พิมพ์หน้านี้ - [เรื่องสั้น] ####### YOU...and...ME...are...WE :] #######
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: N.T.❁ ที่ 22-08-2011 23:44:36
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ สรุปข้อสำคัญดังนี้ 1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ 3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ 4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม 5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว 6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เีดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
แอบเอาเรื่องสั้นมาลงเรื่องนึงนะคะ ตอนเดียวจบเช่นเคยค่ะ :]Other One-Shot(s) : [Short Story] --> take the last piece, get a handsome guy (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16984.0)[LOVE SICK's Fanfiction] --> no words (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21275.0)[LOVE SICK's Fanfiction] --> simply emotion (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21275.msg1292916#msg1292916) ถ้าลงช้าต้องขอโทษด้วยนะคะ เนตเราแย่มากเลย TT ฝากด้วยนะค้าา :L2: You and Me are .. We * A One-Shot Story by Lich2601. . . .ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย... ผมหยุดยืนนิ่งมองความเป็นไปของผู้คนรอบกายภายในสนามบินประจำชาติ... เหลือบมองตารางเวลาแล้วก็ให้หวนนึกถึง... ผมกวาดสายตามองหาเก้าอี้ตัวเก่า...ตัวเดียวกับเมื่อสามปีก่อน... ปลายเท้าสาวตรงไปข้างหน้า...ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้แห่งความทรงจำตัวเดิม... “...เปอร์...สัญญานะว่าจะรอเรากลับมา...” “...บอกว่าให้เรียกพี่ ๆ ไง...นายนี่ยังไงกันนะ...แล้วมีอย่างที่ไหนแทนตัวเองว่าเรากับคนอายุมากกว่าน่ะ...ดื้อ...” “...โอ๊ย! บ่นยังกับคนแก่...ก็เราพอใจจะเรียกแบบนี้...แล้วก็เรียกมานานจนชินปากแล้วด้วย...จะทำอะไรเราได้ หือ...นายเปอร์...เปอร์...เปอ---อุ๊บ!...” ปากอวบอิ่มนั้นถูกผมเก็บกลืนคำพูดลงคอจนหมด... เด็กพูดมากได้แต่นั่งแก้มแดงก้มหน้าก้มตาหุบปากเงียบฉับพลัน...ทำเอาผมยิ้มกริ่มด้วยความเอ็นดู... “...แล้วรีบกลับมาล่ะไอ้ตัวแสบ...มาช้าไม่รอไม่รู้ด้วยนะ...” “...อยากตายก็ลองดูสิ ชิ!...” มันถลึงตาดุใส่ผม...แต่ก็เพียงครู่เดียว... เพราะหลังจากนั้นไม่นาน...ดวงตาโต ๆ นั่นก็เริ่มกลั่นน้ำใสให้คลออยู่จนเกือบท้นหน่วยตา... .. .. .. ผมยังจำเรื่องราวต่าง ๆ ได้ดี... ยังคงจำไอ้เด็กแสบบ้านฝั่งตรงข้ามที่ชอบทำเสียงดังหนวกหูจนลำบากให้ผมต้องจำใจสะดุ้งตื่นก่อนนาฬิกาปลุกทุกเช้า...เพื่อจะได้ให้พรจากความอารมณ์เสียแก่มัน... ยังจำไอ้เด็กกวนประสาทที่หน้าตาโคตรหวานสุดแสนจะขัดกับนิสัยจริงของมันราวฟ้ากับเหว... ไอ้ลูกแมวขี้อ้อนที่ชอบใช้ตาโต ๆ กับหน้าใส ๆ หลอกล่อให้ผมหลงเคลิ้มในคารมของมันทุกที... และยังคงจำไอ้เด็กใจแตกที่ไม่ยอมเรียกผมว่าพี่สักที...ตลอดช่วงเวลาเกือบสี่ปีที่มันย้ายมาอยู่บ้านใกล้ ๆ กัน... ภาพติดตาของคน ๆ เดียว...ที่ทำให้ผู้ชายโลกส่วนตัวสูงอย่าง ‘คุณชายเปอร์’ หวั่นไหวได้ง่าย ๆ.... ภาพของเด็กผู้ชายอายุน้อยกว่าผมเกือบหกปีที่ถึงจะแสบแค่ไหนแต่ก็ยังน่ารักในสายตาผมอยู่ดีคนนี้...ที่ชื่อว่า ‘มอร์’ .... .. .. .. คุณสงสัยไหม...ทำไมผมถึงบอกว่ามันน่ารัก...? เอาตรง ๆ เหตุผลเดียวตอนนี้ที่ผมนึกออกคือเพราะว่ามันหน้าตาดี (ถึงดีมากเลยแหละ) ไงครับ... ถึงขนาดที่ไม่ว่าใครจะมองก็เป็นต้องสะดุดตาเลยแบบนั้นน่ะ... แถมเวลามองเผิน ๆ ดูคล้ายตุ๊กตาญี่ปุ่นหน้าขาวปากแดง... เสียแต่ว่ามันช่างพูดจนเกินจะบรรยาย... ไอ้น้องมอร์เป็นเด็กผู้ชายตัวบางที่ผิวขาวจัดแต่กลับไม่ซีด... ริมฝีปากน่าจูบสีแดงเรื่ออมส้มแบบคนสุขภาพดี... มีดวงตาสีดำสนิทกลมโต...จมูกก็โด่งเป็นสันเหมือนคนในภาพวาด... ดูยังไงมันก็น่ารักเกินธรรมชาติของเด็กผู้ชายทั่วไป... ผมรู้จักเด็กนี่ด้วยความบังเอิญ... จากการที่ผมจำต้องไปงานพบผู้ปกครองของน้องสาวในช่วงเวลาที่พ่อกับแม่ไปต่างประเทศ... และการไปเยี่ยมโรงเรียนของน้องในครั้งนี้ทำให้ผมรู้ว่า... ไอ้เด็กหน้าหวานคนนี้...คือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของยัยเปย์... จากวันนั้น...ทุกเช้าเย็นผมก็จะต้องเห็นนั่งทำหน้าสลอนอยู่ในบ้านทุกที... แรก ๆ ผมถึงกับคิดว่ามันจะแกล้งตีสนิทเพื่อหวังจีบน้องเปย์หรือเปล่า...? ถึงได้คอยคิดกันท่ามันทุกวิถีทาง... แต่ใครจะไปรู้ล่ะครับ...ว่าเป้าหมายหลักที่ทำให้มันต้องสรรหาบรรดาข้ออ้างทั้งหลายแหล่มาบอกกับทุกคนนั่นน่ะ แท้จริงแล้วคืออดีตเดือนนิติศาสตร์พี่ชายของคุณหนูตระกูลป. ที่ชื่อ ‘เปอร์’ คนนี้นี่เอง... .. .. .. ผมเป็นผู้ชายแมน ๆ ที่ไม่เคยคิดฝันว่าจะชอบผู้ชาย... แต่ใครจะไปรู้ว่าพอถูกเด็กผู้ชายขโมยจูบตอนหลับเข้าทีเดียว... กลับทำให้ผมต้องหวั่นไหวไปเป็นอาทิตย์ ๆ ... มันเป็นวันที่พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านและน้องเปย์ที่รักก็หนีเที่ยว... แต่ก็ยังใจดีส่งพ่อครัวมาช่วยทำอาหารประทังชีวิตให้ผม... เป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้ว่าเด็กไม่เอาอ่าว (ที่ผมชอบหลอกด่า) บ้านตรงข้ามนั้นดันทำอาหารอร่อยจนเผลอเติมแล้วเติมอีก... แล้วก็เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่ารอยยิ้มกว้างเวลาที่ได้รับคำชื่นชมนั้นมันน่ารักขนาดไหน... วูบหนึ่งที่ทำผมเผลอคิดไปว่า... ‘ถ้ามีภรรยาทำอาหารเก่งแบบมันบ้างก็คงดี’ ... คืนนั้นผมนอนกระสับกระส่าย...รู้สึกคันยิบไปทั้งตัวจนต้องพยายามเปิดไฟเพื่อมองหาความผิดปกติ... แต่ผมกลับไร้เรี่ยวแรงจนไม่สามารถขยับลุกไปไหนได้... เป็นเวลาเดียวกับที่เด็กมอร์เดินออกมาปิดระเบียงบ้านตัวเองและมือผมกวาดไปโดนแก้วน้ำข้างเตียงตกแตก... เด็กขี้โวยวายถึงได้รีบปีนข้ามบ้านเพื่อเข้ามาดูอาการผม...ผมแพ้กุ้ง! นั่นคือสิ่งที่มันสันนิษฐาน...และผมก็เป็นไข้... ไอ้ตัวแสบทำหน้าที่พยาบาลให้ผมอย่างดีเยี่ยม... ทั้งเช็ดตัว จัดยา ป้อนข้าว และอีกสารพัดจนผมนึกละอายใจที่เคยคิดว่าอีกฝ่ายคงเอาแต่เล่นไร้สาระไปวัน ๆ ... ผมเคลิ้มหลับไป...รู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาหอมหวานติดริมฝีปาก... เมื่อลืมตาขึ้นก็สบเข้ากับสายตาที่บ่งบอกทุกอย่าง... และเพราะคืนนั้นเองที่ทำให้ผมหวั่นไหวจนในที่สุดความรู้สึกที่มีให้มันก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล... .. .. .. ผมเคยถามมันไปว่า ‘นายชอบพี่ตรงไหน...?’ ไอ้เด็กดื้อกลับเอาแต่บ่ายเบี่ยงไม่เคยให้คำตอบผมสักครั้ง... เอาแต่อมยิ้มแก้มแดงแล้วก็เดินหนี... แต่พอผมถาม ‘ทำไมไม่ยอมเรียกพี่’ ... เจ้าตัวดีกลับตอบทันควัน...‘ก็ไม่ได้อยากให้เป็นพี่...อยากให้เป็นมากกว่านั้น’ ... แล้วก็ยักคิ้วยักไหล่ทำหน้ากวนไปตามประสา... คุณอาจสงสัยว่าเราคบกันตอนไหน...? บอกเลยว่าผมก็ยังไม่รู้... เราสองคนไม่เคยบอกรัก...ไม่เคยขอคบ... มีแต่ความรู้สึกแค่ว่า...สุขใจเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน ... ถึงมันจะชอบกวนประสาท... แต่ทุกอย่างที่มันทำกลับทำให้ผมยิ้มได้... ถึงมันจะขี้งอนในบางครั้ง... แต่เมื่อใดที่ผมง้อสำเร็จ...รอยยิ้มกว้าง ๆ นั้นก็ทำให้โลกของผมดูสดใส... ผมไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกเหล่านี้เรียกว่าอะไร... แต่ผมและมันก็อยากให้ทุกอย่างยังคงเป็นแบบนี้เรื่อย ๆ ไปก็พอ... .. .. .. ผมยังคงนั่งนิ่งบนเก้าอี้ตัวเดิม...ตัวเดิมกับเมื่อสามปีก่อน... วันที่ผมส่งเจ้าตัวดีไปเรียนต่อด้านดนตรีที่ออสเตรียอย่างที่มันใฝ่ฝัน... อ้อ! นี่ผมบอกพวกคุณหรือยังครับว่าไอ้ตัวแสบน่ะเรียนเก่งนะ... มันได้รับทุนเต็มจำนวนจากผู้อำนวยการโรงเรียน...และนั่นก็เป็นเหตุให้เราต้องห่างกัน... ผมรู้ว่ามันดีใจ...แต่อีกเสี้ยวหนึ่งคงลำบากใจที่ต้องห่างจากผม... นับแต่วันที่เรารู้สึกแบบเดียวกัน...ก็แทบไม่เคยต้องอยู่ห่างกันเลยสักครั้ง... “...เรา...ฮึก...เราจะคิดถึงเปอร์ทุกวันเลย...เปอร์ก็ต้องคิดถึงเราเหมือนกันนะ...!” เป็นประโยคสุดท้าย...ก่อนไอ้เด็กดื้อจะมอบกอดแน่น ๆ ให้กับผม... ก่อนที่เสียงประกาศจากสายการบินจะพาร่างบาง ๆ ของมันให้ค่อย ๆ หายลับไปจากโถงผู้โดยสารขาออก... ค่อย ๆ หายไปจากลานสายตาของผม... ผมไม่ได้รับปากไปหรอกครับว่าผมจะคิดถึงมันทุกวัน... แต่ริมฝีปากที่ประทับลงบนเนินหน้าผากนั่นแผ่วเบา...คงเป็นเครื่องยืนยันคำตอบให้มันได้อย่างดี... ว่าผมจะคิดถึง...และผมก็จะรอ...รอจนกว่าคำว่า ‘เรา’ ของมัน... จะถูกเติมเต็มด้วยหัวใจของ ‘เปอร์’ กับ ‘มอร์’ .... .. .. .. เสียงประกาศเรียกผมให้มองตารางเที่ยวบินอีกครั้ง... กวาดสายตามองทั่วบริเวณช่องทางผู้โดยสารขาเข้า... แต่ก็ยังไม่มีวี่แววเจ้าตัวดีของผมสักนิด... ให้ตายเถอะ! ยิ่งใกล้เวลาจะได้เจอก็ยิ่งกระสับกระส่ายชอบกล... ผมลุกขึ้นยืนหมุนตัวกำลังจะออกเดินเพื่อไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำ... หากแต่แรงโถมกอดจากทางด้านหลังกับกลิ่นหอม ๆ ที่เคยคุ้นก็เรียกรอยยิ้มให้ฉาบบนใบหน้าแทน“...เราคิดถึงเปอร์ทุกวันเลย...แล้วเปอร์คิดถึงเราบ้างหรือเปล่า...?” หันกลับมาสบดวงตากลมโตฉายแววออดอ้อนแฝงความคิดถึงเต็มเปี่ยม... ไม่เหลือเค้าความซุกซนเหมือนเคย...ก็ได้แต่อมยิ้ม... ผมก้มลงแนบจุมพิตบนเนินหน้าผากก่อนกระซิบข้างหูคนตรงหน้าแผ่วเบา... ถ้อยคำที่ทำให้มันต้องหัวเราะร่าทั้งน้ำตา...“...คิดถึงสิ...คิดถึงคำว่า ‘เรา’ ตลอดเวลาเลยรู้รึเปล่าไอ้ตัวดี...” จบค่ะ :] :o8:
:-[ :-[ :-[
สั้นๆได้ใจความ หวานละมุนๆ น่าจะต่อเป็นเรื่องยาวน๊าค๊าาาาาาาา
ในที่สุด "เรา" ก็กลับมารวมเป็น "เรา" ที่สมบูรณ์ น่ารักแบบอิอ๊างมากเลยจ้า~ สัมผัสความน่ารักของน้องมอร์ได้แทนพี่เปอร์เลยนะเนี่ย เด็กบ้า!!
^ ^ ^ ขอบคุณทุกคนมากค่าา +1 จากใจ อิอิ :กอด1:
อบอุ่น อ่อนโยน น่าร๊ากกกกกก :o8: +1 ค่ะ :L2:
น่ารักดีอะ ชอบๆๆ น้องมอร์น่าจะเป็นภรรยาที่ดีนะเนี่ย เก่งทุกอย่างเลยอะ ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :pig4:
เรื่องนี้หวานน่ารัก ชอบตรงประโยคสุดท้ายที่สุด ขอบคุณนะค่ะ
ละเมียดละไม อบอุ่นจัง
น่ารักดีค่ะ อบอุ่นมาก+1ค่ะ
:o8: :impress3:
>,,,,,,,< น่ารักจางงงง
‘ก็ไม่ได้อยากให้เป็นพี่...อยากให้เป็นมากกว่านั้น’ :o8: ชัดเนอะเปอร์เนอะ อิอิ อ่านแล้วเขินกับความน่ารักของน้องมอร์ เด็กอะำไรน่าฟัดจริงๆ :man1: รอเรื่องสั้นตอนต่อไปของน้องพาร์ค่ะ (เพราะพี่รู้ว่าหนูไม่มีเวลา ขอแค่เรื่องสั้นก็โอเคแล้ว ^^) +1 แอนด์ +เป็ด จ้า ปล,เหมือนจะรู้ว่าหนูจะอัพ หลายวันก่อนพี่เพิ่งเปิดอ่านเรื่องนี้ไปด้วยแหละ :กอด1:
น่ารักดีครับ ^^
หวานนนนน เคลิ้มกันเลยทีเดียว
ให้เป็ดเพราะชอบเรื่องนี้ที่หวานและอบอุ่นจัง :impress2:
มาจิ้มๆด้วยคน อ่านตอนแรกแอบกลัวว่าจะไม่สมหวังหรือเปล่า ในที่สุดก็หวานซะ ชอบค่ะ อ่านแล้วให้ความรู้สึกดีมากเลย ^^
น่ารักอ่ะค่ะ อิจฉาพี่เปอร์ น้องมอร์น่ารักเกิ๊นน
หวานน่ารักจิกหมอนค่ะ555
หวานนนนนน..อร๊างงงอ่านแล้วอร๊างมากค่ะ><
น่าจะมีต่ออีกนิดนะคะ กำลังน่ารักเลย ชอบอ่านแนวใสๆน่ารักๆอย่างงี้แหละ :L2:
กอดตะเองให้หายใจไม่ออกเลย! น่ารักเท่าโลก ขโมยจูบและขโมยใจ แอร้ยยย มาจูบเค้ามั่งดิ555+ รออ่านเรื่องสั้นที่เตงจะเขียนอีกเรื่อย ๆ นะคะ อารมณ์อยากเขียนก็เขียนน่ะดีนะคะ เขียนเรื่อย ๆ แบบแลกกันอ่านไง เค้าชอบความหวาน ใส่ความร้อนแรงเข้าไปด้วยก็ดีนะคะเรื่องหน้าอ่ะ เค้าอยากเสพ nc เล็ก ๆ อ่ะค่ะ >< บวก 1 บวกเป็ดให้กำลังใจตะเองค่ะ :กอด1: :o8: :man1: ปล.ปั่นงานไปด้วย อ่านไปด้วย ใช้เวลาเม้นท์นานเท่ากับ 45 นาที กร๊ากกกกก
กอดตะเองให้หายใจไม่ออกเลย! น่ารักเท่าโลก ขโมยจูบและขโมยใจ แอร้ยยย มาจูบเค้ามั่งดิ555+ รออ่านเรื่องสั้นที่เตงจะเขียนอีกเรื่อย ๆ นะคะ อารมณ์อยากเขียนก็เขียนน่ะดีนะคะ เขียนเรื่อย ๆ แบบแลกกันอ่านไง เค้าชอบความหวาน ใส่ความร้อนแรงเข้าไปด้วยก็ดีนะคะเรื่องหน้าอ่ะ เค้าอยากเสพ nc เล็ก ๆ อ่ะค่ะ >< บวก 1 บวกเป็ดให้กำลังใจตะเองค่ะ :กอด1: :o8: :man1: ปล.ปั่นงานไปด้วย อ่านไปด้วย ใช้เวลาเม้นท์นานเท่ากับ 45 นาที กร๊ากกกกก :กอด1: กอดตะเองคืนแน่นๆ .. หว่ายๆๆๆ เตงให้เค้าแต่งเรทนี่ใช้เค้าขัดส้วมอาจจะง่ายกว่านะคะ TT แต่ครึ้มๆม่ะไหร่จะพยายามดูนะค้าา *3* เรื่องแบบนี้มันต้องเค้นออกมาจากกระแสเลือด 5555
หวาน มดกัดมาก ๆ กอดนักเขียนทำให้เขินได้ขนาดนี้
นายเอกแก่นเซี้ยวเปรี้ยวหวานดีจังเลย
:impress2: :impress2: :impress2:
:impress2: น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักกกก
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ เขินแทนนนน ><'
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[ อิจฉาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อร๊ายยยยย น่ารักอ่ะ
มาแบบสั้นๆ แต่ความน่ารักเกินพิกัดครับ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีครับผม ^^
น่ารัก ๆๆๆๆๆ >o<
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เขียนดีจัง น่าทำเป็นเรื่องยาว น่ารักอ่ะ
น่ารักๆ..แต่น่าจะต่ออีกซักนิ๊ดดดจะเป็นพระคุณ
:impress2: หวานมากกกกกกก
สั้น ! น่ารัก ได้ใจความ ชอบ... :] +1
น่ารักที่สู๊ดดดดดดดดดดด ชอบนิยายแบบนี้ ไม่ต้องมีบทสนทนาอะไรมาก แต่มีความหวานเต็มพิกัด ขอบคุณนะคะ :)
:pig4:
ง่ะ สั้นมาก
น่ารักมากกกกกกกก
น่าร๊ากกกกกก :o8:
น่ารักมากๆๆๆ :-[
:pig4: :pig4: :pig4:
น่ารักมาก อยากมีเเบบนี้บ้างง่ะ ขอบคุณค่ะ :pig4:
หวะ หวานง่า โคตรหวานเลย o13 o13
น่ารักมากมายเลยฮ๊าฟฟฟฟ ^^"
คไว่าเราฟังเมื่อไรก็อบอุ่นใจ
อุ้ยยยยยยยยยยยยย หวานนนนนนนนนนนนนน บอกได้คำเดียวว่าน้ำตาลขึ้น ไม่ใช่หวานแบบสุดขีดนะแต่ค่อยๆ หวานแบบละมุนละม่อมอ่ะ น่าจะต่อเป็นเรื่องยาวนะคะ เชียร์สุดใจเลย
มีคนที่ทำให้รู้จักคำว่า "เรา" มันดีอย่างนี้นี่เอง ฟินห์
ตอนเดียวจบ แต่ก็ได้ใจคนอ่านไปแบบเต็มๆเลยนะคะ
สั้นๆแต่ได้ความหวานเต็มเปี่ยม
อร๊ายยย อยากกระโดดขึ้นเครื่องตามไปเสียทีเดียว
โอ้ยย น่ารักมากเลยอ่ะ เขิน >///<
:impress3: ...WE... :impress3:
:o8: :pig4:
หึ้ยยยยยยยยยยยยยน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เย้ยยย เข้ามาตกใจ 555 มีคนขุดขึ้นมาด้วยอะ ขอบคุณมากนะคะ นานมากจนเราลืมไปแล้วนะเนี่ย :hao5:
เรื่องง่ายๆของความรัก.... เข้าใจ :n1: