-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
__________
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
สารบัญ
ตอนที่ 1 : หนี (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3906700#msg3906700)
ตอนที่ 2 : คีรติ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3907004#msg3907004)
ตอนที่ 3 : อ่อย (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3907593#msg3907593)
ตอนที่ 4 : ดินเนอร์ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3909100#msg3909100)
ตอนที่ 5 : แผนการ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3909456#msg3909456)
ตอนที่ 6 : ภูเก็ต (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3910480#msg3910480)
ตอนที่ 7 : ค่ำคืน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3917025#msg3917025)
ตอนที่ 8 : จูบ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3917440#msg3917440)
ตอนที่ 9 : สัญญา (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3924252#msg3924252)
ตอนที่ 10 : สำคัญ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3924959#msg3924959)
ตอนที่ 11 : บังเอิญ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3938070#msg3938070)
ตอนที่ 12 : เดท 50%แรก (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3968725#msg3968725)
ตอนที่ 12 : เดท 50%หลัง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3975422#msg3975422)
ตอนที่ 13 : คืนฝนตก (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3986971#msg3986971)
ตอนที่ 14 : รูปภาพ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3988932#msg3988932)
ตอนที่ 15 : ความจริง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3989957#msg3989957)
ตอนที่ 16 : ประชุม (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg3995056#msg3995056)
ตอนที่ 17 : การกลับมา (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg4001055#msg4001055)
ตอนที่ 18 : ปาร์ตี้ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg4001290#msg4001290)
ตอนที่ 19 : เรื่องของเรา (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg4002755#msg4002755)
ตอนที่ 20 : ร้องไห้ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg4002894#msg4002894)
ตอนที่ 21 : เด็กดี (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg4003874#msg4003874)
ตอนที่ 22 : กำลังใจ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg4006249#msg4006249)
ตอนที่ 23 : สถานะ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg4009885#msg4009885)
ตอนที่ 24 : ความลับ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68842.msg4022566#msg4022566)
❤
before30october
Other
♡̷ ผ า เ พี ย ง ฟ้ า (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70632.0#lastPost)
ʕ·ᴥ·ʔ พ ร ะ เ พ ลิ ง แ พ้ พ่ า ย (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71675.msg4028497#msg4028497)
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 1 : หนี
_________
เสียงเพลงดังกระหึ่มทำเอาคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาข้างในผับสุดหรูขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตารีบสอดส่องมองหาคนที่นัดตัวเองไว้ตั้งแต่หัวค่ำ มือเล็กลูบไล้ไปยังบริเวณลำคอแผ่วเบาเมื่อมีผู้ชายสองคนเดินผ่านอย่างแนบชิด อาจเป็นเพราะทางเดินที่คับแคบจากจำนวนผู้คนที่เข้ามาแสวงหาความสนุกของแสงสีในคืนวันศุกร์ทำให้เจ้าตัวจำใจต้องเบียดเสียดไปยังทางที่ใจหมาย เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเอ่ยทักทายคนที่ยืนอยู่ก่อน
“ไง”
“ไม่เจอกันนานเลยนะครับ คุณครับ”
ร่างเล็กยิ้มมุมปากพลางยักไหล่ตอบรับ มองเห็นเพื่อนคนที่ยืนอยู่ก่อนหน้ารินส่วนผสมของแอลกอฮอลล์ลงไปในแก้วใสก่อนจะยื่นมาให้
“ขอหมดแก้ว”
“เพื่อ?”
“ในโอกาสที่ไม่ได้เจอมึงนานเกินไป” กวินพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ คนที่มาทีหลังทำตามคำขออย่างง่ายดายโดยไม่คิดจะปฏิเสธและนั่นก็เรียกรอยยิ้มจากอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
“อ่า” นิ้วชี้ถูกยกขึ้นเพื่อนำมาเช็ดหยดน้ำที่เลอะบริเวณมุมปากในทันทีเมื่อดื่มจนหมด สีหน้าที่ยั่วยวนพร้อมกับการขยับตัวเพียงน้อยนิดทำให้เจ้าตัวตกเป็นเป้าสายตาของนักล่าแถวนั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ยังไงคนแบบภัทรก็ชินกับสายตาพวกนั้นไปเสียแล้วเพราะมันเป็นมาตลอดช่วงชีวิตของผู้ชายแบบเขา
‘มึงมันดึงดูดทางเพศเกินไป’ กวินมักจะบอกเขาแบบนั้น
“แล้วเมื่อไหร่ไอ้กายมันจะมา กูว่ากูช้าแล้วนะ”
“มันมาก่อนมึงแล้ว แต่ออกไปดูดบุหรี่” อีกคนตอบพลางยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่มจนหมดเช่นกัน จากนั้นจึงเติมส่วนผสมของแอลกอฮอลล์ลงในแก้วใบเดิมอีกครั้ง...และอีกครั้ง
จังหวะของเพลงสากลที่คุ้นเคยทำเอาคนรักสนุกยิ้มออกมาคล้ายเป็นปฏิกิริยาตอบรับโดยอัตโนมัติ สองมือยกขึ้นไปตามบทเพลงที่บรรเลงดังกระหึ่ม เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีดำสนิทพลิ้วไหวไปตามร่างกายที่ชยับไปมาช้าๆ เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากจนชุ่มฉ่ำเมื่อสบเข้ากับผู้ชายสักคนที่มองมาด้วยสายตาแพรวพราว หันไปยิ้มหวานกับเพื่อนเพราะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นต้องกำลังแอบมองตัวเองอยู่เป็นแน่
ใครๆก็บอกว่าเขายิ้มหวาน
นอกจากจะยิ้มหวาน ดวงตาคู่สวยก็เหมือนจะยิ้มไปด้วย
และนั่นแหละ ที่เป็นไม้ตายของผู้ชายชื่อ ‘ภัทร’
“ชื่ออะไรหรอครับ” เสียงที่กระซิบแผ่วเบาจากทางด้านหลังทำเอาคนชอบยั่วหันมามองเจ้าของๆมัน ผู้ชายตัวสูงในชุดเสื้อเชิ๊ตเนื้อดี เซตผมไปด้านหลังเพื่อโชว์ใบหน้าหล่อเหลากำลังยืนพิงเสาพร้อมกับถือแก้วไว้ในมือด้วยท่าทางสบาย
“ภัทรครับ” เชายิ้มตอบ เอียงคอลงเล็กน้อยก่อนจะถามกลับ? “แล้ว..?”
“ไปป์”
”น้องไปป์”
“ฮ่าๆ รู้ได้ไงว่าผมอายุน้อยกว่า” อีกฝ่ายเกิดความสงสัย ขยับเข้ามาใกล้เมื่อผู้คนด้านหลังเริ่มเบียดเสียดมากกว่าเก่า หัวใจเริ่มเต้นรัวแรงเพราะมือใหญ่ที่เข้ากอบกุมนั้นกำลังลูบไล้ไปมาบริเวณเอวก่อนที่อุณหภูมิจากร่างกายของคนตัวสูงจะส่งผ่านจากทางด้านหลังแม้จะมีเนื้อผ้ากั้นกลาง
“แค่เดา”
“เด็กกว่าแล้วไงอ่ะ” อีกคนยังทักท้วงต่อ “เด็กมันก็มีดีตั้งหลายอย่างนะครับ..พี่ภัทร”
คนตัวเล็กกว่ายิ้มเยาะ แอบเบียดร่างกายไปกับคนด้านหลังอย่างแนบเนียนในจังหวะที่มีคนเดินผ่าน อีกคนก็ไม่น้อยหน้าเมื่อเปลี่ยนจากการที่ลูบเอวเป็นกักขังตัวเขาไว้ด้วยพันธนาการของแขนแกร่ง
“ผู้ใหญ่วัยสามสิบสี่ก็มีดีไม่แพ้กันหรอกน่า”
ภัทรหันหลังไปกระซิบข้างใบหู แก้มของอีกฝ่ายอยู่ใกล้เพียงคืบเมื่อเราแนบชิดกันมากกว่าเก่า และในจังหวะที่คนอายุน้อยกว่าผลักตัวออก เขาก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างในกระเป๋ากางเกงด้านขวาก่อนที่คนคนนั้นจะหายลับไปทิ้งไว้แต่ประโยคเชิญชวนที่ทำให้ภัทรต้องมองหาคนที่เกือบจะเป็นคู่ขาของคืนนี้ท่ามกลางฝูงชน
“อยากพิสูจน์แล้วสิว่าสามสิบสี่กับยี่สิบห้าอันไหนจะดีกว่ากัน”
เขาทิ้งกระดาษแข็งวางไว้บนโต๊ะเล็กที่พอวางขวดได้ กวินเหลือบมองเล็กน้อยก่อนมองหน้าเขาอย่างนึกขำ
“ไม่สนใจเด็กมันหน่อยหรอ?”
คนที่ยืนด้วยกันเบ้ปาก ก่อนจะสบถออกมาแล้วยกแก้วขึ้นดื่มจนรู้สึกมึนเมาไปเสี้ยววิ “เก็บไว้เล่นกับคนที่อยากเล่นดีกว่า”
“เมื่อก่อนก็ไม่เคยเห็นปล่อยเหยื่อคนไหนไปเลยหนิ”
ภัทรหลุดขำออกมาอีกครั้ง สองเท้าเดินไปยังเพื่อนสนิทของตนก่อนจะหยุดยืนตรงหน้า เชยคางของอีกฝ่ายด้วยมือแล้วกระซิบแผ่วเบา
“ก็ตอนนี้กูมีเป้าหมายแน่ชัดแล้วไง”
กวินส่ายหัวให้กับความคิดของอีกฝ่าย เห็นภัทรหยิบมวนสีขาวจากซองบนโต๊ะขึ้นหนึ่งมวน หนีบมันไว้กับนิ้วโป้งและนิ้วกลางก่อนจะมุ่งหน้าไปยังประตูขนาดใหญ่ที่มีตัวหนังสือกับกำไว้ว่า ‘พื้นที่สูบบุหรี่’
สายลมที่พัดผ่านเมื่อผลักบานประตูทำเอาร่างโปร่งหยุดชะงักไปชั่วครู่ ก่อนที่จะหลีกเลี่ยงไปยังทางที่มองเห็นเพื่อนอีกคนยืนเท้าแขนกับระเบียงกระจก ภาพวิวเมืองใหญ่เบื้องหน้าหายลับไปจากการมองเห็นเมื่อเจ้าตัวหันหลังให้กับมันแล้วพิงเข้ากับระเบียงแทน
“ไง”
อีกคนทักทายในตอนที่ฝาสเตนเลสของไฟแช็กราคาแพงถูกเปิดออก เปลวสีส้มถูกเคลื่อนให้ตรงกับปลายกระดาษสีขาวที่คาบแนบริมฝีปากก่อนควันแห่งการเผาไหม้จะล่องลอยอย่างไม่มีที่หมายกลางอากาศเมื่อมันถูกพ่นออกมาเชื่องช้า
“ทำไมไม่เข้าไปข้างใน”
“เบื่อๆ”
“ปล่อยให้ไอ้วินยืนคนเดียวสาวๆรุมล้อมแย่”
คนพูดคงจะมองไม่เห็นรอยยิ้มบางที่ประดับบนใบหน้าของอีกฝ่าย เขาก้มหน้าลงในตอนที่สูดมวนในมือขึ้นจนสุดห้วงลึกของลมหายใจ
“เป็นคนชวนกูมาเองก็ต้อนรับแขกหน่อยดิวะ” ภัทรหันไปมอง เห็นผู้ชายที่ยืนด้านข้างดุนลิ้นเข้ากับกระพุ้งแก้มก่อนจะหันหน้ามาทางเขา
“ไม่ต้องมาตอกย้ำ คิดถึงมึงจะตายอยู่แล้ว” ร่างโปร่งยิ้มเยาะให้กับคนตรงหน้า ถึงแม้จะไม่ได้เจอกันนานดังอีกฝ่ายว่า แต่ความสัมพันธ์ฉันเพื่อนก็ไม่เคยจะเปลี่ยนไปเลยสักนิด
แถมอีกคนก็ดูจะหน้าหวานมากขึ้นกว่าปกติเสียด้วย
“ช่วงนี้มีความรักหรอไง?” เขาถาม เปลี่ยนมายืนท่าเดียวกันโดยไม่ลืมสะบัดก้นบุหรี่ให้เถ้าถ่านของกระดาษตกหล่นลงไปตามแรงโน้มถ่วง
“กูดูเหมือนคนมีความรักมากหรอ?”
“ไม่อ่ะ เหมือนคนอกหัก”
ทันทีที่พูดจบ สายตาคาดโทษก็ถูกส่งมาให้ในทันที
“เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ”
“…”
“ระวังเขาจะรู้ความจริงเข้าในสักวันล่ะ” คำเตือนจากอีกฝ่ายทำเอาภัทรชะงักนิ่ง ไม่ถึงเสี้ยววิที่เขาแอบเก็บอาการทุกอย่างเอาไว้ภายในแล้วทิ้งบุหรี่ที่เหลือเกือบครึ่งมวนลงบนถาดทรายที่อยู่ใกล้ๆโดยไม่ได้สนใจผู้คนที่อยู่โดยรอบ
“เข้าไปข้างในได้แล้วไป”
คนตัวเล็กกว่าไม่ขัดขืนเมื่อเขาออกคำสั่ง เจ้าตัวยอมเดินตามมาติดๆและในจังหวะที่ภัทรเอื้อมมือไปเปิดประตูเพื่อเข้าไปยังด้านใน กลับมีใครสักคนที่เปิดประตูบานนั้นก่อนจากอีกฝั่งแล้วผลักมันมาทางเขาแทน
ร่างโปร่งหยุดชะงักเป็นรอบที่สอง กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อได้กลิ่นหอมลึกที่ลอยโชยมากับอากาศ มันเป็นกลิ่นที่เขาคุ้นเคยอยู่ในทุกๆวันและเหตุผลที่ทำให้อีกคนต้องก้มหน้าลงกับพื้นก่อนจะรีบเดินออกจากบริเวณนั้น ก็เป็นเพียงเพราะผู้ชายตัวสูงที่ปรากฏแจ่มชัดในสายตากำลังเดินออกมายังระเบียงด้านนอก
ทำไม คีรติ ถึงมาอยู่ที่นี่ได้...?
“ภัทร!!” เสียงตะโกนจากเพื่อนทำให้เจ้าของชื่อหลับตาเข้าหากันด้วยความหวั่นไหวในใจเป็นอย่างมาก เมื่อไม่เห็นว่าเขาหันกลับไปตามเสียงเรียก เพื่อนตัวดีเลยตะโกนย้ำให้ได้ยินอีกครั้ง
“ภัทร กูตามไม่ทัน!”
และเสียงนั้น มันทำให้เขาสบตาเข้ากับคนที่บังเอิญมองมาเข้าอย่างจัง
คนที่มีความสูงร้อยแปดสิบเซนติเมตรกว่าๆ ประดับต่างหูสีเงินวาววับ และมีดวงตาคล้ายเหยี่ยวที่พร้อมจะโฉบลงมาได้ทุกเมื่อ
นั่นแหละ คือทั้งหมดของผู้ชายคนที่เขาไม่อยากจะเจอหน้าในเวลาแบบนี้เป็นที่สุด
ผู้ชายที่เป็นหัวหน้าใหญ่ของสแตนไนล์กรุ๊ป
ผู้ชายคนที่อยู่ร่วมห้องทำงานกับเขามาเป็นเวลาสามเดือนเต็มเมื่อภัทรได้รับหน้าที่ตำแหน่งเลขาคนใหม่
ผู้ชายที่เขาแอบชอบ
และผู้ชายที่ไม่คิดจะสนใจไยดีต่อผู้คนในสถานที่แบบนี้มากเท่าไหร่
มือเล็กรีบดึงเพื่อนให้ตามมาอย่างไม่คิดชีวิต ถึงแม้เราจะสบตากันเพียงไม่กี่เสี้ยววิ แต่เขาก็สามารถเห็นแววสงสัยในสีหน้าของอีกคนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นได้
“มึงเป็นอะไรเนี่ย?”
คนโดนบ่นไม่คิดจะสนใจแถมยังลากเจ้าของใบหน้าหวานไปจนถึงโต๊ะที่ยังมีเพื่อนตัวเองยืนอยู่ เสียงเพลงที่ดังจากรอบทิศไม่สามารถกลบจังหวะเสียงหัวใจที่เต้นแรงได้อีกต่อไปเมื่อภัทรหอบหายใจอย่างเป็นกังวล สงสัยเขาต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ เพราะไม่อย่างนั้นคุณคีต้องรู้ความจริงเข้าสักวันว่าเขาไม่ใช่หนุ่มแว่นแบบที่ตัวเองชอบเป็นแน่
เขามองใบหน้าเพื่อนสองคนสลับกันไปมาด้วยความรู้สึกผิด ประโยคบอกลาถูกส่งให้ก่อนที่ร่างเล็กจะหายไปเหลือไว้เพียงแต่ความงุนงงของคนที่ไม่เข้าใจสถานการณ์เลยแม้แต่นิด
แต่ช่างมันเถอะ
เพราะเขาไม่ได้คิดจะสนใจใครมากมายนอกจากผู้ชายที่สบตากันเมื่อสักครู่อยู่แล้ว
ต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่คุณคีจะรู้ความจริงเกี่ยวกับเขาเพิ่มมากกว่าเดิมก็พอ...
#คุณไม่ตรงปก
011118
before30october
-
คีภัทร ใช่มั้ยยยยยย
ปล ผช วัยนี้มันแซ่บจริงๆ นะคะ
-
ไม่ตรงปกในที่นี้ น่าจะหมายถึง แสดงออกให้เป็นว่าเป็นในแบบนึง แต่ตัวตนจริงๆเป็นอีกแบบนึง ใช่หรือไม่นะ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย ตามมมมมมมมมมมมมม ชอบจังเลยยยยย
-
ขอบคุณครับ +1 ให้กำลังใจคนเขียนครับ o13
-
ตามสิค่ะ...อย่างนี้ต้องติดตาม ...... :hao7: :hao7: :hao7: o13
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 2 : คีรติ
_________
แว่นตาอันเล็กถูกดันจากนิ้วชี้ให้ได้องศาเมื่อเจ้าของมันได้ยินเสียงรองเท้าหนังขัดมันดำสนิทกระทบกับพื้นหินอ่อนเป็นจังหวะ หลังบางยืดตรง สายตากวาดมองไปยังประตูอัตโนมัติบานใหญ่ตรงหน้าก่อนจะเบือนไปทางหน้าต่างกระจกที่อยู่อีกฝั่ง ต้องขอบคุณสถาปนิกคนเก่งที่ออกแบบให้ห้องนี้หันหน้าเข้าหาทิศตะวันตกทำให้ในยามเช้าแสงแดดไม่ส่องกระทบจนแยงตา สองมือเขาเข้าทาบทับเข้ากับคีย์บอร์ด จากนั้นหน้าจอก็ถูกเลื่อนไปมาจากการคลิกเม้าส์เพียงสองสามครั้ง
อีเมลล์ฉบับที่สามถูกเปิดอ่านพร้อมกับประตูที่เลื่อนออกและการปรากฏตัวของผู้มาใหม่ ดวงตากลมโตสองชั้นหลบในเงยมอง ก้มหัวลงเล็กน้อยแล้วกล่าวทักทายคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้านาย
“สวัสดีครับคุณคี”
“สวัสดีครับ” อีกคนเอ่ยตอบ มีรอยยิ้มบางประดับบนใบหน้าหล่อเหลาก่อนมันจะจางหายไปในเวลาต่อมา
“ทางคุณอภิชาติได้ส่งเอกสารงบประมาณโครงการมารึยัง” เสียงแหบทุ้มเอ่ยต่อหลังจากเจ้าของมันนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่หลังโต๊ะสีดำสนิทขอบทอง มือเอื้อมหยิบแฟ้มเอกสารที่วางไว้มุมหนึ่งบนนั้นขึ้นอ่านคร่าวๆ สายตาไล่เรียงไปตามตัวอักษรทีละบรรทัดอย่างตั้งใจ
และนั่น..ทำให้ผู้ชายแบบภัทรเผลอมองเสียนานจนลืมตัว
“คุณภัทรครับ” เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้งจนเขาออกจากภวังค์ คนที่หยุดยืนหน้าโต๊ะส่ายหัวไปมาเบาๆเพื่อเรียกสติ มือข้างหนึ่งถือสมุดงานที่เต็มไปด้วยลายมือยึกยือจนกระดาษหน้านั้นแทบไม่เหลือที่ว่าง ปากกาในมือซ้ายถูกหมุนควงหนึ่งรอบก่อนที่มันจะแน่นิ่งแล้วส่งมาแนบชิดริมฝีปากอย่างที่เจ้าตัวชอบทำเป็นประจำ
และเขารู้ดี..คุณคีเองก็ชอบแอบมองท่าทางแบบนั้นอยู่บ่อยๆ
“เอ่อ..ส่งมาแล้วครับ อยู่ในแฟ้มสุดท้ายที่คุณคีกำลังจะเปิดอ่าน” เขาตอบ เม้มปากเล็กน้อยเมื่อพูดจบ
“วันนี้ผมมีประชุมไตรมาสสิบโมงใช่ไหม?”
“ใช่ครับ สิบโมงประชุมไตรมาสกับคณะกรรมการ บ่ายโมงประชุมแผนงานกับคุณอภิชาติครับ นอกนั้นก็ไม่น่าจะมีอะไรเพิ่มเติมแล้ว” คนพูดเว้นช่วง “อืม..ส่วนเรื่องโรงแรมที่ภูเก็ตภัทรจัดการให้หมดแล้วนะครับ ไฟล์ทบินวันอาทิตย์หน้าเวลาหกโมงเย็นที่สุวรรณภูมิ”
สิ้นสุดประโยค ร่างโปร่งขยับแว่นให้เข้าที่เมื่อเงยหน้าขึ้นสบกับคนที่มองอยู่ นิ้วมือไล้ไปตามผิวเนื้อบริเวณลำคอที่โผล่พ้นเนื้อผ้าตามนิสัยที่ชอบทำ แต่ชั่ววินาทีนั้น ภัทรกลับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเพราะเจ้าของสายตาคมที่จับจ้องกำลังเท้าคางมองเขาแน่นิ่งโดยไม่มีประโยคใดส่งกลับมา
ไม่ค่อยชินเท่าไหร่หรอกที่โดนมอง
แต่มันก็ดีไม่น้อยที่อีกฝ่ายจะตกหลุมพรางที่เขาตั้งใจวางเอาไว้
เขาเงียบ อีกฝ่ายก็เงียบ
ภัทรกระพริบตาปริบในจังหวะที่รอยยิ้มมุมปากประดับบนใบหน้าคมคายคล้ายชอบใจ คีรติยังจ้องเขาไม่เลิก เมื่อเป็นดังนั้น ภัทรคนที่มีตำแหน่งเป็นเลขาก็ก้าวเท้าถอยหลังหนึ่งก้าวด้วยความประหม่า มือข้างที่ถือปากกาถูกยกขึ้นเพื่อลูบลำคอในทันใด สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ร่างโปร่งต้องสูดหายใจเข้าลึกหลายรอบแต่ทั้งหมดนั้นก็ทำเพื่อเสแสร้งว่าเขากำลังขัดเขินเป็นอย่างมาก
ทำเป็นเสแสร้งเพราะอาการเหล่านี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นกับภัทรคนเดิม อย่างแน่นอน
“เอ่อ..ครับ”
ลิ้นร้อนแลบเลียริมฝีปากเมื่อคีรติเอนตัวพิงกับพนักโซฟาด้านหลัง สองมือยกขึ้นกอดอกจนเสื้อสูทที่สวมใส่ยับย่นไปตามการเคลื่อนไหว เขากระชับสมุดในมือให้แน่นอีกครั้ง
ถึงแม้จะอ่านเกมส์อีกคนออก แต่คีรติก็มักจะทำอะไรที่เกินความคาดหมายของเขาอยู่เสมอ
“แล้วห้องของคุณภัทรล่ะ”
“ภัทรจองห้องที่อยู่ชั้นล่างห้องของคุณแค่ไม่กี่ชั้นครับ แต่วางใจได้ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นภัทรสามารถรับคำสั่งคุณได้ทันเวลาแน่นอน”
“ทำไมคุณภัทรไม่จองห้องข้างกัน” อีกคนถาม ยังไม่ละสายตาจากไปไหน
“คือ..”
“…”
“ห้องนี้มันราคาถูกกว่านี่ครับ ภัทรรู้สึกเสียดายเงิน”
เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นเมื่อได้ฟังเหตุผลของคนที่ยืนอยู่ คีรติยักคิ้วขึ้นหนึ่งข้าง หยิบปากกาเซ็นเอกสารที่ถูกวางไว้ตั้งแต่เขาเข้ามา
“งี้ผมก็เป็นห่วงแย่สิ ช่วยย้ายห้องคุณมาเป็นห้องข้างๆแทนนะครับ”
ประโยคที่บ่งบอกถึงความใจดีของเจ้านายทำเอาภัทรเก็บรอยยิ้มที่มีตั้งแต่ต้นเอาไว้ไม่ได้ คีรติมักจะเป็นแบบนี้เสมอ แม้จะมีตำแหน่งเป็นถึงผู้บริหารสูงสุดของบริษัทแต่ก็รู้จักใส่ใจพนักงานทุกคนเป็นอย่างดี ไม่แปลกที่นิสัยของผู้ชายคนนี้จะเป็นที่เลื่องลือในหมู่นักธุรกิจเป็นบริเวณกว้างเรื่องของการเป็นที่หมายปอง
คีรติเป็นผู้ชายเจ้าเสน่ห์ เป็นคนมีหน้ามีตาในสังคมด้วยเรื่องชื่อเสียงและเงินทองแต่เจ้าตัวกลับไม่ชอบปรากฏตัวออกสื่อมากเท่าไหร่นัก นานครั้งที่จะยอมให้คนอื่นเข้ามายุ่งกับโลกส่วนตัวของตัวเองเพราะไม่ชอบความวุ่นวาย นอกจากเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เรียนก็จะมีแค่เพื่อนไฮโซบางกลุ่มเท่านั้นที่มักจะพบปะสังสรรค์กันอยู่บ่อยๆ ด้วยเพราะหน้าที่การงานสวยหรูทำให้มีหญิงชายรายล้อมอยู่ตลอด ยิ่งบวกกับหน้าตาที่หล่อเหลาแล้วก็พูดได้ว่าคีรติมีตัวเลือกมากมายสำหรับคนที่จะเดินเคียงข้าง
แต่กลายเป็นว่าผู้ชายอายุย่างสามสิบแปดคนนี้กลับใช้ชีวิตโสดมานานเกือบสองปีโดยไม่มีข่าวคู่ขาแต่อย่างใด
คนอื่นต่างซุบซิบนินทาว่าประธานบริษัทยังลืมแฟนเก่าไม่ได้บ้างล่ะ แอบควงนางเอกช่องดังที่กำลังเป็นข่าวอยู่บ้างล่ะ ไม่ก็พูดเรื่องที่กำลังซ่อนกิ๊กที่ต่างประเทศอยู่บ้าง แต่ใครจะรู้..ว่าเอาจริงๆแล้วคีรติแค่ยังไม่เจอคนที่ตัวเองถูกใจจริงๆเสียมากกว่า
คนที่มีนิสัยน่ารัก...ฉลาด...และใส่แว่นหนาเตอะอยู่ตลอดเวลา
และภัทรก็บังเอิญเป็นผู้โชคดีที่ล่วงรู้ความจริงที่ว่าคนตรงหน้ามีรสนิยมทางเพศต่างจากคนทั่วไปอย่างสิ้นเชืง
การที่คีรติชอบเด็กเนิร์ด ก็เป็นอะไรที่ดูท้าทายในความคิดเขาไม่น้อย :-)
“ถ้าคุณคีสะดวกแบบนั้นก็ได้ครับ”
คนตัวเล็กกว่าเอ่ยตอบพร้อมจดบันทึกลงในสมุดคร่าวๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่คีรติเซ็นเอกสารตรงหน้าจนหมด เขายืนรอกลัวว่าเจ้านายจะมีอะไรเพิ่มเติมหลังจากคุยโทรศัพท์สายหนึ่งอย่างเคร่งเครียดจนจบ นิ้วเรียวยาวเคาะลงบนโต๊ะเป็นจังหวะ ทอดสายตาไปยังภาพวิวด้านนอกที่มีเมฆขาวลอยบดบังท้องฟ้าสีสดใส
“ยกเลิกนัดคุณเกวลินตอนเย็นให้ด้วยนะครับ” อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ชื่อของผู้หญิงคนใหม่ทำเอาเลขาส่วนตัวรีบปรับสีหน้าที่กำลังไม่สบอารมณ์ให้กลับมาเป็นดังเก่าภายในเสี้ยววิ ภัทรกำปากกาในมือแน่น หลับตาลงนานก่อนจะเอ่ยตอบ
“ได้ครับ ภัทรจะโทรบอกเขาให้”
“ช่วยเปลี่ยนเป็นจองร้านอาหารอิตาลีร้านเดิมแทนนะคุณภัทร พณามันว่างวันนี้พอดี”
รอยยิ้มหวานส่งถึงเจ้าของคำสั่งเมื่อจบประโยค คีรติสานนิ้วมือทั้งสองข้างเข้าหากันวางไว้บนโต๊ะก่อนจะพยักหน้าให้เป็นเชิงบอกว่าเจ้าตัวไม่มีอย่างอื่นต่อนอกจากนั้นแล้ว แต่ไม่ใช่กับภัทร...
เพราะชื่อผู้หญิงคนนั้นมันทำให้ความหึงหวงในใจยังคงอยู่
ร่างโปร่งเดินเข้าไปใกล้โต๊ะตัวใหญ่ ตั้งใจทำตาใสซื่อเมื่อก้มลงหยิบแฟ้มและเอกสารบนโต๊ะรวบเข้าหาตัว ข้อมือขาวโฉบลงไปบนกระดาษแผ่นหนึ่งเพื่อโปรยกลิ่นน้ำหอมละมุนนุ่มลึกให้คงอยู่ภายในอากาศ กลิ่นรันจวนใจพอที่จะทำให้คีรติสูดลมหายใจเข้าหลายต่อหลายครั้งอย่างอดกลั้น ร่างกายของอีกฝ่ายแจ่มชัดในสายตามากขึ้นเมื่อมันอยู่ในระดับสายตาคนที่นั่งอยู่อย่างพอดี
กางเกงแสล็คสีดำสนิท เข็มขัดหนังสีเดียวกัน และเสื้อเชิ๊ตปลดกระดุมคอเม็ดเดียวบนสุด
คนตัวสูงเผลอกลืนน้ำลายอย่างลืมตัวเมื่อเผลอมองรูปร่างของอีกฝ่ายมากจนเกินไป ไม่ได้ตัวเล็กจนน่าทะนุถนอม เป็นส่วนสูงมาตรฐานของชายไทยทั่วไปแต่คงตัวเล็กกกว่าเขาเกือบสิบเซนติเมตร ใบหน้าไม่ได้หล่อเหลาแต่กลับน่ามองไปเสียทุกเมื่อ และยิ่งเมื่อไหร่ที่คนคนนั้นเผลอ
แว่นอันใหญ่กลับทำให้อีกฝ่ายน่าเข้าหาขึ้นเท่าตัว
ภัทรตกใจเมื่อจู่ๆนิ้วมือของเขากลับสัมผัสเข้ากับนิ้วมือของประธานบริษัทอย่างไม่ตั้งใจเมื่ออีกคนพยายามจะช่วย ผิวเนื้อที่กระทบกันเมื่อครู่ร้อนวูบวาบส่งผลถึงพวงแก้มในทันที ใจที่อยู่ในอกเต้นกระหน่ำเป็นจังหวะและมันคงจะไม่เป็นอย่างนั้นถ้าเขาไม่ทราบว่าอีกฝ่ายก็จงใจเช่นเดียวกัน
“แล้วก็...”
เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะหมุนเก้าอี้ไปด้านข้าง คีรติสอดสองมือลงในกระเป๋ากางเกงแล้วก้าวเดินผ่านหลังเข้าในระยะประชิดโดยไม่ลืมที่จะเอ่ยประโยคถัดไปที่ทำให้ภัทรใจเต้นแรงกว่าเดิม
“น้ำหอมที่ผมเลือกให้หอมยิ่งกว่าที่คิดอีกแฮะ”
#คุณไม่ตรงปก
021118
before30october
-
:o8: :-[ :impress2: ใครจะร้ายกว่าใครเนี่ย :hao3: :hao3: :hao3: จะ
-
โอ้ยชอบบอ้าาาาา อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกง
มาต่อเร็วๆนะคะะ :katai2-1:
-
ติดตามๆ
-
กรี๊สสส นี่คือพล็อตที่ตามหา นายเอกร้ายๆ มีแผนคือใช่มาก อ่อยกันไปมาด้วย ติดตามค่าา :hao5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ทำไมมันดูแซ่บๆ แค่แตะตัวกันก็กร๊าวแล้วอะ
-
ภัทรดูวร้ายๆมีแผนการ. ชอบบบ :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อู้ยยยย แซ่บไม่ไหวแล้ววว
ใครจะร้ายกว่าใครกันเนี่ย
-
แซ่บๆๆๆๆ ผลัดกันอ่อยสุดดด
-
หูยยยยย รอต่อเลยจ้าาาาา
เรื่องนี้ท่าจะแซ่บ :hao7:
-
รอดูความแซ่บเลยค่า55555 ชอบความ30+แง อยากเห็นคุณภัทรแซ่บบบบบแล้วค่า :hao7:
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 3 : อ่อย
_________
“ไม่ยากเลยครับ ภัทรจัดการเองตามที่บอกหมดเลย”
กระจกใสของคอนโดชั้นสิบเก้าส่องสะท้อนภาพชายหนุ่มที่ถือแก้วไวน์พร้อมกับมีรอยยิ้มประดับตลอดเวลาที่คุยกับปลายสาย มือเล็กหมุนแก้วในมือไปมาช้าๆ จนของเหลวสีแดงก่ำไหลเอียงไปตามการเคลื่อนไหว
(คุณภัทรได้แยกเอกสารตามที่พี่บอกไหมคะ อันนี้สำคัญมากเลยนะ) เสียงผู้หญิงวัยกลางคนดังจากโทรศัพท์เครื่องเล็กที่ชิดแนบหู ใบหน้ายิ้มแย้มจางหายไปเหลือเพียงสีหน้าตั้งอกตั้งใจของคนได้รับคำแนะนำ
“แยกแล้วนะครับ แต่ไม่รู้ว่าจะเรียบร้อยดีไหม” เขาเว้นช่วง “ภัทรไม่ใช่คนเจ้าระเบียบเท่าไหร่พี่หน่อย”ก็รู้
(ฮ่าๆ) อีกคนหัวเราะคล้ายชอบใจ ไวน์ในแก้วถูกยกขึ้นดื่มอีกครั้ง (ถือโอกาสฝึกไปในตัวไงคะคุณภัทร กลับมาจะได้บริหารงานต่อจากคุณพ่อได้ทันที)
ภัทรเบ้ปาก คำว่าบริหารงานจากปากเลขาคนสนิททำเอาเลขาตัวปลอมรู้สึกขยาดไปชั่วครู่ ถึงแม้งานของป๊าจะเป็นด้านที่ตัวเองถนัดและเล่าเรียนมาเป็นอย่างดีแต่เขากลับรู้สึกว่ามันไม่หลงเหลือความสนุกเหมือนตอนเรียนเลยสักนิด
ชีวิตการทำงาน..เป็นแบบนี้นี่เองสินะ
“แล้วรายนั้นเขาว่าไงบ้างครับ ช่วงนี้ไม่เห็นติดต่อมาบ้างเลย ภัทรก็ไม่ได้ติดต่อเขากลับไปด้วย”
(ตอนนี้คุณท่านอยู่เวียดนามค่ะ กลับพรุ่งนี้ตอนบ่าย)
“แล้วพี่หน่อยไม่ไปด้วยหรอ?”
(พี่เป็นแค่ผู้ช่วยเลขาของคุณท่านเท่านั้นนะคะ รอคนแถวนี้กลับมาเหมือนกันจะได้เป็นเลขาจริงๆเต็มตัวสักที)
“ฮ่าๆ” ภัทรหัวเราะร่าให้กับความจริงที่อีกฝ่ายพูด การที่เขาลาออกจากตำแหน่งของบริษัทเดิมก็ส่งผลกระทบกับบางเรื่องเช่นกัน
“คิดถึงจังเลยครับ” เจ้าของคำหวานออดอ้อนอีกฝ่าย ใบหน้าที่มักจะมีแต่รอยยิ้มปรากฏอยู่ในความคิดแม้จะไม่สามารถมองเห็นจากห้องนอนของตัวเองได้
นอกจากจะเป็นเลขาส่วนตัวแล้ว พี่หน่อยยังเป็นคนที่เขาเคารพรักมากที่สุดอีกคนในชีวิตเลยก็ว่าได้ ผู้หญิงที่ทำงานกับคุณลุงผู้ก่อตั้งบริษัทมาตั้งแต่แรกเริ่มหลายปีก่อนจะถูกโยกย้ายมาสอนงานหลานรักแบบเขาเพียงเพื่อหวังจะให้สืบสานกิจการต่อ เป็นคนที่ภัทรนับถือเสมือนแม่คนที่สองหลังจากแม่ผู้ให้กำเนิดได้จากเขาไปไม่มีวันกลับ เป็นคนที่คอยช่วยเหลือเกี่ยวกับงานเลขาที่ต้องแกล้งทำเพียงเขาบอกอีกฝ่ายแค่ว่าตนเองนั้นชอบคีรติมากเพียงใด
คนที่คอยสนับสนุนเขาทุกอย่างและคนที่รักในสิ่งที่เขาเป็นโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ
เช่นเดียวกันกับป๊า...
(พี่ก็คิดถึงเราค่ะ...แต่คงไม่เท่ากับคุณท่าน)
ภัทรก้มหน้าลงเพื่อปกปิดรอยยิ้มจากคนในกระจก สองเท้าปรากฏอยู่ในสายตาเมื่อพิงตัวเข้ากับโต๊ะด้านหลัง
“ฝากบอกป๊าด้วยนะครับว่าภัทรก็คิดถึงป๊ามากๆ”
(ได้เลย แต่คุณท่านก็ฝากพี่มาบอกเราด้วยเหมือนกันนะ)
“ครับ?” คนที่รอฟังแปลกใจ ก่อนที่อีกฝ่ายจะทำให้เขาอ้าปากค้างพร้อมกับกำโทรศัพท์ในมือไว้แน่น
(คุณภาคย์บอกว่าถ้าจับผู้ชายคนนั้นไม่ได้ ก็แนะนำให้ปล้ำเลยค่ะ)
ตู๊ดด!
มือเล็กยกขึ้นลูบใบหน้าเชื่องช้าเมื่อปลายสายถูกตัดไปอย่างรวดเร็ว ภาพสะท้อนกลับมาให้เห็นอีกครั้งเมื่อเจ้าตัวเงยหน้าขึ้น เขายืดตัวตรง ก้าวเดินไปยังหน้ากระจกเพื่อทอดมองบรรยากาศของเมืองใหญ่ที่ประดับไว้ด้วยแสงไฟสีสวย ไวน์ในแก้วถูกกลืนกินจนหมดในรวดเดียวก่อนที่รอยยิ้มมุมปากของคนในกระจกจะบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวนั้นพอใจกับแผนการของตัวเองในตอนนี้เป็นอย่างมาก
แค่คิดว่าพรุ่งนี้ต้องเข้าหาคุณด้วยวิธีไหนก็รู้สึกตื่นเต้นจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
มือเล็กเอื้อมวางแก้วไว้กับโต๊ะที่อยู่ด้านหลัง เขาหมุนตัวเดินไปยังอีกทาง นิ้วชี้ลูบไล้สาบเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวบริเวณลำคอจนมาถึงสายรัดเอว ออกแรงปลดเปลื้องมันเล็กน้อยแล้วปล่อยเสื้อตัวยาวตกลงตามแรงโน้มถ่วงยังพื้นห้อง ร่างเปลือยเปล่ายังไม่หยุดก้าวเท้าเดินไปตามทางที่ตั้งใจไว้ ไม่สนว่าจะมีใครมองเห็นจากภายนอกเพราะผ้าม่านที่เปิดโล่งไปโดยทั่ว รอยสักรูปดอกกุหลาบดอกเล็กบริเวณเอวด้านซ้ายขยับไปตามการเคลื่อนไหวของเจ้าของ มันพาดเยื้องกระดูกเชิงกรานเป็นแนวเฉียงโดยตั้งใจให้โผล่พ้นกับขอบกางเกงอย่างหมิ่นเหม่ตอนสวมใส่ ยิ่งมันกระทบกับแสงไฟสีนวลยิ่งขับให้ร่างกายของเขาดูมีเสน่ห์มากขึ้นเท่าตัว
สายน้ำที่ไหลผ่านช่วยระงับอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงโดยไม่รู้ตัวได้เป็นอย่างดี นิ้วเรียวไล้ไปตามสัดส่วนโค้งเว้าอย่างที่ทำเป็นประจำก่อนเขาจะเงยหน้าขึ้นเพื่อเรียกสติให้กลับมาเป็นดังเก่า
ทำไมกันนะ
ทำไมแค่คิดถึงคุณมันถึงได้ทำให้เขามีความต้องการมากถึงขนาดนี้...
/
ปกติแล้วภัทรไม่ถูกกับการประชุมมากเท่าไหร่ พูดได้ว่าเกลียดเลยด้วยซ้ำ
แต่คงไม่ใช่การประชุมที่มีคีรติร่วมอยู่ด้วย
”โครงการ Wild 11 เกิดขึ้นจากแนวคิด For those who are signature themselves เป็นโครงการคอนโดมิเนียมสูง 29 ชั้น ทั้งหมด 83 ยูนิต ราคาขายเฉลี่ย 420,000 บาทต่อตารางเมตร โดยมีขนาด 2-4 ห้องนอน เพนท์เฮ้าส์แล—"
เสียงของผู้ชายที่ยืนอธิบายหน้าห้องไม่ได้เข้าสู่โสตประสาทการรับฟังของเขาเลยสักนิดเมื่อสายตาของคีรติได้แย่งความสนใจของมันไปจนหมด ท่าทางเคร่งขรึมดูตั้งอกตั้งใจกับการสาธยายโครงการใหม่ที่จะเกิดขึ้นของบริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่กลับเป็นเพียงแค่สิ่งที่เจ้าของมันใช้ปกปิดความจริงเพียงเท่านั้น เพราะแท้จริงแล้ว เจ้าตัวกำลังแอบจับจ้องไปยังเลขาที่ก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความลงในโน๊ตบุ๊คเสียมากกว่า
“แล้วโครงการนี้มีราคาสูงกว่า Wild 7 กี่เปอร์เซ็นต์?” ชายมีอายุคนหนึ่งที่นั่งด้านซ้ายเอ่ยถาม ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับมายังหน้าห้องเมื่อรู้ตัวว่าการนำเสนอแสนยาวนานได้สิ้นสุดลงเป็นที่เรียบร้อย
“ถ้าเทียบราคาขายทั้งหมดแล้วก็ราวๆยี่สิบเปอร์เซ็นต์ครับ เพราะเราใช้เฟอร์นิเจอร์ที่สั่งตรงจากต่างประเทศและส่วนมากจะเป็นซัพพลายเออร์รายใหม่ทำให้ไม่สามารถขอดิสเคาท์เพิ่มเติมได้”
“ถ้าใช้ซัพพลายเออร์เจ้าเดิมจะพอลดคอสส่วนนี้ได้ไหม?”
คีรติพูดขึ้นก่อนสอดมือประสานกันไว้ตรงหน้า รังสีความเยือกเย็นยามพูดทำให้คนในห้องนั่งเกร็งกันทั้งแถว อาจเป็นเพราะสีหน้าจริงจังและคิ้วที่ขมวดมุ่นตลอดเวลาทำให้เจ้าตัวดูน่ากลัวมากกว่าปกติ
“ลดได้ครับ แต่อาจจะน้อยมาก เพราะโรงงานของซัพพลายเออร์รายเก่าเขาแจ้งว่าไม่สามารถผลิตเฟอร์นิเจอร์หลายชิ้นของทางผู้ออกแบบได้ ทางเราเลยต้องหาซัพพลายเออร์รายใหม่และคิดว่าจะสะดวกกว่าถ้าเราใช้ของเจ้านั้นแค่เพียงเจ้าเดียวคิดจากราคาและความสะดวกในการขนส่ง”
“อืม”
คนนั่งหัวโต๊ะพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ กวาดมองเอกสารที่อยู่ตรงหน้าสักครู่แล้วถามผู้หญิงผมยาวที่นั่งเกือบปลายแถว
“จากกราฟปัจจัยของราคาที่สูงขึ้นคุณนฤมลมีความเห็นอย่างไรบ้างครับ เราควรปรับเปลี่ยนตรงไหนให้ได้กำไรสูงสุดบ้างรึเปล่า”
เจ้าของชื่อหันขวับเมื่อโดนเรียก ภัทรเห็นว่าเจ้าตัวรีบเช็คข้อมูลที่ตัวเองเตรียมมาอย่างรวดเร็วแล้วเอ่ยตอบอย่างฉะฉาน
“ก็เหมาะสมตามที่คุณเล็กเคยบอกไว้นะคะ ส่วนเรื่องปรับเปลี่ยนเราเคยคุยกันไปแล้วว่าเพนท์เฮ้าส์จะทำแค่ไม่กี่ห้องแต่คุณคีบอกว่าตามแบบที่ทำออกมาก็ดีแล้วและทุกคนก็เห็นด้วย ส่วนเรื่องราคามลก็มีความเห็นตรงกับคุณค่ะว่าถ้าลดลงได้อีกสักหน่อยก็คงจะดีเพราะมันเหมือนเป็นคอสที่ฟุ่มเฟือยมากจนเกินไป”
บรรยากาศตึงเครียดในห้องประชุมเริ่มเกิดขึ้นเมื่อไม่มีใครพูดต่ออะไรต่อจากนั้น ข้อเสนอแนะของคนอื่นถูกพับเก็บเมื่อคีรตินั่งนิ่ง เสียงลมแอร์ภายในห้องประชุมสีขาวขนาดใหญ่ดูจะดังขึ้นเรื่อยๆ และนั่นมันคือสิ่งที่ภัทรไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก เขาเอนตัวเข้าหาคนด้านข้าง ความสนิทสนมจากการได้นั่งด้วยกันเป็นประจำทำให้ภัทรตีซี้ได้เพื่อนคนแรกในบริษัทเพิ่มมาอีกหนึ่ง
“ทำไมไม่ลดสเปคเฟอร์นิเจอร์ลงสักนิดแล้วหาราคาที่มันคุ้มกว่านี้ล่ะพี่เล็ก มันก็น่าจะมีบ้างแหละ”
“แบรนด์ที่ไม่มีเสียงนายเขาไม่ค่อยชอบกัน มันไม่ค่อยเป็นหน้าเป็นตาให้กับองค์กรมากเท่าไหร่ ยิ่งแบรนด์แพงๆเขาก็ยิ่งชอบเพราะบริษัทเราเคร่งเรื่องชื่อเสียงจะตาย ใครๆก็รู้”
คนหน้าหวานเบ้ปาก ไม่ค่อยเข้าใจความคิดพวกนั้นมากเท่าไหร่
“เรื่องลงทุนหรือกำไรอะไรนี่ไม่ค่อยเข้าใจเลย”
“แล้วมีเรื่องอื่นถนัดอีกไหมนอกจากกวนพี่?” อีกคนถามเชิงหยอกล้อ ภัทรอมยิ้มก่อนจะตอบกลับ
“อย่างภัทรก็ถนัดรับใช้คุณคี”
เสียงหัวเราะคิกคักจากฝั่งขวามือทำเอาเจ้านายเพ่งเล็งในทันใด ถ้าไม่ติดว่าเป็นคนตัวเล็กก็คงจะโดนปรามเสียไม่น้อย แต่เพราะรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นบ่อยครั้งจึงทำให้คีรติเพียงปล่อยผ่านและหันไปถามคู่กรณีอีกคนแทน
“คุณเล็กมีอะไรจะเสนอไหมครับ?”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความชิดใกล้กับคนในครอบครองตนเองหรือเปล่าทำให้เสียงที่เปล่งออกไปเคร่งขรึมยิ่งกว่าทุกที เล็กยืดตัวตรง บอกความเห็นของภัทรออกไปโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะพูดแบบนั้น
“ถ้าเราพอจะลดสเปคลงมาหรือเปลี่ยนแบบที่สามารถให้รายเก่าเขาผลิตได้ก็คงจะดีนะครับ” มือใหญ่วาดไปตามการอธิบาย “ความเห็นจากภัทรเขาครับ”
ชื่อเขาจากบทสนทนาทำภัทรยืดตัวตรง สายตาทุกคนจับจ้องมาเป็นทางเดียวกันจนต้องยิ้มแหยแล้วพยักหน้าให้กับคีรติอย่างช่วยไม่ได้
พี่เล็กนะพี่เล็ก..ไม่ต้องพูดถึงเขาก็ได้ด้วยซ้ำ!
เสียงหัวเราะในลำคอเจ้านายดังขึ้นแผ่วเบา คีรติยิ้มเยาะชอบใจก่อนจะเปิดบทสนทนาเรื่องใหม่ในทันทีเมื่อการประชุมในครั้งนี้เริ่มกินเวลายาวนานกว่าที่ตั้งใจไว้
“คุณมลช่วยเก็บเรื่องนี้ไปคิดทีนะครับ แล้วเราค่อยหารือกันครั้งหน้า ขอการอนุมัติเรื่องสุดท้าย เชิญครับ”
/
เสียงถอนหายใจของคนที่ใช้สมองทำงานอย่างหนักดังขึ้นท่ามกลางโถงทางเดินขนาดใหญ่ มือซ้ายยกขนมปังที่หยิบจากห้องประชุมขึ้นกินจนแก้มพอง มือขวาพยายามหอบโน๊คบุ้คและเอกสารมากมายชิดตัวพร้อมกับเร่งฝีเท้าไปตามทางเพื่อหวังจะขึ้นลิฟต์ไปยังห้องทำงานของตัวเองให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
ยิ่งใกล้จะสิ้นปีมากเท่าไหร่ งานก็ดูจะเยอะมากขึ้นเท่านั้น
ติ๊ง!
สัญญาณไฟรอบกรอบตัวลิฟต์บ่งบอกว่ามันกำลังเดินทางมาถึง เขารอให้ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาก่อนแล้วก้าวเท้าเข้าไปด้านในก่อนจะพบว่ามีอีกคนยืนอยู่ก่อนแล้ว
“เพิ่งเก็บของเสร็จหรอครับ?” คีรติเอ่ยถาม สองมือสอดเข้าที่กระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางสบาย
“ครับ” มือเล็กกดปุ่มปิดลิฟต์แล้วพูดต่อ “ภัทรนึกว่าคุณคีอยู่บนห้องทำงานแล้วซะอีก”
“ผมลงไปคุยงานมานิดหน่อย”
น้ำเสียงที่แปลกไปจากที่เคยได้ยินทำเอาร่างโปร่งรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย มันช่างแตกต่างกับน้ำเสียงของคนที่ชอบดุในห้องประชุมเป็นอย่างมากทั้งๆที่เป็นคนคนเดียวกัน เขาหันไปมองด้วยความสงสัย แต่อาจจะไม่ไวเท่าคีรติที่เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะโน้มลงจนใบหน้าเราอยู่ห่างเพียงคืบ
มือเขายกโน๊ตบุ๊คขึ้นแนบอกเพื่อกั้นกลางแม้อยากให้เราแนบชิดกันเสียมากกว่า
ภัทรหอบหายใจไม่เป็นจังหวะ อาการนี้เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติทันทีที่คีรติเข้าใกล้ เขากำลังตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองไม่ได้และมันเป็นแบบนี้มาตลอดกับการแอบชอบผู้ชายตรงหน้า
ผู้ชายที่เป็นข้อยกเว้นเพียงหนึ่งเดียวของเขา
นิ้วโป้งถูกยกขึ้นมาเช็ดริมฝีปากที่เปรอะเปื้อนเศษขนมปังของคนตัวเล็กกว่าอย่างตั้งใจ สายตาอีกคนจับจ้องไปยังปากบางแน่นิ่ง คีรติกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะลูบไล้มันอีกครั้งคล้ายต้องมนตร์ ภัทรกะพริบตาปริบ ยืนนิ่งให้อีกฝ่ายได้สัมผัสโดยไม่ขัดขืน
คล้ายเวลาผ่านไปเชื่องช้าจนกว่าเสียงลิฟต์จะดังบ่งบอกว่าเขาทั้งคู่ได้ถึงที่หมายเป็นที่เรียบร้อย ทันใด สมองเขาก็สั่งการให้ทำบางอย่างจนคนตรงหน้ากลับเป็นฝ่ายชะงักนิ่งไปเสียเอง
เหตุจากลิ้นร้อนที่ส่งมาแลบเลียนิ้วนั้นเชื่องช้าคล้ายไม่ตั้งใจทำเอาคนตัวสูงหักห้ามใจอย่างยากลำบาก
ภัทรเก็บซ่อนรอยยิ้มไว้ภายใน ถอยหลังก่อนจะรีบเดินออกมาอย่างรวดเร็วเพื่อบ่งบอกว่าเขาเองก็เผลอที่ทำลงไปแบบนั้น
แต่ความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่…
เจ้าของการกระทำวาบหวามนั่งลงบนโต๊ะก่อนจะยกสองมือขึ้นปิดบังใบหน้าของตัวเองทันใด ไม่ใช่เพราะเขินอายกลัวว่าจะมีใครเข้ามาเห็นแก้มใสที่ขึ้นสี แต่เป็นเพราะเขาเก็บรอยยิ้มนั้นไว้ไม่ได้อีกแล้วต่างหาก
ให้ตายเหอะ
ชอบมากๆเลยแหละเวลาที่ได้อ่อยคุณอย่างแนบเนียนแบบนี้...
#คุณไม่ตรงปก
041118
before30october
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ผลัดกันอ่อยเลยนะ2คนนี้ :katai5:
-
ใครจะร้ายกว่ากันนนนน :hao7: :hao7:
-
อ่อยกันไปมา~
-
แหม ตกหลุมกันไปแล้วหรือเปล่า
-
อยากอ่านต่อ อ่อยกันเก่งงงงงงงงงงงง
-
เหมือนคนศีลเสมอกันมาเจอกันนนน :hao7:
-
ยกนี้ให้เสมอถึงจะแอบเทคะแนนให้คุณเลขาหน่อยๆ อ่อยเก่งจนน่าจับมาตี
-
:katai2-1:
-
ว้ากกกกกกกก เอาอีกกกกกกกกกกก เอาอีกค่าาาาาาาาาาาาาา :impress2:
-
รอติดตาม :o8:
-
กรี้ดดดดด ชอบอะไรแบบนี้
-
วี้ดดด อ่อยเก่งงง
-
ฮื้ออออ ต้องงี้สิ ต้องแบบนี้เลยยย
-
อ่านแล้วลุ้นมากเลยค่ะ
อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกง รุ้สึกเหมือนเค้ารู้เชิงกันดี
แต่กั้นๆไว้
-
โอ้โหหหหหหหหห เขาร้ายนะคะหัวหน้า!!! แต่ว่าหัวหน้าก็คงจะร้ายเหมือนกันใช่ไหมคะ แฮ่กๆ
-
:haun4: :haun4:
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 4 : ดินเนอร์
_________
“ภัทรรบกวนด้วยนะครับ...ครับ...ขอบคุณครับ”
หลังจากวางสาย กระดาษในมือก็ถูกส่งไปวางยังกองงานด้านข้างเพิ่มอีกปึกใหญ่จนตอนนี้มันสูงเกือบจะเท่าแก้วกาแฟที่ตั้งไว้อยู่รอมร่อ เขาเหล่มองเอกสารด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
ถ้าไม่ใช่คีรติ เขาก็คงไม่มีวันทุ่มเทให้กับทุกอย่างมากขนาดนี้เป็นอันขาด
แน่นอนอยู่แล้ว...ใครๆก็อยากลงสนามเดิมพันถ้าของรางวัลมันคุ้มที่จะเสี่ยง
มันเกิดขึ้นในงานเลี้ยงงานหนึ่งที่คุณลุงลากเขามาด้วยเพียงเพื่อหวังให้หลานชายได้รู้จักสังคมของนักธุรกิจ แน่นอนว่าภัทรไม่ได้มีความยินดีที่จะไปเลยสักนิดถ้าไม่ติดว่าไม่อยากขัดใจผู้ใหญ่ที่เอ็นดูเขามาโดยตลอด เจ้าตัวก็คงจะปฏิเสธอย่างแน่นอน มุมหนึ่งข้างกระจกใสบนตึกชั้นสูงสุดในงานเลี้ยง ̶ เขาซ่อนตัวในมุมนั้นด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย จ้องมองผู้คนที่เดินผ่านไปมาในชุดแสนสวยราคาแพง โดยส่วนใหญ่แล้วมักจะจับกลุ่มคุยกันเป็นวงกว้างต่างจากเขาที่ปลีกตัวออกมาอย่างเงียบเชียบ
เช่นเดียวกับผู้ชายอีกคนที่มีจุดประสงค์ไม่ต่างกัน
ไม่รู้ว่าเพราะชุดสูทสีดำสนิทหรือเส้นผมสีเดียวกันที่มันขับให้คนคนนั้นดูน่ามองจนละสายตาไม่ได้ ภายใต้ใบหน้าราบเรียบไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆทำให้เขาไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไร ถึงแม้จะไม่มีอะไรที่ทำให้อีกคนเป็นจุดสนใจ แต่ภัทรก็เห็นว่าสายตาแขกในงานที่ชำเลืองมองมายังอีกฝ่ายก็มีมากอยู่พอตัว
นาฬิกาเหล็กสีเงินที่พาดไว้ยังข้อมือแข็งแกร่งถูกยกขึ้นดูเป็นหนที่สอง คล้ายกับคนตัวสูงกำลังเฝ้ารอใครสักคน และไม่นาน ผู้ชายมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับคุณลุงก็ยกมือไหว้สวัสดีคนตรงหน้าพร้อมกับการไหว้รับของอีกฝ่าย เป็นครั้งแรกอีกเหมือนกันที่ภัทรเห็นรอยยิ้มจางปรากฏบนใบหน้านิ่งเฉย มันดูต่างออกไปเมื่อมันไม่ได้ดูหยิ่งผยองแบบที่เป็นมาตลอดสามสิบนาทีที่ยืนอยู่ และนั่นก็ทำให้เขารู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก
อีกฝ่ายก้มหัวให้กับทุกคนที่เข้าหา ไม่ว่าจะอายุน้อยกว่าหรือมากกว่า น่าจะเป็นคนดังของแวดวงนี้อยู่พอสมควรเพราะนักธุรกิจที่เขาพอจะรู้จักก็เข้ามากล่าวทักทายด้วยกันทั้งนั้น ภัทรเบ้ปาก ก่อนจะละสายตาออกจากคนตรงหน้าเมื่อได้ยินเสียงของผู้มาใหม่ด้านข้าง
‘คีรติเขามาด้วยหรอ ปกติไม่เห็นออกงานสังคมเท่าไหร่เลย?’ มือเล็กป้องปาก หญิงสาวสองคนกระซิบกระซาบกันอยู่ใกล้โดยไม่สนใจว่าเขาจะได้ยินหรือเปล่า
‘เพราะเป็นบริษัทของลูกน้องคนเก่าลาะมั้ง’
‘งั้นหรอ แต่ช่างเถอะ ยังไงวันนี้คุณคีก็ยังหล่อเหมือนเดิมเลย’
‘นั่นสิ หล่อแล้วยังเก่งอีกด้วยนะ ได้ข่าวว่าเขาจะเปิดตัวโปรเจคใหม่ที่สิงคโปร์ ไม่รู้เรื่องจริงหรือว่าเป็นแค่ข่าวลือ’
บทสนทนาที่ยกยอคีรติยังมีให้ได้ยินเรื่อยๆ และมันก็เป็นจริงดังที่เขาคาดเดาไว้ทั้งหมด
ดูเหมือนผู้ชายตรงหน้าจะเป็นคนสำคัญจริงๆซะด้วย
คนตัวเล็กหัวเราะหึในลำคอก่อนจะวางแก้วไวน์ในมือลงบนถาดของบาร์เทนเดอร์สักคนในงาน เจ้าตัวตรงดิ่งมายังห้องน้ำเพื่อจัดการธุระของตัวเองให้แล้วเสร็จ เมื่อก้าวออกมา โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นรัวพร้อมกับปรากฏชื่อของเลขาส่วนตัวบนหน้าจอ
(คุณภัทรอยู่ที่ไหนคะ)
“ภัทรอยู่ห้องน้ำกำลังจะออกไป พี่หน่อยมีอะไรรึเปล่าครับ” เขาใช้สายตาสอดส่องมองหาคนปลายสายท่ามกลางแขกเหรื่อจำนวนมาก
(พี่มีเรื่องจะรบกวนภัทร..นิดหน่อย) เสียงหญิงสาวฟังดูตะกุกตะกัก ท้ายประโยคแผ่วเบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน เขาแปลกใจเล็กน้อยแล้วพยายามเรียกหาอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้น
“พี่หน่อย พี่หน่อยครับ ได้ยินภัทรมั้ย?”
ความรู้สึกไม่ชอบมาพากลยังคงอยู่เมื่อได้ยินเสียงอื้ออึงตอบกลับมาแต่ไม่มีประโยคใดเอื้อนเอ่ย ในจังหวะที่ภัทรกำลังหันหลังกลับ สายตาของเขาก็มองเห็นเลขาคนสนิทที่กำลังถือโทรศัพท์ค่อยๆล้มตัวลงอย่างไร้สติ
พร้อมกับผู้ชายอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ กำลังรับร่างของเธอเอาไว้ให้อยู่ในอ้อมแขน
ผู้ชายคนนั้น...ที่ยืนหลบอยู่มุมเดียวกันเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า
ผู้คนบริเวณรอบข้างต่างตกใจไม่ต่างจากเขา เสียงฮือฮาดังขึ้นเป็นหย่อม โชคดีที่โถงทางเข้าไม่ค่อยมีผู้คนมากนักทำให้สถานการณ์ไม่แตกตื่นจนเกิดกว่าจะรับมือไหว ภัทรมองภาพนั้นนิ่ง ไม่รู้ทำไมถึงไม่ยอมเข้าไปใกล้แม้จะเป็นห่วงนิสานารถไม่น้อยไปกว่าคนอื่นเลยสักนิด
อาจจะเป็นเพราะการที่เห็นร่างสูงรีบถอดเสื้อสูทของตัวเองขึ้นคลุมยังร่างกายของอีกฝ่ายโดยไม่ลังเลว่ามันจะเปรอะเปื้อน เพราะการที่มือใหญ่รีบถอดส้นสูงสีดำสนิทแล้วตั้งใจนวดไปยังปลายเท้าเบาๆในตอนที่เริ่มมีคนเข้ามาช่วย
หรือเพราะหน้าอกด้านซ้ายของเขาที่เริ่มเต้นผิดจังหวะกับความใจดีที่ไม่เคยได้พบเจอ
กับผู้ชายคนนั้น
ที่จู่ๆก็เข้ามาทำให้ความคิดบางอย่างของเขามันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
/
“ร้านซ่อมรถหรอครับ?”
“อืม พี่เพิ่งไปสอยเสามา ท้ายบุบเลย”
“ฮ่าๆ ภัทรก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ไม่เคยชนสักครั้งเพราะไม่ค่อยได้ขับบ่อย” เขาพูดโดยยังไม่หันไปมอง วางของตกแต่งลงบนชั้นวางไม้เมื่อทำการสำรวจห้องของอีกฝ่ายแล้วเสร็จ มืออีกข้างยังถือเอกสารที่นำมาด้วยไม่ห่างตัว
“จริงหรอ?”
“ครับ”
โกหก
ไม่ใช่ว่าไม่รู้จักหรอก แต่เขามักจะให้คนอื่นจัดการตลอดเสียมากกว่า
กับคนที่โดนเลี้ยงให้อยู่สบายมาทั้งชีวิตก็คงไม่แปลก
“เดี๋ยวภัทรช่วยหาให้ก็ได้ครับ พี่เล็กอยากได้อู่แบบไหน” เขาถามต่อ บทสนทนาในยามบ่ายของคนแอบอู้งานเริ่มกินเวลานานมากขึ้นเรื่อยๆ อาจเป็นเพราะมุกตลกของอีกคนทำให้ภัทรรู้สึกผ่อนคลายมากกว่าเก่า เขาอยากจะขอบคุณคนตรงหน้าเป็นครั้งที่ร้อยที่ทำให้ชีวิตการทำงานในบริษัทไม่เงียบเหงาอย่างที่คิด
“ภัทร”
“ครับ” อีกคนเงยหน้าจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ เอนกายไปด้านหลังเพื่อพิงพนักของเบาะนุ่ม
“รู้จักน้องแม็คไอทีไหม?”
“ใช่คนตัวสูงๆ มัดผมจุกไหมครับ ถ้าแม็คนั้น ภัทรก็พอรู้จักอยู่บ้าง เขาเข้ามาคุยเรื่องงานเมื่อวันก่อน” นิ้วเรียวดันกรอบแว่นขึ้นสูงเมื่อมันไถลตกหล่น พิงตัวไว้กับโต๊ะอีกด้านแล้วมองคนถาม
“แม็คนั้นแหละ…เขาบอกว่าภัทรน่ารักดี”
“อ่า หรอครับ?”
“ห้องบัญชีก็ชอบเล่าเรื่องเราให้ฟังอยู่บ่อยๆ เสน่ห์แรงเหมือนกันนะเนี่ย”
คนที่ฟังอมยิ้ม ไม่เคยคิดว่าการทำตัวเฉิ่มจะทำให้ชีวิตของเขาไม่ต่างจากเดิมเลยแม้แต่น้อย ภัทรคนเก่ากับภัทรคนนี้ก็ยังมีมุมที่มันทับซ้อนกันเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่
ไม่ว่าจะเป็นภัทรคนไหนก็มักจะมีผู้ชายเข้าหาไม่เคยขาด
“ไม่หรอกครับพี่เล็ก ใครเขาจะไปชอบภัทรกัน” คำปฏิเสธถูกเอื้อนเอ่ยเพื่อไม่ให้ดูหลงตัวเองมากเกินไป คนอายุมากกว่าหัวเราะขบขัน มองเลขาของเจ้านายด้วยความเอ็นดู
“เรายังไม่มีแฟนใช่ไหมล่ะ”
“ยังครับ”
“แม็คมันก็นิสัยดีนะ เผื่อมีโอกาสได้ทำความรู้จัก”
“เขาไม่ได้จะจีบภัทรเสียหน่อย เดี๋ยวนี้พี่เล็กชอบทำตัวเป็นพ่อสื่อหรอครับ?” คิ้วขมวดเป็นปมของคนฟังทำเอาเสียงหัวเราะดังมากขึ้นกว่าเก่า ก่อนที่เสียงเคาะประตูหน้าห้องพร้อมกับเจ้าของชื่อที่ถูกพาดพิงถึงจะเข้ามายังด้านในเหมือนรู้ว่าตัวเองกำลังเป็นหัวข้อของบทสนทนานี้อยู่
“ผมมาขัดจังหวะรึเปล่า” รูปร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามายังด้านในก่อนที่จะนำเอกสารในมือวางไว้บนโต๊ะ
“เปล่าครับ” ภัทรยิ้มตอบ และนั่นทำให้อีกฝ่ายได้สบตากับเขาในตอนที่หันมาหา ยิ้มจางถูกส่งกลับมาจากผู้มาใหม่ เขาเห็นพี่เล็กแอบมองเราทั้งคู่ในตอนที่หยิบเอกสารขึ้นอ่าน ภัทรเม้มริมฝีปากแล้วคลายออกก่อนที่จะขอตัวลาเมื่อพบว่าควรไปทำหน้าที่ของตัวเองให้แล้วเสร็จ
สองเท้ามุ่งหน้าไปยังลิฟต์โดยสารที่อยู่ฟากฝั่งของตึก แฟ้มเอกสารในมือรวบแน่นเข้าหากันอีกครั้งก่อนจะได้ยินใครสักคนวิ่งมาสมทบด้านหลังในจังหวะที่กดปุ่มสีเทา
“งานเยอะหรอครับคุณภัทร” ชายหนุ่มเอ่ยถาม ภัทรก้มหน้าให้เล็กน้อยตามมารยาทก่อนจะตอบกลับ
“ครับ วันนี้ภัทรเดินเอกสารทั้งวันเลย”
“ฮ่าๆ งี้แหละนะ ช่วงสิ้นปีทีไรออฟฟิศวุ่นกันทุกที”
เพราะมัวแต่สนใจคนด้านข้างที่พูดคุยด้วย ภัทรเลยไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครบางคนหยุดยืนอยู่ด้านหลังของพวกเขาทั้งคู่ ประโยคหลอกล้อที่อีกฝ่ายมีให้กลับมากขึ้นจนภัทรแอบใจเต้นแรงไปกับการหว่านล้อมด้วยคำหวาน แต่ถึงอย่างนั้น ความต้องการเขายังคงแน่ชัดและมีแค่ผู้ชายเพียงคนเดียว
สัญญาณลิฟต์บ่งบอกว่าการจากลากำลังจะเดินทางมาถึง ดังนั้น ผู้ชายตัวสูงจึงเอ่ยคำชวนที่เก็บเอาไว้มาเนิ่นนาน
“คุณภัทรครับ”
“ครับ?” เขาหยุดชะงักเพราะเสียงเข้ม อีกคนเกาท้ายทอยก่อนจะพูดต่อ
“เย็นนี้ไปทานข้าวด้วยกันไหมครับ แผนกผมกับแผนกพี่เล็กมีนัดสังสรรค์จบโปรเจคพอดี เห็นคุณภัทรยังไม่เคยไปด้วยกันเลยอยากมาชวน”
เขานิ่งคิด ถึงอยากเก็บตัวเพราะกลัวว่าจะมีใครล่วงรู้ความจริงเข้าแต่พื้นฐานความต้องการของตัวเองมันกลับสวนทางกันเป็นอย่างมาก
เพราะมนุษย์เป็นสัตว์สังคม และคนที่ชอบเข้าสังคมอย่างเขามีหรือที่จะไม่หวั่นไหวกับคำร้องขอ
“คือ ̶ ”
“ขอโทษนะครับ เย็นนี้ภัทรมีนัดกับผมแล้ว”
ไม่ทันได้พูดต่อแรงดึงจากมือใหญ่ก็ทำให้ภัทรต้องรีบเดินตามเข้าไปในลิฟต์ กลิ่นน้ำหอมที่โชยเจือจางทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าใครที่เป็นคนขัดจังหวะ ประตูลิฟต์ปิดลงพร้อมกับใบหน้างุนงงของคนที่ยังยืนอยู่ด้านนอก ถึงจะดูเสียมารยาทไปสักหน่อยแต่ภัทรก็จะถือว่ามันเป็นเรื่องดีๆที่เกิดขึ้นในวันนี้อย่างช่วยไม่ได้
ก็คีรติน่ะ...กำลังหึงเขาอยู่ไม่ใช่หรอ?
แรงรัดจากมือใหญ่ที่เกาะกุมไว้ยังแขนเล็กยังไม่คลายออกจากเดิม ความอุ่นที่ส่งผ่านการสัมผัสทำให้ภัทรอมยิ้ม
“เอ่อ คุณคีครับ...” เขาเอ่ยเรียกถึงแม้จะอยากอยู่แบบนี้ให้นานอีกสักหน่อย
“ว่าไง” ประโยคห้วนๆมาพร้อมกับเสียงทุ้มที่เดาความรู้สึกไม่ได้
“คือ...แขนภัทร...”
“โทษที”
“ครับ”
ถ้าเป็นภัทรคนเก่า เขาก็คงจะถามไปตรงๆว่าทำไมคีรติถึงต้องลากจัวเองออกมาเช่นนี้ แต่เพราะภัทรคนนี้ยังต้องเก็บทุกอย่างเอาไว้ข้างใน การที่จะเป็นตัวของตัวเองมากไปอาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่นัก
ติ๊ง!
เราทั้งคู่เงียบจนลิฟต์มาถึงชั้นปลายทาง เขารอให้คีรติก้าวออกไปก่อน แต่อีกคนก็ยังยืนนิ่ง เป็นเวลานานกว่าที่ภัทรจะตัดสินใจเดินออกมาเป็นคนแรก และรอบนี้ข้อมือของเขาก็ถูกรั้งเป็นครั้งที่สอง
“คุณภัทรครับ”
“ครับ”
“วันนี้ไปทานข้าวเย็นเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหม?”
/
ถามว่าคนอย่างภัทรน่ะหรอจะปฏิเสธ
ในเมื่อเหยื่อตั้งใจวิ่งเข้าถ้ำเสือแล้วบังเอิญว่าเสือเกิดสนใจทำไมเหยื่อจะต้องเสียใจที่โดนขย้ำ
รถยนต์คันหรูสองที่นั่งเคลื่อนตัวด้วยความเร็วคงที่ไปยังจุดหมาย ท้องฟ้ามืดสนิทมีเพียงแสงจากตึกใหญ่และแสงไฟจากท้องถนนที่ส่องผ่าน ทางพิเศษที่ใช้โดยสารสิ้นสุดลง ณ ถนนเส้นหนึ่งที่เป็นสี่แยก เรามีบทสนทนากันเล็กน้อยเมื่อสภาพการจราจรติดขัดแต่ไม่นานร้านอาหารที่เขาพอจะคุ้นชื่อก็ปรากฏตรงหน้า
ภัทรเปิดประตูรถลงก่อน อาจจะเพราะยังเกร็งกับการนั่งรถกับอีกฝ่ายสองต่อ คีรติตามมาด้วยชุดสูทที่เห็นมาทั้งวัน สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางสบาย
“เข้าไปข้างในกันเถอะครับ”
“คุณคี”
เขาเรียกในตอนที่อีกฝ่ายกำลังจะออกเดิน สองเท้ามุ่งตรงไปหาเจ้านายแล้วหยุดยืนตรงหน้า ช้อนตามองภายใต้กรอบแว่นใสแล้วเอ่ยขออนุญาต
“ขอโทษทีนะครับ เนกไทของคุณมันเบี้ยวนิดหน่อย”
ภัทรไม่รอคำตอบเมื่อเอื้อมมือไปจัดชุดให้คนตัวสูง เพราะรู้ดีว่าคีรตินั้นไม่มีทางขัดขืนกับสิ่งที่มอบให้ สังเกตได้จากสายตาแพรวพราวที่มองมาคล้ายเจอของถูกใจ เขาขยับเจ้าเนกไทสีดำที่มันไม่ได้เบี้ยวอย่างที่พูดไว้ ใช้มือลูบไล้ปกเสื้อเชิ๊ตสีขาวจากทางด้านหลังและนั่นทำให้เหมือนกับว่าเขากำลังใช้มือคล้องคออีกฝ่าย ร่างกายเราแนบชิดเมื่อคีรติขยับเข้าใกล้ นิ้วชี้บรรจงกรีดกรายเข้ากับลำคอแกร่งเป็นทางก่อนทั้งหมดจะหยุดลงที่เสื้อสูทตัวนอก
พร้อมกับเสียงลมหายใจขาดห้วงของเขาเองที่ไม่สามารถกักเก็บไว้ได้
ดวงตากลมโตหลับลงพยายามเรียกสติให้คืนกลับมาโดยไว มือสองข้างกำแน่นเข้าหากันทิ้งไว้บนอกแกร่ง คีรติแปลกใจเมื่อเห็นอาการของเขาจึงรีบเข้ามาประคองเอาไว้ นิ้วมือที่ไล้ไปมาบนเอวผ่านเนื้อผ้าทำให้ร่างกายร้อนรุ่มกว่าเดิมหลายเท่าตัว
ไม่น่าเลย
คนคนนี้มีอิทธิพลต่อใจเขามากเกินไป
“คุณภัทร เป็นอะไรไหมครับ?”
เขาพยายามผละตัวห่าง ไม่ใช่เพราะรังเกียจแต่ร่างกายของอีกฝ่ายกำลังกระตุ้นความต้องการที่ซ่อนไว้ให้เผยออก
“ภัทร..ไม่เป็นไรครับ” เสียงเขาตะกุกตะกัก ก้มหน้าลงเพื่อปกปิดอารมณ์วาบหวามที่พุ่งขึ้นสูง
“คุณแน่ใจนะ?”
“...” คนตัวเล็กกว่าไม่ได้ตอบรับ พยายามลบภาพของตัวเองบนเรือนร่างของคีรติให้หายไปจนหมดแล้วประคองตัวเดินไปอีกทางโดยไม่ลืมที่จะทิ้งข้อความเอาไว้
“งั้น..ผมขอตัวไปห้องน้ำสักครู่แล้วกันครับ”
#คุณไม่ตรงปก
081118
before30october
-
ยกให้เป็นคู่อ่อยแห่งปี อ่อยกันเก่งเหลือเกินนนนนน
-
ไม่ตรงปกหนักมาก อู้วววว ตื่นเต้น
-
เสือทั้งคู่
-
จะเป็นลมทุกคนั้งที่อ่านค่ะ นี่ว่าคุณคีก็ไม่เบา :hao5:
-
อ้อยยยยยยยยยยกันเก่งงงงงงงเหลือเกินค้าาา :jul1: :hao7:
-
น้องงงงงงงงงง อ่อยเองไม่ไหวเอง หนูเอ๊ย :hao6:
-
คู่พระนาย อายุเลขสามแล้ว ทำไมรู้สึกแซ่บแซบ
-
อยากอ่านเรื่องแบบนี้ เด็ด เผ็ด มันส์ โอยยยยยย ไม่อยากจะนึกฉาก...
มันหมูที่ทอดยังสู้ไม่ได้เลยจ้าาาาาาาา
-
อื้อหืออออ ไม่เบากันทั้งคู่ :hao7:
-
ขี้อ่อยพอกันทั้งคู่เลย :-[
รอตอนต่อไปค่า
-
โอ้ยยยยย ถูกจริตแม่ยก 10 10 10!!! ไปเล๊ยยยยย
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 5 : แผนการ
_________
มือทั้งสองข้างกำแน่นวางบนต้นขา เสียงลมหายใจผ่อนปรนเป็นจังหวะเดียวกับอวัยวะบนอกด้านซ้าย เขาเอนตัวนั่งตรงหลังจากผนังหินอ่อนด้านหลังเป็นที่พิงมาแล้วพักใหญ่ อารมณ์คงที่กลับมาเป็นปกติเมื่อเจ้าตัวพยายามอย่างหนักที่จะหลีกหนีต้นเหตุที่ทำให้มันเกิดขึ้น
เขาหักห้ามใจตัวเองไม่เก่ง อันนี้เขารู้
และยิ่งการหักห้ามใจกับคีรติ ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
คนที่นั่งอยู่ในห้องน้ำมาเป็นเวลานานลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ผลักประตูออกไปเบาๆแล้วค่อยๆก้าวเข้าไปในร้าน เสียงเพลงบรรเลงคลอเคล้าไปโดยทั่ว แสงไฟสีส้มจางทำให้ตัวร้านที่ตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นดูสวยสมคำร่ำลือ ภัทรรีบตรงไปยังโต๊ะที่มีผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งชื่นชมบรรยากาศด้วยท่าสบายและจิบไวน์ในแก้วไปพลาง
“ขอโทษทีนะครับ” เขาพูดในตอนที่นั่งลงยังอีกฝั่ง คีรติหันมามองพร้อมกับวางแก้วในมือไว้ด้านข้าง
“คุณภัทรไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม?”
“ครับ เมื่อกี้รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย สงสัยเพราะเมื่อคืนก่อนภัทรนอนไม่ค่อยหลับ”
“ผมรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณรึเปล่า?” อีกคนถามกลับ ภัทรรีบส่ายหน้าปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
“ไม่ครับ ได้ออกมาข้างนอกบ้างก็ดีเหมือนกัน” รอยยิ้มหวานถูกส่งให้เพื่อยืนยันสิ่งที่พูดออกไป คีรติยกยิ้มตาม ก่อนจะวางเมนูที่รับจากพนักงานไว้ตรงหน้าเขา
“เลือกเลยครับ”
เขาสั่งอาหารสองสามอย่าง ไม่เยอะเกินไปสำหรับคนสองคนที่ต้องการใช้เวลายามเย็นร่วมกัน มือเรียวยกไวน์ขึ้นจิบตามคนด้านข้าง เสมองไปยังรอบตัวร้านเพื่อสำรวจ ผู้คนด้านในมีเพียงประปราย โต๊ะและเก้าอี้บางตัวยังไม่ถูกผู้ใดจับจองสำหรับมื้อค่ำของวัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้ร้านดูเงียบเหงาจนเกินไปเท่าไหร่นัก
“บรรยากาศดีจังเลยนะครับ” เขาเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน อาจเพราะไม่รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไรกับสายตาที่มองมาอยู่ตลอด
“ครับ ยิ่งมากับคุณ”
ความหมายที่แฝงในประโยคทำเอาภัทรเม้มริมฝีปากช้าๆอย่างเขินอาย ใช้นิ้วดันแว่นขึ้นเมื่อไม่รู้ว่าต้องเอาแขนไปวางไว้ตรงไหน
“คุณภัทรชอบดื่มไวน์ไหม” อีกฝ่ายถาม เสมองไปยังแก้วใสบรรจุของเหลวสีแดงก่ำที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ชอบครับ”
“งั้นหรอ?”
“เอาจริงๆแล้ว ภัทรทานได้ทุกอย่าง”
เขาตอบไปแบบนั้นและนั่นทำให้ร่างสูงหัวเราะคล้ายชอบใจ
“กินเก่งสินะครับ เห็นที่โต๊ะมีขนมตลอดเลย”
“คุณคีสังเกตด้วยหรอ?”
“ก็เห็นหนุ่มๆชอบฝากของมาให้ตลอด”
“ไม่ใช่แบบนั้นเลยครับ คือภัทร..เฮ้ออ” ข้อแก้ตัวไม่ได้ถูกเอื้อนเอ่ยเพราะเจ้าของมันถอนหายใจออกมาแทน คนโดนกล่าวหาเบ้ปากขึ้น กลัวว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิดเรื่องของตัวเองไปมากกว่านี้
“ครับ?” คนตัวสูงถามกลับเมื่ออีกคนเงียบไปนาน สองมือเคาะลงบนโต๊ะคล้ายชอบใจที่ได้แกล้ง
“คุณคีกำลังเข้าใจผิด”
“…”
“ภัทรไม่ได้ชอบเขา”
“…” คีรติไม่พูดอะไรต่อแต่อมยิ้มอยู่อย่างนั้น ร่างโปร่งยืดตัวขึ้นเล็กน้อยแก้เขินก่อนจะรีบต่อประโยคกลัวว่ามันจะเงียบจนเกินไป
“งั้นภัทรควรจะทานให้น้อยกว่านี้ใช่ไหมครับ เพราะรู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีพุงเพิ่มมาหน่อยๆแล้ว” มือเล็กลูบหน้าท้องของตัวเองไปมาประกอบคำพูด เสื้อเชิ้ตตัวบางแนบชิดไปกับผิวเนื้อจนเขาไม่ได้สังเกตว่าคนที่มองอยู่แอบกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ
“ไม่ต้องหรอก” คีรติตอบปฏิเสธ ยกแก้วไวน์ขึ้นจรดริมฝีปากในตอนที่พูดประโยคถัดไปแล้วดื่มมันจนหมด “แบบนี้..กำลังดี”
ไม่ใช่ประโยคที่แฝงความนัยหรอก
ไม่หรอก
สายตาที่สำรวจไปจนทั่วร่างกายเขาต่างหาก...ที่ทำให้ความรู้สึกวาบหวามกลับมาอีกครั้ง
แก้มใสขึ้นสีจนภัทรต้องเบือนหน้าหนีออกไปอีกทาง ยกมือขึ้นลูบลำคอแก้อาการขัดเขิน ครั้งนี้ไม่ว่าภัทรตัวจริงหรือภัทรที่เป็นเลขาก็มีอาการเดียวกันโดยไม่ต้องปิดบังอีกต่อไป
ยิ่งสายตาที่เหมือนจะชอบใจที่เห็นเหยื่อตกหลุมพรางนั่นอีก
ให้ตายเหอะ...คีรติรับมือยากกว่าที่เขาคาดไว้จริงๆ
ต้องขอบคุณพนักงานที่มาเสิร์ฟอาหารในจังหวะนั้นพอดี ภัทรเลยตั้งหน้าตั้งตาทานโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ หลายครั้งที่โดนแอบมองแต่ก็พยายามชินกับสายตาคู่นั้นแม้จะทำไม่ได้ ยิ่งเมื่อคีรติตัดเนื้อชิ้นใหญ่แล้วยกวางให้ เขาก็ได้แต่ก้มหน้ารับประทานมื้อค่ำอย่างใจจดใจจ่อ
เราไม่ได้มีบทสนทนามากนักแต่เขาก็ไม่รู้สึกอึดอัดแต่อย่างใด เขาแค่ปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยมีความเงียบเป็นตัวช่วย มีรอยยิ้มจางของคนตัวสูงเป็นเครื่องบ่งบอกว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้อึดอัดเช่นเดียวกัน ภัทรวางมีดกับส้อมไว้บนจานเมื่อเขารับประทานเสร็จ รอคอยสักครู่ให้คีรติได้ชื่นชมบรรยากาศสักพักก่อนที่แผนการครั้งใหม่จะเริ่มต้นขึ้นโดยไม่ได้เตรียมการมาก่อน
เคร้งง!
“อ๊ะ!”
“คุณภัทร!”
แก้วไวน์ที่ร่วงหล่นพร้อมกับของเหลวที่เทราดลงบนตัวเขาถูกเจ้าของการกระทำคำนวณไว้เป็นอย่างดี
หนึ่ง ̶ แก้วต้องไม่แตก
สอง ̶ เขาต้องมีอาการตกใจอย่างแนบเนียน
และสาม ̶ เสื้อและกางเกงต้องเปียกจนแนบลู่ไปกับร่างกาย
ใจดวงเล็กเต้นกระหน่ำเมื่อเขาทำตามแผนการสำเร็จ คีรติรีบลุกขึ้นแล้วนำทิชชู่ช่วยเช็ดยังบริเวณที่เลอะ ภัทรแสร้งทำสีหน้าตกใจก่อนจะลุกขึ้นตามแรงที่อีกฝ่ายดึงไว้แผ่วเบา
“ผมว่าภัทรไปห้องน้ำก่อนดีกว่า”
“แต่ว่า...” เขาขัด อีกคนมองมาอย่างมีคำถาม “ภัทรไม่มีเสื้อเปลี่ยน”
คีรติชะงักไปเสี้ยววิก่อนที่จะเอ่ยตอบ...ด้วยประโยคที่ภัทรต้องการจะได้ยินมันมากที่สุด
“เดี๋ยวผมตามไป”
กระดุมเม็ดที่สองถูกปลดออกตามด้วยเม็ดถัดไปเมื่อเขาเข้ามายังห้องน้ำ กระจกใสสะท้อนเงาผู้ชายรูปร่างสมส่วนกำลังเผยผิวเนื้อทีละนิด ̶ จากลำคอ หน้าอก สู่หน้าท้องขาวแบบคนสุขภาพดี
ภัทรลูบไล้สาบเสื้อให้แยกออกจากกัน วักน้ำเพื่อทำความสะอาดจนรอยเปื้อนตรงกลางจางลงกว่าเก่า สองมือเท้าไว้ยังเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า สายตาไล่มองสภาพคนในกระจกช้าๆ เมื่อพอใจกับผลงานที่เกิดขึ้นจึงรอเวลาให้อีกคนมาถึง
“ภัทรอยู่ข้างในไหม?”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกของคนคุ้นเคย ต้องขอบคุณห้องน้ำที่สมราคากับตัวร้านจึงทำให้ภัทรสามารถอยู่กับคนตัวสูงสองคนภายในห้องเดียวได้ ห้องน้ำส่วนตัวถูกล็อกจากทางด้านในพร้อมกับของในมือคีรติที่ยื่นให้
“ขอบคุณมากเลยนะครับ ถ้าไม่ได้คุณคี ภัทรคงแย่แน่เลย”
คำขอบคุณถูกส่งให้พร้อมกับมือเล็กที่ลูบแขนอีกฝ่ายแผ่วเบา คีรติยืนนิ่ง ก่อนที่ภัทรจะต้องเดินถอยหลังจนสุดทางเพราะการเคลื่อนกายของคนตรงหน้า
หลังเล็กพิงกับกำแพงที่เย็นจัด อาจเป็นเพราะเสื้อที่เปียกน้ำทำให้ร่างกายของเขาสั่นไหว คีรติเอื้อมมือประคองใบหน้าเขาไว้ ใช้นิ้วโป้งไล้ไปมาอย่างเชื่องช้า ภัทรปล่อยให้อีกคนได้ทำตามใจโดยไม่ขัดขืน มือข้างหนึ่งทาบไว้ยังหน้าอกแกร่งในตอนที่อีกคนโน้มใบหน้าเข้ามาจนชิด และเขาก็ได้พิสูจน์จนรู้ความจริงแน่ชัดเกี่ยวกับคนตรงหน้าเพิ่มอีกหนึ่ง
คีรตินั้นมือไว้ยิ่งกว่าที่เขาเดาไว้เสียอีก
จากสัมผัสร้อนที่ประคองเอวเขาไว้ ลูบไล้ไปมากับขอบกางเกงอยู่อย่างนั้น
อีกคนเข้ามาใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าว อวัยวะที่อยู่ภายใต้อกด้านซ้ายของคนตัวสูงคงเต้นแรงไม่แพ้กันในตอนที่ริมฝีปากเราเกือบชิด คล้ายเรายังลังเลใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย แต่คีรติก็ทำลายความรู้สึกลังเลแล้วก้มลงมาหา...ในเสี้ยววิที่ภัทรเบี่ยงหน้าออกมาอย่างยากลำบากพร้อมกับซบลงยังไหล่หนา เสียงหัวเราะในลำคอดังตามมาก่อนที่ศีรษะจะได้รับสัมผัสแผ่วเบาจากมือที่เข้าทาบทับ
“ภัทร..ยัง...”
เสียงที่เปล่งออกไปแหบแห้ง ไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะความอยากเสียมากกว่า
“ไม่เป็นไร” คีรติลูบหัวเขาไปมา เอื้อนเอ่ยอีกครั้งเมื่อภัทรไม่ตอบอะไรกลับ
“...”
“ผมเข้าใจ”
มือเล็กเลื่อนมือไปยังแขนของอีกฝ่าย จับมันเอาไว้แน่นก่อนที่จะพูดต่อโดยพยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้ภายใน
ความรู้สึกดีใจที่ทุกแผนของเขาสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี
“คุณคี”
“ครับ”
จูบนั้นที่เสียไป...ก็หวังว่าคุณจะโหยหามันมากขึ้นเรื่อยๆ
“ภัทรขออยู่อย่างนี้อีกสักพักได้ไหมครับ”
#คุณไม่ตรงปก
ภัทรไม่ได้โรคจิตนะคะ
เขาแค่เจ้าเล่ห์เฉยๆ ._.
091118
before30october
-
เอาอีกค่าลูกแม่ เอาให้คุณคีอกแตกตายไปเลยย :hao7:
-
:ling1:
-
จริตมาเต็มมากกกก ยอมแล้วววว
-
ในหัวน้องภัทรมีแผนยิ่งกว่าด็อกเตอร์สเตร้นจ์อีกใช่มั้ยคะ!!
-
เข้ามาส่องแบบไม่คาดหวัง(มาก)
นึกว่าตาฝาดค่ะ แงงง นักเขียนขยันมากเลย
เมื่อวานก็อัพ
เราชอบวิธีการเขียนมากเลยค่ะ
ลืมพาสเวิร์ดไปแล้วยังไปขุดเพื่อจะลอคอินมาเม้นท์ให้ได้ ชอบอะไรแบบนี้จังค่ะ อะไรที่มันพอดีๆแบบนี้มันเขินกว่าเยอะเลย -///-
-
น้องภัทร แผนน้องสุดยอดมาก :m25:
-
สมน้ำกันจริ้งงงงงงงงงๆๆๆ :hao7: :hao7:
-
ปัก :ling1: :call:
-
อ่อยเก่งทั้งคู่ :-[
-
อ่ยเก่งงงงง
-
เป็นนายเอกที่น่าหมั่นเขี้ยวจริงๆรูก555555555
เอาเลย เอาอีก เอาอีกเยอะๆเลยค่า :impress2:
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 6 : ภูเก็ต
_________
การจราจรช่วงเย็นวันศุกร์เป็นที่เลื่องลือว่าค่อนข้างจะหนาแน่น
เสียงเพลงบนรถที่จอดนิ่งสนิทบนถนนสายหนึ่งในเมืองใหญ่ทำให้บรรยากาศระหว่างคนสองคนดูไม่น่าอึดอัดจนเกินไป คนที่นั่งด้านหลังพวงมาลัยใช้มือขวาเท้ากับกรอบประตูแล้วมองออกไปยังด้านนอก แสงไฟท้ายรถสีแดงยังแน่นขนัดไปทั่วทุกพื้นที่
“หนาวไหมครับ” เจ้าของรถเอ่ยถาม ใช้มือกดหน้าจอเพื่อลดอุณหภูมิให้ อีกฝ่ายส่ายหน้าแล้วตอบกลับ
“ไม่ครับ”
มือข้างขวาถูกเจ้าของมันเลื่อนขึ้นมาปลดกระดุมเม็ดบนให้หลุดออกด้วยมือเดียว ตามด้วยการดึงเนกไทลงต่ำเพื่อความสบาย ภัทรแอบมองท่าทางเหล่านั้นด้วยหางตาและจู่ๆ คนด้านข้างก็เอื้อมตัวไปด้านหลัง นั่นทำให้ร่างกายของคีรติเข้ามาใกล้มากกว่าเก่า กลิ่นน้ำหอมจากเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปราศจากเสื้อสูทคลุมทับทำให้มันโชยระเรื่อได้เป็นอย่างดี ภัทรแอบสูดมันเล็กน้อย ก่อนที่เสื้อคลุมจะถูกส่งมาให้วางไว้บนตัก
“เอาเสื้อไปคลุมก่อน คุณเปียกตั้งแต่ที่ร้านแล้วมาเจอลมแอร์เข้า ผมเกรงว่าจะไม่สบาย”
คำพูดแสดงความเป็นห่วงทำเอาคนเจ้าแผนการรู้สึกผิดในใจ การเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นมันเป็นเรื่องที่ไม่สมควรแต่เขาก็ได้ทำลงไปแล้ว
เพราะเหตุผลเพียงข้อเดียวของตัวเองแท้ๆ
“ขอบคุณครับ”
ภัทรหยิบเสื้อขึ้นมาคลุมเงียบๆ ความเป็นจริงแล้วเขาก็รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่นัก ถึงแม้เสื้อผ้าตัวใหม่ที่ได้มาเปลี่ยนจะใส่สบายแต่ร่างกายที่มันไม่ปกติทำให้เจ้าตัวรู้สึกกังวลอยู่ตลอด
หรือเขาจะเป็นไข้เข้าแล้วจริงๆ
จากการนอนดึกติดต่อกันหลายวันแถมอาทิตย์นี้ก็มีฝนตกเสียด้วย ถึงแม้จะไม่ต้องตากฝนจากการที่มีรถยนต์ขับแต่ในชีวิตประจำวันบางครั้งมันก็เลี่ยงไม่ได้
“ครับ?”
คนที่นั่งเบาะด้านข้างอุทานเมื่ออีกคนใช้หลังมืออิงเข้ากับหน้าผากของเขา สัมผัสอ่อนโยนทำให้ภัทรหลับตาลงช้าๆ คีรติค้างมันไว้เนิ่นนานก่อนที่จะหันมาหา
“คุณดูไม่ค่อยโอเคเลยนะวันนี้” ร่างสูงมีสีหน้าจริงจัง คิ้วขมวดกันเป็นปม
“อืมม ภัทรแค่นอนน้อยจริงๆแหละมั้ง”
“กลับไปก็รีบพักผ่อน ถ้าไม่ไหวพรุ่งนี้ไม่ต้องเข้าออฟฟิศก็ได้”
“แต่ว่ายังมีงานอีกหลายอย่างของคุณที่ภัทรยังไม่ไ—”
“อย่าดื้อ”
อีกฝ่ายดุโดยพูดเสียงแข็ง เขานั่งนิ่ง แอบเหลือบมองคนข้างกายด้วยหางตา
“ครับ” เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เสียงแหบแห้งจึงต้องตอบรับแต่โดยดี มือเขากระชับเสื้อคลุมให้แนบร่างกายมากกว่าเก่า ก่อนจะย้อนคิดไปถึงช่วงชีวิตตลอดสามเดือนที่ผ่านมา
ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ที่ตัวเองทุ่มเทให้กับหน้าที่การงานมากขนาดนี้ทั้งๆที่เมื่อก่อนแทบไม่เคยเข้าใกล้ ผู้ชายที่วันๆเอาแต่เล่นและมีความสุขไปกับแสงสีได้หายไปโดยที่ไม่ทันได้คาดคิด จากนิสัยที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเปลี่ยนได้ก็ต่างไปอย่างสิ้นเชิง ถึงแม้มันจะลำบากหน่อยในตอนแรก แต่ภัทรก็พิสูจน์มาแล้วว่าไม่มีอะไรยากเกินไปถ้าเราตั้งใจที่จะทำ
เพื่อคนคนเดียว...ที่เริ่มต้นจากคำว่า ‘ชอบ’
และไม่รู้ว่ามันมากกว่าคำว่า ‘ชอบ’ ไปแล้วตอนไหน
“งั้นถ้าคุณคีต้องการอะไร โทรหาภัทรได้ตลอดเลยนะครับ” เขาย้ำ กลัวว่าจะบกพร่องในหน้าที่ของเลขา
“จริงๆเลย”
รอยยิ้มหวานปรากฏเมื่อรับรู้ถึงความเป็นห่วงผ่านทางสีหน้าและน้ำเสียง รถเคลื่อนตัวเข้าใกล้ปลายทางเพิ่มอีกนิดจากสัญญาณไฟเขียวที่สว่างวาบแต่ไม่ถึงนาทีก็ดับลง คนข้างกายยังนั่งเงียบแบบที่เป็นอยู่ประจำ เขาเองก็เงียบ ปล่อยให้กาลเวลาล่วงผ่านและทำหน้าที่ของมันเมื่อยามที่เราไม่มีบทสนทนาใดๆ
“ปกติรถติดแบบนี้ไหม” อีกคนชี้ไปยังถนนด้านหน้า คิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อหันมาถาม
“ก็...แบบนี้แหละครับ” เขาหัวเราะ อาจเป็นเพราะถนนเส้นนี้เชื่อมกับเส้นหลักที่มีรถไฟฟ้าวิ่งผ่านเลยทำให้การจราจรติดขัดลากยาวเป็นลูกโซ่
“แล้วตอนเช้าคุณไปทำงานยังไง” คำถามที่ถูกส่งให้ทำเอาคนถูกถามชะงัก อาจเพราะความจริงที่ไม่สามารถบอกได้สมองเลยต้องประมวลผลอย่างหนักเพื่อตอบกลับอย่างแนบเนียน
“เอ่อ...” ภัทรลังเล “ภัทรขับรถไปเองครับ”
เขาเลือกหนทางที่ดีที่สุดถึงแม้จะไม่ใช่ความจริงไปเสียหมด เพราะโดยปกติแล้วจะมีคนขับรถที่เป็นลูกน้องของป๊าคอยรับส่งอยู่ตลอด การบอกว่าขับรถไปเองน่าจะใกล้เคียงความเป็นจริงมากที่สุดที่พอจะเป็นไปได้ ลองนึกว่าเขาตอบว่าขึ้นรถเมล์ดูสิ ความฉิบหายต้องเกิดขึ้นแน่นอนถ้าต้องโดนซักต่อจากนั้น
ก็ชีวิตนี้คนแบบภัทรเคยขึ้นซะที่ไหน
“ใช้เวลานานเลยสิกว่าจะถึงออฟฟิศ?”
“ก็..ครับ” เสียงหัวเราะเขาดูเจื่อนแต่ก็ภาวนาให้อีกคนไม่ทันได้สังเกต
“เลี้ยวซ้ายแยกหน้าแล้วใช่ไหม”
“ใช่ครับ ซอยที่มีเซเว่น”
ดูเหมือนรถจะเคลื่อนตัวได้ไวกว่าหลายนาทีที่ผ่านมา ไม่นานสองข้างทางก็เป็นสถานที่ที่คุ้นเคย รอบข้างเต็มไปด้วยร้านอาหารตั้งเรียงรายก่อนจะกลายเป็นตึกและอาคารสำหรับที่พัก ถนนกว้างมีแสงไฟส่องตลอดเป็นทางยาว มีผู้คนบ้างประปรายตามประสาเมืองใหญ่
“กลับไปก็พักผ่อนตามที่บอกด้วยนะครับ” คีรติรีบพูดเมื่อเราใกล้ลาจาก ก่อนประโยคถัดมาจะทำให้ภัทรใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่
“ผมเป็นห่วง”
เพราะคำหวานจากปากของอีกฝ่ายทำให้ร่างโปร่งเอาแต่ตกอยู่ในภวังค์อยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเสียงของคีรติที่ถามออกมาจะทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมาและพบว่าตัวเองนั้นลืมบางอย่างที่สำคัญไปเสียสนิท
“ให้ผมจอดตรงไหน”
คอนโดราคาแพงของเขา...ไม่ใช่ที่ที่เหมาะสมกับเงินเดือนในตำแหน่งเลขามากเท่าไหร่…
ใจที่เต้นกระหน่ำบนอกด้านซ้ายกลัวว่าอีกฝ่ายจะเกิดความสงสัย เขารีบมองซ้ายมองขวา พยายามหาทางหนีทีไล่ที่ทำให้ตัวเองหลุดจากสถานการณ์ฉุกเฉินนี้อย่างดีที่สุด พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นชื่อคอนโดที่พอจะรู้จักและเมื่อคำนวณแล้วก็อยู่ในวงเงินที่สามารถซื้อได้
“จอดตรงนี้เลยครับ!” เขารีบตะโกนบอก ไม่รู้ว่าจะมีพิรุธไหมจากน้ำเสียง ตัวรถชะลอความเร็วลงข้างทางก่อนที่คนด้านข้างจะก้มมองมายังฝั่งที่เขานั่งอยู่เพื่อพิจารณา
“คุณพักที่นี่สินะครับ”
ภัทรพยักหน้าเป็นการตอบคำถาม รีบวางเสื้อคลุมไว้อย่างดีที่เบาะด้านหลังแล้วรีบบอกลา
“ขอบคุณที่ชวนภัทรไปทานมื้อค่ำ ขับรถกลับดีๆนะครับ”
อีกฝ่ายก้มหน้าให้ก่อนจะขับรถออกไปทิ้งไว้เพียงคนที่ยืนมองตึกสูงด้านข้างด้วยหลากหลายความรู้สึก เสียงถอนหายใจดังตามมากับการตัดสินใจของตัวเองที่ไม่ทันคิดให้รอบคอบ
ไอ้ภัทรนะไอ้ภัทร งามไส้เลยไหมล่ะทีนี้!
มือเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นกดหารายชื่อของคนที่ไม่ค่อยได้ติดต่อบ่อยนัก รอคอยไม่นาน ปลายสายก็ตอบกลับมาพร้อมกับน้ำเสียงสดใสที่มักจะได้ยินเป็นประจำ
“ว่าไงหึ?” เสียงกุกกักดังตามมาแต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด
“มีปัญหาอีกแล้ว”
“คราวนี้อะไรอีกล่ะ” อีกคนถาม ภัทรทำสีหน้าจะร้องไห้แล้วเอ่ยคำขอออกไปทั้งๆที่ยืนอยู่ที่เดิม
โชคดีที่รวย ไม่งั้นเขาซวยไปมากกว่านี้แน่ๆ
“ป๊าาาาา ซื้อคอนโดใหม่ให้หน่อย”
/
ในที่สุดวันที่ภัทรเฝ้ารอก็เดินทางมาถึง
กว่าจะจัดการเรื่องที่พักพิงแห่งใหม่เสร็จสิ้นก็ปาไปตีสามของวัน ร่างกายที่เหนื่อยล้าสะสมได้แต่นอนอยู่ที่ห้องกับวันหยุดที่เจ้านายให้ วันที่ไม่ได้ทำอะไรช่างผ่านไปแสนไวจนเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น เขาลืมตามาอีกที โต๊ะของคีรติก็ตั้งอยู่ตรงหน้าพร้อมกับเจ้าของมันในชุดเต็มยศเช่นเคย
เวลาบ่ายกว่าหมดไปกับการจัดการเอกสารและตอบอีเมลตามหน้าที่ของเลขาเช่นเคย เมื่อทำทุกอย่างแล้วเสร็จ เขาและคีรติก็เดินทางมายังสนามบินก่อนเวลาเดินทางเกือบชั่วโมง พอจะมีเวลาทานข้าวและเดินเล่นสักหน่อย ภัทรซื้อกาแฟยี่ห้อดังไปให้เจ้านายและได้รับรอยยิ้มเป็นการขอบคุณ เรานั่งรออยู่ไม่นานก็ได้ขึ้นเครื่องตามเวลาที่กำหนด
ใช้เวลาชั่วโมงกว่าจะถึงภูเก็ต พนักงานของโรงแรมมารอรับและช่วยขนสัมภาระทั้งหมดขึ้นรถโดยที่เขาไม่ต้องออกแรง เราสองคนเงียบตลอดทางที่รถแล่นผ่าน ไม่นาน พวกเขาทั้งคู่ก็ถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ
“คุณคีนั่งรอสักครู่นะครับ เดี๋ยวภัทรเข้าไปเช็คอินก่อน” ภัทรบอกเมื่อเดินเข้ามาในห้องโถงโอ่อ่า ผนังรอบด้านประดับด้วยสีทองเป็นประกาย มีโคมไฟขนาดใหญ่ระย้าลงมาสดสวย โซฟาสีดำจัดไว้เข้าชุดกันเป็นระเบียบเข้ากับลานที่เป็นน้ำตกด้านข้าง
“สวัสดีค่ะ สอบถามเรื่องอะไรคะ” พนักงานผู้หญิงหน้าตาสวยสวมชุดฟอร์มยกมือไหว้พร้อมกับยิ้มหวาน ภัทรยิ้มตอบก่อนจะรีบบอกจุดประสงค์ของตัวเอง
“เช็คอินครับ”
รอยยิ้มที่มียังไม่จางหายเมื่อเขาเดินกลับมาหาคนที่นั่งรอเป็นเวลานาน ของที่ควงอยู่ในมือถูกกำแน่นด้วยมือซ้ายเพียงมือเดียว เจ้าตัวรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งเครียดเมื่อเข้าใกล้อีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆ
“คุณคีครับ” เขาเรียก คิ้วขมวดเป็นปมจากการแสดง
“ครับ”
คีรติตอบกลับมา และแผนการครั้งใหม่ก็ได้เริ่มต้นขึ้น
“พอดีว่าทางโรงแรมเขาเพิ่งพบว่ามีปัญหาการจองจากทางระบบ เลยทำให้ห้องของภัทรถูกยกเลิกครับ” เขาเว้นช่วง ทำสีหน้ารู้สึกผิดสุดชีวิต “คุณคีเข้าพักก่อนได้เลยนะครับ เดี๋ยวภัทรติดต่อหาโรงแรมแถวนี้แล้วจะบอกคุณอีกที”
อีกคนยังนิ่ง ยกนาฬิกาข้อมือออกมาดูเวลา
“มันมืดแล้ว ไม่ต้องไปหรอก”
“แต่ว่า—”
ภัทรเอ่ยเสียงค่อย และอีกคนก็ไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเมื่อความใจดียังมีให้ตลอด
“ถ้าไม่รังเกียจ ภัทรมานอนห้องผมก็ได้”
ก็บอกแล้วไง
ว่าผู้ชายอย่างภัทรไม่มีทางที่จะขัดใจอีกฝ่ายได้หรอก
“จะดีหรอครับ”
“ผมยินดี”
และแผนการของเขา...ก็สำเร็จจริงๆเสียด้วย
ในเมื่อมีโอกาส ใครกันจะไม่ใช้มันให้เกิดประโยชน์
ก็เพราะการจองสองห้องมันยุ่งยากเกินไป..เลขาคนใหม่อย่างเขาถึงได้ทำไม่เป็นสักที
เฮ้อ
:-(
#คุณไม่ตรงปก
อย่างภัทรน่ะหรอจะจองสองห้องตั้งแต่แรก
ไม่มีทางหรอกค่ะ หึหึ
111118
before30october
-
ภัทรนี่ร้ายนะคะหัวหน้า :hao7:
-
ภัทรรรรร คุณพี่เจ้าขา ทำไมมารยาหมื่นเล่มเกวียนขนาดนี้ 555555555
นอนห้องเดียวกัน ตอนต่อไปก็....... :z1:
-
น้องร้ายมาก 5555555
-
งานนี้แหละ หึหึ
-
ร้ายมาก5555
-
เรียกว่าทุ่มสุดตัว
-
ลุยเลยจ้าาาาาาาา :hao7: :hao7:
-
ภัทร้ายแต่เท่าที่อ่านมามีคนร้ายกว่า คุณคีที่ผ่านร้อนหนาวมาก่อนขนาดนี่จะดูเจ้าลูกจิ้งจอกไม่ออกเชียวเหรอเราว่าเป็นไปไม่ได้ แต่แบบนี้ก็เป็นเสน่ห์ของเรื่องนี้นะ รอตอนต่อไปค่ะ ขอบคุณที่มาอัพอย่างสม่ำเสมอนะคะ
-
เอ็นดูความเฮ้อออออออ แล้วก็ :( ร้ายกาจ //เสียงรอน
-
:pig4:
-
ร้ายยยยยย
-
คุณภัทรทำไมร้ายแบบนี้555555 แต่นี่แอบคิดว่าคุณคีเองก็ไม่น่าจะธรรมดา ระวังตัวไว้เลยนะคุณภัทร
-
:pig4:
-
ภัทรใช้แผนนี้แหละรวบหัวรวบหางเจ้านายไปเลยจ้า
-
น้องงงงงงงง ทำไมล้ายยยยยยย เจ้าแผนการสุด
-
สัมผัสได้ถึงความแซ่บของคู่นี้ :katai2-1:
-
เนี่ยยย อ่อยเก่งอ่ะ
คุณภัทรจะคุมเกมรึโดนคุมเกมกันแน่ หึหึ
มีความแซ่บมากเด้อออ
:hao7:
-
ภัทรร้ายอ่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าคุณคีจะร้ายกว่ารึเปล่านะ แต่ที่แน่ๆคู่นี้ขี้อ่อยพอกัน :laugh:
-
ใครร้ายกว่ากันเนี่ย รอตอนต่อไปเลยนะคะหุหุ
-
รอๆ
-
รอแผนต่อไปของภัทรเลย สนุกมากๆ ชอบๆๆ อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกง ดีไม่ดีคุณคีอาจมีอะไรเซอร์ไพร์สภัทรด้วย55555 คุณคีไม่น่าไม่รู้ทัน o18
-
พอกันทั้งคู่เลยนะพวกเธอ แซ่บ!!!!
-
ขอบคุณนิยายดีๆ นะคะ :mew1:
-
คุณเลขาเค้าร้ายมากเลยนะคะ 55555555555
-
ร้าย!!
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
โอ้ยยย ชอบการอ่อยกันไปมาของทั้งคู่รอมาต่ออยู่นะคะ
-
:mew1: :mew1:
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 7 : ค่ำคืน
_________
ถึงแม้ห้องพักขนาดใหญ่จะมีพื้นที่ใช้สอยมากเพียงพอต่อคนสองคน แต่ทว่าการที่จะนอนเตียงเดียวกันนั้นมันกลับดูแปลกประหลาดไปเสียหน่อย กระเป๋าเดินทางที่วางไว้ถูกยกขึ้นมายังโซฟาที่ห่างจากปลายเตียงไม่กี่เมตร เจ้าของมันมองซ้ายมองขวาก่อนจะเม้มริมฝีปากอย่างชั่งใจ
เขาไม่ได้คิดเรื่องที่นอนไว้ก่อน เลยไม่รู้ว่าตอนนี้ต้องทำตัวแบบไหน
เมื่อตัดสินใจไม่ได้ ภัทรจึงนั่งลงยังฟูกนุ่มที่อยู่ด้านข้าง หยิบหมอนอิงยกขึ้นกอดแล้วรอเวลาที่เจ้านายจะกลับมายังห้อง เป็นเพราะธุระของคีรติมีมากเกินกว่าจะจัดการไหว เจ้าตัวเลยขอช่วงเวลายามเย็นเพื่อคุยกับลูกน้องคนอื่นที่มาถึงก่อนหน้า
กริก!
ดวงตากลมโตลืมขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู มือเล็กรีบดันแว่นที่ตกหล่นให้เข้าที่ก่อนจะเหลือบมองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์และพบว่าตอนนี้ล่วงเลยเข้าสู่ช่วงสี่ทุ่มเป็นที่เรียบร้อย เขาขยี้ตาเล็กน้อยพร้อมกับพยายามนั่งตัวตรงเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่ทราบได้ คนที่เข้ามาใหม่อมยิ้มให้กับภาพที่เห็น ปิดประตูจนได้ยินเสียงล็อกกลอนก่อนจะหยุดยืนที่หน้ากระจก มือใหญ่แกะนาฬิกาข้อมือออกก่อนเป็นอันดับแรก ตามด้วยกระดุมแขนที่อยู่บนเสื้อเชิ้ตตัวขาว
“ขอโทษครับ ผมคงทำให้คุณตื่นสินะ” คนตัวสูงพูด สบตาเขาผ่านกระจกบานใหญ่
“เปล่าครับ ภัทรกำลังจะตื่นพอดี”
“นอนต่อไหม” ยิ้มอบอุ่นถูกส่งให้ หัวใจดวงเล็กเต้นแรงกับภาพที่เห็นก่อนจะก้มลงแล้วรีบจัดแจงเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ให้อยู่ทรง
“ภัทรยังไม่ได้อาบน้ำเลย” เจ้าตัวชี้ไปที่ชุดของตัวเองเป็นเชิงบอก คีรติหัวเราะยามที่ดึงเนคไทหลุดจากคอ ปลดกระดุมเม็ดบนสุดด้วยมือเพียงข้างเดียวก่อนจะตามด้วยเม็ดที่สอง ไม่ทันที่แผงอกกำยำจะได้ปรากฏ อีกคนก็ชะงักเมื่อรู้ตัวว่าไม่สามารถทำแบบนั้นได้เมื่อมีผู้ร่วมห้องอยู่ด้วย
“งั้นคุณไปอาบก่อนเลยครับ” เขาสบตากันผ่านกระจก นานหลายวินาทีกว่าภัทรจะยอมรับคำสั่งแล้วหยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำ
สัมภาระที่เขานำติดตัวมาถูกวางไว้ตรงเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าหินอ่อน ชุดนอนสีกรมพาดทับกับผ้าขนหนูสีขาวผืนใหญ่ที่พับไว้อย่างดี แว่นตาถูกถอดก่อนแล้ววางไว้ด้านข้าง ภาพใบหน้าของผู้ชายที่ไม่มีอะไรมาขวางกั้นมองเห็นได้ในกระจกอย่างแจ่มชัด เขาเอียงหน้าซ้ายขวาเพื่อสำรวจตัวเองก่อนจะพบว่าเส้นผมสีดำขลับเริ่มยาวจนจะทิ่มตาอยู่รอมร่อ สงสัยว่ากลับจากภูเก็ตต้องไปตัดผมเสียให้ได้ ใบหน้าอ่อนเยาว์เชยขึ้นเพื่อดูไรหนวดตัวเองอีกครั้ง แต่ก็พบว่ามันเกลี้ยงหมดจดเช่นเคย ดังนั้นร่างโปร่งจึงเริ่มต้นถอดเสื้อผ้าของตัวเองเพื่อจัดการธุระในห้องน้ำให้แล้วเสร็จ
ภัทรพยายามเร่งเวลาการอาบน้ำของตัวเองให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะเกรงว่าคีรตินั้นจะรอนานเกินไป เมื่อยามที่ก้าวออกมายังห้องนอนขนาดใหญ่ หยดน้ำใสยังหยดลงไหล่และร่วงหล่นสู่พื้นเป็นทาง เขารีบใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดผมตัวเองพัลวันเพราะกลัวว่าจะทำให้พื้นลื่น แต่จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างหยุดยืนตรงหน้า
“เอ่อ...” มือเขาชะงักค้างกลางอากาศ ถ้อยคำที่จะพูดเลือนหายไปกับสติเมื่อภาพที่เห็นทำเอาภัทรต้องอ้ำอึ้งนานหลายวินาที
ภาพผู้ชายใบหน้าหล่อเหลา ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวเปลือยแผงอกกำยำ
“ภัทร...ได้ยินผมไหม” อีกฝ่ายเรียกพร้อมกับก้มหน้าลงมาใกล้ คนที่ยังไม่ได้สติกะพริบตาปริบ กลืนน้ำลายลงคอก่อนจะค่อยๆบังคับสายตาของตัวเองให้ออกห่างจากสายรัดเอวที่ผูกแน่นจนเห็นสรีระร่างกายสมส่วน
ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ ว่าถ้าเชือกบนเอวเส้นนั้นมันหลุดไป....
ถ้าเชือกบนเอวมั ̶
“ภัทร”
“ครับ!” คนที่ตกใจสะดุ้งจนตัวโยน เผลอตอบรับเสียงดังตามสัญชาตญาณของคนมีความผิด
“หรือคุณยังไม่หายจากไข้?” ฝ่ามือใหญ่ถูกใช้เพื่ออังหน้าผากของภัทรอีกรอบ นิ้วชี้เลิกผ้าที่อยู่บนหัวขึ้นเล็กน้อยก่อนจะทาบทับหลังมือลงไปกับผิวเนื้อ แต่อุณหภูมิที่ปกติกลับทำให้เจ้าตัวแปลกใจ “ก็ไม่ได้ตัวร้อนนี่ ปวดหัวหรอไง?”
ภัทรเอนตัวไปด้านหลังเพื่อหลบร่างกายแกร่งที่เดินเข้าหา สายตาถูกมองไปยังรอบห้องเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากแผ่นอกที่มีแต่มัดกล้าม แต่คีรติกลับไม่หยุดลงแค่นั้นจนมือเล็กต้องทาบทับเพื่อยั้งอีกฝ่ายเอาไว้ อุณหภูมิร้อนจากผิวหนังที่ส่งผ่านทำเอาแก้มใสขึ้นสีโดยไม่รู้ตัว ภัทรหอบหายใจหนัก เขากำลังจะเป็นบ้าเพราะผู้ชายตรงหน้าอยู่รอมร่อ
ยากมาก
การรับมือกับคีรติเป็นเรื่องที่ยากเสียจริงๆ!
“คุณคี..จะทำอะไร...ครับ” เสียงเขาตะกุกตะกัก หลังชิดกับกำแพงด้านหลังไม่สามารถถอยหนีได้อีก
คีรติยิ้มมุมปากเมื่อเห็นลูกไก่ในกำมือตัวสั่น ใบหน้าเขาเฉียดใบหน้าหวานไปเพียงไม่กี่เซ็น เสียงแหบแห้งกระซิบที่ใบหูพร้อมกับกดเปิดสวิตช์ไฟที่อยู่ใกล้ๆ
“หลีกทางหน่อยได้มั้ยครับคุณเลขา ผมจะอาบน้ำ”
/
ภัทรเอาแต่หัวเสียเมื่อรู้ว่าตัวเองนั้นโดนแกล้ง
ทั้งๆที่ควรเป็นเขามากกว่าที่ต้องทำให้คีรติหัวหมุน แต่กลับกลายเป็นว่าตัวเองนั้นตกหลุมพรางอีกฝ่ายเข้าเต็มๆ เขาวางไดร์เป่าผมไว้ในลิ้นชัก สอดส่องตัวเองอีกรอบหน้ากระจก พยายามคิดแผนการใหม่ให้ได้ทันเวลาก่อนที่เจ้านายคนเก่งจะออกจากห้องน้ำ สายตาเขาไล่กวาดตั้งแต่ศีรษะจนมาถึงลำคอขาว ชุดนอนที่แหวกกลางหน้าอกทำให้ภัทรเริ่มยิ้มออกมาทีละนิดจนแก้มปริ
มือเล็กรีบปลดกระดุมเม็ดบนสุดออกก่อนเป็นอันดับแรก พยายามแหวกกลางเสื้อของตัวเองให้เห็นผิวเนื้อมากที่สุดแต่ไม่ทันไร กระดุมเม็ดนั้นก็กลับไปเป็นแบบเดิมเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า
แปลก
เขากวาดสายตามองเป็นรอบที่สอง เริ่มปลดกระดุมเม็ดบนสุดอีกครั้ง และครั้งนี้ เขาทิ้งเวลานานหลายนาทีเพื่อพิจารณาภาพผู้ชายที่สะท้อนอยู่แล้วรีบติดกระดุมเม็ดนั้นจนชุดนอนกลับมาเรียบร้อยดังเก่า
แปลกมาก
ไม่ว่าจะทำยังไงการอ่อยแบบจงใจก็ดูพิลึกมากสำหรับคนแบบเขา
ตุ้บ!
“เฮ้อออ” เมื่อไม่อยากหัวเสียไปมากกว่าเก่า ร่างเล็กจึงทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นเพื่ออัพเดทชีวิตประจำวัน มีเรื่องหลายอย่างที่เขาไม่ค่อยได้ติดตามในช่วงที่ผ่านมา ทั้งเรื่องป๊า เรื่องบริษัท และผองเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันแสนนาน เขาคุยกับกวินผ่านแอพพลิเคชันชื่อดังก่อนอีกฝ่ายจะขอตัวไปพักผ่อนตามประสาคนงานเยอะ สักพักใหญ่กว่าที่ภัทรจะได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก
“ทำไมไปนอนตรงนั้นล่ะ” อีกฝ่ายถาม มือถือผ้าเช็ดผมไม่ต่างจากสภาพของเขาในตอนที่อาบน้ำเสร็จ
“คุณคีนอนเตียง ส่วนภัทรก็นอนที่โซฟาไม่ใช่หรอครับ” เขาเอ่ยด้วยความใสซื่อ...แต่แอบแฝงไปด้วยความนัยหลายประการ
“เดี๋ยวผมนอนที่โซฟาเอง ภัทรไปนอนที่เตียงไป”
“ไม่ได้ครับ ผมเกรงใจ”
“ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าดื้อ” เมื่อคนเจ้าบงการออกคำสั่ง มีหรือคนที่ยอมอยู่ในโอวาทจะไม่ทำตาม เขารีบเก็บกระเป๋าไว้ยังตู้ของทางโรงแรมก่อนจะเดินมานั่งลงบนเบาะนุ่มของเตียงหลังใหญ่ สายตาเหลือบมองคนที่ยังเช็ดผมอยู่บนโซฟาไปมาอยู่อย่างนั้น เมื่อทนมองมันไม่ไหว จึงดึงแขนของอีกฝ่ายให้นั่งยังหน้ากระจกแล้วหยิบไดร์ออกจากลิ้นชัก
“ภัทรขอช่วยได้ไหมครับ เป็นแบบนี้คุณได้นอนดึกแน่ๆ”
เมื่อคีรติไม่ได้ตอบรับอะไร ภัทรจึงถือวิสาสะทำให้แบบที่ใจตัวเองนั้นอยากทำมาโดยตลอด เส้นผมสีดำขลับถูกสางจากมือเล็กไปมาเพื่อรับแรงลมจากไดร์ที่อยู่ในมืออีกข้าง สัมผัสอ่อนโยนทำเอาคนที่นั่งอยู่หลับตาพริ้มคล้ายจะเข้าสู่ห้วงนิทรา ถ้าไม่ติดว่ายังเหลือบมองอยู่เป็นระยะภัทรก็คงจะเชื่อแบบนั้น ดวงตากลมโตมองคนที่ตัวเองเฝ้าใฝ่ฝันมาโดยตลอด ความรู้สึกดีที่มีให้มันอัดแน่นเต็มหัวใจจนอยากจะให้อีกฝ่ายได้รับรู้
แบบไหนที่คุณมีความสุข เขาก็จะทำให้
แบบไหนที่คุณพอใจ เขาก็ยินดีที่จะตอบรับ
มือใหญ่ถูกเลื่อนมาจับมือเขาไว้ในจังหวะหนึ่ง คีรติมองเขาจากในกระจก เอ่ยคำร้องขอที่ภัทรไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะใจเขาเองก็ต้องการแบบนั้นเช่นกัน
“คืนนี้ให้ผมนอนกับคุณได้ไหม?”
/
ถึงแม้จะตอบกลับไปว่า ‘ได้’
แต่เบื้องหลังของคำว่า ‘ได้’ มันก็ยังมีความลังเลอยู่เต็มไปหมด...และนั่นทำให้เขานอนไม่หลับ
ภายใต้ห้องที่มืดสนิทมีอีกหนึ่งชีวิตที่พยายามหายใจเข้าออกเป็นจังหวะเพื่อกล่อมตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทราแสนหวาน แต่เป็นเวลาร่วมครึ่งชั่วโมงที่ภัทรต้องนอนแน่นิ่งเพื่อทำแบบนั้น เขากำลังประสบปัญหาที่ไม่สามารถหาทางแก้ไขได้ อยากจะจัดแจงท่าทางการนอนของตัวเองให้ดีกว่านี้แต่ครั้นจะพลิกตัวบ่อยๆก็กลัวว่าคนข้างๆจะตื่นเอาเสียก่อน
เรานอนเคียงข้างกัน ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ หมอนสองใบและไม่มีอะไรขวางกั้น
แต่ระยะห่างระหว่างเขาและอีกฝ่ายกลับมีมากเสียจนภัทรยังนึกแปลกใจ อาจเป็นเพราะคีรติยังเป็นสุภาพบุรุษมากพอที่จะไม่เข้าใกล้เขาไปมากกว่านี้ รวมถึงเขาเองที่ยังเกร็งไปทุกสัดส่วนของร่างกายเมื่อได้นอนกับคนที่ชอบเป็นครั้งแรก
แสงจากหน้าจอโทรศัพท์สว่างจ้าเป็นรอบที่ห้าและภัทรกลับพบว่ามันห่างจากรอบสุดท้ายไปแค่สองนาทีเพียงเท่านั้น เขาเหลือบมองคนข้างกายผ่านความมืด เมื่อเห็นว่ายังนอนนิ่งสนิทจึงค่อยๆก้าวลงจากเตียงแล้วมุ่งหน้าไปทางระเบียงห้องในทันที
สายลมจากทะเลพัดเข้าปะทะใบหน้าจนผมปลิวไสว เขาปิดประตูกระจกอย่างเงียบเชียบก่อนจะเท้าแขนเข้ากับระเบียงเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์แบบที่เมืองใหญ่ไม่เคยมีให้ ทอดมองผ่านแสงไฟหลากสีเพื่อเก็บบรรยากาศยามค่ำคืนที่นานทีจะได้พบเจอ
ยิ่งเงียบมากเท่าไหร่ ก็จะได้ยินเสียงใจดังมากขึ้นเท่านั้น
ภัทรก็คงจะคิดว่ามันจริงตามที่เขาบอก เพราะตอนนี้ตัวเองได้แต่คิดถึงเรื่องเก่าๆระหว่างเขากับคีรติที่เคยเกิดขึ้น
วันแรกที่ได้เข้ามาทำงานในบริษัท จากการเส้นสายของคนรู้จักทำให้ตำแหน่งเลขาไม่ได้ยากเกินไปสำหรับคนแบบเขา คีรตินั่งอยู่ตรงโต๊ะประจำตำแหน่งพร้อมกับตัวเองที่ยืนกุมมือแน่นกลัวว่าการทำงานวันแรกจะมีอะไรผิดพลาดจนถูกตำหนิ โชคดีที่เจ้านายเขาเป็นคนใจดี เพราะภัทรแทบจะไม่มีสติตอนอยู่ใกล้ๆกับคนที่เฝ้ามองอยู่แม้แต่น้อย
มือเขาสั่นจนควบคุมไม่ได้ ทำอะไรด้วยความลนจนเจ้านายต้องลุกมาปลอบ เขาผ่านการทำงานวันแรกมาแบบนั้น ต้องขอบคุณพี่หน่อยที่เทรนเขามาอย่างดีทำให้ไม่มีอะไรตกหล่นในเรื่องของงาน ทุกอย่างเป็นที่น่าพอใจถ้าไม่นับการควบคุมสติตัวเองให้มันคงที่
อาทิตย์ต่อมาเขาก็ยังทำได้ดีเช่นเคย เป็นเวลาเกือบเดือนที่เขาได้รับคำชมจากคีรติในเรื่องของการรับผิดชอบในหน้าที่ของตัวเอง ภัทรจำวันนั้นได้ดีอีกเช่นกัน เขาโทรไปอวดพี่หน่อยทั้งคืนจนอีกฝ่ายต้องไล่ให้เขาไปนอนถึงจะยอมวางสาย เมื่อมาคิดๆดูแล้ว ทุกอย่างช่างคล้ายกับเกิดขึ้นเมื่อวานเสียไม่มีผิด
“อยู่นี่นี่เอง”
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลังจนภัทรตกใจ เขาไม่ได้หันหน้าไปมองเพราะตอนนี้ตัวเองไม่ได้สวมแว่นอย่างเคย ในใจเต้นรัวเพราะกลัวว่าคีรติจะจำใบหน้านี้ได้ แต่ถึงอย่างนั้น ก็คิดว่าแสงจันทร์เดือนเสี้ยวไม่น่าจะมีผลกระทบต่อมันมากนัก
“นอนไม่หลับสินะ” คีรติเอ่ยถาม หยุดยืนด้านข้างแล้ววางสองแขนทาบไว้กับราวระเบียง
“ครับ” เขาตอบ “ภัทรนึกว่าคุณคีหลับไปแล้ว”
“ผมก็นอนไม่หลับเหมือนกัน”
เราปล่อยให้เสียงลมที่พัดผ่านทำลายความเงียบที่มันมีอยู่ เขายังมองออกไปยังที่ไกลแสนไกล ภาพที่เห็นมีเพียงทะเลสีดำและแสงดาวประปรายจากคืนอันแสนมืดมิด
“คิดอะไรอยู่กันล่ะ” คำถามที่ส่งมาทำให้ภัทรเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะอมยิ้มเล็กน้อยยามที่ได้เล่ามันออกไป
“คิดถึงวันแรกที่ได้เจอคุณ” เขาเว้นช่วง ก่อนจะแก้ข้อความนั้นเสียใหม่ “วันแรก ที่คุณปลอบภัทรตอนที่เห็นภัทรมือสั่น”
“เพราะภัทรกลัวผม”
“ภัทรแค่ตื่นเต้น”
“แล้วไม่กลัวผมหรอไง ใครๆก็บอกว่าผมน่ากลัวจะตาย” คีรติหันหน้ามาถามเล็กน้อย รอยยิ้มจางปรากฏขึ้นบนใบหน้าไม่ต่างกัน
“ไม่ครับ เพราะภัทรรู้ว่าคุณใจดี”
เสียงหัวเราะของเราดังขึ้นพร้อมกัน เขาเม้มริมฝีปากแน่น ก้มหน้าลงเพราะไม่รู้จะมองไปทางไหน
“มีแค่ภัทรที่บอกว่าผมไม่ดุ”
“ก็ภัทรเห็นแบบนั้น”
“แค่ยังไม่เคยเห็นผมดุมากกว่า”
อีกคนยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย เสื้อยืดสีขาวปลิวแนบลู่ไปกับร่างกาย ไม่ว่าจะยังไง มองมุมไหน คีรติก็ดูดีเสียจนละสายตาไปไม่ได้
“ภัทรถามได้ไหมครับ”
“ว่ามาสิ”
“คุณคีชอบทะเลหรือภูเขา?” คนถามจ้องคนด้านข้างเอาไว้อย่างนั้น มองเห็นใบหน้าที่กำลังครุ่นคิดอย่างหนักแต่เมื่ออีกฝ่ายเอื้อนเอ่ย คำตอบที่มีให้กลับเป็นคำถามส่งมาตามเดิม
“แล้วภัทรล่ะ ชอบอะไร?”
คราวนี้ เลขาคนเก่งยิ้มกว้าง เป็นยิ้มแบบที่เจ้าตัวทำไม่บ่อยนักเพราะมักจะกักเก็บอารมณ์ไว้กับตัวเสียมากกว่า ดวงตาสองชั้นหลบในหยีลงเมื่อรู้คำตอบในใจตัวเองดี ดวงตาที่เป็นประกายบวกกับภาพสีหน้ามีความสุขที่คีรติเห็นทำเอาเจ้าตัวชะงักไปชั่วครู่
ไม่เคยรู้มาก่อน...ว่ายิ้มแล้วจะน่ารักขนาดนี้
“ภัทรชอบทั้งสองอย่างเลย เวลาไปทะเลภัทรจะสบายใจ เหมือนเราได้เอาเรื่องแย่ๆไปทิ้งไว้ที่นั่น เหมือนมีคนรับฟังเราอยู่ตลอด ส่วนเวลาที่ไปภูเขา ภัทรรู้สึกว่าภัทรมีความสุข เหมือนภัทรมีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้ที่ตัวเองอยากทำ จะรู้สึกต่างกันมากกว่า”
น้ำเสียงเจื้อยแจ้วและรอยยิ้มทำเอาคนฟังมองหน้าอีกฝ่ายอยู่แบบนั้น เมื่อรู้สึกว่าโดนจ้องนานเข้า คนที่ให้คำตอบก็เริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะดวงตาเรียวรีชี้ขึ้นไม่ได้ละจากไปไหน
“เอ่อ...แล้วคุณคีล่ะครับ?” ภัทรรีบก้มหน้าลงทันใด สองมือจับราวระเบียงไว้แน่น และในจังหวะหนึ่งที่เผลอ คีรติก็ซ้อนเข้าที่ด้านหลังพร้อมกับมืออีกข้างที่โอบรอบตัวเขาแล้วจับราวระเบียงไว้เช่นกัน
“ถ้าภัทรถามผม ผมก็จะตอบว่าที่ไหนก็ได้” เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นข้างใบหู ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดมันอยู่อย่างนั้น ไม่ต่างจากอกแกร่งที่แบ่งปันความอบอุ่นส่งผ่านมาให้ “ที่ไหนก็ได้ที่มีคุณ”
อีกคนก้มลงมาชิด ครั้งนี้ภัทรยอมให้ริมฝีปากหยักทาบทับลงบนแก้มเนียนโดยไม่ขัดขืน เขาเม้มปากแน่นในยามที่คีรติกดทับย้ำมันเป็นรอบที่สอง ก่อนจมูกโด่งจะไล้ลงมาตามซอกคอจนใจเขาเต้นแรงไม่แพ้ใจของอีกฝ่าย
“หอมจัง” คีรติพูดในลำคอ เลื่อนมือมาโอบเอวเขาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ภัทรก็ไม่ทันได้สังเกต
“อืม” เสียงเขาแหบพร่า พยายามเบี่ยงตัวหลบแต่ก็ไม่เป็นผล
ต้องรีบหยุด เพราะถ้ามากไปกว่านี้…จะเป็นเขาเองที่ห้ามใจไว้ไม่ได้
ไม่ใช่คีรติ
“ผมว่าเราไปนอนกันดีกว่า..คุณคี...คุณคีครับ!” ภัทรย้ำชื่ออีกฝ่ายก่อนที่มือซ้ายของคนด้านหลังจะเลื่อนเข้าไปในสาบเสื้อ คล้ายได้สติ คีรติถอนหายใจก่อนจะหยุดการกระทำทั้งหมดลง
“ครับ เดี๋ยวผมตามไป” อีกคนพูดโดยยังไม่หันกลับมามองเมื่อเขาชะงัก ภัทรมองคนตัวสูงที่เสยผมไปด้านหลัง ลูบใบหน้าตัวเองสองสามครั้งและก้มมองพื้นอยู่ตลอด
และเขา
ก็คงมีอาการที่ไม่ต่างกันมากเท่าไหร่
เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับหลังเล็กที่พิงกำแพงเพื่อพยุงตัว ภัทรไม่สนใจคนที่ยังอยู่ด้านนอก ไม่สนใจแม้ตอนนี้จะล่วงเลยเข้าสู่ห้วงวันใหม่เป็นที่เรียบร้อย สองมือเล็กกำเข้าหากันแน่น พยายามผ่อนปรนอารมณ์ที่มีอยู่ให้มันคงที่แม้จะยากลำบากสักแค่ไหน
ใช่
มันลำบาก...และคีรติเองก็คงจะลำบากไม่ต่างกันมากนัก
เพราะเขาเองก็เป็นผู้ชาย..ทำไมจะไม่รู้ว่าที่ดุนหลังตัวเองอยู่เมื่อสักครู่มันคืออะไร
#คุณไม่ตรงปก
261118
before30october
ไม่หายไปไหนครับ
แค่ยังไม่มีเวลาและไม่พอใจกับบทนี้สักที เลยยังไม่ได้ลงเลย แงง ._.
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
โหหหห คุณเขาชอบน้องขนาดนี้แล้วเหรอคะ ฮืออ น้องเล่นบทคนใสๆ เนียนมาก เพราะชอบกลัวตัวเองทนไม่ไหวนี่แหล่ะค่ะ :hao5:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:เป็นแฟนกันเลยยยยย
-
:katai2-1: :katai2-1: หลงเสน่ห์น้องแล้ว
-
:impress2: :impress2: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยยย ยั่วจนได้เรื่อง
-
คุณคีมันร้ายยยยยยย มือไวมาก :hao6:
-
แงงงงง มาแล้วววววว
-
:mew3: :mew1: :mew1: กรุบกริบ
-
ต่างฝ่ายต่างอดทน
-
ใครจะอดทนเก่งกว่ากัน :hao7:
-
อ่อยเรี่ยราดมาก :-[
-
ชั่วโมงบินสูงกันทั้งคู่
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 8 : จูบ
_________
เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นด้วยความงัวเงีย เขาจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน รู้แต่ว่าในตอนนี้บนเตียงมีเพียงความว่างเปล่าและเงาของผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่ระเบียง
ภัทรรีบอาบน้ำแต่งตัวให้แล้วเสร็จก่อนจะจัดการตารางงานของเจ้านายในทันที โน๊ตบุ้คที่นำมาด้วยกางไว้ยังโต๊ะทำงานมุมหนึ่งของห้อง สองมือพัลวันบนแป้นพิมพ์เพื่อนัดหมายและตรวจสอบกระบวนการประชุมของวันนี้
“ตื่นแล้วหรอครับ”
“ครับ”
“อรุณสวัสดิ์” อีกคนพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอารมณ์ดี วางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะกลางหน้าโซฟาก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เขามองตามแม้สายตาจะไม่ค่อยโฟกัสมากเท่าไหร่ เมื่อเห็นดังนั้น ภัทรจึงรีบจัดเตรียมชุดสูทสีดำสนิทไว้ยังราวแขวนเพื่อให้อีกฝ่ายได้สวมใส่ โชคดีที่พนักงานของโรงแรมนำมาให้จากร้านซักรีดตั้งแต่เมื่อคืนวาน ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องรีบมากนักในยามเช้า
รูมเซอร์วิสที่สั่งไว้มาถึงก่อนหน้าคีรติอาบน้ำเสร็จไม่กี่นาที เขาจัดแจงโต๊ะอาหารให้แล้วเสร็จก่อนจะหันมองคนที่เดินออกจากห้องน้ำ
“ขอบคุณครับ” คนตัวสูงเอ่ยขอบคุณเมื่อเขาเตรียมชุดไว้ให้ ภัทรยิ้มตอบก่อนจะนั่งลงยังโต๊ะทำงานที่เก่า ได้รับอีเมลชี้แจงเรื่องสถานที่และหัวข้อการประชุมฉบับอัปเดทส่งมาให้ เขาอ่านมันคร่าวๆ ก่อนจะรายงานแก่เจ้านายที่กำลังเซตผมบริเวณหน้ากระจก
คีรติปาดเจลลงบนมือเล็กน้อย ถูฝ่ามือเข้าหากันแล้วใช้นิ้วสางเส้นผมสีดำขลับไปด้านหลัง เจ้าตัวเอียงหน้าให้ได้องศาเพื่อสำรวจผมทรงใหม่ ตวัดปรอยผมที่ร่วงหล่นขึ้นอีกครั้งและขยำฝ่ามือลงไปอีกรอบ
ภัทรมองตามทุกจังหวะการเคลื่อนไหวจนคีรติหันมามองเมื่อรู้ว่าโดนจ้อง เขายืดตัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะนึกถึงสิ่งที่จะบอกอีกฝ่ายแต่กลับลืมมันไปจนหมด
“คือ...สักครู่นะครับ”
เสียงหัวเราะดังตามมา ภัทรไล่รายการที่เขาต้องย้ำอีกครั้งก่อนจะหันกลับมามอง
“ทางฝ่ายคอนซัลท์เขาจะชี้แจงขอบเขตและชี้แจงรายงานผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมก่อน โดยจะรวมถึงปัญหาและมาตรการการแก้ไข จากนั้นจะต่อด้วยแผนการพัฒนาที่ดินในช่วงระยะยาวของโครงการครับ”
“อืม มีอะไรอีกไหม”
“คุณเล็กจะกล่าวถึงผลสำรวจปริมาณการซื้อขายในไตรมาสที่ 2 เมื่อแล้วเสร็จจะเป็นช่วงหารือเกี่ยวกับแผนงานต่อไป”
“แค่นี้ใช่ไหม”
“ครับ”
“แล้วเยี่ยมชมงานของโครงการที่แล้วล่ะ ไม่ได้มีอยู่ในตารางหรอ? ผมจำได้ว่าน่าจะเป็นวันนี้”
“หลังจากประชุมเสร็จครับ ถ้ายังพอมีเวลาเหลือ” คีรติพยักหน้า นั่งลงบนโต๊ะอาหารก่อนจะเริ่มทานมื้อเช้าโดยไม่ลืมจะชักชวนเขา ภัทรปฏิเสธออกไปเพราะตัวเองรองท้องด้วยขนมปังก้อนใหญ่จนอิ่มเสียก่อน
“งั้นภัทรรอผมที่ห้องรับรองแล้วกัน เลขาคุณเล็กเป็นคนประสานงานนี้ เขาคงจะรู้รายละเอียดมากกว่า”
“ได้ครับ”
ภัทรจัดแจงเอกสารและเตรียมของต่างๆวางไว้ในตอนที่รอคีรติทานมื้อเช้า ไม่นานเราทั้งคู่ก็ออกเดินทางไปยังสถานที่ประชุมโดยมีรถเก๋งคันสีดำมารับที่ด้านหน้าของโรงแรม คีรติเปิดประตูและผายมือให้เขาเข้าไปก่อน จากนั้นตัวเองจึงตามมานั่งที่เบาะหลัง บนรถเงียบกริบ คนด้านข้างเลิกแขนเสื้อแล้วดูนาฬิกาก่อนจะหันมาหา
“ช่วงเช้าอาจจะเบื่อหน่อย ไว้ตอนเย็นจะพาไปดูงานแทนแล้วกันนะ”
“คุณคีจะพาภัทรไปด้วยหรอครับ?” ร่างโปร่งตกใจเล็กน้อย เพราะปกติแล้วเขาแทบจะไม่ต้องทำอะไรนอกจากรอรับคำสั่งเพียงอย่างเดียว
“ครับ” อีกคนเว้นช่วงก่อนจะอมยิ้ม “พาไปเปิดหูเปิดตา”
/
ถึงแม้จะดีใจไม่น้อยที่ได้ยินคีรติบอกแบบนั้น แต่พอเอาเข้าจริงๆ ภัทรกลับรู้สึกอยากกลับไปนั่งทำงานในห้องรับรองเสียมากกว่า
เพราะการมาเดินกับประธานบริษัทที่มีแต่คนจับจ้องทำให้เขาต้องตกเป็นเป้าสายตาไปด้วย
มือเล็กดันแว่นบ่อยครั้งจนเจ้าตัวนึกรำคาญ ขอบคุณเส้นผมที่ยาวระกรอบหน้าทำให้สามารถพรางตัวได้แนบเนียนอีกสักหน่อย เขาพยายามยืนด้านหลังพี่เล็กอยู่ตลอด ทำตัวให้ลีบที่สุดเท่าที่จะทำได้ นั่นเพราะเกรงว่าจะมีคนรู้จักผ่านเข้ามาแถวนี้
เวลาร่วมชั่วโมงที่ทำเอาใจเต้นแรงอยู่ตลอดจบลงที่ห้องโถงขนาดใหญ่พร้อมกับอาหารว่างมากหน้าหลายตา ภัทรถอนหายใจอย่างโล่งอกอยู่มุมหนึ่งข้างผ้าม่านสีน้ำตาลเข้ม เช็ดเหงื่อบริเวณขมับพลางพิงตัวเข้ากับกำแพงด้านข้าง
ไม่คิดเลยว่ามันจะเหนื่อยขนาดนี้
เขาปล่อยให้คีรติได้เสวนากับผู้หลักผู้ใหญ่ที่มาด้วยโดยทิ้งระยะห่างเอาไว้หลายช่วง พี่เล็กเข้ามาตบบ่าให้กำลังใจพลางหัวเราะปนขำก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง สงสัยจะคิดว่าเขาตื่นผู้คน อีกฝ่ายเลยไม่ได้สงสัยอะไรมากนัก ภัทรมองออกไปรอบๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปหยิบน้ำหวานมากินเพื่อเพิ่มพลังงานที่หายไป
“!!!”
“ขอโทษครับ”
แต่จู่ๆ เขาก็โดนรั้งแขนไว้จากใครสักคนที่อยู่ด้านหลัง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง แต่มันช่างแตกต่างจากอีกคนที่ยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับเอ่ยประโยคทักทายที่เขารู้สึกน่ากลัวมากที่สุดในรอบปี
“ภัทรจริงๆด้วย”
เขาไม่ตอบ สายตามองไปรอบๆด้วยความกังวลที่เก็บไว้ไม่อยู่
“มาทำอะไรที่นี่หรอ”
“ปล่อย” แขนเล็กพยายามบิดออกจากการเกาะกุม แต่ถึงอย่างนั้น ธนกฤษก็ยังไม่ปล่อยให้เขาออกจากพันธนาการได้โดยง่าย
“ไม่เจอกันนานเลยนะ” อีกคนพูดพลางจ้องหน้าเขาแล้วยิ้ม เป็นยิ้มที่ภัทรรู้สึกขนลุกไปทั้งร่าง เขาแน่นิ่งไปชั่วครู่จนคนที่อยู่ด้านข้างแปลกใจ อาศัยจังหวะหนึ่งใช้แรงทั้งหมดที่มีสะบัดแขนจากมือใหญ่แล้วสาวเท้าเดินออกมาในทันที
“ภัทร!!”
คนโดนเรียกหลับตาปี๋ เอาแต่มองพื้นในตอนที่ก้าวไปให้ไกลที่สุดกับต้นเสียง และภัทรก็ต้องสะดุ้งเฮือกเป็นรอบที่สองเมื่อแรงรั้งจากข้อมือมันเกิดขึ้นอีกครั้ง
“!!!”
“คุณเป็นอะไรไหม!?”
ภัทรหลับตานิ่ง หอบหายใจแม้จะยังไม่ลืมตาขึ้นมาเพราะเขารู้ดีว่าคนตรงหน้านั้นเป็นใคร นิ้วโป้งลูบไล้แขนเขาช้าๆเพื่อปลอบประโลม มืออีกข้างลูบหลังแผ่วเบาบ่งบอกว่าคนตัวสูงนั้นยังไม่หายไปไหน
“รู้จักกับเขาหรอ?”
ร่างโปร่งส่ายหัว นานกว่าจะลืมตาและหาเสียงของตัวเองเจอ
“ไม่ครับ ภัทรไม่รู้จักเขา เขาแค่ทักคนผิด”
เขาพูดรัวกลัวว่าอีกคนจะเข้าใจผิด คีรติพยักก้มลงมองด้วยความเป็นห่วง แม้ทุกอย่างจะกลับมาเป็นดังเก่า แต่ใจที่เต้นรัวมันกลับไม่เป็นเช่นนั้น
“แต่เขาดู ̶”
“คุณคีครับ!” เสียงแหบแห้งรีบเอื้อนเอ่ยก่อนคำถามจะถูกส่งให้มากกว่านี้ “ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว ภัทรขอกลับห้องก่อนนะครับ”
เหมือนคีรติก็ไม่อยากเซ้าซี้อะไรต่อ อีกฝ่ายจึงได้แต่ปล่อยให้เขาเดินจากมาและไม่ลืมที่จะบอกลาเมื่อหันหลังกลับ
“เจอกันที่ห้องนะ”
“ครับ ภัทรขอไปรอที่ห้อง”
เขาบอกลาด้วยความเลื่อนลอย เพราะในหัวมีแต่ภาพผู้ชายอีกคนเข้าทาบทับภาพเจ้านายเป็นที่เรียบร้อย
ภาพของธนกฤษที่ยังวนเวียนอยู่ตลอดเวลา และถ้าจะให้เหตุผลว่าทำไมเขาถึงกังวลมากขนาดนี้ ภัทรก็คงจะตอบได้ว่า เท่าที่ใช้ชีวิตมาคู่ขาของเขาแต่ละคนไม่มีทางกลับมาแบบธรรมดาๆอย่างแน่นอน
/
การนับแกะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งแม้จะยากลำบากสักแค่ไหน หลังมื้อเย็นจากร้านอาหารที่คีรติพาไปแล้ว ภัทรก็พยายามคัดค้านทุกอย่างที่อีกฝ่ายเสนอให้ จนตอนนี้บรรยากาศแปลกๆที่ก่อตัวขึ้นระหว่างเขาและอีกฝ่ายนั้นเพิ่มขึ้นแม้กระทั่งภัทรเองก็แทบจะไม่รู้ตัว
คนตัวสูงนิ่งเงียบตลอดหลังกลับมาที่ห้อง ไม่มีบทสนทนาใดๆระหว่างพวกเขา มีเพียงความเงียบและสายตาที่เราใช้เพื่อสนทนาโดยไม่มีเสียง มือเล็กวางทาบไว้กับหมอนไม่กล้าแม้จะขยับเพราะเจ้าของมันเพิ่งรู้ถึงความผิดพลาดของตัวเองเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
เป็นเพราะเขาเองที่กังวลมากเกินไปจนเผลอทำให้คีรติหงุดหงิด
ภัทรเดาว่าน่าจะเป็นแบบนั้น
“คุณคีครับ” เสียงพูดแผ่วเบาแทรกผ่านความเงียบ รอบข้างมืดสนิทเพราะสายตายังไม่ชินไปกับมัน
“…”
“คุณนอนแล้วหรอ?” ภัทรถามย้ำเป็นรอบที่สอง ได้ยินเสียงขยับตัวดังตามมาก่อนอีกฝ่ายจะตอบกลับ
“ผมยังไม่นอน”
หลังจากคำตอบที่ได้ คนตัวเล็กก็เงียบไปเสียนาน
“ขอบคุณสำหรับอาหารเย็นนะครับ” เขาเม้มปาก หวั่นใจกับประโยคต่อไปที่จะได้รับ
“ครับ” แต่คีรติกลับตอบเพียงแค่สั้นๆแล้วเงียบไปอีกครั้ง ภัทรเริ่มร้อนรนมากกว่าเดิม เขาไม่ใช่คนชวนคุยเก่ง เขาง้อคนไม่เป็นแต่ในตอนนี้เขาจำเป็นต้องง้อคีรติ
ไม่เช่นนั้นทุกอย่างจะพังไม่เป็นท่า
“คุณเคยไปร้านนั้นมาก่อนหรอครับ”
“เปล่า”
“แต่อร่อยจริงๆนะครับ ภัทรทานสลัดผักไปตั้งเยอะทั้งๆที่ปกติไม่กินผักเยอะขนาดนี้ ยำแซลม่อนก็อ ̶”
“ภัทร” อีกคนขัดจังหวะประโยคยาวจนคนพูดใจเสีย เหงื่อเริ่มผุดขึ้นที่ฝ่ามือจนต้องกำแน่นไว้กับหมอน
“ครับ”
“นอนได้แล้ว”
คีรติพูดเสียงแข็ง เมื่อเป็นเช่นนั้น ความลังเลใจในการจะหันหลังกลับเพื่อประชันหน้าโดยตรงก็หายไปจนหมด เหลือเพียงความกล้าเข้ามาแทนที่ในตอนที่ภัทรพลิกตัวมาอีกฝั่ง แต่สิ่งที่เห็นมีเพียงแผ่นหลังของคนที่นอนอยู่ มือเล็กค้างกลางอากาศเพราะไม่กล้าเรียกคีรติเป็นครั้งที่สอง แต่สุดท้ายเขาก็แพ้ใจตัวเองแล้วทาบทับมันมือลงไปในที่สุด
“ขอคุยด้วยหน่อยสิครับ”
คีรติเหลือบมองเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น โคมไฟหัวเตียงสว่างวาบให้ความสว่างเพียงนิดในตอนที่อีกคนหันกลับมา แสงสีส้มของมันทำเขาหยีตา รีบคว้าแว่นขึ้นมาใส่เพื่อปกปิดใบหน้าแล้วตั้งใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจให้คนที่นอนเท้าแขนได้ฟัง
“ภัทรขอโทษที่เงียบใส่คุณเมื่อตอนเย็น” เขาเม้มปากแล้วพูดต่อ “ภัทรไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะครับ ขอโทษที่ทำให้คุณหงุดหงิดไปด้วย”
ใบหน้าหล่อเหลายังเรียบเฉยและไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆจนภัทรต้องเอื้อมมือไปจับชายเสื้อของคนข้างกายไว้ ช้อนตามองเพื่อออดอ้อนและนั่นก็ทำให้ใครบางคนใจอ่อนลงได้บ้าง
“รู้ไหมว่าอะไรที่ผมไม่ชอบมากที่สุด” คีรติตอบกลับมาในทันที
“...”
“การที่คุณไม่ยอมพูดและปล่อยให้ผมได้แต่ไม่เข้าใจว่าตัวเองนั้นทำอะไรผิด”
“คุณคี”
“หรือคุณกำลังอึดอัดกับเรื่องของเรางั้นหรอ?” สีหน้าอีกคนมีแต่คำถาม ภัทรเบือนสายตาไปด้านข้างไม่อยากเห็นความผิดหวังที่ส่งให้
“ภัทรไม่ได้อึดอัด”
“แล้วคุณเป็นอะไร”
“ภัทร...” เสียงเขาเงียบหายเมื่อข้อแก้ตัวไม่ได้ตระเตรียมไว้ตั้งแต่แรก เมื่อเป็นดังนั้น ร่างกายจึงขยับเข้าไปใกล้โดยอัตโนมัติพร้อมกับมือที่โอบรอบเอวอีกฝ่าย เขาซุกใบหน้าเข้าหาอกแกร่ง ฝังจมูกมนจนได้กลิ่นหอมอ่อน เอื้อนเอ่ยถ้อยคำโกหกที่ตัวเองไม่อยากจะพูดมันออกไปเลยสักนิด
ขอโทษจริงๆที่ต้องทำแบบนี้
แต่เขาไม่มีทางเลือก
“ภัทรแค่กังวลว่าตัวเองจะทำอะไรผิดพลาดไปแค่นั้นเองครับ” เขาเว้นช่วง “กังวลว่าจะทำให้งานคุณเสียไปด้วย กังวลมันหมดทุกอย่างจนเครียด”
และกังวล...กลัวว่าจะมีใครบางคนเข้ามาจนทำให้ความสัมพันธ์มันเปลี่ยน
คีรติก้มลงมองคนที่กอดตัวเองแน่น แววตาเสียใจและทุกอย่างส่งผ่านมาจนสามารถรับรู้ได้โดยไม่ต้องย้ำอีกครั้ง กำแพงที่อยู่ในใจพังทลายลงเมื่อภัทรกำลังอ้อนเขาอย่างหนักอย่างคนรู้สึกผิด คนตัวสูงถอนหายใจก่อนจะเลื่อนมือขึ้นกอดอีกคนกลับ
“ครับ ผมเข้าใจแล้ว”
คนที่อยู่ในอ้อมกอดขยำเสื้อเขาจากทางด้านหลัง แขนแกร่งออกแรงเพื่อกอดอีกฝ่ายได้แน่นขึ้น ลูบศีรษะเพื่อปลอบโยนก่อนภัทรจะผละตัวออก
“ขอโทษนะครับ”
“วันหลังอย่าเป็นแบบนี้อีกก็พอ” เขาตอบ สองมือยังทาบทับเข้ากับส่วนโค้งเว้าบริเวณเอว ไม่ทันได้เตรียมใจภัทรก็ค่อยๆเลื่อนตัวขึ้นแล้วให้คำมั่นสัญญา
“คราวหลังภัทรจะไม่งี่เง่าอีก”
สายตาสองคู่สบประสานพร้อมกับมือเล็กที่ทาบทับมือใหญ่ให้มันกดเข้าที่เอว ก่อนเจ้าตัวจะเลื่อนมือมาคล้องคอเขาไว้ คีรติพลิกตัวอีกฝ่ายลงด้านล่างอย่างรวดเร็ว ใช้ขาแยกขาเรียวออกแล้วแทรกตัวเข้าหาจนแนบชิด ใบหน้าเราอยู่ห่างกันแค่เพียงคืบ ลมหายใจที่รินรดร้อนผ่าวจนเป็นคีรติเองที่ทนไม่ไหว
“อืมม”
ริมฝีปากหยักที่ทาบทับสัมผัสอย่างแผ่วเบาในตอนแรก คลอเคลียอยู่ไม่ห่างพร้อมกับลิ้นร้อนที่ถูกส่งออกมาไล้เลียโดยรอบ ภัทรใช้ลิ้นตอบรับทุกจังหวะได้เป็นอย่างดีจนลืมไปว่าตัวเองกำลังเล่นเกมหัวใจอยู่ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่คิดจะใส่ใจเพราะเจ้าของร่างใหญ่ก็ไม่คิดจะผ่อนปรนจังหวะให้เช่นกัน
ลิ้นเล็กตวัดเกาะเกี่ยวไปตามแรงอารมณ์ที่เริ่มมากขึ้น มือขยุ้มเส้นผมของคนด้านบนแล้วบังคับศีรษะให้ได้องศา คีรติใช้ฟันกัดรอบริมฝีปากบางอย่างจงใจ ครางในลำคอแผ่วเบาเมื่อการตอบรับจากอีกฝ่ายมันดีเสียจนไม่มีที่ติ
เห็นหน้าใสๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าจูบเก่ง
ร่างกายเราแนบชิดไปทุกสัดส่วน ความต้องการที่พยายามห้ามไว้พังทลายลงเพราะคนตัวเล็กเล็กบดเบียดร่างกายเข้าหา มือเขาลูบไล้ไปตามสัดส่วนได้รูปของอีกคนอย่างสำรวจ ภัทรบิดเร่าจากสัมผัสมือใหญ่ที่ได้รับ จูบที่มอบให้เริ่มกลายเป็นร้อนแรงเพราะไม่มีใครคิดจะยอมแพ้ให้กับรสชาติแสนหอมหวาน
มือใหญ่บีบเค้นสะโพกด้วยความใคร่ เป็นจังหวะเดียวกับที่ขาเรียวตั้งชันขึ้นเพื่อต้อนรับ เขาหัวเราะในลำคอจากกิริยาที่ไม่เคยเห็นจากตัวเลขาคนโปรดก่อนจะใช้มือจับขาข้างนั้นแนบเข้าลำตัว กัดริมฝีปากล่างของคนด้านล่างก่อนจะละเลงลิ้นลงไปอีกรอบ
สงสัยของดีที่เก็บไว้ต้องงัดมาใช้ตั้งแต่ครั้งแรก
สติภัทรเริ่มเลือนรางเพราะความต้องการเขามากเกินขีดจำกัด เพียงแค่จูบบางเบาจากคนตัวสูงก็ทำให้ตัวอ่อนระทวยได้โดยง่าย สองมือที่กำแน่นเข้ากับผ้าปูที่นอนคลายออก ก่อนจะพลิกตัวคีรติให้เป็นฝ่ายนอนอยู่ด้านล่างตามสัญชาตญาณของนักล่า
ร่างเล็กยืดตัวขึ้นตรง มือเริ่มสะเปะสะปะไปจนทั่ว และก่อนที่ภัทรจะได้ทำอะไรไปมากกว่าเก่า มือใหญ่ก็จับเข้าที่มือเขาที่กำลังจะล้วงเข้าไปใต้กางเกงนอนที่สวมใส่
“!!!”
เหมือนอีกคนช่วยเรียกสติว่าตอนนี้เขาอยู่ในร่างเลขาแสนใสซื่อ ภัทรจึงได้นิ่งค้างอยู่อย่างนั้น หน้าอกของคนที่คร่อมด้านบนหอบหายใจหนัก เขาใช้สองมือปิดใบหน้าไว้ก่อนจะขยับออกแต่คีรติกลับรั้งไว้พร้อมกับเอ่ยถาม
“ถ้าคุณอยากต่อ ผมก็ต่อได้” อีกฝ่ายพูดพลางลูบหลังเขาแผ่วเบา แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ภัทรให้ความสำคัญมันมากเท่าไหร่ เจ้าตัวส่ายหัวทำให้คนที่นอนด้านล่างรุ้คำตอบของเรื่องบนเตียงในคืนนี้เป็นอย่างดี
“โอเคครับ”
“ภัทรไม่ได้รังเกียจคุณ”
“ผมเข้าใจ”
ไม่ใช่เพราะความร้อนรนกลัวว่าอีกฝ่ายจะถูกจับได้หรอกที่ทำให้เขาปฏิเสธ แต่เป็นสิ่งที่ภัทรลืมทำทั้งแต่ตอนที่มาถึงภูเก็ตแล้วต่างหาก
“ภัทรขอโทษนะครับ”
ขอโทษที่ทำให้คืนนี้มันจบลงแบบนี้
และขอโทษ...ที่เขาไม่ได้พกของสำคัญติดตัวมาด้วย
ของสำคัญที่เป็นไซส์ที่พอดีกับของอีกฝ่าย
คีรติจับสองมือนั้นออก บังคับให้เขานอนลงข้างกายก่อนจะกอดเอาไว้แน่น
“ไม่ยกโทษให้ได้ไหม” เขาเงียบ ไม่รู้จะต้องพูดอะไรต่อจากนั้น เพราะนอกจากความเสียดายมันยังมีความเสียใจที่คีรติก็ไม่พกมาเหมือนกันจากการค้นหาสัมภาระของอีกฝ่ายตั้งแต่วันแรก
คงเพราะไม่ได้คาดการณ์ไว้ว่าเขาจะมาอยู่ด้วยในสถานการณ์แบบนี้
“ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงเสียใจ” ภัทรเอ่ยตอบ รีบสูดกลิ่นหอมเข้าปอดเมื่อกอดอีกฝ่ายกลับไป
“งั้นภัทรคงต้องเสียใจมากแน่ๆ”
“...”
“เพราะทั้งหมดผมจะเก็บไว้ลงโทษคุณทีเดียว”
คนตัวเล็กเม้มปาก มองเห็นคีรติยกยิ้มชอบใจเป็นอย่างมาก เมื่อเป็นดังนั้น สองมือจึงโอบรอบลำคอแกร่งก่อนจะเอื้อนเอ่ยสิ่งที่ต้องการให้อีกฝ่ายได้รับรู้
“คุณคีครับ”
เพราะเขาเองนั้นได้แต่เฝ้ารอมันมาตั้งนานแล้ว
“...”
“จูบอีกรอบได้ไหมครับ”
#คุณไม่ตรงปก
291118
before30october
ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะจูบ
แต่แต่งไปแต่งมา จูบก็ดีเหมือนกันเนาะ :-)
-
หนูจะปิดพี่เค้าได้อีกนานไหมล่ะลูกกก ถ้าพี่เค้ารู้จะโกรธมากไหมเนี่ยยยยย :katai1:
-
เวลาหน้ามือตามัวนี่มันน่ากลัวความลับจะแตกนะคะน้อง :hao7:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
แค่จูบยังขนาดนี้ ถ้ามากกว่านี้จะขนาดไหน แค่กๆๆๆ :hao7:
-
:pig4:
-
ภัทรลูกเจอโจทเก่าหรอ55555555555
เหมือนหนูลืมอ่ะว่าอยู่ร่างใสๆ แต่คุณคีคงจะชอบนะ
-
มีคู่กรณีกี่คนกันจะระแวงทุกคนไม่ได้นะ :hao7:
-
ติดตามจ้า
-
คุณคีไม่สงสัยหน่อยเหรอ?
-
ไหวมั้ยคะทั้งคู่ ฮืออ เกือบล่ะๆ
ว่าแต่คุณคีเห็นแซ่บๆงี้ก็แอบเดาใจยากนะ ไม่รู้ว่าคิดยังไงกับภัทรอ่ะ
ถ้ารู้ความจริงจะว่าไง เอ๊ะรึว่ารู้นานแล้ว เอ๊ะยังไง
-
:hao7: :hao7:
-
ตายแล้วววว จาเปงลม เนี่ยเลยยังไม่เห็นตอนคุณคีดุเลย :-[
-
แง เค้าจูบกันแล้ว แถมยังจะเลยเถิดอีก เขินน :m25:
-
เกือบแล้ว :pighaun:
-
ภัทรเกือบหลุดแล้ววว :katai4:
-
คนอ่อยเก่งงงงงง อืมหื้มมมม
-
แค่จูบ เค้าจูบกัน
โอ้ยยยย ใจอิชุ้น เต้นแรงมาก
-
คนร้ายกาจจจ แซ่บมากค่ะ
-
นี่มันตัวบอส อมกกก ใครไหวไปก่อนเลย
-
ชอบบบบ
-
ก็คือไม่ไหวแน้ววว ฮือออ
เกือบไปแล้วววว
-
สุดยอดความไม่ตรงปก 55555
-
ภัทรรรร คุณคีเขารู้แล้วแหละว่าเทอน่ะไม่ใส
-
เกือบหลุดความแซ่บออกไปแล้ว
-
ิอยากอ่านตอนต่อไปแร้วววววววว :hao7:
-
:m25: :m25: :m25:
แซ่บพริกสิบเม็ด
คุณคีจะต้องยิ่งหลงใหลน้อง
-
รอค่ะะ :katai4::pig4: :L1:
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 9 : สัญญา
_________
การประชุมที่ภูเก็ตลุล่วงไปได้ด้วยดีจากการร่วมมือกันของทุกฝ่าย เราบินกลับกรุงเทพในรุ่งเช้าของวันอังคารทันทีเนื่องจากตารางงานของเจ้านายที่แน่นหนา และนั่นทำให้วันต่อมาสภาพร่างกายของเขาก็ไม่ปกติเท่าที่ควร
ภัทรจามตลอดทางที่นั่งรถมาในตอนเช้า กองม้วนทิชชู่ที่อยู่ในถังขยะใบเล็กข้างโต๊ะทำงานบ่งบอกเป็นอย่างดีการป่วยกำลังจะเริ่มต้นขึ้น มันมักจะเป็นอย่างนั้นเสมอ เมื่อไหร่ที่จะเป็นไข้ เขามักจะมีน้ำมูกและมีอาการเจ็บคอร่วมด้วยอยู่ตลอด
เขาไม่ใช่คนที่ป่วยบ่อย ร่างกายค่อนไปทางแข็งแรงถึงแข็งแรงมากเสียด้วยซ้ำ ถึงแม้จะมีไข้ปีละครั้งสองครั้งตามสภาพฤดูกาลแต่ไม่เคยป่วยหนักจนต้องเข้าโรงพยาบาลเลยสักรอบ ครั้งที่ป่วยหนักที่สุดคงจะเป็นโรคไข้เลือดออกเมื่อตอนเด็กที่นานเสียจนเขาก็แทบจะจำอาการและความรู้สึกไม่ค่อยได้มากนัก รู้แต่เพียงต้องนอนโรงพยาบาลหลายคืนและมีสายน้ำเกลือระโยงระยางอยู่ตลอด
“ฮัดชิ้ว!”
ร่างโปร่งตัวโยนเมื่อจามออกมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ริมฝีปากบางอ้าค้างหอบหายใจอยู่อย่างนั้น สองมือรีบโกยหาทิชชู่เพื่อเช็ดน้ำมูกที่เริ่มจะไหลพ้นจมูกจนน่าอาย
“กลับมาก็ไม่สบายซะแล้ว อะไรกันเนี่ยเรา” พี่เล็กที่เข้ามาพอดีเอ่ยทักทาย ภัทรสูดจมูกสองสามรอบ ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายกลับ
“พี่เล็กมาหาคุณคีหรอครับ?”
“อ่าใช่ เขาอยู่รึเปล่า?”
“อยู่ห้องรับรองด้านในครับ เข้าไปได้เลย” อีกฝ่ายมองตามมือเขาที่ผายไปยังห้องอีกฝั่งที่อยู่ติดกัน เจ้าตัวพยักหน้าก่อนจะตบบ่าเขาสองสามรอบ
“อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ”
“ครับ” ภัทรหัวเราะแล้วยิ้มตอบ มองแผ่นหลังของผู้ชายที่หายลับไปกับบานประตูก่อนจะเบือนสายตาออกไปรอบๆ
ห้องของคีรติจะเป็นห้องทำงานขนาดใหญ่ที่มีหลายฟังก์ชันการใช้งานรวมกันอยู่ด้านใน มีห้องอื่นๆแยกออกไปตามความเหมาะสมของงานที่รับผิดชอบ ห้องที่เขาอยู่เป็นห้องบนชั้นสูงของตึก มีกระจกรอบด้านที่ยอมให้แสงสว่างลอดผ่านม่านผืนใหญ่ ตกแต่งด้วยสีโทนอุ่นโดยมีสีครีมและสีน้ำตาลปะปนกันเข้ากับผนังหินอ่อน ดวงตากลมโตทอดสายตาผ่านแว่นกลมไปยังโต๊ะทำงานกลางห้องที่วางบนพื้นยกสูง สีทองของผนังตกแต่งตัดกับสีของหินอ่อนจนสวยสด ของประดับทุกชิ้นเป็นสีดำและสีทองจนทำให้ทุกอย่างดูหรูหราขึ้นทันตาเห็น ทั้งหมดคงปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่ารสนิยมของคีรตินั้นดีเสียจนเขาต้องยอมรับ
“ฮัดชิ้ว!”
ภัทรเผลอจามในตอนที่พี่เล็กออกมาจากห้องที่หายไปก่อนหน้า เจ้าตัวหัวเราะเสียงดังจนเขาตกใจ อีกฝ่ายเดินเข้ามาหาแล้วเอ่ยถามอีกรอบ
“มียารึเปล่า? พี่มีอยู่ที่ห้องจะเอามั้ย?”
“มีครับ แต่เป็นยาที่กินแล้วต้องนอน ภัทรกะว่าจะรอตอนเย็นก่อนแล้วค่อยกิน” เสียงเขาอู้อี้ มือถูจมูกจนแดงก่ำ
“อ่านั่นสิ กลับไปก็กินข้าวกินยาล่ะ พรุ่งนี้ไม่ไหวก็ขอคุณคีเขาลานะ” อีกคนแสดงความเป็นห่วงเป็นใย ภัทรยิ้มหวานส่งไปให้ก่อนจะรับคำ
“ได้ครับ”
“มีอะไรกัน?” คีรติเอ่ยถามในตอนที่เดินตามมา รอยยิ้มที่มีกลับน้อยลงเรื่อยๆเมื่อเลขาคนเก่งอยู่ตรงหน้าเจ้านายสุดเนี้ยบ คนตัวเล็กกว่ายืดตัวตรง จับกระดาษในมือมั่นแล้วตอบรับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“ไม่มีอะไรครับ พี่เล็กแค่เป็นห่วงภัทรเฉยๆ” อีกคนมีสีหน้าสงสัย
“พี่ขอตัวก่อนนะ ผมไปก่อนนะครับ” คนที่โดนพาดพิงถึงเห็นสถานการณ์ตรงหน้าแล้วรีบบอกลา ในประโยคแรกเจ้าตัวบอกเขาส่วนประโยคหลังบอกคนด้านข้างที่ตอนนี้กำลังกอดอกแล้วจ้องมาอย่างหาคำตอบ
“ไม่มีอะไรจริงหรอ?” เสียงคีรติเข้มขึ้น ภัทรยืดตัวอีกครั้ง หลบสายตาที่ยังไม่ละไปไหนอยู่อย่างนั้น
“ครับ”
“...”
“…”
“อืม” คนตัวสูงหันหลังกลับเมื่อเขาไม่ยอมพูดอะไรต่อ ทิ้งตัวลงยังโต๊ะทำงานแล้วเริ่มอ่านเอกสารที่วางอยู่อยู่อย่างตั้งใจ เมื่อเป็นดังนั้น เสียงถอนหายใจจึงดังขึ้นพร้อมกับตัวเขาที่หันหลังกลับมายังโต๊ะของตัวเองบ้างเช่นกัน
เหมือนอาการไข้จะมาไวกว่าที่เขาคิดไว้เสียแล้ว
/
ภัทรพยายามกลั้นเสียงจามให้เบาที่สุดในช่วงหลังพักกลางวัน โชคดีที่อาการคัดจมูกเริ่มเบาลงกว่าช่วงเช้าจึงทำให้เขามีสมาธิทำงานมากขึ้น มือเล็กเคาะแป้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะรีบหยิบแฟ้มเอกสารแล้วเดินเข้าห้องที่อยู่ติดกันโดยไม่ลืมเคาะประตูก่อน
“คุณคีครับ ทางบริษัทอาร์ตดีไซน์พร้อมที่ห้องประชุมแล้วครับ” เขาหยุดยืนเมื่อเดินไปไม่ถึงห้าก้าว เท้าเล็กแนบชิด ยืดตัวตรงจนเสื้อเชิ๊ตสีขาวไหวไปตามร่างกายที่ขยับ คนที่นั่งอยู่บริเวณโซฟาวางแก้วกาแฟเซรามิก ลงกับถาดรอง ใช้ผ้าซับริมฝีปากแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมกับหยิบสูทที่แขวนไว้ขึ้นสวมโดยมีเขาช่วยอีกแรง
“ยังไม่ถึงเวลานัดไม่ใช่หรอ?”
“เขามาถึงก่อนครับ” ภัทรตอบ ไม่รู้ทำไมถึงได้ยิ้มออกไปแบบนั้นจนอีกฝ่ายเหลือบมองเป็นพักๆ มือเล็กจัดแจงปลายแขนเสื้อให้อยู่ทรง ถอยออกมาตั้งหลักเพื่อสำรวจความเรียบร้อยก่อนจะพยักหน้าให้เมื่อไม่มีอะไรที่ผิดปกติ และก่อนที่จะได้หมุนตัวกลับ คีรติกลับเอื้อมมือเข้าใกล้พร้อมกับบีบจมูกเขาไปมา
“เอ่ออ...” ภัทรอ้ำอึ้ง ไม่คาดคิดว่าจะโดนจู่โจมโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเช่นนี้ มือใหญ่ขยับเล็กน้อยคล้ายหยอกล้อก่อนอีกคนจะโน้มตัวเข้าหาจนใจเขาเต้นแรง กระซิบข้างใบหูแล้วผละออกคล้ายไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เดี๋ยวนี้คนป่วยชอบโกหกหรอครับ ผมก็เพิ่งรู้”
ความจริงที่เอื้อนเอ่ยออกมาทำให้ภัทรเพียงเดินตามหลังอีกคนไปเงียบๆเท่านั้น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ไม่รู้ว่าคีรติจะโกรธไหมแต่ที่ทำไปเขาก็มีเหตุผล
แค่ไม่อยากเป็นคนอ่อนแอในสายตาคนอื่น
ก็แค่นั้น
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกพร้อมกับแขกในห้องสามคนที่ลุกขึ้นพร้อมกัน คนแรกเป็นชายสูงวัยในชุดสูทสีดำสนิท สองเป็นผู้ชายชุดสูทเช่นกันแต่หน้าตาอ่อนวัยกว่าเล็กน้อย และสาม...คนที่ทำให้เขายืนตัวแข็งทื่อไม่ต่างจากคนข้างกายที่มีอาการเดียวกัน
ผู้หญิงใส่แว่นคนนั้น กับท่าทางสุภาพเรียบร้อยและรอยยิ้มอ่อนหวาน
ภัทรสูดหายใจลึก เหลือบมองเจ้านายที่กระแอมในลำคอแผ่วเบาแล้วเดินไปนั่งยังหัวโต๊ะ
“เชิญนั่งครับ” ถึงแม้จะมีอาการประหม่าแต่คีรติก็เก็บมันไว้ได้เป็นอย่างดี เจ้าตัวผายมือเป็นการเชื้อเชิญจนทุกคนในห้องนั่งลงอย่างพร้อมเพรียง
“วันนี้คุณดนัยมีเรื่องอะไรครับ?” คนตัวสูงเอ่ยถาม ก่อนที่เราจะเริ่มต้นงานใหม่โดยมีสายตาเขาที่มองแฟนเก่าของใครบางคนอยู่เป็นระยะ
และเช่นเดียวกันกับสายตาเรียวรีคู่นั้น
ที่ไม่ได้จับจ้องมายังตัวเองอย่างที่เคยเป็น
การประชุมครั้งนี้ใช้เวลาไม่นานเท่าที่คาดไว้ เราสามารถเจรจากันได้โดยไม่มีอะไรติดขัด เจ้านายเขาเห็นชอบเป็นอย่างดีกับดีไซน์ใหม่ของงานที่อีกฝ่ายนำเสนอ เราเตรียมหารือกันในครั้งหน้าโดยมีคณะกรรมการชุดใหญ่เข้าร่วม เขาและคีรติขอตัวกลับเมื่อมีงานที่ต้องจัดการให้แล้วเสร็จจึงเดินล่วงออกมาก่อน แต่ถึงอย่างนั้น ก็มีอีกหนึ่งคนที่เดินตามมาพร้อมกับรั้งข้อมือใหญ่เอาไว้
“คุณคีคะ”
วิภาวีเอ่ยทักก่อนจะรีบปล่อยมือเมื่ออีกคนหันกลับมามองด้วยความแปลกใจ ก่อนสีหน้าบนใบหน้าคมคายจะเปลี่ยนไปจากที่เขาเคยเจอ
ทั้งสับสน ยินดี และห่วงหา
“วิขอเวลาสักครู่ได้ไหม” หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มจาง คีรตินิ่งไปสักพัก มองหน้าเขาสลับกับอีกฝ่ายไปมาก่อนจะออกคำสั่ง
และลูกน้องอย่างเขา มีหรือที่จะเคยขัด
“ภัทรขึ้นไปก่อน เดี๋ยวผมตามไป”
“ครับ” ถึงแม้จะได้ยินแบบนั้น แต่ยังไงใจเขาก็ยังมีความรู้สึกกระวนกระวายอยู่เต็มไปหมด สองมือเล็กจับแฟ้มแน่นกว่าเก่า ค่อยๆเดินถอยหลังจากมาพร้อมกับรอยยิ้มเช่นกัน
เป็นยิ้ม...ที่เขาไม่มีความสุขเวลาที่ได้ยิ้มเลยแม้แต่นิด
ปัก!
เมื่อถึงทางแยกของโถงยาว แผ่นหลังเล็กจึงทิ้งน้ำหนักเข้ากับกำแพงด้านข้าง พยายามลบความรู้สึกที่อยู่ในดวงตาของคนตัวสูงให้หมดไปแต่ทำอย่างไรมันก็ยังติดตรึงใจเขาอยู่อย่างนั้น
เพราะเขากำลังกลัว กลัวว่าอีกคนจะเปลี่ยนไปไม่เป็นดังเก่า
และบางครั้ง เขาก็รู้สึกแย่ที่ต้องตกอยู่ในสถานะของคนที่มาทีหลัง
มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด
ภัทรยกแฟ้มในมือขึ้นกอด พยายามบังคับตัวเองให้หอบหายใจเป็นจังหวะ ก่อนที่จะชะโงกหน้าแอบมองสองคนที่ยืนอยู่แล้วพบว่าเขานั้นคิดผิดถนัด
เพราะสายตาและรอยยิ้มหวานที่คีรติมีให้อีกฝ่ายกลับดูสดใสมากกว่าตอนที่อยู่กับเขาหลายเท่า
ความผิดหวังที่อยู่ในใจเริ่มก่อตัวขึ้นจนบางคนแทบไม่รู้ตัว ภัทรไม่รู้ว่าต้องทำแบบไหนในเมื่อสถานะระหว่างเขาและคีรติมันช่างคลุมเครือจนเดาไม่ถูก อีกฝ่ายไม่มีอะไรที่แน่ชัดมอบให้ และเขาก็ไม่กล้าเอ่ยถามเพราะกลัวว่าความต้องการจะสวนทางกับความเป็นจริง
กลัวว่าจะผิดหวัง เพราะเขาเองก็ไม่ได้ล้อเล่นกับทุกความรู้สึกที่มีให้อีกคนเลยสักนิด
แต่ไม่รู้ว่าคีรติจะคิดแบบนั้นเหมือนกันรึเปล่า
“งั้นเย็นนี้ไปทานข้าวด้วยกันไหมครับ?”
เขาไม่รู้เลยจริงๆ
/
และกลับกลายเป็นว่าภัทรไม่มีสมาธิอีกเลยตลอดช่วงบ่ายของวัน ทั้งงานที่ต้องทำให้เสร็จภายในเวลาที่กำหนดก็ส่งล่าช้าจนโดนดุกลับมาจากแผนกอื่น ทั้งอาการหวัดที่ยังไม่หายดีและตอนนี้ความรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวก็กลับมาเล่นงานเขาอย่างหนัก ไม่รวมสายตาอีกคู่ที่มองมาเป็นพักๆจากโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ตรงหน้า
ทุกอย่างไม่ควรเกิดขึ้นในวันเดียวกันเลยจริงๆ
ติ๊ง!
ติ๊ง!
ติ๊ง!
“อ๊ะ!”
ข้อความมากมายเด้งขึ้นบนหน้าจอเมื่อเขาเผลอกดปุ่มอะไรสักอย่างเข้าให้ ตัวอักษรที่เลื่อนไปมาทำเอาภัทรกุมขมับ งานเขายังไม่ทันเสร็จและตอนนี้คอมพิวเตอร์ก็เริ่มจะมีปัญหาเข้าซะแล้ว
คนตัวเล็กยกโทรศัพท์ ต่อสายตรงเข้ากับระบบไอทีอย่างร้อนรนใจและไม่นาน ผู้ชายที่พอคุ้นหน้ากันดีก็เข้ามาช่วยแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น
“อาการมันเป็นยังไงครับคุณภัทร?” อีกฝ่ายถาม มีรอยยิ้มประดับตลอดเวลาตามประสาคนอารมณ์ดี
“เหมือนภัทรจะไปกดโดนปุ่มอะไรสักอย่าง หน้าจอเลยรวนแบบนั้น”
“อ่อ พอจะจำได้ไหมครับว่าปุ่มไหน?”
“ไม่ได้เลยครับ” เขาส่ายหน้า อีกคนหัวเราะเบาๆก่อนจะตอบรับ
“ฮ่าๆ โอเคครับ รอสักครู่นะเดี๋ยวผมดูให้” รุ่นน้องฝ่ายไอทีก้มๆเงยๆกับหน้าจออยู่พักใหญ่ สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดเมื่อได้เริ่มแก้ไขจุดที่บกพร่อง ภัทรยืนเคียงข้างเพื่อแสดงความเป็นห่วงเป็นใย และทั้งหมดก็ตกอยู่ในสายตาของคนที่นั่งทำงานบนโต๊ะอยู่ตลอดเวลา
ดวงตากลมโตบังเอิญสบกับสายตาเย็นที่ส่งให้ เขาเบือนหน้ากลับเมื่อนั่นไม่ได้ทำให้รู้สึกเกรงกลัวแต่อย่างใด เมื่อเช่นนั้น ภัทรจึงเอาแต่สนใจกับผู้ชายด้านข้างมากกว่าเจ้านายที่นั่งอยู่
“น่าจะประมาณนี้นะครับ คุณภัทรลองดูก่อน” ผู้ชายผมจุกใช้มือลูบคางเมื่อคลิกเมาส์เสร็จ ลุกขึ้นให้เขานั่งยังเก้าอี้ตัวเดิมแล้วเท้าแขนวางไว้เมื่อชี้ไปยังหน้าจอเพื่ออธิบาย
“กดตรงนี้...กดตกลง...ต่อไป...ครับ...ใช่ครับ”
“ฮึ่ม!” เสียงดังขัดจังหวะทำให้เราหันไปมองยังทางเดียวกันอย่างพร้อมเพรียง คีรติถอนหายใจ ส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วก้มทำงานต่อโดยยังไม่หลุดมาดน่าเกรงขามเลยสักนิด ภัทรดันแว่นขึ้น เงยมองคนที่คร่อมตัวเองอยู่กลายๆแล้วส่งยิ้มเป็นเชิงขอบคุณ
“ได้แล้วครับ น้องแม็คเก่งจัง”
“ไม่เก่งหรอกครับ” คนที่ยืนอยู่เกาหัวคล้ายเขินอาย ก่อนจะผละออกแล้วถามย้ำให้แน่ใจ “ใช้ได้แน่แล้วนะครับ?”
“ครับ เป็นเหมือนเดิมทุกอย่างเลย”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะ มีอะไรก็โทรหาได้เลย” อีกคนยักคิ้วเป็นเชิงหยอกล้อ เขาหัวเราะตามก่อนที่แผนการใหม่จะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
ในเมื่อคุณไปทานข้าวกับคนอื่นได้ เขาเองก็ไปทานข้าวกับคนอื่นได้เหมือนกัน
“เพื่อเป็นการขอบคุณ ให้ภัทรเลี้ยงข้าวสักมื้อได้ไหมครับ?”
เสียงที่เอื้อนเอ่ยดูจะตั้งใจให้ดังมากกว่าเก่าหนึ่งระดับ เผื่อแผ่ไปยังคนที่นั่งทำงานร่วมห้อง คีรติชะงักมือค้างกลางอากาศแม้จะยังไม่หันมามอง แต่นั่นเขาก็พอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายรับรู้ทุกอย่าง
“ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจแย่” อีกคนรีบปฏิเสธในทันที
“ถือว่า เป็นการชดเชยที่คราวที่แล้วภัทรไม่ได้ไปด้วยแล้วกันครับ” คราวนี้ มือเล็กเอื้อมไปจับแขนไว้เพื่อขอร้อง และนั่น...สมองเขาก็คำนวณมาเป็นอย่างดีว่ามันจะได้ผล
ทั้งกับคนนี้
และกับคนนั้น
“เอ่อ..”
“นะครับ” สายตาและน้ำเสียงออดอ้อนเพิ่มมากขึ้นเท่าตัวกลัวว่าจะไม่เป็นไปตามแผน เมื่อโดนเล่นงานเข้าอย่างจัง มีหรือคนที่แอบหวังบางอย่างจะไม่สมยอม
“ก็ได้ครับ”
ปัง!
เสียงปิดประตูห้องดังสนั่นเมื่อมีคนทนไม่ไหวจนต้องเดินออกไปข้างนอก รุ่นน้องมองตามอย่างหวาดหวั่นแต่ภัทรก็กระตุกมืออีกครั้งให้อีกคนหันกลับ รอยยิ้มหวานถูกนำมาใช้งานจนเขาคิดว่าอาจจะเป็นวันที่เขายิ้มมากสุดแล้วก็ได้ ภัทรใช้นิ้วโป้งไล้แขนอีกคนไปมาเพื่อเบี่ยงความสนใจ เอื้อนเอ่ยถ้อยคำให้สัญญาว่าดินเนอร์ของเขาทั้งคู่ไม่ได้เป็นแค่เรื่องโกหก
“เจอกันตอนเย็นนะครับ”
/
ไม่ใช่เรื่องยากถ้าอยากรู้ว่าร้านอาหารร้านไหนที่คีรติพาสาวๆมาทานข้าวด้วยบ่อยๆ เป็นร้านอาหารบรรยากาศดี ตกแต่งหรูหรา ราคาแพงหูฉี่
และแน่นอน...เขาเองก็เลือกร้านนั้นสำหรับมื้อค่ำในเย็นนี้
ร่างโปร่งเลือกที่นั่งในมุมมืด ไม่ยากเกินไปที่คนอย่างเจ้านายจะสามารถมองเห็นได้จากที่ไกล และไม่ยากเกินไปถ้าเขาจะจัดแจงไม่ให้รุ่นน้องเห็นอีกคนร่วมด้วย มื้อเย็นผ่านไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของหนุ่มเจ้าเสน่ห์ที่ทำให้บรรยากาศร่าเริงอยู่ตลอด เจ้าตัวเล่นมุกบ้าง หยอดเขากลับบ้างเมื่อมีจังหวะ แต่ถึงอย่างนั้น ภัทรก็ไม่ได้ลุ่มหลงอีกฝ่ายมากไปกว่าเก่า
เพราะเขาไม่สามารถรักใครได้อีกนอกจากคนที่แอบมองมาเป็นระยะ
เราบอกลากันที่หน้าคอนโดแห่งใหม่ที่เขาเพิ่งซื้อได้ไม่นาน ถ้าไม่ติดว่าอาการป่วยเริ่มกลับมาเล่นงานในตอนเย็นเขาคงได้ใช้เวลากับอีกคนให้มากกว่านี้อีกสักนิด ภัทรหมุนตัวกลับถอนหายใจยาวเพราะเอาจริงๆแล้วเขาก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกสบายใจแบบนี้มาสักพักใหญ่
เท้าเล็กก้าวไปตามทางที่ไฟส่องสว่าง ผ่านสวนต้นไม้ที่ปลูกไว้อย่างสวยงามก่อนที่จะเข้าไปยังด้านในตัวตึก ในมุมหนึ่งของลานจอดรถกลับมีแรงรั้งข้อมือเขาไว้จนร่างโปร่งสะดุ้งจนสุดตัว
“!!”
ร่างเขาลอยหวือจนเกือบจะชิดแผงอกของคนตัวสูง ภัทรกำแขนแกร่งไว้แน่นเพื่อทรงตัว กลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อเห็นว่าใบหน้าหล่อเหลามีแต่อารมณ์ที่พร้อมจะปะทุออกมาได้ทุกเมื่อ
“ไปไหนมา” เสียงเข้มเอื้อนเอ่ยพร้อมกับแรงจากมือที่เพิ่มขึ้น เขาพยายามจะบิดแขนออกจากการเกาะกุมเพราะเริ่มรู้สึกเจ็บจนทนไม่ไหว
“ปล่อยภัทรก่อนครับ”
“ผมถามว่าคุณไปไหนมา!” คีรติออกแรงกระชากอีกครั้ง ครั้งนี้ภัทรใช้มือดันร่างกายอีกคนเอาไว้ไม่ให้เข้าใกล้
“ภัทรเจ็บ”
“ทำไมไม่ตอบ?” อีกฝ่ายจ้องหน้าเขา ดวงตาเรียวรีมองเขม็งอย่างคนไม่พอใจ
“คุณเห็นว่าภัทรไปที่ไหนมาก็ที่นั่นแหละครับ” เมื่อพันธนาการที่แขนมันเกินจะห้ามไหว เขาจึงหยุดดิ้นแล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อตอกกลับบ้าง
“เหอะ! ทานข้าวกับผู้ชายคนใหม่ของคุณน่ะหรอ?”
“เขาไม่ใช่ผู้ชายคนใหม่ของภัทร!”
“ไม่ใช่คนใหม่แล้วมันเป็นใคร!?”
“แฟนเก่ามั้งครับ!” ร่างโปร่งกัดฟันตอบ หอบหายใจหนักไม่ต่าง ในเมื่ออีกคนอยากเล่นสงครามประสาทมากนักเขาก็ยินดี
“...” คีรติยืนนิ่ง คงจะตกใจไม่น้อยที่เขาพูดไปแบบนั้น ร่างกายที่อ่อนล้าเริ่มหมดแรงจะขัดขืน อุณหภูมิที่ร้อนจัดทำเอาคนตัวสูงแปลกใจแต่ก็ไม่เท่าความสงสัยที่ยังคงอยู่
“แล้วภัทรถามคุณบ้างได้ไหมล่ะ?”
“...” อีกฝ่ายเงียบ
“ว่าคุณคีไปทานข้าวกับใครมา?” มือใหญ่ปล่อยข้อมือเขาให้เป็นอิสระ ถอนหายใจออกมาก่อนจะพิงไปที่ตัวรถที่อยู่ด้านหลัง “ย้ำให้ภัทรมั่นใจแบบที่คุณชอบพูดสิ บอกภัทรว่าภัทรไม่ได้คิดไปเอง”
เมื่อความเงียบเป็นคำตอบ เขาจึงไม่คาดคั้นอะไรต่อนอกจากหอบหัวใจที่มันไร้ความรู้สึกแล้วหันหลังกลับช้าๆ ดวงตากลมโตหลับลงพร้อมกับพร่ำบอกตัวเองซ้ำๆว่าไม่เป็นไร
แต่แล้วอีกฝ่ายก็รั้งเอาไว้จากแรงแผ่วเบาที่ข้อมือพร้อมกับดึงเขาเข้าสบตาอีกครั้ง
เอาล่ะ...เขาคิดว่างานน้ำตามันต้องมาเสียหน่อย
ความรู้สึกเสียใจปนกับอารมณ์หลากหลายที่วนเวียนกันกลั่นกรองออกมาเป็นหยาดน้ำใสที่รื้นขึ้น ดวงตาคู่สวยจ้องมองผ่านเลนส์แว่นอย่างไม่คิดจะหลบ เป็นครั้งแรกที่เขาเงียบพร้อมกับกำมือไว้แน่น และเป็นครั้งแรกอีกเช่นกันที่เขาเห็นสีหน้าตกใจของคนอายุมากกว่า
คีรติยืนนิ่ง คำพูดที่จะบอกกล่าวถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อมีน้ำตาหนึ่งเม็ดร่วงหล่น คนข้างกายเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อปกปิดมันเอาไว้จนมือใหญ่ต้องจับไหล่ให้หันมาอย่างแผ่วเบา เขาดึงภัทรเข้าในอ้อมกอด ความรู้สึกผิดวนเวียนอยู่ซ้ำๆจนคำว่าขอโทษยังไม่กล้าที่จะเอื้อนเอ่ย
เสียงสะอื้นมาพร้อมกับมือที่กำเสื้อเอาไว้แน่น เขาลูบศีรษะอีกฝ่ายไปมาคล้ายกลังปลอบประโลม
“ขอโทษนะครับ...”
เสียงเจ้าตัวแหบแห้ง ไม่ต่างจากเสียงของคนในอ้อมกอดมากเท่าไหร่
“ขอโทษที่ทำให้คุณต้องร้องไห้”
“…”
”…”
“สัญญาได้ไหม…” ภัทรใช้สถานการณ์ตรงหน้าเดิมพัน “...ว่าจะไม่ไปกับเขาอีก”
“…”
“…”
“ครับ”
และใช้สถานการณ์ตรงหน้าปกปิดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เขาเก็บมันไว้ไม่มิด
“ผมสัญญา”
อย่างน้อย...น้ำตาที่เสียไปก็สามารถตัดคู่แข่งคนสำคัญไปได้อีกหนึ่ง
#คุณไม่ตรงปก
171218
before30october
-
คุณคีตกลงไปในหลุมลึกมาก555555
-
เรียบร้อย
-
:z1: :z1: :z1: ภัทรนี้สุดยอดจริงๆ นึกว่าดูละครหลังข่าว
-
ร้ายสุดดดดดด :hao7:
-
เอาละจ้า ปล่อยของรัวๆ
-
ร้ายมากกกกกกก แซ่บบบบบ ต้องซี๊ดดดปาก
-
ภัทรคือคำนวณมาหมดแล้ว o13
-
โอ้โหร้ายยยยยยยยยย
คุณคีจะตามทันมั้ย :hao7:
-
พลิกทุกวิกฤติให้เป็นโอกาส :hao7:
-
o13 o13
-
กะให้ปีนขึ้นจากหลุมไม่ได้เลยจ้าาา
-
น้องภัทรแผนการแยบยลมาก.
สนุกมากค่ะ
-
วี๊ดดดดด ยัยภัทรร้ายกาจมากกกกกกกก :hao7:
-
:pig4:
-
นับถือความเจ้าแผนการของน้องภัทรจริงๆจ้า
-
โดนดูดเข้าไปในหลุมดำแลัว
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 10 : สำคัญ
_________
ภัทรแทบจะไม่เชื่อเมื่อคีรติเป็นฝ่ายร้องขอมาส่งเขาที่ห้องในยามดึก อาจเป็นเพราะอุณหภูมิร่างกายที่สูงจัดจนเจ้าตัวเกิดสงสัยและเขาก็บอกอาการตัวเองออกไป นั่นทำให้อีกฝ่ายไม่ปล่อยให้เขาห่างกายเลยแม้แต่น้อย
“น้ำเปล่าครับ”
“ขอบคุณครับ” เขาวางแก้วใสลงบนโต๊ะกลางขนาดเล็ก คนที่นั่งอยู่บนโซฟามองมาด้วยความเป็นห่วง
“เอ่อ..คือ...”
“ผมเข้ามาวุ่นวายเกินไปรึเปล่า?” เจ้านายเขาถาม สองมือประสานกันไว้ด้านหน้า
“เปล่าครับ ภัทรแค่รู้สึกเกรงใจนิดหน่อย”
“เกรงใจทำไม ผมสิต้องเกรงใจเพราะนี่มันห้องภัทร” อีกฝ่ายแย้ง จ้องมองเขาไม่วางตา “เดี๋ยวผมก็กลับแล้วครับ ไม่ต้องเป็นห่วง”
“…” เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป อาจเพราะสมองไม่ค่อยประมวลผลมากเท่าไหร่จากอาการที่เป็นอยู่
“ไปอาบน้ำได้แล้วภัทรจะได้รีบนอน วันนี้คุณเหนื่อยมาทั้งวัน”
เมื่อได้ยินดังนั้นร่างโปร่งจึงขอตัวลาแยกเข้ามาในอีกห้อง สายตากวาดมองไปทั่วเพราะกลัวว่าจะมีอะไรผิดสังเกต เมื่อพบว่าทุกอย่างปกติดีจึงถอดแว่นวางไว้ที่โต๊ะแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำอย่างเร็วไว
สายน้ำอุ่นที่ไหลผ่านร่างกายพอจะทำให้เขาสบายตัวขึ้นมากโข มือเล็กลูบไล้ไปจนทั่วผิวเนื้อเนียน สูดกลิ่นหอมอ่อนของครีมอาบน้ำที่ชื่นชอบจนพอใจแล้วรีบเปลี่ยนเป็นชุดนอนในทันทีที่แล้วเสร็จ เขาไม่ลืมที่จะหยิบแว่นติดตัวมาด้วยเมื่อเดินออกมาหาคนที่รออยู่ ใช้ผ้าเช็ดนิดหน่อยเมื่อเห็นว่ามันขุ่นมัวเล็กน้อยจากการใช้งาน
“รอนานมั้ยครับ” เขาเอ่ยทักคนที่ยืนอยู่หน้าผนังกระจกบานใหญ่ สายตาทอดมองไปยังภาพวิวยามดึกแน่นิ่ง สองมือล้วงเข้ากับกระเป๋ากางเกงไว้อย่างภูมิฐาน เจ้าตัวเหลือบมองเขาที่ยืนข้างกายก่อนจะยิ้มให้
“อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ?”
“ครับ” ภัทรตอบรับ มองเห็นเสี้ยวใบหน้าของคนที่มองไปยังที่เก่าด้วยความรู้สึกหลากหลาย
จากที่เป็นเพียงความฝัน แต่คนตรงหน้าที่ยืนอยู่นั้นกลับบ่งบอกว่าทุกอย่างเป็นเรื่องจริง
เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะได้อีกฝ่ายมาครอบครอง การที่คีรติหันมามองก็ถือว่าเพียงพอมากแล้วสำหรับการทำทุกอย่าง ถึงแม้จะต้องการมากกว่านั้น แต่ภัทรก็คอยย้ำตัวเองอยู่ตลอดให้เตรียมรับมือกับความเสียใจที่มันจะเกิด ทั้งๆที่เขาไม่รู้เลยว่าจะสามารถรับมือกับมันได้หรือไม่เพราะตอนนี้ตัวเขาเองกลับมีความสุขเสียจนไม่อยากจะผิดหวัง
คีรติเลื่อนมายืนด้านหลัง แขนแกร่งโน้มเอวคอดให้เข้าชิดตัว ใบหน้าคมคายเกยไว้กับไหล่เล็กจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่เป็นจังหวะ
“คุณคีครับ เดี๋ยวคุณจะติดหวัด” ภัทรพยายามดันตัวออกถึงแม้จะอยากอยู่อย่างนั้นให้นานกว่าเดิมสักหน่อย แต่เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่สบายแบบเขาเข้าจึงต้องหักห้ามใจเอาไว้อย่างหนัก
“นานๆทีจะได้กอดภัทร จิตใจคุณจะไล่ผมให้ได้เลยหรอ?” เสียงอีกคนออดอ้อน คนในอ้อมกอดแก้มขึ้นสีเมื่อได้ยินเช่นนั้น
ก็คีรติน่ะ มีมุมแบบนี้ให้เห็นเสียที่ไหน
“ภัทรไม่ได้อยากไล่ แต่ถ้าคุณไม่สบายขึ้นมามันจะแย่เอานะครับ” เขาบอกเหตุผลที่อยู่ในใจ แต่เมื่อพูดจบ พันธนาการที่รั้งตัวเองอยู่กลับแน่นขึ้นกว่าเก่า แถมมีสัมผัสจากริมฝีปากหยักกดลงที่ข้างแก้มแผ่วเบา...และเชื่องช้า
“ถ้าไม่สบายผมก็ยอม” อีกคนกระซิบชิดใบหู และเขาก็รู้ความจริงเพิ่มอีกหนึ่งข้อ
คววามจริงที่ว่าคีรตินั้นปากหวานยิ่งกว่าอะไรดี
“อืออ” ร่างโปร่งตัวแข็งทื่อ ครางฮือพร้อมกับเอียงคอหลบจมูกโด่งที่เริ่มซรุกไซร้ไปมาอย่างคนเอาแต่ใจ ได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะในลำคอเมื่อได้แกล้ง
“พอเลยครับ” เขายั้งไว้ด้วยคำพูด สองมือจับแขนอีกคนไว้แน่นพร้อมกับหันไปมอง แต่นั่นทำให้ภัทรรู้ตัวว่าตัวเองกำลังตกหลุมพรางของคีรติเข้าให้เมื่อในตอนนี้ใบหน้าที่ยื่นเข้าใกล้ห่างออกไปเพียงไม่กี่เซ็น
“ไม่พอหรอก” อีกคนยิ้มมุมปาก “กับภัทรน่ะ ยังไงก็ไม่เคยพอ”
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ความร้อนบนร่างกายยังไม่เลือนหาย และก่อนที่อีกคนจะได้รับสัมผัสที่พอใจ เขาก็ตัวโยนพร้อมกับใช้มือเลื่อนปิดปากเอาไว้แล้ว...
“ฮัดชิ้ว!”
คราวนี้คีรติชะงักนิ่ง เจ้าตัวคงอยากโทษอาการไข้ก็ในตอนที่อะไรหลายๆอย่างมันไม่เป็นดังใจ อาการขัดเขินทำให้ภัทรดิ้นไปมาจนอีกคนต้องยอมปล่อย
“ภัทร...มีน้ำมูก...ขอตัวไปเช็ดก่อนเดี๋ยวมันจะไหล” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้น เส้นผมปรกลู่ลงตามแรงโน้มถ่วง แว่นที่ใส่อยู่ขยับไปมาตามจังหวะที่เคลื่อนตัว
“คุณกินยารึยัง?”
“ยังเลยครับ”
“อยู่ไหน?” เหมือนอีกคนจะถามถึงยาที่เขาซื้อไว้เมื่อวันก่อน ร่างโปร่งชี้ไปยังลิ้นชักที่อยู่ในห้องครัวก่อนที่จะมีคนหายลับไปแสนนานในตอนที่เขาซับทิชชู่เข้ากับจมูก
“อ่า ผมไม่รู้ว่าคุณต้องกินอันไหนบ้าง แต่มีสามอันนี้ที่กินหลังอาหารและ...อันนี้ก่อนนอน” เจ้าตัวเอียงคอลง ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อจับซองใสตรงหน้าเพื่ออ่านฉลาก วางแยกมันไว้เป็นสามกองก่อนตามการใช้งาน
“มีลดน้ำมูก แก้อาการเจ็บคอแล้วก็...ภัทรยิ้มอะไร?” คีรติเอ่ยถามเมื่อเห็นเขาจ้อง ขมวดคิ้วอยู่อย่างนั้นด้วยความสงสัย
“ภัทรก็มองคุณคีไง”
“แล้วทำไมต้องยิ้มด้วย ผมทำตัวแปลกๆรึเปล่า?”
“ไม่ครับ” ภัทรตอบ เท้าแขนสองข้างไว้ที่เคาน์เตอร์ห้องครัว ยิ้มกว้างขึ้นกว่าเก่ายามที่บอกความจริงออกไป
“…”
“คุณน่ารักมากเลยต่างหาก”
คำชมพร้อมดวงตาที่หยีลงเป็นเส้นโค้งทำเอาคนตัวสูงค้างมือไว้กลางอากาศ ก่อนที่จะหัวเราะบางเบาแล้วหันกลับไปยุ่งกับของตรงหน้าต่อ
“ไม่เท่าภัทรหรอก” เจ้าตัวอมยิ้ม ก่อนจะแกะยาที่อยู่ในซองใสออกมาแล้ววางบนมือ รินน้ำเปล่าจนเต็มแก้วแล้วยื่นให้เขาที่ยืนด้านข้าง
“กินยาแล้วจะได้รีบนอน”
“ครับ” ภัทรตอบรับ แต่ก่อนที่จะได้รับของที่อยู่ในมือใหญ่เขากลับเดินเข้าไปจนชิด วางมือทั้งสองข้างไว้กับขอบกางเกงของอีกฝ่าย ยืดปลายเท้าเล็กน้อยเพื่อให้ใบหน้าของเราทั้งคู่อยู่ในระดับเดียวกันแล้วแตะริมฝีปากบางลงบนริมฝีปากหยักเนิ่นนาน
“แล้วก็...” เขาผละออก ยังไม่ละมือจากเอวหนา “...ถือว่าเป็นรางวัลจากคนป่วยนะครับ”
คีรติแลบลิ้นตอนที่จ้องมองคนตรงหน้า เจ้าตัวรีบกลืนน้ำตามยาที่กินเข้าไปก่อน รสชาติของยาคงจะขมพอตัวจนทำให้ใบหน้าแหยไปพักใหญ่ก่อนที่จะกลับไปนิ่งเรียบดังเก่า
เราไม่มีบทสนทนาต่อกันเพราะเขานั้นยังไม่อยากบอกลา สองมือกอดอกเอาไว้แล้วพิงตัวมองคนข้างกายอยู่ตลอด ภัทรรีบเก็บของให้เป็นระเบียบดังเก่า เดินไปล้างแก้วน้ำแล้ววางมันไว้ที่เดิม ร่างโปร่งหยุดยืนตรงหน้าก่อนจะอ้ำอึ้งไปหลายนาที
“จะไปนอนแล้วหรอ?”
“ครับ” นานกว่าที่ภัทรจะตอบรับ เมื่อได้ยินดังนั้นคีรติเลยยืดตัวขึ้นพร้อมจะบอกลา แต่ว่ามือที่เอื้อมมาจับยังต้นแขนทำให้ต้องมองหน้าคนเจ้าแผนการอีกหนึ่งรอบ
“คุณคีครับ”
“…”
“ช่วยอยู่กับภัทรจนหลับได้ไหม?”
/
เพราะภัทรรู้ดีว่าอีกคนไม่สามารถปฏิเสธตัวเองได้ คำขอร้องที่เอ่ยออกไปจึงถูกตอบรับแต่โดยดี
เขาลดความสว่างแสงของโคมไฟเป็นระดับต่ำสุดจนภายในห้องมืดสลัว เมื่อความมืดเข้าครอบงำ ความเงียบก็ตามมาเช่นกัน
คีรตินั่งอยู่ด้านข้างโดยพิงกับหัวเตียงไว้ ต่างจากเขาเองที่นอนราบไปกับฟูกนุ่มพร้อมกับห่มผ้าแสนอุ่นจนเกือบถึงอก จมูกเขาไม่สามารถหายใจได้อีกต่อไปเมื่ออาการหวัดกำลังเล่นงานอย่างหนัก ริมฝีปากด้านบนอุ่นร้อนจากลมหายใจจนน่าหงุดหงิด ไม่ต่างจากดวงตาที่มีอาการล้าเช่นกัน
“พรุ่งนี้ก็คงไม่หายมั้งเนี่ย” อีกคนหยอกล้อ มือข้างหนึ่งพาดผ่านศีรษะ ใช้นิ้วพันม้วนเส้นผมเขาไปมาอย่างชอบใจ
“ภัทรดูเป็นหนักเลยหรอ?”
“ปกติคุณดูสดชื่นมากกว่านี้” อีกฝ่ายตอบ จ้องมองคนที่นอนอยู่ไม่วางตา
“อืออ คงงั้นมั้งครับ” เสียงเขาอื้ออึงในลำคอ พยายามกดหัวลงกับหมอนเพื่อตั้งใจนอนอย่างเต็มที่ ดวงตากลมโตปิดลงอย่างที่เคยทำ บังคับลมหายใจเข้าออกให้เป็นจังหวะแต่ถึงอย่างนั้น ภัทรก็ไม่สามารถหลับลงได้เลยแม้แต่นิด
เมื่อความพยายามถูกล้มเลิก เขาจึงเปลี่ยนมาช้อนมองคนที่นั่งด้านข้าง สบตากับคนที่มองมาไม่ละสายตาไปไหน ร่างเล็กขยับตัวเข้าไปจนชิด แบมือไว้กับขาของอีกฝ่ายก่อนจะเอื้อยเอ่ยคำขอครั้งที่สองของค่ำคืน
“ถ้าไม่มากจนเกินไป ภัทรขอจับมือหน่อยได้ไหมครับ?”
ถึงแม้อาการป่วยจะไม่ได้อยู่ในแผนการที่วางเอาไว้ แต่การอ้อนให้ตายใจก็เป็นผลพวงที่ดีไม่น้อย
สัมผัสอุ่นจากมือใหญ่ทำให้เขายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ร่างโปร่งครางฮรือในลำคอย่างพอใจเมื่ออีกฝ่ายออกแรงให้มือเรากระชับแน่นกว่าเดิม ไม่ต่างจากคีรติที่มองเขาอย่างอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ชอบจังเลยครับ” เสียงเขาแทบฟังไม่ได้ศัพท์เมื่อดึงมืออีกคนแนบที่แก้ม ปล่อยให้ลมหายใจของตัวเองรดลมอุ่นอยู่อย่างนั้น
“ภัทรน่ะ...ชอบผมหรือชอบที่ได้จับมือผมกันแน่?” คนเจ้าเสน่ห์ถามคำถามที่ทำให้หัวใจเขาเต้นรัว คีรติรู้ดีว่ายังไงเขาก็ไม่สามารถมีทางหนีทีไล่ได้อีกแล้ว
“ภัทรไม่ตอบได้ไหม?”
“ได้ครับ” อีกคนพยายามดึงมือออกเพื่อกลั่นแกล้งเมื่อไม่ได้คำตอบที่พอใจ คนอายุน้อยกว่าทำหน้าบึ้งก่อนจะสอดนิ้วเข้าหามือนั้นจนอีกคนหัวเราะ
“แกล้งคนป่วยไม่ดีนะครับ คุณคีรู้ใช่ไหม?”
“รู้ครับ แกล้งคนป่วยน่ะไม่ดี แต่แกล้งภัทรนั่นก็อีกเรื่อง โอ๊ย”
มือเล็กถือวิสาสะหยิกเข้ากับผิวเนื้อต้นขาอีกฝ่ายในทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ความกล้าจากอาการป่วยทำให้เขากล้ามากพอที่จะหยิกขาเจ้านายได้โดยไม่กลัวว่าจะโดนไล่ออก มือใหญ่ลูบบริเวณที่ตัวเองโดนทำร้ายซ้ำๆ ก่อนจะนำมันวางไว้ที่เก่าแล้วลูบหัวเขาไปมา
ถึงจะบอกว่าอายุเท่านี้แล้วก็ตาม แต่ยังไงความอบอุ่นก็ยังเป็นสิ่งที่คนเราต้องการมันอยู่เสมอ
“คุณคีแน่ใจหรอครับ เรื่องที่ให้สัญญากับภัทร?” เมื่อเราเงียบกันทั้งคู่ เขาจึงเลือกที่จะถามสิ่งที่ยังค้างคาในใจมาโดยตลอด
“เห็นผมเป็นคนชอบโกหกหรอไง?”
ภัทรเป็นฝ่ายเงียบเมื่ออีกคนตอบกลับมาแบบนั้น เป็นความจริงที่คีรติไม่ใช่คนขี้โกหก แต่มันไม่ใช่กับตัวเขาเอง บางทีภัทรก็รู้สึกไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำทุกอย่างไปทำไม แค่ให้ได้อีกคนมาครอบครองแต่กลับต้องแลกด้วยการโป้ปดนับพันครั้งเขาเองก็ไม่ได้มีความสุขเสียเท่าไหร่
และบางครั้ง เขาก็อยากกลับไปเป็นภัทรคนเดิมที่เป็นตัวเขาโดยไม่ต้องกังวลอะไร แต่ก็กลัวว่าระหว่างเราทั้งคู่จะเปลี่ยนไปไม่เหมือนที่เป็นอยู่
เพราะตอนนี้ทุกอย่างมันดีเอาซะมากๆ
ดีเสียจนคนอย่างเขาต้องยอมหลอกลวงอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ
“เปล่าครับ” มือเล็กบีบมือแกร่งเป็นจังหวะ เกาะกุมไว้แน่นเพราะกลัวว่าจะมีคนปล่อยมันจนหวั่นใจ
“ภัทรประชดผมหรอที่ออกไปทานข้าวกับเขา?” คีรติเอ่ยถาม ร่างโปร่งเม้มปากแน่นก่อนที่จะเลือกบอกความจริงให้ได้รับรู้
“ครับ”
“นิสัยไม่ดีเลยนะ”
“แต่คุณก็นิสัยไม่ดีมากกว่าที่ไปทานข้าวกับแฟนเก่า” นิสัยดื้อรั้นถูกเผยให้เห็นเพียงเพียงเสี้ยววิ ภัทรชะงักนิ่ง สายตาเหลือบมองไปทางอื่นเมื่อเผลอลืมตัวชักเสียงเข้าสู้
“ผมขอโทษนะครับที่ไม่บอกให้คุณรู้ก่อน” เสียงอีกคนอ่อนลงกว่าเดิม นิ้วมือที่พันไล้กับเส้นผมเลื่อนมาเกลี่ยที่แก้มจนรู้สึกวาบหวิว
ตามความเป็นจริงแล้วคีรติแทบไม่ต้องเอ่ยขอโทษเลยด้วยซ้ำ เพราะสถานะของเราที่มันยังก้ำกึ่งและไม่มีอะไรชัดเจนเลยแม้แต่อย่างเดียว
ทุกอย่างยังดูคลุมเครืออยู่โดยตลอด
ทั้งที่ผ่านมาและที่กำลังจะผ่านไป
“โกรธผมอยู่รึเปล่า?”
“ภัทรโกรธได้ด้วยหรอครับ?” คนตัวเล็กยิ้ม เป็นยิ้มที่มอบให้กับตัวเองเมื่อมีคำถามมากมายอยู่ภายในหัว
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
“แล้วภัทร...” ต้องโกรธในฐานะอะไร?
คนที่นอนอยู่เลือกที่จะเก็บคำถามไว้โดยไม่ได้เอื้อนเอ่ย พยายามชักมือกลับแต่คีรติเองกลับรั้งเอาไว้แล้วดึงมือเขาขึ้นสูง มอบจูบลงบนหลังมือแล้วค้างมันไว้อยู่อย่างนั้น
“ผมไม่ใช่คนที่ชอบมานั่งบอกว่าเราเป็นอะไรกัน ไม่ใช่เด็กๆที่ต้องคอยมากำหนดสถานะของความสัมพันธ์ว่ามันถึงขั้นไหน” อีกคนเว้นช่วง “แค่เรารู้สึกยังไงแค่นั้นมันก็มากเพียงพอแล้วจริงๆ”
“…”
“ผมผิดที่อาจจะละเลยความรู้สึกของภัทรไปบ้าง ผมขอโทษ แต่อยากให้ภัทรรู้ไว้ว่าคุณเองสำคัญสำหรับผม”
เขาเงียบ ความจริงที่อีกคนบอกทำให้ใจเต้นแรงอีกครั้ง ครานี้แขนเล็กเอื้อมกอดเอวหนาเอาไว้ ซุกหน้าลงข้างกายก่อนจะพึมพำเบาๆเพียงพอให้คีรติได้รับรู้
“คุณคีก็สำคัญสำหรับภัทรเหมือนกัน”
“จริงหรอครับ?”
“ครับ…สำคัญจนภัทรไม่อยากให้คุณหายไปไหนกับใครอีกเลย”
คนตัวสูงยกยิ้ม ใช้นิ้วโป้งลูบแก้มเนียนไปมาช้าๆ พร้อมกับจับแขนเขาให้กอดตัวเองแน่น คนตัวเล็กเงียบไปนานยามที่ถาม น้ำเสียงแหบจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์
“ภัทรกอดได้ใช่ไหม?”
“ได้สิ”
ไม่ได้มีอะไรมากมายในตอนที่เราเคียงใกล้ มีเพียงความธรรมดาที่เพียงพอต่อใจ และเพียงพอต่อเขา...คนที่แอบชอบอีกฝ่ายมาเนิ่นนาน
“กอดทั้งคืนยังได้เลย”
#คุณไม่ตรงปก
191218
before30october
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
อ่อยกันไปอ่อยกันมา
-
……
โอ้ย โอ้ว นุ้งภัทรหลอกล่อจนติดกับแล้วนะ
คุณคีแพ้เด็กอ้อนอ่ะ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
…
-
ภัทรหายป่วยไวไว น้าา
-
กลัวคุณคีรู้เรื่องแล้วจะหนีน้องงงง :hao5:
-
เขินมาก ถ้าถึงวันที่คุณคีรู้ความจริงหวังว่าจะไม่โกรธกันนะ :mew2: เห็นแก่ความพยายามของภัทรมากจริงๆ
-
เป็นห่วงเรื่องนี้จริงๆนะ ถ้ารู้ความจริงขึ้นมา :hao5:
-
งืออ อยากให้ภัทรบอกความจริงแล้วเป็นตัวเองซักทีอ่ะ
เห็นเค้าเมฆสีเทาๆ :ling3: :ling3:
-
:mew3: :mew3: :mew3:
-
ไม่อยากจะคิดถึงตอนรู้ความจริงเลย :hao3:
-
รอตอนต่อไป~
-
:pig4:
-
ตอนนี้มันดีเหลือเกิน :-[
แต่ถ้าคุณคีรู้ความจริงยัยภัทรตายแน่ๆ :hao7:
-
มีกี่ร้อยเล่มเกวียนคะน้องภัทร แต่เอาจริง ๆ นะถ้าคุณคีรู้ความจริงก็ไม่น่าจะโกรธมากนะ
-
ฮือออออ มันดีมากเลยยยยย อ่านแล้วจักจี้หัวใจจจจจจจ
ติดตามค่าาาาาา
-
เขินนนนนน
-
ฟินนน :o8: เค้าตะมุ้งตะมิ้งกัน
-
ฮืออ น่ารักอ่ะ เขินนนน :o8:
:pig4:
-
หวานมากค่ะ แต่แอบกลัวจะมีดราม่าจัง แงงงง
คิดถึงคุณภัทร คุณคีมากๆค่า
-
o13 :pig4:
-
ชอบนายเอกแซ่บๆแบบนี้จัง จริงๆร้ายทั้งสองคนเลยค่ะ แต่ไม่ค่อยชอบวิธีเข้าหาคีของภัทรสักเท่าไหร่ ไม่ว่าความสัมพันธ์อะไรถ้ามีการโกหกเข้ามาเกี่ยวก็ไม่ดีทั้งนั้นนะ ถ้าคีรู้ความจริงจะเป็นยังไง ภัทรต้องเริ่มใหม่ด้วยการทำให้เขารักตัวเองในแบบของตัวเองอีกไหม? สมมติภัทรคือคนในสเปคคี แบบว่าเมื่อก่อนภัทรเป็นเนิร์ดงี้ แต่คงไม่ เพราะคงเป็นยัยแฟนเก่านั่น5555 แต่สเปคเด็กเนิร์ดของคีเป็นแค่สเปคภายนอกใช่ไหมล่ะ สเปคบนเตียงก็ชอบเป็นงานใช่มั้ย คึคึ เชียร์อัพนะยัยภัทร555555
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 11 : บังเอิญ
_________
กว่าภัทรจะหายดีก็ใช้เวลากว่าสองสามวัน
ถึงแม้ไม่อยากจะลางานแต่เขาก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ ด้วยสภาพร่างกายที่ยังไม่ปกติครบถ้วนทำให้ภัทรต้องจำใจส่งใบลาเพิ่มและรอจนกว่าอาการไข้จะหายเป็นปลิดทิ้ง
เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นด้วยการฮัมเพลงเบาๆ ของคนที่ขาดงานมานานหลายวัน แทบจะเป็นครั้งแรกที่เขาตื่นก่อนเสียงนาฬิกาจะปลุกเสียด้วยซ้ำ เจ้าตัวใช้เวลาในการอาบน้ำนานกว่าปกติที่เคยเป็น เพลิดเพลินกับกลิ่นหอมของสบู่จากอ่างขนาดใหญ่ก่อนจะตั้งใจเลือกชุดหน้ากระจกจนเกือบจะสาย
เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงแสล็คสีดำเข้าชุดแบบที่เคยเห็นถูกสวมใส่บนร่างกายสมส่วน ปลดกระดุมเม็ดบนสุดแล้วจัดคอเสื้อให้เข้าที่ คาดเข็มขัดให้ดูสุภาพ เช็ตผมเล็กน้อยไม่ให้มันดูยุ่งเหยิงจนเกินไป และไม่ลืมที่จะหยิบแว่นตาขึ้นมาสวมใส่แบบที่ทำเป็นประจำ
ถึงแม้จะตื่นเช้าแต่การจราจรที่ติดขัดก็ทำให้เขามาถึงออฟฟิศในเวลาเดิมอย่างช่วยไม่ได้ ภัทรยิ้มทักทายคนอื่นเล็กน้อย พยายามทำตัวให้อยู่ในมุมมืดมากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะไม่อยากใช้ตัวตนที่กำลังทำหน้าที่เลขาเข้าไปอยู่ในแสงสี มันไม่เหมาะกับภัทรในร่างนี้ ดังนั้น เขาจึงต้องรู้จักระมัดระวังตัวให้มากขึ้น
เอกสารที่กองอยู่ทำเขาหัวหมุนได้อย่างง่ายดายตั้งแต่นั่งลงที่โต๊ะ ร่างโปร่งรีบจัดการมันให้แล้วเสร็จแม้จะต้องรับสายและติดต่องานไปด้วยพร้อมกันจนวุ่น กว่าที่จะรู้ตัวว่าอีกคนได้เข้ามาในห้องก็ตอนที่เขาวางสายจากหัวหน้างานของบริษัทคู่ค้า
“คุณคี สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ” คนตัวสูงตอบกลับ ปรับเนกไทบนเสื้อเล็กน้อยแล้วก้มหน้าอ่านเอกสารที่วางไว้
“เดี๋ยวภัทรชงกาแฟมาให้ เอาหวานน้อยเหมือนเดิมนะครับ”
“ครับ” รอยยิ้มจางประดับแม้จะไม่เงยหน้า คนที่มาทีหลังจรดปากกาลงบนกระดาษทีละแผ่น ไม่นานเลขาคนโปรดที่หายลับไปก็กลับมาพร้อมกับแก้วกาแฟควันกรุ่นในมือ
“หายดีแล้วใช่มั้ยครับ?” คีรติสบตาพร้อมกับสำรวจเขาไปจนทั่ว ภัทรพยักหน้าสองสามครั้งเป็นการตอบกลับของคำถาม
“ครับ ได้พักตั้งหลายวัน ถ้าภัทรไม่หายก็กลัวว่าคุณคีจะไล่ออกเพราะหยุดบ่อยเกินไป” เขาแอบหยอกล้อไปในตอนท้าย ลอบมองปฏิกิริยาของคนตรงหน้าก่อนจะพบว่ามันได้ผล
เพราะรอยยิ้มที่มีของคีรตินั้นกว้างขึ้น
และภัทรก็เข้าข้างตัวเองว่าสาเหตุมาจากประโยคของเขา
“ผมจะกล้าไล่ภัทรออกได้ไง” คนตัวสูงเว้นช่วง “ไม่มีใครเขาไล่เลขาที่ชอบไปง่ายๆหรอกนะครับ”
ใบหน้าหวานกลั้นรอยยิ้มไว้ไม่ได้จนต้องเบือนไปทางอื่น แก้มขึ้นสีอย่างอัตโนมัติเมื่ออีกคนก็ไม่ยอมแพ้ที่จะทำให้ใจเขาเต้นแรงอีกเช่นกัน มือเล็กยกขึ้นจัดแว่นให้เข้าที่เมื่อไม่รู้จะวางมันไว้ตรงไหน ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอดังตามมาก่อนทั้งห้องจะตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
“ตรงนี้คืออะไรครับ?” นิ้วเรียวชี้ไปยังรอยดินสอที่เขาวาดเอาไว้เป็นวงกลม ภัทรขยับเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานของอีกฝ่าย ก้มลงเล็กน้อยเพื่ออ่านแล้วตอบกลับ
“คุณคีต้องดูเอกสารหน้าที่สองร้อยแปดสิบสองประกอบครับ เขาจะรายงานสภาพก–”
“อันไหนครับ? ผมหาไม่เจอ”
“ภัทรว่าภัทรสอดไว้ในแฟ้มด้านหลังนะครับ อ่า...งั้นเดี๋ยวภัทรดูให้อีกที”
“รบกวนด้วยครับ” อีกคนวางแฟ้มไว้ด้านข้างเพื่อเป็นสัญญาณขอความช่วยเหลือ เมื่อเห็นดังนั้น เขาจึงเดินอ้อมไปยังอีกฝั่ง ก้มหาเอกสารที่คิดว่าตัวเองไม่น่าจะลืมได้ก่อนที่จะตกใจเพราะมือแกร่งรวบเข้าบริเวณเอวแล้วรั้งตัวเขาให้นั่งลงบนตักอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ!”
“ยังหาไม่เจออีกหรอ?” เสียงกระซิบข้างใบหูทำเอาภัทรรู้สึกวาบหวิว รู้ได้ทันทีว่าคนที่แก่กว่ากำลังเล่นงานเข้าอย่างจังจากมือใหญ่ที่ลูบไล้บริเวณเอวคอดอย่างเชื่องช้าเป็นจังหวะ
และเขา...ที่ตั้งใจให้อีกฝ่ายลูบไล้พร้อมกับบดเบียดส่วนล่างไปอย่างแนบเนียน
ไหนๆ ก็เล่นตัวมาเยอะ ยอมนิดยอมหน่อยให้คีรติได้ใจมันก็ไม่น่าจะเสียหายอะไรสักหน่อย
ภัทรเอี้ยวไปด้านหลัง จงใจให้จมูกโด่งเฉียดแก้มใสไปเพียงไม่กี่เซ็น แอบแลบลิ้นในตอนที่ตอบกลับไปอย่างคลุมเครือเช่นกัน
“ไม่เจอเลยครับ” เขาจ้องริมฝีปากหยักแน่นิ่ง น้ำเสียงแหบพร่าดังแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน “ทั้งเช้าก็ไม่น่าจะเจอ”
อีกคนจ้องเขากลับ ภัทรคล้องแขนไว้อย่างชำนาญบนลำคอแกร่ง...เราอ้อยอิ่งกันอยู่สักพัก ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายขยับเข้าไปใกล้แล้วเริ่มรสจูบแสนหวานนั้นเสียเอง
ริมฝีปากบางบังคับจังหวะให้เป็นดังที่ใจหวัง อีกคนก็ยอมตามโดยไม่คิดจะเอาแต่ใจ มือใหญ่บีบเค้นไปทั่วผ่านผ้าเนื้อดีจนยับยู่ยี่ เสียงครางดังประสานในตอนที่ฟันเล็กขบกัดริมฝีปากล่างของอีกฝ่าย ยกสะโพกขึ้นก่อนจะขยับบนต้นขาแกร่งอย่างตั้งใจ–
“อืมม”
ให้คีรติได้กำไรเสียบ้าง เขาจะได้รวบหัวรวบหางได้อย่างง่ายๆ
ปากกาที่ถือไว้ร่วงหล่นลงบนโต๊ะ เลื่อนสองมือเข้าแนบบนร่างกายเล็กอย่างโหยหา มือเขาขยุ้มเส้นผมอีกฝ่ายช้าๆ บดเบียดริมฝีปากลงไปอีกครั้งด้วยจังหวะที่ร้อนแรงกว่าเก่า ความลุ่มหลงมัวเมาทำให้เราทั้งคู่ลืมทุกอย่างไปจนหมด ขาแกร่งอ้ากว้างเพื่อรองรับร่างเขาให้นั่งได้อย่างสะดวก และก่อนที่มือใหญ่จะล้วงเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตที่ถูกปล่อยชายจนรุ่ยร่าย เสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
ภัทรเด้งลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ยกแขนเช็ดริมฝีปากก่อนจะพยายามแต่งตัวให้เรียบร้อย
“เอ่อ...คือ..” เสียงเขาตะกุกตะกัก มองเห็นอีกคนแลบลิ้นเลียริมฝีปากแล้วยืดตัวขึ้นนั่งจับปากกาด้วยท่าเดิม
พร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับไว้อย่างเจ้าเล่ห์
“หาให้เจอด้วยล่ะภัทร”
“...ครับ” ดวงตากลมโตเบือนกลับมายังเอกสารตรงหน้า พยายามบังคับลมหายใจที่ขาดห้วงให้กลับมาเป็นจังหวะปกติ
“เชิญครับ” คีรติตอบรับคนที่อยู่หน้าห้อง เป็นจังหวะเดียวกับที่เอกสารหน้านั้นปรากฏเด่นหรา
เขาชะงัก ไล่สายตาตามตัวหนังสือบนโพสต์อิทแผ่นเล็กด้วยใจที่เต้นรัว
‘เย็นนี้ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ
คีรติ’
มันเป็นเพียงแค่ประโยคสั้นๆ ที่ทำให้รอยยิ้มของเขากว้างขึ้นโดยไม่รู้ตัว
แต่รอยยิ้มนั้น กลับจางหายไปในทันทีตอนที่เขาเห็นธนกฤษกำลังยืนคุยกับคีรติอย่างออกรสในช่วงบ่าย ภัทรยอมรับว่าตัวเองกำลังคิดมาก เป็นความคิดมากที่มาจากการระแวงว่าจะมีอะไรตามมาหลังจากนั้น
และมันก็เป็นไปตามที่เขาสันนิษฐานไว้ไม่มีผิด
เมื่อลับสายตาจากประธานบริษัท ผู้ชายคนนั้นก็ส่งยิ้มให้อย่างตั้งใจ สายตาที่มองมาดูเย่อหยิ่งไม่แพ้ครั้งไหนๆที่ได้พบ เขารู้จักธนกฤษเป็นอย่างดี เราเคยมีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งอยู่ในช่วงเวลาหนึ่ง ไม่นานมากพอจะลุ่มหลงไปทั้งใจ แต่ก็ไม่ได้รวดเร็วจนจะไม่รู้สึกอะไรเลย – เขาคนที่รักสนุกไปวันๆ กับคนแบบนั้นที่หวังจะได้ทุกอย่างแต่ไม่คิดจะจริงใจ
คาดเดาได้ว่าตอนจบมันไม่ค่อยสวย
–เขามีคนอื่น
และไม่ต่างกันมากนักกับอีกฝ่าย
ภัทรเดินเลี่ยงไปอีกทางเมื่อเห็นว่าบทสนทนากำลังจะสิ้นสุดลงในไม่ช้า มุ่งหน้าไปยังห้องของคนที่ตัวเองรู้จักเพื่อหลบหน้าแต่เพียงแค่เสี้ยววิที่มือเล็กกำลังจะเอื้อมถึงประตูห้อง แรงดึงจากทางด้านหลังก็ทำเขาปลิวชิดอกแกร่งจนได้กลิ่นน้ำหอมลอยฉุน
ปัก!
“เจ็บ!!” เขาอุทานเมื่อแผ่นหลังกระทบเข้ากับผนังตกแต่งเข้าอย่างจัง ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวไปจากพันธนาการที่ข้อมือที่มันเริ่มแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ เขาดิ้นไปมา แต่แรงที่มีกลับสู้แรงของอีกคนไม่ได้แม้แต่นิด
“ภัทรเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ” เขาเบือนไปอีกทางเมื่ออีกคนพูดชิดใบหน้า เมื่อรู้ว่าเป็นฝ่ายเสียเปรียบ การรู้จักยอมจำนนจึงต้องเกิดขึ้นเพื่อป้องกันตัว
“ต้องการอะไร?” เสียงเขาแข็งขึ้นเท่าตัว มองซ้ายมองขวากลัวว่าจะมีใครมาเห็นเราสองคนในมุมแคบๆของโถงทางเดิน
“พูดกับผมดีๆสิครับ” อีกคนมีรอยยิ้มประดับ แต่มันดูไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
“คุณต้องการอะไร?” ร่างโปร่งย้ำทีละคำช้าๆ ธนกฤษเอียงหน้าลงอย่างยียวน นิ้วชี้ไล้ไปตามกรอบใบหน้าจนรู้สึกอึดอัด
“ผมต้องถามภัทรมากกว่าว่าภัทรต้องการอะไร?” อีกฝ่ายเว้นช่วง น้ำเสียงยานคางบ่งบอกให้รู้ว่ากำลังป่วนประสาทเขาอย่างตั้งใจ “ยอมทำตัวเป็นหนุ่มแว่นใสซื่อ ทำงานเลขาให้กับบริษัทอสังหาฯยักษ์ใหญ่ ทำตัวไม่เหมือนกับภัทรคนที่ผมรู้จักเลยนะ”
“…”
“บริษัทคู่แข่งของคุณลุงก็ไม่ใช่ จะมาหลอกเอาเงินก็ไม่ใช่ หรือว่า...” อีกคนหยุดปลายนิ้วไว้ที่ริมฝีปาก “...คีรติมีอะไรดีงั้นหรอครับ”
พลั่ก!
“ไม่ใช่เรื่องของนาย” เขาจ้องเขม็ง รู้สึกหัวเสียที่ถูกรู้ทันจนร้อนใจ
“ฮ่าๆ ใจเย็นๆ สิภัทร ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“งั้นก็กลับไปได้แล้ว”
“ไม่ฟังข้อต่อรองหน่อยหรอ?” ประโยคของอีกฝ่ายทำเขาหันขวับ แม้ใจจะบอกให้รีบเดินออกจากตรงนี้สักแค่ไหนแต่คำว่าข้อต่อรองมันกลับรั้งเขาไว้อย่างง่ายดายเสียอย่างนั้น
เพราะเมื่อไหร่ที่มีข้อต่อรอง ก็แสดงว่าอีกคนมีเรื่องสำคัญที่เราต้องทำการเจรจา
“ว่ามา”
“ยกเลิกนัดกับคีรติเย็นนี้ แล้วไปทานข้าวกับผมแทน”
มือเล็กกำเข้าหากันแน่น ความโกรธพวยพุ่งแต่ภัทรก็ทำได้แค่ยืนนิ่งเพราะประโยคต่อไปที่ได้ยินมันทำให้เขาไม่มีทางเลือก
“หวังว่าจะเจอภัทรนะครับ”
“…”
“และหวังว่าผมจะไม่บอกเขาไปว่าจริงๆ แล้วคุณเป็นใคร”
/
ควันสีเทากรุ่นลอยฟุ้งขึ้นบนอากาศเป็นทางยาว หลักฐานของการเผาไหม้ตกหล่นเป็นเถ้าถ่านลงบนถาดใส มือเล็กยกก้านกระดาษจรดริมฝีปาก สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะพวยพ่นควันบุหรี่ออกมาอีกครั้ง
“อืม” สายตาเขาจดจ้องไปยังเพดานห้องเมื่อเอ่ยตอบ กางแขนขวาออกไปจนสุด ส่วนมือซ้ายยังแนบโทรศัพท์ไว้เพื่อฟังเสียงจากปลายสาย
(ปฏิเสธเขาไปว่ายังไงล่ะ?)
“บอกว่าต้องพาป๊าไปโรงพยาบาล”
(ไอ้ภัทร!)
“เออน่า ก็กูไม่มีทางเลือก” เขาสบถ หัวเสียเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงเย็นของวัน
เป็นดังที่ธนกฤษต้องการเมื่อเขายอมตกลงไปทานข้าวกับอีกฝ่ายแต่โดยดี ร่างหนามีแต่รอยยิ้มเมื่อเราดินเนอร์ภายใต้แสงเทียนแสนโรแมนติกบนตึกสูง ต่างจากเขาที่มีสีหน้าไร้อารมณ์แม้จะอยู่ในร่างภัทรแบบที่เจ้าตัวมักจะเห็นเป็นประจำ
ถ้าไม่ใช่ที่ทำงาน เขาจะไม่พาร่างเลขาไปไหนต่อไหนมั่วซั่วโดยเด็ดขาด
(แล้วมึงจะเอายังไงต่อ?) เพื่อนของเขาตั้งคำถาม และมันเป็นคำถามที่เขาก็พยายามหาคำตอบกับตัวเองมาแล้วหลายชั่วโมง
“ไม่รู้เลยว่ะ กูเครียดจนต้องโทรมาหามึงเนี่ยแหละ”
(หรือไอ้กฤษมันอยากกลับมาหามึงวะ?) อีกคนตั้งข้อสงสัยเพิ่ม ภัทรจุดบุหรี่มวนใหม่แล้วยกมันออกจากปากเพื่อส่งเสียงตอบกลับไป
“เพื่ออะไร?”
(มันก็ทำทุกอย่างแหละว่ะถ้ามันอยากได้ มึงก็รู้นิสัยมันดี)
“อืม เอาแต่ใจ และกูคิดว่ามันไม่หยุดแค่นี้แน่ๆ”
เขาเงียบ เหม่อมองควันสีเทาที่ลอยฟุ้งไปมา
“กูไม่อยากให้คุณคีรู้”
(แล้วมึงจะปิดตัวตนของมึงแบบนี้ไปตลอดน่ะหรอ? ยังไงก็ทำไม่ได้หรอก)
คำพูดของเพื่อนทำเอาคนตัวเล็กนิ่งไปชั่วครู่ ความเป็นจริงแล้วภัทรรู้ดีว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้แบบที่อีกคนพูด เขาแค่อยากโกหกตัวเองต่อไปเพื่อความสุขที่มันได้รับกลับมาก็แค่นั้น
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนเหมือนกันที่ความลับจะถูกเปิดเผย
“ถ้าเขาไม่ชอบกูในแบบที่กูเป็นกูล่ะวะ?”
(ยอมให้เขาไม่ชอบมึงในแบบที่มึงเป็นมึง กับยอมให้เขารักมึงในแบบที่มึงไม่ใช่ตัวเอง ค่ามันไม่เท่ากันหรอ?) อีกฝ่ายถามโดยไม่ต้องการคำตอบ (ลองกลับไปคิดดู)
“เฮ้ออ ยากสัส”
ภัทรเด้งตัวขึ้น เสยผมไปด้านหลังก่อนจะขยับร่างกายที่ไร้อาภรณ์ปกปิดช่วงบนไปยังหน้ากระจก ลูบไล้รอยกุหลาบที่หมิ่นเหม่ขอบกางเกงมาเพียงครึ่งก่อนจะตอบตกลงเพื่อนออกไปโดยไม่คิดลังเลเมื่อโดนชวน
(ออกมาหากูหน่อยมา...อยู่ที่เดิม)
“...อืม...เดี๋ยวไป”
ไม่นานเกินรอเขาก็มาอยู่ในสถานที่บันเทิงยามดึกที่เปิดเพลงดังกระหึ่ม แม้ใบหน้าจะดูไม่สบอารมณ์แต่สายตาหลายคู่ก็ยังจ้องมองมาอย่างสนใจ ภัทรนั่งลงยังเบาะนุ่ม กระดกแก้วที่วางไว้รวดเดียวจนเพื่อนเอ่ยทัก
“ใครไปทำอะไรให้วะ”
“หมาแถวนี้”
เขาเหล่มองคนถาม เบ้ปากเล็กน้อยก่อนจะแย่งบุหรี่ในมืออีกฝ่ายขึ้นสูบ
“สักคนสิ” กวินพยักพเยิดไปทางฝูงคนด้านหน้า ภัทรขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเบือนสายตาไปทางอื่น
“กูไม่นอนกับใครแล้ว”
“สงสัยจะหงุดหงิดจริง” ทั้งสองหัวเราะเป็นเสียงเดียวกัน เขาได้แต่นั่งสงบสติอารมณ์ช้าๆโดยมีเพื่อนอยู่ข้างกาย ปล่อยให้เสียงเพลงและบรรยากาศที่คุ้นเคยเข้าช่วยให้ความคิดกลับมาเป็นปกติ อาการมึนเมาเริ่มก่อตัวเมื่อเขายกแก้วขึ้นดื่มหลายรอบ กลิ่นแอลกอฮอลล์อบอวลไปทั่วทั้งปาก จนเกือบเที่ยงคืนภัทรถึงได้เดินไปเข้าห้องน้ำเพียงลำพังเพื่อตั้งสติ
ทางไปยังห้องน้ำไม่ไกลจากโต๊ะที่นั่งอยู่มากนัก แต่เป็นเพราะภาพที่ลอยหมุนอยู่ในหัวหรือเพราะผู้คนที่เบียดเสียดเขาก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ ระยะทางที่มีดูเหมือนจะไกลมากขึ้นเรื่อยๆ และเขาก็รู้สึกผิดที่ตัวเองนั้นเดินเซจนชนเข้ากับใครสักคนเข้าให้
ภัทรหลับตานิ่ง เกาะแขนของอีกฝ่ายเอาไว้เพื่อพยุงตัว และกว่าที่เขาจะทันได้เข้าใจเหตุการณ์ที่เป็นอยู่ เสียงเรียกที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าคีรติที่ดูแปลกใจเป็นอย่างมาก
“ภัทร”
#คุณไม่ตรงปก
250119
before30october
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: โอ๊ยยย บอกๆไปเหอะภัทร
-
รู้ความจริงซักทีก็ดี จะได้ไม่ต้องมีอะไรปิดบังกันอีก
-
แซ่บไม่แซ่บ :katai1:
-
ทางโน้นก็ท่าทางถูกใจไม่น้อย บอกตอนนี้คิดว่ายังไม่ม่านะ ถถถถ :z3:
-
โวยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ตัดจบได้โหดร้ายมาก :z3: :z3: :z3:
-
กรี๊ดดดดด จบค้างมาก คุณคีจะทำยังไงล่ะคะทีนี้ :ling3:
-
งานนี้มีซักฟอกจนขาวสะอาดแน่นอน
-
โอ่ยยย บอกไปเลยภัทร เดี๋ยวมันจะรุงรังกว่านี้ :katai1:
-
ภัทรอย่าโกหกมากเลย เพราะถ้าโดนจับได้คงไม่ดีนัก
-
จะโป๊ะแตกมั้ยยยยย แต่คุณคีน่าจะรู้แล้ววว บอกๆๆไปเลยภัทร ถ้าไม่โอเคก็กลับมาดูแลตัวเองงง :hao5: :hao5:
-
ยังไงต่อ?
-
บอกความจริงไปเลยยยย :katai4:
-
เง้อภัทรเชื่อเพื่อนเถอะว่าบอกความจริงดีกว่า
ไม่งั้นเรื่องมันจะไปกันใหญ่นะ เพราะคุณคีคงไม่ชอบใจแน่ๆเลยที่โดนหลอก
ได้ตามง้อยาวแน่เลยแบบนั้น สารภาพตอนนี้ยังจะดีกว่าแต่ด้วยความกลัวภัทรไม่ทำแน่เลย
ฮือออไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่งกับสองคนนี้เลยจริงๆ จะเป็นยังไงต่อน๊า รอตอนต่อไปจ้า
-
งื้อออออ สนุกมาก ลูกล่อลูกชนอต่ละคนเยอะแยะและแพรวพราวสุดๆ เหมือนพ่อเสือนางสิงห์มสเจอกันอะ ชอบสุดของความทุ่มเทคือโทรหาป๋าให้ซื้อคอนโดใหม่ให้หน่อยยย555555
ความ30+คือดี แซ่บสุด
-
ตายๆๆ ความลับจะแตกไม่แตก
ดันมาเจอในคราบงี้ซะงั้น หวั่นใจมาม่าในอนาคตละเกิน :katai1:
-
:pig4:
-
ลุ้นนน ;___;
-
สนุกมากเลยค่ะ รอติดตามนะคะ
-
สนุกมากเลยน้าาา ติดตามค่ะะ ชอบมากๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
อยากให้ภัทรบอกคุณคีไปตรงๆเลยอะ เดี๋ยวึคุณคีรู้เองมันจะแย่เอา ;_;
-
โอยย จบตอนแบบค้างมากเลยค่ะ ลุ้นมาก ใจนึงก็กลัว แต่อีกใจก็อยากให้ภัทรเป็นตัวของตัวเอง คุณคีจะรับได้ไหมก็ต้องมาลุ้น แต่เริ่มต้นด้วยการหลอกลวง คุณคีน่าจะเสียใจตรงนี้
-
ค้างมากกกก
-
:pig4:
-
โอ้ยย ค้างงง แต่น้องภัทรแซ่บจริงค่ะ ชอบๆๆ
-
โป๊ะไม่โป๊ะ :hao5:
-
แงงงง รออยู่นะค้าาา :hao5: :hao5: :z13: :z13: :z13:
-
มาต่อได้แล้วเน้อ :pig4: :pig4:
-
แง้งงงงงง รอนะคะ คิดถึงทั้งสองคน คิดถึงคนแต่งด้วย :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :mew1: :mew1:
-
อ่านซ้ำหลายรอบแล้ววว รอหนักมาก :ling1:
-
เอาล่ะซิ ภัทรจะทำยังไงดี บอกคุณคีว่ายังไงน้าาา
-
แตกเป็นแตกแบกเอาไว้มันหนักนะภัทร จะได้ตัดตากฤษนั่นออกไปไง
แต่ถ้าความแตกก็หวังว่าคุณคีคงไม่โกรธมากเด้อ
-
รอนะคะ อย่าเท อ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบแล้วเรื่องนี้
มานะคะ พลีสสสสสสสส :z13: :z13:
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 12 : เดท
_________
คนแบบเขาไม่ใช่ประเภทที่เมาแล้วจะโวยวายหรอก แต่บางครั้งมันก็จำเป็นที่จะต้องทำ
บางครั้ง...อย่างเช่นในเวลาแบบนี้
ภัทรหลับตาลงแน่น เอนตัวไปทางร่างสูงในทันทีเมื่อสมองสั่งการให้สัญชาตญาณการเอาตัวรอดมันเริ่มทำงาน และเป็นแบบที่คิด คีรติก็ยินดีที่จะรับเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้างก่อนจะพยายามเรียกสติเขาให้กลับมาด้วยการจับใบหน้าเอาไว้ เมื่อไม่ได้ผล มือใหญ่จึงเขย่าสองสามทีด้วยแรงเพียงน้อยนิดจนคนที่แกล้งทำต้องเล่นตามบทให้แนบเนียน
ใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายเจ้าเสน่ห์เอียงลงเล็กน้อย กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากก่อนจะส่งยิ้มหวานที่ทำให้อีกฝ่ายไม่เกิดข้อสงสัยในอาการของตัวเองที่เป็นอยู่
มีคนบอกว่าเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้
ดังนั้นเขาเลยยอมเป็นกระต่าย ที่เป็นฝ่ายล่าเสือเสียเองดีกว่า
“...คุณคี...” เสียงเขายานคาง แนบหน้าไว้กับไหล่กว้างเพื่อใช้เวลาคิดท่าทางคนเมาที่พอจะนึกออก
“ภัทร...คุณโอเคมั้ย?” อีกฝ่ายถาม เขาเอนไปด้านหลังคล้ายทรงตัวไม่อยู่ก่อนจะส่งยิ้มให้อีกครั้ง และครั้งนี้ภัทรกลับรู้สึกว่ามันไม่เป็นธรรมชาติเอาซะมากๆ
ชิบหาย
การรับบทคนเมาแล้วเอาตัวเองไม่รอดนี่ไม่ใช่สไตล์เขาจริงๆ
“..ภัทร..หวายย...” มือเล็กพยายามดันอีกฝ่ายออก วัดใจทิ้งตัวลงคล้ายคนไม่มีแรงก่อนมือแกร่งจะรั้งไว้ดังเดิม
อย่างน้อย คีรติก็ยังเล่นตามหมากที่เขาวางไว้ไม่มีผิด
“ผมว่าให้ผมไปส่งคุณดีกว่านะ” ร่างสูงขมวดคิ้วก่อนจะหิ้วปีกเขาที่พยายามเดินด้วยตัวเองไปพร้อมกัน รถหรูคันสีดำด้านเป็นจุดหมายที่เราเดินมาถึง อีกคนเปิดประตูแล้วพาเขาลงไปนั่งยังเบาะ อ้อมไปอีกฝั่งของตัวรถแล้วเข้ามานั่งตามกันติดๆ
“...อืออ...” เสียงครางในลำคอดังแหบพร่าเพื่อส่งเสริมการแสดงอย่างแนบเนียน ร่างโปร่งเอนตัวเข้ากับเบาะ เหลือบมองคนข้างกายและพบว่าคีรติก็มองเขากลับมาอย่างเป็นห่วง มือใหญ่เอื้อมมาลูบไล้ใบหน้าอย่างทะนุถนอม ก่อนที่อีกฝ่ายจะทำให้ใจเขาเต้นแรงจนหยุดไม่อยู่
จากรอยยิ้มแสนอบอุ่น
ที่มันจางระเรื่อบนใบหน้าคมคายคล้ายกำลังเอ็นดู
และภัทรรู้ดีว่าไม่บ่อยนักหรอกที่คีรติจะยิ้มแบบนี้ให้กับตัวเอง
มวลสิ่งแปลกปลอมเริ่มก่อตัวในใจดวงเล็ก ใบหน้าเขากำลังขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้ ไม่ใช่เพราะอาการเมา แต่เป็นเพราะขัดเขินกับท่าทีของคนด้านข้าง ในจังหวะที่ร่างสูงละมือออก ภัทรตัดสินใจจับมือนั้นไว้ให้ทาบยังที่เก่า ส่งยิ้มกลับไปก่อนจะเอียงหน้าซบหาความอบอุ่น
“เป็นอะไรครับ?” คีรติเอ่ยถาม น้ำเสียงอ่อนลงกว่าที่เคยได้ยินมากนัก
“...อื้อออ..เปล่า...”
“ภัทรเอาแต่อ้อนแบบนี้ผมขับรถไม่ได้นะ”
“…ภัทร..อึก...ไม่ได้อ้อนนน...”
เสียงหัวเราะในลำคอดังแทรกแต่ถึงอย่างนั้นอีกคนก็ยังยอมให้เขาได้ทำตามใจโดยไม่ขัดขืน
“...ภัทรกินไปสามแก้วว...” นิ้วเรียวชูขึ้นตามคำบอกกล่าว เจ้าตัวมันเอียงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนมือใหญ่วางไว้บนตัก “ไม่เห็นจะเมาเลยยย”
“จริงหรอ?”
“…อึก...จริง...”
คีรติกระชับมือแน่น เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงเครื่องยนตร์ดังขึ้นจากมืออีกข้างที่ไม่โดนพันธนาการจากคนตัวเล็ก
“คุณคีจะไปส่ง...ภัทร...หรอครับ?”
“ครับ กลัวคนไม่เมาแถวนี้กลับห้องไม่ได้”
คีรติเอียงเข้ามาใกล้ สายตาสำรวจไปยังใบหน้าหวานที่ไร้กรอบแว่นบดบังอย่างละเอียด จมูกกลมมนเข้ากับริมฝีปากบางที่เผยอออก ลิ้นร้อนส่งมาแลบเลียมันจนชุ่มฉ่ำ ไล่ลงไปยังเสื้อเชิ๊ตสีดำที่แผ่กลางบริเวณอกเผยให้เห็นผิวเนื้อขาวเนียนที่โผล่พ้นจนน่ามอง คีรติกลืนน้ำลายเล็กน้อย พยายามดึงสติตัวเองกลับมาเมื่อได้ยินเสียงกระแอมไอของคนตรงหน้า และตอนนี้เขาก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเล่นงานจากเข้าอย่างจัง
จากคนด้านข้าง
ที่ดึงดูดด้วยท่าทางยั่วยวนคล้ายกับคนที่เขาไม่เคยรู้จัก
แทนที่ดวงตาคู่สวยจะหยาดเยิ้มเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ที่ดื่มเข้าไป มันกลับแข็งกร้าวดุดันนิดหน่อยกว่าที่เคยเป็น ภัทรขยับตัวไปมา พยายามจะเลื่อนมือออกคล้ายเพิ่งจะเข้าใจว่าทำไมเขาถึงยังไม่ออกรถ
แต่มือใหญ่กลับเหนี่ยวรั้งมันไว้ดังเก่า
“งั้นไม่เป็นไรครับ” คนขับพูดแผ่วเบา “จับไว้แบบนี้ก็ได้”
รถเคลื่อนตัวออกทันทีที่อีกคนพูดจบ คีรติเอนตัวไปกับเบาะ เหลือบมองมาทางคนเมาบ้างในบางครั้งด้วยความเป็นห่วง เห็นใบหน้าที่ก้มลงพร้อมกับแรงกระชับมือเป็นจังหวะเพื่อส่งสัญญาณว่าเจ้าตัวนั้นยังมีสติ
ความเร็วท้องถนนทำเอาคนแกล้งเมารู้สึกหวาดเสียวเป็นเท่าตัว จากดวงตากลมโตที่หยีลงเพื่อแอบมอง เห็นตัวเลขบนหน้าปัดพุ่งสูงจนน่าตกใจ ใช้เวลาไม่นานเราก็เดินทางมาถึงที่พักของอีกฝ่ายในย่านใจกลางเมือง
แทนที่คีรติจะตรงดิ่งไปยังที่พักของเขาแต่กลับกลายเป็นว่าสถานที่ตรงหน้าคือคอนโดหรูที่บ่งบอกฐานะของเจ้าของ ภัทรแอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย เดินตามไปไม่ห่างแม้จะมีมือใหญ่คอยประคองตัวเองไว้แนบชิด เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับเขาที่ทำตัวโงนเงนไปมาเพื่อกลบเกลื่อน อีกคนพามานั่งยังโซฟากลางห้องโถงขนาดใหญ่แล้วก้มลงมองพร้อมปัดปอยผมที่ตกระให้ก่อนสบตาคนที่นั่งอยู่
“ภัทรไหว...จริงๆครับ” เขายิ้มหวาน มือทั้งสองข้างกอบกุมใบหน้าเอาไว้
“ทานน้ำเปล่าสักนิดนะ จะได้ดีขึ้น”
“ครับ”
เมื่อเจ้านายเสนอให้เขาเลยไม่อยากขัด ภัทรใช้เวลานั้นสำรวจไปโดยรอบ ผนังกระจกรอบด้านมองเห็นภาพแสงสีของเมืองหลวงได้อย่างแจ่มชัด มีม่านผืนบานคอยกั้นอีกชั้นในบางบริเวณเมื่อเจ้าของต้องการความเป็นส่วนตัว ของในห้องตกแต่งด้วยสีดำและสีทองอย่างหรูหรา ข้าวของวางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยคล้ายกับถูกอบรมมาเป็นอย่างดี
คีรติกลับมาพร้อมกับน้ำหนึ่งแก้ว เจ้าตัวยื่นมาตรงหน้าก่อนจะช่วยเขาประเคนขึ้นดื่ม
“อาบน้ำก่อนไหม?”
“ขี้ตู่นี่นา” ภัทรลากเสียงยาว “นึกว่าจะพากลับไปห้องภัทรซะอีก”
เมื่อคำตอบที่ได้กลับกลายเป็นคำถามเสียแทน คนวางแผนเลยหัวเราะเล็กน้อย
“แล้วภัทรไม่อยากมาห้องผมหรอ?”
ร่างสูงขยับนั่งยังอีกฝั่ง ยักคิ้วพร้อมกับกอดอกมองเขาที่กำลังตั้งสติ
“ภัทรบอกหรอไงว่าอยากมาห้องคุณ?”
“ภัทรไม่ได้บอก” อีกฝ่ายเอ่ยตอบ “แต่ถึงไม่ได้บอกผมก็จะพามา”
ประโยคที่ถูกเอื้อนเอ่ยทำให้ร่างโปร่งหันไปอีกทาง พยายามหักห้ามรอยยิ้มจางอย่างช่วยไม่ได้
คล้ายกับว่าการพนันที่เขาลงเดิมพันลงไปมันกลับได้ผลตอบแทนมากกว่าที่ใจคาดไว้เสียอีก
“ไม่มีเหตุผลที่ต้องพาภัทรมาที่นี่เลยนี่” เขาลุกขึ้น พยายามจับพนักพิงโซฟาเมื่อเดินไปตามทางที่ใจคิด
“มีสิ”
และก่อนที่จะก้าวไปได้ไกลกว่านั้น คีรติก็รวบเข้าที่เอวแล้วดึงร่างเขาทาบทับจนร่างกายเราแนบกันไปทุกสัดส่วน
ลมหายใจหอบหนักหลังจากที่ปรนเปรอจูบ ริมฝีปากหยักดูเหมือนจะไม่ปล่อยให้เขาห่างกายเลยแม้แต่นิด มันขบเม้มและตักตวงความหอมหวานแม้จะได้รับเป็นประจำในทุกๆเช้า มือเล็กพร้อมจะก้าวดำเนินการขั้นถัดไปเมื่อใจเขาล่วงรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ แต่ก่อนที่จะวางมือไว้ยังกระดุมเม็ดบนสุด คีรติกลับเอนตัวออกจนคนแกล้งเมางุนงงเมื่อการคาดเดาของตัวเองนั้นเป็นเรื่องที่ผิด
เราสบตากันอยู่อย่างนั้น ไม่มีฝ่ายไหนกล้าทำลายบรรยากาศแสนหวานที่นานทีจะพานพบ
“แค่ผมอยากนอนกอดคุณบ้าง...จะได้ไหม?”
“…”
“ภัทร?”
อีกคนย้ำเมื่อเขายังไม่ยอมตอบ ภัทรใช้ฟันขบริมฝีปากล่าง พยายามหักห้ามความรู้สึกเสียดายไปพร้อมกันเมื่อเอ่ยตอบรับพร้อมกับกอดคนตรงหน้าเอาไว้แน่น
“ได้สิครับ”
ทั้งๆ ที่เขาเตรียมใจจะทำเรื่องอย่างว่าแล้วแท้ๆ แต่คีรติกลับปฏิเสธมันอย่างหน้าตาเฉยเพราะเจ้าตัวคงคิดว่าเขาเองยังไม่พร้อม
แต่ทำไมเขาจะไม่พร้อม
ในเมื่อตอนนี้ทุกอย่างก็ดูเข้าที่เข้าทางเสียจนภัทรอยากจะร่วมรักกับอีกคนใจจะขาด
ความผิดหวังอันน้อยนิดเติบโตมากขึ้นเรื่อยๆ ในอก เรานอนกอดกันบนเตียง มีคนตัวสูงใช้แขนรองศีรษะเขาเอาไว้ในยามที่ดึงผ้าห่มขึ้นสูง
วันนี้ทำได้แค่นอนกอดไปก่อน
แต่ถ้าได้มาห้องคุณครั้งถัดไปล่ะก็
เขาขอเอาชื่อภัทรสาบานว่าจะไม่ปล่อยให้โอกาสมันหลุดลอยอีกเป็นแน่
เสียงหายใจดังเป็นจังหวะ แต่ก่อนที่เขาจะได้หลับตาลงเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทรา อีกคนก็เอ่ยกระซิบพร้อมกับกดจูบลงข้างแก้ม
เป็นประโยคที่ทำให้ใจเขาเต้นแรง
และเป็นครั้งแรกที่ความสัมพันธ์อันแสนยุ่งเหยิงเริ่มก้าวไปข้างหน้า
“พรุ่งนี้ไปเดทกันนะครับ”
50%
#คุณไม่ตรงปก
ขอโทษที่หายไปนานน้าาา
ต่อจากนี้คงจะได้เจอกันบ่อยขึ้นเนาะ TT
ปล.อีก50% ขอไปพรูฟจนพอใจก่อนแล้วจะลงให้นะคะ TT
270419
before30october
-
กรี๊ดดด ภัทรกับคุณคีกลับมาแล้วววว
ช่วงนี้สวีทกันสุด แต่กลัวดราม่าอ่ะ
ถ้าคุณคีรู้ความจริง อนุญาตให้โกรธได้
แต่ห้ามเลิกชอบภัทรน้าา
-
ไปเดทกันละจ้าาาาาาาาาาาา
-
อูยย ไหลไปตามน้ำจริงๆ
กลัวตอนรู้ความจริง เอ๊ะ หรือรู้อยู่ก่อนแล้วนะ
รอๆเค้าไปเดทกันค่า :katai5:
-
มาแล้วววววว กรี๊ดดดดดดดดก
-
:pig4:
-
มีอะไรลึกๆมากกว่าคำว่าเดทรึเปล่าน้า
-
มาต่อแล้ววววว อ๊ากกกกก //วิ่งไปกรี๊ด คุณคีรุกแล้วมากจ้า
-
คุณคีนี่รุกเร็วมากค่ะ น้องภัทรตั้งตัวไม่ทันนะคะ
-
รอๆ
-
ฮืออ จะร้องไห้รไรท์มาแล้ว หายไปไหนมาาาา เราคิดถึงมาก :z2:
ไปเดทกันนนน/เสียงน้าเน้ก
-
มาแล้วๆๆๆ ภัทรคงอยากตะโกนบอกคุณคีว่า พร้อมแล้วจ้าาาาา 555
-
:pig4: :pig4:
-
ลูกแม่ไม่โดนสักที เห็นใจ 5555555555
-
เอ๊าาาคุณคี :serius2: หลอกให้ลุ้น แผนรึเปล่านะแบบรู้แล้วเลยแกล้งภัทรอะไรแบบนี้5555
-
:o8: :-[
-
เหมือนคีรู้ แต่แกล้งอ่อยเลยอ่ะ อ่อยกันทุกตอน
-
สนุกกกกก พระกับนายเรานี่แซ่บทั้งคู่เลยย :katai2-1:
-
อ่อยเก่งงงงง
-
รอนะคะไรท์ที่น่ารัก :z13:
-
นี่ว่าคุณคีต้องรู้แน่ๆว่ายัยภัทรเป็นใคร แต่นางคงรอดูลูกแมวป่วนแหงๆ :hao3:
-
ไม่แน่นะคุณคีอาจจะสงสัยอยู่ก็ได้
-
อ่านทันแล้ว รอเขาไปเดทกัน
-
น่าติดตามมากค่ะ ชอบนายเอกเจ้าเล่ห์แบบนี้ น่ารักก
-
รอตอนต่อไป~
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 12 : เดท
_________
50%
รู้สึกตัวอีกทีร่างกายเขาก็อยู่ภายใต้อ้อมกอดแสนอุ่น ผ้าห่มนุ่มผืนใหญ่ปกคลุมเราทั้งสองไว้จนเกือบมิด รอบด้านยังมืดสนิทไม่มีแสงอาทิตย์สาดส่อง อาจเป็นเพราะผ้าม่านที่ปิดคลุมจนทั่วทั้งหน้าต่างไม่เหลือที่ว่างให้แสงยามเช้าลอดผ่านเข้ามาได้ เขาจึงต้องรอเวลาให้สายตาปรับกับแสงภายในห้องถึงจะยอมขยับตัว
ภัทรควานหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางไว้บริเวณโคมไฟข้างเตียง มองดูเวลาบนหน้าจอพบว่าตอนนี้เพิ่งหกโมงเช้าได้หมาดๆ มันเป็นเวลาที่เขามักจะตื่นตอนที่ต้องไปทำงานในทุกๆวันแต่ว่าวันนี้กลับไม่ใช่
เพราะเขามีนัด
และเป็นนัดที่สำคัญเสียด้วย
รอยยิ้มของคนมีความสุขเก็บไว้ไม่มิดในยามที่พลิกตัวเข้าหาร่างสูง ได้รับการตอบรับเป็นมือที่ขยับออกแรงดึงตัวเขาเข้าหาอีกรอบ ดูเหมือนคีรติยังไม่ตื่นดีแต่เพียงแค่ทำตามสัญชาตญาณเสียมากกว่า เมื่อเห็นเป็นดังนั้น ภัทรเลยเข้าไปใกล้มากกว่าเก่าแล้วกดจูบลงบริเวณข้างแก้ม
นุ่มนวล และแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆ ถอยตัวออกแล้วดึงมือของอีกคนให้หลุดพ้นจากพันธนาการที่แน่นหนา
ทุกอย่างถูกเตรียมไว้ให้อย่างดีในห้องแต่งตัวขนาดกว้าง มีผ้าขนหนูสีขาววางไว้พร้อมกับเสื้อผ้าที่เป็นไซส์ของเขาวางด้วยกัน ภัทรเลื่อนอ่านข้อความทีละบรรทัดก่อนจะหยุดลงที่ชื่อเจ้าของการกระทำทั้งหมด
‘ภัทรดูดีเมื่อใส่เชิ๊ตสีดำ
คีรติ’
และเขาแทบไม่เถียงเลยด้วยซ้ำว่าข้อความเหล่านั้นมันเป็นเรื่องจริง
เขาใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำแต่งตัวให้แล้วเสร็จ ถึงแม้จะหยิบจับอะไรไม่ค่อยสะดวกเพราะไม่ใช่ที่ๆ คุ้นเคยแต่ห้องของคีรติก็มีทุกอย่างที่ต้องการให้เลือกสรรโดยไม่ขาดตกบกพร่อง
อาหารเช้าของวันเขาตัดสินใจที่จะลงมือทำเองอย่างง่ายๆ เป็นขนมปังและน้ำผลไม้พร้อมเสิร์ฟกับกาแฟร้อนควันกรุ่น คีรติยิ้มจางในตอนที่ยังอยู่ในเสื้อคลุมอาบน้ำหมิ่นเหม่ ภัทรแทบจะละสายตาจากหน้าอกแกร่งไปไม่ได้เมื่อเจ้าของมันคล้ายจงใจให้เขาได้เห็นอย่างชัดๆ
จากการไขว่ห้างพร้อมแก้วกาแฟในมือ และปล่อยให้สายคาดเอวตกหล่นจนหลวมยามที่พิงไปกับพนักโซฟาด้านหลัง
อาการหอบหายใจหนักของเขาน่าจะมาจากสาเหตุเหล่านี้เป็นแน่
เราตัดสินใจออกเดินทางกันในตอนเช้าโดยที่เขาเองก็ยังไม่รู้จุดหมายที่จะไปด้วยซ้ำ คีรติได้แต่เก็บเงียบเป็นความลับจนกว่าจะมาถึง และภัทรก็รู้ได้ทันทีหลังจากผ่านการนั่งรถรวมชั่วโมงว่ามันคือไร่ส่วนตัวที่กว้างไปสุดลูกหูลูกตา
พื้นที่สีเขียวทำเอาภัทรรู้สึกสดชื่นเป็นอย่างมาก อาจเพราะขลุกตัวอยู่แต่เมืองหลวงเลยไม่คุ้นชินกับธรรมชาติเช่นนี้ กลิ่นอายของหญ้าที่ตัดใหม่ลอยโชยเมื่อกระจกรถลดลงจนหมด รู้สึกได้ถึงอากาศชื้นและสายลมเย็นฉ่ำที่พัดผ่านตลอดเส้นทางที่มีต้นไม้รายล้อม
“อยากไปที่ไหนก่อน?” คีรติเอ่ยถาม ได้ยินเสียงล็อกรถตามหลังเมื่อเดินจากมา
“คุณคี...เป็นเจ้าของที่นี่หรอครับ?” คำตอบที่ส่งไปกลับเป็นการถามกลับเสียมากกว่า ภัทรเหลือบมองคนด้านข้าง ก้าวตามเข้าไปยังด้านในเมื่ออีกฝ่ายเปิดประตูค้างไว้
“ไม่ใช่ครับ ของคุณลุง”
ร่างโปร่งได้แต่นิ่งเงียบเมื่อเห็นอีกฝ่ายคุยอย่างออกรสกับหญิงวัยกลางคนชั่วครู่ เข้าไปติดต่ออะไรสักอย่างก่อนที่เราจะอยู่บนรถกอล์ฟกันสองต่อสองบนเนินสูง
“ชอบที่นี่ไหม?” คนขับละสายตาจากถนนแคบเพื่อหันมามอง ภัทรอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบ
“ชอบสิครับ ไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้นานแล้ว”
“เดี๋ยวกลับไปผมซื้อให้เลย”
“คุณคีชอบพูดเล่นอยู่เรื่อย”
คนตัวสูงหัวเราะเมื่อโดนสวน คล้ายกับว่าอีกฝ่ายกำลังหยอกล้อเขาไปเรื่อยๆตามระยะทางที่พ้นผ่าน
“แล้วถ้าภัทรอยากได้จริงๆ คุณจะซื้อให้ไหมครับ?”
ประโยคลองใจมาพร้อมกับสายตาท้าทายผู้ชายตรงหน้า ถึงแม้จะไม่ได้คาดหวังกับคำตอบ แต่คีรติก็ทำให้เขาแปลกใจอยู่เสมอ
“คงไม่ครับ”
“อ่า...” ความผิดหวังอย่างเสแสร้งถูกส่งผ่านทางน้ำเสียง
“ซื้อทำไมที่ดินไม่กี่ไร่ ซื้อใหญ่กว่านี้ดีกว่า”
ถึงแม้จะแอบยิ้มขำให้กับคำคุยโว แต่ภัทรก็ยังไม่ยอมแม้เกมยกนี้เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะแพ้หรือชนะในตอนจบ
“เป็นคนขี้โม้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
อีกฝ่ายไม่ตอบ ตั้งใจบังคับหมุนพวงมาลัยไปตามถนนเพื่อโค้งไปทางด้านขวา
“จริงๆนะ” เสียงแหบแห้งเว้นช่วง “กับภัทรก็ให้ได้ทุกอย่างแหละ อยากได้พระจันทร์ก็จะหามาให้”
“แม้จะไม่ได้เป็นอะไรกันน่ะหรอครับ?”
คำถามจี้จุดที่พูดออกไปทำเอาเราทั้งคู่เงียบกันไปชั่วขณะ ก่อนที่รถกอล์ฟจะจอดลงข้างรั้วสีขาวสูงเพียงเอว เครื่องยนต์ถูกดับลงโดยประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ ก่อนที่อีกฝ่ายจะโน้มตัวเข้าใกล้แล้วแอบกระซิบ
“อยากเป็นไหมล่ะ?”
ใจดวงเล็กเต้นแรง ดวงตากลมโตมองไปทางอื่นเมื่อไม่สามารถต้านทานอานุภาพของคนขี้หยอดได้ คีรติหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนที่จะก้าวลงรถแล้วเรียกเขาให้หันกลับมา
“ลงไปเดินเล่นกันเถอะครับ”
อาจเพราะเป็นสถานที่ท่องเที่ยวและที่พักที่ขึ้นชื่อเลยทำให้มีผู้คนประปรายตามทางที่ผ่าน เขาเดินสวนกับกลุ่มผู้ปกครองที่พาเด็กมาชมสัตว์มากมายที่จัดแสดงเอาไว้ คล้ายกับเป็นสวนสัตว์ขนาดใหญ่เพราะแต่ละจุดมีคนดูแลเป็นอย่างดี
“กลัวม้าไหม?” คีรติถามพลางกอดอก สายตาแน่นิ่งไปยังกรงที่มีสัตว์สี่ขายืนอยู่
“ไม่กลัวครับ” เสียงที่ดังฟังชัดทำเอาคนถามพอใจเป็นอย่างมาก
“แล้วขี่เป็นหรือเปล่า?”
ภัทรพอจะเดาทางออกว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรจากประโยคที่ส่งให้ แถมคีรติยังเตรียมชุดต่างๆ ยื่นส่งในทันทีที่เราเดินมาถึงสนามกว้าง ร่างโปร่งถูกช่วยจากพนักงานที่แสนใจดี ไม่นานเขาก็อยู่บนหลังอานพร้อมกับใจที่หวังว่าตัวเองจะไม่พลาดอะไรไปเสียก่อน
“เป็นเด็กดีนะเรา” คีรติพูดคุยกับเจ้าม้าสีนวลเพื่อทำความรู้จัก มือลูบไปมายังลำตัวของสัตว์ที่เขาขึ้นขี่ ก่อนที่เจ้าตัวจะออกแรงกระโดดขึ้นซ้อนด้านหลังของเขาแล้วกระซิบชิดใกล้
“ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่ด้วย” คล้ายกับว่าอีกฝ่ายจะอ่านใจเขาออก ร่างสูงเลยพยายามปลอบประโลมคนที่ไม่คุ้นชินกับกิจกรรมตรงหน้า
ภัทรพยักหน้าตอบรับ แอบเขินผู้คนที่อยู่ตรงนี้เล็กน้อยจากระยะห่างระหว่างเราทั้งคู่
“นั่งได้ใช่ไหม?”
“ได้ครับ”
“อืม”
คีรติไม่พูดอะไรมากเมื่อยามที่เราออกตัว สองมือกุมเส้นบังเหียนบังคับทิศทางด้วยจังหวะที่เชื่องช้าเสียก่อน และไม่นาน เราทั้งคู่ก็อยู่ในความเร็วที่ทำให้สายลมปะทะใบหน้าอย่างจัง
เขาย่นคอเพราะสัมผัสของริมฝีปากที่กระทบ คล้ายกับคนตัวสูงฉวยโอกาสจากการเคลื่อนไหวประสานบนหลังม้า ภัทรเบนหน้าไปอีกฝั่งเมื่อรู้สึกได้ถึงปลายคางใครบางคนที่แนบลงบนไหล่ ใบหน้าขึ้นสีจนรู้สึกร้อนแม้เราจะอยู่ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ที่บดบังแสงจนมิด
“ภัทรตัวหอมแบบนี้ตลอดเลยไหม?” คีรติเสียงแหบพร่า บังคับจังหวะม้าให้เป็นจังหวะเดินปกติ
“คุณคี...” และเสียงเขาคงไม่ต่าง เมื่อมือใหญ่วางเอาไว้ยังบริเวณเอว
“หอมจนไม่อยากปล่อยให้ห่างตัวเลย”
ภาพวิวที่มองเห็นรอบด้านคงไม่ได้น่าสนใจเท่ากับการกระทำของคนด้านหลังในเวลานี้ คีรติแนบใบหน้าลงกับแผ่นหลังคล้ายต้องการพัก ปล่อยให้ความเงียบพัดผ่านระหว่างเราทั้งคู่โดยไม่มีบทสนทนาเข้าคั่น
เป็นความเงียบ
ที่มาพร้อมกับความสบายใจของใครบางคน
เสียงฝีเท้าของสัตว์สี่ขาดังก้อง เขาปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปกับสายลมที่ผ่านเข้ามา ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ทำตามใจโดยมีมือใหญ่เข้ากอบกุมมือเขาเข้าอีกที พร้อมกับเสียงกระซิบที่ดังขึ้น
ไม่ได้มีอะไรหวือหวา
เป็นเพียงประโยคธรรมดาจากผู้ชายคนหนึ่ง
แต่มันกลับแผ่พื้นที่กว้างใหญ่ไปในใจของใครอีกคนหนึ่ง
“อยู่กับภัทรแล้วมันหายเหนื่อยจริงๆ ด้วย”
#คุณไม่ตรงปก
เราทานมื้อค่ำกันที่ร้านอาหารข้างโรงแรม มีบรรยากาศสวยหรูเป็นสักขีพยานของการเดทกันสองต่อสอง มีเพลงบรรเลงโอบล้อมความรู้สึกที่ฟุ้งอยู่ในใจ เราไม่ค่อยมีบทสนทนากันมากเท่าไหร่ มีเพียงรอยยิ้มจาง และความรู้สึกบางอย่างที่มันเริ่มจะชัดเจนมากขึ้นทุกที
วันพิเศษจบลงโดยมีหยาดเม็ดฝนส่งท้าย โชคดีที่เราอยู่บนรถมันเลยไม่ได้ส่งผลมากเท่าไหร่ในตอนที่เดินทางกลับ
“คุณคีครับ” ภัทรเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ เอ่ยเรียกคนที่นั่งหลังพวงมาลัยของรถหรู “ขอบคุณนะครับสำหรับวันนี้”
คีรติอมยิ้มในตอนที่เราสบตา ก่อนจะไม่ได้พูดอะไรต่อหลังจากนั้น
“ภัทรเล่าอะไรให้ฟังเอาไหม?” และเป็นเขาเองที่ทำลายบรรยากาศอีกครั้งบนถนนเส้นใหญ่ อีกฝ่ายอื้ออึงในลำคอ เขาจึงได้เริ่มพูดสิ่งที่เก็บเอาไว้ในใจมาตลอด
“มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่โตมาโดยไม่มีแม่ แต่เขามีคุณพ่อ คุณลุง และคุณป้าที่น่ารักคอยเลี้ยงดูและทะนุถนอมมาตลอด” ภัทรยิ้มจาง เหม่อมองออกไปหน้ากระจกโดยไม่มีจุดหมาย “แต่เขากลับใช้ชีวิตเสเพลไปวันๆโดยไม่คิดว่าคนข้างหลังจะเหนื่อยกับสิ่งที่ตัวเองทำไหม”
“เขาเป็นนักดื่มมืออาชีพเลยแหละครับ เป็นผู้ชายที่มีคนเข้าหาทุกคืนในตอนที่ออกไปเที่ยว เป็นคนที่ไม่เคยกลัวอะไรและกล้าได้กล้าเสีย จนเขามาเจอกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง”
“…”
“คนที่ตรงข้ามกับเขาทุกอย่าง ไม่ได้ดีมากจนน่ายกย่อง แต่ก็ดีพอที่จะทำให้ใครบางคนรู้ว่าชีวิตที่เป็นอยู่มันไร้สาระสิ้นดี”
เสียงถอนหายใจดังตามมาเมื่อประโยคยาวเหยียดจบลง ภัทรกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก มีหนทางสองทางที่เขาต้องเลือกในเวลาแบบนี้
แต่ทุกอย่างกลับตาลปัตรจากเสียงเตือนจากโทรศัพท์บ่งบอกว่ามีข้อความเข้า
จากผู้ชายอีกคน ที่เขาไม่อยากจะเฉียดเข้าไปใกล้แม้เพียงเสี้ยววิ
Thanakrit : ดูเหมือนว่ามีคนลืมนัดผมวันนี้นะครับ
“ไม่เล่าต่อหรอ?” คนขับเรียกสติเขากลับมาหลังจากหลับตาอยู่นานสองนาน มือเล็กกำโทรศัพท์แน่น เสียงสั่นในตอนแรกก่อนจะประคองให้มันคงที่ได้ในที่สุด
“เขาแกล้งทำเป็นอีกคนที่ดีพร้อม ทำทุกอย่างให้ตัวเองได้เข้าไปอยู่ในโลกใบใหญ่ใบนั้นแม้มันจะฝืนเอาซะมากๆ ทำทุกอย่างแม้ไม่รู้ว่าผลลัพท์ที่ออกมามันจะดีหรือเปล่า มันจะได้ผลมั้ย และทำทุกอย่าง...”
“…”
“...โดยที่ไม่รู้ว่าอีกคนจะรับในสิ่งที่เขาเป็นจริงๆ ได้หรือเปล่า...”
Thanakrit : จะเตือนความจำภัทรให้
Thanakrit : ถ้าไม่อยากให้รูปนี้ส่งไปถึงคีรติ
Thanakrit : คราวหลังก็อย่าทำตัวดื้อให้มันมาก
“…”
Thanakrit : sent a photo
“แล้วถ้าเป็นคุณคีล่ะครับ?” ภัทรตัดสินใจเอ่ยถาม แม้ไม่ทราบว่าคนตรงหน้าจะเข้าใจในสิ่งที่เขาเล่าทั้งหมดหรือไม่ “ถ้าเป็นคุณคี คุณจะยอมรับผู้ชายคนนั้นได้ไหม?”
“…”
หยาดน้ำใสหยาดรื้นปกคลุมดวงตาคู่สวย ไม่ใช่เพราะเขาเสียใจที่อีกฝ่ายไม่ยอมเอ่ยตอบ แต่เพราะเขาเสียใจที่เวลาของเรามันเหลือน้อยลงทุกที
เขารู้ดีว่าทุกอย่างมันต้องมีวันจบ รู้ดีว่าสักวันคีรติต้องรู้ความจริงเกี่ยวกับตัวเองเข้าแต่สุดท้ายเขาก็ยังรั้งไว้
เพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกันนานกว่านี้
สักวินาทีก็ดีมากพอแล้ว
“ผมให้คำตอบภัทรไม่ได้หรอกนะ เพราะผมเองไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นและผมเองก็ไม่ได้เจอกับอะไรหลายๆอย่างเข้ากับตัว” คนตัวสูงเอ่ยตอบแม้จะยังจดจ้องผ่านสายฝนไปยังถนนตรงหน้า “แล้วภัทรล่ะ จะทำยังไง?”
เขาไม่ได้เตรียมใจกับคำถามของตัวเองนัก ภัทรเลยหลุดออกจากภวังค์แล้วพยายามนึกคิดเหตุและผลที่มันสมควรจะเป็น ริมฝีปากบางยกยิ้มเมื่อสุดท้ายแล้วทุกอย่างก็จบลงหลังจากพยายามหลอกตัวเองมาเนิ่นนาน
“ก็คงไม่ได้หรอกมั้งครับ คนดีๆที่ไหนเขาโกหกกันตั้งแต่แรก”
“...”
“ใช่ไหมครับ?”
เพราะไม่มีใครที่สมหวังจากความไม่จริงใจนั้นหรอก
ภัทรหลับตาแน่นเพื่อกลั้นความผิดหวังจากการกระทำของตัวเอง แต่แล้วมือใหญ่ก็เข้ากอบกุมมือเขาเอาไว้โดยไม่บอกกล่าว จับมันเอาไว้แน่น มอบความอบอุ่นส่งผ่านอุณหภูมิที่เย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอย่างหนัก
.
.
แต่ถ้าเหตุผลของเขาคือรักคุณมากๆ
ถ้าเขารักคุณมากๆ
มันเพียงพอที่จะยกโทษให้กันได้ไหม?
มันคือคำขอร้องอย่างเดียวที่เขาทำได้จากสิ่งที่ผิดพลาดไปทั้งหมด
.
.
.
ร่างกายของเราชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำ เขาหยุดยืนบริเวณหน้าประตูต่างจากเจ้าของห้องที่มุงหน้าเข้าไปด้านในอย่างไม่ลังเล ร่างกายกำยำขยับไหวไปตามจังหวะการเดิน มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกอย่างชำนาญจนมันตกหล่นลงตามแรงโน้มถ่วงสู่เบื้องล่าง ภัทรค่อยๆเดินตามอย่างเชื่องช้า เห็นคีรติที่เปลือยท่อยบนพาดแขนไปตามความยาวของโซฟาแล้วมองมาทางเขาคล้ายกำลังหักห้ามใจ
จากประโยคก่อนหน้าที่เขาพูดออกไปโดยไตร่ตรองมาเป็นอย่างดี
‘ภัทรอยากอยู่กับคุณคืนนี้...ได้ไหมครับ?’
และดูเหมือนคีรติจะเข้าใจจากสายตาที่ส่งไปให้
จากผู้ชายเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง
ที่อยากจะโอบกอดคุณไว้ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไปจนไม่มีโอกาส
#คุณไม่ตรงปก
200519
before30october
-
แง้ ไม่เป็นไรหรอกน้า... :mew6:
-
ให้ภัทรได้กินคุณก่อนจะจากไป :z1:
-
ดราม่าต้องมาแล้วแหละ
-
ขอรสหมูสับก็พอนะ ไม่เอาต้มยำน้ำข้น อุแงงงงง
-
:mew6: :mew6:
-
มาม่ามาแล้วววววว
-
ถ้ารักกันมากพอก็ต้องรับได้และเข้าใจกัน
-
:o12: :sad4: :o12: :sad4:
-
:z3: :o12: :hao5:
-
กริส ทั้งหน่วงทั้งอยากฟิน :z3: :z3:
แต่เค้าจะได้กันแล้วใช่ไหมคะ :o8:
-
รอค่าา :z2:
-
ไม่จบไม่สิ้นนะนายคนนั้น :katai1:
-
Cชอบมากกกกกกก กำลังจะมาม่าเลย รอนะครับ
-
ก็จริงอย่างภัทรว่า โกหกตั้งแต่เริ่ม จบคงไม่สมหวัง....
แต่ก่อนไปยัยภัทรขอแซ่บกับคุณคีย์ก่อน :laugh:
-
จะร้องไห้ตามเลย - -*
-
อยากให้ภัทรบอกออกไปตรง ๆ เลย อย่างน้อยให้คุณคีรู้จากปากเราก็ดีกว่าให้ใครมาเล่าให้คุณคีฟังนะเช่นตาธนกฤตเป็นต้น
-
:o12: :o12:
-
โอ๊ยยยย ติดมากกก อ่านรวดเดียวถึงตีสามเลยจ้าาาา คนเขียนจ๋าาา มาไวๆน๊าาา
-
ฮือออออ ยังไม่พร้อมกินมาม่าเลยจ้าาาาาหวานมาทั้งตอนแล้วจะทำกับเราแบบนี้มั่ยด้ายยยยย รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
แงง คนเขียนหายไปไหนนนน มาทำให้เราอยากแล้วจากไป มาง้อเราด้วยขอ1ตอนนะคะ :z2:
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 13 : คืนฝนตก
_________
หัวใจเขาเต้นแรงอย่างหนักในตอนที่ย่ำเท้าไปข้างหน้า คุณยังไม่ละสายตาไปไหน แถมยังกำมือข้างซ้ายไว้แน่นเพื่อระงับอารมณ์
เขาพยายามจะใจเย็นให้มากที่สุดสำหรับเรื่องของเราทั้งสอง แต่ดูเหมือนว่าสัญชาตญาณที่ปกปิดเอาไว้จะไม่รู้เห็นเป็นใจด้วยเลย
เพราะกว่าจะรู้ตัวอีกที ตัวเองก็นั่งอยู่บนตักของคีรติเป็นที่เรียบร้อย
“กลัวไหม?”
คนตัวสูงเอ่ยถามพร้อมกับเลื่อนมือมาวางไว้บนแก้ม ลูบไล้นิ้วโป้งอย่างแผ่วเบากลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ ความเป็นจริงแล้วคำตอบของคำถามที่ส่งให้มันมีในใจอยู่แล้ว แต่ใครบางคนแค่กำลังคิดพิจารณาว่าจะเลือกเดินไปทางไหน
หนึ่งคือทางที่ตอบว่าใช่
และสองคือไม่แน่นอน
“…ไม่ครับ...” เสียงแหบแห้งเอ่ยตอบ เขาหอบหายใจอย่างหนัก
“ถ้าภัทรกลัวผมก็จะไม่ให้กลับแล้วนะ” พูดพร้อมกับเลื่อนมือไปวางไว้บนไหล่ วนไล้มันไปมาอย่างพินิจพิจารณา สายตาเรียวรีจับจ้องเสื้อเชิ้ตสีขาวที่แนบไปกับผิวเนื้ออยู่นาน ก่อนจะหันกลับมามองหน้าเขาอย่างคนมีความต้องการที่แจ่มชัด
ไม่ต่างกันมากนักกับตัวเองเช่นกัน
ใบหน้าหวานเลื่อนเข้าใกล้ แลกเปลี่ยนลมหายใจที่รินรดอย่างอ้อยอิ่ง คล้ายกับว่าเราทั้งสองเล่นเกมที่วางเดิมพันเอาไว้ด้วยของรางวัลที่สูงส่ง และคนแพ้คือคนที่มักจะเดินเกมก่อน
และใช่
เขาไม่ถนัดเรื่องเล่นเกมสักเท่าไหร่
การแพ้เลยเป็นอะไรที่มักจะเกิดขึ้นเสมอ
สัมผัสจากริมฝีปากบางทำให้ใครบางคนหายใจติดขัด อกแกร่งยกขยับตามจังหวะที่แรงกว่าเก่า ภัทรไม่ได้บดเบียดมันมากนัก เพียงแค่จุมพิตเบาๆ เนิ่นนานก่อนจะผละออก
จมูกเราคลอเคล้ากันไปมาคล้ายกับจะเตือนว่านี่คือจุดเริ่มต้น ลมหายใจเขาขาดห้วง แตกต่างจากอีกคนที่พ่นมันออกมาอย่างแรงอยู่เสมอ และในตอนที่เขาขยับยกตัวขึ้นนั่งจนส่วนล่างทาบทับไปกับบางอย่างที่แข็งขืน
จูบอันร้อนแรงก็ได้จุดติดจากถ่านที่มันรอวันปะทุ
ลิ้นร้อนกวัดเกี่ยวภายในจนชื้นแฉะ ได้ยินเสียงมันดังจนรู้สึกน่าอาย แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ลดละที่จะผ่อนปรนจังหวะมันเลยสักนิด เอวบางขยับยกพร้อมกับเอียงหน้าให้ได้องศาที่พอเหมาะ บดเบียดกลางกายลงไปอีกครั้งและอีกครั้ง เสียงครางอื้ออึงของเราผลัดเปลี่ยนกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“อืมมม”
มือเล็กเอื้อมไปยังหัวเข็มขัดแล้วดึงรั้งมันอย่างเร็วไว จนกระดุมเม็ดใหญ่บนกางเกงหลุดลุ่ยไปไม่ต่าง พร้อมกันกับกระดุมเสื้อเม็ดบนสุดของเขาเองที่มันหลุดออกไปจากมือที่ตั้งใจแกะมันอย่างบรรจง
คีรติใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้ออกแรงเพียงเบาๆ
แค่นั้นก็ทำให้กระดุมเม็ดที่สอง สาม...และสี่ เป็นอิสระจากสาบเสื้อทางด้านซ้ายเช่นกัน
“อืออ”
ลิ้นร้อนลากตามริมฝีปากหยักลงมายังปลายคาง เชิดใบหน้าขึ้นเล็กน้อยอย่างยั่วเย้า ฝ่ามือซุกซนทาบทับเข้ากับส่วนแข็งขืนด้านล่างเป็นอย่างดี
และคีรติก็เพิ่งรู้เหมือนกัน
ว่ากางเกงของเขาถูกปลดออกอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
คนที่นั่งบนตักลากจูบอย่างเชื่องช้า ส่งผลให้ลมหายใจของอีกฝ่ายที่ดังตามมาช่างดูติดขัด ขยับด้านล่างหลีกหนีเล็กน้อยเพื่อให้มือสามารถบุกรุกเข้าไปหาส่วนเร้นลับได้อย่างราบรื่น อุณหภูมิจากฝ่ามือทำเอาเจ้าของส่วนแข็งทื่อครางฮือตอบรับ กำหมัดไว้แน่นยังเบาะเพื่อระบายอารมณ์
การเคลื่อนไหวขึ้นลงทำเอาเจ้าของห้องแหงนหน้าขึ้นสูง กลับตาลงแน่นแม้จะยังไม่ผ่อนปรนเสียงครางนั้นเลยสักนิด คล้ายกับเจ้าตัวพึงพอใจกับจังหวะที่เขามอบให้จนในบางครั้งก็ขยับเอวตอบรับมันอีกที
ร่างกายเขาเริ่มขยับลงต่ำ
และในจังหวะที่สบเข้ากับดวงตาเรียวรีคู่นั้น
ภัทรก็ต้องขมวดคิ้วในทันทีจากสิ่งที่จะทำต่อไป
ในใจเขามีภาพที่ตัวเองกำลังนั่งลงระหว่างขาแกร่งของคนตัวสูง ก้มลงละเมียดละไมกับสิ่งตรงหน้าที่ตั้งชันขึ้น ใช้ลิ้นตวัดรัดส่วนปลายจากซ้ายไปขวา ผ่านรอยหยักอันเป็นที่รักและเส้นชีพจรที่เป็นจุดอ่อนไหว กอบกุมมันเอาไว้ก่อนที่จะมอบความอุ่นส่งเข้ารัดรอบ จนกว่าจะได้รับสิ่งตอบแทนเป็นของแสนหวานที่อยากจะทานมันให้หมด
แต่...
ถ้าทำแบบนั้นคีรติต้องแปลกใจกับการกระทำของเขาเป็นแน่
เพราะเลขาคนทึ่มคงไม่ชำนาญเรื่องบนเตียงมากถึงเพียงนี้
เอาไงดี
“...”
“…”
เขาเงียบ คีรติก็กำลังชั่งใจอยู่แสนนาน จนกว่าที่มือใหญ่ทั้งสองข้างจะกอบกุมเข้าที่ใบหน้า ภัทรจึงยิ้มเยาะก่อนจะปรับแววตาที่มีมาตั้งแต่ต้น
ขอโทษด้วยละกันในเมื่อมันจะเป็นวันสุดท้าย
ความจะแตกยังไงเขาคงไม่สน
เพราะเซ็กส์ที่แสนจืดชืดแบบนั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นกับคนชื่อ ‘ภัทร’ อย่างเด็ดขาด
“…ซี้ดส์...”
เสียงแหบแห้งที่ดังจากลำคอแกร่งทำเอาใครบางคนชอบใจ ก้มลงวนไล้ส่วนปลายอย่างหนัก มือทั้งสองข้างกอบกุมเข้ากับแท่งร้อนตรงหน้า ขยับไปมาตามอำเภอใจเหมือนรู้ว่าแบบไหนที่เจ้านายมันจะชอบ
ทั้งมัวเมา
และลุ่มหลงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
มือใหญ่วางไว้บนศีรษะเพื่อบังคับ สบตากับดวงตากลมโตคู่นั้นที่ฉายแววเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าครั้งไหน ภัทรถอดถอนริมฝีปากออกช้าๆ ให้มันครูดกับผนังบางด้านในอย่างจงใจ และในตอนที่ใครบางคนกัดฟันจนเส้นเลือดผุดเป็นทางที่ลำคอ ลิ้นร้อนก็ลากไว้ตั้งแต่ต้นจนปลายแล้วหยุดลงด้วยท่าทางออดอ้อน
และทั้งหมดนั้นเรายังสบตากันอยู่ตลอดไม่ได้ละไปไหน
พรึบ!
“อ๊ะ!”
ร่างบางเผลอร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อลำตัวลอยหวือไปตามแรงจากแขนแกร่ง คีรติดึงเขาให้ลุกขึ้น รุกไล่จูบจนต้องเดินถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังห้องนอนที่เปิดประตูไว้ อีกคนช่วยประคองไว้จากทางด้านหลัง มืออีกข้างจับเอวไว้มั่นเพื่อตามติด
“อืออ”
แสงไฟสว่างเป็นทางตามระบบอัตโนมัติของ เห็นเจ้าของมันกดปุ่มสักอย่างบนผนังที่เดินผ่านจนทั้งห้องมีเพียงแค่แสงสีส้ม
ตุบ
เขาล้มตัวนอนลงบนเตียงแสนนุ่ม เฝ้ามองคีรติที่ถอดกางเกงออกบริเวณปลายเตียงด้วยความใจร้อนที่เก็บเอาไว้ไม่ได้ ร่างกายกำยำปรากฏในสายตาจนต้องกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก คล้ายกับอีกคนก็ดูแลตัวเองเป็นอย่างดีจากการออกกำลังกายอย่างหนัก หลักฐานคือหน้าท้องที่ขึ้นลอนเด่นชัดตรงหน้า
ร่างกายเปลือยเปล่าเข้ารุกไล่ตามมาติดๆ จนตอนนี้หลังเขาพิงหัวเตียงเอาไว้ สองมือคล้องคออีกฝ่ายเพื่อทรงตัว
“อ้อนให้มากระวังผมจะห้ามใจไม่อยู่นะครับ” คีรติพูดพลางไล่ไปตามลำคอ กดจูบไปทั่วพื้นที่ที่ยังไม่สำรวจบนร่างกายขาว
“…งั้น..อืออ..ก็ไม่ต้องห้ามสิครับ..อ๊ะ”
คล้ายกับอีกคนใช้จังหวะที่เผลอสอดนิ้วเข้าไปยังช่องทางด้านหลัง หน้าเขาบิดเบี้ยวไปด้วยสัมผัสที่ไม่คุ้นเคยจนคิ้วขมวด แต่ถึงอย่างนั้น คีรติก็ยังไม่ยอมผ่อนปรนแถมช่วยส่งมอบอารมณ์ให้พุ่งสูงขึ้นโดยไม่ขาดช่วง
“อื้ออ”
แผ่นหลังกว้างมีรอยเล็กครูดเป็นทางจนเกิดรอยแดง คีรติยิ้มเยาะอย่างพอใจ กดจูบเบาๆลงบนแก้มใสก่อนจะขยับนิ้วให้รัวแรงมากขึ้น
“…อา...คุณคี..”
“ครับ”
“อืมมม”
มือเล็กผละออกจากลำคอเพื่อไปขยับบนแท่งร้อนของอีกฝ่าย เราขยับวนไล้อยู่ไม่นานก็รู้สึกถึงปากทางที่มีของแข็งมาจ่อทับ
ร่างกายเขาเปลือยเปล่าไม่ต่าง
ค้างไว้เพียงแค่เสื้อเชิ้ตเท่านั้นที่คีรติไม่ยอมให้ถอด
ภัทรใช้สติที่พอมีแย่งเครื่องป้องกันจากมืออีกฝ่ายนำมาใส่ให้เอง ขาซ้ายอ้ากว้างเล็กน้อยเพื่อให้ใครบางคนขยับตัวเข้าแทรก และหลังจากที่ชโลมเจลหล่อลื่นแบบผ่านๆ คีรติก็แทรกตัวเข้ามาทันควันจนเราสั่นไหวไปทั้งตัว
“...ฮ..คุ—”
“อืมม”
“อ๊า”
ร่างกายเขาขยับไปตามแรงที่ส่ง คนตัวสูงกักกันเขาเอาไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง ไม่นานก็กดตัวลงเมื่อเอวหนาเร่งความเร็วอย่างไม่ปรานี
และเขาก็ตอบรับเอาไว้ด้วยทุกอณูร่างกายที่มันรัดรอบ
“..อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ”
ส่วนกลางลำตัวขยับเข้าออกกับช่องทางร้อนคล้ายกับมันเป็นสิ่งเสพติด
ไม่สามารถหยุดได้
และไม่สามารถหักห้ามใจได้
หลงใหลอยู่ในวังวนที่ไม่มีทางออก
ผนังนุ่มที่ตอดรัดทำเอาคีรติครางอย่างไม่เป็นภาษา ผลัดเปลี่ยนท่าไปตามใจหมาย
บางครั้งร่างบางก็เป็นฝ่ายกำบังเหียนเอาไว้ โบกโยกมันอย่างรันจวนใจไม่รู้จบ
และเขาก็ไม่อยากให้มันจบลงเลยสักนิด
“อ๊า อ๊ะ คุณคี”
“..ฮ..”
“ขอแรง...อึก...ภัทรขอ..กว่านี้...อ๊า”
#คุณไม่ตรงปก
020719
before30october
ไม่ถนัดแต่งฉากคัทเท่าไหร่เลยค่ะ /ปาดเหงื่อ
ถ้ามีความคิดเห็นยังไงติชมได้นะคะ
จะได้เอาไปแก้ไขต่อไปเนาะ TT
-
ปาดเลือด :haun4:
-
:z1: :z1:
-
:jul1: :jul1: ไม่ไหว :m25: :m25:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
Godddd ร้อนแรงไป๊
-
OMG!
-
:haun4: :mew1:
-
เขินมากกกกกก
-
คุณคีไม่สงสัยภัทรเลย หรือจะรู้อยู่เเล้ว
-
:pig4:
-
ขอให้คุณคีรับได้เถอะนะ งื้อ~~~ น้องภัทร..เอ็นดู.. :monkeysad: :o8: :pig4:
-
แซ่บมากกก
-
:pighaun: สมใจภัทรละสิ อิอิ
-
คุณคีคงติดใจภัทรไปแล้ว :hao6: ต่อให้ภัทรไม่ใช่คนเรียบร้อยอย่างที่คิด คุณคีก็น่าจะชอบอยู่นะ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:m25: :haun4:
-
ภาษาดีมากเลยค่ะ ชอบการเขียนของคุณมากเลยค่ะ มันอ่านแล้วรู้สึกอิโรติก เย้ายวน น่าหลงไหล ชอบมากเลยค่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ รัก...
-
รอนะคะ :mew1:
คิดถึงทั้งคู่ ทั้งคนเขียน ทุกวันเลยค่ะ
-
:m25: :m25: :m25:
-
ของแบบนี้ คุณคี ติดใจแน่ๆ
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 14 : รูปภาพ
_________
ความรู้สึกแรกหลังจากรู้สึกตัวคือสัมผัสที่วนไล้บริเวณสะโพกเชิงกราน เขาพยายามปัดมันออกหลายครั้งแต่ไม่เป็นผล และกว่าที่จะตื่นเต็มตัวเพราะรำคาญมันเต็มทน จังหวะหัวใจที่มันเต้นรัวก็ยากเกินจะหยุด
เพราะการลากมือใหญ่ไปตามผิวเนื้อ
บนบริเวณที่มีผีเสื้อสีดำสยายปีกแผ่ความสวยงามของมันให้ได้มองเห็น
และกว่าที่จะคิดอะไรได้ทัน คนด้านหลังก็กระซิบชิดใกล้พร้อมกับร่างกายที่แนบไปแทบทุกส่วน
“Do you know it?...”
“...”
“You are beautiful more than butterfly”
เสียงแหบแห้งดังเพียงแค่ในลำคอ ลมหายใจอีกคนรินรดอยู่ชิดใบหู ไล่ลงไปตามลำคออย่างเชื่องช้า ทิ้งเวลาอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะใช้ฟันขบลงที่บริเวณหัวไหล่
“อืออ สายแล้วหรือยังครับ ภัทรต้องไปทำงานนะ”
“ภัทรอยากลองเปลี่ยนบรรยากาศมาทำงานที่ห้องเจ้านายดูบ้างไหมล่ะ” คีรติหยอกล้อ เปลี่ยนทิศทางของนิ้วชี้ลงล่างมากขึ้นเรื่อยๆ
ตั้งแต่แก้มก้น
สะโพกมน
ลามมาจนต้นขา
“อื้ออ—”
เสียงครางหวานตอบรับการปรนเปรอที่มอบให้ เคลิบเคลิ้มเสียจนกว่าจะรู้ตัวก็ในตอนที่อีกฝ่ายพลิกตัวขึ้นอยู่ด้านบน เป็นท่าที่เราสองคุ้นเคยมันตลอดทั้งค่ำคืน เขาตอบรับลิ้นร้อนที่มอบจูบให้อย่างหนักหน่วง แม้เราเพิ่งจะผ่านบทรักมาหมาดๆ แต่อีกฝ่ายก็ไม่เคยผ่อนปรนให้อีกเลยสักนิด
“เสพติดภัทรซะแล้วสิ”
ผ้าห่มสีขาวคลุมร่างกายเราเอาไว้ในตอนที่ขยับเคลื่อนไหวตอบรับ แต่จู่ๆ ขาที่ตั้งชันก็หยุดชะงักเพราะเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ที่อยู่แสนไกล
กริ๊งง!!!
ในตอนแรกเขาทำเป็นไม่สนใจเสียงนั้นและพยายามตอบรับอารมณ์ของคนตัวสูง แต่กลับกลายเป็นว่าเมื่อรอให้เสียงแรกหายไป เสียงที่สองและสามก็ตามมาเรื่อยๆ อย่างไม่หยุดหย่อน
“อือ—”
มือเล็กผลักอกอีกคนอย่างแผ่วเบา รวบเอาชุดคลุมที่วางไว้ใกล้มือเข้าสวมใส่อย่างรวดเร็ว เขาเดินออกจากพร้อมพร้อมกับสายตาเรียวรีที่มองอย่างเสียดาย แต่ถึงอย่างนั้นภัทรก็ไม่ได้สนใจและตรงดิ่งไปยังโทรศัพท์ของตัวเอง
ข้อสันนิษฐานเขามีไม่มากนักเกี่ยวกับปลายสาย
และหนึ่งในนั้นที่เขาเดาเอาไว้มันก็ถูกเผง
เพราะเป็นธนกฤษที่โทรเข้า
นอกจากนั้นยังระรานเขาด้วยข้อความอีกเป็นสิบ
จองเวรจองกรรมเหมือนหมาวัดที่มันกัดไม่ยอมปล่อย
“หึ!”
เครื่องสีดำสนิทดับลงเมื่อเจ้าของมันกดปิดการใช้งาน เขวี้ยงมันไปอีกทางด้วยความรู้สึกหงุดหงิด
“เสื้อผ้าวางไว้บนเตียงนะ วันนี้เราคงต้องไปทำงานเลทนิดหน่อย”
เขาหันขวับอย่างตกใจเมื่อเสียงอีกฝ่ายดังแทรก เห็นคีรติยืนกอดอกพิงกรอบประตูอยู่ในชุดเดียวกัน เมื่อเป็นดังนั้น เท้าจึงก้าวไปตามทางแล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
มือทั้งสองคล้องคอเอาไว้อย่างออดอ้อน ก่อนที่จะขยับตัวเพิ่มความสูงเล็กน้อยแล้วทาบทับริมฝีปากกับไรหนวดบริเวณคาง
กดมันลงอีกครั้งที่ข้างแก้ม
จากนั้น การช้อนตามองจึงตามมาพร้อมกับประโยคชักชวนที่ทำเจ้าของห้องต้องยิ้มมุมปาก
“งั้นให้ภัทรโกนหนวดให้ก่อนสิครับ”
“...”
“แล้วจากนั้น…”
มือเขาวางไว้ตรงสาบเสื้อ พร้อมจะเลื่อนลงต่ำในยามที่พูดต่อ
“...เราค่อยว่ากันอีกที”
#คุณไม่ตรงปก
บรรยากาศในห้องทำงานดูแตกต่างออกไปจากทุกทีแม้แต่พี่เล็กก็ยังรู้สึกได้
“เป็นอะไรรึเปล่าเรา วันนี้ดูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะ”
มือเขาดันแว่นบนใบหน้าเล็กน้อยในตอนที่ส่ายหัวเพื่อเป็นการปฏิเสธ พยายามเก็บอารมณ์ในตอนที่ตักอาหารตามสั่งขึ้นทานอย่างเอร็ดอร่อย
“เปล่านี่ครับ”
“โกหกพี่ไม่ได้หรอกนะเว้ย”
“น้องบอกไม่มีก็ไม่มีสิเล็ก ยังไปคาดคั้นเขาอีก”
หญิงสาววัยกลางคนที่นั่งด้วยกันอีกหนึ่งเข้าข้าง ทำเอาเลขาของเจ้านายหัวเราะเบาๆ กับการทะเลาะกันที่มักจะเกิดขึ้นตลอด
“อาทิตย์หน้าพวกการเงินเขาจะจัดทริปที่หัวหินกัน สนใจไปด้วยไหม?”
พี่มดเอ่ยถามก่อนจะหยิบน้ำอัดลมแก้วโตขึ้นดูด เขามองหน้าพี่เล็กในทันทีหลังจากได้รับคำเชิญชวน เห็นแววตาอีกฝ่ายมีท่าทีสนใจอยู่ไม่น้อย
“ไปได้หรอพี่? เผื่ออยากไปแบบส่วนตัวๆ”
“ได้สิ นี่จะชวนพวกน้องๆการตลาดไปด้วย ไปกันเยอะๆจะได้สนุก”
“น่าสนใจแฮะ” ภัทรตาลุกวาว นานทีเขาจะได้ออกไปเที่ยวที่อื่นบ้างนอกจากร้านเหล้าที่มักจะเข้าประจำ
“ไปเสาร์กลับอาทิตย์เป็นไง จะได้ไม่ต้องลางาน”
“ก็ได้นะพี่ แต่บางทีเสาร์อาทิตย์ผมก็เข้าบริษัท”
“เหมือนกันครับ”
“ยากเลยแฮะ”
บทสรุปของการไปเที่ยวจบลงด้วยเสียงอ่อยของสาวการเงิน ช้อนในมือพี่เล็กเขี่ยไปมาบนอาหารบ่งบอกว่าเจ้าตัวผิดหวังพอกัน ก่อนที่เราจะเริ่มประเด็นใหม่และตัดสินใจจะเก็บเรื่องนี้ไว้คิดทีหลัง
“เออภัทร วันก่อนมีคนมาถามหาเรา เห็นบอกว่าชื่อธนกฤษอะไรสักอย่าง พี่ไม่รู้ว่าเขามาติดต่องานอะไรหรือเปล่า”
เพราะชื่อของบุคคลต้องห้ามที่อยู่ในประโยคทำเอาเขาต้องชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะปั้นหน้าอย่างยิ้มแย้มกลับไป
“สงสัยจะเป็นอย่างนั้นมั้งครับ”
“นั่นสิ ช่วงนี้พี่เห็นเขามาคุยงานกับคุณคีอยู่บ่อยๆ”
มือเล็กกำส้อมแน่น รู้ได้ว่ายังไงธนกฤษก็ไม่มีทางปล่อยมือจากตัวเองเป็นแน่ ร่างเล็กรีบทานมื้อกลางวันก่อนจะขอตัวออกมาอย่างเร็วไว
โทรศัพท์คู่ใจที่ปิดเครื่องไว้ตั้งแต่เช้าถูกเปิดใช้งานในทันที เมื่อหน้าจอสว่างวาบ ข้อความสุดท้ายของคนควงเก่าก็ปรากฏขึ้นมาเป็นอันดับแรก
เป็นประโยคง่ายๆ
แต่ทำเอามือเขาสั่นจนควบคุมไว้ไม่อยู่
Tanakrit : แล้วเจอกันนะครับ
ทันทีที่อ่านข้อความจบ ประตูห้องทำงานก็เปิดออกพร้อมกับคนสองคนที่เดินเข้ามา ภัทรหลับตาพร้อมกับกำหมัดแน่น ทุกอย่างเป็นไปตามที่อีกฝ่ายวางแผนเอาไว้เป็นอย่างดี
ธนกฤษเหลือบมองในตอนที่เดินผ่าน ยิ้มทักทายอย่างสุภาพให้กับการเจอกันของเราสอง แต่ไม่มีใครรู้หรอก
ว่ารอยยิ้มเหล่านั้นมันดูจอมปลอมสิ้นดี
แขกผู้มาใหม่นั่งตรงข้ามกับประธานบริษัท เรียกร้องหาเอกสารที่เขาต้องจัดเตรียมอยู่หลายครั้ง จนกว่าจะลงตัวก็ปาไปครึ่งชั่วโมงที่งานเริ่มต้นอย่างจริงจังจากคนสองคนที่นั่งอยู่
คีรติยังไม่มีท่าทีที่แปลกไปจากเดิมนั่นทำให้ภัทรรู้ว่าธนกฤษยังไม่ได้ลงมือทำอะไรอย่างที่เคยขู่เอาไว้ นั่นเป็นสิ่งที่ดีเพราะเขาก็ยังไม่อยากให้ความลับเกี่ยวกับตัวเองแพร่กระจายในเร็ววัน
เวลาผ่านไปเกือบสามชั่วโมงที่คนสองคนยังมีสีหน้าจริงจังกับแผ่นกระดาษขาว บ้างก็เกิดเสียงดังในตอนที่ปรึกษาหารือกันอย่างไม่ลงตัว แต่สุดท้ายทั้งสองก็เอนตัวพิงกับเบาะแล้วจบบทสนทนาลงด้วยการจิบชาร้อนที่เขานำไปวางไว้ให้
“ภัทรช่วยจัดเตรียมเอกสารแผนงานพรุ่งนี้ให้ผมทีนะ”
“ได้ครับ”
“บ่ายนี้ยังไม่ต้องเข้าประชุม เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“ครับ”
คีรติเดินเข้ามาสั่งงานก่อนที่ใครบางคนจะเข้ามาสมทบตามหลัง สองมือล้วงกระเป๋าอย่างมาดมั่นพร้อมกับมองเราสองคนสลับกันไปมา
“เชิญครับคุณกฤษ อีกสิบนาทีคุณอาจะเข้ามาแล้ว”
เจ้านายเขาเป็นฝ่ายเชิญชวน แต่อีกฝ่ายกลับปฏิเสธและบอกเหตุผลที่ทำเอาเขาไม่สามารถเลี่ยงการเผชิญหน้าได้
“คุณคีไปก่อนเลยครับ ผมมีเรื่องจะรบกวนภัทรนิดหน่อย”
สายตาเรียวรีจดจ้องไปยังคนพูด ก่อนที่มันจะเหลือบมาทางเขาช้าๆอย่างระมัดระวัง เจ้าตัวไม่อยากเสียมารยาทจึงอมยิ้มแล้วเดินจากไป เหลือไว้เพียงแต่คนที่กลอกตาขึ้นฟ้าแล้วถอนหายใจออกมาอย่างหนัก
เปาะ!
“หายไปสามวัน โทรศัพท์ไม่รับ ไลน์ไม่ตอบ อืมมม——ภัทรช่วยคิดหน่อยสิว่าบทลงโทษจะเป็นอะไรดี”
ลูกแอปเปิลที่ถูกโยนขึ้นฟ้าร่วงหล่นลงมาในมือใหญ่อย่างเหมาะเจาะ เจ้าตัวทิ้งน้ำหนักลงข้างโต๊ะ ใช้มือข้างที่ว่างเท้าไปด้านหลังเพื่อพยุงตัว
เขาไม่ตอบ ได้แต่ยืนกัดฟันกรอดพร้อมกับกำมือแน่น
“ไปทานข้าว ดูหนัง หรือว่าเดทกันสักรอบสองรอบ” อีกคนเอี้ยวตัวมาใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่พรั่งพรู คนที่นั่งอยู่พยายามเบี่ยงตัวออก สายตาจ้องมองผ่านแว่นสีใสไปยังอีกทาง
“ไม่น่ารักเอาซะเลย”
คราวนี้ธนกฤษใช้เสียงต่ำในการข่มขู่ ใบหน้าไม่มีวี่แววว่าจะเล่นอีกต่อไป
“อะไรก็ว่ามา”
ในเมื่อไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้มากความ การยอมรับในสิ่งที่พอจะทำได้บ้างจึงเป็นทางเลือก
“คืนนี้...”
ธนกฤษตอบรับ
พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เกิดขึ้นอีกหน
“...ร้านที่เราเจอกันครั้งแรก หวังว่าจะไม่เลทแล้วกันนะครับ”
และไม่วายที่เจ้าตัวจะกดจูบลงข้างแก้ม
#คุณไม่ตรงปก
นิโคตินที่อัดเข้าเต็มปอดไม่สามารถลบความหงุดหงิดที่ก่อตัวขึ้นในใจได้เลยสักนิด เขาใช้เท้าบดขยี้ก้านบุหรี่ที่กำลังมอดไหม้ ถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปด้านในผับสุดหรู
เขายังจำได้ ในวันที่เจอกับอีกฝ่ายเป็นครั้งแรก
ธนกฤษคือชายที่มีแต่คนรุมล้อม และเขาเองก็เล็งเป้าไว้เป็นอย่างดี
ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่ว จนเจอกับใครสักคนที่นั่งอยู่บริเวณมุมร้าน รอบข้างมีผองเพื่อนของเจ้าตัวนั่งกันอยู่เต็ม
“มาไวดีนี่ครับ”
ทันทีที่นั่งลงมือข้างซ้ายของอีกฝ่ายก็พาดทับบริเวณไหล่ เขาเหล่มองเจ้านายมันด้วยหางตา เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเพื่อหยั่งเชิง
ชายหนุ่มและหญิงสาวที่ดูแล้วน่าจะอายุน้อยกว่าต่างรวมตัวซุบซิบกันในทันทีหลังจากเห็นกิริยาแสดงความเป็นเจ้าของ สายตาหลายคู่จับจ้องอย่างมีเลศนัย แม้จะไม่ได้แสดงออกมากเท่าไหร่แต่ภัทรก็รู้สึกได้จากการกระทำ
อึก!
ปัก!!
แก้วตรงหน้าที่มีแอลกอฮอลล์วางอยู่ถูกหยิบขึ้นกินเพื่อระงับอารมณ์ เสียงของมันที่ถูกวางกระทบบนโต๊ะทำเอาคนอื่นๆสะดุ้ง เขาใช้สายตาเบนไปรอบๆอีกครั้ง จ้องหน้าทีละคนคล้ายเป็นการบอกว่าอย่ารุ่มร่ามกับตัวเองไปมากกว่าเก่า ก่อนจะใช้แขนเช็ดหยดน้ำที่ไหลรินออกจากริมฝีปาก
“เอ่อ...”
“เอาแขนออกไปจากเอวได้แล้ว” ภัทรเค้นเสียงต่ำ ธนกฤษทำหน้าเข้าใจแต่ก็วางพาดไว้ยังไหล่ที่เดิม
“ทุกคนนี่ภัทร” อีกฝ่ายแนะนำเขาอย่างเป็นทางการกับเพื่อน “ถ้าถามว่าเป็นอะไรกันขอไม่ตอบ”
เสียงวิ้ดวิ้วดังขึ้นโดยรอบหลังจากจบประโยค หลายคนยกแก้วขึ้นชนกันคล้ายกับถูกใจคำพูดนั้นเสียเต็มประดา
ตามประสานักปาร์ตี้ตัวยง
“คนคุยรึเปล่าาา”
“อย่างไอ้กฤษน่ะนะไม่มีทางหรอก”
“นั่นดิวะ”
“ไม่คุยแล้วระดับนี้ นอนเลย”
“ฮ่าๆ”
“หุบปากกันไม่เป็นรึไงวะ?”
เสียงหยอกล้อจบลงเมื่ออีกคนเอ็ดขึ้นมากลางวง บรรยากาศรอบข้างเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดจากในตอนแรก เขาจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด หยิบยกบุหรี่ขึ้นจ่อริมฝีปาก รีบจุดแล้วพ่นควันมันออกไปซ้ำๆด้วยความรำคาญใจ
“ผมบอกว่าไง” เสียงคนด้านข้างปรามชิดใกล้ แต่เขากลับไม่สนใจ เตรียมตัวจะลุกเพื่อหนีไปทางอื่นแต่ก็โดนดึงให้กลับมานั่งที่เดิม
“รู้แล้วน่า”
“ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ อย่าคิดมากเลยน้า” จมูกโด่งถูไถบนไหล่คล้ายกำลังออดอ้อนอย่างเอาใจ ภัทรเหล่มองแล้วรับแก้วที่อยู่ในมืออีกฝ่ายขึ้นดื่ม
เอาวะ
ตามใจบ้างเล็กๆน้อยๆเขาคงไม่เสียหายอะไรมากนัก
เสียงเพลงยังคงดังกระหึ่มแม้จะล่วงเลยข้ามวัน บนโต๊ะกลับมาคึกคักอีกครั้งเมื่อแอลกอฮอลล์ออกฤทธิ์ เขาดื่มบ้าง สูบบุหรี่บ้าง และไม่วายที่จะโดนคนข้างจะแอบฉวยโอกาสในตอนที่เผลอ
เขาขอตัวลุกไปเข้าห้องน้ำเมื่อรู้สึกว่ามึนเมาจนแทบทนไม่ไหว แต่ดูเหมือนว่าคนที่เดินตามมาจะไม่ปล่อยให้ห่างตัว เส้นทางจากห้องน้ำเปลี่ยนเป็นมุมขนาดเล็กที่ซ่อนอยู่
หลังเขาชนกำแพงจากแรงผลัก
ตามด้วยริมฝีปากทาบทับส่งมอบจูบให้
ธนกฤษปรนเปรอจนรู้สึกเคลิบเคลิ้ม อาจเพราะสติที่เลือนหายไปจากการดื่มอย่างหนัก เขาพยายามใช้แขนแกร่งเป็นที่มั่นเพื่อทรงตัว เสื้อเชิ้ตสีดำถูกล่วงล้ำทีละนิด จูบที่ร้อนแรงดำเนินต่อไปอย่างชำนาญ จนกว่าในตอนที่มือใหญ่จะบ่งบอกความต้องการผ่านแรงที่บีบเค้น
อีกคนก็เอ่ยคำชวนที่ภัทรเองก็เข้าใจมันได้เป็นอย่างดี
“ไปห้องผมนะ...”
“...”
“...ถึงภัทรแทบแย่”
ก็แค่คำชวนให้มีเซ็กส์แบบง่ายๆ ทำไมเขาจะไม่รู้
ใจดวงเล็กเต้นแรงให้กับอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง จะโทษธนกฤษอย่างเดียวก็ไม่ได้เพราะเขาก็ความต้านทานต่ำเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว โดนเล้าโลมนิดๆหน่อยๆใจก็เตลิดเปิดเปิงจนหยุดไม่อยู่
และค่ำคืนที่อีกคนเฝ้าใฝ่ฝัน
เขาก็ทำให้มันเกิดขึ้นได้อยู่แล้ว
ก็แค่ one night stan ครั้งเดียว คนอย่างภัทรคุ้นชินมันเป็นอย่างดี
ถ้าไม่ติดที่ว่าตราประทับที่คีรติทำไว้จะทำให้เกิดความรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก
เพราะไม่อยากทำให้ใครอีกคนเสียใจ เขาเลยปฏิเสธออกไปอย่างทันท่วงที
“เป็นอะไรครับ”
อีกคนถอยไปเพียงก้าวเมื่อเขาปฏิเสธ พยายามที่จะล่วงเกินร่างกายเขาอีกครั้งแต่คราวนี้ภัทรกลับออกแรงมากกว่าเก่าจนธนกฤษกระเด็นไปอีกทาง
ผลัก!!
“อะไรเนี่ยภัทร!”
“จะกลับแล้ว”
“เดี๋ยว!!”
คราวนี้มือเล็กสะบัดพันธนาการที่อยู่บนแขนออกอย่างรวดเร็ว จ้องมองกลับด้วยสีหน้าที่เก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่
“อยากมากก็หาแถวนี้แก้ขัดก่อนไป!”
คนที่ยืนตรงหน้าขบกรามแน่น และก่อนที่เขาจะได้เดินจาก อีกฝ่ายก็ทิ้งท้ายไว้แผ่วเบาจนทำให้ใจหวิว
“เกิดอะไรขึ้นก็ให้รู้ไว้แล้วกันว่าคุณเลือกมันเอง”
.
.
.
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ภัทรก็ไม่รู้เลยว่าสิ่งไหนที่เขาควรจะทำในเวลาแบบนั้น
เพื่อที่จะได้ไม่ต้องรู้สึกเสียใจทีหลังในตอนที่ยืนหน้าโต๊ะเจ้านาย
มีรูปภาพวางประปรายพร้อมกับคำถามที่เอื้อนเอ่ยออกมา
เป็นคำถาม...จากรูปภาพของเขาและธนกฤษยืนจูบกันหลากหลายอิริยาบถ
และมีคำถาม...จากรูปเขาที่เป็นตัวตนของคนในอดีต
“ตอบผมมาหน่อยสิว่ามันหมายความว่ายังไง”
#คุณไม่ตรงปก
100719
before30october
ปล.แอบไปเปิดอีกเรื่องนึงไว้ เผื่อใครอยากอ่านก็ลิ้งค์นี้นะฮะ > ผ า เ พี ย ง ฟ้ า (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70632.0)
:o8:
-
แย่แล้วภัทร
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
นี่เรียกว่าทำตัวเองนะ
-
มีโอกาสให้พูดก่อนที่เรื่องจะเป็นแบบนี้แล้วอ่ะน้า :ling2:
-
:mew6: :mew6:
-
จบไม่สวยแน่ๆๆ ต้องจับขึ้นเตียงและลงโทษ
-
ฮืออออออ ยังหวานไม่สุดแต่ดันมีมารมาผจญ :katai1: :katai1:
-
ทำยังไงงงง :katai1:
-
รอๆ
-
:katai1: :katai1ค้างงง
-
บอกมันตอนนี้แหละ เผื่อเจ้านายเห็นใจ กระซิกๆ
-
รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้วววว ลุ้นมากๆ แงงงง
-
เอาแล้วๆๆ ภัทร ลุ้นๆขอให้คุณคีเข้าใจและยอมรับในตัวตนจริงๆ
-
เจ้ากรรมนายเวรมากอิตานี่ :katai1:
-
ยังไงมันก็ต้องมีวันนี้สินะ มาดูกันว่าคุณคีรักภัทรพอมั้ยกันดีกว่า
ความรักทำให้ภัทรของเราไม่เป็นตัวเอง อ่านแล้วน่ารักจริงๆ
มาลุ้นว่าสองคนนี้จะทำยังไงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเน๊าะ
-
ขอให้ผ่านไปได้ด้วยความเข้าใจนะภัทร
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 15 : ความจริง
_________
บรรยากาศในห้องทำงานเงียบสงัดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขายืนนิ่ง ไม่ต่างจากอีกคนที่ใช้สายตากวาดมองรูปภาพเหล่านั้นด้วยความไม่เข้าใจ
เขาไม่รู้ต้องอธิบายด้วยคำพูดแบบไหน ในเมื่อหัวสมองมีแต่ความว่างเปล่าจากความคิดมากมายที่ตีกันไปมาอย่างหนัก
ไม่รู้ว่าคีรติจะโกรธหรือเปล่า ถ้าโกรธแล้วเรื่องของเราต้องจบลงด้วยไหม?
เขาไม่รู้เลยจริงๆ
“ผมอยากถามอีกครั้ง” อีกฝ่ายเอื้อนเอ่ย ใบหน้าไม่มีแววจริงจังอย่างที่เคยเห็น “คนในรูปใช่ภัทรใช่ไหม?”
“...”
เพราะไม่สามารถหาน้ำเสียงของตัวเองได้ ร่างโปร่งจึงได้แต่ยืนนิ่งพร้อมกับหลับตาลงช้าๆ
เพื่อตอบรับอารมณ์ที่ส่งผ่านมาในประโยคใหม่
“ผมล่ะอยากให้ภัทรตอบว่าไม่ใช่จริงๆ”
เป็นอารมณ์ของเจ้านายที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังเสียใจ
และผิดหวัง
“ภัทรไม่มีอะไรจะพูดเลยรึไง?”
คราวนี้คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันเป็นปม ถอนหายใจออกมาอย่างเชื่องช้าก่อนจะค่อยๆ ตอบรับพร้อมกับมือที่เริ่มเปียกชื้น เหงื่อเขาผุดขึ้นทั่วตัว คงเป็นอาการของคนขี้แพ้ที่กำลังจนมุมในที่สุด
เพราะไม่อยากโกหก สุดท้ายเขาก็ต้องบอกความจริงออกไปอยู่ดี
ไม่อยาก
ทำร้ายความรู้สึกของคนตรงหน้าไปมากกว่านี้
เรื่องนี้มันควรจะจบจริงเสียทีหลังจากปล่อยให้ยืดเยื้อมาแสนนาน
“ครับ...” เสียงแหบแห้งตอบรับ “...รูปพวกนั้น คือภัทรเอง”
คราวนี้ดวงตาเรียวรีจ้องมองมาอย่างน่ากลัว เจ้าตัวแผ่รังสีความอึดอัดไปทั่วบริเวณจนคนที่ยืนอยู่รู้สึกได้ เจ้านายขยับตัวเล็กน้อย ใช้มือใหญ่ข้างหนึ่งเลื่อนรูปที่เขาอยู่ในชุดลำลองพร้อมกับบุคลิกที่ต่างออกไปจากทุกทีออกมาวางไว้ด้านหน้าสุด
เป็นรูปเขา ที่ถูกแอบถ่ายอย่างตั้งใจนอกเหนือจากเวลางานในบริษัท
“...”
“...”
“...”
แต่แล้ว คีรติก็ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้ความเงียบทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดีก่อนที่จะเลื่อนกระดาษสีขาวที่มีตัวหนังสือเขียนรายละเอียดต่างๆ เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของเขาไว้อย่างแจ่มชัด
เป็นกระดาษที่ชี้แจงประวัติของเขาโดยละเอียด
มีทั้งชื่อจริง ที่อยู่ และชื่อผู้ให้กำเนิด
สุดท้าย นามสกุลดังก็ถูกเปิดเผยออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“ภัทรรู้มั้ยว่าการที่คุณให้ข้อมูลเท็จต่อบริษัทมันถือเป็นการผิดสัญญาจ้างงานและผมสามารถฟ้องร้องค่าเสียหายจากคุณได้”
“...”
“ทั้งปลอมแปลงเอกสารและวุฒิการศึกษา ปกปิดข้อมูลที่ไม่เป็นความจริง และอีกหลายอย่างที่ดูเหมือนภัทรจะตั้งใจทุจริต”
“...”
“มีคำอธิบายสำหรับเรื่องนี้ไหม?”
เลขาคนเก่งไม่ตอบรับ จ้องมองแต่รูปภาพเพราะไม่อยากสบสายตา
เขารู้ว่าเขาผิด
และมันเป็นความรู้สึกที่แย่มากเสียด้วย
ถึงแม้เขาจะมีความสุขกับส่งที่ทำลงไปแต่ก็เพิ่งมาคิดได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ที่ต้องโกหกคนอื่น
มีแต่การเอาหน้ากากเข้าหา ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วใครบ้างที่ยอมรับตัวตนจริงๆของเขาได้
ทำทุกอย่างให้ตัวเองโดนตราหน้าว่าปลิ้นปล้อน กะล่อน และจอมปลอม
“โอเคถ้าภัทรไม่อยากพูดถึงเรื่องงาน”
“...”
“งั้นถ้าเป็นเรื่องนี้ล่ะ!”
แปะ!
รูปเซตใหม่ถูกส่งมาวางไว้แทนที่ เจ้าตัวออกแรงจนเกิดเสียงกระทบกันของกระดาษ ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยแต่เมื่อมองภาพก็ยังไม่มีคำตอบให้ตามเดิม
เพราะครั้งนี้ เป็นรูปเขาที่กำลังใช้ชีวิตในแสงไฟอยู่หลายต่อหลายค่ำคืน
เสื้อผ้าไม่ซ้ำกันในแต่ละวัน บุคลิกท่าทางแตกต่างออกไปจากที่อีกคนเคยเห็น แถมมืออีกข้างยังคีบบุหรี่เอาไว้ไม่ห่างกายเลยแม้แต่นิด
“ไม่ทราบมาก่อนเลยแฮะว่าภัทรตอนไม่ใส่แว่นแล้วจะเป็นแบบนี้”
อีกคนหัวเราะหึในตอนท้าย จ้องมองเขาไว้ด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม
“คุณคีครับ”
“ว่าไง?”
“ภัทรอธิบายได้นะเรื่องที่ภ—”
“เรื่องที่โกหกผมทุกอย่างน่ะหรอ?”
อีกคนสวนขึ้นมาก่อนเขาจะได้พูดจบ ริมฝีปากบางอ้าค้าง เอียงหัวเล็กน้อยอย่างคนไม่มีทางเลือก
“ภัทรไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้น”
“แล้วภัทรตั้งใจจะทำแบบไหน!?”
“...”
“ก็ไม่มีเรื่องไหนเลยที่ผมเห็นความจริงใจของคุณเลยจริงๆ”
ดวงตาคู่สวยรื้นไปด้วยหยาดน้ำ เขาพยายามเก็บมันแต่ก็ไม่สามารถต้านทานความรู้สึกของตัวเองไว้ได้
สุดท้ายก็ดูเหมือนจะต้องจบเรื่องนี้ลงเสียที
ทั้งๆที่ เขายังอยากจะใช้เวลากับคุณต่ออีกสักหน่อย
แค่นั้นเอง
“ภัทรทำแบบนี้เพื่ออะไร?”
“...”
“แค่อยากหลอกผมอย่างนั้นหรอ?”
“ภัทรไม่เคยอยากหลอกคุณเลย”
“แต่ผมไม่เข้าใจ!”
“ก็เพราะภัทรรักคุณไง!”
เสียงตะโกนตอบกลับดังลั่นทั่วห้อง มือเล็กกำแน่น ปล่อยให้หยดน้ำรินไหลไปโดยไม่คิดจะเก็บ
“...”
“...”
“แบบนี้เรียกรักผมแล้วใช่ไหม?”
“...”
“การที่ภัทรหลอกผมมันเรียกว่าการรักผมอย่างนั้นหรอ?”
ดูเหมือนสถานการณ์จะเลวร้ายลงกว่าเก่า แต่ถึงอย่างนั้นภัทรก็ยังยืนที่เดิมและไม่คิดจะหลีกหนี
คีรติลุกขึ้นยืน สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงและเตรียมจะเดินจากไป
“นอกจากรักคุณ...ภัทรก็ไม่มีเหตุผลอะไรอีกแล้วครับ”
“...”
“เหตุผลของภัทร...มันก็แค่นั้นจริงๆ”
เขาปล่อยให้หยดน้ำตารินไหลในตอนที่ได้ยินเสียงปิดประตูดังอย่างแรง ใช้ฝ่ามือปิดใบหน้าเอาไว้ทั้งสองข้าง เอนหลังพิงขอบโต๊ะทำงานของคนที่ไม่ยอมรับฟังอะไรอีก
เขารู้ว่าเขาผิด และเรื่องราวมันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นถูกต้องแล้ว
แต่ทำไมนะ
ทำไมกัน
เขาถึงไม่สามารถหยุดน้ำตาของตัวเองเหมือนแต่ก่อนได้เลย
.
.
.
.
โทรศัพท์เครื่องสีดำถูกกดย้ำเพื่อต่อสายถึงใครบางคน เจ้าตัวรับรู้ถึงสถานการณ์ที่เป็นไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขากล่าวคำขอโทษอยู่หลายครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็เข้าใจมันและไม่ได้เท้าความอะไรต่อ
“ครับ”
“ถ้าผมขอจัดการเรื่องนี้ต่ออีกหน่อยคุณลุงจะว่าอะไรไหมครับ?”
“ครับ”
“ขอบคุณครับพี่หน่อย”
“ครับ สวัสดีครับ”
คีรติกดวางแล้วโยนมันลงไปยังโซฟาแสนนุ่มที่อยู่ด้านข้าง ก้าวเท้าไปตามความยาวของผนังกระจกเพื่อรับชมภาพวิวยามค่ำคืนของเมืองใหญ่
มือยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ ก่อนจะวนไล้นิ้วโป้งไปมาอยู่เรื่อยๆ ผิวเนื้อเนียนเรียบของแก้วใสทำเอาภาพของใครบางคนผุดขึ้นในความคิด
ใบหน้าหวาน รอยยิ้มกว้าง และดวงตาใสซื่อ
แต่บางครั้งดวงตาคู่นั้นก็ฉายแววเจ้าเล่ห์แฝงอยู่ให้เห็น
ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง
เขาไม่ได้รับข้อความจากคนที่สังเกตการณ์มาเป็นเวลานานแล้วเหมือนกัน
เขาไม่ได้โกรธเรื่องที่ถูกปกปิดมาตั้งแต่แรก เพราะเขาเองรู้ความจริงทุกอย่างมาตั้งแต่ต้น คงไม่มีเลขาคนไหนเข้ามาทำงานให้เจ้านายได้อย่างง่ายๆ ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนมาฝากฝังไว้ตั้งแต่แรก
และคนๆนั้น ก็เป็นบิดาของอีกฝ่ายเสียด้วย
เรื่องทั้งหมดจะลงเอยด้วยดีถ้าไม่มีรูปภาพเมื่อคืนวานปะปนอยู่ในนั้น มันเป็นรูปภาพของภัทรที่ยืนจูบกับเพื่อนร่วมงานที่เขาเองก็รู้ความหลังของทั้งคู่เป็นอย่างดี เพียงแต่ไม่คิดว่าคนของตัวเองจะยอมไปกับอีกฝ่ายโดย
และเพราะความใจร้อนของคนมันห้ามกันยาก ทำให้นิสัยหวงของของเขามันกำลังบ้าคลั่งอย่างหนัก
ทั้งๆที่ ไม่อยากเห็นอีกฝ่ายร้องไห้ ไม่อยากใจร้ายกับคนรู้ใจมากนัก แต่การที่ยอมภัทรมากเกินไปมันจะดูไม่งาม
ให้เด็กมันรู้ซะบ้างว่าปล่อยตัวจนเกินเลยมันต้องได้รับบทเรียนแบบไหน
ถึงเวลาเขาเล่มเกมซะบ้าง หวังว่าภัทรจะรับมือกับมันได้แบบที่เขาเคยทำ
ลำคอแกร่งขยับไหวไปตามจังหวะการกลืน แต่ภาพของร่างบางก็ยิ่งทำให้เก็บความต้องการเอาไว้ไม่อยู่
เพราะต่อจากนี้เขาจะได้เจอกับภัทรที่อยากจะทำความรู้จักมาเป็นเวลาแสนนาน
และหวังว่าภัทรคนนั้น
จะทำให้ใจเขาเต้นแรงได้มากกว่าคนเดิมแบบที่เคยเป็น
Babe, I know you're the player
But nice to meet you
I'm the coach
:-)
#คุณไม่ตรงปก
100719
before30october
ไม่ม่าหรอกเนาะ :-)
-
ม่าไม่ม่าน้องก้อเปื่อยเลยจ้ะ
คนอ่านก้อต้มเปื่อยด้วย
อื้อหือคุณคีรติขา แซ่บเว่อ
-
มันแบบบฟหกด สวสทกมากกกค่าาาแง้เหนือความคาดหมายไปอีกก จะเป็นลมม
-
ก็มีคิดๆไว้บ้าง
-
เจอปย.นี้ไปใจบางเลย คนดุมาแล้ว
Babe, I know you're the player
But nice to meet you
I'm the coach
:katai2-1: :hao3:
-
กรี๊ดดด เนียนมากก ไม่คิด คุณคะ คนดุมาแล้ว เค้ามาคุมน้องแล้วววววว แงงง
ให้มันรู้ไป ขอดุๆ แซ่บๆ
-
โอ้ยยยยยยยยย เหนือไปอีกกกก
-
โอ๊ยย อีน้องโดนอีกแล้ว
-
คุณคีรู้อยู่แล้ว แหมมม เนียนมากค่ะคุณ อย่าแกล้งน้องหนักเด้อเดี๋ยวน้องถอดใจไม่รู้ด้วย
-
กรี๊ดดดคุณคีมาเหนือจริงๆ ร้ายกว่าภัทรก็คุณคีนี่แหละ :z1:
-
โอ้โหหหหหหหห เอาล่ะะะะะะะ
มาลุ้นว่าจะโดนโกรธกลับมั้ยถ้ารู้ว่าโดนซ้อนแผนอีกที
-
คุณคีมาเหนือจริงๆ :sad4: :sad4: :sad4:
-
รอๆ
-
ไม่ม่านะ แต่เอาแบบร้อนแรง พลีสสสส
-
สงสัยคนนี้ต้องเอาให้อยู่หมัด คุณคีมาเหนือจริงๆ :katai2-1:
-
รอนะจ้ะ :z13: :z13:
คิดถึงงงงงงงงง
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
โอ้ยยยย ทำไมคุณคีเค้าแซ่บแบบนี้้้้
อยากโดนโค้ชบ้างงงงงง
-
แซ่บเวอร์
-
โหยยยยยย ว่าแล้วคุณคีต้องรู้แต่แรก :katai2-1:
จากนี้ไปต้องแซ่บแน่ๆ ยัยภัทรจะทำยังไงต่อเนี่ย ลุ้นมากกกก :hao7:
-
รอเน้อ เข้ามารอทุกวันเลยเน้อออ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ว่าแล้วว่าคุณคีต้องรู้อยู่แล้ว แต่ครั้งล่าสุดน้องไปเฉย ๆ นะไม่ได้ไปอะไรกับเค้า
-
รวดเดียวจบ อ่อยย เกมพลิกหรา 5555
ตามด้วยคน
-
คนขี้หวงเล่นภัทรแล้ว
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 16 : ประชุม
_________
เรื่องมันเริ่มต้นขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อน ในตอนที่เขากำลังดื่มด่ำกับไวน์แก้วโปรดอยู่บนโซฟาหลังใหญ่
‘อามีเรื่องอยากจะรบกวนหน่อยได้ไหม?’
ด้วยประโยคขอร้องของปลายสาย —เป็นชายสูงวัยที่เขาให้ความเคารพนับถือมาโดยตลอด
อีกฝ่ายไม่ได้เท้าความอะไรมาก สอบถามความเป็นอยู่ของเขาชั่วครู่ตามประสาคนไม่ได้พบปะสนทนากันนาน น้ำเสียงทุ้มต่ำยังดูน่าเกรงขามไม่มีเปลี่ยน เขาตอบรับและถามกลับตามมารยาท ก่อนคนอายุมากกว่าจะเท้าความถึงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ตัวเองรักมากอีกคนหนึ่ง
ลูกชายคนนั้น
ที่สารภาพกับบิดาทุกอย่างว่าตกหลุมรักเขาสุดหัวใจ
ครั้งแรกที่คีรติได้ฟังก็ดูจะแปลกใจเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าความหมายที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อนั้นคืออะไร แค่อยากบอกว่ามีคนแอบชอบเขาอยู่แค่นั้นน่ะหรือ? แค่อยากให้เขารับรู้เพียงแค่นั้น?
แล้วเขาสามารถทำอะไรต่อกับเรื่องนี้ได้บ้าง?
อันที่จริงแล้วมันก็ค่อนข้างจะงุนงงเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรกลับ ตั้งใจฟังเรื่องราวที่อีกคนนั้นเล่าต่อ
‘ช่วยดัดนิสัยภัทรให้หน่อยสิ’
แต่ชายหนุ่มกลับเอ่ยคำขอเป็นครั้งที่สองที่ทำให้เขาต้องคิดทบทวนอย่างหนัก มันอาจดูเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับคนอื่นๆ แต่หัวอกคนเป็นพ่อที่ยอมขอเรื่องพวกนี้กับเขา —เมื่อทบทวนดูแล้วมันอาจไม่ใช่เรื่องเล็กอย่างที่คิดเลยก็ว่าได้
อีกคนไม่ได้ร้องขอเอาคำตอบในทันที ปล่อยให้เขาได้กลับไปคิดทบทวนในสิ่งที่เราได้พูดคุยกันตั้งแต่เริ่ม นานหลายวันกว่าที่คีรติจะจำได้ว่ามีเรื่องให้ต้องทำ เขาจึงเริ่มให้เลขาส่วนตัวสืบประวัติลูกชายที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ
ภัทรจัดเป็นผู้ชายหน้าตาดี รูปร่างสมส่วน มีความสูงตามมาตรฐานชายไทย บนรูปภาพที่ถ่ายได้แต่ละอิริยาบถไม่ได้ดูมีพิษมีภัยอะไรนัก ไม่ได้เป็นคนที่น่าเข้าหา ไม่ได้มีเสน่ห์แบบที่ถูกตาต้องใจ
แต่เมื่อเขาได้เจออีกฝ่ายเข้าอย่างจังในคืนหนึ่งที่ผับชื่อดังย่านใจกลางเมือง คีรติก็อยากจะกลับคำทั้งหมดที่เคยพูดไว้ตั้งแต่ต้น
ภัทรเป็นผู้ชายอีกคนที่เขาแทบไม่อยากจะละสายตาจาก กิริยาท่าทางที่ดูเย้ายวนชวนเข้าหาดึงดูดสายตาเขาได้จนหมด และคงไม่ใช่เขาคนเดียวที่คิดแบบนั้น เพราะผู้คนที่อยู่รายล้อมก็จ้องมองอีกฝ่ายคล้ายกับเจอของถูกใจ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยอะไรสักอย่าง ตอนยิ้มรับให้กับคนด้านข้างพร้อมโปรยสายตาหวานไปทั่ว ไม่รวมตอนที่ลำคอขยับตามจังหวะการกลืนกินของมึนเมา และตอนที่พ่นควันของการเผาไหม้พร้อมกับยกหน้าขึ้นสูง
เขาก็ปฏิเสธไม่ได้อีกเลย
ว่าภัทรเป็นคนที่เขาอยากจะทำความรู้จักเป็นอย่างมากหลังจากนั้น
และอีกฝ่ายก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง หลังจากที่ได้ตกลงกับชายสูงวัยและปลอมเอกสารทำงานแล้วเสร็จ เขาก็ได้เจอ ‘ภัทร’ ที่ทำหน้าที่เลขาคนใหม่ในเช้าวันหนึ่ง
แถมภัทรยังมาในลุคที่เขามักจะแพ้ให้อยู่ตลอดไม่ว่าจะเป็นตอนไหน ถ้าให้พูดตรงๆ
ไม่ว่าใครก็คงไม่กล้าปฏิเสธคนที่ตัวเองถูกใจมากนักหรอก
คราแรกเขาก็ยังกังวลว่าอีกคนจะสามารถทำหน้าที่ที่แสนหนักหนานี้ได้หรือเปล่า เพราะดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่เคยลงสนามชีวิตทำงานเลยสักครั้ง เป็นปกติที่คนเราจะทำผิดพลาด แต่เขาก็ยอมละมุนละม่อมให้แต่โดยดี โดยมีเลขาคนเก่าคอยดูแลอยู่ห่างๆไม่ให้เจ้าตัวได้รับรู้
แต่พอผ่านไปนานเข้าภัทรก็ดูจะเป็นงานมากกว่าเก่าหลายเท่าตัว อีกคนเป็นคนหัวไว เมื่อเขาออกคำสั่งหรือบอกให้ทำอะไรก็ไม่เคยขาดตกบกพร่อง จนคีรติเองมีคำถามไปถึงบิดาผู้อยู่เบื้องหลัง ก็ได้คำตอบกลับมาว่าเจ้าตัวมีคนสอนและให้คำแนะนำเป็นอย่างดี บวกกับความตั้งใจที่มี ภัทรก็ดูจะค่อยๆเปลี่ยนไปทีละนิด
จากเด็กที่ไม่เอาไหน แต่จริงๆแค่เคยตัวกับการใช้ชีวิตสุขสบายเสียมากกว่า
ไม่กี่เดือนผ่านไปเลขาคนใหม่ก็ดูจะคล่องตัวในการรับคำสั่ง ภัทรทำงานได้ดีเยี่ยมเกือบทุกครั้ง และนั่นทำให้เขาเห็นความตั้งใจที่อีกฝ่ายมี
และนั่นคงเป็นครั้งแรกอีกเหมือนกันที่เขายอมเปิดใจเรียนรู้ภัทรจากนิสัย
เขาคงปฏิเสธไม่ได้ว่าการที่อีกคนคอยเอาใจใส่และชิดใกล้อยู่ตลอดทำให้ตัวเองหวั่นไหวไม่เบา ก็ใช่ว่าภัทรจะมีเสน่ห์ดึงดูดน้อยซะที่ไหน ยิ่งเวลาที่เจ้าตัวขุดหลุมลึกเพื่อมาหลอกล่อ ก็ต้องบอกว่าคงเป็นเขาเองที่ยอมตกลงไปเพื่อให้อีกคนได้ใจและขุดหลุมนั้นต่อไปเรื่อยๆ
จนวันหนึ่ง เขาเองก็ไม่สามารถหาทางขึ้นมาจากหลุมนั้นได้อีก
การรอคอยให้ภัทรบอกความจริงคงจะ เป็นเรื่องยากน่าดู เพราะร่างโปร่งคงไม่กล้าพูดกับเขาโดยตรง ไม่กล้าเป็นฝ่ายเริ่มที่จะจบความสัมพันธ์นี้ลงโดยไม่รู้ทิศทางของการเสี่ยงดวง
ไม่ว่าจะไปทางซ้ายหรือทางขวา ก็ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะเป็นทางตัน
ที่ผ่านมามีตัวแปรหลายอย่างที่เขาไม่สามารถควบคุมได้ อันที่จริงเขาต้องขอบคุณตัวแปรพวกนั้นด้วยซ้ำที่ทำให้เขาและภัทรพัฒนาความสัมพันธ์ของเรามากขึ้นทีละนิด ทั้งพนักงานไอทีที่หลงเลขาเขาหัวปักหัวปำ เหตุการณ์ไม่คาดฝันต่างๆที่มันเกิดขึ้น
รวมไปถึงคนรักคนเก่าของเราทั้งคู่
เขายอมให้ธนกฤษเข้ามาเป็นตัวกระตุ้นเล็กๆน้อยๆ คอยจับตามองอยู่ตลอดว่าภัทรจะดำเนินเกมส์ไปไหนทิศทางไหน เขาไม่ชอบนักหรอกที่เห็นอีกฝ่ายไม่สบายใจ แต่การที่ทำแบบนี้คงเป็นทางเดียวที่ดูจะแนบเนียนที่สุดให้ภัทรได้บอกความจริง
แต่สุดท้ายแล้ว โอกาสก็ลอยผ่านไปโดยที่ไม่มีใครไขว่คว้า
เขากำลังจะจบมันลงด้วยดีแล้วแท้ๆ ถ้าไม่ติดว่าคืนหนึ่งมันทำให้เขาเปลี่ยนใจเดินเกมส์รุกฆาตอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
คืนที่เขาเห็นภาพภัทรจูบกับใครบางคนที่ผับอย่างร้อนแรง
แค่จูบนั้นจูบเดียว
เขาเลยอยากจะให้ภัทรรู้สักหน่อย ว่าการที่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวทั้งๆที่เราผูกมัดกันด้วยข้อจำกัดทางร่างกายไปแล้ว
มันเป็นยังไง
#คุณไม่ตรงปก
เป็นเวลากว่าสัปดาห์ที่เขาไม่ได้ออกไปพบเจอใคร ไม่ได้ทำการติดต่อคนใกล้ชิดแบบที่เคยทำ ภัทรแค่ปล่อยให้ความอ้างว้างเดินทางผ่านระลอกแล้วระลอกเล่า ปล่อยตัวเองให้นั่งจมอยู่กับความเหงาที่มันเริ่มก่อตัวขึ้นทีละนิด
ความเป็นจริงเขาต้องเรียนรู้มันไว้ก่อนหน้าแล้วด้วยซ้ำ ต้องทำการตั้งรับในวันที่พบกับความจริงที่ว่าเขาไม่สามารถมีคีรติอยู่เคียงกายได้อีก แต่ถึงอย่างนั้นช่วงเวลาที่หอมหวานก็เป็นสิ่งเย้ายวนใจจนทำให้เขาลืมมันไปจนหมด
เขาดำดิ่งสู่มหาสมุทรแห่งคราบน้ำตา
ไม่สามารถหาทางออกจากความเศร้าโศกที่ไม่เคยพานพบมาก่อน
แหวกว่าย เวียนวน และปล่อยตัวเองให้จมลึกลงไปเรื่อยๆ
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความผิดของใคร ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงวันสุดท้าย คนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องราวที่ผ่านก็มีเพียงแค่เขาคนเดียวมาตลอด
สิ่งที่เขารู้สึกผิดเป็นอย่างมากคือความรู้สึกของคีรติที่มันเคยมีอยู่จริงในช่วงเวลาหนึ่ง ช่วงเวลาที่เราสองคนมีความสุขกับมันเป็นอย่างมาก จนเขาลืมไปแล้วว่าอีกฝ่ายแค่รักความสวยงามบนคราบความฉาบฉวย จอมปลอม และไม่ได้ดำรงอยู่นานเท่าที่คิด
แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น ภัทรก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่ามันเป็นช่วงที่เขามีความสุขมากที่สุดเลยก็ว่าได้ หัวใจเขาพองโต ใจเต้นแรงแทบทุกครั้งที่ได้เจอหน้า แถมเรายังมีความทรงจำร่วมกันมากมายเสียอีก
เพราะเป็นแบบนั้นล่ะมั้ง เขาถึงไม่สามารถหลุดพ้นจากมหาสมุทรที่ดำมืดนี้เสียที
คงจะจริงที่เขามักจะพูดกันว่ายิ่งรักมาก ก็ยิ่งเจ็บมาก
และยิ่งเจ็บมาก ก็ยิ่งลืมยากอีกเช่นกัน
ดวงตากลมโตเสมองไปยังหน้าต่างที่มีเพียงม่านผืนบางกั้น ข้างนอกนั่นมืดสนิท มีเพียงแสงจากตึกสูงระฟ้าลอดผ่านเห็นเป็นจุดเล็กๆ ทั้งห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานตลอดทั้งวันอย่างไม่หยุดพักดังแทรก ทุกอย่างดูเหมือนจะเคลื่อนที่เป็นสีเทา
ทั้งเขา และโลกใบเดิม
คนที่นอนอยู่บนเตียงถอนหายใจ รีบควานหาโทรศัพท์ที่วางไว้ที่ไหนสักแห่ง มือเล็กสะเปะสะปะไปยังฟูกนุ่มก่อนจะสะดุดเข้ากับมันยังมุมหนึ่งที่อยู่บนสุด
หน้าจอเครื่องสี่เหลี่ยมสว่างวาบหลังถูกเปิดใช้งาน รอไม่นานข้อมูลทุกอย่างก็กลับมาเป็นดังเดิม เวลาที่ปรากฏฉายชัดว่าตอนนี้กำลังเข้าสู่ช่วงสี่ทุ่ม วันที่ที่แตกต่างจากครั้งล่าสุดที่เห็นพบว่าต่างจากเดิมถึงห้าวัน และหลังจากนั้นไม่นานแจ้งเตือนทุกอย่างก็พรั่งพรูจนมันสั่นไม่ยอมหยุด
เขาทิ้งโทรศัพท์ลงไว้สักแห่ง เหม่อมองเพดานห้องอีกครั้งก่อนจะกลั้นใจลุกไปอาบน้ำเพื่อเริ่มต้นวันใหม่ สายน้ำเย็นพอจะช่วยดับความขุ่นมัวในใจไปได้บ้าง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่มากพอที่จะทำให้ใครบางคนสามารถกลับมาเป็นดังเดิม หลังจากที่เดินกลับมายังที่เก่า เสียงเรียกเข้าก็เรียกความสนใจไปได้จนหมด
สายแรกดังขึ้น ตามด้วยสายที่สองและสามที่หน้าจอปรากฏเป็นชื่อบุคคลเดิมอยู่อย่างนั้น
และในตอนที่สายที่สี่กำลังเริ่มไปได้เพียงเสี้ยววิ เขาก็กดรับเพราะในใจกลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นห่วง
“ครับ” เสียงเขาแหบแห้ง แทบจำไม่ได้ว่าพูดกับบิดาครั้งสุดท้ายตอนไหน
(หายไปหลายวันเชียวนะเรา) น้ำเสียงที่ส่งมายังเริงร่าเช่นเดิม เขานั่งนิ่ง ใช้มือหมุนผ้าที่อยู่ในมือไปมา
“ครับ”
(ติดต่อก็ไม่ได้)
เพราะป๊ารู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น จากคำบอกเล่าสั้นๆของเขาเองหลายวันก่อน ส่งผ่านพี่หน่อยไปถึงเจ้าตัว
“ขอโทษครับ”
(...)
“ภัทรแค่อยากอยู่คนเดียวสักพัก”
(อืม)
คราวนี้บิดาเงียบไปนาน ก่อนเขาจะได้ยินเสียงตะกุกตะกักหลังจากเจ้าตัวพูดต่อ
(แล้วนี่ทานข้าวอะไรบ้างมั้ย? ไม่ใช่ว่าอยู่คนเดียวแล้วไม่หาอะไรทานเลยนะ) ความเป็นห่วงผ่านทางน้ำเสียงทำให้รอยยิ้มจางปรากฏ ดวงตากลมโตก้มมองยังฝ่ามือ ไม่รู้ว่าจะเอาสายตาไปวางไว้ที่ไหน
“ทานแล้วสิป๊า ไม่ได้อกหักขนาดนั้น”
(อยากจะเชื่ออยู่เหมือนกัน) เพราะคำต่อล้อต่อเถียงของอีกฝ่ายทำให้เขาหัวเราะออกมาไม่ได้ ไม่ว่ายังไงป๊าก็ยังเป็นที่พักพิงให้เขาได้เสมอ
(กลับมาที่บ้านสิ จะได้ไม่ฟุ้งซ่านเกินไป)
“ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าจะกลับบ้าน”
(ไม่งั้นก็มาช่วยกันทำงาน จะได้ไม่ต้องคิดอะไรเรื่อยเปื่อย)
ข้อเสนอที่ส่งให้ดูจะเป็นทางออกที่ดีไม่น้อย ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะออกไปดื่มและปาร์ตี้เพื่อให้ลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืน แต่เมื่อนึกไปถึงความรับผิดชอบที่เขาต้องมี กับวัยที่ไม่ใช่น้อยแบบนี้ ภัทรก็คิดว่ามันถึงเวลาที่เขาต้องจริงจังกับตัวเองสักทีหลังจากเละเทะอยู่นาน
ไม่รู้เพราะเหตุการณ์เหล่านั้น
หรือเพราะกิจวัตรประจำวันที่มันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
จนถึงตอนนี้ ชีวิตเขาก็ดูเหมือนจะไม่สามารถกลับไปเป็นดังเก่าได้แล้วจริงๆ
“ถ้าภัทรขอเข้าไปทำงานที่บริษัทได้ไหม?” เขาเอ่ยคำร้องขอ เป็นประโยคไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีโอกาสพูดแบบนั้นออกไป
ภัทรน่ะหรอ
กับการทำงานอย่างจริงจังน่ะหรอ
(มาสิ)
ฟังแล้วดูตลกชะมัด
(ยินดีต้อนรับ)
#คุณไม่ตรงปก
บรรยากาศการทำงานที่บริษัทของคุณลุงไม่ได้แตกต่างจากที่เดิมเท่าไหร่นัก ผู้คนเดินกันขวักไขว่ในตอนเช้า ความวุ่นวายขนาดย่อมก่อตัวขึ้นแล้วก็หายไปหลังจากชั่วโมงเร่งด่วน ภัทรขึ้นลิฟต์มาพร้อมกับพนักงานหลายคนที่ทำงานตามชั้นต่างๆ จนกว่าจะถึงชั้นที่ตัวเองต้องการ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินตามหลังเขาออกมาแล้วเดินไปอีกทางเมื่อถึงทางแยก
จังหวะการก้าวเดินอย่างไม่เร่งรีบทำให้เขาสามารถเชยชมภาพวิวแสนสวยของผนังกระจกที่ทอดยาว รองเท้าหนังสีดำขลับกระทบกับกระเบื้องหินอ่อนเป็นจังหวะ ผิวขัดมันเรียบขลับให้สีน้ำตาลประกายทองของมันโดดเด่นสะท้อนแสงแดดในยามสาย
เขาติดกระดุมข้อมือข้างซ้ายอย่างประณีต ค่อยเลาะแขนเสื้อเชิ้ตตัวในสีขาวจับจีบให้ได้รูป หมุนนาฬิกาสีเงินที่ได้มาเมื่อหลายเดือนก่อน ก่อนจะกระชับสูทในยามที่เอ่ยทักทายเลขาส่วนตัวหน้าห้อง
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะคุณภัทร เชิญด้านในเลยค่ะ คุณลุงกำลังรออยู่เลย” หญิงสาวยิ้มหวาน เจ้าตัวตัดผมสั้น สวมใส่เสื้อผ้าสีพื้นที่เข้ารูปทรงดูสวยสดเมื่อรวมกับเครื่องสำอางสีอ่อนบนใบหน้า
“ครับ”
อีกฝ่ายเปิดประตูเข้าไปด้านในก่อนจะถือค้างไว้ให้เขาเดินตาม ภัทรก้มหน้าลงเล็กน้อยแทนคำขอบคุณ ก่อนภาพแรกที่เห็นในห้องขนาดกว้างจะทำให้เขายิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้
เพราะชายวัยกลางคนที่สบตากลับมีรอยยิ้มส่งมาให้เหมือนกัน
เจ้าตัวลุกขึ้นจากเบาะนั่งแสนนุ่ม ขยับกายไม่กี่ก้าวก็สามารถรวบตัวเขาเข้าไปกอดไว้แน่น ภัทรเกยคางกับไหล่ของอีกฝ่าย สวมกอดด้วยแรงที่ไม่ต่างกันมากนัก
“ถึงแต่เช้าเลยนะ”
“รีบมาเพราะกลัวว่าคนแถวนี้จะคิดถึงน่ะครับ”
คุณลุงยิ้มกริ่ม เชิญเขานั่งลงยังโซฟารับแขกที่อยู่กลางห้อง
แสงแดดลอดผ่านมุมหนึ่งของห้องทำงานจนสว่างจ้า คล้ายกับว่ามันถูกออกแบบให้รับแสงเพียงแค่ด้านนั้นเพราะไม่นาน แสงพวกนั้นก็เลือนหายไปตามกาลเวลาที่เคลื่อนผ่าน ปล่อยให้แสงจากโคมไฟได้เข้าทำงานแทนที่
“ป๊าล่ะครับ”
“ยังมาไม่ถึงเลย”
“อ่อ”
เขากล่าวขอบคุณเลขาที่นำแก้วกาแฟพร้อมกับของว่างมาวางไว้ให้ ภัทรหยิบมันขึ้นจิบพร้อมกับชายที่นั่งด้านข้าง
“ที่บริษัทเป็นยังไงบ้างครับช่วงนี้?”
“ก็เรื่อยๆน่ะนะ ตามสภาพเศรษฐกิจที่เห็นๆกันอยู่ ทางฝ่ายพัฒนาก็เร่งปรับโครงสร้างการตลาดใหม่เพื่อรักษาฐานลูกค้าเดิมเอาไว้แล้วก็สามารถหาลูกค้าใหม่เพิ่มด้วย ช่วงนี้ก็เลยวุ่นๆกันนิดหน่อย”
“งานเยอะเลยสินะครับ”
“ประมาณนั้นแหละ”
อีกคนยังมีรอยยิ้มจางเมื่อเราได้พูดคุยหลังจากเป็นเวลานาน
“ช่วงนี้ป๊าเราก็เข้าประชุมแทบทุกวัน จะบอกว่ายุ่งกว่าลุงอีกก็ว่าได้”
“วัยกำลังเหงา ปล่อยเขาไปเถอะครับ”
“นี่ๆ นินทากันยกใหญ่เลยสองคนนี้”
แขกมาใหม่แผดเสียงดังทำเอาเขาตกใจเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อรับอ้อมกอดจากหญิงสาวอีกหนึ่งที่มาด้วย
“สวัสดีครับพี่หน่อย”
“สวัสดีครับ ไม่เจอกันนาน แก้มพองขึ้นเป็นกองเลยนะเนี่ย” มือเล็กเอื้อมมาจับใบหน้าหวาน ใช้นิ้วโป้งลูบไล้อย่างที่เคยทำเป็นประจำ
“นี่ผอมลงไปเยอะแล้วครับ”
ป๊าของเขานั่งลงยังฝั่งตรงข้าม สายตาจ้องมองมาอยู่ตลอดเวลา ส่วนพี่หน่อยขอตัวไปเตรียมกาแฟยังห้องที่อยู่ถัดไป
“พร้อมเริ่มงานจริงๆจังๆแล้วหรอเรา?”
เขายักไหล่ อันที่จริงก็เขินอายเล็กน้อยที่ต้องให้พูดตรงๆ
“อย่าไปคาดคั้นลูกมากสิ เขาจะทำอะไรก็ตามใจเขาเถอะ”
“เพราะแบบนี้ไงหลานถึงได้เสียคน”
พี่หน่อยหัวเราะในตอนที่นำกาแฟเข้ามาเสิร์ฟ หญิงวัยกลางคนนั่งลงข้างเขาก่อนจะเอ่ยปรามทั้งคู่
“ก็ทั้งสองคนนั่นแหละค่ะ ไม่ต้องเถียงกันเลย”
คราวนี้คุณลุงยักคิ้ว ส่วนป๊าก็ทำเป็นไม่ได้ยินเรื่องราวแล้วทานมื้อเช้าอย่างเอร็ดอร่อย
“ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะครับ” คราวนี้ภัทรพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ เรียกรอยยิ้มเจ้าของห้องและคนที่นั่งด้านข้างได้เป็นอย่างดี
“อยากไปประชุมด้วยกันไหมล่ะ?” ป๊ายื่นเอกสารสำคัญไปให้คุณลุงพร้อมกับยื่นคำถาม ใจเขาเต้นแรง ดูเหมือนวันแรกของการทำงานจะดูน่าตื่นเต้นไม่น้อย
“ถ้าจะไป อีกสามชั่วโมงเจอกันที่แผนกจัดส่ง”
และมันก็เป็นอย่างนั้นไม่มีผิด
เมื่อรถคันหรูจอดส่งพวกเขาที่หน้าบริษัทยักษ์ใหญ่
บริษัทของใครบางคนที่เขาเพิ่งลาออกไปได้ไม่ถึงสองอาทิตย์
‘แสตนไนล์กรุ๊ป’
ใครคนนั้น
ที่นั่งยังหัวโต๊ะพร้อมกับมองเขาด้วยสายตาที่ไม่สามารถคาดเดาอะไรได้สักนิด
“เริ่มเลยครับ”
คีรติเอื้อนเอ่ย ก่อนจะจ้องมองเขาอยู่ตลอดหลายชั่วโมง
#คุณไม่ตรงปก
070819
before30october
:-)
-
:ling1: :ling1:อ๊ากกกกค้างมากมาต่อไวๆนะคะ
-
ดีใจมาก ตอนแจ้งเตือนดังว่ามาแล้วอีกตอน
ขอบคุณนะคะ
-
ดีใจมาก ตอนแจ้งเตือนดังว่ามาแล้วอีกตอน
ขอบคุณนะคะ :mew2:
-
แทบกรี๊ด ตอนเห็นว่าอัพ นี่นิยายรายเดือนใช่ไหมคะเนี่ยย
หลงทั้งสองคน มันมีบรรยากาศฝุ้งๆ ตอนเค้าอยู่ด้วยกันอ่ะ :กอด1:
กรี๊ด รักคนแต่งมากๆเลยนะคะ
-
มาต่อแล้ววว เรายังรอนะ.... ตอนนี้ค้างมากกกกกก ทำแบบนี้ไม่ได้ นะ รอๆๆๆๆ จริงๆอยากให้ภัทรออกไปแซ่บ
-
นีีมาสู่ขอน้องภัทรใช่ไหมคะคุณคี คิดถึงล่ะสิ
-
ค้างอย่างแรงงงง :katai1:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
เอายังไงต่อคุณคี :ling1:
-
กรี๊ดดดด ดีใจมาต่อแล้ววว
-
วางแผนจะดัดนิสัยอะไรน้องอีกคะคุณคี
-
ภัทรไม่ได้รู้สึกดีกับการหลอกลวง ที่ทำเพราะต้องการได้ใกล้ชิดคนที่หลงรักบ้างเท่านั้น แต่ภัทรจะรู้สึกเสียใจและเสียความรู้สึกที่สุดหากได้รู้ว่า ถูกทุกคนรวมหัวกันตลบหลัง ถึงจะอยากดัดนิสัยแต่การเล่นกับความรู้สึกของคนที่รักมาก ระวังมันจะไม่เหลือความชื่นชมและเชื่อใจให้อีกนะคุณคีและคุณพ่อของภัทร
:pig4:
-
ภัทรรู้จะโกรธมะ
-
:pig4: :pig4:
-
คุณคีใจดีกับน้องหน่อยค่าา
-
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ยยยยย ลุ้นมากกกกก :katai1:
คุณคีจะเมินยัยภัทรไหมเนี่ย :katai1:
-
รอวนไป
-
รอๆ
-
โอ้ยยย โหดจิง พึ่งจะพักก้อเจอเลย 555
พี่โหดไปนะ
-
เบิ่ดคำสิเว้า อึดอัดแท้
-
เป็นบรรยากาศที่น่าอึดอัดจริง ๆ นะครับ สงสารน้องภัทรจัง T^T คุณคีอย่าโหดกับน้องมากนะครับ
-
:hao3: :hao3:
:pig4: :pig4:
-
รอเด้ออออออ
-
ดีมากๆเลยค่ะ ชอบมาก ขอบคุณนะคะ
-
โอ้โห คุณคีรติก็ร้ายใช่ย่อยเด้อ
-
คิดถึงคุณคีรตินะคะ :call:
-
รอนะคะ .. ไรท์รีบมาา.. :katai4: :katai4: :hao5: :hao5:
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 17 : การกลับมา
_________
เขาจ้องมองภาพผู้ชายในกระจกมาเป็นเวลาแสนนาน ผู้ชายที่มีจมูกโด่งรั้น ริมฝีปากสีอ่อน มีดวงตากลมโตเข้ากับโครงใบหน้า เสียดายที่รายละเอียดเล็กๆน้อยๆเหล่านั้นไม่ได้อยู่ในสายตาเขาตั้งแต่แรก
เพราะสมองมัวแต่ขบคิดไปถึงเรื่องอื่น
เรื่องของผู้ชายอีกคนที่นั่งยังหัวโต๊ะและคุมบรรยากาศการประชุมให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
พูดตามตรงแล้วความคิดถึงที่มีต่ออีกฝ่ายนั้นมีปริมาณมากกว่าดวงดาวนับล้านในจักรวาลเสียอีก เขาไม่สามารถนับได้หรอกว่ามันมากแค่ไหน แค่รู้สึกว่ามากพอที่จะส่งผลต่อหัวใจที่ยังไม่ลืมเลือนภาพวันเก่าให้หายไปได้จนหมด
เขาคิดถึงคีรติ คิดถึงทุกอย่าง แม้จะบอกให้ตัวเองก้าวผ่านความสัมพันธ์วันเก่าไปแล้วตั้งหลายต่อหลายรอบ
แต่ทำไงได้ ในเมื่อคนมันรัก สุดท้ายความพยายามเหล่านั้นก็พังทลายลงเพียงแค่เราได้สบตา
เจ้าของดวงตาเรียวรีชี้ขึ้นยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ยังคงเป็นบุคคลที่น่านับถือและคงไว้ซึ่งความลึกลับมากมายที่น่าเข้าไปค้นหา ทุกการเคลื่อนไหว ทุกการชายตามอง สายตาของร่างสูงยังไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ได้จากวันสุดท้ายที่เราจาก
เสียงถอนหายใจหนักดังตามมา เขาเปิดน้ำเพื่อล้างมืออีกหนึ่งรอบแม้จะล้างไปแล้วรอบหนึ่ง เพราะใจที่เหม่อลอยจนไม่ทันได้สังเกตว่ามีสายเรียกเข้าเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ทำให้ตอนนี้หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นเตือนว่าเขาเองกำลังพลาดอะไรไป ภัทรกดโทรออกในทันทีที่รู้ตัว ปลายสายพูดอย่างเร่งรีบบ่งบอกถึงสถานที่ที่เขาต้องไปหลังจากการประชุมในครั้งนี้ เนื่องจากเขาขอตัวออกมาก่อน เลยพลาดจากบิดาที่ยังนั่งอยู่ในห้องจนจบการพูดคุย
“ครับ ได้ครับ”
เสียงเขาแผ่วไปในท้ายประโยค เพราะเลขชั้นที่อีกคนพูดถึงเป็นตัวเลขที่ตัวเองคุ้นเคยมันเป็นอย่างดี นั่นจึงเป็นสาเหตุที่เขาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง พยายามระงับอารมณ์ต่างๆ ให้มันคงอยู่ภายในแล้วเดินออกจากห้องน้ำหลังจากหายเข้าไปเสียนานเพื่อตั้งสติ
เสียงลิฟต์ดังขึ้นเป็นระยะหลังจากถึงชั้นที่เป็นปลายทางของผู้โดยสาร ในที่สุดมันก็มาหยุดตรงหน้าเขา ประตูเหล็กเปิดออกกว้าง ด้านในมีชายหญิงเพียงหนึ่งคู่ที่ยืนอยู่โดยมีระยะห่าง ภัทรเดาว่าสองคนนี้ไม่น่าจะมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างกัน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาแต่อย่างใด เจ้าตัวรีบสาวเท้าเข้าไป กดเลขชั้นที่เป็นที่หมายก่อนจะตั้งตาคอย
เราทั้งสามเดินทางมายังชั้นเดียวกัน เขาเดินออกมาก่อน ไม่ได้หันไปมองด้านหลังเพราะไม่ได้สลักสำคัญกับตัวเองเท่าไหร่นัก พยายามก้าวเท้าไปตามทาง ในหัวมีแต่ความคิดที่ว่าถ้าเขาหลับตาลงก็คงสามารถไปถึงได้โดยไม่ลำบากอะไร
เสียงเคาะประตูดังอยู่สามครั้งตามมารยาท จากนั้นเขาก็เปิดเข้าไปยังห้องทำงานสุดหรูที่ตั้งอยู่บนตึกสูงกลางเมืองหลวง สิ่งที่เห็นเป็นอันดับแรกคือผนังกระจกที่ฉายภาพวิวยามบ่าย มีโต๊ะทำงานที่ตกแต่งเป็นสีโทนเข้มตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลาง จากนั้นก็เป็นห้องโถงกว้าง มีโต๊ะทำงานอีกหนึ่งอยู่ทางด้านขวา
นั่นคือโต๊ะเลขาที่เขาเคยนั่งอยู่เป็นประจำ
“เชิญด้านในเลยค่ะ” หญิงสาวไม่คุ้นหน้าเอ่ยต้อนรับในทันทีที่เขามาถึง เจ้าตัวอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกระโปรงรัดรูป ปล่อยเส้นผมสีน้ำตาลยาวสยาย ริมฝีปากแต่งแต้มด้วยลิปสีแดงจัด มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหวานยามที่ผายมือเชื้อเชิญ
ภัทรสำรวจอีกฝ่ายภายในเสี้ยววิ ดูเหมือนคีรติจะจ้างคนใหม่ภายในเวลาไม่นานหลังจากที่เขาลาออก แถมยังเป็นเลขาคนที่สวยสะดุดตาเสียด้วย
“มาพอดี” บิดาของเขาเอ่ยทัก มีเจ้าของใบหน้าคมคายยืนอยู่ด้านข้างหลังจากคุยกันอย่างออกรส
“นี่ภัทรครับ ลูกชายของผมเอง” เจ้าตัวเอื้อนเอ่ย และนั่นเป็นการแนะนำตัวอย่างเป็นทางการต่อหน้าอีกฝ่ายเป็นครั้งแรก
คีรติหันมอง ใบหน้าเรียบนิ่งไม่สามารถอ่านได้ เขาไม่รู้ว่าต้องทำตัวแบบไหนหลังจากที่เราจบเหตุการณ์วันเก่ามาได้ไม่ค่อยสวย เสียงเขาแหบแห้งอยู่เพียงแค่ในลำคอ มือไม้ดูเกะกะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ไม่รู้ต้องเอ่ยทักทายด้วยไหม
แล้วถ้าต้องเอ่ยมันออกไป การทักทายแบบไหนจะเหมาะสมกับคนแปลกหน้าสองคนที่รู้จักกันเป็นอย่างดี
“...สวัสดีครับ” ภัทรตัดสินใจก้มหัวให้เล็กน้อยเป็นมารยาท อีกคนก็ก้มหัวให้เช่นกัน ก่อนจะเราจะได้สบตากันอีกครั้งในตอนที่คนตัวสูงพูดต่อ
“ไม่ยักรู้นะครับว่าคุณอามีลูกชาย”
“ผมดูเป็นหนุ่มโสดหรือไงกัน?” บิดาเขาหยอกล้อ บทสนทนาดูเหมือนทั้งสองสนิทสนมกันมาเป็นเวลานาน
“เปล่าครับ ก็ไม่เห็นเคยพูดถึงเลย”
ภัทรแปลกใจในตอนที่คีรติพูดจนจบประโยค เขาเชิดหน้าขึ้น เก็บงำความรู้สึกเศร้าโศกให้เลือนหายในยามที่เราต้องประชันหน้า
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” อีกคนยิ้มจาง และภัทรรู้ได้ทันทีว่าการยิ้มแบบนั้นมันไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมาก
เพราะคีรติกำลังชอบใจ เหตุคงมาจากเห็นเขากำลังทำตัวไม่ถูกในการเจอกันของเราทั้งสองเป็นครั้งแรก...หลังจากวันนั้น
วันที่อีกฝ่ายหันหลังให้ ไม่มีการรั้งเขาเอาไว้แบบที่ใจคิด
“เช่นกันครับ” เขาเอ่ยตอบ ไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างของการเจอหน้ากันอีกครั้งด้วยสถานะใหม่ที่ไม่ได้ตั้งใจมากนัก
ด้วยฐานะของลูกชายผู้บริหารและเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่
ไม่ใช่ในฐานะเจ้านายและลูกน้องแบบที่เคยเป็น
คีรติจ้องมองอยู่นาน ไม่ละสายตาจากใบหน้าหวานไปไหนได้ ภัทรในมุมนี้ที่มองเห็นดูแปลกตาไปจากเดิม เจ้าตัวอยู่ในชุดสูท แต่งตัวเรียบร้อยทำให้ดูโตขึ้นเท่าตัว เส้นผมจัดทรงอย่างดีไม่เหมือนกับตอนที่ปล่อยให้มันตกลงมาปรกใบหน้าพร้อมกับแว่นตาหนาเตอะ
เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ใจแอบเต้นไปกับจังหวะที่มือเล็กที่ลูบไล้ไปยังลำคอ ก่อนมันจะลากผ่านไปยังหลังใบหูอย่างเชื่องช้า
เหตุเพราะเอาแต่จินตนาการไปว่าตอนนั้นที่เขาสัมผัสมันยั่วยวนสักแค่ไหน
“ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน” ชายวัยกลางคนขัดจังหวะ เอ่ยลาพร้อมกับขยับตัวไปทางลูกชาย
“เอาไว้เจอกันที่เชียงใหม่นะครับ”
“อ่านั่นสิ อาทิตย์หน้าใช่ไหม?”
“ใช่ครับ”
“ลืมไปเลย ช่วงนี้งานเยอะจนยุ่งไปหมด”
เขาหัวเราะเล็กน้อยตอบรับ ก่อนจะสอดมือเอาไว้ในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง สบตากับคนที่ต้องการจะสื่อความหมายในประโยคส่งไปให้
“หวังว่าจะเจอคุณด้วยนะครับ คุณภัทร”
พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่ประดับเอาไว้ยามเอื้อนเอ่ย
#คุณไม่ตรงปก
การเดินทางไปเชียงใหม่มาถึงไวกว่าที่คาดคิด
อาจเพราะเขาไม่พร้อมที่จะเตรียมรับมือกับทุกอย่าง เวลาเลยผ่านไปอย่างรวดเร็วจนไม่ทันได้ตั้งตัว กว่าภัทรจะตั้งสติได้ก็ในตอนที่เลขาของบิดาให้คนมาเก็บข้าวของส่วนตัวยัดลงกระเป๋าเพราะเขาไม่จัดการมันสักที
พี่หน่อยจัดการทุกอย่างให้อย่างชำนาญ ไม่มีอะไรขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่น้อยจนเขาแอบทึ่ง ไม่แปลกที่ผู้หญิงคนนี้จะทำงานได้ดั่งใจบิดาไปเสียทุกอย่าง แถมยังเป็นคนจิตใจดีแบบที่หาตัวจับได้ยาก แบบนั้นภัทรถึงได้นับถือให้เป็นอีกคนสำคัญในชีวิต
ทันทีที่มาถึงยังจังหวัดทางตอนเหนือ อากาศเย็นก็ลอยเข้าปะทะใบหน้า ยามเช้ามีไอของเมฆหมอกลอยผ่านบนยอดเขาสูงชันที่ตั้งสลับซับซ้อนกันไปมา อุณหภูมิเกือบถึงเลขตัวเดียวทำเอาเขาต้องลูบแขนตัวเองอยู่บ่อยครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นภาพวิวแสนสวยข้างทางในตอนนั่งรถไปยังรีสอร์ตก็ทำเอาภัทรลืมทุกอย่างไปจนหมด
บ้านพักสุดหรูถูกจับจองกันไปตามแผนที่วางไว้ เราสามคนแยกกันไปคนละบ้าน ส่วนผู้ติดตามคนอื่นๆ ก็เช่นกันโดยแบ่งเป็นกลุ่ม ภัทรนั่งลงยังโซฟานุ่มทันทีที่มาถึง ดื่มกาแฟที่ชงร้อนพลางนั่งคิดอะไรเงียบๆ
ตามแผนแล้ววันแรกเป็นวันพักผ่อน เราจะเริ่มงานอย่างจริงจังกันวันที่สอง นั่นหมายความว่าวันนี้ทั้งวันเขาไม่มีโปรแกรมอะไรที่จัดวางเอาไว้เป็นพิเศษ
รายละเอียดที่พักถูกเปิดอ่านจากแผ่นพับที่วางเอาไว้ มีกิจกรรมมากมายภายในที่สามารถเข้าร่วมได้ ภัทรกรอกสายตาไปตามรูปภาพและข้อความแต่ละบรรทัด ก่อนจะสะดุดยังมุมหนึ่งที่รู้สึกว่าน่าจะเหมาะกับอากาศที่เกือบจะถึงเลขตัวเดียว
ทันทีที่ตัดสินใจ ข้าวของเครื่องใช้ก็ถูกจัดเตรียมอย่างคร่าวๆ เขาเปลี่ยนเป็นชุดลำลองที่สามารถถอดเปลี่ยนได้ง่าย เรียกบริการรับส่งจากโทรศัพท์ภายในก่อนที่รถกอล์ฟคันเล็กจะจอดบริเวณหน้าบ้าน
ทางไปค่อยๆสูงชันตามสภาพภูมิประเทศ เราเลี้ยวไปมาอยู่หลายครั้ง จนถึงบริเวณหนึ่งของรีสอร์ตที่อยู่ด้านหลังลับสายตาผู้คน มีตึกขนาดรูปทรงไม่ใหญ่มากตั้งอยู่ ตกแต่งด้วยสไตล์ล้านนาผสมผสานความโมเดิร์นเข้าไปเล็กน้อย
เขากล่าวขอบคุณพนักงานขับ ถือกระเป๋าตัวเองไว้ข้าง แล้วรีบก้าวเข้าไปอย่างมาดมั่นกลัวว่าจะเสียเวลา
อันดับแรกที่ต้องทำเมื่อต้องการใช้งานบ่อน้ำพุร้อนคือเปลี่ยนเสื้อผ้า ทางรีสอร์ตจะมีชุดคลุมไว้ให้ เป็นชุดสีขาวคล้ายชุดคลุมอาบน้ำทั่วไปที่เคยเห็น แต่เนื้อผ้าจะบางเบาและสบายกว่า เป็นรูปแบบปรับปรุงเพื่อสะดวกต่อการใช้งานในการแช่น้ำนั่นเอง
เขาเก็บข้าวของไว้ในล็อกเกอร์ ฝากกุญแจไว้กับพนักงานก่อนจะเดินตัวเปล่าเข้าไปยังด้านใน
เสียงเปิดประตูไม้ดังออดแอดตามแรงผลัก และดวงตาเขาก็เบิกกว้างเมื่อเห็นว่าใครที่รออยู่ก่อน
เป็นคีรติ
ที่กำลังแหงนหน้าขึ้นพร้อมกับหลับตาลงด้วยท่าสบายภายในห้องแคบๆ
เท้าทั้งสองข้างชะงักค้าง ภัทรไม่รู้ว่าต้องเดินกลับไปทางเก่าหรือเข้าไปนั่งยังบ่อน้ำร้อนกับอีกฝ่าย ถึงแม้จะไม่ได้เป็นบ่อส่วนตัว แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูเหมือนไม่มีใครเข้ามาใช้งานเลยแม้แต่นิด
“...”
ดวงตากลมโตเบิกขึ้นอย่างตกใจเล็กน้อยเมื่อพบว่าผู้ชายตรงหน้ารับรู้ถึงการมาของแขกใหม่ มือเขายังกำไว้กับประตูแน่น ก่อนที่จะตัดสินใจหันหลังกลับแต่ก็ไม่ทันอีกฝ่าย
“มาจริงๆด้วยสินะ”
ภัทรไม่ตอบรับ เขาไม่อยากเล่นกับไฟ ไม่ว่าเมื่อไหร่มันก็ไม่เคยปราณีต่อความลุ่มหลง
“เข้ามาสิครับ หรือว่าภัทรรังเกียจกันเสียแล้ว?” คีรติชักชวน ไม่รู้ว่าตั้งใจยั่วยวนหรือแค่พูดเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท
ภัทรชั่งใจอยู่สักพัก ใช้แรงเลื่อนปิดประตูแผ่วเบาก่อนจะทิ้งตัวยังบ่อขนาดย่อม นั่งลงบนขอบหินด้านหนึ่งที่ห่างออกไปจากใครบางคน
ถ้าไม่นับคนด้านข้าง ความอุ่นร้อนก็ช่วยทำให้เขารู้สึกดีเป็นอย่างมาก เมื่อมันบวกเข้ากับอากาศหนาวเย็นที่ยังมีอยู่ตลอดภัทรก็คิดว่าตัวเองเลือกไม่ผิดที่จะมายังที่นี่ สองแขนกวาดไปกับน้ำใส ร่างกายเขาจมลงไปใต้ของเหลวจนควันคุกรุ่นตามการขยับตัว มันลอยสูงทั่วห้องจนมองเห็นภาพใบหน้าคมคายรางเลือน
“เพิ่งถึงหรอ?” น้ำเสียงที่อีกคนใช้แข็งขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย เขานั่งนิ่ง พยายามไม่คิดเรื่องอื่นและท่องเอาไว้อย่างตั้งใจว่าการเจอกันคราวนี้ของเราคือการเจอกันครั้งแรก
ถึงแม้จะไม่ใช่แบบนั้นก็ตาม
“ครับ”
เขาตอบสั้นๆ ไม่ถามกลับ ไม่ต่อบทสนทนาให้ยืดยาวไปมากกว่านี้ คีรติก็เช่นกัน อีกฝ่ายเพียงแค่นั่งหลับตาตามเดิมเมื่อเราไม่ได้พูดคุยกันต่อ
ภัทรหลับตาลงบ้าง ปล่อยสายน้ำช่วยชโลมจิตใจที่ว้าวุ่นให้กลับมาเป็นดังเดิม เขาพิงตัวไปกับขอบสระ ชันเข่าขึ้นมาทั้งสองข้างใต้ผืนน้ำใส ไม่สนใจชายเสื้อที่เริ่มตกหล่นไปตามการขยับจนตอนนี้มันพาดทับหมิ่นเหม่บริเวณไหล่ ข้อศอกเขาเท้าไว้ด้านหลัง ใช้ศีรษะพิงกับโขดหินที่อยู่ด้านข้างโดยมีผ้าขนหนูสีขาวพาดทับรองรับมันอีกที
RRRR!!
เสียงโทรศัพท์ที่ดังลอยมาทำให้เขาต้องลืมตามอง พบว่าเป็นของอีกคนที่นั่งอยู่ก่อน เจ้าตัวหยิบมันที่วางไว้ยังบริเวณปลอดภัย กรอกเสียงคุยกับปลายสาย และนั่นทำให้เขาต้องหลับตาลงตามเดิม
เขาไม่ได้อยากจะสนใจ แต่ก็ต้องโทษขนาดห้องที่ไม่ใหญ่มากที่ทำให้ตัวเองได้ยินการสนทนาทั้งหมด
“อืม ว่าไง...ไม่ต้อง...กูคงกลับวันเสาร์…” สรรพนามที่เขาไม่เคยได้ยินทำเอาภัทรต้องเหลือบตามองอีกครั้ง คราวนี้พบว่าคีรติก็ยังจ้องเขาแม้จะคุยอยู่กับปลายสาย
“ได้สิ...แล้วแต่เลยแล้วกัน...อืม...โอเค...อืม”
เจ้าตัววางเครื่องสีดำไว้ยังที่เดิม สายน้ำกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงขยับ คีรติพิงศีรษะไว้กับมือหนึ่งข้าง ส่วนอีกข้างพาดไปตามความยาวแล้วตกหล่นตามแรงโน้มถ่วง
“Balentine’s Finest หรือ Glenmorlengie?” อีกคนมีคำถาม กดดันด้วยการใช้สายตาคมคายจ้องมอง “ว่าไงล่ะ?”
ภัทรเงียบ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงอะไรอีก แต่ถึงอย่างนั้นคีรติก็ยังไม่ยอมลดละที่จะก่อกวน
“...”
“...”
“Balentine’s Finest” คิ้วเขายกขึ้น เสมองอีกคนที่ยิ้มอย่างพึงใจ
“คุณก็ยังชอบอะไรแบบเดิม”
เพราะความหมายในประโยคค่อนข้างคลุมเครือ ภัทรเลยอดใจไม่ไหวที่จะถามกลับ
และอดใจไม่ไหวที่จะยั่วยุอารมณ์อีกฝ่ายคืนบ้าง
สักนิดก็ยังดี
“ดูเหมือนผมเป็นคนชอบอะไรแบบเดิมอย่างนั้นหรอครับ?”
“ก็คงงั้นมั้ง”
“เวลาเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยน...เคยได้ยินไหมครับ?” ภัทรเว้นช่วง “เพราะฉะนั้นของบางอย่างที่เคยชอบ...ตอนนี้อาจจะไม่ชอบแล้วก็ได้”
เสียงแหบแห้งเอื้อนเอ่ยอย่างยั่วยวน นิ้วเล็กลูบไปตามลำคอขาว ทิ้งช่วงไว้ยังปกเสื้อเพื่อดูอาการของคนตัวสูง แต่เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นกลับทำให้เขาชะงักด้วยความแปลกใจ
“อืม ก็น่าจะเป็นแบบนั้น”
คีรติอมยิ้ม และนั่นทำให้เขาหัวเสียไม่หยอก
อาจเพราะกลัวอีกฝ่ายรู้ความจริงเข้า ว่าทุกอย่างที่เขาพูดมันก็แค่คำโป้ปดชั้นดีที่ฉาบเอาไว้ป้องกันความรู้สึกภายในที่ยังอ่อนไหวอยู่ตลอด
“บางคนเปลี่ยน...บางคนก็ไม่เคยเปลี่ยน”
“...”
“และภัทรก็เป็นหนึ่งในนั้น”
ประโยคกำกวมทำให้ภัทรหมดความอดทน เจ้าตัวรีบลุกขึ้นแล้วตวัดชุดคลุมเข้าหา แต่ในจังหวะที่เลื่อนเท้าหวังจะเดินจากไป การลื่นไถลก็เกิดขึ้นเพราะความหุนหันพลันแล่น
ตุบ!
ซ่าา!!
ภาพที่เห็นหมุนวนไปตามแรงโน้มถ่วง การตกลงสู่เบื้องล่างทำให้น้ำกระเด็นไปทั่วทั้งห้อง สองมือหวังจะใช้พยุงตัวกับพื้นตามสัญชาตญาณแต่กลับพบว่ามือมีอีกข้างที่จับเข้ากับร่างกายของตัวเองเอาไว้ คว้าหมับยังบริเวณที่พอดีกับใจ เอวคอดคือเป้าหมายของอีกฝ่ายตั้งแต่แรก
คีรติรองรับร่างกายของเขาด้วยอกแกร่ง ใช้มือพยุงด้วยแรงไม่มากนักจนทำให้เราตกอยู่ในท่าที่ไม่ปลอดภัย
ลมหายใจอุ่นร้อนแลกเปลี่ยนผ่านไอหมอก เขาหอบหายใจหนัก อวัยวะภายในอกซ้ายเต้นแรงจนแทบหยุดไม่อยู่ จมูกโด่งของเราเกือบสัมผัสกันอยู่รอมร่อ เพราะจังหวะของการหายใจทำให้เราทั้งสองเคลื่อนไหวอย่างประหม่า
เขามองหน้าอีกฝ่าย แต่สายตาคู่นั้นกลับจับจ้องลงต่ำ มันจ้องไปยังริมฝีปากบางที่เม้มเข้าหากันในบางจังหวะ ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมายังลำคอ ไล่ไปตามสาบเสื้อและหน้าอกบางที่ขยับขึ้นลง
และภัทรเดาว่าอีกคนคงจะเห็นไปไกลกว่านั้น
จากคอเสื้อเขาที่ตกหล่นลงมาจนน่าใจหาย
คีรติกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ระยะห่างระหว่างใบหน้าของเราสองคนค่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ
ทีละนิด
ทีละนิด
และก่อนที่จะได้ฝากรอยจูบ เสียงคนคุยกันด้านนอกก็เข้ามาขัดจังหวะจนเขาต้องผละตัวออกอย่างรีบร้อน
ได้ยินเสียงหัวเราะของคีรติดังแผ่ว เจ้าตัวเอาแต่จดจ้อง ก่อนจะเอ่ยคำลาที่ทำเอาภัทรต้องเดินหนีด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ปนเป
“ก็บอกแล้วไง ว่าภัทรไม่เคยเปลี่ยนไปเลย”
#คุณไม่ตรงปก
หลังจากวันนั้นทั้งวันเขาก็ไม่ได้ออกไปไหน เพราะอยากเก็บตัวและคิดเรื่องงานที่ยังค้างไว้ในคืนก่อน ภัทรสั่งรูมเซอร์วิสเพื่อรับประทานที่ห้อง ปฏิเสธมื้อค่ำกับบิดาที่เอ่ยเชิญชวนพร้อมกับเลขาที่ติดตาม
บรรยากาศในยามค่ำคืนประดับด้วยแสงสีส้มนวลจากโคมไฟ เพราะบริเวณที่พักค่อนข้างจะเป็นส่วนตัวเลยไม่มีผู้คนพลุกพล่านอย่างที่คิด บริเวณนี้เงียบสงบ ได้ยินเสียงแมลงและเสียงใบไม้กระทบกันบ้างเป็นครั้งคราว
ภัทรอังมือเข้ากับถ้วยเซรามิกของชาร้อน รัวนิ้วลงกับแป้นพิมพ์เมื่อต้องรีบสะสางงานให้แล้วเสร็จก่อนจะเข้านอนแต่หัวค่ำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกความสนใจเขาได้จนหมด หันมองนาฬิกาพบว่าตอนนี้ล่วงเลยเข้าสู่ช่วงสามทุ่มเป็นที่เรียบร้อย เขาแปลกใจเล็กน้อยที่มีแขกในเวลานี้ คาดเดาไปต่างๆนานาว่าอาจจะเป็นบิดาของตัวเองที่กลับมาจากมื้อเย็น
ภัทรเปิดประตูต้อนรับแขกใหม่ แต่ก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเห็นเป็นคนตัวสูงที่ยืนอยู่ ไม่ต่างจากอีกฝ่าย ที่เริ่มขมวดคิ้วก่อนจะคลายมันออกแล้วทำสีหน้าดังเดิม
“อ่า...”
เจ้าตัวอ้ำอึ้ง ก่อนจะเรียบเรียงประโยคเสียใหม่
“ขอโทษทีผมนึกว่าพนักงานของผมพักห้องนี้”
“...”
เขาไม่ได้ตอบ แต่ก็ยังไม่ถอยไปไหน
“พอดีว่าห้องผมมีปัญหาเรื่องไฟนิดหน่อย ทางรีสอร์ตกำลังมาจัดการ” คีรติยักไหล่ “ถ้าไม่ขอมากไป ขอผมพักพิงสักครู่ได้ไหม มีธุระด่วนที่ต้องทำพอดี”
เจ้าตัวดูเร่งรีบตามที่พูด ในมือมีโน้ตบุคเครื่องหนึ่งติดตัวมาด้วย ชุดลำลองที่สวมใส่และอากัปกิริยาทั้งหมดทำให้ภัทรเข้าใจได้ว่ามันเป็นเรื่องไม่คาดคิดของอีกคนด้วยเช่นกัน
แต่ถึงอย่างนั้น ภัทรก็ยังไม่อยากใกล้ชิดกับคนใจร้ายมากเกินไปอยู่ดี
RRRR!!
เสียงโทรศัพท์ในห้องของเขาดังขึ้น ภัทรเอี้ยวตัวไปมอง จังหวะนั้นทำให้ใครบางคนเข้าแทรกเข้ามายังในห้อง ปิดประตูลงกลอนพร้อมกับเดินเข้าไปอย่างถือวิสาสะ
ยังไงซะ คีรติก็เป็นคนที่เขาไม่เคยจะเอาชนะได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
เขามองตามแผ่นหลังกว้าง อีกคนผายมือเชื้อเชิญให้เข้ามาก่อนจะนั่งลงยังโซฟาที่อยู่ปลายเตียง
“รบกวนหน่อยนะ”
#คุณไม่ตรงปก
070819
before30october
เราขอโทษที่ทำให้รออยู่เสมอ ._.
-
คุณคีเล่นเกมส์เก่งจังเลยย
น้องหัวหมุนไปหมดแล้วว :ling3:
-
โอ๊ยย อีกีรติเล่นสงครามประสาทกะภัทรละ ภัทรอย่ายอมนะ
-
กรี๊ดดดดดด นึกว่าตาฝาด เราเข้ามารอคุณนักเขียนอัพทุกวันเลย ดีใจมั่กๆ
ดูท่าคราวนี้คุณคีเตรียมแผนมาเยอะ ภัทรน้อยเตรียมใจไว้
-
อย่าแกล้งน้อง
:katai1:
-
โอ๊ยยย คุณคี อยากตี
-
คุณคี เล่นแบบนี้ไม่ดี้เลย สงสารน้องภัทร ใจร้ายกะน้อง น้องต้องไม่ใจอ่อนนะ
-
ตัดจบอีกแล้วอ่ะ
-
:mew1: :mew1:
-
แกล้งเข้าไปเดี๋ยวภัทรเอาคืนบ้างนะ
-
หึหึ
-
รอๆ
-
เกลียดคี :z6:
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 18 : ปาร์ตี้
_________
บรรยากาศภายในห้องเงียบเชียบ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่คลอเคล้าแผ่วเบาท่ามกลางการทำงานของเราทั้งสอง
และยังมีหลากหลายความรู้สึกแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นแม้เราจะไม่ได้พูดคุยกันภายในห้องสี่เหลี่ยม
เป็นความรู้สึกประหม่าก็ไม่ใช่ ครั้นจะบอกว่ามันอึดอัดก็ไม่เชิง
ภัทรยังไม่ได้นิยามคำไหนลงในความคิดที่กำลังตีกันไปมาอย่างหนักในหัว
เสียงกระแอมไอทำให้เขาหันไปมองผู้บุกรุก เจ้าตัวใช้มือป้องปาก นาฬิกาเหล็กเรือนสีเงินวาววับเมื่อต้องแสงไฟ บ่งบอกว่าราคามันคงแพงลิบลิ่วจนไม่อาจคาดเดาได้ คีรติตัวโยนอยู่สองสามครั้ง ก่อนจะเริ่มไออย่างหนักจนภัทรไม่สามารถละสายตาจาก
อาจเป็นเพราะนิสัยของเลขาที่ยังติดตัวมา ทำให้เขาต้องลุกขึ้นแล้วพยายามหาตัวช่วย ชาอุ่นร้อนถูกเทใส่แก้วเซรามิก วางไว้ยังด้านข้างของร่างสูงที่กลับไปนั่งตามเดิม อีกคนเงยมอง จนกว่าเขาจะได้สติ ภัทรก็ยืนอ้ำอึ้งอยู่แสนนานเพราะไม่รู้ว่าต้องเอื้อนเอ่ยออกไปแบบไหน
ก็แค่เป็นห่วงเกรงว่าจะไม่สบาย เลยลืมตัวว่าตัวเองกำลังรักษาระยะห่างจากคนใจร้ายที่นั่งอยู่
“ขอบคุณครับ”
คีรติพูดแผ่วเบาก่อนจะยกมันขึ้นจิบ เมื่อไม่มีการเซ้าซี้ตามมา ภัทรจึงกลับไปนั่งทำงานตามเดิมแม้มันจะเสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อย แต่เพราะเขาไม่รู้จะทำอะไรต่อ แถมยังรู้สึกเกร็งที่มีเพื่อนร่วมห้องอยู่ในเวลาแบบนี้ เลยทำให้แผนการที่มีพังทลายลงไปในพริบตา
อันที่จริงเขาอยากนอนพักเสียมากกว่า แต่ติดตรงที่ว่าแขกยามดึกยังไม่ยอมกลับแถมดูทีท่าแล้วจะอยู่นานเสียด้วย ภัทรเปิดโน่นนี่อยู่สักพัก เมื่อรู้สึกเบื่อจนเกินจะทานทนจึงเดินอ้อมไปยังอีกฝั่ง เพื่อเติมน้ำร้อนและชาชุดใหม่ใส่ไว้เผื่อใครบางคนจะต้องการ แต่สงสัยเขาจะยุ่งกับมันอยู่นานจนไม่ทันได้ตั้งตัวว่ามีใครเข้าประชิด คีรติยืนซ้อนด้านหลัง เท้าแขนข้างขวาไว้ยังเคาน์เตอร์หินอ่อนแล้วกระซิบข้างหู
“อันนี้ภัทรชงเองหรอ?”
ขนแขนเขาลุกเกรียว รู้สึกเสียววูบไปตามสันหลัง อาจเพราะเขาเองไวต่อสัมผัส เวลาใครเข้าใกล้จุดอ่อนไหวเลยมีปฏิกิริยาตอบรับในทันที
“...”
เขาไม่ตอบ พยายามเบี่ยงตัวออกแต่ก็พบว่าตัวเองถูกกักขังไว้ยังที่แคบ เพราะเมื่อหันไปมองรอบด้าน ทางเดียวที่จะหนีไปจากตรงนี้ได้นั้นคือต้องผ่านทางที่ร่างสูงปิดกั้น
“ขอทางหน่อยครับ”
เขาหันกลับไปพูดด้วยอย่างมีสติ อีกคนยอมถอยเพียงก้าว ก่อนจะหยิบเอาถุงชาที่วางไว้ขึ้นอ่าน
โดยไม่สนว่าเขาต้องการอะไร
“ชาอู่หลงที่เก็บจากไร่ของรีสอร์ต...รสชาติดีเหมือนกันแฮะ…”
มือเล็กเตรียมพร้อมจะถือถ้วยชาแล้วเดินออกไป แต่คีรติก็รั้งไว้อีกรอบด้วยการยื่นใบหน้าคมคายเข้าหา
“ต้องการอะไรครับ?” ภัทรเอื้อนเอ่ย มือกำแน่นกับด้ามจับ
“ผมหรอ?”
“...”
“...”
ดูเหมือนสงครามประสาทของเราจะยังไม่จบสิ้นทั้งๆที่ภัทรรู้สึกเบื่อหน่ายมันเต็มที เขาไม่อยากแสดงกิริยาก้าวร้าวเพื่อรักษาไว้ยังความทรงจำที่ดีของเรา ไม่อยากเปลี่ยนไปเป็นดังเก่าในเมื่อเขาตั้งใจละทิ้งภัทรคนเดิมไปตั้งนานแล้ว
เพื่อเป็นภัทรคนใหม่ที่พร้อมจะทิ้งความเหลวไหลเอาไว้เบื้องหลัง
“...ภัทรเหนื่อย...ขอตัวก่อนได้ไหมครับ?” เสียงเขาอ่อนแรง บ่งบอกอาการตอนนี้ของตัวเองได้เป็นอย่างดี คีรติชะงักนิ่ง ในแววตาคู่นั้นมีแต่ความรู้สึกผิดอยู่เต็มไปหมด
อาการของคนตัวสูงทำให้เขาไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก ทั้งๆที่เจ้าตัวเคยบอกว่าผิดหวังและเสียใจที่เขาได้โป้ปดหลอกลวง แต่มาวันนี้ทำไมถึงได้เอาแต่เข้าหาและไม่ยอมหลีกเลี่ยงแบบที่เคยเป็น
ไหนบอกไม่อยากจะฟังเหตุผลของเขาไง แล้วทำไมถึงต้องมาชิดใกล้ถึงขนาดนี้ด้วย
หรือคีรติกำลังแก้แค้น?
เพราะเขาเล่นกับใจอีกฝ่ายมากเกินไปอย่างนั้นหรือ?
“คุณจะอยู่ทำงานต่อก็ได้ ภัทรไม่ได้ว่าอะไร แต่ภัทรแค่ขอตัว”
“อืม ขอโทษที”
อีกคนเอ่ยเสียงแข็ง นั่นทำให้ร่างโปร่งรู้ได้ว่าการเจรจาต่อรองครั้งนี้เป็นผลสำเร็จ เขาเก็บเอารอยยิ้มไว้ภายใน คีรติไม่อาจล่วงรู้ได้ว่าทั้งหมดก็แค่การแสดงที่เขามักจะทำมันอยู่เสมอ
เพราะใช้ไม้แข็งไม่ได้ผล ก็คงต้องเปลี่ยนเป็นโหมดไม้อ่อน
แม้เขาเองจะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นทั้งหมดก็ตามที
กาน้ำร้อนถูกวางไว้ยังที่เดิม เจ้าของห้องแสร้งทำตัวเหนื่อยล้าเต็มทนแล้วทิ้งน้ำหนักลงบนเตียงนุ่ม มองเห็นคีรติที่หยิบจับของๆ ตัวเองแล้วสำรวจอยู่สักพัก ก่อนจะหันมาทางเขาคล้ายกับต้องการพูดอะไรสักอย่าง
เราปล่อยให้สายตาทั้งสองคู่ได้สบสาน ก่อนที่อีกคนจะเป็นฝ่ายละจากแล้วเดินออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา
#คุณไม่ตรงปก
การประชุมของวันแรกผ่านไปได้ด้วยดี ไม่มีอะไรที่เขาต้องจัดการมากนัก ตอนบ่ายเลยเหลือเวลาหลายชั่วโมงเพื่อให้ได้พักผ่อนหย่อนใจกันตามอัธยาศัย
บิดาของเขาออกไปตีกอล์ฟกับผู้บริหารคนอื่นๆ ส่วนพี่หน่อยก็ขอตัวไปจัดการเอกสารที่ห้องทำงานต่อ ทางด้านเขาเองก็ขอตัวลาพร้อมกับกลับมายังที่พัก แม้จะยังไม่มีโปรแกรมว่าจะทำอะไรต่อจากนี้ แต่การที่ได้อยู่เงียบๆ มันก็ทำให้เขาผ่อนคลายขึ้นได้เหมือนกัน
สองชั่วโมงกว่าหมดไปกับการนอนหลับ ผลข้างเคียงมาจากคืนก่อนที่มีเรื่องของใครบางคนให้ขบคิดอยู่ตลอดเวลา ภาพใบหน้าของคีรติยังฉายชัดอยู่ในหัว วนเวียนอยู่อย่างนั้นแม้เขาจะพยายามสลัดมันออก ยิ่งเป็นภาพในตอนที่ใบหน้าคมคายกำลังอมยิ้มที่ได้แกล้ง หรือในตอนที่รินรดลมหายใจจนได้กลิ่นน้ำหอมลอยจาง ภัทรก็ได้รู้ว่าตัวเองคิดถึงอีกฝ่ายมากจริงๆ
หลังจากพระอาทิตย์ลาลับหายไปกับสันเขาจนทำให้ท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อน ร่างโปร่งก็ได้ออกมานั่งยังสระว่ายน้ำ มีผู้คนบ้างประปรายที่อยู่โดยรอบ เขาเลือกนั่งยังมุมในสุดที่ไม่สะดุดตา เหม่อมองไปยังชายหญิงหนึ่งคู่ที่พาลูกวัยเด็กมาเล่นน้ำ ทั้งสองมีรอยยิ้มกว้าง มือคล้องตัวลูกชายที่อยู่ในห่วงยางพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังตามมาอยู่ตลอด
ถึงแม้อากาศจะค่อยๆเย็นลงมากกว่าเก่าแต่มันก็ไม่ได้กระทบกับเขาแต่อย่างใด สงสัยว่าเป็นคนขี้ร้อน การเจออุณหภูมิที่ต่ำจึงเป็นเรื่องดีเสียมากกว่า ภัทรหยิบไฟแช็กขึ้นมาเพื่อเตรียมจะจุดบุหรี่ แต่เสียงเรียกจากใครบางคนก็ทำเอาเขารีบวางมันไว้ด้านหลังอย่างแนบเนียน
“...ภัทร?”
“...”
“ภัทรใช่ไหม?”
พี่เล็กก้มหน้าลงเล็กน้อยยามที่ถาม ดวงตามีแต่ความดีใจที่เก็บไว้ไม่มิด เขาไม่รู้ว่าต้องทำตัวเช่นไรในเมื่อไม่ได้เตรียมเหตุผลของการหายไปไว้ก่อน
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกผิดที่จะต้องโกหกและปกปิดมันกับคนตรงหน้า
“เอ่อ...ครับ”
“เป็นภัทรจริงๆด้วย” อีกคนรีบตรงเข้ามาสวมกอดไว้แน่น มือเขาชะงักค้างกลางอากาศชั่วครู่ ก่อนที่มันจะทาบทับไปกับแผ่นหลังของอีกฝ่ายพร้อมกับประปรายรอยยิ้มไว้บนใบหน้า
นี่คงเป็นรอยยิ้มที่จริงใจที่สุดที่เขามีมาในช่วงหลายวัน
“อยู่ๆก็ลาออกไม่บอกไม่กล่าวกันเลย พี่ติดต่อไปก็ไม่มีข่าวคราว เป็นห่วงแทบแย่แหนะ” อีกคนวางมือไว้บนไหล่ ลูบไล้มันสองสามครั้ง
“ขอโทษด้วยนะครับ พอดีว่าที่บ้านภัทรมีเรื่องนิดหน่อย”
“ไม่เป็นไรๆ พี่เข้าใจ ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่าก็ได้นะ”
ริมฝีปากบางเม้มลงเพราะความอบอุ่นที่มอบให้ เขาไม่รู้ว่าพี่เล็กทราบเรื่องตัวเองมากน้อยแค่ไหน แต่ภัทรก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายยังไม่ล่วงรู้เรื่องของเขากับคีรติ คนอายุมากกว่านั่งลงยังเบาะไม้สีขาวด้านข้าง พาดผ้าขนหนูไว้กับลำคอยามที่พูด
“ตอนเช้าเจอรอบนึงแล้วแหละแต่คิดว่าคงไม่น่าเป็นภัทร เมื่อกี้เห็นผ่านๆ ก็เลยลองเข้ามาทักทายดู ปรากฏว่าใช่จริงๆด้วย”
“ครับ”
“ไม่เจอแค่ไม่กี่วันเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะเรา ดูโตขึ้นกว่าที่เห็นรอบล่าสุดอีก หรือเพราะว่าไม่ได้ใส่แว่น?”
อีกคนชวนเขาคุยเจื้อยแจ้ว ภัทรพยักหน้าสองสามทีเมื่อเห็นด้วย “คงแบบนั้นแหละมั้งพี่เล็ก ภัทรก็อยากลองๆเปลี่ยนตัวเองดูน่ะ”
“หล่อไม่เกรงใจกันเลย”
เสียงหัวเราะของเราคลอเคล้า และเขาอยากจะขอบคุณคนๆ นี้ที่ทำให้วันของเขาสดใสขึ้นในทันตา
“แล้วเรามาประชุมเหมือนกันใช่ไหม? ได้งานใหม่หรอ?” เมื่อยังมีคำถามที่สงสัย ผู้จัดการของฝ่ายก็ถามขึ้น ภัทรรีบประมวลความคิดในหัว ไม่รู้ว่าการบอกความจริงจะมีผลตามมามากน้อยแค่ไหน
แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่อยากโกหกอีกฝ่าย
“เปล่าครับ” เขาเว้นช่วง “ภัทรมากับคุณพ่อ”
“อ่อ” ภัทรรู้ได้จากท่าทางของคนอายุมากกว่าที่ยังเหมือนจะมีคำถาม แต่พี่เล็กก็เก็บมันไว้กับตัวเองและไม่ซักอะไรต่อ
“ที่หายไปก็เพราะแบบนี้ด้วยครับ” ถึงแม้เรื่องที่พูดจะไม่ใช่ความจริงทั้งหมด แต่บางครั้งการโกหกก็ต้องทำไปเพื่อปกป้องตัวเอง “เพราะธุรกิจที่บ้านกำลังเติบโต ป๊าเลยอยากให้ภัทรเข้าไปช่วยงานสักหน่อย ตอนแรกภัทรก็ไม่อยากทำหรอก ไม่อยากให้คนอื่นหาว่าเป็นลูกที่คอยเกาะพ่อกับแม่ แต่สุดท้ายก็ขัดใจเขาไม่ได้อยู่ดี”
พี่เล็กหัวเราะเสียงดัง ยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูกศีรษะและจัดทรงให้เข้าที่เข้าทางเมื่อสายลมพัดผ่านแผ่วเบา
“ก็แบบนี้แหละน้า ธุรกิจครอบครัว”
“ครับ”
“ถ้าเราไม่เป็นอะไรมากพี่ก็ดีใจ ทีนี้ก็เป็นนักธุรกิจเต็มตัวแล้วสิท่า ไม่มีมาดเลขาแบบที่พี่เห็นบ่อยๆแล้ว”
คนตัวเล็กส่ายหน้าพัลวัน อมยิ้มให้กับคนด้านข้างที่ยังชวนคุยไม่หยุด
“เออ อาทิตย์หน้าพี่จะจัดปาร์ตี้วันเกิด เราพอจะว่างไหม อยากให้มาเจอกัน มีพี่ๆที่ทำงานเนี่ยแหละ ภัทรน่าจะคุ้นหน้าคุ้นตา”
เนื่องจากการปฏิเสธมาแล้วหลายรอบในช่วงหลายเดือนก่อนทำให้เขาไม่อยากเสียมารยาท ภัทรพยักหน้าตกลงแต่โดยง่าย เรียกรอยยิ้มจากอีกฝ่ายกว้างขึ้น
“ดีเลยๆ แล้วพี่จะติดต่อไปนะ ใช้เบอร์เดิมใช่ไหม?”
“ครับ”
เมื่อจบประโยค อีกฝ่ายก็ถอดเสื้อผ้าให้เหลือแต่ชุดว่ายน้ำ ก่อนจะกระโดดลงไปแล้วออกตัวอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มที่กว้างค่อยๆลดลงดังเก่า แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่ลืมช่วงเวลาดีๆที่เราได้ใช้มันร่วมกัน
ภัทรบิดขี้เกียจไปมา ปลดชุดคลุมอาบน้ำให้ร่วงหล่นแล้วพาดมันไว้กับเก้าอี้ เขาพร้อมจะแหวกว่ายผ่านน้ำใส แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นใครบางคนเสียก่อน
คนๆ นั้น ที่มีรูปร่างสมส่วนน่ามอง โชว์หน้าท้องที่มีลอนขึ้นแจ่มชัด เจ้าตัวเท้าแขนไปด้านหลังพิงกับสระน้ำยามที่จ้องมองมาจากที่ไกล
เขาเลือกที่จะไม่สนใจกับภาพที่เห็นก่อนจะทิ้งตัวลงแหวกว่ายให้สายน้ำเย็นช่วยดับอารมณ์คุกรุ่น
จากความบังเอิญที่เราสองคนมักจะเจอกันอยู่บ่อยครั้ง
#คุณไม่ตรงปก
เครื่องยนต์ดับสนิทที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง มีสนามหญ้ากว้างขวางพอจะตั้งเตาบาร์บีคิวไว้บนนั้น ฝั่งซ้ายจัดสวนขนาดย่อม ถัดไปเล็กน้อยเป็นโรงรถที่พอจะจอดรถได้สองคัน
เสียงดนตรียังดังลอยผ่านมาให้ได้ยินแม้เขาจะยังไม่ได้เดินเข้าไป ภัทรดับบุหรี่มวนจุดท้ายที่จุดสูบเพื่อลดความประหม่า ใช้ปลายเท้าขยี้มันให้มอดไหม้ก่อนจะสำรวจชุดที่ใส่มาอีกหนึ่งรอบ
เชิ้ตดำ ยีนขาด มีกลิ่นน้ำหอมลอยจางติดจมูก
ใช้มือเสยผมไปด้านหลังหนึ่งที ก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าไปตามทางเดินที่มีเพียงโคมไฟข้างทางส่องสว่าง ประตูหน้าบ้านเปิดอ้าไว้เล็กน้อยเพื่อต้อนรับแขกใหม่ที่เข้ามาร่วมงานวันนี้ เขาเดินผ่านฝูงคนที่จับกลุ่มเจรจา พยายามสอดสายตามองหาคนที่เป็นเจ้าของงานเพียงอย่างเดียว
ภายในบ้านประดับด้วยแสงนีออนมีระดับ มีบาร์ค็อกเทลและแอลกอฮอลล์วางอยู่มุมหนึ่งที่สามารถหยิบจับได้ง่าย ภัทรเอียงตัวหลบผู้หญิงสองคนที่กำลังดื่มจนหมดแก้ว พลันสายตาก็มองเห็นพี่เล็กที่ยืนคุยกับใครสักคนอย่างออกรสบริเวณประตู
เขารอจังหวะที่จะเข้าไปแทรก กล่าวทักทายอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มก่อนที่อ้อมกอดจะถูกส่งตามมาพร้อมกับการโอบเขาเข้าหาอย่างที่มักจะทำตลอด
“ขอบคุณที่มานะ”
“สุขสันต์วันเกิดครับพี่เล็ก”
มือบางเอื้อมไปรับแก้วไวน์จากคนด้านข้าง น้อมตัวเล็กน้อยเพื่อดื่มมันจนหมดก่อนจะยื่นของบางอย่างส่งให้
“ว้าว มีของขวัญให้พี่ด้วยแฮะ”
“หวังว่าจะชอบนะครับ”
“ฮ่าๆๆ มาทางนี้สิ”
เจ้าตัวนำทางไปยังพื้นที่อีกฝั่ง ปิดกั้นด้วยกระจกใสล้อมรอบ มีทางเดินลัดไปยังประตูขนาดใหญ่ที่เปิดอ้ากว้าง และจากนั้นภัทรก็สามารถมองเห็นสระว่ายน้ำขนาดย่อม
“พวกไอทีเขากำลังได้ที่เลยล่ะ”
ถึงแม้จะงุนงงเล็กน้อยแต่ภัทรก็เดินตามไปไม่ห่าง ก่อนที่เสียงเรียกชื่อเขาจะดังจากคนด้านข้าง คนที่เรามักจะเจอกันอยู่บ่อยๆ
“ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
ผู้ชายตัวสูงมีรอยยิ้ม ทรงผมที่มัดรวบไปด้านหลังคราวนี้เปลี่ยนเป็นจัดทรงด้วยเจล ดูเหมือนอีกฝ่ายจะปรับเปลี่ยนทรงเสียใหม่จนตอนนี้ดูดีกว่าเดิมเป็นอย่างมาก
ท่าทางแปลกใจถูกนำมาใช้ก่อนที่เขาจะค้อมหัวลงเพื่อทักทายบ้าง คนอื่นๆ ก็ไม่ต่างที่ส่งยิ้มพร้อมกับชวนพูดคุยด้วยเสมอโดยมีพี่เล็กคอยกำกับ เขาอมยิ้ม ตอบรับบทสนทนาต่างๆอย่างออกรส อาจเพราะเป็นคนช่างพูดมาแต่ไหนแต่ไรเลยทำให้ไม่ยากเย็นอะไรนัก ภัทรยกแก้วขึ้นดื่ม ชำเลืองมองชายหนุ่มที่ยังยืนอยู่คล้ายกับรอจังหวะ
“ดื่มไปเยอะแล้วหรอครับเนี่ย” เมื่อเห็นว่าไม่ค่อยมีใครสนใจมากเท่าไหร่ ภัทรเลยเป็นฝ่ายชวนคุยเสียเอง แม็คยักไหล่ มือข้างหนึ่งสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง
“ก็พอสมควรแหละครับ”
“ตาเยิ้มเชียว”
“ผมยังไม่เมาหรอกน่า”
อีกคนแลบลิ้นเมื่อเขาแสดงท่าทีขัดเขินจนเห็นได้ชัด หัวใจดวงเล็กเต้นแรงเมื่อไม่บ่อยนักที่เขาจะอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ โดยปกติแล้วสายปาร์ตี้มันก็ต้องมีเรื่องกระตุ้นต่อมหัวใจให้ทำงานบ้าง อย่างเช่นการได้เจอกับคนแปลกหน้าที่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเห็น
“พักหลังมานี้ไม่เจอคุณภัทรที่บริษัทเลยนะครับ” อีกคนเริ่มหัวข้อใหม่ในตอนที่หยิบจานที่มีอาหารวางเต็มส่งให้ ภัทรรับมันมาแต่โดยดี วางแก้วของตัวเองไว้แล้วหยิบส้อมขึ้นตักชิม
“ภัทรลาออกแล้วครับ”
“อ่า...” อีกคนอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกขึ้นเพราะได้รับข่าวที่ไม่น่ายินดีเท่าไหร่
“ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้บอก มันค่อนข้างกะทันหัน”
“ขอโทษทำไมล่ะครับ” คนอายุน้อยกว่าส่ายหัว “ผมสิต้องขอโทษภัทร ไม่รู้อะไรก่อนเลย”
เสียงคนรอบข้างไม่ได้ขัดจังหวะฝีก้าวที่เดินไปตามทาง เราสองหยุดยืนยังมุมหนึ่งที่ไม่ห่างจากสระว่ายน้ำ อีกฝ่ายพิงกำแพงบ้านพร้อมกับแก้วไวน์ในมือ
“แล้ววันนี้...ภัทรกลับยังไงหรอ?”
จากความหมายในประโยคทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร อมยิ้มมุมปากจึงค่อยๆ ผุดขึ้นอย่างยั่วยวน ภัทรกัดริมฝีปากล่างเมื่อรู้ว่าคนด้านข้างตั้งใจมองมันอยู่ตลอด ก่อนจะแลบลิ้นเลียจนชุ่มฉ่ำ ค่อยๆกระซิบด้วยเสียงหวานในยามที่ยกตัวขึ้น
“เอาไว้...ภัทรค่อยตอบได้ไหมล่ะครับ?”
ระเบิดลูกใหญ่ถูกทิ้งไว้อย่างที่ชอบทำ เขาหันหลังกลับเพื่อเดินไปอีกทาง ผ่านผู้คนที่เต้นรำกันตามเสียงเพลงจังหวะหนัก และในตอนที่กำลังจะผ่านห้องครัวเพื่อหลบไปอยู่คนเดียวเงียบๆ
คนที่กอดอกพิงกำแพงในมุมหนึ่งก็พูดขึ้นจนต้องหยุดชะงัก
“ชอบเสียจริงนะกับการปั่นหัวคนอื่น”
เพราะเขาจำน้ำเสียงนั้นได้ดี เป็นน้ำเสียงของคีรติที่ใช้ในยามที่อีกฝ่ายไม่พอใจอะไรสักอย่าง
คราวนี้เขาไม่ยอมแพ้ วางจานอาหารไว้บนเคาน์เตอร์ก่อนจะเอียงหน้าในยามที่เดินเข้าหาอีกฝ่าย
“ก็ชอบนะครับ” มือเขาวางทับกับไหล่กว้าง ไล้นิ้ววนลงตามปกเสื้อที่ปลดกระดุมจนเห็นแผงอก ตั้งใจให้มันสัมผัสโดนผิวเนื้อในบางจังหวะ
“...”
“...เพราะบางคนก็ปั่นหัวง่ายดี” คล้ายกับว่าภัทรคนเดิมเริ่มกลับมาทีละนิด เพราะตอนนี้เขาไม่ได้เกรงกลัวมากเท่าแต่ก่อน
เมื่อไหร่ที่เครื่องติด เมื่อนั้นเขาก็จะสู้จนหลังชนฝา
“หึ” คีรติสบถในลำคอ เบือนหน้าไปทางอื่นแล้วใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มเพื่อระงับอารมณ์
“หรือไม่จริง?”
ภัทรใช้สองมือคล้องคออีกฝ่าย ดันร่างสูงให้หายไปในห้องห้องหนึ่งแล้วลงกลอนเพื่อให้เราสองตัดขาดจากโลกภายนอก
“แล้วไม่คิดบ้างหรอว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไง?”
คำพูดที่กรีดแทงจิตใจทำสายตาเขาวูบไหวชั่วขณะ อาจเป็นเพราะเรื่องที่เอ่ยมานั้นเป็นความจริง
แต่คนอย่างเขาเลือกที่จะมองข้ามมันไปโดยไม่สนใจการยั่วยุ
“ไม่ใช่ว่าภัทรจะไม่จริงใจเสียหน่อย” รอยยิ้มหวานฉาบบนใบหน้า ดันตัวเข้าหาจนร่างกายเราบดเบียด สองมือใหญ่ประคองไว้ที่เอวอย่างได้ใจ ไม่มีวันที่อีกฝ่ายจะปฏิเสธเขาได้ลง
“งั้นกับมันก็จริงใจอย่างนั้นหรอ?”
เสียงหัวเราะดังขึ้น ภัทรเชิดหน้าพร้อมกับพูดจนลมหายใจรินรดกันไปมา
“ถ้าจริงใจ...แล้วคุณคีจะทำไมล่ะครับ?”
“...”
“ก็คุณไม่รับรักภัทรนี่นา ภัทรไม่มีทางเลือกเสียหน่อย”
เขาไม่ใช่คนใจแข็ง ในตอนที่พูดประโยคดังกล่าวเสียงจึงแผ่วไปเล็กน้อย เพราะมันยังแทรกซึมทุกๆ เพราะความผิดหวังมันยังแทรกซึมอยู่ในทุกๆ คำที่เอื้อนเอ่ย
คีรติไม่พูดอะไรต่อ เขาก็ปล่อยให้ทุกอย่างผ่านเลยไปแบบนั้นเพราะไม่อยากสะกิดแผลให้มันกว้างกว่าเดิม
ผ่านไปนานกว่าที่แผ่นหลังบางจะสัมผัสกับฟูกนุ่ม อีกคนทาบทับร่างกายเข้าหา สบสายตาเขาเอาไว้ก่อนจูบอันแสนนุ่มนวลจะมอบให้ผ่านริมฝีปากหยัก
จังหวะเชื่องช้าทำเอาภัทรแทบจะขาดใจ คีรติไม่เคยอ่อนให้ขนาดนี้มาก่อน สองมือก็ค่อยๆประคองกลัวว่าเขาจะหนีหายไปอย่างนั้น ลิ้นร้อนที่ตวัดแทรกก็ยอมให้เขาเป็นฝ่ายบังคับจังหวะ มันลัดเลียดไปตามผิวเนื้อ ส่งผ่านความรู้สึกทุกอย่างจากเจ้านายมาให้จนหมด
“อืออ”
เสียงเขาครางตอบรับ รู้สึกได้ถึงมือใหญ่ที่จับขาเขาให้อ้ากว้างแล้วแทรกตัวลงมามากกว่าเดิม ขาเล็กตั้งชัน มีแขนหนึ่งข้างบังคับให้มันแนบกับร่างกายกำยำในทุกๆการขยับขึ้นลง ส่วนล่างของเราเสียดสีจนเกินจะห้ามใจ และในตอนที่จูบของเรากำลังเร่าร้อนดังไฟที่พร้อมโหมกระหน่ำ ภัทรก็ตวัดตัวคีรติลงบ้าง
แลบลิ้นเลียริมฝีปากของคนด้านล่าง
พร้อมกับลุกขึ้นขัดจังหวะจนทำให้ใครบางคนกำหมัดแน่น
“ปากก็บอกว่าภัทรไม่เคยเปลี่ยน”
“...”
“คุณคีก็ไม่เคยเปลี่ยนเหมือนกันนั่นแหละ”
และกว่าคนๆนั้นจะรู้ตัว ก็โดนปล่อยให้อารมณ์ค้างเติ่งอยู่กลางห้องนอนเพียงคนเดียวเสียแล้ว
ภัทรรัวนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ ส่งข้อความหาใครบางคนที่สืบจนได้ช่องทางการติดต่อ
ก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับการผิวปากอย่างอารมณ์ดี
‘ภัทรกลับก่อนนะครับ อย่าดื่มจนกลับบ้านไม่ไหวล่ะ คุณแม็ค :-)’
#คุณไม่ตรงปก
080819
before30october
มันเพิ่งเริ่มเท่านั้น :-)
-
เริ่ดดดด ภัทรคนเดิมกลับมาแล้วววว :z1: :z1: :z1:
-
เเาคืน?
-
แต่ละคน :z3:
-
อย่าไปยอมมมเค้าลู้กกกกกกกกก :hao3: :hao3:
-
ภัทรคนเดิมกลับมาแล้ว กี๊ดดดดด :hao7:
ปั่นหัวคุณคีอีก เอาอีก :katai2-1: :katai3:
-
รอนะคะ..
รีบมานะคะ.. :katai4:
-
กรี๊ดดดด มาอัพแล้ว ดีใจมั่กก
2คนนี้ยังไง ไม่มีใครยอมใครเลย :ling1: :ling1:
-
ภัทรคัมแบคแล้วจ้าาาา
-
เผ็ชแซ่บสมการรอคอยค่ะน้องภัทร คริคริ
-
เอาคืนกันไปมา จะยังไงต่อไป
-
ไม่รับรักเขาก็อย่าหวงนะคุณคี
-
ชอบน้องภัทรแบบแซ่บๆๆ ลุยเลยยย ปล่อยลุงคีไแ
-
ไม่มีใครยอมใคร
-
ภัทรอย่าไปยอม ภัทรสู้ๆ
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
o13 กลับมาแล้ว คนแซ่บ!!
-
o13 o13
-
หัวเราะทีหลังมันดังกว่า จริงๆนะ
-
ว้ายๆๆ เรื่องนี้ไม่มีใครยอมใครเลยจ้า
o18 o18
-
หู้ยยยย.. อย่างแซ่บ..
ไรท์รีบมา.. :katai4: :katai4:
-
โดนปั่นไปหมดเลยยยย คนอ่านเนี่ย โดนปั่นไปหมดแล้ว ฮื่ออ :katai1: :heaven :m25:
-
:o8: :mew1: :katai2-1: สนุกมาก รออ่านตอนต่อไปนะคะ ชอบหนูภัทรมากๆเลย ส่วนคุณคีก็ใช่ย่อยนะเนี่ย สนุกมาก รอคอยทุกวันเลย อัพไวๆนะคะ ฟินมากกกก
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 19 : เรื่องของเรา
_________
หลังจากหลายเหตุการณ์ที่ทำให้เราได้เจอกันภัทรก็เริ่มระวังตัวมากขึ้น
เขาหลีกเลี่ยงการประชุมที่บริษัทของคีรติ ส่งคนสนิทไปแทนเพื่อไม่ให้เป็นการบกพร่องทางหน้าที่ และตัวเองก็เลือกที่จะหนีมาสะสางงานอื่น
พักหลังมานี้เขาเริ่มได้รับคำชมบ่อยครั้ง ทั้งคุณอาและเลขาของบิดาต่างก็ยกยอปอปั้นกันเสียใหญ่ ทั้งๆที่เขาก็ไม่ใช่ว่าจะอายุน้อยๆ แต่แต่ละคนก็ช่างประคบประหงมเหมือนไข่ในหิน ต่างจากบิดาที่ไม่ค่อยเอาใจบ่อยนัก เจ้าตัวมีขีดจำกัดของการเอาใจ
“คุณตรีรบกวนส่งอีเมลไปให้เอสทิเมตหน่อยครับเรื่องจะนัดเข้าประชุมพรุ่งนี้” เขาสั่งงานผู้ช่วยคนใหม่ จะเรียกว่าเลขาส่วนตัวก็ว่าได้
“ค่ะคุณภัทร” หญิงสาวพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม “แล้วงานเปิดตัวสินค้ารุ่นใหม่พรุ่งนี้จะเอายังไงดีคะ?”
“อ่านั่นสิ...ผมลืมสนิทเลย” มือเล็กสานกันไว้บนโต๊ะใช้เวลาครุ่นคิดนิดหน่อยก่อนเอ่ยตอบ “ให้คนขอป๊าไปเหมือนเดิมแล้วกัน ผมว่าจะจัดการเรื่องสาขาที่อารีย์”
“ได้ค่ะ” สาวิตรีหมุนตัวกลับ อีกฝ่ายค่อยๆปิดประตูห้องทำงานเขาอย่างเบามือ ภัทรเอนกายเข้ากับเบาะนุ่ม หยิบยกปากกาขึ้นเซ็นเอกสารบางอย่างที่เขาต้องทำการอนุมัติ
แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดจังหวะ
บนหน้าจอปรากฏชื่อเพื่อนสนิทเด่นหรา และภัทรก็เพิ่งรู้ตัวว่าเราไม่ได้เจอกันเสียนาน
“ไง” เขาทักทายเสียงแหบแห้ง ถึงแม้จะดูห้วนๆแต่ก็แฝงความอารมณ์ดีไว้ในนั้น
(หายหน้าหายตา) อีกฝ่ายบ่นอุบ
“ทำงานสิวะ”
(ตายรังจนได้สินะ)
เสียงหัวเราะของเราดังขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่เขาจะถามสารทุกข์สุกดิบของอีกฝ่ายคืนบ้าง
“มึงล่ะ เป็นไงบ้าง?”
(ช่วงนี้ก็เรื่อยๆ ต้องดูโรงงานทั้งเดือน พี่กูก็ไม่ว่างเข้ามาช่วยเลย)
“อยู่ต่างจังหวัดหรอ?”
(เออ แต่เดี๋ยวอาทิตย์หน้าจะกลับกรุงเทพแล้ว)
ปากกาในมือถูกหมุนควงด้วยความเพลิดเพลิน ภัทรจ้องมองไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดในตอนที่พูดต่อ
“แล้วมึงโทรมามึไร?”
(นัดเจอกันหน่อยสิ ไม่คิดถึงกูเลยรึไง?)
“ไม่ค่อย”
(เออดี)
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม รู้สึกได้ว่าแหล่งความสุขของเขาอยู่ที่ปลายสาย
(กูเพิ่งรู้เรื่องมึงกับคุณคี ขอโทษทีนะที่โทรมาหาช้าไป)
เขาชะงักเมื่อปลายสายเอ่ยชื่อของใครบางคน อันที่จริงแล้วภัทรก็พอจะลืมๆไปบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ดูจะไม่ปลอดภัยที่จะนึกถึงในช่วงนี้
“ไม่เป็นไร” ภัทรเว้นช่วง ก่อนจะถามถึงสาเหตุที่ทำให้อีกคนล่วงรู้ “กวินหรอ?”
(จะเป็นใครได้อีกล่ะ) กายเงียบไปสักพัก (ถ้ามึงโอเคแล้วกูก็หายห่วง)
“ก่อนจะโอเคก็หนักหน่วงเหมือนกัน”
ปลายสายหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะปลอบใจเขาอีกครั้งด้วยคำพูดง่ายๆ
(เอาน่า ถือว่าแบบนี้ดีที่สุดแล้ว)
ภัทรยักคิ้ว รับฟังสิ่งที่เพื่อนพูดด้วยความรู้สึกหลากหลาย ไม่ว่ายังไงอีกฝ่ายก็เป็นคนที่มองโลกในแง่ดีเสมอ
#คุณไม่ตรงปก
การนัดหมายของเราเกิดขึ้นหลังจากนั้นสองอาทิตย์ สถานที่คือผับชื่อดังแห่งหนึ่งที่เรามักจะมากันเป็นประจำ ภัทรมาถึงตรงตามเวลานัด รีบก้าวเท้าเข้าไปด้านในเมื่อรู้ว่ามีใครบางคนกำลังรออยู่
เสียงเพลงที่เปิดยังดังกระหึ่มอยู่โดยตลอด เขาเบียดเสียดเข้าไปยังมุมหนึ่ง ก่อนจะเห็นว่าคนตัวสูงนั่งอยู่พร้อมกับบุหรี่ในมือ
เขาทักทายเป็นการเอียงศีรษะให้เล็กน้อย รับแก้วที่เพื่อนส่งให้ ของเหลวด้านในถูกรินมาในปริมาณที่พอดี ใช้แขนเล็กพาดไปกับพนักโซฟายามที่จ้องมองไปยังแสงสีที่ส่องให้เห็นผู้คนขยับเต้นไปตามจังหวะ
“ไม่เลว” ร่างโปร่งยักไหล่ยามได้ลิ้มรส เสมองเพื่อนที่ดูดก้านขาวแล้วพ่นควันออกมาช้าๆ
“เห็นคุณลุงบอกว่าช่วงนี้งานยุ่ง” กวินพูดพลางยกแก้วขึ้นจิบบ้าง
“ก็ตามประสา” เขาตอบห้วน ได้ยินเสียงหัวเราะตามมาต่อจากนั้น
“มึงเริ่มจริงจังแล้วล่ะสิ?”
“หมายถึงเรื่องไหน?”
“อยากจะตอบคำถามเรื่องไหนก็แล้วแต่” อีกฝ่ายยิ้มเยาะ คงรู้ดีว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร
เพราะสำหรับเขาแล้วคงมีอยู่สองเรื่อง
เรื่องงาน และเรื่องคีรติ
“จริงจังทั้งคู่” ภัทรยกแก้วขึ้นชูคล้ายกับบ่งบอกว่ายกนี้จะดื่มให้กับมัน “แต่ดูเหมือนจะพังไปแล้วหนึ่ง”
อีกฝ่ายวางแก้วของตัวเองไว้ด้านข้างก่อนจะกอดอกยามที่มองมา “อาการเป็นไง?”
“แทบตาย”
คราวนี้กวินหัวเราะร่าจนภัทรต้องมองค้อน นิ้วรัวไปกับเบาะนุ่มเป็นจังหวะเพื่อลดละอารมณ์ที่คุกรุ่น
“ร้องไห้ด้วยไหมครับคุณภัทร?”
“รู้แล้วก็อย่าไปบอกใครล่ะ” เขาจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด อีกฝ่ายเอื้อมมือไปรินไวน์แก้วใหม่ให้ตัวเองเงียบๆ ก่อนจะหันมาทางเขายามที่พูดต่อ
“มึงนี่น้า”
หนแรกที่เขาบอกเพื่อนเรื่องแผนการในครั้งก่อน ทั้งสองก็เอาแต่คัดค้านและบอกว่ามันไม่น่าจะเข้าท่า แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ดึงดันที่จะทำต่อ อีกฝ่ายพร่ำบอกถึงข้อเสียที่มีและสิ่งเลวร้ายที่จะเกิด แต่ภัทรก็ไม่ยอมฟังเพราะเสียงหัวใจเขามันกำลังเรียกร้องอย่างหนัก
เขาเหมือนคนที่กำลังลุ่มหลงในความรัก มองไม่เห็นกับดักของการไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี
เมื่อกวินและกายไม่สามารถห้ามได้ ทั้งสองก็ไม่พูดอะไรต่อแต่ก็คอยรับฟังปัญหาที่เกิดทุกครั้ง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะผ่านมันมาได้ หลายเรื่องที่ทำลงไปถ้าไม่ใช่เพราะคีรติ ภัทรคิดว่าชีวิตนี้เขาก็คงไม่มีทางที่จะยอมเหนื่อย
“มึงเคยรักใครสักคนมากๆ มั้ยวะ?” เขาเอ่ยถามเสียงแผ่ว “รักเขาทั้งๆที่เขาไม่ได้รักเราเลยอ่ะ...มันเหนื่อยเหมือนที่กูเป็นตอนนี้ไหม?”
การเงียบถือเป็นคำตอบอย่างหนึ่ง ภัทรหมุนแก้วเปล่าในมือเล่น สายตาเหม่อลอยไม่มีจุดหมายปลายทาง
“ผ่านใครมาก็เยอะ อกหักมาแล้วไม่รู้กี่รอบ แต่ทำไมคนนี้กูเก่งเหมือนที่กูเคยเป็นไม่ได้เลย”
“...”
“แม่งโคตรแย่”
เขาดุนลิ้นเข้ากับกระพุ้งแก้ม ไม่นานที่เราไม่ได้มีบทสนทนากันต่อ เพื่อนอีกหนึ่งที่กำลังรอก็โผล่มา
“ไงงง” เจ้าตัวลากเสียงยาว มีรอยยิ้มให้เห็นตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สบตา กายเดินเข้าไปกอดทักทายคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน ก่อนจะเข้ามากอดเขาอีกครั้งแบบเดิมกับที่ทำกับอีกคน
“โห ยังขี้เหร่เหมือนเดิม”
“กล้าพูด”
การหยอกล้อที่เกิดขึ้นเรียกเสียงหัวเราะของเราสามคนได้เป็นอย่างดี กายกระซิบกระซาบกับกวินอยู่สักพัก ก่อนจะนั่งลงยังโซฟาข้างๆ กับเขา
“หวังว่าจะไม่เมากันซะก่อน” คราวนี้เจ้าตัวยกแก้วขึ้นชู เราสามคนจึงได้ดื่มพร้อมกันในตอนที่เสียงดนตรีดังเปลี่ยนจังหวะ
เราพูดคุยกันสัพเพเหระ ถามข่าวคราวความเป็นอยู่ของอีกฝ่ายอย่างเพลิดเพลิน ดูเหมือนเขาจะผ่อนคลายขึ้นกว่าเดิมหลังจากไม่ได้ออกมาเที่ยวแสนนาน เมื่อนึกไปแล้ว ครั้งสุดท้ายถ้าไม่นับปาร์ตี้บ้านพี่เล็กก็คงจะเป็นตอนที่ออกไปกับธนกฤษจนเกิดเรื่อง
จะว่าไปเขาก็ไม่ได้ข่าวคราวของอีกฝ่ายเลยนับตั้งแต่ตอนนั้น คนเจ้าคิดเจ้าแค้นที่จ้องจะเล่นงานหายเข้ากลีบเมฆจนน่าแปลกใจ แต่ภัทรก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี เพราะไม่ว่าจะเป็นตอนไหนที่ไม่มีธนกฤษเขาก็จะนับว่ามันดีเสมอไปนั่นแหละ
ดวงตากลมโตมองออกไปยังฝูงคนที่กำลังวาดลวดลายอย่างออกรส บางคนนั่งดื่มด้วยพร้อมกับใช้สายตามองหาใครสักคนเพื่อเป็นเพื่อนยามเหงา ประกายวิบวับในดวงตาเหล่านั้นภัทรเข้าใจมันได้ดี คล้ายกับว่าเขาเห็นภาพตัวเองที่ซ้อนทับ เป็นภาพเหมือนกับการรักสนุกที่ไม่รู้จุดจบ
เขามองดูชายหญิงคู่หนึ่งที่กอดกันยังมุมมืด สองมือแกร่งโอบล้อมเอวของร่างอรชรไว้มั่น ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะมอบจูบอย่างร้อนแรงจนภัทรต้องละสายตาจาก
เพราะเขาไม่อยากกระตุ้นอารมณ์ที่เริ่มจะคุกรุ่นของตัวเอง
จากฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ และฤทธิ์ของการไม่ได้ร่วมรักกับใครมานานแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
แต่ในตอนที่เขากำลังเผลอ สายตากลับจดจ้องมองเห็นใครสักคนที่กำลังมองตัวเองอยู่เช่นกัน ดูเหมือนว่าเราสองคนนั้นจะมีชะตาต้องกันอย่างช่วยไม่ได้ หรือไม่ก็เป็นเพราะพรหมลิขิตดลใจ
เขาและคีรติถึงได้เจอกันอยู่ร่ำไปในช่วงหลัง
“เป็นอะไร?” กายนั่งลงด้านข้างหลังจากออกไปสูบบุหรี่ ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าปฏิเสธแล้วรีบดื่มแก้วที่ชงเข้มเมื่อทุกอย่างไม่เป็นดังใจ
ภัทรดื่มตามอย่างหนักเมื่ออยากให้อาการเมามายช่วยทำให้เขาลืมได้บ้างในเมื่อทำทุกอย่างแล้วใครคนนั้นก็ยังไม่หายไปจากความคิด ตัวช่วยสุดท้ายจึงถูกเลือกใช้เมื่อเขาจนมุมเข้าแล้วจริงๆ
เขาไม่ได้อยากเมา
แต่ถ้าเมาแล้วมันทำให้เขาลืมคุณได้...เขาก็อยากจะลองดูสักครั้ง
การสั่นของโทรศัพท์ดังติดกันอยู่หลายรอบ ภัทรเอื้อมไปคว้ามันอย่างทุลักทุเล ก่อนจะพบว่าเป็นข้อความปริศนาและส่งมาจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก เขาเกือบจะลบมันทิ้งแล้วด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่ามีชื่อของใครสักคนที่โชว์เด่นหรา
เป็นชื่อของคนที่เราสบตากันไม่กี่นาทีก่อน
รูปภาพทั้งห้าทำให้เขากำมือแน่น กัดฟันกรอดจนสีหน้าผิดแปลกไปจากเดิม เขาเลื่อนดูรุปพวกนั้นซ้ำอีกรอบ ก่อนที่จะหลับตาลงแล้วเก็บเครื่องสีดำไว้ตามเดิมเพราะตัวเองจำมันได้จนขึ้นใจ
สามในห้า เป็นรูปของสองคนนั้นกำลังจูบกันในรถ
ส่วนอีกสอง เป็นรูปของหญิงสาวกำลังกอดเอวคีรติเอาไว้มั่น...พร้อมกับเดินเข้าโรงแรมหรูด้วยสภาพนั้น และทั้งคู่ก็หายลับไป
เขารู้ว่าตัวเองไม่มีทางที่จะกลับไปสถานะเดิมได้อีก ไม่มีทางที่การได้คีรติมาครอบครองจะเป็นจริงดังที่ฝัน แต่เขาก็พยายามหลอกตัวเองว่าอีกฝ่ายจะมีใจหลงเหลือให้กันบ้าง
สักนิดก็ยังดี
แต่วันนี้เขาเพิ่งได้รู้ ว่าการหลอกตัวเองมันเจ็บแบบนี้นี่เอง
เท้าเล็กก้าวเดินเข้าไปในฝูงชนตรงหน้า สบตากับผู้ชายคนหนึ่งที่จ้องมองมาพร้อมกับบ่งบอกความต้องการเด่นชัด เขาไม่ได้ขัดแถมปล่อยให้มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนกว่าจะรู้ตัวอีกครั้ง จูบจากชายคนนั้นก็ทำให้ร่างกายเขารุ่มร้อนดั่งเปลวไฟ
ภัทรจูบตอบ พยายามทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังเพราะความหวังของเขามันจบลงแล้วจริงๆ ร่างกายเล็กดันอีกฝ่ายเข้ากับกำแพง ใช้มือคล้องคอร่างแกร่งก่อนจะบดเบียดเข้าหา
“อืมม”
ดูเหมือนว่าคนๆ นั้นจะมีอาการไม่ต่าง จากส่วนแข็งขืนที่นูนขึ้นเมื่อเราใช้ร่างกายเสียดสี แต่ก่อนที่จะได้ไปไกลมากกว่านั้น แรงกระชากจากข้อมือก็ทำเอาเขาผละออกจากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษทีนะ” เสียงคีรติแหบต่ำ สีหน้าดุดันจนคิ้วขมวด
“เฮ้ย!! ทำอะไรวะ!!” แต่ชายแปลกหน้าไม่ยอมปล่อย ภัทรรั้งแขนตัวเองไว้จากคนคุ้นเคย อยากจะหนีไปให้ไกลแต่เมื่อคีรติเปรยสายตาไปด้านข้าง เขาก็พบว่ามีการ์ดสองสามคนตามมาพร้อมกับรอคำสั่งถ้าเขาขัดขืน
ร่างโปร่งกัดฟันกรอด ยอมปล่อยให้แรงที่มากกว่าลากเขาออกไปยังด้านนอก ไม่สนใจเสียงโห่ร้องที่ดังขึ้นและเหตุการณ์ชุลมุนต่างๆที่อยู่เบื้องหลัง
“ปล่อยภัทร!!” เขาพยายามออกแรงกลับ แต่คีรติก็ยังอารมณ์ร้อน “ภัทรบอกให้ปล่อย!!”
“อยากไปนอนกับไอ้นั่นมากหรอไง!?”
“อยาก!!” เขาตะโกนกลับ หอบหายใจหนักเมื่อรู้สึกเหนื่อยเกินทน “ภัทรจะได้ลืมคุณสักท!!—อืออ”
การตอบโต้จบลงด้วยริมฝีปากที่โฉบลงมาอย่างเร็วไว คีรติไม่ปล่อยให้เขาได้ห่าง โอบรัดร่างแม้เขาจะดิ้นอยู่ตลอด ฟันคบขบลงเพื่อสั่งสอน เขารู้สึกเจ็บไปทั่วแต่ก็ไม่อยากโอนอ่อนให้
ไม่ใช่แค่เจ็บที่กาย แต่เจ็บที่ใจเสียมากกว่า
“อย่าลองดี”
“หึ!” เขาสบถ ผลักอีกคนออกเต็มแรง “ไม่รักภัทรแล้วจะมายุ่งกับภัทรทำไม! ไหนบอกไม่สนใจไม่ใช่หรอ! ต่อจากนี้ภัทรจะไปกับผู้ชายอีกร้อยคนมันก็ไม่ใช่เรื่องของคุณเหมือนกัน!!”
เขาเตรียมพร้อมจะเดินไปอีกทาง แต่คีรติก็รั้งเอา
ไว้ คราวนี้ดวงตาเรียวรีเปลี่ยนไปจนดูน่ากลัว
“ได้” คีรติเอื้อนเอ่ย “งั้นไปรื้อความจำกันที่ห้อง”
“...”
“จะได้รู้ว่าเรื่องของเรามันเคยเป็นยังไง”
#คุณไม่ตรงปก
เล่นกับไฟกันทั้งคู่ ;-;
110919
before30october
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ไม่ยอมกันเลยยย :hao4:
-
ฮื่อออไม่ไหวววใจไม่ไหววค่าเขินนน คุณคีอ่อนโยนหน่อยขอร้องงง
-
น้องงอนน้องหึงน้องหวงไงงง พายุเพชรหึงกำลังจะมาแล้ววว :hao3: :hao3: :hao3:
-
อ่านแล้วหน่วงตามภัทรเลยค่ะ แงงงง คุณคีใจร้าย ;_;
-
คุณคีไปไกลๆเลยไป ทำแต่ละอย่าง เนี่ยหรอคนที่ภัทรหลงรัก เฮอะ :z6:
-
:hao7: :hao7:
-
ยังไงกัน
-
หื้มมม.. อะไรยังไง..
คุณไรท์ ต้องรีบมาแล้วคร่าาาา.. :katai4: :katai4: :katai4:
-
งื้อออ คุณคีอย่ารุนแรงกับภัทรน๊าาา
-
อ่อนโยนไม่ถูกแล้ววววววววว :ling1:
-
คุณคีขา ขอดุๆนะคะ
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 20 : ร้องไห้
_________
ภัทรยอมนั่งนิ่งเพราะรู้ว่าถึงขัดขืนไปก็ไม่ได้ผล เขาสู้แรงโหมจากความโกรธของอีกคนไม่ไหว มันน่ากลัวเกินไปและเขาก็รู้สึกเหนื่อยล้าเต็มทน
คีรติลากเขาไปมาอย่างเอาแต่ใจ จนกว่าจะถึงคอนโดของอีกฝ่าย เสียงปิดประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับแรงที่ผลักเขาเข้าชิดกำแพง
จมูกโด่งซุกไซร้ลงมาก่อน ข้อมือทั้งสองข้างถูกตรึงเอาไว้แน่น อีกฝ่ายใช้ฟันคมขบกัดไปตามลาดไหล่ ผ่อนปรนลมหายใจจนรู้สึกวาบหวิว ภัทรดิ้นแรงขึ้นอีกเพราะรู้ว่าปลายทางที่คีรติต้องการจะจบลงแบบไหน แต่สุดท้ายแล้วคนตัวสูงก็ออกแรงกลับโดยไม่สนว่าเขาจะรู้สึกเช่นไรกับการกระทำของตัวเอง
“เจ็บ..อื้ออ” ร่างโปร่งครางลั่นจากรอยแผลที่อีกคนทิ้งไว้บนผิวเนื้อ ให้เดาแล้วมันคงจะมีรอยเขียวหรือไม่ก็เลือดซิบอย่างแน่นอน
พรึบ!
“อ๊ะ!”
คราวนี้เขาไม่ยอม รวบรวมแรงฮึดสุดท้ายขึ้นสู้ หมุนข้อมือแล้วผลักคีรติออกห่าง หวังจะก้าวไปยังประตูห้องที่เป็นทางออกเพียงหนึ่งเดียว แต่ไม่ทันที่จะได้ขยับไปมากกว่าสองก้าว มือใหญ่ก็คว้าเอาไว้ก่อนจะรวบยกตัวเขาขึ้นพาดไหล่เข้าจนได้
เขาทั้งตี ทั้งสะบัด ให้หลุดจากพันธนาการทั้งหมด แต่ปรากฏว่าจะทำยังไงก็ไม่พ้นคนใจร้ายที่ยังเอาเปรียบ
ร่างกายถูกทิ้งลงบนโซฟานุ่ม หลังเขากระแทกมันดัง ปัก! ก่อนที่ร่างกายอีกฝ่ายจะเข้าทาบทับตามเดิม
ทุกอย่างถูกบังคับด้วยโทสะ ไม่มาความปรานี ไม่มีการโอนอ่อนใดๆ
ไม่มีความรักหรือความคิดถึงแบบที่ภัทรคาดหวังเอาไว้
มีเพียงความโกรธและอารมณ์คุกรุ่นที่ยังคงอยู่
เมื่อจนแล้วจนรอดก็สู้ไม่ได้ เขาจึงนอนนิ่งเพื่อให้อีกฝ่ายได้ทำตามใจแต่โดยดี แขนขาเขาร่วงหล่นตามแรงโน้มถ่วง วางพาดลงบนเบาะนุ่มเมื่อไม่สามารถตอบสนองต่อการกระทำของอีกฝ่าย สายตาเขาจดจ้องไปยังเพดานขาว ภาวนาให้เรื่องราวต่อจากนี้ไม่เหยียบย่ำหัวใจที่แตกสลายของตัวเองมากเกินกว่าที่ควรจะเป็น
ภัทรหวังเพียงเท่านั้น
แม้มันไม่มีทางเป็นไปได้ตั้งแต่เริ่ม
คีรติกดจูบบนใบหน้า เริ่มสำรวจร่างกายเขาทีละนิดอย่างเพลิดเพลินใจ
ริมฝึปากมางเม้มเข้าหากันในตอนที่ส่วนล่างโดนรุกรานอย่างหนัก เขากำลังเกลียดร่างกายของตัวเองเป็นอย่างมาก ทั้งๆ ที่ไม่ชอบทุกอย่างแต่มันกลับทรยศเจ้านายไปตามความรู้สึก
เขาเกลียด...ที่ตัวเองยังต้องตอบสนองคีรติได้ดีเช่นเดิม
“อึก” เสียงครางถูกเก็บเอาไว้ในลำคอ ถึงแม้ตัวเขาจะกระตุกแรงแต่ภัทรก็ยังไม่เหลือบมอง สายตาเขาจดจ้องอยู่ที่เดิม ในสมองมีแต่ภาพของข้อความทั้งห้าที่ปรากฏขึ้นแทนที่
สุดท้ายแล้ว เขาก็เป็นเพียงแค่เครื่องระบายอารมณ์ของคีรติเพียงเท่านั้น
ดวงตากลมโตหลับลงแน่น ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดหยดไหลอย่างไม่รู้จบ
เขาไม่รู้ว่าเรื่องของเราดำเนินมาถึงจุดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะบานปลายจนกู่ไม่กลับ เพียงแค่เหตุผลข้อเดียวสั้นๆ คือเขารักคุณเพียงแค่นั้น ภัทรไม่คิดว่ามันจะส่งผลได้มากมายขนาดนี้
และไม่คิดว่าความเจ็บปวดที่เขามีมันจะจางหายได้ในสักวัน
คีรติชะงักนิ่งเมื่อเห็นคนด้านใต้กำลังร้องไห้ ภัทรใช้มือข้างหนึ่งปิดดวงตาตัวเองไว้ สะอื้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา
เป็นครั้งแรกที่คนเข้มแข็งในสายตากำลังอ่อนแอให้เห็น
เจ้าตัวพยายามเลื่อนมือเพื่อเล้าโลมอีก แต่ใบหน้าของคนด้านล่างกลับมีหยดน้ำไหลลงมามากกว่าเก่า
“แม่ง!”
เพล้ง!!!
แจกันที่วางใกล้มือถูกปัดตก คนอารมณ์ร้อนลุกขึ้นก่อนจะเดินไปอีกทาง ได้ยินเสียงสบถตามหลังดังอยู่ตลอด นานที่ภัทรนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น กลิ่นบุหรี่ก็ลอยจางมากับสายลม
เป็นคีรติที่นั่งลงยังด้านล่าง เสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ยเผยแผงอกกว้างที่มีกล้ามขึ้นเป็นมัด ก้านขาวที่อยู่ในมือถูกแนบจรดริมฝีปาก จากนั้นเจ้าตัวก็แหงนหน้าเพื่อพ่นควันลอยสูงจนมันเหือดหายไปกับอากาศเบื่องบน
ภัทรยังนอนนิ่งที่เก่า ระบายทุกอย่างผ่านทางหยาดน้ำที่ยังรื้นจางอยู่ตลอด
นานจนเข้าบุหรี่มวนที่สาม ใครบางคนเริ่มหอบหายใจหนักจากการร้องไห้
“เจ็บตรงไหนไหม?” คีรติเอื้อนเอ่ยเมื่อใช้สายตายังจับจ้องไปข้างหน้า เขาไม่ตอบ ยังนอนนิ่งและไม่ตอบสนองใดๆ
และในตอนที่หลับตาลงอีกครั้ง ภัทรก็รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างที่บ่งบอกว่ามีคนมานั่งอยู่ใกล้ๆ จากนั้นข้อมือเขาก็ถูกสัมผัสจากใครบางคนอย่างแผ่วเบา
“เจ็บแล้วทำไมไม่บอก?” คงเพราะเห็นรอยแดงจากการกระทำของตัวเองอีกฝ่ายจึงถามอีกครั้ง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเขาหมดแรงที่จะตอบโต้กลับแล้วจริงๆ
นิ้วโป้งข้างซ้ายถูกส่งมาเช็ดน้ำตาให้อย่างเชื่องช้า เขามองอีกคนด้วยสายตาไม่เข้าใจ ไม่ว่าตอนไหนเขาก็ไม่สามารถล่วงรู้ความในใจของคีรติได้เลย
“ขอโทษนะ”
คำขอโทษมาพร้อมกับมือใหญ่ที่ยังกอบกุมใบหน้าเขาไว้อย่างทะนุถนอม
“...”
เขายังนิ่ง ประเมินสถานการณ์คร่าวๆด้วยความรู้สึกอยากหนีหายไปเสียที
“ภัทรช่วยพูดอะไรหน่อยได้ไหม?”
“...”
“...”
ความเงียบของภัทรยังเป็นคำตอบ นานกว่าที่เขาจะหาเสียงของตัวเองเจอ
“ภัทรอยากกลับ…”
“คืนนี้ภัทรต้องนอนนี่”
แต่สุดท้ายเขาก็สู้อะไรอีกฝ่ายไม่ได้เลยจริงๆ คนตัวเล็กถอนหายใจออกมา สบตากับคนที่ยังจับมือเขาอยู่ตลอด
“ผมขอโทษที่ใจร้อน” คีรติก้มหน้าลงยามที่พูด “ขอโทษที่ทำแบบนี้กับคุณด้วยเหมือนกัน ผมไม่ได้อยากทำให้คุณร้องไห้เลยจริงๆ”
“...”
“...”
“...”
“ผมหึงที่คุณไปกับไอ้หมอนั่น ทุกอย่างมันเลยทำให้ผมใจร้อนไปหน่อย”
เขาฟังเหตุผลที่อีกคนเอื้อนเอ่ย ไม่รู้ว่าจะเป็นข้อแก้ตัวไหม แต่สายตาอีกฝ่ายก็บอกได้ว่ามันคือเรื่องจริง คีรติมีแววตารู้สึกผิด น้ำเสียงที่พูดอ่อนลงถนัดตา
“ภัทร..ไม่เข้าใจ” เขายอมพูดออกไปตามตรง ไม่มีเหตุผลที่จะต้องยืนหยัดในศักดิ์ศรีเพราะเขารู้ดีว่าทั้งหมดจะทำให้ตัวเองเสียใจในภายหลัง
แบบที่เขากำลังเป็นอยู่ในตอนนี้
“แค่รู้ว่าผมเสียใจที่ไล่คุณไปแบบนั้นก็พอ”
“...”
“...”
“ไม่โกรธภัทรแล้วหรอ?” เสียงเขายังแหบแห้ง แทบไม่ได้ยินในตอนท้าย
“โกรธ...แต่คิดถึงภัทรมากกว่า”
“...”
“ตอนที่ไม่มีคุณผมไม่มีความสุขเลยจริงๆ”
ความจริงที่ได้รู้ทำเอาเขาพูดไม่ออก สมองพยายามเรียบเรียงเหตุการณ์แต่มันก็ตื้อไปเสียหมด เขาไม่รับรู้อะไรอีกนอกจากคำว่าคิดถึง และดูเหมือนหัวใจจะเต้นผิดจังหวะเข้าจนได้
“ไม่ร้องไห้แล้วนะ” มือใหญ่ส่งมาประคองใบหน้า “ผมจะไม่ทำอะไรบ้าๆอีก”
ภัทรเงียบ สักพักกว่าจะยอมถามเรื่องที่ค้างคาเอาไว้
“รับได้หรอที่ภัทรเป็นแบบนี้?”
คีรติอมยิ้ม ยักคิ้วขึ้นเล็กน้อยยามที่ตอบ “ถ้ารับไม่ได้ก็คงไม่ตามภัทรอยู่หลายรอบหรอกมั้ง”
“ภัทรไม่ได้น่ารัก” รอบนี้เขาแย้ง แต่อีกฝ่ายก็แก้เกมได้ทันควัน
“เพราะไม่ได้น่ารักเนี่ยแหละเลยชอบ”
“คุณไม่ชอบภัทรหรอก อย่าเสียเวลาเลยดีกว่า”
พรึบ!!
“อ๊ะ”
เมื่อรางบางไม่ยอมถอย คีรติเลยต้องรวบเอวเอาไว้ให้นั่งบนตักตัวเองแต่โดยดี มือใหญ่สวมกอดไว้ที่เอว ก่อนปลายคางจะเกยบนไหล่จนได้กลิ่นหอมจากเจ้าตัว
“ถ้าไม่ชอบจะยอมมานั่งกอดแบบนี้มั้ย?”
“คุณคี”
“ไม่มานั่งง้อแบบนี้ด้วย”
“แล้วทำไมไปกับคนอื่นล่ะครับ?”
สุดท้าย ประเด็นที่ภัทรยังค้างคาใจจึงถูกเอื้อนเอ่ยออกมา คนตัวเล็กกลืนน้ำลายอย่างย่างลำบาก เขาไม่ลืมหรอกว่าคีรติทำอะไรลงไปบ้างหลังจากที่ไม่มีตัวเอง
“ไปกับคนอื่น?”
“คุณพาผู้หญิงเข้าโรงแรม”
คีรติชะงัก ก่อนจะพูดเสียงอ่อยแล้วมองหน้าด้านข้างของเขาเพื่อง้อ
“ครับ” อีกฝ่ายเว้นช่วง “แต่ไม่ได้ทำอะไรแบบที่คุณคิด ก็บอกไปแล้วว่าผมคิดถึงแต่ภัทร คืนนั้นก็เมาหนักซึ่งผมก็ยอมรับจริงๆ แต่พอไปถึงผมก็ออกมาทันที...”
“...”
“...”
“โกหก” ภ้ทรกัดฟัน เขากลัวว่าอีกฝ่ายจะหลอกล่อจนตัวเองตายใจ
“ถ้าไม่เชื่อ ก็เช็กประวัติการจองโรงแรมและการโทรของผมก็ได้ครับ คืนนั้นผมกลับมาแล้วนั่งคุยกับเพื่อนทั้งคืน”
“...”
“ถ้าผมมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นจริงก็คงไม่มีเวลามาคุยโทรศัพท์หรอก...ใช่ไหม?”
คราวนี้เขาเป็นฝ่ายแพ้ คิดว่าคีรติคงมีหลักฐานมากพอไม่งั้นคงไม่กล้างัดมาสู้เขาถึงขนาดนี้ ภัทรเริ่มดิ้นออกจากอ้อมกอด แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมจนรู้สึกเหนื่อยใจ
“ถ้าเป็นแบบนั้น...มาเริ่มต้นใหม่กันได้ไหม?” จู่ๆ คีรติก็ขอร้องออกมา ถือวิสาสะกุมมือเขาแน่น “เป็นภัทรแบบนี้ และผมแบบนี้…”
“...”
“...”
“ถ้าภัทรตอบว่าไม่ล่ะ?” เขาหยั่งเชิง แต่ดูเหมือนว่าตัวเองประเมินอีกฝ่ายต่ำไปนิด
“ก็ลองดู”
สุดท้ายคีรติก็เป็นผู้คุมเกมทุกอย่างเอาไว้จนหมด
“ภัทรอยากไปอาบน้ำ” เมื่อไม่อยากให้คำตอบ เขาเลยอ้างที่จะหนีจากสถานการณ์ตรงหน้า รอบนี้คีรติยอมปล่อยแต่โดยดี แต่ก็ยังลุกขึ้นเดินตามเหตุเพราะไม่อยากให้เขาห่างจากสายตา
“คุณคี”
“อาบด้วยกันไหมล่ะ?” เจ้าตัวเอื้อนเอ่ยเมื่อกอดอกพิงกรอบประตู คีรติเดิมพันด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
และเขาก็รู้ว่าสุดท้ายตัวเองก็พ่ายแพ้ให้กับเจ้าของห้องที่ชอบเอาเปรียบอยู่เรื่อย
#คุณไม่ตรงปก
เขางุ่นง่านกับชุดตัวเองอยู่สักพักในห้องน้ำแสนโออ่า ก่อนที่จะมีใครบางคนเดินตามเข้ามา และภัทรก็รู้สึกแปลกๆให้กับสถานการณ์ของเราทั้งสอง เหมือนกับว่าตัวเองควรจะปฏิเสธออกไปให้เร็วกว่านี้
คีรติยืนซ้อนด้านหลัง เจ้าตัวในชุดคลุมอาบน้ำทำให้ภัทรต้องหอบหายใจหนัก สองมือใหญ่ค่อยๆไล้ไปตามลาดไหล่ เคลื่อนต่ำลงมายังต้นแขน ก่อนจะเลื่อนไปช่วยเขาแกะกระดุมเม็ดที่สามที่มันยังเกาะเกี่ยวชายเสื้อทั้งสองให้ติดกันแน่น เขามองตามจากภาพสะท้อนในกระจก มุมนี้ทำให้รู้สึกว่าตัวเองกำลังเชื้อเชิญอีกฝ่ายอย่างไม่ตั้งใจ
แผ่นอกบางสัมผัสกับอากาศที่เย็นจัด แต่ถึงอย่างนั้นก็มีมือของคนด้านหลังให้ความอบอุ่น ภัทรปล่อยให้เสื้อเชิ้ตของเขาร่วงหล่นตามแรงโน้มถ่วง เงยหน้าขึ้นครางฮรือเมื่อการเล้าโลมเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
คราวนี้มันอ่อนหวานเสียจนเขาแทบจะเสียการทรงตัว ร่างกายเอนไปซบกับคีรติที่ยืนซ้อน ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอแกร่งพร้อมกับมือที่เขี่ยจุดอ่อนไหวบนหน้าอกไปมา ก่อนที่มืออีกข้างจะเลื่อนลงต่ำ มันลูบไล้รอยสักของเขาอย่างเพลิดเพลินใจ
“ผมชอบตรงนี้” เสียงกระเส่ากระซิบข้างหู พร้อมกับกางเกงเขาที่เริ่มตกหล่นตามเสื้อสีดำ
ภัทรไม่กล้ามองภาพในกระจกเสียอย่างนั้นเมื่อร่างกายของตัวเองเปลือยเปล่า เขาใช้มือจับสะโพกคนด้านหลังเพื่อพยุงตัว ก่อนที่จะพบว่าชุดคลุมอาบน้ำสีขาวของคนตัวสูงค่อยๆ ถูกปลดออก
มือใหญ่จับคางเขาให้หันมารับจูบ คราวนี้คีรติผ่อนปรนจังหวะอย่างเชื่องช้า ยอมให้เขาเป็นฝ่ายคุมเกมบ้างแต่เจ้าตัวก็ไม่อนุญาตให้ทำตามใจทั้งหมด ร่างกายเล็กถูกพลิกมาเผชิญหน้า จนในที่สุดต้องพิงหลังไว้กับเคาน์เตอร์หินอ่อน รองรับการกระทบกันจากส่วนล่างของเราที่ยังเสียดสีอยู่ตลอด
“อ๊ะ”
อีกคนอุ้มเขาวางลงในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ มันเพียงพอต่อการรองรับร่างกายของเราทั้งคู่ สายน้ำอุ่นค่อยๆทำให้ภัทรรู้สึกดีขึ้นอย่างเท่าตัว แต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีอารมณ์คงค้างจากส่วนล่างที่ยังแข็งตึง
“อ่า คุณคี”
คีรตินั่งซ้อนด้านหลัง ใช้มือเข้าช่วยเขาในการเข้าถึงเส้นชัยเสียก่อน มือเล็กกำไว้ยังต้นขาอีกคนแน่น ระบายอารมณ์ไปกับสีหน้าและเสียงร้องที่ยอมปล่อยออกมา
“อาา อ๊ะ”
คงเพราะว่าเขาห่างหายจากกิจกรรมเหล่านี้ไปเสียนาน ทุกอย่างเลยดูรวดเร็วจนภัทรขัดเขิน ตัวเขากระตุกอยู่สองสามครั้ง หมดแรงจนต้องเข้าซบกับอกแกร่งอย่างลืมตัว
ไม่ทันได้ให้ร่างกายได้ปรับตัว คีรติก็ใช้นิ้วเข้าสำรวจช่องทางด้านล่าง ภัทรจิกเล็บเข้ากับแผ่นหลังกว้าง ก่อนที่จะค่อยๆ ขยับตัวตอบรับเล็กน้อย
“อืมม”
มือเล็กเข้าช่วยคีรติบ้างในตอนที่อีกคนกำลังเล้าโลมตนเองอยู่ เขาเงยหน้าขึ้น มองเห็นแววตาที่จ้องมาเต็มไปด้วยความต้องการ เขามอบจูบให้คนตัวสูงอีกครั้ง ก่อนที่จะโดนบังคับให้ลุกขึ้นนั่งทาบทับส่วนนั้นอย่างเบามือ
เสียงครางของเราสองคนคลอเคล้ากันอยู่ตลอด ตัวเขาเอนไหวไปพร้อมกับจังหวะของคีรติ บทรักคราวนี้มันต่างไปจากเคย ทั้งนุ่มนวล อ่อนโยน และปลอบประโลมมากกว่าใจคิด เขาตอบรับส่วนล่างกลับไปแบบที่ชอบทำ เรียกเสียงร้องครางจากปากเจ้าของห้องดังแผ่ว ใบหน้าคมคายเงยขึ้น เสยผมไปด้านหลังก่อนจะรัวจังหวะเข้าหาหลายต่อหลายรอบ
“อ่าส์”
จนเขาแทบจะลืมเรื่องราวก่อนหน้านี้ไปจนหมด
#คุณไม่ตรงปก
เสียงทักทายดังขึ้นแต่เช้าที่เขาก้าวเข้ามาที่บริษัท พนักงานหลายคนคุ้นชินกับการที่เห็นหัวหน้าคนใหม่เข้ามาทำงานแต่เช้าตรู่ ภัทรก้มหัวให้เล็กน้อยตามมารยาท ก่อนจะรีบเดินไปห้องทำงานของตัวเอง
ดูเหมือนวันนี้จะไม่ใช่เช้าวันใหม่ที่แสนสดใสแบบที่เขาคาดคิด เขารู้สึกง่วงเล็กน้อยเมื่อนั่งลงที่เก้าอี้ ดูเหมือนอาการเหนื่อยสะสมของคืนวานจะเข้าเล่นงานเขาซะแล้ว
“สวัสดีค่ะคุณภัทร”
เสียงใครบางคนดังขึ้นที่หน้าประตู ภัทรไม่ได้เงยมองจนกว่าจะมีกาแฟหนึ่งแก้ววางไว้ให้ตรงหน้า
พร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่ที่วางเอาไว้ข้างกัน
“มีคนฝากมาให้ค่ะ”
เขาทำหน้าครุ่นคิดหลังจากสาวิตรีเดินออกจากห้อง หยิบช่อดอกกุหลาบสีสวยสดขึ้นมอง ก่อนจะเห็นการ์ดใบเล็กที่มีข้อความกำกับไว้
เป็นข้อความของใครบางคนที่อ้อนวอนขอให้เราเริ่มต้นใหม่
และดูเหมือนอีกฝ่ายจะเริ่มได้ไม่เลวเลยทีเดียว
‘คิดถึงภัทร
คีรติ’
#คุณไม่ตรงปก
แต่งดราม่าไม่เก่ง เอาเป็นว่าต่อจากนี้รอดูว่าน้องเขาจะเล่นไม้ไหนอีกแล้วกันเนาะ
ปล.จากที่หลายคนถามเข้ามา นิยายเรื่องนี้จะรวมเล่มกับสำนักพิมพ์เฮอร์มิทนะคะ
ขอบคุณที่ให้ความสนใจกันมาโดยตลอดเลยค่ะ
ปล.ปล.คุณไม่ตรงปกยังไม่ใกล้จบเร็วๆนี้ค่ะ มีอีกหลายตอนเหมือนกัน
ช่วยรอกันอีกนิดนึงนะคะ ไม่หายไปนานเหมือนเดิมแล้ว
แงง5555 ;-;
110919
before30october
-
:pig4:
o13
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้แม่เจ้า
-
สงสารภัทรตอนคุณคีใจร้ายยยยยย
รอดูต่อไปว่าจะเล่นแง่อะไรกันอีกรึเปล่า
เจ้าแผนการกันทั้งคู่ :katai1:
-
แรงทั้งคู่ เดือดมากจ้า ชอบๆๆ ไม่มีใครยอมใคร ดีจริงๆๆๆๆ
-
ร้องไห้ตามภัทรเลยค่ะ ฮืออออ น้องน้อยใจแล้วคุณคี ดีนะที่เปลี่ยนมาง้อได้ :hao7: ภัทรเอาคืเลยลูกกกก
-
ช็อคมาก!!! อัพติดต่อกัน นึกว่าตาฝาดไป :mew1:
คุณคีอ่อนโยนจนใจเหลวเป้วไปหมดแล้วววว :o8: :o8:
-
ทีนี้ก็ถึงเวลาเอาคืนของภัทรแล้วใช่ไหมคะ ให้คุณคีง้อนานๆเลย โทษฐานแกล้งน้อง//ต่อจากนี้คงหวานจนมดขึ้นแน่เลย :hao3:
-
ทีใคุณคีที่อยากเล่นงานให้น้องร้องไห้ 555555555555555
-
:pig4:
-
ทีใครทีมันละกันนคิคิ :hao3: :hao3: :hao3:
-
รอดไปหนึ่งข้อหานะคุณคี :hao3:
-
โอ้ยยย ชอบๆๆๆๆทั้งคู่เลย แซ่บมากกกกก :hao5:
-
:z3:
-
รอๆ
-
ปรับความเข้าใจกันใหม่ เริ่มต้นกันใหม่ก็ดีแล้ว
-
ดีใจอ่าาา. เค้าจะดีกันแล้วเนอะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :mew3: :mew3:
-
เล่นไปเล่นมาเดะก้อเป็นเรื่อง
-
ไม่มีใครยอมใครเลยยย แซ่บกันจริงๆ
-
:ling1: ดีกันนนแล้วว คุณคีย์ โอยยยยย
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 21 : เด็กดี
_________
ทุกเช้าบนโต๊ะทำงานจะมีช่อดอกไม้วางไว้ช่อหนึ่ง พร้อมกับถ้อยคำหวานที่แนบมากับการ์ดใบเล็ก
ลงชื่อบ่งบอกว่าเป็นเจ้าของเดิมที่ส่งมา
‘คีรติ’
ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ข่าวคราวของเขาตลอดแม้เราจะไม่ได้เจอหน้า อาจเพราะเขามัวแต่ยุ่งกับงาน หมกตัวอยู่แต่ในห้องและสะสางมันจนแทบไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่น
คีรติกำลังเริ่มต้นใหม่แบบที่พูดเอาไว้ก่อนหน้า สำหรับภัทรแล้วมันไม่ใช่เรื่องง่าย เมื่อนึกไปถึงเรื่องที่เราทั้งคู่เคยผ่านมาด้วยกัน ทั้งเรื่องดี เรื่องแย่ เรื่องที่เขาอยากย้อนกลับไปแก้ไข
แต่สุดท้ายแล้วภัทรไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้
ไม่มีใครทำได้
อีกฝ่ายก็เช่นกัน
ภัทรแค่ต้องปล่อยให้เวลาทำหน้าที่ของมัน พิสูจน์ความจริงใจของเราทั้งคู่ว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องโกหก เขาอยากจะกลับไปเป็นคนเดิม คนที่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้โดยไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ มาบังคับ
ถึงแม้จะไม่ได้ดีพร้อม แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นคนอื่น
คนที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร
ถ้าคีรติรับได้ ความสัมพันธ์นี้คงสานต่อไปจนถึงวันที่เขาคาดฝันเอาไว้
แต่ถ้าไม่
ภัทรก็จะทำใจยอมรับในสิ่งที่เกิด
แบบนั้น
คงเป็นหนทางที่ดีที่สุด
RRRR!!
เสียงโทรศัพท์ประจำตำแหน่งดังลั่น เขาเอื้อมมือไปรับ ก่อนที่เลขาหน้าห้องจะเอ่ยบอกถึงสาเหตุที่ขัดจังหวะ
(มีสายตรงหาคุณภัทรค่ะ สะดวกรับไหมคะ?)
“จากใครครับ?”
(เขาบอกว่าเจ้าของดอกกุหลาบค่ะ)
ร่างโปร่งชะงักนิ่ง เป็นคำตอบที่เขารู้ได้ทันทีเพราะมีแค่เพียงคนเดียวที่ทำแบบนั้น
“ครับ โอนสายมาเลย”
เสียงสัญญาณลากยาวเป็นจังหวะ ต่อจากนั้นทุกอย่างก็เงียบสนิท
(สวัสดีครับ)
ก่อนปลายสายจะกล่าวทักทายด้วยเสียงที่คุ้นเคย
“ครับ”
ภัทรเอนกายไปกับเบาะ นิ้วมือรัวเป็นจังหวะบนโต๊ะเมื่อพบว่าใจตัวเองเต้นแรงมากกว่าปกติ
(ครับ)
เสียงที่ส่งมาฟังดูอารมณ์ดีอย่างน่าประหลาด เขาอมยิ้มพร้อมกับสบถเบาๆต่อจากนั้น ไม่ยอมตอบรับอะไรกลับเพราะอยากรู้ว่าอีกคนจะมาไม้ไหน
(ผมโทรมารบกวนคุณไหม?) เจ้าตัวมีคำถาม ภัทรเลยตอบอย่างอ้อยอิ่ง
“...ถ้ารบกวน...ภัทรคงไม่รับหรอกมั้งครับ”
(นั่นสินะ) อีกฝ่ายหัวเราะก่อนจะเงียบไปอีก
“คุณยังไม่ยอมบอกเลยนะครับว่าเป็นใคร”
(บอกไปแล้วนี่)
“ครับ?”
(ว่าคนที่เป็นเจ้าของดอกกุหลาบ)
“ขอโทษด้วยนะครับ พอดีว่ามีคนส่งมาให้หลายคน ภัทรไม่ทราบว่าเป็นคนไหนจริงๆ”
การลองเชิงดำเนินต่อไปโดยที่ฝ่ายลองใจถึงกับต้องยกยิ้ม อันที่จริงดอกกุหลาบก็มีแค่ช่อเดียวนั่นแหละ แต่เขาก็อยากปั่นหัวกลัวว่าอีกคนจะได้ใจ
เจ้าตัวคล้ายกับกำลังครุ่นคิด ก่อนจะตอบกลับมาจนทำให้ภัทรยกยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม
(ถ้าภัทรจำได้ จะมีคนนึงที่บอกว่าเขาชอบผีเสื้อ)
“...”
(และเขาคิดว่าผีเสื้อควรคู่กับดอกไม้)
“...”
(ภัทรจำไม่ได้จริงๆหรอ?)
“แย่เลยแฮะ ภัทรขี้ลืมด้วยสิ”
เกมนี้ดำเนินต่อไปโดยที่เราต่างงัดท่าไม้ตายเข้าสู้ เขาฮุกหมัดซ้าย อีกฝ่ายก็ฮุกหมัดขวา ไม่มีคนที่จะยอมแพ้เสียก่อนเมื่อเราทั้งสองต่างก็สนุกที่ได้ผลัดกันรุกผลัดกันรับแบบนี้
(แย่จริงๆด้วย)
“...”
(เพราะต่อให้บอกว่าเป็นคนที่อาบน้ำกับภัทรเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ภัทรก็คงจะลืมไปแล้วจริงๆ)
ริมฝีปากบางเม้มแน่น ดูเหมือนครั้งนี้ปลายสายจะยั่วยวนโดยเน้นแต่ละคำอย่างจงใจ
(ลืมแม้กระทั่งว่าเราอยู่ในนั้นนานแค่ไหน...)
และยั่วยวนโดยการใช้น้ำเสียงแหบพร่า
(...และนานแบบไหน)
“คุณคี”
(ครับ) เสียงหัวเราะดังแทรกเมื่อภัทรเผลอเอ่ยชื่ออีกคนออกไป (จำกันได้แล้วหรอ?)
เขาสามารถคาดเดาได้ว่าสีหน้าเจ้าตัวจะเป็นอย่างไร คีรติคงจะชอบใจไม่น้อยที่เห็นเขาเสียท่า ยิ่งเป็นการเสียท่าเมื่องัดไม้ตายทุกอย่างมาสู้ด้วยแล้ว เชื่อเถอะว่าคนตัวสูงต้องมีอาการชอบอกชอบใจเป็นอย่างมาก
“มีธุระอะไรหรือเปล่าครับถึงได้โทรมาหาภัทร?”
คนแพ้บ่ายเบี่ยงประเด็น ไม่อยากรื้อฟื้นถึงคราวที่ตัวเองตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
(ไม่มีธุระโทรมาไม่ได้หรอครับ?) คีรติลองเชิงอีกครั้ง
และมีหรือที่คนอย่างเขาคิดจะวางมือ
“ได้ครับ แต่ภัทรไม่อยากคุย นี่มันเวลาง—”
(แค่คิดถึงภัทร โทรมาไม่ได้เลยจริงๆหรอ?)
คีรติเอ่ยขัดแม้จะยังไม่จบประโยค และคำว่าคิดถึงที่มันมาพร้อมกับน้ำเสียงดูจะมีความหมายมากกว่าที่เขียนลงในการ์ดซะอีก
ทำไมนะ
ทำไมเขาถึงได้ไม่ชินกับมันสักที
“อย่ามาปากหวานแถวนี้นะครับ”
(ปากหวานกับแค่ภัทรหรอก)
“เจ้าเล่ห์”
(ก็เจ้าเล่ห์กับภัทรแค่คนเดียวเหมือนกัน)
“คุณคี” เมื่อต่อล้อต่อเถียงไม่ได้ ชื่ออีกฝ่ายจึงถูกพูดขึ้นเพื่อขัดจังหวะ แต่ดูเหมือนครั้งนี้มันจะไม่ได้ผล เมื่อคีรติเอื้อนเอ่ยต่อจากนั้นถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของการโทรหา
(เย็นนี้ผมไปรับนะครับ หวังว่าภัทรจะไม่ปฏิเสธ)
“เดี๋ยวสิครับ ภัทรยังไม่ได้ตกลงเลย”
(ถึงว่างก็จะไม่ยอมตกลงหรอครับ?)
เป็นดังที่ภัทรคิด คีรติรู้ความเคลื่อนไหวของเขาทุกอย่าง รู้แม้กระทั่งว่าตารางงานวันนี้ไม่ได้แน่นแบบวันอื่นที่เคยเป็นถึงได้เลือกที่จะเอ่ยชักชวนออกมา และคีรติก็มั่นใจเสียด้วยว่าเขาจะไม่ปฏิเสธ
จากแผนการและถ้อยคำที่เตรียมเอาไว้ทั้งหมด
“คุณคีร้ายกว่าที่ภัทรคิดไว้อีกนะครับ”
(ภัทรก็ร้ายกว่าที่ผมคิดไว้เหมือนกัน)
คราวนี้ภัทรเป็นฝ่ายหัวเราะ เขาหมุนเก้าอี้กลับมาดังเดิม มือควงปากกาเอาไว้แล้วตะโกนเรียกเลขาที่อยู่หน้าห้องโดยตั้งใจให้อีกฝ่ายนั้นได้ยินการสนทนาทั้งหมด
“งั้นก็ขอโทษด้วยนะครับ”
(...)
เจ้านายหันไปพูดกับหญิงสาวที่เปิดประตูเข้ามา เป็นคำสั่งที่บ่งบอกว่าเย็นวันนี้เขาจะไม่ว่างㅡ ต่างจากที่คีรติคาดเดาเอาไว้
“พี่สาครับ ช่วยนัดฝ่ายออกแบบเข้าพบภัทรตอนบ่ายสามที่ห้องประชุมใหญ่ด้วยครับ”
“ได้ค่ะ”
ก่อนภัทรจะหันไปพูดกับปลายสายด้วยความหมายที่ตั้งใจจะบอกออกไป
“...เย็นนี้ภัทรอาจจะไม่ว่างซะแล้วสิ”
ว่า‘ภัทรร้ายได้มากกว่าที่คุณคิดเอาไว้อีก’
#คุณไม่ตรงปก
ภัทรมั่นใจว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด แค่เลื่อนวันนัดพบจากเดิมที่จะช้าลงให้มันเร็วขึ้นเพียงเท่านั้น ทั้งหมดเป็นแค่การวางแผนงานและรายละเอียดทั่วไปถึงสิ่งที่เราจะดำเนินการต่อจากนี้ ก่อนที่จะประชุมใหญ่อีกทีในอาทิตย์หน้า
ภัทรคิดว่าตัวเองไม่ผิดหรอก
ไม่ผิดที่เรียกประชุมกะทันหัน
ไม่ผิดที่ไม่ได้ตอบรับนัดใครสักคน
รวมถึงไม่ผิดที่คนๆ นั้นยังยืนกรานที่จะรอให้เขาเสร็จสิ้นธุระที่มันกะทันหันแบบนี้
ถึงภัทรจะคิดว่าตัวเองไม่ผิด
แต่ทำไมเขาถึงได้กระวนกระวายใจเมื่อรู้ว่ามีใครบางคนมานั่งรอตัวเองเป็นเวลาหลายชั่วโมงตั้งแต่ที่เริ่มประชุม
ข่าวคราวจากสาวิตรีทำให้คนตัวเล็กเริ่มอยู่ไม่สุข เลขาส่วนตัวบ่งบอกว่าคีรติกำลังรออยู่ที่ห้องรับแขก เขาไม่ทราบว่าอีกฝ่ายมาตอนไหน เมื่อรู้อีกทีงานของเขาก็เริ่มเร่งด่วนขึ้นเสียจนไม่สามารถละจากได้เสียแล้ว
คนที่รอส่งข้อความสั้นๆผ่านหญิงสาว เนื้อความบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวไม่ยอมแพ้ง่ายๆต่อการทดสอบในครั้งนี้ แต่ละวินาทีในห้องประชุมช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเมื่อภัทรไม่สามารถโฟกัสกับงานตรงหน้าได้อีก เขารู้ว่านั่นเป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดเมื่อทุกอย่างเป็นความรับผิดชอบของตัวเอง
แต่ทำยังไงได้
ในเมื่อเรื่องหัวใจก็สำคัญไม่แพ้เรื่องงานเลยสักนิดนี่นา
จนกว่าที่เนื้อหาที่เราร่วมคิดจะสิ้นสุดลง ภัทรก็รีบลุกขึ้นแล้วก้าวเดินออกมาอย่างเร็วไว ดูเหมือนทุกอย่างจะไม่ทันใจไปเสียหมดเมื่อคนใจร้อนต้องการจะไปถึงที่หมายที่มีใครคอยอยู่
แอ๊ด!
เสียงเปิดประตูทำให้ร่างสูงที่นั่งบนโซฟาหันมามอง ดวงตาเรียวรีพินิจพิจารณาเล็กน้อย เขามองเห็นความเหนื่อยอ่อนที่ปกติอีกคนไม่เคยมี
“ทำไมไม่บอกก่อนว่าจะมารอภัทร”
“ก็ผมพูดแล้วนี่ว่าจะมารับ”
“...”
“โกรธกันหรอไง?”
คีรติเดินเข้ามาใกล้ สองมือล้วงไว้ยังกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง สถานการณ์ของเราดูเหมือนจะไม่ลงเอยกันเสียที
“ไม่เอาน่า...” มือใหญ่จับแขนเขาเบาๆแล้วบังคับให้หันมา เสียงถอนหายใจดังขึ้น ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะก้มลงอยู่ในระดับเดียวกัน “ผมตั้งใจมารอเลยนะ”
ริมฝีปากบางเม้มแน่น เหลือบมองนาฬิกาพบว่าตอนนี้น่าจะเข้าชั่วโมงที่สี่ที่คีรติเฝ้ารอตัวเองอยู่
ตั้งสี่ชั่วโมง
ไม่ใช่น้อยๆเลยด้วย
“ภัทร”
“ครับ”
“รีบไปกันเถอะเดี๋ยวจะไม่ทันเอา”
เพราะไม่อยากเป็นคนใจร้ายภัทรเลยยอมตามไปแต่โดยดี เราลงลิฟต์มายังลานจอดรถขนาดใหญ่ สังเกตได้ว่าตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดมิดเมื่อพระอาทิตย์ตก มีแสงจากตึกสูงเข้าแทนที่ นั่นทำให้เขาถอนหายใจออกมาอีกรอบ
การจราจรยามสองทุ่มไม่ได้สะดวกแบบที่คีรติคิดเอาไว้ บนถนนยังมีรถรามากมายแน่นขนัด เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูอีกครั้ง ก่อนที่จะพบว่าเหลือเวลาอีกไม่มากที่เราต้องถึงจุดหมายให้ทันท่วงที ดูเหมือนจะเป็นเพราะอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นทำให้รถระบายตัวไม่ดีนัก เมื่อผ่านละแวกนั้นมาได้เขาก็รีบขับออกมาโดยมีความเร็วสูงสุดที่กฎหมายอนุญาตให้ใช้บนท้องถนน
ห้างชื่อดังกลางเมืองคือปลายทางของเราทั้งสอง ภัทรดูจะแปลกใจเล็กน้อยที่เขาพามายังที่นี่ แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ถามอะไรจนกว่าที่จะเข้ามานั่งยังร้านอาหารแห่งหนึ่งที่เขาตัดสินใจให้อีกฝ่ายเป็นคนเลือก
“รู้ใช่ไหมว่าตามแผนแล้วมันไม่ใช่แบบนี้” เขาเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาเสียก่อน ร่างโปร่งเงยมองแม้ในมือจะยังพลิกหน้าเมนูไปมา
“แต่แบบนี้ก็ไม่ได้แย่นี่ครับ”
“ถ้าภัทรชอบผมก็โอเค”
ที่จริงแล้วเขาตั้งใจจะพาอีกฝ่ายไปยังร้านอาหารประจำที่เคยทาน แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะไม่เป็นใจ เพราะงานของภัทรทำให้ล่วงเลยเวลาการจองเอาไว้เสียนาน เขาเลยต้องยกเลิกแล้วพามาทานอาหารที่ห้างเสียแทน
“กะว่าจะมาเดินเล่นกับภัทรซักหน่อย”
ดวงตากลมโตฉายแววแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“เสียดายที่ไม่ค่อยมีเวลา”
“เดินเล่น?”
“ครับ”
เจ้าตัวหัวเราะ ใช้มือจับหลอดยามดูดน้ำในแก้วที่ถูกพนักงานวางไว้ก่อน แล้วตอบกลับพร้อมกับจ้องตาอยู่ตลอด
“แบบนี้ภัทรจะหลอกใช้เงินคุณเลยคอยดู”
“ตามใจภัทรสิ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
“รวยจริงเลยนะ”
“แค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก”
ดูเหมือนรอยยิ้มที่มีจะกว้างกว่าเดิมเมื่อภัทรรู้สึกถูกใจ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มนี้จากคนตรงหน้า เป็นรอยยิ้มที่บ่งบอกว่าเจ้าของมันกำลังมีความสุขจากการพูดคุยที่เกิด
ไม่ใช่ความสุขที่พยายามสร้างขึ้นและหลอกตัวเองแบบที่เป็นมา
ดวงตากลมโตหยีลงเป็นเส้นโค้ง ก่อนที่พนักงานจะเข้ามาขัดจังหวะและรับออเดอร์ง่ายๆ เขาบอกอีกฝ่ายว่าเรามีโปรแกรมที่จะทำกันต่อ การรับประทานอาหารจึงผ่านไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับความสงสัยที่ส่งมาเพื่อถามว่าเขาจะพาไปที่ไหน
“หืม?”
ภัทรหันมามองเมื่อคำตอบคือโรงหนัง อาจเพราะเป็นรอบสุดท้ายที่มีการฉายเลยทำให้มีผู้คนแค่ประปรายบริเวณนี้ อีกฝ่ายมองมาอย่างมีคำถาม ก่อนที่เขาจะอมยิ้มแล้วรั้งข้อมือให้คนอายุน้อยกว่าเดิมตามหลัง
“จะดูหนังจริงๆหรอครับ?”
“ทำไมล่ะ?”
เสียงเจ้าพนักงานเอ่ยขัดเขาจึงต้องหันไปจัดการการจองต่อ เราพูดคุยกันอยู่ไม่นาน บัตรสองใบก็ถูกส่งให้ต่อจากนั้น
“ภัทรไม่คิดว่าเราจะมาดูหนังเฉยๆ”
คนตัวสูงยักไหล่ เดินเข้าไปซื้อขนมขบเคี้ยวเพื่อเอาใจคนด้านข้าง คีรติสอบถามอยู่หลายครั้งเพราะไม่ชำนาญนักในการทำอะไรแบบนี้ ปกติเขาแทบไม่ได้ดูหนังเลยด้วยซ้ำ ต้องพูดว่าไม่ใช่กิจกรรมที่มักจะทำเลยดีกว่า ครั้งล่าสุดที่เคยมาก็นานจนจำไม่ได้ แต่ทั้งหมดที่ทำลงไปก็เพราะใครบางคนที่อยู่ด้วยกัน
ใครคนนั้น
ที่เขาอยากจะลองใช้เวลาร่วมกันไปเรื่อยๆ
เราเดินเข้ามาด้านในเมื่อใกล้จะถึงเวลาฉาย ที่นั่งที่ให้เลขาเขาจองเอาไว้คือที่นั่งด้านบนสุด เป็นที่นั่งโซฟาขนาดกว้างพอเหมาะให้คนสองคนนั่งได้อย่างสบายและมีความเป็นส่วนตัวแยกออกจากที่นั่งบริเวณอื่น
ภัทรหันมองเขาอีกครั้ง ในความมืดเห็นว่าดวงตาคู่นั้นมีประกายวาววับคล้ายกับดวงดาวมากมายที่แข่งกันฉายแสง
“มีอะไรรึเปล่า?”
เขาถามกลับ กลัวว่าอีกคนจะมีปัญหากับการดูหนังของเราในครั้งนี้
“...”
“...”
“ขอบคุณนะครับ”
รอยยิ้มหวานถูกส่งให้อีกครั้ง คราวนี้คนได้รับชะงักนิ่งเพราะมันส่งผลต่อหัวใจอย่างหนักแบบที่ไม่บ่อยนักจะเป็นแบบนี้ คีรติจ้องมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของภัทรเอาไว้ตลอด มองเห็นว่าอีกคนก็ดูจะชอบไม่น้อยที่สุดท้ายโปรแกรมของเขาจบลงด้วยการดูหนังแบบที่ไม่ได้คิดเอาไว้
เรารับชมภาพยนตร์สักเรื่องด้วยกัน
พร้อมกับเสียงหัวเราะที่คลอเคล้าไปกับเนื้อหา
เวลาล่วงผ่านไปจนระหว่างทาง ศีรษะของร่างบางก็เอนซบเข้าที่ไหล่ ภัทรขยับมันไปมาสองสามรอบก่อนจะหันมามองด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม
เป็นสายตาออดอ้อน
แบบที่เขาก็ไม่เคยได้รับมันมาก่อนจากอีกฝ่าย
มือเล็กเอื้อมมาจับมือเขาไว้ ค่อยๆประสานมันให้แน่นกว่าครั้งไหนที่เคยได้สัมผัส อุณหภูมิอุ่นร้อนที่ส่งผ่านทำให้ใจสองดวงเต้นประสานเป็นจังหวะเดียวกัน ก่อนที่ภัทรจะกดจูบลงบนต้นแขน
เป็นคำขอบคุณที่แสนหวานยิ่งกว่าหนังรักที่ปรากฏบนหน้าจอ
#คุณไม่ตรงปก
เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าที่รถยนต์จอดลงหน้าคอนโดสูง เขาจำได้ว่าไม่ใช่ที่เดิมที่เคยมาส่งอยู่เป็นประจำ ที่นี่ดูหรูหรากว่ามากและเท่าที่คิดไว้ก็น่าจะเป็นที่อยู่ที่อีกฝ่ายพักอาศัยก่อนจะมาเจอเขา
คีรติไม่ถามอะไรแต่ก็เก็บความสงสัยของตัวเองเอาไว้ ไม่อยากเซ้าซี้ถ้าภัทรไม่ได้ต้องการจะบอก ภัทรเป็นแบบนี้เสมอ ถ้าเมื่อไหร่ที่เริ่มเปิดใจจะยอมเป็นฝ่ายอ่อนข้อให้เสียเอง
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ” คนที่นั่งด้านข้างเอื้อนเอ่ย ก่อนที่จะปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยจนมันดังแกรก “แล้วก็ขับรถกลับดีๆด้วยล่ะ”
“เดี๋ยวสิ” เขารั้งไว้ด้วยคำพูด มือข้างหนึ่งพาดไว้ยังพวงมาลัยสีดำขลับ
“...” อีกคนเฝ้ารอ แต่นานเข้าก็ยังไม่มีการตอบรับดังที่เรียก
“หวังว่าภัทรจะชอบเดทครั้งที่สองของเรานะ” คีรติเว้นช่วง “เอาไว้พรุ่งนี้ผมโทรไป”
“ใครอนุญาตให้คุณโทรมากัน”
เสียงหัวเราะดังคลอเคล้า มือใหญ่เลื่อนไปลูบแก้มใสแผ่วเบาตามอำเภอใจ ภัทรไม่ได้ปัดออก ยอมนั่งนิ่งให้อีกคนใช้นิ้วโป้งไล้ไปมาอยู่แบบนั้น
“ใจอ่อนหน่อยได้ไหม”
คราวนี้คนตัวสูงใช้น้ำเสียงหวาน ก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วจดจ้องเพื่อออดอ้อนเอาใจ เป็นอีกครั้งที่คีรติเล่นกับหัวใจเขามากไปจนมันแทบจะละลายจนกองจรดพื้น และอีกฝ่ายคงไม่รู้หรอกว่าภัทรแทบจะยอมทุกอย่างแล้วตอนนี้
ยอมเพราะเห็นคนรอ
เห็นคนง้อ
และเห็นคนช่างเอาใจ
ยอมที่จะขยับเข้าไปใกล้ แล้วจรดริมฝีปากบางเอาไว้ข้างแก้ม
“ใจอ่อนแน่นอนครับ”
“...”
“ถ้าคุณคีเป็นเด็กดีของภัทรแบบนี้ไปเรื่อยๆ”
#คุณไม่ตรงปก
200919
before30october
-
สองคนนี้สามารถใช้คำว่าเด็กดีแทนตัวกันได้จริงๆหรอคะ 5555555 เป็นเด็กดีที่น่ากลัวมากอะ การจีบแบบวัยทำงานนี่ัมัน...ใจเหลวใจละลายรุนแรงจริงๆ
-
ฟิน~
-
:really2: :really2: :really2:
-
สรุปใครร้ายกว่ากัน อิอิอิ
-
ยั่กเป็นเด็กดีบ้างจังงงงงงง แงงง :o8: เขิน
-
น้องภัทรคนเร่าร้อนหายไปแล้ววววว มีแต่น้องน้อยน่ารักกกกกกกก :ling2:
-
อยากได้คุณคี :z1:
-
ไม่ใช่ใจภัทรที่เหลว แต่ใจคนอ่านระเหิดลอยไปหาคุณคีแล้วว
โอ๊ยหวานน :o8: :o8: :o8: :o8:
-
เด็กดีของภัทรรร :3123:
-
เด็กดีจ้าาาาาาาาาา :hao6:
-
อยากได้คุณคีเวอร์ชั่นนี้อะ
-
เดทเบาๆ แต่ใจสั่นมากเด้อ :o8:
-
:mew1: :mew1:
-
โหดกันจิงๆ
-
หวานสุด
-
สองคนนี้เค้าทันกันจริงๆ o13
-
เด็กดีจ้าาาาาาา น้องว่าดีพี่ก็ว่าดี
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
:pig4: :pig4:
-
:z10:
ต้องเป็นเด็กดีนะคะคุณคี
-
เด็กดีๆๆ :o8: :o8:
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 22 : กำลังใจ
_________
ภัทรคงต้องยอมรับว่าการออกไปกับคีรติทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาก ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรพิเศษเลยด้วยซ้ำ มีเพียงการกินข้าวและดูหนังที่เราได้ใช้เวลาร่วมกันสองต่อสอง
ร่างเล็กทิ้งตัวลงยังโซฟากลางห้องโถง เปิดโทรทัศน์ไว้แก้เหงาก่อนจะเคาะนิ้วไปตามจังหวะที่ใจนึกคิด ในเวลาแบบนี้มีสิ่งที่สำคัญกับเขาอยู่ไม่กี่อย่าง เรื่องของบิดาที่ต้องสอบถามเพื่อหาวันว่างให้ตรงกัน เรื่องงานของวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึง และสุดท้าย
เรื่องของคีรติที่เพิ่มเข้ามาอีกหนึ่ง
และดูเหมือนมันจะเลื่อนขึ้นมาเป็นอันดับที่ต้องพิจารณาก่อนด้วยเวลาอันรวดเร็ว
ถึงแม้จะเป็นแบบนั้นแต่เขาก็เลือกที่จะจัดการเรื่องของบิดาเป็นสิ่งแรก ภัทรตรวจสอบตารางงานของเขาในโทรศัพท์มือถือ กล่องข้อความและโน้ตที่ถูกปักไว้ต่างซ้อนกันจนยุ่งเหยิง แถมตัวหนังสือแน่นเอี๊ยดก็ทำให้รู้ว่าหลังจากนี้เขาคงจะยุ่งไม่น้อย มือเรียวพัลวันกับหน้าจออยู่สักพักก่อนจะส่งสรุปแบบคร่าวๆไปให้เลขาส่วนตัวของบิดาในเวลานี้ รู้ดีว่าค่อนข้างจะเสียมารยาทกับพี่หน่อยเพราะเป็นเวลาพักผ่อน แต่อีกฝ่ายคงไม่ถือสาอะไรเพราะบ่อยครั้งที่เราจะคุยงานกันจนดึก
ภัทรแทบไม่คิดว่าแผนการที่แกล้งคีรติก่อนหน้าจะส่งผลถึงตัวเองไม่น้อย ตารางงานของเขาอัดแน่นกันขึ้นอีกหลังจากการเจรจาในห้องประชุม ดูเหมือนว่าพรุ่งนี้เขาต้องทำสรุปไปให้แผนกอื่นๆ รวมถึงผู้ใหญ่ที่ดูแลให้รับทราบถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่เช้า ร่างโปร่งถอนหายใจออกมา ร่ายแผนงานคร่าวๆในเวลาที่ตัวเองไม่มีผู้ช่วยอย่างพี่สาคอยอยู่เคียงข้าง ถึงแม้จะเคยทำงานเป็นเลขามาบ้างแต่ภัทรก็รู้สึกว่าตำแหน่งนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด
รายการยาวเหยียดถูกบันทึกลงในคอมพิวเตอร์เครื่องเล็ก ปากกาลูกลื่นหมุนควงในมือเมื่อเจ้าตัวกำลังใช้ความคิด ภัทรเพิ่มหัวข้อลงไปอีกสองสามบรรทัดก่อนที่เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์จะดังขัด
เป็นแจ้งเตือนที่บ่งบอกว่ามีข้อความส่งมา
จากใครบางคนที่เราเพิ่งบอกลากันเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
ความลังเลเกิดขึ้นชั่วครู่เมื่อเขาสับสนว่าทำไมคีรติถึงทักมาในเวลาแบบนี้ ทั้งๆที่มันน่าจะเป็นเวลาพักผ่อนของอีกฝ่ายแล้วด้วยซ้ำ ปากกาในมือถูกตวัดไปด้านซ้ายหนึ่งรอบ— ภัทรเอียงศีรษะใช้ความคิด —
ปากกาตวัดกลับมาทางด้านขวาอีกหนึ่งรอบ, จากนั้นเขาก็ตัดสินใจกดเข้าไปอ่านใจความของเนื้อหา
BOSS : นอนหรือยังครับ?
เป็นการส่งข้อความจากหมายเลขโทรศัพท์ที่มีอยู่ในรายชื่อผู้ติดต่อ มันอาจจะดูคลาสสิคไม่น้อยเมื่อเทียบกับยุคสมัยเพราะเดี๋ยวนี้ไม่ว่าใครก็ต้องมีแอปพลิเคชันไลน์กันทั้งนั้น การส่งความเช่นนี้ออกจะล้าหลังและไม่เป็นที่นิยมไปเสียหน่อย แต่ก็ไม่แปลกที่คีรติจะส่งมาให้ ก็ในเมื่อเราเคยติดต่อกันที่ไหนนอกจากการโทรคุยเมื่อจำเป็น
ชื่อที่อยู่ด้านบนทำเอายิ้มที่มีกว้างขึ้นกว่าเดิม เพราะมันเป็นชื่อเฉพาะที่เขาใช้เรียกอีกฝ่ายเพียงแค่คนเดียว
และเพราะคำว่า BOSS ของภัทร สื่อความหมายถึงใครคนนั้นได้เป็นอย่างดี
เขาจำได้ว่าตัวเองกดบันทึกชื่อนี้ด้วยความรู้สึกแบบไหน ครั้งแรกที่เห็นเบอร์ของอีกฝ่ายก็รีบยกโทรศัพท์และบันทึกมันแทบจะทันที ถึงแม้ตอนนั้นจะยังไม่ได้เป็นเลขาของคีรติ แต่ตัวเองก็เชื่อมั่นว่าสักวันแผนการของเขาจะดำเนินลุล่วงจนสำเร็จ
เพื่อที่เขาจะได้เป็นเลขาคนใหม่ที่แสร้งทำว่าเรานั้นเพิ่งรู้จักกันครั้งแรก
‘ยังครับ’
เขาตอบรับด้วยข้อความง่ายๆ ไม่เกินนาทีที่ส่งไปสายเรียกเข้าก็ดังขึ้นจนต้องหัวเราะออกมา
ใจร้อนสมเป็นคุณเขาเลย
“ครับ”
ภัทรเลื่อนสัมภาระที่อยู่ใกล้ๆ ไปไว้ยังโต๊ะกลางด้านหน้า ลดเสียงโทรทัศน์ที่ฉายรายการต่างๆ ลงหนึ่งระดับ เอนตัวไปด้านหลังเพื่อหาความสบายบนเบาะนุ่ม ก่อนที่ปลายสายจะตอบกลับมา
(ทำอะไรอยู่หรอถึงยังไม่นอน?)
“คิดเรื่องงานนิดหน่อยครับ”
(...) คีรติเงียบไป
“คุณคีมีอะไรไหมครับ?”
(ถ้าโทรมาตอนนี้...จะรบกวนภัทรรึเปล่า?)
“ไหนบอกจะโทรมาพรุ่งนี้ไม่ใช่หรอครับ?”
(รอพรุ่งนี้ไม่ไหว)
โชคดีที่คีรติไม่ได้อยู่ตรงหน้า ไม่งั้นก็คงจะเห็นรอยยิ้มที่ระบายไปกับใบหน้าหวาน ไม่รู้ทำไมวันนี้อีกฝ่ายถึงได้ทำคะแนนเก่งจนภัทรแทบจะตั้งรับไว้ไม่ทัน
(ว่าไงครับ?...ผมโทรมารบกวนภัทรไหม?)
“เปล่าครับ”
ภัทรเอ่ยปฏิเสธ งานเขาเพิ่งเสร็จไปก่อนหน้าที่คีรติจะโทรมาด้วยซ้ำ และเรื่องสุดท้ายที่เขาวางแผนจะทำหลังจากนั้นคือการทวนคิดเรื่องของอีกฝ่าย
และดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้เวลาดีเสียด้วย
(อืม)
คีรติตอบกลับมาสั้นๆ เพราะน้ำเสียงที่แปลกไปตั้งแต่ประโยคแรกทำให้ต้องเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ดื่มอยู่หรอครับ?”
เสียงหัวเราะแผ่วเบาดังให้ได้ยิน ก่อนที่อีกคนจะยอมรับมันแต่โดยดี
(นิดหน่อย)
ภาพของคีรติที่ถือแก้วไวน์ฉายชัดอยู่ในความคิด ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ต่อหน้าแต่ภัทรก็สามารถจินตนาการได้ว่ามันจะดูดีแค่ไหน รูปร่างสูงใหญ่ มีไหล่กว้างตามประสาลูกผู้ชาย ร่างกายมีมัดกล้ามฉบับคนดูแลตัวเองอย่างดี และมากกว่านั้น ก็คงจะเป็นใบหน้าหล่อเหลาที่พร้อมจะดึงดูดเขาให้เข้าหาอยู่ตลอด
และยิ่งคิด ภัทรก็ยิ่งไม่สามารถห้ามจินตนาการของตัวเองได้เลย
ทั้งๆ ที่คิดว่าคีรติจะไม่สามารถเล่นงานเขาได้แล้วแท้ๆ
“ภัทรว่า...ถัทรคงต้องขอตัวไปอาบน้ำ”
การพยายามระงับอารมณ์ที่ปะทุขึ้นจึงเป็นการหลีกเลี่ยงไปทำธุระส่วนตัวเสียแทน แต่ดูเหมือนคีรติจะยังไม่ยอมให้แต่โดยง่าย เพราะอีกฝ่ายถามกลับมาอีกรอบ
“...แล้ว...หลังอาบน้ำ?”
เสียงทุ้มอ้อยอิ่ง ลิ้นร้อนแลบเลียริมฝีปากบาง สุดท้ายเขาก็เอาใจคนที่รอฟังคำตอบด้วยข่าวดี
“ถ้าคุณคีรอได้ ก็อีกสิบห้านาทีนะครับ”
#คุณไม่ตรงปก
[/b]
โทรศัพท์ในมือถูกจ้องมองอยู่ชั่วครู่แม้มันจะมืดสนิทหลังจากวางสาย ไม่รู้ทำไม ภาพที่เห็นกลับไม่ใช่สิ่งของที่อยู่ตรงหน้า แต่กลับเป็นใบหน้าหวานที่อ้อนออเซาะเข้ากับไหล่เสียแทน
คนตัวสูงยกยิ้มมุมปาก วางเครื่องสีดำลงกับโซฟาด้านข้างอย่างไม่แยแส ใช้แรงจากข้อมือวนไวน์ในแก้วแผ่วเบา จากนั้นก็ยกมันขึ้นจรดริมฝีปากพร้อมกับมองภาพวิวของเมืองใหญ่ในยามค่ำคืน ไฟหลากสีของมันทำเอาหลงใหลได้อยู่ชั่วครู่ ก่อนของเหลวสีแดงก่ำจะหมดลงพร้อมกับการขยับกายหลังจากนิ่งไปหลายนาที
ชุดนอนผ้าซาตินพละพลิ้วไปตามการเคลื่อนไหว เผยให้เห็นแผงอกแกร่งเมื่อเจ้าของมันไม่ได้สนใจจะติดกระดุมสองเม็ดบนเท่าไหร่นัก เกิดเสียงสลิปเปอร์กระทบกับพื้นเป็นจังหวะเมื่อเจ้าตัวเบี่ยงไปทางห้องนอน ไม่ได้เร่งรีบ แต่ก็ไม่ได้เชื่องช้าจนน่ารำคาญใจ
เป็นความเร็วที่สามารถฆ่าเวลาเพื่อรอใครสักคนได้อีกอึดใจหนึ่ง
หลังจากออกจากห้องน้ำคีรติก็ทิ้งตัวลงบนเตียง เอนเข้ากับพนักด้านหลังโดยมีหมอนอีกหนึ่งใบวางไว้คั่น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมองและพบว่าตอนนี้นั้นเพิ่งผ่านไปได้แค่สิบนาที
นั่นหมายความว่าเหลืออีกห้านาทีเท่านั้น
ที่การรอคอยของเขาจะสิ้นสุดลงเสียที
แสงไฟในห้องถูกหรี่ลงจนเกือบมืด ความสลัวที่เกิดขึ้นทำเอาเจ้าของห้องหลับตาลงก่อนจะวนไล้นิ้วชี้บนฟูกนุ่ม ไม่ได้เป็นรูปร่างอะไรที่สลักสำคัญ แค่วาดมันไปตามสิ่งที่นึกคิด บางจังหวะก็หยุดลงและเคาะมันเสียแทน
ทุกอย่างเกิดขึ้นแล้ววนซ้ำ
จนกว่าที่เขาจะมองนาฬิกาอีกรอบและพบว่าตอนนี้เลยเวลาที่ต้องการมาแล้วนิดหน่อย
คีรติไม่คาดคิดว่าฤทธิ์แอลกอฮอลล์เพียงหยิบมือจะเล่นงานตัวเองได้ ทั้งๆที่ปกติแล้วเขาก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนคออ่อนอะไร แทบจะเป็นนักดื่มมืออาชีพเลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมวันนี้มันกลับเล่นงานจนเขาล่องลอยแบบน่าประหลาด
อาจเพราะประกอบกับที่เขาไม่ได้เจอหน้าภัทรเป็นเวลานาน ทำให้ความคิดถึงยิ่งทวีคูณต่อจากนั้นแม้เราจะใช้เวลาร่วมกันนานหลายชั่วโมง
แต่ใครเป็นคนรับประกันล่ะว่าเวลาแค่นั้นมันจะเพียงพอ
(ครับ)
อีกคนตอบกลับสั้นๆหลังจากรับโทรศัพท์ เสียงเจ้าตัวดูสดใสมากกว่าเดิมเล็กน้อย มีเสียงการเคลื่อนไหวเบาๆดังลอดให้ได้ยิน
“อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ?”
(เสร็จแล้วครับ แต่ผมยังเปียกอยู่เลย)
“ไปเป่าก่อนไหม?”
(ภัทรเป่ามาแล้ว แต่มันก็ยังไม่แห้งสนิท)
“ค่อยนอนตอนมันแห้งล่ะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
(เป็นห่วงภัทรหรอ?) อีกฝ่ายเย้าหยอกจนต้องหัวเราะในลำคอ อาจเพราะเขาเคยชินกับเล่ห์เหลี่ยมของภัทรเลยทำให้การรับมือนั้นไม่ยากเท่าไหร่
หรืออาจเพราะเขาก็ใช่ว่าจะถอดเขี้ยวไปซะก่อน
ทั้งหมดเลยกลายเป็นเรื่องง่ายที่จะตอบโต้กลับไปโดยที่ไม่ตกหลุมพรางหลุมใหญ่
“ภัทรทั้งคนจะไม่ให้ห่วงได้ไง”
(อืม...นั่นสิเนาะ) คล้ายกับอีกคนกำลังใช้ความคิด
“...”
(แล้วภัทรทั้งคนนี่...สำคัญจนทำให้ห่วงขนาดนั้นเลยหรอไงครับ?) ภัทรเน้นและเว้นจังหวะกับคำว่าสำคัญที่ตัวเองพูด
“ไม่สำคัญผมก็คงไม่รอคุณอาบน้ำเพื่อจะได้คุยไม่กี่ประโยคหรอก”
คราวนี้ปลายสายเงียบไปนาน นานจนคีรติต้องเรียกซ้ำกลัวว่าจะหายไปซะก่อน ภัทรตอบรับกลับมาเสียงแหบ บ่งบอกว่าเจ้าตัวยังรอฟังที่เขาพูดอยู่ตลอดและไม่ได้หายไปไหน
“พรุ่งนี้ผมมีประชุมต่อรองราคากับฮ่องกงช่วงบ่าย ช่วยอวยพรให้โปรเจคนี้ผ่านการอนุมัติทีสิ”
(อายุขนาดนี้แล้วคุณคียังต้องพึ่งโชคอีกหรอ?)
คีรติหัวเราะเมื่ออีกคนสวนด้วยคำถาม ดูเหมือนครั้งนี้เขาจะพลาดท่าเข้าซะแล้ว
“ไม่ใช่แบบนั้นสิ”
(...)
“เขาเรียกขอกำลังใจต่างหาก”
(อ่า...)
“ภัทรพูดเหมือนผมแก่ไปได้”
คราวนี้ภัทรหัวเราะ ดูจะชอบอกชอบใจไม่น้อยที่ทำเขาหัวเสียได้ บรรยากาศระหว่างเราเลยดูผ่อนคลายมากกว่าเก่า ไม่บ่อยครั้งนักที่อีกคนจะยอมเป็นตัวกับตัวเองกับเขาจนเราไม่ต้องอึดอัด และเมื่อไหร่ที่ภัทรเป็นแบบนั้น เจ้าตัวก็ดูจะอ่อนหวานขึ้นเท่าตัว
(ภัทรให้กำลังใจไม่เก่ง ทำยังไงดีล่ะครับทีนี้)
“งั้นไม่เป็นไร”
(เสียใจไหม?)
“ก็...นิดหน่อยล่ะมั้ง”
เป็นอย่างที่ภัทรบอก เขาไม่ใช่เด็กน้อยที่รอโชคลาภให้มาหล่นทับ ถึงแม้จะไม่มีคำอวยพรของอีกฝ่ายยังไงเขาก็สามารถทำทุกอย่างให้มันผ่านพ้นไปได้เสมอ ดังนั้นกำลังใจที่ไม่ได้รับจึงเป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อเทียบกับการที่ได้รู้ว่ามีใครสักคนอยู่เคียงข้าง
คีรติต้องการแบบนั้นต่างหาก
(กำลังใจมีให้นะครับ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้)
เป็นอีกรอบที่ปลายสายพูดกำกวม เขาเลยถามกลับเมื่อต้องการคำตอบที่แน่ชัดจากเจ้าตัว
“แล้วจะเป็นตอนไหน?”
ภัทรไม่ตอบ...แต่คีรติก็รู้ได้เมื่อเวลาผ่านพ้นล่วงเลยจนถึงเช้าตรู่
จากใครสักคนที่ยืนพิงกับขอบโต๊ะ ดวงตากลมโตเลื่อนจากของตกแต่งในมือแล้วจ้องมาที่เขา ริมฝีปากบางยกยิ้มจางเมื่อเห็นว่าคนที่รอคอยมาถึงเป็นที่เรียบร้อย แท่นหินสีดำขนาดเล็กในมือถูกวางไว้ตรงที่เก่า อีกฝ่ายกอดอกยามมองเขาที่ระยะห่างระหว่างเราเริ่มลดลงมากขึ้นเรื่อยๆ
สายตาสองคู่สบประสานแต่ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยอะไรออกมา
จนกว่าที่คีรติจะเข้าประชิด ภัทรก็ยิ้มหวานพร้อมกับทักทายด้วยประโยคเดิมที่มักจะใช้
“อรุณสวัสดิ์ครับ...คุณคี”
เพราะเราอยู่ใกล้กันมาก เมื่อเป็นแบบนั้นจึงสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของอีกฝ่ายที่รินรด ภัทรเอียงหน้าลงเพื่อช้อนตามอง การทำแบบนั้นมันช่างยั่วยุเขาเสียเต็มประดา
“เล่นแบบนี้เลยหรอ?”
“ก็คิดว่าคุณคีไม่น่าจะชอบอะไรที่ได้มาง่ายๆ”
คีรติยักไหล่ ก่อนจะพินิจพิจารณาอีกฝ่ายอย่างถี่ถ้วนแบบที่ชอบทำ ผมสีดำที่มีความยาวพอปรกตาตอนนี้ถูกเซตขึ้น แก้มใสเนียนเรียบน่าสัมผัส ริมฝีปากสีชมพูอ่อนขยับไปตามการพูดคุยของเจ้าของ ลำคอระหงชวนทิ้งรอยไว้เพื่อตีตรา ถ้าอยู่ภายใต้อาณัติของเขา คีรติมั่นใจว่าตัวเองจะทำให้มันเปื้อนสีช้ำเป็นแน่ เสื้อเชิ้ตสีขาวขับให้เจ้าตัวดูดีอย่างที่เคย ทุกอย่างไม่ต่างจากตอนที่ภัทรยังดำรงตำแหน่งเลขาให้เขาไม่ผิดเพี้ยน
ก็มีแต่ผมที่เซตขึ้น และแว่นตาหนาเตอะที่ตอนนี้ไม่มีให้เห็นอีกแล้ว
“ภัทรกลับเลยดีไหม คุณไม่เห็นจะดีใจที่ภัทรมาหาเลย” อีกคนประชดเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเดินไปอีกทาง ไม่ได้แสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้ามากนัก แต่ก็ยังเชิดคางขึ้นคล้ายกับว่าไม่ยอมใคร
และคล้ายกับกำลังชั่งใจในความอดทนของเขาอยู่
“ผมบอกหรอว่าไม่ดีใจ?” คีรติหันกลับ หยุดยืนตรงหน้าภัทรที่เดิม
“...”
“ภัทรอย่าคิดเองสิ แบบนี้ไม่ดีเลยนะ”
ริทฝีปากบางเบ้ขึ้น และทันเท่าความคิด คีรติก็รวบเอวของคนอายุน้อยกว่าเข้าหาอย่างรวดเร็ว ตักตวงความหวานจากลิ้นร้อนที่แลกกันไปมา คราวนี้ภัทรไม่ได้หลีกหนี เจ้าตัวตวัดลิ้นตอบพร้อมกับครางฮือและใช้มือโอบรอบใบหน้าเขาเอาไว้ คีรติพยายามหักห้ามใจไม่ให้มือใหญ่ลูบไล้ไปบนร่างกายอีกฝ่ายมากนัก เพราะกลัวว่าเสื้อผ้าของเราทั้งคู่จะยับตั้งแต่หัววันโดยที่ยังไม่ทันได้ทำอะไร
“อืออ”
“แบบนี้เรียกว่าดีใจได้หรือยัง?”
ภัทรถูกดันชิดโต๊ะอีกครั้ง มีร่างกายแกร่งที่เข้าแทรกขาทั้งสองข้างจนมันอ้ากางอยู่ในท่าที่ไม่ปลอดภัย ร่างเล็กกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก อาจเพราะส่วนล่างของเรากำลังเสียดสีกันบางจังหวะจนต้องขยับถอย แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่าบิดเร่าเพราะพันธนาการจากคีรติที่ยังล่ามเอาไว้
เขาไม่ได้เตรียมใจกับเรื่องอย่างว่า
ยังไม่ใช่ตอนนี้ ห้องทำงานของคีรติยังไม่ปลอดภัยให้เราเล่นบทรักกันอย่างหนักหน่วงเสียหน่อย
“คนฉวยโอกาส”
นิ้วชี้ไล้ตั้งแต่ข้างแก้ม จนมันหยุดลงที่ริมฝีปาก
“มาหาผมถึงถิ่น คิดว่าเจ้าบ้านจะห้ามใจตัวเองชิมเนื้อได้หรอ?”
“...” เขาไม่ตอบ สุดท้ายก็ต้องรับสัมผัสจากริมฝีปากหยักที่ข้างแก้มส่งท้าย อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอ เอี้ยวตัวเดินไปนั่งยังโซฟาแล้วจัดการกองงานที่วางอยู่ตรงหน้า ถามคำถามแม้จะยังไม่หันมามอง
“ภัทรมารอผมนานหรือยัง?”
“สักพักครับ”
“วันนี้ผมเข้าสาย ทำไมคุณไม่บอกก่อนว่าจะเข้ามา จะได้ไม่ต้องมารอกันแบบนี้”
ภัทรไม่ได้สนใจคำถาม แต่กลับสำรวจบนโต๊ะทำงานของอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ เท้าเล็กก้าวไปตามใจหมาย จนสุดท้ายก็มาหยุดยืนด้านข้างคนที่ยังไม่ทันได้สังเกต
“งานเยอะจังเลยนะครับ”
คีรติเงยมอง วางซ้อนเอกสารเป็นปึกเข้าด้วยกัน
“แปลกหรอ?”
“ก็...เหมือนจะเยอะกว่าตอนที่ภัทรเคยช่วย”
“คงเป็นแบบนั้น...”
“...”
“...ช่วงนี้ผมกำลังตั้งใจเก็บเงินสร้างเนื้อสร้างตัวอยู่” คีรติเว้นช่วง ใช้ดวงตาเรียวรีจ้องมองยามที่พูด “อยากจะแต่งงานแบบคนอื่นเขาซะที”
ฟันคมขบกัดริมฝีปากบาง ภัทรยืนซ้อนด้านหลังเก้าอี้แล้วโน้มตัวเข้าหาร่างสูง สองแขนโอบไว้ยังบริเวณลำคอ ก้มตัวลงกระซิบข้างหูอย่างวาบหวิว
“อะไรกัน จะทิ้งภัทรไปแต่งกับคนอื่นแล้วงั้นหรอ?”
ไม่พอแค่นั้น มือเล็กก็ยังซุกซนไปตามร่างกายแกร่งจนเริ่มหวาดหวั่น มันวนไล้ไปกับไหล่กว้าง กางฝ่ามือแล้วทาบทับบริเวณอก ไล่ลงไปยังหน้าท้อง จนสุดท้ายเคลื่อนตัวลงมาถึงขอบกางเกง
“แบบนี้เสียใจแย่เลยนะ”
นิ้วเรียวเริ่มแทรกตัวหายไปทีละนิด จังหวะการหายใจของคีรติขาดห้วง
“ไม่ชอบภัทรตรงไหนบอกกันตรงๆเลยดีกว่า”
แต่สุดท้ายเขาก็ถอนมือออกแต่ทาบไปยังด้านบนผ่านเนื้อผ้าเสียแทน แต่ดูเหมือนผลลัพธ์จะไม่ต่าง เพราะแก่นกายของคีรตินั้นขยับขยายจนตึงเครียดไปหมด
“อ๊ะ!”
ร่างเล็กถูกตวัดให้นั่งคร่อม เป็นท่าที่ไม่ปลอดภัยตลอดที่คนตัวสูงมักจะมอบให้ คราวนี้ภัทรยิ้มร่าเมื่อเห็นว่าการเล่นงานของเขาได้ผล แต่มีหรือที่คนขี้แกล้งจะหยุดแค่นั้นโดยเฉพาะยังมีโอกาสให้ได้ยั่วยุ
“อยากให้ผมไปแต่งกับคนอื่นมากนักหรอ? อืมม...”
คีรติเอ่ยถาม แต่ก็ต้องกัดฟันส่งเสียงครางเมื่อภัทรขยับเบื้องล่างให้ถูไถไปกับตรงนั้น...อย่างจงใจ
“...ก็ลองดูสิครับ” ภัทรประทับจูบเบาๆ บนริมฝีปากหยักยามกดเสียงต่ำ ก่อนจะหยุดการกระทำลงเมื่อไม่อยากให้อีกคนทรมานไปมากกว่านี้
“...”
“ถ้าไม่ใช่ภัทร อย่ามาเสียใจทีหลังอีกแล้วกัน”
การขู่เป็นไปได้ด้วยดีเมื่อคีรติไม่ได้โต้เถียง เขาลูบแขนอีกฝ่ายเพื่อปลอบประโลมอารมณ์คุกรุ่นให้ค่อยๆดับลง จัดเสื้อผ้าอีกคนยามที่ลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยจุดประสงค์ของการมาหา
“ถ้าอยากเล่นกับภัทร เอาไว้วันหลังน่าจะดีกว่า วันนี้ภัทรมาหาเพื่อให้กำลังใจ...”
“...”
“...ยังไงก็ขอให้เป็นวันที่ดีของคุณนะครับ”
“...”
“...”
“ขอบคุณครับ” เสียงอีกฝ่ายแหบแห้ง โชคดีที่คีรติระงับอารมณ์ไวกว่าที่คิด อาจเพราะถึงเวลาที่ต้องออกไปเจอกับนัดหมายที่สำคัญ ภัทรเลยไม่ต้องจัดการอะไรให้มากความตามที่ตัวเองคิด
“ภัทรคงต้องลาแล้ว”
“นึกว่าจะอยู่ด้วยกันนานกว่านี้อีกหน่อย”
“ที่จริงภัทรมาเพราะมีธุระต่างหาก”
รอยยิ้มหวานถูกส่งให้เป็นการรั้งท้าย ก่อนที่ภัทรจะชี้ไปยังถุงที่วางอยู่มุมหนึ่งของห้อง เป็นของบางอย่างที่เขาเตรียมการเอาไว้ก่อน
ก่อนที่อีกคนจะย้ำสถานะของเราทั้งสองด้วยซ้ำ
“...ถ้าคุณคีมั่นใจว่าจะแต่งภัทร เย็นพรุ่งนี้ก็สวมชุดนั้นแล้วมารับภัทรที่คอนโดด้วยนะครับ”
“ครับ?”
“งานวันเกิดคุณลุงน่ะครับ หวังว่าคุณคีจะไม่ทำให้ภัทรผิดหวังแล้วกันนะ”
ถ้าคีรติไม่ยอมเริ่มก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงเขาก็ตั้งใจจะรุกอยู่แล้ว
เท้าเล็กก้าวไปยังประตูหน้าห้องเมื่อเสร็จธุระ แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออีกคนเอ่ยขัดเอาไว้ซะก่อน
ด้วยประโยคคำถาม
“แสดงว่าภัทรก็ยอมแต่งกับผมแล้วสินะ”
ที่ทำเอาภัทรเบ้ปาก และตอบกลับไปจนเรียกรอยยิ้มจากอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
“ได้กันตั้งหลายรอบ”
“...”
“ภัทรไม่เป็นอย่างอื่นหรอกนอกจากจะเป็นเมีย”
#คุณไม่ตรงปก
031019
before30october
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
กดใจให้นุ้งภัทร 555
เออ ก็ถูกของน้อง จะยอมเป็นอย่างอื่นได้ไงอ่ะเนอะ อิอิ
-
นั่นสิ จะให้เป็นอย่างอื่นได้ไง
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
โอ๊ยยยยลูกช้านนนนนัวมากแซ่บมากแม่ เอาลูกเอาคุมเกมให้อยู่หมัด
-
ประโยคสุดท้ายคือแบบ โอ๊ยยยยยยย คุณภัทรรรรรรร แซ่บๆๆ
-
ขยันหน่อยนะคุณคี จะมีภรรยาอย่างเป็นทางการแล้ว
-
จะแต่งกันแล้ว~
-
เป็นเมียนะเป็นเมีย รู้ไม๊ จะเป็นแค่เมีย
-
อ้อยกันไปอ้อยกันมา คันยุบยิบในใจมากกกก ฟินนนนน ขออีกตอนเลยได้ไหมคะ
อย่าหายไปนาน
-
เริ่ดดดดดดดด o13 ชัดเจนพอมะ5555
-
:impress2: :impress2:
-
:haun4:
น้องภัทรลูกก
-
เปิดตัวซะทีนะ อิอิ
-
ชอบบบบบบบภัทร ดีมากค่ะลูกกก :hao7:
-
หึหึ
-
แซ่บมากกกกกกกกกกกก จะยอมเป็นอย่างอื่นได้ไงใช่ไหมภัทร :katai2-1: o13
-
:pig4: :pig4:
-
นุ้งภัทรจาเป็นเมียพี่คีย์อย่างเดียวว อิอิ :hao7: :hao7:
-
ยัยภัทรยังคงแซ่บเสมอ o13
-
แงงงงงงง เค้าจาแต่งกันแร้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบคุณภัทรเวอรืชั่นนี้มากเลยยย เมี้ยวน้อยสุดแซ่บๆ ถ้าเป็นคุณคีจะงั่มๆให้หายซ่าเลยยยย
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 23 : สถานะ
_________
ดวงตากลมโตกวาดมองภาพในกระจกเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย ในนั้นมีชายสวมชุดสูทกำลังจัดเนกไทให้เข้ารูป เส้นผมเซตเป็นทรงอย่างไม่เป็นพิธีรีตองนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็รับกับใบหน้าหวานที่ประดับด้วยรอยยิ้มเป็นอย่างดี เจ้าตัวสวมเครื่องประดับตกแต่งทันสมัย ถึงแม้จะไม่ค่อยเหมาะกับชุดที่ใส่ แต่เมื่อทั้งหมดรวมกันบนร่างกายก็ขับให้ดูดีไม่หยอก
“มาถึงแล้วหรอครับ ครับ เดี๋ยวภัทรลงไป”
มือเรียวกดวางสายแล้วมองภาพนั้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินติดตัวแล้วออกจากห้อง เดินทางด้วยลิฟต์โดยสารที่ไม่นานก็พาเขาลงมายังชั้นล่างสุดของตึกสูง และนั่นทำให้เขาพบรถหรูพร้อมกับเจ้าของมันที่ยืนอยู่ข้างกัน
สายตาเราสบประสาน ก่อนที่คีรติจะเปิดประตูฝั่งคนขับเป็นการเชื้อเชิญเขาขึ้นไปนั่งบนนั้นเพื่อเป็นตุ๊กตาหน้ารถ
“เชิญครับ”
ภัทรวางมือไว้บนไหล่เป็นการขอบคุณ ไม่วายที่จะไล้มันลงต่ำเพื่อหยอกล้อ แต่ทั้งหมดก็จบลงแค่นั้นเพราะในที่สาธารณะเขาก็ไม่อยากทำอะไรให้ดูประเจิดประเจ้อ
เสียงปิดประตูดังตามมาก่อนที่คนตัวสูงจะเดินอ้อมมาอีกฝั่ง ขึ้นมานั่งยังเบาะคนขับแล้วสตาร์ทรถยนต์ให้พร้อมออกเดินทางสำหรับงานเลี้ยงที่กำลังรอเราอยู่ คีรติไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น ใช้ความเร็วกว่าร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมงบนทางพิเศษในการขับขี่
เขาเอื้อมมือไปวางบนต้นขาซ้ายของอีกฝ่าย ลูบไล้ไปมาแผ่วเบาก่อนจะจ้องมองยามที่พูด
“รู้มั้ยว่าวันนี้คุณคีดูดีมาก”
คิวเข้มเลิกขึ้น คีรติผละมือออกจากพวงมาลัยหนึ่งข้างเพื่อเลื่อนมากุมมือเขาเอาไว้มั่น ตอบรับแม้จะยังไม่ละสายตาจากท้องถนน
“ขึ้นชื่อว่าแฟนภัทรจะให้น้อยหน้าได้ไง จริงไหม?”
“เอาใหญ่เลยนะ”
เสียงหัวเราะของอีกฝ่ายดังขึ้น ภัทรขยับมือให้สอดประสานกันแนบแน่น เอียงหน้าเอนกับเบาะยามจ้องมองด้วยแววตาระยิบระยับ
“หรือไม่จริงล่ะ?”
“เรื่องไหนล่ะครับ? เรื่องแฟนภัทร...หรือว่าเรื่องหน้าตาดี”
“เรื่องที่ภัทรจะค้างที่คอนโดผมคืนนี้”
“เดี๋ยวนะครับ เราไม่ได้ตกลงกันเรื่องนี้นี่”
เขาชะงักเมื่อได้ยินแผนการใหม่ พยายามจะดึงมือออกแต่คีรติก็ยังพันธนาการมันไว้หนาแน่น
“อยากนอนกอดว่าที่ภรรยาบ้าง คงไม่เสียหายหรอกมั้งครับ”
คำว่า ‘ว่าที่ภรรยา’ ส่งผลต่อใจคนฟังอย่างหนัก แต่ภัทรก็พยายามเก็บอาการแล้วเบือนหน้ากลับไปทางนอกหน้าต่างเสียแทน ทั้งๆ ที่ปกติเขารับมือกับเรื่องพวกนี้ได้สบายมาก แต่พอเป็นคีรติทีไรก็ทำเอาแทบจะไปไม่เป็นเกือบทุกรอบ
เหตุผลคงเพราะเป็นคนที่ชอบ
และเป็นคนที่เขากำลังจะใช้ชีวิตด้วยต่อจากนี้
ภัทรไม่ได้วางแผนเรื่องของเราเอาไว้ไกลเกินกว่าการคบหา ไม่ได้คิดว่าคีรติจะจริงจังถึงขั้นตกลงให้กับข้อเสนอของเขาง่ายๆ แค่ลองปล่อยกัปดักลงไปเหยื่อก็เต็มใจเข้ามาติดเต็มเปา คีรติเป็นแบบนั้น เพียงแค่เขาพูดคำว่าแต่งงานเจ้าตัวก็เห็นดีเห็นงามและดูจะชอบใจไม่น้อย
แต่ถึงอย่างไรมันก็เป็นเพียงลมปาก แค่คำสัญญาที่ไม่ได้มีหลักประกันอะไรว่าอีกฝ่ายจะทำตามที่เคยพูดไปในเวลาก่อนหน้า ภัทรคิดว่าคนตัวสูงคงลืมไปเสียหมด
แต่แล้วอีกคนก็ยังย้ำมันให้เขาได้ยินอีกหนึ่งรอบ และรอบนี้ภัทรก็มั่นใจว่าคีรติไม่ได้ลืมเรื่องเหล่านั้นอย่างแน่นอนจากคำที่พูดมา
เราใช้เวลาเกือบชั่วโมงเดินทางมาถึงพื้นที่บ้านส่วนตัวหลังใหญ่ เป็นที่ๆเขาคุ้นชินมันเป็นอย่างดีเพราะตัวเองและบิดามักจะมาเยี่ยมเยือนอยู่บ่อยๆ รถขับผ่านบริเวณสวนด้านหน้าที่ตกแต่งเป็นเวิ้งกว้าง ประดับไฟเอาไว้พอจะส่องทางให้รถวิ่งผ่านและดูไม่เปลี่ยวเหงา ทุกตารางนิ้วในพื้นที่หลายยี่สิบไร่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีไม่มีที่ติ หญ้าสั้นเกรียน พุ่มไม้ถูกตัดแต่งเป็นทรง มีสวนที่ถูกออกแบบไว้อย่างเหมาะเจาะในทุกๆมุมที่รถแล่นผ่าน จนมาถึงลานกว้าง คีรติก็จอดรถไว้เคียงข้างสปอร์ตคาร์คันอื่นที่เรียงกันเป็นแถว
ภัทรตรวจสอบความเรียบร้อยของตัวเองและคนด้านข้างจนแน่ใจแล้วจึงเป็นฝ่ายเดินนำเข้าไปด้านในเสียก่อน มองเห็นในมือคีรติมีของขวัญกล่องเล็กที่เจ้าตัวถือมาด้วย เพื่อไม่ให้ดูเป็นการเสียมารยาท ของขวัญวันเกิดแก่เจ้าของงานจึงจำเป็นไม่น้อย โชคดีที่เขามีพี่หน่อยคอยช่วยเหลือ ของตัวเองเลยถูกจัดการเรียบร้อยไม่ต่างจากของบิดาที่วางไว้ข้างกันในมุมหนึ่งภายในสวน
ภัทรก้มหน้าทักทายแขกคนอื่นๆที่พอรู้จักกัน เป็นคนในบริษัทบ้าง เป็นผู้ใหญ่ที่เจอหน้าคร่าตากันบ่อยครั้งบ้าง และบางคนก็เป็นเครือญาติที่เขาไม่ได้เจอเสียนานจนแทบจะจำไม่ได้
“โตเป็นหนุ่มกว่าครั้งล่าสุดที่เราเคยเจอกันอีกนะ” หลายคนมักจะเอ่ยทักเขาทำนองนี้ ทำเอาภัทรได้แต่อมยิ้มแล้วหัวเราะกลับเพราะมันเป็นความจริงที่แทบจะปฏิเสธไม่ได้
เมื่อมองย้อนกลับไป กว่าเขาจะเป็นผู้เป็นคนได้ก็ต้องขอบคุณคนด้านข้างที่ยังไม่ห่างไปไหนด้วยเช่นกัน
“เข้าไปด้านในกันเถอะครับ ป๊ารออยู่” เขาตัดบทเมื่อเห็นว่าคีรติผละตัวออกจากแขกคนสำคัญที่เจ้าตัวพอจะรู้จัก เราออกเดินเลี่ยงไปอีกทาง ผ่านสวนของบ้านที่มีผู้คนดื่มด่ำกับงานเลี้ยงจนมาอยู่ด้านในของบ้านทรงสวยที่ถูกออกแบบมาอย่างดี
“ภัทร! ทางนี้” เป็นเสียงของเลขาส่วนตัวของบิดาที่ทำให้เขาหันไปพบเป้าหมาย สองเท้าเล็กรีบก้าวเข้าไปก่อนจะสวมกอดชายเจ้าของงานอย่างรวดเร็ว
“สุขสันต์วันเกิดครับคุณลุง” เสียงเขาอู้อี้ ทำตัวไม่ต่างจากเด็กแม้แต่น้อยเมื่อได้อ้อน
“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”
“ภัทรจะไม่มาได้ไง วันสำคัญของคุณเขาทั้งที ปีนี้สี่สิบเบาะๆเองใช่เปล่า?” หลานชายหยอกล้อ ทำเอาเสียงหัวเราะของคุณลุงดังขึ้น
“สี่สิบเมื่อยี่สิบปีก่อนน่ะสิ”
“อะไรกัน ยังดูเด็กอยู่เลย ไม่บอกก็ไม่รู้นะเนี่ย”
“ดูเขาๆ อยากได้อะไรอีกล่ะแบบนี้”
“ภัทรไม่ได้หวังของซะหน่อย” เขาทำเสียงน้อยใจก่อนที่ทั้งหมดจะสังเกตเห็นคนที่มาด้วยกัน
“สวัสดีครับ” คีรติยกมือไหว้ทั้งสาม คุณลุงรับไหว้แล้วเลิกคิ้วอย่างสงสัย ส่วนบิดาและเลขาก็หันมามองเขาคล้ายกับต้องการคำอธิบายว่าทำไมถึงได้มาด้วยกัน
“คุณลุงครับนี่คุณคี คีรติ ส่วนนี่คุณลุงภัทรเองครับ” เขาทำการแนะนำคร่าวๆ ก่อนที่ทั้งสองจะจับมือกันเล็กน้อยเป็นการทักทาย
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ ผมมีของเล็กๆน้อยๆมาด้วย”
“ขอบคุณมากๆ” ชายสูงวัยลูบหลังคนอายุน้อยกว่าไปมาพลางรับของมาถือไว้แล้วยื่นให้พนักงานนำไปเก็บยังที่ของมัน เจ้าตัวหันมามองภัทรอีกครั้ง สลับกับคนตัวสูงไปมาเมื่อยังค้างคาสิ่งที่อยู่ในใจ
“ไม่ได้เจอนานเหมือนกันนะ”
“ครับ ไม่มีโอกาสได้เจอกันเท่าไหร่” คีรติยิ้มรับ ก่อนที่ภัทรจะสรุปเรื่องราวได้ว่าทั้งสองพอจะรู้จักกันมาบ้างจากการทำธุรกิจ
“แล้วนี่...เรามากับเจ้าภัทรหรอ?”
“ครับ” อีกคนตอบสั้นๆ เขามองหน้าคุณลุงแล้วทำตาโตเพื่อปฏิเสธการตอบคำถามจากสายตาว่าสรุปแล้วเราทั้งสองมาด้วยกันได้ยังไง
“แล้ว…?” เสียงแผ่วลงไปในท้ายประโยค ก่อนภัทรจะควงแขนคนตัวสูงไว้กลายๆแล้วพูดต่อ
“ภัทรชวนคุณคีมาด้วยกันเองครับ”
“ภัทรเขาบอกว่าอยากเปิดตัวน่ะครับ” คีรติหยอกล้อ ทำเอาบิดาของเขาถึงกับชะงักไปชั่วครู่ “ขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณอาก่อนนะครับ หวังว่าจะไม่โกรธผมที่โดนรวบหัวรวบหางแบบนี้”
“ลูกเอ็งมันร้ายไม่เบานะ”
“หลานคุณก็เหมือนกัน” บิดาเขาโต้ตอบกับพี่ชายด้วยความเหลืออด ภัทรหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าต่างคนต่างไม่ยอมใคร
“ตามสบายเลยนะ ขอบคุณมากๆที่มา”
“ครับ” คีรติก้มหัวให้คนอายุมากกว่าที่เดินออกไปอีกทาง เจ้าตัวผละออกไปรับแขกคนอื่นที่มาร่วมงานพร้อมกับผู้ช่วยส่วนตัวที่เดินตามกันไปติดๆ
“ช่วงนี้เป็นไงบ้างล่ะเรา” เมื่อเจ้าของบ้านเดินจากไปบิดาของเขาเลยรับช่วงแทน คงเป็นการทักทายกันตามประสาคนรู้จัก ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันบ้างเมื่อหายหน้าหายตากันไปนานพอควร
“ก็เรื่อยๆเหมือนกันครับ รอดีลงานกับทางฮ่องกงเสร็จก็จะลุยโปรเจคที่คุณอาเสนอมาแล้ว”
“หัวหมุนเลยล่ะสิ”
“ก็...นิดหน่อยครับ” ทั้งสองหัวเราะเกลื้อกันไปมา มีแต่เขาที่ดูเหมือนจะกลายเป็นคนนอกของวงสนทนาทั้งๆที่ยืนอยู่ด้วยกันไม่ห่าง
“อะไรอ่ะป๊า ทักแต่คุณคี ไม่เห็นทักลูกบ้างเลย” สองมือยื่นกอดอก เชิดหน้าขึ้นเมื่อมองบิดาที่ทำหน้าเอือมระอาเล็กน้อย
“เจอกันทุกวันยังจะให้ทักอีกหรอไง?”
ภัทรยักไหล่ รับเครื่องดื่มมาจากบริกรที่เดินผ่านไปโดยไม่ลืมหยิบให้คนตัวสูงด้วยเช่นกัน
“แล้วสรุปยังไง?” จู่ๆบิดาเขาก็ถามขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เขาทำหน้าสงสัย ก่อนที่เจ้าตัวจะย้ำคำถามนั้นให้ชัดเจนมากกว่าเก่า “เราสองคนน่ะ”
สายตาคมกวาดมองเขาและคนที่ยืนอยู่ด้วยกันไปมา ทั้งหมดเลยทำให้ภัทรรู้ว่าบิดาของเขายังคงสงสัยให้กับสถานะความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ พี่หน่อยที่ยืนอยู่ข้างกันยิ้มกริ่มพร้อมกับมองมาคล้ายกับรู้ถึงคำตอบ
ว่าเขาและคีรติตกลงเป็นคนรักอย่างไม่เป็นทางการแล้วเรียบร้อย
แต่ก่อนที่ภัทรจะได้ออกตัวก่อนแบบที่เคยเป็น มือใหญ่ก็รวบเอวเล็กเข้าหาโดยไม่สนใจสายตาของคนอื่นที่มองมาทางนี้ เจ้าตัวออกแรงบังคับให้เขาเข้าไปชิด ก่อนจะเป็นฝ่ายตอบคำถามนั้นเสียแทนจนคนถามถึงกับอมยิ้มแล้วมองลูกชายเพียงคนเดียวของตัวเองด้วยสายตาที่แสดงความยินดีจากคนที่รู้เรื่องแผนที่เขาวางไว้ตั้งแต่แรก
“เอาไว้ผมจะเข้าไปสู่ขอให้เป็นพิธีรีตองแล้วกันนะครับ”
#คุณไม่ตรงปก
เพราะเขาไม่ได้อยู่ในแวดวงธุรกิจตั้งแต่แรกเลยทำให้ไม่ทราบว่าชื่อเสียงเรียงนามของคีรตินั้นเป็นที่เลื่องลือในวงกว้างมากแค่ไหน ปกติแล้วเขาก็แค่ทำงานในบริษัทของอีกฝ่ายและไม่ได้สนใจเรื่องภายนอกมากนัก จนกว่าที่จะได้พาเจ้าตัวออกงานในวันนี้ ภัทรเลยเข้าใจและรู้ดีว่าเจ้าตัวก็เป็นคนที่มีสายตาหลายคู่จับตามองอยู่ไม่น้อย
ทั้งๆที่ไม่ใช่งานสาธารณะ แต่กลับได้รับความสนใจจากผู้คนรอบข้างตลอดทางที่เดินผ่าน
ดูเหมือนคีรติจะเป็นคนดังมากกว่าที่เขาคิดซะแล้ว
“คุณคีไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่า ทำไมมีแต่คนมอง?” ภัทรเอ่ยถามเมื่อเรายืนข้างกันริมสระน้ำขนาดกว้าง เหล่มองคนที่ยังไม่ละจากตัวเองไปไหนแม้สักวินาที
“ภัทรกำลังใส่ร้ายผมอยู่นะ”
“ก็ดูสิเนี่ย” เขาพยักพเยิดไปรอบๆ “ภัทรไม่ได้คิดไปเองคนเดียวหรอกว่าเขาจ้องภัทรกับคุณอยู่”
คราวนี้คีรติหัวเราะ สองมือสอดไว้ยังกระเป๋ากางเกงพร้อมกับโน้มตัวลงมากระซิบ
“ผมอาจจะหน้าตาดีเกินไปก็ได้” เพราะคำพูดพวกนั้นบวกกับการหยอกล้อในน้ำเสียงทำให้มือเล็กต้องผลักอีกคนออกจนระยะห่างระหว่างเราดูไม่อันตรายเกินไปในสายตาของคนอื่น
“อย่าให้รู้นะว่าไปทำอะไรมา”
“นี่ภัทรขู่ผมหรอ?”
“แล้วกลัวไหมล่ะ?” ใบหน้าหวานเชิดขึ้น เป็นการบ่งบอกว่าไม่มีทางยอมอ่อนข้อให้แม้แต่น้อย
“กลัวสิครับ กลัวมากๆเลยเนี่ย” ถึงแม้จะพูดออกไปแบบนั้นแต่รอยยิ้มที่ประดับไว้บนใบหน้าคมคายกลับกำลังยั่วยุให้โมโห คีรติเอื้อมมือมาโอบเขาเอาไว้อีกรอบ คงเพราะรู้วิธีที่จะทำให้สงบได้แม้เจ้าตัวจะเป็นตัวการที่ทำให้เกิดเรื่อง
“เดี๋ยวจะโดนดีไม่น้อย”
เขาขู่ทิ้งท้าย ก่อนที่เราจะทักทายคนอื่นๆจนเวลาล่วงเลยถึงดึก จากนั้นจึงตัดสินใจลาเจ้าของงานที่ยังหน้าตาชื่นมื่นด้วยความเสียดาย คุณลุงโอบกอดเขาแน่นอีกหนึ่งรอบ พร่ำบอกคำขอบคุณพร้อมกับลูบหัวด้วยความเอ็นดู งานเลี้ยงของค่ำคืนนี้จบลงเพียงเท่านั้นพร้อมกับการตกลงของคนด้านข้างที่ยังไงก็จะพาเขากลับไปที่คอนโดของเจ้าตัวให้จงได้
“ผมเช็กตารางงานภัทรแล้ว พรุ่งนี้ไม่ได้ยุ่งอะไรนี่ ไม่เห็นต้องกังวลเลย”
เหตุผลของคีรติแน่นหนัก ทำเอาภัทรแทบไม่สามารถหลีกหนีจากคนบังคับได้เลย ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากร่วมห้อง แต่มันแค่รู้สึกแปลกๆเพราะเราไม่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเพียงลำพังสองต่อสองที่ห้องของอีกฝ่ายมาแสนนาน
แถมการมาครั้งสุดท้ายที่พอจะจำได้
เขาก็โดนรวบหัวรวบหางจนแทบไปไม่เป็นเสียด้วย
สุดท้ายภัทรก็ต้องยอมความแล้วตามคนบังคับมาแต่โดยดี ขากลับคีรติใช้ความเร็วมากกว่าปกติที่เคยขับ รถยนต์แล่นบนถนนหนทางที่ทอดยาวสู่ใจกลางเมือง มีแสงไฟสีส้มคอยให้ความสว่างยามท้องฟ้ามืดมิด และเป็นดังที่คาด เราใช้เวลาเดินทางในช่วงขากลับไวกว่าขาไปเกือบยี่สิบนาที คีรติเดินนำเมื่อเราเดินเคียงกันเข้าไปยังตัวลิฟต์ กดเลขชั้นที่หมายซึ่งเป็นชั้นบนสุดของอาคาร คงไม่ยากเท่าไหร่นักที่จะได้อาศัยอยู่บนเพนส์เฮ้าส์สุดหรูในเมื่อคนที่ครอบครองเป็นเจ้าของบริษัทนั้นเสียเอง
ติ๊ง!
ประตูเปิดออกหลังจากเสียงสัญญาณดังขึ้น ภาพที่เห็นคือโถงแคบที่ทอดยาวและประดับตกแต่งด้วยโคมไฟสวยสด สุดทางเดินเป็นประตูบานใหญ่ที่พร้อมเปิดออกไปสู่ด้านใน เจ้าของมันผลักออกไปเบาๆก่อนที่ห้องโถงกว้างกว่าจะปรากฏแก่สายตาต่อจากนั้น
แสงไฟทำงานตามการเคลื่อนไหวของผู้อยู่อาศัยที่เดินเข้ามา เป็นระบบอัตโนมัติที่ถูกติดตั้งไว้เพื่อความสะดวกต่อการใช้งาน ฝั่งตรงข้ามประตูทางเข้าเป็นผนังกระจกที่สามารถมองเห็นวิวเมืองใหญ่ได้อย่างถนัดตา เป็นความยาวเกือบสามร้อยหกสิบองศาถ้าไม่ติดว่ามีห้องอื่นคั่น ผนังเหล่านั้นติดตั้งผ้าม่านเพื่อความสวยงามไว้อีกชั้นและตอนนี้มันก็ถูกรวบเอาไว้เพื่อให้แขกอย่างเขาสามารถดื่มด่ำกับบรรยากาศยามค่ำคืนได้เต็มที่ ภัทรมัวแต่สำรวจห้องของอีกฝ่ายจนตอนที่โดนจู่โจมอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวจึงสะดุ้งจนตัวโยน
“ขวัญอ่อนจังเลยนะ” คีรติพูดกระซิบใบหู ลมหายใจอุ่นร้อนกระทบจนรู้สึกวาบหวิว ริมฝีปากคลอเคลียไปมาข้างแก้ม เขาไม่ได้เสหลบ ทำเพียงแค่ยืนนิ่งปล่อยให้คนด้านหลังสวมกอดอย่างหลวมๆ
“จู่ๆก็มากอดแบบนี้ใครจะไม่ตกใจล่ะครับ”
“แล้วชอบให้ผมกอดไหม?” ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ยอมลดละ เอียงหน้าเข้ามาใกล้อีกเพื่อขอคำตอบ
“...”
“ไม่ชอบจะไม่กอดแล้วนะ”
“ไม่ชอบคงไม่ปล่อยให้กอดแน่นแบบนี้หรอกครับ” ดวงตากลมโตเสมอง ริมฝีปากเปลี่ยนรูปเพื่อบ่งบอกว่าคนพูดงอนง้ออยู่ไม่น้อย ก่อนที่มือใหญ่จะบังคับใบหน้าหวานเข้ามารับจูบที่ยาวนาน มอบจังหวะเชื่องช้าไม่เร่งรีบเพื่อยื้อเวลาให้ลิ้นร้อนได้หยอกล้อกันจนพอใจ
“อืออ”
อีกคนใช้จังหวะในตอนที่เผลอกางมือข้างซ้ายของเขาแผ่ออก สอดโลหะเย็นเยียบเข้าสวมยังนิ้วนาง เลื่อนมันเข้าจนสุดแล้วขยับไปมาเพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่หลุดออก
“ทีนี้ก็ครบทุกขั้นตอนแล้วนะ” คราวนี้สถานะถูกยืนยันให้ชัดเจนจากเจ้าของแหวน เป็นพันธนาการความสัมพันธ์ระหว่างเราทั้งคู่ คีรติลูบไล้มันไปมาอย่างเพลิดเพลินใจทำเอาเขาต้องพลิกตัวเข้าหาอีกฝ่ายโดยที่ยังมีมือใหญ่ประคองไว้บริเวณเอว ภัทรยกนิ้วของตัวเองขึ้นสูงจนเพชรเม็ดเล็กที่อยู่ตรงกลางต้องแสงไฟสว่างจ้า ชื่นชมความงามของมันโดยไม่สามารถเก็บรอยยิ้มที่มีเอาไว้ได้
“นึกว่าจะหลอกภัทรซะอีกเรื่องแต่ง”
“ภรรยาเขาอยากแต่ง สามีจะขัดใจได้ไง”
“ยังไม่จัดงานเลย มาเรียกอะไรสามีภรรยา” มือเล็กเอื้อมไปบิดแก้มคนตัวสูงเพราะความหมั่นไส้ คีรติเอียงหน้าลงเล็กน้อยเพื่อหลบ แต่ก็ไม่พ้นจากมือเขาอยู่ดี
“ได้กันแล้วผมไม่ถือ—โอ๊ย ฮ่าๆ” เสียงอุทานดังสนั่นเพราะภัทรออกแรงบีบให้มากกว่าเก่า หลังจากนั้นก็เลื่อนมือไปคล้องลำคอของอีกฝ่ายทั้งสองข้าง เราสองคนเต้นรำภายใต้ความเงียบและมีเสียงของหัวใจเป็นตัวกำหนดจังหวะ ริมฝีปากบางกดทับลงไปเพื่อมอบจูบให้หนึ่งครั้ง แทนการขอบคุณสำหรับเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา
“ภัทรรู้นะว่าภัทรไม่ใช่คนดี” เขาเว้นช่วง เอื้อนเอ่ยข้อความที่ส่งตรงจากใจ “ไม่ใช่คนที่เพียบพร้อมทุกอย่าง ไม่ใช่ผู้ชายอ่อนหวานเหมือนคนอื่นเขา แต่ภัทรมั่นใจว่าสิ่งที่ภัทรมีไม่แพ้ใครคือความรักที่ภัทรมีให้คุณ”
“...”
“ภัทรรักคุณคีนะครับ ภัทรสัญญาว่าจะเป็นคนรักที่ดีของคุณและไม่ทำให้คุณผิดหวังที่เลือกภัทร ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นภัทรก็ขอบคุณคุณมากจริงๆ ที่ยังยอมจะอยู่ด้วยกันถึงแม้ภัทรจะไม่น่ารักมากๆ เลยก็ตาม”
คีรติยกยิ้มจาง รับฟังถ้อยคำต่างๆ ของคนรักก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งกอบกุมใบหน้าหวานเอาไว้ “ขอบคุณภัทรมากกว่าที่รักผม”
เราสองคนปล่อยให้หัวใจได้ทำหน้าที่ของมัน ซึมซับเอาบรรยากาศแสนหวานที่ลอยล่องอยู่แสนนาน ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดๆต่อจากนั้น แค่แววตาสองคู่สบประสานก็เพียงพอต่อความรู้สึกที่อยู่ข้างใน
“อาบน้ำก่อนไหม?” เจ้าของห้องเป็นฝ่ายซักถาม ภัทรพยักหน้ารับ หลังจากผ่านกิจกรรมต่างๆ ของวันมาอย่างยาวนานเขาก็เริ่มอยากพักผ่อนอย่างสบายใจ
“ผมเตรียมผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าของคุณวางอยู่ด้านใน เชิญตามสบาย”
ภัทรอ้อยอิ่ง เหมือนคีรติจะรู้ว่าคิดอะไรอยู่คนตัวสูงถึงได้ยักคิ้วพร้อมกับมองมา แต่สุดท้ายแล้วร่างโปร่งก็ทำเพียงปล่อยให้ความคิดเหล่านั้นล่องลอยหายแล้วเดินจากไปอีกทาง
“ครับ”
แม้จะอยากเชื้อเชิญคีรติให้มาอาบน้ำด้วยกัน
แต่เขาคิดว่าถ้าทำแบบนั้นมันคงจะไม่จบแค่การอาบน้ำอย่างแน่นอน
สุดท้ายแล้วภัทรก็ต้องเดินจากมาพร้อมกับความไม่ได้สติของตัวเอง เมื่อลับสายตาเจ้าของห้องในมุมหนึ่ง เขาก็พิงหลังเข้ากับกำแพงในทันที ก้มลงเพื่อมองแหวนเพชรวงเล็กอย่างถี่ถ้วน มันช่างดูดีเสียจนไม่สามารถละสายตาจากได้ และช่างเหมาะสมกับเขาอย่างไม่มีที่ติ
โลหะสีเงินโค้งมนได้รูป รูปทรงเรียบง่ายไม่หวือหวา ขนาดพอดีกับนิ้วนางข้างซ้ายของเขา ไม่หลวมจนเกินไป และไม่คับจนเกินไป จนน่าแปลกใจว่าคนซื้อเลือกขนาดได้ยังไงให้เหมาะสมถึงเพียงนี้ ตรงกลางของแหวนประดับด้วยเพชรสองเม็ดที่ฝังจมลงไปในเนื้อ อยู่ชิดติดกันเพื่อประกาศกร้าวความสวยแก่สายตา ทั้งหมดทำให้ใจเขาเต้นแรงอีกครั้งหลังถูกย้ำสถานะจากคนรักที่ตอนนี้เราสองคนเลื่อนขั้นของความสัมพันธ์เป็นที่เรียบร้อย
กลายเป็นสามีและภรรยา
สถานะที่เขาเฝ้าใฝ่ฝันมาโดยตลอด
เพราะสมองต้องประมวลผลหลายเรื่องทำให้การอาบน้ำครั้งนี้ล่าช้ากว่าครั้งไหนๆ เสื้อผ้าชุดใหม่ถูกสวมใส่บนเรือนร่างสมส่วน เป็นผ้าซาตินที่ให้ความสบายแก่เจ้าของ มันระไปกับผิวเนื้ออย่างบางเบาทุกครั้งที่ได้ขยับตัว
เมื่อเดินออกมายังห้องโถงใหญ่ภัทรก็พบว่าคีรติก็เปลี่ยนชุดใหม่เหมือนกัน แต่อีกฝ่ายอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำที่หมิ่นเหม่ เขาไม่ทราบว่าภายใต้ผ้าขาวนั้นมีบางอย่างปกปิดอีกไหม แต่เท่าที่คาดเดาจากนิสัยของอีกฝ่าย
ร่างกายเปลือยเปล่าเลยเป็นคำตอบที่มาก่อน
แผงอกกว้างปรากฏเด่นชัด ขึ้นลอนสวยได้รูปน่ามอง เจ้าของมันถือแก้วไวน์ที่รินไม่มากนัก ยกขึ้นจิบไปพลางรับชมสิ่งที่อยู่บนหน้าจอโทรทัศน์อย่างไม่ได้ใส่ใจมากเท่าไหร่ คีรติวางแขนพาดไปกับผนังพิงคล้ายเป็นการเชื้อเชิญให้เข้าไปหา ดึงดูดและยากที่จะปฏิเสธ
ฟอด!
ยังไม่ทันได้เอนตัวเต็มที่ก็มีการจู่โจมจากคนที่นั่งอยู่ก่อน ดูเหมือนอีกฝ่ายจะชอบใจไม่น้อย ได้กลิ่นหอมอบอวลลอยผ่านทำให้รู้ว่าคีรติก็จัดการธุระของตัวเองเช่นกันในตอนที่เขาหายไป
“กลิ่นหอมขนาดนี้อยากจะให้มานอนทุกวันเลย” แขนแกร่งพาดไปกับไหล่ โอบเขาไว้ไม่ห่างตัว
“งั้น...ภัทรมาทุกวันเลยดีไหม” เขาก็ไม่ต่าง วางมือไว้บนต้นขาอีกคนผ่านเนื้อผ้า หมิ่นเหม่เสียจนใครบางคนต้องแลบเลียริมฝีปาก
“เอาสิ ผมจะได้หายคิดถึง”
“กลัวอย่างเดียวนี่สิ” ดวงตาคู่สวยวาววับยามที่พูด ไล้นิ้วชี้ขึ้นสูงอีกหน่อย กระซิบชิดใกล้จนลมหายใจสอดประสาน “กลัวว่าจะไม่ได้นอนแบบที่ตั้งใจเอาไว้แต่แรก”
ความหมายที่แฝงในประโยคเป็นที่รู้ดีของเราสองคน คีรติยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มจนหมด หยั่งเชิงมองมันเมื่อนิ่งไปสักพักก่อนจะโต้ตอบกลับมา
“อันนี้มันก็ขึ้นอยู่กับคุณ”
“ขึ้นอยู่กับภัทร?”
“แน่นอน...ถ้าภัทรไม่ยั่วจนผมห้ามใจไม่ได้ล่ะก็ คงไม่ใช่ความผิดผมแน่ๆ”
คราวนี้เขาหัวเราะเสียงเอง เอนตัวซบร่างแกร่งที่รองรับเอาไว้ เอียงศีรษะพิงไหล่เพื่อออดอ้อน
“คุณคีนั่นแหละยั่วภัทรก่อน”
“จะโยนความผิดมาให้กันหรอไง?”
“เปล่าซะหน่อย” ภัทรเถียงเสียงแข็ง ใครบางคนจึงทำโทษด้วยการจับคางเขาเล่นอยู่แบบนั้น บางครั้งก็หยอกล้อด้วยการคลึงริมฝีปากบางไปมาอย่างชอบใจ
งับ!
การไล่งับนิ้วมือของคีรติเกิดขึ้นบ่อยครั้งจากคนที่นั่งด้านข้าง นิ้วแกร่งหลบบ้าง แต่สุดท้ายก็แหย่ให้ภัทรเล่นกับมันจนฟันคมสัมผัสกับผิวเนื้อ และในจังหวะหนึ่ง ภัทรก็จับแขนข้างขวาของคีรติให้หยุดนิ่งเพื่อโลมเลียสองนิ้วที่อยู่ในริมฝีปากคล้ายกับดูดดึงบางอย่างที่มีลักษณะเหมือนกันอย่างรันจวนใจ
“อืมม”
มันจะเลยเถิดไปไกลถ้าจินตนาการอันล้ำเลิศส่งความคิดของใครบางคนให้กระโจนเข้าสู่ห้วงเสน่หา คีรติไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าตัวเองไม่ใช่คนนั้น ด้วยสายตาของภัทรที่สบไว้อยู่ตลอดตอนที่อมสองนิ้วเขาเอาไว้ ลากตั้งแต่ตนจนสุดปลาย ดูดดึงมันอย่างชำนาญจนชื้นแฉะ จากนั้นก็ทำซ้ำแบบเดิมอีกหลายรอบ พร้อมกับความอุ่นร้อนเมื่อนิ้วถูกตอดรัดด้วยผนังนุ่ม และพร้อมกับสายตาที่จ้องมองเขาคล้ายกับบ่งบอกว่าถ้าเปลี่ยนจากนิ้วเป็นที่อื่น
สรวงสวรรค์ชั้นไหนอีกฝ่ายก็พาไปพานพบได้เช่นกัน
ลิ้นร้อนลากเลียเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเช็ดมือเขาด้วยมือของเจ้าตัว หลังจากนั้นก็ยิ้มหวาน ซบเข้ากับอกแกร่งพร้อมกับมองคีรติด้วยสายตาที่ต่างออกไป
เป็นสายตาขี้เล่นที่มาพร้อมกับความยั่วเย้า
ทั้งหมดเลยส่งผลให้อารมณ์ของเขาพุ่งขึ้นสูง
“บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ความผิดผมหรอก” นิ้วชี้ไล้ไปยังคางมน เชยขึ้นจนได้องศาที่พอเหมาะ
“ไม่จริงครับ” อีกคนก็ไม่ต่าง ไล้มือของเจ้าตัวขึ้นสูงจนมันกระทบกับส่วนแข็งขืนที่ดุนดันอยู่ภายใน คล้ายกับว่าไม่ได้ตั้งใจจะสัมผัสมัน แต่ก็เลื่อนมือเข้าหาทุกครั้งหลังจากออกห่างได้ไม่เกินเสี้ยววินาที
“ความผิดภัทรนั่นแหละ”
หลังจบประโยค ดวงตากลมโตก็เสมองไปทางอื่น ครุ่นคิดสักพักแล้วหันกลับมาหา
“ว้า งี้ภัทรก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำล่ะสิ”
คีรติรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกผิด เพราะประกายระยิบระยับในดวงตาเริ่มเผยออกมาให้เห็น
“...ดีไหมครับ?” คำถามมาพร้อมกับการล้วงเข้าไปภายใต้ชุดคลุมอาบน้ำที่หมิ่นเหม่ คีรติยกแก้วไวน์ที่เติมขึ้นอีกรอบ เสมองต่ำไปยังคนที่เลื่อนตัวลงพร้อมกับอมยิ้มอย่างชอบใจ
สายคาดเอวถูกรูดรั้งออกไปอย่างไม่ไยดีนัก ขาเขาอ้าออกกว้างตามแรงที่ถูกบังคับจากคนที่นั่งบนพื้น ใช้เข่ารองรับร่างตัวเองพร้อมกับถูมือเข้าหาต้นขาด้านใน ความอุ่นร้อนเริ่มไล่สู่กลางลำตัวมากขึ้นเรื่อยๆ
“คุณคีจะได้รู้ไว้ด้วยไง...”
“อืมม”
“...ว่าภรรยาตัวเองมีดีตรงไหน”
มือข้างนั้นเริ่มสัมผัสส่วนอ่อนไหว รูดรั้งไปมาอย่างชำนาญ คีรติเชิดหน้าขึ้นสูงพร้อมกับเสียงครางที่ดังขึ้น
“ซี้ดส์”
สติเริ่มขาดหาย
ก่อนที่ตัวตนของเขาจะถูกลิ้นร้อนเล่นงาน และริมฝีปากบางที่กอบกุมมันเอาไว้จนหมด
“...เรื่องแบบนี้ภัทรมั่นใจว่าตัวเองก็ไม่แพ้ใครเหมือนกัน”
#คุณไม่ตรงปก
241019
before30october
เป็นตอนที่ใช้เวลาแต่งค่อนข้างนานพอสมควรเลยค่ะ
กว่าจะเป็นรูปเป็นร่างได้ ทำเอาพักไปหลายยกเลย
อยากจะมาอัพให้ทุกวัน แต่ไม่สามารถทำได้จริงๆ TT
ตอนนี้เขาก็ชัดเจนกันแล้วเนาะ
อีกไม่กี่ตอนก็คงจะจบแล้ว รอเคลียร์ประเด็นอื่นอีกสองสามตอน /ปิดตา
ขอบคุณที่ยังรอมาเสมอนะคะ ขอบคุณมากๆเลย <3
-
:z1: :z1: :z1:
-
อิ่มใจจะส่งลูกเข้าหอละ
-
คุณคีหลงมาก รักมากเลยนะคะดูออกกกก :-[
ยินดีกับคุณสามีภรรยาด้วยจ้า :L1:
-
แงง ใจหาย ยังไม่อยากให้จบเลย อยู่กับภัทรมาตั้งแต่วันแรก แอแงงงงงง
ขอสเปด้วยนะคะ นักเขียนที่น่ารัก :monkeysad:
-
:m25: :m25: :m25:
-
:pighaun: :pighaun:
-
แซ่บสุดดด คือยัยภัทร :m25:
-
คุณคีไปใหนไม่รอดแล้ววว :z1:
-
เปิดตัวชัด แต่จะจบมั้ยปัญหา
-
รอตอนต่อไป
-
เคลียร์ใจกันแล้ว มันก็จะร้อนแรงมาดหน่อย
-
ฮอตกันจริงๆ คู่นี้
-
ฮึ่มมมมมมมมม
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
อยากได้เมียแซ่บๆแบบภัทร ไม่ให้คุณคีแล้วได้มั้ย
-
บทไหนภัทรก็เป็นให้คุณคีได้ค่ะ :hao7:
-
◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 24 : ความลับ
_________
เสียงนาฬิกาปลุกหัวเตียงขัดจังหวะฝันหวานของใครบางคน มือเล็กควานอย่างสะเปะสะปะไปยังต้นทาง สักพักก็พบว่าสาเหตุมาจากโทรศัพท์เครื่องสีดำของตัวเองที่วางอยู่ไม่ไกล เขาไม่แม้แต่จะลืมตาเมื่อกดไปยังปุ่มใดปุ่มหนึ่งให้เสียงมันดับลง วางมันไว้ที่เดิมก่อนจะรู้สึกถึงอ้อมกอดอุ่นที่กระชับตัวเองเข้าหา
เป็นอ้อมกอดจากเจ้าของห้อง
และเป็นอ้อมกอดที่เรานั้นเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่
“อืออ”
ภัทรหมุนตัวกลับเพื่อซุกใบหน้าลงกับอกแกร่ง ดึงผ้าห่มขึ้นเพื่อหลีกหนีความหนาวจากเครื่องปรับอากาศ สองมือโอบรอบเอวหนาของร่างสูงและบดเบียดร่างกายตัวเองเข้าไป
“เช้าแล้วหรอ?”
อีกฝ่ายเสียงอู้อี้ ยังไม่ตื่นดีเช่นเดียวกัน
“น่าจะเช้าแล้วครับ” เขาตอบ คีรติขยับอีกครั้งให้ตัวเขาได้นอนด้วยท่าสบาย
“ทำไมผมง่วงขนาดนี้”
คำถามถูกส่งให้แม้เราจะยังงัวเงียด้วยกันทั้งคู่ แทบไม่ต้องหาเหตุผลให้มาก ภัทรก็สามารถตอบอีกคนได้ว่าทำไม ก็เมื่อคืนเราได้นอนกันที่ไหน
เล่นเอาเขาเพลียจนลุกไม่ไหวด้วยเลย
“...ภัทรมีประชุมเช้า” คราวนี้คนอายุน้อยกว่าลืมตาขึ้น มองเห็นด้านข้างของใบหน้าคมคายเป็นอันดับแรก จมูกโด่งรับกับริมฝีปากด้วยองศาที่เหมาะเจาะ มีไรหนวดเริ่มผุดขึ้นเล็กน้อยจนอดที่จะใช้มือลูบไล้เบาๆไม่ได้
“ผมก็เหมือนกัน”
“ยังไม่อยากลุกเลย” เสียงเนือยๆบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขารู้สึกอย่างไร อีกฝ่ายขยับใบหน้าไปตามการเคลื่อนไหวของมือเล็ก จนในจังหวะหนึ่งที่ทนไม่ไหวจึงลืมตามองคนที่กำลังเย้าแหย่ร่างกายตัวเอง
“ลูบเยอะเดี๋ยวก็ไม่ได้ลุกจริงๆหรอก” คราวนี้อีกคนพูดเสียงเข้ม แต่เขาก็รู้ดีว่าคีรติแค่หยอกเย้าจากการยิ้มมุมปาก ภัทรเลิกคิ้วขึ้น แลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองอย่างที่ชอบทำ
ใครจะไปหยุด ก็ชอบมากขนาดนี้
แถมไม่มีใครบอกเลยว่าอ่อยแฟนตัวเองแล้วผิดนี่...จริงไหม?
“ยังมีแรงหรอ?”
“ภัทรถามใครกันแน่ล่ะ?...ถามผม หรือว่าถามตัวเอง?” ดูเหมือนอีกคนจะเล่ห์กลเยอะกว่าที่คิด การท้าทายที่แฝงในประโยคเลยทำให้เขาหัวเราะออกมาเบาๆ คีรติยังไงก็ยังเป็นคีรติ
คนที่ไม่เคยน้อยหน้าเขาที่แสนจะเจ้าแผนการ
พรึบ!
“อ๊ะ”
“...”
“คุณคี!”
ไม่รอคำตอบ ร่างสูงก็พลิกให้ตัวเองคร่อมอยู่ด้านบน กดข้อมือของภัทรลงกับฟูกนุ่มเสียแน่น สองขาล็อกไว้ไม่ให้เป้าหมายขยับไปไหน แรงที่ส่งไปทำให้ใครบางคนทำได้แค่ดิ้น
“ผมยังมีแรงเหลืออีกเยอะ...ถ้าเผื่อภัทรอยากจะลองน่ะนะ”
เสียงแหบแห้งกระซิบชิดใบหู แผ่วเบาเสียจนขนลุกกราวไปตามต้นแขน ถึงแม้จะไม่ได้มองลงต่ำก็พบว่าส่วนล่างของเราหมิ่นเหม่กันเสียจนน่าใจหาย คีรติยิ้มเยาะ สายตาคล้ายกับมองลูกไก่ในกำมือที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็สามารถจัดการได้โดยง่าย เป็นความรู้สึกที่เขาเจอไม่บ่อยเท่าไหร่ เพราะปกติแล้วภัทรชอบที่จะเป็นฝ่ายที่เหนือกว่าในแต่ละความสัมพันธ์
แต่คีรติก็เอาเขาอยู่หมัดในทุกๆด้านเสียนี่
“หึ”
คีรติแค่นหัวเราะแล้วตวัดร่างเขาเข้าสู่อ้อมแขน ก่อนจะเดินลิ่วเข้าห้องน้ำโดยที่เราสองคนไม่มีเสื้อผ้าปกปิดตามร่างกาย
“ภัทรไม่อาบกับคุณหรอกนะ” เขาขัดขืน กลัวว่าอีกคนจะพิสูจน์เรื่องที่เจ้าตัวว่า เป็นแบบนั้นคงไม่ทันเวลาเข้าประชุมกันพอดี
“จะงอแงทำไม เมื่อคืนก็เห็นหมดแล้วไม่ใช่หรอ- ต้องบอกว่าภัทรเห็นหลายรอบแล้วมากกว่า ทำเป็นเขินไปได้”
“ภัทรไม่ได้เขิน!”
“แล้วทำไมหน้าแดง?” เจ้าตัวยกเขาลงหน้ากระจก ยืนซ้อนด้านหลังแถมยังยิ้มร่าเมื่อเราสบตากันในนั้น
ให้ตายเถอะ
คุณคีหุ่นดีแบบนี้แล้วเขาจะอดใจไหวได้ยังไง
“ภัทรเปล่า!”
/
สุดท้ายแล้วเราทั้งคู่ก็รีบจัดการธุระตัวเองจนแล้วเสร็จแถมยังมาทันตารางงานที่วางเอาไว้ โชคดีที่ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่าการอาบน้ำด้วยกันตามปกติ แต่ไม่รู้ว่าวันนี้ถ้าเขากลับไปมันจะปกติด้วยไหม เพราะสายตาของอีกฝ่ายแทบจะเผยความในใจออกมาจนหมด
ภัทรอาสามาที่บริษัทด้วยตัวเองถึงแม้คีรติจะพร่ำบอกกึ่งบังคับว่าให้เราไปด้วยกัน
แต่เพราะเขาไม่อยากเป็นภาระ ดังนั้นเลยรีบออกมาโดยไม่ทันให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว เสียงเข้มที่บ่นมาตามสายทำให้เขาอมยิ้มเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ได้รับคำหวานเป็นกำลังใจในการทำงาน หลังจากเข้ามาช่วยบิดาและญาติผู้ใหญ่ได้ไม่นานภัทรก็พบว่าความรับผิดชอบของเขาเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เขาแทบไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่นนอกจากเข้าประชุมและนั่งอยู่บนโต๊ะของตัวเองเพื่อเคลียร์เอกสาร บางครั้งก็วุ่นจนเลขาส่วนตัวต้องคอยประคบอยู่ข้างๆเพื่อช่วยเรียกสติให้กลับมา ล่วงเลยผ่านไปจนพลบค่ำกว่าที่จะได้พักอย่างจริงจังเสียที
“คุณสากลับก่อนเลยก็ได้ครับ เดี๋ยวภัทรรอคุยกับพี่เอกอีกสักพักก็คงกลับแล้ว”
“เอาอะไรเพิ่มไหมคะเดี๋ยวพี่จัดการให้ก่อนกลับ?”
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากๆเลย”
หญิงสาวที่ยืนอยู่มองมาด้วยรอยยิ้ม ความเป็นห่วงฉายชัดบนใบหน้า เมื่อเขาย้ำอีกรอบว่าสามารถจัดการได้เจ้าตัวก็ขอลาไปก่อน เพราะมัวแต่นั่งเหม่ออยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เสียนานกว่าจะได้เริ่มงานอีกครั้งจริงๆจังๆ ก็ล่วงเลยเวลาจนเกือบดึก มองเห็นสายที่ไม่ได้รับปรากฏชัดบนหน้าจอและพบว่ามีเพียงคนเดียวที่ติดต่อมาเวลานี้
...คีรติ...
แต่ภัทรก็เลือกที่จะวางมันเอาไว้ดังเก่า เพราะคิดว่าอีกไม่นานก็คงจะสะสางงานของตัวเองได้ สุดท้ายเขาก็คิดผิดมหันต์เพราะไม่ว่าจะทำยังไงก็ดูเหมือนมันจะไม่สามารถเสร็จสิ้นได้ทันท่วงที
ร่างโปร่งถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน มองเห็นแก้วกาแฟที่หมดลงไปเรียบร้อยจึงลุกขึ้น มุ่งหน้าไปทางห้องครัวส่วนตัวที่อยู่ไม่ไกลนักจากห้องของตัวเอง แต่พอไปถึงภัทรก็ตกใจเล็กน้อยที่มีเสียงคนคุยกันอยู่ก่อน แถมทั้งสองเสียงนั้นเขาก็รู้จักเป็นอย่างดี
“ฉันคิดผิดหรือคิดถูกที่ให้คีรติมาช่วยเรื่องนี้เนี่ย”
“ทำไมหรอคะ เพราะน้องภัทรไม่มาหาคุณท่านเลยหรอไง?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“ทำตัวเป็นพ่อหวงลูกไปได้ ทั้งๆที่คุณเป็นคนวางแผนแท้ๆ”
คิ้วบางขมวดเข้าหากัน เขาพยายามจับใจความอย่างหนักเพราะสับสนเป็นอย่างมากกับเรื่องที่เพิ่งได้ยิน
ช่วย? วางแผน?
เรื่องอะไรกันงั้นหรอ?
“รู้หรอกน่า แต่ไม่คิดว่าเขาจะชอบภัทรมันจริงๆนี่สิ”
“ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอคะ น้องภัทรก็ดูมีความสุขขึ้นตั้งเยอะตั้งแต่ที่เราทำแบบนี้”
ทั้งสองเงียบไป และดูเหมือนภัทรจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้บ้างเล็กน้อย
“อย่างที่เธอบอก ก็ต้องขอบคุณเขาด้วยอีกเช่นกัน ไม่อย่างนั้นแผนเราคงไม่สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี”
“คุณท่านไม่กลัวน้องภัทรรู้ความจริงบ้างหรอไง?”
คราวนี้ความเงียบยาวนานกว่าเดิม แต่สุดท้ายแล้วก็มีเสียงกระทบกันของภาชนะบางอย่างพร้อมกับที่คำตอบถูกเอ่ยออกมา
“ถ้าคีรติไม่พูด เธอไม่พูดและฉันไม่พูด มันก็ไม่น่าจะมีปัญหา”
“...”
“เราแค่หวังดี เมื่อภัทรอยากทำแบบนั้นผมก็ไม่อยากขัดอะไร แถมคีรติก็ไม่ขัดเรื่องเลขาคนใหม่อยู่แล้ว”
เขาแทบไม่รู้ว่าต้องมีอาการอย่างไรกับการบังเอิญรู้ความจริงทั้งหมด แก้วที่แห้งเหือดถูกวางลงที่เดิมไม่ต่างจากร่างเจ้าของห้อง ภัทรหลับตาลงแน่นเพื่อเรียกสติ ทบทวนเรื่องราวที่เกิดอย่างถี่ถ้วนเป็นครั้งแรก
ทุกอย่างดูเหมือนจะประกอบไปด้วยเรื่องไม่สมเหตุสมผลที่แฝงอยู่ในนั้น ทั้งการที่เขาสามารถเข้าไปทำงานที่ห้องของอีกฝ่ายโดยง่าย ทั้งการที่คีรติไม่เคยจะแปลกใจเวลาที่เขาเผลอทำตัวตามนิสัยของตัวเอง การที่เขารู้จักกับธนกฤษทั้งๆที่ผู้ชายแบบนั้นไม่น่าจะมาคลุกคลีกับคนธรรมดาๆเลยสักนิด และอีกหลายๆเรื่องที่มันดูจะเป็นพิรุธไปเสียหมด แต่คีรติกลับไม่มีท่าทางสงสัยแถมยังไม่เอะใจอะไรเลย
เพราะรู้มาก่อนสินะ
เพราะคุณรู้มาก่อน...และวางแผนตลบหลังเขาอีกรอบ คุณถึงได้มองว่าไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
ความสับสนเริ่มเล่นงานกับใจคนบางคนอย่างหนัก เขารู้ดีว่าทุกอย่างมันผ่านมาแล้วแต่ก็ไม่สามารถเลิกคิดมากได้เสียที ทั้งๆที่ทุกอย่างกำลังจะไปได้ดีแต่สุดท้ายภัทรก็ต้องมีคำถามกับตัวเองจนได้
แล้วที่ผ่านมาคุณแกล้งทำด้วยไหม?
ที่บอกว่ารักเขา...มันคือคำโกหกด้วยหรือเปล่า?
ทั้งๆ ที่เขา...รักคุณหมดหัวใจแล้วด้วยซ้ำ
เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะโกรธอีกฝ่ายไหม หรือควรจะเสียใจที่ความจริงมันไม่ใช่แบบที่ตัวเองรับรู้มาตลอด หลากหลายความรู้สึกถาโถมจนแทบจะหายใจไม่ออก
ทำไมกันนะ
เขาไม่รู้เลยว่าทำไม?
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ต้องเบือนหน้าไปอีกทาง เพราะมันยังดังอยู่อย่างนั้นมือเล็กจึงตัดสินใจเลื่อนไปปิดเครื่องเพื่อตัดปัญหา อย่างน้อยเขาก็อยากใช้เวลาอยู่คนเดียวสักพัก เพื่อที่จะได้คิดทบทวนอะไรหลายอย่างที่ผ่านพ้นมา
/
คีรติกำลังหงุดหงิด
ภัทรไม่ได้ติดต่อกลับมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้วนับจากเมื่อวานเย็น เขาพยายามจะใจเย็นเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงยุ่งแต่ล่วงเลยมาจนถึงอีกวันก็ยังไม่มีข่าวคราวจากอีกฝ่าย ปกติแล้วภัทรไม่เคยหายไปนานแบบนี้ ครั้งสุดท้ายคือตอนที่ภัทรลาออกจากเลขาเห็นจะได้ นับแต่นั้นก็ไม่มีเหตุการณ์ที่คลับคล้ายคลับคลาว่ามันเคยเกิด
เขาพยายามจะข่มอารมณ์ไว้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วจริงๆ หลอกตัวเองให้คิดในแง่ดีไปต่างๆนานา ถึงแม้จะอยากโทรไปสอบถามเลขาส่วนตัวหรือคนใกล้ชิดแต่คีรติก็ไม่อยากรบกวนมากเกินไป สิ่งเดียวที่เขาพอจะทำได้ตอนนี้คือรอ
และรอให้ภัทรตอบกลับข้อความเขาบ้าง
สักเล็กน้อยก็ยังดี
โทรศัพท์เครื่องสีดำถูกโยนลงบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าอย่างไม่ไยดี เสียงของแข็งกระทบกันดังก้อง หลังจากนั้นน้ำในอ่างจึงถูกวักด้วยมือใหญ่เพื่อล้างหน้า เสยผมที่เปียกโชกไปด้านหลัง ก่อนที่เจ้าของมันจะจ้องมองตัวเองในกระจก พบว่าใบหน้าที่เห็นยังคงเจืออารมณ์คุกรุ่นอย่างชัดเจน
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแม้มือจะยังไม่แห้ง รีบแต่งตัวแล้วเดินไปรินไวน์ขวดใหม่ลงในแก้ว ยืนที่เดิมที่ประจำเมื่อต้องการใช้เวลาครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ภาพวิวที่ฉายชัดไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นมากนักแต่ก็พอทำให้เขาลืมอะไรไปบ้างหลังจากจมกับมันอยู่ทั้งวัน
ผ่านไปนานแค่ไหนคีรติก็จำแทบไม่ได้ รู้แค่ว่าเขารินไวน์ไปมากกว่าห้าแก้วแล้วเป็นแน่ ในตอนที่ได้ยินเสียงเรียกเข้าดังขึ้นและพบว่าเป็นคนที่หายไปนั่นเองที่โทรมา
(คิดถึงง) เสียงอีกคนยานคาง แทบไม่ต้องพูดอะไรมากนักเขาก็รู้ว่าภัทรนั้นออกไปดื่ม
“...” คีรตินิ่งเงียบ เผลอออกแรงกำแก้วจนแน่นแบบไม่รู้ตัว
ไม่รู้ว่ากำลังหงุดหงิดเรื่องไหนเพิ่ม
เรื่องที่ภัทรไม่ติดต่อมาเลยหรือเรื่องที่อีกฝ่ายออกไปเกเรโดยไม่บอกเขาแม้แต่คำเดียว
มันชักจะมากไปหน่อย
(ไม่คิดถึงภัทรหรอออ?)
“อยู่ไหน?” เขาตอบ ได้ยินเสียงหัวเราะแบบหยอกล้อตามมา
(กำลังกลับไปหาที่ร้าก)
คนตัวสูงใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม พูดคุยอีกไม่กี่ประโยคภัทรก็เป็นฝ่ายวางสายไปเอง การรอคอยดำเนินต่อไปจนไวน์หมดขวด เขาวางมันไว้ที่เดิม ควานหาบุหรี่ที่ถูกเก็บไว้อย่างมิดชิด ยกก้านขาวจรดริมฝีปาก ก่อนที่ควันจะลอยกรุ่นตามมาต่อจากนั้น
เสียงบางอย่างบริเวณหน้าประตูไม่ได้ทำให้คีรติหันไปมอง เขายังจดจ่ออยู่กับภาพวิวของเมื่องใหญ่ ถึงแม้ใจจะเต้นแรงเพราะรู้ว่าใครบางคนกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับกลิ่นแอลกอฮอลล์ที่ติดตัว ภัทรหยุดยืนตรงหน้า เงยมองเขาที่สูบบุหรี่ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
ทั้งน้อยใจ ท้าทาย และยั่วเย้า
เราสบตากันอยู่นานโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมา คีรติเลยต้องใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางเพื่อเลื่อนบุหรี่ออก เอ่ยคำถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบแบบที่ไม่ค่อยใช้กับร่างโปร่ง
“รู้มั้ยว่าคุณกำลังทำให้ผมโมโห”
ภัทรไม่ได้ตอบรับอะไร น่าแปลกที่เจ้าตัวไม่ได้เล่นแบบทุกครั้งเช่นกัน
“รู้” อีกฝ่ายเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยเมื่อตอบ “ก็อยาก อึก ให้โมโห”
“ต้องการอะไร?”
การนิ่งของอีกฝ่ายยั่วยุอารมณ์เขาได้เป็นอย่างดี เขารู้ว่าภัทรแปลกไป แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น
“รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงคุณแทบตาย โทรไปก็ไม่รับ ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ แค่บอกผมหน่อยว่าคุณไม่ว่างแค่นี้ผมจะได้ไม่กวน”
“ภัทรว่าง” ใบหน้าหวานเอียงลงยามที่พูด “แต่ภัทรไม่อยากตอบ”
บุหรี่ในมือถูกทิ้งไว้ยังถาดใส ใบหน้าคมคายเบือนไปทางอื่นอย่างไม่สบอารมณ์ ดูเหมือนภัทรจะทำให้เขาฟิวส์ขาดเข้าแล้วจริงๆ
“...”
“...”
“ผมไม่อยากทะเลาะกับคุณแบบนี้หรอกนะ”
“อืม”
“...”
“เหมือนกัน” เสียงหวานมาพร้อมกับการเข้าประชิดโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ภัทรใช้ข้อมือทั้งสองข้างคล้องคอเขาไว้ แนบศีรษะไปยังอกแกร่ง ท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันทำเอาคีรติตั้งรับไว้ไม่ทันสักเท่าไหร่
“...”
“อยากโกรธคุณจะตายแต่สุดท้ายก็กลับมาหา อึก จนได้” ภัทรเอนตัวออก มองหน้าคีรติที่ยังสงสัยกับเรื่องที่ตัวเองพูด
“...”
“คุณรักภัทรจริงๆรึเปล่า?”
เขาแทบจะหาเสียงของตัวเองไม่เจอเมื่อกลั้นใจถามคำถามนั้นออกไป แต่คีรติกลับขมวดคิ้วพร้อมกับกอดตัวเองแน่นขึ้นอีก
“ภัทรถามแบบนั้นทำไม?”
“...”
“...”
“...”
“ผมทำให้คุณไม่เชื่อใจเรื่องของเราหรอ?”
เพราะการนิ่งไปของคนตัวเล็กทำให้คีรติล่วงรู้ ภัทรคงไปเข้าใจผิดเรื่องอะไรมาเป็นแน่ ไม่งั้นคงไม่งอนเขาถึงขนาดนี้
“รักสิ ถ้าไม่รักก็คงไม่ยอมภัทรขนาดนี้หรอก”
คราวนี้ริมฝีปากบางเม้มแน่น ดวงตากลมโตเจือด้วยหยดน้ำแต่เจ้าของก็กลั้นมันเอาไว้จนได้
“ก็ภัทรเพิ่งรู้...”- “ว่าที่ผ่านมาคุณคีโกหกภัทรมาตลอด”
คีรติชะงัก ใจเต้นแรงเพราะกลัวว่าภัทรจะล่วงรู้ความจริงที่ซ่อนเอาไว้อีกอย่าง
และมันก็เป็นไปตามที่คาดเสียด้วย
“เรื่องที่ภัทรเป็นเลขาน่ะ วางแผนกับป๊าไว้ใช่ไหม?”
มือใหญ่เอื้อมไปกอบกุมใบหน้าหวาน ทำทุกอย่างอย่างอ่อนโยนกลัวว่าอีกคนจะโกรธตัวเองไปมากกว่านี้
“ผมโกหกไม่ได้แล้วสินะ”
“อย่าโกหกภัทร” เจ้าตัวเสียงแข็ง มองเขาอย่างต้องการคำตอบ
“ครับ ป๊าคุณขอให้ช่วย”
“แล้วเรื่องทั้งหมด...” ภัทรเว้นช่วง “ก็รู้ใช่ไหม?”
“เรื่องไหน?”
“เรื่องที่ภัทรไม่ใช่คนเนิร์ด”
คราวนี้คีรติหัวเราะเบาๆ “คุณอายงั้นหรอ?”
“นิดหน่อย แต่ถ้าสำเร็จจริงๆมันก็ไม่อายแล้ว”
“อายทำไม ภัทรน่ารักออก”
“อย่ามาโกหกภัทรให้ยากน่า”
“จริงที่ผมชอบคนใส่แว่น” เสียงแหบกระซิบข้างใบหู กว่าจะรู้ตัวภัทรก็นั่งลงบนตักแกร่งที่โซฟาเสียแล้ว “ยิ่งถ้าเป็นภัทรใส่แว่นยิ่งชอบ”
ภัทรเอียงหน้าหลบคนฉวยโอกาส แม้จะยังไม่หายงอนดีนักแต่สุดท้ายเขาก็แพ้ให้กับคนตัวสูงอยู่ดี
แพ้ทุกอย่าง
“แต่จะชอบมากกว่าถ้าภัทรไม่ใส่อะไรเลย”
แพ้ทุกทาง
ก็คนมันรักไปแล้วจะให้ถอนตัวยังไง
“ลามก”
จูบที่คุ้นเคยถูกปรนเปรอให้ก่อนที่คีรติจะถอนตัวออก สองมือโอบร่างเล็กไว้ แอบสัมผัสภายใต้ร่มผ้าของคนเมาในบางจังหวะ
“อย่าหายไปแบบนี้อีก โอเคไหม?”
“อืม ภัทรขอโทษ”
“ไม่เป็นไร”
“อันที่จริงภัทรจะกลับนานแล้วแต่เจอกฤษก่อน เสียเวลาชะมัด”
คิ้วหนากระตุก ชื่อนี้ทำให้ความหึงหวงที่เก็บไว้ปะทุขึ้นมาอีก
“ธนกฤษมันทำไม?”
“คงอยากจะไปฟ้องคุณว่าภัทรกับเขาเจอกันล่ะมั้ง”
“หึ”
คีรติแค่นยิ้ม สงสัยอีกฝ่ายจะยังไม่รู้สถานะของเขากับภัทรอย่างแน่ชัดถึงได้กล้าทำแบบนั้น แค่มายุ่งกับของๆเขามันก็มากพอแล้ว นี่คิดจะกลั่นแกล้งกันอีกอย่างนั้นหรอ?
“ขอโทรศัพท์หน่อย” เขาพูด เอื้อมไปหยิบเครื่องสีดำที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนด้านหลังของคนที่อยู่บนตัก
“คุณคีจะทำอะไร? อื้ออ”
คราวนี้ร่างแกร่งไม่รอช้า ปลดกระดุมเสื้อด้วยมือเพียงข้างเดียว ไม่นานเราทั้งคู่ก็อยู่ในท่าที่ดูไม่น่าจะปลอดภัยมากเท่าไหร่ เสื้อผ้าตามร่างกายก็ยังคาไว้อย่างหมิ่นเหม่ เราเริ่มจูบกันอย่างหนักหน่วง และทันทีที่บทรักกำลังจะเริ่มขึ้น เสียงชัตเตอร์ก็ดังขึ้นสองสามครั้งก่อนที่คีรติจะวุ่นกับบางอย่างในมือ
“อย่าเมินภัทร” เขาเชยคางร่างสูงให้หันมา คีรติยกยิ้มมุมปากเพราะรู้ความผิดของตัวเองเป็นอย่างดี
“แค่ส่งข้อความไปหาแฟนเก่าคุณเอง”
“ส่ง อ๊ะ อะไร อื้อออ”
เพียงเสี้ยววินาทีที่คีรติหันกลับไปมองหน้าจอมือถือแต่ไม่ลืมที่จะขยับเอวสวนทางกับการขยับของคนที่อยู่ด้านบน ภัทรร้องไม่เป็นภาษา รู้ตัวอีกทีมือถือก็ถูกโยนลงไปบนโซฟาพร้อมกับตัวเองที่ถูกเกี่ยวขายกขึ้น
“ก็ส่งรูปไปสามรูป”
ภัทรไม่ต้องถามก็รู้ว่าเป็นรูปอะไร
“พร้อมกับคลิปเสียงส่งท้าย”
เพราะคุณคีน่ะร้าย
“อื้ออ คุณคี”
“เตือนใครบางคนว่าอย่ามายุ่งกับคนของผมอีก”
ไม่ต่างจากเขาเลยแม้แต่นิด
#คุณไม่ตรงปก
น้องรู้ว่าน้องหายไปนาน
เพราะฉะนั้นอนุญาติให้ตีได้ ._.
จะเป็นเด็กดีแล้วจริงๆ ;-;
ปล.น้องภัทรตอนหน้าก็จะจบแล้ว ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านมาเสมอนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ แท็ก กดไลค์ แนะนำ ขอบคุณทุกๆอย่างเลย
ขอบคุณจากใจมาเสมอ TT
200120
before30october
-
น้องภัทรรรรรรร คิดถึงมากกกกค่ะ
คิดถึงคนแต่งด้วย สวัสดีปีใหม่นะคะ :L1:
-
คิดถึงมากเลยค่ะะะะะะ :mew1:
-
กี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ่านชื่อเรื่องทำไมมันคุ้นๆ พออ่านละอ๋อออออออ หายไปนานเบย
คิดถึงงงงงงง :katai5:
-
ง่าาาาา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ใจหายใจคว่ำหมดเลย นึกว่าจะได้กินมาม่ายัยภัทรซะแล้วววว ดีนะที่ยัยภัทรรักคุณคีมาก นัวๆกันต่อไปแซ่บทั้งคู่เด้อออ :laugh:
-
กลับมาแล้ว~
-
ร้ายแบบสมน้ำสมเนื้อกันค่ะ ฟินไม่หยุด
-
แรงมากนายคี
-
ชอบมากกกกก กลับมาอ่านรอบ 3 แล้ววว
-
ดีใจที่ภัทรไม่โกรธแล้วงี่เง่าอีก
-
:z1:
-
สุดยอดด ชอบมากนะคะ เป็นนิยายที่เราอ่านแล้วใจเต้นตามเขียนออกมาได้ดีมาก ตามตั้งแต่2018 แล้วก้ไม่ได้อ่านต่อแต่ค้างหน้าtab ไว้เลยนะ555555 นักเขียนเขียนเก่งมากนะภาษาดีเข้าใจง่ายเกิดอารมณ์ร่วมในทุกฉาก ชอบค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะรู้ตัวไว้ว่าเก่งแล้วค่ะ :katai5: :mew1: :katai2-1:
-
ชอบมากกกก :mew2: