บทที่ 75 My service [อิ่มอก อุ่นใจ]
[Part อะตรอม]
".....อะตรอม..................หยุดยาวไม่กลับบ้านหรอ?"
ภินทร์มันถามผมที่เพิ่งวางสายโทรศัพท์ลง ... เมื่อกี้ผมคุยกับที่บ้าน....คุยเรื่องไม่กลับบ้านคราวนี้ .....เหตุผลร้อยแปดที่จะไม่กลับ แต่เหตุผลที่สำคัญที่สุด....ก็เรื่องของไอ้เจ้แสบนี้ล่ะ
"กลับไม่ได้หรอก...ที่บ้านมีเลี้ยงพระ....สวดปัดรังควานกับพรมน้ำมนต์....เดี๋ยวจะแย่เอา...."
"ทำไมเราต้องแย่?"
".........อย่างเจ้นี้โดนพระสวดปัดรังควานกับพรมน้ำมนต์ แล้วยิ้มร่าหรือไง?.....ผมไม่กลับดีกว่า....."
"....แต่....เราอยากไปบ้านนายอ่ะ......อยากเจอคุณย่า......."
"......เสี่ยงเกินไป........"
".....อยากไปนั่งเรืออ่ะ.....อะตรอม......นะ....น้า......"
"......"
..
..
แล้วก็ไม่ต้องให้เดาใช่ไหม ว่าสุดท้าย... ผลมันเป็นยังไง?
..
............
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!"
เสียงดังมาจากในตัวบ้าน ทำเอาผมแทบจะวิ่งชนประตู ไอ้เจ้แสบมันนั่งซุกตัวกองอยู่ตรงธรณีประตู ยันต์ท้าวกุเวรที่ติดอยู่เหนือประตูห้องคุณย่า กลายเป็นนายทวารชี้หน้า ไอ้เจ้แสบ... สายตาดุของนายทวารมองจ้องมาที่ผม ....มองแบบคาดโทษที่ผมพาสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในตัวบ้านแถมเข้ามาวิ่งเล่นจนเกือบจะเข้าไปในห้องคุณย่า....
ไอ้เจ้แสบมันแหกปากร้องลั่น ที่จู่ๆโดนฉุดแขนขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว ผมสาวเท้าก้าวไปดึงไอ้เจ้แสบออกมาแล้วเงยหน้าเผชิญกับร่างอัญเชิญของนายทวาร....เพราะเป็นอย่างนี้ล่ะผมถึงไม่อยากพาไอ้เจ้แสบเข้ามาที่บ้าน 'บ้านพระพิราพ' บ้านที่ใครหลายๆคนเคยเจอ 'ดี' มาแล้วทั้งนั้น.....
.....
..
"อะตรอมหยุดนะ!!!"
ภินทร์มันห้ามผมที่จะกระทืบไอ้เด่นเด็กที่บ้านซ้ำเพราะมันขวางทางเดินของผม....ตอนนี้ไม่ต้องเดาอารมณ์ ผมร้ายเหมือนเดิม...ร้ายในแบบที่ภินทร์คงไม่เคยเห็น
"อะตรอมทำไมทำแบบนี้ ใจเย็นๆ เราไม่ได้เป็นอะไรมาก ...พอแล้วอะตรอมพอแล้ว! อย่าทำตัวแบบนี้สิ เรากลัวนายนะ!! พอได้แล้วอะตรอม เดี๋ยวเขาตาย!!!"
อีกครั้งที่ผมได้สติเพราะเสียง ภินทร์ ....ผมดึงมือภินทร์มากุมไว้พร้อมๆกับกระทืบซ้ำไปที่ไอ้เด่น
"ไม่ต้องกลัวเรา ...เรารักภินทร์ไง เราจะดูแลภินทร์ เราจะเหี้ยกับใครก็ได้ แต่เราจะไม่เลวกับภินทร์...."
.....
...
สุดท้ายผมก็ต้องมาเช่าโรงแรมนอนที่ อัมพวา โกรธอยู่ไม่น้อยที่มันต้องจบแบบนี้ ก็บอกแล้วว่าไม่อยากพามา เพราะไม่ต้องเดาก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มาบ้านทีไร ไม่มีครั้งไหนที่ ภินทร์ไม่เจ็บตัว ถึงเป็นแค่วิญญาณ ของในบ้านก็ไม่เว้นหน้าไหนหรอก
"ภินทร์! ทำไมถึงจะเข้าไปในห้องคุณย่า...ก็รู้อยู่ว่า...."
".....วันนี้วันแม่...."
ภินทร์มันเถียงก่อนที่ผมจะพูดจบประโยคเสียอีกอารมณ์ผมที่ร้อน มันเลยยิ่งร้อนไปกันใหญ่
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกันเล่า?!! ถ้าเกิดเจ็บตัวมากกว่านี้จะทำยังไง?!!!!"
ผมตวาดมัน ....โกรธมันที่ทั้งดื้อด้านทั้งเอาแต่ใจ และที่มากกว่านั้นผมโกรธตัวเองที่ดูแลมันได้ไม่ดีพอ....ข้อมือของมันที่โดนนายทวารจับมันแดงเหมือนถูกน้ำร้อน ...ผมรู้ว่ามันน่าจะทั้งแสบและปวด แค่เห็นรอยนั่นผมก็แทบบ้า ผมเคยถูกสั่งให้ปล่อยมือมันไปแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ไม่มีทางที่ผมจะพลาดอีก ไม่มีทาง!
'ครืน............'
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น... เบอร์ของที่บ้าน .....ผมกำลังชั่งใจว่าจะรับดีหรือเปล่า แต่ไม่นานผมก็ตัดสินใจได้... พอหันหน้าไปเจอไอ้เจ้แสบ ผมก็กดตัดสายทิ้ง ....
.....มันนั่งร้องไห้น้ำตาไหลพราก....ชุดนิสิตของมันชายเสื้อเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาเพราะมันเอาชายเสื้อของตัวเองเช็ดหน้า.....
"...วันนี้วันแม่..เรากลับบ้านเราไม่ได้ แม่เราไม่อยู่แล้ว....เราอยากเจอคุณย่า....อยากเจอคุณย่า....อยากเจอคุณย่า...."
.......ภินทร์มันก้มหน้าร้องไห้แล้วบ่นพล่ามประโยคนั้นซ้ำๆ เป็นผมเองสินะที่ลืมไป เรื่องของเจ้ ....แม่เจ้ไปอยู่ต่างประเทศ ตอนที่โดนทางบ้านกดดันให้หย่า...สาเหตุมาจากความเชื่อแบบฝังหัว เรื่องรักของยักษ์กับนาค ยังไงมันก็ไปไม่รอด แล้วก็เพราะคุณย่าขอเจ้ไว้แม่เจ้ถึงได้วางใจ..ปล่อยให้ลูกสาวคนเดียวใช้ชีวิตแบบโดดเดี่ยว ชีวิตเจ้มันฝากไว้ที่คุณย่า แต่พอผมเกิดขึ้นมา คุณย่าของมันก็กลายเป็นคุณย่าของผม .....หลายเรื่องที่ผมเพิ่งเข้าใจ...... ผมเองที่เป็นคนแย่งทุกอย่างของมันมา ....เป็นผมเองที่ทำร้ายมันโดยไม่รู้ตัว ...
'ครืน............'
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...อีกครั้ง... เบอร์ของที่บ้าน .....ผมกดรับสายแล้วเดินออกมาคุยข้างนอก....เสียงประมุขของบ้านยังคงเหมือนเดิม กังวานแต่เด็ดขาด ....
[ทำไมไม่มาค้างที่บ้านหรือเพราะเรื่องคนที่บ้านฟ้องมาว่าอะตรอมเอา'อะไร' มาบ้าน....เหลวไหลหรอเราน่ะ?แล้วพา 'อะไร'มา ถึงได้เป็นเรื่องเอะอะ ลุงชมเขาฟ้องว่าเรากระชากยันต์ที่ห้องย่าทิ้งแล้วชกลุงชม...กับถีบไอ้เด่นตกบันได....อะตรอม...ยิ่งวันเรายิ่งอารมณ์ร้ายนะ...]
"....ย่ารักผมไหม?"
ผมตัดสินใจถามขัดออกไป ...รู้ว่าต้องโดนบ่นยาว แต่ก็อยากทำอะไรให้ไอ้เจ้แสบมันบ้าง.... หันไปมองภินทร์บนที่นอน มันนอนปิดหน้าแต่ยังสะอื้นอยู่เป็นพักๆ ...ผมไม่รู้ว่าวิญญาณเองก็ร้องไห้ได้ แถมยังร้องไม่ยอมหยุด...
"ย่ารักผมไหม?....."
ผมถามไปอีกครั้งเพราะย่าเงียบไป....
[ไม่รักเราแล้วย่าจะรักใคร ....ย่าเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กนะ อะตรอม....]
ผมสูดหายใจยาวที่ได้ยินประโยคนั้น ....มันจุกไปทั้งหน้าอกเลย....
".....แล้วหลานสาวอีกคนที่ย่าเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กล่ะครับ? ย่ายังรักเขาไหม?....."
...
..
เช้านี้ผมไม่อยากตื่นเมื่อคืนดึกมากกว่าผมจะได้นอน เพราะผมไม่ได้นอนภินทร์เองเลยไม่ได้พักเหมือนกัน ผมเคยรู้สึกดีที่ระหว่างเราเหมือนถูกเชื่อมติดกันทางความรู้สึก แต่ตอนนี้กลับรู้สึกแย่ที่บางทีเวลาผมเครียด ผมจะพลอยทำให้ ภินทร์เครียดไปด้วย....เสียงเรียกที่หน้าห้องทำให้ผมรู้ว่า มันถึงเวลาแล้ว......... เช้านี้คุณย่าให้คนรถที่บ้านมารับผมที่โรงแรม......
.....
...
เสียงสวดมนต์กับเสียงดังจอแจ ทำเอาผมแทบจะเปิดประตูรถแล้วเดินหันหลังกลับ กลัวว่าภินทร์มันจะเกิดเป็นอะไรไป แต่ตรงข้ามมันเดินลงรถแบบชิวๆ สบายอารมณ์ซะอย่างนั้น .....
ผมดึงมันให้มาอยู่ข้างหลังแล้วเดินนำหน้าพามันขึ้นบ้าน .... ที่บ้านมีเลี้ยงพระใหญ่คนเต็มบ้านทั้งคนในและคนนอก ....ผมมาตอนที่เขากำลังสวดกันอยู่พอดี แพงตรอนกวักมือเรียกให้มานั่งข้างๆ ผมเลยจับมือ ภินทร์ แล้วขอทางเดินแหวกทางให้ภินทร์ จนไปถึงที่แพงตรอนนั่งอยู่ข้างคุณย่า....
...แววตาดุของคุณย่าเหลือบขึ้นมามองผ่านผมไปด้านหลัง ผมคิดไปเองหรือเปล่าที่แววตานั้นดูอ่อนลง...
"ยายแพง...ไปหยิบถาดขนมที่ย่าขอพวกโรงครัวเขาไว้หน่อยสิ.....อะตรอม..ตามย่ามา"
ก่อนที่ผมจะได้นั่ง คุณย่าก็ลุกขึ้นเดินนำผมไปทางชานบ้าน ผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าเดินตาม มือผมยังจับข้อมือภินทร์ไว้แน่น ไม่กล้าปล่อย ไม่รู้ว่าคุณย่าจะเอายังไงกับพวกเรา และก็ไม่สบายใจด้วยที่ ต้องพาภินทร์มาในวันที่มีพระสวด....ผมกลัว...กลัวว่าจะต้องแยกจาก ภินทร์อีกครั้ง.....
ห้องเล็กที่ แยกออกมาจากชานบ้าน เป็นห้องที่ผมไม่เคยเข้ามา มันคล้องกุญแจใหญ่นับตั้งแต่ผมจำความได้ ...ห้องนี้คุณย่าหวงที่สุด...ทุกคนในบ้านรู้ดี .... ปกติทุกห้องในบ้านจะมีแผ่นไม้สลักทั้งชื่อจริงและนามสกุลของเจ้าของห้องไว้หน้าประตู แต่ห้องนี้ไม่มี .... ไม่มีแม้กระทั่งแผ่นป้ายชื่อเปล่าๆที่แขวนไว้.....
คุณย่าไขกุญแจแล้วยื่นทั้งกุญแจและดอกกุญแจให้ผม ก่อนจะก้าวนำเข้าไปข้างใน ........
......วอลเปเปอร์ลายต้นไผ่สีเขียวในห้องทำให้ผมรู้สึกแปลกๆเพราะห้องนี้เหมือนเป็นห้องเดียวที่มีลายอื่นนอกจากลายไม้และน่าจะเป็นลายเดียวที่มีในบ้านหลังนี้ คุณย่าเปิดประตูหน้าต่างออก แสงที่เข้ามายิ่งทำให้เห็นอะไรได้ชัดเจน...รูปวาดแบบเด็กอนุบาล...กับแผ่นประกาศรางวัลต่างๆ รวมไปถึงถ้วยรางวัลที่มีอยู่ทุกมุมชั้นหนังสือและบนตู้เก็บของ มีมากพอๆกับตุ๊กตาหมา ตุ๊กตาหมี ตุ๊กตาหมูยักษ์ และตุ๊กตากระต่ายสีชมพู ข้างในห้องไม่เหมือนห้องปิดตายสักนิด เพราะทุกอย่างมันดูสะอาดเหมือนมีคนคอยดูแลตลอด เตียงกว้างที่คลุมด้วยผ้าดิบผืนใหญ่ก็เหมือนกัน มันยังเหมือนกับว่าเคยมีคนมานอน....หรือรอใคร ให้กลับมานอน......
ภินทร์สะบัดมือผมออกเมื่อก้าวเข้ามาในห้องนี้ .....
... คุณย่าเดินเข้ามาใกล้แต่ผ่านผมไปหาอีกคน.....คนที่ผมไม่คิดว่าคุณย่าจะมองเห็น ...
"คืนนี้นอนห้องนี้นะภัทร....ห้องของหนูไงลูก....ไม่ต้องไปตะลอนๆที่ไหนแล้ว...กลับมาอยู่กับย่าได้แล้ว....."
น้ำเสียงอ่อนโยนที่ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยได้ยินจากคุณย่า คอยปลอบหลานอีกคนที่สะอื้นไห้จนตัวโยน ....
"มาอยู่กับย่านะลูก....ไม่ต้องไปไหนแล้ว...."
มือที่มีแต่ร่องรอยของวัยชราไล้ลูบเบาๆทั้งใบหน้าภินทร์....น้ำตามันถูกคุณย่าเช็ดให้ซ้ำๆจนแก้มมันแดง.....เพราะถึงจะเช็ดจนแห้งแต่มันก็ยังไหลลงมาเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าผมควรทำตัวยังไง เมื่อภินทร์มันทิ้งผมไปกอดคุณย่าแน่น แถมยังหอมซ้ายหอมขวา......ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ใครคือหลานรักตัวจริงของคุณย่า ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีหลานคนไหนกล้ากอดกล้าหอมคุณย่าอย่างนี้ ...
และไม่มีหลานคนไหนเคยได้ยินน้ำเสียงอบอุ่นของประมุข บ้านพระพิราพอย่างนี้ ....
"ย่า..เห็นเจ้หรอ?"
"สายตาฉันยังไม่สั้น....และฉันก็เป็นย่าแกนะ อะตรอม...."
น้ำเสียงเด็ดขาดที่ตอบกลับมา มันคนละโทนกับที่คุณย่าใช้กับภินทร์เลยนะ......
...สองมาตรฐานเห็นๆ .............
..........................
...........ผมได้แต่นั่งมอง...ภินทร์มันอ้าปากงับขนมที่คุณย่าป้อนให้[??!!] ...ถาดขนมที่ แพงตรอนยกมา ของทุกอย่างของชอบมันทั้งนั้น ขนมบางอย่างผมไม่เคยเห็นนานแล้วอย่าง บัวลอยอัญชัน กับขนมดอกโสน ก็มี ....ตอนนี้ไม่ใช่ภินทร์ แต่เป็นผมต่างหากที่นั่งหง่าวเป็นหมาหัวเน่า...
.......
....หลังจากนั้นคุณย่าก็จูงภินทร์ออกมาฟังพระสวดแถมยังให้พระรดน้ำมนต์ให้ [??!!!!!] ผมตกใจแทบแย่ กลัวภินทร์มันเป็นอะไรไป แต่ก็ไม่ใช่อย่างที่ผมคิด ภินทร์มันดูมีน้ำมีนวลมากกว่าเดิมเสียอีก รอยไหม้ที่ข้อมือก็หายไปด้วย....จบด้วยการกรวดน้ำ ....ผมคิดไปเองรึเปล่าว่า ภินทร์มันดูเหมือนจะมีตัวตนให้คนอื่นนอกจากคุณย่าเห็นได้จริงๆ....
วันนี้ผมเหนื่อยมากที่ต้องช่วยงานที่บ้าน แต่ก็สุขใจกับอะไรหลายๆอย่าง อย่างน้อยยันต์อารักษ์ในบ้านก็ถูกคุณย่าเก็บใส่ตู้หมด.... เลยไม่ต้องห่วงอะไร แล้วก็อีกอย่างที่คุณย่าห้าม....ห้ามพาภินทร์ไปที่ประตูสลัก ก็แค่นั้นเอง
.....ช่วงเย็นผมกินข้าวที่บ้านเสร็จก็พา ภินทร์มันไปพายเรือเล่น .....น้ำในคลองยังใสเหมือนเดิม แต่ที่มากขึ้นก็น่าจะเป็นกอบัวและกอสาหร่ายที่มากขึ้นเมื่อไม่มีเรือยนต์วิ่งเหมือนเมื่อก่อน.....ภินทร์หนุนตักผมแล้วนอนราบไปกับลำเรือ...ปล่อยให้ผมพายช้าๆ เก็บดอกบัวบ้างเก็บลูกมะพร้าวแก่ที่ลอยมาตามน้ำบ้าง เรื่อยเปื่อย...และที่ผมไม่ลืม ....ผมเก็บค่าพายเรือเป็น จูบหวานๆ จากคนที่นอนหนุนตักผมอยู่ ....อาจจะเกินค่าพายไปนิด แต่ไม่เห็นว่า คนจ่ายจะว่าอะไร นอกจากเสียงหัวเราะคิกคัก.....
.....คืนนี้ผมได้นอนที่ห้อง ภินทร์ ย่าให้ห้องนี้กับผมรวมทั้งกุญแจห้องกับดอกกุญแจด้วย ...ในความหมายก็คือ ....ย่าคืนห้องให้ภินทร์นั่นล่ะ..........แต่ผมดันได้อานิสงส์ไปด้วย...
.....ผมอาบน้ำแล้วเดินกลับมาที่ห้อง ความรู้สึกมันแปลกๆ หัวใจผมเต้นแรงจัง ....เพราะผมเพิ่งเคยได้มานอนห้องนี้รึเปล่านะ มันเลยอาจไม่คุ้น ...ที่สำคัญห้องนี้เป็นห้องส่วนตัวของ ภินทร์ด้วยสิ.....คิดแล้วยิ่งเครียดเหมือนกำลังโดนส่งตัวเข้าหอยังไงชอบกล ....ผมสูดหายใจยาวแล้วก้าวเท้าเข้าห้อง ก้มหน้าก้มตาปิดประตูลงกลอน.....ก่อนจะหันไปเพื่อ....................
...
.
.
.
.
(http://upic.me/i/wm/maid_boy.jpg)
เช็ดเลือดกำเดาของผมเอง....... :m10:
" For everything, My boss... Came to My service... "
อารมณ์ตอนนี้กะตอนที่แล้วตัดกันชึ้บชับ :a5:
โอววว ตรินทร์ลุคส์ใหม่ ไฉไลกว่าเดิม คริคริ
แอบซึมซับมาจากเจ๊ภัทรเหรอตรินทร์ บ่นยาวซะเป็นขบวนรถไฟเลย
ของเขาดีจริงนะบัฟนะ ดีและจะได้แบ่งให้ คุณลุงออพติมัส ไพร์มหนึ่ง คุณลุงหมอหมิงอีกหนึ่ง
ว่าแต่ได้แฝดชายใช่มั้ยตัว :laugh:
:mc4: :mc4: จบแล้วเฟ้ยย กร๊ากกกกก ยินดีด้วยนะจร๊าาาาา :mc4: :mc4:
พร้อมกับเสียงการทิ้งสัมพาระดังกระแทกโต๊ะ>>>สัมภาระ
รองเท้าส้นสูงแบบ รัดข้อ ข้างหนื่งกลิ้ง>>>หนึ่ง
จนร่างข้างๆปลดวงแขนผมออกแล้วพลิกตัวขึ้นค่อมทับ>>>คร่อม
นั้นล่ะที่จะอธิบายความรุ้สึกของผมในตอนนี้>>>รู้
ที่เราอดคือนายจริงๆใช่ไหม? ตรินทร์>>>กอด
จูบนั้นอ่อนหวานและเร้าร้อนพอๆกัน>>>เร่า
ผมพลิกตัวขึ้นค่อมทับร่างเล็กนั้น>>>คร่อม
ผมขืนมือเล็กคู่นั้นแล้วไล้เลียลึกจากอกลงไปถึงช่วงขอบบ็อกเซอร์?!>>>บ๊อก
แล้วฝังลิ้นลงไปที่รอยแยกที่เปียกลืนนั้น>>>ลื่น
มึงจะฟัดกู มึรึงไม่ดูสภาพกูเลยหรอ?
ยังไงโคอ่อนมันคงไม่ใช่บ็อกเซอร์ให้เราหมดอารมณ์
ยังไง ตรินทร์ก็ต้องกลับมาใช่นามสกุลเดิม>>>ใช้
เวลาหมอซาวส์ถึงได้ลูกแฝด>>>ซาวด์