พิมพ์หน้านี้ - .. คงต้องรอให้โลกหยุดหมุนไปก่อน ... [เรื่องสั้น]
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: bambooiihallo ที่ 03-04-2012 02:15:06
-
กลางซอยแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร ในย่านแออัดที่เป็นหนึ่งในแหล่งซ่องสุมดีๆนี่เอง มีบ้านไม้หลังเล็กๆชั้นเดียวตั้งอยู่กลางซอย บ้านเก่าๆโทรมๆ กับคนสองคน ..
“เคน ใส่เสื้อดีๆค่อยออกไป”
“เหอะ กูจะใส่แบบนี้จะทำไม ? มึงมีปัญหา รับไม่ได้ก็กลับบ้านมึงไปเด่ะ”
ทว่าร่างสูงก็ดึงคนตาขวางมาจัดชายเสื้อยับๆให้เรียบร้อย สะบัดเสื้อช็อปที่เจ้าของขยำขยี้จนยับมาสะบัดๆแล้วใส่ให้ใหม่ อุตส่าห์รีดแท้ๆก็ยับจนได้
“จะจัดไรนักหนา เดี๋ยวก็ยับอยู่ดี รีดทำไมก็ไม่รู้ ! เร็วๆดิ มึงนี่ชักช้ากลับบ้านไปเลยป่ะ”
เป็นเรื่องธรรมดาเสียแล้วที่จะได้ยินคนตัวบางบ่นไล่เขากลับบ้าน … ทำเหมือนกับไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง เพราะรัก เพราะชอบไม่ใช่
หรือไง ถึงมาอยู่ด้วย แม้จะไม่ใช่การใช้ชีวิตที่ตัวเองเคยเจอมาตลอดทั้งชีวิต
“บีมกูไม่เข้าเรียนนะ จะโดดไปแทงบอล มึงไปคนเดียวแล้วกัน”
“เคน ไปเรียน เดี๋ยวก็ไปมีเรื่องเจ็บตัวอีก”
“โว้ยกูไม่ตายหรอกหน่า อย่าทำตัวเป็นแม่กูได้ปะ กู ไม่ เรียน ! มึงไปคนเดียวไป”
“เคน ไม่เอาไปเรียน”
ร่างสูงกำข้อมืออีกคนไว้แน่น … เคนโดดเรียนจนชั่วโมงเรียนจะไม่พออยู่แล้ว
“ปล่อย ! ”
“จะไม่ได้สอบแล้วนะ ชั่วโมงไม่ครบ”
“เออ กูไม่ได้อยากเรียนสักหน่อย ! ปล่อย”
สุดท้ายก็โดนสะบัดออกจนได้ แล้วบีมก็ได้สายตาไม่พอใจกลับมาอีกครั้ง ก่อนเคนจะหันตัวเดินจากไป ทิ้งบีมไว้กับความเป็นห่วง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเคนชอบไปสุมหัวอยู่กับพวกทำตัวอันธพาล แต่ละคนก็ไม่น่าไว้ใจทั้งนั้น ยังดีที่ยังยอมกลับมาบ้านทุกเย็น ส่วนเขาก็มีหน้าที่วิ่งตามงาน การบ้าน ทุกอย่างให้ ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนแต่ก็อยากทำให้ เพราะว่ารัก …
ไม่รู้ว่ารักได้ยังไงแต่มันก็รักไปแล้ว รักทั้งๆที่ต่าง … ไม่มีอะไรเหมือนกัน … ไม่มีอะไรเข้ากันได้ … คำว่ารักมันช่างแปลก … ไม่เลือกสถานที่ เวลา เหตุการณ์ และบุคคล …
กลับจากเรียน .. เป็นเรื่องธรรมดาที่เคนยังไม่กลับ วันนี้ต้องซักผ้าก่อน เดี๋ยวจะไม่มีใส่ … แฟ้ปหมดแล้ว เขาต้องเป็นคนเดินไปซื้ออีกครั้ง เพราะเคนคงไม่มีทางไปแน่ๆ น้ำยาปรับผ้านุ่มอีก ถ้าไม่ซื้อมาให้ก็คงไม่มีทางจะใช้
บีมล็อคบ้านเสร็จก็เดินไปตามซอยเล็กๆเพื่อไปเซเว่นซื้อแฟ้ปมาซักผ้า แต่เวลาเห็นกลุ่มวัยรุ่นวัยใกล้เคียงก็พยายามมองเผื่อว่า
จะเป็นเคน เดี๋ยวกลับมาช่วงที่เขาออกไปจะเข้าบ้านไม่ได้แล้วจะพาลหงุดหงิดอีก แต่ก็ต้องมาสะดุดกับร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าซอย
“อ้าวเคน มานั่งล้างจานอะไรร้านก๋วยเตี๋ยว”
“อ้ะ … บะ บีม เอ่อ คือกูกินแล้วไม่มีตังค์จ่ายก็ต้องมาล้างไง อะไร ตลกหรือไง กูไม่ได้รวยแบบมึงนะ !”
“ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย มานี่จะช่วยล้าง”
บีมกำลังจะนั่งลงเก้าอี้เล็กๆข้างๆ แต่ทว่า …
“ไม่ต้อง ไม่เอา ! นี่ ! อยากให้กูโกรธใช่ปะ ?”
“แต่ …”
“กูทำได้ ! อย่าทำให้กูสมเพชตัวเองไปมากกว่านี้เลย มึงจะไปไหนก็ไปเหอะ ไม่ต้องมาสงสารกูหรอก”
“สงสาร ? นี่เคนมองว่าเราสงสารหรอถึงทำดีกับเคนขนาดนี้ ?”
“ก็ … เออ ทำไมมีอะไร”
“….. เราต่างหากที่น่าสงสาร เสร็จแล้วรีบๆกลับบ้านล่ะ จะทำกับข้าวรอ”
เคนมองตามร่างสูงที่เดินจากไป ตั้งท่าจะพูดอะไรสักอย่างแต่สุดท้ายก็ก้มลงล้างจานต่อ ในใจก็คิดแต่เรื่องเงิน .. เมื่อไหร่จะมีเงินนะ จะได้ไม่ต้องลำบากแบบนี้ ไอ้บ้าหน้าโง่นั่นจะได้ไม่ต้องลำบากด้วย คิดว่าเขาไม่เห็นหรือไง มือมันลอกแดงเพราะแฟ้ปกัด แขนก็มีรอยน้ำมันกระเด็นเต็มไปหมด … ปกติมันเป็นคุณชายนอนอยู่บ้านก็มีเงินใช้ เขาพามันมาลำบาก
“เหอะ ทนไปเถอะมึง อยากทนก็ทนไป ใครเขาขอให้มึงมาอยู่ด้วยกันเล่า !”
“ตรงนี้ใช้แทนค่าสูตร …”
“โอ้ยยยยยยยยยยย ไม่เห็นรู้เรื่อง ! มึงพูดเรื่องอะไรเนี่ย”
“ก็วิชาที่เคนต้องสอบไง เราไปถามเพื่อนในห้องเคนมาให้”
“นี่มึงเรียนซอฟแวร์ไม่ใช่หรือ เสือกมายุ่งกับโยธาทำไมวะ ? ไอ้สูตรพวกนี้มึงจะไปหามาให้กูทำไม ยังไงกูก็ทำไม่ได้”
“ก็จะสอนให้นี่ไงจะได้ทำได้ ตั้งใจหน่อยจะได้ผ่านไม่ต้องไปซ่อมอีก”
แต่เจ้าตัวก็ดูไม่ทุกข์ร้อน จนบีมเหนื่อยใจ … ทำไมความหวังดีไม่เคยส่งไปถึงคนๆนี้เลยสักครั้ง ใครบอกว่าความดีชนะทุกอย่าง นับวันก็มีแต่จะทะเลาะกันหนักขึ้นๆ
“มองอะไร เฮ้อเบื่อมึงว่ะ กูไปแทงบอลดีกว่า ไปละ”
“เคน พรุ่งนี้สอบนะ”
“ช่าง ! ไปละ บาย ไม่ต้องทำกับข้าวเผื่อนะ กูจะแดกมาเลย”
แต่สุดท้ายเมื่อเคนกลับมา … ก็มีไข่เจียววางไว้กับข้าวสวยอยู่ดี ส่วนคนทำให้ก็ฟุบหลับคากองหนังสือบนโต๊ะตัวเล็ก
“ทำไมวันนี้ไม่เปิดไฟวะบีม บีม บีม อยู่ไหน บีม ! หายไปไหนวะ ! กระดาษอะไรเนี่ยมาแปะอยู่บนตู้เย็น”
‘ วันนี้ต้องไปงานเลี้ยงกลับดึกหน่อยนะ นอนก่อนเลย ไม่ต้องรอ ’
“เหอะหลงตัวเองใครจะไปรอ เชิญมึงไปอยู่สังคมไฮโซของมึงเหอะ คงจะเบื่อวิถีชาวบ้านแบบกูแล้วล่ะสิ เหอะ ไปนอนบ้านไอ้บอลดีกว่า”
บ้านซอมซ่อที่อยู่คนเดียวมาเกือบทั้งชีวิตหลังจากแม่ตาย ส่วนพ่อก็แต่งงานใหม่ ได้แต่ส่งตังค์มาให้ใช้ … บ้านหลังเดิม แต่พอไอ้คนขี้บ่นไม่อยู่ มันก็ดูเหมือนแปลกๆไป ไม่ชิน … อะไรวะไอ้เคน บ้านตัวเองแท้ๆ ต้องอยู่ได้ดิ เออกูจะอยู่ให้ดู !
ชั่วโมงแล้ว … ชั่วโมงเล่า นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ ก็ไม่มีวี่แววว่าร่างสูงจะกลับมา …
“ไอ้บีมเฮงซวย … คนเขาอุตส่าห์รอ ไอ้บ้า ไอ้เลวเอ้ย … เหอะใช่สิ กูมันเสร่อรอเอง หนอย … ป่านนี้ไปจีบผู้หญิงสวยๆหมดแล้วมั้ง”
ทว่า … ถึงเช้าบีมก็ไม่กลับมา ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์มาบอก ไม่มีสัญญาณใดๆ ว่าจะกลับมา ปกติไอ้บีมไม่เคยเป็นแบบนี้ หรือมันเบื่อเราแล้วจริงๆ ? ไม่สิมันบอกว่าจะกลับ มันต้องกลับสิ หรือว่าดึกเกินไปเลยกลับไม่ทัน นอนค้างบ้านมัน ? ไปโรงเรียนดีกว่า เผื่อเจอไอ้บีม
แต่ทั้งวันมันก็ไม่โผล่มา ! เหอะก็ได้ จะลองไปตามที่ตึกซอฟแวร์ก็ได้
“นี่ๆ บีมอ่ะ ?”
เคนเดินไปถามเพื่อนในห้องของบีมคนหนึ่ง
“อ้าว ก็อยู่ด้วยกันไม่รู้หรอ”
“อะไร ? ”
“มันโดนรถชนเข้าโรงบาลหน้าซอย ….. เมื่อคืนนี้”
นี่มันซอยบ้านเรานี่ !
“อยู่โรงบาลไหน ?”
“โรงบาล … เนี่ยเพื่อนในห้องกำลังจะไปเยี่ยม ไปด้วยกันดิ”
“อะ… อื้อ”
ไอ้บีมโดนรถชน ? หน้าซอย … ถ้าออกไปรอมัน มันอาจจะไม่โดนชนก็ได้ … แล้วยังพาลมันอีก เหอะ ไม่ดิ มันต่างหากที่ผิด ดันเดินไม่ระวัง
มาถึงโรงพยาบาลทุกคนก็ผลัดกันเข้าไปเยี่ยมในห้อง ICU ใส่ชุดสีเขียวอะไรสักอย่างของโรงบาล ซึ่งเขาเป็นคนสุดท้ายที่ได้เข้าไป
ร่างสูงของไอ้บีมนอนนิ่งอยู่บนเตียง รอบตัวมีเครื่องมือ สายระโยงระยางคเต็มไปหมด หน้ามันซีดเผือดราวกับเลือดถูกสูบออกไป
หมดแล้ว
“บีม … ไอ้บ้า … แล้วใครจะมาซักผ้า ! รีดผ้าล่ะ กวาดบ้านด้วย ถูบ้านด้วย ฮึก … แล้วจานใคร .. จะล้าง ฮึก … ฮืออออ วันนี้กูมีข้าวเช้ากินด้วย .. ใครให้มึงมานอนในนี้ ฮือออออ”
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์อาการของบีมก็ดีขึ้นจนมาอยู่ห้องพักธรรมดาได้แล้ว … แต่ก็ยังไม่ยอมตื่น วันต่อมาพ่อกับแม่บีมก็มาจากต่างประเทศ … แต่สุดท้าย … หมอกลับบอกว่าเส้นประสาทบางส่วนทับกันทำให้บีมกลายเป็นเจ้าชายนิทรา มีแค่ปาฎิหารย์เท่านั้นที่จะช่วยได้ …
เคนได้แต่ยืนนิ่ง พูดอะไรไม่ออก มองเจ้าชายนิทราที่คุ้นหน้าและยังชัดเจนในความรู้สึก … มือซ้ายของเขากำแน่น … กำแหวนเงินวงหนึ่งแน่นมาก …
“กูไปทำงานมา .. จะได้ซื้อแหวนมาให้มึง .. แต่เงินก็ไม่ถึง ได้แค่แหวนเงินธรรมดา … สลักชื่อที่ตลาดนัด … แล้วดูมึงทำมารังเกียจแหวนกู ไม่ยอมตื่นมาเอา … มึงทำแบบนี้ได้ยังไง มึงตื่นมาเดี๋ยวนี้นะ !!!”
แต่ไม่ว่าจะตะคอกเท่าไหร่ ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม …
เคนกลับมาอยู่ที่บ้านของตัวเอง … มองไปรอบบ้าน ที่ไม่มีเงาของบีมอีกต่อไป …
“ฮึก … ขนาดบ้านเล็กนิดเดียวกูยังรู้สึกเหงา … เพราะมึง ฮึก … ไอ้บีมบ้า”
เดือนต่อมา … ในที่สุดเคนก็ทนไม่ไหวเก็บของๆบีมทั้งหมดใส่ตู้ไว้ … จะได้ทำใจได้มากกว่านี้ แต่ก็ไปเจอไดอารี่เล่มหนึ่ง .. ไดอารี่ของบีม
หน้าแรกของไดอารี่เป็นบทเพลงคุ้นหูเพลงหนึ่ง …
' มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ตัวฉัน ยังยืนอยู่ตรงนี้
มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ใจฉัน ไม่ยอมหยุดเสียที
แม้ว่ามันไม่มีโอกาส แม้ว่าฉันต้องพลาดไปอีกสักที
แต่ว่าความรัก ก็ยังขอให้ฉันทำแบบนี้
ที่จะให้เธอจนกว่าเธอจะรับ บอกรักเธอจนกว่าเธอนั้นจะยอม
เธอคือความสุขของฉัน ถ้าเธอไม่รับมัน ให้ฉันเริ่มต้นอีกกี่ครั้งก็พร้อม
หากสุดท้ายเธอไม่เปลี่ยนใจ ไม่เป็นไรใจฉันก็ไม่ยอม
ถ้ารอให้ฉันหยุดหัวใจ คงต้องรอให้โลกหยุดหมุนไปก่อน ‘
“ จะให้ เคน .. จนกว่า เคน จะรับ … “
“ไอ้บีมบ้า ฮึก ….”
สุดท้ายก็ได้แต่กอดไดอารี่นั่นไว้แน่นๆ แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา …
ห้าปีต่อมา …
ในพยาบาลแห่งหนึ่ง ในทุกๆเย็นจะจากเด็กธรรมดาๆกลับกลายเป็นมีวิศวะกรคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายนางพยาบาลประจำเคาน์เตอร์ พร้อมของฝากเล็กๆน้อยๆ แล้วเดินหายเข้าไปในห้องริมสุด เพื่อนำดอกลิลลี่ดอกใหม่มาเปลี่ยนแจกันบนหัวเตียง
หยิบกีตาร์ตัวเดิมที่ทิ้งเอาไว้ที่นี่ ขึ้นมาดีดเบาๆ เพลงที่อยู่บนหน้าปกของไดอารี่ …
“ถ้ารอให้ฉันหยุดหัวใจ คงต้องรอให้โลกหยุดหมุนไปก่อน ….”
“โลกยังไม่หยุดหมุนสักหน่อย มึงก็รีบๆตื่นได้แล้วนะ … วันนี้กูนอนค้างไม่ได้พรุ่งนี้ต้องไปประชุม ไว้มาหาใหม่นะบีม”
ลับล่างโปร่งของคนที่เดินออกจากห้องไป
แพขนตาของคนที่หลับมาตลอดก็เริ่มขยับเบาๆ
จบ
- -------------------------------
แง้ ยังแต่งซีนอารมณ์ไม่ค่อยเป็นค่ะ T^T แปลกๆหน่อยเด้อ
-
โอ้วววว บีมตื่นมาแน่ๆเลย
-
น้องแบม มาต่อเพิ่มเดี๋ยวนี้ :m31:
:sad4: เศร้าจังเลย อ่านไปน้ำตาคลอไม่รู้ตัว แพ้เรื่องแบบนี้ ตอนยังอยู่ด้วยกันไม่มีโอกาสทำดีให้กันเท่าไร
แต่พอเขาเหมือนจะจากไปเพิ่งอยากจะย้อนเวลากลับมา แงๆ
ขออีกหน่อยนะ ตอนพิเศษให้ฟื้นขึ้นมาเจอกันสักนิ๊ดก็ยังดี อยากให้รางวัลคนที่รอมาถึงห้าปี
-
จบแล้วหรอ?ขอตอนพิเศษมาหน่อยนะ!!!
-
บีมมม ตื่นแล้วสินะ จบค้างมาก อยากอ่านตอนพิเศษของสองคนนี้
-
:laugh: :serius2:
-
แบมทำมั้ยทำอย่างนี้ :z3:
บวกเป็ด
-
โหดร้ายยยย
ทำไมทำกันเยี่ยงนี้ ฮือ เศร้าอะ
-
ทำเอาน้ำตาหยด โดยไม่มีเสียงซักแอะ
5 ปีที่รอคอย บีมจะฟื้นมาแล้วใช้มั้ยยยย
อยากขอตอนพิเศษเพิ่มอีกซักกะจิ๊ดนึง นะคะ นะคะ o15
-
จะตื่นมั้ยเนี่ย?555 รออยุ่นะ 5 ปีผ่านไป เคนน่าจะเป็นฝ่ายดูแลบีมได้แล้วนะ ถึกๆหน่อย
-
จบแล้วเหรอออ :dont2:
-
:L2: :L2:
-
แย๊กกกก!!!
จบแล้วหรือ ?!???
-
ต่ออีกสักนิดได้มั้ย อยากได้ตอนจบแบบ happy นะคะ
:monkeysad:
-
แต่สุดท้ายเมื่อไอซ์กลับมา .... ไอซ์ไหนอ่ะค่ะ อิอิ
หน่วงเจ็บปวดมากกกก แต่สนุกดีค่ะ
-
ต่ออีกหน่อยน้า นะครับๆๆ
-
แอบเศร้านิดๆๆด้วยอ่ะ
แต่ก่เดาว่าน่าจะดีขึ้น มีขยับขนตาแล้ว
-
เง้ออออออออออออออ จบงี้เลยหรอ????
แล้วถ้าตื่นมาจะความจำเสื่อมมะเนี่ยะ ฮือออออออ กลัวอ่าาาาา
-
รอตอนต่อไปค่า :call:
-
บีมปากไม่ตรงกับใจหรือไงกันนะ รักก็ทำไมไม่พูด ไม่พูดแล้วเคนจะรู้ไหมนั่น
-
คุณแบม ขอตอนพิเศษแบบหวานๆซักหน่อยเถอะคะ ให้ได้ชุ่มชื่นหัวใจกันถ้วนหน้า :กอด1: :กอด1: :impress2:
-
ขอตอนพิเศษเพิ่มด้วยคนนะคะ
ไหนๆบีมก็จะฟื้นขึ้นมาแล้ว
:3123:
-
ขอบคุณจ้า
เห้ย !!!! ห้าปี กับการรอคอยมันนานเหมือนกันนะ
แต่ความรักกับการรอคอยมันคงไม่นานอย่างที่คิด ???
-
ขอตอนพิเศษษษ !! พลีสสส ~~
-
ขอตอนพิเศษษษ !! พลีสสส ~~
ไม่มีแล้วจ้า พิมพ์ไปแล้วจ้า TT
-
โอ้ยยย ชอบ ขอตอนพิเศษหน่อยนะคะ ชอบๆๆๆ
-
จะว่าค้างก็ค้าง... จะว่าไม่ ก็ไม่...
แต่เห๊ยยยยยย ขอตอนพิเศษนะคะ pleaseeeeeee >_<
-
:n1:
-
ไม่ ไม่ ไม่ ไม่นะ มันค้างงงงง มาต่อเลย ฮือๆๆๆ
-
น่ารักอีกแล้วครับ :กอด1:
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับนิยายน่ารักๆนี้ครับ :pig4:
-
จะเอาตอนพิเศษอ่ะค่ะ
รู้สึกว่ามันยังไม่สุดเลยอ่า ตอนพิเศษนะๆ
-
ใครคือ ไอซ์
-
น้องแบม ไม่มีต่อแล้วหรอ มันค้างอะ บีมตื่นแล้วแล้วเคนรู้ไหมอะ
-
แต่งได้ดีทีเดียวเลยฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟ
ขอบคุณสำหรับเรื่้องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
:sad4:
ซึ้งอ่ะ
:o12: :o12: :o12: ไปตามเคนมาดูบีม
-
:o12: เศร้า :กอด1:
-
จบได้ชวนกรีดร้องมากๆ โลกหยุดหมุนไปก่อนได้ไหม?
รอให้เรื่องจบก่อนแล้วค่อยกลับมาหมุนต่อ อยากอ่านต่ออ่า 555
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆคับ ^^
-
โอ๊ะ สั้นจิงจัง :a5:
หน่วงซะ น้ำตาคลอเลย :monkeysad:
จบแบบรู้สึกอยากไปลากคอเคน :laugh: เคนหันกลับมาก๊อนนนน :z12:
จะรอติดตามเรื่องต่อไปๆนะฮะ :')
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้ว แล้วมันจบแล้วจริง หรือนี้ :o11: ก็มันเรื่องสั้น นิเนอะ :dont2: เคน หันกลับมาก่อน
-
กว่าจะรู้ว่ารัก
-
ต่ออีกนิดก็ไม่ได้ ฮว๊ากกก ใจร้ายย
-
ขอบคุณค๊าบบบบบบ
เศร้าอ่ะ น้ำตาซึม T_T
-
5 ปีสงสารเคนเลยอ่ะ
ซึ้งงงงงงT^TT
ตื่นมาความจำเสื่อมจบเลย- -"
-
แบ่มแบ๊ม
ตอนพิเศษเดี๋ยวนี้!!!
-
ต่ออีกนิดนึงน๊าาาา
-
พี่แบมโหดร้ายยยย :sad4:
ต่ออีกซักตอนสองตอน หรือจะแถมเป็นตอนพิเศษให้ก็ได้นะคะ พลีสสสส :sad4:
-
สั่นไป......ขออีกนิดน่าาาาาาาาา
-
เรื่องสั้นจริงๆ :pig4:
-
เรื่องสั้นสมชื่อเลย แต่จบแบบนี้เรารู้สึกโอเคนะ
จินตนาการได้ตามใจชอบ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
สั้นจริงๆ
แต่ยังดีที่ตอนท้าย
คนนอนมา 5 ปี มีกระพริบตาให้จิ้นต่อได้
-
หวังว่าทั้งสองคน...ทั้งเคนและบีม...จะสมหวังในที่สุด
-
:mew1: