#กอดไม่ได้
“เร็วหน่อย”
น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นเอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังเนิบนาบทว่าหนักแน่น
ผมอัดนิโคตินเข้าปอด ในจังหวะที่กระทั้นกายเข้าไปในช่องทางคับแคบอย่างหนักหน่วงแต่ยังคงเชื่องช้า
บั้นท้ายกลมกลึงสั่นไหวไปตามแรงกระแทก เม็ดเหงื่อหยดลงบนแผ่นหลังขาวเนียน ผมไล่สายตาไปตามแนวกระดูกไขสันหลังของเขาจนหยุดอยู่ที่ปลายผมระต้นคอที่ดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก
ช่วงล่างยังคงขยับเนิบนาบตอนที่โน้มกายลงไปลงไล้เลียหลังหูของคนที่ยืนโก่งโค้งเท้าแขนลงกับโต๊ะเครื่องแป้ง และในจังหวะที่เงยหน้าขึ้นมาก็สบเข้ากับนัยน์ตาฉ่ำเยิ้มในกระจกที่มองอยู่ก่อนแล้ว
เขากัดริมฝีปากของตัวเองจนมันแดงช้ำ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยแรงอารมณ์ที่ไต่สูง
“เร็วอีกได้ไหม”
ผมเหยียดยิ้มและส่ายหน้าให้เขา เรายังสบตากันผ่านกระจกตอนที่ผมเสือกกายเข้าหาเขารุนแรง มือข้างหนึ่งของผมยึดบั้นท้ายเขาไว้แน่น ส่วนอีกข้างก็คีบบุหรี่และอัดมันเข้าปอดเป็นระยะ
เขากรีดร้องตอนที่ผมถอนอวัยวะเพศออกจนเกือบสุดและกระแทกเข้าไปลึกกว่าเก่า ร่างขาวสั่นคลอน มือไม้ปัดป่ายสิ่งของบนโต๊ะร่วงหล่นลงกับพื้น จังหวะเนิบช้าอาจทำให้เขาขาดใจแต่เขาไม่อาจรู้เลยว่าหัวใจของผมขาดวิ่นไปนานแล้ว
มันขาดหายไปตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน
“เธอ..เราทรมาน...”
เขาอ้อนวอนเสียงสั่น คาดว่าจังหวะที่ผมตอกกายเข้าไปและหมุนควงอยู่ในความคับแน่นนั้นน่าจะไปโดนจุดกระสันเข้า
ผมเองก็ทรมาน
บทรักที่หนักหน่วงกว่าทุกครั้งแต่ไม่ถี่เร็วอย่างทุกครั้งอาจทำให้เขาหงุดหงิดอยู่บ้าง แต่นั่นเป็นความตั้งใจของผมเอง
พรุ่งนี้ที่ตรงนี้จะไม่ใช่ของผมอีกต่อไป
พรุ่งนี้สถานะของเราจะเหลือเพียงแค่คนรู้จักกัน
พรุ่งนี้เราอาจจะเดินสวนกันสักที่หนึ่งในมหาวิทยาลัยและยิ้มให้กันอย่างที่คนรู้จักพึงทำ
ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากหยุดเวลาของค่ำคืนนี้เอาไว้
หากจะมีอะไรบางอย่างสามารถฉุดรั้งเขาไว้ได้
แม้จะเป็นแค่การร่วมรักกันเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมไม่ยอมให้มันจบลงก็ตาม
“คืนนี้อยู่กับเราได้ไหม”
“ก็อยู่ด้วยแล้วนี่ไง”
“เราหมายถึงทั้งคืน”
“ไม่ได้หรอก..บอกแล้วไงว่าพรุ่งนี้เช้าต้องรีบไปรับเขาที่สนามบิน”
ไม่ไปได้ไหม
นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมอยากอ้อนวอนเขา
แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเขาจะไม่มีวันทำให้อย่างแน่นอน
ในตอนที่กระแทกกายเข้าไปจนสุด สิ่งที่ผุดขึ้นมาในสมองคือหากผมเจอเขาเร็วกว่านี้ ความสัมพันธ์ของเราจะเป็นไปในทิศทางไหน
บางทีเราอาจจะเป็นมากกว่าเพื่อนร่วมสถาบัน
หรือบางทีเขาอาจจะเป็นมากกว่าแฟนของเพื่อนผม
“เธอ...เราจะเสร็จแล้ว”
ราวกับเป็นสัญญาณว่าวาระสุดท้ายกำลังจะเดินทางมาถึง ผมขยี้ปลายบุหรี่ลงกับพื้นจนมันมอดไหม้ ช่วงล่างขยับเข้าออกรุนแรง ไม่นานนักเราก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน ผมกดแช่ท่อนเนื้อของตนเองเข้าไปให้ลึกที่สุด ช่องทางของเขาขมิบรัดรีดทุกหยาดหยดของผมออกมา
มันเป็นในตอนนั้นเองที่ผมโน้มกายลงไปซุกไซ้กับซอกคอขาว กดจูบลงบนหัวไหล่เนียนอย่างนึกหวงแหน
หยดน้ำที่อุ่นเกินกว่าจะเป็นเหงื่อหยดลงบนผิวขาว ผมปล่อยให้มันไหลไปรวมกับเหงื่อของเขา
วินาทีนั้นมีความรู้สึกหนึ่งเด่นชัดขึ้นกลางหัวใจของผม
แต่ผมก็เลือกที่จะเก็บมันเอาไว้เพราะรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์อีกแล้ว
“โชคดีนะ”
สิ้นประโยคนั้นผมสวมกอดเขาแนบแน่นอย่างที่อยากทำมาตลอด
เพราะพรุ่งนี้...คงกอดไม่ได้อีกแล้ว
END
เรื่องสั้นสมชื่อ เพราะสั้นมากจริงๆ ;-;