอโทษด้วยที่ผมไม่ได้ส่งการ์ดมาเชิญ”
“ไม่เป็นไรครับ โทรมาเชิญก็เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ”จินนี่ยิ้มแก้มแถบหริ
“งั้นแค่นี้น่ะครับ ว่าเจอกันในงาน”พ่อคาเมะพูดแล้ววางหูโทรสับไป
หลังจากวางโทรสับไป จินก็เอาแต่นั่งยิ้มภายในห้องทำงานที่เงียบเหงา เพียงแต่คิดว่าจะได้เจอ ก็ทำเอาหัวใจที่เหี่ยวแห้ง
พองโตขึ้นทันที........
++++++++++++++++++++++
“คุณหนูริกะค่ะ โทรสับค่ะ”สาวใช้ยื่นโทรสับไร้สายให้ริกะที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นหลังจากกลับจากโรงเรียนได้ไม่นาน
“ขอบคุณค่ะ”ริกะหยิบโทรสับจากมือสาวใช้
“สวัสดีค่ะ”ริกะพูดไป โดยที่ยังไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร
“ริกะหรอลูก นี่หม่าม้าน่ะ”คาเมะที่คิดถึงริกะจนทนไม่ไหวจึงต้องแอบโทรหาริกะในเวลาที่จินไม่อยู่
“หม่าม้า ริกะคิดถึงหม่าม้าจังเลยค่ะ เมื่อไหร่หม่าม้าจะกลับจากเที่ยวหล่ะค่ะ”ริกะพูดไปอย่างดีใจ.....เค้าไม่ได้ยินเสียง
หม่าม้ามาเกือบ2อาทิตย์แล้ว
“หม่าม้าก็คิดถึงริกะจ๊ะ ริกะสบายดีไม๊”คาเมะพูดเสียงสั่น.....น้ำตาพาลจะไหล
“สบายดีค่ะ หม่าม้าจะกลับเมื่อไหร่หล่ะค่ะ หม่าม้าไม่อยู่ป่าป๊าคิดถึงหม่าม้าแย่”ริกะพูดไปตามภาษาเด็กที่ไม่รู้อิโหน่อิ
เหน่
“หม่าม้าก็ยังไม่รู้เลยจ๊ะ ริกะดูแลตัวเองดีๆน่ะ อย่าทำให้ป่าป๊าเป็นห่วงหล่ะ ตั้งใจเรียนด้วยน่ะลูก”คาเมะพูดเสียงสั่นเพราะ
น้ำตาเจ้ากรรมที่ไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว
“หม่าม้าค่ะ ป่าป้ามาพอดีเลย”ริกะพูดเมื่อเห็นรถจินที่แล่นเข้ามาภายในรั้วบ้าน
“หรอจ๊ะ หม่าม้าต้องไปแล้วน่ะริกะ”คาเมะรีบตัดสายทิ้งทันทีเมื่อได้รู้ว่าจินกลับมาแล้ว....กลัว...กลัวทำใจไม่ได้ถ้าได้ยินเสียงจิน....
...................................................
“ป่าป้าค่ะ เมื่อกี้หม่าม้าโทรมาหาริกะด้วยค่ะ”ริกะบกให้จินรุ้เมือ่จินเดินเข้ามาในตัวบ้าน
“หรอลูก แล้วหม่าม้าว่าไงมั่ง”จินนึกถึงอีกคนที่อยากเห็นหน้า...ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง
“ก็บอกว่าคิดถึงริกะค่ะ”สาวน้อยบอกยิ้มแย้ม
“แล้วไม่บอกคิดถึงป่าป๊าหรอ”จินทำหน้าน้อยใจใส่ริกะ
“ไม่ค่ะ หม่าม้าคิดถึงริกะคนเดียว”คำพูดของริกะทำเอาจินยิ้มไม่ออก……ที่หายไปนายไม่คิดถึงชั้นมั่งเลยหรอ......
“ริกะ เราออกไปซื้อชุดกันดีกว่าลูก แล้วเด๋วไปหาอะไรกินกัน”จินจูงมือริกะไปยังรถที่จิดอยู่
“ซื้อชุดไปไหนค่ะป่าป๊า”ริกะถามอย่างสงสัย...ทำไมต้องซื้อชุดด้วย....
“ก็ป่าป๊าจะพาริกะออกงานหน่ะสิ ป่ะ..เราไปซื้อชุดสวยๆกันดีกว่าน่ะลูก”จินเปิดประตูให้ริกะเข้าไปแล่นในรถ...พร้อมกับ
ขับรถออกไปยังจุดหมาย
+++++++++++++++++++++++++++++
“คาเมะลูก แม่ว่าน่ะลูกออกไปช้อปปิ้งซื้อชุดที่จะใส่ในงานได้แล้วน่ะลูก”แม่คาเมะเดินเข้ามาหาคาเมะที่วันนี้ดูดีกว่าวัน
อื่น
“ไม่ดีกว่าฮะ”คาเมะตอบปฎิเสธไป
“ไปเถอะลูก ออกไปเปิดหูเปิดตาหน่อยเถอะลูก”แม่พูดอย่างเว้าวอน
“ก็ได้ฮะ”คาเมะรับคำ.......บางทีเค้าออกไปข้างนอกอาจจะดีขึ้นก็ได้..........
ว่าแล้วคาเมะก็เปลี่ยนชุด.......ขับรถส่วนตัวออกไปยังห้างที่ต้องการ
............................................................
“ริกะ เราไปดูชุดตรงโน่นกันดีกว่า”จินจูงมือริกะที่ถือไอติมโคนในมือให้เดินตาม
“ป่าปาชุดนี้สวยไม๊ค่ะ”ริกะหยิบชุดกระโปรงสีชมพูน่ารักขึ้นมาให้จินดู
“สวยมากเลยริกะ ริกะชอบชุดนี้หรอ”จินถามเมื่อเห็นริกะให้ความสนใจกับชุดนี้เป้นพอเศษ
“ค่ะ”ริกะตอบสั้นๆ.....จินหยิบชุดจากมือเล็กยื่นให้พนักงานขายพร้อมบัตรเครดิตสีทอง............
“คาเมะ”จินหันไปเห็นคนนึงเดินผ่านร้ายที่เค้ารอยืนรับของจากพนักงานอยู่.........คล้ายคาเมะมาก.ทำให้ต้องเผลอเรียก
ชื่ออกมา............อีกใจก็คิดว่าไม่น่าจะใช่...........
“ป่าป๊าค่ะ ของได้แล้ว ไปหาอะไรกินกันดีกว่าค่ะ ริกะหิวจะแย่แล้ว”ริกะเขย่ามือจินให้ตื่นจากภวังค์
“ป่ะ..ไปลูก”จินเดินพาริกะไปยังร้านค๊อฟฟี่ช้อปเล็กๆ.....โดยที่ยังนึกถึงเรือ่งเมือ่กี้อยู่
ริกะหยิบเมนูขึ้นมา สั่งอาหารตามใจชอบ......ไม่สนใจจินสักนิด....เรื่องกินใหญ่กว่าจินเป้นไหนๆ
“จินที่นั่งรออาหารก็มองไปรอบๆร้าน....แต่ก็ต้องสะดุดที่ร่างหนึ่ง.......กำลังเดินเข้ามาภายในร้าน.....ใส่แว่นสีชา.....รูปร่าง
หน้าตาคล้ายคาเมะมาก..........คยเดียวกะที่เจอที่ร้านขายเสือ้ผ้า........ต้องใช่คาเมะแน่ๆ
“ริกะ เด๋วป่าป๊ามาน่ะลูก”จินบอกริกะแล้วเดินไปยังร่างบางที่ยื่นสั่งเค้กกลับบ้านอยู่ที่เค้าเตอร์
“คาเมะ”จินกะซิบข้างหู ทำเอาคนฟังขนลูกซู่
“อ๊ะ จิน”คาเมะหันมาก็ต้องตกใจไม่น้อยเมื่อคนนั้นคือจิน...ที่เฝ้าคิดถึงมาตลอด
“ขอโทดน่ะครับ เค้กที่สั่งฝากไว้ก่อนน่ะครับ”จินหันไปบอกกับพนักงาน
“คาเมะ ชั้นขอเวลานายสักครู่”จินจับข้อมือคาเมะพาคาเมะออกมายังบันไดหนีไฟ
“นายกลับมาเถอะคาเมะ”เมือประตูปิดลง..ร่างหนาก็เข้าโอบกอดคาเมะอย่างคิดถึง........
“กลับมาเถอะคาเมะ รู้ไม๊ไม่มีนายมันทรมานแค่ไหน”น้ำตาที่เก็บมานานไหลลง..........ทำเอาร่างเล็กพูดไม่ถูก
“จินพอเถอะ ชั้นกลับไปไม่ได้อีกแล้ว”คาเมะที่กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เหมือนกัน ดูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ทำไมหล่ะคาเมะ กลับมาเถอะน่ะ ชั้นขอร้อง”จินเพ้ออย่างทรมาน
“ก็เพราะชั้นต้องทำตามคำสั่งของพ่อไงจิน ชั้นกลับไปไม่ได้”คาเมะพยายามอธิบายให้จินฟัง
“แล้วนายจะให้ชั้นทำยังไง ถึงจะได้นายคืนมา”จินจ้องเข้าไปในแววตาคู่นั้น...ที่ข้างในมีเค้าอยู่ตลอด
“ชั้นไม่รู้ นายต้องพูดกับพ่อชั้น อธิบายให้เค้าเข้าใจ”คาเมะหาทางบอกจิน
“ได้ งั้นวันงานเจอกันน่ะคาเมะ ไม่ต้องเป็นห่วง ชั้นจะพานายกลับมาให้ได้”จินพูดอย่างมั่นใจ...ประทับริมฝีปากนุ่มที่คิด
ถึงมานาน...........
“ชั้นต้องไปแล้วหล่ะจิน”คาเมะพูดอย่างเสียดาย
“ไม่อยากให้ไปเลยคาเมะ แต่นายไม่ต้องห่วงน่ะ อีก2วันวันงานชั้นจะพานายกลับมาให้ได้”จินกอดคาเมะอย่างแนบแน่...เพิ่มความมั่นใจให้ทั้งคู่
To..Be..Con
-
--Part 20--
“ไงริกะ อิ่มรึยังลูก”จินที่หลังจากแยกกับคาเมะก็เดินกลับมาหาริกะที่นั่งตักวีปครีมเข้าปาก....ดูท่าทางอร่อย
“อิ่มแล้วค่ะ ป่าป๊ากินไม๊ค่ะ อร่อยๆ”ริกะพูดไปกัดวีปครีมเข้าปากไป
“ถ้าป่าป๊าแย่งกินแล้วริกะจะอิ่มหรอ”จินทำหน้าทะเล้น.....เหมือนกับจะกินวีปครีมให้หมดถ้วย
“ริกะไม่ให้ป่าป๊ากินแล้ว”ริกะหยิบถ้วยตรงหน้าขึ้นมาแนบอกหันไปอีกทาง
“ป่าป๊าล้อเล่น ไม่ต้องหวงขนาดนั้นก็ได้ ริกะกินไปเถอะ”จินนั่งมองลูกสาวที่แสนจะน่ารักกินอย่างเอร็ดอร่อย
++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไอ้ยู แกได้บัตรเชิญไปงานคาเมะรึเปล่าว่ะ”จินที่กลับมาบ้านก็โทรหาเพื่อนสนิทด่วน
“ได้ไอ้จิน งานนี้มึงต้องคุยกับคาเมะให้รู้เรื่องน่ะเว่ย”ยูอิจิพูดให้กำลังใจเพื่อนเต็มที่
“เออ ขอบใจเว่ย วันนี้ชั้นไปเจอคาเมะมา”จินพูดเสียงเรียบ
“แล้วเป็นไงว่ะ ได้คุยกันรึเปล่า”ยูอิจิถามอย่างตื่นเต้น
“อื้อได้คุย คาเมะบอกว่าเค้าต้องทำตามคำสั่งพ่อ แต่ยังงัยงานนนี้ชั้นก็จะเอาเค้ากลับมาให้ได้”จินพูดอย่างตั้งใจ
“เออพยายามเข้า”ยูพูดด้วยความเห็นใจ
“แค่นี้ก่อนน่ะเว่ยไอ้จิน ชั้นต้องไปรับมะพีแล้ว”ยูนั่งรอมะพีเก็บของที่ร้านเสร็จเลยขอตัววางก่อน
“เมื่อกี้คุยโทรสับกับใครหรอฮะยู”ยามะที่เดินมาถามเข้าให้.....ตอนเก็ยร้านเห็นคนรักนั่งคุยโทรสับอยู่.....แอบหวง
“อ่อ ไอ้จินมันโทรมา บอกว่า วันนี้มันไปเจอคาเมะมา”ยูเล่าให้ยามะฟัง
“แล้วเป็นไงฮะยู”ยามะถามด้วยความตื่นเต้นเต็มที่.....
“ก็งานมะรืนนี้ที่เราจะไป ไอ้จินมะนจะคุยกับคาเมะให้รู้เรื่อง”ยูเล่าตามที่คุยกับจินให้ยามะฟัง
“ยูว่าจินจะพาคาเมะกลับมาได้ไม๊ฮะ”ยามะที่นั่งอยุ๋ในรถคิดอะไรเพลินๆก็ถามขึ้น
“หน้าอย่างไอ้จินน่ะ ถ้ามันอยากได้อะไรมันก็ต้องทำได้อยู่แล้ว แล้วนี่ยิ่งเป็นของรักของหวงมันด้วยน่ะ มันคงไม่ปล่อยให้
เป็นแบบนี้หรอก”ยูพูดให้ยามะฟังสะยาว
“แล้วถ้าผมเป็นคาเมะละฮะ ยูจะทำยังงัย”ยามะถามเล่นๆ
“ถ้าเป็นมะพีที่น่ารัก แก้มป่อง ปากแดงๆแบบนี้น่ะ ยูคงไม่ปล่อยไว้เหมือนกัน แต่จะฉุดเลย”ยูพูดทำเอาร่างข้างๆขำจนหน้าแดง
“เว่อแล้วยู”ยามะตีที่ไหลเบาไปหนึ่งที
“ไม่เว่อน่ะ พูดจิงๆ ถ้าให้กันดีๆไม่ได้ก็จะฉุด”ยูขับรถหน้าระรื่นกลับบ้าน
“55+ ผมไม่ถามแล้ว ยูขับรถไปเถอะ”ยามะนั่งยิ้มตลอดทางกลับบ้าน
“แต่วันนี้ค่าถามมาก ต้องทั้งคืน”ยูอิจิยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ยามะ ..... ทำเอาเสียวสันหลัง...วาบ!!
“ได้ไงฮะ ผมถามไปนิดเดียวเอง ยูขี้โกง”ยะมะพองลมที่แก้มใส่
“ไม่รู้หล่ะ”ยูดิจิทำหน้าตายไม่ร็เรื่อง....ยังงัยคืนนี้ก็ไม่รอดแน่ๆ....ยามะพี....
+++++++++++++++++++++++++++++++
--วันงานมาถึง—
คาเมะที่ตั้งแต่เข้างานมาก็อยู่ไม่สุข......เดินไปเดินมาอยู่หน้างาน.........ชะเง้อมากตนที่กำลังคิดถึง.....เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่
จะมา.....
“คาเมะลูก มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้”เสียงของนางคาเมนาชิดังขึ้น...
“อ่อ เปล่าฮะแม่ ผมแค่มาดูแขกว่ามีใครมาบ้างฮะ”คาเมะยิ้มแหง๋ให้นางคาเมะนาชิ...แล้วชะเง้อมาต่อ
“นี่ก็จะได้เวลางานแล้วน่ะลูก แม่ว่าลูกเข้าไปเตรียมตัวข้างในดีกว่า เด๋วต้องขึ้นเวที่น่ะลูก”นางคาเมะนาชิจัดชุดที่คาเมะ
ใส่ให้ดูเข้าที่
“ฮะ เดี๋ยวผมเข้าเตรียมตัว”คาเมะชะเง้อมอง.....แขกคนอื่นก็มากันเยอะแล้ว......แต่ทำไมจินยังไม่มา.........ก้มมอง
นาฬิกา.....หรือว่าจินจะไม่มา.........
“คาเมะ นายหายไปไหนมา”จุนโนะที่มาเตรียมของหลังเวทีถามขึ้น เค้ามาก็ไม่เห็นร่างบางแล้ว
“อ่อ ออกไปหน้าประตูงานหน่ะ”คาเมะตอบด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“คาเมะทำไมทำหน้าแบบนั้นหล่ะ”จุนโนะที่เห็นทีหน้าคาเมะไม่ดีเลยถามขึ้น
“จุนโนะ จินบอกว่าวันนี้จินจะมา เราไปรอดูจิน แต่จินก็ยังไม่เห็นจะมาเลย”คาเมะที่มีความอ่อนไหวอยู่มาก....โผเข้ากอด
จุนโนะเพื่อนสนิท........ที่รับรูเรื่องของเค้าทุกเรื่อง
“อย่าเพิ่งคิดแบบนั้นสิคาเมะ จินอาจจะรถติดอยู่ก็ได้คาเมะ อย่าคิดมากน่ะ”จุนโนะปลอบปะโลมเพื่อนรัก
“อื้อ”คาเมะที่น้ำตาไหลลงมา ตอบเสียงอู้อี้อยู่ในอ้อมกอดจุนโนะ
“นี่คาเมะ อย่าร้องไห้สิ เดี๋ยวตาบวม ขึ้นเวที่ เค้าก็รู้กันหมดสิ ว่าประธานบริษัทใหม่เป็นเด็กขี้แง”จุนโนะพูดมองหน้าคา
เมะ........คาเมะปาดน้ำตาออกจากแก้มทั้งสอง
“ไปเตรียมตัวกันดีกว่าน่ะคาเมะ”จุนโนะยื่นสคลิปที่คาเมะต้องใช้พูดบนเวทีให้คาเมะ......นั่งอ่านไปรอเวลา
************************************
“ไอ้จิน แกอยู่ไหนแล้วว่ะ”ยูอิจิที่มาถึงงานกับคนรักแล้ว.....มองไปรอบๆไม่เห็นจินเลยโทรหา
“เห้ย รถติดมากเลยหว่ะยู งานจะเริ่มรึยังว่ะ”จินพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“คงใกล้แล้วหว่ะไอ้จิน แขกมากันให้เกลื่อนแล้ว”ยูพูดไปก็มองๆดูรอบๆ
“เนี่ย รถติดอยู่ไฟแดงใกล้ๆจะถึงแล้ว แต่รถมันไม่เคลื่อนเลยหว่ะ”จินชะเง้อมองรถคันข้างหน้า
“เออมาเร็วๆแล้วกัน”ยูพูดเสร็จก็ตัดสายไป
“ไอ้ยู”จินเรียกยูที่ยืนอยู่กับยามะหน้างาน
“เออ ช้ามาเลยมึง”ยูจิ้มอกเพื่อนเบาๆ
“อ่าวหนูน้อยริกะมาด้วยหรอครับ”ยูที่เห็นริกะเดินตามหลังจินต้อยๆมา
“สวัสดีค่ะคุณน้ายูอิจิ คุณน้ายามะพี”ริกะยกมือไหว้ผู้อาวุโสทั้ง2
“แล้วนี่ทำไมตามคุณพ่อมาหล่ะค่ะ”ยามะถามขึ้น....
“ก็ป่าป๊าบอกริกะว่า จะพามาหาหม่าม้า ริกะคิดถึงหม่าม้ามาด้วยค่ะ”ริกะยิ้มให้ยามะพีอย่างร่าเริง
“นี่ก็ช้าแล้ว เข้างานกันเลยดีกว่า”ยูอิจิเดินนำเข้าไปก่อนโดยมียามะเดินข้างๆ......จินเดินจูงมือริกะเข้าไปด้วยความ
ตื่นเต้น
///////////////////////////////////////////////////////////////////////
“ป่าป๊า ไหนหม่าม้าหล่ะค่ะ”ริกะที่เข้ามาก็กินเค้กไปลายชิ้น แต่มองไปรอบๆแล้วก็ไม่เห็นคาเมะสักที
“เดี๋ยวหม่าม้ามาน่ะริกะ”จินก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน
“สวัสดีครับ แขกผู้มีเกีรติทุกท่าน ที่ท่านสละเวลาของพวกท่านมางานเปิดตัวบริษัทใหม่”พิธีกรบนเวทีพูดขึ้น........
ประธานบริษัทต่างๆที่มาในงานนี้.....บุคคลต่างๆ......ที่กำลังสนทนากันอยู่......หันมาที่เวลทีเป็นตาเดียว
“เราขอเชิญประธานบริษัทใหม่ คาเมนาชิ ผู้อายุน้อย หน้าหวาน เลยครับ”พิธีกรกล่าวเชิญตัว...แอบแซวเล็กๆ
“ก่อนอื่น เอ่อ ผมก็ขอแนะนำตัวก่อนน่ะครับ ผม คาเมนาชิ คาซึยะ”ร่างบางที่พูดตะกุกตะกักเล็กน้อยก็มัวตามองหาจินอ
ยู่....ทำเอาไม่ค่อยมีสมาธิเลย
“ผมก็ขอขอบคุณทุกท่านมากน่ะครับ ที่ให้เกียรติมาในงานเปิดตัวบฺษัทของผมในวันนี้…”คาเมะพูดๆไป น้ำตาก็จะตลอ
เบ้า......ทำไมไม่เห็นจินเลย....จินไม่มาใช่ไม๊......จินโกหก....จินผิดสัญญา.....ไหนบอกว่าจะมาไง.....แต่ก็ไม่มา.......
“เอาไงดีว่ะจิน ท่าทางแกจะหาทางคุยกะคาเมะยากสะด้วย”ยูกับจินที่ยืนอยู่ไกลจากเวทีมากถามด้วยน้ำเสียงกังวล
“ชั้นว่า คงไม่มีทางอื่นแล้วหว่ะ นอกจาก..ฉุด”จินพูดเบาๆ แต่ก็เรียกสายตาจากคนแถวนั้นได้ไม่น้อย
“จะดีหรอว่ะ”ยูเตือนก่อน
“แล้วจะให้ทำไงว้า จะทนไม่ไหวแล้วน่ะเว่ย”จินทำท่ากระฟัดกระเฟียด
“ใจเย็น เดี๋ยวหาทางได้ ก็ฉุดไปเลย”ยูก็เป็นไปกับจินด้วย
“เออ งั้นเราไปทางข้างๆเวทีกันดีกว่า”ยูกับจินเดินมาข้างๆเวลา...........คาเมะที่ก้มหัวลงพูดขอบคุณเสร็จ...เงยหน้าขึ้น
มาก็พบกับจินที่ยืนมองเค้าอยุ๋ข้างเวลา.........ทำเอาร่างเล็กยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“นี่ก็จะเป็นการพูดแถลงเกี่ยวกับบริษัทน่ะครับ ขอเชิญ ทางุจิ จุนโนะสุเกะ อ่านรายละเอียดเลยครับ”จินโนะที่รับหน้าที่
เป็นเลขาของคาเมะไปโดยปริยาย.......
“งานเปิดตัวของบริษัทคาเมนิชิก็เสร็จสิ้นแล้ว ขอเชิญทุกคนร่วมสนุก กันได้........”พิธีกรหนุ่มหล่อโดนแย่งไมล์ออกมา
มือ.........
“ขอโทษน่ะครับทุกท่าน”จินพูดเสียงออกไมล์.......มืออีกข้างก็จับข้อมือร่างบางอยู่........พ่อและแม่คาเมะและประธาน
บริษัทใหญ่ๆต่างพากันอึ้ง.....อาคานิชิ จิน นักธุรกิจชื่อดัง...ที่เคยทำบริษัทเค้าล้มละลาย...จู่ๆก็ขึ้นมาแย่งไมล์จากพิธีกร...
ช่างภาพนักข่างต่างๆพากันจับภาพที่เกิดขึ้น
“ผมขอแสดงความยินดีกับบริษัทคาเมนาชิที่เพิ่งเปิดตัวไป แต่ผมคงคิดว่าประธานบริษัทคงไม่สามารถทำหน้าทีได้”เสียง
ฮือฮาของคนในห้องดังขึ้น..............หมายความว่าไง
“คาเมนาชิ คาซึยะ ต้องทำหน้าที่ของเข้า......เค้าต้องชดใช้ในสิ่งที่เค้าทำ”จินพูดออกไมล์...ทำเอาหลายคนงงไปตามๆ
กัน
“อาคานิชิ นายพูดอะไรของนาย”นายคาเมะนาชิที่เลือดข้นหน้าตะโกนถามคนที่ยืนอยุ๋บนเวที...แถมยังจับมือลูกชายหน้า
หวานของเค้าอีก
“ก็คาเมะต้องมาชดใช้ในสิ่งที่ทำไว้ไงครับ”คำพูดของจินทำเอานายคาเมะนาชิงง
“ลูกชายชั้นต้องชดใช้อะไรนาย เงินที่นายต้องการเท่าไหร่ว่ามา นายอยากได้อะไรว่ามา แต่อย่าเอาตัวลูกชายชั้นไป
อีก”นายคาเมนาชิ หาข้อต่อรองมาให้จิน
“สิ่งที่คาเมะต้องชดใช้ คุณหาให้ผมไม่ได้หรอกครับ”จินยิ้มให้นายคาเมนาชิ......ทำเอางงเข้าไปใหญ่.....นายต้องการอะไร
“แล้วอะไรหล่ะ ที่ลูกชายชั้นต้องชดใช้”พ่อคาเมะถาม...ไม่อยากให้ลูกต้องทรมาน
“คาเมะต้องชดใช้ความรักให้ผมครับ ความรักที่ผมมีให้เค้า ทั้งชีวิตก็ชดใช้ไม่หมด ขอตัวน่ะครับ”จินพูดจบก็คว้าแขนคาเมะให้วิ่งตาม
“หยุดน่ะ อาคานิชิ”นายคาเมนาชิกะโกนสั่ง....การ์ดต่างๆพากันวิ่งตามจับ.........แขกทุกคนในงานต่างพากันงง
“ไปตามจับมา”นายคาเมนาชิสั่ง
“ไอ้จิน นี่”ยูอิจิโยนกุญแจรถให้จิน............จินหยุดรับไว้แล้วพาคาเมะวิ่งต่อ.........
“ยู ฝากริกะด้วย”จินพาคาเมะวิ่งออกทางประตูด้านข้าง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จินที่ขับรถออกมาเรื่อยๆตามชานเมือง..........ดูท่ทางห่างออกมาจากตัวเมืองมากแล้ว.........คาเมะที่โดนจินพามาก็ได้
แต่นั่งนิ่ง............สายตาทอดออกไปไกล...ไม่มีใครพูดกับใคร..........รถหรูเคลื่อนตัวเข้ามาจิดภายในบ้านพักตากอากาศ
ชายทะเลหลังเล็ก.......ทาด้วยสีฟ้าสดใส..ดูเข้ากับบรรยากาศ....เมื่อเครื่องรถดับลง
“คาเมะ”จินคว้าร่างบางที่นั่งอยู่ข้างคนขับเข้ามากอดอย่างคิดถึง
“จิน”ร่างบางกอดตอบด้วยความรู้สึกเช่นเดียวกัน
“คาเมะ จินทำตามสัญญาแล้ว จินพาคาเมะกลับมาได้แล้ว”จินบรรจงจูบที่หน้าผากมน
“จิน แต่จินทำแบบนี้ไม่ได้น่ะ”คาเมะที่นึกขึ้นได้ว่าจินทำอะไรลงไป ก็ผลักร่างสูงออกจากอ้อมกอดเบาๆ
“ทำไมหล่ะ ถ้าจินไม่ทำแบบนี้ จินจะได้คาเมะกลับคืนมาหรอ”จินจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยคู่นั้น
To..Be..Con
-
ให้กำลังใจค่ะ สู้ ๆ :loveu: :loveu:
-
สู้ๆค๊าบบบบบบบบบบบบบบบ
รักพี่ต้องหนีพ่อมาแร้วววววววววววว
สุขสันต์วันสงกรานต์นะค๊าบบบบบบบบบบบบบ :yeb:
-
เหอ เหอ ลักพาตัวกันขนาดนี้
เอาวะ เพื่อคาเมะ สู้สู้
เป็นกำลังใจให้จ้า :yeb:
-
อ่าทันของเก่าแล้ว
คนโพสขยันจังเลย
น่ารัก จุ๊บๆๆ สามที
:yeb:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วรักเรื่องนี้เลยคับ รออ่านต่ออีกนะค้าบบบบบบบบบบบบ
-
--Part 21 End--
“แต่ พ่อต้องโกรธจินมากแน่ๆ”คาเมะพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ถึงพ่อคาเมะจะโกรธแต่จินก็ยังรักคาเมะ แล้วก็จะไม่ยอมให้คาเมะไปไหนด้วย”จินพูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่นเต็มที่
-โคร้กกกก-เสียงท้องของคนตัวเล็กดังขึ้น...........ทำเอาหน้าเจื่อน
“หิวหรอ”จินถามอย่างเป็นห่วง
“เรายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยงแล้ว”คาเมะยิ้มแห้งๆให้จิน
“นี่ก็จาเที่ยงคืนแล้วน่ะคาเมะ ทำไมไม่กิน ห๋า รู้ไหมถ้าเป็นโรคกระเพาะขึ้นมาจะทำไงฮืม”จอนลูบเส้นผมนุ่มอย่างอ่อน
มือ
“ก็ไม่เห็นเป็นอะไรหนิจิน เราเป็นจินไม่ได้มาเป็นกะเราสะหน่อย”คาเมะทำหน้าบู๋ใส่จิน
“อุ๊บ...”ร่างใหญ่คว้าหน้าเรียวให้หันมาแล้วปิดปากช่างพูดนั้นสะ
“อื้อ”คาเมะผลักจินออก ..............เริ่มหายใจไม่ออก
“จินทำอะไรหน่ะ”คาเมะทำท่างอนใส่จิน
“ก็ทำโทษไง”จินทำหน้าระรื่น
“เราทำผิดอะไรหล่ะ ป่าวสะหน่อย”คาเมะหน้าบู้เข้าไปใหญ่
“แล้วคาเมะพูดแบบนั้นทำไมหล่ะ ที่หลังก็ห้ามพูดอีก ไม่ง้นโทดษหนักกว่านี้แน่ๆ”จินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ไอ้บ้า”คาเมะหันมาด่าเข้าให้
“บ้าไม่บ้าเด๋วก็รู้ แต่ตอนนี้ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า”จินจับข้อมือร่างบางที่นั่งบนฝากระโปรงรถให้เข้าไปนั่งในรถ..........
แล้วเหยียบคันเร่งพาคาเมะไปหาร้านอร่อยๆกิน
++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ริกะกลับมารึยัง”จินที่เข้าบ้านมาปุ๊บก็ถามถึงริกะทันที
“กลับมาแล้วค่ะ คุญยูอิจิกับคุณยามะพีมาส่งค่ะ”สาวใช้รับเสื้อสูทจากจินแล้วเดินไป
“จิน เราขอไปหาริกะก่อนได้ไม๊”คาเมะหันไปส่งสายตาอ้อนวอนให้จิน
“ได้สิทำไมจะไม่ได้หล่ะ”จินโอบเอวคาเมะพาไปห้องนอนริกะ
“จินริกะดูผอมไป จินไม่ดูแลริกะใช่ไม๊”คาเมะหันมาต่อว่าจินที่นั่งอยุ่ข้างๆ.....เมื่อมองพิจารณาแล้วดูสาวน้อยนั้นผอมลง
ไป
“ป่าวซะหน่อย”จินรีบปฏิเสธทันที
“มัวแต่เอาเวลาไปหาเด็กใช่ไม๊ ไม่ยอมดูแลลูก”คาเมะส่งสายตาดุให้จิน
“ไม่ใช่น่ะคาเมะ ก็คาเมะไม่อยู่หนิ แล้วริกะจะกินลงได้ยังงัยหล่ะ จินก็ผอมลงไปน่ะไม่เห็นหรอ คิดถึงคาเมะจนกินไม่ได้
เลย”
จินพูดแล้วจับมือคาเมะให้มาจับพุงตัวเอง
“เนี่ยน่ะจิน ผอม ไขมันเป็นชั้นๆเลย”คาเมะบีบเล่นตงที่เป็นไขมัน
“ไม่ใช่สะหน่อย นั้นเค้าเรียกว่ากล้ามเนื้อ”จินทำหน้าบู๋เมื่อคาเมะว่า
“เราง่วงแล้วไปนอนดีกว่า”คาเมะหันไปหอมแก้มริกะแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้อง
แต่แล้ว.........
“อึ๊บ...”จินที่ลุกตามมาก็อุ้มร่างบางลอยจากพื้น
“จินปล่อยน่ะ”คาเมะดิ้นๆอยู่ในอ้อมแขนของจิน
“ไม่ปล่อย เรียกจินว่าที่รักก่อนแล้วจะปล่อย”จินยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่ จินปล่อยเดี๋ยวนี้น่ะ ง่วงแล้ว”คาเมะดิ้นไม่หยุด
“เมื่อกี้เรียกว่ารายน่ะ”จินเงี่ยหูไปฟัง
“จิน”คาเมะพูดออกมา
“ฟ้อดดด.”จินหอมเข้าที่แก้มใส
“ง่า ...จินอ่ะ”คาเมะแกล้งงอนใส่
“เรียกที่รักก่อนเร็ว ไม่งั้นไม่ให้เข้าห้องน่ะ จะอุ้มมันอยู่ตรงนี้แหละ”จินยืนอุ้มคาเมะคาอยู่หน้าประตูห้อง
“จิน น่ะ เค้าง่วงแล้วน่ะ”คาเมะทำวายตาละห้อยใส่จิน
“ไม่.บอกก่อนเร็ว ที่ร้ากผมง่วงแล้ว พาผมเข้าห้องทีน่ะครับ”จินทำท่าพูดๆ.....คาเมะมองจินด้วยความหมั่นไส้
“ที่รักฮะ พาผมเข้าห้องที ผมง่วงแล้ว”คาเมะยิมพูดแต่โดยดี...ก็ง่วงแล้วหนิหน่า
“แค่นี้ก็จบ..ฟ้อด..”ปีศาจหมูจินขโมยหอมแก้มใสๆไปอีกรอบ
“จิน..ฮะๆ..ม่ะ...ม่ะเอาอ่า”คาเมะหัวเราะกิ๊กเมื่อจินจั๊กจี๋เข้าที่เอว
“อะไรคาเมะ”จินทำท่าไม่รู่เรื่อง
“ไม่เอาจิน ผมจะนอนน่ะฮะ ขอร้องน่ะฮะ”คาเมะทำเสียงอ้อนๆ
“ก็ได้ๆ เห็นว่าเหนื่อยน่ะวันนี้ ไม่งั้นคืนนี้ไม่รอด”คาเมะถอนหายใจเมื่อรุ้ว่าจินไม่ทำอย่างที่คิด
“แต่พุ้งนี้ไม่ได้นอนแน่”คำพูดจินทำเอาคาเมะต้องตาโต....แล้วจินเจ้าเล่ห์ก็ล้มนอนกอดกระชับร่างบางไว้ข้างกายตลอด
คืน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อาคานิชิ อยู่ไหน”นายคาเมะนาชิพ่อของคาเมะเดินทางมาบ้านอาคานิชิแต่เช้า ถามหาร่างบางลูกของเค้าที่โดนเสือจิ
นฉุดเมื่อคืน
“เอ่อ คุณจินยังไม่ตื่นค่ะ”สาวใช้ในบ้านหลายคนตกใจ จู่ๆก็มีใครมาจากไหนไม่รุ้ว่าส่งเสียงดังถามหาเจ้านายของเค้า
“ไปเรียกอาคานิชิลงมาเด๋วนี้”นายคาเมะนาชิสั่งสาวใช้อย่างกะบ้านของตัวเอง สาวใช้ตกใจเสียงที่ดังใส่จนทำให้ลุกลี้
ลุกลนขึ้นไปตามเจ้านายของเค้าที่นอนอยู่กับร่างอันเป็นที่รักกอดกันอย่างอบอุ่น
.....................................................
“ก๊อกๆๆ”เสียงเคาะประตูบานใหญ่ดังขึ้น
“อื้อ เข้ามา”เสียงอู้อี่ที่บ่งบอกว่าเจ้าของห้องยังไม่ตื่น
“คุณจินค่ะ แย่แล้ววค่ะ คุฯคาเม...”สาวใช้ยังไม่ทันพูดจบจินก็ส่งสัญญาณบอกให้หยุดพูด เพราะกลัวว่าร่างบางนี้จะตื่นขึ้น
มาได้ยิน จินลุกจากเตียงใหญ่หยิบเสื้อคลุมสวมใส่ แล้วเดินตามสาวใช้ลงไปข้างล่าง โดยปล่อยให้ร่างเล็กนอนอยู่บนเตียง
คนเดียว
“อาคานิชิ ลูกชายชั้นอยุ่ไหน”พ่อของคาเมะเมื่อเห็นว่าจินเดินลงมากจากบันไดก็ถามทันที
“คาเมะนอนหลับอยู่ครับ”จินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ชั้นจะมาพาลูกชายชั้นกลับ”พ่อของคาเมะพูดอย่างเด็ดขาด
“ไม่ได้หรอกครับ ก็เมื่อคืนผมก็บอกไปแล้ว”จินทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่พ่อของคาเมะ
“ทำไมจะไม่ได้ นั่นมันลูกชายชั้นน่ะ นายมีสิทธิ์อะไรมาห้ามชั้นพาคาเมะกลับ”นายคาเมนาชิถามอย่างสงสัย เมื่อคืนที่จิ
นพูดว่าลูกชายเค้าจะต้องชดใช้ความรักที่เค้ามีให้ลูกชายเค้า
“นั่นลูกชายคุณแต่เป็นภรรยาผมหนิครับ แล้วสิทธิ์ที่ผมมีก้อคือ สามี”จินพูดเท่านั้นทำเอานายคาเมนาชิลบจับ นี่มันอะไร
กัน
“ลูกชั้นเป็นภรรยานายตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วอีกอย่างลูกชั้นก้อเป็นผู้ชาย”คำที่จินพูดทำเอาพ่อของคาเมะงงอย่างแรง
“ก็ตั้งแต่ที่คุณเป็นหนี้ผม แล้วตอนนั้นคาเมะก็ต้องหาทางที่จะช่วยคุณ แต่เค้าดันดื้อกับผมก่อนนิครับ ผมก็เลย...”จินเล่า
เหตุการณ์ให้ฟังจนถงตอนเค้ามีอะไรกับคาเมะแต่..
“ไม่ต้องพูดแล้วว ชั้นไม่อยากฟัง”นายคาเมะนาชิพูดขัดขึ้น เค้าไม่อยากฟังในสิ่งที่จินทำต่อคาเมะ คำพูดของนายคาเมนา
ชิทำเอาจินยิ้มอย่างได้ชัย
“แต่ยังไงชั้นก็จะพาคาเมะกลับบ้าน”พ่อคาเมะพูดขึ้นต่อ
“ผมไม่ให้กลับ จนกว่าคุณจะยกคาเมะให้ผมก่อน เพราะคาเมะเค้าก็ต้องชดใช้ความรักที่ผมมีให้เค้าน่ะครับ อีกอย่างเค้า
ก็ต้องดูแลลูกด้วย”
จินเอ่ยถึงบุคคลที่3 ทำเอานายคาเมนาชิงง อารายกันว่ะเนี่ย มีลูก ไอ้เมะมันมีลูกได้ด้วยหรอ
“ลูก หมายความว่าอะไร”พ่อของคาเมะถามจินด้วยความสงสัย
“ก็ลูกของเราสองคน เธอชื่อริกะ”จินบอกให้ฟัง
“ป่าป๊าขา”เสียงของริกะดังขึ้นก่อนที่ตัวจะมา
“ริกะมานี่สิลูก สวัสดีคุณตาก่อนเร็วลูก”จินกับริกะขึ้นมานั่งจัก แล้วบอกให้ริกะไหว้พ่อของคาเมะ
“สวัสดีค่ะคุณตา”ริกะไหว้และส่งยิ้มอย่างน่ารักให้นายคาเมนาชิ
“นี่ไงครับริกะ”จินแนะนำริกะให้พ่อของคาเมะรุ้จัก
“ริกะบอกคุณตาสิลูกว่าคนที่ชื่อคาซึยะเป็นใคร”จินถามริกะหน้าระรื่น
“เป็นหม่าม้าริกะค่ะ”คำตอบที่ริกะพูดออกมาทำเอานายคาเมะนาชิอึ้ง แต่ด้วยความที่ริกะเป็นเด็กร่าเริงปนกับอัธยาศัยดี
จึงทำให้นายคาเมะนาชิเอ็นดูริกะ
“ชั้นเข้าใจแล้ว แต่นายจะให้ชั้นมั่นใจได้ยังไงว่านายจริงจังกับคาเมะ และจะไม่ทำให้คาเมะเสียใจ”พ่อของคาเมะถาม
ด้วย ตอนนี้เริ่มใจอ่อนแล้ว
“ผมรักคาเมะครับ รักมากจนสามารถที่จะตายแทนได้ ถ้าผมทำให้คาเมะเสียใจเมื่อไหร่ ผมให้คุณพ่อตาค่าผมเด๋วนั้น
เลย”
คำว่าพ่อตาทำเอาพ่อของคาเมะยิ้มออกมา
“งั้นชั้นตกลงจะยกคาเมะให้นาย แต่นายจะต้องให้คาเมะกลับมาหาชั้นกับแม่ของเค้าบ้าง เข้าใจไม๊พ่อลูกเขย”
นายคาเมะนาชิลูกหัวจินเป็นเชิงเล่นๆ
“งั้นชั้นกลับแล้ว ถ้านายไม่ทำตามสัญญามีหวังนายไม่รอดแน่”พ่อของคาเมะส่งสายตาจริงจังให้จิน
“ตากลับแล้วน่ะจ๊ะนู๋ริกะ เด๋วคุณตาจะมาหาบ่อยน่ะครับ”นายคาเมะนาชิหอมแก้มใสของริกะไป2ที ย่างละข้าง
++++++++++++++++++++++++++++++++++
“จิน ไปไหนมาฮะ”คาเมะที่งัวเงียตื่นจากนอน
“ลงไปทำธุระนิหน่อยหน่ะ”จินจูบที่ปากบางเป็น morning kiss ของทั้งคู่
“แล้วใครมาหาจินหรอฮะ”คาเมะถาม ได้ยินเสียงรถเพิ่งขับออกไปจากบ้านเมื่อตอนเค้าตื่น
“พ่อตามาหา”จินตอบสั่นๆ นั่งเกลี่ยผมร่างบางที่นอนอยู่บนตัก
“พ่อตา พ่อหนิหน่าจิน”คาเมะเพิ่งนึกออก ว่าพ่อตาก้อคือพ่อของเค้าเอง
“อื้อ ก็ใช่ไง”จินตอบหน้าตาย
“แล้วพ่อว่าไงมั่งจิน พ่อต้องพาผมกลับไปใช่ไม๊”คาเมะตื้อถามจินอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ใครว่าหล่ะ พ่อตาเค้ายกคาเมะให้จินแล้วน่ะ บอกว่าเอาไปเลย ไม่อยากเลี้ยงแล้ว คนอะไรดื้อรั้นเป็นบ้า”
จินทำท่าทำทาง จนคาเมะหยิกเข้าไปที่ท้องทีนึง
“โอ๊ยยย เจ็บ”จินหงายท้องลงไปนอนบนเตียง เสียงของจินทำเอาคาเมะตกใจ เค้าเล่นแรงไปรึเปล่า คาเมะนั่งข้างๆ ยื่น
หน้าเข้าไปดูคนที่นอนเจ็บอยู่บนเตียง ทำท่าเอาเป้นเอาตาย แต่หารู้ไม่ว่าเสื้อจินที่แสนเจ้าเล่ห์คว้าข้อมือร่างแล้วจับร่าง
เล็กนั้นขึ้นคร่อมแทน
“จินแกล้งผมหนิหน่า”คาเมะทำหน้ายู่ใส่จิน
“ไม่ได้แกล้ง หายแล้ว แต่ว่าตอนนี้น่ะ เรามาชดใช้หนี้กันก่อนดีไม๊ หนี้จากเมื่อคืน”จินพูดจบก็ลงไซร้คอขาวนั้นทัน
ใด...........
“ไม่เอา จิน นี่มันเช้าอยู่เลยน่ะฮะ”คาเมะพยายามปฎิเสธจิน
“ไม่ได้หรอก หนี้นายมันเยอะ ไหนจะดอกเบี้ยอีก”จินพูดจบก็ประกบปากช่างปฎิเสธนั้นสะ แล้วบทเพลงรักที่เร่าร้อนและ
แสนหวานก็เริ่มขึ้นระหว่างร่างทั้งสองที่แสนจะคิดถึงกัน ไม่ได้สัมผัสมานาน..........
------End------
จบแล้วนะงับ หลังจาก ที่เจอปัญาหา เล้าชำรุด :เฮ้อ: แฮะๆ ขอบคุณ ทุกคอมเม้นนะงับ ที่เข้ามาอ่านเรื่องที่ป๋มเอามาลง
คนเขียน เรื่องนี้คงดีใจ ถ้าได้มาเห็นว่ามีคนชอบ เรื่องของเค้ามากแค่ไหน ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่านนะงับ
ไบ๋บาย :yeb: :yeb:
-
จบน่ารักมากเลยคับ รอชมผลงานต่อๆไปอีกนะคับ อิอิ
-
ขอบคุณคนแต่ง แล้วก็คนโพสน้า น่ารักมากมาย :loveu:
ชอบเรื่องนี้มากๆ เลย เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องมันอะไรเรทๆ อ่านต่อตอนแรกก็เพราะว่าเรท
ตามต่อกลางๆ เรื่องเริ่มซึ้ง มีลูกซะด้วย แต่ตอนท้ายๆ หนีตามกันซะงั้น 555 น่ารักดีๆ
รอติดตามผลงานต่อไปจ้า :yeb:
-
ว้าว สนุกมันและจบลงแบบสวยงาม
อ่านแล้วชื่นใจ
ขอบคุณทั้งคนเขียนและคนโพสนะครับ สำหรับเรื่องราวดีๆ
:yeb:
-
มันคล้ายกับเรื่อง ยังไงนายก็ต้องเป็นของฉัน ว่าปะ แต่เรื่องนี้น่ารักกว่า ฮิฮิ :m4: :m11: :m11:
CargO CargO
-
สนุกอ่ะชอบเรื่องแบบนี้จัง น่ารักมักๆ :o8:
-
จบได้น่ารักมากเลยอะ :a9: :a9: :a9:
-
:m4: :m4:..ทุกอย่างมีทางออกเสมอ แตมันอยู่ที่เรา ว่าเราจะมองและหามันเจอหรือป่าว ....เอาเรื่องดี ๆ อย่างนี้มาลงอีกนะครับ ชอบอ่ะครับ :m4: :m4:
-
อ่านจบแล้ว น่ารักมากกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ นะคะ
:m1: :m1: :m3: :m3:
เอามาลงอีกนะ
-
ชอบมักๆฟิค จินกับคาเมะ เอามาลงอีกน่ะชอบมักๆๆ
:m3: :m3: :m3: :m3: :m10: :m10: :m10:
-
ตอนแรกจะไม่อ่านแล้วล่ะค่ะ พอเห็นชื่อ ท่านอาคาจินก้อเลย อ่านต่อ :m1:
-
โวะๆๆ จินคาเมะซะด้วย เห็นแล้วอยากแต่งฟิกมั่ง
เรทได้ใจจริงเลย 555 :m3:
-
:m4: :m4: :m4: :m4:
เรื่องน่ารักดีอ่ะ ชอบบบบบบบบบบบบบ
-
น่ารักอะ
แหมๆๆๆๆเพราะริกกะแท้ๆเชียว :m1:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับผม มาอ่านใหม่ครับผม
เป็นกำลังใจให้ครับผม ชอบมากๆๆเลย
:impress: :impress: :impress:
-
:impress: :impress: :impress:
สอบเสร็จก็รีบมาอ่านต่อเลย
อ่านแทนหนังสือสอบ
ไม่รู้จะผ่านป่าวเทอมนี้
แต่ถ้าข้อสอบออกนิยายเรื่องนี้ผมคงได้เต็ม อิอิ
จบแบบน่ารักมากเลยครับผม เป็นกำลังใจให้ต่อไปครับ
สนุกมากๆๆครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
:o มีฟิคจินเมะด้วย ไม่น่าเชื่อ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :a2:
ชอบจินที่ซู้ดดดดดด อคานิชิ ของช้านนนนนนนน :oni1: แถมเรทได้ใจมั่ก
:a1: :a1: :a1: :a1: :a1: :a1: :a1: :a1: :a1: :a1: :a1:
-
เข้ามาอ่านรอบสอง เม้นท์ซะหน่อยคับ...
เป็นอีกเรื่องที่ผมชอบพระเอกซาดิสต์แบบนี้มากกกกก ถูกใจ+ปวดใจสุดๆ
แต่ตอนหลังน่ารักดีนะ
เรทแรงลุ้นระทึกมากๆๆๆ โอย...เลือดกามเดามานจาไหย :m25: :m25: :m25:
-
แรกๆๆ จินโหดมากเลยค่ะ
คาซึยะช้ำตายแล้ววว
หลังๆ พอใจดี ก็อ่อนโยนซะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วมีลักพาตัวกันด้วยยยย
ชอบคู่ ยูยามะ จริงๆๆๆ
นากามารุน่ารักกกกกกก <3
AKAMEEEEEEEEEEEEEE 4EVEAAAAAAAAA
-
:m4: :m1: กลับมาอ่านเรื่องเก่าๆ อีกรอบ
เรื่องนี้ทำให้ผม ชอบทุ้กก ทีเลย อ่ะ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ :m1:
-
:m1: :m1: :m1: :m25: :m25: :m25:
-
:กอด1: อ๊า น่ารักจังเลยคู่นี้ ถึงแม้ว่าตอนแรกๆจินจะดูรุนแรงกับคาเมะมากไป
แต่สุดท้ายแล้วก็รักมากๆ แถมหวานกันซะน้ำตาลเรียกพี่เลยด้วย อิอิอิ :o8:
ชอบจังเลยจ้า แต่งเรื่องได้น่ารักมากเลย ยิ่งตอนจบนะ น่ารักมากๆเลย อิอิอิอิ
ต้องชดใช้ด้วยความรัก ทั้งชีวิตก็ชดใช้กันไม่พอหรอก แถมมีลูกที่น่ารักด้วยอีก
-
ยังอ่านไม่จบเดียวมาอ่านต่อคราบ
-
ติดเรทจิงๆด้วย :m25: :m25: :m25:
-
อ่านจบแล้วฮับบบ น่ารักจัง ชอบๆๆๆ o13 o13 o13 แต่อ่านแล้วเลือดกำดาวจะไหลเลย :o8: :o8:
แต่สนุกนะ ชอบบ รออ่านเรื่อต่อไปอยู๋ฮับ o13 o13
-
ชอบมากเลยคับ แรกๆซาดิส แต่พอจาหวานก็หวานซะ อิจฉาอ่ะ
-
มันอ่านยากอ่ะ แต่ก็เป็นกำลังใจให้นะ เรื่องออกไกลตัวไปนิดเพราะเป้น ญี่ปุ่น แต่ก็ถือว่า โอแล้วหล่ะ ^_^
-
ชอบคับ อ่านจนจบแล้ว
อ่านตั้งแต่เมื่อคืนแล้วคับ
:bye2:
-
ชอบจังเลยอะ :o8: :o8: :o8:
-
อ่านกี่รอบก็ยังน่ารักเหมือนเดิม :o8: :o8: :o8:
ขอบคุณคร๊าบ :pig4:
-
หวัดดี ขอรับ มาใช้บอร์ดได้เดือนแล้ว แต่เพิ่งมาสมัครไปเมื่อวานนี้เอง วันนี้มาใช้ เลยมาเม้มเรื่องที่เคยอ่าน ชอบเรื่องนี้นะ อ่านเรื่องนี้
รู้สึกว่าจะที่หลัง เรื่อง WITH NO NAME เรื่องนี้น่ารักดี พระเอกโดนใจ จินกับ ซาคุยะ(คาซึยะ) (คาเมะ)น่ารักทั้งคู่ ปาป๋า มาม๋า ของหนู ริกะ น่ารักมากเลย ขอบคุณขอรับที่ให้อ่าน
-
วันนี้ตื่นเช้า มาเป็นกำลัง ใจ ให้ขอรับ
ติดตามผลงานต่อไป
-
:bye2: :bye2:
ขอบคุณครับ ที่รัก
-
หวัดดี ต้องชดใช้ด้วยความรัก หวัดดี จิน กับ ซาคุยะ หรือคาเมะ หวัดดีขอรับ คุณTAEBIN7(ตามนิยายอีกเรื่อง) หวัดดีขอรับ คุณ Se7olution
วันนี้มาเป็นกำลังใจให้ขอรับ คิดถึงด้วย เมื่อวานมีดาวตกด้วยนะ ได้ดูกันไหมขอรับ เห็นไปสามดวง ชะมด(ยานพาหนะคู่ใจ)เห็นไปสองดวง หอข้างก็เหมือนจะเห็นเยอะนะเสียงด้งเป็นระยะเลย อากาศเย็น ช่วงนี้ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะ คุณTAEBIN7 คุณ Se7olution และเพื่อนชาวเป็ดทุกคน
คิดถึงนะ เป็นห่วงด้วย
ขอบคุณที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้
-
อ่านจบแล้ว
แรกๆก็สงสารคาเมะนะ
แต่หลังๆเริ่มชอบ
อิอิ
ขอบคุณนะ
-
ชอบมากๆๆๆเลย
ขอบคุณนะ
-
ชะมด : Merry Chirsmas！！~\(≧▽≦)/~ คุณ TAEBIN7 คุณ Se7olution จิน กับ ซาคุยะ หรือคาเมะ
kakoku_kin:((((●ω●))) merry Chirsmas((( ●ω● ))) คุณ TAEBIN7 คุณ Se7olution จิน กับ ซาคุยะ หรือคาเมะ
~ต้องชดใช้ด้วยความรัก(ติดเรทนะงับเอิ๊กๆ)~
-
ชะมด : Merry Chirsmas！！~\(≧▽≦)/~ คุณ TAEBIN7 คุณ Se7olution จิน กับ ซาคุยะ หรือคาเมะ
kakoku_kin:((((●ω●))) merry Chirsmas((( ●ω● ))) คุณ TAEBIN7 คุณ Se7olution จิน กับ ซาคุยะ หรือคาเมะ
~ต้องชดใช้ด้วยความรัก(ติดเรทนะงับเอิ๊กๆ)~
-
ชะมด: ~\(≧▽≦)/~ สุขสันต์ปีใหม่ขอรับ คร้าบ คุณ TAEBIN7 คุณ Se7olution จิน กับ ซาคุยะ หรือคาเมะ
kakoku_kin:((( ●ω● )))สุขสันต์ปีใหม่ขอรับ คุณ TAEBIN7 คุณ Se7olution จิน กับ ซาคุยะ หรือคาเมะ
-
จบได้น่ารักกมากๆ เลย
เป็นกำลังใจให้นะ* ...
-
ตามมาอ่านเรื่องนี้แล้ว
ชอบมากเลยค่ะ สนุกมาก
จินโหดในตอนแรกแต่ตอนหลังน่ารักเหลือเกิน
ฮิๆๆๆๆๆๆชอบมากเลยค่ะ
-
o13 เรื่องนี้เคยอ่านจากบอร์อิ่นแล้วน่ารักดีค่ะ
วันนี้แวะมา + ให้ค่ะตอบแทนเรื่องน่ารักๆ :pig4:
-
:o8: แหงะว่าจะโหวตเฉย ดันอ่านจบอีกรอบซะนี่
น่ารักดี ช้อบชอบ :-[
-
kakoku_kin คิดถึงนะ เป็นห่วงด้วย
-
新正如意 新年发财 คุณ TAEBIN7 คุณ Se7olution :o8:
-
คงไม่ช้าไปที่จะเข้ามาบอกว่าเป็นกำลังใจให้ คนแต่งนะค่ะ :o8: :o8:
-
หุหุ ในที่สุดน้องเมะก้อได้อยู่กะจิน
ถ้าไม่ได้ริกะเนี่ยแย่แน่เลยเนอะพ่อจิน
แต่ว่าจินหื่นกะน้องตลอดเลยนะ น่าตีจิงๆ
-
แหม ๆ พ่อตาง่ายดีจัง แค่มีลูกก็รับแล้วอะ
ทั้งที่จิงเกลียดกันอยู่ไม่ใช่หรอ
แต่ก็นักดี พระเอกหื่นดี ^_^
-
โชคดีไปน๊าาา จิน
:o8: :o8:
-
ก้อเพิ่งได้อ่านอะ แต่ก้อเป็นกำลังใจให้นะ
แล้วจะอ่านเรื่องต่อไปน๊า
-
อ่านตั้งแต่ตอนแรกๆ
และกลับมาอ่านอีกครั้ง
:กอด1:
-
อ่านตั้งแต่ตอนแรกๆ
และกลับมาอ่านอีก
o13
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
คึคึ
แต่งเรื่องได้น่ารักมากๆค่ะo13 o13 o13
แต่ตอนต้นๆเรื่องแอบไม่ปลื้มจิน
เพราะจินรุนแรงเกิน
คิคิ
-
กี๊ส ส ส
น่ารักที่สุดเลย
เพิ่งได้มาอ่านค่ะ
ตอนแรกจินโหดเป็นบ้า
แต่มาตอนหลังน่าร๊าก สุดพลังเลย ย ย ย
มีลูกด้วย 5555
-
สุขสันต์ปีใหม่ไทยนะขอรับ
คิดถึงนะ เป็นห่วงด้วย
:3123:
-
อ่านรวดเดียวจบเยย
ตอนจบน่าร้ากมักๆๆ :กอด1:
แหม พ่อตานี่แพ้ทางหลานเนอะ อิอิ :man1:
-
กว่าจะลงเอยกันได้ ลุ้นแทบตาย :เฮ้อ:
จิน ปากแข็งเป็นบ้ามันน่า :z6:
คาเมะ ก็แกร่งเหลือเกิน o13
ดีนะที่มีกาวใจอย่าง ริกะ
-
:L2:น่ารักที่สุดในโลกเลยอ่านี้
ตอนแรกนึกว่าจะไม่ค่อยแฮปปี้ซะแว้ว
รักริกะจังเลยเด็กอะไรไม่รุน่ารักพอๆกับ
หม่าหม๊าเลย :L1:
-
ริกะ คาเมะ มะพี น่ารักอ่า
ส่วนอีก 2 คนหื่น
-
ขอบคุณครับ จิน เมะ เรื่องนี้น่ารักมาก :-[
-
โอํย ปวดตาๆ มากกกกกกกกกกก
อิอิ เนื้อเรื่องน่ารักมากกกกกกกก
หื่นได้อีกนะ ขี้หึงก็แรง
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้เพราะอะไรเรทๆเนี้ยหละ :z1:
แต่ว่าอ่านแล้วชอบมากเลย
หวานๆ น่ารักดี เน่าๆไม่เป็นไร เราชอบ
แต่ไม่ชอบแบบเศร้าๆนะ หดหู่นะ
เป็นกำลังใจให้จ้า....
แล้วอย่าลืมเอาเรื่องน่ารักๆแบบนี้มาฝากอีน้า.....
:bye2: :bye2:
-
:m25: :m25: :m25: เรทเรื่องนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ
อ่านแล้วจะเป็นลม ตอนแรกๆจินซาดิสม์มาก
แต่หลังๆนี่จะหวานไปไหนเนี่ย คิคิ :-[
ชอบคู่ของยูกับมาพีมากๆเลย น่ารักๆๆ :-[ :-[ :-[
ถ้ามีอย่างนี้อีกเอามาโพสต์อีกนะคะผู้โพสต์
ขอบคุณสำหรับนิยาย ผู้แต่ง และ ผู้โพสต์มากๆเลยค่ะ
-
น่ารักจริงๆเลย ชอบคับ o13
-
จิน....หื่นว่ะ
แต่ชอบนะ :pighaun:
รักษาความหื่นให้คงเส้นคงวาไว้ด้วย
:pighaun:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ
ชอบเอ็นซีแยะดี
-
:jul1:
เสียเลือดตาย
-
Merry Christmas
คิดถึงนะ เป็นห่วงด้วย
:กอด1:
-
น่ารักมากเลยครับ น่ารักเป็นที่สุด
ชอบป่าป๋า ม่าม๋า มากเลยครับ
หนูริกะก็น่ารักดีจะติดตามต่อไปนะ
หวัดดีคร้าฟฟฟฟฟฟฟฟ :pig4: :L2: :3123:
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ ชอบมากที่สุดเลยยย จิน เมะ คิคิ :กอด1:
-
เหมือนกับว่ามันเป็นภาคต่อของเรื่องๆนึงเลยอะเราเข้าใจถูกไหม
-
น่ารักกกก มาก
-
น่ารักมากๆๆเลยอ่า
หวานมากๆๆๆ
แต่หลังๆนี่จะหวานไปไหนเนี่ย
ชอบคู่ของยูกับมาพีมากๆเลย
ขอบคุนมากๆๆครับ
-
น่ารักดีจังเลย
จินหื่นสุดๆเลย
แถมมีลูกซะด้วยน้องริกะน่ารักดี
ขอบคุณมากๆ
-
ติดตามติดตาม :a5:
-
สนุกมากๆๆๆๆ เลย
เดี๋ยวก็เศร้าเพราะสงสารคาเมะ
เดี๋ยวก็เลือดกระฉูด :pighaun:
เดี๋ยวก็หวานเลี่ยน ><~~~~~
มีหลากหลายอารมณ์เลย อิอิ
หนูริกะก็น่ารักน่าหยิก ^^
-
อยากจะตะโกนให้คนเขียนได้ยินว่า. เราคนหนึ่งอ่ะที่ชอบแนวนี้ แ
พ
-
ขอบคุณนะจ๊ะ
สนุกมากๆ จ๊ะ
ถึงแม้บางช่วงบางตอนจะมีเศร้าไปบ้าง
คลุกเคล้าน้ำตา แต่สุดท้ายก็มีความสุขกันไป ^^
-
จำเลยรัก
-
รอๆๆๆ ได้แต่รอ :m16:
-
น่ารักดีค่ะ อิอิ เรทเยอะดี o13 :bye2:
-
:haun4: :haun4:
อ่านไปก็ลุ้นไปว่าคุณพ่อตาจะยกคาเมะให้คุณลูกเขยหรือเปล่า o18
-
แรกๆ, ก็สงสารคาเมะอยู่หรอกนะ
แต่หลังนี่สิ 55. เรียกเลือดๆๆ
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ตอนแรกที่เข้ามาอ่านก้อไม่เห็นว่ามีอารัย
แต่ว่านึกไม่ถึงว่าติดเรทจิงๆค่ะ :m10:
ถึงแม้ว่า NC จะมี SM มากหน่อย
แต่คนอ่านก้อชอบนะคะ :m3:
(เพิ่งรุว่าตัวเองหื่นนะนิ :haun5:)
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
-
:pig4: :กอด1:
-
อ่านเรื่องนี้เลือดหมดตัวเลยอ่า ต้องหาเลือดสำรองแทน :jul1: :jul1: :jul1:
-
น่ารักดี
แถมเลือดพุ่งด้วย :pighaun:
-
เปิดมาแบบไม่ได้หวังอะไร
แต่อ่านประโยคแรกก็ตกใจแล้ว
จิน...!!!
ฮว้ากกกกก ฟิคอคาเมะจริงๆ ด้วย
ฟิน!!!
-
:pig4: :L1: :L2: :L2: สนุกมากๆขอบคุณคร้าบบบบ :bye2: :bye2:
-
สนุกมากมากเลย
:pig4: :L1:
-
เข้ามาเพราะคำว่า "ติดเรท" 555555555+
ขอบคุณนะคะ เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ ^^
-
ว๊ายยยยยย ไม่คิดว่าจะเป็นจินเมะนะเนี่ยะ สมัยละอ่อนเลย >///<
เปิดมาตกใจหมด อิอิ
ปล คำผิดยังเยอะอยุ่นะแรกๆอ่ะ ^^
-
ชอบๆๆ :-[
-
พระเอกหื่นดี
-
สนุกมากเลยคร้าบ
-
น่ารักมากครับ
ขอบคุณครับ :L2:
-
คาเมะน่ารักง่ะ :mc4:
-
คาเมะ น่ารักจัง
:oo1:
ขอบคุงนะ
แง้ๆๆ
:o12:
อยากได้ตอนพิเศษ
-
:pig4:
-
อยากได้ตอนพิเศษษษษษษษษษษษษษษษษษ
:z3:
รักคาแมะๆๆๆๆๆๆ
:impress2:
-
:pig4:
-
น่ารักจังเลยยยยยย :-[
-
-
:-[ :-[
จบหวานนน + เร่าร้อนอะ
-
:pighaun:
-
น่ารักจุง ชอบอ่ะ >< :ling1: :ling1: :ling1:
-
สนุกมากมาย ของคุณนะฮ๊าฟฟฟฟ
-
o16 o16
-
ขอบคุณมากค่ะ
-
น่ารักมาก ๆ ขอบคุณครับ
-
น่ารักดีนะ
-
แง้งๆๆ จับเด็กไปกินละ
-
:pig4:k
-
ภาษาวิบัติมาก ให้เกียรติภาษาไทยบ้างเถอะ
-
นายจินใจร้าย ไม่น่ายอมง่ายไป ควรถูกลงโทษก่อนซิ..
-
:jul1: