พิมพ์หน้านี้ - N'Family...ครอบครัวตัว น. CHAPTER 18 : “ปิดห้องลับนั่นซะ” (End season 1) ต่อ...
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ => ข้อความที่เริ่มโดย: navanavi1985 ที่ 07-11-2018 13:10:42
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
CHAPTER 0 : “จูบบ้านแตก”
“นิวน่ารักจัง...ขอจุ้บแก้มหน่อยได้มั้ย?”
พี่พีทถามผม ขณะที่ตาผมยังจ้องเกมบนทีวีจอใหญ่ตรงหน้าไม่ละสายตา สองมือก็กดบังคับตัวละครในเกมอย่างเมามัน จนเพิ่งสังเกตเห็นว่าพี่เขาขยับมานั่งหายใจรดหน้าอยู่ด้านซ้ายมือโดยไม่รู้ตัว
“หืม..ได้เหรอ ผมเป็นผู้ชายนะ” ผมถามกลับด้วยสีหน้างง ขยับหน้าถอยออกห่างนิดหน่อย
“ฮ่าๆ ทำไมไม่ได้ล่ะ ตอนอยู่โรงเรียนพี่ก็ทำกับเพื่อนออกบ่อย ทำยิ่งกว่านั้นอีกนะ” พี่พีทเพิ่งเปิดเทอมโรงเรียนมัธยมฯ ซึ่งเป็นโรงเรียนชายล้วนแห่งเดียวของจังหวัดครับ
...เราอายุห่างกันหนึ่งปี ตอนนี้ผมอยู่ป.6 พอดีว่าบ้านเราอยู่ใกล้กัน ผมเลยเล่นกับพี่พีทมาตั้งแต่เด็กๆ พี่เค้าชอบมาเล่นที่บ้านผม เพราะมีของเล่นอินเทรนด์และเกมใหม่ให้เล่นเสมอ ด้วยความที่พ่อแม่ผมไม่ค่อยมีเวลา เลยชดเชยด้วยสิ่งเหล่านี้แทน ตั้งแต่เริ่มเข้าโรงเรียนใหม่ สังเกตดูพี่พีทเปลี่ยนไปแปลกๆ เค้าชอบจ้องหน้าใกล้เกินไป แถมชอบเข้ามาคลอเคลียบ่อยขึ้นเวลาเราเล่นกัน มันชอบทำให้ผมงง...นั่น!! ไม่ทันละครับ!
“จุ้บ!” ปากพี่เค้าแตะแก้มผมไปหนึ่งที หน้าผมชาวาบด้วยอารมณ์ใดก็ไม่ทราบ พลันมือที่กดเล่นเกมอยู่ก็หยุดโดยอัตโนมัติ เกมตานี้ปล่อยให้โอเวอร์ไปก่อนละกัน
ตัวผมร้อนวูบวาบแฮะ...มันคงเป็นอารมณ์ที่เรียกว่าสยิวแหล่ะมั้ง ขนลุกนิดหน่อยแต่คิดว่ารู้สึกดีมากกว่าน่ะ
“ทำมากกว่านั้น..คือแบบไหนอ่ะ?” ปากเอ่ยถามออกไปแล้ว..เสียงสั่นเล็กน้อย..เสียงใจเต้นตึกตั่ก
“นิวหลับตาดิ พี่จะทำให้ดู” พี่พีทเปลี่ยนที่จากนั่งข้างผม กระเถิบมาคุกเข่าอยู่ที่พื้นตรงหน้า หน้าขาวใสของพี่พีทยังก้มคลอเคลียอยู่ใกล้แก้มผม ตาโตวาววับอย่างร้ายกาจจ้องไม่กระพริบ ปากสีแดงนั่นคลี่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ผมสองจิตสองใจ พี่พีทจ้องตา ฝ่ามือลูบหน้าผมให้ปิดตาลง ผมหลับตานิ่ง...แก้มได้สัมผัสจากลมหายใจอุ่นของพี่พีทรดอยู่ แล้วปากนุ่มละมุนอบอุ่นก็แตะลงมาบนปากผม ตอนแรกมันแผ่วเบาแล้วถอยห่างออกไปเล็กน้อย สักพักก็กดกลับเข้ามาใหม่รุนแรงกว่าเดิม พอผมเผยอปากสะอื้นหายใจ ลิ้นพี่พีทก็แลบเลียล้วงเข้ามาในปากผม และเริ่มเพิ่มความเร่าร้อนขึ้น ไม่น่าเชื่อ..ผมตัวอ่อนจนค่อยๆ เอนตัวจะหงายหลังไป แต่พี่พีทช่วยประคองดันท้ายทอยไว้ ปากยังจูบตามติดกันไม่ได้ละออกไปไหนไกล จนเราทั้งคู่ค่อยๆ นอนราบทับกันไปบนพื้น...และแล้วก็...
“พลั่ก” ผมลืมตารวดเร็ว ทันเห็นพี่พีทกระเด็นไปกองหน้าทีวี แผ่นเกมเครื่องเกมที่เล่นกันไว้กระจายไปคนละทาง
“พ่อ!!!!! ไอ้นิวจูบกับผู้ชาย พ่อ!!!”
ไอ้นาวยืนแหกปากลั่นห้องดูทีวี เล่นซะผมลุกขึ้นมานั่งงง มันคือคนกระชากตัวพี่พีทจนกระเด็นไปจุกแอ้กอยู่ตรงนั้น พี่พีทเริ่มตาแดงละครับ ไม่ยอมลุกขึ้นมา เอาแต่นั่งตัวสั่นเทิ้ม
“ตึงๆๆ” เสียงฝ่าเท้าพ่อเดินกระทืบขึ้นบันไดบ้านมา ก้าวพรวดเข้ามาถึงในห้อง โกรธจนหน้าแดงมาเลย
วันนั้นในอดีตเรียกว่าหายนะสำหรับชีวิตผมมั๊ย? ก็นับว่าใช่นะครับ ตั้งแต่วันนั้นที่พ่อผมโทรไปตามพ่อกับแม่ของพี่พีทมาคุยในห้องรับแขกอยู่ไม่ถึงสิบนาที พ่อกับแม่พี่พีทเอาแต่ผงกหัว หน้าเคร่งเครียดพร่ำขอโทษพ่อผม หลังจากนั้นก็ลากตัวพี่พีทกลับออกไป
...ส่วนตัวผม...พ่อไม่พูดอะไรกับผมมากมายนัก นอกจากประโยคเดียวคือ...
“ถ้าแกยังเป็นแบบนี้อีก...เลิกเรียกชั้นว่าพ่อได้เลย!!”
“แล้วให้เรียกว่าอะไรอ่ะพ่อ?” ผมถาม ไร้ซึ่งความกวนบาทาใดๆ ทั้งสิ้น คราวนั้นแค่สงสัยแบบบริสุทธิ์ใจแท้จริง ก็เป็นพ่อลูกกันอ่ะ จะให้เรียกอย่างอื่นได้ไงวะ?
“เพี๊ยะ!!!” ถูกตบครับ ทีเดียวไม่เบาไม่แรงแต่สะท้านทั้งหน้าทั้งตัว เกือบทรุดไปกองกับพื้น แล้วพ่อก็แทบเข้ามาลากคอผมไปโยนทิ้งหน้าบ้านเลยครับ ดีว่าแม่กับพี่นายเข้ามาดึงแขนห้ามไว้ก่อน เลยรอดตายครั้งกระนั้นมาได้
ส่วนไอ้นาว...ไอ้พี่ตัวชั่วปากโทรโข่งเหรอครับ...ยืนเกาะประตูหัวเราะหึๆ ทำหน้าตาชั่วร้ายตามประสาคนช่างฟ้องอยู่ตลอดเหตุการณ์ มองอย่างเดียว ไม่ช่วยอะไรทั้งนั้น ตั้งแต่นั้นมาผมกับมันแทบไม่คุยกันหากไร้ความจำเป็น ไม่ใช่ผมไม่เริ่มคุยกับมันนะครับ แต่มันเองนั่นล่ะที่เป็นบ้าอะไรไม่รู้ไม่คุยกับผมเอง พอมีเรื่องต้องพูดกับผมทีไร มันก็จะพูดกับผมเหมือนผมเป็นลมเป็นฟ้าเป็นอากาศรอบตัวมัน ไอ้นี่ท่าจะบ้า...
ส่วนเรื่องที่พ่อขู่ไว้...
ตั้งแต่นั้นผมเรียกพ่อว่า “คุณนเรนทร์” ครับ...เพราะผมเลือกที่จะชอบ “ผู้ชาย” อยู่ดี!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
จูบนั้นทำเอาน้องเรือเปิดโลกใหม่ :katai3:
+1
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
CHAPTER 1 : “พี่เค้าของผม”
ในห้องนอนผนังปูนเปลือยตกแต่งสไตล์ลอฟท์ กว้างพอที่จะเอาทั้งเตียงนอนคิงไซส์ และโซฟาบุกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มขนาดสามคนนั่งยัดเข้ามาตั้งไว้ได้โดยไม่แออัด นี่ยังไม่รวมเฟอร์นิเจอร์อื่นๆ ที่ส่วนมากไม่เป็นสีเทาดำก็น้ำเงิน มุมหนึ่งของห้องทาสีน้ำเงินเนวี่บลู ถูกจัดเป็นโซนตู้กระจกดิสเพลย์โมเดลจากภาพยนตร์สตาร์วอร์แพงลิบลิ่วแทบครบทุกตัวแสดงเต็มชั้นวาง ผ้าม่านขาวลายสมอเรือและกระจกบานเลื่อนเวลานี้ถูกเปิดออกให้ห้องรับแสงแดดและโชยลมทะเลสดชื่นยามเช้าตรู่ เสียงคลื่นซัดสาดดังเข้ามาถึงในห้อง ดังพอกับเสียงน้ำซู่ซ่า และเสียงของหล่นเอะอะในห้องน้ำฟังดูทุลักทุเล
“นิว...ถ้าคราวหน้าพี่ปลุกแกไม่ตื่นอีก ก็หาทางไปโรงเรียนเองนะ จะเลิกรอแล้ว!” เสียงจากพี่ชายแฝดคนโตสุดของบ้านบ่นมา กึ่งนั่งกึ่งนอนไขว้ขาดูทีวีอยู่บนเตียง รอน้องชายลนลานอาบน้ำแต่งตัววุ่นไปทั่วห้อง ขณะที่คนพี่ใส่ชุดนักเรียนกางเกงสีน้ำเงินเรียบร้อยพักใหญ่แล้ว
เสียงน้ำจากฝักบัวหยุดแล้ว เปลี่ยนเป็นเสียงวักน้ำจากก๊อกอ่างล้างหน้าแทน
“พี่นายอ่ะ...ทีหลังปลุกแรงๆ ดิ เหมือนที่คุณนเรนทร์เคยปลุกนิวก็ได้นะ ตื่นทั้งตัวอ่ะ”
“เด็กขนาดนั้น ยังจะจำได้อีก ขืนตอนนี้พี่กระชากแกไปเอาน้ำรดหัวในส้วมแบบป๊าทำคราวนั้น แกจะลุกมาถีบพี่ป่ะ?” พี่ชายส่ายหัว เหล่ตามองไปในห้องน้ำ เห็นน้องชายเริ่มคว้าชุดนักเรียนจากตู้เสื้อผ้ามาเริ่มสวมก็เบาใจ เพิ่งเปิดเทอมวันแรกเจ้านิวเกือบจะพากันสาย แต่วันนี้ทันแปดโมงแน่นอนแล้ว
“เสร็จละ...ไปเหอะ นิวจะถีบพี่นายได้ไงเล่า แต่นิวรู้พี่นายไม่กล้าทำนิวหรอก พี่นายทะนุถนอมนิวจะตายและที่สำคัญอีกสองเทอมพี่ก็ไม่อยู่ปลุกนิวทุกเช้าแล้ว” น้องชายแกล้งยื่นหน้าปากเบะใส่พี่ มือพลางเช็ดหัวให้หมาด ฝ่ายพี่ชายยื่นเข็มขัดนักเรียนให้ (ไหนมันว่าเสร็จแล้ว) ถึงจะอยู่ม.4 แต่นิวไม่ยอมโตสักที
“พี่จะให้น้องมาปลุกแกแทน เลิกเพ้อซะที ใส่ถุงเท้าด่วนเลย จะสายจริงๆ แล้ว!!”
ทั้งคู่ลงมาใส่รองเท้านักเรียนขัดดำเงาวับคนละคู่ที่คว้าติดมือมาจากบนบ้านเป็นอันเสร็จพิธี แล้วพุ่งไปขึ้นรถเบนซ์สีดำคันงามที่จอดรอท่าอยู่
“ดีนะ ที่อาพลเข้ามาเจอย่าหยาแต่เช้าน่ะ พี่เลยรบกวนให้ไปส่ง รถที่บ้านไปส่งนาวกับนุ่นแล้ว เพราะ..แก..ตื่น..สาย!!” นายย้ำบ่นกับน้องอีก
“ขี้บ่นจังวุ๊ย...จะหาแฟนได้มั๊ยเนี่ย?” นิวทำเสียงอุบอิบนินทาไม่ให้พี่ได้ยินถนัดนัก
“ย่าหยา” ที่พี่นายพูดถึง...คือหญิงม่ายสูงวัยร่างกะทัดรัด ผู้อาวุโสลำดับสูงสุดของครอบครัว ที่เรียกย่าหยาเพราะย่าหยาบอกว่า “ย่าเฉ๊ยเฉยมันฟังดูแก่เกินเหตุ” หน้าตาใจดีภายใต้ผมดัดลอนซึ่งย้อมไว้ดำขลับของย่าหยาดูอ่อนวัยเป็นมิตรกับทุกคน แต่คนในจังหวัดติดทะเลแห่งนี้ทราบกันดี ว่าความเฉียบขาดด้านธุรกิจของ “ย่าหยา” หรือ “คุณจุรีย์ ทิพรัตนพิทักษ์” ไม่เหมือนสีหน้ายิ้มแย้มของเธอ คุณจุรีย์เป็นนักธุรกิจหญิงที่กินรวบกิจการใหญ่ๆ ด้านท่องเที่ยวทุกแขนงแทบจะทั้งจังหวัดนี้ ไม่ว่าจะเป็นโรงแรม สปา สนามกอล์ฟ และบริษัทส่งออกยักษ์ใหญ่ที่ทำเป็นรายได้มหาศาลให้ครอบครัว
“ย่าหยา” มีบุตรธิดาอย่างละคน คือคุณนเรนทร์พ่อของสี่พี่น้องและคุณอาผู้หญิง ทั้งคู่ถูกเรียกกลับมาเพื่อช่วยดูแลธุรกิจซึ่งมีมากล้นมือ หลังถูกส่งไปเรียนและฝึกงานที่ต่างประเทศกันพักใหญ่
เขตรั้วบ้านของ “ทิพรัตนพิทักษ์” กว้างขวาง ตั้งอยู่บนที่ดินติดทะเลผืนงามเพชรยอดมงกุฎ หลายเสียงของคนนอกว่าไม่บ้าก็โง่ เมื่อย่าหยาตัดสินใจใช้ที่ผืนนี้ปลูกบ้าน แทนที่จะสร้างธุรกิจโรงแรมติดทะเลหรือขายเพื่อทำกำไรหลักพันล้านบาท ซึ่งย่าหยากล่าวแต่เพียงว่า “เงินทองจะเอามากองให้เต็มที่ผืนนี้ก็มีพอจะทำได้ แค่เสียที่ดินเพื่อบ้านติดทะเลสักหลังก็คงไม่หนักอะไรใคร” เท่านี้ทุกคนก็เงียบกริบ ภายในเขตรั้วจุไปด้วยตัวบ้านทรงโมเดิร์นดีไซน์ทันสมัยสามหลัง หลังใหญ่สุดย่าหยายกให้ครอบครัวลูกชายซึ่งเป็นครอบครัวใหญ่ อีกสองหลังขนาดย่อมลงมาไม่น้อยกว่ากันเท่าไรนัก เป็นของย่าหยาและคุณอาของนิวที่มีลูกสาวแค่สองคน ซึ่งสามีเสียชีวิตไปแล้ว บริเวณหน้าบ้านเป็นสวนสะสมบอนไซไม้ดัดของคุณนเรนทร์ สนามหญ้ากว้างตกแต่งอย่างมีระเบียบ ด้านหลังบ้านถูกออกแบบให้ทุกห้องมองเห็นทะเล และมีทางเดินยื่นลงไปยังบ้านพักอีกหลังที่ปลูกแยกไว้สำหรับแขกพัก
อาทรงพล...คนสนิทของครอบครัว เป็นผู้ช่วยของย่าหยารุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของนิว และเอ็นดูหลานทุกคนราวกับญาติสนิท หลายครั้งต้องรับหน้าที่สารถีจำเป็นยามมาธุระตอนเช้าแล้วมี “เด็กบางคน” ยังโอ้เอ้ไปโรงเรียนไม่ทันอย่างเช่นวันนี้...
“ซิ่งเลยครับ อาพล” นิวเร่ง
“สายเองแล้วอย่ามาเร่งนะนิว เคยตัวจังวะ” อาพลสวนกลับ
“โด่อา...เปิดเทอมวันแรกเอง มันปรับตัวไม่ทันง่ะ”
“ไอ้นิวเอ้ย แกเปิดโรงเรียนนี้มาจนอยู่ม.4 ละ อาต้องส่งแกกี่ร้อยครั้งแล้ว พาลจะทำพี่แกสายไปด้วย นี่ข้าวเช้าก็คงไม่ทันกินกับเค้าสินะ....รู้มั้ยว่าไม่กินข้าวเช้า สมองมันจะฝ่อ....@&฿&” บ่นไปก็เท่านั้น มองกระจกหลัง หลานได้สนใจที่ไหนกัน หูฟัง beat สีน้ำเงินครอบหูแล้วเอนหลังพิงพี่ชาย พี่นายเอานิ้วจิ้มผลักหัวเบาๆ ไปทีนึงยังไม่สนใจ จนกระทั่งรถมาจอดหน้าโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในตัวจังหวัด สองพี่น้องถึงได้พุ่งออกจากรถวิ่งไปรวมกลุ่มกับนักเรียนคนอื่นที่กำลังทยอยมาเข้าแถวเคารพธงชาติทันเวลาฉิวเฉียด
.......…...
“เป็นไงมั่งจ๊ะ เมียคนสวย เปิดเทอมมาเจอหน้าผัวสักทีเนาะ” หลังจากเข้าห้องเรียนเรียบร้อย ผมเดินมาเชยคางทำกรุ้มกริ่มทัก "บี" เพื่อนหญิงแสนสนิทที่โต๊ะ บีสะบัดหน้าหนี ความลั่นของบีบังเกิดขึ้นตั้งแต่สมัยม.1 ครั้งแรกที่เราเจอหน้ากัน ความแรดของเพื่อนสาวคนนี้เกินหน้าตาสวยๆ ของมันมากครับ บีทำตาปิ๊งปั๊งใส่ผมตั้งแต่วันแรกที่เจอ แล้วอีกสองอาทิตย์นางหน้าสวยตาคมราวกับแขกนางนี้ ก็ตัดสินใจมาขอผมเป็นแฟนต่อหน้าเพื่อนในห้องฝูงนึง มันยืนยื่นโหลฮาร์ทบีทแสนหน่อมแน้มให้ผม ถามว่าผมเขินมั้ย? ป่าวเลยสักนิด...แค่รับโหลลูกอมมาเปิดฝาหยิบใส่ปากไปเม็ดนึง แล้วกระซิบบอกมันว่า “กูชอบผู้ชายว่ะ” นึกว่ามันจะอายแบบมีจริตผิดหวังสักนิดหน่อยก็ไม่มี อีบีหัวเราะเอิ้กอ้าก แล้วก็หันมาสนิทกับผมอย่างรวดเร็วในฐานะเพื่อนสาวแทน สุดท้ายนางบอกว่า “กูก็ไม่ได้ชอบมึงมากมายขนาดนั้น แค่เห็นมึงหล่อดี” เอ่า...อีนังคนนี้หนิ!
“คิดถึงมึงมากเลยมั้งนิวขา..ยังกับปิดเทอมมึงไม่ไปบ้านกูเกือบทุกวัน” บียกเท้าเขี่ยหน้าแข้งผมใต้โต๊ะเรียน อีนี่ชักหยาบคายขึ้นทุกวัน
“เมิง...พักเที่ยงวันนี้คาบไรวะ? สี่หรือห้า?”ผมกระซิบถามบี
“อยากจะแหมมมมมมให้ถึงพระจันทร์...อย่าให้มันมากไอ้นิว แค่เปิดเทอมวันแรกมึงจะโผล่ไปให้พี่เค้าตกใจหน้ามึงอีกละเหรอ รอหน่อยมั้ย?”
“คนคิดถึงนี่เนาะ...ไม่เจอหน้าเลยอ่ะ” ผมแอคติ้งก้มหน้าตาละห้อย
“จะต้องแรดอะไรขนาดนั้นคะ เจอหน้า? นั่นเรียกเจอหน้า? กูเห็นตามแอบมองเค้ามาตั้งแต่ม.1 จนตอนนี้ม.4 อีกสองเทอมพี่ระจะจบแล้ว โง่ไม่ทำไรสักอย่าง อยากแบ่งความฉลาดให้นิดนึงจริงๆ เลยนะคะนี่” มันด่าผมโง่ครับ เลวเกินจะคบกันป่าวนะ?
ใช่ครับ...พี่ระ วชิรฤกษ์ รุ่นพี่ม.6 เพื่อนห้องเดียวกับพี่นายไอ้นาวไอ้แฝดพี่ชายผม พี่เค้า..เป็นผู้ชายที่แม่งเอ้ย...โคตรของโคตรคนโดยแท้ พี่เค้าสูง พี่เค้าขาว พี่เค้ายิ้มทีโลกสดใสสวยงามเหมือนผมจะไม่มีวันเสียใจได้อีกแล้ว ริมฝีปากชมพูที่เวลายิ้มปากเจ่อขึ้นนิดหน่อยตัดกับหน้าขาวใสกิ๊ก บวกกับคิ้วดำเข้มคู่นั้น ทำผมต้องแอบมองมาตลอดสามสี่ปี ได้แค่แอบมองเพราะคนชอบพี่ระเยอะมาก จนได้เป็นหนึ่งในสี่จตุรเทพของม.6 โดนคนแอบถ่ายรูปไปลงเพจบ้าผู้ชายแทบทุกวัน และที่สำคัญมันเป็นเพื่อนคุณสองแฝดพี่ผม ขืนทำบุ่มบ่ามไอ้สับปะรังเคนาวรู้เรื่องแล้วเอาไปฟ้องคุณนเรนทร์อีก ผมจบชีวิตการศึกษาที่นี่ได้ในปีนี้แน่นอน จนถึงนาทีนี้นอกจากบีก็ไม่มีใครรู้ครับว่าผมชอบพี่เค้า...เห้อ...พี่เค้าๆๆๆ อยู่นั่นแหล่ะ!! งมงายสัส!!
บี : “พี่เค้ามาละมึงๆๆๆ โอ้ยยยสวรรค์นรกตกตาย! หล่อขึ้นป่ะวะ”
เดี๋ยวนะ...เหมือนเพื่อนรักจะแย่งชิง สุดท้ายพอพักกลางวัน เราก็ยกโขยงกันมานั่งโต๊ะถัดจากกลุ่มพี่ระมาสองสามโต๊ะครับ คุณเพื่อนบีน่ารักมากทีเดียว (เวลาเพื่อนดีต้องเรียก “คุณ”) เธอจัดการชวนเพื่อนชายหญิงแทบทั้งห้องมานั่งกินข้าวเที่ยงพร้อมกัน แล้วเราสองคนก็นั่งตาลอยมองพี่ระแบบแนบเนียนเหมือนทหารซุ่มดูข้าศึก
จริงของมัน... พี่ระหล่อขึ้นด้วยว่ะ ผมรองทรงตัดเรียบร้อยต้อนรับเปิดเทอม ต้นคอขาวโคตรเนียน ผิวพี่ระเหมือนส่องแสงได้เลยสำหรับผม ดะ...ด่ะ...เดี๋ยวนะ!!! ทำไมไม่นั่งกินข้าววะ เดินมาทำไมน่ะ?!?!
“มึงๆๆๆ พี่เค้าเดินมาหามึงแล่ววววว” อีบีกระชากบิดแขนเสื้อนักเรียนผมยับยู่ยี่ ขณะผมกำลังลนลานหลบตา ทำเป็นก้มหน้ายัดข้าวเข้าปาก
“น้องอ่ะ...ชื่อนิวป่ะ น้องนายกะนาวเหรอ” เสียงหล่อจังว้อย ปากแดงไปป่ะวะ
“แค่กๆๆๆ เออ ทำไม?” สำลักเลยแม่ง อีบีตบหลังผมดังพลั่กเพื่อไล่ข้าวที่ติดคอ มันตาเยิ้มใส่ "พี่เค้าของผม" ได้ไงอ่ะ
“หางเสียงมีกะพี่หน่อยมั้ยล่ะ เป็นหัวหน้าห้องใช่ป่าว?”
“เออ...ใช่...ครับ” อ่อนน้อมก็ได้จ้ะ ยกให้พี่เค้าคนนึง
“หัวหน้าม.5 ฝากมาบอก ให้น้องมาเจอกันตอนเลิกเรียนที่ห้องพี่แปปนึง จะประชุมเรื่องสายรหัสน่ะ” ห้องพี่!! ห้องไหน??! ห้องอะไร? ให้ไปบ้านเลยเหรอ อยากไปนะ...เพ้อเจ้อจัง
“ม.6/1 นะ ชั้นสี่ อาคาร 6” อ่อม...ผมคิดไกลเองแหล่ะ
“คะ...ครับพี่” พูดจบพี่เค้าก็เดินไปนั่งกินข้าวต่อ ส่วนผมต้องให้บีป้อนจนหมดจาน มือยกไม่ไหวละครับ ยิ่งเย็นนี้รู้ว่าต้องเจอพี่เค้าอีก อยากให้หัวหน้าห้องม.5 ตกบันไดจังเลย ได้อยู่กันสองคนล่ะทีนี้...ขอสาปแช่ง ณ บัดนี้
To continued >>
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
(Continued...)
เพื่อนบี...สัตว์โลกผู้น่ารักแซวผมทั้งบ่ายเลยครับ หาว่าผมตั้งหน้าตั้งตารอว่าเมื่อไหร่จะเลิกเรียนมั่งล่ะ หาว่าผมไม่ตั้งใจเรียนเพราะมัวแต่คิดว่าจะคุยอะไรกับพี่ระเค้ามั่งล่ะ อีนี่ทำไมมันรู้ดีนักหนาจังนะ พี่นายกับไอ้นาวเป็นแฝดกันยังไม่รู้ใจกันเท่านี้เลย และแล้วก็เลิกเรียนคาบสุดท้ายจนได้ ผมยัดของใส่เป้นักเรียน เดินหนีมันตัวปลิวเพราะกลัวบีตามไปหาพี่ระด้วย จะให้มันเป็นมารขัดขวางความรักขาวอมชมพูของผมไม่ได้ ผมสาวเท้าจนปีนขึ้นถึงห้องม.6/1 เดินเข้าไปอย่างมาดมั่น เอาจริงก็สั่นนิดหน่อยแหล่ะ จะได้คุยกับคนที่แอบชอบมานานนี่หว่า นี่ครั้งแรกเลยนะที่ได้คุยกัน ไม่ใช่สิรวมที่โรงอาหารเมื่อกลางวันก็ครั้งที่สองละ ความสัมพันธ์คืบหน้ารวดเร็วจังเลย
“อ้าวน้องนิวมาแล้ว หวัดดีค่ะ” พี่ผู้หญิงคนนึงทักผม จำไม่ผิดชื่อจูน หัวหน้าห้องม.5/1 ในห้องมีพี่ม.6 คนอื่นยังไม่กลับบ้านอยู่บ้าง
“หวัดดีครับพี่..จูน” ผมเสี่ยงเอ่ยชื่อไป
“วี้ดดดด...จำชื่อเจ้ได้ด้วยอ่ะ น่ารักมว๊ากกก” เอาล่ะ...เดาชื่อถูก ผมยิ้มแก้มป่องใส่ก่อนล่ะ
“พี่ระล่ะครับ?” ผมไม่เห็น พี่เค้าของผมล่ะ คิดถึงแล้วเนี่ย
“อ๋อ พี่ระรีบไปเล่นบาสแล้วจ้ะ แต่พี่คุยรายละเอียดกันไปแล้วเมื่อกี้ เลยรอคุยกับเราต่อ...นิวเอ๋ย เคยเห็นแต่ไกลๆ หล่อเหมือนพี่ๆ แกเลยว่ะ” เมื่อกี้!...เข่าแทบอ่อน! อีพี่จูนมึงไม่รอคุยพร้อมกูวะ นัดกูมาทำม๊ายย!! จะคุยก่อนไม่เดินไปหากูที่ห้องล่ะห๊ะ พี่เค้าเห็นลูกบาสดีกว่าผม จะงอแงให้น่าดู
“เอ่อ..อ๋อ...เหรอครับ ว่าไงมั่งอ่ะพี่จูน?” สมองผมรับแต่ข้อมูลอันเป็นจริง ข้อมูลมโนถูกทำลายหมดสิ้นละครับ
อิเจ้จูนพูดสิ่งที่บอกกับพี่ระไปก่อนหน้าผมมา ให้ผมฟังอีกรอบ สมน้ำหน้า..ให้พูดจนคอแตก สรุปคือสำหรับเด็กห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องม.ปลายสายวิทย์ที่เก่งที่สุด มีกิจกรรมตามโบราณประเพณีสืบทอดกันมาเนิ่นนาน กี่ปีไม่รู้ก็ไม่ได้ฟังแต่ไม่เกินห้าปีแน่...นานมาก คือการเล่นสายรหัสกันระหว่างม.4/1 ถึง ม.6/1 (เท่าที่รู้เค้าไปเล่นกันตอนมหา’ลัยไม่ใช่เรอะ) โดยพวกเราไม่ได้ใช้รหัสอะไรกัน แต่ใช้การจับฉลากแทน และมีการรับน้องซึ่งจะจัดที่ริมทะเลแห่งหนึ่งในตัวจังหวัด ภาระรับผิดชอบเกณฑ์เพื่อนๆ ไปร่วมกิจกรรมครั้งนี้ต้องตกเป็นของผมโดยตรงเพราะเป็นหัวหน้าห้อง ทั้งยังต้องรวมใบขออนุญาตผู้ปกครองอีกต่างหาก เพราะกิจกรรมนี้ไร้ความรุนแรง และอยู่ภายใต้การดูแลของอาจารย์อย่างถูกระเบียบทุกประการ
“ซึ่งกรณีของนิว เจ้ขอว่าถ้าพี่ม.6 ที่จับได้นิวคือพี่นายหรือพี่นาว เจ้ขอให้จับใหม่นะคะ!” เจ้จูนกล่าวปิดการประชุมของเราสองคน
ผมก็เห็นด้วยครับ จากที่พี่จูนบอกมา พี่รหัสต้องดูแลน้อง ซื้อขนมให้น้องกินบ้าง สอนการบ้านน้องบ้าง ซึ่งพี่นายก็ทำแทบทุกวันตั้งแต่ผมเกิด ยิ่งถ้าเป็นไอ้นาว กิจกรรมนี้คงไร้ประโยชน์ทันที เพราะมันไม่ยุ่งเกี่ยวกับผมอยู่แล้วทั้งทางโลกและทางธรรม!
..........................
เช้าวันต่อมา ก่อนเข้าเรียนคาบแรกผมก็จัดการกระจายข่าวให้เพื่อนในห้องฟัง บางคนก็ตื่นเต้นกับกิจกรรมนี้ ถ้าพวกเด็กเรียนหน่อยก็เบ้หน้าใส่บ้าง แต่พอกล่อมว่าจะได้ชีทสรุปอ่านสอบจากรุ่นพี่ถึงสองปีและแบบฝึกหัดเก่าเก็บมากมายมาอ่านก่อน ก็ดี๊ด๊าหน้าบานยอมเล่นด้วยโดยละม่อม
“วันเสาร์นี้สิบโมงเช้านะพวกเรา ใส่ชุดเตรียมลงทะเลมาเลย พี่เค้าบอกไม่มีไรมากแค่ทำความรู้จักกัน อ่อ...ใบอนุญาตเซ็นมาก่อนวันพฤหัสด้วยครับ” แจกแบบฟอร์มเรียบร้อย เชิญเรียนคาบแรกกันได้แล้ว พวกคนเก่ง!
“มึงขาาา” พอหย่อนก้นนั่ง อาจารย์เข้าห้อง เพื่อนบีก็เริ่มเอาหนังสือกางบังหน้าเตรียมเม้าท์ทันทีช่ะ
“อะไรของมึง เรียกซะกูกลัว”
“มาคิดกัน...ถ้าพี่เค้าจับได้มึงเป็นน้องรหัสจะทำไง”
“ทำเมียมั้ง! มึงนี่คิดเยอะ อาจารย์มองละมึง” เนียนเอาหนังสือลง เงียบไปพักนึง
“แล้วถ้าจริงอ่ะ?” บียังไม่หยุดพล่ามตามประสาคนจินตนาการสูง
“ก็ถ้าจริง กูจะยอมไปสารภาพกับพี่เค้าว่ากูชอบกลางโรงอาหารเลย สาบานด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญ” พูดไปพลางใจก็คิดเลื่อนลอย ถ้าพี่ระมาสอนผมทำการบ้านแบบแนบสนิท จะใจเต้นขนาดไหนนะ
“มึงพูดละน๊า” อีบีชี้หน้าท้าทาย เสียงมันเสือกแปร๋นขึ้นมานิดนึง จนต้องรีบหันมองอาจารย์หน้าห้อง
“มึงจะบ้าเหรออีนี่ คนมีเป็นสิบๆ คน เค้าไม่มาจับได้กูหรอกมั้ง ถ้าได้ก็ดี กูจะกอดเค้าทุกวันเช้าเย็น” แค่คิดก็ฟินตัวหัก
“อีนี่เห็นหล่อๆ แบบนี้ หื่นเกินคน อย่าพูดไปนะมึง บุพเพสันนิวาสรู้จักป่ะ?”
การสนทนาจบลงด้วยเสียงกระแอมของอาจารย์วิชาคณิตศาสตร์ ตามด้วยการเรียกชื่อบีตอบคำถามกะทันหัน ซึ่งมันตอบได้ด้วยอ่ะ ถ้าเป็นผมคงโดนด่า กราฟอะไรของอาจารย์อยู่บนกระดานนั่นยังไม่รู้เลย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
เช้าวันเสาร์มาถึงอย่างรวดเร็ว ทีวันไปเรียนตื่นสาย พอวันหยุดดันตื่นเช้า สงสัยผมคงอยากใช้วันหยุดให้เต็มที่ ถุ๊ย! ข้ออ้างทั้งนั้น!...ยอมรับเลยว่าผมตื่นเต้นจนเก็บไปฝัน วันนี้จะได้เจอ “พี่เค้าของผม” ในชุดปกติที่ไม่ใช่ชุดนักเรียน หล่อตาค้างแน่เลยอ่ะ ผมแหกตาตื่นตั้งแต่เจ็ดโมงมายืนเอ๋อเพื่อหาชุดลงทะเลที่คิดว่าดีที่สุดในตู้ สุดท้ายได้แค่เสื้อขาวแขนยาวตัวโคร่งกับกางเกงว่ายน้ำขาสั้นสีแดง เพราะคิดว่าน้อยแต่มาก เรียบแต่โก้ มันน่าจะดูไฮแฟชั่นมากกว่า คว้าหมวก NY สีน้ำเงินใบโปรดแล้วก็ลงไปกินข้าว สองแฝดยังอยู่ชุดนอนหัวยุ่งอยู่เลย พี่นายกำลังเดินคุยโทรศัพท์ปลุกเพื่อนสักคนอยู่ ส่วนไอ้สันดานพังนั่งเต๊ะท่าเอาส้อมจิ้มแฮมเข้าปาก ใส่หูครอบฟังเพลง คนอื่นยังไม่ลงมากัน ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะ พี่นายก็เดินมานั่งกินต่อจากที่ค้างไว้
“แต่งตัวซะหล่อเลยนะ จะไปอ่อยใครเหรอ?” พี่นายแซวแรง
“อึ้ก!!” ผมสะอึกไส้กรอกติดคอ ต้องคว้าน้ำมากรอกปาก
“เปล่าเหอะ หล่ออะไรของพี่ นี่นิวใส่แบบสบายที่สุดละนะ” ไถไปเรื่อยอ่ะผมน่ะ ส่องกระจกแล้วหลายรอบว่าเจอพี่ระไม่อายแน่นอน
พี่นายทำหน้าไม่เชื่อ เหล่ตามองอมยิ้ม แล้วส่งแก้วน้ำส้มที่ตัวเองไม่ชอบดื่มมาให้ ส่วนไอ้นาวเหล่มองกวนตีนนิดนึงก็ก้มหน้าเข้าโลกโซเชียลต่อไป ขอให้พิการคอเคล็ดเหอะมึงน่ะ
“ใครจะไปอ่อยใครที่ไหน” คุณนเรนทร์คงลงมาได้ยินแว่วๆ
“....” ทั้งโต๊ะเงียบ
“ชั้นถามว่าจะไปทำบ้าบออะไรของแกอีก?” เหมือนงานจะเข้าผมครับ
“อะไรของคุณคร้าบบ คุณนเรนทร์ ตื่นมาก็หาเรื่องเลยนะ” ผมหุบยิ้ม ยกจานย้ายฝั่งไปอีกด้านของโต๊ะให้ไกลพ่อที่สุด
“อย่าให้รู้นะว่า...งั่บ” พ่อยังไม่ทันพูดจบ พี่นายก็ช่วยชีวิตผมด้วยการเอาขนมปังทาเนยยัดใส่ปากให้พ่อ
“อย่าโวยวายน่ะป๊า เช้าบรรยากาศดีๆ เสียหมด” เห็นพี่ชายผมแบบนี้ ตัวชนนะครับ พี่นายใช้สิทธิ์ความเป็นลูกคนโตเถียงกับพ่อตลอด พ่อก็ไม่เห็นด่าสักครั้ง ถ้าเป็นผมเถียงคงโดนทุบเป็นกระเทียม
ทานอาหารเช้าเสร็จผมมานั่งย่อยห้องพี่นายดูทีวีรอ พอเฮียนุ้กลูกชายคุณลุงวิทยาเพื่อนพ่อ ที่เรียนอยู่ห้องเดียวกับพี่ผมแว๊นช็อปเปอร์มาจอดหน้าบ้าน ขึ้นมาตามถึงห้อง ก็ได้ฤกษ์ออกเดินทางเสียที เดินทางยังไงน่ะเหรอครับ จำได้มั้ยล่ะว่านัดที่ไหน ทะเลในตัวจังหวัดก็แค่ออกหลังบ้าน แล้วเดินเลาะไปทางซ้ายสิบนาทีก็ถึงที่นัดไว้ละครับ ตื่นเช้าทำไมนะนิว
“น้องนิวมาแล้ววว” อ่าว...ผมมาช้าสุด? 10.30?
“ขอโทษครับ พอดีเฮียนุ้กช้า” ผมโบ้ยคนอื่นไปก่อน
“อ้าว ไอ้เชี่ยหนิ โทษกูเลย” เฮียนุ้กเตะทรายใส่ผม
“นิวไปนั่งรวมกับเพื่อนสามคนนั้นก่อน คนอื่นเค้าจับสลากกันหมดแล้ว พี่ม.6 ก็เหลือแค่พี่ระกับพี่สามคนนี่แหล่ะค่ะที่ยังไม่จับ” เจ้จูนชี้แจง
โว๊ะ!!.. พี่ระยังไม่มีน้องรหัส!! ตัดพี่นายไอ้นาวออก ผมมีสิทธิ์เป็นน้องรหัสพี่ระกับเฮียนุ้กคนใดคนนึง คิดได้แค่นั้นก็หันหาตัวช่วย เจอหน้าอีนังบียื่นคอมามองทำนองว่า “นี่แหล่ะนิว บุพเพที่กูบอก!”
ระหว่างกำลังใจเต้นกลางแดดนั่งรอพี่สี่คนเค้าจับสลากกัน สังเกตเห็นวันนี้พี่เค้าของผมเท่มากอ่ะครับ เสื้อกางเกงเล่นบาสไนกี้เข้าชุดกันสีเลือดหมู ใส่หมวกอดิดาสสีขาวทำให้พี่เค้าขาวสว่างขึ้นไปอีกสิบเท่า นั่นเท้าเปล่านี่นา ขอแอบมองเท้าหน่อยนะ (เหมือนคนโรคจิตว่ะ) ปกติใส่รองเท้านักเรียนไม่เคยเห็น กำลังมองเพลินเท้าคู่นั้นก็ก้าวมาหยุดบนพื้นทรายตรงหน้า ผมกลืนน้ำลายเอื้อกก่อนมันจะหยดลงหลังเท้าพี่ระ
“พี่จับได้เราเป็นน้องรหัสอ่ะ พี่ชื่อระนะ” พี่เค้า...เป็น...ของผม!!!
“น่ะ...นิว...ครับ หวัดดีพี่” ผมต้านทานยิ้มพี่ระเกือบไม่อยู่ เราคุยกันแนะนำตัวกันอีกสองสามประโยค
หลังจากทั้งหมดแนะนำตัวกันว่าใครสายรหัสใคร เจ้จูนผู้เจ้ากี้เจ้าการ ก็จัดการแยกพวกผมออกเป็นกลุ่ม ส่วนพี่ๆ ทั้งหมดก็กระจายร่างออกไปตามฐานต่างๆ ซึ่งผมเพิ่งได้พิจารณาเห็นว่าเตรียมกันไว้เต็มสตรีมทีเดียว ไหนบอกว่ามาเล่นน้ำทะเลเฉยๆวะ
“ไอ้นิว...ไหนแกบอกมาเล่นน้ำอย่างเดียว ชั้นเหนื่อยละนะ” ริญ เพื่อนเนิร์ดอ้วนคนนึงเริ่มโวย
“โอ้ย พี่จูนเค้าหลอกเราอ่ะ คงกลัวพวกเราไม่มากัน”
“มึง แต่กูชอบนะ เค้าให้กูเต้นน่ะ” อีบีขาแดนซ์เหรอเนี่ย ทำไมหน้ามีแต่สีป้ายจนไม่เห็นตรงไหนจมูกไหนปาก
“รีบเดินไอ้ห่า กวักมือเรียกอยู่นั่น!” นี่ไอ้อั๋นครับ เพื่อนผู้ชายตาหวาน
ด่านสุดท้ายที่กลุ่มผมเข้าไปเจอ ต้องปิดตาแล้วมีพี่คนนึงมาจูงผมไป ไม่ใช่พี่ระแน่นอนมือหนายังกับหนังช้าง พี่ระต้องมือนุ่มสิครับ พอไปถึงก็จะให้ผมกินอะไรก็ไม่รู้ ผมก็หุบปากแน่นดิ ส่ายหน้าหนีจนมีหลายมือมาจับผมยึดไว้ คนนึงดันมาบีบปาก จะเอาไอ้อะไรก็ไม่รู้ที่ว่ากรอกปากผม ผมไม่ได้ตัวเล็กบอบบางนะครับ เด็กผู้ชายตัวโตคนนึงเลยล่ะ ผมดิ้นสุดแรงเกิดจนหลุด แล้วกระชากผ้าเปิดตาออก หันมองรอบตัวมีแต่พี่ผู้ชายยืนมองผมอย่างกับจะรุมโทรม
“อะไรวะ!!! ให้แดกก็แดกดิ!!” ไอ้คนพูดชื่อไอ้โจ๊ะ พ่อมันกับพ่อผมไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ ได้ยินว่าเพราะเรื่องธุรกิจ มันเป็นคนจะยัดปากผม หลักฐานคือช้อนที่อยู่ในมือ!
“ไม่แดก!!! เป็นพี่จะแดกป่ะ อยู่ดีให้กินอะไรก็ไม่รู้” ผมสวนกลับ แค่รุ่นพี่เอง กับพ่อผมยังไม่กลัวเลย
ไอ้พี่โจ๊ะโมโหจัดเลยครับ มันเขวี้ยงช้อนทิ้ง ผลักผมที่ไม่ทันตั้งตัว จนล้มลงไปคลุกกับพื้นทราย เพื่อนมันต้องมาล็อกตัวกันมันไว้ รุ่นน้องคนอื่นเปิดตามามองกันหมดแล้ว
“อะไรกันวะ! โจ๊ะมึงทำไรน้องกูอ่ะ!” พี่นายกับเพื่อนม.6 คนอื่นวิ่งมารวมตัว ฐานอื่นคงเสร็จกันแล้วหรือไม่ก็ได้ยินเสียงเอะอะ
“ก็น้องมึงอ่ะ เล่นไม่เป็นป่ะ คนอื่นเค้าก็กินปกติ เสือกไม่ยอมแดกที่กูป้อน!” ไอ้โจ๊ะขึ้นใส่พี่นาย
“มึงเลยผลักน้องกูไปนอนงั้นเหรอ?” พี่นายเดินปรี่เข้าหามัน จนพี่ระกับเฮียนุ้กต้องล็อกแขนไว้คนละข้าง
“หยุดค่ะ หยู้ดดดดดด พี่คะ! ไหนพี่ว่าสายรหัสสานสัมพันธ์ไงคะ ทำไมทำงี้ล่ะ” หน้าเจ้จูนจะร้องไห้ละครับ คนอื่นก็ดูตกใจไม่น้อย ไอ้พี่โจ๊ะเห็นคนเยอะ คงได้สติก็รีบสะบัดตูดฮึดฮัดเดินหนีไปทางอื่นพร้อมเดอะแก๊ง มัน
“อยู่ไหนก็มีเรื่องนะมึงอ่ะ” นี่เสียงไอ้นาว มันเป็นพี่ผมจริงป่ะครับเนี่ย แม่หยิบมาผิดป่ะ?
“เจ็บตรงไหนนิว ไม่ลุกล่ะ” พี่นายจะมาฉุดผมที่ยังนั่งจุกอยู่ เหนื่อยชิบหาย แต่มือสีขาวของพระเอกขี่ม้าขาวยื่นมาซะก่อน พี่เค้าของผม...พี่ระพยุงผมลุกขึ้นปัดเสื้อผ้าให้ ผมอึกอักไม่เป็นภาษาอีกหลายนาที คนอื่นเห็นเหตุการณ์สงบก็แยกย้ายไปเล่นน้ำทะเลกัน บีวิ่งมาหาให้ผมเล่าให้ฟัง เพราะพี่โจ๊ะเป็นพี่รหัสมัน มันเริ่มขนลุกละครับที่มีพี่รหัสเผด็จการแบบนี้ หน้าตาก็ดีไม่น่าป่าเถื่อนเลย
“แต่เมิงงงง เมื่อตอนจับสลากแย่งมึงกันอ่ะ เพจคนหล่อได้รูปเด็ดเลยนะ” บีพล่ามตอนเรานั่งพักจากเล่นน้ำ
“แย่งกู? อิเปรต! รูปไรของมึงวะ” ผมงง
“ก็สี่จตุรเทพเค้ายืนร่วมเฟรมกัน แล้วมีมึงนั่งหล่อเอ๋ออยู่ตรงกลางพอดี คนตะลึงกันทั้งหาดอ่ะ” ถึงว่า มีพี่คนนึงรีบวิ่งมาถ่ายรูปเมื่อตอนเริ่ม สี่จตุรเทพที่ว่าคือ พี่นาย เฮียนุ้ก พี่ระของผม และไอ้ห่านาวครับ ต้องเรียงลำดับตามนี้นะสำหรับผม เพราะผมว่าตัดเรื่องส่วนสูงที่เกือบเท่ากันหมด หน้าตาพี่นายหล่อสุดแล้ว พี่นายดูหล่อแบบอบอุ่น ถึงมันไม่ค่อยแต่งตัวฉูดฉาดมากมายแต่ยังหล่อไร้ที่ติ รองมาเป็นเฮียนุ้ก พี่คนนี้แกตี๋หล่อเท่ แต่งตัวเต็มตลอดนึกว่านักร้องเกาหลี ไปโรงเรียนก็ขี่ช็อปเปอร์ พ่อเป็นพลตำรวจ เฮียแกตามลุงวิทยามาหาพ่อผมตั้งแต่เด็ก เล่นกันบ่อยจนสนิทกับผมแล้ว ตามมาด้วยพี่ระของผม ขาว ตี๋ ยิ้มทีน่ารักสดใสใจละลายอย่างที่ผมคลั่งไคล้ และสุดท้ายไอ้นาว จะไม่ติดอันดับได้ไงครับ มันเคาะออกมาจากพี่นายทุกอย่าง หน้าตาเหมือนกันทุกประการ ยกเว้นแค่ว่ามีสายตาอำมหิตตลอดเวลาเท่านั้น แค่ตามันตวัดไปมองใครก็ถอยล่ะครับ รุ่นน้องที่เคยเอาดอกไม้มาให้ตอนวาเลนไทน์ก็เคยร้องไห้วิ่งหนีมาแล้ว เพราะไอ้นายทั้งไม่รับและจ้องกลับแบบเยือกเย็นที่สุด มันเลยไม่ค่อยได้รับความนิยมเท่าไหร่ แต่ไอ้นี่มันสนใครที่ไหน
“แล้วสุดท้ายก็เป็นตามที่กูพูด มึงอย่าลืมวาจาที่สัตย์สาบานไว้กะกรูวว” บีเริ่มกลับมาที่เรื่องของผม
“สาบาน? กูสาบานอะไร?” ผมจำได้ และคิดว่าเริ่มจะซวยละ
“นั่นง่ะ อีนี่คิดจะเบี้ยวกูอีกละ มึงต้องไปสารภาพกับพี่เค้าของมึงว่าชอบเค้ากลางโรงอาหาร!” แม่งจำแม่นจัง เรียนจำได้ขนาดนี้ป่ะ
“อะ..เอาจริงอ่ะ กูไม่กล้า” ผมลุกหนีลงน้ำ
“ไม่กล้าไม่ด๊ายยย กูกลัวมึงฟ้าผ่าตาย” อีบีตามลงมาด้วยแล้ว หนีเร็ว
“มึงแช่งกูให้ฟ้าผ่าเลยเหรออิเลว”
“เก๊าะถ้ามึงผิดคำพูด...ก็ตายแน่ เปรี้ยงเดียว” มันแช่งผมจริงๆ ละทีนี้
“กูไม่ทำ!!” ผมหันไปอีกทีมันดำน้ำหายไปแล้ว แล้วกางเกงขาสั้นผมก็โดนกระชากอย่างรวดเร็วออกจากขาหลุดปลายเท้าไปเลย แทบจมน้ำ เหลือแต่กางเกงในสีขาวตัวเดียวที่เกือบหลุดตามไปด้วย
“เล่นเหี้ยไรเนี่ย!?” ผมแว้ดใส่มัน สกิลการถอดกางเกงผู้ชายของมันจะเกินเหตุไปละ
“ตอบกูมาจะทำไม่ทำ ถ้าไม่ทำ กูจะวิ่งเอากางเกงมึงขึ้นไปให้พี่ระเดี๋ยวนี้แหล่ะ แน่จริงก็เกงในตัวเดียวตามกูมาละกัน” มันโชว์กางเกงผมไว้เหนือหัว อีบีเพื่อนรักเล่นเหมือนเด็กผู้ชายเข้าไปทุกที ไม่ติดหน้าสวยผมต่อยมันแน่
“เอาไง?” มันถอยหลังจะเดินขึ้นไปบนหาดแล้ว!
“อะ...อ่ะ...เออๆ ก็ได้ เชี่ยเอ๊ย!!”
“เมื่อไหร่?!” อีนี่ไม่จบเรื่องสักที
“กะ...ก็ก่อนปิดเทอม” ผมแถไปก่อน
“ปิดเทอมไหน วันไหน ที่ไหน ยังไงตอบมา!!!” ตัวมันขึ้นไปยืนตะโกนถามตรงน้ำตื้นละครับ ถือกางเกงผมชูไปมา พี่ระกำลังเดินลงมาตามน้องให้ขึ้นไปเตรียมตัวแยกย้ายกลับบ้าน โอ้..พระเจ้า!
“ป่ะ...ก่อนปิดเทอมแรก วะ...วันศุกร์หน้าก็ได้วะ! ทะ..ที่โรงอาหาร ขอทำใจสองอาทิตย์นะ มึงเอากางเกงกูม๊า!!!” ผมต้องรีบรับปาก เพราะพี่ระเดินจะถึงตัวไอ้บีแล้วคับ ไอ้บีขว้างกางเกงลงมาให้ผมใส่ได้ทันเวลา
“เล่นอะไรกัน เย็นแล้วนะ นิวขึ้นเหอะ พี่ขอไปล้างตัวที่บ้านด้วยหน่อยดิ” ทั้งผมทั้งบีตาลุกวาว รีบขึ้นดิรออะไร...บ้านผมใกล้แค่นี้ครับ มีฝักบัวล้างตัวตรงชายหาด ระหว่างเราสามคนเดินไปบ้านผม อีบีเพื่อนรักก็ขนาบข้างหูกระซิบด้วยเสียงยั่วยวนตีนว่า...
“ถ้าถึงเดดไลน์มึงไม่บอกพี่เค้า กูจะบอกให้เองแน่!!” อึ่ก...ไอ้นิวแพ้
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
มันเขียนจบไว้นานแล้วนะครับ...
ลงสนอง Needs ตัวเองเฉย...
อยากมีนิยายลงในเล้าเป็ดเป็นของตัวเอง 555
มีเวิ่นๆ เว้อๆ ทั้งหมด 18 Chapter
ขอบคุณครับ...
NAVANAVI
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
CHAPTER 3 "คำสารภาพที่พังพินาศ"
ผ่านวันรับพี่น้องรหัสมาสองวีค พี่น้องหลายคนดูสนิทกันขึ้นมาเหมือนกัน เช่น
ไอ้อั๋น...หนุ่มเฟรนด์ลี่ของห้อง ก็มีซ้อนมอ’ไซค์กลับบ้านพร้อมพี่ออนซ์ม.5 เกือบทุกวัน
เจน...เพื่อนผู้หญิงสาวหวานหน่อย ก็มีพี่สองส่งขนมนมน้ำมาให้น้องกินบ้าง
น้องเด็กเนิร์ดทั้งหลายก็คอยแต่รังควานให้รุ่นพี่ติวเข้มให้มั่ง ใช้หาหนังสือเรียนเก่าให้มั่ง หรือไม่ก็ให้สอนล่วงหน้าเวลาเรียนในห้องจะได้รู้เรื่องก่อนใคร ใช่ว่าพี่รหัสเหล่านั้นจะเก่งไปกว่าพวกมันเมื่อไหร่
ส่วนกรณีของผมกับบีเป็นกรณีเดียวกันคือ...หัวเน่าเพราะพี่ไม่สนใจ พี่เดียร์กับพี่บี (ชื่อเหมือนอีบีเพื่อนผม) พี่รหัส ม.5 ของผมกับบียังไม่เท่าไหร่ เดินเจอหน้ากันก็ทักทายกันตามปกติ แต่พี่ระของผมกับไอ้โจ๊ะดิครับ หน้ายังแทบไม่มองกันเลย บีเองจากวันนั้นที่ไอ้พี่โจ๊ะผลักผม มันก็ไม่มองหน้าพี่รหัสมันอีกเลย พี่โจ๊ะเห็นมันอยู่ใกล้ผมก็ไม่เคยเข้ามาคุย ส่วนของผมพี่ระไม่ค่อยคุยกับผมเท่าไหร่ เจอกันก็แค่พยักหน้าให้กัน ตัวผมน่ะสาเหตุเพราะเขินแต่ตัวพี่เค้าเป็นอะไรไม่รู้ ผมเหมือนสังเกตได้ว่าพี่เค้าเมินใส่ผมนิดนึง จนผมเริ่มคิดมากว่าเผลอทำอะไรรุ่มร่ามไปตอนไหนเปล่าวะ...ก็ไม่นะ พอผมปรึกษาบี บีบอกว่าผมประสาท เพราะคุยกันยังแทบจะไม่มีโอกาส จะเอาเวลาที่ไหนไปทำให้เค้าไม่พอใจได้ แต่มันก็คิดว่าแปลกๆ เหมือนกัน เพราะวันที่รับน้องพี่ระยังคุยดีน่าเอ็นดูกับผมอยู่เลย ผมเก็บความสงสัยไว้จนทนไม่ไหว…
“พี่นาย!” ผมบุกเข้าห้องพี่นาย คุณเค้ากำลังนั่งทำการบ้านอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ ใส่แว่นคร่ำเคร่งเชียว
“อะไรวะ! ตกใจหมด ไม่เคาะก่อนอ่ะ”
“ไม่รู้อ่ะ พี่นายกับพี่ระมีเรื่องไรกันป่ะ?” ผมยิงตรง
“ทำไมอ่ะ?” หน้าพี่นายดูอึ้งไปนิดนึงกับคำถาม
“ไม่รู้อ่ะ เค้าไม่ค่อยสนใจนิวเลยอ่ะ เป็นพี่รหัสภาษาไรของมันวะ” ผมเก็บอารมณ์งอนไว้ครึ่งนึง จะให้พี่นายรู้ไม่ได้ว่าน้อยใจเกินเหตุ
“แกคิดมากเกินไปป่าว?”
“ไม่รู้อ่ะๆๆๆ ไปนอนละ” พี่นายงงแดกที่ผมเข้ามาพูดเสร็จก็ไป แต่จุดประสงค์หลักเรียบร้อยครับ แจ้งข้อความไปละ เดี๋ยวคุณชายก็จัดการส่งข่าวให้เอง
...................
เช้านึงของสัปดาห์ถัดมา สถานการณ์มันดีขึ้นพร้อมความแปลกใจของผม พี่ระมาหาถึงที่แถว ยิ้มหวานโลกสว่างมาพร้อมขนมจากเซเว่นถุงใหญ่ จนเพื่อนแซวกันอื้ออึง เที่ยงยังพาเดินไปซื้อข้าวจ่ายเงินให้ จนผมงงแต่ก็ดีใจ พี่นายคงไปบอกพี่เค้าแน่เลยว่าผมด่า
พี่ระเปลี่ยนไปเป็นคนละคน บางวันมาหาผมถึงที่ห้อง มารอรับไปกินข้าวเที่ยง กินเสร็จบางทีกลับมาส่งที่ห้องเรียน ตอนเย็นก็มารอไปส่งขึ้นรถกลับบ้าน เลี้ยงดูปูเสื่อ แถมวันหยุดยังมีมาหาที่บ้านบ้าง เดินไปมาห้องผมกับสองแฝดจนสนิทกับพ่อแม่ ถึงขั้นกินข้าวเย็นด้วยกันกับที่บ้านก็มี จนผมเริ่มคิดฟุ้งซ่านอีกแล้ว ว่านี่ไม่ใช่สถานการณ์ปกติธรรมดา เพราะเพื่อนผมทุกคนแซวว่าการทำแบบนี้มันเกินพี่น้องไปแล้ว พี่ระทำตัวเหมือนแฟนผมมากกว่า จนผมทนไม่ได้อีกครั้ง..
“พี่นาย!!!” หลังกินข้าวเย็น คราวนี้จูงขึ้นลากมาบนห้องตัวเอง
“อะไร๊อี๊ก?!” พี่นายขึ้นเสียงสูง
“ไม่รู้อ่ะ พี่ระเค้าเป็นอะไรของเค้าวะ?” ผมถามปลายเปิด
“อะไรของแก? ไอ้เด็กคนนี้ พี่งง!” พี่นายงงจริงจัง หรี่ตามองผม
“ไม่รู้อ่ะ พี่เค้าสนใจนิวเกินเหตุ”
“ไอ้บ้านี่ เค้าไม่สนใจก็โวย เค้าสนใจก็โวย” พี่นายเริ่มด่าผม
“ไม่รู้อ่ะๆๆ มันก็ดีอ่ะ แค่สงสัยว่าพี่ไปพูดอะไร ทำไมมันกลายเป็นคนละคน”
“ป่าวนะ ก็แค่บอกนิวบ่นว่าระไม่สนใจ”
“แล้วพี่เค้าว่าไงอ่ะ?”
“มันก็พยักหน้ารับรู้เฉยๆ นะ” พี่นายทำหน้าคิดก่อนตอบ
“หรือจะให้พี่ไปบอกว่านิวอึดอัดอีกอ่ะ” พี่นายเริ่มจับทางถูก ผมแสดงพิรุธเยอะเกินแล้ว
“มะ...ไม่...ต้อง บะ..แบบนี้ดีแล้ว ชะ..ช่างเหอะกลับห้องไปได้ละ” ผมต้องไล่พี่นายแล้วครับ เดี๋ยวซักไซร้อะไรมากมายความแตก
“เอ๊า...ไอ้น้องคนนี้ อะไรของแกวะ!” พี่นายโดนผลักออกนอกห้องไปแล้ว ผมนอนคิดเพ้อเจ้ออยู่คนเดียว หลายคนคงเคยเป็นเหมือนผม ที่เวลาคิดไม่ตกจะมีซาตานกับเทวดาสาธุมานั่งไหล่คนละข้าง ไม่จริงครับ...ผมมีเทวดาตัวเดียวเท่านั้นที่คอยเป่าหูผมตอนนี้ ผมว่าพี่เค้าน่าจะชอบผมนะ เรื่องเป็นเกย์ถึงผมจะไม่ได้เปิดเผยโวยวาย แต่คนคงรู้กันไม่ยากเพราะไม่ได้ปิดอะไร ตอนแรกพี่ระคงกะทำเมินวัดใจผมแน่เลย พอพี่นายไปบอกเลยเริ่มรู้ว่าผมมีใจ ผมเคยดูในละครมา ไม่งั้นจะเปลี่ยนเป็นคนละท่าอย่างนี้ได้ไง...คนบ้าเอ้ย! คิดแล้วก็เขินม้วนผ้าห่มมาคลุมโปงอมยิ้มบ้าบออยู่คนเดียว
.................................
ณ โต๊ะม้าหินใต้อาคารเรียน
“พี่เค้าต้องชอบมึงแน่เลยไอ้นิวของเจ้” มาอีกเสียงละครับ บีเพื่อนรักวันนี้ปากเหมือนอมสาลิกาลิ้นทองมาพูด
“เหรอวะ?” ผมไว้ฟอร์มแปปนึง
“แหม หรือมึงไม่รู้สึก? พี่เค้าดูแลมึงดีจนตัวจะติดกันเป็นแฝด” นั่นดิ บีพูดเหมือนใจผมเลย
“เอาไงต่อดีวะเมิง?” ผมใจสั่น หน้าแดงมาละครับ
“ก็ถามพี่เค้าดิแว๊..ว่าคิดอะไรกับมึงป่าว” บีบอก เอาไหล่ดันไหล่ผม
“เหยยย...งั้นเลยอ่อ” ผมขยับออกห่างมันเล็กน้อย แอ็คติ้งเขินระดับสิบใส่มัน
“เลิกตอแหลใส่กูก่อน มึงนี่นะ อยู่กับคนอื่นนิ่งวางมาดหล่อ มีใครจะรู้ว่ามึงแรดขนาดนี้มะ?” บีด่า
“เนี่ยอีกปัญหาที่กูคิด กูแมนขนาดนี้พี่เค้าจะชอบกูจริงเหรอวะ ถ้าเค้าชอบกูจริงรอให้เค้ามาบอกมั้ยอ่ะ?” ผมกลับเข้าโหมดซีเรียส
“หมดเวลารอละมึงขา”
“ทำไมอ่ะ?” ผมถาม
“ก็อย่าลืม อาทิตย์หน้าวันศุกร์ของมีงละ มึงต้องบอกพี่เค้าว่าชอบ ไม่งั้นกูบอกให้ตามสัญญา” เอื้อก...! อีบีพูดจริงทำจริงแน่ครับผมเชื่อ ผมรู้ว่ามันค่อนข้างเป็นห่วงที่ผมแอบรักมานานเกินไป
“โห่...มึงอ่ะ” ผมโอดครวญ
“ไม่ห่งไม่โห่อ่ะ เอาเหอะ พี่เค้าจะจบแล้ว บอกไปตอนนี้แหล่ะ ถ้าออกก้อยรักกันจะได้หวานชื่น ถ้าออกหัวนิ้วโป้งตีน เดี๋ยวก็ไม่ต้องเจอหน้ากันแล้ว เชื่อคนสวยนะ” บีอธิบายพร้อมยกนิ้วก้อยมือ และยกนิ้วโป้งตีนในรองเท้านักเรียนให้ดู
“เหรอ แล้วยังไงต่ออ่ะ กูต้องทำไงมั่ง” ผมแอ๊บถาม
“ไม่แล้วไงต่ออ่ะ กลับไปได้ละ”
“เอ๊า...อีนี่หนิ คุยยังไม่จบ”
“พี่ระหวัดดีค่ะ มาหานิวเหรอคะ หรือมาหาบี” หว่าย...มาตอนไหนวะ
“มาหานิวน่ะ ป่ะ...กลับบ้าน” ไม่พูดเปล่า พี่เค้าคว้ากระเป๋านักเรียนผมไปถือแล้ว ผมได้แต่เดินตามต้อยๆ ตลอดทางเราคุยกันประโยคสองประโยค ทุกครั้งส่วนใหญ่ต้องเป็นผมที่ชวนคุย พี่เค้าก็ตอบ เหมือนเป็นคนคุยไม่เก่งเท่าไหร่นะ
............................
“ยังไงมึง พรุ่งนี้ละนะ กูเป็นกำลังใจให้” บีโทรมาคืนวันพฤหัสฯ เพื่อย้ำกับผมถึงแผนการอีกครั้ง
“ไอ้ตื่นเต้นที่จะบอกพี่เค้าว่าชอบน่ะ ไม่เท่าไหร่ แต่มึงบังคับให้กูบอกกลางโรงอาหารเนี่ยดิ คิดว่ากูจะอายมั้ย?” ผมบ่น
“ไม่รู้สินะ ก็พูดไว้แล้ว ไม่ทำก็อายหมา” นั่น...โดนอีกข้อหา...อายหมา
“เออๆๆๆ ทราบ! แค่นี้! กูจะนอนเอาแรง”
“ไม่เชื่อ!!! กูรู้มึงต้องนอนตาเบิกโพลงคิดมากทั้งคืน” อืม..จริงของมัน ผมนั่งกำบางสิ่งไว้ในมือคิดอะไรอีกพักใหญ่ ก่อนจะไปนอนซึ่งดันหลับง่ายกว่าที่คิด
.....................
(To Con...)
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
CHAPTER 3 "คำสารภาพที่พังพินาศ" (Con...)
เช้านี้จากที่เรียนลำบากอยู่แล้ว ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลยครับ พอพักเที่ยงปุ้บ..บีรีบคว้าแขนผมเดินจ้ำไปโรงอาหารทันที แล้วเป้าหมายก็นั่งขาววิ้งอยู่คนเดียว เมื่อเช้าเอาขนมปังกับนมมาให้ตอนเข้าแถวรอบนึงแล้ว สงสัยรู้ว่าผมไม่ได้กินข้าวเช้ามา บีผลักผมลงไปนั่งตรงข้ามพี่ระกดไหล่ผมไม่ให้ขยับ
“พี่ระคะ! นิวมีอะไรจะบอก ฝากด้วยนะคะ” ดีมากเพื่อนเปิดให้แล้ว ว้อย...!!! บีพูดเสร็จก็วิ่งหนีไปไหนไม่รู้
“ดะ...เดี๋ยวๆ เดี๋ยวพี่ไปซื้อข้าวก่อนนะนิว” พี่เค้าจะลุกไปซื้อข้าวละครับ เอาน่ะเป็นไงเป็นกัน ผมรีบคว้าข้อมือไว้ดึงให้นั่งอยู่ก่อน
“เดี๋ยวพี่ระ...นิวชอบพี่น่ะ” ผมโพล่งออกไป ยึดแขนพี่ระไว้ไม่ปล่อย
“...” เงียบ พี่เค้าก้มหน้า เขินหรือโกรธวะดูไม่ออก
“อ่ะ ผมให้” ผมยัดของใส่มือพี่ระ บีบมือเค้าให้รับไว้
“....” เงียบก้มหน้าคืออะไร?
“พูดอะไรมั่งดิ เขินนะเนี่ย” ผมเริ่มอึกอัก ทำใจมาแค่สองอย่าง รับกับไม่รับ พอเจอความนิ่งนี่เริ่มงง
“พะ...พี่ไม่ได้ชอบนิวแบบนั้น ขอโทษนะ” พูดแล้วก็ลุกขึ้นออกจากโต๊ะกินข้าวไป พี่เค้าชะงักนิดนึงยืนนิ่งข้างผม
“เดี๋ยว...รอด้วยดิ!!” เหมือนพี่ระเจอเพื่อนสักคน แล้วก็รีบตามออกไป ผมค่อนข้างเบลอ ในหัวสมองมันเป็นสีเทาจนไม่ได้สังเกตอะไร ตอนแรกคิดว่าจะเสียใจก็ไม่ถูกซะทีเดียว มันผิดหวังมากกว่า บวกกับโหวงเหวงนิดหน่อย น้ำตาไม่ได้รื้นตามขอบตา ผมก้มมองพื้นก็เห็นซองจดหมายที่ผมให้พี่ระถูกทิ้งหล่นลงกับพื้นเฉอะแฉะของโรงอาหาร
ซองนั้นเลอะแล้ว...เปียกน้ำสกปรก
ซองนั้นเลอะแล้ว...ซองสีครีมที่ผมถนอมมาตลอดคืน
มันเลอะแล้ว...สิ่งของข้างในซอง
ผมกำลังเอื้อมจะไปหยิบซองขึ้นมา ไม่มีใครรับก็เอากลับไปเองดีกว่า แต่ดันมีมือหนึ่งเอื้อมมาหยิบมันไปก่อน ตอนแรกคิดว่าเป็นบี แต่ไม่ใช่มือผู้หญิงกลับเป็นมือผู้ชาย
“นี่เหี้ยอะไรวะ? จดหมายรักเหรอ?” เสียงไอ้โจ๊ะดูเยาะหยัน มันต้องเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแน่
“เสือก!” ผมนั่งมองหน้ามันนิ่ง เค้นเฉพาะเสียงด่ามัน
“หึ!” มันส่งเสียงกวนประสาท แล้วกระซากซองฉีกเอากระดาษข้างในออกมา แหวนทองคำขาววงนึงกลิ้งมาตามพื้นจนหยุดที่เท้าผม ผมกำลังจะก้มเก็บ…
“พี่ระครับ วู้วว...นิวชอบพี่มาตั้งแต่ม.1 แล้ว นิวไม่รู้ว่าพี่คิดอย่างไรกับนิว แต่ถึงอย่างไรนิวก็ต้องบอกพี่ให้รู้ไว้ แหวนนี่นิวสั่งทำมาให้พี่
ปล. ถ้าคิดเหมือนกันก็ใส่ไว้นะครับ...นิว โคตรอยากจะอ้วก!!!” ไอ้สัตว์นรกนี่มันไม่แค่อ่านครับ แต่มันอ่านตะโกนเสียงดังชัดเจนทุกถ้อยคำ เสียงดังจนคนเกือบทั้งโรงอาหารหยุดกิจกรรมแล้วหันมาฟัง ผมไม่เห็นหรอกครับว่าคนพวกนั้นทำหน้ากันยังไง มัวแต่ก้มหน้าทั้งอายทั้งโกรธ มือกำหมัดแน่นไปหมด กัดปากกลั้นโมโหจนแทบจะห้อเลือด ผมไม่ได้กลัวมัน แต่ผมกลัวมีเรื่องจนพ่อเดือดร้อนอีกต่างหาก
“หึ!” เสียงหัวเราะเหี้ยๆ ของมันอีกแล้ว มันทิ้งจดหมายผมลงพื้น เอาตีนขยี้ซ้ำจนเป็นเป็นรอยยับเยินกว่าเก่า
“ไอ้เหี้ย!” ผมกัดฟันด่ามัน เงยหน้ามอง บังคับน้ำในตาไม่ให้ไหลออกมาอย่างสุดความสามารถ
“ไอ้...ตุ้ด” มันลากเสียงเว้นเน้นคำ
“....” ผมยังไม่ทันตอบโต้อะไร ไอ้โจ๊ะหยิบแก้วชาเย็นที่ใครกินเหลือไว้ไม่รู้จากโต๊ะข้างๆ ค่อยๆ เทราดลงบนหัวผมเชื่องช้า ผมหลับตาปล่อยให้น้ำตาร่วงไปกับเครื่องดื่มเย็นเยียบที่ไหลรินมาตามหน้า เสื้อนักเรียนคงเปลี่ยนสีไปแล้ว
“เพี๊ยะ!!!!!!” ผมตกใจกับเสียงเลยลืมตาขึ้นมอง
“เพี๊ยะ!!!!!!” บีใช้หลังมือสะบัดใส่หน้าพี่รหัสมันอีกข้างที่ยังไม่โดน
“น้องบี!!!” ไอ้โจ๊ะตกใจพอสมควรที่โดนน้องรหัสตนเองตบสองทีซ้อน
“อย่าเสือกกับเพื่อนกูอีก!!” เสียงฮือฮาจากคนรอบข้างเริ่มได้สติ
“บี!!! อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิง พี่จะไม่กล้านะ!” ไอ้โจ๊ะขู่
“มึงกล้าก็ลองดู กูยืนดูอยู่นานละ ไอ้นิวมันคงโง่จนไม่ลุกมาทำอะไรมึง แต่กูไม่ใช่!” แคร่ก! บีไม่พูดพล่ามเปล่า มันกรีดคัตเตอร์อันใหญ่เอาจ่อหน้าไอ้โจ๊ะ ผมหันมองว่ามันเอามาจากไหน มีน้องคนนึงยกมือทำท่าแบบว่า “ของหนูเองค่ะ” น้องมันพกมาทำงานกลุ่มกันในโรงอาหารด้วย
“กูฝากไว้ก่อนเหอะ” ไอ้โจ๊ะพูดประโยคเด็ดของทุกการตีกันครับ
“ไม่ได้! มึงสำนึกด้วยว่าพ่อกูเป็นใคร ถ้ามึงกวนตีนอีก กูจะให้พ่อกูทำให้บ้านมึงไร้อนาคตไปเลย จำใส่สมองไว้ด้วย!!!” ผมตาค้างเลยครับ อีบีพูดอะไรของมัน เท่าที่รู้มันอยู่แต่กับแม่นี่หว่า แต่คำขู่บีกลับได้ผล ไอ้โจ๊ะสะอึกนิ่งไป มันค่อยถอยห่างจากคัทเตอร์ที่จ่อหน้ามันอยู่ พอพ้นระยะก็หันหลัง เตะโต๊ะโรงอาหารตัวนึงดังโครม แล้วจ้ำอ้าวออกจากโรงอาหารไปทันที
“มึงจะนั่งเป็นใบ้อีกนานมั้ย?” ผมโดนบีด่า
“มะ...มึงเก็บคัทเตอร์คืนน้องเค้าไปก่อนนน” ผมบอกมัน เพราะตอนนี้มีดในมือมันกลับชี้จ่อหน้าผมแทนละ
“ขอบใจจ้ะ” บีรูดใบมีดเก็บแล้ววางบนโต๊ะให้น้องเจ้าของมีดที่สะดุ้งนิดๆ
“มึงเป็นบ้าเหรอ ให้ไอ้ห่านั่นมาทำแบบนี้กับมึงอ่ะ” บีหันมาด่าต่อ มือบีจับข้อมือผมไว้
“ไปล้างหัวล้างตัวก่อนมั้ย? มะ...มึง...ไอ้นิว...เป็นอะไร...อย่าร้องนะ” ผมกลั้นไม่ไหวแล้วครับ ที่อดทนมาพักใหญ่ พอเพื่อนรักมายืนตรงหน้า ผมอ่อนแอเกินจะทนแล้ว ทั้งๆ ที่คิดแล้วว่าคงรับมือกับหนทางนี้ได้ แต่มันแย่เกินกว่าที่คิด เพราะดันมีคนนอกมารับรู้ด้วย
“พะ...พากูออกจากตรงนี้ที ไปห้องนั้นนะ” ผมบอกบี
“อ่ะ...เออๆ ไป” มันเกาะแขนไปกับผม ไม่กล้ามองหน้าใครในละแวกนั้นสักนิด ไม่อยากจดจำว่าใครนั่งมองดูเรื่องผมอยู่บ้าง ใครที่กำลังเบะปากขบขัน ใครที่แสดงอาการรังเกียจเหยียดหยาม เพื่อเวลาปกติจะได้ไม่อายจนเกินไป
“มองอะไรกันคะ!!! ละครจบแล้ว เมื่อกี้ละครค่ะ!!” บีหันไปตวาดแว้ดลั่นโรงอาหาร ข้อแก้ตัวของมันยิ่งกว่าละครอีกครับ ถุย!!!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
สุดหลังโรงเรียน มีซอกเล็กข้างอาคาร 4 ซึ่งตัวอาคารอยู่ชิดกำแพงโรงเรียนมากกว่าอาคารอื่น ทางเข้าซอกนั้นปลูกต้นเข็มตัดแต่งเป็นพุ่มสูงเกือบเท่าเอวกั้นไว้ เพื่อไม่ให้เด็กนักเรียนแอบเข้าไปเล่น ใครจะเข้าไปได้ต้องปีนฝ่าต้นไม้ลำบากพอดู แทบไม่มีใครรู้ว่าตรงนี้มีห้องเก็บของร้างไม่ได้ใช้งานซ่อนอยู่ ตอนม.1 “นิว” ผู้แสนซนเคยมาซ่อนแอบเพื่อนที่หลังแนวต้นเข็ม จนถอยมาเจอประตูที่คล้องกุญแจขึ้นสนิมไว้ไม่ได้กดให้ล็อก พอลองเปิดเข้าไปสำรวจในห้องซึ่งเต็มไปด้วยหยากไย่ กับคราบฝุ่นเกาะบนพื้นกระเบื้องแต่ไม่มีของใดเก็บไว้ เมื่อลองกดสวิทช์เปิดไฟก็ไม่ติด จึงแน่ใจว่าห้องนี้ถูกหลงลืมไว้แน่ ด้วยความที่ห้องเก็บของนี้อยู่ใต้ตึกและมีกำแพงบังแดดไว้ จึงอากาศชื้นและไม่ร้อนมากมีเพียงกลิ่นเหม็นอับ นิวยิ้มกริ่มกระหยิ่มใจ วันนึงคาบว่างก็แอบมาทำความสะอาด กวาดฝุ่นเก็บเศษกระดาษเก่าแก่ที่พื้นออก อีกวันนึงก็ขนเอาเสื่อมาปูทิ้งไว้พร้อมหมอนหนึ่งใบ จนมากสุด ลองเอามือถือเสียบปลั๊กชาร์ทแบตด้วยความเผลอลืมว่าไฟใช้ไม่ได้ ปรากฏเสียง “ติ๊ง” ในโทรศัพท์ ก็ลิงโลดดีใจว่าไฟที่ปลั๊กชาร์ทแบตเข้า คงเฉพาะหลอดไฟที่ชำรุด เย็นวันต่อมาจึงรีบขนเอากล่องพัดลมตัวเตี้ยแอบเข้ามาต่อทิ้งไว้ เอาโคมไฟอันเล็กมาเสียบ พ่นสเปรย์ปรับอากาศไล่กลิ่นอับเสียหน่อย แอบซื้อขนมนมน้ำมาตุนไว้ในกล่องพลาสติก โดดเรียนอยู่ห้องนี้ก็สวรรค์ในโรงเรียนดีดีนี่เอง
......................
“กูไม่เข้าเรียนบ่ายนะ เดี๋ยวเย็นกูกลับบ้านเลย มึงอย่าไปบอกใคร” ผมกำชับบี หลังปีนข้ามแนวต้นเข็มมาอย่างทุลักทุเล ข่วนขาทุกครั้งที่ปีน ผมเคยชวนบีเข้ามานอนเล่นแล้วครับ แต่มันไม่ชอบ บอกว่าในห้องอึดอัด
“มึง...ไม่เป็นไรแน่นะ ไม่เหนียวหัวเหรอวะ” บียังเป็นห่วงชาเย็นบนหนังศีรษะ
“อืม แค่เจ็บใจนิดหน่อย แต่มึงช่วยกูแล้วหนิ”
“แหม แค่ตบคนสองที กูทำได้เพื่อมึง แล้วพี่ระเค้า...”
“มึงขึ้นเรียนเหอะ ไว้ค่อยโทรคุยกัน” ผมไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว
“อ่ะ...เออ ก็ได้ ไว้เจอกันละกัน อย่าดราม่ามาก” บีบอกแล้วหันหลังจะเดินไป
“มึง...” ผมเรียกบีไว้
“เอาอะไรอีก?” บีถาม
“ขอบใจนะ” ผมบอกบี เพื่อนคนที่ช่วยผมทุกครั้ง สนิทยิ่งกว่าพี่น้องบางคน (คงหมายถึงไอ้นาวมั้ง?) อาจจะรักผมมากกว่าคนในครอบครัวเสียอีก (อันนี้คงหมายถึงคุณนเรนทร์)
“โอ๊ย อิเปรต แค่นี้..บาย” ไม่ซึ้งเลยอิหอย!!
ผมก้าวเข้ามาในห้อง ปิดประตูแง้มไว้แค่พอแสงลอดเข้ามาในห้องได้ ตบปัดเสื่อไล่ฝุ่นสองสามที แล้วนั่งกอดเข่าเจ่าจุก ไม่เปิดพัดลมเพราะอยากอยู่ให้บรรยากาศนิ่งที่สุด ห้องนี้เป็นที่หลบภัยของผมยามไม่สบายใจเสมอ พ่อด่าจนเซ็ง ไม่อยากเรียนก็มานอนเล่น เรียนไม่รู้เรื่องก็หนีมาหลับ แอบวาดการ์ตูนสตาร์วอร์ที่ชอบจนเต็มข้างกำแพง ไม่ได้สวยนะครับ ใครเห็นคงคิดว่านี่ห้องเด็กอนุบาล มีพี่ชิวอี้หุ่นตัวโปรดจากสตาร์วอร์ที่ผมสั่งพรีออเดอร์มา แต่พอแกะแล้วมันดันพังมาจากทางคนขาย ขอคืนก็ไม่รับผิดชอบปิดไอจีหนีไปเลย เสียดายไม่อยากทิ้งก็เลยเก็บมาไว้เป็นเพื่อนในนี้
ผมนั่งนิ่งจนเมื่อยจึงหงายหลังลงนอนตามองเพดาน ยิ่งคิดยิ่งสับสน
ผมไม่ได้โกรธพี่ระของผม...ไม่ใช่แล้วสิ พี่ระเฉยๆ
ผมไม่ได้โกรธที่ไอ้โจ๊ะมันกระทืบจดหมายจนแหลกลาญ
ผมไม่ได้อายที่จะมีคนรู้เรื่องแล้วเอาไปล้อทั้งโรงเรียน
แต่คำหนึ่งที่มันจุกอยู่ในใจ...”ไอ้ตุ้ด”...
มันเหมือนที่พ่อเคยหลุดด่าผมครั้งนึงตอนโมโหเรื่องอะไรสักอย่าง สายตาพ่อที่ผิดหวังขนาดนั้น ผมไม่มีทางลืม แต่จะให้ทำอย่างไรได้ มันเปลี่ยนกันได้เหรอ? ผมไม่สงสัยเลยถ้าเรื่องนี้เปลี่ยนกันได้ผมจะเปลี่ยนตัวเองแน่ แต่ผมรู้แน่วแน่มาตลอดว่ามัน...ไม่ได้ สิ่งที่ผมทำได้คือ พยายามทำให้พ่อไม่อาย ไม่ให้ใครรู้หรือมาล้อเลียนเข้าหูพ่อได้ ผมขี้เกียจอธิบายใครต่อใครว่า ผมยังเป็นลูกชายนะ ผมแค่เป็นเกย์ ไม่ได้เป็นเรื่องโลกแตก มันใช่เรื่องหรือ? ที่จะมานั่งอรรถาธิบายคนที่คุณไม่รู้จักว่า “ผมชอบผู้ชาย ผมไม่ได้จะแปลงเพศนะ ผมไม่ออกสาวนะ ไม่ใช่ตุ้ดนะ ผมแมนนะเป็นเกย์ ผมกะเทยนะ ผมไบนะ? แบ่งแยกอะไรกันนักหนา เรียนก็ปวดหัวจะแย่แล้ว ไม่เอาด้วยหรอกครับ ผมแค่ไม่แสดงออกมาว่าให้ใครถามก็พอ ซึ่งก็ไม่ใช่ธรรมชาติของผมอยู่แล้วที่จะมาวี้ดว้ายอะไร ก็ยังเล่นกีฬา ยังเป็นเด็กผู้ชายปกติแค่แอบชอบรุ่นพี่ผู้ชายคนนึงแค่นั้นเอง ผู้หญิงในโรงเรียนบางคนยังคิดว่าผมกับบีเป็นแฟนกันเลยก็มี
ปล่อยความคิดในห้องนี้แล้วสบายใจจัง เพดานกระดำกระด่างทำไมดูสบายตา ทั้งหัวทั้งเสื้อชื้นเหนียว ผมถอดเสื้อออกเอาเช็ดหัว เปิดพัดลมให้พัดลมแรงร้อนอ้าวใส่ตัว ตาก็จะปิดละ...คร่อก
“มึง...เห้ย...มึง...นิว...นิว!!!....ตื่นดิ...เห้ย!!!...เป็นไรอ่ะ...นิว!!!” ใครวะ แม่งกำลังฝันเลย อีห่าบีกูบอกแล้วว่าไม่ต้องมาอีกไง
“นิว...น้องนิว...นิว!!!” ตบหน้ากูด้วย เสียงผู้ชาย ไม่ใช่ล่ะ!!!!
“ใครอ่ะ!!!” ผมสะดุ้งลุกพรวดพราด คว้าเสื้อตัวเองมากอดถอยไปตั้งหลักไกลถึงมุมห้อง
“กูเอง...นุ้ก!” เสียงห้าวคุ้นหู ห้องสลัวเลยไม่ชินตา
“อ้าวเฮีย...ม่ะ..มาได้ไง นี่ห้องผมนะ”
“ห้องมึง?...นี่โรงเรียนนะ ละเมอเหรอ? กูปลุกตั้งนานนึกว่ามึงตาย” มันเอามือจะจับหน้าผม ผมเลยเบี่ยงหน้าหลบ
“รู้น่ะ ไม่ได้ตาย แค่หลับ แต่นี่ห้องผม ห้องแห่งความลับคนนอกห้ามเข้านะ”
“แหม...เดี๋ยวซัดสักผัวะ! ห้องแห่งความลับอะไรของมึง... มึงนะมึง กูกะพี่มึงตามหาตั้งนาน หายมาอยู่นี่เอง”
“พี่? ตามหา? หาทำไม?” ผมงง
“มึงคงนอนสบายจนไม่รู้สินะว่ากี่โมงแล้ว โทรก็ปิดเครื่อง ไอ้นายกะไอ้นาวมันกลับไปดูมึงที่บ้านแล้ว คิดว่าจะกลับบ้านไปก่อน” ผมงงหนักอีก กี่โมงแล้ววะ? มองไปก็มืดๆ จริงด้วย
“แล้วเฮียมาเจอผมได้ไงอ่ะ?”
“คิดว่ามีมึงคนเดียวรึไง? ที่แอบมานอนได้อ่ะ กูก็ว่าห้องลุงภารโรงที่ไหน จินตนาการเลิศเลอ มีวาดรูปด้วย” เฮียนุ้กชี้ไปที่กำแพงซึ่งผมบรรเลงไว้แบบเด็กอนุบาลสองทับสาม
“ดะ...เดี๋ยว เฮียแอบนอนที่นี่ตลอดเลยเหรอ ทำไมผมไม่เคยเจออ่ะ?!” ผมงงหนัก
“ก็เคยมาครั้งสองครั้ง ไม่บ่อยว่ะ ตอนโดดเรียนอย่างเดียวมั้ง เลยไม่เจอมึงสักที” เฮียนั่ง เริ่มแกะกินขนมที่ผมกักตุนไว้ในนี้ ไม่ดูเลยนะว่าหนูแทะไปยัง
“อะไรวะ กะว่ารู้คนเดียวแล้วนะ นี่กี่โมงแล้วอ่ะ?” ผมถาม ขี้เกียจดูนาฬิกาตัวเอง
“จะหกโมงแล้ว ไม่โทรหาพี่มึงหน่อยวะ มันห่วงนะ” เฮียนุ้กก้มหน้ากินขนมต่อ
“บอกให้หน่อยเด่ะ ยังไม่อยากออกไปอ่ะเดี๋ยวค่อยกลับ” ผมอายสภาพตัวเองขึ้นมา หัวเหนียวหนืด มองเสื้อก็เป็นสีชาเย็น
“เออ” เฮียนุ้กตอบ มันจะรู้เรื่องเมื่อกลางวันมั้ยนะ
เฮียนุ้กหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทร
“เออ ไอ้นาย กูเจอละ เออๆ อยู่กับกู เดี๋ยวไปส่งเอง เออ แค่นี้” มันวางแล้วหันมามองหน้าผม ไฟจากไอโฟนยังสว่างวาบ เห็นหน้าเราสองคนเลือนลาง
“มองอะไร” ผมเลิกคิ้วถาม
“สภาพมึงไง” มันเอานิ้วจิ้มหน้าผากผมเชิดขึ้นแบบรังเกียจ ผมปัดมือออก
“รังเกียจก็อย่าโดนป่ะ”
“ล้างหน้าล้างหัวหน่อยมั้ย? กูซื้อน้ำเปล่ามาให้ด้วย” เฮียนุ้กหันไปล้วงถุงหยิบน้ำเปล่าขวดใหญ่ มาเปิดขวดส่งให้
“บริการขนาดนี้ก็ต้องล้างแล้วล่ะ”
ผมลุกออกไป เอาน้ำราดหัวล้างคราบเหนียว ลูบหน้าลูบตัวล้างที่เปื้อนเมื่อกลางวันออกจนสบายตัวขึ้น เหลือแต่ใจที่ยังหน่วงๆ
“อ่ะ” แหนะ มีผ้าขนหนูมาด้วย เหมือนเตรียมพร้อม
“เฮียรู้เรื่องเมื่อกลางวันเหรอ?” ผมถามให้แนใจไปเลยดีกว่า
“อืม นายเล่าให้ฟัง ทำไมอ่ะ?” ผมเงียบไปพักนึง
“เล่าแค่ไหนอ่ะ?” ผมเริ่มตะกุกตะกัก
“ก็เล่าทั้งหมดอ่ะ” เวรกรรม พี่นายเอ้ย...เลิกคบ
“แล้วไม่ทุเรศอ่อว?” ผมก้มหน้า รอรับคำล้อ
“มึงน้องเพื่อนกูนะ ก็เหมือนน้องกูป่ะ กูเห็นมึงมาตั้งแต่เล็กป่าว?” มันถามผม มือยังจกขนม
“ก็...เออ”
“คนที่ทุเรศคือคนอื่น ไม่ใช่มึง” เออว่ะ ง่ายดี
“ไปจัดการให้หน่อยเด่ะ” ผมเปลี่ยนมาโหมดอ้อน
“ใคร?” เฮียนุ้กถาม
“ก็ไอ้ที่ทำทุเรศที่ว่าอ่ะ เฮียพี่ผมนะ น้องโดนขนาดนี้” ผมหมายถึงไอ้เหี้ยโจ๊ะ
“ทำไมกูต้องจัดการให้มึง?” อ่าว...ไหนเมื่อกี้น้องเพื่อนเหมือนน้องกู
“ก็เฮียชอบต่อยอ่ะ ตอนเด็กเฮียยังต่อยไอ้ลูกข้างบ้านที่มาล้อชื่อแม่ผมให้เลย” เฮียเค้ามือชกครับ
“แล้วกูได้อะไรอ่ะ ช่วยมึงน่ะ อีกฝั่งเพื่อนกูทั้งนั้น”
“อ่ะ...อยากได้อะไรอ่ะ? ให้หมดๆ” ผมกลับมาต่อล้อต่อเถียงได้
“....กู....”
“...เอาพี่ชิวอี้ไปก็ได้” ผมยกตุ๊กตาโมเดลชิวอี้ ชิวเบ็กก้าขนรุงรังจากเรื่องสตาร์วอร์ มันเป็นมนุษย์ต่างดาวเหมือนคนบวกสิงโต ที่ตอนนี้ค่อนข้างซอมซ่อเพราะแขนหัก ขึ้นมายื่นตรงหน้าเฮียนุ้กอย่างแบ๊ว
“ถุย...ตุ๊กตาพัง กูเอาไปทำอะไร เก่าด้วย!”
“ดูถูก ถ้าไม่มีพี่ชิวอี้ตัวนี้ น้องเฮียร้องไห้คนเดียวมานานแล้วรู้ป่าวเหอะ” เรื่องจริงครับ เวลามีเรื่องระบายกับพี่ชิวอี้ในห้องนี้ตลอด
“เออ กูจัดให้” ทำไมง่ายจังวะ?
“ไปเหอะ จะมืดแล้ว เดี๋ยวประตูโรงเรียนปิด” ผมจะลุกออกไปจากห้อง
“เดี๋ยวดิ๊” เฮียนุ้กคว้าข้อมือผม ฉุดลงนั่งข้างหน้า เอาผ้าขนหนูชื้นเช็ดคราบบนหน้าให้อีกรอบ นึกว่ามืออย่างมันจะหนักแรง มือเบาเหมือนกันนี่นา
“แล้วมึงจะแก้ผ้าออกไปอย่างงี้อ่ะนะ?” มันถาม “แล้วจะทำไงล่ะ ไม่มีเสื้อนี่หว่า” ผมก้มมองตัวเองอีกรอบ แล้วมองเสื้อนักเรียน ตัวนี้ต้องทิ้งเลยแหล่ะคงซักไม่ออกแหง
“กูมี” เฮีย..มึงอย่าทำพระเอกถอดเสื้อให้กูใส่นะ
“อย่าถอดนะ!” ผมคว้าข้อมือมันไว้
“ถอดบ้าไร?” เฮียนุ้กสะบัดมือออกไป ล้วงในถุงหยิบเสื้อยืดคอกลมออกมาตัวนึง ผมรับมาดม หอมน้ำยาปรับผ้านุ่ม มีกลิ่นแปลกแทรกมาเหมือนเสื้อใส่แล้ว แต่มันไม่ได้เหม็นนะครับ เป็นกลิ่นเสื้อแบบที่เพิ่งใส่ไม่นาน มีกลิ่นน้ำหอม กลิ่นซักใหม่ กลิ่นกายปนกัน
“หอมอยู่ เสื้อใครอ่ะ” ผมถาม
“มึงจะดมทำไมเนี่ย..เสื้อกูเอง แม่บ้านหยิบให้ เลยเอาตัวโปรดมา” เพิ่งดูยี่ห้อ...เคลวินไคลน์ยีนส์
“ขอเลยนะ” ของแพง อ้อนเข้าไว้ เฮียใจดี
“อะ...เออ เอาไปเหอะ” ว้าววว ผมรับเสื้อมาสวมเสร็จก็จัดการปิดพัดลม เก็บขยะเรียบร้อยคล้องแม่กุญแจประตู ปีนข้ามรั้วต้นเข็มมาก็เกือบมืดพอดี เราสองพี่น้องพากันเดินมาโรงจอดรถ เหลือรถช็อปเปอร์เฮียจอดอยู่คันเดียว เฮียนุ้กสตาร์ทรถ ส่งหมวกกันน็อคให้ผมขึ้นซ้อนท้ายขับออกไปจากโรงเรียน เท่ว่ะ..ซ้อนช็อปเปอร์
(To CON...)
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
(CON...)
พอลมพัดเย็นหน่อย ความคิดก็แล่นครับ เหตุการณ์เมื่อกลางวันมันพาลรบกวนจิตใจ แต่คิดว่าหยุดสุดสัปดาห์สองวัน ไม่เจอหน้าใครคงจัดการอารมณ์ได้แล้ว ก็ปลอบตัวเองว่าอย่าคิดมากดีกว่า เตรียมใจไว้แล้วทุกทางนี่นา พี่ระเค้าไม่ชอบจะฝืนใจกันก็ไม่ได้ แหวนล่ะ...เสียดายว่ะ แหวนทองคำขาว ผมใช้เงินที่เก็บไว้ซื้อโมเดล ไปสั่งทำแหวนมาเอง กะว่านิ้วพี่ระคงเท่ากับพี่นาย เพราะถึงสูงเกือบเท่ากันแต่ผมผอมกว่า นิ้วพี่ระคงไม่เท่ากับผม เด๋อจัง..แค่สารภาพรักก็จะให้แหวนเค้าซะแล้ว ไม่ปรึกษาใครด้วย เหมือนขอหมั้นเลยนะ แต่แค่คิดว่าแหวนมันใส่ง่าย ไม่เด็กน้อยเกินไป ไม่ไร้ค่า ลืมคิดไปว่ามันจะกลิ้งหายเพราะเค้าไม่เอา!
“เป็นไรวะไอ้หนู หน้ามุ่ยคิดไรอยู่” เฮียนุ้กเหลือบมองในกระจก
“ไอ้หนูอะไรวะ! ไม่เอาอ่ะห้ามเรียก!” ผมไม่ชอบให้เรียกหน่อมแน้ม
“จ้าจ้ะ...พ่อ คิดอะไรอยู่ ยังไม่หายเศร้าอีกเหรอ?” หน้าผมสังเกตได้ขนาดนั้นเลยเหรอวะ?
“ปะ...เปล่าอ่ะ ลมเย็น ยังไม่อยากกลับบ้าน” ผมแถไปเรื่อยเปื่อย พอพูดจบคนขับช็อปเปอร์ก็พาเลี้ยวลัดเลาะถนนเลียบชายทะเลที่ไม่ใช่ทางไปบ้านผมซะเลย ขี่มาจนรถจอดที่ร้านอะไรก็ไม่รู้ร้านนึง ผมลงไปยืนถอดหมวก เฮียนุ้กถอดเสร็จก็รับไปวางไว้ คว้าข้อมือเดินเข้าร้าน ไม่ต้องจูงก็ได้มั้งเฮีย ไม่ใช่หมาน่ะ
ในร้านตกแต่งเหมือนร้านริมทะเลทั่วไป มีปะการัง มีเปลือกหอย สีฟ้าน้ำทะเลกับสีขาวทาผนัง แต่ที่เก๋สุดเลยคือ มีสมอเรือเก่าอันยักษ์วางหน้าร้าน ถูกปิดทองซะเหลืองอร่าม ผมไปยืนเพ่งพินิจดูอยู่นานว่ามันคือของศักดิ์สิทธิ์อะไรหรือเปล่านะ...
“ไม่ใช่ของขลัง เจ้าของร้านเค้าแค่เอาทองมาปิดเท่ๆ” เท่ตรงไหนใครช่วยบอกที
“เฮียพามาทำไรอ่ะ กินข้าวเหรอ?” ผมถาม
“ก็กูบุกห้องลับมึง เลยพามึงมาบุกฐานทัพกูมั่งไง”
เฮียนุ้กหายไปหลังร้านสักพัก ก็กลับเอาเมนูมาวางตรงหน้า ทำตัวตามสบายอย่างกับเป็นร้านตัวเอง ผมพลิกเมนูทั้งหน้ามีแค่รูปข้าวผัดกระเพราทะเลอย่างเดียว ผมมองหน้ามันเป็นเชิงถามว่า ‘มึงให้เมนูกูมาทำไม?’ จำใจต้องสั่งข้าวผัดกระเพราทะเลกันคนละจาน แต่พอกินไปเท่านั้นแหล่ะ โคตรอร่อย! จนต้องจัดร้านนี้เข้าสิบร้านอาหารต้องโดน!
“เชร้ดดด มีของหวานด้วยเหรอเนี่ย?” ผมถามเฮียนุ้กที่เดินไปถือถ้วยอะไรมาสองถ้วย
“เออ ไม่ให้เลือกหรอกนะ เพราะทั้งร้านมีสองอย่าง กระเพราทะเล กับ กล้วยเชื่อม พอดีเจ้าของร้านติสท์แตก ทำเป็นแค่สองอย่างแต่อยากเปิดร้านอาหาร” เฮียนุ้กวางถ้วยกล้วยไข่เชื่อมราดกะทิข้นคลั่ก ใส่น้ำแข็งพูน ผลักถ้วยนึงมาให้ผม...ของโปรด
“จะเอาถ้วยนั้น” ผมกลัวมันแกล้ง เอาถ้วยอร่อยไป คิดให้เยอะเข้าไว้
“มึงจะบ้าเหรอ กูเอาถ้วยที่กล้วยมันนิ่มให้มึงไง ชอบแบบนิ่มไม่ใช่เรอะ?” มันจำได้ขนาดนั้นเลยเหรอวะ เอาถ้วยนี้ก็ได้ ผมซัดขนมอย่างรวดเร็ว อารมณ์ที่หม่นมัว พอได้ของอร่อยของโปรดก็เบาสบายขึ้น นั่งหันหน้ามองทะเล ฟังเสียงคลื่นซัดหาด
“เอ้อ...ไอ้เด็กคนนี้หนิ กินข้าวกินหนมเสด นั่งหน้าบานเลยว่ะ” เฮียนุ้กแซว
“ก็อร่อยอ่ะ ฝากบอกเจ้าของร้านด้วยเดี๋ยวมาอีก”
“มาทำไม?”
“เอ้า...ก็มากินไง”
“มากับใคร?”
“เอ้า...ก็ชวนใครมาก็มาดิ ร้านอยู่แค่นี้เอง วันหลังชวนพี่นายมากินบ้าง”
“ไม่ได้!!!!!” เฮียเริ่มเสียงห้าว
“เอ้า...มาคนเดียวก็ได้วะ” ฐานทัพลับมันคงไม่อยากให้คนอื่นมารู้
“ไม่!!!!” อะไรของแม่งวะ
“ทำไมอ่ะ?!” ผมเสียงดัง มันเดินมายืนข้างผม เอามือมาโปะ ล็อกหัวให้หันมาทางมัน
“มึงต้องมาแค่กับกู...คนเดียว” ผมเงยหน้าจ้องตา มันมองหน้ายิ้มให้
“อะ...เออ ก็ได้วะ” ในข้าวแม่งใส่อะไรแน่ ดูเฮียมันบ้าบอขึ้นหลังอาหาร
“ดีมากที่เชื่อฟัง”
“แต่บอกเจ้าของให้ด้วยละกัน ดูสนิทไม่ใช่เหรอ? เห็นเดินเข้านอกออกใน” ผมย้ำอีกรอบ
“นี่มึงก็กำลังบอกเค้าอยู่ เมื่อกี้กูแค่เข้าไปสั่งพ่อครัวทำข้าวให้”
“ห๊ะ!! ร้านนี้ของเฮียเหรอวะ?” ผมอึ้งไปเลยครับ จริงๆ ไอ้เฮียก็เป็นเด็กม.6 คนนึงที่มีกิจการเป็นของตัวเองเหรอเนี่ย ถึงแม้กิจการมันจะดูกากไปหน่อยก็เหอะ
“จ้า...ออยล์ กำลังจะกลับละคร้าบ” ยังไม่ทันคุยต่อ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มันผละไปคุยคงเป็นน้อยออยล์แฟนมันโทรมาแหล่ะครับ เฮียเค้ากินเด็กม.3 อวบอ้วนน่ารักน่าชัง เทียวไปรับส่งแทบทุกวันจนได้เข้าบ้าน เพราะคุณงามตาแม่ของออยล์หวงลูกสาวมาก เฮียนุ้กบุ้ยใบ้ให้ผมไปขึ้นรถ พอขึ้นได้ใส่หมวกกันน็อค ก็เอาโทรศัพท์ยัดในหมวกข้างหูเป็นเด็กแว๊นคุยกับเมียสก๊อย แล้วขับไปคุยไปทั้งที่ลมมันพัดเข้าสายดังฟู่ฟ่าแบบนั้นแหล่ะ น่าจะคุยแบบนี้กันจนชิน พอช็อปเปอร์สุดเท่จอดหน้าบ้าน ส่งผมลงเฮียก็โบกมือไล่ให้เข้าบ้าน แล้วบึ่งรถออกไปเลย ผมแอบเข้าบ้านขึ้นบ้านอาบน้ำนอน ไม่รอเจอกับใครอีกทั้งนั้น วันนี้เจอเรื่องมาเยอะพอแล้ว!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
CHAPTER 5 : “สมรภูมิสุดงง”
“นิว....นิวเว้ย...นิว!! นิวจ๋าาา” อะไรอีกวะเนี่ย...วันนี้วันเสาร์นะพี่นาย เอาอะไรมาเขี่ยจมูกอยู่นั่นแหล่ะ
“อย่าาาา...พี่นาย นิวจะนอน” ยุ่งจริงไอ้พี่คนนี้
“นิว...น้องนิว เฮียหิวข้าวว่ะ” ห้ะ...เฮียไหนล่ะ ผมลืมตาลุกพรวดพราดทันทีที่สะลึมสะลือเห็นหน้าตี๋โหดล่องลอยอยู่เหนือหน้าผมห่างไม่กี่คืบ
“ฮ่ะ...ฮ่ะ..เฮียนุ้ก เข้ามาได้ไงวะ?” ผมเอามือปิดปากถาม ก็ฟันผมยังไม่ได้แปรง คนเพิ่งจะตื่น แม่งบุกเข้าหาสองรอบแล้วนะ
“ก็ห้องมึงไม่ล็อก..กูก็เข้ามา” ไม่ใช่งั้นสิ...ข้อแก้ตัวทำไมง่ายจัง
“แล้วไม่ไปห้องพี่นายวะ มาห้องผมทำไมอ่ะ?” ปกตินอนไม่ได้ล็อกห้องอยู่แล้วครับ มีคนเดียวที่ชอบเข้าห้องผม ซึ่งที่ต้องเข้ามาก็เพราะต้องมาปลุก จะใครซะอีกก็พี่นายนั่นแหล่ะ แต่ก่อนเข้าห้องใครเค้าต้องเคาะให้เจ้าของอนุญาตกันก่อนป่ะ
“พูดมากมึงอ่ะ กูพาพ่อมาหาพ่อมึง เมื่อวานกูเลี้ยงข้าวมึงแล้ว วันนี้มึงลงไปหาอะไรให้กูกินด้วย แปรงฟันด่วนๆ หิวมาก” จบกัน พักผ่อนวันหยุด อย่างนี้ทุกที วันไหนหยุดต้องแหกขี้หูตื่นแต่เช้า
เป็นอันว่าเช้านั้นไอ้เฮียนอกจากปลุกผมแล้ว ยังเดินเคาะตามห้องที่ล็อกไว้ ทั้งห้องพี่นาย ห้องไอ้นาว ป่วนไปถึงห้องเจ้านุ่นน้องสาวผม ส่วนคุณนเรนทร์ตามลุงวิทยาพ่อมันออกไปตีกอล์ฟแล้ว แม่ผมไปทำบุญกับย่าหยา ในบ้านจึงเหลือแต่เด็กน้อยนั่งล้อมโต๊ะกินข้าวเสียงเจี๊ยวจ๊าวไปทั้งบ้าน ซึ่งคนรับภาระช่วยแม่บ้านในการจัดหาอาหารก็ผมคนนี้แหล่ะครับ ไม่ได้อะไรมากมาย ไส้กรอก แฮม ไข่ดาว ตามมีตามเกิด
“ไปน้ำตกกันป่ะ?” ไอ้เฮียเริ่มต้นโปรแกรม จับได้ว่ามันเป็นคนไม่ค่อยชอบอยู่นิ่งๆ ครับ หาอะไรทำตลอด
“กูไม่ไปนะ กูนัดเพื่อนไปดูหนัง” พี่นายบอก
“แล้วกูเป็นเพื่อนมึงป่ะ มึงนัดเพื่อนตัวไหนล่ะ เลขที่เท่าไหร่? กูรู้จักทุกคนนะ” เฮียนุ้กเค้าก็อยู่ห้องเดียวกับพี่นายนี่ครับ ทำไมไม่พูดชื่อเพื่อนออกมาเลย แต่พี่นายไม่ตอบคำถามทำเบลอใส่ จนไอ้เฮียหันไปสะกิดไอ้นาว
“กูก็ไม่ไป ร้อน!” มันบอกแค่นี้คือจบครับ ถ้าจะบังคับมันไปคือต้องใช้กำลังพลทหารราบมาบุกจับตัวไป
“งั้นมึงไป!” ความซวยลอยละลิ่วมาตกหัวผม เฮียนุ้กล็อกคอผมแล้วมองหน้าอาฆาต
“เออ ก็ได้ ไปอาบน้ำแปป” ไปก็ไปวะ ไปเที่ยวมั่งก็ผ่อนคลายดี
“นุ่นไม่ไปนะคะ ตากแดดเดี๋ยวดำ” เจ้านุ่นที่เพิ่งขึ้นม.1 เริ่มห่วงสวย
“จ้าาา แม่คุณ พี่ก็ไม่เอานุ่นไปลำบากหรอกจ้ะ” เฮียนุ้กล้อน้อง
“ดีงาม...ขอบคุณค่ะ” พูดจบก็ลุกจากเก้าอี้เดินตัวตรงแหนวขึ้นบ้านไป ปล่อยให้ทุกคนกะพริบตาปริบๆ
“มึงเอากางเกงไปเปลี่ยนเล่นน้ำเผื่อกูด้วยนะ อยากเล่นน้ำตก” เฮียนุ้กแจ้งความประสงค์กับผม
“ได้ครับท่าน ท่านต้องการให้รับใช้อะไรอีกมั้ยครับ?” ผมประชด
“ประสาท!” ไอ้นาวมีปากเสียง
“ประสาทพ่อง!!” ผมด่ามัน มันเงยหน้าจ้องผมตาวาว ผมคว้าส้อมในจานมาถือชี้หน้ามัน
“หยุด! พ่องใครก็พ่อเดียวกันทั้งนั้นแหล่ะ แยกย้าย!!” พี่นายรีบห้าม ผมเลยทิ้งส้อมวิ่งปรู้ดขึ้นบ้านมาเก็บสัมภาระ ต้องเอาเสื้อผ้าไปเผื่อท่านนุ้กเค้าด้วย
พาหนะก็แบบเดิมครับ...นั่งพี่วิน...ไม่ใช่ดิ ช็อปเปอร์คันงามของเฮียเค้าแหล่ะ เท่อะไรนักหนาไม่รู้ ไม่ใช่ว่าบ้านเค้าไม่มีรถนะครับ คุณเค้าชอบของเค้า แต่ผมที่ซ้อนท้ายมานี่ดิ ก้นจะพัง...ก็น้ำตกที่ว่าเป็นอุทยานแห่งชาติอยู่นอกเมืองออกมาไกลพอควร ผมเอาหัวซุกหลังมันหลับมาตลอดทาง ดีว่าเฮียมันให้กอดไว้แน่นๆ เลยไม่ตกไปตาย พอถึงจอดรถเรียบร้อย ก็ต้องเดินลากขาขึ้นไปอีกร่วมหลายกิโล คนเยอะพอสมควรเพราะเป็นวันหยุด เหนื่อยกันมาสองคนเพิ่งถึงน้ำตกชั้นแรกเกือบอ้วกแตก พี่แกก็ไม่หยุดอีก หาว่าคนเยอะ ลากเดินกันไปจนชั้นสี่ ที่ออกแนวต้องปีนป่ายหน่อยคนเลยไม่ค่อยขึ้นมากัน ตอนนี้เลยมีแค่สี่ห้าคนที่เล่นน้ำอยู่ ผมถึงกับเหงื่อแตกพลั่กเต็มเสื้อกล้ามที่ใส่มา
“ลงน้ำเลยป่ะ?” ปากถามผม แต่ตัวเองพร้อมละครับ ถลกเสื้อยืดออกโยนกองไว้ ปลดกระดุมปล่อยกางเกงขาสามส่วนลงพื้น เหลือบ็อกเซอร์ขาสั้นตัวเดียว หุ่นเฮียนุ้กดีเหมือนกันนี่หว่า มันสูงพอกับพี่นายครับ แต่มีกล้ามเนื้อกว่าเล็กน้อย ไหล่กลม ซิกแพ็คเป็นลอนเหมือนเข้ายิมตลอด ขาก็ออกจะล่ำดูแข็งแรงแต่ไม่ได้เป็นลูกปูดโปนจนน่าเกลียด เด็กนักเรียนสมัยนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้วนะครับ เข้าฟิตเนสกันโครมคราม มีแต่ผมยังขี้เกียจอยู่
“อืม เอาดิ” ผมถอดเสื้อกล้ามออกบ้าง เหลือแต่กางเกงว่ายน้ำขาสั้น H&M สีกรมท่าที่ใส่มาจากบ้านแล้ว ปูนนี้ไม่มีการเขินกันแล้วครับ เห็นกันมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย จนตอนนี้เท้าเท่าฝาโอ่งแล้ว สะบัดรองเท้าแตะออกไปเอาเท้าแหย่น้ำทดสอบความเย็นก่อนนิดนึงก็เตรียมลงได้
“หุ่นดีเหมือนกันนี่หว่า มึงอ่ะ ขาวจั้วะเลยนะ” ได้รับคำชมอย่างล้นหลามครับ ถึงผมไม่ได้เข้ายิมอะไรเป็นทางการ แต่ก็เล่นกีฬาออกกำลังปกติ ส่วนมากจะชอบว่ายน้ำนี่แหล่ะ หุ่นผมจะออกแนวลีนหน่อยแต่ไม่ผอมแห้ง ส่วนสีผิว พอเทียบกับเฮียที่ตากแดดจนผิวขาวออกจะเป็นสีแทนหน่อยๆ ผมก็ขาวกว่ามันเยอะล่ะ
“อย่ามามองนะ เดี๋ยวหลง” ผมยักคิ้วหลิ่วตาให้มัน ถึงจะชอบผู้ชายแต่กับเฮียนุ้ก ผมไม่เคยคิดอะไรเกินพี่น้องเลยครับ เห็นกันมาแต่เล็ก กลัวมันเตะเอา อีกอย่างเฮียนุ้กมีน้องออยล์อยู่แล้วตัวเป็นๆ
“ตูมมมมม!” เสียงเราทั้งคู่ตกน้ำครับ ดังกว่าเสียงน้ำตกที่ไหลลดหลั่นกันลงมา ไอ้เฮียแม่งเดินมากระชากกอดผมลงน้ำไปด้วยกันแบบไม่เกรงใจสิงสาราสัตว์ในน้ำเลย ผมสำลักไปทีนึงด้วยความไม่ทันตั้งตัว เตะขาพยุงตัวแทบไม่ทัน แอ่งน้ำตกชั้นนี้ลึกและกว้างพอสมควร
“ไอ้บ้า เล่นไรวะ เดี๋ยวหัวน้องโขกหินตายพอดี” ผมด่ามัน
“ฮ่าๆๆ โอ๋ๆ หนาวมั้ย เฮียกอดให้หายหนาวนะจ้ะ หนูน้อยยย” มันว่ายรี่เข้ามา แขนข้างนึงโอบพาดบ่าผม อีกข้างลอดสอดมาใต้อกกอดผมซะแน่น ทำให้หน้าแม่งอยู่ข้างผมแบบแนบสนิทเลย พาลจะจมตายกันทั้งคู่เพราะตัวโคตรหนัก
“ปล่อยเว้ย! เล่นไรวะ เดี๋ยวจม” ผมรีบตีขาเข้าหาโขดหินแล้วเกาะไว้ คุณเฮียเค้าเกาะตามมาเป็นตะไคร่น้ำเลยน่ะ ตัวหนักชะมัด ผมหอบเล็กน้อย
“ขอกอดหน่อย กูหนาว” เอ้า? หนาวก็ขึ้นมั้ยล่ะ??
“เฮีย...มึงอย่ามาเนียน ผมเมื่อย” มันผละตัวออกมาเกาะก้อนหินข้างผม
“นิว...”
“อะไร?”
“มึงชอบไอ้ระมากขนาดไหนวะ?”
“...” ผมรู้สึกได้เลยว่าตัวสั่น แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะความหนาว
“ทำไมชอบแต่ยังตามมองมันมาตั้งแต่ม.1 ทำไมไม่รีบบอกมันอ่ะ?”
“ก็...ไม่รู้ว่ะ ไม่มั่นใจอ่ะ อย่างผมเที่ยวไปบอกใครว่ารักว่าชอบได้ง่ายนักหรือไง” ผมหมายถึงทั้งเรื่องเพศและเรื่องพ่อ
“แล้วถ้าไอ้ระมันชอบคนอื่นอ่ะ มึงทนได้เหรอ?” ผมสะอึกเล็กน้อย น้ำตกนี้มันหนาวจริงแหล่ะ ปากเริ่มสั่นแสดงอาการชัดเจน
“ได้ดิวะ ก็คนเขาไม่ได้ชอบเรา จะบังคับได้ไง” ผมคิดก่อนตอบ
“อืม ก็ดีแล้ว” เฮียแม่งเหมือนรู้อะไรมา
“ทำไมอ่ะ รู้อะไรมา พี่ระเค้าชอบใครอยู่” ผมเสียงสั่น คิดแล้วก็ต้องถามห้ามเก็บไว้ในใจ
“ปะ...เปล่าเว้ย กูถามดู” ไอ้เฮียนี่มีพิรุธ มันต้องรู้อะไรดีดีมาแน่ ผมเข้าล็อกคอมันท่าเดียวกับที่มันทำผมเมื่อกี้
“บอกมานะ!!!” ผมล็อกมันแน่นขึ้น เอาหน้าใกล้หูมัน กระซิบคำรามลอดไรฟันแบบกดดันใส่ซะ
“ไม่รู้เว้ย เฮ้ยยย!!!” ไม่ทันละครับ สิ้นเสียงมัน ผมก็ถีบทั้งตัวเองและมันออกจากโขดหิน กดเฮียนุ้กลงไปในน้ำ แล้วรีบชิ่งว่ายหนีก่อน มันโผล่ขึ้นมาได้ก็ตะโกนด่าผมใหญ่โต เราเล่นน้ำกันอีกครู่เดียว พอหนาวมากก็ขึ้นจากน้ำ นั่งให้น้ำแห้งจากร่างกายกันจนสบายใจ พอตัวหมาดก็เดินโซเซกันลงมาเปลี่ยนชุดที่ห้องน้ำบริการข้างล่าง ผมเอาเสื้อผ้ามาเผื่อเฮียแกด้วย ไม่มีอะไรมาสักอย่างยันไส้ใน ดีนะมีตัวใหม่ยังไม่ได้ใช้เลยคว้ามา ส่วนเรื่องที่ว่าพี่ระเค้าชอบใครอยู่หรือยัง ผมรู้ครับว่ามันรู้ แต่ถ้ามันไม่บอกผมก็ไม่อยากเซ้าซี้ สักวันนึงก็ต้องรู้เองแหล่ะถ้าเค้าคบกัน...
(To CON...)
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
CHAPTER 5 "สมรภูมิสุดงง" ต่อ...
เช้าวันจันทร์ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ ผมก็ไปโรงเรียนเกือบสายตามปกติ เมื่อวานเฮียนุ้กมาบ้านผมอีก และนัดไว้ว่าจะมารับไปโรงเรียนตอนเช้า ผมก็โอเคเลย เฮียมันชอบไปโรงเรียนช่วงเกือบเข้าแถวเหมือนกัน ไม่เหมือนพวกคุณชายคุณหญิงพี่น้องผม พวกนั้นตื่นเช้า กินข้าวเช้าไปโรงเรียนตั้งแต่ไก่โห่ พอคนรถไปส่งพวกท่าน ผมคนเดียวก็ไม่มีรถไป บางทีก็ต้องให้อาทรงพลไปส่งบางทีก็ให้เพื่อนมารับ วันนี้ก่อนพี่นายออกไปก็มาปลุกผมอีกรอบ ให้ตาลีตาเหลือกลุกมาอาบน้ำแต่งตัวลงมา เจอเฮียนุ้กนั่งกินโจ๊กรออยู่แล้ว ซัดโจ๊กกันเสร็จก็คว้ากระเป๋านักเรียน โดดขึ้นช็อปเปอร์บิดออกไปแปปเดียวก็ถึงโรงเรียน ก่อนแยกย้ายมันก็หันมาบอกผมว่า “อย่าลืมสัญญานะมึง” ผมงงอยู่นานว่ากูนี่เที่ยวไปสัญญาอะไรกับใครไว้ตอนไหนอีกวะ ฟ้าจะผ่าตายเข้าสักวันแน่ จนเข้าเรียนก็ลืมเรื่องนี้ไปสนิทใจ ผมสังเกตุดูว่าวันนี้จะมีคนมองผมแปลกไปบ้างมั้ย ก็ไม่มีพิรุธอะไรนะครับ หรือเพราะผมคงไม่ใช่คนดังอะไรของโรงเรียนมากมายก็ไม่รู้เหมือนกัน พอเลิกเรียนกำลังเดินจะไปขึ้นรถของที่บ้าน บีที่บอกผมว่าขอกลับก่อน เนื่องจากจะรีบแวะไปส่งงานอาจารย์ที่อาคาร 6 ก็วิ่งหน้าตื่นเลิ่กลั่กกระโปรงแทบกระพือมาดึงแขนผมไว้
“ไอ้นิว ตามกูมาเร็วววว!!!!” บีฉุดกระชากแขนผมไปพร้อมกระเป๋า
“อะไรของมึงวะ?!” ผมเกือบชนคนพลุกพล่านที่กำลังทยอยกลับบ้าน
“พี่นุ้กกำลังมีเรื่องกับพี่ระของมึงอ่ะค่ะ!!!” บีบอก
“ห๊ะ!!! เรื่องอะไรวะ?” ไม่รู้จริงๆ ครับ ปกติมันก็สนิทกันจะตาย อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ
“ไม่รู้! เลยมาตามไปดู” ชอบสกิลการเผือกเพื่อนบีจัง
เราสองคนวิ่งมาถึงหลังอาคาร 6 มีนักเรียนกำลังล้อมวงมุงอะไรบางอย่างอยู่ ก็รู้แล้วครับว่าจุดเกิดเหตุอยู่ตรงนี้เอง ผมกับบีแหวกแนวนักเรียนมุงมาเกือบถึงตรงกลาง สายตาก็เห็นนักเรียนชายสองคน กำลังลงไปฟัดกันอยู่ที่พื้นหญ้า ความเหี้ยมของพี่ระมองแล้วไม่ได้ครึ่งนึงของเฮียนุ้กเลยครับ อย่างกับเทวากับซาตานหล่อๆ สองคนชกกัน หน้ากับปากทั้งคู่แหกเลือดซิบ แถมเสื้อนักเรียนยังเปรอะยับไปหมด ชั่วแวบเดียวเฮียนุ้กก็ต่อยพี่ระหน้าหันไปอีกหนึ่งที ผมกำลังจะแหวกนักเรียนคนอื่นเข้าไปห้าม พลางคิดด่าไอ้พวกที่มุงอยู่ว่าอะไรของมันวะ คนต่อยกันทำไมไม่ห้ามยืนดูอยู่ได้ เดี๋ยวอาจารย์มาก็เป็นเรื่องหรอก แต่มีเสียงนึงดังขึ้นมาซะก่อน
“หยุด!!!! พวกมึง!!! หยุด!!! เฮ้ย!!!” พี่นายแหวกคนเข้ามากระชากเฮียนุ้ก กลิ้งออกไปจากร่างพี่ระ แล้วเข้าขวางกลาง ต้องคนนี้แหล่ะครับ ถึงห้ามอยู่..ผมคิด เพราะเฮียนุ้กมันไม่ค่อยฟังใครเลย แต่เห็นฟังพี่นายดีอยู่
“เรื่องเหี้ยอะไรกันวะ?!” นานๆ ทีพี่ผมจะพูดจาหยาบคายระดับนี้ ทั้งสองคนลุกขึ้นมา พี่ระเอาหลังมือเช็ดเลือดที่มุมปาก พอเห็นหน้าชัดๆ ใจก็สั่นอีกแล้ว
“ก็ไอ้ห่านุ้กดิ แม่งแดกไรมาวะ อยู่ดีๆ มาหาเรื่องกูอ่ะ” พี่ระมองแบบไม่ยอม ตาพี่ระตอนนี้น่ากลัวมากครับ หน้าที่เคยเกลี้ยงเกลาขาวสะอาดมอมเป็นหมา ใต้ตาขวาก็ช้ำ แถมปากแตกอีก หล่อจังเลย...เดี๋ยวสิ เค้าต่อยกันอยู่
“มึงเป็นบ้าอะไรของมึง?” พี่นายหันหาเฮียนุ้กมั่งทีนี้ เอาตัวเข้าขวางกลางไว้ เฮียนุ้กทำท่าจะเข้าหาพี่ระอีกรอบ แต่พี่นายยกมือดันอกขวางไว้เลยเฮียนุ้กจึงหยุดแค่ตรงนั้น
“มันทำน้องมึงขนาดนี้ ยังจะเข้าข้างมันอีกเหรอไง!” ผมเคยเห็นเฮียนุ้กต่อยคนตั้งแต่ตอนประถม แต่พอโตขึ้นมามันน่ากลัวกว่าเดิมมาก ไม่รู้เพราะพ่อเป็นตำรวจชั้นนายพลรึป่าวเลยไม่กลัวใครสักคน หน้ามันตอนนี้ไม่ได้ก้าวร้าวหรือโกรธแค้นอะไร นิ่งเรียบมีแต่แววตาสนุกซุกซนเหมือนเด็กที่เพิ่งได้ของเล่นใหม่ อย่างกับว่านี่แหล่ะที่มันต้องการให้เป็น
แต่...เดี๋ยวนะ.... “น้องมึง” ... “น้องพี่นาย” “ก็ผมน่ะสิ” ผมหันมองหน้าบี เจอบีกำลังจ้องหน้าผมแบบคาดคั้นว่าเรื่องอะไร นั่นดิ...เรื่องอะไรวะ ผมได้แต่ส่ายหน้าทำนองว่า ‘คราวนี้กูไม่ทราบ’
“คนอื่นไม่เกี่ยวก็กลับบ้านไปสิครับ เดี๋ยวอาจารย์มาก็ได้ไปห้องปกครองกันหมดหรอก!!” พี่นายไล่นักเรียนคนอื่นออกจากพื้นที่แบบนิ่มๆ ทำให้ทั้งหมดเริ่มแตกฮือกันออกไป งานเลี้ยงเลิกราแล้ว
ส่วนผมกับบีหันหลังจะย่องเงียบรวมกลุ่มกับนักเรียนคนอื่นออกจากเหตุการณ์ตรงหน้าเนียนๆ แต่...
“นิว!!! อย่าเพิ่งไป!!” เสียงพี่นายขัดมาซะก่อน ผมได้แต่ปากหวอ ขณะที่อีบีตัวการลากผมมาดูเค้าชกกันค่อยๆ ถอยหลัง โบกมือบ๊ายบายพร้อมทำหน้าแหยใส่ผม...มึงช่างพากูมาซวยนะ
ตัดภาพมาที่พวกผมสี่คนกำลังเผชิญหน้ากันอยู่ใต้อาคาร มีสองคนหน้าฟกช้ำกับปากแตก เสื้อผ้านักเรียนคลุกฝุ่นยับเยิน ผมมองหน้าพี่ระไม่ค่อยสนิทใจเท่าไหร่นัก เพิ่งจะสารภาพว่าชอบเค้าไปเมื่อวันศุกร์ วันจันทร์ยังต้องมายืนจ้องพี่เค้าอีกแล้ว กูทำหน้ายังไงดีวะคราวนี้
“ตกลงมันยังไง เคลียร์ดิ้” ทนายพี่นายเริ่มซัก
“ก็ไม่ยังงัยยย” เฮียนุ้กทำเสียงกวนตีน
“อย่ากวนตีน ถ้ามึงกวนตีน กูจะกระทืบมึงเองทีนี้” พี่นายบอกเสียงกร้าว คุณคนนี้เอาจริงเอาจังตลอด
“เดี๋ยวช่วย!!” คราวนี้พี่ระเริ่มขยับ เฮียนุ้กถอยไปตั้งหลักเล็กน้อย ถ้าสองคนรุมก็คิดหนักสินะ แต่พี่นายยันอกพี่ระเหมือนกัน จนพี่ระยืนนิ่งตาไม่กะพริบ
“ก็น้องมึง...” เฮียนุ้กอ้ำอึ้ง หันมองหน้าผม
“ไอ้นิวมันทำไม?” พี่นายถาม
“ไอ้นิวมันให้กูมาต่อยคนทำทุเรศกับมันอ่ะ” เฮียนุ้กโพล่งออกมา
“ห๊ะ! ตอนไหนวะ!” คราวนี้คนสงสัยเป็นผมเองแล้ว
“อ่าววว ไอ้เชี่ยนี่ ก็วันนั้นไง ที่กูเจอมึงนั่งร้องไห้เพราะไอ้เหี้ยระไม่ชอบมึงกลับนั่นไง” อึ้ก!! เหมือนโดนหอกทิ่มหน้า ไอ้เฮียแม่งโพล่งหมดเลย ผีตัวไหนเจาะปากมึงวะ ผมมองหน้าพี่ระ พี่ระยิ้มอ่อนให้ เอ่า...โลกทั้งใบกลับสดใสขึ้นมาอีก แต่ตอนนี้หน้าผมคงเจื่อนไปหมด
“ดะ...เดี๋ยวๆ เฮีย...มึง...คนที่ทำทุเรศของกู กูหมายถึงไอ้เหี้ยโจ๊ะสิครับ ที่มันเอาน้ำราดกบาลกูอ่ะ แล้วกูก็....ไม่ได้ร้องไห้ว้อย!” ผมต้องขึ้นกูมึงกับเรื่องเข้าใจผิดนี้แล้วครับ แถมเน้นย้ำประโยคสุดท้าย เพื่อยืนยันว่าผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั่งร้องไห้กระซิกๆ ตอนโดนผู้ชายปฏิเสธซะหน่อย
“อ่าว กูเข้าใจผิด?” เฮียมันเอานิ้วชี้ตัวเอง เออ...น่าจะใช่มั้งมึงครับ
“แล้วที่ไอ้ระไม่ได้ชอบมึง แต่ยังดูแลมึงเหมือนแฟนนี่ไม่ทุเรศเหรอ? มันทำให้มึงเข้าใจผิดนะ” ยัง...ยังตอกย้ำความเจ็บให้กูอีก
“ก็ไอ้นายสั่งให้กูดูแลน้องให้ดีๆ กูก็ทำอ่ะ ทุเรศตรงไหนวะ?” พี่ระถามบ้าง
“ดะ...เดี๋ยวๆ กูสั่งมึงตอนไหน”คราวนี้พี่นายเป็นคนงงบ้างแล้ว เพิ่งชักมือที่ดันอกพี่ระออก ผมเห็นสายตาพี่ระแวบนึงดูแปลก ซึ่งมันทำให้ผมแปลกใจ
“ก็บอกว่า น้องนิวงอนว่ากูไม่ได้ดูแลให้ดี กูก็ทำแล้วไง” พี่ระพูดอมยิ้ม ปากที่แตกเริ่มเลือดซึมอีก
“งงไปหมดแล้วว่ะ ไอ้นิว แกเอาไอ้ห่ามนี่กลับบ้านไปทำแผล เคลียร์กับแกเองแล้วกัน ให้มันนอนบ้านด้วย หน้าแหกขนาดนี้ ลุงวิทยาด่ายับแน่ แต่นอนห้องแกนะ คืนนี้พี่จะคุยโทรศัพท์กับเพื่อน!”
“คุยกับใคร?!?!?!” เสียงทั้งสามประสานเป็นเสียงเดียวกัน
“เสือก” พี่นายตอบสั้น ได้ใจความแล้วลากแขนพี่ระเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
ทีนี้เหลือผมกับเฮียนุ้กสองคน ที่ทำอะไรไม่ถูก...
“ไปคุยกันที่บ้านละกันเฮีย ได้ทำแผลด้วย” ผมเดินไปคว้ากระเป๋ามันที่กองอยู่มาถือให้ เดินนำไปที่จอดรถ กลับบ้านแล้วค่อยว่ากันละกันนะ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
CHAPTER 6 : “พี่ชิวอี้ของผม”
หนุ่มตี๋นักเรียนกางเกงน้ำเงินคนหนึ่งเพลียหลับอยู่บนโซฟาสีน้ำเงินเข้มตัวใหญ่ในห้องของนิว ศีรษะหนุนกองหมอนอิงหนานุ่มสีดำ ส่งให้ใบหน้าเคยขาวที่ผ่านการโดดแดดไล้เพราะเล่นกีฬากลางแจ้งจนเกือบเป็นสีทองแดงโดดเด่นขึ้นมาจับตา ส่วนเจ้าของห้องยืนถือกล่องอุปกรณ์ทำแผลพิจารณาหน้าที่เคยเกลี้ยงเกลา ซึ่งตอนนี้กลับมีแผลฟกช้ำจากเหตุการณ์เมื่อเย็น เมื่อตอนมาถึงบ้านยังไม่ได้พูดอะไรกัน คนนอนหลับก็เดินดุ่ยขึ้นบ้าน เข้าห้องเขาได้ก็โยนกระเป๋าไปทาง ถอดเสื้อนักเรียนขมุกขมอมโยนไปทาง โทรศัพท์บอกพ่อตนเองว่าจะค้างบ้านเพื่อน แล้วล้มตัวนอนทันที ไม่ทันใจที่นิวต้องเป็นคนเปิดเครื่องปรับอากาศให้ ก็หลับไปหายใจสม่ำเสมอเสียแล้ว นิวต้องวางอุปกรณ์ทำแผลที่เพิ่งไปหยิบมาลงบนโต๊ะ จัดเก็บกระเป๋านักเรียนให้ขึ้นอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ ก้มคว้าเสื้อนักเรียนไปโยนใส่ตะกร้าให้ แล้วมาหยุดลงนั่งพินิจหน้าคนเจ็บอีกที
พอได้สังเกตแบบจริงจัง หน้าตาเพื่อนพี่ชายคนนี้ก็ออกจะหล่อเหลาไม่เบา สีผิวถึงจะคล้ำแต่เรียบเนียนสม่ำเสมอ ผมรองทรงแบบนักเรียนปิดหน้าผากลงมาเกือบครึ่ง โหนกแก้มกับสันกรามทำให้หน้าดูดุเท่และคมเข้มขึ้น ตาที่หลับพริ้มแม้จะชั้นเดียวแต่ขนตาเป็นแพหนา ริมฝีปากก็บางได้รูปพลางให้ระลึกถึงเวลายิ้มที่ใจดีราวกับคนละคน เพราะตอนหน้านิ่งไม่ยิ้มก็ดุดันเป็นตี๋โหด พี่นุ้กกลับกลายเป็นหนุ่มน้อยน่าดูเวลายิ้มได้มากกว่าเวลาหน้านิ่งเรียบ
นิวเข้าห้องน้ำไปเอาผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำออกมา เริ่มเช็ดร่างกายท่อนบนให้รุ่นพี่ คนหลับขยับตัวเล็กน้อยด้วยเพราะความเย็นของผ้า พอเริ่มแตะซับเช็ดคราบเหงื่อบนหน้ายังไม่ทันโดนแผล ก็มีมือหนาค่อนข้างกร้านมาจับมือไว้
“อื้มมม ทำไรวะ? กูเจ็บ” คนพูดยังหลับตา
“ทำแผลก่อนดิ เดี๋ยวเอาข้าวขึ้นมาให้กิน จะได้กินยาแก้ปวดหน่อย” นิวอ่อนโยนใส่นุ้ก เริ่มสำนึกได้แล้วว่า ในห้องลับวันนั้นเคยคุยอะไรกันไว้ เฮียนุ้กไปต่อยพี่ระเพราะเจ็บใจแทนตนเองหรอกล่ะ ว่าแล้วก็ต้องขอบคุณ ถึงแม้ว่าจะต่อยผิดคนก็เถอะ
นิวทายาแก้ฟกช้ำใต้ตาอย่างเบามือ เอายาแตะรอยแตกที่ปากก็เรียบร้อย กำลังจะลุกขึ้นไปเก็บอุปกรณ์ นุ้กก็คว้าข้อมือไว้…
“ไปไหนวะ?”
“เดี๋ยวไปเอาข้าวเย็นมาให้ กินข้าวต้มหรือเอาข้าวปกติ” นิวถาม ถ้าเจ็บปากมากคงต้องฝากป้าแม่บ้านทำข้าวต้มกินง่ายๆ ให้
“ข้าวปกติ กูไม่ได้สำออย” หน้าเยินขนาดนี้ยังจะอวดเก่ง
“เออ รอแปบละกัน” พูดจบก็บิดข้อมือ เดินออกจากห้องไปเตรียมอาหารขึ้นมาให้กินบนห้องดีกว่า ให้ใครเห็นหน้าเฮียนุ้กตอนเละเทะขนาดนี้ไม่ได้ ขี้เกียจตอบคำถาม
.................................
ผมยกถาดอาหารขึ้นมา เฮียนุ้กเพิ่งอาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องน้ำพอดี ใส่เสื้อผ้าผมที่เตรียมไว้ให้ มาลงนั่งกินอาหารเย็นกันตรงโซฟานั่นแหล่ะครับ พอมันซดน้ำต้มยำกุ้งเข้าปากไปเท่านั้น เสียงซี้ดก็ตามมา
“ซี้ดดดด...แสบว่ะ” นั่นไง กูถามแล้วนะว่าให้กินข้าวต้มมั๊ย?
“ไหนบอกไม่สำออย” ผมแซว
“ก็เพราะมึง...ทั้งหมด...คนเดียวเลย” มันชี้แจงโทษผม
“ทั้งหมดยังไงของเฮีย คุยไม่รู้เรื่องเอง น่าจะโกรธไอ้โจ๊ะมากกว่าพี่ระป่ะ?” ผมถามมัน
“ก็ต้องกระทืบทั้งคู่ป่าววะ ถ้าไม่มีไอ้ระ ไอ้โจ๊ะมันจะเอาชาเย็นราดกบาลให้มึงเจ็บใจได้ป่าว? เดี๋ยวกูตามไปกระทืบไอ้โจ๊ะต่อด้วย” เฮียนุ้กเริ่มบอกแผนการต่อไป
“พอๆๆๆๆๆ พอเลย พอแค่นี้แหล่ะ หน้าแหกจนหมดหล่อแล้ว” ผมปราม
“เหรอ หล่อเหรอ?” เฮียนุ้กถามกลับ อมยิ้มภูมิใจ แต่ทำไมต้องทำเสียงระรื่นขนาดนั้นด้วยล่ะ
“ก็น้อยกว่าพี่ระนิดนึง สำหรับผมนะ แต่สำหรับน้องออยล์ก็ไม่รู้เหมือนกัน” ผมโกหก เฮียหล่อกว่าพี่ระครับ เพราะดูเท่กว่า แต่ผมชอบพี่ระมากกว่านี่นา
“จิ๊!!” เฮียนุ้กส่ายหัวหงุดหงิด ก้มหน้ากินข้าวอย่างยากลำบากต่อไป
ผมเก็บถาดจานชามลงไปไว้ข้างล่าง ขึ้นมาเอายาแก้ปวดให้มันกินสองเม็ด นั่งดูทีวีจนสี่ทุ่ม วันนี้ไม่มีการบ้าน เลยชวนกันนอน พอแทรกตัวเข้าผ้านวม เฮียนุ้กก็สอดแขนมากอดผมจากด้านหลังทันที มันทำแบบนี้บ่อยครับ กับพี่นายก็กอด กับไอ้นาวก็กอดเล่นกันประจำ กับน้องนุ่นก็ชอบเอ็นดูยีหัวจนน้องหงุดหงิดก็มี
“กอดหน่อย หนาว” มีเสียงกระซิบข้างหู
“ไข้จะขึ้นป่าววะ หรี่แอร์มั๊ยล่ะ?” ผมว่าแผลมันต้องอักเสบแน่นอน
“หึ ..ป่าว.. นอนเหอะน่ะ” มันกอดแน่นขึ้น แปลกที่ผมไม่อึดอัด คงเพราะเป็นเหมือนพี่น้องแท้ๆ กันแล้ว หน้ามันซุกหลังผม จนเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ
กลางดึกผมตื่นเพราะมีเสียงครางอืออืมอยู่ข้างตัว หันไปเห็นหน้าหล่อบิดพลิกไปมาในเงามืด คล้ายจะนอนไม่สบาย ผมยันตัวลุกขึ้นเอามืออังหน้าผากมันในความมืด นั่นไงล่ะ!....ไอ้เฮียคนเก่งของกู ไข้ขึ้นตัวร้อนจี๋ทีเดียว พาลต้องเปิดโคมไฟ ลุกมานั่งเอ๋อมองหน้ามัน ก็เจอสายตาเชื่อมละห้อยจ้องมองมาแบบไข้ขึ้นหนัก
“เช็ดตัวมั้ย?” ผมถาม คนป่วยพยักหน้าหงึกหงัก เลยต้องไปเอาผ้าชุบน้ำมา พยุงให้ลุกขึ้นนั่ง สอดมือเข้าไปเช็ดซับบริเวณหน้าอก เฮียนุ้กก็คว้ามือรั้งไว้อีก
“ห่า...หนาว” ปากแห้งผากบ่น เสียงแหบห้าว
“แปปเดียว ให้ไข้ลดหน่อย จะได้นอนสบาย” ผมปลอบ ไอ้เด็กน้อยเอ้ย...ไปต่อยเค้าเองแล้วกลับมานอนซม มือล้วงไปเช็ดแผ่นหลัง เสร็จก็เดินไปค้นตู้เก็บของเจอแผ่นเจลลดไข้มาแปะหน้าผากไว้ให้ หยิบยาให้กินอีกสองเม็ดก็ต่างคนต่างนอน
เช้ามืดตื่นมา เฮียนุ้กยังขดตัวในผ้าห่ม จนหน้าผากเราชนกัน ถ้าเป็นคนอื่นน่าจะเป็นโมเม้นท์ที่เขินน่าดูนะครับ แต่ผมไม่ค่อยรู้สึก เพราะเมื่อคืนตื่นมาคอยดูมันทั้งคืน กลัวไข้ขึ้นอีกจนผมเองแทบไม่ได้หลับ อยากนอนต่อจะตายชัก
“เฮียนุ้ก...ไปเรียนไหวป่าววะ?” ผมเขย่าตัวถามมัน ตบแก้มเบาๆพอให้รู้สึกตัว มันพยักหน้าทั้งที่หลับตา
“หรือจะหยุดวันนึง” ส่ายหน้าแต่ตายังหลับสนิทอยู่ได้
“หายแล้ว ขออีกสิบห้านาที” ไม่พูดเปล่ามันคว้าคอผมเข้าหา รั้งเอาหัวซุกอกมันเป็นสัญญานว่าอย่าเซ้าซี้ แล้วหลับต่อกันไป
เราสองคนอาบน้ำแต่งตัวลงมา วันนี้มีนักเรียนชื่อ “นาวี ทิพรัตนพิทักษ์” สองคนครับ เฮียนุ้กลืมให้คนที่บ้านเอาชุดนักเรียนมาให้ ก็ต้องใส่ของผม คับไปหน่อยแต่พอทนได้ รองเท้าใส่เบอร์เดียวกันเป๊ะ ผมมีคู่สำรองอยู่ กินข้าวเช้าเสร็จ เฮียนุ้กก็โยนกุญแจช็อปเปอร์ให้ผม
“ขี่ที...เพลีย...ขี้เกียจ” ผมรับกุญแจขึ้นสตาร์ทรถ มันขึ้นมาซ้อนเอาหน้าซุกหลังผมไว้ โอบแขนคล้องเอวผมหลวมๆ ผมขี่รถไปจนถึงโรงเรียน ส่งกุญแจคืนให้มัน แต่ได้รับการโยนคืนกลับมาให้ผม
“เก็บไว้ที่มึง เย็นรอกูกลับบ้านด้วย” ผมชะงักนิดนึง ปกติเฮียมันไม่ค่อยชอบอ้อนใคร ทำไมคราวนี้สำออยจังนะ
“โหยย ไม่เอาอ่ะ ขี่คันนี้ไม่ค่อยถนัด...” พูดไม่ทันจบประโยค เฮียนุ้กก็ควักมือถือขึ้นมาโทรออก แล้วเดินไปเลย เผด็จการ!!
“จ้าาา คร้าบบ ถึงแล้ว เมื่อคืนไม่ค่อยสบายน่ะ ดีขึ้นแล้วครับ อยู่ที่ห้องเหรอ เดี๋ยวเดินไปหา...” ผมส่ายหัวกับความหม้อของไอ้เฮียมัน สรุปเย็นก็ต้องรอกลับบ้านพร้อมกันอีกจนได้
เลิกเรียนตอนเย็นผมไลน์บอกพี่นายว่ายังต้องกลับบ้านกับเฮียนุ้กอยู่ดี แล้วเดินมารอที่รถสักพัก เฮียนุ้กก็เดินกระหนุงกระหนิงมาพร้อมเด็กสาววัยรุ่นคนนึง หน้าตาจิ้มลิ้มขาวสวยหมวยแบบลูกคนจีน นั่นละครับ ”น้องออยล์” หวานใจเค้าล่ะ
“อย่าไปเจ็บตัวอีกนะคะ ออยล์เป็นห่วงนะ” น้องออยล์ออดอ้อนออเซาะ ซึ่งสำหรับผมดูน่าหมั่นไส้มากกว่า
“คร้าบ สบายใจได้” สบายใจได้ไรล่ะ!! เมื่อวานยังวางแผนจะไปกระทืบไอ้ห่าโจ๊ะอยู่เลย
“ฝากด้วยนะคะ พี่...นิว” ออยล์หันมายิ้มหวานเยิ้มใส่ผม ก็น่ารักดี...มั้ง!
“จ้าาาา” ผมตอบไป ออยล์ก็เดินหันหลังไปรอรถคุณแม่มารับที่หน้าโรงเรียน
“ป่ะเหอะเฮีย หิวข้าว” ผมหันจะไปสตาร์ทรถกลับบ้าน
“เดี๋ยวดิ” มันดึงแขนผมไว้
“ทำไมอีกอ่ะ จะไปดักตีใครอีก!” ผมละหวาดเสียว
“เปล่าเว้ย เห็นกูเป็นอันธพาลรึไง?” ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะ
“แล้วไมไม่กลับอ่ะ?” ผมหิวข้าว
“ไปห้องลับมึงก่อน กูจะไปเอาของ”
“ลืมอะไรวะ หิวข้าวอ่ะ มาเอาวันหลังเหอะ”
“พูดมาก ตามมาเหอะน่ะ” พูดจบมันก็เดินดุ่มไปแล้วครับ ผมต้องวิ่งตามไปจนได้ มันจะมาเอาอะไรออกจากห้องลับผมไปได้ไง
ปีนข้ามรั้วต้นเข็มไป เฮียนุ้กก็ตรงเข้าเปิดห้อง เดินไปหยุดมองฝ่าความมืดครู่หนึ่ง แล้วตรงดิ่งไปหยิบบางอย่างบนพื้นขึ้นมา ผมใจหายวาบ รีบไปขวางหน้าไว้จะคว้าเอาคืน แต่ไอ้เฮียเล่นเอาไปแอบซ่อนข้างหลัง ผมไล่คว้าอยู่นานจนกลายเป็นจะกอดมันอยู่แล้ว ไอ้เฮียกลับรวบตัวผมด้วยสองแขนแข็งแรงให้ผมอยู่นิ่งในวงแขนแกร่ง เมื่อเห็นผมนิ่งก็คล้องกอดไว้หลวมๆ สองมือมันตกอยู่ตรงหลังบั้นเอว หน้าต่อหน้าจ้องกันนิ่งในแสงสลัว
“มึงสัญญาว่าจะยกพี่ชิวอี้ให้กู ถ้ากูจัดการคนทุเรศให้มึง” เสียงห้าวกระซิบทวงสัญญากับผม
“แต่พี่ชิวอี้พังแล้วนะ ไม่สวยแล้ว” ผมกระซิบตอบ จะพูดดังกันทำไม หน้าอยู่ใกล้แค่นี้
“กูจะเอา...กูเลยมาเอา”
“ไม่เอาไม่ได้เหรอ..พี่ชิวอี้เป็นเพื่อนผมอ่ะ” ใช่...ต่อไปนี้จะเศร้ากับใครล่ะ
“ต่อไปนี้มึงต้องเลิกร้องไห้กับพี่ชิวอี้” เฮียนุ้กเอาหน้าซบลงกับไหล่ผม ผมเตี้ยกว่านิดเดียว
“โห....” ผมโอดครวญ ความรู้สึกมันโหวงเหวงเหมือนเด็กหวงของจะโดนแย่งของรักของหวงไป
“ต่อไปนี้...ทุกครั้งที่นิวเศร้า นิวต้องมาร้องไห้กับพี่ เพราะพี่ชิวอี้อยู่กับพี่แล้ว” เฮียนุ้กพูดอู้อี้อยู่บนไหล่ผม สถานการณ์นี้มันอะไรกันวะเนี่ย?!! ทำไมสรรพนามเรียกขานกันถึงเปลี่ยนไปเยี่ยงนี้!
“สงสารนิวเหรอ?” ผมพาลน้ำตาจะไหล ก็พี่มันเล่นมาทำซึ้งใส่อ่ะครับ
“เปล่า....แค่เป็นห่วง ได้หรือเปล่า?” เฮียถามเสียงอ้อยอิ่งกว่าทุกครั้ง ทำไมคราวนี้มันอ้อนตีนแปลกจากเดิม ที่สำคัญเสียงใจผมดันเต้นดังจนตัวเองได้ยิน
“อือ...อืม ได้ดิ ขอบคุณนะ” ผมน้ำตาร่วงแหมะบนเสื้อมัน
“พอกูบอกให้ร้องก็ร้องเลยนะ ขี้แยจริงมึงหนิ ไปกลับบ้านเหอะ” เฮียนุ้กปาดน้ำตาให้ผม ขยี้หัวเล่นหนึ่งที แล้วเดินนำออกไปจากห้อง ผมยังไม่วายมองพี่ชิวอี้ในมือมันใจโหวงเหวง
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
CHAPTER 7 “ย่าหยาหย่าศึก”
นิวกับนุ้กกลับมาถึงบ้านทิพรัตนพิทักษ์ทันรับประทานอาหารเย็น มื้อนี้อยู่กันพร้อมหน้ารวมทั้ง “คุณน้อง” ผู้เป็นทั้งแม่ของลูก และคู่ชีวิตที่ช่วยบริหารธุรกิจคุณนเรนทร์อย่างไม่บกพร่องมาโดยตลอด เธอเป็นผู้หญิงร่างเล็กบอบบาง ออกจะผอมเสียด้วยซ้ำ แต่ผิวพรรณมีน้ำมีนวล หน้าตาไร้เครื่องสำอางยังสะสวย ซึ่งปกติหากอยู่บ้าน จะแต่งตัวสบายๆ ด้วยชุดกางเกงผ้าขายาวและเสื้อผ้าไหมตัดแขนกุด วันนี้อยู่ในชุดเสื้อสีชมพูโอลโรส กับกางเกงสีน้ำตาลเบจดูอ่อนโยน กำลังเลื่อนจัดจานอาหารเย็นที่ลงมือปรุงรสเอง รอสามีที่เพิ่งโทรมาบอกว่าจะกลับมารับประทานพร้อมกัน โดยมีนายพลตำรวจเอกวิทยาพ่อของนุ้กขอติดพ่วงมารับประทานด้วย เหล่าทายาททั้งหลายนั่งรอที่เก้าอี้ของตนกันครบแล้ว รอบิดากลับมาถึงเท่านั้นก็ลงมือมื้ออาหารเย็นกันได้
เด็กๆยังอยู่ในชุดนักเรียน ต่างคนถ้าไม่พูดคุยเรื่องที่โรงเรียนกัน ก็ก้มหน้าเล่นสมาร์ทโฟน ส่วนนิวกำลังนั่งดูรายการโทรทัศน์รอกินข้าว ขณะกำลังเพลินก็ได้ยินเสียงรถบิดาเข้ามาจอดหน้าบ้าน นิวไม่ได้หันไปสนใจ จนพ่อมาหยุดตรงโต๊ะกินข้าว แล้วตบโต๊ะดังปังจนสะดุ้งกันทั้งโขยง
“แก!!!....ไอ้ตัวดี!! ตามมาในห้องทำงานเดี๋ยวนี้” คุณนเรนทร์กระชากเสียงดังลั่นบ้าน ด้วยความโมโหขีดสุด มีลุงวิทยายืนทำหน้าเคร่งเครียดเงียบขรึมอยู่ด้านหลัง พลางส่ายหน้าให้นุ้กเล็กน้อย เป็นสัญญานว่าคนอื่นอย่าเพิ่งเอ่ยอะไรออกมาตอนนี้ดีกว่า
“ผมเหรอ?” นิวชี้หน้าตัวเอง เห็นเค้าลางเดือดร้อนมารำไร
“เออสิ!!! ถ้าไม่ใช่แกจะใคร?!” พูดจบก็เดินนำเข้าห้องไป ทิ้งให้นิวมองคนอื่นอย่างงงวย สุดท้ายก็ต้องเดินตามพ่อไป นายจะลุกขึ้นเดินตามไปด้วย แต่คุณวิทยาเดินมากดบีบไหล่ไว้ แล้วกระซิบ…
“คราวนี้ลุงว่าไปตามย่าหยามาดีกว่านาย” เพียงเท่านั้นพี่ชายก็รีบหันหลังเดินกึ่งวิ่งไปบ้านย่าหยาที่อยู่ในรั้วเดียวกันทันที
ภายในห้องทำงาน...คุณนเรนทร์มาหยุดยืนหันหลังให้นิว กำหมัดแน่นจนข้อมือแดงก่ำ นิวเดินเข้าห้องมาพร้อมปิดประตูแล้วก็รอฟังว่าพ่อจะด่าเรื่องอะไรอีกกันแน่
“อุ่ย!” นิวอุทาน ถอยหลังเล็กน้อยเพราะพ่อสะบัดตัวหันกลับมาจ้องเขาตาวาว ท่าทางตกใจของนิวเลยกลายเป็นกวนโทโสบิดาไปในที
“แกทำอะไรไว้ที่โรงเรียน?” คุณนเรนทร์เค้นเสียงถาม
“ก็เรียนหนังสือไง” นิวตอบหน้าตาเฉย แต่ในใจเริ่มรู้เค้าลางแล้ว ว่าเรื่องที่พ่อโมโหอยู่คืออะไร
“หึ แกอย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ วันนี้ไอ้สารินมันมาบอก ลูกชายมันเล่าว่าแกสารภาพรักกับผู้ชายกลางโรงเรียน” ไอ้สารินมักจะหาเรื่องข่มเขาอยู่เสมอ เพราะเป็นคู่แข่งกันทางธุรกิจ คราวนี้ก็เช่นกัน เรื่องอื่นคุณนเรนทร์ตอกหน้ากลับไปได้ทุกคราว แต่พอเป็นเรื่องความผิดเพศของลูกชายคนเล็กก็หน้าม้านทุกรอบเหมือนกัน
“ไอ้เชี่ยโจ๊ะ” นิวหันหน้าหาไหล่ตัวเองกระซิบสาปแช่งไอ้คนสารเลวช่างพล่าม
“แสดงว่าจริงสินะ ถึงไม่เถียง” คุณนเรนทร์เค้นเสียงลอดไรฟันออกมา เก็บความโมโหไว้สุดขีด หลายครั้งที่เค้าต้องใช้ความอดทนกับลูกคนนี้มากเป็นพิเศษ นับตั้งแต่มีเรื่องกันเมื่อสมัยนิวยังเด็ก
“ไม่จริง....” แวบนึงนิวมีความคิดจะโกหกเพื่อยอมความกับพ่อบ้าง จะได้ไม่เป็นเรื่องใหญ่โตแบบคราวอื่น แต่ยังพูดไม่ทันจบ...
“ยังไง?!! ก็ลูกมันบอกว่าเห็นอยู่ทนโท่ แกเอาจดหมายอุบาทว์ๆ ไปให้ผู้ชาย แล้วสารภาพรักกันกลางโรงเรียน....ยังกับตุ้ด!!” คนเป็นพ่อขึ้นเสียง
เอาล่ะ!!...เส้นด้ายแห่งความประนีประนอมของนิวขาดผึงออกจากกันอย่างสิ้นเชิง ถึงจะคิดโกหกอย่างไร พ่อก็คงไม่เชื่อเขาอยู่ดี เสี้ยวนึงของความคิดเมื่อสักครู่ นิวเกือบจะละทิ้งจุดยืนของตัวเอง โดยใช้วิธีโกหกให้พ่อสบายใจ แต่ตอนนี้เขามั่นใจแน่วแน่แล้วว่าจะไม่ทำแบบนั้นทั้งตอนนี้และตลอดไป
“ก็ไม่ยังไงอ่ะ...ไม่ได้สารภาพกลางโรงเรียน สารภาพในโรงอาหาร มันอยู่เกือบหน้าโรงเรียนน่ะนะ” เป็นการกวนขั้นสุดยอดในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ คุณนเรนทร์กำหมัดตัวสั่นเทิ้ม นิวคิดว่าจะโดนพ่อซัดแน่แล้ว...แต่ยัง
“แก.....!!! จะทำให้ตัวเองอับอายขายขี้หน้าไปถึงไหน!!!” เสียงตวาดดังลั่นห้องทำงาน จนได้ยินไปถึงข้างนอก
“ผมก็ปกติดีไม่ได้อาย คุณนเรนทร์เองรึเปล่าที่อาย?” นิวสวนกลับเสียงเรียบ ซึ่งหนนี้....
“ผั๊วะ!!!!!!” ความอดทนของคุณนเรนทร์ทะลุขีดจำกัด ทั้งๆ ที่คุณวิทยาผู้เป็นเพื่อนซึ่งได้ยินเรื่องนี้พร้อมกันร้องขอแล้วตอนนั่งรถกลับบ้าน ว่าอย่าใช้กำลังกับลูก แต่มันอดโมโหไม่ไหว นิวโดนหลังมือพ่อสะบัดใส่หน้าจนเซไปเกาะกับโต๊ะทำงาน รู้ตัวอีกทีเลือดก็ออกซิบตรงมุมปากจนหยดลงพื้นหินแกรนิตสีอ่อน หน้าแดงปื้นเป็นรอยนิ้วทันที ผู้เป็นพ่อซึ่งลืมตัวไปว่าตนใส่แหวนมรกตเม็ดเป้ง เมื่อเห็นหน้าลูกชายก็สะอึกไปเหมือนกัน กำลังจะเขยิบเท้าเข้าไปดู พลันประตูห้องก็ถูกกระชากเปิดออกอย่างแรง
“แกทำอะไรหลานชั้น!!!!! ห๊ะ!!!!” เสียงแหลมเล็กทรงอำนาจดังเข้ามาก่อนตัว ทันเห็นหลานที่ยังเซเกาะขอบโต๊ะอยู่ หญิงสูงวัยตัวเล็กในชุดเสื้อกางเกงสีดำกระฉับกระเฉงเดินปรี่เข้าประคองหลานขึ้นมามองสำรวจหน้า พอเห็นมุมปากหลานชายมีเลือดกบพร้อมรอยหลังมือ คุณจุรีย์ก็เม้มปากแน่น หันไปมองหน้าบุตรชายตาวาวอย่างเอาเรื่อง ตอนนี้คนอื่นในบ้านตามมาอออยู่หน้าห้องหมดแล้ว
“พาณี!!! ขึ้นไปเก็บของจำเป็นของเจ้านิว!!! แล้วเอากลับไปไว้ที่ห้องบนบ้านฉัน แล้วพรุ่งนี้เรียกคนมาจัดห้องให้มันเหมือนบ้านนี้ทุกกระเบียด!!!” เสียงสั่งเฉียบขาดของย่าหยาดังลั่นไปทั้งบ้าน
“...ค่ะย่าหยา” ป้าพาณีแม่บ้านคนสำคัญของย่าหยารับคำสั่งแล้วรีบก้มตัวผ่านทุกคนออกไป
“ส่วนแก....” ย่าหยาเดินตรงเข้าหาบุตรชายตนเอง ที่ยังยืนหน้าบอกบุญไม่รับ
“เพี๊ยะ!!!!!!!!!!” ฝ่ามือย่าหยาง้างฟาดบนใบหน้าคุณนเรนทร์ทั้งเร็วและหนักสุดแรงเกิด ถึงเป็นแรงผู้หญิง แต่คนเป็นแม่ก็ทำหน้าลูกชายหันเซไปนิดหนึ่งได้ ท่ามกลางสายตาตะลึงงันของทุกคน รวมทั้งนิวที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนอย่างย่าหยาจะแสดงความรุนแรงออกมาได้ขนาดนี้
“ม่ะ...แม่!!” คุณนเรนทร์หน้าเหวอกว่าเดิม ยกมือลูบแก้มตัวเอง
“เจ็บมั้ย?! ห๊ะ?! ถ้าแกจะเลี้ยงลูกด้วยวิธีนี้ล่ะ...ก็ด๊ายยย!!!! อยากใช้ความรุนแรงกันใช่มั๊ย!!! ฉันคงจะเลี้ยงแกมาเบามือไปหน่อยสินะ นเรนทร์!!! แกถึงลงไม้ลงมือกับลูกได้แบบนี้!!! แกจะตบชั้นคืนก็ได้นะ!!! ชั้นไม่โกรธ!!! เพราะชั้นรู้ว่าลูกมันก็คงอยากตบแกคืนเหมือนกัน!!!! แต่มันทำไม่ได้เพราะยังไงแกก็เป็นพ่อ!!!!” เสียงย่าหยาสูงกร้าวด้วยความไม่พอใจ พูดจบก็ยืนเม้มปากแน่นจ้องหน้าคุณนเรนทร์ตาวาววับ
“โธ่....แม่” เสียงคุณนเรนทร์บ่นอุบอิบ ถูกตบหน้าต่อธารกำนัลเช่นนี้ก็ไปไม่ถูก
“เธอก็อีกคน!!! แม่น้อง!! เป็นแม่ประสาอะไร!!! ให้ผัวทำร้ายลูกตัวเองอยู่ได้!!! ปกป้องลูกไม่เป็นหรือไงกัน!!” ย่าหยาพูดลอดไรฟันออกมา ทั้งๆ ที่ตายังจ้องหน้าพ่อของนิวไม่ลดละ เธอยิงจุดอ่อนทุกจุดที่มีในตัวคุณนเรนทร์ราบคาบ แสดงการต่อว่าลูกสะใภ้ที่ไม่เคยทำมาก่อน ส่งผลต่อลูกชายได้ชะงัดนัก คุณนเรนทร์หน้าเสียเลยทีเดียว ที่เป็นต้นเหตุทำภรรยาโดนแม่ตนเองตำหนิได้
“ขอประทานโทษค่ะ คุณแม่” ลูกสะใภ้เข้าใจจุดประสงค์ของย่าหยาดี จึงตอบรับด้วยเสียงเรียบสงบ ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มเล็กน้อย ต่อไปนี้สามีจะไม่พลั้งเผลอลงมือกับลูกเพราะความโมโหอีกแล้ว ตลอดมาที่เธอไม่เคยยุ่งเพราะให้เกียรติสามีกันมาตลอด ซึ่งคนเป็นพ่อตามปกติรู้กันว่าแค่เข้มงวดและมีปากเสียงกับลูกชายเท่านั้น มีเพียงครั้งนี้ที่เรื่องราวใหญ่โตจนหลุดอารมณ์รุนแรงเกินเหตุ
“แม่อย่าว่าคุณน้องเลยครับ ผมผิดเอง...แต่คุณแม่ก็ต้องมาฟังมันต่อล้อต่อเถียงเมื่อกี้!!” คุณนเรนทร์แก้ตัว
“ถ้างั้น...แก...ก็...กำ..ลัง...เถียง...ชั้นอยู่!! ฉันยืนฟังอยู่ข้างนอกตลอดจนแกลงมือกับลูกนั่นแหล่ะ จะเอาอีกทีมั้ยล่ะ!” ย่าหยาเน้นชัดถ้อยชัดคำ ขยับมือขึ้นมาง้างรอในอากาศ พ่อของนิวอึ้งไปเลย ได้แต่ฮึดฮัดขัดใจ
“นายพานิวไปบ้านย่าหยาก่อนลูก ทายาให้น้องซะด้วย” ย่าหยาสั่งเสียงอ่อนลงเมื่อพูดกับหลาน เพียงเท่านั้นคนอื่นก็ออกไปจากห้องกันหมด นายกับนุ้กจับแขนนิวออกไปคนละข้าง
“แกทำรุนแรงกับลูกแบบนี้ คิดเหรอว่าลูกมันจะรู้ว่าเป็นห่วงน่ะ” ย่าหยาถามลูกชายเมื่ออยู่กันสองคนแล้ว เสียงไม่เกรี้ยวกราดเช่นเดิม แรกเริ่มเดิมทีเธอแค่จะเดินมาดูแค่นั้นว่าบุตรชายกับหลานมีปากเสียงอะไรกันถึงขั้นเจ้านายหลานชายคนโตต้องเดินไปตาม หากเหตุเบาะแว้งเพียงพ่อลูกขัดใจกันก็คงจะไม่ยุ่ง เพราะรู้กิตติศัพท์ความเป็นไม้เบื่อไม้เมามาแต่ไหนแต่ไร แต่ครั้งนี้มันไม่ธรรมดาเสียแล้ว จำต้องยื่นมือมาเกี่ยวจนได้
“ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ คนอื่นมันจะหัวเราะเยาะเอาได้” ฝ่ายนี้ก็อ่อนลงเช่นกัน
“หัวเราะเยาะใคร? หัวเราะไอ้นิวมันก็ไม่สนใจหรอก หรือหัวเราะเยาะฉัน ฉันก็ไม่สนใจ ฉันสนใจแต่หลานฉันคนเดียว จะเป็นยังไงก็หลานแม่เอง แต่ถ้าคนอื่นหัวเราะเยาะแกแล้วแกสนใจ ก็เลือกเอาว่าแกจะสนใจคนอื่นหรือสนใจลูกของแกเอง!!”
“.....” คุณนเรนทร์เงียบ
“ฉันเคยตกลงกับแกแล้ว ดุว่าด่าตีแล้วให้เหตุผลสอนกันก็พอรับได้ แต่ถ้าแกใช้วิธีตบหน้าแบบคราวเจ้านิวเป็นเด็กอีก ฉันจะเอามันไปอยู่ใกล้ฉัน ให้พ้นห่างสายตาแกซะ!! แล้วจำไว้เลย ถ้าแกยังเป็นพ่อแบบนี้อีก สักวันแกจะเสียลูกคนนี้ไปถาวรแน่นอน!!! นเรนทร์!!”
ย่าหยาพูดจบก็หันหลังเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ลูกชายนิ่งคิดอยู่คนเดียว....
(TO CON...)
-
กฎของเล้า แปะไว้แค่รีพายแรกก็พอนะคะ เวลาลงนิยายตอนต่อไปก็ไม่ต้องเอามาแปะอีกจะดีกว่าเน้อออ แล้วก็เวลาเปลี่ยนชื่อตอน ให้ไปแก้ไขที่หัวรีพายแรกเน้ออออ คนเขียนสู้ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
CHAPTER 7 “ย่าหยาหย่าศึก” ต่อ...
พี่นายกับเฮียนุ้กเดินพาผมมายังตึกอีกหลังซึ่งเป็นบ้านของย่าหยา ในบ้านตกแต่งแนวทรอปิคอลผิดกับบ้านผมซึ่งจะเป็นโมเดิร์นลอฟมากกว่า ผมเดินเงียบกริบให้พี่สองคนดันหลังพามาส่งในห้องหนึ่ง ซึ่งป้าพาณีกับแม่บ้านอีกสองคนเดินนำขนเอากระเป๋าข้าวของส่วนตัวมาวางไว้ให้แล้ว อยู่ดีดีก็โดนกระเด็นออกมาจากห้องตัวเองซะงั้น ผมนั่งลงบนเตียงปูผ้าสีขาวสะอาด ตามองพื้นเลื่อนลอย เพราะไม่รู้เลยว่าจะทำอะไรต่อ จิตใจมันว่างเปล่าตั้งแต่พ่อตบหน้าผม เจ็บ...มันก็เจ็บ แต่ให้พ่อได้ระบายความโกรธออกมาบ้าง เผื่อความอายที่คนอื่นดูหมิ่นจะทุเลาลงไป ผมทำได้แค่นี้เอง อย่างที่คิดไว้ต่อไปนี้ผมจะไม่โกหกตัวเองและคนอื่นว่าผมเป็นอะไรเป็นอันขาด...
“ทายาก่อนนะ” พี่นายยังเสียงอ่อนโยนเสมอ เฮียนุ้กยังยืนกอดอกอยู่ข้างเตียง พ่อคนนี้ก็เงียบไปเลยเหมือนกันตั้งแต่เริ่มเรื่อง ไม่รู้ตกใจเพราะไม่เคยเห็นผมทะเลาะกับพ่อ หรือสมเพชเวทนาที่ผมถูกตบจนเลือดกลบปากกันแน่
“พี่นิว....เป็นไงมั่ง?” เจ้านุ่นกับแม่ตามมาหาถึงที่นี่ น้องวิ่งมานั่งข้างผมแล้วคล้องแขนเอาไว้ อีกมือก็เชยคางพลิกไปมาดูบาดแผลจากความปากดี
“สมน้ำหน้า...อยากปากดีนัก” นั่นไง คนปากดีกว่า...ไอ้นาว
“เอ๊อออ...นาวนี่ ว่าน้องอยู่นั่น กลับไปก่อนไป เมื่อกี้บอกไม่ต้องมาก็จะตามมา” แม่ไล่มันให้ผม มันคงอยากตามมาดูน้ำหน้าคนโดนพ่อซัดล่ะมั้ง
“ก็จะมาดูหนังหน้าคนกวนประสาทจนโดนตบ แทนที่จะอยู่เงียบๆ” ไอ้นาวยังไม่เลิกพล่าม ผมเงยหน้ามองมันตาว่างเปล่า ก็จริงของมัน...ทำไมต้องหาเรื่องเจ็บตัวด้วยก็ไม่รู้
“ให้ย่าหยากับแม่อยู่กับนิวหน่อยสิเด็กๆ” ย่าหยาฝ่ามือพิฆาตมาถึงแล้วครับ
“พี่นายนอนกับนิวนะ” ไม่รู้อ่ะ..คืนนี้ไม่อยากนอนคนเดียว มันว่างเปล่า ว้าเหว่ และเริ่มหวั่นไหวในที่ไม่คุ้นเคยเท่าไหร่
“เอ่อ....” ทำไมพี่นายอึกอักล่ะ พี่จะทิ้งผมเหรอ?
“เดี๋ยวพี่นอนด้วย...หน้าเป็นแผลเหมือนกัน กลับไปขี้เกียจฟังพ่อบ่น” เฮียนุ้กเหมือนจะเข้าใจผม ผมพยักหน้าตกลง ทุกคนก็ออกไปเหลือแต่ย่าหยากับแม่ที่ยืนมองหน้ากัน ก่อนออกพ้นประตูเฮียสบตากับผม แล้วยิ้มให้อ่อนโยนทีนึง ไม่รู้ทำไมกำลังใจวูบขึ้นมาเป็นกอง คืนนี้มีเพื่อนแล้ว
“นิวโกรธพ่อมั้ยลูก?” ย่าหยาถามผมเมื่อเราสามคนสามวัยอยู่กันเพียงลำพัง ผมส่ายหน้าช้าๆ ก้มมองพื้น
“นิวผิดเองแหล่ะครับที่กวนโมโหเค้า” ผมยอมรับโดยดีไม่มีข้อแม้ คนเป็นลูกยังไงก็ผิดถ้าเถียงพ่อกับแม่
“พ่อเขาเป็นห่วงนิวน่ะ แค่แสดงออกผิดแบบไปนะลูก” แม่อธิบายกับผมพลางลูบหัวไปด้วย
“เข้าใจครับ” ผมเข้าใจจริงๆ แค่สงสัยว่าพ่อห่วงใครมากกว่ากัน ผมหรือตัวพ่อเอง
“หลานฉันคนนี้เข้าใจอะไรง่ายจะตาย ส่วนแม่น้อง...ที่ตำหนิเธอเพราะจะให้พ่อเจ้านิวมันหยุดอาละวาดเสียที เข้าใจกันนะ” ย่าหยาบอกกับแม่ แม่ยิ้มรับทราบ ปกติแม่พูดน้อยอยู่แล้ว
“นิวอยู่ห้องนี้นะลูก ใหญ่กว่าบ้านนู้นตั้งเยอะ ย่าหยาจะได้มีเพื่อนกินข้าว เดี๋ยวย่าหยาจะจัดห้องใหม่ให้นิวเหมือนห้องเดิมทุกอย่าง ให้สตางค์ซื้อโมเดลเพิ่มมาวางเต็มผนังห้องด้วย หรือจะเอาอีกห้องไว้เก็บโมเดลเลยก็ได้” ย่าหยาชี้ไปทางผนังว่างเปล่าด้านหนึ่ง
“ฮ่าๆ ถึงไม่ซื้ออะไรให้ก็มาอยู่แล้วคร่าบ...อยู่ห่างคุณนเรนทร์หน่อยก็ดีคร่าบ โดนตบโดนตีจนเจ็บไปหมดทั้งตัวแล้วครับย่าหยา” ผมทำเสียงออดอ้อน ก็ไม่ได้ห่างไกลกันมากหรอก ในรั้วเดียวกันนี่เอง แต่ให้ห่างสายตาจะได้ไม่หงุดหงิดใส่กันก็พอ ผมนั่งกอดเอวย่าหยา ได้การละจะอ้อนเอาสมบัติให้หมด แต่เรื่องจริงนี่ครับ ถึงแม้นี่จะโดนตบรุนแรงเป็นครั้งที่สอง แต่เรื่องเข้มงวดโดนพ่อตีนี่ผมโดนมากสุดในบรรดาพี่น้องตั้งแต่เล็ก ใครในบ้านก็ว่าพ่อลำเอียง แทบไม่เคยตีไอ้นาวลูกรักด้วยซ้ำ ยิ่งนุ่นที่เป็นลูกสาว พ่อแทบไม่กล้าแตะต้องยิ่งกว่าไข่ในหิน
“แหม ได้ทีเอาใหญ่นะไอ้ตัวแสบ ถ้าไม่เป็นไร แม่ไปละดึกแล้ว เราก็นอนซะล่ะ พรุ่งนี้เช้าไปโรงเรียน” แม่ลูบหัวผม หอมแก้มหนึ่งฟอด เห็นแก้มที่มีรอยมือแม่ก็เม้มปากแน่น แล้วรีบเดินออกไป
“งั้นย่าหยาก็ไปนอนละ เดี๋ยวลูกคุณวิทยามานอนกับนิวใช่มั้ย? เขาชื่ออะไรนะ?” ย่าหยาถามผม
“สนุ้กครับ...เฮียนุ้ก” ลุงวิทยาเค้าชอบแทงสนุ้กเป็นประจำ เลยตั้งชื่อลูกชายตามนั้น
“หน้าตาดีมากทีเดียวนะ เห็นตั้งแต่เล็ก โตมานึกว่าดาราเกาหลี จีบเป็นแฟนเลยสิ” เอิ่ม! เดี๋ยวสิครับ!!
“ย่าหยา!!!!” ผมร้องเสียงหลง
“แหมมม ล้อเล่นหรอกจ้ะ คลายเครียดหน่อยน่ะ พรุ่งนี้จะให้คนรถย่าหยาไปส่งโรงเรียนมั้ย?” ย่าหยายิ้มให้
“ไม่เป็นไรครับ ไปช็อปเปอร์เฮียนุ้กก็ได้” เฮียนอนนี่ก็คงต้องไปโรงเรียนพร้อมกัน
“จ้ะ” ย่าหยากำลังเดินออกไปจากห้อง ก่อนหยุดหันกลับมายิ้มเจ้าเล่ห์ “ตอนซ้อนก็กอดพี่เค้าแน่นๆ นะลูก!” แล้วเดินออกไปเลย ย่าหยาาาาา...ผมยิ้ม...ยิ้มเขินเหรอวะเนี่ย นี่ผมยิ้มอะไรอยู่เนี่ย
พอทุกคนออกไปหมด ฉากเมื่อหัวค่ำก็พลันวกกลับเข้าสมองผมครับ ทั้งห้องมีแต่ความเงียบ ความคิดต่อพ่อที่ผมบอกกับทุกคนไปว่าเข้าใจ จริงแท้แล้วลึกลงไปข้างในความน้อยใจมันแทบจะทะลักออกมา พ่อไม่เคยพูดดีกับผมตั้งแต่เรื่องพี่พีท เรื่องที่ผมยังไม่เข้าใจในตอนนั้น จนมาถึงผมที่เข้าใจตัวเองแจ่มแจ้งในตอนนี้ แต่พ่อก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี พ่อใช้วิธีการเอาความอับอายมาขู่ผม แล้วไม่คิดถึงผมเลยเหรอ หลายครั้งที่เห็นพ่อกอดพี่น้องคนอื่นแบบสนิทสนม แต่พอเป็นผมพ่อจะกระดากที่จะสัมผัสเสมอ พ่อใช้ไม้แข็งกับผมตลอดเวลาแม้เรื่องเล็กน้อย น้ำตาผมทะลักออกมาสะอึกสะอื้นทรุดลงไปกองกับพื้น อยากปล่อยมันออกมาให้หมดก่อนเฮียนุ้กจะกลับเข้ามา คงไปบอกลุงวิทยาอยู่ว่าจะนอนบ้านนี้...ผมฟุบหน้าข้างที่ถูกตบ กับฟูกที่นอน...มันเจ็บร้าวระบมทีเดียว
“ไม่รอพี่ชิวอี้เลยนะนิว” เสียงห้าวกระซิบข้างๆ หู ผมเงยหน้ามีน้ำตาไหลอาบมอง มีพี่ชิวอี้ขนรุงรังตัวเดิมมาตั้งอยู่บนเตียง เฮียนุ้กไปเอาพี่ชิวอี้มาให้ผม...
“บอกแล้วไงต่อไปนี้นิวต้องร้องไห้กับพี่...คนเดียว” เฮียนุ้กทรุดนั่งลงกับพื้น ลูบหัวผมอ่อนโยน แล้วดึงผมเข้าไปกอดไว้กับตัว ผมกำลังจะกลั้นน้ำตาไว้เพราะเห็นคนอื่นเข้ามา จึงปล่อยโฮสะอึกสะอื้นกับอกกว้างนั้นแบบไม่สนใจโลกอีกต่อไปแล้ว
....ร้องไห้จนหมดแรง
....ร้องไห้กับเสียงหัวใจเต้นของคนตรงหน้า
....ร้องไห้กับพี่ชิวอี้ที่ลูบหัวปลอบผมได้ ไม่ต้องนอนร้องไห้คนเดียวจนหลับไปเองแบบที่ผ่านมา...
ผมร้องไห้นานแค่ไหนก็ไม่รู้ เหมือนคนละเมอโดนจับให้เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ออกมามีคนทายาที่แก้มให้อีกรอบ ละเมอขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง มารู้สึกตัวอีกทีมีโต๊ะเตี้ยวางชามข้าวต้มหมูร้อนควันกรุ่นตรงหน้าสองชาม ถึงได้รู้ตัวว่าเมื่อเย็นยังไม่ได้กินข้าว หิวจนท้องร้องโครก
“กินข้าวก่อนดิ เมื่อเย็นยังไม่ได้กินอะไรเลย” ผมส่ายหน้าทำท่าจะแหงนหน้าหลับไปเลย
“กินเหอะ กูก็ยังไม่ได้กินนะ ลืมแล้วเหรอ” เออ...จริงด้วย ผมทำให้ทุกคนยังไม่ได้กินข้าวเย็น
“กินด้วยกันนะ” สุดท้ายเด็กผู้ชายสองคนในชุดนอนก็ซัดข้าวต้มรอบดึกกันจนเกลี้ยงชาม เฮียนุ้กเอาชามไปเก็บ แล้วกลับขึ้นมาแปรงฟัน เราสองคนก็ซุกตัวในผ้าห่ม มันอ้างว้างเหมือนห้องในโรงแรมเลยครับ เพราะเพิ่งย้ายมากะทันหันเลยไม่มีสิ่งของอะไรเลย ผมนอนมองเพดานมืดมนใจก็คิดเลื่อนลอยอีก
“กอดอีกมั้ย?” อยู่ดีดีเฮียนุ้กก็ถามผม
“กอดไรอ่ะ?” ผมเริ่มหวั่น
“กอดกูไง จะได้หลับ” โว้ยย...เอาแล้วไงล่ะ
“ฮื่ออ...ไม่เอาอ่ะ” ผมปฏิเสธ การกอดเฮียนุ้กเริ่มจะไม่ใช่ทางแล้ว มันสร้างความหวั่นไหวพิศดารขึ้นทุกครั้ง
“แหมมม ทีงี้ทำไม่กอด เมื่อกี้ร้องไห้กอดซะแน่นเลยน่ะ” มันแซว
“.....” ผมพลิกไปกอดมันก่อน เลื่อนตัวลงให้หัวอยู่บนอกพอดี ตัดปัญหากันมันพูดมาก กอดให้จบไป
“นิว”
“หืม?”
“นาวี”
“อะไร?”
“กูไม่ได้สงสารมึงนะ อย่านึกสมเพชตัวเองแบบนั้น”
“เหรอ? แล้วรู้สึกยังไง?”
“นิว”
“บางทีกูอาจจะ...” เฮียนุ้กชะงักไป ผมง่วงสะลึมสะลือ
“หืม?” เงียบทำไมน่ะ
“ไม่มีอะไร...ฝันดี” เฮียนุ้กนอนลูบหัวผมจนตัวมันเองหลับไปก่อน
ผมเห็นแสงจากโทรศัพท์ที่มันวางไว้สั่น เลยเอื้อมหยิบมาดู เป็นชื่อน้องออยล์โทรมาเกือบสามสิบสาย เลยพลิกคว่ำหน้าจอเอาไว้ คืนนี้ไม่อยากให้ใครมาแย่งพี่ชิวอี้ของผม.....ผมจะนอนกอดพี่ชิวอี้
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
สนุกค่ะ ตามอ่านเรื่อยๆนะ แต่ไม่ต้องลากกฎมาทุกรีพลายก็ได้นะคะ
-
CHAPTER 8 : “ยอดชายนายพระเอก”
ผมลืมตา...เพราะได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ของเฮียนุ้ก ตัวมันยังนอนอยู่บนเตียงเพียงแต่คว้ามือถือมาพูดเสียงกระซิบคงเกรงใจผมจะตื่น
“ขอโทษทีค่าาา พี่ก็รีบโทรกลับหาออยล์แล้วไงครับ โอเคๆๆ ไปง้อกันที่โรงเรียนน้าา ยังเช้ามืดอยู่เลย” พูดจบก็กดวางสาย ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมหลับตาลงปิดสนิท เฮียนุ้กไม่รู้ว่าผมตื่นและนอนหันหลังฟังอยู่
เสียงที่นอนสวบสาบเพราะคนข้างเคียงลุกออกไป หายไปในห้องน้ำสักพักก็กลับมา แต่หนนี้ย้ายมานั่งบนเตียงฝั่งที่ผมหันหน้ามา ผมยังแกล้งไม่ตื่น รู้สึกได้ว่ามีนิ้วมือไล่เกลี่ยไรผมที่ปิดหน้าผากออก นิ้วโป้งไล้ลูบมาตามแก้มจนหยุดตรงมุมปากมีรอยแผลช้ำจากเหตุการณ์เมื่อคืน เสียงก้มตัวลงมา ลมหายใจอุ่นร้อนรดอยู่บนหน้าใกล้เต็มที คราวนี้ผมใจเต้นรัวลืมตาขึ้นกะทันหัน เห็นหน้าเพิ่งตื่นของเจ้าตี๋อยู่ใกล้มากกว่าทุกครั้ง ใกล้จนเห็นหน้าผมในแววตา ใกล้เห็นผิวอาบแดดแดงละเอียดลออบนใบหน้า
“ทะ....ทำอะไร?” ผมเสียงสั่น
“ตื่นแล้ว ไปใส่บาตรกัน” หืมมมม...เช้านี้มาแปลก
“อะ...อะไรนะ?” ผมคิดว่ามันละเมอ
“ปากเหม็น! ไปแปรงฟันแล้วไปใส่บาตรกัน เร็วดิ เดี๋ยวสาย” ไม่พูดเปล่า มันดึงผ้านวมออกแล้วรั้งต้นแขนผมลุกขึ้นนั่ง เปลี่ยนมาดึงข้อมือจูงไปถึงอ่างล้างหน้า
“คราวนี้มีแผลมุมปากเหมือนกันเลย” ผมกำลังอมแปรงสีฟัน โดยมีไอ้คนที่แปรงเสร็จแล้ว เอาคางเกยไหล่ผม มองเงาเราสองคนในกระจกบานใหญ่ คนนึงแผลอยู่มุมปากซ้ายเพราะโดนต่อย อีกคนแผลมุมปากขวาเพราะโดนตบ เอาเป็นว่าดูเหมือนนักเลงหัวไม้ทั้งคู่
“เท่นักหรือไงล่ะ” ผมพูดหลังจากบ้วนปากเสร็จเรียบร้อย
“ไปเหอะ เดี๋ยวค่อยกลับมาอาบน้ำไปโรงเรียนกัน” แล้วเราสองคนก็ออกไปจากบ้านทั้งชุดนอนนั่นแหล่ะครับ ไม่ได้น่าเกลียดอะไร เสื้อยืดสีขาว กางเกงวอร์มขาสามส่วนเหมือนกันทั้งสองคน ยังกับชุดคู่รักแหนะ
ท่าทางเวลาเฮียนุ้กเอาอาหารใส่บาตร แม้แต่หลวงพี่ที่มารับบิณฑบาตรยังต้องอมยิ้ม มันดูเป็นคนละคนกับเวลาปกติ ถอดรองเท้าพนมมือแต้นั่งยองลงกับพื้นเรียบร้อย ผิดกับตี๋โหดที่ผมเห็นจนชินชา อยู่กันมานานไม่เคยเห็นมุมนี้ของเฮียเค้าเลยนะเนี่ย
“ตอนใส่บาตร มึงจ้องอะไรกูนักหนาห๊ะ?” อ้าวว...เห็นด้วยหรา
“มาใส่บาตรบ่อยเหรอ?” ผมถามกลับ เรากำลังเอ้อระเหยเดินตลาด หาซื้อของกินเล่น เพิ่งจะหกโมงครึ่ง นานๆ ทีจะมีโมเม้นท์มหัศจรรย์แบบนี้ เพราะผมชอบ...ตื่นสาย
“ก็ทุกครั้งที่มีโอกาส” เฮียนุ้กตอบ เดินเคี้ยวหมูปิ้ง อีกมือถือห่อข้าวเหนียว ขัดกับลุคเท่มันมาก แม่ค้ามองตาเชื่อมกันทั้งตลาด
“ไม่ต้องชวนมาบ่อยนะ ขี้เกียจตื่นเช้า” ผมแกล้งบ่น หันไปเห็นคุณชายเค้าปากเลอะละครับ
“ไอ้นี่หนิ อย่างี้เค้าเรียกบอกบุญไม่รับรู้ป่าว ไม่ชอบมาเหรอ ทำแล้วสบายใจดีนะ”
“คนใส่เยอะแยะ พระก็ของเหลือบานเบิกอ่ะดิ” ผมยังเถียงอีก
“ฮ่าๆ ไอ้คนนี้หนิ กูเคยถามหลวงพี่แล้วว่า ถ้าของที่ใส่บาตรเหลือเอาไปทำอะไร ท่านบอกว่าขนไปให้บ้านสังคมสงเคราะห์ แต่เวลาเราตั้งใจให้อะไรใครไปแล้ว ไม่ไปคิดว่าเค้าจะเอาไปทำอะไรต่อ ก็จะสบายใจเราเองไม่ใช่หรือไง” เฮียนุ้กคนนี้ผมไม่รู้จัก! คนที่เดินเคี้ยวหมูปิ้งปากเลอะ แล้วอธิบายธรรมะ
“ปากเลอะแหนะ” ผมชี้บอก
“เช็ดให้หน่อย” พลางยกมือให้ดูว่าไม่ว่าง ถือไม้เสียบหมู กับห่อข้าวเหนียวอยู่ เลยต้องจำใจเอามือเช็ดคราบเลอะที่มุมปากให้จนสะอาด รู้ตัวอีกทีคนถูกเช็ดยิ้มเผล่ แถมคนรอบข้างยังมองอมยิ้มมาอีกต่างหาก
“กลับเหอะ” ผมเริ่มหน้าแดง อายสิครับ ทำยังกับเป็นแฟนกันอยู่กลางตลาด ความเคยชินโดยแท้
..............................
ณ โรงเรียน
“ออยล์ฝากพี่นิวดูแลพี่นุ้กนะคะ ทำไมปากไปแตกมาอีกคนแล้วล่ะ?!!” เสียงหวานกระเหง้ากระหงอดใส่ผม ทันทีที่จอดรถได้ น้องออยล์ก็ตรงเข้ามาทันทีเหมือนรออยู่
“แหน้...ออยล์ เรื่องส่วนตัวพี่นิวเค้า อย่าเสียมารยาทสิคะ ไปเร็ว...พี่ไปส่งที่ห้องเรียน” เฮียนุ้กคว้าแขนน้องออยล์ไป ผมหรี่ตามองตาม ขยับจมูกฟุดฟิด วันนี้ภาพตรงหน้าค่อนข้างขัดใจยังไงชอบกล
................................
“ปากไปโดนอะไรมาไอ้นิว?” นี่ก็อีกคน สาระแนจัง คนยิ่งหงุดหงิดอะไรก็ไม่รู้อยู่
“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง” ผมบอกบีที่ยังจับผมพลิกหน้าพินิจพิจารณา
“โอ๊ยยยย ต้องเล่าเลย สงสัยอกจะแตกแล้ว ตั้งแต่ตอนเข้าแถว” สกิลเสือกเกินสิบคะแนน
“พ่อตบ” ผมบอกมันเสียงห้วนสั้น ขี้เกียจขยายความให้วุ่นวาย
“ว้ายย เรื่องไรอ่ะ?” ยังไม่จบ
“พี่ระ” บีเป็นอีกคนที่พอรู้เรื่องความโหดของคุณนเรนทร์
“อีโจ๊ะสินะ” มันเดาเรื่องได้รวดเร็วเสมอ ถึงเป็นเพื่อนรักกันได้ แค่มองตาก็รู้แล้วว่าต้องพูดอะไร
“อืม” ผมยังหงุดหงิดไม่หาย
“หน้าหล่อๆ ผัวกู เกือบหมดหล่อแหน่ะ” เห้อออ...อีประสาท
ผมนั่งเงียบไม่คุยกับใครมาหลายชั่วโมง วันนี้ในจิตใจมันแปลกประหลาด ไม่อยากพูดคุยกับใครเลยครับ กับบีก็พูดคำตอบคำ มันคงคิดว่าผมหงุดหงิดเรื่องพ่อ แต่ผมแน่ใจตัวเองว่าไม่ใช่ แค่ไม่แน่ใจว่าเรื่องอะไรกันแน่ ใจพาลคิดแต่จะเห็นเฮียนุ้กจูงออยล์เมื่อเช้าตลอดเวลา จนกระทั่งคาบเรียนสุดท้าย...
“นาวี....นาวี....นายนาวี คุณหัวหน้าห้องคะ!!”
“ไอ้นิวอาจารย์เรียกค่ะ” บีโบกสมุดใส่หัวผมที่ก้มหน้ามองหนังสือ แต่ใจเหม่อลอยไปไหนไม่รู้
“คะ...คร้าบบบบบบ” ผมขานตอบไป
“นั่งเหม่อนะเราน่ะ เดี๋ยวจัดกลุ่มเพื่อนที่จะช่วยงานละครเวทีครูไปสักสิบคน แล้วเย็นนี้ไปประชุมด้วยกันที่ห้องพักครูนะคะ” อาจารย์ดวงกมลสั่งผม
“คะ....คร้าบบบบบ” ผมขานตอบไปงงๆ
“แล้วเพื่อนอย่าเกี่ยงกันให้หัวหน้าห้องลำบากใจนะจ๊ะ งานนี้งานใหญ่ของโรงเรียน ถ้าผ่านไปด้วยดีครูจะให้คะแนนพิเศษในวิชาของครูเอง” อาจารย์ยิ้มใจดี แต่ผมรู้ว่าที่เห็นยิ้มๆ แบบนี้ไม่ได้ดีอย่างที่คิดชัวร์ เหนื่อยแน่งานนี้.....
.................................
เย็นนั้นผมไลน์บอกพี่นายว่าไม่กลับด้วย ต้องคุยกับอาจารย์ต่อ เดี๋ยวคงให้แม่บีไปส่ง แต่ไม่ได้บอกอีกคนเพราะคิดว่าสถานการณ์ปกติแล้วมันคงแยกตัวไปจู๋จี๋กับน้องออยล์ แล้วปิดเสียงมือถือเพื่อเข้าประชุมกับอาจารย์ เรียกเพื่อนจนครบทีมก็พากันเดินไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาห้องผมที่ห้องพักครู....
งานของพวกผมที่อาจารย์ไหว้วานหรือเรียกว่าบังคับนั่นแหล่ะ ก็คือ...โรงเรียนนี้จะต้องมีการจัดแสดงละครเวทีทุกปี เพื่อเปิดขายบัตรให้คนนอกเข้ามาชม เรียกได้ว่าเป็นไฮไลท์ของที่นี่เลยก็ว่าได้ ไม่ได้ยิ่งใหญ่เท่าเมืองไทยรัชดาลัยกรุงเทพหรอกนะครับ แต่เป็นงานการกุศลที่เหล่าพ่อแม่ผู้มีอันจะกินในจังหวัด มีโอกาสผลักดันลูกตัวเองขึ้นแสดงความสามารถ ประชันกันเต็มสตรีม ยังต้องไปขอแรงเด็กเล็กระดับประถมมาร่วมแสดงด้วย ค่าบัตรหลังหักค่าใช้จ่ายก็แล้วแต่ว่าปีนั้นโรงเรียนจะนำไปช่วยเหลือเรื่องใด ซึ่งปีนี้มอบให้บ้านจิตปัญญาผู้ประสบปัญหาทางจิตในตัวจังหวัดนี่เอง...
“เป็นหน้าที่ของม.4 นะคะที่ต้องเป็นหลักในการช่วยครู รุ่นพี่เค้าทำกันมาแล้วทั้งนั้น” อาจารย์ขยับแว่นตามองพวกเราที่นั่งรายรอบโต๊ะ
“ซึ่งปีนี้เรื่องที่พวกเราจะทำกันก็คือ....Little Mermaid” หา....!! เงือกน้อยผจญภัยเนี่ยนะ หลายคนหัวเราะคิกขึ้นมา
“อาจจะเห็นว่าเป็นการ์ตูนวัยใส แต่ครูต้องการให้น้องเล็กๆ ดึงพ่อแม่มาดู และเพื่อให้ดูมีสาระสักหน่อย ขอทำเป็นแบบละครเพลง” หว่าวววว...เดอะมิวสิคัล ซะด้วยยย
“นักแสดงในเรื่องต้องมีความสามารถพิเศษคือทั้งร้องและเต้นได้ นางเอกครูเล็งไว้แล้วคือ...สโรชา” อาจารย์เพ่งลอดแว่นไปที่บี โดนล่ะ...อีเงือก!
“ไม่เอาค่ะ” บีบอกทันควัน ส่ายหัวจนหางม้าที่ผูกไว้สะบัดไปมา
“งั้นวิชาครูก็ลำบากหน่อยค่ะ” อาจารย์ขู่ไปงั้น เอาเรื่องนี้มาปนเรื่องเรียนไม่ได้
“ก็ได้ค่ะ” อีนี่ก็เล่นตัวไปงั้นเช่นกัน มันชอบจะตาย ได้โชว์สกิลร้องเต้นเล่นดนตรี
“ดีค่ะ ส่วนตัวละครอื่น หลักๆ ก็.....” อาจารย์ก้มหน้าอ่านรายชื่อนักแสดงตามกระดาษจด โดยไม่สนใจว่ามีใครสมัครใจหรือทำหน้าตาอยากตายแค่ไหน สรุปคือบทนำทั้งหมดตกแก่เพื่อนผม...
ริญ เพื่อนเนิร์ดอ้วน ได้เป็นแม่มดปลาหมึกตัวร้ายครับ (หน้าซีดทีเดียว)
ไอ้อั๋น รับบท ปูเสฉวนเสนาบดีพูดมาก (กะพริบตาปริบๆ)
ไอ้วิน ตัวเล็กได้บทปลาลิ้นหมาเพื่อนนางเอก (หน้าเหมือนจะร้องไห้)
นอกนั้นอาจารย์จะให้พี่ม.5 บ้าง รุ่นน้องม. ต้นบ้างเล่นด้วย เพื่อนทุกคนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันจ้องหน้าผม เหมือนผมพาพวกมันมาตายตรงนี้ทีละคน
“ส่วนนี่คือรายชื่อ บทพระเอกที่เป็นเจ้าชาย เต้นไม่เป็นก็ไม่เป็นไร ขอให้ร้องเพลงได้ก็พอ ให้นาวีจัดการนะคะ” ผมเหลือบมองรายชื่อในมือก็แทบกุมขมับ ในกระดาษแผ่นสยองขวัญนั้นมีชื่อไอ้สี่จตุรเทพอยู่ครบทุกคน
“เอาพี่ม.6 เหรอครับ เค้าจะสอบกันไม่ใช่เหรอครับอาจารย์” ผมแย้งไป
“ทราบค่ะ แต่ครูอยากให้เป็นม. 6 สักคน ยังไม่มีม.6 ช่วยเล่นเลย เธอต้องไปตื้อมาให้ได้นะคะ” ข้ออ้างทั้งนั้นครับ อาจารย์อยากได้พวกมันคนใดคนหนึ่งเพราะมันหล่อ! ละครจะดังได้โดยไม่ต้องโปรโมทมากมาย ผมกุมขมับ
“ส่วนนาวีไม่ต้องรับบทอะไรเลยนะคะ ช่วยจัดการเรื่องต่างๆ เป็นผู้ช่วยครู ครูจะกำกับเอง เดี๋ยวครูให้ใส่ชื่อเป็นพอร์ตงานระดับจังหวัดเอาไปสมัครเรียนได้” อืม...เบ๊งี้สินะ
“แต่ถ้าไม่ได้พระเอกมา ครูหักคะแนนจิตพิสัยสิบคะแนนนะคะ และการสอบวิชาครูก็จะออกให้ยากมาก” นั่น....ถึงจะน้อยแต่ก็ขู่ได้ผล ทุกคนพุ่งเป้าหาผม อาจารย์ดวงกมลสอนคณิตและพ่วงหัวหน้าฝ่ายกิจกรรมโรงเรียน เธอมีอำนาจเต็มในการบริหารจัดการคะแนน!
...................
การประชุมจบเกือบหกโมงเย็นครับ ทุกคนแยกย้ายออกจากห้อง ผมเดินมองแผ่นกระดาษรายชื่อบรรดาเจ้าชายอยู่ คิดหนักมากทีเดียว ในสี่คน มีสองคนที่ต้องตัดออกแน่นอน ไอ้นาวคือคนแรกที่ผมจะไม่ไปขอร้องอะไรมันเด็ดขาด ถึงมันจะร้องเพลงเพราะที่สุดในบรรดาสี่คนนี้ คนต่อไปที่ต้องตัดคือพี่ระ ไม่มีทางจะเจอหน้ากันอีกในเร็ววันนี้แน่ เหลือแค่สองคน “พี่นายกับเฮียนุ้ก” ไอ้เฮียโหดมันไม่เอาด้วยแน่ มันไม่ชอบการโชว์ตัวแบบไหนทั้งสิ้น ลุงวิทยาเล่าว่า มันเคยโดนแม่ตัวเองบังคับขึ้นเวทีเต้นตอนประถม งอนไม่พูดกับแม่ไปหลายวัน เหลือคนเดียวคือพี่ชายสุดที่รักของผมเอง...พี่นายง่ายที่สุดแล้ว
เดินคิดอะไรเพลินออกมาถึงหน้าห้องพักครูพร้อมเพื่อน ฟ้าเริ่มมืดสลัวแล้ว ผมเกือบสะดุดขาใครคนนึงที่นั่งอยู่ตรงระเบียงยื่นขาออกมาขวางไว้
“จะกลับยัง? รอนานละ” เฮียนุ้กถามเสียงห้วน จนเพื่อนรีบมองหน้าผม แล้วเดินหนีกันไปหมดแม้แต่บีก็ไม่รอ มานั่งรอตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย เลิกเรียนตั้งแต่สี่โมงเย็น
“ไม่ได้บอกให้รอหนิ” ผมบอกมันไป เสียงห้วนพอกัน พักนี้ตอนไม่เห็นหน้ามันผมหงุดหงิด แต่ยิ่งเห็นหน้าก็หงุดหงิดยิ่งกว่า คำถามเดิมคือ...ผมเป็นอะไร?
“จะกลับเย็นไม่โทรมาบอกวะ? กูโทรหามึงเป็นสิบรอบก็ไม่รับ!” มันยังต่อว่าผมอีก ผมควักมือถือมาดู เออ..จริงด้วย สายไม่ได้รับจากมันบานเบิก
“ใครใช้ให้เฮียมารอวะ เดี๋ยวกลับเอง” ผมว่ามันคืนมั่ง แล้วเดินเลยมันมา โทรหาคนที่บ้านให้มารับดีกว่า
“งอนไรวะ?” เฮียนุ้กลุกตามมาคว้าข้อมือผม
“เปล่าเว้ย!!” ผมสะบัดข้อมือออก หงุดหงิดชะมัด เดินหนีมันลงมาข้างล่างตึก ฟ้ามืดแล้ว
“อย่างอนดิเห้ย ใครต้องงอนใครวะเนี่ย?” ใคร?...ใครงอนอะไร?! เฮียนุ้กตามมาล็อกคอผม แล้วเปลี่ยนมาจูงข้อมือ ลากไปยังรถช็อปเปอร์ที่จอดรอหน้าอาคารเรียน ผมจำใจต้องใส่หมวกกันน็อค ขึ้นซ้อนมันกลับมาบ้านจนได้
พอเราสองคนถึงบ้านก็เจอย่าหยาในชุดกระโปรงผ้าไหม สงสัยเพิ่งกลับจากบริษัท กำลังนั่งเอกเขนกดูทีวีอยู่ข้างล่างพอดี ผมเลยเดินเข้าไปกอดหนึ่งที
“กินข้าวเลยมั้ยจ้ะ น้องนุ้กกินข้าวกับย่าหยานะลูก” ย่าหยาชวนเฮียนุ้ก
“เดี๋ยวนิวขึ้นไปอาบน้ำก่อนครับ” ผมไม่มองไปทางมัน บอกแล้วกำลังหงุดหงิด
“น้องงอนอะไรก็ไม่รู้ครับย่าหยา” ไอ้คนขี้ฟ้อง! ช่างพูดจริงวะ!
“เปล่าเว้ย พูดอะไรของเฮียเนี่ย!” ผมหันขวับไปแว้ดใส่มัน แล้วรีบเดินหนีขึ้นบ้าน
พอเปิดห้องมาเท่านั้นแหล่ะครับ อารมณ์ขุ่นมัวกลับดีขึ้นทันตา ห้องของผมถูกจัดแต่งไว้อย่างสวยงาม ทุกอย่างเหมือนห้องเดิมแทบทุกกระเบียดนิ้ว โซฟาตัวใหญ่นั่งนอนสบายตัวใหม่สีคล้ายเดิม ผ้าม่านลายสมอเรือเอย ผ้าปูที่นอนใหม่หอมฟุ้งสีน้ำเงินลายทางเอย พิเศษกว่าเดิมหน่อยคือผนังฝั่งนึงของห้องกว้างนี้ มีชั้นกระจกมาติดเรียงรายเอาไว้ จนพื้นที่จัดวางโมเดลเหลือเยอะมาก โมเดลสตาร์วอร์ที่ขนมาวางได้แค่ครึ่งเดียวของพื้นที่เอง แถมย่าหยายังให้คนจัดไฟส่องโชว์จนเท่ไปหมด ผมยิ้มแก้มแทบปริ รีบถอดเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำ อาบน้ำก่อนเดี๋ยวค่อยมาชื่นชมอีกที
ระหว่างอาบน้ำผมได้ยินเสียงกุกกักในห้องเลยตะโกนเรียกออกไป
“เฮียนุ้ก!!” เงียบไม่มีเสียงตอบ สงสัยกลับบ้าน
“ย่าหยาเหรอครับ” ยังเงียบอยู่ ผมคงหูแว่วไปเอง อาบน้ำเสร็จก็เดินใส่ชุดคลุมหัวเปียกซ่กออกมา...กำลังจะเปิดตู้หยิบเสื้อผ้าชุดนอน...
“แบร่!!!!!!!”
“เฮ้ยยย!!!!! ไอ้เชี่ยยยย!!!!!” ไอ้เหี้ยเฮียแม่งโผล่พรวดออกมาจากตู้เสื้อผ้าตอนผมเปิด ผมตกใจถอยหลังสะดุดพรมก้นจ้ำเบ้าลงพื้น เสื้อคลุมอาบน้ำข้างบนแบะออกแหวกเห็นหน้าอก ส่วนข้างล่างยังดีเห็นแค่ต้นขา ไม่โป๊ไปถึงไหนต่อไหนเพราะเอามือคว้าจับปิดไว้ทัน
“เล่นเชี่ยไรวะเฮีย!!!! ตกใจหมด!!!!” ผมนั่งโวยอยู่กับพื้น ไอ้ตัวดีหัวเราะลั่นห้อง แล้วกระโจนโถมมาทับบนตัวผม เอาแขนคร่อมกักไว้ไม่ให้ลุกหนี ผมต้องเอาสองมือยันหน้าอกมันไว้
“งอนอะไรบอกมา?” ผมหันหน้าหนี จะบอกอะไรดี กูก็ไม่รู้นี่หว่าว่างอนอะไร
“ไม่บอกช่ายมะ” ไอ้เฮียทำหน้าเจ้าเล่ห์ และเกินคาดคิดทัน มันพุ่งหน้าตัวเองลงมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ผมตะลึงจนตาค้าง เล่นแบบนี้เกินไปแล้วครับ!!
“เฮียนุ้ก!! ไอ้บ้าเอ้ย!!! เล่นงี้ได้ไงวะ!!” ผมเสียงดังลั่นห้อง มือก็พยายามผลักแม่งให้ลงไปจากตัว มันขืนตัวหนักจนนอนทับผม หน้าจ้องอยู่ห่างกันไม่เกินห้านิ้ว
“จะบอกม่ายบอกกกก” เห้ยยย....อีกฟอดนึงแล้วครับ คราวนี้อีกข้าง ผมจ้องหน้ามันนิ่ง รู้ตัวเลยว่าหน้าแดงแน่ แก้มร้อนไปหมด
“ยังไม่บอกอีกเหรอ?” เฮียนุ้กก้มมาอีกรอบแล้วครับ ผมยันหน้ามันไว้สุดแรง หลับตาปี๋เบือนหน้าหนี
“พอแล้วๆๆๆๆ ก็นึกว่าเย็นจะไปหาออยล์ที่บ้าน เลยไม่ได้บอกว่าให้รอโว้ย! ไม่ได้งอนอะไรเลย” ผมพูดอ้างไปก่อน
“หวงกูเหรอ?” มันยิ้มกรุ้มกริ่ม ถามเสียงกระซิบวาบหวิว
“ปะ...เปล่าเว้ยยย” หรือใช่นะ? บอกไม่ถูก
“แน่ใจ” มันก้มจุ้บหน้าผากผมอีกที แดงไปหมดหน้าแล้ว
“เฮีย...ผมไม่ใช่น้องออยล์เมียเฮียนะ เลิกเล่นเหอะ” ผมผลักดันมันออกอีก
“กูไม่ได้......เล่น”
“นิวลูกมา....อุ้ย....ย่าหยาไม่เห็นอะไรจ้ะ” ขุ่นพระ....ย่าหยาเปิดประตูผัวะเข้ามาแบบเคาะแล้วเปิดเลย ผมต้องหัดล็อกห้องอย่างจริงจังแล้วครับ
“เอ่อ...ย่าหยามาตามไปกินข้าวเหรอครับ” ผมผลักเฮียนุ้กลงไปจากตัว คราวนี้มันยอมลงโดยดี ไม่มีท่าทางเขินใครแม้แต่น้อย
“จ่ะ....จ้า เล่นอะไรกันอยู่จ้ะ เหมือนแฟนกันเลย” ย่าหยายืนยิ้ม
“โอ้ยยย....ไปครับ เดี๋ยวนิวแต่งตัวแล้วตามไปกินข้าว” ผมกระวีกระวาดลุกหายไปเข้าห้องน้ำ มองในกระจกบานใหญ่ หน้าขาวใสกลายเป็นสีแดง ร้อนไปหมดทั้งตัว
...........................
ค่ำนั้นบนโต๊ะอาหาร ย่าหยาโทรไปตามพี่นายมากินข้าวด้วย เห็นว่าอ่านหนังสือสอบจนโทรมอย่างกับผีดิบ พวกม.6 นี่ทุ่มทุนกันจริงๆ หรือว่าเป็นเฉพาะพี่ชายผมคนเดียว? เริ่มอ่านอะไรตอนนี้เลย? พอผมเห็นหน้าพี่นายก็สงสาร หน้าสุดหล่อโทรมไปเยอะเลยครับ หนวดเฟิ้มเหมือนลืมโกน แถมใต้ตาคล้ำโหลราวอดนอนมาเป็นแรมเดือน แต่เขาก็หล่อแบบโทรมๆ ของเขาอ่ะนะ สาวคงติดตรึม
“กินเยอะหน่อยนะนาย บำรุงหน่อยลูก อย่าเครียดมาก ย่าหยาส่งเรียนเอกชนได้ถ้าสอบไม่ติดน่ะ ถึงสอบติดแต่แลกกับหลานช็อกคาหนังสือไม่เอานะ” ย่าหยาตักกับข้าวใส่จานพี่นาย ซึ่งรายนั้นรีบกินอย่างเร็ว น่ากลัวจะติดคอ
“สมัยนี้มันสอบเยอะมากเลยน่ะครับ ผมงงไปหมด กลัวอ่านไม่ทัน” พี่นายดูงงจริง ก้มหน้ากินข้าวต่ออย่างเลื่อนลอย
“เอ่อะ...พี่นายยยยยย” ผมตัดสินใจทำเสียงอ้อนระหว่างกินของหวาน วันนี้มีสลิ่มคนละถ้วยตรงหน้า ส่วนย่าหยานั้นงดของหวานเพราะรักษาสุขภาพ
“อะไรเหรอ?” เสียงเหี่ยวมากเหมือนจะหลับ
“อ่ะ...ดูนี่” พี่นายรับกระดาษรายชื่อ ที่หัวกระดาษเขียนไว้ว่า “พระเอกลิตเติ้ลเมอร์เมด” พอเห็นเท่านั้นก็ส่ายหน้าท่าเดียว แล้วส่งกระดาษให้เฮียนุ้กต่อ ผมใจหายนะเนี่ยความหวังเดียวของผมโคตรไร้เยื่อใย
“โห...พี่นายอ่าา คิดหน่อยดิ” ผมยังตื๊อต่อ
“ไอ้นิว มองหน้าพี่มีงด้วย ถ้าต้องไปซ้อมละครบ้าบอไรอีก ก็เตรียมโลงได้เลย” เฮียนุ้กขัดมา
“แล้วเฮียอ่ะ เล่นให้หน่อยดิ” ผมหาเป้าหมายต่อไป
“หึ...ไม่เอา จะบ้าเหรอ” ไอ้เฮียร่อนแผ่นกระดาษคืนมาตกตรงหน้าผม ผมหน้าละห้อย อีกสองคนหันมองหน้ากันลุกหนีไปคนละทาง
...........................
“น่านะ พี่นายนะ อดทนหน่อย สอบเสร็จค่อยซ้อมตอนปิดเทอมก็ได้ เล่นตั้งเทอมหน้า” ผมเดินง้อฝ่ายพี่นายมาตามทางเดินสนามหญ้า จนเกือบถึงบ้านพ่อ
“นิวเอ้ย!” พี่นายหันกลับมาจับไหล่ผมสองข้างให้หยุดเดิน คงจะรำคาญเต็มกลืน
“น่านะ” ผมอ้อนอีก ปั้นหน้าให้ดูเหมือนจะร้องไห้ เบะปาก ทำตาแดง
“ไอ้นาวมั้ยล่ะ?” พี่นายบุ้ยปากไปทางไอ้นาวที่คุยโทรศัพท์เดินออกมาพอดี
“อย่า....ยุ่ง...กับ...กู” มันเอามือปิดโทรศัพท์แล้วพูดกับผมชัดถ้อยชัดคำ
“เลวเอ้ย!” ผมขมุบขมิบปากด่ามัน
“ไอ้นิว แกก็รู้ว่าปกติพี่ช่วยแกทุกอย่าง แต่ครั้งนี้ต้องขอเอาตัวรอดก่อนว่ะ ที่สำคัญปิดเทอมพี่ว่าจะไปลงเรียนปรับพื้นฐานนิดหน่อย เล่นไม่ได้แน่” ขอให้สอบไม่ติด ฮึ่ย!!!
“โห่...เฮียนุ้กแม่งก็เล่นตัว พูดยากจังวะ!” ผมบ่น
“ไอ้ระมั้ยล่ะ แต่มันก็เหมือนพี่นี่แหล่ะ ป่านนี้ตายละมั้ง” ผมใจเต้นขึ้นเมื่อได้ยินชื่อนี้ แต่ส่ายหัวไม่เอา
“งั้นบอกอาจารย์หาคนใหม่นะ แค่นี้ จะกลับไปงีบแล้วตื่นอ่านหนังสือต่อ” พูดจบตบไหล่ผมสองที แล้ววิ่งหนีเข้าบ้านไปเลย เวรกรรมอะไรบอกที!!
............................
เดินคอตกเข้าบ้านย่าหยา ขึ้นมาบนห้องก็เจออีกเวรกรรมนึงครับ คุณเฮียนอนเอกเขนกดูทีวีอยู่บนเตียงผม น้ำท่าไม่อาบบ้านช่องไม่กลับ
“ไม่กลับบ้านกลับช่องรึไง!” ลืมแล้วมั้งว่าตัวเองมีบ้านอยู่
“จะนอนนี่” เฮียนุ้กพูดตายังจ้องทีวี
“ไม่ได้แล้ว ชุดนักเรียนหมดตู้แล่ว!” ไม่ช่วยอะไรก็ไสหัวไปซะ!!!
“เหรอ หรือจะยอมเป็นพระเอกดีน๊า” ผมไสตัวไปนั่งข้างเตียง เอาหน้าเกยที่นอนกระพริบตาปริบๆ ทันที
“ไม่ดีก่า กลับบ้านละ” มันทำท่าจะลุกขึ้น ผมรีบกดไหล่ไว้ให้นอนต่อ
“โห่ เฮียอ่ะ น่านะ” ผมประสานมือท่าขอพรพระเจ้า
“ขอร้องก่อน” มันเหลือบตามองหน้าผมที่นั่งข้างเตียง
“เพลงไรดีอ่ะ?”
“กลับล่ะน่ะ” มันขยับตัวจะลุก
“อ่ะ...ได้โปรด...พลีส เฮียนุ้กสุดหล่อ” เยินยอเข้าไว้ใช้ได้เสมอ
“หล่อมากมั้ยล่ะ” ยังไม่สุดสินะ
“หล่อมากกกกกกกกกกกก” ผมลากเสียงยาวประชด
“เหรอ....ขนาดไหนล่ะ” เอาอีกเหรอ ผมจนมุมขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
“ที่สุดในโลกอ่ะ” เต็มที่ไปเลยเพ่!
“ขนาดนั้นเลยเหรอ ในสี่จตุรเทพใครหล่อที่สุดกันนะ?” อึ่กก....ไอ้นี่บ้ายอขนาดนี้เลยเหรอวะ แสดงว่ารู้สินะว่ามีสาวมอบตำแหน่งนี้ให้ตัวเอง แหมมมม...
“เฮียไง....เฮียนุ้กของนิว” หวานสุดแล้ว
“อืมมมมม....งั้นเหรอ” มันทำกวนเกินไปละ
“พอใจยังอ่ะ ยอมเล่นได้ยังอ่ะ?”
“ยังนะ หอมหน่อยมั้ย?” อะไรนะ?!!! เฮียนุ้กยื่นแก้มมาให้
“ห๊ะ?!” ผมถอยหน้าออกมา
“กลับละ” ขู่สำทับอีกดอก
“ดะ....เดี๋ยวๆ” ผมถอนหายใจเฮือก
“เร็วดิ จะใจอ่อนละเนี่ย” ไม่พูดเปล่า เอียงแก้มใสๆ มาหาหน้าผมใกล้กว่าเดิม จนได้กลิ่นน้ำหอมปนเหงื่อจาง
“ฟอดดดดด” ผมกลั้นใจหอมแก้มมันไปหนึ่งฟอด ไอ้พี่คนนี้กวนขึ้นทุกวันแล้วล่ะ ใจผมเต้นผิดปกติอีกแล้ว ท่องไว้ ‘มันแกล้งๆๆ’
“อีกข้างด้ว.....” เฮียมันพูดไม่จบหรอกครับ ผมผลักหน้ามันหงายไปเลย
“ช่างแม่ง กวนอยู่นั่นแหล่ะ เดี๋ยวไปบอกอาจารย์ว่าไม่ทำแล้วก็ได้วะ!!!” โมโหแล้วนะ รอบตัวมีแต่คนบ้า
“กลับแล้วนะ” เรื่องของมึง! แต่ไม่ได้พูดออกไปนะครับ ผมเดินเข้าห้องน้ำ ไม่สนใจมันแล้ว
กลับออกมาอีกทีเฮียนุ้กก็อันตรธานออกไปจากห้องแล้ว ผมถอนหายใจอีกที ผมเริ่มรู้สึกอึดอัดกับการเล่นแบบนี้นิดหน่อย ไม่ใช่รังเกียจหรืออะไร ผมชอบผู้ชายนะครับ เฮียนุ้กมันก็ผู้ชาย มาแกล้งแบบนี้ผมใจหวั่นไหวไปหมด ถึงแม้จะเป็นพี่น้องสนิทกันมาแต่เด็กก็เถอะ แฟนมันก็มีอยู่ทนโท่ ยืนคิดฟุ้งซ่านอยู่หน้ากระจกมองออกไปทะเลหลังบ้านสักพัก ก็มีเสียงข้อความไลน์เข้ามามือถือผม ผมเดินไปกดอ่าน…
Snooker : ซ้อมเมื่อไหร่อ่ะ?
Navy : จะกวนตีนไรอีก?
Snooker : พระเอกจะได้เคลียร์คิว 555
Navy : จริงอ่ะ!!! หลอกป่ะเนี่ย?
Snooker : เออ อย่าพูดมาก
Navy : ซ้อมตอนปิดเทอม โอ้ยย...รับปากละน่ะ โคตรหล่ออ่ะ
Snooker : เออน่ะ แต่.....
Navy : WTF
Snooker : sent you sticker (สติ๊กเกอร์หัวเราะ)
Navy : อะไรอีกอ่ะ?
Snooker : ถ้ากูเล่น มึงต้องให้ตามที่กูขอ 1 อย่าง
Navy : What?
Snooker : เออน่ะ ไม่ยากหรอก ไว้ค่อยบอก
Navy : (สติ๊กเกอร์โอเค)
แค่นั้นเป็นอันสบายใจของผม หมดปัญหาไปเปลาะนึงแล้ว.....มันจะขออะไรละเนี่ย....
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ขอบคุณทุกคำแนะนำนะครับ
CHAPTER 0 : ปล่อยไก่หน้าแหกตัวเบ้อเร่อ เอาตอนที่ยังไม่ได้แก้มาลงซะงั้น น้องนิวยังชื่อเรืออยู่เลย
CHAPTER นี้ : ไม่ใส่กฏแล้ว ฮ่าๆๆ ยอมรับว่าสกิลเรื่องเทคโนโลยี = 0 :katai1:
รับฟังทุกความเห็น + ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้เลย + จะแก้ให้ทันที
กราบหนึ่ง! กราบสอง! กราบสาม!
NAVANAVI
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
CHAPTER 9 : “หน้ากากแห่งการกลั่นแกล้ง”
พวกผมประชุมโปรเจ็คละครเวทีกับอาจารย์แทบทุกวัน
ริญเด็กเรียนบ่นอุบว่าเวลาไม่พออ่านหนังสือสอบปลายภาค
ไอ้อั๋นก็โดนพี่ออนซ์ซึ่งตอนนี้ตกลงเป็นแฟนกันเรียบร้อยวีนวันเว้นวัน
ไอ้พระเอกที่สะเออะมารอรับผมทุกวันก็พลอยหงุดหงิดกับเค้าไปด้วย ทั้งๆ ที่อีกไม่นานก็ชะตากรรมเดียวกันคือปิดเทอมต้องซ้อมละครอย่างหนัก ผมบอกเฮียนุ้กแล้วว่ากลับกับเพื่อน หรือเรียกคนที่บ้านมารับได้มันก็ไม่ฟัง ได้ยินมันคุยโทรศัพท์ทะเลาะกับออยล์บ่อยครั้ง เพราะหายหน้าไม่ค่อยไปเจอน้องเค้าที่บ้าน มีคนเดียวเริงร่าเต็มที่คือบี มันเตรียมเกณฑ์ลูกพี่ลูกน้องที่เปิดโรงเรียนสอนเต้นอยู่กรุงเทพ มาออกแบบท่าเต้นให้เรียบร้อย ทำให้ผมสบายใจไปเรื่องนึง
“เอาล่ะค่ะ ครูว่าบทพร้อมทุกอย่างแล้ว เหลือแค่มาซ้อมกันตอนปิดเทอม” ทุกคนถอนใจโล่งอก เตรียมปิดพับโน้ตบุ้คกลับบ้านกัน ฟ้าเริ่มมืดลงทุกขณะ
“งั้นเรามาทวนกันอีกรอบนะคะ!” เอ้า...หมดทั้งโต๊ะเงิบ ไอ้วินที่แสดงด้วยและรับหน้าที่ดูแลการเบิกเงินลุกขึ้นยืนแล้ว ถึงกับทรุดฮวบ
“สรุปสั้นๆ ค่ะ สั้นๆ”
“เรื่องฉากรุ่นพี่ม. 6/1 ที่เค้าเคยทำจะมาช่วยประดิดประดอยวาด”
“คอสตูมอลังการครูเป็นคนติดต่อให้ช่างมาจัดการเอง”
“ขายตั๋วม.5/1 จะช่วยรับผิดชอบให้”
“เรื่องประชาสัมพันธ์ม.4 ห้องอื่นจะส่งตัวแทนมาประชุมเพื่อช่วยวางแผนกันอีกที” บลาๆ ข้ามไปข้ามมา จากที่ไม่งงก็เกือบงงทั้งคณะ
“เอาล่ะ ครบละน่ะ” อาจารย์ดวงกมลถามทวนอีก ขยับแว่นไปมา
“ยังค่ะ!” อีห่าบีเสือกโพล่งขึ้นมาอีก
“อุ้ย ครูตกเรื่องอะไรไป?” อาจารย์ทำท่าจะไล่ทวนอีกรอบ
“คุณแม่ไม่อยากให้เล่นฉากเลิฟซีนน่ะค่ะ แต่หนูอยาก” เอิ่ม....บีจ๋า
“อุ้ย...ตายแล้วสโรชา ถึงเรื่องนี้จะมีบทจูบ แต่ครูจะไม่ให้จูบจริงหรอกนะจ้ะ ตอนซ้อมก็จะให้ผู้ชายทำให้ดูก่อน รับรองไม่น่าเกลียด เดี๋ยวครูคุยกับคุณแม่เอง” บีหน้าเบ้
“ก็ได้ค่ะ แต่จูบจริงหนูไม่ซีเรียสนะคะ” บียังตื๊อไม่เลิก ทำหน้าทำตาล่อแหลม
“แต่ครูซีเรียส!!! จบนะยะหล่อน! แยกย้ายได้!!” ทุ่มตรงพอดี ผู้ปกครองหลายคนมารอรับหน้ามุ่ย รวมถึงเฮียนุ้กที่ตอนนี้เหมือนเป็นผู้ปกครองผมไปอีกคน
“ช้าจังวะ!!! ยุงกัดจะตายห่าละเนี่ย!!” ผมถอนใจ กู...ไม่...ได้...ขอร้องเลยยย
“โหยยย...มารอทำไมว๊าาา ก็บอกให้กลับไปก่อน” หน้ามันหงิกกว่าเดิมอีก
“ก็กูจะรอ แต่ยุงก็กัดอ่ะ!” เอาไงกับมันดีนะ
“อ่ะ...น่านะ ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวเลี้ยงเอง อยากกินไร?” ง้อมันหน่อยละกัน
“ออยล์ก็ด่า ทะเลาะกันจนจะเลิกละเนี่ย” เจอประโยคนี้เข้าไป หน้าร้อนยังกับไฟเลยครับ ไม่ได้เขินนะ...คราวนี้โมโห
“เดี๋ยวกูโทรบอกที่บ้านมารับ!!” จะรอแล้วหงุดหงิดแค่ไหนก็ได้ แต่เอาแฟนมึงมาร่วมโมโหกูด้วยนี่ไม่ไหวละ
“เดี๋ยว!อยากกินกระเพราะทะเล” เฮียนุ๊กคว้าไอโฟนในมือผมไปถือไว้เอง กดวางสายโทรออก แล้วทำหน้าปัญญาอ่อนล้อเลียนผม
“ไม่แดกว่ะ” ผมเดินก้าวเท้าฉับๆ หนี
“เฮ้ยยย อย่าโกรธดิวะ กูขอโทษอ่ะ” มันเดินตามมาดึงแขนผม
“เฮ้ย! ไอ้อั๋น กลับด้วยดิ!!” ไม่พูดเปล่า ผมวิ่งแทรกตัวไปนั่งหน้าไอ้อั๋นบนจักรยานยนต์ฟีโน่สีแดง ข้างหลังมีพี่ออนซ์หน้าหงิกซ้อนอยู่ด้วย จนเขาเหวอไปทั้งสองคนเพราะรถเซเกือบล้ม ดีว่าไอ้อั๋นเอาขายันไว้ทัน
“ถ้ามึงออกรถ...มึงตายแน่!!” เฮียนุ้กหันมาขู่ไอ้อั๋น จนมันเอ๋อแดกทำไรไม่ถูกไปชั่วขณะ
“ไปดิวะ!! รออะไรอ่ะ!!!” ผมตวาดไอ้อั๋นจนหน้ามันยังกับจะร้องไห้ ตอนนี้คนงงที่สุดคงเป็นพี่ออนซ์แฟนมัน
“อ่ะ..เออๆ วันซวยอะไรวะ!” ไอ้อั๋นเร่งเครื่องรถออกไป ซ้อนกันสามคนทุลักทุเลที่สุด
ไอ้อั๋นแวะส่งพี่ออนซ์ที่บ้านก่อนเพราะเป็นทางผ่าน แล้วเลยอ้อมบ้านมันมาส่งผม พอมอเตอร์ไซค์ฟีโน่เข้ามาจอดหน้าบ้าน ก็เจอช็อปเปอร์ดำทะมึนกับไอ้เจ้าของรถนั่งหน้างออยู่ตรงบันไดทางขึ้น พอเห็นผมมาถึงก็เดินตรงดิ่งมาหา โกรธหน้าแดงก่ำ
“ทะเลาะกันเหรอวะ?” ไอ้อั๋นกระซิบถามผม
“ยุ่ง!” ผมกระซิบตอบมัน ตายังมองเฮียนุ้ก
“เอ๊า...ไอ้เชี่ยหนิ” ไอ้อั๋นด่าผม
“พรุ่งนี้เช้ามารับด้วยนะ!” ผมสั่งไอ้อั๋น มันเหวอแดกอีกที รับผมอีกคนเมียมันคงแหกอก
“ไม่ต้องรับ! กลับไปได้ละมึงอ่ะ” เฮียนุ้กไล่ไอ้อั๋น หน้ามันตอนนี้น่าสงสารมากครับ ผมลากมันมาโดนลูกหลง พอผมพยักหน้าให้ ไอ้อั๋นก็รีบกระวีกระวาดถอยรถ สตาร์ทออกไป พร้อมส่ายหัวไปตลอดทาง
ผมไม่สนใจคนตรงหน้า เดินหนีจะกลับเข้าบ้าน ข้อมือโดนคว้าอีกแล้ว ไอ้นักฉวยโอกาส!
“เดี๋ยวๆๆ นิวๆๆๆ”
“อะไรอีก หิวข้าว!” ผมเสียงแข็ง หันหลังให้ โคตรน้อยใจแม่งจนไม่อยากมองหน้า
“เลิกโกรธก่อนดิ โกรธอะไรนักหนาวะ?” เฮียนุ้กยังไม่ปล่อยมือ
“ก็โมโหอ่ะ เฮียอยากมารอผมเอง ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ถ้าเฮียมาสนใจผมแล้วต้องทะเลาะกับแฟนเฮียเพราะผม...คนดูแย่ก็ผมอีกป่าววะ” ผมพูดกับมัน ยังไม่มองหน้า ในใจมันเจ็บแปลบ
“ไม่เกี่ยวกับมึง กูมารอรับส่งมึงเอง กูอยากทำอ่ะ” เฮียนุ้กบอกเสียงอ่อน
“ทำไมวะ? แฟนเฮียก็มี ไปสนใจเค้าดิ” ผมฟัง เสียงตัวเองที่เปล่งออกไป มันปร่าพล่าจนทุเรศตัวเองชอบกล
“หึงเหรอ?” โอ๊ยยย....จะบ้าตาย หน้าผมเหมือนหมาเลยตอนนี้ เค้ามีแฟนแล้วนะ จะหน้าด้านแย่งเหรอไง
“โอ๊ยยย...จะบ้าเหรอ เล่นกันมาแต่เด็ก พูดไรจะอ้วกอ่ะ!” ผมบ่ายเบี่ยงไป แต่ในใจผมเหมือนมีมีดเสียบไปตัดตรงขั้วจนเสียวแปลบ คำนี้ทำให้ผมได้รับคำตอบชัดเจน ใช่ครับ...ผมหึง ผมชอบเฮียนุ้กเข้าแล้ว และมันมีแฟนอยู่แล้ว เรื่องมันยุ่งยากขึ้นสิบเท่า ผมต้องเก็บอาการเอาไว้ให้มิดชิด ขอจัดการความรู้สึกตัวเองคนเดียวดีกว่า เรื่องเพิ่งเริ่มต้นเดี๋ยวก็ผ่านไปได้เอง
“ก็ว่างั้น” เสียงเฮียนุ้กพูดเบาหวิว
“หิวอ่ะ” ผมเปลี่ยนเรื่องก่อนดีกว่า
“กินไรอ่ะ ในบ้านเหรอ?” เฮียนุ้กหันกลับมาถามผม
“ไม่เอาอ่ะ กระเพราทะเลร้านโปรดละกัน” ผมหมายถึงร้านของ “เรา” ที่บอกว่าร้านโปรดไม่ได้จะเอาใจเจ้าของร้านตรงหน้านี่หรอกครับ ผมชอบกินเพราะมันอร่อยจริงๆ
“ร้านโปรด?” เฮียนุ้กทำหน้าเป็นหมาสงสัย
“ก็ร้านสมอเรือของเฮียไงเล่า!” เท่านี้ไอ้เฮียก็หน้าบาน
“เป็นร้านโปรดเลยเหรอ ไปๆๆ” มันจูงมือผมไปขึ้นช็อปเปอร์ ทำไมต้องยิ้มกว้างขนาดนั้น
ระหว่างนั้นก็.....
“ไอ้นิว....”
“อะไร...”
“ดีกันนะ”
“อืม” แขนเฮียนุ้กเปลี่ยนจากจูงมือเป็นคล้องคอจนศีรษะเราชิดกัน.......อย่าเพิ่งหวังจะวาดหัวใจครอบหลังเราไว้นะครับ หุหุ ท่องไว้เฮียเค้ามีแฟนแล้วๆๆๆ เป็นผู้หญิงๆๆๆ....
................
“บอกยายด้วยนะ ว่าคิดถึงมากกกก เดี๋ยวว่างจะขึ้นไปหา ทำข้าวตังหน้าตั้งรอไว้ด้วย”
ผมสั่งพี่นายตอนมาส่งที่สนามบิน พี่นายเตรียมไปเรียนพิเศษแล้วครับ ช่วงปิดเทอมเกือบทุกเทอม พี่นายจะไปพักกับคุณยายที่กรุงเทพ ผมสังเกตุเห็นพี่นายยืนรีรออะไรสักพัก ก็เจอเป้าหมายกำลังเดินมาหา
“พ่ะ...พี่นาย นิวไปก่อนนะ ส่งแค่นี้แหล่ะ ทำข้อสอบให้ได้ล่ะ” ผมโบกมือลาพัลวัน
“เดี๋ยวดิ..รอเจอไอ้ระก่อน มันว่ามีเรื่องอยากคุยกับนิวนะ” เหวอแดก...ไม่เอานะ
“ม่ะ...ไม่เอาอ่ะ วันนี้ไม่พร้อม!” ผมหันหลังเดินหนีกลับออกมาเลยครับ จะคุยยังไงล่ะ ตอนออกมาตื่นสาย แค่แปรงฟันก็พุ่งขึ้นรถมาเลย หน้าไม่ล้าง เสื้อผ้ายังชุดนอนอยู่เลย นึกว่าไอ้พี่มันไปคนเดียว
.........................
ในบ้านเสียงย่าหยากำลังหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างอารมณ์ดี มีเสียงห้าวของเฮียนุ้กกำลังเล่าเรื่องตลกนินทาลุงวิทยาพ่อมันให้ฟัง คุณเป็นลูกที่ดีมากครับ
“เหรอลูก?....แล้วแม่เขาดุขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ใช่สิครับย่าหยา ถ้าแม่นุ้กไม่โหด ป่านนี้พ่อมีเมียน้อยเป็นสิบแล้ว” นี่เค้าเป็นพ่อลูกกันจริงใช่ไหมเนี่ย?
“อ้าว นิวกลับมาแล้ว มากินข้าวกันจ้ะ” ย่าหยาเรียกผม
“มาทำไมแต่เช้าอ่ะ?” ผมถามเฮียนุ้ก
“ไปใส่บาตรมา เลยซื้อปาท่องโก๋มาฝากย่าหยา” เฮียยิ้มตาหยี ทำให้หน้าตาดูสดใสวัยรุ่นขึ้นอีกเป็นโขยง
“สร้างภาพเก่งจริงวะ” ผมแขวะ
“เอ๊...ตาคนนี้ ไปว่าพี่เค้า เรานะแหล่ะหันเข้าหาพระหาเจ้ามั่งเถอะ” ย่าหยาเอ็ดผมแทนมันอ่ะ
“จริงครับ ผมเคยชวนน้องไป น้องบอกว่าขี้เกียจตื่น” มีการฟ้อง...มึงนะมึงงงง
“รุมกันเข้าไปเถอะครับ คราวหลังไม่ต้องมาบ่อยนะเฮียอ่ะ พี่นายไม่อยู่แล้ว” ผมไล่มันไปงั้นแหล่ะครับ พักหลังมันหาพี่นายที่ไหนกัน ตรงเข้าหาผมลากไปนู่นไปนี่ตลอด ดูสนิทกับผมมากกว่าเพื่อนมันเองอีก
“นิว ไปไล่พี่เค้าได้ยังไง นุ้กมาได้ตลอดนะลูก มาหาย่าหยาก็ได้ มาจีบหลานย่าหยาก็ไม่หวง” เฮ้ยยย!!!! ขุ่นพระ...ย่าผม!!!
“โอ๊ยยย ย่าหยาอ่ะ เป็นย่านิวจริงป่าวครับเนี่ย!!! จะจีบได้ไงครับ เฮียเค้ามีแฟนแล้วนะ” ผมเสียงดังลั่น
“โอ๊ยยย มีแล้วก็เลิกได้จ้า แต่ต้องไปเลิกก่อนนะ เดี๋ยวเค้าหาว่าหลานย่าหยาแย่งนุ้กมา” ย่าหยา!!!! นี่มันละครหลังข่าวแล้วครับ เกินจินตนาการไปแล้ว ผมหน้าแดงแปร้ดแน่แล้ว
“ได้ครับ ฮ่าๆๆๆ” ไอ้นุ้กนี่ก็เล่นกับเค้าด้วย...จะบ้าตายกับหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มยามเช้าของมัน
“โอ๊ยยยยย พอแล้ว ผมขึ้นห้องละ” หนีดีกว่า สงครามครั้งนี้แพ้ยับเยิน
ผมหนีขึ้นห้องมา สลัดกางเกงขาสั้นสามส่วนที่ใส่ทับบ็อกเซอร์ตอนออกไปส่งพี่นายทิ้ง เสื้อยืดสีขาวเป็นเสื้อนอนอยู่แล้ว ก็ทุ่มตัวเองคว่ำลงที่นอนอีกรอบ ผ่านไปสิบนาทีกำลังปล่อยเคลิ้ม รู้สึกเหมือนโดนผีอำ ทำไมตัวมันหนักขนาดนี้ นอนคว่ำอยู่จะพลิกกลับมาหงายก็ทำไม่ได้ ผมดิ้นอึกอักเหมือนจะตายให้ได้
“ดิ้นไมวะ ฝันร้ายเหรอ” เห้ย!!! เข้ามาเมื่อไหร่วะ กูลืมล็อกห้องอีกแล้วเหรอวะเนี่ย
“มานอนทับผมทำไมวะเนี่ย!!!” มันไม่ใช่แค่ทับอย่างเดียวครับ มือมัน!!! ข้างนึงสอดเข้ามาในเสื้อเลื่อนมาถึงหน้าอกผมแล้วแปะไว้อยู่นั่น ส่วนอีกข้างก็เอาแขนล็อกคอผมไว้ ผมนอนคว่ำอยู่ขยับเขยื้อนแทบไม่ได้ และที่สำคัญช่วงล่างลำตัวเราแทบทุกส่วนมันทับกันอยู่ ไอ้เฮียมันไปเปลี่ยนเป็นบ็อกเซอร์ชุดนอนมาเหมือนกัน อะไรๆ มันเลยสัมผัสโดนกันแบบวาบหวิวที่สุด มันเล่นเอาต้นขามันแหกขาผมออกแล้วแทรกตัวไปอยู่ตรงกลางอีก อะไรต่อมิอะไรทิ่มก้นกูหมดแล้ว!!!
“เฮียๆๆๆๆๆๆ ไม่ไหวแล้ว หายใจไม่ออก ลุกๆๆๆ” ผมอ้อนวอน
“ขอลองเอาได้ป่ะ? อยากรู้ว่าเป็นไงอ่ะ” เสียงห้าวกระซิบข้างหูผม ใกล้ที่สุดเท่าที่เคยเล่นกันมาแล้วครั้งนี้
“ย่ะ....อย่า ม่ะ...ไม่ได้ว่ะ” ผมไม่กล้าขยับตัว ยิ่งขยับก้นยิ่งสัมผัส ใจเต้นแรงแทบกระเด็นออกมาจากอก คาดว่าเฮียนุ้กต้องได้ยิน
“น่านะ...นิว” เสียงนั่น ต้องอ้อนขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่พูดเปล่า มันขบใบหูผมเม้มนิดหนึ่ง กลิ่นกายมันฟุ้งเข้าโสตประสาท ทำอารมณ์กระเจิดกระเจิงวุ่น
“ย่ะ...อย่า ทะ...ทำ” ผมหลับตาปี๋ เสียงกระเส่าไปหมดแล้ว
“ฮะ....ฮ่าาาๆๆๆๆๆๆๆๆ” เฮียหัวเราะระเบิดดังลั่น
“......” ผมเงียบ
“แกล้งเล่นหรอกน่ะ กูไม่เอามึงให้เสียซิงหรอก” แล้วมันก็พลิกตัวกลับไปนอนหงาย หัวเราะคิกๆ ราวกับเด็กได้ของต้องประสงค์
“ออกไป” ผมบอกเสียงเรียบ ลุกขึ้นนั่งหันหลังให้มัน
“ไอ้นิว” มันลุกขึ้นมา เอื้อมมือจับไหล่ผม
“บอกให้ออกไปไง!!!!!!!!!!” ผมตวาดดังลั่นห้อง น้ำตาไหลออกมา ไอ้เฮียหน้าหมารีบลุกมาด้านหน้าผม จับไหล่สองข้างบีบแน่น
“เฮ้ยย....ร้องไห้เลยเหรอ โธ่...กูแค่ล้อเล่นเองนะ” มันหน้าเสีย จ้องหน้าผม มือไม้มาเช็ดน้ำตาให้
“ไม่ต้องเสือก!!! กูเป็นของเล่นมึงเหรอ!!!!” ผมปัดมือ ลุกขึ้นยืนผลักมันออกไปอย่างแรง เฮียนุ้กผงะไปนิดนึง คราวนี้ผมไม่ยอมแน่นอน
“น่ะ...นิว กูขอโทษนะ” มันบอกเสียงละห้อย มือประคองมือผมไว้
“ออกไป ถ้าไม่ออกกูจะไปเอง” ผมจ้องหน้ามันสายตาพร่ามัวไปหมด น้ำตามาจากไหนมหาศาลไม่รู้ครับ หัวใจก็บีบรัดเหมือนจะขาด ผมเป็นของเล่นมาตลอด...แค่ล้อเล่น
“เออๆ โอเค อย่าโกรธกูก็พอนะ นะๆๆๆ” ผมก็ไม่เคยเห็นเฮียนุ้กลนลานเสียสติขนาดนี้ แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้ว เบือนหน้าหนีไม่มองมันอีก
ได้ยินเสียงปิดประตูออกไป ผมจึงคว่ำหน้าลงกับหมอน น้ำตาแห้งไปแล้ว เฮียนุ้กจะล้อเล่นกับผมแบบนี้ไม่ได้ ล้อเล่นกับร่างกายแบบแต่ก่อนผมทนได้ แต่ตอนนี้เวลามันทำแบบนี้ เหมือนสร้างความหวังในใจอย่างนึงให้ผม ผมต้องท่องทุกวันว่าเฮียนุ้กมีแฟนแล้ว มันเริ่ม...
ทรมานขึ้นทุกครั้งที่อยู่ใกล้กันและห่างกัน
ทรมานทุกครั้งที่ได้ยินเค้าพูดถึงคนของตัวเอง
ทรมานยามที่ต้องเป็นของเล่น...ล้อเล่น...แล้วขอโทษทีหลัง
ผมก็บอกไม่ถูก....เวลาคิดถึงหรือเห็นพี่ระ ใจมันยังปิติปนเขินอายแบบคนที่ปลาบปลื้มมานาน แต่กับเฮียนุ้กมันไม่ใช่แบบนั้น...
ผมรอทุกเช้า...ว่ามันจะมารับ
ผมหวังทุกเย็น...ว่ามันจะมารอ
ผมอยากเห็นหน้า...ทุกครั้งเวลาจะนอน
ผมอยากโดนมันแกล้ง...ทั้งที่ไม่อยากโดน
ผมอยากคิดถึง....แต่ก็ไม่กล้าคิด
ผมว่าความรู้สึกแบบนี้...ผม...รัก...มัน...ให้ตายเถอะ...และมันทำให้ผมเกลียดตัวเอง
หลังจากเฮียนุ้กกลับไป ผมคิดฟุ้งซ่านจนหลับไป ตื่นมาก็เกือบเที่ยง ลุกมานั่งหน้าเป็นหมาหงอยบนเตียงมองทะเลหลังบ้าน ยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ จิตใจมันห่อเหี่ยวเมื่อรู้ว่าเราไม่ควรคิดอะไรกับคนมีเจ้าของ เราทำอะไรไม่ได้เลยสักนิดเดียว ควรตีตัวให้ออกห่างมามากที่สุด เดี๋ยวต้องซ้อมละครด้วยกันอีก จะทำหน้ายังไงกันดีนะ คิดจนคิดไม่ออกเลยไปเปิด Macbook บนโต๊ะ ก็เจอโพสต์อิทสีเหลืองแผ่นนึงแปะไว้ มีข้อความเขียนด้วยลายมือคุ้นเคย
......................"รอ"...........................
รอ!!! รออะไรวะ!??! ผมต้องหาที่พึ่งเวลานี้ อยู่คนเดียวเป็นบ้าตายแน่ ผมต้องระบายความอัดอั้น พอออนไลน์เฟสบุ้คเท่านั้นเอง ความเจ้าน้ำตาก็พุ่งใส่หัวอีกที เฮียนุ้กไปหาออยล์แล้วครับ เค้าอยู่ด้วยกันที่ร้านอาหารแห่งนึง ออยล์เพิ่งโพสท์รูปลงเมื่อไม่ถึงสิบนาทีนี่เอง ไม่มีปัญหาผมทำอะไรไม่ได้นอกจากกลั้นใจเอาไว้คนเดียว พลันก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น.....
“เมิงงงง คิดถึงงง ทำไรอยู่ กินข้าวกั.....ไอ้นิวเป็นไรอ่ะ เหยยยย...ร้องไห้ทำไมวะ?!!” บีตกใจ
“....ฮึ่กๆ ฮึกกก” ผมสะอึกสะอื้นไร้คราบความเก๊กใดๆ กับบี
“รออยู่บ้าน เดี๋ยวกูไปห๊าาาาา สิบนาทีถึง” บีละล่ำละลักบอกมาตามสาย แล้วตัดสายไปทันที
....................................
“ถึงกูจะเป็นคนแซ่บซี้ดขนาดไหน แต่ก็ไม่แนะนำเพื่อนให้แย่งแฟนคนอื่นหรอกนะ” บีพูดกับผม หลังเราออกจากบ้านมาหาร้านอาหารนั่งคุยกันในห้าง มันทำเสียงดุด้วย
“กูรู้ กูรู้ว่าไม่มีโอกาส เดี๋ยวกูก็จัดการตัวเองได้ ขอเวลาแปบดิ” ผมบอกมันไป ทางออกมีทางเดียว ผมต้องตัดใจ
“แต่ถ้าพี่เค้าชอบมึง แล้วเลิกกับแฟนเค้ามาเอง ก็ไม่ได้ผิดอะไร!” อ้าว...อีบีมีช่องทางออกชั่วร้ายเสมอ
“โอ๊ยยยย มึงนี่นะ!!!” ผมกุมขมับหนักกว่าเดิม
“ทำไมล่ะ มึงชอบเค้า เค้าชอบมึง ก็ดีล ว่าแต่เค้าชอบมึงมั้ยล่ะ?” มันถามผม
“นั่นดิ ไม่รู้ว่ะ ชอบแกล้งอ่ะใช่แน่”
“ไหนเล่าอาการให้เพื่อนฟังสิคะ” แล้วผมก็เล่าให้มันฟัง ทั้งเรื่องที่เฮียนุ้กชอบกอดผม เคยหอมแก้ม แต่ก็เหมือนเล่นกันมากกว่า บีบอกเท่าที่สังเกตว่ามารับตอนเย็นก็ตัดสินไม่ได้ มันกำกวมก้ำกึ่งไปหมดทุกทาง
“งั้นเราคงต้องพิสูจน์ มึงก็รอตามที่เค้าบอกไปก่อน แล้วนี่ไม่ชอบพี่ระแล้วเหรอ?” บีถาม
“ก็ปลื้มอยู่ แต่กับเฮียนุ้กกูรู้สึกว่าไม่เหมือนกันอ่ะ กับมันกูค่อนข้าง...อธิบายไม่ถูก” ใจผมกระตุกวูบ
“งั้นกูมีวิธีละ ไว้ตอนซ้อมละครจะจัดการให้ จนกว่าพี่นุ้กจะสารภาพว่าชอบมึง ห้ามไปบอกชอบเค้าก่อนเด็ดขาดนะ นี่คือคำสั่ง!!!” ผมถามเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมบอกแผนการมันให้รู้ เริ่มขนลุกกับสิ่งที่มันคิดรำไร
…………………………
“ฮือออออ ฮืออออ ไม่เอาแล้วค่าาาา หนูไม่เล่นแล้ว หนูทำไม่ด้ายยยย” ริญร้องไห้ออกมาอย่างแรง ท่ามกลางนักแสดงทั้งหมดกำลังฝึกซ้อมกันอยู่ นี่เป็นรอบที่สามแล้ว ทุกคนต้องหยุดกลางคันเพราะแม่มดปลาหมึกยักษ์ของเราเล่นไม่ได้ อาจารย์ดวงกมลกุมขมับเหมือนไมเกรนจะขึ้นต้องเดินหนีไป เพราะไม่รู้จะดีลอย่างไรกับเด็กเรียนศริญญาที่ไม่ยอมเปิดใจให้การแสดง ผมก็หันรีหันขวาง ทุกคนเริ่มเซ็งริญและมองอย่างไม่ค่อยดีนัก
“ดะ...เดี๋ยว ริญเอ้ยย แกใจเย็นนะเว้ย” ผมลูบหลังปลอบเพื่อน ริญ ตอนนี้ร้องไห้จนจมูกแดงเหมือนตัวตลก
“แก ช้านเล่นไม่ได้ ให้อาจารย์เปลี่ยนตัวเถอะนะ นะๆๆๆ ฮือๆๆๆ” ริญยังตีโพยตีพายไม่หยุด
“อืมๆๆ ใจเย็นๆ นะ ไม่เล่นก็ไม่เล่น เดี๋ยวค่อยคุยกันใหม่ คนอื่นไปพักสักสิบห้านาทีก่อนนะครับ” ผมบอกเพื่อนๆ คนอื่น ยังมีพี่ที่มาสอนท่าเต้นให้ น้องเด็กน้อยที่มาร่วมเต้น อาทิตย์ที่สามของการซ้อมยังไม่ลงตัวสักอย่าง อาจารย์ดวงกมลพยักหน้ายิ้มให้ผม คงไปปรับอารมณ์มาแล้ว
“ไปๆ ริญไปกับเรา ไปนั่งพักให้หายเครียดก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน” ผมจูงริญเพื่อนที่เรียนเก่งที่สุดในห้องม.4/1 ซึ่งนั่นก็แปลว่าเก่งที่สุดในระดับชั้นม.4 แล้ว พากันออกมานั่งเก้าอี้ม้าหินหน้าห้องซ้อม
"นิว ชั้นเลือกเรียนสายวิทย์-คณิตมานะ ทำไมต้องโดนบังคับมาเล่นละครแบบนี้ด้วย ที่ตามแกมาก็เพราะอยากช่วย ไม่ได้อยากแสดงอะไรเลย ฮือออออ” ริญพูดไปร้องไห้ไปน้ำตานองหน้าอีกรอบ
“รู้แล้วๆๆ เงียบก่อนนะ อย่าร้อง” ผมหันหาทิชชู่จะมาซับน้ำตาเพื่อน
“อ่ะ...ให้ยืม” พลันก็มีผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินผืนนึงส่งมาให้ ใครเสียอีกละครับ คงจ้องจะมาคุยนานแล้ว เฮียนุ้กพยายามจะเข้าหาผม แต่ตั้งแต่ซ้อมละครมาได้อาทิตย์นึง บีกันมันไว้ห่างผมตลอด บีทั้งไปรับผมตัดหน้ามัน และบังคับผมให้กลับด้วยทุกครั้ง เฮียนุ้กก็เหมือนจะรู้ว่าผมโกรธเลยไม่กล้าเข้าหาเท่าไหร่ อีกใจก็คิดถึงแต่ก็ยอมลองทำตามบีแนะนำ ห้ามสนใจมันอีก!
“อ่ะ....ริญ เช็ดหน้าก่อนสิ เลิกร้องนะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย” ผมรับผ้าเช็ดหน้ามาส่งให้เพื่อน นิ้วแตะถูกกันนิดนึง ผมเหมือนโดนไฟช็อตเลยเสมองทางริญ
“ก็เรื่องใหญ่อยู่นะ” เฮียนุ้กพูดออกมา ริญหน้าเริ่มเสียอีกแล้ว
“อย่าวุ่นวายน่ะ” ผมหันไปดุเฮียนุ้ก
“ก็จริงอ่ะ ไม่ได้วุ่นคนอื่นหรอกนะ เพื่อนไม่แสดงก็หาคนใหม่ได้” เฮียนุ้กยังไม่หยุดพูด
“บอกว่าอย่ายุ่งไง!!” ผมเริ่มเสียงดัง
“แต่เรื่องใหญ่กว่าคือ ถ้าริญไม่ทำให้ได้ครั้งนี้ริญจะเสียใจไปตลอดชีวิต คิดซะว่าเป็นข้อสอบสิ พี่ก็เรียนวิทย์-คณิตเหมือนกัน ก็ต้องพยายามเล่นจนได้แหล่ะ” เฮียนุ้กให้เหตุผล ลดมานั่งยองมองหน้าริญ
“ไม่ไหวจริงๆ ค่ะ พยายามเต็มที่แล้วอ่ะ” ริญสะอึกสะอื้นอีก
“ไม่จริงหรอก ริญก็รู้ถ้าเราพยายามไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ พี่เคยเห็นริญตอนซ้อมบทคนเดียว ริญทำได้ดีนะ” ไปเห็นกันตอนไหนนะ แต่ผมพยักหน้าเออออไปก่อน ดูท่าทางจะดีขึ้น
“ห่ะ...เห็นตอนไหน หนูแอบแล้วนะ” ริญเริ่มกระอักกระอ่วน
“เห็นละกัน ร้องเพลงก็เพราะ น้องริญแค่ไม่มั่นใจเวลามีคนอยู่เยอะ” เฮียนุ้กรับผ้าเช็ดหน้าที่ริญส่งคืน ส่งมาให้ผม มือบีบไหล่ให้กำลังใจ
“จริงค่ะ เวลาเล่นคนเดียว กับตอนซ้อมกับคนอื่นนี่เล่นไม่ออกเลย” ริญยอมรับความจริง
“เอางี้สิ คิดแบบพี่มั้ยล่ะ พี่ว่าคนเรามีทั้งบทบาทที่เราเลือก และบทที่เราไม่ได้เลือก บทที่ริญเลือกคือนักเรียนเรียนดีอันดับหนึ่ง แต่บทที่ไม่ได้เลือกคือต้องแสดงละครเวที แต่เราก็ต้องทำให้ดีทั้งสองบท ลองคิดว่าคนอื่นบนเวทีเป็นอาจารย์มาสอบสัมภาษณ์ริญ ถ้าผ่านคนพวกนี้ไปได้ เท่ากับเราสอบผ่าน ริญจะยอมสอบตกครั้งแรกในชีวิตด้วยเรื่องที่ทำได้ดีเหรอ?” ไม่รู้จักกันอีกแล้วครับ เฮียนุ้กคนนี้ คนมีเหตุผลเกลี้ยกล่อมคนอื่นแสนละมุนละม่อม
“.......” ริญนิ่งคิดแล้วเงียบ เลิกร้องไห้แล้วทีนี้
“เอาไงดี จะยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่เข้าห้องสอบ หรือจะลงสนามกันก่อนดี เราสอบพร้อมพี่นะเนี่ย” เฮียนุ้กยิ้มให้ริญ...อิจฉาจัง
“กะ..ก็ได้ค่ะ ลองดูอีกสักที” ริญทำท่าฮึบขึ้นมา หันมองหน้าผม ผมยิ้มให้
“สู้ด้วยกันนะ แล้วมันจะผ่านไป เราอยากดูริญทำได้อ่ะ” ผมเขย่ามือเพื่อน ริญพยักหน้า แล้วลุกออกไป คงไปล้างหน้า
“ขอบคุณ” ผมบอกเฮียนุ้ก ตามองพื้น
“นิว” มือจะคว้าข้อมือผม ผมขยับถอยหลบทัน
“ขอบคุณเฉยๆ ไม่ต้องจับสิวะ! กลับเข้าข้างในละ” ผมรีบเดินหนีออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด เกือบใจอ่อนแล้วเชียว
สถานการณ์ดีขึ้นแบบก้าวกระโดด ริญกลับเข้ามาขอโทษอาจารย์ดวงกมลและเพื่อนร่วมแสดงทั้งหมด อาจารย์ให้ทุกคนช่วยกันตะเบ็งเสียงรวมพลังออกมาดังลั่นห้อง “ไฟท์ติ้ง!!!!” แล้วเริ่มซ้อมกันต่อ........
.............................................
ร่วมสองเดือนที่คณะแสดงละครเวทีสุดยิ่งใหญ่ร่วมใช้ชีวิตกันมา จนสนิทสนมพฤติกรรมละลายเป็นทีมเวิร์ค แม้จะเปิดเทอมมาได้เกือบเดือนแล้วก็ยังมาซ้อมกันทุกเย็น อาทิตย์สุดท้ายของการซ้อม เวทีก็ถูกสร้างสรรค์ขึ้นโครงฉาก
“ผมมาช่วยครับอาจารย์ ปริ้นท์แบบมารึยังครับ” เสียงคุ้นมาก จนผมที่กำลังนั่งดูบันทึกการซ้อมครั้งล่าสุดกับไอ้บีในคอมฯ ต้องหันไปมอง...เว้ยยย...พี่ระ! มาได้ไงวะ
“ขอบใจจ้าที่มาช่วย มาเลย เอาแบบนี้นะ...” แล้วอาจารย์ดวงกมลก็คุมตัวนายวชิระฤกษ์เอาไว้ไม่ปล่อย ผมหันมองหน้าบี มันก็ทำอมยิ้มพยักเพยิดให้ผม....อีเงือกนี่ต้องรู้มาก่อนแน่
“มึงรู้ว่าพี่ระจะมาช่วยวาดฉาก?” ผมถามบี
“รู้สิ” ตอบดูภูมิอกภูมิใจ
“เสือกท่าไหนมาอ่ะ?” ผมขำ
“ก็ท่าที่แอบฟังอาจารย์คุยโทรศัพท์กับพี่ระนั่นแหล่ะ มึงหนิ...อย่าถามมาก ทำตามกูบอก.....” ท่อนหลังมันเอียงตัวกระซิบหูผม
“อะ....เอางั้นเลยอ่อ ไม่เอาอ่ะ ไม่กล้า” ผมส่ายหน้าลูกเดียว
“เอ่ะ...อีนี่ อยากมีมั้ยผัวน่ะ อุตส่าห์ช่วยแล้วนะ!” บีแว้ดใส่ผม
“โอ๊ย อย่าพูดดังดิวะ อายเค้า บางทีกูอาจจะเป็นผัวก็ได้หนิ” ผมก้มหลบสายตา
“ไอ้นิว มึงดูหน้าพี่นุ้กด้วย เค้าคงยอมเป็นเมียมึงหรอก” ไอ้บีพยักหน้าไปทางพี่พระเอกที่ตอนนี้รวมร่างกับเพื่อนระ ช่วยกันยกฉากไม้อัดทาสีขาวมาเตรียมวาด พร็อบประกอบอย่างอื่นอาจารย์เกณฑ์เพื่อนอาจารย์มาช่วยกันทำจนสวยงามเกือบพร้อมใช้
“มึงเป็นเงือกจนลืมว่าเค้ายังไม่ได้เลิกกับเมีย” ผมเตือนมัน
“เดี๋ยวก็เลิก ถ้าชอบมึง เค้าเป็นคนดี ไม่คบซ้อนหรอก” คนอื่นคนดี...แต่ผมกับบีกำลังจะตกนรก
“มึงนี่นะ!” ผมเอามือกดเบ้าตา ปวดหัว ช่วงซ้อมนี่มันเครียดเหมือนกันครับ อะไรดูจะทำไม่ทันไปหมด บางทีข้าวก็กินไม่ลง จนตอนนี้ปวดท้องหน่วงๆ
“อย่าพูดมาก ทำตามที่บอก ของมันต้องกระตุ้น!” บีกำชับ
......................................
(TO CON...)
-
CHAPTER 9 : “หน้ากากแห่งการกลั่นแกล้ง” ต่อ...
“ดื่มน้ำมั้ยพี่ พักก่อนดิ” ผมกลั้นใจเดินถือขวดน้ำเย็นมาหาพี่ระ ลดตัวลงนั่งขัดสมาธิข้างถังสีที่วางระเกะระกะ พี่ระวาดฉากตั้งแต่เย็นจนค่ำแล้วตอนนี้
“หายโกรธกันแล้วเหรอ?” พี่ระยิ้มให้
“หา....นิวอ่ะเหรอ ป่าวโกรธพี่เลย” ผมบอกตามจริง
“จริงอ่ะ แล้วไม่คุยกับพี่อ่ะ?” พี่ระยังหล่อสนั่นโลก
“อ่อ...เขินอ่ะ ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มยังไง” ผมหน้าแดง มือไม้วางไม่ถูกอีกละ จนต้องเกาหัวแก้เขิน
“งั้นพี่เริ่มละกัน พี่ขอโทษนะ” หืมมมม....
“ขอโทษเรื่องอะไร พี่ระไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ผมเข้าใจเหอะ” ผมมองหน้าพี่ระ ใจไม่เต้นแรงแหะ
“ไม่ใช่เรื่องนั้น ก็ถ้าวันนั้นพี่นั่งอยู่กับนิว ไอ้ห่าโจ๊ะคงไม่มาหาเรื่องแบบนั้นน่ะ” พี่ระก็คือพี่ระ ยิ้มแสนกลมกล่อมสว่างไสว
“เฮ้ย! ไม่เป็นไร เรื่องผ่านไปแล้ว” ผมบอก
“พอดีวันนั้นพี่ตกใจน่ะ ไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ แต่ที่พี่ดูแลนิวนั่นพี่เต็มใจทำนะ เพราะนิวเป็นน้องของนาย...เอ่อ...เพื่อนพี่น่ะ” พี่ระอธิบายเหตุผล เราดูสนิทกันมากกว่าตอนแรกอีก
“แล้วพี่ระ...เอ่อ...ชอบใครอยู่รึป่าว?” ผมถามเฉยๆ หาเรื่องคุยมากกว่า เพราะบีสั่งให้มานั่งคุยให้บางคนเห็น
“แล้วนิวยังชอบพี่อยู่ป่ะล่ะ?” เวรกรรม..ยิงตรงเกินไปอีก
“ถะ...ถามทำไม?” ผมจ้องหน้าพี่ระนิ่งงันไป
“ถ้ายังชอบอยู่ ก็มาเป็นแฟนกัน”
“ไม่เอา!” ผมปฏิเสธทันที ใจหวนคิดถึงโพสท์อิทสีเหลือง ก็ “รอ” ละกัน...
“ทำไมอ่ะ?” พี่ระยิ้มกริ่มทีเดียว มีมุมเจ้าเล่ห์กับเขาเหมือนกันรึ?
“ชอบคนอื่นแล้ว” ผมบอกพี่ระไปตามตรง
“นั่น...เหมือนที่นายบอกพี่เลย นิวชอบนุ้กเหรอ?” อุ้ย!!!!
“พี่รู้ได้ไงอ่ะ!!”
“จริงด้วยอ่ะ!! ไอ้นุ้กโคตรเก่ง จีบน้องติดด้วยว่ะ” งงไปหมดแล้ว
“จีบเหรอ? อะไรกันอ่ะ งงไปหมดแล้ว”
“พี่จะคุยกับนิวตั้งแต่ตอนไปส่งนายที่สนามบินแล้ว แต่นิวไปก่อน จำตอนที่พี่ต่อยกับมันได้ป่ะ นั่นน่ะมันมาขอให้เล่นละครแกล้งทะเลาะกับมัน บอกว่านิวสัญญาอะไรกับมันไว้ไม่รู้ พี่เล่าให้นายฟังไปแล้ว” ฮึ่มมมมม.....มึงจะเอาพี่ชิวอี้กูถึงกับต้องเล่นละครเลยเหรอ...ไอ้เชี่ยเฮียนุ้ก
“แล้วพี่ก็บ้าไปกับมันเนาะ!!! ผมจะบ้าตาย!! ต่อยกันปากคอแหก” ผมเอาแปรงจุ่มสีขาวข้างๆ ป้ายหน้าใสของพี่ระ
“โอ้ย!! ไอ้เด็กนี่ ก็คุณนุ้กเค้าบอกของมีค่า ต้องเจ็บตัวหน่อยนี่หว่า” พี่ระเอาแปรงทาสีชมพูที่ถืออยู่ปาดหน้าผมคืน
“เลอะหมดแล้ว! นี่ๆๆๆ ร่วมมือกันดีนัก!” ผมปาดสีขาวไปบนตัวอีกหลายที เราสองคนกำลังหัวเราะคิกคัก
“สนุกกันอยู่สินะ! ไอ้ระอาจารย์เรียกมึงอ่ะ” เฮียนุ้กมายืนค้ำหัวผม เสียงเขียวเชียวน้าาา
“เหรอ? เดี๋ยวมานะนิว ไปหาอาจารย์แปป” ไม่วายเอาแปรงป้ายหน้าผมอีกทีก่อนลุกไป ทิ้งผมไว้กับเมฆทะมึนก้อนมหึมาบนหัว
“มึงยังชอบมันอยู่ป่ะ?” เสียงด้านหลังห้าวโหดกว่าเดิม
“งั้นมั้ง” ผมตอบอมยิ้ม ยังไม่ยอมหันไปมอง มือเอาแปรงทาสีป้ายฉาก
“.........”
“ถามทำไมอ่ะ” กำลังจะเขินแล้วมองมัน
“.........”
"ผมจะชอบใครแล้วงั....” ปากพูดไปตาก็กำลังจะเหลือบมอง
“เคร้ง!!” ตาผมถูกปิดด้วยสีน้ำทั้งกระป๋อง เฮียนุ้กมันคว่ำถังสีใส่หัวผม แล้วโยนถังทิ้งกลิ้งไปกับพื้น หัวเป็นสีชมพูพาสเทลเปียกโชกลงมาทั้งตัว แผนกระตุ้นของอีเงือกบีได้ผลเห็นทันตา
“กูเห็นเล่นกันสนุกดี เลยเล่นมั่ง” มันพูดเสียงดังห้วน ผมปาดสีออกจากตาแล้วมองหน้ามัน กะจะด่าแบบนับญาติกันไม่ได้เลยครับ แต่พอมองขึ้นไป ทันเห็นตาแดงก่ำก็ด่าไม่ออก ได้แต่กลืนน้ำลาย เฮียนุ้กหันหลังเดินหนีออกไปข้างนอก ผมรีบลุกวิ่งตามออกไปทั้งตัวโชกสีชมพูแบบนั้น
.........................................
ผมตามเฮียนุ้กออกมาถึงม้าหินหลังอาคาร เฮียเค้ายืนทำมิวสิควีดีโออยู่ แค่มันมืดสนิทเพราะค่ำแล้ว ผมมาหยุดยืนอยู่ข้างหลัง
“กูคิดว่ามึงเลิกชอบไอ้ระไปแล้ว”
“แล้วเฮียจะสนใจทำไม?”
“กูขอโทษที่เข้าไปวุ่นวายกับมึง”
“แล้วเฮียมาวุ่นวายกับผมทำไม?”
“กูขอโทษที่ไม่ชัดเจนกับมึง”
“แล้วทำไมเฮียไม่ทำให้ชัดเจน?”
“กูเลิกกับออยล์แล้วเมื่อวานนี้”
“แล้วไงต่อ?”
“กูชอบมึง”
“แล้วทำไมเฮียไม่บอกล่ะ”
“กูก็บอกแล้วนี่ไง!!!”
“แล้วไม่ชอบแล้วเหรอ ก็รออยู่เนี่ย”
“อะ...อะไรนะ?!”
“ก็บอกให้รอก็รอแล้ว รับผิดชอบด้วยละกัน” ผมหันหลังจะเดินไป
“ดะ...เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป” มือหนาคว้ามือผมไว้
“อะไรอีก?” ผมหันหน้ามามอง
“กูชอบมึง” เฮียนุ้กบอกอีก
“อืม ทราบแล้ว” ผมเลิกคิ้วสีชมพู
“ทำไมมันง่ายจังวะ?”
“ผมก็ชอบเฮีย แต่เฮียมีน้องออยล์อยู่ ผมไม่อยากคบซ้อนอ่ะ ซึ่งตอนนี้เลิกแล้วผมก็ชอบได้ไม่มีความผิด” ผมอธิบาย
“ทำไมมึงร้าย?” มันต่อว่าผม
“โห...ทีมึงล่ะเฮีย ไม่บอกอะไรผมสักคำ มาถึงจะปล้ำเอามั่ง เอาถังสีราดหัวผมมั่ง นี่เฮียชอบผมจริงเหรอ?”
“ฮ่าๆ ก็คนหวงอ่ะ โธ่...ดูสิ เลอะหมดเลย นิวของเฮียยยย” เฮียนุ้กคว้าผมมากอด เสื้อนักเรียนเปื้อนไปด้วย ผมผลักออกเพราะมันแกล้งกอดแน่นขึ้น
“อย่าว้อย! เลอะเทอะไปหมดขนาดนี้ อย๊าาาาาา” ผมต้องผลักมันด้วยแรงทั้งหมดที่มีเลยครับ จนมันกระเด็นออกจากตัวล้มลงไปอย่างแรง
“โอ๊ยยยยย ไอ้สัส!! ขากู!!” เฮียนุ้กร้องลั่นกลิ้งไปกับพื้นหญ้า
“เฮ้ยยย เป็นไรอ่ะ?” ผมก้มลงไปจะฉุดมันขึ้นมา ไม่วายโดนกระชากลงไปกอดอีก ชุดนักเรียนมอมแมมทั้งสีทั้งหญ้าไปหมด
“โอ้ยยไอ้ห่า! แกล้งอยู่นั่นแหล่ะ” ผมลุกขึ้นยืนได้ก็เตะขามันไปทีนึง
“โอ๊ยยยยยย” เฮียนุ้กสะดุ้งลุกมานั่งจับข้อเท้าข้างที่โดนเตะ หน้าเหยเก
“อย่าตอแหล ลุกเร็วจะไปล้างหัว”
“โอ๊ยยยยๆ ไอ้นิวกูเจ็บ ขากูแพลงตอนล้มแล้วมึงเตะซ้ำ” ไอ้นี่เล่นละครเนียน
“ไม่เชื่อว่ะ ลุกมาเร็ว อาจารย์จะให้กลับบ้านแล้ว”
“โอ๊ยยย ซี้ดดด ไอ้ควาย มึงดูกูด้วย!” ผมมองไปที่ข้อเท้า มีรอยแดงบวมขึ้นมา หน้ามันเหยเกอย่างสะกดกลั้นความปวด
“เฮ้ยย ชิบหายแล้ว จะเล่นละครยังไงวะ?” ผมลนลานลงไปพยุงมันขึ้น เอาแขนพาดคอไว้
“มึงนะมึง ห่วงกูก่อนมั้ย?” เฮียนุ้กเขกหัวผมทีนึงอย่างแรง โขยกเขยกพากันเดินเข้ามาตรงห้องที่ทำงานกันอยู่
“ตายละ!! พ่อคุณทั้งสอง เป็นอะไรกันคะ ทำอะไรม๊าา” อาจารย์ดวงกมลปรี่เข้ามาทันทีที่เห็นเราสองคน คนนึงเป็นสีชมพูทั้งหัว อีกคนเดินเขยกขาหน้านิ่ว
“ผมเลอะสีครับ พี่นุ้กขาแพลงอ่ะ” ผมหน้าเสีย เล่นกันจนงานจะพังซะแล้ว แต่ตอนนี้ห่วงขามันมากกว่าอย่างอื่น
“ตายแล้วววว มาเกิดเรื่องอะไรวันนี้ ไปโรงพยาบาลก่อนเลย เร็ว!!” อาจารย์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
เชื่อเค้าเลยครับ ไม่มีใครห่วงผมที่ยืนหัวเลอะเป็นสีชมพูพาสเทลสดใสสักคน หลายคนตามมารพ. พอได้ยินหมอบอกว่าอาการข้อเท้าแพลงของเฮียนุ้ก เพียงให้ฉีดยาแก้อักเสบ ใช้น้ำเย็นประคบทายาแก้อักเสบบ่อยหน่อย และห้ามขยับมากก็จะหายทันแสดงละครเวทีแน่นอน เท่านั้นทุกคนก็แยกย้ายกระจายตัวหายไปทันที ผมเข็นรถเข็นมาช็อปเปอร์ของมันที่ควบมาตอนรีบมาหาหมอ กำลังจะพยุงให้ลุกมาขึ้นรถ ก็พบกับสายตาวาววับเจ้าเล่ห์จ้องอยู่
“คืนนี้จะนอนที่ไหนดีน๊าาา” เฮียนุ้กอมยิ้ม
“ก็นอนที่บ้านตัวเองสิ เดี๋ยวไปส่ง” ผมแกล้งบอก รู้ละครับว่าจะมาไม้ไหน
“คืนนี้ใครจะหาข้าวให้กินน๊า”
“ก็ให้แม่บ้านหาสิ พ่อแม่เฮียก็มี”
“คืนนี้ใครจะทายาประคบขาให้ล่ะวะ” เฮียเริ่มหน้าบึ้ง เสียงห้วน ตาจ้องข้อเท้าที่พันผ้ารัดไว้ ราวกับจะโทษว่าเป็นความผิดผมเต็มตีน
“ก็หรือจะนอนบ้านออยล์ล่ะ ได้มีคนทำให้” ผมอมยิ้มพูดไป
“กูไม่เล่นแล้วละครน่ะ เจ็บขาเล่นไม่ไหว” มันยืนกอดอกอย่างผู้ชนะ
“เดี๋ยวนอนบ้านผมนะ” ยอมแพ้แล้วจ้า
“เหรอ จะป้อนข้าวด้วยป่ะ?” คนถือไพ่เหนือกว่าเริ่มซ้ำเติม
“มือไม่ได้เจ็บหนิ ปะ...ป้อนๆ” ผมกำลังจะเถียง ก็โดนมือหนามันขยุ้มคอเข้าให้
“เหรอ นอนกอดได้ป่ะ?” เลือดขึ้นหน้าละ
“กะ...ก็ได้แหล่ะ” หน้าผมคงจะเริ่มแดง
“เหรอ....หอมได้มั้ยนะ” แดงจัดละ
“................” เขินว่ะ
“แต่คงไม่อ่ะ สีชมพูติดเต็มหัวขนาดนี้ กลับเหอะ เจ็บขาอีกแล้ว ยืนนาน” เฮียนุ้กตัดบท ผมเลยต้องสตาร์ทรถ ให้มันซ้อนกอดเอวมาตลอดทางจนถึงบ้าน
...................................
คนเจ็บทำกริยาเหมือนโดนรถบรรทุกชนสาหัสปางตาย ผมจอดรถได้ก็ต้องพยุงขึ้นบ้าน พาเจ้าประคุณไปในห้องน้ำ พ่อคุณเค้าอาบน้ำเองได้ แต่พอนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาก็ร้องเรียกผมไปเช็ดหัวให้ แต่งตัวด้วยชุดนอนเสร็จ ก็ไล่ผมลงไปเอาข้าวขึ้นมาถวายบนบ้าน ผมต้องป้อนข้าวให้กินยา จนตัวเองเข้าไปอาบน้ำเกือบสองชั่วโมงเพราะต้องค่อยบรรจงเอาสีบนศีรษะออก โผล่หัวออกมาก็เจอนั่งกระดิกเท้าข้างที่ไม่เจ็บยุกยิกอยู่ปลายเตียง ประมาณว่าทายาได้แล้ว ไม่ทาตอนนี้จะตายแน่นอน ถามว่าทุกอย่างผมเต็มใจทำมั้ย...ก็แน่สิครับ...ผมชอบเขาหนิ
“โอ๊ยยย เบาหน่อยดิ เดี๋ยวอักเสบนะ” เฮียเขาโอดครวญ
“นี่ก็เบาแล้วนะ ถ้าเบากว่านี้ต้องมือผู้หญิงแล้ว” ผมประชด
“เลิกกัดเหอะน่า มานอนนี่มาเร็ว” ไม่พูดเปล่า ขยับตัวไปเอนบนหมอน แล้วตบหมอนใบข้างตัวเองปุๆ
“มาไม้ไหนอีกวะ” ผมสบถเบาๆ
“ไม่แกล้งหรอกน่ะ มานอนนี่เร็ว คิดถึงนะเนี่ย” มายก๊อดดด
“คิดถึงอะไร หายไปเองป่ะวะ” ผมพูดช่วงที่มันหายหัวไปร่วมสองอาทิตย์ ไม่มาตอแยกัน
“ก็เห็นโกรธอยู่นี่หว่า แล้วไปเคลียร์กับคนทางนู้นอยู่ด้วย” เฮียนุ้กหมายถึงน้องออยล์แฟนมัน...ไม่ใช่ดิ...แฟนเก่า
“แล้วเรียบร้อยยังอ่ะ?” ผมขยับมานั่งข้างมัน มองหน้า
“ก็น่าจะเรียบร้อยนะ โวยวายนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็เงียบไปแล้ว หลังๆ มาต่างคนต่างรู้สึกเหมือนเป็นพี่น้องกันมากกว่าว่ะ ”
“แน่ใจนะเว้ย ไม่ใช่มาอาละวาดอีก ขี้เกียจปวดหัวอ่ะ” เรื่องเดิมครับ มีคนมาอาละวาด พ่ออาย พ่อด่า น่าปวดหัว
“อืม คงไม่หรอก”
“งั้นปิดไฟละนะ” ผมขยับไปปิดไฟหัวเตียง ทั้งห้องมืดลง
“กอดหน่อย” นั่นไง..ให้ได้งี้สิ พอลดตัวลงนอน อ้อมแขนแข็งแรงก็กอดหมับเข้าที่เอว
“อย่าาาา ไม่เล่น” ผมกระเถิบตัวจะหนี
“มานี่เลย!!!” เฮียนุ้กพลิกมาทับตัวผมไว้ สองมือกดข้อมือผมไว้กับเตียง หน้าจ่อมาใกล้หน้าผม ลมหายใจผ่าวร้อนรดหน้า ผมมัวแต่ระวังขาให้มัน เลยไม่กล้าดิ้นมาก
“เล่นไรวะ ไม่นอน” ผมสัมผัสได้ว่าตัวเองเสียงแผ่วมาก
“คราวนี้ไม่ได้เล่น บอกชอบกูอีกทีเด่ะ เมื่อเย็นมัวแต่โมโหฟังไม่ทัน”
“อืม”
“นี่แหน่ะ...อืมมม...อะไรของมึงห้ะ?” มันหอมแก้มผม
“ก็อืมไงวะ” ผมบ่ายเบี่ยงอีก คงอยากโดนหอมอีกทีมั้ง
“ฟอดดดด....อืมคืออะไร อยากโดนก็ไม่บอกดีดี” เฮียนุ้กหอมแก้มผมซ้ำสองทีซ้อน
“เฮียพูดก่อนดิ ผมเขินอ่ะ” เสียงเบาเป็นกระซิบ
“กูพูดไปแล้วอ่ะ ทุกอย่างกูบ่งบอกไปแล้วว่าชอบมึงนี่หว่า” เอาจมูกซุกเขี่ยกับจมูกผม กลิ่นสบู่หอมฟุ้งไปทั่ว
“นั่นคือบอกชอบเหรอวะ จะปล้ำบ้าง เอาสีราดบ้าง เป็นซาดิสม์เหรอ” ผมหัวเราะ
“เออ ก็นั่นแหล่ะ มึงไม่พูดกับกูเป็นอาทิตย์ๆ ไม่ใช่ดิ เป็นเดือนๆ แล้วไปนั่งหัวเราะคิกคักกับไอ้ระ ก็โมโหดิ โทษทีแล้วกัน” เฮียนุ้กเอาหน้าซุกหมอนผม ได้กลิ่นแชมพูตรงไรผม ผมเอามือสอดปอยผมรั้งหัวมันขึ้นมามองหน้า
“บีมันไม่ให้คุยอ่ะ บอกว่าทดสอบดู โอ้ยยยย” มันกัดเข้าที่คางผมทีนึง น่าจะเป็นรอยฟัน
“งั้นเพื่อนมันต้องชดใช้ที่ทำกับกูแบบนี้” เฮียนุ้กทำท่าจะก้มลงมาจูบผม มือข้างนึงรั้งข้อมือผมไว้เหนือหัว อีกข้างกำลังจะสอดเข้ามาในเสื้อ ผมต้องรีบตะครุบไว้แทบไม่ทัน
“เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งดิวะ ผมขอนะ วันนี้ไม่พร้อม!” ผมละล่ำละลักบอก ใจตกไปถึงตาตุ่ม
“แล้วเมื่อไหร่จะพร้อมอ่ะ?” มันดูหงุดหงิดเป็นเด็กโดนขัดใจ
“โห่...ทำวันนี้จะไปซ้อมกันยังไงเล่า ลำบากตายห่า เดี๋ยวไม่สบาย” ครั้งแรกคงเจ็บน่าดู ดูหน้าคนทำแล้วโคตรโหด
“งั้นหลังละครเสร็จนะ” เฮียนุ้กออดอ้อนเอาจมูกแหย่ซอกคอ
“อ้ะ...อืม เออ” ผมตกลงให้รอดตัว
“อย่าลืมสัญญาที่ยอมเล่นละครด้วย รวมเรื่องนี้สองเรื่องแล้ว” โอ้โห...ความทวงหนี้ของมัน
“จะเอาไรอีก?”
“เดี๋ยวเสร็จงานกูบอกเอง นอนละ” ไม่นอนเฉยๆ พลิกตัวลงไป แล้วดึงผมเข้ากอดซะแน่น
“ผมก็ชอบพี่” ผมอ้อมแอ้มบอกก่อนมันจะเคลิ้มหลับ
“ขอบใจที่บอก” เฮียนุ้กจูบหน้าผากผมอีกที เสียงทะเลวันนี้ไม่ดังน่ารำคาญเท่าเสียงใจผมเต้นอย่างมีความสุขหรอกครับ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
Chapter 10 : “น้องน้ำหวาน”
“นิวคะ ครูว่าวันนี้ฉากที่จะจูบมันดูขัดเขิน” อาจารย์ดวงกมลพูดขึ้น ตอนซ้อมช่วงเช้าก่อนรอบรันทรูค่ำนี้จะเกิดขึ้น เราจัดซ้อมใหญ่ให้ผู้อำนวยการและอาจารย์คนอื่นๆ มาร่วมชมก่อนเปิดแสดงจริง ทุกคนลาเรียนในทุกวิชามาตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมทำผมแต่งหน้า
“เอาไงดีครับ?” ผมก็แก้ไม่ตก เจ้าชายนุ้กกับนังเงือกบีดูไม่หลงใหลกันจนคนดูจับได้
“เดี๋ยวลองดูใหม่ ก่อนรันทรูต้องเอาให้อินให้ได้” แล้วอาจารย์ก็เรียกนักแสดงทุกคนให้วางมือจากหน้าผม มาซ้อมอีกรอบ บางคนเพิ่งลบคิ้วจนโล้น
“ทำไมเหรอคะ? อาจารย์” บีถาม นางใส่หางเงือกแล้วกระดึ้บๆ มา
“ก็อยากได้ตอนที่เจ้าชายจะจูบนางเงือกให้มันดีกว่านี้นะจ้ะ ซ้อมแต่ฉากนี้ก็ได้ ทุกคนช่วยกันดูที” บีตกลง ทุกคนแหวกออก พร็อบเรือถูกนำมาตั้ง เฮียนุ้กกับบีลงไปอยู่ในเรือ ซ้อมไปสี่ห้ารอบ ก็เหมือนแค่เอาปากมาแหย่กัน ไม่มีความโรแมนติกให้เห็นเลย
“พอก่อนค่ะ เมื่อยคอค่ะ” บีบ่นออกมาดังๆ หน้าเงือกสมจริงเลยทีนี้
“ทำไมนุ้กไม่ส่งอินเนอร์ออกมาอีกนิดล่ะจ้ะ” อาจารย์ตำหนิพระเอก
“ก็มันไม่มีหนิครับ” เฮียนุ้กเกาหัวแกรก เรื่องร้องเพลง กับฉากอื่นมันทำได้เป็นที่ประทับใจ เหลือเรื่องนี้แหล่ะ
“ลองเปลี่ยนคนเล่นสักแปบ สร้างอินเนอร์ให้พี่เขาหน่อยมั้ยคะ!” บีโพล่งออกมา ยิ้มชั่วร้ายมาเยือนผม เหล่มองไปทางเฮียนุ้กที่ก็อมยิ้มเหมือนกัน
“มึงสองคนต้องร่วมมือกันแกล้งกูแน่” ผมเตร็ดเตร่เข้าไปหาบี
“ลองเปลี่ยนเป็นผู้ชายมาเล่นก็ได้ครับ ผมเกรงใจน้องบี จะได้รู้มุมก่อนว่าจะเอายังไง” นั่นไง..มันรู้กันชัวร์
“เอางั้นก็ได้ค่ะ นิวไปเล่นคู่พี่เค้าก่อนสิ้” อาจารย์ก็คงรู้กันกับมันด้วยสินะ...หึหึ
ผมตกกระไดพลอยโจน ต้องไปนั่งเป็นนางเงือกใบ้อยู่บนเรือ (เคยดูกันนะครับ ฉากในเรือตอนนางเงือกพูดไม่ได้ต้องจูบพระเอกด้วยความรักภายในสามวัน จะได้เป็นมนุษย์ไม่งั้นเงือกแดกตลอดกาล)
“รอบเดียวผ่านเลยนะ” ผมกระซิบบอกเฮียนุ้ก
“จุ๊ๆ นางเงือกเค้าห้ามพูด!” มันดุผม ตาโคตรเจ้าเล่ห์เพทุบาย
“พร้อมนะคะ 5...4...3...2...1 ไปค่ะ”
เสียงเพลงประกอบดังขึ้น ไฟฟอลโล่วส่องลงมายังผมสองคน หน้าเฮียนุ้กสว่างวาบลอยอยู่หน้าผม หล่อบาดใจมากครับ ยิ่งแต่งหน้าทำผมแบบนี้ ให้ชนะพี่ระขาดลอย ผมตาวาววับจ้องตามันไม่ถอย ทำหน้าให้บ๊องแบ๊วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เสียงคนรอบข้างกลั้นใจเงียบไปแล้ว เฮียนุ้กทิ้งพาย ประคองมือผมแนบอก ตาเชื่อมหวานของมันไม่เหมือนทำกับบีเมื่อก่อนหน้า หน้าดูขัดเขินเหมือนเจ้าชายหนุ่มแรกรุ่น เครื่องแต่งกายก็เท่เข้ากับโครงหน้าอย่างแปลกประหลาด เรายื่นหน้าเข้าไปใกล้กัน ตาจ้องประสานไม่หยุด วินาทีนั้นผมคิดไปแล้วว่าจะจูบจริง จนปากใกล้กันที่สุด เรือก็คว่ำ...ตามท้องเรื่อง เพราะถ้าจูบกันนางเอกก็เป็นคนสมหวัง...จบเห่
“ว๊าาาาาา เอ๊ยยย...กรี้ดดดด” เสียงประสานดังมา หลายเสียงเสียดาย หลายเสียงออกแนวหมั่นไส้
“โอ๊ยยย เอาแบบนี้ล่ะค่ะ ลงตัวเพอร์เฟ็ค นี่ครูคิดว่าชอบกันจริง อินมากเลย ถ้าเล่นกับบีแล้วคิดว่าเป็นจูบกับนิวก็ได้นะ ไม่ห้ามเลย” ไม่มีใครรู้ครับว่าเราชอบกัน ทุกคนยังคิดว่าสนิทกันเป็นพี่น้องเหมือนเดิม ยกเว้นอีบี ที่ยืนปรบมือแปะๆ แบบไร้เสียงส่งมาให้ ...สมใจละสินะเมิง
“เอ่อ...ขอออกไปห้องน้ำแปปนะครับ” ผมเขินตัวแดงไปหมด ต้องรีบเดินหนีออกมาสูดอากาศบริสุทธ์ให้เต็มปอด ชดเชยที่เมื่อสักครู่ใจเกือบหยุดเต้น
“ทำไมล่ะ อารมณ์ขึ้นเลยเหรอ” มีคนตามมากอดจากข้างหลัง หอมซอกคอผมดังฟืด
“เฮ้ยย เฮีย...เดี๋ยวคนเห็นน่ะ” ผมร้องเบาๆ
“เห็นก็เห็นดิ”
“นี่มันโรงเรียนนะ!”
“ก็บอกซ้อมละคร อยากได้อินเนอร์แบบเมื่อกี้อีกอ่า”
“........”
“หอมหน่อยดิ เมื่อกี้ได้อารมณ์มากเลยอ่ะ เกือบจูบจริงแล้วนะเนี่ย” หื่นไปแล้วป่ะ
“โอ๊ยย ไอ้บ้า ไหนบอกหลังจบแสดงก่อนไงเล่า” ผมจับแขนมันไว้เบี่ยงหน้าหนี
“น่านะ ขอกำลังใจหน่อย เหนื่อยนะเว้ย” เอียงแก้มเข้ามาหา
“ฟอดดด” เล่นตัวไปมีแต่เสียกับเสียครับ จัดการไปให้หมดเรื่อง
“อีกข้างด้วย” เห็นมั้ยล่ะ เล่นกับความหื่นไอ้เฮียจบง่ายที่ไหน
“ฟอดดดด” อีกข้างก็อีกข้าง
“แล้ว....”
“พอๆๆๆๆ จะกลับเข้าข้างในแล้ว” ผมสะบัดตัวออก
“เดี๋ยวดิ....อยากอยู่ด้วยอ่ะ” อ้อนอีก
“เดี๋ยวคืนนี้หอมที่บ้านนะครับ ไปทำงานให้เสร็จก่อน แสดงให้ดีล่ะ ผอ. มาดูด้วย” ผมก้มหน้าพูด
“เฮ้ย...พูดแบบนี้ เล่นแบบเอาออสการ์เลยว่ะ” ตั้งแต่บอกชอบกัน ก็ไม่มีอะไรต้องกั๊กแล้ว
..................................
รอบรันทรูผ่านไปแบบจัดเต็ม ผู้ชมทุกคนบอกว่าไม่ต้องปรับปรุงตรงไหนอีก นอกจากเจ้าชายพระเอกและเงือกนางเอก ตัวละครอื่นก็ได้รับคำชมทั่วหน้า โดยเฉพาะคนที่ไม่คาดหวังคำชมอย่างแม่มดปลาหมึกริญ ผมภูมิใจกับริญมากครับ ริญระเบิดพลังออกมาเป็นตัวร้ายได้อย่างสุดเหวี่ยง ทั้งที่ตอนแรกเกือบแสดงไม่ได้ บวกกับชุดและการแต่งหน้า ทิ้งคราบเด็กคงแก่เรียนอันดับหนึ่งไป จนผู้อำนวยการยังต้องขอถ่ายรูปคู่ไปลงเฟสบุ้คส่วนตัว
“พรุ่งนี้วันจริงแล้วนะคะ เด็กๆ ผ่านสิบรอบนี้ไป ก็สบายแล้ว วันนี้แยกย้ายได้ค่ะ” อาจารย์ดวงกมลบอกขณะประชุมรวมหลังแสดงเสร็จ
“กลับกันเหอะ” เฮียนุ้กถือกระเป๋าให้ผม เปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนแล้ว หน้ายังแน่นด้วยเครื่องสำอาง
“ไม่ต้องจูงก็ได้มั้ง เขินคนอื่นอ่ะ” ผมกระซิบบอก
“ให้พี่เค้าจูงไปเถอะน่ะ คืนนี้ฝากเป็นเงือกแทนกูด้วย” บีวิ่งมากระซิบก่อนวิ่งไปขึ้นรถแม่ที่มาจอดรับ ผมแลบลิ้นใส่มันไปทีนึง
.................................
เราสองคนแวะกินข้าวที่ร้านอาหารแห่งนึงในเมือง ระหว่างกินคนมองด้วยความแปลกใจ ผมมองเฮียนุ้กที่แต่งหน้ามาราวกับไปถ่ายแบบ จนมีรุ่นน้องโรงเรียนอื่นสองคนกระมิดกระเมี้ยนมาขอถ่ายรูป ตอนแรกไอ้เฮียส่ายหน้า จนน้องสองคนนั้นหน้าเสียเล็กน้อย ผมต้องดึงแขนเสื้อมันไว้แล้วพยักหน้าให้น้องมาถ่ายได้
“พี่ถ่ายด้วยก็ได้นะคะ หล่อทั้งคู่เลย เป็นแฟนกันเหรอคะ?” คราวนี้เฮียนุ้กยิ้มจนเห็นฟันครบทุกซี่ โอบไหล่ผมเข้าไปจนใกล้ ส่งดาเมจแรงให้น้องสองคนนั้นระทวยสะท้านไปอีกหมื่นปีหมื่นหมื่นปี
“เขาว่าเราเหมาะกันแหล่ะ” มันพูดตอนอยู่กันสองคน
“แล้วเหมาะมั้ยล่ะ?” ผมถามกลับ
“ก็เหมาะนะ เหมือนเรือกับไม้พาย”
“ยังไง”
“ก็ถ้าเรือไม่มีไม้พาย จะไปยังไงล่ะ แล้วถ้าไม้พายไม่มีเรือ ก็คงต้องไปกวนขนมแทน ใช่มะ?” เฮียนุ้กยิ้มให้ผมจนเขิน
“อิ่มยัง กลับเหอะ ง่วงอ่ะ” คืนนี้ต้องค้างด้วยกันตามระเบียบ เพราะเฮียแกอ้างว่าเดี๋ยวเช้าไม่มีคนปลุกไปแต่งตัวแต่งหน้า แสดงวันแรกด้วย แต่ได้ข่าวว่านัดแต่งหน้ากันตอนบ่ายสาม แสดงทุ่มนึง...
“เขินเหรอ น่ารักว่ะ ไปดิ เช็ดหน้าให้ด้วยนะ โคตรหนักหน้า”
.....................................................................
“อย่ายึกยักดิ จะให้เช็ดก็ยืนเฉยๆ ดิวะ” ผมดุมัน เช็ดหน้ามาเกือบยี่สิบนาทีแล้ว มือไม้ล้วงนู่นนี่ยังไม่เลิก จนหายใจไม่ทั่วท้อง
“ก็อยากเล่นนี่หว่า” มือยังล่วงล้ำเข้ามาลูบหลังเปลือยในเสื้อ รั้งเอวผมเข้าใกล้อีก
“อื้มมม อย่าว้อยยย ไปอาบน้ำไป๊!!” ผมตะเพิดมันไปอาบน้ำจนได้ ตัวเองออกมานั่งเปิดซีรี่ย์เกาหลีดูที่โซฟา จนมันอาบน้ำเสร็จ ผมไปอาบมั่ง แล้วออกมานั่งกันอยู่หน้าจอ
“หนุนตักหน่อย” ไม่ต้องขอก็ได้ หัวมึงลงมาถึงขาแล้ว
“อ่ะ......อื้มมม อย่ะ...อย่าดิวะ” จะไม่ครางยังไงไหว เฮียนุ้กเอาหัวมุดเข้ามาในเสื้อแล้วขบหน้าท้องผมเล่น
“ไปนอนกันเหอะ”
“เฮียไปนอนก่อนดิ ผมดูตอนนี้จบก่อน”
“ไปเหอะน่ะ” หยิบรีโมทปิดทีวี แล้วดึงมือไปที่เตียง ผมจ้องหน้ามันค้นหาจุดมุ่งหมาย ไฟโคมหัวเตียงสีส้ม ส่องหน้ามันเป็นสีทอง เห็นสันกรามเรียวและโหนกแก้มนูนราวกับนักปั้นชั้นเอกหล่อเหลามา
“อ๊ะ!!” เฮียนุ้กผลักผมลงที่นอน แล้วทาบทับร่างลงมา
“ฮ่ะ เฮียย อย่า! ไหนบอกไม่ทำไงวะ” ผมท้วง เมื่อมันเลิกเสื้อขึ้น เอาจมูกดอมดมไปทั่วร่างกายท่อนบน
“จะไม่ไหวแล้วอ่า” เสียงกระเส่าตอบมา
“ไล่กลับไปนอนบ้านนะเว้ย เฮ้ยยย....อ้ะ!!” กางเกงนอนขาสั้นผมถูกถลกลงไปที่ต้นขา
“อันนี้ไม่ได้ผิดสัญญานะ สัญญาว่าจะไม่ทำ อันนี้ทำให้” หน้าตี๋หล่อ ส่งสายตาเคลิ้มมาให้จากส่วนล่างของร่างผม แล้วลดหัวลงไปใช้ปากกอบกุมอวัยวะสำคัญ
“อ้ะ....อื้ม...ซี้ดดด ไหนตกลงกันแล้ว ซี้ดดด” ผมทำอะไรไม่ได้อีกต่อไป ตัวอ่อนนอนระทวย ใบหน้าบิดไปมา ร้องครางอย่างอับอายจนต้องกัดหลังมือตัวเองไว้แน่น จนในที่สุดความสุขก็พังทลายออกมา ไอ้ตัวดีเงยหน้ามองยิ้มมุมปาก แล้วใช้นิ้วโป้งปาดคราบเลอะอย่างทำเท่
“นิวนอนได้” เฮียนุ้กจับมือผมไว้ ขณะที่ผมลุกมาจะตอบแทนให้บ้าง ผมไม่ใช่คนเอาเปรียบนี่ครับ อารมณ์คนนึงกระเจิงไปได้รับการแก้ไขแล้ว แต่อีกคนยังคุกรุ่นราวภูเขาไฟใกล้ระเบิด คืนนี้คงนอนไม่หลับ
“ละ...แล้วเฮียอ่ะ” ผมเขินเองเลยทีนี้ จะบริการให้แต่เค้าปฏิเสธ
“เดี๋ยวเข้าห้องน้ำไปจัดการเอง นอนเหอะพรุ่งนี้ตื่นเช้า งานหนัก” ผมมองหน้าค้นหาความจริง
“จริงอ่ะ เกรงใจว่ะ” เฮียนุ้กลุกไปยืนข้างเตียง
“นอนซะคนเก่ง พี่กินน้ำอมฤตแล้ว ถ้านิวทำให้คงไม่หยุดแค่ปากนะ” เจอคำขู่เข้าไป ทำเอาผมล้มตัวลง เอาผ้านวมคลุมโปงหนีก่อนดีกว่า ได้ยินเสียงหัวเราะหึหึ ก่อนปิดประตูห้องน้ำไป กำลังเคลิ้มจะหลับ ก็มีแขนสอดมาโอบรอบลำตัวรั้งเข้าไปกอดอบอุ่น
“ฝันดีนะ น้ำหวาน” ผมเบิกตาโพลง ทุบแขนแม่งไปทีแล้วซุกหน้ากับหมอน ฉายาบ้าอะไรวะเนี่ย...
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
CHAPTER 11 : “จูบแรก...ที่ไหนล่ะ”
บัตรขายหมด ฉากพร้อม! เสื้อผ้าพร้อม! ทีมงานพร้อม! นักแสดงพร้อม! ทุกคนพร้อม!! ห้ารอบการแสดงเท่านั้น ทุกคนตื่นเต้นกันสุดชีวิต แม้แต่ผมที่เป็นแค่ทีมงานเบื้องหลังคนนึงยังวิ่งวุ่นจนลืมกินข้าวตั้งแต่เช้า ลืมอาการปวดท้องอยากจะอาเจียนไปหมดสิ้น
“ทุกคนคะ!!! มารวมตัวกันค่ะ!!” อาจารย์ดวงกมลเรียกทีมงานทั้งหมดมายืนห้อมล้อม ตอน 18.00 น. ละครเริ่ม 1 ทุ่มตรง!
“ก่อนอื่นวันแรกนี้คนเต็มทุกที่นั่ง ต่อให้มีข้อผิดพลาดใดๆ เราจะไม่หยุดกลางคัน ผ่านแล้วผ่านเลย”
“สอง ครูขอขอบคุณทุกคน สำหรับเวลาและการทุ่มเททั้งหมดที่ผ่านมา”
“และสาม ขอให้ปรบมือให้นิว แม้นิวจะไม่ได้แสดงหรือเป็นฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่คงทราบดีว่าทำงานหนักกว่าทุกคน เพื่อที่จะรวบรวมทุกฝ่ายเข้าด้วยกัน นิวเป็นเหมือนกัปตัน!!” ผมน้ำตาคลอโค้งรับกับเสียงปรบมือ งานหนักมากจริงครับกับการคุมละครเวทีเรื่องนึง แม้จะมีอาจารย์เป็นหัวหน้าทีมก็เถอะ เพื่อนบางคนยกนิ้วโป้งส่งให้ บางคนมาตบไหล่ มีคนนึงในกลุ่มพวกนั้นส่งยิ้มอ่อนโยนให้ งานนี้ทำให้ผมค้นหาตัวเองเจออยู่เหมือนกันว่าอนาคตข้างหน้า จะเลือกเรียนอะไรต่อไปดี
“เอาล่ะ พร้อมนะคะ รวมพลังกันหน่อย!!! ไฟท์ติ้ง!!!” ทุกคนวางมือร่วมกันแล้วแหกปากตะโกนออกมาเหมือนทุกครั้ง พลังใจเต็มเปี่ยม!!
…………………………………………….
จนจบการแสดงวันสุดท้าย “เงือกน้อยผจญภัย...เดอะมิวสิคัล” ได้รับความชื่นชมอย่างล้นหลาม คนเต็มทุกที่นั่งจนถึงรอบสุดท้าย ลูกเด็กเล็กแดงรุมขอถ่ายรูปกับตัวละครสุดโปรดกันร่วมครึ่งชั่วโมงหลังละครจบและออกไปพบคนดู และแน่นอน แม่มดปลาหมึกได้แต่ยิ้มหน้าบานแอ็คท่าถ่ายรูปกับเด็กอย่างภูมิอกภูมิใจ พ่อแม่ผู้ปกครองยัดเงินเพิ่มจนแน่นกล่องบริจาคที่หน้าหอประชุมใหญ่ของโรงเรียน กระแสตอบรับดีกว่าทุกปีที่ผ่านมา
“เอาล่ะค่ะ เดี๋ยวอะไรหนักๆ ทิ้งไว้ก่อน แล้วเราไปเลี้ยงฉลองให้หายเหนื่อยกันหน่อย” อาจารย์ดวงกมลหน้าบาน
“ผมไม่ไปได้มั้ยครับ นิวด้วย มีธุระ” เฮียนุ้กขวัญใจมหาชนกล่าวขึ้น มันดังแน่ครับ แค่รอบแรกมีคนเอารูปเจ้าชายไปลงเพจ ยอดกดไลค์เกือบแสน เห็นว่ามีคนให้นามบัตรมา จะติดต่อไปเข้าวงการบันเทิงด้วย…น่าอิจฉาจัง
“เฮียจะบ้าเหรอ กินฟรี ผมจะไป” ผมยืนยันหนักแน่น
“มึงสัญญาอะไรกับกูไว้ มานี่เลย” เฮียนุ้กดึงแขนผมตามมาที่ห้องแต่งตัว คนอื่นยังยืนคุยกันอยู่ข้างนอก ล็อกประตูห้องดังกริ๊ก แล้วก็ผลักผมเข้ากำแพง
“เฮียทำอะไร เดี๋ยวใครมาเปลี่ยนชุด จะบ้างั๊ย!” ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขน
“ล็อกแล้ว!! กูจะทนไม่ไหวแล้วนะ งั้นเอาข้อแรกมาก่อน”
“ข้อแรกอะไรวะ?” ผมงงตึ้บ
“มึงขอร้องให้กูเล่นละคร แล้วจะให้อะไรก็ได้ที่กูขออย่างนึง” ผมตาสว่าง
“เฮีย...จะเอาอะไรอ่ะ?” ผมถาม
“กูจะเอา....จูบแรกของมึง” พูดจบแค่นั้น ปลายคางผมโดนนิ้วเรียวจับเชิดขึ้น ริมฝีปากนุ่มอุ่นทาบทับลงมา ขบเล็มริมฝีปากล่างจนผมต้องครางออกมาเบาแผ่ว เรียวลิ้นร้อนจึงล้วงเข้ามาในปาก นี่ไม่ใช่จูบแบบเด็กน้อยอย่างเคยคาดคิด จูบนี้พาไปได้ทุกห้วงอารมณ์แห่งความรัก ทั้งห่วงหวงโหยหามาเนิ่นนาน กลิ่นกำจายกรุ่นจากลมหายใจ แม้ตาไม่ได้ลืมก็ยังกระจายเข้าโสตประสาท มันหอมหวานติดปลายจมูกและลิ้น จูบนี้บ่งบอกทุกอย่างผ่านมัน....แต่ผมลืมไปมันไม่ใช่จูบแรกนี่นา
“พี่นุ้ก” ผมเรียกเสียงแผ่วเบา หลังจากถอนจุมพิตออกจากกัน
“หืม?”
“นี่มัน....” ผมกะจะบอกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จูบ
“เป็นแฟนกันนะนิว” เสียงสะท้านกระซิบข้างหู
“.........” ผมเงียบ ไม่กล้าทำลายบรรยากาศแสนดีเหล่านี้เลย
“ทำไมเงียบ...พี่ขอนิวเป็นแฟนอยู่นะ” เฮียนุ้กถามย้ำอีกครั้ง
“..........” ผมพูดไม่ออก
“ทำไมอ่ะ ไม่อยากเป็นแฟนพี่เหรอ?” คนถามเริ่มหน้าเสีย ค่อยถอยขยับออกห่างจนต้องดึงรั้งตัวไว้
“ไม่ช่ายอย่างงั้น...แค่ผมพูดว่าชอบไม่พอเหรอ เขินว่ะ” ผมอ้อมแอ้มบอก
“น่ารักจัง อยากขออย่างเป็นทางการน่ะ ตอบหน่อยนะ นิวครับเป็นแฟนพี่นะ?” ยังจะถามย้ำอีกรอบ
“.........” ผมก้มหน้าจนจะมุดดินหนีอยู่แล้ว เงยหน้ามากำลังจะอ้าปากตอบ ก็.....
“ตอบช้าจังวะ!! เล่นตัวเหรอ? เดี๋ยวกูไปตามคนอื่นมาช่วยลุ้น!”
“เฮ้ย!!!!!!!!!” เราสองคนอุทานดังลั่นห้อง ไอ้เชี่ยอั๋นมันเข้ามาอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่!!!
“มะ...มึง ไอ้อั๋น มึงอยู่นี่ได้ไงวะ?!” ผมตกใจแทบสิ้นสติ มันเห็นอะไรบ้าง
“กูเปลี่ยนชุดอยู่ เก๊าะมีหนังโรแมนติกมาให้ดู เดี๋ยวกูเรียกเพื่อนแปป!!” ว่าแล้ว ตอนเข้ามาเห็นในผ้าที่ขึงไว้เปลี่ยนชุดมันไหวๆ นึกว่าลมพัด! เฮียนุ้กจะคว้าไอ้อั๋นแต่ไม่ทันแล้วครับ มันพุ่งไปเปิดประตูแหกปากเรียกคนอื่นเข้ามาร่วมด้วย
“ทุกโค๊นนนนนนนนนน ตรงนี้มีคนขอเป็นแฟนกันหนึ่งอัตรา มาช่วยหน่อยโว้ยยยย!!!” โอ้โห...งานใหญ่ระดับผ้าป่าช่วยชาติ ทุกคนกรูกันเข้ามา มิเว้นแม้แต่อาจารย์ดวงกมลผู้คุมละคร กรูกันมาห้อมล้อมขังผมสองคนไว้ตรงกลางวง
“เอ่าไหนยังไงเล่าสิ้?” ไอ้ริญถาม ยังลากชุดหางปลาหมึกมาด้วย
“ก็พี่เค้าขอไอ้นิวเป็นแฟน ไอ้นี่ก็อ้ำอึ้งเขินอยู่นั่นแหล่ะ” ไอ้ห่าอั๋นสาธยาย
“โอ๊ยย มิน่า ตอนให้เล่นฉากจูบละอินเกินนะ” อาจารย์แซว ผมน่ะเขิน แต่คนคู่กรณียิ้มแก้มปริ
“เอาๆๆๆ ไหนๆ ขออีกที อยากเห็นผู้ชายขอเป็นแฟนกัน” อีบี.....มึง ไม่วายจะยัดดอกกุหลาบในมือให้เฮียนุ้ก
“เป็นแฟนกับพี่นะครับ....น้องนิว” เวรกรรม ถ้าพูดธรรมดา จะไม่น้ำเน่าเท่าคนในชุดเจ้าชายคุกเข่าลงไป แล้วจับมือผมในชุดนักเรียนกางเกงน้ำเงิน อย่างกับขอแต่งงาน ผมอยากแทรกแผ่นดินหนี ณ บัดนี้
“อ่ะ...เออ” ผมอึกอัก
“เอออะไรเล่า ยังงัยจะเป็นมั้ย? ชอบพี่เค้ารึป่าวเนี่ย?” อาจารย์คงเรียนวิชาแม่สื่อมา
“คะ...ครับ เป็นครับ” เท่านี้เสียงเฮก็ดังกึกก้องไปทั้งห้องแต่งตัว ทุกคนผลักผมสองคน คนละไม้คนละมือเข้าหากันจนเฮียนุ้กต้องกอดผมไว้ เรามองหน้ากันยิ้มขำกับความบ้าบอนี้
“พี่นุ้ก!” เสียงคุ้นหูดังขึ้นทางประตูห้อง ทุกคนเงียบกริบมองไปเป็นตาเดียว น้องออยล์ถือกุหลาบช่อใหญ่ยืนตะลึงมองค้างมาทางเราสองคน ผมผละถอยตัวออกจากอ้อมแขนโดยอัตโนมัติ แต่เฮียนุ้กกลับกอดรัดแน่นกว่าเดิม เป็นภาพเด็กผู้ชายตัวโตสองคนยืนกอดกัน
“พี่นิวเป็นแฟนใหม่พี่เหรอคะ?!” น้องออยล์กลั้นใจถาม มือบีบช่อดอกไม้จนเกือบแหลก
“ใช่ครับ อย่างเป็นทางการเมื่อกี้นี้เอง ออยล์มีอะไรเหรอ?” คนตอบเสียงไร้เยื่อใยจนผมต้องมองหน้า ทุกคนในห้องเงียบกริบ
“อะ...ออยล์ ออยล์แค่จะมาแสดงความยินดีค่ะ นี่ค่ะ” ออยล์ส่งช่อดอกไม้ถูกบีบจนยับเยินแล้วให้ เฮียนุ้กรับมาถือไว้
“ขอบคุณค่ะ” คนรับดอกไม้จ้องหน้าออยล์ จนออยล์วางตัวไม่ถูก
“แสดงเก่งกันทุกคนเลยนะคะ โดยเฉพาะพี่นิว!” พูดจบออยล์ก็หันหลังเดินร้องไห้โฮออกไป ท่ามกลางความอึ้งของทุกคน ผมหน้าเสีย โดนด่านี่นาให้ทำหน้าไงได้ล่ะ
“เก็บของไปกินข้าวกันเถอะครับ” เฮียนุ้กพูดเสียงดัง ชุมนุมก็สลายตัวไปคนละทิศละทาง
“ไหนว่าไม่มีเรื่องไงวะ” ผมพูดเสียงอ่อย ดันตัวเองออกจากวงแขนได้สักที
“ก็เค้าไม่รู้นี่ว่าแฟนใหม่เป็นมึง มาเห็นก็ช็อกบ้างสิ อย่าโกรธเลยนะ” เฮียนุ้กโอบไหล่ปลอบผม
“ไม่ได้โกรธ กลัวมากกว่า บอกแล้วว่าไม่ชอบแย่งของใคร จนได้เห็นมั้ย!” ผมอธิบายไปอีก
“ไม่ได้แย่งสักหน่อย กูมาของกูเอง ใครจะว่าอะไรได้ ก่อนมาก็เลิกเรียบร้อยแล้ว”
“เลิกเองคนเดียวน่ะสิ ทางนั้นร้องไห้ขี้มูกโป่งไปแล้ว ไม่ตามไปดูหน่อยเหรอ” ผมยังเป็นห่วงไม่เลิก
“นิว!! อย่าประชดดิ ไม่ไปนะ จะตัดก็ต้องตัดให้ขาด เป็นห่วงกันอยู่แบบนี้เมื่อไรจะจบ” เฮียนุ้กโอบไหล่แน่นขึ้น ลูบให้กำลังใจ
“อืม เอาไงก็เอา” ผมแล้วแต่มันละกัน
“ไปกินข้าวเหอะหิวจัง” แล้วเราก็ออกไปกินข้าวกันทั้งหมู่คณะนางเงือกน้อย ที่คนเบื้องหลังอย่างผมหวิดถูกแฟนเก่าเจ้าชายตบ
................................
“มึงว่าจะเป็นเรื่องอีกมั้ย?” บีหนีแม่มันที่ตามมากินข้าวด้วยมานั่งข้างผม
“ไม่รู้ว่ะ เอาไงดีวะ?” ผมลังเล
“ไม่เอาไงอ่ะ มีก็สู้กลับ เราต้องหนักแน่นดิวะ เค้าเลิกก่อนมาแล้ว” ดูคำแนะนำของมัน
“เหรอวะ?”
“เออ!! กูอยู่ข้างมึง!” แน่สิ ไม่อยู่ข้างกูมึงจะอยู่ข้างใคร
“อะไรอีกอ่ะ?” ผมถามหลังจากมันสะกิดยิกข้างเอว
“ได้กันยัง?” ผมสำลักน้ำต้มยำพรวด คว้าทิชชู่เช็ดแทบไม่ทัน
“โอ๊ยยย อีเงือกบี ถามไรวะ” ผมเริ่มเขิน
“ตอบมา เร็ว!” บีคาดคั้น
“ยัง คืนนี้มั้ง” ผมยิ้มใส่
“แหม อีนี่ กูถามแค่ได้ยัง ไม่ได้ถามได้เมื่อไหร่ ตอบซะครบ”
“กูรู้ว่ามึงจะอยากรู้อีกไง”
“เออ กูอยากรู้ ไอ้อั๋นมาเล่าว่าเห็นพี่นุ้กจูบมึงในห้อง ตาแทบค้าง” แหม่...ไอ้ฟายอั๋นปากลำโพง
“ก็คงค้างแหล่ะ เลยดูกูซะเงียบเลยไอ้อั๋นน่ะ”
“มันได้ยินเค้าขอจูบแรกจากมึงด้วย ครั้งแรกจริงอ่อ?” บีทำหน้าไม่เชื่อ
“ไม่จริง นี่ครั้งที่สองแล้ว”
“ขุ่นพระ...แล้วพี่เค้าเข้าใจผิด จะบอกมั้ยน่ะ ดูภูมิใจที่ได้เป็นคนแรก” ผมกับบีหันไปมองพี่นุ้กที่นั่งอยู่กับพี่ระ อาจารย์โทรตามมากินเลี้ยงขอบคุณที่วาดฉากให้
“ไว้มีโอกาสค่อยบอกละกัน วันนี้อารมณ์ดีอย่าเพิ่งยุ่งกับมัน เดี๋ยวกูอด!” ผมยิ้มกว้างแกล้งบอกบี
“หืม อีแรด!!! อย่าให้วันจันทร์ถึงกับมาเรียนไม่ไหวล่ะ” นี่คืนวันศุกร์หรรษาครับ มีเวลาพักสองวัน ผมเตรียมใจไว้แล้ว....แรดอย่างสงบ
…………………………..
-
CHAPTER 12 : “ความรัก VS ความกลัว”
“อาบน้ำรอนะที่รัก เดี๋ยวพี่เอาของไปเก็บบ้านแล้วรีบมา” เฮียนุ้กบอก ก่อนเอามือตบสะโพกผมดันให้เข้าบ้าน ท่าทางมันหมายมั่นปั้นมือจนน่ากลัว ผมยิ้มแหยให้
“ไอ้หื่นเอ้ย” ผมบ่นเบาๆ เดินหนีเข้าบ้านมา ขึ้นห้องมาอาบน้ำยังไม่ทันแต่งตัว
“ก๊อกๆ” เฮ้ย...มาเร็วไปป่าว ใจเต้นรัวยังกับกลอง
“คะ...ค้าบ” ผมเดินไปเปิดล็อก เห็นคนที่ยืนอยู่ไม่ใช่เฮียนุ้ก
“น้องนิวคะ ย่าหยาให้ตามลงไปข้างล่าง มีแขกมาพบค่ะ” ป้าพาณี แม่บ้านคนเก่าแก่ มองหน้าผม สีหน้าดูร้อนรนนิดหน่อย ทำให้ผมเอะใจสงสัยว่าใครมาพบผมตอนเกือบดึกแล้ว ต้องรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วลงมาด้านล่าง
“ดิชั้นก็ไม่อยากรบกวนคุณจุรีย์กลางดึกเช่นนี้หรอกนะคะ แต่พอดีมีเรื่องร้อนใจต้องจัดการด่วน” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเจรจาฉอดๆ อยู่กับย่าหยา ดูท่าไม่ได้มาดีเอาเสียเลย
“อ้าว! นิวมาแล้ว มานั่งนี่ก่อนสิลูก” ย่าหยายิ้มให้ ผมเดินไปนั่งโซฟาข้างๆ
“มีอะไรเหรอครับ?” ผมถามหลังจากเห็นสายตาผู้หญิงคนนี้เขม้นมองผม ถ้าไม่ติดเกรงใจย่าหยาคงพุ่งเข้ามาฉีกอกผมแน่
“คุณงามตา แม่ของ..เอ่อ...แฟนนุ้ก เขามีเรื่องจะถามนิวน่ะจ้ะ” ย่าหยาปรายตามองทางคุณงามตา วางท่าเรียบเฉยน่าเกรงขาม
“ออยล์บอกว่าเธอเป็นแฟนใหม่ของ...เอ่อ นายนุ้ก บอกทีว่าเป็นการเข้าใจผิด” เสียงแม่ออยล์แทรกเข้ามาแบบแทบระงับโทสะไม่อยู่
“เอ่อ....” ผมอึกอักยังคิดคำตอบไม่ทัน
“คงจะจริงสินะ ที่ไม่ตอบแบบนี้คงเพราะแย่งลูกออยล์ไปจริงๆ หน้าไม่อาย!!” ผมตะลึงที่โดนด่า
“เอ่อ...คุณแม่ครับ..” ผมเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“ใครแม่เธอ!!! คุณจุรีย์เลี้ยงหลานมายังไงคะ? ถึงได้วิปริตแบบนี้ นอกจากผิดธรรมชาติแล้ว ยังปล่อยให้ร่อนเร่ออกมาแย่งของคนอื่นอีก หน้าด้านที่สุด!!!!” แม่ออยล์หมดความอดทนที่จะวางมาดอีกต่อไป ลุกขึ้นด่าลั่นบ้าน ผมกับย่าหยายังอึ้งไปเหมือนกันกับความมารยาททรามของผู้ดีวางมาดคนนี้
“คุณงามตาใจเย็นก่อนนะคะ ให้เด็กได้อธิบายก่อนมั้ย?” ย่าหยายังใจเย็น จับมือผมแน่น ผมนั่งน้ำตาเอ่อกัดฟันแน่น อายก็อาย โกรธก็โกรธ อยากลุกด่าคืนมั่งก็เกรงใจย่าหยา
“แต่ผมว่ามันก็ควรจะเป็นเรื่องของเด็กๆ ให้เค้าจัดการกันไม่ดีหรือครับ!!!” เสียงคุณนเรนทร์แทรกเข้ามา พร้อมตัวเดินอาดๆ เข้ามาในบ้าน ถือไม้กอล์ฟเข้ามาด้ามนึง
“ก็เพราะผู้ใหญ่ให้ท้าย ไม่ควบคุมกันสิคะ เด็กถึงได้เลวทรามแบบนี้” คุณงามตาตวาดแว้ด เปลี่ยนเป้าหมายไปมองพ่อด้วยหางตาดูถูกดูแคลน ย่าหยาโอบไหล่สั่นสะท้านของผมไว้แน่น
“เป็นแบบนี้นี่เป็นแบบไหนมิทราบ ทางที่ดีตอนนี้คุณควรไปดูแลลูกของคุณที่กำลังร้องห่มร้องไห้เสียใจเพราะผู้ชายทิ้งให้ดี ไม่ใช่มาบุกบ้านคนอื่นด่าหาเรื่องแบบนี้!!!” พ่อสวนกลับ
“หึ เรื่องนี้ทราบไปถึงไหนคงอายไปถึงนั่น สนับสนุนกันให้ทำเรื่องทุเรศทุรัง!!” แม่ออยล์ยังไม่หยุด
“อ้าวคุณ!!! จะอายถึงไหนมันก็หน้าของผม ถ้าคุณไม่กลัวลูกสาวคุณจะอาย ที่เสียแฟน..หนุ่ม..ให้ผู้ชายคนอื่น ก็เชิญโพนทะนาให้เต็มที่ ผม...ไม่...สนใจ!!” คุณนเรนทร์โกรธจนตัวสั่น ด่าสวนกลับไม่ลดละ
“แก!!! ไอ้พวกวิปริต!!!” แม่ออยล์ด่าสุดเสียง ทำท่าจะพุ่งเข้ามาหาพ่อ
“อ๊ะ...อย่านะ เรื่องทำร้ายผู้หญิงนี่ผมไม่ถือนะครับ ถ้าผู้หญิงเป็นบ้าน่ะ!” พ่อชูไม้กอล์ฟในมือ
“แก...ไอ้หน้าตัวเมีย!!! หน้าตัวเมียทั้งบ้าน!” แม่ออยล์ชี้หน้าด่า
“จะด่าก็คิดให้มันดีดี ตัวเมียนี่ก็หน้าเหมือนคุณนะ!!” เสียงกรี้ดดังสนั่น ก่อนคุณงามตาแสนผู้ดีจะคว้ากระเป๋าแบรนด์เนมราคาแพงตรงข้ามกับกิริยา ถือลุกกลับไปแบบอาฆาตชาตินี้ไม่มีการเผาผี
“หึ ทำแต่เรื่องงามหน้า!!!! ทุเรศสิ้นดี!!” พ่อหันมาด่าผมแทน หลังจากออกหน้าด่าคนอื่นให้แล้ว
“นเรนทร์!!!” ย่าหยาเสียงเขียว
“แม่เห็นรึยังล่ะครับ? ถ้ามันเลือกเดินทางนี้ มันต้องเจอกับอะไรบ้าง คำด่าสารพัด! ถามจริงแกไม่อายบ้างรึไง?”
“แต่นี่ไม่ใช่ทางเลือก มันเลือกกันไม่ได้! แกเป็นพ่อ แกต้องยืนข้างลูก ช่วยปกป้องลูกจากสิ่งเลวร้ายสิ!! นเรนทร์!” ย่าหยาบีบแขนพ่อ
“แล้วแกไปแย่งเค้ามาจริงรึป่าว?” คุณนเรนทร์คาดคั้นเอากับผม
“ป่ะ...เปล่า” ปะ...ปวดท้อง โอ้ยย...นี่มันอะไรกันวะเนี่ย
“ไม่จริงครับ!” เฮียนุ้กโผล่มาตอนหน้าสิ่วหน้าขวาน ตาผมเริ่มพร่า ความปวดหน่วงในท้องมันรุนแรงขึ้นทุกที
“ไม่จริงก็ดีแล้ว อาไม่อยากมองหน้าพ่อนุ้กไม่ติดอีกคน” พ่อบอกกับมัน หน้าไม่สบอารมณ์
“แต่ผมเลิกกับทางนั้นแล้ว ก่อนมาเป็นแฟนกับนิว” อื้ม...ระเบิดเถิดเทิงจังคืนนี้ แต่ผมกลับมองเฮียนุ้กแล้วยิ้มให้ ความเชื่อมั่นแผ่ท่วมท้นออกมาระหว่างเราสองคน
“นุ้ก!!!!!” พ่อตะลึงงันไปอีก ตาเบิกโพลง
“ครับ คุณอา ขอโทษทีครับ แต่ผมกับนิว เราเป็นแฟนกัน” เฮียนุ้กย้ำหนักแน่นกับพ่อ จ้องหน้าผมยิ้มให้ความมั่นใจ
“ออกไป!!! ออกไปจากบ้านอาเดี๋ยวนี้!!!” พ่อไล่มันแล้ว
“คุณอา....” เฮียนุ้กจะก้าวเข้ามาหาผม แต่คุณนเรนทร์เอาไม้ตีกอล์ฟขวางไว้
“ฉันจะส่งแกไปเรียนเมืองนอกทันที ได้พ้นจากเรื่องอับอายพวกนี้สักที!” เหมือนสายฟ้าฟาดมาลงที่ผม ไล่ผมไปเรียนเมืองนอกเหรอ? อาการปวดท้องหนักขึ้นกว่าเดิม จะยืนไม่ไหวแล้ว
“ไอ้ลูกคนนี้ มันใช่ทางแก้ปัญหารึไง?” ย่าหยาเสียงเขียวขี้นมา
“ไม่รู้ครับ แต่ผมจะลองดูก่อน ให้ห่างกันเผื่อจะคิดได้มั่ง!” พ่อยังยืนยัน
“โอ๊ะ...โอ้ย พี่นุ้ก ปะ....ปวดท้องว่ะ” ผมได้ยินเสียงตัวเองตะกุกตะกักเรียกออกไป ตาพร่าจนมองไม่เห็นใคร ความรู้สึกต่อมาคือตัวเองทรุดไปกองกับพื้นบ้านแล้วก็ไม่รู้สึกอะไรอีก ดีเหมือนกันผ่านเรื่องวันนี้ไปสักที
...................................
เหมือนความฝันกึ่งหลับกึ่งตื่น ในห้องสีขาวสะอาด กลิ่นนี้ไม่ใช่ห้องตัวเองแน่นอน ผมสะลึมสะลือเปลือกตาหนักอึ้งยกไม่ขึ้น ริมฝีปากแห้งผาก สมองตื้อไปหมด จะขยับก็ทำไม่ได้อย่างที่คิด สายตาพร่ามัวเลื่อนไปมาจับโฟกัสไม่ได้ เห็นแค่มือซ้ายมีสายน้ำเกลือระโยงอยู่ ส่วนทางขวา..ความรู้สึกอบอุ่นนี่มันอะไรกัน ฝ่ามือโดนกอบกุมไว้ แรกเริ่มรู้สึกคุ้นเคยสัมผัสนี้คิดว่าเป็นเฮียนุ้ก แต่พอคิดดูกลับไม่ใช่ แปลกใจจนต้องเอ่ยเรียกออกไป
“พะ...พ่อ” คำนี้สินะ ไม่ได้เรียกมานานแค่ไหนกันแล้ว อุ่นมาก...ไม่เคยได้สัมผัสนี้มานานแค่ไหนแล้ว ผมยิ้มแล้วหลับตา ปล่อยความอบอุ่นแผ่ซ่านจากอุ้งมือมาถึงหัวใจ แล้วความฝันก็เป็นความฝันอีกครั้ง ไม่อยากตื่นถ้าไม่คิดว่ามีอีกคนรออยู่...คนหน้าตี๋ยิ้มเก่งขี้แกล้งคนนั้น
..........................
ผมหลับไปนานเกือบหนึ่งวันเต็ม เพราะหมอให้ยานอนหลับและคลายเครียดจะได้พักผ่อนเต็มที่ ย่าหยากับทุกคนตกใจที่ผมเป็นลมไป จึงรีบพากันส่งโรงพยาบาล หมอบอกว่าเพราะหักโหมหนักเกินไปประกอบกับเครียด ลำไส้จึงทำงานผิดปกติและกินข้าวไม่ตรงเวลาจึงเป็นอาการของโรคกระเพาะ มีแผลในกระเพาะและปวดท้องอย่างรุนแรง ต่อไปนี้จะเรื้อรังถ้าไม่รักษาตัวให้ดี แต่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
“ดื่มน้ำก่อนลูก” แม่ยื่นแก้วน้ำป้อนผมหลังจากทานอาหารกลางวัน
“ออกจากรพ. ได้ยังครับ? เบื่อแล้วน่ะ” ผมทำหน้ามุ่ย
“ตาคนนี้ เป็นลมจนตกใจไปหมด อยู่ต่อให้อาการดีขึ้นก่อนนะลูก” ย่าหยาค้อนใส่
“พี่นุ้กได้เข้ามารึป่าวครับตอนเรือหลับ?” ผมถามขึ้น ตอนหลับก็ไม่รู้เรื่อง
“เอ่อ...ไม่ได้มาจ้ะ” เหลือบเห็นย่าหยามองตากับแม่ ต้องมีเรื่องอะไรแน่
“มีเรื่องอะไรรึป่าวครับ?”
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ...พี่เค้าคงมีธุระน่ะ” ธุระอะไร เกิดเรื่องวันศุกร์นี่เพิ่งวันอาทิตย์ จะว่าไปโรงเรียนก็ไม่น่าใช่
“ง่วงแล้วครับ นอนต่อดีกว่า” ผมโกหก
“จ้า งั้นเดี๋ยวนิวนอน แม่กับย่าหยาจะกลับก่อนนะลูก เย็นๆ มาหาใหม่นะครับ” แม่บอกผมพร้อมลูบหัว ในดวงตาดูเป็นห่วง
“คร้าบบบ” ผมลดตัวลงนอน แกล้งหลับตา จนทั้งสองคนเปิดประตูออกไปจากห้อง
“ฮัลโหล บี” ผมโทรหาบีหลังจากโทรหาเฮียนุ้กแล้วปิดเครื่อง
“ใครคะ?” บีถามเสียงเข้มมา ผมใช้โทรศัพท์ของรพ. ในห้องโทร เพราะมือถือไม่ได้อยู่กับตัว มีเบอร์ไม่กี่คนที่จำได้ขึ้นใจ
“กูเอง นิว” ผมตอบมันไป
“โอ๊ยย ตกใจหมดนึกว่าผู้ชายโทรมาจีบ มีอะไร?” ยังไม่วายหลงตัวเอง
“กูเข้าโรงพยาบาล”
“ว้าย...เป็นอะไรอ่ะ เดี๋ยวรีบออกไปเยี่ยม!” บีรีบบอกทำท่าจะวาง
“เดี๋ยวมึง...อย่าเพิ่งมา ตอนนี้ไม่เป็นอะไรมาก แต่มีเรื่องให้ช่วย” ผมห้ามบีไว้ทัน
“เรื่องอะไร? ร้ายแรงเหรอ?” บีจับน้ำเสียงผมได้
“อืม ช่วย......” ผมบอกมันไปถึงเรื่องที่สงสัย
............................................
ฝันอีกแล้ว ฝันเรื่องเดิมตั้งแต่ไม่สบาย ไออุ่นแสนคุ้นเคย มือหยาบหนาลูบผมเปิดหน้าผากออกให้ ผมครึ่งหลับครึ่งตื่น คิดทบทวนเรื่องที่ได้รับข่าวจากบีเมื่อตอนเย็น จนหมอเข้ามาจิ้มยาให้พร้อมน้ำเกลือหนึ่งเข็ม บีรู้โดยมีอาจารย์ดวงกมลช่วยเหลือว่า พ่อเฮียนุ้กมาทำเรื่องลาออกจากโรงเรียน ทั้งที่กำลังจะจบม.6 ในอีกไม่กี่เดือน และเห็นว่าเตรียมจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกอย่างกะทันหัน ความเจ็บร้าวใจเกิดขึ้น ประกอบกับผมติดต่อมันไม่ได้อีกเลย เรื่องราวเหมือนเมื่อคราวครั้งพี่พีทวนกลับเข้ามาในความทรงจำ ครั้งนั้นยังเด็กเกินไปและไม่ใช่ความรัก แต่คราวนี้ข่าวที่ได้รับมันช่างเจ็บปวด ผมเงียบไปนานหลายนาที คนที่เกี่ยวข้องกับผมกำลังจะหายสาบสูญไปจากชีวิตอีกคน ซึ่งคนนี้เป็นคนรักคนแรกด้วยซ้ำ บีออกไปอย่างเงียบเชียบหลังจากผมซึมไปและบอกว่าอยากนอน อาการปวดท้องกำเริบขึ้นมาอีก แต่ไม่หนักเท่าครั้งก่อน
“คุณ...พ่อ” ผมฝืนหนังตาที่หนักอึ้ง มองเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงตอนนี้ คราวนี้ไม่ได้ฝัน
“กะ...แก เป็นยังไงบ้าง?” พ่อสะดุ้งเล็กน้อย รีบชักมือที่เขี่ยไรผมออกไป
“พ่อ...ผมจะไปเอง ผมจะไปเรียนเมืองนอกเอง พ่ออย่าไปบังคับชีวิตคนอื่นอีกเลยนะ ผมขอร้อง” ผมยอมแพ้แล้วครับ ถ้าการเดินทางเส้นนี้ทำให้คนที่ผมรักเดือดร้อน ให้เป็นผมเสียเองดีกว่า อายน้อยกว่าที่จะทำลายวุ่นวายชีวิตคนอื่น
“แกพูดเรื่องอะไร?”
“เชื่อเถอะว่าผมรู้ เรื่องนี้มันเป็นฝีมือพ่อ” ผมแน่ใจ เฮียนุ้กจะไปเมืองนอกเพราะพ่อยื่นข้อเสนอบางอย่าง
“ไอ้วิทยามันบอกชั้นเอง ว่าจะแยกลูกมันไปเรียนเมืองนอกเพื่อให้ห่างจากแก แกต้องอยู่ที่นี่” พ่อพูดอย่างอึดอัด
“เรียนจบผมจะไปเอง ผมจะเลิกติดต่อกันเด็ดขาด ไปบอกเขาเถอะ” ผมคว้ามือพ่อบีบแน่น เกือบจะหลับไปอีก แต่ครั้งนี้ต้องฝืนจัดการให้ได้
“ไม่ได้! แกต้องอยู่ที่นี่!” พ่อเสียงดัง ปลดมือผมออก แล้วผละจะออกจากห้องไป
“พ่อรักผมบ้างรึป่าว??!!!” ผมตะเบ็งเสียงเท่าที่จะดังได้ เล็งมองที่หลังมือ ตัดสินใจดึงพลาสเตอร์กระชากออกพร้อมสายน้ำเกลือที่เสียบคาอยู่ เลือดพุ่งออกมาเลอะผ้าปูสีขาว สายตาพร่าไปด้วยหยาดน้ำตา
“ขอร้องล่ะพ่อ จัดการกับผมคนเดียวเถอะ อย่าเอาเรื่องนี้ไปลงที่คนอื่นอีกเลยนะ ถ้าผมทำพ่ออาย ก็ลงกับผมคนเดียว นะพ่อนะ...” แค่พลิกตัวลงจากเตียง ผมก็หมดแรง สมองอันตื้อตันกำลังจะชนะ ตัวทรุดลงไปกองคุกเข่าอยู่กับพื้น เหมือนกำลังจะเป็นบ้า เพราะใจร้อนรุ่มไปหมดแต่ร่างกายไปปฏิบัติตามเอาซะเลย
“นิว!!!!! ลูก!!! ทำอะไรน่ะ!! หมอครับ! หมอ!!!” พ่อวิ่งเข้ามาประคองผมไว้ในอ้อมกอดแข็งแรง ยกแขนผมข้างที่เคยเสียบสายน้ำเกลืออกมา เลือดสีแดงสดไหลรินอาบมือเราสองคน
“พ่อรักผมบ้างรึป่าว?” ผมถามพึมพำย้ำไปย้ำมา
“โธ่..นิว แกต้องอยู่ที่นี่ แกต้องหาย พ่อจะรักษาแกให้หายนิว ไม่เอาลูก อย่าร้องนะ” เสียงพ่อบีบหัวใจ ไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้เลยในชีวิตของผม ฟังจากพ่อพูดผมผิดปกติอะไรกันแน่นะ
“ผะ....ผม ปะ...เป็น อะไรกันแน่?” ผมถามตะกุกตะกัก สติสัมปชัญญะลางเลือนไปทุกทีแล้ว จะหมดเวลาแล้ว
“โธ่นิว...นิวเจ็บอยู่นะลูก แต่เดี๋ยวก็หาย หมอบอกว่านิวจะหาย รักสิลูก...พ่อรักนิวนะ”
“ตายได้ก็ดีครับ” ผมพูดคำสุดท้ายออกไปพร้อมมอบยิ้มบางส่งให้ เข้าสู่ภวังค์ความฝันแสนสุขไปอีกครั้ง ที่พ่อพูดเมื่อกี้ก็คงฝันเช่นกันสินะ
......................................
เวลาดึกสงัดภายในห้องสี่เหลี่ยมของคนป่วยวีไอพี คุณนเรนทร์นอนหลับตาไม่ลง เลยเดินมานั่งข้างเตียงพินิจดูลูกชาย มองใบหน้าอันซีดเซียวดวงตาหลับสนิทหยาดไปด้วยหยดน้ำตา ลมหายใจเรียบสม่ำเสมออย่างคนหลับลึก ตั้งแต่เห็นลูกชายหมดสติไปต่อหน้าต่อตาขณะมีปากเสียงกันในบ้าน คำเรียกสุดท้ายบุตรชายยังไม่ร้องหาให้ตนช่วยเหลือด้วยซ้ำ นิวเห็นคนอื่นพึ่งพาได้มากกว่าพ่อหรือนี่? สุดท้ายบุตรชายเพื่อนรักจึงเป็นคนอุ้มนิวขึ้นรถ ตามกันมาถึงโรงพยาบาล วันนั้นแพทย์บอกให้ทราบเพียงลูกชายปลอดภัยดี จึงแยกย้ายกันกลับบ้าน กระทั่งคืนถัดมามารดาทำสีหน้าเคร่งเครียดเซื่องซึมหลังกลับจากเยี่ยมเจ้านิว และบอกข่าวร้ายว่านิวเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่ในระเริ่มต้น คนเป็นพ่ออย่างเขาหัวใจแทบแตกสลาย รีบรุดตรงไปยังรพ. ทันที หลายคืนติดที่เขาได้แต่แอบเข้ามามองหน้าลูกตอนหลับสนิท นานแค่ไหนแล้วที่เข้มงวดกับลูกชายคนนี้ กี่ขวบปีแล้วที่ไม่ได้พูดจากันดีดี คิดพลางเอื้อมจับมืออันเคยบอบบางเมื่อแรกเกิด เขาได้ลูกชายคนนี้เป็นของขวัญเมื่อธุรกิจเรือสำราญลำแรกได้ก่อตั้งขึ้น ยามนั้นลูกคือของขวัญพิเศษสุด แต่ตอนนี้ลูกชายเติบใหญ่เกินจะควบคุม เขาเพียงคิดว่าไม่อยากให้เรือลำนี้แล่นผิดทิศทาง เลยใช้วิธีบังคับถือหางเสือเอาเสียเอง จนตอนนี้เรือลำนี้กำลังรั่วและจะแตกสลายเสียแล้ว ยิ่งนิวละเมอหาพ่อทุกคืนตอนไม่สบาย คนเป็นพ่อก็ยิ่งรู้สึกผิดว่าตัวเองห่างเหินลูกคนนี้ขนาดไหน
“คุณนเรนทร์...” นิวเรียกพ่อเสียงแหบเบา เมื่อตื่นมาเจอพ่อนั่งหลับอยู่ข้างเตียง
“ตื่นแล้วเหรอ?” คนเป็นพ่อลุกขึ้นยืน
“ผมเป็นอะไรกันแน?” นิวเริ่มคำถามที่ค้างคาไว้
“นิวเป็นมะเร็งนะลูก ต้องรักษาให้หาย” พ่อกลั้นใจบอก น้ำตาคลอเบ้า
“........” นิวเงียบเสียง กลั้นสะอื้นเอาไว้แทบไม่ได้ทั้งที่คิดอยู่แล้วว่าต้องร้ายแรง
“พ่อจะรักษานิวให้หาย อย่ากลัวนะลูก” คนเป็นพ่อบีบมือลูกชายไว้
“อย่าเลย...ให้ตายไป จะได้เลิกทะเลาะกันเสียที ผมเหนื่อยแล้ว.....ฮึก” นิวประชด พลิกตัวหันหลังร้องไห้โฮออกมากับหมอนจนตัวโยน
“ไม่เอาลูก อย่าพูดอย่างงั้น โธ่นิว...พ่อขอโทษนะลูกนะ” คุณนเรนทร์รั้งตัวลูกชายมากอดไว้แน่น ลูกชายผวาเข้าหาอ้อมอกบิดาอย่างหาที่พึ่ง
“พ่อจะให้นิวรักษากับหมอที่ดีที่สุด นิวต้องหาย หายแล้วพ่อจะตามใจนิวทุกอย่าง จะไม่บังคับอะไรนิวอีก นะลูกนะ” ไม่มีความเจ็บปวดใดมากเท่านี้อีกแล้วสำหรับคนเป็นพ่อที่กำลังปลอบโยนลูกชายตอนนี้
“พะ...พ่อ....ฮึก...นิว...ฮึก ผมกลัว” นิวยังกอดพ่อแน่นร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ไม่เป็นไรลูก พ่ออยู่นี่แล้ว” คุณนเรนทร์กอดลูกแน่นขึ้นอีก น้ำตานองหน้า
“ฮึก...ผมจะตายมั๊ย?” ยังสะอื้นถามพ่อไม่หยุด ความหวาดกลัวเข้าทำร้ายจิตใจ
“ไม่มีใครตายทั้งนั้นแหล่ะ ยกเว้นพวกแกจะกอดกันจนหายใจไม่ออกตาย!!!!!” คุณจุรีย์สอดเสียงร่าเริงเข้ามา สองคนในห้องไม่ทันเห็นว่าแอบย่องเข้ามาเมื่อไหร่
“แม่พูดอะไรครับ!!” คุณนเรนทร์ถาม
“ชั้นบอกว่าไม่มีใครตายทั้งนั้น” ย่าหยาย้ำอีกรอบ
“ย่าหยา แต่นิวเป็นมะเร็งนะครับ ไม่ห่วงกันเลยเหรอ?” หลานชายยิ่งงงหนักกว่าเดิม
“โอ๊ยยย ไม่ได้เป็นหรอกจ้ะ ย่าโกหกพ่อเราน่ะ” ย่าหยาหัวเราะก๊าก
“อะไรนะครับ!!!!!!!!!!!!!!!!” คุณนเรนทร์ตาเหลือกค้าง แทบไม่เชื่อหูที่แม่ตัวเองเอาชีวิตลูกชายมาล้อเล่น
“แม่หลอกแกน่ะ หลานมันไม่ได้เป็นอะไรหร๊อก” ย่าหยาเข้ามาลูบศีรษะหลานชายคนโปรดที่ยังนั่งเอ๋อ คราบน้ำตายังไม่ทันแห้งดี
“แม่!!! แล้วทำไมลูกผมมันดูง่วงเพลียนอนตลอดเวลายังงี้ล่ะครับ!!!” คุณนเรนทร์แหกปากถามลั่น
“อ๊อ แม่สั่งหมอให้ยาคลายเครียดหลานน่ะ แกทำมันเครียดบ่อย แม่อยากให้พักเย๊อะเยอะ” ย่าหยายังหัวเราะคิกคัก
“ทำไมแม่ทำงี้กับผมล่ะครับ!!!!” เขาเชื่อว่าถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่ ต้องมีตายกันไปข้าง
“แล้วทำไมแกทำใจร้ายกับลูกเล่า!! จะได้รู้สึกบ้างว่าเวลาจะเสียลูกไปใจมันจะขาดขนาดไหน เรื่องอื่นก็ลดลงบ้างสิ้!” ย่าหยาพูดไปหัวเราะไป
“........” ถึงกับอึ้งพูดไม่ออกเมื่อเจอไม้นี้จากแม่ตัวเอง พลันก็นึกขึ้นได้ว่ายังกอดกันกลมกับนิวอยู่ ก็ผละตัวออกด้วยความเก้อเขินทั้งคู่ สะบัดฮึดฮัดออกจากห้องไปด้วยความขัดใจ
“ย่าหยาไปแกล้งคุณนเรนทร์แบบนั้น ก็โกรธไปกันใหญ่สิครับ” นิวมองตามพ่อไป
“โอ๊ย ไม่หรอกลูก เชื่อย่าสิ ย่าเป็นแม่มัน เดี๋ยวย่าจัดการเอง”
“เหรอครับ?” หลานชายยังไม่วายสงสัย
“จ้ะ รอนี่นะ วันนี้หมอจะให้ออกจากรพ. แล้ว นอนหลับสบายมาหลายวันเลยนะเราน่ะ” ย่าหยายิ้มให้หลานรัก ก่อนตามลูกชายออกไปด้านนอก
..................................
“เดี๋ยวก่อน นี่หยุดนะ! ชั้นแก่แล้วนะ ให้มาเดินตามเดี๋ยวเป็นลม!” คุณจุรีย์เดินตามบุตรชายหัวแข็งที่ยังเดินหนี
“แม่จะเอาอะไรกับผมอีก หลอกผมยังไม่พอรึไง?” คุณนเรนทร์ยังหัวฟัดหัวเหวี่ยงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ จนต้องเดินออกมาสงบอารมณ์ที่สวนหน้ารพ.
“นี่...ฟังแม่นะ แกน่ะทิฐิเกินไป ห่วงหน้าตัวเองไปทำไมนักหนา สงสารลูกมันบ้างรึป่าว?"
“ผมไม่ได้ห่วงหน้าตัวเอง”
“แน่ใจ จะบอกว่าห่วงลูกรึ? เวลาใครมาแซวแกเรื่องลูกชอบผู้ชายทีไร แกโมโหทุกที แน่ใจว่าไม่ได้อาย?”
“ผม....แค่กลัวมันจะอาย”
“โธ่ เจ้านิวน่ะนะ มันเก่งจะตาย ถ้าไม่มีแกคอยดุมันให้อายอยู่คนเดียว มันเคยสนใจใครที่ไหนกัน”
“ผมห่วงอนาคตลูก”
“ห่วงอะไรกันนักหนา พักเดียวลูกแกก็โตหมด ทุกอย่างเราก็ทำไว้ให้หมดแล้ว”
“แต่....”
“แต่ก่อนแม่ก็ห่วงแก ห่วงแม่เจี้ยบ แล้วยังงัยสุดท้ายพวกแกก็ต้องเลือกหนทางของแกเอง คนนึงเป็นหม้ายผัวตายมาแม่ก็เลี้ยงมาได้ บนโลกนี้นะ อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น”
“......”
“ลูกน่ะ เราเลี้ยงได้แต่ตัวนะ เรื่องอื่นๆ ต้องให้เค้าเลือกเอง แค่คอยให้คำแนะนำที่ถูกที่ควรให้กับเป็นกำลังใจเท่านั้น”
“......”
“ดูอย่างเมื่อกี้สิ นิวมันคิดว่ามันจะตาย ก็มีแกเป็นที่พึ่งได้อยู่คนเดียว”
“แต่เมื่อกี้มันเรื่องโกหก”
“แต่ความรู้สึกมันก็จริงไม่ใช่เรอะ? แม่อยากให้แกได้สัมผัส ความรู้สึกสูญเสียเมื่อกี้เอาไว้ แล้วเข้าใจลูกให้มาก ไม่เห็นเหรอว่านิวมันรักแกแค่ไหน?”
“ผมก็รักลูกไม่ได้น้อยกว่าใคร”
“เห้อ...รักก็แสดงออกว่ารักสิ อย่าให้ลูกเข้าใจว่าแกเกลียด แม่พูดได้เท่านี้ ถ้าทำถึงขนาดนี้แกยังไม่เปลี่ยนตัวเอง แม่ก็ไม่รู้จะทำท่าไหนแล้ว ใช้ชีวิตให้มีความสุขกันทุกคนไม่ดีกว่ารึ?” คนเป็นแม่พูดเสียงเรียบ ตบไหล่ลูกชายสองทีก็เดินกลับเข้ารพ. ไป
............................
นิวกลับออกจากรพ. ตอนเกือบบ่าย มาถึงบ้านก็ขึ้นห้องนอน คิดถึงกลิ่นลมทะเลเนื่องจากอุดอู้อยู่ในห้องพักคนป่วยมานาน จึงเปิดบานกระจกสูดลมหายใจลึกให้เต็มปอด กำลังคิดถึงใครบางคน พลันรู้สึกตัวว่าข้างหลังมีคนมายืนอยู่รีบหันไปดู ปรากฏว่าเป็นพ่อตัวเองถือถาดข้าวเข้ามา จึงยิ้มให้แก้เก้อ
“ดีขึ้นมากละหนิ กินข้าวกลางวันก่อนสิ เดี๋ยวจะปวดท้องอีก” พูดพลางวางถาดข้าวลงตรงโต๊ะหน้าทีวี ท่าทางขัดเขิน
“ให้ป้าพาณียกมาก็ได้นี่ครับ ไม่เห็นต้องยกมาเอง” นิวหันกลับไปดูทะเล
“เอ่อะ...ยกมาแล้ว แกกินแล้วนอนพักซะล่ะ” คุณนเรนทร์ทำท่าจะออกไป
“ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ก็คงเป็นลูกชังของคุณนเรนทร์เหมือนเดิม” นิวพูดเสียงละห้อยตัดพ้อ หันหลังจ้องทะเลเช่นเดิม
“พ่อขอโทษ ทำไม่ดีกับแก” คุณนเรนทร์เงียบไปพักใหญ่ ก่อนเอ่ยออกมา
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เคยโกรธ” นิวหันกลับมามองพ่อ
“มานี่สิ” พ่อหันมากวักมือเรียกลูกชาย ให้นิวเดินเข้าไปหา
“พ่อแค่รักและเป็นห่วงแกมากเกินไป เวลาเจอ..เอ่อ...เรื่องแบบนี้ พ่อแค่รู้สึกผิดหวัง และรับมือไม่ถูก แต่พ่อยืนยันได้ว่าพ่อไม่เคยเกลียดแก” พูดพลางจับไหล่ลูกชายบีบแน่น ทำเอานิวน้ำตาร่วงไปอีกหลายหยด
“ขอบคุณครับ” นิวเข้าสวมกอดบิดา ทำเอาคนเป็นพ่ออึ้งไป รู้สึกเคอะเขิน แต่สุดท้ายก็ตวัดกอดลูกชายแน่น
“พ่อคุยกับลุงวิทยาแล้ว ว่าจะไม่ส่งแกไปเรียนเมืองนอกอีก ถ้าไม่อยากไป และไม่ควรมีใครต้องไปไหนทั้งนั้น” นิวผละออกจากพ่อ สัญญานที่ดีจากพ่อตัวเองครั้งนี้ทำเอายิ้มไม่หุบ
“จริงเหรอ?” หน้าตายังไม่คลายสงสัย แต่ในใจลิงโลดอย่างที่สุดไปแล้ว
“เออน่ะ อย่าถามมาก กินข้าวแล้วนอนพักซะ จะได้หายไวไว พรุ่งนี้ไปโรงเรียนสักที ใกล้สอบแล้วนี่”
“ครับๆ”
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
CHAPTER 13 : “เสร็จโจร”
“ไอ้บ้าเอ้ย...หายหัวไปเลยนะ” คือประโยคสุดท้ายที่ผมคิดในใจก่อนหลับไปในคืนหลังจากกลับออกจากโรงพยาบาล ด่าไอ้เฮียซ่งติงนั่นแหล่ะครับ มันหายตัวพร้อมหัวไปตั้งแต่ผมเข้าโรงพยาบาล จนผมออกจากโรงพยาบาลหายสนิท ไม่ได้เห็นแม้เงาครบอาทิตย์นึงพอดี ไม่มีการโทรแสดงความเป็นห่วง หรือบอกกล่าวอะไรแม้แต่น้อย จนผมสะดุ้งตื่นกลางดึกเพราะแอร์เย็นเกินไป ควานหาผ้าห่มนวมที่ดิ้นถีบหล่นไปจากเตียง
“เห้ยยยย!!!!! เหี้ย!!!” สะดุ้งลุกพรวดท่ามกลางความมืดในห้อง ก็ไอ้มือที่ควานผ้าห่มดันคว้าไปโดนหน้าท้องแกร่งของมนุษย์คนนึง ผมตกใจแทบสิ้นสติ
“อะไรวะ? คนกำลังหลับ” ผมรีบเปิดโคมไฟหัวเตียง ไอ้คนพูดงัวเงีย เอาผ้าห่มคลุมโปงหนีซะอีก
“ขะ...เข้ามาได้ไงวะ!!” คราวนี้ผมมั่นใจว่าล็อกห้องแล้วนี่หว่า
“ป้าพาณีเปิดให้ มึงจะเปิดไฟทำไมเนี่ย...แสบตา!” มันแว้ดใส่ผมซะงั้น
“เอ่อะ...เออๆ โทษๆ” ผมเอ๋อหันไปปิดไฟให้เสร็จสรรพ
“อืมมม” เฮียนุ้กพลิกตัวนอนตะแคง ยังคลุมโปงอยู่ในผ้าห่ม
“เอ๊ะ...เดี๋ยวดิวะ ไม่ใช่แบบนี้ดิ!!” ผมเปิดไฟอีกทีกระชากผ้านวมออกจากตัวมัน เมื่อกี้ไม่ทันตื่นดีเลยงง
“อะไรอีกอ่ะ!?”
“เข้ามาได้ไง?! เข้ามาทำไม?! ไอ้เฮียมึงออกไปเลย!!” ผมยกเท้ายันตัวเฮียนุ้กดันไปริมเตียงจนเกือบตก หายไปเป็นนานมาทำเนียนใครจะยอมวะ
“อย่าเซ้าซี้น่ะ คนง่วงอยู่” ไอ้หน้าด้านมันม้วนตัวกลิ้งกลับมาใกล้ผมอีก
“ลงไป๊....หวาาาา” พอเอามือผลักมัน เลยโดนรวบตัวลงกอดซะแล้ว แถมถลกผ้าห่มคลุม ไอ้เลวนี่เป็นผีผ้าห่มแน่นอน
“คิดถึงนะ” เสียงทุ้มห้าวกระซิบ ลืมตาวาวสุกใสเห็นได้แม้ในแสงสลัวใต้ผ้าห่ม
“....เพ้อเหรอ” ผมผลักหน้ามัน แล้วหันตัวพลิกตะแคงหนีหันหลังให้
“อย่าโกรธกูนะ”
“......เฮียแม่ง หายไปไหนมาวะ?” ผมเสียงเครือ รู้สึกน้อยใจจนท่วมท้นไปหมด ต้องการคำอธิบาย
“ขอโทษนะ เคลียร์กับพ่ออยู่เหมือนกันน่ะ” ผมสะอึกไป ไม่ใช่ผมคนเดียวสินะที่มีปัญหา
“เกิดอะไรขึ้น?” ผมสงสัยว่าช่วงที่ไม่สบายตกข่าวอะไรไปมาก
“พ่อมึงไปโวยวายกับพ่อกูนิดหน่อย ว่าแอบมาตีท้ายครัวลูกชายเค้าน่ะสิ แถมขู่ว่าถ้าไม่เลิกยุ่งกับมึง คงต้องขาดกัน ยิ่งจะส่งมึงไปเรียนเมืองนอก พ่อกูเลยมาด่าว่าทำไมกูไม่บอกเค้าก่อน จะได้เตรียมรับมือถูก ฮ่าๆ” เฮียนุ้กอธิบาย
“เดี๋ยวนะ ลุงวิทยาไม่ได้ว่าเหรอที่เรา...เอ่อ...เป็นแฟนกันอ่ะ” ผมชักงง
“พ่อกูก็ไม่ได้หัวสมัยใหม่อะไรมากมาย แต่ก็ไม่ได้ไม่เข้าใจอะไรเอาซะเลย แรกเลยก็อึ้งไปเหมือนกันอ่ะ แต่บังเอิญกลัวเมียไง เจอแม่กูเข้าไปเงียบกริบ”
“แล้วไงต่อ?” ผมโคตรลุ้น
“ก็ไม่แล้วไง พ่อก็แอบมาคุยกับย่าหยา ว่าจะมาสู่ขอมึงอย่างเป็นทางการ” ห๊ะ...อะไรนะ?!!
“เพ้อเจ้อแล้ว ไม่ใช่ผู้หญิงนะ!!” ผมทุบแม่งไปทีนึง เฮียนุ้กคว้าข้อมือมาจูบอ่อนโยน
“ฮ่าๆ ล้อเล่นน่ะ ก็มาคุยว่าจะทำยังไงกันดี ผู้ใหญ่คนนึงดื้อก็ต้องให้คนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าจัดการ ย่าหยาก็เลยจัดการให้” เฮียนุ้กลูบหลังมือผมไปมา ก้มจูบหน้าผากอีกที สรุปคือย่าหยาเป็นตัวการให้เฮียนุ้กหลบหน้าไปก่อน จะได้จัดการคุณนเรนทร์ได้ถนัดมือหน่อยนั่นเอง
“แล้วรู้เรื่องยัง?” ผมหันหน้ากลับมาถามจริงจัง
“เรียบร้อยตั้งนานแล้ว”
“...เรียบร้อยตั้งนาน?...” แล้วเพิ่งโผล่หัวมาคืออะไร?
“ก็รอให้วันศุกร์ค่อยมา ไม่อยากมาก่อน รอให้พรุ่งนี้หยุดน่ะ” เหตุผลอะไรของแม่ง ปกติก็เสนอหน้ามาทุกวัน
“ทำไมไม่โทร....อื้ออออ” ยังถามไม่ทันจบ มือเฮียนุ้กก็รั้งท้ายทอยผมเข้าหา ทาบปิดปากด้วยริมฝีปากนุ่มอุ่น จนหายใจไม่ออก ทั้งโดนกอดทั้งโดนจูบ อากาศร้อนวูบวาบไปหมดจนเหงื่อแตกพลั่ก
“ก็กลัวจะทนไม่ไหวยังงี้ไง...กูไม่ปล้ำมึงตอนหลับก็ดีเหอะ คืนนี้ไม่ยอมแล้วนะ” ผมต้องตะเกียกตะกายผลักหน้ามันออก มือไม้แหวกหาทางออกจากผ้าห่มลุกขึ้นมานั่งอึ้ง ต้องรีบไล่ไอ้ผีหื่นตัวนี้ให้ได้
“หยู้ดดดดด...ผมโกรธอยู่นะ!!” ผมเอามือยันหน้าอก เพราะมันบุกตามมาทำท่าจะคร่อมทับผมให้ได้
“อยากมาหาใจจะขาด แต่กลัวอดใจไม่ไหว เห็นเพิ่งหายป่วยน่ะ” คราวนี้รั้งแขนอย่างแรงจนตัวผมถลาขึ้นไปนั่งคร่อมคุกเข่าอยู่บนตัวมันแทน
“อ้ะ...อย่าว้อย” กำลังปัดมือนึงที่สอดเข้ามาในเสื้อ อีกมือนึงก็ล้วงทางขากางเกง
“นิว!!! อย่าดิ้น!” เฮียนุ้กจับข้อมือทั้งสองข้างผมไว้แน่น แล้วดึงอ้อมไปคล้องคอไว้ ทำให้หน้าผมจ้องจ่ออยู่ใกล้หน้ามัน สายตาประสานกัน จนผมอึ้งไปกับแววตาในดวงตาตี่เล็กแต่โคตรเท่ได้ไงขนาดนั้น
“จุ้บ” มันแกล้งจุ้บปากแตะเบาบนแก้มข้างขวา
“จุ้บ” ผลัดมาแก้มซ้าย
“เอาจริงเหรอ?” ผมถามเสียงขาดห้วง หวาดหวั่นไปหมด
“อืม ทำไมอ่ะ ไม่อยากเหรอ?” คนถามเสียงละห้อย
“ปะ...เปล่าว่ะ” ผมหันหน้าหนีไม่กล้ามองหน้ามัน
“แล้วเป็นอะไร กลัวเหรอ?” เฮียนุ้กยิ้มเท่อีกแล้ว ใจสั่นจนจะกระเด็นออกมานอกกาย
“เออ!! ผมยังเด็กอยู่เลยนะ” ผมกระแทกเสียงตอบไป โคตรจะอาย
"โธ่...โตมาก็โดนอยู่ดีแหล่ะ โอ๊ยย!!!" ทุบแม่งสักอั้ก ฟังเหตุผลมันสิครับ
"มันจะเจ็บป่าววะเฮีย?" ผมยังสั่นๆ
“นิวครับ พี่อยู่นี่...อย่ากลัว ถ้าเจ็บจะหยุด” มึงกล้าพูดเนาะ คนทำกูก็เฮียป่ะครับ ไม่หยุดก็หมาแล้ว
“อึ่ยยย...ซี้ดดด”เฮียนุ้กดันผมหงายลงนอนแทน ตัวเองทาบทับร่างกายบนตัวผม มือสองข้างยังกดรั้งแขนผมไว้กับเตียงนุ่ม หน้าซุกไซร้มาตามซอกคอ เริ่มจากบางเบาเป็นหนักหน่วงขึ้นเรื่อยตามอารมณ์รุนแรง เสื้อนอนแขนยาวสีขาวถูกถลกเลิกขึ้นไปเหนือหัวให้รวบรั้งสองแขนไว้ด้วยกันแทนเชือก คงกะจะไม่ให้ได้ดิ้นกันเลย แล้วไล่โลมเลียลงไปยังยอดอกเรื่อยเปื่อย มือหนาแข็งแรงก็ฟัดฟอนเฟ้นไปเปะปะตามขาตามสะโพกแน่นๆ ของผม ขนาดโดนบีบเคล้นนอกกางเกงผ้ายืดยังคิดว่าคงต้องเกิดรอยมือแน่
“ย่ะ...อย่า ซี้ดดดด เฮียมองทำบ้าไรวะ?” ผมแอ่นตัวเกร็ง เมื่อกางเกงโดนกระชากลากออกไปทางปลายเท้า สายตาเว้าวอนของเฮียนุ้กจ้องไล้ไปทั่วร่างเปลือย
“พูดเพราะกันหน่อยดิ นะครับนิว” คนอ้อนถอดเสื้อยืดสีกรมท่าของตัวเองออกเหวี่ยงไปนอกเตียง เผยร่างหนาดูดีแบบนักกีฬา ซิกแพ็คเป็นลอนล้อรับแสงไฟ เท่ชะมัดจนผมว่าผมหลงร่างตรงหน้าส่งผลให้ต้องเบือนหน้าหนี เฮียนุ้กจับขาผมแยกออกจากกัน ข้างนึงโดนล็อกไว้บนบ่า
“อ้ะ...อื้ม เสียวว่ะ” ผมเกร็งตัวมือเท้าจิกที่นอนแน่น เมื่อกลางตัวโดนปากอุ่นเริ่มทำงาน
“พี่บอกให้พูดดีดีไงครับ” เฮียนุ้กขบเม้มรุนแรงขึ้น เสียงซวบซาบกระตุ้นอารมณ์ใคร่อย่างดี
“พี่นุ้ก น่ะ...นิว” ผมจะขาดใจ ความหฤหรรษ์พลุ่งพล่านจนภาพในหัวสว่างวาบ
“นิวเป็นไงเหรอครับ? ไหนบอกพี่ซิ” ผงกหน้าขึ้นมาจ้องตาซุกซนประสานกัน
“ผม...อยากเสร็จครับ ช่วยทีนะ” ผมนอนบิดพลิ้วไปมา เมื่อปากด้านล่างเริ่มทำต่อ และคิดว่าคราวนี้คงทำจนจบ
“โอ้ยย...ซี้ด จะถึงอ่ะ อ้ะ...อย่า” เลอะเทอะหมด หน้าท้องเปรอะเปื้อนส่งกลิ่นคาวคลุ้งโสตประสาท คนทำเละเทะทำผมอายด้วยการตามลงมาไล้เลียหมดทุกหยาดหยด มันไม่ทำให้อารมณ์ที่ฟุ้งกระเจิงลดน้อยลงไปเลย ผมนอนหอบได้สักพักก็ต้องบิดตัวเกร็งอีก ปลายนิ้วแข็งแรงไม่รู้ไปเกลี่ยกับเมือกลื่นคาวบนตัวตอนไหน สอดเข้ามาในร่างกายคับแน่น จนต้องเขย่งกายลุกมาคว้าข้อมือแกร่งไว้ไม่ให้ขยับ
“อูยยย....พี่นุ้ก อย่าแหย่สิครับ” ผมจ้องหน้ามันตาพร่าไปหมด หน้าผมตอนนี้คงเหยเกจนตลก
“อยู่นิ่งๆ นะครับที่รัก เดี๋ยวพี่ทำให้” นิ้วแกร่งแข็งแรงไขว้คว้านไปมาในตัวผม เกินทนจนต้องหงายหลังลงนอนแผ่คว้าหมอนมากอดกัดไว้
“อ๊าาาาส์” เสียงหลุดออกมาอีก เมื่อเพิ่มจำนวนนิ้ว
“ดีมั้ยครับ? ตรงนี้นะ!” ดีเกินไป...มันเกินไปแล้ว นิ้วยังเร่งจังหวะจุดเร้าในตัวไม่หยุด
“อ๊าาาาๆๆๆๆ” ผมเกร็งกระตุกอีกครั้ง นอนหอบกัดหลังมือตัวเองจนเจ็บ
“อื๊ออออ” ผมถลาตัวลุกขึ้นมานั่งเก้กัง เพราะนิ้วถูกถอนไปกะทันหัน ไม่ทันตั้งตัว
“พร้อมนะครับ”
“พะ...พร้อมอะไร เหวออออ” สองขาถูกยกจนตัวหงายไป เฮียนุ้กเอาขาผมพาดบ่าไว้ทั้งสองข้าง
“ทนหน่อยนะครับ เจ็บนิดเดียว”
“รู้ได้ไง? เคยทำเหรอ?” ช่างชำนาญจนน่าสงสัย
“ชู่วว ไว้ค่อยคุย รับก่อน” กางเกงนอนคนพูดถลกลงแค่ต้นขา ก็แทรกตัวเข้ามา
“ดะ....เดี๋ยววว โอ๊ยยยๆๆๆ เอาออกนะ!!! นะครับ!!! นิวเจ็บ!! อย่า!!! ซี้ด!!!” แม่งเอ้ย...ครั้งแรกของกู อยากเลิกเป็นเกย์เลยอ่ะ ทำไมเจ็บขนาดนี้วะเนี่ย
“แปปดิ ถ้าเอาออกจะเจ็บฟรีนะครับคนดี” พูดพร้อมกดขาผมลงมาจนถึงหน้าอก หน้าเฮียนุ้กก็ก้มลงมาจูบปากผมเร่าร้อน จน...ปรึ่ด!! ไอ้ห่าเอ้ย!! ไหนมึงบอกกูเจ็บจะหยุดไงวะ!
“โอ๊ยยยย ฮือออ พี่นุ้ก...ผมเจ็บอ้ะ” ผมร้องไห้ มันคับแน่นทรมานมาก มือจิกไหล่แน่นไว้อย่างเดียว จนน่าจะเป็นรอยเล็บห้อเลือด
“เห้ยย...อย่าร้องนะ ยอมแล้วๆ เอาออกนะ” คนทำผมเจ็บตั้งท่าจะถอยออก ผมผวาเฮือกรั้งเอวหนาไว้แน่น
“มะ...ไม่...ไม่....อย่า!” ดึงให้ส่วนล่างแนบชิดกัน เป็นไงเป็นกันละกัน ไม่วันนี้ก็ต้องวันหน้าอยู่ดี ว่าไปมันก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้ว
“เอาไงดีครับ?” เฮียนุ้กอมยิ้ม ถามเจ้าเล่ห์
“คะ..ค่อยๆ ขยับค่อยๆ ..ครับพี่” ผมละล่ำละลักสั่ง เห็นขาตัวเองที่ยกอยู่สั่นระริก
“ได้ครับ”
“อ้ะ...อืม”
“โอ๊ย โคตรดีเลยนิว”
“อืมมม”
“ค่อยยังชั่วยัง?”
“แล้ว”
“งั้นขยับดีดีนะ”
“ครับ...ซี้ด” ขาโดนกดดันจนหลังลอยจากที่นอน ความพลุ่งพล่านล้นเหลือจนท่วมออกมาทางสีหน้า ผิวกายขาวโดนบีบเบียดจนแดงก่ำ ส่วนคนผิวแดงแดดคล้ำกำลังกระทำกระทั้นกระแทก ร่างกายเหนือร่างกายท่วมเหงื่อวาววาบ อาบแสงไฟสีส้มอย่างกับรูปปั้น สเน่หาเป็นอย่างนี้นี่เอง ผมหลงรักพี่ชายคนนี้ทั้งใจและกายแบบถอนตัวไม่ขึ้น
“อึ้ก...อ้า” กายแกร่งถอนออกไป แล้วพลิกตัวผมคว่ำหน้าอย่างรวดเร็วแข็งแรง รั้งสะโพกขึ้นแล้วแทรกกลับคืนมากระหน่ำเอวทันที
“นิวทำหน้าแบบนี้ พี่จะทนไม่ไหวแล้วครับ” เสียงห้าวกระซิบสั่นเครือข้างหูแล้วจูบซับตามต้นคอ
“อ๊าๆๆๆ ไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว” ผมครางลั่นห้อง
“เอาดิ...เอาเลย พร้อมกันนะครับ” เฮียนุ้กจับไหล่ผมรั้งไว้แล้วเร่งจังหวะ
“ฮ๊าาาาส์” ความอบอุ่นพุ่งวาบเข้ามาในตัว จนทรุดตามลงมาทาบทับกัน มือสอดประสานกัน ลมหายใจรดรินอยู่เคียงข้างกัน เสียงหัวใจรัวระส่ำจนรู้สึกถึงกันได้
“เอาออกนะครับ” กำลังจะถอนตัวออกไป
“อย่าเพิ่งนะ” ผมเอี้ยวตัวไปรั้งสะโพกหนาไว้ก่อน
“หืมม...อยากอีกเหรอ?” ทำไมทำเสียงสดใสขนาดนั้นล่ะ?
“เปล่าเหอะ มัน....เสียว” ผมหน้าแดงปนไฟสีส้มคงเข้มไปกันใหญ่
“นิวน่ารักจัง เวลาโดน...” คนโคตรหื่นมากระซิบริมหู
“อย่าพูดนะโว้ย! ไอ้บ้านี่!” ผมเอาหน้ามุดกับที่นอน เขินว่ะ
“ไม่ให้เอาออกมา เครื่องมันจะรีสตาร์ทเองนะ” บอกพลางขยับข้างล่างเนิบนาบ ผมรู้สึกดีขึ้นมาเรื่อยๆ
“อื้มมม...อา พอก่อนนครับ” ไม่ทันแล้วครับ อารมณ์วาบหวามเข้าแทรกสติสัมปชัญญะอีกครั้ง บั้นท้ายผมขยับรับกับจังหวะ หนนี้เริ่มเป็นคนขยับเอง
“นิวครับ...อืม...ดีจัง มานี่มา” เฮียนุ้กกระถดกายลากผมไปถึงขอบเตียง จนเรายืนกับพื้นทั้งคู่ แล้วกดหลังผมให้ท่อนบนราบไปกับที่นอน
“ซี้ดดด...ดี...ดีมาก...ลึกอ่ะ” เสียงคนด้านหลังครางกระเส่า
“ผะ...ผม ผมอยากเห็นพี่” ผมกระซิบอู้อี้บอกความต้องการเมื่อผ่านไปสักพัก อยากขยับเขยื้อนบ้าง
“ได้ดิ” ร่างแกร่งถอดกายออกเชื่องช้า ขนาดระวังอย่างดีเสียงของเหลวที่คั่งค้างจากรอบแรกยังหยดแหมะฟังน่าอาย
“ท่านี้เลยเหรอ ทำไม่เป็นนะ” ผมบอกเมื่อเฮียนุ้กหงายหลังลงนอน ส่งสายตาเชิญชวนมา ผมเห็นกลางลำตัวก็ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเมื่อเริ่มกิจกรรมเมื่อครู่ถึงเจ็บหนักแทบทนไม่ได้
“น่า...นะครับ มาลองดู” คนพูดเอื้อมมาคว้ามือดึงไปใกล้ จนต้องคร่อมนั่งไปบนตัว ค่อยทรุดตัวลงช้า
“อืม...อย่างงั้น น่ารักมากเลย” นุ่มนวลอ่อนโยนจนใจสะท้าน ความรู้สึกสุดยอดถาโถมในตัวผม จนไม่สามารถครอบครองไว้แน่นิ่งได้ ต้องขยับเขยื้อนตัวเองขึ้นลง
“ซี้ดดด สะ...เสียว มันโดน...ตรง นั้น” ผมสติกระเจิงจนพับพาบไปกับอกแกร่ง มือจิกอยู่บนแขนล่ำสัน เรี่ยวแรงจะลุกแทบไม่มี คนด้านล่างยังขยับเอวสวนขึ้นมาไม่หยุด
“มองหน้าพี่สิครับนิว” เฮียนุ้กดันไหล่ผมขึ้น เห็นหน้าหล่อผิวสีคล้ำแดดเล็กน้อย กรามขบเป็นสันยิ่งชัดจนโครงหน้าเซ็กซี่ขึ้นอีกโข สายตาตอนนี้เย้ายวนเชิญชวนจนต้องก้มลงไปแลกลิ้นดูดดื่ม
“ท่านี้พี่จะเสร็จ ขอเปลี่ยนนะ อยากนานๆ หันหลังสิ” ผมขยับหมุนตัวหันหลังโดยไม่แยกจากไปไหน หนุ่มท่าเยอะข้างล่างลุกมาโอบกอด เอาฟันขบไหล่จนเป็นรอย มือก็ขยำเคล้นคลึงหน้าอกขาวจนขึ้นรอยมือแดงปื้น
“อ้าาาาา”
“ชอบมั้ย?” เสียงครางข้างหูถาม
“ชะ...ชอบครับพี่” ผมตอบไร้สติ บดบี้ท่อนล่างลงไป
“นิวเป็นของพี่แล้วนะ” หน้าโดนเชยคางหันไปจูบล้ำลึก
“ครับ ผมรักพี่นะ” ผมบอกก่อนเมื่อตอนถอนปากออก จ้องตาลึกซึ้ง
“ครับผม พี่ก็รักนิว พร้อมกันอีกรอบนะครับที่รัก” เราทั้งคู่เอนตัวลงนอนตะแคง พี่นุ้กประกบนอนทาบหลังแล้วเร่งจังหวะอีกครั้ง ท่อนขาข้างนึงโดนยกแหวกออก เสียงดังสนั่นห้องจนน่ากลัวจะตื่นทั้งบ้าน ผมไม่ชัวร์ว่าห้องเก็บเสียงมั้ยด้วยซ้ำ แต่เวลานี้เกินจะสนใจแล้ว
“อ๊าาาา พี่นุ้ก....พี่นุ้ก...นิวไม่ไหวแล้ว”
“เอาเลยครับ อ๊าาาาาา ซี้ดดดด โคตรดีเลยนิว” ความอุ่นฉีดเข้ามาอีกจนล้นทั้งในตัวและความรู้สึก มันอิ่มเอม...มันสุขล้น...จนล้นเหลือ ช่างวิเศษแสนหวานเหลือเกิน
หลังพยุงกันไปชำระคราบไคลหนืดเหนียว ออกมาเห็นเลอะเทอะจนคนที่ไม่สึกหรออะไรต้องถามหาเครื่องนอนมาเปลี่ยน ก็เกือบเช้ามืดแล้ว ผมโดนพยุงกึ่งบังคับลากไปนอกระเบียง ค่อยๆ นั่งลงบนเดย์เบดสนามทำด้วยหวายสีดำที่วางไว้นั่งรับลมทะเล เพียงขยับแผ่วเบาก็ยังร้าวไปทั้งสะโพก หูแว่วเสียงลมบกเย็นสบายพัดเอาคลื่นออกนอกฝั่ง เฮียนุ้กล้มตัวเอนกึ่งนั่งกึ่งนอนเหยียดขาข้างผมแล้วรั้งศีรษะให้ซบลงกับอก โอบไหล่กอดเอาไว้ เรามองออกไปนอกทะเลเวิ้งว้างกว้างสุดตา
“นิว”
“หืม”
“เจ็บมั้ยน่ะ?”
“เจ็บ”
“เหรอ...งั้นแค่ครั้งเดียวนะ”
“ชอบ”
“อะไรนะ?”
“เจ็บ...ตะ..แต่ชอบ” ผมซุกหน้าลงกับอกเฮียนุ้ก เอาแขนโอบเอวไว้แน่น
“งั้นต่อมั้ย? อะ...โอ๊ยๆๆ เจ็บ” ผมหยิกเข้าที่พุงไม่ค่อยมีไขมันนั่น
“พอก่อนป่ะวะ เดี๋ยวผมตายพอดี” ผมเงยมองหน้าหล่อๆ
“แก้มใสอ่ะ น่ารักว่ะ ทนไม่ไหวหรอกนะ” มือแข็งบีบแก้มผมอย่างแรง
“โอ้ยย! เจ็บนะเว้ยไอ้หื่นเอ้ย!” ผมขยับจะลุกนั่งก็จุกไปเล็กน้อย จนกระเถิบมานั่งขัดสมาธิจ้องหน้าพี่นุ้กได้
“ก็ใครทำให้หื่นล่ะวะ” พอไม่อยู่ในเวลาฉุกเฉินมึงหยาบกับกูเลยน้า
“ถามไรหน่อยดิ?” ผมหลุบตามองเบาะ
“อะไรเหรอ?”
“คือ......” ไม่กล้าว่ะ อายอ่ะ
“อะไรของมึงวะ? ถามดิเร็ว”
“ฮะ...เฮียชอบผมตอนไหนอ่ะ?”
“ฮ่าๆ ไม่บอกว่ะ” ไอ้นี่กวนตีนละ
“โห่ว...ไรวะ ไม่อยากรู้แล่ว” ผมขยับหันหลังให้ เจ็บตูดว้อย พี่กวนบาทาเค้าตามมาหย่อนขาคร่อมหลังผม แล้วกอดเอว เอาคางเกยไหล่ไว้ให้หนักเล่น
“โอ๋ๆ บอกดิ กูอ่ะนะ ก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันน่ะ กูก็เล่นกับมึงมาตั้งแต่เด็ก แต่ทุกครั้งที่มึงโดนแกล้ง กูอยากปกป้อง กูอยากดูแลมึง แต่ก็ทำไม่ได้ทุกครั้ง แรกเลยมันก็เฉยๆ ไม่อะไรมาก แต่พอวันที่กูตามไปเจอมึงนอนซึมในห้องลับอะไรของมึงนั่นแหล่ะ มันบอกไม่ถูกอ่ะ กูว่าคงตอนนั้นมั้ง ก็นั่งรอมึงตื่นตั้งนาน ร้อนจะตายชักเลยต้องปลุกอ่ะ”
“จริงดิ นึกว่าสงสาร”
“ไอ้สงสารมันก็ส่วนหนึ่ง แต่อยากดูแลก็ส่วนนึง แล้วมึงรู้ป่าวว่ากูไม่ได้เคยไปไอ้ห้องนั้นหรอก กูตามมึงไปเพราะกูเห็นมึงโดนไอ้โจ๊ะแกล้งตั้งแต่ต้น แต่ไม่ได้เข้าไปช่วยเพราะกลัวมึงจะอาย ไอ้นายไม่ได้เล่าให้กูฟังหรอก” ไอ้คนขี้โม้มันสารภาพ ไหนบอกเคยแอบมานอนห้องลับของผม
“โห สตอล์กเกอร์ป่ะเนี่ย น่ากลัวว่ะ” ผมแซ็ว
“ก็ตามจนได้เป็นเมียอ่ะ เจ๋งมะล่ะ” หว่าย...โดนสวน
“แล้วออยล์อ่ะ เอาไงนั่น..แม่มาว้ากขนาดนี้” ผมเสียงหงอยอีก
“ไม่มีอะไรแล้ว น้องเค้าบอกว่าไม่ได้อยากให้แม่มาอาละวาด แต่ห้ามไม่ทัน เค้าก็ร้องไห้ตามประสา เลิกกันก็ต้องเศร้าบ้างดิวะ เข้าใจกันดินะ” เฮียนุ้กเอาคางกดแรงๆ ย้ำๆ บนไหล่ผมหลายที เสียงฟันดังกึกๆๆ
“เออๆๆ ไม่ใช่คนคิดมากอะไรเหอะ”
“เหรออออ...ไม่คุยแล้ว...กูง่วง ไปนอนเหอะ” ทำท่าขยับจะลุกขึ้นยืน แต่ผมกดขาไว้ไม่ให้ลุก
“อีกคำถามนะ” ผมแอบยิ้มตาวาวมองทะเลข้างหน้า ฟ้าจะสางแล้ว แสงขอบทะเลทอเป็นสีส้ม
“อะไรอีกอ่ะ?” คนโดนถามเริ่มหงุดหงิด
“ครั้งแรกป่ะ?”
“ครั้งแรกอะไรของมึง?”
“ที่ทำกันอ่ะ ครั้งแรกของเฮียป่าว?” ผมเอาแขนมันมากอดเอว
“ฮ่าๆ เออ! ทำไม? เก่งเหรอ อึ้งเลยอ่ะดิ๊ อยากโดนอีกป่าวล่ะ?” เล่นผิดคนซะแล้วไอ้เฮีย เจ็บตูดได้...แต่หยามไม่ได้เว้ย
“หึๆ มาดิ” ผมพลิกมาผลักเฮียนุ้กนอนหงายไปกับเดย์เบด ขาห้อยวางไว้ที่พื้น จนมันถึงกับเหวอ แล้วถลกกางเกงวอร์มขายาวสีแดงที่พึ่งขุดจากตู้มาใส่กองลงไปที่ข้อเท้า เสื้อไม่ใส่อยู่แล้วหนิ แค่นั้นส่วนแสดงอารมณ์ก็โชว์หราต่อหน้า
“เฮ้ยยย...จริงอ่ะ...ซี้ดดดดด อูยยย ใจเย็นดิ...” แค่ปากก็ครางแล้วเหรอ...แค่นั้นไม่จบง่ายหรอกครับ ครวญครางกันจนสว่างคาตา ดาวลับหมดฟ้าตรงระเบียงอีกสองสามรอบนั่นแหล่ะ ถึงได้หลับได้นอนกันแบบสิ้นสติถึงบ่าย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
CHAPTER 14 : “หวั่นไหวแต่ใจรัก”
“ก๊อกๆๆ”
“ก๊อกๆๆๆ นิวตื่นยัง”
“ก๊อกๆๆๆ ไอ้นิวตื่นยัง? จะบ่ายสามแล้ว” เสียงใครเคาะอะไรนักหนาเนี่ย ร่างพังจนจะแตกดับอยู่แล้ว ขยับทีร้าวไปหมดทั้งหัวตัวขา ทั้งข้างหน้าข้างหลัง
“เฮียๆ พี่นุ้กกกก...ไปเปิดหน่อยดิ ลุกไม่ไหวว่ะ” ผมเขย่าคนหลับสิ้นสติข้างๆ ห้องยังมืดไปหมดเพราะปิดม่านทึบไว้สนิท
“ฮืมมมม ไม่เปิด...จะนอน” เฮียนุ้กพลิกมาก่ายกอดผม ทำท่าจะหลับต่อ เสียงเคาะประตูยังดังไม่หยุด
“โอ๊ยยย! ไอ้ห่านายนี่ ยุ่งจริง กลับมาทำไมวะ? คนเพิ่งเข้าหอคืนแรก ไร้มารยาทสัส!” เมื่อทนฟังเสียงเคาะไม่ไหว สุดท้ายก็ต้องลุกงัวเงียลงจากเตียงไปเปิดประตูให้พี่นาย ที่ไลน์มาบอกไว้ตั้งแต่เมื่อวานว่าจะกลับมาถึงบ่ายวันนี้
“เฮ้ยยยยย!!!! มึงทำอะไรกันเนี่ย!!” พี่นายพรวดพราดแทรกตัวเข้ามาในห้อง รีบปิดประตูงับไว้เหมือนเดิม กดเปิดสวิทช์ไฟข้างประตู แล้วจ้องตะลึงมายังร่างกายเปลือยท่อนบนของเฮียนุ้ก ผมงัวเงียยันที่นอนขึ้นมาป้องตามอง เห็นทั้งตัวมันเป็นจ้ำแดงไปหมดยังกับผ่านสงครามผีดิบดูดเลือดมา ตามตัวเป็นรอยน่ากลัวมาก เมื่อคืนเราทำอะไรกันวะเนี่ย?
“มึงจะโวยวายอะไรนักหนาเนี่ย ให้พ่อมึงมาหักคอกูรึไงห้ะ? กูพรากผู้เยาว์น้องมึงนะ!” เฮียนุ้กเดินไปเปิดตู้ผม ค้นเสื้อยืดหลวมๆ ตัวนึงมาใส่ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“นิว!!! ไหนดูหน่อย” พี่นายเดินฉับๆ มาหา ผมรีบคว้าผ้านวมปิดถึงคอ โผล่เฉพาะลูกตากะพริบปริบๆ แต่ก็ไม่พ้นโดนกระชากออกมา ทั้งตัวมีแต่กางเกงนอนขายาวตัวเดียว รอยจ้ำเต็มตัวเหมือนกัน
“โอ๊ะ...ไอ้บ้าซาดิสม์ มึงข่มขืนน้องกูเหรอ?” พี่นายหันไปถลึงตาใส่เพื่อนตัวเอง ที่เดินแปรงฟันออกมา
“มึงก็ประสาทรึไง? ถ้าข่มขืนมัน ตัวกูจะมีรอยยับเยินขนาดนี้ด้วยมั้ย? งั้นน้องมึงก็คงปล้ำกูด้วยสินะ” เฮียนุ้กเอาแปรงออกจากปากมาเถียงด้วย
“เล่นอะไรกันขนาดนี้วะ? ธรรมดาไม่ได้เหรอ? ลุกไปกินข้าวไหวมั้ยเนี่ยนิว?” ผมส่ายหน้าขวับๆ กะพริบตาสำออยสองที ลงไปไงละครับ รอยแดงเถือกลากยาวมาถึงคอยังกับหมาดัลเมเชียนจุดสีแดง
“โอ๋ๆ นอนต่อนะครับ เดี๋ยวพี่ลงไปเอามาให้กินบนนี้นะ” เฮียนุ้กเดินมายีหัวผมกระจาย ผมยิ้มอ่อนให้
“แหมม...จะอ้วก! หวานซะกูจะอ้วก มึงรีบแปรงฟันแล้วลงมาเคลียร์กับกูด่วนเลย กูไปสอบแปปเดียว สอยน้องกูเป็นเมียซะแล้ว”
“นอนไปก่อนนะ เดี๋ยวเอาข้าวกับยาขึ้นมาให้ จุ๊บ...รักนะจ๊ะ” อะเฮือก...ไอ้บ้านี่บทจะหวานก็สันดานมดมาเลย ไม่อายเพื่อนตัวเองบ้างเหรอวะ ผมต้องเอาผ้านวมคลุมหัวหนีสายตาหมั่นไส้ของพี่ชายตัวเอง
........................
ณ โต๊ะอาหาร
“มึงสอบติดทุนหมอแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ยังไม่ประกาศผลเลยว่ะ แต่ก็น่าจะได้นะ กูฉลาดน่ะ” นุ้กตอบคำถามเพื่อน เลิกคิ้วกวนประสาท
“ถุย...ให้มันจริง แล้วถ้าต้องไปเรียนไม่ยุ่งตายห่าเหรอ” นายถาม ส่วนตัวเองลอยตัวเรียบร้อย เตรียมเรียนปรับพื้นฐาน เพราะที่ปิดเทอมนี้มีทุนสถาปัตย์ของมหาวิทยาลัยหนึ่งเปิดสอบพอดี ประกาศผลเรียบร้อย เตรียมเข้าปีหนึ่งคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ตามตั้งใจ
“ก็หมออ่ะมึง รู้ๆ กันอยู่ป่าววะ” นุ๊กเหลือบตามองเพื่อน สงสัยว่าจุดมุ่งหมายที่เพื่อนถามคืออะไรแน่
“ไอ้นิวมันรู้รึยังล่ะ? ว่าแฟนมันอนาคตจะเป็นหมอน่ะ”
“ยังไม่ได้บอกเลย”
“น้องกูยังเด็กมากนะ ถึงมันจะดูคิดเยอะ แต่ไอ้ความคิดเยอะของมันนี่แหล่ะ แค่มึงจบม.6 ไปปีนี้ มันก็คงคิดมากแย่แล้ว มึงเรียนหมออีก คงไม่ค่อยได้เจออ่ะ มันจะไหวเหรอวะ?” นายวิตกกังวลแทนความรู้สึกน้องชายเสมอ เห็นนิวร่าเริงแบบนี้ แต่ลึกๆ แล้วเค้ารู้ดีว่าน้องโหยหาความอบอุ่นอย่างมาก
“มึง...กูต้องเรียนต่อ อีกหน่อยน้องมึงก็ต้องเรียนต่อ กูรู้แค่ว่าตอนนี้กูกับมันรักกัน และจะพัฒนาไปต่อได้แน่นอน ส่วนเรื่องอนาคตใครจะรู้วะ ว่าจะอดทนกันได้ขนาดไหน กูบอกมึงได้แค่ว่ากูจะดูแลน้องมึงให้ดีที่สุด ส่วนมึงเป็นพี่มัน และเป็นเพื่อนกูก็ต้องช่วยกันดิวะ...ไอ้นาย” นุ้กจ้องตาเพื่อน พูดหนักแน่น
“กูก็ต้องอยากให้น้องกูมีความสุขดิวะ ทำไมจะไม่ช่วย มึงนี่ก็นะ เห็นกากๆ บทจะจริงจังเอาซะกูงง” นายตบไหล่เพื่อนสนิท
“ขอบคุณครับ...พี่เมีย” นุ้กยิ้มตาหยีทำทะเล้นใส่
“โอ้ย ขนลุก!! อย่าพูดไอ้สัส!” นายลุกจะเดินหนี
“เดี๋ยวๆ เรื่องแรกที่มึงต้องช่วยกูตอนนี้ เดินมานู่นแล้ว” นุ้กบุ้ยใบ้ไปทางประตูบ้าน คุณนเรนทร์กำลังเดินเข้ามา
“หวัดดีครับ...คุณอา” นุ้กชะงักนิดนึง จะเรียกคุณพ่อก็ยังดูอาจเอื้อมกวนโมโหเกินไป เดี๋ยวจะเสียเรื่อง
“มาทำอะไร?” คุณนเรนทร์ยังถามมึนตึง
“มาหานิวครับ” กล้าถามนุ้กก็กล้าตอบ
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เมื่อคืนครับ...”
“นี่แหน่ะ...ถึงอาจะไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า....”
“พ่อจะกินอะไรป่ะ จะให้ป้าพาณีหาให้ หรือจะให้ไปตามย่าหยามาคุยด้วย” คุณนเรนทร์กำลังจะพูดสาธยายอะไรยืดยาว ก็โดนลูกชายคนโตขัดคอ แถมเอาแม่ตัวเองมาขู่อีก เลยพลันงับปากลงไปชั่วคราว
“ไม่กินเว้ย ไม่ต้องตาม พ่อเดินมาหาแกนั่นแหล่ะ ไอ้ลูกเวร กลับมาแทนที่จะมาเจอพ่อก่อน ดันมานั่งคุยกะเพื่อนอยู่นี่ แล้วนี่น้องไปไหน?” ถามพลางมองหา ตั้งแต่ออกจากรพ. พ่อใส่ใจเจ้านิวมากขึ้น ถึงขั้นเรียกร้องกับย่าหยาให้ลูกชายกลับไปอยู่บ้านใหญ่เหมือนเดิม แต่ย่าหยายังไม่ยอม บอกว่าได้กินข้าวกับหลานทุกวัน และมีความสุขดีที่หลานชายเดินเพ่นพ่านอยู่ในบ้านด้วย
“....” นุ้กกับนายลอบมองตากัน
“ว่าไง? น้องไปไหน? พ่อจะชวนออกไปข้างนอก” นายเบ้ปากนิดนึงให้ความเปลี่ยนแปลงอย่างหน้ามือหลังมือครั้งนี้
“นิวไม่ค่อยสบาย...น่ะครับ” นุ้กตอบแทนให้ พลางคิดได้ทันควันว่าพูดผิดไปเสียแล้ว จนนายต้องถลึงตาใส่ความโง่ของนุ้กครั้งนี้
“อ้าว น้องเป็นอะไร? ปวดท้องอีกรึไง? เดี๋ยวพ่อขึ้นไปดู...” นั่นไงล่ะ...คุณนเรนทร์ทำท่าจะบุกไปดูลูกชาย ที่กำลังนอนระบมทั้งร่าง รอยจูบเต็มตัว
“ดะ...เดี๋ยวๆๆ พ่อ!!”
“เดี๋ยวครับคุณอา!!” ทั้งสองหนุ่มห้ามแทบไม่ทัน
“ทำไม!”
“เอ่อ...ไอ้นิวมันแค่ปวดหัว กินยาหลับไปแล้ว อย่าไปยุ่งกะมันน่ะ พ่อจะไปไหน ป่ะ! นายไปด้วย” นายพูดพลางลากแขนพ่อออกไปทางหน้าบ้าน ก่อนพ้นประตูยังหันหน้ามาทำปากขมุบขมิบด่านุ้กเป็นคำหยาบคาย ในฐานะเป็นตัวสร้างเรื่องหวาดเสียวครั้งนี้ ขืนคุณนเรนทร์เห็นลูกชายคนเล็กในสภาพเดียวกับที่เขาเห็นเมื่อบ่าย มีหวังนุ้กคงโดนไล่ยิงออกจากบ้าน
................
ผมหลับไปอีกตื่นนึง หลังจากพี่ชายสองคนลงไปกินข้าว รู้สึกตัวอีกทีตอนมีมือมาลูบหัว ตบแก้มเบาๆ จึงลืมตาขึ้นมามอง หน้าคมสันของหนุ่มตี๋ลอยเด่นอยู่ในสายตา ช่วงนี้อย่างกับความฝัน ความสุขท่วมท้นจนต้องโน้มคอเฮียนุ้กลงมาจุ้บปากเบาๆ
“กินข้าวดิ เอามาให้แล้ว” เฮียนุ้กบอก
“ลุกไหวที่ไหนเล่า เมื่อคืนเล่นผมซะหนักเลยนะ” ผมค่อยๆ ยันตัวเอนพิงหัวเตียง
“ฮ่าๆ กูหยุดแล้วนะ มึงนั่นแหล่ะต่อเอง” เฮียนุ้กหล่อจังว่ะ ผมทั้งอิจฉาและเริ่มภูมิใจ ผมมีแฟนหล่อขนาดนี้จริงเหรอเนี่ย อย่าหาว่าหลายใจเลยนะครับ...เรื่องพี่ระตัดทิ้งไปได้แล้ว
“เอาอีกมะ?” ผมแกล้งถาม ขยับจะเข้าไปหา
“พอก่อนเว้ย! ว่าแต่กูหื่น ส่องกระจกมั่งนะ มากินข้าว เดี๋ยวช่วยพยุง” ว่าแล้วก็พยุงกันยักแย่ยักยันลงจากเตียงมานั่งที่โซฟา
ผมทานอาหารมื้อแรกของวันแบบซัดโฮก ชดเชยพลังงานที่เสียไปหมดตัวตลอดคืนก่อน เฮียนุ้กพยุงไปส่งในห้องน้ำ เปิดน้ำอุ่นรอไว้ให้ในอ่างจนเต็ม ได้แช่น้ำสักพักก็สบายตัวขึ้น เดินเก้กังออกมาแต่งตัวใส่กางเกงเสื้อแขนยาวขายาวตัวโคร่ง ก็มานั่งดูหนังที่โซฟา คนที่นั่งดูอยู่ก่อนเอนตัวลงมาหนุนตัก
“นิว....”
“หืม...?”
“นิว...”
“อะไร...?” ผมต้องก้มมองหน้า สบสายตากันถึงจะยอมพูด
“ถ้ากูจบม.6 ไป มึงจะเหงาป่ะ?” คนถามส่งสายตากังวล
“ก็เหงาดิ” ผมตอบยิ้มๆ
“แล้วทำไงอ่ะ?” เฮียนุ้กถาม
“ก็หาคนแก้เหงามั้ง...โอ้ยยยย”
“นี่ไง...หาคนแก้เหงา!!” มันถลกชายเสื้อกัดหมับเข้าที่หน้าท้องผมครับ ไม่แรงมากแต่ก็เจ็บพอควร
“โอ๊ยยย! เชี่ยเจ็บนะ”
“สมควร เป็นเมียกูมาทั้งคืน วันนี้บอกจะหาใหม่ ฝันเหอะ!”
“เอ๊า...งั้นเฮียก็ต้องห้ามปล่อยให้ผมเหงา ไม่งั้นก็ไม่รู้ด้วยละ” ผมขู่ไว้ก่อน
“ค่อยว่ากันละกัน จูบหน่อยดิ” อะไรของมันวะ ตัดเรื่องได้แบบนี้เลยเหรอ
“อื้มมมม” เฮียนุ้กโน้มคอผมลงมา ส่วนตัวเองยันร่างขึ้นมาจูบดูดดื่ม รสจูบหอมหวานซ่านไปทั้งปาก ภาพในจอโทรทัศน์ถึงตอนไหนไม่รู้ แต่เพลงประกอบเรื่องนี้ช่างโรแมนติกขึ้นอีกโข เข้ากับบรรยากาศตอนนี้ชะมัดเลย
…………………………..
“โอ้โห! กับข้าวเต็มโต๊ะเลย ฉลองอะไรกันเหรอครับ” ผมถามป้าพาณี เมื่อลงมาเห็นโต๊ะอาหารขนาดหลายที่นั่งของบ้านย่าหยา ถูกจัดวางอย่างหรูหราแบบฉบับสากล มีเซ็นเตอร์พีชกลางโต๊ะประดับประดาด้วยดอกไม้นำเข้าและเชิงเทียนอย่างสวยงาม จานชามช้อนส้อมของสะสมถูกขนออกมาวางเรียงรายตามจำนวนเก้าอี้นั่งครบถ้วน
“อ๋อ คืนนี้ย่าหยาเป็นเจ้าภาพเลี้ยงฉลองที่น้องนายกับน้องนาวสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้น่ะค่ะ” ป้าพาณีบอก มือก็ขยับจับสิ่งของให้เข้าเซ็ทไปด้วย แล้วก็หันไปสั่งเด็กในบ้านอีกสองคนให้เข้าไปหยิบสิ่งที่ขาดเหลือออกมาเติม
“หูยยย จัดเต็มขนาดนี้เลยเหรอครับ ตอนผมสอบได้ ย่าหยาจะจัดให้ขนาดนี้มั๊ยเนี่ย?” ผมแซ็ว ด้วยนึกว่าย่าหยาไม่อยู่ในบ้าน
“แค่นิวเรียนจบมัธยมฯ ย่าก็เลี้ยงมากกว่านี้อีกจ้ะ เพราะดูท่ามันจะร่อแร่เหลือเกินนะ” ย่าหยามาหยุดพูดอยู่ข้างหลังผม ตีไหล่ดังเพี๊ยะ
“อุ้ย! แหะๆ จบน่ะ สัญญาว่าจบแน่ครับ แต่จบเกรดเท่าไหร่ไม่รู้ เหอๆ” ผมหัวเราะแก้เขิน
“ตามสะดวกเถอะพ่อคุณ ขอให้เรียนจบก็พอ ย่าหยาว่าขยันดีกว่าฉลาด นิวก็ตั้งใจหน่อยละกันลูก”
“แหม...ได้สิครับ รับรองไม่ผิดหวัง”
“ไปๆ วันนี้บ้านคุณพ่อนุ้กเค้าจะมาด้วย ลูกชายเค้าก็สอบติดเหมือนกัน ย่าหยาเลยชวนมากินข้าวด้วยกัน นิวไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ หกโมงรีบลงมานะลูก”
“เฮียนุ้กสอบติดเหรอครับ? ไม่เห็นมันบอกผมเลย” ผมงง เจอกันทุกวันไม่เห็นเฮียนุ้กพูดอะไร มัวแต่ล้วงควักขโมยกอดจูบอยู่นั่นแหล่ะ วันนี้ก็หายกลับบ้านไปตั้งแต่เช้า
“เอ่า..ไม่รู้หรือจ้ะ? เป็นแฟนกันไม่ใช่เรอะ” ย่าหยาอมยิ้มส่ายหน้าแซ็วผม
“โอ๊ยยย อย่าแซ็วสิครับ.. ไปอาบน้ำดีกว่า” ผมรีบหนีขึ้นบ้านอย่างเร็ว พอเข้าห้องมาก็คิดตามย่าหยาพูดเล็กน้อย เฮียนุ้กมีความลับกับผม มันสอบติดแล้ว ติดคณะอะไร? ทำไมเรื่องดีดีแบบนี้ไม่บอกผมคนแรกวะ ผมเป็นแฟนมันนะ!
หกโมงตรงผมลงมาจากบนบ้าน วันนี้แต่งตัวดีหน่อยครับแม้จะกินข้าวที่บ้านก็เถอะ แต่ลองย่าหยาจัดเต็มขนาดนี้แล้ว ไม่ให้ความร่วมมือก็ไม่ได้ ผมเลือกกางเกงสแล็คสีอ่อน เสื้อเชิ้ตฮาวายลวดลายสวยสีออกเทาแบบที่กำลังฮิตกัน ตัวโคร่งหน่อย เรียกว่าเคาะมาจากแฟชั่นเกาหลีเลย ผมรองทรงนักเรียนมันเสยขึ้นไปไว้อยู่แล้วยามปกติแค่นี้ก็เท่สุดเหวี่ยงละ ส่องกระจกเช็คความเรียบร้อยก็ลงมาห้องรับประทานอาหาร เจอทุกคนมาพร้อมหน้ากันแล้ว คุยกันเสียงเจี๊ยวจ๊าว เจ้านุ่นกับลูกคุณอาสองคนที่เริ่มโตเป็นสาวเม้าท์กันเสียงใส
“เอ้า! ลงมาสักทีพ่อคุณชาย มานั่งนี่สิจ้ะ” แม่เรียกผมไปนั่งเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่ ซึ่งอยู่ตรงข้ามไอ้ตี๋แฟนผมที่มันยิ้มหน้าทะเล้นส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้อยู่พอดี ผมแกล้งไม่สบตามัน ทำหน้าบึ้งใส่ เฮียนุ้กชะงักไปนิดนึงเพราะยิ้มเก้อ และคงงงว่าผมงอนมันเรื่องอะไร พอผมสบตามันก็ทำปากขมุบขมิบถามว่า “เป็นอะไร?” ผมไม่ตอบ เมินหน้าหนีไปทางอื่นแทน ในใจคิดแล้วว่าเสร็จกูแน่
“อ่ะ...พาณี ให้เด็กเอาอาหารมาเสิร์ฟเถอะจ้ะ”
“ค่ะคุณ”
“มันอาจจะอลังการไปหน่อยนะ แต่ก็อย่างว่าคนแก่ทำแต่งาน อยากหาอะไรคลายเครียดเล่นบ้าง” ย่าหยาเป็นผู้หญิงอารมณ์ดีเสมอ และภาพบนโต๊ะก็สวยงามอลังการอย่างกับเรียกมืออาชีพมาจัด
“โห...ย่าหยาครับ อันนี้ไม่เรียกหน่อยแล้วครับ อลังการมากเลย” พี่นายแกล้งบอก
“แหม หลานสอบติดตั้งสองคน ขอเว่อร์หน่อยสิจ๊ะ ยินดีกับนุ้กด้วยนะลูก อีกหน่อยเราจะมีคุณหมอมาเกี่ยวดองกันแล้ว” ย่าหยายิ้มกรุ้มกริ่ม มองมาทางผม ดะ...เดี๋ยวนะ หมอเลยเหรอ มึงสอบติดหมอแล้วไม่บอกกูเลยเนี่ยนะ
“ขะ...ขอบคุณครับ” เสียงไอ้ว่าที่หมอตะกุกตะกัก หันมองมาทางผม มันคงเริ่มรู้แล้วว่าผมงอนมันเรื่องอะไร
“ดื่มกันหน่อยจ้ะ ดื่มให้นายที่สอบติดสถาปัตย์ นาวที่สอบติดวิศวะ และนุ้กที่สอบติดแพทย์จ้ะ” ผู้หลักผู้ใหญ่ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม ส่วนเด็กๆ หัวร่อคิกคักพลอยชูแก้วน้ำหวานไปด้วย รอยยิ้มอาบไปทั่วหน้าทุกคน ผมก็ยิ้มครับแต่ไม่ยิ้มให้มัน ตอนแรกกะงอนเล่นๆ แต่ตอนนี้โกรธจริงแล้ว ในใจผมคิดไปต่างๆ นาๆ แค่จบม.6 แยกกันไปก็หวั่นไหวจะตายชักแล้ว แม่งเสือกสอบติดหมอ ผมเข้าใจนะครับว่าทางเลือกใครก็ทางเลือกมัน แต่มันอดใจจะคิดไม่ได้จริงๆ จะเอาเวลาตอนไหนมาเจอกัน จะไปเจอใครระหว่างเรียนรึป่าวก็ไม่รู้ หน้าตามันก็หล่อ เป็นหมออีก ใครจะว่าผมเด็กน้อยคิดมากเกินไปก็แล้วแต่ แต่ผมจะคิด! ที่สำคัญคือ...มันมีความลับกับผม
“นิวกินน้อยจังวะ อิ่มแล้วเหรอ?” พี่นายถามผม
“ใกล้ตายอีกแล้วมั้ง?” ไอ้นาวเพิ่งกลับมาถึงวันนี้ครับ มาถึงปากก็หมาตามธรรมดาของมัน ผมถลึงตาใส่มัน
“จุ๊ๆ วันดีดี อย่าตีกันสิเด็กๆ ทานของหวานกันจ้ะ” ย่าหยาห้ามทัพทันที
“งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปนั่งดื่มกาแฟบ้านนเรนทร์ต่อละกันนะครับ ขอบคุณย่าหยามากสำหรับอาหารมื้อนี้และก็เอ็นดูเจ้านุ้กมัน” ลุงวิทยากับแม่เฮียนุ้กขอตัวหลังจากนั่งคุยกันพักใหญ่หลังอาหาร
“พ่อกับแม่กลับไปก่อนนะ คืนนี้นุ้กจะนอนนี่!” เฮียนุ้กโพล่งออกมา มองหน้าผม
“กลับไปกับพ่อแม่นั่นแหล่ะ มาค้างบ้านคนอื่นทุกวันไม่เกรงใจรึไง?” อันนี้คุณนเรนทร์พ่อผมครับ ถึงจะอ่อนลงไปมาก กลับมาหวงผมเพื่ออะไรก็ไม่รู้
“นั่นดิ จะนอนตรงไหนมิทราบ ห้องรับแขกไม่ได้เตรียมไว้ซะด้วย” แต่วันนี้ผมเข้าข้างพ่อ คุณนเรนทร์มองหน้าผมอย่างงง เพราะปกติผมเถียงแทนตลอด
“เอ่าาา ไอ้เด็กนี่เป็นอะไรไปซะแล้ว ปกติตัวติดกันแทบแยกไม่ออก” พี่นายถามขึ้น
“เปล่าเป็น ก็แยกกันมั่ง เบื่อบ้างดิ” ผมพูดลอยๆ ไป เฮียนุ้กยืนจ้องหน้าผมเขม็ง กลัวที่ไหนล่ะ
“พอๆๆๆ ไอ้นิวมานี่เลย ขึ้นห้องมานี่ดิ๊” พี่นายคว้าข้อมือผมลากดุ่ยๆ ขึ้นบันไดมาก่อนอะไรมันจะแย่ไปกว่านี้ ที่แน่ๆ ขอบตาผมแดงแล้ว
.........................
“เป็นอะไรของแก ไหนบอกพี่?” พี่นายดึงให้ผมนั่งตรงโซฟาสีน้ำเงินในห้อง
“เปล่าหนิ” ผมเบือนหน้าหนี โคตรน้อยใจ
“อย่ามาเปล่า พี่รู้ว่าแกเป็น งอนอะไรวะ?” นี่แหล่ะพี่ผม
“รู้กันมานานละดิ ว่าเฮียนุ้กสอบติดหมออ่ะ”
“กะ...ก็รู้อ่ะ ทำไมวะ?” ยังๆ ยังไม่เข้าใจ
“ไม่บอกนิวมั่งวะ นิวรู้คนสุดท้ายเลยนะ” ผมตัดพ้อ โคตรน้อยใจ
“ไอ้น้องคนนี้ เรื่องแค่นี้อ่ะนะ พี่นึกว่ามันบอกแกแล้วนี่หว่า” พี่นายหัวเราะ
“บอกกะผีอ่ะดิ ไม่เห็นแม่งพูดสักคำ”
“แค่สอบติดหมอ น้อยใจอะไรวะนิว?”
“มันไม่ใช่แค่....นะพี่นาย มันจะเรียนหมอนะเว้ย จะเอาเวลาไหนเจอกัน ไหนจะหล่อ ไหนจะมีผู้หญิงมาจีบอีก”
“ก็รีบเรียนให้จบ ตามไปอยู่ด้วยกันสิวะ” อ้าวเฮ้ย!!!...ไอ้บ้านี่เข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่วะ แอบฟังพี่น้องเค้าคุยกันได้ไง
“ออกไปเลย เข้ามาได้ไง!!!” ผมคว้าหมอนอิงเขวี้ยงแม่ง
“ห้องเมียอ่ะ อยากเข้าเมื่อไหร่ก็จะเข้า ไอ้นายออกไปได้ละ กูเคลียร์เอง” เฮียนุ้กสั่งพี่นายที่ยังนั่งเหวออยู่
“เออๆๆ กูเป็นก้างขึ้นมาเลย อย่ารุนแรงนะ น้องยังเด็ก ท่องไว้ไอ้ควาย...น้องกูยังเด็ก!” พี่นายลุกขึ้นชี้หน้าเพื่อนแล้วออกไป
“พี่นายอ่ะ อย่าเพิ่งไป!!” ผมลุกขึ้นจะตามออกไปด้วย แต่โดนไอ้ตี๋ล่ำมันล็อกคอเอาไว้ เลยได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ จนมันหันไปกดล็อกประตูดังกริ้ก
“จะเคลียร์ตรงไหน บนเตียงหรือบนโซฟา?” เฮียนุ้กจับตัวผมให้เผชิญหน้า
“ไอ้หื่นเอ้ย!!! ไม่ตรงไหนทั้งนั้นอ่ะ ออกไปเลยจะนอนแล้ว”
“นอนด้วยไง ป่ะ...นอนกัน” มันกระชากแขนผมลากไปเหวี่ยงคว่ำหน้าบนเตียงแบบง่ายดาย ผมพลิกตัวหงายไม่ทันก็โดนนอนทับทาบลงมาอย่างหนัก
“จูบหน่อย” พูดจบ จูบก็ระดมลงมาเป็นพัลวันบนแก้มบ้าง ซอกคอบ้าง มือมันกดมือผมไว้ไม่ให้ขัดขืน
“โว้ยยย!!! อย่าสิวะ โกรธอยู่นะว้อย” ผมสะบัดหน้าหนีด้วยความจั๊กจี้
“กูขอโทษ...ที่ไม่ได้บอกมึงก่อน ว่าจะบอกวันนี้แหล่ะ พอดีย่าหยาพูดซะก่อน ผลมันเพิ่งประกาศอย่างเป็นทางการวันนี้เองนะ” ทุกอย่างนิ่งสนิท เข้าโหมดจริงจัง
“ต้องเรียนหมอเลยเหรอวะ ยุ่งตายห่าเลยอ่ะ” ผมตัดพ้อ
“มึงอย่ายุ่งบ้างละกัน กูจะโวยบ้าง” อีกฟอด
“จะยุ่งอะไรเล่า จะเรียนไรยังไม่รู้เลย”
“ลุกมานั่งคุยดีๆ กัน” เฮียนุ้กลุกออกไปจากตัวผม ผมพลิกหงายมานั่งขัดสมาธิ เราสองคนนั่งขัดสมาธิจ้องหน้ากัน มันจับมือผมทั้งสองข้าง
“นิว มึงฟังกูนะ มึงรู้ใช่มั๊ย? เราทั้งสองคนมีหน้าที่ต้องทำ”
“อืม”
“เราก็ทำหน้าที่ของเราไปดิ แต่เราไม่เห็นจำเป็นต้องไม่เข้าใจกันป่าววะ กูเรียนหนัก มึงก็อยู่เป็นกำลังใจให้กูสิ ไม่ได้เหรอ?” เฮียนุ้กจ้องตาผม
“ก็กลัวไม่มีเวลาให้นี่หว่า” ผมหลบตามองที่นอน
“ก็ตอนนี้ยังมีอยู่นี่ว้อย ก็ใช้ให้คุ้มสิครับ หรือจะเลิกตั้งแต่ตอนนี้เลย ยังทันนะ” มันปล่อยมือผม ขยับนั่งตะแคงข้างให้
“มะ...ไม่เอา! ไม่เลิก!” ผมเป็นฝ่ายโดนงอนบ้างแล้ว
“ก็เห็นมึงบอกว่าเบื่อกูหนิ” มันชำเลืองมองผม
“เรื่องของเฮีย อยากไปไหนก็ไปเลยไป๊” ผมไม่ยอมตกเป็นรองง่ายๆ หรอกครับ รีบลุกจะหนีลงจากเตียง
“เฮ้ยยย...ไม่ยอมกูเลยนะ!” เฮียนุ้กกระชากผมลงนอนกับเตียง
“ไม่ยอมง่ายๆ หรอก เฮียคอยดูเหอะ ต่อให้เรียนหมอ ผมก็จะตามไปคุมทุกฝีก้าว ใครมาจีบจะเอาไอ้มีดผ่าตัดจ้วงแม่งเลย” ผมบีบจมูกมันอย่างแรง
“โอ้ยๆๆ เจ็บไอ้สัส ดุจังวะ!” มันรีบกุมมือผมไว้แน่น
“เฮียอย่าทิ้งผมนะ” ผมพูดจ้องตามัน
“เออน่ะ! รีบจบรีบตามมาละกัน กูอยู่กรุงเทพ ไม่ได้ไปไหนเล้ย” เฮียบอก จุ้บปากทีนึง
“อื้มมมอย่าาา” เสื้อโดนปลดกระดุมตอนไหนวะ ยอดอกโดนนิ้วเขี่ยเล่น ซอกคอก็โดนเล่นงานอีกแล้ว
“ขอนะ คิดถึงจัง” คิดถึงอะไรของเมิง เมื่อคืนก็นอนด้วยก๊านนน
“เฮียจะบ้าเหรอ เมื่อคืนเพิ่งซัดไป”
“ก็เมียกูน่ารักอ่ะ เห็นห้าวๆ อย่างมึง ตอนงอนก็น่ารักเหมือนกันว่ะ”
“เหรอ เดี๋ยวจะงอนบ่อยๆ”
“เหอะๆ อย่าบ่อยมากก็ดี ขี้เกียจง้อ”
“อึ้ยยยย!” หน้าอกผมโดนลิ้นดุนดัน
“ก๊อกๆๆ” ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปกว่านี้ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผมบุ้ยใบ้ให้เฮียนุ้กไปเปิด เพราะตัวเองเสื้อผ้าหลุดลุ่ยต้องลุกหนีเข้าห้องน้ำ
“นิวอยู่ในห้องน้ำเหรอจ้ะ?” เสียงย่าหยาถามหาผม
“ครับย่าหยา มีอะไรเหรอครับ?”
“แหม...ขอโทษนะที่มาขัดจังหวะเด็กๆ” ย่าหยาหัวเราะคิกคัก
“ฮ่าๆๆๆ ก็นิดนึงครับ” ดู๊ดูมันต๊อบบบบ...ไม่เขินไม่อายบ้างเลย
“พอดีหุ้นส่วนเค้าส่งบัตรห้องพักมาให้น่ะจ้ะ โรงแรมเปิดใหม่ เลยจะให้ย่าไปลองพักดู แต่ย่าหยาขี้เกียจไป”
“จะให้นิวไปเหรอครับ?”
“ให้เป็นของขวัญนุ้กสอบติดครับ เราทั้งสองคนไปด้วยกันน่ะแหล่ะ อีกหน่อยไปเรียนแล้ว ใช้เวลาซะให้คุ้มค่า นิวไปแทนย่าหยาหน่อยนะลูก” ย่าหยาตะโกนบอกผม
“ได้คร้าบบบบบ จองตั๋วเครื่องบินให้ด้วยคร้าบบ” ผมตะโกนบอกกลับไป
“ย่ะ....พ่อคุณ! จะไปวันไหนก็บอกอาทรงพลของเธอ เดี๋ยวเขาก็จัดการเรียบร้อยละจ้ะ แถมพ็อกเก็ตมันนี่ให้ด้วย!!!”
“ขอบคุณมากครับย่าหยา” เฮียนุ้กกล่าวขอบคุณ ส่งย่าหยาออกไปจากห้อง
"ไว้ไปเปลี่ยนบรรยากาศเนอะ” ไอ้ตี๋ยิ้มกรุ้มกริ่มเปิดประตูเข้ามาในห้องน้ำ ผม..ไม่..ได้..ล็อก..อีกแล้วครับ
“เปลี่ยนอะไรของเฮีย?” ผมเสียววูบ เอียงตัวจะหนีออกจากห้องน้ำที่กว้างขวางพอจะทำกิจกรรมเข้าจังหวะอะไรก็ได้
“ไปหนายยย ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นในนี้ก่อนละกันนะ”
“อุ้บบ” เฮียนุ้กดันผมมายังเค้าท์เตอร์อ่างล้างหน้าหินอ่อน ผมถอยตัวเองขึ้นนั่ง แล้วระดมจูบกันดูดดื่มนัวเนีย ก่อนทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินการต่อไปตามทำนองของมันในห้องน้ำสุดหรูนี้ละครับ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
CHAPTER 15 : “ห้องลับถูกใช้บริการ”
วันจันทร์อีกแล้ว!!!!
แม้จะมีเสียงโทรศัพท์ปลุกทุกห้านาทีจากเฮียนุ้ก แต่ผมยังตื่นสายอยู่ดี จนมันพูดข้อความครั้งสุดท้ายว่า กำลังจะออกจากบ้านมารับ และถ้าผมยังไม่แต่งตัวให้เรียบร้อย เฮียมันจะถอดชุดลอกคราบผมทั้งตัวแล้ววันนี้ก็ไม่ต้องไปโรงเรียนกัน ทำให้ผมต้องเด้งจากที่นอนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จภายในสิบห้านาทีล่ะครับ ช่างเป็นการปลุกโคตรกระชากอารมณ์ ไม่ใช่ผมไม่ชอบนะ ฮ่ะๆ แหม...ผมก็เด็กวัยรุ่นคนหนึ่งเอง ตั้งแต่คบกันผ่านมาได้สองเดือน ไอ้เฮียมันเล่นมานอนบ้านเกือบทุกวัน เล่นผมซะปางตายทุกครั้งแทบไปเรียนไม่ไหว เราสองคนเลยต้องห้ามใจทำสนธิสัญญาเบาเว้ย (คล้ายสัญญาเบาว์ริ่ง) ว่าให้เฮียมันมาได้เฉพาะวันหยุดพอ ตอนแรกมันไม่ยอมครับ กระทั่งทุกคนในบ้านทักว่าผมโทรมเกินไปเหมือนคนอดนอน จนเราทั้งคู่ปั้นหน้าไม่ถูกก็เลยต้องเพลาลงมั่ง
"มึงดูกลับมาสดใสแล้วนะไอ้นิว" ไอ้อั๋นทักผมตอนเช้า จนอีบีที่ได้ยินขำคิกคัก
"ก่อนหน้านี้กูอ่านหนังสือสอบ อีเงือกมึงหุบปาก!" ผมตอบไอ้อั๋นหน้านิ่ง ก่อนหันไปห้ามอีเพื่อนตัวดีที่กำลังจะอ้าปากพ่นเรื่องคาวโลกีย์อันมันทราบดีออกมา มันถามผมทุกอณูตับเลยครับว่าท่าไหนยังไงมั่ง ซึ่งถ้าไม่ยอมเล่าเพื่อนบีก็มีวิธีให้เล่าจนได้อยู่ดี
"อ่านสอบไรของมึงวะ? อีกตั้งนานกว่าจะปลายภาค ปกติแม่งไม่เห็นสนใจ" ไอ้อั๋นสงสัยไปตามเรื่องแต่ไม่ได้ซักไซร้อะไรต่อ หันไปยุ่งกับหนังสือวิชาถัดไปแทน
"ดูมีความสุขดีกับว่าที่คุณหมอนะมึงอ่ะ" เพื่อนบีสาระแนตั้งข้อสังเกตสังกา
"หรือมึงอยากให้กูเศร้า? ว่าแต่กูเถอะ มึงน่ะช่วงนี้ติดใครมิทราบ อย่านึกว่ากูไม่รู้เหอะ?" ไม่ใช่แต่มันนี่ครับที่ช่างเผือก ผมสังเกตว่าพักนี้บีติดโทรศัพท์ขึ้นมาก สเตตัสเฟสบุ้คก็ขึ้นแปลก ไอจีชอบลงรูปของบ้าบอที่ไม่เคยเห็น แถมไปในที่ที่แม่งไม่เคยคิดว่ามันจะไป สำหรับคนอื่นอาจจะปกติ แต่ผมเพื่อนสนิทมันทำไมจะไม่รู้
"เสือก!" นั่นไง!!! ถ้ามีการสงสัยแปลว่ามีเรื่องแน่นอน ทฤษฎีของผมคิดเอง
"มึงปิดบังกูอีเงือกน้อย จะทิ้งผัวอย่างกูเหรอไงวะ?!" ผมวางทุกอย่างในมือ ทั้งปากกาลอกการบ้าน ทั้งมือถือที่เล่นไลน์คุยกับเฮียนุ้กอยู่ หันมาเผชิญหน้ากับบีเต็มสูบ
"ก็ผัวกูไปเป็นเมียคนอื่นแล้ว กูก็ต้องหาผัวใหม่สิคะ" ดูมันลอยหน้าลอยตาพูด ไร้ยางอายที่สุด!
"หืม...เต็มปากเลยนะมึง ใครวะ?" ผมกระเถิบหน้าไปใกล้มันอย่างอยากรู้ที่สุดในชีวิต คือมีคนมาจีบมันเยอะมากครับ รุ่นพี่รุ่นน้อง คนนอกคนในโรงเรียนสารพัด อีบีแค่คุยเล่นแต่ไม่เคยเอามาเปิดตัวว่าเป็นแฟนสักคน จนคนอื่นคิดว่ามันเจ้าชู้ให้ความหวังเค้าไปทั่ว แต่ผมรู้ว่ามันไม่เคยคบใครจริงๆ เลย เห็นมันแบบนี้มันหวงตัวเข้าขั้นคนนึงทีเดียว
"อ๋อ...เค้าชื่อ...กูไม่บอก" หึ...อีนี่เล่นแง่กะกูซะแล้ว
"กูโกรธเลยอ่ะเอาจริง" ผมบอกมันทุกเรื่อง เรื่องบนเตียงยังเล่าหมดเปลือก โคตรไม่แฟร์
"ไอ้นิว มึงต้องเชื่อใจกู ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาบอก กูยังไม่แน่ใจ" มันบีบแขนผม จนผมคิดหนักว่าไอ้ห่านี่คือใคร?
"ไม่ให้กูช่วยสแกน?" ผมยังตื๊ออีกนิด
"มึงได้สแกนคนแรกแน่รับรองเลย" เพื่อนบีส่งสายตาวาววับมาให้ ก็ได้วะ ไม่อยากรู้ละก็ได้....
...................................
Snooker❤️ : รอแปปนะ วันนี้กลับเย็นหน่อย
Navy ⚓️ : ทำไรอ่ะ เตะบอลเหรอ?
ไม่อ่านละครับ...เฮียนุ้กกับผมใช้เวลาตอนยังอยู่ด้วยกันให้คุ้มค่าที่สุด เกือบสองเดือนแล้วที่มันมารับไปโรงเรียน ตอนเที่ยงถ้าพักคาบเดียวกันก็กินข้าวพร้อมกัน เย็นรอกลับบ้านกินข้าวเย็นด้วยกัน เย็นนี้ก็ปกติครับเฮียมันคงไปเตะบอลตามเคย ผมก็รอได้นะกลับเย็นหน่อยแต่ได้กลับด้วยกันผมโอเค ซึ่งปกติผมก็ไปนั่งทำการบ้านรอข้างสนามอยู่แล้ว หรือถ้าคึกจัดก็ลงไปเตะด้วย แต่ส่วนมากจะเป็นพี่ม.หกเพื่อนมัน ซึ่งรวมไอ้โจ๊ะตั่วเฮียด้วยเลยไม่ค่อยอยากลงสนามด้วยเท่าไหร่ วันนี้พอมันไม่อ่านไลน์เลยเก็บกระเป๋ากะจะไปนั่งรอตามระเบียบ
"วันนี้ผัวเตะบอลอีกเหรอ?" ไอ้บี...ถามโคตรดัง
"แฟนพอมั้ง?"
"ผัวเหอะ ได้กันจนพรุนละ" มันยังยืนยันคำเรียกเดิม แค่ลดเสียงลงหน่อย
"เออ! บอกให้กูรอ!" ผมตัดรำคาญใส่
"ต้องไปเฝ้า?" อ่ะ...อีนี่ไม่หยุดว่ะ
"โว้ย! กูไม่ได้ไปเฝ้า กูไปรอเฉยๆ" ผมอรรถาธิบาย
"แต่มึงไปเฝ้าก็ดีนะ ผัวมึงโคตรฮ็อต ยิ่งเล่นละครเวทีจบ กูเห็นน้องๆ คลั่งจนตั้งเป็นแฟนเพจแล้วนะมึง" ใช่ว่ามันเห็นคนเดียวเมื่อไหร่ครับ
ผมเริ่มอยากย้อนเวลาไปตอนก่อนขอให้เฮียนุ้กมาเล่นละครเวทีโรงเรียนเป็นเจ้าชายอะไรนั่น ความหล่อของมันทำให้ตอนนี้มันมีกลุ่มแฟนคลับที่เรียกตัวเองว่า "เมอเมด" เป็นเรื่องเป็นราว เรียกได้ว่าโคตรฮ็อต ไม่ใช่คนกดไลค์หลักพันนะ เมื่อสองวันก่อนแอบไปส่อง ขึ้นเป็นหลักหลายหมื่นแล้ว แต่ผมไม่กล้าเข้าคลับด้วยอ่ะ เฮียมันรู้แซ็วผมตายชัก แต่ที่ผมคิดหนักคือมีกลุ่มเมอเมดของเฮียในโรงเรียนรักมันแบบชักดิ้นชักงอ แล้วเวลาเห็นผมอยู่กับมันทีไร ชอบเข้ามาค้อนใส่มั่ง ทำเขม่นเข่นเขี้ยวใส่ผมมั่ง ซึ่งเพื่อนบีจอมเสือกถึงขั้นมาบอกว่า มีแอนตี้แฟนเพจของผมโดยเฉพาะแล้วแต่ปิดเป็นกลุ่มลับเลยเข้าไปดูไม่ได้...
ผมเดินแบกเป้มาถึงสนามบอลแต่...ไม่มีคนเตะบอลอยู่ครับ ไอ้เฮียอยู่ไหนของมันวะ...
Navy⚓️ : อยู่ไหนวะ?
อ่ะ...ไม่อ่านอีก มีโฮมรูมหรืออาจารย์นัดเพิ่มอะไรก็ไม่บอก โทรก็คงไม่รับอีก
"ฮัลโหล พี่นายกลับยังอ่ะ?" ผมกดโทรหาพี่นายแทน สรุปพี่นายรับโทรศัพท์ผมครับ
"จะถึงบ้านละ นึกว่าจะกลับกับไอ้นุ้ก" พี่นายบอกมา ผมเริ่มหงุดหงิด
"นั่นดิ มันไปไหนวะ? คิดว่าเตะบอลที่สนามก็ไม่มี"
"ไม่ทราบครับพ่อ เลิกเรียนตั้งนานแล้ว" พี่นายกรอกเสียงรำคาญมาในสาย
"โอเคครับลูก เดี๋ยวหาเองครับ" ผมกดวางทันทีที่กวนประสาทเสร็จ แล้วเดินดุ่มไปทางตึก 6 อาคารเรียนของคุณเค้าเป็นที่แรก...
ภาพที่สองตาเห็นเล่นเอาอึ้งแตกไปเลยครับ พอขึ้นมาบนชั้นสูงสุดที่เป็นห้องเรียน 6/1 ตาก็ค้าง...ใจก็สั่นแทบแตกละเอียด ภาพตรงหน้าในห้องคือเด็กนักเรียนชายคนนึงยืนหันหลังกอดกับเด็กนักเรียนผู้หญิงคนนึง ซึ่งเสียงที่ได้ยินผมเกือบทรุดลงไปกองกับพื้น...
"ขอบคุณนะคะ ที่ไม่โกรธพี่?" นั่นเสียงเฮียนุ้กครับ หลังกว้างๆของมันต่อให้ไกลเป็นกิโลฯ ผมก็จำได้ไม่คิดว่าจะลืม
"ขอบคุณพี่นุ้กด้วยน้าที่ให้โอกาสออยล์อีกครั้ง" ผมไม่ใช่พ่อพระที่ไหนนี่ครับ เสียงแฟนเก่ามันจำขึ้นใจกว่าเสียงใครบนโลก แล้วก็ไม่ใช่ตัวร้ายในละครที่จะเข้าไปกระชากเค้าออกจากกันแล้วกรี้ดใส่ ใจมันอยากต่อยผู้หญิงสักเปรี้ยงเหมือนกัน อยากกระทืบแฟนตัวเองด้วยแต่แรงไม่มี ซึ่งน่าแปลกผมใช้แรงของผมทั้งหมดเฮือกเดียวที่เหลือ...เดินหนีออกมาจากตรงนั้น
โคตรของโคตรของคนโง่เลยครับ ผมไม่รู้จะโกรธ..หรือ..จะใจเย็น จะทำอะไรก่อนหรือหลังดี ผมลากตัวเองเดินมาจนเข้ามาอยู่ในห้องลับพร้อมปิดมือถือ ตอนนี้ผมกลับมานั่งที่คุ้นเคยเดิมยามสับสน ซุกตัวอยู่มุมห้องอับๆ จนเหงื่อท่วมไปหมด สมองมันตื้อไปหมดได้แต่สั่งตัวเองให้อยู่นิ่งเฉย ราวกับถ้าขยับผมจะแตกร้าวเป็นเสี่ยง บรรยากาศรอบข้างมืดไปหมดเพราะผมคงนั่งเป็นชั่วโมงแล้ว กระทั่งได้ยินเสียงประตูเปิด คราวนี้ผมไม่ได้ล็อก...เพราะคาดหวังให้คนคนนึงเปิดเข้ามาหา ซึ่งมันก็มาจนได้
"หึ...กูหาตั้งนาน ทำไมลืมว่ามึงจะต้องอยู่ห้องนี้วะ" เสียงมันถามตัวเองมากกว่าจะถามผม
"เรา...เลิก..." ผมกลั้นใจเปล่งเสียงออกไป
"หยุดพูด...ก่อนกูจะกระทืบมึง!" มันห้ามผมทันทีเหมือนกัน
"มึงทำอะไรบนห้องเมื่อเย็น!!!!!!!!" ผมหมดความอดทน ลุกขึ้นผลักเฮียนุ้กจนมันกระเด็นไปกระแทกประตูไม้เสียงดังสนั่น
"มึงกล้าทำในโรงเรียนได้ยังไงวะ!!!!!!!"
"มึงทำได้ไงทั้งที่มีกูอยู่แล้ว!!!!!"
"มึงทำงี้กับกูได้ไง!!!!!!" ผมกระชากคอเสื้อนักเรียนมันให้ลุกขึ้นมาด้วยแรงทั้งหมดที่มี ตะโกนใส่หน้ามันจนมันเบือนหน้าหนี แล้วเพราะมันไม่ตอบผมเลยหันกลับไปคว้ากระเป๋าเป้จะหนีออกจากห้อง หมับ...!
"อย่ามาแตะกู!" ผมจะสะบัดข้อมือทิ้ง แต่เฮียนุ้กจับไว้แน่นจนสะบัดไม่หลุด แถมมันผลักผมจนล้มกระแทกพื้น
"กูไม่ทำแบบนั้นกับใครในโรงเรียน แต่กูจะทำกับมึง" มันไม่พูดเปล่า เฮียนุ้กตามกระชากเสื้อนักเรียนผมจนกระดุมขาดหมด แต่ครั้งนี้ผมไม่ยอมจึงดิ้นสุดแรงเกิด ซึ่งไอ้บ้านี่แม่งคงกะไว้แล้วเลยนั่งทับขาผมไว้ มือผมยังมีเลยเหวี่ยงไปมาจนชกโดนหน้าแม่งไปที แต่มันไม่สนใจใดใดทั้งสิ้น หันกลับมาตาวาวโรจน์แล้วก้มมุดซุกซอกคอผมทันที
"ไอ้เชี่ย...ปล่อย...ไอ้สัส!!!" ผมร้องลั่นห้อง
"มึงด่ากู!" เฮียนุ้กผละหน้าออกห่าง
"เออ! กูด่ามึง กลิ่นออยล์ยังติดตัวมึงอยู่เลย ปล่อยกู!" ผมไม่ใช่ร่างบอบบางนะครับ ดิ้นจนผลิกหน้าพลิกหลังนอนคว่ำ ลืมไปเลยว่าจะเข้าทางมัน มันคว้าข้อมือผมสองข้างไขว้หลัง เอาเสื้อนักเรียนนั่นแหล่ะครับมัดจนแน่นซะเจ็บเลย
"กูจะไม่อธิบาย กูจะลงโทษเมียก่อน โทษฐานที่หยาบคายกับกูเมื่อกี้!" มือมันล้วงมาข้างหน้าปลดเข็มขัดแล้วกระชากซิปจนกางเกงนักเรียนตะขอขาด พอได้สมใจเฮียนุ้กก็ก้มมาทาบทับหลังผมกัดไหล่เปล่าเปลือยอย่างแรง
"โอ๊ย!!!! เจ็บ!! ไอ้เชี่ย!! กูเจ็บ!!!" อย่าคิดว่ามันจะแกล้งหรือล้อเล่น เพราะนิ้วมันล้วงเข้ามาในกางเกงด้านหลังแล้วสอดเข้าไปลึกสุดโคนนิ้ว
"อึ่ก!!! อย่า! นี่มันโรงเรียนนะว้อย!" ผมท้วงมัน แทบเลิกดิ้นโดยดุษฎี
"มึงว่ากูกล้าทำแบบนี้กับคนอื่นในโรงเรียนเหรอไง? นี่กูกำลังบอกอยู่นี่ว่าเรื่องแบบนี้กูกล้าทำกับมึงคนเดียว" เสียงห้าวดังห้วนอยู่ใกล้หูแถมกัดไหล่คาไว้อีกรอย เชื่อเหอะว่าเป็นรอยฟันแน่นอน
"อ๊า...กู...ไม่เชื่อ กูเห็นว่ามึงกอดออยล์เมื่อเย็น" ผมคำรามใส่ ผสมเสียงครางหงิงเลยครับ เมื่อมันสอดนิ้วเข้ามาเป็นสามนิ้ว
"ก็แค่กอด ไม่เท่าที่ทำกับมึงตอนนี้หรอกนิว" เฮียนุ้กพูดไปพรมจูบไปตามหัวไหล่ มือแม่งไปปลดกางเกงตัวเองออก
"น้องเค้ามาขอโทษที่แม่เค้ามาอาละวาดที่บ้านมึง" ผมเงียบเสียงไป ยังไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
"เฮือก!...อ๊ะ เบาก่อนสิวะ" เจอของแข็งเข้าไป ถึงกับครางไม่เป็นภาษา ไอ้เฮียนุ้กตัวดีแม่งมีวิธีให้ผมฟังมันนิ่งๆ จนได้ อย่างน้อยก็ดิ้นในแบบอื่นที่ไม่ใช่ขัดขืน
"ซี้ด...แน่นว่ะ ไม่เบาอ่ะ มึงดื้อไม่ฟังกูสักคำ" เสื้อนักเรียนที่มัดข้อมือไพล่หลังโดนปลดไปแล้วครับ มือผมตะกายไปข้างหน้าก็พอดีกับเฮียนุ้กลุกมายกสะโพกผมขึ้นแล้วกระแทกสวนอย่างแรง
"แล้ว...กูก็ขอโทษมึง" มันกระทั้นจนหนำใจแล้วพลิกตัวผมกลับมานอนหงาย ก่อนจะทาบตัวลงมาอีกครั้ง บีบขาผมบังคับให้แหกกว้างรับเข้ามา
"ขะ...ขอโทษ ร่ะ..เรื่องอะไร อ๊า...ฮ๊า" โคตรดีเลย ขนาดโกรธมันอยู่นะ
"ขอโทษที่กอดคนอื่น..." เฮียนุ้กยันตัวไว้จ้องหน้าผม แล้วก้มลงมาจูบ คำว่า "คนอื่น" นาทีนี้มันทำให้ใจชื้นขึ้นเป็นกอง
"...แต่กูทำแบบนี้กับมึงคนเดียวนะนิว" ผมบอกไม่ถูกเลยว่ะ จะหายโกรธก็ไม่เคลียร์ เอื้อมมือจะไปจัดการตัวเองให้เสร็จแบบทุกครั้ง
"คราวนี้ไม่..." ไอ้แสรด...มันคว้ามือผมไว้ครับ
"ทะ...ทำไมวะ อู้ยย...ซี้ดด แรงอีกดิ" ผมอยากเสร็จจะแย่ แม่งทรมาน
"ทำโทษที่มึงดื้อ..จุ้บ" มันก้มมาจูบปิดปากผม รั้งข้อมือไว้แน่น
"เฮียๆ อ้ะ...แม่ง อี้ก!" มันลุกขึ้นจับข้อเท้าผมสองข้างยึดไว้ แล้วโน้มตัวกระแทกรัวอย่างแรงหลายทีติด
"นิว...กูรักมึง...คนเดียว อ๊าา!!" มันเสร็จครับ คนเดียว! แล้วฟุบลงมานอนกองทับผมจนหนักอึ้งไปทั้งตัว
"เฮือก!" เฮียนุ้กถอนตัวออกไปนั่ง หยิบกางเกงนักเรียนมาสวมให้ผมเหมือนเดิม แต่แค่รูดซิปเพราะตะขอติดไม่ได้แล้ว มันเอื้อมคว้าเสื้อนักเรียนมาสวมให้ผมที่ลุกขึ้นมาแบบสุดหน่วงในอารมณ์ กระดุมก็ขาดหมดอีก
"ออยล์เค้ามาขอโอกาสเป็นน้องเฉยๆ ไม่ได้ขอแค่กูนะ เค้าจะมาขอโทษมึงแล้วขอเป็นน้องมึงด้วย" เฮียนุ้กอธิบาย
"ไม่เอา!" ผมสวนทันที
"ไอ้นิว" มันทำเสียงดุใส่
"ผมไม่ได้ใจดีแบบเฮีย" ใช่ครับ...แฟนเก่าแสนโลกสวย กับ แฟนใหม่ใจดีไม่มีในโลกความเป็นจริง อย่างน้อยก็ไม่มีทางเป็นไปได้สำหรับไอ้นิว
"เออๆ แล้วแต่มึงเลย ลุกไหวมั้ย?" มันทำท่าจะพยุง
"ไม่ต้องเสือก!" ความโกรธมันกลับมาคุกรุ่นอีกแล้วครับ
"ดื้ออีกแล้วนะมึง อยากโดนกัดแบบเมื่อกี้อีกหรือไง!" ไอ้เฮียเสียงดังใส่
ผมรีบคว้ากระเป๋ายักแย่ยักยันออกจากห้องแห่งความลับ ที่คราวนี้โดนใช้บริการแบบบ้าระห่ำ เดินขาถ่างฝ่าความมืดตึ๊ดตื๋อออกมาถึงรถมอเตอร์ไซค์พร้อมเฮียนุ้กในสภาพโคตรโทรม ปล่อยให้อะไรต่ออะไรมันเลอะเทอะไปไม่สนใจ ดีว่าตอนออกจากโรงเรียนพี่ยามแอบแวบไปไหนไม่รู้ ประตูรั้วโรงเรียนคล้องกลอนไว้เฉยๆ ไม่งั้นตอบคำถามกันยาวแน่ พลันนึกเสียวสันหลังว่าเมื่อกี้ที่ทำกันในห้องจะมีใครได้ยินเสียงป่าววะ...แต่ถ้ามีใครได้ยินคงไม่รอฟังจนทำเสร็จหรอก
กว่าจะก้าวลงจากรถมันได้ เซแท่ดไปหลายก้าว แต่ผมไม่รอให้มันช่วยอะไรทั้งนั้น รีบลากสังขารเปื้อนคราบเดินหนีมันขึ้นบ้านทันที กว่าเฮียนุ้กจะตั้งขารถแล้วตามมาถึงผมก็เข้าห้องล็อกประตูไม่ให้เข้ามา
"ไอ้นิว! เปิดประตู! คุยให้รู้เรื่องก่อน" มันเคาะประตูแทบพัง น่ากลัวจะแตกตื่นทั้งบ้าน
"เฮียกลับไปเหอะ ขอผมใจเย็นก่อนค่อยคุยนะ" วันนี้เหนื่อยครับ...เละ
"เปิดสิวะ กูขี้เกียจไปขอกุญแจป้าพาณีมาไข" ไอ้นี่ยังตื๊อไม่เลิก
"ผมฟังเฮียแล้ว เฮียฟังผมมั่งสิวะ! บอกให้กลับไปก่อนไงโว้ย! วันนี้ขอคิดก่อน ผมมันโง่อ่ะ ใช้เวลาคิดนาน เฮียให้เวลาผมหน่อยสิวะ!" ผมต้องขอเวลานอกและทดเวลาบาดเจ็บในครั้งนี้ครับ ว่าจะทำไงให้ภาพบาดตานั้นมันหายไป แล้วไม่ต้องคิดมากกับเรื่องพวกนี้อีก จริงๆ มีเรื่องยิบย่อยอีกมากสำหรับผม ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับเฮียนุ้กจนเสียความมั่นใจ ผมใจร้อน ผมใจร้าย ผมขี้น้อยใจ ผมหวั่นไหวง่ายเกินไปกับเรื่องเล็กน้อย และอีกมากมายก่ายกอง
"มึง...จะไม่...เลิกกับกูง่ายๆ ใช่มั้ย?" เสียงคนที่ผมรักยังถามแบบหวั่นใจอยู่อีกฟากประตู
"ไม่เลิกแน่" เรื่องนี้เรื่องเดียวที่ผมมั่นใจ ในห้องนั้นผมเกือบหลุดปากบอกเลิกมันไปด้วยความโกรธ ผมไม่ยอมให้มีอีกเป็นครั้งที่สอง
"นิว" เอ้า...ยังอยู่อีก
"บอกให้กลับไปก่อนไง" ผมยืนยัน
"กูแค่จะบอกว่า..."
"อะไรอีกวะ?" ผมเกือบจะเปิดประตูมาด่ามันละ
"กูรักมึง" สะอึก...อมยิ้มแทบไม่ทัน ให้มันเข้ามาดีมั้ยวะ?
"เออ รู้แล้วเว้ย"
"นิว" วุ้ย...พ่อช่างตื๊อ
"จะเข้ามาเหรอ?" ผมเริ่มใจอ่อน
"มึงยังไม่เสร็จ" !!!...
"ไอ้เฮีย!" เกือบเปิดละครับ ไอ้หื่นเอ้ย!!
"ฮ่าๆ กูกลับละ หายโกรธกูเร็วๆ นะ" เสียงมันเดินลงบันไดไปแล้ว ทิ้งให้ผมคิดทบทวนเรื่องที่ค้างคาทั้งคืน....
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
CHAPTER 16 : “พระเสาร์แทรก”
เช้ามา...ผมส่งไลน์บอกเฮียนุ้กแต่เช้าว่าไม่ต้องมารับ ซึ่งผลที่ได้คือ...
Navy⚓️ : เฮีย..ผมตื่นแล้ว เดี๋ยวไปโรงเรียนเอง
Snooker❤️ : ดีใจจังมึงคิดเรื่องกูจนนอนไม่หลับ
Navy⚓️ :
-
CHAPTER 17 : “น้องชายคนใหม่”
บีมาส่งผมที่บ้าน ผมแปลกใจเล็กน้อยที่รถช็อปเปอร์คันคุ้นเคยจอดอยู่หน้าชานบันไดทางขึ้นบ้าน นึกว่าเจ้าของรถจะงอนจนต้องตามไปง้อที่บ้านเขาเสียอีก...
"อ้าว...นิวกลับมาแล้วเหรอลูก หิวมั๊ยจ๊ะ?" ย่าหยาส่งเสียงสดใสถามผม
"ยังเลยครับ อิ่มใจมาแล้ว" ขอแกล้งอีกหน่อยละกันเนาะ เดี๋ยวง้อทีเดียว
"อุ้ย...สำบัดสำนวนนะพ่อคุณเดี๋ยวนี้" ย่าหยาพูดกับผม แต่หางตาเหล่ไปมองคนหน้านิ่งซึ่งเบือนหน้าหนีไปแล้ว
"ไปอาบน้ำไปลูก อีกพักใหญ่ลงมาทานข้าวเย็นกัน พาณีน่าจะทำเสร็จพอดี" ย่าหยายิ้มอ่อนโยนให้เฮียนุ้ก มันคว้าเป้นักเรียนลุกขึ้นทันที แต่...ทางนี้มีคนเอ๋อหนึ่งอัตราครับ มีคนงอนผม แต่กำลังเดินขึ้นห้องผม จนผมแทบหลุดขำก๊ากออกมา....
............................................................................
"น้องเค้าน่ารักดีนะ" เสียงห้วน...กำลังนั่งกดรีโมทเปลี่ยนช่องทีวี ซึ่งผมเอาหัวเป็นประกัน มันไม่รู้หรอกว่าในจอฉายอะไรอยู่
"น้องไหน? น้องยังอ่ะเหรอ? อืม...น่ารักดี" ผมทำเป็นไม่สนใจ นั่งเปิดแมคบุ้คเข้าโลกออนไลน์เรื่อยเปื่อย
"น้องเค้าดู...เหมาะกับมึงดี" ผมหันไปยิ้มให้เฮียนุ้กจนลักยิ้มบนแก้มบุ๋ม
"งั้นน้องออยล์ก็ดูเหมาะกับเฮียที่สุด ผู้หญิงตัวเล็กๆ ขาวๆ" ผมไม่ประชดเลยสักนิด
"แต่กูไม่ได้คิดอะไรกับออยล์แล้ว"
"งั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับน้องยัง แค่พี่น้องกัน"
"แต่น้องเค้าอาจจะคิดอะไรกับมึง! จะแน่ใจได้ไง?!" เสียงเฮียนุ้กห้วนกว่าเดิม ระงับความโมโหสุดตีน
"งี้ออยล์ก็เป็นแฟนเก่าเฮียมาก่อน จะแน่ใจได้ไง?!" ผมเถียงกลับ
"โธ่เว้ย!!!!! ไอ้เด็กเปรตนี่มันโผล่มาจากไหนวะ!!!!?" มันหมดความอดทนบุกมายืนหอบตรงหน้าผมแล้วครับ สองมือบีบไหล่ผมแทบแหลกคามือ
"พี่นุ้กคร้าบ...อย่าหึงเด็กเพิ่งโตเลยน้า" ผมนั่งบนเก้าอี้เลยคว้าเอวเฮียนุ้กมากอดไว้ เอาหน้าซุกหน้าท้องแข็งแบนราบ
"คิดถึงใจกูมั่งสิวะ กูเห็นมึงกอดมันหน้าระรื่นเลยนะ" เสียงเฮียอ่อนลงนิดนึงแล้ว เอามือลูบหัวผม
"อ้าว แล้วใจผมละครับ? ผมก็เห็นเฮียกอดแฟนเก่าเฮียนะ" ผมกำลังตะล่อมให้ได้ข้อตกลง
"กูสัญญา จะไม่ใจดีกับใครให้มึงคิดมากอีก" เฮียนุ้กประคองหน้าผมให้เงยขึ้นมอง
"แต่ผมไม่สัญญานะ ว่าจะไม่คิดมากเรื่องเฮียอีก ผมอยากคิดเรื่องคนที่ผมรักอ่ะ" ผมยิ้มให้
"มึงมันเจ้าเล่ห์กว่าใครทุกคนบนโลกนี้เลย อย่างงี้กูต้องยอมดิวะ" เฮียนุ้กก้มมาจูบหน้าผากผม
"งั้นวันเสาร์เฮียมาอยู่บ้านผมนะ" ผมยื่นข้อเสนอ
"ทำไม? ปกติวันศุกร์กูก็มาค้างอยู่แล้ว" มันงง
"น้องยังจะมาหา" ผมยิ้มอีก
"ไอ้นิว!!! กูจะกลับบ้านละ!" มันโมโหอีกแล้วครับ วะ..ฮ่ะฮ่า
"คืนนี้ค้างนี่นะ" ผมดึงชายเสื้อนักเรียนไว้
"ปล่อยกู ไม่รู้จะอยู่ทำไม" ผมทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นแทน
"ผม...ยังไม่เสร็จ" เฮียนุ้กดูอึ้งไป
"อึ่ก...ไอ้นิวอย่าเว้ย อารมณ์นี้กูหยุดไม่ได้นะ พรุ่งนี้ไปเรียน" เฮียครางเสียงกระเส่าเพราะผมปลดเข็มขัดนักเรียน รูดซิปกางเกงสีน้ำเงินไปกองข้อเท้า เอาปากงับแท่งบางอย่างที่กำลังแข็งขืนขึ้นมาทีละนิดจนคับกางเกงในอาร์มานี่สีเข้ม
"ก็อย่าหยุดสิครับพี่นุ้ก ผมคิดถึงพี่นะ เราอย่าทะเลาะกันเลย" ผมละปากมาเจรจา ปล่อยให้มือทำหน้าที่ล้วงควักแทน
"อ่ะ...ซี้ด...เสียว มึงเคลียร์เรื่องไอ้ตัวเล็กนั่นมาก่อน นี่กะ..กูรอถามมึงอยู่ ม่ะ...ไม่งั้นกลับบ้านไปนาน ละ...แล้ว" พอรอเฮียพล่ามประโยคยาวๆ ผมก็ผลักดันมันไปนอนหงายบนเตียง ให้ห้อยขาลงมาแล้วลงลิ้นบนกายด้วยความกระหาย
"น้องเค้าปกป้องผม วันเสาร์เฮียจะรู้เอง ผมรับรองเราจะได้น้องชายแสนน่ารักเพิ่มอีกคน กางขาหน่อยสิครับ" ผมไล้ลิ้นไปทั่ว ลามเลียไปยังซอกขาแกร่งจนคนถูกปรนนิบัติตัวกระตุกสยิว สองมือก็ปลดกางเกงตัวเองออก
"กูหึง" เสียงกระเส่าบอก พลางลุกมาดึงแขนผมขึ้นไปนั่งทับตัก ส่งผลให้บางอย่างที่แข็งจัดดุนดันด้านหลังเปลือยเปล่าของผม
"ทีหลังหึงก็บอกดีดีสิครับ ซี้ด...อย่ากัด ต่อไปนี้เราคุยกันดีดีนะ" สองมือเราสองคนช่วยกันแกะกระดุมเสื้อนักเรียนแบะออก แล้วลูบไล้บีบเคล้นไปทั่วเนื้อตัวของกันและกัน
"อ่ะ...อื้ม มึงมีอะไรรอถามกูก่อน อย่าคิดไปเองอีก" เฮียนุ้กก้มลงขบบนยอดอกผม
"พี่นุ้กๆ ไม่เอานิ้วครับ ใส่เหอะ ผมไม่ไหวแล้ว" ผมคว้าข้อมือที่นิ้วกำลังล้วงเข้ามาข้างหลัง
"นิว มึงโคตรฮ็อตเลยว่ะ ลงมา...เลย!" สิ้นคำสั่งผมก็กดสะโพกพรวดเดียวมิดด้าม แช่ไว้สักพักก็ขยับเขยื้อนขึ้นลงจนร่างเราสั่นสะท้าน
"ฮ่ะ...เฮีย พ่ะ...พี่นุ้ก จูบผม จูบนิวหน่อยครับ" ผมแลกจูบจนปากเปรอะน้ำใสไปทั่ว จูบแสนหวาน กลิ่นเหงื่อบนกายหอมๆ มันปลุกเร้าอารมณ์จนลุกโชนไปหมด
"นิว...กู ท่านี้ไม่ไหว" เสียงห้าวกระซิบโอบรอบลำคอ ขณะที่ผมขย่มตัวไม่ยอมหยุดมาพักใหญ่
"พี่นุ้ก จะ....ไม่ไหว แฮ่ก..." ผมทิ้งร่างแรงขึ้น คนข้างล่างหงายตัวเอามือยันที่นอนแล้วส่งแรงสวนขึ้นมาจนร่างสะท้าน
"โอ้ยยยย....ฮ๊าาาาา"
"อ๊าาาา....!" ผมสาดใส่หน้าท้องแกร่งของเฮียนุ้กโดยไม่ได้แตะต้องตัวเองเลย
"ไวไปมั้ย?" เฮียนุ้กกระซิบถามผม เราทาบทับกัน เกลือกกลั้วของเหลวบนร่างกายโทรมเหงื่อ จนพลิกหลุดออกจากกัน
"เฮียแม่งอ่อน" ผมยิ้มท้าทาย เอาริมฝีปากปากแตะปากเบาๆ
"ก็เมียกูเก่ง" นั่น...โดนคิลกลับพร้อมยิ้มตาหยี
"งั้นเซอร์วิสแฟนอีกรอบสิครับ" ผมรั้งตัวเราทั้งคู่หมุนมาให้เฮียนุ้กทาบอยู่บน
"ย่าหยารอกินข้าว" เฮียนุ้กไล้เลียลงไปตามหน้าอก และเลยไปยังหน้าท้องแกร่งของผม ชิมคราบเลอะเทอะรอบก่อนหน้า
"งั้นรีบสิครับ ซี้ด... จะได้ลงไปกินข้าว..." ผมเว้นจังหวะหายใจ คนที่กำลังแทะเล็มหว่างขาเงยขึ้นมายิ้มให้แววตาเจ้าเล่ห์
"จะได้ขึ้นมาต่อ ฮ่าๆๆ"
"จะได้ขึ้นมาต่อ ฮ่าๆ " เราสองคนพูดพร้อมกัน อืม...ต่อไปนี้เราเริ่มรู้ใจกันแล้วสินะ ❤️⚓️
............................................................................
"นิว ที่รัก นิวๆ ไอ้นิว มึงฟื้นสักทีสิวะ! จะสิบโมงแล้ว มึงนัดน้องอะไรของมึงมาหาไม่ใช่เรอะ?" เฮียนุ้กปลุกผมมาหลายรอบแล้วครับ ไม่ต้องสืบพยานว่านอนตายขนาดนี้ ผมโดนอะไรไปเพราะเมื่อคืนเป็นวันศุกร์ เฮียนุ้กตั้งท่าจะลุกไปอาบน้ำ ผมเลยคว้าแขนไว้ดีงลงมาหา
"มาก็มาดิเฮีย ตื่นเต้นไรวะ?" ไอ้ท่าทางแบบนี้มันมีมาตั้งแต่วันที่บอกว่าน้องยังจะมาหาแล้วครับ ไอ้เฮียดูไม่ชอบใจเอาซะเลย แต่เหมือนสองจิตสองใจอยากเจอเพราะผมโฆษณาไว้เยอะว่าน้องน่ารัก
"มึงอยากให้เด็กมันขึ้นมาเจอมึงสภาพงี้รึไง?" เฮียผลักหัวผม พร้อมกระชากผ้านวมออก ร่างผมยังเปลือยเปล่า รอยจ้ำทั่วตัวไปหมดเช่นเดิม
"ก็ดีนะเฮีย ผมว่าผมมีดีให้เด็กมันดูอยู่แหล่ะ" ผมแกล้งนอนแอ็คท่าแบบนายแบบในนิตยสาร
"โป๊ก!!!!" โอ๊ย....โดนเขกกบาลแทบแตก
"แต่กูไม่ให้ดู และกูขอสั่งห้ามเลยว่าห้ามให้ใครเห็นร่างกายมึงเด็ดขาด ถ้าขัดคำสั่งโดยไม่มีเหตุจำเป็น กูจะควักตาไอ้คนมอง แล้วจับมึงไปสักตัวเป็นสีดำให้หมด เข้าใจ๊!!?" โคตรหวงของเลยว่ะ
"หวงเมียเหรอครับ?"
"เออ ไอ้สัด!"
"หูย ทำไมต้องด่าด้วยอ่ะ?"
"ก็มึงกวนส้นตีน หึ...ไม่ลุกใช่มะ เอาอีกรอบละกัน" กลัวที่ไหนละครับ อีกรอบก็อีกรอบดิ แต่ไม่ใช่แค่รอบเดียวน่ะสิ ล่อไปสองเกือบสาม จนแม่บ้านมาเคาะประตูบอก ว่าแขกที่นัดไว้มารอ ต้องตะโกนบอกให้หาของว่างให้ทานเล่นก่อน แล้วรีบแยกย้ายร่าง...ก็ไม่เชิง...อาบน้ำพร้อมกันแหล่ะครับ...
ผมลงมาจากบนบ้านพร้อมเฮียนุ้กทำหน้ารมบ่จอยกระแทกเท้าตามมา ผมก็ปรี่ไปทักเจ้ายังโดยกอดจากข้างหลัง เพราะมันนั่งกินขนมอยู่ตรงชุดรับแขกไม่ทันเห็นพวกเรา จนน้องสะดุ้งรีบลุกขึ้นแทบไม่ทัน
"ฮ่าๆ พี่นิว ลงมาแล้วเหรอ? ยังกินขนมจนจะกินข้าวด้วยไม่ไหวแล้วครับ" น้องยิ้มให้ผมแก้มป่อง น่ารักมากเลยครับ แต่บนแก้มยังมีรอยแดงนิดหน่อยหลงเหลืออยู่
"หูย อย่าเพิ่งอิ่ม นี่มีคนอยากเจอยังแหน่ะ พี่ขายของแถมอีกคนนึงน่ะ" ผมจับไหล่ยังหันไปหาพี่นุ้ก แล้วดันตัวไปให้เค้าเจอไอดอลอีกคน
"พี่นุ้ก หวัดดีครับ แหะๆ" ไอ้เฮียมันถึงกับตะลึงตาค้างไปทีเดียว แล้วก็ถามคำถามที่ผมแค่คิดในใจออกมา
"เฮ้ย!! พ่อมึงไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนอีกป่าววะเนี่ย!" นั่น...ไง
"โห...มารยาทเฮียโคตรทราม เป็นไงล่ะ บอกแล้วว่าต้องเจอคนนี้" ผมบอกเฮียนุ้ก
"แล้วนั่นหน้าไปโดนอะไรมา เอาลิปแม่มาเล่นแล้วเช็ดไม่ออกเหรอไง?" ไอ้เวรเอ้ย ยังเก๊กท่าทั้งที่อ่อนขนาดนั้นแล้วเนี่ยนะ
"พะ...พี่นิวยังไม่ได้เล่าให้พี่นุ้กฟังเหรอครับ?" น้องยังหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย หันมาถามผม
"เรื่องอะไรพี่จะเล่า ใครเจ้าของวีรกรรมก็เล่าเองสิครับ" ผมยิ้มตอบให้น้องยัง จนเฮียนุ้กมันทำหน้าสงสัย
"เอ่อ...โดนตบมาน่ะครับ" น้องหน้าแดง รีบบอกสาเหตุ เล่นเอาเฮียตาถลน
"หืม...ใครกล้าตบ?" ที่เฮียมันอยากจะถามคงเป็น...ใครกล้าตบเด็กน้อยน่าตาน่ารักแบบเมียกูตอนเด็กได้ลงคอ...มากกว่า
"เอ่อ..." น้องยังเริ่มตะกุกตะกัก
"ก็อีตุ๊ดแอนตี้ผมที่มันปาไข่ใส่หัวนั่นแหล่ะ น้องมันเห็นแล้วตามไปด่าให้ อีนั่นเลยตบซะเลือดกลบปาก ดูเดะ" ผมดันหัวน้องยังให้ยื่นหน้าไปใกล้เฮีย จนเฮียนุ้กขบกรามแน่น ตาวาว
"ไอ้พวกเหี้ยนั่นอีกละ เดี๋ยวกูต้องจัดการให้ปิดเพจบ้าบอให้หมด เฮ้อ...ขอบคุณนะเว้ย ไอ้ตัวเล็ก" เฮียนุ้กลูบหัวน้องอย่างเอ็นดู
"ม่ะ...ไม่เป็นไรครับพี่นุ้ก อย่ารีพอร์ตเพจแฟนคลับเลยนะครับ ผมชอบพี่จากตรงนั้น เสียดายออก"
"วุ่นวายว่ะ ต้องขอบคุณมึงดิวะ มึงปกป้องแฟนกูนะ" ได้โอกาสแล้ว
"ยัง...อยากมีพี่ชายตัวโตเพิ่มอีกคนรึป่าว?" ผมถามน้อง ยิ้มให้เฮียนุ้ก
"กูลูกคนเดียว!" เล่นเอาน้องยังหน้าเสียไปเลย
"แต่มีน้องชายน่ารักเหมือนเมียตอนเด็กอีกคนก็เข้าท่าดี" เฮียนุ้กยิ้มให้เราสองคน สำเร็จ!
"แต่บอกไว้ก่อนนะ อ่อยเมียกูเมื่อไหร่ น้องก็น้องเหอะ กระทืบจมดินแน่" ยังไม่วายขู่ทิ้งท้าย
"เหมือนกันแหล่ะว่ะ ผัวทั้งคนยกให้ใครไม่ได้เหมือนกัน!" โคตรบ้าบอเลยกับความเท่าเทียมที่ผมต้องทำ
"ฮ่าๆๆๆ ไม่แย่งครับไม่แย่ง ผมมีพี่ชายสองคนแล้ว ดีจังเลย พวกพี่ต้องรักกันนานๆ นะครับ เอาให้อีพวกที่ไม่ชอบมันหงอยไปเลย" น้องยังเริ่มเผยความบ้าบิ่นออกมา
"ฮ่าๆ ไอ้นี่แสบแหะ ถามพี่นิวของมึงเถอะ"
"อื้ม ไม่ต้องกลัวหรอกนะยัง พี่จะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน" ผมบอกน้องยังฝากไปถึงอีกคนที่ยืนยิ้มอยู่ด้วยกัน...
ตลอดทั้งบ่ายนั้น ผมพาน้องเดินสำรวจทั่วบ้านผม เจอทุกคนในบ้านทั้งคุณนเรนทร์ ทั้งแม่ พี่นาย ไอ้นาว ที่สำคัญคือย่าหยาและสามสาว (เจ้านุ่นและสองสาวลูกคุณอา) ทุกคนเห็นยังครั้งแรกก็ตกหลุมความน่ารักของมันไป แม่ถึงกับหันไปบีบแขนคุณนเรนทร์ไว้ และจ้องตาแบบมีนัยสำคัญ จนคุณนเรนทร์ต้องรีบกุมมือแม่ พร้อมกับบอกให้มั่นใจว่า..."ไม่มีจ้ะ ไม่มีๆ" จนทุกคนสบายใจทุกฝ่าย ผมเลยชวนยังกินข้าวเย็นด้วยกัน ย่าหยาก็ไปสืบสาวมาจนได้ความว่าคุณยายของน้องเป็นรุ่นน้องเพื่อนสนิทเก่าแก่ของย่าหยาอีกต่างหาก ทำเอาออกอาการเอ็นดูอีกยกใหญ่...ผมว่าผมชักศึกเข้าบ้านซะแล้วมั่งเนี่ย ส่วนอีกคนที่ตอนแรกหัวเด็ดตีนขาดยังไงก็จะหึง...
"ใครถามมึงบอกไปเลยนะว่าเป็นน้องกู"
"อย่าให้ใครแกล้งมึงนะ กูตามไปฆ่ามันแน่"
"เรียนวิชาไหนไม่รู้เรื่อง กูติวได้นะเว้ย กูสอบติดหมอเลยนะ"
"กินเยอะๆ หน่อยดิวะ ตัวนิดเดียวเอง แต่แบบนี้ก็น่ารักดีแล้วแหล่ะ เมียกูสูงหล่อ น้องกูตัวเล็กน่ารัก"
และอีกสารพัดความหลงน้องชายคนใหม่ของไอ้เฮียลูกคนเดียวจนผมชักอิจฉา....
"มีไอ้ยังมาก็ดีเหมือนกันเนอะ" เฮียนุ้กพูดขึ้นมาระหว่างที่เราเอกเขนกดูทีวีกัน หลังคนที่บ้านน้องยังมารับกลับไปแล้ว
"ทำไมอ่ะ?" ผมหนุนตักเฮีย นอนจ้องทีวีอยู่ มือหยิบขนมกินไปด้วย
"มึงจะได้ไม่เหงาไงตอนกูไม่อยู่" อึ้ก...เข้าโหมดดราม่า มือหยุดหยิบขนมโดยอัตโนมัติ ผมลุกขึ้นนั่งบนโซฟาจ้องหน้ามัน
"แทนกันไม่ได้ว่ะ" ไม่มีใครแทนเฮียนุ้กได้ครับ คนละแบบเลย
"กูรู้ ไม่ได้อยากให้ใครมาแทนกู แค่บอกว่ามึงจะได้มีคนให้ดูแล จะได้ไม่เหงามากไง" ผมตาละห้อย อีกไม่ถึงเดือนแล้วครับ ที่จะปิดเทอมใหญ่ ดีหน่อยตรงที่มหาวิทยาลัยปิดนานกว่ามัธยมฯ แต่เฮียนุ้กก็ต้องไปจัดการเรื่องเรียนอยู่ดี คงไม่ว่างกลับมาอยู่กับผมบ่อยๆ
"เฮียสัญญาอีกทีดิวะ" ถึงผมจะตัวโตแต่บอกเลยตอนนี้ขอปัญญาอ่อนให้มาก
"กูสัญญามาเป็นร้อยรอบแล้วไอ้นิว" ไอ้เฮียกอดผม
"สัญญาแล้วก็ต้องสัญญาอีกว้อย" ผมไม่ยอม ซึ่งมันรู้ว่าถ้าไม่ทำผมคงไม่สบายใจ
"เออ กูสัญญาจะไม่มีคนอื่น สัญญาว่าจะรักมึงคนเดียว พอใจยัง?" เฮียนุ้กยีหัวผม แล้วเราก็กอดกันแน่นๆ อีกรอบ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
CHAPTER 18 : “ปิดห้องลับนั่นซะ” (End season 1)
สอบปลายภาคของทุกคนผ่านไปอย่างเรียบร้อย ก่อนสอบบ้านผมอย่างกับสถานีติวเตอร์ย่อมๆ ทั้งผม เจ้ายัง เจ้านุ่น เจ้าสองสาวลูกอา ให้คนสอบติดหมอมาติวให้จนเคร่งเครียดไปหมด ตอนนี้คุณนเรนทร์ไม่ค่อยหวงผมแล้วครับ คงเห็นว่าเฮียนุ้กช่วยเหลือผมเรื่องเรียนและดูแลดีมาก...จนเกินไป
(TO CON)
เฮียนุ้กต้องมาจัดการรายงานตัวเรื่องเรียนที่มหาวิทยาลัย ตัวผมก็ถือโอกาสตามมาเยี่ยมคุณยายด้วย อีกสองอาทิตย์จะถึงวันพลัดพรากของเราสองคน (เว่อร์ไปป่ะ) วันที่ผมจะเปิดเทอมขึ้นชั้นม.5 และตัวเฮียนุ้กเองแม้จะยังไม่เปิดเทอมแต่ก็มีกิจกรรมทางมหาวิทยาลัยมากมายรอต้อนรับอยู่ เป็นสองสัปดาห์ที่เหลืออยู่และเราคิดว่าจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้คุ้มค่าที่สุด สำหรับที่พักของเฮียนุ้กตอนเรียน ลุงวิทยาว่าจะตามขึ้นมาซื้อคอนโดให้เผื่อเวลาครอบครัวมาพักที่กรุงเทพด้วย ช่วงนี้ผมเลยชวนมาพักบ้านของคุณยายก่อน
“สวัสดีครับ คุณจิ๋วววว...คิดถึงจังเลย” ผมวางกระเป๋าเดินทางล้อลากใบย่อมไว้หน้าบ้าน แล้ววิ่งไปกอดยายไว้แน่น
“โอ้ยยยย...ยายก็คิดถึงนิวมากลูก ไม่เจอตั้งนานสูงขึ้นเยอะเลย” คุณจิ๋วคือคุณยายใจดีที่สุดในโลก ตามใจหลานที่สุดในสองโลก และทำอาหารไทยอร่อยที่สุดในสามโลก เส้นผมบนศีรษะขาวโพลน ดัดลอนรวบเป็นทรงเรียบร้อย สวมใส่เสื้อลูกไม้ตัดเย็บปราณีตสีน้ำตาลทอง และผ้าถุงไหมไทยสีน้ำตาลเข้ากัน
“พี่นายล่ะครับ” ผมถามหาพี่ชาย พี่นายกับไอ้นาวขึ้นมาก่อนหลายวันแล้ว พี่นายสนิทกับยายที่สุดเพราะทุกปิดเทอมแม่จะส่งให้มาอยู่ดูแลยายซึ่งอายุมากขึ้นทุกวัน อาศัยอยู่กับป้าแท้ๆ ของพวกเราอีกหนึ่งคนที่ไม่ได้แต่งงานออกไปอยู่กับครอบครัวเหมือนคุณป้าคนอื่น
“ออกไปมหาวิทยาลัยน่ะลูก เห็นบอกว่าต้องไปรับเพื่อนก่อนเลยไปแต่เช้า” ก็ว่าอยู่ นี่เพิ่งเจ็ดโมงเช้าเพราะผมลงเครื่องบินกันก็ตรงเข้าบ้านมาเลย
“หิวจังเลยครับ มีอะไรกินมั้ย?” ผมกำลังจะประคองยายเข้าบ้าน
“ตาคนนี้นี่ ลืมแนะนำพ่อหนุ่มคนนั้นรึป่าวจ๊ะ? แล้วขนอะไรมากันเยอะแยะ?” อ้อ...มัวแต่ดีใจ ลืมว่าขนแฟนมาด้วยแหล่ะ ยืนเก้อยิ้มหวานอยู่หน้าบ้าน
“อ๋อ นี่พี่นุ้กครับ เป็นลูกชายเพื่อนพ่อ เป็นเพื่อนกับพี่นาย เป็น...เอ่อ...เป็น...” ผมอ้ำอึ้งสบตากับมัน จะไม่คิดช่วยพูดหน่อยเหรอไง
“เป็นแฟนนิวด้วยใช่มั้ย?” กลายเป็นคุณจิ๋วช่วยแทน
“ฮ่าๆ ใช่ครับ คุณยาย สวัสดีครับ ฝากตัวด้วยครับผม” เฮียนุ้กยกมือไหว้ยายสวยงาม นานๆ จะเห็นโหมดหนูน้อยมรรยาทดี
“อุ้ย! ฝากตัวอะไรกันลูก คุณจุรีย์เค้าโทรมาฝากฝังเรียบร้อยแล้ว หน้าตาหล่อยังกับนักร้องเกาหลี เข้าใจเลือกนะนิว” ประโยคหลังคุณจิ๋วหันมาพูดแซวผมซะเลย
“นิวไม่ได้เลือกครับ ถูกเลือกต่างหาก หลานยายไม่ได้หล่อเลือกได้ขนาดนั้นซะหน่อย” ผมแกล้งทำหน้าง้ำ
“เราก็ยิ่งโตยิ่งหล่อ ไม่ยอมรับเองแหล่ะ ไปๆ เข้าบ้าน ยายทำมัสมั่นไว้รอแล้ว พี่นุ้กไปลูก” แล้วเราสามคนก็เข้าบ้านมา ไหว้สวัสดีป้าแป๋วพี่สาวของแม่ แนะนำตัวกันอีกรอบ ก็ได้ฤกษ์กินข้าวเช้าสักที
“มะรืนนี้นิวกับเฮียนุ้กไปมัลดีฟนะครับ ย่าหยาให้ไปพักโรงแรมเปิดใหม่ของหุ้นส่วนสามคืน” ผมบอกยาย ขนมปังจิ้มมัสมั่นยัดเต็มปาก
“ว่าอยู่ล่ะจ้ะ เห็นขนกระเป๋ามาหลายใบ” ยายส่งทิชชู่ข้ามโต๊ะมาให้ เฮียนุ้กรับมาแทน แล้วเช็ดมุมปากเลอะคราบให้ผม
“พี่นุ้กสอบติดหมอเหรอคะ ยายยินดีด้วยนะ”
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรายงานตัวเหมือนกันครับคุณจิ๋ว” ได้ทีเรียกซะสนิทเลยนะ
“นิวไปเป็นเพื่อนพี่เค้าด้วยนะลูก เผื่อมีใครมาจีบจะได้คอยดู หล่อแบบนี้ปล่อยไม่ได้เลยน้า” เรื่องแซ็วหลานนี่คุณจิ๋วกับคุณจุรีย์แท็คทีมกันมาดีมากครับ ซึ่งโดยความจริงแล้วทั้งย่าและยายผมก็สนิทกันมากด้วย เลยเกี่ยวดองกันแบบไร้ปัญหา
“คุณจิ๋วอ่ะ ใครอยากได้ก็ยกให้เค้าไปเถอะครับ นิวจะคอยเฝ้าตลอดได้ไง” ผมเหลือบตามอง มันหรี่ตาแยกเขี้ยวใส่
กินข้าวเช้าเสร็จก็แยกย้ายกันเข้ามานอนต่ออีกหน่อย ตื่นมาตอนเกือบบ่าย พี่นายก็กลับมาแล้ว ไม่ได้มาคนเดียวพ่วงเอาเพื่อนผู้หญิงหน้าตาสวยมาด้วยคนนึง ผมจำชื่อไม่ได้จำได้แค่ว่าเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับพี่ๆ เค้าที่โรงเรียนนั่นแหล่ะ
“นิว...นี่พีช แฟนพี่เอง” พี่นายแนะนำ ผมอึ้งนิดนึง ส่วนเฮียนุ้กผิวปากวี้ดวิ้ววว
“ตอนไหนวะ? กูไม่เห็นรู้” อันนี้เฮียเขาถามสิ่งที่ผมต้องการรู้อย่างยิ่ง
“ไม่ยุ่งมั๊ยล่ะ มึงต้องรู้ทุกเรื่องเลยรึไง?” พี่นายเอานิ้วจิ้มไหล่เพื่อนยันออกไปไกลตัว
“พีชอ่ะ ไม่เห็นบอกนุ้กเลยว่าเป็นแฟนกับนาย” ยังเสือกไม่หยุด จนผมต้องดึงแขนมันไว้ กลัวจะไปบีบคอเค้นถามเค้า
“แหม นุ้กก็...พีชเป็นผู้หญิงนะ จะให้ป่าวประกาศอะไรนักหนา” พี่พีชเป็นผู้หญิงหน้าตาจัดว่าสวยทีเดียว สวยหวานตาโต ดูเรียบร้อยเหมาะกับพี่นายมาก การพูดจาก็ฉะฉาน ดูเป็นผู้หญิงไม่น่ารำคาญ ผมค่อนข้างพินิจพิจารณาแฟนพี่นายพอสมควร ไม่ใช่ว่าหวงหรืออะไรนะครับ พี่นายไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยเอาจริง พอมาเปิดตัวแบบนี้เป็นเรื่องค่อนข้างมหัศจรรย์ ต้องสแกนกันหน่อยว่ามีดีอะไร...
“ไอ้นิว...จ้องอะไรนักหนา จะเปลี่ยนแนวรึไง?” พี่นายทักทำผมสะดุ้ง
“เปล่าเหอะ จะบ้าเหรอ แค่ชื่นชมอยู่ว่าพี่พีชสวยดี หวัดดีครับ...นิวจำหน้าพี่ได้ แต่จำชื่อไม่ได้” ผมสารภาพตามตรง
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พี่ไม่ค่อยได้ทำกิจกรรมอะไรน่ะ จำไม่ได้ก็ไม่แปลก” พี่พีชเสียงใส ดูเป็นคนฉลาด
“นี่เรียนที่เดียวกันเหรอครับ” ผมถาม
“ใช่จ้ะ มีนาย มีพี่ อ่อ...แล้วก็ระด้วยอีกคน” แทนที่จะเป็นผม กลับมีสองคนที่ทำหน้ากระอักกระอ่วน คนแรกคือพี่นุ้กซึ่งพอเข้าใจได้เพราะผมเคยชอบพี่ระมาก่อน แต่อีกคนคือ...พี่นาย...มันเบือนหน้าหนี เอามือเกาหัวแบบยุ่งยากใจเล็กน้อย คนช่างเสือกอย่างผมจับสังเกตได้ทันพอดี
“เออ เย็นนี้ไปเดินห้างกันมั๊ย ชวนคุณจิ๋วกับป้าแป๋วไปด้วย ว่าจะไปหาซื้อรองเท้าหนังใส่ไปมหา'ลัยอ่ะ” พี่นายดูกลบเกลื่อนเปลี่ยนเรื่อง แต่อย่างที่รู้กันครับ พี่คนนี้ถ้ามันไม่บอกเอง อย่าหวังล้วงความลับอะไรให้ยาก
“ไปดิๆ อยากไปซื้อหูฟังอันใหม่ด้วย” ผมหันไปมองเฮียนุ้ก มันก็พยักหน้ายอมไปด้วย
สรุปคุณจิ๋วขอไม่ไปด้วยครับ กลัวกลับมาไม่ทันดูละครหลังข่าวค่ำ บอกให้ไปกันแต่เฉพาะเด็กๆ พวกผมสี่คนเลยขอยืมรถตู้เจ็ดที่นั่งพร้อมคนขับประจำตัวยายออกมากัน ขี้เกียจนั่งแท็กซี่ไปเพราะตอนขากลับจะหารถลำบาก พอถึงห้างใจกลางเมือง คนพลุกพล่านมากจนน่าเวียนหัว และเราสี่คนเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมอง ทั้งที่แต่งตัวกันธรรมดาแล้วนะ พวกพี่สามคนเค้าคงชินกันแล้ว แต่ผมนี่สิ เดินหลบอยู่ตรงกลางตลอด คนไม่มั่นใจนี่หว่าไม่ชอบให้ใครมองอยู่ด้วย พี่นายเลือกรองเท้าหนังสีดำยี่ห้อ Clarks ดูเรียบร้อยเหมาะใส่ไปเรียนมาคู่นึง ผมได้หูฟัง Beat สีเทาซิลเวอร์เพิ่งออกใหม่ อีกสองคนไม่อยากได้อะไร แล้วเราก็หาร้านนั่งทานอาหารเย็นกัน เพราะบอกคุณจิ๋วแล้วว่าไม่ต้องรอ
“นายๆ กูลืมทำธุระอ่ะ ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ” เฮียนุ้กชวนขึ้นระหว่างรออาหาร
“ธุระอะไรของมึง?” พี่นายถาม ทำหน้างง
“เออน่ะ มาเร็ว!” ผมเห็นเฮียนุ้กจ้องหน้าพี่นายเขม็ง ทำไมไม่ชวนผมวะ ธุระอะไรของมัน โคตรมีพิรุธ
“เออๆๆ ไปก็ไป พีชอยู่กับนิวแปปนึงนะ” พี่นายเห็นท่าทีก็เลยยอมไปด้วย ว่าแล้วก็ลุกหายกันไป...ร่วมครึ่งชั่วโมง
“ไปไหนมาวะ? โคตรนาน” ผมท้วงขึ้น มันสองคนหายหัวไป โทรตามก็ไม่รับ จนผมหมดเรื่องคุยกับพี่พีช และกินกันจนอิ่มแล้ว
“ยุ่งน่ะ กินไปเหอะ” เฮียนุ้กหันมาว่าผม ผมตัดสินใจตรวจสอบกระเป๋าแม่ง ทั้งเสื้อทั้งกางเกง ล้วงควักให้วุ่นวายด้วยความสงสัย
“มึงจะลวนลามกูตรงนี้เลยรึไง ไม่อายคนเหรอ”
“ก็บอกมาดิไปไหนมา?” ผมยังเค้นไม่เลิก
“ก็บอกว่าอย่ายุ่งไง ความลับว่ะ” แม่งเอ้ย...ต่อมเสือกทำงานหนักมาก หัดมีความลับกับกูนะเดี๋ยวนี้
“โกรธนะ”
“เรื่องของมึง” เริ่มโมโหละครับ หันหาพี่นาย แม่งก็หลบตา ทำคุยกับพี่พีชไม่สนใจว่าผมคุกรุ่นขนาดไหน ตลอดเวลาที่กินข้าวและนั่งรถกลับบ้าน ผมไม่พูดไม่จา อยากเอาชนะมันให้ได้ จนรถไปแวะส่งพี่พีชที่บ้าน กลับมาถึงบ้านยายก็ไม่มีใครสนใจผม พวก...มัน...รวมหัวกันแกล้งผมอ่ะ
“ตกลงจะไม่บอกว่าไปทำไรมา?” ผมตัดสินใจถามอีกครั้ง ตอนอยู่บนเตียงเรียบร้อย
“ไม่!”
“บอกหน่อยดิ”
“หึ”
“น้าา...อยากรู้อ่ะ”
“เป็นเด็กขี้เสือกตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“ไม่บอกแน่นะ”
“แน่”
“งั้นคืนนี้ต่างคนต่างนอนนะ” ผมงัดไม้ตายออกมา เอาตัวเข้าแลกก็ยอมละ
“อืม นอนละ” เห้ยย! ผิดแผน...ปกติเรื่องนี้ใช้กับไอ้หื่นนี่ได้ผลทุกครั้งนี่หว่า มันตะแคงหันหลังให้ ผมจำใจต้องนอนเบียดอยู่ข้างมัน และคืนนี้ก็ผ่านไปแบบไร้มลทิน
............................................................................
เราเดินทางมาถึงสนามบินมาเล่...มัลดีฟ ต่อ Sea plane มาถึงโรงแรมจนได้สักที เช็คอินเรียบร้อย รถกอล์ฟโรงแรมก็ขนทั้งคนและกระเป๋ามาส่งยังห้องพักแบบ Water Villas กลางทะเลแสนสงบ ทะเลบ้านเราก็สวยครับ แต่พอมาถึงนี่มันฟินไปอีกแบบ เงียบ...สงบ...และโรแมนติก
“โรงแรมสวยดีนะ” เฮียนุ้กเดินมาสวมกอดผมจากด้านหลัง ขณะยืนชื่นชมท้องทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตาสีเขียวสดใส
“อย่ายุ่งเลย...งอนอยู่นะ” ผมยังพยายามหาความลับเรื่องที่มันไม่ยอมบอกว่าหายไปทำอะไรกับพี่นายมากันแน่
“งอนอยู่นะๆๆๆๆ พูดได้คำเดียวรึไง?” พี่นุ้กทำเสียงเล็กล้อเลียนผมข้างหู เอาจมูกโด่งซุกไปมา
“เฮียก็บอกสักทีสิวะ!!”
“ยิ่งถามเยอะก็ไม่บอก”
“หึ๊ยยย...หงุดหงิดแล้วนะ!”
“หัดเงียบรอเซอร์ไพรซ์ซะบ้าง อย่าทำลายบรรยากาศน่ะ ไปเปลี่ยนชุดมาเล่นน้ำกัน”
ผมหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าเฮียนุ้กแต่โดยดี ถอดใจก็แล้วกัน รอก่อนก็ได้วะ ไม่อยากทะเลาะกันทำลายบรรยากาศอย่างที่มันว่าด้วย มือเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวถอดให้คุณชาย เฮียนุ้กก็ผลัดมาถอดเสื้อยืดออกให้ผม เราผลัดชุดเปลี่ยนเป็นกางเกงว่ายน้ำขาสั้นสีสดคนละตัว ผลัดกันถ่ายรูปเซลฟี่โพสต์ไอจีจนหนำใจ ก็ลงเล่นน้ำหน้าห้องพัก ดำผุดดำว่ายกันจนผิวขาวจั๊วะของผมเป็นสีแดงแดดเผาทันที ขนาดโดนมันบังคับทากันแดดเบอร์แรงสุดแล้วนะเนี่ย พอเลิกเล่นเราสองคนก็ขึ้นมาล้างเนื้อล้างตัว สวมชุดคลุมอาบน้ำนั่งหย่อนขาอยู่หน้าบ้าน ช่างมีความสุขสโลว์ไลฟ์อะไรขนาดนี้
“ดื่มค็อกเทลป่ะ วันนี้อนุญาตให้พอกรึ่มๆ ได้” คนโตกว่าไม่กี่ปีทำเป็นให้โอกาส
“แหมมม อยากกินเองก็สั่งมาเหอะ ทำมาหาพวก ฟรีบาร์ตลอดอยู่แล้ว”
ขึ้นจากน้ำมาบ่ายสามโมง ดวดค็อกเทลฟรีคนละสามสี่แก้วกรึ่มเกือบเมา ผมเดินโซซัดโซเซมาล้มตัวลงที่เตียง กำลังเคลิ้มจะหลับทั้งร้อนข้างในจากแอลกอฮอล์ ทั้งเย็นข้างนอกจากเครื่องปรับอากาศ พอสติเริ่มจะหลุดลอยเสื้อคลุมก็ค่อยๆ ถูกถลกออกเห็นไหล่เปลือยแดงก่ำจากแดด จุมพิตเบาแรงไล่แตะไปทั่วแผ่นหลัง เสื้อคลุมสีขาวเริ่มถูกรั้งลงล่างมากขึ้นทุกที จนจูบพรมมาเกือบถึงสะโพก
“ชอบจัง ชุดนี้อ่ะ” ชุดอะไรล่ะ นี่เสื้อคลุมอาบน้ำนะ ถอดก็โป๊แล้ว
“อืมมมม...ไม่เล่นนะ”
“ใครจะเล่นล่ะ อย่าขัดขืนนี่คือการปล้ำ”
“อ๊ะ...อย่า...” ผมร้องห้ามก็ไม่ทัน เฮียนุ้กผละจากแผ่นหลังข้างบน ตวัดชายเสื้อคลุมที่ปิดสะโพกออก เปลี่ยนเป็นระดมจูบต้นขายักย้ายไปทั้งสองข้าง
“อื้อออออ...ไม่เอา...ตรงนั้นอย่า...” ขาถูกจับแยกออกห่าง ลิ้นเปียกชื้นแทรกเข้ามาข้างหลังแทน ผมเสียวท้องน้อยวูบวาบไปหมด ต้องซุกหน้าครางซี้ดกับที่นอน ความร้อนจากเหล้าเพิ่มดีกรีแรงขึ้นจนคุมสติกันไม่อยู่ กระดกสะโพกยกลอยขึ้นมาให้คนทำได้ถนัดขึ้น
“ร้องดังๆ เลยนะ” ก็ต้องดังสิครับ เฮียนุ้กขยับมานอนทับเอาแขนล็อกคอผมไว้ ขบเม้มติ่งหูจนเสียวซ่านไปทั้งตัว ส่วนช่องทางซึ่งเมื่อครู่ตระเตรียมไว้เปียกชื้นถูกนิ้วแทรกเข้ามาทีเดียวสองนิ้ว
“อ๊าาาาาา จะ...เจ็บ!” มันเสียดสีเกินไป
“เดี๋ยวก็ดี...แบบทุกทีครับ” เสียงแหบพร่ากระซิบกระซาบ
“อะ...เอาเลย ไม่ไหวแล้ว” ผมเป็นฝ่ายร้องขอเมื่อได้จังหวะ
“ขอดีดีสิ” เสียงห้าวแกมบังคับบอก
“พี่นุ้กครับ นิวไม่ไหวแล้วครับ” ผมบอกเสียงพร่า เอี้ยวคอมาบอกเฮียนุ้กน้ำตารื้น
“ไม่ไหวอะไรครับ พูดสิ” จูบดูดดื่มปิดปากไว้ จะพูดยังไง ช่วงล่างนิ้วก็ทำงานหนักจนขาแถกไถดิ้นพล่านจนผ้าปูยับยู่
“อื้ออออ นิวอยากโดน....” ท่อนหลังผมกระดากจนต้องกระซิบคำหยาบโลนข้างหูแทน
“หึ...ได้สิครับ ทำเลยนะ”
“อื้มมม” แล้วความแข็งแกร่งกว่าเดิมก็แทรกเข้ามาแทน คับแน่นจนต้องกัดกำปั้นตัวเองไว้ อีกมือก็กำหมอนแน่น พอคนทำเริ่มขยับถี่ขึ้น เสียงเตียงก็ลั่นเอี๊ยดอ๊าดน่ากลัวจะพัง เพราะเป็นไม้สนมาต่อกันด้วยดีไซน์ของโรงแรม
เสื้อคลุมเราสองคนโดนกระชากหลุดลุ่ยจนเปลือยเปล่า ผมโดนรั้งเอวไปยืนขาสั่นอยู่ปลายเตียง แรงกระแทกรุนแรงขึ้นหนักข้อ จนความสุขสมจะกลั้นไม่อยู่
“จะเสร็จแล้ว....โอ๊ยยย...ซี้ดดดด” ผมถึงกับทรุดไปกองพาดอยู่บนเตียง
“ต่อเลยนะครับ” ตัวถูกพลิกหงาย กายแกร่งยืนแทรกเอวเข้าหาไม่ให้เสียเวลา ช่วงแรกมันก็เริ่มเจ็บเพราะผ่านไปรอบนึงแล้ว แต่สักพักกลับปลุกอารมณ์ผมขึ้นมาได้อย่างเชี่ยวชาญอีกครั้ง สะโพกถูกบีบเคล้น ยอดอกถูกก้มมาขบกัดจนต้องครางลั่นไปหมด ด้านล่างก็กระทั้นกันแบบไม่กลัวพัง อารมณ์นี้ไม่มีใครห่วงกันแล้ว ผมแยกขาออกกว้างรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ประดังเข้ามา
ท่วงท่าถูกปรับเปลี่ยนไปตามสถานที่ เรียกได้ว่าใช้แอเรียได้คุ้มมากทีเดียว จนมาจบบนเตียงเป็นที่สุดท้าย ตัวเลอะเหนียวเหนอะนอนก่ายเกือกทับโถมกันให้ความรู้สึกแปลกประหลาดเร้นลับทุกทีสินะ มันราวกับเราสองคนถูกเชื่อมติดกันไว้
“เหนื่อยไหมสุดหล่อ?” เฮียนุ้กปาดหน้าผากผม เช็ดเหงื่อที่ผุดเป็นเม็ดไม่ให้ไหลเข้าตา
“เหนื่อยโคตรอ่ะ แทบหายเมาแหน่ะ” ผมตาปรือตอบ จะหลับซะให้ได้
“งั้นนอนซะครับ เดี๋ยวเช็ดให้ ค่ำค่อยไปกินข้าวกัน” จูบกันอีกทีก่อนจะลุกไป สติผมก็ดับวูบไม่รู้ตัว...
…………………………………
-
CHAPTER 18 : “ปิดห้องลับนั่นซะ” (End season 1) ต่อ...
ผมตื่นขึ้นมาเกือบทุ่มตรง ลืมตามาแบบสบายอารมณ์ ห้องสว่างแสงวับแวมจากเทียนที่จุดไว้เรืองรองหอมกรุ่น พลิกตัวมาหาไออุ่นจากคนนอนข้างๆ พบว่าเตียงว่างเปล่าเสียแล้ว คิ้วขมวดพร้อมลุกมาคว้าชุดคลุมสวมปิดร่างเปลือยเปล่า เดินไปเปิดไฟให้สว่างทั่วห้อง เริ่มหงุดหงิดใจมากันสองคนแต่ดันไปไหนก็ไม่บอก ปล่อยให้หลับจนมืดค่ำ กำลังหามือถือจะโทรตาม ตาก็เห็นการ์ดใบนึงวางทับไว้บนถุงสูทสีดำสนิท
"ใส่ชุดนี้แล้วตามพี่ชิวอี้มานะครับ
.....พี่นุ้ก...."
ผมยิ้มแก้มแทบระเบิด มีเซอร์ไพรซ์ล่ะสินะคราวนี้ ผมรีบพุ่งตัวเข้าห้องน้ำชำระล้างร่างกาย ออกมาเปิดถุงสูทเจอชุดทักซิโด้สีน้ำเงินลายสก๊อตอยู่ ชุดนี้ถูกตัดเย็บพิถิพิถัน ติดหูกระต่ายเข้าชุด เช็คความเรียบร้อยอีกเล็กน้อย พอจะออกไปก็ฉุกคิดได้ว่า...แล้วรองเท้าล่ะ ชุดขนาดนี้ใส่กับผ้าใบอดิดาสซอมซ่อคู่ที่พามาด้วยก็ได้มั้ง? ควานไปทั่วห้องก็ไม่มีรองเท้าอื่นอีก จนตัดใจเปิดประตูออกมา ใจก็ตกไปอยู่ตาตุ่ม!
...ตามทางเดินมีเทียนจุดเป็นรายทาง นั่นไม่เท่ากับ "พี่ชิวอี้" ขนาดตัวเท่าคนจริงยืนทะมึนขนฟูรออยู่ เล่นมายืนไม่ให้สุ้มให้เสียง นึกว่าเจอดีเข้าแล้ว
"พี่นุ้ก!!!" ผมร้องเรียกไป พี่ชิวอี้ยักษ์โบกมือไปมา เป็นการปฏิเสธว่าไม่ใช่ ผมก็คิดแล้วแหล่ะ น้ำหน้าอย่างมันไม่มายืนขาแข็งรอแบบนี้แน่
พี่ชิวอี้หันหลังไปก้มหยิบกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้า มาเปิดยื่นให้ ข้างในบรรจุรองเท้าหนังสีดำมีโลโก้ LV คู่หนึ่ง ผมรับรองเท้ามาสวม ทุกสิ่งทุกอย่างถูกตระเตรียมมาแล้วอย่างดี แม้แต่รองเท้าก็พอดีไม่มีหละหลวม พอยืดตัวยืนขึ้นพี่ชิวอี้ขนยาวก็ทำท่าเอานิ้ววนๆ ให้หันหลัง
"หันหลังเหรอครับ?" ผมถาม พี่ชิวอี้พยักหน้าขนกระจาย มันตื่นเต้นปนกลัวนิดหน่อยครับ เพราะไม่รู้ว่าภายใต้ชุดคือใครกันแน่
พอหันหลัง ผ้าผืนนึงก็อ้อมมาปิดตาผูกไว้ ภาพมืดเบลอจนมองเห็นอะไรได้ลางเลือน
"กรรม! แล้วจะเดินยังไงเนี่ย?" คำถามผมถูกตอบด้วยมือสองข้างมาจับกระชับไหล่ พลิกให้หันหน้าไปอีกทาง แล้วดันพาเดินคลำทางไปเรื่อยไม่รีบร้อน ผมเดินอย่างค่อนข้างทุลักทุเลตามพี่ชิวอี้พาไป จนเริ่มเวียนหัว เหยียบโดนพื้นทรายบ้างพื้นเรียบปกติบ้าง สักพักก็ถูกกดไหล่ให้นั่งลงบนเก้าอี้ตัวนึง มือควานไปข้างหน้าปัดถูกโต๊ะตัวนึง คลำเปะปะไปเจอช้อนส้อม จานและมีดจัดวางเอาไว้
"เอ่า...คลำมั่วเลย เปิดตาได้แล้ว!" เสียงคุ้นมาก ได้ยินมาตลอดชีวิตจำไม่ผิดแน่!...พี่นาย!!! ผมรีบคลายปมผ้าปิดตาออก พอตาคุ้นกับภาพตรงหน้าเท่านั้นแหล่ะครับ!!!
"เห้ยยย....มากันได้ไงเนี่ย!!!" ตรงหน้าผมเป็นโต๊ะสีขาวขนาดสิบที่นั่ง จัดตกแต่งด้วยดอกไม้เมืองร้อนสีสด ภาชนะและอาหารทุกอย่างวางพร้อมสรรพ บริกรชุดผ้าฝ้ายขาสั้นเริ่มเข้ามารินไวน์ใส่แก้วให้
ส่วนบุคคลพากันมานั่งอุบเงียบตามเก้าอี้น่ะสิครับ...ฝั่งซ้ายมือผมไล่เรียงไปด้วย พี่นาย พี่ระ ไอ้นาว เก้าอี้ว่างหนึ่งตัว ส่วนฝั่งขวาเป็นบี เว้นเก้าอี้ว่างหนึ่งตัว ตามด้วยริญ และไอ้อั๋น ปลายโต๊ะอีกฟากตรงข้ามเป็นเก้าอี้ว่างอีกตัว ทุกคนแต่งตัวเต็มยศด้วยสูทและชุดราตรี
"พี่นาย...มาได้ไงอ่ะ?" นั่นคือคำถามแรกจากผม
"ก็นั่งเครื่องมาเหมือนกันแหล่ะ" นี่พี่ชายผมตอบ
"กูต้องมาทำเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย?" อันนี้ไอ้ปากหมา ใครใช้ให้มันมาวะ
"ไอ้นาว ไหนบอกวันนี้จะสงบปากสงบคำ ตอนแรกบอกว่าไม่ต้องมาละไงห๊ะ?" พี่นายต่อว่าไอ้นาว
"ก็ของฟรี..." อ่อ...รับทราบ
"อ่ะ....นิว แฮปปี้เบิร์ธเดย์" ผมคว้ากล่องสีน้ำเงินใบเล็กจากพี่นายมาเปิดดูอย่างงง ตาแทบถลนออกมานอกเบ้า ในกล่องเป็นกุญแจรีโมทโลโก้รถมินิคูเปอร์ พร้อมกระดาษใบเล็กพับไว้ จึงรีบคลี่ออกมาอ่าน
"ขับอย่างระวังและห้ามออกต่างจังหวัดจนกว่าจะได้ใบขับขี่....พ่อ" ผมน้ำตาซึมจนต้องเอานิ้วกรีดไล่เช็ดออก ทุกคนมาวันเกิดผม ทั้งที่ผมไม่ได้บอกใครด้วยซ้ำ
"ร่วมด้วยช่วยกันนะ พ่อออกมากสุดเลยให้ออกหน้าเยอะหน่อย" พี่นายบอก
"โหย...ขอบคุณครับ" ผมมองเลยไปยังไอ้นาว ด้วยความสงสัย
"มึงออกด้วยป่ะอ่ะ?" ผมถามมัน
"ออก...แต่น้อยสุด กูโดนบังคับ" ไอ้นาวตอบไม่มองหน้าผม ขยับมือตัดสเต็กแซลม่อนเข้าปาก
"ไงก็ขอบใจละกัน" ผมพูดดีดีกับมัน แต่มันเงียบ
"สุขสันต์วันเกิดนะมึง อ่ะ...นี่ของขวัญจากกูกับพี่ชิวอี้" บีส่งกล่องของขวัญให้ผม ผมงงหนักไปอีก สรุปใครคือพี่ชิวอี้กันแน่วะ ตอนแรกนึกว่าเฮียนุ้กมันจ้างพนักงานโรงแรมมาเล่นด้วย บีพูดแบบนี้ต้องเป็นคนสำคัญแน่นอน
"มึงมาได้ไงเนี่ย? อั๋นกับริญด้วย ตกใจหมดเลยอ่ะ" ผมมองหน้าทุกคน
"พี่นุ้กชวนมาน่ะ จองโรงแรมให้เสร็จสรรพ บอกให้มาวันเกิดมึง"
"แล้วนี่ใคร?" ผมชี้ไปทางพี่ชิวอี้ตัวเบิ้ม เขาแทรกตัวเข้ามานั่งตรงเก้าอี้ว่างข้างบี
"เอ๊าา..ถอดหัวได้ละมั้ง ไม่ร้อนรึไงคุณ!" บีฟาดเพี๊ยะไปที่ไหล่พี่ชิวอี้ดังตุ๊บ!
"พี่โจ๊ะ!!!!!!" ผมตะลึงงันไปอีกพักใหญ่ เกือบหงายหลังตกเก้าอี้ เมื่อพี่ชิวอี้ตัวที่จูงผมมาเมื่อกี้ ถอดหัวมาเป็นไอ้โจ๊ะ รุ่นพี่ที่เคยเอาชาเย็นราดหัวผม
"เอ่อออ...พี่ขอโทษนะ...เรื่อง..." ไอ้โจ๊ะยิ้มแห้ง
"พอ!!! เดี๋ยวค่อยพูดทีหลัง ไม่ใช่เวลา!" บีดุพี่โจ๊ะ ทำผมประหลาดใจขึ้นไปอีก
"จ้ะๆ" ไอ้พี่โจ๊ะ ดูหงอและกลัวไอ้บีหัวหด
"นี่ของพี่...สุขสันต์วันเกิดนะนิว" พี่ระยื่นซองให้ผม เปิดดูเป็นบัตรคอนเสิร์ตสองใบของนักร้องต่างประเทศชื่อดังที่กำลังจะมาเล่นในเมืองไทย
"หูย...ขอบคุณครับ กำลังอยากดู จองยากแย่เลย" ผมยิ้มให้พี่ระ ใจไม่กระตุกแล้วคราวนี้
"อ่ะ...นี่ของกู" อั๋นยื่นกล่องของขวัญให้
"ของเราอันนี้" อันนี้ริญ ทุกคนมาเพื่อผม วันเกิดปีนี้ไม่คิดจะวุ่นวายอะไรเลย ไม่ได้ลืมนะครับ แค่ไม่ได้พูดถึงเพราะคิดว่ายังไงก็มาเที่ยวกับเฮียนุ้กอยู่แล้ว ว่าแต่มันไปไหน...! เหลือเก้าอี้ว่างอีกสองที่! เฮียนุ้กกับใครอีกคน ซึ่งผมว่าผมเดาถูกนะ...
"กึกๆๆ" พนักงานสองคนเอาเก้าอี้ตัวนึงมาวาง พร้อมขาตั้งไมโครโฟน เคาะทดสอบเสียงจนใช้ได้ พอเรียบร้อยไอ้ตัวดีในชุดสูทสีชมพูพาสเทลก็เดินมานั่ง เฮียเค้ามีหมวกปานามาด้วยนะ ถ้าเป็นคนอื่นใส่คงดูขัดเขินพอได้เลยล่ะ แต่พอเป็นเฮียนุ้กมันดูยังกับนักร้องเกาหลีเดินทางมาเวเคชั่น หล่อจนแขกคนอื่นต้องหยุดยืนดู บางคนควักกล้องมือถือมาถ่ายรูปเลยด้วย ผมเริ่มหวงละนะ
"ร้องเพลงให้นะ จะได้กินข้าวอร่อยๆ สุขสันต์วันเกิดครับที่รัก" อ้วกแตกเต็มโต๊ะ เฮียนุ้กยิ้มตาหยีดูหล่อแบบกวนโมโหทีเดียว ผมยิ้มให้มันจากหัวโต๊ะ เฮียนุ้กกล่าวขออนุญาตแขกคนอื่นที่กำลังรับประทานอาหารเย็นในบริเวณนั้นอยู่เป็นภาษาอังกฤษ ได้รับเสียงปรบมือเกรียวกราว ก็เริ่มร้อง...
ไม่น่าเชื่อเลยครับ ผมรู้แล้วว่ามันร้องเพลงได้เมื่อตอนเล่นละครเวที แต่พอเฮียนุ้กร้องเพลงในที่แบบนี้ ให้ความรู้สึกไปอีกแบบ เสียงแหบห้าวฟังแล้วอบอุ่น นิ้วเรียวยาวจากมือหนาในท่วงท่าเกากีต้าร์รับรองว่าสาวที่ไหนเห็นต้องยอมศิโรราบแน่นอน ลุคนี้เฮียนุ้กดูเหมือนซูเปอร์สตาร์มืออาชีพสุดฮ็อตของเกาหลีเลยล่ะ ยิ่งเพลงที่เลือกมาร้องเล่นเอาผมนิ่งไปจนเหมือนโลกนี้มีผมคนเดียว มันเป็นเพลงโปรดจากซีรี่ย์เกาหลีเรื่องดังเรื่องนึง ผมชอบมากเพราะความหมายอบอุ่นดี...เลยเปิดฟังบ่อย ไม่คิดว่ามันจะจำได้จนเอามาร้องคืนนี้
Hush now, my angel
I will always be with you
In your pretty smile
in a glow of tears
Out across the frosty night
I’ll be there with you
ตอนนี้คือความสุข ที่รักของผม
ผมจะอยู่กับคุณตลอดเวลา
ในรอยยิ้มที่สวยงามของคุณ
ในประกายของน้ำตา
จะข้ามผ่านค่ำคืนที่หนาวเย็นไป
ผมจะอยู่ที่นั่นกับคุณ
Hush - Ost.Goblin
"ซึ้งเนอะมึง พี่เค้าโคตรใส่ใจมึงเลยอ่ะ" บีกระซิบกับผม ผมหันมองหน้าบียิ้มรับ
"มึง...ขอบใจนะ" ผมบอกบี
"กูดีใจด้วยนะ"
"อืม" ผมมองไปทางนักร้องกิตติมศักดิ์ ตาตี่เล็กนั้นจ้องมาทางผม ระยะห่างไม่ทำให้ความเข้าใจกันหายไป ผมคิดว่าเฮียนุ้กกำลังบอกให้รู้ว่าจะรักผมแค่ไหน ต่อไปจะทุ่มเทให้ผมแค่ไหน และผมมีค่าควรแก่การใส่ใจห่วงใยมากแค่ไหนด้วยการกระทำนี้....
"ส่วนอันนี้ของขวัญของผมนะครับ พี่นิว" นั่นไงครับ คนสุดท้ายมาพร้อมพลุประดับฟากฟ้ายามค่ำคืนตอนเพลงจบพอดี น้องยังอยู่ในชุดสูทแบบเดียวกันผมแต่ขาสั้นดูน่ารักขึ้นมากเลยสำหรับเด็กวัยนี้ กำลังยืนข้างผมชี้ให้ดูพลุ
"น้องยัง! แม่ยอมให้มาด้วยเหรอไง!" ผมถามน้องลูบหน้าลูบหลัง
"ย่าหยากับพี่นุ้กไปขอให้น่ะครับ คุณยายกับแม่เลยให้มาพร้อมพี่นายได้ สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่นิว ยังโคตรดีใจที่ได้เป็นน้องของพวกพี่สองคน" น้องดูสดใสมากครับ
"ขอบคุณนะครับ นั่งๆ จะได้กินอะไรกัน" ผมยิ้มหน้าบาน มองคนที่เล่นเพลงต่อเนื่องอีกสองสามเพลงจนจบ แล้วมานั่งปลายโต๊ะอีกด้านอย่างไม่รู้จะขอบคุณมันยังไงดี นอกจากส่งยิ้มกว้างตาหยี พร้อมแก้มลักยิ้มป่องๆ ให้
........................
เกือบเที่ยงคืนแล้ว เสียงเพลงจากเครื่องเสียงต้องหรี่ลงเพื่อไม่ให้กวนแขกคนอื่น อั๋นเริ่มเมากรึ่ม แต่ริญเมากว่า กำลังนั่งคุยกันหัวเราะเอิ้กอ้าก ผมเดินมารินเครื่องดื่มแก้วใหม่ที่บาร์...
"อ่ะ พูดได้แล้ว" เสียงบีเดินตามมา ลากพี่โจ๊ะที่เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อฮาวายกางเกงขาสั้นสีขาวสลัดคราบมาสคอตพี่ชิวอี้เรียบร้อย
"คือ...นิว พะ...พี่ขอโทษนะ ระ...เรื่องวันนั้น พี่ไม่ควรทำแบบนั้นกับนิว พี่ขอโทษจริงๆ" พี่โจ๊ะดูสำนึกผิดอย่างแท้จริง ผมไม่รู้เหตุผลที่มันเปลี่ยนไป จนต้องมองหน้าบีที่ยืนยิ้มอยู่
"กูว่าจะเป็นแฟนกันน่ะ" นี่คืออีกเรื่องที่สุดเซอร์ไพรซ์ผมคืนนี้เช่นกัน!!
"ห๊ะ...ตอนไหนวะ??!" ผมแทบตะโกน
"คือ...พี่ประทับใจมือตบประจำตัวนิวน่ะ โอ๊ยๆๆ" พี่โจ๊ะถูกบีมือตบฟาดให้อีกหลายทีติด จนต้องจับมือบีไว้ ซึ่งอีเพื่อนเงือกก็สวยมาก ไม่ได้สะบัดออกแต่อย่างใด
"อ่อ...คนนี้หรอกเหรอมึง" ผมต่อว่ามัน
"ก็อยากให้พี่มันขอโทษมึงก่อน เพราะกูพิสูจน์จนโอเคสำหรับกูแล้ว แต่ถ้ามึงไม่โอเคกูก็จะไม่โอเคกับมันด้วย" ผมอึ้งไปอีก บีคือเพื่อนรักที่สุดของผม
"โธ่...ยินดีด้วยมึง ถ้ามึงโอเคทำไมกูจะไม่โอล่ะวะ" ผมพุ่งเข้ากอดไอ้บีแน่น
"ของขวัญคือโมเดลพี่ชิวอี้ตัวที่นิวขาดอยู่นะ เห็นนุ้กบอกตัวเก่าสั่งมาละพัง พี่เลยขอซื้อให้ไถ่โทษ พร้อมเป็นพี่ชิวอี้ตัวโตให้ด้วย ฮ่าๆ" พี่โจ๊ะบอก มันดูหล่อและนิสัยดีขึ้นมาก
"ขอบคุณมากครับ อย่าเอาชาเย็นราดหัวผมอีกก็พอ ล้างโคตรยาก" พี่โจ๊ะยิ้มเจื่อน ผมกับบีหัวเราะลั่น
"พวกนั้นน่ะ มาถ่ายรูปกันเร็ว!" พี่นายตะโกนเรียกมา
พวกเรารวมตัวกันให้บริกรช่วยถ่ายรูปให้เกือบสิบนาที ก็มีเสียงร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดให้ผมพร้อมเฮียนุ้กถือเค้กก้อนนึงมาให้เป่า
"สุขสันต์วันเกิดนะ ขอให้มีความสุขที่สุดเท่าที่จะมีได้เลย" เสียงกระซิบอวยพรข้างหู
ไอ้อั๋นกับริญพยุงกันเดินโซเซกลับห้องพัก (มันเลิกกับพี่ออนซ์จอมงอนแล้ว หวังว่าคงไม่ปลงใจกับแม่มดปลาหมึกแทนนะ) พี่โจ๊ะกับบีนั่งกระฟัดกระเฟียดไล่จับมือจับไม้กันอยู่มุมนึง สงสัยคิดว่ามาฮันนีมูนมั้ง ไอ้นาวหายตัวไปแล้วเห็นพี่นายว่ามันขอนอนคนเดียว ต่อมติสท์คงแตกตามประสา
"ไปเดินเล่นกัน" เฮียนุ้กจูงมือผมลุกขึ้นยืน
"ง่วงละอ่ะ อยากกลับห้องนอน" ผมงอแง
"ไม่โรแมนติกเลยอ่ะ ตามใจหน่อยดิ" เอากับมันสิ ผมต้องเป็นคนจูงมือมันออกเดินมาตามชายหาด เห็นหลังพี่นายกับพี่ระไกลลิบๆ
"สองคนนั้นดูแปลกไปป่ะ?" พักหลังผมสังเกตได้ ทุกครั้งที่พูดถึงพี่ระ พี่นายจะดูกระอักกระอ่วน และคราวนี้พี่พีชไปไหนไม่เห็นมา มันน่าสงสัยไปหมด
"อย่ายุ่งกับเค้าเลยน่ะ" โดนดุอีก ข้อหาเสือก
"พี่พีชไปไหนอ่ะ? ทำไมไม่มาด้วย?" ผมยังคงไม่หยุด
"ยังไม่หยุดอีก ชวนแล้ว...ไอ้นายบอกพีชติดกิจกรรมมหา'ลัยกระทันหัน" เฮียนุ้กหยุดยืนจ้องหน้าผม
"อ่อ...ถึงว่า...อุ้บ! อื้ม!" ต้องหยุดพูด เพราะโดนจูบปิดปาก
"แฮ่กๆ เกือบหายใจไม่ทันแหน่ะไอ้บ้า!" ผมด่าเฮียนุ้กที่แม่งยืนยิ้ม...เท่อีกแล้ว
"ด่าเหรอ อยากยุ่งแต่เรื่องคนอื่นดีนัก เงยหน้ามองฟ้ามองน้ำมั่งเหอะ" เออว่ะ...พอเงยมองบนฟ้าดาวพร่างพรายวิบวับ ส่วนในน้ำนั้นแสนมหัศจรรย์ด้วยแสงระยิบระยับสีฟ้าตามเกลียวคลื่น ผมยืนจ้องตาไม่กะพริบ เฮียนุ้กอ้อมมากอดผมไว้จากด้านหลัง ชมบรรยากาศแสนหวานนี้ด้วยกัน
"เอามือมา" เฮียนุ้กสอดแขนมาจับมือผม สวมแหวนวงนึงให้ที่นิ้วนางซ้าย...พอดีอีกแล้ว
"อะไรอ่ะครับ?" ผมยกมือขึ้นส่องมอง เป็นแหวนทองคำขาวดีไซน์ดิบเท่วงนึง สลักตัวอักษรไว้ว่า “PROMISE”
"ใส่ให้ด้วย" คนให้ยื่นมือซ้ายผ่านเอวมาตรงหน้า ส่วนมือขวาส่งกล่องแหวนอีกวงให้ คางเกยไหล่ขยับแก้มคลอเคลียกัน
"อ่ะ...เรียบร้อย" ผมสวมแหวนแบบเดียวกันให้เสร็จก็จับมือไว้
"ใส่ไว้นะ คราวนี้ก็ไม่ต้องสัญญากันบ่อยๆ แล้ว คิดถึงพี่ให้มากเข้าไว้ตอนไม่อยู่" เฮียนุ้กกระซิบแข่งกับเสียงเกลียวคลื่น
"แค่นี้ก็คิดถึงตลอดแล้วอ่ะ จะให้มากกว่านี้อีกเหรอ?" ผมถามกลับ
"คิดสิ...คิดให้มาก
คิดว่า...พี่จะคิดถึงตลอดเวลาเหมือนกัน
คิดว่า...พี่อยากอยู่กับนิวเหมือนที่นิวอยากอยู่กับพี่ทุกวัน
คิดว่า...พี่จะไม่ไปไหนไกลถึงตัวจะอยู่ไกลแค่ไหน
....ความรักของพี่จะอยู่กับนิวนะ"
"ได้สิครับ ไม่ต้องห่วงนะ อีกสองปีตามไปป่วนแน่" ผมหันกลับมาบอก เอาสองแขนโอบเอวไว้
"รีบตามมาละกัน จะเตรียมห้องหอไว้รอ" เฮียนุ้กหรี่ตาที่เล็กอยู่แล้วยิ้มบอกมา
"ครับ จะแต่งก็ให้ลุงวิทยามาขอกับคุณนเรนทร์ละกัน" ผมรับมุก
"เพ้อเจ้อละ ป่ะ..กลับห้องกันเหอะ" เฮียนุ้กเอ่ยชวน ดึงมือผมหันหลังจะเดินกลับ
"เดี๋ยวดิ" ผมดึงมือไว้ "ผมจะปิดห้องนั้นแล้วนะ"
"ทำไม" เฮียนุ้กหันมามอง
"เพราะผมคิดว่าคงไม่ต้องเข้าไปใช้บริการอะไรในนั้นอีกแล้ว"
"ก็ดีนะ ปล่อยไว้เป็นความทรงจำของเราก็พอ"
"พี่นุ้ก...ความรักของผมก็อยู่กับพี่นะ ผมรักเฮียนะ" ผมรั้งต้นคอเฮียนุ้กมาจูบอีกครั้ง จังหวะใจเต้นใต้อกส่งแรงกระเพื่อมถึงกัน
ผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้า...”ใจ” ใครจะเปลี่ยนไป
ผมไม่รู้ว่าทางข้างหน้า...จะเจอกับเรื่องราวดีร้ายแค่ไหน
ผมไม่รู้ว่าเด็กผู้ชายอย่างเราสองคน...จะผ่านกันไปได้ถึงเมื่อใด แต่ตอนนี้...
แค่มี "รัก" อยู่ล้อมรอบตัวผม ณ ขณะนี้...ก็ดีแล้วล่ะ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
:L2: