ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
Beautiful Silence #คุณผู้มากับสายฝน
by JackXy Wu
Rainverse : คือเวิร์สหนึ่งที่คนจะได้ยินเสียงของเนื้อคู่เมื่อฝนตก ขยายความคือเวลาปกติจะได้ยินเสียงตามปกติทุกอย่าง
ยกเว้นเวลาฝนตกที่จะเกิดอาการหูดับ เสียงรอบด้านหายไป แต่จะได้ยินเสียงเนื้อคู่ตัวเองแทนค่ะ
ติดแฮชแท็กพูดคุยกันได้ที่แท็กนี้นะคะ >> #คุณผู้มากับสายฝน
*****************************************************************************************
Prologue
Listen to the falling rain
แพทริคมีตัวตนอยู่ในโลกที่ไร้เสียงฝนตก...
โลกที่เขาอาศัยช่างแปลกประหลาด เมื่อถึงช่วงเวลาหนึ่งของอายุจะได้ยินเสียงโซลเมตตัวเองผ่านสื่อกลางอย่างสายฝน บ้างได้ยินช้า บ้างได้ยินเร็ว หากวันไหนเสียงฝนเบาลงเรื่อยๆ หมายความว่าใกล้ถึงเวลาได้สื่อกับโซลเมตจากอีกสุดสายปลายทางแห่งโชคชะตา
แพทริคจำได้ว่าเสียงฝนเบาลงเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาอายุสิบแปดปีก็เหลือเพียงความเงียบงัน ทุกครั้งที่ฝนตก ความเงียบนั้นควรถูกแทนที่ด้วยเสียงของ ‘โซลเมต’ แต่แพทริคเป็นข้อยกเว้น
เขาคนเดียวที่ไม่ได้ยินเสียงโซลเมตของตัวเอง
แพทริคคิดว่าคุณโซลเมตเกลียดเขา
มีคนจำนวนไม่น้อยที่ต่อต้านคู่แห่งโชคชะตาด้วยความคิดที่ว่านี่มันยุคไหนแล้ว การตามหาโซลเมตเป็นเรื่องไร้สาระ ใครกันจะตกหลุมรักคนคนหนึ่งได้เพียงแค่ได้ยินเสียง ไม่ต่างอะไรกับการถูกคลุมถุงชนจากพระเจ้า
แต่สำหรับแพทริคน่ะ
“เฮ้...”
เสียงหายใจจากทางนั้นสะดุดไป เขาลองทักซ้ำอีกครั้ง
“นี่ ได้ยินผมไหม?”
เสียงทุ้มกระซิบเรียก ทว่าความพยายามไม่เป็นผล เขาถอนใจ เบนสายตาออกนอกหน้าต่าง สายฝนเทกระหนำแต่กลับได้ยินเพียงความเงียบงัน
คำถามที่ไร้เสียงตอบรับทำให้แพทริคเกลียดฤดูฝน เกลียดความเงียบตอนหูดับที่น่าอึดอัด หงุดหงิดโซลเมตตัวเองที่ไม่แม้แต่จะเปล่งเสียงทักทายกัน มีเพียงเสียงหายใจเบาๆ ให้เขาได้ยินเท่านั้น แม้จะลองทักอีกหลายครั้งแต่อีกฝ่ายก็ไม่ตอบรับ
หยดน้ำฝนเกาะพราวบนหน้าต่าง ไหลกลิ้งทิ้งตัวลงมาเจิ่งนองบนขอบ อากาศเย็นชื้นแทรกผ่านอณูกำแพงเข้ามาในตัวบ้าน เสียดแทงสู่ห้วงความรู้สึก
เคยมีคนพูดไว้ว่าคนเราจะรู้สึกเหงาเวลาฝนตก แพทริคเองก็เช่นกัน
เหงา...และว้าเหว่
คูณสองไปเลย เยี่ยม!
“ใจคอจะไม่ตอบกันหน่อยเหรอ”
มีเพียงเสียงถอนใจบางเบาตอบกลับมา
“เฮ้อ...”
แพทริคมีตัวตนอยู่ในโลกที่ไร้เสียงฝนตก...
ในช่วงขณะนั้น เสียงของโซลเมตที่ควรจะได้ยินก็ไม่มีเช่นกัน
.
.
.
.
.
[1]I’m gonna throw out my raincoat
Mmm, I hope it’s all right
Gonna find my rainbow
And hang it up in the sky
Blues pass me by
เสียงเพลงแนวป๊อบแจ๊สเคล้าเสียงเปียโนหวานดังคลอภายในร้านกาแฟบริเวณหัวมุมตึก ไม่ไกลจากที่ทำงานของแพทริคเท่าไหร่ เขามักแวะร้านนี้เสมอหลังเวลาเลิกงาน ผ่อนคลายจิตใจไปกับเครื่องดื่มร้อนๆ ที่ช่วยให้หัวสมองปลอดโปร่ง ดวงตาสีฟ้าใสหลุบต่ำ มองไอร้อนจากแก้วโกโก้ระเหยไปในอากาศ กลิ่นหอมหวานให้ความรู้สึกผ่อนคลาย ปลายนิ้วโอบแตะแก้ว สัมผัสอุ่นแทรกซึมผ่านผิวเนื้อ
พลันเพลงในร้านค่อยๆ เงียบลงคล้ายวิทยุถูกหรี่เสียง ไม่เพียงแค่เสียงเพลง แต่ทุกสรรพเสียงในร้านทั้งหมดก็วูบดับไป เสียงวิ้งอื้ออึงดังก้องในหู ทุกอย่างจมสู่ความเงียบงัน แพทริคขมวดคิ้ว เขาเบนสายตาออกนอกหน้าต่างโดยอัตโนมัติ ท้องฟ้ามืดครึ้มมาพร้อมกับหยาดฝนโปรยปราย
อีกแล้วสินะ
ทั้งที่ฝนตกหนักขนาดนั้นเขากลับไม่ได้ยินเสียงมันเลยสักนิด รวมถึงสรรพเสียงรอบกายที่หายไปด้วยเช่นกัน อาการหูดับตอนฝนตกน่ารำคาญเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา แพทริครู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเฝ้าดูภาพผ่านหน้าจอโทรทัศน์ที่ถูกปิดเสียงเอาไว้
อึดอัด เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ ส่วนคนที่ควรอยู่เป็นเพื่อนเขาก็ดันเป็นพวก ‘พูดน้อย’ แพทริคเคยได้ยินอีกฝ่ายพูด เพียงแต่ไม่ได้พูดกับเขา ถึงอย่างนั้นก็แทบนับคำได้อยู่ดี
เป็นคนที่...มนุษย์สัมพันธ์ติดลบหรือไงนะ?
ความเคลื่อนไหวตรงหน้าทำให้แพทริคเหลือบตามอง เจ้าของโต๊ะตรงข้ามเขาเป็นเด็กสาวอายุไม่เกินสิบหกปี เธอนั่งอยู่คนเดียว ใบหน้ายิ้มแย้มดูมีความสุข ริมฝีปากขยับไหวแต่เขาไม่ได้ยินว่าเธอพูดอะไร ไร้การติดต่อผ่านเครื่องมือสื่อสารใดๆ เธอเพียงแค่คุยกับโซลเมตตัวเอง
ทุกคนได้ยินเสียงโซลเมตทุกครั้งที่ฝนตก แพทริคเองก็ ‘เหมือนจะ’ ได้ยิน แม้เป็นเพียงเสียงถอนหายใจเบาๆ ก็ตาม ตอนนั้นเขาอายุสิบแปด พยายามชวนอีกคนคุยแทบตายแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับใดๆ นอกจากเสียงถอนใจหรือไม่ก็เสียงอื่นๆ ที่เจ้าตัวเผลอหลุดออกมา
‘ฮัดชิ้ว!’
มาแล้วสินะ
เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัว แพทริคเผลอหลุดยิ้ม โลกที่เงียบงันถูกเติมเต็มด้วยเสียงเขาคนนั้น ยิ้มกว้างขึ้นอีกนิดเมื่อได้ยินเสียงสูดจมูกดังขึ้นเบาๆ ราวกับไม่ต้องการให้ใครได้ยิน
“ไม่สบายเหรอ”
เขาเปรยขึ้นมา เสียงจากอีกฝั่งเงียบไปครู่หนึ่ง แพทริคไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายได้ยินหรือไม่ เคยมีกรณีที่ทางฝั่งเขาฝนตกแต่อีกฝั่งไม่ตก กลายเป็นว่ามีเขาฝ่ายเดียวที่ได้ยินเสียงของอีกคน
“กินยาหรือยัง” เขาลองถามย้ำ
‘ฟืด...’
“ไปกินยาซะ”
พอแกล้งทำเสียงดุก็ได้ยินเสียงฟึดฟัดขึ้นจมูกคล้ายไม่พอใจ นั่นไง ทางนั้นได้ยินเสียงเขาจริงๆ แต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ แพทริครู้ว่าอีกฝ่ายดื้อ ซ้ำยังดื้อเงียบ ตลอดเวลาห้าหกปีที่เขาพยายามจะสื่อสารด้วยทำให้ค้นพบนิสัยนี้ของโซลเมต
ถอนหายใจใส่เขาบ้างล่ะ ส่งเสียงขึ้นจมูกคล้ายรำคาญบ้างล่ะ
“เมื่อไหร่คุณจะยอมมาเจอผม”
‘...’
“น่าคุณ...จะหกปีแล้วนะ อย่างน้อยมาเป็นเพื่อนกันไม่ดีหรือไง”
แพทริคออกตัวด้วยประโยคโน้มน้าวเดิมๆ อย่างที่บอก ไม่ใช่ทุกคนจะตกหลุมรักโซลเมตของตัวเอง คนบางส่วนจึงเลือกปิดกั้นการสื่อสารกับโซลเมต เขาไม่รู้เหตุผลของอีกคนหรอกว่าเพราะอะไร ได้แต่เดาไปอย่างนั้น
“โอเค ไม่เจอกันก็ได้” แพทริคถอนใจเมื่ออีกฝ่ายประท้วงใส่ด้วยความเงียบ “อย่างน้อยขอรู้จักชื่อก็ยังดี”
‘...’
“เงียบอีกแล้ว” เผลอใช้น้ำเสียงตัดพ้ออีกฝ่ายโดยไม่ตั้งใจ “คุณจะกลัวผมทำไม นี่ตื๊อถามมานานหลายปีขนาดนี้น่าจะเห็นความตั้งใจของผมบ้างนะ”
‘...’
“คุณ...”
น้ำเสียงงอแงถูกส่งออกไปเมื่อไม่ได้ดั่งใจ ที่จริงเขาก็งอแงกับคุณโซลเมตตลอดแต่อีกฝ่ายใจแข็งเหลือเกิน ครั้งนี้ก็คงไม่ต่างกัน ถ้าไม่ตีเนียนเงียบหายก็คงส่งเสียงขึ้นจมูกรำคาญเขา
แต่ว่านะ ครั้งนี้น่ะ
‘นี่...’
เสียงกระซิบแผ่วจากอีกฝั่งเกือบทำให้แพทริคเผลอปล่อยมือจากแก้วโกโก้ เขาหน้าตาตื่น ขมวดคิ้วมุ่นด้วยกลัวว่าตัวเองจะหูฝาด
“เดี๋ยว เมื่อกี้คุณพูดกับผมเหรอ” หรือว่าคุยกับคนอื่น?
‘ขี้โวยวาย...’ เสียงอีกฝ่ายดังไม่ต่างกับกระซิบ แต่ชัดเจนพอให้แพทริครู้ว่าเป็นเสียงผู้ชาย น้ำเสียงคุณโซลเมตทุ้มต่ำ นิ่งขรึม เขาไม่ได้ตกใจเท่าไหร่ แพทริครู้อยู่แล้วว่าคุณโซลเมตของเขาเป็นผู้ชาย ‘...ครั้งหน้า’
“ฮะ?”
‘เห็นแก่ความพยายาม...’
“...”
‘ครั้งหน้าที่ฝนตก ผมจะบอกชื่อกับคุณ’
เสียงของคุณโซลเมตเงียบหายไปพร้อมกับสายฝนที่ซาลง น้ำฝนเจิ่งนองเต็มท้องถนนทำให้แพทริครู้ว่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่เกิดขึ้นจริง ไม่ใช่การคิดไปเอง
สรรพเสียงรอบตัวกลับมาเป็นปกติ เพลงแจ๊สหวานบรรเลงถึงฮุคสุดท้าย เสียงหัวเราะจากเด็กสาวโต๊ะตรงข้ามทำให้แพทริคเผลอยกยิ้มตามอย่างห้ามไม่ได้ ทุกอย่างที่หยุดนิ่งไปกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ชายหนุ่มทอดสายตามองนอกหน้าต่าง ผ่านกระจกใสที่มีเม็ดฝนเกาะพราว พวกมันรวมตัวกันก่อนไหลกลิ้งตกลงบนขอบหน้าต่าง
เป็นครั้งแรกที่แพทริคเฝ้ารอให้ฝนตกอีกครั้งไวๆ