-
@@รีปริ้นนิยาย@@
เริ่ม 22 มี.ค. – 30 เม.ย. 56
หนังสือจัดส่ง 5 พ.ค. 56
รายละเอียดหนังสือ
1.ตะเกียงพิเศษ 2 เล่มจบ ราคา 700 บาท
2.จอมใจนักเลง 2 เล่มจบ ราคา 600 บาท
3.เหยี่ยวหัวใจ เล่มเดียวจบ ราคา 300 บาท
4.เทพพิทักษ์ขุนทัพ เล่มเดียวจบ ราคา 250 บาท
5.มนต์มาร เล่มเดียวจบ ราคา 400 บาท
6.ลูกแก้วมังกร 2 เล่มจบ ราคา 800 บาท
7.กระสวยร้อยหัวใจ เล่มเดียวจบ ราคา 200 บาท
8.My..Love กามเทพบ้า..ตุ๊ดซ่ากับทอมแสบ 4 เล่มจบ ราคา 1,600 บาท
หมายเหตุ : 1) ซื้อตั้งแต่1,500 บาทขึ้นไป ฟรีค่าจัดส่ง (..น้ำหนักเกิน 1 kg. ลงทะเบียนไม่ได้..จะจัดส่งธรรมดาค่ะ)
2) เนื่องจากหนังสือ reprint ทุกชุด ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน...และEMSแต่ละชุดจะไม่เท่ากัน
ใครสั่งชุดไหน กี่ชุด สอบถามมาค่ะ ลักษ์จะตอบแต่ละท่านไป ^^
3) reprint ครั้งนี้ มีเฉพาะหนังสือเท่านั้นค่ะ
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน ที่ให้การสนับสนุนกันมาต่อเนื่อง
ลักษ์มักบอกเสมอว่า หนังสือของลักษ์ทุกเรื่องไม่มีreprint
แต่พอมาถึงวันนี้ ยอมรับ..ใจอ่อนค่ะ ยอม reprint ให้ทุกคนได้เก็บนิยายที่ชอบไว้ในรูปแบบหนังสือตามที่ขอร้องกันมา
แม้ต้นทุนเพิ่ม แต่ก็ขายตามราคาปก ..เพราะพิมพ์ครั้งนี้ไม่หวังกำไรที่เป็นตัวเงิน
แต่กำไรคราวนี้คือความสุข ที่ได้ทำสิ่งที่ชอบและได้แบ่งปันสิ่งนั้นร่วมกับคนที่ชอบและเป็นกำลังใจสนับสนุนกันมา
ขอบคุณๆๆๆ :กอด1:
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแต่ง ตัวละคร สถานที่ เหตุการณ์
เป็นการสมมติขึ้นจากจินตนาการทั้งสิ้น มุ่งเน้นเพื่อประโยชน์และอรรถรสในด้านความบันเทิง
อาจเกินจริงไปบ้างหาได้มีเจตนาลบหลู่ผู้ใดไม่ ทั้งนี้ผู้แต่งต้องขออภัยมายังผู้อ่านทุกท่านด้วย
หากคำพูดหรือการกระทำใดในเนื้อหาของนิยาย ไปพาดพิงหรือกระทบกับใครเข้าโดยบังเอิญ
ให้อภัยด้วยนะค่ะ ฝากขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตาม และฝาก Reply
ให้คำแนะนำติชมด้วยนะค่ะ สัญญาว่าไม่แต่งแล้วทิ้งค้าง เรื่องจบแน่นอนเพราะแต่งไว้จบแล้ว
เหลือแต่คอยกำลังใจที่จะโพสให้จบจากนักอ่านทุกท่าน ไปพบกับความบันเทิงได้ ณ บัดนี้
Part 1
วันแรก....แนะนำตัวหน่อย.
.
.
.
เสียง..อ๊อด!..ดัง...นักเรียนต่างไปรวมตัวเข้าแถว..กลางสนามหน้าเสาธง...
เปิดเรียนวันแรกของเทอม 2
“ใหญ่โตมโหฬารจริงวุ้ย....ผิดกะที่เก่าริบลับ ใหญ่โครต ๆ แล้วไปทางไหนดีหว่า?...”
บ่นเบา ๆ เหมือนคุยกะตัวเองมากกว่า...ของหนุ่มน้อยหน้าสวย
“เอาหว่ะ!....ถามเอาก็ได้ มีปากไว้ถาม” ยังทำปากขมุบขมิบ ก่อนจะถามเอากับนักเรียนชาย
ที่เดินผ่านมาด้วยกันสองคน ดูดาวบนปกเสื้อ...หน้าจะเรียนม.3
“นี่นาย....รบกวนหน่อยดิ.....ห้องปกครองไปทางไหนอ่ะ?”
“...อ่า..เออ ๆๆ ...หลัง..เสาธง..ตึกที่เยื้องไปทางขวาฝั่งโน้นอ่า” ตลึง!...จนพูดเง่อะๆ ง่ะๆ
ไม่คิดว่าจะมีคนเปล่งออร่าความสวย...แยงตา...ระยิบระยับ...อย่างคนตรงหน้ามาก่อน
“ใจมากๆ...ที่บอก...ไปแหล่ะ!...” ยิ้มหวานโครตๆ ทำเอาคนบอกทาง..ยืนตาค้าง
หน้าแดงเถือกไปถึงหู พอจะได้ยินเสียงแว่วตามหลังมา..ก่อนจะเดินไปไกล
“ผู้ชายอะไรว่ะ! สวยโครต ไม่นุ่งกางเกงไม่รู้นะโว้ย!ว่าผู้ชาย ใครว่ะ! ไม่เคยเห็นมาก่อน”
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ ‘ตะเกียง’ มักได้ยินแบบนี้มาจนชิน
‘ตะเกียง’ หรือนายสกลเกียง วรเวทย์อัคนี อายุ 14 ปี ส่วนสูง 168 ซม.
น้ำหนัก 49 กิโล ย้ายมาโรงเรียนนี้เทอม 2 ตามประสงค์ของพ่อแม่ ตะเกียงเป็นลูกคนที่สาม
มีพี่ชายสองคน คนโตชื่อ ตระกูล อายุ 32 ปี มีครอบครัวแล้ว แถมหลานชายหญิง
วัยกำลังซน 5 และ 3 ขวบ ตามลำดับ คนรองพี่ ตระการ อายุ 27 ปี ยังไม่แต่งงาน
คบหาดูใจกับพี่หนิ้งคนสวยมากว่า 7 ปี น้องสาวสุดท้องชื่อ ตระกอง อายุ 11 ปี
เรียนป.6 โรงเรียนบ้านเกิดต่างจังหวัดเหนือสุดสยาม ชายแดนสามเหลี่ยมทองคำ
ตะเกียง เป็นเด็กอัจฉริยะ ไอคิวพิเศษ ความสามารถเป็นเลิศแทบทุกด้าน
เคยทดสอบพาสชั้นไปเรียนระดับปริญญาตรีตามโครงการของรัฐบาล แต่ตะเกียงปฏิเสธ
เพราะต้องการใช้ชีวิตเหมือนเด็กปกติ ปัจจุบันเรียนม.4 โรงเรียนxxxxของรัฐ
คัดเด็กเก่งมาเรียนรวมกัน เปิดสอนม.1 – ม.6 มีนักเรียนกว่า 3,000 คน คนที่เรียนที่นี้
ต้องสอบแข่งขันทั่วประเทศ ไม่เจ๋งจริงไม่สามารถมายืนสถาบันนี้ได้
เดิมทีคุณพ่ออยากได้ลูกสาว พอรู้ว่าคุณแม่ท้องได้สองเดือน จัดการบำรุงครรภ์
ตามสูตรลับของตระกูล พอท้อง 6 เดือนซาวน์ดูถึงรู้ว่าเป็นเด็กชาย ตะเกียงรับพันธุ์กรรม
ของคุณย่าทวดและคุณยายทวดมาเต็มๆ อดีตท่านทั้งสองเป็นหญิงงามล่มเมือง ดังนั้นรูปร่างหน้าตา
ของตะเกียง แตกต่างพี่ชายทั้งสองอย่างมาก น้องสาวคนเล็กว่าสวยแล้ว ยังเทียบไม่ติด
ตะเกียงรูปร่างผอมบางเอวเล็ก ผิวขาวอมชมพู ผิวพรรณละเอียดอย่างคนทางเหนือ หน้ารูปไข่
ตากลมโตสีรัตติกาล รับกับคิ้วเรียวยาว ขนตางอนเป็นแพร จมูกโด่งปลายเชิดนิดๆ
บอกความรั้นเจ้าของ ปากบางสีชมพูชาด กายภาคของตะเกียงเปรียบปฏิมากรรมชิ้นเอก
ของจิตกร รังสรรค์ผลงานอย่างไม่มีที่ติ
ตะเกียง รับการฝึกศิลปะป้องกันตัวตั้งแต่เล็ก ตามตำราของตระกูล ‘วรเวทย์อัคนี’
ที่ถ่ายทอดต่อกันมาเฉพาะคนในตระกูล ไม่มีบุคคลภายนอกล่วงรู้มาก่อน ตระกูลเก่าคุณปู่ทวด
เชื้อสายจีน+ญวณ มีหน้าที่ปกป้องผู้นำของประเทศสมัยสงครามกองโจรเวียดกง
เชี่ยวชาญมวยจีนไทเก็ก(ใช้อ่อนสยบแข็ง) และตำราจับจุดตายร่างกายมนุษย์
ยังชำนาญยุทธวิธีรบแบบกองโจรอีกด้วย ทางฝ่ายคุณตาทวดเป็นทหารรักษาเจ้าครองนครล้านนา
อณาจักรล้านช้าง(คุ้มเจ้า) เชี่ยวชาญการสู้มวยคาดเชือกลานนา รอบรู้สมุนไพรโบราณ
ทั้งสองตระกูลเมื่อดองกัน จึงนำเอาศิลปะวิทยาการทั้งสองแขนงบูรณาการประยุกต์เข้าด้วยกัน
จนเกิดตำราต่อสู้ของตระกูล ‘วิชาวรเวทย์อัคนี’ ตะเกียงเป็นทายาทคนหนึ่งที่ได้รับการฝึกฝน
ตั้งแต่อายุ 5 ขวบ บวกพรสวรรค์ที่ติดตัวแต่กำเนิด ปัจจุบันตะเกียงสำเร็จศาสตร์และศิลป์
ทั้งหมดของตระกูลจนเชี่ยวชาญ อาจเก่งกว่าพี่ชายทั้งสองคนเสียด้วยซ้ำ จุดอ่อนคงติดที่ยังเด็ก
ดื้อและรั้นความคิดยังติดสนุกแบบเด็กผู้ชายทั่วไป หากใครยั่วให้โกรธเกินลิมิต ตะเกียงปกติ
จะเป็น ‘ตะเกียงเจ้าพายุ’ ทันที ชื่อตะเกียงไม่มีตัว ร เรือควบกล้ำ เหมือนพี่น้องคนอื่น
เพราะตะเกียงเป็นสิ่งพิเศษของตระกูลวรเวทย์อัคนี ทำธุรกิจพืชไร่เมืองหนาวส่งออก
ไปทั่วโลกในนาม ‘อัคนีกรุ๊ป’
.
.
.
“สัดบอมย์...ไมเพิ่งโผล่หัวว่ะ...ไม่รอให้เที่ยงก่อนค่อยโผล่” ไอ้กาน ทักเพื่อนร่างยักษ์หน้าหล่อ
ทันที ที่เดินเข้ามาในห้องเรียน
“เช้านี้..พ่อพาแวะไหว้อาที่กลับจากนอก เลยสายนิดหน่อย” ไอ้บอมย์บอก เพื่อนในกลุ่ม
ต่างพยักหน้าเป็นที่รู้กัน
“แล้วไอ้โต๋ กับไอ้รัน ยังไม่มาหรือว่ะ!” ไอ้บอมย์ ยักษ์หน้าหล่อถามถึงหัวหน้ากลุ่ม
และเพื่อนอีกคน ที่ไม่เห็นหน้า
“มันแวะไปหาเฮียหนวด(อาจารย์ชิงชัย หัวหน้าฝ่ายปกครอง) ไม่รู้เฮียแกมีไร
บอกให้มันไปหาหลังเลิกแถว” ไอ้กานพูด
“นั่นไง....กลับมากันแล้ว” ไอ้โทนี่พูดจบ เด็กหนุ่มร่างสูงหล่อขั้นเทพ หล่อจนทำพวกผู้ชาย
ที่อยู่ในบริเวณนี้ จัดว่าแต่ละคนควบดีกรีความหล่อ ดูด้อยลงไปถนัด เดินมาพร้อมกับ
ไอ้หล่อเกินปกติอีกคน นักเรียนในห้องต่างเหลียวมอง มันสองคนทันที ยิ่งไอ้คนแรกด้วยแล้ว
สาวแท้สาวเทียมส่งตาหวานหยาดเยิ้มให้เป็นพรวน พวกผู้ชายต่างชื่นชมแกมอิจฉาที่มันหล่อขั้นเทพ
1.โต๋ หรือนายโตโต๋ สีหราช หัวโจก สิงห์โตดำ อายุ 16 ปี ส่วนสูง 187 ซม.
น้ำหนัก 77 กก. หนุ่มฮ๊อทหล่ออันดับหนึ่งของโรงเรียน (โพลโหวตของชมรมฝ่ายข่าวและประชา
สัมพันธ์จัดอันดับ) หน้าหล่อขั้นเทพ ออร่าความหล่อทำให้สาวสาวละลายได้ในระยะร้อยเมตร
เรียนเก่งอันดับหนึ่งของม.4 เก่งกีฬาเกือบทุกชนิด ศิลปการต่อสู้ “เทควันโด้”
สายดำแชมป์เหรียญทองเยาวชนกีฬาโอลิมปิก 2 สมัยซ้อน บ้านทำธุรกิจอหังสาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่
มีสาขาทั้งในและต่างประเทศ ยังพ่วงบ่อนคาสิโนอีกหลายสาขา
2.กาน หรือนายวรกาน กิตติโรจภัณฑ์ รองหัวโจก อายุ 16 ปี ส่วนสูง 185 ซม.
น้ำหนัก 77 กก. หล่ออันดับสี่ของโรงเรียน เรียนเก่งอันดับสามของชั้น เก่งกีฬาแทบทุก
ประเภท ศิลปการต่อสู้ “เทควันโด้” สายดำแชมป์เหรียญทองกีฬาเยาวชนแห่งชาติ
บ้านทำธุรกิจโรงเหล้า เอเย่นต์ใหญ่เหล้าไทยและเหล้านอกใหญ่ที่สุดในประเทศ
3.รัน หรือนายอรัญ ขจรเกียรติวงศ์ เจ้าความคิด อายุ 16 ปี ส่วนสูง 187 ซม.
น้ำหนัก 74 กก. หล่ออันดับสามของโรงเรียน เรียนเก่งอันดับสองของชั้นปี เก่งกีฬาแทบทุก
ประเภท ศิลปการต่อสู้ “คาราเต้” สายดำแชมป์เหรียญทองกีฬาเยาวชนแห่งชาติ
บ้านเป็นนักการเมืองใหญ่ระดับประเทศ
4.โทนี่ หรือนายโทนี่ บริจเลย์ ลูกครึ่งเยอรมัน ฝ่ายเทคโนฯกลุ่ม อายุ 16 ปี
ส่วนสูง 187 ซม. น้ำหนัก 78 กก. หนุ่มหล่ออันดับห้าของโรงเรียน เรียนเก่งอันดับสี่ของชั้น
เก่งกีฬาแทบทุกประเภท ศิลปการต่อสู้ “คาราเต้” สายดำแชมป์เหรียญทองกีฬาเยาวโอลิมปิก
บ้านทำธุรกิจผลิตชิ้นส่วนอิเลคโทรนิค และขายอาวุธสงครามมีสาขาที่เยอรมัน
5.บอมย์ หรือนายบอมย์เบย์ สวัสดิ์วงศ์สว่าง ลูกครึ่งเดนมาร์ก ฝ่ายเสบียง อายุ 16 ปี
ส่วนสูง 195 ซม. น้ำหนัก 88 กก. หนุ่มหล่ออันดับเจ็ดของโรงเรียน เรียนเก่งอันดับห้าของชั้น
เก่งกีฬาแทบทุกประเภท ศิลปการต่อสู้ “ยูโด” สายดำแชมป์เหรียญทองกีฬาเยาวโอลิมปิก
บ้านทำธุรกิจโรงแรม และรีสอร์ทมีสาขาทั้งในและต่างประเทศ
พวกมันคบกันมาตั้งแต่ม.1 เป็นกลุ่มที่ฮ๊อทที่สุดของโรงเรียนแห่งนี้ เรียนเก่ง รูปหล่อ
พ่อรวย แต่ถึงยังไงเสีย ‘สิงห์โตดำ’ ก็มีคู่ปรับคือกลุ่ม ‘เหยี่ยวเวหา’ รุ่นพี่ม.5 หัวโจกคือไอ้พรต
ทั้งสองไม่กินเส้นกัน เหยี่ยวเวหาเป็นรุ่นพี่มีดีไม่แพ้สิงห์โตดำ ที่สำคัญว่าด้วยศักดิ์และศรี
เป็นสาเหตุหลัก ดีกรีหนุ่มหล่อท๊อปเท็นอันดับ 2, 5, 6, 8, 9, อยู่กลุ่มไอ้พรต
พวกมันเก่งระดับท๊อปของม.5 มีแฟนคลับ และแข่งกันมาตลอด ไม่มีใครยอมใคร
ตั้งแต่ม.ต้น มาแล้ว
-
น่าอ่านมั่กๆ
ติดตามๆๆ
-
อ่า!นะ...ก็ Post ที่นี่ครั้งแรก ลืมกฎของบอร์ด ไม่ได้แนบมาด้วย ขอโทษละกาน ตัวหนังสือและวรรคตอนต่างๆ ตอนจัดใน Word เว้นช่องไฟ ตรวจสอบเรียบร้อย พอโพสในนี้ มันเคลื่อน ก็นะ! นักอ่านทุกท่านหยวนกันไปก่อนเน้อ...เรื่องนี้แต่งไว้เกือบจบแล้วแหล่ะ! จะทยอยลงให้เรื่อยๆ ครบรส..ชัวร์ ถ้า Comment และ Reply ให้ไรเตอร์ คอยติชมกันหน่อย แต่งไว้เกือบร้อยกว่าpast ตอนหน้าจะปรับปรุงวรรคตอน ปรับแต่งให้ดีขึ้น ใครช่วยเอากฎระเบียบบอร์ดโพสให้หน่อยนะค่ะ! มือใหม่ค่ะ
Luk.
-
Part 2
อยากโดนก็จัดให้.....พอเบาะๆ
.
.
.
.
.
.
.
“เฮ้ย!....เฮียหนวดมาแล้วโว้ย” เสียงตะโกนลั่นห้อง บอกเพื่อนให้รู้ตัว
ก่อนจะฮือเข้านั่งประจำที่กันอย่างเร็ว เฮียหนวด หรืออาจารย์ชิงชัย สอนวิชาสังคม
เป็นหัวหน้าฝ่ายปกครองที่เฮี๊ยบสุด รู้กันดีในหมู่นักเรียนเฮียแกจริงจังเล่นกะแกยาก
“ทั้งหมด....ทำความเคารพ” หัวหน้าห้องบอก หลังจากเฮียแกเข้าประตูห้องมา
“หวัดดีนักเรียน....ก่อนจะเริ่มเรียนครูขอแนะนำนักเรียนใหม่ให้ทุกคนรู้จัก เอ้า...เข้ามาซิเรา”
สิ้นเสียงเรียก ใบหน้าเล็กสวยโครตๆ ออร่าความสวยส่องประกายจ้า ตรงประตู กระแทกตานักเรียน
ทั้งห้อง ต่างหันไปมองตาค้างกันเป็นแถว
“แนะนำตัวกับเพื่อนๆ หน่อยเรานะ” จารย์หนวดพูดจบคำ คนสวยเดินไปยืนหน้าห้อง
“หวัดดีครับ....เราชื่อตะเกียง วรเวทย์อัคนี ย้ายมาจากโรงเรียนxxxxx ฝากตัวด้วยครับ”
“ฝากตัว...และหัวใจขอรับไว้หมดครับ” เสียงแซวจากนักเรียนชายแถวกลางห้อง
ตามด้วยเสียงโห่ระงมกับมุกเสี่ยว
“น้อยหน่อย นายณรงค์ เพื่อนผู้ชายยังไม่เว้น” เสียงปรามของจารย์หนวด
พร้อมเสียงหัวเราะคิกๆคักๆ ของผู้หญิงในห้อง
“ผู้ชายหน้าสวยงี้...ไม่ปฏิเสธเด็ดขาดครับจารย์” เสียงทางขวาริมหน้าต่างแถวที่ห้า
“พอๆ นายกิตติวุฒิ เล่นไม่เลิก เอ้า!เรานะไปนั่งที่ได้แล้ว ดูโต๊ะว่างให้เพื่อนหน่อย”
สิ้นเสียงสั่ง เสียงซ่งแซ่ เรียกตะเกียงให้ไปนั่งด้วยดังระงม พาลให้ตัดสินใจลำบาก
ก่อนจะเห็นโต๊ะว่างสองตัวติดกันอยู่ริมหน้าต่างเกือบหลังสุด
ตัดสินใจตรงดิ่งไปทันที พลันเสียงในห้องที่ดังเมื่อกี้เงียบกริบทันที บริเวณหลังห้องโซนนั้น
เป็นของกลุ่มสิงห์โตดำ โดยเฉพาะโต๊ะที่ตะเกียงเลือกนั่ง เพื่อนในห้องรู้ดีว่าไม่มีใครกล้ายุ่ง
แม้แต่น้อย แม้แต่คนในกลุ่มยังไม่นั่ง....
อาจารย์หนวด สอนเป็นปกติ บรรยากาศในห้องเงียบผิดปกติ สายตาหลายคู่มองหวาดๆ
ที่คนหน้าสวยสลับเหลือบมองบริเวณหลังห้อง โดยที่คนหน้าสวยไม่ใส่ใจสักนิด ตากลมโต
จ้องกระดานแป๋ว กระทั่งหมดคาบอาจารย์เดินออกห้องไป ถึงเวลาคนในห้องรอคอย
โต๊ะที่ตะเกียงนั่ง เป็นโต๊ะของไอ้โต๋ มันนั่งกับไอ้รัน ไม่ได้กลับมานั่งที่เดิม มันคิดไม่ถึงจะมีใคร
กล้านั่งโต๊ะมัน แม้โต๊ะตัวข้างกัน ยังไม่มีใครกล้านั่ง เพื่อนๆ มันนั่งคู่กัน ไอ้กานนั่งคู่ไอ้รัน
ไอ้โทนี่นั่งกับไอ้ยักษ์ ไอ้โต๋นั่งคนเดียวไม่คู่ใคร ก่อนเคยมีคนนั่งกับมัน สมัยตั้งแต่อยู่ม.ต้น
แต่มันหงุดหงิดที่คนนั่งข้างๆ คอยแต่จ้องหน้ามันตลอด แทบไม่สนใจกระดาน เปลี่ยนคนใหม่นั่ง
แล้วก็ตาม ไม่นานก็มาอิหรอบเดิม มันเลยตัดปัญหานั่งคนเดียวมาตลอด จนใครๆ ต่างเข้าใจว่ามัน
หยิ่งและมีโลกส่วนตัวสูง ไม่สนิทกันจริงๆ มันแทบไม่ยักกะคุยด้วย
“เฮ้ย!!.....มึงย้ายมาจากตะเข็บชายแดนเลยหรือว่ะ” ไอ้บอมย์ ยักษ์หล่อไม่รีรอลุกจากเก้าอี้
เดินเข้าไปทักทายทันที
“ ( > = < ) ” ไม่มีสัญญาณตอบรับ ‘บ๊ะ!! ..ไอ้นี่นิ พูดจาดูถูกคนชัดๆ
ไม่พูดกะมึงหรอก’ (ตะเกียงนึกในใจ)
“นี่...มึงใบ้หรือหูหนวก กูถามมึงไมไม่ตอบว่ะ” ไอ้บอมย์ชักมีน้ำโห ที่ไอ้หน้าสวย
แกล้งไม่สนใจมันซะงั้น มันไม่เคยโดนเมินมาก่อน ตัวมานนนน....ทนม่ายด้ายยย
“ ( > = < ) ” ไม่มีสัญญาณตอบรับ ‘ไอ้ห่านิ...เป็นใบ้หูหนวกพ่องงง....มึงสิ
กูเพิ่งแนะนำตัวหน้าห้อง มึงสิหูหนวก ไม่ได้ฟัง จำชื่อกูไม่ได้อีกต่างหาก
ไอ้สมองปลาทองเอ้ยยย....’
“ตกลงเอาไง....คนสวย ขืนเล่นตัวไม่ตอบกู อย่าหาว่าหล่อไม่เตือนนะ” ไอ้บอมย์
กัดฟันพูดข่มเสียงต่ำ ชักหมดความอดทนที่ไอ้หน้าสวยไม่เห็นมันในสายตา
“ ( > = < ) ” ไม่มีสัญญาณตอบรับ ‘ไอ้แสรดดดหมา....ชิ! สวยบ้านป่ะมึงดิ
บังอาจล้อเลียนกู กล้าชมตัวเองได้ อย่างมึงมันควายคูโบต้าชัด ๆ ’
ไอ้โทนี่ ไอ้กาน ชักแปลกใจ ที่ไอ้คนตัวเล็กหน้าสวย ชื่อตะเกียง ทำให้ไอ้บอมย์
ยักษ์สุดหล่อของกลุ่มโมโหเสียหน้าจนหูดำได้ พากันลุกเดินมายืนประกบอยู่ข้างๆ
พรางจ้องไอ้หน้าสวยจับสีหน้าอาการใดหรือเปล่า ขณะที่เพื่อนทั้งห้องแอบลุ้นกันห่างๆ
อะไรจะเกิดกับคนตัวเล็กหน้าสวย ไอ้หล่อเทพเจ้าของโต๊ะ จ้องตาคมกริบนิ่งๆ ไม่แสดงสีหน้า
อารมย์ใดๆ ไอ้รันนั่งคู่กันอยู่ขมวดคิ้ว ยกยิ้มมุมปากโชว์ลักยิ้มเล็กน้อย เสน่ห์ประจำตัวมัน
รอดูความสนุก ดูเพื่อนมันจะจัดการยังไงต่อ เป็นเรื่องประหลาด ที่ไอ้บอมย์โดนเมิน
อุตส่าห์ลงทุนเข้าไปทักก่อน ไม่แม้แต่จะชายตาดูซะด้วยซ้ำ
“แหม่งเอ้ย!!.....มานี่ซิมึง กูจะปล้ำจูบซะเลย รู้จักกูน้อยไปแล้ว” พูดไม่ทันขาดคำ
มืออันใหญ่โตเท่าใบพัดของมันจับกระชากคอเสื้อของตะเกียงดึงเข้าประชิดตัว แต่ทุกคนก็พากัน
ตาค้างเป็นแถว บางคนหลุดเสียงอุทานอย่างไม่ตั้งใจ เมื่อไอ้ยักษ์หน้าหล่อ ลงไปนอนก้นกระแทกพื้น
หงายหลังไม่เป็นท่า รวดเร็วชั่วกระพริบตา แม้แต่ไอ้บอมย์ตัวมันเองคู่กรณีแท้ๆ ยังทั้งจุกและ
งงอึ้งอยู่ มันลงไปอีท่าไหน แชมป์ยูโดจับคนทุ่มมาไม่น้อย คิดไม่ออกคนตัวเล็กสูงไม่พ้นไหล่
จัดการให้มันลงมานอนแอ่งแม่งที่พื้นได้ ต่อให้ไม่ทันระวังตัวก็ตามเหอะ
ขณะที่คนลงมือกับไม่สนใจ ยกมือเรียวเล็กจัดคอเสื้อให้เรียบร้อย แล้วเดินออกนอกห้องไป
โดยไม่หันมองผลงานซะด้วยซ้ำ ดวงตาคมเข้มดุจราชสีห์ หรี่มองอยู่หลังห้องนิ่งๆ
ไม่บ่งบอกความรู้สึกบนใบหน้า ยากที่จะเดา
“ไงหล่ะมึง....เจอของจริงแล้วไอ้บอมย์” ไอ้กาน กับไอ้โทนี่ เพิ่งหายตะลึงพากันดึงไอ้บอมย์
ขึ้นคนละข้าง
“หึหึ.....มึงเห็นอย่างที่กูเห็นปะ ไอ้โต๋” ไอ้รันถามคนข้างๆ ไม่มีเสียงตอบกลับ
นอกจากเก็บกระเป๋า ลุกเดินไปที่โต๊ะของมัน เพิ่งถูกไอ้คนตัวเล็กหน้าสวย
ถือวิสาสะครอบครองยึดเป็นที่นั่งเรียนไปเมื่อกี้นี่
.
.
.
‘เหว้ยๆๆ....เผลอลงมือกะไอ้ควายคูโบต้าซะแล้ว ถ้าไม่คิดจะจูบกู ก็ไม่ทำมันหรอก’
ตะเกียงบ่นกับตัวเองเมื่อพ้นประตูห้อง ก็เดินมาห้องน้ำข้างตึก เสร็จก็เดินกลับห้องทำเป็นปกติ
เห็นอาจารย์หญิง กำลังสอนวิชาภาษาไทยเลยขออนุญาตเข้าเรียน เดินไปกะนั่งที่เดิม
แต่ตอนนี้มีไอ้หน้าหล่อนั่งแทนซะหล่ะ ไอ้นี่มันหล่อโครตตๆๆยอมรับมันเลย แอบอิจฉานิดๆ
ไมกูไม่หล่อเหมือนมันว่ะ บังเอิญเห็นกระเป๋าตัวเองวางโต๊ะติดกัน เลยตัดสินใจนั่งลงทันที
โดยต้องถามหรือขออนุญาตมั้ง เพราะกระเป๋ากูวางอยู่
จับสังเกตุสายตาเพื่อนทั้งห้องจ้องกันเป็นแถว คงจะงงที่กูคว่ำไอ้ยักษ์เมื่อกี้ ไอ้หน้าหล่อข้างๆ
มันแค่เหลือบมองแป๊บหนึ่ง ก่อนจะไปสนใจจดอะไรของมันต่อ คงเนื้อหาบนกระดานที่จารย์สอนอยู่
กูไม่สนใจมันเช่นกัน ไม่วายยังเห็นไอ้ควายคูโบต้า ขมึงตามองมาจากข้างหลังประมาณ
“ฝากไว้ก่อนมึง” ‘แล้วแต่มึงเหอะ!!’ กูไม่ใส่ใจ สู้ดูกระดานฟังครูอธิบาย กูมันอัจฉริยะ
ความจำเป็นเลิศมองผ่านตาไม่ต้องจด ก็จำใส่สมองได้
นำตอนสอง มาให้ต่อเนื่อง
Luk.
-
น้องๆ แต่ละคนตัวโต๊โต T T ขอแบ่งซัก ๕ เซนดิ
ปล. เอากฎมาแปะที่ rep 1 ด้วยนะคับ
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
--------------------------------------------------------------------------------
-
สนุกดีค่ะ ตะเกียงดูดื้อนะเนี่ย
-
เอากฏมาลงไว้ใน รี แรกด้วยนะคะ
คุณน้องคนโพสต์
เจ้สอง
-
ขอตอนสามอีกตอนดิ
นะ น๊า~
-
รู้สึกว่าเรื่องนี้จะมีแต่คน
เลิศ เลิศ เลิศ ทั้งนั้นเลยน้าาา
แต่เค้าชอบอ่ะ
รอตอนต่อไปนะ
สู้ๆ ^^
:3123: :L2:
-
เอ่อ
กลุ่มพระเอกเนี่ย
คนหรือเป-รตจ๊ะ
-
รีบนถามมาโคตรขำเลยครับ
น่าหยวนๆนิยายครับ น่าติดตามดีออกสนุกด้วยดิ :L1:
-
มมาต่อไวๆๆ น่ะค่า
สนุกมากเลย ^^
-
:m25:อ่านะ..ขอบคุณทุกรีนะค่ะ ที่เป็นกำลังใจ สำหรับคุณ padigree คนแต่งก็ต้องตอบว่า 'เปรตค่ะ' :laugh:555+++ ชอบเด็กตัวสูงๆ เป็นทุนอยู่แล้ว โดยเฉพาะนักกีฬาสูงๆ หุหุหุหุ เลยสนองกิเลสตนเองซะหน่อย เอาค่ะ!...จัดให้ตามคำขอ
Part 3
โต๋ สิงห์ราช
.
.
.
‘วันนี้....หลังเข้าแถวเสร็จ อาจารย์หนวด (อาจารย์ชิงชัย) ให้คนมาตามไปพบที่ห้องปกครอง ผมชวนไอ้รันไปเป็นเพื่อน
ก็ไม่ไรมาก แค่บอกเรื่องกีฬาสีที่จะมีขึ้นในเดือนหน้า ให้พวกผมเตรียมตัวให้พร้อม
อาจารย์บอกต้องร่วมมือกับม.5 ช่วยกันจัด พี่ม.6 ไม่มายุ่งต้องเตรียมสอบเอ็นฯ งานใกล้
ช่วงสอบพอดี ต้องอ่านหนังสือกันหนัก แต่จะช่วยอำนวยการ ด้านสวัสดิการปฐมพยาบาล
และส่วนกลางไรงี้แทน ผมรับฟังพราง คิดไปพราง งานนี้ไม่พ้นประทะกับพวกไอ้พรต คู่ปรับชัวร์
กลุ่มเราทั้งคู่ ไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งกะม.ต้น ไม่มีใครยอมใคร มันข่มผมไม่ลง ในขณะที่พวกผมก็ไม่มี
ใครยอมพวกมัน ดังนั้น สิงห์โตดำ กับ เหยี่ยวเวหา จึงแข่งกันมาตลอด ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเพราะพวก
ผมล้มมันมาหลายครั้งเหมือนกัน ในเรื่องกีฬา สลับกันแพ้ชนะมาตลอด มันกินผมไม่ลงมันเสียหน้า
คงเรื่องผลโหวตหนุ่มฮ๊อทสุดหล่อของโรงเรียน ผมล้มตำแหน่งมันตั้งกะม.2 ผมทำแพททริก 3 ปีซ้อน
ทำให้มันแค้นผมเรื่องนี้พอดู มันครองตำแหน่งได้ 2 ปี ตอนนี้มันเป็นอันดับสอง กลุ่มมันคว้าตำแหน่ง
หลั้งท้าย 1 ใน 10 ตำแหน่งต้นๆ อยู่กลุ่มผมเกือบหมด เป็นสาเหตุหลักที่มันแค้นพวกผม ทำให้เราไม่เคยญาติดีกัน
ผมกับไอ้รันคุยกันเรื่อยเปื่อยขากลับเดินขึ้นตึกเรียน ส่วนใหญ่มันชวนผมคุยซะมากกว่า
ไม่พ้นเรื่องสาวๆ แฟนคลับกลุ่มเราเหมือนเดิม
ผมก็ไม่ไรมาก จริงจังไรที่ผ่านๆ มา มีแต่มาเสนอผมก็สนองถ้าตรงสเป็ก แต่ไม่เคยคบใครจริงจัง
ที่คุยกันนานหน่อยก็คงอัง ดรัมเมเยอร์มือหนึ่งของโรงเรียนที่เข้ามาหาผมก่อน เธอเรียนม.5
ห้องเดียวกับไอ้พรต และนี่คงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ไอ้พรต ไม่ชอบขี้หน้าผมอย่างหนัก เพราะมันเคยเป็นแฟนกับอังมาก่อน
แต่อังก็เลิกกับไอ้พรตแล้ว ก่อนมาคุยกับผมเสียอีก แต่ผมก็ยังไม่ได้คบกับอังจริงจัง นอกจากสนุกเรื่องอย่างว่าด้วยกัน
ไม่มีพันธะผูกพันเราต่างเข้าใจกันดี ผมคิดว่าเธอไม่เรื่องมาก เธอมั่นใจว่าเธอสวย
ยอมรับว่าเธอสวยจริงๆ เธอถูกโหวตให้เป็นคนสวยอันดับหนึ่งประจำโรงเรียน
ควบตำแหน่งดรัมเมเยอร์มือหนึ่ง การันตรีความสวยของเธอเป็นอย่างดี’
.
.
.
.
“นั่นไง....มันมานั่นแล้ว” เสียงไอ้โทนี่ พวกมันคงพูดถึงผมกับไอ้รันกันอยู่ เราเดินเข้ามาในห้อง สายตานับสิบคู่มองมาที่พวก
ผม ชินเสียมากกว่า เจอประจำ ก่อนนี้ยอมรับว่าหงุดหงิด ไม่รู้จะมองอะไรกันนักหนา
คงห้ามไม่ได้ ไม่รู้ทำไง เลยทำตัวให้ชินดีที่สุด ผมเดินไปกลุ่มเรา เลือกนั่งข้างไอ้รัน โต๊ะมันนั่งแถวกลางคู่กับไอ้
กาน ถือโอกาสนั่งแทนไอ้กาน มันเสือกไปนั่งแถวถัดไป กะจะปรึกษาคุยกันเรื่องงานกีฬาสี
ที่จารย์เรียกไปหลังเลิกแถวด้วย
“เฮ้ย!....เฮียหนวดมาแล้วโว้ย” เสียงเพื่อนในห้องตะโกนลั่น ก่อนจะกระจายเข้านั่งประจำที่กัน
ผมขี้เกียจลุกไปนั่งที่ กะจะคุยงานต่อตอนหมดคาบ ถือโอกาสนั่งกะไอ้รันเลยตามเลย
“หวัดดีนักเรียน....ก่อนจะเริ่มเรียนครูขอแนะนำนักเรียนใหม่ให้ทุกคนรู้จัก เอ้า...เข้ามาซิเรา” อาจารย์หนวดเรียกนักเรียน
ใหม่ ไม่รู้เป็นใครน่าสนใจไม่น้อย โรงเรียนผมไม่เคยมีประวัติว่ามีใครย้ายเข้ากลางปีมาก่อน นี่มันเปิดเทอมสองวันแรก
โดยเฉพาะห้องผมมันห้องเด็กเก่งของชั้นม.4 ใช่ว่าใครก็เรียนห้องนี้ได้ ชักอยากเห็นหน้าซะแล้ว
ยอมรับว่า ไอ้ผู้ชายหน้าห้องมันสวยโครตๆ ยังไม่เห็นใครหน้าสวยเท่ามันมาก่อน ตากลมดำมองไปทั่วยังจะตาโตได้อีก
พอโดนแซวจากคนในห้อง ไม่ติดใส่กางเกงหน้าอกแบน ผมว่ามันสวยกว่าใครในโรงเรียนว่าได้ ใช่ผมจะคิดคนเดียว
สายตาเพื่อนในห้อง โดยเฉพาะกลุ่มผู้ชาย มองมันวิบวับซะขนาดนั้น ยิ่งไอ้บอมย์ หน้าหม้อที่สุดในกลุ่ม อาการของมัน
เกินหน้าเพื่อนไปหล่ะ! เดี๋ยวมันต้องหาเรื่องตอแยตามนิสัยมันแน่ๆ แค่รอดูว่ามันจะทำไง นึกไว้ไม่ผิด ไม่ทันไร ไอ้บอมย์
ลุกไปชนทันทีพอจารย์ออกห้องไป
“เฮ้ย!!.....มึงย้ายมาจากตะเข็บชายแดนเลยหรือว่ะ” เงียบไม่การตอบรับจากไอ้หน้าสวย
“นี่...มึงใบ้หรือหูหนวก กูถามมึงไมไม่ตอบว่ะ” เงียบได้อีก ไอ้บอมย์เริ่มหงุดหงิด มันไม่เคยโดนเมินมาก่อน
“ตกลงเอาไง....คนสวย ขืนเล่นตัวไม่ตอบกู อย่าหาว่าหล่อไม่เตือนนะ” ดูมันเริ่มหูดำหล่ะ เสียหน้าไม่น้อย ผมรอดูมันจะทำ
ไง อยากรู้เหมือนกัน แต่ก็แปลกใจไอ้หน้าสวย มันนิ่งได้อีก กลุ่มผมไม่เคยเข้าหาใครก่อน
ไอ้โทนี่ ไอ้กาน ลุกไปยืนประกบกับไอ้บอมย์แล้ว มันคงไม่เชื่อจะมีใครเมินไอ้ยักษ์หล่อ ผมกับไอ้รัน รอดูความสนุกกันต่อ
“แหม่งเอ้ย!!.....มานี่ซิมึง กูจะปล้ำจูบซะเลย รู้จักกูน้อยไปแล้ว” ไม่ทันขาดคำ มันจับคอเสื้อไอ้หน้าสวย กระชากกะดึง
มากดจูบให้อาย ไอ้นี่มันกล้าได้อีกไม่ว่าหญิงหรือชาย อ่อยมันถ้ามันโอเคมันไม่เลี้ยงซักราย
ที่ไหนได้มันกลับเป็นฝ่ายหงายหลัง ก้นกระแทกพื้นจังเบ่อเร่อ ไม่น่าเชื่อ ไอ้หน้าสวยตัวเล็กกว่าไอ้บอมย์
แค่มันจับหักครึ่งยังได้ จะล้มไอ้บอมย์ได้ง่ายๆมันเพียงเอามือจับข้อมือไอ้บอมย์ แล้วหักศอกใส่ข้อพับผลักมือให้ปล่อยจากคอเสื้อ
เตะเท้ามันเข้าไปขัดตรงข้อเท้าไอ้บอมย์ แล้วใช้ฝ่ามือผลักอกไอ้บอมย์ เหมือนไม่ออกแรงอะไรนัก ไอ้บอมย์ก็หงายหลังลงไป
ตามที่เห็น มันทำได้ต่อเนื่องและเร็วมากชั่วพริบตา ไม่ธรรมดาซะแล้ว หึหึหึ....น่าสนใจดี แบบนี้
“หึหึ..มึงเห็นอย่างที่กูเห็นปะ ไอ้โต๋” ไอ้รันมันถามผม ผมไม่ตอบ เก็บกระเป๋าย้ายกลับมาที่โต๊ะ เพิ่งโดนไอ้หน้าสวยยึดไป
ผมขอยึดเอาที่มั่นคืน ย้ายกระเป๋ามันวางโต๊ะติดกันซะเลย มันไม่อยู่เดินออกห้องไปหลังล้มไอ้บอมย์ ก็หันหลังเดินไม่เหลียวดู
ผลงานด้วยซ้ำ ไม่ถึงห้านาทีอาจารย์กระถิน เข้าสอนวิชาภาษาไทย สักพักมันกลับเข้ามาเสียงใสๆ ขออนุญาตเข้าห้องของมัน
ฟังแล้วตะหงิดๆ ไงไม่รู้บอกไม่ถูก มันเดินมาที่โต๊ะ เหลือบมองผมแป๊บหนึ่ง ก่อนจะนั่งลงโต๊ะข้างผมที่กระเป๋ามันวางอยู่
ไม่พูดไม่จาไม่ถามสักแอ่ะ..หยิ่งได้อีกมึง สายตาเพื่อนทั้งห้อง ลอบมองผมกับมันเป็นระยะ หลายคนคงแปลกใจที่ผมไม่อะไรเลย
ปกติที่ข้างผมไม่มีใครกล้านั่ง ตัวมันก็ไม่มองผม ทำเฉยได้เนียนโครต จ้องแต่กระดานไม่แม้จะจดอะไรสักอย่าง นั่ง
จ้องกระดานตาแป๋วซะงั้น ตกลงมันเรียนยังไงของมัน งงกะมันเหมือนกัน
Luk.
-
วู๊ๆ เรื่องใหม่
ชอบๆ
รอติดตามน๊า
-
ชอบค่ะ อ่านมา 3 ตอนสนุกมากเลย ชอบตะเกียงมากที่สุด ทั้งเก่งทั้งฉลาด อยากได้แบบนี้บ้าง อิจฉาจัง :really2:
รอๆๆ ด้วยคนค่ะ อยากอ่านต่อแล้ว :z2:
-
:a5:โอ้ว บังเอิญหรือป่าวเนี่ย ชื่อเล่นของผม ก็ชื่อ ตะเกียง พอดีเลย(ชื่อเล่นของผมจริงๆนะเนี่ย)
ผมว่าผมชื่อแปลกจนไม่มีใครคิดได้ หรือน่าจะเลียนแบบได้แล้วนะ แต่ยังมีคนคิดได้อีกหรอเนี่ย o22
-
:impress3:ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ RE ให้นะค่ะ..สำหรับคุณ Takleng คนแต่งเองก็ คิดไว้นิดๆ ว่าจะมีคนใช้ชื่อนี้อยู่ป่าวหว่า ...แต่ก็นะ...ไงตอนนี้ชื่อคุณได้เป็นฮีโร่ในเรื่องนี้แหล่ะ!...ทำสำคัญมีแต่คนชอบ ขออานิสงฆ์เผื่อแผ่ไปถึงคุณที่ชื่อเดียวกันให้มีคนชอบเยอะๆๆ ด้วยนะค่า....ไปอ่านกันต่อป่ะ!
.
.
.
.
Part 4
ไอ้ขี้เก๊ก....
.
.
.
.
.
.
.
‘เห่อะ!!...ไอ้หน้าหล่อขี้เก็กข้างๆ มันสร้างโลกส่วนตัว ไม่คิดจะคุยกะกูสักคำ มารยาทเจ้าบ้านไม่มีเลยวุ้ย! เดี๋ยวหมดคาบพักเที่ยงยังไม่รู้ว่าโรงอาหารไปยังไง เวงจริง....คงต้องลองถามมันแหล่ะ’
“นี่นาย...โรงอาหารไปทางไหนอ่ะ” กูยอมคุยก่อนก็ได้ว่ะ อาศัยมารยาทแขกเยือนที่ดี เพื่อปากท้อง พูดเพราะๆ กะมันหน่อย คิดซะว่ามันแก่กว่าก็แล้วกานนน...ก็นะผมเพิ่งจะอายุ 14 นักเรียนชั้นนี่ 15 ขึ้นชัวร์
“ ( > = < ) ” ‘เวงงงง!!..แหล่ะ!..มันไม่คุยกะกู เหมือนกรรมตามทันไงไม่รู้ แต่กูสุภาพแล้วนี่หว่า หรือไอ้นี่มันหยิ่ง คงว่ามันหล่อ ลองอีกทีก็ได้ว่ะ..อ่อนให้มันหน่อย หิวง่ะเมื่อเช้ารีบจัด....รองท้องนมกล่องเดียวเอง’
“นี่ๆๆๆๆ.(เอาดิกูรัวเป็นชุดนิ่งได้อีกลองดู)..เราชื่อตะเกียง...รบกวนหน่อยน้าาา!!....เราเพิ่งมาวันแรกอ่า....ไม่รู้กินข้าวที่ไหน” กูยอมมึงแล้วน่ะ ไม่เคยอ้อนมาก่อน ถ้ายังไม่คุยกะกู เดี๋ยวมีเฮ...(ทะแม่งๆ นิสัยใครหว่าเมื่อกี้)
“อืม...เดี๋ยวไปพร้อมกัน....บอกไปนายก็ไปไม่ถูกอยู่ดี” ‘อ้าว!!! ไอ้นี่นิ...กูโง่ซะงั้น...ชิ ยอมมึงก่อนก็ได้...ไม่ติดกลัวเสียเวลาเดินหาไม่ง้อมึงหรอก บอกชื่อหน่อยก็ไม่ได้...กูอุตสาห์บอกชื่อมึง...เดี๊ยวปัด!!..เรียกไอ้เก็กซิมเลยนิ...เอ๊ะ!!..เหมือนมันจะมีน้ำใจพาไป...ตกลงกูยกโทษให้ก็ได้..ไม่เคืองมึงแหล่ะ’
อ๊อดๆๆๆๆ.....หมดเวลา จารย์ปล่อยพัก หลายคนทยอยเดินออกจากห้อง ‘ไอ้เก็กซิมมันลุกไปหาเพื่อนมัน
สี่คนเลยอ่า.. หว่าๆๆๆ...มีไอ้คูโบต้าโจทย์เก่าด้วย...เอาไงดีกู มันคุยไรกันหว่ะมองมาทางกูด้วย รุมกินโต๊ะกูป่าว....สักพักพวกมันก็เดินผ่านกูออกประตูไป....เชี้ยยย...แล้วกูเอาไงดี’
“จะไปไหม....มึงอ่ะ..ไหนจะไปกินข้าวไม่ใช่นิ” ไอ้เก็กม่านนน...ตะโกนเรียกกูอ่ะ เอาไงหว่ะ...มันหลอกกูไปฆ่าหมกรึป่าว...มันอาจเอาคืนแทนเพื่อนมัน....ใช่กูกลัวพวกมึงนะ...กูแค่ไม่อยากมีเรื่องวันแรก เมื่อเช้าเผลอลืมตัวไปอ่า...
“เอ้า...เอาไงมึง ไปไม่ไป” มันยืนมองกันทั้งกลุ่ม...นักเรียนหลายคนก็มองมาเหมือนกัน ไปก็ไปเดี๋ยวว่ากูป๊อด....รู้จักกูน้อยไป..ลองเล่นกูดิ..แต่แม่งห้าคน ตัวยักกะควายทั้งน่านนน เอาหว่ะเป็นไงเป็นกัน ว่าแล้วก็เดินตามมันไป...อาห่ะ..กลุ่มไอ้ห่านี่..ไม่เบา เดินมามีแต่คนมองพวกมันตรึม...ทั้งหญิงทั้งชาย ส่งยิ้มให้บ้าง โบกมือให้บ้าง...บ่ะ!!..สาวสาว กระดี๊กระด๊ากันสาดดด... ตกลงพวกมึงเดินแคทว็อล์กกันรึไงว่ะ!..อ้าว! ไรเนี่ยะๆๆ..ส่งยิ้มให้กูทำม่ายยย..กูต้องการผู้หญิงไม่ใช่เมิงงงง..ไอ้หน้าปลาจวดเอ้ย..กำ ไม่ชินสักทีกู เจอแต่ตัวผู้...นรกสาดดด....กูอุตสาห์เดินรั้งท้ายแล้วเนี๊ยะ....รักษาระยะห่างไว้ เผื่อมันหลอกกูจะได้ตั้งหลักทัน
“น้องครับ..น้องครับ..น้องชื่อไรครับ” ไอ้หล่อนี่ใครอีกเนี๊ยะ!.ม.5 นี่หว่า ดูปกเสื้อเอาอ่ะ แหม่งมาเป็นกลุ่มหล่อสราดดด..ได้อีกนะเมิงง..โรงเรียนนี้ไมมีแต่คนหน้าตาดีว่ะ...แล้วมันเรียกใครอ่ะ...อย่าบอกมันคุยกะกู
“น้องนั่นแหล่ะ!..ไม่ต้อง..งง..ย้ายมาใหม่หรือครับ..พี่ชื่อพรต..น้องชื่อไรครับ” อ้าว!!.ตกลงมันถามกูแหล่ะ!เอาหว่ะ!! คุยกะมันหน่อย...ผูกสัมพันธ์สร้างมิตรไว้ พวกมันคนก็ไม่ใช่น้อย เผื่อมีเรื่องกับพวกไอ้เก็ก...จะได้ให้มันช่วยกู...ตัวแหม่งแต่ละคน...
ควายเรียกพ่อทั้งน้านนน...สูสีพวกไอ้เก๊ก..ไม่เป็นรองน้ำหนักและส่วนสูง ตอบมันแหล่ะ!...
“ตะเกียง” สั้นได้อีกกู
“ห่ะ..น้องว่าไรนะครับ”
“ตะเกียง..ชื่อผมง้ายย!!” เข้าใจอยากจริงมึง...ช่วยเข้าใจเร็วหน่อย...ใช่มึงรึไงที่ถามชื่อกูอะ..ไอ้นี่นิ
“หึหึ....ชื่อน่ารักดีนะครับ...สมกับตัวน้องเลย..แล้วนี่กำลังจะไปกินข้าวอยู่ป่าว..ไปด้วยกันไหม...พี่เลี้ยงเองคิดซะว่ารับน้องใหม่และยินดีที่เรารู้จักกัน” อ่าอะนะ...หน้าใหญ่เป็นเจ้ามื้อ...ลาภปากกูแหล่ะ!...กูไม่ปฏิเสธน๊าาา...กร๊ากกกก!!!!
“ไม่ได้...มันมากะกู...จัดการเองได้” อ้าว!!..ขัดลาภกูซะงั้น ไอ้เก็ก..มันมาตอนไหนว่ะ..กูลืมมันไปแหล่ะหุหุหุ
“หึ!!..เพื่อนมึง..แล้วไง...กูไม่ยักรู้ว่ากลุ่มมึงรับใครเข้ากลุ่ม..รึกูตกข่าวไม่น่าใช่ม่างๆๆๆ...จริงป่ะพวกเราห่ะๆๆๆ” กวนตีนได้โล่ห์อ่ะ!...ไอ้พี่พรต..เพื่อนมันอีกขานรับเป็นลูกคู่กันซะนี่ กวนแท้เน๊อะ!พวกมึง
“กูจะรับ..ไม่รับใคร..เกี่ยวไรกับมึง...ไอ้นี่มันเด็กห้องกู...อย่ายุ่ง” ไอ้เก็ก..หน้ามันนิ่งตาดุได้อีก..เวลาโกรธแหม่งตามันน่ากลัวสุดๆ....แล้วกูไปเป็นสมบัติมึงเมื่อไหร่...ถามกูยังเนี๊ยะ....อดแดกฟรีชัวร์งานนี้....เห็นแววมาแต่ไกล
“ไอ้โต๋....มึงลองถามน้องเค้าดีกว่า..ว่าจะไปกับมึงรึเปล่า...กูเห็นเค้าเดินห่างพวกมึงเป็นโยช” ไอ้เก็กนี่มันชื่อโต๋...กูรู้แล้วแหล่ะ...แล้วไหงพวกมึงดึงกูสู่สมรภูมิพวกเมิงเฉยเลย...ดูก็รู้ไม่กินเส้นกัน...กูเอาไงดี...ไปกับไอ้เก็กโต๋...มันจะเอาคืนเรื่องเมื่อเช้าหรือเปล่า...ไปกับไอ้พี่พรต...กูก็เพิ่งรู้จัก...ไม่รู้มันต้องการอะไร
“ไอ้ตะเกียง..มึงเอาไง..ตกลงไปกินข้าวกับพวกกูป่าว...รึมึงจะไปกับไอ้พรตมัน” เพื่อนไอ้โต๋มันพูดแทรกซะงั้น ชื่อไรก็ไม่รู้ไอ้นี่....ดันเสือกเรียกชื่อกูถูกอีก เรียกซะสนิทเชียว
“น้องตะเกียงครับ...ตกลงไปกินข้าวกับพี่ดีกว่าไหม...วันนี้พี่เลี้ยงรับน้องใหม่” ไอ้พี่พรต..ก็เร่งกูซะจริงงงงๆๆ...เอาว่ะ!!...คงต้องเลือกแล้วเรา..ไงเอาพวกไอ้โต๋ไว้ก่อน..ต้องเรียนห้องเดี๋ยวกะมัน..ค่อยว่ากันที่หลัง
“พี่ครับ...ขอบคุณที่เลี้ยงผม...ไว้โอกาสหน้าดีกว่า...วันนี้ผมขอกินกับเพื่อนในห้องก่อนนะครับ”
อ้อนเอาไว้กู..ยิ้มเพชรฆาตให้หน่อย...ไงหล่ะ!..ตาค้างเลยดิ...ไม้ตายกูแหล่ะ!..ไม่รอดสักราย..ลองเทสมาเยอะแล้ว
“ไม่..เป็น..ไร ๆ...พี่เคารพการตัดสินใจของน้องตะเกียงอยู่แล้ว...อย่าลืม..วันหน้าต้องให้พี่เลี้ยงนะครับ”
ติดอ่างซะง้านนน..กูได้แต่พยักหน้าหงึกๆๆ หัวสั่นได้อีกยักเร็วไปหน่อย...
“จะไปป่ะ!...เสียเวลาว่ะ!!...เดี๋ยวไม่มีข้าวแดก..ได้รู้สึกหรอก” อ้าว!!!...ไอ้ห่าโต๋..เมิงจะมาเหวี่ยงกูทำม่ายยยๆๆ...เหวี่ยงเสร็จเดินหนีไปซะงั้นไอ้นี่...เดี๋ยวปัด พ่อโบกซะเลย
“ป่ะ....ตะเกียง...ไปกัน” เพื่อนไอ้โต๋ พูดเพราะดูดีมีชาติตระกูล...ชวนกูแหล่ะ...เอ่อมึงดีมีน้ำใจน่าคบหา....
แต่แสรดดดๆๆโรงอาหาร...คนเยอะชิหาย...เยอะกว่าโรงเรียนเก่าเกือบสองเท่า...ดีหน่อยมันใหญ่...ยังกะมาเดินเจเจ.จะชนกันตายไม่นี่...มันพาผมมานั่งที่โต๊ะประจำของพวกมัน...เส้นใหญ่จริงงงง!!...มาทีหลังเค้ายังเสือกมีที่นั่งอีก ระหว่างทางที่เดินไปนั่งโต๊ะ
ไม่วายมีคนมองพวกมันกันตลอดทาง มึงจะดารากันเกินไปป่าววววว!!!...
“ตะเกียงกินไร” ไอ้คนเดิมถามผม ไอ้โต๋ มันแค่เหลือบมอง...ไม่พูดอะไร จะเก็กไปถึงไหนรู้ว่ามึงหล่อ...เก็กระเบิดว่ะ!..
“เรากินง่าย..นายกินไร...เรากินด้วย...ไม่เอาปลาหมึกไม่ชอบกิน...นอกนั้นโอ” ไม่ใช่ไม่ชอบหรอก...ผมกินไม่ได้แพ้ปลาหมึก...กินแล้วเป็นเรื่องน๊อคทันที ที่บ้านรู้ดี เลี่ยงบอกแบบนี้ดีกว่า...จะได้ไม่อันตรายต่อตัวเอง
“เค...เดี๋ยวเราจัดให้..พวกมึงหล่ะ...เหมือนเดิมป่าว..” พวกมันต่างพยักหน้า สงสัยขี้เกียจคิด ว่าไปนั่น...ผมก็อีกคนแหล่ะ..พึ่งยกภาระให้มันยกๆ แห่ะๆๆ!! แย่กว่าพวกมันอีกฮ่ะๆๆๆ
“ตามนี้...โทนี่.มึงไปกับกู...วันนี้เวรมึงกะกู...ส่วนไอ้บอมย์เวรมึงซื่อน้ำจัดการด้วย” ไอ้สูงหล่อหน้าลูกครึ่งออกฝรั่งจ๋า ชื่อโทนี่..บ่ะ!!..ชื่อเข้ากะหน้าดีแท้มึงไม่ต้องบอกยี่ห้ออิมพอร์ตชัวร์..ไอ้คูโบต้ามันชื่อบอมย์..ตั้งแต่มาถึงมันยังไม่คุยกะกูสักคำ..สงสัยเคืองเมื่อเช้า...เค้าไม่ตั้งใจซะหน่อยตัวเอง...มึงดันเสือกจะลวนลามกูเองนิโทษกูไม่ได้..กูแค่จัดเบาะๆๆ!!....รู้จักพวกมันเกือบครบ...แล้วไอ้ที่เป็นธุระซะทุกเรื่องนี่หล่ะ...มันจะไม่แนะนำตัวสักหน่อยรึว่ะ!...
“แล้วมึง...ชื่อไรอ่ะ” ปากเร็วเท่าความคิด ถามมันไปแหล่ะ!! ใช้ภาษาพ่อขุนซะงั้น ลืมตัวมันอายุแก่กว่าชัวร์
“หึหึ..ชื่อรัน.ตะเกียงเล่นใช้สรรพนามซะสนิทงั้น....เอาเป็นว่าตามบาย...กันเองสะดวกเราไม่ถือ...ยกให้คนหนึ่งแหล่ะ..!!!” แหม่งเล่นกูซะหน้าร้อนเลย...ไอ้นี่!!..ทำตาล้อเลียนกูอีก จำชื่อมันไว้..รัน
“เอางี้..แนะนำให้รู้จักกันเลยดีกว่า..ไอ้หล่อนี่ไอ้โต๋..บลาๆๆๆ” แล้วมันก็แนะนำให้รู้จักกลุ่มมัน เพิ่งรู้กลุ่มมันมีชื่อกลุ่มด้วย ‘สิงห์โตดำ’ เดาๆ เอาน่าจะมาจากนามสกุลไอ้โต๋เก็กนะ ก็มันนามสกุลสิงห์ราชนิ ตกลงกูจะได้แดกข้าวเมื่อไหร่หิวสัดดด!!...
“อ่ะ!!...รอแป๊บเดี๋ยวเราไปจัดเสบียงก่อน..ปะไปกันไอ้โทนี่” เหมือนมันอ่านใจกูออก...ว่าแล้วมันก็ลุกไป
ไอ้คุณบอมย์กำลังจะลุกไปซื้อน้ำก็มีเสียงแหลมเล็ก...ทักมาเสียก่อน
“โต๋ค่ะ...ยังไม่กินไรกันเลยหรือค่ะ...ไมวันนี้ลงมาช้าจัง..อังกับเพื่อนซื้อน้ำมาฝาก” ใครว่ะ!!.งามโครตอ่ะ...
นมนี่ใหญ่ได้อีกอืมมม!!..ดันหน้าอกจะทะลุไหมนั้น อีกสองสาวก็ไม่น้อยกว่ากันเลย ยกเว้นกระเทียมหน้าวอกยืนติดอีก 3 หลีบ ออกซะขนาดนั้นไม่ต้องประกาศก็รู้ ชนเผ่าไหน ถือแก้วแป๊บซี่จัมโบ้กันคนละแก้ว
“เอ้าพวกเรา...เอาน้ำให้พวกโต๋หน่อย” สิ้นคำสั่ง แต่ละคนก็วางแก้วแป๊บซี่จัมโบ้ ช่างพอดี 5 แก้ว รู้แหล่ะคงไม่มีของกูชัวร์...เพราะสายตาแต่ละนางบ่งบอกซะขนาดนั้น...ต่อให้คนโง่ยังดูออก ‘ไม่ใช่ของแก’ อย่าจับนะมึง...เห่อๆๆๆ!!...ทำยังกะกูจะแดก...ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ...แม่สอนไม่ให้แดกของคนแปลกหน้า
“ใครค่ะโต๋....ไม่เคยเห็นหน้า...ทำไมมาอยู่กับพวกโต๋ได้ล่ะ” เพิ่งจะเห็นหัวกู....กูนึกว่าตัวกูเป้นเสาไปแร้วซะอีก
“เด็กใหม่...ย้ายมาวันนี้...ยังไม่คุ้นที่..เลยพามากินข้าวด้วยนะ” ฟังดูดี.สงเคราะห์กูจริงงงง!!
“ไม่ยักรู้..ปกติอังไม่เห็นโต๋..จะใส่ใจใครเท่าไหร่..” ยกยิ้มมุมปากนิดๆ..งานจะเข้ากูป่าวว่ะ!..ดูท่าคู่นี้ไม่ธรรมดา....คุณอังคร๊าบๆๆ...ไอ้ตะเกียงไม่เกี่ยวน่าาา!! เค้าแค่อาศัยมากินข้าวอ่าาา…
“ทำไม..อังสงสัยอะไร...แล้วนี่กินข้าวกันหรือยัง” ถามไม่เอาคำตอบ....ตัดบทเปลี่ยนเรื่องดื้อๆ...ดีมากไอ้หล่อมึงทำดีแหล่ะ!
“ไม่มีรัยยยๆๆ.(เสียงสูงได้อีก)..แค่แปลกใจ...ใครๆเค้าก็รู้โต๋เข้าหายากจะตาย” เหรอออ!!.(ล้อเลียน).กูเพิ่งรู้ไอ้หล่อโต๋
มันคบคนยาก แต่เอ๊ะ!!..กูนั่งเรียนกับมันตั้งกะเช้า ถึงจะไม่คุยกัน มันยังมีน้ำใจชวนมากินข้าวด้วย
ไม่เห็นเหมือนคุณผู้หญิงพูดเลยนิ
“ชื่ออะไรค่ะน้อง...พี่ชื่ออัง..” อ่านะ!...ลืมดูปกเลยแฮ่ะ! เพิ่งรู้ว่าม.5
“อ่าครับ...ตะเกียงครับ...ยินดีรู้จักครับพี่อัง” เอ้าว่ะ.!!..สร้างมิตรดีกว่ามีศรัตรู พิชัยยุทธแห่งการเอาตัวรอด
“แต่พี่ไม่ยักยินดีเท่าไหร่..รู้ไม่ค่ะ...เพราะน้องตะเกียงหน้าสวยเกินผู้ชาย พี่รู้สึกไม่สบายใจฮ่าาาๆๆ”
“ ( > = < ) ” ไปไม่เป็นเลยตู “หึหึหึ”...พากันหัวเราะ ขำกูกันตายหล่ะ!
“พี่ล้อเล่นนะ...ดูสิหน้าเอ๋อ..แถมแดงเถือกลามไปถึงหูเลยห่ะห่ะห่ะๆๆ” เอ้าๆๆ หัวเราะกันให้พอ ไอ้พวกบ้านิ
เล่นพากันขำตามกันไปอีกเวงงงง!!..ว่ากูหน้าสวยไม่ปลื้มอ่ะ! ไม่ชินสักทีโครตอาย ยิ่งผู้หญิงพูดด้วยแล้วไปกันใหญ่กรรม!!
“เอ้า..เอาไปโว้ย!!..ของใครหยิบกันเอาเอง....อ่ะ! นี่ของตะเกียง กินอย่างเดียวกับเราได้ใช่ป่ะ ข้าวผัดไก่ไข่ดาว” โอ้!!...อยากจะขอบคุณไอ้คุณรัน กับไอ้คุณโทนี่ มึงมาได้จังหวะพอดี กูกำลังจะตาย มันมาพร้อมข้าวหกจาน ถือมาคนละสามจาน วางบนโต๊ะต่างคนต่างหยิบของตัวเอง มันไม่ลืมเอาข้าวให้ผมสั่งแบบเดียวกะมัน กูกินได้สบายมาก....ชั่วโมงนี้หิวโครตๆๆ ว่าแล้วก็จัดการให้ไวอย่าให้เหลือ...อืม!!...อาหย่อยๆๆ
“เอ้ย!!...ไอ้บอมย์ มึงซื้อน้ำไม่ครบคน...ไม่ซื้อมาห้าแก้ว” สุภาพบุรุษมากไอ้คุณรัน...ดีที่มึงทัก แต่มึงไม่รู้เลยช่ายม่ายยย..!! ว่าไอ้คุณบอมย์มันไม่ได้ซื้อ
“อังเค้าซื้อมาเลี้ยง...กูยังไม่ได้ไปซื้อ” เอ่ออ!!..กูเองเกือบลืมไปแหล่ะว่ามึงเอาปากมาด้วย นั่งหน้านิ่งอยู่ตั้งนาน
“อ้าว!!.เหรอ งั้นก็ขาดดิว่ะ!..มึงไปซื้อเพิ่มมาเลย” ไอ้คุณรันยังบริหาร...จัดการต่อ..ห่วงคนอื่นได้อีกมึง
“ไม่เป็นไร...แก้วที่ขาดของกะ..กู..เอ้ยย!! เรานะ..เดี๋ยวเราไปซื้อเองดีกว่า” แหม่งงง!! เกือบหลุดกูใส่เคยปากจริงกู ลืมไปแหล่ะพวกมันแก่กว่า
“..อ่ะแฮ่ม!!....ไม่ต้องไปแล้วครับ...น้องตะเกียง...พี่ซื้อมาฝากพอดี” เสียงมาจากข้างหลังกลุ่มพี่อัง ไอ้พี่พรต
“...พรต...มาได้ไงเนี๊ยะ” คุณพี่อังคนสวย ถามยังกะรู้จักกันมาก่อน เออเน่อะ! อยู่ม.5 เหมือนกันคงรู้จักแหล่ะ
“พรต..ก็เดินมาไงอัง..ไม่เห็นแปลก” ไอ้พี่พรตมันตอบ...กวนได้อีกมึง
“แปลกซิ..ปกติพรตไม่เคยเดินมาแถวนี้” พี่อังไปต่อไม่เลิก ดูแล้วคู่นี้ก็ไม่ธรรมดา แล้วตกลงคู่ไหนธรรมดาว่ะ!
“ก็วันนี้..มันไม่ปกติไงอัง...ที่นี้มีน้องใหม่คนสวย..สวยไม่บันยะบันยัง...พรตไม่มาซิถึงจะเรียกว่าแปลก” กูจะดีใจกะมึงด้วยไหมเนี๊ยะ...ตกลงเมิงหมายถึงกูช่ายม่ายยย!!! อ่ะ!! กูร้าบม่ายด้ายยย!!!
“เอ้า...รับน้ำไปซิครับน้องตะเกียง...พี่ตั้งใจซื้อมาฝาก” แสรดดด!!....อยากเอาหน้ามุดโต๊ะ ไอ้พี่พรตมึงหัดดูบ้างซิเนี๊ยะ
คนมองกูทั้งโรงอาหารแล้ว รู้บ้างป่าวหว้าาา!....พวกห่านี่ด้วย....จะจ้องกูอีกนานไหม จ้องให้หวยขึ้นหน้ากูเลยหรึไง
อ้อ!..คงลุ้นกะกูอยู่สิ..ว่ากูจะรับไม่รับ...เสียใจคนอย่างกู....
“ขอบคุณมากครับ..กำลังคอแห้งพอดีแห่ะๆๆ!!” เป็นไงหล่ะ! รู้จักตะเกียงน้อยไป เรื่องไรจะลุกไปซื้อให้โง่ ขี้เกียจเดินเสียตังค์อีก สู้ของฟรีดีกว่ากินอิ่มตังค์อยู่ครบ
“...เคร้ง!!!....กูอิ่มแล้ว...พวกมึงกินต่อป่าว แล้วไงเจอที่สนามบาส” ไอ้โต๋!! มันวางช้อนช่ะเสียงดัง พูดจบไม่รอเอาคำตอบ มันลุกเดินหันหลังออกไปเลย ไอ้นี่นิสัย...ท่าจะหนักพอดู...มึงเหวี่ยงไอ้พี่พรตทำไมนักหนา เค้าไม่ได้อะไรกะมึงสักหน่อย
ก็แค่หวังดีเอาน้ำมาให้กูแค่นี่ เอ๋!!..หรือว่ามึง...หึง....คุณพี่อัง...ชัวร์ป๊าป..โมโหหึง
“ชิ!!..” อีกคนหล่ะ..คุณพี่อัง หน้าเชิดเดินตามไอ้โต๋ ไปเป็นพรวนทั้งก๊วน อีพี่ชายหน้าขาวเพื่อนพี่อัง จิกตาค้อนกูซะง่านนน!!! กูไปเหยียบตาปลาพี่แก่เมื่อไหร่ว่ะ “หึหึหึ...” เสียงไอ้พี่พรต หัวเราะเบาๆ ตามหลังไอ้โต๋และคุณพี่อังไป คงสะใจใช่น้อย
ดูทำหน้าช่างมีความสุขจริงงงง!!!
“กินตามสบายนะครับน้องตะเกียง....ไม่ต้องรีบ กินช้าๆ ระวังสำลักด้วยครับ” ห่วงกูจ่างงง!! กูจะติดคอก็เพราะมึงนี่แหล่ะ
เล่นซะกูเลี่ยนเลย....เฮ้อ!! ไม่ติดว่ามึงหล่อ คงไม่เข้ากับหนังหน้านะ...ที่มึงกำลังป้อกูอยู่ใช่ไหมเนี๊ยะ!!
“ตะเกียง...พวกกูอิ่มแล้ว..ไปกับกูเปล่า” ไอ้คุณกาน ถามผม เอาหว่ะ!!ไม่มีไรทำไปกะพวกมันจะได้รู้จักสถานที่ดีขึ้น
ไหนๆ ก็มากับพวกมันแล้วนี่
“อืม!!...อิ่มพอดีเลย ไปดิ แล้วตกลงไปไหนกันอ่ะ” ตอบมันไปยังไม่รู้มันจะพาไปไหนเลย รึมันจะพาไปยำ...
เอาคืนเรื่องไอ้คุณบอมย์เมื่อเช้าว่ะ อย่าบอก...พวกมึงรอกูอิ่มแล้วค่อยคิดบัญชี
“ไปหนามบาส พวกกูนัดเล่นบาสกัน” ไอ้บอมย์มันตอบ ‘อืม!! ง่ายๆสั้นได้อีกมึง..ดี ตกลงกูไปกะมึง’
“อ้าว!! ...จะไปกันแล้วหรือครับ...ไว้เจอกันใหม่นะครับน้องตะเกียงบาย” เอ่อออ!! ทำไปด้ายยย!! นะพี่
แล้วกู..ต้องหันไปตอบมึงด้วยรึเปล่า ไม่ดีกว่า..แค่นี้กูก็แทบแทรกแผ่นดินแหล่ะ! ทำหน้ามึนไว้ก่อนเอาหว่ะ!!...
เหมาะที่สุดแล้วกับสถานการณ์ตอนนี้แห่ะๆๆ!!
Luk.
-
ถ้าจะ edit ให้มีคนเห็นว่ามาอัพแล้ว ไปกด modify ที่ rep ที่เป็นหัวกระทู้แล้ว แก้ไขหัวกระทู้เป็น วันเดือนปีที่อัพ และตอนที่ลง คนอ่านจะได้เห็นว่าเรามาอัพแล้ว ลองทำดูนะครับ
-
^^
:3123: :L2:
-
:L1:น้องตะเกียงน่ารัก
-
ติดตามจ้า
:L2: :L2:
-
สนุกมากกก ขออีกสองตอน :L2:
-
o18 พี่อัง เริ่มออกมาระรานตะเกียงซะแล้ว
-
หนุกๆ..
ชอบน้องตะเกียงจัง
รอติดตามตอนต่อไปคร๊าบบบ
-
:impress2:ขอบคุณแทนน้องตะเกียงด้วยนะค่ะ ที่เป็นที่รักของนักอ่านทุกท่าน ขอบคุณทุก Re ที่ให้กำลังใจคนเขียน คุ้มเหนื่อยแหล่ะ!...คนเขียนมีรางวัลให้กับนักอ่านทุกท่าน โดยร่วมสนุกกันส่งรูปที่ท่านคิดว่าใกล้เคียงกับ Image ของตัวละครหลัก ตะเกียง,โต๋,บอมย์,พรต, แค่สี่คนนี้ให้เริ่มส่งมาได้เลย รางวัลสำหรับคนโดนใจคนเขียน จะส่งให้ทางพัสดุจ้า...เอาไปสนุกกันต่อ
Part 5
เดิมพันเชี้ย!!...ไรว่ะ
.
.
.
.
“กรี๊ดดดๆๆ!!.โตโต๋ขา.พี่โต๋.น้องโต๋..อร๊ายยยๆๆ!!..เท่ห์อ่าาา..” ไรหว่ะ?..หูจะระเบิด นี่มันสนามบาสหรือ
เวทีคอนเสิร์ตกันแน่...ไม่คนมันแน่นงี้เนี๊ยะ?...
“ว๊ายยย!!!...ทางนี้ค๊าาาๆ..พี่รันขา...ทางนี้ด้วยค๊าาาๆๆ...พี่โทนี่...พี่บอมย์สุดหล่อ...พี่กานขาพี่กาน...รักสิงห์โตดำทุกคน..กรี๊ดดดดๆๆๆ!!!....” เวงงงกำ...กูหลงเข้ามาอยู่ในกลุ่มแฟนคลับพวกมันหรือนี้....
จะรอดกลับไปครบสามสิบสองเหมือนเดิมหรือเปล่าว่ะ?
“ว้าววๆๆ!!.วี๊ดวิ้ว!..คนสวย..คนสวยคร๊าบบบๆๆ..ชื่อไรคร๊าบบบๆๆๆ....ฮิ้วๆๆๆ...คนสวยทางนี้...ทางนี้...ชื่อไรคร๊าบบบๆๆ..สวยโครตตตๆๆเลยที่ร๊ากกกๆๆ” นรกแหล่ะ!!..แสรดดดๆๆ...มีแต่ตัวผู้เรียกแหว่ะ!!...แล้วกูไปเป็นที่ร๊ากกๆๆมึงตอนไหน ไอ้ปลวก...อะอึ๋ยๆๆ ขนลุกสาดดด!...
“พวกมึง..ไอ้พรต..ส่งไอ้ต้ามาท้าแข่ง...เล่นกับแหม่งสักเกมส์ ตกลงตามนี้นะ” เข้ามาถึงไอ้โต๋ ก็คุยกับเพื่อนมัน มึงจะถามทำไมในเมื่อมึงตกลงไปแล้ว ไอ้ฮิตเลอร์เอ้ย..แอบฟังกะเค้าด้วย ไม่มีบทกะเค้าหรอก...ขอเสือกหน่อยดิ ไอ้โต๋มันเหล่กูนิดๆ หน้ามันประมาณมึงยุ่งไรด้วย...ชิ...กูไม่อยากยุ่งหรอก พวกมึงชวนกูมาเองนะโว้ย!...
“เดิมพันล่ะ?...” ไอ้รันมันถาม แทนที่ไอ้โต๋...มันจะตอบ เสือกพยักหน้าเรียกพวกมันทั้งห้าคนเข้าไปสุ่มหัวกันเฉย ตกลงมึงจะไม่ให้กูมีส่วนร่วมจริงว่างั้น ไม่สนก็ได้ว่ะ! จริงแล้วก็ไม่ใช่เรื่องกู
เอ่อเห๊ะ!.พวกแหม่งพากันนั่งเต็มอัศจรรย์เลยเหว้ย. ตกลงมันศึกชิงชัยได้ถ้วยหรือไงกันนิ.....แล้วพวกมึงไม่มีเรียนกันเลยหรือง้ายยย....นั่น!..พวกไอ้พี่พรตมากันแล้ว
“กรี๊ดดดดๆๆๆ..พี่พรตขาาาๆๆ..พี่ต้าๆๆ..พี่หน่อง..พี่ชัดสุดหล่อ..พี่วิน...พี่วินโครตเท่ห์เลยอ่ะ...บลาๆๆๆ” เอาเข้าไป แหกปากกันซะสนั่นโรงยิม พวกไอ้พี่พรตก็นะ แรงใช่เล่น โบกไม้โบกมือทักทายยังกะนางงามได้มงกุฎ
“กรี๊ดดดดๆๆๆ....พี่ต้ายิ้มให้ด้วยอ่าๆๆ...ว้ายยยๆๆ!!!....พวกพี่หล่อที่ซู๊ดดดๆๆ...บลาๆๆๆ” เหว้ยยย!!.ไอ้พี่พรตเมิงงง...จะเรียกเรทติ้งกันไปถึงไหน แค่นี้ขี้หูกูก็เต้นระบำจนสมองกูมึนไปหมดแล้ว แน่ะๆ!!...เสือกเดินมาทางกูอีก
“เจอกันอีกแล้วนะครับน้องตะเกียง...อย่าลืมเป็นกำลังใจให้พี่นะครับ...เพื่อความสัมพันธ์ที่ดีของเรา”
พูดห่าไรมันว่ะ!...กูงง.???.. แล้วมันก็เดินผ่านไป มียักคิ้วให้กูอีกแน่ะ...
“กรี๊ดดดดๆๆ...พี่คนนั้นเป็นใครอ่ะ? ...ไมที่พรตถึงเข้าไปคุยด้วย....อย่าบอกนะว่า....ไม่จริงกรี๊ดดดๆๆๆ” เสียงแว่วๆ มากูพอจับใจความได้ นี่พวกมึงจะอะไรนักหนา กูเองก็งง??ไม่ต่างกะพวกมึงแหล่ะ..เห่อๆๆ!...ชีวิตไอ้ตะเกียงจะสงบสุขไหมนี่ต่อจากนี้ ขอยืนทำใจไว้อาลัยให้กะตัวเองสักนาทีเหอะ!...
“เห้ย!!...ไอ้ตะเกียงมึงมานี่ดิ” ไอ้บอมย์คูโบต้า มันเรียกกูไมว่ะ?
“ไม..มีไร?..” มึงเรียกนักเลงมา ก็ต้องสวนมาเฟียไป เพื่อความข่มที่ล้ำหน้า..หุหุหุ..เรียกกูไม?
“มึงมานั่งเก้าอี้ตรงพวกกูนี่...ไม่ต้องเสือกไปยืนซะไกล...รู้เปล่า” สั่งกูอีก
“เอ่อ!!...รู้แล้ว” และแล้วมาเฟียก็ต้องยอมนักเลงไปก่อน คนมันเยอะ รู้รักตัวรอดเป็นยอดไอ้มดแดง555
คติไอ้ตะเกียงเอง เอ่อ!ไมต้องยอมมันด้วยว่ะ? กูป่าวยอมสักหน่อย แค่ทำในสิ่งที่ควรทำ เพราะกูมาคนเดียวพวกมันเป็นโขยง เหตุผลนี้พอฟังขึ้น
“โต๋ขา...อังกับเพื่อน...เตรียมผ้าเย็นกับกระติกน้ำมาให้แล้วนะค่ะ...วางไว้นี่ค่ะ...เดี๋ยวพวกอังดูแลเอง” อ่าห่ะ!..มีผู้จัดการส่วนตัวพร้อม...สวยซะด้วย ทีมพวกมึงนี่ไม่เบาจริงๆ กองเชียร์มาจากแฟนคลับ ขาดเชียร์ลีดเดอร์ ไมพวกมึงไม่ขออีพี่กระเทียม 3 หลีบ เพื่อนพี่อังเต้นเชียร์พวกมึงกันหว้า!
กูแค่คิดไม่กล้าพูดไปหรอก กลัวโดนรุมตีนตายก่อน
“พี่กาน..พี่กานค่ะ..กิ่งได้ยินว่าพวกพี่นัดแข่งเดิมพันกับพวกพี่พรตเหรอ” ใครโผล่มาอีกว่ะนี้...อ่านะ!..แบบนี้พออภัยให้ได้ สาวน้อยจะน่ารักไปไหน น่ารักโครตอ่ะ วู้ๆ!!...ไม่เสียแรงที่กูย้ายมาเรียนตามพ่อสั่ง
“มึงจะมองหน้าน้องเค้าอีกนานป่ะ?...เขาเขินมึงจนหน้าแดงเป็นตำลึงแล้ว” ไอ้โทนี่ สะกิดผม
“น้องเค้าเป็นใครอ่า?...” ถือโอกาสถามซะเลย...เสือกเบรคสุนทรีย์ภาพทางการมองของกูดีนัก
“แฟนไอ้กานมัน..ชื่อกิ่ง..อยู่ม.3..” แป๋ววววๆๆ!!...แห้วแดก..กูกะแล้วเห็นเรียกไอ้กาน..ยังไม่ทันไร ตัวติดกันซะงั้น
“มึงสนใจหรือ?..กูว่าอย่างมึงน้องเค้าไม่มองหรอก” ไอ้บอมย์มันจุดพลุครับ..ไอ้นี่!!.ดูถูกกู ทิ้งค้างให้กูถามอะดิ...รู้ทันหรอก...กูเด็กอัจฉริยะ...แต่กูก็ถามมึงหล่ะ!..ต่อมอยากรู้ทำงาน
“ไมหว่ะ?..เรามันเป็นไง” เล่นกะมันซะหน่อยเดี๋ยวมุกมันแป๊ก..ไม่กล้าขึ้นกูใส่มัน มันแก่กว่าดูจากหนังหน้ามันเอา....กร๊ากกกกกกๆๆๆ
“ก็นะ...หน้ามึง...สวยกว่าน้องเค้า...ใครเค้าจะมอง..คนที่ทำให้ตัวเองหมองว่ะ!.555ๆๆ!!” อ้ายสราดดๆ!!
จำไว้เลยนะมึง อย่าให้กูเอาคืนเดี๋ยวจะหาว่าไอ้ตะเกียงไม่เตือน ขำกูดีนัก ติดไว้ก่อนเถอะ แต่ตอนนี้พี่อังคนสวยครับ....พอจะกรุณา...ผมขอผ้าเย็นสักผืนได้ป่าวอ่ะ!...ร้อนหน้าชิบหาย...ไม่รู้อากาศในนี้มันอบอ้าว...หรือว่ากูความดันขึ้นกันว่ะ!..แค่คิดไม่กล้าขอจริงๆหรอก...กูไม่แน่ใจว่าเค้าจะให้
หน้าไม่ค่อยอยากญาติดีกับกูเลยนิ มีเผื่อแผ่ถึงกูป่าวยังไม่รู้เลย
“เป็นไร....ตัวร้อนหรือเปล่าตะเกียง...ทำไมหน้าแดงคอแดงไปหมด..หือออ??..” ขอบคุณในความหวังดีของไอ้คุณรันมาก กูรู้ว่ามึงแกล้งเป็นห่วงสัดๆ เจตนาแอบแฝงขุดหลุมฝังกูชัดๆ รู้ก็รู้ว่ากูกำลังทำหน้าไม่ถูกกะเชี้ยคำพูดไอ้บอมย์ตะกี้อยู่
“ไหนดูหน่อย..ไม่สบายหรือเปล่า” ไอ้โต๋เมิงงงๆๆ..ถามเฉยๆก็ด้ายยยๆๆ!! พระเจ้า!!..เสือกเอามือมาแหม่ะบนหน้าผากกูไม่เนี๊ยะ??.. ( > “ < )..? ไอ้บร้าาาาๆๆ...มึงไม่รู้หรือแกล้งโง่ว่าพวกมันรวมหัวกันอำกูอยู่
“กรี๊ดดดๆๆ..พี่โต๋จับหน้าพี่คนสวยด้วย..ว้ายยๆๆน่ารักโครตๆๆ...อย่าบอกนะว่า..ตัวจริงของพี่โต๋เค้า..ว้ายๆๆเหมาะกันดีจัง...เชียร์ค่ะเชียร์ๆๆๆ” กรรม!!..บัดซบแล้วชีวิตกู..เจอสาวก Y ได้อีกพระเจ้า
ถ้ากูจำไม่ผิด กูไม่ได้ขอร้องมึงเลยนะไอ้คุณโต๋...ดูหน้าคุณพี่อัง.กับพวกพี่แกดิ..จะฆ่าหมกศพกูป่าวว่ะ?...ไม่ไหวจะเคลียร์ หาหนทางชิ่งดีกว่ากู
"ตัวก็ไม่ร้อน..คงไม่เป็นไร..น่าจะร้อนอากาศ..เอ้าเช็ดหน้าหน่อย” ไม่พูดเปล่า เสือกเอาผ้าเย็นเช็ดหน้ากูซะงั้น เกินไปแหล่ะมึง!!..หนนี้หมดสิทธิอุธรณ์แล้วกู..กูแหม่งก็นะ..มัวแต่ตะลึง..ยืนบื้อให้มึงประทุษร้ายร่างกายด้วยความหวังดี(หรือหวังร้ายหว่า?)...ลวนลามหน้ากูอยู่ได้
“ ( > 0 < ) ” ไปไม่เป็นเลยกู ความดันเสือกพุ่งทำเชี้ยไรตอนนี้เนี๊ยะ องศาเดือดรู้สึกหน้ากูจะระเบิดแหล่ะ!
“น้องตะเกียงเป็นไรหรือครับ...ให้พี่ดูให้ไหม..ทำไมหน้าตาแดงเถือกอย่างนั้นหล่ะครับ” ไอ้พี่พรตมันโผล่มาตอนไหนอีกคนแล้วเนี๊ยะ
“อังว่า..โต๋ไม่ต้องเช็ดแล้วค่ะ ยิ่งเช็ดยิ่งแดง ให้ตะเกียงพักสักครู่น่าจะดีขึ้น”
เห็นด้วยอย่างยิ่งครับพี่อัง พี่เป็นนางฟ้าที่พึ่งพิงได้
“ยังไงคงไม่ตายตรงนี้หรอกค่ะ...น้องเค้าเป็นผู้ชายดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว..เอ๋!...หรือว่าไม่ใช่”
กูขอถอนคำพูดเมื่อกี้ กูว่าพี่เค้าเป็นปีศาจชัดๆ...กร๊ากกกกๆๆๆๆ
“ไม่เป็นไรแล้ว...อากาศในยิมร้อนไปหน่อย..ขอบใจนายมาก” เฮ้ออ!! ..กว่าจะพูดได้ ใจหายใจคว่ำไม่เคยมีใครสัมผัสกูใกล้ชิดขนาดนี้มาก่อน ยกเว้นแม่กู ไอ้บ้าโต๋แม่งเล่นเอาผ้าถูหน้ากูซะทั่ว..ไม่เว้นแม้กระทั้งคอกู ตกลงมึงอ่านใจกูออกใช่ป่ะ? ว่ากูกำลังต้องการผ้าเย็นพอดี แต่..มึงอ่านไม่หมดกูไม่ต้องการให้มึงมาเช็ดหน้าให้กู....ไอ้เชรี้ยยยๆๆ!!
“น้องตะเกียงไม่เป็นไรก็ดีแล้วครับ...เดี๋ยวของรางวัลพี่จะช้ำหมด” กูไม่เป็นไร เกี่ยวไรกะรางวัลของไอ้พี่พรตมึงว่ะ? กูชักไม่เคลียร์เสียแล้ว...พูดจาแปลกๆๆ..แล้วมึงหลบตากูไมไอ้โต๋ ปิดบังไรกูอยู่ชัวร์ เห็นทีกูต้องแสดงความเป็นอัจฉริยะภาพ ให้พวกมึงได้ประจักษ์ซะบ้างแล้วม้างงง!!
“รางวัลไรกันครับพี่พรต...แล้วเกี่ยวไรกับตะเกียงอ่ะ?..” นี่ต้องเล่นแบบนี้ ถามมันคงไม่บอกกูแน่ ต้องถามคู่ชกมึง รับรองกูได้คำตอบชัวร์
“อ้าว!!...นี่ตกลงน้องตะเกียงไม่ รู้หรือครับ...พวกพี่เดิมพันกัน...ใครชนะการแข่งบาสในครั้งนี้...จะได้สิทธิ์ในการดูแลน้องตะเกียง..โดยอีกฝ่ายจะไม่มาวุ่นวาย” อุแม่เจ้า!!..พวกมึงเอาส้นตีนคิดกันหรือไง เดิมพันดูแลกู เวนของกู..แต่เป็นกรรมของพวกมึง..แกล้งโง่หรือบ้ากันป่าวว่ะนี้..กูเป็นผู้ชายอกสามศอก..(ถึงเปล่าหว่า?) ออกจะเพอร์เฟกขนาดนี้ ทำม่ายยยๆๆ..ต้องให้พวกคุณมึงทั้งหลายมาดูแลกูด้วย ถามกูบ้าง..สักคำไหม กูไปตกลงกะพวกมึงตอนไหน
“อังว่ามันตลกกันไปหรือเปล่าค่ะ?...บ้ากันไปใหญ่แล้ว...ทำไมต้องเดิมพันเพื่อดูแลน้องตะเกียงด้วย..อังไม่เข้าใจ..น้องเค้าก็เป็นผู้ชายปกติ..ไม่ได้พิกลพิการอะไรสักกะหน่อย..หรือจิตไม่ปกติเบี่ยงเบนหรือเปล่า..โทษทีนะน้อง...พี่อังเองไม่ตั้งใจ...ฟังดูมันอาจจะแรงไปหน่อย...แต่พี่ก็ไม่เห็นความสำคัญอะไรว่าทำไมต้องเดิมพันกันเรื่องนี้..น้องเป้นอะไรที่ต้องให้คนดูแลรึไงค่ะ?..ถ้าไม่ลำบากเกินไปพอจะบอกให้รู้ได้ไม่...เผื่อพี่และพวกเพื่อน ๆ จะได้ไม่คิดไปเอง” เป็นชุดครับท่าน...เชื่อที่แม่กูบอกแล้ว พิษอะไรก็ไม่ร้ายเท่าพิษรักแรงหึง ไม่เจอกะตัวคงไม่รู้พิษ เฮ้อออๆๆ!!!...กูคงต้องถอนหายใจอีกเป็นร้อยรอบพันรอบ ถ้ากูจะตอบพี่แกไปว่า แรงครับพี่แร๊งงงมากกๆๆ..ที่พี่พูดมาผมรับไม่ได้ ไอ้ผมก็ปกติอย่างที่พี่พูดแหล่ะ! ถ้าจะมีใครผิดปกติ ต้องรบกวนพี่ไปถามไอ้สองคนมันดีกว่าไหม เพราะผมก็ไม่รู้ห่าไรเลยเหมือนกัน...ว่ามันเอาผมเป็นตัวเดิมพันเพื่ออะไร แล้วมันจะได้อะไร...ไอ้ผมก็งงตึ๊บ!....แต่เท่าที่ทำได้ผมคงได้แต่บอกกับพี่ตรงๆว่า
“ถูกต้องแล้วคร๊าบบๆๆ!...ผมปกติดีทุกอย่างทั้งสุขภาพจิตและสุขภาพกาย แต่อ่านะ..เป็นความท้าทายของลูกผู้ชาย การเดิมพันสำหรับลูกผู้ชายเป็นเรื่องปกติ พวกเค้าใช้ผมเป็นตัวเดิมพัน ช่างน่าสนุกซะนี้กระไร หรือเปล่าผมก็ไม่รู้ แต่ขอผมมีส่วนร่วม ขอเป็นตัวเล่นในเกมส์ด้วยได้หรือเปล่า?...”
น้านนนๆๆ!! กูกะไว้แล้ว พวกมึงต้องตะลึง โดยเฉพาะมึง..จดไว้ก่อนไอ้โต๋ จ้องกูตาค้างซะงั้น แปลกใจสิท่า..คิดว่ากูจะโวยวาย หงุดหงิดโมโหดิ มึงคิดผิดซะแล้ว ตำราพิชัยยุทธโกรธคือโง่ โมโหคือบ้า จริงแล้วกูโมโหสุดสุด กูเลยบ้าเล่นไปกะมึงซะ ต้องลวงศัตรูให้ตายใจ แล้วตลบหลังตีท้ายครัว
ให้ไวว่อง รับรองกูชนะแน่ๆ ชัวร์ เพราะพวกมึงขาดเสบียง โดนกูตีท้ายครัวแตกหมดแหล่ะ!...
รั่วได้อีกกู!..ก๊ากกกๆๆๆ55555
“ยังไงครับ..ขอมีส่วนร่วมในเกมส์..อย่าบอกนะว่าน้องตะเกียงจะลงแข่งด้วย..แล้วเลือกลงให้ข้างไหนล่ะ?”
อ่านะ!...ถามได้ดีไอ้พี่พรต แล้วพวกมึงจะจ้องกูอีกนานไหม ทีงี้ล้อมวงตัวกูเป็นกลุ่มเชียว กูหายใจ
ไม่ออกแล้ว แหม่งตัวยังกะควายรวมกันตั้งสิบตัว แย่งอ๊อกซิเจนกูอยู่ได้ อีตอนนี้สนใจกูจริงงงๆๆ ก่อนหน้าไม่ขอความเห็นกูสักคำ
“ก็ง่ายๆ ....พวกพี่แข่งกันก่อน ใครชนะค่อยมาเจอผม เดิมพันผมขอเปลี่ยนจากการมีสิทธิ์ดูแลผม เอาเป็นว่าผมขอใช้สิทธิ์ใครชนะเป็นนาย ใครแพ้เป็นทาสรับใช้ 1 เดือนโดยไม่มีเงื่อนไข” เอากะกูซิ
ถึงเวลารวบยอดเอาคืนกันซะทีเดียว...หุหุหุหุ..ชั่วร้ายเลยวุ้ยกู..
“แล้วมึงจะแข่งยังไง บาสเขาเล่นเป็นทีม...มึงจะเอาทีมที่ไหนมาแข่ง?” ไอ้โทนี่มันถาม คิดไว้แล้วว่ามึงต้องถาม
“ไม่เห็นยาก...เราคนเดียวต่อให้พวกนายห้าคน ทีมไหนชนะมาแข่งกะเรา แต่เราไม่แข่งบาสนะ
ขอเปลี่ยนเป็นแข่งชู๊ดลูกบาสลงห่วงแทน จับเวลา 5 นาที ใครชู๊ดลงได้เยอะกว่าชนะ”
เข้าทางกูแหล่ะ! พวกมึงจะได้รู้ว่าสมองอันชานฉลาด ไม่ได้ฟรีมาแต่เกิดกันทุกคนนะโว้ย!! กูยังมีไม้ตายรอเล่นกับพวกมึงอยู่อีกหุหุหุ....
“มึงเอาไงไอ้พรต...ถ้าไม่มีปัญหาไร...ตกลงตามนี้” ไอ้โต๋ถามไอ้พี่พรต และมันก็ไม่รอคำตอบ...นิสัย..แล้วมึงจะถามทำซากอะไร สั่งการเสร็จสรรพ ไอ้เผด็จการเย้ยยยๆๆๆ!!
“เอ่อ!!..แห่ะๆๆ...คือพวกเราไม่เรียนกันหรือ..นี่มันจะหมดเวลาพักแล้วนะ” กูพูดไม่ทันจบ พวกมันพากันหัวเราะซะงั้น ขำไม่ขำเปล่า ร่อกันซะหน้าดำหน้าแดง กูพูดไรผิดไปหว่า...( > “ < ) ?
“มึงไม่รู้จริงๆ...หรือแกล้งเซ่อเนี๊ยะ..555ๆๆ..ไอ้ตะเกียง...เปิดวันแรกเค้างดเรียนภาคบ่าย อาจารย์ประชุมทุกคน...เข้ารู้กันทั้งโรงเรียน เมื่อเช้า ผอ. ก็ประกาศหน้าเสาธงมึงไปอยู่ไหนมา” เวงงง...ตกลงกูไม่รู้นี่กูผิดมากป่ะ? พวกมึงก็ไม่ได้บอกกูสักคน ที่สำคัญเมื่อเช้ากูไม่ได้เข้าแถวหน้าเสาธง เพราะกูไปรายงานตัว
“เอาหล่ะ!....เตรียมตัวแข่งกันได้แล้ว” พี่กรรมการอยู่ม.6 พวกเรียกแข่งแล้ว พวกมันก็พากันแยกย้ายไปวอร์มร่างกาย เตรียมลงแข่ง ท่ามกลางเสียงเชียร์ทั้งสองฝั่ง นอกจากเสียงเชียร์กระหึ่มแล้ว แถมยังมีเสียงกลอง แข่งกันดังได้อีก แหม่งล่อเอาถังสีเปล่า ตีกันกระจาย นี่พวกมึงจะรู้ตัวไหม
ที่มึงแข่งกันเชียร์อยู่เนี๊ยะ เค้าแข่งเอาเดิมพันอะไร.ว่ะ!ห่ะห่ะห่ะๆๆๆ...รู้แล้วจะหนาว ไว้ดูฉากจบดีกว่า ตอนตายของฮีโร่ จุดจบของพระเอก บทสรุปของคนฉลาดอย่างกู....
วินาทีของการแข่งขัน พวกแม่งทั้งสองทีมต่างเรียกทีมตนเองสุ่มหัววางแผนการเล่น.....เกมส์ต่อสู้ของคู่ปรับตลอดการก็กำลังจะเริ่มขึ้น....ณ วินาทีนี้........ปรี๊ดดดดๆๆๆ!!................................
ต่อ Past 6 ข้างล่างนะค่ะ
Luk.
-
:L1:
-
Part 6
พรต....เล่าบ้าง
.
.
.
ผมพรตครับ หนุ่มหล่ออันดับสองของโรงเรียน ตำแหน่งอันดับหนึ่งผมเคยครองแชมป์ 2 ครั้ง
ก่อนจะถูกไอ้โต๋ คว้าแชมป์ไปครอง นอกจากมันจะครองตำแหน่ง ที่ผมกะทำแพททริกไปแล้ว
มันยังเป็นต้นเหตุ ให้อัง ดาวเด่นสาวสวยของโรงเรียน ดรัมเมเย่อร์มือหนึ่ง บอกเลิกกับผม ทั้งที่
เราคบกันมากว่า 3 ปี เรียนอยู่ห้องเดียวกัน กลับบอกเลิกกับผม หันไปหาไอ้โต๋ เฉยเลย
ผมไม่แคร์ผู้หญิงโลเลแบบนั้น แค่เสียความรู้สึกกับช่วงเวลาดีๆที่เคยมี มีผู้หญิงมาให้ผมเลือก
ไม่เคยขาด ติดเรื่องของศักดิ์ศรีมากกว่า ไม่มีใครยอมใคร มันเองไม่นับถือผมเป็นรุ่นพี่อยู่แล้ว
คงไม่แปลกที่ผมเองก็ไม่นับมันเป็นรุ่นน้องเช่นกัน
วันนี้สายข่าวของผม บอกว่ามีเด็กใหม่เพิ่งเข้ามาเรียนอยู่ห้องไอ้โต๋ มันว่าเป็นผู้ชายหน้าตาสวยมาก
ผมไม่สนว่าสวยไม่สวย ผู้หญิงสวยๆหน้าตาดี ผมลองมาเยอะ แค่หนุกๆ ไม่ยึดติด เด็กใหม่ที่ว่า
สวยแถมเป็นผู้ชาย ไม่สามารถเรียกความสนใจจากผมหรอก แต่ที่น่าสนใจก็ตรงที่ มันคว่ำไอ้
บอมย์ลงไปนอนกะพื้นได้อย่างง่ายดาย ประเด็นนี้ต่างหากที่ผมสนใจ ชักอยากเห็นตัวจริงซะแล้ว
ไอ้บอมย์ สูงใหญ่ที่สุดในกลุ่มก็ว่าได้ ขนาดในกลุ่มพวกผมยังสูงไม่เท่ามัน มันสูงตั้ง 195 หนัก
ตั้ง 90 กก. ถือว่าสูงเกินปกติ แต่เด็กใหม่กับคว่ำมันลง ทั้งที่มันเป็นนักยูโด แชมป์ระดับประเทศ
แล้วผมก็ได้เจอน้องเค้า ช่วงพักกลางวัน ระหว่างที่ผมกับเพื่อนๆกำลังเดินไปโรงอาหาร บังเอิญเจอ
หนุ่มน้อยหน้าสวย ยอมรับว่าสวยมากๆ เห็นน้องเขาแต่ไกล ยังสะดุดตาซะขนาดนั้น และหน้า
ทึ่งที่เป็นคนเดียว กับคนที่ล้มไอ้บอมย์ซะด้วย ไอ้เด็กสายสืบมันสะกิดให้ดู น้องเขาโดนคนมอง
ตลอดทางที่เดินผ่าน ทั้งชายทั้งหญิง ผมไม่รอช้าชวนพวกผมเดินเข้าไปทำความรู้จักทันที
ไอ้สายของผมขอแยกตัวไป เพราะมันเห็นพวกไอ้โต๋ เดินนำหน้าน้องเค้าไม่ไกลนัก
น้องเค้าบอกชื่อตะเกียง พอได้คุยกันแล้ว ผมยิ่งชอบ น้องเค้าดูท่าทางสบายๆ หน้าโครตใส
ยิ่งดูใกล้ๆ ยิ่งสวยโครตๆๆ หน้างี้ใสกิ๊ก แต่ไอ้เชี้ยโต๋ มันเข้ามาขวางแผนการสร้างสัมพันธภาพ
ของผมซะงั้น หรือมันคิดจะรับน้องเข้ากลุ่ม ข่าวใหญ่อย่างนี้อย่างน้อยผมต้องได้ข้อมูล กลุ่มผม
กับกลุ่มมัน ไม่เคยรับใครเข้ากลุ่มมาก่อน มีสมาชิก 5 คนเท่ากันมาตลอด สมาชิกที่มีอยู่
เจ๋งกันสุดๆแล้ว ท๊อปของโรงเรียนเกือบทุกคน น้องเขาเพิ่งคว่ำไอ้บอมย์ไปหยกๆ จะญาติดีกัน
ตอนไหน แต่หน้าสงสัยที่มันขวางผมซะงั้น พอจับพิรุธสังเกตุได้ มั่นใจไปเปราะหนึ่งว่าน้องเค้า
ยังไม่ได้เข้ากลุ่มไอ้โต๋ ผมมีโอกาส และไม่รอช้า พวกผมจึงตามไปสังเกตุการณ์อยู่ห่างๆ ผลีผลาม
ไม่ได้ยังไงน้องเค้าก็มากับพวกมัน
กระทั่งอดีตแฟนเก่า อังและเพื่อนๆ ซื้อน้ำไปเลี้ยงพวกไอ้โต๋ คิดไว้แล้วต้องซื้อมาไม่ครบคน
อังคงคิดไม่ถึงว่าจะมีคนเกินมาหนึ่งคน ผมอาศัยโอกาสนี้ทำคะแนนซะเลย จัดการซื้อน้ำไปเลี้ยงน้อง
ตะเกียงถือโอกาสทำแต้ม แถมยังได้ยั่วโมโหกวนไอ้โต๋ ให้สะใจเล่นๆ มันทนไม่ไหวลุกออกไปก่อน
ผมรีบสั่งไอ้ตาร์ตามไปท้ามันแข่งบาส เพราะวันนี้ช่วงบ่าย ไม่มีเรียนอาจารย์ติดประชุม ติดเดิมพัน
ใครชนะได้สิทธิ์ดูแลหนุ่มน้อยหน้าสวย ชื่อว่าตะเกียง ห้ามอีกฝ่ายเข้ามายุ่งวุ่นวายโดยเด็ดขาด
ผมเชื่อว่ามันต้องรับท้า ไม่ใช่เพราะเดิมพันหรอก แต่เพราะเรื่องของศักดิ์ศรีมากกว่า ที่ไอ้โต๋มันไม่
เคยยอมให้ใคร ฝีมือบาสพวกผม กับพวกมันคู่คี่สูสีกันมาตลอดไม่มีใครเสียเปรียบใคร ต่างฝ่ายต่าง
เป็นนักกีฬาตัวจริงของโรงเรียนกันทุกคน รู้ทางกันดี ผมคิดว่ามันน่าจะบอกน้องตะเกียงเรื่อง
เดิมพัน เพราะน้องเขามาที่สนามด้วย แต่มันกับไม่ได้บอก หากผมชนะแล้วน้องเค้าไม่ร่วมมือ
ด้วยไม่รู้เรื่องเดิมพันครั้งนี้ ผมก็เหนื่อยฟรี ผมไม่ลังเลที่จะบอกความจริงน้องเค้าไปทันทีที่เค้าถาม
ยอมรับว่า ผมตะลึง อึ้งกับความคิดของน้องเค้าหลายวิทีเดียว ใช่ผมงงคนเดียว คาดว่าทุกคนที่
อยู่ในนี้ไม่ต่างกับผม น้องเค้าไม่โกรธหรือโมโห เป็นคนมองโลกในแง่ที่ไม่ปกติเหมือนชาวบ้าน
น่าสนใจสุดๆ ซ้ำกลับขอมีส่วนร่วมในการแข่งขัน ตั้งเงื่อนไขใหม่ ทีมชนะให้มาแข่งกับน้อง
ใครแพ้ให้รับใช้ผู้ชนะ 1 เดือน ฟังดูหน้าสนใจมาก พวกผมวางแผนต้องชนะให้ได้ สิ่งที่ผมต้อง
การจากน้องตะเกียง น้องต้องทำตามความต้องการผม เพราะน้องเป็นคนตั้งเงื่อนไขเอง แถมยังได้
แก้แค้นไอ้โต๋ และพวกพ้องมันอีก มีความสุขชมัดรางวัลแห่งชัยชนะรออยู่ตรงหน้า รอก่อนนะน้อง
ตะเกียงคนสวย...และมึงไอ้โต๋ เตรียมพบความพ่ายแพ้และความอับอายได้เลย...หุหุหุหุหุ!!!!
-
ใครจะได้เป็นทาสใครล่ะเนี่ย :pig4:
-
หวังว่าตะเกียงจะชนะนะ จะได้สนุก
ตอนอ่าน Past 5 อยากเอามะนาวยัดปากอังจริงๆ
-
มารออ่านด้วยคนน่ะ :-[
ตะเกียงมั่นใจในตัวเองสุดๆเลยนิ ชนะแน่ๆนะ เดี๋ยวจะแย่อ่ะ
-
รอ Part 6 จ้า
-
รอ
ร๊อ
รอ
:bye2:
-
สนุกอ่ะ ชอบๆๆๆ อัพก็ไว รักไรเตอร์จริงๆ
-
อ้ายยยยยยย น้องตะเกียงข๊า เชียร์สุดใจค๊า
รอตอนต่อไปยุน่ะค่า อยากน่ะตอนเน้เลยทีเดียว ^^
-
รอน้าา
-
o18 ตะเกียง สู้ๆ
:m16: นังพี่อัง ปากดี :beat:
-
:L2: รอตอนต่อไปนะคะ
-
โว้วๆ ชื่อตะเกียงเหมือนผมเลย งั้น ตอนนี้ผมขอเป็นพระเอกละกัน
ขอดีๆหน่อยนะ ขอแบบว่า XXX กับนายเอกเยอะๆเลย
-
โว้วๆ ชื่อตะเกียงเหมือนผมเลย งั้น ตอนนี้ผมขอเป็นพระเอกละกัน
ขอดีๆหน่อยนะ ขอแบบว่า XXX กับนายเอกเยอะๆเลย
เอาแบบ ตะเกียง vs ตะเกียง เลยว่างั้น
อืมมมม น่าสนใจ
-
:mc4: :mc4: :mc4: เพิ่งได้มาอ่าน ขอเจิมหน่อยนะ :' ) :mc4: :mc4: :mc4:
สนุกมากๆอ่ะ รอลุ้นต่อ o13 o13
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง มาต่อเร็วๆนะ :' )
:L2::L2::L2:
-
เข้ามารอด้วยคน :L2: :L2: :L2: ใครหนอจะชนะในเกมนี้ ลุ้น ลุ้น :3123: :3123:
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
มาลงชื่อรับเรื่องใหม่ น้องตะเกียงแค่มาวันแรกก็วุ่นวายขนาดนี้ คนอ่านก็อ่านกันเพลินเลย
-
:call: :call:
-
:3123: :3123:
:L2: :L2:
-
:pig2: มาตอบคำเรียกร้องนักอ่านทุกท่าน มาดึกหน่อยเพิ่งเสร็จงาน คุณตะเกียงตัวจริงค่ะ ไอ้ xxx กับนายเอกนะ มีแน่นอน ฉากเรียกเลือด NC ต้องรอก่อนนะค่ะ แหมน้องเพิ่งเจอกันคุณจะให้ติดจรวจปรู๊ดปร๊าดเลยคงไม่ได้ ทนรออีกนิดรับรองไม่ผิดหวัง แล้วรบกวนทุกท่านร่วมส่งรูปดาราไทยหรือต่างประเทศ ที่มี Image ตรงกับตัวละครแต่ละคนเข้าร่วมประกวดกันสักนิดสิค่ะ คนเขียนมีรางวัลให้ ส่งทางไปรษณีย์ถึงบ้านท่าน ไม่เสียค่าใช้จ่ายสักแดง การันตีแน่นอน ตัดสินภายใน 14 ก.พ. 54 หวังว่าคงส่งเข้ามาร่วมสนุกกันเยอะๆ และให้หลายคนช่วยโหวตนะค่ะ
ลองดูก่อนค่ะ เอาหล่ะ!..เสียเวลารอน้อง 'ตะเกียง' ไปพบกับน้องต่อได้เลย.......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Part 7
เซอร์ไพรส์..ทำไปได้เนอะกู+++
.
.
.
.
แล้วพวกมันก็เริ่มแข่งกัน ทีมไอ้โต๋ อาศัยความสูงใหญ่ของไอ้บอมย์ ยืนเซ็นเตอร์
ทีมไอ้พี่พรตใช้ไอ้พี่วิน แม้ความหนาจะเป็นรอง แต่ความสูงดูแล้วไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ก็ไล่ๆ กันกับ
ไอ้บอมย์ เสียเปรียบเพียงเล็กน้อย คนอื่นๆก็พอฟัดพอเหวี่ยงสูสีคู่คี่กัน ตัวแหม่งควายๆ กันทั้งนั้น
ไอ้โต๋ประกบไอ้พี่พรต เล่นการ์ดหน้า ไอ้รันประกบไอ้พี่ตาร์เล่นแบล็คหลัง ไอ้โทนี่ประกบไอ้พี่ชัด
และไอ้กานประกบไอ้พี่หน่อง
เปิดเกมส์มาไอ้บอมย์ ครองลูกได้ก่อนและส่งให้ไอ้รัน ก่อนจะปิดที่ไอ้พระเอกโต๋ ดั้งยัดห่วงเรียก
เสียงกรี๊ด 2 แต้มแรกไปโรงยิมแทบแตก ทั้งสาวแท้สาวเทียมออกอาการกันอย่างไม่น้อยหน้าใคร
โดยเฉพาะคุณพี่อัง คุณเธอยังฟอร์มหลุด กรี๊ดลั่นออกเอคติ้งกระโดดกอดเพื่อนตัวเอง ยังกะว่าผล
การแข่งขันสิ้นสุดลงแล้ว ทีมไอ้โต๋เป็นผู้ชนะซะงั้น ทั้งที่เกมส์เพิ่งเริ่ม เล่นไม่ถึงสามนาที
ส่วนพวกห่า..ก็แปะมือแท็กกันเอาเท่ห์...สาดดดด!! ล่อเอาอัศจรรย์แทบถล่ม เพราะลีลายั่วแฟนคลับ
ของพวกมึง เกมส์ดำเนินต่อ ทีมไอ้พี่พรตเป็นฝ่ายครองลูกบ้าง ไอ้พี่ชัดเลี้ยงลูก ก่อนสับขา
หลอกไอ้โทนี่ และไขว้ลูกส่งหลังให้ไอ้พี่ต้า วิ่งตัดเข้าหัวกะโหลก แต่มันไม่ยอมชู๊ดเพราะเจอไอ้
กานตั้งการ์ดบล๊อคไว้อยู่ พี่แกเปลี่ยนแผนกระดอนลูกต่ำ ไอ้พี่พรตเหมือนรอจังหวะอยู่ พวกมัน
นึกรู้กันเป็นอย่างดี โฉบลูกเรย์อัพลอดใต้ห่วงหยอดลูกลงไป ขณะที่ไอ้โต๋ ถูกไอ้วินเข้ามาบล๊อค
กันไว้ทำให้มันหลุดประกบไอ้พี่พรต จนเปิดโอกาสให้ทำแต้มเสมอขึ้นมา 2 แต้ม และก็เป็นดังคาด
กองเชียร์และแฟนคลับของทีมไอ้พี่พรต...กรี๊ดดดzzzz!!....ถล่มทลายไอ้พวก นักกีฬาห่าก็กระโดดแท็ก
เอาไหล่กระแทกกัน......เรียกเรทติ้งคืนเป็นสองเท่า บ๊ะ..!! .... ไม่มีใครยอมใครเลยงานนี้
ข่มกันสุดๆ...หนุกหนานจิงวุ้ย..กู
ลำบากไอ้ตะเกียงนั่งดูเค้าแข่งกันไปด้วย เอามืออุดหูไปด้วย ก่อนที่พลังเสียงจะทำร้าย
สมองอัจฉริยะของไอ้ตะเกียง ให้พิกลพิกาลอัลไซเมอร์ได้ในชั่วพริบตา หากประมาทไม่ระมัดระวัง
สายตาก็จับจ้องเกมส์ในสนามไปด้วย ไม่ลืมที่จะเก็บข้อมูลวิเคราะห์ความสามารถของแต่ละคน
ยอมรับว่าไอ้พวกนี้ฝีมือไม่ธรรมดาจริงๆ ลูกเล่นแพรวพราว รูปร่างสูงใหญ่ไซร้ควายของแต่ละคน
ไม่ใช่อุปสรรคบั่นทอนความคล่องตัวว่องไว ให้ลดน้อยลงเลย ตรงข้ามทักษะแต่ละคนพริ้วไหว
เล่นเข้าขากันดีทั้งสองทีม ผลัดกันทำสกอร์ ไม่ได้ทิ้งแต้มห่างกันเลย สลับกันทำแต้มไปมาตลอด
ถ้าตามเกมส์ที่เห็น เหมือนทั้งสองทีม จับแนวทางการเล่นของทีมตรงข้ามได้ รู้จุดอ่อนจุดแข็ง
คู่แข่งเป็นอย่างดี จึงกินกันไม่ลง ต้องรอดูควอทเตอร์สุดท้าย ว่าท้ายสุดใครจะปิดสกอร์
ดูจนเพลินกระทั่งพักเบรตคคอวทเตอร์ที่สี่ ก่อนแข่งควอทเตอร์สุดท้าย นักกีฬาทั้งสองทีมต่างเข้าที่พัก
ของทีมตัวเอง เหงื่อไหลยังกะท่อประปาแตก สาวๆ รอจังหวะส่งผ้าเย็น และน้ำดื่ม
ต่างเข้ารุมกันประกบสองประกบสาม ชุลมุนวุ่นวายพอดู ยิ่งกว่าพี่เลี้ยงให้น้ำนักมวยบนเวทีเสียอีก
ไอ้ตะเกียงเห็นสภาพแล้วลมจะจับ ถ้าเป็นไอ้ตะเกียงแล้ว ขอที่โล่งๆโปร่งๆ หายใจได้เต็มปอด
ไม่ใช่เข้ารุมเต็มหน้าเต็มหลัง ควรจะได้พัก อาจกลายเป็นลมสลบได้ เพราะทนดมกลิ่นเตาม่ายไหว
ฝั่งไอ้โต๋เก็ก คุณพี่อังยังถูกเบียดกระเด็น ถ้าไม่มีพวกของพี่แกช่วยเบียดแทรกกันคนอื่นให้ คงไม่มี
โอกาสเข้าใกล้จนกลับมาระรื่นได้อีกหรอก ยังมิวายหางตาเขวี้ยงค้อนใส่คนอื่นๆจะบอกว่า ‘ของของกู’
อย่ายุ่ง อึ้ยยย!! ....ไอ้ตะเกียงเห็นแล้วสยอง พิษรักแรงหวงของผู้หญิงนี้แรงดีจริงๆ ฮั่นแน่!!
โดนเข้าแล้วมึงไอ้โทนี่ ถูกอีพวกพี่หน้าขาวกระเทียม 3 หลีบ กลุ่มพี่อัง รุมสกรัมปรนนิบัติ
จนสาวน้อยสาวใหญ่ไม่กล้าแหยม หน้าพี่แต่ละคน ใครเค้ากล้ายุ่งคร๊าบพี่ ไอ้โทนี่สิ หน้ามันตอนนี้
ละสงสารเมิงงงๆๆจริงๆ มันถูกลวนลามร่างกาย ก็อีพวกพี่ๆ ร่วมด้วยช่วยกันเอาผ้าเย็นเช็ดลูบ
ตามแขนขาไอ้โทนี่ ขอเน้นอีกครั้ง เช็ด ลูบ กันจริงๆ ทางไอ้บอมย์ ไอ้รัน ไม่น้อยหน้ากัน
สาวๆ รุมตรึม ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง ต่างปรนนิบัติพัดหวี เริ่มเห็นตัวหลักๆ มีพี่รสาเกาะติดไอ้บอมย์แจ
ส่วนคุณพี่คนางก็ประกบไอ้รันไม่ยอมห่าง อ่านะ!..สงสัยเรือล่มในหนอง ทำน้องท้องแล้วพี่ไม่เกี่ยว
วุ้ย! มั่วได้อีกกู เว้นไอ้กานไว้สักคนมีขวัญใจเป็นตัวเป็นตน น้องกิ่งคอยดูแลไม่ให้ใครเข้าใกล้
หวานจนมดจะสร้างรู้แหล่ะ++ ฝ่ายทีมไอ้พี่พรต ไอ้ตะเกียงไม่สามารถบรรยายภาพได้ มองไม่
เห็นเป้าหมาย เห็นแต่คลื่นมหาชน รุมพวกมันจนไม่เห็นหัวโผล่มาสักตัวเลย กำลังเพลินๆ
พาลสะดุ้งตกกะใจ...หลุดจากพะวังความคิดทันทีแหล่ะ..
.
.
.
.
“น้องตะเกียงครับ รบกวนพันผ้าก๊อตที่ขา ให้พี่หน่อยซิครับ” เห้ยยยๆๆ!!..มึงไอ้พี่พรต โผล่มาข้าง
หลังกูตอนไหน ใจกูตกไปอยู่ตาตุ่ม....มาไม่ให้สุ่มให้เสียง แล้วไมไม่ให้เพื่อนเมิงทำให้ว่ะ?....แน่ะ
ทำหน้าหมาหง่อยใส่กูอีก
“น้องตะเกียงลำบากใจหรือครับ”.เฮ่อ!!..ถ้ากูบอกว่าลำบากหล่ะ มึงจะเลิกตื้อกูไหม
“ตอนนี้ไม่มีใครว่างพอจะทำให้พี่ได้ เพื่อนพี่โดนรุมล้อมอยู่ พี่ปวดขามาก เดี๋ยวก็ต้องแข่งอีก
พี่นึกถึงน้องตะเกียงคงช่วยทำให้พี่ได้” กูรู้คำตอบแหล่ะ เล่นสาธยายยกแม่น้ำทั้งห้าทั้งหกเจ็ดแปด
มาซะขนาดนั้น กูปฏิเสธก็คงเสียภาพพจน์คนดีของสังคมหมด
“เอาล่ะครับ...พี่ไม่ต้องพูดแล้วครับ ไหน...ส่งผ้ามาดิ พันข้างไหนครับ นั่งตรงนี้ก่อนแล้วกัน
จะได้สะดวกผมพันให้” สุดท้ายก็ต้องทำให้จนได้สินะ ไม่ต้องทำหน้าดีใจยังกะถูกหวยซะขนาดนั้น
เดี๋ยวปัด!!....จับหักขาซะเลย รู้หรอกว่าแกล้งปวด เห็นไอ้ตะเกียงโง่ป่ายด่ายยๆๆ ที่ยอมทำให้เนี๊ยะ
เพราะมึงอุตส่าห์ลงทุนเขียนบทมา ไอ้ตะเกียงแค่ต่อบทให้จบจะหมดเรื่องไป...กรรมจริงกู
“กรี๊ดดดๆๆๆ!!..ใครกำลังพันขาให้พี่พรตอ่า..ว้ายยยๆๆ!..น่ารักมักๆๆ อิจฉา อิจฉา” เสียงมาก่อน
พร้อมสายตานับร้อยหันมาที่ไอ้ตะเกียง เหล่าสาวก y จอมอิทธิฤทธิ์ เห่อ.ๆๆๆ...กูรู้แหล่ะว่า
มันต้องเป็นแบบนี้ ไอ้โต๋ ไอ้บอมย์ มันส่งสายตาพิฆาตมาเต็มแม็ก นี่ถ้าสายตามันเป็นกระสุน
กูคงพรุนไปทั้งตัว เล่นยิงมาซะขนาดนั้น แล้วดูไอ้พี่พรต เมิงยักคิ้วยั่วมันไปทำไม เดี๋ยวเกิดมันร่วมมือ
กันรุมกระทืบมึง โทษฐานกวนตีนในเขตมัน กูไม่ช่วยมึงนะโว้ย!เห้ย
.
.
.
.
หมดเวลาพัก เข้าสู่สนามแข่งต่อ เกมส์สุดท้ายนี้ รู้สึกมันจะเล่นกันแรงขึ้นกว่าเกมส์ที่ผ่านๆมา
มีกระทบกระแทกทำฟาวน์กันบ้าง แต่ก็ยังเล่นอยู่ในเกมส์ ไม่มีนอกกติกาให้เห็น สกอร์ตอนนี้
แต้มอยู่กันที่ 79 ต่อ 77 ทีมไอ้พี่พรตเป็นฝ่ายนำอยู่ เวลาเหลือไม่ถึงสองนาที แต่ไอ้รันกลับเป็น
คนที่ได้ครองลูกอยู่ขณะนี้ มันพยายามหาจังหวะเจาะเข้าไปทำคะแนน หากมันทำได้ 2 แต้ม สกอร์ก็
ออกเสมอ ไม่มีผู้ชนะ เห้ยยย!!.....อะไรว่ะ! เกิดอะไรขึ้น อยู่ๆ ทำไมถึง..................
รออ่าน Re: ร่วมสนุกด้วยกัน เดี๋ยวจะมา Up ต่อ 55555!!!!!
Luk.
-
:z13: :z13: จิ้ม จิ้ม คุณ LUK 555
สงสัยโต๋ กะบอมย์ ที่มองค้อนเนี่ยย ต้องเริ่มหึงตะเกียงแน่ๆเลยอ่ะ :' )
:impress2::impress2:
มาต่ออีกเร็วๆนะ รอไม่ไหวแล้วว ลุ้นว่ามันเกิดไรขึ้นอ่ะ?
:z3::z3::z3:
-
ถ้าจะให้ลงรูปของผม(ตะเกียงตัวจริง)ก็ได้นะ แต่ต้องเป็นตอนที่พระเอก(ตะเกียงในเรื่อง)อายุ 25 นะครับ
อาจจะไม่ค่อยตรงอิมเมจเท่าไหร่ แต่ก็จะได้เห็นตอนโตอีกมุมหนึ่งของตะเกียง(ในเรื่อง)
ถ้าลงรูปของผม(ตัวจริง)แล้วก็คงต้องเดากันเอาเองนะว่าเคยเห็นที่ไหน
(ใบ้ให้ว่าผมทำงาน เดินแบบ อยู่ที่บริษัทโมเดลลิ่งแห้งหนึ่งในเมืองไทยนี่แหละ) :impress3:
และใครรู้วิธีการลงรูป ช่วยบอกมาทีนะครับ เดี๋ยวผมจะเอาลงให้ดู
และจะได้รู้กันว่า ตะเกียง(ตัวจริง) กับตะเกียง(ในเรื่องตอนโตแล้ว)จะตรงกับที่หลายๆคนคิดหรือป่าว อิอิ
-
เกิดอะไรขึ้นทำไมอยู่ๆ ถึง :z3:
:serius2:ค้างค่ะค้าง
-
:serius2: :serius2: :serius2: ลุ้นต่อไป :z3: :z3: :z3:
-
รออ่านตอนต่อไปนะคร้บ
มาเร็วนะ
-
:เฮ้อ:อีกแระ
-
ก็เค้าชอบ ปาร์คเทจูนแล้วนี้น้าาา
เอาอิมเมจของจูนใส่ให้ตะเกียงไปแล้วอ่ะ
-
ค้างอ่า :a5:
-
ขอทีละสองตอนได้มั้ยคะ ค้างกันเป็นแถบๆเลยแถวนี้ :o12:
-
ค้างงงงงงงงงงงง
:serius2: :serius2:
-
ถ้าจะให้ลงรูปของผม(ตะเกียงตัวจริง)ก็ได้นะ แต่ต้องเป็นตอนที่พระเอก(ตะเกียงในเรื่อง)อายุ 25 นะครับ
อาจจะไม่ค่อยตรงอิมเมจเท่าไหร่ แต่ก็จะได้เห็นตอนโตอีกมุมหนึ่งของตะเกียง(ในเรื่อง)
ถ้าลงรูปของผม(ตัวจริง)แล้วก็คงต้องเดากันเอาเองนะว่าเคยเห็นที่ไหน
(ใบ้ให้ว่าผมทำงาน เดินแบบ อยู่ที่บริษัทโมเดลลิ่งแห้งหนึ่งในเมืองไทยนี่แหละ) :impress3:
และใครรู้วิธีการลงรูป ช่วยบอกมาทีนะครับ เดี๋ยวผมจะเอาลงให้ดู
และจะได้รู้กันว่า ตะเกียง(ตัวจริง) กับตะเกียง(ในเรื่องตอนโตแล้ว)จะตรงกับที่หลายๆคนคิดหรือป่าว อิอิ
ก็หาเว็บฝากรูปซักเว็บนึงแล้วก็ก็อบลิ้งมาลงบอร์ดก็ได้นะคับ
-
ค้างอ่าาาา
-
ค้างมากค่ะ
-
ชื่อเรื่องนี่หมายถึง ตะเกียงวิเศษ รึป่าวคะ
หรือคนแต่งเล่นคำหว่า
-
ชื่อเรื่องนี่หมายถึง ตะเกียงวิเศษ รึป่าวคะ
หรือคนแต่งเล่นคำหว่า
น่าจะเป็นคุณ"ตะเกียง"พิเศษที่สุดในครอบครัวมากกว่านะคะเพราะอ่านไปแล้ว
เขาแสดงให้เห็นว่าคนอื่นในครอบครัวมี"ตัว ร"หมดทุกคนแต่ตะเกียงไม่มีมั๊งคะ
-
มารอออ :man1:
-
:impress3:โทษที ไวเลทล้มอ่าค่ะ..เลยรอกว่าจะโพสได้ ชื่อเรื่อง..ตะเกียงพิเศษ ค่ะยืนยัน
ไปต่อกันเลยให้ค้างนานแหล่ะ....
Part 8
แก้ผ้า...ล่อแม่งเลย..ไอ้หื่น??.
.
.
.
.
.
.
.
เห้ยยย!!.....เกิดอะไรขึ้น อยู่ๆ ทำไมถึง..................
ขณะที่ไอ้รันเรอัพขึ้นชู๊ดลูก ทุกคนคิดมันคงจับลูกยัดลงห่วงไปเต็มๆ อย่างน้อยแต้มเสมอ
ดีกว่าแพ้ แต่มันกลับขวางลูก ย้อนหลังไปให้ไอ้โต๋ ที่วิ่งหลบไอ้พี่พรต
ไปยืนรอนอกเส้นสามคะแนนพอดี พอมันรับลูกที่ไอ้รันส่งให้ กระโดดชู๊ดสามแต้มทันที
ลูกกระดอนขอบห่วงหมุนวนไปรอบๆ คิดไม่ถึงว่าพวกมันจะกล้า ยอมเสี่ยงเล่นแบบนี้
ซึ่งผลขอมมันมีสองทางเลือก ไม่แพ้ ก็ชนะ โอกาสเสมอไม่มีแล้ว
เข็มวินาทีเหลือเวลาไม่ถึง 30 วิ กองเชียร์ต่างใจเต้นพากันลุ้นตัวโก่ง ทั้งสนามเงียบกริบ
แม้แต่เสียงเข็มตกสักเล่มยังไม่ได้ยิน ก่อนที่ลูกจะค่อยๆๆแผ่วลง..แผ่วลง แล้วหยุดนิ่ง..กึก...
แล้ว..
.
.
...แล้ว...
.
.
.
....แล้ว..
.
.
.
. ....แล้ว..
.
.
.
....แล้ว..
.
.
.
.....ค่อยๆ หล่นลงห่วงไปในที่สุด.....
“ ปี้ดดดๆๆๆ..............” นกหวีดหมดเวลาแข่งขัน เสียงกองเชียร์ โห่ร้องดีใจดังสนั่น
อัศจรรย์แทบถล่ม ผลการแข่งขัน ทีมไอ้พี่พรต แพ้ ทีมไอ้โต๋
ไปด้วยสกอร์ 79 ต่อ 80 คะแนนเดียวเท่านั้น นับว่าเป็นคู่ต่อสู้ที่คู่คี่สูสีกันสุดๆ
ยอดเยี่ยมทั้งสองทีม ไอ้ตะเกียงพลอยปรบมือชื่นชมไปด้วย
ไอ้พี่พรตกับพวกเดินเข้าไปจับมือ กับพวกไอ้โต๋ แสดงถึงความมีสปิริส
น้ำใจนักกีฬากันทุกคน
“แห่ะๆๆ! น้องตะเกียงครับ พี่แพ้ซะแล้วอ่าครับ!” ไอ้พี่พรตเดินมาบอก
ส่งยิ้มแหย่ๆ มาให้ หน้าเสียนิดหน่อย
“ไม่เป็นไรพี่ ....พวกพี่ทำดีที่สุดแล้ว..เล่นได้สุดยอดเลยอ่ะ” ให้กำลังใจพี่แกซะหน่อย
จะได้ไม่เก้อมาก
“ขอบคุณน้องตะเกียงมากนะครับ....แล้วนี่..น้องตะเกียงเอาไงต่อ”
“อ๋อ...แห่ะ.แห่ะๆ......ตะเกียงต้องแข่งกับทีมชนะนะหรือ....แป๊ปดิ ให้เขาพักสักสิบนาที”
“แล้วจะแข่งกันยังไงหล่ะครับ...พี่รอเชียร์น้องตะเกียงอยู่ ไม่อยากให้น้องตะเกียงเป็นทาสพวกมัน”
“เดี๋ยวก็รู้..อ่าครับ...ขอบคุณที่ให้กำลังใจ หึหึหึ...” ไอ้ตะเกียงยังไม่เฉลย
ให้พี่แกรอดูไป ตอนนี้ให้พวกแม่งพักเหนื่อยกันก่อน วุ้ย!...เห็นแล้วอิจฉาว่ะ!
สาวๆ รุมตรึมเลยอ่า! อ่านะ!..ไม่ถึงคิวไอ้ตะเกียงเป็นพระเอกบ้างให้มันรู้ไป
“ไงมึงไอ้ตะเกียง...พวกกูชนะแล้ว เอาไงต่อ” ไอ้ยักบอมย์กับไอ้กาน เดินเข้ามาถามผม
“หายเหนื่อยกันแล้วดิ....งั้นมาฟังกติกากันก่อน...คือก็ไม่มีไรมาก เรากับพวกนายแข่งชู๊ดลูกลงห่วง
ต้องยืนจุดชู๊ดลูกโทษ จับเวลา 5 นาทีใครทำแต้มได้มากเป็นฝ่ายชนะ” ผมบอกมันไป
ดูมันง่ายๆ ช่ายม่าย..หึหึหึ เดี๋ยวก็รู้พวก
“ง่ายๆ แค่เนี๊ยะ!..มึงแน่ใจนะว่าจะแข่งแบบนี้ แล้วมึงจะเลือกใครในทีมกู..แข่งกะมึง
บอกไว้ก่อนนะ..พวกกูแต่ละคนไม่ใช่ขี้ๆ นะโว้ย!...ไม่ว่ามึงจะเลือกใคร
เตรียมตัวรับความพ่ายแพ้ได้เลย” ไอ้เหี้ยบอมย์ ขู่กูแหล่ะ!! หน่อยแน่!!...รู้จักไอ้ตะเกียงน้อยไป
“ไม่ว่ากันอยู่แล้ว...ชนะก่อนค่อยคุยได้ป่ะ!...แต่พวกนายต้องแข่งทุกคน ไม่ใช่เลือกแข่ง
คนใดคนหนึ่ง เปลี่ยนกันชู๊ดคนละลูก จนกว่าจะหมดเวลา” ตอนนี้พวกแม่งเดินเข้ามา
ฟังกติกากันหมด พวกที่ไม่เกี่ยวไรกะเค้า อย่างพวกคุณพี่อังก็เสือกกะเค้าด้วย
แถมยิ้มเยาะเย้ยไอ้ตะเกียงอีกวุ้ย คงคิดสิว่ากูไม่เจียมตัว กล้าท้าแข่งกับฮีโร่ของ
คุณเธอทั้งหลายแน่ๆ....
“มึงกล้าต่อให้พวกกูห้าคนเชี่ยวหรือว่ะ!....กูไม่อยากถูกมองว่ารังแกเด็กใหม่ตัวคนเดียวนะโว้ย
เดี๋ยวพวกพากันประนาม” ไอ้เหี้ย!!บอมย์ ปากเมิงนี้หมาได้อีกแหล่ะ! เดี๋ยวกูทนไม่ไหว...
มึงคงได้นอนนับดาวอีกรอบแหล่ะ!...ไม่เข็ดนิไอ้นี่
“ตามนี้แหล่ะ!...ก็ตกลงกันแล้วไง เรามีสิทธิเลือกวิธีแข่ง ก็ต้องตามใจเราดิ OK ป่ะ...”
ตัดบทแม่งซะ...รำคาญแหล่ะ! วุ้ย! เรื่องมากจริง รู้จักไอ้ตะเกียงน้อยไปซะหล่ะ!
ถ้ากูไม่มั่นว่าจะชนะเมิง กูจะตั้งกติกาแข่งกับมึงทำเชี้ยไร
“แน่ใจนะ ว่าตกลงเอาตามนี้ตะเกียง” ไอ้รันถามผม พร้อมสายตา ขอคำยืนยันอีกครั้ง
“เอ่อ..” สั้นได้อีกกู ไม่ไหวขี้เกียจตอบแหล่ะ!..
“งั้นตามนี้...ห้ามพูดที่หลัง..แพ้แล้วว่าไม่ยุติธรรม” ไอ้โต๋ บทจะหลุดปากพูดก็นะ..หน้าชาสิกู...
กูหมายหัวมึงไว้แหล่ะ! ไอ้เผด็จการ....คดีเก่ายังไม่เคลียร์ เอากูไปเป็นเดิมพัน ไม่ปรึกษากูสักคำ
....ยังสบประมาทมาเฟียอย่างไอ้ตะเกียงอีก กูลูกผู้ชายพอ จบในเกมส์ไม่มีนอกรอบโว้ย!
ฮึม..!!..ระวังตัวให้ดีแล้วกันนะมึงน่ะ
.
.
พวกกองเชียร์ พอรู้ว่า...มีเรื่องสนุกให้ลุ้นกันต่อ เริ่มจับกลุ่มซุบซิบกันใหญ่
โรงยิมตอนนี้มีคลื่นมหาชนหลั่งไหลเข้ามากัน
แน่นขนัดกว่าเดิมอีก! ข่าวที่แพร่กระจายอย่างรวดเร็ว คนมาเพิ่มเกินคาดหมาย
นึกว่าจบคู่บิ๊กแมทแล้วคนจะซาลง ที่ไหนได้พอรู้ว่ามีแข่งต่อ..แบบ 1 ต่อ 5
คนที่กล้าท้าเดิมพัน ดันเป็นเด็กใหม่เพิ่งย้ายมาเรียนวันแรก บังอาจท้าชิงกับทีม
ซุปเปอร์สตาร์ พวกแม่งกรูกันมารอดูเพียบ ทั้งรุ่นเล็กรุ่นใหญ่ รอเหยียบซ้ำไอ้ตะเกียงชัวร์
ฟังที่พวกพูดๆกัน พอให้ได้ยินเต็มสองหู ว่ากูจะเอาแรงที่ไหนไปชู๊ดลูก
ขวางลูกให้ถึงแป้นก่อนแรงถึงรึเปล่าก็ไม่รู้?
“ใครอ่ะ!...กล้าท้าพวกพี่โต๋แข่ง ไม่ประมาณตัวเลยเน่อะ!....หนึ่งต่อหนึ่งไม่เห็นทางชนะแล้ว
ดันเสือกท้าห้าต่อหนึ่งเชียว กูว่าแม่งโครตตลกว่ะ! ขวางลูกให้ถึงแป้นก่อนไม่รู้ถึงรึเปล่า
ใครกล้าเล่นกะกูป่าวว่ะ? กูรับแทงร้อยเอาบาทมีใครกล้าพนันป่าวววๆๆ.. รับไม่อั้น”
แรง..แร๊งงงงมากกกกกๆๆ+++..กูรับม่ายด้ายยยยๆๆ...ดูถูกไอ้ตะเกียงโครตตตตๆๆ..ลมเสียโว้ย
โมโหสุดสุด ใจรุ่มๆ ไว้ไอ้ตะเกียง สงบมีสมาธิ อย่าให้อารมย์เหนือเหตุผล
ไม่งั้นแพ้ยังไม่ทันเริ่มจริงๆ
“ไม่แน่นะพวกแก..พี่เค้าหน้าตาสวยโครต...คงมีดีมั่งแหล่ะ!..ไม่งั้นคงไม่กล้าท้าแข่ง
พวกพี่โต๋หรอก” แหล่ม..มากคุณน้องคนสวย สวยทั้งข้างนอกข้างใน
ไว้ไอ้ตะเกียงจะรับน้องเป็นว่าที่แฟนอันดับต้นๆ นะคร๊าบบบ....
.
.
.
.
ทุกอย่างพร้อม ขอกูวอร์มชู๊ดลูกดูสักหน่อย ลูกแรกไม่ลงเพราะยังไม่คุ้น
มีเสียงเชียร์และเสียงโห่ดังสนั่น กูชู๊ดไม่ลง
เสียงโห่ดังจากผู้หญิงและพวกกระเทียมซะส่วนใหญ่ แต่เสียงเชียร์ผู้ชายล้วนๆ
เกือบค่อนโรงยิม...เห่อ!..เห่อ!...เห่อ!.. ไม่รู้จะดีใจที่พวกชวนกูปลูกป่า
รึจะรับไม่ตรีสักทีดีไหม? ควรภูมิใจหรือเปล่าเสน่ห์กูลดภาวะโลกร้อน ปลูกป่าซะแร้ว!
ไอ้พี่พรตและพวก ช่วยส่งลูกบาสต่อเนื่องให้ กรรมการพี่ม.6 คนเดิม
พี่เค้าดูน่าเชื่อถือ ทุกคนเคารพการตัดสินด้วยดี พี่แกทำหน้าที่ได้ดี เป็นกลางสุดๆ
ตอนนี้ไอ้ตะเกียงพร้อมแล้วครับ ยืนเลี้ยงลูกเคาะพื้นเล่นเบาๆ รอสัญญาณกรรมการ
“ปี๊ดzzzz!” มาแล้วสัญญาณเริ่มแข่งขัน วิญญาณนักสู้ถูกปลุกให้ตื่น ฝึกมาตั้งแต่เด็ก
บวกพรสวรรค์แต่กำเนิด ไอ้ตะเกียงทยอยปล่อยลูกลงห่วงอย่างต่อเนื่องถามกลาง
สายตานับพันคู่ที่ตาค้างไปตามๆกัน ต่างเงียบกริบกันไปหมด เหมือนต้องมนต์สะกด
กับท่วงท่าและลีลาส่งลูกลงห่วงเป็นจังหวะอย่างไม่ขาดตอนและไม่พลาดเลยแม้แต่ลูกเดียว
กระทั่ง “ปี๊ดดดดๆๆzzzz!” สัญญาณจับเวลาหมดลงห้านาทีพอดีไม่ขาดไม่เกิน
สกอร์ขึ้นแต้มลูกลงห่วงไป 56 ลูก เฉลี่ยใช้ทำเวลาลูกละ 5 วินาทีเศษ
“อืม!” ต่ำกว่ามาตรฐานไปกว่า 10 ลูก เคยทำสถิติไว้ห้านาที 65 ลูก คงเพราะไม่คุ้นสนาม
ไม่เป็นไร ยังมีไม้ตายไว้สุดท้าย ยอมอายต่อหน้าคนหน่อย ไม่คิดว่าคนจะล้นโรงยิมขนาดนี้
ถึงเวลาคงต้องงัดออกมาใช่แหล่ะ!...รางวัลที่ได้คุ้มไม่น้อย...ทาสตั้ง 5 คน หนึ่งเดือนเต็ม
ท้าทายจริงๆ...ลองดูพวกมันไปก่อน จำเป็นจริงๆ แล้วค่อยงัดออกมาใช้ แต้มจากสกอร์..
ทำให้ไอ้พวกที่สบประมาทเงียบกริบ เห็นไอ้ตะเกียงบอบบางแบบนี้อย่าเพิ่งดูถูก
ไอ้โต๋ ไอ้บอมย์ ไอ้รัน ไอ้กาน ไอ้โทนี่ จ้องตาค้างอึ้งเป็นแถว รู้จักไอ้ตะเกียงดีขึ้นยัง
ยังมีอะไรดีดีอีกเยอะ ‘แปะ...แปะ..ๆๆๆๆๆ’ เสียงปรบมือเริ่มดังขึ้น ก่อนต่อๆ กัน
กระทั่งกระหึ่มๆ! ทั่วโรงยิม ไอ้ตะเกียงเลยส่งยิ้มหวานไปให้ พร้อมโค้งน้อยๆ รอบสี่ทิศซะเลย
พระเอกได้อีกกู จึงตามด้วยเสียง กรี๊ดzzz! วี๊ดวิ้วสนั่น คุณพี่อังค้อนกูซะงั้น
ระวังคอเคล็ดนะคร๊าบพี่คนสวย เดี๋ยวจะหาว่าไอ้ตะเกียงไม่เตือน กร๊ากกกกๆๆๆ!
“ยอดเยี่ยมมากครับน้องตะเกียง...พี่แทบไม่เชื่อเลยนะครับ น้องตะเกียงจะสุดยอดขนาดนี้...
ไม่พลาดเลยสักลูก..เกินคำบรรยายจริงๆ นอกจากจะสวยแล้วยังเก่งอีกต่างหาก...”
ไอ้พี่พรตและเพื่อน ชมกูกันใหญ่ กะยืมมือผมแก้หน้าคืนที่แพ้ไปก่อนหน้า
อย่างน้อยถ้าผมชนะ เค้าก็ไม่เสียหน้าเพราะยังมีลูกออก พวกไอ้โต๋ 5 ต่อ 1
ขายหน้ากว่า แต่ก็นะไอ้ตะเกียงก็ยังเขินหล่ะ...เล่นชมกันซึ่งๆ หน้า...
ไม่เขินก็ด้านเกิ๊นนนๆๆห่ะห่ะห่ะ...
“ไม่เก่งหรอกครับ พอถูๆไถไถเอาตัวรอดอ่านะ..ขอบคุณครับพวกพี่..ที่ช่วยส่งลูกให้ผม”
ถ่อมตัวไว้ก่อน จะได้ดูดีทุกองศา
“สุดยอดเลยครับคนสวย..ยอดไปเลยคร๊าบพี่ตะเกียง(รู้ชื่อกูอีก)..บลาๆๆๆๆ”
และคำยกยออีกมากมาย ยืดได้อีกกูไอ้ตะเกียง แต่ยังแอบเห็นนะ
ว่าไอ้พวกปากมอมกลุ่มนั้นมันนั่งหน้าจ๋อยสนิท ไงหล่ะมึงร้อยเอาบาทยังรับแทงอีกป่าว
คงไม่คิดว่ากูจะทำสกอร์ซะขนาดนี้..หึหึหึ..นี่ยังแค่เริ่มต้นไอ้น้อง
และก็ถึงตาพวกไอ้โต๋มันลงแข่งบ้าง พวกมันยืนแถวตอนเรียงหนึ่ง
นำโดยไอ้บอมย์ ไอ้ขี้โชว์ตามด้วยไอ้กาน ไอ้รัน ไอ้โทนี่ และไอ้ขี้เก็กโต๋ ปิดท้าย
อ่าห่ะ!...ไอ้โต๋หันมายักคิ้วกวนกูได้อีกแน่ะ ไอ้รันมันอมยิ้มนิดๆ ไอ้บอมย์สเต็ปเดิม
ลอยหน้าลอยตากวนตีนโครตๆ เดี๋ยวก็รู้หมู่หรือจ่า พวกลืมคำนวนไปอย่าง
ไอ้ตะเกียงชู๊ดคนเดียว ไม่ต้องสลับเปลี่ยนคนชู๊ด ทำให้เวลาต่อเนื่องทุกวินาที
แต่พวกมันต้องหมุนเปลี่ยนสลับกันชู๊ด จังหวะที่ต้องเปลี่ยนกัน
ยังไงเวลาที่สูญเสียไปไม่ต่ำกว่า 5-8 วินาที ความได้เปรียบตรงนี้
ไอ้ตะเกียงเป็นต่อแล้วหนึ่ง เหลือแค่รอพวกมันพลาด
แต่ถ้าแม่นขั้นเทพกันมาก ไอ้ตะเกียงก็ต้องงัดไม้ตายจัดสักชุด
ลงทุนนิดหน่อย ใจกล้าเป็นหลัก ซึ่งกูก็เตรียมทำใจไว้แล้ว
หากสามนาทีแรก พวกมันไม่พลาดก็จะหยิบไม้ตายมาใช้
“ปี๊ดzzz..” กรรมการเป่านกหวีด เป็นไปอย่างที่คาดไว้ พวกมันรู้จังหวะเข้า- ออก
สลับกันได้เร็วมาก และยังไม่พลาดสักลูก แม่นกันได้อีกพวกมึง จะเทพกันไปถึงไหน
แต่ละคนชู๊ดลูกลงห่วงสลับต่อเนื่องเรียกเสียงกรี๊ด!...กรี๊ดดดๆๆ!...สนั่นทั้งโรงยิม
ยิ่งไอ้หล่อโต๋ ด้วยแล้ว ลีลาชู๊ดลูกลงห่วงแต่ละครั้ง
เรียกเสียงกรี๊ดดดzzz แปดหลอด ของพวกสาวแท้สาวเทียม ดังกว่าใครเพื่อน
ผ่านไปสองนาทีกว่า สกอร์อยู่ที่ 29 แล้ว คงต้องหยิบไม้ตายมาใช้แล้วสินะ
ไม่เช่นนั้นลางแพ้อาจมาริบๆ ไอ้ตะเกียงตัดสินใจลุกขึ้นยืนถอดเสื้อออกทันที
ทั้งยิมเงียบกริบลงถนัด หลายคนปากอ้าตาค้างอึ้งกันไปอีกรอบ
เมื่อเจอช่วงบนอันเปลือยเปล่าที่ขาวจั๊วน่าเจี๊ยะเข้าให้ จัดให้สมจริงแบบไม่ได้ตั้งใจถอด
เลยหยิบผ้าเย็นในกระติกบิดเช็ดไปตามคอ ไหล่ หนาอก(หัวนมสีชมพูได้อีกกู)
หน้าท้อง และแขนอย่างอ้อยอิ่ง ก๊ากกกๆ...ไงไม้ตายขั้นเทพ ตาค้างกันเป็นแถว
อึ้ง!!..หล่ะสิ ก่อนจะตามด้วยเสียง.......
“วี๊ดวิ้ว!...วี๊ดดดด.ๆๆ..อูยยยยๆๆ..ขาวโครตๆ เซ็กซี่สุดสุดๆๆ....
วี๊ดดดดๆๆๆ...ขาวสาดดดดๆๆๆ....บลาๆๆๆๆๆ” มาแล้วครับ
กระหึ่มดังยิ่งกว่าเสียงกรี๊ดแปดหลอดเมื่อกี้อีกครับ คราวนี้มาหมดทุกเพศทุกวัย
จัดไปอย่าให้เสีย อย่าได้แคร์สื่อ ไอ้ตะเกียงบอกแล้วอย่าให้จัดหนัก...
....55555 กร๊ากกกกๆๆๆมั่นใจสุดสุด...ตัวกู
และสัญญาณเริ่มมา พวกไอ้โต๋ จังหวะสะดุดลงเมื่อพวกมันเสือกหันมามองกู
เพราะเสียงกรี๊ดที่เปลี่ยนเป้าหมาย ไอ้บอมย์ลืมตัวทำลูกหลุดมือ เสียเวลาอีกมึง
ไอ้โทนี่สะดุดขาตัวเองหัวเกือบคะมำ คนข้างหลังพลอยจะชนกันล้มเป็นโดมิโนเลย.. 5555!!!..
..เป็นไงสะใจไอ้ตะเกียงจริงงงงๆๆๆ หน้าน..หน้าน!!...ไอ้โต๋ หน้าแดง หูแดงเถือก
ขมึงตาจ้องกูใหญ่เหมือนใครไปฆ่าล้างโครตแม่งมางั้นแหล่ะ!
ถือโอกาสยักคิ้วยั่วคืนให้มันไปซะทีหนึ่ง กวนโมโหมันไปด้วย สมาธิมันจะได้หลุด
สะใจไอ้ตะเกียงสุดๆ พวกมันเริ่มชู๊ดพลาดกันแล้ว ทั้งไอ้บอมย์ ไอ้โทนี่ ไอ้กาน
ถึงแม้ไอ้รัน กับไอ้โต๋ จะยังคงรักษาความแม่นไว้ได้ แต่พวกแม่งขบวนรวนแหล่ะ
เห่อๆๆๆ! ได้ผลเกินคาด ไอ้พี่พรตกับพวกยืนมองตาค้าง กลืนน้ำลายกัน
ซะกระเดือกเคลื่อนลงคอเลยเมิง เห็นยังความขาวขั้นเทพ สมบัติพ่อแม่ให้ไอ้ตะเกียงมา
ไม้ตายนี้ใช้ไม่เคยพลาด ที่นี้รู้จักกูหรือยังพวกเมิง และแล้วนกหวีดก็เป่าหมดเวลา
พร้อมกับที่ไอ้ตะเกียงสวมเสื้อดังเดิมเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน
กูอยากเช็ดตัวเพราะเหนียวเหงื่อแก้ร้อนด้วย ผิดอะไรหรือเปล่า
สกอร์ช่างตลก อยากหัวเราะให้ไส้ทะลักถ้าไม่เกรงใจพวกแม่ง 42 คะแนน
ขำโครตๆๆๆ 5555 ก๊ากกกกๆๆๆ สองนาทีกว่าที่เหลือพวกมันทำสะกอร์เพิ่มได้แค่ 13 แต้ม
ล้มไม่เป็นท่า ไอ้โต๋ ทำตาวาวดุชะมัดจ้องกู พร้อมกับกัดกรามกรอดดดzzzz
คงโมโหสุดๆ ถึงเวลาเช็คบิล!....ซะที..55555 มีความสุขจริงงงงงๆๆๆๆๆ
.....ไอ้ควายทาสเอ้ยยยๆๆ.......
.
.
.
.
.
.
.
เอาไปแค่นี้ก่อน
Luk.
-
ทำไปได้นะ น้องตะเกียง โชว์ไว้เยอะระวังจะโดนจิ้มไม่รู้ตัวนะ 5555
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ ไม่อยากรอแล้วววว :' )
-
ฮ่า ฮ่า ฮ่า :laugh:
ถูกใจน้องตะเกียงสุดๆ
-
น้องตะเกียงได้เลี้ยงควายตั้งห้าตัว แต่อย่าเอาควายมาทำปัวละกัน :m20: :m20:
-
:m20:ตะเกียงร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย o13
-
นึกว่าตีดอทอยู่นะเนี่ย
น้องเป็นแม็กนัสหรอคับ กดอัลติดูดเข้าหาตัวแล้วสตันทั้งวง แหม่ สตันกันทั้งสนามเลยทีเดียวโดยเฉพาะพวกผู้ชาย
ต่อไปมีควายตัวโตๆ ให้เลี้ยงตั้งห้าตัวแล้ว อย่าเล่นกับควายมากนะคับ เดี๋ยวควายจะ.......
-
อิอิ เนื้อเรื่องน่าสนใจดีมากครับ
จริงๆอยากเขียนเรื่องแนวๆนี้อยู่ครับ แต่อยากให้เว่อร์ๆไปเลย ประมาณว่าให้มีพลังลึกลับที่ถ่ายทอดกันมาจากตระกูลของแต่ละคนไปเลย
แล้วก็ต้องมาสู้่กันไรงี้ แต่ข่มกันไม่ลง ให้ลุ้นเยอะๆ แล้วค่้อยมารักกัน คงจะน่าหนุกดีครับ o13
-
เอาล่ะทาสทั้งห้าจงรอรับบัญชา o18
-
มานิดเดียวเองอ่ะอยากอ่านต่อ
-
ตะเกียงเน้ร้ายจิงๆๆ เลยน่ะ
แต่ก้อซ่ะใจค๊า รีบมาต่อน่ะค่า
นุรอยุ ^^
-
เพิ่งลองเข้ามาอ่าน
ฮาดีค่ะ เว่อร์ๆแบบนี้แนวดีเหมือนกัน
มาต่อให้ไวนะ
อยากรู้ว่าตะเกียงจะใช้เหล่าบรรดาทาสหล่อๆทำอะไร :m20:
-
แหมๆๆๆ
ตะเกียงจ๋าจะทำไงดีกับทาสทั้ง5คน
ถ้ามันมากเกินไปก็ยกให้เค้าได้นะตัว เค้าเต็มใจเสมอแหละ 555+ :laugh:
^`^
:3123: :3123:
:L2:
-
นั่งฮาอย่างสะใจ :m20:
โอ๊ย ปวดท้อง :m20:
ต่อไปตะเกียงจะทำอะไรต่อน้า o18
-
กรี้ดๆๆ ฉลาดจริงๆๆ
คนตัวดำทำไม่ได้น่ะเนี้ย 555555+
-
สะใจจริง ๆ
:laugh:
ตะเกียง สุดยอดดดดดดด
o13 o13
-
ตะเกียงแสบดีเนอะ แต่ระวังนะ เรื่องมันจะมาหา
-
:laugh: ตะเกียงชนะเริ่ด ถึงว่าไม่ผิดกติกาซะหน่อยก็แค่ร้อนและเหนียวตัวเลยเช็ดตัวนิดหน่อยเอง จะถือว่าโกงได้ไงจริงป่ะ o18
สมน้ำหน้ามองกันตาค้างเลย :m20:
-
:m25: โอ้ว พูดไม่ออกเลยทีเดียว รู้แต่ว่า ชอบบบบบบบบบบบบบบบ เอิ๊กซ์
ปล. อยากถามผู้เขียนว่า ตกลงน้องโตโต๋ เปงพระเอก ชิมิคะ :-[ โต๋ vs ตะเกียง คือแบบหาอิมเมจตัวละครไว้แล้ว อิอิ รอคำยืนยันก่อนจะโพสรูป หุหุ รอได้คำตอบแล้วจะโพส ฮี่ๆๆๆๆๆๆ อยากโพสๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:pig4:สนุกมากจ้า
-
ดีค่ะ เห็นชื่อเรื่องแล้ว เลยเกิดความสงสัย ว่า"ตะเกียงพิเศษ" เนี้ยเป็นเรื่องแนวไหน แต่พอคลิกเข้ามาอ่านแล้ว อยากบอกว่า.....
ชอบบบบมากกกกกๆๆๆอ่านคลายเคลียดดีค่ะ ยิ่งตอนล่าสุด ยิ่งทำให้รู้เลยว่าตะเกียงอันเนี้ย เป็นตะเกียงที่พิเศษ จริงๆๆ อิอิอิ..
+1 ตะเกียงนายแน่มาก อิอิ
-
ฮาดี กร๊ากกก
แบบนี้เค้าเรียกเล่นได้เข็มขัดอ่ะเปล่า คุคุ :z1: :z1:
-
ตะเกียง สุดยอด o13 o13 o13 ได้กลุ่มโต๋ รับใช้ตั้งเดือน จะเกิดอะไรขึ้นบ้างนี่ อยากรู้ :call: :call: :call: :call: :call:
-
สุดยอดๆๆๆ :m20:
-
โห ตะเกียง นี่คือวันแรก ใช่ป่าวเนี่ย สุดยอด ภายใน 1 วัน มายก๊อดด !!! 555
ว่าแต่ ... โต๋ที่โกรธขนาดนั้นน่ะ โกรธที่แพ้ หรือโกรธที่ตะเกียงถอดเสื้อโชว์คนอื่น แอบหวงป่าว ตะเอง :m20:
-
:3123:ขอบคุณทุก Re ที่ให้กำลังใจตามผลงาน ส่วนน้องที่จิ้น Image ของโต๋ และตะเกียง อยากร่วม Post รูป เชิญได้เลยนะค่ะ พี่ต้องการดูไอเดียที่จิ้นเหมือนกันค่ะ จะรอเช่นกันเด้อ งานนี้เพื่อมอบของขวัญตรุษจีน เอาไปสองตอนเลยค่ะ
.
.
.
.
.
.
Part 9
แก้ผ้าแล้วเสือกดัง..ได้อีกกู
.
.
.
.
.
.
.
แล้วหน้าที่ทาสก็เริ่มขึ้น ไอ้โต๋ จัดหนักกว่าเพื่อน ให้มันคอยรับ-ส่งไอ้ตะเกียง
ไปกลับโรงเรียนทุกวัน ต้องเอารถไปรับไอ้ตะเกียงที่คอนโด แม้แต่วันหยุดหากไอ้ตะเกียง
อยากไปเดินห้าง ซื้อของฯลฯ ต้องแสตนบายเรียกมาได้ทุกเวลา ไอ้นี่เอาคืนเยอะกว่าเพื่อน
เพราะเมิงทำให้กูต้องลงทุนถอดเสื้อโชว์ ต้องเอาคืนให้คุ้มว่ะ!..555..! เหมือนตัวโกงไปทุกที
ไอ้บอมย์ กวนส้นกูดีหนัก ให้มันถือกระเป๋า ต้องมาคอยรับกระเป๋าไอ้ตะเกียงทุกเช้า
นั่นหมายความว่า มันต้องมาโรงเรียนก่อนไอ้ตะเกียงทุกวัน งานที่ต้องใช้แรง
มันต้องเป็นคนออกแรงแทนไอ้ตะเกียงทุกอย่างไม่มีข้อแม้ อย่านึกว่าไอ้บอมย์สบาย
เพราะที่โรงเรียนกู ห่วงและรักศักดิ์ศรีกันมาก การที่ถูกใช้ให้ถือกระเป๋า
ขอบอกว่ามันเป็นอะไรที่...บัดซบที่สุดเลยอ่า...พูดง่ายๆ ไอ้คุณเบ๊ ดีดีนี่เอง
แล้วนึกถึงหน้าไอ้ยักษ์หล่อ หลงตัวเองซะขนาดนั้น มันจะทรมานใจขนาดไหน
หุหุหุหุ...เป็นไงมึงภาพพจน์ที่สร้างมา โดนกูลบกระจาย กลายเป็นเบ๊ทาสคอยถือกระเป๋า
นักเลงเกรียนจะได้หมดลายลงบ้าง มาเฟียสุดๆ กู ก๊ากกกกกๆๆๆ.....
ไอ้โทนี่ และไอ้กาน ให้มันสองคนเลี้ยงข้าวเลี้ยงน้ำมื้อเที่ยงทุกวัน จนครบหนึ่งเดือน
แชร์กันรับผิดชอบ ไม่เกินไปเท่าไหร่หรอก เพราะบ้านมันรวยทั้งคู่
จริงๆแล้วไม่ค่อยหมั่นไส้มัน เหมือนไอ้สองตัวแรก เอาพอหอมปากหอมคอ
ไอ้รัน ให้รับผิดชอบทำงานส่งอาจารย์ ทุกรายวิชาตลอดหนึ่งเดือน สบายไปเลยเต็มๆ
ไอ้ตะเกียง ไม่ต้องทำการบ้าน ไม่ต้องทำรายงาน ว่างสุดๆ เลยกู
ที่มอบหน้าที่นี้ให้มันทำ เพราะมันหัวดีเรียนเก่ง มันเรียนเก่งเป็นอันดับสองของชั้นปี
(ที่หนึ่งคือไอ้โต๋ขี้เก็ก) เพราะฉะนั้นไว้ใจหัวมันได้
แล้วทุกคนก็มีหน้าที่ทาสประจำ เริ่มงานรับใช้ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป คิดแล้วมีความสุขจริงโว้ย
ยังกะสุลตาลมีสาวๆ ในฮาเร็มฯ เพียงแต่ไอ้ตะเกียงมีหนุ่มๆ ไว้รุมฮาแทน..5555 กร๊ากกกกๆๆ
คิดได้ไงกู ไว้รุมฮา..อย่าเสือกมารุมกู ได้มีเฮชัวร์เลยนะเมิง
โทรรายงานเจ้าแม่ถึงวีรกรรมที่น่าประทับใจของไอ้ตะเกียงดีกว่า เรื่องนี้พูดกับเจ้าพ่อเดี๋ยวโดนดี
เจ้าพ่อไม่ชอบให้โอ้อวดฝีมือ
.
.
.
‘บ้านเฮา..นั่นมีผู้เฒ่าผู้แก่...เอาแมบองประโอนเด้ออ้าย....’ เสียงเพลงรอสายของเจ้าแม่
ทำให้คิดถึงที่ไร่เสียนี่
“หวัดดีเจ้า..คุณลูกสุดตี๋ฮักของแม่” เสียงทักทายของเจ้าแม่ไอ้ตะเกียง (แม่เป็นคนเหนือ)
“หวัดดีคับแม่...ตะเกียงกึ๊ดเติงหาแม่ขนาดเลยคับ” (หวัดดีครับแม่..ตะเกียงคิดถึงแม่มากครับ)
ทักทายแม่กลับ
“บ่าต้องมาปากหวานจะอี้...แม่กึ๊ดว่าหลงสาวกรุง...ลืมป๊อกับแม่เสียแล้ว”
(ไม่ต้องมาปากหวาน แม่คิดว่าหลงสาวกรุงลืมพ่อกับแม่เสียแล้ว)
“ว่าไปเลื่อย....ไผจะลืมป๊อกับแม่คนดีศรีล้านนาของตะเกียงได้”
(ว่าไปนั่น..ใครจะกล้าลืมคนดีศรีล้านนาของตะเกียงได้)
“ปอ..ๆๆ บ่าต้องปากหวานแล้ว มีอะหยั่งจะเล่าฮื้อแม่ฟังผ่องก๋อ ไปเฮียนวันแรกเป็นจาไดผ่อง”
(พอๆๆ ไม่ต้องปากหวานแล้ว มีอะไรจะเล่าให้แม่ฟังบ้าง ไปเรียนวันแรกเป็นอย่างไร)
“มีหลายเรื่องขนาด...บลาๆๆๆๆๆ” แล้วไอ้ตะเกียงก็เล่าให้เจ้าแม่ฟัง ซะยืดยาวเป็นฉากๆ
จนหมดไส้หมดพุง
“เอาหล่ะ.!.แม่ว่าจะไปแกล้งเปิ๋นหลาย..ระวังจะสร้างศรัตรู..ยะฮื่อเค้าจังขี้หน้าเฮา..
แล้วจะบ่อม่วนใจ๋หนา ตี้สำคัญจะฮื้อป๋อฮู้บ่ได้เด็ดขาด จะโดนบ่ใจ้น้อย”
(เอาหล่ะ!..แม่ว่าอย่าไปแกล้งเค้ามาก ระวังจะสร้างศรัตรู ทำให้เค้าเกลียดขี้หน้าเรา
แล้วจะไม่สบายใจ ที่สำคัญจะให้พ่อรู้ไม่ได้เด็ดขาด จะโดนไม่ใช่น้อย) นี่แหล่ะ..เจ้าแม่ไอ้ตะเกียง
คนดีได้อีกแม่กู ทีลูกชายโดนรังแกไม่เคยจะเข้าข้างหรอก
“ฮู้แล้วน่า!...แค่สั่งสอนเล็กๆ น้อยๆ แม่บ่าต้องเป๋นห่วง ตะเกียงเอาตั๋วรอดได้สบายมาก”
(รู้แล้วหน้า...แค่สั่งสอนเล็กๆน้อยๆ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ตะเกียงเอาตัวรอดได้สบายมาก)
“อั้นเต๋าอี้ก่อนเน๊อะแม่..ไว้แล้วจะโทรหาใหม่..ฝากคิดถึงป๋อแล้วคนตี๋เหลือต๋วย..ฮักแม่.จุ๊บ.จุ๊บ”
(งั้นแค่นี้ก่อนนะแม่ ไว้จะโทรมาใหม่...ฝากคิดถึงพ่อแล้วคนอื่นๆด้วย รักแม่จุ๊บ..จุ๊บ)
รีบตัดบทก่อนที่จะถูกอบรม ขี้หูไหล ชิ่งก่อนไอ้ตะเกียง จากนั้นผมก็วางสายแม่
แล้วจัดการอาบน้ำ กินข้าว ทบทวนบทเรียนวันนี้ แล้วเข้านอนตามสเต็ป
.
.
.
“กริ๊งzzzz..ๆๆ...ๆๆ..” นาฬิกาปลุก 6 โมงเช้า ไอ้ตะเกียงต้องรีบสลัดขี้หูขี้ตาตื่น
อาบน้ำแต่งตัว นัดไอ้โต๋มารับ 6.30 น. ดีจังไม่ต้องขับไอ้ปอมปอมลูกรักไปเรียน
(มอเตอร์ไซค์ฟีโน่สีแดง) ให้พักร้อนสักเดือนหนึ่งนะลูกพ่อ ว่าแล้วก็รีบอาบน้ำเสริมหล่อดีกว่า
“ก๊อก..ๆ..ๆ.” คงเป็นไอ้โต๋เก็ก ตรงเวลาดีนี่ 6.30 แป๋ะมาปุ๊ป นิสัยใช้ได้เรื่องเวลา
ส่องตาแมวเป็นมันจริงๆ
“เข้ามาก่อนดิ...รอก่อนแป๊ปหนึ่ง” ไม่อยากกูมึงกับมัน รู้ว่าอายุน้อยกว่ามันตั้ง 2 ปี
เจ้าแม่สอนมาดีไม่ให้ปีนเกลียว แต่เจ้าแม่ไม่รู้ไอ้ตะเกียงปีนในใจประจำว่ะ!555
เปิดให้มันเข้ามารอก่อน ขอเก็บผ้าที่ทิ้งไม่เป็นที่เมื่อกี้ลงตะกร้าก่อน
สายๆ พี่แม่บ้านมาเอาไปซัก กับหยิบกระเป๋าเรียนด้วย มันเดินเข้ามานั่งตรงโซฟาดูสรยุทธ
เรื่องเล่าเช้านี้นิ่งๆ ไม่พูดสักคำเก็กหน้าได้อีกเมิง ไอ้นี่วันๆมันพูดกะใครเกิน 10 คำหรือเปล่า
อ้อ!..ลืมไปแหล่ะ!...คงพูดเฉพาะเพื่อนมันและคุณพี่อังม้างงง...ที่มันคุยเหมือนคนปกติ
“ป่ะ...เสร็จหล่ะ!...ไปกันได้แล้ว” พูดจบ..ก็เสียมารยาทปิดโทรทัศน์แม่งเลย
เดินออกไปรอมันที่ประตู มันก็ลุกตามมา ใส่รองเท้า ล๊อคห้อง เดินตรงไปกดลิฟลงชั้นล่าง
คอนโดไอ้ตะเกียงอยู่ชั้นบนสุดมี 33 ชั้น หุหุหุ..ไม่อยากคุยว่าไม่ใช่ขี้ๆเหมือนกัน
ถ้าไม่ได้พักที่หรูๆ คงงอแงไม่ย้ายมาเรียนหรอก เจ้าพ่อเจ้าแม่ต้องยกคอนโดนี้ให้
ตกทอดกันมาตั้งแต่พี่ตระกูลตอนเรียน ต่อมาพี่ตระการก็ใช้
สุดท้ายก็ตกเป็นของไอ้ตะเกียงในทีสุด พร่ำมาก็มากหล่ะ+++
ตั้งแต่ในห้องจนเข้ามานั่งในรถเบ้นท์ซีรี่ย์ 7 ฟลูออฟชั่น มีลุงคนขับท่าทางใจดี
กระทั่งตอนนี้ ไอ้โต๋มันยังไม่เอ่ยปากพูดกะกูสักกะคำ มันคงทำใจยังไม่ได้ที่ต้องมาคอยรับ-คอยส่ง
แต่เอาดิ!....มึงไม่พูดกูคงจะสนมั้ง มึงไม่พูดกูก็ไม่พูดมองถนนนักศึกษาสาวๆ สวยๆ
ยืนรอรถเมล์ตามป้ายข้างทาง วิวสวยกว่าในรถแยอะ อารมย์สุนทรีกว่าแยะ.....
กำลังดูเพลินๆตา รถมาจอดหน้าโรงเรียนตั้งกะเมื่อไหร่ไม่ยักรู้ ไอ้ห่าโต๋มันก็นะ...
ลงรถไปไม่เรียกกูสักคำ กูคงทำไรมันไม่ได้เพราะนอกเหนือจากที่ตกลงกันไว้
ไอ้ตะเกียงเลยต้องยิ้มหวานให้ลุงคนขับ พร้อมขอบคุณแกอย่างคนมารยาทดีสุดๆ
ลุงแกก็ยิ้มรับแถมแนะนำตัวแกเองว่าชื่อลุงพี ง่ายๆ วิธีผูกสัมพันธ์ด้วยร้อยยิ้ม
แล้วก็รีบเปิดประตูเดินโกยอ้าวตามไอ้เก็ก มันไป
ชักรู้สึกแปลกๆ กับสายตาพวกนักเรียนที่มองมา ทีแรกนึกว่ามองไอ้หล่อขั้นเทพที่เดินนำหน้า
เอาไปเอามา..ไม่ใช่แล้วมองกูนี่หว่า! หน้ากูผิดปกติป่าวว่ะ? เดินถึงประตูยกมือไหว้อาจารย์เสร็จ
ผ่านประตูมายังไม่ทันไร ไอ้ยักบอมย์ก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับยื่นมือดึงเอากระเป๋าไปถือให้
ไม่พูดไม่จาเหมือนกัน ก่อนจะเดินตีคู่ไปกับไอ้เก็กโต๋ ทิ้งไอ้ตะเกียงเดินตามหลัง
ท่ามกลางสายตานับร้อยนับพันคู่ที่พากันมองมา แถมมีซุบซิบกันอีก ตกลงมีไรกันหว่ะ?
“น้องตะเกียงคร๊าบบบๆๆ ...น้องตะเกียง...พี่ตะเกียงค่ะ...พี่ตะเกียงคร๊าบ...บลาๆๆๆๆ”
แล้วหน่วยกล้าตายจำนวนไม่น้อยก็กรูกันเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังไอ้ตะเกียง
แถมให้ของขวัญมากมาย มีทั้งเค็ก ดอกกุหลาบ ช๊อคโกแลต ลูกกวาด ตุ๊กตา อมยิ้มฯลฯ
ไม่ไหวจะเคลียร์ รับไว้ก่อนตามเจตนาผู้มีอุปการะคุณทุกท่าน สุดท้ายกูก็มีแฟนคลับ
แต่อมยิ้มนี่สิ ใครว่ะกล้าคิดเน่อะเอามาให้ นึกภาพมาเฟียอย่างกูกินอมยิ้ม
ไอ้หยา.!..รับตัวเองไม่ได้สาดดๆๆ เอาตอนนี้ก่อน โทษทีเถอะอยากบอกทุกคนว่า
ไอ้ตะเกียงมีสองมือนะคร๊าบ กูถือไม่หมด พวกเหมือนจะรู้หอบของขวัญมากมายเดินตาม
ไอ้ตะเกียงมาถึงห้องเรียน ไอ้พวกทาสเหี้ย เดินไม่รอกูเลย เข้าห้องมาพร้อมกับพลพรรค
คนรักตะเกียงอีกเป็นพรวน พวกมันนั่งกันอยู่หลังห้อง เห็นแล้วหมั่นไส้ใช้แม่งเลย
“เห้ย!..พวกนายช่วยมารับของขวัญพวกนี้ เอาไปวางไว้ที่โต๊ะเราหน่อยสิ”
พยักหน้าเรียกแม่งอีกต่างหาก พวกก็มองหน้ากันก่อนจะยอมลุกมา
รับของขวัญจากกลุ่มพลพรรครักตะเกียง ซึ่งก็เรียกเสียงกรี๊ด..กันสนั่น
เพราะกลุ่มไอ้หล่อรับของจากมือทุกคนด้วยตัวเอง....แฟนคลับกูเลยถือโอกาสใกล้ชิด
แถมขอลายเซ็นต์อีกต่างหาก ตกลงมึงรักไอ้ตะเกียงกันจริง หรือใช้กูเป็นทางผ่าน
เข้าหาพวกเชี้ยนี่หว่า!.....กว่าความวุ่นวายตรงหน้าจะซาลงได้
ก็ล่อเอาจวนหมดเวลา..เสียงอ๊อดเรียกเข้าแถวนั่นแหล่ะ
พวกถึงยอมสลายตัวกันไป
“นี่ๆ...ตะเกียงรู้ไหม นายนะดังใหญ่แล้วนะ..ตอนนี้ชื่อนายพร้อมรูปในโรงยิมเมื่อวาน
ชมรมข่าวเอาขึ้นบอร์ดของโรงเรียน...แถมพาดหัวข้อใหญ่เบ่อเริ่ม...อีกซ้ำเมื่อวาน......
.
.
.
.
มีต่อข้างล่างตอน 10
Luk.
-
อยู่ไหนเอ่ย...ตอน 10
-
อยู่หนายอ้า มาเดี๋ยวนี้น้า
-
:serius2:โทษที..นักอ่านที่รักเล่นดึงกันอ่านซะ...คนเขียนโพสตอนสิบไม่ได้ Eror เป็นสิบรอบ รอบนี้โพสไม่ได้ขอข้ามวันแหล่ะ..จะลองพยายาม..ให้ล่ะกานๆๆ
Part 10
อ๊ะจ๊าก....กรรมของกู
.
.
.
.
“นี่ๆ...ตะเกียงรู้ไหม นายนะดังใหญ่แล้วนะ..ตอนนี้ชื่อนายพร้อมรูปที่โรงยิม
เมื่อวานชมรมข่าวเอาขึ้นบอร์ดของโรงเรียน...แถมพาดหัวข้อใหญ่เบ่อเริ่ม...
ที่เมื่อวานนายทำให้คนเค้าทึ่งกันสุดๆ” หญิงแท้ตาคมร่างเล็กในห้อง รู้ภายหลังว่าชื่อกระแต
เล่าให้ฟังระหว่างเข้ามานั่งในห้องหลังเลิกแถว มิน่าถึงแปลกๆ มีคนมองตลอด
ซ้ำยังได้ของขวัญซะมากมาย
“อ่านะ..แห่ะ..ๆๆๆ! ถามหน่อยดิ ไอ้บอร์ดที่ว่านี้มันอยู่ไหนอ่ะ” ถามไปแหล่ะ...เดี๋ยวว่างลอง
แวะดูหน่อย
“ก็ตึกกิจกรรมไง....อยู่หน้าอาคารเลย”
“ขอบใจเธอมากนะ...อ่ะ!..เราให้ขนมเอาไปแบ่งกันกิน” ไอ้ตะเกียง..เอาอมยิ้มกับเค็กหลายชิ้น
ให้กระแตไปแบ่งเพื่อนกิน
“เฮ้ย!...จะดีเหรอ เอามาให้เราไม่กลัวแฟนคลับนาย เค้าเสียใจเหรอ” คุณเธอคนดี
ห่วงความรู้สึกคนอื่นได้อีก
“เอาไปเถอะน่า...เค้าให้เราแล้ว อีกอย่างเรากินไม่หมด เธอเอาไปแบ่งเพื่อนๆด้วย
แบ่งกันกินไม่มีใครว่าหรอก เชื่อดิ”
“งั้นไม่เกรงใจล่ะนะ...ขอบใจมาก เอ่อ...แล้วอย่าลืมแวะไปดูบอร์ดด้วยหล่ะ”
“อืม”
“งัย...คนดัง...เดี๋ยวนี้ดังใหญ่แล้วสิ” ไอ้เชี้ยบอมย์ เริ่มแหล่ะ!
“ดังอะรัยกาน....ไม่มี๊ๆๆๆๆ” เสียงสูงได้อีกกู ทำยังกะกูอยากดังนักนิ พวกเมิงใช่รึ
ที่ทำให้เป็นแบบนี้อ่ะ!
“ก็นะ...หวังว่า จะไม่เหลิง ถ้าตกกระป๋องมา มันน่าอายสุดๆ จริงไหมว่ะ? โต๋” ยังไม่หยุดพล่าม
ไอ้มอม กูจะเรียกเมิงชื่อนี้แหล่ะ!
“ไม่มีความเห็น” ตลอดแหล่ะมึง เก็กเอาโล่ห์กรุณาอย่ามองกูด้วยสายตาแบบนั้นได้ป่ะ...
ไม่ชอบเลยอ่า..เหี้ยโต๋
“มึงจะอะไรกับไอ้ตะเกียงมันนักว่ะ..ไอ้บอมย์...แขวะมันได้ตลอด” ดีมากไอ้คุณรัน
รุมไอ้มอมมันเลย
“กูเปล่าแขวะ... เมื่อวานกูไม่น่าแพ้...กูแม่งเอ้ยยยๆๆ....ไม่พูดดีกว่า...เซ็งว่ะ!.” ไงมึง...ทำไม..
เอาดิพูดมาดิ เมื่อวานทำไมถึงแพ้ อย่าบอกนะว่าเมิงเจอไม้เด็ดกูแล้วมึง...ก๊ากกกๆๆห่า..ห่า..ห่า
...อายดิไม่กล้าพูดกูรู้แหล่ะ!!!
“เอ่อน่า....มันผ่านไปแล้ว แพ้ก็ต้องยอมรับสิว่ะ! ” ไอ้กาน พูดกะไอ้มอม ดีช่วยกันตอกย้ำมันเข้าไป
แพ้แล้วพาลนิไอ้นี่
“นักเรียนเคารพ..สวัสดีครับ..ดีค่ะ...” อาจารย์ณรงค์สอนฟิสิกส์ เข้าห้องพอดี
เป็นอันยุติบทสนทนาโดยปริยาย
จากนั้นก็เรียนตลอดเช้า ไม่มีรัยพิเศษ ไอ้โต๋เก็กเทพ นั่งเก็กหล่อหน้าตายของมันต่อไป
ไอ้พวกที่เหลือก็เรียนกันไป เชื่อแล้วว่าไอ้พวกนี้เวลาเรียนมันตั้งใจโครต ไม่มีใครวอกแวกสักกะคน
ไอ้ตะเกียงซะอีกสมาธิไม่นิ่ง คงเพราะบทเรียนพวกนี้ไอ้ตะเกียงทะลุปรุโปร่งหมดแล้ว
ไม่น่าสนใจเท่าไหร่ ถ้าจำกันได้ ไอ้ตะเกียงสามารถพาสชั้นไปเรียนป.ตรี ได้สบาย
ดังนั้นเนื้อหาที่เรียนเลยเฉยๆ เอาเวลานั่งสังเกตเพื่อนในห้องไปทั่ว โดยไม่ให้พวกมันรู้ตัว
ใช่วิธีแอบเหล่เอานะ พวกแม่งก็เรียนกัน..แบบตั้งใจกันทั้งห้อง สมแล้วที่เค้าจัดเป็นห้องคิงส์
เมิงจะเรียนเอาโล่ห์กานไปถึงหน่ายยยย....
และแล้วก็ได้เวลาพัก เฮ้อ!....รอคอยเวลานี้มาตั้งนานแหล่ะ กะว่ากินข้าวเสร็จ
ชะแว๊ปไปดูบอร์ดที่ว่าซะหน่อย ตลอดทางเดินไปโรงอาหาร เดินมากะพวกไอ้โต๋มัน
พวกพากันมองตลอดทาง ....บางคนส่งยิ้มมาให้ ไอ้ตะเกียงก็นะมารยาทดี
ยิ้มตอบเป็นธรรมดา ทั้งชายทั้งหญิง ใครส่งยิ้มมาให้ ไอ้ตะเกียงยิ้มตอบหมดแหล่ะ...
แล้วเสียงกรี๊ดๆ...วี๊ดๆ ฮิ้วๆๆ มักตามมาเสมอ หลังจากส่งยิ้มพิฆาตบาดใจตอบไป
พวกไอ้โต๋เองก็พอกัน คนมองตลอดทางไอ้รันลันล้าของมันไป...ไอ้โทนี่..ทักทายเค้าไปทั่วเช่นกัน
ไอ้กานก็มียิ้ม มีทักทายบ้าง คงทำมากกว่านี้ไม่ได้ เพราะมีน้องกิ่งเป็นตัวจริงอยู่แล้ว
ไอ้มอม หน้าตาอาการบอกบุญไม่รับ ทำให้ไม่มีใครกล้าอะไรกับมันนัก
อารมย์บูดต่อยอดเมื่อเช้าไม่หาย ส่วนไอ้โต๋ หน้านิ่งเก็กได้ตลอดทาง
ไม่ติดว่าหน้ามันหล่อ คงไม่มีใครมองแหล่ะ ไร้มนุษย์สัมพันธ์สิ้นดี
แต่มันก็นะ ไม่พ้นมีสาวๆ คอยส่งสายตาหวานเยิ้มให้ตลอด
เพียงมันตวัดหางตาคมปราบของมันมองนิดหน่อยแค่เนี๊ยะ เล่นเอาเขินอาย...กรี๊ดว้ายอายม้วน
กันไปเป็นแทบๆ กูว่าหากขดตัวกลมได้ พวกคงขนดตัวไม่เห็นหัวหางกันเลยหล่ะ
.
.
.
ถึงโรงอาหารโต๊ะประจำ ไอ้กานกับไอ้โทนี่ก็จัดการเรื่องข้าวและน้ำ ให้กูทันทีอย่างรู้หน้าที่
ส่วนคนอื่นๆ ตัวใครตัวมันบริการตัวเอง ยกเว้นไอ้ตะเกียงนั่งรอแดกอย่างเดียว
.
.
กินไปได้ไม่ทันไร มาแหล่ะเสียงนี้
“ดีค่ะโต๋ขา...ดีค่ะทุกคน..อังกะเพื่อนๆ ขอนั่งด้วยคนไอ้ไหมค่ะโต๋” ไอ้โต๋ ไม่ทันตอบ
คุณพี่เธอถือโอกาส วางจานข้าวและน้ำเรียบร้อยเสร็จสรรพ นั่งแหมะเบียดซะแทบจะ
เกยตักกันแหล่ะโว้ย! เอาเว้ยเอาเข้าไป นี่มันโรงอาหารนะคร๊าบพี่คร๊าบไม่ใช่โรงแรม.
อย่าเพิ่งประเจิดประเจ้อ กูกลัวถูกเหมารวมไปด้วย พี่สาวอีกสองคน รู้แล้วว่าชื่อรสากับคนาง
ประกบแหมะนั่งตีคู่ไอ้มอมกับไอ้รันทันทีเหมือนกัน ยังกะคุยกันมาเป็นดิบดีแล้วงั้น
แบ่งกันว่าคนไหนของฉันของเธอ ไอ้โทนี่..นรกกว่าเพื่อนเพราะพี่กระเทียมสามหลีบ
ประกบซ้ายขวา เพิ่งรู้จักชื่อแหล่ะ!..พี่หน้าวอกร่างยักษ์ชื่อสันติ...เหมือนแกไม่ยักชอบ
ความมีสันติสักนิด แต่ชื่อเล่นตั้งเองซิ ‘หลิน’ ซะงั้น เดี๋ยวก็เติมสร้อยซะหรอก ‘หลินเตีย’
แห่ะๆๆอย่าผวนล่ะพวก อีกคนไม่ยักษ์เท่า หน้าวอกพอกันชื่อประคอง แทนตัวเองว่า ‘ตรอง’
เข้ากับหน้าโครตๆ คนสุดท้ายพอไปวัดไปวาตอนสายๆ กับเค้าได้หน่อย ชื่อคำพอง
พี่แกเรียกตัวเองว่า ‘อง’ สั้นดีว่ะ! เอ่อ!...องคงลงแกล่ะ..แต่จะซวยไอ้โทนี่..งานนี้ไอ้ตะเกียง
ได้แต่เดาๆ เอา เพราะพวกพี่แกเลียลิ้นจะกินไอ้โทนี่อยู่ร่อมร่อ ส่วนไอ้กาน น้องกิ่งนั่งประกบ
ตามกันมาตอนไอ้กานเดินไปซื้อข้าว เลยไม่มีใครกล้าแจมคนมีคู่ตัวจริง สรุปพวกแม่งครบคู่
ช่างเหมาะกันดีมาก ยิ่งไอ้โทนี่ แทบจะกลายเป็นอากาศ หายตัวได้มันคงอยากหายตัวทันทีแหล่ะ
หน้าแม่งอาการนั้นสุดๆ เกินบรรยาย
“ไงค่ะ...น้องตะเกียง ตั้งหน้าตั้งตากิน ไม่ทักไม่ทายกันเลยนะค่ะ ท่าทางอร่อยน่าดู
กินอะไรค่ะวันนี้” ทีละคำถามดีไหมพี่ สงสัยไม่ต้องการคำตอบ
เพียงแต่เบนประเด็นให้กูขัดตราทัพ บรรยากาศตอนนี้มากกว่า กูว่าจริงแล้วคุณเธอ
ยังกะอยากให้กูทักนักนิ ไม่เห็นหัวกูแหล่ะ! ส่งบทมา กูก็เล่นให้ตามบท
“แห่ะๆๆ..ดีครับพี่...ข้าวผัดเขียวหวานหมูพวงไข่ดาวอีกลูก พวกซื้อให้ลืมตัวอร่อยจัดอ่าครับ”
แล้วกูก็กินต่อ..วุ้ย! ไม่อยากคุยกับคุณพี่มาก เกลียดสายตาไอ้เก็กมันอ่า!... มองกูไมอ่ามึง?
..แม่ง...สายตาไอ้ห่านิ..อ่านอยาก...ไม่รู้คิดไรอยู่...เดารมย์ไม่ถูก...ไอ้ตะเกียงม่ายยยชอบบบบๆๆ
“น้องตะเกียง...ไม่มีเงินซื้อข้าวหรือค่ะ...คราวหลังบอกพี่ได้นะ..พี่ชอบช่วยเหลือเด็กอยากไร้นะ”
ใช้ได้พี่เธอแรงดีไม่มีตกจริงๆ พวกเพื่อนพี่แกมองกู แถมยิ้มเยาะกูด้วยอีก จัดให้เล่นกูก่อนนิ
“อ่าขอบคุณครับพี่..น้ำใจงามเหมือนนางงามตู้กระจก...เอ้ยไม่ใช่..พูดผิด..พูดผิด...นางงาม
รักเด็กเลยอ่าครับ..แห่ะๆๆๆ”
พวกไอ้โทนี่ ไอ้กาน น้องกิ่ง ไอ้รัน พากันกลั้นขำแทบตาย ไอ้บอมย์จากที่มันหน้าบูด
เหมือนตูดลิง ตอนนี้อมยิ้มยกคิ้วใส่กูซะงั้น แต่ไอ้คนข้างๆพี่เธอ หน้าแดงก่ำ จ้องกูซะตาเขม็งเลย
ไอ้นิ....เด็กมึงแรงก่อนนี่หว่า ยายพี่อังมันหน้าเหว่อไปไม่เป็น จะวีนใส่กูคงไม่ได้
เพราะกูออกตัวก่อนว่าพูดผิด คุณเธอรีบเปลี่ยนประเด็น หันไปพูดกับไอ้โต๋แก้ผ้าหน้ารอดทันที
“แล้วโต๋..ล่ะค่ะ กินไรดูน่าอร่อย... อังชิมหน่อยสิค่ะ” แก้เกมส์ได้เก่งมาก ไม่เบา ไม่เบา
“เอาสิครับ...” มันรีบตอบรับ ว่าแล้ว...เลื่อนจานไปตรงหน้าให้คุณพี่เธอ
แต่เธอกลับอ้อนอยากให้มันป้อนซะง้าน
“ไม่กินแบบนี้อ่ะ!...โต๋ป้อนอังหน่อย..นะ..น้าาา” แบ้ว..เสียงหวานซะ...อึม!...ไม่สวยนี่...
ไม่เนียนนะที่ทำนะ
“อ้าปากสิครับ” มันตักยื่นให้จ่อตรงปากเลย บ๊ะ!...บทจะพระเอกมึงก็...เล่นจนเลี่ยน
ไม่แคร์สื่อได้อีกเน่อะมึง
“อร่อยจริงด้วยอ่า...เอางี้..อังป้อนของอังให้โต๋มั้งดีก่า....กินสิค่ะ...อ่า..อ้าม!..” เอาเข้าไป...กูไม่น่ากิน
เขียวหวานเลย กูว่าหวานกระจาย...เขียวหวานกูจืดสนิททันทีเลยเหว่ย..เฮ้ย!...
“บอมย์ค่ะ...กีวีปั่นค่ะ..ของโปรดบอมย์ใช่ไหม...รสาตั้งใจซื้อให้บอมย์โดยเฉพาะเลยนะค่ะ” เริ่มแล้วอีกคู่
แย่งซีนกันใหญ่ แต่ละคนไม่ยอมน้อยหน้ากันเลย
“ขอบคุณครับ!...รสารู้ด้วยหรือ..บอมย์ชอบกีวีปั่น” ไอ้มอม..รับไปกิน ยิ้มประจบตาหยี่
ออกลูกหม้อได้อีกมัน
“รู้สิค่ะ...ทำไมรสา จะไม่รู้ว่าบอมย์ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร” พี่เธอประกาศศักดาผู้ค้นพบ
รู้จริงรู้แจ้งรู้ทุกอย่างของไอ้มอม แฟนพันธุ์แท้ตัวจริงมาเอง
“จริงอ่ะ!..อย่างนี้เห็นที่บอมย์..ต้องหาวิธีพิสูจน์ซะแล้ว” พูดเสร็จ เสือกยักคิ้วใส่กูไมว่ะ...เยาะเย้ยกูดิ
เห็นว่ากูไม่มีคู่นิ....ขอบอก..ยี่ห้อไอ้ตะเกียงเด็กๆหว่ะ! กูไม่บร้า..มานั่งเล่นปาจิงโกะ
อย่างที่พวกมึงทำหรอก...ชิ! ปัญญา....
“อุ๋ย!...โทษทีค่ะโต๋..เลอะเลยอ่า...เดี๋ยวอังเช็ดให้” ไม่ขาดคำ พี่เธอรีบเอาผ้าเช็ดแก้ม
พร้อมซับปากให้ไอ้โต๋ ที่ดันเอาช้อนป้อนข้าวชนแก้มมันเข้าให้
“ขอบใจอังมากครับ...” ขอบใจอังมากครับ..แต่ปรายตามองกูได้อีก มึงก็อีกคนดิ...กะเยาะเย้ย
ไอ้ตะเกียง นิสัยเดียวกะไอ้มอมเลยสิมึง นึกว่ากูจะอิจฉาหล่ะสิ แหว่ะ!...กูไม่สนหรอก
เด็กมึงแต่ละคนมีดีแค่น่าสวย นมโต นอกนั้นไม่ผ่าน กบว...
“รันขา...ลองทานนี้ไหมค่ะ....โทนี่ฮ้า!...หลินซื้อมาฝาก...ของตรองมีนี้มาด้วย....
องก็เอานี้มาให้ชิม...แล้วก็อีกบลาๆๆๆๆๆๆ” ทั้งโต๊ะ..พวกนัวกันให้ว่อง....กูตกมาอยู่ท่ามกลางหอรัก
วิมานหวานพวกมันหรือนี่ ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่
ไม่อยากสนใจแม่งแหล่ะ!...ปิดหูไม่ฟังซะก็หมดเรื่อง ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียวจนเริ่มอิ่ม
เงยหน้าขึ้นจากข้าว...จะหยิบน้ำกระเจี๊ยบที่ไอ้กานซื้อให้....แต่..แล้ว...ก็..ก็..ก็..ว๊ากกก!!.????
พอก่อน เจอกันตอนหน้า หลงคนอ่าน รักคนโพส ซินเจียอยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้
Luk.
-
รออ่านต่อ
ตะเกียงไปใช้เค้ามากระวังโดนเอาคืนนะ
หุหุ
...
แต่มันค้างมากๆๆๆๆๆอ่ะ
ว้าก...เนี่ยมันเกิดอะไรขึ้นมาต่อซะดีๆนะคนเขียน o18
-
o18 o18 o18
-
:impress2: อิอิ เอาอิมเมจมาแปะ
เริ่มที่ คุณน้องตะเกียง แบบ สวย+น่ารัก+เก๋า+เก่ง+เท่(ในแบบน่ารักๆ) ทุกอย่างอยู่ที่คุณชายตะเกียง ห้าๆๆๆๆๆ
(Keven - U-kiss>>ลูกสาว อิอิ )
(http://postto.me/tx/k4001.jpg)
ไอคุณชายโตโต๋ แบบ หล่อโคตรรร รร ร รร เท่อีก โอ้ย เกินบรรยาย เอาที่ 1 ไปเลย ห้าๆๆๆๆๆๆ
(ณเดช คุกิมิยะ>>สุดที่รักนะนี่ ยกให้เรื่องนึง หุหุ)
(http://postto.me/ts/bf400.jpg)
ไอคุณบอมย์ แบบ หล่อ เจ้าชู้ ขี้หม้อ ห้าๆๆๆๆๆๆ กวนทรีน ใจร้อน
(TOP-Bigbang>> สุดที่รักอีกคน)
(http://postto.me/tp/c916339055.jpg)
ไอพี่พรต แบบ หล่อได้อีก เท่อย่าบอกใคร ดูเป็นผู้ใหญ่นิดๆ เอิ๊กซ์
(อ๋อม-อรรคพันธ์>> ที่รักอีกแหละ เหอๆ)
(http://postto.me/ii/002096.jpg)
เหอๆ ครบ มีแต่เดะในสังกัดเดี้ยนทั้งนั้น ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z1: หวังว่าคงชอบนะคะ หุหุ
ปล. แว้บไปอ่านก่อน คุคุ
-
ตัดฉับอีกแล้ว
รีบๆมาต่อนะจ๊ะรออ่านอยู่
^^
:3123: :3123:
-
เจออะไรหรอจ๊ะ
จะรอตอนต่อไปน้า
-
ว่าไปก็น่าสงสารก๊วน ๕ หนุ่มว่ะ
ต้องเจอกับคณะจำอวดทุกวัน น่ารำคาญตายห่า
-
..แต่..แล้ว...ก็..ก็..ก็..ว๊ากกก!!.???? :z3: :z3: :z3: อะไร เกิดอะไรขึ้น :serius2: :serius2: :serius2:
:call: :call: :call: :call:
-
แต่แล้วก็ ก็ ก็อะไรอ่ะ มาต่อด่วนนน ค้างสุดๆอ่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
:z2:
-
:-[ มาลงอิมเมจเพิ่ม เสริมการจิ้น อิอิ
(http://postto.me/tm/15084684.jpg)
มันร้อน*o* นุ้งตะเกียงเลยกางร่มยืนดูไอคุณโต๋เล่นกีฬา
(http://postto.me/tt/05375_003.jpg)
วันนี้ชายโต๋ไม่ได้เล่นบาส แต่ว่ายน้ำแทน :m25: หุหุ
(http://postto.me/ii/42images3.jpg)
นุ้งตะเกียงจะ ถะ..ถะ..ถะ..ถอด.. :m10: เหอๆ ไม้ตายที่จะเอาชายโต๋ให้อยู่หมัด กร๊ากกกกกกก
(http://postto.me/tp/photo6607.jpg)
เฮ้ย!! ทำไรตะเกียง มาถอดอะไรแถวนี้ หวงนะนี่หวง!! เด๋วปัด!! จับ......!!
(http://postto.me/ij/kevinwoo.jpg)
ไอบร้า!! ไอหื่น!! ทีตัวเองยังถอดเล่นน้ำได้เลยมาห้ามเค้า ไม่ยุติธรรม ono เชอะๆๆๆๆๆ
(http://postto.me/tj/05375_004.jpg)
โอ๋ๆๆๆๆๆๆ ไว้ไปถอดตอนอยู่โต้ยกัน หนึ่งต่อหนึ่ง นะที่รัก หุหุ :z1:
ปล. นุ้งตะเกียง แต่แล้วก็...อารายยยยยยยยยยย :serius2: รีบมาต่อด่วน เค้าค้างงงงงงงงงง
-
:serius2: :serius2: :serius2: เค้าจาอ่านต่อๆๆๆๆ
-
สงสัย(อีกแล้ว)ค่ะ
Past 1 2 3 ..... นี่ ตรง "Past" นี่น่าจะเป็น Part มากกว่านะคะ
ตอนที่ บทที่ เขาใช้ พาร์ท(part)นะคะ
pastนี่คนละอย่างเลยนา
ปล.กำลังตามอ่านเรื่อยๆค่ะ เดี๋ยวมาเม้นอีกรอบ ^^
-
:call: :call: ไรเตอร์มาต่อๆๆ
อยากอ่านแล้วววว :m5: :m5:
-
past = อดีตกาล/สิ่งที่ผ่านมาแล้ว
part = ชิ้นส่วนย่อย/ส่วนที่แบ่งออกเป็นส่วนๆ
///นั่งรอ
-
รอค่า อยากอ่านต่อแล้วค่ะ :z2:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:L2: สงสัย(อีกแล้ว)ค่ะ ZakuPz
Past 1 2 3 ..... นี่ ตรง "Past" นี่น่าจะเป็น Part มากกว่านะคะ
ตอนที่ บทที่ เขาใช้ พาร์ท(part)นะคะ
pastนี่คนละอย่างเลยนา
ขอบคุณมากนะค่ะ ที่คอมเม้นท์ ดิฉันพิมพ์ผิดจริงแหล่ะค่ะ ตามแก้จนหมดแล้วนะค่ะ
Part 11
ยั่วกระตุ้น..หื่น..
.
.
.
.
กำลังเงยหน้าจากจานข้าว...กะหยิบน้ำกระเจี๊ยบที่ไอ้กานซื้อให้..แต่..แล้ว...ก็..ก็..ก็..ว๊ากกก!!.?????
.
.
.
ตกใจหมด ไอ้พี่พรต มายืนค้ำหัวกูตั้งกะเมื่อไหร่?? เพื่อนพี่แกยืนเป็นแบล๊คอัพครบทีม
พากันอมยิ้มนิดๆ ไม่พูดไม่จา ไม่เอาปากมาชัวร์ กูคิดเองเสร็จสรรพ เห็นทุกงานพี่พรต
โชว์พาวน์ตลอด เพื่อนแกไม่มีบทซักคน....
“น้องตะเกียง..หาน้ำอยู่หรือเปล่าครับ...” รู้ได้ไงว่ะ!
“อ่า..ใช่ครับ...พี่พรตมาตั้งกะเมื่อไหร่ครับ?...” อย่าตอบกวนนะโว้ย! มาเมื่อเห็น
“มาได้สักครู่แล้วครับ....พี่หยิบน้ำของตะเกียงมากินเองแหล่ะครับ...น้ำกระเจี๊ยบ...
ไม่ยักรู้เราชอบเหมือนๆกันด้วย” กรรม...นึกเองเออเองเหมือนกูเลย เพียงแต่กูนึกแล้วไม่พูด
กันพลาด แต่พี่พรตแกคิดไปได้ กูไม่ได้ชอบ กูบอกเมื่อไหร่ว่ากูชอบกินน้ำกระเจี๊ยบ
ของฟรีเค้าซื้อให้ กูก็กินไม่เรื่องมากกินง่าย อยู่ง่าย สบายไสตล์ไอ้ตะเกียง สโลว์แกนโว้ย!
ช่างเถอะแล้วแต่พี่มึงจะเข้าใจเห่อะ!
“ง่า!..แล้วตะเกียง...จะเอาที่ไหนกินอ่าครับ” อ้อนเป็นเด็กเลยกู ทำป่ายด้ายยยยๆๆ
เอาว่ะไม่มีหญิงให้อ้อน ชั่วโมงนี้เล่นมีคู่กับเค้าม้าง พวกเล่นป๊อกันมานานแล้วแหล่ะ!
ตากูเอามั่ง...หวังของฟรี..อิ่มจังตังค์อยู่ครบ
“รอเดี๋ยว..กูไปซื้อให้ใหม่แล้วกัน” ไอ้โทนี่ เทพบุตรอาสา เห็นม่ะของฟรี! แล้วก็ไม่พลาด
จริงแล้วกูรู้ทันมึงแหล่ะ! มึงรอจังหวะหาทางหนีพี่กระเทียมสามหลีบมากกว่า
“มึงไม่ต้องไป...เอาของกูไปกินก่อน..กูยังไม่ได้กิน” แป๋ว!...หมดสิทธิ์กระดิกเลยมึง
ไอ้โทนี่ ไอ้หล่อโต๋ จอมเผด็จการมันเบรคกระทันหัน สั่งซะไอ้โทนี่ไม่กล้าขยับตูดซะงั้น
“อ้าว!...โต๋ให้ตะเกียงไป...แล้วโต๋จะกินไรหล่ะค่ะ..ทำไมไม่ให้โทนี่ซื้อให้ใหม่เล่า” คุณพี่อัง
เสียงหวานได้อีก แต่ลูกกะตานี้จิกกัดกูสุดๆ แหล่ะ! ยังกะกูสร้างปัญหา ไม่เกี่ยวนะโว้ย!
ไอ้โต๋มันเผด็จการเอง ก็เห็นกันนิ...มันไม่ถามความเห็นกูสักคำ ไม่รู้เรื่องด้วยโว้ย!...
พวกเมิงตกลงกันเอง ตอนนี้กูหิวน้ำหล่ะ! จะได้กินอีกนานป่าว.....
“โต๋..ตั้งใจกินแก้วเดียวกับอังไงครับ...รังเกียจหรือ” แหว่ะ!..เกือบขย้อนของกินเมื่อกี้เลยกู
เวอร์ชั่นนี้มึงมีกะเค้าด้วยหรือว่ะ!...ไม่อยากเชื่อไอ้เก็กจะแนว...เลี่ยนได้กะเค้าด้วย...เลี่ยนสาดดดดดๆๆๆ
“อร๊ายยยๆๆ....โต๋อ่ะ...อังจะรังเกียจได้ไง....ยินดีด้วยซ้ำ...ตกลงกินแก้วเดียวกะอังเน่อะ”
ที่งี้...ยิ้มหน้าบานฉีกถึงหู คุณพี่อังคร๊าบ ไม่ป้อนกันปากแนบปากไปเลยไม่
จะได้กรวกปากแลกขี้ฟันกันไปด้วยแหว่ะ!
“น้องตะเกียงไม่ต้อง เอาของใครหรอกครับ...ไอ้ตาร์...น้ำที่กูซื้อเอามาสิ...อะนี่ครับ...
พี่ตั้งใจซื้อมาให้...แลกกับแก้วเมื่อกี้..นี้น้ำส้มคั้น...น้องตะเกียงจะได้ผิวสวย...เดิมก็สวยใส
จนใจพี่สั่นอยู่แล้ว..รับไปสิครับ” เอ่อ!..ไอ้พี่พรต.พี่แกเสี่ยวได้ทุกทีทุกสถานการณ์จริงๆ
...เล่นเอาหน้ากู..องศาเดือดเลยวุ้ย!...แล้วกูเหลือทางเลือกไหม พี่มึงมีเหตุผลขนานนี้แล้ว
“ขอบคุณครับ...” เอาว่ะ!..แลกน้ำกูที่พี่แกเอาไปแดก(น้ำกระเจี๊ยบอย่าคิดลึก) จาได้ไม่เดือดร้อนใคร
“ตกลงไม่เอาของกูดิ...ว่างั้น” ห่าโต๋เมิงงง...จาไรกะกูนักว่ะ!..ยังกะกูไปฆ่าล้างโครตมางั้นแหล่ะ!...
มึงโกรธที่อดกินน้ำแก้วเดียวกับคุณพี่อังหรืองัย...โง่ได้อีกมึง แค่เปลี่ยนกันป้อนเหมือน
ตอนกินข้าวเมื่อกี้ก็ได้นิ จาไปยากไรหว่า! ไอ้บอมย์แม่งก็ตวัดหางตามองกู อย่างไม่สบอารมย์อีกคน
“ไม่อยากให้ยุ่งยาก...ขอบใจนายมาก...จะได้เอาไว้เปลี่ยนกันป้อนคุณพี่อังไง...ได้ไม่ต้องวุ่นวาย”
เฮ้อ!.หน้ามันดีขึ้นกว่าเดิมแหล่ะ! อมยิ้มใส่กูอีก...ยิ้มไมว่ะ! ไอ้บร้า!..กูพูดไรผิดไปหว่า??.
..เสือกยิ้ม..หล่อได้อีกนะเมิง..อิจฉาๆๆ..วุ้ย! แล้วไมหน้ากูร้อนร้อนว่ะ?
“เป็นคนดีมากครับ...น้องตะเกียง...ห่วงคนอื่นด้วย..นอกจากสวยแล้ว...จิตใจยังงามอีก...
ไม่เป็นที่ผิดหวังของพี่พรตจริงๆ” บ๊ะ!..พ่อเจ้า!...พี่แกจะหม้อกูทุกช๊อทว่างั้น!...โดนซึ่งหน้าแบบนี้
ไอ้ตะเกียงก็ไอ้ตะเกียงเห่อะ! หูเหอ...หน้ากูจะเดือดแล้ว
“น้องตะเกียง...ไมหน้าแดงแปร๊ดเลย...เขินพี่พรตดิ...น่ารักชะมัด...จะทำให้พี่พรตใจสั่นไปถึงไหน”
เอ่อ!...เอาเข้าไป กูไปไม่ถูกแหล่ะ! พี่แกไม่ปล่อยช่องให้กูได้พักยกกันเลยรึง่ายยยยๆๆๆ?????
“อิ่มว่ะ!..อยากจะอ๊วก..ไปยัง” ไอ้ยักษ์บอมย์...ครับ...เหวี่ยงใส่กูเต็มๆ มึงไมไม่เหวี่ยงไอ้พี่พรตมันว่ะ
มันคนพูดชัดๆ กูหน่ะ..อิ่มตั้งนานแร้วววๆๆ...ถามพวกเมิงนู้น...นั่งป้อกันจนก้นหม้อดำได้อีกนานไหม
“อึม!.ไปดิ...อังครับ..โต๋ขอตัวก่อน...เดี๋ยวต้องไปประชุมกรรมการกีฬาสีอีก...ไว้ค่อยคุยกันนะ” เชรี้ยยย..
เวลาพูดกับหญิงมึงพูดยาวเอาซะเพราะได้อีกนะ
“โต๋ไปแล้วเหรอ...งั้นเดี๋ยวเจอกันที่ห้องประชุมนะค่ะ ไงคืนนี้อังโทรหานะค่ะ” คุณพี่เธอท่าทาง
อิดออด...เหมือนไม่อยากจากไงงั้น...แหมคุณพี่ครับ ไอ้ตะเกียงฟังไม่ผิด มันไม่ได้ลาไป
ต่างประเทศนะคร๊าบ....ห่างแค่นี้เอง...ทำหน้ายังกะมัน..จะไม่กลับมาซะง้าน คุณพี่เพิ่งพูดหยกๆ
เดี๋ยวเจอกันที่ห้องประชุมไม่ใช่หรือง่ายยยยๆๆ....
“อืม...แล้วค่อยโทรคุยกันครับ” พูดจบพวกมันต่างคนต่างร่ำลาคู่ๆมันกัน ยกเว้นไอ้โทนี่..
รีบเนียนลากกูลุก ถือโอกาสกอดคอกู ทำเป็นมึน ล๊อคลากให้เดินไปกะมันเฉยเลย
กูไปสนิทกับมึงตอนหนายยยย...ไอ้หรั่งเมิง...เอากูเป็นโล่ห์...แต่ช่วยดูหน้าตา
พี่กระเทียมสามหลีบก่อน ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน..ใส่กูกันใหญ่...มึงสร้างศรัตรูให้กูแล้ว
รู้ตัวไหมไอ้บร้าาาๆๆๆ....ไอ้พี่พรตได้แต่มองตามตาปริบๆ เหมือนหมาถูกทิ้งเลยเมิง
คงไม่กล้าไรมากพี่แกแพ้พนัน ตามข้อตกลงห้ามก้าวก่ายมากนัก
“เอ่อ!...พวกนาย..เราขอไปทำธุระแป๊ปดิ...เดี๋ยวตามไปทีหลัง” จะแวะไปดูบอร์ดที่ว่าสักหน่อย...
“ไปไหน...แล้วมึงรู้เหรอจะตามหาพวกกูที่ไหน...ต่อให้บอกไป.....ยังกะมึงรู้จักที่ทางดีแล้วนิ”
ไอ้เหี้ยมอม...มึงก็บอกมาดิ...กูมีวิธีไปของกูได้เองแหล่ะ!..ชิ!..ทำยังกะกูไร้สมอง
ลืมไปแล้วไงว่ามึง...แพ้กูอยู่สาดดดดๆๆๆ!
“ธุระน่ะ...นานไหม สำคัญป่าว” ไอ้โต๋..ถามไมหว่า? กูจาตอบไงดีว่ะ! ก็ไม่รู้ว่ามันนาน
หรือไม่นาน ใช้เวลาแค่ไหนยังไม่รู้...ตึกกิจกรรมยังไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน
“เอางี้!...มึงจะไปไหน..”ไอ้รัน มันถาม คงเห็นกูคิดนานไปแหล่ะ!
“เราจะไปตึกกิจกรรมนะ” ตอบไปตรงๆดีกว่า ไม่ใช่ความลับไรนิ
“อ้าว!...พวกกูกำลังไปกันอยู่แล้ว...มึงจะแยกไปไมว่ะ!..” แล้วกูจะรู้กับพวกมึงกันไหม มึงบอกจะไป
ประชุมงานกีฬาสี ไม่ได้บอกกูนิ...ว่าไปกันที่ไหน
“งั้นก็ที่เดียวกัน!..แล้วมึงไปทำอะไร” ไอ้กานมันถามบ้าง
“ว่าจะไปดูบอร์ดหน่อย...กระแตบอกมีรูปเราติด...เขียนข้อความเกี่ยวกะเราด้วย...” บอกไปคงไม่
เสียหายไร ไหน ๆ ก็ขึ้นบอร์ดซะขนาดนั้น ไม่ใช่ความลับอยู่แล้ว
“ก็แค่นั้น!...ทำเป็นยึกยักอยู่ได้” ไอ้เชี้ยยย...นิ...มึงจาไรกูว่ะ! สัดมอม... กัดกูตลอดแหล่ะ!
“ไปด้วยกันนี่แหล่ะ!” เหี้ยโต๋...ออกคำสั่งอย่างเคย พูดเสร็จก็สะบัดตูดเดินนำอ้าว
ไอ้เผด็จการรรรๆๆๆ เลยต้องตามพวกมันต่อ...พอถึงตึกกิจกรรม คนมุงดูบอร์ดกันใหญ่
พอเห็นกลุ่ม ‘สิงห์โตดำ’ เดินเข้ามาเท่านั้นแหล่ะ! ออกอาการกระดี๊กระด๊าลันล้ากันสุดๆ....
สงสัยกูคงเข้าใจผิด..พวกแม่งกระดี๊กระด๊า มองมาที่กูกันนี่หว่า??..แสรดดดๆๆ ตัวผู้ทั้งน้านนๆๆอ่า!.
..ลูกกะตางี้...วิบวับวิ้งๆ กันเป็นแถว ไม่ได้การแหล่ะ!...บอร์ดมันเขียนไรไว้หว่ะ..ไหนกูดูบ้างซิ...
“อ่า..นะ..ไอ้ตะเกียงมึงเอ้ยยย!...ยั่วต่อมหื่นสุดๆ!...กูว่าไม่รอดถูกจับกดแน่มึง” สัดมอม..มันดูไรว่ะ!
ตัวแม่งยืนบังกูหมด ห่า..นิ..พวกมึงมองกูเชี้ยไร...ไอ้เก็กโต๋..มึงเป็นไร หน้าแดงหูแดงเถือก
ตวัดตามองกูเขม็งยังกะกูไปเหยียบตาปลามึงงั้น! ไอ้รัน ไอ้กาน ไอ้โทนี พวกแม่งแข่งกัน
หน้าแดงได้อีก กูต้องดูบ้างแล้วแหล่ะ! มีไรกัน มุดดูก็ได้ว่ะ!
บ๊ะ!..แม่เจ้าช่วย! กล้วยไข่ทอด....รูปใครว่ะ!..ขาวโครตๆ หัวนมชมพูเชียว...แล้วไม
ถอดเสื้อยั่วตะเข้งั้นหล่ะ!....อะจ๊ากกกกๆๆๆ!...น่านนนม่านรูปกูนี่!...เหว้ย...ใครเอาช๊อทเด็ด
มาขึ้นบอร์ดว่ะ!...เสือกบรรยายใต้ภาพอีก...โอ้มายมุดดา...กูอยากหายตัวได้.!
“หนุ่มน้อยหน้าสวย....รูปหล่อขั้นเทพ..พิชิตชัยท่าเอ็กซ์สุดสุดกลางยิม...ทีเด็ดแบบนี้เล่นเอา
กำเดาหนุ่มๆ ทั้งยิมแทบทะลัก...ตะบะแตกเป็นแถว...จากนี้ไปโรงเรียนเรา..ได้ต้อนรับดาว
ดวงใหม่.... ‘ตะเกียง’ นามนี้คงระบือไกล สวยใส พ่วงด้วยฝีมือ คงเป็นตะเกียงวิเศษ
..รอผู้โชคดีมาเป็นเจ้าของ...ใครอยากลองถูตะเกียงดวงนี้ รีบยืนใบสมัครด่วน..การันตีคุณภาพ
..จากชมรมข่าวและประชาสัมพันธ์...ของเขามีดีจริงๆ...”
“งัยมึง...กูว่าคงมีคนอยากลองถูตะเกียงกันเพียบ...เตรียมล้างรอได้เลยมึง...ไม่วิเศษจริง...
ระวังเค้าเอาไปถ่วงน้ำนะโว้ย...55555....” ไอ้เหี้ยยยยย ‘มอม’ ไอ้หมาเน่าเต็มปาก
...ผีเจาะปากมึงมาพูดรึไง ..ไอ้เวร.”.o>O<o “ นรกสาดดดดๆๆๆ
มาลงให้แล้วนะค่ะ กำลังใจกันต่อ
Luk.
-
สนุกมากๆครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ o13
-
:impress2:
ตะเกียงน่ารัก รักตะเกียงที่สุด :กอด1:
-
อยากเห็นตอนถอดเสื้อจริงๆๆอิอิอิ
-
พรตนี่หยอดตลอดเลย ตะเกียงจะหวั่นไหวมั๊ยนี่ แล้วน้องโต๋จะเก๊กถึงเมื่อไหร่
สนุกค่ะ มาต่อไวไวนะ :pig4: :pig4: :call: :call:
-
:m20: :m20:โดนแน่ๆน้องตะเกียง ตะเข้รองาบอยู่เพียเลยน้อง
-
มีงานเข้า มีงานเข้า มีงานเข้า
อยู่ดีๆงานก็เข้าอีกแล้ว สู้ๆนะ :fire:
แต่เอ ใครจะมาเป็นคนถูตะเกียงคนแรกหละ อิอิ
^^
:3123: :3123:
-
อยากถูตะเกียงมั่งค่ะ :laugh:
ขอร่วมสนุก ร่วมด้วยช่วยจิ้นอิมเมจนะคะ
คนแรกน้องตะเกียง
(http://img136.imageshack.us/img136/7264/3hrokuuchily8.gif)
อวยอีกรูป อร๊ายยยย :-[
(http://1.bp.blogspot.com/_A2ZjeVeVCbU/TKagYSQA2aI/AAAAAAAAAbY/UPdCN08Ljac/s1600/uchi+hiroki+Uchi10.jpg)
ต่อไป พ่อขี้เก็ก โตโต๋ หล่อโฮกกกกกกกกกก อร๊ายยยยย :o8:
(http://images1.asianmediawiki.com/images/3/37/Satoshi_Tsumabuki.jpg)
(http://img156.imageshack.us/img156/9520/f2ce0601f00e48ee978382b.png)
(http://www.cutehotguys.com/11209-2/Japanese+sensibility+actor+Satoshi+Tsumabuki++_24_.jpg)
บอมย์เบ ค่ะ หาลูกครึ่งไม่ค่อยได้ -..- (Shirota Yuu)
(http://img717.imageshack.us/img717/6060/06f67f266dd449208b5f392.png)
พี่พรต หล่อแบบผู้ใหญ่ๆหน่อย :o8: (Oguri Shun)
(http://www.nautiljon.com/images/galerie/acteurs/3/0/303/4/2/oguri_shun_51324.jpg)
-
:m28: ชายโต๋มานยิ้มทามไมแว้ สงกะสัยจัง หุหุ
เป็นคนดังไปแล้วนะน้องตะเกียง มาวันเดียวดัง!!! ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:กอด1:
-
น้องตะเีีกียงจะโดนใครจับไปถูล่ะเนี่ย
-
ความสวยทำพิษ อิอิ!!
แล้วใครเล่าใครจะได้เป็นอาราดีน?
-
น้องตะเกียง น่าฮัก ขนาด
:o8: :o8:
-
สนุกดี
ต่ออีกสิ
^^
-
ตะเกียงพิเศษขนาดนั้น
คงยากที่ใครจะจับกด
ยกเว้นเต็มใจให้กด
หรือว่า.....
ไปกดเค้าดี? :z2:
-
:call: :call: ไรเตอร์มาต่อๆๆ
อยากอ่านแล้วววว :m5: :m5:
ในเล้าไม่มีไรท์เตอร์หรือรีดเดอร์ครับมีแต่คนอ่านกันคนเขียน
-
น้องตะเกียงดังยิ่งกว่าพลุอีกนะเนี่ย ^.^
-
Part 12
จังหวะ...ดิสโก้หัวใจ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตอนนี้ไอ้ตะเกียง อยู่ระหว่างทำใจรวมสมาธิ อยู่ในห้องกิจกรรมของสภานักเรียน
หลังจากรีบมุดหนีออกมาอย่างไวว่อง ท่ามกลางสายตาหื่นๆ ทั้งหลายที่จ้องมา ยอมรับอายสุดๆ
ไอ้พวกเหี้ยก็ลากมาห้องนี้ แล้วมันก็เข้าประชุมปรึกษางานกีฬาสีกันอย่างคร่ำเคร่ง
ในห้องกระจก มีพวกไอ้พี่พรตด้วย พวกสภานักเรียน ประธานชมรม พวกมีหน้าที่ไรประมาณเนี๊ยะ
ร่วมๆ เกือบห้าสิบคน กูเลยนั่งทำใจตรงโซฟานอกห้อง รอพวกแม่งไปพรางๆ ทำไงได้...
ไหนๆ ถึงขั้นนี้แล้วนะ..พูดได้คำเดียว.. ‘ปลง’...แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วกู ที่กล้าถอดเสื้อเมื่อวาน
ไม่ทันคิดว่าจะมีมือดีถ่ายรูปขึ้นบอร์ด โปรโมทให้ซะขนาดน้านนๆ...แค่ต้องการเอาชนะพวกไอ้โต๋
ไม่ได้คิดใรมาก ทำเป็นหูไปนาตาไปไร่..เนียนปกติซะคงพอถูไถไปได้
ใช่วิธีนิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหว
.
.
.
“คิดไรอยู่ว่ะ?....ใจลอยอยู่ได้..กูเรียกตั้งสองครั้งไม่ได้ยิน” ไอ้กานพูดบ่นผม นี่พวกมันประชุมเสร็จ
แล้วหรือนี้ ไม่ทันสังเกตุเลยวุ้ย คงใจลอยอย่างมันว่าแหล่ะ! พวกต่างทยอยเดินออกจากห้อง
กันเกือบหมดแล้ว
“ ตกลงมึงเป็นไร..กูถามยังไม่ได้ตอบ” มันย้ำเอาคำตอบ
“ป่าวววๆ!.(เสียงสูงได้อีกกู) ไม่เป็นไร..แล้วพวกนายประชุมเรียบร้อยแล้วใช่ป่ะ?” แถเปลี่ยนเรื่องซะ
“เสร็จแล้ว...กำลังจะขึ้นเรียน...เรียกมึงเสือกนั่งบื้อได้อีก...ไปได้แล้วพวกไอ้โต๋มันรออยู่” มันรอที่ไหน
แม่งร่ำลาพวกคุณพี่อัง ยังกะไม่ได้เจอกันมาเป็นชาติงั้น ขนาดเพิ่งแยกกันมื้อเที่ยงนี่เอง
แม่งงงๆๆ!..เป็นทั้งกลุ่ม ไม่ติดมึงมีน้องกิ่งอยู่ คงไม่พ้นถูกรวบกินหมู่แน่พวกมึง
“น้องตะเกียงครับ...” มาแล้วพี่พรต มาได้ถูกที่ถูกเวลา ยังกะกูจุดธูปเชิญมา
กะแล้วถ้าเห็นกูต้องเรียกแน่ๆ
“อ่า..ครับพี่.” ทักตอบแกหน่อย
“เสียดายจังน้องตะเกียง...ไม่ได้อยู่สีเดียวกับพี่...พี่กะจะให้น้องตะเกียงถือป้าย
นำขบวนพาเหรดสีพี่ซะหน่อย”
“อ่า..หรือครับ..(ดีแล้วที่ไม่ได้อยู่ กูไม่ชอบร่วมกิจกรรม..คิดในใจไม่ได้พูดไปหรอก)
แล้วพี่พรตอยู่สีอะไรอ่าครับ?”
“พี่อยู่สีน้ำเงิน...แต่น้องตะเกียงชื่ออยู่สีแดง...พี่ว่าจะขออาจารย์เปลี่ยนสีน้องตะเกียงดีไหมครับ?”
“แห่ะ..แห่ะ..อย่าให้มันยุ่งยากดีกว่าครับ ตะเกียงอยู่สีไหนก็เหมือนกัน..ถึงไงก็สถาบันเดียวกันนี่ครับ”
“งั้นก็ได้...ตามใจน้องตะเกียง....แต่ต้องอย่าลืมเชียร์พี่นะ...พี่ลงแข่งกีฬาสองสามรายการอ่า”
“ครับ..ผมไม่ลืมหรอก...แต่พี่ครับ..ถ้าสีพี่เจอสีผม ไม่ว่ากันนะครับถ้าผมจะเชียร์สีตัวเองอ่า..
ไม่อยากโดนมองว่ากบฎ..555...”
“5555++..พี่ไม่ว่าหรอกครับ น้องตะเกียงรู้ตัวไหมครับ ชอบทำให้คนอยู่ใกล้มีความสุข
พี่มีความสุขทุกครั้งที่ได้คุยกับน้องตะเกียง” แป๋ววว!..มาแล้วครับ ลูกหยอด...หม้อขั้นเทพของพี่แก
“พี่ขออะไรน้องตะเกียงอย่างได้ไหมครับ” ขอไรกูว่ะ!
“พี่จะขอไรอ่า..ครับ.?.”
“พี่ขอเบอร์....”
“ไอ้ตะเกียง...มึงจะไปได้ยัง...พวกกูรอนานแล้วนะ จะจีบกันอีกนานป่ะ จะได้ไม่ต้องรอ”
สัด...เหี้ยมอม...จีบพ่องงเมิงซิ เชี้ยนิ!...กูเห็นมึงยืนคุยกับพี่รสาอยู่นี่นา ทำเป็นโวยกู
“เอ่อ!...ไปแหล่ะๆ..” ได้โอกาสชิ่งก่อน
“พี่พรตครับ ตะเกียงไปก่อนนะครับ แล้วค่อยคุยกันใหม่ครับ...” ว่าแล้วกูชิ่งดีกว่า
เหี้ยมอม มีความดีอย่างน้อยทำให้กูชิ่งได้ ไม่ต้องหาทางปฏิเสธเรื่องเบอร์โทรกะไอ้พี่พรต
“อ้าว! ..แล้วที่พี่ขอ...”
“ไว้ค่อยคุยกันอีกทีนะครับ” กูไม่อยู่รอให้พี่แกพูดจบ โกยอ้าวตามพวกแม่งไปก่อนแล้วกรู
“กว่าจะมาได้นะมึง...งัยร่ำลากันถึงไหน...อยากโดนมันถูหรือไง..มึงอ่ะ?..” ไอ้เชี้ยนิ...ไปถูเอากะมึงดิ
จาอะไรกะกูอีกว่ะ!..
“ก็มาแล้วนี่ไง...ทำไมต้องเหวี่ยงเราด้วยว่ะ?..” ขึ้นเสียงกับมันหล่ะ! กูอยากรู้มึงอะไรกะกูอีกว่ะ!
“เอ่อ!..นั่นสิ...มึงไปเหวี่ยงมันทำไม หรือมึงยังไม่จบ เรื่องที่มันคว่ำมึงล้มไม่เป็นท่าเมื่อวาน”
ไอ้คุณรันครับ ดีมาก จัดไปอย่าได้ช้า ช่วยไอ้ตะเกียงถล่มมันหน่อย
“กูเหวี่ยงมันซะที่ไหนกัน...กูช่วยมันไม่ให้ถูกผู้ชายจีบหรอก รึมึงชอบกูจะได้ไม่ยุ่ง แล้วเรื่องเมื่อวาน
พวกมึงเลิกพูดเลย กูไม่ทันระวัง ไว้คราวหน้านะมึง ลองพิสูจน์กะกูใหม่ จะบี้ให้แบนเลยคอยดู”
ลองมาบี้กูดิ...พ่อจะบดให้จมตีนเลยมึง
“เอ่อ..ๆ...ช่วยก็ช่วย ช่วยมันไม่ให้ถูกจีบ หรือกันมันไม่ให้โดนจีบว่ะ!...กูพูดถูกใช่ไหมล่ะมึง
ไม่งั้นมึงคงไม่หน้าแดงหรอกไอ้บอมย์ หึหึหึ...อย่าบอกนะว่ามึงตั้งใจ..?..5555.” ไอ้โทนี่ พูดกะ
ไอ้มอม แล้วไมไอ้สัดมอมมันต้องวิ่งไล่เตะไอ้โทนี่ เป็นเรื่องสนุกสนานครื้นเครงกันไป
ลดบรรยากาศกดดันเมื่อครู่ไปโดยปริยาย คนอื่นก็พลอยหัวเราะไปด้วย โดยเฉพาะไอ้โต๋
มันหัวเราะครับท่าน...พระเจ้า! ไอ้ตะเกียงเพิ่งเห็นมันหัวเราะ ตั้งกะรู้จักกะพวกมัน ร่วม 48 ชม.
เพิ่งเห็นไอ้เก็กมันหัวเราะก็ครั้งนี้ หล่อมักมักๆ...ยิ่งฟันมันขาวจั๊วเรียงตัวสวย ตาคมที่ดูนิ่งๆ ดุดุ
ตอนนี้ดูมันอ่อนโยนวิบวับไปกับอารมย์เจ้าของ หล่อขั้นเทพจริงๆ
สมแล้วที่มันคว้าตำแหน่งครองแชมป์อันดับหนึ่ง
“พลั๊ก!..มองทำไม” สัดโต๋ ..ไอ้เชี้ยมึง!..ห่านิ..ตบหัวกูไมนี่ เจ็บอ่ะ!.. แม่งไอ้ซาตานนนๆๆ!..
ไอ้ลูซิเฟอร์..เสือกเพ่นมาได้กระบาลกู แม่งสมองกูจะเสื่อมป่าวเนี๊ยะ!
“แน่ะ!...ว่าแล้วยังมองอีก เดี๋ยวปั๊ด! เอาอีกทีดีไหม”
“เห้ยๆ!..พอแล้ว ๆ นายตบหัวเราไมอ่ะ สมองเคลื่อนเรียนไม่เก่ง ปัญญาอ่อนขึ้นมา
รับผิดชอบด้วยแล้วกัน..ชิ”
“ไมกูต้องรับผิดชอบมึงด้วย...เล่นจ้องตาไม่กระพริบ มีปัญหาไรกับหน้ากู ถามไมไม่ตอบ” ไอ้บร้าาา...
กูจะตอบมึงได้ไง กูไม่รู้โว้ย..เผลอมองหน้ามึงตอนยิ้ม..เวร มีความผิดมากป่าวเนี๊ยะ
มองคนยิ้มเพราะไม่คิดว่ามึงเสือยิ้มยากจะยิ้มนิ กูนึกว่าสิ่งมหัศจรรย์ของโลก...ไอ้สัด
“ไม่มีไรจริงๆ ...คิดไรเพลินๆ ไม่รู้นิว่าตาเรามองนายอยู่” แถไปก่อนกู ไม่มีหลักฐาน
ยืนยันชัดเจนไม่จำนนหรอก
“ตะเกียง..มันคงไม่รู้ว่ามึงไม่ชอบให้ใครจ้องหน้า อย่าไปว่ามันเลย” มาแล้วครับไอ้คุณรัน
พระเอกอาสา
“ใช่..ๆ..เราไม่ได้ตั้งใจมองนายจริงๆ (กูตั้งใจแหล่ะ!) กำลังคิดไรเรื่อยเปื่อย เผลอไปจ้องนายเข้า
ตอนไหน...จริงๆน่า” ทำหน้าน่าสงสารเข้าไว้ แหลได้อีกกู
“งั้นแล้วไป...มึงรู้ยังว่าอยู่สีแดง...เตรียมนั่งเสลี่ยงด้วยหล่ะ” อะไรของมัน บทจะจบก็ง่าย
ออกปากสั่งกูอีก นิสัย ตลอดแหล่ะ! เอ่อ..ตกลงกูอยู่สีแดงว่างั้น แล้วไหงกูต้องนั่งเสลี่ยง
กูไม่ชอบไม่นั่งโว้ย!..เชี้ยนิ
“แล้วไมเราต้องนั่งเสลี่ยง” นั่นสิ?..ไมกูต้องนั่งด้วยหว่ะ!
“ไม่รู้...ไปถามเอากับพวกไอ้กิ๊ปเอาเอง มันขอให้มึงนั่ง กูตกลงไปแล้วก็แค่นั้น” ไรของมึงว่ะ!..
ไอ้บ้า....มึงไปตกลงกะมันเอง มึงก็นั่งสิ กูไม่ได้รู้เรื่องกับมึงสักกะหน่อย
“เอาน่า!..ไอ้ตะเกียง ไอ้กิ๊ปมันดูแลเรื่องขบวนพาเหรดกับกองเชียร์ อยู่ม.5 สีเดียวกับเรา
ก่อนออกจากห้องมันฝากพวกกูมาบอกมึง ว่ามันจะให้มึงนั่งเสลี่ยง ปีนี้คอนเซ็ปกีฬาสี
‘เที่ยวเมืองไทยตื่นใจทุกภาค’ พวกกูรับปากมันไปแล้ว มึงก็นั่งๆ ไปเถอะ! แค่นั่งอย่างเดียว
ไม่ยุ่งยากอะไรหรอกน่า ปีนี้เป็นปีแรกที่โรงเรียนให้ม.5 กับม.4 ร่วมมือกันจัด
เพราะตารางสอบแอดฯ พวกม.6 ตรงช่วงกีฬาพอดี อาจารย์ไม่อยากให้มาพะวงกิจกรรม
ไงพวกเราก็ต้องร่วมมือกัน” ไอ้บอมย์มันร่ายซะยาว อึม!...กูเข้าใจหล่ะ..ว่ากูอยู่สีเดียวกับมึงและไอ้เก็ก
แต่ที่กูไม่เข้าใจ คือว่ามันรับปากให้กูนั่งเสลี่ยงแทนกูไปทำม่ายยย
“เข้าใจแล้วสินะ...งั้นก็ดี พรุ่งนี้กินข้าวเสร็จแวะไปคุยกับไอ้กิ๊ปด้วยว่าต้องทำยังไง” สั่งกูอีกแหล่ะ
สรุปกูต้องนั่งจริงๆ ใช่ไหม ไม่ได้การพรุ่งนี้กูไปยกเลิกเองก็ได้ว่ะ!
“แล้วพวกนายไปด้วยป่าวอ่า?..”
“ไปดิ..ต้องไปประชุมแผนงานกันอีก พรุ่งนี้วันศุกร์คาบบ่ายโฮมรูม อาจารย์ปล่อย
ให้เตรียมงานไม่มีเรียน” ไอ้รันบอก
“แล้วคนอื่นๆ อยู่สีไรกันมั้ง?” ผมถามไอ้รัน มันเล่าให้ฟัง ไอ้รัน ไอ้โทนี่ ไอ้พี่วิน
พี่ต้า พี่รสา อีพี่คำพอง อยู่สีเหลือง ส่วนไอ้กาน ไอ้พี่พรต ไอ้พี่ชัด อยู่สีน้ำเงิน
ยังมีคุณพี่อัง พี่คนาง พี่ตรอง และพี่อง กระเทียมสามหลีบ อยู่สีนี้ด้วยกัน
ไอ้โต๋ ไอ้บอมย์ ไอ้ตะเกียง อยู่สีแดง มีสีเขียวไอ้พี่หน่อง เพื่อนไอ้พี่พรต หลุดพวก
ไปอยู่คนเดียว สีที่เหลือมี สีส้ม และสีชมพู ไม่มีคนที่ไอ้ตะเกียงรู้จัก รวมหมดหกสี
สรุปทุกคนแยกกันกระจายเป็นย่อมๆ
.
.
.
แล้วเราก็เดินถึงห้องเรียนกันสักที (คุยไปด้วยเดินไปด้วย) มาทันคาบสองช่วงบ่าย ก็เรียนปกติ
จนเลิกเรียนตอนเย็น ตามสัญญาทาส วันนี้มีงานส่งสองวิชา ไอ้คุณรัน
ต้องรับงานในส่วนของไอ้ตะเกียงไปทำให้ด้วย
“เก็บเป๋าเสร็จยังมึงอ่ะ?..ชักช้ากูไม่ถือให้...ว่ากูเบี้ยวไม่ได้นะโว้ย!.” ไอ้หมามอม เร่งกูได้ยิกๆ
สราดดดด...นิ กวนตีนกูสุดๆ
“เอ่อ ๆ เสร็จแล้ว!...เอ้า..เอาไป” พูดเสร็จส่งกระเป๋าให้มัน ตกลงมึงเป็นทาสกูจริงป่าวเนี๊ยะ
แต่ละคนสั่งกรูจริงงงง!
“ป่ะ..ไปได้แล้ว เดี๋ยวลุงพีจะรอนาน” ยังไม่ทันไร มาอีกคนแหล่ะ! สรุปกูต้องรับคำสั่ง
พวกมึงกันใช่ไหมนี่ ลืมบอกไปลุงพีเป็นคนขับรถบ้านไอ้โต๋มันนะครับ ตลอดทางที่พวกเรา
เดินผ่าน ก็นะเหมือนเดิม มองตามกันตรึม ไอ้ตะเกียงเองต้องยอมรับ ทั้งที่ยากจะยอมรับ
สายตาล้อเลียน กระหริ่มกระเหรี่ย และหื่นสาด..จากตัวผู้ตลอดรายทาง เดินได้สักพัก
ไอ้โต๋ จู่ๆ มันเข้ามากอดคอลากกูเดินไปกะมันเฉยเลย ทำให้สายตาที่มองหื่นๆ พากันหลบตางุดๆ
ไม่เหลือให้เห็น แต่กลับเป็นสายตาแปลกๆ ออกอาการซุบซิบกันบ้าง ตกลงมึงถือโอกาส
กอดคอกูเนี๊ยะ ถามกูหรือยังว่ากูโอเคป่าว? แต่คงไม่ต้องแล้วหล่ะ! รู้จักมึงดีแหล่ะ! ไอ้เชี้ยเอาแต่ใจ
ตัวเองสุดสุด กูจะอิดออดสะบัดมันออกก็ใช่ที่ เดี๋ยวมีช่องกัดกูอีก ทำตัวยังกะเป็นผู้หญิง
(ดักคำที่มึงจะพูดก่อน) ยังงัยอย่างน้อยก็ยังดีกว่าผจญสายตา อึ๊ยยยย!!....ไม่อยากบอก
เห็นแล้วขนพองสยองเกล้า เอาว่ะ! ไม่เสียหายไรมาก ไอ้เหี้ยบอมย์ แอบเห็นมึงมองกูแปลกๆ
เหมือนสายตาตัดพ้อประมาณนี้ หรือกูคิดไปเองป่าวก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ใจกูจะเต้นแรงไปถึงไหน
จังหวะดิสโก้เกินไปแล้ว ไม่เอาได้ป่ะ! ขอเป็นลุมบ้าแทน เพราะตอนนี้หน้ากูร้อนจนจะเป็นบ้า
กลิ่นตัวห่าโต๋..ก็นะ..แม่งงง! กลิ่นเหงื่อผสมกลิ่นน้ำหอมผู้ชาย ยี่ห้อเดียวกับที่พี่ตระการกูใช้เลยอ่ะ
(พี่ชายคนที่สอง) แต่กลิ่นของพี่ตระการ ไม่ยักทำให้ใจเต้นแรงเหมือนตอนนี้ ใกล้ชิดสนิทขนาดนี้
เพิ่งรู้ตัวแม่งสูงกว่ากูโครต หรือว่ากูตัวเล็กไปหว่า..หัวกูแค่ได้แค่คอมันเองอ่ะ! มึงจะสูงป่ายหน่าย
ไอ้ตะเกียงก็มารตฐานแล้วนะ อายุ 14 สูง 168 ปกติด้วยซ้ำ จริงแหล่ะ!...กูปกติ ไม่ปกติคือ
พวกมึง ห่าไรอายุ 16 สูงเป็นเปรตกันอย่างนี้ ช่างเหอะว่าแต่ตอนนี้ ชักไม่ได้การหล่ะ!
เมื่อไหร่จะถึงหน้าประตูสักทีว่ะ! ทำไมวันนี้ทางมันไกลกว่าเดิมว่ะ ขืนยาวกว่านี้
หน้ากูระเบิดแน่.ๆ............
“เห้ย!...ตะเกียงมึงเป็นไรป่าวว่ะ?...ทำไมหน้าแดง หูแดงเถือกไปหมด” ไอ้โทนี่ มันหวังดีครับ
สายตาเป็นห่วงจริงใจ
“เห่อ..ๆ..เราไม่เป็นรัยหรอก...คงร้อนนะ โต๋..นายเอาแขนออกจากคอเราก่อนได้ไหม?..”
เพิ่งเรียกชื่อมันครั้งแรกหล่ะ!
“จริงสิ..โทษทีเพลินไปหน่อย...แล้วมึงไม่เป็นไรจริงอ่ะ?..หน้าแดงมากเลยนะ..ไหนตัวร้อนป่าว?”
ว่าแล้วก็เอาหลังมือ แตะหน้าผากกูอีก....โว้ย!..ไม่ไหวจะเคลียร์...ยิ่งมึงทำกูยิ่งองศาเดือด
ถ้าจะช่วยจริงๆ รบกวนอยู่ห่างๆกูก่อนตอนนี้
“ไม่เป็นรัยจริงๆ...มันร้อนนะ...นายกอดคอเราเดิน..เลยร้อนไปกันใหญ่” อ่า?..เผลอหลุดปากขุดหลุม
ฝังศพตัวเองอีกกู งัยหล่ะ?..ที่นี้พากันจ้องกูหมด ดูไอ้โต๋ เสือกยักคิ้วยกยิ้มได้อีกมึง
เหมือนมึงไม่เคลียร์ที่กูพูด
“ตกลงมึงร้อน...เพราะอากาศ...หรือมึงเขินที่ไอ้โต๋ กอดคอมึงเดิน...กูคบกันมานาน
มีแต่คนอยากใกล้มัน....มึงคนแรกเลยนะโว้ย!..ที่มันกอดคอเดินด้วย ไม่สนิทใจจริงๆ
ไอ้โต๋ไม่ให้ใครใกล้ตัว...อ่ะๆกูรู้แหล่ะ!..มึงเขินไอ้โต๋มันแน่ๆ” ไอ้แสรดดดๆๆ..โทนี่
ถูกจังหวะทุกทีซินะมึง เข้ามานั่งใจกูเลยไหม ใครให้เมิงพูดมากว่ะ กูอยากได้เข็มกับด้าย
เย็บปากมึงจริงตอนนี้ ไปไม่ถูกเลยกูอึ้งแดกเลยที่นี้ เว้ย!..อยากมุดดินหนี
ไอ้ตะเกียงไม่เคยจนแต้มแบบนี้มาก่อน พอมันพูดจบพวกแม่งพากันอมยิ้มล้อเลียนกูได้อีก
ไอ้ตัวต้นเหตุยิ่งไปกันใหญ่ยักคิ้วล้อเลียนกูเฉย เหมือนมันจะถามกูงั้น ว่าที่ไอ้โทนี่พูด
เป็นความจริงหรือเปล่า? ลุคนี้ก็มีกะเค้าด้วย เอ่อ! กูรู้จักมึงเพิ่มอีกมุมแหล่ะ! แต่มันไอ้หมามอม
หน้ามันยังกะใครห้ามไม่ให้มันขี้มาหลายวันแล้วงั้นแหละ ไม่ทันไรมันก็พูดแทรกขึ้นมา.....
“อ่ะ!...เอาไปกระเป๋ามึง...กูส่งแค่นี้แหล่ะ!..ที่เหลือถือไปเอง กูไปนัด ‘รสา’ ไว้ ขอตัวก่อนพวก”
พูดจบก็เดินลิ่วไม่รอใครเลย มาอารมย์ไหนของมึงอีกเนี๊ยะ ตามมันไม่ทันจริงๆ
“มันนัดรสา ตอนไหนว่ะ!..ไอ้สัดบอมย์” เสียงไอ้กาน เหมือนเปรยกับตัวเองคนเดียว
แต่พวกกูหูดี โชคดีของกูที่มีเหตุมาเบี่ยงประเด็นความสนใจพวกมัน ประเด็นของกูเลยตกไป
ทำให้ไม่ต้องกระอักกระอ่วน เหมือนที่เป็นอยู่เมื่อกี้ รอดตัวไปไอ้ตะเกียง............
Big Kiss.
Luk.
-
"เสลี่ยง" นะคะ ไม่ใช่ เสลียง
น้องตะเกียบ เอ๊ย ตะเกียง เขิลคุณชา่ยโต๋ด้วยวุ้ยยยยยยย :-[
ส่วนบอมมี่คิดไรกับตะเกียงรึป่าวเนี่ย มีวงมีเหวี่ยงใส่นะ :laugh:
-
บอมคงคิดอะไรกับน้องตะเกียงแล้วล่ะ
สงสัยจะรักสามเส้าแน่ๆ
-
ตะเกียงพิเศษ
:L2: :L2:
-
:impress2: สนุกมากค่ะ อ่านแล้วแอบกรี๊ดกร๊าดยู่คนเดียว น้องตะเกียงน่าร้ากกก
-
:L2:หึงเร๊อะไอ้บอม
-
ว๊ายๆๆๆๆ มีเขิลด้วย :o8: :-[ :impress2:
อิอิ
รอวันตะเกียงขึ้นเสลียงนะ^^ :laugh:
:3123: :3123: :L2:
-
งานกีฬาสี ตะเกียงเกิดแน่ๆ :z1:
-
เข้ามามอบดอกใม้เป็นกำลังใจให้พร้อม+1 :L1:
-
:-[ตะเกียงน่ารัก
-
อยากเห็นตะเกียงโดนถู!
-
ตะเกียง - โต๋
คู่นี้ใช่ไหมครับ? เพราะว่าแอบคิดไปไกลแล้ว อิอิ
-
เริ่มแล้วใช่มั๊ย น้องตะเกียงกับโต๋ เริ่มรู้สึกพิเศษต่อกันแล้วใช่มั๊ย :impress2: :impress2: :z2:
แล้วบอมย์อาการแปลกๆนี่แอบชอบตะเกียงเหมือนกันเหรอ :เฮ้อ: ไม่ชอบให้เพื่อนแตกคอเพราะเรื่องความรักเลย :z3: :z3:
-
:3123:ขอบคุณกำลังใจทุกรี และคอมเม้นท์ทุกคอมเม้นท์ คนเขียนตามไปแก้ไขให้แล้วนะค่ะ หวังว่าคงติดตามเป็นแฟนคลับตะเกียงอย่างเหนียวแน่นกันต่อไป จะบอกว่ารับรองไม่ผิดหวังกับน้องตะเกียงแน่นอนค่ะ
Part 13
Ver...Bombey
.
.
.
.
.
ตั้งกะเป็นหนุ่มมา เริ่มไม่มั่นใจเสน่ห์ของตัวเอง ก็ช่วงนี้แหล่ะ! กูบอมย์เบ ไม่เคยถูกใครเมินมาก่อน
ไม่ได้หลงตัวเอง ด้วยรูปร่างที่สูง 195 หนัก 90 กก. กอปรกับหน้าตาใครต่างบอกว่ากูหล่อ
หลายคนแอบตั้งฉายาให้ว่ายักษ์หล่อ กูบริหารเสน่ห์ตัวเองตั้งกะเริ่มขึ้นม.2 แต่ไม่คบใครจริงจัง
แค่สนุกต่างคนต่างได้ตามที่ต้องการ ก็แค่นั้น จะหญิงหรือชายมีเข้ามาไม่ขาด แต่กูก็เลือกนะ
ประสบการณ์เซ็กส์กับผู้หญิงมีไม่น้อยเพื่อนในกลุ่มว่ากูหน้าหม้อ ถือว่าเป็นเรื่องปกติสำหรับหนุ่ม
ฮอร์โมนกำลังพุ่ง แต่กับชายกูเคยลองแค่ครั้งเดียว ด้วยความอยากรู้อยากลอง ยืนยันว่าชอบผู้หญิง
กูไม่ได้เป็นเกย์ ที่ลองก็เพราะฟังเค้าพูดกันว่า ชายขี่ชายเป็นยอดชาย เลยลองดูว่าไอ้ที่เป็นยอดชาย
จะรู้สึกอย่างไร กูว่าก็งั้นๆ แค่เซ็กส์ จากครั้งนั้นกูไม่คิดมีอะไรกับผู้ชายอีกเลย ผ่านมาสองปีแล้ว
แต่หนุ่มหน้าสวยคนนี้ ‘ตะเกียง’ ชื่อนี้มีอิทธิพลต่อกู เห็นหน้าครั้งแรก ยอมรับว่าคนสวยๆ
ที่เคยเจอมาชิดซ้ายไปเลย ให้ตายเถอะ! กูไม่ได้โกหก หน้าแม่งสวยได้ไม่มีที่ติ ไม่นึกมาก่อน
เด็กผู้ชายจะมีหน้าตาสวยใส ได้ขนาดนี้ รูปร่างผอมบางได้อีก ตัวบางๆ แบบนี้ ทำกูก้นกระแทกพื้น
มาแล้ว น้อยคนที่ล้มกูได้ นอกจากไอ้โต๋ กับไอ้รันแล้ว ไม่มีใครคว่ำกูลงไปนอนไม่เป็นท่ามาก่อน
หุ่นกูธรรมดาที่ไหน ไม่เท่ากับกูดีกรีถึงแชมป์ยูโด ระดับสายดำนักเรียนอาเชียน
รุ่นอายุ 15 ปีมาแล้ว กลับเสียท่าให้หนุ่มหน้าสวย สูงไม่ถึงไหล่กูด้วยซ้ำ
นั่นสินะ? สิ่งที่ทำให้กูสนใจตะเกียง นอกจากจะสวยมีเสน่ห์หาตัวจับยากแล้ว ยังมีความสามารถ
ที่น่าทึ่ง ดูจากฝีมือชู๊ดลูกบาส ธรรมดาซะที่ไหน ทักษะความชำนาญตามที่กูเห็น
เหมือนรับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี เกมส์นี้พวกกูแพ้ เลยกลายเป็นเด็กถือกระเป๋าไปโดยปริยาย
แต่กูกลับเต็มใจอยากทำ อยากพูด อยากคุย อยากรู้จักให้ลึกซึ้งกว่านี้ อยากหาคำตอบ
ให้กับตัวเอง ว่าทำไมถึงใจเต้นแรงทุกครั้ง ที่ได้เห็นหน้า อยู่ใกล้ๆ ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ
กลิ่นหอมสดชื่น เป็นกลิ่นประจำตัวของตะเกียงมัน กูรู้สึกหงุดหงิด ไม่พอใจควบคุมอารมย์ตัวเอง
ไม่ได้ทุกครั้ง เมื่อเห็นใครต่อใครออกอาการจีบมัน ทำไมกูถึงรู้สึกโกรธ ที่มันเหมือนไม่รู้หรือ
แกล้งไม่รู้ว่าใครที่เข้ามาคิดยังไงและหวังอะไรจากมัน ทั้งที่กูเองก็เป็นไปกับเค้าด้วยไม่ต่างกัน
กูทนเห็นภาพของไอ้โต๋กอดคอมันเดินไม่ได้ ทั้งที่รู้อยู่ว่าไอ้โต๋ ออกลูกป้องไม่ให้มันถูกไอ้พวกเหี้ย
ตามทางมองหื่นๆ เข้าใจเหตุผลที่ไอ้โต๋มันทำ ทำไมกูไม่เป็นคนทำหน้าที่นี้ กูมัวแต่ลังเล
ไม่กล้าตีเนียนกับมัน เพราะทุกครั้งกูกับมันก็มีแต่เหวี่ยงใส่ตลอด แต่ก็อดคิดไม่ได้ ไอ้โต๋มันหล่อ
เสน่ห์เหลือร้ายโครตๆ ทำให้หวั่นลึกๆในใจ ไม่อยากให้มันเป็นคู่แข่งเลย ถ้าต้องเจอคู่แข่งสนามนี้
ขอเว้นไอ้โต๋ไว้สักคนได้ก็ดี
กูโมโหตัวเอง ที่แสดงความรู้สึกไม่เก่ง กูกับมันเริ่มต้นกันไม่เป็นที่ประทับใจเท่าไหร่
ยิ่งกูเป็นคนกวนๆ พูดจาดีดีไม่เป็นเหมือนคนอื่นเค้า เมื่อเริ่มต้นไม่ดี เลยต้องให้มันจำกูมุมแตกต่าง
จากคนอื่น มันจะได้มีกูอยู่ในสายตาบ้าง...วันใดกูพร้อมและมั่นใจในความรู้สึกมากกว่านี้
คงกล้าแสดงออกให้มันรู้ เมื่อถึงวันนั้น กูพร้อมแล้วที่จะจริงจังกับใครสักคน....หวังว่า...
คนคนนั้น...เป็นมึงได้ไหม?....'ตะเกียง'...............
มุมของบอมเบย์ ยักษ์หล่อ....
Luk.
-
อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดด :m3:
สั้น!!!ง่ะ! :o แง งงงงงงงงง :o12: :o12: :o12:
-
อาการพระรอง ที่ต้องกินแห้ว
ฉายแววออกที่บอมอย่างแรง
เอาใจช่วยนะจ๊ะ แต่อย่ากวนให้มากนัก เดี๋ยวจะอกหัก
-
สงสัยงานนี้เจ้าบอมเบย์จะมีคู่แข่งชื่อโต๋แน่ๆ
แต่อยากให้โต๋มาบอกความรู้สึกบางว่าไอ้ที่ทำเนียนๆ นั่นอ่ะ
จริงหรือเล่น
-
:laugh: หลงเสน่ห์ตะเกียงเต็มๆอีกคนละสิบอม
o18หัวเราะอย่างชั่วร้ายเยาะเย้ยบอม แอบหมันไส้แทนตะเกียง :z2:
-
อ่านแล้วอยากเชียร์ไอ้บอมแฮะ
แต่คงสู้ไอ้โต๋ไม่ได้นิ
แต่ยังไงก็เชียร์ อิอิ :ped149:
-
เสน่ห์เกินห้ามใจจริง ๆ ตะเกียง
:L2: :L2:
-
ความแสบซ่า ของตะเกียง มีแค่นี้หราคร๊ เอาแบบดื้อๆๆ มึนๆๆเลยได้ไหม อ่า แล้วหั้ยโต๋ เผด็จศึก(ความมึน) หั้ยอยู่หมั เลย อ่า :impress2:
-
:3123:
-
เข้ามายกมือเชียร์ อยากให้โต๋พูดบ้าง ว่าที่ทำไปทั้งเอาใจพี่อัง กับกอดคอเนียนน้องตะเกียงรู้สึกยังไง :L1: :L1:
อยากเชียร์บอมเหมือนกันนะ แต่เชียร์โต๋มากกว่า :z1: :z1: ทำไงได้หล่ะ น้องตะเกียงน่ารักขนาดนั้น ใครก็ชอบ :o8: :o8:
-
^^
-
รอค่า ^^
รักตะเกียงที่สุดดดดด
-
รักตะเกียง รักบอม รักโต๋
ฮือๆ สงสาร บอมง่ะ คงกินแห้วแน่ๆเลย
น้องตะเกียงเริ่มหวั่นไหวกับโต๋ซะแล้วง่ะ
คนเขียน หาคู่ให้พี่บอมเบย์ด้วยเต๊อะ สงสารบอมอ่ะ
-
ตอนใหม่อยู่หนายยยยย~
-
Part 14
...เก็บงำฝีมือ...
.
.
.
.
.
ตอนนี้ไอ้ตะเกียง นั่งรถเบ้นท์คันหรู คันเดิมเมื่อเช้า ซึ่งไอ้คุณชายโต๋นั่งอยู่ด้วยเบาะหลัง
ต่างคนต่างนั่งคนละมุม ลุงพีสารถีประจำตัวไอ้คุณชายโต๋ ทำหน้าที่ขับรถของแกไป
แอบเหล่หน้าด้านข้างมัน ไอ้นี่..ดูดีได้ทุกมุมทุกองศาจริงๆ ขนาดปล่อยตัวสบายๆ
มันยังไม่หลุดฟอร์มสักแหม่ะ
.
.
“อิกคิอิกคิอิกzz..คิอิกคิอิก.zz.อิกคิวซัง.งzz.” 555!!...ก๊ากกกๆๆ อย่าบอกนะว่านั่นเสียงเพลง
เรียกสายของไอ้คุณชายขี้เก็ก เพลงอิกคิวซัง ...บ๊ะ!..ช่างเข้ากะหนังหน้ามึงจริง ๆ เลย
“ขำไร...(ตวัดสายตาโหดๆใส่กูอีก)..หวัดดีครับพ่อ..อยู่บนรถ..แวะส่งเพื่อนก่อน” อ่านะ...พ่อมัน
โทรมาหรือนี่
“ครับ..อ๋อ.!..จำได้ครับ..โต๋ไม่ได้เจอนานแล้วนี่...แล้วไงครับ...อืม!..หรือครับ..ที่เดียวกันกับโต๋...ห่า!...
ทวนอีกที...พ่อแน่ใจนะครับ....ครับ..ได้ ๆ...ครับพ่อ...เดี๋ยวเจอที่บ้านค่อยคุยรายละเอียดกันอีกที
..บายครับพ่อ” วางหูเสร็จ จ้องกูซะงั้น..หรือมันไม่พอใจที่กูขำเพลงโทรศัพท์มันตะกี้หว่า?
แน่ะยังจ้องกูอีก...หน้ากูมีไรว่ะ!..
“อะแฮ่ม!....จ้องเราทำไมอ่า....” ถามไปเลย จะได้ไม่ต้องทนอึดอัด ทีกูมองมึงมั้ง...มึงยังไม่ชอบเลยอ่ะ
“ทำไม...มองไม่ได้หรือไง...แล้วเมื่อกี้ขำไร” อ่าห่ะ!...สุดยอดเลยไอ้นี่ กูถามมึงก่อน เสือกไม่ตอบ
กลับไล่บี้กูกลับซะง้าน...เชื่อมึงเลย...
“ป่าวววๆ...ไม่มีรัย...เอ่อ..นายชอบอิกคิวซังอะดิ?..”
“ ( o>0<o ) ” ไม่ตอบ
“อ้าว!..เห็นนายตั้งเพลงอิกคิวซังนิ ”
“พ่อกูชอบ...เพลงนี้เฉพาะเบอร์พ่อโทรมา” ห่ะ!...พ่อมึงชอบอิกคิวซัง กูว่าเป็นมึงยังพอรับได้
นี่รุ่นพ่อเลยหรือชอบอิกคิวซัง ชักอยากเห็นหน้าพ่อมึงซะแล้วเหว้ย..ไมคุณพ่อมีไอดอล
คนเดียวกันกับผมเลยอ่าครับ?
“ไม..มึงมีปัญหาอะไรกับเสียงเพลงโทรศัพท์กู?..” นักเลงได้อีกนะมึง นึกว่ามีแต่ไอ้ห่าบอมย์
ที่ชอบนักเลงใส่เนี๊ยะ! ได้เมื่อนักเลงมาเจอมาเฟียอย่างไอ้ตะเกียงซะหน่อย..ซิ... กูจัดให้
“ไม่มีปัญหาเลยคร๊าบท่าน....ไม่มีจริงๆน้าาา..แค่เราเองชอบอิกคิวซังเหมือนกันน่ะ..” เป็นไง? หน้ามึง
ตลกชะมัด.....ก๊ากกกกกกกๆๆๆๆ...........
“หา!..มึงเนี๊ยะนะ..ชอบอิกคิวซัง..ห่ะห่ะห่ะๆๆๆกร๊ากกกๆๆ..ห่ะห่ะห่ะ...โอ้ยๆๆๆ5555.” เอ่อ!....จาขำกู
ทำไมว่ะ?..ทีพ่อเมิงยังชอบได้ แล้วไมกูชอบมั้งไม่ได้ จาขำกูอีกนานป่ะ ขำเข้าไปครับพี่
ขอให้มึงขำจนไส้แตกตายไปเลยสาธุ ทีงี้...เสือกขำกูได้ขำกูดี กูขำบ้างเสือกไม่พอใจ...แสรดดดดๆๆ
“ถึงแล้วครับ..” ลุงพีแกบอก พอดีรถจอดหน้าคอนโดกูแหล่ะ เผลอปะทะคารมผสมต่อมขำ
ไอ้บร้า..นี่แป๊ปเดียวถึงแล้วอ่ะ...ดูมันนั่งอมยิ้มกลั้นขำหน้าดำหน้าแดง...เวร...ให้มึงขำให้ตายไปเลย
..กูไม่สนแล้ว..ไปดีกว่า..
“ขอบคุณมากครับลุง...” พูดเสร็จ เปิดประตูลงไปทันที ไม่ลามึงหรอก โมโหมันอยู่
“เดี๋ยว..” ไอ้คุณชายโต๋ มันเรียกกูไว้ไมอีก
“มีไรอีกเล่า?...” น้ำเสียงติดรำคาญนิดๆ ใช่ไรหรอกหงุดหงิดมันอยู่
“พรุ่งนี้...ให้ไวหน่อย อย่าให้ต้องมารอเหมือนเมื่อเช้าอีกหล่ะ” บ๊ะ!...ไอ้นี่สั่งได้สั่งกูเอา ตกลงมึงหรือกู
กันแน่ว่ะ!ที่เป็นทาส...ไม่ได้การหล่ะ++..ยอมพวกมึงมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ได้ใจข่มกูกันจริง
ต้องจัดการให้มึงรู้ซะบ้าง
“รู้แล้วน่า...เมื่อเช้าไม่ได้ให้รอนานสักหน่อย..บ่นเป็นคนแก่ไปได้...นายติดสัญญาทาสเราอยู่นะ...
ทำตามข้อตกลงสิว่ะ!!...เอ้??..หรือว่าไม่อยากมารับมาส่งแล้ว...เดี๋ยวเราไปเองก็ได้...แต่นายต้องเปลี่ยน
มานั่งเสลี่ยงกีฬาสีแทนเราแถมเลี้ยงฟูจิ...เคเอฟซี...สเวนเซ่น..แล้วก็เลี้ยงหนังเราอีกสามเรื่อง โอเคป่ะ..
เป็นอันว่าสัญญาระหว่างเรากับนาย หมดกันไม่ต้องรอให้ครบหนึ่งเดือน” จัดให้หนักม้วนเดียวจบ
รู้จักไอ้ตะเกียงน้อยไปซะแล้ว
“เฮ้ย!...ไม่เอา ตกลงยังไงก็ตามนั้นสิว่ะ!..นึกจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนตามใจไม่ได้โว้ย!...กูยึดเงื่อนไขแรก
ไม่มีสิทธิ์เปลี่ยน...ไม่งั้นก็ไม่ต้องทงต้องทำมันแล้ว...ถือว่ายกเลิกไปเอาไง” บ๊ะ!..ห่านี่นิ..ไม่ใช่เล่น
เอ้าว่ะ! ไม่เปลี่ยนก็ได้ แต่ขอแกล้งมึงหน่อยหล่ะกัน
“งั้นเหมือนเดิมก็ได้...เสาร์นี้มารับเราไปซื้อของใช้ด้วย ของหมดพอดี 10 โมงห้ามเลท” ถือโอกาสใช้มัน
ซะหน่อย ของในห้องหมดหลายอย่าง ให้มันช่วยถือด้วยประหยัดแรง ประหยัดน้ำมันรถ
งกได้อีกกู....
“เอ่อๆ..ๆ...ก็ได้..ไงพรุ่งนี้ค่อยนัดกันอีกที...แค่นี้นะ.กูไปล่ะ” พูดเสร็จมันก็ปิดกระจก
ให้ลุงพีออกรถทันที....ชิ!...นิสัย..
กูเอง..คงต้องแวะอุ่นเครื่องปอมปอมลูกรักกูบ้าง จอดทิ้งไว้ไม่ทักทายเดี๋ยวลูกกูเหงา ช่วงนี้ให้ไอ้ลูกชาย
พักร้อนยาว หลังจากนั้นคิดว่าโทรหาเจ้าพ่อสักหน่อย วันก่อนคุยกับเจ้าแม่ไม่ได้คุยกับเจ้าพ่อ
แค่ฝากความคิดถึงไปให้ ทิ้งนานหลายวันเดี๋ยวจะงอนไอ้ตะเกียงเสียก่อน
.
.
.
เฮ้อ..กว่าจะจัดการเช็ดถูทำความสะอาดปอมปอมเสร็จเรียบร้อย ได้เวลาเซฮะโหล..กับเจ้าพ่อซะที
ว่าแล้วหยิบโทรศัพท์โทรเลยดีกว่า
“ของกิ๋นบ้านเฮา...เลือกเอาเต๊อะนาย...เป็นของปื๋นเมือง...เป๋นเรื่องสบาย” เสียงเพลงรอสายเจ้าพ่อ
“เป็นไง..ไอ้ตัวเล็กของพ่อ” พ่อกูมักเรียกกูไอ้ตัวเล็ก เรียกน้องสาวกูไอ้ลูกหนู ไม่เคยเรียกชื่อลูกหรอก
นอกจากอยู่ต่อหน้าคนนอก เอ่อ?..ลืมบอกไปแหล่ะ..ว่าเจ้าพ่อพูดเหนือไม่ได้
เพราะเป็นคนกรุงเทพฯ
“ก็โอเคอ่าครับ...ทุกอย่างเริ่มลงตัวแล้ว..ตะเกียงสบายดี..พ่อหล่ะ.! ...ที่บ้านเป็นอย่างไรบ้าง
ไอ้ตระกอง ซนหรือเปล่า?”
“เหมือนเดิม..ทุกคนสบายดี..ว่าแต่น้องซน..ยังกะตัวเองไม่ดื้อไม่ซนซะงั้น เรานะตัวดื้อที่สุดแล้ว
รู้ตัวหรือเปล่า ห่วงตัวเองเถอะ..อยู่คนเดียวดูแลตัวเองให้มากๆ..ห้ามใจร้อนวู่วาม...
อย่าอวดเก่งงำฝีมือไว้...จำด้วยที่พ่อสอน คมในฝักรู้ใช่ไหม” มาเป็นแพ็คเก็ต ที่นี้รู้ยังเจ้าพ่อกูนี่หล่ะ..
ที่กูกลัวนักหนา...ก็เพราะแบบนี้ไง..โดนทีขี้หูไหลไปสามวันสี่วัน
“รู้แล้วคร๊าบบๆๆ...พ่อพูดกับตะเกียงมารวมสิบปี ทำไมจะไม่รู้หล่ะครับ...ตะเกียงไม่วู่วามเลือดร้อน
เหมือนแต่ก่อนหรอก..คุมอารมย์ได้กว่าแต่ก่อนเยอะ...ไม่งั้นพ่อคงไม่ส่งตะเกียงให้มาอยู่
คนเดียวหรอกจริงไหม?”
“นั่นก็ใช่...แต่ต้องเข้าใจนะว่า..เหตุผลหลักพ่อต้องการฝึกให้เรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเอง
ไม่มีข้ารองตีนรองมือ จะคิดจะทำอะไร ต้องไตร่ตรองให้รอบคอบ อนาคตข้างหน้า
ลูกจะได้เข้มแข็ง เอาหล่ะ!..มีเรื่องสำคัญจะบอกลูก พ่อมีเพื่อนรักชื่อลุงสิงห์ เป็นเพื่อนรักเก่าแก่
คนเดียวที่พ่อคบหากันมาตลอด พ่อฝากให้ลุงช่วยดูแลตะเกียง ยังไงมีโอกาสเจอลุงต้องเคารพ
และเชื่อฟังเหมือนเป็นพ่อคนหนึ่งนะ..จำไว้ด้วยนะครับ”
“ได้ครับผม...ตะเกียงรับปากจะเคารพเชื่อฟังลุงสิงห์ เหมือนพ่อคนหนึ่ง แล้วตะเกียงจะได้เจอกับลุงสิงห์
ตอนไหนอ่ะครับ...ไม่รู้จักมาก่อนสักกะหน่อย” กูเชื่อที่พ่อสั่ง คนที่พ่อไว้ใจถึงขนาดเป็นเพื่อนรักกันได้
ต้องไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแน่นอน....
“เรื่องนั้นตะเกียง..ไม่ต้องกังวลหรอกลูก พ่อคุยกับลุงเค้าไว้แล้ว ยังไงลุงเค้าคงหาทางติดต่อตะเกียง
เองแหล่ะ..เอาหล่ะ!..อย่าลืมที่พ่อบอก ระมัดระวังตัวไว้ให้มาก อย่าไว้ใจคนแปลกหน้า ไม่จำเป็น
อย่าให้ใครเห็นฝีมือ มันจะนำอันตรายมาสู่ตัวได้ จำที่พ่อบอกได้ใช่ไหม?”
“คร๊าบบบๆๆ..จำได้ครับ พ่อไม่ต้องห่วงนะคร๊าบ ตะเกียงรับปากว่าจะดูแลตัวเองอย่างดี
ฝากความคิดถึงทุกคนที่บ้านด้วย พ่อก็ดูแลสุขภาพตัวเองให้ดีด้วยเช่นกัน โชคดีครับพ่อ”
“โชคดีเช่นกันลูกรัก” คุยจบพ่อก็วางสายไป เป็นเรื่องปกติทุกครั้ง ที่เจ้าพ่อและเจ้าแม่
ต้องคอยย่ำไอ้ตะเกียงเรื่องงำฝีมือ ความสามารถ เหมือนกับว่าเจ้าพ่อและเจ้าแม่ ปิดบังอะไรอยู่
แต่ไม่พร้อมจะบอกให้รู้ แต่ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องที่ต้องรู้อะไรตอนนี้ ถึงเวลาท่านทั้งสอง
คงบอกเองแหล่ะ! คิดมากไปปวดหมองเปล่าๆ หาอะไรกินก่อนค่อยอาบน้ำนอน
พรุ่งนี้ตื่นมาว่ากันใหม่ ......
ขอบคุณแฟนพันธ์แท้ครับ...ตะเกียง
Luk.
-
ลุงสิงฆ์ที่ว่าเนี่ยพ่อของโต๋รึเปล่าเนี่ย
รออ่านต่อ
-
ทฤษฎีโลกกลมมาแว้ววววว
โตโต๋เป็นคนใกล้ตัวของน้องตะเกียงมากกว่าที่คิดนะนี่ :laugh:
-
เอ๊ะ
ลุงสิงห์ต้องเป็นว่าที่พ่อสามีแน่เลย หุหุ
-
ว้าว โต๋พูดมากขึ้นแล้ว :o8: :o8:
แล้วเรื่องความสามารถของตะเกียง ทำไม่พ่อกับแม่ต้องสั่งให้ปิดขนาดนั้น อยากรู้ :serius2: :serius2: :call: :call:
-
เหมือนจะมีเรื่องมาหาเลยอ่ะ
ส่วนน้องบอมอ่ะ ไปรับบทพระรองไปปป ฮี่ๆๆ
จากแฟนคลับ โต๋-ตะเกียง
-
:L1:ตะเกียวคนเก่ง
-
คิดว่าพ่อของโต๋กับพ่อของตะเกียงต้องเป็นเพื่อนกันแน่เลย และตะเกียงจะพบพ่อสามีให้อนาคตเร็วๆนี้แน่ๆ :-[
o18แต่ว่าที่บอกให้เก็บงำฝีมือเนี่ยทำเหมือนพวกมาเฟียเลยอ่ะ
-
แล้วเมื่อไหร่โต๋จะได้ถูตะ้เกียงล่ะ
แต่ลุงเพื่อนพ่อที่ว่านั่น จะใช่พ่อโต๋หรือเปล่า
เผื่อว่าโลกมันกลม
-
ลุงสิงห์นี่...พ่อโต๋?
-
มาให้กะลังใจ
-
ตะเกียงงงงงง เก่งทุกอย่าง แต่มาแพ้ทางอิโต๋ เก็บอาการหน่อยจิ
ไม่ต้องไปใจเต้นกะมันบ่อยๆนะ เดี๋ยวมันรู้
-
รักตะเกียงที่สุดดดดด
มาต่อไวๆๆน่ะค่า รอยุ ^^
-
จะมีงานอะไรเข้ามั้ยน้า?
รออยู่นะ
^^
:ped149:
:L1:
-
คุณพ่อเป็นเพื่อนกันแน่ ๆ
โลกกลมจริง ๆ
:L2: :L2:
-
T^T ทามมัยเข้ามา
แร้วมะเจอตอนที่15 อ่า
-
Part 15
...จูบแรกของกู..เสร็จมึงซะงั้น..
.
.
.
.
เช้านี้กูเรียบร้อยตั้งกะยังไม่หกโมงสิบนาที มีเวลาติดฉึ่งเรื่อยเปื่อย ก่อนถึงเวลาที่ไอ้โต๋ จะมารับ
เวลาที่เหลือระหว่างรอ ไอ้ตะเกียงอ่านตำราแพทย์เกี่ยวกับเส้นประสาทของร่างกายคน
กูชอบมากๆ เรื่องนี้ เพราะทำให้เข้าใจสรีระและองค์ประกอบของเส้นประสาท
ที่ส่งผลต่ออารมย์ความรู้สึกต่างๆ
“ก๊อกๆ..ๆ..” มาแล้วครับ ตรงเวลาดีจริงๆ ก่อนเปิดประตู ไม่ประมาทส่องตาแมวดู ใช่มันหรือเปล่า
ไม่ผิดไอ้คนเดิม เหมือนมันจะรู้ว่ากูดูตาแมวอยู่ จ้องตอบกูซะนี่ อะจึ้ย!...ตาแม่งดุโครตง่า.....
“หวัดดี...พร้อมแล้ว” ทักทายมันด้วยรอยยิ้มอารมย์ดี เปิดประตูปุ๊ป ล๊อคกลับปั๊ป
วันนี้ไม่ต้องให้มันเข้ามารอ เดี๋ยวแม่งกัดกูอีก
“หึ...” ชิ...ทำหัวเราะขึ้นจมูก กูอุตส่าห์หวัดดีมึง ไม่มีทักกูกลับ โมโหแม่งแล้ว
ไม่รอมันแหล่ะ เดินหนีเลยดีกว่า
เดินออกจากลิฟท์ไม่มีพูดกันมาตลอดทาง มันก็เดินตามต้อยๆ หน้านิ่งไม่พูดไม่จาได้อีกเมิง
ไม่ชอบท่าทางแบบนี้อ่ะ นึกจะทำอะไร มันเอาแต่ใจตัวเองทุกอย่าง กูรู้สึกอึดอัดเหมือนแม่งเป็น
รองมันซะงั้น หมั่นไส้ชิบ เดินถึงรถเปิดประตูขึ้นข้างหน้า ไม่ลืมยกมือไหว้สวัสดีลุงพี
แกรับไหว้พร้อมยิ้มให้ ก่อนจะทำหน้างงเมื่อไอ้ตะเกียงจัดการเข้าไป
นั่งหน้าแป้นแล่นตีคู่ข้างแกเฉยเลย นั่งก้นยังไม่ทันเย็น ลุงแกหุบยิ้มหน้าเจื่อนๆ
เห็นแกมองไอ้คุณชายโต๋ มันยืนมองข้างประตูตรงกูนั่งอยู่นิ่ง ๆ ชั่วอึดใจ
ก่อนกระชากประตูเปิดอ้าซ่า กูหันไปมองหน้ามัน ดูมันจะทำอะไร
.
.
“ลงมานั่งข้างหลัง” สั่งกูอีก ตลอดแหล่ะมึง
“ ( >O< ) ?...” ไม่ทำตามมึงซะอย่าง นั่งหน้ามึน ลองดูสิมึงจะเอาไง
“ตะเกียง..บอกให้ลงมานั่งข้างหลัง ได้ยินไหม...” กูก็เฉย..ทำหูทวนลมซะงั้น
ลุงพีแกเริ่มยุกยิก ดูร้อนร้นกว่ากูอีก แหมรู้สึกลุงจะเกรงไอ้บ้าอำนาจนี่จังเน่อะ?
“กูจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทาย ก่อนที่มึงจะโดนดี” มันคงโมโหน่าดู ตาแม่งน่ากลัวชิบหาย
กูคิดผิดคิดถูกว่ะ! ที่ไปยั่วโมโหแม่งมัน กูไม่ผิดสักกะหน่อย จะเป็นเชี้ยไรว่ะ! กะอีแค่กูจะนั่งข้างหน้า
มึงแหล่ะ! ผิดเต็มๆ ทำไมมึงไม่บอกเหตุผลมาก่อน ห้ามไม่ให้กูนั่งหน้าเพราะอะไร
ในเมื่อมึงไม่ยอมพูด เอาแต่สั่งกูไม่ทำตามก็แค่นั้น
“หมดเวลาแล้ว...ตกลงต้องการทดสอบ..ได้..” พูดจบมันก็มุดหัวเข้ามาเอาตัวคล่อมกู
มือยันเบาะกันกูทั้งสองข้าง เร็วเกินคาดกูยังคิดไม่ทันว่ามันจะทำอะไร มันก็ฉกจูบวูบเข้าประกบปากกู
แอร๊ยยยๆๆๆ....ว๊ากกกกๆๆ กูขยับไม่ได้เสียเปรียบทางสมรภูมิที่ตั้งสุดๆ แม่งงง..มันกดตัวทิ้งน้ำหนัก
ทับกูทั้งตัว แล้วตัวมันโครตควายอ่ะ ทับกูจมมิดเบาะเลย กะจะใช้มือช่วยแก้ไขสถานการณ์
มือกูดันเสือกติดกระเป๋าที่วางบนตักตัวเองอีก ทั้งหมดทั้งมวลที่กูบรรยาย มันรวดเร็วมาก
กูไม่ทันระวังตัว ไม่คิดว่ามันจะใช้วิธีนี้เล่นงานกู นึกว่ามันคงแค่ฉุดกระชากลากถูให้กูลุกออก
มาจากประตู ถ้าเป็นอย่างนั้น กะลงมือให้มันรู้สำนึกแค่เบาะๆ ใครจะทันนึกว่าแม่ง
จะพรุ่งพรวดเข้ามา ชิงจูบแรกของกูไปซะแล้ว กูมัวตะลึงที่แม่งเสือกหน้าด้านกล้าจูบกู
ต่อหน้าลุงพีคนขับรถ ลุงแกหันมองไปทางอื่น แต่กูยังทันเหลือบเห็นหูแกแดงแปร๊ดดดๆๆ
มันเล่นกดกูติดเบาะจนขยับไม่ได้สักเอ๊ะ กูพยายามขืนบิดหน้าหนี แม่งเสือกเอามือเท่าใบลาน
จับคอกูบังคับกดไม่ให้ขยับหนีมันอีก จะอ้าปากกัดแม่งมันแทน มันทันกูหมด
ใช้มือข้างที่เหลือบีบปากกูค้าง พร้อมสอดลิ้นพุ่งพรวดเข้ามาตาเหลือกเลยไอ้ตะเกียงคราวนี้
กูหายใจไม่ทันแล้ว มันเล่นกวาดลิ้นควานเข้าไปทั่วทั้งปาก โครตชำนาญเลยไอ้เหี้ย
เล่นคว้านทั้งเพดานบนเพดานล่าง ซอกหลืบตามฟันมันแยงลิ้นทำความสะอาดโพรงปากกูหมด
กูแปรงฟันมาแล้วมึงไม่ต้องแย่งหน้าที่เมทเค้าหรอก ห่า!..เอ้ยยยย ทำเชี้ยยยไรไม่ได้เลย
ไอ้ตะเกียง มันต้อนลิ้นกูดูดเอาจนกูหมดแรง มืออ่อนตีนอ่อนไปเลย
เหมือนมันดูดเอาพลังชีวิตกูไปด้วยซะงั้น หายใจไม่ออกแล้วกู
ใจกูเต้นรัวยังกะกองสะบัดชัยออกรบ มันเหมือนจะรู้ว่ากูกำลังจะตาย
ค่อยถอนปากออก เปิดช่องให้กูได้หายใจ กูรีบโกยสูดอากาศเข้าปอดทันที
“เฮื้อก...ฮ่าาาๆ..หอบตัวโยน..ยังกะไปวิ่งมาเป็นกิโล” เหลือบตาจ้องมัน พระเจ้า!..คิดผิดถนัด
หน้าแม่งอยู่ติดกะกูซะไม่เหลือช่องว่าง กำลังตะลึงสายตาวาววับจ้องกูกลับไม่หลบตา
รู้สึกหน้ากูเหมือนมีคนจุดพลุระเบิดทั่วทั้งหน้า ไม่ทันได้คิดทำอะไร มันก็ก้มเอาปากลงมา
แนบกูอีกครั้ง คราวนี้มันทำนุ่มนวลมากๆ ประกบจูบคลึงเบาๆ ช้าๆ พร้อมดูดเม้มตามขอบปาก
ชอนลิ้นเข้ามาเล่นเอากูมึนตึ๊บ สมองขาวโพลนไปหมด ก่อนจะถอนหน้าออก
พร้อมถอยตัวไปยืนนอกรถที่เดิม เหมือนเวลาผ่านไปนานทีเดียว
ทั้งที่ความจริงมันไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ
.
.
.
กูนั่งนิ่งๆรวบรวมสติ สูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่กล้าเงยหน้ามองอะไรตอนนี้
กูอายโครตๆ..ของโครตอายเลยในชีวิต เรื่องบางเรื่องยอมรับว่าหน้าด้าน
เพราะเป็นเรื่องปกติธรรมดา อย่างตอนกูถอดเสื้อในโรงยิม ไม่แปลกใครเค้าก็ทำกันออกบ่อย
แต่กับเรื่องนี้กูทำหน้าไม่ถูก กูไม่ได้ฝันไปมันเป็นความจริง จูบแรกของกู
ถูกผู้ชายขโมยไปแล้ว ไม่ใช่เป็นการจูบธรรมดา แบบเอาริมฝีปากมาแต๊ะกันไรงี้
แต่มันล่อใช้ลิ้นแยงเข้ามาในปากกู เล่นเอาแบบดีพคิสเต็มแม็ก ที่สำคัญมันทำต่อหน้าลุงพีคนขับรถ
กูไม่รู้ระหว่างพวกมันรู้กันแค่ไหน กูไม่เห็นลุงเค้าท้วงอะไรมันสักเอ๊ะ ไม่ยุ่งไม่ห้ามไม่พูดสักคำ
เกี่ยวกับการกระทำของมัน แต่ไม่ใช่กู กูอายสาดดดด... นึกแล้วโมโหน้ำตากูคลอเบ้า
เลยต้องก้มหน้าไม่กล้าเงย กูถูกฝึกให้สะกดกลั้นน้ำตา ไม่ให้ร้องไห้สำหรับเรื่องจิบจ๋อย
แต่เรื่องนี้กูกลั้นน้ำตาเต็มที่ สูดหายใจลึกๆอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ค่อยๆ หันหน้าไปมองมัน
ถ้าตากูไม่ฝาด เหมือนกูจะเห็นแววตาวูบไหวอย่างคนรู้สึกผิด ก่อนจะกลับมานิ่งลึกปกติของมัน
เราทั้งคู่ต่างไม่พูดอะไร กูตัดสินใจลุกก้าวออกไป มันถอยหลบให้กูพ้นประตู
ก่อนจะเอื้อมเปิดประตูหลังให้กูเข้าไปนั่ง กูมองหน้ามันนิดหนึ่ง ก่อนจะมุดเข้าไปนั่ง
มันเดินอ้อมรถเปิดประตูอีกข้าง เข้ามานั่งประจำที่มัน ลุงพีค่อยๆ ขับรถออกทันที
กูจมอยู่กับความคิดในหัว ควรจะลงมือกับมันไหม? ที่บังอาจหยามศักดิ์ศรีกูขนาดนี้
รึกูจะเฉยๆ ปล่อยผ่านมันไป ไม่อยากให้เรื่องมันลุกลามบานปลาย กูรับปากกับเจ้าพ่อเอาไว้
ทำอะไรวู่วามอาจนำมาเรื่องยุ่งยากภายหลัง ลองไม่คิดอะไรนึกเสียว่ากูกำลังแสดงละครอยู่
แล้วบังเอิญมีบทจูบ พระเอกอย่างกู โดนนางร้ายขโมยจูบ โดยที่พระเอกไม่ทันตั้งตัว
คิดซะอย่างงี้มันก็ไม่มีอะไร เอาหว่ะ! กูจะคิดแม่งอย่างนี้แหล่ะ! สบายใจดี
กูเอาความสบายใจเป็นหลัก ว่าแต่ว่า...พระเอกมันได้กำไรนี่หว่า เพราะนางร้ายเป็นผู้หญิง
แล้วกูหล่ะ!....ได้อะไร?..... กรรม..
รักคนโพส Love คนอ่าน รัก and love คนคอมเม้นท์ทุกคน
Luk.
-
มาแล้วเย้ๆๆๆๆๆๆ
-
คืนเน้ ขออีกตอนได้ไหมค๊า
ติดตะเกียงแร้วอ่า งอมแงม T^T
-
+1 ให้โต๋ที่เริ่มจะถูตะเกียง :o8: แต่ว่าอยากรู้ว่าคิดอะไรทำไมถึงไป Kiss น้องตะเกียงล่ะจ๊ะ ขอสัมภาษณ์หน่อย
-
:serius2: ไม่พอค่ะ ขอต่อด่วน คนอ่านจะขาดใจ
-
โต๋เป็นพระเอกชัวร์ใช่ป่าว
ได้จูบแรกไปแล้วว
แต่น้องเพิ่ง 14 เอง
-
:L1:
-
เดินตามแสงตะเกียงเข้ามาอ่าน
กําลังสนุก^_^
และ+1 เป็นกําลังใจให้ครับ
ตามไปอ่านต่อ....
-
โอ๊ยๆ จูบแรกโดนพี่โต๋ขโมยไปซะและ
รับผิดชอบด้วยเซ่
-
รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ
-
ตะเีกียงโดนขโมยจูบซะแล้ว แอบเคลิ้มซะด้วย :-[
-
โต๋นี่ช่างเปนพระเอกที่เข้าใจยากแท้ๆ :serius2:
-
+1 สำหรับความน่ารักของน้องตะเกียง
ว่าแต่โรงเรียนอะไรเนี่ยะ มีแต่หนุ่มหล่อ น่าไปเรียนจริงๆ
ชอบน้องโต๋ค่ะ เท่ห์ดี เข้มได้อีก แต่ก็แอบเชียร์น้องบอมเหมือนกันนะ อิอิ
-
โต๋...นาย...เยี่ยมมาก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โต๋ไม่พูดมากแต่ลงมือทำเลย
:o8: :o8:
-
Part 16
..ตะเกียงปลูกป่า...ป่าไม้เดียวกัน
.
.
.
.
.
.
ตั้งแต่เช้ากูไม่คุยกะใครเลย ไอ้บอมย์มารับกระเป๋าหน้าประตูเหมือนเดิม ก็ส่งๆให้มันไป
มันไม่ปากหมา พูดจากวนตีนเหมือนทุกครั้ง คงพอรู้แหล่ะ...วันนี้อารมย์ไอ้ตะเกียงไม่ปกติ
ไม่สนใจความเป็นไปรอบข้างเหมือนอย่างเคย ไม่แคร์ ใครจะมอง จะทำอะไรยังไงกันบ้าง
ช่างหัวแม่ง ปิดประสาท เข้าโหมดช๊อทดาวน์ชั่วคราว ยังทำใจเรื่องเมื่อเช้าไม่ได้
ไอ้ตัวปัญหานั่งข้างๆ ปั้นหน้าเก็กนิ่งของมันปกติ ที่ไม่ปกติคงมีแต่ไอ้ตะเกียงคนเดียว
พวกเหมือนจะคอยมอง ๆ อยู่ตลอดเป็นระยะ ๆ คงคิดกันว่ากูเป็นอะไร แต่ไม่มีใครกล้าถาม
ถึงถามกูคงบอกพวกมึงได้อ่านะ...ว่าโดนเพื่อนมึงปล้นเอาจูบแรกกูไปเมื่อเช้านี้
โดยที่กูทำอะไรไม่ได้เลย น่าอายชะมัด แม้จะพยายามปลอบตัวเองไปสารพัด ช่วยได้บ้างไม่ได้บ้าง
คงต้องใช้เวลาสักระยะ ให้ทำใจคงไม่ได้ง่ายนักหรอก จะมีสักกี่คนกันว่ะ!..โดนผู้ชายด้วยกันจูบแล้ว
ไม่รู้สึกอะไรเลยเนี๊ยะ คือปัญหาของไอ้ตะเกียงตอนนี้ แม่งไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมกูต้องรู้สึกไป
กับจูบของมัน ไม่รู้ว่ามันจูบเก่ง หรือเพราะกูไม่เคยปฏิบัติมาก่อน รู้แต่ทฤษฎีในหนังสือ
งงกับตัวเองจริงๆ มีผู้ชายมาขายขนมจีบจนนับไม่ถ้วน ตั้งกะอยู่โรงเรียนเก่าแล้ว ไม่เคยรู้สึก
อะไรกับพวกแม่ง ตรงข้ามขนลุกขนพองซะงั้น ถึงจะพูดได้ว่าไม่รังเกียจเข้าขั้นขยะแขยงก็ตามเห่อะ!
แต่ก็ใช่ว่าจะนึกชอบซะที่ไหนกัน
.
.
.
กับไอ้เหี้ยโต๋ ทำไมถึงใจสั่นเต้นรั่วเร็วยังกะติดไฮท์สปีด...ยังเหมือนแพ้ทางมันไงไม่รู้ นี่แหล่ะ!
ทำให้สมองอัจฉริยะของไอ้ตะเกียงประมวลผลได้ว่า กูแอบรู้สึกพิเศษกับมันเข้าให้แล้ว ทั้งที่ไม่เคยรู้สึก
แบบนี้มาก่อน โอ้!..พระเจ้า!..เล่นตลกกะกูเข้าให้แล้ว ให้พรสวรรค์มาแต่เกิด แล้วทำไมต้องให้กู
อนุรักษ์ป่าไม้ ปลูกป่าลดภาวะโลกร้อนด้วย จนได้แล้วกู ต้องอยู่ชมรมปลูกป่ากะเค้าจริงหรือนี่
กะคนอื่นไม่ยักเป็น ทำไมต้องเป็นกะมึงด้วย ไอ้เหี้ยโต๋...กูอยากเอาหัวชนกำแพง
ไอ้หย๋า!..ตาย..ตาย..จะให้มันรู้..ความรู้สึกนี้ไม่ได้เด็ดขาด กูยอมสูดมลพิษ
ไม่อยากลดภาวะโลกร้อน วิธีการเดียวที่ต้องทำ ต้องตัดไฟแต่ต้นลม ปลีกตัวให้ไกล ออกให้ห่าง
คิดได้แล้ว...ดำเนินการดังนี้แหล่ะ อะไรๆ คงจะดีขึ้น
.
.
.
.
.
ได้เวลาพักเที่ยง คาบบ่ายชั่วโมงโฮมรูม วันนี้ไอ้โต๋มันให้ไปหาพี่กิ๊ป ไปคุยเรื่องกีฬาสี
ก่อนไปกินข้าว ตัดสินใจคุยกะพวกมันรู้กันไปเลยดีกว่า
“พวกนาย...อย่าเพิ่งไป..คุยไรด้วยหน่อย” พวกหันมามองกูทันที ไอ้รัน ก็เปิดปากถามตามฟอร์ม
“มีอะไรหรือเปล่า....พูดมาเลยสิตะเกียง”
“เอ่อ!..เรื่องสัญญาทาส..เราว่ายกเลิกเถอะ..พวกนายไม่ต้องทำต่อแล้ว ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า OK ป่าว?”
“ไม่ OK..” พูดพร้อมกันได้อีกมึง ยังกะพวกมึงนัดกัน
“อ้าว!..ทำไมหล่ะ..ไม่ดีหรือไง นายจะได้ไม่ต้องเป็นภาระมาคอยทำอะไรให้เราอีก สบายดีออก”
กูงงกับพวกมึงจริง โง่หรือแกล้งบ้ากันว่ะ กูให้อิสระคืนแล้ว กับไม่เอาซะนี่
“ไม่ดี.(ประสานเสียงกันอีก)..มึงไม่รู้อะไร พวกกูมีคติประจำกลุ่ม ‘สิงห์โตดำ’ รับปากแล้วต้องทำ”
ไอ้กานมันเป็นคนพูด นานๆครั้งจะเห็นมันพูดสักที นึกว่ามึงมาเป็นพร๊อพประกอบฉาก
บทจะพูดแมนได้อีกมึง กูเพิ่งรู้พวกแม่งไฮเปอร์สุดๆ
“ทำไม..มึงมีปัญหาอะไร...กูไม่ให้ยกเลิก” ไอ้ห่าราก...ปัญหาก็มาจากมึงนั่นแหล่ะ..เชี้ยโต๋
มีบังคับไม่ให้ยกเลิกอีก ไอ้สันดานเสีย โครตเอาแต่ใจสุดๆ เลยมึง
“ลำบากใจอะไร ..บอกกันได้ ใครว่าอะไรมึง” ไอ้โทนี่ครับ พระเอกได้อีกมึงน่ะ กูบอกไปจริง
พวกมึงคงช่วยกูได้มากเน่อะ เห็นแม่งหงอไอ้โต๋กันทุกคน
“ไม่มีอะไรหรอก...ช่วงนี้พวกนายงานเยอะ ยุ่งกันทุกคน ไหนจะเรื่องกีฬาสี ไม่อยากให้พะวงนะ
ถือซะว่าที่ผ่านมาขำขำ จริงจังอะไรมากนัก...ยกเลิกกันเถอะ” กูยังไม่วายยืนกระต่ายขาเดียว
จะได้ไม่ต้องข้องแวะกับพวกแม่ง โดยเฉพาะไอ้โต๋ ต้องไปกลับกับมันตามลำพัง
ถึงจะมีลุงพีขับรถก็เถอะ มีก็เหมือนไม่มีอยู่ดี
“ทำไมมึงต้องคิดเยอะ พวกกูมีใครบ่นเดือดร้อนอะไร ตามที่ไอ้โต๋บอกแหล่ะ..เหมือนเดิม
ป่ะไปกินข้าว” ไอ้บอมย์ มันเพิ่งคุยกับกู พอกันกับเชี้ยโต๋ยังกะแฝดผิดฝา ..สรุปตัดบท
ลงท้ายออกคำสั่ง..เวร ความหวังของไอ้ตะเกียงก็ล่มสลาย กูเป็นนายแต่ยกเลิกทาสไม่ได้
สงสัยต้องย้อนอดีตไปขอความช่วยเหลือเสด็จพ่อ ร.5 ซะเร้วม้าง ตกลงกูเป็นนายหรือเป็นบ่าว
กันแน่ว่ะ!...ทำไมทำอะไรไม่ได้ดังใจเลยโว้ย! ลมเสียสุดสุด...
.
.
.
แล้วมันก็ลากไอ้ตะเกียงมานั่งกินข้าวกับพวกมันจนได้ มาถึงโต๊ะคุณพี่อังกับพวก นั่งรอกันเต็ม
ตกลงพวกมึงรวมแก๊งค์กันแล้วว่างั้นเถอะ แล้วกูเสือกอะไรกะเค้าด้วยว่ะ!...สมาชิกกลุ่มมันก็ไม่ใช่
มันจะรวมกลุ่มหอยแมลงภู่กับสิงห์โตดำ ให้กลายเป็น ‘สมเสร็จ’ หรือผสมไม่เสร็จก็ไม่รู้หว่า?++..
ต่างสปีชี่กันซะขนาดนี้ ผสมกันได้ป่าวก็ไม่รู้.ช่างหัวแม่งมันเถอะ
“โต๋ขา..อังสั่งพิชซ่าหน้าทะเล และหน้าปลาแซลมอล มากินวันนี้ สั่งถาดใหญ่ตั้ง 4 ถาดแน่ะ!
ไม่ต้องสั่งข้าวนะ กินพิชซ่ากันดีกว่านะค่ะทุกคน....อ๋อ! น้องตะเกียงด้วยนะค่ะ..พี่อังเลี้ยงค่ะ...ว่าแต่
น้องตะเกียงกินพิซซ่าเป็นหรือเปล่า” พูดจบพวกพี่เค้า พากันหัวเราะขำคิกคักซะงั้น อ้อ! นี่อีกเหตุผลหนึ่ง
ที่กูอยากไปห่างๆพวกแม่งแหล่ะ! กูหล่ะเบื่อโครต
“อ่า..ไม่เป็นไรครับพี่...ตะเกียงเกรงใจนะครับ..อีกอย่างตะเกียงกินไม่เป็นจริงๆ แหล่ะครับพิชซ่า..
ส่วนใหญ่ที่กินประจำก็พวกพริสตี้อะไรประมาณนี้” ตลก..รั่วได้อีกกู เล่นมั่วๆ หน้าด้านๆ นี่แหล่ะ!
พวกแม่งพากันฮาตรึมกับมุกรั่วของกู เล่นเอาพี่อังหน้าดำหน้าแดงค้อนกูควับ ๆ แม้แต่เพื่อนพี่แกบางคน
ยังแอบอมยิ้มกันอีก กูแอบเห็นนะ
“5555++รั่วได้อีกนะมึง..กินพิซซ่าไม่เป็น...เสือกเคยแดกพริตตี้มาซะงั้น” ไอ้โทนี่ มันแซวผมครับ
เลยพาให้ฮากันยกขบวนอีกรอบ ตกลงกูเล่นตลกเป็นอาชีพเสริมดีกว่า รายได้ถ้าจะดีเจอแต่พวกเส้นตื้น
“อังว่า..อย่าเสียเวลาเลยดีกว่า มาค่ะกินกันเลย ใครกินไม่เป็นก็อย่าว่ากันนะค่ะ บังเอิญ
ซื้อมาอย่างเดียว.” มีแถมตบท้ายให้อีกแน่ะ! ไม่อยากให้กูกินก็บอกกันดีดีเถอะๆๆ++...
ยังกะกูจะแย่งกินซะเมื่อไหร่ พวกอาหารไขมันอุดตันเส้นเลือดจำพวกเนี๊ยะ...รักกันจริง
ก็ชวนพวกมันกินกันเข้าไปเยอะๆ สมองจะได้ฟ่อ ปัญญาอ่อนได้เร็วขึ้น กูว่าสู้น้ำพริกหนุ่มแนมกับ
แคบหมูจกกับข้าวเหนียวฝีมือเจ้าแม่กูก็ไม่ได้...แซ่บบบบๆๆ..
“ตามบายเลยครับ...เมื่อไหร่มีพิซซ่าหน้าไข่มดแดง...ขอแจมด้วยคนนะครับ...ขอตัวซื้อข้าวกินก่อน...
ไปหล่ะ!..” พวกแม่งขำกลิ้งกันอีกรอบ กูจุดพลุทิ้งค้างไม่รอให้พี่แกสะบัดเหาใส่ ชิ่งให้ไว..
ไปหาไรใส่ท้องดีกว่า กร๊ากกกกๆๆๆๆ.... วันนี้ไม่ง้อพวกแม่งมันแหล่ะ! ให้ทาสเหี้ยๆ..พักงานสักวัน
“เห้ย!.เดี๋ยว.!.กูไปด้วย..มึงจะกินไรกูซื้อให้หน้าที่กู” แน่ะ!.ตามกูมาอีก ไอ้โทนี่พูดไปด้วยขำกูไปด้วย
เส้นตื้นจริงมึง กูพูดประชดไปงั้น เสือกขำไม่เลิก
“ไอ้ตะเกียง..มึงนี่โครตฮาเลยว่ะ!...ไม่เข้ากะหน้ามึงเลย..พูดมาได้แต่ละอย่าง...ทำเอาพวกอังหน้าตึงไป
ตาม ๆ กันเลย..กูละขำโครต” มึงจะขำก็ขำไป ทำเป็นเนียนชิ่งพวกพี่กระเทียมหน้าขาว
หลบออกมาก็ว่าเถอะ
“แล้วตกลงมึงกินไร...คิดได้ยัง” มันถาม
“เตี๋ยวหมูต้มยำ” ตอบมันแล้วเร็วเท่าความคิด ตรงดิ่งหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวทันที
“เล็กหมูต้มยำถ้วยครับ” สั่งซะเลยกำลังว่างพอดี โชคดีไม่มีคิว
“สองเลยครับป้า” ไอ้โทนี่ สั่งเพิ่มของมันอีกชาม
“ทำไม..กูหน้าฝรั่งใช่ว่าจะชอบกินพิซซ่านะโว้ย!.” เสือกหันมายักคิ้ว กวนกูอีก
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรเลยนิ”
“ก็หน้ามึง..ออกซะงั้น..นี่มึงรู้ตัวเปล่า มึงนี่คิดอะไร นึกอะไรออกทางลูกกะตาหมด ทำไมกูจะดูไม่รู้”
นั่นล่ะ!...คงจะจริงของมึง กูเก็บความรู้สึกทางดวงตาไม่ได้ไอ้ควาย ไม่เคยได้ยินหรือไง
ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ กูเก็บได้ก็เทพแล้ว ไม่ต้องให้มึงมายืนเทศน์ตรงนี้หรอก..สัด
.
.
.
มื้อเที่ยงก็ผ่านไปอีกมื้อ ไอ้ตะเกียงก็สงบเสงี่ยมเจียมตัวพยายามทำตัวหลีบๆ เข้าไว้ ไม่ไปเหยียบตาปลา
พี่อังแกเป็นพอ ไม่รู้ทำไมจะอะไรกับกูนักหนา พวกเพื่อนแกก็ใช่จะชอบขี้หน้ากู
ถึงไม่ออกอาการไรมาก แค่มองตาก็พอรู้ กูไปทำกรรมอะไรกับคุณเธอว่ะ!...แปลกจริง
เจอหน้าก็เกลียดกูซะง้าน
กินเสร็จต่างคนต่างแยกย้ายเข้าประชุมสีตัวเอง ตามห้องชมรมต่างๆ กูก็ได้แต่เดินตามไอ้บอมย์
กับไอ้โต๋มาห้องชมรมเกษตร ประธานสีกู ดันเป็นประธานชมรมนี้ ประจวบเหมาะจริง ๆ
กูจะได้ถามวิธีปลูกป่ากับพี่แกซะเลย จะปลูกวิธีไหน จะปลูกป่าถาวร ลดภาวะโลกร้อน
หรือจะปลูกป่าชั่วคราว ตามกระแสโปรโมท จะได้ศึกษาถูก หนีไม่พ้นเรื่องเกษตร
ป่าไม้อะไรพวกนี่เลยจริงๆ ชีวิตกูช่วงนี้ ปลูกอะไรไม่ยักปลูก ดันเสือกพาลจะปลูก
‘ป่าไม้เดียวกัน’ oiiiiiiiiii
รักแฟนคลับตะเกียงทุกคน ขยันอ่าน ขยันโพสคอมเม้นท์ คนเขียนก็ขยันโพสให้อ่านค่ะ
Luk.
-
หุหุ
จะปลูกป่าจริงๆเหรอน้องตะเกียง
-
o13 คนเขียนน่ารักสุดซู้ด ขออะไรมาก้อจัดให้ อยากเห็นตะเกียงปลูกป่าไวๆค่ะ มาอัพตอนใหม่ด่วนจี๋เลยนะคะ :กอด1:
-
มาไวแท้ถูกใจๆ o13 o13
-
ถ้าตะเกียงเป็นคนปลูก คงงอกงามดีนะ ป่าไม่เดียวกันน่ะ
-
:z13:หนุกหนาน.....
-
:jul3:ตะเกียงเริ่มศึกษาการปลูกป่าแล้ว เป็นป่าเดียวกันซะด้วย :m20:
-
สรุปตกลงปลงใจปลูกป่าแน่นอนใช่เปล่า
สนุกมากค่ะ รอตอนต่อไปนะ
-
ตะเกียงน่าร้ากกกกมากกก จ๊วฟฟฟฟฟ :man1:
-
สนุกมากครับ
ขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนนะครับ :L2:
-
ปลูกไปเถอะถือว่าช่วยให้โลกร้อนขึ้นเพราะความอิจฉา
555
-
ถ้าตะเกียงจะปลูกป่า คงมีคนอยากร่วมปลูกด้วยหลายคนนะนี่
-
คนเขียนน่ารักสุดๆ
อยากเห็นตะเกียงปลูกป่าไวครับ
-
แล้วโต๋จะเห็นแววตาของตะเกียงหรือยังว่ามันหวั่นไหว
-
น้องตะเกียงได้พันธ์ไม้ดี ปลูกไปก่อนเหอะไม่ดีค่อยถอนทิ้ง :m20: :m20:
-
555+
ตะเกียงน้อยพยายามปลูกป่าไว้เยอะนะโลกจะได้ไม่ร้อนไง
^^
:3123: :3123:
-
ลดโลกร้อนอ่ะดีนะน้องตะเกียง
-
ท่าทางจะปลูกได้หลายต้นเลยตะเกียงเอ๊ย :laugh: :laugh: :laugh:
แต่ก่อนอื่นใด ก่อนที่จะปลูกป่า
พี่วานน้องตะเกียง ช่วยเอาชะนีไปปล่อยป่าก่อนได้มั๊ยคะ o18 ร้องเรียกสามีเสียงดังกันน่ารำคาญเชียว :beat:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m20:
ตอนเน้ฮ่ามากเลยค่า
รอ รอๆๆ ตอนต่อไปน่ะค๊า
ชอบมากๆๆ เยย ^^
:L2:
-
มาช่วยน้องตะเกียงปลูกป่าจ้า
:L2: :L2:
-
คนเขียนขยันสุดๆ ขอบคุณคร้าบ
ปลูกเลยสิน้องตะเกียง จะได้หาสามีได้เร็วๆ
ชอบบุคลิกของโต๋จัง ลึกลับ ซับซ้อน น่าค้นหาไปทุกส่วน เหอๆ
-
ปลูกไปเถอะน้องตะเกียง ปลูกแบบถาวรด้วยนะ โลกจะได้ไม่ร้อนไปกว่านี้ อิอิ
-
:z2: รอตอนต่อไปค่ะ แต่ว่าแบบเรื่องมันกระดิ๊บๆ มากเลย ขอเพิ่มความเร็วนิดนึงได้มั้ยคะ :o8:
-
ยังไงซะก็เลือกคนปลูกด้วยดีๆ นะคะ
เพราะท่าทางจะต้องลงหลักปักฐานกันเป็นแน่แล้ว
55555
-
มาแล้วคร่า มาโพสต์บ้าง คนเขียนขยันโพสต์ คนอ่านก็ขยันโพสต์ได้เหมือนกันนะเอ้อ~!!!
ว่าแต่กลุ่มนี้ท่าทางจะติดหนึบตะเกียงซะแระ ไม่ยอมยกเลิกสัญญาทาสเนี่ย ตอนแรกนึกว่าจะมีแต่ไอ้พี่โต๋กะไอ้บอมบ์ถึก นี่มติเอกฉันท์(จากฝ่ายทาส)เลยนะเนี่ยยย
ว่าแต่พ่อของโต๋กะพ่อของตะเกียงเป็นเพื่อนเลิฟกันเหรอเนี่ย? พรหมลิขิตชัดๆ!!!(เอ๊ะไม่สิ คนเขียนลิขิตต่างหากเนาะ^^)
-
น้องตะเกียงน่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :o8: :-[
:beat: :beat: เบื่อคุณอัง
แอบเชียร์ พี่พรตนิดนึ่ง พี่แกเลี่ยนดี :laugh:
-
นานๆจะมีสัญญาทาส ที่ทาสไม่ยอมเลิกสัญญา :m20: :m20:
มารอลุ้นให้น้องตะเกียงรีบปลูกป่่าเร็วๆนะจ๊ะ :z1: :z1:
-
เข้าอีกแล่ะ วันเน้เข้ามาจะสิบรอบแล่ะ
ไรท์ที่รักค๊า มาต่อไวๆๆน่ะค๊า ^^
-
มาร่วมด้วยช่วยกันลดโลกร้อน ด้วยการปลูกป่า
55555
-
ตอนนี้ก็ีมีต้นกล้ารอไว้ปลูกอยู่หลายต้น
แล้วเมื่อไหร่จะได้ขุดหลุมปลูกป่ากันจริงๆจังๆสักทีละครับตะเกียง :oo1:
:pig4:
-
Part 17
..ไม่รอดอยู่ดี..?
.
.
.
.
.
“อร๊ายยยยzzzzzๆๆๆๆ..กรี๊ดดดzzzzz!!...มาแล้ว..มาแล้ว..มาแล้วค๊าาาา.ดาวเด่นของสีเรา”
เข้ามาในห้องชมรม เสียงแหลมปรี๊ดแปดหลอด..ก็เรียกความสนใจสมาชิกของสีแดง ที่อยู่ในนั้นร่วม
กว่าร้อยชีวิต หันมามองพวกกูทันที สายตาทุกคู่มองมาอย่างชื่นชม (หรือเปล่าหว่า?) แล้วคุณเธอที่
เสียงแหลมปรี๊ดตะกี้ ก็ตรงดิ่งเข้ามาทางเรา
“เห้ย!!...เบาๆ ก็ได้อีกิ๊ป...มึงจะตะโกนทำเชี้ยไร..อยู่ใกล้แค่นี้..หูกูแทบแตก” ไอ้บอมย์ มันเห่าใส่
แบบไม่จริงจังไรนัก
“แหม!แหม!...ตลอดแหล่ะ!..คุณสามีที่รัก กล้ามหญ่ายยยๆๆ..ไม่เคยจะหวานใส่เมียเลยอ่ะ”
คุณเธอพูดจบ พวกในห้องพากันฮาตรึม นี่ยังไม่นับเอคติ้งสะดีดสะดิ้งประกอบคำพูด ค้อนไอ้บอมย์
ปะหลับปะเหลือกไปด้วย ดูตลกโครตๆ ท่าทางที่คุณเธอทำ
“มึงอย่ามาก...อีกิ๊ป..เดี๋ยวจะโดนไม่น้อย” ไอ้บอมย์ มันขู่แก้เขิน ก็น่ะหน้าแดงเถือกขนาดนั้น
ใครไม่รู้ว่ามึงเขินก็โง่แล้ว
“ยินดีมากเลยค่ะ..บอมย์ขา..กิ๊ปซี่รอโดนพี่บอมย์จนเหงือกแห้งเป็นปีแล้วน๊า เมื่อไหร่จะจัดให้สักที..
เอ๊ะ! หลายๆ ที่ก็ได้นะค่ะ..สงสารคนขาดพลังชีวิต...กิ๊ปซี่จะทำให้บอมย์เสียวสุขจนขาดใจคาอกเลย
เอ้า!.” ยิ่งเล่นยิ่งขำ หลายคนหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง ไอ้บอมย์หน้าแดงแล้วแดงอีก มันเจอคู่ปรับแบบ
นี้แหล่ะ! เล่นเอาหมาในปากทำงานไม่เป็นเลย
“เอา..เอ้า!...เล่นกันพอหรือยัง เลิกเล่นกันได้แล้ว ไอ้โต๋ ไอ้บอมย์ พาน้องเค้าเข้ามาคุยได้แล้ว”
ระฆังช่วยชีวิตไอ้บอมย์ ก็ดังขึ้น น่าจะใช่พี่ประธานชมรมเกษตร และควบตำแหน่งประธานสี
พี่แกพูดจบ ทุกคนก็กลับไปสนใจที่ค้างกันต่อทันที
“นี่น้องตะเกียงใช่ไหม...ไม่ผิดหวังจริงๆ...สวยอย่างที่คนเค้าพูดเลย” พี่แกเล่นชมแบบนี้ กูควรภูมิใจ
หรือไว้อาลัยกับชีวิต อนาถรูปร่างหน้าตาตัวเอง พวกนั่งในห้องต่างซุบซิบมองมา บ้างยิ้ม
บ้างเขินหน้าแดง โดยรวมแล้วสายตาเป็นมิตรแทบทั้งหมด นี่คงเป็นผลดีของกิจกรรมเป็นทีม
คงรู้ว่ากูก็พวกสีเดียวกัน ไม่มีใครแสดงท่าทางไม่ชอบหน้าใส่กูสักคน ทำให้รู้สึกสบายใจไปเปราะหนึ่ง
“น้องตะเกียงครับ..พี่ชื่อบอยเป็นประธานสี..โทษทีนะครับ..ถ้าพี่จะถามส่วนตัวหน่อย...น้องตะเกียงอายุ
เท่าไหร่ครับ?.น้องหน้าเด็กมาก..พอจะบอกได้ไหมครับ?” แล้วพี่บอยแกก็เปิดบทสัมภาษณ์ กูซะงั้น
ท่ามกลางสายตาอยากรู้ของสมาชิกในห้อง กูไม่คิดปิดบังอะไร เพียงแค่ไม่บอกถ้าไม่มีใครถาม
อยากรู้บอกก็ใช่จะเป็นไรนี่
“สิบสี่ย่างสิบห้าครับ” เสียงฮือฮา..ดังขรมไปทั้งห้อง ไอ้บอมย์มองกู ด้วยสายตาอึ้งๆ มันคงไม่คิด
ว่ากูอายุแค่นี้ ส่วนไอ้โต๋ หน้ามันเฉยมาก ยังกะมันรู้อยู่แล้วว่ากูอายุสิบสี่ ไม่แสดงอาการใดใดเลย
นิ่งตลอดแหล่ะมึง....
“คิดไว้แล้วเชียว..แล้วทำไมถึงเรียนม.4 หล่ะครับ ต่อให้เข้าก่อนเกณฑ์ ก็ไม่น่าจะอยู่ถึงชั้นนี้
เต็มที่น่าจะอยู่ม.3..” ขี้สงสัยจริงวุ้ย! ประธานสีกู
“พ่อผมฝากเรียนก่อนเพื่อนนะ..บังเอิญรู้จักกับ ผอ.โรงเรียน ได้ยกเว้นเป็นกรณีพิเศษ” กูโกหกแหล่ะ!..
ตัดความขี้สงสัย ไม่งั้นเดี๋ยวพี่แกถามไม่เลิก ไม่ต้องเป็นอันทำอะไรกันพอดี จริงแล้วกูพาสชั้นเรียน
ปริญญาโน้นเลยยังได้
“เอาไง..อีกิ๊ป..น้องเค้ามาแล้วมึงคุยกับน้องเค้าเลยแล้วกัน..ส่วนมึงไอ้โต๋ ไอ้บอมย์ มาวางแผนวาง
ตัวนักกีฬากับกู..ปล่อยอีกิ๊ปมันดูแลเรื่องพาเหรด..กับกองเชียร์ไป” พูดจบ พวกก็เข้าไปนั่งคุยกัน
ทิ้งกูไว้กับพี่กิ๊ปและพวกสต๊าปเชียร์อีกยี่สิบกว่าคน
“น้องตะเกียงค่ะ...พี่ชื่อกิ๊ปนะค่ะ..แล้วนี่พี่น้อย...พี่เพ้นท์..พี่บลาๆๆๆๆ...ต่อไปนี้เราต้องทำงานร่วมกัน..
มีอะไรไม่ต้องเกรงใจนะจ่ะ!...ปรึกษาพี่ได้ทุกเรื่อง...ยกเว้นเรื่องตังค์..” พี่แกแนะนำตัวเองและพี่สต๊าป
อีกหลายคน อ่า!..ดีเลยปรึกษาได้ทุกเรื่อง งั้นก็เรื่องนี้เลยแล้วกัน
“อ่า..คือพี่กิ๊ปครับ..ผมไม่อยากนั่งเสลี่ยงอ่ะ...พี่ให้ผมทำอย่างอื่นได้ไหม?” เรื่องแรกเลยที่กูปรึกษา
“อร๊ายยยยๆๆ..น้องตะเกียงขา คงไม่ได้หรอกค่ะ..สำหรับเรื่องนี้ เรากำหนดคนนั่งกันแล้ว
คอนเซ็ปสีเราจับฉลากได้ภาคเหนือ....ไม่มีใครเหมาะสมเท่ากับน้องตะเกียงอีกแล้ว...” นอกจากพี่แก
จะไม่ยอม พวกพี่ทีมสต๊าฟ ต่างสั่นหัวไม่ให้กูปฏิเสธอย่างพร้อมเพรียงกันซะนี่ ตกลงชีวิตกูเรียกร้อง
อะไรกะเค้าไม่ได้เลยนิ
“น้องค่ะ..มันไม่ได้ยากอะไรหรอกค่ะ...แค่แต่งตัวนั่งบนเสลี่ยงของขบวนพาเหรด พี่ว่าน้องไม่ต้องปฏิเสธ
เลยนะค่ะ ถ้าน้องอาย ไม่ต้องกลัวอายหรอกนะค่ะ น้องไม่ได้นั่งบนนั่นคนเดียว ยังมีเพื่อนนั่งด้วย
อีกคน ไม่เห็นต้องอายเลยนี่ค่ะ” อ่านะ!...พี่เพ้นท์...ทำหน้าที่นักการทูตเป่าหู กล่อมกูอีกคน...
กูไม่ได้อาย แต่ไม่อยากเป็นจุดเด่นไรงี้ นี่กูก็ปวดกบาลพอดูแล้ว ขืนทำอะไรไปเยอะ
จะมีห่าไรตามมาให้วุ่นวายอีกไม่รู้ แต่พี่เค้าบอกว่ามีคนนั่งกะกู ใครหว่ะ?
“ผมนั่งกับใครครับ?...” สงสัยไม่ปล่อยผ่าน นิสัยกูแหล่ะ!
“อ้าว!..น้องโต๋ ไม่ได้บอกเหรอ..ว่านั่งเสลี่ยงกะเค้านะ” แจ็คพ๊อต!....จนได้สิกู..ยิ่งจะห่าง
กลับยิ่งใกล้ กูไม่เข้าใจมึงเลยจริงๆ มึงจะปิดกูทำซากอะไรหว่ะ! ไอ้เหี้ยโต๋..
“อ่าครับ..ช่างเถอะครับ..นั่งก็นั่ง แล้วผมต้องทำอะไรบ้างอ่ะครับ” พี่แกก็อธิบาย..บลาาาๆๆๆ..
มากมายว่ากูต้องทำอะไร
.
.
เวลาร่วมบ่ายสามโมง พวกไอ้โต๋ ไอ้บอมย์ก็คุยเสร็จ เดินมาที่กู
“เป็นไง..ไอ้ตะเกียง เรียบร้อยดีไหม” ไอ้บอมย์มันถาม มึงจะเอาคำตอบแบบไหน
เรื่องงานกูเรียบร้อยดี เรื่องใจไม่เรียบร้อยหว่ะ!..เป็นไปได้กูไม่อยากนั่งแม่งเลยเสลี่ยงเหี้ยไรอ่ะ
ยิ่งต้องนั่งกับเชี้ยโต๋อีก ทำไงได้สุดท้ายก็ต้องนั่งอยู่ดี เรียกร้องห่าไรไม่เคยสำเร็จ อย่าจ้างกูไปเป็น
ม็อบเด็ดขาด เพราะมันไม่รุ่งแน่ ๆ
“อือ..” ตอบแม่งได้แค่นี้สั้นๆ
“อือ..เหี้ยไรมึง...โอเคหรือไม่โอเค พูดให้มันเข้าใจหน่อย” สัดบอมย์ มึงจะไรกันนักว่ะ!
“อือ..ก็เรียบร้อยดี ไม่มีปัญหาอะไร โอเค..พอใจย่างงงงงๆๆๆ” กูลากเสียงกวนแม่งแหล่ะ! งี่เง่าดีนัก
“พลั๊ก!!....อย่ามากวนตีน ลามปามใหญ่แล้วมึง มึงน้องกูตั้งสองปี” สัดนิ!..ผลักหัวกูอีก
แม่ง!..เดี๋ยวนี้มือตามแล้ว มึงแหล่ะลามปามหัวกู..เชรี้ยยย ๆ
“อะไรว่ะ!...กวนที่ไหน..ไม่ได้กวนสักหน่อย...ไม่เคยปีนสักครั้ง รึจะให้ปีนหล่ะ...กู..มึงไม่เคยพูดใส่
มีแต่นายแหล่ะ ยังมาว่าเราอีก”
“ไมมึงจะไม่ปีน..เนี๊ยะ!!...มึงกำลังปีนอยู่ ต่อไปนี้ต้องเรียกพวกกูว่าพี่ แม่งหลงนึกว่ารุ่นเดียวกัน
มิน่าว่าทำไมหน้ากะโปโลที่แท้เพิ่งสิบสี่ ทำเป็นคุยเคยแดกพริสตี้ จูบแรกเคยยังมึงนะ”
เหี้ยบอมย์พูดจบ เชี้ยโต๋สบตากูทันที สัด..บอมย์ไอ้แสรดดดด..หมา กูอุตส่าห์ไม่คิด
กลับมาสะกิดซะงั้น ทำหน้ากูเดือดได้อีกมึง
“ไรหว่ะ!..มึงไม่เคยจริงดิ ดูหน้าแดงเถือก กูพูดแทงใจดำใช่ไหมหล่ะ..ห่า.ห่า.ห่าๆ” ไอ้ควายคูโบต้า
ไอ้หมาปากมอม มึงฝังกูเลยดีไหม เชรี้ย!..เอ้ยยยๆๆ..ต้องให้กูบอกมึงเหรอว่ากูเคยจูบแล้ว
เพิ่งโดนไปเมื่อเช้ากับไอ้คนที่ยืนข้างมึงไง
“พอแล้วไอ้บอมย์..แกล้งมันมาก..หน้ามันแดงลามไปถึงหูแล้ว มึงจะรู้ไปทำไม มันเคยจูบรึยังนะ”
ไอ้โต๋ มันพูดขึ้นมา
“ก็นะ..มึงดูมันดิ..น่าแกล้งโครตว่ะ..ทีเรื่องอื่นทำเป็นเก่ง พูดเรื่องจูบ..เขินซะงั้น” มันยังพล่ามไม่หยุด
จะสนใจอะไรกะจูบกูนักหนาว่ะ!..เหลือจะทน...อดไม่ได้เดี๋ยวแม่ง...กดมึงจูบซะเลยดีม้างง..จะได้หยุดเห่า
สักที...ไม่เอา...ไม่เอา..แหว่ะ! ไม่คิด...
“เอาเป็นว่า...มึงไม่ต้องสงสัยหรอก..กูพูดแทนให้มันแล้วกัน.” อย่าบอกนะมึงไอ้เหี้ยโต๋ กูมองหน้ามึงนี่
รู้เปล่า ซิกกู ‘ห้ามพูด’ ดันเสือกจ้องตอบ ยกยิ้มยักคิ้วข้างเดียวให้กูซะงั้น อย่าพูดไปนะโว้ย!!!!
“มัน..เคย...จูบแล้ว..เชี้ยกูดิ...ดูง่ายจะตาย..หน้ามันโกหกซะที่ไหน...หึ.หึ.หึ.หหหหๆๆๆ” ว่าแล้วแม่งดัน
หัวเราะทิ้งท้ายก่อนหันหลังเดินไป ปล่อยไอ้บอมย์ ถลึงตาจ้อมผม เหมือนถาม ‘จริงป่ะ’ ที่ไอ้โต๋พูด
กูเลยตอบมันไปว่า
“ไม่รู้โว้ยยยยๆๆๆๆ.....” แล้วชิ่งตามตูดไอ้เชี้ยโต๋ ไปติดๆ จะอยู่ให้มันซักฟอกทำเชรี้ยไร
กูไม่ใช่จำเลยไอ้บร้าๆๆๆ....
ขอบคุณกำลังใจที่น่ารักทุกคน....จะพยายามขยันโพส สมกับที่เป็นแฟนพันธ์แท้
Luk.
-
จิ้มจึ้ก :z13:
บอมกับโต๋ จะมีอีเวนท์"เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด"มั๊ยเนี่ย หึหึ o18
-
:L2:มอบดอกไม้ให้ละกัน ขยันดีมากๆ
-
เอาอีกกกกกกกกกกกกก
-
น่ารักมากอ่ะ
สุดยอดดดดดดดดดดดด
ชอบหนูเกียงที่สุด
-
o13 o13 ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว ใช่มั๊ยน้องตะเกียง o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาขออ่านด้วยคนคร้าบบบบ นายเอกกวนได้โล่ห์ดีแฮะ :mc4:
-
ให้ไปนั่งเสลี่ยงคู่กะโต๋ สงสัยงานนี้ตะเกียงน้อยโดนถูแน่ๆ
-
รักน้องตะเกียง
-
ตามทันแล้ว... :impress2:
น้องตะเกียงน่ารักดี แอบชอบนิสัยน้องรันด้วย :-[
บวกเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ขยันมากๆๆ
-
o18คิดว่าโต๋น่าจะรู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องตะเกียงแล้วแน่ๆ
คราวนี้ตะเกียงคงเจอศึกหนักเกี่ยวกับเรื่องหัวใจแน่ๆเลย :z2:
-
555+
ตะเกียงเขินเลยอ่ะ
^^
:3123: :3123:
-
ตะเกียงจะรอดมั้ยเนี่ยงานเนี้ย :z1:
-
คู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอกน้องตะเกียง ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2:
-
อ้ายยยยยยยย ตะเกียงน่ารักที่สุด
มะรุอ่าวันเน้ต้อง2 ตอนเลย น่ะค๊า ไรท์ที่รัก =3=
-
ท่าจะไม่รอดไปเรื่อยๆแน่ๆเลยน้องตะเกียง
-
:L2: :L2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ ตกหลุมรักตะเกียงแบบเต็มๆ
+1 จัดไป
เป็นกำลังใจให้จ้าาา :L2:
-
ตะเกียงน่าัรัก :o8:
-
:m20:
เรื่องไปทางไหนต่อน๊าๆๆ
ลุ้นๆๆ
-
อยากเห็นตะเกียงแต่งชุดไทยแบบเจ้านา่งทางเหนือแล้วนั่งเสลี่ยงกะโต๋อ่ะครับ
คงสวยจนไอ้โต๋อดใจไม่ได้แหง 555
ดีไม่ดีปล้ำกันบนเสลี่ยงซะ :oo1: อิอิ
-
ตะเกียงน่ารักอ่ะ
/หาปุ่ม like
-
แหม...ตะเกียงเขินน่ารักดีอะ งี้เมะทั้งหลายมีหวังอยู่ในกำมือน้อยๆของน้องตะเกียงแน่เลย
ว่าแต่...ปกติ เสลี่ยงมักนั่งคู่พระ-นาง คราวนี้มาพระ-นายซะแระ แหวกดี งานนี้จะมีฉากกุ๊กกิ๊กบนเสลี่ยงให้ใจเต้นกันบ้างไรบ้างมั้ยน้อ?^^
-
Part 18
..ขืนใจกูเข้าแก๊งค์ซะง้านนนๆๆ
.
.
.
.
.
.
.
พวกแม่งรวมตัวกันม้าหินอ่อนใต้ต้นหางนกยูง ไอ้ตะเกียงรอรถลุงพี มารับพร้อมไอ้โต๋
พวกห่านิ รอส่งพวกกูกลับ คิดว่างั้น ก็ดันไม่มีใครกลับสักคนเสือกอยู่พร้อมหน้าได้อีก
ทั้งที่ก็มีรถกันหมด ไอ้โต๋ มันคุณชาย ต้องมีคนขับมารับมาส่ง แห่ะ..ๆๆๆ..ไอ้ตะเกียงพูดเล่น
บ้านไอ้โต๋ ทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ มีสาขาถึงต่างประเทศ นี้ยังไม่น่าห่วงเท่ากับบ้านมัน
ยังมีธุรกิจคาสิโน เป็นธุรกิจมาเฟีย เหตุนี้มั้ง..จึงป้องกันความปลอดภัยคนในครอบครัวต้องมาก่อน
คิดว่าเท่าที่ดู ลุงพีได้รับความไว้วางใจให้ดูแลรับใช้ไอ้โต๋ แกน่าจะไม่ธรรมดา เสือซ่อนเล็บชัวร์ป๊าป....
“โต๋..พรุ่งนี้ตกลงโปรแกรมเดิมไม่เปลี่ยนนะ พวกอังขอไปด้วยว่ะ!..กูดันรับปากไปแล้วมึงไม่ว่าอะไร
ใช่เปล่า” ไอ้รันมันพูดขึ้นมากลางวง พรุ่งนี้วันเสาร์โรงเรียนหยุด พวกมันนัดไปไหนกันว่ะ!..
ต่อมเสือกทำงานอีกกู
“อืม..ไม่เปลี่ยนคอนเฟิร์มบ่ายสอง ห้ามเลทนะโว้ย กูไม่ชอบรอ” แหม!..มึงเอาแต่ใจสุดๆ
ไอ้คุณชาย ‘กูไม่ชอบรอ’ แต่ไอ้นี่มันแม่ง..โครตตรงเวลาเลยอ่า
“เอ่อๆ..รู้หน่า..เจาะจงกูว่างั้น..นอกจากอังแล้วใครไปบ้างว่ะ!..อย่าบอกว่าผีสามบาทไปด้วย
กูไม่ไปนะโว้ย!.” ไอ้โทนี่ มันโวย ดูแล้วห่านี่คงจะเลทเป็นนิสัย แต่แม่งอย่าบอกนะว่าผีสามบาท
ฉายาพี่กระเทียมสามหลีบนะ ก๊ากกกกกๆๆๆๆ
“ไม่ได้ไป..คนที่ไปมีอัง รสา และคนาง แต่ไอ้กานมันนัดน้องกิ่งไปด้วย” ไอ้รันตอบ
“ใช่..พรุ่งนี้กูให้กิ่งไปด้วย กลับไม่ดึกใช่หรือว่ะ ไม่เกินทุ่มกิ่งไปได้” ไอ้กานสาธยาย
ตกลงมึงเข้าคู่กันหมด นัดเดทกันหรือนี่ ตกลงพวกมึงรวมแก๊งค์หอยแมลงภู่(กูตั้งให้) กับสิงห์โตดำ
กันจริงสิ จะออกมาเป็น สมเสร็จ หรือป่าวหว่า?
"คิดอะไรอยู่..มึงไอ้ตะเกียง..” ไอ้บอมย์ ยุ่งกูอีก
“ป่าว..ไม่มีไม่ได้คิดอะไร..” ปฏิเสธเกือบไม่ทัน ยุ่งกะความคิดกูจริงงงงๆ
“โกหกไม่เก่งเลยมึง...มึงกำลังคิดอยู่..กูรู้..ถามก็บอกสิหว่ะ!...” ไอ้ห่านิ ..มึงจะเสือกรู้ไปทุกเรื่อง
ไม่รู้สักเรื่องได้ไหม
“นั่นสิไอ้ตะเกียง..มึงโกหกไม่เก่งหรอก คิ้วมึงเดี๋ยวขมวด เดี๋ยวผูกโบว์ เดี๋ยวผ่อนเดี๋ยวคลาย...ใคร
เค้าก็ดูออกว่ามึงคิดอะไรอยู่” ไอ้โทนี่ สนับสนุนผสมไอ้บอมย์
“ไม่ได้คิดอะไรจริง...จริ๊งงงงๆๆ” เสียงสูงได้อีกกู
“เอาหล่ะ+!...ไม่คิดก็ไม่คิด..ปากแข็งได้อีกมึง...เอ่อนี้พวกมึง..ต่อไปนี้เราต้องให้ไอ้ตะเกียงมัน
เรียกพี่กันแล้วหว่ะ!.” นั่นเปิดประเด็นใหม่อีกแล้วไอ้เหี้ยบอมย์
“ไหมว่ะ!..ทำไมต้องให้มันเรียกพี่ด้วย” ไอ้กานถามกลับ
“ก็มันอายุสิบสี่ พวกเราแม่งแก่กว่าตั้งสองปี ปกติไอ้นี่มันต้องอยู่ม.2 เสือกข้ามมาเรียนชั้นเดียวกะเรา
ซะงั้น มึงจะให้มันปีนเกลียวหรือไงไอ้กาน”
“หา..จริงอ่ะ!..ห่ะ!...ตะเกียง มึงอายุสิบสี่เองหรือว่ะ?” ไอ้รันถาม
“อืม..จริง..แต่ต้องเรียกพี่เลยหรือ จำเป็นต้องเรียกทั้งชั้นหรือเปล่า?” แกล้งโง่ถามแม่งแหล่ะ! มึงให้กู
เรียกพี่ คนอื่นๆเค้าไม่ถามรึไง แล้วกูไม่ต้องเรียกทั้งชั้นเลยงั้นสิ
“จำเป็นต้องเรียกสิว่ะ...แต่ให้เรียกเฉพาะพวกกู ส่วนคนอื่นแล้วแต่มึงดิ มึงพอใจเรียกก็เรียก
ไม่พอใจเรียก มึงก็ไม่ต้องเรียก” แสรดดดดๆๆๆ...กูอยากตอบมึงไปว่า มึงคนแรกเลย
ที่กูไม่พอใจเรียก...กร๊ากกกกๆๆๆๆ
“เห้ย!..งั้นตะเกียงคงต้องเรียกเราว่าพี่ด้วย อายุตะเกียงเท่ากับน้องสาวเราเลย” ไอ้รันมันบอกครับ
“ได้..ไม่มีปัญหา...ให้เรียกก็เรียก..ความจริงเราก็อายุน้อยกว่าอยู่แล้วนี่” กูตอบมันไป ตัดรำคาญ
อยากเป็นพี่กูกันจริง
“แล้วเลิกแทนชื่อตัวเองว่าเราด้วย...ต้องแทนตัวเองว่า ‘ตะเกียง’ เรียกพี่แล้วแทนตัวว่าเรา มันจะต่าง
อะไรกับที่ไม่เรียก” ไอ้หมาบอมย์ ได้คืบแม่งจะเอาศอก ‘พี่ครับ..เรางั้น..เรางี้’ แต่ก็จริงของมัน
ขัดโครตๆ ก็ได้ว่ะ ปกติกูก็แทนตัวเองด้วยชื่อกับที่บ้านมาตลอด แต่ทำไมมันไม่ให้กูแทนตัวว่าผม
ทำไมต้องให้ใช้ชื่อแทนตัวด้วยหล่ะ?
“แล้วไม..นาย.เอ้ย.พี่บอมย์..ไม่ให้แทนชื่อตัวเองว่า..ผมหล่ะ” กูรู้แหล่ะ! ว่ามันต้องตอบว่าห่างเหินไป
แต่ลองวัดดูว่ามันใช่แบบนี้ป่าว
“มันห่างไป...มึงจะผมกับพวกกูทำไม...สุภาพเกิน..เอาแค่ชื่อมึงนั่นแหล่ะ..พอแล้ว” น้านนนๆๆ..ซื้อหวย
ไมไม่ถูก
“ ก็ได้..แต่ตะเกียงขอบ้าง...โอเคเปล่า” นั่นสิ ให้กูเรียกพี่ แทนตัวว่าตะเกียง แล้วดูพวกสิ
พูดภาษาพ่อขุนกับกูทุกคน
“มึงจะขออะไร” กูขอไม่ให้มึงขึ้นแทนตัวมึงกูไง...ไอ้สาดดดดๆๆๆ กร๊ากกกกกๆๆๆ
“พวกพี่ต้องห้ามพูดมึงกู กับตะเกียงเช่นกัน โอเคป่ะ ไม่งั้นเป็นอันยกเลิกที่คุยมาทั้งหมด” แค่นี้กูก็
ถูกข่มเยอะแล้ว
“พวกมึง..เอาไง..ให้ตามที่มันขอป่าว” ไอ้ควายบอมย์ มันขอความเห็นเพื่อนมัน
“ก็ต้องตามนี้...มึงให้น้องเค้าเรียกพี่ ทั้งที่เรียนห้องเดียวกัน คงต้องให้เค้าบ้างแหล่ะ” พูดดีสกุลสูง
พี่รันครับ กูนับถือมึงคนแรกแหล่ะ!
“งั้นไหนๆ ก็นะ.กูว่าพวกเรารับตะเกียงเข้ากลุ่มด้วยดีไหม?” มีประเด็นต่อ เปิดสภาอีกข้อแล้วครับ
รู้สึกจะผูกขาดกระทู้ขึ้น Topice ซะทุกข้อเลยแห่ะ!
“มึงว่าไงโต๋...กูแล้วแต่มึง..กูไม่มีปัญหาว่ะ” พี่กาน มันถามพี่โต๋ ฝึกเรียกมันพี่ไว้ จะได้ไม่หลุดเวลาพูด
กับพวกแม่ง
“พวกมึงเห็นด้วยทุกคนป่าวหล่ะ?.” แทนที่มันจะตอบ เสือกดันถามกลับซะง้าน
ไอ้นี่สมเป็นหัวโจกจริงๆ
“กูไม่มีปัญหา” พี่โทนี่
“กูก็ไม่” ไอ้พี่บอมย์
“สรุป..ทุกคนเห็นด้วย งั้นตามนั่น แจ้งกฎให้น้องมันทราบด้วย” อะจ๊ากกกๆๆ..หูกูไม่ฝาด
มันแทนกูว่าน้อง โอพระเจ้ามายบุดดา ไม่อยากเชื่อ
“ตะเกียง..ตกลงพวกพี่รับเราเข้ากลุ่ม ‘สิงห์โตดำ’ กลุ่มเรามีกฎไม่ได้ตกลงกะมึงนิ ว่ากูจะเข้ากลุ่มมึง
อีกอย่างกูไม่อยากกลายเป็น ‘สมเสร็จ’ เพราะจับคู่กะหอยแมลงภู่ กร๊ากกกๆๆๆๆ.....ถ้าต้องอนาถ
ขนาดนั้น กูยอมผสมสปีซี่เดียวกันดีก่า อุ้ย!..อุ้ย.ไม่เอาไม่คิด กรรมสมองกูดันทรยศ
จะปลูกป่าให้ได้งั้นเห่อะ...ชิ่งดีกว่า
“ไม่เข้าได้ป่ะ...ตะเกียงไม่ใช่ผู้พิทักษ์ ชอบรักษากฎ” กูบอกไปแหล่ะ!
“ไม่ได้..” ประสานเสียงพร้อมกันเลยวุ้ย
“สิงห์โตดำ..ไม่เคยรับใครเข้ากลุ่มมาก่อน มีคนพยายาม...ขอเข้ากลุ่มพวกพี่เป็นร้อยๆ คน
ลองเข้าไปดูในเวปไซด์ดิ พี่ไม่ได้โม้ แต่พวกพี่ไม่คิดรับใคร ครั้งนี้มติเอกฉันท์ ตะเกียงห้ามปฏิเสธ”
พี่รันพล่ามซะยาว สรุปบังคับกูอยู่ดี
“ทำไมตะเกียงปฏิเสธไม่ได้อ่า คนไม่อยากเข้านี่ อยู่เฉยๆได้เปล่า?” ผมยังไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจ
“ไม่อยากเข้าก็ต้องเข้า.พวก.กู.เอ้ย..เชี้ยโว้ย..มันติดปาก..พวกพี่ห้ามไม่ให้ปฏิเสธ รู้ถึงไหนอายถึงนั้น
ไอ้บอมย์สุดหล่อ เอาหน้าไว้ไหนว่ะ!..ไม่ต้องเอาปี๊ปคลุมหัวว่างั้น สิงห์โตดำ กลุ่มฮ๊อทอันดับหนึ่ง
ของโรงเรียน โดนปฏิเสธเป็นสมาชิกใหม่ จากเด็กกะโปโล มิน่าโบราณถึงว่าคบเด็กสร้างบ้าน
ชื่อที่สร้างมา ป่นปี้หมดกันคราวนี้” เหี้ย! ไอ้พี่บอมย์ บ่นกูซะยาวเป็นห่างว่าว นอกจากมึงจะกวน
ตีนแล้ว กูเพิ่งรู้มึงขี้บ่นสุดๆ ที่แท้กลัวเสียหน้า ไม่รู้จะเอาไปไว้ที่ไหน แม่งอยากตอบสวนจัง ‘ฝาก
ไว้บนหลังตีนกูเอาไหม’ ก๊ากกกกๆๆๆ ก้าวร้าวสุดสุดกู
“มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ” แกล้งโง่เล่นกับแม่งเรื่อยๆเปื่อยๆ ไร้สาระโครตๆ ทำไปได้ไอ้ตะเกียง
“ตั้งแต่นื้ถือว่าเป็นสมาชิกใหม่แล้ว ไอ้กานบอกกฎ” เชี้ยพี่โต๋ เมิงงงง..ตลอดอ่ะ
บ้าเผด็จการ มัดมือชกกูชัดๆ
“กฎมีอยู่ว่า ‘มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน เพื่อนกันตลอดไป’ ทำได้ไหม” ไอ้พี่กานมันถาม
“คงทำไม่ได้หรอกครับ..ไม่สัญญาได้ป่าว” กูหาเรื่องแถไปอีก ไอ้บร้า..ใครจะร่วมเสพสุขกะพวกมึง
ทำกันเองเถอะ ถึงกูจะกำลังพยายามศึกษาวิธีปลูกป่า ไม่ได้แปลว่าต้องข้ามขั้นตอนเร็วปานนั้น
“แค่นี้ทำไมสัญญาไม่ได้” จะถามกูไปทำไมไอ้พี่บอมย์ ไม่เข้าเสือกบังคับ
ได้..เมื่ออยากรู้จะตอบให้รู้สมใจอยาก
“ไอ้ตรงมีทุกข์ร่วมต้าน เพื่อนกันตลอดไป พอทำได้ แต่ตรงมีสุขร่วมเสพนี่สิ ตะเกียงไม่ชอบเสพสุข
ร่วมกับใคร รับไม่ได้”
“...( >o< )....?” หน้าตาแม่งแต่ละคนโครตตลกเลยอ่า กูแทบปล่อยก๊ากกกกๆๆ ออกมา
เจอลูกกวนกูเข้าให้
“นี่น้องตะเกียง น้องรั่วหรือแกล้งโง่เนี๊ยะ คำพังเพยแค่นี้ กลับไม่เข้าใจ..หนักใจจริงวุ้ยกู”
ไอ้บอมย์มันบ่น ไอ้พวกพี่ที่เหลือพากันขำกลิ้งเลยครับ มึงสิโง่ สุภาษิตชัดๆ เสือกบอกคำ
พังเพย ได้ช่องตอกหน้ามึงแหล่ะ
“พี่บอมย์ ตกลงเป็นคำพังเพยเหรอ ตะเกียงนึกว่าสุภาษิตซะอีก” เป็นไงขำกลิ้งเลยทีนี้ ฮาได้อีก กู
เล่นตลกรับจ๊อบคงรวยอื้อซ่า ไอ้พี่กาน กับไอ้พี่โทนี่ ขำหน้าดำหน้าแดงน้ำตาเล็ดไปหล่ะ แม้แต่ไอ้
พี่โต๋ พยายามเก็ก กูยังเห็นมันอมยิ้มจนหน้าขึ้นสี
“โอ้ย!...ให้มันได้อย่างนี้สิว่ะ! ที่งี้ทำฉลาดรอบรู้ เรื่องที่เข้าใจง่ายเสือกเข้าใจยาก ไอ้เรื่องที่เข้าใจ
ยากดันเสือกรู้เยอะ” ไอ้พี่บอมย์น้ำเสียงมันหงุดหงิด อารมย์คงเสียสุดสุด กูทำให้มันถูกหัวเราะเป็น
โจกไปไม่น้อย
“พอๆ ไม่ต้องพูดแล้ว รถกูมารอรับแล้ว ไปตะเกียงกลับ” ไอ้พี่ใหญ่โต๋ ตัดบทชวนกลับดื้อๆ
แหมยังไม่หายมัน ยั่วประสาทไอ้พี่บอมย์ โครตสนุกอ่า ยั่วมันขึ้นง่าย กวนกูดีนัก โดนเข้ามั้ง
เป็นไงหล่ะ..กร๊ากกกกกๆๆๆๆ 5555....
.
.
.
ขอบคุณที่ติดตามกันอย่าวเหนียวแน่น รักทุกคน
Luk.
-
จิ้ม จิ้ม จิ้ม :mc4: จิ้มคนแรก(รึเปล่า)
เย้ เย้ เย้ ตอนนี้รับเข้ากลุ่มแล้ว แถมยังพูดเพราะๆด้วยกันอีก
เอิ๊ก เอิ๊ก เอิ๊ก ใกล้ความเป็นจริงเข้าไปแล้ว
เย้ เย้ เย้ :mc4: :mc4:
^^
:3123: :3123:
:L2:
:L1:
-
หมู ฉึก ฉึก เข้าให้ ตะเกียงน้อยน่าร๊ากกกก
ว่าแต่กวนตลอดนะเราเนี่ย
มะไหร่จะได้แสดงฝีมือเนี่ย อยากเหงๆ
แต่คงอีกสักพักแหละเนอะ
ป๊าบอกให้ซ่อนเล็บไว้นิ ไว้เฉพาะยามฉุกเฉินๆ
ปล. ขอบคุณท่าน luxilove มากขอรับ
-
:m20: :m20:
ตะเกียงน่ารักที่สุด
-
:give2: ใสๆ เชิ้บๆ
ดึกแล้ว ง่วงกานยัง ถ้ายัง ขออนุญาติพี่นักเขียนเอาน้องตะเกียงมาบิ้วให้หลับ หุหุ
ขนาดหลับยังน่ารัก
(http://postto.me/tk/m337500.jpg)
นอนก็ยังน่ารัก
(http://postto.me/tv/x14te1.jpg)
จะน่ารักไปไหนนี่ อยากเป็นตุ๊กตาตัวนั้น หุหุ
(http://postto.me/ir/kibum_kevin_21122009034609.jpg)
หลับแบบใสๆ เอิ๊กซ์
(http://postto.me/tv/001kevin2.jpg)
ยืนหลับ - -"
(http://postto.me/tw/kevin09tr7.jpg)
โอ้ยๆๆๆๆๆ ทนไม่ไหวแว้วววววววว.......เห็นแล้วนอนละ..ละ...หลับดีก่า Z..Z..z...z....z......z :a12:
(http://postto.me/ia/0b7f2376658a2d12fee9fa970da2c23f1230138822_full1.jpg)
:z10: กระดึ๋บไปนอน - -"
-
:m20: :m20:ถูกของน้องตะเกียงเถียงไม่ออก ใครจะไปเสพสุขเน๊อะน้องเล่นทั้งกลุ่มตายพอดี
-
:m20:ตะเกียงรับไม่ได้ที่จะร่วมเสพสุขด้วยซะงั้น :laugh:
-
โต๋คิดไรกับตะเกียงป่าวนิ
-
ฮาาาาาา ว่าแล้วต้องติดใจน้องตะเกียงกันยกแก๊งค์ ของเขาดีจริงไรจริง!!
แต่เดี๋ยวต้องไปผจญกับแก๊งหอยแมลงภู่อีกแระ ตะเกียงน้อยหอยวังข์ของเราจะได้ลับฝีปากโชว์เหนืออีกมั้ยเนี่ย ลุ้นๆๆๆ^^
-
น้องตะเกียงน่ารักที่สุดเลย :-[ :-[ อยากให้ถึงบทกุ๊กกิ๊กกับพี่โต๋ เร็วๆ :z1: :z1:
:pig4: :pig4: ขอบคุณ คุณLuk. ที่อัพเรื่องเร็ว :pig4: :pig4: ไม่งั้นคิดถึงตะเกียงแย่เลย
-
เข้าร่วมในกลุ่มแล้วววว
ดังเพิ่มขึ้นไปอีกนะนี่ตะเกียง
คราวนี้จะไปไหนก็ต้องไปด้วยละซิ...
-
พรุ่งนี้โดนขืนใจแน่เลยอะ
-
ตะเกียงน่ารัก แถมรั่วนิดๆ
:pig4:
-
น้องตะเกียงรั่วได้เนียนจริงๆ
-
* Topic * นะคะ ไม่ใช่ Topice
น้องตะเกียงขา พี่อยากให้หนูโดนขืนใจแบบอื่นจังค่ะ :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แหกกฎมันเลยลูก ฮ่าๆ
-
:impress2:
:pig4: :pig4:
-
ก็ขอให้ตะเกียงได้เสพสุขเร็วๆละกันนะครับ :oo1:
:laugh5:
-
ตกใจหมดชื่อตอน :เฮ้อ: หลังๆนี่ตะเกียงไม่ค่อยแสดงความอัจฉริยะออกมาให้เห็นเลยอ่ะ
อยากเห็น แบบ โชว์เรื่องเรียน เอาแบบให้อิ้งทึ่งกันไปรัยเงี้ย อิอิ แล้วก็แบบเอาให้พวกแกงค์สิงโตดำแพ้ทางมั่งจิ
ยังงัยก็ได้ เพราะเห็นตะเกียงแพ้อยู่คนเดียวเลยอ่ะ
-
ตกลงตะเกียงก็เลยเข้ากลุ่มสมเสร็จไปเป็นที่เรียบร้อย หึๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด :sad4:
น่าร๊ากกกกกกกกมากอ่ะ
มาต่อไวๆนะไม่ต้องมาม่า (ไรของมันง่ะมาม่า)
:call: :call:
-
อยากได้ตะเกียงไว้ที่บ้าน อ๋ายยยยยยย อยากได้ๆๆๆ
-
o18
รำคาญพวกชะนีหอยแมลงภู่จิงๆ
แต่ตะเกียงน่ารัก
-
สมกับเป็นตะเกียงพิเศษ
มีลูกล่อลูกชนเยอะแยะ
-
อยากอ่านต่อแล้วค๊าบบบ
ชอบมากกกก >//<
-
ขอมาอ่านด้วยคนนะคะ
ตะเกียงน่ารักอ่ะ อยากรู้ถ้าโต๋หลุดเก็กขึ้นมาจะเป็นยังไง
-
Part 19
..โต๋ขอตะเกียง
.
.
.
.
.
ขึ้นรถกลับพร้อมไอ้พี่โต๋ ทีแรกนึกว่าไอ้พี่บอมย์ มันจะไม่ถือกระเป๋ามาส่งที่รถซะแล้ว
กูยั่วโมโหมันไว้เยอะ แต่มันก็ยอมถือกระเป๋ามาส่งที่รถให้ปกติ พวกมันโครตรักษาคำพูดเลย
ใช่ได้ทีเดียวนิสัยข้อนี้ ระหว่างนั่งรถ จู่ๆ ไอ้พี่โต๋ ก็พูดขึ้นมา
“เดี๋ยวถึงคอนโดฯ เก็บเสื้อผ้าสองสามชุด ไปนอนบ้านพี่” ห่ะ!.ว่าไงนะ อยู่ๆเสือกชวนกูไปนอนด้วยล่ะ?
อย่าบอกนะเกิดอารมย์เปลี่ยว เอ๋!.ติดใจรสจูบกูเมื่อเช้ารึว่ะ.. ถึงเป็นคนทำให้กูต้องศึกษาวิชาปลูกป่า
ไม่ได้หมายความว่า กูต้องทดลองปลูกกับมึงวันนี้นี่ ไอ้บร้าาาาๆๆๆๆ!!!!
“คิดอะไรอยู่ ทำไมหน้าแดงหูแดง คิดทะลึ่งอยู่หรือเปล่า?” เวร...เสือกเดาถูกอีก
“ป่าว!!....ไม่ได้คิดดดดๆๆๆ...ทำไมชวนไปนอนบ้านด้วยอ่ะ?...ไม่ไปหรอก”
“พ่อพี่อยากเจอ.ให้พาไปวันนี้ ค้างที่บ้านสองคืน วันอาทิตย์บ่ายๆจะมาส่ง” กูไปรู้จักกับพ่อพี่มึง
ตอนไหน ทำไมต้องอยากเจอกูด้วยว่ะ! อ่านะ!..มาเฟียนี่หว่า หรือคิดจะสืบประวัติคนที่เข้าใกล้
ทายาท ไม่ได้การหล่ะ ไม่ไปดีกว่า
“ไปไม่ได้อ่าครับ พ่อตะเกียงไม่ให้ไป ห้ามไปนอนค้างที่ไหน” เนี๊ยะแหล่ะ!...เหตุผลสุโค่ย หึหึหึหึ!!
“ไปได้แน่ พ่อตะเกียงอนุญาตแล้ว” ดูมันกล้าอ้างพ่อกูอีก มึงไปเจอพ่อกูตอนไหน ตลกแสรดดๆๆ..
“....( o>0<o )?.....” ไม่คุยกับมึงแหล่ะ! เล่นแรงอ่า เอาพ่อมาล้อเล่นได้ไหง ของสูงนะนั้น
“ ไม่เชื่อดิ..ถึงได้ทำหน้าอย่างนั้น งั้นแป๊ป” ว่าแล้วมันก็ล้วงโทรศัพท์มากดเลขยุกยิก กดโทรออก
“สวัสดีครับ...ผมโตโต๋เองครับ (ชื่อจริงมันแหล่ะ ‘โตโต๋’) มีเรื่องรบกวนให้พ่อช่วยนะครับ”
พ่อมันนะเอง..นึกว่าโทรหาใคร ต่อให้พ่อมึงช่วยพูดกูก็ไม่ไป กะยืมมือพ่อหลอกพรากเวอร์จิ้นกูดิ
คิดว่ากูนึกไม่ทันงั้น
“อ๋อครับ..น้องตะเกียงไม่เชื่อว่าพ่ออนุญาตให้ไปนอนที่บ้านผมนะครับ..รบกวนพ่อบอกให้หน่อยนะครับ”
นั่นมันพ่อมึง กูหมายถึงพ่อกูโน้นที่ไม่อนุญาต ใครเค้าหมายฟวายถึงพ่อพี่เมิงกานนนๆๆๆ..เวง
“อยู่กับผมในรถนี่แหล่ะครับ...สักครู่นะครับ.........เอ้า.....พ่อจะคุยด้วย” แน่ะ! ..เสือกยื่นโทรศัพท์ให้กู
คุยอีก..เฮ้อ!..ไม่ไหวจะเคลียร์ คุยก็คุยว่ะ!...ถือซะว่าทักทายสวัสดีผู้ใหญ่ นั่งรถเค้าฟรีเป็นเดือน
ขอบคุณหน่อยก็ยังดี
“สวัสดีครับ...ตะเกียงพูดสายอยู่ครับ”
“ตะเกียงลูก...พ่อเองนะ” อะจ๊ากกกกๆๆๆ ไหนพ่อไหน เสียงเหมือนพ่อกูเลยหว่ะ! หรือกูหูฝาด
ตวัดหางตามองหน้าพี่โต๋ มันดันเสือกยักคิ้วกวนกูซะนี่..ชิ!..นิสัย
“ประทานโทษครับ..พ่อไหนอ่าครับ..พ่อพี่โต๋ใช่เปล่าครับ” ถามให้ชัวร์ไปเลย ดีกว่าหลอน
“ตะเกียง..ทำไม..จำเสียงพ่อไม่ได้รึไง..นี่พ่อเกริก” ชัวร์เลยครับ พ่อกูเอง พ่อไอ้ตะเกียงชื่อ
‘ตระเกริกไกร’ แปลกได้อีกไหมล่ะชื่อพ่อกู
“จำได้แล้วครับพ่อ..พ่อมีอะไรอ่า” ไปรู้จักพ่อกูตอนไหน ตีซี้เรียกพ่อซะสนิทปากเลย ชวนเข้าใจผิด
นึกว่ามันคุยกะพ่อตัวเอง เสือกมีเบอร์พ่อกูได้อีก ตกลงมีอะไรที่กูไม่รู้อีกบ้าง
“เย็นนี้เก็บเสื้อผ้าไปนอนบ้านพี่โต๋นะลูก จำที่พ่อบอกวันก่อนได้ไหม ลุงสิงห์อยากเจอตะเกียง
ลูกไปกราบสวัสดีลุงด้วยนะ สำคัญอย่าดื้อเด็ดขาด ลุงเป็นพ่ออีกคน อ่อ!มีอีกเรื่อง ต่อไปนี้ให้
เชื่อฟังพี่โต๋เค้า พ่อฝากให้พี่เค้าคอยดูแลเรา เรียนห้องเดียวกันใช่ไหม ถึงยังไงก็ตาม ตะเกียง
ต้องเคารพพี่เค้าเป็นพี่เราอีกคน อย่าให้พ่อรู้นะว่าเราดื้อ เข้าใจที่พ่อพูดไหม?” มาเป็นชุด
กูได้แต่ปากอ้าตาค้าง อึ้งไปหลายวิทีเดียว ไอ้เรื่องไปพบลุงสิงห์ อยากเจออยู่แล้วไม่ได้
เลวร้ายอะไร แต่ที่ให้ไอ้พี่โต๋ดูแลกูนี่สิ เจ้าพ่อคร๊าบบบๆๆๆ..ทบทวนดูก่อนไหม
กูเพิ่งถูกปล้นจูบแรกไปเมื่อเช้า ตกลงเจ้าพ่อจะส่งลูกขึ้นเตียง เห้ย!..ไม่ใช่ขึ้นเขียงเองเลย
ช่ายม่ายยยๆๆๆ...นรกสาดดดดดๆ
“ทำไมเงียบไปลูก..ได้ยินพ่อพูดหรือเปล่า” จะแกล้งตอบว่าไม่ได้ยิน คงไม่ได้สินะ
ไอ้พี่ห่าจ้องมาซะขนาดนั้น
“ได้ยินครับ” เป็นคำตอบสุดท้าย
“ได้ยินแล้วอย่าลืมที่บอก พ่อวางหล่ะนะ” เป็นคำสั่งสุดท้ายเช่นกัน กูส่งโทรศัพท์คืนมัน
“ดีใจมากหรือไง ถึงได้ทำหน้ายังกะปวดขี้ซะงั้น” เอ่อ!..จัดมา ว่าแดกกะเค้าเป็นได้อีก ตอนนี้กูไม่
สู้มึงหล่ะ..รู้สึกพลังงานหมด ขอรวบรวมสติ เดินลมปราณสักแป๊ป นับเลขในใจนับ 1, 2, 3,
4, 5, 6, &&&&&&& เอาหล่ะ! พลังชีวิตกูกลับมาแหล่ะ..ถึงเวลาหาคำตอบสักที
“...พี่ไปรู้จักกับพ่อผมตอนไหน” คำถามข้อแรก
“ ตั้งกะเกิด” สงสัยต้องเล่นปุสฉา..วิสัชนา..กับไอ้เกรียนนี่อีกหลายคำถาม ดูมันตอบกูดิ แม่งเอ้ย!!
บอกกับตัวเองว่าเย็นเข้าไว้ไอ้ตะเกียง อย่าให้มันจับจุดมึงได้ว่ามึงยั่วขึ้น มันเกิดนึกสนุกแกล้งยั่วโมโห
มึงแน่ๆ
“พี่เป็นอะไรกับลุงสิงห์” กูต้องใช้สมองอัจฉริยะทำงานอย่างมีสติ ถามงี้ซะแต่แรกคงไม่ยากเกิน
วิเคราะห์ข้อมูล
“เป็นลูก” สั้นได้อีกมึง ที่นี้ก็รู้แล้วหล่ะ..ลุงสิงห์เป็นพ่อมัน งั้นไม่แปลกที่มันจะรู้จักพ่อกูตั้งแต่เด็ก
เรียกพ่อกูว่าพ่อได้เต็มปากซะขนาดนั้น
“พี่รู้มาตลอดสินะ ว่าตะเกียงเป็นลูกพ่อเกริก” ถามหยั่งเชิง..จะได้รู้ว่ามึงเป็นคนแบบไหนแน่ ถ้ารู้มา
ก่อนหน้านี่ แล้วแกล้งทำไม่รู้ มันนรกชัดๆ เห็นกูเป็นตัวตลกอยู่ตลอดมา แต่ถ้าไม่รู้
ที่ผ่านมากูไม่ติดใจ ไม่งั้นไอ้ตะเกียงไม่ยอมสงบอีกต่อไปแน่คอยดูเถอะ
“ไม่รู้.” กุดได้อีกมึง ต่อให้ยาวกว่านี้ไม่ได้หรือว่ะ ชักมีน้ำโหแหล่ะ! เดี๋ยวปั๊ด..จำกดซะเลยไอ้นี่...ชิ
“ขอละเอียดหน่อยได้ไหม” ใจเย็นกับมันเข้าไว้ อยากรู้ข้อมูลต้องอดทน
“ก็ไม่บอกแต่แรก..อยากรู้ละเอียดก็บอกมา ขอมาก็จัดให้..เริ่มเลยนะ .เพิ่งรู้เมื่อวานพ่อพี่โทรมา
จำได้ไหมตอนนั่งรถกลับจากโรงเรียนเมื่อเย็นวานนะ ตอนนั้นไม่แน่ใจว่าใช่ตะเกียงคนเดียวกันนี้
หรือเปล่า เลยกลับไปคุยรายละเอียดต่อที่บ้าน พี่แน่ใจต่อเมื่อได้คุยโทรศัพท์กับพ่อเกริก ถึงได้รู้ว่า
เป็นลูกพ่อเกริก ที่เหลือพ่อเกริกคงบอกแล้วนิ เป็นไง โอเคป่ะ...ละเอียดพอหรือยัง”
“อืม!....” นายแน่มาก ไอ้พี่ห่าราก มึงนี่ลูซิเฟอร์ชัดๆ กูว่าไอ้บอมย์กวนแล้วนะ ยังไม่ได้ครึ่ง
มึงเลย แม่ง!...โครตเซี้ยว
“ที่นี่ไปค้างได้ยัง แล้วไม่ต้องคิดทะลึ่งอีกนะ” ไอ้สาดดดดๆๆ...โอ้ย!..ตกลงกูต้องรบกับมึงใช่ไหม
ท้าทายกูจริง ได้เมื่อต้องการไอ้ตะเกียงจัดให้ ขอโทษครับพ่อ ไม่ได้ดื้อนะขอทำมันหน้าร้อนบ้างเห่อะ!
ขอโทษไปก่อนแหล่ะกู
“รู้ว่าตะเกียงเป็นลูกพ่อเกริก..แล้วเมื่อเช้าทำไมถึงจูบล่ะ?” มา..กูทนหน้าหนาก็ได้ เมื่อด้านมา
กูหนากลับลองกันสักตั้ง
“พ่อเกริกอนุญาตให้พี่ลงโทษตะเกียงได้ ถ้าไม่เชื่อฟัง เมื่อเช้าคือบทลงโทษ” เชื่อมึงแล้ว ด้านสุดสุด
กล้าพูดเน๊อะ วิธีลงโทษบ้านป่ะมึงดิ..ไอ้สราดดดดๆๆ...
“แล้วตะเกียงดื้อกับพี่ตอนไหน ทำไมพี่ไม่พูดดีดี” ถึงเวลาเคลียร์กันเสียที ดูสิมึงจะว่าอย่างไร
“พี่เตือนตะเกียงก่อนแล้วนะ ให้โอกาสถึงสามครั้ง อยากลองทดสอบบทลงโทษพี่เอง จำไม่ได้หรือ”
จำได้ ทำไมกูจะจำไม่ได้ แค่กูนั่งหน้าเนี๊ยะมันจะอะไรนักหนา กูเพียงต้องการเหตุผล ว่าทำไมกูต้อง
ฟังคำสั่งงี่เง่านั่น เล่นไม่เคลียร์ กดจูบกูซะ
“ขอเหตุผลเรื่องเมื่อเช้าหน่อยได้ไหม” ตอบมาสิ ลูซิเฟอร์ จะแถยังไง กูจะฟัง
“ง่ายๆ พี่ไม่ชอบ..ปกตินั่งยังไง ทำเหมือนรังเกียจหนีหน้าพี่ พอหรือยังเหตุผล” เหตุผลเอาแต่ใจตัว
เองสิไม่ว่า มึงไม่ใช่ไงเมินกูก่อน อุตส่าห์ทักดีดี ดันไม่ตอบ ตกลงกูผิดงั้นสิ
“เหตุผลฟังไม่ขึ้น ใช้ความพอใจตัดสินเอาเองแบบนี้ ใช้ได้ที่ไหน” อย่านึกว่ากูจะยอมให้หล่ะ..คราวนี้
“แล้วตะเกียงตอบได้ไหม มีเหตุผลอะไรถึงไปนั่งหน้า” แน่ะ!...ย้อนกูอีก กูจะตอบได้ไง ว่ากูไม่
พอใจมึง ขืนพูดไปมึงคิดเลยเถิด เสือกเข้าใจว่ากูงอนมึง ซวยกูอีกเข้าเนื้อไปใหญ่ หรือกูงอนมัน
จริงหว่า??..ไม่น้าาา..กูไม่ได้งอน แค่ไม่สบอารมย์แค่นั้นเอง แล้วกูไม่สบอารมย์เรื่องอะไร ที่มัน
เมินไม่คุยกะกูไง แสดงว่ากูแคร์มัน อุแม่เจ้า! บัดซบแล้วไงสมอง...กูแคร์มันไม่น่าเชื่อ..กูแคร์มัน..
ไม่..ไม่..ไม่..พรืดๆๆๆ..บรื้อออออๆๆๆๆ...อะจ๊ากกกกๆๆๆ..คิดได้ไงว่ะ!....
“เป็นอะไร..ถามไม่ตอบ..นั่งหน้าแดง..คิ้วขมวดส่ายหน้าไปมาอยู่ได้..” กูแพ้ทางมัน....ใช่แหล่ะ!..ดวง
มันต้องเป็นดาวข่มกูชัวร์..เหตุผลทางวิทยาศาสตร์ใช้ไม่ได้ ใช้โหราศาสตร์แทนดีกว่า ไม่งั้น..ทำไมกู
โดนมึงต้อนตลอด มึงต้องเป็นดาวข่มกูแน่ๆ ไม่ได้การล่ะเห็นที่ต้องหาเครื่องลางของขลังมา
ป้องกันซะแล้ว ต้องหาพระปิดตูดมาไว้บูชา มีวัดไหนปลุกเสกบ้างว่ะ?
“อืม..เหตุผลเดียวกับพี่มั้ง” ตอบกวนมึงกลับซะเลย เพราะกูไม่มีคำตอบที่เหมาะสม
“อ่าห่ะ!...เหตุผลเดียวกับพี่..งั้นแสดงว่าที่ทำไปเรียกร้องให้พี่สนใจงั้นสิ...เหตุผลของพี่ไม่ชอบเห็น
ตะเกียงเมินพี่จึงทำ แต่ตะเกียงไม่เห็นต้องทำตัวเป็นเด็กเลยนิ เอ้.!...แต่ก็เด็กจริงๆด้วยดิ..ที่หลังไม่ต้อง
ทำแบบนี้ก็ได้ พูดกับพี่ตรงๆ อยากให้พี่ทำอะไร ทำให้ได้พี่จะทำ โอเคป่าว”
“+++sos888!!....” ขอบอกหน้ากูจาระเบิด ไอ้บร้าาาาๆๆ....นรกสัด..สัด..มันคือลูซิเฟอร์กลับชาติ
มาเกิดแน่ๆ...มานุเอลรูปหล่อ...อย่างกูต้องหาทางเพิ่มพลัง..ไม่งั้นหน้ากูระเบิดตายแน่ๆๆๆ
“...........................” เงียบดีที่สุด
“ตะเกียง” มันเรียก
“ตะเกียง” มันเรียกอีก
“ตะเกียง...อยากโดนแบบเมื่อเช้าหรือไง..เพิ่งบอกไปหยกๆ” ไอ้เหี้ยยยยๆๆๆ...แล้วมึงจาให้กูทำไรเล่า
กูไม่กลัวมึงหรอก..ทำเป็นขู่ ที่กูยอมเพราะเจ้าพ่อสั่งไว้หรอก ไม่งั้นลองทำดูสิ
จะล่อให้หลับลืมตื่นไปเลย เวรจริงกู..ไมต้องเจองี้ด้วยว่ะ!
“อะไรเล่า...มีไรก็พูดมาดิ..” ตัดรำคาญแม่งล่ะ
“พี่เรียกทำไม..ไม่ขาน” อุบ๊ะ!.. ไอ้...ไอ้..อรึ้ยยยๆๆๆ..ไม่รู้จะทำไงกะมัน อัจฉริยะอย่างกู ไม่มีวิธี
จัดการกะไอ้พี่บ้านี่จริงๆ เลยหรือนี่ เฮือกกกก!....ถอนหายใจไว้อาลัยกับชีวิต
“ปกติพี่เซ้าซี่งี่เง่าแบบนี้ป่าว?” ประชดมันซะเลย ว่ามันไปด้วยหล่ะ
“กะคนอื่น..ก็ไม่นะ..แต่กับเด็กดื้อบางคน...คงต้องมีมั้งหล่ะ...พ่อฝากมาแล้วนี่..ต้องใส่ใจเยอะหน่อย..ไม่
งั้นเค้าว่าเอาได้ทีหลัง...ไม่มีน้ำยาปราบเด็กดื้อเอาแต่ใจ..ชอบเอาชนะ...อวดเก่ง...ชวนทะเลาะ”
สาดดดดเอ้ย!..ที่พูดมาทั้งหมดนะ...ไม่ใช่นิสัยมึงสักนิดเลยนิ...กูหมดความอดทนแล้วเห่อะ!
“ดื้อมาก..ก็ไม่ต้องยุ่งดิ..” กูไล่แล้วน้าๆๆๆ..
“ไม่ได้หรอก...บอกแล้วไง...พ่อเค้าฝากมา..ที่สำคัญยุ่งไปแล้ว..รับปากแล้วด้วยดิ..ขืนทำไม่ได้
เค้าดูถูกตายเลย”
“แล้วพี่ต้องการอะไรจากผม” ตรงๆ เลยดีกว่า
“ไหนตกลงกันแล้วไง..ห้ามแทนตัวว่าผม..” กูจำได้ แต่กูโมโหเว้ยยย!
“อึ้ยยยๆๆ..!..ก็ได้พี่ต้องการอะไรจากตะเกียง” กูเปลี่ยนก็ได้ ไม่ได้ยอมมึงน้าาา....
“แล้วตะเกียงคิดว่าพี่ต้องการอะไรหล่ะ?” แน่ะๆ!...ทุกทีเลยมึง กูถามมึง ไม่ใช่ให้มึงย้อนมาถามกู
เอาสิว่ะ!..ลองกันอีกสักยก เล่นยี่สิบคำถามก็ได้ ดูกูจะไม่ชนะมึงบ้างให้มันรู้ไป ไอ้กรวกกกกๆๆๆ
“แล้วพี่คิดว่าไงหล่ะ” กวนมันกลับซะเลย...เอาสิ มึงถามมากูถามกลับ
“ถ้าเกิดพี่บอกไป ตะเกียงให้พี่ได้ป่าวหล่ะ!” แน่ะ!..ทำหน้าเจ้าเล่ห์ ได้อีกมึง
“ต้องดูก่อน ว่าขออะไร ให้ได้..ไม่ได้..ไม่รับปาก” กูไม่บ้าจี้...ตกหลุมที่มึงขุดล่อหรอก
“จริงก็...ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก..ที่อยากขอ..ขึ้นอยู่กับตะเกียงจะยอมพี่หรือเปล่า”
“ลองบอกมาก่อนดิ..” กูก็อยากรู้ มึงก็ลองบอกมาก่อนดิว่ะ!
“พี่อยากขอ...ขอ..ขอตะเกียงยอม.........................................”
รักคนอ่าน รักคนคอมเม้นท์ รักแฟนคลับตะเกียงทุกคน
Luk.
-
อร๊ากมาต่อแว้วววว
จิ้มๆๆๆ = w =
ขอ อะไรเนี่ย ตัดฉับซะงั้น
เอิ้กๆ ตะเกียงงงงงงงงงง ~
หึหึหึหึ
ปล. ขอบคุณ ท่าน luxilove ขอรับ
-
ขอไรอ่ะ
ลุ้นๆๆๆๆ
-
ยอมไรอะ
-
ขออารายยยยย
มาต่อเดี๋ยวนี้น้าาาาาา
-
อิอิขออะไรเอ๋ย :impress2:
-
เคืองคนแต่งแล้วค่ะ!!! :angry2:
รังแกคนอ่าน แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12: :o12:
-
:z13: ง่ะ....ตัดจริงตัด ยัง มาต่อ เลย นะ...
-
ค้างๆๆๆๆ
ยอมอะไรอ่า
-
ขอตะเกียงยอมอะไร?
นายโต๋พูดไม่เคลียร์
-
:m16:มีเคืองโต๋ขอตะเกียงยอมไรอ่าคะ :serius2:อยากรู้ๆๆ
ส่วนตะเกียงพระปิดตูดไม่มีนะจ๊ะ มีแต่พระปิดตาจ้า สงสัยของขลังคงช่วยไม่ได้ซะแล้ว :laugh:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ค้างตัวเท่าบ้าน
ใจร้ายทำกันได้นะคุณLuk. กระซิกๆๆๆ
-
ฮ่วย!!! คื๊อตัดไปจั๊งซิ้... :m16:
-
:m16: :m16:รู้มั้ยมันค้าง
-
พี่โต๋ขออะไรน้องอ่ะ :-[
-
ยอม ยอม ยอม...................ยอมอะไรอ่า :serius2:
-
รอลุ้นวันนี้ว่าโต๋จะขอให้ตะเกียงยอมอะไร
แอบมีหวังเล็กน้อย :z1:
-
โต๋ขอแล้วตะเกียงจะให้มั้ยคะ
อยากรู้ๆ
มาไวๆนะค๊ะ
^^
:3123: :3123:
-
โต๋ขออารายยยยยยยยยยยยยยยยยย
:o8: :o8:
-
หล่อๆทั้งนั้นเลือกไม่ถูกเลย
-
ขออาร๊ายยยยยยย? กำลังลุ้นอะ ค้างเลยยยยยTT^TT
-
ขออะไร... ขออะไรคะคู๊ณณ... :serius2:
ค้างเติ่ง.....
อร๊ายยยยย... รอตอนหน้านะคะ
-
ฆ่ากานเหอะไรท์ข๊า
ค้างงงงงงสุดๆๆ อ่า TT
-
ยอม...................
ยอมรับว่าคนแต่งชอบชอบแกล้งคนอ่าน ค้างได้อีก :z3:
-
พี่โต๋ขอให้ตะเกียงยอมอะไร :serius2: :serius2: :serius2:
-
ขอถูตะเกียงใช่ม้ายยยยย
-
ขออะไร!!!!
มาต่อด่วน :z3:
-
:a5: ขออารายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เค้าคิดไปไกลน้าาาาาาาา :-[ :impress2:
-
ขออะไรอ่ะ คิดไปไกลหละ
ค้างได้อีกนะจ๊ะ
มาต่อด่วน
-
ตะเกียงจ๊ะ พระปิดตูดไม่มีนะ พี่โต๋ขออะไรก็ยอมพี่เขาไปเถอะนะ
-
วันเน้ไม่อัพหรอค๊า
รอยุน่ะ อยากรุพี่โต๋จะขออาราย น้องตะเกียง
-
+1 ครับ ตอนนี้ที่ห้อง(หัวใจ)ไฟดับ
ขอจุดตะเกียงมาให้แสงสว่างและความอบอุ่นหน่อยเร็ว>3<
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มก่อนอ่าน
-
:m16:ต่อด่วนๆ
-
:z3: :z3: :z3:
-
รอด้วยความค้างคาเป็นที่ยิ่ง >o<
-
Part 20
ง่ายเน่อะ..ชวนกูนอนด้วยเนี๊ยะ.
.
.
.
.
“พี่อยากขอ...ขอ..ให้ตะเกียง....ยอมนอนห้องพี่.” อ่านะ!....นี่คือสิ่งที่มึงอยากขอจากกูหรือนี่
ชวนกูนอนด้วยซะงั้น
“ทำไมต้องนอน....เพราะ?” ตอบกูมา จะดูมีพิรุธอะไร
“ก็นะ...อยากให้สนิทกัน ตะเกียงอยู่ในความดูแลของพี่..จำเป็นต้องเรียนรู้นิสัยส่วนตัวกันบ้าง
ไม่งั้นลำบากใจกันทั้งสองฝ่าย หากไม่เข้าใจมุมของแต่ละคน” มีเหตุผล แต่มันฟังขึ้นไหมนั้น
ไม่เห็นเหตุที่มันมีน้ำหนักเลย เอาหล่ะ! กล้าขอก็จัดให้
“ไม่ครับ..ตะเกียงว่า..นอนคนละห้องดีกว่า ไม่สนิทใจนอนกับคนไม่คุ้นเคย” จัดให้แล้วนะครับ
“นั่นหล่ะ!...ประเด็น พี่บอกแล้วไง ศึกษากันไว้ จะได้คุ้นเคย เกิดทำอะไรไม่คิด
ไม่ทำอีกฝ่ายเสียความรู้สึกภายหลัง อย่าลืมพี่ดูแลเราอยู่น่ะ” ยกแม่น้ำ..พ่อน้ำ..ลุงน้ำมาอ้าง
ตกลงจะให้กูนอนให้ได้ว่างั้น....
“อืม...ดูก่อนแล้วกัน...ไว้ถึงบ้านพี่ว่ากันอีกที...” กูแบ่งรับแบ่งสู้ไปก่อน
.
.
.
.
.
ผมมาบ้านไอ้พี่โต๋ หลังจากที่มันส่งผมเก็บผ้าสองสามชุด ใส่เป้แล้วพามาทันที คงเพราะลุงสิงห์รออยู่
บ้านมันใหญ่ยังกะวัง มันพาผมตรงเข้าห้องรับแขก ชายวัยกลางคนท่าทางภูมิฐาน นั่งคู่กับหญิงวัย
ใกล้เคียงกัน ใบหน้าอิ่มสวยงามอย่างผู้ใหญ่ใจดีเปื้อนยิ้มส่งมาให้ เมื่อเห็นมันพาผมเดินเข้าไป
ฝั่งตรงข้ามมีหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา คมเข้มอีกคนกำลังจ้องมองมา สายตาพิมพ์เดียวกับ
ไอ้พี่โต๋เป๊ะ แต่ผิวเข้มกว่า ไม่ต้องบอกก็รู้พี่น้องกันชัวร์
“สวัสดีครับพ่อ..แม่” ไอ้โต๋ มันยกมือไหว้ ตกลงเป็นพ่อแม่ดังคาด ดูหนุ่มได้อีกพ่อไอ้โต๋
ไอ้ตะเกียงเลยต้องรีบวางกระเป๋าลง ยกมือไหว้ตามมันแทบไม่ทัน
“สวัสดีครับ คุณลุง คุณป้า”
“ไหว้พระเถอะลูก..ทำไมเรียกลุง เรียกป้าซะหล่ะ!..ไม่เอานะ...ทีหลังเรียกพ่อเรียกแม่สิลูก” คุณป้าบอก
แกมสั่ง สงสัยเป็นกันทั้งบ้าน ไอ้นิสัยออกคำสั่งนี่ไม่แปลกใจแล้วหล่ะ กรณีนี้ยกให้
เพราะแกสั่งแกมเอ็นดู
“อ่าครับ...สวัสดีครับ..คุณพ่อ..คุณแม่”
“..ตะเกียง..สินะ..พ่อคุยกับพ่อเกริกแล้ว..ไม่ได้เจอสิบกว่าปี โตเป็นหนุ่ม หน้าตาถอดยายทวดมาซะ
เยอะเลยน่ะเรา” พ่อสิงห์ทักตอบ
“คุณก็....ลูกตะเกียงใช่จะเหมือนยายทวดหมดซะทีไหน ดูจมูกกับปาก ผิวพรรณสิ แบ่งของย่าทวดมา
ไม่น้อยเหมือนกัน หน้าสวยมากๆ น่ารัก น่าเอ็นดูจริงๆ" คุณแม่ไอ้โต๋ พูดต่อ
“อืม..นั่นสิ....บอกเป็นผู้หญิงนี่ ไม่ต้องสืบเลย...สวยขนาดนี้ ไม่แปลกใจพ่อเกริกถึงได้หวงซะ
ไม่เคยพาเปิดตัวเลยนิ” ไอ้พี่ชายหน้าหล่อ ที่นั่งตรงข้าม พูดหยอกกูซะงั้น
“ตาเต้...ดูซิหยอกน้อง จนหน้าแดงแล้วเห็นไม่ ไม่ต้องไปถือพี่เค้าหรอก เอ้า!..มาเหนื่อยๆ
เดี๋ยวค่อยคุยกัน ตะเกียงขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยลงมากินข้าว แม่เตรียมจัดห้อง
ไว้ให้แล้ว” ดีครับ ขอเวลาปลีกตัววิเวกสักครู่ ค่อยมาสังขยานาไล่ญาติกันใหม่
“ไม่ต้องจัดแล้วครับแม่...ตะเกียงนอนห้องเดียวกับโต๋ ต้องคุยงานกันหลายเรื่อง” อ่าห่ะ!...มันเปิดปากพูด
ได้แล้ว แต่กูตกลงกับมึงเมื่อไหร่ ว่าจะนอนห้องมึง กูขอคิดดูก่อน นี่มึงมัดมือชกนี่หว่า! งานเชี้ย
ไรกูไม่รู้เรื่อง
“ตกลงเอางั้นหรือ?....ดูแลน้องดีๆ ด้วยหล่ะ!” พ่อสิงห์ถามไอ้พี่โต๋ มันรีบพยักหน้ารับ พ่อสิงห์
อนุญาตเฉยเลยเห้ย!....บ้านนี่ดีจริง ไม่ถามความสมัครใจแขกสักคำ คุยกันเองในครอบครัวสรุป
เองเสร็จสรรพ
“ ตะเกียง...ระวัง.สิงห์โต๋..กอดนะ มันชอบนอนกอด ยิ่งติดหมอนข้างด้วยนะ หายใจไม่ออกถีบ
มันตกเตียงเลยหล่ะ5555!” พี่เต้ พูดไปขำไป เมื่อเห็นไอ้พี่โต๋มันยกมือชี้หน้าคาดโทษไว้
“พอได้แล้วเตเต้..โตปานนี้ยังไม่เลิกแกล้งน้องอีก เอ้า!..พากันไปอาบน้ำเถอะลูกเดี๋ยวเจอกันที่โต๊ะ
อาหาร” คุณแม่พูดจบ ไอ้โต๋ ก็พยักหน้าเรียกกู จำใจหยิบเป้เดินตามขึ้นบันไดไปชั้นสอง
มันพาเดินมาห้องซ้ายมือ เปิดประตูเข้าไป กว้างสัดๆ ห้องของกูที่บ้านไร่ ก็ว่ากว้างแล้วนะ
ห้องไอ้ห่านี่ กว้างกว่ากูอีก เตียงขนานคิงส์ไซค์ ริมหน้าต่าง เสาไม้สี่เสา พร้อมผ้าระบาย
สีขาวแบบบาหลี สวยมากๆ ห้องมันทาสีขาวควันบุหรี่ มีกระจกบานเลื่อนเปิดออกไปจะเห็น
สนามพร้อมสระน้ำ ลมโชยเย็นสบายสุดๆ จอ LED ขนาด 50 นิ้ว พร้อมโฮมเธียเตอร์
และคอมพิวเตอร์ยี่ห้อดัง ครบเซ็ทเข้าชุดกันบนบิ้วอินติดผนัง ห้องน้ำพร้อมอ่างจากุชซี่
แม่งนี่ห้องมันหรือนี่ สมแล้วไอ้คุณชายเอาแต่ใจสุดๆ
สำรวจห้องมันซะเพลิน จนลืมว่ามันอยู่ในห้องด้วย ยืนอมยิ้มมองกูอยู่ได้ จ้องเชี้ยไรนักนา
ไม่ได้การแล้วกูหน้าร้อนแหล่ะ! หาทางชิ่งดีกว่าตกเป็นเป้านิ่ง
“ขออาบน้ำก่อนนะครับ..” เสือกพยักหน้ารับแทนที่จะขานตอบ ดันจ้องกูต่อได้อีก
“พี่มองอะไร ได้ยินป่าว ตะเกียงบอกจะอาบน้ำอ่า” ย้ำอีกรอบ
“ก็อาบสิครับ ยืนทำอะไรหล่ะ!.” แน่ะไอ้ห่านี้ กูจะอาบยังไง กูเอาแต่เสื้อผ้ามาเปลี่ยนไม่ได้เอา
ตัวช่วยอื่นมานี่
“แล้วใช้ผ้าไหนเช็ดตัวอ่ะ..” กูไม่มีตัวช่วยทีนี้รู้ยัง
“โทษที รอเดี๋ยวนะ” พูดเสร็จมันก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าฝังผนังอีกต่างหาก หกบานต่อกันเพิ่งสังเกตุ
ทาสีซะเนียนเลยไม่ดูดีดี มองไม่รู้เป็นตู้เสื้อผ้า ข้างในสิ..มันตู้เสื้อผ้าหรือร้านขายเสื้อผ้ากันว่ะ! นั้น
มึงใส่หมดหรือไอ้หล่อ ล่อเป็นคอเลคชั่นเลยเว้ย! เต็มเอียดทั้งหกบาน กูเชื่อมึงแล้วนายแบบจริงๆ
สงสารคนไม่มีจะใส่บ้างเห่อะ...
“อ่ะ..ได้แล้ว ของใหม่ยังไม่ได้ใช้ แล้วชุดนอนเอามาเปล่า?” มันหยิบผ้าขนหนูสีขาวยื่นให้
“เอามา..แค่ผ้าเช็ดตัวพอแล้ว ที่เหลือเอามาด้วย อ๋อ!..ลืมไปเครื่องอาบน้ำไม่ได้เอามาหล่ะ
ขอใช้หน่อยละกัน” กูเอามาแต่แปรงสีฟันอันเดียวว่ะ!.....ก๊ากกกกกกกๆๆๆๆๆ ดันพูดซะฟังดูดี
ที่เหลือเอามาด้วย ด้านได้อีกกู
“ตามบาย...อยู่ในห้องน้ำนั่นแหล่ะ..หยิบใช้ได้เลย” กูพยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ขอลันล้าอาบน้ำวนในอ่างจากุชชี่ ให้สบายตัวสักหน่อยเห่อะ! อยู่ที่บ้านมีแต่อ่างธรรมชาติ
ลองอ่างไฮโซ สักครั้งคงไม่ว่ากันเน่อะ..เอ๊ะ!.หรือเปลี่ยนใจ.ชวนมันลงอ่างด้วยกันดีว่ะ!...อ่ะ...ล้อ
เล้นนนนนๆๆๆ55555”
โทษทีค่ะ...งานยุ่งมากจัดคอนเสิร์ตบอย พีกเมกเกอร์ที่ร้าน (เวียงศิรา) เลยยุ่งจัดๆ
Luk.
-
จะมีอะไรมากกว่านอนมั๊ยเนี่ย อะหุ อะหุ :impress2:
-
นอนด้วยกัน จะมีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าน้าาา
-
กรี๊ีดดดดดดดดดดดดดด
เค้าจะนอนห้องเดียวกันแล้วอ่า
ปล.แอบกรี๊ดพี่เตเต้ อิอิิ
-
คืบหน้าไปอีกนิดนึงแล้ว
:L2: :L2:
-
ขอให้นอนห้องเดียวกัน มีลุ้นป่าวเนี้ย
-
o18ที่แท้ก็ขอให้นอนห้องเดียวกันโต๋คิดไรอยู่ป่ะเนี่ย
แต่ตะเกียงคิดจะชวนโต๋ลงอ่างด้วยจริงๆอ่ะ :laugh:
-
ขอให้นอนด้วยเฉยเลยนะ เนียนนะนี่คุณพี่โต๋
-
:L1:
-
พี่โต๋เนียนไปป่าวพี่ คืนนี้กะจะลวนลามน้องป่าวเนี่ย
-
หน้ามึนสุดๆ รวบรัดตัดตอนแล้วก็กะจะคลุกวงในว่างั้น
แผนเหนือ แต่ไม่ได้เรื่องนะคะ
-
:-[พี่โต๋เนียนไปแระ แหมๆๆๆ อย่ามาเนียนๆๆๆๆๆ
-
เนียนๆๆๆๆโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z6:
-
คุณพี่โต๋เนียนเลยนะ
-
รอ รอ
:impress2:
-
โต๋ เนียนได้โล่นะเรา :laugh: :laugh:
ว่าแต่คืนนี้ตะเกียงจะเสร็จพี่โต๋เปล่าเนี่ย ลุ้นๆ
-
อิอิ
-
โต๋ชวนตะเกียงไปนอนเพื่อความสนิทสนมเนี่ย... คนอ่านคิดไกลนะเออ :z1:
-
แหมๆ พี่โตโต๋นี่เริ่มเยอะแบบเนียนๆ นะเนี่ย น้องตะเกียงจะรอดคืนนี้ไหมน๊า...
-
รอติดตามตอนต่อปายยยยยยยย :z2:
-
เข้ามาติดตามด้วยคน น้องตะเกียงน่ารักดีนะครับ
-
แหม พี่โต๋ขอนอนด้วยเนี้ยะนะ
:z1:
-
แล้วจะรอดมั้ยน้องตะเกียง
-
เหอๆๆ ตะเกียงระวังถูกจับเป็นสะใภ้บ้านนี้โดยไม่รู้ตัวนะ คุณพ่อคุณแม่ของโต๋ดูอวยๆจังอะ
ปล.สู้ๆนะ ลุยงานให้เต็มที่ แล้วอย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยนะคะ^^
-
สนุกมากเลยครับ มาต่อไวๆ นะครับ :really2:
-
Part 21
..Ver...ToToi
ผมอึ้ง!...แกมประหลาดใจไม่น้อย เมื่อรู้ว่าน้องตะเกียง เป็นลูกพ่อเกริก ผมนับถือเรียกแกว่าพ่อ
มาโดยตลอด พ่อผมเล่าให้ฟังว่า พ่อเกริกเป็นเพื่อนตายของพ่อ ร่วมเป็นร่วมตายกันมาหลายครั้ง
กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ ถ้าไม่ได้พ่อเกริกช่วยพ่อไว้ พ่อสิงห์คงเหลือแต่ชื่อ และคงไม่มีผม
นายโตโต๋ สิงห์ราช เกิดมาบนโลกใบนี้ พ่อสิงห์ให้ผมรับปากและสัญญาว่า จะดูแลน้องตะเกียง
เป็นอย่างดี น้องเป็นคนสำคัญของบ้านวรเวทย์อัคนี ถือเป็นโอกาสที่พ่อได้ตอบแทนพ่อเกริกทางหนึ่ง
ผมรู้เรื่องของตะเกียงจากพ่อเกริกเล่าให้ฟังทางโทรศัพท์ พ่อเกริกฝากผมดูแลน้องให้ด้วย ตะเกียง
เป็นเด็กมีความสามารถมาก จนทำให้ลืมนึกถึงอันตรายที่จะเกิด เพราะมั่นใจในความสามารถและสติ
ปัญญาของตัวเอง กอปรกับมีนิสัยดื้อ ชอบเอาชนะเป็นทุนเดิมอาจพลาดพลั้งนำภัยสู่ตัวได้
พ่อเกริกบอกให้ผมคอยปรามน้อง แม้ตะเกียงจะอยู่ชั้นเดียวกับผม แต่อายุน้อยกว่าพวกผมสองปี
ปกติตะเกียงต้องเรียนอยู่ม.2 แต่เพราะเป็นเด็กพิเศษ จึงทำให้สามารถเรียนข้ามรุ่นมาได้
เช้าวันนี้..ผมทำเรื่องที่ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...ว่าคิดยังไงถึงได้ทำ ยอมรับว่าโมโหเด็กดื้อ
ที่จู่ๆ ดันหนีไปนั่งหน้าคู่กับลุงพี คนขับรถประจำตัวผม กะทิ้งให้ผมนั่งหลังรถลำพัง
ผมไม่ชอบสิ่งที่น้องทำ ทำให้ผมหงุดหงิดและพาลโมโห ผมบอกให้ย้ายมานั่งหลัง
แต่น้องกับทำเป็นเฉย นั่งทำหน้าเอ๋อ ไม่สนใจซะงั้น เหมือนน้องท้าทาย ซึ่งโต๋ สิงห์ราช
ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ไม่ได้ ไม่เช่นนั้น..ต่อไปจะดูแลกันลำบาก ผมฉวยโอกาสอาศัยจังหวะที่น้อง
ไม่ทันระวังตัว คล่อมตัวล๊อคน้องติดกับเบาะรถ...ทิ้งน้ำหนักตัวทับไว้ไม่ให้ขยับ อาศัยความรวดเร็ว
บดจูบลงบนกลีบปากบางสีพีชของน้องทันที ตั้งใจแค่ต้องการสั่งสอน แต่ผมกลับถลำไปกับรสหอม
หวานของกลีบปากนุ่ม บีบบังคับฉกลิ้นเข้าไปดูดดุนความหวานไปทั่ว ตะเกียงคงไม่เคยจูบมาก่อน
นี่คงเป็นจูบแรกของน้อง จากประสบการณ์ผมคิดไม่ผิด น้องไร้เดียงสากับการจูบมาก
แม้จะพยายามขืนตัวต่อต้านผมเต็มที่ แต่พื้นที่จำกัดบวกกับขยับตัวไม่ได้ ทำให้น้องหมดแรงต้านผม
เริ่มขาดอากาศหายใจ ผมปล่อยน้องได้มีโอกาสสูดหายใจ ก่อนจะก้มลงไปชิมความหวานซ้ำอีกครั้ง
ซึ่งครั้งนี้ผมตั้งใจทำ ไม่ได้ทำไปเพราะอารมย์โมโหเหมือนครั้งแรก ผมอ่อนโยนกับน้องมากขึ้น
ซึ่งน้องอ่อนปวกเปียก รับรู้ได้จากแรงขืนตัว ที่ไม่ได้โต้ขัดขืนเหมือนตอนแรก หลังจากผมปล่อยตัว
น้องเป็นอิสระ น้องก้มหน้านิ่ง เหมือนกับสะกดกลั้นอารมย์ ผมเองเตรียมพร้อมรับมือกับการเอาคืนไว้
อย่างระมัดระวังหากน้องโต้ตอบกลับมา ผมประมาทไม่ได้ ข้อมูลที่ได้รู้มา น้องมีฝีมือไม่ธรรมดา
ในด้านการต่อสู้ โดยเฉพาะวิชาจับจุดตาย เป็นไม้ตายของตระกูล พ่อเล่าว่าจับจุดสลบก็ได้
จับจุดชาค้างก็ได้ ที่น่ากลัวคือจับจุดตายได้ตายทันที อันตรายมากถ้าเปิดโอกาสให้น้องได้ลงมือ
แต่ผิดคาด น้องแค่เงยหน้าขึ้นมานั่งนิ่งๆ แววตามีน้ำตาคลออยู่ ทำให้ผมใจสลดวูบ รู้สึกผิดกับ
การกระทำขึ้นมาทันที นึกโมโหตัวเองที่ทำอะไรไม่ทันคิด ผมรู้น้องคงโกรธและโมโหมาก
คงกำลังพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกอยู่ ก่อนตัดสินใจลุกออกจากเบาะ ผมรีบเปิดประตูหลังให้น้อง
เข้าไปนั่ง ก็เข้าไปโดยดีไม่ต่อว่าผมสักคำ
เราต่างนั่งกันไปเงียบไม่พูดกันสักคำ ตลอดช่วงเช้า บรรยากาศอึมครึ้มได้อีก เพื่อนกลุ่มคงสังเกตุ
แต่ไม่มีใครกล้าถาม กระทั่งทุกอย่างดีขึ้นเมื่อพวกผมรับน้อง เข้าเป็นสมาชิกคนใหม่ของกลุ่ม
น้องปฏิเสธไม่ยอมเข้ากลุ่มผม แต่สุดท้ายก็ถูกลูกบังคับต้องจำยอมในสุด ระหว่างนั่งรถมาส่งน้อง
ที่คอนโด ผมบอกไปว่าพ่อผมต้องการพบ ให้เก็บเสื้อผ้าสองสามชุดไปค้างบ้านผม
น้องปฏิเสธเหมือนที่ผมคิดไว้ไม่ผิด ผมจึงใช้วิธีโทรหาพ่อเกริก ให้พ่อเกริกเคลียร์กับน้องเอง
จึงทำให้น้องปฏิเสธไม่ได้ คิดไว้เช่นกันว่า แม่ผมต้องจัดการเตรียมห้องไว้ให้น้องแน่นอน
ผมรู้นิสัยแม่ผมดี แต่ผมไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก เลยใช้วิธีรวบรัดตัดบทให้น้องนอนห้องผมซะ
เรียบร้อยโรงเรียนโต๋ ทุกครั้งที่เผลอมองปากแดงๆ ผมรู้ดีว่ามันหอมหวานแค่ไหน เล่นเอาใจเต้น
ตึก ๆ ตั๊ก ๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ในหัวพาลคิดแต่รอฉวยโอกาสจูบอีกครั้งให้ได้
ผมต้องการพิสูจน์ความรู้สึกที่มีตอนนี้ ว่ามันคืออะไรกันแน่ กะอาศัยจังหวะที่น้องมานอนห้องผม
หาโอกาสพิสูจน์อีกครั้ง จะได้รู้ว่าติดใจเจ้าของปากนุ่มหอมหวานน่าจูบนี่จริงๆ หรือแค่ตื่นเต้นเร้าใจ
ตามประสาวัยหนุ่มคึกคะนองทั่วไปกันแน่ ....แล้วไงผมคงรู้คำตอบภายในสองคืนนี้หล่ะครับ....
รักแฟนคลับตะเกียงทุกคน
Luk.
-
อะนะ
จะพิสูจน์อีกหรอโต๋
ขอให้รู้ความรุ้สึกตัวเองอย่างแน่ชัดเร็วๆนะ อย่าพิสูจน์นาน
กล้วน้องตะเกียงจะช้ำซะก่อน 555
-
หาข้อพิสูจน์หรือหาเรื่องแต๊ะอั่งตะเกียงครับโต๋
คิดเอาแต่ได้ ชริ
-
มารอคำตอบของโต๋ อยากรู้เหมือนกัน ห :z1: :z1:
-
:L1:
-
:really2: หวัดดีค่ะ...ดีใจมากที่ตะเกียงเป็นน้องน้อยที่น่ารัก สำหรับนักอ่านทุกท่าน คนเขียน
ขอบอกว่าเรื่องนี้มีกว่า 100 ตอนจบ แต่งจบแล้วนะค่ะ ชีวิตของน้องต้องผ่านอุปสรรค
ทั้งเรื่องรัก เรื่องขบวนการต่อสู้อีกมากมาย จุดมุ่งหมาย อยากให้นักอ่านทุกท่าน
มองข้อดีในการมองโลกของตะเกียง ในการเผชิญปัญหาแต่ละครั้ง น้องมักจะมองโลกในแง่ดี
ให้กำลังใจตัวเอง แม้จะยังไม่บรรลุนิติภาวะ แม้จะดื้อ แต่สติปัญญาของน้อง มักใช้วิจารณญาณแก้
ปัญหาด้วยความเหมาะสม และผ่านได้โดยตลอด นิยายจะพัฒนาการความเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ
คาแร็กเตอร์ตัวละครแต่ละตัวจะไม่เปลี่ยนแปลง และตัวละครร้ายๆ ถึงร้ายที่สุดก็จะค่อยๆ โผล่มา
เอาหล่ะค่ะ! ตามสัญญาดิฉันจะส่งของขวัญไปให้คุณ ZakuPz และคุณ cartoons ที่ได้ร่วม
โหลดรูปตัวละคร รบกวนติดต่อขอที่อยู่ที่จะส่งพัสดุให้ด้วยนะค่ะ ที่ Mail
luxilove_1969@yahoo.co.th ขอบคุณมากนะค่ะ ที่ส่งรูปตัวละครร่วมสนุกครั้งนี้
ดิฉันขอคำชี้แนะ ดิฉันโพสรูปลงไม่เป็น จะโพสรูปตัวละครตาม Image ที่คิดๆ ไว้
ขอคำแนะนำดีดีด้วยนะค่ะ ไม่ต้องการใช้วิธีฝากลิ้งค์ค่ะ มีอะไรแนะนำเพิ่มเติมหลังไมค์
ที่เมลล์นะค่ะ
Big Kiss.
Luk.
-
โต๋ นี้กะพิสูจน์แบบไหนอ่ะ
รออ่านตอนต่อไป
-
แหมๆๆๆ พี่โตํมาเอง หุๆๆๆ
-
ที่แท้โต๋ก็มีแผนการอย่างงี้เองหรอ
-
ระวังจะหลงน้องจนถอนตัวไม่ขึ้น
:L2: :L2:
-
อยากรู้แล้วว่าจะพิสูจน์ยังไง
-
:call: :call:
-
เป็นกำลังใจให้โต๋ด้วย ตะเกียงจะโดนอะไรบ้างเนียะ
มาต่อเร็วๆ นะครับ :really2:
-
โตโต๋แอบเนียนตลอดเลย แล้วแบบนี้น้องตะเกียงจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
หรือว่าจะต้องกลายเป็นแฟนกัน อิอิ :-[
-
น้องอายุ 14 เองนะจ๊ะ
อย่าพิสูจน์มาก เดี๋ยวจะช้ำซะหมด
-
อ่านรวดเดียวจบเลย อิอิ ชอบเรื่องนี้มากๆ สู้ๆค่าา
-
รอคำตอบของโต๋
อยากรุมากมายค๊า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รักตะเกียงจังเลย :กอด1:
รักคนเขียนที่แต่งด้วยค่ะ :pig4:
รออ่านต่ออยู่นะค่ะ :z2:
-
โตโต๋จะพิสูจน์ยังไงคะ พี่อยากรู้แล้วอ่ะ หุหุ :z1:
-
หาเรื่องแต๊ะอั๋งตะเกียงน่ะเส่ะ
-
:pigha2:
โต๋จะพิสูจน์หรอ
พิสูจน์ให้ได้ไวไวน่ะ อยากได้หวานๆ
แต่จากที่อ่านไรเตอร์TALK ตัวร้ายต้องเยอะแน่เลย
ตะเกียงสู้ๆ หวังว่าตะเกียงจะไม่งี่เง่า และร้ายๆบ้าง 555
โตโต๋ด้วย อย่างี่เง่าน่ะ อิอิ
สู้ๆๆๆ
-
ขนาดนี้แล้วไม่ต้องพิสูจน์หรอก
ไม่งั้นกว่าโต๋จะแน่ใจน้องช้ำหมดกันพอดี
-
มาแอบลุ้นสิงห์โต๋ว่าจะปฏิบัติภาระกิจสำเร็จรึป่าว
แล้วน้องตะเกียงจะรับมือแบบใหน ฮ่าๆๆๆ
-
ง่า โดนลากเข้าถ้ำสิงห์ซะแล้วหนูน้อย...
-
ไม่เบานะโต๋
-
:laugh: พิสูจน์แล้วขอให้เป็นอย่างแรกนะ โตโต๋ หุหุ
ปล. ขอบคุณพี่ luxilove นะคะ
แล้วก็เรื่องลงรูป นู๋ก็รู้จักแค่วิธีเดียวน่ะค่ะ ลองไปดูนะคะ
www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=259.0
-
โต๋ Love Love น้องไปแล้วอะดิ๊ ไม่ต้องพิสูจน์แล้ว
-
(http://www.valentinestreats.co.uk/wp-content/uploads/2011/01/valentines-day-balloons.jpg)
-
มีความสุขวันวาเลนไทน์ ทุกคนนะครับ
คอยลุ้นน้องตะเกียงอยู่นะครับ สู้ๆ o13
-
:L1:สุขสันต์วาเลนไทน์
Part 22
ครอบครัว ‘สิงห์ราช’
.
.
.
.
.
พอกูเปิดประตู ออกจากห้องน้ำมา...ไอ้พี่โต๋มันนั่งเล่นคอมฯ อยู่ เสือกหันมองกูนิ่งๆ สายตาที่
มองเล่นเอากูหน้าร้อน รีบหันหลังคว้าเป้ เปิดหาชุดใส่ทันที ไอ้บร้า....ไม่เคยเห็นผู้ชายหล่อ
เปลือยมาก่อนรึไงว่ะ?...แม่งจ้องซะ...กูไปไม่เป็นเลย
“หึ..หึ” มีหัวเราะในคออีก
“หัวเราะอะไร” กูก็นะ..เหวี่ยงแก้เขินก่อนล่ะ!
“เปล่า...แค่เพิ่งเห็นมุมนี้ของตะเกียง” เอ่อสิ..มึงจะเห็นได้ไง กูไม่เคยนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวในห้อง
สองต่อสองกะใครมาก่อนนี้หว่า..
“แล้วไม่อาบน้ำหรือไง?” เปลี่ยนเรื่องแม่งซะเลย
“รออยู่นี่ไง...จะใช้ห้องน้ำต่อ..เสร็จแล้วรอก่อนนะ..พี่อาบน้ำแป๊ป” พูดเสร็จ..มันลุกเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว
ได้ของแล้วเดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำหน้านิ่งได้อีกเมิง.. หายใจโล่งหน่อยกู รู้สึกแปลกๆ กับสายตาไอ้
พี่บ้านี่ทุกทีที่โดนมันจ้อง ไม่เป็นตัวของตัวเองเลยกู เซ็งระเบิด...ใส่เสื้อผ้าเสร็จ หาไรทำดีก่า...
ระหว่างรอมันอาบน้ำ ถือโอกาสนั่งเล่นคอมฯ มันซะเลย ดันเปิดเมลล์ทิ้งไว้ด้วย กูก็นะมารยาทดี
ต่อมเสือกทำงาน เปิดขึ้นมาดูซะ..มีไรน่าสนใจบ้าง..ก๊ากกกๆๆ นิสัยไม่ดีสุดๆ อย่าได้เอาอย่าง
อ่าห่ะ...ที่แท้คุยเอ็ม...แม่งแฟนคลับตรึม ส่วนมากเป็นผู้หญิงมีทุกชั้น ต่างโรงเรียนก็มี ไอ้นี่นิยังกะ
AF มีแต่คนเข้ามาจ่ะจ๋ากับมัน ข้อความหวานๆ เลี่ยนๆ ตรึม โอ้ย!...ขี้เกียจอ่าน ดูคร่าวๆ
ผ่านๆ มาสะดุดกับข้อความหนึ่ง
“โต๋ขา...พรุ่งนี้ที่เราเจอกันนะค่ะ...เพื่อนไปกันหลายคน...โต๋พอจะปลีกตัวไปกะอังสองคนสักแป๊ปนะค่ะ...
เราไม่ได้อยู่ด้วยกันมาสองอาทิตย์กว่าแล้วนิค่ะ พรุ่งนี้โต๋ให้เวลาส่วนตัวอังหน่อยนะค่ะ” ไม่เห็นมันตอบ
พี่อังเธอ ยอมรับอึ้ง..แม้จะรู้อยู่ว่าทั้งคู่ไม่ธรรมดา แต่พอเห็นจัง ๆ ไม่รู้ทำไมมันหวูบ ๆ โหวง ๆ
ไงไม่รู้...คงเพราะเป็นพี่อัง...ไม่อยากเชียร์ถ้าคนนี้เป็นคนของมัน ช่างเถอะเรื่องของมึง มันคงคบกัน
มานานแล้ว ไม่งั้นคงไม่มีข้อความที่ส่อถึงความสัมพันธ์ขนาดนี้
มันคงอาบน้ำใกล้เสร็จแล้ว เคลียร์ทุกอย่างดังเดิม ก่อนลุกเปิดประตูเลื่อน ออกไปยืนรับลมตรง
ระเบียงนอกห้อง แม่งบรรยากาศดีโครต...ลมโกรกยังกะอยู่ชายทะเล มองเห็นคนงานในบ้านมัน
สามสี่คนรดน้ำต้นไม้ ตัดกิ่งไม้แต่งสวนอยู่ คนใช้บ้านมึงจะเยอะไปถึงไหน เสียงมันเปิดประตู
เลื่อนออกมายืนข้างหลัง ไม่พูดไม่จาเงียบได้อีกมึง รู้สึกแปลกๆ เหมือนมันจ้องอยู่ จะแกล้งทำเฉย
ก็อึดอัด ตัดสินใจหันหลังกลับเดินเข้าห้องดีกว่า
“อุ๊บ!...” จังหวะที่หันหลังกลับ ถึงรู้ว่ามันยืนซ้อนอยู่ใกล้จน หันหน้าไปจมูกชนหน้าอกมันแหล่ะ....
เหี้ยเอ้ย...แม่งยืนซะ
“หลีกทางหน่อย” กูพูดกะมัน
“จะไปไหน...ไม่อยู่ต่ออีกสักหน่อยล่ะ”
“ไม่แล้ว...จะลงไปข้างล่าง คุณลุง..คุณป้ารอทานข้าวอยู่”
“ทำไมเรียกท่านอย่างนั้น เค้าให้เรียกคุณพ่อ..คุณแม่ไง”
“อืม...รู้แล้ว ก็มันไม่ชิน...จะถอยไปได้ยัง..จะเดิน” แม่งงง...ขวางกูอยู่ได้
“ก็เดินสิ...ไม่ได้ยึดแขนขาไว้สักหน่อย” กวนส้นจริงมึง...เป็นบ้าอะไรอีกเล่านิ...พอกูเบี่ยงตัวหลบหันหลัง
เข้าห้องมันเสือกตามกูมาซะงั้น พอเข้ามาในห้องดันเอามือดึงแขนกูไว้อีกตะหาก
“มีอะไร..”
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวกับพี่ก่อน...เรื่องซื้อของ ไว้วันอาทิตย์ค่อยไปซื้อ แล้วค่อยกลับคอนโด”
“ไปไหน”
“พี่นัดกันไปสวนรถไฟ” มันบอกกู
“ไม่ไปได้ป่ะ..”
“ทำไม..”
“ก็นัดเดทกันไม่ใช่รึไง...ตะเกียงไม่ได้มีคู่นิ..จะไปทำไมเล่า” นั่นดิ..มึงไปกันเป็นแพ็คคู่
จะชวนกูไปทำซากไร
“ไม่เกี่ยว....ตะเกียงเข้ากลุ่มแล้ว..ไปด้วยกัน มีแต่คนกันเองทั้งนั้นใช่คนแปลกหน้าที่ไหน”
“อืม..ตกลงต้องไปใช่ไหม งั้นไม่ต้องถาม ไหนๆ ก็สั่งแล้วนิ แค่นี้ใช่ไหม...ไปกินข้าวได้ยังหิวแล้ว”
กูตัดบทซะ ขี้เกียจยืดเยื้อเดี๋ยวยาวไม่จบเคยเถียงกะแม่งมาแล้ว แถเอาแต่ใจสุด ๆ ตัดจบงี้แหล่ะง่ายดี
พูดไปก็เท่านั้น
บรรยากาศบนโต๊ะกินข้าว เป็นไปอย่างอบอุ่น ไอ้ตะเกียงลันล้าสุดๆ เพราะมีอาหารเหนือของ
โปรดตั้งสามรายการ คุณแม่จัดแกงฮังเล น้ำพริกอ๋อง ไส้อั่ว ให้ด้วย สั่งตรงมาจากไหน
กูไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ อร่อยโครตๆ กูเลยเจริญอาหารสุดๆ ซัดข้าวไปซะสองจาน
“กินให้เยอะลูก...ตัวบางนิดเดียวดูสิ เอาข้าวอีกไหม” คุณแม่ถาม
“พอแล้วครับ..ขอบคุณมากครับแม่...ตะเกียงกินไปสองจานแล้วอ่าครับ กินเยอะกว่าปกติอีกเนี๊ยะ
เจอกับข้าวของโปรดเลยอดไม่ไหว อิ่มตื้อเลยอ่าครับ”
“แม่รู้ว่าตะเกียงชอบ..โทรถามแม่จันทาแล้ว (แม่กูเอง) เค้าบอกของชอบตะเกียง แม่เลยโทรสั่ง
โรงแรมให้เอามาส่งให้” ถือเป็นลาภปาก น่ารักจริงคุณแม่คนสวย กินอิ่มเสร็จ ต้องมานั่งย่อยกันที่
ห้องนั่งเล่น ดูข่าวดูอะไร ก่อนจะแยกย้ายขึ้นนอนต้องจบด้วยนมอุ่น คนละแก้ว กูก็ต้องมา
เสนอหน้าอยู่กะเค้าด้วย เพราะถูกบังคับมาตามเคย ไอ้พี่โต๋บอกว่า ส่วนมากทุกคนจะอยู่พร้อมหน้า
กันวันศุกร์- เสาร์– อาทิตย์ ถ้าเป็นวันธรรมดา จะมีเหลือคุณแม่อยู่ พ่อกับพี่เต้ต้องทำงาน
กว่าจะกลับก็สามทุ่มโน้น ดังนั้นสุดสัปดาห์ถือเป็นกฎของบ้าน ‘ สิงห์ราช ’ ที่ทุกคนต้องร่วมทาน
ข้าวเย็นพร้อมกัน ไม่ว่าติดธุระที่ไหนก็ตาม ถ้าไม่สำคัญมากต้องมาให้ได้
“พรุ่งนี้ไปไหนกันหรือเปล่า” พ่อสิงห์ถามขึ้น ขณะที่เรารวมตัวกันตรงโซฟา พ่อกับแม่นั่งตัวยาว
ไอ้พี่โต๋กับกูนั่งโซฟาสั้นคนละตัวติดกัน ส่วนไอ้พี่เต้นั่งตัวฝั่งตรงข้าม ตรงหน้ามี LED จอยัก
80 นิ้ว เปิดรายการข่าวสามมิติอยู่
“ครับพ่อ...นัดเจอเพื่อนในกลุ่ม พวกไอ้รัน ไอ้บอม บลาๆๆๆๆ” ไอ้โต๋มันพูดกับพ่อมัน
“ตะเกียงไปกับพี่เค้าด้วยไม่จ๊ะ” คุณแม่ถาม
“ไปครับ โต๋เอาไปด้วย จะได้สนิทกับเพื่อนในกลุ่มมากขึ้น” ไอ้พี่โต๋มันชิงตอบ..ซะง้าน
เวลามันอยู่กับครอบครัว ดูเหมือนมันจะพูดเยอะ แต่มีหลักการยังกะผู้ใหญ่คุยกัน...ฟอร์มโตได้อีกมึง
ดูเป็นผู้ใหญ่เกินวัยเลยไอ้นี่
“รับน้องเข้าก๊วนแล้วหรือว่ะ” ไอ้พี่เต้ถามขึ้นมา
“อืม...” มันพยักหน้ารับ
“ดูแลน้องให้ดีล่ะ..อย่าให้มีปัญหา..” พ่อสิงห์พูดปกติ แต่ฟังดูแล้ว..เหมือนเป็นคำสั่งซะมากกว่า
ไม่พูดเปล่าจ้องหน้าไอ้พี่โต๋อีกด้วย..สังเกตุเวลาพ่อแกทำหน้านิ่ง ๆ กูรู้แล้วนิสัยไอ้โต๋มันเหมือนใคร
ลอกแบบกันแป๊ะ
“ครับพ่อ...โต๋จะระวังครับ” ไอ้พี่โต๋...ก็ใช่ย่อย สบตาพ่อมันตรงๆ ไม่หลบสักแอ๊ะ!...เอ่อมันดู
แปลกๆ ไปไหมครับ ทำไมไอ้ตอนบอกให้ดูแลกูเนี๊ยะ...มันดูลึกลับชอบกลเหว้ย..เฮ้ย!..
“ดีมาก...พ่อไว้ใจโต๋...ฉุกเฉินติดต่อพ่อหรือพี่เต้ทันที รู้เปล่า” พูดกันแปลกๆ โทษทีครับคุณพ่อ
กูนั่งฟังอยู่ด้วย นี่จาไม่พูดอะไรให้มันเคลียร์หน่อยหรือครับ หรือไอ้พี่โต๋มานมีศรัตรูที่ไหนคอยจ้อง
เล่นมันอยู่เปล่าหว่า.......กูเปลี่ยนใจไม่ไปกับแม่งยังทันไหมเนี๊ยะ..
“แล้วกลับกันกี่โมง...ใครขับรถให้” คุณแม่ถามบ้าง
“โต๋ขับไปเอง...กลับไม่เกินทุ่มครับ”
“เอ่อ!...ดีเลย..ไม่ดึกนี่ งั้นกลับมา..ลองสนามกับพี่หน่อย...ไม่ได้เจอแกเป็นเดือนแล้วนิ” ไอ้พี่เต้ครับ
ตกลงพวกคุณทั้งหลายคุยข้ามหัวกูไปมา ไม่ได้แคร์กูเลยว่างั้น...คุยแต่ละเรื่องต้องให้กูใช้สมองคิดอีก
มึงจะแข่งอะไรกันหว่านี่...???
“อืม..ดีดี..เดี๋ยวพ่ออยู่ดูด้วย”
“ครับพ่อ...” มันขาน..ขึ้นพร้อมกัน
“ ( O>0<O ) ” กูนั่งมึนใช้สมองประมวลผลต่อ
“ นั่งตาโต ขมวดคิ้ว คิดอะไรอยู่จ๊ะลูก” คุณแม่คุยกะกู เริ่มมีบทกะเค้าแล้วดิ
“เปล่าอ่าครับ....ก็นิดหนึ่งอ่ะครับ..คือตะเกียงไม่มีเสื้อใส่ไปพรุ่งนี้ เอามาสองสามชุดมีแต่ใส่เล่นอยู่บ้าน
อ่าครับ..” ทุกคนต่างมองหน้ากู...อมยิ้มกันอีกซะง้าน..กูพูดไรผิดไปว่ะ ก็พึ่งนึกขึ้นได้เอาแต่เสื้อยืด
กางเกงขาสั้นมาแค่นั้น ไม่ได้คิดจาไปไหนนี่หว่า...จาได้เตรียมมา
“ไม่เป็นไร...เดี๋ยวใส่ของพี่โต๋ เอาก็ได้ พี่เค้ามีเสื้อผ้าไซร้ขนาดตะเกียงอยู่เต็มตู้ ว่าจะเอาไป
บริจาคคัดไปหลายรอบแล้ว แต่บางชุดเป็นชุดเก่งของเค้า ไม่ยอมให้บริจาคเก็บไว้ในตู้ห้องชั้นล่างนะ
ให้พี่พาไปเลือกเอานะจ๊ะ”
“ตะเกียงใส่ได้แน่หรือครับ...” ถึงจะบอกว่าไซร้กู ถามให้ชัวร์ดีกว่า แม่งดูตัวมานดิ...ควายเรียกพ่อ
ขนาดนั้น
“อ่อ..ใส่ได้สิจ๊ะ เสื้อผ้าพวกนี้พี่โต๋ใส่ตอนอยู่ ป.6 ไม่ล้าสมัยหรอกนะ ของแบรนด์ดังๆ ทั้งนั้น
ขานี้ไม่ได้หรอก ไม่ยอมแพ้พี่เต้ แต่งตัวหล่อตั้งกะอายุ12” พอคุณแม่พูดจบ ทุกคนหัวเราะพรืดดด.
กูแอบเห็นหน้าไอ้พี่โต๋แม่งแดงเถือก มึงจะอายไปทำไม หรืออายที่แม่ว่า..’มึงแก่แดด’
“ไม่ใช่แค่นั้นหรอกแม่...โต๋มันเริ่มมีแฟน มันกลัวไม่หล่อนะ...สมชายตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า...เล่นเอา
สาวๆ ร้องไห้กันเป็นแถวตอนที่จบป.6 แล้วย้ายโรงเรียนไง..จำได้ไหม” ไอ้พี่เต้พล่ามต่อครับ...อ่า..นะ..
ชั่วโมงนี้เป็นการเผาครับผม..เผาไอ้พี่โต๋ ซึ่งมันได้แต่ชี้นิ้ว..จ้องพี่มันประมาณให้หยุดพูด แต่พี่น้องคู่นี้
ยอมกันทีไหน ดูไอ้พี่เต้ หัวเราะน่าระรื่น พล่ามต่ออีก
“อ้าว!...พี่พูดเรื่องจริง...ไม่เพราะพี่หรือไงที่รับหน้าให้..ต้องคอยรับโทรศัพท์ปฏิเสธกิ๊ก ให้แกนะ
เกือบเดือนถึงจะค่อยๆ ซาบางคนแรงจนขี้หูไหล ไม่น่าเชื่อโตโต๋ ล่อข้ามรุ่น อยู่ป.6 พี่ม.2 ม.3
เป็นกิ๊กเพียบ” พูดเสร็จหัวเราะต่ออีก อารมย์ดีจริง ๆ ไอ้พี่เต้ บุคลิกขี้เล่นสบาย ๆ ไอ้พี่โต๋ ต้องเอ่ยปาก
ปราม ตอนนี้หน้ามันแดงเถือก..ล่ามไปถึงหูซะงั้น
“พอเลยๆ ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องมันจบไปนานแล้วเห่อะ!..” ไอ้โต๋มันเบรคพี่เต้
“ว่าแต่น้อง..ยังกะเราดีนักนิ...แม่ปวดหัวพอกัน...กว่าจะมาเจอแม่ณิตา...ถ้าไม่ใช่คนนี้แม่ไม่ยอมให้พาเข้า
บ้านหรอกนะ..ที่ผ่านๆ มา...คัดแต่หน้าตา...กิริยามารยาท..แม่ไม่เอาด้วยหรอก..รับไม่ได้”
เจอประกาศิตคุณแม่เบรค พี่แกนั่งหน้าบูดแก้มป่อง ทำซะเข้ากะหนังหน้าเลยไอ้พี่เต้ ถ้าน่าตาไม่ดี..กูว่า
คงดูไม่จืด ไอ้พี่โต๋ยักคิ้วเยาะเย้ยกวนพี่ชายมันคืนบ้าง
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น ยังกะแม่พูดผิด เอาหล่ะ..แม่ขอตัวไปนอนก่อน ไงพรุ่งนี้โต๋ อย่าลืมพาน้อง
ไปดูเสื้อผ้าด้วยนะ” พูดเสร็จคุณแม่ก็ลุกเดินออกไป พ่อสิงห์ ลุกตามหันมาพยักหน้าให้กูประมาณเป็น
การบอกลากลายๆ ว่าพ่อไปนอนล่ะนะ กูเลยได้แต่ส่งยิ้มหวานไปให้...พร้อมเอ่ยปาก
“ราตรีสวัสดิ์ครับพ่อ” ผลของการส่งยิ้มให้คุณพ่อ กลับส่งอิทธิพลอีกคนซะง้าน...
“น้องตะเกียง...อย่ายิ้มแบบนี้บ่อยๆนะครับ..พี่เตือนด้วยความหวังดี” ไอ้พี่เต้ พูดบอกกู แถมจ้องกูด้วย
สายตาวิบวับซะง้าน รู้แหล่ะว่ายอกกูเล่น
"ทำไมอ่าครับ.”
“ไม่รู้ตัวเหรอว่าเรายิ้มสวยขนานไหน...ไม่ติดเป็นน้องเป็นนุ่งพี่จะจีบเลยนะนี้” ยอกแรงล่ะพี่ กูถือว่าพี่
เค้าล้อเล่นไม่จริงจังอะไร เลยยิ้มๆ ให้แกไป
“ไปนอนได้แล้ว” ไอ้พี่โต๋ สั่งกูอีก ห้วนซะ พูดเสร็จมันเดินนำไปเลย กูเลยรีบหันมาส่งยิ้มให้พี่เต้
ก่อนจะขอตัวตามมันไป ยังทันได้ยินพี่เต้หัวเราะตามหลังมาเบาๆ “หึ..หึ..หึๆๆๆ” เหมือนกับถูกใจ
อะไรพี่แกนักหนา
เข้ามาในห้อง มันไม่พูดอะไรเดินเข้าไปแปรงฟันในห้องน้ำ ปล่อยกูยืนเก้อซะง้าน ดีนะที่ไอ้ตะเกียง
ไม่แคร์สื่อ กูถือโอกาส เดินดูหนังสือมันซะเลย แอบมีหนังสือเด็ดปลุกใจเสือซ่อนอยู่ป่าว..ก๊ากกๆๆ
ได้หนังสือถูกใจมาเล่มหนึ่ง แนวสืบสวนสอบสวน ไม่ยักรู้ไอ้นี่รสนิยมดีไม่ใช่เล่น หนังสือเล่มนี้กู
อยากอ่านนานแล้ว..แต่หาไม่ได้ เลยลันล้าเป็นที่สุด หยิบได้ไม่ขออนุญาตแม่งหล่ะ กระโดดขึ้น
เตียงเปิดไฟหัวเตียงจัดท่าจัดทาง คว้าหมอนรองพิงหัวเตียงเปิดอ่านทันที ตกในมนต์สะกดของ
หนังสือนานเท่าไหร่ไม่ยักรู้ กระทั่งรู้สึกเหมือนคนยืนค้ำหัวบังไฟอยู่ จึงละสายตาเงยหน้าดู
อ่าเห้ย!...ไม่จริงพระเอกในหนังสือจะออกมายืนหล่อล่ำ ซิกแพ็คเป็นลอน วุ้ย..ขนอ่อนตรงสะดือ
เป็นแพรหายลับขอบบ๊อกเซอร์ เซ็กซี่เอ็กซ์แมนสุโค่ยๆๆ ....กูไม่กล้าจินตนาการต่อ รีบเหลือบตา
ขึ้นมองที่สูง และแล้ว...อะจ๊าก!...สายตาไอ้พี่โต๋จ้องกูอยู่...นี่กูสำรวจร่างกายมันอยู่นี่หว่า? กูนึกว่า
หนุ่มหล่อนิโคล ตัวเอกในหนังสือที่กูอ่าน ออกมายืนให้กูจินตนาการซะง้าน ไงกลายเป็นมึงไปได้
รู้สึกแหล่ะ!...บรรยากาศแปลกๆ หวิวๆ ไงไม่รู้ ต้องย้ายที่มั่นก่อนจะเสียเอกราช เพราะเสียเปรียบ
สมรภูมิที่ตั้งสุด ๆ กูเลยรีบก้มหน้าค่อยๆ เลื้อยตัวลงจากเตียง กะเตรียมชิ่งเข้าห้องน้ำไปตั้งหลักก่อน
แต่มันไม่เป็นไปตามต้องการ เพราะมีมือปีศาจจับข้อศอกกูไว้ พร้อมกระชากดึงกูเข้าประชิด...บึ๊ก...
ไหล่ประทะกับอกอันแข่งแกร่ง
“จะไปไหน” คำถามนี้ ถ้าในเวลาปกติ ดูธรรมดามาก แต่บรรยากาศตอนนี้ เหมือนคำสั่งหยุดมากกว่า
“ไปแปรงฟัน..พี่มีอะไร..ปล่อยมือก่อน” กูตอบมันไป แล้วบอกให้มันปล่อยมือที่จับแขนกูอยู่
มันก็ปล่อยโดยดี
“คิดอะไร..ทำไมหน้าแดง” รู้อีกนะมึง ว่าหน้ากูแดง
“ป่าว..ไม่มีอะไร” ไอ้บร้า...คงบอกมึงได้หรอก เรื่องที่กูคิดอะน่ะ..
“เงยหน้าขึ้นมองพี่ดิ” สั่งกูอีก ตัดรำคาญได้ไม่ต้องเซ้าซี้ เลยเงยหน้าซะ...เท่านั้นแหล่ะ... เหว้ย!..
มันเสือกดันก้มหน้าลงมา ภาพเหตุการณ์...ที่โดนมันจูบ...มันก้มลงมาจะ....จู...จูบอีกแล้ว......
อร๊ายยยยๆๆๆ...???????
รักคนโพส เลิฟคนอ่านทุกคน
Luk.
-
จูบอีกๆๆๆ
-
เค้าขอเชียร์บอมได้ป่ะ
เพราะตอนนี้ยังไม่ปลื้มโตโต๋เลยสักกะอย่าง :เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตัดจบตอนกำลังแบบว่า...นะ ^^
-
เกลียดชะนีเรื่องนี้จริง ๆ
:z6: :z6:
-
ดีค้าๆ เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่งเรื่องได้สนุกมากเลยค่ะ จะติดตามอ่านตอนต่อไปนะค้า
-
จ๊วบบบบบบบบบบบ เลยพี่โต๋ 555+
-
ตัดจบซะงั้น อยากรู้อ่ะตกลงพี่โต๋มันจุ๊บน้องหรือเปล่า
-
:-[อ๊ายๆๆๆ แทนตะเกียงโดนจูบอีกแล้ว :laugh:
-
จะมีฉากนั้นไหมเนี่ย...ตะเกียงให้ความร่วมมือขนาดนี้แล้ว
เชียร์ๆๆๆๆๆๆ
-
เค้าขอเชียร์บอมได้ป่ะ
เพราะตอนนี้ยังไม่ปลื้มโตโต๋เลยสักกะอย่าง :เฮ้อ:
เห็นด้วย ๆ
เบื่อพวกเอาแน่นเอานอนไม่ได้
สงสารตะเกียงน้อย
-
:-[
-
:L1:
-
มานั่งรอตอนต่อไป กับความสัมพันธ์ของโตโต๋ กับน้องตะเกียงที่เริ่มพัฒนาแล้ว ใช่มั๊ย
o13 o13 o13 :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องตะเกียงแอบทะลึ่ง เดี๋ยวก้อเข้าทางพี่โต๋เค้าหรอก :z1:
ปล. ชอบพี่เต้อ่ะค่ะ อิอิ
-
พระเอกเป็นแบบนี้อีกแล้วอ่ะ :sad4:
แต่แอบสงสัย เรื่องที่พ่อคุยกะโต๋ มันจะมีไรมากกว่านั้นใหมนะ :z3:
-
ตัดฉับเอาตอนนี้ ค้างเลยยย
-
[
เอาอีกๆๆๆ คัยเห็นด้วย กด like ^^
-
มาอีกแล้ว พระเอกแบบนี้ โครตเบื่อเลย แต่ถ้าไม่มีเรื่องก็คงไม่สนุกเนอะ /ภาวนาให้นายเอกอย่ารักพระเอกเร็วๆ เลย ดัดเส้น :beat:
-
โห...อัพไวมั่ก อ่านกันอิ่มเลย หุหุ จาเอาอย่างนี้อีกๆๆๆ >///<
พี่โต๋เขินเป็นด้วยเว้ยเฮ้ย!! โดนพี่เต้กะคุณแม่คนสวยเล่นซะไปไม่เป็นเลย ฮ่าๆๆ
ว่าแต่...คุณพ่อแอบมีลับลมคมนัยกะพี่โต๋อย่างนี้ ตะเกียงชักสงสัยแล้วนะ ปิดให้ดีก็แล้วกัน เหอะๆ
ปล.สุขสันต์วันแห่งความรักนะคะคุณLukและทุกๆคน^^
-
:serius2: ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z1:
-
ค้าง...มาก
ตะเกียงถ้าโต๋มันทำอะไรมา อย่าไปใจอ่อนนะลูก มีฤทธิ์แค่ไหนสู้ยิบตา
ของที่ได้มายากๆ ย่อมสำคัญกว่าของที่ได้มาง่ายๆอยู่แแล้ว
-
Part 23
ฤทธิ์ตะเกียงพิเศษ
.
.
.
.
.
.
“เงยหน้าขึ้นมองพี่ดิ” สั่งกูอีก ตัดรำคาญได้ไม่ต้องเซ้าซี้ เลยเงยหน้าซะ...เท่านั้นแหล่ะ... เหว้ย!..
มันเสือกดันก้มหน้าลงมา...มันก้มลงมาจะ....จู...จูบอีกแล้ว......อร๊ายยยยๆๆๆ...???????
ภาพเหตุการณ์...ที่โดนมันจูบ วูบเข้ามาในหัวทันที กูรีบหลับตาสูดหายใจเพื่อรอ.......
.
.
.
.
.
.
“พลั๊ก...บึ๊ก. อั๊ก..อ๊อก...เห้ย!...อย่า...โอ้ย!....ปึ๊ก...อือๆๆๆๆๆ” เฮ้อ!....เหนื่อย...ไม่ใช่เล่น
กว่าจะจัดการไอ้พี่โต๋ลงไปนอนเหยียดยาวบนที่นอนได้ เล่นเอาหมดพลังงานไปไม่น้อย
ไม่ต้องแปลกใจ ที่กูต้องใช้ฝีมือเยอะ เพราะไอ้พี่โต๋ มันหลบหลีกการจู่โจมของไอ้ตะเกียง
ได้แคล่วคล่อง ฝีมือมันไม่ธรรมดาซะหน่อย ไม่ติดว่ามันไม่ยอมโต้ตอบ อาศัยหลบหลีกและปัดป้อง
เป็นหลักแล้วล่ะก็ คงใช้เวลานานกว่านี้แน่ ๆ ที่มันลงไปนอนไม่กระดิก เพราะเจอกูกดจุดชาเข้า
ให้แถวเอวเหนือสะโพกด้านหลัง ทำให้มันขยับไม่ได้ พลักแม่งลงไปนอนแอ่งแม่งบนเตียงซะสิ้นเรื่อง
ตอนนี้มันจ้องกูซะลูกตาไม่กระพริบ อย่าจ้องมากกูหวิวอ่า.. โทษทีนะคุณพี่มึง เพื่อความปลอดภัยใน
เอกราชของคุณกู นอนยังงี้สักห้านาที เดี๋ยวมันก็คลายเอง ตอนนี้คุณกูขอเข้าห้องน้ำทำธุระ
ส่วนตัวดีก่า..แน่ะ! อย่ามองเดี๋ยวปั๊ด จับข่มขืนซะนี้ อึ้ยยย!...ไม่เอาไม่คิด.ไม่ดี.ไม่ดี เป็นเด็กเป็นเล็ก
เดี๋ยวเค้าหาว่าแก่แดด จะว่าไปโทษกูก็ไม่ได้ ก็ไอ้พี่โต๋มันนอนหงายใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว เสื้อก็ไม่ใส่
ก็น่ะ...อย่าให้บรรยายเลย หุ่นมันเอ็กซ์ซะขนาดนั้น พูดไปกูอิจฉาโครต ๆ อ่า อย่างที่บอกนึกว่านิโคล
พระเอกในนิยายออกมาโชว์ซะงั้น....ทิ้งมันไว้งี้ก่อนไปแหล่ะ! เดี๋ยวใจแตก...กร๊ากกกกกๆๆๆๆๆ
.
.
.
.
.
กูเปิดประตูออกจากห้องน้ำ พ้นประตูก็ถูกมันรัดจากข้างหลัง ตัวกูถูกยกลอยขึ้นตีนไม่ติดพื้น
แขนมันรวบกอดกูทั้งตัว กูงอเข่าเตรียมถีบย้อนกลับหลัง มันรู้ทันเหวี่ยงสวิงกูเป็นวง
ทำให้จังหวะกูเสีย จำต้องเปลี่ยนแผน..ก้มหัวลงกะใช้กบาลเสยปลายคางมันให้น๊อค...ดันเสือกรู้ทัน
โยนกูลงเตียงเสียงดัง ‘ตุ๊บ’ ..ยังไม่ทันกระเด้งตัวลุก มันพุ่งตัวตามประกบ ล๊อคคล่อมกูทั้งตัว..
อาศัยน้ำหนักและพละกำลังเหนือกว่า..ดันเข่ากดขากูทั้งสองข้าง ใช้มือรวบจับกดแขน พร้อมทับกู
ทั้งตัว ก้มหน้าซุกซอกคอ เป่าลมหายใจร้อน..รดข้างหูกู แถมหอบแฮ่ก..ๆๆๆ..ยังกะหมาเหนื่อย...
หน้ากูร้อนวูบ..ใจสั่นเต้นตึก ๆ ตั๊ก ๆ...ต้องหาวิธีหลุดจากวิกฤตก่อน จัดการแกร่งหน้าท้อง
ผ่อนลมหายใจเพื่อคลายตัว แล้วกะกระเด้งหน้าท้องอัดเข้าท้องมันเต็มๆ อาศัยจังหวะ สะบัดหัวโขกกกหู
ให้แม่งแรงๆๆ..เอาให้หลับซะที ไอ้สิงห์โตกลัดมันจะได้หมดฤทธิ์ ยังไม่ทันกระเด้งท้องตามขั้นตอน
เสียงทุ้มต่ำ..หอบเหนื่อย..ก็พูดขึ้นมา
“อย่าทำพี่นะครับ.......ขออยู่อย่างนี้สักแป๊ป..สัญญาไม่ทำอะไรอีก..นะครับคนดี...ขอพี่อยู่นิ่งๆ แบบนี้
แป๊ปเดี๋ยวจริงๆ.” ทำเอากูอึ้งไปเลย ไอ้ที่จะลงมือเลยพับเก็บเข้าเกะไปก่อน แม้จะอึดอัดแต่ก็บอกไม่ได้
ว่ามันรู้สึกแปลกๆ ฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะรัวกระชั้น ลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดซอกคอ
หัวใจกูกระตุกวูบ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เราต่างคนต่างนิ่งจมอยู่ในความคิด
มันไม่ได้พูดอะไรต่อ กูก็ไม่รู้จะพูดอะไร กระทั่งลมหายใจหอบถี่ ค่อยผ่อนเบาคืนปกติช้า ๆ
ตอนนี้กูเริ่มอึดอัดแล้ว เพราะรู้สึกมีอะไรบ้างอย่าง กำลังขยายตัวดุนหน้าขากูอยู่.งึก..งึก
ลางชักไม่ดีซะแล้ว จำเป็นต้อง...
“ปล่อยได้แล้ว...อึดอัดหายใจไม่ออก” นี่คือวิธีที่กูเลือก แม่งใจสั่นได้อีกกู อายโครตตตๆๆอ่า....
“อืม...กำลังรู้สึกดีอยู่เลย” พูดจบมันก็ยอม..พลิกหงายลงนอนข้าง ๆ กูรู้สึกโล่งเป็นกอง
แต่ก็ไม่ยอมหันมองแม่งหรอก กำลังจะลุกหนี มันก็เอ่ยออกมา
“พี่ขอโทษ” อ่าห่ะ!..กูไม่ได้หูฝาดใช่ไหม นี่ไอ้สิงห์โตโครตหยิ่ง...เอ่ยปากขอโทษกู
“ขอโทษ..เรื่อง?” เลยแกล้งย้อนถาม เพื่อความแน่ใจ อยากจะฟังมันพูดอีกครั้ง
“ทุกเรื่อง..ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ..โดยเฉพาะเรื่องที่พี่..จะ..จู..จูบ..ตะเกียง” พูดเสร็จเสือกอายเอาหน้า
มุดที่นอนซะงั้น ทำไปได้เน๊อะเมิง....คนที่ควรจะอายคือกู...ไอ้บร้าาาาๆๆๆ...กูเสียหายโว้ย!...โดนมึง
ปล้นจูบแรกไป แสรดดดดๆๆ
“อืม..ผ่านมาแล้วช่างมัน..ต่อไปนี้ห้ามพี่ทำอย่างนี้อีก...ไม่งั้นอย่าหาว่าตะเกียงไม่เตือน” ขู่มันไปด้วย
หวังว่ามันจะกลัว
“ตกลง...พี่ไม่ทำอีก...แต่ไม่รับปาก...ถ้าฝ่ายเริ่มไม่ใช่พี่..ถึงเวลาจะว่าพี่ไม่ได้” ไอ้เหี้ย...คิดได้ไงที่พูดนะ
“คิดไงถึงพูดแบบนี้ หมายความว่าไง” เสียงดังใส่ซะ ชักโมโหหล่ะกู..ว่าจะไม่ปรี๊ดแล้วน่ะ
“เปล่าไม่ได้คิดอะไร..อย่าเข้าใจผิด ก็พี่จะไม่ทำอีกไง แต่หากยังยั่วพี่ มาว่าพี่ไม่ได้นะ..เข้าใจไหม”
ดูมันพูด พูดไม่เคลียร์ กูไปยั่วแม่งตอนไหน
“ตะเกียงไปยั่วพี่ตอนไหน” ไหนมึงแถลงความเล่ามาสิ กูยั่วมึงยังไง
“เช่นเจตนาถอดเสื้อ..ยั่วบ้างหล่ะ..ทำหน้าตาน่ารักบ้างหล่ะ...และมาดๆ ก่อนเกิดเรื่องเมื่อกี้ เล่นมอง
พี่แล้วหน้าแดง พี่ถือว่ายั่วไง” เวร......นรกแสรดดดดๆๆๆๆ....นั่นนะกูยั่ว กูไม่รู้ว่าที่มึงพูดมาคือการยั่ว
“ตะเกียงไม่เข้าใจ...ที่พูดนั่นนะ... คิดเอาเองทั้งนั้น..ไม่ยุติธรรมเลยนิ ถามตรงๆ พี่เป็นเกย์เหรอ?”
เอ้า..ตอบกูมา
“เมื่อก่อนพูดได้เต็มปากว่าไม่เป็น แต่ตอนนี้ไม่รู้ ถ้านิยามเกย์หมายความว่า ผู้ชายที่คิดกับผู้ชาย
พี่คงเข้าข่าย..เพราะตอนนี้พี่คิดว่าพี่คิดกับผู้ชายแล้วดิ...” อ่านะ!...รู้สึกหน้ากูมันเหมือนไฟไหม้อ่า!....
แอร์ดันเสียหรือกูร้อนกันแน่ว่ะ?
“ผู้ชายที่ว่า...พี่คงไม่ได้หมายถึง....” ไม่พูดดีก่า...เข้าตัวสุดๆ ลืมตัวไม่น่าเปิดช่องถามมันเลย
หลงกลชัดๆ
“ใช่..ผู้ชายคนนั้น คือ.. ‘ตะเกียง’ ” เสือกดันตอบมาอีก หน้ากูองศาพุ่งกระฉูด อยากได้น้ำแข็ง
ประคบโครตๆ
“ไม่ต้องอายหน้าแดงขนาดนั้น รู้ตัวไหม เห็นแบบนี้พี่อยากจูบ” น้านนนๆๆ...ล่อเอาหน้ากูระเบิด
เลยเมิง ตรงไปไหม
“ตะเกียงไม่ใช่...เกย์” ใส่เสื้อเกราะก่อนกู หลบให้ไกล
“พี่ไม่ได้พูดว่าตะเกียงเป็น....บอกตามตรง พี่ไม่เคยนึกอยากจูบกับผู้ชายมาก่อน ตะเกียงเป็นคนแรก”
กูควรภูมิใจดีไหม กูเป็นผู้ชายคนแรกที่มึงจูบ แต่กูไม่ใช่จูบแรกของมึง ตรงข้ามจูบแรกของกูดัน
เสือกเป็นมึง คุ้มสุด ๆ ว่างั้น กรรม....
“ตะเกียงว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า อย่าเอาความรู้สึกมาล้อเล่น ถึงตะเกียงจะยังเด็ก
แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่เข้าใจ ตัวจริงของพี่ก็มีชัดเจนอยู่แล้ว ตะเกียงไม่ชอบล้อเล่นฉาบฉวยกับ
ความรู้สึกอย่างนึกเป็นเรื่องสนุก” โอ้!..มายก๊อด...พูดได้ดีมากกู..คมสุด ๆ ก๊ากกกๆๆๆ พูดยังกะกล่าว
สุนทรพจน์
“พี่ไม่มีตัวจริง...ไม่มีใครเป็นตัวจริงของพี่...ขอเวลาหน่อย แล้วพี่จะพิสูจน์ให้เห็น” พูดเสร็จมันลุก
เปิดประตูออกห้องไปเฉยเลย ไม่มีตัวจริง แล้วคุณพี่อังล่ะ..เป็นไรกะมึง...ชิ ไปได้ก็ดีกูจะได้ไม่ต้อง
พะวงหลัง..ว๊ากกกๆๆ คิดไปได้กู นาฬิกาหัวเตียงเที่ยงคืนแล้ว นอนเอาแรงดีกว่า ไม่รู้พรุ่งนี้เจอ
อะไรอีก..ว่าแล้วปิดไฟ ห่มผ้าหัวถึงหมอนก็....คร๊อกฟี่..ๆๆๆๆ....เฝ้าพระอินทร์ง่ายๆ กู
เช้า หกโมงได้เวลาตื่นของไอ้ตะเกียง งัวเงียขี้หูขี้ตาสลึมสลือ ตื่นมา
“อ๊ะ!....แว๊กกกกกๆๆๆๆ....พลั๊ก....ตุ๊บ..”
“โอ้ย!...อูยยยยๆๆๆ....ถีบพี่ทำไมเนี๊ยะ” ไอ้พี่โต๋บ่น กูถวายตีนเต็มเหนี่ยว มันตกเตียงลงไป
แอ่งแม่งอยู่พื้นอย่างแรงอ่านะ
“อ่า...คือ..คือ..มานอนใกล้ไมเล่า..มันไม่ชินนี่” ก็กูกะลังงัวเงียพอลืมตามา ไอ้บ้านี่ก็หน้าอยู่เกือบชิดกู
แถมจ้องกูตาแป๋วได้อีก อารามตกกะใจ กลไกป้องกันตัวมันอัตโนมัติอ่านะ
“ล่อซะแรง..ไม่มียั้งเลย..เอวเดี้ยงใช้การไม่ได้...ใครรับผิดชอบ” ดูมัน..ทำหน้าบูดบ่นไม่เลิก
“แล้วมาจ้องไมเล่า..” แถไปก่อนกู ใจเต้นไม่หายนึกถึงหน้ามันใกล้กูซะชิด ไม่รู้มองกูตั้งกะเมื่อไหร่
“ก็แค่มองคนหลับ ไม่ได้จะอะไรซักหน่อย ไมต้องรุนแรงด้วย” ดูมัน..พูดได้นิมึง แม่งเข้ามาตั้งกะ
เมื่อไหร่ ไมกูไม่รู้ตัวว่ะ!...เข้ามาตั้งกะตอนไหน
“แล้วเข้ามาตั้งกะเมื่อไหร่?”
“ก็นอนอยู่ข้างๆ ตั้งกะเมื่อคืนแล้ว ไม่เห็นว่าไร ทำไมพอเช้ามา..ถีบพี่ซะเต็มแรงเนี๊ยะ” มาตั้งกะเมื่อคืน
ไมกูหลับไม่รู้เรื่องเลย สัมผัสที่หกกูไม่ทำงานซะงั้น ปกติกูรู้สึกเร็วมากแม้เวลาหลับ อันตรายมาก
ไอ้พี่บ้านี่ มันไม่ธรรมดาจริง ๆ
“ไม่รู้แหล่ะ!..ขอโทษแล้วกัน..คงไม่เป็นไรมากมั้ง”
“โห้!...แค่เนี๊ยะ..ไม่คิดจะเข้ามาดูพี่สักนิดเลยดิ” มันยังนอนแอ่งแม่งหน้าบูดคุยกะกูอยู่ที่พื้นข้างเตียงแหล่ะ
“ไม่หล่ะ!..โทษตะเกียงไม่ได้ ก็เล่นมานอนจ้องหน้าซะใกล้ ไม่เคยนี่หว่า แล้ว...บ่นฉอดๆ งี้คงไม่เป็น
ไหร่หรอก..ไหนว่าจะพาไปเลือกชุดไง ตกลงจะไปเปล่า ช้าตะเกียงเปลี่ยนใจไม่ไปด้วยแหล่ะ”
กูเปลี่ยนเรื่องซะ ขี้เกียจฟังไอ้พี่บ้ามันอ้อน ไปไม่ถูกเลยกู เดี๋ยวมันจับพิรุธได้ ที่จริงก็รู้สึกผิด
อยู่เหมือนกัน กูล่อซะเต็มแม็ก ไม่ระบมก็โครตควายเลยล่ะมึง
“เอ่อ.ๆ..ไป.ไป.” ว่าแล้วมันก็คอยพยุงตัวลุก ก่อนจะเดินเป๋นิด ๆ นำไป คงจะเจ็บไม่น้อย
เห็นแล้วก็ขำ ก๊ากกกๆๆๆ
.
.
.
ไอ้พี่โต๋ มันพาลงมาชั้นล่าง เดินอ้อมหลังบันไดมีห้องใหญ่อยู่ห้องหนึ่ง เปิดเข้าไปภายใน
กลับเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์มากมาย รวมถึงตู้เสื้อผ้าใบใหญ่กว่าสี่ใบ ที่มันกำลังเดินไปเปิด
ก่อนจะหันมาพยักหน้าเรียกกูเข้าไป
“เอ้า..ลองเลือกดู พอใจตัวไหน ลองดูได้” พอมันบอก กูเลยเดินเข้าไปไล่มือตามไม้แขวน
แม่งเสื้อผ้าแม่งเยอะได้อีกมึง สีขาวสีดำจะมากกว่าสีอื่น ส่วนใหญ่ไอ้นี้ชอบโทนขาว ดำ เทา
น้ำเงิน กรมท่า เสียส่วนใหญ่ ที่เป็นสีสว่างๆ พอมีบ้างแต่ไม่เยอะเท่า กูตัดสินใจหยิบเสื้อยืดคอวี
ยี่ห้อ ENฯ สกรีนลายโมเดิร์นสีน้ำทะเลตัดขาว size m พอดีตัวกูใส่แป๊ะ มันมองยิ้ม ๆ ไม่รู้จะยิ้ม
ห่าไร ก่อนจะเปิดให้กูดูกางเกง กูเลือกหยิบขาเด็ปสีน้ำเงินเข้มออกมา แล้วเดินถือชุดผ่านมันเฉย
มันมองยิ้ม ๆ ปิดตู้แล้วตามออกมา
“หึ.หึ..ตะเกียงรู้ไหม พี่ไม่คิดว่าตะเกียงจะเลือกเสื้อตัวนี้” มันถามกู
“ทำไม..ใส่ไม่ได้ว่างั้น...ไม่เป็นไรไปเลือกใหม่ก็ได้” ตกลงกูเป็นไรเนี๊ยะ ไม่เข้าใจตัวเองพักนี้รู้สึกอารมย์
มันวิบง่ายซะนี่ คงเพราะอยู่ใกล้ไอ้พี่บ้านี่แล้ว รู้สึกวางตัวไม่ถูก
“เปล่าๆ..ไม่ใช่ว่าใส่ไม่ได้...เพียงแต่เสื้อตัวนี้พี่รักมาก เพราะเป็นตัวเดียวที่คุณยายพี่ซื้อให้
ก่อนท่านเสีย พี่ใส่เพียงสองครั้งเอง ท่านบอกว่าพี่ใส่ตัวนี่แล้วหล่อ ตอนนั้นพี่เพิ่งอยู่ม.1
“อ่า...งั้นตะเกียงเอาไปเปลี่ยนดีกว่า...มีความทรงจำดีดีขนาดนี้ ตะเกียงใส่ตัวอื่นก็ได้” นั่นสิ..ใครจาไปรู้
ว่าเสื้อตัวนี้เป็นของคุณยายซื้อให้ และมันหวงขนาดใส่สองครั้งเอง
“ไม่ต้อง..ไม่ต้อง...พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น ที่พี่ใส่แค่สองครั้ง เพราะหลังจากนั้นตัวพี่โตเร็วมาก
มันใส่ไม่ได้ตะหาก ที่ว่าเป็นเสื้อรักนะก็ใช่..พี่ถึงดีใจที่ตะเกียงเลือกใส่ตัวนี่ไง” เอ่อ!.หน้ากูระอุอีกแล้ว
ขืนยังยืนตรงนี้ ดีไม่ดีหน้าได้ระเบิดชิ่งอาบน้ำดีก่า เหมือนมันจะรู้ว่ากูเขินที่มันพูด
หัวเราะตามหลังกูได้อีก ไอ้บร้าาาา.....
รักคนอ่าน รักแฟนคลับทุกคน ทั้งใหม่และเก่าได้ลุ้นตะเกียงกันต่อไปค่ะ
Luk.
-
จะว่าก้าวหน้าก็ก้าวหน้า
จะว่าอยู่กับที่ก็อยู่กับที่แฮะ
ยังต้องรอดูกันต่อไป
-
เขาจูบกันแน่แล้ว
-
ป๊าดดดดดดด เขาเป็นเนื้อคู่กันจริงๆๆๆๆๆๆๆๆ หุๆๆๆๆ :mc4:
:กอด1: :L2: :3123: :L1:
-
ขอรักน้องตะเกียงอีกคนได้มั้ยเนี่ย
น่ารักขนาดนี้ พี่โต๋ไม่หวั่นไหวก็ไม่รู้จะว่าไงแระ
ว่าแต่ออกไปเที่ยวนี่ท่าจะเกิดเรื่อง ไม่รู้จะเป็นไรป่าว ที่ว่า "ภัย" ที่ทำให้ใครๆต้องมาปกป้องตะเกียงอ่า
เป็นเพราะอะราย อยากรู้จัง
-
:-[ :-[ :o8: :o8:
-
คู่นี้เขาพัฒนาความสัมพันธ์แบบช้าๆ แต่ว่ามั่นคงใช่มั๊ย น่ารักได้อีกน้องตะเกียงของเรา :impress2: :impress2:
:L1: :L1: :pig4: :pig4:
-
:-[น้องตะเกียง
-
ว๊ายๆๆๆช่วงนี้เขิลบ่อยจังนะหนูตะเกียง
^^
:3123: :3123:
-
o18สะใจโต๋โดนตะเกียงจัดการซะอยู่หมัดเลย :laugh:
-
ตะเกียงเขิลเดี๋ยวโดนพี่โต๋จูบนะนั้นอ่ะ
-
รักน้องตะเกียงครับบบบ สนุกดี :call: :call:
-
in love กันดุเดือนจริง ๆ
:กอด1: :กอด1:
-
อ๊ายยยย ไอ้บ้าาาา 555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่าๆๆ น่ารัก...
:-[ :-[ :-[
-
โต๋แรงค๊า บอกความรุสึกกานตรงๆๆแบบเน้เลย
ชอบมากค๊า ><
-
น้องตะเกียงโหดขนาดนี้แล้วพี่โต๋จะสู้ไหวเหรอ
-
เขินแทนตะเกียง อ๊ายๆๆๆๆ
-
คู่นี้เค้ารุนแรงกันจริงๆ รอดูกันต่อไป ว่าโต๋จะพิสูจยังไงให้ตะเกียงของเรามั่นใจ ฮ่าๆๆ
-
ดันๆ
อ๊าก พี่โต๋ เท่สุดๆ
-
เมื่อไหร่จะมาล่ะคะ
:monkeysad:
-
Part 24
ไฟแดง..ละลายใจ
.
.
.
.
.
หลังอาบน้ำเสร็จ ออกห้องน้ำมาก็ไม่เห็นไอ้พี่โต๋ อยู่ในห้องแหล่ะ...กูจัดการเช็ดผมให้แห้ง
ไม่ลืมเซ็ทผมด้วยแวกซ์ของไอ้พี่โต๋..มันซะ แต่งองค์ด้วยเสื้อผ้าที่เลือกมา โอ้!..หล่อลากไส้ไอ้ตะเกียง...
เพื่อความมั่น..ต้องถามผู้รู้
“กระจกวิเศษ บอกข้าเถิด...ใครหล่อเลิศในปัฐพี กระจกตอบด้วยดี ‘หนุ่มน้อยตะเกียงนะสิ..ปัฐพีนี้ไม่มี
ใครหล่อเทียม’ ห่า.ห่า.ห่า..เอิ๊กกกกๆๆๆๆ.....และแล้วก็ได้รู้ความจริงตัวข้านี่ไง..หล่อหาใครเทียมเท่า...
ว่าแล้วกูจูบลากระจกไปทีหนึ่ง ‘จุ๊บ’ บาย ๆ..ขอบคุณเจ้ามาก..ที่กล่าวความจริง”
“อ่า..บ๊ะ!..(”>o<”)” มันมาตั้งกะตอนไหนว่ะ!..แล้ว..แล้ว..เห็นที่กูทำรึเปล่าเนี๊ยะ!.” จังหวะกูหันไป
ก็จ๊ะเอ๋..กับไอ้พี่โต๋ยืนมองกูตรงประตู...หน้าแม่งกลั้นขำกูหูแดงหน้าแดง คงไม่ต้องสืบ..มันเห็นที่กูทำ
ไปเมื่อตะกี้หรือไม่ สรุปมันตีนแมว..มาเงียบสุด ๆ ไอ้นี่ลึกลับไปมายังกะนินจา ช่างแม่งเห่อะ!...แต่ตอนนี้
กูอายโครตตตตตตๆๆๆๆ...อ่า..?
“คึ.คึ..อึ้ม..ได้เวลาทานข้าวแล้ว..ทุกคนรออยู่..หึ..หึ” ไม่รอมันพูดจบ กูเชิดเดินผ่านมันออกประตูไป
ทนเห็นมันกลั้นขำตลกกูไม่ไหว หน้ากูตอนนี้มีปี๊ปสักใบกูจะคลุมหัวเดิน แต่เมื่อไม่มีปี๊ปให้ใช้
กูเลยจำต้องหน้าด้านๆ ทำนิ่งไม่สนซ่าาา..ไหนได้ข้างในกูอยากตะโกน ‘สีทนม่ายด้าย..อายโครต ๆ อ่า.
ไอ้เชี้ยรรรๆๆๆ...’
.
.
.
.
.
พอมาถึงโต๊ะทานข้าว ทุกคนพร้อมหน้า เพิ่มสมาชิกใหม่สาวหน้าใสปิ๊ง มองกูพร้อมส่งรอยยิ้ม
จริงใจมาให้ตะหาก คงไม่ต้องเดา..แฟนไอ้พี่เต้ชัวร์ จำไม่ผิดชื่อณิตา คนที่คุณแม่พูดถึงเมื่อวาน
“ตะเกียงนี่..พี่ณิตาแฟนพี่ รู้จักเค้าไว้สิ” ไอ้พี่เต้ แนะนำ..นึกไว้ไม่ผิด
“สวัสดีครับพี่.” กูรีบยกมือไหว้พี่เค้าทันที พร้อมส่งยิ้มพิฆาตกลับไปเช่นกัน
“วัด..หวัด..หวัดดีจ๊ะ” ติดอ่างเลยพี่สาว หน้าแดงแปร๊ด ใช่ได้ไม้ตายร้อยยิ้มพิฆาต นึกว่ากับสาวสวย
จะไม่ทำงานซะอีก เลยเทสดูสักหน่อย
“พอ..ๆเลย ตะเกียง..ห้ามยิ้มแบบเมื่อกี้ให้แฟนพี่อีก....ถ้าจะยิ้มยอมให้พี่คนเดียวเท่านั้น” ไอ้พี่เต้
มันเบรคกูทันทีดูหวงของไม่ใช้น้อย แต่นะมันก็ตาถึงมาก พี่เค้าสวยซะ..ไอ้ตะเกียงยังปลื้ม..เอ้!..ประโยค
ต่อมาของมันแม่งๆว่ะ
“โอย!...เจ็บคร๊าบบบๆๆ...พี่แหย่เล่น..ใครจะกล้า..แห่ะๆๆๆ” ว่าแล้ว..เสียงที่ตามมา ร้องโอดโอย..
ของไอ้พี่เต้ คงโดนพี่ณิตาคนสวยหยิกแม่บที่พุงกะทิ เลยออกอาการเมื่อกี้
“เอ้า.เอา..เลิกแหย่น้องได้แล้ว..ดูสิหน้าแดง หูแดงหมด มะลิตักข้าวได้แล้วจ๊ะ” คุณแม่ห้ามศึก
พร้อมสั่งเปิบพิศดาร..แล้วเวลาสะด๊วบอาหารเช้าก็มาถึง แต่คุณแม่คร๊าบที่ไอ้ตะเกียงหน้าแดง
ไม่ใช่เพราะพี่เต้แซวหรอก แต่มันต่อเนื่องจากในห้องก่อนเดินเข้ามาแล้ว
“เดี๋ยวพาน้องไปกันเลยหรือเปล่า?” คุณพ่อถามไอ้พี่โต๋ หลังจากทานข้าวไปสักพัก
“อ่าครับ..นัดเพื่อนไว้บ่ายสอง แต่โต๋จะออกก่อน ว่าจะพาตะเกียงไปเดินห้าง แล้วค่อยเลยไป
สวนรถไฟต่ออีกที” ไอ้พี่โต๋ มันตอบพ่อมันครับ แต่เอ๋..กูจำไม่ผิด ไอ้โปรแกรมเดินห้างมันมีด้วยเหรอว่ะ!..
มัดมือชกกูตลอดแหล่ะ..กูเลยได้แต่ส่งสายตาไปถามมัน มันเพียงแต่ยักคิ้วให้กู...เชี้ยร...
ประจำเลยมึง...นิสัย
.
.
.
จากนั้นทุกคนก็ทานข้าวกันปกติ พูดคุยถามกูบ้างเรื่องทั่วๆไป ทานเสร็จก็เก้าโมงกว่า ไอ้พี่โต๋ ขอตัวลาก
กูออกมากะมัน แบบไม่แคร์สื่อ มันเลือกรถสปอร์ตเปอร์เช่ แบบเปิดประทุนได้ สีดำสองที่นั่ง
เบาะแดงสวยโครต ๆ กูเห็นแล้วแม่งเหมาะกับมันจริ๊งงง ก็ไอ้คนขับรูปหล่อเพิ่มดีกรีหน้า..ด้วยการสวม
แว่นกันแดดคริสเตียนดิออร์ รับกันพอดีกับดั้งโด่งเป็นสัน ทำให้หน้ามันหล่อโครต ๆ
ยิ่งสวมยืดสบาย ๆ คอกลมสีขาว กับกางเกงยีนส์ดำขาเด็ป..บวกรองเท้าผ้าใบง่าย ๆ ขาวแถบแดง
ด้วยแล้ว..อุแม่!...ยังกะนายแบบแม็กกาซีนเปี๊ยป มันเปิดเพลงสากลฟังคลอไปด้วย ได้บรรยากาศ
โครต ๆ นี่ถ้ามากับสาวน้อยคนรู้ใจ กูคิดว่าคงกระชุ่มกระช่วยสุด ๆ เกินบรรยาย
จังหวะรถมาติดไฟแดงสี่แยก สาวสวยสองคนนั่งมาด้วยกันในรถคันข้าง ๆ จอดใกล้กัน
พากันมองเข้ามาเพราะรถไม่ติดฟีมล์ทึบ แล้วหันไปซุบซิบกัน..ก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้ไอ้คนขับ...
มันก็นะ...หน้านิ่งไม่สนฟ้าของมันต่อไป ทั้งที่เค้าส่งยิ้มมาซะหวานหยดคอแทบเคล็ด...ชิ...ไม่หน้าตาดีมั้ง
ให้รู้ไป อิจฉามันอ่า...อยู่ๆ ก็มีสาวสวยทอดสะพานให้ซะ ไม่เกรงน้ำมันปามล์แพงเลยเน่อะ
ทอดกันกลางไฟแดง....คิดได้งั้นกูเลยแซงทางด่วนคว้าไมตรีไว้ซะเอง เอียงหน้าส่งยิ้มพิฆาต
ไปให้คุณพี่คนสวยทั้งสอง กลายเป็นตลึงตาค้าง หน้าแดงเถือกไปซะง้านนนนๆๆๆ....ตกลงยิ้มพิฆาต
กูได้ผลอยู่ช่ายม่ายยยๆๆ....
.
.
.
“ทำอะไร...ที่หลังห้ามทำแบบนี้อีก” น้านนนน!....พูดได้แล้วนิเมิง...เสือกว่ากูซะงั้น
“ทำไรเล่า!....เค้ายิ้มให้ก็มีไมตรียิ้มตอบ..ไม่ใช่ไรสักหน่อย” เถียงแม่งเลย....ใช่เรื่องผิดสักหน่อย
หรือมันโกรธกูแย่งซีนมันเกิดว่ะ!
“มารยาทมีไหม...มากับใครให้เกียรติคนที่มาด้วยกันสิ..นี่อะไร” อ้าว!...แรงอ่ะ!...กูไปเสียมารยาท
กะมันตอนไหน ก็มึงนิ่งเองนิ...จะโทษกูทำไมเล่า...ชอบเค้าก็ส่งซิกดิ..พอกูทำดันไม่พอใจ...แหว่ะ!..
ไอ้คนแคบ หวงแม้กระทั่งน้องนุ่ง
“เอ่อ!..ทีหลังไม่ทำก็ได้...หวงไว้กินเองก็ไม่บอก..ชิ” ว่าแดกแม่งเลย
“หวงไว้กินเองคงใช่...แต่ไม่ใช้รถข้าง ๆ...เป็นคนข้าง ๆ ตะหาก...พี่สนใจคนมาด้วยเสมอ มากับ
ใครให้เกียรติคนนั้น อย่าทำเหมือนคนที่เรามาด้วยไม่มีตัวตน” ว๊ายยยยยๆๆๆ..กรี๊ดดดดดๆๆๆ!..
อร๊ายยๆๆ!!!..สาวแตกเลยกู นี่มันอ่านกินไอ้ตะเกียงหรือว่ะ! ไม่น่าเชื่อ นึกว่ากูอ่านกินมึง
ฝ่ายเดียว เฮ้ย!...ไม่ใช่ไม่ใช่....มั่วแหล่ะกูสมองอุบาทว์ กลับมาๆๆๆ...เรียกจิตและสมาธิมาอยู่กับตัว....
โอ้!...ไม่อยากเชื่อ มันหยอดกู หน้ากูระเบิดเลยวุ้ย!
“แห่ะ...แห่ะ.!...เร่งแอร์อีกหน่อยได้ป่าว!.” หาทางเปลี่ยนเรื่องดีก่า กูร้อนหน้ามากเลยอ่ะ!...
“ไม..ร้อนมากหรือ...เก็บอาการหน่อย...พูดแค่นี้ทำเขิน..ไปไม่เป็นเลยเรา...มากกว่านี้คงไม่ละลาย
เละเป็นโจ๊กเลยดิ” ไอ้บร้าาาาๆๆๆ....เละป่ะเมิงดิ..วุ้ย!...ไม่ไหวจะเคลียร์
“เยอะไปแล้วพี่เยอะไป...ไม่เข็ดดิ..ลามปามใหญ่แล้ว..ใครเขิลลลๆๆ...เค้าร้อนเห่อะ!.”
เสียงเบิ้ลได้อีกกู ไมควบคุมไม่ได้ว่ะ!
“พรืดดดดๆๆ....5555...เด็กบ้า..พูดมาได้ลามปาม...อย่ายั่วตะเกียง..แล้วขอร้องอย่าไปพูดจาทำท่า
แบบนี้กับใครนะ ยกเว้นพี่” เพี้ยนไปแล้ว...กูพูดไรผิดว่ะ..ดันหลุดขำกูซะงั้น ตกลงกูขายหัวเราะว่างั้น
“ขอร้อง..หรือเป็นคำสั่งเนี๊ยะ” ปากแม่งขอร้อง สั่งกูชัดๆ
“ทั้งสองอย่าง” พูดจบไฟเขียวพอดี มันเปลี่ยนเกียร์ออกรถทันที
“แล้วไมเล่า...ข้อห้ามเยอะเกิ๊นนน...ใครจะไปจำได้หมด ทำอะไรก็ห้ามนั้น..สั่งนี้...วุ้ย!...
ไม่ไหวจะจำ ทำไม่ได้อย่าว่าแล้วกัน” กูว่ามันแหล่ะ...
“อย่ามา...พี่รู้ตะเกียงจำได้หมด...ขึ้นอยู่เจตนา..จะทำหรือไม่ตะหาก...ที่ขอให้ทำเพื่อตัวตะเกียงเอง
รู้หน้าไม่รู้ใจจะรู้หรือว่าใครเค้าหวังอะไร อย่ามองโลกในแง่ดีมาก บางครั้งไมตรีที่หยิบยื่นให้อาจแฝง
ผลประโยชน์ที่ชั่วร้าย โดยเราไม่รู้ตัว” โอ๊ะ.โอ๋!...ผีปราชญ์เข้าสิงสิงห์โต๋แล้ว มาซะเยอะเลยวุ้ย...
“อืม...รู้แล้ว..จะจำไว้..ว่าแต่คนอื่นเค้า...อิเหนาอย่าเป็นเองแล้วกัน” เจอเซียนเหนือเทพ โดนไอ้ตะเกียง
ย้อนซ่าาาา
“พี่ชัดเจนเสมอ...ถ้าไม่แน่ใจอะไร..จะไม่ทำครึ่ง ๆ กลาง ๆ..ทุกเรื่อง...โดยเฉพาะเรื่อง.............
โพสให้แฟนคลับกันต่อไป รักคนอ่านที่น่ารัก และติดตามกันทุกคนค่ะ
Luk.
-
^
^
^
^
^
จิ้มๆๆ
5555+
ชอบๆๆๆ
ตามๆๆๆๆ.
นะคร๊าๆๆๆๆ
-
:o8: :o8:
-
ฮะๆๆ ความอัจฉริยะมักจะมาพร้อมกับความรั่ว
เห็นทีจะจริง คุยกะกระจกได้ด้วย
ตะเกียง กระจก กระจก ตะเกียง กร๊ากกกกกก
บ้าไปละก๊าบบบ ^ /// ^
-
แหมๆคุณพี่โต๋ พูดกันตรงๆอย่างงี้เลย o13
น้องตะเกียงอย่าไปยอม จัดหนักให้พี่โต๋มันได้อายมั่ง :z1:
-
โดยเฉพาะเรื่อง.............
เรื่องอะไรอ่ะตัวเอ๊งงงงงงงง น้องตะเกียงน่ารัก คิคิ :-[
-
ตะเกียง น่ารักได้อีก
:impress2:
:-[
:bye2:
-
พี่โต๋เริ่มรุกทีละนิดแล้ว
ส่วนตะเกียงมันยังเด็กอ่ะนะ ลัลล้าไปตามเรื่อง :z1:
-
เรื่องไรค๊า
โต๋ข๊าๆๆๆๆ
:impress2:
-
“หวงไว้กินเองคงใช่...แต่ไม่ใช้รถข้าง ๆ...เป็นคนข้าง ๆ ตะหาก...พี่สนใจคนมาด้วยเสมอ มากับ
ใครให้เกียรติคนนั้น อย่าทำเหมือนคนที่เรามาด้วยไม่มีตัวตน” ว๊ายยยยยๆๆๆ..กรี๊ดดดดดๆๆๆ!..
ชอบคำพูดสิงห์โต๋ประโยคนี้
ตะเกียงเป็นคนมีความมั่นใจในตัวเองสูงนะแต่
พอมาใกล้ชิดกับสิงห์โต๋นี่ แววความเป็นเด็ก
ขี้เล่น ซุกซนและความไม่มั่นใจ เริ่มมีให้เห็นบ่อยๆ
แต่ยอมรับว่ายิ่งอ่านยิ่งน่ารัก
+1 ครับ
-
:o8:
-
อยากได้กระจกบานนั้นจัง
-
:-[ตะเกียงโดนโต๋หยอดซึ่งๆหน้าเลยวุ้ย เขินแทน :laugh:
-
เรื่องอะไรเหรอโต๋ :serius2: :serius2:
:L2: :L2: :pig4: :pig4:
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ค้างงงงงงงงงง เรื่องอะไรอ่าน้องโต๋????
เรื่องของหัวใจหรือเปล่าจ๊ะ? >///<
-
ผิดแล้ว ๆ
ต้องถามว่ากระจกวิเศษ บอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐพี ต่างหาก
555555 :laugh:
-
มาต่อด่วนเลย......
-
ตะเกียงพูดกับกระจกได้ด้วยวุ้ย รั่วจริงๆเลยอะนายเอกเรา
โต๋ก็นะ ค่อยๆหยอดเข้าไปทีละนิดทีละนิด เดี๋ยวก็เรียบร้อยเองแหละ :z2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่าาาา ได้อ่านสองตอนอีกแล้ว ดีใจดีจัง หุหุ
พี่โต๋แกรุกกันจะแจ้งมากงานนี้ เผาหน้าตะเกียงซะแทบจะไหม้แล้วมั้งเนี่ย?
แต่ก็ทำให้เรารู้ว่า ตะเกียงเขินได้น่ากดมาก ว้อยยยย อ่านเองยังแทบทนไม่ไหว อะไรจะน่ารักโฮกปานนั้น!! แล้วพี่โต๋จะอดทนไปได้ซักกี่น้ำกันนะ? >////<
ปล.ขอบคุณคุณLukคนขยันด้วยนะคะ^^
-
:m20:ตะเกียงรั่วได้อีกอ่าอิอิ
-
Part 25
เหตุจากหนังสือ..
.
.
.
.
.
“พี่ชัดเจนเสมอ...ถ้าไม่แน่ใจอะไร..จะไม่ทำครึ่งๆ กลางๆ.....โดยเฉพาะเรื่อง....ความรัก”
“ ( >0< ).” ตกลงเมิงหยอดช่ายม่ายเนี๊ยะ อย่าพูดให้คิดนะโว้ย...กูยิ่งเข้าข้างตัวเองอยู่
“ไมเงียบไปหล่ะ?” มันพูด
“ถามได้โล่ห์..รึไง” กูกวน
“เปลี่ยนจากโล่ห์..เป็นตะเกียงแทนได้ป่ะ” เยอะไปแหล่ะเมิง..เยอะไป เงียบซะ..ไปไม่เป็น ตอบไม่ถูก
“เงียบอีกแล้ว...” มันเริ่มอีกหล่ะ!
“ จะให้พูดอะไร..ไม่มีอะไรจาพูดนิ...พูดแต่เรื่องที่เข้าใจยาก..”
“อืม...วันหลังตะเกียงจะเข้าใจ..ไม่นานหรอก” ทิ้งทวนเสร็จ...รถเลี้ยวเข้าที่จอดรถห้างดังย่าน
รัชโยธิน มันก็ลากผมลงรถ มีเท่ห์ถอดแว่นตาห้อยคอเสื้ออีกตะหาก เชื่อมึงแล้ว
ทุกเสต็ปฟอร์มสาดดดๆๆๆ
ไอ้พี่โต๋ พากูเข้าร้านหนังสือ ซึ่งเป็นของโปรดไอ้ตะเกียงที่ซู๊ด เหมือนมันจะรู้ว่ากูชอบ
เข้าร้านได้มันก็ไม่สนฟ้า เดินเข้าไปยืนเลือกหนังสือของมันเฉยเลย สาวน้อยสาวใหญ่ในร้าน
มองมันตาแทบขวิด มันก็นะ..หน้านิ่งได้อีก มันไม่สนฟ้ากูก็พาลไม่สนฝน...เดินเข้ามุม
หนังสือโปรดกูบ้าง นิยายแปลแนวลึกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อน ไล่สายตาดูสักครู่สะดุดกะหนังสือ
ใหม่เล่มหนึ่ง กำลังเอื้อมมือหยิบ หนังสือเล่มนั้นก็ถูกมือดีคว้าลอยผ่านหน้ากูไป
เหลียวไปดู..พบสายตาอมยิ้มส่งให้ หน้าตาโครตไม่ขี้เหร่เลยไอ้นี่...เพอร์เฟกซ์สาดดดดๆๆๆ
“พี่กำลังอยากได้หนังสือเล่มนี้พอดี..คนขายบอกเหลืออยู่เล่มเดียว...น้อง..” อยากได้ไม่ว่า...
เสือกแย่งกูซะง้าน...เว้นจังหวะกะให้กูเติมชื่อเองอีกดิ.....ชิ
“อ่า..พี่ชื่อเทคนะครับ...น้องหล่ะครับจะไม่แนะนำให้พี่รู้จักสักนิดหรือครับ” กะแล้วมุขตื้น ๆ
“พี่อยากอ่าน...ตามสบายนะครับ..ผมหาเล่มใหม่เอาก็ได้” แถเปลี่ยนเรื่องซะ ไม่บอกชื่อมันหรอก
“อึม..งั้นเอางี้ พี่ซื้อ...ให้น้องเอาไปอ่านก่อน แล้วไงอ่านจบพี่ขอมาอ่านต่อได้ไหมครับ” นั่น!..กะขอ
เบอร์กูชัวร์ มาแบบนี้ไม่พ้นขอเบอร์ติดต่อ กะเอาเรื่องหนังสือมาอ้างเนี๊ยะน้า.......
“โทษครับ!..ไม่รบกวนดีกว่า..คนของผม...ผมซื้อให้ได้ เดี๋ยวเราไปหาร้านอื่นเอา” มาตอนไหนว่ะ!
ไอ้พี่โต๋มันแทรกเข้ามาเลยครับ....สมอ้าง..กูไปเป็นคนของเมิงตอนไหน...เสียหายวุ้ย!...
“เอ่อ!...ครับ...ไม่ต้องลำบากหรอกครับ...น้องเค้าเห็นก่อน ผมยกให้ก็ได้ครับ
ไงผมหาเอาใหม่ดีกว่า” พูดเสร็จมันยื่นหนังสือให้กูทันที กูก็มองหน้ามันสองคนสลับกันไปมา
ไม่รู้เอาไงดี จะรับหนังสือมาหรือจะไม่เอา ก็ทั้งคู่เล่นจ้องกันตาไม่กระพริบซะงั้น
มึงไม่กลัวท้องกันรึไงว่ะ!....
“รับไปสิครับ” ไอ้พี่เทค ย้ำให้กูรับหนังสือที่มันยื่นให้ ไม่ขัดศรัทธาดีก่า..เดี๋ยวมันได้จ้อง
ปล่อยกระแสพลังรบกันอีกนาน กูเลยหยิบหนังสือจากมือไอ้พี่เทคมัน..ก่อนปล่อยมือ
มียกยิ้มส่งท้ายให้กูอีกนิ...ไม่พอแถมยักคิ้วกวนส้นไอ้พี่โต๋อีกตะหาก
“ป่ะ!..กลับ” ไอ้พี่โต๋ หน้าไม่บ่งบอกอาการ ดันเสือกโอบไหล่กู พาออกมาซะงั้น
ไอ้พี่เทคมองตาม กูเลยส่งยิ้มเจื่อนๆ ไปให้ ไอ้บร้านี่บีบไหล่กูซะเจ็บเลยนิ
ก่อนจะลากกูไปยังเคาเตอร์จ่ายตังค์ ออกจากร้านหนังสือ หน้ามันบึ้งได้อีก
ไม่รู้ใครไปเหยียบหางมันตอนไหน ไม่พูดกะกูสักคำ เลยต้องยอมเป็นฝ่ายชวนมันคุยก่อน
“อ่ะนี่..ตังค์ค่าหนังสือ” พูดพร้อมกับยื่นแบงค์ห้าร้อยให้มัน ตะกี้ชิงจ่ายตังค์ให้กูซะนี่
ไม่อยากท้วงมันต่อหน้าคนขาย กลัวมันเสียฟอร์ม
“เก็บไว้เถอะ บอกแล้วไง ซื้อให้ได้..ไม่ต้องให้ใครซื้อให้หรอก.” มีประชดกูอีก..กูไปขอให้ใครซื้อ
ตั้งกะเมื่อไหร่
“ตะเกียงไม่ได้ขอให้เค้าซื้อให้สักหน่อย”
“ทำไมต้องยืนคุยกะมัน” อ้าว!..ไอ้นี่ เค้าคุยมา..เรื่องก็เอี่ยวกัน จะไม่ให้กูคุยเลยนิ
ประสาทดีเปล่าเมิงงง..
“ก็เค้าหยิบหนังสือที่ตะเกียงกำลังหยิบพอดี บังเอิญอยากได้เล่มเดียวกันมันเหลือเล่มเดียว
ที่เหลือก็อย่างที่เห็น ไม่ได้ยินที่เค้าพูดหรือไง” แล้วไมกูต้องมาอธิบายมันด้วยว่ะ!..เวง...
“มันต้องการหนังสือจริงเห่อะ”
“ก็เค้าบอกง้านนนน...อ่ะ” ยานคางกวนมันเล่นแหล่ะ..
“ใครพูดก็เชื่อ..” เห่อะ!..กูไม่ได้เชื่อหมดโว้ย!
“แล้วนี่พี่จาอะไรกับตะเกียงเนี๊ยะ” หงุดหงิดมันหล่ะ..นอยด์กูอยู่ได้ อะไรก็ไม่รู้ อุตส่าห์ง้อแล้วนะโว้ย!
“ทีหลังหัดปฏิเสธบ้าง ไม่ใช่รับไมตรีเค้าไปทั่ว” นรกสาดดดด.........
“ไม่ได้ทำอย่างว่าสักหน่อย พูดเองเห่อะ” กูเริ่มเหวี่ยงมันแหล่ะ
“ก็เห็นอยู่ ถ้าไม่เข้าไปขัด...คงแลกเบอร์กันแล้วสิ” เวร..เห็นกูใจง่ายซะงั้น
“แล้วถ้าตะเกียงให้มันผิดอะไร” เอากะกูดิ เอ่อ..กูจะให้เบอร์ใครมีปัญหาไรไม่ทราบว่ะ กวนแม่งแหล่ะ?
“พี่ห้าม!..ไม่ว่าจะใครก็ตาม...อย่าให้รู้นะ...รู้จักเค้าดีหรือไง อย่าลืมสิ..พี่รับผิดชอบเราอยู่
ห้ามดื้อ..ต่อไปนี้ใครที่ไม่รู้จัก เลี่ยงออกมาซะไม่จำเป็นไม่ต้องคุย” ขี้เกียจเถียงแม่งแล้ว
เงียบดีกว่ากู พอมันเห็นกูเงียบ ก็ถอนหายใจ ก่อนจะถามเสียงอ่อนขึ้นหน่อย
“เที่ยงกว่าแล้ว..หาไรกินก่อนค่อยไปหาพวกนั้นกัน ตะเกียงอยากกินอะไร?” ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย
แม้จะดูเหมือนตบหัวแล้วลูบหลังก็เห่อะ
“แล้วแต่พี่ดิ...พี่เป็นเจ้ามือ ตามใจเจ้าภาพแล้วกัน” มันดีด้วย ก็เอาใจมันหน่อย
อิ่มจังตังค์อยู่ครบตะหาก
“ตามใจพี่ เกิดพี่บอกอยากกิน ‘ตะเกียง’ หล่ะ..ตามใจเปล่า” โอ้ย!...ไอ้บร้าาาา...
ตอดตลอดแหล่ะเมิง คิดได้เน่อะ!
“ตามใจก็ได้..ถ้าอยากกินจริง ๆ อ่านะ..” มา..เล่นกะมันสักตั้ง
“พูดจริงอ่ะ..ห้ามคืนคำ” ถามอย่างเร็ว...เหมือนไม่เชื่อที่ได้ยิน
“จริงดิ..เพื่อนเล่นหรือ...ว่าแต่พี่อ่ะ..อย่าเปลี่ยนใจแล้วกัน” มาเลยสิงห์โต๋ เจอไฟตะเกียงแล้วขนสิงห์โต
จะต้องไหม้เกรียม
“งั้น..ได้เลย..เดี๋ยวพี่โทรยกเลิกนัดพวกมันก่อน..เราไปกันสองคน..อย่าป๊อดก่อนล่ะ” อ่าหะ!..กล้าเน่อะ..
ท้าใครเนี๊ยะ!
“ไม่ชัวร์..แต่ให้กินเฉพาะจุดนะ..ไม่เล่นนะกินหัว..กินหาง..กินกลางตลอดตัวน่ะ” หน้าเสียแล้วเมิง
ไม่ทันคิดดิว่ากูจะมาไม้นี้
“แล้วให้กินส่วนไหน” ดีเล่นไม่เลิก..เข้าทางกูแหล่ะ?...
“อืม..กินตีนอ่ะ..กินได้เปล่า” 5555ๆๆ..กร๊ากกกๆๆๆ...เห็นหน้ามันตอนนี้ โครตของโครตขำเลย
กูไม่เก็บอาการแล้วแม่งปวดท้องโครตๆๆๆ ....หัวเราะแม่งแหล่ะ!...
“เอาขำเข้า..ขำให้พอ..อย่าให้ถึงทีพี่บ้างแล้วกัน...จะทำให้ร้องไม่ออกเลย” มีงอน..มีงอน
ดูดู๋..มันทำ กูกุมท้องหัวเราะน้ำตาเล็ดแหล่ะ!...โอ้ย!..ทำป่ายด้ายยยย....ไม่เข้ากะหนังหน้ามันเลย
ทำเป็นค้อนกูเนี๊ยะ...
.
.
.
.
สุดท้ายมันก็ลากกูเข้าร้านขนมจีนบางกอก...โดยให้เหตุผลว่ามันอยากกินขนมจีนแกงไก่
ส่วนกูไม่ใช่ปัญหา ขนมจีนน้ำเงี้ยวสั่งซะ อย่าได้ช้า..แม้จะตกเป็นเป้าสายตาของประชา
รอบข้างก็ตาม เมื่อผู้ชายที่หล่อใสไร้ที่ติขั้นเทพอย่างไอ้ตะเกียง มากับสิงห์โตหนุ่มหล่อได้โล่ห์
เป็นเรื่องปกติที่ต้องมีคนมอง ถ้าไม่มีสิเป็นเรื่องแปลกในรอบหลายปีที่ผ่านมาเลยตะหาก
ขอบคุณทุกรี นะค่ะที่ตามกันมาตลอด
Luk.
-
ยังไม่ทันไร โตโต๋ก็หึงสะบัดซะละ
สงสัยตะเกียงจะมีสามีเร็วๆ นี้
:laugh:
-
ขึ้หึงว่ะโต๋
:z2: :z2:
-
มีแววหึงโหดนะเนี่ย
ฮึ ๆ ๆ o3
-
ขี้หึงมาก - -
กระดิกไปไหนไม่ได้เลย
-
ตะเกียงเวอร์ชันแสบ
ตอนก่อนเวอร์ชันรั่วคุยกะกระจก
ใครเหงก็ฮาล่ะฟระ 555+
-
:m20: :m20:ถูกใจมากๆน้องตะเกียงจัดให้มันชุดใหญ่ๆๆๆๆๆ
-
555
-
ตะเกียงทำโต๋ไปไม่ถูกเลย 555
-
พี่โต๋คงอยากเลือก กินตะเกียงตลอดตัว อิอิ
-
ตะเกียงให้กินได้แค่เฉพาะจุดเท่านั้นนะจ๊ะโต๋ :laugh:
-
ฮาตอนกินตีนนี่แหละ
-
อ่า ได้อีก
ชอบนายเอกแบบนี้แหละ
><!!!
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกก
:-[ :-[ :-[
-
ตะเกียงเริ่มตั้งตัวได้แล้วนะโต๋ ไม่ใช่ง่ายๆเลย :laugh: :laugh:
-
:-[ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด กินตะเกียงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m25:
-
หลังจากที่โดนโต๋แย๊บซ้ายป่ายขวามานาน ในที่สุดตะเกียงก็ปล่อยฮุคซ้ายเข้าเต็มๆ!!
เป็นไงโต๋ ยังอยากกินตะเกียงแบบเฉพาะส่วนอีกมั้ย?^^
-
น้องตะเกียงรั่วได้ตลอดทุกสถานการณ์จริงๆ :laugh:
พี่โต๋ ท่าทางเปิดร้านขนมครก หรือ ทองหยอดท่าจะรุ่ง
หยอดเอา หยอดเอา แบบนี้ อิิอิอิ
-
ขี้หึง ขี้หวงเหมือนกันนะเนี่ยโต๋ ฮ่าาาา
อย่างว่าน้องตะเกียงเค้ามีดีขนาดนี้...
ใครไม่หวงก็บ้าแล้วเนอะๆ ^ ^
-
:sad4: :-[
-
พี่โต๋เริ่มหึงแล้ว....อยากเห็นน้องตะเกียงหึงพี่โต๋มั่ง
-
:-[ น่ารักชอบๆ
-
หวงแบบนี้ล่ามโซ่ไว้ที่บ้านเลยดีกว่าไหม?
ป.ล.อิจฉาเดะ ไม่มีคนหวงแบบนี้บ้าง ^^
-
โห ตะเกียงหลอกให้พี่โต๋มีฟามหวัง :laugh:
-
ว้าวๆๆพี่โต๋มีงอล
-
รอตอนใหม่
-
Part 26
เพื่อนรัก...หักเหลี่ยมโหด
.
.
.
.
.
.
กินกันเสร็จ มันก็พากูมาสวนรถไฟถึงก่อนเวลานัดสิบนาที ไหนได้พวกแม่งมากันครบหมดแล้ว
อยู่กันหน้าสลอน กลายเป็นกูสองคนมาช้ากว่าเพื่อน แต่ก็ไม่ได้เลทนี่หว่า?..คงเกรงไอ้พี่โต๋มันรอ
เลยมารอก่อนมันซะ แม้แต่ไอ้พี่โทนี่ มาไวได้อีก พอเห็นพวกกูเท่านั้นแหล่ะ..คุณพี่อังจิกสายตาใส่กูซะ..
ยังกะกูไปเหยียบตีนพี่เธอมาหมาดๆ ลืมนึกไป..คงแปลกใจที่เห็นกูมาด้วยกัน เพราะไม่มีใครรู้ว่ากูไป
นอนบ้านไอ้พี่โต๋มันนี่หว่า.....
“โต๋ขา...” พูดเสร็จ คว้าแขนไอ้พี่โต๋ เกาะหมับนมเบียดซะ ก่อนจะลากมันไปนั่งยังโต๊ะ
“มาด้วยกันได้ไง” ไอ้พี่บอมย์ มันหรี่ตาถามกู โดยไม่สนใจสายตาที่มองแบบไม่พอใจของคุณพี่รสา
ซึ่งก็แปลงร่างเป็นปลิงเกาะแขนมันแจไม่ต่างกัน
“ก็ถูกลากมา” จบ...แค่เนี๊ยะให้มันไปคิดกันเอาเอง
“พี่ตะเกียง...ทานอะไรมารึยังค่ะ” น้องกิ่ง แฟนไอ้กานมันถาม น่ารักทั้งหน้าตาและนิสัย งามอย่าง
ไทยจริงแท้แน่นอนที่ห่วงความรู้สึกกู
“เอ่อ!..จริงดิ มึงกินอะไรมายัง” ไอ้โทนี่...มันเสริมต่อ กูลำบากที่จะตอบยาว เดี๋ยวพวกคิดเยอะ
“กินมาแล้ว” สั้นๆ..ได้ใจความ
“นั่นสิ..โต๋ล่ะค่ะ..กินอะไรรึยัง อังทำแซนวิสทูน่ามาด้วย โต๋ทานนะค่ะ” พูดเสร็จคุณพี่เธอไม่รอ
คำตอบ กุลีกุจอเปิดตะกร้าที่วางบนโต๊ะ หยิบกล่องพลาสติกใส่ทูน่า ออกมาเปิด โดยลูกคู่เพื่อนซี้เธอ
ต่างพร้อมใจกันหยิบของต่างๆ ที่พวกพี่เธอทำมา สมกับการออกเดทเตรียมปิกนิค ออกมาวาง
ไม่น้อยหน้าเช่นกัน พี่รสาไม่ลืมดึงแขนได้พี่บอมย์ โดยพี่คนางก็อัญเชิญไอ้พี่รัน ร่วมกันเฉย
แบบไม่เห็นหัวคนอื่น ๆ
“โต๋..เดี๋ยวกูไปจองจักรยานก่อนดีกว่า....กินเสร็จค่อยไปปั่นจักรยานย่อยกัน ไม่จองไว้เดี๋ยวได้คันไม่ดี
พวกมึงกินกันไปเลยไม่ต้องห่วงกูกับกิ่ง พวกกูกินกันมาแล้ว” ไอ้พี่กานพูดจบ รีบจูงมือน้องกิ่งออกไป
คงต้องการความเป็นส่วนตัวกันม้าง
“โทนี่...น้ำไม่มีอ่ะ..รบกวนซื้อแป๊ปซี่ให้หน่อยสิ” พี่อังเธอใช้ไอ้โทนี่ไปซื้อน้ำซะงั้น
“ได้สิ..เอากี่แก้ว” สุภาพบุรุษจริงมึง เจเนเรลเบ๊สุดๆ
“ก็ครบคนเลย หกแก้วอ่ะ” ครบคู่กันตะหาก ไม่นับกูไม่ใช่เรื่องแปลก กูเตรียมรับสถานการณ์อยู่แล้ว
“ตะเกียงไปด้วยดีก่า..พี่ถือไม่หมดหรอก” กูชิ่งไปกับไอ้พี่โทนี่ดีกว่า อีกอย่างคนเดียวคงถือหมดหรอก
น้ำแม่งตั้งหกแก้ว
“ดีเลย...งั้นเราก็เป็นคู่เดทกับพี่เลยเน่อะตะเกียง...เชิญครับเจ้าชายน้อย” มันพูดจบ ไอ้พี่โต๋ กะไอ้พี่บอมย์
จ้องกูซะ ทำหน้าไม่พอใจสุด ๆ กูก็นะ..ไม่แคร์สื่อ...จัดไปอย่าให้เสีย
“ดีครับ...จะได้บัดดี้กัน..ไปกันพี่” ว่าแล้วก็จับมือพี่แกลากเดินไปเลย ทั้งที่ไม่รู้ว่าร้านน้ำอยู่ตรงไหน
ออกมาจากสถานการณ์กระอักกระอ่วนก่อนดีกว่า
“ตะเกียง..พี่มีเรื่องขอร้อง..ช่วยพี่หน่อยได้ป่าว” ระหว่างเดินห่างออกมากูก็ปล่อยมือพี่แกแหล่ะ!..ใครจะ
กล้าเดินจูงมือกันในที่สาธารณะว่ะ!...พี่แกก็พูดขึ้นมา
“เรื่องอะไรอ่าครับ..ไมต้องให้ตะเกียงช่วย”
“ตะเกียงแกล้งคบกับพี่ได้ไหม..” อ่านะ...นี่คือเรื่องที่ขอร้องกูเนี๊ยะนะ
“ขอเหตุผลหน่อย” ลองให้พี่แกอัฐถาธิบายมาดิ
“พี่ต้องการกันพวกพี่สามบาท ไม่ให้วุ่นวายกับพี่..ถ้าพวกเค้ารู้พี่มีแฟนแล้วจะได้เลิกกวนพี่ซะที” อืม..
ไม่ลำบากสำหรับพี่ แต่กูอ่ะ...ชะตาหัวขาดหรือเปล่าเนี๊ยะ
“ตะเกียงช่วยพี่...แล้วตะเกียงจะไม่ลำบากรึไง...เกิดพวกพี่สามคนนั้น..รุมตืบตะเกียง..ทำไงหล่ะทีนี้” ไม่ได้
กลัวพวกแม่งหรอก ลองตั้งโจทย์ให้ไอ้พี่โทนี่ มันแก้ดูดิ
“เรื่องนั้น..พี่รับผิดชอบเอง..ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่อง พี่คงไม่เกรงใจแล้วทีนี้” ดูสายตาน้ำเสียงจริงจัง
เชื่อได้มาก
“แต่...พี่ไม่กลัวโดนล้อเหรอ..ไมไม่หาสาวน้อยน่ารักคบสักคนล่ะ” นั่นสิ หน้าตาก็ดี ดีกรีความหล่อไม่
เป็นรองใคร ติดอันดับท๊อปเท็น ไม่ใช่เรื่องยากสักหน่อย จะหาสาวๆ สักคนนะ
“โอย!..ไม่เอาหรอก..พี่ดูแลเอาใจใครไม่เป็น เคยคบแล้ว ชวนทะเลาะกันเปล่าๆ หาว่าพี่ไม่เทคแคร์
พี่ติดชอบใช้เวลาส่วนตัวอยู่กับเทคโนโลยี แบบเข้าสายเลือดนะ...คบกับพี่ต้องยอมรับข้อนี้ได้...ที่สำคัญ
ตอนเลิกมันลำบากใจนะ..กลัวเค้าไม่ยอมเลิกมีลูกติดพันไรงี้..เรื่องมันจะยาว” ฟังดู ไม่เข้าข้างตัวเองเลยนิ
“แล้วต้องคบนานเท่าไหร่เนี๊ยะ” เอาก็เอาว่ะ!...ดีกูจะได้กันพวกเชี้ย..ที่เค้ามาก้ร่อก้ติกกูเหมือนกัน
โดยเฉพาะหาจุดเว้นวรรคกับไอ้พี่โต๋มันหน่อย ก่อนที่กูจะถูกผู้หญิงตบ ในเมื่อมันมีคนของมันอยู่แล้ว
อย่าหาเรื่องใส่ตัวดีกว่ากู
“หลังกีฬาสีก็พอ..โอเคป่ะ” น่าสนใจดี ไม่นานนิ เดือนเดียวเอง อาจได้พิสูจน์อะไรหลาย ๆ อย่าง
“เอาก็เอา...แต่พี่เป็นคนตอบคำถามเพื่อนๆ เองนะ...ตะเกียงไม่พูดหรอก” เกิดพวกแม่งถามกู ตอบไม่
ถูกมึงแสดงเองล่ะกัน
“โอเค...ไม่ใช่เรื่องยาก..ตะเกียงแค่เอ่อออ..รับตามน้ำไปก็พอ พวกมันอยากรู้ไรพี่จะเป็นคนเคลียร์เอง”
“งั้นก็ตามนั้น”
“ตะเกียงต้องสัญญาก่อน..จะไม่พูดเรื่องเงื่อนไขที่เราแกล้งคบกันให้ใครรู้ แม่แต้พวกมัน รอจนครบ
กำหนดแล้วพี่จะเป็นคนบอกเอง ตกลงตามนี้นะ”
“ก็ได้” กูรับปากไปหล่ะ...ไม่เสียหายไรหรอก
“งั้นเริ่มกันเลย..ตอนนี้เลยนะ...ดีจังจังหวะเราได้คู่กันด้วย 5555.” ไอ้พี่โทนี่ หัวเราะดีใจซะงั้น
จากนั้นมันก็พากูไปซื้อน้ำ ทำหน้าที่จ่ายตังค์เสร็จสรรพอีกตะหาก ก่อนจะแบ่งกันหอบมาคนละสี่แก้ว
รวมกูกะมันอีกสองแก้ว กลับมาที่โต๊ะ
“แหม..นึกว่าจะไม่ได้กินแล้วน้ำนะ..หายกันไปซะนานเลยนะ..จู๋จี๋กันเพลินล่ะสิ” พี่อังเริ่มอีกแหล่ะ
“อ่านะ...เป็นธรรมดาคนเค้าเพิ่งตกลงคบกัน” เอาล่ะสิ..เข้าแผนไอ้พี่โทนี่มัน โดยมีคนปูทางเสร็จ
“ห่ะ!...มึงว่าไงนะโทนี่” ไอ้พี่บอมย์มันถามทันทีเลยครับ
“อือ..ตามนั้น..มึงฟังไม่ผิดหรอก...กูกับตะเกียงเพิ่งตกลงคบกัน พวกมึงรับรู้ไว้เลยแล้วกัน...ต่อไปนี้
ตะเกียงเป็นคนของกู” เห่อ..เห่อ.ๆๆๆ...ประกาศศักดาซะขนาดนั้น ไอ้พี่โต๋มัน จ้องกูซะเบ้าตา
แทบถลน ส่วนไอ้พี่บอมย์หน้าเสียซะออกอาการ ไม่อยากเข้าข้างตัวเองเลยนะนี่ พวกมึงทำหน้าแบบ
นี้คิดไรกะกูจริงงง..ช่ายยยยม่ายยยยๆๆๆๆ...
รักคนติดตามกันทุกคน
Luk.
-
พี่โต๋ ยอมเหรอคะ
:sad11:
-
สมน้ำหน้า อีพี่โต๋มากกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
แกล้งไปเรื่อยๆ เลย หมั่นไส้มานานแระ
-
:m20: :m20:สะใจมากน้องตะเกียง
เป็นไงไอ้โต๋เห็นมั้ยผลของการทำอะไรไม่ชัดเจน
-
งานงอก !!! พี่โต๋จะแก้เกมยังไงล่ะที่นี้
-
ฮะฮะ :laugh:
แกล้งจิงๆป่าวอ่ะโทนี่ o18
ม่ายช่ายรอเวลาให้เค้ามาสนใจอ่านะ
โต๋ บอม เส้ดเลย ฉับ! :laugh:
-
อืม ก็ดีวุ้ย แบบนี้เพื่อนได้ฆ่ากันแหงๆ
กั๊กกันไปกั๊กกันมา ไม่ลงมือก็หมดโอกาสสิคร่าาาา
-
อืม น้องตะเกียง ได้ใจมาก o13 งานนี้โต๋จะทำไงต่อหล่ะทีนี้ เพืื่่อนรักหักเหลี่ยมโหดจริงๆ
-
สมน้ำหน้ามัน
55555
ตัวเองไม่เคลียร์ไม่ต้องมายุ่งกัน
-
555
-
น้องตะเกียงน่ารัก
คบกันไปพี่โทนี่จะหันมาคิดอะไรกับน้องไหมค่ะนี่
ปล สะใจไอ้คุณพี่โต๋ :laugh:
-
หึหึ ถูกใจเล็กๆ = w =
ไอพวกปากแข็ง งึงึ
-
:serius2:ม่ายน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่โทนี่มีแผนรัยมากกว่านี้ปะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย :angry2:
-
เชียร์ตะเกียง
-
อิ โทนี่ แกชอบตะเกียง ช่ายม่าย......ห๊ะๆๆๆบอกมาเด่ แฟนหลอกๆๆ นี้ก้อ เอาบังหน้า แต่ตัวเองอยากได้ตะเกียงเค้าไช่ไหมล๊า 5555+ o18
-
จะมีการวางมวยกันรึเปล่าเนี่ย
แต่โทนี่ก็ระวัง อย่าให้ชอบน้องตะเกียงเข้าจริงๆล่ะ
-
Part 27
มึนตึง...ระทึกขวัญ
.
.
.
.
.
.
หลังจากไอ้พี่โทนี่ มันประกาศเรื่องกูคบกับมัน กูได้แต่เงียบ..ไม่ยอมรับและปฏิเสธ
บรรยากาศระหว่างกู ไอ้พี่โต๋ ไอ้พี่บอมย์ ก็ตึงเครียดอึมครึมกันตลอดนับแต่วินาทีนั้น
พวกมันไม่แม้แต่จะมองหน้ากู พูดคุยกะกู ทำเหมือนกูไม่มีตัวตนในทริปนี้ซะงั้น
ช่างดิ..กูไม่สนแม่งหรอก...ถึงไงพวกมีพี่อังพี่รสา..เกาะติดแจ ส่วนกูไอ้พี่โทนี่..ตีบทแตกกระจุย
คอยเอาอกเอาใจ..บริการยังกะกูง่อยแดกซะงั้น ชักตะหงิดตะหงิดว่ากูคิดผิดหรือเปล่า
ที่รับปากมัน ส่วนอานิสงฆ์ที่ได้รับคงไม่ต้องประทะสายตา...พี่อังกับพี่รสาที่ก่อนหน้านี้
คอยแต่จ้องจิกกัดกู..ไม่มีให้เห็นอีกเลย ตรงข้ามเธอทั้งสองยิ้มหน้าระรื่น...สุขขีสโมสรกันสุด ๆ
ยังกะไปทัวร์ต่างประเทศ...โพสท่าถ่ายรูปรัวกดชัตเตอร์กระหน่ำ..กล้องแทบไหม้
แน่นอนกูไม่เอี่ยวด้วยแม่งหรอก ทั้งที่พวกคุณพี่เธอก็ชวนอ่านะ แต่สถานการณ์ตอนนี้
กูอยู่ของกูเฉย ๆ ดีกว่า ก่อนจะถูกสิงห์กัดหัว หมาบอมย์กัดปาก หน้ามันทั้งคู่เหลือบมอง
กูกับไอ้พี่โทนี่แต่ละที แทบไม่ต้องเดา เหยียบกูได้มันคงทำไปแล้วเห่อะ....
.
.
.
.
“ป่ะ..ได้เวลาปั่นจักรยานกันแล้ว กูจองไว้หมดแล้ว 5 คัน” ไอ้พี่กาน กับน้องกิ่ง
ยิ้มหน้าบานหลังจากหายไปจาก กลุ่มพลพรรครักจับคู่..ร่วมยี่สิบนาที เดินจูงมือกันเข้ามา
แล้วทั้งคณะก็เคลื่อนทัพไปรับจักรยาน จับคู่กันตามระเบียบ กูซ้อนไอ้พี่โทนี่ จะให้กูปั่นให้มันซ้อน
ฝันไปเห่อะ..ตัวแม่งยังกะกรูปรี ไอ้ตะเกียงไม่โง่พอที่จะเป็นตั๊กแตน..ปั่นจักรยานให้กูปรีนั่งหรอก
กินกำลังโครต ๆ... เราก็ปั่นตามกันไปเป็นขบวนชมถนนหนทาง ต้นไม้ดอกไม้กันไปเรื่อยเปื่อย
โดยคู่กูรั้งท้ายสุด เพราะกูบอกไอ้พี่โทนี่ให้มันอยู่ท้ายขบวน ตลอดทางมีคู่รักมากมายทุกเพศ
ทุกวัย คนไม่น้อย ที่ถูกกระบวนจักรยานไอ้พี่โต๋...มันดึงดูดสายตาให้มองตามกันเป็นพรวน
เอ่อเน่อะ!...สาวสวยหนุ่มหล่อ..กันทั้งน้านนน....โดยเฉพาะท่าประกอบของสาวๆ ทั้งหลาย
ที่กอดเอวพวกมัน จมหายไปในแผ่นหลังพวกมันได้ พวกพี่เธอคงมุดหายไปทั้งหัวแล้วหล่ะ!
พาลให้สวนทั้งสวนน้ำตาลขึ้น...จนต้นไม้ใบหญ้าเป็นสีชมพูหมดแล้ว ไม่แปลกที่จะมีคนมองกัน
ตลอดรายทาง ไอ้พี่โทนี่กะลังชวนกูคุยเพลิน เสียงอึกทึกครึกโครม วิ่งไล่กันตามหลังจักรยานกูมา
พร้อมเสียงโวกเวกโวยวาย..ตะโกนไล่ตามกันมาอย่างต่อเนื่องอีกตะหาก
“จับพวกมันไว้หน่อยครับ!...ช่วยจับไว้หน่อย พวกมันกระชากสร้อย” กูกับไอ้พี่โทนี่หยุดรถ หันไปดู
พร้อมกัน เห็นกลุ่มคนวิ่งตามกันเป็นพรวน..ไม่รู้ใครเป็นใคร ที่แน่ ๆ ..ไอ้คนที่วิ่งนำสามคน
ทิ้งห่างคนอีกกลุ่มกว่าสองร้อยเมตร คงเป็นกลุ่มคนร้ายแน่นอน พวกมันตรงดิ่งเข้ามาทางพวกกู
โดยไม่คิดจะหลบ
“หลบไป..อย่าขวางทาง..ไม่งั้นพวกมึงเจ็บตัวแน่” ไอ้คนตัวสูงกว่าพวก..มันพูดขึ้น พร้อมกับยกมีดปลาย
แหลมขนาดพกพุ่งใส่พวกกู โดยไม่หยุดวิ่ง ไอ้พี่โทนี่กระชากแขนกูหลบหลังมัน ก่อนจะตวัดเท้าเตะ
เข้าไปที่มือไอ้คนชี้มีดต่อเนื่อง...เมื่อมันเข้ามาใกล้ก่อนถึงตัว
“พลั๊ว!..” มีดหลุดมือ ตัวมันเซถลาไปกับแรงเหวี่ยงเตะ พวกมันอีกสองคน พุ่งเข้าใส่ไอ้พี่โทนี่
พร้อมกัน โดยแต่ละคนดึงมีดพกออกมาทั้งคู่ เห็นดังนั้นไอ้ตะเกียงคงต้องโชว์พาวน์ ก่อนไอ้พี่โทนี่
จะพลาดท่า กูกระดกปลายเท้าเหยียบมีดไอ้โจรคนแรก..ที่หล่นลงพื้นลอยขึ้นมา ใช้มือจับด้ามไว้
ท่าสวยได้อีกกู เท่ห์สาดดดดๆๆๆ...พร้อมกับพุ่งตัวเข้ากันไอ้คนทางซ้าย ปล่อยไอ้คนทางขวา
เข้าหาไอ้พี่โทนี่ คิดว่ามันคงรับมือไหว เพราะไอ้คนนั้นตัวมันเล็กกว่าคนที่กูรับมือ ดูจากท่าเตะ
ไอ้พี่โทนี่ตะกี้ มันคงเรียนการต่อสู้มาฝีมือไม่ใช่ย่อย เลิกสนใจมันชั่วคราว ..พุ่งสมาธิจ้องคู่ต่อสู้
มันเสือกมีดพุ่งเข้าใส่ หวังผลท้องกู เสียใจกินกูอยากหน่อยฝีมือไม่มี เสือกมีแต่กำลังและอาวุธ
ดูก็รู้ไอ้โจรพวกนี้จิกโก๋กิ๊กก๊อก กูเบี่ยงตัวหลบ พร้อมตวัดมีดในมือปาดท้องแขนมันเบาๆ
“โอ๊ย!..สัด” มันสบถด่ากู ก่อนจะปล่อยมีดล่วงลงพื้น เอามือกุมท้องแขนห้ามเลือดของมัน
ที่ไหลเป็นทาง ย้อยเต็มง่ามนิ้วมือทันที เลือดมันออกเร็ว เป็นเพราะร่างกายมันร้อนความดันมันพุ่ง
สาเหตุคงมาจากที่มันวิ่งหนีกันมา ทำให้เลือดมันออกเร็วแลดูเยอะ แต่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตแน่นอน
เพราะกูปาดมีดไม่ใช่จุดสำคัญ เหลือบมองไอ้พี่โทนี่ หลบปลายมีดไอ้นั่นพร้อมสวนเข่าใส่เต็ม ๆ
บริเวณลิ้นปี่ เล่นเอามันลงไปนอนงอจุกอยู่กับพื้น ไอ้คนแรกมันเห็นพวกมันโดนดังนั้น ตั้งหลักกะโกย
เอาตัวรอด..ก้าวขาวิ่ง เจอไอ้พี่บอมย์ขวางหน้า..ก่อนจับกระชากคอเสื้อมันเหวี่ยงทุ่มลงพื้นทันที
“อ๊อก!..ตุ๊บ...อึก...” หน้ามันงอน้ำตาเล็ด คงจุกลุกไม่ขึ้นไปอีกหลายนาที ก็ไอ้พี่บอมย์มันเล่นทุ่มลงพื้น
ถนน..ไม่ใช่เบาะนี่นา ท่าทุ่มมันเท่ห์มัก..มัก.. ก่อนจะยักคิ้วส่งยิ้มมาให้กู กูเห็นดังนั้นคิดว่ามันคงลืม
เรื่องที่มึนตึงกับกูแล้ว เลยส่งยิ้มกลับไปให้ มันคงนึกขึ้นได้ หุบยิ้มฉับ..ทำค้อนเมินหน้าหนีกูซะงั้น
ไอ้เชี้ยรร...ทำงอนไม่เข้ากับตัวมึงเลย ไอ้ควายคูโบต้า..ชิ... ไอ้พี่โต๋..มันยืนคุมเชิงอยู่ตรง
พวกผู้หญิง..สายตาที่มองมาดูนิ่งได้อีก ไม่แสดงความรู้สึก ที่มันไม่เข้ามาคิดว่ามันมีเหตุผล
คอยดูแลคุ้มครองพวกผู้หญิง..อยู่กับพวกไอ้พี่รัน พี่กาน ผู้หญิงตั้งสี่คน เกิดไอ้โจรห้าร้อยคนใดคนหนึ่ง
พุ่งเข้าไปชิงเป็นตัวประกันเรื่องอาจจะยาว ที่แน่ ๆ มันรู้จักกูดี คงคิดว่ากูน่าจะรับมือไหว
และแล้วพวกที่วิ่งตามพวกไอ้โจร ก็วิ่งมาถึงที่พวกกู ในกกลุ่มมีผู้หญิงสองคน ผู้ชายสามพากัน
หอบแฮ่กๆๆ..ก่อนเดินเข้ามาหา ไอ้ผู้ชายคนแรกคุ้นโครต ๆ โลกคงกลม จัดการก้มค้นตัวไอ้คน..
ที่พี่บอมย์มันทุ่มลงไปนอนตัวงอ ล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์..หยิบเอาสร้อยคอทองคำ
ฉลุลายของผู้หญิง พร้อมจี้เพชรหยดน้ำกระทบแสงแดดวาววับ..ดึงออกมา แล้วยื่นส่งให้ผู้ชาย
หน้าตาดีอีกคน ที่ยืนโอบไหล่หญิงสาวหน้าหม๋วยน่าตาน่ารัก ๆ ไว้ เค้ารับไปพร้อมกับพยักหน้า
เหมือนขอบใจ ก่อนจะส่งสร้อยคืนต่อให้น้องหม๋วยคนใกล้ตัวอีกท คงเป็นเจ้าของตัวจริง
“พี่ขอบคุณ น้องตะเกียงและเพื่อน ๆ มากนะครับ” ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับ ไอ้พี่คนที่ค้นสร้อย
จากกระเป๋าไอ้โจร..มันคือไอ้พี่เทค ที่กูเจอในร้านหนังสือเมื่อเช้านี้ไง มันคงมาเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนมัน
เหมือนกัน แล้วเพื่อนผู้หญิงหน้าหม๋วยคงโดนกระชากสร้อย เรื่องน่าจะเป็นแบบนี้ กูยิ้มตอบ
พยักหน้าให้มัน ประมาณไม่เป็นไร ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันตำรวจสองนาย พร้อม รปภ.ของสถานที่
ก็มาถึง จัดการใส่กุญแจมือไอ้สามคนนี้ติดกัน
“ผมรบกวนเชิญเจ้าทุกข์ ไปให้การเป็นพยานที่สถานีด้วยนะครับ” ตำรวจยศสามดาวเรียงระดับ
ผู้กองเอ่ยปากขึ้น
“ได้ครับ..พวกผมไปพร้อมพี่ตำรวจด้วยเลยแล้วกัน” ไอ้พี่ผู้ชายที่ยืนข้างสาวหม๋วยตอบ ก่อนจะเดิน
มาหาพวกกู
“ผมขอบคุณพวกคุณมากนะครับ ที่จัดการไอ้พวกนี้ให้ ทำให้แฟนผมได้สร้อยคืน ผมจิมนี่กิ๊กแฟนผม
และเพื่อนผม ..พงษ์กับดามา ส่วนคนนี้เทค ผมอยากเลี้ยงขอบคุณเพื่อเป็นการตอบแทน คืนนี้สะดวก
ไหมครับ เพราะเดี๋ยวผมต้องไปให้การกับตำรวจ ไงรบกวนขอเบอร์โทรศัพท์ เพื่อติดต่อกลับจะได้นัด
สถานที่อีกทีได้ไหมครับ.” มันพูดกับกูรัวเป็นชุด ทั้งที่ยืนกันตั้งสามคน กับไอ้พี่โทนี่ ไอ้พี่บอมย์
ส่วนไอ้พี่โต๋และคนที่เหลือยืนมองอยู่ริมถนนไม่ไกลมากนัก แต่ไม่ได้เดินเข้ามาอยู่ด้วย
“ไม่เป็นไรครับ พวกเราเต็มใจเป็นพลเมืองดี ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงขอบคุณหรอกครับ” กูเลี่ยงปฏิเสธไป
ไม่ต้องการวุ่นวายเยิ่นเย่อ
“ไม่ได้หรอกครับ ไม่งั้นผมกับแฟนคงรู้สึกติดค้างในใจไปตลอด” พูดจบก็หันไปมองหญิงหม๋วย ซึ่งคุณเธอ
ก็พยักหน้าเห็นด้วย.งึก ๆ งัก ๆทันทีเหมือนกัน
“เอางี้..นี่นามบัตรผม แลกกันไว้เพื่อความสบายใจทั้งสองฝ่าย” มันยื่นนามบัตรมาให้กู ไอ้พี่โทนี่ชิงตัด
หน้ารับเอาไปอ่าน และส่งต่อไอ้พี่บอมย์ดู สรุปกูไม่ได้อ่าน แล้วมันสองคนก็ไม่พูดอะไร กูไม่รู้จะทำอย่าง
ไรเสือกยกหน้าที่ให้กูตัดสินใจซะงั้น....ไอ้พวกเชี้ยรรรรๆๆๆ.....
“ให้ไปเถอะครับ..น้องตะเกียง เพื่อนพี่จะได้สบายใจ” ไอ้พี่เทคมันพูดขึ้น ไอ้โทนี่ กับไอ้พี่บอมย์พากัน
มองหน้ากู พร้อมส่งสายตาถามประมาณ ‘รู้จักมันหรือ’ คงแปลกใจที่ไอ้หล่อนี้เรียกชื่อกู แต่กูไม่ตอบ
เดี๋ยวเรื่องมันยาว ตัดรำคาญ..เลยหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมา
“พี่บอกเบอร์มา...เดี๋ยวผมยิงเบอร์ให้” พูดจบไอ้พี่จิม..มันก็บอกเบอร์โทรมันให้กู กูกดตัวเลขและกดโทร
ยิงเบอร์เข้าเครื่องให้มัน..ก่อนหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ พร้อมส่งยิ้มและกดเมมเบอร์กูไว้
“ตกลงไงเดี๋ยวห้าโมงเย็นพี่โทรนัดสถานที่อีกครั้งนะครับ” กูเลยพยักหน้าตอบ ไม่ลืมบอกพี่แกว่า
“เพื่อนตะเกียงไปเยอะนะครับ ทั้งกลุ่มก็สิบกว่าคน เลี้ยงไหวป่าวพี่..” กูพูดพร้อมกับหันไปขอ
กำลังสนับสนุนจากไอ้พี่บอมย์ ไอ้พี่โทนี่ ซึ่งมันก็พยักหน้ายืนยันคำพูดกู และหันหน้าให้พี่แกมองตาม
พวกไอ้พี่โต๋ที่มองตรงมา สบเข้ากับสายตาที่มันจ้องกู..ยังกะจะกินเนื้อกูซะงั้น รู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ
ไงไม่รู้......ไอ้พี่บร้า...
“ไม่มีปัญหา ตกลงตามนี้..คืนนี้เจอกันนะครับ พวกพี่ไปก่อนหล่ะ” พี่แกบอกลา..ก่อนจะพากัน
เดินออกไป ไอ้พี่เทคมันเหลียวหลังมา..ส่งยิ้มหวานให้กูทิ้งท้าย แล้วเดินตามเพื่อนมันไป
ไม่ทันได้พ้นพวกไอ้พี่เทคดี ไอ้พี่บอมย์ กะไอ้พี่โทนี่พูดขึ้นพร้อมกัน
“ไอ้เทค มันเป็นใคร รู้จักมันตั้งกะเมื่อไหร่” พวกมันคงงงกันเอง ที่ดันเสือกพูดพร้อมกัน หันมองหน้า
กันแป๊ป ก่อนจะจ้องเอาคำตอบจากกู
“รู้จักเมื่อเช้า ที่ร้านหนังสือ...หิวน้ำแหล่ะ..หาน้ำกินเถอะ ร้อนด้วย..ป่ะ” กูชิ่งเดินไปคว้าจักรยาน
หาทางเลี่ยงขี้เกียจตอบคำถามพวกมัน คาดว่าคงซักยาว........................
รักคนอ่าน คิดถึงคนโพส เลิฟแฟนคลับตะเกียงทั้งหน้าเก่าและหน้าใหม่ทุกคน
Luk.
-
^
^
^
^
:z13: จิ้มพี่ Luk ฉึกๆๆๆๆๆ
:-[ ง่าแบบว่าเพิ่งเข้าเล้าได้ :o211: เข้าไม่ได้ทั้งคืนเลย :m31:
ยังไม่ได้อ่าน 2 ตอนล่าสุดเลยอ่ะ คิดถึ๊งงงงงงง คิดถึงงงงงง :impress2:
รายการต่อไปนี้
เป็นอิมเมจตัวละคร ที่พี่ Luk (พี่คนเขียน)ฝากมาแปะค่ะ
:m26: พี่แกมาลงไม่ได้ เพราะ...........(คิดเอง หุหุ) :haun5:
คนแรก........คือ........ :a9:
น้องตะเกียง ของเราเองค่าาาาาาาาาาา (เหนือคำบรรยาย :impress2: ) :m11:
(http://postto.me/id/0image002.jpg)
](http://postto.me/tz/200000.jpg)
(http://postto.me/id/image004.jpg)
คนที่ 2 เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...............
สิงห์โต๋ “โตโต๋” ( :m27: โต๋....ๆ......ๆ.....ๆ... >>มันคือแอ็คโคนะ )
(http://postto.me/tf/105940698.jpg)
(http://postto.me/ty/99000.jpg)
(http://postto.me/tu/j0000.jpg)
ต่อไป........คนที่ 3.....
ชายมอม เอ้ย!! คุณชายบอมเบย์ :m9:
(http://postto.me/tf/image015.jpg)
คนที่ 4 โฮ่ๆๆๆๆๆ คนนี้ Import :mc1: อิอิ
คุณชายโทนี่...
(http://postto.me/iz/image016.jpg)
คนที่ 5 คุณชายผู้สุขุม คุคุ :m19:
คุณชายรัน......
(http://postto.me/td/87395141.jpg)
คนที่ 6 (เช็ดๆๆๆๆๆๆ...อ้าวไม่ขำ..<มุกแปก> :o11:)
คุณชายกาน......
(http://postto.me/te/photo_100315_210416.jpg)
คนที่ 7 สุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุด เอ๊ะ..ยังไง ห้าๆๆๆๆๆ :laugh3:
คุณชายพี่พรต........
(http://postto.me/to/20080813news0202_choisiwon.jpg)
:give2:ใจนู๋จะละลาย :m3:
(http://postto.me/tk/3581083528_3dc184c67a.jpg)
โอ้ย..... เห็นแต่ละคนแล้วเพ้อ อยากเป็นครูกลับไปสอนเด็กพวกนี้ (เพราะแก่เกินจะไปเรียน.... o22 เอ๊ะ นี่ชั้นแก่หรอ :sad5: ม่ายยยยยยยยย :z3: ......... :freeze: )
ปล. ถึงพี่ Luk นู๋ขออนุญาต(หลังจากที่ทำไปแล้ว แฮ่ๆ :m23: )จัดเรียงรูปของนุ้งตะเกียงกับคุณชายโต๋ให้อยู่ในรูปเดียวนะคะ เพื่อความสวยงามและสะดวกเวลาโพสค่ะ อ้อ มีแอบเพิ่มรูปนิดหน่อยด้วยค่ะ :m3:
ไปละ(ไปอ่านก่อน :oni1:) จุ๊ฟๆ :กอด1:
-
:3123: ขอบใจมากน้องนู๋ cartoons คนสวย คนดีศรีสังคม อย่าเฉลยไป จุ๊..ๆๆๆ ว่าพี่ลักษ์ โลเทค โพสไม่เป็นอ่า ยอมรับลองแล้วเฮ่อะ ม่านไม่ขึ้นรูป โง่บัดซบ แต่แต่งนิยายให้คนมีความสุขได้ ความสามารถแค่นี้ก็พอเน่อะ สำหรับคุณน้องคนดี เดี๋ยวจัดรางวัลพิเศษเพิ่มให้ นอกจากของเดิมที่สัญญาไว้ นะค่า...
Thank.
-
หุหุ พี่โทนี่มาแผนสูงป่ะเนี้ย
-
ตะหงิดๆ พี่โทนี่ แหะ
คิดอะไรเกินๆ กับตะเกียงใช่ไหม :z3:
ตะเกียงเนื้อหอม พี่โต๋ต้องทำใจนะ คึคึคึ
-
:L1:หุๆๆๆๆๆน้องตะเกียงเก่ง
-
มาแล้ว เค้าลางปัญหา...
-
เห็นแวว ว่างานงอกแบบมากมาย
-
ตะเกียวสเน่ห์แรงเกินห้ามใจ 555
โทนี่มาแบบแผนสูงป่าวเนี่ย 555
-
ชะเอ้ย ยังไงเนี่ย
ท่าทางจะหลายมือ หลายไม้
ตีกันเป็นพัลวัน เหอะๆ
-
น้องตะเกียง มีเสนห์มากเลยน่ะ
-
o22 ดูท่าจะมีงานเข้า
-
หุ หุ เห้นไหม
โทนี่มีแผนแน่ๆเลยอ่ะ
-
พี่โต๋ จะไม่ทำอะไรสักอย่างเหรอ
ได้แต่มอง เชอะ :a14:
-
มีแต่คนมารุมชอบน้องตะเกียง
เฮ้อ!
-
เปนแฟนพี่โืทนี่ปายเล้ยยยยยย :laugh:
-
ตะเกียงนี่เสน่ห์แรงได้ใจจริงๆนะเนี่ย :laugh:
-
:serius2:
-
น้องตะเกียงสุดยอดดดดดดดดดด :impress2: :impress2:
พี่โต๋ ได้แต่ยืนมองแค่นั้นเรอะ :angry2: :serius2:
-
เหอๆงานเข้าตะเกียง 3 งานเต็มๆ
-
พี่โต๋ไม่ชัดเจนสักที แบบนี้น้องตะเกียงก็แย่สิ
-
ขอเป็นอีก 1 เสียง
ที่สมน้ำหน้า สิงห์โต๋
ชักช้า ไม่ชัดเจน
:angry2: :angry2:
-
โต๋เน่าคับงานนี้ ชักช้าได้ใจ เหอๆๆ คนอื่นคาบไป... กร๊ากกก
แต่น้องตะเกียงน่ารักเสมอ
-
งานงอกแน่ ๆ ครับท่าน 555
-
แย่แน่เลย น้องตะเกียง พี่ โต๋ คงไม่ ปล่ำน้อง เค้าหรอกนะ พอกลับบ้านอะ
-
ตะเกียงเสน่ห์แรงสุดๆ
อิมเมจตัวละคร น้องตะเกียงคือแจใช่มั้ย แต่คนเสื้อชมพูน่ะ ฮีชอลนะคะ
แล้ว รัน กะ พรต ทำไมอิมเมจเป็น ซีวอนเหมือนกัน :m28:
-
Part 28
ศึกชิงนาย...ตายแน่ตะเกียง
.
.
.
.
.
.
จักรยานถูกดึงไว้..ด้วยมือไอ้พี่โทนี่ ก่อนมันจะไล่ให้กูไปซ้อนท้ายเหมือนเดิม และมันทำหน้าที่
ปั่นไปซุ้มน้ำ พวกที่เหลือก็ปั่นตามกันเป็นพรวน
“พี่คร๊าบบบๆๆๆ...ชาเขียวสองขวด รสอะไรก็ได้” กูสั่งทันที พวกกูถึงก่อน พี่เค้าหยิบให้
กูกะลังจะจ่ายตังค์ ไอ้พี่โทนี่ มันจับมือกูม้วนพับเก็บตังค์ไว้ มันแย่งจ่ายซะเอง แถมบอกกูเบาๆ
อีกว่า
“สัญญาทาส พี่ต้องจ่ายให้ตะเกียงไง ลืมแล้วสิ” แหว่ะ!..ดันเสือกกระซิบข้างหู ไอ้บร้า...เดี๋ยวปัด
บ้องหูเลยนิ ลามปามใหญ่แหล่ะเมิง...กูเลยยื่นขวดชาเขียวกับหลอดให้มันไป มันรับไปเปิดฝาขวด
หยิบหลอดใส่ ก่อนจะส่งคืนมา กูมองมันแบบอึ้ง ๆ แม่งโครตสุภาพบุรุษเลยเมิง แต่แดกเองเถอะ
กูไม่ใช่ผู้หญิง..ไม่ต้องบริการกูหรอก กะจะไม่รับแล้วเชียว มันดันยัดใส่มือพร้อมแย่งเอาขวด
ที่ยังไม่ได้เปิดในมือกูไป จัดการเปิดฝากระดกขวดเข้าปากไม่ใช้หลอดตะหาก อู๊ยยยๆๆ..แมนโครตๆๆ..
“กระทิงแดงป่าวพี่” กูกะกวนมัน ดูมันจะหลงกลป่าว
“เอามาทำไม ดื่มชาแล้ว ใครให้กินเครื่องดื่มชูกำลัง” มันสอนกูกลับซะงั้น ยังไม่รู้ตัวหลงกลกูแหล่ะ!..
จัดให้หน่อย
“อ้าวววว..!!...ก็ลูกผู้ชายตัวจริง หัวใจกระทิงแดงไม่ใช่นิ..555555.” อดขำมันไม่ได้
แม่งหน้าแดงเถือกโดนกูล้อ
“แหม..แหม..สวีทหวานจนมดอิจฉาแล้วนะค่ะน้องตะเกียง” คุณพี่อัง ลงจากจักรยานไอ้พี่โต๋ได้
แซวกูซะงั้น..ไม่รอพลาดโอกาสสักแอ่ะ
“นั่นสิ..ไม่สั่งน้ำเผื่อพวกเราเลย..ดูสิ..กินกันสองคน เลือกเหมือนกันซะด้วย” คุณพี่รสา ผสมโรง
เข้ากันเป็นฉิ่งเป็นฉาบ ขาดกรับยังไม่เคาะตามมา
“สมกันจริงเน่อะคู่นี้ ยังกะพระเอกนางเอก..ร่วมมือกันจับโจร หน้าตาดีเก่งอีกตะหาก เพื่อนพวกเรา
อกหักกันระนาว ถ้ารู้ว่า..โทนี่เลือกตะเกียงเป็นแฟน.” พูดถึงกรับ กรับก็เข้ารับจังหวะ คุณพี่คนาง
พอเพื่อนส่งบท ก็เก็บตกต่อไม่มีหลุดคิว ที่แกบอกเพื่อนอกหักกันระนาว คงหมายถึงพวกพี่ผีสามบาท
แต่ทำไมหน้าไอ้พี่โต๋ ไอ้พี่บอมย์ เสือกเจื่อนลงไปถนัดด้วยว่ะ!.....
“พอแล้วครับ..สาว ๆ จะแซวกันไปถึงไหน ใครอยากดื่มน้ำอะไร สั่งได้เลย วันนี้ผมเป็นเจ้ามือเอง
ที่ตั้งใจไม่สั่งให้ เพราะไม่รู้ใครจะดื่มอะไรตะหาก ไม่ใช่แกล้งลืม” ไอ้พี่โทนี่ ออกโรงป้องกูทันที
แม่งเมิงนี่ เดี๋ยวกูเปลี่ยนใจคบจริงจังซะหรอก พระเอกทุกองศา พี่รสา กับพี่คนางเลยจัดการสั่งน้ำ...
แจกทุกคนทันที ไม่ต้องรอย้ำ
“โถ..โถ..โทนี่ ไม่ทันไรออกลูกปกป้องน้องเค้าซะขนาดนี้ รักจริงหวังแต่งป่าวเนี๊ยะ” พี่อังยังไม่เลิก
เดินหน้าราวีกัดกูต่อ ทั้งทีปากเพิ่งก้มดูดน้ำจากขวดกลืนยังไม่หมด
“อ่านะ...ถ้าตะเกียงโอเค...ผมก็ไม่เกียงอยู่แล้ว สวย เก่ง น่ารักซะขนาดนี้หาได้ง่ายซะที่ไหน
จริงไหมพวกมึง” พูดจบดันหันไปขอแรงสนับสนุนกะเพื่อนมันอีก ไอ้พี่บร้า..เมิงดูหน้าพวกแม่งป่าว
ว่าอยู่ในอารมย์ตอบคำถามมึงไม่นั้น
“อือนะ...ถ้ามึงผ่านกูได้ซะก่อน กูอาจยกให้มึง” กูว่าแล้ว คงถึงจุดเดือดที่มันจะทนซะแล้วเมิง
ไอ้พี่โต๋ โพล่งขึ้นมาท่ามกลางประชาชี พี่อังสำลักน้ำพรวด ไอ้พี่บอมย์มองตาค้าง ซึ่งไม่ต่างกะอีก
หลาย ๆ คน ยกเว้นไอ้พี่รัน มันอมยิ้มนิด ๆ เหมือนรู้อะไรอยู่แล้วซะงั้น ไม่เว้นแม้แต่ไอ้พี่โทนี่
มันขมวดคิ้วผูกโบว์ เหมือนต้องการความชัดเจนคำพูดไอ้พี่โต๋ตะกี้
“หมายความว่าไงกันค่ะโต๋” พี่อัง..ทนรอไม่ไหว โพล่งถามเสียงห้วนทันที
“ก็หมายความตามที่พูด โทนี่..ถ้ามึงชอบน้องกูจริง ต้องพิสูจน์จนกว่ากูจะแน่ใจ เรื่องมึงคบกัน
กูยังไม่อนุญาต กูเชื่อว่าครอบครัวของเรา..คงไม่เห็นด้วยเช่นกัน” อึ้งแดกกันเข้าไปใหญ่ ก็ไอ้พี่โต๋มัน
เล่นยี่สิบคำถาม พูดไม่เคลียร์ ทำให้หลายคนสงสัย
“มันเกี่ยวอะไรกับครอบครัว ตกลงมันยังไงกันว่ะ!..โต๋..อธิบายให้ชัดเจนหน่อย” ไอ้พี่บอมย์ ออกโรง
ถามเองซะเลย รวบรัดแต่ตรงประเด็น กูยืนดูดน้ำ..กระดิกหูฟังพวกแม่งมันไป ว่ามันจะอธิบายกันยังไง
“อืมได้..พวกเมิงอยากรู้กูจะบอก..บลาาาาาๆๆๆ” มันก็เล่าว่าพ่อแม่พวกเรา เป็นเพื่อนร่วมสาบานกัน
และพ่อกูให้มันดูแลเป็นพี่เลี้ยงกู เมื่อเช้าที่กูมากะมัน เพราะมันพากูไปนอนบ้านมัน อะไรประมาณนี้
ดังนั้น...เรื่องที่กูกับไอ้พี่โทนี่ ตกลงจะคบกันเป็นแฟน มันไม่อนุญาต เพราะกูยังเด็กให้เป็นพี่เป็นน้อง
ในก๊วนไปก่อน จนกว่าต่างคนต่างแน่ใจว่าชอบกันจริง ๆ แล้วค่อยคุยกันใหม่ เพราะกูเพิ่งย้ายมาเรียน
ยังไม่ทันไร พี่อังฟังแบบนั้น ก็มองกูค้อนควับโดยที่ไม่มีใครทันสังเกตุ เวง...ตกลงกูคงหนีไม่พ้นแก๊งค์
หอยแมลงภู่สินะ
“ได้..เมื่อมึงพูดแบบนี้ กูจะพิสูจน์ให้มึงเห็น และเอาน้องตะเกียงมาเป็นแฟนให้ได้” ไอ้พี่โทนี่ มันตอบ
แถมยืนยันหนักแน่น..จะเอากูเป็นแฟนมันให้ได้ซะงั้น เอ๊ะ!..เข้าใจอะไรผิดไปป่าวพี่..ไมมันดูจริงจัง
ไปว่ะ..ไหนบอกคบเล่น ๆ เดือนเดียวไง
“จำกัดว่า..ต้องใครหรือไม่...ทุกคนมีสิทธิ์จีบน้องมึงหรือเปล่า” ไอ้พี่บอมย์พูดขึ้นมาเสร็จ พวกมันต่าง
จ้องหน้ากันนิ่ง ๆ เหมือนจะอ่านกัน ในขณะที่พวกผู้หญิง โดยเฉพาะพี่รสา ชักสีหน้าไม่พอใจทันที
เมื่อได้ยินไอ้พี่บอมย์ถามขึ้นมา
“มึงคิดไงหล่ะ?...” ไอ้พี่โต๋มันไม่ตอบ แต่เสือกถามกลับซะนี่
“กูหมายความตามที่พูด...เมื่อมึงว่าน้องตะเกียงยังเด็ก ให้เป็นพี่เป็นน้องกันไปก่อน ค่อยดูอีกที
กูว่าใครก็น่าจะมีสิทธิ์..ตราบใดที่ยังไม่ถึงเวลา..ที่ตะเกียงต้องคบกับใครจริงจัง มึงว่าไหม?”
ไอ้พี่บอมย์ มันย้อนคืนซะอีก
“ก็ไม่เป็นไร ถ้าไม่ประเจิดประเจ้อจนน่าเกลียด ใครจะจีบก็มีสิทธิ์ แต่แค่จีบเท่านั้น นอกนั้นกูไม่
อนุญาต” มันพูดพร้อมกับลงน้ำเสียงหนักแน่น ฟังแล้วสยอง ตกลงพวกมึงถามกูสักคำไหมนั้น
ว่ากูยินดีให้ใครจีบหรือเปล่า พูดยังกะกูไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้งั้นแหล่ะ!..
“นี่ตกลงใครจะจีบตะเกียงกันค่ะ..คงไม่ได้หมายถึงพวกเรากันเองใช่ไหม...รสาว่า มันตลกไปเปล่า
ยืนคุยกันเรื่องจีบเด็กผู้ชายเนี๊ยะน่ะ” พูดเสร็จ หันมาจิกตาค้อนกูอีกคนแหล่ะ!...กูไม่เกี่ยวเว้ย!..มึงก็เห็น
มันพูดกันเอง กูไม่รู้ด้วยเลยว่าใครยังไง คนไหนจีบกู ตกลงพวกพี่นี่ประสาทดีกันป่าวว่ะนี่?
“ไม่มีอะไรหรอกรสา เค้าพูดเผื่อ ๆ กันไว้ก่อนนะ ตอนนี้ตะเกียงเป็นสมาชิกใหม่กลุ่มพวกเรา ที่สำคัญ..
เพิ่งรู้ด้วยว่าตะเกียง..มีความสัมพันธ์กับครอบครัวไอ้โต๋” ไอ้พี่รัน มาได้ถูกที่ ถูกเวลาอีกแล้วครับท่าน
สมกับเป็นกุนซือของกลุ่ม แม่งมันพูดจบ ทุกคนก็ดูจะผ่อนคลายอารมย์เบาบางลงบ้าง
“กิ่งว่า พวกเราคืนจักรยาน แล้วไปหาอะไรกินกันต่อดีกว่าไหมค่ะ นี่ก็จะห้าโมงแล้วค่ะ” น้องกิ่งคน
น่ารัก แฟนไอ้พี่กานเบี่ยงเบนหัวข้อ..ดึงความสนใจออกจากกู กูหันไปส่งสายตาขอบใจ
คุณน้องเธอ เหมือนเธอจะรู้..ส่งยิ้มบาง ๆ คืนตอบมาให้
“นั่นสิ กูว่าดีเหมือนกัน กินฟูจิดีไหม” ไอ้กานออกเสียงสนับสนุนแฟนมันทันที
“ตามนี้แล้วกัน เจอกันที่เซ็นทรัลลาดพร้าว กินเสร็จจะได้แยกย้ายกันกลับโอเคป่าว” ไอ้พี่รัน มันสรุป
ทุกคนต่างพยักหน้ารับ ไม่ทันไรเสียงโทรศัพท์กูเสือกดังขึ้นมา ดูเบอร์ไม่คุ้น แต่กูเดาว่าเป็นไอ้พี่จิม
โทรมาแน่ เพราะมันบอก..ประมาณห้าโมงมันจะโทรมานัดเลี้ยงขอบคุณ
“หวัดดีครับ..ตะเกียงพูดครับ” กดรับสาย พวกแม่งหันมามองกันทันที
“เดี๋ยวตะเกียงถามพวกเพื่อน ๆ ดูก่อนนะครับ ว่าสะดวกกันหรือเปล่า ยังไงตะเกียงโทรกลับ
แล้วกันนะครับ” กูตอบพี่แกกลับไป เมื่อพี่แกบอกว่า จะเลี้ยงขอบคุณที่โรงแรมห้าดาวxxxx
ตอนสามทุ่ม ริมน้ำเจ้าพระยา ให้พาเพื่อนมาด้วยได้ทุกคนเลย
“พวกพี่ ๆครับ พี่จิมคนที่เราช่วยเค้าไว้ตอนบ่าย เค้าจะเลี้ยงขอบคุณที่โรงแรมxxxxตอนสามทุ่ม
บอกให้ชวนพวกเราไปกันทุกคน ว่าไงกันครับ” กูบอกพวกมันทันที หลังวางหูโทรศัพท์
“กิ่งไปไม่ได้หรอกค่ะ บอกที่บ้านกลับไม่เกินทุ่ม เดี๋ยวโดนดุ” น้องกิ่งขอตัวก่อนเพื่อน
“ใช่ ๆ..เดี๋ยวไง กินฟูจิเสร็จกูต้องไปส่งกิ่งเลย” ไอ้พี่กานยืนยันต่อ
“ตกลงใครไปได้มั้ง?...ที่เหลือไปได้ไหม” ไอ้พี่บอมย์ มันถามรวบยอด ทุกคนพยักหน้า
ไม่มีใครปฏิเสธไม่ไป
“เอางี้ ไปกินฟูจิก่อน กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนผ้า แล้วเจอกันที่โรงแรมตอนสามทุ่มเลยโอเคไหม”
ไอ้พี่รันจัดการวางแผน ทุกคนไม่มีใครคัดค้าน คงกะไปแล้วมีเรื่องสนุกกันแน่ๆ
“งั้นตามนี้ ตะเกียงโทรบอกพี่จิมก่อนแล้วกัน ว่าเราไปกันเก้าคน” พูดจบกูเลี่ยงเดินออกมาโทร
บอกพี่จิม นัดเจอกันสามทุ่มที่ร้านอาหารในโรงแรม เสร็จเดินกลับหาพวกมัน ก่อนจะพากัน
เอาจักรยานไปคืน หลังจากนั้นไปกินฟูจิ
“อังไปรถโต๋นะค่ะ” พี่อังอ้อนไอ้พี่โต๋ เมื่อเดินกันมาถึงที่จอดรถ ทำให้กูนึกถึงข้อความในเมลล์
ขึ้นมาทันที คงจะเป็นแผนพากันปลีกวิเวก...ไปสานสัมพันธ์แน่นแฟ้น...ชิ..แต่ไอ้พี่โต๋ ยังไม่ทัน
รับปาก..ไอ้พี่โทนี่พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“ตะเกียงมายังไง ไปรถพี่ไหม” มันถามกู
“ไม่ต้อง...ไม่ได้.” มาพร้อมกันสองเสียงเลยเมิง ไอ้พี่โต๋ กะไอ้พี่บอมย์ชิงพูดขึ้น ทำให้ทุกคนหันมอง
พวกมันกันทันที ในขณะที่ไอ้พี่รัน หน้าอมยิ้มทะเล้น..ส่งให้กูเหมือนล้อเลียนซะนี่ ไอ้พี่เวงงงงง.....
“ตะเกียงมากับกู..ไม่สะดวกให้ไปกับใคร..ส่วนอัง วันนี้โต๋คงรบกวนอังไปกับเพื่อนก่อน รถโต๋สองที่นั่ง
ไม่สะดวกจริง ๆ เดี๋ยวเจอกันที่ร้านเลยแล้วกัน ใครมากะใครไปเจอกันที่ร้านตามนั้น” พูดจบมันไม่รอ
ให้ใครพูดต่อ กดสวิทย์เปิดประตูรถ ดึงแขนกูขึ้นรถเฉย เล่นเอาพวกมองตาค้าง แสดงสีหน้าแตกต่าง
โดยเฉพาะพี่อังจ้องกูยังกะเหยียบกูจมธรณี ไอ้พี่บอมย์มองกูด้วยสายตาอาวรณ์..สะท้อนทรวงซะจนกู
หน้าร้อน ๆ เริ่มรู้แหล่ะ!..คิดไรกะกูอีกนิ ไอ้พี่โทนี่หน้าเสียซีดได้อีกเมิง..ที่ถูกตัดซีนกระทันหัน
กูเลยได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ส่งไปให้ทุกผู้ทุกคน เพราะกูพูดไม่ออก ปฏิเสธไม่ได้ มันพูดถูกกูมากับมัน
พ่อสิงห์สั่งมันดูแลกู พ่อย้ำมันให้ดูแลกูอย่างดี ฉะนั้นแล้วแต่มันเถอะ กูทำตามบัญชา
พวกเมิงจาโกรธกูม่ายด้ายนะโว้ย!
รักทุกคนค่ะ...ติดตามกันต่อ
Luk.
-
+1 ให้น้องตะเกียง ^^ แอบจิ้มคนแต่ง
-
เหอๆ เสนห์แรงไปใหนตะเกียงเอ้ย
-
ชิ คุณพีาโต๋ ทำมาเปนหึง ยังไม่ชัดเจนกะน้องตะเกียงเลย เร่งทำคะแนนซะ เดี๋ยวอดน้าา ขอบคุณพี่ลักมากๆนะคับ สนุกมากๆเลย ขยันโพสสุดๆ ><
-
พี่โต๋เริ่มออกตัวแรงนะคะ กันท่าเพื่อนๆซะอย่างงั้น
:m26:แอบยุให้น้องตะเกียงคบกับคุณพี่รันดีกว่า แย่งกันดีนัก :laugh:
-
o18โตโต๋กันซีนสุดฤทธิ์
-
“นี่ตกลงใครจะจีบตะเกียงกันค่ะ..คงไม่ได้หมายถึงพวกเรากันเองใช่ไหม...รสาว่า มันตลกไปเปล่า ยืนคุยกันเรื่องจีบเด็กผู้ชายเนี๊ยะน่ะ”
เด๋วมีก็ตบยกแก็งค์หรอกค่ะ อีแก็งค์หอยจี่กระหรี่อี๋เหม็น :beat: พวกหล่อนซิที่น่าตลกมากกว่า โง่ดักดานจนแยกไม่ออกหรอค่ะว่าผู้ชายเค้าจริงจังด้วยหรือว่าแค่เล่น ๆ แค่ชั่วครั้ง...ชั่วคราว :o10: หรือว่าหน้าหนาหน้าด้านขนาดยอมลงทุนเสนอของฟรี และหลอกตัวเอง ให้ความหวังตัวเองไปวัน ๆ ว่าตัวเองมีค่ากันแน่ค่ะ :haun5:
-
คราวนี้เกิดศึกชิงตะเีกียง แล้วอย่างนี้พี่โต๋จะรับมือไหวไม๊นี่ รู้สึกว่าจะมีศัตรูรอบด้านเชียว 555555555
-
“นี่ตกลงใครจะจีบตะเกียงกันค่ะ..คงไม่ได้หมายถึงพวกเรากันเองใช่ไหม...รสาว่า มันตลกไปเปล่า ยืนคุยกันเรื่องจีบเด็กผู้ชายเนี๊ยะน่ะ”
เด๋วมีก็ตบยกแก็งค์หรอกค่ะ อีแก็งค์หอยจี่กระหรี่อี๋เหม็น :beat: พวกหล่อนซิที่น่าตลกมากกว่า โง่ดักดานจนแยกไม่ออกหรอค่ะว่าผู้ชายเค้าจริงจังด้วยหรือว่าแค่เล่น ๆ แค่ชั่วครั้ง...ชั่วคราว :o10: หรือว่าหน้าหนาหน้าด้านขนาดยอมลงทุนเสนอของฟรี และหลอกตัวเอง ให้ความหวังตัวเองไปวัน ๆ ว่าตัวเองมีค่ากันแน่ค่ะ :haun5:
ถูกใจ กด LIKE ไปหนักๆ ^^
ท่าทางพี่โตโต๋จะหวงของนะเนี่ย ว่าไหมครับ?
-
เกลียดนังชะนีพวกนี่จริงๆ
:z6: :z6:
-
Part 29
น้ำมันเติมตะเกียง..ใครหนอ
.
.
.
.
.
.
มาถึงร้านฟูจิ กูโดนไอ้พี่โต๋ดึงให้นั่งข้างมัน กูเลยจำยอมนั่งอย่างเต็มใจโครต ๆ อ่านะ
ยิ่งคุณพี่อังนั่งขนาบมันอีกข้าง...โดยไม่ต้องรอเชิญด้วยแล้ว กูว่างานเข้ากูอีก แล้วทุกคนก็พากันสั่ง
อาหารตามใจฉันเต็มโต๊ะ แต่ละคนกินกันโฮกกก... ยุติเรื่องขุ่นมัวชั่วขณะ ระหว่างกินบทสนทนา
ก็เริ่มต้นขึ้น
“กูส่งกิ่งเสร็จ ขอไปอาบน้ำแล้วตามไปสมทบที่โรงแรมเลยล่ะกัน” ไอ้พี่กานพูดขึ้น
“งั้นรสา กับคนาง ไปรับอังที่บ้าน แล้วค่อยมาพร้อมกันดีกว่า” พี่อังพูดต่อ คงกะให้เพื่อนซี้ไปรับ
ขากลับกะมีคนส่ง พี่เธอออกลูกไม่เอารถไป และคนที่ว่าคงเป็นไอ้คนข้าง ๆ กู เธอคงไม่ยอมเสียหน้า
โดนปล่อยเกาะ..เป็นครั้งที่สองหรอกกูว่านะ
“ให้คนางไปรับคนเดียวได้ไหมอัง รสาว่าจะให้บอมย์ไปรับเหมือนกัน..” พูดจบเธอหันไปยิ้มตาเยิ้ม
ใส่ไอ้พี่บอมย์ ประมาณขอร้องล่ะว่างั้น
“บอมย์ว่าจะไม่เอารถไปเหมือนกัน กะว่าจะให้ไอ้รันไปรับด้วย” มันชิ่งออกตัวทันทีโว้ย! ตกลงมึงเริ่มดีดตัว
ก่อนเครื่องตกกันแล้วหรือนี่ ไอ้พี่รันได้แต่อมยิ้ม ตลอดแหล่ะ!..เห็นเป็นเรื่องสนุกของมันคนเดียว
พี่รสาหน้าเจื่อนไปทันที
“ช่วยชาติประหยัดพลังงาน กูก็ว่าจะอาศัยไปกับโทนี่ ไงมึงแวะไปรับกูด้วยนะโว้ย” ไอ้พี่กาน
แก้สถานการณ์ไม่ให้แก๊งค์หอยแมลงภู่..เสียหน้าไปมากกว่านี้ ที่จริงจะว่าไปแล้ว ทุกคนมีรถเป็นของตัว
เองกันทั้งนั้น เกี่ยงกันรับส่งอยู่นั่นแหล่ะ
“ตะเกียงกินเสร็จ กลับเองใช่ไหม คงไม่ได้กะให้โต๋ไปส่งหรอกเน่อะ” มาแล้วครับ ขุดหลุมปูทาง
ตามเคยพี่อัง
“กลับกับโต๋สิอัง ปล่อยกลับเองไม่ได้หรอก พ่อเล่นโต๋ตายเลยทีนี้ คืนนี้ตะเกียงต้องนอนที่บ้านอีก
อังถามทำไมหรือ” เฮ่อๆๆๆ...กูไม่ต้องทำไร ไอ้พี่โต๋มันเล่นของมันเอง ช่วยไม่ได้นะโว้ย!...แต่เล่นเอา
เกือบทั้งโต๊ะ มองกันพรึ่บ
“โต๋ค่ะ..อังถามหน่อยเถอะ คงไม่บอกหรอกนะว่าตะเกียง..นอนห้องเดียวกับโต๋ด้วยนะ” บ๊ะ.!..แม่เจ้า
พี่เธอไม่อ้อมเลยเว้ย!...กะเอาให้ชัด อาการหึงกำเริบหนัก..หน้าแดงกล่ำเชียว ขืนได้รู้..กูโดนไอ้พี่บร้านี่
ลวนลามปล้นจูบกูแล้ว แกจะทำหน้าอย่างไงว่ะ?
“อืม..นอนด้วยกันแหล่ะ ตั้งกะเมื่อคืนแล้ว”
“แค่กๆ.แค่ก ๆ.” สำลักเรียงกันเป็นตับ ฉึก.ๆๆๆ โดนกันเต็ม ๆ หลายดอก ไม่รู้ใครมั่ง ที่แน่ ๆ
พี่อังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันถลึงตาใส่กูได้อีก กูอยู่ของกูเฉย ๆ นะเห้ย!..ไม่เกี่ยวน้าาาา....ดันถามเองนิ
ไอ้พี่รันอมยิ้มยักคิ้วล้อเลียนกูซะงั้น กูโดนไอ้พี่บร้านี่มันทำใส่หลายทีแหล่ะ..คราวนี้ยอมไม่ได้
“แพล่บ...แบร่..ๆๆๆๆ” กูเลยแลบลิ้นปลิ้นตาใส่มันกลับซะเลย ก่อนเมินเฉคว้าแก้วน้ำมาดื่มเฉย
“5555 กร๊ากกกกๆๆๆๆ” มันดันหัวเราะลั่นโต๊ะ เล่นเอาใครต่อใครต่างหันมอง ไม่เว้นแม้กระทั่งโต๊ะข้างๆ
หัวเราะหน้าดำหน้าแดง ทำเอาบรรยากาศเครียด ๆ ก่อนหน้านี้ ผ่อนคลายลง เปลี่ยนมาจ้องไอ้พี่รัน
มันแทน..ก่อนไอ้พี่บอมย์จะถามขึ้น
“เป็นบ้าอะไรว่ะไอ้รัน ดันหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง”
“โอย.ๆ..โอย!.เดี๋ยว ๆ ขอกูพักหายใจก่อน..อืม..ป่าวหรอก กูรู้แล้วของเค้าดีจริง.ๆ เฮ้ย!..โต๋
กูขอจีบตะเกียงด้วยได้ไหมว่ะ?”
“พรวด...แค่ก..ๆๆๆ” คราวนี้เป็นกูสำลักน้ำเสียเอง ไอ้พี่รันเชี้ยรรรรๆๆๆ ฟังมันพูดดิ
“มึงพูดเล่น พูดจริงไอ้รัน” ไอ้พี่บอมย์ มันชิงถามเองซะงั้น
“อ้าว!..ไหนบอกตะเกียงยังไม่ได้สิทธิคบใครจริงจัง ใครก็สามารถจีบได้ไงว่ะ!..กูเริ่มชักรู้สึกว่า
ตะเกียงน่าสนใจ..กูอยากลองจีบด้วยว่ะ...” เวร...ผีลองของ เข้าสิงอีกคนแล้วครับท่าน
“รัน..อย่าซี้ซั้วพูด ไอ้เกียรติคนางบ้าง ใครรู้เข้า..คนางจะเอาหน้าไปไว้ไหน” พี่แกออกตัวแรงครับ
ไอ้พี่รัน มึงจะตอบพี่คนางยังไง กูอยากดูกุนซือขั้นเทพของมึงบ้างทีนี้
“อ้าว!..ตกลงเราทำอะไรผิดเนี๊ยะ ไมคนางต้องเสียหน้า..อะไรยังไง รันไม่เข้าใจ เราเป็นเพื่อนกัน
ไม่ใช่หรือ บอกเหตุผลรันหน่อย” ม้าน..โชว์เสต็ปเทพแล้วครับท่าน เล่นทื่อ ๆ ว่ากันตรง ๆ
อย่างงี้เลยมึง พี่คนางมองหน้ามัน น้ำตาซึมก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้ไป โดยมีพี่รสาลุกตามเพื่อนไปด้วย
“อังครับ รันว่าอังไปทำความเข้าใจกับเพื่อนอังด้วยนะ รันไม่เข้าใจว่าที่เขาทำเขาต้องการอะไร
ถ้าจะคบกับรันให้พูดตรง ๆ ไม่ใช่บอกว่าเป็นเพื่อนกัน และมาแสดงอาการแบบนี้ รันจะคบกับใคร
รันเลือกคนที่จริงใจและชัดเจนแต่ต้น ไม่ชอบคลุมเคลือ หวังว่าอังคงเข้าใจรันนะ” แมนสาดดดดๆๆๆ...
คำพูดมัน สะกิดคนในโต๊ะ..โดนไปหลายคน เพราะแต่ละคนหลบตามันวูบเชียว ไอ้พี่รัน..นายแน่มาก
ไอ้ตะเกียงขอคาระวะ บทจะโชว์..เล่นสอนคนให้คิดตามกันเป็นพรวน กูยกนิ้วให้พี่มึงแล้ว
เยี่ยมจริง....ฉายากุนซือที่ได้ ไม่ใช่ขี้ ๆ แล้วว่ะ!
.
.
.
.
ระหว่างนั่งรถกลับบ้าน ไอ้พี่โต๋มันขับของมันไปเงียบ ๆ กูไม่รู้จะพูดเหี้ยไร วันนี้ทั้งวัน
ไม่นับเหตุการณ์อื่น ๆ กูว่ากูเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่อง ที่ทำให้ใครต่อใครต้องคิดหนัก พ่อกับแม่
บอกกูว่า 'ไฟตะเกียงเป็นแสงไฟที่นุ่มนวล และอบอุ่น แม้จะไม่ให้ความร้อนและแสงสว่าง
เท่าดวงอาทิตย์ แต่แสงตะเกียงก็ดูดี..ให้ความรู้สึกโรแมนติกและมีเสน่ห์ คนหลงทางเดินอยู่ท่ามกลาง
ความมืดมิด พอเห็นแสงไฟตะเกียงส่องริบ ๆ จะรู้สึกอบอุ่นมีความหวัง..ชุ่มชื่นหัวใจทันที เหมือนเห็น
หนทางรอดเมื่อเจอแสงสว่าง แต่ไฟตะเกียงจะลุกติดอยู่ได้..ต้องอาศัยน้ำมันเป็นเชื้อเพลิง ดังนั้นเชื้อเพลิง
ที่มาเติมตะเกียง ต้องเป็นเชื้อเพลิงที่ทำให้..ไฟตะเกียงสามารถต้านมรสุมและแรงลมได้โดยไม่ดับ
จึงจะคู่ควรกับตะเกียงดวงนี้......................
‘ใครหนอ..จะเป็นน้ำมันเชื้อเพลิงสำหรับตะเกียงอย่างกู’
รักคนอ่าน คิดถึงคนโพส เลิฟแฟนคลับทุกคน
Luk.
-
โห ต่อสองตอนเลย แจ่ม !!
จะครบทั้งกลุ่มละ ดีนะพี่กานมีกิ่งแล้ว
ไม่งั้นสงสัย ครบ 5 เอิ้กๆ
-
คนเขียนขยันโพสต์
คนอ่านก็ขยันเม้นท์่ค่ะ
ตอนนี้รู้สึกจะมีน้ำมันมาให้เืลือกเติมหลายเจ้านะคะ น้องตะเกียง
-
ตะเกียงเสน่ห์แรงสุดๆ
อิมเมจตัวละคร น้องตะเกียงคือแจใช่มั้ย แต่คนเสื้อชมพูน่ะ ฮีชอลนะคะ
แล้ว รัน กะ พรต ทำไมอิมเมจเป็น ซีวอนเหมือนกัน :m28:
ใช่ครับๆ รูปเจ๊ฮีชอลกะซีวอนมันผิดอ่า
นี่ถ้าเอาะเกียงเปนซองมินคงดีเนอะ แล้วให้คยูเปนพี่โต๋ เหอๆ
แต่ว่าขอบคุณพี่ลักนะคับ
ไฟในการขยันแต่งช่างร้อนแรง
ขอตัวไปอ่านนะครับบ จิ้มๆพี่ลัก
-
พี่โต๋สิ เหมาะเป็นเชื้อเพลิงที่สุด
-
o18อยากรู้จริงๆค่ะว่าใครเหมาะที่จะเป็นน้ำมันตะเกียง
-
:L1:
-
+1 ให้คนเขียนมาทีเดียว 2 ตอนรวด
เชียร์พี่โต๋สุดใจเลยงานนี้ แต่ว่าน้องตะเกียงล่ะ มีใจให้พี่โต๋หรือเปล่า
-
นี่ถ้ากานไม่มีแฟนอยู่แล้ว จะร่วมด้วยช่วยกันทั้งกลุ่มเลยป่ะเนี่ย เหอๆ
-
ตะเกียงได้พูดอะไรมั้งป่ะเนี้ย
-
โดนเต็ม ๆ ทั้งโต๊ะ
ไอ้พวกทำอะไรไม่ชัดเจน
ไม่ชอบชะนีพวกนั้น ก็ไม่บอกตรง ๆ กั๊ก ๆไว้
:z6: :z6:
-
พี่โตโต๋ช้าตลอด สมควร!!!
-
หุหุ ตะเกียงเสน่ห์มากมาก
-
*แรง
-
เรื่องนี้นายเอกเราไม่มีปากไม่มีเสียง มีแต่คิดในใจอย่างเดียว :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องตะเกียงโดนมัดมือชก ตลอดศกเลย
แอบชอบพี่รัน :o8: แมนได้ใจ
-
โต๋ก้อดี บอมย์ก้อกวน รันก้อเท่ห์ เฮ้อ...เกิดเป็นตะเกียงนี่ จะเลือกเติมน้ำมันยากเนอะ 555
-
อยากเห็นตะเกียงชนะทางพวกในแก็งค์บ้างอะ
ดูจะคิดได้แต่ในใจตลอดเลย
ชอบความหมายแฝงและที่มาที่ไปของชื่อตะเกียงจริงๆ นะ ความหมายแฝงล้ำลึกดี
-
สุดยอดว่ะ พี่รันแม่งสุด ๆ
ชอบแบบนี้อ่ะ
เปลี่ยนพระเอกได้ม่ะ
o13 :กอด1:
-
รักพี่รันว่ะ
-
ตะเกียงฮอต มีแต่คนรุมรัก
แต่ตอนนี้ขอยกนิ้วให้พี่รัน o13 สุดยอดอ่ะ แมนมากๆ
เป็นกำลังใจให้จ้าา :L2:
-
รันพูดได้โดนใจเต็มๆ o13
น้องตะเกียงเสน่ห์แรงงงงงงงงงงงงงงงงงง เกินห้ามใจ
-
Part 30
แล้วก็พลาดจนได้
.
.
.
.
.
เรากลับถึงบ้าน ประมาณทุ่มหนึ่ง ลงจากรถได้..มันเดินเข้าบ้านไม่พูดซักเอ๊ะ!..
กูเดินตามหลังมันเข้าไป ทุกคนดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นพร้อมหน้าพร้อมตา ขาดพี่ณิตา
คงกลับบ้านไปแล้ว โผล่เข้าไปไอ้พี่เต้ทักทันที
“ตรงเวลาดีน้องรัก นึกว่าจะไม่ได้ลงซ้อมซะแล้ว อุตส่าห์กินข้าวรออาหารย่อย..ตั้งกะหกโมง”
“แล้วกินอะไรมากันรึยังล่ะนี่” คุณแม่ถามขึ้น
“กินมากันแล้วครับ” ไอ้พี่โต๋ มันตอบ กูได้แต่ส่งยิ้มให้แทน เป็นการยืนยันคำพูดมันอีกที
“งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พร้อมแล้วเจอกันที่ห้องซ้อม” พ่อสิงห์พูดจบ มันเดินขึ้นกะไดไป ไม่ชวนกูซักนิด
กูเก้ ๆ กัง ๆ ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ด้วยว่ามันลงซ้อมอะไรกัน หรือซ้อมดนตรีว่ะ?
“ตะเกียง ดูด้วยได้ไหมครับ” กูแก้เก้อ โดยการคุยกับพ่อสิงห์ ขออนุญาตเข้าไปดูพวกมันซ้อมดีก่า
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ..ตะเกียงจะซ้อมด้วยก็ได้ ไปเปลี่ยนชุดก่อนดีไหม” พ่อสิงห์พูดขึ้น
กูทำหน้างง ๆ นั่นสิลืมคิดไป ซ้อมดนตรีทำไมต้องเปลี่ยนชุดด้วย น่าจะเฉลี่ยวตั้งกะทีแรก
พักนี้จิตหลุด เก็บรายละเอียดไม่ดีเท่าที่ควร เหมือนละเลยจุดสำคัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปเยอะ
ไอ้พี่เต้ เห็นกูลังเลคิ้วขมวดอยู่ เลยพูดขึ้นมา
“เราจะซ้อมออกกำลังกายกันนะ...เทควันโด้ คาราเต้ ต่อยมวยประมาณนี้ ไม่จำกัดวิธีการ
แล้วแต่ใครจะงัดอะไรออกมาแก้ลำคู่ต่อสู้ ตะเกียงขึ้นไปเปลี่ยนชุดซ้อมที่โต๋นะ ไซร้เล็กชุดเก่าของโต๋
มีเก็บไว้อยู่ กูฟังดังนั้นก็เริ่มเข้าใจ เอาก็เอา เลยขอตัวตามไอ้พี่โต๋ขึ้นไปบนห้อง
ถึงหน้าห้องกูลองเคาะประตูส่งสัญญาณให้มันรู้ มันไม่ขานตอบ ลองเคาะใหม่มันก็ไม่ขาน
ถือวิสาสะลองบิดลูกบิดเบา ๆ ประตูไม่ได้ล๊อค เปิดเข้าไปซะเลย อ๊ะจ๊ากกกกกๆๆๆๆๆๆ...
“เห้ย!...” เสียงไอ้พี่โต๋มัน
“แว๊กกกกๆๆๆ...” เสียงกู ต่างคนต่างตกกะใจ มันเปิดประตูห้องน้ำออกมาจ๊ะเอ๋กับกู
แต่ที่เกิดเสียงเหล่านี้ ก็เพราะมันดันนุ่งกางเกงในตัวเดียว ไอ้หย่า!..บ๊ะเจ้า!...กูไม่ได้ทะลึ่งนะโว้ย!....
หุ่นมัน..ซิกแพ็คของม่าน..กล้ามท้องเป็นลอน วุ้ย!..ยิ่งเป้าตุง ๆ ด้วยแล้ว
ห่อหมกหนองมนเหรอน่านนนนๆๆๆๆ...
มันรีบคว้าผ้าขนหนู ที่วางบนเตียงขึ้นมานุ่งอย่างเร็ว เพิ่งจะนึกขึ้นได้เหรอเมิง ไม่ทันแร้ว..
กูเก็บรายละเอียดแบบไม่ตั้งใจไว้หมดแล้วโว้ย!...ส่ายหัว..พรืดดดด...ไม่เอา...
ออกจากหัวกูไป ณ บัดนาว...ภาพติดตาจริงวุ้ย!..
“ทะลึ่ง...” มันคงเห็นกูทำท่าทางประหลาด ๆ เลยแหวกูซะงั้น....เวงงงง...
“ไอ้พี่บร้าาาาา...” กูก็นะ โดนจัง ๆ ไปไม่ถูกเลย สวนมันเฉยซะง้าน ผิดถนัดดันเข้าทางมันจนได้
“หึ..หึ..หึ..เด็กบ้า..จะยั่วไปถึงไหน” พูดจบ มันรวบตัวกูแบบไม่ทันให้ระวัง เพราะมั่วตะลึงมันอยู่
บดปากประกบจูบ กูอ้าปากประท้วง มันช้อนลิ้นเข้ามาอย่างชำนาญ ทั้งเร่าร้อนเรียกร้องหนักเบา
เล่นเอาสมองไอ้ตะเกียงขาวโพลนทันที กูถูกจู่โจมระยะประชิดอีกจนได้ เผลอให้มันจูบเอา
ล่อเข่าอ่อนเลยกู ใจสั่น...แม่งจูบเก่งโครต ๆ รู้สึกใจจะขาด มือไม้ไร้เรี่ยวแรงซะง้าน มันประคอง
กอดรัดกูไว้แน่น พร้อมตะโบมจูบเรียกร้องกวาดลิ้น..ดูดกลืนลิ้นกูไล่ต้อนหยอกเย้าไปทั่ว
ไม่ว่ากูจะพลิกลิ้นถอยหลบไปทางไหน มันแม่งฉกลิ้นตามติด..ซะจนกูรู้สึกสมองมึนวูบไหว
เริ่มขาดอากาศหายใจจะตายไหมกู มันค่อย ๆ ถอนจูบออกอย่างช้า ๆ..ปล่อยกูได้หายใจหายคอ
จ้องหน้ากูตาหวานเชื่อมวิบวับได้อีกเมิง.....
“หวานมาก...หวานจนไม่อยากหยุด..ไม่คิดเลยว่าจะหวานขนาดนี้ รู้ตัวไหม?” มันพูดห่าไร ตอนนี้
สติกูเริ่มกลับมาแหล่ะ!..ก่อนจะทันได้ลงมือกับมัน เหมือนมันรู้ซะงั้น รีบฉกจูบลงมาอีกครั้ง ครั้งนี้มัน
นุ่มนวลอ่อนโยน ไม่ร้อนแรงเหมือนครั้งแรก เล่นเอากูมึนรอบสอง..เหมือนมีผีเสื้อนับร้อยตีปีก
กันพรึ่บพรับบินให้ว่อนในหัวกู รู้สึกร่างกายร้อนฉ่าตั้งแต่หัวยันปลายเท้า โดยเฉพาะหน้าท้องที่เริ่ม
เกิดปฏิกริยาทรยศ ตะเกียงน้อยมันเริ่มซุกซน พองตัวขึ้นมาซะง้าน ไม่ต่างกะไอ้พี่โต๋มัน
กูรู้สึกข้าวหลามหนองมนของมัน..พองตัวจังก่า..พาดขวางอัดหน้าท้องกูจนรู้สึกได้..
ถึงจังหวะเต้นตุบๆ...ไม่ได้การแล้วต้องรีบหยุดก่อนที่สติกูจะหลุด..จนเลยเถิดจับมันกดซะก่อน
เรื่องจะบานปลายกันใหญ่..ที่กูปล้ำลูกชายเขาเป็นเมีย..ไอ้ตะเกียงจะถูกครหาได้..ว่ากินบนเรือน
ขี้รดบนหลังคาหรือเปล่า กูรวบรวมแรงที่มีน้อยนิด ยกเท้าเหยียบเท้ามันไปเต็ม ๆ
“ปึ๊ก” เสียงส้นเท้ากูกระแทกนิ้วเท้ามัน
“โอ้ย!..” มันร้อง ก่อนจะปล่อยกูหลุดจากสมรภูมิชวนเสียตัวตรงหน้า ยกเท้ามากุมกระโดดเหย่งๆ....
“อูย!...อูย!..เล่นแรงนะ เนี๊ยะ” หน้าตาบูด ส่งสายตาอ้อน ๆ ตัดพ้อมาให้ ปากบ่นกูปอย ๆ
กูรีบหันหลังเดินหนีเข้าห้องน้ำล๊อคประตูปิดทันที เปิดน้ำใช้มือช้อน..วักน้ำใส่หน้าซะหลายที
เฮ่อ!....ใจเต้นตึ๊กตั๊ก รัวยังกะกองเพล มองตัวเองในกระจก แม่งแดงแปร๊ดดด..ยังกะลูกตำลึงสุก
ไอร้อนระอุยังเหมือนจะเห็นควันพวยพุ่งเลยนิ ด่าตัวเองในใจ ที่หลงเคลิ้มไปกับรสจูบของมัน
น่าโมโหสุด ๆ ไอ้ตะเกียงน้อยเสือกตั้งกับมันเสียนี้ กูมีอารมย์กับไอ้พี่โต๋จริง ๆ วุ้ย!..อันตรายโครต ๆ
อ่า...ต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ อึ้ยยยย!!!...หลบให้หน้าหายร้อนอยู่นี่สักพัก
“ก๊อกๆ ๆ..ตะเกียง...ออกมาได้แล้ว พี่ไม่ทำไรแล้ว” มันเคาะเรียกกู กูเงียบไม่ตอบมัน
ขอเวลาทำใจหน่อยไอ้บร้าาาาา....เสียงมันเงียบหายไป กูนั่งทำใจบนฝาชักโครกได้สักครู่
มันพูดขึ้นมาว่า
“ตกลง...จะลงไปซ้อมหรือเปล่า พี่เอาชุดมาให้เปลี่ยน คุณพ่อกับพี่เต้รออยู่ ลงไปได้แล้ว” อ่านะ!..
กูลืมไปสนิทว่าขึ้นมาในห้องทำไม เลยต้องลุกไปเปิดประตู มันยืนรออยู่ ในมือถือชุดเทควันโด้
ก่อนจะยื่นให้กู สายตาที่มองมา แม่งอยากจิกตาทั้งสองข้างให้บอดซะเลย ใจสั่นได้อีกแหล่ะกู..
เพิ่งจะสงบลงตะกี้ กูรีบคว้าเอาชุดมัน ก่อนจะปิดประตูกระแทกใส่หน้าแม่ง.. ‘ปัง’ ไม่วายได้ยิน
เสียงมันหัวเราะตามหลังได้อีก
“หึ..หึ..หึ.” ไอ้เชี้ยรรรร...คอยดูแล้วกัน เดี๋ยวมีเอาคืนแน่เมิงงงง...
เปลี่ยนชุดเสร็จ ค่อย ๆ แง้มประตูดูลาดเลา ไม่เห็นเงามันอยู่ในห้อง ค่อยหายใจโล่งหน่อย
ลับตาตั้งสติ ก่อนเดินลงไปข้างล่าง กูลงมาถึง..ทุกคนอยู่ในชุดพร้อมลงสนาม แม้แต่พ่อสิงห์
ก็รออยู่แล้ว คุณแม่มองกูยิ้ม ๆ ก่อนจะเอ่ยปากพูดขึ้นมา
“ตะเกียงลูก ใส่ชุดนี้แล้วน่ารักมาก...จะสู้เค้าไหวเหรอลูก ตัวกระจิดหนึ่ง” เอ่อน่ะ!..แม้ชุดไอ้พี่โต๋มันจะ
ไซร้เล็กแล้ว แต่มันก็ยังใหญ่เกินตัวกูอยู่ดี เลยทำให้กูเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ กูเข้าใจที่แม่พูดอ่านะ
“แม่อย่าเพิ่งไปดูถูกตะเกียง ขี้คร้านลูกเราตะหาก จะรับมือน้องมันไหวหรือเปล่า” พ่อสิงห์พูดขึ้น
เล่นเอาแม่ทำตาโต ก่อนจะย้อนถามพ่อว่า
“จริงหรือพ่อ..ไม่ได้แล้ว ยังงี้แม่ขอเข้าไปนั่งดูด้วยคนนะ อยากเห็นลูกตะเกียง..ตัวนิดเดียว
จะรับมือพี่ ๆ เขายังไง” พูดเสร็จ พ่อสิงห์พาเดินไปห้องซ้อม โดยมีไอ้พี่โต๋ พี่เต้ คุณแม่ และกู
เดินตามเป็นพรวน ศึกสังเวียน ‘ตะเกียง VS สิงห์โต๋’ ได้เวลาเอาคืน จะเริ่มขึ้น ณ บัดนี้ หุหุหุ..
.
.
.
รักคนอ่าน คิดถึงคนโพส เลิฟแฟนคลับตะเกียงทั้งหน้าเก่าและหน้าใหม่ทุกคน
Luk.
-
พี่โต๋รังแกน้องอีกแล้วนะ อิอิ แต่คนอ่านชอบ
ปล.คนเขียนห้ามยกน้องตะเกียงให้ใครนะ ยกให้พี่โต๋ได้คนเดียว
-
อิมมเจ ทำไมมีซีวอน2คนอ่ะคะ :m28:
ขอเปลี่ยนมาเชียร์รันนิ่งแล้วค่ะ ตรงดีอะไรดีมากมาย :m4:
ปล.หนีไปเที่ยวมาเป็นอาทิตย์ น้องตะเกียงอัพไปเยอะมากกกกก :a5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
3ตอนรวดเลย
ชอบพี่รันอ่ะ ตรงดี เคลียร์ทุกปัญหาอ่ะ
ช๊อบชอบเลย
พี่โทนี่นี่แผนสูงอ่ะ
พี่บอมเบย์ก็ดีแต่พูดแต่ไม่กล้า สมควรแห้ว 555
ยิ่งอิพี่โต๋ล่ะก็ ไม่ชอบเลยดีแต่จูบดีแต่กระทำ ทำตัวเป้นหมาหวงก้างแต่ไม่เคลียร์ตัวเองเลย
เพราะฉะนั้น เชียร์ พี่รันนนนนนนนนน 555
ป.ล.ตะเกียงเสน่ห์ของนู๋เหลือร้ายจิงๆ
-
อ่า สามตอนรวดเลย ><
โต๋เอาอีกแล้วนะ ==
ตัวเองมีชนัก จะกินหัวนู๋ตะเกียงอยู่แล้ว
ยังมาแกล้งเค้าอีก
เชียร์ รัน อ่า
โทนี่ก้อชอบ อิอิ เสียดายไม่ค่อยทันคนอื่นเค้า
ต้องแกล้งเปงแฟนซะงั้น
คุนรันดีกว่า มาทีเดียว สื่อสารจบกระบวนความ
แบบ "ข้าจาจีบเอ็งแล้วนะ" ปลื้มมม! ^0^
-
ปล้ำจูบน้องตะเกียงบ่อยไปแล้วนะโตโต๋
-
แหมตะเกียง เคลิ้มแบบนี้
ระวังรู้สึกตัวอีกที จะไปอยู่บนเตียงแล้วนะจ้ะ
-
โต๋ทำอะไรก็ไม่เคลียร์อ่ะ
เชียร์รัน
-
รอดูว่าน้องตะเกียง
จะปล้ำลูกชายเขาเป็นเมีย
หรือจะถูกลูกชายเขาปล้ำเป็นเมีย
อร๊ายยยยย พูดอะไรออกไป :o8:
-
:L1:
-
คนแต่งขยันมากค่ะ
เป็นกำลังใจให้จ้าาาา :L2:
-
คิดจะเป็นสามีของสิงห์โต๋หรอจ๊ะตะเกียง
เป็นภรรยาง่ายกว่าไหม
:L2: :L2:
-
อ้ากกกกกกกกกก
รอตอนต่อไปค๊า
อยากรุจักใครจะชนะ
:impress2:
-
เชียรรันนนนนนนนนนน ให้เป็นรับ กร๊ากกกกกกก
-
ตะเกียง vs โต๋ ศึกนี้น่าติดตามเป็นอย่างยิ่ง รอลุ้นค่ะรอลุ้น :3123: :3123:
:pig4: :pig4:
-
ตะเกียงจัดหนักเอาคืนเลย
-
ตะเกียงสู้ๆ
อย่าได้ออมมือ เอาให้น่วม
ให้พี่โต๋รู้ซะบ้างว่าอย่ามาฉวยโอกาสน้าาาาา
-
รอดูด้วยคนๆ
ขอแบบหนักๆ
ฮะๆ ขอบคุงงับ
-
รอ รอ รอ
สนุกมาก มาลงอีกไวๆ นะครับ
ให้ตะเกียง จับจุดตายของโต๋ น้อยเลย จะได้คายพิษออกมาเยอะๆ 55555
:haun4: :haun4:
-
อ่าน 4 ตอนรวดจุใจจริงๆ o13
ตะเกียงนี่เสน่ห์แรง งานนี้ได้เปิดสมาคม "คนจีบตะเกียง" แน่ๆ
รัน นายแน่มากอ่านใจคนได้เฉียบขาด
แล้วแบบนี้ สิงห์โต๋จะรับมือไหวหรือหนักใจแทน
ขนาดใจตัวเองก็ยังไม่ชัดเจนเลย
ตะเกียง vs โต๋ รออ่านศึกนี้
ผมว่ารอบนี้มีปาดเหงื่อ :try2:สูสี สูสีครับ
ขอบคุณ Luk ครับ +1 กับความขยัน
-
ขอนั่งเชียร์ด้วยคนว่าระหว่างตะเกียงกับสิงห์โต๋ใครจะชนะ
-
หุหุ หนูตะเกียงสู้ๆนะ ได้เวลาเอาคืนแล้วหลังจากโดนแกล้งมาหลายตอน *0*V
-
รายการต่อไปนี้
เป็นอิมเมจตัวละคร ที่พี่ Luk (พี่คนเขียน)ฝากมาแปะค่ะ
:m26: พี่แกมาลงไม่ได้ เพราะ...........(คิดเอง หุหุ) :haun5:
คนแรก........คือ........ :a9:
น้องตะเกียง ของเราเองค่าาาาาาาาาาา (เหนือคำบรรยาย :impress2: ) :m11:
(http://postto.me/id/0image002.jpg)
](http://postto.me/tz/200000.jpg)
(http://postto.me/id/image004.jpg)
คนที่ 2 เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...............
สิงห์โต๋ “โตโต๋” ( :m27: โต๋....ๆ......ๆ.....ๆ... >>มันคือแอ็คโคนะ )
(http://postto.me/tf/105940698.jpg)
(http://postto.me/ty/99000.jpg)
(http://postto.me/tu/j0000.jpg)
ต่อไป........คนที่ 3.....
ชายมอม เอ้ย!! คุณชายบอมเบย์ :m9:
(http://postto.me/tf/image015.jpg)
คนที่ 4 โฮ่ๆๆๆๆๆ คนนี้ Import :mc1: อิอิ
คุณชายโทนี่...
(http://postto.me/iz/image016.jpg)
คนที่ 5 คุณชายผู้สุขุม คุคุ :m19:
คุณชายรัน......
(http://postto.me/td/87395141.jpg)
คนที่ 6 (เช็ดๆๆๆๆๆๆ...อ้าวไม่ขำ..<มุกแปก> :o11:)
คุณชายกาน......
(http://postto.me/te/photo_100315_210416.jpg)
คนที่ 7 สุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุด เอ๊ะ..ยังไง ห้าๆๆๆๆๆ :laugh3:
คุณชายพี่พรต........
(http://postto.me/to/20080813news0202_choisiwon.jpg)
:give2:ใจนู๋จะละลาย :m3:
(http://postto.me/tk/3581083528_3dc184c67a.jpg)
โอ้ย..... เห็นแต่ละคนแล้วเพ้อ อยากเป็นครูกลับไปสอนเด็กพวกนี้ (เพราะแก่เกินจะไปเรียน.... o22 เอ๊ะ นี่ชั้นแก่หรอ :sad5: ม่ายยยยยยยยย :z3: ......... :freeze: )
ปล. ถึงพี่ Luk นู๋ขออนุญาต(หลังจากที่ทำไปแล้ว แฮ่ๆ :m23: )จัดเรียงรูปของนุ้งตะเกียงกับคุณชายโต๋ให้อยู่ในรูปเดียวนะคะ เพื่อความสวยงามและสะดวกเวลาโพสค่ะ อ้อ มีแอบเพิ่มรูปนิดหน่อยด้วยค่ะ :m3:
ไปละ(ไปอ่านก่อน :oni1:) จุ๊ฟๆ :กอด1:
v
v
V
แก้ไขข้อผิดพลาดค่ะ
เนื่องจากรูปตะเกียงมีรูปหนึ่งที่ไม่ใช่แจจุงอ่ะค่ะ แต่เป็นเจ๊ชอล :z10:
แล้วก็รูปพี่พรตมันเป็นพี่ซีวอนคนเดียวกับพี่รันน่ะค่ะ เจ๊พี่ Luk เลยส่งอิมเมจมาใหม่ เหอๆ
คนแรก........คือ........ :a9:
น้องตะเกียง ของเราเองค่าาาาาาาาาาา (เหนือคำบรรยาย :impress2: ) :m11:
(http://postto.me/id/0image002.jpg)
(http://postto.me/tq/754845.jpg)
(http://postto.me/tm/c0044.jpg)
คนที่ 2 เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...............
สิงห์โต๋ “โตโต๋” ( :m27: โต๋....ๆ......ๆ.....ๆ... >>มันคือแอ็คโคนะ )
(http://postto.me/tf/105940698.jpg)
(http://postto.me/ty/99000.jpg)
(http://postto.me/tu/j0000.jpg)
ต่อไป........คนที่ 3.....
ชายมอม เอ้ย!! คุณชายบอมเบย์ :m9:
(http://postto.me/tf/image015.jpg)
คนที่ 4 โฮ่ๆๆๆๆๆ คนนี้ Import :mc1: อิอิ
คุณชายโทนี่...
(http://postto.me/iz/image016.jpg)
คนที่ 5 คุณชายผู้สุขุม คุคุ :m19:
คุณชายรัน......
(http://postto.me/td/87395141.jpg)
คนที่ 6 (เช็ดๆๆๆๆๆๆ...อ้าวไม่ขำ..<มุกแปก> :o11:)
คุณชายกาน......
(http://postto.me/te/photo_100315_210416.jpg)
คนที่ 7 สุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุด เอ๊ะ..ยังไง ห้าๆๆๆๆๆ :laugh3:
คุณชายพี่พรต........
(http://postto.me/ta/priew656_003.jpg)
:กอด1: ขออนุญาติ พี่ Luk เอารูปใหม่ลงนะคะ เพราะโปรแกรมแต่งรูปเจ้งทำแบบเดิมไม่ได้อ่ะค่ะ :sad4:
-
o18ตะเกียงเอาคืนโต๋เลย ทำให้รู้ซะบ้างว่าเราก็แน่เหมือนกัน :laugh:
:-[ชอบรูปน้องตะเกียง(แจ)จังเลย
-
ตะเกียงจัดหนัก
-
ไอ้พี่โต๋ไม่ยอมเปิดตัว แต่แอบตอดเล็กตอดน้อย เหอะๆ มันน่าให้น้องเปนแฟนคนอื่นจิงจิ๊ง
-
^
^
^
ช่ายเห็นด้วยกะรีข้างบน ไม่ยอมเปิดตัว สมน้ำหน้าโดนเพื่อนตัดหน้าเลย :m20:
-
อย่าทำว่าทีสามีแรงนะน้องตะเกียง
เดี๋ยวพี่โต๋ช้ำหมด
-
เอาคืนเลยค๊า
น้องตะเกียงจัดกานพี่โต๋ ให้น่วมเยย
ชอบรังแกตะเกียงดีนัก
-
:impress2: ชอบขนาดคับ (ชอบมากๆๆคับ)
-
ตะเกียง สู้ๆ :ped149: :ped149:
-
ตะเกียงก็เล่นตัวบ้างอะไรบ้างก็ได้นะ ไม่ใช่เก่งแต่คิด พอถึงเวลาก็ยอมตลอด ไม่ไหวๆ
-
แม่เจ้าาาาา~!!!คุณ Luk.ขยันไรปานนี้ แป๊บๆยิงตอนใหม่มาให้ลุ้นตลอด
ว่าแล้วว่าตะเกียงน้อยกลอยใจของเราเสน่ห์เหลือร้าย มัดใจหนุ่มๆได้แทบทั้งแก๊งค์
(หวังว่ากานคงใจมั่นคงกับน้องกิ่งพอนะ เพราะชอบน้องกิ่งอะ นิสัยดี น่ารัก เป็นชะนีตัวอย่างที่หาได้ยากในนิยายวาย555+)
ปล.แอบเข้ามายื่นใบลาเพื่อเตรียมตัวสอบปลายภาคคร่า(แต่จะพยายามแว่บมาหลอนเป็นพักๆนะคะ) ใกล้ๆสิบมีนา เราจะคืนสู่วงการเต็มตัว ตอนนี้ต้องแอ๊บขยันบ้างไรบ้าง แล้วจะมาไล่ตามเก็บให้ทันเพื่อนๆพี่น้องแฟนคลับตะเกียงให้ได้ในเร็ววัน!!!สู้เว้ยยยย~!!!
-
พี่โต๋ เอาน้องตะเกียงไปซ่อนที่ไหน ปล่อยมาได้แล้ว
-
Part 31
ตะเกียง VS สิงห์โต๋.
.
.
.
.
.
เข้ามาในห้องซ้อม สนามพื้นไม้ปูปาร์เก้ ขนาด 7 x 9 เมตร ผนังเก็บเสียง มีอุปกรณ์เฮดการ์ด
ตลอดจนเครื่องป้องกันกระแทกครบชุด ยังมีกระบอง ดาบ ฯลฯ สำหรับการฝึกใช้อาวุธ และหุ่นยาง
จำลองไว้สำหรับฝึกต่อสู้อีกสามสี่ตัว ยังกะห้องฝึกหน่วยคอมมานโดย่อยซะง้าน ตกลงพ่อสิงห์ซ่องสุ่ม
กำลังคนหรือเปล่าว่ะเนี๊ยะ? ไมมันดูลึกลับพิลึก กูฝึกการต่อสู้ตั้งกะเด็ก แต่สถานที่ฝึกกับเป็นบนเขา
ในไร่ส้มบ้าง ริมห้วยบ้าง ในป่าบ้าง ไม่ใช่ห้องแอร์แบบนี้ ฝึกท่ามกลางสายลม แสงแดด
และธรรมชาติ นี่มันไฮเทคสุดๆ เอาว่ะ!...ลองนักสู้ลูกทุ่ง เจอสิงห์หนุ่มเมืองกรุงดูสักตั้ง
แม้จะพอประมาณฝีมือไอ้พี่โต๋ได้บ้าง แต่ไม่เคยเห็นมันเต็มๆ สักครั้ง ที่เคยประทะกัน มันไม่ได้
โต้ตอบเอาแต่หลบหลีกปัดป้อง ก็พอดูออกไม่ธรรมดา ไม่อย่างนั้นคงเป็นหัวหน้าแก๊งค์ ‘สิงห์โตดำ’
ไม่ได้หรอก สมาชิกในแก๊งค์แต่ละคนอมภูมิกันทั้งนั้น มันได้รับความเกรงใจยกให้เป็นหัวหน้า
ฝีมือคงไม่ใช่ชั่ว แต่ไอ้พี่เต้นี่ประมาทไม่ได้ คุมธุรกิจวงการมาเฟียด้วยแล้ว ไม่ธรรมดาแน่นอน
แลกเปลี่ยนกันดูก็ดี ตั้งกะมาอยู่กรุงเทพฯ ไม่ได้ฝึกซ้อมเป็นเรื่องเป็นราวร่วมจะสองอาทิตย์แล้ว
“เอาหล่ะ..วอร์มร่างกายกันก่อน..ให้เวลาวอร์ม 10 นาที เดี๋ยวให้โต๋ลองสนามกับพี่เต้ก่อนแล้วกัน”
พ่อสิงห์ออกคำสั่ง ยังกะครูฝึกแน่ะ พูดจบพวกเราต่างแยกย้ายยึดพื้นที่วอร์มของตัวเอง
กูดูท่าวอร์มของแต่ละคน เท่ห์สาดดดดๆๆๆ..มีหักนิ้วดัง..กร๊อบบบบๆๆ...ดัดหลังดัง...แกร๊บบบๆๆ..
ยืดเส้น เตะเท้า ฯลฯ..เหนือเกินบรรยาย กูเลือกวอร์ม..ด้วยไทเก็ก ตัวอ่อนหยินหยาง
สะพานโค้ง..ก้มตัวกางขา 180 องศา คุณแม่มองมาพร้อมกับส่งยิ้มให้ เหมือนถูกใจท่าวอร์มไอ้ตะเกียง
“เอาหล่ะ!...หมดเวลา สวมเฮดการ์ดให้พร้อม ลงสนามได้” พ่อสิงห์พูดจบ ไอ้พี่เต้กับพี่โต๋ เดินไปหยิบ
เฮดการ์ดสีน้ำเงินกะแดง..สวมหัว แล้วเดินกลับมายืนตรงข้ามกัน ก่อนโค้งศรีษะเคารพคู่ต่อสู้ การต่อสู้
ระหว่างศึกสายเลือด..โอแห่ะ!..ดุเดือดไปป่าว...เสือเต้ vs สิงห์โต๋ ก็เริ่มขึ้น จังหวะเข้ารุกคู่ต่อสู้
ของทั้งคู่เร็วมาก รุกรับโต้ตอบรัวกันกระหน่ำ...เสียงดัง...ตุ๊บ..ตั๊บ..ปึ๊ก..ปั๊ก..พลั๊ว..พลั๊ก..ๆๆๆๆๆ
ต่อเนื่องทั้งเท้าทั้งมือ ไม่มีออมมืออ่อนข้อกันเลย สายตาที่จ้องกัน..คมกริบ ชิงไหวชิงพริบไม่มีใคร
เสียเปรียบใคร..ออกลูกเตะแบบเทควันโด้ ฟันสันมือแบบคาราเต้ ลูกศอก..ลูกเข่า..จระเข้ฟาดหาง
สารพัดที่งัดมาหักล้างกัน ฝีมือดีทั้งสองคน คงต้องประเมินพวกแม่งใหม่..ไม่ธรรมดา มีพละกำลังดี
อีกตะหาก..สังเกตุจากเสียงวี๊ดวิ้ว..ฝ่าอากาศของการออกอาวุธแต่ละครั้ง หนักหน่วงรุนแรง ใครโดนเข้า
ไปจัง ๆ ไม่ต้องบอกว่าผลรับจะขนาดไหน อาศัยทั้งสองคนมีลูกรับ..ลูกป้องกันคู่คี่สูสีพอฟัดพอเหวี่ยง
ทำให้ไม่มีใครกินใครลง ไม่คิดว่าไอ้พี่โต๋ฝีมือมันจะทัดเทียมพี่ชายได้ขนาดนี้ ฝีเท้าที่มันเต้นฟุตเวิร์ค
แทบจะไม่ได้ยินเสียงเลยก็ว่าได้ ถึงว่ามันไปมาแทบไม่รู้ตัว จังหวะการลงเท้าเนียนมากๆ ดีกว่าไอ้พี่เต้..
ที่จังหวะขยับเท้ายังลงน้ำหนัก ทำให้กินแรง หากยืดเยื้อคนที่ต้องเพลี่ยงพล้ำไม่พ้นไอ้พี่เต้ชัวร์
ศาสตร์การต่อสู้หากคู่ต่อสู้ฝีมือคู่คี่สูสี ยืดเวลานานใครออมกำลังได้ดีกว่า ย่อมได้เปรียบภายหลัง
คนที่สูญเสียกำลังมาก..จะล้าและการป้องกันจะหละหลวมในที่สุด ไม่ทันไร..ไอ้พี่เต้โดนเต็มๆ
“ป๊าป...พลั๊ว..” โดนเท้าเจาะยางเข้าให้ ตามด้วยหมัดสอยใต้คางต่อเนื่อง..ตัวเซเพราะถูกเจาะยาง
เมื่อกี้..ไอ้พี่โต๋ไม่ปล่อยโอกาสผ่าน เสยหมัดสวนเข้าให้จังหวะที่การ์ดแขนไอ้พี่เต้เปิด เซเพียงนิด
ชี้ให้เห็นถึงสายตาที่แม่นยำของไอ้พี่โต๋ การซ้อมยุติลง โดยไอ้พี่เต้นั่งหอบแฮ่ก..แห่ก..ยกมือยอมแพ้
อีกตะหาก ก่อนจะถอดเฮดการ์ดออกจากหัว พากันเดินเข้ามาหาพ่อสิงห์ที่ยืนอยู่
เอี่ยมมือไปตบไหล่ทั้งคู่เบาๆ ให้รู้ว่าแทนคำพูด..ไม่ต้องชมแล้ว พวกเยี่ยมมากยื้อเวลาสู้กัน..
ล่อไปกว่ายี่สิบนาที ไม่แกร่งจริงสู้ต่อเนื่องแบบนี้กินแรงมากสุดๆ นักมวยแต่ละยกใช้เวลาแค่ห้านาที
ยังหมดแรง นี่พวกแม่งยี่สิบนาทีรวดไม่มีพัก แน่มากกกกกๆๆๆๆ...
“เอาหล่ะ!...พักดื่มน้ำสักครู่ ให้เวลาห้านาที ลงซ้อมกับน้องหน่อย ใครจะลงก่อนเลือกเอา” พ่อสิงห์พูด
กับมันสองคน หลังจากมันนั่ง..หยิบน้ำจากคุณแม่ ที่ยื่นให้พร้อมผ้าเย็นเช็ดหน้าเช็ดตาไปด้วย
ซึ่งพี่นวลคนรับใช้เอาเข้ามาให้ก่อนหน้านี้แล้ว
“ตะเกียงขอลงซ้อม กับพี่โต๋ได้ไหมครับ” กูไม่รอให้ใครเสนอตัว กูเลือกคู่ซ้อมเองเลยดีก่า ถึงเวลาเอา
คืนที่มันเล่นปล้นจูบกูเมื่อกี้ซะที รอเวลานี้นานแล้ว ‘ตะเกียง vs สิงห์โต๋’
“เอางั้นเลยรึ ตะเกียง” ไอ้พี่เต้ มันถามขึ้น จะบอกเป็นนัยว่าเห็นใช่ไหม มันเพิ่งแพ้ไอ้พี่โต๋ไปหยกๆ
“ครับ” กูตอบรับทันที โดยไม่ต้องรอคิดอีก ไอ้พี่โต๋มันหรี่ตา จ้องกูยังกะจะรู้ว่ากูคิดไรอยู่ ก่อนจะยกยิ้ม
ยักคิ้วยั่วกูอีก กูเลยตาโตจ้องตอบมันซะ อย่าได้กลัว..เมิงงงงง....ไอ้บร้าาาาาๆๆๆ....เจอกูแน่
ดันหัวเราะกูได้อีก
“หึ..หึ..หึ..ตกลง..แต่มีรางวัลติดปลายนวมด้วยนะ..ใครแพ้ถูหลังโอเคป่าว” ไอ้..ไอ้..ไอ้..กูพูดไม่ออก
ได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆ..คุณแม่อมยิ้มแก้มแทบปริ พ่อสิงห์ถึงจะทำเป็นนิ่ง กูแอบเห็นนะ..กลั้นขำกู
ตะหาก..ไอ้พี่เต้ไม่ต้องพูดถึง..ไม่สนฟ้า อ้าปากหัวเราะก๊ากกกกๆๆๆ ทันที
“กร๊ากกกกๆๆๆ..เอ่อว่ะ!..คิดได้ไงน้องกูใครแพ้ถูหลัง เอาดิตะเกียง อย่ากลัว..รับคำท้าไปเลย
ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้” ดูปากมัน..ดันพูดดักคอกูไว้อีก แล้วจะให้กูทำไงหล่ะทีนี้ กะเอาคืน
เลือกมันลงสนามคนแรก ไม่ให้เสียเวลายืดเยื้อจัดหนักรวบยอดซะทีเดียว ดันเจอไม้นี้เข้าทำไงดีว่ะ..
สมองอัจฉริยะ ถ้าไม่ติดไอ้พี่เต้พูดดักไว้ก่อน กูคงปฏิเสธไปแล้ว นี่เล่นเอาศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย
มาค้ำคอกูซะ..จะพูดก็พูดไม่ออก นอกจากล่อมันให้หมอบจนไม่มีโอกาสมาถูหลังกูนั่นแหล่ะ!..
แต่จะทำได้หรือในเมื่อคุณแม่ กับพ่อสิงห์ก็อยู่ ที่สำคัญมันเป็นการซ้อมต้องยุติก่อนบาดเจ็บ
ไม่ว่าจะชนะหรือแพ้กูเสียเปรียบมันหมด ไอ้โอกาสแพ้กูมั่นใจไม่มีทาง แต่ชนะแล้วให้มันถูหลังนี่ดิ
วุ้ย!...นึกแล้วหน้าร้อนซ่า..เลยกู..หน้ากูแดงแน่ ๆ
“ตะเกียง กลัวแพ้หรือลูก หน้าแดงแปร๊ดดดดๆๆ..เลย” คุณแม่พูดขึ้นมาซะงั้น กูอยากจะตอบ
ทันควัน..เปล่ากลัวแพ้คร๊าบบบแม่...แต่ที่หน้าแดง..กลัวลูกคุณแม่ถูหลังตะหาก..พูดได้ไม่นี่กู
ขืนพูดไปเดี๋ยวหาว่าสำออยเป็นผู้หญิงไปอีก ทีนี้ไม่ต้องพูดถึงศักดิ์ศรีลูกผู้ชายกันแล้วหล่ะ
เอาว่ะ!...เป็นไงเป็นกันรักษาหน้าไว้ก่อน
“ตกลง..รับคำท้า” โอเคกะมันไปก่อน แก้ผ้าเอาหน้ารอด ที่เหลือไว้ค่อยว่ากันทีหลัง ดูเหมือน
พวกจะถูกใจทั้งพี่ทั้งน้อง ต้อนกูรับคำท้าได้ หันไปยักคิ้วให้กันตะหาก งานจะเข้ากูไหมนี่..จำไว้เลย
ไอ้พี่เต้..กูลงบัญชีไว้อีกคน โทษฐานรู้เห็นเป็นใจกันดีนัก
“เอาหล่ะ!...พร้อมแล้วสวมเฮดการ์ด ลงสนามได้ ตะเกียงไม่จำกัดวิธีต่อสู้นะลูก งัดฝีมือออกมาใช้
ให้เต็มที่..ไม่ต้องออม คนกันเองทั้งนั้น พ่ออยากเห็นฝีมือของลูกหน่อย” พ่อสิงห์ พูดก่อนกูลงสนาม
กูหันไปยิ้มให้ บอกแกกูเข้าใจที่แกพูด
แล้วกูกับไอ้พี่โต๋ ก็ยืนประจันหน้ากันกลางสนาม กูจ้องมัน..มันจ้องกู ทำตาหวานระริกใส่กูได้อีก
กูก็นะ..ไม่กล้าจ้องตามันดื้อๆ ซะงั้น หน้าพาลจะร้อนอยู่เรื่อย เพิ่งรู้ว่ายืนในสนามด้วยกัน ตัวมัน
สูงใหญ่ชะมัด เหมือนแจ็คประทะยักษ์ไงงั้น แต่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับไอ้ตะเกียง ไม่เคยเกี่ยงเรื่องน้ำหนัก
และส่วนสูง เราต่างโค้งศรีษะให้กันตามมารยาท เริ่มต้นขึ้น เสต็ปขั้นเทพฟุตเวิร์คล่อหลอกของมัน
ก็ทำงานทันที กูวาดมือท่าไทเก็กตั้งรับเต็มที่ มันหยั่งเชิงเตะขาสูงรุกเข้ามาก่อน กูเบี่ยงตัวหลบเอาแขน
ขึ้นป้องกันแบบใช้อ่อนต้านแข็ง ขนาดศาสตร์ที่กูใช้สามารถลดแรงกระแทกให้ผ่อนลง
เกือบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ ยังล่อเอาแขนสั่นปวดหนึบได้อีก แรงเตะมันมหาศาลจริงๆ กูแฉลบตัวไถลเข้า
ประชิดวงใน ช่วงตัวสั้นกว่าเสียเปรียบมาก ขืนสู้วงนอกยิ่งไม่มีโอกาสโต้ตอบ ก่อนจะพลิกฝ่ามือ
ตะปบจับท่อนแขน กระชากหักศอกใส่หน้าอกมัน มันหงายฝ่ามือขึ้นรับทันทีเหมือนกัน กูไม่ปล่อย
โอกาสให้หลุดรอด เพราะมันเปิดช่องโหว่ใต้รักแร้ ส่งหมัดซ้ายเข้าใต้รักแร้ต่อทันที โดนเหมือนกัน
แต่ไม่เต็มแรงนัก ถึงไงคงเจ็บไม่น้อย มันรีบเต้นฟุตเวิร์คถอยออกก่อนโดนเต็มๆ ฝีเท้าไม่ขั้นเทพ
โดนเมื่อกี้..คงปิดเกมส์ไปแล้ว เพราะแขนมันจะหมดแรงไม่สามารถสู้ต่อได้อีก ขนาดมันโดนไม่เต็ม..
การ์ดแขนยังตกห้อยลง หางคิ้วกระตุกนิดๆ กูเลยยกยิ้มส่งให้ไป มันพยายามเต้นวนไปรอบๆ
ไม่ยอมเข้ารุกกลัวกูคลุกวงใน คงรู้แล้ว..ขืนให้กูประชิดตัวมันเสียเปรียบแน่ มีหรือไอ้ตะเกียงจะแคร์
มึงไม่เข้ามา..กูเข้าหาเองก็ได้ มามะ..มาลิ่มชิมรสมือรสเท้าไอ้ตะเกียงเต็มๆ สักที ไม่รอช้าก้าวเท้า
ตามศาสตร์ลานนาคาดเชือกตรงเข้าใส่มัน เสต็ปเท้าแบบนี้รวดเร็ว จับทางยากไม่รู้จะซ้ายจะขวา
หากเผลอมองเท้าจะตาลาย มองร่างกายจะจับทิศไม่ถูก เพราะเท้าไปทาง..ตัวกลับเอี้ยวไปทาง
ผนวกความอ่อนไหวของไทเก็กเข้าด้วยแล้ว นึกถึงหมัดเมาเข้าไว้ ต่างตรงที่หมัดเมาลีลาช้ากว่ามาก
แต่ไทเก็กประยุกต์มวยลานนาคาดเชือก หาได้ช้าเหมือนหมัดเมาไม่ ตรงข้ามกับรวดเร็ว สายตาไม่ดีพอ
อาจตาลายถึงขั้นเบลอได้ในที่สุด กูฉกหมัดพุ่งใส่ใต้ลิ้นปี่ มันเบี่ยงตัวหลบ พร้อมเตะสวนกลับมา
กูเอาแขนรับถ่ายน้ำหนักแรงเตะสะท้อนกลับ ทำให้มันตัวเซ เพราะท่านี้คนรุกออกแรงเท่าไหร่
แรงสะท้อนกลับเป็นสองเท่า มันจึงเสียจังหวะ โอกาสนี้แหล่ะ..กูตามติดดันไหล่เข้าประทะหน้าอกมัน
เสียงดัง
“ปึ๊ก” ตามด้วยเสยหมัดสอยเข้าปลายคางมันอีก
“พลั๊ก” เข้าให้ มันเซเป๋ไม่เป็นท่า กูไม่เปิดโอกาสให้มันตั้งตัว เตะเข้าเต็มเหนี่ยวที่สีข้างเสียงดังสนั่น
“ป๊าบ”
“อู๊ยยยยๆๆ..เจ็บแทน โดนเต็มๆ เป็นชุด” ไอ้พี่เต้ เป่าปากร้องแทนไอ้พี่โต๋ มันกัดกร่ามเม้มปากเน้น
ไม่ร้องสักเอ๊ะ...เอ่อทนได้ทนไป ขอจัดหนักให้สะบักสะบอมซะหน่อยเห่อะ ว่าแล้วตวัดเท้าเตะสูงเล็งคาง
มันเอี้ยวตัวหลบ พร้อมฟันมือสวน กูหลบเฉี่ยวหน้าไปวูบ หวิดโดนปลายจมูก มันไม่รอช้าหมุนตัวฟาด
เท้าเตะจระเข้ฟาดหางใส่ กูเอียงตัวหลบพร้อมกับไหลตัวเข้าหามัน ชกสวนใส่ท้องมันในจังหวะที่ขามันยัง
ไม่ทันลงพื้น อาศัยความไวเป็นหลัก โดนเต็มๆ เสียงดัง
“ปึ๊ก” หน้ามันบิดกระตุกวูบ คงจุกไม่น้อย เป็นคนอื่นโดนคงตัวงอไปแล้ว แต่ไอ้นี่กล้ามท้องมันแข็ง
เหนื่อยโครต แม้จะได้เปรียบเป็นฝ่ายทำตลอด เพราะมันสู้กูไม่ได้ ห่ะ ๆๆๆ เผด็จศึกท่าไม้ตาย
เลยดีกว่า ก่อนตัวเองจะเหนื่อยตายก่อน สะใจพอแหล่ะ ได้ซัดมันหายแค้น ฝ่ามือไถลกดนิ้วชี้
นิ้วโป้ง..และนิ้วก้อยลงตรงสีข้างใต้อกซ้าย มันชะงัก..ตาค้าง ก่อนจะค่อยๆ ล้มตึงลงไปนอนแผ่
ไม่เป็นท่า คงไม่ต้องซ้ำ เพราะมันจะนอนนิ่งท่านี้ไปไม่ต่ำกว่าสามนาที โดนกูกดจุดชาเอานะสิ
“แปะ..แปะ..แป่ะๆๆๆ” เสียงปรบมือของพ่อสิงห์ ก่อนจะตามด้วยพี่เต้ และคุณแม่ พากันลุกเดินมาหา
คุณแม่เข้ามากอด พร้อมหอมแก้มกูสองข้างซ้ายขวา
“ฟรอด..ฟรอด..ๆๆ.... เก่งจริงลูกแม่ เยี่ยมมากตะเกียง” จากนั้นนั่งลงเอามือจับหน้าลูกชายสุดที่รัก
ลูบเบาๆ..ไปมา ซึ่งมันยังนอนแผ่อยู่ตรงพื้น ได้แต่กลอกลูกกะตาไปมา..ตลกพิลึก
“ไม้ตายที่เด็ดขาด...วิชาจับจุดตาย ‘วรเวทย์อัคนี’ ไม่เสียแรงที่เป็นทายาท พ่อมีโอกาส
ได้เห็นอีกครั้ง หลังจากถูกช่วยให้รอดตายจากวิชานี้ โดยฝีมือไอ้เกริกพ่อของลูก” พ่อสิงห์
เปรยเบาๆ ให้พอได้ยิน พร้อมกับลูบหัวกูไปมา
“สุดยอด..ตะเกียง ไม่อยากเชื่อเลย สวยงามทั้งท่วงท่าและฝีมือ ไม่เห็นกับตาพี่ไม่เชื่อเด็ดขาด
นี่สินะที่พ่อพูดให้ฟังบ่อยๆ ผมยอมรับแล้ว สุดยอดวิชาต่อสู้จริงๆ” ไอ้พี่เต้มันพูดชมกู
“ไม่หรอกครับ พ่อบอกไว้เหนือฟ้ายังมีฟ้า อย่าได้โอ้อวดเด็ดขาด” กูพูดตอบ
“ดีแล้วลูกที่คิดได้ดังนั้น จริงสิเหนือฟ้ายังมีฟ้า” พ่อสิงห์นิ่งคิด ก่อนจะพูดเบาๆ
“แล้วพี่เค้าจะเป็นแบบนี้อีกนานไม่” คุณแม่พูดขึ้นมา คงเป็นห่วงลูกชายที่นอนไม่กระดิก กูเลยก้มลง
ส่งนิ้วจิ้มไปที่จุดชีพจร บริเวณต้นคอให้มันซะ เป็นการเปิดจุดให้เลือดลมทำงาน มันก็สามารถ
ขยับตัวได้ทันที มันค่อยๆ..ขยับแขนขาลุกขึ้นนั่ง ท่ามกลางสายตาอึ้งทึ่งกันสุดๆ ของคุณแม่และ
พี่เต้..ส่วนพ่อสิงห์กูว่าท่านคงรู้ เลยไม่แสดงอาการอะไร
“มีวิชาแบบนี้ด้วยหรือนี่ หนูเก่งมากตะเกียง..มิน่าหล่ะ หนูถึงเป็นสมบัติพิเศษของตระกูล” คุณแม่
เปรยออกมาเบาๆ ส่ายหน้าไปมาช้าๆ พร้อมลูบตามเนื้อตัวลูกชายสุดที่รัก หลังจากที่มันลุกขึ้นยืน
“รู้สึกเป็นไงบ้างว่ะโต๋” ไอ้พี่เต้ ถามน้องมันครับ
“อยากรู้..ลองดูเองดิ ไม่เห็นรึไง..ระบมไปหมดแล้ว หึ..ตัวแค่เนี๊ยะมือหนักตีนหนักชะมัด” มันค้อน
ตอบพี่มันแบบกวนๆ ทิ้งทวนบ่นกูงุงงิงๆ กูแอบได้ยินนะโว้ย!...ทีมึงอ่ะ..เล่นกูทีเผลอเยอะเห่อะ!
“ไม่ดีกว่า แค่เห็นนายโดนก็สยองแทนแล้ว ไม่อยากล้มตึงหงายเก๋งลงไป” ดูปากมัน ไอ้พี่เต้มีซ้ำเติม
น้องมันได้อีก ทีเมื่อกี้ยุแยงตะแคงส่งซะ ทีงี้ชิ่งเอาตัวรอด ใช้ได้เลยไอ้คุณพี่ยอดเยี่ยมแห่งปี
“เอาหล่ะ..พ่อว่าวันนี้เราพอกันแค่นี้ ป่ะ..โต๋พาน้องไปอาบน้ำ ไหนบอกมีนัดตอนสามทุ่ม นี่ก็สองทุ่ม
รีบไปทำธุระซะ เดี๋ยวไม่ทันเวลานัด” พ่อสิงห์พูดขึ้นมา กูนึกขึ้นได้..นัดของไอ้พี่จิมพี่เทคมันนี่หว่า?..
จริงด้วย..แต่ไอ้ที่บอกพาน้องไปอาบน้ำนี่สิ นึกถึงคำท้าแล้ว ตกลงต้องให้มันถูหลัง
ให้จริงๆ ช่ายยยยม่ายยยยยยยๆๆๆๆๆ......ว๊ากกกกกๆๆๆๆๆๆ....
ตอนหน้า NC แล้วนะค่ะ ขอบคุณนักอ่าน และนักโพสทุกท่าน
Luk.
-
อิอิ มารอดูน้องตะเกียงโดนถู :z1: ...พี่โต๋เลือกข้อตกลงได้ถูกใจมาก :3123:
+1 ให้พี่โต๋โลด
-
ตอนนี้พี่โต๋โดนยำ
ตอนหน้าสงสัยน้องตะเกียงไม่รอดแน่ๆ
:L1: :L1:
-
นายเจ๋งมากตะเกียง 555 โดนซะบ้าง
อูียตอนหน้า....รออ่านนะคะ 55
-
NC หรอค๊า
รอ ๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ :laugh:
-
ต้องเตรียมเลือดสำรองสำหรับตอนหน้าจริงๆค่ะ
อร๊ากกกกกกก คิดไปไกลแล้ววว >///<
-
ก่อนอ่านตอนต่อไป
ต้องให้ตะเกียงกดจุดให้ก่อน
จะได้ไม่เสียเลือดมากเกินไป :z1:
-
หวายๆ หายไปนาน
กลับมาเหงโต๋โดนซัดน่วมแล้ว
รู้สึกสะใจยังไงม่ายรุ หึหึหึ
ว่าแต่ตอนหน้า NC !!!!
โน่ว น้องตะเกียงงงงง จะโดนถูแล้วหรอ
โฮกกก T____T จะมีจินนี่ออกมาป่าวอ่ะ
^____^ T______T ดีใจหรือเสียใจดี 5 5 5+
-
O.o ตอนหน้า NC
-
เก็บรวดหลายตอน หนุกหนานๆ o13
สะใจพี่โต๋โดนน้องเกียงสอยร่วง :laugh:
แต่ตอนหน้า NC? น้องเกียง??? :sad5:
-
วันนี้ "น้องตะเกียง" มาถึงบ้านเราแล้วนะคะ :กอด1:
น่ารักจิ้มบิ้มมากค่ะ ชอบอ่ะ แต่ไม่กล้าจุด :o8:
ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:
-
รอตอนหน้าค่ะ :laugh:
-
เอ็นซี
น้องตะเกียงกับพี่โต๋ ??
:z1:
-
ยกมือรอเรื่องนี้ด้วยคน
-
น้องตะเกียงสุดยอดดดดดดดดดดดดดด o13 o13
รอตอนหน้า มาเร็วๆนะคะ :o8: :call: :call:
-
หุหุ ตะเกียงจาเป็นงัยน๊า
-
รอตอนหน้าครับ จัดหนัก ^^
-
ชอบตรงที่พี่รันพูดจัง คนอื่นเลยหน้าหงอยเป็นแถว หึๆๆๆ สงสัยอยากช่วยให้น้องสมหวังเร็วๆ
ดีแล้วๆไม่ชอบพวกคิดจะรักเขาแล้วยังเอาคนอื่นอยู่ ถ้ารู้ตัวว่าชอบตะเกียงเมื่อไหร่แล้วยังไปไหนกับพี่อังอยู่นะนายโต๋ เค้าจะเลิกเป็นแฟนคลับเลย ชริ!
-
เอาตอนหน้ามานะ พี่โต๋จัดหนักไปเลยนะ
จะรออ่าน
-
นั่งเฝ้าหน้าจอรอตอนหน้าเลยค่า
เอ็นซีที่รอคอย
-
ค้ากำไรเกินควรนะโต๋
แบบนี้ใครเค้าจะอยากท้าพนันด้วยมีแต่เสียกะเสีย
-
อูยยยยยยย เจ็บแทนโต๋ คงระบมอ่ะนะ เอิ๊กๆๆๆ
-
พิเศษ
สำหรับแฟนคลับก่อน NC
Ver....TOTOi...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ถ้าจะมองว่าผมเจ้าเล่ห์ ผมคงไม่เถียง ผมเป็นสิงห์หนุ่มที่แฝงเล่เหลี่ยมในตัวแพรวพราว จนถึงขั้น
เหลี่ยมจัดขั้นเทพก็ว่าได้ ผมไม่ค่อยแสดงความรู้สึกจริงๆ สักเท่าไหร่ ดังนั้นจึงทำให้ใครๆ
อ่านผมยาก..ว่าผมคิดอะไรอยู่ ถ้าเปรียบกับตะเกียง ผมรู้น้องอัจฉริยะ..มันสมองที่ดีเลิศก็ไม่สามารถ
เอาตัวรอดได้เสมอไป เป็นเพราะความสดใสและการมองโลกในแง่ดี ซึ่งมีเป็นทุนอยู่ในนิสัยของ
น้องตะเกียงซึ่งอ่านง่ายมาก ดูได้จากการแสดงออกทางลูกกะตา ไม่ว่าจะคิดจะนึกอะไร สีหน้าแววตา
แสดงความคิดของน้องหมด แม้จะดูเหมือนตัวเองฉลาดและเจ้าแผนการไม่น้อย แต่นั่นแหล่ะ!..น้องยังไม่
มีเล่เหลี่ยมทำให้ใครต่อใครอ่านน้องง่ายยิ่งกว่าอะไรเสียอีก ซึ่งแทนที่มันจะเป็นผลดีในด้านพรสวรรค์
แต่กลับกลายจะส่งผลร้าย เพราะน้องยังบริสุทธิ์ใสซื่อปฏิเสธใครไม่เป็นอยู่แบบนี้
เพราะจุดนี้ตะหาก ทำให้ครอบครัวของเราสองคนเป็นห่วงน้องมาก ผมรู้น้องมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับ
ความลับที่ยิ่งใหญ่ แม้จะยังไม่รู้ในรายละเอียด แต่พอจะเดาได้ว่าสิ่งที่จะน้องพัวพันอยู่นั่นมันไม่ใช่
เรื่องเล็กๆ แต่เป็นเรื่องระดับประเทศเลยทีเดียว ถึงในตอนนี้จะไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เพราะผู้ใหญ่บอก
มาว่ายังไม่ถึงเวลาที่จะให้น้องรู้ เพียงกำชับให้ผมดูแลปกป้องต้องไม่ให้คลาดสายตา และอย่าไว้ใจใคร
ที่ไม่รู้จักที่พยายามเข้ามาวุ่นวายกับน้อง หน้าที่รับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ที่ผมรับปากตระกูลของเราสองคน
ไว้นั้น มันทำให้ผมฮึกเหิมที่จะทำหน้าที่นี้ บนความภาคภูมิใจและความเต็มใจอย่างยิ่ง ในขณะที่ผม
ยอมรับตัวเองได้แล้วว่า ผมรู้สึกกับน้องไม่ธรรมดาเสียแล้ว มันเกิดขึ้นรวดเร็วแบบที่ตั้งตัวไม่ติดเลย
เชียวหล่ะ น้องมีเสน่ห์ที่ร้ายกาจอย่างมาก ไม่ว่าใครอยู่ใกล้ทั้งหญิงและชายต้องรู้สึกดี ถึงขั้นตกหลุมรัก
เอาง่ายๆ ซะด้วยซ้ำ
เพราะอย่างนี้ไง ทุกการกระทำที่ผมกระทำ หลายคนอาจมองว่าผมฉวยโอกาส และวางแผนเอา
เปรียบน้องตลอดเวลา โตโต๋ต้องน้อมคารวะยอมรับอย่างลูกผู้ชายว่าเรื่องจริง ผมต้องการรวบหัวรวบหาง
น้องไว้ด้วยซ้ำ เพราะวิธีเดียวที่จะกันคนอื่นๆ ให้เข้ามามีอิทธิพลต่อความรู้สึกของน้องได้ในตอนนี้
คือทำให้ตัวเองมีอิทธิพลในความรู้สึกของน้องก่อนใครซะ จนไม่สามารถแบ่งความรู้สึกพิเศษนี้ให้ใครได้
เป็นหนทางเดียวที่จะทำให้น้องไม่ดื้อและอยู่ในโอวาทด้วยดี ถึงจะเสี่ยงกับอันตรายที่รออยู่ข้างหน้า
โตโต๋ก็พร้อมแล้วที่ปกป้องตะเกียงน้อยไว้ด้วยชีวิต ไม่ว่าอะไรก็ตามที่รออยู่จะร้ายแรงแค่ไหน
ผมจะอยู่เคียงข้างน้องจนลมหายใจจะหาไม่
ผมไม่เคยมีประสบการณ์ที่จะมีเซ็กส์กับผู้ชาย และไม่เคยมีความคิดแบบนี้อยู่ในหัวมาก่อน
จนกระทั้งรู้จักกับน้อง...ทำให้ผมแอบศึกษาหาความรู้จากแหล่งข้อมูลที่ออนไลท์อยู่ทั่วไป..เกลื่อนกลาด
ในโลกไซเบอร์ ดังนั้นความพร้อมด้านทฤษฎีผมมั่นใจว่าผมพร้อมแล้ว ที่เหลือรอเวลาปฏิบัติเท่านั้น
ก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้นตัดหน้าผมไปซะก่อน จนไม่สามารถแก้ไขอะไรภายหลังได้ เพราะตะเกียงเป็นบุคคล
พิเศษจริงๆ วิชา 'วรเวทย์อัคนี' ที่น้องใช้ ว่ากันว่าไม่ใช่ใครก็ฝึกสำเร็จ ถ่ายทอดกันมาแต่ละรุ่น
ปัจจุบันมีคนที่สามารถใช้วิชานี้ได้เพียงสองคน คือพ่อเกริก..พ่อของน้อง และตัวน้องเอง
นอกนั้นไม่เหลือใครอีกแล้วที่ฝึกสำเร็จ แต่น้องกลับมีพรสวรรค์เหนือพ่อเกริก เพราะน้องฝึกถึงขั้น
จับจุดตายได้สำเร็จ ที่ว่ายากคงเพราะสิ่งมีชีวิตที่ใช้ฝึกคือสัตว์ หาใช่คนไม่..ดังนั้นถ้าจะใช้กับคน
ผู้ฝึกต้องแม่นในเรื่องเส้นประสาทอย่างมาก ซึ่งพ่อเกริกทำได้เพียงจับจุดชา ความแม่นยำในเรื่องเส้น
ประสาทของร่างกายคน ผนวกกับพลังนิ้วและฝีมือสมาธิเป็นสิ่งที่อยากที่สุดในการฝึก
และเพราะเหตุนี้ไงไม่ต้องสงสัยว่าทำไมน้องถึงได้พิเศษ
หวังว่าทุกคนคงมองผมในแง่ดีมากขึ้น นับจากนี้ไม่ว่าผมทำอะไร ผมมีเหตุผลในการกระทำเสมอ
และยอมรับผลของมันด้วยดีตลอด
หากนักอ่านชอบ และตั้งใจรอ NC กันอย่างล้นหลามแล้วล่ะก็ อย่าลืมกด + ให้สิงห์โต๋ของเราด้วยนะค่ะ
LUK.
-
จะแพ้รึชนะพี่โต๋ก็มีแต่ได้นะเนี่ย เว้นแต่โดนไปซะหนักเลย :z1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่โต๋มาสารภาพความในใจแบบนี้ก็โอเค...ยอมให้ถูตะเกียงโดยดีแล้วล่ะ :z1:
+1 ติดไว้ก่อนนะ เมื่อคืนกดให้ไปแล้ว เช้านี้เลยยังกดให้ไม่ได้ 555
-
เหอะๆ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ^^
-
จัดไปเลย โตโต๋ รวบหัวรวบหาง น้อง ตะเกียงซ่ะ เด๋ะ คนอื่น มันจะคาบไปแด๊ก......555+ o18 o18
-
โห มีแถลงการณ์ให้อ่านก่อนถูหลัง หุๆ
-
ตกลง โต๋สู้ตะเกียงไม่ได้จริงๆ หรือเนี่ยะ แล้วจะNC ได้ไงละ อิอิ
-
รออ่านตอนโต๋ถูหลังให้น้องตะเกียง อิอิ
-
สู้ๆนะเคอะพี่โต๋
-
เดี๋ยวก็โดนตะเกียงจับเส้นเสียวหรอก :z1:
-
รอถูหลังนะ
:z1:
-
โฮะๆๆ แอบสะใจค่ะ โต๋คุงโดนซะน่วมเลย
แต่แหม บอกว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้าเนี่ย ชักทำให้สงสัยแล้วสิว่าฟ้าที่ว่าจะเป็นยังไงกันแน่
-
อ๊าก โตโต๋ แมนสุดๆ ตะเกียงจะโดนจุดแล้ว ได้เชื้อเพลิงอย่างโต๋มาจุด อิอิ
-
จิ้มๆพี่ลัก รอ เอ็น ซี
-
รอฉากพี่โต๋ถูหลังน้องตะเกียงค่ะ :z1:
-
รอตอนต่อไปค่ะ.... แค่คิดก็เขิลแล้ว >////<
-
:laugh: เป็นอย่างงี้นี่เอง รีับๆๆต่อนะคับ
-
อือ เห็นด้วยกะโตโต๋
แต่เด๋วเซะ... แกจะถูตะเกียงแล้วเรอะ
โน่ววววววว > [] <
-
รอตอนต่อไปค๊า
-
:z13: :z13:
มารอแล้ว
:z1:
-
:เฮ้อ:
-
o18โต๋มีเหตุผลอย่างนี้นี่เอง
-
ออกมาแก้ตัว เอ้ย ออกมาแถลงข่าวขนาดนี้แล้ว เจ๊ก็จัด+1 ให้นะค๊ะ
หวังว่าน้องโต๋ของเราจะรวบหัวรวบหาง เอ้ย เอาใจน้องตะเกียงมาครอบครองให้ได้นะคะ
-
มาติดสินบนด้วยการกดบวกให้แล้วนะ
-
รอเอ็นซีงับ
-
ตามอ่านเรื่องนี้ด้วยอีกคนนะคะ
ตามเก็บจนทันในที่สุด มาอ่านเพราะชื่อเรื่อง สงสัยว่าทำไมเป็น พิเศษ ไม่ใช่ วิเศษ
ในที่สุดก็เข้าใจ และยิ่งเข้าใจมากขึ้นตอนล่าสุด ความในใจของพี่โต๋นี่ละ ว่าน้องตะเกียงพิเศษแค่ไหน
เนื้อเรื่องสนุกมากๆ มีให้ลุ้นตลอดเล็กๆน้อยๆ แถมจุดหลักของเรื่องก็ยังไม่เปิดเผย ยิ่งอ่านยิ่งเพลิน
คนแต่งขยันจริงๆ ลงเร็วโดนใจ ได้ใจคนอ่านเหลือประมาณ
บวกไป 1 แต้มก่อนนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
:3123:
-
รอค่ะ...+1
-
ขอรอด้วยคนจร้า
^^
:3123: :3123:
-
รอเอ็นซี :o8:
-
:pig4:
-
เชียร์นายนะโต๋ ตะเกียงพิษเยอะต้องจัดการให้หนัก
ทว่า...เรื่องต้องเข้มข้นมากแน่ๆ มีวิชาและมาเฟียขนาดนี้---รอๆๆๆ
-
ติด ตาม ติด ตาม
:z2:
-
เชียร์โต๋อยู่แล้วไม่ว่าโต๋จะทำอะไร แต่ก็รีบทำนะ(โดยเฉพาะน้องตะเกียง) :z1: :z1:
อยากกดบวก แต่ยังไม่สามารถ :sad11: :sad11:
-
Part 32
โบกมือลา..เวอร์จิ้นไอ้ตะเกียง.
.
.
.
.
.
.
กูกับไอ้พี่โต๋ เข้ามาอยู่ในห้อง มันเดินเข้ามาใกล้ กูก็เดินถอยหลัง มันขยับก้าวเข้ามา กูก็ขยับถอยอีก มันจ้องกู กูจ้องมัน แล้วมันก็ถอนหายใจ พร้อมพูดว่า
“เฮ่อ!...เลิกเล่นเห่อะ..ไปอาบน้ำกันได้แล้ว ไม่กลัวผิดเวลาหรือไง ช้าเดี๋ยวคนเค้ารอนานจะว่าเอาได้”
“แล้วใครเล่นด้วยเล่า..จะอาบก็ไปอาบก่อนดิ” ใครเล่นกับมึงกัน...ชิ..กูเอาจริงเห่อะ?
“อ้าว!..ตามข้อตกลง อาบพร้อมกันพี่ถูหลังให้” บ๊ะ!..ไอ้นี่..เอาจริงดิ..
“ไม่เอา..ตะเกียงชนะ..ตะเกียงยกเลิก..ถ้าแพ้ก็ว่าไปอย่าง” นั่นสิ..กูเป็นฝ่ายชนะ..มีสิทธิเลือกวุ้ย!
“ไม่ได้..สัญญาก็เป็นสัญญา ถ้ารู้ว่าทำไม่ได้รับคำท้าทำไม..ไม่ใช่นักกีฬาเลยนิ” แรงอ่ะมัน..ทำตาดุใส่กู
เหมือนกะกูเป็นเด็กเลี้ยงแกะซะว่างั้น
“แต่ตะเกียงไม่ชอบนี่..พี่จะถูหลังตะเกียงทำไม” กูไม่ยอมแหล่ะ..เอากะกูดิ
“ชอบไม่ชอบก็ต้องทำ..ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ..ต้องยอมรับกฎกติกา..คราวหน้าคราวหลัง ถ้ารู้ว่าตัวเอง
ไม่รักษาคำพูดไม่ต้องอวดเก่ง ศรัทธาของคนอยู่ที่คำพูดนี่แหล่ะ..เป็นสิ่งแรกที่คนเขาระลึกถึง” โอ้ยยย!...
ฉึก ๆ ๆๆ..เต็มอกไอ้ตะเกียงเลย มันเล่นปรัชญาชั้นสูง..ยกถ้อยแถลงมาซะกู พูดไม่ออกบอกไม่ถูก..
ใบ้กินเลยทีนี้ ได้แต่ทำหน้างอ เอาก็เอาว่ะ...ไม่อยากไอ้ชื่อเป็นคนไม่รักษาคำพูด เสียชื่ออย่าเสียสัตย์
“เอ้า!..ก็ได้..ถูหลังอย่างเดียวนะ..ห้ามนอกรอบ ไม่งั้นจะว่าตะเกียงไม่เตือนไม่ได้” พูดจบกูเดินซัดเท้า
เข้าห้องน้ำแม่งล่ะ...โมโหมันสุด ๆ ทำห่าไรมัน..ไม่ได้สักอย่าง ทำไมกูแพ้ทางไอ้บ้านี่ด้วยก็ไม่รู้ วุ้ย!..
“เอานี่ ผ้าขนหนู..ไมไม่ถอดผ้า จะอาบน้ำโดยไม่แก้ผ้าเนี่ยะน่ะ” ดูมัน..ตามกูเข้ามานุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว
แถมโยนอีกผืนที่ถือมาด้วยครอบหัวกูดัง ..ปุ... สั่งกูถอดผ้าซะด้วย
“ถอดแต่เสื้อได้ป่าวเล่า...ใส่บ๊อกเซอร์อาบก็ได้นิ” ต่อรองมัน ทั้งที่บ๊อกเซอร์กูก็ไม่มีจะใส่ ถ้ามันยอม
จะยืมแม่งมันแหล่ะ
“ใส่กางเกงในอาบเอาดิ อายอะไร..ไม่เคยอาบน้ำกะเพื่อนผู้ชายมาก่อนหรือไง” แน่ะ!..มันไม่ยอม
ตามใจกูอีก
“ไอ้เคยก็เคยอยู่หรอก นั่นมันตอนม.ต้นแล้วเห่อะ..คนที่อาบด้วยก็เพื่อนสนิท..ตอนเข้าค่ายลูกเสือ
แต่นี่มันคนละแบบ ไม่เอาหรอก” กูก็ยืนเถียงมันหล่ะ..ไม่ยอมแม่งหรอก เหมือนเด็กไม่ได้ดั่งใจงัย..ไม่รู้กู
“ตะเกียง..ไม่ต้องอาย มา..พี่ทำให้ดู” พูดจบมันถอดผ้าขนหนูออก..พรึ่บ..แว๊กกกๆๆ กูเกือบเอามือ
ปิดตา..แต๋วแตกเลยกู แม่งใส่กางเกงในตัวเดียว ภาพเหตุการณ์ตอนเย็นวิ่งเข้ามาในหัวกูทันที
ตายแล้วไอ้ตะเกียงใจสั่น ขนานตอนนั้นเห็นกันห่าง ๆ นี่มันเล่นยืนอยู่ใกล้ ๆ ใจกูเต้นตุ๊บตั๊บๆๆ
โอ้แม่เจ้า..โห!..น้องชายมัน ดันกางเกงในโป่งนูนจนกู..แทบไม่ต้องจินตนาการ
อยากได้แบบมันม้างงง...จะเยอะไปถึงไหน เทียบกับของไอ้ตะเกียง มันนะงูเหลือม..ของกูงูเขียวซะงั้น
“เอาจ้องพอรึยัง..เห็นชินแล้วก็ถอดเสื้อผ้าได้แล้ว จะได้รีบอาบรีบไปกัน” กูรู้มึงก็เขิน..ไอ้สาดดดดๆๆๆ
ทำเป็นพูดแก้เก้อ ไม่เขินมึงจะเสือกหน้าแดงหูแดงทำไม พูดเสร็จหันหลัง..เฉไปเปิดน้ำใส่อ่างซะนี่
นรกแหล่ะ...เอาว่ะ!...กูไม่ได้เขินคนเดียวสักกะหน่อย อย่างน้อยมึงก็เขินเหมือนกันละโว้ย!..
มึงด้านมา..กูยอมหนากลับเอาก็ได้ จะยากอะไร..ถอดก็ถอด ว่าแล้วกูก็หันหน้าเข้ากระจกถอดเสื้อ
ถอดกางเกงเหลือแต่กางเกงในสีขาวตัวเดียว เหมือนมันนั่นแหล่ะ...แต่ที่ต่าง ตัวกูในกระจกตอนนี้..
แม่งอมชมพูทั้งตัว นี่กูกำเดากะลังจะไหลป่าวว่ะเนี๊ยะ? ใจกล้าหน้าด้านทำป่ายด้ายเน่อะ รู้เต็มอก..
ใจเต้นยังกะจังหวะร๊อค รีบก้าวขาลงอ่างนั่งหันหลังให้มันอย่างเร็ว ช้าอยู่ใยอันตรายสุดโต่ง
“หึ หึ หึ..” ถึงคราวมันหัวเราะคืนล่ะ คงดูออกกูเขินโครต ๆ ก็ตัวกูแดงขนาดนี้ใครดูไม่ออกก็โง่เต็มที
มันค่อย ๆ เอาฝักบัวฉีดน้ำรดตัวกู กูนั่งขบริมฝีปากแน่น ไอ้ยินเสียงมันทำอะไรกุกกักสักครู่ ถึงรู้ว่ามัน
ก้าวมานั่งซ้อนหลังกูแล้ว ใกล้กันขนาดนี้จะหัวใจวายตายไม่นี่ สะดุ้งเหย่ง..เมื่อสัมผัสแผ่ว ๆ
ของฟองน้ำชุบสบู่เหลว เริ่มเกลี่ยไปทั่วหลัง..เล่นเอาขนลุกกรูทั่งตัว บอกตัวเองว่าไม่คิดไม่คิด
กูเอื้อมหยิบสบู่เหลวมาบีบใส่มือ..ก่อนจะลูบไปตามตัวด้านหน้า พยายามไม่สนใจที่มันทำ แล้วตบะกูก็ล่ม
เมื่อมันสอดแขนเอาฟองน้ำถูตรงราวนม กูชะงักค้างไปทันที เพราะนิ้วโป้งมันดันสะกิดผ่าน
หัวนมแผ่ว ๆ ลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดแถวหลังหู ก่อนรู้สึกได้..ถึงลิ้นชื้นจูบเลียบริเวณต้นคอขาว
ตัวกูอ่อนยวบทันควัน เพราะโดนจุดอ่อนกูเข้าอย่างจัง ขนลุกเกลียวไปทั่วตัว มันจูบย้ำขบเม้มตาม
ใบหูเป่าลมหายใจรด.ฟู่.เบา ๆ เอากูเคลิ้มตัวสั่นไปไม่เป็นเลยทีนี้ แขนทั้งสองข้างรวบกอดดึงกูเข้าไป
แทรกกลางหว่างขา รับรู้น้องชายมันกำลังแข็งตัวดันหลังกูอยู่นี่ ขนาดอยู่ในน้ำ..กูกลับสัมผัสได้..
ร้อนผ่าวทาบเป็นลำยาว..แนบข้างหลัง โดยริมฝีปากหนาคอยซุกไซร้จูบไล่ไปทั่ว..ตามลาดไหล่
สลับลำคอ กูตัวอ่อนหมดแรงเอนหลังซบอกมันตอนไหนไม่รู้ แต่ตอนนี้ร้อนวูบวาบ กับสัมผัสลิ้นร้อน
ที่กดจูบ..วาบผิวยังกะไฟลวก ตาปรือเผลอ..หลุดครางไม่รู้ตัว
“อือ..อ่า..อา.ๆ..อือ” ไม่ต่างกับมันที่ครางทุ้มต่ำในลำคอ ทำเอากูเสียวไปทั่วไขสันหลัง ก่อนที่มือร้อน
จะค่อย ๆ เคลื่อนต่ำลงสอดเข้าไปในกางเกงใน รวบจับตะเกียงน้อยไว้เต็มมือ กูรีบเอามือตะปบทันที
กำลังจะร้องห้าม สายไปเสียแล้ว..มันประกบปากเข้ามาดูดกลืนเสียงร้องกูหายไปในลำคอ บรรเลงจูบ
ขั้นเทพ..ล่อเอากูหมดแรง ปล่อยมันรูดรั้งขยับมือสาวขึ้นลงตามพอใจ ตะเกียงน้อยบัดนี้..ขยายตัว
ในมือมันหนำซ้ำผงกหัวหงึก..หงึก..เหมือนดีใจซะงั้น...จากค่อย ๆ ขยับรูดช้า ๆ มันค่อยเร่งมือกระชัน
เร็วขึ้น พร้อมกับจูบหนักหน่วงรุนแรงดูดกลืนพลังชีวิตกูไปจนหมด ยอมรับเสียวสุด ๆ ไม่เคยรู้สึก
แบบนี้มาก่อน แปลกใหม่วาบหวิว..เคลิ้มไปกับอารมย์ที่มันปรนเปรอให้ สติลอยละล่อง..ไม่สามารถ
เหนี่ยวรั้งสำนึกผิดชอบชั่วดีกลับมาได้ สิ่งที่ได้รับตอนนี้..รู้สึกดีมาก ๆ ฝีมือมันเชี่ยวสุด ๆ มันถอนจูบ
เว้นจังหวะให้กูหายใจ พร้อมดันกูเอนนอนหลังเกยไปกับเข่ามัน ก่อนจะฉกลิ้นละเลงเม็ดทับทิม
บนยอดอก เล่นเอากูบิดตัวดิ้นเร่า ๆ เลย โดนทั้งข้างบนข้างล่าง..จะลากไปตายที่ไหนช่างหัวแม่งเห่อะ
ตอนนี้ไม่ไหวจะทน..ต้องการปลดปล่อยให้ถึงฝั่งเพียงอย่างเดียว กูส่งเสียงครางออกมาอย่างไม่อาย
กลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว....
“อ่าๆ..ซี๊ดดด..อึม..อ่าาาา” ไอ้พี่โต๋ เหมือนจะรู้ว่ากูใกล้ถึงประตูสวรรค์รำไร ดันหยุดมือกึก..ไม่ยอม
ขยับต่อซะงั้น พระเจ้า!..น้ำตาร่วงแผล่ะเลยทีนี้ กำลังลอยสูงขึ้น..สูงขึ้น เหมือนลูโป่งสวรรค์ที่อัดลม
ถูกปล่อย..จู่ ๆ ดันตกวูบดิ่งลงอย่างเร็วซะงั้น อารมย์กูตอนนี้ประมาณนั่นหล่ะ..ลืมตาจ้องหน้ามัน
แบบงง ๆ ไม่เข้าใจที่มันหยุดมือ สายตากูวิงวอนมันโครต ๆ มันจูบซับน้ำตาที่ไหลลงตามแก้ม..
ไม่รู้สึกเค็มบ้างเหรอไงว่ะ! ตามด้วยกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูกู
“พี่ขอนะ..เราไปด้วยกัน..สัญญา..พี่จะไม่ทำให้ตะเกียงผิดหวังเสียใจ..ขอพี่นะคนดี” ยังไม่ทันจะเข้าใจ
ที่มันพูด ก็ก้มลงจูบปิดปากกูต่อทันที เริ่มต้นขยับมือเบา ๆ รูดรั้งตะเกียงน้อยต่อเมื่อกี้ อารมย์ที่ดิ่งวูบลง
กลับทะยานขึ้นอีกครั้ง ไม่รู้ว่ามันขออะไร..ก่อนสัมผัสถึงนิ้วที่ป่วนเปี้ยนแถวเอกราชเข้าแล้ว..ไม่ทันเอ่ย
ปากห้ามมันก็เสือกนิ้วเข้ามาในตัวกู..ช่องทางที่ไม่เคยถูกล่วงล้ำอธิปไตยมาก่อน แม้จะรู้สึกเย็นลื่นกับสบู่
เหลวที่มันใช้นำร่อง..แต่ก็เจ็บอยู่ดี มันค่อย ๆ ขยับนิ้วเข้าไปช้า ๆ น้ำตากูไหลลงเป็นทาง
เสียงมันกระซิบข้างหู พรมจูบทั่วหน้า
“อย่าเกร็งนะครับเด็กดี หายใจลึก ๆ ปล่อยตัวสบาย ๆ” ไม่รู้ทำไม..ดันไว้ใจทำตามมันบอก ค่อยรู้สึกดีขึ้น
หายอึดอัดคลายเจ็บลงช้า ๆ เปลี่ยนเป็นเสียวได้อีก เมื่อมันเร่งขยับมือข้างหน้ารัวกระชันขึ้น พร้อมเพิ่ม
จำนวนนิ้ว..ค่อย ๆ คลึงสะกิดกดในตัวกู เผลอร้องออกมาจนได้เสียวโครต ๆ เหมือนเหยี่ยวจะแตก
“อ่าาาา...ซี๊ดดดดซซซๆๆ..” มันจะรู้..กดย้ำบริเวณตรงนั้นซ้ำ ๆ พร้อมจังหวะมือด้านหน้ารัวกระชัน
ตามไม่ลดละ วินาทีเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างสมองขาวโพลน อุ่นวาบเสียวท้องน้อยวูบ
ก่อนจะกระตุกปล่อยน้ำขาวขุ่น พุ่งกระฉูดเลอะเทอะเต็มมือมัน แรงเลยมาถึงคางหยดเป็นสาย
กูตกใจลืมตาเห็นมันก้มลง..ใช้ลิ้นเลียตามคางและหน้าอกให้ซะหมดเกลี้ยง ไม่คิดว่ามันจะกล้าทำ
ขนาดนั้น..หมดแรงที่จะห้าม ได้แต่นอนหอบแฮ่กๆๆๆ...มองมันตาปรือ มันกลับส่งยิ้มหวานมาให้..
ก่อนจะจับมือกูไปสัมผัสโต๋น้อย ที่ตอนนี้ขยายใหญ่ซะ..เลยขอบกางเกงในเกือบถึงสะดือ
กูตกกะใจชักมือกลับ มันดันจับมือกูกุมรอบน้องชายมันไว้..ก่อนจะค่อย ๆ ขยับนำรูดขึ้นลงช้า ๆ
ใบหน้าแดงก่ำ ตาปรือหวานจ้องกูไม่กระพริบ กูสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง..เมื่อรู้สึกได้ถึงนิ้วที่เริ่มเคลื่อนไหว
ในตัว..พยามยามจะพลิกตัวหลบ แต่กลับต้องหงายหลังนอนพิงมันอีกจนได้ เมื่อมันคว้านนิ้วสะกิด
จุดเสียวข้างใน..ทำเอาวูบหมดแรงขัดขืนมันอีกจนได้ มันพลิกจับกูหันเผชิญหน้ามัน ทั้งที่ตัวกูแทรก
อยู่กลางหว่างขา..ที่ล้อมอยู่ทั้งสองข้าง ตาจ้องกูเยิ้มสุด ๆ อายโครต ๆ ตาคม ๆ จ้องซะหวานเยิ้ม
กูเลยก้มหน้าหลุบตาหลบ คิดผิดถนัด..พอหลบตาลงต่ำ ดันจะเอ๋เข้ากะโต๋น้อยอยู่เต็มมือกู
นี่มันอนาคอนด้าชัด ๆ กำเกือบไม่รอบ ไม่นับความยาวที่ตั้งตระหง่าน อวบอ้วนหัวบานแดงกล่ำ
ปริ่มน้ำเหนียวใสตรงปลาย กูกลืนน้ำลายเอื๊อก...เอามาเยอะเกินไปไหม.. ไม่ทันได้คิดนาน มันจับคางกู
เงยขึ้นบดจูบเร่าร้อน..จนเผลอครางรอบที่ร้อย ก่อนจะค่อยดันตัวกูเอนหงายลงในอ่าง จับขากูยกเข้า
พาดเอว..ตัวมันขยับแทรกหว่างขา ไม่ลืมชักนิ้วขยับเข้าออกในตัวกู แถมเพิ่มจำนวนนิ้วมากขึ้น
จากนิ้วเดียว..เป็นสองนิ้ว..สามนิ้วขณะที่ปากบดจูบไปด้วย ก่อนจะถอนนิ้วออก กระซิบเสียงพร่าข้างหู
“อย่าเกร็งนะครับ รับพี่เข้าไปในตัวตะเกียง ให้เราเป็นของกันและกันนะครับคนดี” พูดเสร็จมันค่อย ๆ
ดันโต๋น้อยของมันเข้ามา
“อึก..โอย..ไม่” กูเจ็บจี๊ดดังกะถูกม้าแยกร่าง เจ็บโครต ๆ ขยับก้นถอยหนี มันกลับเอามือจับสะโพก
ยึดไว้..กูทุบกำปั้นลงหน้าอกมัน เจ็บจุกจนทนไม่ไหว ก่อนตัดสินใจยกมือกะจี้ชีพจรตรงต้นคอมัน
เสียงมันกระซิบพร่าขึ้นข้างหูเสียก่อน
“ฆ่าพี่ดีกว่า ถ้าจะหยุดพี่ตอนนี้ ไม่สงสารพี่เหรอครับคนดี พยายามค่อย ๆ ผ่อนอย่าเกร็ง..หายใจยาว ๆ
ลึก ๆ รับพี่เข้าไปในตัวของตะเกียง ให้เราได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกันนะครับคนดี” พรมจูบอ่อนโยนปลอบกู
ไปด้วย กูอุ่นวาบในใจ..เปลี่ยนใจกระชากคอมันลงมาจูบซะเอง ไม่ไหวแล้ว..แพ้ลูกอ้อน
กับคำพูดเพราะ ๆ น้ำเสียงอ่อนโยน..ทุ้มพร่าอ้อนสุด ๆ จำต้องหาวิธีคลายเจ็บ มือจิกลงแผ่นหลังมัน
ปากก็พยายามจูบสะเปะสะปะไปทั่วกูจูบไม่เป็น ได้แต่แตะริมฝีปากมั่วไปหมด เพื่อผ่อนความเจ็บ
ในตอนนี้ มันรู้กูเจ็บแถมจูบไม่เป็น เลยเป็นฝ่ายบดปากฉกลิ้นเข้ามาคว้านจูบ..ดูดต้อนลิ้นกูจนเสียว
ขึ้นมา ก่อนจะใช้มือช่วยขยับรูดรั้งน้องชายให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง จากที่หดห้อยหัวเพราะเจ็บตะกี้
กูเริ่มกลับมาเสียวจนลืมความเจ็บด้านหลัง..ได้บ้างแล้ว ไม่ทันไรไอ้พี่โต๋เสือกดันน้องมันเข้ามาทีเดียว
โดยไม่ให้ตั้งตัว...
“อึ๊บ..อ่า..ซี้ดซซซๆๆ..”
“โอ้ย!..ฮือออๆๆ..เจ็บอ่า..ไม่เอา..พอแล้ว..เจ็บๆๆ” กูหลุดร้องเจ็บสาดดดดดๆๆๆ...น้ำตากูไหลพราก ๆ
ขากูสั่นไปหมด มันหยุดตัวแช่นิ่ง ๆ จูบซับน้ำตาให้กูทั่วหน้า ปากก็พูดปลอบกูไปด้วย
“ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไรแล้วนะครับ...ไม่มีแล้วหมดแล้ว...หายใจยาว ๆ อย่าเกร็งไม่ขยับแล้วนะครับ”
กูจุกแน่นรู้สึกถึงท่อนเนื้อร้อนผ่าวในตัวกู เหมือนมีชีวิตเต้นตุบ..ตุบ..หน้ามันเหยเก...
กัดกล้ามกรอดดดดๆๆๆ..เส้นเลือดบริเวณคอและขมับเต้นตุบๆๆ เกร็งตัวแน่น..ก่อนจะค่อย ๆ
รูดรั้งน้องชายกู กระทั่งกูเริ่มกลับมาเสียวรู้สึกดีขึ้นเป็นลำดับ แม้จะยังเจ็บอยู่ก็ตาม
แต่ไม่มากเท่าเมื่อกี้แล้ว ยอมรับเสียวอีกหล่ะ..มันค่อยขยับบดคลึงบั้นท้ายไปมาช้า ๆ
ก่อนจะค่อย ๆ ขยับโยกเบา ๆ ตอนนี้กูคลายเจ็บลงมาก กลับรู้สึกเสียวขึ้นมาแทน
“พี่จะไม่ไหวแล้ว..ขยับล่ะนะ ไปพร้อมกันนะครับ” พูดจบไม่รอกูอนุญาตสักนิด แล้วบอกกูทำไม
มันก็ขยับโยกบั้นเอวอัดกระแทกเข้าออกในตัวกู พร้อมกับมือก็รูดรั้งให้กูไปด้วย
กูหมดแรงขาสั่นทิ้งตัวครางลั่น เมื่อมันเร่งจังหวะกระแทกหนักหน่วง..สอดแทรกตัวเร็วขึ้นแรงขึ้น
เสียงแก้มก้นกระทบหน้าท้องมันสนั่น เสียงเนื้อกระทบเนื้อเสียดสีกันดังลั่น
“ปั๊ป..ปั๊ป..พั่บ..พั่บๆๆๆ..อ่าาาาซซซซ...” เราแข่งกันครางระงมไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร
ไม่ไหวแล้ว..ตัวกูเกร็งแอ่นหยัดกระตุก ทะลักทะลายน้ำรักออกมาเต็มหน้าท้องมันเป็นรอบที่สอง
ช่องทางข้างหลังบีบรัดตัวอย่างแรง ไอ้พี่โต๋..มันแหงนหน้าซู๊ดปากครางลั่น
“ซี๊ดซซซซซ...อ่าซซซ....อ่าาาาาาๆๆๆ” ตัวมันเกร็งกระตุกวูบ รู้สึกถึงของเหลวอุ่นร้อนพุ่งวาบ
ฉีดเข้าท้องกูเต็ม ๆ เหมือนโต๋น้อยขยายใหญ่ขึ้นอีก ก่อนจะเต้นตุบ ๆ ในตัวกู
ไอ้พี่โต๋ทิ้งตัวซบลงซอกคอ หายใจหอบแฮ่กๆๆๆ.....ก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าจูบคลอเคลีย
ริมฝีปากกูอ้อยอิ่ง แล้วค่อยถอนตัวดึงผละจากกูช้า ๆ
“อ๊ะ...” โล่งวูบ..เมื่อรู้สึกถึงโต๋น้อยที่ถูกดึงออกไป ไม่กล้ามองหน้าแม่ง อายโครตๆๆๆ..หมดแล้ว
เวอร์จิ้น..ปลูกป่าถาวรสมบูรณ์แล้วสิกู เซ็กส์ครั้งแรกในอ่างห้องน้ำ..น่าภูมิใจพิลึกอ่า
พิเศษพิศดารสมเป็นไอ้ตะเกียงจริง ๆ ปล่อยให้มันทำไปด้ายยยยย....กระซิก..กระซิก..
เอาไงหล่ะทีนี้...ค่อย ๆ ขยับขาพยุงตัวลุกขึ้นยืน..เข่าอ่อนยวบ เกือบล้มหัวคะมำฟาดพื้น..
ดีที่มันรวบกอดกูไว้ได้ทัน ไม่งั้นคงได้เลือด..ฟกช้ำดำเขียวไม่มากก็น้อย รู้สึกถึงของเหลวไหล
ย้อยลงตามง่ามขา ก้มลงดูหน้ากูร้อนวูบ น้ำขาวขุ่นปนแดงจาง ๆ ผสมคละเคล้าไหลย้อยออกมา
เหมือนมันจะรู้กูรู้สึกยังไง รีบแทรกพูดขึ้นมาก่อน
“อยู่เฉย ๆ เดี๋ยวพี่อาบน้ำให้ไม่ต้องลุก” กูไม่ตอบหล่ะ..ตอนนี้อยากทำอะไรตามใจมัน
ให้มันจัดการอาบน้ำฟอกสบู่ สระผมให้ดีซะอีก..กูไม่มีแรง มันเร่งมืออย่างเร็ว ขืนชักช้า
ตัวกูได้เปื่อยกันพอดี แช่น้ำทำกิจกรรมเข้าจังหวะเกือบยี่สิบนาที ไม่เปื่อยก็ไม่รู้จะยังไงแล้ว
ตอนนี้จากตัวอมชมพู เริ่มจะซีดลงเรื่อย ๆ มันรีบล้างตัวให้เร็วจี๋ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาห่อตัว
ไม่ลืมหยิบอีกผืนมาพันเอวมันเองกันอุจาด อุ้มกูออกจากห้องน้ำวางลงบนเตียง.....พร้อมกุลีกุจอ
หาผ้าอีกผืนมาเช็ดตัวให้ ก่อนจะหยิบไดร์เป่าผมจัดการให้ไอ้ตะเกียง
กูเคลิ้มกระทั่งหลับไป....(เสื้อผ้ายังไม่ได้ใส่ซะงั้น เดี๋ยวโดนถูรอบสอง).............
สมกับที่รอคอยไหมค่ะ ถ้าพอใจอย่าลืมกด + ให้คะแนนทั้งโตโต๋ และน้องตะเกียง
ซึ่งวันนี้ที่รอคอยทำให้แฟนคลับทุกคน เลือดทะลักกันซะเกือบหมดตัว...สะใจดีป่าว?
Luk.
-
ยังไม่อ่ๅนเลย มๅจิ้มพี่ลักก่อน โอ๊ย ตื่นเต้น ไปอ่านก่อนนะคับ
-
เรียกรถพยาบาลด่วนนนนนนน
แล้วพ่อตะเกียงจะยอมรับโต๋ได้เหรอเนี่ย น้องยังเด็ก ฟันน้องซะแล้ว :angry2:
แต่เราก็เป็นอีกหนึ่งเสียงที่ติดสินบนNCนะ :z2:
-
อ๊ากก กำเดากระจายเต็มห้อง ขาดเลือดชั่วคราว น้องตะเกียงมีฝามีแว้ว ></// บ๊ายบาย เวอร์จิ้น ขอบคุนนะคับพี่ลัก
-
พรากผู้เยาว์ อิอิ ป้าจะเป็นลม
-
:m25:
อ้ากกกกกกก
จะร้อนแรงไปไหน
อยากอ่านตอนต่อไปแร้วอ่า อยากรุตะเกียงจะทามไงต่อ o13
:L2:
-
โห..... อ่านแล้วเลือดกำเดาแทบพุ่ง
น้องตะเกียง โดนเติมน้ำมัยซะละ
อิอิ :haun4:
-
โถ น้องตะเกียง
มีสามีซะละ
:jul1:
-
และแล้ว.. :m25:
คราวนี้ก้อใช้สิทธิ์ " ดูแล " น้องเกียงได้เต็มที่แล้วดิพี่โต๋ :m13:
-
16กะ14 เร็วไปนิดนึงนะ - -"
สองคนนี้คงลืมนัดเพื่อนไปแล้วล่ะซิ
-
อ๊าย ใจถึงอ่ะ ถูไปถูมา เสียจิ้นซะงั้น อิ_อิ
-
o18
-
ตะเกียงถูกจุดแล้ว ติดไฟง่ายด้วยดิ :jul1:
-
โดนไปละหนึ่งดอก :haun4:
-
:pighaun: +1 ให้แล้วนะ ช๊อตน้องตะเกียงโดนถูนี้สุดยอด 555
น้องตะเกียงยังอุตสาห์จะมีแอบโหดสกัดจุดพี่โต๋อีกนะ
-
อิอิ ตอนที่รอคอย ถูกใจคนอ่านมากกกค่ะ หุหุ
ว่าแต่หนูตะเกียงเสียจิ้นแบบงงๆนะเนี่ย สิงค์โต๋นี่เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว
-
มีอะไรกันนี่ ขอพ่อเขารึยังคะพี่โต๋
ชริๆ ทำอะไรก็ยังไม่ชัดเจน ยังมีแฟนอยู่แต๊้ งอนพี่โต๋หนึ่งดอก-*-
-
ไม่น๊า เอกราชน้องตาเกียงงงงง
โฮก โดนถูไปซะแว้วววววว
แต่เลือดกำเดาแทบพุ่งแน่ะ = =
แหะๆ ร้ายนักนะสิงห์โต๋
ว่าแต่สิงโตถูตะเกียง =_____=
นี่มันเรื่องอะลาดิน+ไลออนคิงใช่มะ
-
ง่ะ อีพี่โต๋ แกสารภาพรักก่อนซิยะ :z6:
-
พี่สิงห์โต๋ ล่อลวงน้องตะเกียง :pighaun: :pighaun: เอาอีก เอาอีก :z1: :z1:
-
อ๊ากกก ชิงสุกก่อนห่าม :laugh:
เดี๋ยวพลังลมปราณของน้องตะเกียงจะย้ายไปยังตัวพี่โต๋นะครับ
จะกลายเป็นว่าพี่โต๋มีพลังพิเศษไปซะนี่ อิอิ
-
สมกับที่รอคอย :m25: :m25:
-
พี่โต๋ไม่เคลียร์อะ เล่นจัดการตะเกียงซะหมดแรงเลยแฮะ อิอิ
-
อ่านทันแล้ว
น่ารักชอบน้องตะเกียงมาก
น้องโต๋ก็น่ารัก :-[
:call:
-
:impress2:อายจังเยย :-[
-
ต้องขอต้อนรับน้องตะเกียงและพี่โตโต๋ เข้าสู่งโครงการปลูกป่าถาวร ^^
-
พี่โต๋ทำแบบนี้ได้ยังไง น้องตะเกียงเสียหายมากมาย
อยากปกป้องน้องเนี่ย ต้องทำถึงขนาดนี้ หรือว่า พ่อกับแม่ของพี่โต๋จะรู้เห็นเป็นใจกันนะ
แล้วที่พูดไว้ว่่าจะไม่ทำให้น้องผิดหวัง เสียใจเนี่ย ต้องเริ่มปฏิบัติได้แล้วนะ
อันดับแรก ยายเจ๊อังและสหายน่ะ ทำยังไงดี
บวกอีก 1 แต้ม รอลุ้นต่อเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ
มีอะไรกันนี่ ขอพ่อเขารึยังคะพี่โต๋
ชริๆ ทำอะไรก็ยังไม่ชัดเจน ยังมีแฟนอยู่แต๊้ งอนพี่โต๋หนึ่งดอก-*-
ใช่เลยๆ บวกให้ 1 แต้ม เมนท์สั้นๆแต่ชัดเจนดี
-
:m25:
o18ตะเกียงโดนโต๋พรากเวอร์จิ้นซะแล้ว
+1ค่ะ
-
ฉวยโอกาสสุด ๆ อ่ะ...แต่ก็นะ ถ้าไม่รีบมีหวังโดนคนอื่นฉกไปแน่ ๆ o13
โต๋สุดยอด...ดูแลน้องดี ๆ นะ ขอให้ผ่านด่านผู้ใหญ่อย่างปลอดภัยครบสามสิบสอง :กอด1:
-
กด+ให้แล้วจ้า
ขอไปเติมเลือดก่อนน้า
-
อ่า หนูน้อยไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมหมาป่าหรอก :o
-
o22 ไปซะแล้วเวอร์จิ้น :sad4: :o12:
-
และแล้วหนูตะเกียงก็เสียให้พี่โต๋จนได้....อิอิอิ +1 ให้ค่ะ
-
จะเป็นยังไงต่อนะเนี่ย อยากรู้จัง จะโกรธพี่โต๋ป่าวเนี่ย น้องตะเกียง'_'
-
บทจะง่าย ก้ง่ายๆ เนอะ
-
+1 กับการลาเวอร์จิ้นของตะเกียงจ้า
แต่อิพี่โต๋นี้จอมรวบรัดเลยนะ ถึงจะอ่านเหตุผลไปแล้วก็เถอะ...
ส่วนน้องตะเกียงก็คงมีใจให้บ้างแหละ ไม่งั้นอิพี่โต๋เสร็จแน่ๆ ฝีมือสู้ตะเกียงไม่ได้นี่น่าาา หรืออิพี่โต๋ซ่อนฝีมือไว้อีก
-
ตาเกียงจ๋า :m25:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
พอใจมากๆ
เอาไปเลย +1 อิอิ
แต่แหม อดเสียดายนิดๆไม่ได้นะ ที่น้องตะเกียงเสียให้พี่โต๋ซะแร้ววววว
-
แล้วจะไปกินข้าวไหวมั้ยเนี่ย
-
ลา....เอ่ยคำลาด้วยใจแผ่ว ไม่จิ้นแล้ว วันนี้โดนเปิดซิง..... ลา ต้องเสียจิ้นเผื่อเดินทางสายใหม่.....(จำเนื้อไม่ได้)
//ช่วยร้องเพลงลาจิ้นของตะเกียง
Credit: เพลง ลา ในอัลบั้มของสาธิต มช.
-
สิ่งที่คอยรอ... :oo1:
กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัว
สิงห์โต๋ นี่เจ้าแผนการตัวจริงทำได้เนียนมาก
แบบนี้ก็มีข้ออ้างไม่ต้องให้น้องไปงานเลี้ยงขอบคุณได้แล้วสินะ
+1แล้วก็ :กอด1:โตโต๋กับน้องตะเกียง
ว่าแต่มีเวอร์ชั่นอ่างนำ้แล้ว
มันต้องมีเวอร์ชั่นบนเตียงด้วย ใช่มั้ย :z1:สิงห์โต๋
-
เอาจื้นน้องตะเกียงคืนมา :angry2:
-
รอไอคุณโตโต๋
มาสารภาพหรือจะฟัง
น้องตะเกียงมาฟ้องก่อนดี = w =
-
Part 33
ไข้แดก..เพราะโดนเปิดซิง.
.
.
.
.
.
ปวดระบมไปทั้งเนื้อทั้งตัว ปวดหนึบโดยเฉพาะช่องทางข้างหลัง กูไม่ได้ไปตามนัดไอ้พี่จิมมันหรอก
สภาพงี้แค่เดินให้ได้ปกติก็บุญแล้ว ไอ้พี่โต๋จัดการโทรบอกพวกพี่รัน ไม่ต้องรอ..ให้ไปกันเลย
เจ้าภาพถามบอกกูไม่สบาย กลับถึงบ้านก็เป็นไข้ตัวร้อน เพื่อไม่ให้เสียมารยาท
ทุกคนไม่ควรยกเลิกนัด เพราะเจ้าภาพตั้งใจแล้ว อย่างน้อยคนที่ช่วยพวกเค้ายังมีไอ้พี่โทนี่
กะไอ้พี่บอมย์เป็นแกนนำ ขาดกูไปคน..คงไม่เป็นไร กูรู้ข้อมูลคร่าว ๆ แค่นี้ จากนั้นก็ผล่อยหลับ
เพราะเพลียจัด กระทั่งกลางดึกเป็นภาระไอ้พี่โต๋ ต้องคอยดูแล..เพราะไข้ขึ้นสะบัดร้อนสะบัดหนาว
ทั้งคืน..โทษกูไม่ได้..ใครเล่าทำให้เป็นแบบนี้ ไอ้ตะเกียงห่างหายจากการป่วยมาตั้งหลายปี
กลับมานอนซมพิษไข้เพราะโดนมัน..อ่ะ..จึ้ยยยยๆๆๆๆ....ไม่พูดดีก่า กูเองก็น่ะ..ดันสมยอมเค้าซะนี้
ถ้าใจแข็งหยุดทุกอย่างซะ..ก็ทำได้ แต่เจอลูกอ้อนมันเข้า กลับรู้สึกดี..เลยตามเลยจนได้เรื่อง
นี่ตั้งกะลืมตาตื่น..ยังไม่เห็นหน้ามันเลย นอนแผล่ะอยู่บนเตียง ไม่อยากกระดิกกระเดี้ยตัวเลยง่ะ
ลองขยับดูแล้ว ยังกะร่างมันจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ไอ้ตอนโดนยังไม่เท่านี้ แม้จะเจ็บจุกแต่ก็รู้สึกดี
ทำไมตอนนี้มันถึง..หูยยย...ฟื้นตัวโครตลำบากเลยว่ะ!....ทำไมทรมานงี้ไม่รู้..ใครเคยโดน..เป็นอย่างนี้
กันหรือป่าว? แล้วคนที่เป็นฝ่ายรับ มันไม่ทรมานทุกครั้งรึนี่?
“อ้าว!...ตื่นแล้วเหรอ” ไอ้พี่โต๋..เข้ามาเงียบจริง กูไม่ตอบ..เอาแต่กลอกตาไปมา ไม่รู้จะตอบทำไม
เห็นอยู่..ไม่ตื่นจะลืมตาหรือไง..ไอ้บร้าๆๆๆ..
“ลุกไหวไหม...” ยังไม่ทันตอบ ดันก้มหน้าลงมา กูผงะ..นึกว่าจะจูบรับบ่ายเพราะมันเลยอรุณแล้วไง
สายแล้วเห่อะ! ย่างงง..ไม่ได้แปรงฟันโว้ย! ไหนได้เสือกจับหน้ากู..เอาหน้าผากมาแตะกันซะงั้น
“อึม..ไข้ลดแล้ว ดีจัง..อาบน้ำอุ่นได้แล้ว..ไข้คงไม่กลับตัวไม่ร้อนแล้วด้วย” วิธีวัดไข้มึงหรือนี่
ไข้จะกลับ..ก็เพราะมึงนี่แหล่ะ!..ล่อหน้ากูร้อนเลยดูดิ ไม่ชินกับมันเลยเว้ย!...ให้ตายเห่อะ!
“หึ..หึ..เขินพี่เหรอ..ไม่ต้องเขินแล้วมั้ง..ไม่มีตรงไหนที่พี่ไม่เห็นแล้วนิ..หลักฐานชัดเจนขนานนี้..
ไม่เห็นต้องอายกันเลย” พูดจบมันเปิดเสื้อหันหลังให้ดู ไอ้เชี้ยรรร..รอยข่วนเป็นทาง ไม่นับรอยเล็บ
จิกเป็นรอยแดงอีกเพียบ ชัดซะ..ยิ่งตัวมันขาวด้วยแล้ว...ไม่ต้องสืบว่ารอยอะไร ฝีมือกูเองหรือนี่...
ร้อนแรงโครตๆๆๆ...อร๊ายยยยยๆๆๆๆๆ....อายตัวเองทำไปด้ายยยย....หน้ามุดหมอนแม่งเลย...
ไม่ไหวหน้าจะระเบิด..ลองมาคิดดูแล้ว แค่เนี๊ยะ..เล็กน้อยกว่ากูโดนเห่อะ..เทียบกับระบมอยู่ตอนนี้
“อ้าว!...ทำไมอายขนาดนั้น...เดี๋ยวก็ไม่ต้องลุกหรอก...ชักอดใจไม่ไหวแล้วนะ..ตะเกียง” ดูมันพูด
กูหันขวับ ไม่ลืมคว้าหมอนติดมือ..ขว้างใส่หน้ามันทันที
“พลั๊ก..โอ้ย!.” มันแกล้งร้องขึ้นมา รู้หรอกมึงไม่เจ็บสักกะหน่อย
“..เขินโหดว่ะ!...เมียกู” เวรแล้ว..ดูสรรพนามเรียกกูดิ...รับม่ายด้ายยยๆๆๆ...อ๊ากกซซซซ..
“ห้ามพูดคำนี้อีกน่ะ..ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่” กูถลึงตาจ้องมัน ไม่รู้ว่าโหดหรือยัง พร้อมขู่กำชับมัน
ไปด้วย....นรกสราดดดดๆๆๆๆ..
“ก็ได้..ก็ได้..ไม่เรียกเมียก็ได้..เรียกคุณแฟนที่รักดีไหม” ไม่เลิก..ยังเล่นไม่เลิก
“ไม่เอา....ตะเกียงไม่ชอบ..” ก็นะกูไม่ชอบจริงๆ นิ...ฟังดูจั๊กกะจี้พิลึก
“ตามใจ...แต่พี่อยากเรียก..แล้วไมถึงไม่ชอบ..เราเป็นอะไรกันแล้วไม่ใช่หรือไง” พูดคิดหรือเปล่านะ..
แน่ใจหรือว่าเป็นอะไรกัน ดีหล่ะ..พูดมาก็จะต่อยอดให้
“ตกลง..เราเป็นอะไรกัน..พี่บอกตะเกียงได้ไหม” ถามแม่งเลยดิ ดูดิมันจะตอบยังไง
“มาถึงขั้นนี้...คงไม่ต้องพูดแล้วมั้ง...ว่าเราเป็นอะไรกัน” ตอบไม่ตรงประเด็น ต้องการชัดเจนกว่านี้
“พี่คิดว่าไงหล่ะ?..” เอาดิพูดได้เปล่ามึง
“การกระทำไม่ได้บอกหรือไง..ว่าพี่รู้สึกอย่างไร” ยังอ้อมได้อีก
“ถ้าหมายถึงเรื่องนั้น...ไม่เห็นว่ามันพิเศษตรงไหน พี่ก็เคยทำกับคนอื่น ๆ มาเหมือนกันไม่ใช่หรือไง”
นั่นสิ..มึงเชี่ยวซะขนาดนั้น อย่าบอกว่ามึงเวอร์จิ้น..กูคงเชื่อมึงหรอก
“อือ..พี่ยอมรับ..แต่มันไม่มีอะไรพิเศษ..เหมือนที่มีกับตะเกียง..ให้พูดตรง ๆ เป็นเรื่องปกติของผู้ชาย..
ได้ปลดปล่อยหาประสบการณ์” ตอบเลี่ยงได้อีก นึกหรือกูจะหยุด ถ้าไม่ชัดเจน..จนกูมั่นใจ..
มึงกับกูอย่าได้ข้องเกี่ยวกันอีกเลย
“แต่ตะเกียงไม่ใช่..นี่เป็นครั้งแรกของตะเกียง” เอาดิ..มึงรู้ใช่ป่ะ..ก้นกูแหกขนาดนี้ไม่รู้ก็แกล้งโง่หล่ะ!
“พี่รู้...ถึงดีใจมากไง..” พูดแล้วยิ้มตาระริกได้อีกมึง
“แล้วพี่อังล่ะ..จะทำไง” โพล่งตรงๆ ซะทีดีกว่า...ไหลไปเรื่อยมึง ต้องรอกูพูดก่อนสินะ
“หึงพี่เหร่อ...” ย้อนถาม..หน้าระรื่นได้อีกมึง
“เปล่าาาาๆๆๆ..ต้องการความชัดเจนตะหาก..จะได้มีจุดยืน..” เสียงสูงเลยกู
“งั้นตะเกียงฟังพี่นะ..ใครจะยังไง..พี่ไม่สน..สำหรับพี่แล้ว...ตะเกียงคือคนที่ใช่..พอใจหรือยัง”
“ยัง...นั่นไม่ใช่คำตอบที่ตะเกียงต้องการ...คำว่าใช่ของพี่...เพียงต้องการใครสักคนไว้สำหรับ
กิจกรรมยามว่างชั่วครั้งชั่วคราว...โดยไม่จริงใจ..หรือรู้สึก.. ‘รัก’ แล้วล่ะก็..หยุดไว้แค่นี้เถอะ...
ที่ผ่านมาช่างมัน...ถือซะว่า..อารมย์มันพาไป...กลับไปยืนที่จุดเริ่มดีกว่า...อย่าปล่อยให้อะไร
ไม่ชัดเจน..เพราะมันจะไม่เป็นผลดีทั้งสองฝ่าย....สุดท้ายความรู้สึกดีดีก็จะไม่เหลือให้กันเลย”
ยาวพอหรือยังที่นี้ กูว่าที่กูพูดเคลียร์แล้วนะ..ถ้ามึงไม่เข้าใจพอกันที
“ไม่ได้..พี่ไม่ยอม..ตะเกียงเป็นของพี่แล้ว...ถ้าต้องการฟัง..พี่จะบอก..พี่พูดความรู้สึกไม่เก่ง..
เอาเป็นว่าความรู้สึกที่มีให้อัง...ไม่ใช่รักหรือแฟน..แค่รู้สึกดี..ไม่อย่างนั้นคงไม่ลึกซึ้งใช่ไหมล่ะ?..
พี่ไม่ปฏิเสธว่าที่ผ่านมาจะเคยมีใครต่อใครมาก่อน..แต่ความสัมพันธ์ที่พี่มี..ไม่เคยถึงขั้นแฟนหรือ
คนรักสักกะคน...ทุกคนเข้ามาหาพี่เอง..คงไม่ต้องบอกว่าเพราะอะไร..พี่ไม่อยากให้ตะเกียงมองไม่ดี
...เค้ามีสิทธิ์ที่จะชอบพี่..อยู่ที่พี่ตะหากว่าตอบรับความรู้สึกพวกเค้าได้มากแค่ไหน...พี่บอกได้เลยว่า..
ยังไม่มีใครที่พี่รู้สึก...อยากดูแล..อยากยืนข้างกันตลอดเวลามาก่อน..ความรู้สึกนี้..มันเพิ่งเกิดขึ้น...
พี่มั่นใจว่า..พี่เจอคนคนนั้นแล้ว...ฟังเหมือนเร็วไปเราเพิ่งรู้จักกันไม่นาน...ตะเกียงรู้ไหม..บางครั้ง
ความรู้สึกว่าใช่..ไม่จำเป็นต้องใช้เวลา..ตรงข้ามคนที่ใช้เวลามากอาจจะไม่ใช่ก็ได้...ตะเกียงมี
อิทธิพลกับความรู้สึกนึกคิดของพี่ตั้งกะวันแรกที่เราเจอกัน...เป็นคนเดียวที่ทำให้พี่หงุดหงิด..
โดยไม่มีเหตุผล..แค่เห็นใครเข้ามายุ่มย่ามวุ่นวายด้วย..พี่ก็รู้สึกไม่พอใจ..อยากเก็บตะเกียงไว้คนเดียว
...ฟังเหมือนพี่เห็นแก่ตัว...แต่นี้แหล่ะ!...คือพี่ล่ะ...ไม่ชอบให้ใครเกาะแกะวุ่นวายกับคนของพี่...
พูดได้เต็มปากว่าพี่..‘ชอบตะเกียงมาก’ ความรู้สึกนี้..ไม่เคยมีมาก่อน แต่จะมากถึงขั้น‘รัก’ หรือไม่นั้น
พี่ไม่แน่ใจ...เพราะพี่ยังไม่รู้ว่ารักเป็นยังไง...ที่ผ่านมา...ยังไม่เคยรักใครมาก่อน...ดังนั้นระหว่างเรา
..ขอแค่นี้ก่อนได้ไหม..วันหนึ่งเมื่อพี่แน่ใจแล้ว...คนแรกที่จะได้ยินคำนี้..พี่อยากให้เป็นตะเกียง”
ฟังเหตุผลที่มันพล่ามมาทั้งหมด กูก็โอเคแล้วอ่านะ ที่เหลือคงต้องใช้เวลาพิสูจน์ จะเรียกร้องอะไร
มากนักสำหรับตอนนี้ ได้แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว กูเองยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า‘ รัก’ ไอ้พี่โต๋
หรือเปล่า ความรู้สึกที่มันพูดมากูเข้าใจดี ก็บอกมันไม่ได้เหมือนกันว่ามันจะใช่?.....
‘น้ำมันเติมตะเกียงคนนั้นหรือไม่’ รอดูกันต่อไป ปัญหาข้างหน้ายังมี ไหนจะครอบครัว
เราทั้งคู่..จะรับได้ไหม ทุกคนต่างวางใจให้ดูแลกันและกัน มากลายเป็นแบบนี้ ไม่รู้พวกเค้า
จะคิดยังไง หนทางยังอีกไกล คงต้องดูกันไปสักพัก..จะวางความรู้สึกและฐานะของเราสองคน
ไว้แบบไหน รอให้ชัดเจนทั้งสองฝ่ายค่อยว่ากันอีกที
“แล้วจะทำไงต่อไป” กูยกหน้าที่ให้มันตัดสินใจ ดูว่ามันจะให้ความสำคัญอย่างที่พูดหรือเปล่า
“พี่จะเลิกยุ่งกับอัง...จะดูแล..ทำหน้าที่พี่ชายและคนรักที่ดีของตะเกียงคนเดียวเท่านั้น..โอเคไหม”
กูพยักหน้ารับ คงต้องตามนี่แหล่ะ...
“เดี๋ยวๆ...แล้วตะเกียงล่ะ..จะไม่สร้างความมั่นใจให้พี่บ้างเลยรึไง..พูดอะไรหน่อยก็ยังดี” มันทวงถามกู
“จะให้พูดอะไรอีกเล่า..ไอ้ที่ยอมให้นี่..ยังไม่พออีกหรือไง....ทีเรื่องอื่นทำเป็นอวดฉลาด...ถ้าเรื่องนี้
โง่มากนัก...ก็ช่างหัวพี่เห่อะ!..คิดเอาเอง” มันยิ้มแก้มปริ...ก่อนจะพูดออกมาว่า
“ไงก็ตาม...ต่อไปนี้ตะเกียงคบกับพี่แล้ว...ห้ามให้ใครวอแวอีก..พี่หวงเข้าใจไหม” ไม่น้อยเลยนะ
ที่ขอนะ...ยังกะกูจะห้ามใครวุ่นวายกะกูได้นิ...ตัวมึงเองก็เห่อะ...เอาให้ได้อย่างที่พูดก่อนค่อยบอกกู
“เอ่อ!...รู้แล้วน่า..ตัวเองก็ทำให้ได้อย่างที่บอกเค้าเห่อะ..ใช่ย่อยซะเมื่อไหร่”
“หึ..หึหึ...พี่ดีใจนะ..ที่ตะเกียงหึงพี่..ทำให้รู้ว่า..พี่สำคัญกับตะเกียงแค่ไหน...ดีกว่าไม่แคร์กันเลย”
แหว่ะ!..บทจะนำเน่า..ลิเกก็เป็นได้นะมึง
“ไม่ใช่อย่างที่คิดซะหน่อย..เข้าข้างตัวเองเห่อะ!...ที่พูดเนี๊ยะ..ใครขอก่อนเล่า..สั่งให้เค้าทำอย่างโน้น
อย่างนี้...ก็ต้องเท่าเทียมกันดิ..ใช่สั่งเค้าฝ่ายเดียวเมื่อไหร่...ตกลงกันแล้วก็ต้องให้สิทธิ์เท่าเทียมกันดิ..
จริงป่าว?..” แน่ะ!..ว่าให้แล้วยังมายักคิ้ว สายตาวิบวับล้อเลียนกูอีก เดี๋ยวปั๊ด..หน้าร้อนแล้วนะโว้ย!
“คร๊าบบบๆๆๆ...เข้าใจแล้วคร๊าบบบ..คุณแฟนละอ่อน” เสือกเล่นภาษาเหนือ ดูทำหน้าทะเล้น..
ยานคางล้อกูไม่เลิก
“อย่ามาเยอะ..พี่ยังมีคดีติดตัวอยู่..ระวังเห่อะ..พรากผู้เยาว์นะโทษไม่ใช่น้อย ๆ รู้กฏหมายเปล่าเนี๊ยะ?”
“เอ่อ...นั่นสิ..เปิดบริสุทธิ์เด็กอายุสิบสี่..ติดคุกกี่ปี..ตะเกียงพอรู้ไหม?..แต่คนทำเพิ่งอายุสิบหก...
ศาลจะปรานีป่าวอ่ะ?..ยังเป็นเยาวชนอยู่เลย..ที่ไม่เยาวชนคงเฉพาะโต๋น้อยละเน่อะ..ตะเกียงว่าไหม?”
ไอ้ลามก..เชี้ยรเอ้ยกู..ชิ....หมั่นไส้ท่าทางแม่งมากกกกๆๆๆ...
“ไม่เป็นไร..ศาลจะว่าไงก็ช่าง..เดี๋ยวศาลเตี้ยจัดให้เองเอาป่าว?” เดี๋ยวเจอกูแน่ แต่กูลุกไม่ไหวง่ะ!
“โอ๊ะๆๆๆ..ไม่ดีกว่า..รู้แล้วว่าเมียเก่ง..แถมดุอีกตะหาก..ตัวแค่เนี๊ยะ!.” พูดจบมันไม่รอให้กูได้ลงมือ
โกยอ้าวหลบออกประตูหายแพล่บทันที....ไอ้เชี้ยรรรรซซซซซๆๆๆๆ...อย่าเรียกกูเมียดิว่ะ!....
รักทุกคนที่ติดตามกันอย่างเหนียวแน่น ขอต้อนรับแฟนคลับหน้าใหม่ทุกท่านที่ตามกันมาเช่นกัน
Luk.
-
จิ้ม !!!
น่ารักจังอ่ะตะเกียง เอิ้กๆ
เพ่โต๋ ทำให้ได้อย่างที่พูดนะ
เพราะเจ๊อังแกท่าทางจะไม่จบง่ายๆหรอก
-
เหมือนไม่ค่อยชัดเจนน่ะ นายโต๋...มันกึ่งๆ ยังไงไม่รู้
แต่ท้ายที่สุด ตะเกียงน่าร๊ากกกก.....
-
ตะเกียงถึงกับไข้ขึ้นเลยเหรอ
:sad4: :sad4:
-
ล่อซะไข้แดกเลยน้องตะเกียง อย่าให้ใจไปเต็มๆนะน้องตะเกียงรู้สึกว่าความในใจของโต๋ยังไม่ชัดเจนเท่าไร
เผื่อใจไว้บ้างก็ดี
-
จะรอคนที่รัก รึจะรักคนที่รอ หวังว่าโต๋จะทำได้อย่างปากว่านะ o18
-
ในที่สุดก็ไม่รอด สนุกมากมาย จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกน้า
รอติดตามอยู่นะ จิ้ม +1
-
ตะเกียงน่ารักอ่ะ...จะรอดูว่าโต๋จะจัดการกับอังยังไง
แต่งานนี้รับรองว่ามีคนอกหักรักคุดกันระนาว :laugh:
-
เป็นเรื่องปกติที่่ส่วนใหญ่จะป่วยหลังจาก "ครั้งแรก" ^^
ส่วนายโตโต๋ เหมือนยังจะจับปลาสองมือยังไงก็ไม่รู้ ไม่ชัดเจนในตัวเองสักเท่าไร ชอบบังคับน้องตะเกียงตลอดเลย
-
+1 ให้น้องตะเกียง
:กอด1: :กอด1:
-
รักคนแต่งที่สุดดดดดด :-[
:call:
-
o18นั่นสิเยาวชนพรากผู้เยาว์แล้วศาสจะตัดสินยังไงล่ะเนี่ย :laugh:
-
นอ้งตะเกียงโดนถูซะเนื้อตัวหลุดหลอกหมดแล้ว
ได้ข่าวว่าโต๋แกบอกว่าน้องยังเด็กงั้นจัดชุดใหญ่งี้ง่ะ จัดเต็มเลย :oo1:
ถ้าเทียบของโต๋พ้นขอบกางเกงใน แล้วมันไปอยู่ในตัวน้อง :a5:
ตับไตไส้พุงไม่พังหมดหรอเนี่ย :serius2:
แล้วยังมีประเด็นคนพิเศษของตระกูล มันต้องมีอาไรแอบแฝงง่ะ
มีใช่ไหมคนแต่ง บอกมานะ!!!นะ.....น๊า บอกเค้าเหอะ อยากรู้ง่ะตัวเธอ o18
:o8: o13 o13
-
น่ารัก :-[
-
โอ๊ย ยัยอัง ตัวปัญหาใหญ่ ต้องเกิดปัญหาแน่ๆเลย สู้ๆนะตะเกียง
-
อิอิ ตะเกียงน่ารักจริงๆ
แต่ โต๋ พูดคำว่า รัก ดังๆหน่อย สิ
:กอด1:
-
น้องตะเกียงกับพี่โต๋เพิ่งได้พูดกันยาวๆครั้งแรกนะนี่ิิิ ดีแล้วมีอะไรก็ให้พูด อย่างได้ค้างคา o13 o13
-
อย่าให้มีปัญหานะโต๋ ไม่งั้น............ตาย :angry2:
-
หุหุ ตะเกียงน่ารักอะ
-
เข้ามาช่วย สิงห์โต๋ เป็น น้ำมันเติมตะเกียง
ให้สว่างสดใสตลอดไปนะครับ
ทางแห่งความรักย่อมมีอุปสรรค
ใช้หัวใจทั้งสองดวง :n1:ช่วยกันคิด ช่วยกันแก้ไข
ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดี :3123:
-
เล่นซะไข้ขึ้น คงจะจัดหนักมาก
ขอให้ทั้งสองคนรักกันนานๆ
-
น้องตะเกียงคงเจ็บมาเลยอะเนอะ:oo1:
-
Part 34
เปิดตัวคู่แข่ง.
.
.
.
.
.
เป็นอันว่ากูต้องสิงสถิตย์ อยู่บ้านไอ้พี่โต๋มันอีกวัน มันบอกพ่อสิงห์กะแม่อรว่ากูไม่สบาย ท่านทั้งสอง
เลยไม่ยอมให้กูกลับคอนโด..แถมสั่งไอ้พี่โต๋พากูไปเอาชุดนักเรียนกับหนังสือ..ไว้ไปโรงเรียน
วันจันทร์อีกตะหาก กูต้องทำตามโดยดี..ขัดได้ที่ไหนเล่าของสูงนะนั้น ไอ้พี่บ้าเกาะกูแจ
ยังกะเหาฉลาม รู้สึกตั้งกะมันวินนิ่งกูไปแล้ว จะคอยเทคแคร์เอาใจเป็นพิเศษ แม้ไม่ประเจิดประเจ้อ
จนน่าเกลียดก็เถอะ แต่ก็ไม่เก็กใส่เหมือนก่อน ตรงข้ามดูแลดีเกินคาด พาไปอาบ เพราะกูเดิน
ประหลาดไม่ปกติเท่าไหร่ เหมือนมีอะไรมันคา ๆ อยู่ ถึงรู้ว่ารู้สึกไปเองก็เห่อะ..เหมือนมันไม่สนิทอ่ะ..
บอกไม่ถูก อยากรู้ลองโดนดูเอาดิ..แบบบิ๊กไซค์ของไอ้พี่โต๋อ่านะ..เชื่อได้เลย อาการเดียวกูแหล่ะ
นี่ขนาดไอ้ตะเกียงแข็งแรง ออกกำลังกายเป็นประจำนะนี่ ยังล้มพับจับไข้ นึกดูก็แล้วกัน
ยังดีที่มันรับผิดชอบคอยดูแล ไม่ฟันแล้วทิ้ง.....หุหุหุ..พออภัยได้..
มันบริการตักกับข้าวให้ โดยไม่สนใจสายตาสมาชิกในครอบครัวจะมองยังไง แปลกไม่มีใครสงสัย
พฤติกรรมที่มันทำ กลับกำชับให้ดูแลเอาใจใส่กูซะอีกงั้น หากพ่อสิงห์กะแม่อรรู้ว่าที่มันคอยบริการ
เพราะสาเหตุอะไร กูไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดันทำให้วงศ์ตระกูล ‘สิงห์ราช’ เข้าสมาคมลดภาวะ
โลกร้อน ‘ปลูกป่า’ ซะนี่
.
.
.
.
.
เช้าวันจันทร์ตื่นมาภายในอ้อมกอดไอ้พี่โต๋ ทั้งกอดทั้งก่ายยังกะกูเป็นหมอนข้าง หากเป็นปกติ
กูคงนอนไม่หลับ นี่คงเพราะเพลียจัด ร่างกายต้องการพักผ่อน เลยหลับเป็นตาย เสือกฝันดีได้อีก
ว่าซุกอกพ่อเกริกอยู่..รู้สึกอุ่นใจชิบเป๋ง ลืมตาตื่น..กลับเป็นอกไอ้พี่โต๋ซะนี่ กอดกูกลมทั้งตัว
แอบมองมันหลับ หล่อสาดดด...ไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบทไหน ดูดีได้อีกมัน เครื่องหน้าลงตัว
ยังกะจับวาง ขนตาหนายาวเป็นแพรปิดดวงตาคมใต้กรอบคิ้วดกหนา จมูกเป็นสันโด่ง
ลักยิ้มสองข้าง ริมฝีปากหนาได้รูปสีชมพูเข้ม มองแล้วหน้าร้อนวูบเลยว่ะ.. พาลนึกถึง
รสจูบที่ทำให้เคลิ้มของมันจนได้
.
.
.
.
“แอบมองคนหลับ แล้วหน้าแดง..คิดอะไรอยู่ป่าวเนี๊ยะ” ไอ้พี่บร้า..มันแกล้งหลับหรือนี่
“ไม่ได้แอบสักหน่อย...มองตรงๆ เห่อะ..ใครใช้ให้กอดเค้าเล่า...จะลุกก็กลัวตื่น รู้ว่าแกล้งหลับ..
จะยันให้ตกเตียงเลย” กูหาทางกลบเกลื่อน
“ซาดิสส์ได้อีกแฟนผม..ถ้าไม่แกล้งหลับจะรู้เหรอ..แฟนอายน่ารักได้ขนาดนี้..แอบมองรูปหล่อหลับ..”
“ (>o<) ” หยอดกูแต่เช้า หลงตัวเองตะหาก..เห็นม่ะ!..มันเปลี่ยนไปแล้วไอ้พี่โต๋ เวอร์ชั่นใหม่
“ฟร็อด!...” ขโมยหอมแก้มกู
“อึ้ยยยยยๆๆๆ..” กูก็นะ..ใจเต้นได้อีก มือจับแก้มยังไม่หายอุ่นดีด้วยซ้ำ ไอ้พี่บ้ามันแผล่วหายตัว
เข้าห้องน้ำไปเป็นที่เรียบร้อย ไวยังกะลิงเลยทีนี้
.
.
.
เรามาถึงโรงเรียนเจ็ดโมงเป๊ะ...โดยสารถีลุงพีคนเก่า แก่คอยแอบดูกูกะไอ้พี่โต๋เป็นระยะ ๆ
ก็เพราะไอ้พี่บร้าไม่ยอมอยู่นิ่ง ๆ หยั่งเคยนะสิ จับมือกูบ้าง..ดึงมือกลับ มันเปลี่ยนมากอดเอวอีก
แกะมือมันออก..มันก็เปลี่ยนมาโอบ ทำตาเขียวใส่ก็แล้ว นึกว่ามันจะเข้าใจกลับยักคิ้วใส่กูซะงั้น
ไม่ไหวจะเคลียร์กับมัน กูแม่งนั่งหน้าบูดแสดงให้รู้ว่าไม่พอใจอย่างแรง มันถึงยอมอยู่นิ่งได้สักที
เฮ้อเห็นแบบนี้แล้วไม่รู้ว่ามันจะได้ตลอดหรือเปล่า ทำไมนิสัยเปลี่ยนหน้ามือเลยว่ะ!...ตกลงกู
ตัดสินใจถูกเปล่าเนี๊ยะ!...ที่คบกับมัน เปลืองตัวโครต..ไอ้หื่น......
.
.
.
กูสองคนเดินเข้ามาในห้อง เอากระเป๋าวางที่โต๊ะนั่ง ไอ้พี่โต๋มันจัดการหิ้วกระเป๋ากูเก็บให้
พลพรรคหันมามองกูทั้งสองคน ส่งสายตาเชิงถาม มึงมาด้วยกันอีกแล้วหรือ
“เชี้ยบอมย์เมาค้างรึไงมึง ไม่ทำหน้าที่ถือกระเป๋าเลยนะมึงนะ” ไอ้พี่โต๋ มันแก้เก้อด้วยการหาเรื่อง
ว่าไอ้พี่บอมย์ที่วันนี้ ไม่ไปรับกระเป๋ากูที่หน้าโรงเรียนตามสัญญา ซึ่งไอ้พี่บอมย์มันก็โคลงหัว
เชิงขอโทษไปมา ทำให้สายตาที่ตั้งคำถามพวกกูเมื่อกี้..เปลี่ยนความสนใจไปที่มันทันที
ก่อนไอ้พี่บอมย์จะพูดขึ้น
“โทษที..คุยเพลินไปหน่อย..ลืมเลยว่ะ!..ไง..ตะเกียงหายป่วยแล้วดิ...” มันพูดออกตัวเชิงขอโทษ
ถามอาการป่วยกูด้วย
“อืม..หายแล้ว..ไม่ได้เป็นไรมากหรอก” กูตอบมันกลับ
“แล้วไปเป็นไข้ได้ไงว่ะ?...ก่อนกลับก็เห็นดีดีอยู่ เลยไม่ได้ไปด้วยเลย รู้ไหมไอ้พี่เทคกับไอ้พี่จิมแม่ง
ถามถึงกันใหญ่ไมไม่มา จนพวกพี่หงุดหงิดแหล่ะ!..เชี้ยไรมันก็ไม่รู้พวกกูไปตั้งหลายคน งานกร่อย
เพราะดันพูดมาได้ อดเจอตะเกียงรู้งี้เลื่อนนัดก็ดีหรอก..ซะงั้น” ไอ้พี่กานพูดยาวเฟ้ย กูคงบอก
พวกแม่งได้หรอก กูป่วยเพราะอะไร....เวงงงง..
“แล้วใครไปมั้ง” ไอ้พี่โต๋ มันถามตัดบทขึ้นมาซะก่อน ช่วยไม่ให้กูต้องโกหกเรื่องป่วยกับพวกมัน
น่าขอบใจมึงมาก เพราะมึงอ่ะแหล่ะ..ต้นเหตุทำกูป่วย
“ก็เกือบครบ ยกเว้นคนางคนเดียว คงงอนไอ้รันมั้ง แต่ไม่ไปก็ดีว่ะ..ไม่ต้องปวดหัว..
เด็กมึงสิแม่งไปไม่เจอมึง ถามพวกกูใหญ่ พอบอกมึงมาไม่ได้ เท่านั้นแหล่ะ!..วีนพวกกูจนหูชา
หาว่าไม่โทรบอกว่ามึงเปลี่ยนใจไม่ไป ยังกะพวกกูมีเบอร์คุณเธอนิ โทรหามึงซะวุ่นไปหมด
มึงดันปิดเครื่องพาลด่าพวกกูอีก แถมพาลถึงตะเกียงมันด้วย ว่าเป็นต้นเหตุให้วุ่นวายไปหมด
ไม่ดูตัวสักนิดว่าแม่งตัวเองตอนนี้ทำตัวยังไง มึงเตรียมรับมือเห่อะ..งานนี้คุยกันยาว” ไอ้พี่โทนี่
บ่นปอด ๆ คงเก็บกดใช่น้อย ปกติไอ้นี่มักเป็นพระเอกอาสา ไม่เคยเห็นมันคิดเล็กคิดน้อย
เรื่องไรด้วยซ้ำ คราวนี้บ่นซะยาว แสดงว่าพี่อังแกคงออกฤทธิ์ออกเดชไว้กะพวกมันเยอะ
“อืม” ไอ้พี่โต๋ มันขานรับสั้น ๆ ก่อนจะมองมาที่กู ส่งสายตาเหมือนจะบอกว่าไม่ต้องกังวล
ประมาณเนี๊ยะ..ชิ..รู้ได้ไงกูกังวล คิดเองเห่อะ!...กูพูดแล้ว ถ้าแม่งไม่ชัดเจน ก็จบแค่นั้น
ไม่จำเป็นต้องพูดซ้ำอีก
.
.
.
.
หลังจากเลิกแถว เตรียมตัวเรียนวิชาแรก จาร์หนวดก็เข้ามา พร้อมเสียงหือฮา..เกิดขึ้นทันที
ที่อาจารย์เดินเข้ามาในห้อง แต่ที่เกิดเสียงหือฮา..ไม่ใช่เป็นเพราะอาจารย์หนวด กลับเป็นสาวสวย
ที่เดินตามหลังอาจารย์มาตะหาก หน้าตาสวยเปรี้ยว..ดูเอ็กซ์ได้อีก ร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียน
หยุดยืนหน้าห้อง ก่อนอาจารย์พูดขึ้น
“เอ้า!...เงียบ ๆ กันหน่อย เห็นสาว ๆ งี้กันทุกที ไอ้พวกทะโมน” อาจารย์พูดจบ มีเสียงจิ๊จ๊ะเบา ๆ
ก่อนจะเงียบเสียงลงในที่สุด
“นี่เพื่อนใหม่ห้องเรา จะมาเรียนร่วมกับเราตั้งแต่วันนี้ พักนี้โรงเรียนรับนักเรียนย้ายเข้ามาเทอมสอง
สามคนเข้าให้แล้ว หวังว่าคงไม่มีมาเพิ่มแล้วนะ..เอ้าแนะนำตัวสิหนู” พูดด้วยเปรยบ่นไปด้วย แต่เอ๊ะ!..
ไหนอาจารย์บอกสามคน ที่เห็นมีคนเดียวนี่หว่า? หรือนับกูไปด้วย เพราะกูก็เพิ่งย้ายมาสัปดาห์ที่แล้ว
เหมือนกัน แต่ถึงไงยังขาดอีกคนอยู่ดี
“หวัดดีค่ะ..เพื่อน ๆ ทุกคน เราชื่อศรีริต้า..เรียกชื่อเล่นก็ได้นะค่ะง่ายดี ‘ริต้า’ ค่ะ ย้ายมาจากโรงเรียน
บลาๆๆๆๆ” แล้วคนสวยก็แนะนำตัว พร้อมบอกประวัติอีกเล็กน้อย ฟังคร่าว ๆ น่าสนใจดีเหมือนกัน
ย้ายตามครอบครัวที่กลับจากนอกประมาณนี้ ปิดท้ายด้วยรอยยิ้มหวาน เรียกเสียงวี๊ดวิ้วได้อีกรอบ
แต่เหมือนกูจะทันเห็นหางตาที่มองกูกะไอ้พี่โต๋..แวบหนึ่งเหมือนมีอะไรบางอย่าง ก่อนนักเรียนใหม่
จะได้ที่นั่งข้างกระแต สาวน้อยมนุษย์สัมพันธ์ดีประจำห้อง คงจำกันได้คนที่แจ้งข่าวบนบอร์ดให้กูรู้
คนนั้นแหล่ะ..บริหารจัดการที่นั่งให้เพื่อนใหม่นั่งด้วย โดยอเปหิเพื่อนเก่าไอ้แว่นจืดไปนั่ง
ริมประตูซะงั้น คงเพราะเพื่อนใหม่สวยเกินห้ามใจ ไอ้จืดจึงย้ายตูดสละฐานที่มั่นให้
อย่างยินยอมพร้อมใจยิ่ง
“สวยว่ะ!..สูสีกับเด็กมึงได้เลย..โต๋..กูว่างานนี้..อัง..มีคู่ปรับแล้วเว้ย!.” ไอ้พี่บอมย์จู่ ๆ มันก็พูดขึ้นมา
แม้จะบอกตัวเองไม่ให้คิดแล้วนะ..พอได้ยิน หัวใจมันกระตุกวูบโหวงได้อีกกู รอฟังมันจะตอบว่าอย่างไร
“มึงเข้าใจผิดแล้วว่ะ..บอมย์ อังไม่ใช่เด็กกู..เพราะเด็กกูตัวจริงสวยกว่าพวกเค้าเยอะ เทียบกันไม่ติดฝุ่น
จะว่างั้นก็ได้” มันพูดเล่นลิ้นนิด ๆ แต่ได้ฟังมันตอบแบบนั้น ทำไมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาได้ว่ะ!..ทั้งที่แม่ง
ไม่ได้พูดสักคำว่าเป็นกู...เห่อๆๆๆ....แต่กูคิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อนแหล่ะ!..ก็มันบอกกูแฟนมันไม่ใช่กู
แล้วจะเป็นใครไปด้ายยยยย.....
“เห้ย!...มีซุ่มหรือว่ะ!..เดี๋ยวนี้มีปกปิดเพื่อนฝูง พามาแนะนำให้รู้จักหน่อยดิเว้ยเห้ย!..เด็กมึงอ่ะใคร
ถึงขนาดสวยกว่าอัง..กว่าน้องศรีริต้าเนี๊ยะ! กูชักอยากเห็นหน้าแล้วสิ แต่อดไม่ได้จริงว่ะ!..คาใจ
สวยกว่าตะเกียงของเราหรือเปล่าว่ะ?” เวร...ไอ้เชี้ย..พี่โทนี่ โยนใส่กูเฉยเลย แล้วแม่งพวกมันก็
ตั้งอกตั้งใจฟังกันซะหูกระดิกเลยเมิงงงง...ตกลงกูเป็นสมบัติพวกเมิงทั้งคณะเลยงั้นดิ..นรกสาดดดด...
ตะเกียงของเรา...พูดมาได้...
“อืม...การันตรี สวยกว่าใคร ๆ ที่มึงว่ามาชัวร์ แต่สวยกว่าตะเกียงนี่ กูว่ากินกันไม่ลงว่ะ!”
ไอ้บ้าพี่โต๋..ดูมันตอบดิ พวกแม่งอึ้งกันตาค้าง จ้องกูพยักหน้าหงึกงักซะงั้น กูนิ่งไม่ได้แล้วนะเห้ย...
ก่อนงานจะเข้ายังไม่พร้อมเปิดตัวตอนนี้ ขอเป็นนินจาก่อนดีกว่า ขืนพวกมันรู้ว่ากูกับไอ้พี่โต๋
ถึงไหนต่อไหนกันแล้วหล่ะก็ คงยึดหน้าหนึ่งบนบอร์ดไปอีกหลายเดือน ไม่เอา..ยังไม่อยากดัง
ขนาดน้านนนน...
“นั่นดิ...ถึงขนาดสวยสู้ตะเกียงแล้วล่ะนะ กูว่าแม่งไม่ธรรมดาจริงด้วย ขนาดตะเกียง..พิเศษกว่าใคร
เพื่อนแล้วนี่...กลับมีเด็กมึงสูสีได้อีกหรือว่ะ...ไม่ได้การ ต้องพามาแนะนำให้พวกกูรู้จักรู้กันไปเลย
สวยขั้นเทพจริงหรือเปล่า” ไอ้พี่บอมย์ ต้องการหลักฐานยืนยัน บังคับไอ้พี่โต๋พาเด็กมันมาให้
รู้จักซะนี่ เดี๋ยวมันก็พามาซะหรอก เจอตัวแล้วพวกมึงจะหนาว ได้กินแห้วกันเป็นกระบุงแหล่ะที่นี้
แต่มันชมกูกันอยู่ใช่ไหมว่ะ..ไอ้ที่ว่าสวยนะ..เปลี่ยนเป็นหล่อขั้นเซียนก็พอ..ไม่ต้องถึงสวยขั้นเทพหรอก
“กูยังไม่พร้อมพามาเปิดตัวว่ะ!...เอาไว้เค้าพร้อมเมื่อไหร่ กูจะพามาให้พวกมึงรู้จักคนแรกเลย กูสัญญา”
ไอ้พี่โต๋ มันแก้ไขสถานการณ์ดื้อ ๆ นิ่ม ๆ ฟังดูดีพิลึก
“อะแฮ่ม!...” ไอ้พี่รัน จากที่นั่งอมสากกระเบืออยู่ตั้งนานสองนาน เสือกส่งเสียงออกมาเหมือน
เสลดติดคอซะงั้น อันนี้ไม่เท่าไหร่..แต่สายตาที่มองกูยิ้ม ๆ แถมยักคิ้วให้อีก กูไม่อยู่
ให้หน้าระเบิดหรอก..ชิ่งดีกว่า
“ไปไหน?...จะไปไหน?..ตะเกียง?” ดันถามขึ้นมาพร้อมกันซะอีก แม่ง..ทีเดียวสามคน ไอ้พี่โต๋
พี่บอมย์ พี่โทนี่ ตกลงกูขยับไม่ได้เลยนิ..ไอ้พวกนี้...
“ไปขี้..ถามไมจะไปด้วยรึไง...” พูดเสร็จไม่รอเอาคำตอบ เห็นพวกแม่งหน้าเหว่อไปตาม ๆ กัน
กูรีบยกมือขออนุญาตจารย์หนวด ชิ่งออกห้องทันที
“ตะเกียง..หนอตะเกียง..พูดมาได้ไปขี้..พูดไม่ห่วงสวยเลยเว้ย คนสวยของพวกมึง..555”
พอได้ยินเสียงหัวเราะไอ้พี่รันตามหลังมา สะใจได้ยั่วกูซะงั้น....ไอ้พี่นรกกกกกกกๆๆๆ...
....ลงบัญชีไว้ก่อนเถอะเมิงงงงงๆๆๆๆๆ..............
รักคนอ่านที่ตามติดกันมาตลอด ขอบคุณทุกรีไพส์นะค่ะ ที่เป็นกำลังใจให้ตะเกียงตลอดมา
Luk.
-
:3123:
-
ไม่ทันคนแรก มาจิ้มเจิมรับอรุณก่อนเลย
สงสัยตะเกียงหายดีแล้ว ขี้ได้ตามปกติ คริคริ
ไม่รู้ ริต้า นี่จะร้ายกาจ สมกับเป็นคู่ปรับของตะเกียงหรือเปล่าน้อ
-
ท่าทางจะร้ายไม่เบานะ "ศรีริต้า"
-
กลัวแต่ว่าโต๋เปิดตัวแฟนเมื่อไหร่ได้น้ำตาตกกันยกโรงเรียนอ่ะดิ :m20:
แต่นักเรียนใหม่ชื่อศรีริต้าเลยหรอ...แล้วอีกคนคือใครจะรอเฉลยนะคะ :serius2:
-
ตัวร้ายโผล่มาอีกแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอิ้กกกกก
ตัวละครผุดมาแว้ว
ว่าแต่จะมีแบบพวกองค์กรลับไรป่ะเนี่ย
เรื่องเนี้ยยยยยยย
-
แลดูนางจะร้ายกาจเนอะ
น้องตะเกียงต้องรับศึกหลายด้านเหรอเนี่ย :เฮ้อ:
-
ตะเกียงของเราเก่งที่สุด o13
o18มีคู่แข่งสิดี..ถือโอกาสฝึกฝีมือไปในตัว
-
ริต้านี่นางร้ายตัวใหม่ใช่ป่ะ
-
ฮา
ฮาได้อีก
เราว่าริต้าคงไม่มาเปงคู่ปรับตะเกียงหรอกมั้ง แค่ ผี6บาทกับผีชะนี3ตัวก้อแย่ละยังไม่เคลีนเรย ให้ริต้ามาคู่กับพี่โทนี่ดีกว่าป่ะ แล้วมาเป็นลูกคู่กับตะเกียงท่าจะแจ่ม ขอบุรุษหน้าสวยอีกสักคนมาคู่กับอีพี่รันหน่อยดีไหมน๊า อยากเห็นคู่พี่รันว่าจะออกมาไง เล่ห์เยอะซะขนาดนี้
-
คุ่แข่งที่ว่าจะเป็นใครอ่ะ แล้วเด็กใหม่อีกคนด้วย
ยังไม่ได้พูดถึงใช่มั้ย หรือเขาอ่านพลาดไปอ่ะ
-
เปิตัวเลย ยายอังจะได้หนาวซะ
-
เมื่อไหร่น้องตะเกียงจะพร้อมหล่ะ พี่โต๋จะได้เปิดตัว :mc4: :mc4:
-
ตะเกีนงน่ารักอะ ส่วนริต้าเนี้ยนางมารป่าวอะ
-
มีมารมาก มีหนามเยอะ เดี๋ยวยุให้ รันกะตะเกียงคู่กันซะเลย
แต่ตะเกียงน่ารัก อยากให้รันเป็นรับ เอิ๊กๆๆๆ
ขอบคุณน้อง luk มากมาย
-
:laugh: :laugh:
-
อร๊ายยยยย ผิดมั้ยที่เค้าจะปลื้มพี่รัน ทำอะไรก้อดูดีตลอดๆ :m3:
ส่วนพี่โต๋ เยอะไปแระ แหม๊... หมั่นไส้จริงๆ :a14:
-
ชะนีตัวใหม่
ใครก็ได้ เอามันไปปล่อยป่าที o18
-
คู่แข่งใครเหรอคะ
คู่แข่งโต๋ คู่แข่งตะเกียง :really2:
-
คู่แข่งนี่...
จะมาแย่งโต๋ไปจากตะเกียง
หรือแย่งตะเกียงไปจากโต๋
-
ชะนีตัวใหม่
ใครก็ได้ เอามันไปปล่อยป่าที o18
o18เห็นด้วยอย่างแรงค่ะ
-
แอบแว่บมาอ่าน โฮ่ๆๆๆ ก่อนจะสลบคาหนังสือเรียน ขอเติมน้ำมันให้ตัวเองบ้าง 555
ในที่สุด ตะเกียงก็....จนได้ สิงห์โต๋นี่น้า เจ้าเล่ห์เพทุบายเหลือเกิน
แต่แน่ใจแล้วว่า บ้านนี้เค้าคงรู้เห็นเป็นใจกันทั้งบ้าน แล้วงี้ตะเกียงจะรอดไปได้ไงล่ะเนอะ~
เอาล่ะ กลับไปอ่านหนังสือเรียนก่อนน้าาา ไว้จะหาโอกาสแว่บมาอีก หุหุ^^
-
Part 35
โรงอาหารระเบิดลง.
.
.
.
.
.
ได้เวลาพักเที่ยง เสียงกริ่งส่งสัญญาณ อาจารย์สุดาสอนอังกฤษ..ก็ปล่อยพัก เหมือนผึ้งแตกรัง
หลายคนกรูกันเข้าไปหาริต้า..คนสวย แสดงความเป็นสุภาพบุรุษอาสาพาไปโรงอาหารกันให้พรึ่บ
อานิสงฆ์ตกไปถึงคุณกระแตกับคุณแว่นจืดไปด้วย แต่แล้วทุกคนก็แห้วแด๋กกกก...เมื่อคนสวยยิ้มหวาน
ตรงดิ่งเข้ามายังพวกกู พร้อมกับเอ่ยปากฝากตัวกะไอ้คนเสน่ห์แรง..ตั้งกะห้าร้อยเมตร..ที่ยืนข้างกูเนี๊ยะ
“โทษนะค่ะ..ริต้าขอไปทานข้าวด้วยคนได้ไหมค่ะ..โต๋” เรียกซะสนิท ยังกะรู้จักกันมาก่อน ไม่นับนัยตา
หวานเซ็กซี่ส่งให้วิบวับ พาใครต่อให้กลืนน้ำลายกันเป็นแถว
“ครับ..ก็ไม่เป็นไรนี่..พวกมึงใครมีปัญหาหรือเปล่า เพื่อนใหม่ขอไปด้วย” ฉลาดขั้นเทพ ไม่อนุญาต
และไม่ปฏิเสธเสียทีเดียว กลับโยนการตัดสินใจให้องค์คณะซะงั้น ใครเค้าจะบอกมึงกาน..ว่า
ไม่สะดวก ในเมื่อพวกแม่งสุภาพบุรุษแมนสาด..ทุกตัวขนาดนั้น ไม่มีใครขยับปากยืนนิ่งเป็น
หุ่นสากได้โล่ห์ กูขี้เกียจเสียเวลากิน เลยแย่งซีนตัดบทซะจบเรื่อง
“ไปสิครับ...ไม่มีใครกล้าปฏิเสธเพื่อนใหม่ ที่เอ่อ...สวยขนาดนี้หรอกครับ..” จัดการส่งยิ้มพิฆาต
กลับไปให้ซะเลย ผิดคาด..ยิ้มสะกดเทพของไอ้ตะเกียงไม่มีผลกับ‘ริต้า’ ไม่แม้กระทั่งการแสดงออกใด ๆ
ให้รู้ว่ายิ้มพิฆาตกูทำงาน ชักงง..หรือฟีโรโมนกูหมดฤทธิ์ซะแล้ว ไม่นะ..ไอ้พวกข้าง ๆ พากันมองกู
ตาค้างตะลึ่งกันซะขนาดนั้น ไม่เว้นกระทั่งคุณแฟนกู ตอนแรกดูอึ้ง ๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นตาแข็ง
จ้องกูเหมือนไม่พอใจไปซะงั้น
“ขอบใจมากนะ...ชื่อ ‘ตะเกียง’ ใช่ไหม...หึ.หึ..หึ...สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็นจริง ๆ” คำพูดของริต้า
ฟังดูชอบกลแปลก ๆ แต่ไม่แปลกเท่ากับคำหลัง ‘สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น’ ชักยังไง ๆ แล้วสิกู
“โทษที..ไม่เข้าใจอ่าครับ เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า คือผมไม่คุ้นอ่ะนะ ขอโทษด้วยถ้า
ผมจำไม่ได้” กูลองหยั่งเชิงถามดูหน่อย
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ...เราไม่เคยรู้จักกันหรอก บังเอิญริต้า ได้ฟังมาก่อนว่า...ห้องเรามีเด็กใหม่
ย้ายมาก่อนริต้าไม่กี่วัน ดังระเบิดทั่งโรงเรียน เลยไม่แปลกใจว่าทำไมถึงดัง” ฟังดูยังไม่เคลียร์เท่าไหร่
แต่ไงเก็บความสงสัยไว้ก่อน เสียเวลา..ค่อยหาคำตอบเอาทีหลังได้ไม่ยาก
“อย่าเสียเวลาเลย รีบไปกันเถอะ กินเสร็จซ้อมสีอีกไม่ใช่รึไง” กูพูดกับพวกแม่ง ซึ่งพอกูพูดขึ้น
ก็พยักหน้าเหมือนนึกขึ้นได้ แล้วขบวนหนุ่มหล่อ สาวสวยหนึ่งคน รวมกันก็เจ็ดคนพอดี ย้ายขบวนกัน
ไปสิงสถิตย์ยังโรงอาหาร โดยที่ริต้าเธอบอกกับกระแตและแว่นจืดว่าเธอจะไปกับพวกกู ทำให้ทั้งคู่
หน้าเจื่อนไปถนัด ไอ้ครั้นจะชวนไปด้วย ก็เกินอำนาจไอ้ตะเกียงเพราะทั้งคู่ไม่ได้ขอไปด้วย
ไม่เหมือนริต้าเธอเดินเข้ามาขอเอง โต๊ะนั่งประจำก็จำกัดคน เดี๋ยวพวกแก๊งค์หอยแมลงภู่อีกเล่า
งานนี้ไม่พอนั่งแน่ ๆ ถ้าเพิ่มคนอีกสองคน
.
.
.
.
ตลอดทางไม่ต้องบอก ตกเป็นเป้าสนใจเป็นเรื่องปกติ..เริ่มชินแล้ว แต่ที่ไม่เหมือนเดิม คงเป็นเพราะ
วันนี้ ‘สิงห์โตดำ’ มีนางสิงห์สาว สวยเซ็กซี่เดินเป็นเป้าสายตาอีกหนึ่งคน โดยที่เธอไม่แคร์สื่อตะหาก
เพราะริต้าเธอให้ความสนใจเพียงคนเดียว จงใจชวนไอ้หล่อขั้นเทพคุยตลอด ถามนั่นถามนี่ไม่หยุด
นี่ถ้าเสียงไม่หวานหู..คงลำคาญพอดู ไอ้ที่ทนกันได้เพราะเสียงเจื้อยแจ้วฟังแล้วมันเพราะ
ยังกะนกการะเวก บวกท่าทางลันล้าน่ารัก ๆ ที่เธอแสดงออกทำให้องค์คณะมีสีสันเข้าไปใหญ่..
เป็นที่สะดุดตาโดยไม่ต้องสงสัย แม้ไอ้หล่อเก็กจะตอบมั้งไม่ตอบมั้งก็ตาม เธอก็ไม่ย่อท้อที่จะ
ชวนมันคุย ถึงพวกแม่งจะแย่งกันตอบแทนไอ้พี่โต๋บ้างก็ตาม ในขณะที่กูไอ้ตะเกียงกลายเป็น
ตัวประกอบที่เดินตามหลัง อ๋อไม่สิไม่ได้เดินคนเดียว..ยังมีไอ้พี่กานเดินเป็นเพื่อน ยอมรับมัน
คงเส้นคงวากับน้องกิ่งจริง ๆ แต่จะโทษใครคงไม่ได้ เพราะกูเองไม่ติดว่าตะหงิดใจคำพูดแปลก ๆ
ทิ้งท้ายให้คิด กับสายตาที่เหมือนมีอะไรบางอย่าง ที่กูก็บอกไม่ได้แต่มันรู้สึก กูคงรื่นเริงไปกับ
ความน่ารักขี้อ้อนของริต้าอีกคน
.
.
.
.
เข้ามาในโรงอาหาร เสียงที่คุ้นหูก็เรียกกูขึ้นมา
“น้องตะเกียงคร๊าบ...น้องตะเกียง” เสียงมาก่อน ก่อนคณะของพี่ท่านจะพากันเดินเข้ามา ในขณะที่กู
ยังไม่ทันได้หย่อนตูดลงนั่งเลยด้วยซ้ำ
“ครับ..ดีครับพี่พรต” ใช่แล้ว..เจ้าเก่า.พวกไอ้พี่พรตนั่นเอง มันมากันครบทีม ทั้งไอ้พี่วิน พี่ชัด
พี่หน่อง พี่ต้า และแปลกใจสุด ๆ เพราะคนสุดท้ายเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ไอ้พี่เทค มันมาเป็นนักเรียน
โรงเรียนกูตอนไหน แถมอยู่กลุ่มไอ้พี่พรตอีกตะหาก
"หวัดดี..ตะเกียง...เราเจอกันอีกแล้วนะครับ เสียดายที่วันนัดเลี้ยงตะเกียงไปไม่ได้ ไว้ให้เพื่อนพี่แก้ตัว
คืนให้ทีหลังนะครับ” พอมันพูด พวกไอ้พี่พรตต่างหันมองหน้ากันแบบงง ๆ ที่มันดันรู้จักกู
ในขณะกลุ่มกูก็งงเหมือนกัน แต่คงคนละความหมาย พวกกูงงว่าไอ้พี่เทคมันมาเรียนที่นี้ตั้งกะเมื่อไหร่
“อ้าว!...รู้จักกันมาก่อนหรือนี่...กำลังจะแนะนำแล้วเชียว” ไอ้พี่พรต มันเปรยขึ้นมา
“ครับ..รู้จักกันมาแล้ว พวกพี่โต๋ทั้งกลุ่มรู้จักพี่เทคกันหมดทุกคน ตะเกียงแค่แปลกใจ..พี่เทคเรียน
ที่นี้ด้วยหรือครับ” ทุกคนต่างรอฟังคำตอบที่กูถามเหมือนกัน นึกว่าหน้าอย่างมันเรียนมหาลัย
แล้วซะอีก อย่างน้อยก็น่าจะปีหนึ่ง เพราะพวกเพื่อนมัน เด็กมหาลัยชัด ๆ
"อือ..พี่เพิ่งย้ายมาวันนี้นะ..อยู่ห้องเดียวกับพรต เผอิญพี่เป็นเพื่อนของเพื่อนพรตอีกที พอมาเรียนที่นี้
เลยเข้ากลุ่มพรตเลย เห็นบอกจะแนะนำคนสวยระดับเทพประจำโรงเรียนให้พี่รู้จัก คงไม่ได้หมายถึง
ตะเกียงหรอกใช่ไหมพรต?” ประโยคหลัง มันหันไปถามเอาคำตอบกับไอ้พี่พรตซะเอง เหมือนเปลี่ยน
ประเด็นไงไม่รู้ คงกลัวกูถามมากมั้ง
“แห่ะ..แห่ะ..แห่ะ..ก็นี่แหล่ะที่กูจะพามึงมารู้จัก ไม่รู้นิว่ามึงเจอกันมาก่อน” ไอ้พี่พรตเกาหัวแก้เขิน
แกรกๆๆ..ซะงั้น น่ารักตายเลย..ท่าเขินอ่ะ
“ว่าแล้ว...ถ้าเป็นคนนี้...กูยอมรับที่เมิงโฆษณา ว่าสวยขั้นเทพจริง ๆ” ไอ้พี่เทคพูดออกมา โดยไม่ยอม
ทิ้งสายตาจากหน้ากูสักเอ๊ะ!.. เวร..พวกมึงเล่นชมกูกันไปมา ไม่คิดมั้งว่ากูผู้ชายนะเว้ย..เห้ย!...
“จะยืนคุยกันอีกนานไหม?...หิวแล้ว” อ้าว!..จู่ ๆ เหวี่ยงใส่กูเฉยเลยไอ้พี่โต๋ พูดเสร็จไม่รอฟัง
เดินไปนั่งโต๊ะประจำ โดยมีริต้าตามไปนั่งประกบทางขวาทันที ต่อด้วยองค์คณะทั้งหลาย กูหันมายิ้ม
เจื่อน ๆ เป็นการขอโทษกลาย ๆ ที่ไอ้สิงห์คะนองนา..มันทำเสียมารยาทตะกี้ กำลังจะเดินเข้าไปนั่ง
ที่ว่างข้างมันฝั่งซ้าย..ที่พวกเว้นไว้ให้กู ฝั่งขวาเป็นไอ้พี่บอมย์นั่งอยู่ เว้นช่องกลางให้กูชัวร์
แต่อ่ะนั่น!
“โต๋ขา...ทำไมคืนวันเสาร์ไม่ไปก็ไม่โทรบอกอัง แล้วดันปิดโทรศัพท์ซะอีก วันอาทิตย์ก็ติดต่อไม่ได้
ไม่เห็นเมสเสสที่อังส่งไปให้หรือค่ะ.” มาเป็นชุด ไม่พูดเปล่า ก้าวแหม่ะลงไปนั่งที่กูเล็งไว้ที่ของกู
อะเห่อ!..ท่านผู้ชมขารับ...บัดนี้มันกลายเป็นที่นั่งพี่อังไปซะแล้วล่ะครับ ไอ้ตะเกียงยืนหัวโด่ไร้ที่พักพิง
เหมือนหมาถูกทิ้งทันที
“อ้าว!..ตะเกียงไม่มีที่นั่งหรือครับ...ป่ะ!..ไปนั่งกับพวกพี่ก็ได้ โต๊ะโน้นไปกัน” ไอ้พี่พรต ไม่รอกูตอบรับ
หรือปฏิเสธ ..คว้าข้อมือกูหมับ ลากกูเดินตามไปทันที ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของใครต่อใคร
รวมทั้งกูด้วยที่ไม่รู้จะทำไง ปฏิเสธก็ใช่ที่ในเมื่อกูก็ไม่มีที่นั่งจริง ๆ จะให้นั่งตักพวกแม่งมันเหรอ...
กูขอทางเลือกตามไอ้พี่พรตมันไปดีก่า
“ตะเกียง..ไปนั่งกับพี่ดีกว่านะ” ไอ้พี่โทนี่ ลุกตามมาฉุดข้อมือกูอีกข้าง ยื้อไว้ไม่ให้กูตามไอ้พี่พรต
ในขณะที่ไอ้พี่พรตก็หันมาจ้องหน้ามัน ก่อนจะพูดขึ้นมา
“มึงบ้าป่าวว่ะ!..โทนี่ จะให้น้องเค้าไปนั่งตรงไหน อย่าบอกนั่งตักมึงหล่ะ..มึงก็เห็นที่นั่งเต็มหมดแล้ว
จะนั่งเข้าไปได้ยังไงกัน” ไอ้พี่โทนี่อึกอัก..หน้าเสีย มันก็จริงอย่างไอ้พี่พรตพูด กูก็ไม่รู้จะแก้สถานการณ์
ยังไงตอนนี้ กูเองจะได้แดกข้าวป่าวเห่อะ นี่ก็ล่อเข้าไปเกือบสิบนาทีแล้ว ที่นั่งแดกยังไม่มีเลย
“ไม่ต้อง..กูเสียสละเอง ตะเกียงมานั่งโต๊ะนี้...เดี๋ยวพี่หาที่นั่งเอาใหม่ก็ได้” ไอ้พี่บอมย์ครับ..เสียงมา
ก่อนตัว ก่อนจะมายืนตรงหน้าไอ้พี่พรตอีกคน กูถือโอกาสบิดข้อมือให้หลุดจากการจับทั้งไอ้พี่พรต
และไอ้พี่โทนี่มัน ตลกพิลึกกลายเป็นจุดสนใจในโรงอาหารซะงั้น ผู้ชายตัวสูงยังกะควายหกเจ็ดคน
ยืนรวมกันเป็นกลุ่ม ตั้งท่าจ้องกันไปมาเหมือนจะไม่ยอมกันซะงั้น ยังไม่ทันไร..เสียงกรี๊ดสนั่น
ลั่นโรงอาหารแหลมได้อีกแทบอุดหู..ของพี่อังก็ดังขึ้น ทำให้จุดสนใจคนทั้งโรงอาหารพุ่งเป้า
ไปที่นั่นทันที ภาพที่เห็น..ผู้หญิงสองคนกำลังนัวเนียเข้าตบกันอยู่ คนที่เสียเปรียบเพราะโดนไปเต็ม ๆ
กลับเป็นพี่อังที่ระเบิดเสียงกรี๊ดเมื่อตะกี้ ในขณะที่ริต้า..ท่าทางทะมัดทะแมง หลบหลีกแถมสวนตบ
ฉาดเข้าเป้าเต็ม ๆ สองสามฉาด ในขณะที่พระเอกของเรื่องกลับลุกเดินหันหลังออกจากโรงอาหารไปเฉย
ไม่สนใจสิ่งแวดล้อม..ใครจะเป็นจะตาย เห็นหน้านิ่ง ๆ แต่สายตาที่ชำเลืองมองกู..ร้อนๆ หนาว ๆ
ไงไม่รู้....อูยยยย....เรื่องบ้าอะไรกันว่ะ!...โรงอาหารเกิดสงคราม หอยแมลงภู่ VS หอยไม่มีภู่..
เพราะตัวคนเดียวยังไม่มีพวกจึงไร้ภู่ และแล้วผีสามบาทพร้อมพี่รสา พี่คนางก็พุ่งรี่เข้าหาริต้าทันที
กลายเป็นหกรุมหนึ่งเข้าให้ เมื่อเห็นพี่อังกำลังเสียเปรียบโดนไปเต็ม ๆ หลายดอก แต่ก่อนที่ริต้า
จะกลับเป็นฝ่ายเสียเปรียบมากกว่านี้ ไอ้พี่เทคก็เป็นพระเอกขี่ม้าขาว เข้าไปกันกลางวงล้อม..
บังริต้าไว้ ก่อนจะตวาดเสียงดังลั่นสนั่นโรงอาหาร
“...หยุดดดด..กรรรรรซซซๆๆๆ..” ซึ่งมันได้ผลเพราะทุกอย่างหยุดชะงักนิ่งทันที พลังเสียงที่แปร่ง
ออกมามันก้องกังวานอยู่ในแก้วหู..พาให้สั่นระริก เหมือนเคยได้ยินพ่อพูดให้ฟังว่า การใช้พลัง
เสียงแบบนี้คลับคลายคลับคลาพลัง ‘สิงห์โตคำราม’ แต่ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะเคล็ดวิชานี้เป็นวิชา
ลับเฉพาะของบ้าน ‘สิงห์ราช’ ตระกูลของไอ้พี่โต๋มันนิ คนนอกจะใช้ได้อย่างไรกัน แล้วก็เห็นไอ้พระเอก
ขี้เก็กเดินหน้านิ่งกลับเข้ามา สายตาที่มันจ้องไอ้พี่เทค..คมวาวได้อีก ในขณะที่ไอ้พี่เทคก็หาได้กลัว
มันไม่..จ้องตอบด้วยสายตาชนิดเดียวกัน ไอ้ตะเกียงเห็นท่าไม่ดี เลยนึกหาวิธีลดแรงกดดันที่กำลัง
ปะทุขึ้น..ก่อนที่นี้จะระเบิด เพราะสัญชาตญาณบอกกูว่า พลังอัดมหาศาลกำลังก่อตัวขึ้นช้า ๆ
เหมือนพายุกำลังมาไงงั้น
“โครกกกกๆๆๆ...โครกกกกกๆๆ..” ไม่ต้องแปลกใจไป เสียงท้องกูร้องดังขึ้นมา เรียกสายตาทุกสายตา
หันมามองกูเป็นตาเดียว แม้เสียงจะไม่ดังสนั่นเหมือนเสียงตวาดไอ้พี่เทคเมื่อกี้ก็ตาม แต่พลังขับลม
ช่องท้องของไทเก็ก..ก็สามารถบังคับเสียงได้ไม่แพ้กัน หลายคนอมยิ้ม..กลั้นขำกันเต็มที่ โดยเฉพาะ
ไอ้พี่พรต..และพวกเพื่อนมันที่ยืนใกล้กูที่สุด ก่อนจะหลุดหัวเราะตามกันมา
“คิก..คิก..คิก...555555.” แล้วก็ตามด้วยเสียงหัวเราะสนั่นทั่วโรงอาหาร พากันขำเสียงท้องกูร้อง
แบบไม่เกรงใจเจ้าภาพกูเลย..กูได้แต่เกาหัวแกรกๆๆๆ เขินสาด..อารามลืมตัวว่ายืนเป็นเป้านิ่ง
จุดเด่นกลางโรงอาหาร ..แม่งพากันขำกูใหญ่ แล้วดูไอ้พี่รัน..ทำตากรุ่มกริ่มล้อเลียนกูได้อีก ก่อนไอ้พี่โต๋
มันจะเดินเข้ามาหา พร้อมกับโอบไหล่กูพาเดินไปร้านข้าว ท่ามกลางสายตาหลายร้อยคู่ที่มองตาค้าง
เสียงกระซิบกระซาบพอได้ยินเป็นระรอก
“โอ้โห..คู่รักสะท้านวงการ...คู่หวานช๊อคสื่อ...คู่สร้างคู่สม...บลาๆๆๆๆ” กูไม่กล้ามองสบตาใครเลย
ตอนนี้..รู้สึกหน้ากูจะระเบิด...กับพฤติกรรมที่ไอ้พี่โต๋มันทำ ในขณะที่ตัวมันหน้านิ่งโอบกึ่งลากกู
ไปร้านข้าว..ถามกูไหมว่ากูเต็มใจให้มึงแสดงออกขนาดนี้ป่าวนะ ทีนี้จะตอบคำถามทั้งโรงเรียนยังไง
อร๊ายยยยยๆๆๆๆ.....หมดคำแก้ตัว...จะให้บอกพี่น้องกันเหมือนเดิมเค้าคงเชื่อกันหมดหรอก ก็ภาพที่มัน
กระทำพาให้คนคิดไปไกลถึงไหนแล้วไม่รู้ ‘พี่น้องท้องติดกันซะงั้น’..............................
ขอบคุณสั้นๆ เช่นกันค่ะ ทุกคน
Luk.
-
จิ้ม จิ้ม จิ้ม
ชักกลัวริต้าจะมาด้วยจุดประสงค์อื่นซะแล้วสิ
ไม่น่าใช่โต๋ กลัวจะเป็นตะเกียงนี่สิ = =
ท่าทางจะไม่เบา แถมไอพี่เทคนั่นอีก
ตัวประหลาดเริ่มปรากฎตัวอีกละสินะ
หึหึหึหึหึหึ น่าหนุก แต่ตะเกียงระวังตัวน๊า งุงุ
ปล.
ขอบคุณก๊าบบบ คุณ luxilove
-
:sad4: สั้นอะ
:call:
-
ฮ่าฮ่าฮ่า :m20:
-
การปรากฎตัวของริต้ากะพี่เทค
มันจะเกี่ยวกับความพิเศษของตะเกียงป่าวหว่า
น่าสงสัยจริงๆ
แต่ตะเกียงฮาได้ตลอดเวลาเลยว่ะ
:jul3:
-
กำลังสนุกเลย
ตะเกียงเป็นตัวคลายเครียดที่ดีนะ
-
ขัดใจกับโต๋ หัดปฏิเสธบ้างไม่เป็นหรือไง
:serius2: :serius2:
และขอบอกอีกครั้ง เกลียดชะนีเรื่องนี้
-
o8 คืออันนี้จากความเห็นของกระผมนะครับ
กระผมคิดว่าขณะนี้บุคคลที่น่าสงสัยอย่างมากเห็นจะไม่พ้นสองคนนี้ครับ
คนแรก ไอ้พี่เทคนี่เอง การมาปรากฏตัวของมันในทุกครั้งช่างบังเิอิญจนเหมือนจงใจสะกดรอยตามน้องตะเกียง
และแม้แต่การที่จู่ๆก็มาเป็นนักเรียนที่รร.นี้ก็ด้วย คงต้องมีเบื้องหลังอย่างแน่นอน
และล่าสุด ยังสามารถใช้วิชาลับจากตระกูลนายโต๋ได้อีก ย่อมหมายความว่า มันไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน :m19:
ส่วนแม่ริต้า นี่ก็น่าสงสัยและเชื่อแน่ว่าการที่หล่อนมาปรากฏตัวที่รร.นี้ได้ ก็มีเบื้องหลังอีกอย่างแน่นอน
นักเรียนที่ว่าย้ายเข้ามาใหม่เหรอ หึๆ อาจถูกเธอสลับตัวไปแล้วสวมรอยมาแทนรึเปล่า ก็เป็นไปได้.....
และท่าทางฝีมือเธอก็คงพอตัว คงมีวิชาลับที่ยังไม่ได้เปิดเผยแฝงอยู่เป็นแน่
แถมยังดูแล้วรู้จักตะเกียงเป็นอย่างดี ยิ่งน่าสงสัยยิ่งนัก
หรือว่าเธออาจเป็นคนจากตระกูลคู่ปรับของน้องตะเกียงที่ต้องการมาแก้แค้นหรือทำอะไรสักอย่าง ซึ่งท่าทางก็คงไม่ใช่เรื่องเล็กๆอยู่หรอก
และที่สำคัญ ทั้งไอ้พี่เทคและยัยริต้านี่อาจมีอะไรที่เกี่ยวข้องกันอยู่ หึๆ อันนี้คงต้องติดตามกันต่อไปเนอะ
คนเขียนมาลงตอนต่อเร็วๆนะคร้าบ o13
-
:-[
-
บรรยากาศกดดันแต่ตะเกียงทำให้ฮาได้ซะงั้น :laugh:
-
มีตัวละครเข้ามาเพิ่ม เริ่มน่าสงสัยแล้วสิ สองคนนี้้ต้องการอะไรจากตะเกียง
แต่ตอนนี้ชอบพี่โต๋นะ เริ่มแสดงออกมากขึ้นแล้ว :-[ :-[
-
โชว์ซะเลยไอ้โต๋ ให้มันรู้ว่าของใคร ไม่ต้องแคร์สื่อ
สะใจใช่มั้ยน้องตะเกียง :L1: :L1:
-
ไอ้พี่พรตนี่มันยังไงหว่า
แต่ตอนนี้ น้องตะเกียงได้แต้มว่ะ วะ 555
แย่งกันดีนัก โต๋คว้าไปฉบ น่านะ พี่น้องท้องติดกัน
-
:monkeysad:
-
เรื่องมันคงมีเบื้องลึกเบื้องหลังแล้วสิทีนี้...เพราะเรื่องของตะเกียงที่ว่าอาจมีอันตรายก็ยังไม่เคลียร์ว่าจากใคร o18
ไหนจะเทคที่ใช้เคล็ดวิชาของตระกูลโต๋ได้อีก...โต๋ก็แสดงออกไม่เกรงใจเพื่อนบ้างเลย ก็รู้อยู่ว่าเพื่อนในกลุ่มตัวเองเล็งตะเกียงไว้ตั้งสองคน แต่ก็นะ...เป็นการตัดไฟแต่ต้นลม ประกาศไปเลยว่าตะเกียงเป็นของตัวเองพวกเพื่อนจะได้รีบตัดใจ ส่วนคนอื่นค่อยเก็บเป็นรายตัว :laugh:
-
มากันครบยัง เอามาให้หมด เจ้เครียด :z3:
รักน้องตะเกียง :กอด1:
-
ริต้าต้องมีเบื้องหลังแน่ ๆ เลย -*-
-
มารผจญเยอะจริงๆ
-
ตะเกียงสุดยอดดดดดด :m11: :m3
คลายเครียดทุกตอนที่เข้ามาอ่าน
:L2: :pig4:
-
อืม ไอ้พี่โต๋ประกาศความเป็นเจ้าของน้องตะเกียงแระ อิอิ
ว่าแต่ตอนนี้เริ่มมีเงื่อนงำ ทั้งเรื่องริต้าเด็กใหม่ที่มองแปลกๆ อยากรู้ชีเป็นใคร มาดีรึร้าย (แต่ท่าทางจะเป็นร้ายมากกว่าม้างเนี่ย)
รอค่ารอ
-
เบื่อพี่โต๋ ไม่เห็นจะทำอะไรให้ชัดเจน ชริ งอน เชียร์พี่เทคดีกว่าม้างงงงง
-
ริต้าต้องเป็นมารที่จะมาสืบเรื่องวิชาของตะเกียงแน่ๆ
-
เหอๆๆ มันดูวุ่นวายดีเนาะ. . .
-
เข้ามาอ่านได้ 2-3 วันแล้ว สนุกมากค่ะ
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปนะค่ะ :L2:
-
เหมือนนิยาย จอมยุทธ มีกำลังภายใน กันไปทุกที ถ้าปล่อยพลังได้ด้วยก็ดีดิ
ติดตาม ต่อปายยยยย :z1:
-
หรือว่า ริต้า กะ เทค จะเป็นตัวอันตรายของน้องตะเกียงกะพี่โต๋
-
น่ารักได้อีกอะ ตะเกียง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ย ศัตรูเยอะจัง ไอพี่เทคนี่มีลับลมคมนัย ใช้วิชาลับ ของตระกูลพี่โต๋ได้ด้วย ส่วนริต้า นี่ม้ามืด น่า่สงสัย สองคนนี้ต้องเป็นตระกูลคู่อริของน้องตะเกียงกะพี่โต๋หรือเปล่านะเนี่ย อยากรู้และ ตอนต่อไปเป็นยังไง ฮ่าๆ สิงห์โต๋หึงควันออกหูเลย เอาแบบหวานต่อหน้าเพื่อนๆเลยยิ่งดี ฮ่าๆ
-
มาไวๆนะครับๆ
-
ยังไม่ชอบโต๋เหมือนเดิมค่ะ
ไม่ชัดเจนอ่ะ
เชียร์บอมดีก่า :laugh:
-
วุ่นเหมือนเดิม...นะน้องตะเกียง :really2:
-
ใยริต้ากับ ไอ้พีเทค มันต้องมีอาไรเเน่ๆๆ
ตะเกียงระวังตัวน่าาาาาาาาาาาาาาาา
-
ต่อ ต่อ
รอยุน่ะค๊า
-
Part 36
เพราะเราเพื่อนกัน.
.
.
.
.
มื้อกลางวันผ่านไป กูกับไอ้พี่โต๋นั่งกินข้าว..ท่ามกลางสายตาคนนับร้อยที่เป็นสักขีพยาน มันบริการ
ทุกอย่างทั้งซื้อข้าว..จ่ายกะตังค์..ซื้อน้ำ ป้อนข้าวกูได้มันคงทำไปแร่ะ..แถมพามานั่งร่วมโต๊ะ..
กลุ่มเพื่อนน้องกิ่งแฟนไอ้พี่กาน โซนใกล้ ๆ ร้านข้าว ล้วนแต่น้อง ๆ ม.3 ซึ่งก้มหน้ากินกัน
อย่างเงียบ ๆ มีชำเลืองเหลือบตามองกูกับมันบ้าง..แอบอมยิ้มอีกตะหาก ส่วนน้องกิ่งเจ้าภาพ
นั่งยิ้มอยู่ข้างไอ้พี่กาน..ที่ย้ายนิวาสถานมาโต๊ะนี้เหมือนกัน คนอื่น ๆ ต่างแยกย้าย พี่อังกับเพื่อน
น่าจะไปประคบหน้ากันระบม ส่วนริต้าหายไปพร้อมพวกพี่เทคที่พรตตอนไหนไม่รู้ ก็นะ..คงไม่มีใคร
อยู่ให้อายกันต่อหรอก พวกที่เหลือหาไรลงท้องตามระเบียบ นัดเจอกันในห้องเรียน เพราะเวลา
เหลือไม่มากพอจะประชุมสีแล้ว มีหวังเย็นนี้หูชาถูกพี่กิ๊ปประธานเชียร์ วีนระเบิดเพราะไอ้ตะเกียง
โดดซ้อมนั่งเสลียงโดยไม่ตั้งใจเข้าให้
.
.
.
.
.
ในห้องเรียน เหมือนทุกคนจะเรียนกันปกติ อย่างตั้งใจโครตๆ แต่กูกลับรู้สึกแปลกๆ ไม่เหมือนเดิม
สายตาตั้งคำถามของไอ้พี่โทนี่ ที่พยายามส่งมาให้..แต่ยังไม่ได้คุย ไอ้พี่บอมย์ยิ่งแล้วใหญ่
แววตาตัดพ้อมาให้ด้วย ไอ้พี่รันมองยิ้ม ๆ ยักคิ้วตามเสต็ป..เหมือนมันรู้ กูก็หน้านิ่งทำเฉยไม่สนฟ้า
เอาดิ..คิดไงกันก็ช่าง..กูไม่พูดซะอย่างแล้วแต่จะคิดกันเอาเอง ที่พูดมายังไม่รู้สึกอึดอัดเท่าสายตา
ของริต้า..นาน ๆ ทีจะลอบมองมาที่กูกะไอ้รูปหล่อที่นั่งข้าง ๆ มีอะไรบางอย่างที่กูรู้สึกไม่เป็นมิตร
เอาเสียเลย ใช่จะไม่เคยเจอสายตาประเภทนี้ พี่อังมักส่งสายตาจิกกัดให้กูออกบ่อย แต่มันไม่แฝง
ความรู้สึกอันตรายเหมือนที่รู้สึกสายตาริต้า สัญชาตญาณไม่เคยโกหกคน คงต้องระวังเป็นพิเศษ
ไม่ธรรมดาเสียแล้ว
.
.
.
.
กริ่ง..คาบเรียนสุดท้ายของวันสิ้นสุดลง พร้อมกับแขนกูถูกดึงให้ลุกจากเก้าอี้ โดยไม่รอเสียเวลา
จากไอ้พี่บอมย์ ก่อนตัวกูจะปลิวไปตามแรงฉุด แขนอีกข้างก็ถูกจับไว้..ด้วยมือแกร่งของไอ้พี่โต๋
ทั้งคู่จ้องตากันไม่กระพริบ..ไม่มีใครเอ่ยปากพูดก่อน เงียบกันได้อีก..ขณะนี้ในห้องเหลือเพียงพวกกู
หกคน..ประตูถูกปิดล๊อคลงกลอนเรียบร้อย ไม่ให้ใครล่วงล้ำเข้ามาได้ คนทำหน้าที่ไล่ต้อนเพื่อน
ออกจากห้อง เป็นไอ้พี่กานไม่มีใครขัดขืนมันสักเอ๊ะ แม้จะไม่เต็มใจก็เห่อะ หนึ่งในนั้นมีริต้าด้วย
กูแอบเห็นหางตาแสดงความไม่พอใจสุด ๆ ก่อนออกไป ห้องกูตอนนี้เป็นเขตสงวนของ
‘สิงห์โตดำ’ พวกสอดรู้คงได้แต่เงื้อมหูฟังว่าเกิดอะไรขึ้น เชื่อว่าคงออกันเต็มหน้าห้อง
ไม่มีพลาดหรอก สุดท้ายไอ้พี่บอมย์เป็นฝ่ายยอม เอ่ยปากขึ้นก่อน
“โต๋ กูขอคุยกับตะเกียงส่วนตัวได้ไหมว่ะ?” บอกแกมขอร้องอยู่ในที
“มึงจะคุยอะไร จำเป็นต้องคุยกันสองคนด้วยหรือ” มันไม่ยอม ถามกลับซะอีก นิสัยเดิม..ไม่เคย
จะเสียเปรียบใคร ขี่เขากลับหนึ่งแต้มทุกที
“กู..กู..ขอถามมึง พูดมาตรง ๆ...มึงดูแลตะเกียงในฐานะน้องใช่ไหมว่ะ?” มันเปลี่ยนหันไปถาม
ไอ้พี่โต๋แทนซะนี่ ตะกุกตะกักได้อีก..ไหนเมื่อกี้จาคุยกะกูอยู่แม่บ ๆ โอเคพวกมึงคุยกัน
แต่ประทานโทษ ช่วยปล่อยแขนกูก่อนได้ม่ายยย..กูเมื่อย..แขนจะหลุดแล้ว..ไอ้บร้าาา..
กระตุกข้อมือยิก ๆ ส่งสัญญาณแต่ดันไม่มีใครขยับ เกี่ยงกันอีกใครปล่อยก่อน แม่ง..โมโหแล้วเห้ย!..
กระชากออกเองพร้อมกันทั้งสองข้างซะเลย เชี้ยร..เอ้ย!..กูตัดสินให้ก็ได้ว่ะ!....แขนเกือบหลุด..วุ้ย!....
“กูถามไมมึงไม่ตอบ” ไอ้พี่บอมย์ถามซ้ำ เสียงเริ่มแข็งขึ้นแล้วเว้ย!..มีต่อยกันป่าวว่ะ..งานเนี้ยะ...
“มึงต้องการคำตอบแบบไหน กูว่าที่มึงอยากรู้..มึงรู้อยู่แล้ว เพียงแต่มึงไม่ยอมรับความจริง
ต้องการให้แน่ใจ โดยให้กูยืนยันก่อนใช่เปล่า ถ้าต้องการแบบนั้น..กูบอกมึงให้ก็ได้ ที่มึงคิดไม่ผิด
คิดถูกแล้วหล่ะ!...” พูดจบ..ไอ้พี่บอมย์หมดแรง ปล่อยแขนตกหางตกหูลู่ลง แห่ะ..แห่ะ..แรงไปมัน
ไม่ใช่หมา..แต่อาการที่ว่าก็ใกล้เคียง ก่อนจะนั่งเก้าอี้ใกล้ ๆ ก้มหน้างุด ไอ้พี่โทนี่ นั่งอีกตัวอาการ
ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ไอ้พี่กานเดินไปตบไหล่ไอ้พี่บอมย์เบา ๆ เหมือนปลอบมัน ไอ้พี่รันพิงขอบหน้าต่าง
มองนิ่ง ๆ ไม่แสดงอาการใดใด ไอ้คนตอบคำถามมันไม่มองในห้อง..ยืนทำมิวสิคมองออกนอก
หน้าต่างโน้น..เก็กได้โล่ห์อ่ะมึง แต่กูอึดอัดโครต ๆ ง่า..ไม่ชอบเลยบรรยากาศแบบนี้ เงียบได้อีก
“ทำไมต้องเป็นมึงด้วยว่ะ!...กูภาวนาเป็นใครก็ได้ หนึ่งในนั้นขออย่าเป็นมึง สุดท้ายคำภาวนากู
ไม่เป็นผล” ไอ้พี่บอมย์..บ่นพอได้ยินกัน เสียงมันดูเศร้าได้อีก...ไอ้พี่โทนี่ไม่พูดไม่จา มองกูตาลอย
ซะงั้น..ตกลงวิญญาณมึงยังอยู่กะร่างเปล่าเนี๊ยะ?
“มึงรู้ตัวเมื่อไหร่” ไอ้พี่รันถามขึ้น กูไม่รู้มันถามใคร..เพราะจู่ ๆ มันก็พูดขึ้นมาลอย ๆ
นี่เป็นวิธีสื่อสารของพวกมัน..รู้กันเองใช่ไหมว่าใครควรตอบ
“กูรู้ตั้งกะแรกแล้ว เพียงแต่ให้แน่ใจ..ส่วนกูคล้ายกันกับมัน” คนแรกเป็นเสียงไอ้พี่บอมย์ คนต่อมา
ไอ้พี่โทนี่..ซวยแล้วตกลงมันคิดกะกูจริง ๆ ดิ ขอคบกูเป็นแฟนบังหน้า แผนเหนือเมฆจริงมึง
โดนไอ้พี่โต๋ทะลวงแผนกระจุยเกือบหลวมตัว เอ่อน่ะ!...กะไอ้พี่บอมย์กูพอมองออก เพราะสายตามัน
ที่มีให้ฟ้องอยู่ทนโท่ แต่ไอ้พี่โทนี่สิ มันไม่แสดงอะไรให้สังเกตุเลยนี่หว่า? หรือกูลืมสังเกตุมันไป
“แล้วมึงล่ะ!..จะไม่บอกพวกกูเลยหรือ” มันย้อนถามไอ้พี่รันกลับ อ่าห่ะ!...อย่าบอกนะว่ามึงก็....
“อืม..กูถอนตัวทัน..กูดูออก...ว่ายาก..เป็นไปไม่ได้ ขั้นเทพเป็นก้างชิ้นเบ่อเริ่ม รั้นไปเห็นแต่ลางแพ้
สู้ทำใจยอมรับยืนเป็นฝ่ายสนับสนุนเพื่อนดีกว่า” อ่าห่ะ!...กูดูพวกมึงไม่ออกสักกะคน นี่พวกมึงคิดกับกู
จริง ๆ หรือนี้ หรือเพราะกูถอดเสื้อโชว์วันนั้นว่ะ!..พวกแม่งเลยสับสนกันยกทีม แต่ไงขอยกนิ้วให้
ไอ้พี่รันมัน สมแล้วตำแหน่งกุนซือ ล้ำลึกทุกคำคม
“ถามหน่อยเถอะครับ...ตกลงพวกพี่เป็นเกย์กันทั้งกลุ่มเลยดิ?...มิน่าหลงเข้ามาในดงเกย์เลย?” อดรนทน
ไม่ไหว..ถามให้หายข้องใจแม่งเลยดีกว่า พอกูยิงมุกสดไป..พวกแม่งหน้าแดงก่ำกันเป็นแถว
มองกูอึ้ง ๆ ก่อนที่ไอ้พี่กานจะเดินเข้ามา เอามือโบกหัวกูเสียงดัง
“พลั๊ก..ลามปามเยอะไปแล้ว..พวกมัน..พี่ไม่รู้..แต่พี่รักเดียวใจเดียว ถ้าไม่มีน้องกิ่งก่อนก็ไม่แน่”
แหน่ะ!...โบกหัวกูไม่พอ ดันหยอดตบท้าย งี้ใช่เปล่าที่เค้าเรียกตบหัวแล้วลูบหลัง แล้วพวกแม่ง
ก็พากันหัวเราะ ที่เห็นกูยืนลูบหัวปอย ๆ ทำปากด่าพวกมันงุงงิง..ไปตามอารมย์กู
“หึ..หึ..หึ..5555ๆๆๆๆ...โต๋กูขอทีนะ” ไอ้พี่บอมย์หันไปพูดกะไอ้พี่โต๋ ก่อนพวกมันจะพยักหน้า
พากันลุกเดินเข้ามาหากูช้า ๆ ท่าทางหื่นกันโครต ๆ...ขอเชี้ยรไรมึง....ไอ้พี่โต๋ยืนมอง..เก็กนิ่งของมัน
ที่เดิม...เห้ยสถานการณ์มันแปลก ๆ จู่ ๆ พวกแม่งก็ร่วมมือกัน เมื่อกี้ยังอึมครึมอยู่ดีดี อย่าบอกนะว่า
พวกมึงตัดสินใจรุมโทรมกูอ่ะ!...สู้ตายนะโว้ย!...เห้ย..!
“หยูดดดดดๆๆๆๆ..จะทำอะไรกันอ่ะ..” กูยกมือกางนิ้ว..หยุด..อย่าเข้ามา พวกมันหาฟังกูไม่
ทำหน้ากรุ่มกริ่มหื่นกันได้อีก ไม่เว้นแม้แต่ไอ้พี่กาน..ไหนมึงบอกรักเดียวใจเดียวน้องกิ่งไง
เสือกเปลี่ยนใจปลูกป่าอีกคนแล้วดิ เห้ย!..ไม่ไหวนะโว้ย!..เล่นสี่รุมหนึ่งเลยเหรอ...เจอไอ้พี่โต๋คนเดียว
กูยังลุกไม่ขึ้นเลย..นี่พวกมึงทั้งแก๊งค์ ตายแน่กู....ไม่เล่นนะโว้ย!...คิดไปกูก็ถอยหลังไป หาทาง
หนีทีไล่ไปด้วย ไอ้พี่โต๋มันแม่ง..ไม่คิดจะช่วยกูเลยนิ บอกหวงกู..โธ่เอ้ยยย!...กูเชื่อมึงแล้ว
สโลว์แกนของแก๊งค์มึง ‘มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน’ แต่กูไม่เอาด้วยกะพวกมึงนะโว้ย!....
สุขร่วมเสพบ้าบอเชี้ยรไรเล่า ..กูแค่หลุมเดียว พวกแม่งจะรุมปลูกกู..ไม่ยุติธรรมนะโว้ยยยยๆๆๆๆๆ.....
อร๊ากกกกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆ................แม่เจ้า!....ช่วยไอ้ตะเกียงด้วยยยยๆๆๆๆๆ....
ต่อให้แล้วนะค่ะ....ขอให้มีความสุขกับการอ่านและติดตามทุกคนค่ะ ขอบคุณทุกเม้นท์
และขอบคุณทุก + ที่กดให้ คนเขียนเพิ่งใหม่ดีใจล้นหลามที่ได้รับการตอบรับขนาดนี้
Luk.
-
อร๊างงง ทำเบาๆน้า
-
แน่จริงอย่ารุมกันเด้ :angry2: เข้ามาแบบตัวต่อตัวดีกว่า เอิ๊กๆๆๆ :laugh:
-
น้องตะเกียงจะโดนรุมโทรมแล้ววววววว กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
-
แอบค้าง แต่ไม่เป็นไีรค่ะ
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจ่อ :laugh:
-
แอร๊ยยยยยยย อย่ารุนแรงนะ น้องเค้าเพิ่ง 14 เอง :z1:
-
คิดไปได้เน้อ น้องจินนี่
แม้เค้าไม่ปลูกป่าหลุมเดียวกานหรอก เดี๋ยวต้นไม้ตายพอดี
คงจะรุมสะกำมากกว่าง่ะ เราว่า
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำรายกานน่ะ รุมทำรายตะเกียงหรา
-
รุมทำไรน้องตะเกียงกันแน่ 555 ไม่ตบเกรียน ก็ หอมแก้ม หรือเปล่า :jul3:
-
ฮ่า ตะเกียงโดนรุม น่ารักอ่ะ
-
จะทำอะไรตะเกียงกันอะ *0*
-
แล้วตะเกียงจะโดนแกล้งอะไรคะเนี่ย ฮาาาาา กำลังหนุกเลยอ่ะ
-
คงจะเข้ามาหอมแก้มต้อนรับสะใภ้คนใหม่ของกลุ่ม
-
ตะเกียง สู้ๆ
-
ว้าๆ จะเกิดอะไรต่อไป ตื่นเต้นๆ
-
:laugh: :m20:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง
:z3: :z3:
แต่ก็ดีใจที่เคลียร์กันได้
ต้องระวัง ริต้า ด้วยนะ
:z6: :z6:
-
6P 555
-
ตะเกียงโดนแกล้ง :laugh: จัดให้หนักๆเลย เค้าชอบ :impress2:
แต่เป็นแบบนี้ก้อดีแล้ว เพื่อนกันๆ (น้องเกียงจะได้มีคนดูแลเยอะๆ เวลาโต๋ทำไรไม่ดี โดนรุมแน่ๆ อิอิ)
ปล. เสียดายพี่รันอ่าาาาาาาา
-
:laugh:โดนแน่เลยตะเกียง :oo1:
-
ตะเกียงโดนรุม :laugh:
-
โธ๋ ตะเกียงคิดไปได้
เราว่าในใจทุกคนคงอยากหอมแก้ม
แต่ที่แสดงคงเขกกระโหลกคนละที
ตกลงทุกๆคนในกลุ่มไม่มีใครแตกคอกันเพราะตะเกียงใช่ไหม
-
พี่ๆจะทำอะไรตะเกียง :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
:call: :call: :call:
-
ฮาได้อีก
-
อ่านะ พี่โต๋เปิดตัวกับเพื่อนๆแล้ว แต่จะให้ดีต้องชัดเจนกว่านี้ หุๆ
-
ร่วมด้วยช่วยกัน
ปลูกป่าสมานฉันท์
5 5 5 +
-
ริต้า o18
คิดไปได้นะตะเกียง :m20:
-
ขอรุมด้วยคนสิน้องตะเกียงขาาาา :impress2:
-
ตามทันแล้ว :mc4: ว่าแต่ไม่ใช่น้องตะเกียงจับพวกนั้นทุ่มทุกคนหมดหรอ :m20:
-
ถ้ามีสุขร่วมเสพน้องตะเกียงดับแน่งานนี้ :serius2: :serius2:
-
มีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมด้าน :laugh:
ค่อยๆรักตะเกียงเบา เบา :z1:
+1ค่ะ
-
Part 37
ย้ายเข้าบ้าน ‘สิงห์ราช’.
.
.
.
.
อย่าเข้าใจผิด ไอ้ตะเกียงยังอยู่ดีมีสุข หาได้ถูกเพื่อนร่วมแก๊งค์รุมโทรมไม่ พวกมันแค่ช่วยกันรุมจับกู
กดนอนลงบนโต๊ะ อ่านะ..อย่าคิดลึก จากนั้นไอ้พี่รันไอ้พี่กาน ไอ้พี่โทนี่ ช่วยกันยึดแขนขากูไว้
ไอ้พี่บอมย์จะจัดการถอดรองเท้าถุงเท้ากูออกทั้งสองข้าง แล้วเอาก้านไม้กวาดดอกหญ้า จักกะจี๋เท้ากู
เข้าให้อย่างมันมือ...จะเหลือเร่อะ!....กูก็หัวเราะจนน้ำตาเล็ด ท้องคัดท้องแข็ง ดิ้นพลาดๆๆๆ..
เป็นที่หนุกหนานของพวกโรคจิตไปตามระเบียบ กว่ามันจะยุติมหกรรมแกล้งกู ทิ้งท้ายโดยการ
พากันรุมหอมกูคนละฟอดสองฟอด แก้มกูช้ำไปหมดแล้วม้าง ไอ้พี่โต๋บอกพวกแม่งว่า
ยอมให้ครั้งนี้ครั้งเดียว จากนี้พวกมันไม่มีสิทธิ์หอมกูอีก ไอ้พี่บอมย์กับไอ้พี่โทนี่ตาละห้อย
กูรู้ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะให้พวกมันทำใจเรื่องกู แต่อย่างน้อยก็รู้ว่า..ความเป็นเพื่อนของพวกมัน
ไม่ได้สร้างกันมาวันสองวัน แสดงให้เห็นว่า..คำว่าเพื่อนคำเดียวมีความหมายมากแค่ไหน
ความผูกพันธ์ทำให้ยอมรับอย่างลูกผู้ชาย เรื่องของกูกะไอ้พี่โต๋ไม่ได้เป็นความลับในกลุ่ม
พวกเราอีกต่อไป แต่ไงแล้ว..ไอ้พี่โต๋ขอร้องพวกมันไม่ให้เปิดเผยออกไป ให้รู้ในกลุ่มพวกเรา
เท่านั้นก่อน และฝากพวกมันคอยกันคนอื่นไม่ให้เจ๊าะแจ่ะวุ่นวายกูด้วย ไม่น้อยเลยนั่น..คำขอเนี๊ยะ...
แล้วกูหล่ะ!...ต้องขอด้วยป่าว ให้พวกแม่งกันคนอื่นที่มายุ่งกะไอ้หล่อเทพ ให้ด้วยเหมือนกัน
.
.
.
แล้วพวกเราก็ชวนกันกลับ..เป็นดังคาด เปิดประตูออกมาพวกถ้ำมองหกล้มไถลกันระนาวคาประตู
คิดว่าคงไม่ได้อะไรกันไปหรอก นอกจากข่าวมั่วที่จะแต่งขึ้น เพราะพวกมันใช่พูดดัง
แถมแต่ละคำยังกำกวมเป็นปริศนา ถ้าไม่อยู่ในกลุ่มไม่เข้าใจหรอกหมายถึงอะไร กูเป็นต้นเหตุของ
เรื่องกว่าจะเข้าใจยังใช้เวลาคิด ขนาดสมองอัจฉริยะนะนี่ จากนั้นไอ้พี่บอมย์ก็ทำหน้าที่
ถือกระเป๋ามาส่งพวกกูที่รถเช่นเคย ลุงพีมารออยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ
ไม่ได้เข้าประชุมสีตามเคย ช่างแม่งเห่อะไว้ให้พวกมันแก้ตัวเอาเอง ใช่สีกูสีเดียวซะเมื่อไหร่
ก็พวกแยกกันคนละสี ไม่แปลกที่แต่ละสีจะขาดพวกสิงห์โตดำทั้งกลุ่ม
ขึ้นนั่งในรถ ขับมาได้สักแป๊ปลุงพีก็พูดขึ้นมา
“นายท่าน..สั่งให้คุณโต๋ พาคุณตะเกียงไปเก็บข้าวของย้ายไปอยู่ที่บ้าน‘สิงห์ราช’ ทันทีที่เลิกเรียนครับ”
“ห่ะ!..ว่าไงนะครับลุงพี ทำไมตะเกียงต้องย้ายไปอยู่บ้านพี่โต๋ด้วยหล่ะ..คอนโดตะเกียงก็มีนี่”
กูถามกลับทันที นั่นสิ..ทำไมพ่อสิงห์ ต้องสั่งกูย้ายไปอยู่ที่บ้านด้วย
“อันนี้ไม่ทราบครับ ผมรับคำสั่งให้มาแจ้งให้คุณโต๋ กับคุณตะเกียงทราบเท่านั้น รายละเอียดผมไม่รู้”
“ไม่ต้องถามลุงเค้าหรอก คำสั่งพ่อย่อมต้องมีเหตุผล พี่คิดว่าตะเกียงทำตามที่พ่อสั่งเถอะ”
มาอีกคนแหล่ะ...ใช่สิย้ายไปอยู่กับมึง กูมิต้องโดน..อึ้ยยยยยๆๆ..ไม่เอาไม่คิดดีก่า
“ไม่เอา..ตะเกียงถามพ่อเกริกก่อน ทำไมต้องย้าย..คอนโดก็โอเคแล้วนี่ ไม่มีความจำเป็นสักหน่อย”
ว่าแล้วไม่รอช้ากูกดเบอร์โทรหาพ่อทันที รอสายสักครู่..พ่อก็กดรับ
“หวัดดีครับพ่อ...”
“หวัดดีลูกรัก...ว่าไงโทรมามีเรื่องล่ะสิ” นั่นพ่อกู ไม่เคย..คิดว่ากูโทรมาเพราะเรื่องอื่นมั้งเลยนิ
“พ่ออ่า...ตะเกียงคิดถึงโทรหาไม่ได้นิ ไมต้องมีเรื่องทุกครั้งด้วยเล่า” กูนอยด์ใส่แหล่ะ!..น้อยใจอ่ะ
“อืม..ไหนบอกว่าโตแล้วไง นี่อะไรทำงอนพ่อเป็นเด็ก ๆไปได้ พ่อแย่เล่นแค่เนี๊ยะ” แน่ะ!..มีว่ากู
กลับซะงั้น แทนที่จะง้อลูกไม่มีหรอกพ่อกู แต่กูรู้พ่อรักและเป็นห่วงกูกว่าใครเพื่อน
“ตะเกียงแค่อยากถามว่า ทำไมพ่อสิงห์ต้องให้ตะเกียงย้ายไปอยู่ที่บ้านด้วยหล่ะ..ตะเกียงอยู่คอนโด
เหมือนเดิมไม่ได้หรือไง” กูพูดเสียงอ้อน ๆไปด้วย ไอ้พี่โต๋..เผลอเอามือมาลูบหัวกูยังกะลู
บหัวหมาซะงั้น คงฟังกูอ้อนพ่อเพลิน..พาลคิดจะปลอบกูดิ
“จำเป็นสิครับ..พ่อบอกไม่ได้มากตอนนี้ แต่เพื่อความปลอดภัยของลูก ทำตามที่พ่อสิงห์สั่ง อย่าดื้อ..
ไว้รออะไรมันชัดเจนลูกจะเข้าใจ ถึงวันนั้นพ่อจะเล่าให้ลูกฟังไม่มีปิด แต่ตอนนี้ให้ลูกทำตาม
ที่พ่อสิงห์บอก..และอย่าอยู่ห่างพี่โต๋เด็ดขาดน่ะ!”...มีตบท้ายด้วย ไม่ยกลูกให้เค้าไปซะหล่ะ
นี่ถ้ารู้ว่าลูกตัวเองโดนเค้าพรากผู้เยาว์จะว่าไงบ้างเนี๊ยะพ่อ ฝากปลาย่างไว้กะสิงห์โต๋ซะงั้น
ลูกพ่อโดนเค้าปู้ยี่ปู้ยำ..ถูกถูจนระบบลุกไม่ขึ้นรู้บ้างป่าวเนี๊ยะ!
“ทำไมเงียบไปหล่ะตะเกียง เข้าใจที่พ่อบอกไหม?” พ่อถามมา คงสงสัยที่อยู่ ๆ กูดันเงียบไปเฉย
“ครับ..เข้าใจ” กูรีบขานตอบก่อนมาอีกเป็นระลอก
“ดีแล้ว เย็นนี้ย้ายเลยนะลูก” รีบจริง ๆ เหมือนยัดเยียดลูกให้เค้าไงไม่รู้พ่อกู กะไม่เอาสินสอด
สักแดงเลยนิ รู้สึกตัวเองไร้คุณค่าไงไม่รู้...ชิ...อย่างน้อยน่าจะเรียกร้องบ้างก็ยังดี....
อร๊ายยยยยๆๆๆๆ..ง่ายไปป่าว?
“รู้แล้วครับ เย็นนี้ตะเกียงจะย้ายเลย แค่นี้นะครับพ่อ ตะเกียงรักพ่อครับ ฝากคิดถึงแม่กับทุกคนด้วย
โชคดีครับพ่อ” สุดท้ายก็ตามนั้น...พ่ออวยพรกูกลับ ก่อนจะวางหูไป กูหันมองหน้าไอ้พี่โต๋
ซึ่งมันมองกูอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะค่อย ๆ ดึงตัวกูจับหัวไปพิงไหล่มัน ท่าทางที่มันทำอบอุ่นพิลึก
ไม่ต้องพูดแค่แสดงออกทำไมกูรู้สึกดีจังว่ะ!.....อร๊ายยยๆๆๆๆ...เขิลลลลลล..เดี๋ยวมุดจักกะแร้เลยนี่...
จาสลบคากลิ่นเต่ามันป่าวว่ะ?....ล้อเล่นนนนนนๆๆๆ......ขืนมีกลิ่น...เสียยี่ห้อคุณชายสิงห์โต๋หมด
ขอบคุณ ขอบคุณที่กด + ให้คะแนนกันมาตลอด รักคนอ่านทุกคนเช่นกันค่ะ
Luk.
-
และแล้วก็ย้ายไปอยู่ด้วยกันเลย ว้าวววว โต๋ท่าทางจะถูกใจนะคะเนี่ย ^^
-
ย้ายเข้าหอแล้ว แต่ว่าวันนี้มาสั้นไปป่าวเอ่ย
-
ย้ายไปอยู่เลยอย่างงี้มิโดนทุกวันเหรอค้า :z1:
-
:3123: :L1: :pig4: จะขอแฟนคลับตะเกียงเยอะไปป่าว ถ้าจะบอกว่า คะแนนบวกขึ้นถึง 100 เมื่อไหร่ จะออกตอนพิเศษให้ทันที ซึ่งตอนพิเศษตอนนี้ จะทำให้แฟนคลับได้รู้อะไรเพิ่มขึ้นอีกไม่น้อย ว่าอะไรเป็นยังไง แห่ะ..แห่ะ..มาหยอดให้อยาก...ถ้าลำบากก็อย่าด่ากันนะเค่อะ!..เหมือนซื้อเสียงไงไม่รู้วุ้ย!...
สำหรับคุณ hahn ชอบยาวๆ ก็นะ เดี๋ยวจัดให้ตอนดึก มาต่ออีกก็ได้ค่ะ แหม..ไม่ชอบสั้นเหมือนกันเลยเง่อะ........
Luk.
-
อิ๊อิ๊
-
เสร็จบ้านโต๋ อิอิ
ทุ๊กว้น อ๊างงงงง ตะเกียงจ๋า
-
ไม่เรียกสินสอดสักหน่อยเหรอ?
-
ย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้ว เย้ :3123: :3123: กลุ่มโต๋นี่เขารักกันดีนะ เพื่อน คำเดียวสั้นๆแต่มีความหมาย o13
:pig4: :pig4:
-
เสีย...ตัวไปขนาดนี้ไม่ต้องขอสินสอดแล้ว
นี่พ่อสามีรับเข้าบ้าน น่าภูมิใจกว่าอีกน๊า
ฮิฮิ
-
เขาอยู่กินกันแว้ววววว :laugh:
-
อยากให้ โต๋ จัดเต็ม ตะเกียง รับ เข้าบ้าน จัง o18
-
แบบนี้ก็เท่ากับยกตะเกียงให้เป็นสะใภ้ อิอิ
-
เห็นน้องตะเกียงอร๊ายๆๆแล้วอยากจะอร๊ายๆๆๆด้วยคน555+
ปล.น่ารักมากๆค่า แต่แอบมีเขียนผิดนิดนึงนะ ตรงคำว่าแหย่ เขียนเป็น แย่ อ่ะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย สะไภ้ย้ายเข้าบ้าน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยคับ
มาต่อเร็วๆนะคับ :bye2:
-
:haun4: ไปอยู่บ้านโต๋ ก็เสร็จทุกวันแน่น้องตะเกียง
-
ตอนนี้สั้นจัง
แต่ก็รักน้องตะเกียงเหมือนเดิม
:L2: :L2:
-
ย้ายเข้าบ้านแล้ว
55+ ยังไงก็หนีไม่รอดหรอกตะเกียง :z1: :z1:
-
:3123:ขาดอีก 25 แต้ม กำลังสะสมอยู่ ครบ 100 จัดไปตอนพิเศษตอนแรก และอาจเป็นตอนเดียวของทั้งเรื่อง หุ..หุ..หุ... เอาน้ำจิ้มไปก่อน พอเป็นกระสัย อยากได้เต็ม ๆ อย่าลืมตามเชียร์กันหน่อย
Part พิเศษ
เพราะเราคู่กัน.
.
.
.
.
.
ผ่านมาสามปีกว่าแล้วสินะ...ดูเหมือนเหตุการณ์..เพิ่งผ่านมาไม่นานนี้เอง วันนี้..จะไปวัดทำบุญให้มัน
วัดไทยในแคลิฟอร์เนีย แม้จะหาได้ไม่ยากแต่ใช่จะอยู่ใกล้กับที่พัก
อากาศหนาวได้อีก วันนั้นคล้ายกับวันนี้ อากาศขมุกขมัวอึมครึมไม่ปลอดโปร่งเหมือนกันเลย
ไม่เคยลืมความทรงจำดีดี..ที่สุดแสนประทับใจ ชาตินี้คิดว่าคงไม่มีเรื่องใดให้น่าประทับใจ
ได้มากกว่านี้อีกแล้ว ไม่คิดว่าจะมีใครตายแทนเราได้....ครบรอบวันที่มันจากไปทีไร...
น้ำตาพาลไหลทุกที ไม่เคยลืม..เหตุการณ์วันนั้นยังอยู่ในความทรงจำตลอดเวลา วันที่ไอ้ตะเกียง
เสียน้ำตาเป็นปี๊ป..สะอึกสะอื้นเป็นเด็ก ๆ บีบคั้นหัวใจตัวเองแทบระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ พึ่งเข้าใจ..
หัวใจร้องไห้เป็นอย่างไร..เจ็บปวดใจสุด ๆ เมื่อต้องสูญเสียมันไป อย่างไม่มีวันกลับ โดยไม่มีโอกาส
ได้พูด..สิ่งที่มันอยากได้ยินจากไอ้ตะเกียง ถ้าย้อนเวลาได้..คำว่า...รัก....จะพูดให้ได้ยิน
โดยไม่มานั่งเสียใจเหมือนในตอนนี้อย่างเด็ดขาด..............
เห่อ..เห่อ...เห่อ...หลบอุ้งมือทุกคนให้ว่อง ไปก่อนแหล่ะ...
Luk.
-
หืม
มาสปอยล์ให้อยากแล้วจากไปซะงั้น :z3:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
อย่าบอกนะ ว่าได้กินมาม่าอีกแล้ว โอ้ย อืดอีกเรื่องรึป่าวเนี่ย :z3:
-
ยั่วให้ยาก...แต่ว่าอ่านแล้วคาใจ อย่าบอกนะว่าเป็นพี่โต๋ที่ตายอ่ะ ไม่ยอมนะ :serius2:
แก้ไขใหม่เลยพี่โต๋ห้ามตาย ถึงจะเป็นตอนพิเศษก็ไม่เอา :serius2:
-
ใคร ใครที่ตะเกียงไม่ได้บอกรัก แล้วต้องมาเสียใจ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ไม่ยอมมมมมม ห้ามเป็นโต๋นะ ไม่ยอมมมมมมมม :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
o22ตอนพิเศษอย่างนี้หมายความว่ายังไงค่ะ ไม่เข้าใจ :z3:
+1ให้แล้วนะคะ
-
คงไม่ใช่พี่โต๋นะ :laugh: ไม่งั้นเค้าจะกรี๊ดดดดดร้องให้โหยหวนเลย
-
:angry2:มีเรื่องอะไรกันเหรอน้องตะเกียง
-
เอ่อ วอทแฮพเพ่น
มันต้องมีอะไรมากกว่านี้เซ่
อร๊ากกกกกกกกก
-
ใคร อะไร ยังไงเนี่ย
-
ไปอยู่บ้านโต๋ก้อเสร็จโต๋ทุกวันแน่ตะเกียง
-
ตอนพิเศษนี้หมายความว่าไงอ่ะคับ เสียใครไป :serius2: :serius2: :serius2:
-
,kmy,sythppkdc]h;dhv 0kdwx ot 8ogik gsvqqq :m31: :m31:
-
ถ้าคนที่ตายเป็นโต๋ ก็ไม่มีไรมาก
ก็แค่จะเริ่มทำพิธี สาปแช่งคนแต่ง ณ บัดนี้
โทษฐานทำให้คนอ่านเสียน้ำตา เป็นบาปนะ
ขู่ ไว้ก่อน ฟ่อ ฟ่อ ฟ่อ ห้ามเชียวนะ :a5:
-
อิอิ เดี๋ยวมีผู้ชุมนุมประท้วงนะครับ
:ped144:" เอาโตโต๋คืนมาๆๆๆๆๆๆๆ " :z12:
อย่าให้มันเป็นไปแบบนี้เลยเน้อ ไม่ต้องให้มีใครตายร๊อก
-
อ้าววว เป็นใครที่จากไปละคะนั่น???
หวังว่าคงไม่ใช่พี่โต๋นะคะ ไม่งั้นจะเศร้าเกิ๊นนนนน
+1 ให้แล้วค่ะ
-
คุณพ่อขา
เดี๋ยวลูกชายก็สึกหมดหรอก
เดี๋ยวพี่โต๋จะไม่ยอมจ่ายสินสอด 55
--------------------------------------------
มาดิทเพิ่ม
เพิ่งเห็นตอนพิเศษ
ใครเป็นอะไรไปล่ะนั้น หวังว่าคงไม่ใช่โต๋ หรอกนะ TwT
-
อย่าดราม่า ได้โปรด ขอแบบสมหวัง
เราจะถือว่ายังไม่คิดยังไม่คิด
ไม่น๊ษสาาา
-
ตอนพิเศษ แต้มขาดอีก18 แต้ม ไว้ได้ครบจะมาลงให้นะค่ะ..ไงตอนนี้..ฟังบอมย์ แถลงความในใจไปพรางๆ ก่อน
Part 38
Ver. Bombey.
.
.
.
.
ถ้าพอจำกันได้ ผมแอบกลัวลึก ๆ สำหรับคู่แข่งสนามรัก..อย่าเป็นโตโต๋ สิงห์ราช..เลยจะดีที่สุด
ตัดสิทธิ์โตโต๋แล้ว..ผมว่าผมมาวินแน่นอน ไม่ได้เข้าข้างตัวเอง ทุกคนยังแอบเชียร์ผมอยู่เลย
เพื่อนผมคนนี้ เป็นสิงห์หนุ่มที่ไม่ได้มีแต่ชื่อ ผมคบกันมานาน ทำให้รู้ว่าภายใต้หน้านิ่ง ๆ
ที่ดูเหมือนหยิ่งตลอดเวลานั้น มีพลังทางเพศที่ดึงดูดทุกเพศ ทุกวัย..ให้สยบแทบเท้ามานักต่อนักแล้ว
ใครก็ตามที่ไอ้โต๋ต้องการไม่เคยรอดสักราย มันติดอันดับหนึ่งหนุ่มฮ็อทสุดของโรงเรียน
ใช่มาจากผลโหวตภายในโรงเรียนเท่านั้น เสน่ห์มันทั้งในและต่างประเทศ นึกถึงครั้งที่ไปแข่ง
เทควันโด้นักเรียนโอลิมปิค ไอ้โต๋คว้าเหรียญทองกลับมาได้ตามคาดหมาย ไม่เกินสามวัน..สาว ๆ
ออชชี่บินตามมาถึงหน้าโรงเรียนไม่ต่ำกว่าห้าคน..นี่แค่น้ำจิ้ม ยังไม่นับวีรกรรมผู้หญิงตบกัน
เพราะมันอีก..นับร้อยครั้ง จนระยะหลังมันไม่เข้าไปห้ามอีกเลย ดูหยั่งเมื่อวานสาวสวยนักเรียนใหม่
ดีกรีนอกมั่นใจเกินร้อย..ไม่นับเซ็กซี่ยั่วยวนตะหาก ผมเองยังยอมรับว่า..ริต้า เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์
ไม่ทันข้ามวันตามไอ้โต๋ยังกะเหาฉลาม จนปะทะกับอังและพวกเพื่อน..ซึ่งเป็นเจ้าถิ่น ไอ้เพื่อนผม
เดินหนีไปเฉย..ก่อนกลับเข้ามาใหม่..เพราะเหตุผลบางอย่าง การกลับมาของมันนี่แหล่ะ ทำให้
สิ่งที่ผมกลัวฉายชัดออกมา เมื่อมันโอบตะเกียงพาไปกินข้าวต่อหน้าต่อตานักเรียนเป็นร้อย
แม้ก่อนหน้านี้..ผมพอจะดูออกว่าเพื่อนผมไม่ธรรมดา แต่ผมพยายามคิดว่า...เป็นเพราะครอบครัว
มันสนิทกัน มันสวมบททำหน้าที่พี่ชายที่ดีให้กับตะเกียงน้อย ถึงตอนนี้คงต้องยอมรับความจริงซะที
แม้ใจจะเจ็บปวดก็ตาม ทำไงได้คนมันรักไปแล้ว..ครับฟังไม่ผิดหรอก ผมกล้าใช้คำนี้ได้เต็มปาก
ว่าผมรักตะเกียง..ไม่ใช่ชอบ ผมไม่เคยรู้สึกหวงแหนอยากปกป้อง อยากเห็นหน้า อยากอยู่ใกล้
เป็นไปได้ผมอยากดูแลเสียเอง สุดท้าย..โต๋ สิงห์ราช ได้รับหน้าที่นี้ไปอย่างสมบูรณ์
ย้ำว่าอย่างสมบูรณ์ สังเกตุเอาจากท่าเดินที่ไม่ค่อยปกติของตะเกียง ผมพอดูออก..ไม่สังเกตดีดี
จะไม่รู้หรอกครับ บังเอิญทุกอย่างที่เป็นตะเกียง..มันอยู่ในความสนใจของผมตั้งแต่วินาทีที่รู้ใจตัวเอง
ที่บอกไม่สบายไปตามนัดไม่ได้ ผมพอปะติดปะต่อได้แล้วว่าเพราะอะไร ยิ่งโทรศัพท์ของไอ้โต๋
ปิดเครื่องด้วยแล้ว ยิ่งตอกย้ำสิ่งที่ผมคิดเข้าไปอีก ร้อยวันพันปีเพื่อนผมแทบไม่เคยปิดโทรศัพท์
มันแสตนบายแบ็ตไว้ตลอด รู้ ๆ กันอยู่ตระกูลมันครึ่งหนึ่งเป็นมาเฟีย ทำให้ระบบการติดต่อสื่อสาร
ต้องออนไลท์ตลอด 24 ชั่วโมง เพื่อไม่ให้ทางบ้านเป็นห่วง ไม่ว่าจะอยู่นิวาสถานไหน
สายที่ไม่พึ่งประสงค์..ก็แค่ปิดเสียงไม่ให้รบกวนและไม่รับสายก็พอ มันทำประจำ..แต่ปิดเครื่อง
เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่มันทำ กอปรกับสายตาที่มันมองตะเกียงด้วยแล้ว แม้ก่อนหน้านี่มีบ้างที่มันหลุด
ให้พอพิรุธ..แต่ไม่เหมือนตอนนี้ ภายใต้ใบหน้านิ่ง ๆ ของมัน นัยตาที่มันใช้มองตะเกียง
ผมไม่เคยเห็นมันใช้มองผู้หญิงคนไหนมาก่อน เพราะแบบนี้ผมถึงขอความมั่นใจจากมัน
ถึงไม่พูดกันตรง ๆ ผมก็เชื่อแล้วว่าคนนี้เพื่อนผมเลือกแล้ว และคงไม่ยอมปล่อยให้ใครลูบคมสิงห์
ได้ง่าย ๆ ผมจึงต้องทำใจและยอมรับให้ได้ เหมือนที่ไอ้รันแนะนำ..ตะเกียงน้อยดวงนี้
จะเป็นรักแรกของผม และจะอยู่ในใจของผมตลอดไป ขอแค่ได้รักถึงแม้ไม่ได้ครอบครอง
ผมก็มีความสุขได้ พยายามปลอบใจตัวเอง..และยิ้มรับกับความสุขของทั้งคู่ ผมพอดูออก
คนอย่างตะเกียง..ถ้าลองไม่มีใจให้ใครแล้ว..คงไม่มีทางยอมถึงขั้นนั้นแน่ ๆ นอกจากน้องเลือก
ไอ้โต๋แล้วจริง ๆ ดีครับ..อย่างน้อยผมสบายใจเพราะคนที่น้องเลือกคือ โตโต๋ สิงห์ราช
ที่ไม่ได้มีแค่ชื่อ เพื่อนผมคนนี้สิงห์ซ่อนเล็บ มีอะไรดีดีในตัวมันอีกเยอะ ที่หลายคนไม่รู้นอกจาก
พวกผม..คนอย่างบอมย์เบย์ ไม่เคยก้มหัวให้ใคร มันเป็นคนแรกที่ผมยอมให้ ทั้งในฐานะ
หัวหน้าแก๊งค์แบบไม่มีข้อสงสัยติดค้างในใจทั้งสิ้น หวังว่าสัญญาลูกผู้ชาย ระหว่างพวกผมกับมัน
ที่ต้องพูดว่าพวกผม..เพราะงานนี้ไม่ได้มีผมคนเดียว ที่เผลอตัวเผลอใจไปกับความรู้สึกที่มีให้น้อง
หวังว่าโตโต๋จะไม่ทำให้น้องเสียใจ จะทำหน้าที่ได้ดี..เหมือนที่มันทำทุกอย่างได้ดีมาตลอด
แม้จะเสน่ห์แรง..แต่ผมรู้เพื่อนผมไม่ใช่คนเจ้าชู้ ผมเองตะหากที่เจ้าชู้ฟันไม่เหลือ..แต่ก็เลือกนะ
วันนี้เจ้าป่าน้ำแข็ง..เปลี่ยนไปแล้ว เพราะตะเกียงดวงพิเศษ ที่เดินเข้ามาให้พวกเราได้ชุ่มชื่นหัวใจ
ตะเกียงดวงน้อย..ที่ทำให้ใครต่อใครลุ่มหลง..ในแสงไฟโรแมนติกและมีเสน่ห์ ลุ่มหลงกับอารมย์
วูบไหวบริสุทธิ์ไร้เดียงสา เรียกรอยยิ้มทุกครั้งยามนึกถึง ตะเกียงที่ทำใครต่อใครหัวเราะ
อย่างมีความสุขในความโก๊ะที่แสดงออก รู้ทั้งรู้ว่า..ยังไง..ไฟตะเกียงก็คือไฟ แม้สิ่งที่เห็นภายนอก..
จะสวนทางกับไฟดวงน้อยที่ร้อนแรง..พร้อมเผาไหม้ทุกสิ่งอย่างเป็นจุล แต่หลายคนก็พร้อม
ยอมเป็นแมงเม่า..บินเข้ากองไฟ................
บอมย์เบย์.
ไม่มีคำอธิบาย ตามกันต่อไป
Luk.
-
พอเข้าเล้ามาอ่านได้ ทำไมเจอตอนพิเศษแบบนี้เนี่ย :serius2:
ตอนปกติก็ยังลุ้นอยู่ ว่า พี่แทคกับยายริต้า จะเป็นพวกเดียวกันป่าว ที่เป็นตัวอันตรายสำหรับตะเกียง
บวก 1 แต้ม ตอนพิเศษดราม่า ไม่เอานะจ๊ะ :เฮ้อ:
---------------------
เดี๋ยวมาดิทเมนท์ ตอน 38 นะจ๊ะ
น้องตะเกียง แสงสว่างในใจของเกือบทั้งแกงค์เลย
น้องเลือกพี่โต๋แล้ว พี่บอมบ์ทำใจได้ดี สมเป็นสุภาพบุรุษและเพื่อนที่ดีมากๆ
-
พี่บอมสู้ๆ
DON`T LIKE MAMA NA
-
สงสารบอมย์เบย์เหมืนกันนะเนี้ย
ต้องหาผู้ชายน่ารักมาให้บอมย์เบย์สักคน :z1:
-
บอมเบย์สู้ๆ ผู้ชายไม่ไร้ซึ่งใบพุทรา
ซักวันคงมีคนของบอมส่งมาให้(ผู้แต่งแหละที่ต้องส่ง) :laugh: :laugh:
-
บอมเบย์ วันเน้นายมาซึ้งมากค๊า
กดไลค์ ๆๆๆๆ o13
-
นาย เริ่ด....บอมเบย์
-
เชื่อว่าสักวันบอมจะต้องเจอคนที่ใช่สำหรับตัวเองแน่ๆ สู้ต่อไปค่ะ
-
สงสารบอม จะมีใครมาดามหัวใจให้บอมบ้างน้า
-
เชียร์บอมเบย์อ่ะๆๆๆ :m14:
-
ตอนพิเศษเวอร์บอมเบย์ 2 ตอนแล้ว
ขอเป็นตอนของคนอื่นๆด้วยได้มั้ยน้อ :impress2:
สงสารบอมย์เบย์เหมืนกันนะเนี้ย
ต้องหาผู้ชายน่ารักมาให้บอมย์เบย์สักคน :z1:
กดไลค์ๆๆๆๆ
-
:a5:?
-
มามะๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
เรื่องมันเศร้า...แต่ก็ทำตัวได้สมกับบทพระรองมาก ๆ :laugh:
:กอด1:
-
อ่านตอนพิเศษแล้ว เอิ่ม ไม่อยากกินมาม่าเลยอ่ะ :z3:
-
ตะเกียงดวงน้อยพิเศษจิงจิง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บอมย์นายเป็นสุภาพบุรุษตัวจริง o13 +1
-
อยากอ่านของรัยจังเยยอ่ะ บอมเบย์เท่เว้ย
-
ฮือๆ สงสารบอมง่ะส์ พี่ลัก หาคู่ให้บอมหน่อยสิคัฟ ToT
-
o13
-
ตอนพิเศษ เหลืออีก 16 คะแนนค๊า แหมๆ พอเห็นจั่วหัวออกดราม่าหน่อย ขวัญผวากันเป็นขบวน
อยากรู้ว่าไส้ในเป็นยังไง ก็เร่งทำตามข้อตกลงดิ..จะได้โพสให้อ่าน ส่วนเรื่องคู่ของบอมย์
ขอบอกว่าบอมย์เป็นพระรองเรื่องนี้ แต่เป็นพระเอกเรื่องหน้าแบบเต็มตัว เนื้อเรื่องก็ไม่ได้สนุกน้อย
ไปกว่าเรื่องตะเกียงแต่อย่างใด ผู้อ่านรอไปก่อน..ตอนนี้กำลังดำเนินการอยู่ ส่วนรันได้มีโอกาส
ทำความรู้จักแน่ ๆ แทบทุกคนในนี้มีมุมที่ทำให้ได้รู้จักกันแน่นอน สัญญา...ป่ะ!..ไปต่อกัน
Part 39
ลูกชายคนเล็ก.
.
.
.
ไอ้พี่โต๋มันช่วยกูจัดกระเป๋า เอาเฉพาะเสื้อผ้ากับหนังสือเรียน ของใช้ส่วนตัวเล็กน้อย นอกนั้น
มันบอกไม่ต้องเอาไป จัดการล๊อคกุญแจห้องเรียบร้อย ก็ได้ลุงพีกับมันช่วยยกของไปใส่รถ
กระเป๋าใบใหญ่ล้อลากสองใบ พร้อมกระเป๋าหนังสืออีกใบหนึ่ง ทั้งสองคนจัดการหิ้วให้หมด
กูเดินตัวเบา..พร้อมกระเป๋าส่วนตัวสะพายไหล่ใบเดียว พึ่งรู้มีแฟนมันสบายอย่างงี้นี่เอง
.
.
.
มาถึงบ้าน..พ่อสิงห์แม่อร คอยต้อนรับอยู่แล้ว ไอ้พี่โต๋มันคงโทรรายงานล่วงหน้าก่อนแล้ว
เรามาถึงเกือบหกโมง ไม่เห็นไอ้พี่เต้..คงยังไม่กลับจากทำงาน เดินเข้าไปยกมือไหว้สวัสดีท่านทั้งสอง
แม่อรก็เข้ามาสวมกอดกู พร้อมกับพูดว่า
“ยินดีต้อนรับลูกคนเล็กของแม่” ลูบหัวกูเบา ๆ ในขณะที่พ่อสิงห์ส่งยิ้มบาง ๆ พยักหน้าให้เป็นอันเข้าใจ
“ตะเกียงคงรบกวนพ่อสิงห์กับแม่อรสักระยะ จนกว่าพ่อเกริกจะมีการเปลี่ยนแปลงอ่าครับ” กูบอกให้
ท่านรู้..เกรงใจมาอยู่บ้านเค้า ถึงจะเอ็นดูเหมือนลูกก็เถอะ
“รบกวนอะไรกัน ที่หลังอย่าพูดกับแม่แบบนี้ พ่อกับแม่คิดว่าตะเกียงเป็นลูกคนหนึ่ง เป็นน้องเล็ก
ของบ้านเรา ไม่เอาอย่าคิดมากนะลูกนะ” โอ้!...ตื้นตันใจจุกอกเลยกู น้ำตาคลอเบ้าซะงั้น
ไม่ใช่ขี้แย..แต่พาลคิดถึงเจ้าแม่กูขึ้นมา อบอุ่นอ่อนโยนเหมือนกันเลยอ่ะ...ทำให้ไอ้ตะเกียงรู้สึกผิด
ในใจตะหงิดตะหงิด จะเป็นยังไงหนอ..เกิดแม่อรกับพ่อสิงห์รู้ว่ากูกะไอ้พี่โต๋ไม่ได้รักกันแบบพี่น้อง
เหมือนที่ท่านคิดไว้ ท่านจะเสียใจและผิดหวังแค่ไหน ก่อนความคิดจะเตลิดไปมากกว่านี้
พ่อสิงห์ก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
“เอาหล่ะ!..กลับมาเหนื่อย ๆ โตโต๋..จัดการเรื่องข้าวของน้องให้เรียบร้อยด้วย ตกลงยืนยันให้น้อง
นอนที่ห้องด้วยใช่ไหม?..พ่อจะได้ไม่ต้องให้นวลเปิดห้องใหม่...แล้วแต่สะดวกกันนะ...พาน้องอาบน้ำ
เรียบร้อยเจอกันโต๊ะอาหารทุ่มตรง” พูดเสร็จไม่รอฟังคำตอบ สรุปสั้น ๆ เสร็จสรรพแล้วก็เดินออกไป
เป็นกันทั้งบ้าน ก่อนที่แม่อรจะยิ้มให้กูแล้วตามพ่อสิงห์ไปอีกคน ตอนนี้เหลือกูกับมันเพียงสองคน
“พี่บอกพ่อว่า..ตะเกียงจะนอนห้องพี่เหรอ?” ได้โอกาสถามมันล่ะ กูบอกมันเมื่อไหร่ จะนอน
ห้องเดียวกะมึงเนี๊ยะ
“อืม...” ดูมัน..พูดเสร็จเดินหนีกูขึ้นบันไดซะงั้น
“เดี๋ยวๆ...ไมไม่เปิดห้องใหม่ให้ตะเกียงอ่า” กูไม่ยอม..รั้งมันไว้ ถามมันแหล่ะ
“แล้วจะเปิดให้เป็นภาระพี่นวลเค้าจัดห้องให้อีกทำไม” แน่ะ!...ทุกทีสิมัน ไม่ตอบ..แต่ดันถามกลับ
เอาแต้มต่ออีกแหล่ะ...นิสัย..ทำมาเหวี่ยงใส่กูอีก
“ก็ไม่เห็นเป็นไรนิ...ตะเกียงทำความสะอาดเองก็ได้.” นั่นดิ..แค่นี้กูทำเองก็ได้ ทำเป็นเห่อะ..ไม่ใช่
คุณชาย..แม่สอนมาดีทำเป็นทุกอย่างล่ะ กับข้าวกูก็ทำอร่อย พูดมากเดี๋ยวหาว่าคุย
“ทำไม?..นอนห้องพี่แล้วเป็นยังไง...ที่ผ่านมาก็เคยนอนด้วยกันแล้วไม่ใช่...ห้องก็กว้าง
อย่าบอกนะว่าอึดอัด” น้าน...ดักคอกูอีก แต่โทษที...นึกหรือว่ากูจะยอม
“แล้วไม่ใช่เป็นเพราะนอนห้องเดียวกันนิ...ถึงโดน....อ่า...” หยุดปากไว้ทัน เกือบพลั้งปาก
ไปแล้วไหมกู
“โดนอะไร...ไมหยุดไปดื้อๆ ซะหล่ะ...บอกมาดิโดนอะไร” ดูมัน..รู้กูพลาด ไม่ปล่อยโอกาส
ให้ผ่านเลยนะ..ย้ำกูนั่นแหล่ะ!..จะให้กูพูดให้ได้เลยรึไง..กูโดนมึงถูจนตะเกียงถลอกปอกเปิก
ระบมไปหมดน่ะ..ไอ้เชี้ยรรรรรรๆๆๆๆๆ
.
.
.
.
หลังจากสะบัดตูดเดินหนีมันเข้าห้อง หงุดหงิดมันสุด ๆ ขืนเถียงต่อไปกูใช่จะชนะ รู้อยู่มันโครต
เอาแต่ใจ..นิสัยลูกชายคนเล็ก ก่อนที่จะงานเข้าไปมากกว่านี้ จัดการรื้อกระเป๋าที่ลุงพีขนขึ้นมาให้
เข้าตู้เสื้อผ้า..มันสั่งให้พี่นวลกะพี่ชิดมาช่วยกูจัด ยกให้กูสองตู้..เหลือให้มันใช้สี่ตู้ ห้องมันมีตู้เสื้อผ้า
บิ้วอินฝังผนัง..ซ่อนจนเนียนอยู่หกบานคู่นะ นึกดูว่าแม่งใหญ่แค่ไหน กูขอตู้เดียวก็พอ โดยยืนยัน
ให้พี่นวลกะพี่ชิดสบายใจว่า..เสื้อผ้ากูไม่เยอะเหมือนไอ้คุณชายมัน ไม่ต้องย้ายของมันออกหมด
ทั้งสองตู้หรอก พี่แกก็เข้าใจ..ช่วยกูจัดของเข้าตู้จนเสร็จ หลังจากนั้นไอ้ตะเกียงก็ลันล้า..
เข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวทานข้าวตามที่พ่อสิงห์บอก เหลือเวลาสิบนาที ไม่รู้ไอ้พี่บ้ามันหายหัวไปไหน
ตั้งกะขึ้นมาไม่เห็นมันเลย หาได้สนใจไม่..ดีซะอีกไม่ต้องคอยระวังตอนอาบน้ำ............
.
.
.
อาบน้ำเสร็จแต่งตัวลงมาห้องกินข้าว มีแม่อรนั่งอยู่คนเดียว กูส่งยิ้มไปให้..ท่านก็ยิ้มตอบมา
ก่อนจะพูดขึ้น..เผื่อกูได้ไม่ต้องถาม
“พ่อและหนุ่ม ๆ อยู่ห้องหนังสือ แม่ว่าสักครู่คงออกมากัน” กูได้แต่ยิ้มให้ท่านแทนคำพูด
เป็นดังแม่อรบอก สามพ่อลูกพากันเดินมาโต๊ะกินข้าว พ่อสิงห์นั่งหัวโต๊ะประจำตำแหน่ง
ไอ้พี่เต้เลือกนั่งข้างแม่อร ไอ้พี่โต๋..นั่งติดกะกูใกล้หัวโต๊ะที่พ่อสิงห์นั่งอยู่ แล้วแม่อรจัดการบอก
ให้พี่นวลลงมือตักข้าว บรรยากาศการกินก็เริ่มขึ้น สังเกตแม่อรพยายามเอาใจกู...จัดอาหารเหนือ
ขึ้นโต๊ะให้อย่างน้อยก็สามอย่าง วันนี้ก็เหมือนกันมีผักกาดจอ แกงแคกระดูกหมู และก็น้ำพริกอ๋องกับ
ผักแนม จู่ ๆ พ่อสิงห์ก็ถามขึ้นมา..หลังจากกินกันไปได้สักพัก
“ชินกับโรงเรียนและเพื่อนใหม่แล้วรึยัง..ตะเกียง”
“ครับ...ก็เริ่มปรับตัวได้แล้วครับ..” กูตอบแกไปตามจริง
“มีใครแปลกหน้าเข้ามาวุ่นวายด้วยหรือเปล่า?” ไม่เข้าใจคำถาม..แปลกหน้ายังไง คนที่กูไม่รู้จักนะรึ
เยอะแยะ
“ก็บ้างอ่าครับ แต่ก็ใช่จะวุ่นวายแค่ไม่รู้จัก นับว่าแปลกหน้าหรือเปล่าครับ เพราะแต่ละคนก็ใหม่
กันด้วยอ่ะครับ”
“อือ....เอาเป็นว่าไม่จำเป็น ไม่ต้องสนิทกะใครมากนัก พยายามอยู่ติดกะโต๋ไว้ รับปากพ่อได้เปล่า”
พูดแปลก ๆ อีกคนล่ะ...
“ครับ...” กูรับปากสั้น ๆ ไม่ต้องสั่งทุกวันนี้ก็แทบจะตัวติดกะมันอยู่แล้ว ยกเว้นตอนขี้
“ดีแล้วหล่ะ...” พูดแค่นั้น พ่อสิงห์ก็กลับไปตั้งหน้าตั้งตากินต่อ กูหันไปดูหน้าไอ้คนที่ฝากฝัง
กลับหน้านิ่งตักข้าวกินไม่พูดไม่จา ไม่รู้คิดไรอยู่ คงรู้สึกว่ากูมองมันอยู่มั้ง มันหันมามองตอบยักคิ้ว
นิดๆ เป็นเชิงถามประมาณ.มองไร?.น่ากูประหลาดตรงไหน กูอยากตะโกนดัง ๆ ว่าหน้ามึงไม่
ประหลาดหรอก แต่กำลังจะมีวัตถุไม่พึ่งประสงค์..กระทบหน้ามึงเข้าให้..ขืนยังงี่เง่าไม่สนใจกู
อยู่ตอนเนี๊ยะ.....กูนอยด์แดกหล่ะ...ก็ตั้งแต่เดินเข้ามามันก็สร้างโลกส่วนตัว ไม่สนใจกูสักนิด
ทุกที..อย่างน้อยต้องตักอาหารบริการกูบ้างไรบ้าง ใช่ว่ากูเรียกร้องความสนใจหรอกนะ แต่ไม่รู้ดิ
ไม่ชอบอ่ะ..เหมือนไม่มีตัวตน..ใจมันวูบโหวงไงไม่รู้ ขนาดตอนพ่อสิงห์คุยกะกู มันยังก้มหน้าก้มตา
กินเฉย..ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ว่ะ?...........
รักคนอ่านทุกคน..ขอบคุณทุกรี..ที่ช่วยให้กำลังใจและเกิดจินตนาการหลากหลายในการเขียน
Luk.
-
งงด้วยคนค่ะตะเกียง
โต๋มันวัยทองอ่ะหนู อารมณ์ขึ้นๆลงๆตลอดศกอ่ะ
-
:m16:
อะไรของโต๋อีกหล่ะ
ทำตัวเหมือนคนประจำเดือนมาไม่ปกติ 555
เด่วดีเด๋วร้าย
-
ตามอารมณ์โต๋ไม่ทันจริงๆ เหนื่อยแทนตะเกียง 555
-
ฮะๆ ตะเกียงโดนงอนอ๋อ
โตโต๋เองก็มีหลายมุมนะงิ
แปลกๆดี ฮะๆ
-
:L1: :L1:
-
อ่านๆแล้วเหมือนจะมีเรื่องร้ายแรงเลย :a5:
แล้วน้ำจิ้มตอนพิเศษนี่อะไรกันคะ ไมเหมือนจะดราม่า ไม่เอาน๊าาาา :serius2:
-
คุณพ่อไปพูดอะไรกับโต๋รึเปล่า
-
โต๋เป็นอะไรไปอ่ะ
-
+1 :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คุณพ่อคุยอะไรกับโตโต๋หรือเปล่าเนี่ย ทำไมท่าทีเปลี่ยนไป
-
ตะเกียงเริ่มติดการเอาใจของพี่โต๋ :z1: :z1:
:3123: :-[ :mc4: o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้าห้องรีบไปเคลียร์กันนะคะพี่โต๋...ระวังน้องจะประชดกลับงานจะเข้า o18
-
โต๋เป็นไรอะคับ ทำไมเหมือนไม่สนใจตะเกียงเลย :serius2: :serius2:
-
รอตอนต่อไป
ลุ้นเรื่องยัยริต้าอยู่
ตกลงชีประสงค์ร้ายใช่มะ
-
ประจำเดือนไม่มาหรอโต๋
อารมณ์แปรปรวนตลอดเวลา
ตามไม่ทัน
:m16: :m16:
-
อือ..นะ..ใช่ว่าคนอ่านจะลุ้นฝ่ายเดียว..คนเขียนก็ลุ้นเหมือนกานนนน...เหลืออีก 7 แต้ม ใกล้ล่ะ..ใกล้คลอดเต็มแก่..ถุงน้ำคลำกะลังแตก..เหลือรอเวลาหัวโผล่อ่ะ...จะได้เห็นเด็กพิเศษ..คลอดซะที..5555!!!
Part 40
น้ำตาสิงห์โต
..
.
.
.
กินข้าวเสร็จ มันขอตัวทุกคนขึ้นห้องบอกไปอาบน้ำ มันยังอยู่ในชุดนักเรียนชุดเดิม กูถูกแม่อรดึง
ให้อยู่ดูทีวีด้วยกันในห้อง นั่งดูข่าวภาคค่ำ รอเวลาดื่มนมก่อนนอน..ประมาณสามทุ่ม
ใจก็ตะหงิดตะหงิดกับท่าทางแปลก ๆ ของไอ้พี่โต๋มัน ดูมันเงียบ ๆ ตั้งกะกินข้าวแล้ว ตกลงมันงอน
กูเรื่องไรว่ะ? อย่าบอกมึงงอนเรื่องที่กูเหวี่ยงใส่..ไม่พอใจนอนห้องเดียวกะมึง.....ถ้าเป็นอย่างที่กูคิด
...มึงก็นอยด์โครตแล้วไอ้คุณชาย ไม่นึกถึงหัวอกกูเลยนิ ต้องนอนพะวงหลังทุกคืน
นี่ยังไม่เข้าทีเข้าทางดีเลย กูก็กันไว้ก่อนดิ ยิ่งแพ้ทางมึงอยู่....เห็นกูง่าย..ไม่โต้แย้ง
แม่งก็จัดการเองซะทุกเรื่อง ไม่ถามกูเลยสักคำ กูตะหากควรงอนมึง...ชิ...
.
.
.
.
ดื่มนมเสร็จกูขอตัวขึ้นนอนเลย ซึ่งก็ไม่มีใครค้าน พร้อมกับฝากแก้วนมของไอ้พี่โต๋ ให้กูถือ
ขึ้นมาให้มันด้วย จะได้ไม่เสียเวลาพี่นวลแก กูเข้ามาในห้องประตูไม่ได้ล๊อค มันนั่งอยู่หน้าคอมฯ
เปลี่ยนชุดนอนเรียบร้อย ทำเป็นเหลือบมองกูแว๊บหนึ่ง แล้วก็หันไปสนใจหน้าจอคอมฯ ต่อ
เมินกูอีก..ไม่ต้องสืบท่าทางแบบนี้...งอนกูชัวร์ มือกดคอมฯ ยิก ๆ สงสัยคุยเอ็มกับใครสักคน
เป็นพี่อังหรือเปล่าไม่แน่ใจ..กูเดา ๆ เอา มันคงปลอบกันอยู่ละม้าง...วันนี้คุณพี่เธอโดนไปไม่ใช่น้อย
ไม่รู้พรุ่งนี้กล้าไปโรงเรียนป่าว หน้าอาจจะบวม...มือริต้าก็ใช่เบา ๆ กูเดินเอาแก้วนมไปวางไว้
ให้มันที่โต๊ะ แอบชำเลืองมองหน้าจอแวบเดียว..จริงด้วย..มันคุยเอ็มกับพี่อัง ดูล๊อคอินที่ใช้
กูจำได้...ชิ..ทำเป็นงอนกูแต่แอบมาปลอบสาว...ตอนนี้กูโมโหแม่งหล่ะ..ไม่น่าไปกระวนกระวาย
ห่วงความรู้สึกมันเลยตะกี้...ดูดิกูแคร์มันเยอะเห่อะ...ไม่ได้การ...รีบเดินหนีแม่งเข้าห้องน้ำ..
สงบสติอารมย์ที่กำลังขุ่นตอนนี้...คิดถึงเหตุผลเป็นหลัก นี่กูเป็นบ้าอะไรไปเนี๊ยะ! ทำไม่เอาความรู้สึก
ไปผูกกะมันด้วย ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก..ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้ชายสองคนจะคบกับ โดยเฉพาะพวกเรายังเด็กอยู่
ทำไมนะ...ทำไมกูปล่อยให้ความรู้สึกอยู่เหนือเหตุผล นี่ใช่บทพิสูจน์อีกบทหนึ่ง..กับการออกมาอยู่
คนเดียวที่พ่อเกริกต้องการให้กูเผชิญ อยากให้กูแข็งแกร่งยืนอยู่บนลำแข้งตัวเองได้ กูเอาความเป็น
อัจฉริยะไปไว้ไหน..มัวทำอะไรอยู่ เล่นสนุกกับหัวใจตัวเอง สุดท้ายใครเล่าที่ต้องเจ็บปวด พอได้แล้ว.
ตะเกียง..ถึงเวลาโตเสียที..และต้องโตด้วยตัวเอง ไม่จำเป็นต้องให้ใครคอยสอน ไม่ต้องมีใคร
คอยบอก ถึงสิ่งที่เห็นจะไม่มีอะไรก็ตาม ใครจะรู้ต่อไปข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น ในเมื่อมันกับพี่อัง
ไม่ใช่แค่คบกันเฉย ๆ ลึกซึ้งกันมาก่อนด้วยซ้ำ จะหยุดได้เหร่อ...กลางวันนี้ก็พิสูจน์ไปแล้ว..
ที่นั่งแดกข้าวยังโดนแย่งไปต่อหน้า นี่ไม่นับริต้าอีกคน..ดูก็รู้ไม่ธรรมดา เป้าหมายคือ..
ไอ้สิงห์โตหนุ่มแน่นอน แสดงออกซะขนาดนั้น ถึงกลับกล้าแหกกฏตบตีกับรุ่นพี่ม.5 ทั้งที่
มาเรียนวันแรกกลางโรงอาหาร คงไม่ต้องสืบมั้งว่าเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่ไอ้คุณชายจอมเก็ก
หึหึหึ...กูไม่ควรไปวิภาควิจารย์พวกเธอซะด้วยซ้ำ ที่นั่งคุยกะตัวเองในห้องน้ำตอนนี้ ไม่ใช่
เพราะตัวเองตกอยู่ในสภาพเดียวกับพวกเธอหรือ เอาหล่ะ...ถึงเวลาแล้วตะเกียง...สู้..สู้..
ลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟันเข้านอน...ส่งยิ้มพิฆาตให้กับตัวเองในกระจก....แม่เจ้าเว้ย!...ใครว่ะนั้น...
หล่อไม่บันยะบันยัง..หล่อแบบนี้กลัวอะไรกะความรักงี่เง่ากันว่ะ!....หล่อเลือกได้โว้ย!...อ่าห่ะ..
กำลังใจมาเป็นปี๊ป...ไปหล่ะ..เผชิญหน้าความจริงยิ้มรับทุกปัญหา...ต่อไปนี้ จะไม่มีวัน
ให้อารมย์งี่เง่ามาบั่นทอนสุขภาพจิตกูได้อีก...
“ ( = “ = ).” เปิดประตูมา มันยืนสบตากูนิ่ง ๆ กูหาได้สนไม่ เดินเบี่ยงตัวผ่านมันไป
อย่าได้ใส่ใจบอกตัวเอง มันคงรอแปรงฟัน อารามเห็นกูใช้ห้องน้ำ..คงไม่กล้าเรียกกลัวเสียฟอร์ม
ดีเหมือนกันไม่ต้องคุย ไม่พูดก็อย่าหวังว่ากูจะคุย เป็นไปได้พรุ่งนี้ขอย้ายห้องนอน ถ้าไม่ได้หรือ
มีปัญหามากกูจะไม่อยู่แล้ว ใครจะว่าดื้อช่างหัวแม่ง...โดนพ่อเกริกดุ กูจะไม่เรียนแม่งแล้ว เอาดิ..
ถึงเวลาตะเกียงเจ้าพายุ ใครก็ฉุดไม่อยู่ให้รู้ไป
“เป็นอะไร” มันล้มตัวมานอนข้าง ๆ ถามกูขึ้นมาดื้อ ๆ เป็นพ่องงมึงมั้ง...ถามออกมาได้
จำเป็นต้องตอบด้วยไง
“ตะเกียง..ได้ยินแล้วทำไมไม่ตอบพี่” มึงอยากถามเรื่องของมึง แต่จะตอบไม่ตอบมันเรื่อง
ของกู
“ถ้าไม่พูด ไม่ต้องนอนกันเลยคืนนี้” มีขู่..นึกกูกลัว
“ดี...อยากลองดี..ก็ได้...” พูดจบมันพลิกตัวขึ้นมาคล่อมกู คงได้กินกูหรอกงานนี้ รู้จัก
ไอ้ตะเกียงน้อยไปจัดถวายแหวนให้มันไปเต็ม ๆ หนึ่งดอก
“พลั๊ก..โอ้ย!..” มันไม่ได้แกล้งร้องหรอก เพราะกูจัดหนัก..ไม่ออมแรง หงายหลังลงไปนอน
กุมหน้า..เลือดไม่กลบปากก็แปลกแล้วล่ะมึง จริงดังว่า..เลือดย้อยมุมปากมันทันทื มันค่อย ๆ
ใช้หลังมือเช็ดเอามาดู แววตามันเหมือนไม่เชื่อ..ส่อแววปวดร้าวซะงั้น รู้สึกแปลบขึ้นมาทันทีเลยกู..
นี่กูรุนแรงเกินไปป่าวว่ะ!...ช่างแม่ง...ถึงขั้นนี้แล้วมัวใจอ่อนไม่ได้ ก่อนจะเจ็บซ้ำเจ็บซาก
“จงใจ...ทำพี่ขนาดนี้เลยหรือ” เสียงมันเหมือนผิดหวังโครต ๆ อ่า...ไม่ไหวไม่อยากมองหน้า
แม่งตอนนี้..สะเทือนใจกูจริง ยิ่งมุมปากมันยังมีเลือดซึมออกมาด้วยแล้ว กูใจไหววูบ
ทนมองไม่ไหว..ดีดตัวลุกหนีแม่งหล่ะ!...แต่....มันรวบกอดกูหมับเข้าให้..พร้อมซบหน้าลง
บนไหล่กูนิ่งซะงั้น..กูชะงักกึกทันที เสือกรัดแน่นยังกะกลัวกูหายไปจากชีวิตมึงงั้นแหล่ะ...
จะสะบัดออก..กลับรู้สึกได้ว่าตัวมันสั่นเทิ้ม เสียงหัวใจเต้นได้ยินชัดเต็มสองหู อย่าบอกนะว่ามึง
กำลัง..............
กำลัง.........
.
.
กำลัง...
.
.
.
กำลัง..
.
.
ร้องไห้...จริงดิ...ใช่แล้วมันกำลังร้องไห้...พระเจ้า...สิงห์โตน้ำแข็ง...เจ้าชายหน้านิ่ง..
ตัวสั่น..น้ำตาไหล่เปียกไหล่กูอยู่เนี๊ยะ! แม้ไม่ได้ยินเสียงก็รู้ว่ามันกำลังร้อง.....
เอ่อ..เฮ่อ..อยากร้องตาม...
Luk.
-
เง้อน้องตะเกียง
โหดร้ายยยย
ทำสิงโตร้องไห้เยยอ่า
>.,<
ร้องตาม โฮกกกกกก
ว่าแต่ มันแอบค้างอ่ะ T^T
-
:o12:ซึ้งเลยดิ รีบๆๆ ต่อนะคับ o13
-
ร้องเพราะน้องทำให้เจ็บ หรือว่าร้องเพราะเรื่องอื่นๆ ก่อนหน้านี้ครับ
-
ซ้อมสามีนี่มันอร้อยอร่อยเนอะ
-
:serius2: :serius2: สิงห์โต๋ร้องไห้ไม่น่าเชื่อ
:angry2: :angry2: ตะเกียงรุนแรงไปป่าว
-
ยังบวกเพิ่มให้ไม่ได้
เอากอดไปแทนแล้วกันเนอะ :กอด1:
เฮือกๆๆ เสียงถอนใจค่ะ
ก็คุณพี่สิงห์โตโต๋ง่ะ
ทำไมไม่พูดไม่จาพาทีกับตะเกียงล่ะ
หายเงียบมาเล่นมิวสิคอยู่ได้
โดนน้องมันจัดไปหนึ่งดอก
ต่อไปปลอบกันดีๆนะเด็กๆ
:L1:
-
มีปมอารายเกิดขึ้นระหว่างโต๋กะตะเกียงอีกค่ะเนี่ย คุยกันดี ๆ ซิค่ะ สถานการณ์แบบนี้ทำเอาเค้า Sad สุด ๆ ลุ้นไปด้วยเลยเนี่ย :o12:
-
แอบงง แหะ
แต่ รออ่านตอนต่อไป
มันต้องมีไร มากกว่านี้ สิน่า
-
มันเกิดอะไรขึ้นโต๋ร้องให้ทำไมอ่ะ
-
:serius2:
-
:a5: :a5: :a5:
หา. . . ท่านโต๋เนี่ยนะร้องไห้
-
รำคาญโต๋ว่ะ
นิสัยน่าจับถ่วงหม้อจัง คนไม่แน่ไม่นอนอะไรแบบนี้ิ - -
-
:กอด1:ชอบน้องตะเกียงที่สุดดด...ไม่เอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง..เข้มแข็งได้ในทุกสถานการณ์..
อีตาโต๋แกจะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว!!! :angry2:เห็นน้องตะเกียงเป็นตัวอะไรว่ะ?นึกอยากจะรักก้อรัก..นึกอยากจะเมินก้อเมิน..สมควรโดน :z6:ซะจายยย 5555
-
จัดหนักๆเลยน้องตะเกียงแมร่งลีลาดีนัก
คงนึกว่าไอ้ตะเกียงคงง่ายมั้งเลยขู่ได้ขู่เอาอยู่นั้นละ
บังคับก็ที่หนึ่งไอ้ขี้เก็ก :z6:
-
ตะเกียงจ๋า เลือดออกปากไม่พอ มีน้ำตาด้วยง่ะ
ปลอบพี่โต๋ด่วน แต่มันค้างอ่ะ LUK!!! T^T
-
รุ้สึกเฉยๆ กับน้ำตาแฮะ
สงสัยเพราะคนร้องไม่ค่อยน่าสงสารมั้ง
ทำตัวน่ามึนมากเลย ไม่บอกไม่ตอบ ใครจะไปเข้าใจฟระ
รีบๆอธิบายให้น้องเข้าใจด้วยล่ะ
-
:n1:
-
อ้าวแล้วโต๋จะร้องไห้เพื่ออะไร??? ไม่เข้าใจอ่ะ
-
มีตะเกียงแล้วยังไม่ยุ่งกับหญิงอื่น
จัดให้หนัก ๆ
:z6: :z6:
-
ตัวเองงอนเขาก่อนพอเขาไม่สนใจก็ทำตัวอย่างนี้นะพี่โต๋...ไม่ปลื้มอ่ะ :z6:
ถ้าไม่พูดให้เคลียร์ว่าเป็นอะไรตะเกียงไม่ต้องไปสนใจคนพรรค์นี้อีกเลย :เฮ้อ:
:กอด1:
-
งงกับคุนชัย
ร้องมัยนิ
-
อึดอัดคับข้องใจอะไรรึพี่โต๋
เก็บไว้คนเดียว บอกน้องตะเกียงบ้างสักนิดไม่ได้เลยรึ
ตอนนี้น้องมันก็คิดมากแล้วนะ ถึงขึ้นจะตัดใจแล้วด้วย
น้ำตาลูกผู้ชาย ช่วยอะไรได้มั้ยเนี่ย
บวก 1 แต้ม ขอบคุณจ้า
-
เรารู้ว่าตะเกียงแคร์โต๋เพราะเราอ่านความคิดของตะเกียง
แต่ความรู้สึกของโต๋ เราไม่สามารถรู้ได้
บางครั้งโต๋ต้องพูดให้ตะเกียงรู้บ้างว่ารู้สึกอย่างไร
เพราะโต๋ยังมีเรื่องของยายอังเป็นชนักติดหลังอยู่
ถึงบอกว่าเป็นแค่เพื่อน แต่เพื่อนที่นอนด้วยกันได้
สามารถแย่งที่นั่งใกล้ๆได้ นี่ไม่ใช่เพื่อนธรรมดาน่ะ
-
ต้นเหตุ คือไรอะ อยากรุ้ๆๆ อะ
-
น้องตะเกียง..งอนโหดไปไหมเนี่ย ส่วนพี่โต๋สงสัยนอยด์+มีเรื่องไม่ดีแน่ ๆ ใช่ไหม
-
ค้างงง ชะเอิง เงิง เอย
ฮ่าๆ จะได้อ่าน ตอนพี่บอมเบย์เป็นพระเอกด้วย พี่ลักใจดีสุดๆ มันส์แน่นอน
ตอนนี้ โตโต๋ เป็นรัย หว่า สองคน อย่านอยด์ใส่กันมากนะ
คนอ่าน ระทดระทวยแว้วววว เหอๆ สุดท้าย ขอบคุนเด้อ ที่เอาตอนใหม่มาลง
-
อ้าวๆๆๆ
เป็นอะไรน๊อสิงห์โต๋
อย่าปล่อยให้งอนกันนานเน้อ
ไม่อยากซดมาม่า
:pig4:
-
+แต้มที่ 101
-
โต๋เป็นอะไรอ่า
วันนี้ก็เป็นฝ่ายไม่พูกกับน้องก่อน
ถึงเวลาแล้วทำตัว ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
ไม่คุยกันให้รู้เรื่องแล้วมันจะได้เรื่องมั้ยเนี่ย
เคลียร์กันซะให้เรียบร้่อยนะ
-
:laugh:เอ้า!..ก่อนจะซดมาม่าน้ำตาท่วมจอ...จัดให้ตามสัญญา แหม..ขอ 100 ใจดีให้ตั้ง 101 แนะ ไปตามกันเลยกับตอน 'พิเศษ'!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Part พิเศษ
เพราะเราคู่กัน.
.
.
.
.
.
ผ่านมาเกือบสามปีแล้วสินะ...ดูเหมือนเหตุการณ์..เพิ่งผ่านมาไม่นานนี้เอง
วันนี้..จะไปวัดเพื่อทำบุญให้มัน วัดไทยในแคลิฟอร์เนีย แม้จะหาได้ไม่ยากแต่ใช่จะอยู่ใกล้กับที่พัก
อากาศหนาวได้อีก วันนั้นคล้ายกับวันนี้ อากาศขมุกขมัว..อึมครึมไม่ปลอดโปร่งเหมือนกันเลย
ไม่เคยลืมความทรงจำดีดี..ที่สุดแสนจะประทับใจ ชาตินี้คิดว่าคงไม่มีเรื่องใด..ให้น่าประทับใจ
ได้มากกว่านี้อีกแล้ว ไม่คิดว่าจะมีใครตายแทนเราได้....ครบรอบวันที่มันจากไปทีไร
น้ำตาพาลไหลทุกทีสิน่า...
ไม่เคยลืม..เหตุการณ์วันนั้นยังอยู่ในความทรงจำตลอดเวลา วันที่ไอ้ตะเกียงเสียน้ำตาเป็นปี๊ป
สะอึกสะอื้นเป็นเด็ก ๆ บีบคั้นหัวใจตัวเองแทบระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ พึ่งเข้าใจ..หัวใจร้องไห้เป็นอย่างไร
..เจ็บปวดใจสุด ๆ เมื่อต้องสูญเสียมันไป..อย่างไม่มีวันกลับ โดยไม่มีโอกาสได้พูด..สิ่งที่มัน
อยากได้ยินจากไอ้ตะเกียง ถ้าย้อนเวลาได้..คำว่า...รัก....จะพูดให้ได้ยินโดยไม่มานั่งเสียใจ
เหมือนในตอนนี้อย่างเด็ดขาด..............
.
.
.
“ไงครับ..รอพี่นานไหม..ติดคุยกับโปรแฟรชเซอร์อยู่...กว่าจะส่งงานแกเรียบร้อย..
พี่ขอโทษน่ะครับ..คนดี” พูดพร้อมกับมือลูบหัวผมเบา ๆ คงติดเป็นนิสัยไปเสียแล้วล่ะมั้ง
น้ำเสียงสำนึกผิดสุด ๆ กูเลยได้แต่มองพร้อมกับตอบมันไป
“ไม่เป็นไร..ตะเกียงเข้าใจครับ...เราไปกันได้ยัง” มันยังไม่ขยับ กลับรวบตัวกูเข้าไปกอด ก้มจูบ
ตรงขมับกูซ้ำ ๆ
“ทำไมหน้าตาดูเศร้าจังครับ ไหนไม่โกรธพี่ไง..พี่รู้สึกไม่ดีเลยอ่า” รัดกูแน่นเข้าไปใหญ่ ถึงแม้ตอนนี้
กูจะสูงขึ้นกว่า177 ซม. แต่ก็เตี้ยกว่าไอ้หล่อเทพ..ที่กอดกูจนแทบจมหายไปในอกมันแหล่ะ..ก็นะ..
เพิ่มได้แต่ความสูง รูปร่างไม่ได้ขยายอะไรมากนัก ยังคงเพรียวบางเหมือนเดิม อาจดูเกือบบอบบาง
ด้วยซ้ำ..ก็ตั้งกะมาอยู่ที่นี่ได้ปีกว่าแล้ว อาหารไม่ถูกปากเหมือนเมืองไทย..แล้วยังหาอาหารเหนือ
กินยากได้อีก..นอกจากจะทำกินเอง ไอ้ตะเกียงเลย..อรชอนแน่งน้อยซะงั้น ผิดกับไอ้พี่โต๋
ความสูงมันเกือบ 190 เซนแล้ว ความหนาก็เพิ่มขึ้น กล้ามเนื้อสมบูรณ์กว่าเดิม
ตอนนี้เป็นหนุ่มเต็มตัว คงจะงงกันใช่ไหม..ไม่ต้องงงกันแล้ว ขณะนี้กูกับไอ้พี่โต๋มาเรียนที่แคลิฟอร์เนีย
เรียนต่อปริญญาตรี..ขึ้นปีสองแล้ว กูเลือกเรียนวิทยาศาสตร์ ส่วนมันเรียนกฎหมาย
คงไม่ได้เอาไปประกอบวิชาชีพหรอก ที่เรียนก็ทำตามที่ตนเองชอบ หลายคนคงคิดว่า
ไอคิวระดับพวกกู..หน้าจะเป็นหมอ..เป็นวิศวะ..ตามค่านิยม ต่อให้เลือกแบบไหน เราก็ต้องกลับ
ไปช่วยธุรกิจของพ่อแม่อยู่ดี ตอนนี้แค่ทำตามที่ตกลงกับผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายไว้ ว่าขอทำตามใจตัวเอง
เลือกเรียนในสิ่งที่ชอบ ตั้งใจว่าจะเรียนจนจบปริญญาโท แล้วค่อยกลับไปบริหารธุรกิจของตระกูล..
ตามที่พวกท่านต้องการ
หลังจากเหตุการณ์เลวร้ายที่ผ่านมาสามปีกว่าแล้ว พ่อสิงห์ก็โอนหุ้นขายธุรกิจเกี่ยวกับบ่อนคาสิโน
ที่มีในเครือหมด..คงเหลือเฉพาะพวกอหังสาริมทรัพย์..เกี่ยวกับบ้านจัดสรรค์..ที่ดิน..และ
นิคมอุตสาหกรรมเท่านั้นที่ทำอยู่
“ตะเกียงไม่ได้โกรธพี่สักหน่อย..แค่เศร้านะ พอถึงวันนี้ทีไร..พาลให้นึกถึงเรื่องนั้นทุกที”
กูพูดให้มันหายกังวล และบอกสาเหตุที่ทำให้กูดูไม่สดใสเหมือนที่เคยเป็น
“อืม..พี่เข้าใจ..นี่ผ่านมาสามปีกว่าแล้วสินะ..ไม่รู้เพื่อน ๆ ที่เมืองไทย จะไปทำบุญกันครบหรือเปล่า?”
“คงไปกันหมดแหล่ะ เวลานี้เมืองไทยยังไม่สว่างคงนอนกันอยู่ ต้องรอพรุ่งนี้เช้า...ตะเกียงได้รับ
เมลล์บอกว่า..นัดกันไว้หมดแล้ว คู่รักสนามรบ..รับหน้าที่ซื้อสังขทาน..ทุกคนนัดเจอกันที่วัดเลย
ตะเกียงว่า..เราเองก็รีบไปเถอะ เก้าโมงกว่าเข้าไปแล้ว..กว่าจะไปถึงสิบโมงเศษ ๆ
สิบเอ็ดโมงพระฉันเพลพอดี ” มันเห็นด้วย ก่อนจะคลายกอดกู..จูงมือเดินออกประตูไป
ไม่ลืมล๊อคบ้านให้เรียบร้อย พ่อสิงห์จัดการซื้อและตกแต่งไว้ให้..ก่อนพวกกูจะเดินทางเดือนเดียวเอง
หลายคนคงสงสัย ทำไมกูกับไอ้พี่โต๋ไม่เรียนต่อที่เมืองไทย เพราะ..กูอยากอยู่ให้ไกลจากภาพ
ความทรงจำที่เลวร้ายในอดีต สมองกูจะเก็บความจำได้ดีมาก ๆ ไม่แยกแยะว่าเรื่องดีหรือร้าย
ทำให้กูอยู่บนความทุกข์ทรมานใจปีกว่า ๆ เต็ม ๆ รอจนจบม.6 ถึงได้ตัดสินใจเดินทางมาเรียนที่นี้
ไอ้คุณชายมันคงปล่อยกูมาคนเดียวหรอก เหตุการณ์ที่เกือบจะเสียกูไปเมื่อสามปีก่อน ทำให้มัน
แทบจะไม่ห่างกูเลยด้วยซ้ำ...ถ้าไม่เพราะการเสียสละของใครคนหนึ่ง กูคงไม่มีชีวิตรอด
มายืนตรงนี้ได้ คน ๆ นั้น..ไม่มีตัวตนอยู่แล้ว กูเป็นหนี้บุญคุณ โดยไม่มีโอกาสตอบแทน
หนำซ้ำยังเป็นต้นเหตุทำให้ครอบครัวเค้า..ไร้ทายาทสืบสกุล..ลูกชายคนเดียวต้องจบชีวิตลง
ยิ่งทำให้รู้สึกผิดเข้าไปใหญ่..ไม่มีการต่อว่าจากพ่อแม่พี่เค้า นอกจากน้ำตานองหน้าร้องไห้
ปานจะขาดใจ..ยิ่งตอกย้ำความผิดกูเข้าไปอีก เมื่อท่านทั้งสองคน..กลับเป็นฝ่ายปลอบใจกูเสียเอง
เมื่อเห็นกูร้องไห้เป็นลมล้มพับ..ในวันเผาศพหน้าเมรุ หลังจากนั้นท่านขอร้องกูให้รับท่าน
เป็นพ่อแม่บุญธรรม เพื่ออย่างน้อยจะได้รู้ว่าท่านยังมีลูกอยู่อีกคน กูเต็มใจแทบไม่ต้องขออนุญาต
..พ่อเกริกแม่ษากูเลยซะด้วยซ้ำ ตั้งแต่นั้น..กูมักแวะเวียนไปเยี่ยมท่านเป็นประจำ ไปนอนค้างบ้าง
ไปเที่ยวบ้างแล้วแต่วันไหนสะดวก ทุกครั้งกูจะได้รับความรักความอบอุ่นจากท่านเป็นอย่างดี
จนลืมคิดไปด้วยซ้ำว่ากูเป็นลูกบุญธรรม นึกว่าเป็นลูกแท้ ๆ ของท่านทั้งคู่ซะนี่ ก่อนมาเรียนที่นี่
พร้อมไอ้พี่โต๋..พวกผู้ใหญ่จัดงานเลี้ยงส่ง ทำพิธีผูกข้อไม้ข้อมือสู่ขวัญให้..ตามประเพณีทางเหนือ
บ้านกูอ่ะนะ...หลายคนพากันแซวพวกกู..ว่าเป็นพิธีแต่งงานระหว่างกู..กับไอ้พี่โต๋ซะมากกว่า
เพราะผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย เล่นอวยพรยังกะอวยพรคู่บ่าวสาว พ่อแม่บุญธรรมกูยิ่งแล้วใหญ่
อวย..จนกูปั่นหน้าไม่ถูก
“โตกันแล้ว ถึงวัยสมควรออกเรือนหาประสบการณ์ เชื่อฟังพี่เค้า..ห้ามดื้อ..หนักนิดเบาหน่อย
อภัยให้กัน..อย่าถือฐิทิ..ยิ่งไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองไกล ถึงต่างประเทศด้วยแล้ว ต้องรักใครปรองดอง
คิดเสียว่าลิ้นกับฟันมีกระทบกระทั่งกันบ้าง อย่ามัวแต่เอาชนะ..ยอมได้ก็ยอมกันไป หัดเป็นน้ำ
อย่าเป็นไฟนะจ๊ะตะเกียง..” หูเห่อกูคงแดงเถือกไปหมด จะห้ามท่านก็ไม่ได้ เพราะต่อหน้าคน
ไม่น้อย..ต้องปล่อยเลยตามเลยท่ามกลางสายตาล้อเลียน..ของเพื่อนนรกทั้งก๊วน ไหนจะบรรดา
ญาติผู้ใหญ่ที่ร่วมงานอีกคับคั่ง พากันอมยิ้มทั้งงาน หน้ากูแทบระเบิด......นึกแล้วยังอายไม่หาย
แต่ไอ้คนนั่งข้าง ๆ มันกลับหน้าระรื่นมีความสุขได้อีก เป็นอีกเหตุการณ์หนึ่งที่กูไม่มีวันลืม
พี่ชายที่แสนดี กูคงทำได้แค่มาทำบุญครบรอบวันตาย ..ซึ่งตรงกับวันนี้ และวันสำคัญอีกวันที่เรา
มักจัดเลี้ยงพร้อมกับทำบุญไปด้วย..คือวันเกิดของพี่เค้า ผู้ชายที่รักกูอย่างหมดหัวใจ โดยไม่เรียกร้อง
สิ่งใดตอบแทน..เพียงขอแค่ได้ฟังคำว่ารักคำเดียวจากกู แต่กูไม่ทันได้พูดให้ฟังขณะที่มีลมหายใจอยู่
คงทำได้แค่พูดให้ฟังฝากตามหลังไป..หวังเพียงแค่พี่จะได้ยิน “รัก” พี่เหมือนกันครับ..พี่.......
รักที่กูมีให้ไม่ได้มากได้น้อยไปกว่าใครเลย..พูดได้เต็มปากว่า “ตะเกียงรักพี่ครับ” พี่จะอยู่ในใจเสมอ
ตลอดไป...............
มาถึงวัดกราบนมัสการเจ้าอาวาส นิมนต์ท่านทำพิธีให้ ทำบุญกรวดน้ำ ถวายสังฆทาน
อุทิศส่วนกุศลเสร็จ พวกกูก็นมัสการลาเจ้าอาวาสกลับ ไอ้พี่โต๋..มันชวนไปดูหนังต่อ กูอิดอ๊อด
ขอผลัดไปวันหลัง วันนี้ไม่อยากทำอะไร เข้าใจมันอ่ะน่ะ..คงไม่อยากเห็นกูเศร้า เลยหากิจกรรม
ให้ทำเพลิน ๆ..จะได้ไม่ต้องคิดมาก พอกูปฏิเสธ..มันก็ไม่ยอมท่าเดียว รบเร้ากูสารพัด..หาว่านาน ๆ
จะมีโอกาสไปดูหนังด้วยกัน เท่าที่ผ่านมาต่างคนก็ต่างเรียนหนัก ไหนจะรายงาน..ไหนจะอะไร
สารพัด ทำให้เวลาเราหมดไป..โดยลืมนึกถึงเรื่องพวกนี้ไปเหมือนกัน เห็นความพยายามมันแล้ว
ไม่อยากให้มันเสียความตั้งใจ..เลยตกลงไปก็ไป ไหน ๆ วันนี้ไม่ได้มีโปรแกรมอื่นอยู่แล้วด้วย...
เราสองคนมาถึงโรงหนัง มันเลือกซื้อตั๋ว..หนังรักโรแมนติกคอมมานดี้ ไม่บ่อยนักที่เราจะดูหนัง
ประเภทนี้ มาอยู่ไกล ๆ ก็ดีไปอย่าง..ไม่มีใครสนใจใคร ไม่ว่าจะเดินกอดคอ..จูงมือ
เหมือนเป็นเรื่องปกติ ไม่ต้องคอยพะวงว่าใครจะมองยังไง ทำให้มันกล้าที่จะโอบไหล่กู
จูงมือบ้างลูบหัวบ้างจนติดเป็นนิสัย กูก็น่ะ..กลับรู้สึกดีซะอีก..ต่อสิ่งที่มันทำ ทำให้รู้ว่ากูสำคัญ
กับมันมากแค่ไหน เราอยู่กันเกือบห้าปีแล้ว มันยังเต็มร้อยเสมอต้นเสมอปลายเหมือนเดิม
ตลอดเวลาที่นั่งดูหนัง จับมือกูไปกุมไว้ไม่ยอมปล่อย มีหันมาทำตาซึ้งให้กูอีกบางครั้ง
ยิ่งตอนพระเอกนางเอกเขาหวานใส่กัน กูถึงกับใจสั่นหัวใจเต้นแรง..ยังกะสมัยเราออกเดท
ครั้งแรกซะงั้น โอย...ไม่ไหว..ลืมเรื่องเศร้าไปเสียถนัด ก็เพราะตอนนี้มันสุขล้น จนสมองหมุน
เห็นอะไรเป็นสีชมพูไปซะหมด มันดูหล่อได้อีกแฟนใครว่ะ!..น่าภูมิใจโครต ๆ ออกจากโรงหนัง
เราตกลงกันว่าถือโอกาสไปซื้อของใช้เข้าบ้านกันซะเลย ไหน ๆ ก็มาถึงห้างแล้ว กะจะซื้อของสด
ไปทำมื้อเย็นดินเนอร์กันสองคน ให้โรแมนติกสมกับที่ดูหนังรักซะหน่อย ขณะเดินซื้อของกัน
ในซุปเปอร์..ไม่ให้เสียเวลาเลยบอกให้มัน แยกไปซื้อของใช้บางอย่างก่อน ซึ่งมันเห็นด้วย..ก่อนไป
ไม่ลืมหยอดกูอีก..รีบซื้อให้เสร็จ ๆ จะได้มีเวลาอยู่กันสองคนนาน ๆ พอมันแยกไปไม่ทันไร
จังหวะกูกำลังเลือกสับปะรด..ไว้สำหรับทำผัดเปรี้ยวหวาน..ของโปรดของไอ้พี่โต๋มัน หนุ่มอเมริกัน
หน้าตาดีมาก..เดินเข้ามาขอความช่วยเหลือ เรียกว่าหล่อเลยทีเดียว ถึงจะหล่อน้อยกว่า..
ไอ้หล่อขั้นเทพของกูก็ตามเห่อะ อย่างน้อยไอ้หนุ่มอเมริกันตรงหน้าก็เปล่งประกายออร่าวิบวับ
เค้าขอให้กูช่วยเลือกผักกวางตุ้งฮ่องกงให้เค้าหน่อย..บอกกูว่าไม่รู้จัก กูไม่เห็นว่ามันลำบากอะไร
มากนัก..เลยพาไปชี้ให้ดู..ช่วยเลือกให้อีกตะหาก ซึ่งตอนนั้นไม่รู้หรอก..ว่าอะไรมันยังไง
ก็ไม่ได้คิดอะไร..แปลกใจเล็กน้อยที่ไอ้หนุ่มอเมริกัน ตั้งอกตั้งใจฟังกูอธิบายยังกะเรียนชีวะซะงั้น
ที่สำคัญยิ้มให้กูตลอดเวลา พอไอ้หล่อเทพมันกลับมาเจอเท่านั้นแหล่ะ บ่อนแตก..ไม่พูดไม่จา
ไม่ฟังเหตุผล..ลากกูเดินไปเคาเตอร์..เช็คบิลทันที ทั้งที่ซื้อของยังไม่ครบ ขับรถกลับบ้าน..
หน้านิ่งไม่พูดสักคำ เข้าบ้านแล้ว..ถึงค่อยยอมเอ่ยปากออกมา เสียงแข็งได้อีก..ให้รู้ว่าไม่พอใจ
กูซะงั้น....
“คราวหลัง ทำอะไรนึกถึงใจพี่บ้าง..ว่าพี่รู้สึกยังไง” ดูมัน..ถึงแม้กูจะไม่พอใจอยู่ลึก ๆ ก็เห่อะ
ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด หมดอารมย์..จากที่เป็นสีชมพูแม่บ ๆ กลับอึมครึมสีเทาซะงั้น
เพิ่งสุขได้ไม่กี่ชั่วโมง..ไมมันปุบปับงี้ว่ะ!..คนเราเอาแน่ไม่ได้จริง ๆ เลยนิ่งฟังมันเงียบ ๆ อยากพูดไร
พูดมาให้หมด..พูดจนสบายใจมึงแหล่ะ!...จัดมา..กูจะเงียบเป็นผู้ฟังที่ดี เห็นกูไม่โต้ตอบ
มันก็พูดขึ้นอีก
“พี่รู้ว่าทำไม่ถูก ซื้อของยังไม่ทันเสร็จ ก็พาตะเกียงกลับเฉยเลย...” รู้ด้วยเหร่อ?...
“ ( = “ = ) .” กูมองหน้ามันนิ่ง ๆ ไม่พูดโต้ตอบ ดูมันจะพูดอะไรต่อ
“แต่ใครเป็นพี่...เชื่อว่าคงทำแบบเดี๋ยวกันแหล่ะ..”
“ ( = ” = ) .” เอา..เอาเข้าไป..แล้วไงต่อ
“ กะ..ก็...ก็..ก็พี่หึงนี่...ผิดด้วยหรือที่พี่จะหึงแฟนพี่” พูดเสร็จหลบตากู เอียงหน้าหนีอายกูซะงั้น
โอ้ย!...เป็นครั้งแรกที่เห็นมันหลบตากู ปกติมันเคยหลบกูก่อนทีไหน มีแต่กูสู้สายตามันไม่เคยได้ซักที
“ ทำไมต้องหึง...ตะเกียงไม่ได้ทำอะไรสักกะหน่อย” กูยอมเปิดปากพูดกับมันล่ะ เห็นหน้ามันแล้วก็อด
สงสารไม่ได้
“ มีอย่างที่ไหน ยืนคุยกับไอ้ฝรั่งตาน้ำข้าวอยู่ได้..นานสองนาน ปล่อยให้มันมองจนทะลุแล้ว..
จับแก้ผ้าได้..มันคงทำไปแล้วเห่อะ!.” พอปล่อยให้หน่อย...เริ่มขึ้นเสียงสูงล่ะ..
“บ้า!..ใครเขาไม่อุบาทว์อย่างที่พูดหรอก แค่ขอความช่วยเหลือ เค้าจะซื้อผักกวางตุ้งฮ่องกง
แต่ไม่รู้จักหน้าตามันเป็นยังไง แถมไม่รู้ว่าอยู่ล๊อคไหน ตะเกียงก็แค่พาไปดู ช่วยเค้าเท่านั้น
ไม่ได้มีไรสักหน่อย” กูพูดยาวแล้วนะ ถ้ายังไม่เข้าใจก็พอกันที
“ตะเกียงนะพี่เข้าใจ..ทำไปเพราะบริสุทธิ์..แต่ไอ้ตาน้ำข้าวนั่น..พี่ไม่ไว้ใจมัน ไม่เชื่อหรอก..ว่ามัน
ไม่รู้จักกวางตุ้งฮ่องกง ต่อให้ไม่รู้จริงก็เห่อะ..ไมไม่ถามเอากะพนักงานขายเค้าเองล่ะ...ไม่เห็นต้อง
เจาะจงเป็นตะเกียง แล้วตอนอธิบายมันฟังซะที่ไหน จ้องเอาจ้องเอา..กะจะกลืนเข้าไปทั้งตัวแล้ว
ที่พี่พูดเนี๊ยะ...ไม่ใช่ใส่ร้ายมันหรอกน่ะ มองอยู่เห่อะ! ผู้ชาย..มองกันออกอย่าให้พี่พูดเลย..
บุญแค่ไหนแล้วไม่ชกหน้าหงายเข้าให้อ่า..” ฟังมันแล้วไม่ไหวจะเคลียร์ อดถอนหายใจไม่ได้
ยิ่งโตยิ่งขี้หึง ยิ่งอายุมากขึ้นยิ่งหวงกูเว่อร์เกิน
“เฮ้อ!....ให้มันได้อย่างนี้สิ ผัวกู...เอร้ยยยยยยๆๆๆๆ...เปล่าน๊า...ไม่ได้ตั้งใจพูด..” เวร...แต๋วแตกเลย
ที่นี่..เผลอหลุดปากไปไม่ทันระวัง
“ไม่ทันแล้วหล่ะ..ตะเกียง...บังเอิญพี่หูไว..ชัดเต็มสองหูเลย..ชื่นใจที่สุด..อยากได้ยินคำนี้มานานแล้ว.
ทนรอมากว่าห้าปี..ไม่เสียทีที่รอคอย..สุดท้ายก็ได้ยินจนได้..ขอใหม่อีกครั้งได้ไหม..ขอเพราะ ๆ ชัดๆ
เลยนะที่นี้...เอาแบบว่า..สามีที่รัก...ได้ป่าว” บ๊ะ!..เจ้า...ดูมันพูดดิ..กูก็นะ..ขอหลบไปพักหน้า
ก่อนได้ไหม ก่อนที่มันจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ กองอยู่ตรงนี้
“บ้า..พูดไปคนเดียวเห่อะ...ใครเค้าจะพูดกัน..ตลกแหล่ะ!.” ก็นะ..แกล้งแถซะ...ดีกว่าไม่มีลูกออก
“ได้..ไม่เป็นไร..เพื่อความยุติธรรม..เรามาผลัดกันพูด..พี่เสียสละพูดก่อนก็ได้...ตั้งใจฟังให้ดีนะ.
‘ตะเกียงเมียรักของโต๋.’ .”
“ แค่ก..แค่ก..แค่กกกๆๆ” กูสำลักน้ำลายหน้าดำหน้าแดง รับไม่ได้โครต ๆ ก็ฟังมันพูดดิ
รับได้ที่ไหน
“โอ๋ะ..โอ๋..ช้าๆ หายใจช้าๆ..ไม่ต้องรีบ..ดูสิสำลักความสุขใหญ่เลย..เห็นไหม..หน้าอายตรงไหน..
..จริงเปล่า?” มือลูบหลังกูไปด้วย ไอ้บร้าาาา..กูไม่ได้อ๊วก..กูสำลักคำพูดเลี่ยนหู..มึงตะกี้ตะหาก...
ใครบอกมึงกาน..ว่ากูสำลักความสุข...ดันเสือกเข้าใจเป็นอื่นซะนี่
“พอ ๆ...พอเลย..ไม่ต้องลูบแล้ว..เลิกทีเห่อะ..คำพูดเลี่ยน ๆ ประหลาดประหลาดอ่ะ..ฟังแล้วจะอ๊วก..
ขืนยังพูดต่อเห็นที่ได้อ๊วกจริงแล้วทีนี้..” กูสกัดดาวรุ่งก่อนที่จะทนไม่ไหว ตลกอ่ะ..รู้สึกไม่ใช่ตัวมัน
ยังไงไม่รู้
“เป็นอาร้ายยยๆๆ..อย่าบอกว่ามีอาการคลื่นไส้ด้วยนะ..พี่จะได้รีบโทรไปปรึกษาแม่..ว่าอาการแบบนี้
หมายความว่ายังไง” แน่ะ!..ยังไปได้อีก..อึ้ยยยยๆๆๆ....
“ไอ้พี่บร้าๆๆๆ....มัวเล่นอยู่นั่นแหล่ะ!..แล้วนี้ตกลงจะทำอะไรกินกัน...ของก็ไม่ได้ซื้อ..อดกันไปเถ่อะ”
รีบเปลี่ยนเรื่อง เอาเรื่องกินมาดึงความสนใจมันก่อน
“เอ่อ!..นั่นสิ..ลืมไปสนิทเลย...เอางี้..เดี๋ยวพี่ขอแก้ตัวไถ่โทษ..ลงมือเป็นพ่อครัวเอง..ตะเกียงนั่งรอ
พี่ตรงนี้..ไม่เกินสิบนาที...รับรองไม่ผิดหวัง...” พูดเสร็จ ไม่รอให้กูถามให้หายสงสัย สะบัดตูด
เดินหายเข้าครัวไปทันที กูเลยต้องนั่งรอตามมันสั่ง ระหว่างรอ..เลยถือโอกาสเอาของบางอย่าง
ที่ซื้อมา..ลุกเอาไปเก็บให้เรียบร้อย ก่อนจะกลับมาเปิดเพลงฟังเบา ๆ ไม่นานเกินรอ มันก็เดินออกมา
“แท๊น..แทน..แท้นนนนนนๆๆๆ...มาแล้วครับ...โต๋โอชา..รับรองจะติดใจ..หากินที่ไหนไม่ได้
อีกแล้วครับท่าน” พรีเซ้นต์เต็มสตรีม พร้อมกับชามมีฝาปิดอีกสองใบ วางโต๊ะกลางตรงหน้ากู
จัดการยื่นช้อนกับตะเกี๊ยบมาให้เสร็จสรรพ กูไม่ขัดศรัทธาถือโอกาสเปิดฝาชามออกดูทันที
อุ๊แม่เจ้า!....สุดยอดเกินคำบรรยาย..สมคำอวดโอ้สุด ๆ
.
.
มา
.
.
ม่า
.
.
.
ต้ม
.
.
.
“มาม่า..ต้ม..เนี๊ยะน่ะ” กูถามมันไป ใช่ครับ..เข้าใจถูกต้องแล้ว มันต้มมาม่าใส่ชามมาให้
อ๋อ!..มีออฟชั่นใส่ไข่ด้วยอีกฟอง ท่าทางภูมิใจนำเสนอสุด ๆ หน้าระรื่นได้อีก..กระพริบตาวิบวิบ
ยักหน้างึกงึก..หมดหนทางเยี่ยวยา คงก้มหน้าก้มตารับกรรมกินไป..เพราะไม่ไหวแล้ว..
ไอ้ตะเกียงหิวสุด ๆ ตั้งกะบ่ายยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย มาม่าก็ยังดี...ล่มสลายความฝันดินเนอร์
มื้อค่ำ..อันแสนโรแมนติกของกู กลับเป็นมาม่าใส่ไข่ ยังดีหน่อยที่มีให้กิน.....เฮ่อ!.....กรรม????
จบตอนพิเศษ หรือเปล่วหว่า..เสียใจไม่มี NC ไว้ตามอ่านตอนปกติเอานะค๊า จัดให้ตามสัญญา
ยาวได้อีก พอใจไหมค่ะ?
Luk.
-
:3123: ตอนพิเศษที่มีปริศนา ใครตายอยากรู้ ค้างซะงั้น :fire:
รอมาม่าตอนปกติแต่ขอพิเศษใส่ไข่ แบบสิงห์โต๋ทำให้ตะเกียงนะจ๊ะ :L1:
-
พรต?
-
พรต หรือ บอมบ์
-
เข้ามาฉลองตอนพิเศษด้วยคนค่ะ :mc4:
แต่อ่านแล้วเหมือนหวานไม่สุด เนื่องจากคนแต่งกลั่นแกล้ง o9
ใครตายอ่าาาาา
-
:mc4: :mc4: ในที่สุดก็ไม่มาม่ามาก โต๋ยังอยู่คู่น้องตะเกียง o13 o13
:3123: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้ยยยยยย
เกิดไรขึ้น
แหมๆๆ มาหยอดให้อยากแล้วก็จากเราไป อารมณ์ค้างเติ่ง555
ปล.ว่าแต่ชื่อตอนว่า เพราะเราคู่กัน...แล้วมันคู่กันตรงไหนคะ สงสัยจะมีเซอไพรซ์
-
ใครตายหว่า ใช่บอมอ่ะป่าวคับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รำคาญโต๋ว่ะ
นิสัยน่าจับถ่วงหม้อจัง คนไม่แน่ไม่นอนอะไรแบบนี้ิ - -
หึหึ เดี๋ยวช่วยอีกคน น่าหมั่นไส้เกิ๊น คนที่น่าร้องอ่ะ ไม่ใช่ตะเกียงหรอกเหรอ น้องมันยังเข้มแข็งกว่าเลย :เฮ้อ:
-
คงไม่ใช่ไอ้พี่เทคหรอกนะ :confuse:
-
คุณชายขี้หึงจัง วิ้วๆ อยากมีแฟนแบบนี้บ้างจัง
-
ใครที่ตายอ่ะ แต่แอบดีใจที่ไม่ใช่พี่โต๋ แต่ก็ไม่อยากให้เป็นคนในกลุ่มนะ
-
น่าจะไม่ใช่บอมย์ เดี๋ยวเรื่องหน้าอดเปนพระเอกดิ น่าจะพี่พรต มั้ง :sad11:
-
ทิ้งบางสิ่งให้คนอ่านคาใจ
:sad4: :sad4:
-
:เฮ้อ:
ใครตายน๊าๆ
ขอเดาว่าพี่เต้ เพราะตะเกียงบอกว่าเค้าจะไม่มีหลานสืบตระกูล
ถ้าพี่เต้อยู่ก็ยังมีคนสืบ 555
เดามั่วๆ
-
พรต or โทนี่ ?
ทำไปโดยไม่หวังอะไรตอบแทน เหมาะกับสองคนนี้มากกว่าคนอื่นนะ
-
ตอนพิเศษที่มาพร้อมความเศร้า
:m15:
:call:
-
บอม?
-
ต้องกลับไปอ่านตอนแรกๆแล้วละ
ว่าใครคนลูกคนเดียวของพ่อแม่บ้าง
สงสัยอ่ะว่าใครเดี้ยงก่อนเหตุอันควร :L1:
-
- - เด็กๆช่างเจ้าอารมณ์กันจิงจิ๊งงงงงงงง
-
อ่า มีคนตาย ใครหว่า o22
-
ใครตาย อะๆๆๆ
คุณชายโต๋เนี้ยหึง เวอร์ๆๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มีคนตายด้วย
กลิ่นมาม่าลอยมาแต่ไกลเลย
o22
-
ตามอ่านจนทัน
แต่ใครตายละเนี่ย :a5:
-
ใครตายอ่ะ... :sad4:
-
ตอนพิเศษน่ารักดี ชอบๆ
แต่อยากรู้มากอ่าว่าใครตาย
-
แล้วคนที่ตายคือใครอ่ะคะ :z3:
-
อย่าบอกนะว่าตอนหลัง พี่พรตตาย เค้าชอบคนนี้นะ อย่าทำแบบนี้เด็ดขาด
-
ใครตายหว่า
คิดๆดูแล้วไม่น่าจะใช่บอม เพราะเห็นบอกจะมีอีกเรื่องที่เป็นคู้ของตานี่
น่าจะเป็นพรต ไม่ก็โทนี่แฮะ
-
อย่านะ ไม่เอาคนที่ตายเป็นคนในสิงห์โตดำนะ เดี๋ยวไม่ครบองค์ประชุม T^T
-
ต่อเร็วๆๆ นะคับ
-
ใครกันนะ พี่ผู้เสียสละคนนี้
หนึ่งในกลุ่มใช่มั้ยนั่น
ที่เดาตอนนี้ คิดว่า ถ้าไม่ใช่ พี่โทนี่ ก็ พี่รัน เพราะถึงแม้พี่รันจะถอนตัวทัน ไม่ลงสนามแข่งรัก
แต่ไม่ได้แปลว่าจะตัดรักง่ายๆนี่นะ ส่วนพี่โทนี่ก็ออกตัวมาครึ่งๆแล้ว
แต่จะเป็นใคร ก็ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นเลย
เดาต่อๆ หรือเป็นพี่แทค หรือว่าพี่พรตหว่า พี่แทคเนี่ยประเภทตอนแรกอยู่ฝั่งผู้ร้าย แล้วกลับใจทีหลัง
ส่วนพี่พรต ก็รักซึมลึก
เดาไปเรื่อยๆ รอเฉลย
บวก 1 แต้ม ขอบคุณค่า
-
ใครตายอะแล้วมันเกิดอะไรขึ้น
-
รอ ร้อ รอ คิดถึงโต๋กะตะเกียงแล้วซิ
-
รอ น้องตะเกียงกับพี่โต๋ วันนี้จะมามั้ยน้า
-
:z3:รีบมาต่อนะคับ
-
Part 41
ความลับบางส่วน.
.
.
.
กูยืนนิ่งไม่กล้าขยับ ไม่กล้าเอ่ยปาก ไม่กล้าตัดสินใจทำอะไรทั้งนั้น ยอมรับกำลังสับสน..งง
อะไรกัน?..แค่ปากแตกแค่เนี๊ยะ..มึงถึงกะร้องไห้ ใช่มันจริง ๆ เหรอ ใช่ไอ้พี่โต๋ที่โครตเก็ก
มาดนิ่ง..หยิ่งจองหอง..เอาแต่ใจ..บ้าอำนาจ..ชอบออกคำสั่ง ใช้คนที่กูพูดถึงอยู่หรือ
ทำไมดูไม่ใช่มันคนเดิมเลยว่ะ?
“อืม..พี่ขอตัวล้างหน้าแป๊ป...เดี๋ยวเราคุยกัน...หวังว่า..คงยอมคุยกะพี่ดีดีนะ” พูดเสร็จมันผละจาก
ไหล่กู..เดินเข้าห้องน้ำทันที กูไม่กล้าหันไปมองหน้ามัน พอมันเดินหายเข้าประตู กูเลยนั่งลง
ขอบเตียงมือกุมหัว หาคำตอบที่มึนตึบ นี่มันอะไรกัน????.....
สักพักมันเดินออกมา หน้าตาดูดีขึ้นหน่อย รอยช้ำมุมปากไม่มากเท่าไหร่ จมูกแดง ๆ คือหลักฐาน
ยืนยันได้ว่ามันร้องไห้ตะกี้หยกๆ มันเดินมานั่งขัดสมาธิตรงพื้นหน้ากู พร้อมกับจ้องกูนิ่งๆ สายตามันดู
เศร้าได้อีก..จนกูรู้สึกแย่ล่ะ..ไม่คิดว่าจะอาการหนัก ใครจะรู้มึงเซนซิทีฟขนาดนี้ นึกว่ากูบ้าคนเดียว
กลายเป็นว่ามึงหนักกว่าอีก
“เอาหล่ะ!...มีอะไรจะถามพี่ไหม” อยู่ ๆ มันก็เปิดประเด็นขึ้น หลังจากเราต่างจ้องกันเงียบ ๆ
นานสองนาน
“เป็นอะไร?” เอ่อว่ะ!..ยืมคำพูดมันซะแร้ว เสือกถามคำถามเดียวที่มันถามซะงั้นกู
“หือ...เอาตอนไหน...ก่อนหรือหลังโดนต่อย?” แน่ะมีบีฟลอ แอนด์อาฟเตอร์ซะงั้น
“ทั้งหมดนั่นแหล่ะ!...พูดมาให้หมด” ไม่เสียเวลายืดเยื้อนี่ปาเข้าไปสี่ทุ่มครึ่งแหล่ะยังไปไม่ถึงไหน
“ถ้าก่อนหน้านี่..มีเรื่องคิดเยอะ..เลยเครียด...แต่ถ้าหลังต่อย..เสียใจ..กลัวตะเกียงหนีพี่ไป..ไม่ยอม
คุยกับพี่อีก...แค่คิดพี่ก็ใจหายแล้ว...สายตาที่ตะเกียงมองพี่มันว่างเปล่า..ตั้งกะเปิดประตูห้องน้ำ
ออกมาแล้ว...พี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...พี่ไม่ชอบสายตาแบบนั้น...ดูไม่เหมือนตะเกียงคนเดิม
ที่พี่รู้จัก...ยิ่งตอนโดนต่อย...ไม่คิดว่าตะเกียงจะทำพี่ถึงเลือด..นี่เป็นครั้งแรกที่รุนแรงกับพี่...มีบ้าง
ที่ผ่านมา..แต่ก็ไม่รู้สึกจริงจังถึงขนาดได้เลือดแบบครั้งนี้...และตอนลุกหนีหันหลังให้พี่ด้วยแล้ว...
หัวใจพี่เหมือนหลุดหาย...ยังอยากจะฟังสิ่งที่คุยกันเมื่อวานอีกไหม? ถึงผ่านมาแค่วันเดียว
แต่ถ้ามันพิสูจน์ความรู้สึก..กำลังสูญเสียแล้ว..พี่เหมือนอยู่ไม่ได้ มันคือรักแล้วล่ะก็..พี่ไม่ต้องการ
เวลาพิสูจน์อีกแล้ว อยากบอกตะเกียงว่า... ‘พี่..รัก..ตะเกียง’ .” ฉึก.ฉึก..ตึกๆๆๆๆๆ....ถ้านี่คือเสียง
หัวใจกูแล้วล่ะก็ อยากบอกว่ามันกำลังจะทะลุออกนอกอกหรือเปล่า ตื่นเต้น..จนล้นอก...มันเป็น
อาการแบบนี้ใช่ไหม...เหมือนกำลังฝัน มันบอกรักกู ทั้งที่เมื่อวานมันเพิ่งบอกอยู่หยก ๆ ไม่รู้ว่า
รักกูหรือเปล่า เพียงวันเดียวมันจะรักกูได้เลยหรือ ตกลงต้องเชื่อมันไหม? แต่แววตามันไม่
เหมือนคนโกหก ยังไงก็ช่างกูคาใจเรื่องพี่อังอยู่ มัน..รัก...กู..แล้วทำไมมันคุยเอ็มกับพี่อังอีกหล่ะ?
“พี่บอกว่ารักตะเกียง...แต่ทำไมยังคุยเอ็มกับพี่อังอีก..มีความลับอะไรถึงต้องคุยกัน...ไม่สนกระทั่ง
ว่าตะเกียงจะอยู่ในห้องนี้หรือไม่ด้วยซ้ำ” เปิดโอกาสให้มันอธิบายดูดิ
“ทำไมถึงคิดว่าเป็นความลับ ถ้าเป็นความลับพี่คงไม่คุยให้เห็นจริงไหม ตะเกียงมาพี่ก็ต้องปิด
ไม่ให้รู้สิ..แต่พี่คุยปกติแสดงว่าไม่มีอะไรปิดบัง...ตะเกียงตะหากสงสัยอะไรทำไมไม่ถาม
บางเรื่องพี่ไม่รู้นี่..ว่าตะเกียงอยากรู้ ทีหลังสงสัยหรือไม่แน่ใจอะไรถามพี่ตรง ๆ ระหว่างเรา
ไม่ควรมีความคลางแคลงใจกัน เพราะสถานการณ์ตอนนี้...ต้องไว้ใจกันและกันให้มากที่สุด
กระทั่งตายแทนกันได้ด้วยซ้ำ เหมือนพ่อพี่กับพ่อของตะเกียงที่ผ่านเรื่องร้าย ๆ เป็นเพื่อนตายกัน
มาถึงตอนนี้ไง พี่มั่นใจว่าพี่รักตะเกียง ระหว่างเราความเป็นมาซับซ้อนผูกพันธ์กันเกินกว่าที่ตะเกียง
เข้าใจ..พี่เพิ่งรู้ความจริงบางอย่างจากพ่อเมื่อเย็นนี้ ท่านกำชับ..ยังไม่ให้บอกตะเกียง..รอซักพักท่าน
กับพ่อเกริกจะเป็นคนพูดเอง พี่รับปากท่านไปแล้ว ดังนั้นเรื่องนี้ขอพับไว้ก่อน ถึงเวลาตะเกียง
คงได้รู้ ส่วนอังที่พี่คุยด้วย เพราะต้องการยุติความสัมพันธ์ ก่อนคบกันพี่คุยกันก่อนแล้วว่า..
ไม่มีการผูกมัดใดใดทั้งสิ้น ถึงเวลาจากกันด้วยดีต่างคนต่างไป ระหว่างที่คบ..ต่างให้อิสระต่อกัน
เต็มที่ พี่หรืออังจะมีใครต้องไม่ก่ายก่ายกัน ตอนคุยพี่ได้บอกอังไปแล้ว..ต่อไปนี้ไม่ควรติดต่อกับพี่อีก
เพราะพี่มีตัวจริงของพี่แล้ว อังเค้าถามพี่ว่าใช่ริต้าหรือเปล่า พี่ตอบว่าไม่ใช่ อังอยากรู้ว่าเป็นใคร
เพราะอังไม่เชื่อที่พี่พูด อังติดใจว่า..พอริต้ามาพี่ก็บอกเลิก ทำให้อังเข้าใจว่าเป็นริต้า พี่ขี้เกียจ
อธิบายเลยบอกว่าแล้วแต่จะคิด พี่คงไม่ติดต่อแบบเดิมอีกแล้ว ทักทายกันได้เฉพาะที่โรงเรียน
ในฐานะคนรู้จักเท่านั้น เท่าที่ฟังดูเขาก็โอเคนะ แต่จะเป็นไงต่อไป..จะยอมจริงหรือเปล่าต้องรอดู
พี่ได้พูดไปแล้ว ถ้ายังขืนวุ่นวายอีกพี่ก็ไม่ทนเหมือนกัน อังรู้ว่าพี่นิสัยยังไง คำไหนคำนั้น เรื่องนี้
ตะเกียงหายห่วงได้” เท่าที่ฟังมา...สรุป..กูบ้าของกูไปเองว่างั้น แล้วที่มึงเมินกูล่ะ...มีเหตุผลอะไร
อย่าบอกว่าไม่ได้ทำ
“แล้วพี่โกรธอะไรตะเกียง ถึงไม่ยอมพูดไม่ยอมคุยด้วย ตั้งกะตอนกินข้าวแล้ว” เอาพูดมาดิ
“พี่ไม่ได้โกรธตะเกียงสักหน่อย พี่มีเรื่องให้คิดและเครียด ๆ อยู่กับเรื่องที่รู้มา ทำให้ติดอยู่ในหัว
ไม่นึกว่ามันจะทำให้ตะเกียงคิดมาก” ตกลงกูคิดไปเองอีกงั้น
“บอกได้ไหม หรือเรื่องนี้ก็เป็นความลับ”
“อืมนะ..เรื่องนี้คงบอกได้ ไม่เกี่ยวกับตะเกียงโดยตรง แต่ก็เกี่ยวอยู่บ้างแหล่ะ..เอาเป็นว่า ตะเกียงจำ
เหตุการณ์ที่ไอ้เทคมันตวาดในโรงอาหารได้ไหม?”
“จำได้ดิ..ทำไมจะจำไม่ได้...เล่นเอาคนทั้งโรงอาหารเงียบกริบ..ยังกะป่าช้าขนาดนั้น พวกพี่อังกับริต้า
ยังหยุดตีกันทันทีเลย ทำไมมีอะไรไม่ธรรมดาใช่ไหม?”
“ตะเกียงเข้าใจถูกแล้ว...เพราะพลังเสียงที่ใช้ตวาด...มันคือการบังคับพลัง ‘สิงห์โตคำราม’ เป็นวิชา
ตระกูลพี่ ที่นี่เข้าใจหรือยังว่าทำไมพี่ถึงเครียด”
“พี่แน่ใจนะ..ว่าเป็นพลังสิงห์โตคำรามจริง..มันอาจจะไม่ใช่หรือคล้ายกันก็ได้ พอเคยฟังพ่อเล่ามาบ้าง
แต่ไม่เคยเจอจึงไม่รู้ว่ามันใช่หรือเปล่า” กูลองให้มันทบทวนให้แน่ใจอีกที ถึงจะเชื่อมันเก้าสิบเปอร์เซ็นต์
เข้าไปแล้วก็เห่อะ พอรู้แหล่ะว่ามันไม่ธรรมดาที่ไอ้พี่เทคตวาดนะ
“เป็นพลังสิงห์โตคำรามแน่นอนชัวร์ พี่เอาหัวเป็นประกัน แม้พลังที่ใช้จะยังไม่สมบูรณ์เต็มร้อยก็เถ่อะ
แต่ก็ถือว่าเข้าขั้นใช้ได้ ฝึกได้หกเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์” มันยืนยันหนักแน่น
“อะไรทำให้พี่มั่นใจขนาดนั้น” กูยังต้องการย้ำเพื่อให้มันแสดงหลักฐานอ้างอิงให้น่าเชื่อขึ้นล่ะ
“เพราะพี่ฝึกสำเร็จแล้วนะสิ ถึงได้กล้าพูด วิชานี้คนที่สามารถใช้ขั้นสูงมีพี่คนเดียว แต่ตอนนี้ชัก
ไม่แน่ใจแล้ว พ่อพี่เอง..เป็นเพราะได้รับบาดเจ็บ..จากการต่อสู้ทำให้ท่านฝึกไม่สำเร็จ สามารถใช้ได้
แค่สี่สิบเปอร์เซ็นเท่านั้น พี่เต้ฝึกได้แค่เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์..ไม่สามารถขยับสูงกว่านี้ได้อีกแล้ว
เพราะใช่ว่าจะฝึกสำเร็จกันทุกคน คงเหมือนกับวรเวทย์อัคนีของตะเกียงนั่นแหล่ะ ใช่ว่าใครก็ฝึก
ขั้นสูงได้จริงไหม” กูจนคำถาม ถ้ามันบอกสำเร็จขั้นเทพแล้วก็..คงไม่ต้องพูด แต่ก็น่าแปลกไอ้พี่เทค
มันไปฝึกมาจากไหน ทำไมถึงเรียนวิชานี้ได้ ไหนบอกเป็นวิชาเฉพาะของตระกูลไอ้พี่โต๋ไง
“แล้วไอ้พี่เทค มันไปเรียนมาจากใคร พี่บอกเองว่าวิชานี้เป็นวิชาเฉพาะของตระกูลไม่ใช่นิ”
“นี่แหล่ะ..คือปัญหาทำให้พี่คิดไม่ตก ถึงได้เครียดไง พี่เล่าให้พ่อฟังแล้ว พ่อบอกว่าคงต้องสืบดูอีกที
เป็นไปได้ไอ้พี่เทคอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับลุงสาง พี่ชายพ่อพี่..เข้าใจว่าน่าจะตายตั้งกะตอนต่อสู้บน
เทือกเขาผีปันน้ำสิบแปดปีก่อน พ่อพี่เกือบเอาชีวิตไม่รอดถ้าไม่ได้พ่อของตะเกียงช่วยไว้ ว่ากันว่าลุงพี่
ทรยศผู้มีพระคุณไปอยู่ฝ่ายปรปักษ์ โดยหักหลังพ่อพี่..เหตุการณ์ตอนนั้นพี่รู้เพียงคร่าว ๆ จะเป็นอย่าง
ที่พ่อพี่สันนิฐานหรือเปล่า ถ้าใช่แล้วล่ะก็..เรื่องคงไม่ง่ายอย่างที่เราคิด หากลุงพี่ยังมีชีวิตอยู่ปัญหา
ใหญ่รอเราอยู่แน่ ๆ เข้าใจพี่แล้วใช่ไหม.”
“อืม..” กูพยักหน้า
“อืม..แค่เนี๊ยะ..ไม่ขอโทษพี่ซักคำ..ซัดพี่จนได้เลือด...จะไม่ชดเชยให้พี่เลยเหร่อ?” ดูมันได้คืบเอาศอก
ทำตาละห้อยใส่กูอีก
“ตะเกียงขอโทษ” ขอโทษก็ได้..กูผิดก็ต้องยอมรับ ทำเกินกว่าเหตุไปจริง ๆ
“ไม่ทันแล้วตอนนี้...คำขอโทษเพียงคำเดียว..แลกกับการที่พี่ต้องเจ็บตัว เสียน้ำตา...ตะเกียงรู้ไม่..
น้ำตาราชสีห์..ไม่ได้หยดออกมาง่าย ๆ...ฉะนั้น..มันต้องคุ้มค่ากันหน่อยกับสิ่งที่พี่ได้รับ” เวรรร..เห่อะ...
น้ำตาเป็นเพชรไง...ถึงต้องมีมูลค่า
“น้ำตาพี่ตีราคาได้ด้วย...แพงป่ะ...แล้วให้ทำไง..ถึงจะหายกัน” หงุดหงิดมันแล่ะ..เรียกร้องเยอะป่าว
อย่าบอกให้กูสอยดาวกะเดือนมาปลอบใจมึงล่ะ
“รับปากก่อนว่า..จะทำตาม” แน่ะ!..มีเยอะ..เยอะได้อีก ตัดลำคาญก่อนเสียเวลาไปกว่านี้...
ไม่ได้นอนกันพอดี
“เอาว่ามา...ยกเว้นดาวกะเดือนอย่าบอกนะว่าจะเอา..เอาโมเดลไปแทนแล้วกัน..ซื้อให้ก็ได้” ดักคอ
มันไปก่อน เดี๋ยวขอของยาก ๆ กูคงหาให้มึงได้หรอก
“ดาวกะเดือนพี่ไม่เอา...มันไม่อุ่น...เอาตะเกียงแทน..ตกลงน่ะ” แว๊กกกๆๆๆๆ...อะไรน่ะ..ไอ้บร้าาาา...
นึกว่ามันอยากได้เป็นของ กูงอนทุกทีใครเขาก็ซื้อของปลอบให้ทั้งนั้น ต้องการตะเกียงเหร่อ....
เนียนกะมันดีกว่ากู...เหลี่ยมจัดนักนะมึง
“ได้...พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วไปซื้อกัน เลือกเอาตามใจชอบ..ตามสบาย อยากได้ตะเกียงแบบไหน..
เดี๋ยวจ่ายตังค์เอง” เป็นไง สมองอัจฉะริยะ ไม่จนมุมมึงหรอก หุหุหุหุ............
“ตะเกียงของพี่...ซื้อด้วยเงินไม่ได้หรอก...ต้องซื้อด้วยใจ...และใครก็จ่ายแทนไม่ได้ด้วย..ต้องเป็น
พี่คนเดียวเท่านั้น..ที่มีสิทธิ์ใช้ใจซื้อ” อ่า...บ๊ะ!....องศาเดือดหน้าระเบิด...โครตน้ำเน่า...แต่กู
กลับช็อบบบบๆๆๆๆ...
“ปิดไฟนอนนะ?” เสียงทุ้มนุ่มหวานได้อีกมึง
“ (^ z ^)..อือ...” :o8:
“รางวัลปลอบใจ..ให้พี่กอดน๊าาาา?” อ้อนสุดๆ อ้อนจนกูจะละลายแร้วๆๆ...
“(^ z ^)..อือ..” :-[
“รักนะ..” โอ้ย!....ไม่ไหวเขิลลลลลลๆๆๆๆ..โว้ยยยยย!.....
“(^ z ^)..อือ...” :o8:
“พรึ่บ” ไฟดับ..มืดสนิท..แต่...ไฟตะเกียงสว่างขึ้นแทน...น้ำมันเติมตะเกียงตรา “สิงห์โต๋”
กำลังจะเติมไฟตะเกียงให้สว่างไสว..ไปกับค่ำคืนแสนยาวนานนนนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...........สรุป....
ตกลงกูจะได้นอนป่าวเนี๊ยะ?...กรรม.....
นั่นดิ...ทายดิตะเกียงจะได้นอนป่าว...รักแฟนคลับตะเกียงทุกท่านเช่นกัน
Luk.
-
คงไม่ได้นอนหรอก จนกว่าน้ำมันจะหมด ^^
-
ปิดไฟทำไม
อย่างงี้บรรดาป้าๆก็แอบมองไม่เห็นสิ :laugh:
-
ปิดไฟทำไม ปิดไปตะเกียงก็ไม่ได้นอน ที่สำคัญป้ามองไม่เห็นนนนนนน :laugh:
-
คิดว่าตะเกียงดวงนี้คงส่องแสงสว่างจนถึงเช้าแน่ๆค่ะ เพราะได้น้ำมันดี:laugh:
-
ตะเกียงคงไม่ได้นอนหรอก
น้ำมันตรา"สิงห์โต๋"คงใช้ได้ถึงเช้า :haun4:
-
สนุกค่ะ ตะเกียงน่ารักจริงๆ ไม่แปลกที่จะมีคนมาหลงรักมากมาย
อ่านตอนพิเศษแล้ว ไม่อยากให้ใครต้องตายเลยค่ะ มันเศร้านะ
-
คงไม่ได้นอน หุหุหุ
โต๋นี้เน๊าเน่า
-
น่าสงสาร โต๋คงตัวเบาอ่ะ
เสียทั้งเลือด ทั้งน้ำตา ทั้งน้ำ ... มัน
พอเหอะ 555+
-
เชื่อเลยไม่ได้นอน :laugh:
:call:
-
สว่างคาตา แน่ๆๆเลยอะ
-
:m20: :m20: :haun4:
-
แอบใตเตียงตอนนี้ทันมั้ยอ่ะ...แต่พี่โต๋ปิดไฟก็มองไม่เห็นอ่ะดิ :laugh:
-
ตะเกียงไม่ได้นอนแน่ ๆ +1ให้พี่โต๋
-
เปิดไฟเดี๋ยวนี้ 555
ว่าแต่งานนี้ตะเกียงจะรวนซะก่อนมั๊ยนี่ อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากให้ตะเกียงสว่าง สิงห์โต๋ต้องเติมน้ำมันบ่อยๆนะ555+
ปล.เรื่องเริ่มแฟนตาซีขึ้นเรื่อยๆ
-
เปิดไฟเดี๋ยวนี้ ป้ามองไม่เห็น อิอิ
-
พี่โต๋ได้ที จัดชุดใหญ่ตลอดเลยน๊าาาา :-[
-
ว๊ากกก เสดโต๋รอบสอง ราขสีห์ เชื่องซะแล้วสิ
-
:3123:ถามคนอ่านทุกคน หากทางเล้าจะร่วมมือกับคนเขียน จัดรวมเล่มเรื่องนี้ออกเป็น
หนังสือ เพื่อจะนำรายได้ส่วนหนึ่ง..หลังหักค่าใช้จ่ายแล้ว เก็บไว้เป็นค่าใช้จ่ายสำรองบริหาร
จัดการเล้าต่อไป คนอ่านทุกท่าน..จะให้การสนับสนุนผลงานนี้กันหรือเปล่า สำหรับคนเขียนยินดีมาก
เพราะส่วนหนึ่งได้มีผลงานรวมเล่มออกมา สองได้มีโอกาสสนับสนุนเล้าด้วย รู้มาว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่อง
แรกที่เล้าจะเข้ามาบริหารจัดการในลักษณะแบบนี้ ฉะนั้นขึ้นอยู่กับทุกคนที่เป็นแฟนคลับของตะเกียง
จะตอบรับกันว่าไง ลองรีไพส์คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็นเข้ามากันด้วยนะค่ะ หรือสามารถติดต่อ
หลังไมค์ที่ Mail luxilove_1969@yahoo.co.th ยินดีรับฟังความคิดเห็นทุกคอมเม้นท์ค่ะ
จะได้วางแผนกับทีมงานของทางเล้าต่อไป
Luk.
-
อ่านะ ถ้าเป็นละครก็ต้องแพนกล้องไปที่โคมไฟหัวเตียงแระ :laugh:
-
เป็นคนชอบเก็บสะสมหนังสือ
ถ้าทำเป็นเล่มออกมารับรองว่าซื้อแน่นอนค่ะ
กอด1:
-
ไม่รู้ว่าจะได้นอนรึป่าว แต่เจ๊จะนั่งเฝ้ายันเช้าเลย เอิ๊กๆๆๆๆ
-
:-[ :haun4: :pig4:
-
กอดตะเกียง กอดคุณLuk. คิดถึงโฮกกกก
และแล้วนู๋ตะเกียงเราก็ต้องย้ายนิวาสถานมาสู่ถ้ำสิงห์กันละเนาะ
แต่อิพี่โต๋ก็นะ ถึงจะคิดมากยังไงก็ไม่ควรละเลยน้องดิ
น้องมันเพิ่งย้ายมาอยู่ ไปทำงี้ก็ใจเสียหมด ดีที่อธิบายทันก่อนจะคิดเลยเถิดไปกว่านี้>^<
หมั่นไส้สิงห์โต๋ ชิ
-
:o8: วันนึ้ สิงห์โต๋ หวานมาก :o8:
:pig4:
-
ปัญหาใหญ่รออยู่เลยนะเนี๊ยะ
เรื่องลุงอ่ะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ขอซื้อหนังสือด้วยคนค่ะ
-
:L1:ถามคนอ่านทุกคนอีกครั้ง หากทางเล้าจะร่วมมือกับคนเขียน จัดรวมเล่มเรื่องนี้ออกเป็น
หนังสือ เพื่อจะนำรายได้ส่วนหนึ่ง..หลังหักค่าใช้จ่ายแล้ว เก็บไว้เป็นค่าใช้จ่ายสำรองบริหาร
จัดการเล้าต่อไป คนอ่านทุกท่าน..จะให้การสนับสนุนผลงานนี้กันหรือเปล่า สำหรับคนเขียนยินดีมาก
เพราะส่วนหนึ่งได้มีผลงานรวมเล่มออกมา สองได้มีโอกาสสนับสนุนเล้าด้วย รู้มาว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่อง
แรกที่เล้าจะเข้ามาบริหารจัดการในลักษณะแบบนี้ ฉะนั้นขึ้นอยู่กับทุกคนที่เป็นแฟนคลับของตะเกียง
จะตอบรับกันว่าไง ลองรีไพส์คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็นเข้ามากันด้วยนะค่ะ หรือสามารถติดต่อ
หลังไมค์ที่ Mail luxilove_1969@yahoo.co.th ยินดีรับฟังความคิดเห็นทุกคอมเม้นท์ค่ะ
จะได้วางแผนกับทีมงานของทางเล้าต่อไป
Luk.
-
รอข่าวนะจ๊ะ
-
สนับสนุนทำหนังสือจ้า
-
Part 42
ภัยร้ายเริ่มคืบคลาน.
.
.
.
.
ลุ้นกันอยู่ละสิ....เสียใจด้วย มันกอดจริง ๆ กอดเฉย ๆ น่ะ..แบบนอนกอดกัน ไม่มีไรมากกว่านั้น
จามีได้ไง..ยังไม่หายดีเลย ขืนโดนซ้ำ..ที่นี่ไม่ต้องฟื้นแล้ว..หามกูส่งโรงหมอเถ่อะ โรงร่ำโรงเรียน
ไม่ต้องไปแม่งหรอก
เช้ามา..ซุกในอ้อมกอดมันเหมือนเคย ครั้งนี้รู้ตัวยินยอมหรอก ก็นะ...รางวัลไถ่โทษที่ทำรุนแรง
กะมันไป..แลกกับน้ำตาสิงห์โต นอกเหนือจากคนในครอบครัว กูเห็นเป็นคนแรก..รู้สึกภูมิใจดีไหม
แต่ตกลงกูเป็นคนอื่นไปซะงั้น บ้าดิ..เพราะไม่ใช่คนอื่นจึงมีสิทธิ์ได้เห็น ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย
..วันนี้ลืมตาตื่นมันนอนมองอยู่ก่อนแล้ว ตาคม ๆ ที่จ้องมาดูอบอุ่น แฝงแววห่วงใยให้เห็น
อย่างไม่ปิดบัง เราต่างคนต่างไม่มีใครเอ่ยปาก ใช้สายตาสื่อสารก็พอ เหมือนมีแม่เหล็ก
ดูดหน้าเราชิดกันตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีปากหนานุ่มของมันก็ประกบจุ๊บเบา ๆ เข้าให้
ไม่มีการสอดลิ้นเป็นการคริสที่อบอุ่นอ่อนหวาน เหมือนการทักทายตอนเช้า ล่อเอาหน้าร้อนผ่าว
ไปหมด...ใจเต้นตึกๆตักๆ
“หึ..หึ..หึ...พี่คงจะทั้งรักทั้งหลงตะเกียงหมดหัวใจแล้วแน่ ๆ รู้ไหม?..พี่มีความสุขมาก ๆ ตื่นขึ้นมา
มีตะเกียงในอ้อมกอด ได้เจอหน้าเป็นคนแรก อยากหยุดเวลาไว้แค่เราสองคน” ผีโรแมนติกเข้าสิง
แต่เช้าเลยเว้ย!
“พี่..พี่..อย่าลืมห้อยพระด้วยนะ” มันคิ้วขมวด..ทำหน้างง คงแปลกใจ..กูบอกให้ห้อยพระทำไม
“ให้พี่ห้อยพระทำไม?.” มันถาม
“ก็กันผี..ไง..ผีโรแมนติกสิงแต่เช้า..ผีทะเลอีกตัว..กำลังสำแดงเดช..แข็ง..ทิ่มขาอยู่เนี๊ยะ!” พูดเสร็จ
กูสะบัดตัวดีดผลุง ลุกวิ่งจู๊ดดด...เข้าห้องน้ำทันที
“ฝากไว้ก่อนเถ่อะ...ไอ้ตัวร้าย” เสียงมันพูดไล่ตามหลังมา คงหมดมู๊ดไม่น้อย..อุตส่าห์ตั้งท่า
หวานหยด..กร๊ากกกกกกๆๆๆๆๆๆ.............
.
.
.
.
เรามาถึงโรงเรียนเจ็ดโมงนิด ๆ พ้นประตูเข้ามา..ไอ้พี่บอมย์เดินส่งยิ้มมาให้ หน้าตาดูสดใสขึ้น
กูดีใจที่ดูมันสบายใจขึ้นมาก
“ม่ะ!...ส่งกระเป๋ามา..ทาสสุดหล่อยินดีรับใช้คารับ...เจ้าชายน้อย” มีการโค้งล่อเลียนกูอีก ค่อยกลับ
มาเป็นไอ้พี่บอมย์ จอมกวนเหมือนเดิมหน่อย
“อ่ะ!...รับไป...ทาสข้า..อย่าทำกระเป๋าข้าเสียหายล่ะ...มิเช่นนั้นหัวเจ้าจะหลุดจากบ่า” กูยื่นกระเป๋า
ส่งให้มัน..พร้อมเล่นสำนวนกลับมันไปด้วย
“ข้าสัญญา..จะรักษายิ่งชีวิต...มิให้เคืองพระทัยท่านแต่อย่างใด” มันยังไปต่อ จัดให้ตามที่ส่งมา
“เช่นนั้นแล้ว..ข้าควรตบรางวัลให้เจ้าอย่างงาม...ปารถนาสิ่งใด..ยกเว้นอัตในกระเป๋าข้าแล้ว..
จงบอกข้าเถิด...บุรุษทาสผู้ภักดี...หุหุหุหุ..” หัวเราะเสียงในคอให้องอาจสมจริงหน่อย
“ถ้าจะกรุณา..โปรดประทานแก้มซ้าย..ขวา....เพียงพอแล้วสำหรับรางวัลที่ข้าปารถนา” กะไว้แล้ว
พี่แกต้องมามุกนี้ จัดไปอย่าได้เสีย
“เพี๊ยะ..เพี๊ยะ..ข้าประทานให้สมใจปารถนาเจ้าทุกประการ...55555” ใช่กูขำคนเดียวที่ไหน
ไอ้คุณชายจอมเก็กข้าง ๆ มันก็ขำพรืดไปกะกูด้วยเหมือนกัน
“ตะเกียงอ่ะ!...ขี้โกง..เรื่องอะไรมาตบหน้าพี่เล่า” มันบ่น..ทำหน้าบูดเหมือนตูดลิง ไม่พอใจที่กูตบมัน
ทั้งซ้ายทั้งขวา..แต่ไม่แรงหรอกแหย่มันเล่นเบา ๆ เอง
“อ้าว!..ไหงมาว่าตะเกียงเล่า..ก็พี่ขอเองนิ...บอกอยู่หยก ๆ ว่าขอแก้มซ้ายขวา” กูบอกมัน
“ขอหอมตะหาก..ทำเป็นไก๋เห่อะ” ดูมันทำหน้าง้ำใส่กูอีก
“แต่ตะเกียงบอกจะตบรางวัล...พี่ได้ยินป่าว...ตบ..นะ..ตบ..ไม่ใช่หอม 555.” แล้วกูก็หัวเราะงอหาย
กลับหน้าเหว่อ ๆ ของมันอีกรอบ ตลกชะมัด..หน้ามันสุดตรีนเลยง่า....
“จำไว้เลยนะ...เล่นที่เผลอ..มึงอีกคนไอ้เชี้ยโต๋...ไม่ต้องมาหัวเราะกูเลยเหี้ย..” ยังหันไปพาลเพื่อนมัน
ได้อีก
“อ้าว!...เกี่ยวไรกู...มึงคุยกันเอง...ไอ้นี่..พาลว่ะ!..” ไอ้พี่โต๋มันพูดไปด้วย อมยิ้มไปด้วย กำลังออกรส
คุยกันไปเดินกันไปจู่ ๆ..
“โต๋ค่ะ...ริต้า..มีเรื่องขอร้อง..โต๋ช่วยริต้าหน่อยได้ไหมค่ะ?” ไม่พูดเปล่าเดินเข้ามาจับมือไอ้หล่อกุม
กระตุกแบบอ้อนสุด ๆ พวกเรานิ่งกึกกันทันที มีเบรคมาฉุดกระทันหัน
“ มีอะไรครับ” ไอ้พระเอกถามกลับตามมารยาท โดยมีสักขีพยาน กูกะไอ้พี่บอมย์รอฟังด้วย
ว่าเรื่องอะไร
“ก็..เรื่องเรียนนะค่ะ...ริต้ามาช้าเกือบอาทิตย์ บทก่อนหน้ากับงานที่อาจารย์สั่ง ริต้าต้องตามเก็บ...
รบกวนโต๋ช่วยทบทวนให้หน่อยได้ไหมค่ะ?..น๊า..น๊า..โต๋น๊า..” อ่านะ..มือที่จับแขนอยู่
จับส่ายไปมาให้เข้ากับท่าทางอ้อนสมคำพูดไปด้วย ไอ้คุณชายค่อย ๆ ใช้มือข้างที่เหลือจับมือเธอ
ออกจากแขนเบา ๆ เพื่อไม่ให้เป็นการน่าเกลียดเกินไป
“อืม..ปล่อยแขนผมก่อนครับ..ทำไมต้องเป็นผม..ห้องเราคนเก่งเยอะแยะ” นั่นแหล่ะนิสัยมันล่ะ..อย่านึก
ว่าใครก็ใกล้มันง่าย ไอ้พี่รันบอก..ไอ้หล่อใช่ใคร..จะเข้าใกล้มันง่ายอย่างที่คิด ขึ้นอยู่กะมันเลือก
ตะหาก
“ริต้า..รู้ว่าโต๋อ่ะ..คะแนนท๊อปอันดับหนึ่งของชั้นปี...ไม่ขอโต๋แล้วจะขอใครล่ะค่ะ..ที่สำคัญริต้าไม่รู้จัก
ใครในชั้นเรามาก่อน..คิดว่าโต๋สนิทที่สุดแล้วค่ะ” พูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้หยดย้อย
เป็นคนอื่นคงละลาย..ไปกับรอยยิ้มของคุณเธอแล้วม้างงงง
“ผมคงไม่มีเวลาให้หรอก..ต้องซ้อมกีฬาสี..ช่วงนี้ยุ่งมาก..แต่จะขอเพื่อนที่เรียนดีทบทวนให้
แล้วกันนะครับ” สายตาคำพูดที่มันตอบริต้า ชัดเจนมากว่าสนองความต้องการให้ไม่ได้ชัวร์
“งั้นก็ได้ค่ะ...แล้วแต่โต๋..ก็แล้วกัน..โต๋อยู่สีแดงใช่ไหม..ริต้าก็อยู่สีนี้เหมือนกัน..เช็ครายชื่อเมื่อวาน
อาจารย์บอกริต้าอยู่สีแดง..ยังไงประชุมสีเรียกริต้าไปด้วยนะค๊า” ผู้หญิงคนนี้ฉลาด ไม่เซ้าซี้
ทำตัวพูดง่าย แถมซ้ำยังมีวิธีการเข้าหาแบบนุ่มนวล อาศัยกิจกรรมเป็นตัวเชื่อม
“อืม..ได้..ถึงเวลาเดี๋ยวผมเรียก” ยังไงความเป็นสุภาพบุรุษบีบบังคับให้มันไม่มีลูกออก ต้องรอดูกันต่อไป
“ตะเกียงกับบอมย์..ก็อยู่สีนี้เหมือนกันไม่ใช่หรือ?” เธอหันมาถามกูกะไอ้พี่บอมย์ต่อ นึกว่าจะไม่ทัก
พวกกูแหล่ะ
“อ่า..สีเดียวกันครับ” กูตอบกลับตามมารยาท
“ดีจัง..คงมีเรื่องสนุก..สนุก....ไงค่อยเจอกัน..ริต้าขอตัวก่อนน๊า..” พูดให้คิด ก่อนจะเดินหันหลัง
ยกยิ้มน้อย ๆ เรื่องสนุก..ค่อยเจอกัน กูสรุปได้ตามนี้..ไม่ใช่ปัญหา จัดมาเลยพี่สาว รับรอง
สนุกอย่างที่หวัง ยี่ห้อตะเกียงรับประกัน................
พวกกูเดินมาถึงห้องเรียน พวกไอ้พี่รัน พี่กาน พี่โทนี่..อยู่กันครบ กูกับไอ้พี่โต๋มาช้ากว่าเพื่อน
ไอ้พี่โทนี่ ก็พูดขึ้นมา
“โต๋..มึงรู้ข่าวบนบอร์ดรึยัง?” ถามไอ้พี่โต๋
“ทำไม..มีอะไรงั้น?” ไอ้พี่โต๋ถามมันกลับ
“แสดงว่ามึงไม่รู้ มีหลายเรื่องโว้ย..ส่วนใหญ่เรื่องของมึงกับคนที่เกี่ยวข้องด้วยทั้งนั้น เชื่อว่า
ดังแล้วล่ะว่ะ!.”
“มีอะไรจะบอกก็รีบพูดมาโทนี่...อย่าลีลา” มันตัดลำคาญตามนิสัย
“เรื่องริต้าตบกับอังที่โรงอาหาร ข่าวว่าเพราะมึงเป็นสาเหตุทำให้ผู้หญิงสองคนตบกัน สุดท้าย
ฉีกหน้าผู้หญิง เปิดตัวแฟนกลางโรงอาหาร ตามสำนวนไทย 'ตาอินกะตานา เจอตาอยู่เอาไปกิน'
ส่วนตะเกียงก็โดนหางเล่ด้วย ข่าวแม่งเขียนเจ็กลากไปไทยลากมา สุดท้ายทั้งเจ็กทั้งไทยแห้วทั้งคู่
สิงห์โต๋คาบไปแดก..ต่อหน้าต่อตาไม่มีใครกล้าหือสักกะคน เป็นไงมึงข่าวเด็ดป่าว?”
ไอ้พี่กานมันสาธยายแทนซะจนเห็นภาพ
“อืม...ความจริงก็ดีนะ..เขียนได้ไม่เลว” มันตอบหน้าตาเฉย ก่อนจะเอากระเป๋าไปวางที่โต๊ะ ไอ้พี่บอมย์
จัดการเอาของกูไปวางตรงที่นั่งข้างมัน
“แล้วตะเกียงล่ะ..คิดว่าไง” ไอ้พี่รัน หันมาถามกู
“หา...เรื่องอะไร..เรื่องข่าวอ่ะเหร่อ?” กูแกล้งไม่เข้าใจถามมันกลับ
“นั่นแหล่ะ..คิดไงหล่ะ” จะเอาคำตอบกูจริงดิ โอเค..ได้
“คำถามของพี่...คำตอบของตะเกียง...สุดท้าย..ความหมายเดียวกันอยู่ดี..พอใจไหม?” เป็นไงเจอ
มุกเสลดเป็ดเข้าให้
“พลั๊ว!....สำบัดสำนวน..กวนโอ้ย.ดีนัก..หมั่นเขี้ยวว่ะ.!” ไอ้เชี้ย..พี่บอมย์..แม่งเสือกโบกหัวกูซะงั้น
“ไรเล่า...ไม่เกี่ยวกะพี่สักหน่อย..หาเรื่องเอาคืนดิ..สมองเสื่อม..แฟนทิ้งขึ้นมา..จะทำไงทีนี้” กูบ่นมัน
มือลูบหัวไปด้วย ไม่ได้เจ็บไรหรอก..เซ็งมัน..หาเรื่องเอาคืนมุกตบหน้ามันแน่ ๆ แน่ะ!..มียิ้มยั่วกูอีก
“ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า..เห้ย!..โต๋..ทิ้งเมื่อไหร่บอกนะโว้ย!...รอรับช่วงอยู่” ไอ้พี่โทนี่ แม่งขำกูไม่พอ
ปากไม่สร้างสรรค์อีก เรื่องไรมายุให้คนเค้าทิ้งกัน...เชี้ยร..ล่ะมึง...
“รอไปก่อนว่ะ!..ถ้ารอกันไหวนะ...กูตายนั่นแหล่ะ..รอกันได้ป่าว?” ดูไอ้พี่โต๋มันตอบ เอาระเบิดมาปา
หน้ากูเลยดีกว่าไหม โอย!..ไม่ไหว..หน้าจะระเบิดแหล่ะ....
“อ๊วกกกกๆๆๆๆ.....เลี่ยนสาดดดดๆๆๆ....แม่ง..มึงก็มีคำพูดกับเค้าด้วยเน่อะ..ไอ้หล่อเทพ” แล้วพวกแม่ง
ก็ร่วมมือกัน..ออกท่าทางเลี่ยนคำพูดไอ้พี่โต๋กันใหญ่ โทษทีเห่อะ!..หาได้สะเทือนไอ้คนพูดไม่
มีหน้าทำเป็นยักคิ้วยกยิ้มให้กูอีก โอย!...ไม่ไหวจะทน มุดโต๊ะหนีดีก่ากู.............
รบกวนช่วยโพสรีไพส์ เรื่องรวมเล่มที่เล้าจะทำด้วยนะค่ะ สนับสนุนกันหรือป่าว ฝากหน่อยแล้วกันค่ะ
Luk.
-
ฝากเอาริต้าไปไกลๆ ได้ป่ะ รำคาญมาก
เรื่องรวมเล่ม โอเค โลด
-
เริ่มรำคาญแมงวันแมงวี่ชะนีน้อยเข้าไปทุกวันแระ เฮ้อ ส่วนเรื่องรวมเล่ม ก็จัดไปเลยค่ะ
ว่าแต่ว่าจะรวมเล่ม เนื้อเรื่องจะจบแล้วเหรอคะ พี่คิดว่าเพิ่งเริ่ม :laugh:
-
สนับสนุนรวมเล่มค่ะ ถ้าเป็นการสนับสนุนเล้าด้วย :3123:
ตอนนี้พี่โต๋ได้ใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[ o13
-
:m16: :m16:ชะนีริต้า
-
เห็นชื่อตอนนึกว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ภัยร้ายที่ว่าต้องเป็นยัยริต้านักตบชิงแชมป์แหงมๆ
-
:beat:
-
รวมเล่ม สนใจนะคะ (เพราะยังไงก็หุ้นกับเพื่อนสาวทุกเรื่องอยู่แล้ว :laugh:)
แต่แนะนำอย่างค่ะ ถ้าจะรวมเล่ม ควรจะเป็นกลางเดือนเมษานะคะ
เพราะช่วงนี้ มีงานหนังสือใหญ่ เชื่อว่า เงินหลายๆคนต้องเกลี้ยงกระเป๋าแน่ค่ะ
ดังนั้น ถ้าเป็นหลังสงกรานต์ จะดีมากค่ะ มีเวลาให้เก็บรวบรวมเงิน
-
:z6: :z6:
ริต้า
-
เหอะๆๆ ริต้าไม่น่าไว้ใจเป็นอย่างมาก
-
โอย
หมันไส้ยัยชะนีริต้า
-
อ้ายยยยยย โต๋น่ารักมากเลยค๊า หวานขึ้นทุกวัน
หมั่นไส้มันค๊า อินังริต้า แรดจิงๆๆ ชิชิ
-
:-[นับวันยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อยๆ ละคู่นี้ o13
-
เอาใยชะนีริต้า ไปปล่อยป่าทีเถอะ :z6:
รวมเล่มสนับสนุน ครับบ ช่วยๆ กัน
-
ยัยริต้าร้ายลึก
น่าหมั่นไส้มากค่ะ คนแบบนี้
ชอบปะทะตรงๆ มากกว่าต้องมาระแวงคนที่ทำดีต่อหน้า แต่ใจประสงค์ร้ายแบบนี้
เซ็ง
มีโอกาสจัดหนักเลยน้องตะเกียง
-
:z6: :z6:
ริต้า
ร่วมด้วยช่วย :z6:ค่ะ
-
แหมๆๆ หวานกันจริง
แอบสงสัยจังน้า ทำไมบอมกะคนอื่นทำใจได้เร็วขนาดนั้น
ว่าแล้วก็รอเรื่อง สนุก..สนุก... ต่อไป
-
ม่ายสน ริต้าก็ริต้าเหอะ โต๋มองตะเกียงคนเดียวก็พอ
จะภัยร้ายแรงแค่ไหนก็บ่ยั่น เนอะโต๋เนอะ
อ้อ รวมเล่มโลด LUK เห็นด้วย ๆๆ
-
ภัยร้ายที่ว่า คือคำพูดที่น่าสงสัยของริต้าใช่ป่ะ?
:sad4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
Part 43
ประกาศศึก.
.
.
.
.
เที่ยงวันนี้ยังไง ต้องเข้าประชุมสี หลังจากเมื่อวานโดดกันทั้งกลุ่ม ขืนไม่ไปวันนี้มีหวังชะตาขาด
กินข้าวเสร็จ..พวกเราจึงแยกไปประชุมสีใครสีมัน แน่นอนศรีริต้าคนสวย..ตามพวกกูไปด้วย
โดยไม่ต้องถามเพราะอะไร ก็เธออยู่สีเดียวกับกู..ไอ้พี่โต๋และไอ้พี่บอมย์ สีแดงแรงฤทธิ์
ดีหน่อยวันนี้ตอนกินข้าว..ไม่มีเรื่องให้ปวดหัว ริต้าดูจะทำตัวน่ารักขึ้น ไม่วุ่นวายกะไอ้คุณชายโต๋
จนเกินงาม คงจับทางได้..ว่าไม่ควรยุ่มย่ามกะมันมาก..จะเสียโอกาสดีดีไป ดังนั้นเธอจึงเป็น
สาวสวยอีกคน..นอกจากน้องกิ่งแฟนไอ้พี่กานที่นั่งร่วมโต๊ะสิงห์โตดำ กูกะไอ้พี่โต๋..เป็นจุดสนใจ
ตามเคย ดูเหมือนครั้งนี้จะมากผิดปกติ สาเหตุน่าจะมาจากข่าวที่ไอ้พี่โทนี่บอก อยากพูดอยากคิด
กันยังไงก็ช่าง..ทำตัวปกติก็สิ้นเรื่อง นิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหว ไอ้หล่อเทพมันยังไม่สนใคร
หน้านิ่งของมันเหมือนเดิม ทั้งที่คนมองตามตาแทบขวิด มันยังไม่สะทกสะท้าน กูก็เลียนแบบบ้าง..
มันไม่อาย..หรือกูจะสน
.
.
.
.
เดินเข้าห้องชมรมไม่ทันไร เสียงแปดหลอดดิซิเบลก็ หวี๊ด..มาทันทีทั้งที่ยังไม่เห็นตัว เสียงนำ
มาก่อนได้อีก...
“ต๊าย..ตายๆๆๆ...โผล่หัวมากันได้แล้วเหรอค่ะ...พ่อพระเอก..นายเอกทั้งหลาย?...ถ้าวันนี้ไม่โผล่..
เจ๊จะไปลากคอถึงที่เลยเคยดู..อ้าว!...แล้วนี่ใครกันหล่ะ?” บริภาษพวกกู ลับหูลับตาค้อนออกท่าทาง
ไปด้วย..เพิ่งสังเกตเห็นริต้าที่ยืนหลังไอ้พี่โต๋..ถามขึ้นมา
“สวัสดีค่ะ...ริต้าค่ะ..สมาชิกใหม่สีแดง..ฝากตัวด้วยนะค๊า..” เธอเดินไปแนะนำตัวกับเจ๊พี่กิ๊ป นอบน้อม
น่าเอ็นดูได้อีก
“อ่า..ต๊าย..ดีเลย..เจ๊กะลังหาลีด..ขาดอีกคนพอดี น้องหนูคนสวยมาได้จังหวะเหมาะ...มามะ..
มานี่เลยค๊าาา...มาเป็นลีดเลยดีกว่า..รับรองปีนี้สีเรา..ไม่ได้ถ้วยเชียร์..กะขบวนพาเหรดให้มันรู้ไป...
รวมดาวกันขนานนี้..สีไหนเจ๊ก็ไม่ยั่นหรอก” แล้วเธอก็กึ่งลากกึ่งจูงริต้า เข้าไปรวมกลุ่มกับพวกเชียร์
ที่กำลังซ้อมเพลงกันอยู่ โดยมีพี่น้อย..พี่เพ้นนำทีม เห็นลีดสีซ้อมท่าอยู่สี่คน ผู้ชายสองหญิงสอง
เพิ่มริต้าอีกคนก็คงเป็นห้า กูยืนหันรีหันขวางลังเลไม่รู้เอาไงดี จู่ ๆ ไอ้พี่โต๋ก็จับมือลากกูเดินเข้าไป
ที่กลุ่มพี่บอยประธานสีนั่งกันอยู่
“มะ..มานี่กันเถ่อะ” ชวนดีดีก็ได้ จะจูงกูทำไมเนี๊ยะ ใกล้แค่เนี่ยะ..พาเอาคนมองจนได้...ไม่ป่าวประกาศ
ซะเลยหล่ะ...วุ้ย!
“แหม..แหม..ไม่ยอมให้ห่างเลยนะไอ้สิงห์...เล่นจูงกันขนานนี้..ยั่วคนอิจฉารึไงมึงไอ้รูปหล่อ”
เสียงพี่บอยประธานสีแซวขึ้นมา แต่โทษทีเห่อะ..ล้อกันตรง ๆ แบบนี้ มันไม่อายแต่กูอายนะโว้ย!
“ก็นะ...เปิดตัวกันไปเลยจะได้รู้ว่ามีเจ้าของ..ดีไหม” มันตอบทีเล่นทีจริงกะไอ้พี่บอย ไอ้พี่บอมย์หน้ามัน
เจื่อนลงไปถนัด..รู้สึกไม่ดีเลย ทำให้รู้ว่ามันยังไม่เต็มร้อยเท่าไหร่
“พอเห่อะ..จะเล่นอีกนานป่ะ?...แล้วลากมาไมเนี๊ยะ?” แกล้งบิดมือออกจากมือมัน..แหวมันไปนิด ๆ
พอเป็นพิธี
“น้องมันเขินน่ะ..ดูดิหน้าแดงเป็นตำลึงเลย” ไอ้พี่บอยก็นะ..ไม่หยุด ไม่ติดเป็นรุ่นพี่..ควบตำแหน่ง
ประธานสี..ไอ้ตะเกียงจะโบกให้
“หึ..หึ..หึ..นั่นล่ะ..เค้าหล่ะ..ประจำ” ไอ้พี่โต๋เสริมอีก ไมวันนี้มันดูลัลล้าพูดมากจริงวุ้ย!..
ตั้งกะเช้าแล้ว..ต่างกะไอ้คนที่เคยยียวนกวนประสาท เงียบเป็นเป่าสากซะนี่
“เอ้า!..ตกลงจะไม่บอกใช่ไหม ลากตะเกียงมานี่ทำไม?” กูถามย้ำแหล่ะ..
“ก็ให้มาลงชื่อนักกีฬา ตะเกียงยังไม่ได้ลงกีฬาเลยไม่ใช่นิ?” มันบอก
“อะไร..ไม่เอา..ไม่เล่น..ก็นั่งเสลี่ยงแล้วไง..ไมต้องแข่งกีฬาอีกอ่า?” อุธรณ์แม่งแหล่ะ! ใช่อะไรหรอก..
ไม่อยากเล่นอ่ะ...เป็นกองเชียร์ก็พอเห่อะ..โรงเรียนเก่ากูก็เล่นซะ..ไม่มีคู่แข่งแล้ว ตั้งใจว่า..มาที่นี่
จะไม่อะไรอีก ออกกำลังเฉย ๆ พอว่าไปอย่าง แค่นี้ก็เด่นจนไม่รู้จะดังไปถึงไหนแล้ว
“นั่นสิ..พี่ว่าตะเกียงลงด้วยก็ดีนะ..ทีมบาสเรายังขาดมือดีอยู่ ไม่แคล้วเจอสีไอ้พรตแน่ ๆ
ตะเกียงชู๊ดออกแม่น ลงเล่นให้ทีมด้วยกันนะ” ไอ้พี่บอมย์..พูดได้แล้วสิมึง ดันเอ่ยปากขอร้องกูอีก
เห็นสายตามันแล้ว ไม่กล้าปฏิเสธเลยว่ะ!
“เอาก็เอา...ลงเล่นอย่างเดียวน่ะ!..ไม่ลงอะไรอีกแล้ว” กูบอกปัด ๆไป..อย่างเสียไม่ได้
“ขออีกอย่างได้ป่ะ...” แน่ะ!...มีมาอีก..ไอ้พี่บอยมัน
“ทำไมไม่แบ่งให้คนอื่นเล่นมั้งเล่า..จะมาเจาะจงอะไรตะเกียงเนี๊ยะ!.” กูสวนให้หล่ะ..
“คนอื่นที่ว่า..เค้าอัดกันเต็มหมดแล้ว กติกาห้ามไม่ให้ลงเกินสามรายการ เท่าที่คัดตัวไว้ก็แน่นกัน
หมดแล้ว..ไงลงช่วยพี่หน่อยนะตะเกียง” มันบอกเหตุผลหล่ะ..กูก็ว่าไมสีแดงดูดู..ผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย
เกือบครึ่ง ไม่รู้คนจัดสีมันจัดถูกป่าวว่ะ! ทำให้ทรัพยากรสีกูมีปัญหาซะนี่
“..ก็ได้..ตกลงให้ลงไรอีก” เอ้า..ยอม ๆ แม่งไป ไม่เห็นแก่ส่วนรวม..ไม่เล่นให้เลยนิ
“ลงเซปักตระกร้อให้หน่อย” ยังกะมันรู้ว่ากูเซียน เสือกเลือกกีฬาที่กูถนัดได้อีก
“อือ..ได้..ใครลงมั้งเนี๊ยะ?” ถามมันก่อน..ยังไม่รู้สมาชิกทีม ลงสองชนิดเกิดซ้อมตรงกันเป็นเรื่องอีก
“ก็สามหนุ่มกลุ่มตะเกียงไง..ไอ้โต๋..ไอ้บอมย์..แล้วก็ตะเกียง..ดีไหม?..จะได้ไม่เป็นปัญหาตอนซ้อม”
ดีว่ะ!..พวกแม่งควบตรงกันหมด ตกลงกูต้องร่วมหัวจมท้ายกะพวกมันตลอดดิ..ทั้งบาส..ทั้งตระกร้อ
“ตารางแข่งไม่ชนกันดิ?” ตารางแข่งออกแล้วเห่อะ ชนกันขึ้นมาจะแข่งยังไงทีนี้
“ไม่ชน..ตารางออกมาแล้ว กรรมการเค้าใช้ตารางเก่าปีที่แล้ว ตระกร้อกับบาสแข่งสนามเดียวกัน
ผลัดกันคนละวัน ไม่เป็นปัญหาไม่ต้องห่วงเรื่องแข่งชนกัน” ไอ้พี่บอมย์เป็นคนตอบซะงั้น..รู้ดีอีกมึง
“แล้วพวกพี่ลงคนละกี่อย่างเนี๊ยะ?” กูถามมันบ้าง
“เต็มสตรีม..คนละสาม..ไอ้โต๋ลงว่ายผีเสื้อ 800 เมตร..อีกหนึ่งรายการ ส่วนพี่ลงวิ่ง 200 เมตร
อีกรายการหนึ่ง” ไอ้พี่บอมย์พูดต่อ โดยไอ้พี่บ้ายืนฟังนิ่ง ๆ บทจะไม่พูดก็เงียบได้อีกมึง
“ตกลงตามนี้นะ..จะได้ส่งรายชื่อนักกีฬาให้ส่วนกลางสักที แล้วเรื่องซ้อมเอาไง” ไอ้พี่บอยถาม
ไอ้คุณโต๋มัน
“ตระกร้อซ้อมเที่ยง..ส่วนบาสซ้อมเย็นทุกวัน ซ้อมใหญ่ชั่วโมงโฮมรูมวันศุกร์” ไอ้คุณชายเก็กชี้แจง
ตารางซ้อม..ทุกคนพยักหน้าเข้าใจ โดยบาสเริ่มซ้อมเย็นนี้เลย เพราะต้องแบ่งสนามกับสีอื่นด้วย
เห็นบอกว่าวันนี้ซ้อมร่วมกับสีน้ำเงิน ประจวบเหมาะได้อีก..สีไอ้พี่พรตมันอ่ะแหล่ะ........
จากนั้น..กูก็ถูกเจ๊พี่กิ๊ป เรียกไปซ้อมฝึกท่าทางนั่งบนเสลี่ยงต่อทันที เวลาเหลือยี่สิบนาทีก่อนเรียน
ภาคบ่าย...
“มามะ...น้องตะเกียง..ไฮไลท์เซอร์ไพรส์สีเรา มาฝึกวางท่ากะเจ๊ได้แล้ว” พูดเสร็จพี่แกก็ฉุดกู
ไปสอนทันที โดยให้กูขึ้นบนตั่งนั่ง ไม่ให้กูตั้งหลักสักเอ๊ะ....ไอ้พี่โต๋..พี่บอมย์ มันก็วางตัวนักกีฬา
กันต่อกับพวกพี่บอย ส่วนกูอะเหร่อ...โดนลวนลามตามร่างกายโดยเจ๊พี่กิ๊ปจนเมื่อยไปหมด ทำไมท่านั่ง
มันต้องยุ่งยากด้วยว่ะ!...ให้กูนั่งหนีบเข่าห้อยขาเอียงเข่าสี่สิบห้าองศา..เอวตรงหลังแอ่นตั้งตรง
อีกตะหาก..ท่าแบบนี้มันไม่แมนซักนิด แล้วไอ้คุณชายโต๋ไม่เห็นมันต้องซ้อม ไม่ได้การแล้วสงสัยต้องถาม
“เจ๊..คนสวย..ทำไมต้องให้ตะเกียงนั่งท่านี้ด้วยอ่า?...มันดูไม่แมนไงไม่รู้...นั่งอ้าขาไม่ได้รึไง?”
“โอ้ย!...จะอ้าได้ไงเล่า..น้องตะเกียง...ก็ชุดมันบังคับให้ต้องนั่งแบบนี้..ขืนนั่งอ้าขาก็ไม่สง่าดิ..ที่สำคัญ
มันไม่เข้ากับคอนเซ็ปของเรา..เอ่อน่า...เจ๊ฝึกให้ทำก็ทำเห่อะ..ดูดิหนูนั่งแล้วดูดีมีสกุลได้อีก..ไม่มีใคร
เหมาะเท่าตะเกียงแล้ว..เชื่อสายตาอันแหลมคมของเจ๊สิค๊า” เฮ้อ!..เจ๊แกเล่นมีเหตุผลซะขนาดนี้
กูก็จนปัญญา เอาก็เอาว่ะ!..
“เจ๊..แล้วไมไอ้พี่โต๋ มันไม่เห็นต้องซ้อมเลยง่า...ไหนบอกมันก็ต้องนั่งด้วยไม่ใช่นิ” ถามสิ..ทำไมมีแต่กู
ซ้อมท่าประหลาดอยู่คนเดียวเล่า มันไม่เห็นต้องซ้อมสักนิด
“โอ้ย!...ขี้สงสัยจริงเรา..ขานั้นไม่ต้องไปห่วงเค้าหรอก..ฝีมือเค้าขั้นเทพ ใกล้วันจริงซ้อมนิดซ้อมหน่อย
ก็ได้แล้ว...ว่าแต่เราเห่อะ..หน้าเชิดนิด ๆ ซิ..ยิ้มหวาน ๆ ด้วย..ทำหน้าแบบนี้ไม่ได้นะวันจริงน่ะ..
ขืนหน้าแบบนี้..มีหวังไม่ต้องเอาคะแนนกันแล้ว..เจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน..หน้ายังกะปลิงดูดเลือด...
ไม่เอาไม่เอา..ทำหน้าสวย ๆ..ยิ้มสิจ๊ะ..ยิ้มสยามน่ะ..ยิ้มเป็นไหม?” เฮ้อ!..กูไม่รู้ถอนหายใจรอบที่
เท่าไหร่..ยุ่งยากจริงทั้งไอ้ท่านั่งเข่าชิดเอียงสี่สิบห้าองศา..ทั้งไอ้เชิดหน้าหลังตรง..มือประสานวางบนตัก
ฉีกยิ้มอีก..นี่คงไม่บอกให้กูโบกมือ เหมือนนางงามได้มงกุฎเข้าให้อีกหรอกนะ
“เอ้า!..ยิ้มไงจ๊ะ...ยิ้มนะยิ้ม..ดีค่ะ..ดีมาก...โอ้!..แม่เจ้า...ยิ้มแบบนี้หัวใจเจ๊จะวาย..ต๊ายอยากจะ
กรี๊ดดดดซซซ..สลบ..หนูยิ้มได้เพอร์เฟ็กส์..หวานหยดงามหมดจด..สยบไปสามภพ...ให้มันได้
แบบนี้นะจ๊ะ..” ขอมาไอ้ตะเกียงก็จัดให้...กูเลยส่งยิ้มพิฆาต ไม้ตายละลายใจให้ซ่ะ..ดูถูกอกถูกใจ
เจ๊แกเป็นอันมาก...หน้าแดงหูแดงใส่กูซะนี่...แล้วเสียงแกที่พูดชมกูอ่ะนะ..เรียกความสนใจคนทั้งห้อง
มองมาเป็นตาเดียว อ้าปากตาค้างกันเป็นแถว ยิ่งน้อง ๆ ผู้ชายม.ต้น..ด้วยแล้ว หน้าแดงเถือก
กันเป็นระนาว..พวกผู้หญิงอายม้วนต้วนกันได้อีก ยังมีสายตาสะบัดร้อนสะบัดหนาวของริต้า
รู้สึกเหมือนไม่พอใจซะงั้น อือหึ..กูไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม...สายตาแบบนี้ ยิ้มยังไม่ทันหุบ
มาอีกแหล่ะพี่แก
“เอาหล่ะ!..ที่นี้..ยกมือขวาขึ้นโบกช้า ๆ” น้านนนนๆๆๆ....ซื้อหวยไม่ถูกให้รู้ไป กูนึกแล้วเชียว
ตกลงให้กูโบกมือจริงดิ
“เจ๊..ให้โบกมือจริงดิ...มันทะแม่งทะแม่งนะเจ๊..ท่าที่ให้นั่งมันก็นะ..ส่อไปเกินครึ่งแล้ว..นี่ยังจะให้
โบกมืออีกหรือ..ตกลงไอ้ชุดที่ตะเกียงใส่มันเป็นไงอะเจ๊?” ชักสงสัยซ่ะแล้วกู
“ก็ชุดเจ้าล้านนาทางเหนือไง..ไม่มีอะไรประหลาดพิศดารหรอกจ้า..เจ๊รับประกัน..ที่ให้ฝึกโบกมือ..
ส่งยิ้มสวย ๆ อ่าน่ะ..ก็เพื่อเรียกคะแนนพิสวาศจากกรรมการ..นั่งนิ่งเป็นซากศพ..คงได้หรอกคะแนนน่ะ”
“แร๊งงงง..อ๊ะเจ๊แรง..เอ้ายิ้มก็ยิ้ม..โบกก็โบก..เพื่อคะแนนหรอกน่ะ..ไม่งั้นตะเกียงไม่ทำหรอก..วุ้ย!..
นึกภาพตัวเองไม่ออก” กูก็จัดให้ตามที่ขออ่ะนะ..ล่อเอาพวกที่ซ้อมเชียร์มองกันตะลึงได้อีก..คงไม่ต้อง
ซ้อมกันแล้วพวกมึง จ้องกูกันหมดทั้งห้อง ไอ้พี่โต๋มันมองตาหวานซะเรียกเลือดขึ้นหน้ากูเลย..
ไอ้พี่บอมย์ก็ทำตาซึ้งให้กูได้อีก..ทำไมมีแต่ตัวผู้ทั้งนั้นเลยว่ะ?..จ้องกูกันตาลอย ไม่เว้นแม้กระทั่ง
ไอ้พี่บอยเป็นไปกะเค้าด้วย ถึงจะมีน้อง ๆ ผู้หญิงเคอะเขินกันไม่น้อยก็เห่อะ..กูควรภูมิใจไม่นี่
เกือบยี่สิบนาที ที่ไอ้ตะเกียงต้องนั่งหลังขดหลังแข็ง ฝึกวางท่าทางให้ได้ดั่งใจเจ๊พี่กิ๊ปแก..กระทั่งอ๊อด
หมดเวลาพักนะแหล่ะ...ถึงได้เวลาแยกย้ายกันขึ้นห้องเรียน กูโล่งอกรอดจากนรกซะที เลยกะเข้า
ห้องน้ำเยี่ยวซะหน่อย นั่งนานจนปวดเยี่ยวแม่งแหล่ะ
“ตะเกียง เข้าห้องน้ำแป๊ปน่ะ..เดี๋ยวรีบมา” กูบอกไอ้พี่โต๋กะไอ้พี่บอมย์มันแหล่ะ..พูดจบวิ่งปรู๊ด
ออกประตูตรงไปห้องน้ำใต้ข้างอาคารทันที ฉี่เสร็จล้างมือ ถือโอกาสล้างหน้าให้สดชื่นสำรวจ
ความเรียบร้อยก่อนเดินออกห้องน้ำ เจอริต้ายืนอยู่..เจตนายืนรอกูชัวร์..เพราะฝั่งนี้เป็นห้องน้ำผู้ชาย
ไม่มีเหตุผลที่เธอต้องมายืนตรงนี้
“อ่า..มีอะไรครับ..รอเราอยู่หรือเปล่า?” ถามตรง ๆ เลย ก็นะมองกูซะขนาดนี้ ไม่ต้องบอก
จุดประสงค์แล้ว มาหาใคร
“อืม..ใช่...เรามีเรื่องจะคุยกับเธอหน่อย”
“...ว่าไง..มีอะไรคุยกะเราหล่ะ?”
“เธอกับโต๋..เป็นอะไรกัน?” ถามตรงจริง
“เพื่อนกัน..ทำไม..เธอสงสัยอะไร”
“เราว่าไม่มั้ง...มีมากกว่านั้นหรือเปล่า..มาโรงเรียนก็มาพร้อมกัน..กลับก็กลับด้วยกัน..แถมตัวติดกัน
กว่าใคร ๆ ในกลุ่มอีก”
“แล้วเธอจะรู้ไปทำไม..บอกเรามาก่อนสิ” กูก็เล่นลิ้นเป็นโว้ย!
“ไม่จำเป็นต้องรู้..แค่บอกมาก็พอว่าพวกเธอมีความสัมพันธ์กันยังไง?” แน่ะ!..ต้องการรู้เรื่องคนอื่น
พอถามกลับ ไม่พอใจซะนี่...นิสัย...
“งั้นเราไม่จำเป็นต้องตอบ..จริงไหม..ในเมื่อเราไม่เห็นความจำเป็นอะไรที่ต้องบอกเธอนี่” มาดิ..กวนมา
..กูก็ยวนกลับ...อยากรู้เรื่องคนอื่น แล้วยังทำตัวไม่สุภาพใส่เค้าอีก
"ฮึ..ไม่พูดไม่เป็นไร..เราหาคำตอบเอาเองก็ได้...แต่บอกเธอไว้ก่อน..ผู้ชายคนนี้..เป็นของเรา..
ไม่ว่าใครหน้าไหน..อย่าหวังเอาไปได้..” พูดจบสะบัดหน้าพรืดดด...เดินหนีกูไปเฉย...นรกกกกกๆๆๆ...
เวรล่ะ..ตกลงเธอประกาศสงครามกับกูใช่ไหม...ไม่อยากเชื่อ..ออกตัวแรงโครตเลยวุ้ย!..เพิ่งมาเมื่อวาน..
ไหงวันนี้เป็นเจ้าของไอ้พี่โต๋มันซะง้าน...อ่าห่ะ!...ได้ครับ..ไอ้ตะเกียงไม่ใช่พระเอก..ที่จะยอมให้
ใครหยามเอาง่าย ๆ เมื่อประกาศโพล่ง ๆ ขนาดนี้ ก็จัดมา..พร้อมรับทุกสถานการณ์..............
ขอบคุณที่คอมเม้นท์ที่ตามให้กำลังใจกันอยู่นค่ะ คนเก่าๆ หายไปไหนกันหลายคนเลยอ่า
รึว่าไม่อ่านต่อกันเร้ว เนื้อเรื่องต่อจากนี้เริ่มจะเข้มข้นขึ้นแล้วน๊า ตามให้กำลังตะเกียงด้วยล่ะ
รักคนอ่าน คิดถึงคนโพสทุกคน
Luk.
-
ได้จิ้ม :mc4:
ริต้าชีแรงอ่ะ...ตะเกียงอย่าน้อยหน้านะจ๊ะ(คิดเหมือนกันเลยว่าท่านั่งของตะเกียงมันแหม่ง ๆ หวังว่าชุดจะไม่ใช่ชุดผู้หญิงหรอกนะ) :กอด1:
-
รออ่านค่ะ..เรื่องหนังสือก็อยากให้รวมเล่มค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเเต่งนะคะ :L2:
-
มั่นน่ะค๊า ริต้า
อย่าไปยอมเค้าน้องตะเกียง สามีของเราจะปล่อยให้ใครที่ไหนมาคาบไปได้
รอตอนต่อไปค๊า
-
มาไม่เท่าไรก็ประกาศศึกกับน้องตะเกียงซะแล้ว
ตะเกียงสู้ๆ :a2:
-
แหม ๆ ชะนีริต้ามาเปิดศึกกับตะ้เกียงน้อย ยังไงน้องตะเกียงต้องสู้สุดใจอยู่แล้ว
ก็นะ แฟนทั้งคนจะให้ใครแย่งไปได้ยังไง +1 เชียร์น้องตะเ้กียงสุดๆ
ปล.ห้ามเขียนให้พี่โต๋วอกแว่กไปหาชะนีนะคนเขียน
-
อย่าไปยอมเค้าน้องตะเกียง
-
o18จัดเต็มไปเลยตะเกียงให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร สิบริต้าหรือจะมาสู้หนึ่งตะเกียงได้
-
ชุดที่จะใส่ในวันงานคือชุดนี้ใช่หรือไม่ขอรับ เจ้านางน้อย
(http://board.goosiam.com/imgupload/ans485747.jpg)
:laugh:
-
คนอ่านหาย เพราะติดสอบกันอยู่รึป่าวคะ
ปิดเทอม คนหายเยอะนา
รอช่วยน้องตะเกียบ เอ๊ย! ตะเกียง ตบนังชะนีริต้า :laugh:
-
เดี๋ยวริต้าจะโดนจัดหนัก หึหึ
-
เชียร์ให้ตะเกียงจัด วรเวทย์อัคนี ให้ริต้าซักดอกดีมั้ย
เอาแค่จุดชาก่อนละกัน เป็นการสั่งสอน :laugh3:
-
ตะเกียงจัดไป อย่าให้ริต้ามาเสนอหน้าได้นาน :beat: :beat:
-
นังริต้า :z6:
-
กรี๊ดดด หมันไส้ยัยริต้ามากที่สุด
ตะเกียงสอยแม่งเลย
บังเอิญจะมาแย่งโต๋ เอาให้ตายยยยยย
-
จัดไปตะเกียงอย่าให้ขาด
-
ชะนีริต้าออกลายแล้ว จับไปปล่อยเขาดินดีกว่า
-
ตะเกียงอย่าไปยอมมมม สู้ๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยย รู้สึกได้ถึงกลิ่นไอความมันส์ที่กะลังจะตามมา
อยากอ่านเร็วๆจัง
-
:z6:
จัดการซะน้องตะเกียง
อย่าให้เหลือ
-
Part 44
ตะเกียง..จัดให้คร๊าบบบ.
.
.
.
.
กลับเข้ามาห้องชมรมเห็นไอ้พี่โต๋ มันยืนอยู่กะไอ้พี่บอมย์ และแน่นอนริต้า ยืนเบียดข้าง ๆ มัน
นมถูแขนลอยหน้าลอยตาบ๊องแบ๋วได้โล่ห์เลยเห้ย! ตะกี้เพิ่งสวมบทนางร้ายใส่กูอยู่แม่บ ๆ
ไอ้พี่โต๋เหลือบเห็นกูเดินมา ยกยิ้มส่งให้กูทันที เข้าทางกูล่ะ?
“พี่โต๋คร๊าบบบบๆๆๆ...ไปเรียนกันได้แร้ว...ชักช้าเดี๋ยวอาจารย์ดุน๊าคร๊าบบบ” พูดเสร็จหันหลัง
เดินนำทันที..มารยาได้ถ้วยเลยกู อุแหว่ะ!...แพล่บๆๆๆ..เอร้ยยยยย...อายปากสุด ๆ ทำไปได้
แต่เพื่อบรรลุเป้าหมายต้องทนทำ ได้ผล..มันผละจากริต้ารีบเดินเอามือมาขยี้หัวกูทันที
“หึ..หึ..หึ..เป็นอะไร..ทำไมอ้อนจังเรา” น้านนนน...ตามแผน ไอ้พี่บอมย์เดินตามมาติด ๆ
ชำเลืองดูศรีริต้า หน้าบึ้งสนิท..สะบัดก้นอย่างเสียไม่ได้ ให้มันรู้ไปดิ..เล่นต่อแม่งเลย
“ป่าวอ้อนซะหน่อย...รีบเห่อะตะเกียงยิ่งปวดตามตัวอยู่ด้วยอ่า” กระพริบตาปริบ ๆ ใส่มันซะหน่อย
ไม่เพราะมีจุดมุ่งหมาย..กูไม่ทำเด็ดขาด ริต้าถลึงตาเม้มปากใส่กูเต็ม ๆ แต่พวกแม่งไม่ทัน
ได้เห็นกันหรอก เบื้องหลังหน้าสวย ๆ อ่ะน่ะแฝงไรไว้บ้าง..ดีเมื่อเธอสวมหน้ากาก
เล่นตีสองหน้ามา..ได้เลยจัดไปคนสวย มีอีกเยอะลูกเล่นกะไอ้ตะเกียงนะ ไม่ต้องกลัว..ได้สนุก
สมใจปารถนา
“ทำอะไรมา..ทำไมถึงปวดล่ะครับ” ไอ้พี่บอมย์..ถามกูทันที..สุภาพตะหาก..ฟังดูเป็นห่วง
จนรู้สึกได้ ขอโทษนะไอ้พี่บอมย์ กูจำเป็น..เลยต้องโกหกคุณพี่มึงไปก่อน
“ก็ซ้อมท่านั่งเสลี่ยงกับเจ๊กิ๊ปอะดิ...ให้นั่งหนีบเข่าเกร็งตัวตั้งนาน ไม่ปวดได้ไงเล่า” กูแม่งหันไปอ้อน
ทั้งสองคนเลยที่นี้ เล่นเอาคนสวยริต้า กำมือแน่น..เม้มปากอยู่หลังไอ้พี่โต๋ จนเส้นเลือดปูด
ขึ้นเป็นแนว ...อ่าห่ะ!..สะใจจริงเว้ย!
“เดี๋ยวเย็นนี้ ก่อนลงซ้อมบาสพี่นวดให้..เอาไหม?” ไอ้พี่บอมย์..อาสานวดให้กูตะหาก..
แต่เย็นไว้ก่อน..ไอ้ผู้ปกครองกูมันคงยอมให้ทำหรอกอ่านะ
“เห้ย!..ไม่ต้องเลยมึง ขอบใจว่ะ!..เดี๋ยวกูจัดการเอง” ไอ้พี่โต๋..รีบปฏิเสธทันที เห็นป่ะ!.คิดไว้ไม่ผิด
ก็มันเคยบอกไว้..มันหวงของโครตเลยอ่า...ใครไม่โง่ต้องดูออกหวงก้างซะขนาดนี้
“ขอบคุณครับ..ตะเกียงไม่รบกวนพี่บอมย์ดีกว่า...ไว้เย็นนี้ให้พี่โต๋นวดให้ก่อน ถึงไงก็อยู่บ้านเดียวกัน
ใช้ให้คุ้มไปเลย..5555!!!!.” กูเฉตีหน้าตายหัวเราะกลบเกลื่อนไปด้วย เพื่อไม่ให้ไอ้พี่บอมย์รู้สึกแย่
มันพยักหน้าเข้าใจ..ค่อยโล่งอกหน่อย แต่คนที่หวังผลสิ..หน้าเจื่อนไปถนัดเลยศรีริต้าเอ้ย....
ได้ยินไม่ผิดหรอก...กูเจตนาบอกให้รู้เอง..กูอยู่ด้วยกันแล้วโว้ย!...กร๊ากกกกๆๆๆๆ!!!!!
“โต๋กับตะเกียง..เป็นพี่น้องกันหรือค่ะ? ถึงอยู่บ้านเดียวกัน” กล้าเน่อะ!..ที่ถามน่ะ ดูสิไอ้หน้าหล่อ
จะตอบยังไง
“เปล่าหรอกครับ..เราไม่ใช่พี่น้องกัน ตะเกียงเป็นคนสำคัญของบ้านผม..เป็นคนที่ผมต้องดูแลเป็นพิเศษ..
พิเศษมาก ๆ ด้วย” อ่าห่ะ!..ไม่ติดเกรงใจไอ้พี่บอมย์ ไอ้ตะเกียงจะกระโดดจูบโชว์..มอบรางวัล
ที่พูดดีให้แม่งเลย ขณะพูด..มันเอามือลูบหัวกูไปด้วย ท่าทางมัน..อ่อนโยนกับกูโครต ๆ
ยิ้มหล่ออีกตะหาก กูแทบละลาย...ไอ้หล่อเอร้ยยย!..ไอ้ตัวปัญหา..ไอ้เสน่ห์แรงไม่บันยะบันยัง...
กูยิ้มตอบให้มัน..พร้อมส่งตาหวานวิ้งๆๆๆ..จัดไปอย่างหนัก เล่นเอามันอึ้งหน้าแดงหูแดงเถือก
คงไม่คิดว่ากูจะเพิ่มออฟชั่นให้ขนาดนี้ม้างงง...ให้คนสวยอกแตกตายไปเลยดีก่า...
“พอ ๆ..รีบไปเห่อะ..มดตามเป็นขโยงแล้วพวกมึง..อย่าเยอะ..ก่อนจะโดนอาจารย์บ่นยกกลุ่ม”
ไอ้พี่บอมย์..แซวพวกกูยิ้ม ๆ โล่งอกที่มันไม่มีท่าทางดูแย่..ส่งแววตาล้อเลียนมาให้ค่อยสบายใจหน่อย
ตรงข้ามกับอีกคน..หน้ายิ้มแต่แววตาสั่นระริก..เหมือนจะบอกว่าฝากไว้ก่อนเถอะ..ได้เลยคร๊าบบบบๆๆ...
จัดมา..กูจะตั้งใจรอ กะพี่อังกูไม่คิดตอบโต้...เพราะพี่เค้ามาก่อน..ที่สำคัญไม่ได้อะไรกับกูมากมาย...
ยิกกัดไปเรื่อยเปื่อย..แต่ไม่ใช่ที่ริต้ากำลังทำ..จะว่าไอ้ตะเกียงไม่ได้..เพราะกูมาก่อน..
ยิ่งตอนนี้กูหวงโว้ย!...รู้ว่ามีคนจ้องจะฉกขนาดนี้ นึกหรือว่าไอ้ตะเกียงจะยกให้ในฐานะสุภาพบุรุษ...
ที่ต้องเสียสละแก่เด็ก..สตรี..และคนชราน่ะ...บอกคำเดียว..ฝันไปเห่อะ!..กูก้าวข้ามกันมาขนาดนี้แล้ว..
อย่าหวังปาดหน้าเค็กเสียให้ยาก ยิ่งมันสั่งให้เชื่อใจ..ถึงขั้นตายแทนกันแล้ว...กูคงยอมยกมัน
ให้ใครง่าย ๆ..หรอก......พี่น้องครับ..ต่อไปนี้จะเห็นเวอร์ชั่นใหม่..ของไอ้ตะเกียงกันแล้วนะครับ....
มาถึงห้องขออนุญาตอาจารย์เข้าเรียน..เพื่อน ๆ อยู่กันครบ..เหลือพวกกูสี่คนที่มาเลท..
ช้าไปกว่า 5 นาที พออาจารย์เห็นหน้าไอ้หล่อขั้นเทพ..ก็ไม่ได้พูดตำหนิอะไร พวกกูเลย
ไม่ต้องโดนบ่น..ก็นะ!.เด็กท๊อปของชั้น..ถึงมาเลทย่อมมีเหตุผล คงไม่มีใครมองหรอกว่า
มันเหลวไหล...ต่างคนต่างแยกย้ายนั่งประจำโต๊ะใครโต๊ะมัน..เรียนกันปกติ
กูไม่ต้องอะไรมากเท่าไหร่..ให้ไปสอนแทนอาจารย์ยังได้..วิชาแคนคูลัส..เห่อะ..เห่อะ...
หัวเราะได้น่าเกลียดสุด ๆ กูยังเกลียดตัวเองเลย ไม่ได้หลุดเสียงออกมาหรอก..แค่คิดในใจเฉย ๆ
ก็น่ะ..กูสำเร็จขั้นเทพแล้วไอ้วิชานี้เนี๊ยะ!..คงไม่ต้องบอกม้างงง...แต่ก็เรียนตามเพื่อนไปปกติธรรมดา
ผ่านไปคาบแล้วคาบเล่า..จนหมดเวลาคาบสุดท้าย..เด็กเนอร์ดเปลี่ยนเป็นเด็กกร่างทันทีทั้งห้อง
เพราะต้องเข้าซ้อมกีฬาสี..ช่วงนี้ทางโรงเรียนลดชั่วโมงสอนคาบล่ะ 60 นาที..เหลือคาบละ 50 นาที
ดังนั้นพอบ่ายสามโมง..ก็หมดคาบสอน..เลิกเร็วเกือบ 40 นาทีแน่ะ! เผื่อเวลานักเรียนซ้อมกิจกรรม
ดีไหมโรงเรียนกู พวกแม่งคึกคักได้อีก ก็น่ะ..เป็นปีแรกที่ม.4 มีส่วนร่วมจัดกับม.5
เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่แปลกที่ทุกคนจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษ
เก็บกระเป๋าเสร็จ..ไอ้พี่บอมย์ก็เดินมาคว้ากระเป๋ากูไปถือให้ตามหน้าที่
“ป่ะ!..ไปกันตะเกียง..เชี้ยรโต๋..ได้เวลาซ้อมแล้ว จะให้โต๋นวดให้ด้วยไม่ใช่หรือเดี๋ยวจะช้า”
ไอ้พี่บอมย์เตือน..กูพยักหน้าหันไปมองไอ้หล่อ..มันก็ยิ้มรับ แล้วก็หยิบกระเป๋าออกไปกัน
ยังไม่ทันพ้นประตูห้อง
“เห้ย!..รอด้วยดิพวก” ไอ้พี่กาน เรียกพวกกูไว้
“รอไมว่ะ!.พวกกูรีบซ้อมบาส” ไอ้พี่บอมย์ถามมันกลับ
“อ้าว!..ไอ้เหี้ย..ก็วันนี้สีมึงซ้อมกับสีกู ลืมดิสัด” ไอ้พี่กานทบทวนความจำให้ ลืมไป..ไอ้พี่กานมันอยู่
สีน้ำเงินกะไอ้พี่พรต..ไอ้พี่ชัดนิหว่า วันนี้ตารางซ้อมร่วมกับสีน้ำเงิน
“เอ่อว่ะ!..กูลืมเหี้ย..มึงสีเดียวกะไอ้พรตนี่หว่า ป่ะ!...ไปพร้อมกูเลยดีกว่า” พูดเสร็จกำลังจะเดิน
ไปกัน..มาอีกเสียงแล้วครับ
“รอด้วยค่ะ..ริต้าไปด้วย” น้านนนน...
“อ้าว!..ริต้าไม่ไปซ้อมลีดเหรอ?” ไอ้พี่บอมย์..ยังคงทำหน้าที่ซักต่อ กูกะไอ้พี่โต๋หยุดฟังนิ่ง ๆ
“กลางวันซ้อมไปเยอะแล้ว..ยังเมื่อยแขนอยู่เลย เย็นนี้ขอแว๊บก่อนแล้วกัน..พรุ่งนี้ค่อยซ้อม
ขอริต้าไปดูโต๋ซ้อมบาสด้วยคนนะค่ะ” หันมาอ้อนเสียงอ่อนกะไอ้หล่อข้างกูซะงั้น..รุกแรงตลอดอ่ะ..
“ได้ครับ..ไม่เป็นไรนี่..แล้วริต้าชอบบาสเหร่อ?” ไอ้โต๋ถามกลับ
“ค่ะ!..กะจะลงแข่งทีมหญิงอยู่แล้วเชียว..ดันถูกจับเป็นลีดซะก่อน..ไม่สะดวกแข่งแน่ ๆ
เพราะลีดต้องอยู่เชียร์ตลอด..เสียดายแย่เลย” อื้อ..เพิ่งรู้เธอสามารถหลายด้านจริง ๆ แบบนี้แล้ว
หมดทางเลือก..เลยตามพวกกูมาอย่างไม่ต้องสงสัย ออกตัวเป็นแฟนบาสเหนียวแน่นปานนั้น
เอ๊ะ!..หรือว่าไม่ใช่ว่ะ!...แฟนคลับไอ้หล่อตะหากกูว่านะ...จุดประสงค์หลักของคุณเธอ...
.
.
.
มาถึงโรงยิม แม่งแฟนคลับเต็มสนาม..ไม่มีพลาดพี่ ๆ น้อง ๆ แฟนคลับไอ้พี่โต๋..ไอ้พี่บอมย์
ไอ้พี่กาน..ไอ้พี่พรต..และพวกที่เหลือ..ของพวกแม่งทั้งน้านนน.. เหมือนกูจะเข้าใจอะไรผิดไปสักอย่าง...
เพราะความจริงแล้ว..........?????????
“น้องตะเกียง...พี่ตะเกียง..ตะเกียงคร๊าบบบๆๆๆ...ฮิ้ววววๆๆๆ...ตะเกียง..ตะเกียง..บลาาาาๆๆ..”
เห่อ..เห่อ..ทั่นผู้ชมคาขับ...ปรากฎว่า...ส่วนใหญ่แล้ว..แฟนคลับไอ้ตะเกียงเกินครึ่งคารับ...
มารวมกันโดยไม่ได้นัดหมาย...เอาเป็นว่า...สมาชิกสีแดงต้องมีแฟนคลับของไอ้ตะเกียง
ทำตัวเป็นสายลับ..กระจายข่าวออกไปชัวร์..ถึงได้มีแฟนคลับสีอื่น ๆ มาดูกูซ้อมกันให้พรึ่บ!...
อัศจรรย์แทบถล่ม...กลบทุกสรรพเสียงไปซะขนาดนั้น...ถึงเวลาต้องสำแดงตัว...ตามเสียงเรียกร้อง..
จัดไปอย่าได้เสีย..เอาใจแฟน ๆ หน่อย...รอยยิ้มพิฆาต..บวกท่าโบกมือนางงาม..ฝึกมาหมาด ๆ
กับพี่เลี้ยงกิ๊ปซี่...น้ำมันสิงห์โต..ตราไฟตะเกียงส่งเข้าประกวด...งัดออกมาโชว์เรียกน้ำจิ้ม..
ผลตอบรับเกินคาด..เร็วทันตาเห็น..........???????????
“กรี๊ดดดดซซซซ....ฮิ้ววววววซซซ...อร๊ากกกกกๆๆๆ..ใจละลาย..น่ารักโครตๆ...ไม่ไหวแล้วคร๊าบบ...
อะดานารีนหลั่งกระจาย...กรี๊ดดดซซซๆๆ...บลาาาาาๆๆๆๆ” มากมายอื้ออึงไปหมด ไม่อยากเชื่อ..
กะเรียกน้ำจิ้ม..กลับเป็นเรทติ้งกระฉูด..วุ้ย!.ไอ้หล่อหันมาจ้องกูขวับตาเขียวเชียวมึง ปรามกูอย่าเยอะ...
เค้าไม่ผิดน๊า..ตะเอง..เค้าแค่ทดลองซ้อมที่ฝึกมา..อย่าดุเค้าน๊าาาา...ศรีริต้าจิกตาค้อนกูจังหนับ
เข้าให้เต็ม ๆ อย่าได้แคร์..เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนหล่อ..มักมีคนอิจฉาตาถลน..ห่ะ.ห่ะ.ห่า..!!!
“เสน่ห์แรงจังเลยนะคร๊าบบบๆๆ.” ไอ้พี่เทค..ล้อกูเสียงสูงได้อีก..เมื่อพวกกูเดินมาถึง..เก้าอี้พัก
นักกีฬาข้างสนาม ซึ่งกลุ่มมันยืนรวมกันอยู่ใกล้ ๆ กัน
“แรงเกินห้ามใจแล้ว...กูคงต้องเร่งมือจริง ๆ ซะที..ดูดิ..ไว้ใจได้ที่ไหน..ไม่ไหว..เดี๋ยวคนอื่น
แย่งไปก่อนว่ะ!.” ไอ้พี่พรต..ผสมโรงพูดแทรกเข้ามาอีกคน
“เสียใจว่ะ!..พวก...คงได้แค่คิด..อย่าหวังกันเลย...หมดโอกาสไปนานแล้วว่ะ!” ไอ้หล่อเทพพูด
หน้านิ่ง ๆ..เล่นเอาแต่ละคนเหว่อไปตาม ๆ กัน ..กูเห็นดังนั้น..ก่อนจะเลยเถิดกันไปใหญ่
หาเรื่องเบี่ยงประเด็นดีกว่า
“พี่เทคอยู่สีน้ำเงินด้วยเหร่อครับ” แกล้งถามไปงั้นแหล่ะ...เห็น ๆ อยู่..ว่ามันเปลี่ยนชุดเตรียมพร้อม
ขนาดนี้..คงไม่ต้องถามละมั้ง..ว่าอยู่สีไหน
“ใช่ครับ...บังเอิญชื่อพี่อยู่สีน้ำเงิน สีเดียวกันกับพรตมันด้วย..เลยลงบาสซะเลย” ประจวบเหมาะมาก
เลยเน่อะ!...พูดจบพี่แกหันไปยิ้มบาง ๆ ให้ริต้า ซึ่งคุณเธอก็ยิ้มตอบเป็นพิธี
“เอ้าอย่ามัวชักช้า..เปลี่ยนเสื้อผ้าวอร์มกันไปก่อน..บอมย์มึงนำทีมวอร์มรอกูแป๊ป..เดี๋ยวกูนวดไอ้ตัวเล็ก
แล้วเดี๋ยวตามไป” ไอ้พี่โต๋..มันออกคำสั่งวางแผนการซ้อมทันที แสดงภาวะผู้นำโครต ๆ
ไอ้พี่บอมย์พยักหน้ารับ..ก่อนจะนำนักกีฬาในทีมลงวอร์มวิ่งรอบสนาม..เรียกเสียงกรี๊ดกระจายได้อีกมึง
เรทติ้งใช่ย่อย ก็เอ่อนะ..จะว่าไปแล้วไอ้พี่บอมย์มันก็หล่อโครต รูปร่างสูงใหญ่พันธุ์ผสมลูกเสี้ยว
บวกกับใบหน้าคมเข้ม..มันไม่ได้ด้อยไปกว่าใครเค้าเท่าไหร่เลย อยู่อันดับต้น ๆ ของโรงเรียน
เหมือนกัน..กินไม่ลงคงไอ้หล่อเทพนี่แหล่ะม้างงงง..หล่อสาดดดดๆๆ...กะไม่แบ่งใครเค้าเลยมึง....
วุ้ย!..นึกแล้วหงุดหงิด..โมโหมันซะงั้นกู...เป็นเอามาก..ก็เพราะไม่ใช่มันหล่อลากไส้นี่หรือ...
ถึงเป็นปัญหาสร้างศรัตรูให้กูไปทั่ว...นรกชัดๆ..........
ตอนนี้ยาวสะใจกันดีไหม ชอบก็บอกไม่ชอบก็บอกนะค่ะ........
Luk.
-
:L2:ตะเกียงสู้ๆ มาเชียร์ตะเกียงรอบดึกค่ะ
:beat:เบื่อยัยริต้าจริงๆเมื่อไหร่จะมีใครเอาไปปล่อยป่าซะทีค่ะ
-
ลงเยอะสะใจจริงๆ ขอบคุณมากๆค่ะ
จริงๆแอบสงสารเพื่อนในกลุ่มคนอื่นที่ชอบตะเกียงอยู่เหมือนกัน
กลัวว่าจะ ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ รึเปล่าเนี่ย
-
น้องตะเกียงจัดให้แต่คงยังไม่แรง เพราะริต้ายังตามโต๋อยู่ :beat: :beat:
ตะเกียงคงต้องจัดหนักกว่านี้ :z1: :z1:
-
เป็นคนที่ผมต้องดูแลเป็นพิเศษ..พิเศษมาก ๆ ด้วย
เยี่ยมมากโต๋
ยาวดี ชอบ เอาอีก
-
ยาวๆ คือสิ่งที่ผู้อ่านต้องการ
:call:
-
จัดให้หนักกว่านี้อีกตะเกียง แค่นี้สำหรับริต้ายังไม่พอหรอก ^^
-
ดีมากเลยน้องตะเกียงอ้อนพี่โต๋ไว้เยอะ ๆ เอาให้ชะนีริต้าหน้าแหกไปเลย
หวงพี่โต๋ไว้อ่ะดีแล้วของ ๆ เราให้ใครมาปาดหน้าไม่ได้เด็ดขาด
-
สะใจมากเลยตะเกียง อิอิ
-
ตะเกียงอ้อนโต๋อีก
หมั่นไส้ชะนีริต้า
:z6: :z6:
-
ริต้าตามไม่เลิกนะ :angry2:
-
เหอๆๆ หนูตะเกียงเวอร์ชั่นแอบร้าย จริงๆก็น่ารักดีนะ
แต่แอบยั่วบ่อยๆงี้เดียวก็โดนโต๋คุงทำโทษหรอก
ว่าแต่ว่าไม่คิดว่าแฟนคลับหนูตะเกียงจะเยอะขนาดนั้นอ่า
-
งุมๆ
-
ตะเกียงน่ารักมาก...จบ.
-
นาน ๆ อ่านทีก็ดีเหมือน ได้อ่านรวดเดียวเลย :L2:
น้องตะเกียงยังคงความน่ารักไว้คงเส้นคงวามาก กกกก
แถมเพิ่ม ออฟชั่นเสริมมาอีกเพี่ยบ :-[ :-[
พี่โต่ก็ยังคงความหล่อไว้ตลอดกาลจริงๆ เนอะ o13
มีข้อสงสัยอ่ะ ตาเทค กับยายศรี เนี้ยแก้งค์เดียวกันป่ะ
-
คืนนี้โต๋จะต้องสมนาคุณน้องตะเกียง ชุดใหญ่แน่ อิอิ
-
ยาวสะใจดีมากค่ะ ชอบๆมาต่อแบบทันใจเนี่ย อิๆ
สนุกเหมือนเคย และแอบสมน้ำหน้ายัยริต้าเล็กๆ ส่วนพี่โต๋ก็ยังทำตัวเป็นสุภาพบุรุษใจดีกับผู้หญฺงเหมือนเคย เอ อย่างนี้เรียกให้ความหวังอ๊ะเปล่านิ?
-
หึหึ ชักสนุกอีกแล้ว o13 แต่เทคกับริต้าต้องมีบางอย่างแน่เลยอะ :3125:
+1 ให้เลยค่ะ ทั้งไว ทั้งยาวเลย อิอิ ชอบค่ะ
-
:L2ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆฮิ้ววววววววววววว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:3123:จริงๆ ต้องบอกก่อนว่าไม่ใช่ไม่อยากตอบเม้นท์ของนักอ่านทุกท่านนะค่ะ ใจจริงแล้วเม้นท์
จากทุกคนที่มีเข้ามาตลอดทุกตอน เป็นกำลังใจให้คนเขียนมีความสุขมากๆ ถึงได้ขยันเขียนขยัน
โพส ไม่ว่าจะเม้นท์แบบไหน ทำให้รู้ว่ามีใครหลายคนรอติดตามนิยายเราอยู่ เพราะแฟนคลับที่
เหนียวแน่นนี้แหล่ะ ถึงทำให้เวลาดึกดื่นค่อนคืนว่างนิดว่างหน่อยจะโพสให้ทันที
โดยเฉพาะคุณเจ้าของนิยาย 'อายใจด้วยไอรัก' ดิฉันมีเวลาก็แวปไปอ่านนิยายคุณ หลงรักน้องมินกับ
พี่เป้งเหมือนกัน ขอบคุณนะค่ะที่โพสรูปเจ้านางแสงฝาง อิมเมทชุดน้องตะเกียง จาบอกว่าใช่เลยหล่ะ
อีเจ็พี่กิ๊ป..ชีวางคอนเซ็ปชุดน้องไว้อิแบบนี่แดะ ไว้รออ่านวันขบวนพาเหรดเอาเน่อะ
รักทุกคนค๊าาาาา
Part 45
ผัวบ้า..เมียบ๊อง...
.
.
.
.
.
หลังจากมันจัดการลากกู เปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องเก็บตัวนักกีฬาแล้ว มันก็จัดการนวดตัวให้กูง่าย ๆ
ดันเชื่อที่กูบอกว่าปวดตามตัว เพราะซ้อมนั่งเสลี่ยงกับพี่กิ๊ปซี่ ยังมีห่วงว่ากูลงซ้อมบาสไหวไหม
ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องลง..กูรีบปฏิเสธทันทีว่ากูไหว..ไม่เป็นไรมากหรอก ลงซ้อมสิดี..จะได้ยืดเส้นยืดสาย
ถือโอกาสวอร์มไปด้วยเลย เสร็จแล้วเราก็พากันมาที่เก้าอี้ข้างสนาม พอเดินออกห้องพักนักกีฬา
มาด้วยกันเท่านั่นแหล่ะ..เอร้ยยยยยยยยๆๆๆๆ!!!!!...
“กรี๊ดดดดซซซซซๆๆๆ...อร้ายยยยยซซซซๆๆๆ...วี้ดดดดซซซๆๆๆ..ว้ายยซซซๆๆๆ!!..ไปทำไรกันมาค่ะ.
หายไปไหนกันมา...ว้ายยๆๆๆ..มีหลบไปกุ๊กกิ๊กๆๆ....บลาๆๆ!!!.” ไม่ไหวหูแทบแตก..ทั้งแฟนคลับมัน
แฟนคลับกู..แฟนคลับใครต่อใคร..ตีกันให้มั่วไปหมด..นี่ขนาดยังไม่ทันไรเลยนะ..พวกยังเล่นเอาโรงยิม
สนั่นยังกะไม่ใช่ซ้อมธรรมดาซะง้านนนๆๆๆ..เฮ่อ!..กูคงต้องถอนหายใจวันละร้อยรอบ เจอแบบนี้ประจำ
แทนที่จะชิน..แต่ดูเหมือนโลกส่วนตัวหดหายไปเยอะ..ยังกะเป็นดารางั้นเลยกู..ตกลงมีปาปารัชซี่
ตามสะกดรอยป่าวว่ะนี้?..
กูกะไอ้พี่โต๋..พากันวอร์มโดยการวิ่งรอบสนาม 10 รอบ วิ่งผ่านไปกลุ่มไหน..ก็ได้เสียงกรี๊ดดด.
กลุ่มนั้น..เมื่อไอ้หล่อเทพมันหน้านิ่ง ไอ้ตะเกียงได้แต่ยิ้ม ๆ หมดยางที่จะอาย ขืนไม่ทำให้ชิน
เส้นเลือดในสมองคงแตก เพราะเลือดไปเลี้ยงสมองมาก..พุ่งขึ้นหน้าตลอดเวลา
วิ่งเสร็จมาวอร์มจับคู่เลี้ยงลูกส่งลูก..เหมือนกับคนอื่น ๆ กูจับคู่บัดดี้วอร์มกับมัน คิดไว้เลยว่าคงจองคิว
จนหมดทริปกีฬาสี เปลี่ยนมาวอร์มชู๊ต..วอร์มเรย์อัพฯลฯ ..ใช้เวลาร่วมสามสิบกว่านาที
ได้เวลาเล่นทีม..ตอนวอร์มสีแดงและสีน้ำเงิน เราแบ่งสนามกันคนละครึ่ง สีแดงวอร์มแป้นซ้าย
สีน้ำเงินวอร์มแป้นขวา พอตอนจะซ้อมทีม..ไอ้พี่พรตมันก็เดินเข้ามาถามไอ้พี่โต๋
“โต๋..ตกลงมึงซ้อมทีมกับสีกูเปล่า..ลองจัดทีมลงอุ่นเครื่องกันไหม?”
“ได้..เอาเลยแล้วกัน..เล่นชั่วโมงเดียวพอ สามสิบนาทีเปลี่ยนข้าง ตกลงตามนี้” มันพูดเอง
สรุปกติกาเองเสร็จ..ไม่รอใครแสดงความคิดเห็น ก่อนจะหันมาเรียกพวกกูรวม เพื่อวางตำแหน่งตัวเล่น
“บอมย์..มึงเล่นเซ็นเตอร์ ประกบไอ้เทค ตะเกียงการ์ดซ้ายประกบได้กาน กูจะเล่นแบล็ค
ประกบไอ้พรต..ไอ้สันต์มึงประกอบไอ้ชัด..ไอ้วัดประกบไอ้นุ..โอเคลองเล่นดูก่อนเราเสียเปรียบแค่
ไอ้สันต์ที่ต้องประกบไอ้ชัด..แต่มึงพยายามบังบอลมันไว้ ถ้ามันได้ลูกให้ไอ้วัดเข้าประกบช่วย
เล่นสองรุมหนึ่งดู..ไม่ต้องกังวลไอ้นุมัน หากพวกมันใช้ไอ้นุเป็นตัวเล่น..ไม่ต้องบอกนะตะเกียง
ต้องจัดการยังไง เพราะมันเล่นการ์ดเหมือนกัน..ไอ้กานปล่อยทิ้งไว้..ให้ไอ้บอมย์เข้าบีบแทน
แต่ถ้าเราครองบอล..ให้ใช้ความสามารถเฉพาะตัวทำสกอร์ได้เลย เนื่องจากเราเสียเปรียบตัวเล่น
ที่ชำนาญไปหนึ่งตำแหน่ง ฉะนั้นอย่าเลี้ยงบอลนาน..เข้าใจกันนะ ป่ะ!..ลองดูก่อนแล้วไง
ค่อยปรับกันอีกที” พูดจบมันก็ให้พวกเราล้อมวง บูม..ก่อนลงแข่ง เสียงเข้มได้อีก
“แดง...สู้สสส!!!.” สีกูบูมจบ
“น้ำเงิน...สู้สสสสส!!!..โว้ย!!!.” มีโว้ยได้อีกพวกมัน
เกมส์เริ่มขึ้น..ท่ามกลางเสียงเชียร์รอบสนาม ทั้งแฟนคลับสีน้ำเงินที่แปรผันกลับไปเชียร์สีตัวเอง
ขณะหลงผิดไปชั่ววูบมากรี๊ด ๆ เรียกเรทติ้งให้กูอยู่ช่วงแรก นี่แหล่ะเค้าถึงว่าเลือดรักพวกพ้องของไทย
ยังไงมันก็เข้มกว่าน้ำ คงไม่ต้องถามแล้วล่ะน่ะ!..ว่าทำไมถึงแบ่งสีเหลืองสีแดง ก็ดูกีฬาสีในโรงเรียดิ
ยังมีตั้งหกสี แปลกอะไรกะกีฬาระดับประเทศที่แข่งกันเพียงสองสี เข้าเรื่องดีกว่า..นอกเรื่องไปเยอะ
แล้ว..เกมส์เปิดโดยไอ้บอมย์..ชิงบอลมาครองได้แบบสบาย ๆ แม้ไอ้พี่เทคจะตัวไม่ใช่น้อย
แต่เทียบความหนาแล้วล่ะก็ สิงห์บอมย์กินขาด มันเลี้ยงลูกหลบหลีกไปมา ก่อนจะส่งให้ไอ้หล่อเทพ
วิ่งตัดลูกเรย์หลบไอ้พี่พรต ตั้งท่าชู๊ดหลอก แต่ดีดลูกย้อนหลังกลับมาให้กูที่ยืนนอกกรอบสามแต้มอยู่
รู้แหล่ะ!..ลูกหลอกของพวกมัน..ที่ปิดเกมส์เอาชนะทีมไอ้พี่พรตไปหนึ่งคะแนน ก็แผนนี้เช่นกัน
กูจับลูกไว้..พริ้วหลบไอ้พี่กานให้ว่อง..มันช้าไปจังหวะ กูดีดลูกปล่อยลงห่วงโดยไม่กระทบขอบ
ไปอย่างสวยงาม..เก็บสามแต้มแรก ด้วยท่าชู๊ดที่เรียกเสียงเชียร์สนั่นเต็มยิม แก้วหูแทบระเบิด
แต่กลับส่งผลให้นักกีฬาในสนาม..อะดานารีนหลั่งกระจาย..คึกคักได้อีกโข เพราะมันกระตุ้นให้เกิด
ความตื่นตัวไงทีมสีมันก็ใช่ขี้ ๆ ฝีมือขั้นเทพเหมือนกันทุกตัว ทำให้เกมส์ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง
ผลัดกันรุกรับจนหมดครึ่งแรก พักยกห้านาทีเตรียมเปลี่ยนข้าง ตอนนี้สกอร์กลับเป็นสีกูตามสีมันอยู่
ห้าแต้ม..ไม่แปลกเพราะเรามีจุดบอดอยู่ตรงตัวประกบไอ้พี่ชัด สู้กระดูกกันไม่ไหวคนละเบอร์
ทำให้พวกมันเจาะทางไอ้พี่สันต์..เพื่อเปิดช่องให้ไอ้พี่ชัดทำสกอร์ แม้จะให้ไอ้พี่นุเข้ารุมสองหนึ่งแล้ว
ก็เหมือนกับหนึ่งต่อหนึ่งอยู่ดี สีกูเลยพลาดทำให้แต้มตาม ขณะนั่งพักดื่มน้ำ ซึ่งพวกสวัสดิการสี
จัดมาให้นักกีฬาสีตัวเอง
“ผ้าเย็นค่ะโต๋..” ริต้า..เธอเพิ่มบริการพิเศษเฉพาะคน
“ขอบใจมาก” ไอ้หล่อรับผ้ามาหน้าตาย แต่แม่เจ้า!...
“มะ..เช็ดให้..ตัวเปียกยังกะลูกหมาตกน้ำ” ไม่ผิดครับ..มันไม่ได้เช็ดหน้ามันเอง แต่ดันจับหัวกูเอาผ้าโป๊ะ
เช็ดให้ไอ้ตะเกียงแบบไม่สนสื่อ..สายตาหลายร้อยคู่ รวมทั้งเจ้าของผ้าที่ยื่นให้มัน..อ้าปากค้าง
กันเป็นแถว..กูนะเหร่อ...เห่อ..เห่อ..เห่อ..ไม่ต้องบอก..เมมเมอรี่ช็อคค้างชั่วขณะ..เพราะห้ามก็ไม่ทัน
พูดก็ไม่ได้..จึงได้แต่ให้มันเช็ดหน้าให้ควันระอุไอร้อนผ่าว จนไม่รู้ว่าผ้าร้อนหรือผ้าเย็นที่บริการเช็ดให้กู
อยู่ตอนนี้ ..แล้วเสียงกรี๊ดสนั่นก็กระหึ่มขึ้นอีกครั้ง หลังจากหายตะลึง
“กรี๊ดดดซซ!!!..วู้วววๆๆๆ!!!..อิจฉา..ว้าววววซซซ..อิจฉา...หวานโครตๆๆๆๆ..น่ารักกันสุดๆ...
คู่รักแห่งตำนาน..บลาๆๆๆๆ” อ่าห่ะ..ไม่ต้องจัดแถลงข่าวแล้ว..ประจักษ์พยานขนาดนี้ สิ่งเดียวที่
ไอ้ตะเกียงคิดออก..เพื่อไม่ให้เป็นเป้านิ่งคือ
“ขอบคุณคร๊าบบบๆๆ....ขอบคุณทุกคนที่สนับสนุน..ฝากเหนือฝากตัวด้วยนะคร๊าบ.” ใช่แล้วที่ได้ยิน
ไม่ผิด..กูจัดการคว้ามือไอ้หล่อ..จับมันหันหน้าให้กองเชียร์ พร้อมกับตะโกนขอบคุณ แถมออฟชั่น
โค้งศรีษะอย่างสุภาพไปรอบทิศ โดยสั่งไอ้หล่อเทพให้ทำตามด้วย มันก็บ้าจี้ทำตามกูซ่ะ..ไม่อิดออด
สักเอ๊ะ! นึกภาพตาม..เหมือนกูกับมันจับมือกันยืนอยู่บนแท่นรับรางวัลเกียรติยศ แล้วเราทั้งคู่ต่างส่งยิ้ม
พร้อมโค้งให้กับคณะกรรมการ..และกองเชียร์ไปจนทั่ว โดยตะโกนแหกปากขอบคุณให้อีกตะหาก
เป็นไงที่นี่เข้าใจหรือยังว่าไอ้ตะเกียงทำอะไร ผลตอบรับอะรึ.......
“ฮ่า..ห่ะ.ห่ะ..ฮ่า.555ๆๆๆ!!!!..น่ารักโครตอ่ะ..ฮาได้อีก..ตะเกียงน่ารักมากคร๊าบบ..พี่โต๋เท่ห์มั๊กมากค่ะ..
มีความสุขจังเย้ยยย..น่ารักอ่ะ..บลาๆๆๆ” เป็นไง..ไหน ๆ ก็จัดแล้ว เอาให้หนำใจพ่อยกแม่ยกซะ
เต็มอิ่ม..ไอ้พวกนักกีฬาในทีม..หัวเราะกูกันท้องคัดท้องแข็ง ไม่เว้นแม้แต่ไอ้พี่บอมย์..ไอ้พี่กาน..
ไอ้พี่พรตเองก็เถ่อะ..กึ้งขำกึ่งบึ้งเอาให้แน่สักอย่างมึง..ไอ้พี่เทคมันอมยิ้มกลั้นขำกูสุด ๆ
ใครจะไม่ขำกันละคร๊าบ..ร้อยวันพันปีหาดูไม่ได้ง่าย ๆ นะจะบอกให้ สิงห์โตน้ำแข็ง ขวัญใจสาว ๆ
พระเอกหล่อขั้นเทพ จะกล้าลุกขึ้นมาทำท่าพิเรนโชว์ฮา..ให้คนเค้าเห็นกันซะขนาดนี้ ทุกคนคุ้นเคย
กับอิมเมทหน้านิ่ง..หยิ่งสง่า..หล่อสาดดด..ได้โล่ห์..ของมันเป็นประจำ ใครจะคิดมันจะบ้าตามกู
ไม่โวยสักคำ...เห่อ..เห่อ..นี่จาเรียกว่า.............
ผัวบ้าเมียบ๊อง....คนอ่านบ้องตื้นหรือป่าว...แว๊กกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!....
หลบฝ่ามือนักอ่านที่รัก่อน....ไปแร่ะ...
Luk.
-
เวลาแฟนคลับกรี๊ด รู้สึกว่ามันจะยาวไปหน่อยอ่ะค่ะ
เอาแค่ประมาณว่า กรี๊ดดดดดด น่ารักจังเลยจ้าาาาาาาาาาา
แค่หนึ่งประโยคสองประโยคก็พอค่ะ เพราะถ้ายาวจัด อ่านแล้วมันรู้สึกเยอะเกินน่ะค่ะ
-
ตอนนี้ตามชื่อตอนเลยจริงๆ ทั้งคู่!!!
-
น่ารักชอบเรื่องนี้มาก
ตะเกียงน่ารักได้อีก
:call:
-
ฮาตะเกียงฮาได้อีกอะ
-
o18ผัวบ้าเมียบ๊องยังพอเข้าใจบ้าง
แต่คนอ่านบ้องตื้นซะงั้น หรือเราบ้องตื้นจริงหว่า :laugh:
-
อ่า
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
สรุป บ๊องทั้งคู่หวาน ทั้งคนเขียนและคนอ่าน555
ยัยริต้าคงได้แต่สั่นเป็นเจ้าเข้า เอิ๊กๆ
-
อ่านะ มีเรียกเรทติ้ง
-
:m20: :m20: :m20:
-
สงสัยต้องกรี๊ดพี่โต๋ตามกองเชียร์ซะแล้ว ตั้งแต่เปิดตัวกับตะเกียงมา พี่แกกล้าทำอะไรน่ารักๆ นะคะ o13
-
ตอนนี้น่ารักจ้า พี่โต๋ก็ตามใจเมียสุด ๆ สมกับชื่อตอนเลยเนอะ
มาบ่อย ๆ แบบนี้ชอบมั่ก o13
-
น่าร๊ากกกก
-
รั่วจริงๆตะเกียง :laugh:
-
ครับ ก็ต้องขอบคุณด้วยเหมือนกันครับ คุณลักซ์ ที่อุตส่าห์แวบไปอุดหนุนนิยายผมด้วย
ตอนนี้ก็เลยลุ้นว่าวันเดินพาเหรดวันจริงจะเป็นไงน๊อ จะอลังการสักแค่ไหน อิอิ
เพราะขนาดวันซ้อมยังแฟนคลับเยอะซะขนาดนี้เลย
แต่จะว่าไปเรื่องนี้มันสนุกจริงๆคร้าบ ได้ลุ้นตลอด อย่างที่บอกว่าเคยคิดจะเขียนแนวนี้อยู่เหมือนกันแต่สกิลตัวเองยังไม่ถึงเลย 555
เพราะงั้นจะรอลุ้นเรื่องนี้ต่อดีกว่า ขอบคุณอีกทีนะครับ :pig4:
-
ผัวเมียพอกัน เช็คเรตติ้งด้วยหรือเปล่า
-
เอ่อ...นาทีนี้คงไม่มีใครเหวอได้เท่าริต้า :laugh:
-
แอบสะใจยัยริต้า :laugh:
ไม่มีใครรั่วได้น่ารักเกินตะเกียงแล้วหล่ะนะ :กอด1:
-
:bye2: วันนี้มาต่อรอบดึกให้อีกตอน พรุ่งนี้ติดงานด่วนอาจมาต่อให้ไม่ได้ อย่าว่าละกัน
ขอบคุณกำลังใจทุกรีฯ ที่มีให้ด้วยดีตลอดมา สำหรับคุณ 'อาบใจ ด้วยไอรัก' ต้องบอกว่า
สไตล์การเขียนของคุณ มีเอกลักษ์เป็นของตัวเอง ภาษาที่ใช้ของพระเอก..แมนโครต ๆพอ ๆ กับน้อง
เบบี้ ที่เขียนเรียก 'รักแรก รักสุดท้าย' อ่านะ ดูง่ายกระชับ น่าติดตามเช่นกัน ขอบคุณที่ให้
กำลังใจมาตลอดเหมือนกันค่ะ แฟนคลับทุกคนของตะเกียง เรื่องนี้จบที่ 100 ตอน นะค่ะ
บวกตอนพิเศษอีก 4 ตอน แต่จะโพสแค่ 2 ตอน ตอนแรกโพสไปแล้ว อีกสองตอนจะ
ใส่ในเล่มหนังสือ คาดว่าต้นเดือนหน้าคงได้เห็นปก และของแถม เดือน พฤษภาคม ทุกอย่าง
คงเรียบร้อย ใครจะเก็บเงินก็เริ่มเก็บได้แล้วนะค่ะ รอเล้าแจ้งรายละเอียดอีกที นิยายคงโพสจบ
ประมาณพฤษภาเหมือนกันค่ะ
Luk.
Part 46
แผนร้าย..อุบายเลว.
.
.
.
.
หลังจากฮาขี้แตกขี้แตน สุขเกษมสำราญกันถ้วนทั่วแล้ว ก็ได้ฤกษ์ลงสนามเปลี่ยนฝั่ง เข้าสู่สมรภูมิรบ
ทางเกมส์กีฬากันต่ออีกสามสิบนาที ตอนนี้สกอร์สีแดง 47 สีน้ำเงิน 52 คะแนน สีกูตามอยู่ห้าแต้ม
เริ่มต้นมา..เกมส์ยังคงสนุกสนานเอามันกันสุด ๆ โดยมีเสียงเชียร์ทั้งสองสี โห่ร้องเชียร์กันสนั่น..
ไม่มีใครยอมใคร ขืนเป็นอย่างงี้ทุกวัน มีหวังวันแข่งจริง..กูว่ากองเชียร์สองสีนี้..คงไม่มีเสียงไป
ตะเบ่งแข่งสีอื่นแม่งหรอก..คอแตกตั้งกะวันซ้อมชัวร์
จนถึงนาทีสุดท้ายพวกกูสีแดง..ก็ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ ให้สีน้ำเงินไปแบบไม่มีข้อกังขา
ด้วยสกอร์ 78 ต่อ 96 คะแนน ยังมองเห็นหลังไวไว..ดีกว่าห่างมองไม่เห็นฝุ่น พูดกันแบบนักกีฬา
วันนี้เราสู้ไม่ได้จริง ๆ คงเพราะเราเพิ่งซ้อมกันวันแรก มีจุดอ่อนในทีมให้แก้ไขอีกมาก
เล่นยังไม่เข้าขากันเท่าไหร่..เพราะเพิ่งซ้อมทีม วิเคราะห์ด้วยสมองอัจฉริยะของกูแล้ว..ทีมสีน้ำเงิน
เรามีทางเอาชนะได้ไม่ยาก..ไว้ซ้อมกันดีดี..และวางแผนการเล่นให้รัดกุมกว่านี้ คงได้เจอกัน
รอบชิงแน่ ๆ อย่างน้อยยังมีเวลาซ้อมอีก 14 วัน สองอาทิตย์ เพราะอาทิตย์ที่สามก็เริ่มแข่ง
กีฬาทุกประเภทแล้ว โดยกีฬาทยอยแข่งตั้งกะวันจันทร์ ยกเว้นประเภทลาน..พวกกรีฑา..พุ่งเหลน
กระโดดไกล..วิ่งข้ามรั้ว..รวมทั้งประกวดลีด..ขบวนพาเหรดเปิดและปิดสนามวันศุกร์
ตัดสินกันวันเดียว..พร้อมมอบถ้วยกีฬาแต่ละชนิด..ถ้วยขบวนพาเหรด ลีดและกองเชียร์และ
ถ้วยกีฬารวม ซึ่งแต่ละรางวัล..คือเป้าหมายหลักของพี่ ๆ สต๊าฟ..ที่ต่างคาดหวังคว้าเอามาเป็น
ของตนเองกันแทบทุกสี ขึ้นอยู่กับสีใดทำได้ดีกว่ากัน วัดความสามารถทักษะด้านความคิด
การวางแผนงาน..การทำงานเป็นทีม..และสุดท้ายพรสวรรค์ทางกีฬา องค์ประกอบที่ดีพร้อมสมบูรณ์
จึงจะทำให้ก้าวสู่ความสำเร็จ เป็นแชมป์ในกีฬา ‘จ้าวแห่งสปอร์ตเกมส์’ ในที่สุด
วอร์มอบอุ่มรางกายก่อนแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า..เพื่อเตรียมตัวกลับ ดูเวลาห้าโมงกว่า ๆ แล้ว
ไอ้พี่โต๋บอกลุงพีมารับห้าโมงตรง ปานนี้คงจอดรถรอที่ประจำแล้วแน่ ๆ กูกับมันพากันมาเอากระเป๋า
กับชุดนักเรียน..ในตู้ล๊อคเกอร์ห้องพักนักกีฬา
ไอ้พี่บอมย์กับไอ้พี่กาน..รออยู่ข้างนอก ส่วนคนอื่น ๆ แยกย้ายกันไปล้างหน้าล้างตัว เหงื่อโซกบิดน้ำ
ได้เป็นขันกันแล้วมั้ง มาถึงล๊อคเกอร์กูเอากุญแจไข..จังหวะเปิดประตูอ้าออกเท่านั้น...
เสียงขู่จากในตู้ดังขึ้นทันที
“ฟู่..ฟู่..ฟ่อ..ออซซ!!..” งูเห่า...แผ่แม่เบี้ยตั้งตระหง่าน ลำตัวดำมะเมื่อมขนาดเท่าแขนเด็ก..กำลัง
ตั้งท่าเตรียมฉก..ระยะห่างศอกหนึ่งพอได้ กูนิ่งจ้องตาไม่กระพริบ..หลบตามันไม่ได้เด็ดขาด
สมาธิต้องนิ่ง..ขยับนิดเป็นชีวิตดับ ตัวขนาดนี้ไม่ต้องบอกพิษจะขนาดไหน เหมือนยืนอยู่บน
ปากพญามัจจุราช เสียงกระซิบเบา ๆ อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลหลังกู
“อยู่นิ่ง ๆ อย่าขยับ..กำหนดลมหายใจลึก ๆ ตั้งสมาธิปิดการรับรู้ทางหู..ให้ได้มากที่สุด” พูดจบ
กูรีบทำตามที่มันบอก ยังไม่ถึงสามสิบวิ
“โฮกกกกซซซซซซ!!!!!!!!!!!!.” ดั่งสนั่นหวั่นไหว...แก้วหูลั่นเปรี๊ยะ!..ขนาดกูใช้พลังลมไทเก็กบังคับ
ปิดจุดไว้แล้วหูยังแทบแตก พญามัจจุราชที่จ้องกูตรงหน้า..หัวระเบิดกระจาย เศษชิ้นส่วนเละเต็มตู้
ประตูล๊อคเกอร์บุบหงอบูบี้ไม่เหลือสภาพ ไม่น่าเชื่อ!..รุนแรงขนาดนี้เชียว อ๊าฟเตอร์ช๊อคยังสะท้อน
ก้องอยู่ในแก้วหู ทำให้หูอื้อไม่ได้ยินอะไรเลยตอนนี้ กูหันไปมองหน้ามัน..มันยืนนิ่งจ้องกูอยู่
ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ ๆ พร้อมกับจับไหล่กูยึดไว้
“กรซซซซซๆๆๆ!!!!!!.” เสียงแหลมสูงทำให้กู..แก้วหูโปร่งกลับมาได้ยินชัดเหมือนเดิมทันที สมคำร่ำลือ
อย่างที่พ่อเกริกบอกไว้จริง ๆ
“นี่สิน่ะ.. ‘พลังสิงห์โตคำราม’ ..” กูถามมันเพื่อต้องการยืนยันอีกครั้ง
“อืม..พี่ใช้เพียงแปดสิบเปอร์เซ็น เพราะตะเกียงยืนขั้นตรงกลาง อันตรายมากหากควบคุมพลัง
พุ่งผ่านไม่ได้ ตะเกียงต้องบาดเจ็บสาหัส..ถึงตายได้ พี่ไม่กล้าเสี่ยงใช้ถึงร้อยเปอร์เซ็นต์...ขนาดแค่นี้
ยังต้องใช้เคล็ดผนวกกลับ..แก้ไขแก้วหูบอดของตะเกียงคืนอีก..ไม่เช่นนั้นหูจะหนวกไม่ได้ยินไปถาวร
การแก้ต้องไม่ช้ากว่าห้านาที ช้ากว่านั้นไม่สามารถช่วยอะไรได้ มันจำเป็นต้องใช้วิธีนี้..เพราะไม่มี
ทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้ว คงไม่โกรธพี่นะ..พี่ยอมเสี่ยงดีกว่า..จะทนเห็นตะเกียงเป็นอะไรไป
โดยทำอะไรไม่ได้ ” พูดจบรวบตัวกูเข้าไปกอดซะงั้น..กูก็ปล่อยมันกอดอ่านะ..มันเพิ่งช่วยชีวิตกูหยก ๆ
ยังหวาด ๆ อยู่เลย มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ..ที่งูเห่าตัวเท่าแขน..จะมาอยู่ในตู้ล๊อคเกอร์ที่สูงจากพื้น
กว่าเมตรเจ็ดสิบ ท่าทางพร้อมจะฉกผู้บุกรุกทันที ดูจากการแผ่แม่เบี้ยผงกหัว..แสดงว่างูตัวนี้ถูกทำให้
หงุดหงิดมาก่อน..มันถึงตกใจง่าย สัญชาตญาณของงู..ต่อให้มันตกใจ แต่จะไม่แสดงอาการทันที
แบบที่เจอหรอก..อย่างมากมันก็ขดตัวซุกเหมือนเราเห็นในสวนสัตว์ นี่คงมีการวางแผน
ล่วงหน้ามาแล้ว ถ้าไม่มีไอ้พี่โต๋..กูอาจไม่รอด ถึงจะรอดก็คงบาดเจ็บปางตาย
อย่าคิดว่าไอ้ตะเกียงเก่ง ทำไมถึงจัดการกับงูตัวเดียวไม่ได้ กูเก่ง..แต่ต้องดูสมรภูมิด้วย งูตั้งท่าเตรียม
ฉกขู่ฟ่อ ๆ อยู่ปลายจมูก..ห่างไม่ถึงช่วงแขนหน้ากูพอดี ซ้ำอยู่ในล๊อคเกอร์มีผนังคุ้มตัว
มันอีกทั้งสามด้าน กูไม่ใช่ซุปเปอร์แมน..จะได้ยื่นมือไปจับมันออกมา..โดยที่มันไม่ฉก หรือฉกแล้ว
กูไม่ตาย..แค่ขยับ..อย่าหวังว่าจะทันยื่นมือเลยด้วยซ้ำ คงโดนมันฉกกลางหน้าผากเข้าให้
รู้จักงูเห่าน้อยไปซะแล้ว มันไม่ได้โง่นะงูน่ะ..รูอยู่ไหนยังมุดลงถูกเลย ที่นี้เข้าใจหรือยัง
“อำนาจทำลายล้าง มันแรงขนาดนี้เลยหรือพี่” กูยังคลางแคลงใจ..พลังสิงห์โตคำราม..ของมันไม่หาย
ถามให้ได้ความกระจ่างดีกว่า
“ใช่..ถ้าสำเร็จขั้นสูง เหมือนพี่ทำเมื่อกี้ เราสามารถกำหนดเป้าหมาย..ให้พลังกระแทกวัตถุโดยตรงได้
แต่ประเภททะลุผ่านตัวกลางมีชีวิต..ไปทำลายอีกฝั่งหนึ่ง โดยคนกลางไม่ได้รับบาดเจ็บ พี่ไม่เคย
ฝึกมาก่อน..และไม่แน่ใจว่าจะทำได้ พ่อเคยพูดว่ากว่า 100 ปีก่อน บรรพบุรุษของพี่ฝึกสำเร็จ
เพียงท่านเดียว..เพิ่งรู้ว่าพี่ก็ทำได้..แถมใช้พลังเพียงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ตะหาก แทบไม่อยากเชื่อ
ตัวเองเลย..ว่าพี่จะสามารถ.” บ้าไปแหล่ะ!..เพิ่งรู้ว่ากูกลายเป็นหนูทดลองมึงไปโดยไม่รู้ตัวซะงั้น
หลงดีใจไปชั่ววูบ
“ตกลง ตะเกียงกลายเป็นหนูทดลองว่างั้น” พูดเสียงสะบัดใส่มันแหล่ะ!..หมั่นไส้หน้าตาลันล้าสุด ๆ
“เอ้ย!..ไม่ใช่น๊า..ที่พี่ดีใจ..มันเป็นผลพลอยได้ตะหาก..สงสัยแรงบันดาลใจที่ทำให้พี่สามารถบังคับพลัง
ผ่านตะเกียงไปได้ โดยตะเกียงไม่ได้รับบาดเจ็บ คงมาจากพลังแห่งความรักแน่นอน ถึงทำให้พี่
ควบคุมพลังไว้ได้ ไม่ทำร้ายคนรัก..แต่ทำอันตรายศรัตรูแทน” เอ่อ!..ไปไม่เป็นเลยกู
คุยเครียดอยู่ดีดี..มันดันส่งบทหวาน..น้ำตาลอายเข้ามาซะงั้น..ก่อนหน้ากูจะระเบิดเละเหมือนหัวงู
ดึงความสนใจมันไปก่อนดีกว่า
“ นอกเหนือจากนี้..สิงห์โตคำราม..ทำอะไรได้อีก” อยากรู้อ่ะ!..พอเห็นกับตาเจอกับตัวแล้วอึ้งเลยง่ะ..
ไม่อยากเชื่อ..แฟนกูโครตเก่งเวอร์..ใช่น้อย..
“ที่จริง..มันสามารถทำอันตรายสิ่งมีชีวิตในระยะห้าสิบเมตร..ให้ถึงตายได้ โดยกระจายพลัง
เหมือนปาระเบิด..เรียกว่า.. ‘สิงห์พิโรธ’ ต่างกันเพียงแค่มันทำร้ายสิ่งที่อยู่ข้างหน้า
ไม่ทำอันตรายสิ่งที่อยู่ข้าง ๆ..และอยู่หลังคนใช้พลัง ลูกระเบิดมันทำลายเป็นวงกลม แต่สิงห์พิโรธ..
เป็นครึ่งวงกลม ถ้าระดับความดันโลหิต..ของสิ่งมีชีวิตสูงตามพลังที่ส่งไปกระแทก ก็จะระเบิดแตก
เป็นเสี่ยง ๆ..อย่างศพงูตะกี้ ทำให้รู้ว่างูตัวนั้นกำลังโกรธอยู่ จึงทำให้เลือดงูพุ่งทะลุจนหัวระเบิดออก
แต่ถ้ามีพลังต้าน..แรงกดกระแทกของสิงห์พิโรธ พลังก็ไม่สามารถทำอันตรายได้เลย ซึ่งพลังที่เป็น
คู่ปรับคือพลัง ‘ปิดทวาร’ สิงห์โตคำราม และสิงห์พิโรธ ก็ไม่ต่างกะเสียงดนตรีกล่อม
ให้ฟังธรรมดา ที่พี่ใช้เมื่อกี้..มันขั้นสูงสุดซึ่งร้อยปีมาแล้ว พี่ใช้ได้เป็นคนแรกคือ สิงห์ธนู...
เป็นการบังคับพลังเป็นเส็นเดียว ทำให้เกิดแรงอัดมหาศาลเข้ากระแทกวัตถุ..ให้ระเบิดในทันที พลังที่ใช้
จะไม่ทำร้ายใครที่เราไม่ต้องการ ใครที่ได้ยินเสียงแต่พลังมันไม่กระจาย ก็เป็นแค่เสียงดังเหมือน
เสียงเพลงในเธคปกติ ดิซิเบลจะไม่แรงถึงขนาดทำลายแก้วหู..หรืออวัยวะภายในได้ นี่ตะหาก
ที่พี่ดีใจ..เพราะจู่ ๆ พี่ก็ก้าวข้ามสำเร็จได้ซะงั้น นอกจากสามารถบังคับพลังพุ่งใส่งูโดยตรงได้แล้ว
พี่ยังควบคุมพลังผ่านตะเกียง..โดยไม่ทำอันตรายถึงขั้นบาดเจ็บ..มีแค่อาฟเตอร์ช๊อค ซึ่งสามารถแก้ไขได้
ด้วยเคล็ดผนวกกลับ..ที่พี่ทำให้ไง ที่นี้เข้าใจหรือยัง..เกี่ยวกับพลังสิงห์โตคำราม?”
อ่าห่ะ..เข้าใจแล้ว..สิงห์โตคำราม..แบ่งเป็นสามขั้น ส่วนใหญ่ที่ฝึกได้คือสิงห์คำราม ใช้ขู่ตะคอก
ให้ชะงักค้าง..ตกใจไม่ถึงกับฆ่าให้ตายได้ ถ้าสูงขึ้นไปถึงขั้นทำอันตรายถึงชีวิตเรียก..สิงห์พิโรธ
แต่ขั้นสุดยอดแล้วคือ..สิงห์ธนู ซึ่งไอ้พี่โต๋มันเพิ่งฝึกสำเร็จตะกี้นี้เอง จะว่าเป็นความสำเร็จบนความซวย
ของไอ้ตะเกียงก็ว่าได้ เอาหล่ะ..ยังไม่หายสงสัย..งานนี้คุยวิชาสิงห์กันอีกสักสองสามคำถาม
ให้มันแตกฉานสำเร็จตั๊กม้อ..กันไปเลย
“แล้ว..พลังปิดทวาร..สามารถข่มสิงห์ธนูได้หรือไม่” นี่ไง..ที่กูสงสัย เมื่อพลังปิดทวารเป็นพลังข่ม
สิงห์โตคำราม..กับพลังสิงห์พิโรธ แล้วสิงห์ธนูล่ะ..จะถูกข่มหรือเปล่า
“พี่ว่าไม่นะ...เพราะพลังปิดทวาร บังคับธาตุลมปิดทวารทั้งเก้า..ไม่ให้พลังสิงห์โตคำราม..กับสิงห์พิโรธ
เข้าไปกดกระแทกระบบความดันโลหิตได้ แต่สิงห์ธนูเป็นพลังเส้นเดียวที่มีความแหลมคม..และรุนแรง
เหมือนลูกธนูที่ปล่อยออกจากคันศร สามารถพุ่งกระแทกหัวใจได้..โดยไม่ต้องผ่านทวารทั้งเก้า
พี่มั่นใจว่าพลังปิดทวารไม่น่าจะข่มได้.” อาห่ะ!...ฟังมีเหตุผล แต่ตอนนี้ไอ้ตะเกียงเป็นเจ้าหนูจามไม
ชวนทุกคนมาศึกษาเคล็ดวิชากันสักนิด เพื่อเป็นความรู้ประเทืองปัญญากันอีก
“แล้วพลังปิดทวาร มีคู่ปรับหรือเปล่า” ถามในสิ่งที่อยากรู้ ตามหลักวิชาเหนือฟ้ายังมีฟ้าไง
“มีสิ..ก็เคล็ดวิชา ‘วรเวทย์อัคนี’ ของตะเกียงไง ไม่รู้อีกหรือ...วรเวทย์อัคนี เป็นการสกัด
จุดลมปราณ..ไม่ว่าจะจุดชา..จุดสลบ..จุดเป็นจุดตาย นั่นก็แสดงให้เห็นแล้วไงว่า..หากผู้ที่ใช้พลัง
ปิดทวารถูกสกัดจุดชา..ไม่สามารถบังคับธาตุลมปิดทวาร แล้วจะใช้พลังปิดทวารได้ยังไง..เข้าใจหรือยัง
ว่าทำไม..สิงห์โตคำราม..ถึงได้พึ่งวรเวทย์อัคนี” ความสัมพันธ์ของมันเป็นแบบนี้เองนะรึ
พ่อเกริกไม่ได้บอกลึกซึ้งอะไรกูมากนัก แค่นี้กูพอจะปะติดปะต่อได้แล้ว
“แสดงว่า..พ่อเกริกช่วยชีวิตพ่อสิงห์ไว้..เมื่อสิบแปดปีก่อน คงมาจากสาเหตุของพลังที่ข่มกันใช่หรือเปล่า”
“อืม..ใช่แล้ว ถ้าไม่ได้วรเวทย์อัคนีของพ่อตะเกียง..พ่อพี่ก็คงตายไปแล้ว เพราะไม่สามารถใช้พลัง
สิงห์โตพิโรธทำร้ายศรัตรูได้..เพราะเค้าข่มพลังของพ่อพี่ ด้วยเคล็ดวิชาปิดทวารไง..พ่อพี่ถึงได้
รับบาดเจ็บเจียนตาย..จังหวะพ่อเกริกแก้เคล็ดวิชากลับ..ทำให้พ่อพี่ใช้พลังเฮือกสุดท้ายทำร้ายพวก
ศรัตรูจนบาดเจ็บล้มตาย..แต่พ่อพี่ก็ไม่สามารถกลับมาใช้พลังได้อีก อย่างที่พี่บอกพ่อสามารถใช้ได้
ไม่เกินสี่สิบเปอร์เซ็น..ซึ่งมันทำร้ายใครถึงตายไม่ได้ นอกจากตะคอกสัตว์ใหญ่ให้ตกใจ
วิ่งหางจุกตูดเท่านั้น” นี่สินะ..ที่ทำให้พ่อสิงห์สาบานเป็นเพื่อนตายกับพ่อกู แต่มันน่าจะมีเหตุผล
อื่นอีกแน่ ๆ ที่ทำให้เกี่ยวพันมาถึงกูจนได้ แต่ไม่มีใครบอกรายละเอียด
“พี่ว่า..อยู่ดีดีงูเห่าจะหายตัวมาอยู่ล๊อคเกอร์ตะเกียงได้เองหรือเปล่า ทั้งที่ลูกกุญแจล๊อคอยู่ ตอนตะเกียง
เปิด..มันก็ยังล๊อคอยู่ แสดงว่ามีใครเจตนาเอามาใส่ และคนนั้นก็มีกุญแจล๊อคเกอร์ตะเกียงด้วย”
กูลองถามความคิดเห็นมัน อย่างที่กูสงสัย
“เจตนาจงใจทำนะ..คงมีใครวางแผนไว้ก่อน..ส่วนเรื่องกุญแจไม่สำคัญหรอก ว่ามันมีลูกกุญแจหรือไม่
เพราะมันสามารถเสดาะกุญแจได้..ถ้ามันมืออาชีพ แต่ความคิดฆ่าให้ตายโดยใช้งู..ถือว่าไม่ธรรมดา
เพราะหากตะเกียงเป็นอะไรไปแล้ว ไม่สามารถหาหลักฐานสาวถึงคนทำได้ ไม่รู้จะเอาหลักฐาน
มาพิสูจน์ยังไง..ฆาตกรคืองูเห่า ไม่ใช่อาวุธของมีคม..ที่พอจะพิสูจน์หาที่มาของต้นตอได้”
อืม..กูก็คิดเหมือนมึง..คนทำความคิดมันล้ำลึกใช่หยอก เห็นทีงานนี้ต้องระวังตัวเพิ่มขึ้น
ประมาทไม่ได้แล้ว..ศรัตรูอยู่ในที่มืด แต่เราอยู่ที่สว่างเสียเปรียบด้านยุทธศาสตร์
‘รู้เขารู้เรา..รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง’ มีแต่รู้เรา..ไม่สามารถรู้เขา ทำให้กูต้องคิดหนัก
เพิ่งเข้าใจทำไม..ทั้งพ่อเกริกพ่อสิงห์ ย้ำนักย้ำหนาไม่ให้กูห่างไอ้พี่โต๋ เพราะวิชาเราสองตระกูล
เกื้อหนุนสัมพันธ์กันนี่เอง ขอบคุณโชคชะตาที่พาให้กูมาเจอกับมัน ถ้าวันนี้ไม่มีมันอยู่ด้วย
ไม่รู้เหมือนกันว่ากูจะรอดหรือเปล่า เข้าใจถ่องแท้แล้ว..เหนือฟ้ายังมีฟ้า..เหนือไอ้ตะเกียง..
ยังมีงูเห่า..เหนืองูเห่า...ยังมีสิงห์โต๋..หึ..หึ..หึ.. แต่เอ้?...แล้วเหนือสิงห์โต๋มีใคร....อ้าห่ะ!..โง่ไปได้..
เหนือสิงห์โต..มีกูไง...กร๊ากกกกๆๆๆ....สะใจสุดๆ........
สะใจด้วยเหมือนกันเน่อะ.....จริงป่ะ?
Luk.
-
o13
-
ตะเกียงน่ารักมากกกกกกก
-
o13 o13 สุดยอดทั้งตะเกียง โต๋ และคุณLuk o13 o13
-
:serius2:เกือบไปแล้วตะเกียง
:m16:อยากจะรู้จริงๆว่าใครทำ หวังว่าคงไม่ใช่นังริต้านะ
-
o13 o13 o13
:pig4:
-
ใครมันบังอาจทำแบบนี้
ถ้าตะเกียงเป็นอะไรไปนะ ตายแน่
ดีที่พี่โต๋อยู่
-
เกือบไปแล้วมั้ยหล่ะตะเกียง
เรื่องนี้น่าลุ้นเข้าไปทุกทีๆ o13
-
แฟนกูโครตเก่งเวอร์..555 ยอมรับเค้าเต็มหัวอกซะแล้ว
เหนืองูเห่ามีสิงโต๋ เหนือสิงโต๋ก็มีตะเกียงไง
ตอนนี้อันตรายแต่สนุกปนฮามาก
ขอบคุณ Luk เสร็จธุระมาต่อนะ รอลุ้นอยู่
-
น้องตะเกียงคิดไปได้ :L1:
-
สองคนนี้ เกือบตายขนาดนี้ แทนที่จะรีบคุยกันเรื่องงู :serius2:
ดันมาคุยเรื่องวิชาอะไรก็ไม่รู้อยู่ได้นะ เง้ออออ :o o12
-
พี่โต๋เก่งมากจ้า
-
ตะเกียงน่ารักดีอะ
-
โห...อย่างกะหนังจีน เท่อ่ะ นานๆทีจะเห็นพี่โต๋โชว์เทพ อิๆ
-
แอบหลอนเหมือนกันนะ เจองูระยะประชิดเนี่ย
น้องเกียงพี่โต๋ ดูแลกันดีๆเน้อ...
-
อืม
เรื่องร้ายเริ่มปรากฎ
แต่ทั้งสองอยู่ด้วยกันซะอย่าง อะไรก็ผ่านไปได้
-
แวะมาขอบคุณ อีกแล้ว เหอๆ
ขอบคุณกันไปมา ไม่เป็นไรเนอะ :laugh:
ตอนต่อๆไปนี้ยิ่งน่าติดตามมากขึ้นเรื่อยๆละ ลุ้นกันน่าดู
คุณลักซ์บรรยายเรายละเอียดเหตุการณ์ได้น่าลุ้นมากครับ ถ้าผมเขียนหรือคนอื่นๆเขียนก็อาจไม่น่าติตามได้เท่านี้ ขอชื่นชมจริงๆครับ o13
ตอนนี้ก็เลยอดใจรอตอนต่อแทบไม่ไหวแล้วครับเนี่ย
และก็ยังลุ้นต่อไปอยู่ดีว่าใครจะตาย ระหว่างไอ้พี่บอมกะไอ้พี่เทค เหอๆ เดาไปเรื่อยอ่ะ
แต่ถ้าให้ดีก็ไม่อยากให้มีใครตายเลยเนอะ
-
:sad4: แวะมาจิ้มอ่ะเจ้ ไม้ได้เข้าทั้งอาทิตย์เลย แบบว่ามาฝึกงานอ่ะ ช่วงนี้ตัวเป็นเกรียว เหอๆ คิดถึงน้า
เด๋วเค้ามาอ่านน้า จะพยายามตามให้ทัน หุหุ :กอด1:
-
และแล้วบุคคลในความมืดก็เริ่มปฏิบัติการณ์
แล้วตะเกียงน้อยของพวกเราจะทำอย่าไรละทีนี่ หุหุ
-
สนุกดีครับ มาเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
Part 47
ความจริงที่ได้รู้.
.
.
.
.
.
หลังจากช่วยกันจัดการกับซากงู ทำความสะอาดล๊อคเกอร์ โดยไอ้พี่โต๋มันจัดการดัดประตู
ให้ดีตามสภาพ..ดีเหมือนเดิมคงไม่ได้แล้ว เราก็ออกมากัน..ไอ้พี่บอมย์กับไอ้พี่กาน..ยังรออยู่
มีน้องกิ่งกับพี่รสาเพิ่มมาด้วย อาห่ะ!..ถึงว่าไม่เห็นพวกมันจะสนใจตามพวกกูกันเลย เพราะมันมีคู่
ตุนาหงันคุยกันงุงงิง..นี่เอง ยิมทั้งยิมเหลือพวกกูหกคน ดูนาฬิกาปาเข้าไปหกโมงกว่าแล้ว
นี่กูกับไอ้พี่โต๋ใช่เวลาเป็นชั่วโมงเลยเง่อะ...
“เอ้า!...มาได้สักทีมึง..เหี้ยโต๋..ตัวเบาเลยดิ..หายเป็นชั่วโมง” ปากไอ้พี่บอมย์ กลับมามอมเหมือนเดิม
ได้อีกมึง
“อือ..โครตเบาเลยว่ะ!..ไมว่ะ?..กูออกอาการขนาดนั้นรึไง?” เล่นลิ้น ยักคิ้วกวนกลับซะงั้นไอ้หล่อเทพ..
จะพูดไร..นึกถึงหน้ากูบ้างป่าวเนี๊ยะ..น้องกิ่งกับพี่รสามองกูอึ้ง ๆ ตาค้างหน้าแดงซะงั้น..คิดกัน
ไปถึงไหนแล้วม้างงงง...
“ดูไม่ออกเลยมั้ง..เข้าไปตัวเปียกยังกะอาบน้ำ ออกมาแห้งได้ขนาดนี้ หน้าตาสดชื่น..อารมย์ดี
เล่นลิ้นใส่พวกกู..เนี่ยะน่ะ!..ไม่ออกเลย..อาการมึงอ่ะ” ไอ้พี่กานผสมโรงกันอีกคน เห่อ..เห่อ..ในสมอง
พวกมึงคิดแต่เรื่องนี้เรื่องเดียวรึไง...รู้บ้างไหมเนี๊ยะ!..กูเกือบเอาชีวิตไม่รอด..ยังมีหน้ามาอำเล่นได้อีก..
ลุ้นให้มันถูกูให้ได้งั้นเถ่อะ....นรกทั้งก๊วน...เวร
“บ้าน่า...เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว..เกรงใจผู้หญิงบ้าง...ดูดิหน้าแดงแล้วเห่อะ!...เล่นไม่เลิก..เดี๋ยวเค้า
นึกว่าเป็นจริงขึ้นมา...ตะเกียงเสียนะโว้ย!” กูโวย..พวกมันแหล่ะ...พูดเสร็จไม่รอพวกแม่งหรอก
เดี๋ยวล้อกันไม่เลิก โดนจริงจะไม่ว่าสักคำ...หงุดหงิดดิ..เนื้อไม่ได้กิน..หนังไม่ได้รองนั่ง..
เอางูมารัดคอซะง้าน...
แล้วพวกมันก็เดินตามออกมา ก่อนแยกย้ายต่างคนต่างกลับ ไอ้พี่บอมย์มันส่งกระเป๋าให้กู
ตรงที่จอดรถ แล้วมันก็ไปกับพี่รสา ส่วนไอ้พี่กานก็ไปกับน้องกิ่ง กูกะไอ้พี่โต๋เดินมาที่รถลุงพี
จอดรออยู่ นักเรียนในโรงเรียนบางตาไปมากแล้ว มีอยู่บ้างตามสนามบอลและใต้อาคาร
สัญชาตญาณบอกกู...เหมือนมีคนกำลังจ้องกูอยู่ ลองปรายตาดูรอบ ๆ ไม่เห็นสิ่งผิดปกติ
แต่กูมั่นใจ..ความรู้สึกแบบนี้ มีคนจับตามองกูอยู่แน่ ๆ คงรอดูผลงานละมั้ง ว่ากูเป็นยังไงบ้าง
หึ...ไอ้ตะเกียงยังอยู่ดีมีสุข พร้อมรับมือพวกมึงเต็มร้อย แน่จริงเผยตัวออกมาเจอกันดิว่ะ...
ไอ้พวกเต่าหัวหด..ลอบกัดคนลับหลัง...
“พี่โต๋ครับ...ตะเกียงรบกวนแวะคอนโดแป๊บหนึ่งดิ..ขอทำความสะอาดเช็คเครื่องไอ้ปอมปอมมันหน่อย
ถือโอกาสแวะดูห้องด้วย..ได้ป่ะครับ?” ชวนมันแวะคอนโดก่อน..กะจะดูลูกรักกูหน่อยคิดถึงมันแหล่ะ!
“ได้สิ..ทางผ่านอยู่แล้ว” มันพูดเสร็จ..ก็หันไปสั่งลุงพี แกตอบรับมันก่อนจะพาพวกกูมาคอนโด
พอรถจอดกูรีบลงไปดูไอ้ปอมปอม เปิดผ้าคลุมออก..สตาร์ทอุ่นเครื่องให้มันทันที จากนั่นกดลิฟท์ขึ้นห้อง
พร้อมไอ้พี่โต๋มัน เปิดประตูมา.....พระเจ้า!....
“เกิดอะไรขึ้นเนี๊ยะ?” ห้องกูข้าวของกระจุยกระจาย เละเทะเกลื่อนพื้นไปหมด กูรีบตรงดิ่งเปิดดู
ห้องนอน..สภาพไม่ต่างกัน
“มีคนเข้ามาค้น..หาอะไรซักอย่าง” ไอ้พี่โต๋ มันพูดขึ้น
“ใครกัน...พวกมันต้องการหาอะไร” กูถามขึ้นมาลอย ๆ
“ที่แน่ ๆ ไม่ใช่พวกหัวขโมย ของมีค่าทุกอย่างอยู่ครบ..ไม่มีอะไรสูญหาย พี่ว่าตะเกียงลองตรวจดู
ให้แน่ใจอีกที ของสำคัญหายไปหรือเปล่า” มันบอก..กูเปิดลิ้นชักดูเอกสารส่วนตัวคร่าว ๆ
สำเนาสูติบัตร..สำเนาทะเบียนบ้าน ตัวจริงอยู่บ้านกูที่เชียงราย..ถ่ายสำเนาเก็บเอาไว้เผื่อต้องใช้เฉย ๆ
ส่วนของมีค่าอื่น ๆ ไม่มีเพราะกูไม่นิยมพวกเครื่องประดับมีค่าอะไร และแล้วก็เจอสาเหตุ
“สำเนาใบเกิด..กับสำเนาทะเบียนบ้านของตะเกียงไม่อยู่ หายไปทั้งชุด” กูบอกไอ้พี่โต๋มันแหล่ะ..
“ชักน่าสงสัย..พวกมันไม่ต้องการของมีค่า แต่กลับต้องการเอกสารของตะเกียง ของแบบนี้ไม่จำเป็น
ต้องเข้ามารื้อค้น สืบเอาก็ได้นี่” ไอ้พี่โต๋..มันแสดงความคิดเห็นออกมา กูเห็นด้วยกะมันน่ะ...
เรื่องแค่นี้..ไม่ใช่เรื่องยาก..ถ้าจะสืบประวัติกู ทำไมต้องมาขโมยเอาไปด้วยว่ะ!
“พี่ว่าอย่าเพิ่งไปคิดเลย รีบไปก่อนเถอะ..เดี๋ยวเรื่องห้อง..พี่ให้พ่อส่งคนมาเคลียร์ให้เอง ตอนนี้เรา
กลับไปปรึกษาพ่อพี่ก่อนดีกว่า” กูเห็นด้วยกะมันแหล่ะ เพียงวันเดียวเกิดเรื่องกับกูถึงสองครั้ง นี่คงเป็น
สาเหตุที่พ่อเกริก..ให้ย้ายไปอยู่บ้านไอ้พี่โต๋ ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น..ถ้าวันนี้กูอยู่ในห้อง พวกมันมากัน
กี่คนก็ไม่รู้..จะรับมือมันไหวหรือเปล่า.. ดูแล้วฝีมือไม่ใช่ชั่ว ถึงขนาดผ่านระบบรักษาความปลอดภัยขึ้นมา
รื้อค้นห้องกู..โดยไม่ทิ้งร่องรอยหลักฐาน ประตูห้องปกติดีทุกอย่าง แสดงว่าพวกมัน..ต้องมีคนชำนาญ
การเสดาะกุญแจ..ถึงเข้าออกโดยไม่ผิดสังเกตุ..ลูกกุญแจยังเหมือนเดิมเลย ถ้าไม่เปิดดูข้างใน..
คงไม่รู้ว่าห้องถูกบุกค้น..กะว่าขอดูกล้องวงจรปิดของคอนโดสักหน่อย เดี๋ยวลองติดต่อดูก่อน
แล้วไงค่อยว่ากัน วันนี้เจอมาเยอะแหล่ะ...กลับไปตั้งหลักรับมือพวกแม่งดีกว่า เสียเปรียบตรงที่ไม่รู้
พวกแม่งเป็นใคร ต้องการอะไรจากกูกันแน่
จากนั้นกูกับไอ้พี่โต๋ ลงมาติดต่อสำนักงานข้างล่าง..บอกรายละเอียดเค้า..เพื่อขอดูเทปวงจรปิดของ
คอนโด แล้วกูต้องอึ้งแดกเป็นรอบที่สามในวันนี้..เมื่อเจ้าหน้าที่แจ้งว่า..กล้องขาดการบันทึกเหตุการณ์
ช่วงเวลาสี่โมงครึ่งถึงห้าโมงครึ่ง หนึ่งชั่วโมงเต็ม ๆ มีแต่สีดำมืดไม่สามารถดูได้ คำตอบที่ได้รับ..ทำให้
ยิ่งแน่ชัดเข้าไปใหญ่..ว่าพวกมันไม่ธรรมดา ถึงขนาดสามารถจัดการกับระบบตรวจสอบของคอนโด
เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลัง..วางแผนกันมาดิบดี มันรู้ความเคลื่อนไหวของกูทุกฝีก้าว..ดูจากเวลาที่
เจ้าหน้าที่บอก..เป็นเวลาที่กูกำลังแข่งบาสในสนาม แล้วใครกันหล่ะ...ถ้าเป็นพวกที่อยู่ในโรงเรียน
ก็อยู่กับพวกกูหมด ต้องเป็นคนอื่น..ไม่ใช่พวกที่โรงเรียน..เป็นไปได้พวกมันอาจร่วมมือกัน หรืออาจจะ
ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง..ไงตอนนี้ทำตามที่ไอ้พี่โต๋บอก กลับไปปรึกษาพ่อสิงห์และพ่อเกริกเป็นดีที่สุด
กลับถึงบ้าน..พ่อสิงห์ให้พวกกูไปอาบน้ำก่อนทานข้าว เพราะเกือบได้เวลามื้อเย็นแล้ว..จากนั้นค่อยคุยกัน
ในห้องหนังสืออีกที พ่อสิงห์โทรตามไอ้พี่เต้กลับมาด่วน พวกกูเลยขึ้นมาทำธุระส่วนตัว ดีเหมือนกัน
อาบน้ำทานข้าวให้เรียบร้อย สมองจะได้โล่ง ๆ แล้วค่อยว่ากันต่อ
ไอ้พี่โต๋มันออกไปอาบห้องอื่น..ให้กูใช้ห้องน้ำในห้องคนเดียว เปลี่ยนชุดเรียบร้อยเราพากันลงมา
ที่ห้องอาหาร..ทุกคนอยู่กันพร้อม..แม่อรยิ้มให้กูดูอบอุ่นได้อีก ตอนเย็นกลับมาไม่เจอท่าน คิดว่าคงทำ
อาหารอยู่ในครัว
“หวัดดีครับแม่...หวัดดีครับ” กูกลับมันยกมือไหว้แม่มัน พร้อมกัน
“จ้า..เอานั่งลงกินข้าวกันได้แล้ว” แม่อรรับไหว้เสร็จ..สั่งพวกกูนั่งพร้อม..พยักหน้าส่งสัญญาณให้พี่นวล
ตักข้าวทันที
“ตะเกียงไม่เจอแม่ตอนเย็น แม่อยู่ที่ไหนครับ” กูถามแม่อรให้หายสงสัย..ดูว่าเป็นอย่างที่กูคิดหรือเปล่า
“แม่เข้าครัวทำกับข้าวอยู่จ๊ะ...วันนี้แม่ลงมือทำของโปรดของตะเกียงด้วยน๊า..เอาลองชิมดู...แกงคั่ว
ถั่วพลู..” พูดจบแกตัก..คั่วถั่วพลู ทำแบบตำรับอาหารเหนือให้กูชิมทันที ไม่นึกว่าแกจะรักและเอ็นดู
กูมากขนาดนี้ รู้ได้อีกว่ากูชอบไม่ชอบทานอะไร
“เป็นไง..อร่อยไหม.” ถามกูกลับทันที..หลังจากที่ชิมฝีมือแก กูส่งยิ้มตาหยีให้ก่อนบอกแกไปว่า
“สุดยอดครับแม่ ไม่น่าเชื่อ..อร่อยไม่มีที่ติ..เหมือนกันแด๋ะ..กับรสชาดแม่ษาทำให้ตะเกียงกิน”
กูพูดไปตามจริง ก็มันอร่อยจริง ๆ นี่นา รสชาดไม่ต่างกะแม่กูทำเลย
“เอ้า!...ก็แน่สิจ๊ะ...นี่มันสูตรของแม่เรานี่..แม่โทรไปขอสูตรแล้วลองทำดู..ได้ยินอย่างนี้ค่อย
ชื่นใจหน่อย นึกว่าจะเพี้ยนไปจากสูตรซะอีก อร่อยก็กินเยอะ ๆ” แกเล่าให้ฟัง..นี่คงโทรไปคุยกับแม่กู
ประจำดิ สงสัยรายงานพฤติกรรมกูด้วยแหล่ะ
“แหม..ปากหวานหรือเปล่าตะเกียง...ไม่อร่อยก็บอกได้ อย่าหยอดให้แม่พี่ตัวลอยเชียวหล่ะ...เดี๋ยวคนแก่
พาลนึกว่าตัวเองทำอร่อยได้คุยไปทั่วเลยที่นี้”
“อร่อยจริง ๆ ครับ..ตะเกียงไม่ได้แกล้งหยอดซะหน่อย” กูพูดตอบไอ้พี่เต้มันไปแหล่ะ
“พอเลยตาเต้..ทีหลังไม่ต้องกินกับข้าวฝีมือแม่หรอก ไปหากินเอาเอง..ชิ” อ่าห่ะ..หน้าจ๋อยไปเลย
ไอ้พี่เต้..อยู่ดีไม่ว่าดี โดนแม่งอนใส่ซะงั้น
“โธ่แม่คร๊าบ..คุณแม่คนสวย..คนดีที่สุดของเต้ ใครจะกล้าว่าแม่ได้ล่ะครับ ผมแค่ต้องการยืนยัน
จากตะเกียง ก็ไอ้คั่วถั่วพลูมันไม่ใช่อาหารภาคกลาง ต้องย้ำให้แน่ใจดิว่ามันอร่อยจริง ๆ
แม่เคยทำมาก่อนซะเมื่อไหร่ จริงป่ะ” แน่ะ!..มันก็นะ...เอาสีข้างเข้าแถไหลไปเรื่อย..ไอ้พี่โต๋มองมัน
พร้อมกับส่ายหน้า..เหมือนเอือมพี่มันเต็มประดา กูก็ได้แต่มองไอ้พี่เต้ยิ้ม ๆ ตลกอ่ะ..ผู้ชายตัวโต ๆ
ไม่ใช่เด็ก..แถมแต่งตัวชุดทำงานภูมิฐานซะขนาดนั้น มานั่งทำตาปริบ ๆ อ้อนแม่ จะว่าน่ารักก็ใช่ที
จะว่าน่าเกลียดก็ไม่เชิง..มันบอกไม่ถูก โดยรวมแล้วเอาเป็นว่า มันช่างกล้าทำไปได้เน่อะ...5555
หลังจากความสุขปนฮาของแม่อรกับไอ้พี่เต้..บนโต๊ะอาหารผ่านไปเรียบร้อยแล้ว พ่อสิงห์เรียกพวกกู
สามคนเข้าไปในห้องสมุด แก่ต่อคอมพิวเตอร์อินเฟอร์เร้นท์..ให้คุยกับพ่อเกริกด้วย ระบบออนขึ้นมา
พ่อกูนั่งอยู่กับพี่ตระกูลและพี่ตระการในห้องหนังสือที่บ้าน กูยิ้มพร้อมทักทายพ่อและพี่ชายกูทันที
ที่ภาพปรากฏบนจอ
“หวัดดีครับพ่อ..หวัดดีครับพี่ ๆ” ทักเสร็จ พี่ ๆ กูรีบยกมือไหว้พ่อสิงห์ทันที ก่อนจะทักกูกลับเช่นกัน
“หวัดดีครับพ่อสิงห์...สบายดีไอ้ตัวเล็ก...” สรรพนามที่เรียกพ่อสิงห์ แสดงว่าพี่กูคุ้นเคยกับพ่อสิงห์
มาก่อนแน่นอน
“อืม...ดีดี..สบายดีกันทุกคนน่ะ” พ่อสิงห์ทักตอบหน้านิ่ง ๆ ก่อนจะเหลือบไปยักหน้าให้พ่อกู
เป็นอันรู้กัน..ไม่ต้องอะไรมาก
“หวัดดีครับพ่อเกริก..ดีครับพี่กูล..พี่การ..ดีด้วยคนครับพ่อเกริก..ดีครับพี่กูล..ไงไอ้พิการ..
บายดี..สำลีแป่ะหัว” ไอ้พี่โต๋..กะไอ้พี่เต้ ยกมือไหว้พ่อกู ก่อนจะหันไปทักกวน ๆ พี่ตระการ
แสดงถึงความสนิทสนมกันมาก่อน ซึ่งกูไม่รู้อีกอ่ะแหล่ะ...ว่าพวกแม่งรู้จักกันตอนไหน...
“ไงเพื่อนยาก..เริ่มเลยไหม” พ่อกูพยักหน้ารับไหว้พวกมัน ก่อนจะหันไปขอความเห็นพ่อสิงห์
เรื่องที่เราจะคุยกัน
“อือ...ฟังเรื่องที่ลูกเจอมาวันนี้ก่อน ค่อยคุย..เอ้าโตโต๋...เล่าเรื่องทั้งหมดมาให้ละเอียด” พ่อสิงห์พูด
ขึ้นมา ไอ้พี่โต๋มันก็เริ่มเล่า..สิ่งที่พวกกูเจอมาวันนี้ ย้อนไปเรื่องของไอ้พี่เทค..ที่สามารถใช้พลัง
สิงห์โตคำรามด้วยอีกประเด็นหนึ่ง ทุกคนต่างตั้งใจฟังมันเล่า โดยไม่มีใครพูดแทรก ยอมรับว่า
เวลานี้..มันทำหน้าที่ได้ดีมาก ๆ ดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัวได้อีก ทำให้กูทึ่งมันอยู่ลึก ๆ มันยกประเด็น
แทรกไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ให้ทุกคนฟังเข้าใจง่ายขึ้น ทำให้ไม่มีใครตั้งคำถามจนกระทั่ง
มันพูดจบ..ก็ใช้เวลากว่าสามสิบนาทีแน่ะ
“คงถึงเวลาแล้วสินะ ที่ต้องบอกความจริงให้เด็ก ๆ รู้กันเสียที เรื่องที่คาดมาเร็วกว่าที่คิดอีก
ครั้งนี้..ไม่ใช่เรื่องง่ายซะแล้ว ต้องตั้งรับให้ดี..เด็ก ๆ จะได้ระมัดระวังตัวได้มากขึ้น” พ่อเกริกพูดขึ้นมา
“คงต้องตามนั้น ใครจะเป็นคนเล่า” พ่อสิงห์..ถามพ่อเกริก
“กูเองดีกว่า...” พูดจบ..พ่อเกริกก็ให้พวกกูตั้งใจฟัง มีอะไรไว้ค่อยถามกันทีหลัง แล้วท่านก็เริ่มต้น
เล่าว่า..บรรพบุรุษตระกูลไอ้พี่โต๋ เป็นผู้ได้รับการถ่ายทอดเคล็ดวิชา ‘สิงห์โตคำราม’ มากว่าร้อยปีแล้ว
ว่ากันว่าผู้คิดค้นคือปรมาจารย์..ราชสีห์ขนทอง ถ้าใครได้ดูเรื่องดาบมังกรหยกต้องรู้จัก..พ่อบุญธรรม
ของจอมยุทธเตียบ่กี้ไง ฟังดูเหมือนนิยายจีนกำลังภายในใช่ป่าว? แต่นี่มันเรื่องจริงที่พวกกูกำลัง
เผชิญอยู่ เคล็ดวิชาดังกล่าวตกทอดถึงท่านปู่ทวดไอ้พี่โต๋..ชื่อท่านคือปู่เสือ ซึ่งลูกชายท่านสองคน
รับการฝึกพลังสิงห์โตคำราม คือคุณลุงสาง..กับพ่อสิงห์สองคนพี่น้องเข้าฝึกกันทั้งคู่ แต่ด้วยข้อจำกัด
บางประการ ทำให้ลุงสางไม่สามารถพัฒนาขึ้นถึงขั้นสูงได้ ตรงกันข้าม..พ่อสิงห์กับฝึกสำเร็จถึงขั้น
สิงห์พิโรธ..คงเหมือนไอ้พี่เต้..กับไอ้พี่โต๋ ไอ้พี่เต้ฝึกทั้งชาติก็ได้แค่สิงห์คำรามหกเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์
ไม่เหมือนไอ้พี่โต๋ที่ก้าวกระโดดข้ามขั้นสำเร็จขั้นสูงสุด..สิงห์ธนู ในรอบร้อยปีมีมันฝึกสำเร็จคนเดียว
แต่ถึงกระนั้นฝ่ายปรปักษ์ที่เป็นศรัตรูกับท่านปู่เสือ..ก็เป็นผู้ฝึกวิชาปิดทวาร ซึ่งเป็นแนวทางข่มของ
สิงห์โตคำราม ที่ทั้งสองฝ่ายเป็นอริกันสืบเนื่องมาจาก ปู่ทวดเสือกับคู่อริเป็นมือขวาของผู้นำเขมร
สามฝ่ายด้วยกันทั้งคู่ ซึ่งก่อนหน้านั้นแบ่งพรรคแบ่งพวกแย่งชิงดินแดน ก่อนที่จ้าวนโรดมสีหนุ
จะได้ขึ้นบริหารประเทศในปัจจุบัน แม้จะเป็นมือขวาเหมือนกัน แต่ปู่เสือได้รับความไว้วางใจจาก
ท่านผู้นำ..มากกว่าคู่อริ ทำให้งัดข้อกันมาตลอด จนกระทั่งท่านผู้นำตัดสินใจยุติการสู้รบ และนำเอา
ทรัพย์สมบัติมูลค่ามหาศาล..ไปจัดการเก็บไว้ในถ้ำแห่งหนึ่ง บนเทือกเขาผีปันน้ำ ซึ่งอยู่ระหว่างรอยต่อ
ตะเข็บชายแดนไทยกับพม่า..ขึ้นเหนือไปทางดอยอินทนนท์ การเดินทางไปครั้งนี้..ทำให้ปู่เสือได้พบกับ
เพื่อนตายคือปู่ทวดของกู ซึ่งชำนาญเคล็ดวิชาไทเก็ก และยังมีท่านตาทวดที่ชำนาญการต่อสู้มวยลานนา
คาดเชือก ทั้งสามท่านถูกคอในความเป็นนักสู้..และมีหน้าที่ปกป้องผู้นำเหมือนกัน เพราะปู่ทวดกูปกป้อง
ผู้นำเวียดกง ส่วนท่านตาทวดคุ้มครองเจ้าลานนา ท่านทั้งสองจึงผนึกเคล็ดวิชาสองวิชารวมกัน เกิดเป็น
แนวการต่อสู้ใหม่ ‘วรเวทย์อัคนี’ เป็นคู่ปรับกับวิชาปิดทวารคู่อริท่านปู่เสือ
หลังกลับจากนำทรัพย์สมบัติไปเก็บไว้ในถ้ำ ระหว่างเดินทางกลับอยู่กลางหุบเขาผีปันน้ำ คู่อริก็ทรยศ
หักหลังสังหารท่านผู้นำ..เพื่อจะหุบสมบัติ ซึ่งปู่เสือและพ่อสิงห์..พยายามปกป้องท่านผู้นำ จนผู้ติดตาม
ล้มตายหมด พ่อสิงห์กับปู่เสือได้รับบาดเจ็บสาหัส ท่านผู้นำรู้ตัวว่า..ไม่รอดแน่ ๆ จึงฝากท่านปู่รักษา
สมบัติไว้ให้ได้ อย่าปล่อยคนชั่วเอาไปได้เด็ดขาด ปู่เสือรับปากก่อนท่านผู้นำสิ้นใจบนหุบเขานั่นแหล่ะ
เห็นความตายรออยู่ตรงหน้า ความจริงก็เผยออกมา..ลุงสาง หักหลังปู่เสือกับพ่อสิงห์ ร่วมมือกับคู่อริ
ทรยศท่านผู้นำ..เพราะความโลภ..บ้าอำนาจ บวกความอิจฉา..ที่ปู่เสือชื่นชมพ่อสิงห์มากกว่าตัวลุงเอง..
ความจริงที่ได้รู้..ทำให้ปู่เสือทนผิดบาดแผลไม่ไหว..กระอักเลือดตายตามท่านผู้นำไปอีกคน โดยที่ลุงสาง
ไม่รู้สึกผิดสักนิด..ที่ฆ่าพ่อตัวเอง แล้วจังหวะที่ปู่ทวดตาทวดพร้อมพ่อเกริก..เข้ามาช่วยแก้ไข
สถานการณ์..ก่อนที่พ่อสิงห์จะหมดลมหายใจไปอีกคน เพราะมุทิตาจิตไม่ต้องการทำร้ายใคร
บาดเจ็บล้มตาย..ของท่านปู่กับท่านตา ทำให้ท่านไม่ลงมือรุนแรง เพราะความเมตตาชั่ววูบ..
ลุงสางเลยถือโอกาสลอบกัดใช้เคล็ดวิชา สิงห์โตคำรามทำร้ายทั้งสองท่านจนบาดเจ็บสาหัส แม้ไม่ถึงตาย..
แต่ไม่สามารถเป็นปกติได้อีกแล้ว เพราะเส้นประสาทสำคัญฉีกขาด..จนใช้วิชาวรเวทย์อัคนีย์ไม่ได้
อีกต่อไป
เหตุการณ์กลับเลวร้ายลง ลุงสิงห์เลยตัดสินใจ..ใช้พลังเฮือกสุดท้ายทำลายทุกคน โดยฝืนใช้พลัง
สิงห์พิโรธ ก่อนลงมือส่งสัญญาณให้พ่อเกริก..จัดการตัวการใหญ่ ที่อาจใช้วิชาปิดทวารป้องกันพลัง
สิงห์พิโรธได้ พ่อเกริกลงมือสกัดจุดชาคู่อริ..ไม่ให้ใช้เคล็ดบังคับธาตุลมปิดทวาร พ่อสิงห์จึงลงมือทันที
คู่อริกับลุงสางเจอพลังกระแทกร่าง..หล่นลงก้นเหว ทำให้เข้าใจว่าตกเหวตายแล้ว..พ่อเกริกนำ
ทั้งสามท่านกลับมารักษาตัวที่บ้าน..อาศัยสมุนไพรต้นตำรับ รักษาเกือบเดือนถึงจะหายดี แต่พ่อสิงห์ก็ไม่
สามารถใช้พลังสิงห์โตคำรามได้อีกต่อไป..ท่านปู่กับท่านตาก็ถือศีลเข้าวัด..โดยไม่ยุ่งกับทางโลกอีก
กระทั่งมรณภาพในขณะที่ไอ้ตะเกียง..เพิ่งอายุได้ไม่ถึงหกเดือนด้วยซ้ำ กูจึงไม่เคยเห็นหน้าพวกท่าน
สักคน..ยกเว้นไอ้พี่ตระกูลกับพี่ตระการ ที่มีโอกาสเห็นท่านทั้งสอง
ก่อนท่านปู่ท่านตาจะมรณภาพ..ได้เรียกพ่อเกริก..และพ่อสิงห์ไปพบ เพื่อจัดการปิดผนึกปากถ้ำ
คิดว่าหากไม่ทำเช่นนี้ รังแต่จะเป็นภัยในวันข้างหน้า ท่านใช้วิธีปิดผนึกถ้ำ โดยใช้เลือดของกู
ซึ่งอายุแค่สามเดือน ผสมสมุนไพรหลอมเป็นสัญลักษ์..รูปตะเกียงฝังผนังปิดปากถ้ำเอาไว้ ใครคิดเปิด
ปากถ้ำเข้า..จะถูกกลไกภายในถ้ำ รวมถึงกับดักมากมายทำร้ายจนตายได้..ทั้งควันพิษ..หอก..
เหล็กแหลม..หินจากเพดานถ้ำก็จะถล่มลงมา ถึงตอนนั้นคงไม่เหลือใครรอดชีวิตแน่นอน
แต่ก็มีวิธีเปิดโดยไม่กระทบต่อกลไก คือเลือดต้องล้างด้วยเลือด เลือดของตะเกียงสามารถเปิดประตู
โดยไม่มีผลต่อกลไก ซึ่งความลับคงรั่วไหลออกไป..จากทีมช่างที่มาทำการวางระบบกลไก เพียงแต่ยังรู้
ความจริงไม่หมด พ่อเกริกบอก..ระหว่างที่หลอมสมุนไพร..ผสมกับเลือดไอ้ตะเกียงให้เป็นสัญลักษ์
ใช้ผนึกปิดปากถ้ำนั้น พ่อสิงห์แอบเอาเลือดไอ้พี่โต๋ใส่ลงไปในเตาหลอมด้วย ฉะนั้น...หากต้องเปิด
ผนึกถ้ำจริง ๆ ต้องอาศัยเลือดของทั้งสองคนหยดลงสลักวงกลมรูปตะเกียง จึงจะสามารถถอดสลักกลไก
ประตูถ้ำได้...
เลือดที่ใช้ผสมลงไปเป็นเลือดตอนเด็ก แต่เลือดที่สามารถถอดสลักได้..ต้องรอให้อายุครบสิบห้าปี
ไปก่อน..ถึงจะถอดสลักได้ พวกศรัตรูรู้ว่าอีกสามเดือน..ตะเกียงจะอายุครบสิบห้าปี ดังนั้นจึงเริ่ม
ลงมือแล้ว แต่อย่างที่บอก..ศรัตรูยังไม่รู้ว่าเลือดตะเกียงเพียงคนเดียว เปิดปากถ้ำไม่ได้
ถ้าไม่มีเลือดไอ้พี่โต๋....
ไหนใครอยากอ่าน NC ตอนหน้า 48 กดบวก +1 พร้อมเม้นท์กันหน่อย ถ้าได้คะแนนตาม
ที่ต้องการ จะจัด NC เวอร์ชั่นพี่โต๋เป็นคนบรรยายความรู้สึกบ้าง สนใจกันม่ายยยยย....
สนใจรีบรีไพส์ กดบวกเข้ามาด้วยหล่ะ....ห่ะ..ห่ะ...ห่ะ...เค้าบอกต้องมีรางวัลติดปลายน่วม
สิ่งดี ๆ จะได้มีตามมา 5555!!!
Luk.
-
โอ้วววว ลุ้นจริงๆยิ่งกว่าลุ้นผลบอลอีกนะเนี้ย o13
-
กำลังภายในไปแว้ววววว o22
-
ตะเกียงต้องระวังตัว มากๆๆ นะ
พีโต๋ ดูแลน้องดีๆๆ นะ
-
อ่ากว่าจะอ่านทัน
เล่นเอาเกือบทั้งวันเลย
สนุกมากครับน้องตะเกียงน่ารัก
แล้วมาต่ออีกนะครับ o13
-
คนแต่งลงเร็วมากๆ ขยันจริงๆ
คนอ่าน อ่านไม่ทันละจ้า ค่อยมาตามอ่านทีหลังนะจ๊ะ
ขอแวบไปแพ็คของเตรียมย้ายบ้านก่อนเน้อ
แต่ยังเป็นกำลังใจให้เสมอจ้า บวก 1 ไปเลย :3123: ขอบคุณจ้า
-
โอ้ววววว คุณLuk.ฟิตอะ อัพติดๆกันเลย
(อุตส่าห์แวบไปเที่ยวลัลล้าแค่ไม่กี่วัน ยังตามเก็บตาตั้งเลย)
ปล.เรื่องหนังสือที่จะรวมเล่มโดยทางเล้า สนใจแน่นอนค่ะ ยกมือด้วยคน (^^)/
-
ตอนนี้นึกว่ากำลังอ่านมังกรหยกเลยนะเนี่ย
มีราชสีช์ขนทองซะด้วย
คุณ lux ชอบดูเรื่องมังกรหยกป่าวหว่า :bye2:
-
เรื่องเริ่มซับซ้อนซ่อนเงื่อน :pig4:
-
เข้ามาได้อ่านรวดเดียว 3 ตอนรวดดด หน่ำใจเลย อิอิ
จากตอนแรกตลกๆ ลุ้นไอตัวเล็ก เริ่มเข้มข้น จะเ้ข้าบู้ล้างพลาญแล้ว
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
:a5:
โห เรื่องราวใหญ่โตกว่าที่คิดนะคะนี่ ลึกลับซับซ้อนได้อีก
-
คนแต่งขยันมากกกก เมนท์กันไม่ทันกันเลยที่เดียว 5555
ชอบเวอร์ชั่นใหม่ของตะเกียง 555 น่ารัก มีอ้อนด้วย
อิพี่โต๋ไปไหนไม่รอดแน่ ต่อให้สาวสวยอย่างริต้าก็เถอะ
ความจริงไม่อยากชมเธอเลยนะเนี่ย ยัยริต้า แต่คนแต่งเขาว่า
เธอสวย ก็ตามนั้น แต่คงสวยสู้ตะเกียงไม่ได้หรอกนะ
-
ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน จังเลยนะครับ o13
-
+1 ให้จินตนาการของคนเขียน อ่านไปลุ้นไป มีศึกกำลังภายในด้วย สนุกมาก
-
:haun4: ถ้าวันนี้ได้กระแสตอบรับ NC Ver.โตโต๋ บรรยายไม่น้อยกว่า 10 รีฯ
จะโพสตอน 48 เรียกน้ำจิ้ม ให้เลือดทะลัก OK กันป่ะ สนใจยกมือเข้าแถวกันมานะค่ะ........
Luk.
-
+1 :กอด1:
เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆเลยค่ะ
ราชสีห์ขนทอง ถ้าใครได้ดูเรื่องมังกรหยกต้องรู้จัก..พ่อบุญธรรมของ
จอมยุทธเอี้ยกล้วยไง
ราชสีห์ขนทองกับเอี้ยก้วยอยู่คนละเรื่องกันน้า
ราชสีห์ขนทองอยู่ในเรื่องดาบมังกรหยก เป็นพ่อบุญธรรมของพระเอก คือ เตียบ่อกี้ค่ะ
ส่วนเอี้ยก้วยอยู่ในเรื่องมังกรหยก ภาค 2 วีรบุรุษจ้าวอินทรี พ่อบุญธรรมของเอี้ยก้วยคือพิษประจิมอาวเอี๊ยงฮง
-
:L2:แห่ะ..แห่ะ..แห่ะ..หลุด.หลุด..หลุดไปแหล่ะ...ขออภัยแฟนนิยายดาบมังกรหยก คุณ aorpp
Quote
ราชสีห์ขนทอง ถ้าใครได้ดูเรื่องมังกรหยกต้องรู้จัก..พ่อบุญธรรมของ
จอมยุทธเอี้ยกล้วยไง
ราชสีห์ขนทองกับเอี้ยก้วยอยู่คนละเรื่องกันน้า
ราชสีห์ขนทองอยู่ในเรื่องดาบมังกรหยก เป็นพ่อบุญธรรมของพระเอก คือ เตียบ่อกี้ค่ะ
ส่วนเอี้ยก้วยอยู่ในเรื่องมังกรหยก ภาค 2 วีรบุรุษจ้าวอินทรี พ่อบุญธรรมของเอี้ยก้วยคือพิษประจิมอาวเอี๊ยงฮง
กลับไปแก้ไขให้แล้วนะค่ะ....ขอบคุณมากค่ะ นี่แหล่ะที่ทำให้คนเขียนรักคนอ่านมัก..มัก..
ชอบตรงที่เป็นเพื่อนกัน แนะนำกันตลอด รู้ข้อมูลเหมือนกันแหล่ะเพราะเป็นแฟนนิยายจีนตัวยง
แต่สมองมันเบลอ ดันสับสนใส่ชื่อเรื่อง..ใส่ชื่อพระเอกสลับกันง่ะ..โทษด้วยน๊า...
Luk.[/color]
-
สนใจซิอยากเห็นน้องตะเกียงโดนถู อิอิ
-
:z1:เราสนใจ ยกมือและเข้าแถวรอตอนที่48ด้วยคน
-
อิอิ มังกรหยก ยุค 2011 ภาคนี้จะสู้กันมันหยด เหมือนภาคคุณทวดป่ะ
:m4: :m4:
+1 รอ NC อิอิ
-
+ 1 จ้า
:o8:
-
ลึกลับซับซ้อน
+1 กับ NC
:กอด1: :กอด1:
-
:z1:เข้ามา+1 และยกมือเข้าแถวรอค่ะ
-
ลึกลับซับซ้อนมากกกค่ะ มันส์อ่ะ ยังกะนิยายจีนดี ชอบๆๆ
+1 ให้เลยค่ะ จัดไปอย่างให้เสีย อิอิอิ
-
เอาด้วยจ้า NC จะรอนะคะ มาช่วยกันดันเร็ว จะได้อ่าน
รู้สึกว่าเริ่มลึกลับ ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมากขึ้น และดูจะดุเดือดเลือดพร่าน ด้วย น่าติดตามมากคะ
:L1:
-
ยกมือรอด้วยคน
-
มายกมือสนใจค่ะสนใจ nc :3123:
-
รอฉากกำลังภายในอยู่ครับ +1 แล้วเรียบร้อย 120 + 1 = 121
-
สนด้วยคน :z1:
-
จัดมาเลยค่า อย่าให้เสีย. รอคอยด้วยความหวังนะคะ
-
รออ่านโต๋ถูตะเกียง อิอิ
-
555 คุณลักซ์กลายเป็นโกวเล้งไปแล้ว
สนุกมากๆ คิดได้ไงครับเนี่ย
งั้นรอลุ้นต่อไปดีกว่า
รีบมา+แล้วน๊า o13
-
ไม่ได้เข้าเล้านตั้งนาน อ่านจุใจสองตอนรวด เอาๆๆๆ nc นะ
สนับสนุนให้มี nc ยกมือด้วยคน นั่งรอนายกพี่ลัก อนุมัติ
จะรอเน้อ อิอิ
-
:laugh:โอ๊ะโอ....ยกมือเข้าแถวกันมาขนาดนี้ ไม่จัดให้เดี๋ยวหาว่าใจร้ายใช่ป่ะ!...แต่ยังไงเอาไป
น้ำจิ้มก่อนดีไหม...ต้องการให้โต๋บรรยาย ขอดูฟีชแบล็คแรงเชียร์ว่ายกมือสนับสนุนกันแค่ไหน
ดูนักอ่านหน้าเก่าทั้งหลาย แต่มือใหม่ที่ไม่ยอมคอมเม้นท์ให้ตะเกียงกันก่อน พี่โต๋..ถึงจะยอม
ออกมาเล่าเอง รู้ใช่ป่ะ!...พระเอกคนนี้ค่าตัวแพง กว่าจะง้างปากให้พูดในบทเลิฟซีนถึงพริกถึงขิง
ขนาดนี้ ต้องจ่ายค่าตัวสูงหน่อย..อยากให้โต๋เล่าเอง ก็ต้องเข้าแถวกันมาให้เยอะกว่านี้
โอเคไหม....555555!!!!!
Part 48
48.1
..งูยักษ์เข้าถ้ำ....
.
.
.
.
.
.
คำสั่งจากที่ประชุมลงมติกันว่า ตั้งแต่นี้ไป..ห้ามกูไปไหนคนเดียว ทำอะไรต้องมีไอ้พี่โต๋อยู่ด้วยตลอด
เพราะศัตรูจ้องกูคนเดียว พวกมันไม่รู้ความลับของเลือดไอ้พี่โต๋ พ่อเกริกกับพ่อสิงห์บอกว่าศัตรู
มีสองพวก..พวกแรกต้องการตัวกูเพื่อเปิดสลักประตูถ้ำ กูสงสัยทำไมต้องจับเอาตัวกูไปด้วย
ไม่เอาเลือดไปอย่างเดียวก็พอ พ่อสิงห์ตอบว่า..เลือดที่ใช้เปิดสลักต้องหยดจากร่างกายที่มีชีวิต
ชีพจรต้องเต้นอยู่ตลอด..นั่นคือสาเหตุที่กูถูกหมายหัวให้จับตัวไป กลุ่มนี้คงยังไม่ลงมือตอนนี้หรอก..
น่าจะรออีกสามเดือนถึงจะลงมือ..เพราะกูอายุครบสิบห้าเลือดถึงใช้ได้ผล
ส่วนพวกที่สอง กลุ่มนี้น่าจะเป็นพวกที่ไม่ต้องการให้เปิดปากถ้ำ อาจเป็นบริวารเก่าท่านผู้นำ
ที่ล่วงลับไป..ซึ่งไม่ต้องการให้ใครแตะต้องสมบัติในถ้ำ กลุ่มนี้น่ากลัวมาก..เพราะคงต้องการฆ่ากูทิ้ง
เพียงอย่างเดียว..จะได้ไม่สามารถเปิดถ้ำได้อีก หากจะให้ทั้งสองพวกต่อกรณ์กันเองคงเป็นเรื่องยาก
เพราะต่างฝ่ายต่างไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงกัน..ทั้งเรื่องกำลังคนก็ไม่แน่ชัด ดังนั้นปัญหาหนักจึงตกมาที่กู
ดูง่ายที่สุดที่จะจัดการต้นตอที่น่าจะเป็นปัญหาเพียงคนเดียว กูจึงตกอยู่ในอันตรายโดยไม่มีทางเลือก
ไม่ว่าจะเป็นกรณีไหนก็ไม่เป็นผลดีต่อกูทั้งนั้น เพราะสุดท้ายบทสรุปคงไม่ต่างกัน หมดประโยชน์
คงไม่มีใครอยากให้กูมีชีวิตรอดอยู่ดี เพิ่งรู้วันนี้ว่า..ทำไมกูเป็นสมบัติพิเศษของตระกูล ‘วรเวทย์อัคนี’
เห่อะ!..น่าภูมิใจสุด ๆ ไอ้ตะเกียง ขอบคุณทั้งปู่ทวดและตาทวดที่ทิ้งภาระอันยิ่งใหญ่ให้กูขนาดนี้
ปัญหาระดับชาติจริง ๆ
จากนั้นพ่อสิงห์บอกให้พวกเราแยกไปพักผ่อนได้แล้ว..ไม่ต้องกังวลอะไร..เพราะจะจัดบอดี้การ์ด
คอยติดตามดูแลพวกกูอยู่ห่าง ๆ ให้ทำตัวกันปกติ จะได้ไม่ให้พวกมันไหวตัวทัน พ่อเกริกกับพ่อสิงห์
เชื่อว่ากูกับไอ้พี่โต๋..หากร่วมมือกันสู้แล้ว..วิชาเราสองคน สยบศัตรูได้แน่นอน เพราะต่างฝึกสำเร็จ
ขั้นสูงทั้งคู่ ที่สำคัญวิชาทั้งสองยังเกื้อหนุนกันด้วย และเป็นวิชาที่ข่มคู่ปรับอีกตะหาก เพราะฉะนั้น
นี่คือความจริงอีกข้อ ที่กูกับไอ้พี่โต๋..ผูกพันธุ์กันอย่างไม่มีทางเลี่ยง อาจเป็นพรหมลิขิตที่ทำให้เรา
ต้องเป็นเช่นนี้..ตั้งแต่ต้น ราชสีห์ต้องรับหน้าที่คุ้มครองตะเกียง........................
.
.
.
.
.
.
ขึ้นมาบนห้อง กูแยกเข้าห้องน้ำแปรงฟันก่อนนอน ออกมามันก็เปลี่ยนเข้าไปมั้ง รู้สึกไม่ง่วงเท่าไหร่
แต่ก็ขึ้นเตียงนอนลืมตาโพล่ง สมองมันพรันคิดเรื่องต่าง ๆ ที่ได้รู้วันนี้ ท่านปู่กับท่านตาทวดคิดยังไง
ของท่านถึงใช้เลือดกูปิดผนึกถ้ำ และพ่อสิงห์ล่ะคิดยังไงถึงแอบเอาเลือดไอ้พี่โต๋ใส่ไปด้วยอีกคน
ท่านรู้ล่วงหน้าหรือไรกัน..ว่ากูจะสามารถผ่านอุปสรรคและปัญหาที่จะเกิดขึ้นไปได้ เช่นเดียวกับพ่อสิงห์
คาดเดาว่าไอ้พี่โต๋..จะเป็นทายาทที่สืบทอดวิชาตระกูลจนบรรลุขั้นสูง เค้าดูจากสรีระโครงสร้างกระดูก
กันตั้งกะเด็กเลยใช่ไหม..ว่าพวกกูอัจฉริยะ ไม่เช่นนั้นทำไมไม่ใช้เลือดพี่ตระกูล..พี่ตระการ
หรือไอ้พี่เต้..แต่เจาะจงเป็นพวกกูสองคน มันคงไม่ประจวบเหมาะเป็นแน่ เจตนาปิดบังไม่ให้
เจอกันอีกตะหาก ทั้งที่ครอบครัวเราสองคนสนิทสนมกันขนานนั้น ทุกคนรู้จักกันหมด
มีกูคนเดียวที่เพิ่งรู้จักพวกเค้า ในขณะที่ไอ้พี่เต้บอกกูก่อนเดินออกจากห้องว่า..พี่ตระการ
เป็นเพื่อนสนิทเรียนจบมาด้วยกัน ไอ้พี่โต๋ก็รู้จักพี่ชายกูทุกคน มีแต่กูที่ไม่รู้จักพวกมันเหมือนคนอื่น ๆ
การทำเช่นนี้ เพื่อปกป้องกูไม่ให้ได้รับอันตราย..อาจถูกลักพาตัวได้ พอกูโตพ่อเกริกถึงยอมปล่อย
กูมาอยู่กรุงเทพฯ ..พวกเราถึงได้รู้จักกัน ซึ่งคงเห็นว่า...เพราะกูสำเร็จวรเวทย์อัคนีหมดแล้ว
ทั้งคงโตพอที่จะดูแลตัวเองได้ ไอ้พี่โต๋ก็เช่นกัน พวกผู้ใหญ่คงคิดว่าถึงเวลาที่จะให้พวกเราได้รู้จักกันแล้ว
แต่ตาข่ายสวรรค์ย่อมมีรูรั่ว ท่านคงไม่รู้หรอกว่าความสัมพันธ์ของกูทั้งคู่..จะพัฒนาก้าวข้ามไปเกินคำว่า
พี่น้องไปซะแร้ว....
มันออกห้องมาเช็ดหน้าเสร็จ ใส่บอกเซอร์ตัวเดียว..เสื้อก็ไม่ใส่ เดินไปปิดไฟก่อนจะมาล้มตัว
ลงนอนข้าง ๆ ติดกะกูซะ เตียงออกกว้างนอนชิดอยู่ได้
“นอนไม่หลับล่ะสิ?”
“อือ..เหมือนมีอะไรในหัว..ทำให้นอนไม่หลับ”
“คิดไรมาก..พี่อยู่นี่แล้ว..สัญญาจะปกป้องตะเกียงด้วยชีวิตของพี่เลยเชียว” น่าดีใจน้อยทีไหน
ได้ฟังมันพูดมาแบบนี้
“ขอบคุณพี่มาก ที่ดูแลตะเกียงอย่างดี” กูพูดจริง ๆ แหล่ะ...ถ้าไม่เพราะมัน..กูคงถูกงูกัดตายไปแล้ว
“พูดอะไรแบบนั้น...เราเป็นอะไรกันล่ะ...พี่ต้องปกป้องคนรัก..ไม่ให้มีอันตรายสิคือสิ่งที่ต้องทำ”
เล่นเอากูเขินไปไม่เป็นอีกแหล่ะ..บทจะหวานแม่งก็หวานขึ้นมาดื้อ ๆ ซะงั้น แล้วเลือกสถานที่
ถูกด้วยนะมึง..ช่างถูกเวร่ำเวลาเสียจริง หยอดกูอยู่ได้..บนเตียงนะโว้ย!...มันหมิ่นเหม่ต่อการเสีย
เอกราชไงไม่รู้ว่ะ!........
“ตะเกียงขอบคุณพี่มาก ติดค้างไว้ก่อนได้ป่าว? ยังไม่รู้จะตอบแทนยังไง..ที่ช่วยไม่ให้ถูกงูกัด”
กูบอกมันไปแหล่ะ ถึงไงก็คาใจอยู่ดีที่ติดค้างมันเรื่องเมื่อเย็น
“อยากตอบแทนพี่จริง ๆ หรือ?” มันย้ำ..เพื่อความแน่ใจ กูเลยพยักหน้าให้แม่งแหล่ะ...ยืนยัน
คำพูดตะกี้นี้
“งั้นเปลี่ยนจากงูกัด..ให้งูมุดถ้ำตะเกียงแทนได้ไหม” อ่า!..ไอ้บร้า..ฟังมันดิ..กูเข้าใจ
ความหมายมันหรอก..ไม่ใช่เด็กอมมือ เชี้ยแล้ว...เรื่องอะไรมาขอกันดื้อ ๆ เฉยเลยวุ้ย!
ไม่ตอบแม่งหรอก...หวาย..กูอร๊ายยยย..เว้ย!....เชี้ยร...
“ตะเกียงไม่พูด..พี่ถือว่าอนุญาตนะ” พูดเองเอ่อเองเสร็จ..ไม่ทันจะค้าน มันพลิกตัวมาคล่อมทับทันที
จ้องตากูนิ่ง ๆ ตาแม่งก็นะ..เยิ้มได้อีก...โอ้ย!...ไม่ไหวกูอายแม่งโครต ๆ อ่ะ!..เฉหลบตา
ไม่มองแม่งหรอก มันเหมือนจารู้ว่ากูอาย ก่อนจะค่อย ๆ ก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากกูเบา ๆ
ไล่มาที่เปลือกตา..ต่ำลงไปที่แก้ม..เลื้อยลงซอกคอ ก่อนจะวกกลับมาแนบริมฝีปากบดจูบกูช้า ๆ
ค่อย ๆ สอดลิ้นแตะตามขอบปากกู..ก่อนจะค่อย ๆ แหย่ตามฟันบอกเป็นนัยให้เปิดปาก
เพื่อที่มันจะสอดลิ้นเข้าไปทักทายในปากกูได้ กูสมยอมเผยอปากออกให้มันล่วงล้ำเข้ามา ไม่รอช้า
ฉกวูบดูดเอาลิ้นกูเข้าให้..เจอลูกจูบโครตเซียนเข้าไป จะเหลือเหร่อไอ้ตะเกียง สมองกูขาวโพลน
ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ปล่อยให้มันไล่ต้อนดูดดุนลิ้นกูจนแทบจะหลุดจากปาก หายใจหายคอ
แทบไม่ทัน ..เท่าไหร่มันก็ไม่รู้จักพอ หยอกเย้ากวาดต้อนลิ้นกูจนกูต้องทุบแขนมันเบา ๆ
ให้รู้ว่ากูหายใจไม่ออก มันถึงค่อยถอนจูบปล่อยกูตะกายอากาศเข้าปอดซะที
“หวานมาก...รู้ไหม..พี่ไม่เคยมีความสุขกับการจูบอย่างตอนนี้มาก่อน....ตะเกียงเป็นคนแรก
ที่ทำให้พี่ควบคุมตัวเองไม่ได้ เมื่อได้ลองแล้วเหมือนหยุดไม่อยู่...อยากกลืนกินไปทั้งตัว..” .พูดจบ
ไม่รอฟังกูตอบ..ก้มลงมาจูบกูอีก ครั้งนี้มันอ่อนโยนนุ่มนวล..จนกูเคลิบเคลิ้มมึนไปกับรสจูบ
ไม่รู้แม้กระทั่งว่าชุดนอนหลุดออกจากตัวไปตอนไหน มารู้เอาก็ตอนมันถอนจูบไล่ต่ำลงมาที่ซอกคอ
ก่อนจะฉกวูบเข้าให้ที่หน้าอก จนกูเสียววูบแอ่นอกตามการดูดยอดอกของมัน รัวลิ้นหยอกเอิ้นยอดอกกู
สลับดูดทั้งซ้ายทั้งขวา..ถึงได้รู้ว่าเสื้อผ้ากูไม่เหลือสักชิ้น ร่างกายเปลือยเปล่าบิดตัวเร่า ๆใต้ร่างมัน
เสียวสะท้านสั่นไปหมด ตั้งแต่ไขสันหลังจนถึงท้องน้อย ได้แต่คลายเสียวด้วยการบิดตัวไปมา
หลุดเสียงครางแบบไม่ต้องกลัวอายกันแล้วชั่วโมงนี้
“อ่า..อาาา.ๆๆ.!!!!!.”................................
ไว้อยากอ่านกันต่อ รอให้โต๋เล่าแทนล่ะกันน่ะ...ชั่วโมงนี้น้องนู๋ตะเกียงอาย..เล่าม่ายด่ายยเร้ว
:-[ :o8:
Luk.
ผมโตโต๋นะครับ...ผมก็นะ..ใจไม่อยากเล่าเลย...ไม่ใช่เรื่องที่นิสัยอย่างผมจะเล่าเรื่องอ่า...แบบนี้ได้
แต่ก็ตามที่พี่ลักษ์ รับปากแฟนคลับไปแล้ว เพื่อไม่ให้เสียคำพูด ก็รอดูค่าตัวผมก่อนแล้วกัน
ถ้าเข้าแถวเรียกร้องกันมาก ตามที่พี่ลักษ์บอกผมไว้ ผมจะมาเล่าเองครับ...................
Totoi.
-
ค้างอะพี่ :z3:
ศัตรู เขียนผิดนะ ย่อหน้าแรกๆเลยค่ะ
-
รีบมาเล่าต่อเลยโต๋ เขาค้างมาก
-
พี่โต๋ รีบมาเล่าต่อเลยนะ อยากรู้ว่างูยักษ์เข้าถ้ำน้องตะเกียงจะเป็นยังไง :z1: :z1:
-
มาเล่าต่อเลยโตโต๋.... อยากรู้นะคะเนี่ย ฮาาา
-
โต๋นายเล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ ให้ว่อง !!
-
จ๊ากกกก ตัดฉับ
กำลังเข้ารูเข้าถ้ำพอดี ToT :m15:
อด ทน ไว้ รอคอยๆ
-
ตอนนี้ปล่อยให้ตะเกียงอายไปก่อน ไว้รอโต๋มาจัดเต็มให้ค่ะ :z1:
รีบมานะโต๋
-
เอ่อ... o22
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก
ทำให้ค้างมาก
โตโต๋อย่าคิดค่าตัวแพงมากสิ
-
รอคนเล่าต่อ อิอิ
-
:z3:
กรี้สสสสสส!!!!!!!!!11
:o12: ค้างอ่า โหดร้ายมากกก :serius2:
-
สมทบทุนค่าตัวโต๋้ด้วย 1 บาทและ 1 คะแนน(123+1=124) :-[ :-[
หมดตัวแล้ว
ปอลิง 1 บาทนะ ทองคำแท่งนะครับ :laugh:
-
มายกมือรอดูปรากฏการณ์งูยักษ์เข้าถ้ำเวอร์ชั่นพี่โต๋ด้วยคนคร่า~!(^///^)/
-
ตอนสี่สิบเจ็ดหายไปไหนจ๊ะ
หุๆๆๆๆๆๆหาไม่เจออ่ะ :z3:
-
Posted by: roseen
Insert Quote
ตอนสี่สิบเจ็ดหายไปไหนจ๊ะ หุๆๆๆๆๆๆหาไม่เจออ่ะ
เอ่อ..แบบว่าพี่งงกะคุงน้องมากง่ะ...ไมหาไม่เจอล่ะค่ะ..ลองกดดูหน้า 36 ก็เจอเองคุงน้องขา...ง่า!
:z2:
-
:z13: :z13:
ได้เวลาจิ้มคนแต่ง รออ่านตอนของโต๋
:oo1: :oo1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
พี่โต๋ ออกมาเล่าต่อเลยนะ
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
มุดให้ถูกถ้ำนะคะ
ได้โปรดมายืนยันด้วยว่าใช่ถ้ำนี้จริงๆ
-
โต๋มาเล่าต่อเลย ทำเเบบนี้อารมค้าง น่ะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
:z3:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงง :m31:
อ๊างงงง อ๊างงงง :-[
-
อ๊า,,,,ค้างงงงง
-
โต๋ได้โปรดอย่าทำให้ค้างนานนะ
มันบาปปปปปปปปปปป :laugh:
:call:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:m5: :m5: :m5: สิงห์โต๋ มาต่อเถอะนะ ถ้าไม่ได้อ่านนอนไม่หลับแน่เลย :m17:
-
โต๋คะมาด่วน จัดมาอย่าให้เสีย 555
ปล.สงสารตะเกียงตะหงิด ซวยทั้งขึ้นทั้งร่อง
-
อร๊ายยยยยยยยยย
รอ 48.2 ฮะ ^^
-
:o8:
-
จิ้มบวก แล้วมานั่งรอพ่อโต๋
-
อิพี่โต๋รีบมาเลยนะ
-
ยังรออยู่น้า สงสัยสิงห์โต๋ ยังไม่ออกมาจากถ้ำ :haun4: :o12:
-
มารอสิงห์โต๋ มุดถ้ำน้องตะเกียงด้วยคน :z1:
-
ดีใจที่สุดในสามโลกอ่า ดีจาย
สนุกม๊ากกกกกกก :sad4:
อ่านแล้วรักพี่โต๋เลยอ่ะ :-[
(นู๋ตะเกียงจะถีบเค้ามั้ยอ่ะ :z6: พลั๊กก)
รอติดตามนะค่ะ :impress2:
-
o13มาแล้ว...พระเอกมาเล่าเองเลยนะค่ะ เพราะทุกคนเรียกร้อง ทำให้โต๋ ต้องทำตามสัญญา
ไปฟังการบรรยาย NC จากความรู้สึกพระเอกโดยตรงกันเลยดีก่า เลือดทะลักหมดตัวหรือเปล่า
Luk. :haun4:
Part 48
..งูยักษ์เข้าถ้ำ...48.2
Ver. Totoi.
.
.
.
.
.
.
.
ผมละเลงลิ้นรัวถี่ยิบที่ยอดอกสีชมพูสวย..สลับสองข้างซ้ายขวา ทำเอาเจ้าของร่างข้างใต้ผมบิดตัวเร่า
ดิ้นไปมา..พร้อมส่งเสียงครางกระเส่าหวานหู..ยั่วผมแทบคลั่ง ยอมรับไม่เคยรู้สึกอย่างนี้
กับใครมาก่อน ผมมีเซ็กส์กับผู้หญิงสาว ๆสวย ๆ มาไม่น้อย แต่ละคนก็หลายลีลา บางคนเร่าร้อน
ยังกะไฟ..ตอบสนองได้ดุเด็ดเผ็ดมัน บางคนก็อ่อนหัด..บ้างบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเวอร์จิ้นอยู่ก็มี
ผมกลับไม่รู้สึกอยากทะนุทะนอม ถึงขั้นหวงแหนอยากเก็บเอาไว้คนเดียว จนแทบไม่อยากให้ใคร
เข้าใกล้มาก่อน
ให้ตายเถ่อะ!...ใครจะเชื่อ ร่างกายที่อยู่ใต้ร่างผมนี่ เป็นของเด็กหนุ่มอายุสิบสี่จะขึ้นสิบห้า
ผิวเนียนละเอียดสวยอย่างไม่มีที่ติ ขาวอมชมพูจนผู้หญิงอาย เอวบางรับกับสะโพกคอด..ตึงกระชับ
อย่างคนออกกำลังกายสม่ำเสมอ หน้าท้องแบนลาบไม่มีไขมัน..กล้ามท้องซิกแพ็กไม่มีให้เห็นแบบผู้ชาย
ทั่วไปอีกตะหาก ถ้าไม่นับหน้าอกแบนราบที่ประดับด้วยทับทิมเม็ดเท่านิ้วก้อย สองจุดซ้ายขวาแล้วล่ะก็
แทบไม่อยากเชื่อ..ว่าร่างกายหนุ่มน้อยตะเกียงจะสวยสดไร้ที่ติได้ขนาดนี้ ที่สำคัญตัวกลับหอมกลิ่น
ดอกไม้...หอมอ่อน ๆ สูดดมแล้วชื่นใจกระตุ้นต่อมเสียวจนแทบคลั่ง โดยไม่ต้องพึ่งน้ำหอมยี่ห้อดัง
สักนิดเดียว
ไม่แปลกใจเลยใครต่อใครต่างพากันหลงรักเต็มไปหมด เพื่อนผมแทบจะเหมายกแก๊งค์เลยก็ว่าได้
ไม่นับไอ้พวกห่าเหวทั้งหลายอีกมากมาย..ที่เข้ามาเจ่าะแจ่ะวุ่นวาย นึกแล้วพาลหงุดหงิดหัวใจ
ขนาดพวกมันเห็นแค่ภายนอกยังลุ่มหลงขนาดนั้น ลองได้มาสัมผัสใกล้ชิดแบบผมแล้ว
ไม่หลงกันเข้าไปใหญ่หรือ เชื่อว่าไม่มีใครอดที่จะไม่แตะต้องร่างกายที่สวยงาม
สวรรค์สร้างตรงหน้าคงไม่มีแน่...
ผมไม่รอช้า..จัดการถอดบอกเซอร์ตัวเดียวดีดออกให้พ้นทาง ก่อนจะเบียดร่างลงประกบผิวร้อน
ที่เปล่าเปลือยยั่วยวนตรงหน้า..บดสะโพกคลึงเคล้าไปมา ปากก็พรมจูบไปทั่ว มือลูบไล้ฟ้อนเฟ้น
จับตรงไหนก็ลื่นมือไปหมด..ยังกับแพรนุ่มเนียนเรียบไม่มีสะดุด ใครไม่เป็นผมไม่รู้หรอกว่า
แทบไม่อยากทนรอต่อไปแล้ว อยากฝังร่างหลอมรวมเข้าไปในตัวน้อง..ให้เสร็จสิ้นกับภารกิจที่พา
ให้คลั่งใจตายกันไปเลย เพื่อปลดปล่อยความอัดอั้นแสนหวาน..ที่แสนทรมานจนแทบล้นทะลัก
อยู่ร่อมร่อในตอนนี้ แต่ถึงยังไงเสีย..ผมต้องอดทนอดกลั้นให้ได้มากที่สุด เพราะสำหรับน้องแล้ว
ต้องเตรียมความพร้อมให้มาก ไม่อย่างนั้นแทนที่จะมีความสุขร่วมไปกับผมด้วย..เดี๋ยวจะกลายเป็นผม
ทำให้น้องเจ็บปวดทรมานไปเสียมากกว่า แค่น้องยอมให้..ก็มากจนไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว
สิ่งที่พอทำได้ในตอนนี้ ต้องทำให้น้องรู้สึกดีและมีความสุขมากมาก ยังคงจำได้..ผลของการทำรัก
ครั้งแรกในวันนั้น ขนาดเตรียมพร้อมให้น้องเต็มที่แล้ว ยังล้มพับจับไข้ไปตั้งหนึ่งคืนกะอีก
หนึ่งวันเต็ม ๆ..ดีที่เป็นวันอาทิตย์..เลยไม่เสียการเรียน ผมต้องดูแลคนป่วยทั้งคืนกว่าจะได้นอน
ถึงไงก็คุ้มค่ากับสิ่งที่ได้มา ความหอมหวานที่บริสุทธิ์ที่น้องยอมให้ผม
ผมค่อย ๆ เล็มจูบไซร้ไปทั่วร่างน้อง ไม่มีส่วนไหนที่ผมจะไม่ฝากรอยจูบสีกุหลาบไว้เป็นหลักฐาน
ว่าผมตีตราจองทุกตารางนิ้วแล้ว สีกุหลาบจากรอยจูบขึ้นริ้วแดงตัดกับผิวขาวอมชมพู เป็นภาพที่เซ็กซี่
ทำให้แทบถึงสวรรค์อยู่ร่อมร่อ นี่ถ้าไม่มีประสบการณ์จนชำชอง ผมคงเป็นไก่อ่อนขายหน้าตัวเอง
เพราะล่มปากอ่าวพาอายแล้วเห่อะ....
โลมไล้ตะโบมจูบต่ำลงเรื่อย ๆ จนถึงหยุดตรงตะเกียงน้อย..น่ารักสมตัวได้อีก..ก่อนจะค่อย ๆ ตัดสินใจ
เม้มริมฝีปากครอบรูดรั้งลงสุดโคน ทั้งที่ไม่เคยทำให้ใครมาก่อน แต่ผมพอจำได้ว่าต้องทำยังไง
ก็จากพวกสาว ๆ ที่เคยทำให้ผมนั่นแหล่ะ... เจ้าของร่างสะดุ้งเฮือกพยายามผลักหัวผมออก
ส่ายหน้าไปมาคงจะเสียวสุด ๆ เป็นแน่ นึกถึงที่ผู้หญิงเค้าทำให้..ผมรู้ว่าเสียวขนาดไหน แต่มีหรือ
ผมจะยอมถอย..กลับละเลงลิ้นรอบหัวแดง ๆ บริเวณรอยยักแตะปลายลิ้นเบา ๆไปทั่ว จากมือที่พยายาม
ผลักไสในตอนแรก..เปลี่บนมาจับทึ้งหัวผมกดให้ดูดเม้มลงไปสุดโคน ผมก็ทำสลับดูดรูด..ขยับปาก
เข้าออกช้าบางเร็วบางสลับไปมา เหมือนไม่ทันใจเจ้าของร่างสักเท่าไหร่ ถึงพยามยกสะโพก
เด้งสวนตลอดเวลา..หลุดครางเสียงหวานกระเส่า..แลดูเซ็กซี่แทบคลั่งใจตาย ผมผละปากออก
เรียกเสียงฮึ่ม ๆ เบา ๆ ในลำคอเหมือนขัดใจจากน้อง ผมต้องกระซิบบอกเบา ๆ
“รอพี่แป๊ปนะครับ..คนดี” แล้วรีบผละมาหยิบเอาตัวช่วยสำคัญ..แอบฝากลุงพีซื้อให้ เป็นอันรู้กันว่า
เอามาทำอะไร..ลุงแกไม่พูดมากปากสว่าง เป็นคนเก่าคนแก่ที่คอยดูแลประจำตัวผม
ก่อนจะค่อยบีบเจลลงบนนิ้ว จัดการป้ายลงช่องทางข้างหลัง..เจ้าของร่างถดก้นหนี..คงตกใจ
กับความเย็นของเจล..ผมก้มเอาปากครอบตะเกียงน้อย..รูดรั้งอีกครั้ง ส่งผลให้ก้นที่ถอยหนี
กลับมายกลอยไม่ติดพื้น ตามริมฝีปากที่รูดเข้าออกของผม ผมจึงค่อย ๆ สอดนิ้วเข้าไปยังถ้ำสวรรค์
ของน้องที่เกร็งขมิบ..ตอดรัดนิ้วผมแทบขาด ผมเร่งจังหวะปากให้เร็วขึ้นอีก..เพราะความเสียวด้านหน้า
ช่วยให้น้องผ่อนคลายไม่ต่อต้านช่องทางด้านหลัง ถือโอกาสขยับนิ้วเข้าออกพร้อมกันไปด้วย
ไม่ลืมสะกิดย้ำตุ่มจีสปอต..ที่พอโดนจุดนี้ทีไร เรียกเสียงครางออกจากปากน้องทุกครั้ง ผมเพิ่มจำนวนนิ้ว
เข้าไปเรื่อย ๆ จนครบสามนิ้ววนคว้านไปทั่ว สัมผัสโดนเหยื่อบุด้านในทั้งนุ่มทั้งรัด..พาเอาอดใจ
แทบไม่ไหว..ก่อนที่ร่างของน้องจะเกร็งขมิบตอดรัดนิ้วมือผมพร้อมกับน้ำรัก พุ่งทะลักเข้ามาในปากผม
ผมจัดการเก็บกลืนทุกหยาดหยดหายเข้าไปในลำคอ..รสชาติหวานปนฝาดปร่า ๆ ไม่ยักนึกรังเกียจ
สักนิด..ตรงข้ามกับรู้สึกดี..ที่ได้กลืนทุกหยาดหยดของคนที่ตัวเองรัก ก่อนที่ร่างของน้องจะทิ้งตัวแหม่บ
หมดแรงหายใจหอบแฮ่ก ๆ..หลับตาพริ้มถึงสวรรค์ไปแล้ว ผมไม่รอช้าทิ้งค้างไว้ไม่ได้ ตอนนี้ถึงเวลา
ที่ผมไปทัวร์สวรรค์บ้างแล้ว จัดการจับน้องยกขาพาดไหล่ทั้งสองข้าง ก่อนจะแทรกตัวเข้าไป
จับงูยักษ์กดลงรู..พอน้องรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ลืมตามองผมตื่นกลัวได้อีก..ผมเข้าใจว่า
น้องกลัวอะไร ก็น่ะ...ถึงแม้จะเคยมีไรกันมาแล้ว..ต้องยอมรับว่าผม..โตโต๋สิงห์ราช ไม่ได้มีดีแค่รูปหล่อ
พ่อรวย..สิ่งที่พ่อให้มาถือว่าเกินมาตรฐานชายไทยไม่ใช่น้อย ผู้หญิงวี้ดร้องน้ำตาเล็ดมาหลายรายแล้ว
นับประสาอะไรกับน้องที่ใช้ช่องทางพิเศษ..จะไม่เจ็บปวด จำเป็นต้องสร้างความมั่นใจให้น้องเชื่อใจ
ก่อนจะอด
“ไม่เป็นไรนะครับ พี่จะทำเบา ๆ ไม่ต้องกลัว ตะเกียงอย่าเกร็งตัวต้านพี่นะครับ หายใจลึก ๆ
ปล่อยตัวตามสบาย” น้องหลับตา..เป็นอันรู้กันว่าผมเข้าเกียร์เดินหน้าต่อได้ ผมไม่รอช้า
แต่ก็พลีพล่ามตะกละตะกลามไม่ได้เป็นอันขาด ค่อย ๆกดส่วนหัวงูยักษ์มุดรูพิเศษ..แค่ส่วนหัวมุดหาย
เข้าไป
“อึก...อือ..ฮฮฮฮ” น้องถึงกับสะดุ้งส่ายหน้าไปมา..น้ำตาไหลย้อยเป็นทางตามหางตา ผมชะงัก
สงสารก็สงสาร..แต่เดินหน้ามาถึงนี่..ผมหยุดไม่ได้แล้ว..จะว่าเห็นแก่ตัวก็ยอม ช่องทางพิเศษบีบรัดงูใหญ่
ของผมจนเสียวสะท้านทุกรูขุมขน
“อ๊าาาา...ซี้ดดดด!!!...โอ้ววว!!..อย่าเกร็งครับคนดี..” ไม่ไหวแล้ว..ก่อนจะล่มไม่เป็นท่าเสียก่อน...
ผมตัดสินใจก้มลงจูบซับน้ำตา ไล่เรื่อยมาตามแก้มก่อนประกบจูบบดลิ้นพัวพันลิ้นน้อง พร้อมกับมือจับ
ตะเกียงน้อยสาวขึ้นลงทันที น้องเอามือโอบรอบคอผม..บดจูบแลกลิ้นเปะป่ะมัวไปหมด แต่ความ
ไร้เดียงสาเง่อะง่ะนี่..ยิ่งกระตุ้นผมแทบคลั่งเข้าไปใหญ่ คิดว่าน้องคงหาวิธีบรรเทาเจ็บ
พอเริ่มรู้สึกว่าช่องทางข้างหลังคลายการบีบรัดลงมากแล้ว ผมจึงค่อย ๆ ดันงูยักษ์เข้าไปอย่างช้า ๆ
พร้อมกับสาวมือให้น้องไปด้วยเข้าไปเกือบครึ่ง น้องหน้านิ่วคิ้วขมวดคงอึดอัดสุด ๆ ก็เข้าใจนะ
อย่างที่บอกยี่ห้อสิงห์โต๋..ไม่ใช่งูธรรมดา แต่เป็นพญางูยาวขนาด 8” อวบอ้วน 5.5”
น้องไม่จุกแน่นทรมาน..ก็เทพสุด ๆ แล้ว ผมตัดสินใจอัดกระแทกครั้งเดียวมิดยันโคน
“อึบ!...กึก...ฮือออออ...” เสียงผม..เสียงน้อง ร้องออกมาส่ายหน้าเกร็งตัวแน่น ผมแช่ค้างไว้
พยายามพรมจูบไปทั่ว..จมูก..แก้ม..ปาก..ซอกคอ ก่อนจะลงลิ้นบนยอดเม็ดทับทิมที่ยั่วน้ำลายตรงหน้า
ได้ผลน้องบิดตัวเร่า..จิกเล็บลงแผ่นหลังผมจนรู้สึกเจ็บแปล๊บ...แต่ชั่วโมงนี้ผมยอม..เทียบจากที่น้อง
ต้องทนรับผมอยู่ในตัวตอนนี้..ต่างกันมากนัก ผมกัดกรามกร๊อดดดด!!...ไม่ไหว ช่องทางน้องตอดรัด
ผมตุบ ๆ ๆ จนแทบจะกระฉูดเสียให้ได้ ผมเร่งสาวรูดรั้งตะเกียงน้อย น้องเริ่มส่งเสียงครางเบา ๆ
เป็นสัญญาณว่า ผมสามารถขยับบดสะโพกคลึงไปมาเบา ๆ ให้ช่องทางของน้องขยายตัวให้เต็มที่
พอเริ่มรู้สึกเข้าที่เข้าทาง ผมก้มลงไปจูบดูดพันลิ้นน้องอีกครั้ง..ซะเสียงดังจ๊วบจ๊าบไม่สนฟ้าแล้ว
ชั่วโมงนี้...ก่อนจะค่อยสาวสะโพกดึงถอนจนเกือบสุด..แล้วอัดกระแทกกลับเข้าไปอีก
เสียงน้องครางในลำคอ ตัวแดงเถือกไปทั่วพร้อมอุณหภูมิร่างกายที่สูงขึ้น ผมเริ่มขยับเร่งเร็วขึ้น
ปล่อยมือออกจากตะเกียงน้อย..จับขาน้องยกออกจากไหล่ ก่อนจะค่อยหมุนตัวให้น้องพลิกคว่ำหน้าลง..
โดยไม่ยอมถอนช่วงล่างออกจากกัน..พอเข้าที่เข้าทางแล้ว ผมจับสะโพกน้องดึงรั้งเอาไว้
ก่อนอัดเสยสะโพกสวนกระหน่ำเข้าไป...เสียงเนื้อกระทบก้นงอนสวยตรงหน้า ยิ่งทำให้เจียนคลั่ง
เกือบลืมหายใจ ก้มมองงูเหลือมยักษ์..ที่ผลุบหายเข้าไปช่องทางพิเศษสีกุหลาบ..แนบสนิทไม่มีช่องว่าง
ให้อากาศลอดผ่าน..ยิ่งเป็นภาพชวนตื่นตาตื่นใจ แผ่นหลังบางไล่สายตาบริเวณเอวคอดกิ่ว
ก้นงอนโด่งที่ โยกสั่นไปกับจังหวะกระทั้นของผม..ซึ่งอัดกระแทกไม่หยุด...เสียงดังสนั่น
“พั่บๆๆๆ...ๆๆๆๆ...อ๊าาาาาๆๆๆ...ซี้ดดดดๆๆๆ!!!!....อ่าๆๆๆ” ไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร
แข่งกันครางระงม ก่อนที่ผมจวนเจียนจะทะลัก รีบก้มลงมือจับหน้าน้องหันมารับจูบเร่าร้อนของผม
พร้อมเร่งจังหวะรัวกระแทกถี่ยิบๆๆๆ
“ปั๊ป.ปั๊ป..พั่บบบบบๆๆๆ....อ๊าๆๆๆๆ’’ การกระตุกบีบรัดอย่างแรงของช่องทางพิเศษ ก่อนน้องจะชะงัก
ค้างไปวูบ..ค่อย ๆทิ้งน้ำหนักตัวอ่อนราบลงนอน ผมจับสะโพกกระแทกอัดสวนแรงบีบรัดอีกสองสามที
ก่อนจะทะลักทะลายออกมาจนหมดตามน้องไปติด ๆ...
“อ๊าาาา...ซี้ดดดดดด...โอ้วววว!!!.” ทุกหยาดหยดน้ำรัก..พุ่งวาบเข้าไปในตัวน้อง...ช่างเป็นความรู้สึก
วิเศษจริง ๆ...แล้วจึงปล่อยตัวทาบร่างข้างใต้ ไม่ลืมเบี่ยงน้ำหนักเอียงลงข้าง ๆ พร้อมพรมจูบ
ไปทั่วแผ่นหลังเนียน..สูดดมกลิ่นหอมสดชื่นตรงซอกคอ ก่อนจะหลับตาพักเหนื่อย...โดยงูยักษ์ยังคาอยู่
ไม่ถอนออก..กะพักสักห้านาทีค่อยเบิ้ลต่ออีกรอบ..งูยักษ์ยังไม่ยอมลงง่าย ๆ ผงกหัวหงึก ๆ เต้นตุ๊บ ๆ
อยู่ในตัวน้อง...ไม่ติดกลัวน้องไข้ขึ้น..จะต่อเลยโดยไม่ต้องพัก..แต่ขืนทำแบบนั้นคราวหลัง
จะขอลำบาก...ยิ่งไม่ง่ายอยู่ด้วย..ให้น้องพักหายใจสักแป๊ป เดี๋ยวจะสลบกันไปซะก่อน........
ค่อยต่อดีกว่า..............
ได้เท่านี้แหล่ะครับ ผมไม่แน่ใจว่าผมเล่าได้ถูกใจแฟนคลับกันรึเปล่า ยังไงเม้นท์ให้ผมรู้ด้วยนะครับ
ไม่งั้นคราวหน้า ผมไม่บรรยายเองแล้วด้วย ยอมรับอายเหมือนกัน เป็นอะไรที่ผมไม่คิดว่า
จะเอามาเล่าให้ฟัง ไม่ติดว่ารักกันจริงไม่ทำหรอกนะเนี๊ยะ....ทำไปได้เน่อะกู
ขอค่าตัวมาเลยนะครับพี่ลักษ์
TOtoi.
-
เย้ สิงห์โต๋ ออกจากถ้ำแล้ว ไม่เสียแรงที่รอ :haun4: :haun4:
:pig4:
-
จะเป็นลม สำลักความสุขแทนน้องตะเกียง
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องโต๋คะ เล่าซะเห็นภาพหมดแระ
กำเดาทะลักแล้วค่ะ
-
สิงห์โต๋ไม่ยอมออกจากถ้ำเลยนะ :haun4:
-
:jul1:โอ๊ย เลือดหมดตัวแล้วค่ะ
-
จุดจีสปอต? หรือจีสตอป? อันหลังนี่แปลกๆนะ :z13:
-
:pighaun: :pighaun: :pig4: :pig4: o13 o13
-
ตามอ่านทันแล้วววววววว
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่สงสัยมากเลยอะ ใครตายยยย
หวังว่าไม่ใช่หนุ่มๆสิงห์นะ
-
ขอบคุณครับ ฉากนี้เรียกเลือดน่าดู
-
ขอเลือดด่วนๆ :jul1:
-
ถูกใจไม่ถูกใจไม่รู้แต่ตอนนี้เลือดหมดตัว :jul1:
ตายกันไปเลยพี่น้อง
:call:
-
อ่อย.. เลือดหมดตัว
เล่าได้สยิวกิ้วมากๆโต๋
สมแล้วที่ค่าตัวแพง ไม่ผิดหวัง
แต่จะต่ออีกรอบ น้องตะเกียงไหวมั้ยเนี่ย
-
ขอรับบริจาคเลือดได้ที่ไหนบ้างครับ จะหมดตัวแล้ว ^^"
-
สิงห์โต๋หื่นจริง อะไรจริง แต่เราชอบ 555+
สูญเสียเลือดไปเพียบเลย T T
-
แอร๊ยยย
โอย ความดันขึ้น ชั้นกำลังจะตายกับความเร่าร้อนของคู่นี้ :jul1:
-
อ่านไปก็กรี๊ดไป โตโต๋ถนอมน้องตะเกียงมากค่ะ
เล่นเอาจิ้นตามจนเลือดแทบหมดตัว (ฮา)
-
ถูกใจเป็นที่สุด :m25:
-
ขนาดสิงห์โต๋อายยังเล่าให้เสียเลือดแทบหมดตัว
ถ้าสิงห์โต๋เล่าแบบไม่อายหล่ะ..
คนอ่านคงได้จองศาลาวัดแน่ๆ :jul1:
-
กาชาดขาดเลือด
หาคนใจบุญบริจาคด่วน
มีผู้ประสบภัยรักจนเลือดหมดตัวหลายราย :m25:
-
เห็นชื่อเรื่องแล้วมีความคิดว่าอ่านเรื่องนี้ต้องสนุกมากเลย
แต่พออ่านแล้วต้องบอกว่า มันสนุกมากๆๆ
และตอนสุดท้ายเสียเลือดมากไปต้องขอตัวไปโรงบาลก่อนเพราะเลือดหมดตัว........แล้วว
:jul1:
-
สุดยอดมากสิงห์โต๋
-
อายแทนเลยอ่ะ พรุ่งนี้ตะเกียงจะสู้หน้าคนอ่านได้ใหมเนี่ย เอิ๊กๆๆๆ
-
:haun4:+1ให้พี่โต๋
-
วันนี้ สิงห์โต๋ กับ น้องตะเกียง จะมามั้ยน้า
ไม่รู้ว่าพักฟี้นหายเหนือยกันยังอ่ะ :z1: :z1:
-
:jul1:
เลือดท่วม
-
วิ่งเข้ามาให้เสียเลือดเล่น ก่อนจะเดินสะโหลสะเหลออกไปอย่างไร้เรี่ยวแรง(เสียเลือด+หลงถ้ำ)
ปล.ขอบคุณคุณLuk.และเฮียโต๋สำหรับตอนนี้นะคะ^^
-
มานั่งรอ นุ้งตะเกียงกะพึ่โต๋ คิดถึงง่ะ
-
ค่อย ๆ ตามอ่านอยู่ค่ะ เนื้อเรื่องน่าติดตามดี
มีแอบเศร้าด้วยตอนท้าย....
น้องตะเกียงคนเก่ง ....แพ้ทางเฮียโต๋คนเดียวน่ะดีแล้ว
จะติดตามต่อไปเรื่อย ๆ นะคะ....
:L2: คุณ Luk :pig4:
กด + ให้กำลังใจนะคะ
-
นี่ขนาดว่าอายนะ ยังบรรยายสัดส่วนมาซะครบเลยโต๋ อิอิ
ไงถ้ามีตอนหน้าก็มาเล่าให้ฟังอีกนะคะ
-
ว้าวว้าว สิงห์โต๋มาเอง
-
ร้อนแรงเลือดพุ่งมากกกกกกก
กี้ดๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
-
Part 49
..งานเข้า..ระบมจนได้..
.
.
.
.
.
เช้านี้ทุกอย่างปกติ ที่ไม่ปกติคงเป็นกูนี่ล่ะมั้ง สะโพกแทบครากปวดหนึบ ระบมชัวร์..หมดแรง
หลับไปตอนไหนไม่รู้ตัวเลย จำได้ว่า..หลังจากไอ้พี่นรก..มันเสร็จสมอารมย์หมายยกแรกแล้ว
ไม่ถึงสิบนาที..มันเริ่มบรรเลงของมันต่ออีกรอบ กูอุตส่าห์ห้ามแล้วบอกไม่ไหวอ่า..พอแค่นี้เห่อะ..
กลับว่ากูเอาเปรียบ..เสร็จไปสองปล่อยมันค้างได้ไง ไหนบอกระบบเสมอภาคเท่าเทียมกัน
ยกเอาคำพูดกูมาย้อนอ่ะ...ถ้าพอจำได้ตอนคุยเรื่องพี่อังกับมันไง สุดท้ายเลยโดนอีกรอบจนได้
นั่นแหล่ะ...ถึงมีสภาพอย่างที่เห็น ไอ้คนข้าง ๆยังนอนกอด..รัดกูแน่นทั้งแขนทั้งขา..กะไม่ให้
กูขยับเลยสิท่า..หรือว่าวิญญาณงูที่โดนฆ่าเข้าสิงมันว่ะ...ชอบเลื้อยชอบรัดกูซะจริง หนักเข้ามุดรูกูซะนี่..
ไอ้งูหื่น....มันคงแค้นฝังหุ่น กลับมาสิงไอ้พี่โต๋เข้าให้ ถือโอกาสแก้แค้น..เอาคืนไปด้วยที่เดียวเลย
สองคน...แต่ไม่ยุติธรรมเลย..คนฆ่ามันคือไอ้พี่โต๋ มันควรสิงห์กูให้มุดรูไอ้พี่โต๋ดิ..ไงกลับกลาย
สิงไอ้พี่โต๋..คนรับศึกหนักกูนี่หว่า..เอร้ยยยยยย.....ก็ระบมตลอดดิ...อิแบบนี้.......กรรมเห่อะ!......
กูตัดสินใจปลุกมันจะได้เตรียมตัวไปเรียน สุดท้ายต้องฝืนสังขารไปเรียนจนได้ ดีหน่อย
เดินไม่น่าเกลียด..ไข้ก็ไม่มี..โชคดีมากแล้ว อย่าหวังกูจะซ้อมกีฬากับพวกแม่งได้ แค่ลากสังขาร
ไปเรียนไหว..ก็ดีแค่ไหนแล้ว มันก็น่ะ..กุลีกุจอเปิดประตูรถให้กูนั่ง แถมจะเข้ามาพยุงอีก
เลยถูกสายตาล้อ ๆลุงพีแกเข้าให้ หน้าร้อนซะไม่มีกู เหมือนแกจะรู้มันยังไง ๆอยู่ ยิ่งไอ้พี่โต๋เทคแคร์กู
จนออกนอกหน้าด้วยแล้ว..ยิ่งไปกันใหญ่ กูเลยส่งสายตาดุปรามมันไปนั่นแหล่ะ...ถึงแกล้งทำหน้า
เลิ่กลัก..ก่อนจะเก็กนิ่ง..หยุดพฤติกรรมบ้าบอลงได้ ขืนไปทำแบบนี้ที่โรงเรียน..มีหวังไม่ต้องทำ
อะไรแล้วกู ..คงถูกป้อนคำถามจนไม่ไหวจะตอบพวกแม่งล่ะ ยิ่งพวกปากมอมด้วยแล้ว..คงล้อกูไม่เลิก
ไม่ต้องสืบว่าโดนไรมา ยังไม่พร้อมจะหน้านิ่ง..แกล้งมึนอย่างไอ้พี่บ้ามันหรอก...กูเก็บอาการ
ไม่เก่งด้วย..ครั้นจะไม่มาเรียน คงไม่ต่างเท่าไหร่..ดีกว่าต้องคอยตอบคำถามพวกแม่งเอาทีหลัง
โกหกไม่ค่อยเก่งตะหาก........
พอถึงโรงเรียน..ไอ้พี่บอมย์ยืนรอรับกระเป๋า วันนี้มีพี่รสายืนเป็นเพื่อนมันด้วยดิ เอ่อนะ..ตกลงจริงจัง
แล้วไงคนนี้..ก็ดี..จะได้ลืม ๆเรื่องกูไปซะ อย่างน้อยมีคนคอยดูแลมัน..พี่รสาไม่ได้เลวร้ายไรนิ
ที่ผ่านมา..พวกมากลากไปมากกว่า ว่าแต่..หลังจากคืนที่ไอ้พี่โต๋มันคุยกับพี่อัง..ก็ไม่เห็นกลุ่มพี่เค้า
มาป้วนเปี้ยนวุ่นวายอีกเลย หรือพี่แกจะทำตามข้อตกลงที่คุยกับมันง่า..ไงก็ช่างเรื่องของพวกเค้า
ไม่เกี่ยวกับกูสักกะหน่อย
“มารอถือกระเป๋า..ส่งมาสิ” ไอ้พี่บอมย์บอกยิ้มให้กูด้วย ก่อนยื่นมือเอากระเป๋า..กูก็ส่งให้มัน
หันไปยิ้มบาง ๆให้พี่รสาแกด้วยอีกคน แกก็ส่งยิ้มกลับมาให้..จากนั้นเราสี่คนก็เดินไปด้วยกัน
มาถึงห้อง...วางกระเป๋าไม่ทันเสร็จ ริต้าก็ตรงเข้ามาหาไอ้พี่โต๋ ก่อนจะเอ่ยปากว่า
“โต๋ค่ะ...รบกวนติวให้ริต้าหน่อยได้ไหมค่ะ...ริต้าต้องทำงานส่งนะค่ะ..รบกวนช่วงเช้าก่อนเข้าแถว
นี่เหลือกว่า 50 นาที ไงวันนี้ริต้าเลี้ยงมื้อกลางวันเป็นการขอบคุณโอเคนะค่ะ” พูดเองเออเองเสร็จ
มัดมือชกซะงั้น ไอ้หล่อทำหน้านิ่ง ๆคิดไรสักครู่ ก่อนจะมองหน้ากูประมาณขอความเห็น แล้วแต่มึง
จัดการเอาเองกูส่งสายตาตอบมันไป
“อืม..ริต้ารอแป๊ปนะ.” พูดจบไม่รอฟังคำตอบ เดินไปหาไอ้พี่รันที่มองอยู่ก่อนแล้ว คุยอะไรกันสักพัก
พากันเดินกลับมาที่ริต้ายืนรออยู่
“คืองี้..รันจะติวให้ริต้าแทนผม...เชื่อฝีมือมันได้..ไอ้รันมันรองท๊อปของชั้น คะแนนไม่ต่างจากผมหรอก..
ไงให้รันติวให้แทนน่ะ..เผอิญผมติดธุระนะ คงไม่สะดวกติวให้...รันกูฝากด้วยน่ะ” พูดเสร็จมันไม่รอ
ริต้าตอบรับปฏิเสธ..หันไปบอกไอ้พี่รันเสร็จ ยักหน้าเรียกกูเดินตามมันออกไปเฉยซะงั้น กูเหลือบเห็นริต้า
เม้มปากแน่นมองตามมันไป ไอ้พี่รันหน้านิ่งอมยิ้มใส่กู...ไอ้บร้า..อย่ามาเยอะนะเว้ย!..
วุ้ย!..เบื่อสายตาไอ้พี่รันแม่งว่ะ!...ทำรู้กูเรื่อยอ่ะ..เขิลสาดดดดด..ไอ้บร้า..........
ระหว่างเดินด้วยกัน..กูอดถามไม่ได้ถามแม่งซะเลย ขี้เกียจเก็บข้อสงสัยไว้
“ทำไมถึงไม่ติวให้เค้าอ่ะ...เห็นพยายามขอตั้งสองครั้งแล้วนิ”
“แล้วไง...อยากให้พี่ติวให้เค้าเหรอ”
“แล้วแต่ดิ..ถามตะเกียงไม..ไม่ใช่คนติวสักกะหน่อย”
“ไม่ได้ถามในฐานะคนติว..ถามในฐานะเจ้าของหัวใจ”
“ ( ^ = ^ )!!!.” ไม่ไหว..เจอลูกหยอดมันเข้าให้ เลือดพุ่งขึ้นหน้า..คงแดงเถือกไปทั้งหัวหู
กูเข้าให้แล้ว
“หึ..หึ..เขินดิ...ชอบไหม?” ล้อกูอีก
“ไรเล่า?..” เหวี่ยงใส่เลยนิไอ้บ้า
“ถามว่าชอบไหม..ที่พูดนะ...จากใจล้วน ๆ ” เอ่อเห่อ!..มึงจะเยอะไปถึงไหน
“ประสาท...พูดไรไม่รู้โว้ย!.” กูเฉมองไปทางอื่น คงตอบมึงได้หรอกไอ้บ้า..หวาย..หวาย..กูแม่งชอบอ่ะ..
ใจแม่งเต้นระบำไปหน่ายยยยย...อร๊ายยยยยๆๆๆ...
“อืม..แค่นี้พอรู้แล้วล่ะ..ขอบใจนะ” งงแม่ง!..ขอบใจกูเรื่องไร
“ขอบใจเรื่องไร..ไม่ได้ทำไรให้สักหน่อย”
“ก็นะ..ขอบใจที่คบกับพี่..ขอบใจที่อยู่ข้างกัน..และขอบใจเรื่องเมื่อคืนด้วย..”
“ ( 0 ^-^ 0 ) ???.” คิดว่าไงกัน รู้สึกหน้ากูมันจะระเบิดล่ะ...ขืนยังฟังมันพูดแบบนี้ไม่เลิก
หน้ากูพองจนจะดึงกูลอยแล้วแหล่ะ....อร๊ายยยยยยๆๆๆๆ...ไม่เอาอย่าพูดดิ..
เดี๋ยวแต๋วแตก...อึ้ยยยยยยๆๆๆๆ....เรื่องเมื่อคืน...เรื่องเมื่อคืน..อายง่ะ!
ชีวิตกูกะไอ้พี่โต๋และเพื่อน ๆช่วงนี้ราบรื่นดี ออกจะสงบจนผิดปกติซะด้วยซ้ำ คงเหมือนโบราณว่า
คลื่นลมสงบก่อนพายุจะมา..ถึงไงพวกกูมิได้ชะล้าใจ..กลับระวังตัวมากขึ้นอีก พ่อสิงห์ส่งบอดี้การ์ด
คอยดูแลอยู่ห่าง ๆ พอรู้แหล่ะว่าใครบ้างถึงไม่ปรากฎตัวให้เห็นก็ตามเถ่อะ
ส่วนริต้าหลังจากวันที่ขอไอ้พี่โต๋ติวให้..แต่ไอ้หล่อเทพดันจับพี่รันยัดแทนก็ไม่ค่อยจะวุ่นวายกับมันอีก
ช่วงนี้ลีดซ้อมนักด้วยล่ะ..คงเป็นสาเหตุให้คุณเธอไม่ว่างเหมือนกัน เพราะพวกกูก็เร่งซ้อมกีฬา
จนแต่ละคนยุ่งกันไปหมด กูไอ้พี่โต๋..ไอ้พี่บอมย์ซ้อมทั้งตระกร้อ..ทั้งบาส เพื่อให้เล่นเข้าขา
อย่างน้อยก็หวังอะน่ะ..ไม่น่าจะพลาดเหรียญ ส่วนพวกมันนอกจากกีฬาสองชนิดนี้แล้ว
ไอ้พี่โต๋ยังต้องซ้อมว่ายน้ำอีก..ลำบากกูต้องไปนั่งเฝ้ากระเป๋าเวลามันซ้อม ลงสระที่ไร
แฟนคลับแม่งกรี๊ดด..สนั่นประกบติดขอบสระซะแน่นขนัด ก็น่ะ..คู่แข่งของมันก็ไอ้พี่พรตลงให้
สีน้ำเงิน..ไอ้พี่หน่องแก๊งค์ไอ้พี่พรตหลุดเดียวไปอยู่สีเขียว..ก็ลงให้สีเขียว ว่ากันว่าไอ้พี่หน่อง
ฝีมือไม่ใช่ขี้ ๆเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียนตัวเต็งด้วย ดังนั้นประเภทว่ายผีเสื้อ 800 เมตร
เท่ากับมันแข่งกันเองสามคน..ไอ้พี่โต๋สีแดง ไอ้พี่พรตสีน้ำเงิน ไอ้พี่หน่องสีเขียว สีอื่นคงตัวประกอบ
ให้รู้ว่าส่งนักกีฬาลงแข่งตามกติกาก็พอ ดีกรีทั้งสามหนุ่มเรียกเรทติ้งให้สระแตกได้ตลอด
ที่พวกแม่งลงซ้อมหล่ะ ไม่แตกก็บ้า..รวมหนุ่มฮ็อทอันดับหนึ่งอันดับสอง และอันดับแปดที่นี้ด้วย
ดีหน่อยที่มันเลือกซ้อมไม่ตรงเวลากัน ไม่งั้นมีหวังโกลาหลกันแน่ ๆแฟนคลับแต่ละคนน้อยซะที่ไหน
ยิ่งไอ้คนข้าง ๆกูยิ่งแล้วใหญ่..เก้ง..กวาง..บ่าง..ชะนี..แม่งกรี๊ดดดดกันกระจาย เมื่อเห็นมันโชว์หุ่น
สวมกางเกงว่ายน้ำตัวเดียว ขนาดมันใส่กางเกงรัดรูปขายาวไม่ใช่บิกินี่อ่านะ แต่ก็นั่นแหล่ะ..มันก็ยังเห็น
เป็นรูปเป็นร่างอยู่ดี กล้ามขาสวยสะโพกแน่นเปรี๊ยะ..รับเอวสอบส่งให้ไหล่กว้างเป็นรูปตัววี
แต่ที่ยั่วน้ำลายสอ..ก็ข้าวหลามหนองมนมันอ่ะดิ...บังอยู่ซะที่ไหน นูนเด่นเป็นสง่าซะขนาดนั้น
กล้ามท้องเป็นลอนสวยซิคแพ็คเรียงตัวเป็นแนว ขนอ่อนรอบสะดือลู่เป็นแพรแพล่มหายขอบ
กางเกงว่ายน้ำเข้าให้ โอ้ย!..ไม่ต้องจินแล้ว..พวกแม่งกดชัดเตอร์กันกระจาย ไม่ทันเที่ยงคืนรูปมันว่อน
ไปทั่วเน็ต ยิ่งเวปของโรงเรียนแล้ว..รูปมันขึ้นหร่าเต็มหน้าเวป..แทบไม่แบ่งพื้นที่ให้ใคร คงไม่มีใครลบ
สถิติหล่อเทพของมันลงได้หรอก ตรงข้ามเรทติ้งพุ่งกระฉูด..ครองตำแหน่งหนุ่มฮ๊อทอันดับหนึ่ง
ของมันต่อไป
สรุปแต่ละคนยุ่งกันตัวเป็นเกลียว พวกสิงห์โตดำคนอื่น ๆก็ไม่ต่างกัน ช่วงนี้เราจึงไม่ค่อยมีเวลารวมกัน
เหมือนเดิม..เจอกันเฉพาะตอนเรียน ทานข้าวเที่ยงแบบรีบกันสุด ๆ ไม่มีเวลาจะมาเอ่อระเหย
เหมือนเคย..เพราะต่างคนต่างต้องซ้อมอีก ยิ่งเวลาเหลือน้อยยิ่งต้องเตรียมพร้อมให้มาก
ไอ้พี่โทนี่กะไอ้พี่กาน ยังดูแลเรื่องอาหารกูตามสัญญาทาส บ้างครั้งไม่มีเวลาซื้อให้ ก็ฝากเงิน
ไอ้พี่โต๋ให้จัดการแทน ไอ้พี่บอมย์เหมือนเดิมถือกระเป๋ากูไม่ขาดตกบกพร่อง ดีหน่อยที่มันอยู่สีเดียว
กันกะกู..จึงมักเห็นเราสามคนตัวติดกันตลอด เอ่อไม่สิ..มีพี่รสามานั่งรอบ้าง ก็นะ...คู่นี้ออกจะไปไหน
มาไหนด้วยกันบ่อยแหล่ะ...เพื่อนแอบแซวว่าตกลงคบกันแล้วใช่ไหม มันคงยังปฏิเสธน่ามึนว่า
ไม่ใช่แฟน..เพื่อนกันเฉย ๆ เอากะมันสิ..ไม่ใช่แฟนก็ไม่ใช่แฟน ที่มึงทำกันนะ..มันเกินแฟนเค้า
ทำไปหล่ะ..แต่เมื่อเจ้าตัวไม่ยอมรับ ก็ไม่มีใครคาดคั้นเอากะมันหรอก มันว่าไงก็ว่างั้น
ไอ้พี่รันยังทำงานส่งอาจารย์ให้กูอย่างเคย..ทุกคนไม่ลืมทำหน้าที่ทาส เชื่อแล้วว่าพวกมันคำไหนคำนั้น
รักษาคำพูดกันทุกคน ข้อดีของพวกมันน่านับถือ และเอาเป็นแบบอย่าง............
ช่วงนี่คนที่บ้าน..ไม่ค่อยได้พูดคุยอะไรกับพวกกูสักเท่าไหร่..คงรู้กูสองคนยุ่งวุ่นวาย เพราะอาทิตย์หน้า
ก็แข่งกีฬาสีแล้วทั้งอาทิตย์..นอกจากซ้อมแล้ว..ยังต้องเตรียมตัวเรื่องอะไรจุกจิกมากมาย
ก็ไอ้พี่โต๋ดันเป็นหัวเรือใหญ่..ช่วยไอ้พี่บอยประธานสีเกือบทุกเรื่อง กูพลอยฟ้าพลอยฝนยุ่งกะแม่ง
ไปด้วย..มันให้กูห่างมันซะที่ไหน..ตัวติดยังกะปลาท่องโก๋ ทำตามคำสั่งพ่อไม่ขาดตกบกพร่อง
ดีหน่อยที่มันไม่ขอกูเรื่องนั้นอีก หลังจากครั้งสุดท้ายผ่านมาร่วมสองอาทิตย์แล้ว กูขอร้องมันว่า..
ช่วงนี้หยุดไว้ก่อนเห่อะ! ไม่งั้นกูคงซ้อมกีฬาแหกแข้งแหกขาวิ่งกะมึงไม่ไหวหรอก มันก็ฟังกูนะ
ไม่ได้นึกเอาแต่ใจซะทีเดียว ขืนมีดิ..ไอ้ตะเกียงจะโบกให้.. มีบ้างกอดจูบปกติของมันเวลาอยู่ด้วยกัน
ในห้องสองต่อสอง..แต่ไม่ไรมากกว่านั้น อีกอย่างเพลียกันด้วยล่ะ..ไหนจะเรียนไหนจะซ้อมกีฬา
ที่สำคัญเสร็จจากงานกีฬา โรงเรียนกูหยุดอ่านหนังสือสอบเลยหนึ่งอาทิตย์..เปิดมาสอบกลางภาค
ต่อเลย..มันจึงแบ่งเวลาอ่านหนังสือของมันบ้าง..มีถามกูเหมือนกันว่าไมกูไม่อ่านหนังสือ..เช่อะ..
กูอยากบอกมันว่าแค่เรียนในห้องก็พอแล้ว..ไม่เห็นต้องอ่าน มันน่าเข้าใจนะ..คงรู้อยู่ว่ากูดับไหน
มีแซวกูอีก..เทอมนี้ตำแหน่งท๊อปชั้นปีมันคงแห้ว โดนกูซิวไปแน่ ๆกูไม่ได้พูดโต้ไรมัน
แถมช่วยติว..อธิบายเรื่องที่มันไม่เข้าใจให้อีก มันมองกูอึ้งทึ่งไปเหมือนกัน ชมกูว่าอธิบายเข้าใจ
ดีกว่าอาจารย์ที่เข้าสอนเสียอีก ก็นะอยากจะบอกมันเหมือนกัน..กูทะลุขั้นเทพแล้ววิชาของม.ปลายนะ
ไม่งั้นจะกล้าสอบพาสไปเรียนป.ตรีเหร่อะ.. แต่ก็ได้แต่ยักหน้า..ไม่ได้พูดไรกะมันหรอก
กลายเป็นเรื่องปกติทุกคืน ที่มันจะดึงกูไปนอนกอดซุกอยู่กับอกมันจนมิดแหล่ะ...ยอมรับว่าแรก ๆ
ไม่ชิน..จากไม่ชินก็กลายเป็นชิน..เริ่มจากชินเป็นคุ้นเคย และติดการนอนกอดของมันในที่สุด
ไม่รู้ใครติดใครที่นี้..มั่วไปหมด ที่พี่เต้เคยบอกว่ามันติดหมอนข้าง..กูไม่เชื่อหรอกตอนแรก
คิดว่าพี่แกคงกะแซวเล่นซะมากกว่า เพราะในห้องมัน..แม่งไม่มีหมอนข้างสักกะใบ วันนี้เข้าใจแล้วว่า...
คงติดหมอนข้างจริง ๆแหล่ะ..แต่ไม่น่าใช้ม้างงงงง..ติดตะเกียงมากกว่า เพราะมันกอดกูนิ..
ใช่หมอนข้างซะทีไหนกานนนนนนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..............................
วันนี้ฟังตะเกียงเปรยให้ฟังกันต่อ อย่าลืมทักทายกันบ้างนะค่ะ
Luk.
-
หุหุ ตะเกียงโดนถูซะระบมไปเลย
ดีนะนี้ที่พี่โต๋แกยังมีเหตุผลไม่ถูซ้ำทุกๆวันอ่ะ ไม่งั้นไม่ต้องทำไรละ 55+
-
ช่วงนี้รู้สึกชีวิตสงบมีความสุขดีนะ แต่ไม่ค่อยชอบเลยรู้สึกเหมือนจะมีพายุใหญ่ตามมา
ยังไงก็ขอให้กีฬาชนะทุกประเภทนะ ตะเกียง โต๋ :3123: :3123:
-
:man1:
-
อิจฉาตะเกียงอ่ะ...ไอ้นอนซบอกคนหล่อทุกคืนเลยน๊า ^^
-
อิอิตะเกียงยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
ตอนหน้าจะเป็นยังไงต่อไปนะ o13
-
ตอนนี้เดินเรื่องด้วยความสงบ แต่ตอนหน้าแข่งกีฬาใช่ป่าว
น่าห่วงพวกตัวก่อกวนจะเข้ามาวุ่นวาย
-
รู้จะสงสารตะเกียงดีรึเปล่าที่ถูกถูจนระบบ :z1:
-
ตะเกียงบุบไปเยอะไหมเนี่ย พี่โต๋เล่นถูไม่ถนอม 555
-
เอายาแก้ช้ำในไหมตะเกียง
-
ตะเกียงสู้ๆนะหนู :กอด1:
-
5555 :laugh: ว่าแล้วตะเกียงต้องลุกมะขึ้น o18 แต่ตอนนี้สงบดีจังคงต้องรอต่อไปพายุคงเริ่มตั้งเค้าซะหละมั้ง
:กอด1:กอดคนโพส
-
มาเชียร์พี่โต๋ :laugh: แต่ชอบพี่รัน
-
:กอด1:น้องตะเกียง
-
ตะเกียงน่ารักอีกแล้ว
-
เพลาบ้างอะไรบ้างสิงห์โต๋น้องช้ำหมด
-
พี่โต๋ก็คงอยากบอกว่า
กอดหมอนข้างมันไม่อุ่นเหมือนกอดน้องตะเกียง อิอิ
-
สองยกเบาๆ
-
ชอบรันจัง :-[
-
รันนี่รู้ทันทุกเรื่อง555ดีนะที่ไม่มาเป็นคู่แข่งสิงโต๋ ไม่งั้นตะเกียงอาจเลือกรันแทน อิๆ
-
:กอด1: :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[
-
:z13: :z13: :z13:
-
เขินแทนตะเกียง
-
:-[พี่โต๋ปากหวานซะ กลบอิมเมจตอนเปิดตัวครั้งแรกไปเลย
-
Part 50
โค้งสุดท้ายกีฬาสี.
.
.
.
.
.
.
หลังจากซ้อมกันอย่างเอาเป็นเอาตายมาสองอาทิตย์กว่า สาละวนเรื่องจัดอัศจรรย์ จัดกิจกรรมซ้อม
ขบวนพาเหรด ซ้อมแม่งสารพัดสารพัน จนไม่มีเวลากระดิกกระเดี้ยตัวไปไหนกันเลย แทบจะกินนอน
อยู่โรงเรียนละม้าง..ช่วงอาทิตย์สุดท้ายเนี๊ยะ!..ไม่ยักรู้ว่าหนักเอาการ แต่ก็สนุกสุดเหวี่ยง เพราะพวกเรา
สนิทกันมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่ม.5 หรือม.4 แต่กูอายุน้อยสุด พวกก็พยายามแทนตัวว่าพี่
กะกูกันหมด ทำให้ไอ้ตะเกียงต้องสุภาพเรียกพี่กันเป็นแถว พาลให้พวกม.3 ม.2 ที่รู้อายุกูเรียกเพื่อน
ซะสนิทปาก ช่างแม่งเห่อะ!..ใช่สาระที่ต้องใส่ใจ ใครพอใจจะเรียกไง..เอาตามแต่พวกท่านสะดวก
ตอนนี้กูไอ้พี่โต๋ไอ้พี่บอมย์ แทบจะตัวติดกันเป็น 3P แล้วแหล่ะ...ไปไหนต้องเห็นพวกกูสามคนตลอด
พี่รสาก็ซ้อมสีของตัวเอง มีมาโผล่ชะแว๊บบ้างเป็นครั้งคราว ซึ่งทุกครั้งไอ้พี่บอมย์ก็โดนแซว
ไปตามระเบียบจากพวกสมาชิกสีแดง มันก็ไม่แสดงอาการอะไรยิ้ม ๆ ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ
พี่รสาเสียอีกที่หน้าแดงเป็นตำลึงสุก ส่วนเรื่องของกูกะไอ้พี่โต๋ทุกอย่างราบรื่นทางรักสะดวก
ช่วงนี้ไม่มีสะดุด..ไม่มีใครมาวุ่นวายพวกกูมากนัก อาจเป็นเพราะป่วนตัวหลัก.. ต่างมีภารกิจรัดตัว
ต่างคนก็มีหน้าที่รับผิดชอบ ถือเป็นงานใหญ่ที่พวกม.4 ร่วมมือกับม.5 แสดงพลังกันเต็มที่
พี่ม.6 เพิ่งสอบแอดฯกันเสร็จเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา วันจันทร์เลยมาช่วยน้อง ๆได้แล้ว
แต่ก็นั่นแหล่ะ..ถึงเวลานี้ทุกอย่างเตรียมพร้อมหมดแล้ว วันนี้เริ่มแข่งกีฬารอบแรกแล้ว
ต้องเสร็จภายในวันพฤหัส วันศุกร์เป็นพิธีเปิดและปิดตอนเย็น พร้อมประกวดขบวนพาเหรด
กองเชียร์..กีฬาประเภทลานกับประเภทลู่ พวกกีฬาหลัก ๆก็ต้องแข่งให้จบก่อนวันพฤหัส
ใครได้แชมป์ชนิดไหนรู้ผลหมดแล้ว ยกเว้นฟุตบอลที่ชิงชนะเลิศก่อนพิธีปิด
ในกลุ่มหนุ่มฮ๊อทท๊อปเท็นไม่มีใครลง ส่วนใหญ่ให้คนอื่น ๆเล่นกันหมด ใช่ว่าพวกมันไม่ชอบกันน่ะ..
หน้าที่วันสุดท้ายมันทำให้ปลีกเวลาไปแข่งกันไม่ได้ตะหาก แค่นี้ก็ยุ่งเยอะแล้ว..ไอ้พี่บอมย์ลงวิ่ง
200 เมตรวันสุดท้ายกะเค้าด้วย
จับฉลากสีแบ่งสายมา พวกกูโชคดีมากที่อยู่สายA ว่ากันว่าสายเบาไม่หนัก สีแดง สีเขียว สีส้ม
ส่วนสาย B สีน้ำเงิน สีเหลือง สีชมพู ซึ่งสีน้ำเงิน กับสีเหลือง เป็นสีแข็งกันทั้งคู่ หนักหน่อย
ต้องฟัดกันเอง..ก่อนจะเจอสีกู..แต่ถ้านับแล้ว..กูคิดว่าต้องเจอทั้งสองสีอย่างเลี่ยงไม่ได้
เพราะไม่ว่าสายB ใครจะเป็นที่หนึ่งหรือที่สองในสาย โอกาสที่ต้องเจอกับสีแดงมีทั้งคู่ สีน้ำเงิน
ไอ้พี่พรตเป็นประธานสีเป็นแกนนำ ตามด้วยไอ้พี่เทค ไอ้พี่ชัด และไอ้พี่กาน สิงห์โตดำคนเดียว
ที่หลุดพวกอยู่สีนี้ แต่ไม่ใช่ปัญหาเห็นพวกแม่งซ้อมเข้าขากันขนาดนั้น กีฬาไม่เคยแบ่งพวกพ้อง
ถึงเวลารวมกันเป็นทีมพวกมันก็ทำได้ดี ยังมีพี่อัง พี่คนาง พี่ตรอง และพี่องกระเทียมสามหลีบ
อยู่สีนี้ด้วย ดังนั้นไม่ต้องห่วงว่าขบวนพาเหรด กับลีดสีนี้จะขนาดไหน เค้าว่าอลังการงานสร้าง
ไม่ใช่น้อย เป็นสีหนึ่งที่ถูกจับตาเป็นตัวเก็งในการชิงถ้วยเชียร์ กับแชมป์พาเหรด
ส่วนสีเหลือง มีไอ้พี่รัน ไอ้พี่โทนี่ ไอ้พี่วิน พี่ต้า พี่รสา พี่คำพอง หนึ่งหลีบของกระเทียมที่
หลุดกลุ่มมาอยู่กับพี่รสา เห็นพี่แกประกาศศักดิ์ดา..ว่าไม่กลัวใคร พี่แกรับหน้าที่ซ้อมลีดและ
ขบวนพาเหรดกับพี่รสา บอกมั่นใจเกินร้อยสีไหนก็มาเห่อะ..เจอกันหน่อย..ว่างั้น
สองสีนี้หนักหน่อยอยู่สายเดียวกัน สีชมพูที่เหลือในสาย ไม่น่ากลัวเท่าไหร่ เพราะนักกีฬาตัวหลัก ๆ
ส่วนใหญ่..เป็นพวกมือสมัครเล่นไม่ใช่มืออาชีพ แทบไม่ต้องอ่าน..กะเอาเหรียญกีฬาพื้นบ้านซะ
มากกว่าเช่นชักกระเย่อ วิ่งกระสอบฯลฯ อะไรประมาณนี้ เพราะวันสุดท้าย ช่วงพักแข่งฟุตบอล
จะมีแข่งกีฬาพื้นบ้านขึ้น ไม่ต้องส่งรายชื่อล่วงหน้า คัดกันลงตอนนั้นแข่งกันสด ๆจะ ๆให้รู้ดำ
รู้แดงกันเลย สนุกกันไปอีกแบบ...
สาย A สีกูไอ้พี่บอยบอก แข็งเพียงสีเขียว ไอ้พี่หน่อง..พวกไอ้พี่พรตเป็นแกนนำคุมกีฬา
พี่แกเป็นตัวเก็งนักกีฬาว่ายน้ำ เห็นลงตั้งสามรายการ ซ้ำยังคุมนักกีฬาชนิดอื่นด้วย
ส่วนสีส้มไม่น่ากลัวเท่าไหร่ ตอนนี้สีแดงอ่านถึงรอบชิงแล้ว ระหว่างสีแดง สีน้ำเงิน หรือสีเหลือง
ใครที่จะได้ชิงบาส ชิงตระกร้อกันแน่ เท่าที่ดูมาเสือกส่งนักกีฬาประทะกันเต็มสตรีม ไม่มีสีไหนคิดจะ
หลบไปลงเล่นอย่างอื่น คงกะวัดกันไปเลยที่แน่นอนเจอกันเอง มันกว่าเยอะเพราะรู้ฝีมือกันดี
พวกนี้แต่ละคนมันขั้นเทพ ดังนั้นหากแยกไปแข่งชนิดอื่น มันทำให้ห่างชั้นกันเรื่องฝีมือ
จะไม่สนุกเหมือนพวกที่เขี้ยวลากพอฟัดพอเหวี่งกันไง บาสกะตะกร้อเป็นกีฬาวัดศักดิ์ศรีของสิงห์โตดำ
ที่แยกพวกอยู่คนละสี ระหว่างไอ้พี่โต ไอ้พี่รันแกนนำและยังเหยี่ยวเวหา ของพวกไอ้พี่พรตอีก
ที่ก็ดันแยกพวกด้วย มีสีแดงกูนี่ละมั้ง..ที่ไม่มีแก๊งอื่นผสม ส่วนกีฬาชนิดอื่นแบ่ง ๆให้เค้าเล่นมั้ง
เช่นฟุตบอล วอลเล่ย์บอล ปิงปอง แบดมินตัน ฯลฯ ที่พวกแม่งไม่ลงแข่งกันเลย
มีแข่งวิ่ง ว่ายน้ำ ซะมากกว่าที่พวกแม่งโชว์ออฟวัดความสามารถตัวต่อตัว วิ่งหน้าดูชมกว่าเพื่อน
ไอ้พี่รันวางแผนคว้าเหรียญไว้เพียบ ถึงกับเก็บตัว ไอ้พี่โทนี่ ไอ้พี่วิน พี่ต้า ลงแข่งเต็มสตรีม
สีน้ำเงินใช่จะยอมไอ้พี่เทคนำทีม ไอ้พี่กาน ไอ้พี่ชัด กะลงอัดสีเหลืองอีกระลอก สีกูไอ้พี่บอยประธาน
สีลงแข่งกับไอ้พี่บอมย์ ใครอีกบ้างกูไม่ค่อยรู้หรอก แต่ที่น่าลุ้น..วิ่งคงชิงกันระหว่างสีเหลืองกับสีน้ำเงิน
สีกูหวังไอ้พี่บอย ไอ้พี่บอมย์ ยังไม่รู้จะลงชนกับสองสีนี้หรือเปล่าเพราะวิ่งมีหลายรายการ
สนุกดีพิลึกล่ะงานนี้ เพราะวันนั้นกองเชียร์ทุกสีเต็มสนาม ต้องดูกุนซือสีกู ไอ้พี่โต๋มันจะวางหมากยังไง
กับการแข่งวิ่ง............
วันนี้..ตารางการแข่งตะกร้อ สีกูเจอสีเขียวเช้าแข่งบาสกับสีส้มบ่ายเจอกันในสาย
วันอังคารตะกร้อเจอสีส้มเช้า เจอบาสสีเขียวสลับกัน วันพุธเช้าตัดเชือกตะกร้อ ตัดเชือกบาสบ่าย
ไม่รู้เจอใครระหว่างสีน้ำเงิน กับสีเหลือง แต่ที่แน่ๆไอ้ยอดมนุษย์ชายโต๋มีแข่งว่ายผีเสื้อวันพุธ 800 เมตร
ตอนบ่ายสามชิงกันเลยไม่ต้องคัดรอบ ซึ่งมีเวลาพักหลังจากแข่งบาสรอบตัดเชือกเพียงแค่ชั่วโมงเดียว
ดูว่ามันจะสามารถคว้าเหรียญได้หรือเปล่า งานนี้ว่ากันว่าไอ้พี่หน่องมาวินกว่าเพื่อน
เพราะเป็นตัวเก็งอยู่ด้วย ยังไอ้พี่พรตที่ลงประเภทนี้อีกคน ทั้งสามไม่ได้รู้สถิติเวลาของแต่ละคนนิ
เพราะไม่ได้ลงซ้อมตรงกันสักครั้ง ดังนั้นไม่รู้ว่าใครจะเป็นฉลามหนุ่มว่ายผีเสื้อแปดร้อยเมตร
ผลเป็นดังคาดตะกร้อสีกูผ่านฉลุย คะแนน 21 ต่อ 12 และ 21 ต่อ 10 เก็บรวดสองเซ็ท
กูเล่นตำแหน่งแบล๊คซ้าย ไอ้พี่บอมย์เล่นหน้าขวาตัวฟาด ท่าตบหลังเท้าซันแบล็คของมัน
น้อง ๆทีมชาติได้มั้ง ไม่ได้โม้หรอกควายเตะนะนึกเอาเล่นเอาลูกหวายเกือบแตก แรงป่ะ!..ที่นี้รู้ยัง..มันอ่ะ!..
บ้าพลัง..กูแค่ตั้งชงให้มันตบ ไอ้พี่โต๋เล่นเซ็นเตอร์ตัวกลาง ตัวเสริฟกับรับก่อนโยนให้กูตั้งให้
ควายบอมย์ฆ่า...ก็นะเหมือนเดิมแฟนคลับเต็มยิม เพราะยิมตะกร้อกับยิมบาสสนามเดียวกัน
แค่สลับตารางคนละเวลาเช้าหรือบ่าย จบจากสายกูก็สายไอ้พี่พรตเจอสีไอ้พี่รันต่อ สองสีนี้ตะหาก
ที่ล่อเอาโรงยิมแทบถล่ม เพราะตัวเล่นหลัก ๆสีน้ำเงิน ไอ้พี่พรตเล่นตัวฆ่าตำแหน่งเดียวกะไอ้พี่บอมย์
ไอ้พี่กานเล่นตัวชงตำแหน่งกู ไอ้พี่ชัดเล่นเซ็นเตอร์ตำแหน่งไอ้พี่โต๋ ส่วนสีเหลือง
ไอ้พี่รันเล่นเซ็นเตอร์ ไอ้พี่วินเล่นตัวฆ่า ไอ้พี่โทนี่เล่นตัวชง แม่งคู่คี่สูสี
โครตมันส์อ่ะ...กูแม่งยังพลอยมันไปกะเค้าด้วย สีมันแข่งต่อจากสีพวกกู
พอสีกูแข่งจบ..เลยอยู่ดูสีมันเล่นซะหน่อย เพื่อกลับมาวางแผนรับมือ ตามตำรารู้เขารู้เรา
รบร้อยครั้งชนะร้อยหนึ่งครั้ง กูบวกเผื่อไง..แห่ะๆๆๆๆ
ผลปรากฎเก็บกันไปคนละเซ็ท ต้องตัดสินเซ็ทสาม สุดท้ายสีไอ้พี่รันก็ชนะจนได้ ด้วยคะแนน 19 ต่อ
17 งงดิ..ทำไมคะแนนเป็นแบบนี้ ไม่ต้องงงหรอกเซ็ทสุดท้ายแข่งเพียง 15 แต้ม แต่มันเล่นดิว
ผลัดกันไปมากว่าจะปิดสกอร์ได้คะแนนต้องชนะห่างสองแต้ม สีไอ้พี่รันคุมเกมส์ได้ดีกว่า
ทำให้มันชนะไปในที่สุด กูคิดไว้แล้ว..ไอ้กุนซือขั้นเทพอย่างไอ้พี่รันมันเจ้าคิดเจ้าแผนการ
มันมองออกว่า..ไอ้พี่พรตยิ่งเล่นยิ่งร้อน เลยจงใจเสริฟยัดใส่ตลอด ทั้งคู่กัดกันด้วยลีลาท่าทางกวนส้น
ทั้งสองฝั่ง ท่าที่แสดงออกตอนได้แต้มแต่ละครั้งของสองทีม แม่งเรียกเสียงฮ่า..และกรี๊ดดดกร๊าดด..
กันให้ลั่นยิม ทั้งยียวนกวนส้น..กวนประสาทสารพัดที่พวกแม่งยั่วคู่ต่อสู้ ไอ้พี่รันมันได้เปรียบตรง
อมยิ้มยักคิ้วกวนส้นของมัน ยั่วไอ้พี่พรตหน้าดำหน้าแดงอารมย์หงุดหงิดหลุดบ่อย
กูรู้แหล่ะ!..ว่าไมไอ้พี่พรตถึงหงุดหงิด ใครเคยโดนสายตาท่าทางของไอ้พี่รันเวลามันยั่วโมโหนะ
เป็นยังไง ไอ้ตะเกียงเจอบ่อย..ยังแทบอยากเอานิ้วจิ้มตามันเลย กวนโครต ๆ อ่ะเชื่อเห่อะ..
ไม่มีใครขั้นเทพสามารถยิ้มยักคิ้ว สายตาล้อเลียนได้กวนส้นเท่าไอ้พี่รันอีกแล้ว
เท่าที่ไอ้ตะเกียงรู้จักอ่ะนะ.....
ในขณะที่ไอ้พี่พรต..พอจิตหลุด ลูกฆ่าเคยทำได้ดีก็ลดประสิทธิภาพลง
ทั้งยังถูกจี้ด้วยลูกเสริฟของไอ้พี่รันจงใจอัดใส่มันอีก ไหนต้องตั้งรับแล้วยังต้องฆ่ากลับด้วย
พอถูกไอ้พี่โทนีบล๊อคได้สองลูก ก็ทำให้ใจแป่ว..ไปเหมือนกัน สีมันเลยแพ้แบบคู่คี่สูสีสุด ๆ
แต่ตะกร้อแมทนี้ เล่นเอาโรงยิมแทบแตกจากกองเชียร์ที่เข้ามาเต็มสนาม ไม่รวมพวกแฟนคลับ..
ถึงจะอยู่สีอื่นก็อัดกันจนยิมไม่มีที่จะยืน สรุปแล้วสีกูต้องตัดเชือกเข้าชิงกับสีไอ้พี่พรต
เพราะเค้าไขว้ที่หนึ่งในสายA เจอที่สองในสาย B เชื่อว่าสีไอ้พี่รันรอชิงเหรียญทองลอยลำแล้ว
เพราะที่เหลือไม่ใช่คู่มือมันแล้ว แค่คู่ซ้อมซะมากกว่า งานหนักคือสีแดงต้องผ่านสีไอ้พี่พรตไปชิง
ให้ได้ก่อน..จากการเล่นวันนี้ ไม่รู้ว่าไอ้หล่อเทพที่เก็กนิ่งดูเกมส์ตลอดนั้น จะวางแผนมันแก้เกมส์ยังไง
กูปล่อยมันจัดการ..เพราะมันเป็นหัวหน้าทีม เลยไม่เสนอไอเดียเหี้ยไรให้มันหรอก ไว้รอมันหืดขึ้นคอก่อน
ค่อยว่ากันอีกที..กูรู้จุดอ่อนของพวกไอ้พี่พรต ว่าต้องทำยังไงถึงจะผ่านสีมันได้....หุ..หุ..หุ.....
ชั่วร้ายได้อีกกู..........กร๊ากกกกกกๆๆๆๆๆๆ
ช่วงบ่ายพวกกูลงแข่งบาส ยิ่งไม่ต้องพูดเลยแข่งไม่ถึงสิบนาที ไอ้พี่โต๋หัวหน้าทีมก็จัดตัวสำรองลงเล่น
เต็มทีม ให้ไอ้พี่บอมย์ยังคงยืนตำแหน่งเซ็นเตอร์ คอยคุมเกมส์ให้อยู่เหมือนเดิม
เปลี่ยนมันกับกูออกมาเป็นพี่เลี้ยงวางแผนข้างสนาม ปล่อยนักกีฬาคนอื่นได้เล่นบ้าง
เพราะฝีมือของสีส้มคู่คี่กับพวกตัวสำรองทีมสีกู รับมือกันได้สบายมาก อย่างน้อยพวกที่ซ้อม
จะได้มีโอกาสลงแข่ง สร้างความภูมิใจให้เค้ามีส่วนร่วมในการแข่งกันหน่อย ไม่ใช่ซ้อมแทบตาย
สนามจริงไม่มีโอกาสลงแข่งสักกะแมท ไอ้พี่โต๋มันคิดถูกแล้ว ที่ทำให้นักกีฬาทีมมันได้เล่น
แม่ง...ดูแล้วมันห่วงความรู้สึกคนอื่นนะนี้ ...พระเอกได้อีกมึง...แฟนใครหว่า?...
ผลการแข่งสีกูชนะไปคะแนนไม่ห่างมากนัก 78 ต่อ 74 คะแนน แต่ทำความดีใจกับพวกทีม
นักบาสสีกูหน้าตามีความสุขกันสุด ๆ ยิ่งตอนปล่อยนักกีฬาจับมือในสนามก่อนจบเกมส์
วิ่งเข้าแทคไหล่กันยังกว่า MBA ซะงั้น กูคงทำตามพวกแม่งมันหรอก แต่ละตัวควายเรียกพ่อ
ขืนกูกระโดดแทคกะมันดิ....รอรับศพกูได้เลย เปรียบเอาจักรยานอัดกะสิบล้ออ่ะ..นึกภาพออกรึยัง...วุ้ย!
..เลยได้แต่วิ่งปรบมือยื่นมือจับกะพวกแม่งก็พอ มีบางคนเล่นจับมือกูไม่ยอมปล่อย จนไอ้พี่บ้า
มันขมึงตาใส่นั่นแหล่ะ..พวกถึงยอมปล่อยมือกู..นรกจริงชีวิตกู...นิดหน่อยพวกแม่งก็วอนเอากะกูอ่า...
เฮ้อ!...เซ็งเป็ด............
ถึงเวลาสีน้ำเงินเจอสีเหลือง...ไม่มีใครยอมใครเหมือนเคย แต่งานนี้สีเหลืองแพ้ไปในที่สุด
พอเจอลูกปะทะเข้าให้ สีไอ้พี่รันก็ทานพวกไอ้พี่พรต ไอ้พี่เทคไม่ไหว แพ้ไปด้วยคะแนน 96 ต่อ
89 แต่เกมส์แม่งก็มันมาก ลุ้นกันตลอด พวกแม่งเล่นเอาสาวแท้ สาวเทียม แม้แต่หนุ่ม ๆ
ที่ชอบกีฬาชนิดนี้เชียร์สนั่น งานนี้แฟนคลับเพิ่มอีกตรึมสองสีนี้เจอกันทีไหร่นับเป็นไฮไลท์
ของวันเลยทีเดียว เพราะแรงเชียร์มหาศาล เกมส์แข่งก็มันสมกับที่ได้เชียร์ กูยังสนุกไปด้วยเผลอ
โห่เชียร์ไปหลายครั้งเหมือนกัน ไอ้พี่บอมย์กะไอ้พี่โต๋กลั้นขำกูกันใหญ่ เห็นกูกระโดดเชียร์เย่ง ๆ
ก็นิ..กูเชียร์สีไอ้พี่รันมันน่ะเพื่อนกูนี่ จาให้เชื่อสีไอ้พี่พรตก็กระไรอยู่ ถึงไอ้พี่กานมันจะอยู่สีนี้ก็เห่อะ
อย่างน้อยสีไอ้พี่รันมีทั้งไอ้พี่รัน กะไอ้พี่โทนี่ กูเลือกเชียร์พวกมากไว้ก่อน ไอ้ยักษ์บ้าสองตัวแม่ง
เลยพากันขำท่าทางกูเข้าให้ หาว่าออกอาการเป็นเด็กกะเค้าด้วย อ้าว!..กูยังเด็กอยู่เห่อะ..ยังไม่
ถ่ายบัตรเลย..ยังใช้เด็กชายนำหน้าแล้วมันจาผิดตรงไหน มึงและผิดเต็ม ๆ..พรากจิ้นกูทั้งที่กูยังไม่ทัน
ใช้นายเลยด้วยซ้ำ...เสือกล้อกูอีก...อดไปเลยมึงอย่ามาอ้อนขอกูแล้วกานนนนน....ชิ...
รักคนอ่าน คิดถึงคนโพส ช่วงนี้เทศกาลกีฬาสีของโรงเรียนน้องตะเกียง คอยตามความมันส์กัน
Luk.
-
:pig4:
-
นึกถึงตอนทำกีฬาสีจัง สนุกที่สุดแล้วในชีวิต
-
ถ้าเป็นงานกีฬาสีอ่ะนะ มันส์พะยะค่ะ :laugh:
-
+1 ให้นีกกีฬา อ่านไปคิดถึงโรงเรียนช่วงกีฬาสีชะมัด
อากาศแบบนี้ออกกำลัง ขยับขยายยิ่งกว่าสวรรค์...แต่นอนอุตุอุ่นๆ ก็ดีเหมียนกันนะ :z1:
-
:pig4:
-
อ่านแล้วอยากไปนั่งเชียร์ติดขอบด้วยคน
-
นึกถึงตอนเรียน ม.ปลาย เลยเนอะ ^^
-
อ่านถึงจบแล้วก็นึกขึ้นได้ เอ๊ะ ตะเกียงยังไม่สิบห้านี่นา อ๊ายยยย พี่โต๋เลี้ยงต้อยยยย!!?!
-
มารอเชียร์สีแดงโค้งสุดท้าย :mc4: :mc4:
-
หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีนะ
-
แวะมา+คร้าบ ช่วงนี้คอมเจ๊งอ่ะ กว่าจะเข้าเล้าได้ต้องมาเล่นร้าน อิอิ
-
อดไปเลย พี่โต๋ 55555
-
เข้ามานั่งเชียร์ติดขอบสนาม รอดูไม้เด็ดของตะเกียงในสนามบาส อุอุ
-
:ped149: :ped149: :ped149:
มารอเชียร์ ตะเกียงแข่งบาส กับ ตะกร้อ น่าจะมีอะไรเด็ดๆ มันส์ๆ
-
Part 51
..อิทธิพลจากตะเกียง...
.
.
.
.
.
.
วันนี้แข่งวันที่สองแล้ว ทุกอย่างยังคงสนุกไม่ต่างกะเมื่อวาน ไฮไลท์กีฬาบาสกับตะกร้อ
ยังคงอยู่ที่สามสี คือแดง น้ำเงิน และเหลือง เพราะส่วนใหญ่นอกจากตั้งใจเชียร์กีฬาแล้ว
ยังตั้งใจเชียร์คนที่ตัวเองชื่นชอบ ซึ่งล้วนสังกัดสามสีนี้ หลังจบสิ้นการแข่งขันในวันนี้
ทำให้รู้สายรอบตัดเชือกแล้วว่า ใครเจอกับใคร บาสเกตบอลจัดสาย ดังนี้
ที่หนึ่งสาย A : สีแดง VS ที่สองสาย B : สีเหลือง
ที่สองสาย A : สีส้ม VS ที่หนึ่งสาย B : สีน้ำเงิน
สายแข่งตระกร้อ
ที่หนึ่งสาย A : สีแดง VS ที่สองสาย B : สีน้ำเงิน
ที่สองสาย A : สีเขียว VS ที่หนึ่งสาย B : สีเหลือง
ซึ่งพรุ่งนี้ เป็นวันตัดเชือกเข้าชิง แต่ละคู่ใครชนะเข้าชิง ใครแพ้ชิงที่สาม ปรากฎสีกู (สีแดง)
ตัดเชือกบาสเจอสีเหลืองของไอ้พี่รัน ซึ่งฝีมือไม่ธรรมดา ถึงจะแพ้สีน้ำเงินขพวกไอ้พี่พรตมาก็เถ่อะ
สกอร์ก็ไม่ขาด สีไอ้พี่รันตัวเล่นถ้าวัดกันตามฝีมือ ก็พอมองออกว่าสีแดงกูได้เปรียบดังนี้
ไอ้พี่บอมย์ VS ไอ้พี่วิน ทั้งฝีมือ น้ำหนัก ส่วนสูง รูปร่างสูงใหญ่หนากว่าไอ้พี่วิน เซ็นเตอร์เราเหนือกว่า
ได้พี่โต๋ VS ไอ้พี่โทนี่ คู่นี้ยิ่งกินขาด ไม่ต้องอ่านว่าไอ้พี่โทนี่ห่างชั้นไอ้พี่โต๋อยู่ไม่น้อย
ดังนั้นแบล็คขวาเราเหนือกว่าอีก (ฟอล์เวิร์ด & รีบราวน์)
ไอ้ตะเกียง VS ไอ้พี่รัน งานนี้เจอกัน กูไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ พูดได้เต็มปากกูเก่งกว่ามันเยอะ
เดี๋ยวแข่งก็รู้ เรื่องกีฬากูอ่ะขั้นเทพ การ์ดซ้ายกูชนะห่า..ห่า..ห่า.. (พอยการ์ด & เซฟการ์ด)
ไอ้พี่สัน VS ไอ้พี่ต้า คู่นี้สีกูเสียเปรียบ ไอ้พี่ต้าชั้นฝีมือเหนือกว่าไอ้พี่สันต์มากโขอยู่
ต้องพยายามช่วยกันอุดจุดนี้ ปิดไม่ให้มันมีโอกาสเล่นบอลอิสระมาก จังหวะคาบลูกคาบดอก
ต้องยอมฟาวน์ดีกว่าให้มันฟรีเล่น แผนไอ้หล่อเทพอ่านเกมส์เล่นไว้อย่างนี้
ต่ำแหน่งการ์ดขวากูอ่อนกว่ามันเยอะ
ไอ้พี่วัด Vs ไอ้พี่ xxx สีไอ้พี่รันมัน คู่นี้กูว่าสีกูเหนือกว่านิด ๆ ดูจากฝีมือการเล่นของมันแล้ว
ตั้งกะเมื่อวานไอ้พี่วัดเหนือกว่า แบล็คซ้ายกูกินอีก
และแล้วก็ถึงรอบตัดเชือกเช้าวันพุธ บาสเก็ตบอลแข่งเช้า ก่อนที่จะรอตัดเชือกตะกร้อช่วงบ่าย
และก็ถึงเวลานักกีฬาวอร์มก่อนแข่ง วอร์มเสร็จไอ้พี่โต๋เรียกรวม เพื่อประชุมแผนซักซ้อมความพร้อม
กันอีกครั้งวางไว้คร่าว ๆ ถ้าเล่นและล๊อคตำแหน่งพวกมันอยู่ รับรองชนะชัวร์ ขอให้ทุกคนเล่น
ไปตามแผน ก่อนจะกอดคอก้มหัวบูมทีม คงไม่ต้องบอกว่ามันให้กูอยู่ตรงไหน แน่นอนฝั่งขวา
มันประกบเอง ฝั่งซ้ายไอ้พี่บอมย์สกัด ดังนั้น..กูอยู่กลางอย่างไม่มีข้อสงสัย มันคงยอมให้
นักกีฬาคนอื่นมากอดคอกูบูมหรอก สีไอ้พี่รันมันก็บูม
แล้วเราก็ลงสนาม เกมส์ช่วงต้นผลัดกันทำคะแนนไปมา ยังไม่มีใครเพลี่ยงพล้ำมากนัก
จนหมดครึ่งแรก สีกูนำอยู่ 2 แต้ม ถือว่าหายใจรดต้นคอ ก่อนลงสนามเปลี่ยนข้างชู๊ท
ไอ้พี่โต๋วางแผนใหม่ โดยมันจะให้ไอ้พี่วัดมาประกบไอ้พี่โทนี่แทนมัน ส่วนมันจะออกมาทำสกอร์
โดยมันจะประกับไอ้พี่xxx ตัวอ่อนสุดของทีมไอ้พี่รัน ซึ่งมันคิดว่าหากทางไอ้พี่รันปรับแผนตาม
โดยให้ไอ้พี่โทนี่ตามประกบมัน ก็จะเข้าทางเป็นสองรุมหนึ่งตำแหน่งมัน ฉะนั้นให้ไอ้พี่วัดไปรุมไอ้พี่รัน
ที่ประกบกู เท่ากับว่ากูก็จะอิสระสามารถครองบอลทำสกอร์ได้ง่ายขึ้น เพราะไอ้พี่รันถูกพัวพันจาก
ไอ้พี่วัด แผนล่อเสือออกจากถ้ำของมันเองมันบอก เพราะหากไอ้พี่โทนี่ ไม่หลงกลตามมารุมมัน
อย่างที่คิด มันก็สบายตัวสามารถทำสกอร์ได้ง่ายขึ้นด้วย เพราะไอ้พี่ xxx เอามันไม่อยู่ชัวร์
ขนาดไอ้พี่โทนี่ยังห่างชั้น นับประสาไอ้พี่xxx นี่จะต้านมันอยู่ เห็นหรือยังแฟนกู เหลี่ยมจัดขนาดไหน
พอเกมส์เริ่มเล่น เป็นดังคาดสีเหลืองปรับแผนตาม ให้ไอ้พี่โทนี่ตามประกบมัน ไอ้พี่วัดเลยเข้าพัวพัน
ไอ้พี่รัน เสร็จกูไอ้ตะเกียงเลยเป็นฮีโร่ ทำสกอร์ไหลยังกะน้ำ ทิ้งห่างไปกว่า 18 คะแนน
พอไอ้พี่รันรู้ว่าหลงกล ก็สายไปซะแล้ว เพราะเวลาที่เหลือมันทำสกอร์ตามไม่ทัน
ทำให้สีกูชนะไปด้วยคะแนน 79 ต่อ 69 ห่างสิบคะแนน จังหวะที่นักกีฬาปรบมือวิ่งเข้าไป
จับมือกันในสนาม ไอ้พี่รันมันกอดไอ้พี่โต๋ ตบไหล่ไปสองที พร้อมกับพูดว่า
“ไอ้สิงห์เจ้าเล่ห์..ไม่ทิ้งลายเลยนะมึง..หึ..หึ..หึ” ไอ้พี่โต๋ยักคิ้ว ยกยิ้มตอบมันอย่างภูมิใจโครตซะงั้น
เห็นการวางแผนมันวันนี้แล้ว เชื่อแล้วว่าทำไมพวกเพื่อนมันถึงยอมรับมันเป็นหัวหน้าแก๊งค์
มันมีดีจริง ๆ เก่งจริ้งงงง...แฟนใครเหน่าะ....
สีกูเข้าไปรอชิงชนะเลิศตามคาด และสีที่ต้องเจอกันคือสีน้ำเงิน นัดล้างตาเอาคืนตอนลงซ้อม
ดันแพ้มัน ครั้งนี้สีแดงจะล้างตาคว้าแชมป์ให้ดู 5555!!!
ส่วนสีเหลืองไอ้พี่รันชิงที่สามกับสีส้ม มันคงชนะโดยไม่ต้องอ่าน บ่ายเหลือตัดเชือกตะกร้อ
สีกูเจอกับไอ้พี่พรต เป็นเกมส์ที่กองเชียร์ต่างตามเชียร์กันเต็มสตรีม เลิกแล้วเราก็พากันไปกินข้าว
ที่ห้องชมรมเกษตร..เพราะพวกสวัสดิการจัดข้าวกล่องไว้เลี้ยงนักกีฬาที่นั่น ดังนั้นพอพักปุ๊ป..
นักกีฬาสีกูเลยมาร่วมกันที่นี้ ไอ้พี่บอมย์นั่งกินกะพวกกู..โดยมีไอ้พี่โตนั่งประกบอีกข้าง
พวกแม่งแย่งกันบริการกูใหญ่ คนหนึ่งหยิบข้าวคนหนึ่งหยิบน้ำ พวกมันให้กูรอเฉย ๆ
จะไปหยิบเอง..มันก็ส่งสายตาปรามมาให้ทั้งคู่ ไม่ใช่ว่าพวกมันอะไรกะกูหรอก กูดูออกมันไม่ยอม
ให้กูไปเบียดคนเยอะ ๆ เพราะตอนนี้กองเสบียงข้าว มีแต่พวกนักกีฬารุม คงไม่อยากให้กูเบียดใคร
หรือแน่ ๆไม่อยากให้ใครเบียดกูนั่นแหล่ะ อารมย์พวกมันประมาณนั้น กูเลยสบายตัว
นั่งจองที่รอแดกอย่างเดียว กินเสร็จก็นอนเอาแรง เก็บแรงไว้แข่งตะกร้อช่วงบ่าย
ดีหน่อยที่แข่งคู่สอง เพราะสีเหลืองไอ้พี่รันแข่งคู่แรก ดังนั้นมีเวลานอนนานเกือบสองชั่วโมง
พวกกูเลยสลบเหมือดในห้องนั่นแหละ ไอ้พี่บอมย์เอาเบาะมาปู เอาหมอนมาด้วยเสร็จสรรพ
อุปกรณ์ของพวกที่หอบหิ้วมาตอนทำฉากอัศจรรย์ จึงเป็นอานิสงฆ์ให้พวกกูใช้นอนเรียงกันเลย
แม่งสามคน มันสองคนนอนริม กูนอนกลางเหมือนเคย ดูแล้วเหมือนกูถูกประกบจากพวกมันตลอดอ่ะ
ช่วงนี้ใคร ๆถึงว่าพวกกู 3P แต่ก็ไม่ได้ล้อไรมากมาย เพราะรู้ว่ากูเป็นสมาชิกคนที่หกของ
กลุ่มสิงห์โตดำ ไอ้พี่โทนี่ทำหน้าที่โพสแจ้งในบอร์ดของกลุ่ม และบอร์ดของโรงเรียน..ตั้งกะวัน
ที่พวกแม่งบังคับกูเข้ากลุ่มแล้ว เลยไม่มีใครแปลกใจที่พวกกูไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด
บ่ายสองโมง กูปลุกพวกแม่งลุกออกไปล้างหน้า เสร็จแล้วก็ตรงไปยิมกัน เข้าไปถึงเสียงกรี๊ด
ต้อนรับสนั่นจากสีกูและแฟนคลับ พวกไอ้พี่พรตอยู่ฝั่งตรงข้าม มีผ้ามัดหัวสีน้ำเงิน
สงสัยเพิ่งเตรียมมาวันนี้ ตอนแข่งสองนัดแรกไม่เห็นมี อ้ารู้แล้วผลงานของพี่องแก เห็นออกลีลา
มัดหัวยังกะนักกีฬาเขาด้วย นำหน้ากองเชียร์เต้ยเย่ง ๆ อยู่นั่น
พี่อังมองไอ้หล่อเทพ ตาเศร้าได้อีก..กูเข้าใจพี่เค้านะ ตั้งกะวันที่มีเรื่องกับริต้า กูเพิ่งเห็นพี่แกวันนี้เอง
ที่ผ่านมาไม่เจอพวกแกเลย เข้าใจว่า..ยุ่งเรื่องสีเหมือนกัน วันนี้คงตั้งใจยกพวกมาเชียร์สีน้ำเงิน
เพราะรอบตัดเชือกเข้าชิง กองเชียร์ทุกสีไม่มีใครยอมใครอยู่แล้ว สีกูก็เต็มแม็กเหมือนกัน
ขาดแต่พวกลีดที่ไม่มาเพราะต้องซ้อมกันอยู่ ทำให้ไม่เห็นริต้า ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องปะทะกับ
คู่ปรับเก่าพวกพี่อัง ไอ้คุณชายมันหน้านิ่งไม่บอกความรู้สึก หน้าแม่งอ่านยากจริงมึง
พอพวกกูเตรียมตัวเสร็จ กรรมการก็เรียกหัวหน้าทีมไปเสี่ยงแดน และเริ่มลงวอร์ม
สีน้ำเงินวอร์มก่อน หมดเวลาก็สีแดง ก่อนเดินกลับโต๊ะนักกีฬาข้างสนาม
ไอ้พี่พรตมันเข้ามายืนเกาะตาข่าย คุยกับกู
“น้องตะเกียงคร๊าบบบบ...ยังไงออมมือให้พี่พรตบ้างนะคร๊าบบบๆๆๆ..จุ๊บๆ..” พูดพร้อมกับยิ้มหวาน
ส่งจูบใส่กู..สายตาวิบวับให้อีก ไม่มีแคร์เสียงโห่...ฮิ้ว..เป่าปากจากแฟนคลับทั้งของกูของมัน..
ดังแข่งกันให้ลั่นสนามไปหมด..ส่วนกูอ่านะ..อายแม่งโครตตตต..ไม่คิดว่าไอ้พี่บ้านี่มันจะกล้าทำไปได้...
เวรจริง.....
“เห้ย!...น้อยหน่อยมึงอ่ะ...ยุ่งไรเด็กกูว่ะ!..ไปได้แล้ว..หมดเวลาวอร์มมึงแล้ว..” ไอ้พี่โต๋หน้าบึ้งเข้าใส่
ก่อนจะพูดเสียงห้วน..ตอกไอ้พี่พรตหน้าหงายกลับทันที
“โหไรว่ะ!..หวงจริงงงง...ดุตะหาก...ตกลงเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อกันแน่เนี๊ยะมึง?” น้านนนน..มันไม่หยุด
มีกวนไอ้หล่อเทพอีกดอก ก่อนจะหันหลังเดินกลับสีมัน แถมยียวนกวนท่าทาง..ชูมือโบกเรียกเสียงกรี๊ด
สนั่นจากกองเชียร์ตะหาก..เอากะลูกบ้าลัลล้าสุดโต่งของมันดิ ไอ้หล่อเทพกูคงควันออกหูแหล่ะ..
เดาจากหน้ามันแดงก่ำขนาดนั้น เจอลูกยั่วโมโหตัดสมาธิคู่แข่ง..ของไอ้พี่พรตเข้า
เห็นไอ้หล่อทำปากจิ๊จ๊ะ..ไม่พอใจเบา ๆ แต่ยังนิ่งไม่ออกอาการนัก ถ้าไม่คุ้นนิสัยมันคงไม่รู้หรอก..
ว่ามันกำลังโมโห อย่าหลงกลเข้าทางมันล่ะ?..ไอ้สิงห์โต๋น้ำแข็ง สงสัยพวกไอ้พี่พรตทำการบ้านมาดี
คิดจะยั่วราชสีห์เสียสมาธิ..ใช้กูเป็นหมากแน่ ๆ ดูเหมือนจะได้ผลซะด้วย..ไอ้พี่บ้านี่ควบคุมอารมย์
ตัวเองไม่ค่อยได้เหมือนปกติด้วยสิ พักหลังสังเกตุอารมย์มันจะมาจากกูโดยตรงทั้งนั้น กูมีอิทธิพล
กับความรู้สึกมันล้วน ๆ เชื่อมึงแล้วล่ะ..ราชสีห์ตายน้ำตื้น....
แล้วเกมส์การแข่งขันก็เริ่มขึ้น ไอ้พี่โต๋มันวางแผน กะใช้วิธีเดียวกับที่ไอ้พี่รันเอาชนะไอ้พี่พรตมา
คือเสริฟอัดไอ้พี่พรต และยั่วให้มันหงุดหงิดเพื่อให้มันพลาด แผนดีน่าจะสำเร็จด้วย
หากคนที่วางแผนจะไม่โดนไอ้พี่พรตซ้อนแผนเข้าให้ เพราะนอกจากจะยั่วมันหงุดหงิดไม่ได้
ตัวเองกลับต้องเป็นฝ่ายหงุดหงิดเองซะงั้น ก็ไอ้พี่พรตมันเล่นหยอดกูในสนามตลอด
ตอดนิดตอดหน่อยด้วยคำพูดเลี่ยน ๆ บวกท่าทางกระเซ้าเย้าแหย่ของมัน ส่งผลให้ไอ้คุณชาย
เสริฟเสียหลายลูก ไอ้พี่บอมย์ก็ซันบล๊อคหลังเท้าทำงานไม่เต็มร้อยเข้าให้
สรุปคนถูกหยอดคือกู..กลับเฉย ๆ ไม่รู้สึกไปกับสิ่งที่มันทำ..เพราะรู้จุดประสงค์ของพวกมัน
แต่ไอ้คุณชายกับไอ้พี่บอมย์กลับหลงกลมัน ควบคุมอารมย์ตัวเองไม่ได้..เพลี่ยงพล้ำพวกแม่งเข้าให้
ผลเซ็ทแรกสีน้ำเงินชนะสีกูไปด้วยคะแนน 21 ต่อ 18 คะแนน ถึงเวลาพักเซ็ท..
กลับไปนั่งที่พักนักกีฬาข้างสนาม ไม่มีใครพูดอะไร บรรยากาศกดดันได้อีก ไอ้พี่โต๋นั่งนิ่งเช็ดหน้า
เช็ดแขนไม่พูดไม่จา ไอ้พี่บอมย์สภาพไม่ต่างกัน เฮ่อ..เห่อ.เห่อ..นักกีฬาสีกู โดนแผนลวงไอ้พี่พรตเล่น
งานจนสมาธิหลุดทั้งสองคนเลยวุ้ย!..กูควรดีใจหรือเสียใจดี ที่แม่งมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของมันทั้งคู่..
เวร..ไม่รู้จักแยกแยะเลยรึไงกัน ว่ามันตั้งใจกวนประสาทอ่านะ..กูก็คงได้แต่คิด
ครั้นจะเตือนสติมัน..ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เผลอ ๆเซ็ทสองแพ้อีก มีวิธีเดียวหนามยอก
ก็ต้องเอาหนามบ่ง เมื่อยืมมือกูเล่นงานพวกมัน ก็ต้องใช้กูนี่แหล่ะ!..เอาคืนพวกแม่งกลับ
ในเมื่อไอ้พี่รันชนะเพราะยั่วไอ้พี่พรตโกรธ แต่กูจะเอาชนะเพราะยั่วให้มัน...หึ..หึ..หึ..
ลองดู....กร๊ากกกก..เดี๋ยวเจอแน่ไอ้พี่พรตเอร้ยยยยๆๆๆ..
มาต่อแล้วนะค่ะ มิตรรักแฟนคลับตะเกียงทุกคน
Luk.
-
แก้ผ้าโชว์เลยน้องตะเกียง :impress2: :impress2:
-
ตะเกียงจัดหนักเลยจ้า
:L2: :L2:
-
ตะเกียงจะแก้เกมส์ยังไงนี่ :z1: พี่โต๋เผยจุดอ่อนให้คนรู้เสียแล้ว o22
สีแดงสู้สู้ สีแดงสู้ตาย :mc4: :mc4:
-
+1เป็นคะแนนที่133
1 แทนการขยันอัพเป็นที่1 ณ เวลานี้ (>///<)b
3 แทนจุ๊บที่มอบให้ด้วยความคิดถึง (^3^)
3 จุ๊บอีกครั้งแต่เพราะถูกใจกับบรรยากาศดุเด็ดเผ็ดมันส์ในงานกีฬาสี แอบฮาพี่รัน กะพี่พรตอะ เล่นซะเผลอจิ้นไปแระ (จิ้นจับคู่นี้แล้วก็ขำไป ท่าทางจะแสบร้อนถึงทรวง โฮ่ๆ) \(^3^)/
-
ของเขาดีจริงๆ
-
ค้างอะ :sad4:
อยากดูตะเกียงยั่ว
:call:
-
ย่อหน้าหน่อยจ้า
อ่านแล้วมันยาวๆเป็นพรืดเดียวกันเลย
มึนตรึ้บบบบ o2
-
555 เชียร์สีน้ำเงิน ให้ :L1: ที่ขยันอัพ ทันใจสุดๆ
-
เจอตะเกียงยั่วกลับแน่พี่พรต555
-
มารอดูน้องตะเกียงยั่วประสาทพี่พรตจ้า
-
อยากรุ้ว่าตะเกียงจะทำไงอ่าาาา
-
อยากดูตะเกียงยั่ว เอิ๊กๆๆๆ
-
จะรอดูแผนตะเกียง 55555
-
เหอๆๆ ความหวั่นไหวเป็นเหตุสินะ
-
ตะเกียงจะโชว์โป๊แหงๆ หุๆ
-
มารอดูตะเกียงยั่ว จะยั่วโมโหเปล่า หรือยั่วอย่างอื่น :z1:
-
ตะเกียงจัดหนักเลยจ้า
-
นู๋ตะเกียงสู้!!!! :a9:
(นี่ถ้าได้เข้าไปดูในสนามจริงๆ คงจะมีความสุขมากกกกก อาหารตาเพียบบบ ฮ่าๆๆ)
-
รอตะเกียงแผลงฤทธิ์
-
พี่พรตจะไปไม่เป็นเพราะโดนตะเกียงยั่ว...แล้วพี่โต๋จะไม่ควันออกหูยิ่งกว่าที่เห็นตะเกียงรินอกใจเรอะ :laugh:
-
Part 52
..ตะเกียงแก้เกมส์...
.
.
.
.
.
เซ็ทที่สองเริ่มขึ้น..ไอ้พี่โต๋เสริฟก่อน ช่วงต้นเกมส์พวกมันเริ่มคุมตัวเองดีขึ้น คงเพราะได้พักเซ็ท
ทำให้มันสองคนรวบรวมสมาธิได้ดีขึ้น พอสีกูคะแนนเริ่มนำไป 2 แต้ม มันเริ่มกลับมาหล่ะ..
แผนเดิม..ไอ้พี่พรต
“น้องตะเกียงคร๊าบ....ทำไมเล่นรุนแรงกับพี่พรตสุดหล่อล่ะคร๊าบ...นี่กะฆ่าพี่ให้แพ้กระจุยเลยใช่ไหม
ไหนบอกรักชอบกันไง ทำไมทำกันแบบนี้ล่ะคร๊าบบ?” เอากะมันดิ ไอ้พี่โต๋เริ่มหน้านิ่งหูแดงขึ้นล่ะ
อารมณ์หงุดหงิดเริ่มจะกลับมาอีกแล้ว ไอ้พี่บอมย์ทำปากจิ๊..ในลำคอแบบไม่พอใจ
หึ..ไอ้พี่พรตมันรู้จุดอ่อนทีมกูดีจริง เอาหล่ะ!...ถึงคราวกูออกโรงแล้วสิน่ะ...จัดไป
“พี่พรตคร๊าบบบ...ตะเกียงไม่ได้โหดสักกะหน่อย...เซ็ทแรกพวกพี่ก็ชนะตะเกียงแล้วอ่า..
ถ้าแพ้อีกเซ็ทเราก็ไม่ได้เล่นเซ็ทสามกันอ่าดิ...งี้ก็ไม่หนุกเลยง่า..อุตส่าห์ซ้อมตั้งนาน...
ได้แข่งนิดเดียวเอง..ไม่คุ้มเหนื่อยที่ซ้อมเลยน๊า...ตะเกียงอยากเล่นเยอะกว่านี้..ทำไงดี....ทำไงดี..
แพ้แน่เลยเซ็ทนี้...อยากแข่งต่อนิ..” เจอกูมั้งล่ะ..นอกจากจะพูดเสียงอ้อนแม่งแล้ว
กูยังยิ้มหวานส่งตาวิ้ง ๆให้แม่งอีกทั้งทีม ไอ้พี่พรตหน้าแดงหูแดงเถือก ไอ้พี่กานมองกูตะลึงตาค้าง
ไอ้พี่ชัดยืนแข็งเป็นหุ่นเลยดิที่นี้ มามะ..มาเล่นกะตะเกียงสิ...จาได้รู้มีเหมือนกานนนน...
อิแบบนี้น่ะสีพี่เล่นมาก่อนนิ..อย่าว่ากันทีหลังล่ะ...ต้องคืนกลับดิ..จะได้รู้ไปเลย...กร๊ากกกกก!!!!....
เป็นดังคาด..พวกแม่งหลุดฟอร์มกันหมด ไม่เว้นแม้แต่ไอ้พี่กาน..ก็เป็นไปกะเค้าด้วย
คงไม่เคยเห็นโหมดไอ้ตะเกียงอ้อนเข้าให้ กูอ่านะ..เคยถูกวิจารณ์จากพี่กูมาแล้ว
มันว่ากูอ้อนโครตน่ารักน่าชัง ใครโดนเป็นต้องใจอ่อน..ถ้าไม่ใช่พวกจิตใจชั่วร้ายแล้วก็
ไม่มีทางจะรอดจาก..ท่าทางการอ้อนกูไปได้หรอก..รายไหนรายนั้นรับประกัน
นึกถึงตอนที่กูทำความผิดก่อเรื่องไว้ พ่อเกริกลงโทษ..เงื้อมมือจะหวดไม้เรียวลงก้นกูร่อมร่อ
แต่กูอ้อนแกเสียงเศร้าเข้าให้ก่อน ส่งสายตาวิงวอนวิบวับไปด้วยอีก..เท่านั้นแหล่ะ!..พ่อวางไม้ลง..
หันหลังเดินหนีหน้าแดงหูแดงดื้อ ๆซะงั้น ตั้งกะนั้น..พี่กูถึงกับตั้งฉายาโหมดอ้อนกูว่า
“ลูกอ้อนเทวดา” เห็นม่ะ..ฟังดูดีไหมล่ะ..มันว่า ใครจะใจร้ายใจดำไม่สงสาร
เทวดาน้อยขี้อ้อนได้ลง นอกเสียจากพวกจิตใจอำมหิต..โหดเหี้ยมเท่านั่นแหล่ะ..
ไม่หลงไปกับโหมดอ้อนกูอ่านะ...
ผลที่กูออกลูกอ้อน..กระทบความรู้สึกนักกีฬาทั้งสองฝั่ง คู่แข่งหลุดฟอร์มอย่างที่บอก ทีมกูกลับฮึกเหิม..
ไม่ต้องการแพ้ คงกลัวกูผิดหวัง..ไม่อยากเห็นความผิดหวังของกู ไอ้พี่โต๋ไอ้พี่บอมย์กลับมาเล่นเข้าขา
ฟาดซะสีไอ้พี่พรตแพ้กระจุยไปด้วยคะแนน 21 ต่อ 15 คะแนน แต้มน้อยกว่าที่พวกกูแพ้มัน
เซ็ทแรกซะอีก..เอากะกูดิ นี่เค้าเรียกว่ายิงปืนนัดเดียว ได้นกสองตัวเปล่าว่ะ?
พอเซ็ทสาม..ตัดสินชี้เป็นชี้ตาย ไม่ต้องไรมากเมื่อทั้งไอ้พี่โต๋ ไอ้พี่บอมย์มันกลับมาฮึดขนาดนั้น
และยิ่งทีมไอ้พี่พรตถูกกูสยบด้วยยิ้มเพชรฆาต กำราบด้วยสายตาเว้าวอนสุดตรีนเข้าให้ สุดท้ายสีกู
ก็ผ่านเข้ารอบชิงได้อย่างฉลุย ด้วยคะแนน 15 ต่อ 12 คะแนนในเซ็ทสาม ถึงจะได้มาแบบเล่ห์เหลี่ยม
แต่ก็ไม่รู้สึกผิด บอกแล้วไง..ในสนามไม่มีมิตรและศัตรูที่ถาวร เค้าวางหมากมาก่อน
ตะเกียงก็แค่รุกฆาตกลับ ถือว่าเจ๊ากันเน่อะ...กร๊ากกกกกกๆๆๆๆๆ!!!!!
แข่งตะกร้อเสร็จบ่ายสามครึ่ง สี่โมงไอ้พี่โต๋มีแข่งว่ายผีเสื้อ 800 เมตรชาย ไอ้พี่พรตก็ด้วยอีกคน
ทั้งสองต้องรีบไปเตรียมตัวต่อที่สระตอนนี้เลย พวกกูก็เฮโลกระเตงกันไปทั้งกองเชียร์ เพราะอัศจรรย์แบ่ง
กันแล้วแต่ละสี ว่ายน้ำเป็นกีฬาที่ทุกสีลงแข่งพบกันหมด..หกลู่ว่าย..ทั้งหกสี ข่าวว่าวันนี้
ไอ้พี่หน่องตัวเต็งหนึ่งสีเขียว กวาดไปแล้ว 1 เหรียญทอง ฟรีสไตล์ 800 เมตร
รอแข่งรายการนี้อีกหนึ่งรายการ และพรุ่งนี้พี่แกเก็บอีกหนึ่งรายการ ฟรีสไตล์ 100 เมตร
ลงได้ไม่เกินสามรายการต่อคน ดังนั้นรายการนี้เป็นไฮไลท์ของกีฬาว่ายน้ำเลยก็ว่าได้
เพราะมีแต่คนจ้องถ่ายรูป..แน่นไปหมดทั้งสระ แทบจะไม่มีที่จะยืนกันแล้ว
บางคนพกกล้องส่องทางไกลมาเล็งกันเพียบ นี่พวกตั้งใจมาดูกันจริงๆ
มาถึงสระไอ้พี่โต๋..มันแยกไปเตรียมตัวห้องพักนักกีฬา พอกรรมการเรียกตัว
พวกแม่งก็เดินเข้าแถวตามกันมาเป็นพรวน ตัวเด่นหลัก ๆอยู่ลู่สามสี่ห้า ลู่สามไอ้พี่พรต ลู่สี่ไอ้พี่โต๋
ลู่ห้าไอ้พี่หน่อง ฟังเสียงรอบสระดิ หูแทบแตก
“กรี๊ดดๆ!!....หล่อโครตๆ....เท่ห์มัก..มัก..พี่โต๋ขา โตโต๋..พี่พรตจ๋า..พี่หน่องค๊า..
อร๊ายยย!!..ใจละลาย..หันหน้าทางนี้หน่อย...ทางนี้ทางนี้..บลาาาาๆๆๆ” ไม่รู้เสียงอะไรต่ออะไร..
แม่งตีกันมั่วไปหมด..ฟังได้ศัพท์มั้งไม่ได้มั้ง วุ้ย!..มึนหัวแก้วหูจาระเบิด ไอ้พี่บอมย์นั่งข้างกูบนอัศจรรย์
ของสีแดง งานนี้ริต้ากับเจ๊กิ๊ปก็มาด้วย กองเชียร์อยู่กันครบ แอบเห็นริต้าจ้องไอ้พี่โต๋ซะหน้าแดง
คงไม่เคยเห็นมันในลุคกางเกงว่ายน้ำอะดิ...นั่นนะของกูโว้ย!...แค่บอกในใจ มองได้ก็มองไป
ไม่ว่าไรนิ นี้แค่เด็ก ๆเห่อะ..กูเห็นมาหมดแล้วยังไม่อวดเลย...หวาย..หวาย..คิดไปได้น้อกู..ส่ายหัวพรืด
สะบัดหน้าหน่อย เรียกวิญญาณกลับ ก่อนจิตหลุดฟุ้งซ่านไปกว่านี้
“เป็นอะไรตะเกียง?..หน้าแดงหูแดงหมด...ร้อนเปล่า คนเยอะก็งี้แหล่ะ..ทนหน่อยล่ะ เดี๋ยวก็แข่งจบ
ว่ายไม่นานหรอกแป๊ปเดี๋ยวเอง” ไอ้พี่บอมย์ ห่วงกูซะจนรู้สึกผิดตะหงิดในใจเข้าให้
จร้า..คงบอกมึงได้หรอก ว่ากูคิดอุบาทว์ในหัวอยู่เนี๊ยะ!..
“อือ..ไม่เป็นไรหรอก พอทนได้..สบายมาก” แต่ก็นะ..แถบอกมันไปแหล่ะ...จาได้ไม่ต้องพะวงอีก
“ตะเกียง..ไอ้โต๋..มันหล่อโครตเลยเน่อะ?..ขนาดพี่เป็นเพื่อนมัน ยังอดอิจฉาแม่งไม่ได้ดูดิ..
เท่ห์กว่าใครพวกเลย...” ไอ้พี่บอมย์ จู่ ๆ ก็ถามกูขึ้นมาเฉยซะงั้น
“อึม..ก็ปกตินิ..ดูดีทุกคนแหล่ะ พี่บอมย์ก็ใช่ขี้เหร่..ไม่งั้นจะมีหญิงตรึมหรือไง” กูพูดให้มันมั่นใจตัวเอง
มันจะไปเปรียบไอ้พี่โต๋ทำซากไร คนเราใช่ดูที่รูปร่างหน้าตาอย่างเดียวซะที่ไหน บางคนข้างนอกสดใส
ข้างในเน่าแฟะมีเยอะแยะ สู้มันเป็นของมันแบบนี้..ดีที่สุดแล้ว ลึก ๆไอ้พี่บอมย์มันมีน้ำใจ..รักเพื่อนฝูง
ถึงจะหมาเต็มปากก็เถอะ แต่จริง ๆแล้วมันเป็นผู้ชายที่หล่อไม่ด้อยกว่าใครเค้าหรอก
ถ้าจะจัดอันดับมันเทียบอันดับสองสามได้สบาย อาจด้อยกว่าไอ้พี่โต๋ไปหน่อยก็ตาม ไอ้หล่อเทพนั่น
ต้องยกให้มันเสียคน..ความจริงแล้วมันหล่อเกินไปจริง ๆ ไอ้พี่บอมย์เทียบไอ้พี่พรต..หรือคนอื่น ๆ
ในกลุ่มทศเทพ..ตามที่เค้าตั้งให้ 1 ใน 10 ท๊อปฮ๊อทของโรงเรียน กูว่ามันหล่อกว่าใครหลายคนอีก
รูปร่างสูงใหญ่สมส่วน..หน้าตาคมเข้ม ที่มันได้อันดับเจ็ดมาครอง เป็นเพราะปากมันมอมมากกว่า
คะแนนโหวตมันเลยอยู่อันดับเจ็ด หาใช่เพราะรูปร่างหน้าตามันหรอก
เสียงนกหวีดกรรมการเรียกนักกีฬาขึ้นยืนประจำบอร์ด พร้อมกับให้ระวัง..เสียงปืนปล่อยตัว
นักกีฬาลงสระก็เริ่มขึ้น
“ปัง!.” ภาพฉลามหนุ่มทั้งหกลู่พุ่งทะยานสู่ผิวน้ำ เป็นภาพที่สะกดคนดูทั้งสนามตะลึงค้างไปด้วย
ก่อนจะจมหายไปใต้ผิวน้ำ โผล่หัวขึ้นมาอีกที..แม่งก็ค่อนไปไกลเกือบยี่สิบสามสิบเมตรเข้าให้
แล้วความสง่างามของปีกผีเสื้อ..ที่โฉบใต้ผิวน้ำ เพื่อกระชากร่างให้พุ่งทะยานไปข้างหน้า
ก็พาให้เสียงกองเชียร์ระดมเชียร์กันสนั่น ตอนนี้ยังดูไม่ออกว่าใครได้เปรียบเสียเปรียบกัน
เพราะยังอยู่ในช่วงห้าสิบเมตรแรก ที่แน่ ๆพอกลับตัวรอบแรก ก็เริ่มเห็นจ่าฝูงแล้ว
เป็นตามคาดไอ้พี่หน่องตัวเก็งขึ้นนำในลู่ห้า โดยมีไอ้พี่โต๋ไล้บี้กับไอ้พี่พรตลู่สี่ลู่สาม ขับเคี่ยวตามกันมา
มัดกล้ามตั้งกะหัวไหล่ลงไปของแต่ละคน แสดงความแข็งแรงอย่างเด่นชัด การแข่งระยะนี้
นักกีฬาต้องแข็งแกร่งและกำลังดี กล้ามท้องต้องแข็งมาก ๆ ระยะ 800 เมตรขึ้นไป..
จัดเป็นการว่ายระยะไกล ต้องกลับตัวไปมาถึง 16 รอบ สระน้ำมาตรฐานยาว 50 เมตร
เสียงเชียร์ยังคงกระหึ่ม..ดังไปทั่วสนาม ยิ่งเวลาผ่านไปรอบแล้วรอบเล่า ยิ่งกระชากหัวใจเป็นยิ่งนัก
ตอนนี้เริ่มมีการน๊อครอบกันแล้ว ระหว่างจ่าฝูงอันดับหนึ่งสองสาม น๊อคอันดับห้าหกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เมื่อผ่านไปเป็นรอบที่สิบ..เหลืออีกหกรอบ ขณะนี้ไอ้พี่หน่องหนีห่างไปเกือบช่วงตัวแล้ว
ในขณะที่ไอ้พี่โต๋กับไอ้พี่พรต..ยังขับเขี้ยวคู่คี่กันอยู่ในอันดับสองสาม ไม่รู้ชัดเพราะไม่
เสียเปรียบกันเท่าไหร่ แต่จากที่สายตากูดูและวิเคราะห์เอา กูว่าไอ้พี่โต๋ยังออมกำลังไว้อยู่
ดูเหมือนมันว่ายรักษาจังหวะมากกว่าจะสปรี๊ด คิดว่ามันคงแสดงพลังโค้งสุดท้ายระยะ 200 เมตรเป็นแน่
ไอ้พี่บอมย์เหมือนจะคิดแบบกู ดูมันไม่ทุกข์ร้อนสักเท่าไหร่..กับการแข่งขันในสระ ตอนนี้อันดับหนึ่ง
ไอ้พี่หน่องทิ้งห่างเกือบช่วงตัว แต่ไอ้พี่บอมย์มันไม่ออกอาการกังวลเลยด้วยซ้ำ แสดงว่า
มั่นใจเพื่อนมันสุด ๆ จริงดิ..ลืมไปพวกแม่งเป็นเพื่อนรักกันมานาน ต้องรู้อะไรดีดีอยู่แหล่ะ
พอเข้าระยะสองร้อยเมตรสุดท้ายเหลืออีกสี่รอบ เริ่มเห็นความเปลี่ยนแปลง ไอ้พี่หน่องที่นำโด่งตั้งแต่ต้น
เริ่มแผ่วลงเล็กน้อยไม่มากนัก ในขณะที่ไอ้พี่โต๋เริ่มสปีดจังหวะขึ้นมาแล้ว ไม่รู้แม่งเอาแรงอึดมาจากไหน
แต่เอ้..มันคงมีแหล่ะ..ดูมันเบิ้ลรอบกูดิไม่บอกให้หยุดมันคงหยุดให้หรอก เชื่อแล้วมึงอึดจริง ๆ
พอเข้ารอบร้อยห้าสิบเมตร..มันเริ่มทิ้งห่างไอ้พี่พรต เข้ามาเบียดไอ้พี่หน่องแม่งแล้ว
ช่วงนี้บนอัศจรรย์กองเชียร์นั่งไม่ติดกันแล้ว ลุกยืนกันให้พรึ่บไปหมด ต่างลุ้นสีของตัวเอง
ตะโกนแข่งกันให้ลั่นไปหมด ส่วนสีที่ไม่หวังแล้ว..เพราะนักกีฬาไม่อยู่ในอันดับที่ลุ้นรางวัล
พากันหันมาเชียร์สีที่แข่งอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ตอนนี้ คือสีแดงกับเขียว ซึ่งฉลามหนุ่มโชว์พลังกัน
ไอ้พี่โต๋ VS ไอ้พี่หน่อง เบียดคู่คี่สูสีลู่สี่กะห้า ไอ้พี่พรตสีน้ำเงินอันดับสามชัวร์แน่แล้ว
พี่แกเร่งไม่ขึ้นแล้วเห่อะ แต่สีน้ำเงินก็ยังพยายามตะโกนเชียร์ให้แกเร่งตามทั้งสองคน
คงรอปาฎิหาริย์เอาอ่านะ
กลับตัวระยะห้าสิบเมตรสุดท้าย..หลายคนลุ้นกันตัวโก่ง หายใจหายคอไม่ทั่วท้อง
ยังไม่รู้ใครจะคว้าเหรียญทอง เพราะภาพที่เห็นตรงหน้าพิสูจน์ยังไม่ได้ ไม่มีใครเลื่อมล้ำใคร
ตีคู่กันมาแทบจะกวักมือวาดน้ำจังหวะเดียวกันแล้วด้วย ระยะทางล่นใกล้ขอบสระขึ้นเรื่อย ๆ
10 9 8 7 6 5 4 3 ....และจังหวะนี้ก็ทำให้ทุกคนทั้งสนามตาค้างตะลึงกันเป็นแถว ๆ
เมื่อไอ้พี่โต๋มันทำเซอร์ไพรส์ โดยการพุ่งตัวกระชากจังหวะสุดท้าย...กระโจนไปไกลกว่าไอ้พี่หน่อง
เกือบช่างตัว...ทีเดียวแตะขอบสระ..กรรมการรีบสะบัดธงขึ้น แล้วไอ้พี่หน่องก็แตะตามมาชั่วพริบตา
หากกระพริบคงไม่ได้เห็นช๊อทเด็ดช๊อทนี้ สุดท้ายไอ้พี่พรตเข้าเป็นอันดับสาม แล้วไอ้หล่อเทพ
มันก็ถอดแว่นตากันน้ำออก หันหน้ามาโบกมือให้กองเชียร์ แต่กูเข้าข้างตัวเองว่า..
เห็นมันยักคิ้วยกยิ้มให้กูอีก..เมิงจะเท่ห์ไปถึงไหน...รู้แล้วว่ามึงเก่ง... ก่อนจะขึ้นจากสระ
มันหันไปสวมกอดตบไหล่กะไอ้พี่หน่องที่กอดตอบ พร้อมกับจับมือแสดงความยินดีกะมัน
ก่อนจะมีไอ้พี่พรตมุดข้ามทุนเข้าไป..แสดงความยินดีร่วมกับพวกมันอีกคน เป็นอันว่ามันคว้าเหรียญทอง
เหรียญแรกให้สีแดงไปแล้ว แม้จะไม่ใช่เหรียญแรกของกีฬาสี ทำให้กองเชียร์สีแดงกระโดดกอดคอ
เต้นกันเย่ง ๆเต็มไปหมด นึกดูน่าปลื้มใจแทนมันจริง ๆ มันไม่ทำให้ใครต่อใครที่ส่งแรงเชียร์ผิดหวัง
ซ้ำสีแดงยังดีใจยิ่งกว่าได้ถ้วยรวมกีฬาซะอีก นี่สินะ..ที่ทำให้ใครต่อใครพากันหลงไหลได้ปลื้ม
ไปกับราชสีห์น้ำแข็ง เสน่ห์ของมันไม่ได้อยู่ที่รูปร่างหน้าตาแต่เพียงอย่างเดียว
แต่เพราะมันกอปรด้วยความสามารถ..ที่หาใครเทียบยากตะหาก ทำให้มันกุมหัวใจทุกคน
ไว้ได้ขนานนี้...........
มีต่ออีกค่ะ...ด้านล่าง
-
- 2 -
“เพื่อนโผมคร๊าบบบบ...เพื่อนโผม...ไงเท่ห์สาดเลยมึง” ไอ้พี่บอมย์เข้าไปจับแขนไอ้พี่โต๋ชูขึ้น
พร้อมตะโกนเสียงดังกับกองเชียร์ เรียกเสียงกรี้ดด!..สนั่น หลังจากมันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ
แล้วเดินเข้ามาหา..น้อง ๆพี่ ๆหลายคนพากันรุมล้อมขอลายเซ็นต์มันกันใหญ่ ห่า..ยังกะดาราเลยมึง
“อ๊ะ!...พอก่อนครับพอก่อน..ไว้ผมเซ็นต์ให้ใหม่ ไงแข่งอีกสองวันเจอกันอยู่แล้ว วันนี้เหนื่อยมาก
ขอตัวก่อนนะครับ” มันเบรค..ขอตัวจากแฟนคลับที่รุมมันอยู่ พวกถึงยอมเปิดทางให้มันเดิน..
ออกมาที่กูยืนรอ..แอบเห็นแฟนคลับมันมองตามตาละห้อย แต่ก็ยิ้มส่งให้เหมือนเข้าใจ
ไอ้พี่บอมย์เข้าไปคุยกะมันก่อนจะแปะมือเหมือนรู้กัน แล้วก็แยกเดินออกไปหาพี่รสา
ที่มายืนรออยู่ประตูทางออก
ไอ้หล่อรีบเดินมาหากู..ยิ้มหล่อส่งให้ตะหาก หึ.หึ..หึ...เท่ห์ได้โล่ห์เลยอ่า...วุ้ยแฟนใครหว่า???
“โทษที..ให้รอนาน..เป็นไงพี่เก่งไหม?” เอ่ยปากถามความเห็น คงอยากได้ยินคำชมจากกูอะดิ...รู้หรอก
“อืม..ก็โอเค” กูบอกมันไป พูดมากไม่ได้เดี๋ยวมันเหลิง
“แค่เนี๊ยะ!...โห้...อุตส่าห์เหนื่อยแทบตาย...นึกว่าจะมีรางวัลให้ เห็นป่ะ?..เหรียญทองแรก
ของสีเลยนะนั่น” เอากะมันดิ..ไหงมาขอรางวัลกะกูเนี๊ยะ..ทำยังกะกูเป็นประธานสี ขอผิดคนป่าว..พี่
“อ้าว!..จะมาขอรางวัลตะเกียงได้ไง..เหรียญนี้มันของสี ใช่ของตะเกียงสักหน่อย
พี่ก็ไปขอประธานสีเอาดิรางวัลอ่า...ไงเดี๋ยว..ตะเกียงขอพี่บอยให้เอาป่ะ?” กูกวนแม่งมันหล่ะ...
มาอีหรอบนี้รู้หรอกว่าจะเอาอะไร
“ขอทำไมไอ้บอย...พี่ไม่ได้อยากได้ไอ้บอยนิ...รางวัลที่พี่อยากได้พี่ไม่ต้องการจากใครทั้งนั้น
นอกจากตะเกียง” กูเขิลสาด...แกล้งเดินก้าวนำมันซะ มันรีบก้าวตามก่อนจะเอามือกอดคอกู
เดินไปด้วยกัน ท่ามกลางสายตาพวกแม่งมองกันเป็นร้อย แต่คงไม่มีใครสงสัย
เพราะสองสามอาทิตย์นี้ทุกคนคงชินตา..ที่จะเห็นกูไปไหนมาไหนกับมันแล้ว
อาจจะตั้งข้อสงสัยอยู่บ้าง..แต่ไม่กล้าแซวกันหรอก เพราะบ้างครั้งก็มีไอ้พี่บอมย์เดินด้วยสามคน
นอกจากมันจะไปกับพี่รสา คนอื่น ๆก็ยุ่งสีใครสีมัน ดังนั้นช่วงนี้เลยไม่ค่อยได้รวมตัวกันเท่าไร
เราพากันเดินมาที่รถลุงพีจอดรออยู่ที่เดิม ตอนนี้ก็เกือบหกโมงแล้ว ขึ้นรถเสร็จลุงพีก็ขับออกจาก
โรงเรียนทันที ทันเห็นนักเรียนหลายคนมองเข้ามาในรถกันไม่น้อย คงอยากรู้กันชัว
ร์กูไมกลับด้วยกันตลอด
“ตกลงจะแกล้งมึน..ไม่ให้รางวัลพี่จริงดิ” แน่ะ!..ยังทวงรางวัลกูไม่เลิกอีก
“ก็ตะเกียงถามพี่ ไมไม่ตอบก่อนเล่า” กูก็ย้อนมันบ้าง
“ถามว่า” มันเสือกถามกูได้อีก บ๊ะ!..ไอ้นี่
“ทำไมต้องทวงเอารางวัลกะตะเกียง..ไม่ได้พนันกันซักหน่อยเห่อะ..ที่สำคัญหน้าที่หรือเปล่า
ที่ต้องให้รางวัลพี่อ่ะ...ประธานสีก็ไม่ใช่” บอกแม่งไปหล่ะ...ที่นี้เข้าใจยังมึง..เสือกทำคิ้วผูกโบว์
เหมือนไม่เก็ทอีกมึงเอาไงว่ะ!
“ก็ตอบไปแล้วไง..ตกลงไม่เข้าใจว่างั้น พี่ต้องพูดให้เคลียร์ดิ..ได้..ฟังให้ดีนะ...ตะเกียงจำเป็นต้องให้
รางวัลพี่ เพราะที่พี่พยายามคว้าเหรียญมา..พี่ทำเพื่อให้ตะเกียงภูมิใจในตัวพี่
สำหรับสี..พี่ทำตามหน้าที่ แต่สำหรับตะเกียงพี่ทำตามหัวใจ..เพื่อคนที่พี่รัก ที่นี้เข้าใจหรือยัง
ว่าทำไมถึงขอรางวัล” พระเจ้า!..ดูมันพูดดิ ลุงพีอมยิ้มมองผ่านกระจกหลัง
กูอยากมุดเข้าใต้เบาะรถได้ไหมว่ะ!...อ่าห่ะ...ไม่ได้การหน้าจะระเบิด..พักนี้ไมมันกลายเป็นคน
เจ้าสำบัดสำนวนงี้ว่ะ...บางครั้งหยอดเฉยซะงั้น..กูไม่ชินกะมันสักที...เจอแบบนี้ทีไร..
ใจกูเต้นระบำจนกระดอน..อกจะทะลุแล้วรู้ไมนี่...
“มีที่ไหน..ที่เค้า..เค้า..เค้าทำเพื่อคนที่ตัวเองรัก..แล้ว..แล้ว..จา..ขอรางวัล..อ่า..”
เขิลก็เขิล..อายก็อาย..พูดก็ติด ๆขัด ๆซะงั้นกู วุ้ย!...ไม่เคยเป็นแบบนี้เลยไอ้ตะเกียง
ทุกทีอ่ะ...กูอายสราดดดด........
“หึ..หึ..หึ..คนอื่นขอไม่ขอ..พี่ไม่รู้ แต่พี่ลงแรงลงใจ..ทุ่มทั้งตัวทั้งหัวใจขนาดนี้
มีบ้างที่ต้องการรางวัลจากคนรักเป็นธรรมดา” หวาย..หวาย..กูจะไม่ไหวแล้ว
หน้ากูระเบิดได้เหมือนในการ์ตูน มันคงระเบิดดังโพล๊ะแล้วอ่า..อร๊ายยยยๆๆๆๆ...
อยากจะสลายตัวเป็นอากาศก่อนดีไหม คุยกันสองคนเจอลูกหยอดอายจนมุดหนีอยู่แล้ว
นี่มีลุงพีเป็นสักขีพยานฟังด้วยตะหาก มันพูดได้ไม่ยักอายปาก..แต่ไม่ใช่กู
ไอ้ตะเกียงไม่รู้จะทำตัวไงแล้ว ขืนเงียบพิรุธให้โดนล้อเอาอีก..นรกเอร้ยยยย..
“ แล้วจาเอาไรเล่า?” วุ้ย!..จนได้..ยอมมันจนได้ สายตาแม่งระรื่นวิบวับขึ้นมาเชียวมึง..
ไม่ออกเลยนะ...อาการอ่ะ..กระดี้กระด้าได้โล่ห์เห่อะ..โมโหขึ้นมา..เดี๋ยวปัดจัดหนักให้
จาหาว่าตะเกียงไม่บอกอีก...
“งั้นเสาร์นี้..พี่ขอ.. ‘กอด’ นะครับคนดี” นึกไว้แล้วเชียว..กีฬาจบวันศุกร์ วันเสาร์คงเลี้ยงสี
กะฉลองอะดิ...ทำไงได้รับปากมันไปแล้วก็ต้องยอมแม่งล่ะ..จาให้กูบอกไปตรง ๆว่าได้คร๊าบบบบ...
กูคงทำหรอกนะ...เงียบดีกว่าคิดเอาเองแล้วกันมึง
“ทำไมไม่ตอบพี่ล่ะ?” อู้ยยยย!..ไอ้บร้า...เชี้ยรไรกูนักหนา..แค่กูไม่ปฏิเสธนี้
มึงไม่หัดใช้สมองคิดเอาเองมั้งว่ะ!...เสือกเน้นเอาคำตอบจากกูให้ได้ว่างั้นเห่อะ...กรรม..
“ได้!..” เอร้ยยยยๆๆๆ...หลุดพูดไปแล้ว ลุงพีอมยิ้มใหญ่ กูแม่งก้มหน้างุดทันที
ใครจะลอยหน้าอยู่ได้กันล่ะว่ะ!...เรื่องแบบนี้มันโพนทะนาได้ซะที่ไหน
มันไม่อายไม่แปลกหรอก...ก็แม่งได้เปรียบมุดรูกูนี่.....ใครเขาดูออกอยู่แล้วว่ากูโดนมันทำไร
พูดไปใครเขาจะเชื่อ ต่อให้มันยอมให้กูมุดคืนก็เห่อะ..คงเชื่อกันหรอก..หน้าตาอย่างกูกะมัน
กูจะเป็นฝ่ายกระทำอ่านะ..พระอาทิตย์กลับข้างออกตกก่อนเถอะ
“หึ..หึ..หึ..ทำไมต้องอายพี่ขนาดนั้น ไม่ได้ขอกอดตอนนี้สักกะหน่อย...แต่ไงตอนนี้
มัดจำไว้ก่อนล่ะกัน” พูดจบไม่ทันขาดคำ มันขโมยหอมแก้มกูหน้าตาเฉย
“ฟอดดด!!.” เอร้ยยยย..ไอ้หยา...ไอ้ตะเกียงขอสลบกลบความอายก่อนดีก่า..ไม่ไหวแล้วกู..
ส่วนมันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่..มีความสุขมากสิมึง ทำไมชีวิตกูต้องอุทิศตนเพื่อส่วนรวมขนาดนี้
ต้องยอมเป็นของรางวัลให้มัน ‘กอด’ ฉลองเหรียญทองแรกของสี แล้วกูต้องไปเรียกร้องเอากะใคร
อ่าห่ะ!...รู้แล้วงานนี้ไอ้พี่บอยประธานสีต้องรับผิดชอบ เรื่องของส่วนรวม..กูจะไปขอค่าตัวคืนกะ
ไอ้พี่บอยมานนน..แล้วจาบอกมันว่าค่าอะไรกันดีหว่า?.ทีนี้...
หวาย..หวาย..คงบอกได้หรอก..แว๊กกกกกๆๆๆ!!..ขาดทุน..ขาดทุนสถานเดียว...โอ้ม่ายยยจริงงง...
เฮ้อ!...ยาวโครต..เหนื่อยด้วยแหล่ะ..มัวแต่เขินกะตะเกียงมันไปด้วย...อร๊ายยยๆๆๆๆ
Luk.
-
:z13: ตอนนี้ยาวสะใจมาก
แก้คำผิดรุกฆาต เจ๊า ศัตรู โพนทะนา กระดี้กระด้า
-
Posted by: ณยฎา
Insert Quote
ตอนนี้ยาวสะใจมาก
ขอบคุณมากค่ะ น้ำใจง๊ามงาม แต๊แต๊เจ้า...
ไปแก้ไขแล้วนะค่ะ นี่สิถึงเรียกว่าแฟนพันธุ์แท้ โพสปุ๊ปอ่านปั๊ป น่ารักจริงๆ
Luk.
-
มาเชียร์สีแดงต่อ :3123: พร้อมกับรอวันเสาร์น้องตะเกียงจะให้รางวัลอะไรกับพี่โต๋ :impress2: :impress2:
-
งานนี้พี่โต๋มาวิน
-
ตอนต่อไปสนใจอีกแล้ว :z1:
:call:
-
ตั้งแต่มีตะเกียง
รู้สึกสิงห์โต๋จะแสดงออกมากขึ้นนะ
หยอดบ่อยจริงๆ
ปล.อยากเป็นลุงพีอ่า
จะได้นั่งดูเวลาสองคนนี้เค้าสวีท :-[
-
ไม่ได้เข้าเน็ตซะนาน
มาอีกที ต้องตามอ่านเสียตาแฉะ 55
น่ารักจริงสองคนนี้
-
ตะเกียงสู้ๆเน้อ
ให้รางวัลโต๋มันเยอะๆหน่อยสิหนู อิอิ :laugh:
-
:-[อายคนแก่บ้างเหอะ
สงสารลุงแก :man1:
-
วันเสาร์ตะเกียงโดนแน่ อิอิ :impress2:
อ๋ายยยย โต๋ก็หวานไม่เกรงใจกันเล๊ย
+1 ไป
-
เขิลแทนตะเกียง
อิพี่โต๋จะเก่งไปไหน
-
วันเสาร์น้องตะเกียงจะแจกรางวัลพี่โต๋ขนาดไหนเนี่ย
-
ตะเกียงเวลาเขินแล้วรั่ว :-[
-
ตะเกียงเก่ง พี่โต๋ก็เก่งสุดยอด
แต่ว่าแต่ แกไม่อายคนขับรถบ้างเลยนิ พี่โต๋
เขินแทนน้องตะเกียง
-
โอ้ย ๆ ๆ ๆ อิจฉาาาาาาา
หวานไม่เกรงใจใครจริงๆๆ
อิอิ :z1:
-
+ให้คุณลักซ์คนขยัน o13
ยาวจังครับตอนนี้ 555
-
ชีวิตนี้สิงห์โต๋ไม่เก่งอะไรบ้างเนี่ยยยย !!!
-
พี่โต๋ขอสาม
-
อ่านจนเขินเหมือนตะเกียงเลย
-
สนุกมากเลย โต๋เป็นไอ้หล่อขั้นเทพชั้นเซียนซะแล้ว
ตะเกียงน่ารักมากกกกกก
-
เหรียญทองแรกขอ "กอด" ถ้าได้ 3 เหรียญทองเลยจะขออะไรดีไรดี :z1: :haun4:
-
อ่านไป เขินไป เอิ๊กๆๆๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ว้าววววว อ่านไปก็เขิลไป เสาร์นี้ (ฮา)
-
5555 น้องตะเกียงเจอพี่โต๋แบบนี้ไปไม่เป็นเลย น่ารักมั๊กๆ คะ
รอตอนต่อไปอยู่น้า
-
มานั่งรอ นุ้งตะเกียง กะเฮียโต๋
-
น่ารักอ่ะ....
-
หวานกันเข้าปายยยยยยยย
:-[ :-[
-
แอร๊ยยยยย ทำคนอื่นเขิลไว้เยอะตัวเองโดนพี่โต๋ตอกใส่ซะเลย 55 :impress2:
-
น่ารักกันจริงๆ เลย
-
โอ๊ยยยย หวาน เขินไปพร้อมกะน้องตะเกียงด้วย
พี่โต๋จะหยอดไปไหน
-
โทษนะค่ะ..ยังไม่ได้อัพให้ค่ะ อยากฝากเรื่องใหม่อิงเรื่องจริง ซึ่งเขียนอีกเรื่อง จริงๆ แล้วอาจดู
แรงหน่อย แต่ก็คงเค้าโครงจากต้นเรื่องที่ได้รับมาตรงๆ จากคนใกล้ชิด เลยอยากนำมาถ่ายทอดให้
คนอ่านได้ลองติดตามดู ฝากลองอ่านกันนะค่ะ ไม่โอยังไง ก็คอมเม้นท์ให้หน่อยแล้วกัน เพราะจะ
ได้รู้ว่าแนวที่เราเขียนลักษณะนี้ผ่านไม่ผ่านนะค่ะ รักแฟนๆ ที่ติดตามผลงานทุกคน
Luk. :L1:
-
:z13: :z13:
จิ้มคนแต่ง ป้ารออยู่นะ
-
น้องตะเกียงแน่มาก พลิกสถานการณ์ซะเลย
พี่โต๋ก็แน่เหมือนกัน
เล่นเอาน้องตะเกียงไปไม่เป็นเลย :o8:
บวก 1 แต้ม เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ :3123:
-
Part 53
..แมทชิงเหรียญทอง...
.
.
.
.
วันนี้..เป็นวันที่สีแดงเข้าชิงอีกสองเหรียญทอง..ชิงบาสเช้า..ชิงตะกร้อบ่าย ก่อนเข้าแถวเคารพธงชาติ
พวกนักเรียนพูดถึงรอบชิงทั้งสองชนิดกีฬากันอึกทึกครึกโครม กลายเป็นท็อคออฟเดอะทาวน์
กันไปเลยทีเดียว กีฬาชนิดอื่นเป็นตัวประกอบไปซะงั้น
พวกที่ไม่ได้อยู่สีที่ชิง..ถึงกับวิ่งยืมเสื้อสีที่ใส่เข้าโรงยิมเอาไว้...กันไม่มีที่เชียร์
เพราะนักเรียนกว่า 3000 คน ในขณะที่ยิมจุคนได้ไม่เกิน 1500 คน จำนวนครึ่งต่อครึ่ง
สีที่มีอัศจรรย์เป็นของตัวเองคือสีที่มีรายชื่อเข้าชิง นอกจากนี้ต้องหาตั๋วผีหรือไม่จับจองที่นั่ง..
จากเพื่อนซี้ในสีนั้น ๆ บางคนถึงขนาดสวมรอยสวมเสื้อสีที่เข้าแข่งก็มี ทั้งที่ไม่ได้สังกัดสีตะหาก
คึกคักสนุกสนานกันได้อีก ทำให้บรรยากาศแมทชิงดำสองแมทดูยิ่งใหญ่ซะเหลือเกิน
เห็นพวกชมรมข่าวติดต่อขอสัมภาษณ์นักกีฬา..ผ่านประธานสีมาด้วย ยังไม่รู้ตกลงเอาไงกัน
ต้องเปิดแถลงข่าวเหมือนพวกนักเตะระดับโลกเลยป่าว..เวอร์ได้อีกนะกู..ชิงทองแรก
หลังเลิกแถว 9 โมงตรง..แข่งบาสเกตบอล สีแดง VS สีน้ำเงิน นัดล้างตากันอีกแล้ว
กับไอ้พี่พรต เมื่อวานตัดเชือกเข้าชิงตะกร้อชนะมันมาด้วยเทคติค วันนี้ต้องดูไอ้หัวหน้าทีม
มันจะวางแผนเอาไง คิดว่าพวกมันต้องเอาคืนแน่ ๆหลังจากเสียรู้ไปเมื่อวาน
ส่วนตะกร้อแข่งบ่ายเจอสีเหลืองพวกไอ้พี่รัน งานนี้ศึกหนักทั้งสองแมท
ไม่แปลกที่ตั๋วนั่งในอัศจรรย์แทบไม่มีเหลือ
พอปล่อยแถวหลังเคารพธงชาติ นักเรียนต่างกรูกันไปโรงยิมทันที ไม่เว้นแม้แต่ครูอาจารย์
งานนี้เป็นไปด้วยซะงั้น เห็นว่าผอ. ก็จะมาดูด้วย ถึงขนาดอาจารย์ฝ่ายพละลงเป็นกรรมการ
ตัดสินเองอีกตะหาก ส่วนนักกีฬาไอ้หล่อเทพให้รวมตัวที่ห้องชมรมก่อน ยังไม่ให้ไปที่สนาม
พวกกูเลยเหลือเฉพาะนักกีฬา..กับพวกประธานสีและพวกสวัสดิการที่ดูแลจัดเตรียมน้ำ ผ้าเย็น
สปอร์นเซอร์ ไว้โดปนักกีฬาเท่านั้น..ร่วมกว่ายี่สิบคนรวมตัวกันที่นี่
นอกนั้นได้ข่าวว่าอยู่ที่อัศจรรย์หมดแล้ว
วันนี้เจ็กิ๊ปซี่..จัดการให้ลีดสีแดงลงสนาม..เป็นการซ้อมใหญ่ไปด้วย โดยไม่ต้องแต่งองค์ทรงเครื่อง
ต้องการเพียงซ้อมเพลงเชียร์ร่วมกับลีด ดังนั้นเจ็แกเลยนำทัพเชียร์อยู่ในยิมเรียบร้อยแล้ว
ส่วนทีมนักกีฬาหน้าตาบางคนตื่นเต้นสุด ๆ มีหวังงานนี้ไม่ใครก็ใครตื่นสนามกันบ้างล่ะ
เพราะรอบชิงกดดันกว่ารอบตัดเชือกเยอะ ม้าเร็วแจ้งมาว่า..ตอนนี้โรงยิมแทบเหยียบกันตายแล้ว
คนล้นทะลักจนเลยออกประตูโรงยิมแล้ว คณะอาจารย์ก็เริ่มทยอยเข้าไปชมการแข่งแล้วด้วย
เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง ไอ้พี่โต๋มันเรียกประชุมชี้แจงแผนการเล่น..ว่า
“ตำแหน่งเล่น..ตัวหลักเล่นตามตำแหน่งเดิม ไอ้บอมย์เซ็นเตอร์ประกบไอ้เทค ไอ้พรตเล่นแบล็คขวา
กูประกบมันเอง ส่วนตะเกียงวันนี้ไม่ต้องประกบคู่ไอ้กาน..วันซ้อมเราแพ้มัน วันนี้ให้ไอ้สันต์
กันมันแทน..ตะเกียงไปประกบไอ้ชัด ส่วนไอ้นุคิดว่าไม่เท่าไหร่ให้ไอ้วัดประกบ
เราเสียเปรียบตัวเล่นคือไอ้กาน แต่ไอ้กานมีจุดอ่อนเล่นลูกใต้แป้นไม่ถนัด
ดังนั้นให้ไอ้สันต์บีบมันไว้..กันไม่ให้มันเรย์เล่นชู๊ตลูกสูง..บังคับมันเลี้ยงเข้าใต้แป้น
ตะเกียงกับกูจะรีบาวน์โฉบบอลจากมือมันเอง” ฟังแผนการเล่นของมันแล้ว มันเปลี่ยนยุทธวิธี
ที่บีบไอ้พี่กานให้เล่นยากขึ้น โดยให้เล่นลูกไม่ถนัด อาศัยไอ้พี่กานเป็นเพื่อนกัน
จึงย่อมรู้จุดเด่นจุดด้อย ตอนซ้อมกับสีมันวันนั้น..ตำแหน่งไอ้พี่กานประกบกับกู
กูกะมันเลยกลายเป็นตัวประกอบไป..เพราะพวกแม่งไม่กล้าผ่านบอลมาให้
ส่งให้กูไอ้พี่กานมันก็บังจนมิด..เพราะมันตัวใหญ่ กูไม่สามารถเลี้ยงเข้าวงในได้
แต่พวกมันเองก็ไม่กล้าส่งลูกให้ได้พี่กานเหมือนกัน..เพราะกูฉกลูกเก่ง
อาศัยตัวเล็กฝีเท้าเร็วชิงตัดหน้ามันไปสองสามลูก
ตั้งแต่นั้นพวกในทีมก็เลี่ยงไม่ส่งให้มัน..เปลี่ยนให้ไอ้พี่ชัด..หรือไอ้พี่นุแทน
ทำให้มันสองคนโชว์ฟอร์มชนะทีมกูไป เพราะไอ้พี่สันต์กะไอ้พี่วัดสกัดไม่อยู่
วันนี้ไอ้พี่โต๋..หันมาใช้วิธีอ่อนพัวพันแข็ง และใช้แข็งชนอ่อน มันจึงให้กูไปกันไอ้พี่ชัด..
วัดกันแล้วห่างชั้นกูอีกเยอะ ที่สำคัญกูยังไม่ได้โชว์เสต็ปเทพให้เห็นเลย วันนี้ไอ้ตะเกียงจะโชว์ล่ะ
ทุกคนยักหน้าเข้าใจที่ไอ้พี่โต๋บอก จากนั้นพวกเราพากันเดินไปยิม
มาถึงหน้าประตูทางเข้า พระเจ้า!..มองไม่เห็นทางจะเข้าไปด้านในเลย ไอ้พี่บอยประธานสี
สั่งการให้พวกสวัสดิการ เปิดทางเป็นบอร์ดี้การ์ดนำทีมพวกกู..เดินเข้าไปแถวตอนเรียงหนึ่ง..
แทบจะเบียดด้วยซ้ำคนอัดกันยังกะหนอน ก่อนเดินเข้าไปมันให้..ไอ้พี่บอมย์นำหน้ากู
ส่วนตัวมันตามหลัง..พอโดนเบียดมันทั้งคู่เอาตัวบังกูมิด ไม่อยากจะเชื่อเสียงกรี้ดดด....
ร้องเรียกชื่อสนั่นหวั่นไหว มือใครต่อมือใครพยายามยื่นมาจับให้ขวักไปหมด
นึกถึงศิลปินดังจัดคอนเสิร์ท..ประมาณนั้น แย่หน่อยที่ศิลปินมีการ์ดคอยกัน..แต่พวกกูไม่มี
เห็นไอ้พี่บอมย์ไอ้พี่โต๋..มันพยายามปัดมือนิรนามที่คอยยื่นเข้ามาลวนลามอ่านะ
ตัวกูโครตสบาย...พวกมันจัดการป้องให้เสร็จ...ทำให้กูอยู่รอดปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน
แต่พวกมันคงโดนบ้างแหล่ะ..พวกลูบคลำจับปิกกระจู้อ่ะ.ก็มัวแต่พะวงปัดให้กู
ย่อมเผลอปัดให้ตัวเองไม่ทันอ่าดิ..ห่า..ห่า.ห่า..!!!
“มึงโดนเปล่า?” ไอ้พี่บอมย์ หันมาถามไอ้พี่โต๋
“อือ..โดนไปสองทีปัดไม่ทัน..มึงหล่ะ” ไอ้พี่โต๋มันตอบ ก่อนจะถามไอ้พี่บอมย์กลับ
“พอกะมึงแหล่ะ...เหี้ยแม่งเอร้ยยย...จ้องจับอยู่ได้..โมโหแม่ง..ล้วงฟาดปากแตกเลยนิ”
อุ้ย!..ฟังไอ้พี่เชี้ยบอมย์มันพูด กล้าล้วงฟาดปากเชียวเหร่อว่ะ!..แล้วมึงคิดหรือเปล่า..
พวกจะยอมให้มึงฟาดปากแตก เกิดมันเอาปากงับไว้ล่ะก็..มึงอ่ะแหล่ะ...จะไม่เหลือใช้งาน
กูได้แต่คิด..ไม่ได้ว่าแดกมันไปหรอก ขืนพูดดิ..ไอ้พี่โต๋เบิดกระโหลกกูแน่
หลุดมาหน้าสีตัวเองได้ ก็รับการต้อนรับจากเสียงกรี้ด..สนั่นโรงยิมจากกองเชียร์สีแดง
เสียงยังไม่ทันซ่าลง กองเชียร์สีน้ำเงินก็วี้ดดังสนั่นขึ้นมาบ้าง เมื่อพวกไอ้พี่พรตนำทีมเข้ามาในสนาม
อยู่ในชุดแข่งเรียบร้อย ในขณะที่พวกกูยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อกันเลย สวมแต่กางเกงมากัน...
ส่วนเสื้อกะมาเปลี่ยนที่ห้องพักนักกีฬาในยิม..ที่ไอ้พี่โต๋ฆ่างูอ่ะ..จำกันได้ป่าว
แต่ตอนนี้คิดว่าไม่สามารถเข้าไปได้แล้วล่ะ เพราะแม่งคนเบียดเต็มแน่นไปหมด..คงผ่านไม่ได้ง่าย ๆ
เผลออาจโดนลวนลามเข้าให้แบบเมื่อกี้อีก
ตอนนี้กองเชียร์ทั้งสองสีต่างขึ้นกลอง ร้องเพลงแข่งกันกระหึ่มทั้งสนาม สีอื่นที่ไม่ได้แข่งตอนนี้..
แต่รอชิงที่สามคู่ถัดไปช่วยเชียร์ไปด้วย ยิมทั้งยิมคึกคักเข้าไปใหญ่ มองไปตรงส่วนอำนวยการ..
คณะอาจารย์นั่งอยู่ไม่ต่ำกว่าห้าหกสิบคน มากันไม่ใช่น้อยเลยนะนั้น ผอ.นั่งตำแหน่งประธาน..
ขนาบข้างด้วยผู้ช่วยทั้งซ้ายขวาข้างล่ะสองท่าน ครบองค์บริหารโรงเรียนรวมกันที่นี่หมด
อ่าห่ะ!..แสดงว่าแมทนี้ยิ่งใหญ่ใช่เล่น เห็นทีทำเป็นเล่นไม่ได้แล้วทีนี้..แพ้มาเสียชื่อหมด
“อ้าว..เห้ยพวกมึงเปลี่ยนเสื้อกันได้แล้ว..” ไอ้พี่บอมย์มันร้องบอกนักกีฬาในทีม
พวกแม่งก็ถอดเสื้อเปลี่ยนกันจะ ๆ ในสนามนั่นแหล่ะ...เรียกเสียงกรี๊ดให้ลั่นสนั่นขึ้นเต็มไปหมด
โดยเฉพาะสาวแท้สาวเทียมได้เห็นผู้ชายถอดเสื้อ เวร..จริง...ปกติถอดเตะบอลตอนเย็น..
เต็มสนามไปหมดไม่เห็นมีไร พอมาถอดที่นี่พวกแม่งเป็นจุดสนใจทันที..เท่านั้นแหล่ะ..เรทติ้งกระฉูด
พาเอาพวกที่กำลังถอดหน้าแดงเถือกเป็นแถว คงไม่คิด..จะได้รับเสียงกรี๊ดขนาดนี้
หมดกันนักกีฬาทีมกู อายซะขนาดนี้..จะมีสมาธิแข่งเค้าไหวป่าวนี้ ไอ้พี่โต๋หันมามองหน้ากูทันที..
ประมาณจะลากกูไปเปลี่ยนห้องข้างในชัวร์ แต่คิดดิ..ขืนมึงทำแบบนั้น
เราสองคนจะเอาหน้าไปไว้ไหนกันล่ะทีนี้..เค้าจับตามองเต็มสนาม..อาจารย์อยู่เต็มไปหมด
มึงชวนกูเข้าไปในห้องเนี๊ยะน่ะ..แถมผ่านคนแน่นขนัดตรงนั่นอีก กูว่าถอดเปลี่ยนตรงนี้เห่อะ
ยอมอายหน่อย..แต่ใครจะไม่คิดเยอะ ที่สำคัญกูไม่ใช่แต๋วนิ..จะได้ทำตัวเป็นหญิง
กูส่งสายตามองหน้ามันพร้อมส่ายหน้าช้า ๆให้รู้..อย่าทำแบบนั้น..เหมือนมันเข้าใจ
แต่หน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างไม่เต็มใจสุด ๆ..กูรู้มึงคิดไรอยู่..อดพูดกะมันไม่ได้
“ไม่เป็นไรหรอกน่า..จำวันแรกที่แข่งชู๊ดบาสได้ไหม วันนั้นตะเกียงก็ถอด..ไม่เห็นเป็นไรเลย
พี่อย่ากังวลมากนักดิ..ทำตัวเหมือนปกติ..คนอื่นเค้าทำเห่อะ” กูพูดให้มันสบายใจ มันยักหน้าให้ก่อน
หันไปคุยไรกะไอ้พี่บอมย์สองคน เห็นยักหน้ากันงึก ๆงัก ๆ..สักครู่มองมาที่กู แล้วไอ้พี่โต๋ก็พูดว่า
“เดี๋ยวพี่กับไอ้บอมย์จะถอดก่อน..ดึงจุดสนใจไว้ พร้อมกับยืนบังให้ตะเกียงด้วย
ตะเกียงรีบเปลี่ยนเร็ว ๆเลยนะ” ดูแผนบ๊องตื้นของมันดิ..ใช้อะไรคิดกันว่ะ!..ไอ้ที่ยืนบังกูนะ
ยิ่งเป็นจุดสนใจให้คนอยากรู้ แล้วไม่ดูรึไงว่าบังได้เฉพาะข้างหน้า พวกที่อยู่ข้างหลังกะข้าง ๆ
ก็เห็นอยู่ดี
“พี่จะกังวลอะไร บังยังไงก็ไม่มิดอยู่ดี แล้วพวกข้างหลังกะข้าง ๆล่ะพี่จะบังยังไง ขืนทำแบบนั้น
ยิ่งเป็นจุดเด่นไปกันใหญ่ ตะเกียงว่าไม่ต้องหรอก..ถอดพร้อมกันนี่แหล่ะ...ใครจะมอง
จะส่งเสียงยังไง..ปล่อยเค้า ถือซะว่า..ให้รางวัลกองเชียร์ก็แล้วกัน จะได้สบายใจดีป่าว?” มันจ้องหน้ากู
พร้อมกับกระดกลิ้นจิปากอีก เหมือนไม่ค่อยจะเห็นด้วย กูเลยพูดแม่งต่อ
“ไม่ต้องอะไรมากแล้ว จะแข่งเปล่าเนี๊ยะ...เดี๋ยวกรรมการเรียกแข่งขึ้นมาจะยุ่ง ไม่มีอะไรหรอกน่า
มองแล้วใช่ว่าจะทำไรได้สักกะหน่อย..จริงป่ะ” กูพยายามพูดโน้มน้าวให้ไอ้หล่อดื้อมันคล้อยตาม
“แต่พี่หวงของพี่นี้ ไม่อยากให้ใครมอง เข้าใจเปล่าเล่า” อ่าห่ะ!..งอแงเป็นเด็กอะไรมันตอนนี้เนี๊ยะ!
เค้าแค่มองใช่โดนตัวกูรึ..ก็ไม่..ยังจะหวงได้อีก ทีมันโดนจับโดนลูบตะกี้..กูยังไม่โกรธมึงเลย
ไอ้บร้าเอร้ยยยยย........
“พอ ๆอย่าบ้ามากพี่โต๋ เค้าไม่ได้จับได้ลูบสักหน่อย ทีพี่โดนจับโดนลูบตะกี้ ตะเกียงยังไม่ว่าสักคำ”
มันมองกูตาค้างทันที ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“บ้าเห่อะ!..มันสุดวิสัยป้องกันหรอก ใครเค้าอยากโดนกัน”
“ก็ยกตัวอย่างให้ฟัง เข้าใจป่าวเนี๊ยะ! เปรียบเทียบน่ะ.เปรียบเทียบ...เหมือนตอนนี้ไง
มันไม่มีทางเลือกจำเป็นต้องทำ..ก็ทำให้มันจบ ๆไป จะมาอะไรนักเล่า..เข้าใจไหม”
ก่อนที่มันจะเถียงกู..ไม่ต้องทำอะไรกันแล้ว เสียงสวรรค์เบรคน้ำลายก็แทรกขึ้นมา
“เห้ย!..โต๋ พวกมึงสามคนเมื่อไหร่จะเปลี่ยนเสื้อ เค้าจะเรียกเสี่ยงแดนแล้วนะโว้ย” ไอ้พี่บอยประธานสี
มันแหกปากขัดขึ้นมาก่อน ไอ้พี่บอมย์เลยหันมายักหน้าบอกไอ้พี่โต๋ให้ยอม ๆกูไปเถอะ กูก็มองมันกลับ..
ประมาณขอบใจที่มันเข้าใจกู..แต่?
“ใช่ว่าพี่จะชอบนะ ที่ตะเกียงถอดเสื้อให้คนมองเต็มสนามหน่ะ ถึงไม่ได้เป็นไรกันก็เห่อะ..พี่ก็ห่วงอยู่ดี
จำคราวก่อนได้ไหม วันถัดมารูปขึ้นบอร์ดหรา..ยั่วต่อมหื่นไปทั้งโรงเรียนนะ จำได้เปล่า?”
เวง...นึกว่ามันจะเข้าข้าง ดันเสือกตอกย้ำประวัติศาสตร์ชีช้ำกูอีก..เชี้ยพี่บอมย์..เป็นดังนี้
ไม่มีทางเลือก..จัดไป
“เอางี้..ถอดพร้อมกันเถ่อะ! ถ้าพวกเค้าส่งเสียงมาก็โค้งงาม ๆให้ไป จะได้ดูขำขำไปเลยดีไหม?”
กูเสนอไอเดียให้พวกแม่งหล่ะ..หนามยอกก็หนามบ่ง..ยังคงใช้ได้เสมอ หากส่งเสียงวี้ดวิ้วมา
ก็โค้งรับให้สวยงามอัดกลับไปซะ จะได้ไม่ต้องดูกระมิดกระเมียนไง อารมย์จะได้ไม่ต้องเขินหรือกังวล
เหมือนพวกที่โดนกันไปก่อนหน้า
“ตกลง..เอาอย่างตะเกียงบอก ไอ้บอมย์มายืนเตรียมตัวถอดพร้อมกันเลย..ตะเกียงมายืนข้างพี่นี่
พอเสียงแซวมาโค้งกลับให้งาม ๆไปซะ แล้วค่อยสวมเสื้อ ทำให้ฮา..ก็ดี” แล้วไอ้คุณชายก็ยอม
รับไอเดียกู..ฮ่วย!..กว่าจะลงตัว เกือบไม่ต้องแข่งกันแล้วแค่เรื่องถอดเสื้อเนี๊ยะน่ะ....
จากนั้นพวกกูก็จัดการถอดเสื้อออก..เท่านั่นแหล่ะ เสียงกรี๊ดถล่มทลายดังสนั่นลั่นโรงยิม
จนหูอื้อไปหมด..ฟังไม่ได้ศัพท์..ไม่รู้ตะโกนไรกันมั้ง..มีทั้งขาว..ทั้งเท่ห์..เซ็กซี่ สารพัดที่พวกแม่ง
ตะโกนแข่งกัน..พวกกูหยิบเสื้อเปลี่ยน ก่อนสวมมองหน้ากันส่งสัญญาณ จัดการโค้งหัวพร้อมกัน
วนโค้งแม่งทั้งสี่ทิศ..ยิ้มเพชรฆาตละลายใจจัดให้ไปเต็ม ๆอีกกู คราวนี้โรงยิมแทบระเบิด
คณะอาจารย์มืออุดหูกันเป็นแถว ไม่สามารถจะทำไรได้ตอนนี้..ต้องรอให้เสียงมันซ่าไปเอง
พวกกูรีบสวมเสื้อกลับให้เรียบร้อย เสียงแซวเสียงกรี๊ดไม่ยอมหยุด..ขนาดนกหวีดกรรมการ
อาจารย์เป่าอยู่ตอนนี้..ยังดังสู้เสียงที่ตะโกนลั่นแข่งกันไม่ได้ จนอาจารย์ต้องเดินไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์
คาบนกหวีดเป่ายาวใส่ไมค์โครโฟนลงไปดัง ๆนั่นแหล่ะ.......
“ปี้ดดดดดด!!!!!!!.” ยิมทั้งยิมถึงหยุดเสียงลง..ก่อนจะซ่าเงียบในที่สุด เมื่อกี้ยังกะระเบิดลง
หูแทบแตก อาจารย์ไม่รอช้า..เรียกหัวหน้าทีมทั้งสองทีมเข้าไปเสี่ยงแดนทันที ไอ้พี่โต๋กับไอ้พี่พรต
เข้าไปสองคน..ปรากฎว่าไอ้พี่โต๋ชนะ..มันเลือกแดนฝั่งขวา ไอ้พี่พรตเลือกฝั่งซ้าย
เลือกแดนแล้วนักกีฬาลงวอร์มในสนามต่อเลยทันที กรรมการให้เวลาวอร์มอบอุ่นร่างกาย
พร้อมกันสิบห้านาที ก่อนเริ่มการแข่งขันในที่สุด......................
มาต่อให้แล้วนะค่ะ แฟนๆ ที่ร้กของน้องตะเกียงทุกคน
Luk.
-
จบตอนซะงั้น อยากอ่านตอนแข่งมาต่อไวๆ เน้อ
-
สีแดงสู้สู้ :mc4: :mc4: รอตอนต่อไปค่ะ :3123:
-
ตะเกียงน่ารักอ่ะ..
พี่โต๋หวงได้อีกนะเนี่ย
55
-
น่ารักจิง
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ตะเกียงสู้เขานะ
-
สรุปว่าที่คนแห่กันมาดูจนมืดฟ้ามัวดินนี่ เค้ามาดูนักกีฬาเปลี่ยนเสื้อใช่ป่ะ :laugh:
-
อืม...มีใครถ่ายรูปไว้ทันมั้ยอ่ะ เอามาแบ่งมั่งดิ :m20:
-
พี่โต๋หวงตลอด
-
มาให้ค้างอีกแล้วอ่าา
รีบมาต่อตอนต่อไปไวๆน่ะคร้าา
อยากรู้้ๆๆๆ
-
เย้ๆๆๆ มาแล้วๆ อ่านจบแย้วแต่ว่า เขาว่ามันขาดช่วงไปหน่อยนะ มาต่อเร็วๆน้า
ส่วนเรื่องใหม่ที่แนะให้อ่าน แบบว่า อ่านแล้ว มันไม่ช่ายแนวเราเลยแฮะ
อ่านแล้วรุสึกเกียจนายเอกมากๆ แบบว่าจำชื่อไม่ได้อะ มันเลวจนเกินไปแฮะ
แต่ถ้าลงเรื่องไปสัก 30% อาจจะ ข้ามไปอ่านตอนนั้นเลยอะ แบบว่ารับไม่ได้
ถ้าถามว่าเห็นไงกับเรื่องนี้ อืม มันพึ่งจะลงเองงะ รอก่อนนะ จะให้สรุปตอนนี้คงไม่ได้
ตอนกลางๆเรื่องอาจจะเปลี่ยนแปลงได้ ลงแล้วก็ลงต่อไปให้จบดีกว่าคะ แต่ตอนนี้บอก
ได้คำเดียวติดตะเกียงงอมแงมมากๆ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ อ่านตั้งแต่ตอนแรกเมื่อคืน อ่านมาเกือบสว่างหลับไปตอนไหนไม่รุ วันนี้ก็ตามอ่านมาเรื่อยๆ จนตอนล่าสุดนี่แหละ ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะหยุดก็หยุดไมได้ โดนมนต์วิเศษของน้องตะเกียงซะแล้วมั้ง เด็กอะร๊ายยยย ทั้งฮา ทั้งน่ารัก แอบรั่วบ้างในบางคราว ชอบๆๆ พี่โต๋นี่ก็อีกคน ชายในฝันเลยนะนั่น คุณ Luk เยี่ยมมากเลยค่ะ บรรยายได้เห็นภาพจริงๆ บางฉากอ่านไปเขินไป นั่งยิ้มนั่งกรี๊ดอยู่คนเดียว เอาเป็นว่า ชอบเรื่องที่คุณ Luk แต่งมากกกกกก อีกเรื่องก็อ่านนะคะ กำลังจะไปอ่านตอนต่อไปนี่แหละ เด๋วไปรีในบอร์ดโน้นด้วย เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ ค่ะ ^^
ปล. ตาเป็นหมีแพนด้า เพราะน้องตะเกียงนะเนี่ย เอายิ้มหวานๆ มารักษาให้เลย คริๆ
-
:L1:
-
มีใครถ่ายคลิปทันป่ะ เอิ๊กๆๆๆๆ
-
โต๋หวงน้องตะเกียงมากเลยนะ
ก็ของเขาน่าหวงออก
-
เหมือนจะค้าง แต่ก็รอได้นะ :L2:
-
Part 54
..เท้าเสต็ปเทพ...
.
.
.
.
.
แล้วนกหวีดกรรมการ..ก็เริ่มการแข่งขันขึ้น จั๊มบอลกลางสนาม..ไอ้พี่บอมย์ทำหน้าที่ได้ดีเหมือนเดิม
ปัดบอลให้ไอ้พี่โต๋รับลูกไว้ ไอ้พี่พรตพยายามสกัดบังหน้าบังหลัง มันเลยส่งบอลไปให้ไอ้พี่สันต์..
ที่วิ่งออกมารับลูก..ก่อนจะโยนกลับคืนให้ไอ้พี่บอมย์..ที่อาศัยรูปร่างสูงใหญ่..ฝ่าวงล้อมเข้าไป
ในเขตหัวกระโหลก จัดการชู๊ดลูกพร้อมได้ฟาวน์..เพราะไอ้พี่เทคปัดโดนข้อมือมัน
แต่ลูกหลุดลงห่วงไปแล้ว
การทำฟาวน์ครั้งนี้ทำให้ไอ้พี่บอมย์ได้ชู๊ตลูกโทษสองลูก เพราะเจตนาฟาวน์ในจังหวะที่คู่แข่งขึ้นชู๊ด
ทำคะแนนกลางอากาศ เสียงเชียร์ของสีแดงสนั่นหวั่นไหว พร้อมกับเพลงเชียร์ที่ปลุกใจนักกีฬา
คึกคักได้อีก ลูกโทษไอ้พี่บอมย์ไม่ทำให้ใครผิดหวัง สองลูกสองคะแนนรวมชู๊ตลงด้วย
สีแดงสตาร์ทนำไปก่อน 4 แต้มรวด ถือเป็นการเปิดเกมส์ที่ดี
สีน้ำเงินเป็นฝ่ายส่งลูกจากเส้นหลัง เป็นดังที่คิดไว้..พวกมันอ่านไอ้พี่กาน เพราะตัวกันเป็นไอ้พี่สันต์
คิดว่าบ่อน้ำมันสีกู ตามแผนไอ้พี่สันต์พัวพันไม่ให้มันเล่นลูกสูง บีบไม่ให้มีจังหวะเรย์อัพ
ถึงแม้ไอ้พี่สัตน์ไม่สามารถฉกเอาลูกจากไอ้พี่กานได้..เพราะคล่องตัวและเร็วกว่ามาก
แต่ให้เล่นพัวพันตามที่วางแผนเอาไว้..กับทำได้ไม่เลว ไอ้พี่กานหันมาเล่นใต้แป้น
หมือนที่ไอ้พี่โต๋เดาไม่ผิด ซึ่งไม่ใช่แนวถนัดของไอ้พี่กานมัน แต่ถ้าตัวประกบช้ากว่า..ก็ไม่ใช่เรื่องยาก
ถ้าจะเล่น...กลับง่ายกว่าเล่นอย่างที่ถนัดเสียอีก
แต่มันลืมคิดไปข้อ..พวกกูซ้อนแผนถึงสามชั้นกันไว้แล้ว พอจังหวะมันกระเตงเข้าใต้แป้น..
หนีประกบไอ้พี่สันต์ ขึ้นลอยตัวยัดลูงลงห่วง..โดยใช้มือเดียวส่งจากใต้แป้น
กูรีบพุ่งตัวปัดลูกบนมือมัน..กระเด็นไปทางไอ้พี่โต๋ที่รอรับอยู่ก่อนแล้ว
แผนที่พวกกูเล่นทำเอาพวกมันอึ้งกันเป็นแถว คงไม่คิดว่าลูกบาสในมือที่กำลังจะยัดลงห่วง..
จะถูกฉกไปต่อหน้าต่อตา ไอ้พี่โต๋มันส่งลูกย้อนกลับให้ไอ้พี่บอมย์ ที่ใช้ตัวบังรับเอาไว้อย่างแม่นยำ
ก่อนจะเลี้ยงหลบไอ้พี่เทคที่ขวางอยู่..ดีดขึ้นหน้าแป้น ทำท่าชู๊ดหลอก..แต่กลับพลิกข้อมือ
ส่งลูกให้ไอ้พี่วัด..ซึ่งมีไอ้พี่นุประกบอยู่ ไอ้พี่วัดรับลูกได้ไม่รอช้า..ขยับหลอกไอ้พี่นุสองที่..
ก่อนจะเอี่ยวตัวชู๊ตลูกลงห่วงไปทำสกอร์อีก 2 คะแนนติดต่อกัน ทำให้สีแดงแต้มหนีไปเป็น 6 ต่อ 0
พี่เลี้ยงสีน้ำเงินกดกริ่งขอเวลานอกทันที
“กรี๊งงงง!!!!.” กรรมการเป่าให้เวลานอก ซึ่งขอได้เพียงครั้งเดียวต่อเกมส์..เกมส์เล่นไม่ถึงห้านาที
สีน้ำเงินขอใช้สิทธิ์นั่นแล้ว..กองเชียร์ยังเชียร์กันกระหน่ำ ทั้งเสียงกลอง..ทั้งลีดเดอร์
ออกมาเต้นประกอบเพลง..ช่วงพักเวลานอกในสนามกันเกือบทุกสี สร้างสีสรรค์ให้การแข่งขัน
สนุกขึ้นเป็นเท่าตัว พวกกูกลับที่พักข้างสนาม..ฝ่ายสวัสดิการส่งน้ำ..ส่งผ้าเช็ดเหงื่อยื่นให้วุ่น
โดยไอ้พี่บอยประธานสีบอกให้นักกีฬาตัวสำรอง พัดโบกให้ลมเป่าพวกกูไปด้วย
“ดี..ดี..ทุกคนทำได้ดีมากว่ะ!..โต๋..พวกเราเปิดนำไปแล้ว 6 คะแนน..ถือว่าเล่นได้สวย
สีไอ้พรตถึงกะขอเวลานอกเลยเว้ย” ไอ้พี่บอย เอ่ยปากชมขึ้นมา
“อย่าเพิ่งดีใจ มันขอเวลานอกครั้งนี้ คิดว่าปรับแผนมาแน่ มันอ่านออกแล้วว่า..
เราวางตัวเล่นหลบมัน..เกิดมันวางตัวใหม่ เราจะเล่นลำบาก..ถ้าเป็นแบบนั้น
เราจะเสียเปรียบเพราะตัวเล่นของมัน..จะฟรีที่ไอ้ชัด ส่วนตะเกียงจะถูกไอ้กานประกบ
เหมือนตอนซ้อมทันที วัดรูปร่างส่วนสูงตะเกียงเสียเปรียบกว่าเยอะ ถึงจะไวและแม่นในการชู๊ดก็ตาม
อย่าลืมว่า..หากไม่มีโอกาสได้ครองบอล..เพราะไอ้กานบังไว้มิด เพื่อนส่งให้ลำบาก
โอกาสทำแต้มก็จะไม่มี ที่นี้เราจะเสียเปรียบพวกมันทันที” ไอ้พี่โต๋มันอธิบาย ทุกคนพยักหน้ากันงึก ๆ
เข้าใจสิ่งที่มันพูด ก่อนที่ไอ้พี่บอมย์จะถามขึ้นมา
“รู้อย่างนี้แล้ว มึงจะแก้เกมส์ยังไง” คิ้วมันผูกโบว์ทันที..เหมือนนึกวิธีอยู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า
“ลำบากตรงอุดจุดอ่อนได้ไม่เต็มที่ มึงหลอกเอาฟาวน์จากไอ้เทคได้ป่าวล่ะ..เหมือนที่มึงทำน่ะ
ส่วนกูจะพยายามเข้ารุก..ให้ได้มากที่สุด กูกลัวส่งลูกให้ตะเกียงเล่น แล้วไอ้ห่ากาน..
มันเข้าแท็คแรงขึ้นมา..ตะเกียงจะเจ็บตัว เพราะตัวเล็กกว่าใครเพื่อน” อ่านะ!..ฟังมันพูดมา
กลายเป็นว่าปัญหาหนักคือกูซะงั้น..มันไม่กล้าส่งลูกให้ คงกลัวกูครองบอล..แล้วเกิดปะทะขึ้น
จะทำให้เจ็บตัว กีฬาประเภทนี้ย่อมมีอยู่แล้วที่จะมีกระแทกกันแรง ๆ ไม่เหมือนกีฬาที่มีตาข่ายกั้นขวาง
อย่างตะกร้อไม่ต้องกลัวบาดเจ็บจากคู่แข่ง ถ้าจะเจ็บตัวก็มาจากเล่นพลาดเอง เช่นข้อเท้าพลิกเป็นต้น
กูเข้าใจมึงแล้วแหล่ะ..ว่ามึงกังวลอะไร
“ไม่ต้องพะวงเล่นตามแผนเถ่อะ ส่งลูกมาได้เลย...ถ้าชวนกันมาเล่นแล้วไว้ใจกันดิ งั้นจะชวนทำไม
ให้ตัวสำรองเล่นแทนไม่ดีกว่าเหร่อ” กูพูดไปแหล่ะ...ชิ..ไม่รู้จักไอ้ตะเกียงซะแล้ว ยังไม่ได้แสดงเท้า
เสต็ปเทพหรอก ถึงได้สบประมาทกันขนาดนี้น่ะ รู้หรอกว่าห่วง..แต่โทษทีเห่อะ! กูลูกผู้ชาย
อกสามศอก ไม่ได้อ่อนแออย่างที่มึงคิดกัน...นึกแล้วชักฉุนอ่า..
“นั่นดิโต๋...กูว่าปล่อยน้องเค้าเต็มที่ไปเลย หากมึงกังวลจะพาลทำให้เล่นยากขึ้นนะโว้ย!...
ยิ่งตัวเราเป็นรองพวกแม่งอยู่ด้วย” ไอ้พี่บอย..พูดขึ้นมา ดีมากจัดไปสมกับเป็นประธานสี
ประโยชน์ส่วนรวมต้องมาก่อนเรื่องส่วนตัว ไอ้พี่โต๋มันมองหน้ากูเหมือนขอความมั่นใจประมาณนั้น
กูยักหน้าให้มัน..เป็นอันรู้กันว่าไม่ต้องห่วง แค่นี้จิ๊บ ๆเดี๋ยวจะออกเสต็ปเทพให้ดู
แล้วกรรมการก็เป่านกหวีดหมดเวลาพัก เรียกนักกีฬาลงสนาม
“ดูแลตัวเองด้วย อย่าเล่นเสี่ยงมากถ้าไม่จำเป็น” มีกระซิบบอกกูอีก กูแม่งหัวใจพองคับอกเลยวุ้ย!
รู้ว่ามันห่วงขนาดนี้ก็โอเคแล้ว เลยหันไปยิ้มให้มันซะหวานหยด พร้อมยิบตาวิ้ง ๆส่งให้อีกที
ทำเอามันหน้าแดงหูแดงเถือกขึ้นทันที คงไม่เคยเห็นไอ้ตะเกียงโหมดนี้อ่ะดิ...
ห่า..ห่า..ห่า..น่ารักโครต..แฟนใครว่ะ?...หวาย..เขินแล้วยังหล่อสาดดดดได้อีก....เยส!
พอเข้าประจำตำแหน่ง..เป็นตามที่คาดไว้ พวกแม่งปรับตำแหน่งใหม่ลงมา ไอ้พี่กานมาประกบกู
ไอ้พี่ชัดประกบไอ้พี่สันต์..ไอ้พี่นุประกบไอ้พี่วัด คงคิดกันมาแล้วเล่นแบบนี้ พวกกูต้องลำบากแน่ ๆ
เพราะบล๊อคตัวฟรีฝั่งกูไว้ได้ ไอ้พี่ชัดมันจะเล่นสบายขึ้นมาก ไอ้พี่สันต์กระดูกคนละเบอร์กะมัน
เมื่อจัดมาแบบนี้..ก่อนเสียงนกหวีดจะเป่าให้เริ่มเล่นบอลจากเส้นหลัง สีมันได้ครองบอล
กูเลยเดินไปกระซิบได้พี่โต๋ว่า
“พี่..เน้นบอลที่ตะเกียงนะ..ไว้ใจได้โอเคไหม...เดี๋ยวตะเกียงลุยเอง” มันมองกูแบบกึ่ง ๆมีคำถาม
กูเลยจ้องตาแม่งเลย..ให้รู้ว่ากูพูดจริง มันถึงยอมยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปส่งซิกไอ้พี่บอมย์ให้รู้
แผนการเล่น..เพื่อบอกต่อกันไป ไอ้พี่บอมย์มองหน้ากูแบบประมาณ..เอาจริงดิ...กูเลยยิ้มตอบมันไป
ให้แม่งมั่นใจว่ากูทำได้ มันถึงยอมยักหน้าตกลงตามนี้
เสียงนกหวีดดังขึ้น..ไอ้พี่นุส่งบอลให้ไอ้พี่พรต เลี้ยงลูกหลอกฉีกหลบไอ้พี่โต๋..แต่ไปไม่ได้
ไอ้พี่โต๋แม่งดักทางไว้หมด มันตัดสินใจคืนหลังให้ไอ้พี่เทค ซึ่งไอ้พี่บอมย์เข้าไปบล๊อคทันทีเหมือนกัน
ไอ้พี่ชัดวิ่งขึ้นหน้าไอ้พี่สันต์ตามตลอด ไอ้พี่เทคจัดการขว้างลูกโยนไกลไปให้มัน
มันรับก่อนจะเรย์อัพดั้งยัดห่วงลงไปอย่างสวยงาม ตีไข่แตกตามขึ้นมา 6 ต่อ 2 คะแนน
ไอ้พี่สันต์ไม่สามารถสกัดอยู่ ก็อย่างที่บอกกระดูกคนละเบอร์ เมื่อเป็นแบบนี้ก็ต้องบังคับให้มัน
เล่นตามเกมส์เราให้ได้
เปลี่ยนเป็นสีกูครองบอล..ส่งจากเส้นหลัง ไอ้พี่วัดส่งลูกให้ไอ้พี่โต๋ มันเลี้ยงหลอกล่อไอ้พี่พรตไปมา
โดยให้สัญญาณพวกกูขึ้นหน้าไป..ก่อนมันจะส่งบอลให้ไอ้พี่บอมย์ ไอ้พี่บอมย์เลี้ยงหลบไอ้พี่เทค
ก้าวขาเตรียมวิ่งพาบอลขึ้นแดนหน้า แต่ถูกไอ้พี่ชัดเข้าบล๊อคกั้นขวางเอาไว้ ไอ้พี่เทคเข้ารุมอีกคน
กลายเป็นสองรุมหนึ่ง..ต่อให้ควายอย่างไอ้พี่บอมย์ก็เล่นลำบาก เมื่อเจอพวกหุ่นน้อง ๆควาย..
เข้ารุมสองแบบนี้ ก่อนที่มันจะพลาดเสียการครองบอล ตัดสินใจส่งลูกให้ไอ้พี่สันต์
ซึ่งยืนรออยู่เพราะตัวบล๊อก..คือไอ้พี่ชัดมารุมไอ้พี่บอมย์ตรงนี้ รับบอลได้กำลังจะเลี้ยงเข้าเขตรุก
กลับถูกไอ้พี่ชัดที่วกมาด้านหลัง..ยื่นมือปัดลูกเอาไปครองเฉยเลย ไอ้พี่สันต์หน้าเสียยกมือขอโทษกับทีม
พวกกูรีบถอยลงไปตั้งรับทันที เพราะพวกมันเป็นฝ่ายได้บอลไปครองแล้ว
พวกแม่งเร่งจังหวะเล่นเร็วทันที อาศัยไอ้พี่ชัดสปรี๊ดขึ้นหน้า ไอ้พี่โต๋ตัดสินใจเข้าขวางป้องกัน
แนวรุกไว้ก่อน..กลายเป็นเข้าทางมัน..เพราะมันแค่หลอก แต่ส่งบอลให้ไอ้พี่พรตที่ขาดคนสกัด..
รับลูกแล้วจั๊มสองขาปล่อยลูกลงห่วงไปนอกกรอบสามคะแนน ทำให้พวกมันตีตื้นขึ้นมา
เป็น 6 ต่อ 5 คะแนน
กูเลยบอกให้ไอ้พี่วัด..ที่กำลังส่งบอลจากเส้นหลัง..ส่งให้กูเลย กูรับลูกเลี้ยงขึ้นแดนหน้า
ไอ้พี่กานเข้ามาสกัดทันที โทษที..คงหยุดกูอยู่หรอก เพราะกูสลับเท้าใช้เสต็ปฟุตเวิร์ค
มวยลานนาคาดเชือก..เลี้ยงลูกหลบออก โดยที่มันเองยังตะลึง..กับความเร็วของเสต็ปเท้า
บวกทักษะตัวอ่อนไทเก็ก..ทำให้กูสามารถลื่นไหล..ไปพร้อมกับลูกบาส ขึ้นเรย์อัพยัดลูกลงห่วงไป
ท่ามกลางสายตาอึ้งของพวกมันที่ได้แต่มองตาค้าง เข้าสกัดกูไม่ทันกันสักกะคน
เห่อะ..ๆๆๆๆ...คงสกัดกูได้หรอก เพราะมันไม่รู้ว่ากูจะไปทางไหน ตัวกับเท้ากูมันไปคนละทาง
จับทางกูไม่ใช่เรื่องง่าย..พอจำกันได้ไหม..เสต็ปเท้าคล้ายหมัดเมา..ตัวเอียงไปทางแต่เท้าก้าวไปทาง
ดูยากเพราะมันเร็ว ไม่ได้ยืดยาดเชื่องช้าเหมือนมัดเมา ไอ้พี่โต๋โดนกูอัดจนน่วมมาแล้ว
..นึกออกแล้วดิ...หากมองเท้าจะงง..มองตัว..ก็จะถูกหลอก นี่แหล่ะ..คือปัญหาที่พวกมันสกัดกูไม่อยู่....
กองเชียร์สีแดงกรี๊ดด!..กันกระจายที่สกอร์ขึ้นมาเป็น 8 ต่อ 5 กลับมานำอีกสามแต้ม
แต่พวกมันก็ทำแต้มตามอย่างต่อเนื่อง คะแนนส่วนใหญ่ของมันมักเจาะจุดอ่อนทีมกู
ไอ้พี่สันต์กับไอ้พี่วัด..ที่ต้านไอ้พี่ชัดมันไม่ไหว ช่องโหว่ตรงนี้อยากที่จะอุดไว้ได้
พวกมันเองไม่ต่างกัน..ไม่มีหนทางแก้เสต็ปเท้ากูเหมือนกัน กูก็หลอกล่อ..ส่งลูกให้ไอ้พี่โต๋ทำแต้มบ้าง
ไอ้พี่บอมย์บ้าง..ไอ้พี่สันต์บ้าง บางครั้งยังส่งให้ไอ้พี่วัดมันทำด้วยก็มี นักกีฬาสีกูมีกำลังใจเล่นขึ้นมาก
ถึงทีมเราจะมีจุดบอด..แต่เกมส์รุกเราก็ทำได้ไม่พลาด คู่แข่งไม่สามารถสกัดการครองบอล
ของเราเหมือนกัน
เล่นผลัดกันทำคะแนนไปมา แต่สีกูได้เปรียบนำอยู่ 4 แต้ม หากเล่นไปเรื่อย ๆจนหมดเวลา
ก็ไม่ต้องกลัวพวกกูจะแพ้ หมดเวลาครึ่งแรก..คะแนนอยู่ที่ 56 ต่อ 52 สีกูเริ่มมั่นใจกูเต็มที่
ไม่กังวลเหมือนตอนแรกแล้ว คงรู้แล้วสิว่า..ใครก็ไม่สามารถเข้ามาสกัดแย่งลูก..หรือจะปะทะ
กูแรง ๆได้แน่ ๆ เอาพวกมันหัวหมุนไปไม่เป็นเหมือนกัน
พวกเรานั่งพักครึ่ง จู่ ๆรุ่นพี่ม.6 โดนเข้ามาหาไอ้พี่โต๋ เรียกมันออกไปยืนคุยไม่ไกลจากที่พักนัก
คุยไรกันกูไม่รู้ได้..อยากรู้อยู่หรอก เห็นมองมาทางกูบ่อยๆคงมีกูเอี่ยวอยู่ในเรื่องที่พวกแม่งคุยกันอยู่ชัวร์
แต่เผอิญกูไม่เทพถึงขนาดมีหูทิพย์ เอาเป็นว่าหากเกี่ยวกับกู เดี๋ยวไอ้พี่โต๋มันคงมาบอกให้รู้เองแหล่ะ
ตอนนี้ขี้เกียจใส่ใจ แล้วเสียงเจ็พี่กิ๊ปก็ตะเบ่งเรียกกูอยู่บนอัศจรรย์ด้านหลังกูนี่
“น้องตะเกียง...ตะเกียงงงง!!!...ไอ้ยินเจ๊เรียกไหมมมม!!!.” กูว่าเสียงเพลงเชียร์ดังแล้วนะ
เจอเสียงแปดเก้าหลอดของเจ๊แกเข้าให้ แหลมผ่าเสียงเชียร์ชัดเต็มสองหูเลยกู
ไอ้ครั้นจะตะโกนตอบแก...ว่ากูได้ยินที่แกเรียกแล้ว ยอมรับไม่สามารถเท่า..หลอดคอแตกกันพอดี
ไว้ฝึกสิงห์โตคำรามก่อน คงสามารถตะโกนฝ่าเสียงเชียร์ได้อยู่หรอก วิธีง่าย ๆกูยกมือชี้เข้าหาตัวเอง
ว่าแกเรียกกูไม แกเห็นกูมองพร้อมชี้นิ้วใส่ตัว..รีบตะโกนบอกทันที
“หนู..แข่งเสร็จอย่าเพิ่งรีบไปไหนนะ เจ๊ขอประชุมก่อน เรื่องขบวนพาเหรดพรุ่งนี้....แข่งเสร็จ
อยู่ประชุมด้วย...เข้าใจป่าว? ฝากบอกโตโต๋อีกคน.. โอเค.แค่นี้แหล่ะ” กูพยักหน้าให้แกไป.ว่ารู้แล้ว
แกจึงหันไปเย้ว ๆร้องเล่นเต้นกะกองเชียร์ของแกต่อทันที
สักครู่ไอ้พี่โต๋..เดินกลับเข้ามา กูเลยบอกมันเรื่องที่เจ็กิ๊ปแกฝากไว้ตะกี้
“พี่ ๆ..เจ็กิ๊ปแกบอกว่า..แข่งเสร็จอย่าเพิ่งไปไหน อยู่ประชุมเรื่องพาเหรดพรุ่งนี้กับแกก่อนอ่า”
มันมองหน้ากู..ก่อนจะยักหน้าเข้าใจ แล้วพูดขึ้นมาว่า
“ตะเกียง...ตะกี้พี่จักร..ประธานนักเรียนแกมาบอกว่า หลังกินข้าวเที่ยงแล้วให้ไปพบผอ.
ที่ห้องผู้อำนวยการด้วยนะ” หือ...ทำไมผอ.ถึงให้กูไปพบว่ะ!
“อะไรพี่..ทำไมผอ.ให้ไปพบล่ะ..เรียกตะเกียงคนเดียวเหร่อ?” กูถามมันไปแหล่ะ
“ไม่หรอก...ผอ.ให้พี่..ตะเกียง..ไอ้บอมย์..ไปด้วยกัน..ไม่ได้เรียกตะเกียงคนเดียวหรอก”
มันบอก...ค่อยยังชั่ว...นึกว่าเรียกกูคนเดียว คงมีอะไรสักอย่าง ไม่เป็นไร..เดี๋ยวไปคงรู้แหล่ะ..
เรียกไปทำไม............
กรรมการเป่านกหวีด..เรียกนักกีฬาลงสนามครึ่งหลัง พวกเปลี่ยนแดนสีกูตอนนี้อยู่ฝั่งซ้าย
ชู๊ดแป้นขวาแทน..สลับข้างกัน กรรมการส่งลูกให้สีกูเริ่มเล่นจากเส้นหลัง ไอ้พี่วัดรับหน้าที่
พอกรรมการเป่านกหวีดให้สัญญาณเริ่มเล่น มันส่งลูกให้ไอ้พี่โต๋..เลี้ยงขยับขึ้นหน้า ทางฝั่งสีน้ำเงิน
ถอยตั้งโซนรับเต็มพื้นที่ ไอ้พี่พรตทำหน้าที่เข้าสกัดไอ้พี่โต๋ ที่พยายามครองบอลหาช่องเข้าทำสกอร์
แต่ยังไม่เห็นช่องว่าง..กูเลยฉีกหลบไอ้พี่กานเข้าไปรอลูกจากไอ้พี่โต๋มัน..ริมเส้นฝั่งซ้าย
มันตั้งท่าจะส่งลูกให้กู ยังไม่ทันส่งไอ้พี่เทคเข้าไปกระแทกทำฟาวน์ขึ้นทันที
“พลั๊ก!..” ลูกหลุดมือ..ตัวไอ้พี่โต๋กระเด็นเสียหลัก เซไถลไปหลายก้าว แต่มันไม่ยักล้มแห๊ะ....
กลับประคองตัวไว้ได้อีก เห็นหัวคะมำเซไปขนาดนั้น..เป็นคนอื่นล้มหัวทิ่มไปแล้ว แรงกระแทก
เข้ามาเต็ม ๆ ไม่ใช่เบา ๆซะด้วย...ไอ้พี่เทคตามเข้าไปยกมือขอโทษขอโพย เหมือนไม่เจตนา
กรรมการไม่ให้ลูกโทษ..แต่ให้สีกูส่งลูกเส้นข้างแทน เพราะถือว่าฟาวน์ปกติต้องรอให้ฟาวน์ทีม
ครบห้าครั้งก่อน..ถึงจะได้ลูกโทษ ซึ่งครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่ไอ้พี่เทคทำฟาวน์ ครั้งแรกทำฟาวน์
ไอ้พี่บอมย์..ที่ได้ลูกโทษตอนจังหวะลอยตัวทำแต้มจึงได้ลูกโทษ ไอ้พี่บอมย์เดินเข้ามาตบไหล่ไอ้พี่โต๋
พร้อมพูดให้พอได้ยินกันว่า
“ระวังหน่อยเว้ย!..มึง...กูว่าครึ่งหลังพวกแม่งกะเล่นแรงว่ะ!..เจตนาทำฟาวน์เบรคเกมส์รุกเราแน่ ๆ
...ไงเซฟตัวเองหน่อยนะโว้ย!..บ่ายมีชิงตะกร้ออีก” ไอ้พี่โต๋..มันยักหน้าเข้าใจที่ไอ้พี่บอมย์มันเตือน
เอาว่ะ!..พวกแม่งเริ่มจะประทะแรงแล้ว กูต้องปิดสกอร์ให้จบเร็วที่สุด จะมัวให้ห่างแค่สี่แต้มคงไม่ได้แล้ว
ไม่งั้นอาจใครไม่ใครได้เจ็บตัวกันแน่ ๆยิ่งเป็นการแข่งในสนามแบบนี้ จะโทษใครก็ไม่ได้..
เล่นแรงมากโทษเต็มที่โดนใบแดงไล่ออกสนาม ถึงไงตัวสำรองก็ลงมาแทนได้อยู่ดี
แต่คนของเราเจ็บตัวฟรี จะเสียโอกาสแข่งกีฬาอื่นเอาได้.....................
และก็เป็นดังคาด..พวกแม่งเล่นเข้ากระแทกเล่นกันแรงขึ้น จังหวะบางจังหวะยอมทำฟาวน์แบบเจตนา
ตั้งใจฟาวน์สุด ๆ เพื่อเบรคเกมส์รุกสีกู นับรวม ๆตอนนี้สีน้ำเงินทำฟาวน์ทีมครบห้าครั้งแล้ว
เสียลูกโทษให้สีกู 2 ลูก ซึ่งสีกูมอบหน้าที่สังหารให้กูจัดการ ความจริงแล้วไอ้พี่โต๋
หรือไอ้พี่บอมย์มันก็ชู๊ดได้ แต่มันให้เหตุผลว่า..ให้กูแหล่ะดีแล้ว..พวกมันจะคอยระวังหลังให้
พลาดขึ้นมาจะได้มีตัวประทะคอยรีบราวน์แย่งลูก เพราะพวกมันตัวโตกว่ากูเยอะ
สรุปไม่มีโอกาสรีบราวน์ ไอ้ตะเกียงสังหารสองแต้มรวด ไม่แม้แต่จะแตะขอบห่วงด้วยซ้ำ
ตอนนี้คะแนนเบียดกันที่ 95 ต่อ 92 พวกกูนำอยู่สามแต้ม ดูเวลาเหลือไม่ถึง 2 นาที
สีน้ำเงินได้ครองลูกส่งจากเส้นหลัง..พวกมันตั้งโซนบุก ในขณะที่เข็มนาทีเดินไปเรื่อย ๆ
บีบหัวใจกองเชียร์กันทั้งสนาม..หากพวกมันทำสองแต้ม..สีกูก็จะชนะ แต่ถ้าพวกมันชู๊ดไกลสามคะแนน
ก็เสมอต้องส่งตัวแทนแข่งชู๊ดลูกโทษ..เหมือนเกมส์ฟุตบอล ตอนนี้โอกาสที่พวกมันจะพลิกกลับมา
เอาชนะมีแค่ 50 กับ 50 เท่านั้น ขืนชักช้าพวกมันยิ่งเสียเวลา บีบคั้นกันสุด ๆ ทั้งกองเชียร์
ทั้งคนดูในสนาม..ต่างเชียร์กันสนั่น บางคนนั่งไม่ติดต้องลุกขึ้นยืนลุ้นกันตัวโก่ง
ไอ้พี่โต๋ส่งสัญญาณ ให้ประกบดึงเวลาไว้..อย่าให้พวกมันเล่นลูกนอกกรอบ..เก็บสามคะแนน
เป็นอันขาด..ถ้าต้องตัดสินชู๊ดลูกโทษ พวกกูเสียเปรียบตัวพวกมันแน่นอน เพราะดูไอ้พี่สันต์
กับไอ้พี่วัดสีกูแล้ว คาดว่าถ้าได้รับความกดดันแข่งชู๊ดลูกโทษ โอกาศพลาดมีมากเลยทีเดียว
พวกมันเลี้ยงลูกส่งกันกลับไปกลับมา หลอกล่อให้พวกกูไล่ตามบอล ก่อนที่จะตัดสินใจส่งไปให้ไอ้พี่ชัด
ที่ยืนนอกกรอบสามแต้ม คงกะชู๊ดสามคะแนนแน่นอน ไอ้พี่บอมย์อ่านมันไว้ก่อนแล้ว.. จึงเอาตัวเข้าไป
ช่วยไอ้พี่สันต์บังบอลไว้อีกคน ตัวมันใหญ่ทำให้ไอ้พี่ชัดไม่สามารถเล่นลูกนี้ไอ้..มันพลิกแผน
ส่งลูกกลับมาให้ไอ้พี่เทค ที่ยืนรอบอลในเขตหัวกะโหลกอยู่เช่นกัน เพราะไม่มีไอ้พี่บอมย์คอยกันมัน..
ด้วยไปช่วยบังบอลไอ้พี่ชัดไว้..ไอ้พี่เทคจึงว่าง กูเห็นดังนั้น..ตัดสินใจขยับเท้าตามเสต็ปเทพ
เข้าไปขวาง มันรู้ตัว..ถ้าต้องประทะกับกูอาจเสียโอกาสเปิดเกมส์รุกแน่ ๆ รีบชิ่งหนี..
เรย์อัพลอยตัวขึ้นชู๊ดทำแต้มทันที..จังหวะมันจะชู๊ด ไอ้พี่วัดสีกูที่อยู่ใกล้แป้นที่สุดลอยตัวตามขึ้นไป
สกัดมันไว้ มันไม่หลบ..กลับปล่อยให้ไอ้พี่วัดกระแทกมัน...จังหวะยัดลูกลงห่วงพอดิบพอดี
ตัวมันกระเด็นลงมากองกับพื้น กรรมการเป่าฟาวน์ทันที สีกูเสียฟาวน์โดนลูกโทษสองลูก
ขณะนี้คะแนนอยู่ที่ 95 ต่อ 94 เพราะลูกมันชู๊ดลงได้สองคะแนน แถมได้ลูกโทษอีก 2 ลูก
ไม่ต้องถามหากมันชู๊ตลงทั้งสองลูก สีมันจะกลับมานำสีกูทันที 95 ต่อ 96 ไอ้พี่โต๋ ไอ้พี่บอมย์
ทุกคนเริ่มหน้านิ่ง..คิดว่าคงกดดันไม่น้อย ยิ่งไอ้หล่อเทพ..มันนิ่งได้อีก ก่อนที่กรรมการจะให้บอล
เตรียมส่งให้ไอ้พี่เทคสังหาร ไอ้พี่โต๋เดินเข้าไปคุยกับไอ้พี่บอมย์กันสองคน กูเอง..ไม่คิดว่าเกมส์
จะพลิกสถานการณ์เป็นแบบนี้ สีพวกมันกลับหน้าตายิ้มแย้ม..ยักคิ้วให้กันเหมือนรู้มาก่อนซะงั้น
แสดงว่าพวกกูหลงกลพวกมันเต็ม ๆคิดว่าพวกมันจะทำสามแต้มเพื่อตีเสมอ เพื่อหวังผลแข่งชู๊ดลูกโทษ
ซึ่งตัวนักกีฬาสีมันได้เปรียบเต็มประตู แต่พวกมันกลับไม่ทำแค่หลอกจะทำเท่านั้น
มันกลับชู๊ดเอาฟาวน์เพื่อจะได้ลูกโทษ เหมือนตอนไอ้พี่บอมย์เปิดเกมส์ช่วงแรก
กูดูเวลา..กรรมการชูป้ายหมดเวลา แต่ยกป้ายต่อเวลานอก 2 นาที เป็นเพราะครึ่งหลังเล่นตุกติก
ทำฟาวน์กันเยอะ..ทำให้เสียวลาไม่น้อย กรรมการจึงต่อเวลานอก 2 นาที ตอนนี้โอกาสเป็นของ
พวกมัน..ในขณะสีกูกลับมาเป็นฝ่ายเสียเปรียบเต็ม ๆ มันมีโอกาสแก้ตัวถึงสองครั้ง ต่อให้ชู๊ดลงลูกเดียว
มันก็เสมอ..แถมมีโอกาส วัดกันที่ลูกโทษเพื่อตัดสินอีกครั้ง
แต่ถ้าชู๊ดลงทั้งสองลูก..มันลอยลำชัยชนะอยู่ในมือแล้วเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ คำนวนเวลาดูชู๊ตลงสองลูก
คงเหลือเวลาไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ น่าจะมีเหลือประมาณสี่สิบวิ ต่อให้สีกูครองบอลเลี้ยงจนมาถึงแป้น
กว่าจะผ่านด่านสกัดของสีมัน..คงหมดเวลากันพอดี ไม่เหลือให้เปิดเกมส์รุกได้ชู๊ดทำแต้มหรอก
นอกเสียจากภาวนาไม่ให้มันชู๊ตลูกโทษลงทั้งสองลูก แต่ปาฏิหาริย์เท่านั้นถึงจะช่วยได้
ไอ้พี่เทคฝีมือมันไม่ใช่ธรรมดา ดูแผนเรียกฟาวน์เอาคะแนนของมันก็รู้
คิดได้ขนาดนี้..คงมั่นใจแล้วว่าชนะชัวร์
ทุกคนยืนรับสถานการณ์..กรรมการส่งลูกให้มันในจุดโทษ สัญญาณนกหวีดดังขึ้น
มันปล่อยลูกออกจากมือ ลงห่วงไปสบาย ๆสำหรับลูกแรก สกอร์ขึ้นมาเสมอทันที 95 ต่อ 95
เวลาขณะนี้เหลือ 1 นาที 20 วินาที กรรมการส่งลูกที่สองให้มัน เหลียวมองรอบ ๆ
ทุกคนในสนามต่างลุกยืนกันหมด ไม่เว้นแม้แต่คณะอาจารย์..ยังพากันยืนขึ้นลุ้นด้วยเช่นกัน
ทั้งสนามเงียบกริบ เสียงเข็มหล่นสักเล่มไม่มีให้ได้ยิน ต่างลุ้น..ลูกโทษลูกที่สองของไอ้พี่เทค
จะลงหรือไม่..ถ้าชู๊ดลงเท่ากับปิดประตูชนะทันที แต่ถ้าชู๊ดไม่ลง..แต้มเสมอ
ต้องมาชู๊ดลูกโทษแข่งกัน เพื่อหาผู้แพ้ชนะกันต่อไป
ในสนามตอนนี้กดดันทั้งนักกีฬา..กดดันทั้งคนดู..ทุกคนลุ้นระทึก ไอ้พี่เทคมันยืนทำสมาธิ
ก้มหน้านิ่งสักครู่..ก่อนจะเงยขึ้นจ้องไปที่แป้น สบัดข้อมือปล่อยลูกออกไป ทุกสายตามองตามลูก
ที่พุ่งเข้าหาห่วง ลูกหล่นกระทบขอบห่วงหมุนวนวิ้งๆๆ..อยู่บนห่วง...ทำให้หลายคนตะโกนเชียร์
เสียงดังขึ้นมาทันที
“ลง..ลง...ลง!!!..” ฝั่งสีน้ำเงินตะโกนก้องลุ้นให้ลูกหล่นลงห่วง
“ไม่ลง..ไม่ลง..ไม่ลง!!!.” กองเชียร์สีแดง ตะโกนแข่งสีน้ำเงิน แช่งไม่ให้ลูกลงซะงั้น
และแล้ว...............ปาฏิหาริย์ก็................................
ยาวโครตแหล่ะ....เหนื่อยกับตอนนี้ชะมัด กว่าจะผ่านได้ อ่านะ..ขอยาลมยาดมยาหม่อง..หน่อยเด้อ..
Luk.
-
:pig4: :pig4:
แต่ก็ค้างอีกแหละ แต่ไม่เป็นไรน้า รอได้จ๊ะ
วันนี้ได้อ่าน 2 ตอน นอนหลับฝันดีแน่ๆ o13
-
ลุ้นระทึกเลยอะ
-
ลุ้น สุดๆๆ อะ
-
ลุ้นนนนนนน
-
ง่ะ
ค้างอยู่กับลูกบาสที่หมุนติ้วๆ
:sad4: :sad4: :sad4:
-
:L1:
-
ค้างๆๆๆ :serius2: :serius2: :serius2:
แต่ก็รอต่อไป
-
ค้่างมากกกกกกกกกก
นั่งลุ้นเหมือนอยู่ขอบสนาม
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เยอะจนอ่านแล้วจะเป้นลมด้วยค่ะ
แข่งบาสนี่ เป็นอะไรที่รายละเอียดเยอะสุดๆไปเลย
-
ลุ้นเหมือนเกาะติดอยู่ข้างสนามเลย
+ 1 สำหรับน้องตะเกียง
-
:a5:
ค้างอ่ะ
รอต่อไปจ้ะ
-
สองสามีภรรยาคู่นี้ เก่งกันจิงๆ
เหมาะสมๆ
-
เหมือนดูบาสของ NBA
แล้วน้องตะเกีงจะเหมือน เดนิส รอดแมน หรือเปล่านะ 555
-
อืม คนเขียนฟิตมากเลยนะครับ ยาวสะใจ 555 o13
-
ตัดตอนกำลังลุ้นมันส์ๆ ซะงั้น +1ให้น้องตะเกียงคนเก่ง
-
ลุ้นมากกกกก
-
o22
-
กำ :a5:
ตัดเพื่อ!!!!!!!!!!! :z3: :z3: :z3:
-
ไม่เป็นไรลูกแพ้เป็นพระชนะเป็นมาร แต่เจ๊อยากให้ตะเกียงใช้วิชามาร เพื่อเอาชนะ :laugh:
-
ง่ะ ค้างงงงงงงงงงงงงง
อยากรู้ผล น้องตะเกียงกะพี่โต๋อุตส่าทุ่มเต็มที่ จะแพ้หรือชนะกันล่ะค้าาาาาา
-
Part 55
..สุดยอดฮีโร่..บอมย์...
.
.
.
.
.
และพระเจ้า..ก็ไม่เข้าข้าง ลูกเริ่มเบาลง..เบาลง..ก่อนจะหล่นตุ๊บ!..ลงห่วงไปในที่สุด
กองเชียร์สีน้ำเงินกระโดดเย่ง ๆ..กอดกันกลม..ส่งเสียงดีใจดังสนั่นไปทั้งสนาม
พวกไอ้พี่พรตต่างเดินเข้าไปกอดกับไอ้พี่เทค..จับมือกันทั้งทีม ไม่เว้นแม้แต่ไอ้พี่กานมันด้วย
ถึงไงพวกมันก็ทำเพื่อสีของตัวเอง..เป็นเรื่องธรรมดาที่จะดีใจกัน ตรงข้ามกับกองเชียร์สีแดง
หน้าซีดเหมือนหมดอาลัยตายยาก..ทรุดตัวนั่งกันเป็นแถว ยังกะลูกโป่งถูกปล่อยลม
ขณะที่ในสนามทุกคนกำลังอยู่ในอารมณ์..ซึ่งแตกต่างกันสุดขั้วกรรมการส่งบอลให้เล่นต่อ
เพราะเวลาเหลืออีก 50 วินาที ไอ้พี่โต๋จับบอลพร้อมส่งจากเส้นหลัง ปกติหน้าที่นี้เป็นของไอ้พี่ชัด
แต่มันกลับแย่งไปทำเสียเอง..ลูกทีมคนอื่น ๆยังไม่หายซึมกันดี ร่วมทั้งนักกีฬาสีน้ำเงินด้วย
ที่เอาแต่ดีใจกันอยู่..พอเห็นกรรมการให้สัญญาณเล่นต่อ..ยังไม่เป่าหมดเวลา
พวกมันก็ไม่ลืมที่จะตั้งโซนป้องกัน...ต่างยืนคุมเชิงในแดนของมันแน่นหนา
ไม่มีใครขึ้นมาสกัด..บล๊อคการพาบอลสักกะคน คงคิดแล้วว่า...แค่เลี้ยงลูกมาแดนพวกมัน
สกัดกั้นบังบอลนิดหน่อยก็หมดเวลาแล้ว..ทำอะไรไม่ได้หรอก
ไอ้พี่บอมย์ยืนตรงกลางสนาม..ไม่ขึ้นมาแดนหน้า ..กูงงกับพวกมันสองคน ไม่รู้พวกมันเล่นอะไรกัน
ไอ้พี่โต๋ส่งบอลยาวให้ไอ้พี่บอมย์..มันรับหมับเข้าให้ไม่มีพลาด..เวลาเหลือ 15 วิ
กูคิดว่าไอ้พี่บอมย์มันจะเลี้ยงลูก..จากกลางสนามเพื่อรีบมาชู๊ดทำแต้ม..อย่างน้อยก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุด
แพ้ชนะช่างมัน..สู้ให้เต็มที่ก่อนค่อยว่ากัน ที่ไหนได้..มันกลับยืนนิ่งเลี้ยงลูกกับที่ซะงั้น..
ไม่ก้าวขาสักแอ๊ะ! ไอ้พี่โต๋ก็ไม่ขยับ..ยืนจุดเดิมที่ส่งลูกตะกี้ ไม่เข้าใจพวกแม่งสักคน
แอบด่ามันในใจ
‘ไอ้พี่เหี้ย..มึงจะเลี้ยงโชว์เท่ห์..เอาโล่ห์..หรือไง..ทำอะไรสักอย่างสิว่ะ!..จะหมดเวลาแล้ว..
แหกตาดูไหมว่ะนี่!.’ ยอมรับ..ชั่วโมงนี้กูหงุดหงิดพวกแม่งสุด ๆ ไอ้พี่โต๋ไม่พูดสักคำ
ยืนมองเพื่อนมันหน้านิ่งได้อีก ในสนาม..ไม่ยักมีใครสนใจในเกมส์ กองเชียร์สีน้ำเงิน
โห่ร้องเต้นกันกระจาย ในขณะที่สีแดงนั่งซึมกระทือรือยังกะผีดิบ..กันเป็นแถว
และแล้วไอ้พี่บอมย์..ก็เงยหน้าขึ้นมา ตามันจ้องเขม็งที่ห่วงบาส สีหน้าจริงจังโครต ๆ
จับลูกยกอ้อมเหนือศรีษะด้วยแขนขวาข้างเดียว..อย่าบอกนะว่ามึงจะ.........
ไอ้พี่พรตไอ้พี่กาน..ตะโกนขึ้นพร้อมกันทันที เมื่อเห็นท่าที่มันทำ
“เห้ย!...อย่าให้มันขว้างลูกกกก!!” พูดไม่ทันจบ..พุ่งตัวออกไปหาไอ้พี่บอมย์ทันทีทั้งสองคน
ไปไม่ถึงครึ่งทาง..ลูกบาสก็ถูกขว้างออกมาอย่างแรง เป้าหมายคือห่วงสีน้ำเงิน
ที่พวกกูกำลังมองตามลูกอยู่ขณะนี้...ระยะจากกึ่งกลางสนาม เสียงอึกทึกครึกโครมที่ดังทั้งยิม
หยุดกึก..เงียบทันที ตั้งกะตอนไอ้พี่พรตกับไอ้พี่กาน..มันแหกปากตะโกนออกมาแล้ว
พอรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ทุกสายตาก็ถูกลูกบอลกลม ๆสีส้ม ดึงดูดให้มองตามทิศทาง
ที่ตรงดิ่งเข้าหาห่วงอย่างลุ้นระทึก
กองเชียร์สีแดง..พากันลุกขึ้นยืนเหมือนต้องมนต์สะกดช้า ๆ ในขณะที่สายตาไม่ละไปจากภาพตรงหน้า
เข็มวินาทีเดินไม่มีหยุด 10 9 8 7 6 5 4 3.....พร้อมกับที่ลูกบอลกลม ๆสีส้ม..พุ่งลงห่วง
เสียงดังฟังชัด
“ซ๊วบ!...” ไม่มีกระดอน..ไม่กระทบ..ไม่กระแทกกับสิ่งใดแม้แต่นิดเดียว..ความแรง..บวกแม่นยำ
ทำให้คนทั้งสนามตาค้าง..อึ้งกันเป็นแถวกับภาพที่เห็นตรงหน้า เรียกสติกลับมากันอีกครั้ง
เพราะเสียงนกหวีดของกรรมการเป่าหมดเวลา
“ปี๊ดดดด!!!.” ตามด้วยเสียงโห่ร้อง แสดงความดีใจ..สนั่นลั่นอัศจรรย์สีแดง
กองเชียร์ต่างกระโดดกอดกันกลมดิก..บ้างถึงกับน้ำตาไหล..ร้องไห้กันวุ่นไปหมด
สีน้ำเงินยังอึ้งไม่หาย..กับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เอ่อ!..เห่อะ...อย่าว่าแต่สีน้ำเงินเลย
กูเองยังต้องยิกแขนตัวเองเลยนึกว่าฝันไปป่าว..ความจริงใช่ไหมนี่ สีกูพลิกกลับมาชนะ
10 วินาทีสุดท้าย ด้วยแรงควายของไอ้พี่บอมย์ ขว้างลูกจากกลางสนาม
ยัดเข้าห่วงไปแบบโฮลอินวัน โอ้!...พระเจ้า...ไอ้พี่บอมย์ ..ไอ้มนุษย์มหัศจรรย์..ไอ้ซุปเปอร์ฮีโร่
ไอ้วันแมนออฟเดอะแมท กูไม่รู้จะสรรหาคำไหนมายกย่องมันไอ้อีกแล้ว
ก่อนที่จะทันทำอะไร..ตัวกูก็ถูกยกลอยขึ้น จากท่ากึ่งอุ้มกึ่งยกด้วยมือของไอ้ควายคูโบต้า
ที่กำลังเป็นฮีโร่อยู่ในขณะนี้..มันอุ้มกูชูขึ้นสุดแขน ยังกะตัวกูเป็นตุ๊กตาซะงั้น
มันไม่รู้สึกหนักตัวกูเลยดิ..ก่อนจะหมุนไอ้ตะเกียงวนไปรอบ ๆ นึกถึงหนังอินเดีย..
เวลาพระเอกวิ่งข้ามภูเขามาเจอนางเอก แล้วถลาเข้าไปอุ้มเหวี่ยงเป็นวงกลม
แสดงความดีใจ..ที่เล่นซ่อนหาข้ามเขาเป็นลูก ๆ แล้วมาเจอกันจนได้
อ่าห่ะ!...ภาพกูกับไอ้พี่ยักษ์บอมย์ประมาณนั้น
ก่อนที่กูจะเวียนหัวตายไปซะก่อน ไอ้พี่โต๋มันมาสะกิดให้ปล่อยกูลงตอนไหนไม่ทราบได้
รู้ตัวอีกที..กลับมายืนตรงพื้น โดยไอ้พี่โต๋ประคองกูกันล้ม..เพราะเวียนหัวมีเซนิด ๆ
เงยหน้ามองไอ้ยักษ์หล่อ..มันยิ้มแก้มปริ..ทำตาวิ้ง ๆใส่กูอีก
อ่านะ!...หน้ากูคงแดงเพราะร้อนวาบไม่ทราบสาเหตุ ไม่คิดว่าอาการดีใจของมัน
ดันพุ่งมายกตัวกูซะงั้น..ไอ้พี่โต๋คงเข้าใจไม่คิดไรมาก สกอร์ในสนามขึ้นคะแนนยืนยันผล
ให้มั่นใจอีกครั้ง 98 ต่อ 96 ชัดแล้วสีแดงกูชนะไปแบบฉิวเฉียด
พวกนักกีฬาทีมกูทั้งตัวจริงตัวสำรองวิ่งเข้าหาไอ้พี่บอมย์..ก่อนจะจับมันขึ้นโยน
พร้อมส่งเสียงดีใจกันสนั่น
“เฮ่!..เฮ่!..บอมย์สู้..สู้!.” ตัวมันถูกโยนขึ้นบนอากาศ ในขณะที่กองเชียร์สีแดงกรูกัน
เข้ามาเต็มสนาม..ต่างห้อมล้อมพวกกูกระโดดกันเย่ง ๆ ดีอกดีใจน้ำตาไหล
แอบเห็นพวกไอ้พี่พรต ไอ้พี่เทค เดินคอตกออกสนามไปเงียบ ๆไอ้พี่กานเดินเข้ามา
สวมกอดไอ้พี่โต๋ ก่อนพูดว่า
“พวกมึงทำได้อีกครั้งแล้ว เยี่ยมมากเพื่อน” พูดหมายความว่าไง..ทำได้อีกครั้ง
พวกมันเคยทำมาก่อนหรือ สงสัยต้องถาม..แม่งทันที
“พี่โต๋ครับ....พี่บอมย์เคยขว้างลูกอย่างตะกี้มาก่อนเหร่อ?” ไอ้พี่โต๋มันพยักหน้าให้กู แล้วเล่าว่า
"ตอนอยู่ม.2 แข่งกับแก๊งค์ไอ้พรตมัน คราวนั้นก็เกือบแพ้เหมือนกัน แต่เหี้ยบอมย์มันตัดสินใจขว้างลูก
จากกลางสนาม..ก่อนหมดเวลาแค่ 4 วิ ครั้งนั้นเดิมพันศักดิ์ศรีของแก็งค์ ไม่เหมือนครั้งนี้..ยิ่งใหญ่กว่า
แถมสถิติดีกว่าอีกด้วย เพราะเวลาเหลือ 2 วิเอง..หึ.หึ.หึ” แล้วมันก็หัวเราะดีใจ มีความสุขได้อีก...
พวกมึงแต่ละตัว..จะเทพกันไปถึงหน่ายยยย...กูเชื่อแล้ว...ทำไมสิงห์โตดำ..ถึงเป็นแก๊งค์อันดับหนึ่ง
เป็นขวัญใจทั้งโรงเรียน..ดูแต่ละคนดิ สุดยอดกันทั้งนั้น ไม่มีคนหลงคนคลั่งก็บ้าแล้ว..
.ห่ะ..ห่ะ..ห่ะ.!..ขอโทษมึงด้วยน๊า..ไอ้พี่บอมย์..เผอิญกูไม่รู้มาก่อน...หลงด่าหาว่ามันลีลา..
ท่ามากไปเมื่อตะกี้....แห่ะ!..ๆๆๆ..กูไม่ได้บอกออกไปหรอก ได้แต่ส่งยิ้มหวานสุด ๆ
ยิ้มเพชรฆาตให้มันแทนการขอโทษ ในขณะที่ตัวมันยังลอยอยู่กลางอากาศ
จังหวะหันมาทางกูพอดี..แอบเห็นมันหน้าแดง ก่อนจะยิบตาส่งกลับมาให้กู...
เท่ห์สาดดด..หล่อได้อีกมึง...ไอ้บร้าาาาา.....ไอ้ตะเกียงมีความสุขที่สุดเลยเว้ย!...
กูได้แชมป์เหรียญทองจนได้....ไชโย......ฮิ้วววววว!!!!!!.............
สั้น ๆ มั้งเห่อะ! อิ่มใจกันยังล่ะทีนี้ ยกมือเข้าแถวมาเอารอยยิ้มกับการตามลุ้นกันหน่อย อย่าลืมให้รางวัลไอ้พี่บอมย์ด้วยล่ะ อุตส่าห์ฮีโร่ขนาดนี้...หุ..หุ..หุ...
Luk.
-
บอมย์ นายหล่อมาก o13
-
:กอด1:กอดพี่บอมย์เป็นรางวัล
-
อยากกลับไปทำกีฬาสีตอน ม ปลาย อีกจัง
อ๊ากกกก
-
:L1: สบายใจล่ะ นอนหลับฝันดี :t3:
-
Deep kiss for you na ja N'Bom.
เริดที่สุด ^-^
-
o13 o13
-
O___O" -____-" *[ ]*
ทามปายด้ายยยยยยยยยยย
-
พี่บอมย์สุดยอด สีแดงเยี่ยม o13 o13
-
ตอนนี้ยกให้บอมย์เค้าสักตอน เสียดายกดบวกไม่ได้ ไปบวกให้เจ้ากลเรื่องโน้นก่อน
เจ๊ยกนิ้วให้ o13
-
อ๊ากกกเท่ส์สาดดด
อยากอ่านเรื่องของบอมย์จัง แต่ว่าใครจะคู่บอมย์เนี่ย คงไม่ใช่ รสา นะ ToT
-
บอมย์ นายแน่มาก 555
ชอบตะเกียงอารมณ์นี้จริง
-
o13 บอมย์นายสุดยอดมากกกกกกกกกกกกกก
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
นายบอม นายเท่มากๆ
-
o13ฮีโร่บอมย์เท่ห์ที่สุดเลย
-
รอลุ้นตระกร้อ
-
วิ้ดวิ้ว พี่บอมย์เทห์สุดสุด
-
o13
รอตอนต่อไป
:call:
-
บอมสุดยอด o13
-
พี่บอมยอดมากกกกกก
o13 o13 o13 o13
-
น่ารักกันได้อีก อ่านไปลุ้นไปสีแดงจะชนะไหม
สุดท้ายบอมก็ทำได้
-
และแล้วก็ชนะไป
ผ่านเรื่องสีสันกีฬาไปแล้ว
ต่อไปคงกลับเข้าเรื่องหลักต่อ
รอคร่า
-
มิน่าถึงได้อยู่กลุ่มนี้กันหมด อยากรู้จังว่าคนอื่นในกลุ่มใครมีอะไรเจ๋งๆอีกบ้าง...แต่เก่งเกินเด็กม.ปลายค่อดๆ
ปล.ว่าแต่ผอ.เรียกไปทำไมน๊า!!!
-
Part 56
....สะตอฝักเบ่อเร่อ...
.
.
.
.
.
กว่าจะหลบออกจากการรุมของพวกกองเชียร์..และกลุ่มแฟนคลับมาได้
เล่นเอาเหนื่อย..ยิ่งกว่าวิ่งเป็นร้อยกิโลในสนามแข่งซะอีก หลังจากพวกกูอาบน้ำ..เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย
พากันเดินมาสมทบพี่รสา..กับน้องกิ่งที่รออยู่ด้านนอก เราทั้งหมดตรงดิ่งมาโรงอาหาร
โต๊ะประจำเหมือนเดิม ที่จริงแล้วฝ่ายสวัสดิการสี..มีข้าวกล่องเลี้ยง แต่ไอ้พี่บอมย์มันทำผลงานดีเลิศ
ไอ้พี่โต๋เลยเป็นเจ้ามือ..แบบจัดหนัก พวกกูพลอยได้อานิสงฆ์
โชคดีลาภปากกันไปด้วย แห่ะ..แห่ะ..แห่ะ..!!
มาถึงโต๊ะประจำ...ไอ้พี่รัน..ไอ้พี่โทนี่นั่งอยู่ก่อนแล้ว เห็นพวกกูเดินเข้าไป..โบกมือเรียกกันเย่ง ๆ
เข้าไปถึง..ไอ้พี่บอมย์โดนไอ้พี่รันดึงไปกอดแสดงความยินดี..เพราะในสนามไม่มีโอกาสได้ยินดี..
ฝีมือเทพให้มันหรอก คงจะฝ่าคลื่นมหาชนคนรัก ‘บอมย์เบย์’ เข้าถึงตัวมันได้หรอกน่ะ
“เยี่ยมมากเพื่อน...โฮลอินวันจนได้....เทพจริงเพื่อนกู..มาหอมทีดิ” ไอ้พี่โทนี่..ไม่พูดป่าว
กระชับกอดตบไหล่แป่ะ...แป่ะ...ก่อนจะหอมแก้มมันไปทีหนึ่ง..นึกว่ามันพูดเล่นซะอีก เอาจิงดิมึง...
ออกมากไปป่าว? ควายสองตัวยืนกอดกันกลางโรงอาหาร..หอมกันอีก
อร๊ากกกกๆๆ...ตูจะบ้าตาย..แม่งทำกันไปได้ พาคนมองให้พรึ่บ สำลักข้าวไอกันค่อก ๆแค่ก ๆ
คงทนความอุบาทว์ไม่ไหว ทำไปด่าย..ไม่แคร์เลยเน่อะ
“พอ..พอ..เลยมึง..เดี๋ยวเค้าแดกข้าวไม่ลงกัน..” ไอ้พี่รันเบรค..ยิ้มขำไปด้วย เพื่อนมันเอคติ้งเวอร์....
“อ้าว!..เชี้ยรัน..ทำไม...อิจฉากูอ่ะดิ..แหม ๆ..กูหอมฮีโร่คนของประชาชนหน่อย...
ออกอาการตาร้อนเลยนะมึง” ไอ้พี่โทนี่..เล่นไม่เลิก มีทำตาประหลับประเหลือก
ประกอบท่าทางการพูดอีก เล่นเอาทั้งโต๊ะกับคนในโรงอาหาร..ที่สนใจดูอยู่ขำหน้าดำหน้าแดง
นึกภาพควายฝรั่งทำท่าดัดจริตแล้วฮาโครต..
“เอ่อ!...กูโครตอิจฉาเลยว่ะ!...ไงเหี้ยบอมย์...รู้สึกไงว่ะ!...โดนกรูปรีเผือก..หอมเข้าให้..
เข้ากันได้ดีเน่อะ...กูปรีเผือกหอมควายธนู..สัตว์สงวนทั้งคู่..หาดูอยากจริง ๆ...
ท่องโลกกว้างจัดให้ไม่ได้นะนี่...ยกนิ้วให้พวกมึงสองตัวเลยว่ะ!.” พูดจบ..ตัวมันเผ่นผลุง
กระโดดไปตั้งหลักกว่าร้อยเมตร ขณะที่..กรูปรีเผือกกับควายธนู..ลมออกหูหน้าดำหน้าแดงทั้งคู่
เปรียบเทียบจนเห็นภาพ..ไอ้กุนซือหน้าตายเอร้ยยย...กร๊ากกกกกๆๆๆ...ปากแม่งเทพจริงๆ..
สมกะเป็นมันชะมัด...พูดแต่ละที..เป้าหมายหงายงึบไปไม่เป็นกันเลย
แล้วมหกรรมกิน-ดื่ม..ของพวกเราก็เริ่มขึ้น เสี่ยโต๋เจ้าภาพ..ควายบอมย์พระเอกของงาน
พวกที่เหลือ..แขกรับเชิญและตัวประกอบ..แจมกันสุด ๆ อาหารหลากหลาย สั่งเป็นกับกินกะข้าว
บนโต๊ะตอนนี้..ไม่ต่ำกว่า 15 รายการ เครื่องดื่มแล้วแต่สะดวก..ที่แน่ ๆไร้แอลกอฮอล์
“กินแค่อิ่ม อย่ากินเยอะ...เดี๋ยวแข่งตะกร้อ..จะจุกเอาได้” ไอ้พี่โต๋ หันมาบอกกูกับไอ้พี่บอมย์
คงกลัวพวกกูแดกมาก จุกท้องตอนแข่ง..ปัญหาเกิดแน่ ๆ โดยเฉพาะไอ้พี่บอมย์
เล่นตัวฆ่าด้วย..ยิ่งไปกันใหญ่ ท่าพิฆาตซันแบล๊คไม่ทำงาน..สีกูได้อัมพาตแดกทั้งทีมเลยทีนี้
“ไอ้เลว....ทำเป็นใจป้ำ..บอกกินไม่อั้น สั่งทีมตัวเองกินแค่อิ่ม..เจ้าเล่ห์ไปเปล่า...ไอ้สิงห์โต๋”
ไอ้พี่รันประชดไอ้หล่อเทพ..ทำเอาพวกกูขำกร๊ากเข้าให้ ลืมไปแหร่ะ...บ่ายนี้ตะกร้อแข่งกับสีมันนี่หว่า?..
“อ้าว!...ความผิดกูว่างั้น...ที่เต็มพรืดอยู่เนี๊ยะ..พวกมึงสั่งเองทั้งนั้น...เกี่ยวไรกะกู...กินน้อยกินมาก
เรื่องมึงดิ...กูมีหน้าที่จ่าย..ส่วนสุขภาพทีมกู..เป็นหน้าที่หัวหน้าทีม...ต้องดูแลจนกว่าภารกิจจะเสร็จ”
พูดพร้อมยกคิ้วกวนไอ้พี่รันมันอีก เพิ่งเห็นมันเปรี้ยวใส่กันก็วันนี้แหล่ะ...ที่ผ่านมาไอ้คู่นี้ออกจะ
สุขุมคัมภีรภาพรักษามาดกันสุด ๆไหง..วันนี้หันดาบเฉือนคารมปากกันซะง้าน...นี่สิน่ะ..โบราณว่า
‘สนามรบ..(เกมส์กีฬา) ไม่มีมิตรแท้..และศรัตรูที่ถาวร’
ก่อนที่สงครามน้ำลายจะไปต่อไม่หยุด นางฟ้าซาตานตัวแม่ก็โผล่มาขัดจังหวะพอดี
“หวัดดีค่ะทุกคน...แหม..กินไรกันค่ะเนี๊ยะ!...เยอะแยะเต็มโต๊ะไปหมด ขอแจมด้วยคนนะค่ะ..โต๋ขา”
พูดไม่รอคำตอบ..คุณเธอเบียดนั่งแทรกกลางไอ้พี่โต๋กับไอ้พี่บอมย์..บังคับไอ้พี่บอมย์ต้องขยับถอย
อัตโนมัติ ขืนไม่ถอยดิ..ได้นั่งตักทั้งคู่แหล่ะ..เข้าทางเธอล่ะที่นี้..ทำให้พี่รสาที่นั่งติดไอ้พี่บอมย์
ถอยเกือบตกเก้าอี้ แรงจริง...ศรีริต้า...
“อุ้ย!...โทษทีค่ะขอนั่งหน่อย...อย่าบอกฉลองเหรียญทองเมื่อเช้ากันอยู่ใช่ไหม?” ตีมึนขอโทษ
สายตาไม่ได้รู้สึกผิดสักนิด..ทำไม่รู้ไม่ชี้ซะงั้น เอาทั้งโต๊ะอึ้งกันหมด ไอ้พี่กานลดบรรยากาศมาคุ..
พูดซะก่อน
“อ่า...ใช่ครับริต้า...ไอ้โต๋เป็นเจ้ามื้อเลี้ยงให้ไอ้บอมย์..วันนี้มันปล่อยหมัดฮุกทำเอาสีผมฝันสลาย
ดีใจเก้อซะนี่” เธอหันมาส่งยิ้มหวานให้ไอ้พี่กาน..แล้วจ้อต่อทันที
“อุ้ย!..จริงสิ...ริต้าลุ้นตัวโก่ง...ใจตุ้ม ๆต่อม ๆ ตลอดเลยค่ะ...สมาธิพลอยหลุด...ทำท่าลีดผิด
ตั้งหลายครั้งแน่ะ..ก็ใครจะอดห่วงได้เล่าค่ะ....ยิ่งตอนโต๋ถูกกระแทกตัวเซเกือบล้ม ริต้าตกใจมาก..
กลัวโต๋เจ็บจนใจสั่นไปหมด...จนเห็นว่าเล่นต่อได้...ถึงค่อยโล่งอกหายกังวลลงได้” อ่าห่ะ..พี่น้องขารับ...
เธอช่างมีจุดยืนที่มาดมั่นมาก..ไม่วอกแวก..พูดไม่พูดเปล่าแอคติ้งประกอบ..เอามือจับแขนไอ้หล่อเทพ
ลูบไปมาเบา ๆ..แสดงความห่วงเวอร์ของเธอไปด้วย คนอื่นเขาลุ้นตัวโก่งกับคะแนน..คุณเธอลุ้นตัวโก่ง
กะร่างกายไอ้หล่อมัน สายตาทุกคนส่งกำลังใจให้กู..คงห่วงความรู้สึกกูกัน....คนอย่างไอ้ตะเกียง
ไม่สนเรื่องไร้สาระแม่งหรอก...
“พี่ริต้า กินข้าวมารึยังค่ะ?” น้องกิ่งสาวน้อยผู้มากน้ำใจ ตัดบทเปลี่ยนเรื่องคุย ถามขึ้นบ้าง
“ยังเลยค่ะ...ปลีกตัวได้..ก็ตรงมานี่เลย!...ตั้งใจมาบอกด้วย..เจ็กิ๊ปฝากบอกโต๋กับพวกให้เข้า
ประชุมหลังแข่งตะกร้อเสร็จที่ชมรม..เกี่ยวกับขบวนพาเหรดพรุ่งนี้นะ เมื่อเช้าหลังแข่งบาสเสร็จ..
เจ๊แกกะว่าจะประชุมเลย แต่เห็นสภาพถูกรุมของพวกนักกีฬาแล้ว แกเลยเลื่อนเป็นเย็นนี้แทนนะค่ะ”
เธอหันมาบอกไอ้พี่โต๋ ถึงภาระที่เธอต้องหิ้วท้อง เพื่อมาแจ้งข่าวให้พวกกูรู้ อืม..เจ็พี่กิ๊ปก็บอกกูไว้
แต่พอชุลมุน..คิดว่าแกต้องเลื่อน
“งั้นริต้า..ทานด้วยกันเลยสิ...แข่งเสร็จพวกผมไปประชุมเอง...ขอบใจนะที่มาบอก” ไอ้พี่โต๋..ทำหน้าที่
สุภาพบุรุษที่ดี หน้าเธอยิ้มระรื่นชื่นนาสาซ่ะ..แถมเพิ่มออฟชั่นบริการพิเศษ..ในฐานะบุคคลที่เพิ่ง
ถูกรับเชิญอย่างเป็นทางการ.......
“ทานนี่สิค่ะโต๋...ถือเป็นการขอบคุณที่ให้ริต้ากินฟรีมื้อนี้” ใช่ครับ..คุณเธอจัดการตักทอดมันกุ้ง
ไซร้ขนาดโดนัท วางในจานข้าวให้มัน ยังไม่หมดมีต่ออีก...
“แล้วนี่...ของบอมย์ด้วยค่ะ...ที่วันนี้ทำให้สีเราได้เหรียญทองมาครอง” อย่างที่ได้ยินเธอบริการ
ตักไข่พะโล้..วางในจานข้าวไอ้พี่บอมย์มัน ยังครับ..ยังไม่หมด...ยังมีช็อทเด็ด........
“และนี่...ลืมไม่ได้เด็ดขาด..สำหรับนักกีฬาสีแดง..บังเอิญมีส่วนร่วมทำให้สีเราได้เหรียญ”
ถูกต้องขารับท่านผู้ชม...คนสุดท้ายคือกู...เธอจงใจเน้นคำว่าบังเอิญ..ทั้งที่กูเป็นตัวจริงที่ลงแข่ง
บ๊ะ!...เธอตักน้ำพริกกะปิเต็ม ๆ ช้อนตามด้วยชะอมไข่ ยังไม่ทันขอบคุณ..ที่อุตส่าห์นึกถึง
เธอดันพูดขึ้นก่อน
“หวังว่าคงชอบนะค่ะ น้ำพริกกะปิกับชะอมไข่ กินแล้วต้องไม่ลืมแปรงฟันด้วยนะค่ะตะเกียง...
กลิ่นมันแรง...แต่ก็เหมาะกับคนเนื้อหอมเน่อะ...จะได้ดับความหอมลงบ้าง..จริงไหม?.ฮิๆๆๆ..”
ซื้อหวยคงรวยแล้วกู..คิดไม่ผิด 'เจตนาดีไม่มา เจตนาร้ายจึงมาหา' ไอ้ตะเกียงจึงคืนกำไร
ให้ไปซะหน่อย จะได้ไม่ติดค้างน้ำใจกัน
“ครับ...ขอบคุณนะครับ...ที่มีน้ำใจต่อผม...อ่ะ!..นี่แทนคำขอบคุณจากผมเช่นกัน..จะให้สุภาพสตรี
บริการหนุ่ม ๆ ฝ่ายเดียวได้ไง...หวังว่าคงชอบนะครับ...สะตอ..จริงแล้วริต้าเหมาะกับสตอเบอรี่มากกว่า..
สวยหวานเหมือนกันเลย..เผอิญตอนนี้บนโต๊ะมีแต่สะตอสำหรับจิ้มน้ำพริกกะปิ...แทนกันก่อนเน่อะ...
แรงดีกลิ่นสะอาด...อย่าผายลมเป็นอันขาด..จะหาว่าผมไม่เตือน” 5555!!..กร๊ากกกๆๆ..พวกแม่งขำ
กูหน้าดำหน้าแดงทั้งโต๊ะ..ยิ่งน้องกิ่งด้วยแล้ว..คงทนไม่ไหว ขอตัวลุกออกจากโต๊ะไปพร้อมไอ้พี่กาน
หน้ากลั้นยิ้มกันสุด ๆ พี่รสาก้มหน้าไหล่สั่น..กูว่าคงหัวเราะขำไปสามบ้านแปดบ้านแล้วม้าง
ไอ้พี่โทนี่..ไอ้พี่รัน..เฉมองโต๊ะข้าง ๆฉีกยิ้มถึงหูกันแล้ว ไอ้พี่บอมย์ยิ้มกว้าง..ส่งตาล้อเลียนใส่กูวิบ ๆ
แต่ไอ้หล่อเทพที่นั่งข้างกู..กลับหน้านิ่ง..ตาพราวระยับวิ้ง ๆซะงั้น
ส่วนแขกสำคัญ..แจมโจ๊กฮาแตกกลางวงกะกูตอนนี้ หน้าเขียวขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
กระทืบกูได้กูว่าคุณเธอคงไม่รอช้าแน่ ๆ ...กร๊ากกกก!!!!....
บรรยากาศมาคุ..กลับมาร่าเริงอีกครั้ง เมื่อศรีริต้า..โดนกูจัดคืนให้ กลับมาสงบปากสงบคำ
ไม่จ้อเหมือนตอนแรก พวกกูจึงได้ฤกษ์อร่อยปากท้องอิ่ม..มื้อเที่ยงยุติลง
โดยไอ้พี่โต๋บอกกูกับไอ้พี่บอมย์ว่า..เราต้องไปพบผอ. ไอ้พี่รัน..ไอ้พี่โทนี่...ไอ้พี่กาน
ก็บอกให้ไปพร้อมพวกมันเลย เพราะถูกเรียกให้ไปพบเหมือนกัน..พวกกูสิงห์โตดำ
จึงแยกตัวกับสาว ๆ เพื่อไปพบผอ. ไม่รู้มีอะไรถึงเรียกพวกกูยกแก๊งค์.................
ถึงห้องผอ. เลขาบอกให้เข้าไปในห้องได้เลย ผอ.รออยู่แล้ว ไอ้พี่โต๋นำพวกกูเคาะประตูเบา ๆ
เป็นการขออนุญาต..ก่อนเปิดเข้าไป จ๊ะเอ๋!...พวกไอ้พี่พรต..นั่งอยู่ในห้องครบแก๊งค์เหยี่ยวเวหา
ไอ้พี่พรต..พี่เทค..พี่วิน..พี่ต้า..พี่ชัด..พี่หน่อง รวมพวกกูอีก 6 เท่ากับว่า สิงห์โตดำ
กับเหยี่ยวเวหา สองแก็งค์อยู่พร้อมหน้าในห้อง.ผอ.
“เอ้าดีเลย....มาพอดี นั่งตามสบายเลยพวกเธอ ผอ.ขอความร่วมมือพวกเธอทุกคน
โรงเรียนเรา..ได้รับเลือกจากรัฐบาล..ให้ส่งนักกีฬาเข้าร่วมแข่งบาสเกตบอลเยาวชนชาย
ทวิภาคีที่ประเทศเกาหลีใต้ แข่งทั้งหมด 8 ประเทศ มีญี่ปุ่น เกาหลี ไทย มาเลเชีย สิงค์โปร
อินโดนีเชีย จีน เวียดนาม โดยทุกประเทศจะส่งนักกีฬารุ่นอายุไม่เกิน 18 ปี
แข่งขันประเภทเดียวเท่านั้น..ทางเกาหลีรับเป็นเจ้าภาพ จัดขึ้นระหว่างวันที่ 4 ถึง 10 เมษาที่จะถึงนี้
ช่วงซัมเมอร์พอดี..หลังสอบปลายภาค โรงเรียนจะทำหนังสือแจ้งผู้ปกครอง เพื่อนำพวกเธอทุกคน
เข้าค่ายฝึกซ้อม..ที่เชียงใหม่ โดยมีโคชอดีตทีมชาติเข้ามาดูแล..ทำหน้าที่ฝึกซ้อมและเดินทาง
ไปกับพวกเธอด้วย เราจะทำการเก็บตัววันที่ 15 มีนา..ถึงวันที่ 30 สองอาทิตย์เต็ม ๆ
ก่อนปล่อยให้กลับบ้าน..เพื่อเตรียมตัวเดินทางอีก 2 วัน ขึ้นเครื่องวันที่ 2 เมษา
ด้านเอกสารเดินทางต่าง ๆ..โรงเรียนจะดำเนินการให้เรียบร้อย หลังสอบกลางภาคเสร็จแล้ว
พวกเธอต้องฝึกซ้อมช่วงเย็น โดยโรงเรียนจะจัดตารางให้ซ้อมตั้งแต่บ่าย 3 โมงถึง 5 โมงเย็น
โค้ชจะเข้ามาฝึกซ้อมให้พวกเธอตั้งแต่ต้น ถือว่าสร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนและประเทศชาติ
ผอ.มั่นใจว่าทุกคนทำได้ดี..และไม่ทำให้ประเทศชาติผิดหวัง ฝีมือการเล่นของทุกคนวันนี้ที่ได้ดูแล้ว
คาดว่าคงได้เหรียญใดเหรียญหนึ่งติดมาแน่ ๆ พวกเธอทุกคน..จะมีเบี้ยเลี้ยงพร้อมพ๊อคเก็ตมันนี่
คนละ 50,000 บาท ที่สำคัญรายการนี้..เป็นการเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ
โดยใช้กีฬาเป็นตัวกลางเป้าหมายหลักแล้ว รัฐมนตรีหลายกระทรวงต้องเดินทางเข้าร่วมประชุม
พร้อมกับชมการแข่งขันด้วย ผู้นำแต่ละประเทศก็เช่นเดียวกัน พวกเธอมีอะไรสงสัยจะถามไหม?”
แกร่ายซะยาว..ม้วนเดียวจบ ก่อนจะเปิดโอกาสให้ถาม
“ทำไม ผอ. ถึงเลือกพวกผมครับ?..ทั้งที่นักกีฬาบาสของโรงเรียนก็มี ที่เห็นในนี้มีอยู่ 4 คนเอง...
ส่วนคนอื่น ๆไม่เห็นมาประชุม ผมต้องการรู้ครับ” ไอ้พี่พรต..ถามขึ้นมา ไอ้พี่รันกระซิบบอกกู
คงเห็นกูงงว่าใครคือนักกีฬาบาส
“ไอ้วิน..ไอ้ชัด..ไอ้กาน..ไอ้บอมย์..เป็นนักกีฬาของโรงเรียน” ไอ้พี่รันมันบอก
“ความจริงแล้วหัวหน้าหมวดพละศึกษา..กับอาจารย์สายพละ ได้ประชุมปรึกษาหารือกันก่อนหน้านี้แล้ว...
ตั้งแต่ได้รับหนังสือจากรัฐบาล..ว่าจะคัดเด็กที่เป็นตัวแทน ผอ.ปล่อยให้เป็นหน้าที่ทางนั่นเขา
แล้วค่อยมารายงานให้ผอ.ทราบ เมื่อเช้านี้ถึงไปดูพวกเธอแข่งรอบชิงไง เธอเห็นคณะอาจารย์เกือบ
หกสิบคนไปดูพวกเธอแข่งกันไหมล่ะ ที่เธอสงสัยทำไมไม่ยกให้ทีมนักกีฬาของโรงเรียน
ไปแข่งซะเลย อาจารย์เขาบอกมาว่า เด็กที่ฝีมือดีแต่ไม่ยอมเป็นนักกีฬาโรงเรียนคือกลุ่มพวกเธอ
นายวรพรต นายโตโต๋ นายอรัญ นายโทนี่ นายนิลกาฬ (ชื่อจริงไอ้พี่เทค)
นายสกลเกียง (ชื่อกูเองตะเกียง) นายพงษ์อนันต์ (ชื่อไอ้พี่หน่อง) นายกีต้า
(ชื่อจริงไอ้พี่ต้า) ที่ยอมเล่นให้โรงเรียนก็นายบอมย์เบย์ นายวรกาน (ชื่อจริงไอ้พี่กาน)
นายชัชวาล(ชื่อจริงไอ้พี่ชัด) นายภัควิน (ชื่อจริงไอ้พี่วิน) เท่านั้นเอง
ที่นี้รู้เหตุผลกันแล้วใช่ไหม..ว่าทางโรงเรียนคัดเลือกยังไง นี่คือตัวแทนระดับประเทศ
ผอ.เชื่อว่าพวกเธอต้องภูมิใจและไม่ทำให้คนไทยผิดหวัง มีการถ่ายทอดสดไปทั่วโลกด้วย
พวกเธอเข้าใจใช่ไหม?” ยอดเยี่ยม..สมเป็นผอ. จำชื่อจริงพวกกูได้หมดทั้ง 12 คน
แสดงว่าแกทำการบ้านมาดี เรียกชื่อไม่ผิดตัวด้วย
มาถึงตอนนี้แล้วกูไม่มีข้อสงสัย แต่คนอื่นไม่รู้เหมือนกัน
“พวกผมปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหมครับ?” ไอ้พี่โต๋..จู่ ๆก็ถามขึ้นมา พาเอาทั้งห้องหันมองหน้ามัน
เป็นตาเดียว
“แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ..โตโต๋...สมควรปฏิเสธหรือเปล่า..ตอบผอ.ได้ไหม?” เป็นไงมึงไอ้พี่โต๋
แค่คำพูดที่ย้อนถามก็รู้แล้ว ผอ.ไม่ธรรมดา..ไม่ตอบแต่ให้คิดแทน
“ผมพอรู้ครับ...ที่ให้ความสำคัญพวกผมขนาดนี้ เพื่อประเทศชาติ..ยังไงต้องเสียสละไม่สมควรปฏิเสธ
แต่ไม่ทราบว่า ผอ.พอรู้หรือเปล่า..พวกผมทั้งสองกลุ่ม ไม่ได้สนิทสนมกลมเกลียวกัน..
ถึงขั้นจะรวมกลุ่มแข่งกีฬาทีมเดียวกันได้ ที่แข่งให้กับสีไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร..จึงไม่มีปัญหา
แต่ถ้าต้องซ้อมต้องอยู่ร่วมกัน ผมไม่แน่ใจว่าจะไม่เกิดปัญหาขึ้นระหว่างพวกเรา” โอโห้!...สุดยอดเลย
แฟนกู....บ๊ะ!..มันกล้าพูดตรง ๆโพล่ง ๆซะขนาดนี้ เล่นเอาพวกไอ้พี่พรต..มองหน้ากันเลิกลั่กเลยเห้ย
ดีว่ะ!...พูดไปเลย..ขืนมีเรื่องขึ้นมาทีหลัง..จะทำใจกันลำบาก..ดูสิ ผอ.จะตอบว่าอย่างไร
“อึม...ครูพอรับรู้มาเหมือนกัน คณะอาจารย์ถึงได้เสนอ..ให้มีการเข้ารับการเก็บตัวสองอาทิตย์ไง
ค่าใช้จ่ายในส่วนนี้..ทางโรงเรียนรับผิดชอบไม่ได้ของบจากรัฐบาล อาจารย์ทุกคนยืนยันและเชื่อมันว่า
พื้นฐานพวกเธอเป็นคนดี มีน้ำใจ และที่สำคัญมีสปิริสกันทุกคน พวกเธอคงไม่นำเรื่องส่วนตัวมาปนกับ
เรื่องส่วนรวมจริงไหม? โดยเฉพาะเรื่องของประเทศชาติด้วยแล้ว หรือเธอว่าไง นายวรพรต
นายโตโต๋?” แหม..แหม...ผอ. นอกจากจะเป็นนักการทูต ที่มีวาทะศิลป์ในการพูดแล้ว
แกยังเป็นพวกสมานฉันท์..ทำหน้าที่คนกลางไกล่เกลี่ยอีกแน่ะ ทำไมรัฐบาลไม่เชิญแกไป
จัดการปัญหาที่คาราคาซังเรื่องแบ่งสีกันตอนนี้ว่ะ!....
“สำหรับผม ไม่มีปัญหาครับ รวมทั้งเพื่อน ๆผมด้วย มีโอกาสทำประโยชน์ให้ส่วนรวม
ผมยินดี..ทุกคนว่าไงกันโอเคไหม?” ไอ้พี่พรต..นั่งเงียบมาได้สักระยะหนึ่ง ตอนนี้สวมบท
ผู้นำพระเอกสุด ๆ พวกแก๊งค์มันก็พยักหน้ายอมรับคำพูดมันทุกคน เหลือไอ้หล่อเทพ..มันจะตอบยังไง
“ถ้าอย่างงั้น พวกผมคิดว่าไม่มีปัญหาเหมือนกัน ทุกคนโอเคหรือเปล่า ว่าไงพวกเรา” ไอ้หล่อเทพ
ก็แสดงจุดยืนของมันอย่างไม่น้อยหน้า พวกกูทุกคนก็หันไปพยักหน้าให้มันด้วย
ใครจะกล้าบอกกันเน่อะ!..กูไม่เห็นด้วยโว้ย!..นาทีนี้ขืนใครพูดขึ้นมา...พาหายนะทั้งกลุ่ม
อย่าแม้แต่จะคิด..เห็นด้วยไม่เห็นด้วยมีทางเลือกเดียว ยกมือเห็นด้วยไปก่อนแหล่ะ!...
ปัญหามีไว้แก้ที่หลัง ชั่วโมงนี้มีแต่คนรักษาเกียรติและศักดิ์ศรี นี่ล่ะน๊า...เค้าถึงว่าบ้างครั้ง..
ใช่คนเราจะพูดได้ทุกเรื่องอย่างที่ต้องการ มีบ้างที่ต้องอดและต้องทน ‘อดทน’ อดคืออยากได้
ในสิ่งที่ต้องการจะได้แต่ไม่ได้..เลยอด ทน..คือทนในสิ่งที่ไม่รักไม่ชอบ แต่มันจำเป็นเพราะมันคือหน้าที่
เลยต้องทน เขาจึงสอนให้เรารู้จักทั้ง..อด..และ..ทน..เรียกว่า ‘อดทน’....
5555!!!...เป็นไงพูดดีไหมคร๊าบบบๆๆๆ.....สาระได้โล่ท์ไอ้ตะเกียงก็มีนะมุมนี้...แหม ๆ..
อย่าคิดว่ากูรั่วเป็นแต่อย่างเดียวดิ....กร๊ากกกกๆๆๆ!!!..อึ้งกันเป็นแถวเลยไหมล่ะ..
นักอ่านที่รัก..555!!!.....
ยาวซะ...มึนตึบเลยเหมือนกันค่ะ...แหม..แหม..ตะเกียงจะโกอินเตอร์ ไปเกาหลี ยกมือสมัครเป็นกองเชียร์กันเข้ามา ไปไกลถึงต่างประเทศแน่ะ แต่ว่า...เอาให้พ้นปัญหาอีตอนเก็บตัวก่อนเถอะ หุ.หุ..หุ!
Luk.
-
ตอนเก็บตัวมันจะยุ่งสักแค่ใหน คงอิรุงตุงนังมากๆอ่ะ ตะเกียงเอ้ย เตรียมแก้ปัญหาไว้ให้ดี เอิ๊กๆๆๆ
-
:pig4: :pig4:
-
จิ้มไม่เคยทันเค้าสักที :z3: ขออ่านก่อนนะ เด๋วมาเม้น
โว้ววว จะไปเก็บตัว พ็อกเก็นมันนี่ครึ่งแสน ไปพักร้อนรึเปล่าเคอะ?
สงกะสัยเก็บตัวคราวนี้ท่าจะมันส์
ว่าแต่นักกีฬาเขาห้ามมีsexนี่นา555สิงห์โต๋หน้าดำแน่ คิกๆ
-
ไม่ว่าตอนไหนน้องตะเกียงสุดยอด o13 o13
ตอนเก็บตัวคงต้องวุ่นวายแน่เลย สิงห์โตดำกับเหยี่ยวเวหา จะยอมกันได้เหรอ
-
เก็บตัวๆๆ เอ๋ ถ้าจะยุ่งนะ มีทั้งเหยี่ยวเวหากลุ่มที่ไม่กินเส้นกัน
แล้วจะมีพวก... ตามไปด้วยไหมนี้ พี่โต๋ดูแลตะเกียงดีดีนะ
-
ยาวนานเหมือนกันนะบทนี้ แต่ก็สนุกมากครับ :really2:
-
น้องตะเกีัยงมาแต่เช้าเลยยยยย หาววววว~ :onion_asleep:
ไปงานหนังสือผลาญตังค์กับพี่มั๊ยคะ เกียงน้อยจ๋าาาา :give2:
-
ใจดีจังน้องตะเกียงให้เขากินสะตอ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ส่งไปแข่งหรือส่งไปอุ้มฆ่ารึเปล่า อารมณ์เกี่ยวกับสมบัติไรนั้นอะ เอิ้กๆ
-
มีวาระแอบแฝงหรือเปล่า
-
ไม่ยากให้ตะเกียงไปเลยอะ
กลัวตะเกียงจะไปด้งข้ามประเทศ
แล้วจะมีคู่แข่งเพิ่มขึ้นอีกเยอะ 555
ตะเกียงน่ารัก
-
ปัญหาอะไรน่ะอยากรู้
มาต่อเลย
-
ตะเกียงอย่างฮาว่ะ :laugh:
ไปเก็บตัวก็ระวังตัวด้วยนะตะเกียง
สิงห์โต๋ดูแลตะเกียงดีๆเน้อ
-
อิอิ ดีใจจังเลย ได้อ่าน 2 ตอนรวดเลย
:impress2: :impress2:
-
จามีรัยเกิดขึ้นตอนเก็บตัวป่าวน๊า
-
ตะเกียงน่ารัก จัดการยัยริต้าซะหมดฤกษ์เลย
-
ตะเกียงจัดคืนให้ไม่น้อยหน้าเหมือนกัน
-
Part 57
..ภาพบั่นทอน..ความรู้สึก...
.
.
.
.
.
ออกมาจากห้องผอ. พวกกูตรงไปยิมทันที ตอนนี้ใกล้เวลาแข่งของสีน้ำเงินกับสีเขียวคู่ชิงที่สาม
จบแล้วแดงกับเหลืองชิงที่หนึ่งต่อ
มาถึงยิมพวกเราแยกขึ้นอัศจรรย์เชียร์สีใครสีมัน กูไอ้พี่โต๋..ไอ้พี่บอมย์ก็ขึ้นนั่งอัศจรรย์สีแดง
สีที่อยู่ข้างกันคือเหลืองและเขียว สีแดงอยู่กลาง อีกฟากเป็นสีน้ำเงิน ชมพู และส้ม
ตอนนี้เชียรลีดแต่ละสี ต่างออกท่าทางโชว์ลีลาแข่งกันอยู่ เจ็พี่กิ๊ปบอกว่าโชว์เฉพาะเพลงทั่วไป
ช๊อทเด็ดจะใช้วันประกวด เก็บไว้โชว์กรรมการพรุ่งนี้ ไม่งั้นคู่แข่งรู้ไต๋กันหมด
คิดว่าแต่ละสีคงอุ๊บไว้เหมือนกัน กะเซอร์ไพรส์พรุ่งนี้แน่นอน
นักกีฬาสีน้ำเงิน กับสีเขียวลงวอร์มในสนาม สีไอ้พี่พรตประทะสีไอ้พี่หน่อง คิดว่าสู้น้ำเงินไม่ได้ชัวร์
ไอ้พี่หน่องมันคงทำใจไว้แล้ว วันนี้มันคว้าเหรียญทองว่ายน้ำฟรีไสตล์ 100 เมตรชาย
ให้กับสีเขียวอีกหนึ่งเหรียญ มันคนเดียวทำสองเหรียญทองกับอีกหนึ่งเหรียญเงิน
หากไอ้หล่อเทพไม่ลงชิงว่ายผีเสื้อเมื่อวาน คาดว่าคงทำแพททริกไปแล้ว
ถึงไงตอนนี้..มันก็ได้ชื่อเป็นฉลามหนุ่มเจ้าสระไปเรียบร้อย ตอนนี้แค่ทำหน้าที่พี่เลี้ยงให้กับ
นักกีฬาตะกร้อสีมัน กรรมการเรียกนักกีฬารวม เพื่อเริ่มการแข่งขัน ลีดจึงหยุดกลับขึ้นอัศจรรย์
ศรีริต้าตรงดิ่งเข้ามาที่พวกกูนั่งทันที เป้าหมายไม่ต้องบอกคงรู้ ๆ กันอยู่
“โต๋ขา...ริต้าเหนื่อยจังเลย ขอนั่งด้วยคนน่ะค่ะ” พูดไม่รอเอาคำตอบ จัดการให้น้องผู้ชายม.3
ที่นั่งติดกะไอ้พี่โต๋ยกตูดย้ายที่ซะงั้น ก่อนที่เธอจะย่อนก้นลงแหม่ะ..ยึดพื้นที่ไปโดยปริยาย
ไอ้หล่อเทพไม่ได้แสดงอาการอะไร ไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ ไอ้พี่บอมย์นั่งติดกูฝั่งซ้าย
กระซิบเบา ๆ พอให้ได้ยินสองคน
“คิดไรมากล่ะ!...เพื่อนพี่มันเสน่ห์แรง..คงไม่มีไรหรอก” สงสัยกลัวกูคิดมาก กูนิ่งไม่พูดไรตอบ
“โต๋ขา...พรุ่งนี้นั่งเสลี่ยงด้วยใช่ไหมค่ะ?..เจ๊กิ๊ปว่าจะให้พวกเราไปรวมกันที่บ้านพี่บอยคืนนี้เลย
พรุ่งนี้ต้องแต่งหน้าแต่เช้า เห็นพูดต้องตื่นตั้งกะตีสี่ตีห้า ริต้าโทรบอกทางบ้านแล้วด้วย
ไงคืนนี้โต๋ไปด้วยใช่ไหมค่ะ?” อ่านะ!...ไม่ได้อยากฟังหรอก แต่บังเอิญนั่งติดกะไอ้หล่อมัน
พลอยได้ยินอย่างไม่ตั้งใจ
“ยังไม่รู้เลยครับ...ต้องรอประชุมเย็นนี้อีกที...แล้วใครต้องไปค้างบ้างล่ะ?” มันถามกลับไป
“เท่าที่ริต้ารู้ เห็นว่าให้พวกลีด พวกถือป้าย ดรัมเมเยอร์ ตัวหลัก ๆ ทุกคนที่ต้องแต่งหน้าแต่งตัว
เป็นพิเศษประมาณ 20 คน รายชื่อเจ็กิ๊ปแกคัดไว้แล้ว ส่วนพวกที่เหลือแจกชุดไปแต่งมากันเองได้เลย
แต่ต้องมารวมกันที่โรงเรียนห้ามเลทเกินเจ็ดโมงอ่ะค่ะ” ช่างรู้จริง..รู้แจ้ง..รู้ทุกเรื่องเกาะติดสถานการณ์
รวดเร็วดีจัง ศรีริต้า..คงรู้แล้วม้าง..ว่าหนึ่งในรายชื่อยี่สิบคน..ที่ต้องค้างบ้านไอ้พี่บอยมีไอ้หล่อเทพด้วย
ไม่เช่นนั้น..คงไม่รีบโทรขอทางบ้านล่วงหน้าซะตั้งกะวันหรอก ไอ้พี่โต๋ไม่ได้คุยไรต่อ
หันมาสนใจการแข่งขันตรงหน้า ซึ่งตอนนี้จบเซ็ทแรกแล้ว ด้วยคะแนน 21 ต่อ 16
สีน้ำเงินชนะไปขาดลอย นักกีฬาพักก่อนจะแข่งเซ็ทที่สอง..กูเกิดปวดฉี่ขึ้นมา
เลยบอกไอ้หล่อกะไอ้พี่บอมย์
“ตะเกียงไปห้องน้ำแป๊ปนะ...เดี๋ยวมา”
“พี่ไปด้วยดิ..ปวดเหมือนกัน” ไอ้พี่บอมย์มันจะไปด้วย กูหันไปมองหน้าไอ้หล่อ มันยักหน้าให้
กูเลยลุกเดินออกมาพร้อมไอ้พี่บอมย์ ตามจริงมันควรตามกูมา ไหนบอกไม่ให้คลาดสายตากันไง
นี่ไรพอมีหญิง ไม่สนใจกูซะงั้น...ชิ..
ตลอดทางไปห้องน้ำ มีแฟนคลับทักทายพวกกูตลอดทาง ดีหน่อยที่ทางเดินไม่แออัดเหมือนตอนเช้า..
อาจเพราะตะกร้อคู่นี้ได้รับความสนใจน้อย รู้ผลอยู่แล้วว่าสีเขียวสู้สีน้ำเงินไม่ได้
พวกเลยไปลุ้นฟุตบอล...ที่ตัดเชือกรอชิงพรุ่งนี้ก่อนพิธีปิดสนาม แข่งตรงกันพอดี ..คนเลยบางตา
ทำธุระเสร็จออกมา พ้นประตูเจอไอ้พี่เทคเดินมาพอดี
“ตะเกียง..มาเข้าห้องน้ำเหร่อครับ” ถามแปลกง่า..คงชวนคุยมากกว่า เห็นอยู่ว่าเพิ่งโผล่ออกห้องน้ำ
ไม่เข้าห้องน้ำแล้วจะทำอะไร ไม่ทันตอบ มีคนชิงตอบซะก่อน
“เข้าห้องครัวม้าง..เห็นอยู่นิ..ว่าออกมาจากห้องน้ำ ไม่น่าถาม” อ่าห่ะ!..ใช้แล้วครับไอ้พี่บอมย์
มันตอบกวนซะงั้น ไอ้พี่เทคมองหน้ามัน..ยิ้มมุมปากนิด ๆ ไม่โต้ตอบอะไร
“ตะเกียงขอตัวก่อนครับพี่...แข่งต่อจากคู่นี้ ไงเชียร์ด้วยนะครับ” กูตัดบททันที พร้อมขอตัวออกมา
ไอ้พี่เทคไม่ตอบ..พยักหน้าให้ก่อนจะแยกเข้าห้องน้ำไป
“แม่ง..หลีอยู่ได้...ลองแย่งเพื่อนกูดิ..เจอกูแน่” มันยังไม่หยุด บ่นงุงงิงของมันได้อีก ห่วงเพื่อนจริงน่ะมึง.
ตามมาคุมกูเนี๊ยะ...รักมันห่วงมันไม่คอยดูมันไว้ล่ะ..โน้น!..หอยไม่มีพู่เกาะหนึบไม่ปล่อยอยู่นั่น
ป่านนี้นั่งตักกันละมั้ง...ดันเสือกมาหวงกูอยู่ได้....ไอ้บร้า....ได้แค่คิดไม่พูดให้รู้หรอก
“ตะเกียงไม่ต้องอะไรกับพวกแม่งมาก ดูก็รู้...มันคิดไรอยู่” แน่ะ!...กูอุตส่าห์ทำเฉย
ไม่พูด..วกมาหาจนได้
“ไม่ต้องอะไรคืออะไร..บอกหน่อยได้ม่ะ..พี่บอมย์” ถามแม่งกลับล่ะ...ใช่ว่าไม่รู้ว่ามันต้องการสื่ออะไร
แต่เข้าใจไหมตอนนี้กูหงุดหงิดล่ะ ทำไมต้องมาสั่งกูซะงั้น ทำยังกะกูจะอะไรกับพวกแม่งแหล่ะ...
ทีเพื่อนมันไม่เสือกไปเตือน ถึงเนื้อถึงตัวนมเบียดไหล่ซะขนาดนั้น ไม่ยักบอกเพื่อนมัน
กลับมาระวังกูอยู่เนี๊ยะ
“พี่หมายความว่า ไม่จำเป็น..ตะเกียงไม่ต้องพูดดีกับพวกแม่งหรอก พูดดีด้วยจะให้มันมีความหวัง”
น้าน...ดูมันพูด บทจะคิดเองเอ่อเอง มันก็เยอะอ่ะ..ไอ้พี่บ้านี่
“ตะเกียงก็คุยปกติ จะให้เปรี้ยวใส่เค้าได้ไง เค้าไม่ได้แสดงอะไรนี่..ว่าต้องการอย่างที่พี่พูดอ่ะ..
ทำอย่างนั้น ตะเกียงก็นิสัยใช้ไม่ได้อ่ะดิ...” กูพูดให้มันเข้าใจล่ะ
“ของแบบนี้ ไม่ต้องรอให้พูดหรอก มองตาก็รู้คิดไม่ซื่อชัวร์ พี่เอาหัวเป็นประกัน” ไม่ไหวจะเคลียร์
พูดไปก็ไม่จบ ตกลงมึงโมโหแทนไอ้พี่โต๋มันขนาดนี้เลยเหร่อ รักเพื่อนมากเลยเน่อะ
เพื่อนมึงไม่เห็นทุกข์ร้อนเลยซักนิดเห่อะ กูรำคาญเลยเงียบโต้ตอบไป..ไม่จบกันพอดี
กลับมาอัศจรรย์ไม่เห็นไอ้หล่อนั่งอยู่ ริต้าก็ไม่อยู่เหมือนกัน..ไม่รู้หายไปไหน
กูกับไอ้พี่บอมย์นั่งลงที่เดิม ต่างคนต่างไม่ได้พูดไรต่อ จนเซ็ทสองจบลง
สีไอ้พี่พรตคว้าอันดับสามไปครองตามคาด ไอ้พี่บอมย์ชวนกูลงไปในสนาม
สวัสดิการสีกูพากันเอากระติกน้ำ ผ้าเย็นฯลฯ เข้าไปจับจองพื้นที่ ไอ้หล่อเทพก็ยังไม่เห็นหัว
กูไม่อยากคิดไรมากหรอก แต่มันทะแม่งทะแม่งตะงิดลึก ๆ จนป่านนี้มันยังไม่มา
ระหว่างเดินลงอัศจรรย์ น้องกิ่งแฟนไอ้พี่กานเรียกกูไว้
“พี่ตะเกียงค่ะ...ขอกิ่งคุยด้วยแป๊ปดิ” กูหันมามอง ก่อนจะยักหน้าให้ไอ้พี่บอมย์มันเข้าสนามไปก่อน
น้องกิ่งพากูเดินออกประตูหลังยิม ประตูด้านนี้ติดกับสวนหย่อม พอออกมา..
เธอก็ให้กูเดินตามมาบริเวณสวนหย่อม..มีต้นไม้ร่มรื่น แล้วก็หยุดไม่พูดอะไร
แต่ชี้ให้กูมองตามทิศทางมือเธอ กูมองตามก่อนจะอึ้ง...พูดไม่ออก กับภาพที่เห็นตรงหน้า
.
.
.
.
กูเห็นไอ้พี่โต๋ยืนหันหลัง ในขณะที่ริต้าหันหน้ามาทางกู มือโอบรอบคอไอ้พี่โต๋ เขย่งตัวขึ้นหอมแก้มมัน
ใช่ครับ...ไม่ผิดหรอก เธอหอมที่แก้มของมัน ก่อนจะเลื่อนหน้าลงไป โดยมือยังไม่ปล่อย
ออกจากคอไอ้พี่โต๋มันเลย ซึ่งตอนนี้กูมองไม่เห็นว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ ถ้าจะเดาน่าจะกำลังจูบกันมั้ง
เพราะคอไอ้พี่โต๋มันก้มลงต่ำ แต่กูมองไม่เห็นว่าจูบหรือไม่ เพราะหัวมันบังไว้หมด
เห็นแค่นี้..ก็ไม่ต้องการรู้อีกแล้วว่ามันจะทำอะไรกันต่อ กูยิ้ม ๆให้กับน้องกิ่ง
แล้วหันหลังเดินกลับเข้าโรงยิม น้องกิ่งเดินตามมาเงียบ ๆ จนถึงประตูทางเข้าก็พูดขึ้นมาว่า
“กิ่งเห็นทั้งสองคน ลุกออกมาทางนี้ด้วยกัน ตอนนั้นกิ่งเชียร์พี่กานแข่งตะกร้ออยู่ เลยตามออกมาดู..
พี่เค้าไม่เห็นกิ่ง เห็นยืนจับมือคุยกันดูแปลก ๆ เลยเดินไปเรียกพี่มา
คิดว่าพี่ไม่น่ารู้ว่าเค้าออกมาทำไรกัน.. จึงมาเห็น..เอ่อ..ภาพเมื่อตะกี้...ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ..
ถ้าทำให้พี่ตะเกียงไม่สบายใจ” กูยิ้มให้เธอ พร้อมกับพูดว่า
“ไม่มีไรนี่ครับ พี่ไม่คิดว่ากิ่งจะพาพี่มาดูอะไร นึกว่ามีเรื่องจะคุยกับพี่ซะอีก ส่วนที่เห็นตะกี้
เป็นเรื่องส่วนตัวของเค้า ไม่เกี่ยวกับพี่สักหน่อยจริงไหม?” กูพูดพร้อมกับยิ้มให้น้องกิ่งไป
ใช่เรื่องที่จะให้ใครมาสงสารเห็นใจ การกระทำมีผลในตัวมันเอง กูก็ต้องเตือนตัวเองอยู่เสมอเหมือนกัน
เรื่องระหว่างกูกะไอ้พี่โต๋ แม้จะไม่มีใครรู้ในวงกว้าง แต่ในวงแคบ..คงมีใครคิดไปไหนต่อไหนกันแล้ว
น้องกิ่งคือหนึ่งในคนเหล่านั้น เพียงแต่กูไม่จำเป็นต้องยอมรับ..หรือปฏิเสธ เธอไม่เซ้าซี้กูต่อ
พยักหน้าเหมือนเข้าใจ ก่อนจะแยกกันไป กูกลับเข้ามาในสนาม พยายามทำให้เป็นปกติ
แม้จะรู้ว่ามันไม่เหมือนเดิมก็ตาม..............
เกือบสิบนาที..ไอ้พี่โต๋มันเดินเข้ามาในสนาม ริต้าอยู่กับพวกลีดที่อัศจรรย์
มีส่งสายตายิ้มเยาะให้กูอีกตะหาก หึ...เธอเก่ง...คงคิดว่ากูจะเศร้าล่ะสิ...เสียใจด้วย
ถ้าคิดว่าคนอย่างไอ้ตะเกียง...จะฟูมฟายกับเรื่องนี้ คำว่าเสียใจ..ใช้กับกูไม่ได้ในตอนนี้...
แต่คำว่า..เสียความรู้สึก...เหมาะมากกว่า ยอมรับว่าเสียความรู้สึก กูไม่ใช่คนช่างถาม
ถึงเคยคุยกันว่า สงสัยอะไรให้ถามอย่าคิดเอาเอง แต่กูก็อยากบอกเหมือนกัน
คนเราบ้างเรื่องไม่จำเป็นต้องถาม เจตนาถ้าไม่มีอะไรในกอไผ่ ก็ควรเป็นฝ่ายบอกกูเองบ้างสิ
หายไปทำอะไรกันมา..กูยังจะรู้สึกดีได้..ถือว่าไม่ปิดบัง เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องรอให้ถาม
เมื่อรู้ว่าไม่ปกติ มีอะไรบอกกันก่อนดีที่สุด กูคิดของกูแบบนี้
คนเราถ้าต้องคอยถามคอยเซ้าซี้หาคำตอบ มันจู้จี้จุกจิกไป..ซึ่งไม่ใช่นิสัยกู
มันเดินมาที่พวกกูกำลังวอร์มกันอยู่ ส่งยิ้มมาให้เหมือนเคย กูเฉย ๆ ไม่ได้ยิ้มตอบไร
มันหน้าเจื่อนไปนิดหนึ่ง คงแปลกใจปกติกูต้องยิ้มตอบมัน
“หายไปไหนมาว่ะ!ตั้งนาน...เหี้ยนึกว่าจะไม่มาแข่ง..ยอมบายให้สีไอ้เชี้ยรันมันซะอีก”
ไอ้พี่บอมย์ว่าแดกเพื่อนมัน
“กูไปธุระมา..บายเหี้ยไรล่ะ ต่อให้เป็นเพื่อนก็ไม่ยกให้แม่งหรอก กว่าจะเหนื่อยเข้ามาชิงได้
ใครจะยกให้ง่าย ๆ กันว่ะ!” มันตอบเพื่อนมัน ก่อนจะหันมามองหน้ากู จงใจพูดประโยค
สุดท้ายใส่กูซะงั้น หึ...ใครจะยกให้..ยกให้หรือไม่..กูไม่รู้กะมึงหรอก...สำหรับกูขึ้นอยู่กะคนกลาง
ต่อให้ไม่อยากยกให้ แต่เจ้าตัวเสือกเล่นด้วย ไม่มีทางที่จะห้ามได้หรอก ของแบบนี้ว่าได้ที่ไหน
กูเฉยไม่ได้พูดไรตอบ มันก็ลงมือวอร์มของมันไป กรรมการเรียกหัวหน้าทีมเข้าไปเสี่ยงแดน
มันกะไอ้พี่รันเข้าไปจับมือกันต่อหน้ากรรมการ เสี่ยงแดนไอ้พี่รันเลือกเสริฟก่อน
ไอ้พี่โต๋เลือกแดนที่พวกกูวอร์มอยู่ กรรมการปล่อยให้วอร์มในสนาม
พวกกูลงวอร์มกันคนละฝั่ง เสียงกองเชียร์เริ่มกระหึ่มขึ้นมาทันที ชั่วโมงนี้ตัดทุกอย่างทิ้ง
หันมาสนใจหน้าที่ในเกมส์ดีกว่า
คนดูทยอยเข้ามา คณะอาจารย์เริ่มขึ้นนั่งอัศจรรย์กันแล้ว..กลับมาคึกคักกันอีก
เห็นพวกนักฟุตบอลเข้ามาเต็มสนาม ไอ้พี่บอยประธานสีก็มาด้วย พร้อมตะโกนบอกพวกกูว่า
“เห้ย!..พวกมึง ฟุตบอลสีแดงชิงที่สามกะสีส้มว่ะพวก... สีเขียวกับสีเหลืองชิงที่หนึ่ง”
เพราะฟุตบอลแข่งเสร็จแล้วเห่อะ คนถึงไหลทะลักมาในยิม ตอนนี้กลับมาสภาพเหมือน
ตอนชิงบาสเมื่อเช้า เสียงกรี๊ด..เรียกชื่อพวกกูสนั่นดังขึ้นมา แข่งกันตะโกนปลุกความคึกคัก
ให้นักกีฬาตื่นตัวขึ้นอีกโข กูเลยลืมเรื่องที่ขุ่นมัวไป เพราะบรรยากาศตรงหน้าทำให้
สนุกขึ้นทันที กรรมการเป่านกหวีดหมดเวลาวอร์ม พวกกูเข้ามากอดคอกันบูม
สีไอ้พี่รันก็เหมือนกัน มันคงวางตัวเล่นเหมือนเดิม ไอ้พี่รันเล่นตัวกลาง ไอ้พี่โทนี่หน้าขวา
ไอ้พี่วินตัวฆ่า พวกกูก็เล่นตำแหน่งเดิม พอพร้อมกันแล้ว กรรมการส่งลูกให้ไอ้พี่โทนี่
ทำหน้าที่โยนลูกให้ไอ้พี่รันมัน
มันเสริฟลูกแรกอัดใส่กูซะงั้น คงกะลองฝีมือกูอะดิ แมทที่ผ่าน ๆมา กูไม่ค่อยได้โชว์
ส่วนใหญ่เป็นไอ้พี่โต๋ กับไอ้พี่บอมย์มันซะมากกว่า กูก็แค่ตัวชงตั้งให้ไอ้พี่บอมย์มันฟาด
ซันแบล๊คโชว์เทพของมัน ลูกเสริฟเลียดตาข่ายมาอย่างแรงและเร็ว ถึงรู้ว่าลูกเสริฟไอ้พี่รัน
มันใช่กระจอก..กูใช้เข่าเดาะลูกขึ้น ก่อนจะแปลด้วยหน้าเท้าตั้งหน้าเน็ตให้ไอ้พี่บอมย์สบาย ๆ
ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับกู บอกแล้วกีฬาถนัดของกู ไอ้พี่บอมย์ฟาดจมหายลงไปแดนสีเหลือง
เรียกเสียงเชียร์ลั่นกระหึ่มจากสีแดง สำหรับแต้มแรก 1 คะแนน ตัวมันก็ชูนิ้วชี้วิ่งวนรอบ ๆ
กวนสุด ๆ กับท่าดีใจเวอร์ของมัน สีกูเสริฟบ้าง กูจับลูกโยนให้ไอ้พี่โต๋มัน
มันอัดเต็มแรงไปตำแหน่งไอ้พี่โทนี่ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องยากที่มันจะรับ มันใช่หัวตั้งลูกขึ้น
ก่อนที่ไอ้พี่รันจะเข้าไปตวัดเท้าตั้งให้ไอ้พี่วินขึ้นหวดเต็มเท้าหน้าเน็ต
ลูกรอดบล๊อคไอ้พี่บอมย์จมพื้นฝั่งกู แต้มสีเหลืองตามขึ้นมา 1 ต่อ 1 ทำเอากองเชียร์สีเหลือง
รัวกลองสนั่น ไอ้พี่โทนี่วิ่งวนชูนิ้วชี้กวนกลับท่าเดียวไอ้พี่บอมย์มันเลย เรียกเสียงเชียร์ดังได้อีก
ที่ไอ้ฝรั่งรูปหล่อทำท่ากวนสุด ๆ
เกมส์เป็นไปอย่างคู่คี่สูสี ไม่มีใครเสียเปรียบใคร จนเข้าสู่ช่วงปลายเซ็ท 19 ต่อ 20
สีเหลืองขึ้นแท่น..ก่อน แต่พวกกูได้เสริฟ กูส่งลูกให้ไอ้พี่โต๋มันปล่อยลูกออกจากหลังเท้า
ไอ้พี่รันเก็บขึ้นมา ก่อนจะชงตั้งให้ไอ้พี่วิน ฟาดจมหายไปโดยไม่ต้องขุด สรุปเซ็ทแรกสีกูแพ้ไปด้วย
คะแนน 19 ต่อ 21 สีเหลืองเก็บไปก่อนหนึ่งเซ็ท พวกเราก็กลับมาพักที่นั่งนักกีฬา
ยังไม่ทันนั่ง...ริต้ารีบยื่นขวดน้ำพร้อมผ้าเย็นให้ไอ้พี่โต๋ทันที ไอ้พี่บอมย์กับกู
รับจากพวกสวัสดิการที่คอยส่งให้ ไอ้พี่บอยสั่งพวกที่เหลือกระพือพัดให้พวกกูไม่หยุด
ไม่มีใครพูดอะไร เพราะยังเหนื่อยที่แพ้เซ็ทแรกไป ก่อนที่ไอ้พี่บอยจะพูดขึ้นว่า
“โต๋..เอาไงว่ะ!..พวกมันเล่นโครตเข้าขากันเลยว่ะ!..สีไอ้ห่าพรตแม่งหืดขึ้นคอแล้วนะ...
ไอ้เหี้ยรันแข็งกว่าอีก ถึงว่าแม่งเอาชนะสีไอ้พรตมาชิงได้ จะแก้เกมส์ยังไงว่ะ?”
“คงเต็มที่อย่างเดียว เหี้ยรัน..เล่นแข็งกันทุกตัว ไม่มีจุดอ่อนให้เจาะเลย นอกจากรอพวกแม่งเสียเอง
ยั่วโมโหคงไม่ได้..เพื่อนกันรู้ไต๋กันดี ไม่หลงกลหรอก มันเองก็กวนเราไม่ได้เหมือนกัน
วัดกันที่ฝีมือล้วน ๆ” ไอ้พี่โต๋มันตอบไอ้พี่บอยไปตามจริง จริงของมัน..ทีมไอ้พี่รันเล่นดีกันทุกคน
ยิ่งวันนี้เข้าขากันสุด ๆ แทบไม่มีช่องว่างให้เจาะเลยด้วยซ้ำ ไอ้พี่บอยคิ้วขมวดยุ่ง
มันคงเครียดในฐานะประธานสี..ก็อยากได้เหรียญทองรวมเยอะ ๆ เพื่อลุ้นจ้าวกีฬาอ่าน่ะ........
งานเข้า..โตโต๋ ทำบ้าไรฟ่ะ!..คลุมเครือซะงั้น แฟนคลับตะเกียงเอาไงดี ยกมือโหวตเข้ามาดิ...
Luk.
-
เอาชะนีไปเก็บทีเถอะ
offer ตัวเองสุดๆ
-
บางทีมันก็น่าเบื่อถ้าต้องมาจิกตามหวงตลอดเวลา มันเป็นอะไรที่งี่เง่ามาก
ถ้าคนกลางมันไม่เคลียร์ตัวเอง ก็ไม่ต้องสนมันละ
-
ทุเรศว่ะ ไหนบอกว่ารักเเล้วไปกับเจ๊นั้นทำไม
-
งื้อ ขออีกน้า นอนไม่หลับเลย อยากรู้ว่าตะเกียงจะทำยังไง หึ เป็นเราน่ะนะ :z6:
-
ทำไมนักเขียนนิยายเดี๋ยวนี้ชอบแกล้งคนอ่านกันตลอดดดดด
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงทุกตอนนนนนนนน :z3:
*พ่นไฟ* :m31:
-
ซังไอ่พี่โต๋ มากมาย อะไรไม่รู้
รีบๆ เคลียร์กันซะที คนอ่านลุ้นอยู่ ฮ่าๆๆ
-
งอลเลยตะเกียง
-
สงสัยโต๋ต้องปเคลียร์กับริต้าแหงๆ แล้วตามพล็อตนิยายน้ำเน่า :เฮ้อ:ริต้าต้องบอกว่า ขอจูบเป็นครั้งสุดท้าย จะได้ตัดใจ เป็นเพื่อนกันต่อ ...และแล้วนายเอกก็มาเจอพอดี
แต่ถ้าเป็นไรนอกจากนี้ ...
ตะเกียงเอามีดเจี๋ยนให้เป็ดกินเลยจ๊ะ ป้าสนับสนุน!
-
ขอตบ(จูบ)อิพี่โต๋แรงๆ 2 ที ผิดถูกยังไงไม่รู้ล่ะ ขอตบไว้ก่อน ยอมให้นังหอยไม่มีพู่ถึงเนื้อถึงตัวขนาดนั้น ไม่ไหวๆ รับไม่ได้ ชิชิ วิ่งไปปลอบน้องตะเกียงดีกว่า ฮึ่ย !!!
-
เบื่อไอ้พี่โต๋อ่ะ จะมาทำคลุมเคลือทำไม น่าเบื่อ แล้วคุณน้องนีนี้ก็เสนอตัวซะ....
ตะเกียงจัดการโลดด
-
เป็นตัวของตัวเองนะดีแล้วน้องตะเกียง
ใช่ก็ใช่ ไม่ใช่ก็เลิกก็แค่นั้นอย่าไปสนใจมัน
คนอื่นไอคิวตั้งเยอะนองตะเกียง o13 o13
-
เป็นตัวของตัวเองนะดีแล้วน้องตะเกียง
ใช่ก็ใช่ ไม่ใช่ก็เลิกก็แค่นั้นอย่าไปสนใจมัน
คนอื่นรอคิวตั้งเยอะน้องตะเกียง o13 o13
-
สิงห์โต๋หางานตลอด งานเข้าตลอดอ่ะ
รีบเคลียร์กับน้องเลยเหอะ
-
พี่โต๋ชัดเจนหน่อยดิจะเอายังไง มีตะเกียงอยุ่แล้วก็ปฏิเสธ
ไปดิ สุภาพบุรุษไม่เข้าเรื่องเดี๋ยวยุให้ตะเกียงมีกิ๊กซะเลยนี่
-
พี่โต๋ไปยุ่งกับนังชะนีนั่นทำไมอ่ะ แบบนี้น้องตะเกียงเศร้าอ่ะดิ
ปล.เคลียร์ให้ไวเลยนะ ไม่ชอบอึมครึมแบบนี้ ถ้าคนเขียนเอานังชะนีไปเก็บเลยได้ยิ่งดี
-
เป็นไรไม่รู้ แต่ตอนนี้อยากกระโดดถีบหน้าไอ้คุณโต๋สุดๆ คนบ้าอะไรวะไม่ยอมเคลียร์สถานะตัวเอง
ถ้าเป็นตะเกียงทำมั่งจะรู้สึกอย่างไร
รู้นะว่าเป็นแผนของนังพญาแรดต้าแต่ทำไมไอ้คุณโต๋ต้องไปทำตามแผนของมันด้วย
-
อยากให้ตะเกียงควงคนอื่นเย้ยคืนจังเลย
o18
-
น้องกิ่งนี่มันสายลับเข้ามายุแยงป่าววะ
ค้างงงง :a5:
-
น้องกิ่งไม่น่าวางใจ
-
ไม่ต้องทำอะไรหรอก แค่ตะเกียงเมินไม่ยุ่งด้วยเดียวก็มีคนมาอธิบายเองแหละ
-
Part 58
..คาใจไม่เคลียร์...
.
.
.
.
เซ็ทสองย้ายข้าง..ไอ้พี่โต๋เสริฟก่อน โดนพวกไอ้พี่รันเปิดแต้มแรกไปเรียบร้อย 1 ต่อ 0
เปลี่ยนพวกมันเสริฟ พวกกูเก็บแต้มคืน เป็น 1 ต่อ 1 เกมส์คู่คี่สูสีสลับกันขึ้นแต้มไปมา
ไม่มีใครเสียเปรียบใคร จนมาถึงแต้มเสมอกันอีกครั้งที่ 19 ต่อ 19 ไอ้พี่โต๋เป็นฝ่ายเสริฟ
สีกูเสริฟไป ไอ้พี่รันไม่พลาดเก็บชงตั้งขึ้นมาหน้าเน็ต นึกว่าไอ้พี่โทนี่จะเข้าไปตั้งให้ไอ้พี่วินฟาด
เหมือนทุกครั้ง มันกลับไหลตามน้ำหวดลูกลงแดนกูจังหวะสองซะงั้น สีมันขึ้นแท่นก่อน 19 ต่อ 20
เปลี่ยนเป็นไอ้พี่รันเสริฟ มันเสริฟใส่ไอ้พี่บอมย์ มันตั้งขึ้นเอง ก่อนจะอาศัยเล่นฟาดจังหวะสองไปทันที
ไม่รอเล่นลูกสาม แต่เทพีแห่งโชคไม่เข้าข้างพวกกู ไอ้พี่วินขึ้นสกัดบล๊อคลูกหวดของมันติดเต็มหลังก่อน
ลูกจะกระดอนกลับมาตกฝั่งกู ผลสีกูแพ้ไปทั้งสองเซ็ท ด้วยคะแนนเดิมเลย 19 ต่อ 21
กองเชียร์สีเหลืองกระโดดดีใจกันใหญ่ สุดท้ายพวกมันก็คว้าเหรียญทองไปครองสำเร็จ
เสียงกลองรัวสนั่นอัศจรรย์ เรื่องธรรมดากีฬามีแพ้มีชนะ หมุนเวียนกันไป
ต่อให้เทพเหนือฟ้ายังมีฟ้า ภาวะจิตใจขุ่นมัวยังไงก็ไม่เต็มร้อยสำหรับกู..ถ้าจะพลิกแผนแก้เกมส์จริง ๆ
ก็ไม่ใช่เรื่องยาก ไม่ใช่ว่าทีมไอ้พี่รันจะไม่มีจุดอ่อน เพียงแต่กูไม่ต้องการใช้วิธีนั่นตะหาก
ดีแล้วหล่ะ..แบ่ง ๆ กันดีใจบ้าง จะได้มีความสุข..กีฬาบ้างครั้งชัยชนะที่ยิ่งใหญ่
คือการที่เรามีโอกาสมอบชัยชนะให้ผู้อื่น ได้สัมผัสความรู้สึกแห่งชัยชนะบ้าง นั่นล่ะคือชัยชนะที่แท้จริง.
ตอนนี้พวกกูอยู่กันพร้อมหน้าในห้องชมรม หลังจบการแข่งแล้ว พี่บอยประธานสีเรียกรวมเพื่อนัดหมาย
ขบวนพาเหรดพรุ่งนี้เช้า ริต้านั่งแหม่ะติดกับไอ้พี่โต๋ไม่ห่าง ตอนนี้กูยังคงคาใจเรื่องที่เห็นอยู่
ไอ้หล่อไม่คิดจะพูดจะบอกกูเลยสักนิด ว่ามันหายไปไหนมาไปทำอะไร ยังคงทำตัวปกติ
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้ากูไม่ดันไปเห็นเข้า ความรู้สึกคงเหมือนเดิม
ต่อให้สิบริต้ามานั่งติดกะมันกูก็ไม่รู้สึกอะไร..คงแค่ขำขำ เหมือนปกติที่เจอ ๆ มา
แต่มันไม่ใช่แล้ว ตั้งกะเห็นในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเห็น ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป
หากมันไม่คิดจะบอกกู ให้เวลามันเต็มที่ไม่เกินพรุ่งนี้ ถ้ายังไม่พูดอะไร..กูคิดว่ามีคำตอบให้ตัวเองแล้ว
โดยไม่รอเอาความจริงกับมันอีกต่อไป
“อ้าว!..ทุกคนฟัง...คืนนี้สามทุ่มพวกมีรายชื่อต่อไปนี้ ให้ไปนอนบ้านพี่” แล้วมันก็อ่านรายชื่อให้ฟัง
บลาาาา...เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่งหน้าทำผม เปลี่ยนเสื้อผ้าแต่เช้า เราจ้างสไตลิสมาช่วยสองคน
พี่เค้ามีเวลาแค่ตีห้าถึงหกโมงครึ่ง เพราะเค้ามีงานต่อ ส่วนพวกที่เหลือให้รับเสื้อผ้าที่ต้องใส่ร่วมขบวน..
เปลี่ยนกันมาเลย พร้อมกันที่สนามก่อนเจ็ดโมง ขบวนจะแห่ออกจากโรงเรียนไปตามถนน
ประมาณสิบกิโล ค่อยอ้อมกลับเข้าโรงเรียน
“กลุ่มสวัสดิการเตรียมเสบียงกับชุดปฐมพยาบาลให้เรียบร้อย พรุ่งนี้เช้าใครไม่ได้ทานอะไร..
ให้รับขนมว่างกับนมได้ที่สนาม สวัสดิการจะเอาไปแจกให้ ใครมีอะไรสงสัยถามไหม?”
ไอ้พี่บอยมันพูดรวดเดียวจบ ไม่ยืดเยื้อคงต้องการให้เสร็จเร็ว ๆ จะได้ปล่อยไปเตรียมตัวกัน
ไม่มีใครสงสัยมันจึงปล่อยเลิก พวกกูมีรายชื่อไปนอนบ้านไอ้พี่บอย กู ไอ้พี่โต๋ ไอ้พี่บอมย์
มีรายชื่อครบ เพราะไอ้พี่โต๋นั่งเสลี่ยงกับกู ตั้งกะรู้ว่าต้องนั่งเสลี่ยงคู่กับมัน..จนถึงวันนี้ไม่เห็นมันซ้อม
ในขณะที่กูซ้อมอยู่คนเดียว ส่วนไอ้พี่บอมย์มันได้ถือธงสี ตัวมันสูงใหญ่และหน้าหล่อ
กรรมการเลยมอบหน้าที่ให้ไป
พวกเราแยกย้ายกลับ กูนั่งรถลุงพีมากับมันเหมือนปกติ พรุ่งนี้ครบกำหนดสัญญาทาส
พวกมันเป็นอิสระไม่ต้องรับใช้กูอีกแล้ว หนึ่งเดือนพอดี นึกดูแล้วไวเหมือนกัน
ไม่อยากเชื่อแป๊ปเดี๋ยว กูกะไอ้พี่โต๋ตัวติดกันเดือนหนึ่งแล้วสินะ ระหว่างในรถเราทั้งคู่ไม่ได้คุยไรกัน
มันนั่งหลับตานิ่ง ๆ คงเหนื่อยเพราะวันนี้เราชิงกีฬาทั้งสองรายการแต่เช้า
ไหนจะผอ.เรียกคุยอีก มีเรื่องยุ่ง ๆเยอะ มันคงงีบกูก็ไม่คิดจะถามมันเหมือนกัน
เลยได้แต่มองถนนไปเรื่อยจนถึงบ้าน ลงจากรถเดินตามกันเข้าไปไหว้แม่อร ส่วนพ่อสิงห์ยังไม่กลับ
ไอ้พี่โต๋มันถือโอกาสบอกแม่อร เรื่องที่ต้องไปนอนค้างบ้านไอ้พี่บอยแม่อรไม่ถามไรมาก
เพราะรู้อยู่แล้วเรื่องที่พวกกูต้องทำหน้าที่ในงานกีฬา จึงขอตัวเอากระเป๋าขึ้นมาเก็บ
ถือโอกาสอาบน้ำด้วยเลย มื้อเย็นทุ่มตรง ตอนนี้ก็หกโมงแล้ว มีเวลาพักเกือบชั่วโมง
เข้าห้องกูเก็บกระเป๋าเรียบร้อย ก็เข้าห้องน้ำล๊อคประตู ใช้ความคิดกะตัวเอง...ไปด้วยเหมือนกัน..
ออกจากห้องน้ำ เห็นมันยืนคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงนอกห้อง ปกติมันคุยในห้อง
ไม่รู้ทำไมถึงคุยข้างนอก คงไม่ต้องการให้กูรู้ ช่างมันเมื่อมันไม่อยากให้รู้ก็ไม่ได้ต้องการจะรู้
จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า เสร็จแล้วเปิดประตูลงมาอยู่กับแม่อรในครัว..ดูแม่เตรียมมื้อเย็นดีกว่า
มื้อเย็นขึ้นโต๊ะเรียบร้อยแล้ว พวกกูพร้อมกันที่โต๊ะอาหาร ไอ้พี่เต้ชวนกูคุยไร้สาระมั่วไปหมด
กูก็ขำไปกับมุกแป็กของพี่แกที่ขยันปล่อยออกมา พอให้คลายเครียดได้เยอะ ไอ้หล่อเทพเดินเข้ามา
อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ชุดสบาย ๆ พร้อมออกข้างนอกได้เลย คงกะไปบ้านไอ้พี่บอมย์ด้วยชุดนี้เลยมั้ง
พอทุกคนพร้อม พี่นวลก็รู้หน้าที่ตักข้าวให้พวกเราเริ่มลงมือทานข้าว พ่อสิงห์ถามกูบ้างเรื่องกีฬา
ไอ้พี่โต๋ช่วยตอบบ้างไรบ้าง ไม่มีไรมากดูเหมือนทุกอย่างปกติ แต่กูรู้แก่ใจว่ามันไม่ปกติ
ทานข้าวเสร็จเวลาสองทุ่มได้ ไอ้พี่โต๋มันขอตัวพากูขึ้นมาเก็บกระเป๋า
สำหรับเสื้อผ้าที่ไว้เปลี่ยนหลังเลิกขบวนพาเหรด พรุ่งนี้โรงเรียนให้ใส่ชุดลำลองได้
ยกเว้นเสื้อต้องใส่เสื้อของสีที่ทำขึ้นของแต่ละสี เจ็กิ๊ปแจกให้ทุกคนแล้ว
เพราะพรุ่งนี้กีฬาแข่งในสนามใหญ่หมด ต้องขึ้นอัศจรรย์ที่สนามจุดเดียว
ฝ่ายสถานที่ตกแต่งอัศจรรย์เรียบร้อยแล้วทุกสี ของพวกกูเป็นเสื้อยืดสีขาวขอกลม
แขนสั้นตรงแขนสีแดง สกรีนตัวหนังสือสีแดงเน้นขอบดำกลางหลัง RED Win!!
พร้อมหมวกแก๊ปสีแดง โหว่กลางหัวใส่กันแดดคนละใบ
กูเปลี่ยนนุ่งกางเกงสีขาวขาสามส่วนมีกระเป๋าข้าง ใส่กับเสื้อยืดสีขาวสลับฟ้า
ส่วนพวกเสื้อสีกับหมวกกางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำ ร้องเท้าผ้าใบสีขาวสลับลายดำ
กูจัดใส่กระเป๋า แต่ไอ้พี่โต๋มันจัดการเอาไปใส่กระเป๋ามันใบเดียว
บอกว่าใส่รวมกันจะได้ไม่ต้องแบกหลายใบ กูว่าสะดวกดีไม่ต้องวุ่นวาย เลยไม่ขัดไรมัน
มันเลือกกางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำเหมือนกูอีก ต่างกันตรงรองเท้ามันใส่คอนเวิร์คสีหม่นคู่เก่ง
ไม่ลืมแว่นตากันแดดดิออร์ ใส่กระเป๋าไปด้วย มันถามกูเอาแว่นกันแดดด้วยไหม
กลางวันแดดร้อน ไม่อยากให้เสียสายตา กูบอกไม่ต้องกูมีแล้ว เลยหยิบแว่นกันแดดของกู
อันล่ะ 199 ไม่ต้องพึ่งแบรนด์ แต่กูพอใจเพราะอันนี้รูปทรงมันถูกใจกู
เคยใส่แล้วมีแต่คนชมว่ารับกับหน้ากูดูหล่อได้อีก กูเลยชอบ 555!!...
เรียบร้อยได้สองทุ่มครึ่งพอดี ลงไปข้างล่างลุงพีเตรียมรถไปส่งพวกกู
พอไปถึงแกเอากระเป๋าไอ้พี่โต๋ไปใส่รถ พวกกูเลยเดินไปไหว้ลาพ่อสิงห์กับแม่อร
และไอ้พี่เต้ พ่อสิงห์กำชับให้ดูแลกูให้ดีมันรับปาก จากนั้นพวกกูก็ขึ้นรถไปบ้านไอ้พี่บอยกัน
ระหว่างอยู่ในรถ ไอ้พี่บอมย์มันโทรมาถามว่า..พวกกูออกมากันหรือยัง ไอ้พี่โต๋บอกกำลังไป
มันเลยให้ไอ้พี่โต๋ไปแวะรับมันที่บ้านด้วย ตอนนี้คนขับรถไม่อยู่ขับไปงานเลี้ยงให้พ่อกับแม่มัน
มันเลยไม่มีคนมาส่ง และไม่อยากนั่งแท็กซี่ด้วย ไอ้พี่โต๋เลยบอกลุงพีแวะไปรับไอ้พี่บอมย์มันที่บ้าน
ลุงพีไม่ถามทางสักคำ แกคงมาบ่อยจนรู้จักบ้านมันเป็นอย่างดี
มาถึงหน้าบ้าน รปภ.เปิดประตูให้เข้าไปโดยไม่ยักถาม ไอ้พี่บอมย์คงสั่งไว้ก่อนแล้ว
แม่งบ้านมันใหญ่พอ ๆ กะบ้านไอ้พี่โต๋ พวกมึงจะรวยกันไปถึงไหน
ไปถึงหน้าตึกมันยืนรออยู่แล้ว..มีกระเป๋าสะพายไหล่ใบเดียว
ใส่กางเกงสามส่วนสีเขียวทหารมีกระเป๋าข้างคล้ายของกู สวมเสื้อคอกลมสีดำ
รองเท้าแตะสบาย ๆ หล่อไม่มีที่ติขนาดมันแต่งง่าย ๆ ดูดีได้โล่ห์
พวกมึงนี่หล่อทุกตัวไม่ว่าจะอยู่ในลุคไหน เชื่อแม่งเลยจริง ๆ
จากนั่นมันก็ขึ้นนั่งคู่ลุงพี แกออกรถไปส่งพวกกูบ้านไอ้พี่บอยทันที ตอนนี้ปาเข้าไปสามทุ่มแล้ว
นัดพวกแม่งไว้สามทุ่ม ไม่ติดแวะรับไอ้พี่บอมย์คงถึงแล้วแหล่ะ....
มาถึงบ้านไอ้พี่บอยย่านคนมีอันจะกิน หลังใหญ่ใช่เล่น ทุกคนมาพร้อมหมดแล้ว
พวกกูมาเป็นกลุ่มสุดท้าย เดินเข้าไปสวัสดีพ่อแม่ของไอ้พี่บอยมัน
มันก็แนะนำพวกกูให้ท่านรู้จักว่าเป็นรุ่นน้องม.4 ใครมีหน้าที่อะไรกันบ้าง
แม่ไอ้พี่บอมย์จับตัวกูพลิกซ้ายพลิกขวา ก่อนจะชมว่าหน้าตาสวยมาก
ไม่อยากเชื่อว่าเป็นเด็กผู้ชาย เล่นเอาพวกที่อยู่ในนั้นขำกูกันอีก...
คงเพราะหน้ากูกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับคำชมที่ท่านว่า แถมตบท้ายไม่ติดเป็นผู้ชาย
จะไปจองให้ไอ้พี่บอยมันซะงั้น ไอ้พี่บอยย้อนแม่มันกลับ ถ้าแม่ไปขอได้..ผู้ชายก็ไม่เป็นไร
ถ้าเป็นกูมันยอม เล่นเอาพวกแม่งฮากลิ้งกันไปเป็นแถว แต่กูหน้าจะระเบิดถึงพูดกันเล่น ๆก็เห่อะ
เล่นพูดต่อหน้าพ่อแม่ยังไงกูก็อายอยู่ดี.....ไอ้พี่โต๋มันหน้านิ่ง ไม่แสดงอาการอะไร
คงรู้ว่าแหย่กันเล่น ๆ
แล้วไอ้พี่บอยก็พาพวกกูเอาของขึ้นไปเก็บ โดยมันแบ่งห้องไว้สามห้อง
มันให้พวกกูสามคนนอนห้องเดียวกะมัน อีกห้องให้พวกลีดผู้ชายกับพวกถือป้าย
ที่เป็นผู้ชายอีก 6 คนนอน อีกห้องให้ผู้หญิงร่วมสิบคนนอนกัน
พรุ่งนี้ตีสี่เจ็พี่กิ๊ปกับพี่สไตลิสจะมาพร้อมกัน มันจึงตั้งนาฬิกาปลุกไว้เรียบร้อยทุกห้อง
ตอนนี้ก็เกือบสี่ทุ่ม ชวนพวกกูจะลงไปรวมกับเพื่อนๆ ที่ห้องนั่งเล่นหรือจะผักผ่อนตามสะดวก
กูขอตัวนอนเอาแรงไม่ลงไปแหล่ะ!..ใช่อะไรหรอก วันนี้รู้สึกเพลียโครต ๆ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีก
เลยขอตัวนอน ส่วนไอ้พี่บอย ไอ้พี่บอมย์ ไอ้พี่โต๋มันพากันลงไป ไอ้ตะเกียงไม่สนใจ
พวกมันจะทำไรก็ช่างมัน...ตอนนี้กูง่วง เลยเข้าห้องน้ำแปรงฟัน...ขึ้นนอนเตียงขนาดคิงส์ไซร์
จับจองพื้นได้หลับไปในที่สุด..........
รู้สึกตัวตื่นมา ข้าง ๆ กูยังว่างเปล่าไร้วี่แววมนุษย์สักคน ตัดสินใจเปิดไฟหัวเตียง
ดูนาฬิกาเที่ยงคืนสิบนาทีกว่า พวกแม่งไม่ขึ้นมานอนเลยไง ทำอะไรกันอยู่ข้างล่างว่ะ!...ชักสงสัย
ไหนบอกว่าต้องตื่นแต่เช้า พวกมันจะไม่พักกันเลยดิ คิดได้ดังนั้น กูเดินเข้าห้องน้ำเยี่ยวเรียบร้อย
ล้างมือแถมล้างหน้าให้สดชื่นด้วย ก่อนจะเปิดประตูเดินลงไปที่ห้องนั่งเล่น
โผล่เข้าไป..พวกมันล้อมวงเล่นไพ่กันอยู่ ไอ้พี่บอมย์มองมาหน้าเจื่อน ๆ เท่าที่เห็นมีไอ้พี่บอย
และพวกผู้หญิงอีกสามคน สองในสามกูจำได้เป็นลีดสีกู ไม่เห็นไอ้พี่โต๋ และคนอื่น ๆ
กูเดินเข้าไปหามัน กำลังจะอ้าปากถาม พอดีสายตาหันไปเห็นตรงประตูทางเข้าซะก่อน
ไอ้พี่โต๋มันเดินเข้ามา แต่ไม่ได้มีมันคนเดียว ข้างกายมีริต้าควงแขนเข้ามาด้วย
หน้าตายิ้มระรื่นมีความสุขสุด ๆ มียกยิ้มเยาะใส่กูอีก ชิ..ไอ้พี่โต๋มองมา
แววตามันตื่นแวบหนึ่ง ก่อนจะทำเป็นนิ่งปกติ แถทักกูดื้อ ๆ ซะงั้น
“อ้าว!...ตื่นแล้วหรือ ทำไมนอนน้อยจังล่ะตะเกียง” อ่าห่ะ!..หรือมึงอยากให้กูนอนนาน ๆ
จะได้ไม่ต้องกังวลว่ากูจะเห็นสิ่งที่มึงกำลังทำอยู่อะดิ
“ป่าว!...ลุกมาเยี่ยว...ไม่เห็นใครอยู่ในห้องเลยลงมาดู...นึกว่าทำอะไรกันถึงติดอกติดใจ
จนลืมหลับลืมนอน ตอนนี้รู้แล้วล่ะ..ไปนอนต่อดีกว่า” กูเดินผ่านมันออกมาไม่มองมันสักแอ๊ะ!...
ไอ้พี่บอมย์ลุกตามกูมาเฉยเลย ไอ้พี่โต๋ไม่รู้ทำไรต่อ จู่ ๆไอ้พี่บอมย์พูดขึ้นมา
“พี่ง่วงแล้ว ขึ้นนอนเลยล่ะกัน เล่นไพ่เพลินไปหน่อย” ทำเป็นเปรยให้กูฟัง กูหันมองหน้ามันนิ่ง ๆ
ก่อนจะหันกลับ..ไม่สนใจ..เปิดประตูได้ มุดขึ้นเตียงดึงผ้าห่มคลุมถึงไหล่หลับตาลง
ได้ยินเสียงมันเข้าห้องน้ำ คงแปรงฟันทำธุระส่วนตัว สักครู่..รู้สึกเตียงยวบ..ลงนอนข้าง ๆกูฝั่งซ้าย
กูนอนกลางคิดได้ดังนั้นลืมตาขึ้นทันที
“พี่บอมย์..เปลี่ยนที่กัน..ตะเกียงนอนริมพี่บอมย์นอนที่ตะเกียงได้ป่าว?” มันมองหน้ากูงง ๆ
ก่อนจะพูดขึ้นมา
“อ่าว!..ทำไมล่ะ..นอนตรงกลางน่ะ..ดีแล้ว ฝั่งโน้นไอ้โต๋มันนอน ฝั่งนี้พี่จองแล้ว
ไอ้บอยมันนอนห้องข้างล่าง มันเพิ่งบอกยกห้องให้พวกเราสามคน พี่ก็อยากนอนข้างตะเกียงนิ...
ขืนเปลี่ยนที่กัน..เดี๋ยวไอ้โต๋ก็แย่งนอนตรงกลางอีก พี่ไม่ต้องถูกอเปหิไปนอนริมขอบฝั่งโน้นอ่ะดิ...
น่า..นะ...ขอพี่นอนข้าง ๆ ขอแค่นี่แหล่ะ” ไอ้บร้า..มึงคิดเยอะไปถึงไหนของมึงกันเนี๊ยะ
กูแค่ไม่อยากนอนข้างไอ้พี่โต๋มัน..ถึงให้มึงมานอนกั้นกลาง ชิ...ดันคิดไปถึงไหนของมึง
“ตกลงยังอยากจะนอนข้าง ๆ ตะเกียงหรือเปล่า ถ้ายัง..ก็ไม่ต้องพูดมาก..เปลี่ยนที่กัน..
แล้วไม่ต้องย้ายไปไหน..เข้าใจป่ะ” กูพูดจบขยับตัวให้มันสลับกับกูทันที มันก็ยอมทำนะ
แต่ยังพูดขึ้นอีก
“เดี๋ยวไอ้โต๋มันมา..ก็เตะพี่ไปนอนริมฝั่งโน้นอยู่ดี แล้วงี้จะได้นอนข้างกันตรงไหน” แน่ะ..ยังไม่เก็ทอีก
กูละเซ็งแม่งจริง ๆ
“พี่ก็ไม่ต้องย้ายดิ อยากนอนก็นอนไป บอกเค้าไปว่าตะเกียงให้นอนตรงนี้ แค่นี้ทำได้เปล่า”
กูเตี๋ยมมึงแล้วนะ
“ตะเกียงงอนมันเหร่อ...คงไม่ใช่เรื่องที่เห็นเมื่อตะกี้หรอกนะ..เอ่อ..คือ..มันไม่มีอะไร
อย่างที่ตะเกียงคิดหรอก...มันแค่ไปส่งริต้าเข้าห้องน้ำเฉย ๆ ริต้ากลัวผีนะ..เลยวานมันไปส่ง”
หึ..ไอ้หล่อเอ้ย..มึงจะรู้ไม่เนี๊ยะ..เพื่อนอุตส่าห์แก้ตัวแทน แต่มึงนอกจากไม่พูดไม่เคลียร์แล้ว
ยังไม่ขึ้นมาเลยจนป่านนี้..ผ่านไปกว่าสิบนาทีแล้ว กูไม่อยากตอกหน้าไอ้พี่บอมย์มันกลับหรอก
ว่ากูเห็นอะไรมาบ้าง ไม่ใช่แค่เมื่อกี้ กลัวผีเหรอ..อย่างริต้าอ่านะกลัวผี..ถึงกลัวจริงทำไมไม่ให้
พวกผู้หญิงไปส่ง เรื่องแค่นี้จำเป็นต้องเป็นมันด้วยรึไง ‘กลัวผีจับหัวสิไม่ว่า’ หลับตาไม่หันไป
คุยไรกับมันอีก เห็นว่ากูเงียบไปแล้ว คงคิดว่ากูหลับเลยไม่พูดไรต่อ ผ่านไปประมาณห้านาที
เสียงเปิดประตูเข้ามาเบา ๆ ก่อนจะได้ยินเสียงน้ำไหลในห้องน้ำ มันคงเข้าไปแปรงฟัน
สักพักรู้สึกมันสะกิดเรียกไอ้พี่บอมย์ เห็นงัวเงียขึ้นมาคุย..กูเลยแอบฟังมันกระซิบคุยไรกัน
“เหี้ยบอมย์...ขยับไปนอนริมเลยมึง..เป็นเชี้ยไรมานอนตรงนี้ ไหนมึงบอกจะนอนฝั่งโน้นไง”
เสียงไอ้พี่โต๋มัน
“ห่า!..กูนอนแล้ว..แต่ตะเกียงขอเปลี่ยนกะกู..บังคับให้กูนอนตรงนี้ตะหาก..บอกไม่ให้กูย้ายอีกด้วย”
มันหาว ก่อนตอบไอ้พี่โต๋ไปตามที่กูสั่งมัน
“อ้าว!...ไมเป็นแบบนี้ว่ะ!...แล้วมึงไม่ถามเล่า...มึงจะมานอนข้างเมียกูได้ไง” ได้ยินมันพูดมาตรงนี้
ทั้งโกรธทั้งอาย อยากลุกไปกระทืบแม่ง..ก็กลัวมันรู้ว่ากูแกล้งหลับ อรึ้ยยย...หลับหลังกู..
พวกพูดแบบนี้ดิ พูดมาได้เมียกู...ไอ้เหี้ย.....
“กูแม่งไม่กล้าถามหรอก...ไม่เคยเห็นตะเกียงโหมดนี้ว่ะ..รู้สึกเกรงๆ ไงไม่รู้...ลองแย่บ ๆ ดูแล้ว
ว่างอน..ที่เห็นมึงเดินมากะริต้าหรือเปล่า คงเห็นริต้าเกาะแขนมึงม้าง แต่กูก็แก้ตัวให้มึงไปแล้วนะโว้ย!...
ว่ามึงแค่เป็นเพื่อนริต้าเข้าห้องน้ำ เพราะริต้ากลัวผีอ่ะ” เสือกเล่าซะละเอียดให้เพื่อนมันฟัง
เชื่อมึงเลย รักและห่วงไอ้พี่โต๋ซะขนาดนี้ น่าภูมิใจแทนมึงจริงไอ้หล่อ เพื่อนมึงจริงใจขนาดเนี๊ยะ.....
“เอ่อ ๆ...เอาหล่ะ!...กูง่วงว่ะ!..กว่าจะหลุดมาได้ริต้าแม่งนัวกูอยู่นั่นแหล่ะ!...มึงขยับไปเลย
กูจะนอนข้างเมียกู” มันสั่งไอ้พี่บอมย์ ขยับให้มันแทรกนอนตรงกลางแทน
“พรุ่งนี้ ตะเกียงตื่นมาโกรธกูทำไง ไมมึงไม่นอนตรงนี้ไปก่อนว้า...คืนเดียวเอง
เหลือแค่ไม่ถึงสามชั่วโมงต้องตื่นแล้ว” มันยังต่อลองไม่ยอมย้ายง่าย ๆ ดีมาก..จัดไปไอ้พี่บอมย์
อย่าเสือกไปยอมมัน ไม่งั้นกูจะไม่พูดกับมึงเลยพรุ่งนี้
“ไม่เอา..กูจะนอนตรงนี้ เกิดอะไรขึ้นกูรับผิดชอบเอง...มึงไม่ต้องเรื่องมาก..นี่เมียกู”
เหี้ยมากมึงไอ้พี่โต๋ นิสัยโครตเอาแต่ใจ คำก็เมียสองคำก็เมีย กูทนฟังมันอยู่ได้..จะลุกขึ้นมาก็กะไรอยู่
หึ..มึงไม่ต้องรับผิดชอบใครหรอก รับผิดชอบตัวมึงให้ได้ก่อนเถอะ
สุดท้ายไอ้พี่บอมย์มันก็ยอมถอยให้เพื่อนมันตามระเบียบ ที่มันยอมเพราะมันกลัวไอ้พี่โต๋ไม่พอใจ
หรือมันกลัวไม่ได้นอน แต่ไม่ว่าเหตุผลไหน พรุ่งนี้กูจะไม่พูดกะมึงแน่ไอ้พี่บอมย์
เรื่องแค่นี้ก็พึ่งไม่ได้ ดันเสือกอยากนอนข้างกู แค่นี้ก็ป๊อดแล้วเง่อะ..
ไอ้พี่โต๋พอได้ที่มั่น ก็ลงนอนตะแคง..เอามือมากอดเอวกูเหมือนที่มันทำทุกคืน กูนิ่งปล่อยมัน
ไม่อยากกระโตกกระตากให้รู้ว่ากูไม่ได้หลับ อย่างที่บอก..กูรอมันพูด มีโอกาสแค่สิ้นสุดวันพรุ่งนี้
ครั้งนี้..ต่อให้น้ำตาสิงห์โต๋เป็นปี๊ป กูก็ไม่ใจอ่อนให้มึงหรอก หลักฐานคาหนังคาเขาซะขนาดนั้น
เอ๊ะ!..ที่เห็น..แค่หอม ตอนจูบไม่ค่อยแน่ใจ ยังไม่อยากใส่ร้ายมันหรอก
แล้วกูก็พล่อยหลับไปในที่สุด.................................
เฮ้อ!....เหนื่อย....ยาวโคตร...ขอกำลังใจกันหน่อยค๊าๆๆๆๆ........
Luk.
-
ค้างๆๆๆๆๆมาต่ออีกจิค่ะ
ช๊อบชอบค่ะ....
-
:L1: มาเป็นกำลังใจให้คน เหนื่อย :L1:
-
อ๊ากกกกก คนอ่านก็ไม่เคลียร์
-
ยังไม่เคลียร์นะพี่โต๋ :เฮ้อ: สงสารน้องตะเกียง
-
โอ้ย เครียดยกกำลังสอง
-
ใช่ๆยังไม่เคลียร์ นะโต๋ ชิ ยุให้บอมย์กดตะเกียงซะ
-
อย่าไปยอมตะเกียง เหวี่ยงให้สุดนะลูก ไม่เห็นโลงศพอิโต๋มันไม่หลั่งน้ำตาหรอก
-
โต๋ รีบๆมานะ เดี๋ยวจะเสียใจ
-
:เฮ้อ: :seng2ped:ไม่ชัดเจนสักอย่าง
เกลียดจริงไอ้พวกใจดีไปทั่ว
อย่าอ่อนแอ่นะน้องตะเกียง พรุงนี้
-
:L2:
ให้ดอกไม้เป็นกำลังใน
ตอนต่อไปมาเร็ว ๆ นะ
ยาว ๆ ชอบบบบบ
:call:
-
โตโต๋ มัยทำงี้ล่ะ ตะเกียงถามเลย มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่เห็นก้อได้
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คนอ่านก็ ไม่เครีย เพราะฉนั้น คน แต่ง มา เครีย กัน ก่อน เร็ว
ค้าง คา อึน และ มึน
-
เหนื่อยแทนตะเกียงค่ะ
ขอบคุณผู้แต่งมากค่ะ :pig4:
-
ไม่เคลียร์อย่างมาก
มีแฟนแบบนี้ เดี๋ยวยุให้เลิกซะเลย
-
ไม่เคลียร์อะ ทำมัยต้องไปตามใจยัยริต้านั่นอะ
-
ไม่เคลียร์มากมาก แต่ก่อนไม่เห็นโต๋จะสนใจริต้าเลย แล้วอยู่ๆต้องมาทำตามใจริต้าซะงั้น แล้วปกติถ้าเห็นตะเกียงเงียบโต๋ควรเคลียร์ ไม่ใช่ปล่อยอย่างงี้
สองตอนที่ผ่านมาเคืองโต๋อย่างแรง :a5: :z6:
-
ตอนเช้าอิพี่โต๋อาจต้องรับศึกหนักจากน้องตะเกียง
มั่นใจในตัวพี่โต๋ แต่คาใจแค่ว่า ทำไมต้องตามใจยัยริต้า
รออ่านตอนต่อไปอยู๋นะคะ :L2:
-
ค้างกว่าเก่าอีก ยิ่งอ่านยิ่งไม่พอ
ไม่เคลียร์สุดๆ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
โห้...พี่โต๋ ของเก่าัยังไม่เคลียร์เพิ่มคดีซะอีกแล้ว
พรุ่งนี้เคลียร์ให้ฃัดนะ รู้ไหม หุหุ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มาต่อด่วนๆ เลยนะครับ
-
ยังไงก็ไม่เข้าใจ...ว่าทำไมโตโต๋ต้องตามใจริต้าขนาดนั้น???
-
โตโต๋ที่เคยชัดเจนมาตลอด ทำไมถึงเงียบ
ทำไมสบตาแล้วไม่รู้ใจตะเกียงมั่งไงเนี่ย
o12ขอเหตุผลหน่อยโตโต๋
-
:m16:ไอ่พี่โต๋ :m31: :m31: เคลียด่วน :m31: :m31:
-
ตะเกียงอย่าได้แคร์ ถ้าไม่เคลียร์ มีดีกลัวอะไร
คนอย่างโต๋ก็ชอบคลุมเคลือ ไม่ถามก็ไม่บอกหน้าตบ :beat:
-
ค้างค่า
รีบมาเฉลยเร็วน๊า ก่อนที่อยากจะถีบคุณพี่โต๋มากกว่านี้...ผู้ชายไร ไม่รู้จักปฏิเสธ เกลียดผู้ชายสุภาพบุรุษที่ทำให้คนรักเสียใจค่ะ!
ริต้าต้องยื่นข้อเสนอไรให้พี่โต๋ปฏิเสธไม่ได้แหงๆ
-
ริต้านี่แรงกว่าอังอีก หนอย น่าจับไปกระซ้วกไส้นัก
-
เอาเลยตะเกียง อย่าได้ยอม
ต้องให้สำนึกกันซะบ้าง โดยเฉพาะยัยริต้า ใครก็ได้ กำจัดยัยนี่ทิ้งที
เกลียดอย่างแรงค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ได้เรื่องแล้วสิ
แต่แอบสงสารบอมง่ะ โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง เรื่องตัวเองก็ไม่ใช่ โดนหางเลขตะหาก
-
เฮ้อออ
-
โตโต๋เคลียร์ด่วนๆๆๆๆ :m16:
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคะ จะรออ่านค่า
ปล.ค้างคาอย่างแรงเลยค่ะ
-
แง มาแค่นี้ได้ไงเอาตอนต่อไปมาเดี๋ยวนี้นะ
เดี๋ยวนี้ o18
-
คาใจมากกกกกกกกกกกกก มาเคลียร์เดี๋ยวนี้เลย
-
อ๊าก ก ก ก กก เอานังผู้หยิงคนนั้นไปเก็บด่วนเลยยยยยย
-
ไม่เคลียร์จริงๆด้วย......ขัดใจโต๋จริงวุ้ย :z6:
-
ขัดใจมากๆ ทำไมโต๋ทำอย่างงี้หละ :fire: แย่มากๆ :angry2: น้องตะเกียงจัดหนักไปเลย :beat: :z6:
-
งอลเลยตะเกียง
งอนแม่งทั้งคู่เลย
-
เข้ามาอ่านจนทันละ
ล่อยันหกโมงเช้าได้แค่หน้าสามสิบ
ก็เลยไปนอน
และมาอ่านต่อเนี้ยคร้าบบบบ
ชอบรัน สนใจบอมบ์ แต่รักนู๋ตะเกียงน้าคร้าบบบบ
-
:ped144: :ped144: :ped144: ไม่เคลียร์จริงๆด้วย
-
น้องตะเกียงทำไมยังไม่มายังคาใจอยู่นะครับ
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนนี้อาการเดียวกับชื่อตอนเลยคร้าบ
"คาใจไม่เคลียร์" :m31:
-
Part 59
..เจ้านางน้อย..ธิดาล้านนา...
.
.
.
.
ตีสี่..เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ทำให้กูงัวเงียตื่น ไอ้พี่โต๋กอดกูแน่นขาก่ายกูอีก
กูเคยบอกแล้ว..ตั้งแต่มันฆ่างูเห่าผีงูคงเข้าสิง ถึงชอบรัดกูจัง กูพยายามแกะมือมันออก
ทำให้มันรู้สึกตัวตื่นจ้องหน้ากูงง ๆ เลยบอกแม่งมันไป
“ปล่อยได้แล้ว..ตีสี่แล้ว ปิดเสียงนาฬิกาปลุกก่อน” มันจึงค่อยขยับตัว ยื่นมือข้ามไปบนหัวเตียง
กดปิดเสียงนาฬิกา กูชำเลืองดูไอ้พี่บอมย์ยังนอนไม่ยอมตื่น ทีเมื่อคืนกระแด่ะนอนดึกกันได้อีก
เห็นสาว ๆ หน่อยเป็นไม่ได้..ลายออกทั้งคู่ ทีงี้นอนอุตุไม่เซ็งพวกมันจังเลยว่ะ!
ไม่อยากหงุดหงิดแต่เช้า เลยลุกเดินคว้าผ้าขนหนู..เข้าห้องน้ำ จัดการอาบน้ำให้สดชื่นดีกว่า........
ออกห้องน้ำมา พวกแม่งนอนต่อได้อีกไม่ยอมตื่นสักกะตัว กูเลยเดินเข้าไปเขย่าไอ้พี่บอมย์ปลุกเรียกมัน
ตอนแรกจะไม่พูดกะมันแล้ว คิด ๆ ดูไม่ใช่ความผิดของมัน เลยเลิกประชดมันไป
“พี่ ๆ ตื่นได้แล้ว..ตีสี่กว่าแล้ว พวกพี่กิ๊ปเค้ารอแต่งตัวอยู่ ชักช้าเสียเวลาคนอื่นเค้านะ"
ได้ผลมันลืมตามาหาวหวอด ๆ ก่อนจะขยับลุกสะลึมสะลือ คว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป
กะจะปลุกไอ้หล่อมัน รอไอ้พี่บอมย์เสร็จเรียบร้อยก่อนค่อยปลุกดีกว่า..ระหว่างรอ
ถือโอกาสแอบมองหน้ามันตอนหลับ
อดยอมรับไม่ได้ มันหล่อมากไม่ว่าจะอยู่สภาพไหน..ก็ดูดีได้อีก ขนาดตอนหลับหน้ายังหล่อโครต
คิ้วเข้มรับกับจมูกโด่งเป็นสัน ขนตายาวหลุบปิดตาคมเป็นแพ..ใบหน้าคมเข้มขาวใส
มิน่าใครต่อใครถึงเสนอตัวไม่หยุดหย่อน เฮ่อ!..นึกแล้วได้แต่ถอนหายใจ จะห้ามคงเป็นเรื่องยาก
เพราะมันเป็นผู้ชาย จับพลัดจับพลูมาร่วมหัวจมท้ายมีอะไรกะกู คงเพราะอารมณ์พาไป
ทำให้อะไรต่ออะไรไปกันใหญ่ มากกว่าจะเกิดจากความรัก
เหมือนที่มันพยายามกรอกหูให้ได้ยินบ่อย ๆ
แต่ก็นั่นแหล่ะ...จะแน่ใจได้แค่ไหน ว่าที่พูดมามันรู้สึกจริง ๆ ไม่ใช่เพราะสับสน..ชั่วครั้งชั่วคราว..
มีอะไรแปลกใหม่เข้ามาในชีวิต วันหนึ่งความรู้สึกนี้คงจางลง..แล้วมันคงหันกลับไปใช้ชีวิตปกติ
อายุพวกเรายังน้อย กูเองยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่ากูรักมันหรือเปล่า ถึงจะเกินเลยขั้นนี้..
แม้ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีกับมันมาก ยอมรับว่าไอ้พี่โต๋เป็นคนแรก..ที่มีความสุขทุกครั้งเวลาได้อยู่ด้วยกัน
กูถึงยอมมันขนาดนี้ แต่ถึงขั้นว่ารักหรือเปล่า..ไม่แน่ใจเหมือนกัน ถามว่าถ้าวันนี้
หากเราต้องกลับไปเป็นแค่พี่น้อง..โดยต้องยุติความสัมพันธ์ลงซะ กูจะอยู่ได้ไหม จะรู้สึกอย่างไร......
ตอบได้เลยว่าอยู่ได้ เสียใจไหม..มีบ้าง แต่ถึงขั้นอยู่ไม่ได้..คงไม่ถึงขั้นนั้น
อาจใช้เวลาไม่นานก็คงหาย จะให้จมปรักและเจ็บปวดกูคงไม่ทำ
อย่างน้อยยังมีคนที่รักและห่วงใยกูหลายคน ไม่ว่าจะเป็นพ่อเกริก แม่ษา พี่ตระกูล พี่ตระการ
และน้องตระกอง ครอบครัวกูอบอุ่น พวกเขาอยู่ข้างกูตลอด ที่สำคัญกูควรรักตัวเองด้วย
ไอ้พี่บอมย์เปิดประตูออกมา นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว หยดน้ำเกาะพราวตามตัว มึงจะโชว์ทำเหี้ยไร
รู้แล้วว่ามึงหล่อ กูเลยเขย่าเรียกไอ้พี่โต๋มันตื่นไปอาบน้ำต่อทันที
“พี่โต๋..พี่โต๋..ตื่นได้แล้ว” มันงัวเงียตื่น..ก่อนจะมองหน้ากู สลับมองไอ้พี่บอมย์
ที่ตอนนี้กำลังสวมเสื้ออยู่ แล้วมันก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าขนหนูของมัน พาดตรงราว
คงตากไว้หลังจากเช็ดหน้าเมื่อคืน เดินเข้าห้องน้ำไป
จังหวะไอ้พี่บอมย์แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย กูเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน เหลือไอ้หล่อเทพคนเดียว
ตอนนี้เกือบตีห้าเข้าให้แล้ว ไอ้หล่อเทพอาบน้ำออกมา
นุ่งผ้าขนหนูออกมาเช็ดตัวข้างนอกเหมือนไอ้พี่บอมย์ เข้าใจละ..ว่าพวกมึงนิสัยพอกัน
เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ไอ้พี่บอมย์เดินไปเปิด เป็นไอ้พี่บอยเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“พวกมึงเสร็จแล้วลงไปแต่งตัวเลยนะ อีกิ๊ปมันพาช่างแต่งหน้า..มาตั้งกะตีสี่
กูไม่ขึ้นมาปลุกพวกมึงก่อน เพราะเค้าแต่งให้พวกผู้หญิง กับพวกเชียร์ลีดอยู่
เห็นว่าเหลืออีกสองคนก็เสร็จแล้ว พวกมึงลงไปไม่ต้องรอกู ขออาบน้ำแป๊ป เดี๋ยวตามลงไป
แม่กูให้แม่บ้านจัดกาแฟ นมร้อนกับพวกของว่างไว้ให้แล้ว กินรองท้องไปก่อน
เดี๋ยวหกโมงมีข้าวต้มปลา ป้าแม่บ้านกำลังทำให้อยู่” พูดจบเปิดตู้คว้าผ้าขนหนู
เดินหายเข้าห้องน้ำไปอีกคน
พวกกูรอไอ้หล่อเทพแต่งตัวของมันเสร็จ กูเก็บของลงกระเป๋า
สำรวจความเรียบร้อยก็พากันเดินลงมาห้องนั่งเล่น ไอ้พี่โต๋ทำหน้าที่แบกกระเป๋าของมันเหมือนเดิม
วันนี้เห็นว่ารถตู้ของบริษัทฯ พ่อไอ้บอยจะไปส่งที่โรงเรียน พ่อพี่เค้าสั่งมาแสตนบายสองคัน
ลงมาถึงห้องข้างล่าง พวกลีด ดรัมเมเยอร์ กับพวกที่ต้องร่วมขบวนคนอื่น ๆ แต่งตัวกันเรียบร้อยแล้ว
หน้าตาลีดสีกูเปรี้ยวกันมาก ๆ โดยเฉพาะชุดเซ็กซี่ได้อีก ผ้ายืดสีดำแขนสั้นเปิดไหล่ข้างเดียว
ตัดลงมาเป็นกระโปรงบานฟ่องสั้นมาก ผ้าลูกไม้ยังกะกระโปรงตุ๊กตาสีแดงอีกตะหาก
ตัดกันโครต ๆ กับถุงเท้าตาข่ายสีดำ ผมเกล้าสูง ติดผ้าระบายตรงมวย แต่งหน้าเข้มจัด
ทาลิปสติกสีแดง ขนตาปลอมซะหนา ออกมาโดยรวมแล้ว..สวย..เซ็กซี่สุด ๆ ยิ่งริต้าด้วยแล้ว
ต้องยอมรับว่ายั่วดีชะมัด ส่วนลีดผู้ชายสองคนใส่กางเกงขาเดฟรัดรูปสีดำ เสื้อแขนกุดคอตั้งสีแดง
คาดเข็มขัดขาว เซ็ทผมชี้โด่ชี้เด่อินเทรดสุด ๆ ลูกกะตาเขียนซะดำปื๊ด ไฮเปอร์นิด ๆ
เข้ากันชะมัดทั้งเซ็ทลีดหญิงชาย ส่วนคนอื่น ๆ กลับแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกะชุดลีด
เพราะชุดออกแนวเป็นผ้าไทยพื้นเมือง แบบล้านนาทางเหนือ ดรัมเมเยอร์นำขบวนวงโยฯ
รู้ชื่อพี่หนิง อยู่ม.5 สวยไม่น้อยหน้า สวมกระโปรงสั้นผ้าทอมือแบบชาวเผ่า เสื้อเกาะอก
โพกหัวด้วยผ้าขลิบ เครื่องประดับเงิน มีข้อเท้ากรุ๊งกริ๊งด้วยเวลาเดินแต่ละทีเกิดเสียงดังตลอด
เหมือนเสียงกระดิ่ง คนอื่น ๆ ก็ประมาณนี้
ใครที่แต่งเสร็จแล้ว พากันกินปาท่องโก๋ กาแฟ นมสด และคุ๊กกี้ที่จัดไว้บนโต๊ะ
หลายคนนั่งกินกันเป็นกลุ่ม ๆ พอพวกกูเดินเข้าไป เจ็พี่กิ๊ปหันมาเห็นรีบเดินเข้ามาลากแขนกูทันที
“ต๊าย..มาได้จังหวะเสร็จพอดี เอาล่ะตะเกียงไปนั่งให้พี่เป้เค้าแต่งหน้าก่อนหนู
ส่วนโตโต๋ ให้พี่เดียร์แต่งให้ บอมย์สุดหล่อหาอะไรรองท้องรอแป๊ปนะจ๊ะ
แต่งให้เจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินก่อนไฮไลท์สีเรา เจ๊เตรียมชุดเลิศหรูอลังการไว้แล้ว
แต่งหน้าเสร็จเดี๋ยวค่อยเข้าไปเปลี่ยนในห้องกัน เดี๋ยวเจ๊จัดการให้เอง รับรองอลังการงานสร้าง”
แกก็พูดโม้ของแกไปเรื่อย..กูยกมือไหว้พี่เป้ แกยิ้มให้กูก่อนจะจับกูนั่งเก้าอี้
พี่แกไม่รอช้าหยิบนั่นจับนี้ลงหน้ากูให้วุ่นไปหมด ไม่ต่ำกว่าสิบนาที แกก็ยืนมองผลงาน
พร้อมกับยิ้มภาคภูมิใจที่ละเลงหน้ากู โดยกูไม่รู้หรอกว่าออกมาแบบไหน รู้สึกหนักหน้าชะมัด
ไม่ชอบเลย ยิ่งตอนแกเอาอะไรไม่รู้มาหนีบขนตา แล้วปัดขนตาด้วยแล้ว..ยิ่งรู้สึกหนักเข้าไปใหญ่
พูดเองว่าขนตากูยาวสวย แล้วจะปัดเพิ่มทำไมก็ไม่รู้ ได้แต่คิดไม่ได้ถามแกไปหรอก
อยากทำอะไรปล่อยแกทำ เพราะพี่แกดูเป็นผู้ใหญ่สุด ๆ ไม่อยากโดนดุน่าแกก็ดูน่ากลัวพออยู่แล้ว
จากนั้นพี่แกก็จับวิกผมมาสวมหัวกู เป็นวิกผมมวยเกล้ายกสูง กูไม่เข้าใจว่าทำไมต้องใส่วิกด้วย
จะถามก็ไม่กล้า เลยได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ พอเสร็จแล้วแกบอกกูลุกยืน..เท่านั่นแหล่ะ
เริ่มแปลก ๆ กับสายตาทั้งห้องที่จ้องกูเป็นตาเดียว ชักไม่มั่นใจทำไมแต่ละคนปากอ้าตาค้าง
ยังกะเห็นผีกันซะงั้นล่ะ...ตกลงหน้ากูมันเป็นไงกันนี่ ยิ่งไอ้พี่บอมย์มองกูตาค้าง ไม่กระพริบสักแอ๊ะ
ชักทำตัวไม่ถูก จะจ้องไรนักหนา ชักไม่ค่อยแน่ใจที่จับ ๆแต่ง ๆเนี๊ยะ
แต่แน่ ๆ สายตาแสดงความไม่เป็นมิตรฉายชัดจนกูรู้สึกได้..จ้องกูเขม็ง คงไม่ต้องบอกนะว่าใคร
แสดงออกโจ่งแจ้งว่าไม่ชอบขี้หน้ากูสุด ๆ ไม่รู้กูไปเหยียบเล็บขบเธอตอนไหน ถึงได้พยาบาทกูจ่าง...
เจ็พี่กิ๊ปเดินมาจับกูหมุนช้า ๆ จังหวะหมุนสะดุดเข้ากับตาคมเข้ม
ของไอ้หล่อเทพที่นั่งแต่งหน้าข้างหลังกูเข้าให้ สบเข้าอย่างจัง
เล่นเอาหน้ากูร้อนวูบสายตาที่มันมองมา ไม่ติดมีเครื่องสำอางค์บนหน้า
ปานนี้คงมีคนรู้แล้วว่าหน้ากูแดงเถือกขนาดไหน ดีที่เครื่องสำอางค์ช่วยปกปิด
ก็นะมันจ้องกูซะ..แบบจะกลืนกูทั้งตัวประมาณนั่น สายตาแม่งหื่นได้อีก
ไม่ไหวมึงจะมองกูทำเชี้ยอะไรมาก แต่มันก็แต่งหน้าหล่อโครต ๆ ไม่ได้มากหรอก
ปัดแก้มเรื่อ ๆบาง ๆ ทาริมกลอสสีชมพูใส ถูกจับให้สวมวิกผมยาวเป็นลอน
พี่หนิงแกโพกผ้าพันรอบหัวให้มันด้วย ดูเหมือนเจ้าชายทางเหนือเลย
ขนาดยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า หล่อสุด ๆ เจ๊พี่กิ๊ปแกจูงกูเดินตามเข้าในห้องตรงข้าม
คงพากูไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปถึงแกจัดการจับกูถอดเสื้อออก..เอาผ้ามาพันรอบอกกูแต่เอ๊ะ
ชักแปลกใจก็ไอ้ผ้าชิ้นนี้มันเหมือนเกาะอกผู้หญิง ที่รู้ก็เพราะ..มีดันทรงนูนออกมาตรงอกด้วยดิ
เป็นดันทรงสำเร็จที่เค้าเย็บมาพร้อมตัวเสื้อ
กูรีบจับมือแกค้างไว้ทันที ตัดสินใจถามให้หายสงสัย
“เจ๊..อย่าบอกว่านี่คือชุดของตะเกียง?”
“ใช่สิจ๊ะ..นี่แหล่ะชุดของหนูแหล่ะ”
“ทำไม่มันมีดันทรงนูนตรงหน้าอกด้วยเล่า”
“อ่าว!...ไม่มีมันก็แฟ๊บนะซิ จะไปสวยได้ยังไง”
“เห้ย!..ตกลงให้ตะเกียงแต่งเป็นเจ้าอะไรกันแน่”
“เจ้านางไงล่ะค่ะ...ธิดาล้านนานะ..รู้จักไหม..ไหนบอกเป็นคนเหนือต้องรู้จักสิ”
ไอ้รู้จักกูรู้แน่ ธิดาล้านนาอ่ะนะ...แต่นั่นมันผู้หญิงนี่...อร๊ากกกกกกๆๆๆๆ!!!!
สุดท้ายก็ต้องยอมใส่แต่โดยดี ด้วยจำนนเหตุผลว่าไม่สามารถเปลี่ยนแปลงแก้ไขอะไรได้แล้ว
ตามคอนเซ็ปเจ้านาง ธิดาล้านนา ต้องนั่งเสลี่ยงคู่เจ้าฟ้า..กษัตริย์ล้านนา
สีกูจับฉลากได้ภาคเหนือตอนบน ต้องจัดขบวนส่งเสริมการท่องเที่ยว..เกี่ยวกับภาคเหนือตอนบน
เลยจัดขบวนแห่เจ้าฟ้าเจ้านางล้านนา..ในพิธีบวงสรวงเทวดาตามประเพณีสืบทอดของชาวล้านนา
ซึ่งเขาเรียกประเพณีนี้ว่า ‘ประเวณีไหว้สา’ สีแดงโชว์คอนเซ็ปนี้
กูเลยต้องจำใจสวมชุดเจ้านางเต็มเครื่อง ทั้งเครื่องเงินดอกไม้ไหวบนหัว สร้อยสังวาลย์เงิน
เข็มขัดเงิน กำไลเงิน ข้อเท้าเงิน เกาะอกสีแดง ผ้าถุงยกขลิบทอง
ผ้าคลุมไหล่ผ้าไหมเดินดินทอง หนักไปทั้งตัว..ไม่รู้เสื้อผ้าหน้าผมที่กูใส่แบกอยู่ตอนนี้กี่กิโลเข้าไปล่ะ
แต่งเสร็จอีเจ๊พี่กิ๊ป..พูดชมกูไม่ขาดปาก บอกให้กูเข้าไปดูกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ
กูรีบส่ายหัวพรืดดดๆๆ...ทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด ไม่อยากเห็นภาพติดตาที่แต่งหน้าทำผมแบบนี้
แล้วแต่คนมอง..อย่างน้อยกูไม่เห็นหน้าตัวเองซะอย่าง ฟังอิเจ๊แกพล่ามงามยังงั้น..อลังการอย่างงี้
งามสยบไปทั้งสามภพ..กูปล่อยแกพร่ำไป นึกภาพตามไม่ออก..เพราะนึกหน้ากูอย่างที่แกพูดไม่ได้
กลัวเห็นภาพตัวเอง เลยปฏิเสธที่จะส่องกระจกสิ้นเรื่อง เวลาเดินออกไปอย่างน้อยจะได้หน้าปกติ
ไม่งั้นกูคงอายกับสภาพตัวเองพาลจะก้าวไม่ออกเอาให้
แค่ก้มมองตัวเองนุ่งผ้าถุงก็อิหลักอิเหรื่อเกินจะทน ขืนให้เห็นหน้าตาตัวเองอีกไม่ไหวแน่ที่นี้
ไม่ต้องมองหน้าใครกันแล้ว
กว่ากูจะทำใจยอมออกจากห้องมากะอิเจ๊ได้ ก็ใช่เวลาไม่น้อย ไม่ติดว่าต้องหาอะไรรองท้องอย่างมันว่า
คงหมกอยู่แต่ในห้องอ่ะแหล่ะ คิด ๆดูแล้วไหนๆ ก็ต้องเจอคนอยู่ดี กล้าเสียแต่ตอนนี้
เวลาแห่ขบวนกลางถนนจะได้ไม่อาย เลยทำใจยอมออกมากะมัน
พอก้าวพ้นประตูเดินเข้ามาให้ห้องนั่งเล่น..พวกรวมตัวกันอยู่ ก็ได้รับการต้อนรับด้วยเสียงอุทานทันที
“ว้าว!..อูหู้!..สุดยอด...สวยโครตเลย..จำไม่ได้เลยตะเกียง บลาาาาา” มากมายเยอะแยะ
ที่พากันเข้ามารุมพินิจ วิพากวิจารย์กูกันอยู่เนี๊ยะ กูควรภูมิใจกับคำชมพวกมึงดีไหม
ทำไรไม่ได้ไปกว่านี้จะบึ้งก็ใช่ที่ เลยได้แต่ยิ้มแห้ง ๆให้ไปแทน
ก่อนจะหันไปสบตาไอ้พี่โต๋ยืนมองกูตาค้าง ล่อหน้ากูองศาเดือดได้อีก
เกือบม้วนเขิลไปไม่เป็นเลยเหมือนกัน ถ้าบังเอิญไม่เหลือบไปเห็นมือริต้า
ที่เกาะแขนมันแจเข้าให้ซะก่อน เลยกึกเข้าให้..จากเขินอายกลายเป็นหงุดหงิดขึ้นมาดื้อ ๆ ซะงั้นกู
ไอ้พี่โต๋มันก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน ผ้านุ่งแบบกางเกงเปลือยหน้าอกไม่สวมเสื้อ
โชว์กล้ามท้องซิกแพ็คอีกตะหาก ห้อยสังวาลย์ มีผ้าไหมพาดไหล่เฉลียงซ้าย ใส่จับแขนผู้ชาย
กำไลเงิน ข้อเท้า โดยรวมแล้วเหมือนรูปปั้นเทพเจ้ากรีกแอลมานุเอล
มากกว่าจะเป็นเจ้าลานนาทางเหนือ ไม่ติดมีผ้าโพกหัวเหมือนพวก 12 ปันนา
กูนึกว่าผิดคอนเซ็ปไปแล้วแหล่ะมึง อาจเพราะรูปร่างสูงหุ่นดีมีกล้ามของมันด้วย
พอมาแต่งแบบนี้ทำให้มันหล่อจนออร่าสว่างโล่ นึกแล้วหมั่นไส้ ศรีริต้าถึงเกาะไม่ปล่อย
มันก็นะ...ชิ..กูเลยเลี่ยงเดินไปหาไอ้พี่บอมย์..ตอนนี้แต่งตัวแต่งหน้าเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน
ชุดคล้ายกับไอ้พี่โต๋ ต่างกันแค่สีชุด ไอ้พี่โต๋ผ้านุ่งสีตุ่นออกเทา ไอ้พี่บอมย์สีเทาดำ
หล่อไม่น้อยหน้ากันเลย พวกสาว ๆ ห้อมล้อมตัวมันยังกะดาวล้อมเดือน ก็นะพอมันเปลือยอกแบบนี้
มันก็ครบเครื่องชายชาตรี ทั้งซิกแพ็คกล้ามท้องบึกได้อีก คงเพราะโครงร่างที่สูงใหญ่เป็นทุนอยู่แล้ว
มันเหมือนเทพอะพอลโล่ห์ซะมากกว่า พอเห็นกูเดินเข้าไปรีบถามกูทันที
“กินอะไรก่อนไหมตะเกียง ข้าวต้มปลาเอาป่าว เค้ายกมาให้แล้ว เดี๋ยวพี่ตักให้”
ดูห่วงกูยิ่งกว่าไอ้หล่ออีก กูเลยพยักหน้าให้มันไป มันกำลังจะเดินไปตัก
“บอมย์มึงไม่ต้อง เดี๋ยวกูจัดการเอง” เสียงไอ้พี่โต๋มาตอนไหน เห็นริต้ายืนที่เดิม จิกตาใส่กูอีก
ชิ..ประสาท..กูไม่ได้ทำไรสักหน่อย ไม่อยากห่างมันก็ล่ามโซ่ไว้ดิ..
มันเดินไปตักข้าวต้มปลา ถือถาดมาสองถ้วย พร้อมเครื่องปรุงถ้วยเล็ก ๆ ก่อนจะวางตรงโต๊ะพวกของว่าง
ซึ่งตอนนี้เก็บไปหมดแล้ว จากนั้นจึงเรียกกูไปกิน
“มากินสิ..พี่ตักให้แล้ว” กูไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลที่จะทำเมิน..ไม่ใช่นิสัย ตอนนี้หาอะไรรองท้องก่อน
มันบริการไม่จำเป็นต้องเล่นตัว เลยเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามมัน มันหยิบช้อนยื่นให้
กูรับมาไม่พูดไม่จา จัดการปรุงเครื่องเรียบร้อย นึกขึ้นได้เลยหันไปหาไอ้พี่บอมย์
ยังยืนมองกูเหมือนเดิม เลยเรียกมันกินด้วยกันซะเลย
“พี่บอมย์ กินยัง...มากินด้วยกันดิ” ชวนมันแหล่ะ..ยิ้มระรื่นขึ้นมาทันที ก่อนจะกุลีกุจอเดินไปตักข้าวต้ม
มานั่งแหม่ะลงข้างกู พวกกูเริ่มกินกันโดยไม่มีใครพูดอะไร กินแต่ละที..ก็ต้องระวังลิปสติกจะเลอะ
ยุ่งยากชะมัด กินยังไม่ถึงห้าคำ.. มาแหล่ะ..
“ขอริต้ากินด้วยนะค่ะ” เจ้าประจำ
“อ้าว!..ไหนเมื่อกี้คุณบอกไม่กิน เพราะไม่ชอบทานตอนเช้าไงครับ” ไอ้พี่โต๋พูดขึ้นมา
แหม..คงชวนกันก่อนแล้วดิถึงพูดได้นะมึง..ชิ
“ตอนนี้รู้สึกหิวแล้วค่ะ..กินรองท้องหน่อยก็ดี ต้องเดินขบวนหิวขึ้นมา..กลัวเดินไม่ไหวอ่ะค่ะ”
เธอตอบไอ้หล่อมัน กูกะไอ้พี่บอมย์เหลือบมองหน้ากันนิ่ง ๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินกันต่อ
โดยไม่มีใครพูดอะไร
“เดี๋ยวพี่เอาน้ำให้นะ.” ไอ้พี่บอมย์จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นบอกแค่นั่น..ไม่รอช้า
เดินไปรินน้ำมาให้กูทันทีของมันด้วยอีกแก้ววางที่โต๊ะ ลงนั่งที่เดิมกินข้าวต้มต่อ
กูเลยส่งยิ้มหวานไปให้เป็นการขอบคุณ
“ แค่ก..ๆๆ..” ดันเสือกสำลักซะงั้นไอ้พี่บ้า กูเผลอเอามือลูบหลังให้มันทันที เป็นไปโดยอัตโนมัติ
เหลือบเห็นสายตาจ้องเขม็งของไอ้หล่อที่มองกูตอนนี้ เหมือนไม่พอใจซะงั้น.. เรื่องมึงสิกูไม่ได้ทำไรผิด
เพื่อนสำลักแค่ช่วยลูบหลังให้มันผิดตรงไหน แล้วกูก็หยิบน้ำยื่นให้มันกิน
“อ่ะ..พี่บอมย์ดื่มน้ำหน่อย..กินช้า ๆก็ได้ ไม่ต้องกลัวใครเค้าแย่งหรอก เห็นม่ะ..สำลักเลย
เดี๋ยวข้าวต้มก็ติดคอตายซะนี่” พูดติดตลก..ให้มันกลัวมันเขิน เห็นอยู่ว่ามันอายกู
หน้าแดงหูแดงเถือกเข้าให้
“ตะเกียงนี่..รู้สึกจะดูแลบอมย์ดีจังเลยเน่อะ..ซัมติ้งลองกันหรือเปล่าเนี๊ยะ..ชักยังไงยังไงซะแล้วสิ”
นรก....ปากยุแยงมาแล้ว เจตนาฟังดูแย่ชะมัด ไอ้พี่บอมย์หันควับจ้องริต้าซะตาวาว
เธอหน้าซีดไปเหมือนกัน แถพลิกลิ้นทันที
“แหม ๆ..จ้องหน้ากลัวจังบอมย์..ริต้าล้อเล่น แกล้งให้หายสำลักหรอกจึงหยอกน่ะ”
แถได้โล่ห์เห่ะ...ไอ้พี่โต๋มองกูเขม็ง นัยตามีคำถามส่งมาให้ซะงั้น กูตะหากที่ควรต้องถามมึง
ไม่ใช่มึงที่ตั้งคำถามกู ไม่ชอบเลยพาลแดกไม่ลง..หยิบน้ำยกดื่มซะงั้น..
“อิ่มแล้วหรือตะเกียง...” ไอ้พี่บอมย์ ถามกูขึ้น
“อืม..” กูพยักหน้าตอบให้มัน ก่อนจะลุกยืน จังหวะไอ้พี่บอยเข้ามาในห้องพอดี
“ใครเสร็จเรียบร้อยแล้ว เชิญที่รถได้เลย หกโมงสี่สิบแล้ว เดี๋ยวจะช้า” มันมาเรียกขึ้นรถ
พวกที่เรียบร้อย ต่างเก็บสัมภาระส่วนตัว ทยอยเดินไปขึ้นรถกัน
กูเลยถือโอกาสชิ่งทำมึนเดินตามพวกแม่งด้วยเลย ไม่รอพวกมันแหล่ะ..
ขึ้นรถตู้ได้กูเลือกนั่งข้างคนขับ ไม่อยากนั่งข้างในชุดที่ใส่มันลำบาก
ที่สำคัญไม่อยากเว้นช่องให้ใครมานั่งติด อารมย์ตอนนี้อยากอยู่เงียบ ๆ มองเข้าไปในบ้าน
พวกมันสามคนเดินออกมาพร้อมกัน ริต้าพยายามเอามือเกาะแขนไอ้พี่โต๋
มันก็พยายามดึงแขนออก แต่เธอก็ทำมึนไม่ปล่อย กูมองจากในรถเห็นชัดทุกการกระทำ
พวกมันยังไม่รู้ว่ากูนั่งหน้า พอเดินมาถึงรถ..มันชะโงกเข้าไปดูรถคันหน้าว่ากูนั่งตรงไหนมั้ง
พอไม่เห็นรีบเดินมาคันที่กูนั่ง จังหวะคงเห็นว่ากูนั่งหน้ารถอยู่ สีหน้ามันแปลกใจขึ้นแวบ
ก่อนจะเดินมาดึงประตูเปิดออก พร้อมกับถามขึ้นทันที
“ทำไมนั่งตรงนี้ครับ” มันถาม
“อยากนั่ง...สะดวก..ไม่ลำบากชุด” ตอบห้วนได้อีก ยอมรับตอนนี้อารมย์มันยากควบคุม
แม้จะบอกตัวเองว่าไม่ควรหงุดหงิด แต่ก็นะ...บ้างครั้งพูดได้แต่ทำยาก
“อ้าว!..ตะเกียงไม่นั่งด้วยกันล่ะ” ยังไม่ทันพูดต่อ ไอ้พี่บอมย์ชะโงกหน้าแทรกถามขึ้นมาซะก่อน
“ไม่ล่ะพี่...ชุดที่ใส่มันลำบาก..นั่งหน้านี่แหล่ะ..ขึ้นลงง่ายดี พวกพี่นั่งเถอะ” กูคุยกับไอ้พี่บอมย์มันปกติ
มันพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งข้างหลังกูทันที ไอ้พี่โต๋ยังไม่ขยับ
ริต้าคงทนรอไม่ไหวเดินเข้ามาฉุดแขนมันแหล่ะ
“โต๋ค่ะ..ขึ้นรถกันเถอะ เบาะกลางว่างสองที่ไปนั่งเถอะค่ะ” มันยังไม่ยอมปล่อยมือจากประตู
หันไปมองริต้านิ่ง ๆ ก่อนจะหันมาจ้องกู สีหน้านี่รู้แหล่ะกำลังต้องการให้กูพูดแน่ ๆพอเดาออก
คงอยากถามว่ากูเป็นอะไร ถามตัวมึงก่อนเห่อะ ก่อนจะมาถามกู ตัดรำคาญลุงคนขับเค้ารอ
กูเลยออกปาก
“ขึ้นรถได้แล้วพี่..ต้องรีบไป ปล่อยมือตะเกียงจะปิดประตูแล้ว” มันมองหน้ากู สายตาไหววูบ
เล่นกูสะอึกไปเหมือนกัน ที่งี้ทำเป็นหงอย ชิ...ช่างหัวมึง..อย่ามานอยด์ใส่กูเป็นอันขาด
ไม่สนใจยื่นมือไปกระชากประตูปิดทันที มันต้องรีบปล่อยมือไม่งั้นได้โดนประตูหนีบเข้าให้แน่
ระหว่างนั่งในรถ กูแอบมองกระจกมองหลัง มันจ้องกูอยู่ตลอด ริต้าก็เบียดมันไม่ห่าง
เห็นที่กูคงต้องทำอะไรซะอย่างแล้ว ขืนเป็นแบบนี้จิตหลุดแน่ ๆคิดไว้ในใจถึงแผนว่าต้องทำอย่างไร
เอาว่ะ!..ขอโทษทุกคนแล้วกัน ที่พลอยฟ้าพลอยฝน กลายเป็นหมากให้กูยืมมือ..อโหสิกรรมให้ด้วยล่ะกัน
ไม่ได้คิดจะล้อเล่นกับความรู้สึกใคร..ไม่นานก็จบ..ทนหน่อยนะพวก................
มาต่อแล้วค่ะ...ไม่อยากให้แฟนๆ ตะเกียงจุดธูปรอนาน เอาไปตามเนื้อเรื่องก่อนแล้วกัน ตอนนี้หวาน
ไม่ออก เคลียร์ไม่ได้ จิตหลุดไม่หายกับไอ้พี่กลเหี้ยมัน (อีกเรื่องที่ลงอยู่) ไงอ่านกันต่อ
มีสนุกๆ อีกหลายสเต็ป........รักตะเกียง......เชียร์เจ้านางน้อย.....ธิดาล้านนากันด้วยนะค่ะ... :กอด1:
Luk.
-
สามสี่ตอนติดกันแล้ว
no comment....
-
โอยเซงงงง ยัยริต้า น่าเบื่อเน๊าะ อึมครึมได้อีสถานการณ์ เห่้อๆ เบื่อจริงอะไีีรจริงพวกพระเอกสุภาพบุรุษเหลือเกิ้นนน ไม่พูดไปเลยฟ่ะถ้าไม่ชอบให้เกาะเนี่ย เจตนาึึคนมันดูกันไม่ออกหรือไงหว่า หรือพระเอกโง่ เซงอิโต๋มากมาย ตะเกียงจัดหนักไปเลยได้มั๊ย เครียดเรื่องนู้นมากมายเวรกรรมจริงๆ
-
โตโต๋รีบเคลียร์นังริต้าออกไปซะทีเถอะ...รำคาญริต้าสุดชีวิตอ่ะตอนนี้
สงสารตะเกียงต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้อยู่เรื่อย
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
โป้งพี่คนเขียนแล้ว :z3:
มาทำร้ายตะเกียงแบบนี้ได้ไง
หงุดหงิดที่สุด :serius2:
แต่ถ้าได้อ่านต่อดูท่าว่าจะหายนะ :call:
-
+1ขยัน
-
ไว้อะไรๆมันดีกว่านี้แล้วจะกดบขกให้นะ ตอนนีักดไม่ลงจริง หมั่นไส้ชะนีง่ะ :fire:
-
รู้สึกว่าริต้าจะมาแรงหลายตอนแล้ว ถ้าตะเกียงจะเอาคืน ขอจัดหนักๆนะคะ จะคอยดู
ถ้าปล่อยไว้มันจะนางเอกช่องเจ็ดไปใหมคะ หึหึ
-
อยากอ่านต่องะ = =' :call: ไม่ได้เร่งแต่กลัวนอนไม่หลับฮาๆ
-
เอ่อไม่ได้ท้วงไรนะครับ
ตะเกียง แพ้ปลาหมึกป่าว กินข้าวต้มทะเลอ่ะ
ส่วนริต้า น่าจะร้ายให้มีสาระบ้างนะ เดี๋ยวบั๊ดๆๆๆ
-
ดีเลยตะเกียง ไอ้พี่โต๋ จะได้สำนึก พระเอกอยู่ได้ ในเล้าใครมีอาคมบ้าง เสกหนังควายเข้าท้องยัยริต้าที กอดๆพี่ลัก
-
เบื่อชะนีริต้า ทนหน่อยนะน้องตะเกียง :z2: :z2:
-
สองตอนที่แล้วก็ยังไม่เคลียร์ ยังมาต่อความอึมครึมในตอนนี้อีก :เฮ้อ: โตโต๋ไม่รู้ตัวสักที :z6: :z6:
-
อยากให้เคีลยร์กันเร็วๆจัง อ่านตอนอึมๆครึมๆแล้วแอบอึดอัดๆ แนวๆแบบว่า ทำไมมึงไม่เคลียร์กันสักทีโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย จะเลิกก็เลิกไป หรือจะต่อก็ต่อ แต่ขอคำตบเท้ออออออออ...ฟีลนี้เลย555
-
:z3: :z3: :z3: พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
-
เรื่องนี้อึมครึมมาก เหมือนฟ้าฝนภาคใต้ตอนนี้เลย
ใจดีมากๆเดี๋ยวจะเสียใจและเสียของรักไปนะไอ้โต๋
เกลียดจริงๆไอ้พวกแบบนี้ ไม่แน่นอนอะไรสักอย่าง
จะรัก จะเลิกเอาให้แน่สักอย่างดีกว่าไอ่โต๋
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:really2: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
j4c9y
Insert Quote
เอ่อไม่ได้ท้วงไรนะครับ
ตะเกียง แพ้ปลาหมึกป่าว กินข้าวต้มทะเลอ่ะ
ส่วนริต้า น่าจะร้ายให้มีสาระบ้างนะ เดี๋ยวบั๊ดๆๆๆ
ขอบคุณมากค่ะที่ท้วง ท้วงถูกแล้วนะค่ะ ตะเกียงแพ้ปลาหมึก
คนเขียนกะจะบอกข้าวต้มปลาน่านแหล่ะ จังหวะที่บ้านทำข้าวต้มทะเลตอนเขียนพอดี
เลยพิมพ์ซะงั้น....5555!!! ก็น่ะ..อากาศหนาวง่ะ...บ้านเลยทำข้าวต้มทะเลร้อนๆ
เลยจัดพอร์ตผิดเลย ช่วงจิตตกกะไอ้พี่กล..ที่ต้องเขียนอีกเรื่องง่า..อานน้านมันดันอิงเรื่องจริงของเค้า
เปลี่ยนพอร์ตเรื่องหรือพลิกแพลงก็ม่ายได้ด้วยดิ เลยต้องขอเวลาทามจายหน่อยงึ...เผลอหลุดๆหลงๆ
มาตกกะน้องตาเกียงของเราซะง้าน ขอเวลาทำใจก่อน
ถึงจะเขียนต่อได้...แห่ะ..แห่ะ.ไงก็ขอบคุณมากค๊า...นี่ถือว่ารักตะเกียงจริงแฟนคลับตัวยง
รู้ด้วยว่าตะเกียงแพ้อะไร...น่าร๊ากกกๆๆ!!!!
-
อึดอัด หายใจไม่ออก จะเคลียร์ก็ไม่เคลียร์ โกรธแต่ก็ยังพูดด้วย จะวีนก็ไม่วีน ไม่รู้จะยังไง มึนๆ
เคลียร์ๆกันไปเถอะ จะได้จบๆ จบสวย จบไม่สวยค่อยว่ากันอีกทีนะ อึมครึมมาหลายตอนแหล่ะ ซักทีเหอะ
:pig4: :o11: :o11: :o11: :pig4:
-
เคลียร์ด่วนเลยนะ จัดการนางชะนีออกไปด่วน
-
ช่วงนี้อึมครึมเหมือนอากาศเลย -*-
-
รู้สึกค้างๆคาๆ... จริงๆตะเกียงก็น่าจะจัดการอะไรบ้างเนอะ..
เค้าหมั่นไส้ริต้าแทนมากกกกกค่ะ
-
ต่างคนต่างไม่พูด
แล้วเมื่อไหร่จะเคลียร์กันได้ซักทีล่ะเนี่ย
อึดอัดแทนจริงๆ :เฮ้อ:
-
รักตะเกียงนะแต่ก็อย่าปล่อยให้คนอ่านค้างนานนะ
อยากตบริต้าแทนน้องตะเกียงจริง ๆ :z6:
:call:
-
ตะเกียงจะดีหราทำแบบนั้นอะ แต่ก้อไม่รู้ว่าตะเกียงทำยังงัย ฮา
-
จะทำไรหรอตะเกียง ยังไงก็ฟังโตโต๋มั่งนะ
-
คนเขียนจ้า....
มาเคลียร์ด่วนเลยจ้า
อึมครึมมากๆๆๆๆๆ
-
แว้ววววววว...ค้างฮับ :m16: :m16: .......ต่อด่วนฮับบบ :call:
-
อยากบอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเข้ามาอ่านเท่าไร
พอเขามาที โอ้โฮ ไรเตอร์ขยันมาก
ถ้ายังไงขอตัวไปอ่านก่อนนะ กลัวตามไม่ทันอะ
-
จัดเต็มไปเลยตะเกียง ไอ้พี่โต๋มันไม่อธิบายเอง ช่วยไมไ่ด้
5555
-
เมื่อไหร่จะเคลียรืกันเนี่ย
รอตอนต่อไป
-
โอ้ววววว รอตอนต่อไปค่าาาา
อยากรู้น้องตะเกียงจะจัดการยังไง
แต่ท่าทางจะมีเรื่องมันส์ๆกันอีกแน่ๆ
-
ขัดจิต ขัดใจ :serius2:เอาริต้าไปไกลที :z6:
-
j4c9y
Insert Quote
เอ่อไม่ได้ท้วงไรนะครับ
ตะเกียง แพ้ปลาหมึกป่าว กินข้าวต้มทะเลอ่ะ
ส่วนริต้า น่าจะร้ายให้มีสาระบ้างนะ เดี๋ยวบั๊ดๆๆๆ
ขอบคุณมากค่ะที่ท้วง ท้วงถูกแล้วนะค่ะ ตะเกียงแพ้ปลาหมึก
คนเขียนกะจะบอกข้าวต้มปลาน่านแหล่ะ จังหวะที่บ้านทำข้าวต้มทะเลตอนเขียนพอดี
เลยพิมพ์ซะงั้น....5555!!! ก็น่ะ..อากาศหนาวง่ะ...บ้านเลยทำข้าวต้มทะเลร้อนๆ
เลยจัดพอร์ตผิดเลย ช่วงจิตตกกะไอ้พี่กล..ที่ต้องเขียนอีกเรื่องง่า..อานน้านมันดันอิงเรื่องจริงของเค้า
เปลี่ยนพอร์ตเรื่องหรือพลิกแพลงก็ม่ายได้ด้วยดิ เลยต้องขอเวลาทามจายหน่อยงึ...เผลอหลุดๆหลงๆ
มาตกกะน้องตาเกียงของเราซะง้าน ขอเวลาทำใจก่อน
ถึงจะเขียนต่อได้...แห่ะ..แห่ะ.ไงก็ขอบคุณมากค๊า...นี่ถือว่ารักตะเกียงจริงแฟนคลับตัวยง
รู้ด้วยว่าตะเกียงแพ้อะไร...น่าร๊ากกกๆๆ!!!!
:o8: :-[
-
เหอๆๆ เจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินตัวเอกของขบวนงอนกัน งี้ขบวนจะไปรอดไหมเนี่ย
แต่เห็นตะเกียงจะเริ่มแผนแล้วเริ่มขนลุกแทนท่านโต๋อ่า
-
:z6: ริต้า
:man1: โต๋ ตะเกียง บอมย์ :กอด1:
-
โต๋ เป็นไรอ่ะ ทำไมไม่จัดการกับริต้า ซะที ไม่ห่วงความรู้สึกตะเกียงเลย เซง เลิกเลย
-
นั่งรอธิดาล้านนาเสด็จ
-
รำคาญริต้าว่ะ
เมื่อไหร่จะกำจัดมันซักที
-
:sad4:
โอ้ย ปวดจิต
เอาตอนหน้ามาไวๆน่ะคร้าาาาา
เครียดแทน ประดุจดึ่งเปงโต๋ซะเอง 55+
-
อิอิ รอตะเกียงแก้มืออยู่เน้อ บรรยากาศเริ่มเครียดแล้วนะครับผู้เขียน 555
เอาให้ยัยริต้าแหลกไปเลยละกัน
-
Part 60
ขบวนพาเหรด.
.
.
.
.
.
รถส่งถึงในโรงเรียน ข้างสนามซึ่งตอนนี้สมาชิกแต่ละสี เข้าแถวเตรียมขบวนอยู่ตามสีตนเองเต็มไปหมด
กำหนดการเดินขบวนแห่ออกนอกโรงเรียนหลังเคารพธงชาติ แล้วกลับเข้ามารวมตัวในสนามทำพิธีเปิด
อย่างเป็นทางการเวลา 9.30 น. จากนั้นค่อยสลายตัวขึ้นตามอัศจรรย์สีใครสีมัน
กีฬาประเภทลู่และลานจะเริ่มแข่ง แบบต่อเนื่องไม่มีพักเบรควิ่งแข่งก่อน จนถึงบ่ายโมงชิงที่สามฟุตบอล
และสองโมงครึ่งชิงที่หนึ่ง สามโมงครึ่งทำพิธีปิดอย่างเป็นทางการคงเสร็จสี่โมงกว่า ๆ
พอพวกเราลงจากรถ เสียงกรี๊ด...ต้อนรับจากสีแดง พาเอาสีอื่น ๆมองตามกันเต็มไปหมด
ในสนามตอนนี้แต่ละสีแต่งองค์ทรงเครื่อง..ประกวดกันอย่างอลังการงานสร้าง สีน้ำเงินพี่อัง
กับไอ้พี่เทคนั่งรถบุปผาชาติ ของภาคกลาง ในคอนเซ็ปขบวนบุปผาชาติ สีเหลืองพี่รสา
กับไอ้พี่รันนั่งขบวนประเพณีบั้งไฟภาคอิสาน สีเขียวไอ้พี่หน่องยืนโชว์เทพขบวนชักพระของภาคใต้
สีส้มขบวนไหลเรือไฟภาคตะวันออก สีชมพูขบวนขันหมากภาคเหนือตอนล่าง
ครบทุกสีทุกขบวน เสื้อผ้าหน้าผมแต่ละองค์แต่ละท่าน..รวมถึงลีด
ไม่มีใครยอมใครอย่างที่บอกจริง ๆ
ที่นี้เหลือแต่คะแนนจากคณะกรรมการ..ที่โรงเรียนเชิญมาร่วมในพิธี ไม่ว่าจะเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่
หรือบริษัทเอกชนที่ให้การสนับสนุนกิจกรรมของโรงเรียน ส่วนใหญ่ก็เครือกลุ่มไอ้พี่พรต ไอ้พี่โต๋
ซะกว่าครึ่ง
พอพวกกูเข้าไปในสนาม น้อง ๆในสีวิ่งถือกล้องเข้ามาขอถ่ายรูปเต็มไปหมด ล่อเอาเหงื่อแตกเลยทีนี้
ไม่รู้กล้องไหนเป็นกล้องไหน..ทั้งกู ทั้งไอ้พี่โต๋ ไอ้พี่บอมย์ ไม่มีใครว่างได้ขยับ
ถูกชักภาพกันจ้าละหวั่น ก่อนจะหมดแรงเป็นลมไปซะก่อน เจ็กิ๊ปแกรีบมากันออก
ลากพวกกูเข้าประจำที่ ดึงกูขึ้นนั่งตั่งบนเสลี่ยง มีไอ้พี่โต๋นั่งด้วย นึกภาพออกไหม
ตั่งที่พวกกูนั่งเป็นตั่งคู่ กูกับมันต้องนั่งด้วยกัน มันนั่งอกผายไหล่ผึ่ง
วางมือลงบนหน้าขาอ้าซ่ายังกะเจ้าฟ้า ไม่รู้ไปฝึกท่ามาตั้งกะตอนไหน ท่าแม่งสง่ามาก
กอปรกับหน้านิ่งหล่อเข้มด้วยแล้ว..โครตเนียนเลยมึง ในขณะที่กูเก้ ๆกัง ๆ
กว่าจะเข้าที่เข้าทาง โดนสายตาเจ๊กิ๊ปแกดุแล้วดุอีก เลยต้องนั่งตามที่ซ้อมมา
เหมือนเจ้าฟ้ากับเจ้านางสมใจพี่แก แต่พวกจะรู้กันไหมนี่ ตอนนี้เจ้านาง...ไม่สบอารมย์เจ้าฟ้าอยู่
แต่ต้องมานั่งแหม่ะ..วางหน้าลำบาก เสียงแฟนคลับของมันของกู ไม่รู้มาจากไหนกัน
สีไรมั้งไม่รู้..ให้พรึ่บไปหมดตอนนี้ มองขึ้นมาพร้อมชูกล้องถ่ายกันกระหน่ำ
มีตะโกนโหวกเหวกดังไปหมด
“เจ้าฟ้า..กอดเจ้านางหน่อยสิค่ะ...ใช่ ๆ..กอดหน่อย..กอดหน่อย..กอด..กอดๆๆๆ”
ก่อนจะกลายเป็นเสียงโห่ร้อง..ตะโกนเชียร์ให้มันกอดกูซะงั้น หน้าจะระเบิดไม่รู้จะทำยังไง
ทำเป็นอายก็ใช่ที่ จะยืดอกใส่ก็ไม่สมกับชุด เลยต้องยิ้มหวานละลายใจพิฆาตแจกหว่านไปทั่วเลย
ตามเสต็ปยิ้มสยบ...ได้ผลพวกแม่งปากอ้าตาค้าง ทั้งชายทั้งหญิงส่งตาหวานเยิ้มให้กูเต็มไปหมด
พร้อมรัวชัตเตอร์กันกระจาย
“ว้าว!..ว้าว!..สวยโครต ๆ อ่า..น่ารักได้อีก...พี่ตะเกียงงามมากๆ..ตะเกียงคร๊าบบบ...
หัวใจละลายแล้วคร๊าบบบ.....ขออีก ...ขออีก...เอาอีก” เรียกร้องกันมาเต็ม ๆ
ก่อนจะกลายเป็นชุลมุน..ด้วยคลื่นมหาชนไหลมารวมกันเต็มลานสีแดง เพราะไอ้พี่โต๋มัน
รวบไหล่กูดึงเข้าไปกอดต่อหน้าต่อตา..ชาวประชานับพัน ไม่แค่เท่านั้น..มีช้อนใต้เข่ากู
ยกพาดหน้าตักมันเฉยเลย..กลายเป็นกูนั่งพาดตักมัน อาร่ามกูกลัวตกไอ้ตกจากตักไม่เท่าไหร่
แต่กูนั่งบนเสลี่ยงเกิดสองเด้งตกทั้งตักทั้งเสลี่ยง ไม่ตายก็ครากกันเลยเชียว
ทำให้มือดันรวบกอดคอมันอัตโนมัติแบบไม่ทันคิด
ที่นี่มึงเอร้ยยย...อย่าให้ต้องเล่า...โดนใจกองเชียร์ไปเต็ม ๆ แบบไม่ต้องร้องขอ
ไอ้หล่อหน้านิ่ง..เก็กมาตลอด..อมยิ้มตาเยิ้มมองกล้องที่กดรัวกระหน่ำ จนแสบตาไปหมด
ยังประสาทหูต้องรับเสียงกรี๊ดด!..วี้ดวิ้ว...โอ้ย!...สารพัดที่เฮโล่โห่ฮิ้วอยู่สีกู
จนแน่นยังกะจะเหยียบกันตาย..ร่วมกว่ายี่สิบนาที ถ้าไม่มีเสียงประกาศจากไมค์
ปะรำพิธีในสนามเรียกให้ทุกสีเข้าประจำที่ เสียก่อน..คณะกรรมการจะขอเดินตรวจขบวน
ให้คะแนนรอบแรกดูความพร้อม ความคิดสร้างสรรค์ ความสวยงาม ฯลฯ แล้วแต่กรรมการให้
ไม่ต่ำกว่า 50 คน ที่เริ่มเดินออกจากปะรำพิธีมากันแล้ว ตอนนี้ 7.20 น. หลังเคารพธงชาติ
ขบวนถึงจะเริ่มเดินออกจากโรงเรียน นำโดยวงโยฯ ของโรงเรียนตามด้วยป้ายโรงเรียน
แล้วจึงเป็นขบวนสีต่าง ๆ สีกูลำดับสาม โดยสีเหลืองไอ้พี่รันนำก่อน ตามด้วยสีส้ม สีแดง สีชมพู
สีน้ำเงิน ปิดท้ายสีเขียว
“ปล่อยลงได้แล้ว กรรมการเดินมาให้คะแนนแล้ว..เห็นป่าว” กูบอกไอ้พี่โต๋มัน
ตอนนี้ไม่กล้าสบตามันแหล่ะ...ใจเต้นตึก ๆตัก ๆ แม่งก็นะ..หน้าใกล้กูซะไม่ถึงคืบ
และยิ่งมองกูตาซึ้งด้วยแล้ว ยอมรับว่ากูเขินมาก ๆ หวาย..หวาย..ทำไปได้นั่งตักให้มันกอด
แถมกูดันกอดคอมันอีก โอ้ย!..โดนถ่ายรูปไปเป็นพัน คืนนี้รับรองร่อนกระจายเต็มเน็ตแน่ ๆ
มันกลับหัวเราะ ก่อนจะพูดว่า
“หึ.หึ..พี่ว่าเรานั่งท่านี้ดีกว่า เผื่อกรรมการให้คะแนนเยอะ...ดูพวกตะกี้ดิ..
ยังเทคะแนนเชียร์กันซะขนาดนั้น ตะเกียงว่าไหม?” อ่าห่ะ!...ฟังพูด กูไม่ด้านพอมานั่งให้มึงกอด
ต่อหน้าอาจารย์ และใครอีกก็ไม่รู้..ที่เค้าเชิญมาร่วมตัดสิน..ได้หน้าตายแบบมึงหรอก..ไอ้บร้า...
“ไม่เอา...จะนั่งไมเล่า..ตะเกียงเมื่อย...ปล่อยลงเลย” กูง๊องแง๊งมันแหล่ะ..ไม่อยากบอกตรง ๆ
กูอาย..ไอ้บร้า.. มันก็ยอมปล่อย เจ๊พี่กิ๊ป กะไอ้พี่บอยมันเดินตรวจความเรียบร้อยของขบวน
สีกูแม่งขบวนอลังการมีตุงแขวน มีเครื่องไหว้สา บายศรี พวกคอนหาบ ครบหมด
หามาได้ซะเหมือนพิธีขบวนกษัตริย์เลย ยอมรับฝ่ายออแกไนซ์แม่งเก่งว่ะ หัวเรือใหญ่ก็เจ็กิ๊ป
เห็นว่ามีพี่สาวเป็นที่ปรึกษา เพราะเปิดบริษัทออแกไนซ์อยู่แล้ว ที่แกเลยสบายไปเยอะ
เรื่องจัดหาวัสดุอุปกรณ์ ยังกะยกฉากกองถ่ายมาเองซะงั้น
กรรมการมาสีกูเป็นสีที่สาม เจ๊กิ๊ปส่งสัญญาณขยิบตาให้กู คงให้กูยิ้มทักทายกรรมการ
กูลองคิด ๆดูแล้ว ไม่ดีกว่าม้าง..เพราะแต่ละคนทั้งวัยวุฒิคุณวุฒิ ไม่ใช่น้อย
ไหนจะคณะอาจารย์อีกกว่าครึ่ง ไอ้ตะเกียงเลยกระซิบบอกพี่โต๋มันไป
“พี่ ๆ..ตะเกียงว่าเรายกมือขึ้นไหว้กรรมการก่อน..ค่อยส่งยิ้มให้เถ่อะ” มันหันมายักหน้าเห็นด้วยกะกู
เราเลยพร้อมใจยกมือขึ้นไหว้ กูก็กระแดะได้โล่ห์..มีก้มหัวซะสวยเลยเชียว
ก่อนจะช้อนตาส่งยิ้มพิฆาตแจกให้ทุกทั่วตัวท่าน ไอ้พี่โต๋ก็ไม่น้อยหน้า ไหว้ได้สง่างามไม่แพ้กู
แถมมีส่งยิ้มอีก..ซึ่งน้อยครั้งมันจะยิ้มให้ใคร ครั้งนี้มันยิ้มละไม...เล่นเอากูยังพลอยอึ้ง
ไปกะรอยยิ้มมันเหมือนกัน หล่อม๊ากกก..ๆ
คณะอาจารย์และกรรมการ ทั้งชายทั้งหญิงมองพวกกูตาค้าง หน้าขึ้นสีกันเป็นแถว
ก่อนที่คนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า
“สวยสง่าเหมาะสมมากคู่นี้ สนใจจะเข้าวงการแสดงบอกผมได้นะ” แล้วพากันก้มใส่คะแนนงึก ๆงัก ๆ
ก่อนไปกูยกมือโบกตามที่ฝึกทิ้งท้ายให้..พร้อมกับรอยยิ้มหวานอีกรอบ ทุกท่านยกมือโบกตอบกู.
ส่งยิ้มคืนมาให้ด้วย พ้นหลังกรรมการได้หน่อยเดียว เจ็กี๊ปซี่แกมือปิดปากกรี๊ดเบา ๆ อยู่ในคอ..
ทำท่าเหมือนอึดอัดจนอกจะระเบิด ก่อนจะเปรยความในใจออกมาว่า
“อร๊ายยยยๆๆ...เลิศมากค๊า...ทำได้ดีมากน้องตะเกียง โตโต๋สุดหล่อ เจ๊ว่าเราคว้าแน่ ๆ
เล่นเอากรรมการลงคะแนนกันไม่ทันเลย คิดไว้แล้วว่าเลือกคู่นี้นั่งเสลี่ยงต้องไม่ผิดหวัง
เป็นไงล่ะ..พวกเรา...เห็นสายตาระดับเทพเจ็กันรึยัง” พร่ำไปทั่ว ลงท้ายหันมายอตัวเองได้อีก
เจ๊กู...ท่าจะอาการหนัก กูหันไปมองหน้าไอ้พี่โต๋มันขำ ๆกับท่าทางเจ็กิ๊ป มันมองมาก่อนแล้ว
มียิ้มใส่ตากูอีก อูยยย...หายโกรธมันดีไหมหว่า?...ขยันทำกูใจสั่นจริงมึง.....อร๊ายยยยยๆๆๆๆๆ.......
ขบวนพาเหรดที่ผ่านไปตามท้องถนน ไอ้รับความสนใจจากบุคคลทั่วไป..เข้าแถวยืนตามสองฝั่งถนน
เต็มไปหมด กล้องถ่ายรูปกดรัวชัตเตอร์ตลอดรายทาง กูต้องพลอยโบกมือส่งยิ้มให้กับทุกคน
ตามหน้าที่ มีทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่โบกมือส่งยิ้มตอบ มีคำชมมากมายไหลผ่านเข้าหูมา
ไอ้คนข้าง ๆ เก็กนิ่งหยิ่งสง่ามาดเจ้าฟ้าของมัน เรียกเอาบรรดาสาวแก่แม่หม้าย
เก้ง กวาง บ่าง ชะนี แซวกันตลอดรายทาง มีตะโกนขอชื่อ ขอเบอร์โทรมันไม่ขาด
อย่าได้แคร์เลยมันอ่ะ หน้านิ่งไม่หวั่นไหว..มั่นใจขั้นเทพเลยดิมึง พวกเรากลับเข้ามาในโรงเรียน
ช่วงขบวนเดินผ่านหน้าปะรำพิธีของกรรมการ..เพื่อลงคะแนนกันอีกรอบ มีเสียงพูดดังมาให้พอได้ยิน
“สวยงาม ดูดีมีสง่าจริง ๆคู่นี้ เด็กสาวสวย ๆนั่นใคร นายโตโต๋นี่กินขาดอยู่แล้วเรื่องความหล่อ
อยากรู้เด็กผู้หญิงที่นั่งคู่กันเป็นใครน๊า?” มากมายคำถาม เป็นเรื่องปกติ เพราะกูเพิ่งย้ายมา
ได้เดือนเดียวเอง อาจารย์หลายท่านไม่มีใครรู้จักแน่ ๆที่สำคัญกูแปลงร่างมาอยู่ในชุดเจ้านาง
ธิดาล้านนาซะขนาดนี้ ยิ่งไม่รู้จักเข้าไปใหญ่
กลับเข้าถึงสนาม ก็เข้าสู่กระบวนพิธีเปิดอย่างเป็นทางการ พอกล่าวรายงานวัตถุประสงค์
การจัดต่อท่านประธานเสร็จ ผอ.ขึ้นมากล่าวเปิด พร้อมปล่อยป้ายผ้าผูกลูกโป่งสวรรค์ลอยขึ้นฟ้า
เสียงประทัดเปิดพิธีก็กระหึ่มดังขึ้นเต็มสนาม เพลงกราวกีฬาบรรเลงด้วยวงโยฯ ของโรงเรียน
ก็บรรเลงรับขึ้น เป็นอันเสร็จพิธีปล่อยเลิกแถว ลงจากเสลี่ยงไอ้พี่บอมย์ขอถ่ายรูปคู่กับกู
กูก็จัดให้มันไป พอมายืนกับมันตัวแม่งโตชะมัดสมคำไอ้ยักษ์หล่อจริง ๆ มีแอบเอามือโอบเอวกูด้วย
ไม่ว่ากัน จากนั้นก็พวกน้อง ๆ ใครต่อใครมาขอถ่ายกันอีกเพียบ
“โต๋ค่ะ..ริต้าขอถ่ายรูปคู่หน่อยสิค่ะ” ริต้าเดินเข้ามาดึงไอ้พี่โต๋ ขอถ่ายรูปกะมัน มันก็มองมาทางกู
กูเมินหนีเรื่องมึง..อยากถ่ายก็ถ่าย แล้วมันก็ถ่ายรูปคู่กันสมใจคุณเธอ ท่าที่ถ่ายไม่ต้องบอกอ่ะนะ
เธอเบียดมันซะนมชิดหน้าอกเปลือย แก้มแนบซุกเข้าเกือบชิดคางมัน สวีทซะไม่ต้องประกาศเลย
อาศัยให้คนถ่ายให้ มันจะผละออกเธอก็ดึงให้อยู่ถ่าย เห็นแล้วเคืองลูกกะตาชะมัด
กำลังจะเดินหนีหลบไปเปลี่ยนชุด มากันเป็นทีมดักทางกูพอดี
“น้องตะเกียงครับ ตะเกียงครับ ถ่ายรูปกับพวกพี่หน่อยสิครับ” ได้พี่พรต ไอ้พี่เทค ไอ้พี่โทนี่
ไอ้พี่รัน ไอ้พี่กาน น้องกิ่ง โอยพวกมันอีกเพียบ เดินเข้ามารุมกู ยังไม่ทันตอบเสือกแย่งกันซะงั้น
“กูถ่ายก่อน..กูก่อน..กูมาก่อน...ไม่สน..กูก่อนโว้ย!..” ตกลงพวกมึงจะถ่ายหรือจะเถียงกัน
จะเถียงอีกนานป่ะ...กูจะได้ไปขี้รอซะ.....
“ตะเกียงสวยมาก พี่จำไม่ได้เลยนะเมื่อแต่งแบบนี้ ปกติก็ว่าสวยอยู่แล้ว พอแต่งแบบนี้ไม่ต้องพูดกันเลย
สวยจนไม่อยากเชื่อ” ไอ้พี่กานครับ จู่ ๆดันเสือกชมกูขึ้นมาหน้าตาเฉย สำหรับไอ้พี่กานกูงงกับมันจริง ๆ
ดีนะน้องกิ่งเดินไปคุยกับเพื่อนน้องเค้า..พอดีเลยไม่ได้ยินที่มันพูด ได้แต่ส่งยิ้มไปให้อย่างงง ๆเขินๆ
ก็นะไม่คิดว่าจะได้ยินแบบนี้จากปากมัน เป็นคนอื่นยังไม่ค่อยแปลกใจ
แล้วพวกมันก็ตกลงกันได้ กูต้องเวียนถ่ายรูปคู่กับพวกมันเป็นรายตัว ก่อนจะมีถ่ายรวมหมู่
ไอ้พี่โทนี่มีหยอดตอนถ่ายรูปกะกูด้วย
“ไม่ติดว่าเป็นไอ้โต๋ พี่จะแย่งโดยไม่สนเลยตะเกียงเป็นของใคร ดันเป็นไอ้โต๋
เลยพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลย..เสียดายโครต” เห่อ...ฟังพวกแม่งแต่ละคน
หลงคิดว่าพวกมันทำใจได้ซะอีก ไหนได้พวกยังคงเก็บความรู้สึกดีดีที่มีให้กู
แค่ไม่แสดงออกหรือทำอะไรแบบเคยเท่านั้นเอง
“เฮ้ย!..คิวกูก่อน...” ไอ้พี่พรต
“กูก่อนเว้ย!..” ไอ้พี่รัน
“กูจองก่อนมึง” ไอ้พี่พรต
“แล้วไง..มึงจองก่อน..แต่นั่นเพื่อนกู” ไอ้พี่รัน..เป็นเชี้ยไรมันอีก ไอ้สองคนนี้
ตั้งแต่แข่งตะกร้อกันตอนนั้น รู้สึกมันเขม่นกันตลอด..หนักกว่าแต่ก่อนอีก
ดูดิแย่งกันอีกแหล่ะ..อดไม่ได้กูเลยเสนอสวนไปซะ
“เข้ามาพร้อมกันนั่นแหล่ะ...ตะเกียงรับไหว” กวนแก้เซ็งมันซะ
“เห้ย!..” เสียงพวกมันแหกปากพร้อมกัน ทีงี้สามัคคีได้อีกมึง..ก่อนจะหน้าแดงหูแดงทั้งคู่
คิดไปถึงไหนแล้วดิ 555!!..ขำหน้าแม่งโครต กูหัวเราะไม่อายคนเลยทีนี้
“ขำ..ขำ..แกล้งพี่ได้..สนุกดิ..สวยแต่ขี้แกล้งว่ะ!.” ไอ้พี่พรต..บ่นกูงุงงิ๊ง ทำปากยื่นปากพอง
น่ารักจริงท่ามึงอ่ะ
“อร๊ากกกก...กูอยากจะอ๊วก..ไม่ติดเสียดายของ กูล้วงปากอ๊วกแม่งกลางสนามนี่แหล่ะ” ไอ้พี่รัน
เริ่มอีกแหล่ะมึง กูอุตส่าห์เปลี่ยนบรรยากาศ อะไรพวกมึงกันนักหนาว่ะเนี๊ยะ..
ไอ้พี่พรตหันมองตาขวาง...กูไม่อยากยืดเยื้อ เดินไปลากข้อมือแม่งทั้งคู่
ล๊อคมาประกบถ่ายรูปซะหมดเรื่อง
“เอ้า!..มองกล้อง ยิ้มหล่อกันหน่อย..แช่ะ..แช่ะ ๆ” เสียงชัตเตอร์พวกเพื่อนมัน
มีเอามือมาขยี้หัวกูอีกไอ้พี่รัน ไอ้พี่พรตถือโอกาสโอบไหล่กูซะ..เผลอเป็นไม่ได้
ช่างเถอะไม่ไรมากถือว่าขำ ๆ
แล้วไอ้พี่บอมย์ก็ลากกูออกมา ก่อนจะเรียกพวกสิงห์โตดำทุกคน มาเข้ากล้องถ่ายรูปหมู่โดยกูยืนกลาง
ซ้ายไอ้พี่บอมย์ ขวาไอ้พี่โต๋ ทำหน้านิ่งตาขวางยืนข้างกู เพราะกูไม่ยอมถ่ายรูปคู่กะมันสักรูป
นอกจากบนเสลี่ยงที่น้อง ๆรัวชัตเตอร์ กูเลี่ยงไม่ยอมถ่ายกะมันเอง มันเลยมีอาการอย่างที่เห็น
ส่วนคนอื่น ๆ กูถ่ายด้วยหมด
เสร็จจากสิงห์โตดำ ก็เป็นเหยี่ยวเวหา ไอ้พี่พรตยืนซ้าย ไอ้พี่เทคประกบขวา ตามด้วยคนอื่น ๆ
กูยืนกลางเหมือนเคย สรุปทั้งสองแก็งค์ลากกูถ่ายทั้งเดียวทั้งรวม เพื่อไม่ให้เสียเที่ยว
ไหน ๆก็มารวมกันขนาดนี้ กูเลยจัดหนักให้หน่อย
“พวกพี่ มาถ่ายรวมกันทั้งหมดนั่นแหล่ะ พี่บอย..พี่บอย..ถ่ายรูปให้พวกตะเกียงหน่อย
กูกวักมือเรียกไอ้พี่บอยประธานสี ให้มาชักภาพแก๊งค์ทั้งสอง โดยกูเป็นทูตสันธไมตรียืนกลางเหมือนเดิม
ไอ้พี่โต๋ยืนขวา ไอ้พี่เทคยืนซ้ายตามด้วยคนของแก๊งค์ และคนอื่น ๆยืนเรียงกันไป
เสร็จช๊อทนี้กูขอแบบไม่ต้องแบ่งพวกต่อทันที
“สลับที่กันมั้งดิ อย่ายืนแยกข้างแบ่งพวกกันได้ป่าว คละ ๆกันไปมั้ง” พวกมันก็ทำตาม
ใจกูแบบเสียไม่ได้..แต่ก็ไม่ได้ค้าน ตอนนี้ไอ้พี่โทนี่ยืนติดไอ้พี่ต้า ไอ้พี่ชัดไอ้พี่กาน
ไอ้พี่บอมย์ไอ้พี่เทค ไอ้พี่หน่องไอ้พี่โต๋แต่พ่วงกูติดด้วย ไอ้หล่อเทพมันจับข้อมือกู
ไม่ปล่อยให้สลับที่เหมือนคนอื่น ไอ้พี่พรตโดนไอ้พี่รันล๊อคคอให้ถ่าย
ตกลงมึงอริหรือมึงยังไงกันนิ.......??????
ยาวสะใจดีไหม....ไหนใครต้องการให้โตโต๋เคลียร์กับตะเกียงบ้าง โหวตมา
โตโต๋ขอความเห็นด้วยว่าควรเลือกสถานที่เคลียร์ เพื่อจะได้มีโอกาสหายงอน
กลับมาดีกันเหมือนเดิม ดังนี้
กด 1 เคลียร์ที่โรงเรียน
กด 2 เคลียร์ที่ห้อง...บนเตียง
ใครอยากให้เคลียร์ที่ไหน ให้กดผลโหวตมาด้วยนะค่ะ จะได้แจ้งให้โต๋มันรู้อีกที เพื่อมันจัดให้
LUK.
-
กด1
ที่เตียงอ่ะไม่ไหวจะเคลียร์
-
เคลียต่อหน้ายัยริต้าเลย สะใจ :fire: :fire: :fire:
-
กด 1 เคลียร์ที่โรงเรียน
:z6: :z6:
-
แบบว่าสองจิตสองใจเอาเป็นว่าเคลียร์ที่โรงเรียนก่อน
แล้วจะไปจบที่เตียงหรือไม่นั้นค่อยว่ากันต่อไป
-
ขอสองคร๊าบ
-
กด 1 กด 2 ฮิฮิ เคลียร์ที่โรงเรียนต่อหน้ายัยริต้าโล้ด แล้วไปจบที่เตียง ก๊าก หื่นอีกตรู :-[
-
ยิ่งยาวยิ่งได้ใจ
โลภมากกกกก
:call:
-
กด 2 รับรองเคลียร์ได้หมดจด เพราะไม่มีริต้ามากวนใจ :oo1: :oo1:
-
กด 1 โตยเน้อ
อู้กั๋นตี้โรงเรียน หมะอยากให้เคลียร์กั๋นตี้เตียงเดี๋ยวมีผีผ้าต๊วบ
กั๋วตะเกียงเป๋นรอย ห่วงตะเกียงขนาด :man1:
-
เคลียร์ที่ไหนไม่เกี่ยง
ทั้งสองที่ยิ่งดี
แต่ก่อนหน้านั้น ขอจัดหนักยัยริต้าได้ป่าว
-
ที่ไหนก็ได้ครับ ขอให้มาเร็วๆ
อยากอ่านมากมาย ฮ่าๆๆๆ
-
กด 2 โรดดดดด ฮึๆๆๆๆ
-
กด1 คับ
เคลียแต่ในห้อง ไม่เล้าเลย
เอาแบบคนอื่นแอบดูด้วยนะ
อิอิ
-
กด1 เขี่ยริต้าไปไกลๆ เลย
-
เห้อ เลือกยาก กดข้อ1ละกัน ใจจิงอยากกดสองข้ออ่ะ สู้ๆพี่โต๋
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
กด 1 แล้วค่อยต่อ 2 :z1: :z1:
-
อยากให้โต๋ได้รับบทเรียนซะบ้าง คิดว่าไม่มีคนเห็นก็ทำเป็นเฉย
ตอนแรกยังบ่ายเบี่ยง อยากให้ตะเกียงหึงไม่มีทางซะหล่ะ :fire:
-
กด 1 ก่อน ตามด้วย กด 2 ทับไป พอเคลียร์เสร็จแล้ว ขอให้เขี่ยริต้าทิ้งๆไปซะได้ใหมคะ ทำเกินงามไปแระ
-
กด 1 ต่อหน้าริต้าด้วยนะ
-
กด 1 เคลียร์(ต่อหน้าริต้า)ที่โรงเรียน
แล้วก็ตามด้วยกด 2 เผื่อว่ามีเรื่องค้างคาใจจะได้เคลียร์กันให้หมดไปทีเดียว :z1:
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
เคลียร์ทั้งห้องเรียน แล้วก็ เตียง 5555
-
เอ่อ มือขวากด 1 ก่อนอ่ะ แล้วมือซ้ายค่อยกด 2 จ้า :impress2:
-
เคลียร์สองรอบ ทั้งสองที่ได้ป่ะครับ 555
โดยเฉพาะที่ห้องเนี่ย อีกหลายรอบก็ได้นะ จัดไป o13
-
คุงน้อง ขอสองที่ อิอิ :haun4: :haun4:
-
อยากให้เคลียร์กันซักทีจังเลย
-
หลายตอนแล้วไม่เคลียร์สักที
เหอๆ
-
กด1 ดีกว่า ต่อหน้าริต้าเลยจะดีมากกกกกกกกกกก
-
กด 1-2
รันกับพรตนี้ยังไงน้าาาาาา
อิอิ
-
อากาศหนาวๆแบบนี้...ขอกด 2 เคลียร์บนเตียงนะคะ จะได้อบอุ่น >///<
-
กดหนึ่ง
-
กด1 o13
-
พอมีคนมารุมล้อมตะเกียง ก็จะมาขอเคลียร์ ง่ายไปป่าว ตั้งหลายวันทำไมไม่เคลียร์
ขอให้ตะเกียงไม่เคลียร์ด้วย เอาให้อกแตกตายไปเลย :m20: :laugh:
กด 1 เอาให้รู้ทั้งโรงเรียนเลย จะดีนะว่ามั้ย
กด 2 ตอนนี้อากาศหนาว จะได้อบอุ่น
:pig4:
-
ขอโหวตให้ เบอร์1 แต่เอาต่อหน้า :angry2: :beat: :z6: ยัยหอยไม่มีพู่ริต้า
แล้ว ค่อยไปต่อ เบอร์2 แต่ขอจัดหนักๆหน่อยๆ o18
-
เคลียร์ที่โรงเรียนค่ะ เคลียร์ที่เตียงมันให้ฟีลแบบไม่ทันได้เคลียร์ ได้พูดอะไรเลย แค่มีอะไรกันก็ให้อภัยแล้ว...ซะงั้น ไม่ค่อยชอบฟีลนี้อ่ะ เห็นหลายเรื่องเป็นงี้เลยขัดใจ555+
แต่ที่ถามนี่ แสดงว่าตอนหน้าเคลียร์แล้วใช่ไหมคะ เย้ๆๆ
-
กด
2..1
และ
2..1
2..1
อีกครั้ง
อิอิ
ขอบคุณคร้าบบ
-
Part 61
ฉุกเฉินอีกแล้ว.
.
.
.
.
.
ตอนนี้พวกกูอยู่อัศจรรย์สีแดง หลังจากแยกจากถ่ายรูปกันแล้ว กู..ไอ้พี่โต๋ ไอ้พี่บอมย์
ก็ไปล้างหน้าเปลี่ยนชุดที่ห้องชมรมสี คืนเสื้อผ้าเสร็จก็เปลี่ยนชุดไพรเวท
ที่เตรียมมาไอ้หล่อเท่ห์ด้วยแว่นกันแดดดิออร์ สวมเสื้อสีหมวกสี กางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำ
รองเท้าคอนเวิร์ดสีหม่น ไอ้พี่บอมย์กางเกงยีนส์สีซีด รองเท้าคอนเวิร์ดสีดำ เสื้อสีหมวกสี
แว่นกัดแดดเวอร์ชาเช่ พวกแม่งแต่ละตัวหล่อสาดจนสาวเหลียว เดินด้วยกันกูเลยโดนกลบรัศมีหมด
กูใส่ยีนส์เดฟสีดำ เสื้อสีหมวกสี รองเท้าขาวสลับลายดำ แว่นกันแดดแบลอย
(แผงลอย) 199.- กูก็หล่อจนหนุ่ม ๆ เหลียวตรึม หึ..หึ..หึ..เป็นไง?..หนักไหมกู
สาวไม่เหลียว แต่ดันโดนหนุ่มมองเป็นพรวน รุ่นพี่ม.6 เข้ามาทักอีก
“น้อง ๆ พี่ว่าน้องไม่เหมาะเป็นทอมเลยนะ...สวยน่ารักขนาดนี้..เสียดายหากเป็นทอม...
หัวใจพวกพี่สลายหมด” จบข่าวเหตุการณ์นี้..ตอนกูรอไอ้สองหนุ่ม เดินไปซื้อเครปกับน้ำ
ทำให้ไอ้ตะเกียงผจญชะตากรรมอันน่าสังเวช
มาถึงอัศจรรย์พวกกูเข้าไปนั่งข้างกองเชียร์..พวกพี่บอยเอาโต๊ะมากางไว้
มีกระติกใส่น้ำแดงใบใหญ่เบ่อเริ่ม..ตั้งกลางโต๊ะ หลอดดูดก้านยาวแช่ไม่ต่ำกว่าสิบหลอด
สงสัยไว้บริการรวม พอพวกกูเดินเข้าไปแกเรียกนั่งทันที
“อ้าวเห้ย!..มา..มา..พวกมึง เอ้าน้ำ..เอากันรึเปล่า?” แกเลื่อนกระติกส่งให้ไอ้พี่โต๋มันทันที
“ไม่ดีกว่า รอไอ้บอมย์วิ่งก่อน แล้วมึงอย่าบอกซัดไปแล้ว มึงลงด้วยไม่ใช่นิ” มันถามไอ้พี่บอยกลับ
ทำไมกินน้ำแดงแล้วเกี่ยวอะไรกับวิ่งด้วยว่ะ? กูสงสัยล่ะ
“นิดหน่อยน๊า..ไม่ไรมาก กูไหวแค่จิบ ๆ เอาแรง” ไอ้พี่บอยมันตอบ กูเลยถามแม่งมันแหล่ะ
“ทำไม?..น้ำแดงมันเป็นยังไงนักกีฬาถึงกินไม่ได้” พวกแม่งมองหน้ากู อมยิ้มกันได้อีก
ก่อนไอ้พี่บอมย์มันจะเลื่อนกระติกมาตรงหน้ากู พร้อมกับบอกว่า
“อยากรู้ ลองจิบดูดิ” ยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ จัดการคว้าหลอดกำลังจะเอาเข้าปากดูด
“ไม่ได้..อย่าตะเกียง..มันใส่เหล้า..ไม่รู้อะไรเลยเด็ก” ไอ้พี่โต๋มันดึงเอากระติกกลับไป ห้ามกูกินเสร็จ
ส่ายหน้าใส่กูอีก..กูผิดซะงั้น..มึงไม่เฉลยกูก็พิสูจน์ดิ วุ้ย!..ทำยังกะกูเด็กโครตซะงั้น
เด็กแล้วไม...เดี๋ยวปัดโบกเลยนิ
“ที่ห้าม..เพราะห่วง..ยังทำหน้าใส่อีก..รู้นะว่าด่าอยู่” แน่ะ!..เสือกเดาถูกอีก.ชิ
“555!!...มึงนี้..ห่วงอะไรนักว่ะ!..เชี้ยโต๋...ให้น้องมันลองบ้างไรบ้างไม่เสียหายหรอก..หวงสัดเลยมึง”
ไอ้พี่บอยหัวเราะพูดขึ้นมา มันมองตอบไอ้พี่บอยตาขวาง ก่อนจะต่อปากต่อคำ
ลีดที่เต้นหน้ากองเชียร์ก็เข้ามาพัก ริต้าตรงรี่มาหาไอ้หล่อเทพทันที
“โต๋ขา..ริต้าหิวน้ำจังเลย ขอน้ำกินหน่อยสิค่ะ” พูดไม่รอมันได้อนุญาต คว้าหมับหยิบกระติก
ใส่หลอดดูด...ส่งเข้าปากดูดทันที ไม่มีใครทันได้ทักท้วงเธอเลย
“พรวด...แค่กๆๆๆ!!” สำลักพุ่งพรวดออกปากแทบไม่ทัน ดีไม่พ่นใส่หัวไอ้พี่บอมย์มัน
ไม่เช่นนั้นชุดหล่อหมดกันทีนี้...
“อ้ายยย!...น้ำอะไรนี่” เธอร้องเสียงสูง..ก่อนจะถามขึ้น หลังจากหายสำลักเสร็จ
“กำลังจะห้าม แต่บอกไม่ทัน..สี่คูณร้อยนะ..ถ้าจะกินไปเอาในลังใหม่ดีกว่า กระติกนี้ของผู้ชายเค้า”
ไอ้พี่บอยมันบอก..อะไรของมันสี่คูณร้อย กูไม่เข้าใจ..เก็บความสงสัยไว้ ไหนบอกน้ำแดงผสมเหล้าไง
ริต้าหน้าบึ้งสะบัดก้นเดินออกไปที่ลังแป๊ปซี่ตามที่บอก คงหาน้ำกลวกปาก ก่อนจะออกไปเต้นลีด
นำเชียร์ต่อ สามหนุ่มมองหน้ากันยิ้ม ๆ กูล่ะงงกะพวกมึงกันจริงงงง...
“มันคืออะไรสี่คูณร้อยพี่บอย” กูถือโอกาสถามแม่งขึ้นมาล่ะ
“อ๋อ!..ก็เหล้า โซดา เอ็มร้อย น้ำแดง แรงอย่าบอกใคร 555!!” หัวเราะตบท้ายชอบอกชอบใจซะงั้น
กูได้แต่ยักหน้าเข้าใจมั้งไม่เข้าใจมั้ง สูตรผสมมั่วพวกมึงอะดิ..เรียกชื่อซะพาคิดเชียว..สี่คูณร้อย..ชิ
เสียงกองเชียร์ด้านหน้า เริ่มส่งเสียงเชียร์กันกระหึ่ม เมื่อนักกีฬาเริ่มแข่งวิ่งกันแล้ว
ไฮไลท์คือ 100 เมตร 200 เมตร และ 400 เมตรชาย ที่น่าจับตามอง
เพราะรายการแรก ไอ้พี่บอยลงให้สีกู รายการที่สอง..ไอ้พี่บอมย์ลง
ส่วนรายการที่สามไอ้พี่แม็กลงแข่ง คนหลังเป็นนักกีฬาวิ่งของโรงเรียน
ตำแหน่งจ้าวลมกรดนะ สองปีซ้อน..อดีตกวาดสามเหรียญทองไม่มีใครสู้มันได้
แล้วพี่นกเพื่อนไอ้พี่บอยสต๊าฟดูแลนักกีฬาวิ่ง..พรวดพราดเข้ามาหน้าตาตื่น
“บอย..เหี้ยแล้วมึง ไอ้แม็กมันลงวิ่ง 400 ไม่ได้แล้วว่ะ!.” พวกกูฟังมันพูดงง ๆ
“ทำไมมีอะไรว่ะ?.” ไอ้พี่บอยถามกลับทันที
“แม่ง..รถล้มเมื่อกี้นี้เอง เสือกหน้าใหญ่ส่งหญิง ตอนนี้ทำแผลอยู่ห้องพยาบาล หัวเข่าแตก
ข้อเท้าบวม มึงว่ามันวิ่งไหวไหมล่ะ” ไอ้พี่นกสาธยายให้ฟังถึงอาการไอ้พี่แม็ก
ตายห่า..ไหนว่ามันลงแข่งตั้งสามรายการ
“แล้วมันเหลือแข่งกี่รายการเนี๊ยะ?..” ไอ้พี่บอยถามขึ้น พวกกูนั่งฟังเงียบ ๆ
“เหลือรายการเดียว 400 เมตรอ่ะ สองรายการแรกมันคว้าเหรียญทองหมดแล้ว สู้มันแม่งไม่ได้สักคน
ทั้ง 800 เมตร กับ 4x 400 พวกมันชนะกวาดเหรียญทองให้สีเราแล้วว่ะ
เหรียญรวมเราอยู่ที่สองเป็นรองสีเหลือง สี่น้ำเงินตามมาที่สาม” ไอ้พี่บอยพยักหน้า
กูพึ่งรู้ผลยอดรวมก็ตอนนี้เอง สรุปตามสีไอ้พี่รันมัน
“แล้วคนอื่น ๆ ล่ะวิ่งแทนมันไม่ได้หรือไง” ไอ้พี่โต๋ มันถามขึ้น
“อัดเต็มแล้วว่ะ..แทรกไม่ได้เลย แต่ละคนลงสามรายการแล้วนะโว้ย
มึงอย่าลืม..พวกนี้ต้องลงฟุตบอลชิงที่สามบ่ายโมงอีก นักวิ่งเราส่วนใหญ่ก็นักฟุตบอลทั้งนั้น
นี่เหลือลุ้น 4 x 200 เมตรชาย ที่ต้องแข่งอีก..เราเต็งเหมือนกัน เพราะชุดนี้คือชุดที่คว้าแชมป์
4 x 400 เมื่อเช้า ขาดไอ้แม็ก..แต่เดิมมันก็ไม่ลงรายนี้อยู่แล้ว เพราะมันโชว์เดียว 400 เมตรชาย
ให้ไอ้ชาติลงไม้สามแทนมัน คิดว่าไม่น่าพลาด ไอ้ชาติก็ตัวเร็วเหมือนกัน
สิบเอ็ดโมงต้องรวมตัวแล้วด้วย”
“ตกลงตอนนี้มึงมีปัญหารายการไหนกันแน่ว่ะ กูฟังแล้วชักงง.” ไอ้พี่บอมย์ มันถามขึ้นมา
“ก็รายการไอ้แม็ก 400 เมตร..มึงลงไม่ได้หรอกบอมย์ ชื่อมึงลง 200 เมตรไปแล้ว” ไอ้พี่นกมันบอก
“ห่า!..ใครบอกกูจะลง กูเต็มเหมือนกัน ทั้งบาส ทั้งตะกร้อจะลงห่าไรได้อีกว่ะ! แล้วมึงล่ะบอย
มึงลงไม่ได้รึไง ตกลงมึงลงกี่รายการ” ไอ้พี่บอมย์มันหันมาถามไอ้พี่บอยทันที
“เหี้ย!..กูเต็มเหมือนกันสัด..กูลงบอล ลงวิ่ง 100 เมตร ลงปิงปอง คว้าเหรียญทองให้สีแล้วด้วย
มึงจะเอาไรกะกูอีกว่ะ” อ่าห่ะ!..เพิ่งรู้ไอ้พี่บอยมันคว้าเหรียญทองปิงปองชายเดี่ยวซะงั้น
ใช่ย่อยนะเนี๊ยะ
“แล้วเอาไงดีว่ะ!..โต๋มึงว่าไง” ไอ้พี่บอมย์ หันไปถามไอ้หล่อ ที่นิ่งฟังเงียบ ๆ
“ไม่รู้ว่ะ!..เค้าให้แจ้งเปลี่ยนรายชื่อก่อนแข่งเมื่อไหร่ว่ะ?” เสือกตอบไม่รู้ ก่อนจะหันไปถามไอ้พี่นกเรื่อง
กำหนดเวลาแจ้งเปลี่ยนชื่อซะงั้น
“แข่ง 11.30 น. ก็ไม่เกิน 10.30 น. อย่างน้อยล่วงหน้าก่อน 1 ชั่วโมง”
“ตอนนี้กี่โมงแล้วมึง?” ไอ้พี่บอยถามไอ้พี่นกมัน
“เก้าโมงครึ่ง พวกมึงเตรียมตัวได้แล้ว สิบโมงคิวมึงนะเว้ยไอ้บอย ต่อก็ของไอ้บอมย์
แล้วสลับ 4x200 เมตร ถึงจะรายการไอ้แม็ก ที่มีปัญหาเนี๊ยะแหล่ะ..รายการสุดท้ายเลยล่ะมึง”
พวกมันหันมองหน้ากันเลิกลั่ก ไม่มีใครคิดไรออก ก่อนจะพร้อมใจกันหันมามองกูเป็นตาเดียว
“เห้ย!..ไร..มองไรกัน นี่อย่าบอกนะ...” กูส่ายหน้าพรืดดดด..ทันที
“น๊า..นะ..ตะเกียง ช่วยสีเราอีกรายการดิ น่ะ..ถือว่าพี่ขอร้อง ทำเพื่อส่วนรวมหน่อย”
เวร...ออกลูกอ้อนขอร้องกูซะเสียงอ่อนเลยมึง ไอ้พี่บอย
“นั่นสิตะเกียง..ลงได้ไม่ใช่หรือเรา...ตะเกียงยังเหลือสิทธิ์อีกครั้งนี่” ไอ้พี่บอมย์
“ไหนบอกให้ช่วยแค่ที่ตกลงกันไง” กูทวงสัญญาพวกแม่งล่ะ..จำไม่ได้ดิ ว่าพวกมึงรับปากกูว่าไง
“แต่นี้มันฉุกเฉิน..ไม่ได้ต้องการผิดคำพูดสักหน่อย ใจร้ายจัง..สวยแต่ใจร้ายว่ะ!.” อ้าว!...ไอ้พี่บอย
มอมซะงั้นปากมึง
“ถึงลงให้ ก็ไม่มีชุดแข่งอยู่ดี รองเท้าด้วยไม่ได้เตรียมไรมาสักอย่าง” กูหาเรื่องแถปฏิเสธไปก่อนล่ะ
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง..พี่จัดการเอง ชุดสำรองยังเหลือ ไซร้เอสยังมีอยู่อีกตั้งสองชุด..
พวกมีแต่ตัวใหญ่ ๆ ทั้งนั้น เลยเหลือชุดเล็กพอดี ส่วนรองเท้าเดี๋ยวพี่ยืมให้ ใส่เบอร์ไรบอกมา”
ไอ้พี่นกกุลีกุจอเจ้ากี้เจ้าการจัดหาให้ทันที กูยังไม่ได้บอกจะลงให้สักหน่อยหันไปมองหน้าไอ้คุณชาย
ประมาณจะให้มันช่วยกูหน่อย ไม่รอดแล้วกู
“อืม..ลงสิตะเกียง..พี่รู้ว่าตะเกียงเก่ง เคยวิ่งคว้าแชมป์ระยะกลางมาแล้วไม่ใช่หรือ
ตะเกียงน่าจะทำได้นะพี่ว่า” พระเจ้า!...กรรม..มึงเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า กูต้องการสื่อให้ช่วย
ทฤษฎีไหนที่บอกว่าคนที่รักเรา..มักเข้าใจความหมายในดวงตาเราดี แสดงว่าที่บอกรักกูโกหกทั้งเพ
กูให้ช่วยปฏิเสธ ไม่ได้ให้มาร่วมขอร้องให้แข่ง..จนปัญญา ไอ้บร้าาาาๆๆๆ.......
“เฮ่อ!..เอาก็เอา แพ้มาอย่าหัวเราะเยาะแล้วกัน” พวกหันไปยิ้มให้กันซะงั้น..ภูมิใจดิ
รวมหัวกันมัดมือชกกูได้เนี๊ยะ!..........
ยังไม่เคลียร์...โตโต๋..ขอเวลานึกหาวิธีเคลียร์ก่อน เล่นให้จัดทั้งสองที่ ล่อทั้งโรงเรียน ทั้งบนเตียง
โต๋บอกว่า ไอ้โรงเรียนออกจะอึกทึกครึกโครม แล้วจะเคลียร์อิท่าไหนดีหว่า...ครึ..ครึ..ครึ..ถ้ำมอง
Luk.
-
ว้าวววว อยากรู้อยากเห็น
-
เคลียร์ท่าไหนก็ได้ให้นังริต้ามันรู้สำนึกซะที
ว่าพี่โต๋เค้ามีเจ้าของแล้ว :m16:
-
:serius2: เฮ่ออ เริ่มลืมเรื่องที่จะเคลียร์ซะแล้วเรา เอิ๊ก เอิ๊ก
-
เคลียร์แบบให้ริต้าอึ้งไปเลย ที่ ร.ร. นะ
แล้วค่อยมาต่อกันที่บ้าน ให้มันๆ :z1:
-
เอาแบบที่เคลียร์แล้ว ริต้ามันหายสตอร์อ่ะคะ เอิ๊กๆๆๆ
-
แอบเสียดายเล็กๆที่ตอนนี้โตโต๋ยังไม่ยอมเคลียร์กับตะเยงซักกะที :z1:
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคะ สู้สู้นะคะ(ทั้งน้องตะเกียง+โตโต๋+นักเขียนคนเก่ง) :L2:
-
วิ่งแข่ง เสร็จ
ตะเกียง..ได้เหรียญ
เคลียร์ เสร็จ
โตโต๋..ได้ตะเกียง
เอิ้ก เอิ้ก
คนอ่านหื่นอ่ะ
...ส่วนริต้า หอบสะตอกลับบ้าน.. ฮ่าฮ่า
อิอิ ขอบคุณคร้าบ
-
ยังไม่เคลียร์ รอโตโต๋มาเคลียร์ต่อไป แต่ต้องจัดให้หนักทั้งสองที่เลยนะ :laugh: :z1: :z1:
-
:เฮ้อ:
-
เคลียร์ให้เจ๊ริต้าเเกหน้าเเหกไปเลย
เเต่ถ้าบักโต๋มันมีอะไรในกอไผ่กะเจ๊เเก เลิกไปเลยยย :z6:
-
:yeb:มารอเชียร์สาวลมกรด เอ้ยหนุ่มลมกรด ซินะตะเกียง :ped149: :ped149: :ped149:
-
1+
-
ไม่เคลียร์
ค้างๆๆๆๆ
-
เคลียร์ท่าไหนก็ได้
ที่ไหนก็ได้จัดมา :laugh:
:call:
-
เคลียร์ที่โรงเรียนเล้ย อึกทึกคึกโครมแหละดีแล้ว ริต้าเค้าจะได้เลิกๆยุ่งซะที จิ๊
...ว่าแต่ไอ้ที่บอกว่าจะอึกทึกครึกโครมนี่จะเกิดจากไรหรือคะ อิๆ
-
จัดให้ริต้าต้องย้ายโรงเรียนเลยดีมั้ยอะ จาแรงไปป่าว
-
เค้ากะไม่รู้ละว่าจะเคลียร์ยังไง แต่เค้าอยากจะดูตอนเคลียร์อ่ะ ทั้งที่โรงเรียน และที่บ้านเลย อิอิ
ว่าแต่งานนี้น้องตะเกียงก็ต้องเหนื่อยเพิ่มอีก 1 รายการละซิ.
-
มารอ
-
กะลังหนุก อิอิ
-
รอคู่เนี้ยเค้าเคลียร์การค่ะ :haun4: :haun4:
-
ตอนนี้เบื่อค่ะ
ไม่เคลียร์สักที
-
ให้ตะเกียงใส่กางเกงวิ่ง ขาสั้นๆ นะ จะได้โชว์ขาขาว เวลาวิ่งจะได้ไม่มีใครกล้าวิ่งแซง
:z1: :z1:
-
Part 62
จ้าวลมกรด.
.
.
.
.
.
สุดท้ายกูก็ต้องมานั่งนวดน่อง..นวดขา ให้ไอ้พี่โต๋มันบีบคลายเส้นให้อยู่เนี๊ยะ
พวกเราอยู่ในเต๊นท์ข้างกองเชียร์ กูเหยียดขาเท้าแขน..เอนหลังบนเสื่อ
ไอ้พี่โต๋มันนั่งขัดสมาธิ..เอาขากูข้างหนึ่งพาดบนตัก ก่อนจะลงน้ำมันนวดให้จนทั่ว
ข้างกูมีไอ้พี่บอมย์ ไอ้พี่บอยนั่งทาน้ำมันนวดของมันไปด้วย
พวกนักกีฬาเริ่มทยอยเดินเข้ามาในเต้นท์ เกือบเกิดปัญหาขึ้นเมื่อ...
“ฮู้..ว้าว!..ขาโครตขาวเลยง่า...เนียนโครต ๆ ไม่มีขนสักเส้นเลยว่ะ!.” เอาเข้าให้ ไอ้คนพูดเป็นนักวิ่ง
รู้ที่หลังชื่อชาติ อยู่ม.5 เป็นนักบอลด้วย ไอ้พี่โต๋ตาขวางทันที ก่อนจะหยิบเสื้อขึ้นมาคลุมขากูหมับ
ก็นะกางเกงวิ่งมันโครตสั้นอ่า...เป็นกางเกงบอลสีแดงขาเว้าข้าง เว้าเห็นโคนขาอ่อนเลย
เสื้อเป็นเสื้อกล้ามแดงขาวสลับขวางด้านซ้าย พอสวมตัวกูมันก็นะ
สีแดงตัดกับผิวกูทำให้มันดูขาวเว่อร์เข้าไปอีก
“..สัด...ปากดีหน่อยมึง..ก่อนจะไม่มีไว้แดกข้าว” ไอ้พี่โต๋..มันพูดขึ้นมา..เสียงแม่งน่ากลัวสุด ๆ
พาเอาในเต๊นท์หน้าเสียไปตาม ๆ กัน ไอ้คนพูดหน้าแดงก่ำ แต่ไม่กล้าต่อปากกับมัน
คงรู้แหล่ะ..ว่ามันเป็นใคร เพราะไอ้นี่มันเป็นรุ่นพี่ ไม่รู้กิตติศัพท์ไอ้พี่โต๋ก็แปลกแล้ว
“อย่าปากเปราะมากดิว่ะ!..เหี้ยชาติ..เดี๋ยวก็ได้เรื่องหรอก..โทษทีว่ะโต๋..อย่าถือมันเลย...
เหี้ยนี่นิสัยเงี๊ยะ..จริง ๆ มันไม่ได้คิดไรหรอก” ไอ้พี่บอยออกตัวขอโทษขอโพยไอ้คุณชาย
พร้อมตำหนิไอ้พี่ชาติมันด้วย ทำให้รู้ว่าไอ้พี่โต๋ไม่ธรรมดา รุ่นพี่ยังเกรงมัน ไอ้พี่บอมย์ไม่มีไร
มองนิ่ง ๆ เห็นว่าเคลียร์ได้ ก็หันไปสนใจนวดขามันต่อ ไอ้พี่โต๋เล่นจ้องไอ้นั่นจนหลบออกจากเต้นท์ไป
จึงก้มลงนวดน่องกูไม่พูดไม่จา
“อ่ะ!..เปลี่ยนข้าง” พูดจบ เบี่ยงขากูออกก่อนจะยกอีกข้างมาพาดตักนวดลงน้ำมันให้ต่อ
แต่ตอนนี้กูวูบ ๆ อ่า..ก็มันเล่นเข้ามานั่งแทรกหว่างขา หันหน้ามาทางกู แทบยกขากูพาดเข่า
ตัวมันขัดสมาธิอยู่หว่างขากูเนี๊ยะ แล้วกูก็เท้าแขนเอนหลังขาพาดบนตักมัน
วุ้ย!..ไม่กล้ามองหน้าแม่งหรอก หน้ากูคงแดงเถือก กูรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด
“หึ..หึ..หึ..คิดอะไรอยู่..หือ.” มันหัวเราะในคอ ถามขึ้นมาดื้อ ๆ
“ป่าววว!..ไม่ได้คิด” ปฏิเสธเสียงสูงเลยกู
“แน่ใจ..” มันพูดต่อ
“แน่ดิ๊..บอกไม่ได้คิด..ก็ไม่คิดดิ..จะอะไรเล่า” กูยืนยันหนักแน่น ออกอาการเหวี่ยงมันซะ
ลมเสีย..มาคาดคั้นอะไรกะความคิดกู...ไอ้บร้า....
“ไม่คิด..แล้วไมหน้าแดงเถือกขนาดนั้น...โกหกไม่เก่งนะเรา” นั่น..เสือกรู้อีก ตูจะบร้าตาย..เอากะมันดิ
“แล้วพี่ว่าตะเกียงคิดไร...อย่ามาอำเห่อะ” ยังไม่ยอมหรอก อายแม่งว่ะ!..ดันเสือกจับไต๋กูได้อีก
เจ็บใจชะมัด..ชิ..
“ไม่คิดก็ไม่คิด...ปากแข็งนะเรา..มีอะไรในใจบอกพี่บ้าง..ไม่จำเป็นต้องเก็บไว้ทุกเรื่อง...
เคยพูดกันแล้วนิ..สงสัยอะไรให้ถาม” อยู่ ๆ มันก็โพล่งขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยซะงั้น
สงสัยคงจับความรู้สึกบางอย่างกูได้มั้ง ถึงได้เปรยออกมา ดีล่ะ..เมื่อพูดมาแบบนี้
กูได้ไม่ต้องเสียเวลา..จัดไป
“บางครั้งไม่จำเป็นต้องรอให้ถามหรอก...ทำอะไรไว้ย่อมรู้อยู่แก่ใจ..บางสิ่งบางอย่าง
ถ้าคอยแต่จะให้ถามตลอด ในขณะที่เจ้าตัวไม่ได้อยากจะบอก หรือต้องการปกปิดอะไรอยู่
มันไม่มีประโยชน์ที่ต้องถาม พอใจจะพูดจะบอกก็ไม่ต้องรอให้ถาม ถ้ามั่นใจว่าไม่ใช่ปัญหาแล้วล่ะก็
คิดเอาเองเห่อะ แต่อย่าลืมความลับไม่มีในโลก สักวันก็ต้องรู้จนได้..จะช้าจะเร็ว
ถึงวันนั้นอาจไม่มีโอกาสไอ้พูดแล้วก็ได้” กูพูดโดยจ้องหน้ามันนิ่ง ๆ มันมองมากูก็มองตอบ
ครั้งนี้ไม่มีหลบ เอาดิ..มีอะไรจะแก้ตัวไหม กูรู้ว่ามันเข้าใจความหมายแฝง..
ที่กูใส่ในคำพูดประโยคตะกี้แน่นอน..แต่มันจะเอาไงไม่รู้ มันหยุดมือที่กำลังนวด
ก่อนจะสบตาแล้วพูดขึ้นมา
“ตะเกียงไปรู้..ไปเห็นอะไรมา ไหนลองบอกให้พี่ฟังสิ” ถามกูแหล่ะ
“ทำไมต้องให้ตะเกียงเล่าก่อน พี่ตะหากมีอะไรจะบอกตะเกียงหรือเปล่า” กูยังยืนยันให้มันเป็นคนพูด
มึงนั่นแหล่ะ..มีอะไรอธิบายกับสิ่งที่ทำไปหรือไม่ ใช่จ้องแต่จะเอาเฉลย...ให้มันแฟร์ ๆ หน่อยดิพวก
“พี่ไม่รู้ว่าตะเกียงไปรู้อะไรมา ดังนั้นจึงไม่มีอะไรจะบอก ตะเกียงต้องบอกพี่สิสงสัยอะไรในตัวพี่”
มันไม่ยอมรับ..ยืนยันให้กูไขข้อข้องใจอยู่นั่นแหล่ะ..ชักโมโหแล้วกู
“ได้..ตกลงพี่ให้ตะเกียงเล่าใช่ไหม ขอบอกก่อนนะ..ถ้าพี่ต้องการแบบนั้น ตะเกียงจะยอมเล่าให้ฟังก็ได้
แต่พี่จะไม่มีโอกาสพูดหรืออธิบายอะไรอีกเป็นอันขาด เพราะตะเกียงจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
หลังจากนี้.. ตะเกียงถือว่า ก่อนจะเล่าให้โอกาสพี่พูดแล้ว เมื่อพี่ยืนยันไม่มีอะไรจะพูด
แสดงว่าพร้อมที่จะแลกกับสิ่งที่จะเสีย นั่นคือโอกาสครั้งสุดท้าย...ตกลงพี่เอาไง
จะลองคิดดูก่อนก็ได้..ตะเกียงให้เวลาไม่เกินสามทุ่ม หากเลยเวลาที่กำหนด
ถึงตอนนั้น..ไม่ว่าพี่จะยังอยากให้ตะเกียงเล่า หรือพี่อยากจะพูดให้ตะเกียงฟัง
มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไป” กูพูดจบ..ขยับลุกเดินหนี..ออกไปกลางสนาม
ไม่อยากอยู่มองหน้าแม่งล่ะตอนนี้ ก่อนกูจะระงับโทสะไม่ไหว ยอมรับโมโหมันมาก
ทำหน้าซื่อเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิดมาซะงั้น ช่างหัวแม่งเห่อะ..นึกไม่ออกก็ไม่ต้องคุยกันอีกเลยมึง.....
จากนั้น..กูกับมันก็ไม่ได้คุยกันเรื่องนี้อีกเลย เราต่างคนต่างสนใจเรื่องกีฬามากกว่า
ตอนนี้ประกวดกองเชียร์กับลีด ต่างยกกองไปแข่งกันที่หน้าปะรำพิธีกองอำนวยการ
แต่ละสีวนกันไป..พวกกูไปเชียร์ด้วย โดยอยู่ให้กำลังใจห่าง ๆ ริต้ายืนเด่นเป็นตัวกลาง
ของลีดหญิงสามชายสองท่าทางมั่นใจมาก ๆ พวกน้อง ๆ ม.ต้น สีกูทำได้ไม่เลว
ทั้งเพลงบังคับและเพลงเลือกอิสระ ท่าลีดก็สวยงามพร้อมเพรียง..ดูแล้วมีลุ้น
นอกจากนั้นก็สีอื่น ๆ โชว์ลีลาท่าทางกันเต็มเสต็ป ไม่มีใครน้อยหน้าใคร
พอมาถึงสีน้ำเงิน..นำทีมด้วยพี่อัง พี่คนาง พวกพี่กระเทียมสามหลีบ
ขาดแต่พี่รสากับพี่คำพองที่อยู่สีเหลือง พี่อังสวยสง่าสมกับอดีตดรัมเมเย่อมือหนึ่ง
ท่าทางบิดเอวแอ่นอกยืดไหล่หน้าเชิดดูดีมาก ๆเมื่ออยู่ในชุดลีดผ้ามันสีน้ำเงินมีระบายลูกไม้ตรงสาบเสื้อ
เข้ากับกระโปรงสั้นสีขาว..รองเท้าบูธสีขาว ผมเกล้ามวยสูงปักดอกแคทรียาขาว
ชุดดีหรูเลิสอลังการสมราคาจริง ๆ สีกูกับสีน้ำเงินดูคู่คี่สูสีที่สุดในบรรดาแต่ละสี
ฝ่ายข่าวสอดแนมบอกมาว่า ตอนนี้ถ้วยลีดสองสีนี้เท่านั้นที่แข่งกัน..ได้แต่รับฟังมา
ความจริงเป็นยังไงไม่มีใครยืนยันได้ ต้องรอกรรมการประกาศอย่างเป็นทางการนั่นหล่ะ
หลังจากจบจากประกวดเชียร์ ก็ถึงเวลาแข่งวิ่งกันแล้ว ตอนนี้เป็นแข่งระยะสั้นจ้าวลมกรดม้วนเดียวจบ
100 เมตรชาย ประกอบด้วยตัวเต็ง ๆ คือ
สีแดง ไอ้พี่บอย ประธานสีกูเอง สีน้ำเงิน ไอ้พี่เทค ตัวแทนลงแข่ง
สีเหลือง ไอ้พี่รัน กุนซือแก๊งค์กูมั่นโครต ลงจ้าวลมกรดเลยมัน ส่วนสีอื่น ๆไม่ไรมากกูไม่รู้จัก
คิดว่าสามสี่นี้น่าลุ้นที่สุด ดูใครจะเทพคว้าจ้าวลมกรด 100 เมตรมาครอง
นักกีฬาพร้อม..กรรมการสั่งเข้าที่..ระวัง! เสียงปืนดังขึ้น
“ปัง!.” พร้อมกับการออกตัวของนักกีฬา..สับขาแข่งกันเต็มที่ กองเชียร์รัวกลองสนั่น
กองเชียร์สีเหลืองกรี๊ดดดๆ...ดังลั่นลุกเต้นกันทั้งอัศจรรย์ ใช่แล้วครับ..ไอ้พี่รันคว้าจ้าวลมกรดมาครอง
ด้วยช่วงขาที่ชนะอย่างฉิวเฉียดไอ้พี่เทคสีน้ำเงิน..ไอ้พี่บอยเข้าที่สาม ดียังติดหนึ่งในสามไม่แห้วแดก
ไอ้พี่รันคว้าธงสีเหลืองมาโบกวิ่งรอบสนาม ผ่านกองเชียร์สีไหนได้รับเสียงปรบมือสนั่น
แสดงความยินดีกับฝีเท้าเทพของมัน..เท่ห์ได้อีกกุนซือกู เห็นมันหยุดแวะสีน้ำเงิน
มียึกยักทักทายอะไรกับไอ้พี่พรต ท่าทางฟึดฟัดทำหน้าตายังกะไปโกรธใครมาเป็นชาติ
คงไม่พ้นไปยั่วเขาอีกไอ้พี่รัน กูมั่นใจว่ามันคงเยาะเย้ยไอ้พี่พรตเป็นแน่..ที่แพ้ได้ที่สอง
ก่อนจะวิ่งมาถึงสีกู มันวิ่งตรงเข้าหากองเชียร์ได้รับเสียงปรบมือเสียงกรี๊ดของสาว ๆ อย่างล้นหลาม
ก่อนจะวิ่งเยาะ ๆ มาที่พวกกูยืนอยู่ ไอ้พี่โต๋เข้าไปสวมกอดแสดงความยินดีกะมัน
“ดีใจด้วยเพื่อน..สุดยอดเลยมึง ตกลงสองเหรียญทองแล้วดิ..เมื่อวานตะกร้อ
วันนี้จ้าวลมกรดเลยนะมึง” ไอ้พี่โต๋มันแซว ไอ้พี่บอมย์เข้าไปกอดตบไหล่มันแสดงความยินดีด้วย
“เยี่ยมมากเพื่อนกู สมกับเป็นมึงจริงไอ้รัน” ไอ้พี่บอมย์พูดชมมัน
“เหี้ย..ถือว่ากูคิดถูก..ไม่ลงวัดกับมึง ไม่งั้นไม่แน่จะได้หรือเปล่า
ดีที่ไอ้เทคแพ้กูครึ่งก้าวไม่งั้นเสร็จมันแหล่ะ” มันพูดถ่อมตัวซะ แต่ก็น่าคิดมันวางตัวหลบไอ้พี่บอมย์
ถ้ามันแข่งกันยังไม่รู้ว่าใครจะเป็นจ้าวลมกรด ไอ้พี่บอมย์มันลง 200 เมตร..ต้องรอเชียร์
เพราะแข่งต่อจากนี้ กรรมการเรียกนักกีฬารวมแล้ว
“เห้ย!..กูไปเตรียมตัวแข่งก่อนโว้ย!...กรรมการเรียกแล้วว่ะ!.” ไอ้พี่บอมย์บอก
พวกกูยกมือให้มันโชคดี..เต็มที่ มันแปะมือกลับ ทีละคนก่อนจะวิ่งไปยังจุดสตาร์ท
“ไม่กอดแสดงความยินดีให้พี่มั้ง..ตะเกียง” พอไอ้พี่บอมย์ไป มันก็หันมาแซวกูล่ะ...
กูเลยเดินเข้าไปอ้าแขน..กำลังจะสวมกอดมันเหมือนพวกไอ้พี่โต๋ทำ ยังไม่ทันได้กอด
“พอเลยมึง..อยากกอดมานี่เลย..กูกอดเอง” ไอ้พี่โต๋ ตัดหน้าเข้าไปกอดมันรัดซะแน่น
“เหี้ยโต๋..ปล่อยกูได้แล้ว...แม่งทำหวงนะมึง..กับเพื่อนก็ยังไม่เว้น..กูแค่ให้น้องเค้าแสดงความยินดีมั้ง..
ทำเป็นคิดมากเชียวมึง” มันบ่นไอ้พี่โต๋ ทำตาปะหลับปะเหลือกไปด้วย
“อย่ามาเยอะ..เชี้ยรัน..ทำยังกะกูตามมึงไม่ทันงั้นแหล่ะ” ไอ้พี่โต๋มันย้อน ก่อนที่มันจะมองหน้ากันนิ่ง ๆ
แล้วในที่สุด
“ห่า..ห่า..ห่า..555!..” จู่ ๆ พวกแม่งก็บ้า หัวเราะขึ้นมาพร้อมกันซะงั้น หน้าตามีความสุขจริ๊งงง...
ยังกะตะกี้พวกมันไม่ได้เพิ่งจะเถียงกันมา เห็นแบบนี้งงกับพวกแม่งเหมือนกันกู
แต่ดีแล้วที่พวกมันมีรอยยิ้มเสียงหัวเราะให้กัน จากนั้นพวกเราสามคนก็ยืนลุ้น 200 เมตรชาย
เชียร์ไอ้พี่บอมย์กันต่อ สีแดงไอ้พี่บอมย์ สีน้ำเงิน..ไอ้พี่ชัด สีเหลือง..ไอ้พี่วิน
สีอื่น ๆ กูไม่รู้จัก และคิดว่าน่าจับตามองก็คงแค่สามสีนี้เหมือนกัน
กรรมการสั่งเข้าที่ ระวัง!......
“ปัง!..” พุ่งตัวออกจากจุดสตาร์ท พร้อมกันเลยทั้งสามสี ไม่มีใครเสียเปรียบใครในระยะ 50 เมตร
เข้าสู่ 100 เมตรแรก ไอ้พี่บอมย์กับไอ้พี่ชัดขึ้นมาตีคู่กัน ไอ้พี่วินตกลงไปนิดหนึ่ง
พอเหลือ 50 เมตรสุดท้าย ไอ้พี่บอมย์ก็ขึ้นแซงเกือบช่วงตัว และเข้าเส้นชัยในที่สุด
ไอ้พี่ชัดสีน้ำเงินได้ที่สอง ไอ้พี่วินได้ที่สาม กูกะแล้วพวกแม่งแข่งกันเองเฉพาะพวกมันนี่แหล่ะ
ไอ้พี่บอมย์มันเทพจริง ๆ ยอมรับสิงห์โตดำ แต่ละคนไม่ได้มีแต่ชื่อ พวกมันมีดีกันแทบทุกคนจริง ๆ
เหยี่ยวเวหาใช่กระจอก สมกับเป็นคู่ปรับกันแล้วสำหรับแก๊งค์สองแก๊งค์นี้ ไอ้พี่บอมย์วิ่งมาเอาธงสีแดง
ได้รับเสียงกรี๊ด..เสียงปรบมือ..เสียงสาว ๆ ร้องเชียร์กันลั่นอัศจรรย์
ที่มันสามารถคว้าเหรียญทองมาให้สีแดงอีกหนึ่งเหรียญ หลังจากเมื่อวานเป็นฮีโร่บาสแล้ว
ก่อนมันจะวิ่งวนไปรอบสนามเหมือนไอ้พี่รันมันทำ มันโฉบเข้ามาแวะตรงพวกกูก่อน
ให้พวกกูกอดแสดงความดีใจกับมัน กูเข้ากอดมันด้วยแหล่ะ คราวนี้ไอ้พี่โต๋ไม่ยักห้ามเหมือนไอ้พี่รัน
หรือเป็นเพราะมันเห็นกูสนิทกับไอ้พี่บอมย์มากระยะหลังนี้ เราสามคนมักไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด
ที่สำคัญสีเดียวกันมันถึงไม่ว่าละมั้ง แล้วไอ้พี่บอมย์มันก็ผละวิ่งไป
เรียกเรทติ้งตามอัศจรรย์ต่าง ๆของมันต่อ
จากนี้ขั้นด้วยวิ่ง 4 x 200 เมตรชาย ซึ่งเค้าบอกสีกูเต็งหนึ่ง
เพราะชุดนี้เมื่อเช้าคว้ามาแล้วหนึ่งทอง จาก 4 x 400 เมตร มีไอ้พี่แม็กลงด้วย
ก่อนรถมันจะล้มจนแข่งไม่ได้ ต้องให้กูลงแทนรายการต่อจากนี้ ไอ้พี่ชาติอยู่ไม้สาม
คนที่แซวกูตอนไอ้พี่โต๋นวดขาลงแทนรายการนี้ เห็นบอกฝีเท้าจัดไม่ด้อยกว่ากันมากนัก
หนำซ้ำยังเป็นนักฟุตบอลที่วิ่งเร็วมากด้วย พวกกูยืนเชียร์อยู่ข้าง ๆ ไอ้พี่รันมันแยกกลับไปสีมันแล้ว
ไอ้พี่บอมย์วิ่งวนกลับมายืนกะพวกกู ไอ้พี่บอยกับได้พี่นกคอยจัดนักกีฬาอยู่ที่จุดสตาร์ท
นับเหรียญรวมตอนนี้ สีกูยังตามสีไอ้พี่รันอยู่หนึ่งเหรียญ ไม่ต่างกะที่รู้ตอนแรก
เพราะถึงแม้ไอ้พี่รันจะคว้ามาอีกหนึ่งทอง แต่ไอ้พี่บอมย์ก็ตีคืนมาได้..ตอนนี้ยังคงตามเท่าเดิม
กรรมการปล่อยนักกีฬาออกจากจุดสตาร์ท ไม้หนึ่งกูออกตัวนำระยะห้าสิบเมตร
พอไม้สองโดนสีน้ำเงินแซง ไม้สามไอ้พี่ชาติกลับขึ้นมานำอีกครั้ง
ไม้สี่สีกูทำสำเร็จคว้ามาอีกหนึ่งเหรียญทองตามที่คาดหวัง โดยสีน้ำเงินได้ที่สอง สีเขียวได้ที่สาม
ตอนนี้สีแดงกับสีเหลืองผลรวมของเหรียญทองเท่ากันแล้ว ทุกคนดีใจกันสุด ๆ เราต่างเหลือลุ้นแค่
ขบวนพาเหรด 1 เหรียญ ลีดและกองเชียร์อีก 1 เหรียญ และวิ่งของกูรายการสุดท้าย
เพราะกีฬาพื้นบ้านไม่นับเหรียญ คณะกรรมการให้เป็นของรางวัลแทน พวกขนมปังปี๊ปฯลฯ
ไปแบ่งกันถือว่าแข่งสนุกสนานเฮฮาซะมากกว่า จะนับเหรียญเฉพาะกีฬาสากลเท่านั้น
ฟุตบอลสีกูชิงที่สาม สีเหลืองชิงที่หนึ่ง ทราบมาสีเหลืองเต็งหนึ่ง มีหวังอีก 1 เหรียญทอง
ตอนนี้ขบวนพาเหรด กองเชียร์และลีด เป็นเรื่องที่ไม่มีใครรู้ว่ากรรมการจะลงมติให้สีไหน
และใครจะเป็นจ้าวเหรียญทองกันแน่
ไอ้พี่นกมันเดินเข้ามาหากู พร้อมกับหิ้วรองเท้ามาให้ด้วย
“ตะเกียงลองใส่ดู..โอเคไหม เดี๋ยวต้องแข่งแล้วนะ เสร็จแล้วไปรายงานตัวกันเลย”
กูหยิบมานั่งสวม โอเคใส่ได้พอดีเป็นรองเท้าสตาร์ทนักวิ่ง..ไม่มีปัญหา
ถอดเสื้อที่ใส่คลุมเสื้อกล้ามส่งให้ไอ้พี่โต๋มัน ไอ้พี่บอยให้ยืมใส่คลุมไว้ก่อน
“เห้ยโต๋..ตอนนี้ถ้วยรวมลุ้นสามสีว่ะ สีน้ำเงินตามเราสองเหรียญ สีเหลืองเท่ากับเรา
ตอนนี้เหลือแข่งอีกสี่รายการ ฟุตบอลเราหมดสิทธิ์ เพราะสีเหลืองชิงกะสีเขียว
ขบวนพาเหรดกับลีด เท่าที่ฟัง ๆ มา ลุ้นกันกับสีน้ำเงิน เหลือรายการสุดท้ายที่ตะเกียงลงวิ่งเนี๊ยะ
400 เมตร คิดว่าไงว่ะ!..เราพอมีหวังป่าวว่ะ?” ไอ้พี่นกถามไอ้พี่โต๋ คงอยากขอฟังความคิดเห็นจากมัน
กูยืนฟังพวกมันนิ่ง ๆ ไอ้หล่อมันไม่ตอบ กลับเดินมาหากูจับไหล่กูหันไปมองหน้ามันตรง ๆ
ก่อนจะก้มลงมาจ้องตากูพร้อมกับพูดว่า
“ทำให้เต็มที่..ทำให้ดีที่สุด พี่รู้ว่าตะเกียงทำได้...แล้วสิ่งที่ตะเกียงต้องการฟังจากปากพี่..
พี่จะเล่าให้ฟังคืนนี้ก่อนสามทุ่มแน่นอน...ขอร้องเชื่อใจพี่..ไม่ต้องกังวลหรือวิตกอะไรทั้งนั้น..
จำไว้เสมอ...พี่รักตะเกียง..ไม่มีใครสามารถเข้ามาแทนที่ตะเกียงได้” พูดจบมันยังมองหน้ากูนิ่งค้างไว้
มองตามันไม่เห็นความผิดปกติว่ามันจะโกหก..สายตามันจริงใจโครต
เหมือนในลูกกะตามันกำลังบอกรักกูซะงั้น กูรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีกแหล่ะ...
เลยไอ้แต่พยักหน้าให้มันไป...ยังกะคำพูดมันมีมนต์วิเศษ ทั้งที่มันยังไม่ได้เล่าอะไรให้กูฟัง
แค่มันเดินเข้ามาพูดแค่นี้ ก็ทำให้กูหมดข้อกังขา ยกความหนักอึ้งที่มีมาแต่เมื่อวานหายไปหมด
เอาล่ะ!...ตอนนี้กูเต็มร้อยที่จะคว้าเหรียญทองมาให้สีแดง....สู้โว้ย!............
หวานพอไหม....พี่โต๋เคลียร์เท่านี้ก่อน ที่เหลือเดี๋ยวจัดหนักให้ ใจรุมๆ กันนะ
อย่าเพิ่งใจร้อน เห็นใจพี่โต๋หน่อย ขอเวลาไปลำดับเหตุการณ์ก่อน ว่าอะไรยังไง
ส่วนแฟนๆ ตะเกียง ตีตั๋วเข้ามา....เชียร์น้องหน่อย...ฮิ้ว!..สู้..สู้..สู้...
Luk.
-
ตะเกียงสู้ๆๆๆๆ
รอเคลียร์ตอน3ทุ่มด้วยค่ะ :haun4: :haun4: :haun4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด,,,
มาแว๊ววววววววววววว!!!!
-
แค่เนี้ยยยยยยยยยยยยยะ 555+ แหมพี่โต๋ ไหนๆตอนนี้คนก็อยู่เยอ จัดไปๆ เอาให้อึกทึกสมเป็นสิงห์โต๋หน่อยยยยย
-
น้องตะเกียงสู้ๆ
รอพี่โต่ ก่อน สามทุ่ม อ๊ากกกกกกส์ :impress2:
-
รอเคลียร์เรื่องริต้า
-
หง่ะ... นึกว่าจะเคลียร์กันได้แล้วนะเนี่ย....
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เคลียร์กันกลางสนามเลย ให้นังริต้ากินสตอจนลมสว้านพุงปรี้ดไปเลย
-
เคลียร์สามทุ่มในเรื่อง สามทุ่มอัพด้วยเน้อ อิอิ :laugh:
-
ตามเคลียร์ก่อนสามทุ่มด้วยคน
ตะเกียง สู้สู้ :yeb:
-
:z2: :z2: รอเคลียร์..รอเคลียร์
-
รอชมตะเกียงวิ่ง
-
มารอตอนต่อไป
เมื่อไหร่จะเคลียร์กัน
ฮ่าๆๆๆ
-
:impress2:
กางเกงขาสั้น
ขาวจั๊วะ
-
รอเชียร์น้องตะเกียงวิ่งๆๆ
-
ไม่ถึงนาทีสุดท้ายมันก็ไม่พูด
สัด
-
ตอนต่อไปตะเกียงจะได้โชว์ฝีเท้าแล้ว วู้ววววววววว
จะรออ่านตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อค่ะ
-
หุหุ เชียร์ตะเกียงสุดใจขาดดิ้นอะ
-
เคลียร์กันตอนต่อไปได้แล้วนะนานแล้วอย่าปล่อยให้ยืดเยื้อเน้อ
-
หวาน...แต่ยังไม่เคลียร์ o13
-
กรีดดดดดดดดด ได้เวลาตะเกียงโชว์ เท้าสเตปเทพแล้ว
-
สิงห์โต๋ 3 ทุ่มแล้วนะ จะหมดเวลาเคลียร์แล้วนะ ไม่เคลียร์แล้วเหรอ
มารอเผื่อฟลุ๊คอ่ะ :m23: :m22:
-
เหรียญทองเท่านั้น
โฮะ..โฮะ
โตโต๋ เตรียมพร้อม มอบรางวัลให้ตะเกียง
ดีๆนะ
ขอบคุณครับ
-
ว้าาา นึกว่าได้เคลียร์สามทุ่ม หุหุ อดเลย
สิงห์โต๋น่าจะโดนหนักไปเลยนะ
โืทษฐานทำให้ตะเกียงเสียใจ+ว้่าวุ้นใจ
และทำให้คนอ่านคาใจ หุหุ
-
Part 63
จ้าวเหรียญทอง.
.
.
.
.
ไอ้พี่นกพากูมารายงานตัวกับคณะกรรมการ ชื่อกูลงแทนไอ้พี่แม็กส่งก่อนสิบโมงแล้ว
รายการนี้ชิงรายการสุดท้ายของรอบเช้า แข่งเสร็จคงเที่ยงพอดี เป็นกีฬาพื้นบ้านต่อ
ก่อนที่ฟุตบอลคู่ชิงที่สาม..จะเริ่มเตะบ่ายโมงสีแดงเจอสีส้ม ต่อด้วยคู่ชิงที่หนึ่งสีเหลืองกับสีเขียว
หลังจากนั้นคณะกรรมการจะประกาศผลขบวนพาเหรด กองเชียร์และลีด
สุดท้ายประกาศถ้วยรวมกีฬา พร้อมทำพิธีปิดเป็นอันเสร็จสิ้น
สำหรับกีฬาที่เตรียมกันมาร่วม 1 เดือนเต็ม ๆ
พวกกูถูกเรียกเตรียมตัวในลู่วิ่ง คู่แข่งแต่ละคนจัดมาฆ่ากันชัด ๆ
สีแดง..ไอ้ตะเกียงอยู่ลู่สี่ สี่น้ำเงิน..ไอ้พี่กานลู่สาม สี่เหลืองไอ้พี่โทนี่ลู่ห้า
ตกลงพวกกูวัดกันเองว่างั้น สีอื่นกูไม่รู้จักและไม่หวั่นด้วย มีแต่ไอ้สองหนุ่ม
ที่ขนาบกูทั้งซ้ายทั้งขวาไม่ใช่ย่อย คงวางหนีไอ้พี่รันกะไอ้พี่บอมย์มาลงรุ่นนี้ชัวร์
กะหวังกินกันแน่ แต่สองหนุ่มไม่รู้ว่ากูจะโผล่ในลู่ด้วย หันมามองหน้ากูงง ๆ
ตามรายชื่อแล้วต้องเป็นไอ้พี่แม็ก พอกลายเป็นกูพวกมันย่อมแปลกใจ
กูเลยยักคิ้วพร้อมส่งยิ้มพิฆาตไปให้ซะ หน้าแดงทั้งคู่ ไอ้พี่กานชักแหม่ง ๆ
กับสายตาพี่แกที่มองกูมาแหล่ะ...
“ตะเกียงทำไมมาลงวิ่ง ก่อนหน้าไม่เห็นมีรายชื่อเลยนี่” ไอ้พี่กานถามกู
“ตอบไงดี..เอาเป็นว่าฉุกเฉินนะพี่ ลงแทนเค้า” กูตอบมันแหล่ะ
“วิ่งไหวเปล่าเนี๊ยะ..ตัวนิดเดียว รอบสนามบอลเลยนะ แน่ใจไม่เป็นลมไปก่อนล่ะ” ปากไอ้พี่โทนี่
ขอบคุณสำหรับความห่วงใย เก็บไว้ห่วงตัวเองเถ่อะ..เดี๋ยวเจอกัน ในใจเถียงมันไป
ปากกับบอกอีกอย่าง
“ไหวครับ..ซำบายมาก..ไม่ต้องห่วงเต็มที่เลยพี่” กูตอบแล้วเราทั้งหมดก็เข้าประจำที่
ย่อนั่งก้มหัวทำสมาธิ
“เข้าที่...ระวัง!...ปัง!.” สตาร์ทออกตัวเต็มเหนี่ยว วิ่งระยะกลางไม่จำเป็นต้องออมแรง
เพราะต้องรีบกวดหนีคู่ต่อสู้..จะได้มีจังหวะตั้งหลักแรงปลาย กูสับขาโกยอ้าว
ไม่เหลียวมองใคร ตามองไปข้างหน้า จากหางตาพอรู้ว่าพวกมันเกาะติดกูไม่มีใครทิ้งห่าง
จนสองร้อยเมตรผ่านไปเข้าสามร้อยเมตร ไอ้พี่กานสปี๊ดนำขึ้นไปช่วงตัว ไอ้พี่โทนี่ตามติด
กูหล่นลงมาอันดับสาม กูดึงลมหายใจรวบสมาธิร้อยเมตรสุดท้าย
ทุกอัศจรรย์ต่างยืนลุ้นตัวโก่ง..ตะโกนเชียร์กันลั่นดังทั่วทั้งสนาม
อาจเพราะเป็นรายการสุดท้ายแล้ว กูสับเท้าใส่เสต็ปลานนาคาดเชือก
ดึงลมช่องท้องฮึดพุ่งไปข้างหน้าสับขาแซงพวกมัน สามสิบเมตรสุดท้าย
กระชากเข้าเส้นชัยได้ในที่สุด กองเชียร์ตะโกนลั่นอื้ออึงไปหมด
ไอ้พี่โต๋วิ่งมารวบกอดกูไว้แรงส่งกูหมดลง..คงกลัวเข่ากูอ่อนล้มลงไป
แต่แล้วตากูเริ่มพร่า..หายใจไม่ทัน...แดดจ้ากลางกบาลค่อย ๆมืดลง ๆ..
ก่อนจะดับวูบพร้อมสติกูดับหายด้วยเลย!!!!............................
.
.
.
.
.
.
.
กลิ่นแอมโมเนีย ติดปลายจมูก กูเลยค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เห็นภาพมัว ๆ
กระพริบตาซ้ำ ๆ สองสามครั้งเพื่อปรับให้ชัดขึ้น จนมองเห็นหน้าไอ้พี่โต๋จ้องกูอยู่
แววตาแสดงความห่วงใยเด่นชัด กูมองเลยขึ้นไปเห็นเพดานห้องสีขาว
แสดงว่านี่ไม่ใช่ที่สนาม ตัดสินใจถามมัน
“ที่ไหนครับ?” มันไม่ตอบ..กลับส่งยิ้มหล่อมาให้ ก่อนจะหันไปหยิบแก้วน้ำใส่หลอดดูด
ไว้เรียบร้อยจ่อปากกู กูมองหน้ามัน
“ดื่มน้ำก่อนแล้วค่อยถาม” เลยก้มดูดน้ำจากหลอดดูดช้า ๆ จนหมดแก้ว รู้สึกในน้ำผสมกลูโคสด้วย
เพราะมีรสหวานอมเปรี้ยวนิด ๆ เค็มหน่อย ๆ มันเอาแก้ววางไว้ ก่อนจะหันกลับมา
เอาหลังมือเกลี่ยแก้มกูเบา ๆเพิ่งสังเกตุ กูนอนอยู่บนเตียง มันนั่งเก้าอี้..มองหน้าส่งคำถามไปให้มัน
“ห้องพยาบาลโรงเรียน..คนเก่งของสีเป็นลมสลบหลังคว้าเหรียญทอง พี่เลยต้องอุ้มมานอนพักที่นี้”
มันบอกกู กูเริ่มลำดับเหตุการณ์ได้แล้ว..กูวิ่งเข้าที่หนึ่ง มันเข้ามากอดกูแล้วกูก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย..
วูบไปซะงั้น..คงเพราะเก็งลมช่องท้อง กระชากเท้าตามหลักวิชาลานนาคาดเชือก
หนีเข้าเส้นชัย ปฏิกิริยาร่างกาย..ที่ดึงเอาพลังงานสะสมมาใช้เกินขีดจำกัดในระยะกระชันชิด
กอปรกับเมื่อคืนนอนน้อย..มีเรื่องให้ต้องคิด แถมยังตื่นเช้าอีก เลยทำให้เลือดไปเลี้ยงสมองไม่ทัน
ถึงได้เป็นลมอย่างที่เห็น พอเข้าใจแล้ว
“แล้วนี่..กี่โมงแล้ว กีฬาเป็นไงมั้ง” ถามมันต่อ ไม่รู้สลบไปนานแค่ไหน
“สองโมงกว่าแล้ว ตอนนี้ฟุตบอลชิงที่หนึ่งอยู่ อีกครึ่งชั่วโมงคงจบ..ที่สนามปกติ
สีเราคว้าที่สามฟุตบอลเรียบร้อยแล้ว ส่วนตะเกียงวิ่งได้ที่หนึ่ง ไอ้กานที่สอง
โทนี่ที่สาม..พี่บอกพวกมันไม่ต้องห่วง..พี่อยู่ดูตะเกียงเอง” กูพยักหน้าเข้าใจที่มันพูด
“ตะเกียงไม่เป็นไรแล้ว เรากลับไปที่สนามกันเถอะ เดี๋ยวคนอื่น ๆ จะพลอยกังวล
ลุ้นเหรียญที่เหลือไม่สนุกแน่ๆ” กูชวนมันกลับ เพราะรู้สึกดีขึ้นแล้ว
คงหลังจากได้พักตั้งชั่วโมงกว่า ๆ
“เดี๋ยวค่อยไป..ตอนนี้ตะเกียงลุกอาบน้ำก่อนดีกว่า เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย พี่เตรียมไว้ให้แล้ว
จากนั้นเราค่อยไปกินข้าวกัน” มันบอกพร้อมกับยื่นผ้าขนหนู ที่เอาใส่กระเป๋ามาตั้งกะเมื่อคืน..
ติดมาใช้ที่บ้านไอ้พี่บอยมัน พร้อมหยิบเสื้อ กางเกงยีนส์ ชุดที่กูใส่ออกมาวางไว้ให้เรียบร้อย
“ตะเกียงว่า อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็พอ ตะเกียงยังไม่หิว” กูรู้สึกว่ายังตื้อ ๆไม่ยักกะหิว
เลยคิดว่าอาบน้ำเสร็จก็พอ
“ตะเกียงไม่หิว ก็ต้องกินครับ เลยเที่ยงจนจะบ่ายสามอยู่แล้ว ยังไงต้องกินข้าวก่อน
พี่ยังไม่ได้กินเหมือนกัน นั่งเฝ้านักกีฬาเป็นลมอยู่..ยังไม่ได้กินไรเลย” นั่นสิ...ลืมไปว่ามันอยู่เฝ้ากู..
คงยังไม่ได้กินไรแน่ กูเลยพยักหน้าให้ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำในห้องพยาบาล
เพื่ออาบน้ำให้สดชื่น
กูกะไอ้พี่โต๋กำลังนั่งกินข้าวในโรงอาหารสองคน ช่วงนี้คนบางตามากแล้ว
เหลือร้านขายอยู่สามร้าน ร้านอื่นคงเก็บของหมดแล้ว คนส่วนใหญ่ลุ้นประกาศผลในสนาม
ที่นี้เลยไม่ค่อยมีคน ไอ้พี่โต๋บริการกูเสร็จทั้งซื้อข้าวซื้อน้ำ ก่อนที่เราจะนั่งกินกันเงียบ ๆ
มันคงหิวมากกินซะเกลี้ยงจาน ก็น่าจะหิวอยู่หรอก หิ้วท้องรอกูจนเลยเวลามากว่าสองชั่วโมง
นึก ๆ แล้วสงสารเหมือนกัน มันไม่ทิ้งกูอย่างที่พูดจริง ๆ กูกินได้ไม่กี่คำก็อิ่ม
คงเพราะดื่มกลูโคสไปเลยไม่รู้สึกหิวเท่าไหร่ นั่งมองมันนิ่ง ๆ
จนมันกินเสร็จเงยหน้าจากจานข้าวมามองกูนั่นแหล่ะ ถึงได้เฉหลบตามัน
กลัวจับได้เผลอจ้องมันซะเพลิน
“ทำไมกินน้อยจังครับ” มันถามกู คงเห็นข้าวในจานกูเหลือครึ่งจานละมั้ง
“ไม่ค่อยหิวเท่าไรครับ คงดื่มกลูโคสไปด้วย” กูบอกมันไปตรง ๆ มันยักหน้าเข้าใจ
ก่อนจะดึงมือกูไปกุมไว้บนโต๊ะ กูเลิกลั่กมองซ้ายมองขวากลัวคนเห็น
ไม่เข้าใจว่ามันกำลังจะทำอะไร จะดึงมือกลับดันกุมไว้ซะแน่น เลยมองหน้ามันงง ๆ
“ขอโทษครับ..ที่ขอร้องให้ลงวิ่ง...พี่รู้สึกผิดมากจริง ๆ..ทำให้ตะเกียงเป็นลม
ถ้าไม่เพราะพี่ขอร้องให้ลงแข่ง คงไม่เป็นแบบนี้” หน้าตามันสำนึกผิดมาก ๆ
“ทำไมต้องขอโทษ..ไม่ใช่ความผิดของพี่สักหน่อย ที่ตะเกียงลงก็เพื่อส่วนรวม
กลับดีใจซะอีกทำได้สำเร็จ ที่เป็นลมคงเพราะเมื่อคืนนอนดึกตื่นเช้า..
ไหนจะวุ่นวายกับขบวนพาเหรด ผักผ่อนน้อยก็เลยเป็นลม ไม่เกี่ยวกับใครหรอกครับ”
กูพูดให้มันรู้สึกสบายใจ ไม่ใช่ความผิดของมันนิ ทำไมต้องทำท่าสำนึกผิดซะขนาดนั้นด้วย
“ถึงไงพี่ก็มีส่วนผิดอยู่ดี รับปากจะดูแลตะเกียงให้ดี แต่กลับทำไม่ได้ ถ้าพ่อรู้คงด่าพี่เละ
โชคดีแค่เป็นลม..ไม่เป็นอะไรมาก ไม่งั้นพี่คงสู้หน้าพ่อเกริกไม่ได้แน่ ๆ” ยังพูดเรื่องความผิดของมันต่อ
คงไม่สบายใจจริง ๆ กูเลยเอามือที่ว่างไปกุมทับมือมันอีกที ก่อนจะปลอบมันไป
“อย่าคิดมากสิครับ ตะเกียงไม่ได้เป็นไรสักหน่อยเห็นม่ะ สบายดีแล้ว..แค่พี่คอยดูแล..
ก็ไม่มีใครกล้าว่าพี่แล้วล่ะครับ” กูยิ้มให้มันไป มันก็ยิ้มกลับมา แต่เป็นยิ้มแห้ง ๆไงไม่รู้
ไม่สดใสเท่าไหร่
“ตะเกียงรู้ไหม พี่ตกใจมาก..จู่ ๆ ตะเกียงล้มทรุดในอ้อมกอดพี่ เรียกเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกตัว..
ใจพี่เสียแค่ไหน ภาวนาอย่างเดียวอย่าเป็นอะไร ไม่เช่นนั้นพี่จะไม่ให้อภัยตัวเองเลย”
มันพูดตายังคงจ้องกูนิ่ง แวววาวมีน้ำรื้ออยู่ คงกดดันความรู้สึกไม่น้อย
“พี่ครับ..ตะเกียงขอบคุณมาก แค่ที่พี่ทำ..ก็ไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรแล้ว
เอาเป็นว่าพี่ไม่ต้องกังวลนะครับ ตะเกียงไม่เป็นไรแล้ว” กูย้ำให้มันสบายใจอีกครั้ง
พร้อมกับยิ้มสดใสให้ไป เพื่อยืนยันตะหาก มันจึงมีรอยยิ้มได้..ไม่เจื่อนเหมือนตอนแรก
แล้วเราสองคนก็พากันกลับมาที่สนาม
โต๋เค้าบอกเคลียร์สามทุ่ม คือเวลาในโลกของพวกเค้า ไม่ได้หมายถึงของพวกเรา
แหม..แหม..
Luk.
-
แห่ะ แห่ะ ก็นะ เผื่อฟลุ๊คสามทุ่มบ้านเรางายค้าาา
อิอิ ได้เหรียญทองด้วย สลบเลย
-
เลงนาฬิกาได้ป่าวค่ะ อยากให้ถึง 3ทุ่มเร็วๆๆๆ
-
โลกของพวกเราต้องอีก 3 วันแน่เลย
ไม่ใช 3 ทุ่มเศร้าจริงๆ :monkeysad:
:call:
-
อ๊ายยยยยย รักพี่โต๋
จะยอมพูดมั้ยเนีย แอบกังวล
อัพค่ะๆ เป้นกำลังใจให้ :bye2:
-
Part 64
จ้าวเหรียญทอง 2.
.
.
.
.
กูกับไอ้พี่โต๋มาถึงสนาม เดินเข้าไปไอ้พี่บอมย์หันมาเห็นกูเข้า รีบเดินเข้ามาหาทันที
มันเปลี่ยนกับมาอยู่สวมชุดหล่อของมันเหมือนเดิม
“ตะเกียงเป็นไงบ้าง..ดีขึ้นแล้วใช่ไหม กินอะไรมาหรือยัง” ถามมาเป็นชุด..หน้าตาห่วงจริงจัง
ไอ้พี่โต๋มันยังแกล้งเมิน..เดินเข้าไปหาไอ้พี่บอยที่ยืนข้างอัศจรรย์..
กำลังแหกปากกับเจ็พี่กิ๊ปเรียกพวกน้อง ๆ ลงไปเข้าแถวกลางสนามกันอยู่ ชุลมุนวุ่นวายได้อีก
“เอาคำตอบไหนก่อนล่ะ ถามมาเป็นชุดไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อน” กูแหย่มันกลับ
มันเขินหน้าแดงเกาหัวแกรก ๆ หัวเราะแห่ะ ๆ ซะงั้น
“อันไหนก่อนก็ได้ พี่ตื่นเต้นไปหน่อย เลยคุมอารมณ์ไม่ทันนะ” ตอบกูอย่างอาย ๆ
มุมนี้ของมันก็น่ารักไปอีกแบบ กูเลยอดยิ้มขำมันไม่ได้ ก่อนจะตอบไป
“สบายดี..ไม่เป็นไรแล้วครับ แค่เป็นลม ข้าวก็กินมาแล้วเหมือนกันไม่ต้องเป็นห่วง ขอบคุณครับพี่”
ตอบครบทุกคำถาม มันพยักหน้าหงึกงัก หันไปเห็นศริริต้า เกาะหนึบแขนไอ้พี่โต๋มันอีกแหล่ะ
พยายามจะดึงมันเดินเข้าสนามไปด้วยกันมั้ง..ไอ้หล่อก็ไม่ขยับ เห็นดังนั้นคงต้องแสดงตัวบ้างแล้ว
ปล่อยให้เกาะมาตั้งกะเมื่อวานจนเยอะไปแหล่ะ ยิ่งปล่อยยิ่งล้ำเส้น
ถึงตอนนี้จะไม่เข้าใจมันสองคนอะไรยังไงกัน แต่เมื่อบอกให้กูเชื่อใจไม่มีใครเด็ดขาด
กูขอทำหน้าที่บ้างแล้วกัน..ของ ๆ กูห้ามยุ่งโว้ย!........
เดินเข้าไปหามัน ไอ้พี่บอมย์ตามกูมาติด ๆ ไปถึงกูเริ่มเลย
“พี่โต๋..ตะเกียงมึนหัว..ครับ” มันหันมาทันที สะบัดแขนหลุดจากริต้า..โดยไม่รีรอ
รีบเอาหลังมือ..แตะหน้าผากกู ไอ้บร้า..กูบอกมึนหัว ไม่ได้บอกปวดหัว ฟังอะไรผิดไปป่าวเนี๊ยะ!
“เฮ่อ!..โล่งอกตัวไม่ร้อน ไหน..เป็นไง?..บอกพี่ดิ” เห็นสายตาเป็นห่วงมันแล้ว พาลรู้สึกผิดตะหงิด ๆ
แต่เจอริต้ามองจิกตาใส่หน้ากูอยู่นั่น กลับกระตุ้นให้อยากแกล้งแม่งเข้าไปใหญ่.....
“ก็มันมึน ๆ อ่า...ไม่รู้ดิ..อยากนั่งพัก พี่พาไปหน่อยได้ไหมคร๊าบๆๆ” กูอ้อนแม่งแหล่ะ!...
ไอ้พี่บอมย์หรี่ตามองกูยิ้ม ๆคงรู้กูแกล้ง เพิ่งบอกมันไปหยก ๆว่าสบายดีไม่เป็นไรไม่ต้องห่วง
ตอนนี้กลับทำอ้อนมึนหัวซะงั้น กูไม่กล้าสบตามัน..อายมากกว่า เลยหลุบตาหลบดีก่า
“ป่ะ!...พี่พาไปนั่ง..รอดีขึ้นก่อน..ค่อยว่าอีกที” ได้โอกาสเอนซบมัน..ให้มันประคองกูไปแหล่ะ!..
ก่อนไปไม่ลืมหันไปยักคิ้วยั่วริต้าซะหน่อย..ชิ คุณเธอกำหมัดแน่นเม้มปากมองตามกูกะไอ้พี่โต๋
แอบเห็นไอ้พี่บอมย์ยิ้มขำกูอีก รีบหันหน้ากลับให้ไวว่อง
ไม่ไหวอายโครต..ต้องแกล้งทำอะไรแบบนี้ต่อหน้ามันน่ะ...
มันพากูมานั่งตรงม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้..ไม่ไกลจากกองอำนวยการ
มองเข้าไปในสนามเห็นแต่ละสี วุ่นวายกับการจัดแถว รอพิธีประกาศผลรางวัล
ต่างลุ้นกันใจจดใจจ่อ กับรางวัลขบวนพาเหรด กองเชียร์และลีด
ถือโอกาสถามผลกับไอ้พี่โต๋เลยดีกว่า ไม่รู้อัพเดรดล่าสุดเป็นยังไง
“พี่ครับ..ตอนนี้คะแนนรวมเป็นไงบ้าง พี่รู้ไหม?”
“อืม..รู้ครับ..ไอ้บอยบอกอยู่” ส่งสัยมันคุยกัน ช่วงที่กูคุยกะไอ้พี่บอมย์แน่
“แล้วผลเป็นไงมั้งอ่ะ” กูถามมันไปอีกครั้ง
“สีแดงกับสีเหลืองนำมาเท่ากัน เหรียญเงินเราน้อยกว่าสองเหรียญ หากเราไม่ได้เพิ่มมันก็ไม่ได้เพิ่ม
เราแพ้เหรียญเงินอยู่ดี ตามหลังมาคือสีน้ำเงิน เหรียญทองน้อยกว่าเราสองเหรียญ
หากได้อีกสองเหรียญต้องนับเหรียญเงินว่าใครจะได้ถ้วยรวม” ฟังมันก็เข้าใจ
แล้วพิธีกรก็ประกาศให้ทุกคนอยู่ในความสงบ เพราะจะประกาศผลการประกวดเชียร์ลีดเดอร์
กับกองเชียร์ ถ้วยนี้ถือว่าสำคัญมากถ้วยหนึ่ง วัดถึงความพร้อมเพรียงของทีมเชียร์เลยทีเดียว
เสียงพิธีกรประกาศขึ้น พาทั้งสนามเงียบกริบรอลุ้นสีที่ได้ถ้วยเชียร์ไปครอง
โดยประกาศอันดับสามก่อน
“รางวัลรองชนะเลิศอันดับสอง กองเชียร์และเชียร์ลีดเดอร์ยอดเยี่ยม ได้แก่..แท๊นแท่นแท๊นนนน!!!.”
มีการเว้นช่วงรับเสียงกลองวงโยฯ ที่บรรเลงขึ้นมา
“สีเขียว......./เฮ่!..กรี๊ดดด!” หลังเสียงประกาศ กองเชียร์สีเขียวโห่ร้อง กระโดดดีใจเป็นแถว
ก่อนจะส่งตัวแทน คือหัวหน้าลีดผู้หญิงไม่รู้จัก วิ่งออกมารับด้วยรอยยิ้มพร้อมด้วยทีมลีดอีก 7 คน
ผู้ช่วยผอ. เป็นผู้มอบรางวัล พร้อมถ่ายรูป จากนั้นมาถึงรางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่ง
พิธีกรประกาศต่อ สีที่เหลือลุ้นระทึก กูพลอยตื่นเต้นไปกับพวกแม่งเหมือนกัน
ใครจะได้ระหว่างสีเหลือง สีน้ำเงิน สีแดง เห็นพวกลีดกับกลุ่มสต๊าฟ
ยืนลุ้นหน้าแถวตัวโก่งจับมือกันแน่น
“รางวัลรองชนะเลิศกองเชียร์และเชียร์ลีดเดอร์อันดับหนึ่ง ได้แก่...แท๊นแท่นแท๊นนนน!!!..สีแดง...
กรี๊ดดดๆๆ!!....เห่..เห่..ๆๆ!!.” เสียงกองเชียร์สีแดง โห่ร้องแสดงความดีใจ ริต้ากับลีดทั้งหมด
เดินออกมารับรางวัลจากผู้ช่วยผอ.อีกฝ่ายหนึ่ง แอบเห็นน้ำตาคลอเบ้ากันหลายคน
คงจะรู้สึกผิดหวังนิด ๆ ที่ไม่ได้ที่หนึ่ง กูหันไปสบตากับไอ้พี่โต๋ที่มองอยู่ก่อนแล้ว
สีกูได้ที่สองเหรียญทองหมดสิทธิ์ไปแล้วหนึ่ง เหลือลุ้นสีเหลืองกับสีน้ำเงิน
ถ้าเหลืองได้พวกกูอดถ้วยรวม ถ้าน้ำเงินได้ ยังมีลุ้นขบวนพาเหรดอีกเหรียญ
“รางวัลชนะเลิศกองเชียร์และเชียร์ลีดเดอร์ยอดเยี่ยมประจำปีนี้ ได้แก่...แท๊นแท่นแท๊นนนน!!!..สี
น้ำเงิน....กรี๊ดดด!!!!.....ไชโยๆๆ” สีน้ำเงินกระโดดเต้นกันทั้งแถว เห็นแล้วอดดีใจด้วยไม่ได้
พี่อังกับพวกวิ่งออกมารับถ้วยทั้งน้ำตา ผอ.โรงเรียนเป็นผู้มอบรางวัลเอง
พร้อมกับถ่ายรูปร่วมกันอีกหลายรูป ก่อนจะให้พี่อังพูดออกไมค์
แสดงความรู้สึกที่ได้รับรางวัลชนะเลิศ
“กราบขอบพระคุณกรรมการและคณะอาจารย์ทุกท่าน สวัสดีค่ะเพื่อน ๆที่รักทุกคน
โดยเฉพาะพวกเราสีน้ำเงิน... ‘เฮ้ๆๆๆ..เสียงตอบรับจากสีน้ำเงิน’ อยากบอกว่าพวกเราดีใจมาก
ที่ได้รับรางวัลชนะเลิศ รู้สึกหายเหนื่อยทันทีเลยค่ะ..ที่ได้รางวัลนี้มา พวกเราซ้อมกันหนักมาก
กว่าจะมีวันนี้ รางวัลนี้เป็นความภาคภูมิใจของพวกเราสีน้ำเงินทุกคนค่ะ...ขอบคุณค่ะ”
แล้วเสียงปรบมือจากนักเรียนทั้งสนาม ก็พร้อมใจกันดังขึ้นอีกครั้ง
ยอมรับว่าพี่แกนอกจากสวยแล้วยังเก่ง แถมมั่นใจสุด ๆ ดูจากการพูดก็รู้
กูมองหน้าไอ้พี่โต๋..ที่กำลังมองพวกที่อังเดินกลับเข้าแถว อดถามขึ้นไม่ได้
“เป็นไงพี่ เสียดายไหม..ทั้งสวยทั้งเก่งเลยนั่น” มันมองหน้ากูยิ้ม ๆ ก่อนจะตอบว่า
“เสียดายสิ..ทำไมจะไม่เสียดาย..นั่นสินะทั้งสวย..ทั้งเก่ง..ไม่เสียดายก็แปลกล่ะ” ฟังมันพูด
ใจแป๋วทันทีเลยกู..เสือกถามเค้า พอฟังคำตอบทำไมมันปวดหนึบที่ใจอย่างนี้ว่ะ!
“แต่..ไม่ใช่คนโน้นนะ...พี่หมายถึงคนนี้ตะหาก....พี่คงเสียดายแย่..ถ้าต้องสูญเสียไป..
พี่จะไม่มีทางให้มันเกิดขึ้นเป็นอันขาด..หาที่ไหนคงไม่มีอีกแล้ว..ทั้งสวยทั้งเก่งขนาดนี้” โอ้ย!.พระเจ้า.
จากที่ใจแป๋วปวดหนึบไปเมื่อกี้ มันกลับมาพองจนคับอก เอ๋..ไม่สิมันจะล้นอกอยู่แล้ว
เชื่อว่าหน้ากูตอนนี้มันคงแดงจะระเบิดแล้วแน่ ๆ ไอ้พี่บ้า..จ้องกูซะตาหวานฉ่ำ..ยิ้มยั่วให้อีกตะหาก
คงดีใจแกล้งกูได้สิท่า....ฝากไว้ก่อนเถอะ...อร๊ายยยยๆๆๆ...ไม่อยากบอก..กูอยากมุดโต๊ะจังเลย..วุ้ย!
“ลำดับต่อไปเป็นรางวัลรองชนะเลิศอันดับสอง..การประกวดขบวนพาเหรดยอดเยี่ยม
ได้แก่.....แท๊นแท่นแท๊นนนน!!!..สีน้ำเงิน...กรี๊ดๆๆ” พิธีกรประกาศผลการประกวด
ขบวนพาเหรดต่อเลย และไอ้พี่พรตก็วิ่งออกมารับรางวัล ได้ไปอีกแล้วครับสำหรับสีน้ำเงิน
รางวัลที่สามขบวนพาเหรด มันชูถ้วยที่ได้สูงสุดแขน แสงแฟลซกดกระจาย
แม่งเท่ห์ยืนหล่อเป็นพระเอกหน้ากล้องซ่า..เสียงกรี๊ด..ดังไม่หาย
ก่อนจะนำถ้วยกลับเข้าไปอวดเพื่อนในสีมันต่อ
“ต่อไปเป็นรางวัลรองชนะเลิศอันดับที่หนึ่ง ของขบวนพาเหรด
ได้แก่สี.....แท๊นแท่นแท๊นนนน!!!...สีเหลือง...กรี๊ด...กรี๊ด..โหว่ๆๆ” สีเหลืองกระโดดโลดเต้น
กันทั้งทีม ไอ้พี่รันเป็นคนเดินออกมารับถ้วยเองครับ ไม่ใช่ประธานสีมัน
คงเพราะมันเป็นคนนั่งบนขบวนรถด้วยม้าง เค้าถึงให้มันออกมารับแทน
มันชูถ้วยสูงยืนเต๊ะท่าให้พวกรุมถ่ายรูปกันเต็มหน้ากองอำนวยการ
ไม่ยอมน้อยหน้าไอ้พี่พรตเมื่อตะกี้สักนิด
“รางวัลต่อไป รางวัลชนะเลิศขบวนพาเหรดประจำปี
ได้แก่สี..แท๊นแท่นแท๊นนนน!!!..สีแดง...ไชโย...ไชโย..ไชโย!!” สีแดงตะโกนก้อง
กระโดดโลดเต้นดีใจกันใหญ่ เจ็พี่กิ๊ปปล่อยโฮ..กลางสนามไม่อายใคร
เห็นไอ้พี่บอยเดินเข้าไปกอดแสดงความดีใจกับมัน กูหันไปยิ้มดีใจกับไอ้พี่โต๋
ซึ่งมันก็ส่งยิ้มกว้างมาให้กูก่อนแล้วเหมือนกัน ก่อนจะมีใครออกมารับถ้วยจาก
ผอ. พิธีกรประกาศขึ้นมาซะก่อน.....
“ทางคณะอาจารย์และกรรมการที่ให้เกียรติร่วมตัดสินครั้งนี้
อยากให้สีแดงส่งตัวแทนขึ้นรับถ้วยรางวัล เป็นคนเดียวกับที่นั่งบนเสลี่ยงเมื่อเช้านี้
ทั้งสองคนเลยครับ.” พอสิ้นเสียงประกาศของพิธีกร..กูกับไอ้พี่โต๋หันมองหน้ากันเหว่อไปเลยอ่ะ!
กูรีบส่ายหน้าพรืดดด...บอกมันทันที กูไม่มีทางไปปรากฏกายตอนนี้แน่ ๆ
อายเว้ย..เห้ย!....เมื่อเช้าถึงจะมีคนจำได้มั้งไม่ได้มั้ง ยังมีเครื่องสำอางค์อำพรางหน้ากูอยู่
แต่ตอนนี้กูเป็นไอ้ตะเกียงคนเดิม..จะให้เดินออกไปรับถ้วยพร้อมมันกูไม่เอาแน่ ๆ
ม่ายยป่ายย...เด็ดขาด....อร๊ากกกกๆๆๆ....ได้แค่คิดเพราะ.....
“ตะเกียง..ตะเกียง...โตโต๋..โตโต๋.ๆๆๆ” ใช่แล้วครับ เสียงสมาชิกสีแดงทั้งทีม
ตะโกนเรียกชื่อพวกกูให้ออกไปรับรางวัล นั่นยังไม่เท่าไหร่ สีอื่น ๆที่พอได้ยินว่าเป็นใคร
ร่วมแหกปากตะโกนเรียกให้ลั่นสนามอีกตะหาก ขืนยังไม่ออกไปอาจกลายเป็นว่า
ไม่ให้เกียรติผู้ใหญ่ และผอ. ที่รอมอบรางวัลอยู่ขณะนี้ ไอ้พี่โต๋มันลุกขึ้นแบมือมาตรงหน้า
กูเข้าใจความหมายมันแหล่ะ..เลยส่งมือให้มันจับลุกไปพร้อมมัน สูดหายใจเข้าเต็มปอด
กักตุนกันหน้าระเบิด แล้วมันก็จับมือกูวิ่งออกไปยังหน้าปะรำพิธี..ตรงกองอำนวยการด้วยกัน
พวกที่ตะโกนกันอยู่ พอเห็นกูกับมันโผล่หัววิ่งออกมาจากข้างสนาม
ต่างพากันส่งเสียงกรี๊ดดังสนั่น ...ยิ่งดังเข้าไปใหญ่เลยทีนี้
“กรี๊ดดด!!..น่ารักโครตอ่า...น่ารักมากค๊า...ตะเกียง..พี่โต๋..โตโต๋..ตะเกียง..วี๊ด...ฮิ้ว!.”
หมดกันกูไม่ต้องบรรยายแล้ว ไปถึงที่..ผอ.ยืนรออยู่..พวกกูยกมือไหว้ท่าน
ท่านก็ส่งยิ้มใจดีมาให้ แต่ก่อนจะมอบรางวัล พิธีกรดันพูดขึ้นมาซะก่อน
“อ้าว!..แน่ใจนะว่าใช่สองคนนี้ ทำไมไม่เห็นน้องคนสวยเมื่อเช้าล่ะ..” อาจารย์และกรรมการ
ต่างลุกขึ้นยืนมองพวกกู ก่อนจะมีหนึ่งในนั้นพูดขึ้นมาว่า
“หนุ่มน้อยรูปหล่อคนนั้นนะใช่แน่ ๆค่ะ..แต่คนตัวเล็กคุ้น ๆ คลับคล้ายคลับคลาอยู่นะ
เมื่อเช้านี่เป็นผู้หญิงหน้าสวย..สวยมาก ๆนี่นา...เอ้!...หรือเป็นเธอ?” กูได้แต่ยิ้มอาย ๆ
ยอมรับว่าตอนนี้อยากมุดดินหนีมันซะตรงนี้แหล่ะ ก่อนจะกลั้นใจพูดออกไป
“ใช่ครับอาจารย์..ผมเองครับ” เท่านั้นแหล่ะ..พวกอาจารย์ตลอดกรรมการที่รับเชิญมา
ส่งเสียงกันขรมขึ้นมาทันที กรรการคนที่พูดว่า..หากสนใจเข้าวงการให้บอกเค้า
ก็พูดขึ้นมาซะก่อน........
“ไม่อยากจะเชื่อเลย แต่จริง ๆ แล้วก็ไม่แปลกหรอกครับ เพราะตอนนี้มองก็สวยไม่ต่างกัน
เพียงแต่เมื่อเช้าน้องเค้าแต่งหน้าแต่งตัว เลยทำให้สวยสง่ามาดนางพญาราศรีจับด้วย
แต่ตอนนี้สวยใส..น่ารัก ดูแล้วผู้หญิงยังแพ้เลยนะนี้” พอแกพูดจบอาจารย์ต่างพยักหน้าเห็นด้วย
ผอ.ถึงได้ฤกษ์มอบถ้วยให้พวกกูรับพร้อมกัน แสงแฟลชถ่ายรูปรัวกระหน่ำ
กูสองคนหันหน้าเข้าสนาม แล้วไอ้พี่โต๋ดึงกูกอดคอชูถ้วยขึ้นสูงให้สมาชิกเห็นกันชัด ๆ
เรียกเสียงกรี๊ด...เสียงผิวปากแหลมสูง เสียงไชโยดีใจกันสนั่นได้อีก กำลังจะกลับ
พิธีกรเรียกเอาไว้ก่อน บอกให้พูดแสดงความรู้สึกที่ได้รับรางวัลด้วย
กูกับมันเลยต้องขึ้นไปยืนบนเวทีอีกครั้ง ไอ้พี่โต๋มันเป็นคนพูด ด้วยเสียงทุ้มนุ่มหล่อ
เรียกเสียงเชียร์จากแฟนคลับตะโกนกันลั่น เรทติ้งกระฉูดอีกรอบ
“กราบขอบคุณคณะกรรมการร่วมทั้งอาจารย์ และสวัสดีเพื่อน ๆ ที่น่ารักทุกคนด้วยครับ...
(มันเว้นช่วงพักให้เสียงกรี๊ดของแฟนคลับซ่าลง ก่อนจะพูดต่อ) ผมตัวแทนของสีแดงขอบอกว่า
พวกเราดีใจมาก..ที่ได้รางวัลนี่มา รางวัลนี้เป็นของทุกคนครับ...ไชโย..ไชโย..ไชโย!..”
ปิดท้ายมันพาทุกคนไชโยแสดงความยินดีกับรางวัลที่ได้รับ หน้าตาระรื่นมีความสุขล้นหลาม
ในขณะที่มือยังไม่ปล่อยจากการโอบกูบนเวที กูได้แต่ยิ้มหน้าแดงหูแดง
ตอนนี้คิดได้อย่างเดียวว่าไม่ต้องกลัวเป็นลม เพราะเลือดไปเลี้ยงสมองไม่ทันอีกแล้วหรอก
เปลี่ยนมากลัวความดันจะขึ้น เส้นเลือดในสมองแตกแทนดีกว่า
รู้สึกมันพุ่งขึ้นหน้าตลอดเวลาแล้วตู.......อะจ๊ากกกก!!!........................
ชอบป่ะล่ะ...ถูกใจขึ้นบ้างไหม อย่าเพิ่งงอนกันน๊า อุตส่าห์จัดสองตอนให้เลยนะนี่
ไม่รักกันจริงไม่ทำให้หรอก...อิ.อิ.อิ
Luk.
-
ชอบมั่กๆเลยค้า 2 ตอนเลย o13 ขอบคุณมั่กๆงับ
นอนหลับฝันดีแระ
เหลือแต่รออาคุงโต๋นะ
อยากรู้นัยยะการมึน
ที่ทำให้เราคาใจมาหลายตอนแระ :m16: :m31: :z6:
-
มาจิ้มไม่ทัน อิอิ
-
:L1: 2 ตอนก็ OK :pig4:
แต่เมื่อไหรจะ 3ทุ่มซักทีล่ะ รอจนเหนื่อใจแล้วนะจ๊ะ :monkeysad:
-
รักคนแต่ง รักคนแต่ง
ตอนต่อไปมาเร็ว ๆ
:call:
-
หุหุ ตะเกียงเก่งจริง ๆ
แอบแรงคืนริต้า 555+
-
ตะเกียงจัดหนักใส่เลย ทั้งอิพี่โต๋ทั้งยัยริต้าแหล่ะ
สวยเริ่ดอย่างนู๋ อย่าได้แคร์ หมั่นไส้มาน :serius2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โฮฮฮฮ ไรเตอร์น่ารักที่สุด มาลงให้ 2 ตอนเลย +1 ให้ค้าบบบ :pig4:
รอสามทุ่มของพี่โต๋ ต่อปายยยยยยย :impress2:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
มาทีเดียวสองตอน... แต่ก็ยังรอว่าจะเคลียร์ปัญหากันเมื่อไหร่นะคะ??
เมื่อไหร่จะสามทุ่มเน้อออ อิอิ
-
เมื่อไหร่เวลาฝั่งบ้านตะเกียงจะสามทุ่มหว่า
อยากจะเคลียร์ปัญหาแล้วเนี่ย
อยากรู้ว่าทำไมโต๋ถึงให้ชะนีริต้าทำแบบนั้น
ชะนีริต้า :beat: :z6:
-
เมื่อไรบ้านตะเกียงจะสามทุ่มอ้ะ.....อยากเคลียร์...ร...ร
-
2 ตอนโดนใจมาก ตะเกียงจะโกอินเตอร์แล้ว 55
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
กรี้ดน้องตะเกียง น่ารักจริงนะหนู
-
แสดงความยินดีกับตะเกียงด้วยสู้สุดใจจริงๆ
อิ่มจร้าสองตอนรวด แต่ก็ยังรอเคลียร์ก่อนสามทุ่มเหมือนเดิมนะ อิอิ
เวลาในเรื่องกับปัจจุบันคงต่างกันไม่มากนะ
-
หนักหน่วง
จัดไป..ตะเกียง
ไอ่หล่อเทพ
ให้ตังค์ 10 บาทไปซื้อไอติมดูด แล้วเคลียร์เลย..เว้ยย โตโต๋
ขอบคุณครับ
-
ง่ะ สรุปว่าพี่โต๋เคลียร์ที่บ้านจิงง่ะ ว้า...อดเห็นริต้าเสียหน้าล่ะสิเนี่ย เฮ้ออออ
-
แอร๊ยยย ยังไงก็รักพี่โต๋ค่ะ คริคริ :o8:
เปนกำลังใจให้ตะเกียงฝ่าฟันตัวอิจฉา และเป็นกำลังใจให้คนแต่ง ฮิ้วว :bye2:
-
o13น้องตะเกียง
คืนนี้ถึงเวลาของพี่โต่
-
อยากเห็นตะเกียงจัดหนักๆพี่โต๋จัง :z6:
-
พี่โตโต๋ เท่จัง ตะเกียงก้อน่ารักสุดยอดเลย ชอบมากคร๊าบบ ยาวสะใจ
-
เคลียร์ซะที :z3:
ขยันลงมากได้อ่านจุใจเลย :pig4:
-
:3123: +1ค่ะ สำหรับสองตอน แต่ว่าเมื่อไหร่จะ 3 ทุ่มนี่ :serius2: :serius2:
-
เคลียร์คืนนี้เลยได้มั้ยยยยยยย อยากอ่านมากแล้ว :เฮ้อ:
-
2 ตอนต่อกันถูกใจมากค่า :-[
ตอนนี้น่ารักดีค่ะ ถึงทั้งคู่จะยังม่ได้เคลียร์กันเรื่องริต้าแต่โดยรวมก็ถือว่าโอเค
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
ไม่ได้มาอ่านหลายวันเลย
หมั่นไส้ยัยริต้ากับโต๋มาก อยากให้ตะเกียงไปสนใจคนอื่นจัง
ปล่อยให้โต๋มันมียัยริต้าเกาะไปเลย หมั่นไส้มาก
ให้น้องตะเกียงคาใจตั้งนาน แต่สุดท้ายโต๋ก็เคลียร์กับตะเกียงเรียบร้อย
ชอบที่ตะเกียงพูดกับโต๋จัง เรื่องที่โต๋ไม่ยอมบอกแต่จะให้ถาม เกลียดโต๋ตอนนี้มาก
-
มาลงชื่อชิดติดขอบจอรอคืนนี้ :L2: ของทั้ง 2
-
หนักหน่วง
จัดไป..ตะเกียง
ไอ่หล่อเทพ
ให้ตังค์ 10 บาทไปซื้อไอติมดูด แล้วเคลียร์เลย..เว้ยย โตโต๋
ขอบคุณครับ
แหม๋ๆๆๆ ช่วงนี้ขยันเม้นท์จริงๆนะ พ่อคุณ
o13ให้ความขยันของคนเขียนด้วยครับ ว่าแต่จะบอกทีไรก็ลืมทุกที "อัศจรรย์" ในที่นี่หมายถึง เกินจริง ไม่น่าเป็นไปได้ ไม่น่าเชื่อนะคร้าบ
ที่ถูกต้องเขียนเป็น " อัฒจันทร์ " น่ะคร้่าบ อิอิ เขียนจนจะจบตอนอยู่แล้วนี่นา ว่าจะบอกก็ลืมจริงๆ ขออภัย ผิดไปตั้งเยอะเลย เหอๆ :m23:
-
อยากให้เคลียร์จัง จามีหวังวันนี้ม่ะค่ะ
-
ตะเกียงน่ารัก
-
เคลียร์ก่อนจะไปต่างจังหวัดได้มั้ยคะ มันคาใจมาหลายวันมากแล้ว
:กอด1: นะคะ
-
โอ้วววว เข้าใจกันแล้วววว
น่ารักจริงค่าา
แต่ยังไม่เคลียร์ค่ะพี่โต๋ เคลียร์ด่วนคร่า มันค้างคา
-
Part 65
ความเชื่อใจ.
.
.
.
.
.
สรุปสีกูเป็นจ้าวสปอร์ตเกมส์ คว้าแชมป์ถ้วยรวมได้ในที่สุด
เอาชนะสีเหลืองไปด้วยเหรียญทองสุดท้ายที่ได้จากขบวนพาเหรด ห่างกันเหรียญเดียว
ถ้วยรางวัลรวมไอ้พี่บอยประธานสีขึ้นรับจากผอ. น้ำตาคลอตอนพูดแสดงความรู้สึกออกไมค์เสียงสั่น
คงดีใจมากเพราะพี่เค้าม.5 ครั้งนี้ครั้งแรกที่ได้เป็นประธานสี
ผลงานออกมาดีขนาดนี้..ทำให้พี่แกและพวกพี่สต๊าฟทุกคนต่างน้ำตาคลอกันหมด
ยิ่งพี่กิ๊ปแล้วใหญ่ กอดกูร้องไห้ ดีใจที่ชนะเลิศขบวนพาเหรด และได้ถ้วยรวมมาครอง
ถึงจะพลาดถ้วยเชียร์ก็ตาม แต่รวม ๆ แล้วสีกูดีที่สุด ก่อนแยกย้ายกันกลับ
ไอ้พี่บอยประกาศนัดเลี้ยงพรุ่งนี้เย็นที่บ้านมัน โดยจัดกลางสนามหน้าบ้าน
สมาชิกสีกูกว่าห้าร้อยจุได้สบายมาก สนามบ้านมันกว้างมาก บอกเลี้ยงแบบค๊อกเทลอาหารบุฟเฟ่ต์
สั่งจากโรงแรมไอ้พี่บอมย์มัน ครอบครัวมันทำธุรกิจโรงแรมรีสอร์ทระดับห้าดาวหลายสาขา
นัดไว้หกโมงเย็น แล้วพวกกูก็แยกย้ายบ้านใครบ้านมัน สิ้นสุดภารกิจตลอดหนึ่งเดือน
จากนี้โรงเรียนหยุดอ่านหนังสือสอบ 1 อาทิตย์เปิดมาสอบกลางภาคเลย...........
.
.
.
หลังอาบน้ำทานข้าวเสร็จ พวกกูขอตัวพ่อสิงห์แม่อร ขึ้นห้องนอนเลย
ไม่อยู่ดูข่าวเหมือนทุกครั้ง โดยให้เหตุผลว่าวันนี้เหนื่อยจากงานกีฬา ขอพักเลยดีกว่า
ท่านทั้งสองก็ไม่ว่าอะไร แถมไล่ให้มานอนอีก เข้ามาถึงห้องกูตรงเข้าห้องน้ำแปรงฟันก่อนนอน
กำลังยืนแปรงอยู่ มันเดินเข้ามาหยิบแปรงบีบยาสีฟันเสร็จยืนแปรงข้างกูเฉยซะงั้น ปกติไม่เคยทำ
กูมองมันในกระจก เสือกเลิกคิ้วใส่กูประมาณมีอะไร กูขี้เกียจใส่ใจเลยแปรงฟันต่อ
บ้วนปากเสร็จกำลังจะก้าวออกไป มันรั้งแขนไว้ ก่อนจะก้มบ้วนปากเรียบร้อยพูดว่า
“ไหนมาดูหน่อย แปรงสะอาดหรือเปล่า” พูดจบกูยังไม่ทันเข้าใจ ว่ามันจะทำอะไร
ก้มเอาปากประกบปากกู..อ้าปากถาม เลยได้โอกาสลิ้นมันสอดเข้าปากทันที
“อื้อ..ๆๆ!.” กวาดดุนต้อนลิ้นกู..สลับดูดเม้มคว้านจนทั่ว จนหายใจหายคอไม่ทันมือทุบไหล่มัน
ถึงค่อย ๆ ถอนปากออก
“เฮือก!..” สูดหายใจเกือบตาย
“เป็นบ้าไรพี่เนี๊ยะ?” เหวี่ยงแม่งล่ะ
“ก็บอกแล้วไง..พิสูจน์ก่อน แปรงฟันสะอาดเปล่า..อืม..โอเคสะอาด หอมหวานด้วย”
มีหน้ามากวนตรีนกูอีก...เดี๋ยวปัด!!
“อย่ามาเยอะพี่โต๋..คดียังไม่เคลียร์ จะสามทุ่มแล้วเหลืออีกยี่สิบนาที
หมดเวลาไม่ต้องพูดกันเลยจะบอกให้” พูดเสร็จกูหันหลังเดินหนีแม่งออกมาแหล่ะ..
ทำเป็นเนียนกะแกล้งให้กูลืมดิ อย่าหวัง..กูไม่มีทางหลงกลแม่งหรอก มันรีบเดินตามกูมา
ก่อนจะรวบตัวกูอุ้มขึ้นเฉยเลย
“เห้ย!..ปล่อย..เล่นบ้าไรเนี๊ยะ” กูแม่งเสียงแข็งให้มันปล่อยกูลง มันไม่ปล่อยกับพากูมาที่เตียง
ก่อนจะช้อนกูนั่งลงบนตัก ตอนนี้มันนั่งหอยขาตรงขอบเตียง กอดเอวกูไว้แน่นอีกตะหาก
“ก็นี่ไง...มาเคลียร์กัน..เอาล่ะ..เริ่มเลยดีกว่า จริง ๆ แล้วพี่คงไม่ต้องถามหรอกน่ะว่าตะเกียงเห็นอะไรมา
แล้วเกิดอะไรขึ้น ถึงมึน ๆตึง ๆกับพี่ ถ้าหากเข้าใจว่าพี่กับริต้าทำอะไรกันในคืน
ที่ค้างบ้านไอ้บอยแล้วล่ะก็ พี่จะบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น
จริงอยู่ริต้าแสดงออกชัดเจนว่าสนใจตัวพี่ แต่คืนนั้น..พวกพี่นั่งเล่นไพ่สลาฟกัน
แล้วริต้าเค้าเกิดปวดฉี่..แต่กลับกลัวผี เค้าชวนใครไปเป็นเพื่อนก็ไม่มีใครไปด้วย
เพราะติดลุ้นไพ่กันอยู่ จังหวะพี่ว่างนั่งดูไอ้บอมย์มันเล่นเฉย ๆ เค้าเลยขอร้องให้พี่ไปเป็นเพื่อนก็แค่นั้น
พี่อาจจะไม่อะไรมาก เลยทำให้ตะเกียงเข้าใจผิดได้ สบายใจยัง.” เอาว่ะ!..เมื่อมันไม่พูด
เรื่องที่ยิม..กูยอมถามก็ได้
“เรื่องนี้ก็หนึ่งเรื่อง แต่ไม่หนักเท่าเรื่องวันที่ชิงตะกร้อ..พี่ออกไปทำอะไรกับริต้ามา
ถือว่าตะเกียงพูดแล้วนะ” มันทำหน้าตาไหววูบแป๊ปหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ตะเกียงเห็น” ถามกูซะงั้น ถึงขนาดนี้แล้วก็นะ
“ใช่!..ตะเกียงตามไปดู เห็นกับตาตัวเอง..มีอะไรจะพูดไหม?” มันหลบตาเฉมองทางอื่น
ก่อนจะตอบกูว่า
“เมื่อถึงขั้นนี้แล้ว...พี่คงจนปัญญาที่จะปฏิเสธ.........................................
ไปต่างจังหวัดก่อนนะค๊ะ...กลับวันที่ห้าค่ะ...ตอนนี้ชิ่งหนีนักอ่านทุกท่าน
คาดว่าอ่านตอนนี้ คงพากันยกเท้าเตรียมตืบคนเขียนกันแล้ว...แต่..จะอยู่ให้โดนเร่อะ!
โอ๊ะ..โอ....ใจรุ่มๆ อนุญาตให้แค่รุมด่านะเค่อะ....อิอิอิอิ....
Luk.
-
งะค้างอะ
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
มาให้ค้างงง ไม่ต้องมาบายบ๊ายเลย
งอล!!!
-
เราก็คงจนปัญญาที่จะปฏิเสธ.........................................ว่าค้าง เหมือนกันนะ :serius2:
ไปต่างจังหวัด เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ กลับมาต่อเร็วๆน้า จะรอ :bye2:
-
:beat:ตบนักเขียนจะผิดมั้ยเนี้ย
:m16:มาทำให้อยากแล้วมาจากไป ทำแบบนี้ได้งั้ยห่ะ
-
ค้างแบบนี้ ไปตจว.จะหาหนุ่มๆไม่ได้นะ
-
ค้างงงงงงงง
ไม่ปฏิเสธ...อย่างนี้แปลว่ายอมรับหรือเปล่า????
(คิดไปต่างๆนาๆ)
-
:m31:
คุณLukชิ่งเร็วมาก ยกเท้าตื้บไม่ทัน
งั้นเอารองเท้าไปกินซะ เล็งกลางหลังเลย ฟิ๊วววว~พลั่ก!!
เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ
-
:fire:
ไอ้พี่โต๋โต!!!!!
-
อ้ากกกกก ทำไมทำกับแบบนี้
ปล่อยให้อยากแล้วจากไป ใจร้ายยย :m31:
-
เอ่อ เหอะ เหอะ
-
อิอิ ก็นึกว่าจะบ๊ายบายอะไร คนเขียนจะหนีไปนี่เอง
ไม่เป็นไรเราก็ดักรออยู่แถวนี้แหละ :3129: :m16:
-
เดินทางปลอดภัยค่ะ คุณLuk :3123: :3123:
ตอนแรกก็รอสามทุ่มของพี่โต๋ มาตอนนี้รอถึงวันที่ห้า วันที่หก จะเป็นไรไป :a5:
-
แง่ว เล่นตัดฉับเลยอะ แต่งัยก้อขอให้เดินทางปลอดภัยนะคร๊าบ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:serius2: :a5: คนเขียนขาาาา ประโยคนี้อ่ะประโยค
"
ไปต่างจังหวัดก่อนนะค๊ะ...กลับวันที่ห้าค่ะ...ตอนนี้ชิ่งหนีนักอ่านทุกท่าน
คาดว่าอ่านตอนนี้ คงพากันยกเท้าเตรียมตืบคนเขียนกันแล้ว...แต่..จะอยู่ให้โดนเร่อะ!
โอ๊ะ..โอ....ใจรุ่มๆ อนุญาตให้แค่รุมด่านะเค่อะ....อิอิอิอิ....
Luk."
รู้แล้วก็ยัง.... ฮืออออ ใจร้ายอ่ะ 55 แต่ก็รอละ
เดินทางไปกลับโดยสวัสดิภาพนะค่ะ
-
กรีดดังๆ ใจร้ายทำกันได้
ปล่อยค้างหลายวันเลยนะ :sad4:
:call:
-
มันเคลียร์ตรงไหนฟ่ะเนี่ยะ โตโต๋
เดี๊ยะๆๆๆๆ ลีลาเยอะ ตบหัวทิ่มรุย
กริ๊งงงงงงง
ตะเกียงบอกหมดเวลาอธิบายไปเลย
ไม่ฟังแล้วว้อยยยย..
Have a nice trip!
รอๆๆๆๆๆ คุณ Luk กลับเล้า
-
วันหลังรอให้อัพ2-3ตอนแล้วค่อยอ่านดีกว่า ไม่อยากค้างแบบนี้!!!
:o12: :o12: :o12:
-
:z3:
-
คุณ Lukkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkk
ขี้แกล้ง
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยย
ค้างอย่างแรงเยยอ่า
เดินทางปลอดภัยน่ะค่า ไรท์ข๊า
-
โป้งพี่นักเขียนแล้ว ทำกันอย่างนี้ไม่รับผิดชอบกันนี่นา
เอามาให้ค้างกันสุดๆเลยแล้วแอบหนีไปต่างจังหวัดอีกกว่าจะกลับมาตั้งวันที่ 5
อ๊ากกกกกกกกกก
ไปทางบกขอให้รถน้ำมันหมด
ไปทางน้ำขอให้น้ำแห้ง
ไปทางอากาศขอให้เค้าปิดสนามบิน อิอิ จะได้ไม่ได้ไป 555 โหด
เดินทางโดนสวัสดิภาพนะครับ แล้วพอกลับมาก็เอามาให้ 5 ตอนรวดเลยนะครับ
-
ไม่ด่าหรอก แอบแช่งเบาๆ นิดหน่อย
กลับมาไวๆ น้า เดินทางโดนสวัสดิภาพด้วย
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงอ่า
รีบกลับมาเลยนะ :serius2: :serius2:
-
แบบนี้ยังไม่ต้องมาลงเลยจะดีซะกว่า :เฮ้อ:
-
หมั่นไส้โต๋ เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็คงจนปัญญาที่จะปฎิเสธ
ตะเกียงจัดการสักหน่อยซิ
-
ทำไมถึงทำกันได้... :z3:มันค้างงงงงง.....วันที่5เลยเหรอ :z3:
-
อ๊ากกกกกกก ทำไมทำกันงี้อ่าาา
-
โอ๊ยยยยยย ค้างอย่างแรง :m31:
กลับมาแล้วรีบมาต่อเร็วๆนะคะ
-
ใจร้ายยยยย
รีบมาต่อด่วนเลยยยย
อยากรู้แล้วว่าตกลงพี่โต๋มีความลับอะรัยนักหนาาาาา
-
ถ้าจะลงแค่นี้
กลับมาแล้วค่อยลงทีเดียวดีกว่าค่ะ
-
โอ๊ย ค้างมากมาย
มาทำให้อยากแล้วจากปายย T-T
-
ค้่างซะงั้น
-
จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมถึงทำกับฉันได้...
เข้าใจคำว่าหลอกให้อยากแล้วจากไปอย่างลึกซึ้ง!
ขอให้พี่โต๋พูดเคลียร์ไม่ทันสามทุ่มเหอะ!!!ชริ งอน! รู้สึกว่ายังไงคำอธิบายก็ไม่ค่อยช่วยไงก็ไม่รู้ เพราะเห็นริต้าเกาะทีไรก็ยอมให้เขาเกาะตล๊อดๆ
งอนพี่โต๋ค่ะ :P
-
555 คิดเหมือนกันกะรีบนเลยที่ว่า ทำไมถึงทำกับฉันได้
เอิ๊กส์ พึ่งจะมีแรงมาโพสเพราะเคืองคุณ Luk อยู่นาน กว่าจะทำใจได้
อ่ะหึ ก็นะหนีไปทั้งทีเล่นทิ้งระเบิดเวลาให้ลุ้นซะงั้น ใจร้ายเจงๆ
-
กลับมาต่อเร็วๆเน้อ
-
:m16: :m16: :m16: :m16:
:m31: :m31: :m31: :m31:
:fire: :fire: :fire: :fire:
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
จ๊ากก หัวใจวาย ค้างง เดินทางปลอดภัยนะคับพี่ลัก
-
พรุ่งนี้..คุณ Luk ก็จะพาตะเกียง
กลับเข้ามาในเล้า แล้วใช่มั้ยครับ
รออยู่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คนแต่่งใจร้ายอ่ะ
ค้างมากมาย
-
ยกกะทู้..ไปไว้หน้า 1
ตะเกียงจะได้เข้าเล้า ง่ายๆๆๆๆ
รอออออออ..เหมือนเดิม
-
ค้างอยากตาย!!!!!!,,,,
กลับมาจัดหนักๆๆสักครั้งนะ!!!!!
-
วันนี้จะมามั้ยอ่ะรออยู่น้า o15
-
วันที่5แล้ว เข้ามารอทวงงงงง
-
:pig4: :L1:ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ เผอิญกลับมาถึงบ้านสี่ทุ่มแล้ว
นั่งรถทัวร์ 12 ชั่วโมง เหนื่อยโคตร..เลยรีบทำธุระส่วนตัว ของีบก่อน งานก็ยุ่งวุ่นวาย
ไม่ได้ไปเที่ยวค่ะ..ไปทำงาน ขอบอกว่าทริปนี้..หัวฟู...อยากทำความเข้าใจกับแฟนๆ
ตะเกียงด้วยนะค่ะ..เรื่องของตะเกียง ได้แต่งไว้จบแล้วก็จริง ที่ลงแล้วค้าง
ไม่ได้มีเจตนาจะเรียกเอาเรทติ้ง กับคนอ่านหรือเรียกร้องความสนใจนะค่ะ
ถ้าย้อนหลังไปดู..จะเห็นว่าคนเขียนพยายามโพสให้วันต่อวัน..ไม่ทิ้งช่วงเลยด้วยซ้ำ
แต่เผอิญตอน 66 - 70 เพิ่งจะรีฯ เสร็จแล้วส่งต้นฉบับให้คุณหนึ่งโมดุฯ ของเล้าไป
วันที่ 2/4/54 ก่อนออกเดินทางนิดเดียวเอง ใครรู้จักคุณหนึ่ง Poes ลองเช็คดูได้ค่ะ
ดังนั้นมันเลยไม่ได้โพส เพราะเสียเวลามารีฯ แก้ไขเนื้อหาบางตอนด้วย
หวังว่าเข้าใจกันนะค่ะ ถ้าไม่ติดภารกิจอะไร จะพยายามมาโพสให้ค่ะ
เพราะเรื่องนี้อย่างที่บอกยกให้เล้าทำนิยาย คนเขียนก็พยายามตรวจเช็คอยู่ นี่ยังค้างต้นฉบับกับ
เล้าอีก 30 ตอน ที่กำลังไล่รีฯ อยู่ ไหนจะงานที่วุ่นวายด้วยอ่ะค่ะ หวังว่าเข้าใจกันนะค่ะ
ไม่ได้ต้องการแก้ตัว แต่ขออธิบายแค่นั้นเอง เพราะเรื่องที่เขียนสดของพี่วีอีกเรื่อง
ก็ยังไม่ได้ต่อให้พี่เค้าเลยยุ่งมากกกกก.........แต่ก็พยายามจะไม่นานค่ะ
ไปติดตามตะเกียงต่อกันเลยค่ะ วันนี้โต๋มีเหตุผลที่เคลียร์ว่ายังไง
Part 66
เคลียร์..แลกเหล้า...
.
.
.
.
“ถึงขั้นนี้แล้ว...พี่คงจนปัญญาที่จะปฏิเสธ...แต่ที่ตะเกียงเห็นมันไม่ใช่อย่างที่ตะเกียงเข้าใจ”
“แล้วตกลงตะเกียงควรเข้าใจยังไง ไหนพี่ลองบอกให้ฟังซิ”
“ริต้าเค้าบอกมีเรื่องจะปรึกษา..เกี่ยวกับปัญหาของตะเกียง พี่ฟังดังนั้น..เลยตามออกไป
เพราะต้องการรู้..ว่าเรื่องอะไร..เกี่ยวกับตะเกียงยังไง เผื่ออาจได้เบาะแสอะไรที่เป็นประโยชน์กับเรา
พอไปถึงเค้าบอกว่า เค้าพอรู้มาบ้าง..ว่าตะเกียงกำลังเจอปัญหา แต่เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย..
เค้าไม่อยากเกิดพิรุธ..เลยขอกระซิบใกล้หูพี่แทน พี่เลยอนุญาต..เค้าเอามือคล้องคอ..ดึงไป
หอมแก้มซะงั้น ซึ่งตะเกียงคงเห็นเข้าพอดี แต่พี่ก็ตำหนิไปแล้วนะ บอกไปด้วยว่าพี่ไม่ชอบ..ทีหลัง
อย่าทำแบบนี้อีก เค้าก็ขอโทษแถมบอกด้วยว่า..จะให้เค้าเลิกชอบพี่คงไม่ได้ พี่บอกเค้าไปแล้ว
ว่าเลิกยุ่งกับพี่ซะที เพราะพี่มีแฟนแล้ว..รักมากด้วย คงไม่สามารถรักใครได้อีก
เค้าถามว่าใช่ตะเกียงหรือเปล่า พี่ตอบไปว่า ‘ใช่’ เค้าดูออกตั้งแต่แรกแล้ว
แต่จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด..จะทำให้พี่เป็นแฟนเค้าให้ได้ พี่คิดว่ามันไร้สาระ..ใครก็บังคับ
ให้พี่ชอบไม่ได้หรอก..ถ้าหากพี่ไม่สนใจซะอย่าง ที่ไม่ได้เล่าให้ตะเกียงฟัง เพราะเห็นว่า
มันเป็นเรื่องไร้สาระไม่มีคุณค่าพอให้ใส่ใจ ไม่อยากให้ไม่สบายใจด้วย..เข้าใจพี่หรือยัง..
แต่พี่ยังมีเรื่องสงสัยติดใจอยู่ว่า ริต้ารู้อะไรบ้าง..เรื่องของตะเกียง พี่ถึงไม่ตัดไม่ตรีจนหมด
เผื่อสามารถรู้อะไรเพิ่มเติมภายหลัง” กูมองตามัน ไม่เห็นพิรุธว่ามันพูดโกหก..แต่จะเชื่อได้แค่ไหน
เวลาเท่านั้นเป็นเครื่องพิสูจน์ นึก ๆ ดูแล้วมันคงไม่มีอะไรมาก จากที่กูเห็นแค่ถูกหอมแก้มจริง ๆ
กูควรเชื่อใจมันสักครั้ง คนเรานอกจากจะไว้ใจกันแล้ว..ก็ต้องเชื่อใจกันด้วย
ไม่อย่างนั้นดูไม่ยุติธรรมทั้งสองฝ่าย คิดได้ดังนั้นเลยตอบมันไปว่า
“ตกลง..ครั้งนี้ถือว่าตะเกียงไม่ติดใจก็ได้ แต่คราวหน้าพี่ควรบอกตะเกียงบ้าง
ไม่ใช่ต้องคอยถาม..ระวังไว้บ้างก็ดี ริต้ามีบางอย่างที่รู้สึกเค้ากล้าเกินปกติ โดยไม่สนใครจะมองยังไง
ถึงจะนิสัยเด็กนอกก็เถอะ พี่อยู่ให้ห่างไว้บ้าง..ไม่อยากให้เกิดปัญหาตามมาภายหลัง”
“คร๊าบ..พี่จะระวัง ได้ยินแบบนี้พี่ดีใจนะ...อย่างน้อยก็รู้ว่าตะเกียงหึงพี่ด้วย แถมยังเป็นห่วงพี่อีก
นึกว่ามีแต่พี่คอยหึงฝ่ายเดียวนะนี่”
“ใครว่าตะเกียงหึง....แค่ไม่ต้องการให้เกิดปัญหาภายหลังตะหาก ไม่ได้หึงสักหน่อยเห่อะ”
หวาย ๆ..อายอ่า..ทำตาล้อเลียนกูอีก ตกลงกูหึงมันใช่ป่ะ??..แต่เรื่องไรจะยอมรับ
ก็นะ..เดี๋ยวมันเหลิง....
“หึ..หึ.หึ...ครับ..ไม่หึงก็ไม่หึง..ขอพี่ชื่นใจหน่อยนะ เหนื่อยเยอะแล้ว..ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา
ขอเติมพลังหน่อยน๊าครับ”
“ไม่เอา..ตะเกียงง่วงแล้ว นอนกันเถอะ”
“น่า..แค่จูบเฉย ๆ นะครับ สัญญาไม่มากไปกว่านี้ ถ้า..ตะเกียงไม่ยอม..พี่จะไม่ทำตกลงเปล่า”
เห็นแววตาอ้อนของมันแล้ว แพ้ทางตลอดแหล่ะกู สรุปถ้ากูยอมมึงถึงทำว่างั้น....โอเค...ได้จัดไป...
แผล่บ!..เปรี้ยวปาก..สักหน่อยก็ดี...อิอิอิ....
“ก็ได้..แค่จูบนะห้ามเยอะ..ไม่งั้นทีหลังห้ามเข้าใกล้ตะเกียงเลย” ลีลาหน่อย..เดี๋ยวเค้าหาว่าใจง่าย...
“ครับ..จูบครับจูบ” พูดจบ มันค่อย ๆ เอนกูนอน ก่อนตามประกบปาก สัมผัสฝีปากหนานุ่มที่ค่อย ๆ
บดริมฝีปากกูอยู่นี่ ก่อนจะรู้สึกถึงลิ้นชื้นแตะเล็ม..พยายามให้กูเปิดปากออก
กูเผยออ้าปากให้ลิ้นชื้นแทรกเข้ามา กวาดต้อนดูดพันลิ้นกู ยอมรับมันทำได้นุ่มนวลมาก
จนกูเคลิ้มเผลอครางจนได้
“อาาาาๆ ̴ ” ก่อนจะเลยเถิดไปไกลจนกู่ไม่กลับ กูตั้งสติทุบไหล่มันตั้งหลายครั้ง
มันถึงยอมถอนปากออกให้
“อืม..หวานมากครับ ชิมเท่าไหร่ก็ไม่พอ รู้ไหม..ตะเกียงเป็นคนแรกที่ทำให้พี่ติดเซ็กส์
พี่ไม่เคยเกิดความต้องการแบบนี้มาก่อน ตั้งแต่อยู่กับตะเกียงต้องคอยหักห้ามใจตลอด
รู้แบบนี้แล้ว..ต้องรับผิดชอบรักษาโรคให้พี่เลยนะ” บ้าดิ..โรคเชี้ยไร ติดเซ็กส์..โรคหื่นล่ะไม่ว่า..ชิ..
“ประสาท เกี่ยวไรกะตะเกียง พี่อ่ะ..พวกหื่นเข้ากระแสเลือด นี่ถ้าแฟนคลับรู้เข้า
จะเป็นยังไงบ้างน๊า..มาดเทพบุตรสุดหล่อ เป็นโรคร้าย...หื่นบรรลัย 555!.” หัวเราะขำมันครับ
พูดมาได้ติดเซ็กส์ มันหื่นเป็นนิสัยตะหาก
“ขำพี่เหร่อ....กล้าว่าแฟนตัวเองเชียว ดีล่ะ..หัวเราะดีนักเจอดีแน่” พูดเสร็จมันจับกูจี๋เอวซ่ะ
ขำสิกูจะเหลือเหร่อ ขำจนท้องคัดท้องแข็ง น้ำตาเล็ดกันเลยทีเดียว
“แว๊กกกๆๆ...ห่า.ห่า..ฮ่าๆๆๆ..ไม่เอา..ไอ้พี่บร้า..โอย..ฮ่าๆๆๆ..พอแล้ว..ฮ่าๆๆๆ”
หมดจนหมดแรงหลับ.......คร๊อกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆ.....อรึ้ยยยยยๆๆๆ..ลุ้นดิว่าจะทำไรกัน...
ไม่มีอ่ะ...เหนื่อยทั้งวัน...หลับแหล่ะจะได้โตไว ๆ
เย็นวันเสาร์กูกะไอ้พี่โต๋..มาบ้านไอ้พี่บอย ลุงพีมาส่งตอนหกโมง บอกสี่ทุ่มจะมารับกลับ
พวกกูลงหน้าประตู มองลอดรั้วเข้าไป บริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน..สมาชิกสีแดง..
เดินกันยัวเยี๊ยะเต็มไปหมด ไอ้พี่โต๋เดินนำเข้าไป..เจ๊กิ๊ปซี่หันมาเห็นพวกกูเข้า
ร้องทักเสียงแหลมขึ้นมาทันที
“ต๊าย..มาแล้วเหร่อค่ะ..พระเอกของเรา มาเลย..มาเลย..ทางนี้เลยจร้า!”
เจ๊แกพากูกะไอ้พี่โต๋ เดินเข้าไปไหว้พ่อกับแม่ไอ้พี่บอยก่อน
“สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่” พ่อแม่รับไหว้ ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ตามสบายเลยนะโตโต๋ พาน้องหาอะไรทานก่อนเลยลูก” แม่ไอ้พี่บอยบอก พ่อมันยิ้มใจดีมาให้
จากนั้นกูกะมันพากันเดินมาที่โต๊ะ พวกไอ้พี่บอมย์นั่งกันอยู่ ในโต๊ะมีไอ้พี่นก ไอ้พี่แม็กนักวิ่งเข่าแตก
ไอ้พี่เพ้น ไอ้พี่บอย เจ็กิ๊ป และที่สำคัญศรีริต้า..อยู่โต๊ะนี้ด้วย พอเห็นไอ้พี่โต๋เท่านั้นแหล่ะ
“โต๋ขา..ทางนี้เลยค่ะ..ทางนี้ มาค่ะเก้าอี้ว่างพอดีเลย” คุณเธอลุกขึ้นกุลีกุจอ จับแขนไอ้พี่โต๋
จะพาไปนั่งข้างเธอทันที
“ริต้าปล่อยแขนผมก่อน ขอบคุณครับ..ผมมีที่นั่งแล้ว ริต้านั่งเถ่อะ” มันจับมือริต้าออก
ก่อนจะคว้ามือกูเดินจูงพาไปนั่งข้างไอ้พี่บอมย์ ซึ่งอมยิ้มมองอยู่พอดี
ไปถึง..มันจัดการให้กูนั่งเก้าอี้ติดกะไอ้พี่บอมย์ และมันก็นั่งตัวถัดมา ติดกะไอ้พี่แม็กอีกที
ริต้าเดินตามมาด้วย ก่อนจะพูดเสียงหวานขึ้นมา
“พี่แม็กซ์..เปลี่ยนที่กะริต้าหน่อยสิค่ะ น๊า..น๊า..ริต้าจะนั่งกับเพื่อนห้องเดียวกัน” เธอขอแลกที่
กับไอ้พี่แม็กซ์นักวิ่งเข่าแตก โดยให้เหตุผลจะนั่งกลับพวกกู เพราะเรียนห้องเดียวกัน
เสียงอ้อนโคตร...อรึ้ยยยยยๆๆๆ...ฟังแล้วขนลุก
“ได้ ๆไม่มีปัญหา จัดให้..ครับริต้าคนสวย” ไอ้พี่แม็กซ์มันก็ลุกให้ไม่ได้ว่าอะไร
ริต้ายิ้มประจบหวานฉ่ำ ก่อนจะหย่อนตูดลงนั่งข้างไอ้พี่โต๋ทันที แรงจริง...แรงไม่มีตก
“โต๋ทานอะไรดีค่ะ เดี๋ยวริต้าตักมาให้น่ะค่ะ” เล่นถามขึ้นมากลางโต๊ะ พาเอาทั้งโต๊ะหยุดพฤติกรรม
การกิน..หันมองไอ้พี่โต๋กันทันที ประมาณมึงเนี๊ยะ!..หญิงอาสาบริการเลยเหร่อว่ะ? อะไรประมาณนั้น
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง เชิญริต้าตามสบายเลยครับ” มันปฏิเสธหน้านิ่ง ๆ
ก่อนจะหันมาหากู
“ตะเกียงทานไร เดี๋ยวพี่ตักให้?” ที่นี่..ทั้งโต๊ะเปลี่ยนเป้าหมายหันมามองกูกันให้พรึ่บ..
ประมาณว่า น้องครับ..ระดับน้อง..ราชสีห์บริการเลยเหร่อว่ะ! เพื่อไม่ให้ตกเป็นเป้านิ่ง
ขณะที่องศาร้อนกำลังพุ่งขึ้นหน้า..จนระอุเกือบระเบิดแล้วตอนนี้ กูเลยพูดขึ้นมา
แก้เก้อเอาหน้าหายร้อนให้ได้ก่อน
“ตะเกียงลุกไปตักด้วยดีกว่าเน่อะ!..จะได้ช่วยถือไง..แห่ะ..แห่ะ..แห่ะ” ก่อนจะยิ้มแหย่ ๆให้ทุกคน
ยกเว้นริต้าที่จ้องกูตาถลน
“อืม..เอางั้นก็ได้ ป่ะไปกัน” ไอ้พี่โต๋มันลุกขึ้นดันเอามือมาจับมือกูดึงลุกตาม
ทันเห็นพวกแม่งอมยิ้มทำตาวิ้ง ๆ ล้อเลียนกูเป็นแถว อร๊ายยยยๆๆ...ม่ายด่ายเร้ว...
ต้องหาอะไรที่มันจะช่วยให้กูหน้าหนาขึ้นมาบ้าง อ่า!..เหล้าสินะ..เค้าว่ากินแล้วลืมอาย
เห็นมีบริการเต็มเลย พวกไอ้พี่บอมย์มันก็กินอยู่ตะกี้ ขอไอ้พี่โต๋มันลองหน่อยแล้วกัน
“พี่คร๊าบบบ ๆ..ตะเกียงอยากลองกินเหล้าดูหน่ะ...ให้ลองหน่อยน๊า..นะ..น๊า” อ้อนแม่งเข้าไป
เดี๋ยวก็ใจอ่อนให้กูชัวร์ 555!
“ไม่ได้...เป็นเด็กเป็นเล็กกินได้ไง ยังไม่ถ่ายบัตรเลยนิเรา” แป๋ว!!..ผิดคาด ไม่ให้ไม่ว่า..
เสียงดังใส่กูอีก ไอ้บร้า..ดันว่ากูเด็กยังไม่ได้ถ่ายบัตร เดี๋ยวฟ้องตำรวจฐานพรากผู้เยาว์ซะนี่...ชิ.
เอ๋??..แต่ถ้าผู้เยาว์ให้ความร่วมมือ..ตำรวจเค้าจะจับป่าวว่ะเนี๊ยะ?..ง่ะ!..ไม่ค่อยเก่งเรื่องกฎหมายด้วยดิกู
“ไรเล่า..ขอแค่เนี๊ยะ..ไม่ให้..ไม่กินก็ได้..ชิ..ทำเป็นดุ..เด็กห้ามกิน แล้วอย่ามาขอ
ทำกิจกรรมผู้ใหญ่กะเด็กเด็ดขาด...เค้าก็ห้ามเด็กทำเหมือนกันนิ” พูดจบกูเมินหน้าหนีมันซ่ะ...
หน้ามันเหว่อไปเลย โด่..โด่...ทีงี้ไม่เถียงสักคำ
“จะกินจริงอ่ะ..งั้นก็ได้ครับ..แต่ห้ามกินเหล้า แค่สปายก็พอ..ตกลงไหม ถ้าไม่เอาก็ไม่ต้องกิน..
พี่ยอมให้แค่นี้..โอเคไหม?” อ่าห่ะ!..อ่อนให้กูแหล่ะ...เอาก็เอา..ดีกว่าไม่ได้กิน..
ขืนไม่มีตัวช่วยให้กล้าขึ้น กูคงนั่งในโต๊ะแบบปกติได้หรอก
“ก็ได้..สปายก็สปาย.” บอกมันไปแหล่ะ
“แล้ว...เรื่องที่ห้ามพี่ตะกี้..ยกเลิกด้วยน่ะ” พูดจบเดินไปเฉยเลย ปล่อยกูอึ้งกิมกี๋..
อ้าปากค้างได้แต่มองตามมันซะงั้น..ไอ้หื่นติดเซ็กส์ ที่มึงยอมให้กูกิน..เพราะมีจุดประสงค์แค่เนี๊ยะนะ..
ไอ้พี่บร้าาาาๆ.........
ตอนหน้ามาดูว่าตะเกียงเมาแล้วจาเป็นยังไง............
Luk.
-
นู๋เกียง
คุมไหมกินไวน์
แต่เสียเลือด ห้าๆๆ
-
เบื่อริต้าอ่ะ เอาคุณเธอไปไกลๆ ที -_-"
-
แม่ริต้ากล้าเกินงามจริงๆ หล่อนไม่เข็ดนะนี่จัดหนักๆให้หล่อนซักหน่อยน่าจะดีนะ
-
ริต้าเธอช่างหน้าด้านมากมาย :เฮ้อ:
-
เมาแล้วจะเป็นไงนิ
ริต้าคะ ใครก็ได้เอาไปเก็บที
-
ไอ้พี่โต๋บ้าเซ็กส์ :haun4:
:L1:
-
ริต้าแรงดีไม่มีตก :beat: :beat:
มารอดูว่าน้องตะเกียงเมาจะเป็นอย่างไงต่อ :z1: :z1:
-
:L1: :L1:
:pig4: :pig4:
-
หุหุ ตะเกียงเมาคงซ่าส์แน่เลยใช่ป่าวคุณlux สู้สู้นะคร๊าบ
-
มาแล้วๆๆๆ ดีใจจังเลย :mc4:
เข้าใจกันแล้วดีใจจัง :กอด1:
แต่หมั่นไส้ยัยริต้ามากๆ :z6: :beat:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น้องตะเกียงกินเหล้าแบบนี้เข้าทางพี่โต๋อ่ะดิ
-
ตะเกียงเมา...ก็เข้าทางสิงห์โต๋ซิคะ?? (ฮา)
-
อยากเห็นตะเกียงมาวววววว
-
:jul3: :jul3: :jul3:
ไอ้พี่โต๋หื่นจริงๆ
-
ตะเกียงน่ารัก!!!!
-
สู้ๆพี่ลัก เอ่อ อยากเห็นนุ้งตะเกียงเมาจัง
-
รอดูตะเกียงเมา จะรั่วขนาดไหน
-
อิอิ มาต้อนรับคุณลักซ์คืนสู่เล้าหลังจากที่ทำให้คนเค้าค้างกันไปอย่างมากมาย :laugh:
-
ตะเกียงเมาแล้วจะเปนไงหว่า ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน ทีเดียวยาวเลย อิๆ
-
หุหุ ตะเกียงเมาจะเป็นไงบ้างน่า....
รีบๆมาต่อนะคะ
-
อยากเห็นตะเกียงมาววววจังเลยย o18
-
อยากรู้จังเวลาตะเกียงเมาจะเป็นยังไง
คิดไม่ออกเลยอ่ะ :really2: :really2:
-
ตะเกียง
ถ้าหนูเมา
หนูไปตบริต้าเลยนะคะคุณลูก :impress2:
-
มารอดูตะเกียงเมาด้วยคน
-
จะรอตอนน้องตะเกียงเมาแล้วจะรั่วหรือยั่ว
เบื่อยัยริต้าใครช่วยเอาไปทิ้งให้ที :laugh:
-
ริต้าทำตัวเหมือนคนร้าย แต่กำลังคิดว่าคนร้ายจริงๆไม่น่าใช่ริต้ายังไงก็ม่ายรุ(แต่อีกทาง ถ้าไม่ใช่ริต้า ริต้าก็ไม่น่าจะรู้ว่าตะเกียงมีอันตรายนิ?)
ตอนนี้ยังคงเบื่อพี่โต๋อยู่ไม่รู้ทำไม555^^
ว้านึกว่าจะได้เห็นพี่โต๋ประจานริต้าสักครั้งนะเนี่ย เอิ๊กๆ
-
:haun4:
โดโต๋(แอบ)หื่น
ตะเกียง(ไม่)หื่น
ฮา+++++
ขอบคุณครับ :pig4: +1 ให้ Luk..นักเขียนน่ารัก
-
เย้ ๆๆ ในที่สุดก็อ่านมาถึงตอนล่าสุกจนได้ :o12:ดีใจ
อ่านแล้วสนุกมากเลยค่ะ ตะเกียงน่ารักที่สุดและเกียดริต้ามากกกกกกชอบมายุ่งกับของๆๆคนอื่น
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
Part 67
เมื่อตะเกียง..ขี้เมา...
.
.
.
.
.
ไอ้หล่อเทพ..บอกให้กูถือน้ำกลับมารอที่โต๊ะก่อนเลย มันไปตักข้าว
แล้วกะแวะหยิบสปายให้กูเสร็จ จะตามมาทีหลัง
“เดี๋ยวตักกับข้าวมาให้ แล้วจะหยิบสปายให้ด้วย” มันบอกว่างั้น ก่อนจะหันหน้าไปทำ
ในสิ่งที่บอกนั่นแหล่ะ....
กูกลับมาที่โต๊ะ แต่ละคนยิ้มล้อกูไม่เลิก..เรื่องตะกี้นะสิ..ชิ.. กูเลยหาวิธีแก้เขิน..ด้วยการชวน
ไอ้พี่บอมย์มันคุย แกล้งขอเหล้ามันกินแหล่ะ เผื่อฟลุ๊ค...หุ.หุ.หุ.
“ไอ้โต๋ไปไหนตะเกียง..ไมไม่มาด้วยกัน?” ไอ้พี่บอมย์ถามขึ้นก่อน เข้าทางกูล่ะ
“ตักกับข้าวอยู่ครับ นี่..นี่..พี่บอมย์ขอชิมหน่อยดิ”
“อะไร”
“นั่นน่ะ..แก้วนั่นไง”
“เห้ย!..ไม่ได้นี่มันเหล้า เดี๋ยวไอ้โต๋มันด่าพี่”
“ไม่หรอกน่านะ...ตะเกียงขอเค้าแล้ว พี่โต๋ให้ชิมได้นิดหน่อย นะ..น๊า..ขอลองมั้ง”
“ก็ให้เค้าลองดูดิ จะหวงอะไรนักหนาบอมย์ ผู้ชายเค้าต้องกินเป็นทั้งนั้นแหล่ะ
นอกจากพวกอย่างว่า ริต้าว่านะ..บอมย์ให้ลองเห่อะ เจ้าตัวเค้าอยากกินนิ” ตัวสนับสนุน
ที่ไม่ได้ขอความเห็น เค้าเรียกว่าพวกอะไรน๊า????......เหยียดปากใส่กูอีก..แหว่ะ!...
ไม่สนใจแม่งหรอก...อยากทำอะไรเชิญทำ ตอนนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้า ดูน่าสนกว่าป้าริต้า
หอยไม่มีพู่ตั้งเยอะ.......
“เอ่อก็ได้..นิดเดียวนะ เอ้า!” มันยืนแก้วให้ครับ ไอ้ตะเกียงรับมา..รีบกระดกกรึ๊บ
ลงคอทีเดียวหมดแก้ว....
“อา..ฮ้า.!!.” ร้อนคอวาบเลยง่ะ! ขมปะแหล่มปะแหล่ม แต่อึ่มยังไม่ชัดเจน..
สรุปยังไม่ได้ว่ารู้สึกยังไงแน่
“เห้ย..!..ซัดหมดแก้วเลยเหร่อเนี๊ยะ?..ไม่ได้แล้ว..พอ..พอเลย” ไอ้พี่บอมย์หันมาเห็นเข้า..
แย่งแก้วเปล่าในมือกูไปทันที ก่อนจะส่งแก้วให้ไอ้พี่นก..ชงให้มันใหม่..หันไปคุยไรกันต่อไม่รู้มัน
ไม่สนใจกูเลยอ่า..กะจะขออีกสักแก้วแม่ง...ชิ
“ตะเกียง..หน้าแดงหูแดงเลยน๊า เลือดลมดีจริงงง.. เอาอีกป่าว?” ไอ้พี่แม็กซ์นั่งฝั่งตรงข้าม..
เยื่องตรงเก้าอี้ริต้า ก็แลกกันมาอ่ะแหล่ะ ถามเอาให้กูอีกแก้วซะงั้น มีหรือไอ้ตะเกียงจะสน..
“ได้เหร่อ..เอาดิคร๊าบ อีกสักแก้วก็ดี” ยิ้มขอบคุณให้มันหวานสุด ๆ มันมองกูอึ้ง ๆ
ก่อนจะส่งยิ้มคืนมาให้ พร้อมกับยื่นแก้วเหล้าให้อีกตะหาก เสร็จโก๋..ยกซดทันทีไม่มีลีลา
“อึกๆๆๆ..ฮ่า!.” ว้าว!..แก้วนี่กินง่ายกว่าแก้วตะกี้อีก อ่า!...ชักตาลายวิ้งๆๆ
...แต่....ห่ะ..ห่ะ..ห่า..หนุกว่ะ!...
“อ้าว..เห้ย!..เชี้ยแล้วไง ห่าแม็กซ์ให้น้องมันกินไมว่ะ?..กูอุตส่าห์เอาแก้วหลบ
เดี๋ยวมึงโดนไอ้โต๋เล่น..กูไม่เกี่ยวนะโว้ย!...มันยิ่งหวงของมันอยู่” เสียงไอ้พี่บอมย์มันแหล่ะ
โวยวายไอ้พี่แม็กซ์ใหญ่ กูได้แต่ฟังยิ้ม ๆไม่ได้ค้านไรไป รู้สึกสมองมันมึน ๆ สั่งการช้าไปหน่อย
แต่รวม ๆ แล้วหนุกว่ะ 5555!!!.....เอิ๊กกกกๆๆ...
“ไม่เป็นไรหรอกน่า.. ฉลองเหรียญทอง 400 เมตรกันหน่อยดิ อุตส่าห์ลงวิ่งแทนกู
คว้าเหรียญทองให้ซะด้วย จริงม่ะตะเกียง?” ถามกูเหร่อ..ได้จัดไป
“จริงคร๊าบบบๆๆ” ตอบมันไปแหล่ะ
“นี่เมาป่าวเนี๊ยะ?..” ไอ้พี่บอมย์ถาม
“ป่าววว!!..ไม่เมาสักหน่อย..ใครม่าว..ไม่มี๊!!!” บอกมันไป..ไม่ได้เมาเว้ย แค่รู้สึก..ดี..หนุกดีว่ะ!
ไม่กลัวอายแล้วด้วย ห่า..ห่า..ห่า! กร๊ากกกกๆๆ
“อ่ะ!..ตะเกียงทานข้าว..แล้วนี่สปาย แค่ขวดเดียวพอนะ แล้วไม่ต้องขออีก” ไอ้พี่โต๋
เอาจานข้าววางให้ตรงหน้า ตักกับราดมาด้วยเรียบร้อย รู้ดีอีกว่ากูชอบกินอะไร
แต่ตอนนี้..สปาย...สปาย..ว้า..ว้า..ๆๆ..ลองสปายดีกว่า สีสวยน่ากินจัง
“อึก..อึก..อึก..เอิ๊กกกกๆๆๆๆ!!!..ฮ้า!!.” อร่อยง่ะ...หวานหอมอร่อยจังเลย
เอ๋!..แต่ทำไมหัวตูหมุนติ้ว ๆ งี้ว่ะ!..อึ้ย.!..
“เห้ย!..ซดทีเดียวหมดขวดเลยเหร่อ?..ทำไมไม่จิบทีละนิดเอา ใครเค้าสอนกินแบบนี้
แล้วนี้..ยังไม่ได้กินข้าวรองท้องก็เมากันพอดี หน้าแดงก่ำเลยเฮ้ย!” เสียงไอ้พี่โต๋
มันบ่นครายยยหว้าาาา..ม่ายโสนเร้ว..จากินอีกง่า...
“เอาอีกน๊า..ขออีกน๊าค๊าบบบๆๆ..พี่โต๋สุดหล่อ” ชมมันเดี๋ยวก็ให้เองแหล่ะ!
“เหี้ยบอมย์...ไหงเป็นงี้ว่ะ?..กินสปายขวดเดียว เมาเลย..เวรล่ะ!..คออ่อนฉิบเป๋ง..”
บ่นไรมันหว่า...ม่ายเห็นจาเข้าใจเลยตรู
“ใครบอกมึงแค่สปาย ซัดเหล้าก่อนแล้วสองแก้ว” ชิ..พูดไรกันเสียงดังซามัด..
“เหี้ยแล้วไง..ใครเอาให้กิน? แดกผสมไม่เมาก็บ้าแล้ว เพิ่งกินครั้งแรกด้วย”
“โต๋จะหงุดหงิดทำไมล่ะค่ะ...ตะเกียงเค้าขอกินเอง ริต้าเป็นพยานได้ ไม่มีใครเค้าให้กินหรอก
แหมก็นะ..เค้าก็เด็กผู้ชาย ลองนิดลองหน่อยจะเป็นไรกันนักเชียว” ป้าริต้า..ไปเป่นพายานทำม่าย...
รึเกิดเรื่อง..เห้ย!..ตึง..ตึง..เกิดเรื่องเร้ว...555!
“นั่นดิโต๋..ปล่อย ๆ หน่อยเถอะว้า...หยุดยาวเป็นอาทิตย์กลัวไร..ถือว่ามาสนุกกัน..คิดไรมาก
เอาหน่า..อย่าเครียดจนงานกร่อยนะโว้ย!” เสียงไอ้พี่บอย ดี ๆด่าไอ้พี่โต๋มันเลยคร๊าบบบบๆๆๆ5555!..
“โถ่ ๆ..เทพบุตรสุดหล่อ ปล่อยน้องเค้าบ้างเถอะค๊า...ดูดิน่ารักดีออก
ไม่ได้เมาแล้วเลอะเทอะซะที่ไหน นั่งหน้าแดงตาหวาน..ยิ้มแผล่ะอยู่นั่นนะ...น่ารักน่ายิกจะตาย”
เจ๊กิ๊ปซี่..ชมตาเกียงเหร่อคาบบบๆๆ ขอบคุง..ขอบคุง...ดีดี...ตาเกียงชอบๆๆ..เอิ๊ก!
“ตะเกียงกินข้าวก่อน..กินได้ไหม เมาป่าวเรา” ชิ..ไอ้พี่โต๋..คร่ายม่าวกาน..เดี๋ยวจาทามห่ายดู
“กินด้ายค๊าบบบ..มะ..อ้าม...อา..ย่อย”
“กินได้ตรงไหนกันเนี๊ยะ?...ไม่ได้ตักอะไรเข้าปากสักเอ๊ะ..เฮ่อ..เวรล่ะกู” บ่นทามมาย
“ห่า..ห่า..ห่า..กร๊ากๆๆ..ตะเกียงเมาแม่งน่ารักดีว่ะโต๋..มึงลองปล่อยน้องเค้าดิ..ดูจะเป็นไง”
ครายโชมตาเกียงน่าร้ากค๊าบ..อิอิอิ...
“ม่ายด้ายน่าร้ากสากกาหน่อย...ตาเกียงเท่ห์ตาหาก...หล่อสูด.สูดไปเลย” แก้ข่าวดิ..อิอิอิ...
“เอ้า..ห่ะ..ห่ะ..ห่ะ..หล่อก็หล่อ..ตะเกียงครับ..นี่พี่บอยน๊า..ตะเกียงอยากกินไรครับ”
“คร๊าบบบ.พี่บอยสูดหล่อ..ตะเกียงอยากกิน..ส่า..ปาย..”
“ห่ะ..ห่ะ..ห่ะ..!..เห้ยเอาไงโต๋..น้องมึงอยากกินสปายว่ะ...” ช่ายเร้ว..จาดมาเย้ยยย
“พอเลย..จะกินเข้าไปได้ไง เมาแล้วยังไม่รู้ตัวอีก” ง่ะ...ไอ้พี่โต๋ มานม่ายห่ายกินง่า
“อื้อ ๆ...จากิน..จากิน..ตาเกียงจากินส่าปาย...พี่โต๋ซู๊ดหล่อ..ให้ตะเกียงกินน๊าค๊าบบบ”
“เอ่อว่ะ!..โต๋มึงซู๊ดหล่อแล้วโว้ย!..เห็นป่ะ!..ปกติอย่าหวังจะได้ยินคำชม เค้าว่าคนเมาไม่โกหกนะโว้ย...
ปล่อยเลยโต๋ อยากรู้อะไร..ที่นี้มึงถามได้เลย555!” หวาย..หวาย...ม่ายช่ายอาบดุลน๊า..
จารู้ด่ายงายทุกเรื่องน่ะ
“เชี้ยบอย...ไม่ต้องพูดแล้วมึง กูกลับก่อนดีกว่า บอมย์มึงเอารถมาป่าว?..”
“อืม..กูขับมาว่ะ..มึงเอาไง ให้กูไปส่งเปล่า?” ค่ายจาป่ายหน่าย....
“ไม่ต้องหรอก..มึงอยู่นี่แหล่ะ เดี๋ยวกูขับรถมึงกลับ ถึงบ้านแล้ว..กูจะให้ลุงพีขับมาคืนให้ที่นี้..
ไม่เกินชั่วโมง..ไม่อยากรอลุงพีมารับ ขืนรอมีหวังอ้อนเค้าไปทั่ว..หมดกันพอดี” คุยรายกาน..
ม่ายเห็นจารู้เรื่องเลย
“ห่า..มึงหวงก็บอกมาเห่อะ..แต่แม่งตะเกียงเมาแล้วโคตรอ้อนเลยว่ะ!..น่ารักชะมัด
อิจฉาว่ะเพื่อนกู..ป่ะไปเลยไหม..เดี๋ยวกูไปส่งที่รถ”
“เอ่อ..ๆ..ไปเลยแล้วกัน”
“โต๋กลับเลยเหร่อค่ะ..ทำไมรีบกลับจัง..มาไม่ทันไร นี่แค่ทุ่มกว่า ๆ ยังไม่สองทุ่มเลยค่ะ..
ริต้าว่าอยู่ก่อนดีกว่าไหมค่ะ ให้ตะเกียงพักในบ้านก่อนก็ได้เอาไหม?” ค่ายพ๊ากกานค๊าบ..
ตูม่ายพ๊ากน๊าเว้ย..เอร้ยยยยๆๆ
“ไม่ดีกว่าครับ ผมกลับเลยดีกว่า เห้ย!..พวกมึงกูกลับก่อนนะ..ไว้ไงค่อยเจอกัน”
“เอ่อๆ..ห่า..หวงจริงมึง..กำลังหนุกเลย ดูน้องมึงดิ..โคตรน่ารักเลยว่ะ! นั่งยิ้มตาเยิ้ม
แก้มแดงปากแดง น่าจะอยู่หนุก ๆ กันต่อสักหน่อย”
“พอเลยพวกมึง กูไปก่อนล่ะ..ตะเกียงป่ะ..กลับบ้าน” ถามตาเกียงเหร่อ..
“อาร่ายค๊าบบบ..ม่ายรีบกาบจางอ่า..พี่โต๋สู๊ดหล่อ...ยางหนุกอยู่เลยน๊าค๊าบบบบ”
“กลับก่อนครับ..เดี๋ยวค่อยไปหนุกต่อทีบ้าน ป่ะไปกับพี่” ที่บ้านมีเรื่องหนุกเหร่อ..ดีดี
“จิงน๊า..กลับไปหนุกต่อที่บ้านกันน๊าค๊าบบบๆๆ”
“จริงดิ..สัญญาเลย รับรองหนุกแน่ๆครับ...หึ..หึ.หึ” @@@@@@@@
ใครอยากอ่านตอนหน้า...แบบว่า..เอ่อ..แบบว่า...อรึ้ยยยยๆๆๆ....
ยกมือเข้าแถวมากันเลย
Luk.
-
จิ้มๆแรงๆ
กร๊ากกกก ตะเกียง อย่างนี้สิงห์โต๋เขาเรียกว่าเมาแล้วยั่วววว ตอนหน้าเสร็จแน่ เอิ๊กๆ
-
อยากอ่านเรื่องหนุกๆๆจัง
:haun4: :haun4: :haun4:
ตะเกียงยั่วพี่โต๋แบบนี้ระวังจะลุกไมไหวเอานะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ตะเกียงเอ้ยไปรอดแน่
:z1: :z1: :z1:
-
ตะเกียงโดนแน่ 5555
-
เค้าจะปายหนุกกัน เราก็รอดูเค้าหนุกกัน หึหึ :haun4:
-
ตอนหน้าสนุกแน่ๆ
:กอด1:
-
มายกมือเข้าแถวค่ะ :z1: รอตอนหน้า :impress2:
-
มาเข้าแถวรอ ยกมือรอจ้าา
-
มาขอยกมือด้วนคนคร่าาาา
ขอแบบจัดเต็มมาเลยนะ
-
:z10: :z13:
-
อยากเห็นตะเกียงหนุกหนานด้วยคน o18
มาเข้าแถวรอนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
:z1: ยกมือ ยกมือ
-
พี่โต๋หนุกหนานแน่่ ๆ แต่ตะเกียงจะสึกขนาดไหนล่ะนั่น
-
หือ หือ กลับไปหนุกกันต่อที่บ้านหรออออ
อย่างนี้ต้องให้ตะเกียงมาวบ่อยๆสิเนาะ :haun4:
-
:impress2: :impress2: :impress2: มาแย้วๆๆ ดีใจจังแต่ว่า พี่โต๋นี้หวานปากเลยหละสิ :laugh: :laugh: :laugh:
น้องตะเกียงเมาแบบนี้ :oo1: เสร็จแน่ๆๆ
รอๆๆๆๆๆๆๆ :haun4: :haun4: :haun4:
ชอบมากคะ :กอด1:
-
ยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว
(http://koosangkoosom.com/images/emo/whitehead/white-head-emoticon-012.gif)
-
นิอีริต้าทำตัวดีๆหน่อย เดี๋ยวปั๊ด
นู๋เกียงจะน่ารักไปไหนมาให้จุ๊บหน่อยเร็ว
-
รออ่านเรื่องสนุกๆของพี่โต๋
-
ยกมือด้วย รอ รอ :z1:
-
ยกมือ ..รอดูเรื่องสนุกด้วยคน :haun4:
-
ยกสองมือเลย อยากอ่านตอนหน้า :impress2:
:pig4: Luk.
-
อิอิ จะมีถูตะเกียงอีกแล้วเหรอครับเนี่ย :z1:
+ไป สำหรับผู้เขียนที่แสนขยัน 555 o13
-
ตะเกียงเสร็จแน่
-
อิอิ เตรียมยกมือเข้าแถวต่อคิว :z1:
-
ยกสองมืออย่างเร็ว
:call:
-
ขอยกด้วยคน อยากอ่านแล้วอ่าา :z1: :z1:
-
ยกมือเข้าแถวต่อคิวด้วยคนน้า :a9:
-
:ped149:
ยกมือ..อยากเห็นโต๋แก้เมาตะเกียง
:fox2:
-
ไอ้พี่โต๋จะหวงตะเกียงมากไปแล้ว
น้องเมาแล้วน่ารักจะตาย o18
เบื่อยัยริต้าที่สุด
-
ยกมือสูงๆด้วยคน อิอิ
ว่าแต่ยัยริต้ารู้เรื่องอะไรเกี่ยวกะตะเกียงน้อ???
-
รออ่านเรื่องสนุกที่บ้านนน
:z1: :z1: :z1:
-
Part 68
เมาแล้วนะ..อรึ้ยยยๆๆ!.
.
.
.
.
“เช็ดตัวก่อนนะครับ..คนดีของพี่” อิอิอิ..โคนดี..ชอบ..ชอบ..ชอบ
“โคนดี..ของคร่าย..ค๊าบบบๆๆ...พูด..พูด..ของคร่าย?”
“ของพี่โต๋ไง..จะเป็นของใครอีกล่ะ..พี่ไม่ยอมหรอก..จะบอกให้..จุ๊บ!.”
“ตะเกียงครับ..บอกพี่หน่อยดิ...ตะเกียงรักใคร?”
“ร๊ากพ่อเกริก...ร๊ากแม่ษา..ร๊ากพี่กูล บลาาาาๆๆๆ...”
“ไม่ใช่ครับ...พี่อยากรู้ว่า...รักกันแบบคนรักนะ...รักแบบแฟนไง...ตะเกียงรักใคร”
“แฟนเหร่อ...ตาเกียง..มีแฟน...มีแฟนเป็น..สิงห์โต..ง่า”
“ครับ..พี่รู้แล้วครับว่าตะเกียงมีแฟนเป็นใคร....แต่พี่อยากรู้ว่าตะเกียงรักพี่โต๋ไหม?”
“พี่โต๋..เอิ้ก!...ร๊าก..พี..โต๋..ร๊าก..พี..โต๋”
“เอาดีดี..พูดชัดๆ ให้พี่ชื่นใจก่อน ตะเกียงรักพี่โต๋มากไหม”
“ร๊ากคร๊าบ..ตา..เกียง..ร๊าก..พี่โต๋..ร๊ากมากม๊าก..ที่ซู๊ด..เลย”
“หึ..หึ..หึ..พี่ดีใจจัง..ขอพี่จูบให้รางวัลหน่อยนะครับคนดี”
“อืม..อ่าาาาๆๆ..อือๆๆๆ”
“ตะเกียงคร๊าบ..พี่ไม่ไหวแล้วครับ...พี่ขอนะ”
“อ่า..อือ..ขอร่าย...ขอร่าย...พูดก่อน..พูด..พูด..พูด..”
“ขอกอดตะเกียงไง...”
“ขอ..กอด..ขอกอด..เร้ว..ขอ..ร่ายอีก..กอดเร้ว..ทามร่าย..อีก...พูด..พูด..พูด”
“อ่า...อยากฟังจริงดิ...กอดแล้วก็ขอเข้าไปอยู่ในตัวตะเกียงไง...ดีไหม”
“เข้า..มา...อยู่..ใน..ตา...เกียงเหร่อ..ดี..ดี..ดี..อ่ะ!..นี่ร่าย..นี่ร่าย...พูดดิ..พูด..พูด..พูด”
“หึ..เด็กบ้า..เมาแล้วยั่วเหร่อ..เดี๋ยวจะโดนไม่น้อย...นี่เค้าเรียกพี่โต๋น้อยครับ”
“อ่า..พี่..โต๋..น้อย..เหร่อ....ทาก..ทาย..หน่อยน๊า...รู้..จาก..กานว๋าย..”
“เห้ย!...ตะเกียงไม่ต้องก้มไปใกล้ขนาดนั้น...ไม่ต้องทักแล้วขึ้นมา”
“ม่ายอ่าว..ม่ายอ่าว..ตา..เกียง..จาทากทาย...กะ..โต๋..น้อย”
“เวรเลยกู..อูยยยๆๆ...จะทัก..ก็ทัก..เอ้า..เร็วเข้า...พี่กำลังจะแย่แล้ว..อูยยยๆๆ”
“ซา..หวัด..ดี..โต๋..น้อย..เอ๋?..ม่าย..ไม่..พูด...กา..ตา..เกียง..ค๊าบบบ..โต๋น้อย..อือตัว..ร้อน..
จางเลย...สง..ส่าย...เป็น...ไข้...หน่าย..หน่าย...หว้าด..ไข้..ก่อน..จุ๊บ!!!.”
“อืมๆๆ..ตะ..ตะ..เกียงคร๊าบบ...ไม่ต้องวัดก็ได้ครับ..โต๋น้อยไม่เป็นอะไร...ขืนวัดไข้อีก..
โต๋น้อยจะเป็นก็ตอนนี้แหล่ะ”
“อือ..โต๋..น้อย..เป็น...ไข้..ค๊าบ..ตัว..ร๊อน..ด้วย...ทาม..ง้าย..ดี..ต้อง..ป่าว..ห้าย..หาย..”
“พรู..พรูๆๆ!!!.”
“ไม่ต้องทำอะไรแล้วครับ พอก่อนเถอะน่ะ..จะไม่ไหวแล้ว อย่าเป่าลมหายใจรดสิครับ..
อูยยยๆๆ..ซี๊ดดดๆๆ..เอร้ยยยยย!..ตะเกียง..อย่า..อ่าาาาๆๆๆ!!!.”
“..อือ..อึม...จวบ..อ๊อก..บ๊วบ”
“อ่า. ̴”
.
.
“อืม...อึม”
.
.
.
“ซี๊ดดๆๆ..อ่า ̴”
.
.
.
.
“โอ้ว!..ซี๊ดๆๆ..อ่าๆๆ..ไม่ไหวแล้วครับ..ออก...ออกแล้ว..อ่าาาาๆๆๆ!!!..”
“แอ็กกๆ..แค๊กกกๆๆๆ..อ๊อก.อ้วก.”
“เห้ย!..อ้วกเลยเหร่อ..ไมไม่คายออกมา นรกล่ะ..นอนไม่ได้แล้ว
มา..พี่พาไปอาบน้ำล้างอ้วกก่อน อย่าเพิ่งนอน..ทำความสะอาดก่อนครับ..
เฮ้อ!..เด็กหนอเด็ก..เล่นเอาหัวใจจะวายเลยกู” ............????????
แล้วค่ำคืนที่ตะเกียงเมา..ก็จบลง จิ้นกันเองนะค่ะ ตะเกียงทำอะไร
รักษาไข่..เอ้ย..ไข้โต๋น้อยแบบไหน ถึงกลายเป็นอย่างนี้
เด็กบ้า..ผิดที่ไอ้พี่โต๋แหล่ะ..เคยทำให้น้องเห็นเป็นตัวอย่างมาก่อน...
พอน้องมันเมา..มันก็ทำมั้งดิ เป็นไงล่ะ..ตัวเบาเลยโต๋ใหญ่..5555!
จริงแล้ว..คนเขียนจิตนะ..เลยชอบมาก..ม๊าก..ได้จิ้นแล้วเขียนมาแบบนี้..เอิ้กกกกๆๆๆๆ!!!..
Luk.
-
ยกหาง เอ้ย ยกมือด้วยคนคับ อิอิ รอเรื่องสนุกจากทั้งสองคน
-
อ้วกซะงั้น
:m20: :m20: :m20:
-
อ่ะนะ อ่ะแห่ม o13
-
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
เหงปุบ วิ่งเข้ามายกมือด้วยคน
อิิิอิ :haun4:
-
ไรเนียะ รอตั้งนาน ให้จิ้นเองอีกละ :เฮ้อ:
-
ตะเกียงน่ารัก ยิ่งเมายิ่งน่ารัก
แต่ใครสอนให้ลดไข้แบบนั้น เล่นเอาซะเลือดแทบหมดตัว
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
น้องตะเกียง ทำให้จิ้นไปถึงไหนนี่ :pighaun: :pighaun:
-
:o8:
อู้ยยยยย
โต๋ยืมน้องอาทิดนึงเด๊ะ
-
:sad4: :sad4:
:call:
:call:
-
5555+ ตะเกียงคุยกับโต๋น้อยได้น่ารักมาก :impress2:
-
:pighaun:
-
โอ้วิธีลดไข้ หรือเพิ่มไข้แน่เนี่ย
-
:m20:รักษาเก่งจังตะเกียง
-
เหนือความคาดหมาย โต๋น้อยหายไข้เร้วเร็วเนอะ จุ๊ฟ คนเขียน
-
หุหุ อยากให้ตะเกียงเมาอีกซัก 4-5 ตอน :z1:
จากตอนแรกที่โตโต๋ไม่อยากให้ตะเกียงเมาตอนนี้คงเปลี่ยนใจแล้วมั้ง
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
:serius2: :serius2: ทำไมสั้นจัง
ตะเกียงน่ารักอ่า คุยกับโต๋น้อยด้วย :z1:
-
พี่โต๋หรอกถามตะเกียงตอนเมาจริงๆด้วย เป็นไงล่ะชื่นใจเลยล่ะซิ แถมยังสบายตัวอีก เอิ๊กๆ
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
เพิ่งรู้เขารักษาไข้กันแบบนี้เอง
-
คนอ่านก็ชอบจ้า
-
อึ๋ยๆๆน้องตะเกียงวิธีวัดใข้แบบใหม่
จ๊วบๆๆๆใหญ่เลย :haun4: :haun4:
-
:z1: แอร๊ยยยยย ตะเกียงมาวแล้วหื่น + น่าร๊ากก
ขอกอดทีนะ :กอด1:
คุณโต๋ : :m31: ห้ามกอดเฟ้ย ตะเกียงข้าใครอย่ากอด :fire:
:sad4: ขอโทษก๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ปล. คนอ่านเริ่มเมาอากาศแระ :really2: :laugh:
-
โต๋รู้ช่องแล้ว มอมเหล้าตะเกียงทุกวันแน่ๆ
-
เอ่อ....อึ้ง น้องตะเกียงเปลี๋ยนไป๋
-
ไม่เข้ามาไม่กี่วันตามหลายตอนเลยแฮะ...ไรเตอร์น่ารักมากกก :กอด1:
เอ่อ...แต่ตอนล่าสุดทำไมตัดฉับอย่างนั้นล่ะคร้า~ :sad4:
-
:m20: อ้วกซะงั้น
-
เมาแล้วน่ารัก แต่ไม่อยากจิ้นเอง
-
น้ำโตโต๋ไม่อร่อย
สู้เหล้าก็ไม่ได้
เน๊าะ น้องตะเกียง
ฮ่าฮ่า
..ขอบคุณครับ Luk..
-
อ๊ากกก โต๋น้อยเป็นไข้อ่า :haun4:
-
Part 69
..จัดอีกดอก...
.
.
.
ปวดหัวจัง.....ไมปวดตุบๆ อย่างงี้เนี๊ยะ...แง๊..แง๊ๆ!!!
“อ้าว!...ตื่นแล้วหรือคนเก่ง...ไงล่ะ ปวดหัวใช่ไหม?
พี่เอาชาร้อนผสมน้ำผึ้งกับมะนาวมาให้ครับ พอลุกนั่งไหวไหม.” ไอ้พี่โต๋
มันเดินเข้ามาพร้อมถือถาดติดมือมาด้วย
“ไหวครับ..ตะเกียงลุกเอง” พูดเสร็จ จัดการขยับตัวขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียง เอาหมอนรองหลัง
ไอ้พี่โต๋มันรีบเอาถาดมาวางตรงโต๊ะหัวเตียง ก่อนจะหย่อนตูดนั่งข้างกูบนเตียง
จัดการหยิบแก้วชาที่วางตะกี้ เป่าเบา ๆ ก่อนจะส่งแก้วให้ถึงปาก ยิ้มใส่ตากูวิ้ง ๆ
หน้าหื่นแต่เช้าเลยมึง
“ ขอบคุณครับ ตะเกียงถือเองได้” กูบอกมัน ก่อนยื่นมือรับเอาแก้วมาถือซะเอง
ค่อย ๆยกขึ้นจิบ อืม..ชาร้อนหอมน้ำผึ้งอมเปรี้ยวมะนาวนิด ๆ แล่นผ่านคอ
รู้สึกสมองโปร่งสดชื่นขึ้นทันที ก่อนจะยิ้มขอบคุณให้มันอีกที ยังเอาแต่จ้องกูตาหวานฉ่ำ
“เป็นไง..ดีขึ้นไหม?” มันถามขึ้นมา กูยักหน้าให้ ค่อยรู้สึกดีขึ้นแล้ว
“จำเรื่องเมื่อคืนได้เปล่า..ว่าทำอะไรมั้ง?” มันถามกูแหล่ะ...กูจำไม่ได้ จำได้แค่ว่ากินสปาย..อร่อย
“จำได้ว่ากินสปาย..อร่อยดี..หวานด้วย..แล้วจำไม่ได้แล้ว..ทำไมครับตะเกียงทำไรน่าเกลียดรึเปล่า?”
ถามมันแหล่ะ..แม่งมองกูยิ้ม ๆ มีไรว่ะ?
“เปล่าครับเปล่า..ตะเกียงไม่ได้ทำอะไรน่าเกลียดหรอก...ลุกอาบน้ำไหวไหม?”
“ครับ...เดี๋ยวตะเกียงอาบเอง” พูดจบ..มันลุกไปหยิบผ้าขนหนูมายื่นให้
กูขยับตัวลุกจากเตียงก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป
หลังจากได้น้ำเย็น ๆ ราดหัวสระผมเรียบร้อย ทำให้อาการปวดหัวอึมครึมเมื่อกี้ลดลงเป็นปกติ
สดชื่นขึ้นแล้วแล่ะ กูเดินออกจากห้องน้ำ ไม่ลืมฉวยผ้าขนหนูเล็กติดมือเช็ดหัวด้วย
ผ้าขนหนูผืนใหญ่พันติดเอวไว้ลวก ๆ ไอ้พี่โต๋ยังนั่งอยู่บนเตียง
ข้าง ๆโต๊ะหัวเตียงมีเสื้อผ้าวางเตรียมไว้ให้กูด้วย แหม..ดูมันเอาใจกูจัง
ไม่รู้ผีบริการตัวไหนเข้าสิงกันหล่ะหว้า????
“มานั่งนี่สิครับ...แป่ะ!..แป่ะ!.” เรียกกูนั่งข้างมัน ตบบนที่นอนให้สัญญาณอีกตะหาก
กูมองหน้ามัน..ดันยิ้มหวานให้อีก เกิดไรขึ้นว่ะเนี๊ยะ?...ไมเช้านี้มันรมณ์ดีจัง
แจกยิ้มกูบ่อยรู้สึกหน้าร้อนฉ่าซะงั้น ก็นะ..ร้อยวันพันปี สิงห์โตน้ำแข็งมันยิ้มบ่อยซะที่ไหนกัน
ถ้าไม่เพราะมีแรงบันดาลใจแล้วล่ะก็ มักเห็นจนชินตา..ก็หน้านิ่งเก็กขรึมซะมากกว่า
นี่ล่อยิ้มไม่หุบ แล้วก็นะ...ยิ้มที..เล่นเอากู..ใจละลาย...????
สุดท้ายต้องเดินไปนั่งแหม่ะ..ข้าง ๆมัน นั่งปุ๊ปมันดึงเอาผ้าขนหนูจากมือกูไป
บริการเช็ดหัวให้กูเฉย เอ่อ!...เห่อะ!...งง....เง็ง...แปลก...ครั้งแรก..
ที่มันมาดูแลเอาใจใส่ทำให้ขนาดนี้ ถามว่ารู้สึกยังไง...นอกจากที่พูดมาทั้งหมดแล้ว...
ต้องบอกว่า..รู้สึก...ดี...ดีมาก...จนต้องหลุบตาก้มหน้าอมยิ้ม...
หวาย..หวาย...กูเขิล...ชอบอ่ะ...บ๊ะ!....ตั้งกะเมาเมื่อคืน ไม่รู้ว่าเกิดไรขึ้นบ้าง...
จำได้ลาง ๆ ว่าซัดสปายหมดขวด กลับมาบ้านได้ไงยังลำดับเรื่อง..จับต้นชนปลายไม่ได้ซะด้วยซ้ำ
เช้านี้กับเซอร์ไพรส์ไอ้พี่โต๋บริการขั้นเทพให้ง่ะ...จะว่าเมื่อคืน..มัน..มันถูตะเกียง...
ก็ไม่น่าใช่หน่า?..ก็ไม่รู้สึกเจ็บตรงนั่นสักกะหน่อย เนื้อตัวไม่ได้มีรอยคริสมาร์ก
แสดงว่าเมื่อคืนมันไม่ได้ฉวยโอกาส ถือว่าสุภาพบุรษใช้ได้...หุหุหุ!!!
“โอเค...แห้งแล้วครับ” กูเงยหน้ามองมัน ดันยิ้มให้กูอีก เห้ย!..ยิ้มแบบนี้มัน...แห่ะ..แห่ะ!...
ชักเสียวหลังวูบ ๆ แล้วเนี๊ยะ?
“ตะเกียงครับ..จำได้ไหม...ติดค้างไรพี่ไว้” น้านนนๆๆ...ว่าแล้วต้องมีไรสักอย่าง
ไม่มีแหล่ะ..ที่จะทำไรโดยไม่หวังผล...ชิ...กูแกล้งเอียงคอคิด จำไม่ได้ดีก่า..หุหุหุ!
“.....> “ < .????..”
“หึ..หึ..อย่าแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ พี่ไม่เชื่อหรอก..ว่าตะเกียงจำไม่ได้ รับปากพี่แล้ว ขอเลยแล้วกันน่ะ”
“เห้ย!...อย่าาาา...เพิ่งงงง!!!..” ก็ไอ้พี่โต๋..พูดจบผลักกูนอนหงายบนเตียงทันที
คิดดู..จะเหลือเหร่อะ...นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ง่ายต่อการเสียเอกราชที่สุด
“ไม่มีแต่แล้วครับ..พี่รอไม่ไหวแล้ว คนขี้เซาเล่นนอนจนบ่ายกว่าจะได้ฤกษ์ตื่น
ขอทวงสัญญาก่อนล่ะ แล้วค่อยว่ากันทีหลัง” พูดจบประกบปากบดจูบกูทันที
ถึงขั้นนี้ไอ้ตะเกียงก็เสร็จอ่ะดิคร๊าบบบบ.......
“อาๆ̴!!” เสียวจนต้องแอ่นอกรับลิ้นมัน ที่ตวัดหัวนมเข้าให้ ทั้งดูดทั้งเม้ม อย่าให้บอกเลยตอนนี้
ขนลุกซู่ตั้งกะไขสันหลังสุดปลายตรีน....มันเล่นขบเม้ม ลากลิ้นตวัดทุกที่ไลผ่านทุกจุด
ริมฝีปากร้อนนาบตามผิวเนื้อ..พาให้ร้อนวูบวาบองศาพุ่งทั้งตัว ตอนนี้ร่างเปลือย
คงซับสีเลือดอมชมพูไปหมด ได้แต่นอนตาปรือหลุดเสียงคราง
ระบายความเสียวกระสันที่พี่หื่นมันปรนเปรอให้
“อ่า..อาาาา..อืออออๆๆๆ!!” ยอมรับหมดความอาย ขืนอั้นไว้ได้หัวใจวายกันไปข้าง
รู้อย่างเดียวต้องปล่อยตามธรรมชาติ..ก่อนจะสะดุ้งเฮือก มือกำผ้าปูที่นอนแน่น..ตัวบิดส่ายไปมา
เมื่อสัมผัสรู้ถึงโพร่งปากอุ่นร้อนที่ครอบครองตะเกียงน้อย ดูดรั้งคล้ายดังสูบวิญญาณ
ไอ้ตะเกียงออกจากร่าง..ตัวเบาลอยละลิ่วสูงขึ้น สูงขึ้น...จนทนไม่ไหวปลิดปลิวความรู้สึก
หลุดลอยละล่อง.........ปลดปล่อยธารน้ำรักจนหยาดหยด
สุดท้ายนอนหมดแรงหอบแฮก ๆ..ในที่สุด
“หอมหวาน จนอยากจะกลืนเข้าไว้ในตัวพี่ทั้งตัวเลยด้วยซ้ำ ขอบคุณนะครับที่มีกันในวันนี้
ขอบคุณมากที่เลือกเชื่อใจพี่ รักนะครับ...คนดี” กูฟังคำหวานที่กระซิบเสียงพร่า
จากปากไอ้พี่หล่อ ตาปรือหวาบไหวหัวใจเต็มตื้นไปทุกอณู ไม่อยากเชื่อว่าจะได้มาเจอกัน
ผู้ชายซึ่งเป็นที่หมายปอง..ของใครต่อใครมากมาย กับเลือกผู้ชายแบบกูเป็นคนรัก
อยากบอกมันคืนเหมือนกัน......ตะเกียงก็ขอบคุณพี่ครับ....
ความคิดกลับพลันสะดุดกึก เมื่อสัมผัสเจลเย็นที่บรรจงป้ายช่องทางพิเศษด้านหลัง
สัญชาติญาณทำให้ร่างกายขยับหนีอัตโนมัติ แต่ก็ทำได้ไม่ถนัด
เมื่อไอ้พี่หล่อดันล้มทับซบจูบซอกคอ..เพิ่งสัมผัสได้ว่าตอนนี้ มันไร้อาภรณ์ห่อหุ้ม
เปลือยเปล่าเช่นเดียวกันแล้ว..ความรู้สึกถูกปลุกอีกครั้ง ก่อนที่จะจุกเจ็บ
เมื่อนิ้วล่วงล้ำเข้ามาในร่างกาย
“อึก..อือ..” ช่องทางบีบรัดต่อต้านทันที แต่ก็ต้องเสียววาบเมื่อนิ้วช่ำชองรู้จุด
กดย้ำ ๆ ตรงส่วนไวต่อความรู้สึก ทำให้ร่างกายสั่นสะท้านกับความเสียวที่ได้รับ
จนการต่อต้านกลายมาร่อนรับสัมผัสนิ้วให้ลึกล้ำอย่างบังคับไม่ได้
“อ้าๆๆ...” เหมือนเสียงที่หลุดไป..จะเป็นสัญญาณให้คนกระทำรู้จังหวะ
เพิ่มจำนวนนิ้วนำร่องเข้าไปเรื่อย ๆจนครบสามนิ้ว ก่อนจะคว้านย้ำให้ช่องทางเปิดขยาย
ริมฝีปากไม่ว่างเว้นพริ้วไหวฉกจูบ ลูบไล้ต้อนลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัด
เคลิบเคลิ้มไปกับการกระทำที่ได้รับ..ปลุกพายุอารมณ์กระพือลุกขึ้นอีกครั้ง
ก่อนที่จะสัมผัสใหม่กับความอุ่นร้อนที่แทรกเบียดเข้ามา จนอารมณ์ทั้งหลายพลันหยุดกึก
เพราะความเจ็บจุกที่ได้รับในทันที
“อุก..อือออ..” น้ำตาไหลลงหางตา..แม้จะเคยมาแล้ว แต่ใช่ว่าจะชินได้ง่าย ๆ
ทุกครั้งที่ต้องรองรับ..มักรู้สึกทรมานจากความตึงแน่นจุกเจ็บ
คงเพราะความแตกต่างของวัตถุที่สอดประสาน
หนำซ้ำยังเป็นช่องทางพิเศษอีกด้วย..ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
ถึงรู้แก่ใจว่าสุดปลายทางของความทรมานนี้..จะพานพบกับความสุขสม
เพียงแค่อดทนให้ผ่านพ้นช่วงจังหวะสอดประสานให้จงได้
พยายามผ่อนร่างกายให้ลดการบีบรัด ถึงจะลำบากอยู่มากก็ตาม
สัมผัสแท่งร้อนที่เต้นตุบ ๆ อยู่ในร่างยังกะมันมีชีวิต
“ทนนิดนะครับ พี่สัญญาจะไม่ทำให้เจ็บมาก” พูดจบกระแทกอัดเข้ามาจนเนื้อแน่น
อัดชิดแนบสนิทแม้แต่อากาศยังไม่มีช่องผ่าน
“อึก...อื้อออ!” ยอมรับ..จังหวะนี้จุกยังกะตกตึกสูง
แต่เพราะริมฝีปากรุ่มร้อนที่คอยจูบซับคราบน้ำตา ประโลมปลอบให้คลายใจ
ช่วยให้คลายกังวลเกิดความเชื่อมั่นว่าคนๆนี้ จะไม่ทำให้เจ็บปวดทรมาน
ก่อนที่ช่องทางพิเศษค่อยผ่อนการบีบรัดลงมาก ให้ร่างด้านบนคลึงบดให้ผ่อนคลายช้า ๆ
แล้วจู่ ๆ กลับดึงถอยออกจนรู้สึกเหมือนจะโล่ง ก่อนจะสวนกระแทกกลับเข้ามาอีกครั้ง
พาให้หลุดเสียงหวีดคราง..ทั้งเสียวทั้งจุก สองอารมณ์มาพร้อมกันเลยทีเดียว
“โอ้ออๆๆ ..อื้อออๆๆ...อ่าาาา!!!” ริมฝีปากกลับบดจูบดูดดุนเกี่ยวกระหวัดรัดลิ้นพันกันนัวไปหมด
ปิดกั้นเสียงครวญกระสัน ขยับยักย้ายลีลาช่วงล่างกระแทกกระทั่นเร่งจังหวะอย่างต่อเนื่อง
ได้ยินเสียงเนื้อกระทบก้นงอนงามชัดเจน
“พั่บๆๆๆ!!!..” ความเสียวกระสัน..ไหลทะลักท่วมท้นแทนความจุกแน่นมลายหายสิ้นไปทันที
จนต้องแอ่นสะโพกร่อนรับการอัดกระแทก..เพื่อบรรเทาความกระสันที่มีในตอนนี้
“ซี๊ดดดๆๆ!!..อ่า...พั๊บๆๆๆ!!!...” เสียงทุ้มต่ำในลำคอ ของไอ้พี่หล่อพร่าครางออกมาให้ได้ยิน
ยิ่งกระชากจิตวิญญาณคล้อยตามอารมณ์ใคร่..อย่างไม่สามารถสะกดกั้นทนได้อีกต่อไป
ไม่รู้เสียงใครครางดังกว่ากัน เพราะร้องประสานกันระงม แต่ที่รู้อยู่ตอนนี้
คือจังหวะสอดแทรกพริ้วหวาน..ดังดนตรีรักบรรเลงในสวนอีเดน
แต่ตรงนี้กลับเป็นร่างงดงามที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงสองร่าง ขยับโยกไหวรับกันได้อย่างลงตัว
ระหว่างร่างกายที่กำยำด้วยกล้ามเนื้อสวยงาม มันขลับไปด้วยหยาดเหงื่ออาบไปทั่วร่าง
กับร่างบอบบางชมพูหวานไปทั้งตัว ที่คอยแอ่นยัดรับจังหวะของร่างข้างบน
ที่ส่งแรกกระแทกกระทั้นหนักหน่วงต่อเนื่อง ท่ามกลางเตียงใหญ่
พาให้คลั่งใจตามกับภาพที่ดึงเร้าอารมณ์ตรงหน้า ประหนึ่งการเสพสังวาลย์
ของราฟาเอลกับเอนโดรเมดร้า ร่างเปลือยเกี่ยวกระหวัดรัดรึง สะโพกเล็กขยับตามจังหวะนำ
อย่างไม่ลดละ การสอดประสานที่สมบูรณ์สวยงาม..จากแกร่งสมชายชาตรี
สอดแทรกได้อย่างลงตัวเข้าไปในร่างบอบบางดังปฏิมากรรมชิ้นเอก
ส่งให้การเคลื่อนไหวของบทรักทั้งสองร่าง กลายเป็นภาพศิลปะที่งดงามหาดูได้ยากยิ่ง
ก่อนจังหวะจะเร่งกระชั้นถี่รัว...แรงเร็วเน้น ๆ
“พั๊บๆๆ..ปั๊ปๆๆๆๆ!!!!...ซี้ดดดดๆๆ!!...อ่าๆๆ...พร้อมกันนะครับ” สิ้นเสียงสุดท้าย
จังหวะกระแทกส่งรุนแรงหนักหน่วง จนร่างข้างใต้ไหวระริก ก่อนจะแอ่นหยัดสุดตัว
หอบหายใจแฮ่กกก..ๆๆๆ...ปลดปล่อยธารรักเปรอะเปื้อนหน้าท้องงามลาด
กระเซ็นซ่านล่ามถึงหน้าท้องแกร่งด้วยหมัดกล้ามงามของร่างด้านบน
จังหวะบีบรัดจากช่องทางพิเศษ..ตอดกระตุกรุนแรง ผลักดันอารมณ์รักของร่างด้านบน..
ต้องเร่งจังหวะกระแทกเสยส่งแรงอัดต่อเนื่องสองสามครั้ง...ก่อนจะยืดตัวเกร็งหลังแอ่น
แนบหน้าท้องแกร่งบดชิดสะโพกงาม...จนเส้นเลือดเอ็นคอปูดโปน..
มีกดเบียดจังหวะสุดท้ายแหงนหน้าขบฟันเหยเก เมื่อถึงฝั่งฝันตามมาติด ๆ
“โอ้ว!..ซี้ดดดๆๆๆ...อ่า.ๆๆๆ” ธารรักร้อนพุ่งกระฉูดกระทบผนังด้านใน..จนรู้สึกอุ่นวาบ
ก่อนร่างหนาจะผ่อนซบลงตรงซอกคอ หายใจกระชันเป่าร้อนรดข้างหู โดยไม่มีเสียงพูดหลุดให้ได้ยิน
นอกจากเสียงหัวใจสองดวงเต้นจังหวะเดียวกัน..รับรู้ถึงกันและกัน
ภายใต้ร่างก่ายกอดซบกันอยู่ตอนนี้
“.ตุ๊บๆๆ” ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนจังหวะการเต้นหัวใจช้าลงเรื่อย ๆ กลับเข้าสู่จังหวะปกติ
สัมผัสนุ่มริมฝีปากหนาคอยจูบซับบริเวณขมับที่ยังชื้นเหงื่อ..ใช้ใจสื่อใจ..ใช้ร่างกายรับความรู้สึก
มิต้องใช้คำพูดใด ๆเอ่ยคำหวานออกมา แค่นี้คนสองคนก็หวามไหว
อบอุ่นกรุ่นคาวรักหอมคละคลุ้งทั่วทั้งห้อง โดยที่ร่างด้านบนยังไม่ถอดถอน
ส่วนแทรกประสานออกแม้แต่น้อย คงคิดจะต่อรอบอีกครั้ง...แต่....
“โครกกกกๆๆๆ....ครากกกกๆๆๆ!!” เสียงท้องร้องประท้วงของร่างข้างใต้
พาให้หน้าหวานสวยรีบซุกเบียดจมมุดเข้าหาอกอุ่น แก้ความเขินอายของตนเอง
“หึ..หึ..หึ..นั่นสิ..บ่ายสองโมงเข้าไปแล้ว พี่ขอโทษนะครับ
ตะเกียงยังไม่มีไรตกถึงท้องเลย ป่ะ!..ไปอาบน้ำ..เดี๋ยวลงไปหาไรกินกัน” พูดจบ
ดึงถอนร่างกายออกทันที เล่นเอาร่างเล็กสะดุ้งเฮือก..
“อุ๊บ..!..” โล่งวูบ เมื่อส่วนนั้นถูกถอนออกไป ยิ่งซุกหน้าแนบหมอนจนมิด..
เพราะเขินจัดเข้าไปใหญ่ หลักฐานจากการทำกิจกรรมสด ๆร้อน ๆ
ยังแสดงอาการแข็งขึงให้เห็นทนโท่..ชี้หน้าโด่ไม่มีล้ม ยิ่งยืนยันชัดเข้าไปใหญ่...
เมื่อของเหลวอุ่นร้อนไหลย้อนกลับออกมาตามงามขา
จนในที่สุดร่างบางก็ถูกช้อนอุ้มพาเข้าห้องน้ำ ทำได้แค่เพียงมือโอบรอบคอซุกหน้าแนบไหล่
ไม่กล้าเงยขึ้นสบตา บอกตรง ๆตอนนี้ หูเห่อหน้าเน่อคงแดงแปร๋ด...จนถึงไหนต่อไหนแล้วม้าง
ได้ยินเสียงหัวเราะมีความสุขในลำคอของไอ้คนอุ้มจนน่าหมั่นไส้ อยากกัดหูขาดไปเลยเห่อะ
“หึ.หึ..หึ...” กิจกรรมงูยักษ์ชมถ้ำหรรษา จบลงโดยมิมีผู้ใดได้รับบาดเจ็บสาหัส
ทุกอย่างโอเค อาบน้ำเสร็จ..อาบน้ำจริง ๆไม่มีต่อรอบ เพราะตอนนี้หิวจัด
ห่วงสวัสดิภาพท้องไส้ จากนั้นไอ้พี่หล่อก็พาลงมาหาข้าวกินอย่างที่พูดรับปากไว้ทันที.....
มาต่อให้เต็มสตรีมแล้วนะค่ะ..ถูกใจกันหรือเปล่า....
Luk.
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หมดสติทันทีที่อ่านจบ. เพราะเสียเลือดมากไป
-
:m25: :m25: :m25:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เต็มๆ โดนกันเต็มๆ :jul1:
:call:
-
nothing to say except :haun4:
-
:haun4: อ่อย เลือดหมดตัวแล้ว
เป็นลมดีกว่า :m25:
-
โอ้วววววววว ตะเกียงโดนถูอีกแล้ว :haun4: :haun4:
-
:jul1:
โตโต๋+ตะเกียง
o13
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ถูกใจจ้า
-
ตายสนิทเลยเจ้าค่าาาา
เล่นต่อกันอีกยกแบบนี้
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ช้ำแน่ตะเกียงเอ๋ย 55555
:laugh: :laugh:
-
:haun4: :haun4: ถูตะเกียงงงงงง
-
:haun4: :haun4:
:impress2:
-
แอร๊ยเลือดหมดตัวแว้วววววว
:jul1: :jul1: :jul1:
-
คริๆๆๆชอบบบบบ :haun4: :haun4:
-
อืมมมพี่โต๋ได้ถูตะเกียง ต่อจากตอนเมาได้ 1 ดอก ชนะเลิศศ :jul1: :laugh:
-
หุหุ ขนาดไม่ต่อรอบสองยังขนนาดนี้เลย
-
เหยววว กระฉูดรับสงกรานต์
จะมีแรงไปเล่นไงไหว :o8:
-
อ๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยย,,,
-
:jul1:
-
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วเนื๊อย เหนื่อย :z1:
o13
+คุณลักซ์ผู้แสนขยัน
-
:jul1: :jul1: :jul1: :oo1: :oo1: :oo1:
ป้าโทรเรียกรถพยาบาลแล้วนะ รู้สึกว่าคนในเล้าเสียเลือดหนักหลายคน
-
น้องตะเกียงน่ารักชนะเลิศ :impress2: ส่วนตอนนี้ :pighaun: :pighaun:
-
แอร๊ยยยยย :pighaun:
ไม่หวาย รุนแรงเกิน :impress2:
แต่ชอบบบ :z1: :m25:
-
Part 70
..นัดติว...
.
.
.
.
วันนี้ผ่านมาแล้วสี่วัน กูกับไอ้พี่โต๋หลังจากปรับความเข้าใจกันแล้ว
จนโดนมันทำกิจกรรมเข้าจังหวะเป็นที่เรียบร้อย เรามีแต่ติวอ่านหนังสือเตรียมสอบ
กูมีหน้าที่ติวเข้มให้ท๊อปไฟน์ของชั้นโดยปริยาย เพราะโดนบังคับ
ก่อนนอนยังต้องโดนจับทำกิจกรรมเข้าจังหวะอีกตะหาก
พักนี้โรคติดเซ็กส์ห่าไรของมัน..ท่าจะกำเริบหนัก
เพราะมันเล่นทำกิจกรรมรักษาโรคติดเซ็กส์ทุกวันก่อนนอน เผลอ ๆ มีต่ออีกรอบตอนเช้า
เล่นเอากูมีแต่รอยคริสมาร์กเต็มตัวไปหมด ไม่กล้าถอดเสื้อเด็ดขาด ยิ่งเสื้อแขนกุดที่ชอบใส่
หรือเสื้อคอวีด้วยแล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าสามารถหยิบมาใส่ได้
เพราะมันจะโชว์ผลงานประจานให้เห็นแน่ ๆ ไม่อยากให้พ่อสิงห์แม่อร หรือแม้แต่ไอ้พี่เต้ผิดสังเกตุ
ที่นี้ล่ะมึงเอ้ย....งานเข้าไม่อยากจะคิด
“ตะเกียง...พวกไอ้รัน มันนัดติวที่บ้านเชี้ยบอมย์กันพรุ่งนี้
มันขอให้ตะเกียงช่วยติวฟิสิกซ์เคมีให้หน่อย ตกลงว่าไง” จู่ ๆไอ้พี่โต๋มันก็พูดขึ้นมา
หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ คงเป็นพวกไอ้พี่รันโทรมาชวน พรุ่งนี้เหร่อ?..วันพฤหัสแล้วนี่
วันจันทร์ก็เริ่มสอบวันแรกแล้ว สอบเสร็จวันพุธหน้า
“แล้วพวกเค้านัดกันกี่โมง” กูถามไปล่ะ
“สิบโมงเช้า ติวเสร็จราวสี่โมงเย็น เห็นพวกมันบอกจะไปเดินเล่นหาไรกิน
แถวสยามคลายเครียดด้วย ตกลงตะเกียงเอาไง พี่จะได้โทรบอกพวกมันไป”
“มีใครมาติวมั้งอ่ะ?...”
“ก็เฉพาะพวกเราในกลุ่มแหล่ะ ไม่มีคนนอก”
“ตกลงตามนั้น ไม่มีไรทำอยู่แล้วนี้ ดีเหมือนกันไม่ได้เจอพวกพี่เค้ามาเกือบห้าวันแล้ว
ตั้งแต่งานกีฬาสี..รวมกลุ่มบ้างก็ดี พี่โทรบอกไปเลยว่าตะเกียงตกลง” กูตอบมันไปแหล่ะ มันยิ้มรับ
ก่อนจะกดโทรศัพท์ไปบอกไอ้พี่รันมันทันที ติวบ้านไอ้พี่บอมย์ก็ดีเหมือนกัน
คืนนั้นไปรับมันค้างบ้านไอ้พี่บอยไม่ได้เข้าไปในบ้าน ไปถึงก็รับมันขึ้นรถออกมากันเลย
เดี๋ยวพรุ่งนี้ได้ชมบ้านมันหน่อย ใหญ่โตมโหราฬ
แล้ววันนี้..กูกะไอ้พี่โต๋ก็มายืนหัวโด่หน้าบ้านไอ้พี่บอมย์มันตามนัด
หลังจากลุงพีส่งพวกกูแล้วแกก็ขับรถกลับไปทันที ไอ้พี่โต๋บอกไม่ต้องห่วง
ขากลับจะนั่งแท็กซี่กลับกันเอง เพราะไปเดินเล่นสยามกันต่ออยู่แล้ว
ไอ้พี่บอมย์เดินออกมาหาพวกกูหน้ากระไดเข้าปราสาทมันอ่ะแหล่ะ
“เห้ย!..มา..เข้ามาเลย พวกเหี้ยมาครบแล้ว รอมึงสองคนอยู่” ตกลงกูมาติวให้เหี้ยหรือนี้
แล้วกูต้องใช้ภาษาเหี้ยคุยกะแม่งด้วยหรือเปล่า เพราะกูจาบอกว่ากูพูดภาษาเหี้ยไม่เป็น..กร๊ากกกกๆๆๆๆ
“คิดไรตะเกียง ทำหน้าอมยิ้ม อย่าบอกคิดทะลึ่งอยู่ล่ะ” ไอ้พี่บอมย์มันหันมาเห็นหน้ากูเข้า
คงเดาจากที่กูอมยิ้ม เพราะกำลังนึกถึงภาษาเหี้ยอยู่พอดี
“ป่าว!!!!...ไม่ได้คิดไร กำลังนึกว่าบ้านพี่บอมย์หลังเบ่อเร่อเลยเน่อะ” กูรีบปฏิเสธหัวสั่น
ก่อนจะเฉเปลี่ยนเรื่องถามมันไปซะ..ก่อนจะโดนมันต้อนให้บอก
“อืม...ชอบป่าว...ถ้าชอบจะมาอยู่ก็ได้นะ บ้านพี่ยินดีต้อนรับตะเกียงเสมอ” มีหยอดกูอีก
แถมยกคิ้วให้ด้วย
“อะ..แฮ่ม!..น้อย ๆ หน่อยมึง...สัด” น้าน!..โดนไปหนึ่งดอก ไอ้พี่โต๋ตวัดตาเข้าให้
เล่นเอาไอ้พี่บอมย์คอย่นแก้มป่อง...ก่อนจะบ่นงุงงิ๊งของมันพอให้ได้ยิน
“แหม..ๆ ล้อเล่นหน่อยเดียว...ทำเหวี่ยงน๊ามึง...หวงชิบ”
“เอ่อ!..กูหวง..ของ..กู.” น้านนน!..มันพูดเน้น ๆ เอาซะชัดเลยนะมึงไอ้พี่โต๋
ไม่ออกอากาศแม่งเลยล่ะ..จะได้รู้กันทั่วประเทศ บ๊ะ!..เล่นเอากูหน้าร้อนฉ่าทันทีเลย
พอกันทั้งคู่..นึกถึงหน้ากูบ้าง ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่หัวเผือกหัวมันสักหน่อย
พูดข้ามไปข้ามมายังกะเรื่องที่พูดไม่เกี่ยวกะกูสักนิดนิ
“พอ..พอ..เล่นกันเป็นเด็กไปได้ ป่ะ!..เข้าไปกันเถอะ เดี๋ยวคนอื่นเค้ารอ” ไอ้ตะเกียงเลยตัดบท
เดินหนีแม่งทั้งคู่เข้ามาก่อนเลย ยังไม่รู้ด้วยซ้ำต้องไปทางไหน เพียงแต่หาจังหวะชิ่งทำใจสักแป๊ป
อยากจะบอกว่า...กูอาย....อร๊ายยยยยๆๆๆเขิลสาดดดด.......
แล้วไอ้พี่บอมย์ก็พาพวกกูมาที่ห้องหนังสือบ้านมัน แม่งยังกะหอสมุด..ใหญ่ใช่เล่น
เข้ามาถึง..พวกเหี้ยก็พากันทักขึ้นทันที
“อ้าว!..กว่าจะเสด็จได้นะพวกมึง เจ้าฟ้าเจ้านางน้อย เล่นเอาพวกกูจะหลับรอกันแหล่ะ”
ปากไอ้พี่โทนี่ พอเห็นพวกกูมันก็กวนทันที
“บ้าน่า!..นัดไว้สิบโมง ตะเกียงไม่ได้เรทสักกะหน่อย พี่ก็พูดซะแรง” กูเหวมันไปอะล่ะ
นั่นดิไม่มาเรทสักหน่อย ดูนาฬิกาติดผนังเพิ่งสิบโมงพอดี
“เอ่อ ๆ...สำหรับตะเกียงไม่เรทก็ได้คร๊าบบบบๆๆๆ...แต่เพราะพี่ทนรอเห็นหน้าตะเกียงไม่ไหว
เลยนอยด์นิดหน่อยน่ะ ก็นะ..เกือบอาทิตย์แล้วไม่ได้เจอ คิดถึงมากรู้ไหม?” อ่าห่ะ!...มันปรับ
เข้าสู่โหมดเลี่ยนจนได้ ....เวรจริง ๆ
“เชี้ย....เพิ่งผ่านไปห้าวัน..เว่อร์เป็นอาทิตย์ เดี๋ยวกูโบกเลย สัดโทนี่” ไอ้พี่โต๋ครับ
มันเบรคขึ้นมาซะงั้น เล่นเอาไอ้พี่โทนี่หน้าเหว่อไปเลยเหมือนกัน
“ห่ะ..ห่ะ..ห่ะ!...มึงไม่ต้องหยอดเลยโทนี่ เดี๋ยวพ่อของตะเกียงมันเหวี่ยงมึงเข้าให้
กูเพิ่งโดนมามาด ๆ ตะกี้นี้เอง” ไอ้พี่บอมย์ครับ บอกไอ้พี่โทนี่มัน
เล่นเอาทั้งห้องพากันหัวเราะเป็นที่หนุกหนาน แต่กูอยากมุดพื้นปาร์เก้ดำดินหนีแม่งไปซะเลย
ไอ้พี่โต๋มันกลับหน้านิ่ง..ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธสักนิด เวง....แต่เอ๊ะ!..ไอ้พี่พรต..มาได้ไงกันนี้
“หวัดีครับพี่พรต มาได้ไงเนี๊ยะ?” นั่นดิ..มันยืนยิ้มแป้นแล่นให้กู...ทำตาวิ้ง ๆอีกตะหาก
เพิ่งจะเห็นมันเข้าเนี๊ยะ เมื่อกี้ไม่ทันสังเกตุ เล่นเอางงเลยกู ไอ้พี่พรตมาโผล่บ้านไอ้พี่บอมย์ได้ยังไง
ไหนบอกมีแต่กลุ่มสิงห์โตดำ แล้วที่ยืนหัวโด่อยู่นี้มันใครหว่า?
“ดีครับน้องตะเกียง พี่ไม่ได้อยากมาหรอก โดนหมาบ้าแถวนี้ลากมาด้วย” แกพูด..พร้อมกับ
ทำปากยื่นตะหาก..น่ารักตายเลยล่ะพี่ ตัวยังกะยักษ์ทำแก้มป่องปากยื่น หน้าไม่หล่อดูไม่จืดเลยนะนี้
กูพยายามนึก..ใครว้า?..หมาบ้าลากแกมา อ่าห่ะ!..เจ้าภาพโผล่หัวจากโซฟาขึ้นมาล่ะ
นั่งหันหลังให้..กูเลยไม่รู้ว่าใครนั่งตรงนั้น
“ปากดีดีหน่อย เดี๊ยะ..จะเจอไม่น้อย...ว่าใครหมาบ้า...อยากให้กูจัดหนักให้อีกป่าว!...
ไม่เข็ดไม่เข็ด..เดี๋ยวเด็ดปีกเหยี่ยวโชว์ซะนี้” ไอ้พี่รัน..แม่งทำตาขมึงทึงใส่ไอ้พี่พรต
กูว่าแม่งชักยังไง ๆ กะมึงสองคนแล้วล่ะเว้ยเห้ย!..ตั้งกะอิตอนกีฬาสีแล้วแหล่ะ
เห็นแง้ว ๆ กันตลอดสองคนมึงอ่ะ
“ไรเล่า..ก็มึงอ่ะ..ลากกูมาจริงนิ...กูจำได้ว่าเรียนอยู่ม.5 เห่อะ..เสือกเอากูมาติวเชี้ยไรม.4
กูต้องอ่านสือสอบของกูเหมือนกัน บอกจะไปติวกับพวกไอ้วินมึงก็ไม่ให้กูไป กูพูดผิดตรงไหนว่ะ!”
ไอ้พี่พรตมันเหวใส่ไอ้พี่รันขึ้นมา เล่นเอาพวกกูมองตากันไป ๆมา ๆล่ะ
ตกลงนี่กูตกข่าวไรไปหรือเปล่า รู้สึกจะไม่รู้ไรกะเค้าเลยนะเนี๊ยะ ในขณะที่คนอื่น ๆ
กลับอมยิ้มกันหมด ไม่มีใครพูดไรออกมาสักคำ
“มึงอยากไปกะพวกมัน..ว่างั้น” ไอ้พี่รัน..คิ้วขมวดผูกโบว์ล่ะมัน
หน้าตาจริงจังเหมือนไม่ค่อยพอใจซะงั้น ดูไม่ล้อเล่นเลยทีนี้
เล่นเอาไอ้พี่พรตจากเสียงดังตะกี้ เริ่มหน้าเจื่อนเสียงอ่อยลงทันที
“ก็พวกมันเพื่อนกู เรียนห้องเดียวกัน สอบพร้อมกันด้วย กูก็อยากไปติวของกูดิ”
มันยังบ่นง่องแง๊งของมันไป แม้น้ำเสียงจะดูไม่แรงอย่างตะกี้แล้วก็ตาม
“ระหว่างกูกับเพื่อน มึงเลือกใคร” บ๊ะ!..มันพูดหน้านิ่ง จ้องไอ้พี่พรตไม่วางตา
โหมดนี้ไอ้พี่รันกูเพิ่งจะเห็น เล่นเอาสยองเหมือนกัน..หน้ากลัวชะมัด
แปลงร่างก็ได้เน่อะไอ้กุนซือเทพ ไอ้พี่พรตหน้าเหว่อเข้าให้..ทำไรไม่เป็นอึกๆอักๆขึ้นมาทันที
แล้วเสียงสวรรค์ห้ามศึกก็ดังขึ้นมา..ช่วยไอ้พี่พรตไว้ได้ทันเวลาพอดี
“ไม่เอาน่าเหี้ยรัน มึงก็ไปถามไรไอ้พรตมันแบบนั้นว้า? หรือมึงอยากได้ยินมันพูดขึ้นมาจริง ๆ
เกิดคำตอบไม่ใช่อย่างที่มึงต้องการ แน่ใจว่ามึงรับได้?” อา..ไอ้พี่กานครับ ห้ามขั้นเทพขึ้นมาซะก่อน
ไอ้พี่พรตเผลอถอนหายใจเฮือกเข้าให้ หลุดบรรยากาศกดดันออกมาได้ทันท่วงทีเลยนะมึง
“ใช่ว่าเพื่อนกูช่วยไว้ แล้วมึงจะรอด..คุยกันแล้วนะพรต อย่าให้กูต้องรุนแรงกับมึงลืมแล้วดิ..
หรือต้องให้ทบทวนความจำให้ใหม่” แน่ะ!..มันยังไม่หยุดแห่ะ..ไอ้พี่นี่
ปกติกูเห็นมันควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าเพื่อน ถึงได้ฉายากุนซือของกลุ่ม
เพิ่งเห็นวันนี้แหล่ะ...อารมณ์ปรี๊ดง่ายจริง ที่น่าสงสัย..คนที่มีอิทธิพลทำให้กุนซือรมณ์ร้อน
ดันเป็นไอ้พี่พรตคู่ปรับตลอดการซะงั้น ที่สำคัญยังเรียกซะสนิท ‘พรต’
ไม่มีสรรพนามบุรุษที่สามนำหน้าชื่อ เมื่อก่อนไม่ ‘มึง’ ก็ 'ไอ้พรต'
แต่ตอนนี้พรตซะง้านนนๆๆ...บ๊ะ!..เห็นทีกูต้องหาโอกาสเคลียร์กะไอ้พี่โต๋มันยาวเลยล่ะงานนี้
เล่นมุบมิบมีไรไม่บอกกู ปล่อยให้กูรู้ทีหลังเพื่อน...ไอ้ตะเกียงรับม่ายด่ายยยยๆๆๆ............
ตอนหน้าสิงห์รัน จะมาคุยค๊า....ใครอยากรู้ความเป็นไปของสองหน่อนี้
ยกมือเรียงคิวเข้ามากัน
Luk.
-
:L2:
:กอด1:
-
ยก ด้วยความเร็ว แสง
-
มีมาให้ฮาอีกคู่แล้่วดิ
-
ว่ะฮ่าาา รอเบื้องหลังคู่พรตรัน
-
อ้ายยยย ยกมือๆๆ
เรื่องของชาวบ้านคืองานของชาวเรา หุหุ
แนะนำตัวก่อน....เพิ่งเริ่มมาตามอ่านเรื่องนี้สนุกมากเลย
รวมเล่มเมื่อไหร่บอกนะคะ อยากได้มากกก
-
มายกมือสูงๆ สองมือเลย :3123:
-
:serius2: :serius2: เคลียร์เลยว่าเค้าไปกุ๊กกิ๊กกันเมื่อไหร่
-
:L2: ยกด้วย รอด้วย :L2:
-
รอ พรต
:L2: :L2: :L2:
-
อยากรู้จริงๆ เรื่องชาวบ้านนี่สนุกดี :impress2:
-
ยกมือค่ะ อยากรู้ๆ คู่พี่พรตกะรันเป็นมายังไง
-
ยกด้วยคนอ่า อยากรู้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง :monkeysad:
-
รอพรตรัน :oni1: :oni1:
-
เสียดายรัน
อยากได้ๆ
-
:jul3: พรตเสร็จรันซะแล้วววว
-
:a1: :a1: :a1:
มายกมือด้วยคน รอตอนต่อไป
:call: :call: :call:
-
:man1: พรต
(ค)รับ.... คร้าบบบบ
อิอิ
แน่มาก..นายรัน
o13
:pig4: Luk
-
จะรอรันกับพรตค่ะ
-
รัน+พรต อ๊ายยยยยยย :-[
จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ...มาต่อเร็วๆนะคะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ยังอ่านไม่ถึงไหนเลย
เลยเข้ามาเม้นและก็ + ให้ก่อนนะคะ
+1 นะคะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
หรือรันกะพี่พรต...กัน
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
แอบฮา ตอนอ่านช่วงที่ทั้งคู่มีไรกัน
ประโยคนี้อ่ะ
“พั๊บๆๆ..ปั๊ปๆๆๆๆ!!!!...ซี้ดดดดๆๆ!!...อ่าๆๆ...พร้อมกันนะครับ” สิ้นเสียงสุดท้าย
-
ทำอะไร...ที่ไหน...เมื่อไหร่
มายกมือรออ่านจ้าา
-
ยกมือด้วยคน
รอเฉลยว่า สองคนนี้ไปจุ๊กจิ๊กกันตั้งแต่เมื่อไหร่
-
Part 71
Ver….Run.
.
.
.
.
แนะนำตัวสักนิดนะครับ..ผมรัน หรือนายอรัญ ขจรเกียรติวงศ์ อายุ 16 ปี
ส่วนสูง 187 ซม. น้ำหนัก 74 กก. หล่ออันดับสามของโรงเรียน เรียนเก่งอันดับสองของชั้นปี
เก่งกีฬาแทบทุกประเภท ศิลปการต่อสู้ “คาราเต้” สายดำแชมป์เหรียญทองกีฬาเยาวชนแห่งชาติ
พ่อผมเป็นรัฐมนตรีกระทรวงใหญ่เป็นที่รู้จักกันดี
อย่างว่าดีกรีลูกรัฐมนตรี แถมหน้าตาดี..หัวดี..ครบสูตรอย่างผม หาได้ง่ายไม่ล่ะ..หึ..หึ..หึ...
หลายคน..รู้จักผมในมุมของหนุ่มสุขุมคัมภีรภาพ มาดดีรอยยิ้มอบอุ่น ปากมีดโกนอาบน้ำผึ้ง
สมฉายากุนซือแก็งค์สิงห์โตดำ..ตามที่ได้มา ทุกคำชมผมรู้สึกเฉย ๆ
ไม่ยินดียินร้ายกะสิ่งเหล่านี้มากนัก คงเพราะชินชากับมันมากกว่า
อย่าลืมผมลูกนักการเมืองใหญ่ระดับประเทศ เห็นมามากกับหน้ากากที่คนสวมเข้าหากัน
จนทำให้ผมมองคนได้ลึกซึ้งถึงแก่น ความสามารถด้านนี้แหล่ะ ทำให้ผมเลือกคบคน
เลือกเพื่อน เลือกสิ่งดี ๆในชีวิตโดยมีบรรทัดฐานการคิดที่มีกลไกดีกว่าใครหลาย ๆคน
ผมจึงกลายเป็นคนที่น่าค้นหา เป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์ติดอันดับสามของโรงเรียนชื่อดังแห่งนี้
ได้อย่างง่ายดาย
ถามถึงเพื่อนหญิงที่ผ่านมาของผมนะเหร่อ ก็นะ..ไม่ควรเอาผู้หญิงมาเผาดีกว่า
ดูไม่ใช่สุภาพบุรุษสักเท่าไหร่ กินในที่ลับขับในที่แจ้ง เอาเป็นว่าเข้าใจกันเน่อะ...
แก็งค์ผมแต่ละคนเคยขาดซะที่ไหน ถึงผมแลไม่เจ้าชู้ แต่ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องอย่างว่า
สรุปที่เหลือคิดกันเอาเอง
ในชีวิต..ผมไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะมีเพื่อนรัก..เพื่อนสนิท เพราะช่วงชีวิตวัยประถม
ผมไม่เคยรู้สึกผูกพันธ์ หรือเห็นความสำคัญใครเลยด้วยซ้ำ
อาจเป็นเพราะถูกปลูกฝังให้ดูแลตัวเองตั้งแต่เด็ก พ่อกับแม่ออกงานสังคม
พี่ชายสองคนก็เรียนอยู่ต่างประเทศ เหลือผมน้องเล็กที่อยู่เมืองไทย
จนได้มาเรียนที่นี่ และรู้จักเพื่อนใหม่ โตโต๋..สิงห์ราช ผมกับมันกลายเป็นเพื่อนรักกันในที่สุด
สาเหตุนะหรือครับ ตอนนั้นผมยังไม่เข้มแข็ง ไม่เก่งเรื่องการต่อสู้
เข้ามาตอนแรกดันเขม่นกับเหี้ยบอมย์ ไอ้ยักษ์ปักหลั่น มันก็นะ..มีเรื่องกับผมไม่เว้นวัน
คิดดูตอนนั้นตัวมันกะผมไซร้ต่างกันโคตร ถึงจะอายุ 13 เท่ากัน
แต่เหี้ยบอมย์มันเหมือนเด็กวัยรุ่นอายุ 15 เข้าไปแล้ว ทั้งส่วนสูง..รูปร่างใหญ่โต
เลยมักทำตัวกร่าง..หาเรื่องเค้าไปทั่ว เพื่อที่จะเป็นหัวโจกว่างั้นเถ่อะ
สุดท้ายมันก็ถูกไอ้โต๋สยบจนอยู่หมัด..จนกลายมาเป็นเพื่อนรัก..เพื่อนสนิท..เพื่อนกิน
เพื่อนตายกันในที่สุด ก่อนที่ไอ้กาน ไอ้โทนี่จะตามเข้ากลุ่มมาภายหลัง
หลังจากนั้นผมก็เริ่มเรียนการต่อสู้...โดยไปเรียนพร้อมกับไอ้โต๋มันจนเก่งขึ้นมาได้ทุกวันนี้
พวกเราทุกคนในกลุ่ม ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนเดียวกัน ไม่เคยเป็นฝ่ายเดินเข้าไปจีบหญิงก่อน
และไม่เคยแย่งของ ๆใคร กระทั่งขึ้นม.4 เทอมสอง หนุ่มน้อยหน้าสวยเดินเข้ามาแนะนำตัวหน้าห้อง
สร้างวีรกรรมคว่ำเหี้ยบอมย์หงายเก๋งลงไปนอนแอ่งแหม่งบนพื้นได้ง่ายดาย ถ้าเทียบรูปร่างแล้ว
ยังกะหนูกับราชสีห์ ตะเกียงเข้ามามีอิทธิพลต่อความรู้สึกของผมตั้งแต่วันนั้น
และคงไม่ใช่แค่ผมคนเดียว เรียกว่าทั้งก๊วนเลยก็ว่าได้ ผมมั่นใจว่าทุกคนชอบตะเกียง
ไม่เว้นแม้แต่เหี้ยกาน อย่าคิดว่ามันมีน้องกิ่งเป็นตัวเป็นตน..แล้วไม่น่ามีใจให้ตะเกียง
ผิดแล้วครับถ้าใครคิดแบบนี้ ผมขอค้านหัวชนฝา บอกแล้วไงผมอ่านคนเก่ง
ผมดูตาก็รู้..ว่าเหี้ยกานคิดกับตะเกียงเหมือนกัน แต่มันเนียนเพราะมีน้องกิ่งซึ่งคบกันมาเป็นปี
คอยกันว่างั้น..ทำให้หลายคนมองข้ามไป แต่ผมเชื่อว่าสายตาคมกริบของราชสีห์น้ำแข็ง
น่าจะดูรู้เหมือนกัน..เพียงแต่มันไม่พูดแค่นั้น นิสัยไอ้โต๋เก็บความรู้สึกเก่ง..นิ่ง..สุขุม..ร้ายลึก..
และคมในฝัก..คนแบบโตโต๋ที่หาได้ยากยิ่งในสมัยนี้..ผมยอมรับครับ..กะใครไม่เคยนึกกลัว
แต่กับเพื่อนคนนี้เว้นไว้สักคน อย่าได้วางโตโต๋ไว้เป็นศัตรูอย่างเด็ดขาด
แล้วจะรู้ว่าคุณจะนอนตายตาไม่หลับไปอีกนาน
สุดท้ายรักแรกผมก็ต้องปิดฉากลง โดยไม่มีโอกาสได้บอกรัก
ได้แสดงออกให้รู้ด้วยซ้ำว่าผมรู้สึกยังไงกับเค้า ดีซะอีกอย่างน้อยก็มองหน้าได้สนิท
ถามว่าคิดไงถึงได้ชอบผู้ชายด้วยกัน ต้องบอกว่าลองใครได้เจอตะเกียงเข้า
ได้เห็นหน้าตาสวยหวาน...แววตาสุกสกาวใสซื่อ แสดงความรู้สึกได้หลากหลาย
ภายใต้ลูกตากลมโตดำขลับ..ยังกะลูกแก้วรัตติกาล
ผมเชื่อว่าไม่มีใครไม่โดนมนต์สะกดของตะเกียงเป็นแน่
นี่ยังไม่นับ..ความสามารถมากมายจนน่าทึ่ง พรสวรรค์ด้านกีฬา อัจฉริยะด้านความจำ
และฝีมือด้านอื่นอีกที่ผมยังไม่รู้ แต่ที่ประทับใจคงเป็น..ความโก๊ะตลก..มองโลกในแง่ดี
มีน้ำใจ..เรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มให้เกิดทุกที่ ยามแสงตะเกียงดวงน้อยนี้ปรากฎขึ้นทุกครั้ง
มักสะกดดึงดูดให้ใครต่อใครหยุดสายตาไว้ได้ตลอดทุกเวลา..ทุกสถานการณ์..ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน
นี่แหล่ะ ‘ตะเกียงส่องใจ’
สุดท้ายบุรุษที่โชคดี ได้ตะเกียงน้อยกลอยใจไปไว้ดูแล จะใครซะอีกล่ะครับ..ถ้าไม่ใช่
เจ้าชายสิงห์โตน้ำแข็ง ผมต้องรีบถอยออกมาให้ไว ควบคุมหัวใจไว้ให้ดีที่สุด
เป็นได้แค่พี่ชายเท่านั้น เขาทั้งสองสมกันยังกะสวรรค์สร้าง แล้วทำไมคนอย่างผม
ถึงต้องเข้าไปทำลายความรักของเพื่อน และความสุขของคนที่เรารักได้ลงคอ
ที่แน่ ๆไม่มีทางเป็นไปได้หากคนที่ตะเกียงไม่รัก จะยอมให้ใกล้ชิดเหมือนเพื่อนผม
อยู่ที่ว่าตะเกียงจะพูดหรือไม่พูดออกมาเท่านั้น แต่สำหรับผมเชื่อแน่ว่า หัวใจดวงน้อยของตะเกียง
ถูกจับจองโดยสิงห์โตน้ำแข็ง ราชสีห์หน้านิ่งเต็มทุกพื้นที่หมดแล้วแน่นอน
ปัจจุบันความรักของผม..เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง..นึกดูช่างเป็นเรื่องตลก ว่าผมรู้สึกรักคน ๆนี้ไปได้ไงกัน
เหมือนฟ้ากับเหว เหมือนขมิ้นกับปูน ช่างคนละโยชกับที่หลายคนจะนึกได้
ใช่แล้วครับ รักครั้งนี้ของผมเป็นชายหนุ่ม ซึ่งกลายเป็นเมียผมไปแล้ว...หุ...หุ..หุ...
ไม่อยากจะบอก..ว่าผมเด็ดปีกเหยี่ยวระดับหัวหน้าซะด้วย ท๊อปหล่ออันดับสองของโรงเรียน
กลายเป็นภรรเมียผมเพียงชั่วสัปดาห์..อยากรู้กันแล้วสิท่า..ว่าผมทำยังไง
แล้วเหยี่ยวดุตัวนี้จะเชื่องให้กับสิงห์โตรัน..กุนซือระดับเทพแบบผมได้หรือไม่....เดี๋ยวจะมาคุยให้ฟัง
ตอนนี้ขอเวลาไปโทรศัพท์หาภรรเมียก่อน..ผิดเวลาพาลงอนผมเอาได้
วุ่นวายต้องตามง้อกันยาวไม่ไหวจะง้อ ก็น่ะ..ภรรเมียผมเป็นผู้ชาย
ง้อยากกว่าผู้หญิง....ไปคิดกันเองว่าผมง้อยังไง....55555!!!!!
.
.
.
.
.
ครับ...คนที่ผมคบตอนนี้ คือ ‘พรต’ หัวหน้าแก็งค์เหยี่ยวเวหา หลายคนคงแปลกใจ
ไปคบกันยังไงอิท่าไหน เอาล่ะ..คงต้องเล่าย้อนไปไกลพอสมควร...เริ่มตั้งกะเปิดเรียนอาทิตย์แรก ๆ
หลังจากกลุ่มพวกมันแข่งบาสแพ้พวกผม ชิงเดิมพันดูแลตะเกียง สุดท้ายพวกผมกลับมาแพ้ให้ตะเกียงอีกที
เลยต้องทำหน้าที่ทาสนั่นแหล่ะครับ
จบจากแข่ง..ผมกับไอ้พรตเจอกันที่อ่างล้างมือหน้าห้องน้ำ
“หึ..หึ..หึ..” มึงหัวเราะเหี้ยไร ผมถามไอ้คนข้าง ๆที่เสือกหัวเราะใส่กระจกยืนข้างผมตอนนี้
ได้ยินเสียงหัวเราะมันแล้ว อยากตีนยัดปากให้เสียงหลุดลงคอไปเลย กวนโมโหสุด ๆผมว่านะ
“กูแค่ขำ สิงห์โตดำ 5 หนุ่ม ชู๊ดบาสแพ้เด็กใหม่ตัวติ๊ดเดียว รู้ถึงไหนอายถึงนั้น
หนำซ้ำต้องทำหน้าที่ทาสอีกเดือน โอ้ย!...นึก ๆดู กูว่ากลุ่มกูโคตรโชคดีไม่ชนะพวกมึงก่อน
ไม่งั้นต้องแพ้ตะเกียงทีหลัง กูว่าสู้แพ้ตั้งแต่แรกยังดีกว่าอีกว่ะ..ห่ะ..ห่ะ..ห่ะ!”
มันยังหัวเราะตบท้ายใส่หน้าผมอีก..นี่มึงกะกวนโมโหกูดิ ยอมรับว่าตะเกียงไม่ธรรมดา
ใครจะทันคิด.....ดีล่ะ..มึงมาแบบนี้ ในฐานะกุนซือเทพ ผมต้องสั่งสอนเหี้ยนี่
ให้รู้จักกุนซือรันซะหน่อยแล้ว
“แสดงว่ามึงคิดว่ามึงแน่ ต่อให้แพ้พวกกู..ก็ดีกว่าชนะว่างั้น” ผมขุดหลุมล่อแล้วครับ
ขึ้นอยู่ว่าเหี้ยพรตมันจะตกหลุมผมหรือไม่ แต่ในใจผมว่ามันตกแน่ ๆ เพราะเหี้ยนี่มันบ้า
ชอบคิดว่ามันเก่ง จึงง่ายสำหรับเกมส์ที่ผมกำลังวางกับดักมันตอนนี้
“แน่นอนอยู่แล้ว หรือมึงว่าหน้าที่ทาสรับใช้น้องตะเกียง เป็นความภาคภูมิใจของสิงห์โตดำมึงทุกตัว”
เอาล่ะ...เข้าทางกู จัดไปเหี้ยพรต เจอกูหน่อย
“เอางี้..กูว่าคำถามนี้กูไม่จำเป็นต้องตอบมึง มาคุยเรื่องของกูกับมึงดีกว่า
มึงกับกูลงกีฬาสีคนล่ะสามรายการ สองรายการแรก..ต้องลงเหมือนกัน ส่วนอีกหนึ่งรายการ
กูให้เลือกตามแต่ถนัด เอาเหรียญรางวัลที่ได้ทั้งสามรายการมาวัดกัน ใครได้เหรียญทองมากกว่า
ถึงแม้ได้เท่ากัน..ก็มาวัดเหรียญเงิน เหรียญทองแดงตามลำดับ
ใครแพ้ต้องยอมเป็นทาสคนชนะจนจบเทอมนี้ แต่มีข้อแม้รู้กันแค่มึงกับกู..เป็นเดิมพันระหว่างเรา
ไม่เกี่ยวกับแก๊งค์ เอาไง..มึงกล้ารับคำท้าหรือเปล่า ถ้าป๊อด...ก็ยกมือไหว้ขอโทษ
ที่มึงสบประมาทกูเมื่อกี้ซะ” หึ..หึ..หึ..ผมมั่นใจว่าผมชนะเหี้ยพรตชัวร์
เพราะไอ้พรตมันถนัดกีฬาไรบ้างผมพอรู้ ที่ต้องลงเหมือนกันสองรายการ ไม่พ้นบาสกับตะกร้อ
เพราะเป็นกีฬาที่เจอกันมาตลอด แต่กีฬาฟรีไสตล์ตะหากที่เป็นตัวตัดสิน
เหี้ยพรตกีฬาเดี่ยวที่ไม่ใช่ทีม ผมพอรู้ว่ามันชอบว่ายน้ำ มันต้องเลือกแข่งประเภทนี้ชัวร์
ที่สำคัญเหี้ยนี้ถนัดว่ายระยะไกล..ไม่ถนัดว่ายระยะใกล้
ดังนั้นโอกาสที่มันจะคว้าเหรียญทองยากหน่อยพวก เพราะผมมีตัวช่วยจัดการดับมันรายการนี้แล้ว
ตอนนี้ขึ้นอยู่ว่ามันจะรับคำท้าผมหรือไม่
“ตกลง...กูรับคำท้ามึงเหี้ยรัน กูบอกไว้อย่างนะ...คำว่าทาสในความหมายกู
อาจรวมถึงบำเรอสวาทด้วยนะโว้ย!...ฮ่าๆๆๆ!..” สัด...ผมสบถด่ามันในใจ
ผมเป็นผู้ชาย..แต่เหี้ยพรตรู้ว่ามันเสือไบฯ กะคิดตุ๋ยกูอะดิ...แล้วมึงจะรู้
กูจะทำให้เสือไบฯอย่างมึง กลายเป็นแมวเชื่อง ๆ แทบเท้ากูเลยคอยดูแล้วกัน
“ตกลง..กูรับข้อเสนอ ใครแพ้ไม่มีข้อแม้ กระทั่งเรื่องอย่างว่าต้องยอมด้วย
กูชนะขึ้นมายังไม่รู้ว่าจะเอามึงลงหรือเปล่า....หึ...หึ..หึ..ไม่ใช่เป็คกูด้วย
อย่างกูน้องตะเกียงกูไม่เกี่ยง ทำใจชอบได้สบาย แต่กับมึง..ส่งสัยคงต้องหลับหูหลับตาจัดไป
มึงจะได้ลืมไม่ลง..ว่ารันน้อยกูมุดตูดมึงแหกจะได้จำฝังใจ..ห่ะ..ห่ะ...ห่ะ...” มันหน้าแดงหูแดงเถือก
เมื่อโดนผมย้อนให้เต็ม ๆ ทำได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆเป็นใบ้ไปทันที ก่อนมันจะด่าผมออกมา
ต้องชิงตัดบทมันก่อน
“ตกลงสัญญาลูกผู้ชาย แพ้แล้วห้ามเบี้ยว ใครไม่รักษาคำพูด ให้เป็นลูกโสเพณี” เล่นแรงเลยผม
เพราะรู้ว่าเหี้ยพรตมันรักศักดิ์ศรี มันจะได้ไม่กล้าโกง
“ได้..คำไหนคำนั้น เตรียมล้างตูดขาว ๆ รอน้องชายกูกระแทกไว้ได้เลยเหี้ยรัน
กูจะล่อให้ขาถ่าง หมอไม่รับเย็บเลยมึง” มันพูดขบเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่ผม แค่นี้ผมก็รู้ผลล่วงหน้าแล้ว
ว่าใครถือไพ่เหนือกว่า ไอ้จุดเดือดต่ำเอ้ย....นรกรอตรงหน้ายังไม่รู้ตัวอีก ผมเลยยกยิ้มกวน ๆ
โชว์ลักยิ้มหล่อ ๆของผม แถมยักคิ้วข้างเดียวให้มันไปอีก แค่นี้..มันก็หน้าแดงควันออกหูแล้ว
สราดดดดๆๆๆ..ยั่วง่ายขนาดนี้..จะมาชนะกู รอไปอีกสิบปีเห่อะ...เดี๋ยวสิงหร์รัน
จะเด็ดปีกเหยี่ยวให้เห็น คอยดูแล้วกัน
นั่นแหล่ะ..คือข้อเดิมพันที่รู้กันสองคน พอถึงวันแข่งเป็นไปตามคาดเหี้ยพรตลงว่ายน้ำ
800 เมตรผีเสื้อ และเพื่อนรักผมเหี้ยโต๋ก็ไม่ทำให้ผิดหวัง มันคว้าแชมป์เหรียญทองได้ในที่สุด
ส่วนเหี้ยพรตอะเหร่อ เห่อ...เห่อ..เห่อ...ไม่ต้องบรรยาย เหรียญเงินมันยังไม่ได้แอ่ม
เต็มที่เหรียญทองแดงโน้นที่มันได้ เหี้ยหน่องแก็งค์มันตัดหน้าเหรียญเงินเอาไปแดก
มันก็น่าจะรู้ว่าเพื่อนมันเป็นฉลามหนุ่มจ้าวสระอยู่แล้ว ยังเสือกหวังได้เหรียญว่ายน้ำ
แต่จะว่ามันก็ไม่ถูกต้องเสียทีเดียว เพราะความถนัดนอกจากกีฬาเป็นทีม
เหี้ยพรตมันก็เก่งว่ายผีเสื้อระยะไกลแค่นั้น นิสัยฐิทิชอบเอาชนะของแม่งตะหาก
ทำให้มันประมาทพลาดตลอด ผมรู้จุดอ่อนของมันเป็นอย่างดี จึงไม่ค่อยหนักใจว่ามันจะเหนือผม
สองรายการที่เหลือ..มันลงเหมือนกันกับผม กีฬาที่เราถนัดอยู่แล้ว บาส..ตะกร้อ
บาสมันได้เหรียญเงิน สีเหี้ยโตได้เหรียญทองแบบฉิวเฉียด
ถ้าเหี้ยบอมย์มันไม่โฮลอินวันก่อนหมดเวลาอะน่ะ เหี้ยพรตได้ดีใจแน่ ๆ อย่างน้อยมีหนึ่งทองในมือ
สองรายการมันไม่ได้แตะสักทอง เริ่มเห็นชะตากรรมของตัวเองแล้วล่ะมั้ง หนักที่สุดตะกร้อ
โดนผมเขี่ยไปตัดเชือกกับสีแดงของไอ้โต๋อีก อาศัยเล่ห์เหลี่ยมนิดหน่อย..ยั่วโมโหมัน
ผมเสริฟจี้มันคนเดียว..ถ้ามันไม่มีแผลให้ผมมีช่องกัด คงชนะมันยากเหมือนกัน
เพราะเหี้ยพรตมันตัวฟาด..ฝีมือขั้นเทพ ทีมมันก็รวมกันมาดี..แต่เพราะอย่างที่บอก
มันมีแผลกับผม ทำให้มันโดนผมยั่วโมโหคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้..แพ้ผมเซ็ทสามในที่สุด
สรุปแล้วมันได้แค่..หนึ่งเหรียญเงิน..สองเหรียญทองแดง ส่วนผมนะเหร่อ..สองเหรียญทอง
ได้จากตะกร้อหนึ่งเหรียญ ได้วิ่ง 100 เมตรอีกหนึ่งเหรียญ เหรียญทองแดงอีกหนึ่ง..จากบาส
ที่นี้ก็ถึงเวลาเอาคืนแล้วล่ะมึงเหี้ยพรต
ใครอยากรู้ว่าบทเอาคืน NC สดๆของยอดชายนายรัน ฟันเหยี่ยวเวหาปีกเดี้ยง
หนุ่มฮ๊อทอันดับสองของโรงเรียน กลายเป็นศรีภรรเมียของผม ว่าดุเด็ดเผ็ดมันแค่ไหน
รุนแรงอย่างไร..เข้าแถวกันมา ผมจะมาเล่าให้ฟังแบบไม่มีเซ็นเซอร์ตอนหน้า
สัญญา................. :jul1: :haun4: :pighaun: :jul1:
Mr. Arun
-
กรีสสสสสสสสสส รัน รีบมาเล่าต่ออออออออออนะ รออ่านฉากรันเด็ดปีกเหยี่ยว หุหุ
-
ตามไปดูถึงขอบเตียง
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :jul3:
ทำไปได้ :oo1:
-
โอ้ยๆๆๆ
ยอมให้ก็ได้ พรตก็ชอบ รันก็ชอบ
-
จะได้รู้กันหล่ะ่งานนี้ :impress2: :impress2:
-
:z1: :z1: :z1:
:oo1: :oo1: :oo1:
-
รอตอน
:z1: :z1: :z1:
-
รอชมฉาก อะจึ้ย ๆ อ่ะ หึหึ
-
รันกลับมาเล่าด่วนๆ
-
:haun4:
-
o13น้องรัน
:impress2:
-
หุหุ รันกะพรต มารอเข้าคิว
-
อ่านทันแล้ว เตรียมทิชชู่ไว้ซับตอนหน้าโลดขอรับ :z1:
-
:-[ :-[
อร๊ายยย อยากจะรู้ว่าดุเด็ดเผ็ดมันแค่ไหน
:pighaun: :pighaun:
-
:z1: มารอพี่รันเด็ดปีเหยี่วจ้า
-
อิอิ มากี่ทีๆ ก็ยังคงขยันนะครับ คนเขียน o13
ไปแอบใต้เตียงรอดูอยู่นะ :laugh:
-
มาเข้าแถวรอ :z1: :z1: อีกใจก็สงสารพรตเหมือนกันนะนี่ :z1: :z1:
-
ตอนที่พรตหัวเราะ แต่ใช้คำว่า ห่า...ห่า...ห่า อ่านแล้วสะดุ้ง หัวเราะหรือด่า(วะ) เปลี่ยนเป็น ฮ่าๆๆดีไหมคะ ไม่งั้นใครหัวเราะทีไร สะดุ้งทุกที
-
แผนเด็ดปีกพญาเหยี่ยวของพี่รันร้ายเหลือ ว่าแต่จะเด็ดปีกเค้าแต่ดูเหมือนตัวเองก็จะหลงเค้าไปไหนไม่รอดเหมือนกันนะนั่น อิอิ รอดดูฉากไคล์แมกซ์ :haun4:
-
punchnaja
Insert Quote
ตอนที่พรตหัวเราะ แต่ใช้คำว่า ห่า...ห่า...ห่า อ่านแล้วสะดุ้ง หัวเราะหรือด่า(วะ) เปลี่ยนเป็น ฮ่าๆๆดีไหมคะ ไม่งั้นใครหัวเราะทีไร สะดุ้งทุกที
ขอบคุณค๊า...กลับไปแก้ไขแล้วนะค่ะ.. :pig4: :pig4: :pig4:
-
แค่อ่านที่เกริ่นไว้ตอนท้ายก็คิดไปไกลแล้วค่ะ :m25:
จะรออ่านตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อเลยค่ะ :impress2:
-
ย๊ากกกกกก รันสัญญาแล้วน๊า :o8:
ห้ามลืมๆ :bye2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เข้าแถวรอรัน :z1:
-
รันนี่น่ากลัวเหมือนกันนะ
-
พรตเป็นเคะไปแล้ว
-
มารอสัญญารันนนน
ห้ามเบี้ยวน้าาาาา
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
รอจ้ารอ
-
คนอื่นๆพากันจองขอบเตียง + ใต้เตียง กันไปแล้ว
งั้น..ขอจองปลายเตียง แระกาน
จะได้ชัดๆ เต็มสองลูกกะตา
อ่ะจึ๊ก..อ่ะจึ๊ก
:oo1:
ขอบคุณครับ Luk
-
แค่คิดก็ :pighaun: :pighaun:
-
การพนันนำพาการเสียเลือดอีกคู่แล้ว
ขอจองที่นั่ง VIPด้วยคน ขอหัวเตียงละกัน เต็มๆ :z1: :z1: :z1:
-
Part 72
Ver….Run
เด็ดปีกเหยี่ยว....
.
.
.
.
วันนี้วันอาทิตย์ หลังจบกีฬาสีวันศุกร์ เมื่อวานวันเสาร์แต่ละสีนัดเลี้ยงสีใครสีมัน
ตอนนี้ผมขับรถมาจอดหน้าบ้านเหยี่ยวปีกหัก..ยอดชายนายพรต เพื่อมาทวงสัญญา
ผมแจ้งรปภ. หน้าประตูไปแล้ว ก่อนประตูไฟฟ้าจะเปิดให้ผมขับเปอร์เช่สีเหลืองเปิดประทุน
เข้าไปด้านใน จอดรถตรงกะไดขึ้นหน้าคฤหาส์เสร็จ มีคนรับเอากุญแจถอยรถไปเก็บให้ตะหาก
หึ..บ้านเศรษฐีบริการดียังกะโรงแรมห้าดาว เหี้ยพรตบ้านมันรวย
ก็นะธุรกิจส่งออกจิวเวอร์รี่ใหญ่สุดในเมืองไทย ไม่รวยก็ให้รู้ไป คนรับใช้พาผมเข้าไปด้านใน
ก่อนจะปล่อยให้นั่งรอที่ห้องรับแขก เอาน้ำมาต้อนรับพร้อมบอกผมว่า
“เดี๋ยวคุณพรตลงมาค่ะ” ผมยกยิ้มให้แทนการขอบคุณ เล่นเอาสาวน้อยหน้าแดงก่ำ
อายม้วนเดินออกไปทันที นั่งก้นยังไม่ทันร้อนยอดชายปีกหัก เดินเข้ามาด้วยชุดลำลองสบาย ๆ
เสื้อกล้ามสีดำกางเกงกีฬาขายาวแถบขาวสองเส้นข้าง..ยังดูดีได้อีก
“มาหากูทำเหี้ยไร” แหม...แหม..ทำลืมข้อตกลงได้หน้ามึนมาก...สัด
“กูมาทวงเดิมพัน..มึงแพ้อย่าลืม” ทันเห็นมันหน้าซีดทันที ก่อนจะพูดตอบมา
“มึงจะ..จะทำกูจริงอ่ะ” นั่น..เริ่มติดอ่างแล้วดิมึง ที่งี้ไมไม่ปากเก่งเหมือนเก่าว่ะ!
“แล้วมึงคิดว่าไง...กูเล่นกับมึงเปล่าล่ะ? มึงต้องรู้ว่าคนอย่างกูคำไหนคำนั้น” ตามันไหวระริก
หน้าแดงก่ำ ก่อนจะตอบผมว่า
“ถ้ากูเบี้ยวล่ะ” มันลองเชิง..ดูก็รู้
“ก็ได้..กูกลับ...แต่มึง..ชิ..หัวหน้าแก็งค์เหยี่ยวเวหา ที่แท้ก็........” ผมล่ะไว้ไม่พูดต่อ
สร้างกับดักให้มันไปคิดเอง ได้ผลมันถามกลับอย่างเร็ว
“ที่แท้ก็ไรมึง?” ผมยกยิ้ม..กวนมันแหล่ะ ก่อนจะตอบน้ำเสียงกวนตีนนิด ๆ
“ป๊อดไง..มึงรู้จักป่าวคำนี้...แต่นี้ไป..มึงไม่ต้องเชิดหน้าให้กูเห็นอีก..สัด” ผมยั่วมันครับ
รู้ว่าเหี้ยพรตรักศักดิ์ศรียิ่งกว่า..ฆ่าได้หยามไม่ได้ ดูสิจะหลงกลผมป่าว...
“กูไม่ได้ป๊อด..ตกลงมึงเอากูลงก็ตามใจมึง ป่ะ!..ขึ้นไปบนห้องกูเลยดีกว่า” ว่าแล้วมันต้องออกลูกนี้
ผมแอบยิ้มก่อนลุกเดินตามขึ้นไปห้องมัน
เข้ามาในห้อง..ห้องนอนหรือห้องสูทว่ะ! แม่งมีครบหมดแบ่งแซ็กชั่นเป็นโซน ๆทั้งห้องดูทีวี
ส่วนอ่านหนังสือพร้อมชุดคอมพิวเตอร์ยี่ห้อผลไม้ดัง โฮมเธียเตอร์
เตียงขนาดคิงไซค์ชุดผ้าคลุมขาวทั้งเซ็ท รสนิยมหรูได้อีกมึง สีขาวเรียบ ๆ สะอาดดูดีมีระดับ
มาถึงมันไม่กล้าสบตาผม ที่งี้ทำเหนียมจะกลายเป็นเมียกูอยู่ไม่กี่นาทีแล้ว
“อาบน้ำตรงไหน” ผมเปิดประเด็นไม่รอเสียเวลา ถือว่าแกล้งมันไปด้วย
มันเดินนำไปเปิดประตูห้องน้ำ..พร้อมยักหน้าให้ ผมเดินเข้าไป...มันเอ่ยปากว่า
“ผ้าขนหนูอยู่ตู้บิวอินใต้ซิงล้างหน้า” ผมเปิดดูมีผ้าขนหนูผืนใหญ่ผืนเล็กสีขาวตั้งวางเรียงกันเป็นตับ
เยอะได้อีกมึง จัดการปิดประตูอาบน้ำผิวปากฮัมเพลงสบายอารมณ์
ออกจากห้องน้ำเห็นมันนั่งหน้าคอมฯ เล่นเกมส์อยู่ เลยแกล้งพูดขึ้นว่า
“ตามึงเข้าไปอาบได้แล้ว..ล้างตูดให้สะอาดเลยนะ..หึหึหึ!” มันหันหลังมามองผมนิ่ง ๆ
ไม่ตอบโต้ว่าไร..หน้าแดงเถือกลามถึงหูดูตลกชะมัด ก่อนลุกเดินเข้าห้องน้ำไปเงียบ ๆ
ชั่วโมงนี้ดูมันเงียบเศร้านิด ๆ คงทำใจลำบากน่าดูที่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างผมเข้าให้
ผมนุ่งผ้าขนหนูพันเอวผืนเดียว เดินไปหยิบรีโมทกดเปิดทีวีจอแบนใหญ่เบ่อเริ่มติดผนังข้างฝา
หาช่องถ่ายทอดบอลพรีเมียร์ ก่อนจะกลับมานอนเอกแขนงบนเตียงขาไขว้รอเหี้ยพรต
ผ่านไปกว่าสิบนาที..มันถึงเดินออกมาด้วยผ้าขนหนูพันเอวผืนเดียวเหมือนกัน
ยืนเก้ ๆกัง ๆหน้าประตู เห็นแล้วขำท่าทางแม่งชิบ นี่มันห้องมึงทำตัวยังกะเป็นแขกมาห้องกูไปซะงั้น
จึงเรียกมันให้มาบนเตียงแกล้งมันหนุกดี
“มานี่ดิ..จะยืนทำไรตรงนั้น” แอบเห็นมันสะดุ้งนิด ๆ ใจคงกลัวอยู่แหล่ะ แต่เพราะฐิทิทำให้ทำเป็นสู้
ก่อนจะเดินเข้ามาที่เตียงหย่อนตูดนั่งหันหลังให้ผมซะงั้น ยอมรับไอ้พรตเป็นผู้ชายที่สาว ๆ
ต้องนอนฝันกันเลยทีเดียว รูปร่างสูงสมส่วน กล้ามหน้าท้องซิกแพ็คเป็นลอน
สวยงามกอปรกับหน้าตาที่หล่อ..รวย ทำให้มันมีแต่คนรุมล้อมตั้งกะม.2 มันเลยชอบหลงตัวเอง
เชื่อมั่นเกินว่ามีดีกว่าใครเพื่อน ยิ่งพอได้รับการโหวตเป็นหนุ่มหล่ออันดับหนึ่งด้วยแล้ว
ยิ่งบ้าเข้าไปใหญ่ พอโดนสิงห์โต๋ล้มตำแหน่งตอนม.3 มันกับกลุ่มผมเลยเขม่นกันตั้งแต่ตอนนั้น
เดิมที่ก็ไม่ค่อยลงลอยกันอยู่แล้ว แต่ต่างคนต่างอยู่ไม่ยุ่งกัน..พอเกิดประเด็นนี้ขึ้น
มันก็แหย่เท้าเข้ามาหาพวกผมก่อน หนักเข้าตอนอังมาชอบไอ้โต๋
ซึ่งอังเป็นแฟนเก่าของเหี้ยพรตมาก่อน..ทีนี้เลยหนักเข้าไปกันใหญ่
ประกาศกันโจ่งแจ้งไม่มีใครยอมใคร ตั้งแต่นั้นมาเหยี่ยวเวหากับสิงห์โตดำ
มักมีเรื่องเขม่นกันตลอด
“เอาหล่ะ..กูเริ่มแล้ว มึงจะนั่งทำเหี้ยไร..ขึ้นมานอนบนเตียงดิว่ะ! หรือเกิดป๊อดเปลี่ยนใจขึ้นมา”
ผมแกล้งมันเข้าไปอีก
“กูไม่ป๊อดโว้ย!..มึงอ่ะแหล่ะ..มีปัญญาทำเป็นป่าวเห่อะ!..ข่าวว่าไม่เคยเอาผู้ชายมาก่อนนิ
เปลี่ยนให้กูเอามึงแทนดีกว่า กูจัดให้ไม่ลืมเลยดีไหม” มีน่ามาเล่นลิ้นอีก เจอกูเดี๋ยวรู้สึก
“หึ..ไม่เป็นไร..ไม่ต้องหรอก ของแบบนี้เรียนรู้ไม่ยาก เอาล่ะ..มึงมานอนได้แล้ว”
ผมยักคิ้วยิ้มยั่วมันไป ทำเอาท่าทางเป็นต่อของมันเมื่อกี้ เจื่อนลงจนซีดอยู่ร่อมร่อ
ก่อนจะขยับขึ้นมานอนหงายข้าง ๆผม ตัดสินใจพลิกคว่ำทับมันทันที
มันสะดุ้งขึ้นมานิดหนึ่งยังทำเป็นอวดเก่ง..มองหน้าผมไม่มีหลบ
ไม่รอช้าก้มลงรุกซุกไซร้ซอกคอมันทันที ประมาณนึกว่าทำกับผู้หญิงยังไง
ซัดไปเต็มแม็กซ์แบบนั้น ถึงจะรู้สึกว่าผิวเนื้อตรงหน้าช่างแตกต่างไม่ได้นุ่มนิ่ม
เนียนลื่นเหมือนผิวผู้หญิงก็ตามเห่อะ! แต่มันก็ขาว..แถมแน่นปึกยั่วอารมณ์หมั่นเขียว
จนเผลอกัดคอมันทิ้งรอยไว้ไม่ได้ มันคงเจ็บเผลอร้องออกมาทันที
“โอ้ย!..เหี้ยเอร้ย!..กัดทำไมว่ะ!..กูเจ็บนะโว้ย!.สัด” ปากดีชะมัด
ผมหมั่นไส้มานานแหล่ะ..กับปากกวนโอ้ยของมัน จัดการปิดปากซะ
ก่อนที่มันจะพ่นคำด่าออกมาอีก..สอดลิ้นไล่ต้อน ตวัดดูดคว้านทั่วปาก
ตอนแรกมันขยับลิ้นหนีผม แต่ในที่สุดคงทนไม่ไหว..มือโอบรอบคอผมตวัดลิ้นสู้ซะงั้น
ที่นี้ความดุเดือดสงครามน้ำลายไม่มีใครยอมใคร ระหว่างผมกับมันก็เกิดขึ้น
ต่างคนต่างงัดฝีไม้ลายมือใส่กันสุดเหวี่ยง ยอมรับเหี้ยพรตมันจูบเก่งโคตร
ส่วนผมก็ไม่ใช่ขี้ ๆอยู่แล้วเรื่องนี้ เลยซัดกันนัวแลกน้ำลายกันมันโคตร ให้ความรู้สึกดิบเถื่อนชะมัด
กระตุ้นอารมณ์หื่น..จนผ้าขนหนูหลุดออกไปจากร่างเราทั้งคู่..เกี่ยวกระหวัดก่ายกอดกันกลมยังกะงู..
รัดกันไปมาบนที่นอน..มันก็ไม่ยอมผม..ผมก็ไม่ยอมมัน..ต่างใช้มือตะโบบลูบขยำขยี้
เคล้นคลึงตามร่างกายของอีกฝ่ายอย่างไม่ลดล่ะ ร่างร้อนผ่าวของเราสองคนถูไถ
เสียดสีกันจนไฟแทบลุก มือมันไหลเรื่อยมาบีบคลึงน้องชายผมก่อนจะรวบจับรูดรั้งช้า ๆ
ผมรู้ว่ามันจะทำอะไร..กะจัดการผมให้ถึงจุดก่อน แล้วค่อยพลิกสถานการณ์กดผมอะดิ
ไม่ทันกินกูหรอกเหี้ยพรต ผมจัดการพลิกตัวกลับขึ้นข้างบน..กดมันอยู่ร่าง
ตัวผมกับตัวมันขนาดไล่ ๆกันไม่มีใครเสียเปรียบใคร ชายหนุ่มสองคนตัวควาย ๆ
กล้ามเนื้อตึงเปรี๊ยะ..กล้ามท้องซิกแพ็คขนขา ขนสะดือไล่ลามบดคลึงกันอยู่บนเตียงใหญ่ผ้าปูสีขาว
ยิ่งขับให้เห็นกิจกรรมที่ทำ..ก่อให้เกิดอารมณ์กระตุ้นสวาทจนกระสัน ขนาดแอร์ห้องมันเย็นแล้วนะ
แต่เหมือนไม่ได้ช่วยให้ร่างเราตอนนี้อุณภูมิลดลงแม้แต่น้อย เหงื่อกาบไหลอาบทั้งคู่
ผมดูดหัวนมแข็งเป็นไตของมัน ตวัดลิ้นเลียดูดขบเม้มสลับไปมา
มือล้วงลงไปขยับรูดรั้งพรตหน่อย..เล่นเอามันบิดตัวแอ่นอก
สะโพกลอยยก..หลุดเสียงครางทุ้มต่ำออกมาให้ได้ยิน ยิ่งกระตุ้นให้ผมหื่นเข้าไปอีก
อยากสอดร่างหลอมรวมเข้าไปในร่างแกร่งตรงหน้า..จนแทบไม่อยากรอแล้ว
จัดการไล่ลิ้นต่ำเลียลงมาเรื่อย ๆแวะชอนลิ้นแยงสะดือให้มัน เล่นเอาตัวมันบิดเร่า ๆ
ยังกะปลาดุกโดนทุบหัว เห็นฝีมือกุนซือขั้นเทพกูยัง..อย่านึกว่ากูไม่มีน้ำยา
ถึงไม่เคยกดผู้ชายมาก่อน แต่กูรู้ว่าวิธีทำเค้าทำกันยังไงหรอก
ก่อนแวะลงฉกลิ้นทักทายพรตน้อยที่ไม่น้อยของมัน ที่นี้ครางกระเส่าเลยมึง
“อ่า..ซี๊ดดดๆๆๆ” มือจับขยุ้มหัวผมกดให้ครบปากลงไป..ผมไม่รอช้า
บิดตัวกลับหกเก้ารันน้อยที่ไม่ธรรมดา..ไม่น้อยหน้ามันหรอก ถูไถริมฝีปากส่งสัญญาณ
ให้มันทำให้ผมด้วย..มันอ้าปากครอบดูดกลืนของผม อุ้งปากร้อนที่ครอบลงมา
เล่นเอาผมต้องขมิบเกร็งสะโพกทันที เสียวสุด ๆ เพื่อไม่ให้มันขาดช่วง
จัดการครอบปากดูดกลืนของมันบ้าง วิชาชิวหาพาเพลินทั้งผมและมันงัดออกมาใช้กันไม่มีใครยอมใคร
ผมยกสะโพกขยับซอยในปากมันช้า ๆ ส่วนมันก็กระดกก้นเข้าออกในปากผม
เราต่างปรนเปรอกันสุดฝีมือ ยอมรับว่าไม่เคยรู้สึกเสียวสุขแบบนี้มาก่อน
เคยนอนกับสาว ๆมาไม่น้อย แต่ไม่เคยให้อารมณ์ดิบเถื่อนดื่มดำกับอำนาจดำกฤษณา
ได้เท่ากับที่เป็นอยู่ตอนนี้ น้ำลายไหลย้อยมุมปากไหลเป็นทางตามร่องก้นของมัน
ผมรีบจัดการนิ้วปาดวนประตูสวรรค์มันทันที ก่อนจะยัดนิ้วเข้าไป มันสะดุ้งคิดถดก้นหนี
มีหรือสิงห์รันจะยอม..ผมกดหน้าขามันไว้ ก่อนจะสอดนิ้วชี้เข้าไปจนสุด
ขยับคว้านวนจนตัวมันสั่นเทิ้ม คิดได้รีบพลิกตัวกลับ..กลัวมันบ้าตาม..เกิดแยงนิ้วใส่รูผมขึ้นมาเป็นเรื่อง
ผมต้องกดมันนั่นแหล่ะ!..ไม่มีวันเสียล่ะที่จะให้มันเสยผมได้ จัดการรัวนิ้วเข้าออกในรูมันกระหน่ำ
ก้มหน้าลงไปจัดการครอบปากรูดรั้งพรตน้อยของมันอีกครั้ง..ได้ผลมันมีอารมณ์ร่วม
ยกสะโพกเด้งส่วนตามจังหวะปากผมไปด้วย ก่อนผมจะเพิ่มนิ้วเข้าไปเรื่อย ๆจนครบสามนิ้ว
ขยับเข้าออกจนแน่ใจ..ช่องทางที่เตรียมพร้อมขยายตัวพร้อมรับรันน้อยของผมได้แล้ว
คว้าหมอนรองก้นมัน..ดันเข่าเอนชิดอก จับรันน้อยกดลงรูทันที..เสือกหัวเข้าไปเท่านั้น
หน้าตามันเหยเกกัดริมฝีปากแน่น..น้ำตาไหลซึมเป็นทาง แต่ไม่ยอมร้องสักแอ๊ะ!
ผมรู้ว่ามันคงเจ็บไม่ใช่น้อย เพื่อไม่ให้มันทรมานนาน ตัดสิ้นใจอัดกระแทกเข้าไปทีเดียวหมดลำ
มันหลุดเสียงร้องเจ็บปวดออกมา ก่อนน้ำตาไหลพราก
“อึบ!..โอ้ย!...อือ..เจ็บบบๆๆ..สัดกูเจ็บเอาออกไป” เสียงมันด่าผม..พยายามดันอกผมออก
แต่ชั่วโมงนี้ไม่มีทางใส่เกียร์ถอยแล้ว โทษทีพวกผมกดแช่ไว้นิ่ง ๆ
ช่องแม่งบีบรัดผมแน่นตอดตุ๊บๆๆ เล่นเอาเหงื่อซึมกาบเต็มหน้าเลยผม
ไหลย้อยหยดแม่ะลงหน้าอกมันอีก เสียวโคตร ๆ จะพาลล่มซะให้ได้
จัดการก้มปิดปากคว้านลิ้นดูดลิ้นมันทันที ก่อนมันจะพูดมากไปกว่านี้
พร้อมมือคว้าจับพรตน้อยสาวรูดให้มันไปด้วย ได้ผล..มันเริ่มแข็งสู้มือจากที่หดลงเพราะคงเจ็บตะกี้
กับมายกสะโพกตามการรูดของผม ในขณะที่มือโอบรอบคอ..กดหัวผมให้แลกลิ้นจูบบดกับมัน
อย่างกะตายอดตายอยากมาซะงั้น สัญญาณดีมาแล้ว ผมเริ่มขยับสะโพกบดคลึง
ก่อนดึงถอนเกือบสุดอัดกระแทกกลับเข้าไปใหม่จมมิด แล้วค่อยเร่งจังหวะขยับเร็วขึ้นๆ
ความเสียวแล่นจี๊ดขึ้นตั้งกะไขสันหลัง ร้อนวูบไปตามหน้าท้อง แม่งแน่นฟิตตอดรัดรันน้อยผมดีมาก ๆ
เล่นเอาผมโหมกระแทกไม่บันยะบันยัง มันก็ยกสะโพกร่อนรับผม ต่างคนต่างร้องครางแข่งกันกระหน่ำ
ผมจับขามันชี้ขึ้นฟ้า..อ้ากว้าง ก่อนจะขยับโยก..โขลกกระแทกรัวกระหน่ำไม่มีเว้นวรรค
ใส่เต็มแม็กซ์..เรียกเสียงครางกระเส่าของมันได้อารมณ์สุด ๆ
ก่อนมันจะกระตุกเกร็งปล่อยน้ำรักพุ่งทะลักทะลายเลอะเลยมาถึงปลายคางผม
ช่องทางของมันตอดผมอย่างแรง ยั่วผมแทบคลั่ง..เสยสะโพกใส่ถี่ยิบเสียงเนื้อตรงหน้าขา
กระทบแก้มก้นมันดังสนั่น
“พั่บๆๆๆๆ!!!..ปั๊ปๆๆๆๆๆ!..อ่า..ซี้ดดดดดๆๆๆ..อะ..ออก...ออกแล้ว” ในที่สุดผมก็เกร็งกระตุก
เสยส่งอีกสองสามครั้ง ก่อนจะปล่อยน้ำรักพุ่งกระฉูดหมดแม็กเข้าไปเต็ม ๆท้องมัน
ถ้ามันท้องได้ผมว่าครั้งนี้ลูกผมคงติดท้องมันแน่ เพราะรู้สึกปล่อยแรงโคตร แถมเล่นเอาหมดแรง
ซุกซบมันหอบแฮ่กๆๆๆ..เหงื่อไหลท่วมตัว มันเองก็ไม่ต่างจากผม..นอนตาปรือหน้าแม่งเซ็กเอ็กซ์ได้อีก
ไม่ทันไรไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ น้องผมผงกหัวในตัวมันขึ้นมา แค่เห็นหน้ามันนอนหน้าแดงตาปรือ
ปากบวมเจ่อเผยอนิด ๆ หอบหายใจตรงหน้า ผมเกิดอยากเย่อมันขึ้นมาอีกจนได้
จัดอีกรอบโดยไม่ต้องร้องขอ พอมันรู้สึกตัว..เมื่อผมเริ่มขยับสะโพกลืมตามองผมอ้าปากค้าง
แต่ไม่ทันแล้ว..ผมรู้จังหวะซะก่อน..ฉกลิ้นประกบปิดปากจูบบดมันไปซะ พร้อมสาวสะโพกไปพร้อมกัน
จากนั้นทั้งผมทั้งมัน..ก็สอดประสานกิจกรรมเข้าจังหวะกันต่ออย่างไม่ต้องสนฟ้า...
เสียงเนื้อกระทบกันดังสนั่นทั่วทั้งห้อง
“ผลั๊บๆๆๆๆ..ปั๊ปปปปๆๆๆๆ!!!!..ซี๊ดดดดๆๆๆ อ่าอออ..อาอออๆๆๆ” ....สุดท้าย
ราชาเหยี่ยวเวหาก็โดนผมเด็ดปีก นอนอ่อนระทดระทวยหมดแรงใต้ร่างผมในที่สุด...หึ..หึ..หึ!!!!!
ไม่อยากจะบอกว่าผมไม่ได้กลับบ้านเลยทั้งคืน เพราะเหี้ยเหยี่ยวน้อยของผม ไข้ขึ้นนอนตัวสั่นทั้งคืน
ธุระผมต้องคอยเช็ดตัวประคมประหงมดูแลมันตลอด ป้อนยาเช็ดคราบเลือดคราบน้ำรัก
สารพัดเพราะไม่กล้าเรียกสาวใช้..เหี้ยพรตมันอาย ผมเลยต้องดูแลมันตามระเบียบ
ช่างเถอะผมฟัดไปเต็มแม็กสองรอบ กะเบิ้ลทำแพคทริกรอบสาม
แต่ไอ้คนร่วมกิจกรรมดันเป็นไข้ซะก่อน ก็นะบอกแล้วรันน้อยผมธรรมดาซะทีไหน
รับรองการันตรีคุณภาพ เจอครั้งแรกไม่ตูดแหกไม่ใช่ยี่ห้อกุนซือเทพแล้วล่ะ
นี่ขนาดเบา ๆเบาะ ๆแล้วน่ะ พรต......???????????
เรียกรถพยาบาลด่วน...กาชาดขาดเลือด...โฮกกกกๆๆๆ :jul1:
Luk.
-
:jul1: :jul1: :jul1: อ้ากกกเลือดท่วม
-
:fire: คู่นี่คงจะออกแนวถึกๆบึกบึนเนอะ :bye2:
-
อ่อย ห มีฟัดกันหรือนี่
-
:haun4: :haun4:บรรยายซะเห็นภาพ
:oo1: :oo1: :oo1:
-
:impress2: :impress2: ต้องเด็ดปีกบ่อยนะจะชินไวไวๆๆๆ...หุหุหุ
-
:pighaun: :pighaun: อ่อยยยยยยยยยย
คู่นี้รุนแรงจัง :haun4:
พี่พรตโดนสอยสะร่วงเลย
-
โอย เสียเลือด :jul1: อ่านตอนแรกทำให้นึกภาพถึงการผสมพันธ์อนาคอนด้า 555 งูยักษ์สองตัวกอดรัดฟัดเหวี่ยง แต่มาเสียเลือดเอาตอนหลังนี่แหละ โอยเห็นภาพ ติดใจละซี้...รันน้อยที่ไม่น้อย :laugh:
-
:pighaun: :jul1: :jul1: :jul1:
-
คนอ่านก็ไข้ขึ้นเลยครับ
-
:jul1: พี่รันหื่นจางงง :m25:
-
สุดยอด เขียนเห็นภาพมากกกก^^
หนุ่มมีกล้ามทั้งคู่เลย เอิ๊กๆ แบบนี้ต้องสลับตำแหน่งกันบ่อยๆสินะ คิกๆ
-
:oo1: :oo1: :oo1:
:jul1: :jul1: :jul1:
-
กรุ๊ปบี!!! เลือด! ใครเลือดบีขะ...ขอด่วน!! :m25:
รุนแรงคร้า
แต่ขออย่างเดียว อย่าสลับบทนะค๊า ลงตัวแล้วน๊า :sad4:
-
:haun4:
-
:jul1:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
เลือดหมดตัวแล้ว
-
หึหึ รันหื่นมากกกก
-
:m25: :m25:ชอบคู่นี้ๆๆ
-
ป้านั่งดูที่ขอบเตียง เห็นภาพแล้วจะหัวใจวาย แต่ก่อนจะตายขออีกนะจ๊ะ
-
:pighaun:
เลือดสิงโต
เลือดเหยี่ยว
สาดดดด..กระเด็น
มาถึงปลายเตียง รุย
:m25:
โห...หลบแทบไม่ทัน
ขอบคุณครับ รัน เอ๊ยยย Luk
อะหุ
-
อูววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
:haun4: :haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun:
-
เหยี่ยวตัวนี้ท่าทางจะพลิกบทไปกินคนอื่นลำบากล่ะ
กล้ามเนื้อไม่ช่วยให้แมนได้..
-
:m25: :m25: :m25:
อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
พี่รันนนนนนนน
o13 o13 o13 o13 o13
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เหอะๆ แหม ผู้ชายถึกๆสองคนจะเปนไงเนี่ย :o8:
-
:pighaun: :pighaun:
จมกองเลือด - .. -
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ิโอ้วววว ..................... เด็ดซะไข้ขึ้นเลย
-
:haun4: +1 ขอหลังจากฟิชเจอริ่งแล้วด้วยนะว่าคู่นี้เป็นไงต่อ
-
อู้ววววว
-
กุนซือรันจัดเต็ม เหยี่ยวเลยต้องขอเวลาดามปีกก่อน
กุนซือปฐมพยาบาลด่วน
-
สงสัยว่าทำไมต้องเป็นไข้กันทุกคนน๊า ร่างกายอ่อนแอช่วงนั้นพอดีเหรอ ทั้งตะเกียงทั้งพรต :laugh:
+ไปครับ o13
-
อยากอ่านคู่รันเด็กปีกเหยี่ยว บ่อยๆ อะ :z1: ถ้าจะหนุกกว่าคู่เอกอีก อิอิ
-
:call:มารอ พี่พรต น้องรันนนนนนนนนน
ชอบคู่นี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
รันน้อย เด็ดจริงๆนะเนี่ย :z1:
เล่นเอาซะพรตไข้เลย
ยินดีต้อนรับคู่ใหม่เน้อ
-
:z1: :z1: เด็ดปีกเหยี่ยวซะน่าสงสารเชียว
-
:m25: :m25: :m25:
สำหรับตอนนี้ต้องบอกว่า....ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆซักคำให้ลึกซึ้ง~
แต่แหมรันจ๋าถนอมหนูพรตซะหน่อยสิจะได้กินไปได้นานๆ เอิ๊กกกก
ปล.มาลงตอนต่อไปเร็วๆนะคะ
-
ดุเด็ดเผ็ดมันส์และ :haun4: มากสำหับคู่นี้ รัน+พรต
แต่ชอบแบบถึก ๆ เถื่อน ๆ แต่มีแอบหวานแบบนี้ ดูแมนดี
รันดูแลหวานใจให้ดีนะ เดี๋ยวรอบต่อไปจะต้องรอนาน
:pig4:
-
:m25: สุดยอดที่สู๊ดเลยยยย เลือดแทบหมดตัว ฮ่าๆๆๆ
เป็นคู่ที่เหมาะกันมากๆ >.,< สมกันชื่อตอนจริงๆ เด็ดปีกเหยี่ยว
สนุกสุดๆ
-
:call: :call: :call:
-
Part 73
ฆ่าเลยเหร่อ....
.
.
.
.
หลังจากพวกเราติวกันเสร็จ สี่โมงเย็นก็ยกโขยงไปเดินเล่นแถวสยาม กะว่าหาอะไรกินมื้อเย็น..
ราวหกโมงก่อนแล้วค่อยแยกย้ายกลับบ้าน ไอ้พี่โต๋คอยเดินประกบกูตลอด
ทำหน้านิ่งเก็กขรึมเอาโล่ห์ของมันต่อไป ไม่แม้แต่จะสนใจแลสาว ๆ ที่มองตามมันคอแทบขวิด
กลับกลายเป็นคอยถมึงตาดุใส่หนุ่ม ๆ ที่พากันส่งยิ้มหวานให้กูแทนซะงั้น
เห่อ ๆ...อย่างงี้ต้องร้องเพลง ‘มีผัวมาคุม..มีผัวมาคุ้ม..มีผัวมาคุม’ หรือเปล่าหว่า??...
ไอ้พี่บอมย์เดินควงพี่รสา..ไปนัดกันอีท่าไหน ถึงมารอเจอที่สยาม..ก่อนจะเดินควงแขนไอ้หล่อยักษ์
โชว์ให้คนเค้าอิจฉากันเป็นแถว ส่วนไอ้พี่กานก็น้องกิ่งนัดกันมาด้วยเช่นกัน ไอ้พี่โทนี่ไม่มีใครคู่
แต่หาได้แคร์เพราะพี่แกแจกยิ้มเล่นเอาสาว ๆตาวิ้ง ๆ มองตามกันละห้อยเช็คเรทติ้งตัวเองซะงั้น
ไอ้พี่รันก็นะ..ตีคู่กะไอ้พี่พรตแต่ทานโทษหน้าบูดเหมือนตูดเป็ดทั้งคู่
ก็เพราะพอมีสาว ๆ ส่งยิ้มให้ไอ้พี่พรต..ไอ้พี่รันก็น่ายักษ์ แต่พอสาว ๆ ส่งยิ้มให้ไอ้พี่รันบ้าง
ไอ้พี่พรตก็หน้าบึ้ง แล้วมึงทั้งคู่จะมาด้วยกันทำซากไร ไอ้ตะเกียงงงกับแม่งจริง ๆ
ได้แค่คิดไม่กล้าออกความเห็น..ก็เราเด็กกว่าเค้า เดี๋ยวพวกหาว่ายุ่งอีก ปล่อยมันจัดการกันเองเห่อะ
รู้อย่างเดียวทริปนี้..มากมายหลายอารมณ์ ตลกชะมัด..ช่างเข้ากั๊นเข้ากัน.....
เดินจนขาขวิด..ได้ของติดไม้ติดมือพอหอมปากหอมคอ แต่ละคนก็ตามความชอบ
บ้างก็หนังสือ บ้างก็เกมส์รุ่นใหม่ล่าสุด บ้างก็แว่นตาแบรนด์ดัง คงไม่ต้องบอกว่าใครบ้าแว่นตา
บางก็นาฬิกา ฯลฯ มากมายตามใจชอบ กูอะเหร่อไม่มีทางของเหล่านี้จะได้กินตังค์ไอ้ตะเกียงหรอก
อย่าหวังจะได้แอ๋ม...ถึงไอ้พี่โต๋จะคอยถาม..มีทั้งยัดทั้งเยียดพยายามซื้ออะไรต่อมิอาไรให้
กูก็ส่ายหัวพรืดปฏิเสธลูกเดียว ก็มันไม่มีไรน่าสนใจให้ต้องซื้อจริง ๆ ของที่มีอยู่..ก็เกินพอแล้ว..
จะบ้าซื้อมาอีกทำไม..รกห้องรกบ้าน..รำคาญต้องหาที่เก็บ แปลกไหมนิสัยกู
ชอบเรียบ ๆสบาย ๆ สไตล์คนพอเพียงนี่แหล่ะ..ไอ้ตะเกียงตัวจริง
จากนั้นเราทั้งหลายทั้งมวล..ก็พากันมานั่งเปิ๊ปข้าวเหนียวส้มตำ ซอยประจำร้านดังดารากิน
สั่งตามความชอบ ของกูก็นี่เลยไก่ทอด ตำปูปลาร้ารสจัดไม่หวาน ใครกินด้วยไม่ได้ก็สั่งเอาเอง
ข้าวเหนียวร้อน ๆ น้ำตกหมู แถมคอหมูย่าง..แค่นี้กูก็น้ำลายหก..ซดซะพุ่งกาง
กว่าจะกินเสร็จเช็คบิล..ปาเข้าไปทุ่มกว่าแล้ว ไอ้พี่โต๋โทรบอกแม่อรพ่อสิงห์แล้วว่า..
วันนี้ข้าวเย็นกินกับเพื่อน ๆ ไม่ต้องให้พวกท่านรอ..จัดตามสะดวกได้เลย
เสร็จเรียบร้อยเดินออกจากร้าน..กูเดินนำออกมาก่อนตามด้วยไอ้พี่โต๋
แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น จังหวะหยุดรอมัน หันหลังกลับไปดูเพียงเสียววินาที..
กระจกบานใหญ่ข้างประตูที่กูยืนอยู่ดังขึ้น.........
“ปุ๊..!..เพล้ง!..” แตกร่วงระนาว ไอ้พี่โต๋กระโดดตะครุบตัวกูก้มงุด..
มอบลงกะพื้นไม่มีปี่มีขลุ่ย กำลังงง ๆ เสียงแตกตื่นตกใจของพวกที่ตามกันมา
ก่อนจะมีเสียงปืนดังสนั่นสองสามนัด
“ปุ๊!..ปุ๊!..เปรี้ยง!..ปัง!..เปรี้ยงงงๆๆ!!..” ดังไล่ ๆ กันกลางย่านสยาม
เล่นเอาคนวิ่งหนีวิถีกระสุนกันจ้าละหวั่น ไม่รู้ใครเป็นใคร ดีที่ไม่มีข่าวเหยียบกันตาย
ใครช่างกล้าอุกอาจไล่ยิงกันกลางกรุงเช่นนี้ เสียงเงียบได้ประมาณห้านาที
พวกกูที่ก้มราบเป็นระนาบหลบกันอยู่ ค่อย ๆ ทยอยโผล่หัวลุกขึ้นยืน มือถือไอ้พี่โต๋ก็ดังขึ้นมาทันที
“อยากจะบอกรัก....รักเธอสักหมื่นพันครั้ง.....” เห่อ ๆ...เสียงริ่งโทนไอ้พี่โต๋ มันกดรับสายทันที
“ครับพ่อ...ครับ..ปลอดภัยครับ ได้..โต๋กลับเดี๋ยวนี้เลย รถรอตรงไหนนะครับพ่อ ฟังไม่ทันขออีกที
หน้าโรงหนังลิโด้ ได้ครับ..โต๋จะรีบพาน้องไปเดี๋ยวนี้” พูดจบหันมาคว้าข้อมือกูหมับ
ก่อนจะตะโกนบอกพวกเพื่อนมัน พร้อมกับลากกูตามมันไปลุ่น ๆ
“เห้ย!..แยกกันเลยพวก ไม่ต้องห่วงสลายตัวก่อน แล้วค่อยโทรคุยกัน..กูไปหล่ะ!”
จับประเด็นได้แค่นั้น ทันเห็นแต่ละคนยักหน้ารับ ก่อนจับคู่ต่างคนต่างไป กูงงกับพฤติกรรมมันเหมือนกัน
เล่นพากูกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาถึงโรงหนังลิโด้ ชายสองคนใส่สูทดำสวมแว่นตาดำ..รีบเปิดประตูรถเบ้นท์สีดำ
รุ่นกันกระสุนตะหาก ให้กูกับมันเข้าไปนั่งก่อนปิดประตูตาม แล้วทั้งสองคนแยกย้ายเข้าประจำด้านหน้า..
ออกรถพากูกลับมันทะยานกลับบ้านทันที ระหว่างนั่งในรถ..ไม่มีเสียงพูดอธิบายอะไร
จากไอ้พี่หล่อมันทั้งสิ้น พี่ชายแปลกหน้าสองคนก็ปิดปากเงียบกริบ กูคงไม่ต้องถามเพราะดู ๆแล้ว
ไม่ธรรมดา...ลองย้อนนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น หากไม่เอี่ยวตัวเหลียวหลังกลับไปหาไอ้พี่โต๋มัน
เสียงปุ!..ที่ได้ยินน่าจะเจาะกลางกบาลกูเป็นแน่ คงเป็นปืนเก็บเสียงยิงจากตรงไหนไม่รู้..
เฉี่ยวหัวกูไปนิดเดียว กระแทกกระจกด้านหลังร่วงแตกระนาว ขนาดกระจกทั้งหนาทั้งใหญ่...
ยังกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย วิถีกระสุนพลาดไปนิดเดียว แม้จะมีลูกสองสามตามมาติด ๆ
แต่ไอ้พี่โต๋มันชิงกระโดดกดหัวกูลงต่ำก้มราบลงซะก่อน ไม่งั้นลูกใดลูกหนึ่งคงเจาะเข้าร่างกูแน่
เล่นกันถึงตายเลยนี่หว่า กูไม่สันทัดการใช้เครื่องทุ่นแรงแบบนี้ด้วย มามือเปล่าจะห้าจะหกก็ไม่เคยหวั่น
แต่เล่นไม่เห็นตัวลอบยิงเช่นนี้นิ่งซะดีกว่า เหลือบมองหน้าไอ้หล่อเทพที่นั่งข้าง ๆ
มือมันยังไม่ปล่อยมือกูเลยด้วยซ้ำ...ตั้งกะลากกันมาจนถึงตอนนี้มันยังกุมไว้แน่น
แถมคิ้วขมวดมุ่นตาแดงก่ำ..หน้ากลัวชะมัด กูยังไม่กล้ายุ่งกับมันตอนนี้..ไม่รู้คิดไรอยู่
ผ่านไปตั้งนาน..กระทั้งรถเหลียวเข้าซอยบ้านแล้ว มันบีบมือกูเบา ๆสองที
ก่อนจะเปลี่ยนมาโอบดึงเอากูเข้าไปซบอกมันเฉย งงกับการกระทำมันชะมัด
แต่ก็ไม่ฝืนไรเอนตัวซบอกกว้างให้มันรวบกอดกูไว้ จมูกปากตามหอมตามจูบหน้ากูไปทั่ว
เหมือนจะปลอบให้กูหายตกใจ ดีที่พี่ชายสองคนไม่ได้สังเกตุด้านหลัง...
ไม่งั้น..หวาย..หวาย..พากูอายประจำ..ปากอยากบอกมันไป..กูไม่ได้เป็นอะไร
แต่ก็ได้แค่คิด..อยากทำปล่อยมันทำ จนรถเลี้ยวเข้าจอดหน้าตึก..มันถึงยอมปล่อยกู
พี่ที่นั่งหน้ารีบลุกมาเปิดประตูให้พวกกูอย่างไว โผล่ออกไปเห็นพ่อสิงห์ แม่อร
พี่เต้ยืนรอบนกระไดหน้าตึกอยู่ก่อนแล้ว
กูกับไอ้พี่โต๋เดินเข้าไปหา แม่อรถลารวบตัวกูไปกอดทันที
“ตะเกียงลูกแม่ เป็นไงบ้างลูก..บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ปลอดภัยดีไหม?” เห็นอาการเป็นห่วง
เป็นใยลูบหัวลูบหลังเข้าแล้ว ก็ไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจไปกว่านี้รีบตอบให้ไว...
“ตะเกียงปลอดภัยดีครับ แม่อรไม่ต้องกังวลนะครับ พี่โต๋พาหลบได้ทัน เลยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรครับ”
กูรายงานทันที พ่อสิงห์เดินเข้าไปกอดไอ้พี่โต๋ พร้อมตบไหล่มันเบา ๆสองที่ ไอ้พี่เต้ก็เหมือนกัน
เข้าไปกอดไหล่น้องชาย..พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“เยี่ยม..ไอ้น้อง..ไม่เสียแรง..สมกับตำแหน่ง..องครักษ์พิทักษ์ตะเกียง ยอดเยี่ยมจริงไอ้สิงห์หนุ่ม”
มียกนิ้วโป้งให้ไอ้พี่โต๋มันอีกตะหาก แต่ไอ้พี่โต๋มันไม่ยักยิ้มดีใจกับคำชมที่ได้สักนิด หน้ายังนิ่วคิ้วผูกโบว์
เอ่ยถามพ่อสิงห์ทันที
“ตามคนร้ายได้ไหมพ่อ” พ่อสิงห์ไม่ตอบกลับบอกว่า
“ไปคุยกันที่ห้องสมุด ตามพ่อมา” เสร็จแล้วเดินนำไปทันที พวกกูได้แต่เดินตามแกไป
ยกเว้นแม่อร..ขอตัวไปเตรียมนมอุ่นไว้ให้กินกันก่อนนอน จึงเหลือเพียงสี่คน
คือกู..พ่อสิงห์..ไอ้พี่เต้..ไอ้พี่โต๋ ที่เข้ามาในห้องสมุดกัน หลังจากปิดประตูเรียบร้อยดีแล้ว
เราต่างแยกกันนั่งตรงโซฟาหลุยส์ ไอ้พี่โต๋นั่งข้างกูโซฟาตัวยาว พ่อสิงห์กับไอ้พี่เต้นั่งตัวเดี่ยวคนละตัว
แล้วพ่อสิงห์ก็เริ่มพูดขึ้นมาว่า
“ตามจับไม่ทัน พวกมันทำงานเป็นทีม ระดับฝีมือนักฆ่าอาชีพ สงสัยที่ยิงพลาด
คงเพราะโชคช่วยตะเกียงไว้ด้วย คนของเรายิงโต้ตอบไล่ตามไป..แต่พวกมันไหวตัวทัน
น่าจะเตรียมแผนสำรองมาตะหาก ถึงได้หายเข้ากลีบเมฆไปได้
อีกอย่างย่านนั้นคนแออัดพลุกพล่าน ง่ายต่อการปะปนผู้คน เราไม่รู้พวกมันเป็นใคร
เลยตามดมกลิ่นยากเข้าไปใหญ่ ดูจากปืนที่ใช้ เป็นระบบเก็บเสียงรุ่นใหม่ล่าสุด
ต้องสั่งพิเศษเท่านั้น..เพราะเป็นอาวุธของสายลับ ไม่มีขายตามร้านทั่วไป ศัตรูไม่ธรรมดา
เราต้องเพิ่มความระมัดระวังและเข้มงวดมากขึ้นอีก ครั้งนี้กะฆ่าเลยทีเดียว
พอพ่อสิงห์พูดถึงตรงนี้ไอ้พี่โต๋มันแทรกขึ้นมาทันที
“เราไม่มีวิธีจัดการกับพวกมันเลยหรือครับ ขืนเป็นแบบนี้เรายิ่งเสียเปรียบ
ชีวิตตะเกียงแขวนอยู่บนเส้นด้ายตลอด ผมกลัวพลาด..โชคไม่เข้าข้างเราตลอดหรอก
ผมไม่อยากใช้แผนนี้แล้ว ยกเลิกได้ไหมครับพ่อ” พอมันพูดถึงตรงนี้ กูงงเต็กเข้าไปใหญ่
แผนที่ว่าหมายความว่าไง..แผนอะไรกัน? พ่อสิงห์เห็นกูหันมองหน้ามันกับหน้าแกสลับไปมา
ไม่รอให้งงนาน เฉลยให้ฟังทันที
“แผนล่อเสือออกจากถ้ำ ที่ต้องทำแบบนี้ เพราะเราไม่มีทางเลือกอื่น
แม้จะรู้ว่าลูกตะเกียงต้องเสี่ยงขนาดไหน แต่มันก็ได้ผล อย่างน้อยก็ล่อให้พวกมันลงมือ
พ่อเชื่อว่าไม่นานนี้แหล่ะ..ต้องตามกลิ่นมันจนได้ ครั้งนี้มันพลาด..ใช่ว่าจะไม่ลงมืออีก
ขืนเรารอให้มันเดินเข้ามาลงมือถึงถิ่น..กลัวจะไม่ทันการ หากอีกกลุ่มหนึ่งเกิดลงมือขึ้นมา
พร้อมกันด้วยแล้ว..เราจะรับมือไม่ไหว ศัตรูมาพร้อมกันทีเดียวสองด้าน
ถึงแม้จุดมุ่งหมายต่างกันก็เถ่อะ แต่อันตรายก็ตกที่ตะเกียงอยู่ดี สุดท้ายจุดจบคงไม่ต่างกัน
เราต้องยอมเสี่ยง..เป็นฝ่ายเปิดเกมส์รุกดีที่สุด ดีกว่านั่งรอพวกมันปรากฎตัว
แล้วคว้าน้ำเหลว..หากพลาดขึ้นมา เราคงทำอะไรไม่ได้..ยิ่งเสียเปรียบกว่าที่เป็นอย่างแน่นอน
ครั้งนี้อาจจับพวกมันไม่ได้ ก็ใช่ว่าจะไม่ได้เบาะแส อย่างน้อยอาวุธที่พวกมันใช้..
ก็สามารถสืบหาแหล่งที่มาได้ ใช้เวลานานหน่อย..ก็ยังดีกว่าไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ
อีกอย่างอาวุธพิเศษเหล่านี้ มีไม่กี่คนหรอก..ที่สามารถสั่งเข้ามาได้...นอกเสียจากกองทัพ
พวกหน่วยรบพิเศษ เราควรใจเย็นเล่นไปตามแผน พ่อเชื่อว่า..มันต้องเดินมาเข้าทางเราอีกจนได้
ที่สำคัญ..ลูกต้องดูแลคุ้มครองน้องอย่างเต็มที่...เหมือนที่รับปากพ่อไว้...มันคือหน้าที่ต้องรับผิดชอบ
เพื่อปกปักษ์รักษาชีวิตของน้อง..และทรัพย์สมบัติของท่านผู้นำ ท่านผู้มีพระคุณกับตระกูลเรา”
พูดจบพ่อสิงห์เอื้อมมือมาบีบไหล่ไอ้พี่โต๋มันแรง ๆสองที ก่อนที่ไอ้พี่เต้จะพูดขึ้นบ้าง
“น่า..น้องชาย..พี่เชื่อว่าแกทำได้ แถมทำได้ดีซะด้วย ดูเหตุการณ์วันนี้สิ ถ้าไม่ใช่แกก็ยังไม่รู้เลย..
ใครจะดูแลตะเกียงได้ดีเท่านี้อีก” พูดพร้อมสบตายิ้มส่งกำลังใจให้ไอ้พี่โต๋มันด้วย
ถึงตอนนี้กูเริ่มเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว การปล่อยให้ไปเที่ยวสยามวันนี้
เป็นแผนล่อศรัตรูให้ปรากฎตัว เพื่อจะได้ตามตัวพวกมันถูก ไอ้พี่โต๋มันรู้ความจริงมาตลอด
รวมถึงทุกคนด้วย ยกเว้นกู...โง่ตามเคย ทั้งที่เป็นเด็กอัจฉริยะความจำเป็นเลิศ
แต่ก็นะ..ไม่เข้าใจทำไมทุกคนต้องรวมหัวปิดบังกูด้วย ชีวิตกูเองแท้ ๆ
กับให้ใครต่อใครเป็นคนกำหนดให้เดิน ไม่มีสิทธิ์เลยใช่ไหมที่จะจัดการกับชีวิตตัวเอง
นึกขึ้นมาน้ำตาไหลออกมาซะงั้น ไม่ได้โกรธหรือโมโหใครหรอกนะ
รู้ว่าทุกคนต่างหวังดีและเป็นห่วงกูกันทุกคน แต่อารมณ์น้อยใจ
เหมือนกูเป็นส่วนเกิน...ไม่มีส่วนร่วมในการตัดสินใจอะไรกับใครเค้าเลย
รู้อะไร..ก็มักทีหลังเค้าตลอด...ได้แต่นั่งก้มหน้าซ่อนรอยน้ำตาไว้ ไม่อยากให้พ่อสิงห์
ไอ้พี่เต้ หรือแม้แต่ไอ้คนข้าง ๆเห็น........เหมือนจะไม่ได้ผล โบราณว่าขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด
พ่อสิงห์ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก แค่เห็นท่าทางกู..แกก็เข้าใจไปถึงไหนแล้ว
รีบเปรยให้กูฟังทันที
“ไม่ใช่ทุกคน..ต้องการปิดบังอะไรลูกหรอกนะ ตะเกียง....เพียงแต่..หากบอกให้ลูกรู้ซะก่อน
มันอาจจะดูไม่เนียน..จนทำให้ศัตรูหลงกลได้..เผลอ ๆพวกมันเกิดไหวตัวทัน...
รู้ว่าเราวางแผนล่อพวกมัน..ไม่เล่นตามแผนเรา กลับหันมาซ้อนแผนวางกลอุบายที่อันตรายยิ่งกว่า..
เราหาวิธีป้องกันไม่ทัน..เกิดความสูญเสียขึ้น ทุกคนจะเสียใจแค่ไหน..เรายังเด็กมาก..
ความรู้สึกบางอย่าง...ถ่ายทอดออกทางดวงตาลูกหมด เหตุผลนี้แหล่ะที่พวกเราปิดบังไว้
ลูกใสซื่อเกินไป..เก็บความรู้สึกไม่เก่ง หวังว่าที่พ่อพูด..ลูกจะเข้าใจ..เพราะถ้าหากแผนล่มขึ้นมา
อันตรายยิ่งหนักหนาเข้าไปใหญ่
ที่นี้ลูกรู้เหตุผลแล้วสินะ แต่ตอนนี้..ที่ตัดสินใจบอกให้ลูกรู้
เหตุการณ์วันนี้คงไม่สามารถปิดบังอะไรลูกได้อีก ลูกจำเป็นต้องฝึกเล่นละครซะแล้ว..
ทำได้ไม่ได้แค่ไหน ขึ้นอยู่กับลูกแล้วหล่ะ..เพราะอันตรายที่จะเกิด ลูกต้องนึกเผื่อพี่เค้าด้วย
เพราะไม่ว่าอะไรก็ตามที่เกิดขึ้น พี่เค้าต้องพร้อมตายก่อนลูก รับปากกับพ่อได้ไหม...
ลูกจะเข้มแข็งและเก็บความรู้สึกบางอย่างให้ได้ดีกว่าเดิม” นั่นสินะ..พอฟังพ่อสิงห์พูด
กูละอายใจขึ้นมาทันที มัวแต่นึกถึงตัวเองเป็นที่ตั้ง กระทั่งลืมคิดไปว่า ไม่ใช่มีกูคนเดียว...
ที่ชีวิตอยู่บนความเสี่ยง ยังมีไอ้หล่อเทพ..ที่นั่งตรงนี้อีกคน..ไม่ใช่มันอีกหรือไง..
ที่เสี่ยงตายพากูรอดชีวิต..อย่างปลอดภัยมาถึงสองครั้ง ทั้งที่มันก็เสี่ยงไม่น้อยไปกว่ากู
แล้วไหนจะคนอื่น ๆอีกล่ะ ไม่รู้ต้องคิดต้องวางแผนกันขนาดไหน..ทำอะไรยังไงกันบ้าง
กูชักนิสัยไม่ดีเห็นแก่ตัวไปใหญ่แล้ว แค่นี้ดันมารำพึงรำพัน..ว่าไม่มีใครเห็นความสำคัญตนเองซะงั้น
แท้จริงแล้วปัญหาทั้งหมด..เกิดจากกูเป็นศูนย์กลางทั้งสิ้น
เพราะฉะนั้นกูต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณทุกคน ที่คอยอยู่เคียงข้างดูแลกูเป็นอย่างดีมาโดยตลอด
คิดได้ดังนั้น..กูคุกเข่าลงกับพื้น คลานเข่าเข้าไป..ก้มกราบลงที่ตักของพ่อสิงห์
พร้อมเงยหน้าน้ำตาไหลอาบเป็นทางขึ้นมองแก พยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้
พูดเสียงสั่น ๆ บอกแกไปว่า..
“พะ..พ่อครับ...ตะเกียงขอโทษ ตะเกียงไม่ดีเอง..ทำให้ทุกคนเดือดร้อน ถ้าเป็นไปได้..
เรายุติปัญหาทั้งหมดดีไหมครับ ตะเกียงไม่อยากให้ใครเดือดร้อนกับเรื่องนี้อีก
เกิดบานปลายลุกลามใหญ่โต ไม่รู้ต้องมีใครบาดเจ็บล้มตายบ้าง ศรัตรูระดับไหนเราก็ยังไม่รู้
ถ้าหากไม่มีตะเกียงสักคน..ทุกอย่างก็คงจบ จะได้ไม่มีใครยุ่งยากต้องลำบากกันอีกต่อไป
เรื่องราวที่มีมาแต่อดีต..รวมถึงบุญคุณความแค้นทั้งหลาย
ขอให้มันจบไป..พร้อมกับชีวิตของตะเกียงดีกว่าไหม?..อึก.อึก..ฮือๆๆ!!” พูดได้แค่นี้
ก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้แล้ว เพราะก้อนสะอื้นมันจุกอยู่ที่คอ
ได้แต่นั่งตัวสั่นน้ำตาไหลอาบเต็มสองแก้ม ไอ้พี่เต้ทนเห็นภาพกู..นั่งคุกเข่าร้องไห้หน้าตักพ่อสิงห์ไม่ไหว..
เบือนหน้าหนีตาแดงก่ำ มันคงสะเทือนใจไม่น้อย ไอ้พี่โต๋รีบคุกเข่าโผลเข้ามากอดกูไว้...
น้ำตาไหลเป็นทางไม่แพ้กัน ไหนใครบอก..น้ำตาสิงหราช..ไม่ได้หลั่งให้เห็นง่าย ๆ
ที่กูเห็นอยู่ล่ะ..มันหมายความว่าไงกัน
“ไม่ได้นะ..คิดอะไรโง่ ๆ พี่ไม่ยอมหรอก....ถ้าตะเกียงต้องเป็นอะไรไปจริง ๆ
พี่นี่แหล่ะ..ขอตายก่อนน้อง พี่ทนไม่ได้..ที่จะยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับตะเกียง
อย่าคิดอะไรแบบนี้อีกนะครับคนดี.....อย่าพูดอีกเลยได้ไหม...รู้ไหม?..พี่ทนฟังไม่ไหวแล้ว”
มันกอดกูไว้แน่น..เราทั้งคู่สะอื้นกันตัวโยนหน้าตักพ่อสิงห์ ท่านอดสะเทือนใจไม่ไหว
พูดเสียงแกมตำหนิขึ้นมาทันที
“พอแล้ว..หยุดร้องทั้งสองคนนั่นแหล่ะ จะไม่มีใครเป็นอะไรทั้งนั้น
แล้วห้ามพูดสิ่งที่ไม่เป็นมงคลให้พ่อได้ยินอีก...เข้าใจไหม? โตโต๋..เราเป็นพี่..ต้องคอยปกป้องดูแลน้อง
พ่อกับพ่อเกริกและทุกคน..เห็นตรงกันว่า ไม่มีใครมีคุณสมบัติเหมาะสมเท่าลูกอีก
แล้วนี่อะไร...กลับมาหลั่งน้ำตาต่อหน้าน้องซะงั้น...แล้วแบบนี้จะให้พ่อสบายใจ..
ให้ลูกทำหน้าที่ต่อไปได้ไงกัน” พอฟังพ่อสิงห์พูดแบบนั้น..มันรีบปล่อยกูทันที
เช็ดน้ำหูน้ำตาพยายามสูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะก้มกราบบนตักพ่อสิงห์ พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า
“ผมขอโทษครับพ่อ...ผมรับปาก..ต่อไปนี้จะไม่ทำอะไรงี่เง่าแบบนี้อีก
ผมจะปกป้องดูแลน้องแลกด้วยชีวิตผมเลยครับ” น้ำเสียงมันจริงจังหนักแน่นมาก
จนกูเผลอมองหน้ามันไม่รู้ตัว หัวใจพลอยสั่นสะท้าน..ไปกับคำพูดมันเมื่อกี้..
แทบทะลุออกมานอกอก ไม่คิดว่าคนอย่างมัน..ไม่มีเหตุผลห่าไร
ที่ต้องถึงกับเอาชีวิตมาเสี่ยง..ปกป้องดูแลกูถึงขนาดนี้
เผลอมองมันด้วยความซาบซึ้งนานไปหน่อย จนพ่อสิงห์กระแอมเบา ๆ
ถึงได้รู้สึกตัว รีบหลบตาก้มหน้างุดเลยกู..
“อ่ะ..แฮ่มๆ!..” เล่นเอาหน้ากูร้อนขึ้นมาทันที ไม่รู้แสดงพิรุธไร..ให้พ่อเค้าจับได้เปล่าหว่า?....
เผลอซึ้งนานไปหน่อยแหล่ะ...หลบสายตาพ่อสิงห์ให้ไว เหมือนวัวสันหลังหวะไงไม่รู้เว้ย!...
แอบตีท้ายบ้าน..เอาลูกชายเค้ามาเป็นแฟนซะงั้น....
หวาย..หวาย..กลัวงานเค้าจริง..จริ๊งงงงงๆๆ!....อร๊ายยยยๆๆๆ+++....
“เราด้วยตะเกียง ที่หลังห้ามคิดอะไรแบบตะกี้อีก อย่าลืม..เรามีหน้าที่ยิ่งใหญ่ที่ต้องรับผิดชอบ
ปกป้องสมบัติที่คนชั่ว..คอยแต่จะเอาไปทำสงคราม หากพวกมันสามารถเอาไปได้
รู้ไหมอีกกี่หมื่นกี่แสนชีวิต ที่ต้องสังเวยเลือดเนื้อในสมรภูมิรบ..เพื่อสนองกิเลสตัณหา..
ชิงอำนาจความเป็นใหญ่บ้าบอจอมปลอมเหล่านั้น รู้อย่างนี้เราควรทำอย่างไร
คงไม่ต้องให้พ่อสอนหรอกนะ ถึงลูกจะยังเด็ก..แต่ใช่ว่าจะเป็นคนสมองธรรมดาที่ไหน
ใช้ไหวพริบและความฉลาดที่สวรรค์ให้...ก่อประโยชน์กับตนเองและส่วนรวมให้มากที่สุด
เก็บเอาคำพูดของพ่อ..ไปคิดหาหนทางดีดี..เพื่อปกป้องชีวิตตนเองดีกว่า..อย่ามาคิดอะไรตื้น ๆอีก
พ่อขอครั้งนี้เพียงครั้งเดียว เอาล่ะ..พ่อว่าเราแยกย้ายกันไปพักผ่อนซะ..ไม่ต้องคิดไรมากอีก
ทุกปัญหาย่อมมีหนทางแก้ไข แล้วค่อยมาว่ากันทีหลัง” พูดจบ..ไม่รอให้กูได้พูดไรอีก
แกลุกเดินไปดื้อ ๆซะงั้น ไอ้พี่เต้ลุกตามแกไป ก่อนไปยังเอามือมาลูบหัวกูเบา ๆสองที
พร้อมกับบีบไหล่ไอ้พี่โต๋ให้กำลังใจน้องชายมันอีกครั้ง เหลือกูกับไอ้พี่โต๋อยู่เงียบ ๆ
กันสองคนในห้อง เราต่างจมจ่อมอยู่ในความคิดของตนเอง
จังหวะเงยหน้าขึ้นมาตาสบกันพอดีซะงั้น ไม่ต้องพูดไรมาก..ดวงตาเป็นหน้าต่างหัวใจ
ดึงดูดให้หน้ามันค่อย ๆ เคลื่อนเข้าหาหน้ากูช้า ๆ เชยคางกูขึ้นรับจูบนุ่มนวลที่มันมอบให้
ช่างอ่อนหวานปลอบโยน อบอุ่นยากเกินบรรยาย..ก่อนจะผละปากออกไป
แล้วมันก็ประคองกูลุกขึ้นยืน เหมือนเหน็บจะกินขานั่งนานไปหน่อย
เซเกือบล้ม..ดีที่มันคอยประคองไว้ก่อน กูเงยหน้ามองมันยิ้ม ๆ พูดขอบคุณมันด้วย
มันยักหน้ายกยิ้มให้...หล่อสาด...หวาย..หวาย...แฟนใครหว่า???
แล้วเราทั้งคู่..ก็พากันกลับเข้าห้องนอน...อาบน้ำนอนหลับพักผ่อนซะที........หึหึหึหึ!!
ใครอยากอ่านคู่ของรันกับพรตอีก เข้าแถวลงชื่อมา ครั้งต่อไปจะแทรกให้พรต
มาไขข้อขับข้องใจบ้าง เผยความรู้สึกสักนิด ว่ารู้สึกอย่างไร เมื่อนะ...กับรันไปแล้ว
Luk.
-
o13เค้าอยากอ่าน พี่พรตกะน้องรันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มารออออออออออออออออออออออออ o13
-
:m31: ใครนะบังอาจลอบกัดตะเกียง ถ้ารู้นะโดน :beat: :z6:
มาเข้าแถวลงชื่อ เรื่องรันกับพรต ขอที่นั่ง VIP ด้วยน้า o18
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ติดตามเกาะขอบจอ
ยกมือด้้วยคนค้าา
-
ลงชื่อรอ พรต กับ รัน :-[
-
มาลงชื่อรอคู่ พี่พรตกับเฮียรัน หึหึ รักรุนแรงช๊อบชอบคู่นี้ :haun4:
-
ลากหมอน ผ้าห่ม มารอดู พรตรัน :z1:
:angry2:ใครมาทำร้ายน้องตะเกียง
พี่โต๋ปกป้องน้องตะเกียงตลอดไปนะ
ส่วนใครที่มันทำต้องโดน :z6: :z6: :z6:
-
อยากอ่านตอนพี่พรตเล่าบ้าง :m20: คงจะมันน่าดู :z1:
-
:m16:
งานเข้า ตะเกียงกะโตโต๋
ดูแล้ว หนักหนาสาหัส มากมาย
..คนเดียวหัวหาย สองคนรักกันจนตาย..
โตโต๋+ตะเกียง
จัดมา..รันกะพรต
ชอบคู่นี้ เหมือนกัน
อ่านแล้ว เลือดสาดดี
ขอบคุณครับ Luk
-
ลงชื่อรอรันและพรตด้วยคน
-
อยากอ่านพี่พรตก่าน้องรันนนนนนน
ตะเกียงสู้นะ
-
ตะเกียงโดนลอบยิงกะฆ่าให้ตายว่างั้นเถอะ
แต่รันกับพรตก็อยากอ่านนะ
-
:call:รัน+พรต คับ
-
ลงชื่อด้วยคน ชอบๆพี่พรตโหมดเคะ ศัตรู พิมพ์แบบนี้ใช่ปะครับ ถ้าผิดขออภัย เหนพี่ลักพิมพ์ ผิดหรือถูกอ่ะ
-
พ่อสิงห์คงรู้มานานละแหละ
-
เริ่มโหดกันแล้ว ยกมือเข้าแถวอ่านพรตกะรัน หุหุ
-
มาลงชื่อเข้าแถวรอพี่พรตกะน้องรันด้วยคน
-
อิอิ อะไรๆก็ดีอยู่นะครับ แต่อยากบอกนิดว่า
ให้รับกะพรตผลัดกันได้มั๊ยอ่า เคะ-เมะกันคนละทีไรงี้ 555 :laugh:
-
ลงชื่อ อยากฟังพรตเล่าความในใจค่า
-
เริ่มเข้มข้นแล้ว ฝ่ายตรงข้ามเริ่มแสดงตัว ตะเกียง-โต๋สู้ๆ o13
เข้ามาต่อแถวรอฟังเรื่องรันกับพรตด้วยค่ะ :z1: :z1:
-
อยากอ่านคู่พรตกับรัน อะ สองคนนี้มันดูเป็นคู่กุ๊กกิ๊กดี หลังๆสงสัยจะหวานเป็นอะไรเลยมั้ง ปากแข็งทั้งคู่เลยเหอๆ :o8:
-
:กอด1: :กอด1:น้องตะเกียง
:L1:
-
ลงชื่อเข้าแถวรออ่านความในใจของพรตที่มีต่อรันด้วยคนค่ะ
-
สิงห์โต์ดูแลน้องดีๆ
//ลงชื่ออ่านคู่พรตรันคร้าบ
-
มารอพี่พรตกับสิงห์รันด้วยคน
-
เข้าแถวมารอฟังพรต
-
เริ่มติดคู่รันพรต เอาอีกๆ
เปนกำลังใจให้นู๋ตะเกียงแล้วคนแต่งคร้า o13
-
เย้ๆ จะได้อ่านความคิดพรตแล้ว
ปล.น้องตะเกียงของป้า ระวังตัวนะลูก ป้าขอเป็นกำลงใจให้อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ
-
อยากได้ๆๆๆๆ รันพรต รันพรต รันพรต
-
รออ่านรันพรต แต่ก็รักโต๋
-
อยากฟังพรตเล่าบ้างอะไรบ้าง :-[
-
:z2:รอพี่พรต น้องรันนนนนนนนนนนนนนนนนน o13
-
Part 74
Ver...Prot..
.
.
.
“BrӕӜӔ̃+++!!!!” ริงโทนโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้น...ลืมตางัวเงียยื่นมือหยิบตรงหัวเตียงกดรับสาย
ไม่ทันดูเบอร์ด้วย..ว่าใครโทรมา??..
“อือ..โหล..ฮ้าว!”
“มึงตื่นยังเนี๊ยะ!...เสียงแม่งงัวเงียอยู่เลย” ใครว่ะ!..เสียงไม่คุ้น..ถามกลับทันที
“ใครพูด...มีธุระอะไร?”
“เชี้ย..ลืมแม้กระทั่งเสียงผัวมึงเนี่ยน่ะ...ผ่านมาแค่สองวันเอง..ต้องให้กูไปย้ำใหม่ไหม..มึงถึงจำได้”
ประสาทตื่นทันทีเลยครับตอนนี้ เชี้ยรัน...มึง..ไอ้..อรึ้ยยยยๆๆๆ..
“มึงมีไร..โทรมาแต่เช้า..เชี้ยะ!” ผมเสียงแข็งกลับไป
“เช้าบ้านมึงดิ....นี่มันจะเก้าโมงแล้ว...ลุกอาบน้ำแต่งตัว..เดี๋ยวกูไปรับไม่เกินเก้าโมงครึ่ง..
ห้ามช้าห้ามเลท.” สัด...สั่งกูจริง..มันจะมารับผมไปไหน วันนี้ผมมีนัดติวข้อสอบบ้านเหี้ยวิน
เพื่อนในกลุ่มผมนัดติวกันครบ เมื่อวานผมเพิ่งไปติวมา นัดติววันนี้อีกวัน
“ไปไหน..กูไม่ไป..วันนี้กูจะไปติวข้อสอบบ้านไอ้วินมัน” ผมบอกมันแหล่ะ!
“ไม่ได้...มึงต้องไปกะกู...จำไม่ได้นิ..มึงต้องเป็นทาสกูหนึ่งเทอม...รวมเรื่องบำเรอสวาทด้วย...
หมาตัวไหนยื่นเงื่อนไข..แพ้แล้วลืมรึไง” แหม่งเอ้ย!...สาด...มันทวงเดิมพันที่ชนะผมนะแหล่ะ...
ผมเพิ่งโดนมันกดจนไข้แดกไปเมื่อวันอาทิตย์ นอนแหม่บอีกวันเต็ม ๆ
ถึงมันจะอยู่ดูแลคอยพยาบาลผมก็เถอะ..หาได้รู้สึกติดหนี้บุญคุณมันไม่
สมควรแล้วล่ะ..เล่นกดผมตั้งสองรอบ แล้วแม่งเอร้ย!...อูยยยๆๆ!...ไม่อยากจะเล่า..
ล่อเอาแสบตูดสามวันกว่าจะหาย...ไม่บันยะบันยังเลยสัดนิ กระแทกเอากระแทกเอาไม่มีผ่อนมียั้ง..
ผมเอง..ชั่วโมงนั้น..ไม่ทันห้ามแล้วด้วย ยังกะวัวกระทิง..คึกชะมัด...ผมนอนกับคู่นอนแต่ละคน..
ยังไม่เคยทำให้ใครเลือดตกยางออก ถึงขั้นนอนระบมซมพิษไข้ก็ไม่เคยมี...บอกกันก่อนหรือยังครับ..
ว่าผมเป็นเสือไบฯ..เคยมาหมดทั้งหญิงทั้งชาย แต่เป็นฝ่ายกระทำมาโดยตลอด
มีครั้งนี้แหล่ะ...โดนห่ารันเปิดซิงตูดเข้าให้..เพราะดันแพ้เดิมพันมันอะดิ
คิดไว้ว่าน่าจะชนะ..เป็นฝ่ายได้ฟันมันมากกว่า..ไม่คิดว่าจะแพ้..ดวงผมมันซวยเอง
เหี้ยรันหน้ามันใส..หล่อไม่เป็นสองรองใคร ได้กดมันสักครั้งคงเร้าใจพิลึก
ที่ไหนได้ดันแพ้...โดนมันกดซะงั้น จะเบี้ยวก็เสียชื่อ...ไม่อยากให้มันเอาไปหัวเราะเยาะทีหลัง
เลยต้องยอมตามข้อตกลง จะว่าไปแล้ว..โทษมันก็ไม่ได้ เพราะเหี้ยนี่ไม่เคยเอากะผู้ชายมาก่อน
มันใส่เกียร์หน้าลุยไม่ยั้ง..ผมดันเสือกทั้งเจ็บทั้งมันส์..กัดฟัน..ฟัดกะมัน..สู้ไม่มีถอย
ใครจะไปรู้ล่ะ..ว่าหลังเสร็จกิจกรรมแล้ว..จะได้เลือดถึงกับระบมจนไข้ขึ้น....แล้วนี่มันคิดไงของมัน..
ถึงมาบังคับผมไปอะไรยังไงที่ไหนอีกเนี๊ยะ..
“เอ่อ!..กูจำได้..ว่าติดสัญญากับมึงไว้ บอกมาก่อนดิ...จะพากูไปไหน..ไปทำอะไร?”
ตัดรำคาญ..ถามไปก่อนดีกว่า
“กูจะไปติวข้อสอบบ้านไอ้บอมย์ นัดไว้สิบโมง..พวกเพื่อนกูทั้งแก๊งค์” เวร...มันนัดติวกัน
แล้วเสือกมาลากผมไปด้วยทำไมเนี๊ยะ!
“มึงติวกับเพื่อนมึงแล้วไง จะมาพากูไปทำเหี้ยไรกะมึง...กูจะไปติวกับเพื่อนกูที่บ้านไอ้วินมันเหมือนกัน”
บอกมันไปแหล่ะ..แต่......
“กูไม่ให้มึงไป..มึงเป็นอะไรกะกู..พวกไอ้วินเป็นอะไรกับมึง..ไหนลองบอกมาดิ” อ้าว!..กูเพิ่งรู้..
สมองกุนซือแก๊งค์สิงห์โตดำเกิดอัลไซเมอร์ ถึงถามคำถามงี่เง่านี่มาได้ มันประสาทกลับหรือเปล่าหว่า?
“มึงก็เป็นรุ่นน้องกูไง....พวกไอ้วินก็เพื่อนกู..มึงจะถามทำเหี้ยไรเนี๊ยะ!.” ผมเหวมันไปแหล่ะ..
ปัญญาอ่อนชะมัดคุยกับเหี้ยนี่....ได้ฉายากุนซือเทพมาได้ยังไงว่ะ!
“ผิด...พวกไอ้วินเป็นเพื่อนมึงอ่ะถูกต้อง..ไม่เถียง...แต่กูไม่ใช่รุ่นน้องมึง” อ้าว!..อายุน้อยกว่าผมตั้งปี
แถมผมเรียนม.5 มันอยู่ม.4 เห็นๆอยู่ว่าทั้งวัยวุฒิคุณวุฒิ..ผมเป็นรุ่นพี่มัน แล้วแม่งเกิดเพี้ยนไรของมัน
มาว่าผมเข้าใจผิดเนี๊ยะ!
“กูพูดผิดตรงไหน..ลองบอกให้ฟังดิ..สัด” มีอวย..มันตอนท้ายด้วยแหล่ะผม..หึหึหึ!
“ผิดตรงที่กูไม่ใช่รุ่นน้องมึง แต่กูเป็น..ผัวมึง..ได้ยินชัดไหม?” นรกสาดดด..บ๊ะ!..มันเล่นพูดมา...
ล่อเอาหน้าผมร้อนฉ่า..จนอยากปาโทรศัพท์ทิ้งซะงั้น..แม่ง....มึงนะมึง!
“ไอ้ควาย..กูไปตกลงเป็นเมียมึงตั้งกะเมื่อไหร่..ห่าเอ้ย!..อย่างกูไม่ยอมเป็นเมียใครหรอกเว้ย!...
จำใส่กระโหลกหนา ๆ ปัญญาหมามึงไว้ด้วย..” ผมใส่เป็นชุดตามอารมณ์ที่พุ่งปรี๊ด!..
เส้นเลือดในสมองพาลจะแตกเอาให้....
“แล้วหมาตัวไหน..นอนครางให้กูกระแทกเมื่อสองวันก่อนว่ะ!..เค้าไม่เรียกว่าเมียจะให้เรียกว่าแม่หรือไง..
มึงอะดิ..สมองหมา..เรียนถึงม.5 โดนสอยร่วงแค่นี้เบลอเลยรึไง ลองทบทวนดิ..กูอุตส่าห์ให้เกียรติ์..
ขยับฐานะเลื่อนให้เป็นเมียเสือกจะไม่รับ เดี๋ยวเปลี่ยนใจให้เป็นทาส..คอยบำเรอสวาทแล้วจะหนาว”
อร้ายยยยๆๆๆ!!!...ฟังมันครับฟังมัน...ฟังปากไอ้กุนซือเหี้ยมัน..กระทาชายนายพรตรับม่ายด้ายยยๆๆ!!..
อุ้ย!...โกรธจนหน้ามืดลืมตัวแต๋วแตกเลย...โทษทีครับ..ก็ฟังมันพูดดิ๊...มีทวงความดีความชอบ..
ที่ยกระดับเลื่อนขั้นให้ผมเป็นเมียมันอีกว่างั้น ดีกว่าเป็นแค่ทาสบำเรอสวาทเป็นไหน ๆ มันกล้ามาก..
สมควรขอบคุณด้วยหลังเท้ากระแทกหน้าใส ๆสักที...ปากสมฉายามีดโกนอาบน้ำผึ้งจริง ๆ
แสบบาดไปถึงขั้วหัวใจ....ระยำจริง....
“กูไม่ต้องการตำแหน่งเหี้ยไรทั้งนั้น...มึงเก็บไว้ให้คนอื่นเห่อะ!” ผมระงับอารมณ์ ไม่อยากให้มันรู้...
ว่าเหี้ยยั่วโมโหผมได้ เลยสะกดกลั้นพูดน้ำเสียงปกติบอกมันไป
“เสียใจ...กูเป็นคนตัดสินไม่ใช่มึง...อย่าลืมกูเป็นผู้ชนะเดิมพัน..และที่สำคัญ...
มึงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงไรได้แล้ว กูเป็นผัวมึงไปแล้ว..จำไว้ด้วย..พรตเอ๋ย!..” โอ้ย!..ปรี๊ดครับปรี๊ด...
เล่นแบบนี้เห็นทียอมมันไม่ได้แล้ว..คำก็ผัวสองคำก็ผัว..เบี้ยวมันเลยดีกว่า ไหน ๆก็โดนมันกดไปแล้ว
ใช้หนี้หมดแล้วเห่อะ..
“กูยกเลิก..กูจะไม่ทำตามเงื่อนไขพันธะสัญญาซังกะบวยนั่นอีก
มึงฟันกูแล้ว..ถือว่าเจ๋าไม่มีใครติดค้างใคร ห้ามมาบังคับกูอีก” ผมเบี้ยวหน้ามึน ไม่สนแม่งหรอก
จะหัวเราะเยาะก็ช่าง ตีมึนหน้าหนาไว้ก่อน ดูดิ..มีปัญญาทำไรกูได้...ฮ่าาาาๆๆๆ
“เสียใจ..มึงยกเลิกไม่ได้แล้ว..เบี้ยวก็ไม่ทันด้วย..กูกำลังจะบอกว่า กูถ่ายคลิปตอนกูอะจึ้ย..อะจึ้ยๆๆ!..
กะมึงไว้ในมือถือกู..เพื่อเป็นหลักฐานอย่างดี” อ้าห่ะ!..ผมไม่เชื่อมันหรอก มันจะถ่ายตอนไหน
ผมมั่นใจว่า..ตอนที่กำลังกันนะแหล่ะ..มันไม่ได้ถือโทรศัพท์ถ่ายชัวร์ เอาหัวเป็นประกันได้...
“ไม่ต้องมาอำกู นึกว่ากูรู้ไม่ทันมึงดิ...กูไม่ใช่เด็กอมมือ ระดับหัวหน้าแก๊งค์เหยี่ยวเวหาไม่เสียรู้..
คำขู่กระจอกมึงหรอก.” ผมตอกกลับมันไป
“งั้น!..มึงรอดูภาพนิ่งแค่เบาะ ๆ...ว่ากูถ่ายจริงเปล่า..รอแป๊ปนะ..กูส่งให้เดี๋ยวนี้เลยเมียจ๋า” พูดจบ..
มันวางหูทันที..ผมชักเริ่มไม่แน่ใจแล้ว มันพูดจริงพูดเล่น ใจเริ่มตุ่ม ๆต่อม ๆไปเหมือนกัน
ขืนมันทำจริง..แล้วเอามาแบล็คเมล์ผม..ตายกูตาย! ยอดชายนายพรต
จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันคราวนี้...ไหนจะคนในครอบครัว ไหนจะแฟนคลับ..โอ้ย!..ไม่ไหวจะเคลียร์...
ผมตื่นตูมไปก่อนหรือเปล่า มันอาจจะแกล้งยั่วประสาทผมเล่นก็ได้...
“ติ๊ด!..ติ๊ด!..” เสียงสัญญาณ sms เข้าเครื่องผม..รีบกดดูทันที มือสั่นไปด้วย
ก่อนที่จะเห็นรูปที่แสดงบนหน้าจอ.....อว๊ากกกกกๆๆๆๆ....
พระเจ้า!...ไอ้เหี้ยรัน ไอ้ระยำ..ไอ้อัปรีย์..ไอ้..ไอ้..ไอ้..ผมนึกคำด่ามันไม่ออกแล้ว
แม่งมันส่งรูปผมนอนแก้ผ้า..หน้าแดงก่ำ ตามเนื้อตัวมีแต่รอยคริสมาร์กเต็มไปหมด
แถม ๆ มันทำลูกศรชี้ในรูป ให้เห็นคราบเลือดตรงบริเวณขาพับด้านในด้วย
ว่าไหลออกมาจาก..จาก..โอ้ยไม่อยากจะคิด ใครเห็นภาพนี้เข้าไม่ต้องเดาแล้ว
ว่าคนในภาพโดนทำอะไรมา...หมดกัน..ชื่อเสียงจ้าวเหยี่ยวเวหา...อึ้ง..ผิดหวังโครตอ่า..
“BrӕӜӔ̃+++!!!!” เสียงริงโทนผมดังขึ้น พาสะดุ้งดึงสติกลับมาอยู่กับตัวอีกครั้ง
หลังจากมันหลุดจากพะวังไปเมื่อสักครู่..เหลือบมองเบอร์..รู้แล้วว่าเป็นใคร
“ไอ้เหี้ย..ไอ้ครวย...มึงทำกับกูงี้ได้ไงว่ะ!.” อารมณ์โมโหสุด ๆ ผมด่ามันทันทีเลยครับ
“จุ๊..จุ๊!...เย็นไว้..เย็นไว้..ใจร่ม ๆก่อน..พรตเมียรัก...ถ้าไม่ทำอย่างนี้ มึงก็เบี้ยวกูดิ..กูพูดถูกป่าวล่ะ?”
เอ่อ..มันพูดถูก เพราะผมกะเบี้ยวมันจริง ๆ แต่..แต่..แต่มันก็ไม่น่าทำแบบนี้กับผมเลยนะนี่
ไม่แมนเลยว่ะ..
“ถึงกูจะเบี้ยว..มึงก็ไม่น่าทำถึงขนาดนี้เลยนี่เหว้ย!...ไม่แมนเลยสัด..เสียภาพพจน์กุนซือเทพ
แก๊งค์มึงหมด ใครเค้ารู้เข้า..คงเสื่อมศรัทธากันเป็นแถว..เชี้ยรัน” ผมเตือนสติให้มันได้คิด
“มันจะไม่มีใครรู้ และมันจะไม่เป็นเรื่องราวใหญ่โต..ถ้าหากมึงยอมทำตัวดีดี..ยอมรับกูเป็นผัวมึงซะ..
และ..เตรียมตัวอาบน้ำ นี่เก้าโมงจะครึ่งแล้ว..กูให้เวลาสิบนาที...กูถึงหน้าบ้านมึงเมื่อไหร่..
ต้องพร้อมขึ้นรถกูทันที..แค่นี้” พูดจบมันวางหูทันที ผมโทรกลับมันก็ไม่รับ ไอ้เชี้ยเอร้ยยยๆๆ.
.ดูนาฬิกา..ตายโหง..แม่ง..เหลือแปดนาที..รีบวิ่งปรู๊ดดดๆๆ เข้าห้องน้ำอย่างไว
กลัวไอ้เหี้ยรันมันเอาจริง...นรกล่ะ..ชีวิตกู..ตกลงต้องเป็นเมียมึงจริง ๆหรือนี่....กูยอมม่ายด้าย...
ดีล่ะ..ผมต้องจัดการกดมันคืน วันนี้แหล่ะ..หาวิธีวางแผน..คิดว่าหลังกลับจากติว..
ผมจะชวนมันดื่มไวท์เป็นเพื่อน..ตรงระเบียงนอกห้องผม
บรรยากาศดี..ผมจะแอบใส่ยาเซ็กส์ให้ไอ้บ้านี่ดื่ม..เผอิญสั่งซื้อจากเซ็กส์ทอยทางอินเตอร์เน็ต..
ยังไม่เคยใช้...แค่อยากลองดู..ว่าผลมันเป็นยังไง..โอกาสดีมาแล้ว
ลองใช้กับมึงเนี๊ยะแหล่ะ...เหี้ยรัน..เสือกทำกูก่อนดีนัก..
คืนนี้แหล่ะ..กูจะจัดการเป็นผัวมึงให้สมอยาก กำไรได้เพิ่มแก้แค้นมึงไปในตัวด้วย
กูจะถ่ายคลิปสยิวกิ้ว..ไว้ต่อรองกับมึงมั้ง..คอยดูดิ....คิดแผนการณ์ไว้แล้ว อารมณ์ดีขึ้นมาทันที
ฮัมเพลงลัลล้าพร้อมกับอาบน้ำไปด้วย เสร็จกูแน่..ไอ้สิงห์รัน..กุนซือเทพ...คืนนี้แหล่ะ..
เหยี่ยวจะขย่มกุนซือเทพให้มันส์สะเด่ามั้งแล้วโว้ย..กร๊ากกกๆๆๆ............. :z1:
หึ..หึ...หึ...ตอนหน้ามาตามดูแผนพี่พรตแก....เรียงแถวหน้ากระดานกันเข้ามา :z2:
Luk.[/color]
-
:a5: มองไม่เห็นเลยยยยยยยย สีอ่อนๆๆๆๆๆๆๆจังงงงง
-
กลัวจะได้ใช้เองนะสิ....พรตเอ้ย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:serius2:
Luk แกล้งคนอ่าน
เด๋วจะไปฟ้อง สคบ.
หุหุ
ป้อล่อ...ยังไม่ได้อ่านเลย เห็นแต่ตัวหนังสือสีขาว :z3:
edit...คลุมดำ อ่านได้แล้ว
พรตหวังอะไรจากยาปลุกเซ็กส์ หึหึ ระวังมันจะย้อนเข้าตัวเอง
โดนสิงห์รันกระแทกๆๆๆ :oo1: ทั้งคืน เพราะยาเซ็กส์ ไม่รู้ด้วยนา กร๊ากกกก
ขอบคุณครับ :3123:
-
ตัวหนังสืออ่านยากมากค่ะแบบว่าอ่านที่ทอสับเลยคลุมดำไม่ได้อ่ะ
-
มาเรียงแถวหน้ากระดาน รอพรตจะเอาคืนกุนซือเทพได้มั๊ย :z1: :z1:
-
อร้ายยยยๆๆๆ ตอนนี้พี่พรตแอบสาวแตกนะ
:m20: :m20:
พี่พรต ระวังจะเข้าตัวเองทั้งยาทั้งของเล่น
ได้ลองเองสมใจแน่
:laugh: :laugh:
-
:z1: :z1: :z1:
-
มาต่อแถวรอคร๊าาาาาาา..
-
มารอดูแผนพี่พรตตตตตตตตตตตตต ว่าน้องรันหรือพี่พรตที่โดนกดดดดดดดดดดดดดดดดด o13
-
รันจะไม่รู้หรออออออ
ออกจะฉลาดเปนกรด เจ้าเหล่เปนที่1
-
:haun4:
-
มานั่งรอดูแผนการพี่พรต
:z1: :z1: :z1:
-
มารอดูแผนพี่พรตตตตตตตตตตตตต ว่าน้องรันหรือพี่พรตที่โดนกดดดดดดดดดดดดดดดดด o13
:z1: :z1: :z1:
มารอดูด้วยคน
-
แค่คิดก็น้ำลายไหล :z1: :z1:
-
ใครจะโดนยากันแน่ 555
-
พรตจ๋า ดูถูกกุนซือขั้นเทพเรอะ ไม่ได้ๆ
สาธุ พรตเสร็จรัน :call:
-
พรตเอ๊ยยยยยย ยังไม่เข็ดอีกเหรอ o18
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคะ
-
ดูจากเหตุการณ์ที่ผ่านๆมา พี่พรตไม่เคยชนะเฮียรันได้ซักครั้ง และดูท่าทางแผนการณ์ครั้งนี้ก็คงจะไม่สำเร็จอีกเช่นเดิมแหง๋ๆ กุนซือเทพเค้าเป็นต่อเห็นๆ งานนี้เตรียมครางได้อีกรอบเลยพี่พรตเอ๋ยยย ว่าแล้วเราก็ปูเสื่อรอดู โฮ๊ะๆ :laugh:
-
พรตมานหาเรื่อง ตรูดบาน
-
จะได้กดจริงหรอพรตจ๋า ระวังแผนเข้าตัวนะ อิอิ
-
กลัวจะโดนซ้ำอีกหลายรอบนะเจ้าพรต
-
อ่อย แผนพังตามเคย ฉายากุนซือ ไม่ตกหลุมง่ายๆม้าง(เหรอ)
-
:o8: :o8:
-
ตามทันจนได้ชอบคู่รัน-พรต น่ารักดี
รอดูตอนหน้าสิงห์รันเด็ดปีกเหยี่ยวอีกรอบ
ระดับกุนซือเทพ ยังไงก็ไม่น่าพลาดท่าพรตแน่นอน :impress2:
-
:z1: :z1: ไอ่เราคิดว่าน่าจะเป็นเหยี่ยวโดนเด็ดปีกอีกรอบหน่ะสิ
-
รอชมว่าใครจะโดนยากันแน่ 555
-
น่ากลัวท่าทางพี่พรตจะโดนกดซ้ำซะมากกว่า
คราวนี้นอกจากเบิ้ลแล้วอาจจะโดนทำแฮตทริกซะด้วย
หุหุ
-
:กอด1: :กอด1:
-
เหมือนจะเห็นแวว... ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว... นะ พรตนะ :z1:
-
พี่พรตจะได้กดน้องรันแน่หรือ หวังว่าคนเขียนคงไม่ทำให้พลิกโผนะ น้องรันกดพี่พรตอ่ะถูกแล้ว หุหุ
สุขสันต์วันปีใหม่ไทยจ้า ..... +1ล่วงหน้าให้พี่พรตโดนกด 555
-
ตลกความคิดของพรตอ่ะ
สมเป็นเด็กม.ห้าจริงๆ คิดน้อยไปป่าวจ๊ะหนู
-
หุหุพรตระวังจะโดนเองเน้อ
-
:z1: พรตเอ้ย เสร็จรันแน่ ๆ :laugh:
-
:L1: :กอด1:ขอให้นักอ่าน นักโพสทุกท่านมีความสุข ฉลองตรุษสงกรานต์กันอย่างชื่นมื่น
ชีวิตการงานและครอบครัว ศกใหม่นี้ ขออารธนาอำนาจคุณพระศรีรัตนตรัย ดลบันดาลให้
ทุกๆท่าน ประสพแด่ความสุขความเจริญ มั่งมีศรีสุขกันถ้วนทั่วทุกผู้ทุกคนด้วยเถิด...สาธุ.. :call:
Part 75
แผน..พรต.
.
.
.
.
.
ผมลัลล้า...มีความสุขมากมาย ยืนฮัมเพลงสวมไอพ็อตรอเหี้ยรันตรงหน้าตึก
คนรับใช้คนขับรถตลอดจนเด็กที่มีหน้าที่ในบ้าน ต่างพากันมองผมอึ้ง ๆ
คงประหลาดใจคิดว่าผมกินยาผิดมั้ง ร้อยวันพันปี..ไม่ค่อยมีใครเห็นผมหน้าระรื่น
ตะลันล้าสุด ๆมาก่อน ผมตะเตรียมยา..ไวท์แดง..แถมสั่งแม่บ้านจัดโต๊ะปูผ้าขาว
ตั้งแจกัน..สั่งดอกกุหลาบแดงจากร้านดัง พร้อมให้เตรียมเชิงเทียน ไว้สำหรับ
สร้างบรรยากาศเปิดซิงสิงห์โตรันค่ำคืนนี้ จัดตรงระเบียงห้องผมนั่นแหล่ะ
ทุกอย่างเรียบร้อยลงตัว..ยะฮู้!..วันนี่แหล่ะ...กุนซือเทพ..จะโดนเซียนเหยียบเมฆ...
เหยี่ยวเวหามอบความหรรษาจนโต้รุ่งเลย...น้องรันยอดชู้....หุหุหุ!..แค่คิดก็สยิวกิ้วสุด ๆ
อยากให้เย็นไว ๆ โอย!...ผมไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจ..เหมือนครั้งนี้มาก่อน
ไม่อยากจะบอก...คิดเพลิน ๆ ยืนโยกหัวไปด้วย มีความสุขจากเสียงเพลงที่เสียบหูตอนนี้
เหลือบเห็นคนรับใช้ พากันแอบดูพฤติกรรมผมเป็นแถว พอแกล้งหันไป..กลับหดหัวหลบกันระนาว
ขำพิลึก...ตลกชะมัด..ดีที่อารมณ์ผมดีเป็นพิเศษ ไม่งั้นจะแกล้งตะคอกให้หน้าซีดกันสักหน่อย
หึหึหึ!...แล้วรถสปอร์ตคันหรูสีเหลืองเปิดประทุน ก็ตีวนอ้อมรูปปั้นมาจอดเทียบหน้าบันได
แม่เจ้า!...รันของผมแต่งตัวเท่ห์สาด สวมแว่นตาดำซะหล่อเฟี้ยวเลยวุ้ย!.....
อาห่ะ!....สุดหล่อหน้าใส ยอดชู้เมียรักของผม...ทำให้หัวใจผมชุ่มชื่นขึ้นทันที
มียักคิ้วยิ้มละลายใจ..เผยลักยิ้มข้างแก้มกับเขี้ยวเล็ก ๆมาให้ผมอีกต่างหาก มึงจะน่ารักเอาโล่ห์ใช่ไหม
ใจสั่นเลยวุ้ยกู...รีบดึงไอพ็อตออกจากหู..ส่งยิ้มกลับให้มันทันที
คิดว่ายิ้มผมคงหล่อสุดเท่าที่เคยยิ้มให้ใครมาก่อน เพราะมันหน้าแดงหูแดง
น่ารักน่าฟัดว่ะ!...กูมองข้ามมึงไปได้ไงกันนะ..ตั้งสองปี รู้งี้จับกดตั้งกะมันม.3 ก็ดีหรอก
แล้วผมก็เดินไปเปิดประตูอีกฝั่ง..ขึ้นนั่งคู่มันให้ไว มันก็ออกรถตรงดิ่งไปบ้านไอ้บอมย์ทันที
คนรับใช้โผล่หัวมาดูกันเป็นกลุ่ม...แถมเอามือปิดปากตาค้างเป็นแถว
ไม่รู้เพราะเห็นไอ้รูปหล่อคนขับรถหรูราคาแพงนี่หรือเปล่า หรือเพราะเห็นผมขึ้นไปนั่งคู่กันกับมัน
แทนที่จะเป็นหญิงสาวสวยเหมือนทุกครั้งก็ไม่รู้ ฮิ้ววววๆๆๆ!!!!........
“กินอะไรรองท้องมาหรือยัง.” ไอ้สารถีมาดเท่ห์ เอ่ยปากถามทันทีที่รถเคลื่อนออกถนนใหญ่
โดยไม่หันมองผมสักนิด
“ยัง..แดกกาแฟแก้วเดียว กูไม่ค่อยกินมื้อเช้าหรอก ไม่ชิน” ผมตอบมันไปนิ่ง ๆ ก่อนจะถือวิสาสะ
เอื้อมมือไปเปิดเพลงในรถฟังคลื่นยอดฮิตดีเจ..จี๊ดดดๆๆมันส์สะใจ ยักหัวไปมาตามเพลงด้วย
มันเหลือบมองผมมีอมยิ้มกับท่าทางผมอีก คงกำลังงง..ไมผมอารมณ์ดี
ตอนคุยโทรศัพท์เกือบจะฆ่ากันตายอยู่ร่อมร่อ ตอนนี้ตะลัลล้าดี๊ด๊าซะงั้น
หึหึ...มึงไม่ทางรู้หรอกว่ากูรมณ์ดีเพราะอะไร กร๊ากกกกๆๆๆ!
“แวะกินไรรองท้องก่อนแล้วกัน...” พูดจบ..มันเลี้ยวเข้าจอดริมถนน เห็นป้ายติดหน้าตึกคูหาเดี่ยว
โจ๊กตำหรับโบราณ...มันพาผมแวะกินโจ๊ก ไม่ปฏิเสธชั่วโมงนี้ตามใจว่าที่ภรรเมียสุดชีวิต
แถมป๋าพรตเลี้ยงให้อีกตะหาก..หน้าใหญ่ใจป้ำ ไหน ๆน้องรันจะกลายเป็นเด็กป๋าอยู่แล้ว
ผมเปิดประตูเดินนำเข้าไปในร้าน คนขายเป็นอาเจ็กแก่ ๆ ท่าทางทะมัดทะแมงคล่องแคล่ว
เราสั่งโจ๊กใส่ไข่สองชาม ผมไม่กินขิงซอย..ไม่ชอบจึงไม่ให้เค้าใส่มา สั่งแป๊ปซี่น้ำแข็งเปล่า
ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที..กินเสร็จเก้าโมงสี่สิบ..เหลืออีกยี่สิบนาที เรียกเก็บตังค์..
ชิงจ่ายตัดหน้ามันซะก่อน..แถมยิ้มหล่อให้ไปอีก บอกมันมื้อนี้ขอเป็นเจ้ามือเอง
มันก็ยิ้ม ๆไม่ปฏิเสธความหวังดีของผม จากนั้นเราก็ตรงดิ่งมาบ้านไอ้บอมย์เลย
ถึงบ้านไอ้บอมย์เก้าโมงห้าสิบ รถไม่ติดบ้านมันก็ไม่ไกลมาก อีกอย่างไม่ใช่เวลาเร่งด่วน..
ถนนโล่งพอสมควร จอดรถเสร็จ..มันพาผมเดินเข้าไปในบ้านทันที ไอ้บอมย์มันลูกเศรษฐี
เท่าที่รู้เพื่อนในกลุ่มไอ้รันเศรษฐียกแก๊งค์ บ้านไอ้บอมย์ทำธุรกิจโรงแรมรีสอร์ทระดับห้าดาว
ทั้งในและต่างประเทศ มันเป็นลูกชายคนเล็ก รู้ว่ามีพี่สาวกับพี่ชายอีกสองคน
พี่สาวจบป.โทช่วยบริหารกิจการของครอบครัวแล้วตอนนี้ ส่วนพี่ชายกำลังต่อโทอยู่ต่างประเทศ....
เดินเข้าห้องสมุด..แม่งสมฐานะจริง ๆใหญ่โตได้อีกมึง เพื่อนมันมาเกือบครบ
เท่าที่เห็น..ขาดน้องตะเกียงกับไอ้โต๋ยังมาไม่ถึง ไอ้โทนี่ ไอ้กาน ไอ้บอมย์ หันมามองพร้อมยิ้มให้ผม
ไม่มีใครมีท่าทางแปลกใจที่เห็นผมเดินเข้ามาพร้อมกับเหี้ยรัน สงสัยมันคงบอกไว้ก่อนแล้ว
ไอ้บอมย์ทักทายผมตามหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี
“เชิญเลยพรต..ตามบายพวก ต้องการไรบอก..กันเองว่ะ!” แล้วมันก็ส่งยิ้มให้ แม่งหล่อสาดกันทุกตัว
กลุ่มผมกับกลุ่มมันสิบท๊อปฮ๊อทหนุ่มหล่อสุดในโรงเรียน ก็น่าจะจริงตามโพลที่แฟนคลับโหวตละน้า....
ทั้งรูปร่างหน้าตา..ฐานะความสามารถ แต่ละคนไม่ได้ด้อยกว่ากันเลยนิ
“อืม..ขอบใจว่ะ..นี่ยังมาไม่ครบเลยนี่หว่า?.” หาเรื่องชวนคุย ทั้งที่รู้อยู่แล้วขาดน้องตะเกียงกับไอ้โต๋..
สองคนที่ยังไม่มา
“เดี๋ยวคงถึง..ขาดโตโต๋กับตะเกียง เห็นว่าออกมากันแล้ว..นัดไว้สิบโมง ตะเกียงเป็นคนติวให้
เทพมากทั้งฟิสิกซ์..เคมี..ชีวะ...เผลอ ๆงานนี้ตำแหน่งท๊อปชั้นเสร็จตะเกียงชัวร์
ไอ้โต๋ครองแชมป์มาหลายปี คงหมดท่าคราวนี้แน่ ๆ..ห่ะ..ห่ะ..ห่ะ!!!” พูดจบ พวกมันพากันหัวเราะ
ขำหัวหน้ามันซะงั้น ก็คงจะจริง..น้องตะเกียงขวัญใจยอดยาหยีผมยังแอบปลื้มน้องเค้าเลย
ตั้งแต่รู้จักมา..ลองพยายามจีบแล้วแต่ไม่ติด น้องแม่งหน้าโครตสวย...โครตหวาน...น่ารักน่าใคร่มาก
ขนาดเข้าเรียนยังไม่ถึงเทอม..ชื่อก็ดังระเบิด..แฟนคลับตรึม...เรทติ้งกระฉูด...เท่าที่รู้วงในคร่าว ๆ
อยู่บ้านเดียวกันกับไอ้โต๋มันด้วย..เพราะครอบครัวสนิทกันไรงี้ แต่ผมว่าสองคนนี้ไม่ธรรมดา
น่าจะมากกว่าพี่น้องไปแล้วแหล่ะ ดูหน้าตาไอ้โต๋เวลาใครเข้าหม้อตะเกียงก็รู้แล้ว ออกซะขนาดนั้น..
ใครดูไม่ออกก็โง่ล่ะ ถึงมันจะได้ฉายาราชสีห์น้ำแข็ง..หน้านิ่งเย็นชาก็เถ่อะ...เท่าที่รู้จักมันมา
ไม่เคยเห็นมันใช้สายตา...แบบที่ใช้มองตะเกียงกับใครมาก่อน ขนาดอังอดีตแฟนเก่าผม..
ที่เลิกกับผมหันไปคบกับมัน..ยังไม่ได้รับการดูแลจากไอ้โต๋เหมือนตะเกียงด้วยซ้ำ
จะว่าไปทั้งสองคน..ก็เหมาะสมกันอยู่หรอก ถ้าไม่อคติ...เหี้ยโต๋ก็หล่อขั้นเทพ..
ส่วนน้องตะเกียงก็สวยซะไม่มีคู่แข่ง บวกความสามารถสุดจะบรรยายเหมาะสมกันแล้วล่ะ
พูดถึงก็เดินมากันพอดี ไอ้บอมย์คงออกไปรับ..หลังจากทักผมตะกี้ แค่เห็นน้องตะเกียงเดินเข้าประตูมา
ออร่าความสวยสว่างจนทำให้ห้องทั้งห้องเจิดจ้าขึ้นมาทันใด แต่ละคนลุกขึ้นต้อนรับ
ยกเว้นไอ้รัน..ยังนั่งนิ่งหันหลังให้ประตูอยู่ ไอ้โทนี่ปากไวออกลูกหยอดก่อนเพื่อน
สุดท้ายหน้าจ๋อยโดนสิงห์โต๋เบรคเข้าให้ ว่าแล้วเหี้ยโต๋มันหวงยิ่งกว่าอะไร
น้องหน้าแดงแปร๊ด...ยังกะลูกพีช..น่ารักชะมัด..อือ..หือ.!..เสียดายไม่เป็นผมน่าจะได้ยืนอยู่ข้าง ๆ น้อง
ถ้าใช่คงสุขมหาศาล น้องหันมาเห็นผมเข้า..ทำตาโตใสแจ๋วได้อีก ก่อนจะยิ้มร้องทักผมขึ้นมา
คงประหลาดใจว่าผมมาอยู่กับเค้าได้ยังไง น่าจะเป็นคนเดียวที่ไม่รู้..ว่างานนี้มีผมมาด้วย
เพราะไอ้โต๋มันก็นิ่ง ๆ เหมือนไม่แปลกใจที่เห็นผม...คงรู้มาก่อนแล้วมั้ง
ผมก็ยียวนตอบกระทบชิ่งไอ้กุนซือที่นั่งนิ่งไปซะด้วย จนเกิดวาทะว่าแดกกันไปมา
แต่อารมณ์คำพูดของมัน..เล่นเอาผมเจื่อนไปเหมือนกัน ใช่กลัวไรหรอก
กลัวรมณ์มันเสียแล้วแผนเย็นนี้ที่วางไว้จะล่ม ดีที่ได้ไอ้กานช่วยไกล่เกลี่ย
บรรยากาศมาคุจึงค่อยจางไปในที่สุด จากนั้นก็เริ่มกระบวนการติวเข้มกันทันที
ผมก็นั่งอ่านหนังสือของผมไป ยอมรับว่า..โครตทึ่งน้องตะเกียงเค้าจริง ๆ
น่าจะไปเป็นอาจารย์มหาลัยได้แล้วมั้ง ตอบโจทย์ได้ทุกข้อ อธิบายได้ละเอียดยิบ...
ยังกะเจ้าของตำรามาเองซะงั้น คงไม่ใช่แค่ผมละมั้ง...ที่ทึ้งความสามารถของน้องเค้า
เรียกได้ว่าทั้งกลุ่มพวกมันอะแหล่ะ...จังหวะน้องเค้าว่าง ผมลองให้ติววิชาม.5 ให้ผมบ้าง
กับต้องทึ่งเข้าไปใหญ่ นอกจากจะช่วยผมให้เข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว
น้องเค้ายังมีเทคติกสอนวิธีจำให้ขึ้นใจมาแนะนำอีกตะหาก เยี่ยมจริง ๆ
ขนาดวิชาม.5 ฟิสิกซ์เคมีชีวะ ทุกตัวน้องเค้ายังไม่ได้เรียนแท้ ๆ ไมอธิบายยังกะเรียนมาหมดแล้ว
เทียบจริง ๆแล้ว อธิบายเก่งและเข้าใจง่ายกว่าอาจารย์บางท่านซะอีก
นึกขอบใจเหี้ยรันที่ชวนผมมาวันนี้ ได้ประโยชน์ไปเต็ม ๆ ดีกว่าติวกับพวกไอ้วินมันซะอีก
ต่างคนต่างสมองไม่ไกลกันเท่าไหร่ แต่นี่เหมือนได้ระดับอาจารย์มาแก้โจทย์ให้เอง..ตัวต่อตัวซะงั้น
การติวเลยสนุกสนานอัดข้อมูลเต็มสมองกันเลยทีเดียว..คุ้มจริง ๆ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เผลอแป๊ปเดี๋ยวปาเข้าไปสี่โมงเย็น แต่ละคนต่างเก็บสัมภาระ
เตรียมตัวไปเดินสยามกันต่อ ไอ้โต๋กับตะเกียงอาศัยรถไอ้บอมย์ บอกขากลับจะกลับแท็กซี่
พวกเพื่อนต่างอาสาไปส่ง..มันก็ไม่ยอม สรุปลงตัวเราต่างขับรถคนละคัน
ผมมากับไอ้รันมันนั่นแหล่ะ มาถึงสยามถึงได้เข้าใจว่า...ไมไอ้โต๋ปฏิเสธ..ไม่ให้ไอ้บอมย์ไปส่ง
ตอนขากลับ..ก็เล่นมีสาวรสาเพื่อนอังมารอมันอยู่ก่อนแล้ว ไอ้กานก็มีน้องกิ่ง
คงโทรนัดกันล่วงหน้าแหล่ะ ขบวนพวกผมก็เลยกลายเป็นเจ็ดหนุ่มกับสองสาว
เราทั้งเก้าคนพากันเดินช๊อปกระจาย ตลอดรายทางเป็นที่สะดุดตาทั้งสาวทั้งหนุ่ม
ผมรู้สึกหงุดหงิดในใจชะมัด ไม่รู้ทำไมเมื่อเห็นสาว ๆ ส่งยิ้มให้ว่าที่ภรรเมียผม
ก็นะยอมรับว่ามันหล่อ..เป็นปกติที่เดินไปไหน..สาว ๆ จะอดมองอดยิ้มให้มันไม่ได้
แต่มันก็ไม่น่าไปยิ้มตอบเค้านิ พอผมทำแบบมันมั้ง...ดันเสือกหน้าบึ้งไม่พอใจซะงั้น
เวร....สรุปทริปนี้มีผมกับมัน..ที่เดินคู่กันหน้างิกเป็นตูดเป็ดอยู่สองคน
ช๊อปจนเหนื่อยล่อไปหกโมงกว่า ทุกคนลงความเห็นแวะกินส้มตำกันก่อน
มาถึงร้านดัง..น้องตะเกียงออกอาการดี๊ด๊าลัลล้ากว่าเพื่อน สงสัยคงถูกใจอาหารโปรด...
สั่งตำปูปลาร้ารสจัดไม่หวานอีกตะหาก ผมเห็นน้องเค้ากินแล้วสยองแทน
ในจานพริกสีแดงแปร๊ดเผ็ดไม่ใช่น้อยนะนั่น แต่เค้าก็กินอย่างมีความสุข..ท่าทางเอร็ดอร่อย
ทำให้คนมองพาลอร่อยไปด้วยซะงั้น เหงื่อซึมตามขมับและหน้าผาก ไอ้โต๋ก็ใช้ผ้าเย็นคอยซับให้
มันเล่นดูแลแบบไม่แคร์ใครเลย ตะเกียงโชคดีสุด ๆ..ที่มัดใจไอ้สิงห์โตตัวนี้ได้
สาว ๆ หลายคนพยายามมานักต่อนัก ไม่ยักมีใครได้ขึ้นแท่นจนพาออกงานขนาดนี้
ขนาดว่าอัง..ดีกรีดรัมเมเย่อร์ดาวโรงเรียนเชียวนะนั้น ยังไม่ได้สิทธิ์ขนาดนี้เลย
มันคงรักของมันมากแล้วล่ะงานนี้ ไม่ควรแหย่หนวดสิงห์เป็นดีที่สุด เห็นแบบนี้แล้วอันตราย
หันมามองยอดชายนายภรรเมียของผม แม่งน่าจับฟัดแก้มสักที นี่ผมอุตส่าห์สั่งส้มตำไม่เผ็ดแล้วนะ..
เพราะผมก็ไม่กินเผ็ด เราสั่งส้มตำรสชาติเดียวกันกินจานเดียวกัน มันยังเหงื่อซึม..แก้มแดงปากแดง
เห็นแล้วหวิวเลยผม..คิดไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว อยากประกบจูบปากแดง ๆเป็นที่สุด
มันคงรู้ว่าผมมองอยู่ เหลือบตาจ้องผมกลับมียักคิ้วข้างเดียวให้อีก
ห่าเอ้ย!.....ไม่ไหวแล้วกู..มึงจะหล่อใสเอาโล่ห์ไปถึงไหน น้องชายผมกำลังตื่นตัวซะงั้น
ชิบหาย..อายชิบเป๋ง...ไมมันทรยศยังงี้ว่ะ ดีที่เอากระเป๋าปิดหน้าตักไว้
ไม่งั้นได้ดันกางเกงยีนส์ประจานพี่มันแน่ ๆ ผมไม่อยากเชื่อเลยว่า...แค่มองหน้ามัน..
จะทำให้น้องชายผมมีปฏิกริยาขึ้นมาทันที แม่งยั่วต่อมหื่นกูโครต ๆ
แทบอยากลากไปกดซะให้รู้แล้วรู้รอดไปซะเลย...วุ้ย!..
หลังจากเก็บตังค์..งานนี้ไม่มีเจ้ามื้อ แชร์หมดยกเว้นตะเกียงรสาและน้องกิ่ง
สามคนที่ไม่ต้องจ่าย..ลืมไปผมด้วยอีกคน ก็ภรรเมียผมชิงจัดการจ่ายให้เสร็จสรรพ
กลายเป็นพวกมันหารกันห้าคน ผมพยายามรักษาหน้าขอจ่ายเอง มันกลับบอกว่า..
มื้อเช้าผมจ่ายค่าโจ๊กไปแล้ว..เทียบได้เน่อะกับค่าอาหารมือนี้ ผมจ่ายค่าโจ๊กสองคน
ยังไม่เท่ากับที่มันจ่ายตอนนี้เลยด้วยซ้ำ ห่างกันตั้งสิบเท่า...แต่ก็ตามใจคุณภรรเมียกุนซือเทพเค้าล่ะ
ตอนนี้ยอมให้เป็นช้างเท้าหน้าก่อน เดี๋ยวคืนนี้จะให้เป็นช้างเท้าหลัง...กร๊ากกกกๆๆๆๆๆ.........
เดินออกจากร้านยังไม่พ้นประตู เสียงปืนยิงมาจากไหนไม่รู้ กระจกบานใหญ่หน้าร้านร่วงแตกกระจาย
ไอ้กุนซือเดินตามหลังผม กระชากแขนดึงผมหลบเข้าแนบผนัง แถมเอาตัวมันกอดทับ
บังผมไว้อีกตะหาก มันคิดได้ไงเนี๊ยะที่ทำแบบนี้ หน้าผมกับหน้ามันห่างกันแค่ปลายจมูก
แทบจะใช้อากาศหายใจร่วมกันแล้ว ดีชั่วโมงนี้ไม่มีใครสนใจใคร...เสียงตะโกนโหวกเหวกของผู้คน
แตกตื่นวิ่งหลบกระสุนกันให้วุ่นไปหมด ช่วยให้ลดความอายลงไปได้มาก
ตัวมันกับตัวผมไม่ต่างกันเลยสักนิด ทั้งรูปร่างความสูง..ความหนา
แล้วมันดันทำเหมือนปกป้องผมยังกะฮีโร่ซะงั้น บทบาทกลับกันหรือเปล่าหว่า??...
แทนที่จะเป็นผมเป็นฝ่ายทำหน้าที่นี้ ไงไม่ทันมันว่ะ!..ปล่อยมันแสดงความองอาจซะงั้น
คิด ๆดูไม่เป็นไรหรอก...สมัยนี้สามีภรรยาเท่าเทียมกัน อีกอย่างภรรยาผมออกจะแข็งแกร่ง..
กอปรด้วยความสามารถ ก็ไม่น่าแปลกที่จะแสดงพลังปกป้องสามี..
ที่ทั้งถึกและบึกบึนอย่างผม ฮ่าๆๆๆกร๊ากกกๆๆ!..มันคงเห็นผมกรอกตาไปมาหน้ากลั้นขำเข้าให้
มีจ้องตาผมนิ่ง ๆ เล่นเอาหน้าร้อนหวิวขึ้นมาซะงั้น สายตาที่ใช้จ้องตาผมเหมือนจะยิ้มได้
วิ้งๆๆ..เล่นเอาเขินเหมือนกันนะนี่..มันคงรู้ว่าผมเขิน มียกยิ้มมุมปากเผยลักยิ้มเสน่ห์
เอียงคอล้อเลียนกูอีก มึงจะหว่านกูไปถึงไหน...เดี๋ยวน้องกูตื่นขึ้นมาจะยุ่งนะเว้ย!..เห้ย!...
ร้อนวูบๆวาบๆ..ยั่วมากๆ..เดี๋ยวปัด!..กดโชว์ตรงนี้ซะเลย คนอื่นวิ่งหลบกระสุนกันจ้าละหวั่น
แต่ผมกับมันดันแทบจะจูบกันโชว์ซะงั้น ดีที่เสียงโทรศัพท์ไอ้โต๋ปลุกให้สติกลับคืนมาซะก่อน
เห็นมันคุยไรสักแป๊ป ก่อนจะตะโกนบอกให้สลายตัวแยกย้ายกลับกันไปเลย พูดไม่ทันจบ..
คว้าหมับจับมือตะเกียงกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกไปทันที ไอ้กุนซือก็ไม่รอช้า
คว้ามือผมลากวิ่งตามมันไปที่รถจอด..แถวร้านก๋วยเตี๋ยวรสดีเด็ดซอยสามทันที
ชั่วโมงนี้คงไม่มีใครสนใจมอง..ผู้ชายหน้าตาดีรูปร่างสูงใหญ่..ระดับนายแบบสองคน..
จับมือกันวิ่งไปที่รถแล้วล่ะ เพราะแต่ละคนยังไม่หายงงกับเหตุการณ์ระทึกขวัญ
ต่างตื่นตกใจกับเสียงปืนไม่หาย คนอื่นผมไม่รู้เป็นไงกันมั่ง แต่คิดว่าคงปลอดภัยทุกคน
เพราะต่างคนต่างแยกกันไป ขึ้นรถได้มันไม่รอช้า..สตาร์ทเครื่องขับออกมาทันที
ระหว่างทางผมรู้ว่ามันขับตรงมาส่งผมที่บ้านแน่นอน ได้เวลาเริ่มแผนกดเมียแล้วตอนนี้...หึหึหึ!!!
“เดี๋ยวแวะ..ขึ้นไปนั่งกินไวท์เป็นเพื่อนกูก่อนได้เปล่า มึงคงไม่รีบไปไหนต่อม้าง.” มีถามต่อท้ายอีกกู
ส่งตาหวานเชิญชวนหยาดเยิ้มอีกตะหาก มันหันมามองผมอึ้ง ๆ ตาโตแบบไม่น่าเชื่อ..
คงงงว่าผมจะเชิญมันมั้ง คิดไว้ไม่ผิดว่ามันต้องไม่ปฏิเสธ
“อืม..ไม่มีธุระที่ไหนหรอก กะว่าถึงมึงไม่ชวน..กูก็จะไปนั่งเล่นในห้องมึงพอดี..สามทุ่มค่อยกลับ
แล้วนึกอะไรขึ้นมาชวนกูซะงั้น” มีถามผมกลับด้วยแหล่ะ...หุหุหุ....อย่ารู้ความจริงเลย
มึงรู้แล้วจะหนาว..เพราะอะไรกูถึงเชิญชวนมึงนะเหร่อ ถ้าไม่เพราะต้องการเปิดซิงมึง
วางแผนถ่ายคลิป..ตอนมึงเร่าร้อนเพราะฤทธิ์ยาแล้วล่ะก็ กูคงไม่ลงทุนเตรียมบรรยากาศซะหรูหรอก
แต่ผมก็แกล้งตอบให้มันคลายกังวลไปว่า
“ก็ไม่มีไรมาก ตอบแทนที่มึงบังกระสุนให้กูตะกี้...ทำไปได้...เท่ห์สาดเลยว่างั้น
ตัวมึงกับกูไม่ได้ต่างกันสักกะหน่อย หนำซ้ำกูก็พอตัว..ไม่ได้โง่แอ่นอกรับกระสุนนี่หว่า”
ผมพูดพร้อมยิ้มขำ ๆ นึกถึงภาพที่ผ่านมาตลกชะมัด เสือกทำยังกะผมเป็นผู้หญิงซะงั้น...
แหว่ะ!...นึกดู....อายตัวเองชิบหาย.....ทำกันไปได้เน่อะ!...
“ไม่จำเป็นต้องตอบแทนไรกูหรอก แค่มึงปลอดภัยก็โอเคแล้ว กูทำไปตามความรู้สึกและหน้าที่
เมื่อมึงเป็นเมียกู...ก็ถูกต้องแล้ว..ที่กูจะปกป้องมึง” อะจ๊ากกกก!....มันพูดหน้าตาย
เล่นเอาความร้อนพุ่งกระฉูด..หวาย..หวาย..มึงเล่นหมัดตรงใส่กูไม่มีอ้อมแบบนี้
เอามีดแทงกูเลือดสาดซะยังดีกว่า แม่งพระเอกโครต...เวรจริงกู...เสียใจอยู่อย่าง
กูไม่ชอบรับบทนางเอก....เป็นไปได้สลับหน้าที่กันดีกว่า...อย่างน้อยกูก็คาราเต้สายดำ
ออกจะแมนแฮนซ่ำล้ำบอยขนาดนี้ มึงพูดยังกะกูสาวน้อยเอวบางร่างเล็กซะงั้น
กูอยากเอาหัวโขกคอลโซลหน้ารถ..ให้แม่งแตกตายซะเลยดีไหม
อร๊ายยยๆๆๆ..อายชิบ...คิดได้ไงมึง....
“เป็นไร..นั่งหน้าแดงหูแดง...ดีใจหรือไง..ที่กูเสียสละบังลูกปืนให้นะ” กูอุตส่าห์ไม่พูดตอบ
กำลังนั่งทำใจ..มึงดันมาอีกระลอก โอ้ย!..ไม่ไหว..ใจกูจะรัวกระหน่ำไปไหนเนี๊ยะ!...
แม่งเต้นระบำจนจะทะลุออกมานอกอกแล้ว อรึ้ยยยๆๆๆ..นี่กูปลื้มคำพูดมึงขนาดนี้เลยหรือว่ะ....
ไม่เคยโดนหนุ่ม ๆป้อมาก่อน มีแต่ไปป้อเค้า เจอเข้ากับตัว..ไมใจมันพองคับอกจะระเบิดอย่างงี้ว่ะ!
อูยยยยยๆๆ..ต้องแก้เขิน..ก่อนที่กูจะละลายไปตรงนี่ซะก่อน......
“เหี้ย....มึงก็คิดเข้าข้างตัวเองได้เน่อะ....กูจะดีใจไรเล่า...ห่า...ทีหลังไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้...
กูดูแลตัวเองได้หรอก..สัด” ใจไม่ได้อยากปล่อยสัตว์สงวนมาเพ่นพ่านสักเท่าไหร่ แต่เคยเป็นไหม
เขิลนะ...เขิลสาดดดดๆๆ....เลยปากไว...พูดแก้เขินไปก่อน..กลัวมันจับได้
“หึ...หึ...ปากแข็งนะมึง....เดี๋ยวก็รู้...ว่าจะแข็งได้ตลอดหรือเปล่า” ไรของมัน...มีมองผมยิ้ม ๆ
ยกคิ้วกวน ๆท่าประจำมาให้อีก หึ...เห็นแล้วหมั่นเขี้ยวหน้ามันตอนนี้ชิบหาย
ไอ้ท่าทางหน้าตาแบบนี้แหล่ะ...ยั่วให้จับกดดีชะมัด อดใจไว้พรตน้อยลูกพ่อ...
อีกไม่กี่นาทีได้สมใจอยากแล้วลูก.......กร๊ากกกกๆๆๆๆๆๆๆ+++++++..........
รถเลี้ยวเข้าหน้าหมู่บ้าน ผมรีบกดโทรศัพท์ส่งสัญญาณให้หัวหน้าพ่อบ้าน จุดเทียนบนโต๊ะ..
ปรับดรีมเมอร์ไฟในห้อง..ปิดไฟตรงระเบียงไว้รอเลย ส่วนไวท์ที่เตรียมแก้วใส่ยาไว้นั่น
ได้กำชับให้เด็กต้นห้องของผม ทำหน้าที่ยกไปเสริฟหลังจากผมกับมันนั่งที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว
โดยเน้นอย่าให้พลาด..แก้วไหนของผม..แก้วไหนของเหี้ยรัน ไอ้เด็กคนนี้ไว้ใจได้
มันไม่เคยทำงานพลาดมาก่อน หวานหมู..หึหึหึ!...เสร็จกูแน่งานนี้.....
กุนซือเทพเอ๋ย....??????????????????
เดี๋ยวมาต่อให้อีกดึกๆ...เข้าแถวมาเลยนะค่ะ
ตอนหน้า....เตรียมเรียกรถกาชาดบริจาคเลือดกันได้เลย.....
ลองเดา ๆดูก่อนนะค่ะ...ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.....อิอิอิอิ......
Luk.
-
:m20:มารอดูพี่พรตโดนน้องรันกดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
o18 o18 o18
-
หวาย หวาย พรตจะโดนเองหรือป่าวหว่า :o8:
-
555 ใครจะได้ใครจะเสีย เดี๋ยวรู้กัน
-
มารอด้วยใจจดจ่อเลย
อิอิ
-
:-[ มาต่อเร็วๆนะครับ อยากรู้ใครจะเสร็จใคร ฮิๆ :impress2:
-
:z1: :z1: :z1:
มารอดูพรตว่าจะได้กดหรือถูกกดกันแน่
-
สองทุ่ม แล้ว ดึก แล้ว มาต่อ เร็ว ฮิฮิ
-
เชียร์พรตนะให้ได้กดรันบ้าง ออกจะแมนแอนแฮนซัม ผลัดกันน่าจะดี :z1: :z1:
มาต่อแถวรอด้วยคน :3123:
-
:jul3:แล้วใครจะพลาดหว่า
-
รอดูงานนี้ใครจะเสร็จใคร :กอด1:
:L1:
-
ระวังพลาดโดนกดเองนะพรต :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ใคร..จะได้กดใคร
ไม่รู้
ขอนั่งดูอย่างเดียว
ฮ่าฮ่า
รอๆๆๆ นะ Luk
-
:z1: ใครจะกดใครไม่รู้ ไม่เกี่ยงหรอกใครก็ได้ ยังไงคนอ่านก็บันเทิงอยู่แล้วววเนอะ :z1:
:L1: :L1: สุขสันต์วันปีใหม่ไทย จ้า :L1: :L1:
-
ไม่รู้ว่าพี่พรตจะกดกุนซือเทพได้รึป่าว
แต่ที่รู้ๆ เสียเลือดแน่!!
:z1: :z1: :m25: :m25:
-
รันรุ้ทันชัวร์
อยากรุ้ว่ารันจะแก้เกมยังไง
-
ระวังจะโดนเองนะเจ้าพรต :m20:
-
อย่าให้น้องรันโดนพี่พรตกดนะ
-
พรต นาย ต้องเคะโอนลี่!!! :m31:
กุนซือเทพสู้ตาย o13
-
รอเข้าต้มรอบดึก แค่นึกก็สนุกแล้วพรตเอ๋ย
-
ผัดไทย!?! o22
ผลัดกัน
แต่...อยากให้พรตโดนกดมากกว่า :laugh:
-
เข้ามารอพรตโดนรันกดอีกหลายๆรอบ ฐานคิดแผนมาดีนัก งี้ต้องสั่งสอน :laugh:
-
พรตนี่น่ารักแฮะ...ชักอยากจะให้แต่งแยกคู่นี้ออกมาเป็นพิเศษอีกเรื่องนึงมากเลยค่ะ
ตอนนี้กำลังรอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อมากค่ะ :z1:
ปล.พรตจ๋าให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นระวังถึงตัวนะจ๊ะ 555+
-
:call: :call: :call:
-
Part 76
จัดหนัก.
.
.
.
.
ทุกอย่างราบรื่น สิงห์รันกุนซือเทพไม่ระแวงแม้แต่น้อย คงเพราะผมเนียน
กอปรกับบรรยากาศเป็นใจโรแมนฯสุด ๆ ลงตัวอะไรเช่นนี้...ผมพามันนั่งตรงระเบียง..
มันอมยิ้มหน้าตาดูมีความสุข คงดีใจเซอร์ไพรส์ผมจัดให้ โต๊ะปูผ้าขาวฉลุลาย
ดอกกุหลาบแดงช่อใหญ่ในแจกันหรู เทียนหอมที่จุดวางสูงต่ำ..ลดหลั่นเป็นระดับ
บนเชิงเทียนตั้งบนโต๊ะ ไฟระเบียงถูกปิดให้มืดอาศัยแสงจากเทียนแทน
ส่วนไฟในห้องนอนใช้เปิดดาวน์ไลท์ ปรับดรีมเมอร์ให้แสงสลัว ๆ บรรยากาศชวนเสียตัวได้อีก
ว้าว!..สุดยอด..นั่งได้สักพัก..ไม่ถึงห้านาที เด็กรับใช้ต้นห้องผม...ยกถาดไว้ท์แดงราคาแพงตามยี่ห้อ
เข้ามาพร้อมแก้วไวท์คริสตัลขาสูงสองใบ มันเอามาวางโต๊ะพักใกล้ ๆ กัน
จัดการเปิดไวท์รินให้ทั้งสองแก้ว ก่อนจะนำมาเสริฟตรงหน้ากุนซือเทพก่อนแก้วแรก
ให้เกียรติ์แขกตามมารยาทเจ้าบ้านที่ดี ต้องบริการแขกก่อนอันดับแรก
แล้วถึงหยิบอีกแก้วมาวางให้ผม มียักหน้าส่งสัญญาณให้รู้ว่า...ทุกอย่างเรียบร้อยตามที่สั่งเป็นอันรู้กัน
ผมจึงเอ่ยปากอนุญาตให้มันออกไปได้..เพื่อความเป็นส่วนตัว
“นายออกไปได้แล้ว ที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง ขอบใจมาก” พูดจบ มันก็หันมาค่อมศรีษะให้
ทั้งผมทั้งไอ้รัน ก่อนจะหันหลังเดินออกไป ถึงเวลาหันมาจัดการตามแผนต่อ
ผมจ้องหน้าน้องรันสุดหล่อ ก่อนจะหยิบแก้วไวท์ขึ้นมาถือไว้บนมือ
สายตาไม่ยอมละไปจากตาคมคนตรงหน้าแม้แต่น้อย ซึ่งรันของผมก็จ้องตอบไม่มีหลบ
ก่อนที่ผมจะยกแก้วยื่น..เชิญให้คนตรงหน้ายกแก้วชนฉลองกันหน่อย
รันของผมไม่ปฏิเสธ..ใช้นิ้วเกี่ยวแก้วไวท์สอดเข้าที่ขาแก้ว เท่ห์ชะมัด..แม้แต่มาดจับแก้ว...
ยังสุดยอด...แล้วยกชนแก้วผมเสียงดัง
“กริ๊ง!..” ต่างถอนมือกลับตั้งท่าจิบหลังชนแก้วเสร็จ ผมจ้องเขม็ง..ลุ้นระทึกกับปากสีชมพูสด..
ติดกับขอบแก้วบาง ๆ ก่อนที่เจ้าของแก้วจะยกระดับให้น้ำสีแดงสดในแก้วไหลเข้าสู่กลีบปากอยู่นั่น
จู่ ๆดันถอนแก้วออกหน้าตาเฉย ผมเผลอถอนหายใจเฮ่อ!..ลุ้นสาด ไมไม่ดื่มว่ะ..
ลุ้นจนลืมยกแก้วจิบเหมือนกัน...แม่งยังกะเล่นแอดเวนเจอร์เลยกู...เสียวหัวใจโครต ๆ
แล้วมันก็พูดขึ้นว่า
“อืม..ลืมไปว่ะพรต..กูดื่มไวท์ต้องมีน้ำเปล่าตบตามตลอด มึงให้เด็กเอามาให้หน่อยสิว่ะ
ไวท์เพียว ๆมันฝาดคอไม่เหมือนเหล้า ถ้าให้กูดื่มไวท์..คราวหลังต้องเตรียมน้ำเปล่าไว้ให้กูด้วย
กูกินไม่ได้” สาด...มึงแดกไวท์หรือออนเดอะร๊อคกันแน่ว่ะ!...เสือกตบน้ำเปล่าตามตูดอีก...ช่างแม่ง...
ตามใจมัน..ดันกินไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเค้าอีก แต่จะว่าไปนิสัยการดื่มแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกัน
ผมเลยยักหน้าเข้าใจก่อนจะยิ้มส่งให้ วางแก้วลงบนโต๊ะลุกไปในห้อง..กดอินเตอร์คอมสายภายใน
สั่งเด็กต้นห้องให้เอาน้ำเปล่าใส่แก้วเข้ามาให้ หลังจากนั้นผมกลับมานั่งเหมือนเดิม
ไอ้รันส่งยิ้มหวานมองผมตาซึ้ง มึงจะหม้อกูด้วยสายตาอีกนานไหม
ยั่วกูดีนัก..เดี๋ยวพี่พรตจะทำให้ครางไม่หยุดเลยคอยดู นึกแล้วถือโอกาส..
พินิจพิจารณาหน้าตาเหี้ยรันไปด้วย ดูอย่างจริง ๆจัง ๆสักครั้ง
ยอมรับเลยว่าหน้าแม่งใสกิ๊ก..เห็นเลือดฝาดบนแก้มขาว ๆ จนขึ้นสีเรื่อ ๆชัดเจน
ไรขนอ่อนริมฝีปากตลอดจนใต้คางออกเขียวจาง ๆ ทำให้หน้ามันดูไม่จืด คิ้วเข้มจมูกโด่งเป็นสันคม
เพิ่มเสน่ห์ตรงลักยิ้มสองข้างและเขี้ยวซี่เล็ก ๆให้อีก ทำให้หน้ามันหล่ออินเทรนตามสมัยนิยมเลยทีเดียว
น่าภูมิใจใช่น้อยหากได้เหี้ยนี่เป็นภรรเมีย...กำลังคิดเพลิน ๆ ซึ่งมันก็เอาแต่ยิ้มมองหน้าผมไม่ต่างกัน
เล่นเอาเคลิ้มไปกับตาซึ้ง ๆของมันเหมือนกัน ไอ้เด็กต้นห้องผมขออนุญาตเอาน้ำเปล่ามาเสริฟ
เสร็จแล้วมันก็รีบถอยกลับอย่างไวว่อง คราวนี้คงไม่มีอุปสรรค์อะไรอีก...มาทำให้การดื่มไวท์สุดหรรษา
ของผมกับมันติดขัดแล้วสินะ ไม่ทันไร..มันเป็นฝ่ายยกแก้วชวนผมชนซะงั้น
ไอ้ผมไม่รอช้ารอมานานแล้วเห่อะ..รีบยกชนมันทันที...กลัวมันไม่ดื่ม
เลยชิงยกแก้วจรดปากกระดกจิบให้เห็นก่อนเลยครึ่งแก้ว มียกแก้วท้าทายมันด้วยตะหาก
มันก็ง่ายยกขึ้นจิบค่อนแก้วเหมือนกัน ก่อนจะวางแก้วลงสลับหยิบน้ำขึ้นจิบตามเบา ๆ
อาห่ะ!...เสร็จกูแล้วรันจ๋า...รอให้มันดื่มให้หมด จับเวลายาออกฤทธิ์แค่นั้น
เพื่อกระตุ้นให้ฤทธิ์ยาออกเร็ว ๆ ผมรีบยกแก้วที่เหลือชนมันต่อทันที มันก็ไม่ปฏิเสธยกแก้วชนผม..
ก่อนที่เราทั้งคู่จะพากันกระดกจนหมดแก้ว ไม่เหลือสักหยด...หึหึหึ!!.. ผมฆ่าเวลาโดยการลุก
ไปหยิบขวดไวท์บนโต๊ะ มารินเติมทั้งแก้วผมแก้วมัน หลังจากนั้นก็นั่งลง..ชวนมันคุย
สร้างบรรยากาศไปด้วย
“รัน..กูถามหน่อยเห่อะ..มึงมีแฟนหรือยังว่ะ!” นั่นดิ..ผมไม่รู้ว่ามันคบใครอยู่หรือเปล่า
รู้ไว้หน่อยก็ดี..เกิดกดมันเป็นเมียแล้ว จะได้ไม่มีปัญหาตามมาทีหลัง
“มีแล้ว...” มันตอบสั้น ๆ เร็วแบบไม่ต้องคิด...เล่นเอาผมหวิวไปเหมือนกัน
ไม่เข้าใจพอมันบอกมีแล้ว..ไมใจผมมันกระตุกว่ะ....ฝืนใจถามมันต่อ
“ใครว่ะ?...บอกได้ไหม...แล้ว...แล้วคบมานานหรือยัง” ถามไปแล้ว..ก็ใจตุ่ม ๆต่อม ๆลุ้นชะมัด
ทั้งอยากรู้และก็ไม่อยากรู้..ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“มึงรู้จักดี...กูเพิ่งคบ..ไม่นานหรอก” ยิ้มให้ผมอีก ยิ้มนี้เล่นเอาหน้าผมร้อนวูบขึ้นมาทันที
เอ๊ะ!..ไม่ใช่แค่หน้าแล้วล่ะที่รู้สึกร้อน มันวูบวาบไปถึงท้องน้อยเลยวุ้ย!..หน้ามึงยั่วต่อมหื่นกูสาด
มันว่าผมรู้จักดี ใครว่ะ!..นึกไม่ออกหรือจะเป็นคนาง ข่าวว่าคนางตามตื้อมันช่วงหนึ่ง
นอกจากนี้ก็ไม่เห็นมันมีข่าวกับใครอีก ต้องใช่แน่ ๆ
“คนางใช่เปล่า?” ผมถามมันเพื่อให้แน่ใจ
“หึ...ไม่ใช่..คิดซิ..กูบอกมึงรู้จักดี...มึงก็ต้องรู้จักดีสิว่ะ!....อาจรู้จักดีกว่ากูเสียอีกด้วยซ้ำ...
กูเพิ่งบอกว่าคบได้ไม่นาน...มึงลองนึกดูให้ดีดี...” มันพูดจบ มียกยิ้มยักคิ้วข้างเดียวให้ผมอีก
โอ้ย!..มึงจะยั่วกูไปถึงไหน ไม่ไหวแล้วนะโว้ย!..เมื่อไรยาจะออกฤทธิ์ซะทีว่ะ...
กูอยากกดมึงจนจะทนไม่ไหวแล้วนะโว้ย!...ผมรู้สึกร้อนวูบ ๆวาบ ๆมากขึ้นเรื่อย ๆ
แม่งเสน่ห์เหี้ยรัน..เล่นเอาผมมีความต้องการขนาดนี้เลยหรือไงเนี๊ยะ!....
ไม่ใช่แค่ร้อนบริเวณท้องน้อยแล้ว..มันเริ่มลามไปทั่วทั้งตัว หัวใจเต้นรัวกระหน่ำเร็วขึ้นเรื่อย ๆ
น้องชายผมเกิดอึดอัดขยายตัวขึ้นมาซะงั้น นี่ผมเป็นอะไรไป
ทำไมมองหน้าเหี้ยรันแล้วเกิดความต้องการมากขนาดนี้ มัน..มัน..อู้!..ไม่ไหวแล้ว
ผมต้องการมันตอนนี้ เดี๋ยวนี้...ร้อนรุ่มไปหมด ร่างกายผมเหมือนจะระเบิดให้ได้
กูไม่สนใจแล้วมึงจะคบใครช่างหัวแม่งเถอะ บังคับเสียงที่กำลังสั่นพร่า...บอกความรู้สึกมันทันที
“รัน..กูไม่ไหวแล้วว่ะ..กูอยากเอามึง...ตอนนี้เลย..ได้ไหม” ได้ไม่ได้ไม่สนแล้วโว้ย!
ผมเห็นมันยกยิ้ม..ก่อนจะลุกเดินมาหาผมนิ่ง ๆ อร๊ากกกๆๆ...แค่เห็นหุ่นมัน
ผมก็ทุรนทุรายถึงกับกระโจนเข้าใส่ทันที ปากเราประกบกันนัว..บดจูบจนหายใจหายคอแทบไม่ทัน
เหมือนแม่เหล็กต่างขั้วเจอกันดูดหนึบเข้าหากันทันที เหมือนน้ำมันกับไฟ..เร่าร้อนรุนแรงชะมัด
ผมกับรันจูบกันนัวเนียพันลิ้นแลกน้ำลายเสียงดังจ๊วบจ๊าบ..หมดยางอายแล้วตอนนี้
ร่างกายผมเสียดสีกับร่างมันร้อนจนแทบระเบิด ไม่ทันใจไปเสียทุกอย่าง
ทนไม่ไหวผมกระชากฉีกเสื้อเชิ๊ทมัน..กระดุมขาดร่วงกระจาย..แผงอกล่ำ..กล้ามงามปรากฎต่อสายตา
ไม่รอช้าผมก้มลงไปดูดขบเม้มรัวลิ้นใส่หัวนมมันทันที เสียงมันครางขึ้นมาเช่นกัน.......
“อ้า...ซี๊ดดดๆๆ!!.” โอ้ย!...ยิ่งได้ยินเสียงครางมันด้วยแล้ว สติเหมือนจะหลุดออกจากร่าง
อยู่ ๆตัวผมเกิดรู้สึกเบาหวิวซะงั้น...ใจอยากขย้ำเนื้อตัวมันให้แหลกคามือ
แต่กลับเข่าอ่อนหมดแรงลงไปดื้อ ๆ ร้อนรุ่มไปหมดทั้งร่าง พรตน้อยกลางลำตัวแทบระเบิด..
ดันกางเกงแทบปริคงอยากออกมาชมโลกเต็มแก....ขมิบน้ำปริ่มปลายแฉะเปื้อนกางในผมไปหมด
เหี้ยรันไม่ปล่อยให้ผมได้รูดลงไปกองกะพื้น รวบกอดผมเอาไว้ทั้งตัว ก่อนจะพามาทิ้งลงบนเตียง
ผมดิ้นเร่า ๆ กระสับกระส่ายไปมา ทรมานโครต ๆ ต้องการปลดปล่อยเป็นที่สุด นอนมองมันตาเยิ้ม
ยิ่งเห็นรอยคริสมาร์กตรงราวนมที่ผมเป็นคนทำด้วยแล้ว ยิ่งกระสันหนักเข้าไปใหญ่
แต่ไม่มีแรงจะทำอย่างใจหวัง มันจ้องผมที่นอนบิดตัวไปมา...หน้ามันเองก็แดงก่ำ
คงไม่ต่างกับผมเท่าไรหรอก น่าจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่มันกินเข้าไป..ออกฤทธิ์แล้วแน่ ๆ
แต่ไม่ไหวแล้วผม..ต้องกระตุ้นมัน ร้องเรียกเชิญชวนอย่างหมดอายเลยตอนนี้...
“รัน...มา..เอากะกู...กูรอไม่ไหวแล้ว..มะ..มาเร็ว..เร็ว ๆเลย” พูดจบมันไม่รอให้ผมเรียกเป็นครั้งที่สอง
โถมตัวเข้ามาบดทับร่างกายผม กระชากเสื้อยืดจนขาดร่องแร่งไม่มีชิ้นดี แต่ผมกลับชอบ..
แม่งซาดิสส์ได้อีกกู..รู้สึกร้อนแรงชะมัด เท่าไหร่ก็เหมือนไม่พอ มือไม้กอดรัดป่ายแปะป่ะ
บีบขย้ำตัวมันมั่วไปหมด เนื้อแน่น ๆผิวเรียบตึงอุ่นร้อนใต้อุ้งมือ แทบเอาผมหลอมละลาย
มันปลดตะขอกางเกงยีนส์ผมออก ก่อนจะรูดซิปกระชากทึ้งออกปลายเท้า...รวมทั้งกางเกงใน
จนตัวผมเปลือยล่อนจ้อน พรตน้อยเป็นอิสระผงาดหัวเต้นตุบ ๆปวดร้าวไปหมด
น้ำเหนียวใสปริ่มแล้วปริ่มอีกเลอะตามหน้าท้อง..ที่อุดมด้วยมัดกล้ามของผม
เผื่อแผ่เลอะเปื้อนไปถึงหน้าท้องแบนราบกล้ามเป็นลอนของมันด้วย อย่างไม่น้อยหน้ากัน
ก่อนมันจะรีบถอดกางเกงออก รูดทิ้งลงกองข้างเตียง แล้วเราทั้งคู่ก็ไม่รีรอ..โถมเข้าใส่..
เกี่ยวกระหวัดรัดรึงกัน...พลิกปลิ้นเกลือกกลิ้งไปมา..ปากประกบดูดดุนแลกจูบซะแทบลิ้นหลุดออกมา..
ยังกะตายอดตายอยากไม่เคยเจอกันมาเป็นชาติ ตอนนี้สำนึกเดียวผมต้องปลดปล่อย...
เสียงครางระงมของผมกระสันเสียวอย่างหมดอาย ไอ้เชี้ยรันมันเหมือนไม่ทันใจผมซะงั้น
ก่อนผมจะก้มไปดูดรูดรั้งรันน้อยเต็มปากเต็มคำ หายใจหายคอแทบไม่ทัน
คับปากไปหมด..รสชาติหื่นสุด ๆ ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบเข้าไปใหญ่
ทั้งดูดทั้งกลืนทั้งเลียไม่เว้นกระทั้งไข่แฝดสองใบ เล่นเอามันดิ้นพร่านไปเลย
ผมไม่ไหวแล้วต้องการอย่างมาก แต่ก็ไม่มีแรงจะยกขามันฉีกกว้างออก
เหมือนมันรู้ว่าผมต้องการอะไร พลิกขึ้นบดจูบไชร้ผมซะงั้น
ก่อนจะก้มลงใช้ปากบริการผมคืนบ้าง โดนอุ้งปากอุ่นเข้าไปไม่ทันไร
ผมปล่อยธารรักทะลักทะลายทั้งที่ยังไปไม่ถึงไหนเลยด้วยซ้ำ มันก็ไม่รังเกียจดูดกลืนไม่เหลือ
มีคายใส่มืออีกด้วย..เยอะสาดน้ำกู ก่อนจะแบ่งบางส่วนให้ผมชิมอีกตะหาก
โดยการประกบจูบดูดพันลิ้นผมอีกรอบ แล้วผมก็รู้สึกถึงนิ้วแข็งที่ฉ่ำไปด้วยน้ำรักของผม...
เหี้ยรันมันป้ายไว้ตอนไหน..เสือกทะลวงนิ้วเข้ามาในร่างผมทันที พรตน้อยพร้อมรบอีกแล้ว
ทั้งที่เพิ่งเสร็จไปมาด ๆ เหมือนผมไม่อิ่มเกิดความต้องการอีก..อย่างไม่จบไม่สิ้น
อารมณ์ปะทุตลอดเวลา..เสียวกระสันจนแอ่นก้นลอยสู้นิ้วมันซะงั้น มันเองคงพอใจมาก
เพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปเรื่อย ๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรันน้อย...โดยไม่สนใจจับขาผมยกพาดบ่าได้...
กดรันน้อยทีเดียวมิดลำ ผมทั้งจุกทั้งเจ็บ แต่ก็สะใจลึก ๆ เสียวโครตอีกตะหาก
ชอบความรุนแรงไปแล้วหรือว่ะกู...ความเจ็บจุกไม่คะนาความรู้สึกทรมานได้
ผมรู้สึกทรมานที่ไม่อาจเดินทางไปถึงจุดหมายมากกว่า ไม่รอช้า..ส่งเสียงครางกระเส่า
ขยับเอวให้มันรีบเดินเครื่องทันที
“ช่วย...ขยับสิรัน...เดี๋ยวนี้...เร็ว..เร็ว ๆเลย..สัด..ขยับแรง ๆ..เลย” มันก็ช่างได้ใจจริง ไม่รอช้า
สาวกระแทกเสยใส่รูผมสนั่น เสียงเนื้อแน่นกระทบแก้มก้นผมดังลั่นห้อง
“ป๊าปๆๆๆ!!..พั๊บบบ!!...ๆๆๆๆ!!!..อ่า...ซี๊ดดๆๆ..อ่าๆๆๆ!!..อืมมมมๆๆ!.” เสียวโครต ๆ
ไม่อยากเชื่อว่าจะเคยเสียวได้เท่านี้มาก่อน มันเร่งเร็วเสยกระแทกอัดผมไม่ยั้ง จัดให้ตามที่ผมขอเป๊ะ
ผมก็สวนสู้ไม่ถอย..ร่อนสะโพกแอ่นยัดรับจังหวะมันทุกดอก ทั้งมันทั้งผมแข่งกันครางระงม
เสียงยังกะสิงห์โตติดสัด ใครได้ยินตอนนี้คงขนพองสยองเกล้าเป็นแถว
“อือ.โอๆๆ..ซี๊ดดดๆๆ..อ่า..โอ!...หืออออๆๆๆ!!.” โอ้ย!..ในที่สุดผมก็ระเบิดทะลักทะลายอีกครั้ง
ก่อนที่ไอ้รันมันจะอัดส่งติด ๆกันอีกสองสามครั้ง แอ่นยัดตัวเกร็งแหงนหน้าเชิด..กล้ามแขนเอ็นคอ
ปูดให้เห็น..ขบริมฝีปากกัดกลามกรอดดดๆๆ..กระตุกพ่นลาวาร้อนอุ่นวาบในตัวผมอย่างแรงตั้งสองสามที..
ก่อนจะค่อย ๆทิ้งน้ำหนักฟุบทับตัวผม เราต่างหอบหายใจแฮ่กๆๆๆ..เหงื่อกาบไหลเยิ้มตัวมันแพล่บ
ผมยังไม่หายร้อนรุ่ม แป๊ปเดี๋ยวดันต้องการขึ้นมาอีก อดไม่ได้ต้องลูบไล้ตามตัวมันไปทั่ว
มันลืมตามองหน้าผม มียกยิ้มให้น้อย ๆ ก่อนจะกอดผมจับพลิกให้ขึ้นไปนั่งบนหน้าท้องมัน
พร้อมกับพูดว่า....
“เอาเลยพรต...ชอบแบบไหนขยับ..ตามใจเลย” ผมฟังดังนั้น กระสันอยากขึ้นมาทันที
ยิ่งมันกระดกเอวเสยใส่ร่างผม น้องชายของมันเริ่มขยายตัวขึ้นมาอีกแล้ว ผมไม่ไหวเหมือนกัน..
เอาก็เอาว่ะ!..มือเกาะราวนมมันไว้ทั้งสองข้าง...ก่อนจะบดสะโพกโยกขยับยกกระแทก
ขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง มันก็เสยสะโพกอัดสวนขึ้นรับ ก่อนจะดึงหน้าผมลงไปประกบจูบ
บทพิศวาสเร่าร้อนระหว่างเราเริ่มอีกครั้ง....ผมคุมเกมส์ออนท๊อปแม่งซะเลย....อ่า....
“ปั๊ปปปปๆๆ!!!...พั๊บบบๆๆ!!..อ่า..ซี๊ดดดดๆๆ!!.อ่าๆๆ!.” เสียงครางระงม...สงครามใต้สะดือ..
ระหว่างผมกับมันบรรเลงอย่างดุเดือดครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่รู้หมดแรงหลับไปตอนไหน....
ไม่รู้กี่ยกต่อกี่ยกที่ผมไม่รู้จักอิ่มจักพอ ที่แน่ ๆไม่น้อยกว่าห้าถึงหก...ไอ้รันมันก็สู้ไม่มีถอย
กระแทกใส่ผมอย่างไม่ยอมแพ้....หึหึ..ตกลงผมได้กดมันหรือเปล่า?...เปล่าเลยยยย!!!
มันเป็นฝ่ายกระแทกผมตลอด...ไม่ว่าผมจะอยู่บนหรือล่าง..ทำไม..ไปไปมามา...
น้องมันแช่อยู่ในตูดผมไม่มีถอนออกเลยซะงั้น.....แว๊กกกกๆๆๆๆ...เกิดการผิดพลาดขึ้นตอนไหน...
ไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้....ไม่จริง....ว๊ากกกกๆๆ!!!......โดนอีกจนได้กู.....??????
ลองเดาดูซิ....พรตจะลุกไหวไหม....คิดดูดิ...รันเปลี่ยนแก้วหรือเปล่า..
ถ้าเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนตอนไหน..ลองไปคิดเป็นการบ้าน...งานนี้ไม่มีเฉลย...ฮ่าาาๆๆๆ!!
Luk.[/color] :z2: :laugh:
-
หึ ไอคนที่เขินบ่อยๆ โดนกดทุกราย เสร็จแน่ นายพรต<แน่เร้อ>
-
:m25:พี่พรตโดนจนได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องรันนายเยี่ยมมากกกกกกกกกกกกกกกก
อยากอ่านพี่พรตน้องรันอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
ด่วน!!!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พรตพลาดท่าอีกจนได้
แถมเรียกเลือดได้อีกนะ
:haun4: :haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
สุดท้ายยยย
พรตก้โดนนนน
-
ตามที่คาดหมาย โดนกดอีกตามเคยพี่พรต ก็นะกุนซือเทพนี่นา ตอนไปเอาน้ำแหง๋ๆ หึหึ :m20:
-
:m20: :m20: :m20:รอต่อไปน้องพรต
:L1:
-
รันสมกับเป็นสิงห์โตจริง ๆ นึกว่าจะเสียท่าพรตซะแล้ว
สรุปว่าพรตต้องตกเป็นเมืองขึ้นของรันตลอดไปแน่นอน
อยากกดรัน แต่กลับโดนรันกดแบบกระหน่ำ ..
:haun4: :haun4:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ฮ่าๆ จะกดเขา แต่ตัวเองโดนกดเอง เป็นเคะแหละดีแล้ว พรตเอ๋ย
-
แหมๆๆก็ไปทำพิรุธให้เค้าจับได้ซะขนาดนั้น
เลยโดนจัดหนักซะ
-
:m25:โดนอีกจนได้ แต่จะโทษใครได้ก็พรตทำตัวมีพิรุธเองนี่น่า
รันก็เก่ง หาโอกาสเปลี่ยนแก้วจนได้ กินน้ำเปล่ากับไวน์แปลกดี
ว่าแต่เป็นแบบนี้ แล้วพรตจะกล้าวางแผนทำไรอีกมั้ยเนี่ย ฮ่าๆ
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
พรต ติดใจแล้วล่ะเซ้
ร้องหาแต่รัน
:haun4:
:jul1: ไปนอนดีก่า
หุหุ
+1 ครับ Luk
:3123:
-
อิอิ ตามมาติดๆ
แต่บอกตรงๆว่าอะไรๆมันดูไม่แฟร์ไปนิดอ่ะ
เอะอะอะไรก็รู้ทัน ฉลาดเกิ๊น อิอิ
น่าจะัใ้ห้พรตได้เปรียบมั่งอ่ะ แฟร์ๆดี
-
:m25:
โธ่ พรต
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
จะสงสารพรตดีไหมเนี่ย 555+
คราวหน้าจัดหนักอีกนะรัน...อ้าว!!!
ปล.สรุปว่าเชียร์รันให้กดพรตต่อไป o18
-
:haun4: :haun4: :haun4:
พรตฟ้าเหลืองแน่
รันเก่งอะแอบเปลี่ยนแก้วตอนขอน้ำแน่
อยากอ่านคู่นี้อีกอะ น่ารักทั้งคู่เลย
รอตอนต่อไปนะคะ ><
-
:pighaun: :pighaun:
โอ้ยยยยย
ร้อนแรงคัก อิอิอิ
ชอบบบบบบบบบบบ
:z1: :z1:
-
:pighaun: :jul1: :jul1:
ครั้งหน้านะพรต อย่าให้พลาด เอาใจช่วยอยู่ :z1: :z1:
-
:z1: :z1:
ยังไงซะพี่พรตก็เสร็จท่านกุนซืออยู่ดี
พยายามใหม่นะ :laugh: :laugh:
-
พรต จัดหนักจริง ๆ 5555 :haun4: :jul1:
-
แผนนั้นคืนสนอง :laugh:
-
รันเก่งมาก รู้ทันพรตตลอด o22
พรตก็ยอมเป็นภรรยาที่ดีได้แล้ว :m20: :m20:
-
ฉายากุนซือซะอย่าง ไม่มีพลาด อ่อย เวียนหัวและ เลือดสาดกระจาย
-
โดนจนได้อะพรต เจ้าแผนการณ์นะ คิดกดกุนซือสิงห์โตดำอะ
สงสัยโดนเปลี่ยนแก้วชัวร์ ตอนที่ไปสั่งน้ำเปล่าไง
ก็เล่นจ้องไม่วางตาขนาดนั้น เขาก็ต้องรู้ทันอยู่แล้วอะ
-
หุหุ ว่าแล้วเชียวววววว
-
โดนเปลี่ยนแก้วตอนเดินไปสั่งน้ำเปล่าแน่ๆ เฮือก!!! เลือดหมด
-
หุหุ พรตโดนรันกดอีกแล้ว แผนการโดนรันย้อนรอยเข้าให้อะดิ
-
สะใจมาก 555 ในที่สุดพี่พรตก็โดนน้องรันอีกจนได้ เจ้าแผนการดีนัก
เราว่าน้องรันแอบเปลี่ยนตอนที่พี่พรตไปสั่งเด็กให้เอาน้ำเปล่าแน่ ๆ
หรือว่า ไปติดสินบนเด็กรับใช้เอาไว้หว่า
แต่ถ้าให้ชัวร์ให้น้องรันมานั่งเล่าเองดีกว่า
-
ตอนออกไปสั่งเด็กเอาน้ำมาให้สินะ
:z1:
-
โดนเปลี่ยนแก้วล่ะสิ พรตเลยเสร็จรันไปอีก
-
สงสัย จะ แบ่ง กัน กิน 55
-
ยอมรับความจริงได้แล้วเจ้าพรต
-
ก๊ากกกกก ตอนนี้อ่านแล้วสะใจแทนรัน
โดนระดับกุนซือเทพจัดหนัก o18
รอกุนซือเล่าน๊า :bye2:
-
ว่าแล้ว ว่าไม่รอด โดนเด็ดปีกเหยี่ยวอีกจนได้
-
:jul1:เลือดท่วมเตียง
-
Part 77
Black Lion...Run..
.
.
.
.
“ฮือ....ห้าว!...อึ๊บ!” ผมตื่นบ่ายสองโมงกว่า คนใช้ไม่มีใครกล้ารบกวนสักคน
คงรู้ว่า..เจ้านายต้องการความเป็นส่วนตัวอย่างมาก ไอ้เหยี่ยวเจ้าเล่ห์..ยังหลับอุตุบนเตียง..
ท่าทางคงกำลังฝันดี หน้าตอนหลับมียักคิ้วยิ้มบางด้วย บางครั้งก็ทำปากมุบมิบ
เหมือนคุยอะไรกะใครอยู่ซะงั้น
ตอนลืมตาตื่นผมต้องค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกมายืนข้างเตียง..ก่อนจะบิดขี้เกียจ
เรียกกำลังให้ฟื้น..ยืดเส้นยืดสายนิดหน่อย..ค่อยรู้สึกดีขึ้นบ้าง ก็น่ะ...เกือบฟ้าเหลือง
ไม่เคยเมคเลิฟหนักขนาดนี้มาก่อนในชีวิต มากที่สุดที่เคยทำ..แค่เบิ้ลทำแพรททริค
และคน ๆนั้นผมต้องถูกใจเป็นพิเศษด้วย ถึงสามารถเบิ้ลได้ถึงสามรอบในคืนเดียว
แต่กับไอ้เหยี่ยวเจ้าเล่ห์ค่ำคืนที่ผ่านมา เล่นสูบพลังชีวิตผมไปตั้งหกรอบ เพิ่มจากสถิติเดิมกว่าเท่าตัว
มีแรงลุกมายืนโดยที่เข่าไม่อ่อนถือว่าสุดยอดแล้ว ไอ้เหยี่ยวเจ้าเล่ห์คงนักกว่าผมแน่ ๆ
ที่ยังนอนสลบไสลคงเพราะเพลียจัด อาการบวมแดงจนช้ำของรูสวรรค์เห็นชัดเจน..
เจ้าตัวไม่บันยะบันยังโหมกระแทกแลกหมัดกับผมซะขนาดนั้น รู้ว่าควบคุมตนเองไม่ได้
นึกถึงโบราณว่าไว้ 'ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั่นถึงตัว' เจ้าเล่ห์กะวางยาปลุกเซ็กส์ผม
ผมรู้ทันซะก่อน..จับพิรุธตั้งแต่ตอนมารับแล้วหละ ท่าทางมีความสุขซะขนาดนั้น
คิดแล้วต้องมีอะไรไม่ธรรมดา ตอนโทรศัพท์มายังกะจะปาระเบิดใส่หัวผม
มาแน่ใจก็ตอนแกล้งใจดีชวนผมดื่มไวท์นี่แหล่ะ ผมถึงไหวตัวทัน..ต้องมีอะไรไม่ปกติสักอย่าง
ส่วนใหญ่คนเราจะเสียท่าเพราะมาจากของที่ดื่มที่กินนี่แหละ....เลยหาวิธีเปลี่ยนแก้วไวท์..
หลอกมันว่าผมดื่มไวท์แล้วต้องดื่มน้ำตาม..ไวท์มีรสฝาดบาดคอ แค่นี้ก็มีจังหวะเปลี่ยนแก้วแล้วล่ะครับ
แต่ก็ไม่คิด..ยาจะออกฤทธิ์แรงขนาดนี้ ถึงกลับทำให้เหยี่ยวรั่วตัวสร้างปัญหา...
ออกปากออดอ้อนร้องขอให้ผมร่วมรัก..แถมเร่าร้อนรุนแรงแบบไม่ต้องพูดถึง
สั่งให้ทำอะไรเล่นตามหมด จับพลิกคว่ำพลิกหงายหกขะเมนตีลังกา เล่นท่าจนเกือบครบ
ไม่มีปฏิเสธตามใจผมซะงั้น ถึงจะรู้ว่าเหยี่ยวรั่วไม่อยู่ในภาวะที่สามารถควบคุมตัวเองได้ก็ตาม
แต่ก็กระตุ้นให้ผมมีอารมณ์ร่วมอย่างไม่น่าเชื่อ แค่เค้าปลุกผมก็ดันสู้ เค้าเริ่มยั่วให้ผมรุกก่อน...
จัดเต็มจนเจ้าตัวพอใจ..กระทั่งหมดฤทธิ์ยานั่นแหล่ะ ผมถึงได้พักหลับเป็นตาย
ถึงตื่นมาเอาป่านนี้ ถามผมว่าถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่มันแล้วละก็ ต่อให้ปลุกผมขนาดไหน
ผมว่าคงหมดอารมณ์ไปตั้งกะยกสองยกสามแล้วละครับ แต่นี่กลับไม่เป็นดังนั้น
โดนมือโดนปากเหยี่ยวรั่วเข้าหน่อย ผมก็พร้อมรบบริการเหยี่ยวเค้าได้อย่างต่อเนื่องซะงั้น
ไม่เข้าใจจริง ๆทำไมกับคน ๆนี้ ผมถึงรู้สึกเร่าร้อนพร้อมที่จะร่วมรักกับเค้าขนาดนี้
ทั้งที่ผมไม่ใช่คนโดนยาซะหน่อย
ผมได้คำตอบให้ตัวเองแล้วครับ คงเพราะผมรักเหยี่ยวรั่วตัวนี้เข้าให้แล้วอย่างจัง
ครับฟังไม่ผิดกันหรอก...ผมกล้าใช้คำว่ารักกับเหยี่ยวสติเฟื่องตัวนี้
คนเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด...เมื่อมันดันยิ้มให้สาว ๆที่มองมันตาหวานฉ่ำ
เพราะเหยี่ยวเจ้าเล่ห์ตัวนี้อีกนั่นแหล่ะ ทำให้ผมกล้ากับลูกปืนจนลืมนึกถึงตัวเอง
ถึงกับเอาตัวเข้าบังมันเอาไว้ ลืมนึกไปด้วยซ้ำ..ว่าตัวมันรูปร่างสูงใหญ่พอ ๆกับผม
ลืมแม้กระทั่งว่ามันเองฝีมือไม่ใช่ชั่ว แต่สัญชาติญาณต้องการปกป้องของผม
กลับแสดงโดยอัตโนมัติเฉพาะกับเหยี่ยวงี่เง่าตัวนี้ตัวเดียวเท่านั้น
ตั้งกะเมื่อไหร่นะ ที่รู้สึกรักซึมลึกแทรกเข้าหัวใจผมอย่างช้า ๆ...
กว่าจะรู้ตัวว่ารักเจ้าเหยี่ยวจอมจุ้นเข้าให้..ต้องมาถึงตอนนี้แหละ
คิดแล้วคงนานมาแล้วด้วยซ้ำ คงเพราะผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกกับมันตะหาก
จำได้..เจอหน้ากันครั้งแรก แก๊งค์เราก็เป็นอริใส่กันแล้ว
แต่เพราะบุคลิกที่โดดเด่นของหัวหน้าแก๊งค์เหยี่ยวเวหา..กลับสะดุดตาผมตั้งแต่แรกเห็น
รอยยิ้มยียวนกวนประสาท..ซึ่งเจ้าตัวคิดว่ากวนตีนที่สุดแล้วนั้น ผมกลับคิดแตกต่างจากคนอื่น
ผมกับมองรอยยิ้มนี้เป็นเหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโต ชอบคิดเอาเองว่าตนเก่ง..เจ๋งกว่าใครเค้า
นึกว่าตนเหนือกว่าคนอื่นตลอด มองแล้วตลกชะมัด ไม่ได้รู้สึกกวนส้น
เหมือนที่เจ้าตัวพยายามแสดงใส่ตลอด..เวลาที่เจอะเจอกันทุกครั้ง....
ผมกลับตลกแกมหมั่นไส้เล็ก ๆซะมากกว่า
มันได้รับการยอมรับให้เป็นหัวหน้าแก๊งค์เหยี่ยวเวหา องค์ประกอบโดยรวม..
คงมาจากมันเป็นคนรักพวกพ้อง มีความรับผิดชอบ เสียสละและใจใหญ่
ความสามารถก็ไม่ได้ด้อยกว่าใคร ถ้าไม่นับความเจ้าเล่ห์..ที่เจ้าตัวภูมิใจนักหนาว่าฉลาดกว่าใครเค้า
จนเป็นเรื่องโจ๊กที่มันไม่เคยรู้มาก่อน..ว่าตัวมันไม่เคยประสพความสำเร็จสักครั้งกับการวางแผนแต่ละที
ดูอย่างเดิมพันแข่งกีฬาที่ท้าพนันกับผมเอาก็แล้วกัน....น่าจะเดานิสัยมันกันได้นะ
รู้ทั้งรู้ว่าไอ้หน่องลูกน้องในแก๊งค์..ว่ายน้ำระดับแชมป์ ยังดันทุรังลงแข่งหวังเหรียญทองอีกแน่ะ
ถึงแม้ไอ้โต๋ไม่ลงรายการนี้ ผมก็คิดว่า..มันคงไม่ได้เหรียญทองหรอก..เต็มที่ก็เหรียญเงิน
เห็นหรือยังครับ แค่กระบวนการคิดยังมีช่องโหว่ตั้งเยอะ เหยี่ยวรั่วตัวนี้มันไม่เคยรู้ตัวสักนิด..
ว่ามันคิดผิดประจำ..น่าขำไม่ล่ะ??...
แผนวางยาผมก็อีกเรื่อง ถ้าหากมันทำตัวปกติ....ไม่ต้องพิธีรีตองไรมาก ผมอาจจะพลาดก็ได้
นี่เล่นลงทุนตั้งโต๊ะ สั่งดอกกุหลาบนอกจัดแจกัน ปิดไฟจุดเทียน โอ้ย!..สาระพัดที่เจ้าตัวจะนึกได้
ถ้าทำเซอร์ไพรส์กับพวกสาว ๆ..คงเสร็จมันไปแล้วเมื่อเจอเซอร์ไพรส์ที่เหยี่ยวรั่วมันทำให้
แต่นี่มันคงลืมไปว่าผมเป็นใคร ผมคือ Black Lion...Run กุนซือแก๊งค์สิงห์โตดำ
เกมส์ง่าย ๆแค่นี้อ่านไม่ออกเดาทางไม่เป็น ก็ไม่ต้องรับฉายานี้หรอกครับ
จ้องหน้ามันตอนหลับ ยังกะเด็กโข่งในร่างชายงามซะงั้น ตอนหลับดูเด็กชะมัด
ไร้พิษสง..ไม่เจ้าเล่ห์...ขนตายาวหลุบปิดดวงตาเข้ม ปกติมักไหวระริก
แสดงอารมณ์ตามความนึกคิดของเจ้าตัวตลอดเวลา มันมีความสุขสนุกสนานดวงตาก็ระยิบระยับ
หากลุ้นกับเหตุการณ์อะไรสักอย่าง..ก็ดูตื่น ๆหวาดระแวงให้เห็นจนเดาได้ เวลาโกรธหรือโมโห..
ก็วาวโรจน์แสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน บทจะเขินอาย..ก็ไหววูบซะงั้น
แต่ที่ผมชอบมากที่สุด..ก็สายตาเย้ายวนฉ่ำเยิ้ม..ตอนมองหน้าผมขณะเรากำลังร่วมรักกันนี่แหละ
ไม่อยากเชื่อนัยตาคมเข้มหวานฉ่ำ มีประกายระยิบระยับ..ภายใต้ขนคิ้วหน้าขนตายาว
จะกระตุ้นให้เกิดอารมณ์อย่างว่า..ยังกะผมเป็นผู้ควบคุมทุกสิ่งทุกอย่าง...ไว้ในอุ้งมือแต่เพียงผู้เดียวซะงั้น
สายตาตอนนั้นของมัน ทำให้ผมรู้สึกหึกเหิมเหมือนทรงพลังยังกะเฮอร์คิวริส นี่ละมั้งผมถึงไม่ปฏิเสธ..
เมื่อเจ้าตัวปลุกพลังทางเพศ..ยั่วให้ผมตอบสนองความต้องการจนหมดฤทธิ์ยา
ทั้งที่จริง..ผมสามารถลากเค้าไปสาดน้ำ...หลังมีอะไรกันไปครั้งสองครั้ง...
ก็ช่วยให้คลายฤทธิ์ยาเบาบางลงได้แล้ว แต่ผมกลับไม่ทำ ไม่อยากคิดว่าตัวเองหื่น...เข้าขั้นโคม่า...
ทั้งที่ไม่โดนยากับสู้ตลอดซะนี่ ผมเชื่อว่า..ถ้าเกิดเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่มัน..ผมคงทำไม่ได้
ปฏิกริยาทางร่างกายคงไม่ตอบสนอง..ที่มันส่งผลต่อความรู้สึก..และไวต่อการสัมผัสขนาดนี้
สำหรับผม..ต้องเป็นมันคนเดียวเท่านั้น ‘เหยี่ยวเวหา..ไอ้พรตรั่ว’ เมียที่น่ารักน่าชังของผม
ไม่รู้ตื่นขึ้นมา..จะหาเรื่องปวดหัวอะไรให้ผมอีก เหยี่ยวตัวนี้..ยิ่งชอบพยศอยู่ด้วย แต่ผมกลับชอบนะ
เพราะมันทำให้ชีวิตผม..มีสีสันไม่จืดชืดสักนิด เหมือนกับว่า..เหยี่ยวรั่วตัวนี้
ทำให้ผมมีเรื่องได้ตื่นเต้นตลอดเวลา นึกแล้วเผลอยิ้มมีความสุขไม่ได้
ต่อนี้ไป..ชีวิตผมคงไม่ต้องเหงาที่จะไม่มีใครอีกแล้วสินะ
เพราะถึงยังไง..ผมคงผูกติดกับเหยี่ยวรั่วจอมเจ้าเล่ห์ตัวนี้..อย่างไม่มีทางทิ้งไปได้หรอก
คิดว่าเจ้าเหยี่ยวสติเฟื่อง..คงหาเรื่องให้ผมใช้สมองไม่เว้นแต่ละวันเป็นแน่
รักทุกคนที่ติดตามเรื่องราวของผมสองคนมาตลอด..........
Black Lion...Run.
-
อ้าว รันไปหลงรักเค้าซะงั้นอย่าให้เค้ารู้นะ เดี๋ยวเค้าจะทำเจ็บ :laugh:
-
น่ารักและร้อนแรง
รัน-พรต
:pig4:
-
แหม บอกรักเค้าด้วยล่ะ ฮิฮิ
-
สารภาพรักซะขนาดนี้ หากพรตรู้เข้าจะทำยังไง ตอบรับหรือปฏิเสธ
แต่คิดว่าพรตต้องมีใจให้รันบ้างแหละ ไม่งั้นคงไม่ยอมพลีกายให้รัน
ถึงขนาดนี้ พรตเองก็ออกจะเก่งและแมน รอลุ้นตอนต่อไปว่าคู่ร้อนแรง
รัน+พรต จะลงเลยยังไงกัน .... :pig4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ในที่สุดรันก้อรุตัวแล้วว่าตัวเองชอบพรต
แล้วเมื่อไรพรตจะรุตัวบ้างนะ
รอลุ้นและเชียร์คู่นี้
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เหยี่ยวรั่ว ๆ หมดฤทธิ์นอนสลบไม่ได้สติ
ส่วน Black Lion...Run..
ทำลายสถิติไปถึง 6 ครั้ง
:laugh: :laugh:
-
ยิ่งอยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว
กุนซือเทพรู้ตัวแล้วว่าชอบพรต
แล้วพรตอะ .....
:m1: :m1:
ปล. อึด ถึก ทน กันจริ๊งงงง :z1:
-
พรต ก้อรักรันด้วยแน่ๆละ
-
กุนซือเจ๋งมาก o13
เชียร์ให้ความรักสมหวัง :mc4:
สู้ๆ :fire:
-
รันรู้ใจตัวเองแล้ว พรตหล่ะเมื่อไหร่รู้ตัวว่ามีใจให้รันเหมือนกัน :กอด1: :กอด1:
-
:impress2:ชอบคู่นี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่พรต น้องรันนนนนนนนนน
มารอพี่พรตตื่นนนนนนนนนนนนนน o13
-
:serius2: :serius2:
-
:impress3:
คู่นี้ทั้งร้อนแรงและก้อน่ารักเนอะ
อิอิ
-
ชอบ ชอบ ชอบคู่นี้ ดิบเถื่อนดี
ที่สำคัญชอบให้พรตโดนกด
รันก็สมกับเป็นกุนซือ ฉลาดเกิ้น
กินไวน์ต้องจิบน้ำตามด้วยเนอะ อิอิ
-
เอาอย่าง..รัน
วิ่งไปดื่มไวน์ ตามด้วยน้ำเย็น
อิอิ
มั่งดิ
6 ยก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮ่าฮ่า
จัดไปเล๊ยยยยย
ขอบคุณครับ Luk
-
ก็นะ..ลองกุนซือเทพเค้ารัก เค้าหลงขนาดนี้แล้ว เหยี่ยวน้อยพี่พรตของเราคงดิ้นหลุดยาก เตรียมตัวเตรียมใจเป็น เมีย ไปตลอดแหง๋ๆ ไม่น่าจะมีหวังได้กดกุนซือเทพเค้าหรอก 555+
-
พรตกับรันเหมาะสมกันมากเลย :o8:
เอาใจช่วยให้รักกันไปนานๆ :L1: :L1:
มาต่อตะเกียงกับโต๋ได้แล้ววว :call: :call:
-
รันน่ารักมาเลยยยยยยย
ชอบบบบบบ
สิงโตจะปรายเหยี่ยววว
อิอิ
-
:oo1:อะจึ๊ อะจึ๊ แล้วถึงรู้ว่ารัก.....แหม.... :-[
-
สารภาพได้น่ารักมาก
บวกหนึ่งให้รันที่หลงรักพรตเข้าเต็มเปา
-
รันเตรียมตัวรับมือกับพี่พรตได้เลยตื่นมา
จะเคืองแต่ไหนไม่รู้ที่รู้ว่าแผนตัวเองไม่สำเร็จ :laugh:
-
ขอบคุณครับ
-
ถ้าจะกลายเป็นคนของสิงห์รันแบบจะยอมไม่ยอมก็ต้องเป็นซะละมั่ง เหยี่ยวรั่ว...
-
:o8: น่ารักและร้อนแรงสุด ๆ อะ :o8:
-
เชียร์น้องรันจ้า แต่ว่าพี่พรตตื่นมาเมื่อไหร่สงสัยน้องรันต้องปวดขมับแน่ ๆ
-
ที่แท้รันก็รู้สึกชอบพรตมาก่อนนี่เอง ในที่สุดรันก็ปราบพรตได้แล้ว
-
Part 78
ลูกโดด....
.
.
.
.
หลังจากวันนั้น..กูกับไอ้พี่โต๋ตกลงจะทำตัวปกติ กิจกรรมที่เคยทำ
ก็เหมือนเดิมโดยมีมันคอยระวังให้กูตลอด แผนล่อเสือออกจากถ้ำยังดำเนินการต่อ
กูต้องไม่ทำตัวเป็นภาระให้มันมากังวล จากที่ไม่รู้อะไรเลยเมื่อรับรู้แล้ว
เห็นทีต้องแสดงศักยภาพ..ของตะเกียงเจ้าพายุให้ศัตรูรู้ฤทธิ์กันหน่อยแล้ว
พวกมันเห็นกูเป็นตัวอะไร..นึกอยากฆ่าก็สั่งฆ่าซะงั้น ดีล่ะ..เมื่อพวกเล่นแรงก่อน
อย่าว่าไอ้ตะเกียงร้ายก็แล้วกัน..เจอกันหน่อยดิไอ้เต่าหดหัว
กูนี่แหละจะลากคอพวกมัน..ให้ออกมาแสดงตัวเอง..
ชิ...รู้จักตะเกียงเจ้าพายุน้อยไปซะเร้ว............ย๊ากกกกกๆๆๆ!!!
หลังสอบกลางภาคผ่านไป ทุกอย่างเงียบ...เฉียบ..ไร้วี่แววผู้มุ่งร้าย
ทั้งที่กูออกจะทำตัวลัลล้า..ล่อตาตะเข้ตะโข่ง ให้มันออกมาปลิดปลงชีวิตกู
กลับไม่ยักมีใครอุกอาจออกมาลุยสักแอ๊ะ พ่อสิงห์บอกว่าพวกมันคงรอดูก่อน
น่าจะรอจังหวะเหมาะลงมือเร็ว ๆนี้แหล่ะ..แกกำชับไม่ให้ประมาทเลิ่นเล่อเป็นอันขาด
วันนี้อาจารย์หัวหน้าภาควิชาพละศึกษา นัดพวกกูทั้งสิบสองคน..เจอที่โรงยิมตอนบ่ายสาม
บอกจะแนะนำโค้ชให้รู้จัก พี่ท่านจะจัดตารางการซ้อมให้ทุกเย็น..เริ่มพรุ่งนี้เลย
ตารางเรียนของพวกกูถูกปรับลด โดยวิชาเลือกเสรีบางตัว..อาจารย์ยกยอดให้ไปเรียนเสริมทีหลัง
ไม่ต้องเรียนเต็มพีเรียล ยกเว้นวิชาหลักต้องเรียนตามปกติ ทำให้ได้สิทธิ์เลิกบ่ายสามโมง
และอยู่ซ้อมบาสจนถึงหกโมงเย็น รู้สึกคึกคักกระดี๊กระด๊าได้อีก
เพราะแมทนี้..ไปทัวร์ถึงเกาหลีเมืองปูซาน น่าสนใจไหมล่ะ...
“กริ๊งงงๆๆๆ!!!.” สัญญาณหมดเวลาคาบเจ็ด..บ่ายสามโมงตรง กู..ไอ้พี่โต๋..ไอ้พี่บอมย์...
ไอ้พี่รัน...ไอ้พี่กาน..ไอ้พี่โทนี่ ต่างเก็บสัมภาระลงกระเป๋า พากันเดินออกห้อง
ท่ามกลางสายตาเพื่อน ๆ..หลายคนคงรู้..ว่าพวกกูไปทำอะไรกัน แต่ยังอดมองตามไม่ได้..
เพราะพวกต้องนั่งเรียนต่อกันอีกคาบ....ศรีริต้า..จ้องกูตาไม่กระพริบ...????
มาถึงยิม พวกเหยี่ยวเวหามารอก่อนแล้วครบเซ็ท ไอ้พี่รันพอเจอไอ้พี่พรต..รีบเดินเข้าไปหามันทันที
“เอาชุดกูมาด้วยเปล่า?” อ่า!..มันถามไอ้พี่พรต
“เอามา..อยู่ในกระเป๋า” อื้อ!..ไอ้พี่พรตตอบมัน ไมชุดไอ้พี่รันถึงอยู่กับไอ้พี่พรต?
“ป่ะ!..ไปเปลี่ยนชุดกัน” พูดจบ..มันล๊อคคอลากไอ้พี่พรต
เดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ากันสองคน ท่ามกลางสายตายี่สิบคู่ที่มองตาค้าง
ซึ่งมันหาได้สนใจไม่..ยังกะโลกใบนี้มีมันสองคนซะงั้น
แม่ง..แน่จริง..จริ๊งงงง..กุนซือกู..อย่าได้แคร์จัดไปเลยพี่..
อึ้ง..ทึ้ง..ปนเสียว...ว้าวววๆๆ!...ควายธนูรุ่นใหญ่สองตัว..ควงกันไปแล้ว..ฮิ้ววววว!!!!
ตั้งแต่ไอ้พี่รันอะไรยังไงกับไอ้พี่พรต รู้สึกไอ้พี่พรตจะลดการกวนโอ้ย
ความกร่างยียวนกวนส้นหดหายไปเลย แถมพวกเหยี่ยวเวหาก็ไม่ค่อยอะไรอีก
กลับทำตัวเรียบร้อยกันซะงั้น หรือที่เขาพูด..พอดองกันแล้ว..น้องแก้วต้องคล้อยตามพี่...อิอิอิ
เพราะลูกพี่พฤติกรรมเปลี่ยน พวกลูกทีมก็หันหัวตาม สิงห์รันกูแน่มาก เด็ดปีกเหยี่ยวจนเชื่องได้
ปกติไอ้พี่พรตมันเจอกู..ต้องหยอดต้องหม้อไปตามเรื่อง เดี๋ยวนี้ไม่แม้แต่น้อย
เอาตรง ๆมันพบรักกัน..จนเพื่อนวงในตั้งชื่อให้ว่า ‘คู่รักสนามรบ’ ตลกพิลึก..
รบในเกมส์กีฬาสี..กลายเป็นคู่สยิวกิ้วของวงการซะงั้น แต่ก็ไม่มีใครพูดไป..รู้กันแค่พวกกูเนี๊ยะแหล่ะ
ขืนข่าวแพร่กระจายออกไปล่ะก็ ไม่อยากจะคิด สาวแท้ สาวเทียม แฟนคลับ ตลอดจน
พวกที่คลั่งไคล้พวกมัน..จะหัวใจแตกกระจายกันขนาดไหน ก็นะ..ท๊อปฮ๊อทอันดับสองอันดับสาม
หันมานัวกันเองซะงั้น ใครไม่หัวใจสลายให้มันรู้ไปสิว่ะ!....กร๊ากกกๆๆ!!!
พวกกูจัดการเปลี่ยนชุด..เตรียมพร้อมรอโค้ช ไอ้พี่เทคเดินมาหากู ถามกูว่า
“ตะเกียงครับ พี่ได้ยินว่า..สองอาทิตย์ก่อนวิ่งหลบกระสุนกันเลยหรือครับ?” กูเลยยิ้มให้ ก่อนตอบไปว่า
“ใช่ครับพี่ ยังกะหนังฮอลิหวู๊ดแน่ะ...ไม่รู้แก็งค์ไหนถล่มกับแก็งค์ไหน เกือบโดนลูกหลง
ดีที่ตะเกียงสวมวิญญาณเจมส์บอนด์ ตีลังกาสามตลบ..
เข้าบังหลังครกส้มตำทันแหละ...5555!...เอิ้กกกๆๆ!!!” มันมองหน้ากูกลั่นขำหน้าดำหน้าแดง
ไหนที่สุด..ก็ทนม่ายไหว.....หัวเราะซะดังลั่น...
“5555!!!...จี้ชะมัด..ตะเกียง..คิดได้ไงตีลังกาหลบหลังครกส้มตำ อย่าบอกว่าที่รอดมีชีวิตมา..
เพราะบารมีครกส้มตำช่วยไว้อ่ะนะ?” ยังด้นมุกสดกับกูต่อ
“จริงดิ...ตะเกียงจะโกหกทำไมเล่า รอดมาได้เนี๊ยะ!..เพราะปาฏิหาริย์ครกส้มตำล้วน ๆ
แม่ค้าคนตำ..เค้าฝีมือขั้นเทพเลยเชียวน๊า..” ละไว้ให้พี่แกงงเต็กแหละ ไงเดี๋ยวต้องถามต่อแน่
หลายคนเห็นกูกับมันสนทนากันออกรส ขยับเข้ามาฟังกันใหญ่
“หือ.....ฝีมืออะไรขั้นเทพ?” น้านนน...ว่าแล้วต้องถาม
“ก็..แหม...ฝีมือควงสากปัดกระสุนไงพี่ พวกโจรรัวยิงเต็มแม็ก
ลูกกระสุนไม่สามารถฝ่ารัศมีสากกระบือ..ที่แม่ค้าเค้ายกควงร่อน..
ตวัดปัดกระสุนกระเด็นกระดอนแตกกระจายระเอียดยิบ....นับปลอกกระสุนโดยรวม..
แหล่งข่าวแจ้งว่า..ประมาณห้าร้อยกว่าปลอกเลยน๊า..!” กูยังฝอยแมงโม้บินว่อน
พวกมันต่างฟังกูปากอ้าตาค้าง ทั้งพวกที่อยู่ในเหตุการณ์..พากันกลั้นขำระนาว
ส่วนพวกเหยี่ยวเวหา ที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ยกเว้นไอ้พี่พรต อึ้งกิมกี่กันเป็นแถว
ไอ้พี่ชัด..คงอดใจไม่ไหวถามขึ้นบ้าง
“นี่พูดจริงหรือพูดเล่นเนี๊ยะ?” หนะ!...ว่าแล้วมันต้องอยากรู้ จัดไป
“พูดจริ๊งงงงๆๆๆ!!!..” เสียงสูงได้อีกกู
“ห่ะ!...ยิงกันเป็นว่าเล่น..รัวกระสุนสี่ห้าร้อยลูกเลยเหรอะ?” ไอ้พี่ต้าพาซื่อ..ถามมาอีกคนแหละ..
ไอ้พี่บอมย์ ไอ้พี่กาน ไอ้พี่โทนี่ แม้แต่ไอ้หล่อเทพ..กลั้นขำหน้าดำหน้าแดง
ฟังกูอำพวกพี่เค้าต่อ...
“เอ้า!...จริงดิ...ลูกโดดล้วน ๆ คนตำควงสากตวัดรัวใส่กระหน่ำเลยพี่ ไม่ใช่ธรรมดานะนั่น”
กูยังเล่นไม่เลิก
“แล้วพวกตะเกียงทำไง เห็นว่าไปกันตั้งหลายคน ผู้หญิงก็มีไม่ใช่เหรอ
ไม่โดนลูกหลงกันสักคนเลยนี่ โชคดีมากเลยนะ ห่ากระสุนรัวมาขนาดนั้น” ไอ้พี่วิน
แสดงความคิดเห็นมาอีกคนแหละ....
“อ้าว!...ก็ตัวใครตัวมันแหละพี่ ตะเกียงรับไปสิบลูกคนเดียวล้วน ๆ
ส่วนคนอื่นกระจัดกระจายแล้วแต่ใครสามารถรับได้แค่ไหน” ถึงตรงนี้
พวกมันหันมองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก เริ่มงงเต็กเข้าไปใหญ่ว่าพูดเรื่องเดียวกันหรือเปล่า
กูรู้สึกสงสารเห็นหน้าหมางงแล้วก็นะ ในขณะที่พวกสิงห์โตดำ..เริ่มจะหมดความอดทน
จะปล่อยกร๊ากกันอยู่มะร่อมมะร่อแล้ว หน้าดำหน้าแดงน้ำตาเล็ดกันอยู่ด้านหลัง..พวกพี่เค้านั่นแหละ
เฉลยให้เข้าใจดีกว่า..น่าสงสารหน้าซื่อๆ ..
“ก็ตะเกียงรับไหวแค่สิบเม็ด นี่ถือว่าเผ็ดสุดแล้ว ส่วนคนอื่น ๆก็แค่เม็ดสองเม็ด
เผ็ดขี้แตกขี้แตนกันแล้วพี่ เหงื่อไหลซิบซกเล็กหยดกันติ๋ง ๆแล้วนะนั่น..ขืนมากกว่านี้
ไฟลุกกระเพาะแน่ ๆ..เผลอๆขี้ที...คงแสบตูดแดงจนเป็นตูดลิงเข้าให้” กูพูดจบ พวกเหี้ยสิงห์โตดำ
ปล่อยกร๊ากกกๆๆ..กันทันที เหยี่ยวเวหาถึงบางอ้อ อายกันหน้าดำหน้าแดง ทนฟังกูพร่ำตั้งนาน
กว่าจะรู้กระสุนกูหมายถึงพริกขี้หนูลูกโดด ที่แม่ค้าเค้าใส่ส้มตำอ่ะนะ เป็นไงมุกไอ้ตะเกียง
แป๊กสมใจกันดีไหมงานนี้.....ห่ะ..ห่ะ..ห่ะ!....กร๊ากกกกกๆๆๆๆ........
ขอให้มีความสุขส่งท้ายเทศกาลสงกรานต์กันนะค่ะ..อย่าลืมสรงน้ำพระ..รดน้ำดำหัวผู้ใหญ่ด้วยนะค่ะ
แต่กำนันไม่ต้องก็ได้ค่ะ...ประเพณีเค้าเน้นรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่ท่านเดียว...ไม่ได้บอกกำนัน...ก๊ากกๆๆ
:z2: :laugh: :pigha2:
Luk. [/color]
-
น้องตะเกียงฮาได้อีก :m20:
:L2: :L2:
-
สงกรานต์นี้ น้องตะเกียงเราสาดมุขแทนสาดน้ำซะนี่ เอ้า ฮากันไปถ้วนหน้า o13 o13
-
:m20: :m20:
น้องตะเกียงคะ วันนี้มุขเยอะนะ
ฮากระจาย
จากลูกกระสุนกลายเป็นลูกโดดไปสะงั้น
-
เล่นมุกซะเป็นเรื่องเป็นราวเลยนะตะเกียง
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ตะเกียงฮาได้อีก :m20: :m20:
-
:jul3:
:impress2:พี่พรต น้องรันนนนนนนนนนนนนนนนน :impress2:
-
มุกนี้ฮาได้ใจจริง ๆ นะน้องตะเกียง
ปล.อยากอ่านซีนน้องรันกับพี่พรตหวานกันมั่งอ่ะ
-
ตะเกียงเล่นมุกซะอึ้ง แต่ที่ทำให้อึ้งตั้งแต่แรกคือ กุนซือเทพ เค้าไม่แคร์สื่อจริงๆ พ่อคุ๊ณ ออกตัวแรงเชียว
-
555 ลูกโดด คิดตามเลยนะเนี้ย
-
ฮาโคตรเลย มุกของตะเกียง อ่านไปขำไป
-
:m20: :m20: :m20:
เออ ว่าแต่พรตกะรันทำไมไปเปลี่ยนชุดกันสองคนละ
:z1: :z1: :z1:
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
มุกน้องตะเกียง ฮาจิงอะ
น้องรันนนน ไปทำไรกันในห้องน้ำๆๆๆๆๆ
-
อยากอ่านโหมดหวานระหว่าง พรต+รัน ด้วยคนค่ะ
:mc4: :mc4:
-
แมงโม้บินว่อนเลยน้องตะเกียง
o13 o13เก่งไม่พอขี้โม้อีกต่างหาก
-
ฮา ได้อีกน้องตะเกียง
-
:laugh:
-
พรต + รัน ไม่แคร์สื่อเรยนิ o18
ตะเกียงจะฮาไปไหนฮ๊าฟฟฟฟ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ก๊ากกกกกกกกก แอบเชื่อตาม ฮะฮ่า :o12:
รันพรต สู้ต่อไป แหม ตะเกียงช่างเปรียบ ควายธนูรุ่นใหญ่2ตัว เดินควงกันไปแล้ว o22
-
ลืมอีกอย่าง
รักพี่โต๋มั๊กมาก สู้ต่อไป o13
-
:กอด1: :L2: :3123: :L1:
พี่รันนนน
-
:m20:
กระสุนกูหมายถึงพริกขี้หนูลูกโดด ที่แม่ค้าเค้าใส่ส้มตำ
อ่ะ..แล้วจะเผ็ดเท่า
prick ลูกโด่ของโตโต๋
ได้เปล่า
อิอิ..น้องตะเกียง
:pig4: Luk
-
555555555
มุกนี้สำเร็จค่ะ
การันตีว่า คนอ่านอย่างน้อยต้องอมยิ้ม
น้องตะเกียงยังน่ารักน่าหยิกเหมือนเดิม
-
อาา ร้อนแรงและน่ารักเลยทั้งสองคน
-
ฮาน่ารักนะครับ
-
:laugh: :laugh: :laugh: ขอขำกับตอนล่าสุดหน่อย โอ๊ยไม่ไหวจะเคลียร์จริง ๆ
น้องตะเกียงจะฮาไปไหนจ๊ะ แค่นี้ก็ขี้แตกขี้แตนกันทั่วหน้าแล้ว :m20:
พี่โต๋คงจะไม่เครียดก็คราวนี้แหล่ะ ได้แฟนแถมตำแหน่งหัวหน้าคณะตลกด้วย :jul3:
พี่รันนี่ซิเจ๋งจริง :haun4:เด็ดปีกเหยี่ยวให้กลายเป็นแมวน้อยเชื่อง ๆ o13 เอาใจไปเลยพี่ครับ
ชอบริต้าอ่ะ :-[ชอบมากเลยนะ :กอด1:แต่ช่วยเอาไปเก็บไกล ๆ หน่อยได้เปล่า ชีเกินบรรยายจริง ๆ :m31:
-
ปั้มไว้ก่อน o13 ขอไอตามอ่านด้วยคนล่ะนะเคอะ
-
แหมตะเกียงนะ อำเค้าได้อีก
-
Part 79
ตะเกียง..พันลาย.
.
.
.
.
.
อาจารย์หัวหน้าภาควิชาพละ..ชื่ออาจารย์พจน์ แกพาโค้ชเข้ามาพอดี
หลังจากกูด้นมุกแป๊กพาพวกขำกันท้องคัดท้องแข็ง เรื่องกระสุนลูกโดด..อิอิอิ..
โค้ชคนนี้ชื่อพี่..ชัยชนะ...อืม..ชื่อดีมีชัยไปกว่าครึ่ง สงสัยทีมกูคงชนะตั้งแต่ยังไม่ได้ลงแข่ง
แค่ชื่อโค้ชก็กินขาดแล้วว่ามั้ย?
“หวัดดีน้อง ๆทุกคน พี่ได้รับเกียรติจากส่วนกลางให้มาทำหน้าที่ฝึกซ้อมให้กับน้อง ๆ
ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป เรียกพี่ว่า..พี่ชนะ..สั้น ๆนะครับ
อดีตพี่เคยเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลทีมชาติอยู่หลายปี เคยเล่นลีกส์อาชีพในประเทศแถบเอเชีย..
ก็สองสามประเทศ พอรู้เทคติกการเล่นของประเทศในแถบนี้พอสมควร พี่จะเอาประสบการณ์ที่มี
มาฝึกฝนให้น้อง ๆ คว้าชัยชนะให้ประเทศในการไปแข่งที่ปูซานครั้งนี้” พูดจบ
พวกกู..ปรบมือต้อนรับทันที แหมพูดดี..รูปร่างสูงใหญ่ พอ ๆกับไอ้พี่บอมย์แหนะ..แต่ความหล่อ...
พวกมันกินขาด พี่แกอายุสามสิบต้น ๆใช่ว่าแกขี้เหร่หรอกนะ
เพียงแต่หล่อสู้พวกกูไม่ได้ตะหาก..ฮ่าๆๆ!
“เอาหละครับ....เรามาทำความรู้จักกันก่อน..แนะนำตัวทีละคน..ให้พี่ได้รู้จักชื่อพวกเราไว้ด้วย
ใครชื่อไรกันบ้าง?” พูดจบพวกกูก็เริ่มแนะนำตัวกันทันที โดยเริ่มจากพวกเหยี่ยว
เพราะเป็นรุ่นพี่ม.5 ยังไงก็ให้เกียรติ..ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญมาก
"ผมพรตครับ...ผมเทคครับ..ผมวินครับ..ผม..บลาาาาๆๆ” จนกระทั่งครบทุกคน รวมพวกกูด้วย
พี่ชนะพูดต่อทันที
“วันนี้..พี่ยังไม่ซ้อมนะครับ พรุ่งนี้เราถึงจะเริ่มซ้อมกัน
แต่ก่อนอื่นอยากให้ทุกคนแบ่งงานในทีมก่อน เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาขึ้นภายหลัง
อันดับแรกให้น้อง ๆ เลือกหัวหน้าทีมกันก่อนเลย” พูดจบพวกกูเงียบ
ไอ้พี่รันหันไปซุบซิบกับไอ้หล่อเทพ ก่อนจะพูดว่า
“ผมเสนอให้พรต..เป็นหัวหน้าทีมครับ” ทุกคนหันไปมองกุนซือเทพเป็นตาเดียว
กูรู้เหตุผลที่ไอ้พี่รันมันทำอย่างนั้น เป็นการดีที่สุดแล้ว...เพราะไอ้พี่พรตเป็นรุ่นพี่
แถมเป็นหัวหน้ากลุ่มเหยี่ยวอีกด้วย ควรให้เกรียติมัน พวกเหยี่ยวจะได้รู้สึกดีไปด้วย
ที่สำคัญ...ไอ้พี่พรตเป็นหัวหน้า..แต่เบื้องหลัง..ใครกุมบังเหียน..ฮิ้ววววว!
ไม่มีใครคัดค้าน สรุปไอ้พี่พรตเป็นหัวหน้าทีมหรือกัปตันอะแหละ ไอ้พี่โต๋เป็นรองหัวหน้า
คนอื่น ๆ ต่างมีหน้าที่หมุนเวียนกันทำทุกวัน จับคู่เตรียมน้ำใส่กระติกไว้กินตอนซ้อม
สวัสดิการเหล่านี้..ต้องไปเบิกร้านค้าสหกรณ์ส่วนกลาง ไม่ต้องซื้อเพราะโรงเรียนทำบันทึกแจ้งให้แล้ว
พวกกูต้องจับคู่รับผิดชอบหมุนเวียนตลอดการซ้อม..จนหมดแข่งโน้นแหละ...
“งั้นพรต..พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้ว พาเพื่อน ๆวอร์มอัพก่อน พอบ่ายสามโมงครึ่ง
ค่อยพาลูกทีมวิ่งรอบสนามฟุตบอลห้ารอบทุกวัน ห้ามน้อยกว่านี้
หลังจากนั้นกลับเข้ามาวอร์มเบสิคการครองบอลทั่วไป พี่จะมาประมาณสี่โมง
เมื่อพี่มาถึงแล้ว ทุกคนต้องพร้อมซ้อมตามตาราง หวังว่าคงวินัยดีกันทุกคนนะ
ไม่อู้ไม่หลบเป็นอันขาด หน้าที่ครั้งนี้เพื่อประเทศชาติ
เราต้องเคร่งครัดและเคารพตัวเองให้มาก ความสำเร็จถึงอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม” โอ้!..อยากจะบอกว่า
พี่แกพูดดีชะมัด..พวกกูฮึกเหิมกันทุกคน ต่างพร้อมจะซ้อมตามตารางของพี่เค้าหละ
จากนั้นแกก็ถามเรื่องส่วนตัวทั่วไปของพวกกูเล็ก ๆน้อย ๆ ถือเป็นการทำความคุ้นเคยไปด้วย
ก่อนปล่อยให้กลับบ้าน เพิ่งห้าโมงนิด ๆพวกเสี้ยนเลยขอลงเล่นทีมกันต่อ
ไหน ๆก็เปลี่ยนชุดซ้อมกันแล้ว พี่ชนะแกขอกลับก่อน
พร้อมสั่งให้เก็บอุปกรณ์ให้เรียบร้อยตอนเลิกเล่นด้วย
พวกแบ่งทีมกัน..กูขอบาย ไอ้พี่กานขอแยกตัวกลับก่อน บอกมีนัดน้องกิ่งว่างั้น
กลายเป็นฝั่งละห้าคนลงตัว นั่งดูพวกมันเล่นได้สักพัก อยากออกไปเดินเล่นนอกยิมสักหน่อย
ตรงสวนหย่อมที่น้องกิ่ง..เคยพากูไปดูริต้าหอมไอ้หล่อนั่นแหละ เห็นพวกกำลังเล่นกันมันส์เกมส์ติดพันอยู่
เลยไม่ได้บอกใครไว้ กะออกมาแป๊ป ๆแล้วค่อยกลับเข้าไป คิดได้งั้นเลยเดินออกมาทันที
สวนหย่อมด้านหลังตอนนี้ไม่เหลือนักเรียนสักคน น่าจะกลับกันหมดแล้ว ก็เกือบหกโมงแล้วนี่นา
ส่วนใหญ่เวลานี้ไม่ค่อยมีนักเรียนบริเวณนี้หรอก มักไปรวมอยู่สนามฟุตบอลหน้าโรงเรียน
หรือตามม้าหินอ่อนใต้อาคาร รอผู้ปกครองมารับซะมากกว่า
ช่วงเย็นแบบนี้..นักเรียนบางตาไม่พลุกพล่านเท่าไหร่
กูหาที่นั่งตรงพื้นหญ้า..มองสระบัวตรงหน้า..ชูดอกอวดกันเต็มสระเพลิน ๆอยู่นั้น
จู่ ๆรู้สึกมีคนกำลังเดินเข้ามาด้านหลัง จำนวนไม่น้อย..ใกล้เข้ามาไม่ถึงสิบก้าว
กูลุกขึ้นยืนแกล้งปัดตูดหันหน้ากลับไปทันที พวกหยุด..ต่างจ้องกูกันนิ่ง มันมากันสามคน
หน้าตาบ่งบอกไม่ได้มาดีแต่มือไม่มีอาวุธ สวมเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์กันทุกคน
อยู่ในวัยฉกรรจ์ทั้งนั้น ตัวแม่งสูงหนาพอ ๆพวกไอ้พี่โต๋แหละ ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะพูดขึ้นว่า
“เชิญตามพวกเราไปดีดี” มันสั่งชัด ๆดันบอกเชิญ พูดจบพวกมันอีกสองคนตีวงอ้อมหลังกูทันที
เหมือนต้องการต้อนให้เดินตามมัน คิดว่าพวกนี้คงเป็นอีกกลุ่มแน่ ๆ..คงไม่ใช่กลุ่มที่คิดจะฆ่ากูหรอก
คงพวกที่ต้องการตัวกูไปเปิดถ้ำ ไม่งั้นคงไม่พูดพร่ำทำเพลงแบบนี้ ดีหละ..ลุยเลยดีกว่า
อยากรู้ฝีมือพวกมันเหมือนกัน
“ไปไหน..บอกก่อนได้เปล่า?”แกล้งถามมันไป เผื่อได้รู้ที่มาที่ไปของพวกมัน
“ไม่จำเป็นต้องรู้ เดินตามมาดีดี..จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว” พูดจบมันเบี่ยงตัวเปิดทางให้กูเดินก่อน
กูทำเป็นว่าง่ายแกล้งเดินตามมันสั่ง คำนวนระยะห่าง ไอ้สองคนที่เดินประกบหลังห่างประมาณสามก้าว
ไอ้คนนี้คงเป็นหัวหน้ากลุ่ม ต้องจัดการมันก่อน ดูวิธีสั่งการของมันแล้ว ฝีมือคงไม่ใช่ชั่ว
คิดได้ดังนั้น..กูลงมือทันที สเต็ปเท้าลานนาคาดเชือก...ขยับไหวประชิดตัวมัน
สะบัดนิ้วกดจุดบริเวณลิ้นปี่เข้าให้
“จึ๊ก!..ตุ๊บ!..” เสียงมันล้มทั้งยืน โดนกูกดจุดชาจัง ๆ มันคงขยับตัวไม่ได้ประมาณห้านาที
พอแล้วสำหรับเวลาจัดการไอ้สองคนด้านหลัง ซึ่งพอเห็นลูกพี่ล้มลงไปนอนจ้องกูตาแทบถลน
ไม่พูดไม่จา มันทั้งคู่ไม่รอช้า วาดขาเตะเข้าใส่กูทันที..อีกคนก็ตรงเข้ามาออกหมัดต่อยกู
กลุ้มรุมพร้อมกันทั้งซ้ายทั้งขวา
“ปั๊ก!...ผลั๊ก!..ปึ๊ก!..ตุ๊บ!..ปั๊ก!..บ๊บ!..” รัวกันเป็นชุด กูก็ใช้อ่อนสยมแข็งปัดป่าย
พริ้วไหวหลบหลีกตามหลักไทเก็กต้านรับอย่างไม่วู่วาม คอยจ้องหาจังหวะสวนกลับอยู่
แต่ยังไม่มีโอกาส มันเล่นรัวติดต่อกันถี่ยิบไม่มียั้ง...ไม่มีเว้นจังหวะให้กูได้พักเลย
คงไม่กล้าประมาทฝีมือกูแน่ หน้าตาพวกมันเริ่มเครียด คงเห็นกูพริ้วหลบหลีก
ไม่โดนหมัดเท้าพวกมันสักทีมั้ง โอกาสมาถึงกูแล้ว เห็นช่องโหว่ขึ้นมานิดหนึ่ง
รีบต่อยมันตรงเสยเข้าใต้ท้องแขน..ใกล้หัวไหล่ไอ้คนทางขวาอย่างจัง
“ปึ๊ก!..กร๊อบ!.โอ้ย!” เสียงกระดูกไหล่มันหลุด หลุดร้องเสียงหลงเลยมึง
คงเจ็บไม่น้อยไหล่ห้อยต่องแต่ง ไอ้คนทางซ้ายเห็นดังนั้น พยายามรัวเตะใส่กู
ไม่ยอมก้าวเข้าประชิด ก่อนที่ไอ้คนไหล่หลุดจะหยิบวัตถุคล้ายกระป๋องกาแฟ
ใช้ปากกัดจุก..กระชากฝาหลุดออก..แล้วโยนลงบนพื้นใกล้ ๆกูยืนพอดี..
“ฉี่....ปุ....พลุ่ง!..บึ้ม!” ควันขโมงโฉงเฉงพวยพุ่งเต็มไปหมด กูต้องรีบกลั้นหายใจ..
รู้ว่าสูดเข้าไปไม่ได้เด็ดขาด เพราะจะสำลักแสบร้อนโพลงจมูกไปหมด พยายามแหวกหาที่พื้นโล่ง
ได้ยินเสียงไอ้พี่บอมย์ไอ้พี่โทนี่ร้องโวกเวกดังลั่น ก่อนตัวกูจะลอยหวือขึ้นจากพื้น
พาวิ่งตึก..ตึก..ตึก!..หลุดออกมาตรงอากาศปลอดโปร่ง ที่กูไม่ดิ้นรนขัดขืน
เพราะสัญชาตญาณทำให้รู้ว่า คนที่แบกกูวิ่งคือใคร......
“เป็นไงบ้าง..ตะเกียง..บอกพี่ดิ” มันวางกูลง.. รีบใช้สองมือจับหน้ากูสำรวจใหญ่
กู้ต้องรีบบอกก่อนที่มันจะใจเสียไปมากกว่านี้ หน้ายิ่งซีด ๆอยู่
“ไม่เป็นไรครับ...ยังโอเคอยู่...พวกมันหละ...จับได้ไหม?” รีบถามหาไอ้พวกห่านั่นทันที
เพราะจำได้ว่าไอ้คนหนึ่งไหล่หลุด ไอ้ตัวหัวโจกกูกดจุดชานอนแม่บอยู่ตรงพื้น
ควันเริ่มจางลงแล้ว พวกแม่งยืนล้อมกูกันหมด ไอ้หล่อเทพมันพูดขึ้นว่า
“จับไม่ได้...พวกมันหนีไปก่อน...พี่มาไม่ทัน..พี่ห่วงเรามากกว่า..เลยไม่ไล่ตามมันไป
เห็นหลังพวกมันไกล ๆ อ้อมไปข้างยิม..ป่านนี้หนีไปกันหมดแล้ว....” มันเล่าให้กูฟัง กูไม่ได้ว่าไร
เพียงฟังนิ่ง ๆ พวกมันมีฝีมือใช่ชั่ว..นี่หากไอ้ตัวหัวหน้าไม่ดันประมาทกูก่อน
ทำให้โดนกูกดจุดลงไปนอน ถึงได้มีเวลาจัดการลูกน้องมันสองตัว ขนาดนั้นยังไม่ใช่ขี้ ๆ
ฝีมือดีพอตัวเชียวหละ ไม่ติดหัวหน้ามันเดี้ยงก่อน กูอาจเหนื่อยเยอะ โชคดีเพื่อนมันไหล่หลุด
บาดเจ็บพลาดท่าถึงสองคน ไม่งั้นมันคงไม่เลือกใช้วิธีปาระเบิดควันหนีไปแน่ ๆ
“เกิดไรขึ้นตะเกียง...พวกมันเป็นใคร..ต้องการอะไร?” ไอ้พี่วิน พี่ชัด พี่หน่อง ฯลฯ
พากันรุมถามกูทันที สิงห์โตดำไม่มีใครตั้งคำถาม คงรู้ระแคะระคายมาบ้างแล้ว
กูไม่ตอบมองพวกมันยิ้ม ๆ ไอ้พี่หล่อตอบแทนซะงั้น
“โจทย์เก่ากูนะ...มันคงเห็นตะเกียงอยู่คนเดียว..เลยถือโอกาสเอาคืน..ไม่มีไรมากหรอก” จบข่าว...
สุดท้ายทุกคนก็เข้าใจไปตามนั้น ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน กูนั่งบนรถอยู่กับไอ้พี่โต๋
มันกอดกูไว้แน่น ลุงพีขับรถของแกไปไม่สนใจมามอง กูเลยล้วงของบางอย่างจากกระเป๋ากางเกง..
แบมือให้มันดูตรงหน้า...
“อะไร?..” มันมองหน้ากูงง ๆ ก่อนจะพูดซะงั้น
“สร้อยทองคำขาว...อย่าบอก..ซื้อให้พี่หรือครับ” เข้าใจไปนั่น...แต่ช่างเถอะเฉลยดีกว่า
“ตอนตะลุมบอนกับพวกมัน จังหวะมันปาระเบิดควัน ตะเกียงประชิดตัวไอ้คนที่กำลังสู้กันอยู่..
ฉกเอาสร้อยที่มันห้อยคอมานี่ไง” ไอ้พี่โต๋มันมองกูอึ้ง ๆ ก่อนจะเอื้อมมือหยิบสร้อยไปจากมือกู
มันเป็นสร้อยคอทองคำขาวลายห่วงโซ่...ห้อยจี้เขี้ยวหมูป่า..กูเห็นพวกมันสวมเหมือนกัน
คิดว่าน่าจะเป็นสัญลักณ์ไรสักอย่างเป็นแน่
“เป็นไง..พอใช้เป็นหลักฐาน..หาที่มาที่ไปของสัญลักณ์นี้ได้ป่าว?” มันมองกูยิ้ม ๆ
ก่อนจะเอามือมาขยี้หัวกูกึ่งหยอกเล่น พูดขึ้นว่า
“เก่งจริงนะ...ตัวแค่เนี๊ยะ!...เดี๋ยวพี่จะเอาไปให้พ่อดู..คงได้รู้อะไรคืบหน้าแน่นอน” พูดจบ
มันดึงกูเข้าไปกอด กดจมูกหอมแก้มกูหน้าตาเฉย หน้าตามีรอยยิ้มอบอุ่น
กูก็ยิ้มมีความสุขตามระเบียบ...เห็นไหม..ตะเกียงอย่างกู....ลายก็มีนะโว้ย!...ไม่ใช่ธรรมดา...
แถมไม่ได้มีแค่ลายเดียว....มีเป็นพันลาย...ห่ะ.ห่ะ..ห่ะ!..ก๊ากกกกๆๆๆๆ.....
อยากจะบอกว่า นู๋คิดมุ่งหวังปัญญาเลยเถิดไปนิด
ว่าอยากให้นิยายเรื่องนี้ถึง 100 หน้า แต่พอลองคำนวนตอนที่มีเหลืออยู่
ในมือตอนนี้แล้ว 21 ตอน :monkeysad: :sad11:
ขอบอก...ช่างไกลเกินฝันซะเร้วหละ...ไอ้ครั้นจะยืดเยื้อ ดึงรั้ง ก็หาใช่นิสัยของนู๋ไม่
ไอ้ครั้นจะเพิ่มตอน ยิ่งหน้าเกลียดเข้าไปใหญ๋
สุดท้าย...ตอบตัวเองว่า...ทำใจ.....เอาเป็นว่า...
ตะเกียงก็ใกล้เดินทางมาถึงโค้งสุดท้ายแล้วนะค่ะ :mc4: :mc4: :mc4:
ต้นเดือนหน้าก็คงโบกมือลากันแล้ว :bye2:.....ยังไงสัญญาว่า...มีเรื่องหน้าแน่นอนค่ะ
กำลังเริ่มต้นทำอยู่ นู๋ไม่ชอบแบบแต่งไปโพสไป เดี๋ยวจะทำให้คนอ่านค้างรอนาน
เรื่องใหม่...เป็นเรื่องของพี่บอมย์ล้วนๆ พร้อมกับมีคู่ของพรต& รัน ด้วย...ในชีวิต
ตอนเรียนมหาลัยแล้วค่ะ รับรองสนุกไม่แพ้กัน เกริ่นให้นิด ๆ...พี่บอมย์ต้อง
ต้องหัวปั่น..ในฐานะคุณอาจอมเฮี๊ยบ ที่กลายมาเป็นผู้ปกครองหลานชายโครตเกรียน
กวนส้น หัวโจก...ฯลฯ สารพัดที่จะเรียกรอยยิ้มและทำให้นักอ่านอ้าแขน เปิดหัวใจ
รับเอา....น้องจอมภาคย์...ไว้ในอ้อมใจอีกคน...น้องคนนี้เกรียนจริง ฮาจริง
ที่สำคัญจะทำให้น้าบอมย์ปวดกบาลไม่ว่างเว้น....อิอิอิ
Luk.[/color]
-
ดีนะพี่โต๋มาทันน่ะ
ลงชื่อรอพี่บอมย์-น้องจอมภาคย์
-
ตะเกียงออกลายมาแล้ว สู้กับพวกที่จะจับตัวเก่งจริง
ดีนะที่ไอ้พี่โต๋มาไวไม่งั้นไม่รู้ว่าจะโดนจับตัวไปหรือเปล่า
-
เกือบไปแล้วนะตะเกียง ดีที่ไม่ใช่ตะเกียงธรรมดาแต่เป็นตะเกียงพันลาย o13
-
กร๊ากกกก ตะเกียงพันลาย...ดีนะ ไม่ใช่ตะเกียงพันทาง เอิ๊กๆ
ปล.นำเรื่องใหม่ไว้ซะน่าอ่านเชียง อยากอ่านน้องจอมสุดเกรียนของพี่บอมแล้วอ่ะ555
-
ฮะฮ่า พันลายจิงๆ เกิดเป็นตะเกียงมันพลิ้วแบบนี้นี่เอง :z2:
หุหุ พี่โต๋สุดยอด o13
-
ตามไปทุกทีเลยวุ๊ย ไอ้พวกนี้
o13 เยี่ยมจริงน้องตะเกียง .......... พันลาย
รออ่านคู่อาบอมคะ
-
แจ้งข่าวว่าจะต้องลาตะเกียงกันอีกแล้ว ไรอะช่วงนี้มีแต่ข่าวว่าจะต้องลานิยายที่ชอบอ่านกันจังเลย
หลายเรื่องแล้ว แต่คงต้องยอมรับนะ และต้องคิดถึงตะเกียงกันอีกแล้ว
แต่ในเรื่องของนายบอมส์คงจะมีตะเกียงเข้ามาให้หายคิดถึงแน่ๆใช่เปล่าครับ
-
อ๊ากกกกก อยากอ่านของบอมย์แล้ว มีพรตกะรันด้วย แต่คงไม่โต๋กะตะเกียงเนอะ เพราะไปต่างประเทศ
แต่ใจชื้นขึ้นและ คิดว่าบอมย์ต้องมาตายแทนตะเกียง ไม่งั้น ตกนรกทั้งเป็นแน่ (ก็เค้าชอบบอมย์นี่นา) อิอิ :o8:
น้องจอมภาคย์ เป็นแฟนกะบอมย์เหรอเปล่า บอมย์จะกินหลานตัวเองเหรอเนี่ย คอยติดตาม
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตะเกียงเก่งมาก
แต่อย่าประมาทนะ
-
เย้ๆ รออ่านด้วยคนคร้าบ o13
ว่าแต่ไม่ต้องซีเรียสนะครับ จำนวนตอนแค่นี้ก็โอเคแล้วกำลังดี บางคนก็ไม่ค่อยชอบอ่านอะไรยาวมากๆเพราะอ่านตอนหลังก็ลืมตอนแรก 555
-
รอโปรเจค พี่พรตกับกุนซือเทพ อิอิ ส่วนตะเกียงต้องระวังตัวน่าดูเลย ดีนะรอบนี้ไม่บาดเจ็บ
-
ชอบน้องตะเกียงกับพี่โต๋จังเลยยยย o13
:call:
-
:m16:
อย่ารีบจบดิ๊
สนุกดีออก
อยู่ต่อไปนานๆเลย
-
:กอด1:รอพี่บอมส์
เก่งจริงๆน้องตะเกียง :L1:
-
แหมะๆ ตะเกียงพันลายจริงๆ 555+
ชอบคุณกุนซือ >_<! น่าฮักหลายแต๊ๆ
เจ็บแปลบทุกครั้ง ที่คิดว่า ตอนจบจะีมีคนเสียสละหนึ่งคน และคนคนนั้นรักตะเกียง เอิ่ม.. คงไม่ใช่พี่บอมหรอกนะ TT__TT
-
ถึง 100 หน้าอยู่แล้ว เพราะขณะนี้ก็เข้าไป 68 หน้าแล้ว ยังเหลืออีกตั้ง 20 กว่าตอน
รวมรีของพวกแฟนคลับตะเกียงเข้าไปอีก เกิน 100 หน้าแน่นอนเลย +1 แทนคำขอบคุณ
รอลุ้นตอนต่อไป อยากรู้จังพวกไหนที่จะมาเอาตัวตะเกียงไป .... :pig4:
-
อ่านทันแล้ว
ชอบตะเกียงกับพี่โต๋อ่ะ
แต่รักพี่รัณมากกว่า
ชอบผู้ชายแบบพี่โต๋ ปลื้มผู้ชายแบบตะเกียง แต่รักผู้ชายแบบพี่รัณ :L2:
จะมีใครหมั่นไส้เค้ามั้ยเนี่ย :beat:
-
ถ้าจบไอ้แล้วว่างๆก็มีตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงกันหน่อยนะเจ้าคะ
ป.ล.อยากอ่านเรื่องต่อไป
-
ลุ้นน้องตะเกียงกับพี่โต๋
รออ่านเรื่องต่อไป
-
:angry2:
-
น้องตะเกียง o13น้องเยี่ยมมากเลยเจ้าค้ะ o18
-
แหมมาสปล์อยไว้ล่วงหน้าแบบนี้ก็รออ่านจ้า แต่ว่าอยากอ่านพี่พรตกับน้องรันอีกอ่ะ
+1
-
รอคู่บอมส์ด้วยคน
แต่ยังคาใจอยู่เลยตอนสุดท้ายใครจะตาย
โทนี่หรอ หรือเทค
-
55555
ตะเกียงน้อยน่ารักอ่ะ มุกแป๊กแต่ฮานะจ๊ะ :laugh:
-
:impress2:มารอคู่พี่พรต น้องรันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อยากอ่านคู่นี้เว่ออออออออออออออออออออ o13
-
ตะเกียงเก่งมากเลย o13 o13
ใกล้จบแล้วหรอเนี๊ย :sad4: :sad4:
-
นี้นะนี่ที่ตะเกียงตั้งสติได้ดี และมีฝีมือพอตัว ไม่งั้นถูกจับไปแล้วละ
คราวหน้าต้องไม่ประมาทนะ ตะเกียง
***
รออ่านเรื่องต่อไปจ้า พอร์ตน่าสนใจดี ท่าจะฮ่าและกวนได้ใจ อิอิ
-
ไม่ค่อยอยากให้จบเลย
-
โอ้!!!!......ตะเกียง สวดยอดดดดดดดดดดดดด o13
-
:n1: :n1:
พระเอกตัวจริง ทันทุกสถานการ์
รอๆๆ
-
ตามอ่านทันแล้ว
สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้
-
Part 80
สิงห์ครองตะเกียง.
.
.
.
.
หลังจากไอ้พี่โต๋เอาจี้เขี้ยวหมูป่าให้พ่อสิงห์ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ พวกกูก็ได้รู้ข้อมูลเกี่ยวกับสัญลักณ์นี้
พ่อสิงห์บอกว่าเป็นสัญลักษ์ขององค์กรต่อต้านรัฐบาลเขมร ซึ่งเป็นองค์กรใต้ดิน
ที่ต้องการทรัพย์สินในถ้ำไปซื้ออาวุธ และเพื่อใช้เป็นทุนในการทำสงครามล้มล้างรัฐบาลเขมร
คาดว่ามีคนไทยเป็นสมาชิกร่วมสนับสนุนองค์กรนี้ด้วย
และคงรับคำสั่งให้เป็นผู้วางแผนลักพาตัวกูไปเปิดถ้ำแน่นอน
ส่วนพวกที่สั่งฆ่ากู..กลับเงียบเฉียบไร้การเคลื่อนไหว
พ่อสิงห์กำลังสืบข้อมูลจากอาวุธปืนเก็บเสียงรุ่นพิเศษ
ล่าสุดสืบทราบว่า..อาวุธดังกล่าวสั่งซื้อโดยหน่วยปฏิบัติการพิเศษของกระทรวงกลาโหม
แต่ไม่มีหลักฐานว่าคนของหน่วยหรือเปล่าที่ลอบยิงกูวันนั้น
ถ้าเกิดใช่ละก็...เป็นเรื่องหนักหนาสาหัสเอาการ เพราะหน่วยนี้สังกัดกระทรวงกลาโหม
แสดงว่าเบื้อหลังต้องมีผู้ใหญ่ในแวดวงทหารหนุนหลังอยู่ น่าภูมิใจชะมัดไอ้ตะเกียง
ถึงขนาดกองทัพต้องการสั่งเก็บเลยว่างั้น พ่อสิงห์บอกว่าคงต้องอาศัยผู้ใหญ่ในรัฐบาลช่วยแล้วหละ
เพราะไม่ใช่นักธุรกิจอย่างพวกพ่อจะเข้าถึงต้นตอได้ง่าย ๆ คนที่สามารถช่วยได้ก็ไม่ใช่ใครอื่น
พ่อไอ้พี่รันมันนั่นแหละ ท่านเป็นรัฐมนตรีกระทรวงใหญ่เลยทีเดียว
งานนี้ผู้ใหญ่คงนัดคุยกันเป็นการส่วนตัวอีกครั้ง
การฝึกซ้อมเป็นไปด้วยความราบรื่น เป็นที่น่าพอใจสำหรับพี่ชนะมาก
เมื่อพัฒนาการฝีมือของพวกกูเป็นไปตามที่คาดหวัง ตลอดจนทักษะการเล่นทีม..
ก็เล่นเข้าขากันเป็นอย่างดี ปัญหาที่คาดว่าจะมี..กลับไม่เป็นอย่างที่คิดแม้แต่น้อย
แต่ละคนมีสปิริสนักกีฬาเต็มร้อย มีความเสียสละ และมีน้ำใจต่อกันเป็นอย่างดี
อาจเพราะมีความคิดเห็นไปในทิศทางเดียวกันของไอ้พี่พรต ไอ้พี่โต๋ และคนอื่น ๆ
แทบเลือกได้ว่าปัญหาขัดแย้งที่หลายฝ่ายเป็นกังวลนั้นไม่เกิดขึ้นเลยก็ว่าได้
ต้องยกความดีความชอบให้ไอ้พี่รันมันไปเต็ม ๆ บอกแล้วกุนซือเทพกูกุมบังเหียนเหยี่ยวเวหาอีกที
เมื่อเป็นแบบนี้ จะเกิดปัญหาขึ้นได้อย่างไรจริงไหม....
ผลสอบกลางภาคประกาศแล้วเรียบร้อย คะแนนท๊อปชั้นปี..คงไม่ต้องบอกว่าใครคว้าตำแหน่งนี้
กูเองแหละ...ฮ่าๆๆๆๆ!!..เอิ๊กกกกๆๆๆ!...ไอ้พี่โต๋แชมป์เก่าหล่นไปอยู่อันดับสอง
มันบอกว่าไม่รู้สึกเสียหน้า เพราะเรื่องนี้มันยอมศิโรราบ...ให้กูเหนือกว่า
แต่มีเรื่องหนึ่ง..ที่มันต้องเหนือกู..และกูต้องอยู่ใต้มัน พูดจบมีอมยิ้มมุมปากยกคิ้วล้อเลียนกูอีก
อยากโบกหน้านัก ช่างกล้าคิดได้เนอะ ดีหละพูดแบบนี้อย่ามาขอร้องให้กูอยู่บนเป็นอันขาด
กูจะไม่ยอมขึ้นเลยคอยดู....หวาย..หวาย...คิดได้ไงเนี๊ยะ..ว๊ากกกกๆๆๆ!!!
ไอ้พี่รันได้อันดับสาม ตามด้วยไอ้พี่กาน ไอ้พี่โทนี่ และไอ้พี่บอมย์
ซึ่งโดยรวมแล้วคะแนนไม่ได้ห่างกันสักเท่าไหร่ แค่คะแนนสองคะแนน
สลับมากน้อยตามวิชาถนัดของแต่ละคน ที่แน่ ๆ กูกวาดเต็ม 100 ทุกวิชาไม่มีหลุด
ประกาศผลสอบครั้งนี้ ทำให้กูดังกระฉ่อนกันเลย
เพราะไม่เคยมีในประวัติศาสตร์ของโรงเรียนที่ตั้งแต่เปิดมาอายุกว่าร้อยปี
นักเรียนจะได้คะแนนเต็มร้อยทุกวิชา ทำให้พวกนักเรียนทั้งในโรงเรียนและต่างโรงเรียน
เข้าไปโพสถามข้อมูลกูกันว่อนเน็ตโรงเรียน..ซะเรทติ้งกระฉูด
คำถามส่วนใหญ่ไม่พ้นเรื่องส่วนตัว สรุปคราว ๆกูอายุเท่าไหร่ มีแฟนหรือยัง
ทำไมเรียนเก่งขนาดนี้ กินอะไรเป็นอาหารสมองถึงดี โรงเรียนเก่าก่อนย้ายมานี้โรงเรียนอะไร
ปัจจุบันคบกับใครอยู่ ฯลฯ สารพันคำถามที่มีการโต้ตอบกันเองในกลุ่มแฟนคลับตัวจริงเสียงจริง
เล่นตามเก็บประวัติกูยังกะดาราดัง ล้วงลึกแม้กระทั่งกูเรียนอนุบาลที่ไหนก็มี
แต่ข้อมูลเฉพาะเรื่องความอัจฉริยะทางสมองที่ถูกปกปิดไว้นั้น พวกก็ไม่สามารถค้นมาวิจารณ์กันได้
แต่มีเรื่องหนึ่งที่เป็นประเด็นร้อน และกำลังเป็นที่จับตามอง คือกูกับไอ้หล่อเทพ
เป็นพี่น้องที่ครอบครัวสนิทกันและอาศัยบ้านเดียวกันระหว่างที่เรียนในกรุงเทพฯจริงหรือ
มีลึกซึ้งมากกว่านั้นหรือเปล่า..????
และแล้วก็มีพวกสาวก y ตัวจริงเสียงจริง ที่น่าประหลาดใจเป็นอย่างมาก
เพราะพวกดันเป็นผู้หญิงเสียกว่า70% ที่เหลือก็กลุ่มผู้ชาย และพวกไม่ระบุเพศ
จัดการนำรูปคู่กูกับไอ้พี่โต๋ ตั้งแต่งานกีฬาสี มีทั้งรูปแอบถ่าย..ไม่ว่าจะทำอะไรที่ไหน
ซึ่งมีมันอยู่ข้าง ๆตลอด เรียกว่าปาท่องโก๋กันเลยดีกว่า สรุปแล้วพวกเค้าลงความเห็นกันว่า
กูกับไอ้พี่โต๋คือตัวจริงของกัน แถมตั้งแฟนคลับคู่รักแห่งปี
โดยออกแบบสัญลักณ์โลโก้ให้อีกตะหากเป็นรูป สิงห์โตดำนั่งสามขา เท้าหน้าข้างขวา
กอดตะเกียงเจ้าพายุไว้แนบอก สัญลักษ์นี้ชื่อว่า ‘สิงห์ครองตะเกียง’
แถมมีแฟนครับร่วมสองพันคน เกินครึ่งนักเรียนในโรงเรียนกูเข้าไปแล้ว
และทุกคนมีการนำเอาโล้โกสิงห์ครองตะเกียงไปทำอาร์ตเวิร์ค..สั่งทำสติกเกอร์ติดสมุด
ปากกา กระเป๋า แม้กระทั่งออกแบบทำพวกกุญแจ ตลอดจนบางกลุ่มมีหัวการค้านั่งปักคอร์สติส
รูปโล้โก้ที่ว่าใส่กรอบซะสวยงาม มีมาขอลายเซ็นต์กูกับไอ้พี่โต๋เพื่อเพิ่มมูลค่า
นำไปประมูลขายหาเงินสมทบทุน..ช่วยเหลือมูลนิธิเด็กพัฒนาการช้า
หรือทีเราเรียกว่าเด็กออทิสติกอีกตะหาก พวกกูก็ไม่ไรมาก ใครมาขอกูก็เซ็นต์ให้ไป
ขอถ่ายรูปบ้างแล้วแต่โอกาส ดีอย่างที่พวกเค้ารู้กาละเทศะ
ไม่วุ่นวายในเวลาเรียน..หรือเวลาส่วนตัวของพวกกูมากนัก
นอกจากเวลาพักกินข้าวในโรงอาหาร หรือคอยเป็นกองเชียร์เวลาพวกกูซ้อมบาสตอนเย็น
ซึ่งก็ทำให้ชีวิตมีกลุ่มคนที่รักและคอยเป็นกำลังใจ..ตามเป็นห่วงอยู่ในสายตาพวกเค้าตลอด
จนพวกที่คิดร้ายกูไม่มีโอกาสลงมือเลยมั้ง เพราะกูเหมือนมีองค์รักษ์คอยห้อมล้อมตลอดเวลา
แรก ๆ ยอมรับกังวลบ้าง กลัวข่าวนี้จะรู้ถึงหูพ่อสิงห์และคนอื่น ๆ
แต่ก็ไม่มีไรไอ้พี่โต๋บอกว่าพ่อสิงห์ไม่ได้สงสัยอะไร แค่พูดแหย่เล่นว่า
เพราะหน้าที่องค์รักพิทักษ์ตะเกียงของมัน ทำให้เกิดกระแสจับคู่ขึ้นมา
หวังว่ามันคงไม่รู้สึกแย่นะ กลับเป็นห่วงความรู้สึกมันแทนเสียอีก
มีพูดทิ้งท้ายว่าทนอีกไม่นาน...เรื่องทุกอย่างก็จะจบลงด้วยดี
เมื่อถึงเวลานั้น..ไม่ต้องตามดูแลกูจนตัวติดกันอีก สุดท้ายกระแสที่มีอยู่ก็จะหายไปเอง
มันก็ได้แต่ยิ้ม ๆไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ กูเลยเบาใจเมื่อท่านคิดแบบนี้...ค่อยยังชั่วหน่อย
อีกสองอาทิตย์ก็สอบปลายภาค หลังจากนั้น พวกกูต้องไปเก็บตัว
เป็นเวลาหนึ่งเดือนที่จังหวัดเชียงใหม่ โดยพักรีสอร์ทบนดอยอ่างขาง
ซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวไอ้พี่บอมย์มัน ทางโรงเรียนประสานงานกับผู้ปกครองของมัน
เพื่อขอใช้สิทธิพิเศษในการใช้สนามบาสเก็ตบอลทำการฝึกซ้อมเป็นการส่วนตัว
ไม่อนุญาตให้แขกหรือบุคคลภายนอกเข้ามาใช้...ช่วงระหว่างที่ทำการเก็บตัวฝึกซ้อมอยู่ที่นั้น
ตารางการฝึกซ้อมก็ถูกวางโปรแกรมไว้หมดแล้ว
สามอาทิตย์แรกจะเป็นการซ้อมเอากำลังและลงทีมกันเสียเป็นส่วนใหญ่
ตลอดจนวางแผนการเล่น ส่วนอาทิตย์สุดท้าย คือการทัวร์อุ่นเครื่องแข่งขันกับสถาบันดัง ๆ
ในจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งเท่าที่รู้มาก็มี ทีมมหา'ลัยมช. มหาลัยพายัพ มหาลัยแม่โจ้
วิทยาลัยพละศึกษาฯ โรงเรียนมงฟรอด์ โรงเรียนปริ๊น และทีมของมหา'ลัยราชภัฎเชียงใหม่
สรุปทั้งเจ็ดสถาบัน ในอาทิตย์สุดท้าย อาจมีการเปลี่ยนแปลงได้ไม่แน่ใจ ขึ้นอยู่กับโค้ชพี่ชนะ
ว่าถึงเวลาพี่แกจะเอายังไง แต่ที่แน่ ๆ แค่เห็นตารางอาทิตย์สุดท้าย
ก็ทำให้พวกห่าแต่ละคนกระดี๊กระด๊าเริงร่ากันแล้ว เพราะคิดว่าต้องมีกองเชียร์สาว ๆ
ของแต่ละสถาบันมาเพิ่มสีสันให้กระชุ่มกระชวยอย่างแน่นอน
กูก็เข้าใจนะ...วัยเจริญพันธุ์หนุ่มกลัดมันทั้งนั้น คงคึกคักดี๊ด๊าอยู่แล้ว
แต่กูเดาไว้ล่วงหน้า ไอ้พี่พรตไอ้พี่รันหมดสิทธิ์ ฮิฮิฮิ..คงไม่ต้องบอกว่าเพราะอะไร
และที่แน่ ๆไอ้หล่อเทพของกูด้วย...เพราะอะไรนะหรือยิ่งไม่ต้องอธิบาย
ฮ่าาาาๆๆๆๆๆ!!!!!!!!........กร๊ากกกกกๆๆๆๆๆ......
ขอให้คนอ่าน คนโพสที่น่ารักมีความสุขกันทุกคน
Luk.
-
สมัครเป็นแฟนคลับสิงห์ครองตะเกียงด้วยคน แต่ว่า อยากได้สติ๊กเกอร์มั่งอ่ะ 555
-
อีกไม่นานเรื่องทุกอย่างจะจบลงด้วยดี ขอให้เป็นเฉพาะเรื่องที่ตะเกียงถูกตามล่า
เท่านั้นนะ เรื่องระหว่างพี่โต๋+น้องตะเกียง คงไม่จบลงไปด้วย ขอให้อยู่กันไป
ยาวนานชั่วนิรันดร์เลย ...+1 เป็นกำลังใจให้คุณ Luk ..... :pig4:
-
:กอด1:น้องตะเกียงเก่งมากๆ
พี่โต๋ยอมตลอด
-
อยากรู้ใครตามล่าตะเกียง รอต่อไปจ้า
-
สมัครเ็ป็นแฟนคลับสิงห์ครองตะเกียงด้วยคนนะคะ o13 :3123:
-
คนแต่งน่ารักยิงขึ้นถ้าคืนนี้มาอัพต่อ :laugh:
:call:
-
ตะเกียงเป็นอัจฉริยะนี่นา ก็ต้องสอบได้ดีสิ 5555
มีทำเป็นสติ๊กเกอร์สิงห์ครองตะเกียง อยากได้มั่งอ่ะ
-
ขอสมัครเป็นแฟนคลับสิงห์ครองตะเกียงด้วยคนนะ :o8: :o8:
ตะเกียงเก่งจัง ได้เต็ม 100 ทุกวิชา o13 o13 o13
-
"สิงห์ครองตะเกียง" เข้าด้วยคนนะค้า :impress2:
-
โอวเจ๋ง มีแฟนคลับด้วยแน่ะ แต่ก็ยังอดห่วงน้องตะเกียงไม่ได้ กลัวเกิดเหตุร้ายขึ้นอีก :serius2:
-
อยากเห็นโลโก้เลยยยยย
วู้ยยยยยย
-
เอ๊ ถ้าพ่อสิงห์รู้ความจริงจะเป็นไงน๊ออออ
ปล.ขอเป็นแฟนครับ เอ๊ยแฟนคลับด้วยคน^^
-
เฮ่อออออออออออออออออออ
กว่าจะตามอ่านทัน หลังจากเว้นไปพักใหญ่
แต่ก็ยังตามอยู่น๊า
:L2: :L2:
-
ตะเกียง แสบ ซ่า ท้าโต๋ และ น่ารักมากๆ
เด็กอะไรอัจริยะไปซะทุกเรื่อง
โดยเฉพาะเรื่องที่กระชากหัวใจ
ของนายโต๋ไปครองได้ อิอิ
-
เป็นแฟนคลับสิงห์ครองตะเกียงด้วยคน
-
o13
ที่หนึ่ง..ของน้อง
ที่สอง..ของพี่
แต่ถ้า ที่ 1 + ที่ 2 จะเท่ากับ โต๋ครองตะเกียง
จะบน หรือ ล่าง ก็ไม่สำคัญร๊อกกกกกก
ฮ่าฮ่า
:z2:โตโต๋&ตะเกียง ช่วยกันปราบพวกเชี้ยยย ให้สิ้นโคตร หุหุ
:pig4: Luk
-
o18 o18 o18
-
ตะเกียง o13 o13 o13
-
:กอด1:
สิงห์ครอบ เอ๊ย!! ครอง ตะเกียง
-
ขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนครับบบ
อิอิอิ
-
รักตะเกียง
-
อยากได้ ติ๊กเกอร์ มั้ง อ่า :monkeysad:
-
ขอเป็นแฟนคลับด้วย ‘สิงห์ครองตะเกียง’
ขอสติ๊กเกอร์สักอันสิคะ :monkeysad:
-
ขอเปนfcด้วยคนน๊า หุหุ :-[
สู้ต่อไปคะไรเตอร์ :bye2:
-
แข่งอุ่นเครื่องสงสัยตะเกียงต้องมีแฟนคลับเพิ่มขึ้นแน่ๆ
สงบๆแบบนี้อย่าเพิ่งชะล่าใจนะจ๊ะตะเกียง
ระวังตัวเองด้วยเน้อ สิงห์โต๋ดูแลตัวเองดีๆนะ
-
ลองโต๋ไปกลัดมันกับคนอื่นสิ เจอระเบิดตะเกียงแน่ๆ
-
ขอติงนิดนึงเรื่องชื่อมหาวิทยาลัยที่ใช้ในเรื่องอ่ะคะ
ในจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งเท่าที่รู้มาก็มี ทีมมหาลัยมช.เชียงใหม่ มหาลัยพายัพ มหาลัยแม่โจ้
มาลัยพละศึกษาฯ มหาลัยฟรอด์ มหาลัยปริ๊น และทีมของมหาลัยราชภัฎเชียงใหม่
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ อักษรย่อ มช. ไม่ต้องมีคำว่าเชียงใหม่ต่อท้ายอักษรย่อนะคะ อ่านแล้วทะแม่งๆ ชอบกล
มีแต่โรงเรียนมงฟอร์ต กับโรงเรียนปริ้นค่ะ ไม่มีมหาวิทยาลัย อ่านแล้วมันรู้สึกแปลกๆ
วิทยาลัยพลศึกษา ค่ะ ไม่ใช่มหาวิทยาลัย
แล้วก็คำว่ามหาลัย...ถ้าไม่พิมพ์เต็มว่ามหาวิทยาลัย ก็ใช้ มหา'ลัย แบบนี้ดีกว่ามั้ยคะ ดูไม่น่าเกลียดเท่าใช้มหาลัย
การอ้างชื่อสถาบันอย่างน้อยควรให้เกียรติด้วยการพิมพ์ชื่อให้ถูกนะคะ
-
Posted by: nenoramy
Insert Quote
ขอติงนิดนึงเรื่องชื่อมหาวิทยาลัยที่ใช้ในเรื่องอ่ะคะ
ในจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งเท่าที่รู้มาก็มี ทีมมหาลัยมช.เชียงใหม่ มหาลัยพายัพ มหาลัยแม่โจ้
มาลัยพละศึกษาฯ มหาลัยฟรอด์ มหาลัยปริ๊น และทีมของมหาลัยราชภัฎเชียงใหม่
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ อักษรย่อ มช. ไม่ต้องมีคำว่าเชียงใหม่ต่อท้ายอักษรย่อนะคะ อ่านแล้วทะแม่งๆ ชอบกล
มีแต่โรงเรียนมงฟอร์ต กับโรงเรียนปริ้นค่ะ ไม่มีมหาวิทยาลัย อ่านแล้วมันรู้สึกแปลกๆ
วิทยาลัยพลศึกษา ค่ะ ไม่ใช่มหาวิทยาลัย
แล้วก็คำว่ามหาลัย...ถ้าไม่พิมพ์เต็มว่ามหาวิทยาลัย ก็ใช้ มหา'ลัย แบบนี้ดีกว่ามั้ยคะ ดูไม่น่าเกลียดเท่าใช้มหาลัย
การอ้างชื่อสถาบันอย่างน้อยควรให้เกียรติด้วยการพิมพ์ชื่อให้ถูกนะคะ
แก้ให้แล้วนะค่ะ ขอบคุณค่ะที่แนะนำให้ พอรู้ข่าวรีบแจ้นตื่นตีห้าแก้ทันทีเลยค่ะ :กอด1:
-
เค้าก็เป็นแฟนคลับสิงห์ครองตะเกียงนะ ขอสติกเกอร์ด้วยดิ
-
พวกมีคู่หมดสิทธิ์ 555+
-
รอตะเกียงกะโต๋ ไปแอบทำไรกันอยู่นะ
-
แวะมาดันคร้าบ ตกหน้าไปซะแล้ว
ก็ตะเกียงมาช้านี่นา พี่โต๋ไม่ยอมปล่อยมาเหรอ 555 :laugh:
-
Part 81
เขาสวย..น้ำใส..กรุ่นไอรัก.
.
.
.
.
วันนี้สอบปลายภาควันสุดท้าย โค้ชหยุดให้สอบไม่มีการซ้อมหนึ่งอาทิตย์
แต่หลังสอบเสร็จวันจันทร์ต้องเดินทางแล้ว พี่ชนะนัดทุกคนให้ไปเจอกันที่สนามบินสุวรรณภูมิเลย
ไฟล์บิน 10.00 น. ปลายทางสนามบินเชียงใหม่ แล้วรถตู้ของรีสอร์ทจะมารอรับที่สนามบิน....
พาเข้าที่พัก...
ข่าวดี!...ครอบครัวกูที่เชียงราย จะยกโขยงกันมาเยี่ยมกูวันเสาร์วันอาทิตย์...
สัปดาห์ที่สองของการซ้อม เพราะโค้ชปล่อยให้หยุดสองวันนี้ นักกีฬาสามารถรีแลกซ์ไปเที่ยวได้
ทั้งเดือนให้หยุดแค่สองวัน แต่ความจริงแล้วมีเวลาเบรคช่วงซ้อม 11.00 – 15.00 น.
ทุกวัน...ถือเป็นเวลาพักผ่อนเหมือนกัน ที่สำคัญพ่อสิงห์แม่อร
และไอ้พี่เต้ก็จะนั่งเครื่องขึ้นไปเยี่ยมพวกกูด้วย กลายเป็นว่าครอบครัวเราได้อยู่เจอกันพร้อมหน้า
พ่อเกริกจองห้องพักไว้แล้วเรียบร้อย คราวนี้เป็นการพบหน้าครั้งแรกตั้งแต่กูมาเรียนที่นี้
กว่าสี่เดือนไม่ได้กลับบ้านเลย จะได้เจอพ่อเกริก แม่ษา พี่กูล พี่การ
และไอ้ตระกองน้องสาวพร้อมกันเสียที กูนั่งนับวันเลยทีเดียว ต้องบอกว่าดีใจสุด ๆ
สอบรอบเช้าแล้วหนึ่งวิชา เหลือบ่ายอีกวิชาเดียว ตอนนี้พักกินข้าวรอสอบบ่ายเสร็จก็เลิก
พวกกูออกจากห้องสอบรอพร้อมกันทุกคนแล้ว พากันตรงดิ่งมาโรงอาหารทันที
วันศุกร์เป็นวันสอบของม.ปลายวันสุดท้าย น้อง ๆม.ต้น สอบเสร็จเมื่อวานกันก่อนแล้ว
โรงอาหารจึงไม่แน่น มาถึงโต๊ะประจำ..นั่งได้แป๊ปหนึ่ง ยังไม่ทันมีใครตัดสินใจว่าจะกินไรกันเลย
พวกพี่อังพากันเดินมาเป็นกลุ่ม มาพร้อมกับเหยี่ยวเวหา ลืมไปเลยว่า
พวกเค้าเรียนม.5 ซ้ำอยู่ห้องเดียวกันด้วย เมื่อเห็นพวกกู ก็ตรงรี่เข้ามาไม่ต้องรอให้เรียกแล้ว
มาถึงไอ้พี่พรตก็จัดการออกคำสั่งให้ลากโต๊ะมาต่อยาวให้นั่งได้ยี่สิบกว่าคนเลย
ส่วนตัวมันคงไม่ต้องบอกนั่งลงข้างไอ้พี่รันกุนซือกูทันที ยังกะรู้หน้าที่เลยมึง
พี่รสาก็นั่งข้างไอ้พี่บอมย์ พี่อังกะพี่คนางมียิ้มทักทายกูด้วย
ไม่ได้แสดงท่าทางไรให้รู้สึกเหมือนแต่ก่อน ที่น่าแปลกคือพี่คนางนั่งข้างไอ้พี่ต้า...
แถมท่าทางไม่ต้องบอกเลยว่าอะไรยังไง ส่วนพี่อังก็นั่งกะไอ้พี่เทค
อืม..ลงตัวดีไม่มีข้อกังขา ส่วนไอ้พี่โทนี่ก็ยังเป็นขวัญใจ...
โดนประกบจากพวกพี่กระเทียมสามหลีบทั้งซ้ายทั้งขวา แถมสามัคคีกันอีกด้วย
ไม่มีใครแย่งซีนใครอีกตะหาก.....ไอ้หล่อเทพจัดการบริการข้าวให้กูเรียบร้อย
หลังจากทุกคนกระจายกันไปซื้อของแต่ละคน สุภาพบุรุษที่ต้องดูแลคู่ของตนเอง
ก็ทำหน้าที่ไปตามระเบียบ คงมีคู่ไอ้พี่พรตกะไอ้พี่รัน ที่มันกอดคอไปกันสองคน
บรรยากาศชื่นมื่นมีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ กำลังเป็นที่ครื้นเครงสำราญอุราในการกิน...
และการพูดมุกตลกไปเรื่อยเปื่อย ทุกคนก็รู้สึกกร่อยไปทันที
เมื่อศรีริต้าถือจานข้าวและแก้วน้ำเข้ามานั่งแหมะแบบไม่ต้องเชิญ
แล้วไม่ต้องบอกนะครับว่าเธอเลือกเบียดลงตรงไหน
ก็อย่างที่รู้กัน..เธอแหวกแทรกลงระหว่างไอ้พี่บอมย์กับไอ้พี่โต๋
โดยไม่แค่สายตากว่ายี่สิบคู่ที่มองเธอแบบเอือม ๆ ก่อนที่เธอจะนึกได้ว่าไม่ได้รับเชิญ...
แล้วขอมีส่วนร่วมนั่งกะเค้าด้วย จนลืมไปว่าคงไม่จำเป็นต้องขอแล้วมั้ง
เพราะก้นเธอแหมะลงไปก่อนคำพูดจะเอ่ยจากปากเสียอีก
“ริต้านั่งด้วยคนนะค่ะ แหมข้อสอบยากชะมัด กว่าจะทำเสร็จออกมาก็เกือบบ๊วยเลยหละค่ะ”
พูดจบปรายตาส่งยิ้มไปทั่ว เพื่อหาพวกสนับสนุน แต่แป๊กไม่มีใครพูดด้วย
ต่างพากันกินหน้าตาเฉย แถมคราวนี้ตั้งหน้าตั้งตากิน ไม่มีใครพูดไรกันอีกตะหาก
แต่..คุณเธอก็ไม่ยอมแพ้ รับหน้าที่ดำเนินรายการต่อทันที
“ได้ข่าว..อาทิตย์หน้าพวกโต๋ จะไปเก็บตัวซ้อมที่เชียงใหม่แล้วนี่...พักกันที่ไหนค่ะ?”
เจตนาถามไอ้พี่โต๋ กูเฉยปล่อยมันคุยเอง
“ก็รีสอร์ทนะครับ...” มันก็ตอบสั้น ๆง่าย ๆ
“เหรอค่ะ..ดีจัง...อีกสองอาทิตย์ เดดดี้กับมามี๊ริต้าก็มาพักร้อนที่เชียงใหม่ด้วยหละ
คิดว่าคงได้เจอกันที่นั่นนะค่ะ..แล้วไงริต้าจะให้เดด..กับมี๊ ไปเยี่ยมพวกโต๋ที่รีสอร์ทด้วยค่ะ...”
เธอพูดจบ..หลายคนปรายตามอง แต่ไม่มีใครพูดไร ก่อนจะหันมากินกันต่อให้เสร็จ ๆ
จะได้ไปกัน ไอ้พี่โต๋ก็ได้แต่หันไปยิ้ม ๆให้ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ
จนกินกันอิ่มพากันไปเตรียมตัวสอบวิชาสุดท้ายนั่นแหละ....
บัดนี้..ตะเกียงทัวร์..ขอพาท่านชมที่พักสุดสวย ภายใต้ชื่อว่า..รีสอร์ทxxx...
บนดอยอ่างขางสูงกว่าระดับน้ำทะเล 800 เมตรขึ้นไป รายล้อมไปด้วยแมกไม้ขุนเขา
ท่ามกลางธรรมชาติ ป่าไม้เบญจพรรณ ไม้ดอกไม้ประดับ
และบ้านพักที่ปลูกลดหลั่นกันตามไหล่เขา พวกกูทั้งสิบสองคน..ได้บ้านอิงดอย
และบ้านเคียงเขา สองหลังปลูกติดกัน มีชานระเบียงเดินถึงกันด้วย แต่ละหลังมีสามห้องนอน
มีห้องน้ำในตัวหมดทุกห้อง ลักษณะบ้านเป็นไม้ซุงผ่าซีกขวางแนวนอนเป็นผนังด้านนอก
ทาทับด้วยสีไม้โอ๊ค ส่วนผนังด้านในฉาบปูนดิบ ตกแต่งด้วยภาพเขียนสีน้ำมัน
แลดูให้บรรยากาศแบบบ้าน ๆสบาย ๆไปอีกแบบ พวกเราแบ่งกันเข้าพัก...
โดยจัดรายชื่อจับคู่เข้าบ้านสองหลังดังนี้
บ้านอิงดอย...มี กู&ไอ้พี่โต๋ ไอ้พี่พรต&ไอ้พี่รัน ไอ้พี่บอมย์&ไอ้พี่โทนี่ หกคน
บ้านเคียงเขา ไอ้พี่กาน&ไอ้พี่ชัด ไอ้พี่วิน&ไอ้พี่ต้า ไอ้พี่หน่อง&ไอ้พี่เทค หกคนเหมือนกัน
แยกกันห้องละสองคน แหม ๆ...ไม่อยากคิดว่าความคิดจัดห้องเนี๊ยะ กุนซือกูมีส่วนเต็มที่
ยังกะมาฮันนีมูนซะงั้น เค้าให้มาเก็บตัวซ้อมเหอะ...อย่าเข่าอ่อนตอนวิ่งในสนามแล้วกัน
ไอ้ตะเกียงจะคอยดู...หวาย...หวาย..ไม่เอาดีก่า...ขืนเข้าตัวจะซวยเอาได้...
แห่ะ!..แห่ะ!..แห่ะ!...กูไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้พี่โต๋..เดือนหนึ่งมันคงทนหรอกนะ..เผลอ ๆ
ไม่พ้นคืนแรกชัวร์...ต้องมีอ้อนขอ...วุ้ย!..ไม่ทายล่วงหน้าหรอก...ทายทีไหร่....แม่นซ่า...
หลังจากเอากระเป๋าเข้าไปเก็บกันเรียบร้อย มีเวลาพักจนถึงสามโมง ตอนนี้เพิ่งบ่ายโมงเอง
เหลือเวลาเกือบสองชั่วโมง ใครจะทำอะไรแล้วแต่สะดวก สามโมงต้องเปลี่ยนชุดซ้อมให้เรียบร้อย
แล้วไปเจอพี่ชนะที่สนาม พี่แกได้ห้องเดี่ยวบ้านหลังเดียวถัดไปอีกหลัง ชื่อบ้านม่อนเขา
กูขอนอนหลับสักตื่นก่อน ไม่ได้เจอบรรยากาศบ้านเกิดแบบนี้มาร่วมสี่เดือน
ว่าแล้วก็ล้มแผล่ะลงบนที่นอนเตียงเดี่ยวนอนคู่ทันที ไอ้พี่หล่อมันเห็นแบบนั้นก็ไม่ว่าไร
ทำอะไรมันต่อก็ไม่รู้ ก่อนกูจะผล่อยหลับไปในที่สุด
มาสะดุ้งตื่นก็เมื่อรู้สึกจักกะจี๋แถวต้นคอ ก่อนจะลามมาตามหลังหู ค่อย ๆงัวเงียตื่น
น้านเลย..ใช่แล้ว...มันเลยแหละ...ไอ้หล่อเทพ....เลื้อยกูอยู่นี่...กูเอามือไปยันหน้ามันไว้
มีการจูบมือกูอีก หื่นไม่เลือกเวลาเลยจริงเชียว
“อือ..อะไรเนี๊ยะ...พี่โต๋..อย่าเพิ่ง..แน่ะ..ว่าแล้วยังไม่หยุดอีก” ก็พอกูดันหน้ามันไว้
กลับเอามือล้วงเข้าในเสื้อกูลูบขึ้นมาจนถึงนมกูแหละ มีสะกิดหัวนมกูอีก พาเอาขนลุกซู่เลย
“หยุดดดดๆๆๆ!!!...ก่อน” กูห้ามเสียงสูง ได้ผลมันมองหน้ากูอมยิ้ม ตานี่เยิ้มซ่า
“อืม..ก็พี่ปลุกตะเกียงไง....ใกล้ได้เวลาต้องไปซ้อมแล้ว เห็นหลับไม่ยอมตื่น พี่เลยปลุกให้ไงครับ”
ดูมัน...มีหน้ามาพูดเอาความดีความชอบอีก....นี่มันใช่วิธีปลุกปกติหรือไง
พาลจะปลุกอย่างอื่นกูตื่นอะดิไม่ว่า....ไอ้บร้า....
“ไมไม่เรียกเล่า...มา..มา..อืม..ปลุกแบบนี้ได้ไง” กูทำหน้าง้ำใส่แม่งแหละ...จะพูดก็กลัวเข้าทาง
เดี๋ยวยาวไม่จบอีก
“อ้าว!...ก็ปลุกแบบนี้มันได้ผลเร็วไง เห็นไม่...ตะเกียงกระปรี้กระเป่าเลยทันที...
ไม่ต้องงัวเงียเมาขี้หูขี้ตาเหมือนปกติ...ไม่งั้นเดี๋ยวนอนไม่เต็มตื่นจะปวดหัวอีก
แต่ปลุกแบบนี้รับรอง สดชื่นทันทีจริงไหม?” บ๊ะ!...ไอ้พี่บ้านี่มันแถได้อีก....ไปเรื่อยเลยวุ้ย....
ไม่ไหว..ไม่ไหว...รีบออกไปจากสถานการณ์ล่อแหลมตอนนี้
ก่อนที่มันจะทำให้กูกระปรี้กระเป่าจนเกินเหตุ ไม่งั้นเดินขาถ่างไปซ้อมมีหวังโดนแซวไม่เลิก...
เอ๋!..แต่ไอ้พี่พรตกับไอ้พี่รัน...ระหว่างสองคนนี้จะมีใครเดินขาถ่างกันหรือเปล่าว่ะ!...
เห็นพอได้ห้องแล้ว..ลากกันเข้าประตูก่อนใครเพื่อน...ดีหละ..เดี๋ยวกูต้องคอยสังเกตุ...
หุหุหุ...ใครกันแน่สองคนนี้...จะ..ขา..ถ่าง...อิอิอิ.....แต่ตอนนี้..
เห้ย!...ไม่ไหว..ไมเผลอแป๊ปเดี๋ยวถอดเสื้อกูเร้ว...ไอ้หยา...ไวปานลิงเลยมึงไอ้พี่หื่น...
จิตชะมัด..รักษาไม่ยอมหาย..โรคติดเซ็กส์มึงเนี๊ยะ...ลำบากกูจริ๊งงงงๆๆๆ!!...
ตาย..ตาย...ไม่เอาตอนนี้...แทนที่จะคอยจับผิดไอ้พี่พรตกะไอ้พี่รัน
กลายเป็นมันมาสังเกตุกูเดินขาถ่างแล้วยุ่งแน่ ๆ...หวาย..หวาย..ไม่เอา....???????
“ไอ้พี่โต๋....หยุดดดดๆๆๆ!!!....ก่อน...อรึ้ยยยยๆๆๆ!!!...ไอ้พี่บร้า....บอกให้หยุด..
อืม..อือ..อ่า...อืมมมมๆๆๆ!!!..แฮ๊กกกๆๆๆ!!..อ่า...ฮ้าาาาๆๆๆ!!.”..??????????
คิดว่าสิงห์โต๋จะหยุดไหม.....อ้อยเข้าปากสิงห์...จะเหลือเหรอ..กร๊ากกกๆๆๆ
:haun4: :haun4:
Luk.
-
หยุดให้โง่เร๊อะ :m20: :m20:
เน๊อะพี่โต๋ :haun4: :haun4:
-
คิดว่าสิงห์โต๋จะหยุดไหม.... คิดว่าไม่หยุด แต่ถ้าโต๋จะหยุด ก็ไม่อยากให้หยุด :z1: :z1:
-
อย่าให้สิงห์โต๋รู้ความคิดเด็ดขาดนะตะเกียง
นอกจากจะไม่ได้สังเกตพรตรันแล้ว
ตะเกียงเองนั่นแหล่ะจะโดนจัดหนัก :laugh:
-
ไม่หยุดแน่ๆ เลย
-
ไอ้คุณโต๋ หื่นให้มันเพลาๆมั่งเหอะ
-
พี่โต๋ไม่หยุดแน่นอนใช่ป่ะ แต่ว่าบรรยากาศเมืองเหนือแบบนี้ อย่าเอานังชะนีริต้ามาทำให้เสียบรรยากาศเลยนะ ขอร้อง :call:
-
แหม๋ แยกห้องให้อำนวยความสะดวกซะขนาดนี้ จะรอดเหรอตะเกียง ยากซ์ :impress2:
-
:impress2:คิดถึง พี่พรต น้องรันนนนนนนนนนนนนนนน o13
-
จัดสรรห้องอย่างลงตัวเลยทีเดียว.....จะมาแอบดูด้วยว่าใครเดินขาถ่าง :laugh:
-
:haun4: :haun4:
-
แบ่งห้องอย่างนี้ก็ลงล็อคไอ้พี่โต๋แน่ตะเกียงจะเหลือเหรอ :z1:
-
หุหุ...แล้วตะเกียงจะซ้อมได้ป่าวเนี่ยยยย :haun4: :haun4:
-
ไม่น่ารอด หุหุ o13 :bye2:
-
:z1: สิงห์โต๋ หื่นตลอดๆ :z1:
-
ไม่น่าจะรอดนะน้องตะเกียง หุหุ
คิดถึงคู่รัน-พรตเหมือนกันค่ะ
-
เวรกรรม...พี่โต๋ขา คิดถึงน้องตะเกียงด้วยสิคะ ว่าเดี๋ยวน้องต้องไปซ้อม โถ ไม่คิดถึงใจคนเจ็บบ้าง :m15: :monkeysad:
ปล.เอ่อ...แอบถามนิดนึงค่ะ น้องสาวตะเกียงชื่อตะกองหรือคะ
ถ้าจำไม้ผิดตะกองเป็นกิ้งก่าชนิดหนึ่งใช่ไหมคะ หรือชื่อนั้นแปลเป็นอย่างอื่น ถ้าแปลว่ากิ้งก่าจริง เราแอบสงสารน้องสาวตะเกียงง่ะ เป็นผู้หญฺิงชื่อเหมือนผู้ชายไม่พอ ดันชื่อเหมือนพันธ์กิ้งก่าอีก กร๊ากกกกกกกกกก :m20:
-
สิงห์จะหยุดไหม ไม่รู้ร แต่คนอ่านไม่อยากให้หยุด (หื่น 555) :haun4:
-
สิงห์โต๋จายอมหยุดหราตะเกียง
-
สิงห์โต๋จะหยุดไ้ด้หร๊อ
-
ดูท่าแล้วไม่น่าจะหยุด :z1:
หื่นซะขนาดดดดด :laugh:
:call:
-
:z2:ขอบคุณคับ หนุกมากๆเลย
-
พี่โต๋ หื่นตลอดดดด :pighaun: :pighaun:
แล้วยังงี้น้องตะเกียงจะได้ซ้อมไหมคะ
-
อยากอ่านพรตก่ะรันคร้า ว้อนว้อน
:jul1: :jul1: :haun4: :haun4: :call: :call:
-
สิงห์โต๋ = สิงห์ตุ๋ย
ตะเกียง ก็เลยไม่รอด
ฮ่าฮ่า
ขอบคุณครับ Luk
-
เวรกรรม...พี่โต๋ขา คิดถึงน้องตะเกียงด้วยสิคะ ว่าเดี๋ยวน้องต้องไปซ้อม โถ ไม่คิดถึงใจคนเจ็บบ้าง :m15: :monkeysad:
ปล.เอ่อ...แอบถามนิดนึงค่ะ น้องสาวตะเกียงชื่อตะกองหรือคะ
ถ้าจำไม้ผิดตะกองเป็นกิ้งก่าชนิดหนึ่งใช่ไหมคะ หรือชื่อนั้นแปลเป็นอย่างอื่น ถ้าแปลว่ากิ้งก่าจริง เราแอบสงสารน้องสาวตะเกียงง่ะ เป็นผู้หญฺิงชื่อเหมือนผู้ชายไม่พอ ดันชื่อเหมือนพันธ์กิ้งก่าอีก กร๊ากกกกกกกกกก :m20:
แฮ่ะๆ ขอนุยาดมาตอบคุณ punchnaja ให้แทนคุณลักซ์นะครับ
ผมคิดว่าน่าจะเป็นชื่อ ตระกอง มากกว่านะครับ เพราะพี่การน่ะ คือมากจาก ตระการ เพราะงั้น ตระกอง นี่ก็คงจะเหมือนกัน
ตระกอง ตามพจนานุกรมหมายถึง กิริยาการโอบกอดไว้ในวงแขน อาจจะในลักษณะที่ฝ่ายที่เป็นคนกอดทะนุถนอมอีกฝ่ายด้วยความรัก
ตัวอย่าง เขาได้แต่ตระกองกอดเธอไว้ในอ้อมแขนหวังจะปลอบโยนเธอให้หายกลัว ในขณะที่มองออกไปยังพายุที่พัดอย่างรุนแรงภายนอกบ้าน
ก็เป็นด้วยประการฉะนี้นะครับ คำพวกนี้เราจะไม่ค่อยได้ยินกันบ่อยแล้วเพราะว่าไม่เป็นที่นิยมเท่าไหร่ อยากให้เพื่อนๆน้องๆได้ลองหันมาใช้คำเก่าๆดั้งเดิมที่เป็นของไทยเราแท้ๆแบบนี้ในการแต่งเรื่องบ้างก็คงจะดีนะครับ o13
-
คิดว่าโต๋หยุดนะ... หยุดเมื่อผ่านไปแล้ว 1 ชั่วโมง ฮ่าๆๆๆๆๆ
ว่าแต่คู่พรตกับรันก็น่าลุ้นเหมือนกันนะ
-
ดูซิรอบนี้ พรตหรือรันใครจะเดินถ่างขา
แตไม่แคล้วเป็นพรตแน่ที่ขาถ่าง กร๊ากกก
-
หยุด...
ซะเมื่อไหร่ ซิ่งต่อไปเลยโต๋
:mc4: :mc4:
-
Part 82
Prot...แค่เหนือกว่า...
.
.
.
.
ตอนนี้ผมกับไอ้รันมาเก็บตัวที่เชียงใหม่ มันเป็นคนจัดรายชื่อแยกห้อง
และลากผมเข้ามาในห้องนี้ ทุกคนคงคิดว่าไอ้ตำแหน่งกัปตันทีมที่ผมได้มา
เพราะมันหวังดีเสนอชื่อผม..ในวันที่พี่ชนะเค้าให้เลือกหัวหน้าทีม...
ช่างเป็นความภูมิใจอันยิ่งใหญ่ของผมกันใช่ไหม ขอบอกว่ามันเป็นความอัปยศตะหาก
เบื้องหน้าผมวางตัวเป็นพี่ใหญ่ แต่เบื้องหลังเชี้ยรันมันกำกับผมทุกอย่าง
ถึงแม้ลึก ๆ อดยอมรับไม่ได้ว่าเชี้ยนี้มันเก่ง...โครตบริหารจัดการเลยก็เถอะ
เพราะแต่ละอย่างที่เป็นความคิดไอเดียมัน ดูลงตัวไร้ปัญหาจนหน้านับถือ
ทั้งกลุ่มผมกลุ่มมัน...เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยไม่มีทะเลาะขัดขากันตั้งกะเริ่มซ้อมจนถึงวันนี้...
กลับสนิทรักใคร่กลมเกลียวกันซะอีก มันจอมวางแผนจริง ๆ สมเป็นกุนซือสิงห์โตดำแล้วเหอะ
แต่ไงก็ตามผมก็รู้สึกหดหู่ ตั้งแต่คืนที่แผนล่มกะวางยากดมันให้เข็ด
กลายเป็นผมโดนมันทำประตูกระจุย จนถึงตอนนี้ผมต้องอยู่ใต้อาณัติมันตลอด
ไม่มีเวลากระดิกตัวไปหม้อสาวเหมือนแต่ก่อนเลยก็ว่าได้ มันจัดตารางเวลาให้ผมซะ
เลิกเรียนก็ให้กลับกะมัน เช้าก็มารับที่บ้าน เล่นเข้าทางพ่อผมบอกพ่อผมอีกว่า...
ต่อไปนี้มันจะมารับมาส่งผมเอง ไม่ต้องลำบากใช้คนขับรถที่บ้านอีกต่อไป
เพราะมันกะผมเป็นบัดดี้ซ้อมบาสอยู่แล้ว พ่อผมดันเห็นดีเห็นงามไปกะมันด้วย
ไม่ติดว่าเป็นลูกรัฐมนตรีพ่อผมคงไม่ปลื้มขนาดนี้หรอก พอกันเลยพ่อผมก็นะ
รู้ว่าผมมีเพื่อนเป็นลูกรัฐมนตรีกระทรวงใหญ่..ดันเปิดไฟเขียวให้มันซะขนาดนั้น
คงหวังสัมปทานทางธุรกิจอีกอะแหละ พ่อทำอะไรหวังผลพลอยได้ทางธุรกิจเป็นหลัก
แต่ผมสิ..ต้องกลายเป็นเหาฉลามติดแหมะอยู่กะมัน...จนใครต่อใครเข้ารู้กันหมดแล้วมั้ง
เพียงแต่ไม่มีใครกล้าถามซะมากกว่า อย่างน้อยก็เกรงผมหละ..
ที่สำคัญบารมีเชี้ยรันก็ทำให้ใครต่อใครได้แต่มองห่าง ๆ
ทำให้เรื่องของผมกะมันไม่มีใครกล้าล้วงลูก แม้จะรู้ทั้งรู้กันอยู่เต็มอกก็เถอะ
ใครดูไม่รู้ก็สมองหมาเต็มที่แล้วม้าง มันเล่นสนิทผมซะเว่อร์ไม่เลือกสถานที่
ไอ้ผมจะหือจะค้านก็ไม่ได้ คิดว่าครั้งนี้คงต้องคุยให้รู้เรื่องจริงจังสักที
ไอ้เรื่องคบกับมันไม่ใช่ปัญหา..ไหน ๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ดู ๆไปมันไม่ได้เลวร้ายอะไรซะหน่อย
รูปหล่อ พ่อรวย แถมครบเครื่องเรื่องอย่างว่าอีกด้วย
ถึงไงก็ตาม...ผมยังรับไม่ค่อยได้ก็ไอ้ตรงที่ผมเป็นขั้วบวกมาตลอด
พอคบกับมันดันจัดให้ผมเป็นขั้วลบ มันดูไม่ยุติธรรมสำหรับผมเอาซะเลย
ยังไงตอนนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ต้องมาทบทวนบทบาทของผมกับมันให้ชัดเจนกันสักที
ตอนนี้ก็อยู่ในห้องเพียงลำพังกันสองคนแล้ว มันกำลังอาบน้ำในห้องน้ำอยู่
สะอาดโครตมาถึงก็อาบน้ำทันทีเลย อ่ะ!..พูดไม่ทันจบออกมาแล้ว เสือกเซ็กส์ซี่ได้อีกมึง
ดันนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว พันซะหมิ่นจนจะหลุดสะโพกอีกตะหาก มึงจะโชว์ทำซากไร
รู้แล้วว่าหุ่นเฟิร์ม...
“รัน...กูว่ามึงกับกูเรามีเรื่องต้องเคลียร์กันจริงๆจัง ๆสักทีแล้วว่ะ!” ผมบอกมันไป
ทำหน้าจริงจังสุด ๆ มันเลิ่กคิ้วมองหน้าผม คงแปลกใจที่จู่ๆ เสือกเปิดประเด็นขึ้นมา
“อืม..ได้..มึงไปอาบน้ำให้สดชื่นก่อน เสร็จแล้วค่อยคุยกัน” แหนะ!..เกี่ยวไรให้กูอาบน้ำ
กูต้องการคุยกับมึงตอนนี้...สัด...เสือกบอกกูไปอาบน้ำหน้าตาเฉย
“ไม่จำเป็น...กูอาบก่อนขึ้นเครื่องแล้ว กูต้องการคุยกับมึงตอนนี้”
“มึงจะคุยไหม?” เวร...เสือกย้อนกูอีก จำได้..กูเป็นคนบอกเองใช่นิว่าจะเคลียร์...
แล้วเสือกย้อนถามไมว่ะ!
“อ้าว!...คุยสิว่ะ!..ไม่คุยกูจะบอกมึงทำซากไร” เริ่มหงุดหงิดกับมันหละ
“งั้นไม่ต้องเรื่องมาก กูบอกไปอาบน้ำก่อน...ไม่งั้นก็ไม่ต้องคุย” แม่งเอร้ย!...ประจำ...สั่งกูจริง...
แล้วผมก็ต้องทำตามมันสั่ง...เพราะมันไม่ให้ทางเลือกผมสักครั้ง
นอกจากทำตามมันสั่ง...แสรดดดดๆๆ....
อาบน้ำเสร็จ...ผมก็นุ่งผ้าขนหนูพันเอวออกมา...เพิ่งว่ามันไปหยก ๆ แต่กูก็ทำ...
นั่นดิ..แล้วเมื่อกี่แอบตำหนิมันไมว่ะ?..เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
อาบน้ำก็ต้องนุ่งผ้าขนหนูดิจะใส่ผ้าถุงเหรอ..ประสาทว่ะกู...ออกมามันนอนเอกเขนกบนเตียงดูทีวี...
รีโมทวางอยู่ข้างๆ เหลือบตามองผมนิดหนึ่ง ก่อนจะหันไปจ้องทีวีต่อ
สาด..ทำเป็นเมินกู...รู้หรอกแอบอิจฉาหุ่นแมน..หล่อล่ำเพอร์เฟกส์กูอยู่ดิ...รู้หรอกน่า....
ผมเดินเข้าไปนั่งห้อยขาบนเตียง เปิดประเด็นที่คุยค้างไว้ต่อทันที
“รัน...พร้อมจะคุยยังเนี๊ยะ!...กูพร้อมแล้ว” มองหน้ามัน..แม่งไม่มองกูเลย
เสือกเอาแต่จ้องทีวีอยู่ได้ หงุดหงิดเว้ยกู...ไม่ชอบเลยเวลามันไม่ให้ความสนใจผมทีไร...
เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้..รู้แต่ว่าไม่พอใจ..ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน....
คู่นอนที่ผ่านมาจบแล้วก็เจ๋า..ไม่ชอบให้มานัวเนียด้วยซ้ำ
แต่กับเหี้ยรันทำไมไม่รู้เวลาอยู่กับมันแล้วพอมันทำเป็นเฉย เหมือนไม่เห็นผมมีตัวตนอยู่ในห้อง
ทั้งที่นั่งจนจะติดกันอยู่แล้ว..ยังสนใจอย่างอื่นอีก พาเอาหงุดหงิดชะมัด มันหันมามองผมหละ
“อืม...พูดมาดิ...ต้องการคุยเรื่องไร” ห่า!..ราบเรียบจริงมึง กูจริงจังนะโว้ย..!
“มึงปิดทีวีก่อนไหม..กูต้องการคุยจริงจัง..ไม่ใช่ให้มึงดูทีวีไปด้วย คุยไปด้วย” ผมเหวมันไปแหละ
มันยักคิ้ว..มองผมนิ่งๆ ท่าทางแบบนี้แม่ง..หมั่นไส้ฉิบหาย..
เหมือนโลกทั้งโลกอยู่ภายใต้อุ้งมือมันคนเดียวซะงั้น...เห็นทีไรผมละอู้ยยย!!...
อยากจิกลูกกะตามันจริงเชียว แต่มันก็ยอมหยิบรีโมทกดปิดทีวีโดยดี
ก่อนจะหันมายกคิ้ว..อมยิ้มเหมือนกลั้นขำท่าทางผมซะงั้น
นี่อีกเหมือนกันไอ้ท่าทาง..ทำยังกะเห็นผมเป็นเด็กอีกอย่าง
ผมอยากโบกยอดหน้าแม่งจริง มึงจะดูเข้มไปไหน..ห่า...
“เอ้า!..จะคุยไหม...นั่งหน้าบึ้ง...จนคิ้วจะพันกันแล้วมึงนะ..ไหน..มีเรื่องเครียดไรนักหนา”
สาด...มึงก็พูดได้ดิ..มึงไม่ใช่กูนิ...ทำเป็นโชว์ลักยิ้ม..กูรู้แล้วมึงหล่อ ไม่ต้องแอคบ่อย..
“กูอยากตกลงเรื่องของมึงกะกู” พูดจบมันจ้องผมนิ่งๆ เหมือนจะค้นหาไรในตาผมว่าต้องการสื่ออะไร
เพื่อไม่ให้เสียเวลาเข้าประเด็นเลยแล้วกัน
“ไหนๆ มึงก็บอกว่ากูกับมึงคบกันแล้ว แต่กูรู้สึกไม่แฟร์เลยว่ะ...คะ..คือ..คือ..เรื่อง..
โธ่เว้ย!..แม่ง..เรื่องที่มึงกดกูอยู่ฝ่ายเดียว..โดยที่ไม่ยอมให้กูเอามึงเลยเนี๊ยะ!..กูว่ามันไม่ยุติธรรม”
เฮ้อ!..พูดไปแล้ว โล่งชิบ...มันมองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะเอ่ยปากหละ
“มึงอยากเอากูว่างั้น?” เสือกทวนความต้องการผมอีก เลยต้องยืนยันให้มันชัดเจน
“ใช่...กูโดนมึงเอามาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แต่มึงไม่เคยให้กูเอามั่งเลย มึงก็รู้กูเป็นรุก
เพิ่งมาโดนมึงคนแรกเนี๊ยะ!..มึงต้องเข้าใจกูบ้าง เปลี่ยนกูเอามึงบ้างดิ” ผมบอกมันไปอีกครั้ง
“อืม!...กูเข้าใจ...เอางี้..พรต..บอกตามตรงนะ...กูก็คนยุติธรรมไม่ชอบเอาเปรียบใคร
ถ้าหากมึงแสดงให้กูเห็นว่า..มึงสมควรจะเป็นฝ่ายรุกกูแล้ว กูจะไม่ปฏิเสธมึงเลย
แต่มึงต้องทำให้กูยอมรับให้ได้ก่อน มึงมีอะไรเหนือกูจนต้องยอมให้มึง
ต้องเข้าใจ...ตรรกกะของกูมีข้อเดียว...ถึงกูกับมึงจะเป็นผู้ชายทั้งคู่มาคบกัน
แต่กูก็ยึดถือธรรมเนียมผัวและเมียชัดเจน ดังนั้นกูไม่ชอบแบบผัวๆเมียๆ ผลัดกันไปมาไรแบบนี้
ถ้ามึงคิดว่าตัวมึงมีดีมากพอ..จนคิดว่าสมควรได้รับการยอมรับให้เป็นผัวกู..มากกว่าที่กูจะเป็นผัวมึง
กูจะยอมรับเงื่อนไขนี้ และยอมเป็นเมียมึง แต่หากมึงด้อยกว่ากูในหลายๆด้าน
มึงเองก็ต้องยอมรับว่ามึงควรจะวางบทบาทมึงไว้ในจุดไหน โอเคหรือไม่” พอมันพูดมาแบบนี้
ผมก็คงต้องยอมรับหละนะ แม่งเล่นยกแม่น้ำมาตั้งห้าหกเจ็ดแปดซะขนาดนี้
เอาก็เอาว่ะ...อย่างน้อยผมคิดว่าผมมีดีเหนือกว่าเหี้ยรันมันมากมายเลยเชียวหละ
รับปากมันไปก่อน แล้วค่อยมาดูเงื่อนไขของมัน อะไรที่มันจะเอามาตัดสินใครเหนือกว่าใคร
“ตกลง..กูเห็นด้วย มึงว่ามากติกาอะไรที่มึงจะเอามาเป็นตัวชี้วัด ว่าใครควรจะเป็นผัวเป็นเมีย”
ผมพูดจบ..เสือกอมยิ้มอีกแหละ และไอ้สายตาวิบวับนี่ด้วย
เหี้ยนี่..กูเกลียดจริ๊งงงๆๆ...ไอ้ท่าทางแบบนี้ แม่ง..ซื้อทิ้งได้กูคนแรกเลยจะยอมจ่าย..ห่า
“ได้...เงื่อนไขง่ายๆ มาดูข้อได้เปรียบเสียเปรียบทั่วไป ไม่ต้องไรมาก ยกมาแค่ 10 ข้อ
มึงคิดของมึงมา 5 ข้อ กูคิดของกู 5 ข้อ เอามารวมกัน แล้วมาดูกันว่า ทั้ง 10 ข้อ
ใครมีข้อได้เปรียบมากกว่า..คนนั้นชนะ เมื่อผลออกมาแล้วห้ามพูดเรื่องนี้อีก
บอกไว้อย่างถึงกูจะเป็นผัวมึง ก็ไม่เคยปล่อยให้มึงค้างเลยสักครั้ง
มึงว่าจริงไหม..ร้องขอกูเท่าไหร่ กูจัดให้ไม่เคยปฏิเสธ...เพราะฉะนั้น...
เมื่อได้ข้อสรุปกันเรียบร้อยแล้ว ต้องยอมรับ..แล้วห้ามพูดเรื่องนี้อีก ตกลงหรือเปล่า?”
มันย้ำอีกแล้ว แต่ไม่ต้องเสือกพูดก็ได้ไอ้เหี้ย..เรื่องบริการกูแบบไม่เคยปฏิเสธ...
แม่ง..นึกเรื่องนี้ทีไร..กูอายเว้ยยยๆๆ!!!...สัด...
“ตกลง...ตามนั้น..เอาไง..เริ่มเลย..กูจดของกู มึงจดของมึงเอามาดูกัน”
พูดจบผมรีบลุกออกมาหยิบกระดาษปากกา หาทางชิ่งหนีสายตาล้อเลียนไอ้เชี้ยนี่ก่อน
ไมหน้ากูมันร้อนขนาดนี้เลยว่ะ!.....
หลังจากต่างคนต่างเขียนคนละห้าข้อเรียบร้อย ผมกับมันก็พร้อมเอามาเทียบกันแล้ว
เรามาดูกัน..ว่าผมกับมันมีไรบ้างที่คิดว่าอีกฝ่ายเหนือกว่าอีกฝ่าย
พรต
1.กูสอบได้ที่หนึ่ง ท๊อปชั้นปีของม. 5
2.กูเคยครองแชมป์ หนุ่มหล่ออันดับหนึ่งของโรงเรียน ปัจจุบันก็ยังเป็นอันดับสอง
3.บ้านกูรวย ธุรกิจจิวเวอร์รี่ส่งออกต่างประเทศอันดับหนึ่งของเมืองไทย
4.กูเคยฟันผู้ชายมาก่อนมึง..ตั้งแต่ตอนอยู่ม.3 อายุ 15 ผู้หญิงอีกนับไม่ถ้วน
5.กูเป็นกัปตันทีม ซึ่งรวมทั้งเหยี่ยวเวหา&สิงห์โตดำ กูใหญ่สุด
555!!!...ห้าข้อของผม เหนือกว่าไอ้รันมันทั้งนั้น เท่าที่เห็นคิดว่ามันไม่มีอะไร
จะมาหักล้างหรือโต้แย้งได้ว่ามันเหนือกว่าผม ดูมันก่อน..กำลังเอาของผมไปอ่าน
ดูสิว่ามันจะโต้แย้งผมได้ไหม หน้ามันนิ่งมาก ก่อนจะลงมือเขียนเหี้ยไรในกระดาษของผม
อย่าบอก..มึงมีข้อแย้งกู....ได้..กูจะรอดูว่ามึงจะแย้งยังไง....
พรต
1.กูสอบได้ที่หนึ่ง ท๊อปชั้นปีของม. 5
อืม...มึงเก่ง...กูยอม...
2.กูเคยครองแชมป์ หนุ่มหล่ออันดับหนึ่งของโรงเรียน ปัจจุบันก็ยังเป็นอันดับสอง
อืม...เรื่องจริง...มึงหล่อกว่ากู...เพราะกูอันดับสาม....มึงชนะ...
3.บ้านกูรวย ธุรกิจจิวเวอร์รี่ส่งออกต่างประเทศอันดับหนึ่งของเมืองไทย
หึ...แต่บ้านมึงต้องพึ่งบ้านกู...เพราะพ่อกูเป็นคนอนุมัติใบประกอบการให้มึง
อันนี้ถือว่า...มึงจะทำธุรกิจได้หรือไม่..ขึ้นอยู่กับบ้านกู...สรุป..มึงแพ้..
4.กูเคยฟันผู้ชายมาก่อนมึง..ตั้งแต่ตอนอยู่ม.3 อายุ 15 ผู้หญิงอีกนับไม่ถ้วน
ใช่...มึงเก่งเคยฟันผู้ชายก่อนกู ผู้หญิงไม่นับ เพราะความจริงกูกับมึงไม่สามารถ
พิสูจน์ได้ว่าใครฟันหญิงมากกว่าใคร...แต่มึงแพ้...เพราะถึงมึงจะเคยฟันชายมาก่อน..
และนับไม่ถ้วนก็ตาม...มึงยังไม่เคยฟันกู....กูต่างหากฟันมึงมาแล้ว
หนำซ้ำนับครั้งไม่ถ้วนเหมือนกัน.....มึงเหนือชายที่มึงฟันกูไม่เถียง..
แต่กูเหนือมึง...เพราะฉะนั้นกูเหนือกว่า....มึงแพ้....
5.กูเป็นกัปตันทีม ซึ่งรวมทั้งเหยี่ยวเวหา&สิงห์โตดำ กูใหญ่สุด
ใช่..มึงเป็นกัปตันทีม....เพราะกูเสนอให้มึงเป็น.....แต่ไม่ใช่เพราะสาเหตุ
ที่เสนอชื่อมึง...กูถึงชนะ...ที่กูชนะเพราะกูเป็นผัวกัปตันทีม...กูใหญ่กว่า...กูชนะ...
สรุป : ของมึงห้าข้อ มึงเหนือกู 2 ข้อกูเหนือมึง 3 ข้อ กูชนะ 2:3 เป็นเอกฉันท์
เขียนเสร็จ..มันก็ส่งกลับมาให้ผมอ่าน มียิ้มยักคิ้วข้างเดียว..โชว์ลักยิ้มยั่วกูอีก..มั่นใจสุดๆ
ผมรีบอ่านทันที ไหนดูมันแย้งว่าไงมั้ง ไมท่าทางมันมั่นใจจริง
พออ่านเสร็จ..เหงื่อซึมเต็มขมับเลยกู ทั้งที่เพิ่งอาบน้ำมาหมาด ๆ
ห้องก็เปิดแอร์..เหี้ยแล้วไง...ทำไมมันแก้กูได้ว่ะ...แล้วผมก็จนปัญญาเถียงด้วยดิ...
เพราะหลักฐานมันชีชัดซะด้วย....นรกสาด...กูอุตส่าห์เลือกเอาที่คิดว่าเป็นข้อสุดยอดแล้วนะ
เพราะคิดว่ามันไม่มีข้อได้เปรียบที่เหนือกว่าในแต่ละข้อที่ผมมี แต่มัน...มัน...ไอ้ห่าเอ้ยยย.....
ยังไม่ถือว่าแพ้...ต้องดูของมันกันก่อน...หากผมแก้ของมันได้มากกว่า...
ผมก็สามารถกลับเป็นผู้ชนะได้ไม่ยาก....ห่ะ..ห่ะ.ห่ะ!!!...
ดีไม่ดีเข้าทางหัวเราะที่หลังดังกว่า...55555!!!!!!.....กร๊ากกกกๆๆๆๆ!!!
รัน
1.กูชื่อรัน....ชื่อจริง..อรัญ...กูมีลักยิ้มสองข้างที่หล่อมาก...กูมีเขี้ยวที่สาว ๆต่างหลงไหล
แต่มึงไม่มี..????
2.กูเป็นกุนซือสิงห์โตดำ จนได้ฉายา ‘กุนซือเทพ’ เหยี่ยวเวหามึงไม่มี..
ต่อให้มึงเป็นหัวหน้าแก็ง...แต่มึงไม่ได้ฉายา ‘เหยี่ยวเทพ’
เพราะฉะนั้นกูใหญ่กว่า เพราะกูเทพกว่ามึง
3.พ่อกูเป็นรัฐมนตรี กระทรวงใหญ่...บ้านมึงเป็นนักธุรกิจ..ฉะนั้นกูเหนือกว่า
เพราะมึงไม่เคยสัมผัสคำว่า ‘ลูกชายรัฐมนตรี’ ในขณะที่กูเป็น
4.กูเป็นผัวหัวหน้าแก็งค์เหยี่ยวเวหา ‘ปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่’
ในขณะที่มึงไม่เคยเป็น ‘ผัวหัวหน้าแก็งค์สิงห์โตดำ’ ฉะนั้นกูเหนือกว่า...
5.กูมีน้องชายใหญ่และยาวกว่ามึง มึงรู้อยู่แก่ใจ..ไม่แน่ใจวัดกันดูก็ยังได้
เพราะกูกับมึงต่างเห็นกันมาแล้ว..ห้ามเถียงเด็ดขาด ‘น้องกูใหญ่กว่ามึงเป็นความจริง’
พอมันยื่นของมันให้ผมอ่าน ผมอ่านไปปากสั่นระริกไป..เหงื่อกาบเริ่มไหลย้อยเต็มหน้า
มัน...มัน...แม่ง...เหี้ย..แต่ละข้อ..ผมไม่รู้จะแย้งยังไง...มันเล่นดักคอผมไว้หมด..
แต่ความจริงแล้ว....ผมก็หาข้อแย้งมันไม่เจอ...หรือว่าผมต้องกลายเป็นเมียมันไปตลอด
เพราะผมแพ้มันแล้วจริง ๆผมเหนือมันไม่ได้ ชนะแค่ 2 ข้อ ที่เหลือผมหาข้อแย้งมันไม่ขึ้น
แว๊กกกกๆๆๆ!!!!...กูแย่แล้ว...ไม่มีเหี้ยไรเหนือไอ้ห่ารันมันเลยหรือไง....ก่อนที่จะเสร็จมัน...
ผมต้องดึงเวลาก่อน....คุณผู้อ่านที่ถือหางข้างผมอยู่ รบกวนขอร้อง...ช่วยระดมพลังสมอง...
หาข้อโต้แย้งไอ้เชี้ยรันให้ผมที....ผมกำลังรอความช่วยเหลืออยู่....ด่วนเลยนะ..
เพราะไอ้ห่านี่มันเริ่มทำหน้าหื่นใส่ผมแล้ว...ก่อนผมจะเสร็จมันในตอนนี้...
รีบๆ..ส่งความช่วยเหลือกันมาด่วน!!.....
“เห้ย!..เดี๋ยว!..มึงเชี้ยรัน...กูขอเวลานอก..ขอเวลากูแป๊ป...ถ้ากูแก้ต่างมึงไม่ได้...
กูยอมมึงจริง ๆเลยคราวนี้...แต่ตอนนี้ขอเวลาให้ตัวช่วยกูก่อน...ใจเย็นพวก”
ผมต่อรองมันไปแล้ว คุณผู้อ่านอย่าลืม....ช่วย.....ด้วย!!!!!!.......
เอ้า!..คุณนักอ่านทั้งหลายที่เป็น FC ของสองคนนี้ ตกลงจะช่วยพรตหรือไม่
ส่งข้อแก้ต่างช่วยพรตกันหน่อยเร็ว....ไม่งั้น..พรตเรา...โดน :oo1: :oo1:
Luk.
-
^
^
จิ้ม :z13:
"ส่งข้อแก้ต่างช่วยพรตกันหน่อยเร็ว....ไม่งั้น..พรตเรา...โดน " <<โดนเลยๆๆ(เชียร์รันเต็มที่) :laugh:
+1 ให้กับข้อได้เปรียบและเสียเปรียบของทั้งสองคน ฮามาก ชอบๆ สุดท้ายพรตก็ต้องตกเป็นเบี้ยล่างรัน :m20: :m20:
-
+1 :m20: ช่วยน้องรันกดพี่พรตอีกรอบจ้า
ปล.พี่พรตอย่าว่ากันนะ พี่พรตเป็นภรรยาน้องรันอะดีแล้ว :กอด1:
-
:m20: :m20:น่าให้โอกาสพรตบ้าง
ลองดูว่ากดแล้ว :oo1: :oo1:มันจะเป็นอย่างไร
-
่อ่านตอนนี้แล้วนึกภาพตามเหมือนการ์ตูนเลยอ่ะ
พรตค่อดเด็กน้อยเลย
พี่คงไม่ช่วยหาข้อแก้ต่างล่ะจ๊ะ
สู้ไม่ได้ตั้งแต่รันเป็นฝ่ายยื่นข้อเสนอแล้วล่ะหนู
คนที่เป็นฝ่ายยื่นข้อตกลงมันก็ต้องได้เปรียบอยู่แล้ว
ยังไงก็ไม่รอดหรอกจ๊ะ
-
ไม่ช่วยพรตหรอก รอดูรันกดพรตดีกว่า มันกว่าเยอะ :laugh:
-
ยอมๆไปเห้อออออออ
-
ยอมรันเค้าไปเห๊อะ
เหตุผลเค้าดีกว่า :impress2:
-
ยอมเขาไปเถอะเจ้าพรต
-
ออกจากมุมมืดมาช่วยเพ่พรต อิ อิ
1.กูชื่อรัน....ชื่อจริง..อรัญ...กูมีลักยิ้มสองข้างที่หล่อมาก...กูมีเขี้ยวที่สาว ๆต่างหลงไหล
แต่มึงไม่มี..????
>กูอาจไม่มีเหมือนมึง แต่โดยรวมๆ กูหล่อกว่ามึง เพราะมึงเป็นแค่อันดับ 3 ส่วนกูอันดับสอง
กูชนะ
2.กูเป็นกุนซือสิงห์โตดำ จนได้ฉายา ‘กุนซือเทพ’ เหยี่ยวเวหามึงไม่มี..
ต่อให้มึงเป็นหัวหน้าแก็ง...แต่มึงไม่ได้ฉายา ‘เหยี่ยวเทพ’
เพราะฉะนั้นกูใหญ่กว่า เพราะกูเทพกว่ามึง
>อันนี้กูไม่แพ้วะ อย่ามานับความเทพ แต่จริงต้องวัดที่ความเป็นหัวหน้าซิวะ ถ้ามึงเจ๋งจริง มึงต้องได้เป็นหัวหน้าในกลุ่มมึงทุกคนในกลุ่มต้องก้มหัวให้มึง แต่มึงไม่ใช่ แต่ให้มึงเทพยังไงมึงก็เป็นรองหัวหน้ามึง แต่กูเป็นหัวหน้ากลุ่มกู กูเหนือกว่ามึง
3.พ่อกูเป็นรัฐมนตรี กระทรวงใหญ่...บ้านมึงเป็นนักธุรกิจ..ฉะนั้นกูเหนือกว่า
เพราะมึงไม่เคยสัมผัสคำว่า ‘ลูกชายรัฐมนตรี’ ในขณะที่กูเป็น
>พ่อมึงคงไม่มีทางเป็นรมต.ทุกสมัย อย่ามาคุย แต่พ่อกูเป็นนักธุรกิจ เป็นไปทั้งชาติ แถมทำงานทำเงินให้ประเทศ สร้างงานสร้างรายได้ให้คนตั้งเท่าไหร่ เป็นคนเสียภาษีให้พ่อมึงใช้ ดังนั้น พวกรมต. เป็นขี้ข้าคนทั้งประเทศ โดยเฉพาะพ่อกู เพราะพ่อกูเสียภาษีเยอะอันดับต้นๆ ของประเทศ
กูชนะ อันนี้กลับไปข้อเดิมกูก็ชนะอีก ถ้าพ่อมึงตุกติก ได้ถูกฟ้องศาลปกครองแน่
(ตกลงของกู กูชนะ 3:2 นะเฟ้ย
4.กูเป็นผัวหัวหน้าแก็งค์เหยี่ยวเวหา ‘ปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่’
ในขณะที่มึงไม่เคยเป็น ‘ผัวหัวหน้าแก็งค์สิงห์โตดำ’ ฉะนั้นกูเหนือกว่า...
> ยอมก็ได้ฟะ ชิส์
5.กูมีน้องชายใหญ่และยาวกว่ามึง มึงรู้อยู่แก่ใจ..ไม่แน่ใจวัดกันดูก็ยังได้
เพราะกูกับมึงต่างเห็นกันมาแล้ว..ห้ามเถียงเด็ดขาด ‘น้องกูใหญ่กว่ามึงเป็นความจริง’
>ข้อนี้กูให้มึงชนะที่ขนาด แต่กูอึดกว่าเว้ย ขนาดกูรับกูยังอึด ถ้ากูรุกบ้างมึงได้สลบแน่ ไม่แค่นอนป่วยเหมือนกู อันนี้มันต้องพิสูจน์ แน่จริงมึงมารับดิ๊ กล้าปะวะ
สรุปข้อนี้ ไม่นับ ดังนั้น
สรุปของมึง กูชนะ 3 : 1 :laugh:
ได้เวลายอมกูละมึง หุ หุ o18
-
งะส์ ก็อยากช่วยนะพรต แต่ว่า เค้าอยากให้พรตเป็นภรรเมียรันมากกว่าหน่ะ ฉะนั้น บายยยย
โชคดีเด้อ :กอด1:
-
:z3:
ทำไมต้องมีเหตุผล
ทำไมต้องเยอะแยะ
ด้วยฟ่ะ
แค่จะกาเด้ากันนี่น่ะ :oo1:
เอาง่ายๆ จับกดเลย ใครไวใครได้
หื่นกว่าได้เด้า หุหุ
:m17: โก่งตูดรับ..รัน ไปเห๊อะ
เพ่พรต
เมียน้องรัน
ฮ่าฮ่า
:laugh:
o13 มั่นใจว่า..รันหื่นกว่า
แน่นอนๆๆๆๆๆๆๆ
กร๊ากกกก
:jul3:
ขอบคุณครับ Luk
-
:m20: :m20: :m20:
พรตก็ยอมๆรันไปเถอะ
-
ไม่ช่วยได้ม๊ายยยยย,,, 555+
-
:m20: :m20: :m20: พี่พรต น้องรันนนนนนนน o13
-
ไม่มีตัวช่วยหรอกพรต เพราะรันเหนือว่าทุกทาง ยิ่งข้อสุดท้ายของรันอะนะ 55555555
-
o3 o3 o3 เสียรู้ทั้งขึ้นทั้งล่อง
-
ก็อยากจะช่วยอยู่น่ะนะ แต่เท่าที่ดูมาตั้งแต่ต้น ยอมรับสภาพเป็นเมียไปเหอะพี่พรต กุนซือเทพเค้าวางหมากมาดีตั้งแต่แรกแล้ว แพ้ตั้งแต่เริ่มจะเอาไรไปสู้เค้า ยอมๆไปเห้อ 5555+ :oo1:
-
ไม่ช่วยหรอก อยากไห้ "โดนนนนนน" :haun4: :haun4:
-
ออกจากมุมมืดมาช่วยเพ่พรต อิ อิ
1.กูชื่อรัน....ชื่อจริง..อรัญ...กูมีลักยิ้มสองข้างที่หล่อมาก...กูมีเขี้ยวที่สาว ๆต่างหลงไหล
แต่มึงไม่มี..????
>กูอาจไม่มีเหมือนมึง แต่โดยรวมๆ กูหล่อกว่ามึง เพราะมึงเป็นแค่อันดับ 3 ส่วนกูอันดับสอง
กูชนะ
2.กูเป็นกุนซือสิงห์โตดำ จนได้ฉายา ‘กุนซือเทพ’ เหยี่ยวเวหามึงไม่มี..
ต่อให้มึงเป็นหัวหน้าแก็ง...แต่มึงไม่ได้ฉายา ‘เหยี่ยวเทพ’
เพราะฉะนั้นกูใหญ่กว่า เพราะกูเทพกว่ามึง
>อันนี้กูไม่แพ้วะ อย่ามานับความเทพ แต่จริงต้องวัดที่ความเป็นหัวหน้าซิวะ ถ้ามึงเจ๋งจริง มึงต้องได้เป็นหัวหน้าในกลุ่มมึงทุกคนในกลุ่มต้องก้มหัวให้มึง แต่มึงไม่ใช่ แต่ให้มึงเทพยังไงมึงก็เป็นรองหัวหน้ามึง แต่กูเป็นหัวหน้ากลุ่มกู กูเหนือกว่ามึง
3.พ่อกูเป็นรัฐมนตรี กระทรวงใหญ่...บ้านมึงเป็นนักธุรกิจ..ฉะนั้นกูเหนือกว่า
เพราะมึงไม่เคยสัมผัสคำว่า ‘ลูกชายรัฐมนตรี’ ในขณะที่กูเป็น
>พ่อมึงคงไม่มีทางเป็นรมต.ทุกสมัย อย่ามาคุย แต่พ่อกูเป็นนักธุรกิจ เป็นไปทั้งชาติ แถมทำงานทำเงินให้ประเทศ สร้างงานสร้างรายได้ให้คนตั้งเท่าไหร่ เป็นคนเสียภาษีให้พ่อมึงใช้ ดังนั้น พวกรมต. เป็นขี้ข้าคนทั้งประเทศ โดยเฉพาะพ่อกู เพราะพ่อกูเสียภาษีเยอะอันดับต้นๆ ของประเทศ
กูชนะ อันนี้กลับไปข้อเดิมกูก็ชนะอีก ถ้าพ่อมึงตุกติก ได้ถูกฟ้องศาลปกครองแน่
(ตกลงของกู กูชนะ 3:2 นะเฟ้ย
4.กูเป็นผัวหัวหน้าแก็งค์เหยี่ยวเวหา ‘ปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่’
ในขณะที่มึงไม่เคยเป็น ‘ผัวหัวหน้าแก็งค์สิงห์โตดำ’ ฉะนั้นกูเหนือกว่า...
> ยอมก็ได้ฟะ ชิส์
5.กูมีน้องชายใหญ่และยาวกว่ามึง มึงรู้อยู่แก่ใจ..ไม่แน่ใจวัดกันดูก็ยังได้
เพราะกูกับมึงต่างเห็นกันมาแล้ว..ห้ามเถียงเด็ดขาด ‘น้องกูใหญ่กว่ามึงเป็นความจริง’
>ข้อนี้กูให้มึงชนะที่ขนาด แต่กูอึดกว่าเว้ย ขนาดกูรับกูยังอึด ถ้ากูรุกบ้างมึงได้สลบแน่ ไม่แค่นอนป่วยเหมือนกู อันนี้มันต้องพิสูจน์ แน่จริงมึงมารับดิ๊ กล้าปะวะ
สรุปข้อนี้ ไม่นับ ดังนั้น
สรุปของมึง กูชนะ 3 : 1 :laugh:
ได้เวลายอมกูละมึง หุ หุ o18
เห็นด้วยมักมาก
เปลี่ยนๆกันบ้าง
ถึงอยากให้รันกดพรตต่อก็เหอะ
-
ฮะฮ่า สนับสนุนกุนซือ เหตุผลกุนซือมีน้ำหนักและเรารักกุนซือ ฮะฮ่า
เสร็จจ o13
-
รุ้สึกจะหาข้อโต้แย้งรันไม่ได้เลยนะพรต
-
รัน สมกับที่ได้ฉายา "กุนซือเทพ" ไม่มีคำโต้แย้งใด ๆ เลย
พรตก็ไม่ควรโต้แย้งอะไรแล้ว ยอมถูกกดต่อไป โดยเฉพาะข้อ
4.กูเป็นผัวหัวหน้าแก็งค์เหยี่ยวเวหา ‘ปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่’
ในขณะที่มึงไม่เคยเป็น ‘ผัวหัวหน้าแก็งค์สิงห์โตดำ’ ฉะนั้นกูเหนือกว่า...และข้อ
5.กูมีน้องชายใหญ่และยาวกว่ามึง มึงรู้อยู่แก่ใจ..ไม่แน่ใจวัดกันดูก็ยังได้
เพราะกูกับมึงต่างเห็นกันมาแล้ว..ห้ามเถียงเด็ดขาด ‘น้องกูใหญ่กว่ามึงเป็นความจริง’
เจอ 2 ข้อนี้ก็หมดข้อโต้แย้งแล้ว
+1 แทนคำขอบคุณค่ะ คุณ luk คนขยัน
:pig4:
-
รันชนะใสๆ พรตแพ้ก็ยอมเป็นเมียต่อไปเถอะ
-
หาทางไปเหอะพี่พรต หายังไงก็ไม่เจอหร๊อก 5555
-
ไม่ต้องอยากเป็นผัวหรอกพรต
เป็นเมียนั่นหล่ะถูกต้องแล้ว
ทางที่ดีวางแผนควบคุมผัวกุนซือเทพดีกว่านะ
ถึงกุนซือเทพมันจะบอกว่ามันเหนือกว่า เพราะมันเป็นผัวหัวหน้าเหยี่ยวเวหา
แต่อย่าลืมว่าคนที่เหนือกว่าผัวก็มีแต่เมียนะจ๊ะ
พรตก็ลองอ้อนๆรันมันหน่อย เดี๋ยวมันก็ตามใจพรตเองหล่ะน่า
เป็นเมียให้กุนซือเทพมันกดดีแล้วจ้า :laugh:
:bye2:
-
ดูท่าแล้วช่วยยากวะ :laugh:
ตัวใครตัวมันนะน้องพรต :z1:
:call:
-
พี่พรตคะ ทำใจเถอะ :laugh: :laugh:
ไม่มีทางสะหรอกกก
ไม่งั้นพี่รันจะมีฉายาว่า "กุนซือเทพ" หร่อค่าาาาา
-
อยากช่วยพรตเหมือนกัน แต่ยังหาเหตุผลมาแย้งรันไม่ได้ แหะแหะ
-
โถ พี่พรต น่าสงสาร จะเป็นผัวก็ไม่ได้เป็นช่างชีช้ำกะหล่ำปลี
ปล.เห็นมีคนแก้ต่างให้แล้ว จัดไปเลยพี่พรต^^
-
พรตก็ยอมรันมันไปเถอะ เถี่ยงไปก็สู้กุนซือเทพไม่ได้ :laugh:
-
ถ้าอยาก"รุก"เพราะ"รับ"แล้วมันไม่ใช่พรต อย่าทนเลยจ้า
....แต่...
ถ้าอยาก"รุก"เพราะอยากเอาชนะ จง"รับ"ต่อไปเถอะจ้า มาคิดคุมรันให้กลัวเมียดีกว่า หุหุ
อืมมม อยากช่วยนะแต่อยากให้พรตรับต่อไปอ่ะ :o8:
-
รันสมแล้วเป็นกุนซือ ชอบคู่นี้สุดๆๆๆ
-
:m20: ทำตัวเองแท้ๆเลยพรต
-
์รันสุดยอดดดดดด :jul3:
-
พรตก็ยอมๆไปเถ๊อะ!!! 555+
เชียร์กุนซือเทพขาดใจค่ะตอนนี้ :z1:
-
กด พรตเลย....
ตะเกียงจะได้มีเพื่อน
:haun4: :haun4: :haun4:
-
ถ้าพรตจะเหนือกว่ารันให้ได้
ขอแนะนำแค่วิธีเดียวแต่ได้ผลชัวร์
"On Top"
-
เ่อ่ออ เค้าก็อยากช่วยนะพรต
แต่เช้านี่เค้านึกไรไม่ออกเลยอ่ะ....
เ่อ่ออ ปอลอ เหลือบเห็นรีพายข้างบน
"On top" อันนั้นถือว่าเหนือกว่ากะได้นิ หนูพรต....
-
พรตจะเหนือกว่าทุกครั้งเมื่อ..
อยู่บนรัน
นะจ๊ะ :-[ :-[
-
อยู่ด้านบนก้อถือว่าเหนือกว่าแล้ว
อิอิ
-
:call: :call: :call:
-
เหอะๆ ศึกชิงความเป็นชายเหนือชาย :laugh:
-
ยังตกลงกันไม่เสร็จอีกเหรอ
รุกๆรับๆ ของรันกะพรต
งั้นก็จัดคู่ที่ลงตัวกันแล้ว
เอา NC ของโตโต๋+ตะเกียง
มาให้ส่องรู ดูโหน่ยยยยยยย
อิอิ
มาดิ Luk
o14
-
ก็อยากช่วยพรตอะนะ แต่ขอเข้าข้างกุนซือรันดีกว่า
:laugh: :laugh:
-
รอนู๋เกียงกะพี่โต๋
-
มารอค่ะ
-
Part 83
..เพลงรัก..บ้านอิงเขา..
..
.
.
.
“พะ..พี่โต๋..หยุดก่อน...อือ!..อ้าาๆ..ซี๊ดดๆๆ!..อย่าเพิ่ง..อึมมๆๆ!” เสียงร้องห้ามหลุดหายลงคอ
เมื่อไอ้พี่หล่อประกบปิดปาก คลึงจูบดูดเม้มริมฝีปากบนสลับล่าง..ก่อนสอดลิ้นเกี่ยวกระหวัดพันลิ้นตะเกียง..
ไล่ต้อนทั่วโพลงปาก..จูบนี้เล่นเอาความตั้งใจที่ร้องห้ามให้หยุด แปลเปลี่ยนเป็นเสียงครางแทน....
“อ่าๆๆ!!..อือออๆๆ!!” สมองขาวโพลน..หวามไหว บิดเร่าใต้ร่างแกร่งหนาของสิงห์รูปงาม..
ทั้งปากทั้งมือทำหน้าที่ประสานกันดีชะมัด...เสื้อผ้าหลุดจากร่างทีละชิ้นทีละชิ้น
กระทั่งเปล่าเปลือยล้อนจ้อน ปล่อยสิงห์โต๋ประทับรอยจูบสีชาดไล่เรื่อยไปทั่ว..แก้ม..ปาก..คาง..
จนผวาแอ่นอกยัดอัตโนมัติ เมื่อลิ้นชื้นกระหวัดดูด..ขบเม้มเม็ดทับทิมเด่นหรากลางอกเข้าให้
ความเชี่ยวชาญในการพลิกลิ้นหยอกเอินสลับไปมาสองข้าง ทำเอาตะเกียงน้อยเม้มปากแน่น...
กลั้นเสียงครางที่น่าอายไว้สุดกำลัง สุดท้ายก็พ่ายต่ออารมณ์...ไม่สามารถทนต่อได้อีก
สิงห์โต๋รู้จักร่างกายนี้ดีเกิน..ยิ่งกว่าเจ้าของร่างซะอีก ปากที่กำลังดูดเม้มรัวลิ้นดุนยอดอกไปมา
แทบจะดูดกลืนร่างบางเข้าไปทั้งตัวด้วยซ้ำหากเป็นไปได้ ในขณะมือซนลูบไล้ปัดผ่านไปทั่วร่าง
ไล่ตั้งแต่เอวคอด..สะโพกกลมเรียวขาเนียนขาว ก่อนย้อนวนกลับมายังขาอ่อนด้านใน
แวะหยอกเย้าแผ่วเบาไข่แฝดอมชมพูสองลูก เล่นเอาตะเกียงขนลุกซู่ตั้งแต่ไขสันหลังยันปลายผม
เหมือนสิงห์โต๋จะรู้ว่าร่างหวานใต้ร่างตน..ตอบสนองต่อสัมผัสตัวเองมากขนาดไหน
ค่อยเลื่อนฝ่ามืออุ่นร้อนเข้ากอบกุมตะเกียงน้อยไว้ทั้งลำ..ขยับรูดรั้งช้า ๆ
ตะเกียงน้อยหมดแล้วความอดทนพยามกลั้นเสียงร้อง บัดนี้เกินทน...ความเสียวซ่าน
แล่นวูบจากท้องน้อยพุ่งขึ้นศรีษะย้อนกลับสุดปลายเท้า..เสียวไปทั่วสรรพางค์กาย
จำเป็นปล่อยตัวปล่อยใจพริ้วตามความต้องการหมดอายกันเลย...
“อ่า..ซี๊ดดดดๆๆๆ!!” เสียงครางแผ่วหวานหลุดออกมา ยิ่งสร้างความพึงใจให้สิงห์โต๋เขาไปใหญ่..
เพราะรู้ว่าบัดนี้ตะเกียงน้อยเสียวกระสันแค่ไหน...ยอมให้ตนชักพาขึ้นสวรรค์ลงนรก
แล้วแต่สิงห์หล่อจะพาไป หมดแล้วแรงต้านขืน ร่างกายมีแต่แอ่นยัดโอนอ่อนไปตามการกระทำที่ช่ำชอง
มือบางขยุ้มไหล่สิงห์โต๋เกาะไว้แน่น หาแหล่งยึดผ่อนปรนความเสียวกระสันที่ทวีองศาขึ้นสูง
ผิวขาวเนียนอมชมพูไปทั้งตัว..ขับเลือดฝาดให้เกิดการไหลเวียนตามแรงอารมณ์เจ้าของ
ปล่อยตัวปล่อยใจให้สิงห์หล่อนำพาไปถึงจุดหมาย แต่กลับสะดุ้งเฮือก..อีกครั้ง
ตัวสั่นระริกจิกทึ้งศรีษะสิงห์หล่อไว้แน่น เมื่อสัมผัสความร้อนชื่นที่ครอบครองลำตะเกียง
ก่อนจะรับรู้ปลายลิ้นนุ่ม..เกี่ยวกระหวัดหยอกเอินส่วนปลายซึ่งไวต่อสัมผัส
รูดรั้งด้วยโพลงปากอุ่นเข้าออกช้าๆ สลับดูดเม้มอย่างเป็นจังหวะ
ทำเอาสะโพกกลมมนลอยแอ่นไม่แตะฟูกทันที ความเสียวพุ่งริ้ว...กระทั่งทนไม่ไหวอีกแล้ว
กระดกเด้งสะโพกขยับรับจังหวะการดูดรั้งของปากร้อนไปด้วย
สิงห์หนุ่มบีบคลึงหัวนมเม็ดงามอีกตะหาก ยอมรับว่าฝีมือสิงห์โต๋ขั้นเทพจริงๆ....
จังหวะกระชันถี่ในการรูดรั้งฝีปากนุ่มที่ครอบตะเกียงน้อยเอาไว้..เริ่มขยับเร็วขึ้นเรื่อย ๆ
ก่อนร่างบางจะแอ่นหยัดกระตุกติดต่อกัน ปลดปล่อยธารรักไหลลงลำคอสิงห์ฯ
ซึ่งเก็บทุกหยาดหยดกลืนจนหมดไม่มีเลอะแม้แต่น้อย ร่างขาวอมชมพูตะเกียงนอนหายใจแฮ่กๆ
ทิ้งตัวเหมือนคนไร้กระดูกหลับตาพริ้ม หน้าตาหูเห่อแดงเถือกไปหมด
ก่อนลืมตาปรือขึ้นมองหน้าสิงห์หล่ออีกครั้ง ซึ่งส่งสายตาฉ่ำหวาน..ไหวระริกวิบวับมองตอบอยู่ก่อนแล้ว
สายตาสองคู่สบกันนิ่งๆ ถ่ายทอดอารมณ์รักจนน่าอิจฉา...ก่อนเจลเย็นๆ
ถูกป่ายลงบริเวณช่องทางพิเศษด้านหลัง รู้ตัวเลยว่า...ถึงเวลาสิงห์หล่อจะลงมือถูตะเกียงซะที
มองสิงห์โต๋ตอนนี้....ต้องยอมรับตรงๆ..อารมณ์ที่เพิ่งดับไปหยกๆ กลับร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครั้ง
สิงห์โต๋หล่อตั้งแต่หัวจรดเท้าจริงๆ ฉายาหล่อเทพหาใครเทียบได้ ใบหน้าคมได้รูป..
ทุกองค์ประกอบประหนึ่งปฏิมากรรมเทพเจ้ากรีก คิ้วเรียวเข้ม ขนตายาวเป็นแพร
ดวงตาคมวาวคลอใสฉ่ำหวานวิบวับ ริมฝีปากหนายักโค้ง หน้ารูปไข่รับกับดั้งโด่งคมเป็นสัน
ช่างลงตัวอย่างดิบดีหาที่ติไม่มีสักนิด...หลุบตาสำรวจแผงอกแกร่งอุดมด้วยกล้ามเนื้อ
กล้ามอกแกร่งได้รูปนูนเด่นปานรูปสลัก ไรขนอ่อนลามไล้พริ้วเป็นแพรตั้งแต่หน้าท้อง
ประดับด้วยซิกแพคเป็นรอนสวย..ก่อนขนสวยอ้อมตีวงผ่านสะดือขยายแผ่กว้าง
รอบบริเวณองคชาติตั้งตรง..หัวแดงเข้มบานใหญ่อลังการ...เล่นเอาคนมองกลืนน้ำลายฝืดคอกันเลยทีเดียว
ก่อนจะผวาตัวเกร็ง..เมื่อนิ้วยาวค่อยๆ สอดเข้ามาในช่องทางด้านหลังช้าๆ ใบหน้าหวานส่ายไปมา
แม้มีไรกันนับครั้งไม่ถ้วน แต่ร่างกายก็มักต่อต้านทุกครั้ง
เมื่อได้รับการรุกล้ำจากสิ่งแปลกปลอมภายนอก
สิงห์โต๋ก้มหน้าซุกไซร้ซอกคอกระซิบเสียงพล่าทุ้มหวานหู...
“จุ๊!...จุ๊!..ใจเย็นที่รัก......ผ่อนคลายนะครับคนดี...หายใจลึกๆ ยาวๆ...อย่าเกร็งนะครับ...”
เสียงทุ้มนุ่มหูคอยกระซิบสลับจูบต้นคอขาว ขบเม้มติ่งหูเบาๆ
ทำให้ร่างกายที่ขืนเกร็งผ่อนคลายช้าๆ กระทั่งสามารถให้นิ้วยาวสอดใส่เข้าไปจนสุด
ก่อนจะคว้านย้ำไปทั่วโพลงร้อนด้านใน เล่นเอาเจ้าของร่างบิดตัวไปมา..ใบหน้าเหยเก
ดูเซ็กซี่..จนสิงห์หนุ่มแทบอดใจรุกล้ำเอาไว้ไม่ไหว กลัวจะเผลอทำร้ายร่างที่ยั่วยวนแทบคลั่ง
ไปเสียก่อน กลีบปากหนารีบบดจูบดูดความหวานปากบางอย่างไม่รู้จักพอ
ในขณะนิ้วด้านหลังก็เพิ่มปริมาณเข้าไปเรื่อยๆ เมื่อรับรู้ถึงความยืดหยุ่นของช่างทาง..
ที่คลายตัวตอบรับนิ้วได้ดีแล้ว กระทั่งครบสามนิ้ว..การขยับเข้าออกช่องทางพิเศษ
เริ่มเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ ทำให้ร่างบางใต้ร่างแกร่งของสิงห์หนุ่มยกสะโพกสอดรับนิ้วโดยไม่รู้ตัว
ก่อนถอนนิ้วออกจับขาเนียนอมชมพูถ่างออกจนกว้าง เอาหมอนหนุนรองสะโพกมนลอยเด่น...
เห็นทางสวรรค์สีพีชจนรอไม่ได้อีกแล้ว จับแก่นกายร้อนใหญ่โตกดเข้ารูเล็กช้าๆ
แม้พยายามจะไม่รีบร้อน..เพื่อไม่ให้ร่างบางเจ็บปวดทรมาน แต่ความแตกต่างของสองสิ่งนั้น..
ก็ต่างกันมากมายเหลือเกิน ส่งผลให้ร่างบางหลุดเสียงร้อง น้ำตาคลอหน่วยทันที
เมื่อส่วนหัวบานใหญ่พ้นคอหยักเข้าไปได้แค่นั้น
“อุก..อึก!..อื้ออออๆๆ!!.” ใบหน้าเล็กสวยหวาน..ส่ายไปมา ร่างแกร่งต้องก้มจูบซับน้ำตา
ก่อนจะพรมจูบไปทั่วหน้าหวาน กระซิบคำรักให้ร่างบางผ่อนคลายไปด้วย...
โดยหยุดค้างนิ่งไม่มีการดึงดัน..รอการบีดรัดรุนแรงตึงแน่นของช่องทาง
คุ้นเคยกับตนเสียก่อนค่อยขยับลึกเข้าต่อ....
“พี่รักตะเกียงนะครับคนดี...รักมากที่สุด....ทนหน่อยนะครับ...อย่าเกร็งครับ...
เปิดรับพี่เข้าไปในตัวตะเกียงด้วย....โอววว!...ซี๊ดดดดๆๆๆ!.” เสียงซู๊ดปากด้วยความเสียวสุดๆ..
แทบถึงฝั่งเข้าให้ง่ายๆ เมื่อการตอดรัดบีบกระชับรุนแรงของโพลงร้อนด้านใน
ที่กำลังตอดส่วนหัวบานใหญ่อยู่ในตอนนี้ รีบก้มดูดเม็ดทับทิมสองข้าง
หยอกเอินรัวลิ้นเพื่อเบี่ยงเบนความรู้สึกยืดเวลาความสุขหวานล้ำนี้ให้ยาวนาน
ได้ผลทันที..เมื่อร่างบางแอ่นยัดหน้าอกหวานสู้ลิ้น..ซึ่งรัวฉกเกี่ยวกระหวัดยอดอยู่ขณะนี้
สะโพกมนบดคลึงช้าๆ เป็นสัญญาณให้สิงห์หนุ่มตัดสินใจกดท่อนลำขนาดเขื่อง
จมหายเข้าไปทีเดียวมิดโคน....
“อึ๊บ!..โอววว!....ซี๊ดดดๆๆๆ!!!...อึก....อ่า...เจ็บ...ๆ...” เสียงครางที่แตกต่าง
ขณะที่สิงห์หนุ่มเสียวสุด..กับสัมผัสตึงแน่นตอดรัดจากช่องทางอุ่นนุ่มด้านใน
ส่วนตะเกียงน้อยกับจุกแน่น..อึดอัดช่องท้องตึงยึดไปหมด ไม่รอช้าสิงห์หนุ่มประกบจูบ
ดูดพันลิ้นเล็กเพื่อช่วยผ่อนคลายความทรมานให้ ในขณะที่มือหนากอบกุมส่วนอ่อนไหว
ขยับรูดรั้งไปด้วยช้าๆ เพื่อสร้างความเสียวกระสันให้ร่างหวาน วินาทีที่เสียงครางตอบรับ...
บ่งบอกให้รู้ว่าบัดนี้ เวลาหฤหรรษ์อันสุขสม...สำหรับเพลงรักสองคนซึ่งสอดประสาน..
เพื่อบรรเลงร่วมกันเริ่มต้นขึ้นได้แล้ว ก่อนกดคลึงสะโพกแกร่งบดเคล้าสะโพกมนช้าๆ
เมื่อร่างข้างใต้ให้ความร่วมมือร่อนสะโพกรับ ยิ่งทำให้ได้ใจ...ยกสะโพกแกร่ง
ดึงถอนท่อนลำยาวสาวเกือบสุด ก่อนกระแทกกลับเข้าไปมิดลำ..
“พั่บ!..อือๆ...อ้าาาาๆ!..ซี๊ดดๆๆ!..” เสียงครางของทั้งสอง สะโพกแกร่งยังทำหน้าที่
ขยับซอยสาวเข้าออกเนิ่บช้า ก่อนจะค่อยเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อเห็นว่าสะโพกมนรองรับเข้าจังหวะดีแล้ว...พร้อมแล้วเพลงรักที่ร่วมกันบรรเลง...
เพลงรัก..'บ้านอิงเขา'...
“ปั๊ปปปๆๆๆ!!..พั่บบบบๆๆๆ!!!...อ่าาาๆๆ...อืออออๆๆ...โอววว!!..อึม!....” เสียงเนื้อกระทบเนื้อ..
เสียงสะโพกแกร่งกระแทกบดสะโพกกลม..เสียงครางพริ้วหวานประสานเสียงครางทุ้มต่ำของทั้งคู่
หากใครผ่านมาให้ยิน..คงหวิวละลายตายกันไปเลยทีเดียว เพราะเสียงอันไพเราะ...
ที่บรรเลงอยู่ตอนนี้..เริ่มรัวถี่กระชันขึ้นเรื่อยๆ ตามอารมณ์ที่ระอุขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ในขณะที่มือหนายังคงทำหน้าที่ขยับรูดพร้อมกันไปด้วย ปากจูบเม้มย้ำทั่วลำคอขาว
กดจูบริมฝีปากบ้าง สลับดูดเม้มหน้าอกแล้วแต่อยากฝากรอยกุหลาบไว้ส่วนไหน
สิงห์หนุ่มจูบไม่เว้นช่องว่าง เล่นเอาตะเกียงต้องจิกหลังจนมือเกร็ง..
เพื่อบรรเทาลดความเสียวที่ลอยสูงยังกะปุยนุ่น ตามจังหวะเพลงรักที่ชักนำให้พริ้วไหว
อย่างชำนาญงานของสิงห์โต๋ ซึ่งสอดประสานท่วงทำนองขยับสะโพกตามกันอย่างต่อเนื่อง
สิงห์โต๋แทบกลืนกิน...กักเก็บตะเกียงดวงน้อยนี้ไว้ในร่างตนแต่เพียงผู้เดียว
ไม่อยากให้ใครเห็น...ได้สัมผัสร่างนี้เป็นอันขาดแม้แต่ปลายก้อย..ความรู้สึกหวงแหน
เป็นเจ้าของเกาะกุม..หยั่งรากลึกหัวใจแกร่งของสิงห์หนุ่มจนเต็มเปี่ยมทั่วทั้งหัวใจแล้ว
ไม่สามารถสรรหาคำอธิบายใดๆ บรรยายได้อีก ก่อนจังหวะรัวถี่กระชัน อัดกระแทกเน้นๆ
ติดต่อกันดังสนั่นต่อเนื่อง...
“พั่บบบๆๆๆ!!!...ปั๊ปปปปๆๆๆ!!..โอววววๆๆ...ซี๊ดดดดๆๆๆ...ถึงแล้วนะครับ..ไม่ไหวแล้วคนดี
พร้อมกันนะ” เสียงพร่าสุดท้าย..มือหนารัวจังหวะรูดรั้งให้ด้วย พร้อมอัดสะโพกเร็วแรงขึ้นเป็นเท่าตัว
ในที่สุดร่างบางของตะเกียงก็แอ่นยัดกระตุกปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมาอีกครั้ง ช่องด้านหลังตอดรัดถี่หยิบ
ส่งผลให้สิงห์โต๋แหงนหน้าซี๊ดดๆๆปาก...เอ็นคอปูดเกร็งสะโพกกระแทกสวนการตอดรัด
สองสามครั้งก่อนกดแช่มิดลำ กระตุกปล่อยธารรักมากมายไหลทะลักเข้าสู่ช่องท้องตะเกียงน้อย
ติดต่อกันถี่ยิบ..
“อ่า...ซี๊ดดดๆๆๆ!!..”หมดจนหยาดหยดสุดท้าย ค่อยทิ้งน้ำหนักตัวเบี่ยงลงด้านข้าง
กอดรั้งเอวบางพลิกตะแคงประกบแนบสนิท..ไม่ยอมถอดถอนท่อนเนื้อร้อนที่เชื่อมประสาน
ร่างทั้งสองออกแม้แต่น้อย หายใจรดต้นคอขาวจูบเบาๆ ตามขมับชื่นเหงื่อ
และกกหูของตะเกียงไปด้วย บ่งบอกให้รู้ว่าเพลงรักบทนี้เดินทางมาถึงฝันแล้ว
พร้อมจังหวะหายใจตัวโยนของทั้งคู่ ก่อนจะแผ่วช้าลงสม่ำเสมอ
ผิวขาวผ่องอมชมพูของตะเกียง...ดูเย้ายวนงดงาม
เมื่อประกบผิวขาวแกร่งอุดมด้วยกล้ามเนื้อของสิงห์โต๋
เหมือนต้องการปกป้องร่างบางในอ้อมกอดแกร่งไว้มิด
ความแตกต่างของสองร่างที่ประคองกอดกันเปลือยเปล่า..
หลังผ่านเกมส์รักเร่าร้อนอ่อนหวานมาหมาดๆ ช่างเป็นศิลปะที่สวยงามหาดูได้อย่างยิ่ง....
ทั้งคู่เหมาะสมกันจริงๆ ดั่งปฏิมากรรมสวรรค์สร้าง.......
ความงามที่ไร้รอยตำหนิ...'สิงห์ครองตะเกียง'...?????????????
ละ...เลือด...มะ..หมด...พรืดดดดๆๆๆ!!!
Luk.
-
ยังอ่านไม่ถึงตอนปัจจุบัน แวะมาให้กำลังใจก่อนครับ :L2:
-
ทั้งตอนนี้มีแต่โอ้ววว ซี๊ดด ป๊าปๆๆๆ กร๊ากกกกกกกกกก โถหนูตะเกียวช้ำหมด จะเล่นบาสไหวไหมเนี่ยTT^TT
-
:m25:
-
บรรยายได้ชัดเจนเสียจน :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
คู่นี้ก็ยังหวานซ่อนร้อนแรงตามเดิม
ขอคู่พี่พรตต่อเลยได้ป่าวคะ ชอบๆๆ ฮ่าๆๆๆ
-
o18 รอ พี่พรต น้องรันนนนนนนนนนนนนนนนน o13
-
ทั้งตอนมีแต่ :oo1: :oo1:กัน
-
ขอ..รันกะพรตด้วยนะ
แบบว่ามันค้างจากตอนที่แล้วอ่ะ :mc4: :mc4:
-
บรรยายได้ :o8:น่ารักที่สุด
:call:
-
:haun4:
-
:pighaun: :pighaun:
คู่นี้ก็ร้อนแรงงงงงตลอด
-
:m25: :m25:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ทิชชูเอาไม่อยู่แล้วค่ะ ณ วินาทีนี้ :m25:
อัดคลิปไว้เป็นกรณีศึกษาให้พรตดูด้วยนะคะ
จะได้รู้ว่าตัวเองต้องอยู่ในตำแหน่งไหน :jul3:
-
:a5:
อ๊ากกกกกกกก
:jul1:
หมดแรงแทนโตโต๋
:pig4: +1 เล๊ยยยย Luk อิอิ
-
ตอนนี้จัดเต็ม เอิ๊กๆๆๆ :jul1:
-
อ๊อยยยยยยยยยยยยยยยย,,,,,
:pighaun:
:m25:
:jul1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เลือดกระฉูด!!
อ่านแล้วอยากทำโพลจัง
ในหัวข้อ.......พี่โต๋กับพี่รัณ....ใครหื่นกว่ากัน???
ตอนหน้าอย่ารัณพรตอีกนะ
เดี๋ยวเลือดหมดตัว
-
เรียกหาเลืดสำรองด่วน โอยยยย เสียเลือด :jul1: :jul1:
-
:pighaun: :pighaun: :jul1: :jul1:
-
อ่อย ไม่น่าเข้ามาอ่านก่อนเลย ช็อคคาที่ เพิ่งไปบริจาคเลือดมาด้วย เลือดหมดตัวแว้ว
-
:pighaun: พี่โต๋ พี่รัน เค้าให้มาฝึกกีฬากลางเเจ้งไม่ใช่ให้มาชวนตะเกียง กับพี่พรม เล่นกีฬาในร่ม :jul3:
+1 ค่ะ ชอบทั้ง 2คู่ โคตรๆ
-
ขอเลือดด่วน :m25: :m25: :jul1: :jul1: :jul1:
-
:jul1: สภากาชาดอยู่ทางไหน โฮก..................................
-
คือว่าขอพูดอะไรหน่อยนะคะเป็น คหสต.
โดยรวมแล้วเรื่อสนุกนะคะน่ารักดีแอบชอบคู่พี่กุนซือรัน แต่ว่าการจัดเรียงมันดูแบบว่ามองยังไงมันก็เหมือนกันไปหมดเลยจนบางทีก็ไม่น่าอ่าน
ความจริงการจัดเรียงก็เป็นส่วนประกอบเล็กจุดนึงที่ทำให้เรื่องดูน่าอ่าน ถ้าอ่านแล้วก็ต้องสบายตาอย่าง
เช่นมีย่อหน้าบ้างมีเว้นบรรทัดบ้าง ติดกันบ้าง ห่างกันบ้าง ตามความเหมาะสมอะไรแบบนี้ คนอื่นอาจจะไม่อะไรมาก
แต่เห็นแล้วมันดูขัดจริงๆน่ะค่ะ บางทีเรื่องก็สนุกแต่เรานิสัยเสียพาลไม่อยากอ่าน แต่ก็มาอ่านบ้างนะคะอย่าน้อยใจไป
-
จะ จะ จะ อ่านต่อ :z1:
-
งานนี้เลือดหมดตัวหลายคนแน่ วุ้ย
-
กระฉูด ปรูดดดดดดดดดดดดดดดด
-
แวะมาดู NC o13
ซาวน์เอฟเฟคสุดๆเลยครับ อิอิ :laugh:
-
เอ่อ....
ฮัลโลๆ ห้องข้างๆ กันนี้สบายดีมั๊ยคะ
หรือว่าเลือดหมดเหมือนกัน :jul1:
-
คู่นี้หวานซะ :m25: +1
ปล.รอพี่พรตกะน้องรัน
-
ขอรับบริจาคเลือดกรุ๊ป B ด่วนจ้า
-
Part 84
Ver...Run..
กูรักมึง!...??.
.
.
.
.
“ไง?..อึ้งไปนานเลย..มีไรแย้งกูไหม?” ผมถามไอ้เหยี่ยวดื้อ ซึ่งตอนนี้นั่งคิ้วขมวด...
หน้าทั้งซีดทั้งเจื่อน ไหล่คู้หันหลังให้ผมมาเป็นชั่วโมงแล้ว
ผมเข้าใจนะ..ว่าที่มันต้องการกดผม...เพราะรู้สึกเสียหน้า..อยากเหนือผมบ้าง...
สรุปต้องการเอาชนะ...เหมือนเด็กดื้อไม่ยอมแพ้...พรตเป็นลูกคนเล็กเหมือนผม
แต่เราต่างกันมากด้านความคิด ทั้งที่มันแก่กว่าผมไปปีหนึ่ง ผมกลับมองว่ามันเด็กกว่าตะเกียงซะอีก
อาจเพราะถูกตามใจมาตั้งแต่เล็ก ดีอย่างที่ไม่มีนิสัยคุณชาย อย่างน้อยก็ติดดิน...
คงเพราะตำแหน่งหัวหน้าแก็งค์ของมัน ฝึกให้เป็นคนลุยเป็นผู้นำ...หากไม่ได้สัมผัสสิ่งเหล่านี้
คิดว่าคงเป็นคุณชายบนหอคอยชี้นิ้วสั่งแน่นอน
ผมวิเคราะห์จากนิสัยพื้นฐานที่ติดตัวมา กอปรกับความพร้อมทางฐานะ...
สองสิ่งนี้คงทำให้เป็นอย่างที่ผมคิดไม่ผิด หากมันคือ ‘พรต’ คนที่มีนิสัยแบบที่พูดแล้ว
ผมยังจะรักมันหรือเปล่า? คิดว่าคงไม่ เพราะผมไม่ชอบคนสำอางค์รวยทรัพย์ เอาแต่ใจตัวไม่ติดดิน
แต่เพราะมันคือ ‘พรต’ จอมดื้อ..เจ้าเล่ห์แต่ลุย ตรงนี้ต่างหากที่ทำให้ผมเผลอใจรักมันเข้าจนได้
ทั้งที่ไม่เคยคิดว่าคนอย่างผมจะรักผู้ชายตัวโข่งเท่าควายได้เลยสักนิด...
เคยคิดเหมือนกันว่า...ถ้าหากผมต้องมีแฟนเป็นผู้ชายสักคน ต้องตัวเล็กสวยหวาน
พิมพ์นิยมหายากแบบตะเกียง ซึ่งความจริงแล้ว...ผมชอบตะเกียงแต่ไม่ได้รัก สุดท้ายคนที่ผมรัก
คือเหยี่ยวตัวเท่าควายแถมเจ้าเล่ห์จอมดื้อตัวนี้ตะหาก เห็นมันทำหน้ากลอกตาไปมา
คงกำลังนึกหาวิธีเอาตัวรอดอยู่แน่ๆ
เอาหละ...หมดเวลาชักขะเย่อกันแล้ว คงต้องเด็ดปีกเหยี่ยวตอกย้ำให้ชัดกันอีกสักครั้ง
ครั้งนี้ผมจะทำให้เหยี่ยวเจ้าเล่ห์หลงเสน่ห์...สยบให้ผม..รักผมจนหัวปักหัวปำถอนตัวถอนใจ
ไม่ขึ้นอีกเลย...ได้ไม่ต้องหมกมุ่นคิดหาวิธีกดผมอีก....
“ว่าไง?..พรต...มึงไม่ต้องเสียเวลาหาทางเลี่ยงกูหรอก...มึงไม่มีข้อโต้แย้งที่จะมาหักล้าง
เอาชนะกูได้แล้ว...ยอมรับความจริงซะ...ตอนนี้ถึงเวลาทำหน้าที่นายบำเรอที่ติดค้างกูซะดีดี..
เหลือเวลาอีกสองอาทิตย์ จำได้ป่าว?” ผมแกล้งทวงสัญญาเดิมมันไป หน้ามันเจื่อนหนักเข้าไปใหญ่
เห็นแล้วทั้งสงสาร..ทั้งขำ..
“รู้แล้วน่า...ได้ทีขี่แพะไล่กูเชียวนะมึง....อย่าให้ถึงทีกูก็แล้วกัน..อ่ะ!..จะทำไรก็ทำ...ชิส!..”
พูดจบ..เสือกหงายหลังลงไปนอนแผ่ กางแขนกางขาอล่างฉ่าง ยักคิ้วใส่ผมซะงั้น
โอ้ย!...อยากหัวเราะท่าทางมันชิบเป๋ง!...ดูดิโตแต่ตัวจริงๆ ไอ้ห่านี่....
แต่ผมก็ใช่จะปล่อยมันไปนะ....หาเวลากอดมันนอกสถานที่แบบนี้นานแล้ว
อยากชวนมันไปเที่ยวกันสองคนจะตายห่า...แต่มันคงไปกะผมหรอก มาถึงนี่ทั้งทีฉลองหน่อยแล้วกัน
ไม่ได้หื่นนะขอบอก..บรรยากาศมันพาไป...กระท่อมน้อยกลางเขาเขียว
อุดมด้วยพันธุ์ไม้เขียวชะอุ่มเต็มไปหมด บรรยากาศเย็นสบาย วิวดีอีกตะหาก..จัดไปอย่าช้า
ผมคล่อมตัวทับมันทันที..จ้องตามัน...อย่าคิดว่ามันจะหลบตาผม..จ้องตอบซะนี่
ตาคมวาวมีเสน่ห์เหลือร้าย หน้ามันหล่อไม่ต้องบรรยาย นึกแล้วโมโหชะมัด
เพราะไอ้หน้าตาแบบนี้แหละ ถึงดึงดูดใครต่อใครให้มองตามจนเหลียวหลัง
ผมอยากเอาปี๊ปคลุมหัวมันไว้ซะ จะได้หมดปัญหาเวลาไปไหนกัน..ไม่ต้องเจอสายตาเชิญชวน
ส่งมาให้มันอีก....
“เอ้า!..จะมองหน้ากูอีกนานป่ะ!..ไม่ทำกูจะได้หลับรอ...หรือว่าค้างไว้รวบยอดทีเดียว
ดีกว่าไหม?...หือเด็กน้อย..หึ..หึ!.” น้าน!...ดูปากมัน มีหน้ามายกยิ้มยักคิ้วกวนผมอีก
เด็กน้อยเหร่อ..หึ!..เดี๋ยวรู้กัน....น้อยไม่น้อย...พ่อจะล่อเอาให้ครางลั่นเขาเลยคราวนี้....
ผมฉกจูบบดปากแดงที่ช่างถากถางนี้ทันที...
“อือ!....อึม!..อื้อ!..” จูบแบบกระชากวิญญาณกันเลยว่างั้น ทั้งดูดทั้งกวาดต้อนลิ้นมัน
พันกันนัวเนีย..แลกแอนไซท์แบบไม่ต้องลีลามาก จัดเน้นเต็มแม็คอย่างเดียว
มันใช่จะยอมให้ผมรุกไล่อยู่ฝ่ายเดียว ดูดต้อนลิ้นผมคืน..แถมมือกดท้ายทอยผม
บดจูบหนักหน่วงสวนมาไม่ยั้ง ชั่วโมงนี้ไม่สนแล้ว..มีเท่าไหร่ใส่กันเต็มพิกัด
ทั้งมันทั้งผมนัวจูบดูดลิ้นกันไปมา..จนลิ้นแทบหลุดจากปากขาดตามกันซะด้วยซ้ำ.....
“อืม...อื้อออๆๆ!!.” มือผมไม่รอให้เสียเวลา ตะโบมลูบดึงผ้าขนหนูขมวดปมให้หลุดออกทันที
ก่อนจะลูบเลื้อยผ่านหน้าท้องแกร่งแน่น..เต็มด้วยซิกแพ็คสวยงามชะมัด..ก่อนเลื้อยขึ้นไปยังอกหนั่น
บีบบี้ขยี้หัวนมอย่างมันมือ เล่นเอามันแอ่นตัวยัดดันผมซะงั้น
“อ้าๆๆ!....ซี๊ดดดๆๆ!!..” หลุดเสียงอ้าปากออกมา เมื่อเราผละออกจากกัน
ผมฉกลิ้นละเลงรัวหัวนมมันพร้อมสลับขบเม้มไปด้วย มือมันก็ขยุ้มกดหัวผมไว้แน่น...
เล่นเอาหน้าจมเนินอกมันหายใจแทบไม่ออก จัดไปพรต...กูชอบเวลามึงร้อนร่านดิบเถื่อนแบบนี้....
เสียวสัด....ฟันผมขบหัวนมมันขัดๆ เล่นเอาแม่งเชิดคางสูง..แหงนหน้าอ้าปากร้องซู๊ด...
หน้าตาเหยเกเลยตอนนี้...
“ซู๊ดดดๆๆ!..อ่ะ!..เหี้ย..!..อึม..ยะ..อย่ากัดดิว่ะ!..อ่า..ซี๊ดดดๆๆ!!” ปากร้องห้ามแต่แอ่นอก
บี้ติดปากผมซะขนาดนั้น...เหี้ย!...กะไม่ให้กูหายใจเลยดิ...ผมไล่จูบเน้นย้ำไปทั่วไล่ต่ำลงเรื่อยๆ
ผิวขาวจ้ำสีชาดตามรอยฝีปากผม...กดจูบเม้มย้ำลงตรงไหนรอยกุหลาบขึ้นเป็นหลักฐานให้เห็นเด่นหรา
มันได้แต่นอนตัวเกร็งหลับตาซี๊ดปากอย่างเดียว ยังหรอกพรต...นี่แค่วอร์มอุ่นเครื่องเบาๆ..
เดี๋ยวมึงได้ดิ้นพร่านแน่...กูอุตส่าห์ค้นคว้าทั้งภาพและเสียงคมชัด...กะจัดหนักให้มึงคนเดียวเลยนะนี่.
ไม่รอช้า..พอถึงสะดือผมฉกลิ้นร้อนลงรูสะดือมัน...วนลิ้นแยงรอบไปด้วย
มันเด้งเอวสวนรับแอ่นเป็นสะพานโค้งเลยหน้าน....
“อือ...สัด..เสียวโครต..เหี้ย!..แม่งไปฝึกมาจากไหนว่ะ..เซียวจริงมึง” ฟังปากมัน...
มีครางมีสบถ..พูดได้อีก เยี่ยมจริง...นี่เพราะมึงหรอกถึงทำให้...เห็นมันออกอาการ
ไม่รอช้าผมลากลิ้น เก็บน้ำลายไว้ใต้ลิ้นตามคำแนะนำที่อ่านมา ใช้ได้แหะ...
ไม่ว่าลิ้นผมลากแตะผ่านตรงไหน ตัวมันบิดเกร็งเขม็งกล้ามขึ้นทันที
ยิ่งตอนผมลากลิ้นผ่านน้องชายมัน...ซึ่งท่าทางขึงขังเหมือนโกรธใครมาซะงั้น
ผงกหัวเรียกให้ผมแวะทักทายอยู่งึกๆ แต่เย็นไว้ก่อนพรตน้อย ยังไม่ถึงเวลา
รอพี่รันแป๊ปนะครับ เดี๋ยวเราเจอกันแน่นอน พอผมลากลิ้นผ่านมันเท่านั้น
ถึงกับเสียใจปริ่มน้ำใสร้องไห้เฉยเลย ‘พรตน้อยโครตขี้แยเลยว่ะ!.’ แต่ผมหาได้ใจอ่อนไม่
เป้าหมายพรตน้อยเป็นไม้ตายสุดท้าย..ไม้เด็ดรีดพิษเหยี่ยว...
ตอนนี้ผมไหลลิ้นลากพริ้วผ่าน กดจูบขบเม้มตามง่ามขาพับทั้งในนอก
สากลิ้นชะมัดขนขาไม่ได้น้อยนะนี่ ไม่ได้เนียนเรียบไร้ขนเหมือนขาสาวๆ แต่ก็ได้อารมณ์หื่นดีไม่หยอก
แวะรัวลิ้นรอบเข่ามันทันที เล่นเอาส่ายเอวบิดเป็นงูเลยตอนนี้ หน้าแม่งไม่ต้องบอกแดงก่ำไปหมด
หลับตาพริ้มเลียปากไปมา...
หูเห่อคอเคอแดงเถือกเห็นแล้วยั่วต่อมหื่นชิบหาย....ผมไล่ต่ำลงตามปรีน่องยิ่งบริเวณนี้
ขนแม่งไม่ต้องพูดถึง..ดกยิ่งกว่าสาหร่ายทะเลเสียอีก แต่ผมหาได้สนไม่ เพื่อคนที่ผมรัก...
ต้องปรนเปรอให้มันอิ่มเอมจุใจ..ทำเอาให้ไม่สนอยากจะรุกผมอีกต่อไป มาถึงบริเวณฝ่าเท้า
ผมลากลิ้นพรมจูบสลับข้างซ้ายขวา มันกระตุกชักเท้าหนี ผมกดข้อเท้าไว้แน่นไม่ให้ดิ้นได้
ทำได้ดีที่สุดตอนนี้คือนอนบิดตัวส่ายร่อนไปมาเพียงอย่างเดียวเท่านั้น..
“เหี้ย!..กูเสียวโว้ย!..ห่าเล่นเหี้ยไรของมึง..อ่าๆๆ!..สัดรัน...ทำซะทีซิว่ะ!..กูไม่ไหวแล้ว?”
ยิ่งมันสบถครวญคราง กรนด่าคำดิบเถื่อนมามากเท่าไหร่ ผมยิ่งอยากให้มันคลั่งตายมากเท่านั้น
อยากได้บริการขั้นเทพจากสิงห์รันสุดเท่ห์ มันต้องหัดพูดเพราะๆ ไม่ใช่แบบนี้
จัดการแยงลิ้นเข้าตามซอกนิ้วเท้ามันเบาๆ เป็นไงมึง...กูอ่านจากกามาสุตราสูตรเลยนะจะบอกให้
เค้าการันตรีรายไหนรายนั้น โดนเข้าเหมือนไฟช๊อทตั้งกะหัวยันหางเลยเชียวหละมึง....
ดูดิจะทนได้สักกี่น้ำ...
“อูยยยๆๆๆ!..ซี๊ดดดๆๆ!...รัน...ไอ้เหี้ยเอร้ยยยๆๆ!..กูไม่ไหวแล้ว....ยะ..อย่า..อึม..
อา...ซี๊ดดดๆๆ!!...” มันยังคงดิ้นบิดไปบิดมา จนปัญญาชักเท้าหนีผมได้ ผมจับมันพลิกคว่ำ..
ก่อนจะขบจูบตามแก้มก้นแน่นเปรี๊ยะ...แม่ง...เห็นแล้วไม่ไหวจริงๆว่ะ!..ก้นขาวแน่นตึง...
ขนอ่อนพริ้วเต็มก้นไปหมด ผมฟาดฝ่ามือใส่แรงพอสมควร หมั่นเขี้ยวสุดๆ ซาดิสส์อีกกู..
“เพี๊ยะ!..เพี๊ยะ!.” แดงเป็นรอยนิ้วเลยแม่ง ยังกะก้นลิง
“โอ้ย!...เหี้ยรัน!..ฟาดก้นกูไมว่ะ?..เจ็บนะโว้ย!..สัดแม่งเอ้ย!...” มันก็ยังปากดี
แต่ก็ทำไรผมไม่ได้ เพราะผมนั่งทับท่อนขามันไว้ ทิ้งน้ำหนักทั้งตัว เต็มที่มีแต่กระดกเอว
เหลียวหลังขมึงตาเข้าใส่แค่นั้น ผมยกยิ้มยักคิ้วยั่วไปให้ ก่อนจะตัดสินใจแหกตูดจนเห็นรูสวรรค์
ขมิบไว้ซะแน่น โอว!..สีพีชตรงหน้าเล่นเอาใจผมสั่น...กลืนน้ำลายเอือกเลยกู...แม่งเห็นแบบนี้แล้ว...
อยากโจนจ้วงฝังรันน้อยให้จมมิดเลยจริงเชียว...
กัดฟันใจเย็นเอาไว้..งานนี้ต้องให้มันเสพติดผมก่อน ตามสูตรล้างตูเย็น..ไม่รอช้า
ผมฉกลิ้น..รัวพริ้วรอบรูสวรรค์ที่หดเกร็งหนักเข้าไปใหญ่เมื่อโดนลิ้นผม ถึงขนาดขมิบก้นบีบจมูกผมซะแน่น
มีหรือสิงห์รันจะยอมง่ายๆ สองมือผมแหกตูดมันออก รัวลิ้นกระหน่ำ เล่นเอาเหยี่ยวดื้อ
ร้องเหมือนเหยี่ยวโดนเชือดทันที..
“อร๊ากกกๆๆๆ!!..รัน...กูเสียว...ซี๊ดดดดๆๆๆ!!!.ไม่ไหวแล้วรันน้ำกูจะแตก..ไอ้ห่า...
ทำไรก็ทำสิว่ะ!..” ฟังมันพูดแม่งตลกชิบหาย ไม่ทันไรพูดออกมาได้น้ำกูจะแตก
นี่กูยังไม่ได้ทำเหี้ยไรมึงเลยนะ แค่เลียตูดมึงแค่นี้ สงสัยตำราของเค้าแน่จริงเว้ย!...
จัดการแหกขามันออก ก่อนจะลากลิ้นตั้งแต่รูสวรรค์จนถึงเส้นต่อพวงไข่แฝดตอนนี้..
หดเกร็งตามอารมณ์เจ้าของไปด้วย ผมค่อยๆรัวลิ้นลากผ่านเส้นกลางใต้ไข่แฝด
มือมันจับผ้าปูบิดแทบขาด กล้ามตรงสะบักไหปลาร้าขึ้นเป็นลูก เห็นแล้วแม่งเอ็กซ์ได้อีกมึง..
ผมจับมันพลิกหงายอีกครั้ง ถึงเวลาทักทายพรตน้อยกันแล้ว
มันคงเสียใจรอผมนานไปหน่อย ร้องจนน้ำตาไหลเยิ้มเป็นทางทอดตามลำโปนเห็นเส้นเลือด
ผมค่อยๆ ลากลิ้นเลียน้ำตาพรตน้อยมันช้าๆ ได้ผล...พี่ชายมันแอ่นสะโพกก้นไม่ติดฟูกเลยตอนนี้
ร่อนอัดหน้าผมให้อีก มือขยุ้มกดหัวผมบดคลึงพรตน้อยไปมา หายใจแทบไม่ออก
ตัดสินใจพูดกับมันว่า...
“อยากให้กูทำให้....ขอร้องกูดีดี..พูดกับกูเพราะๆ ไม่งั้นกูหยุด!” มันปรือตามองสบตาผม
แววตาฉ่ำ..แดงก่ำ ไม่ต้องบอกตอนนี้อารมณ์มันกรุ่นไปถึงไหนแล้ว ผมจ้องรอคำตอบจากมัน
ทำเป็นเบือนหน้าหลบตาผมเฉย...
หึ..เป็นครั้งแรกที่มันเป็นฝ่ายหลบตาผม....ผู้ชายตัวเท่าควาย..อุดมด้วยกล้ามเนื้อสมบูรณ์..
รูปร่างสวยงามลงตัวจนน่าอิจฉา ดันเสือกสั่นริกๆแดงไปทั้งตัว เมินหน้าหลบตาเหมือนจะอายซะงั้น
เอ็กซ์โครต...สาด..นับหนึ่งถึงสาม..แม่งไม่พูดกูจะลุยต่อแล้ว ไม่สนพูดไม่พูดช่างหัวแม่งเหอะ...
ตอนนี้ยิ่งเห็นมันออกอาการแบบนี้...
ยอมรับแทบคลั่ง..อยากฉีกทึ้งเนื้อตัวมันเคี้ยวแดกกลืนไว้ในท้องแม่งซะเลย
จะได้หมดปัญหาไม่ต้องกลัวใครหน้าไหน..ได้เชยชมสัมผัสร่างกายมันได้อีก
ความคิดสะดุดลงทันที เมื่อ.....
“รัน..คะ..ครับ...ช่วย...พรตหน่อย....ขอร้องนะครับ...” เท่านั้นและครับ!..
หูอื้อตาลายไม่ต้องให้มันเอ่ยซ้ำ เลียลิ้นดูดกลืนไอ้ติมยักษ์ยี่ห้อพรตน้อยเข้าเต็มปากทันที
ทั้งดูดทั้งเลียรูดริมฝีปากจนสุดคอหอย ก็ยังไม่สามารถเขมือบไอ้ติมแท่งยักษ์ของมันได้หมด
นี่ขนาดมันเล็กกว่าของผมแล้วนะ แม่งไมกูรู้สึกมันใหญ่ชิบ...
เพลงชิวหาพาเพลินขั้นเทพ...ของสิงห์รัน....ได้ผลเกินคาดกว่าตั้งเป้าไว้ เพราะไม่ถึงสามนาที
ไอ้ติมแท่งนี้...ก็พ่นกะทิขาวขุ่นรดเฝือนคาว..เข้ามาเต็มปากเต็มคอกลืนแทบไม่ทัน
ไม่กลืนคงได้สำลักตายกันไปข้างหนึ่ง ก็เหี้ยพรตมันจับผมกดหัวไม่ยอมให้ถอนปากออก
จำต้องพลอยขยับลูกกระเดือก..ตามจังหวะกระตุกพ่นกะทิของมันจดหมดหยดสุดท้าย
น้ำเต็มกระเพาะกูเลยเหี้ย!...เยอะสาด...
ถึงเวลากูจัดน้ำเข้าท้องมึงบ้างทีนี้....ไม่รอช้าในขณะที่มันตัวอ่อนหอบแฮ่กๆ!...
จัดการบีบเจลล่อลื่นสอดนิ้วป่ายประตูสวรรค์ที่ลงลิ้นตะกี้ทันที มันปรือตามองผมเตรียมขยับตูดหนี..
มีหรือจะปล่อย อย่าลืมผมนั่งทับมันไว้ ใช้หน้าขากดน้ำหนักจนอยู่แก๊ก....
ก้มบดจูบกวาดลิ้นทั่วโพลงปากร้อนอย่างเมามัน นิ้วชี้ก็ทำหน้าที่สอดเข้าไปในรูสวาท..
รัดนิ้วผมตึ๊บ!..ทันทีที่มีสิ่งแปลกปลอมลอดผ่านเข้าไป แต่เสียใจผมรู้ว่าต้องกดย้ำตรงส่วนไหน
มันถึงจะคลายตัว ไม่รอช้ารีบวนนิ้วกดย้ำตรงจุดที่ผมมั่นใจว่าไวต่อความรู้สึกมันให้ว่อง
ได้ผลมันผวาเฮือก มือตวัดรอบคอบดจูบผมตอบดุเด็ดเผ็ดมัน พรตน้อยที่เพิ่งคายพิษไปหมาดๆ
ผงกหัวตื่นขึ้นอีกครั้ง เรานัวจูบกันเสียงดังไม่สนฟ้าแล้วตอนนี้...
“จ๊วบ!..จ๊าบ!...อึมมมๆๆ..อือออๆๆ!!.” เสียงครางระงมในคอทั้งผมทั้งมัน
ก่อนจะเพิ่มนิ้วเข้าไปเรื่อยๆ ถอยเข้าถอยออกจนครบสามนิ้ว สะโพกมันบดสู้นิ้วผม
รู้แล้วว่าถึงเวลาจัดสดโนคอนด๊อม...เพราะเราทั้งคู่เคลียร์คัทแล้วว่าปลอดภัย...ยกขามันพาดไหล่
เอื้อมคว้าหมอนหนุนรองใต้สะโพกเข้าให้ ยกก้นมันให้สูงก่อนจับซุปเปอร์รัน..ถูไถให้ส่วนหัว
สัมผัสเจลล่อลื่นแถวประตูสวรรค์ แล้วกดดันส่วนหัวเข้าไปทันที...มันสะดุ้งถอยตูดหนีอย่างเร็ว
คงเจ็บ...ขนาดผมปูทางไว้ขนาดนั้น มันยังเจ็บขนาดนี้...ก็นะ...บอกแล้วเหนือมาตรฐานซุปเปอร์รัน..
ทำใจว่ะพรต...ผมแช่ค้างนิ่งๆ เมื่อส่วนหัวหยักบานใหญ่ผลุบเข้าไปได้แล้ว
แค่ส่วนนี้ก็กินพื้นที่กว่าสองนิ้ว ยังไม่นับที่ยังเข้าไม่หมดเกือบหกนิ้ว...มันคงจุกไม่ใช่เล่น
จัดการสาวมือรูดรั้งพรตน้อยให้มันไปด้วย ก่อนจะไซร้จูบไปตามซอกคอ ใต้ครางเขียว..
ตอหนวดผมตอหนวดมันครูดกันเป็นรอยแดง ได้อารมณ์ดิบโครต..ให้มันได้อย่างนี้สิ
มันก็นะ..พอตั้งหลักได้เสยสะโพกเด้งสวนผมซะงั้น จะเหลือเหรอ...กดที่เดียวมิดโคนเลยทีนี้..
“อึ๊บ!..อุก!..อร๊ากกกกๆๆๆ..เชรี้ยยยๆๆ!!...จุกโครต..เจ็บฉิบหายกู..” ตัวมันไหวระริก
มือบีบท่อนแขนผมแน่น หน้าตาบอกได้เลยว่าเจ็บโครตๆกัดฟันกรอด ผมพยายามช่วยมันผ่อนคลาย..
โดยการขบเม้มตามติ่งหู จูบซับขมับที่ชื้นเหงื่อมันไปด้วย เสียวสุดๆ เมื่อรับรู้ถึงผนังนุ่มยุ่นดุจกำมะหยี่
ที่โอบกระชับรัดรอบซุปเปอร์รันอยู่ตอนนี้ พูดปลอบเสียงพร่ากับมันไป...
“ใจเย็น..พรต...ผ่อนคลายดิ...อย่าเกร็ง...เดี๋ยวก็รู้สึกดี....” มันปรือตาขึ้นมองสบตาผม
ก่อนหลุดปากมาว่า..
“มึงก็พูดง่าย..ห่า...ลองเปลี่ยนกันดูไหม...กูเจ็บโว้ย..สาด..เจ็บโครตๆ..” น้ำตามันรื้อขึ้นมา
เห็นแล้วก็ให้นึกสงสารขึ้นมาซะงั้น ไม่ทันยั้งปากไว้ได้ทัน ความคิดดันไปก่อน
หลุดพูดออกไปว่า...
“ที่กูทำเพราะ ‘กูรักมึง’ ไม่ใช่เพราะอยากเอาชนะ..ถ้าไม่ใช่มึง..กูไม่ทำกับใครแน่...
ยกเว้นมึงคนเดียวพรต ‘เพราะกูรักมึง’..” ผมหลุดบอกรักมันไปแล้ว มันตะลึงจ้องผมตาค้าง..
ในตาวาวน้ำรื้อให้เห็น ก่อนปากสั่นระริกถามผมว่า...
“พูดจริงดิ..” มาถึงขั้นนี้แล้ว ช่างแม่งเหอะ...ไหนๆก็นะ...เรื่องจริงสิงห์รันไม่เลี่ยงหลบอยู่แล้ว
แอ่นอกรับอย่างลูกผู้ชาย คำพูดคือนายคน เหนือสิ่งอื่นใดผมรักมัน
“กูพูดจริง..กูรักมึง..กูต้องการมึงคนเดียว” เท่านั้นแหละ...เหยี่ยวดื้อพอฟัง
น้ำตาที่ปริ่มอยู่เสือกไหลลงหางตาเฉยเลย กระชากคอผมเข้าไปบดจูบอย่างดุเดือด...
แถมเบือดสะโพกส่งสัญญาณให้ผมขยับทันที เปิดไฟเขียวมาแบบนี้มีหรือสิงห์รันจะไม่สนอง
สาวกระแทกเข้าออกตามความต้องการแบบไม่มียั้ง
“พั่บบบบๆๆๆๆ!!!...ป๊าปปปปๆๆ!!!..โอวววๆๆ!..ซี๊ดดดดๆๆๆ!!..อ่าๆๆ!!..”
เสียงผมเสียงมันครางลั่นแข่งกันสนั่น แรงอัดกระแทกสวนแรงเด้งรับเล่นเอาเตียงไหวกันเลยทีเดียว
ก็นะหนุ่มร่างควายสองคนกำลังรุกไล่กระแทกใส่กันสนั่น มันจะไม่ไหวคงไม่ใช่ละมั้ง
ผมโหมแรงโจนจ้วงเข้าไปในร่างมันเท่าไหร่ มันก็ยกสะโพกสวนรับกลับแรงมาเท่านั้น
เสียงครางลั่น เสียงเนื้อกระทบเนื้อ หยดเหงื่อและกลิ่นคาวรักตลบอบอวลคละคลุ้งไปทั่วห้อง..
“พั่บๆ!..พั่บๆ!..ปั๊ป!..ปั๊ป!...ซี๊ดดๆ!..โอวว!..ซู๊ดดๆๆ!!..อืมมมๆๆ..อ่าๆๆ!!.”สุดท้าย
มันก็กระตุกเกร็ง..แอ่นยัดปล่อยน้ำรักพุ่งกระฉูดเลอะหน้าท้องผมหน้าท้องมัน
ช่องด้านหลังขมิบตอดแรงมาก เล่นเอาซุปเปอร์รันผมปวดหนึบ ต้องอัดสวนจังหวะตอดมันไม่ยั้ง
ก่อนจะเกร็งหยัดกัดกลามกรอดดดๆๆๆ....กระฉูดน้ำรักเข้าไปในท้องมันคืนบ้าง
คงรับของผมเข้าไปไม่น้อยเหมือนกัน อาจจะมากกว่าที่มันอัดเข้ากระเพาะผมซะอีกด้วยซ้ำ
ก่อนจะฟุบเบียดร่างชุ่มเหงื่อมันแผล่บ...ร่างมันไม่ต่างกับผม มีเอามือมาลูบไล้แผ่นหลังผมไปมา
คงสนุกมือมันหละ ก็เม็ดเหงื่อเต็มหลังเล่นเอาลื่นปรื๊ด.ๆ..ยังกะสไลเดอร์
เรามองตากันนิ่งๆ มันก็จ้องตาผม ก่อนจะดึงคอผม ให้ปากเราเคลื่อนเข้าหากันช้าๆ
ประกบจูบบดคลึงนุ่มนวลอีกครั้ง ความร้อนตรงช่องท้องผมวาบขึ้นอีกแล้ว
ซุปเปอร์รันขยายตัวในช่องขึ้นมาทันที ผมยังไม่ได้ถอนออก กะพักเหนื่อยแล้วค่อยถอน
แต่ตอนนี้คิดว่าคงไม่ต้องแล้วหละ...ต่อเลยก็แล้วกัน...มึงยั่วกูเองนะพรต
ไม่นึกว่าพอบอกรักมึงแล้ว จะจัดให้กูแบบนี้ รู้งี้กูบอกไปตั้งนานแล้วก็ดี..หึหึหึ
“รับผิดชอบกูด้วย กัปตันทีม...ซ้อมไม่ไหววันแรก..บอกพี่ชนะเลยนะ..เคลียร์ให้กูเลยมึง..”
เราสองคนมองตากัน ผมยิ้มให้กับคำพูดติดตลอกของมัน ก่อนตอบกลับไปว่า....
“กูไม่คิดจะรับผิดชอบ..แค่เรื่องงดซ้อมกับพี่ชนะหรอกนะพรต...แต่กูจะรับผิดชอบ
ทั้งตัวทั้งหัวใจมึงเลย..ดีเปล่า?...หึหึ!..” คงไม่ต้องเอาคำตอบแล้วมั้ง เพราะมันดึงคอผม
ลงไปประกบจูบแบบนี้ คิดว่าไงกันครับมันเห็นด้วยหรือปฏิเสธ.....????
จัดไปอีกคู่....เอิ๊กกกกๆๆๆๆ!!!
Luk. :haun4:
-
:haun4: :haun4:ตูจะบ้าเดี๋ยวหาอะไรมาเช็ดก่อน
:m20: :m20:
-
อ่อย จะตายแล้ว เขินๆ
-
:haun4: :haun4:
-
...เค้าบอกรักกันบนเตียง...อิอิ :z1:
-
:m25: :m25: :m25:
แหมๆในที่สุดก็ได้ฤกษ์เปิดปากบอกรักกันแล้วสิน้า
ช่วงนี้บอกตรงๆว่าค่อนข้างชอบคู่นี้เป็นพิเศษมากเลยค่ะ
หลังจากจบเรื่องของตะเกียงอยากให้มีเรื่องของคู่นี้เป็นหลักมากๆเลย
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
เห็นด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:L2: :L2:
-
:m25: :m25:
บอกรักกันได้ เลือดหมดตัวเลยยยย
-
จัดหนักไปเลย
บรรยากาศพาไปอย่างแรง
-
หวานด้วย เลือดโฮกด้วย
o13 สุดเด็ด รันกะพรต
:jul1: อูยยยยยย อีกแล้ว..คืนนี้
:L2: +1 ครับ Luk
-
แหม สิงห์รันนี่ของเค้าดีจริงๆ >//<
:haun4: :haun4:
-
อ๊ายยยย! เจอสองตอนติดๆแบบนี้หัวใจจะวายจ้า
หวานกันจริงๆ (แต่แอบดุเดือดกันบนเตียงนะ)
ป.ล.FCพี่รันค่า
-
เลือดหมดตัวแล้วอ่ะ
:jul1: :jul1: :jul1:
-
hot มากเลยคู้นี้ :haun4: :haun4:
-
โอ๊ยยย ลุ้นโค่ดดดดดด 555+
:haun4: :haun4: :haun4:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
คู่นี้ดุเดือดเลือดพล่าน นึกว่าดูมวยปล้ำ
-
อีกคู่ตามมาติดๆๆ :haun4: :haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
คำพูดคือนายคน เหนือสิ่งอื่นใดผมรักมัน <<<โดนอันนี้สุดๆล่ะ o13
แอร๊ยยยยย :m25:
จัดสิงครองตะเกียงมาเลือดท่วมแล้ว
จัดเต็มรันพรตมาให้อีก ตายดีก่า :jul1:
รักไรเตอร์มั๊กก :impress2: :impress2:
-
จัดเต็ม จัดหนัก :o8:
เสียเลือดกันเลย
:call:
-
กรี๊ดด้วย...
แรงได้ใจจริงๆคู่นี้ ชัดเจนทุกสิ่งอย่าง
-
บอกรักกัน ดุ เด็ด เผ็ด มันส์ จริงเชียวคู่นี้ :jul1:
ปล.สิงห์รันจักหนักจริงๆ o13
-
รักกันปานจะแหกตูดดมเป็นอย่างนี้นี่เอง
ตกลงว่านี่มาซ้อมกีฬาหรือมาฮันนีมูนกันคะ ดูแต่ละคู่แต่ละคนซิ จะเดินไหวกันไหมนั่น
ปล.เห็นรันอธิบายว่าพรตขนเหมือนสาหร่าย...แอบฮากร๊ากกกก หมดอารมณ์หื่นมีแต่อารมณ์ฮา!
-
:pighaun: :haun4: :jul1:
สมที่รอคอย
:m25: :m25:
-
โอยย เลือกเวลาบอกรักได้ดีมาก ซับเลือดแทบไม่ทัน :pighaun:
-
เฮียรันจัดหนัก เอิ๊กๆๆๆ
-
เลือดสำรองเค้าหมดแล้วนะ
ไม่ไหวๆ คู่นี้เค้าแรงดีไม่มีตก
ตอนท้ายพี่รันแอบเน่า
-
คู่นี้นี่รักกันดุเดือดจริงๆเลย
ไม่ไหว เลือดจะหมดตัวแล้วววววว :haun4: :haun4:
-
บอกรักกันแบบดุเดือดจิงจิง
-
อ่านแล้วสงสารห้องข้างๆ อีกห้องจัง
ไม่มีคู่ให้สวีทกับเค้า
-
รันๆๆๆๆๆๆๆ
พรตๆๆๆๆๆๆๆ
รักคู่นี้ที่สุด
จัดต่อก็ได้นะ
-
แวะมาดูหน่อยคร้าบ อิอิ
ลุ้นต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตะเกียงรึเปล่า จะมีใครตามมาเก็บถึงนี่อีกมั๊ย o13
-
:pighaun:คู่นี้ เเรง หื่น เถื่อน ดูเดือน ไม่ไหวๆเลือดหมด เห็นภาพเลย
-
อ๊าคคค สิงห์รันรับผิดชอบทั้งชีวิตเลย
-
:m25:พี่พรต น้องรันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ชอบคู่นี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
:jul1: :jul1: ขอเลือดด่วน :haun4:
ปล.ชอบคู่นี้่ฮาดีจัดมาอีกนะ
-
:haun4:
-
:haun4: จัดหนักจริง งานนี้ ซาดิส นิด ๆแบบนี้ ใช่เลย. สิงห์รัน o13
-
Part 85
โดนเมือนกันเดี๊ยะ!....
.
.
.
.
แม่ง!..ไอ้พี่หื่น...มันถูตะเกียงซะสองรอบ กูคงซ้อมได้หรอกนะ..บอกให้หยุด..หยุด..
ดันเข้าใจว่า ‘ต่อ...ต่อ’ ...ชิ!....สาด...กูพูดตอนไหนเหอะ?..แค่บังคับตัวเองไม่ได้เท่านั้นโว้ย!...
เหว่ย!...ใครจะทนไหวเล่า..เล่นลุยทั้งปากทั้งมือระดมกันซะขนาดนั้น ไม่ใช่พระอิฐพระปูนนิ
จะไม่รู้สึกรู้สา...นั่นหละ...เรียบร้อยโรงเรียนสิงห์โต๋สองรอบรวด...
ที่ไม่เข้าใจพาลโมโหตัวเอง ก็ตรงทำไมมันรู้ไปหมด จะจูบจะลูบจะจับตรงไหน
เล่นเอากูหมดแรงต้านมันเลย รู้ยิ่งกว่าตัวกูซึ่งเป็นเจ้าของร่างเองซะอีก ให้มันได้อย่างงี้ซิน่า...
แล้วอย่างนี้กูจะมีปัญญาห้ามมันได้อีกไหมนั่น.....
ถึงเวลาต้องไปรวมตัวที่ยิม ใส่กางเกงวอร์มขายาวแม่งแหละ...ไม่ต้องเตรียมขาสั้นไปเปลี่ยนซ้อม
แล้ววันนี้ ไอ้พี่โต๋มันอาสาของดซ้อมให้กูเอง ปล่อยเป็นหน้าที่มันรับผิดชอบเรื่องนี้ให้เรียบร้อย
กูคงมีปัญญาวิ่งแหกแข้งแหกขาไล่ลูกบาสกลางสนามหรอก แค่เดินได้ปกตินี่ก็บุญโขแล้ว
...แหงะ!...แต่ก็ขัดๆ อยู่น้า?..จามีใครสังเกตุป่าวไม่รู้....วุ้ย!....ขืนใครรู้เข้า....
อร๊ายยยๆๆๆ...ตาย..ตาย..กูตาย..อายโครต...
“ตะเกียงพร้อมหรือยัง...รอพี่สวมเสื้อผ้าแป๊ป...เดี๋ยวไปกันเลย” แหนะ!..โผล่หัวจากห้องน้ำมา
หน้าระรื่นเลยมึง กูแต่งตัวเสร็จตั้งนานแล้วเหอะ!...รอคุณชายอยู่เนี๊ยะ!....
“เสร็จตั้งนานแล้ว....พี่รีบแต่งตัวเลยดิ..เดี๋ยวไปช้ากว่าคนอื่น..มันจะดูไม่ดี” กูแม่งเร่งมันหละ...
ใช่อะไรหรอก...กลัวไปสายเค้าจะหาว่ากูกับมันทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันอยู่อะดิถึงได้มาเลท....
อีตอนนี้แหละ..เตรียมหาปี๊ปคลุมหัวเดินกันเลยดีกว่า...ไอ้พี่หื่นมันคงไม่เท่าไหร่ หน้านิ่งเป็นเจ้าชายน้ำแข็ง
ไม่สนพวกอยู่แล้ว แต่กูดิ..กลัวเก็บอาการไม่เนียน...สายตาล้อเลียนมองมาทีหละก็..หวาย...หวาย...
ไม่อยากจะคิด...มาวันแรกโดนประเดิมฉลองห้องใหม่ซะงั้น...
แหนะ!...เสือกยกยิ้มยักคิ้วล้อกูอีก รู้ทันอะดิ..ว่ากูกลัวถูกล้อ...ไอ้บร้า!!!...เดี๋ยวปัด!
เหนี่ยวก้านคอเลยนิ...
“มองไรเล่า....อย่ามาทำแบบนี้นะพี่โต๋...ตะเกียงอดซ้อมแล้วยังมีหน้ามายิ้มอีก...ชิ!..”
กูเหวแม่งหละ....
“หึ..หึ..อะไร?...พี่ยังไม่ได้พูดไรสักหน่อย....คิดไปถึงไหนแล้ว...หน่า!..เรื่องซ้อม
ไม่ต้องกังวลหรอก วันแรกพี่ชนะเค้ารู้ว่าเดินทางมาเหนื่อย เค้าไม่เน้นเท่าไหร่หรอก
น่าจะซ้อมเบาๆ ปล่อยเล่นทีมซะมากกว่า พรุ่งนี้ซิ..ถึงจะเริ่มซ้อมหนัก พี่คิดถูกป่าวหละ?...
ที่กอดตะเกียงวันนี้...ขืนทำวันอื่นแล้วต้องซ้อมหนักมันจะแย่เอาน้า...เห็นป่ะ!...ระดับพี่แล้วทำอะไร..
วางแผนล่วงหน้าก่อนเสมอ” บ๊ะ!..แม่เจ้า...นี่มันวางแผนล่วงหน้าก่อนแล้วว่างั้น.....
ไอ้ที่ถูกูซะวันแรกเพราะเหตุผลอันน่าประทับใจที่พี่ท่านกรุณาชี้แจงให้ฟังอย่างดิบดี
แว๊กกกกๆๆๆ!!..ตูจะบ้าตาย..
“อะไรเนี๊ยะ!..คิดไว้แล้วงั้น....มิน่า?...บอกให้หยุด..หยุด...ดันต่อเอาต่อเอา...พี่นี่มันหื่นจริงๆ...
น่าโมโหชะมัด” กูบริภาษมันไปหละ....โมโหจริงๆ นี่หว่า?
“ตะเกียงคร๊าบ!...อย่าโมโหพี่เลยน๊า...ตะเกียงจะใจร้ายให้พี่แห้งเหี่ยวเลยเหรอ..
รู้ไหม?..พี่ทรมานแค่ไหนถ้าไม่ได้กอดตะเกียงนะ...พี่อกแตกตายแน่ๆ หากให้นอนกอดเฉยๆ
ไม่ได้ทำอย่างว่ากันเลย..คงทนได้นานหรอก...ตะเกียงไม่รักไม่เห็นใจพี่เลยดิ?” เวร..ดูทำเสียง
อ้อนกูอีก....เฮ้อ!..ให้มันได้อย่างงี้ซี้...คนอื่นจะเคยเห็นมุมนี้กันบ้างไหมนะ....สิงห์โตน้ำแข็ง...
บทจะเป็นแมวสีสวาท..พี่แกก็เนียนซะจนอึ้งไปเหมือนกัน...เอากะมันสิ...
“พอแหละ...ไม่ต้องอ้อนเลย...รู้หรอกที่พูดเนี๊ยะ!..หวังไรอยู่..รีบใส่เสื้อไปกันได้แล้ว..”
กูตัดบท ให้มันสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ลุกเดินนำเตรียมออกประตูก่อนเลย ขืนนั่งโต้มันต่อ
มีแต่วกเข้าตัวไม่รู้จบ อู้ยยยๆๆ!!!..เสียดตูดชะมัด...แม่งเอร้ยยยๆๆ!!..ตอนทำก็มันส์ดีหรอก...
เสร็จแล้วนี่ดิ....ไมมีผลข้างเคียงงี้ว่ะ!
ผมกับไอ้พี่โต๋มาถึงโรงยิม..แต่ละคนเดินลัลล้ากันหน้าระรื่น ลืมบอกไปเราไม่มีใครเรียกกัน
วินัยนักกีฬารู้เวลารู้หน้าที่ สิ่งนี้เป็นหัวใจหลักพื้นฐานที่ทุกคนต้องท่องจำ พี่ชนะแกเน้นตลอด
เหลืออีกสิบนาทีสามโมงเย็น พวกผมไม่ได้มาเลท แต่หน้าจะเป็นคู่สุดท้าย
ทุกคนหันมายิ้มให้พวกเรา ก่อนที่ไอ้พี่โทนี่จะทักผมว่า
“อ้าว!...ตะเกียงทำไมใส่กางเกงวอร์มมาหละ...ใส่ขาสั้นซ้อนข้างในมาป่าว? เหลือสิบกว่านาที
ต้องวอร์มอัพแล้วนะ..ถอดออกเลยดิ” มันบอกด้วยความหวังดี แต่เสือกหวังดีไม่ถูกที่ถูกเวลาเลยจริงมึง..
“ตะเกียงไม่ซ้อมครับวันนี้ ขอโค้ชงดสักวัน..” กูตอบมันไป หันมองกูกันหมด หน้าตามีคำถาม
แทบทุกคน ก่อนไอ้พี่บอมย์จะถามขึ้นมาว่า
“เป็นอะไรงดซ้อม...ไม่สบายหรือเปล่า?” น้าน!...ว่าแล้ว...ว่ามันต้องมีข้อสงสัยต่อเนื่อง
วุ้ย!..เบื่อความเป็นห่วงของพวกมันจริงเลยตอนนี้ เป็นเวลาอื่นจะรู้สึกดีเอามากๆ แต่ตอนนี้
กูอิหลั่กอิเหลี่ยจริงเชียว หันไปขอตัวช่วยไอ้พี่โต๋มันนั่นแหละ มองตอบกูอยู่พอดี ก่อนจะชิงพูดแทนไปว่า
“เพลียจัดนะ..เมาเครื่องด้วย..ปรับตัวไม่ทัน..เลยให้พักก่อนวันหนึ่ง” สั้นๆ ทุกคนยักหน้ารับ
แต่ไอ้พี่บอมย์พอมันฟังแบบนั้นปุ๊ป..เดินมาตบไหล่ไอ้พี่โต๋ แอบพูดข้างหูมันเบาๆ แต่กูหูดีเสือกได้ยินอีกว่า
“เบาหน่อยมึง...ห่า!...เดี๋ยวน้องมันจะทรุดไปซะก่อน” พระเจ้า!..จบข่าว..กูอยากเอาหน้าแม่ง
มุดพื้นปาเก้ดำดินหนีไปเลย หน้ากูคงแดงเถือกไปหมดแล้ว อยู่ดีไม่ว่าดี...เสือกยื่นหูไปฟังมันอีก...
นี่แหละเค้าว่าหูหาเรื่อง..เป็นไง...ที่นี้ตายเลยกูปั้นหน้าไม่ถูก มันสองคนเหลือบมาเห็นเข้า
หันกลับไปมองหน้ากันนิ่งๆ ก่อนจะอมยิ้มยักคิ้วกันอีก...ไอ้เชรี้ยยยยๆๆๆ!!!.....
แล้วกูต้องเข้าใจเสียใหม่ ที่ว่ากูมาเป็นคู่สุดท้ายกลับผิดคาด เพราะนั่นไอ้พี่รันกะไอ้พี่พรต
กำลังเดินมาเหลือแค่ห้านาที แม่งไอ้พี่พรตดันใส่กางเกงวอร์มขายาวเหมือนกูอีก
อย่าบอกนะว่ามันก็งดซ้อม....
“มาแล้วเหรอกัปตัน?....เป็นหัวหน้ามาเสียหลังสุดเลยเนอะ” ไอ้พี่ชัดทักลูกพี่มันหละ...
มีพูดแซวอีก..
“อืม...รู้สึกไม่ค่อยดีว่ะ!...กะงดซ้อมวันนี้วันหนึ่ง” มันตอบไอ้พี่ชัดกลับไปทันที
บ๊ะ!..ซื้อหวยถูกเต็มเลยกู แต่เอ๋?..หรือว่ามันโดน???...
“อ้าว!...เป็นไรอีกคนแล้วเนี๊ยะ!....วันแรกงดซ้อมสองรายเลยเว้ยเฮ้ย....อากาศเปลี่ยน
หรือไง...สมาชิกเราถึงไม่ค่อยสบาย” ไอ้พี่โทนี่ทำหน้าที่ อัยการขี้ซักตามสเต็ป..
“มันเมาเครื่อง...เพลียด้วย...กูเห็นว่าวันแรกพี่ชนะคงไม่ไรมาก ให้พักก่อน
ค่อยซ้อมพรุ่งนี้ดีกว่า เดี๋ยวค่อยบอกแก” ไอ้พี่รันรีบพูดออกตัวให้ทันที ทุกคนหันมามองมันพร้อมกัน
มันทำหน้างงนิดๆ แต่ไม่ออกอาการตกใจไร คงแปลกใจมากกว่า..ไมทุกคนพร้อมใจกัน
จ้องมันเป็นตาเดียว ไอ้บร้า!..มึงคงจะรู้หรอก ก็คำตอบมึง..ยังกะลอกคำพูดไอ้พี่โต๋มาเลย...
เชื่อแล้ว..เห่อ..เห่อ..เห่อ!..ไอ้พี่รันมันหันไปมองหน้าไอ้พี่โต๋ ยกคิ้วเหมือนรู้กันไอ้พี่โต๋ยกคิ้วตอบ
เท่านั้นแหละ..ไอ้พี่พรตหน้าแดงหูแดง รีบพูดขึ้นมาว่า
“เห้ย!...รู้สึกอึดอัดว่ะ!..อากาศในยิมไม่ค่อยถ่ายเท...กูไปเดินสูดอากาศรอบๆรีสอร์ทดีกว่า
โต๋มึงเป็นรองหัวหน้า...ช่วยเคลียร์ให้กูที..บอกพี่ชนะด้วย..กูไปหละ” มันไม่รอให้ใครถามไรต่อ
รีบก้าวออกไปอย่างเร็ว หน้าตาหูเหอแดงเถือก...กูรู้แล้วว่ามันเกิดไรขึ้นระหว่างไอ้พี่รันกะไอ้พี่พรต
เพราะท่าเดินมันไม่ต่างจากกูเท่าไหร่ ฉะนั้น...กูจะอยู่ให้โง่เหรอะ...เล่นทิ้งระเบิดไว้
แล้วหันหลังหนีเอาตัวรอด...เป้าหมายที่เหลือก็เป็นกูอะดิ..ที่ต้องกลายเป็นเป้านิ่งกับสายตาพวกแม่ง!..
หวาย..หวาย...กูไม่เอาด้วยหรอก....อย่าได้ช้า...ตะโกนตามหลังไอ้พี่พรตไปทันที
“พี่พรต....รอตะเกียงด้วย” ไม่ต้องรอฟังเสียงห้ามจากไอ้พี่โต๋มันแล้ว
ไม่ขอนุญาตมันอีกตะหาก ชั่วโมงนี้กูชิ่งตามไอ้พี่พรตมันไปให้ว่อง.....ไม่ยอมอยู่ให้หน้าระเบิดหรอก...
ไอ้บร้า...แว๊กกกกๆๆๆๆ..............
มาต่อให้แล้วนะค่ะ....
Luk.
-
คนละสองรอบสามรอบ สบายไป ตะเกียงโดนขัดซะเงาแว๊ปป
-
ใครโดนหนักกว่ากันหว่า.....
:-[ :-[ :-[
-
:impress2:น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่พรต น้องรันนนนนนนนนนนนนนนนนนนน o13
-
จะรีบไปปรึกษาหาวิธีแก้เผ็ดสามีกันล่ะซิ
-
:haun4:
-
อ่านตอนนี้แล้ว
รู้สึกเลยว่า....
น้องตะเกียง
กะ
ไอ่พี่พรต
เวลาเขิน
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก มั่ก
ขอบคุณครับ Luk
-
แหมๆๆ พี่พรตกับน้องตะเกียง เขิน น่ารักนะ :-[ :-[
เดินตามกันไว้วางแผนทำอะไรอะป่าวเนี่ยย :impress2:
-
เหมือนกันจริง ๆ
-
พรตน่าจะเจ็บกว่าตะเกียงเนอะ
-
เหตุผลเดียวกันเป๊ะเลย
-
เจอคำตอบแบบเดียวกัน อาการเดียวกัน ไม่ชิ่งคงไม่ได้แล้วไม่งั้นเจอล้อแน่ๆ อิอิ ว่าแต่หนักหนาพอกันไม๊เนี่ย :haun4:
-
:m20:
-
แอร๊ยยย
พรตเวอร์ชันอายนี่น่ารัก ฮะฮ่า กุนซือแน่มาก
ฮาตะเกียง :m20:
-
คำตอบเป๊ะเหมือนกันเลย :m20: :m20:
-
555+
พรตน่าร๊ากกกกกกกกก
-
น่ารักอ่ะ :m3:
อายมุดไหนดี
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
อ้าว หนูตะเกียงหนีออกไปกะพี่พรต ไม่มีสิงโต๋คุ้มครอง ระวังโดนจับตัวไปนะคะ^^
-
เหมือนจริงๆ :jul3:
-
555
สายเหมือนกัน หยุดเหมือนกัน อาการเหมือนกัน ก็เพราะว่าโดนเหมือนกันนี่เอง
-
+1 ค่ะ
ว๊าย ว๊าย อย่ามองกันอย่างนั้น
คู่เคะเค้าก็เขินเป็นนะ
เคะเล็ก(ตะเกียง)&เคะใหญ่(พรต)
-
ดูๆแล้วพรตน่าจะโดนหนักว่ารึป่าว เอิ๊กๆๆๆๆ
-
น่ารักทั้ง 2 คู่เลยอะ
-
น่ารักจริง ๆ :laugh:
:call:
-
กร๊ากๆๆๆ สมกับเป็นเพื่อนกัน
ลอกคำตอบมาเหมือนเด๊ะๆ
เอ...หรือว่าเตี๊ยมกันมาแล้วหว่า อิอิ
-
:-[ :-[ :-[
555555++++ ขำๆๆๆ ตะเกียงกะ พรต อย่าไป กิน กัน เอง น๊ะ 555+
อ่ะๆๆๆ เค้า ล้อเล่นๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
Part 86
ลักพา....
.
.
.
.
“รีบเดินจังเลยอ่า...รอด้วยดิ...ไปด้วยคน” พอวิ่งตามมันทัน กูรีบบอกไอ้พี่พรตให้รอกูด้วย
มันหันมามอง ก่อนจะยิ้มกว้างซะตาหยี...หล่อได้อีกมึง..
“อ้าว!..ตะเกียงไม่ซ้อมเหรอวันนี้?” ถามกูแหละ
“อือ....” สั้นๆ ตอบไป
“ไม่สบายหรือเปล่า?” ง่ะ!...ถามอีกแล้ว...เดี๋ยวปั๊ด!ตอบซะนิ..เป็นเหมือนพี่แหละ..
ชิส์!..ดีป่าวหว่า?...
“อือ...” ยังคงรักษามาตรฐานสั้นๆ เหมือนเดิม
“หือ...เป็นหนักป่าวเนี่ยะเรา...ไมวันนี้พูดน้อยจริงเหะ” ยังไม่หายสงสัย
ก็นะ..กูดันพูดกุดซะขนาดนั้น
“ไม่เป็นไรหรอกพี่...ป่ะ!...ไปทางโน้นดีกว่า...วิวดีด้วย..ไปดูพันธุ์ไม้เมืองเหนือกันดีก่า..”
ตัดบทชวนมันเดินไปตรงศาลาชมวิว ซึ่งสามารถมองเห็นเขาแต่ละลูกได้จากจุดนี้
ที่สำคัญดอกไม้เมืองเหนือบานสะพรั่งเต็มไปหมด ขนาดหน้าร้อนนะเนี่ย
แต่อากาศบนดอยลมโกรกเย็นสบาย ดอกบางชนิดนำเข้าจากต่างประเทศ..เค้าเอามาเพาะพันธุ์ที่นี่
บ้านไอ้พี่บอมย์นี่มันนักบริหารจริงๆ เพราะงี้รีสอร์ทมันถึงต้อนรับนักท่องเที่ยวได้ทุกฤดูกาล
ก็เล่นลงทุนจัดสวนกันซะเลิศหรูอลังการขนาดนี้...
กูกะไอ้พี่พรต มาถึงจุดชมวิว..ต่างสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด
โอ้พระเจ้าจอห์ด!...มันยอดมาก....หายใจโครตโล่งจมูกเลยเว้ยเฮ้ย!...
“เป็นไง...อากาศดีมากเลยใช่ไหม?” ไอ้พี่พรตมันชวนคุย
“มากที่สุดเลยหละ...คิดได้ไงน้า?...โรงเรียนถึงเลือกมาเก็บตัวที่นี้...สุดยอดไปเลย..
ดีกว่าที่คาดไว้เยอะ...แล้วพี่หละ...ชอบป่าว?” กูถามมันบ้าง
“อืม...ชอบดิ..ชอบมากเลยแหละ...” มันตอบ
“จริงดิ!....ตั้งกะเมื่อไหร่?” มันหันมามองหน้ากู ทำหน้าหมางง
ไม่เข้าใจที่กูพูดอะดิ...อิอิอิ....
“อืมจริง..แต่ไอ้ตั้งกะเมื่อไหร่เนี่ยะ!....ชักงงเหะ!...ตั้งกะมาถึงละมั้ง” มันก็ยังพาซื่อ
ไหนใครบอกไอ้พี่พรตเจ้าเล่ห์ ‘เหยี่ยวเจ้าเล่ห์’ กูว่ามันเหมือน ‘เหยี่ยวซื่อบื้อมากกว่า’
“ไม่ใช่ม้าง....ก่อนหน้านั้นมากกว่า...ลองนึกดูดีดีดิพี่” ยังเล่นกะมันต่อ ถ้าเป็นไอ้พี่โต๋
มันจับไต๋กูได้...ตั้งแต่ประโยคแรกแล้ว ไม่รอให้กูพาเข้าป่าลึกขนาดนี้หรอก....5555!!!...
“ไม่หรอก...ก่อนหน้านั้นพี่ยังไม่เคยมา...ไม่รู้จักที่นี่เลยด้วยซ้ำ..จะนึกชอบได้ไงกัน”
ฮิฮิ...เห็นแล้วสงสารชะมัด คิ้วจรดกันแล้ว งงดิ.....
“ตะเกียงไม่ได้หมายถึงสถานที่....หมายถึงคนตะหาก” กูใบ้ให้แล้วน้า
“หา...หมายความว่าไง...หมายถึงคนนะ?” ยิ่งงงหนักเค้าไปใหญ่
ตอนนี้คิ้วเริ่มผูกโบว์แล้ว เอิ๊กกกกๆๆๆ!!..
“ทวนคำถาม..ตะเกียงถามพี่ว่า...ชอบป่าวใช่ไหม?” มันพยักหน้ารับ
“พี่ตอบว่าชอบมาก..ตะเกียงถามต่อว่า..ตั้งกะเมื่อไหร่?.” มันก็ยักหน้ารับอีก
“พี่ก็ตอบอีกว่า..ตั้งกะมาที่นี่...แต่ตะเกียงว่าไม่ใช่หรอก..พี่ปิดบังความจริงอยู่
พี่ชอบก่อนหน้านี้แล้วตะหาก” มันเริ่มจ้องกู..งงเต็กเข้าไปใหญ่
“ตะเกียงหมายถึงคน..ไม่ใช่สถานที่....”
“คน....ใคร?” หลุดปากถามแล้ว เข้าทางเว้ยเฮ้ย!..ชั่วโมงนี่เป็นวิชาล้วงความลับ
ควักหัวใจเหยี่ยวตีแผ่..อิอิอิ..
“พี่รัน.” อัลล้า!...หน้าเหวอไปเลย...ว่าแล้วต้องมีอะไรในกอไผ่..หุหุหุ..
“คะ..คือ..ไม่นี่..เพื่อนก๊านนนน!!..มีไร..ไม่มี๊!!” อู้ยยยๆๆ!!.สูงได้อีกเสียง
นี่ถ้าจีบปากสะบัดบ๊อบ...กูว่ากระเทยควายดีดีนี่เอง...ฮ่าๆๆ!!
“จริงดิ..” แหย่เล่นหน่อย
“จริ๊งงงงๆๆๆ!!.” เสียงสูงทันที ส่ายหัวตามพรืด..ยืนยันให้กูเชื่อซะเต็มที่
กูคงเชื่อหรอก!..กร๊ากกกกๆๆๆ
“ไม่จริง...แล้วไมทำเสียงซะสูง...แล้วหน้าพี่อีก..ไมต้องแดงด้วย” เต็มๆ ใส่ไปไอ้ตะเกียง
มันส์เว้ยเฮ้ย!..ไล่ต้อนไอ้พี่พรตมันเนี่ยะ!..
“เออ..คือ..กะ..ก็....ก็ตะเกียงถามไรไม่รู้..พี่งง..ละ..เลยไม่เข้าใจ..ไม่คุยดีกว่า...
พอๆ..เปลี่ยนเรื่อง” ฮั่นแน่!..ไปไม่เป็นเลยมึงไอ้พี่พรต..เรื่องไรจะให้หลบ ไม่มีใครยอมเล่าให้กูฟัง
โทษกูไม่ได้...ถึงเวลาล้วงตับไอ้พี่พรตแล้ว อย่าหวังว่าจะเอาตัวรอดไปได้ง่ายๆ
ถ้ากูยังไม่ได้คำตอบที่ถูกใจ...หึหึหึ!..ชั่วร้ายชะมัดเลยวุ้ย!
“เอาตรงๆ เลยนะ...พี่กับพี่รันเป็นอะไรกัน....อะๆ..ห้ามบอกว่าเพื่อน..
ถ้าแบบนั้นตะเกียงจะมาคาดคั้นพี่ทำไม..อย่าทำไก๋...ตอบมาซะดีดี” กูรีบดักคอก่อนที่มัน
จะอ้าปากปฏิเสธมาเสียก่อน มันหุบปากฉับให้ไว..จ้องกูหน้าแดงเถือก..
“ทำไม..ตะเกียงถึงคิดยังงั้น?” ถามกูกลับอีก จัดไป
“อาการพี่สองคนมันฟ้อง” หน้าเหวอเข้าไปใหญ่ ถามกูเร็วกว่าเก่าอีก....
“เฮ้ย!..พี่กับไอ้รันออกอาการขนาดนั้นเลยเหรอ..ตายห่า..ไม่ได้การแล้ว.
ไอ้เชี้ยรัน..กูว่าแล้ว...แม่ง..เพราะมึงคนเดียว..ขนาดตะเกียงยังปิดไม่มิด...
ตายโหง..ปานนี้แม่งไม่รู้กันทั้งทีมแล้วดิ” กูขำก๊าก!..ทันที..ท่าทางร้อนรนของไอ้พี่พรต
เหมือนหมาโดนไฟลนตูดเลยเว้ย! แม่ง..แค่นี้ก็หลุดหมด ไส้กี่ขดกี่ขด..ไม่ต้องสาวดูอีกแล้ว...
ตลกชิบเป๋ง...
“ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า!...พี่ไม่ต้องบอกตะเกียงก็ได้ แค่นี้พี่ก็สารภาพจนไม่เหลือแล้ว
ตะเกียงแค่อำเล่นหรอก ไม่ได้ดูออกขนาดนั้น สงสัยเฉยๆ พูดแค่นี้พี่ก็หลุดมาซะไม่เหลือซาก
ที่นี้จะบอกได้หรือยัง ว่าคบกันมาตั้งกะเมื่อไหร่?” พอกูเฉลยปุ๊ป!..มันแยกเขี้ยวใส่กูปั๊ป..
ตลกชะมัดไอ้พี่พรต..มิน่าหละ..ถึงเสร็จสิงห์รัน...เทพขนาดนั้นไอ้พี่พรตคงทันมันหรอก...
ขนาดกูพี่แกยังปล่อยไก่ตัวเบ่อเร่อ..นับประสาอะไรกะกุนซือเทพ....
สมแล้วที่มันจับคู่กะไอ้พี่รัน...ก๊ากกกๆๆ..
“ตะเกียงหนะ...ทำพี่ได้...พอเลย..รู้แล้วจะถามไรอีก” ทำแก้มป่องค้อนกูอีก...
น้านนนๆๆ...มีงอน..มีงอน..
“จะยอมบอกดีดีไหมเล่า...ตะเกียงอยากรู้..พี่เริ่มคบกันตั้งกะเมื่อไหร่...ถ้าไม่บอกนะ...
ตะเกียงจะ..” กูยังไม่ทันพูดจบเลย..มันรีบตะครุบปิดปากกูไว้ทันที
“อย่าพูด...ห้ามพูดเลย...บอกก็ได้..หลังงานกีฬาสี” แหม..ต้องให้ขู่
ว่าแล้ว..มันแปลกๆ ตั้งกะตอนกีฬาสีแล้วเหอะ...ถ้าไม่สังเกตุไม่รู้หรอกว่าสองคนนี่
ท่าทางแปลกๆตอนงานกีฬาสีกันแล้ว ที่แท้ก็แอบมีซัมซิ่งลองกันนี่เอง
“ตะเกียงพอใจแล้ว...แหมก็แค่เนี่ยะ!..ต้องให้ขู่...ถึงจะยอมบอก” กูแกล้งว่ามัน..
ดันหลับตาค้อนกูอีก ชักสาวแตกแล้วมึงไอ้พี่พรต
“พอใจแล้วดิ...งั้นป่ะ!...ไปกันทางโน้นดีก่า เดี๋ยวเราแวะไปรอที่ห้องอาหารเลย
นี่เกือบจะห้าโมงแล้ว คิดว่าอีกสักครู่พวกนั้นคงมารวมกันที่ห้องอาหารแหละ...”
ไอ้พี่พรตชวนกูเดินลัดสวนไม้ยืนต้น เหมือนสวนสาธารณะต้นไม้เยอะมาก ตัดออกไป
เป็นส่วนบริการห้องอาหารสำหรับลูกค้า อาหารกลางวันกับมื้อเย็นพวกเราต้องมาทานกันที่นี้
ส่วนอาหารเช้ามีบริการถึงที่พัก ให้ออร์เดอร์ล่วงหน้าตามรายการที่ทางรีสอร์ทจัดให้..
ว่าต้องการทานอะไร ส่วนใหญ่เป็นอาหารง่ายๆเบาๆ พวกข้าวต้ม ขนมปังไข่ดาว
อเมริกันเบรคฟัด กาแฟโอวัลติน น้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ ฯลฯ แล้วแต่คนชอบ...
กูกับไอ้พี่พรต เดินคุยกันมาเรื่อยๆ กระทั่งถึงกลางสวน
จู่ๆ กลุ่มชายฉกรรจ์กว่าสามสิบคน โผล่จากต้นไม้ตรงดิ่งเข้าห้อมล้อมพวกกูทันที
เรารีบหันหลังชนกันโดยอัตโนมัติ มันกระซิบบอกกูว่า..
“ตะเกียง...อย่าห่างตัวพี่..พยายามประกบติดพี่ไว้” โอ้!..ซึ้งน้ำใจมึงจริงๆ
สัญชาติญาณนักสู้ไม่ธรรมดา สมแล้วที่เป็นหัวหน้าแก๊งค์เหยี่ยวเวหา สามสิบต่อสอง...
หนักเอาการ..
“โทรบอกพวกเราด่วน...พี่จะยันมันไว้ก่อน” เป็นความคิดที่ดี..พอมันพูดปุ๊ป
กูล้วงโทรศัพท์ออกมากดเบอร์ไอ้พี่โต๋ แต่ยังไม่ทันได้ทำ...
“หยุด..อย่าขยับ...โยนโทรศัพท์ลง...ไม่งั้นเราจะยิงขาเพื่อนคุณ”
ปืนสี่กระบอกจ้องตรงมาที่พวกกู สีดำมะเมื่อม...สวมท่อเก็บเสียงเรียบร้อย...
หึหึ..คราวนี้พวกมันเตรียมการมาดีจริงๆ ทั้งจำนวนคนและอาวุธ ยกกันมาเป็นกองทัพ
กะเอากูไปให้ได้ดิ สัญลักณ์เขี้ยวหมูป่าห้อยคอ..ก็รู้คือพวกที่ต้องการตัวกู..
“ต้องการอะไร?” กูพยายามชวนคุย ถ่วงเวลาไว้ เผื่อพวกนั้นเลิกซ้อมไว
ผ่านมาทางนี้ อาจมีโอกาสรอด...
“ไปกับเรา...ห้ามเล่นตุกติก..ไม่งั้นเพื่อนคุณตาย” แม่ง!...เอาไอ้พี่พรตมาขู่กูอีก
รู้หรอกพวกมึงไม่กล้าทำไรกูแน่นอน แค่อยากได้ตัวกูไปเปิดถ้ำ แต่ไอ้พี่พรตนี่ดิ
พวกเหี้ยนี่ไม่มีความจำเป็นที่ต้องสนใจ มันเอาจริงแน่...
“ปล่อยเพื่อนกูก่อน...แล้วกูจะไปกับพวกมึง” ต่อรองให้มันปล่อยไอ้พี่พรต
บ๊ะ!ไอ้พี่บร้า..ดันเสือกหันมาหากูส่ายหัวพรืดๆๆๆ....นึกอยากเป็นพระเอกห่าไรตอนนี้เนี่ยะ...
“พี่ต้องไปบอกพวกเรามาช่วย จะมาติดแหงกสองคนไม่ได้..เข้าใจไหม” กูกระซิบ
อธิบายให้มันเข้าใจ ถึงพยักหน้ารับทราบ....วุ้ย!..
“ไม่ได้! พวกคุณต้องไปกับเราทั้งสองคนนั่นแหละ...จัดการใส่กุญแจมือ
ปิดตาให้เรียบร้อย” ไอ้หัวหน้าคนนี้ฉลาดมาก มันกะเอาไอ้พี่พรตไปด้วย
เพื่อใช้เป็นข้อต่อรองให้กูทำตามคำสั่งมันแน่นอน..หมดกันทีนี้
สมุนมันสี่คนตรงดิ่งเข้าหาเราทันทีสิ้นเสียงลูกพี่สั่ง หากลงมือกับไอ้พวกนี้ไม่เท่าไหร่
แต่พวกที่เหลืออีกยี่สิบกว่าคน มีปืนอีก..กูเสี่ยงไม่ได้เด็ดขาด คงต้องยอมมันไปก่อน....
พวกมันประชิดตัวจับมือเราไขว้หลังล๊อคกุญแจทันที ไอ้สองคนที่เหลือ
ล้วงผ้าแถบสีดำขึ้นผูกตาเราไว้ ไม่สามารถมองเห็นได้อีก กลิ่นไรเนี่ยะ?...
สายไปแล้ว..พวกมันเอาผ้าโป๊ะครึ่งปากครึ่งจมูกกูทันที พยายามขืนกลั้นหายใจไว้
แต่สุดท้ายก็ไม่ไหวต้องยอมสูดเอากลิ่นฉุนนี้เข้าไป สติสุดท้ายค่อยๆ ดับวูบลงไปในที่สุด....????
โดนเอาไปแล้ว..ทั้งสองคนเลยง่า.... :z3:
Luk.
-
:z13: :z13:
พี่โต๋กะพี่รันมากานเร็วๆๆๆ
ตะเกียงกะพี่พรตโดนจับตัวไปแล้ว :angry2:
-
:เฮ้อ:สมอยากห่างฝูงเอง
เลยโดนซะ
-
:serius2:น้องรัน มาช่วยพี่พรตเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่โต๋ด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย o13
-
โอ้ย
เพิ่งจะแฮปปี้ดี้ด้ากันไม่ทันไร
ต่อด้วยฉากแอ็คชั่นเร้าใจแล้วเหรอคะคุณ Lux
โต๋ รัน ช่วยด้วย :dont2:
-
พี่โต๋พี่รัน เมียๆโดนหิ้วกันแล้วคร่า :sad4:
-
ต้องเตรียมน้ำร้อนไว้ต้มมาม่าไม๊เนี่ย :sad4:
-
เอาละสิ โดนหิ้วไปทั้งคู่ ทีนี้ละคลั่งแน่ สิงห์โต๋ และ กุนซือเทพรัน เมียหายยย!!!! :a5:
-
พี่โต๋กับน้องรัน รีบมาช่วยตะเกียงกะพี่พรตด่วน
-
อ๊ากกกกกกกกกก
แอบเหนเม้นนึง คาดการณ์ได้แม่นยำมากน่าเลื่อมใส
พี่พรตน้องตะเกียงโดนจับไปเลี้ยววววววว :o12:
ไอ้เพ่โต๋ กุนซือไปช่วยด่วน :angry2: :fire:
-
พี่โต๋พี่รันไปชวนที่รักเร็วววว :sad4: :sad4:
-
อ๊ากกกก โดนจับ
ลุ้นเหลือหลายยยย
-
:z3: ยังไม่ทันได้ทำไรเลยอ่า แล้วใครจะช่วยได้ล่ะทีนี้ :serius2:
-
ตอนนี้ตื่นเต้นมากอยากรู้ว่าว่าใครจับตัวตะเกียงไป?
จับไปทำไม? เพื่ออะไร? และรอดูว่าสุดที่รักของตะเกียงจะไปช่วยทันไหม?
มาเร็วๆนะเจ้าคะจะรออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
แมะ ทำไมซื้อหวยไม่ถูกแบบเดาตอนต่อนิยายบ้างน๊อ555ว่าแล้ว ว่าเจ้าวายร้ายต้องฉวยโอกาสนี้จับตะเกียง เอิ๊กๆ
-
พี่โต๋ รัน มาช่วยด่วน :serius2: :serius2: :call: :call:
-
พี่โต๋ พี่รัน ตามไปช่วยด่วน
ยกทั้งสองแก็งค์ไปเลย
-
พี่โต๋พี่รันเมียโดนลักพาตัวไปแล้วรู้ตัวปะเนี้ย :m16:
:call:
-
ตะเกียงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!
-
มารับผิดชอบต่อเลยพี่ลัก ตะเกียงเค้าโดนลักไปแง้ววว :serius2: :serius2:
-
มากันอีกแล้ว พี่โต๋พี่รันมาด่าวน
-
:angry2:
ห่าาาา...พรตโดนจับไปกับตะเกียงด้วย
:serius2:อย่าบอกนะ..ว่าคนคนนั้นคือพรต
ม่ายยยยยยยอาวววววววววววว
:sad11:แล้วรันจะรักกับใคร
:pig4: ขอบคุณครับ Luk
-
เมียถูกจับไปแล้วนะสองสิงห์....เลิกซ้อมแล้วรีบไปช่วยเร็ววววววว :z10:
-
อ่าๆๆ กำลังล้วงกันมันส์ๆ อยู่เลย
ไอ้พวกนี้มาจับตัวไปซะได้
แล้วสิงห์โต๋จะตามมาทันการณ์ไหมเนี่ย
-
สิงห์โต๋ ก่าพี่รัน รีบไปช่วยเมียเร็วววววววว
โดยด่วนนนนนน
-
สิงห์โต๋ไปช่วยน้องด่วนนนนนนนนนนน!!!
-
พระเอก....ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยย
ลุย!!!!!
-
ล้วงความลับกันอยู่ดีๆ ไหงโดนอุ้มกันทั้งคู่เลยล่ะเนี่ย
พี่โต๋พี่รันอยู่ไหนคะ รีบๆ ไปช่วยศรีภรรยาเร็ว!!!!
-
Part 87
แผนหรือนี่....
.
.
.
.
อือ...มึนหัวจัง....กูลองสะบัดหัวไปมาช้าๆ ก่อนจะลืมตาขึ้น
สำรวจความเป็นไปรอบด้าน อ๊ะ!...มือยังถูกล๊อคไขว้หลังเหมือนเดิม
หือ...ข้อเท้าล๊อคด้วยโซ่ตรวนแน่นหนา.......
ใช่แล้ว..ข้อเท้ากูถูกล๊อคทิ้งให้นอนบนเตียงขนาดใหญ่ในห้องนอน..
ประตูหน้าต่างทุกบานปิดทึบหมด ดีหน่อยเป็นห้องแอร์อย่างดี ต้องบอกว่าดีมากเลยซะด้วยซ้ำ
ห้องน้ำมีในตัวเสร็จสรรพ มีทีวี ตู้เย็นครบอย่างหรูเลยก็ว่าได้ พวกมันคงจับตัวกูมาขังไว้ที่ไหนสักแห่ง
จริงสิ..ไอ้พี่พรตหละ..รีบมองหารอบๆไม่เห็นมัน...จัดท่านอนหงายหลับตา
เกร็งลมปราณช่องท้องตามหลักวิชาไทเก็ก...เด้งตัวขึ้นนั่ง อึ๊บ!....ขยับก้าวลุกจากเตียง
ดีหน่อยมันล๊อคข้อเท้าข้างเดียว ปล่อยสายโซ่ยาวพอประมาณ สามารถเดินวนไปรอบๆได้
โซ่ขนาดน้องๆแขนเด็กหนักใช่น้อย....ไม่มีไอ้พี่พรต....มันต้องแยกพวกกูแน่ๆ......พยายามจะเดิน
ไปให้ถึงผนังเพื่อแนบหูฟัง แต่ไม่ได้ผล..มันปล่อยสายยาวไม่ถึง..ห่างอีกเป็นวา
หมดปัญญา...เดินกลับมานั่งห้อยขาบนเตียง...พวกมันวางแผนเอาตัวกูมา..
ครั้งนี้ถึงกับวางยาสลบเลยวุ้ย!...รัดกุมมาก พร้อมทั้งกำลังคนอาวุธ......กะไม่ให้พลาดเลยว่างั้น....
ขบวนการนี้น่ากลัวจริงๆ...ไม่ว่าจะมีใครหนุนหลังอยู่ก็ตาม ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน
เฮ้อ!...หาทางติดต่อไอ้พี่โต๋ให้เร็วได้ดีที่สุด...ไม่รู้ว่าสลบไปนานเท่าไหร่
พวกไอ้พี่โต๋จะรู้หรือยังว่ากูสองคนถูกจับตัวมา ปานนี้คงได้วุ่นวายตามหากันให้ควักแล้วแน่ๆ.......
ความคิดสะดุดลงทันที เมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้น..
“ติ่ง..ต่อง!....สวัสดีค่ะ...คุณตะเกียง...ไม่ต้องแปลกใจ..ขณะนี้
เราคุยผ่านลำโพงชนิดพิเศษ...ซึ่งได้ติดตั้งไว้ในห้องพักของคุณ...ก่อนอื่นขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ
ดิฉันชื่อ...โบนา...” กูพยายามมองหาว่าไอ้เสียงที่ได้ยินอยู่ในห้องมันออกมาจากตรงไหน
แต่ไม่สามารถจับทิศทางได้ เหมือนมันกังวาลไปทั่ว ดันจับที่มาไม่ได้ด้วยสิ...ยิ่งเสียงสะท้อนกลับ
ทำให้หาทิศทางลำบากเข้าไปอีก เลิกสนใจแม่งดีกว่า ลองสอบถามข้อมูลจากยัยโบนานี่ดู
เผื่อได้อะไรที่เป็นประโยชน์..
“ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน....” ถามมันไปหละ
“เสียใจค่ะ...คำถามนี้ดิฉันไม่สามารถตอบให้ได้....ต้องการให้เราดูแลเพิ่มเติมสิ่งใด....
ดิฉันพอพิจารณาจัดให้ได้ตามความเหมาะสม” หึ..ยัยนี่ฉลาดเป็นกรด ไม่หลงกลกูง่ายๆ....
“เพื่อนผมอีกคนหละ...พวกคุณทำอะไรกับเค้า?”
“เค้าสบายดี....ไม่ต้องห่วง....ตราบใดที่คุณไม่สร้างปัญหาและความยุ่งยากให้กับเรา...
ดิฉันรับประกันความปลอดภัยให้เลย...ไม่มีใครทำร้ายเค้าแม้แต่ปลายเล็บ” ชิ...ส่งยัยผู้หญิงปากดี
คนนี้มา..ช่างเลือกถูกคนจริง ยังกะนักการทูต...
“ผมต้องการให้ถอดกุญแจมือกับโซ่ที่ล่ามข้อเท้าออก....ในเมื่อพวกคุณขังผมไว้ในห้องแล้ว
ยังจะกลัวผมหนีไปไหนอีก” กูพยายามต่อรองมัน อย่างน้อยมือเท้าเป็นอิสระก่อน..
ก็ไม่ใช่เรื่องยากเท่าไหร..ที่จะหาวิธีเอาตัวรอดต่อไป
“สิ่งที่คุณขอมา...เราให้ได้เต็มที่ คือถอดกุญแจมือให้เท่านั้น ส่วนโซ่ที่ล่ามข้อเท้า...
ต้องขอแสดงความเสียใจอีกครั้ง” บ๊ะ!....มันไม่ยอมถอดโซ่ให้กูเลยว่ะ!...แบบนี้ก็ใช่เท้าเสต็ปเทพ
ลานนาคาดเชือกไม่ได้ดิ...
“แล้วผมจะเข้าห้องน้ำได้ยังไง พวกคุณล่ามผมไว้แบบนี้..มันไม่ดูทารุณกรรมไปหน่อยเหรอ
ผมเป็นคนนะ..ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง...ควรให้เกียรติกันหน่อย” ยังไม่ยอมแพ้ต่อรองมันไปก่อน เผื่อมันใจอ่อน
“เรื่องนี้ทางเราทราบดี....ถึงต้องขออภัยอีกครั้ง แต่คุณเป็นคนอันตราย เราจึงไม่สามารถ
ไว้วางใจให้คุณมีอิสระทางร่างกายได้อย่างปกติ” แม่ง!..ฟังคำตอบมันดิ...อันตรายเหี้ยไร!...
“คุณหมายถึงอะไร...ที่ว่าผมเป็นคนอันตรายนะ..ผมก็แค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ
จะไปทำให้พวกคุณเดือดร้อนได้ไง”
“หากคุณคือ...ด.ช.สกลเกียง วรเวทย์อัคนี...หรือเรียกง่ายๆว่า‘ตะเกียง’
เราถือว่าคุณเป็นบุคคลอันตรายสำหรับเรา ความเป็นอัจฉริยะภาพทางสมองซึ่งเหนือกว่าคนปกติธรรมดา
บวกฝีมือการต่อสู้ที่ไม่สามารถคาดเดาได้...ว่าคุณมีความสามารถสูงสุดระดับไหน ถึงล้มมือดีเกรด A
ของเราได้พร้อมกันทีเดียวถึงสามคน โดยไม่สามารถทำไรคุณได้แม้แต่น้อยแล้วละก็
นั่นหละคือบุคคลอันตรายสำหรับเรา” ยัยนี่มันเป็นใครกันแน่...คิดว่าไม่น่าจะเป็นนักการทูต
ธรรมดาเสียแล้ว...
เท่าที่ฟังๆมา ตำแหน่งในองค์กรนี้ไม่น่าจะกระจอก เล่นรู้ข้อมูลละเอียดหยิบขนาดนี้
สืบประวัติกูมาเสียดิบดี แสดงว่าไม่ธรรมดาจริงๆ ขนาดความลับเรื่องความเป็นอัจฉริยะของกู
ใช่ว่าใครจะสามารถสืบได้ พวกมันยังรู้...ลึกล้ำจริงๆ
“พวกคุณต้องการอะไร..ถึงจับผมมา” ลองดูดิ..ว่ามันจะรู้อะไรอีก
“ถึงเวลา...ทางเราจะบอกคุณเอง ว่าเราต้องการให้คุณช่วยเหลือเรื่องใด....เพียงแต่
ตอนนี้...ดิฉันต้องรบกวนให้คุณพักผ่อนอยู่กับเราสักระยะหนึ่ง ไม่สิราวๆ เกือบสองเดือน..
หลังจากคุณช่วยเราทำภารกิจบางอย่างสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีแล้ว....เราจะคืนอิสระภาพแก่คุณทันที”
แม่ง!....ฟังซะดูดีเลยมึง...
“หึ...ผมคงอยู่กับคุณนานขนาดนั้นไม่ได้หรอก...แล้วเพื่อนผมด้วย...อย่าบอก
พวกคุณคิดจะกักขังเค้าไว้แบบเดียวกับผม”
“คงต้องบอกว่าคุณเข้าใจถูกต้องแล้ว เราคงไม่สามารถให้อิสระแก่เพื่อนคุณได้....
เพราะเค้ามีความสำคัญกับเราเช่นกัน”
“เฮ้ย!..คุณทำแบบนั้นไม่ได้...ตกลงคุณต้องการอะไรจากพวกผมกันแน่
พูดมาตรงๆ เลยดีกว่า...หากเหตุผลฟังขึ้น...ผมอาจช่วยเหลือคุณทันทีเลย ขอแค่คืนอิสรภาพให้กับเรา
ตกลงไหม?” กูพยายามหลอกล่อต่อรองมันดูก่อน
“ขอบคุณในเจตนาและความหวังดีของคุณอีกครั้ง ถึงแม้ตอนนี้คุณเต็มใจช่วยเหลือเรา
ก็ไม่สามารถทำได้อยู่ดี...เพราะคุณยังไม่พร้อมที่จะช่วยเราได้ ขึ้นอยู่กับเงื่อนไขและระยะเวลาที่
ดิฉันบอกคุณไปแล้ว...เมื่อถึงเวลานั้น...เราต้องรบกวนขอรับความช่วยเหลือจากคุณแน่นอน..
ไม่ว่าคุณจะเต็มใจหรือไม่” บังคับกันชัดๆ ทำเป็นพูดเหมือนขอร้อง เชี้ย!...นึกว่ากูรู้ไม่ทันอะดิ
“พวกผมมีภารกิจสำคัญที่ต้องไปทำให้กับประเทศ ในอีกไม่กี่อาทิตย์ที่จะถึงนี้
คุณจะมากักขังพวกผมไว้ไม่ได้ ผมเชื่อว่าคุณตามไปจับผมมา จะบอกว่าไม่รู้ว่าพวกผมมาทำอะไรกันที่นี่..
คงไม่ใช่ละม้าง”
“เราทราบดี...และขอบอกว่าคุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการไปแข่งขันบาสเกตบอล
ที่เมืองปูซานประเทศเกาหลีอีกต่อไป เพราะแมทการแข่งขันรายการนี้ มันไม่มีจริงตั้งแต่แรก
ทุกอย่างเป็นแผนการที่วางไว้อย่างแนบเนียน เพื่อหลอกให้คุณไปที่นั่น แล้วพวกมันจะจัดการ
สังหารคุณ เพื่อที่จะไม่ให้เกิดข้อครหาตามมาภายหลัง คุณจะถูกฆ่าสร้างหลักฐานให้เป็นอุบัติเหตุ...
เพราะฉะนั้น ทางที่ดีคุณควรขอบคุณเรา ที่นำตัวคุณมากักขังในที่ปลอดภัยแห่งนี้ ดิฉันการันตรีว่า
สถานที่แห่งนี้ จะไม่มีใครสามารถมาทำร้ายคุณได้อย่างแน่นอน”
ฟังยัยนี่พูด ผมชักงงแล้วเหะ....ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่...อย่าบอกนะว่าทุกอย่าง
ที่ทำมาทั้งหมดเป็นแผน...หากเป็นเช่นนั้น ทางโรงเรียนก็มีส่วนร่วมด้วยสิ..ก็เรื่องนี้ ผอ.เป็นคนออกโรง
ด้วยตัวเอง มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงกัน
“ผมไม่เชื่อเรื่องที่คุณพูดหรอก...มันจะไม่มีการแข่งขันได้อย่างไร ในเมื่อรายการนี้
รัฐบาลออกหน้า คุณจะมาพูดซี้ซั้วโดยไม่มีหลักฐานไม่ได้ ผมต้องการคำอธิบายที่ชัดเจน
ไม่ใช่การพูดลอยๆ แบบนี้” ผมต่อว่าเธอไปหละ
“คุณฟังให้ดี ส่วนจะเชื่อหรือไม่แล้วแต่คุณ การแข่งขันที่ว่ามาจากคณะรัฐบาลจริง
ดิฉันไม่เถียง แต่เฉพาะหน่วยงานหนึ่งเท่านั้น ที่มีผู้ใหญ่ระดับรัฐมนตรีท่านหนึ่งร่วมมือด้วย
ออกคำสั่งเท็จมายังโรงเรียนของคุณ คณะครูอาจารย์หรือผู้บริหารในโรงเรียนไม่มีส่วนรับรู้เรื่องนี้
พวกเค้าเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง สิ่งที่หน่วยงานภาครัฐหน่วยนี้รับคำสั่งมา เป้าหมายหลักคือแค่นำคุณไป
สังหารให้เรียบร้อย หลังจากวางแผนสังหารพลาดมาแล้วถึงสองครั้ง ทั้งใช้สัตว์มีพิษ
และหน่วยคอมมานโด แต่คุณก็ยังรอดปลอดภัย โครงการนี้คือแผนสำรองสุดท้าย
ที่พวกนั้นใช้เป็นไพ่ตายในมือ เพราะการที่สามารถพาคุณเดินทางออกนอกประเทศทั้งคณะ
ทำให้ง่ายต่อการลงมือในลักษณะฆ่าตกรรม มีความเสี่ยงที่จะพลาดน้อย หรือแทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ
เมื่อคุณตกไปอยู่ในน้ำมือพวกมันแล้ว คุณไม่รอดแน่นอน รู้เช่นนี้แล้วพอเข้าใจหรือยัง
ทำไมเราต้องรีบชิงตัวคุณมาอยู่ในความดูแลของเราก่อน หากปล่อยทิ้งไว้อาจไม่ทันการ..
เกิดฝ่ายตรงข้ามสังหารคุณสำเร็จ พวกเราก็หมดโอกาสที่รอคอยมากว่าสิบห้าปี”
เธอเริ่มหลุดออกมาเยอะแล้ว กูรู้ข้อมูลเหล่านี้แล้วตกใจไม่น้อย นี่เป็นตามที่พ่อสิงห์พูด
จริงๆ หรือนี่ ว่าหน่วยที่ลอบฆ่ากู...มีส่วนเกี่ยวข้องกับรัฐบาล..ปานนี้พ่อสิงห์จะรู้หรือยัง
ว่าพวกเราหลงกลแผนของพวกมันเข้าเต็มๆ เฮ้อ!..ถอนหายใจรอบที่ร้อยละมั้ง....
“หากหมดคำถาม...ดิฉันขอตัวก่อน...ถึงเวลาอาหารจะมีคนของเราจัดสำรับไปให้คุณ
ถึงในห้องตลอดสามมื้อ เราจะบริการคุณอย่างดี หากต้องการทำธุระส่วนตัว สามารถแจ้งได้ตลอดเวลา
แค่คุณพูดขึ้นมาเฉยๆ จะมีคนของเราหย่อนพันธนาการโซ่ตรงข้อเท้าให้คุณ...อย่าเข้าใจว่าเรา
จะถอดออก...โซ่ชนิดนี้ สามารถปล่อยสายให้ยาวได้จนคุณสะดวกเดินเข้าไปถึงห้องน้ำ
อาบน้ำหรือทำธุระส่วนตัวได้ตามสะดวก”
“เฮ้ย!...งี้ผมก็ปิดประตูไม่ได้ดิ..พวกคุณก็เห็นหมดอะดิ..ไม่เอาหรอก
มันละเมิดสิทธิส่วนตัวกันเกินไป...ไหนบอกจะบริการผมอย่างดี นี่มันนักโทษชัดๆ” ผมว่าแม่งแหละ...
เรื่องไรจะยอม..ต้องหาทางให้ตนเองมีช่องว่างที่เป็นอิสระบ้างเผื่อหาโอกาสหนีได้
“ไม่ต้องกังวล ยอมรับเราติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ในห้องคุณจริง ยกเว้นในห้องน้ำไม่ได้ติดไว้
ส่วนเรื่องประตูนั้น..ไม่ใช่ปัญหา คุณสามารถรูดม่านในห้องน้ำบังได้มิดชิดขณะทำธุระส่วนตัว
เพราะฉะนั้น..เราไม่ได้ละเมิดสิทธิส่วนบุคคลของคุณแต่ประการใด....ต้องขออภัยด้วย
ในความไม่สะดวกบ้าง..ซึ่งคุณต้องเข้าใจเราเช่นกัน...สำหรับคุณแล้ว..เราจัดให้คุณเป็นบุคคลอันตราย”
จบข่าว!..ยัยนี่มันไม่ได้โง่..องค์กรพวกมันมีคนฉลาดไม่น้อย ทุกอย่างถูกวางแผนมาล่วงหน้า
ทำงานกันเป็นระบบ เรื่องใหญ่แล้วซิกู..ตอนนี้เลิกคิดสักพัก หาไรใส่ท้องอาบน้ำเปลี่ยนผ้า
ให้สบายตัวก่อน...เดี๋ยวค่อยใช้หมอง..นั่งมาธิ..อิกคิวซัง..หาทางหนีทีไล่กันใหม่อีกที...
“ผมต้องการอาหาร...และเสื้อผ้าใหม่ด้วย...เดี๋ยวนี้..อ๋อ!..อีกเรื่อง..ผมอยากรู้ว่าผมมาอยู่ที่นี่
นานเท่าไหร่แล้ว” นั่นดิ..เกือบลืมไปเหมือนกัน มันไม่มีไรบอกเวลาให้กูเลยนิ...โทรศัพท์เป๋าตังค์
ของทุกอย่างยึดเอาไปหมด..
“เราจะจัดการให้คุณตามที่ต้องการ..ไม่เกินห้านาทีคุณจะได้รับทุกอย่างตามที่ร้องขอ
ส่วนเรื่องเวลา ขอแจ้งว่าเราจนถึงบัดนี้ผ่านไปแล้ว 12 ชั่วโมง” โฮ๊ะ!...ล่อไปวันหนึ่งแล้วอะดิ..
นี่คงเป็นเช้าวันใหม่ ถ้าผ่านไปสิบสองชั่วโมงจริง เพราะเมื่อวานกูโดนจับราวๆ ห้าโมงกว่าๆ
“แล้วเพื่อนผมหละ...จัดการให้เค้าเหมือนที่ผมขอไปนั่นแหละ” สั่งให้ไอ้พี่พรตมันด้วย
“รับทราบ เพื่อนคุณจะได้รับการดูแลเฉกเช่นเดียวกัน...หากไม่มีไรเพิ่มเติม
ดิฉันต้องขอตัว”
“เดี๋ยว!..อย่าเพิ่ง..ผมอยากรู้ว่า ทำไมพวกคุณไม่ขังเราไว้ด้วยกัน จะแยกห้องเราทำไม...”
ลองถามไปดิ...ว่าใช่คำตอบเดียวกับที่กูคิดหรือไม่
“เพื่อนคุณคือบุคคลอันตรายเช่นกัน จึงไม่สามารถนำคุณสองคนอยู่ร่วมกันได้
ที่สำคัญเค้าคือคนที่เราไว้ใช้ต่อรองกับคุณ หากคุณคิดไม่ซื่อ เพื่อนคุณจะได้รับอันตรายทันที..
อย่างหนึ่งที่จะบอกให้ได้รู้..เพื่อนคุณเป็นคนขี้โวยวายมาก...เราไม่สามารถพูดคุยกับเค้าได้เหมือนคุณ
เค้าทำให้ดิฉันปวดหัวที่สุด แตกต่างจากคุณที่คุยด้วยเหตุผลและยอมรับฟัง....แต่เพื่อนคุณไม่
เราไม่ได้ล่ามเขาไว้แม้แต่น้อย เขามีอิสระเดินได้ทั่วทั้งห้อง ยังโวยวายด่าทอไม่หยุด..
ดิฉันถึงบอกว่าแตกต่างคุณสิ้นเชิง” 5555!!!...ความรู้ใหม่นะเนี่ยะ...ไอ้พี่พรตคงโวยวายเยอะทีเดียว
ถึงขนาดยัยนักการทูตปวดหัวแล้วละก็ ใช่ย่อยเลยน้าไอ้พี่พรตมึง....หึหึหึ!...?????
มาต่อให้แล้วค่ะ...นู๋ขยันโพสให้ Fc อ่าน
แต่พักนี้ทำไมดูเม้นท์เงีบเหงาหร่อยหรอ ไม่คึกคักเหมือนเดิมเลยง่ะ
ขอกำลังใจหน่อย...นู๋ Lux สู้สู้!!! :mc4:
Luk.
-
พี่โต๋รู้ยังว่าน้องโดนจับไปอ่ะ ทำไมยังไม่มาอีก
-
เมียหายสองคน วุ่นทั้งแกงค์แน่ๆ
-
:z3: :z3: :z3:
แล้วงี้จะทำงัยอ่ะคะ
เมื่อไหร่โต๋จะมาช่วยอ่ะ
รีบๆ มาอัพต่อเลยนะคะ สงสารตะเกียง
:L2: :L2: :L2:
-
เรื่องมันย๊าวววววว
-
ฝั้งพี่โต๋จะเปนไงบ้างน่า.....
คงวุ่นวายกานน่าดู
รีบๆๆมาช่วยกานเร็ว :angry2:
-
รอดูความระห่ำของสิงห์โต๋ กับการวางแผนของพี่รัน งานนี้จะเละสักแค่ไหนนะ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
เสียงผู้หญิง..จากลำโพง
อ่านแล้ว หงุดหงิดใจชิ๊บ
โอ้โห..นี่มันมาเฟียข้ามชาติหนิ
มันจะทำอะไรรุนแรงเหมือนกัดดาฟี่ ปล่าววววว
โตโต๋...รันโน่
รีบเข้าตู้โทรศัพท์ เป็น Superman
ไปช่วยที่รัก ด่วน
ขอบคุณครับ Luk
-
:กอด1:ตะเกียงสำคัญจนเวอร์เลยอ่ะ
เก่งเกินไปจนโดนจับ ไอ้พี่โต๋ละยังไม่โผล่หัวมาช่วยซะทีหรอว่าอยู่ฝ่ายเดียวกับคนร้ายอีก
-
อ๊ากกกก พี่พรต ฮะฮ่า :m20:
ตะเกียงสู้ตาย หาทางออกให้ได้ o13
โอย กุนซือพี่โต๋ มาช่วยด่วน
-
:m20: :m20: :m20: ฮู้ๆเร่ๆๆๆๆ มันส์ พะยะคร๊
-
แต่ก็ดีนิดนึง ที่ไม่ถูกอีกพวกฆ่าอะนะ
-
สมได้ปวดหัวกับพี่พรตกันมั่ง
ตะเกียงคิดไวไวเอาไงต่อ
-
พรตยังโวยวายได้อีก :m20:
โ๋ต๋กะรันรับทราบแล้วก็รีบมาช่วยเมียด่วนๆ
-
สองสิงห์ทำไรอยู่หนอ....รีบมาช่วยภรรยาเร็วววววววว :m16:
-
รอดูความบ้าของพี่โต๋
กับกุนซือเทพไปช่วยที่รัก
ว่าแต่พี่พรตคะ โวยวายได้อีกอะ
-
โต๋ ก่ารัน ล่า ทำอะไรกันอยู่
เมื่อไรจะมาช่วยเมียตัวเองงงงงง
-
oOH!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ตอนนี้สิงห์โต๋กับสิงห์รันคงอยู่ไม่สุขแน่
ภรรเมียมาหายไปแบบนี้
-
อยากเห็นพี่รันออกโรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง o18
มาเร็วน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา o13
-
ป่านนี้ โต๋กับรันคงคลั่งแล้วมั๊ง แต่ยังไงพวกนี้ก็ยังดีว่าอีกพวกที่ต้องการฆ่าตะเกียงหล่ะ :เฮ้อ: รีบมาช่วยตะเกียงกับโต๋เร็วๆนะ
-
ตามไปช่วยกันเร๊ว :angry2: อิอิ
แวะมา + เหมือนเคยคร้าบ
-
ลึกลับได้อีก
สรุปที่จับมานี่ เป็นคนดีหรือไม่ดีกันแน่
-
:L1: :L1: :L1:
+1 เป็นกำลังใจให้จ้า
-
พี่โต๋พี่รันไปไหน
ไม่มาช่วยสองคนนี้เล่า
-
เดี๋ยว FC ก็มานะหนู วันหยุดยาวแระ สู้ๆ
+1 :pig4:
-
สิงห์โต๋รีบไปช่วยตะเกียงเร็วๆนะ
-
แน่นหนามากแล้วตะเกียงจะออกไปได้ยังไง
คงต้องรอโต๋และพวกๆ มาช่วยอย่างเดียวแล้ว
อ่านเรื่อยๆ มาตั้งแต่ต้น พอตอนพูดถึงพรตอย่างฮา
-
กร๊ากกกกกกก อยากมาอ่านทางฝั่งพี่พรตบ้าง ฮาน่าดู เอิ๊กๆ
-
พี่รัน พี่โต๋
มาช่วยภรรเมียเร็ววววว :laugh:
-
พี่โต๋ พี่รันนนนนนนนนนนนน
ด่วนนนนนนนนนน
ช่วยด้วยยยยยยยย :fire: :fire: :fire:
-
พี่โต๋กับพี่รัน จะรู้รึยังเนี้ยบรรดาเมียถูกลักพาไปแล้ว
-
พี่โต๋ก่ะ น้องรัน จะไม่มาช่วย มอ- เอีย กันหรอ
รอ hero อยู่จร้า
เปงกำลังใจให้คนเขียนจร้า :L2: :3123: :L1:
-
สนุกดีอ่ารู้งี้เข้ามาอ่านตั้งนานและ
แต่ปลื้มคู่พรตและรันมากๆๆๆๆๆๆ
ชอบมากกว่าคู่เอกอีก (จะโดนถีบไหมเนี่ย --*)
2หนุ่มมาช่วยภรรยากันไวไวเน้อ
-
Part 88
เปิดเผย....
.
.
.
.
ผมซัดกาแฟไปเป็นแก้วที่หกแล้ว ไอ้รันเองก็ไม่ต่างกัน ตอนนี้เราอยู่รวมกันในห้องโถง
มีสลับกันไปนอนบ้าง แต่ผมไอ้รันและโทนี่เราสามคนไม่ได้นอนกันเลย
ผมคงนอนได้หรอก ไอ้รันมันก็ด้วย ไอ้บอมย์กับไอ้กานนอนคนละสองสามชั่วโมง
แก๊งค์เหยี่ยวเองก็ประมาณนั้น ตั้งแต่เย็นวานที่เรามัวแต่ค้นหาตะเกียงกับพรตที่หายไป
เที่ยงคืนผมโทรบอกให้พ่อสิงห์รู้ พ่อกับพี่เต้ขึ้นเครื่องเช้าคงมาถึงราวเที่ยงวันนี้ ส่วนพ่อเกริกและ
พี่ชายของตะเกียง..ขับรถมากันแต่เช้าอีกไม่นานคงมาถึง เพราะตอนนี้เจ็ดโมงกว่าเข้าไปแล้ว
พ่อสิงห์และพ่อเกริกบอกให้พวกเราทุกคนรอพวกท่าน อย่าเพิ่งทำอะไรให้พวกพ่อมาถึงก่อน
ผมกับไอ้รันวุ่นวายใจมาก แม้มันจะทำเป็นเงียบเหมือนที่ผมแกล้งตีหน้านิ่ง
แต่เรามองตากันต่างรู้ดี..ว่าเราห่วงสองคนนั้นมากแค่ไหน พวกที่เอาตัวตะเกียงไปฝีมือไม่ธรรมดา
หรือไม่คงใช้อาวุธแน่ๆ...
ผมเชื่อว่าพรตและตะเกียงถ้าไม่จนมุมแล้ว..ไม่น่าพลาดท่าให้ถูกจับไปได้
ฝีมือไอ้พรตหัวหน้าเยี่ยวเวหา เทควันโด้สายดำสูสีไอ้บอมย์เลยทีเดียว แม้จะเสียเปรียบด้านรูปร่าง..
จากที่เคยปะมือกันมาแล้ว แต่กินกันไม่ลง..ขนาดไอ้บอมย์แชมป์เยาวชนระดับประเทศ..
กว่าจะล้มไอ้พรตได้เล่นเอาสะบักสะบอมไปไม่น้อยเหมือนกัน
แล้วไหนจะตะเกียงอีกคน วรเวทย์อัคนีบวกท่าเท้าสเต็ปเทพ..หมัดไทเก็กมวยลานนา
ครบสูตรที่ตะเกียงมีความสามารถ ขนาดผมน้องยังล้มได้เลย ถึงเชื่อว่าถ้าไม่จนมุมจริงๆ มีหรือที่น้อง
จะยอมให้เอาตัวไป
ตอนนี้ผมรู้ตำแหน่งที่น้องถูกขังแล้ว เราใช้ระบบติดตามจากคลื่นสัญญาณของชิพ
ที่แอบให้โทนี่ฝังไว้กับรองเท้าของน้อง ตัวน้องยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมฝั่งชิพนี้ไว้ พวกมันเอง
ก็ตรวจจับไม่ได้ด้วย เพราะชิพชนิดนี้ต้องใช้โปรแกรมเฉพาะเจาะผ่านระบบดาวเทียม
ซึ่งโทนี่มันสามารถแฮ็คได้..เราทดสอบกันก่อนแล้ว ก่อนจะนำมาฝังรองเท้าไว้ทั้งหมดสี่คู่
เมื่อวานน้องใส่ผ้าใบคู่เก่ง
สัญญาณที่โทนี่มันพบ บอกว่าตอนนี้น้องอยู่บนดอยอินทนนท์ จุดที่ถูกกักขัง
อยู่เทือกเขาสันปันน้ำ พวกมันกะนำตัวน้องไปกักไว้เพื่อรออายุครบ 15 ปีเต็ม ซึ่งเหลืออีกประมาณ
สี่สิบกว่าวัน เพราะฉะนั้น พ่อสิงห์เชื่อว่ามันไม่ทำอันตรายน้องหรอก ตอนนี้แค่นำไปขังไว้เฉยๆ
ถึงสั่งไม่ให้พวกผมวู่วามและให้รอพวกท่านมาถึงก่อน
ผมคิดถึงน้องมาก เราไม่เคยห่างกันเกินชั่วโมงมาก่อน พอรู้ว่าไม่มีน้องอยู่ข้างๆ
นอนไม่หลับเลย....กลิ่นหอมของน้องที่ติดตามเสื้อผ้า เป็นกลิ่นประจำตัวน้องเท่านั้น
ทำเอาผมคิดถึงแทบขาดใจ อยากอยู่ใกล้ๆดูแลปกป้อง ปานนี้ไม่รู้เป็นไงบ้าง....
หน้าที่องค์รักษ์พิทักษ์ตะเกียงของผมบกพร่อง..ปล่อยให้น้องถูกจับไปได้ พาลโมโหตัวเองเป็นอย่างมาก
ที่ดันชะล่าใจให้น้องคลาดสายตา
เพราะดันคิดว่าเป็นรีสอร์ทของเหี้ยบอมย์ และน้องอยู่กับพรตมันด้วย
ไม่นึกว่าละหลวมเพียงนิดจะผิดพลาดมหันต์...เปิดโอกาสให้พวกมันเอาตัวน้องไปจนได้
บอมย์มันก็รู้สึกแย่ไม่ต่างกัน สั่งรปภ.เช็คระบบความปลอดภัย ตรวจกล้องวงจรปิด
จนได้เบาะแส พวกมันใช้รถแวนนำขบวน พร้อมรถตู้อีกสามคัน ทำทีเข้ามาติดต่อห้องพักเพื่อจัดสัมมนา
พร้อมขอดูสถานที่รอบๆ ด้วย ไม่ถึงสามสิบนาทีพวกมันพากันกลับออกไป เราเช็คทะเบียนรถ
ตามที่เห็นจากกล้อง ปรากฎว่าพวกมันใช้เลขทะเบียนปลอมตามไม่ได้ ประเด็นตรงนั้นไม่ใช่ปัญหา
พวกผมรู้ตำแหน่งน้องเรียบร้อยแล้ว หากจะตามไปถล่มพวกมันให้ราบใช่ว่าจะไปไม่ถูก
แต่ติดคำสั่งของพ่อทำให้เราต้องรอกันนิ่งๆ
“โต๋...กูว่ากินข้าวกันก่อนดีกว่า กูจัดการสั่งข้าวต้มร้อนๆ ไข่ลวก
น้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋มาที่นี่แล้ว” ไอ้บอมย์มันเดินเข้ามาบอก
“อืม..นั่นดิ...ไม่ได้นอนมาทั้งคืน ขออาบน้ำก่อนดีกว่าไงรัน..มึงก็ด้วย
ห่า!...ลุกไปอาบน้ำอาบท่าให้สดชื่น...หาไรร้องท้องให้เรียบร้อยดีกว่า เดี๋ยวผู้ใหญ่มาถึง
แล้วค่อยว่ากัน...” ไอ้โทนี่มันพูดขึ้นมา ผมหันไปมองหน้าไอ้รัน พร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วย
กับที่โทนี่มันพูด ต้องขอบคุณมันมาก เพราะมันเป็นคนตามสัญญาณของตะเกียงจนเจอ กระทั่งแน่ใจว่า
สัญญาณที่ได้รับนิ่งอยู่กับที่แน่นอนแล้ว ถึงตรวจหาพิกัดที่อยู่ผ่านระบบดาวเทียม มันเองก็ไม่ได้นอน
เพื่อนผมคนนี้มันเจ้าพ่อทางเทคโนโลยี ถึงจะรู้เกี่ยวกับความสามารถของมันมาก่อน
แต่พอเจอสถานการณ์จริง ต้องยกนิ้วให้มันเลยหละ
“มึงก็ด้วยโต๋...กูว่าพวกมึงทุกตัวนั่นแหละ ไปจัดการอาบน้ำให้เรียบร้อย
กินข้าวรองท้องก่อน จะมานั่งเครียดก็ไม่เกิดประโยชน์ ไหนๆ ก็ต้องรอผู้ใหญ่อยู่ดี เพราะฉะนั้นมึงจะ
ทรมานสังขารทำเชี้ยไรกัน ทำไปบรรดาเมียมึงก็ไม่กลับมาอยู่ตรงหน้ามึงหรอกตอนนี้ กลายเป็นพวกมึง
จะตายห่าเสียก่อนได้ทันไปช่วยพวกมันออกมา กูพูดถูกป่าว?” ไอ้บอมย์ มันว่าผมกับไอ้รัน
เราได้แต่มองมันนิ่งๆ ต้องยอมรับความจริงในสิ่งที่มันพูด สำหรับพวกผมไม่มีความลับต่อกันอยู่แล้ว
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พวกเราจะพูดกันตรงๆ
สุดท้ายเราแยกย้ายกันเข้าห้องจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สดชื่น รู้สึกร่างกาย
กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาเหมือนกัน ก่อนจะกลับมารวมตัวกินมื้อเช้า ผมกินข้าวต้มได้ไม่หมดชาม
แต่กินน้ำเต้าหู้ปลาท๋องโก๋แทน ไม่สามารถอัดกาแฟได้อีกแล้ว เพราะดื่มไปเยอะมากไม่ไหว
ทุกคนก็ทานข้าวกันไป พักให้กระเพาะย่อยยังไม่ถึงสิบนาที พ่อเกริกพร้อมด้วย
พี่ชายของตะเกียงก็ตรงเข้ามาหาพวกเรา ทุกคนพากันยกมือไหว้ หลังจากแนะนำให้รู้จักกัน
เรียบร้อยแล้ว พี่กูลกับพี่การ ต่างซักถามรายละเอียดจากผมอีกครั้ง ผมก็รายงานไปหมดทุกอย่าง
จากนั้น...พวกพี่ๆ กับพ่อเกริกก็บอกให้บอมย์จัดการติดตั้งอินเตอร์คอมเฟอร์เร้นท์ไว้ล่วงหน้า
ให้พ่อสิงห์มาถึง พวกท่านจะออนเข้าหาผู้ใหญ่ พวกผมไม่รู้ว่าเป็นใคร คงต้องรอพ่อสิงห์อย่างเดียว
พ่อสิงห์พร้อมพี่เต้มาถึงตอนเที่ยงยี่สิบ ตรงดิ่งเข้ามาในห้องทันที ไม่รอช้า
ท่านเรียกทุกคนรวมตัว โดยจัดเป็นโต๊ะประชุมรูปตัว U หันหน้าหากันหมด ทั้งพี่ชนะก็เข้าร่วมด้วย
จากนั้นการประชุมก็เริ่มขึ้น โดยพ่อสิงห์เปิดประเด็นทันทีว่า
“คงไม่ต้องแนะนำตัวกันแล้วนะ รู้จักกันแล้วนี่ ผมไม่อ้อมค้อมหละ เอาเป็นว่าในนี้..
ใครเป็นหน่วยคอมมานโดของกระทรวงxxx รบกวนแสดงตัวด้วยครับ” พอพ่อสิงห์พูด พวกเราต่างหันมอง
กันไปมา เพราะในห้องตอนนี้ 16 คน ต้องรอดูว่า..พ่อมีเหตุผลอะไรถึงพูดแบบนั้น ไม่นานนักพี่ชนะ
โค้ชพวกเราก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะพูดว่า
“ผมพันตำรวจตรี ชัยชนะ....บุรานนท์.....นาวิกโยธินสังกัดหน่วยxxx รหัส...
อินทรีแดง...ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการครับผม” ก่อนจะนั่งลง ทำเอาพวกผมอึ้งไปเหมือนกัน
แต่ก็ไม่เท่าไร เพราะพี่ชนะเป็นโค้ชที่รัฐบาลส่งมาฝึกซ้อมพวกเรา ไม่น่าแปลกที่จะมีตำแหน่ง
แต่กลับไม่หมดเท่านั้นเมื่อ
“ผมร้อยตำรวจเอก นิลกาฬ สหพัฒ...นาวิกโยธินสังกัดหน่วย xxx รหัส
อินทรีดำ” ไอ้เทคมันลุกขึ้นพูดต่อ ตอนนี้แหละ เล่นเอาอึ้งไปเหมือนกัน มีเสียงกระซิบกระซาบขึ้นเบาๆ
แต่ผมกับไอ้รัน ไอ้บอมย์ ต่างมองหน้ากันนิ่งๆ ก่อนจะจ้องหน้าไอ้เทคมันต่อ พ่อสิงห์พูดทันที
“พวกเรารู้จุดมุ่งหมายที่พวกคุณรับคำสั่งให้มาปฏิบัติหน้าที่กันแล้ว เพราะฉะนั้น
ผมขอให้ยุติปฏิบัติการดังกล่าวเสีย” พ่อพูดนิ่งๆ แต่น้ำเสียงเด็ดขาดมาก จ้องหน้าพี่ชนะกับไอ้เทคทั้งคู่
ก่อนที่พี่ชนะจะตอบว่า
“เราเป็นทหาร..หากต้องยกเลิกคำสั่ง ต้องฟังผู้บังคับบัญชาของเราเพียงผู้เดียวเท่านั้น
เสียใจเป็นอย่างยิ่งครับท่าน..ที่ไม่สามารถทำตามได้” พอพี่ชนะพูดจบ พ่อเกริกก็พูดขึ้นมาว่า
“ผมเข้าใจพวกคุณ เอาหละ..งั้นรอสักครู่” พูดจบแกก็หันไปกระซิบสั่งพี่ตระการ
ก่อนที่พี่แกจะลุกไปบอกให้ไอ้บอมย์เปิดระบบอินเตอร์คอมเฟอร์เร้นท์ ออนไลท์ขึ้นจอโปรเจ็คเตอร์ทันที
ไม่ถึงห้านาทีภาพบนจอก็ปรากฎ อีกฝั่งหนึ่งเป็นโต๊ะประชุม มีคนทั้งหมด 5 คน
สองคนแต่งตัวภูมิฐานสวมสูทนั่งตรงกลาง ขนาบข้างด้วยนายทหารชั้นผู้ใหญ่อีกสามคน
พอภาพปรากฎชัด พี่ชนะกับไอ้เทค ลุกขึ้นทำมือตะเบะจรดเหนือคิ้ว พูดพร้อมกันว่า
“สวัสดีครับท่าน..” นายทหารท่านหนึ่งในนั้น ก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงกังวานว่า
“นั่งลงได้นายทหาร” มันสองคนจึงได้นั่งลง แล้วพ่อสิงห์พ่อเกริก ไอ้พี่เต้ พี่การ
พี่กูลต่างลุกขึ้นยืน พร้อมกับส่งสัญญาณให้พวกผมลุกขึ้นด้วย เราก็ทำตามโดยลุกขึ้นยืนกันนิ่งๆ
จากนั้นพ่อสิงห์พูดขึ้นว่า
“สวัสดีครับท่านรัฐมนตรีทั้งสอง และท่านผู้บัญชาการทหารสูงสุด
ท่านผู้บัญชาการทหารบก ท่านผู้บัญชาการทหารอากาศ” พร้อมกับค้อมหัวให้นิดๆ พวกกูก็ทำตาม
“ตามสบายคุณสิงห์ราช ไม่ต้องมากพิธี” ท่านรัฐมนตรีทางซ้ายพูดขึ้นมา
พูดจบพ่อสิงห์ก็นำพวกผมลงนั่งตามเดิม แล้วไอ้รันก็พูดขึ้นว่า
“สวัสดีครับพ่อ” พูดจบมันก็นั่งลง พ่อไอ้รันรัฐมนตรีที่ใส่สูทภูมิฐานนั่งทางฝั่ง
ขวามือก็ยิ้มให้มัน พร้อมบอกกับมันว่า
“บายดีไอ้เสือ” มันก็ยิ้มตอบพ่อมันไป
จากนั้นก็เข้าสู่วาระประชุมทันที สรุปคราวๆ คือไอ้พี่ชนะกับไอ้เทคเป็นสายลับ
เข้ามาในโรงเรียน เพื่อที่จะทำตามคำสั่งให้สังหารตะเกียง เนื่องจากรัฐบาลได้รับการ..ขอความร่วมมือ
จากรัฐบาลเขมร...ให้ช่วยดำเนินการจัดการเรื่องนี้ เพื่อตัดปัญหาที่จะทำให้พวกต้องการ
โค่นล้มรัฐบาลเขมร..เอาตัวตะเกียงไปเปิดถ้ำสมบัติ นำสมบัติออกมาใช้ก่อการร้าย
เปิดศึกสงครามภายในขึ้น
หากกำจัดตะเกียงได้..ถือเป็นการตัดไฟแต่ต้นลม โดยสนธิสัญญาทางการทหาร
กับรัฐบาลไทยมีผลประโยชน์เอื้อต่อกัน ดังนั้นรัฐบาลไทยจึงให้ความร่วมมือ เพราะเหตุนี้
คนเอางูเห่าใส่ตู้ล๊อคเกอร์เป็นฝีมือไอ้เทค แต่มันก็ลงมือเพียงครั้งเดียว
นอกนั้นมันไม่ทำอีกเลย เพราะมันตัดใจทำร้ายตะเกียงไม่ได้ หลังจากได้ใกล้ชิดคุ้นเคยกับตะเกียงแล้ว
มันพยายามรายงานผู้บังคับบัญชาให้ยกเลิกเงื่อนไขนี้ และให้หาหนทางอื่นเพื่อแก้ไขปัญหา
เนื่องจากฝ่ายก่อการร้ายอีกกลุ่ม ทางรัฐบาลก็ไม่สามารถสืบหาต้นตอเพื่อทำการกวาดล้างได้
เลยยังไม่สั่งระงับแผนการที่จะสังหารตะเกียง
เมื่อใกล้ครบรอบวันเกิดตะเกียงกระชันเข้ามา ทางหน่วยก็ส่งมือสังหารซุ่มยิงพวกกู..
ซึ่งเป้าหมายคือสังหารตะเกียงที่สยาม แต่ก็ล้มเหลวอีก...ส่วนโครงการไปแข่งบาสเกตบอลที่เกาหลี
เป็นการวางแผนนำตะเกียงไปลอบสังหาร
ซึ่งความจริงโครงการนี้ไม่ได้มีขึ้น ทุกอย่างเป็นแผนของรัฐบาลกับกระทรวงกลาโหม
เมื่อพ่อสิงห์สืบรู้ความจริง จึงติดต่อผู้ใหญ่เพื่อขอล้มเลิกเรื่องที่จะสังหารตะเกียง โดยประสานงาน
กับพ่อของไอ้รัน ที่ดูแลเรื่องการค้าการคลังของประเทศ พร้อมยื่นข้อเสนอว่าหากรัฐบาลไม่ล้มเลิกแผน
สังหารตะเกียง พ่อสิงห์พ่อเกริกจะระดมนักธุรกิจอันดับต้นๆ ของประเทศไทยบอยคอร์ดเศรษฐกิจ
ของประเทศ อันประกอบไปด้วย ธุรกิจของ ‘วรเวทย์อัคนีกรุ๊ป’ ครอบครัวตะเกียง ธุรกิจในเครือ
สิงห์ราชของบ้านผมทั้งหมด ธุรกิจของบ้านไอ้บอมย์โรงแรมรีสอร์ท อสังหาริมทรัพย์ต่างๆ
กลุ่มธุรกิจจิวเวอร์รี่อันดับหนึ่งในเครือของไอ้พรต พวกระบบเทคโนโลยีสารสนเทศและรถยนต์
นำเข้าส่งออกของไอ้โทนี่ ฯลฯ และอีกมากมายในเครือธุรกิจใหญ่ๆ ที่พวกผู้ใหญ่เค้าติดต่อล่ารายชื่อ
เพื่อยื่นเป็นข้อต่อรอง โดยอาศัยท่านรัฐมนตรีพ่อของไอ้รันเป็นผู้ออกหน้าเรียกร้องให้
รัฐบาลจึงกลับเอาไปทบทวนผลได้ผลเสียกันใหม่ ระหว่างประเทศเพื่อนบ้านคือเขมร
กับกลุ่มนักธุรกิจคนไทยกันอีกครั้ง และเลือกที่จะเอาคนไทยเป็นหลัก โดยล้มเลิกแผนสังหารตะเกียง
คือเราสามารถเคลียร์เรื่องนี้สำเร็จแล้ว
แต่รัฐบาลมีข้อแม้ว่า พ่อสิงห์ต้องจัดการแก้ไขจัดการหัวหน้ากลุ่มก่อการร้าย
และทำให้เรื่องยุติลงด้วยเช่นกัน โดยรัฐบาลยินดีสนับสนุนกำลังคน และอาวุธหากมีการประทะเกิดขึ้น
ทั้งนี้มีเป้าหมายอย่าให้พวกก่อการร้ายนำสมบัติออกจากถ้ำ...เพื่อไปก่อสงครามได้สำเร็จเป็นอันขาด
และข้อตกลงนี้พ่อสิงห์พ่อเกริกรับปากว่าจะจัดการให้เรียบร้อยอย่างดีที่สุด สุดท้ายพ่อสิงห์ขอตัวไอ้เทค
กับพี่ชนะ ไว้เพื่อตามตัวตะเกียงด้วยกัน...พร้อมกับล้างบางพวกก่อการร้ายให้สิ้นซากด้วย
ตัดปัญหาที่จะลุกลามต่อไปในภายหน้า
สาเหตุที่รัฐบาลไทย เปลี่ยนใจไม่รับเงื่อนไขของเขมร ทำให้รัฐบาลเขมรฝังใจ
และเก็บมาเป็นประเด็นตลอด ถึงแม้เราจะคลี่คลายสถานการณ์ผ่านไปได้แล้ว แต่รัฐบาลเขมรก็ใจแคบ
จึงถือโอกาสเอาคืนเรื่องเขาพระวิหาร และสู้รบกระทบกระทั่งตามแนวชายแดนในขณะนี้
ลึกๆ สืบเนื่องมาจากเรื่องตะเกียงนี่แหละ...รู้กันแล้วใช่ไหมครับตอนนี้ว่าเพราะอะไร
รัฐบาลเขมรถึงต้องการเขาพระวิหาร...เพราะรัฐบาลต้องการสมบัติที่ว่า แต่พวกเค้าไม่รู้ว่ามันถูก
เอามาใช้แล้ว สมบัติดังกล่าวรัฐบาลไทยได้ขอความช่วยเหลือพ่อสิงห์พ่อเกริก ให้ใช้เลือดผมกับเลือด
ตะเกียงไปเปิดถ้ำเอาออกมาช่วยกู้วิกฤติตอนที่ประเทศประสบปัญหาไอเอ็มเอฟ และภัยพิบัติซึนามิ
ใช้จนหมดแล้ว มันคือข้อตกลงในสัญญาของรัฐบาลไทยกับพวกพ่อๆ เค้าด้วย
เรารู้อยู่แล้วว่าพวกเขมรคบด้วยยาก สุดท้ายต้องหาเรื่องแว้งกัดเราเข้าสักวัน
เราจึงเอาสมบัติมาใช้ก่อนซะเลย แต่พวกมันไม่รู้หรอก เพราะฉะนั้นต่อให้เขมรได้เขาพระวิหารไป
ตามหาสมบัติจนตายก็ไม่มีทางได้สมบัติหมื่นล้านหรอกครับ 55555!!!.....เอิ๊กกกกกๆๆๆ!!!.
..สะใจชะมัด.... :pigha2:
อย่าไปถือไอ้พี่โต๋มันเลยนะ ที่มันพร่ำเพราะรั่วแล้ว อารามคิดถึงเมียหนักไปหน่อย
กอปรกับไม่ได้นอนมาทั้งคืน มันเลยรั่วไง ฮิฮิฮิ..... :m20:
รีไพส์ Fc ไมร่อยหรอลงง่า...น้อยใจแหละ
ยอดคนอ่านไม่ได้ลด แต่ยอดคนโพสกับหดหาย..กระซิก..กระซิก. :monkeysad: :monkeysad:
Luk. :call:
-
:z13: :z13:
อ่านตอนแรกๆ แล้วเครียดนะ
แต่ไมอ่านตอนหลังมัน :m20:
รอตอนต่อไปน่า... :call:
-
พี่โต๋เป็นไรมากป่าวนี่
-
มีเรื่องเขาพระวิหารโผล่มาด้วย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก แหม เขียนซะคิดว่าเป็นเรื่องจริง แอบขำเอิ๊กๆ
แต่แหม พี่ชนะนี่พอเดาได้ แต่พี่เทค อร๊ายยยยยยยยย ไม่คิดว่าเป็นพี่เลยนะคะเนี่ยT^T โถ สุดหล่อของหนู ว่าแต่เนียนเชียวท่าทางไม่มีใครสงสัยซักติ๊ด หรือเพราะหน้าอ่อนคะ เลยเนียนได้ ร้อยตำรวจเอก พั้นว่าอายุไม่ใช่น้อยแล้วนา...อิๆ
จะรอตอนต่อไปค่า ว่าสิงห์โต๋จะไปช่วยตะเกียงน้อยเยี่ยงไรดี^^
-
รู้สึกว่าเฮียโต๋แกจะเพ้อมากนะนี่ ว่าแต่แหม๋ คอนเซปหนังไทยยังคงเหนียวแน่น "ผมร้อยตำรวจเอก....ปลอมตัวมา " 5555+ น่ารักได้อีกน๊าาน้องลักษณ์ :กอด1:
-
เหมือนจะเครียด ถ้าพี่โต๋แกไม่รั่วซะก่อน - -"
-
เอาเรื่องมาโยงกันได้ดีจิงๆ
แถมสิงโต๋กะรั่วได้อีก :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดๆๆๆ ถูกใจกับการผูกเรื่องในตอนนี้ค่ะ
เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบันกันสุดฤทธิ์
เอ...แต่ถ้าเขมรได้เขาพระวิหารไปจริงๆ
ถึงจะไม่ได้สมบัติหมื่นล้านที่ตามหาไป
แต่มันจะได้บ่อน้ำมันในอ่าวไทยแทนนะคะ
นั่นนะเป็นมูลค่าล้านล้านเชียวล่ะค่ะ
ตายแล้วๆ นี่มันนิยายหรือเรื่องจริงกันแน่เนี่ย เจ้ลุ้นตัวโก่งค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เออ.. มันไปเกี่ยวกันได้ยังไง
แต่ก็ช่างมันเถอะ รีบไปช่วยนายเอกของเราแบบด่วน!!!
:m16: :m16:
-
5555+ ไทย กะ เขมร เอิ๊กๆๆ เอาซะเข้ากะสถานการน์ เลย :z6:
-
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
ตอนท้ายๆนี่มั่วตามน้ำจริงๆ 555
:m20: :m20:
-
อ่อ เรื่องมันเป็นเช่นนี้เอง 5555+
-
พี่โต๋คิดถึงเมียจนเพี้ยนแล้วเร๊อะ :laugh:
ส่วนเนื้อเรื่องนี้โยงเข้ากับสถานการณ์ปัจจุบันได้เหมาะเหม็งมาก
เอาเป็นว่าเอาใจช่วยทั้งพี่โต๋และพี่รันไปช่วยภรรเมียเร็วๆแล้วกัน :กอด1:
-
เอามาปะติดปะต่อกันได้เนาะคนเรา รออ่านต่อไป
ลุ้นๆว่าจะช่วยกันตอนไหน
-
อ๋อ เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง
อย่ามัวแต่รั่วจนลืมช่วยตะเกียงกับพี่พรตล่ะ
-
เข้าใจแระ ทำไมเขมรไม่ยอมซะทัก เพราะแบบนี้นี่เอง หึหึ o13 o13
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:มานั่งประชุมกันสบายใจ
-
เหมือนจะเครียด o18 :laugh:
-
o18 o18 o18
-
พี่โต๋จริงจังนิดนึง :laugh:
-
เล่นใหญ่จิงๆ
อ่านแล้วหายเครียดไปเยอะ
เด๋วทุกอย่างคนดีขึ้นนนนน
เขมรมันเลวจิงๆ
-
ตกลงเฮียโต๋รั่วเอง หรือติดเชื้อรั่วมาจากไรท์เตอร์อ่ะครับ
-
อ๋อๆ มันเป็นยังงี้นี่เอง o8
ที่แท้เขมรมาทวงเขาพระวิหารยิกๆอยู่นี่เพราะตะเกียงนี่เอง o13
+ให้กับพล๊อตเรื่องครับ อิอิ
-
สู้สู้ ช่วยตะเกียงกะพี่พรตให้ได้น๊า
-
กร๊ากกกกก +ให้เลย:m20: :m20: ไม่คิดไม่ฝันว่า
พี่โต๋จะเพ้อหนักได้ขนาดนี้ เพราะ ไม่มีน้องอยู่ข้างกาย
ก็รีบๆไปช่วยสิ เดี๋ยวพี่โต๋จะเพ้อหนักกว่านี้นะ กร๊ากกก :laugh: :laugh:
-
:laugh: แอบฮาเขาพระวิหารนะเนี่ย
-
ก็อยากจะเครียดนะ เเต่ :laugh: :laugh: :laugh:
-
รู้สึกว่าเยอะ
-
อ่านตอนท้ายแล้วแบบว่า.... :call:
-
ตะเกียงกับพรตอย่าเป็นไรไปเลยนะ :monkeysad: :monkeysad:
สงสารเหล่าสามีบ้าง :laugh: :laugh: :laugh:
พี่โต๋รั่วมากๆอ่า ขอบอก :m20: :m20:
-
บร๊ะเจ้า o22
เรื่องมันซับซ้อนสุดยอดเหลือ :sad4:
เกาะติดประเด็นเขาพระวิหาร o13
ไร้เตอร์สู้ต่อไป รักพี่โต๋และ กุนซือ :bye2:
-
โอ๊ววววววววววว
เพิ่งรู้นี่หรือ คือฉนวนเขาพระวิหาร ต๊าย อิชั้นมิอยากจะเชื่อ o18
เอิ่มรู้สึกท้ายๆสิงโต๋เริ่มรั่วนะคะเนี่ย ไงๆก็รีบๆไปช่วยน้องตะเกียงด้วยน๊า
ปล.ตามมาจากพี่กล พี่วี ค่ะ
ปปล.+1จ๊า
-
+1 อินเทรนด์ซะด้วยนะเกาะกระแสเขาพระวิหาร สงสัยตอนหน้าเนี่ยต้องยิงกันแถวชายแดนแน่ ๆ
-
มาเอาใจช่วย ให้ช่วยตะเกียงสำเร็จ
-
Part 89
พญาเหยี่ยว....
.
.
.
.
หงุดหงิดชะมัด ฟื้นจากยาสลบมามึนหัวใช่น้อย
กว่าจะปรับสภาพให้ดีขึ้นได้ สิ่งแรกที่ทำคือกวาดสายตามองหาตะเกียงทันที แต่ไม่เจอซะงั้น
ผมกับตะเกียงคงถูกแยกขังเดี่ยวชัวร์ป๊าป
ถึงแม้สถานที่มันเอาผมมาขัง..จะแลดูเป็นห้องพักสุดหรู ฟูออฟชั่นด้วยอุปกรณ์ทันสมัย
แต่มันก็ขังอยู่ดีแหละว้า? ลองใช้เท้ากระทืบ..ใช้ไหล่กระแทก จนเจ็บเท้าปวดไหล่ไปหมดแล้ว
ยังไม่สามารถพังประตูไม้สักไปได้ เดินเคาะสำรวจตามหน้าต่างช่องลมช่องแอร์ ทั้งห้องน้ำหมดแล้ว
ไม่เว้นแม้กระทั่งชักโครก
เห่อ...เห่อ...ขอบอกว่า..บัดซบชะมัด..ไม่มีแม้กระทั่งรูหนูรอดสักนิด
เคาะผนังก็ไม่กลวงเหมือนที่คิด..แน่นหน้าได้อีกมึง พวกมันกล้ามาก..บังอาจขังพญาเหยี่ยวอย่างกู
ดีหน่อยที่ยังประมาทเลิ่นเล่อไม่มัดมือมัดเท้ากูไว้ ปล่อยให้เป็นอิสระ....อย่าให้รู้นะมึง...ตัวพ่อมันเป็นใคร
บังอาจจับเจ้าเวหาพญาเหยี่ยวมาขังได้ จะเล่นให้ขี้ไม่ออกไปเป็นเดือนเลยเชียวมึง
เอ๋!..ถ้าเกิดมันเป็นผู้หญิงหละ...โอ๊ะ!..โอ๊ะ!..โง่ไปได้...ล่อให้ตูดบานไปเลย
ก็สิ้นเรื่อง ผู้หญิงก็ผู้หญิงเหอะ..ชั่วช้าระยำแบบนี้ต้องไปเกรงใจทำไม ขืนเสยข้างหน้าเดี๋ยวเกิดติดใจ
ขอเบิ้ลรอบอีกยุ่งตายเลยทีนี้ ล่อข้างหลังให้ตูดแหกนะแหละดีแล้ว...จะได้รู้ว่านรกมีจริง..หุหุหุ!
เฮ้ย!...ไม่ดี..ไม่ดี..ไม่ได้เด็ดขาด....เผลอคิดไปได้ไงว่ะกู....รู้ถึงหูเหี้ยรัน
มันเอาตายแน่..เหวย..เหวย..เปลี่ยนแผนด่วน....ดีนะ..ที่ไหวตัวทัน...เกือบไปแล้วไม่หละพรตเอ๋ย..
ห่ารันรู้เข้า...กูตายหยั่งเขียดซีแหงแก๋..
วุ้ย!...เปลี่ยนเป็นจับมัดติดต้นไม้....ปล่อยให้มดแดงกัดไข่บวมเลยมึง...
ถ้าเป็นหญิงให้กัดจิ๋มแม่งซะ...โอเคเอาตามนี้....เจ็บๆคันๆคงมันพิลึกหละมึง...อย่าให้ถึงที่กูแล้วกัน..
หนาวแน่...ฮ่าาาาๆๆ...กร๊ากกกๆๆๆ!!
“ติ๊ง...ต่อง!...สวัสดีค่ะ....คุณวรพรต ดิฉันมีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อย
ตลอดจนอำนวยความสะดวกให้กับคุณขณะพักอยู่ที่นี่ ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ
ดิฉันมีนามว่า ‘โบนา’..”
“โอ้ย!...จะโบนา...หรือใบหนาด...ผมไม่สนหรอก....อย่ามาพูด
โดยไม่เห็นหน้าแบบนี้ มารยาทนะมีไหม?..ใครเค้าต้อนรับแขกพูดผ่านลำโพงกันเล่า..จบไรมาเนี่ยะ?”
ใส่ไปก่อนหละ ไม่สนหรอกชั่วโมงนี้ ยั่วให้โผล่หัวมาเจอกันหน่อย หลงกลเมื่อไหร่หละคอยดู
“ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง ที่ทำให้คุณรู้สึกเช่นนั้น แต่คงเจอกันไม่ได้
เนื่องจากดิฉันรับคำสั่งให้มาพูดคุยกับคุณผ่านระบบอินเตอร์คอมฯเท่านั้น หวังว่าคุณจะเข้าใจ
มิได้มีเจตนาไม่ให้เกียรติแต่อย่างใด” ชิ...ดันเสือกไม่หลงกลกูอีก..อย่างนี้ต้องโวยสถานเดียว
“แล้วไรเนี่ยะ?....อย่าบอกนอกจากไอ้อินเตอร์คอมฯห่าเหวนี่แล้ว
ยังแอบติดกล้องไว้ด้วยใช่ไหม?..” หลอกถามมันไปหละ
“เราไม่ปฏิเสธ มันคือส่วนหนึ่งสำหรับดูแลความปลอดภัยให้คุณ
เวลาฉุกเฉินเกิดไรขึ้นมา เราสามารถทำการช่วยเหลือคุณได้ทันที”
“บ้าป่าว! ทำเป็นมาพูดดี เจตนาถ้ำมองก็บอกมาเหอะ อยากเห็นของผมอะดิ
จะมาดูแลความปลอดภัยบ้าบอไร ที่นี้ไม่ใช่เซฟเฮ้าส์พวกคุณหรือไง? แล้วจะกลัวไรอีก..โรคจิตอะดิไม่ว่า
อย่านึกว่าผมรู้ไม่ทันนะ พวกคุณจะแอบถ่ายคลิปผมไว้หละสิ ก็นะ..เพอร์เฟกส์แฮนซั่มล้ำบอยอย่างผม..
หาได้ง่ายซะเมื่อไหร แต่ขอโทษ..ผมไม่นิยมล่วงละเมิดสิทธิส่วนบุคคล กรุณาถอดมันออกไปซะ..
ก่อนที่ผมจะหามันเจอด้วยตัวเอง แล้วจะว่าผมไม่เตือน เพราะผมจะทำลายอุปกรณ์งี่เง่าของคุณ
จนไม่เหลือซาก”
“นี่คุณกำลังเข้าใจผิดมหันต์ เราไม่มีจุดประสงค์เช่นนั้น มันคือระบบ
รักษาความปลอดภัยภายในของเรา หาได้มีเจตนาอย่างที่คุณกังวลไม่ หวังว่าคุณคงเข้าใจ”
“โอ้ย!...ผมไม่เข้าใจหรอก....ขอบอกเลยนะคุณใบหนาด....
ผมไม่ชอบให้ใครคอยจ้อง..ในขณะที่ผมต้องการความเป็นส่วนตัว เพราะนั่นทำให้รู้สึกว่า..มีตาปีศาจ
คอยสอดรู้สอดเห็นผมอยู่ทุกฝีก้าว คุณจะคิดยังไงก็ตาม กรุณาทำตามความต้องการผมด้วย
จัดการเอามันออกไปเดี๋ยวนี้ ไหนคุณบอกอยู่หยกๆ ว่ามีหน้าที่ดูแลอำนวยความสะดวกให้ผมไง
นี่แหละที่ผมให้คุณทำ หรือจะผิดคำพูด”
“ต้องขอยืนยันอีกครั้ง ดิฉันไม่สามารถทำให้ตามที่คุณร้องขอ
ยกเว้นเรื่องนี้เรื่องเดียว และขอชี้แจงให้คุณเข้าใจ ดิฉันชื่อ ‘โบนา’ ไม่ใช่ใบหนาด
กรุณาเรียกชื่อดิฉันให้ถูกต้องด้วย”
“น้าน!..คิดไว้แล้วเชียว สุดท้ายก็พลิกลิ้น คนอย่างพวกคุณมันคบไม่ได้
หน้าไหว้หลังหลอกปลิ้นปล้อนกลับกลอกไม่น่าเชื่อถือ อย่าทำมาเป็นพูดดีหน่อยเลย
ที่แท้ต้องการอะไรกันแน่ ทำเป็นพูดอย่างงั้นอย่างงี้ พอผมขอให้ช่วยในเรื่องที่คุณเองทำได้แน่นอน..
ขึ้นอยู่จะทำไม่ทำแค่นั้น ดันปฏิเสธน้ำขุ่นๆ แล้วชื่อคุณก็เหมือนกัน ผมพอใจจะเรียกคุณ ใบหนาด...
มีอะไรข้องใจไหม? หน้าคุณผมก็ไม่เคยเห็น..ได้ยินแต่เสียงยังกะผีแม่นาค เรียกใบหนาดก็เหมาะแล้วนี่
ไอ้โบนงโบนาไรนั้น ผมจะเรียกก็ต่อเมื่อคุณยอมมาเจอผม จะได้รู้ว่าคุณมีตัวตน
ไม่ใช่วิญญาณล่องลอยมีแต่เสียง..มาได้เปล่าหละ?”
“ดิฉันปวดหัวกับคุณจริงๆ แล้วแต่คุณจะเรียกเถอะตามสบาย
แต่จะให้ดิฉันมาพบคุณนั่น ขอบอกว่าไม่มีทางแน่นอน ที่โฟนเข้ามาคุยนี่ เพื่อต้องการให้คุณเข้าใจว่า
เราไม่ได้มีเจตนา และต้องการให้คุณสบายใจ อยู่ร่วมกับเราอย่างสันติ..ไม่ก่อความวุ่นวาย
คุณเองจะได้ไม่เครียด แต่ดิฉันคงคิดผิด..เท่าที่ฟังดูคุณคงไม่เครียดเท่าไหร่
เพราะคนที่เครียดน่าจะเป็นดิฉันซะมากกว่า”
“โอเค..คุณใบหนาด...เพื่อไม่ให้เสียเวลา คุณบอกนอกจากเรื่องเอากล้องออก
หรือเจอกับคุณยกเว้นสองเรื่องนี้แล้ว..คุณจะไม่ปฏิเสธผมใช่ไหม? งั้นผมขอพบเพื่อนผมหน่อย
ที่คุณจับมาด้วยนะ พาผมไปพบเขาหน่อยดิ ผมอยากรู้ว่าเค้าเป็นยังไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า?”
“เรื่องนี้เกินอำนาจของดิฉัน สิ่งที่สามารถทำให้คุณได้ทันที คือหากคุณต้องการ
อาหาร..เสื้อผ้าผลัดเปลี่ยน หรือต้องการอาบน้ำทำธุระส่วนตัวขาดเหลือสิ่งใด..สามารถร้องขอกับดิฉัน
ได้โดยตรงเลยทันที”
“บ๊ะ!...ที่พูดมาทั้งหมดเนี่ยะ...อยากหลอกให้ผมแก้ผ้าให้ดูใช่ไหม?
ว่าแล้ว..คุณนี่มันวิญญาณโรคจิตตัณหากลับชัดๆ..ไปๆมาๆก็ชวนแก้ผ้าอาบน้ำซะงั้น อยากเห็นมากหรือไง
น้องชายผมนะ ฮีโธ่!...ฝันไปเถอะ...อย่าได้หวัง ของดีใครเค้าให้ดูฟรีกันว่ะ!.”
“คุณวรพรตดิฉันชักเริ่มมีน้ำโห..อดทนกับวาจาสามหาวคุณไม่ไหวแล้วนะค่ะ
คุณคิดอะไรของคุณ..ว่าดิฉันอยากดูคุณแก้ผ้า ดิฉันมิได้ต้องการตามที่คุณพูดแม้แต่น้อย
นี่คุณกำลังยัดเยียดในสิ่งที่ดิฉันรับไม่ได้ โปรดระวังคำพูดของคุณด้วย”
“ทำไม...ผมพูดผิดตรงไหน จริงไหมละ?..คุณเห็นผมอยู่ฝ่ายเดียว
แถมมองผ่านกล้องวงจรห่าเหวของคุณอีก ผมจะแน่ใจได้ยังไงว่าผมแก้ผ้าอาบน้ำแล้วคุณจะไม่แอบมอง
หรือคุณกล้าปฏิเสธว่าผมหล่อไม่พอ..แน่จริงพูดมาเลยดิ”
“ใช่..ดิฉันไม่เถียงว่าคุณเป็นผู้ชายที่รูปร่างหน้าตาดี ถึงขั้นเป็นดารานายแบบ
ได้สบาย แต่ดิฉันยืนยันได้ว่าเราไม่มีเจตนาจะแอบดูในสิ่งที่คุณพูด เพราะกล้องวงจรปิดที่ว่า
ไม่ได้ติดตั้งไว้ในห้องน้ำซะหน่อย เราติดเฉพาะภายในห้อง คุณสามารถเข้าไป
ทำธุระส่วนตัวได้ตามสะดวก หรือที่คุณพูดมาทั้งหมด เพื่อต้องการให้ดิฉันตอบว่าอยากดู
แล้วคุณจะแก้ผ้าให้เราดู หากเป็นแบบนั้นก็แล้วแต่คุณเถอะ ดิฉันเพิ่งรู้ว่าคุยกับพวกโรคจิตชอบโชว์อยู่”
ห่ะ!...ยัยนี่ปากดีชะมัด
“อ้าว!....ผมก็ต้องระแวงสิคู๊ณๆๆๆ...ใครจะไปรู้ว่าคุณตั้งกล้องไว้ตรงไหนบ้าง
เกิดคุณหลอกผมเล่า เพิ่งพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าหน้าตาผมระดับดารานายแบบ
แอบคิดไรกะผมหรือเปล่าเนี่ยะ?..ขอบอกคุณไม่มีวันสมปรารถนาหรอก เพราะผมมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว
ที่สำคัญ...ผมไม่บริโภควิญญาณที่มีแต่เสียงแต่ไร้ร่าง...อรึ๊ยยย!...นึกแล้วขนลุก”
“ดิฉัน..คุยไร้สาระกับคุณมามากแล้ว..เสียเวลาเปล่า เอาเป็นว่าคุณไม่ได้ต้องการไรเพิ่ม
งั้นแค่นี้นะค่ะ แล้วพบกันใหม่..ติ๊ง..ต่อง!.”
“เฮ้ย!...เดี๋ยว!...เดี๋ยว...กลับมาคุยกันก่อนดิ อย่าเพิ่งไปดิว่ะ!..
ไม่แน่จริงนี่หว่า!..สู้ไม่ได้คิดหนีเหรอ...ฮีโธ่!..แน่จริงอย่าหนีดิโว้ย!....บลาาาๆๆ!!.”
เฮ้อ!...เหนื่อยชะมัด กูเป็นบ้าไรเนี่ยะ!...บ่นอยู่ได้คนเดียว
คิดว่าพวกมันฟังอยู่แน่ๆทำเป็นไม่ตอบแค่นั่น คิดถึงเหี้ยรันจัง
ไอ้รันโว้ยยยๆๆ!...มึงได้ยินกูไหม?....กูโดนขังอยู่เนี่ยะ!....
เมื่อไหร่จะมาช่วยกูสักทีว่ะ!..แม่งบอกรักกู..สัด..กูถูกขังทรมานใจอยู่มึงรู้ไหม?..แม่งเอร้ย!.มาช่วยกูดิว่ะ
ไอ้รันไอ้ห่า....ไหนบอกกุนซือเทพ...เก่งจริงต้องรู้ดิ..ว่ากูถูกขังที่ไหน เทพไม่ใช่รึมึง...หาวิธีมาช่วยกู
ออกไปดิโว้ย!...ไอ้รัน..มึงได้ยินกูไหม?...กูไม่อยากอยู่ที่นี่...กูคิดถึงมึง...นรกสาดดด...
มึงต้องให้กูพูดคำนี่ก่อนรึไง?...
เวรเอร้ย!...อย่าให้กูเจอมึงอีกนะ...กูจะ..จะ..จะ..จะไรกับมึงดีว่ะ?...
ชิ...ฝากไว้ก่อน กูยังนึกไม่ออก...ไว้ค่อยคิดจะเอาไงกับมึงดี...กูให้เวลามึง..รีบมาช่วยกูออกไปเลยนะ
กูไม่อยากได้ยินเสียงยายใบหนาดวิญญาณเร่ร่อนอีกแล้ว..ถ้ามึงไม่รีบมา อย่าหวังจะได้สอยกูอีกเลย
กูจะไม่ยอมให้เลยคอยดู...แล้วมึงจะอด...แม่งเอร้ยยยๆๆๆ...??????
มาดูเหยี่ยวรั่วบ้าง....ไอ้พี่รันได้ยินแล้วเปลี่ยน
รีบมาช่วยเลยเร็ว....ก่อนที่จะอดสอยเหยี่ยว... :laugh:
Luk.
-
เกือบลืม ขอจิ้มทีนึง! :z13:
พรตจ๋า เป็นพญาเหยี่ยว แต่ฮามากกกกกกกกกก หมดมาดเลยทีเดียว(เคยมีมาดด้วยเรอะ!?!)...แอบสงกะสัยว่าไปเป็นหัวหน้ากลุ่มเหยี่ยวเวหาได้ง๊ายยยย
สัญญาณโฟนเข้าติ๊งต่องอ่ะ ของพี่พรตน่าจะเปลี่ยนเป็น ติ๊งต๊องนะ เหมาะกับเจ้าตัวดี555
-
พรตรั่วได้ใจจริงๆ เมื่อไหร่รันกับโต๋จะมาช่วยหล่ะนี่ :serius2: :serius2:
-
พี่พรตเครียดจัดรั่วซะแล้ว น้องรันมาช่วยด่วน
-
:m20: โอ๊ยคุณพรตท่านจะรั่วไปถึงไหนเนี่ย
รันก็รีบมาช่วยเร็วน้า เดี๋ยวพรตก็ไม่ให้ :oo1: ซะหรอก :laugh:
-
:m20: :m20: พรตรั่วไม่ไหวแล้ว อ่านไปนั่งขำไป
รันก็มาช่วยพรตด่วนๆ เดี๋ยวอด :oo1: ไม่รู้ด้วยนะเออ
-
พญาเหยี่ยว หรือ พญาเหี่ยว นะหนูพรต
คิดได้ไง จะ......ตูดชะนี (โดนดูดเสียงช่วงนี้ วธ เค้าเข้ม เดี๋ยวเรื่องนี้ถูกแบน)
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมครับ รอฉากบู้ ดุเดือดเลือดพล่าน แบบสองต่อสอง :z1:
-
:เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: รออีกแล้ว
:call:
-
พญาเหยี่ยวรั่วได้ใจจิงจิง
-
ผู้ชายเรื่องนี้พอจิตตก แล้วรั่วทุกคนป่าวเนี่ย เท่าที่เห็น 2 คนแล้วนะ :m20: :laugh: :pigha2:
-
หลังๆนี้ น้องพรตของเรา "ปากจัด" ขึ้นนะค่ะ :laugh:
สงสัยพี่รัน "สอน" มาดี o13
-
พี่พรตโครตรั่วอ่ะ
-
จากสิงโต๋รั่วตอนบ่ายๆ
เย็นๆมา พญาเหยี่ยวไปอีกรายแลวหรือนี่
-
o18น้องรันนนนน มาช่วยพี่พรตเร็วๆๆๆๆๆๆๆ
เดวอดสอยเหยี่ยวน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา o13
-
เป็นเอามากนะคะคุณเหยี่ยวพรต
ป่านนี้สิงห์รันจามไม่หยุดแล้วมั๊ง
โดนบ่นถึงขนาดนี้
-
ฮาได้อีก พรต พญาเหยี่ยว
-
รันกับโต๋มาถลมมันได้แล้ว มาซะที
-
เอ่อ แบบพี่พรตนี่อาการมัน มากกว่ารั่วนะ สติแตกแล้วแบบนี้ เฮียรันมาช่วยออกไปเมื่อไหร่สงสัยต้องปลอบใจกันหลายยกหน่อยแล้วละ :haun4:
-
แน่ใจว่านี่คือ "พี่พรตพญาเหยี่ยว" .... - -" ....
สิงห์รันมาสอยด่วนค่ะ.....
-
พี่รันต้องรีบแล้วน่า....เดียวอด :oo1:
ส่วนพี่พรตนี่เหวี่ยงได้ใจมากกกกกกกกกกกกก :m20:
รอตอนต่อไป :call:
-
เอ ไม่แน่ใจว่าตอนแรกว่าที่จะเปิดถ้ำได้นี่ต้องรอให้ตะเกียงอายุครบ 15 ปีบริบูรณ์ก่อน แล้วจึงนำเืลือดตะเกียงกับเลือดของ โต๋ ผสมกันจึงเปิดได้หรือเปล่า แล้วทำไม รัฐบาลถึงได้เปิดถ้ำเอาสมบัติมาใ่ช้หนี้ ไอเอ็มเอฟ กับช่วยสึนามิ ก่อนตะเกียงจะอายุครบ และใช้ไปจนหมดแล้ว ไม่ค่อยเข้าใจ หรือว่าผมเข้าใจผิด ช่วยชี้แจงให้กระจ่างหน่อยหรือว่าเราอ่านตกหล่นหรือเปล่าหว่า o13
-
Posted by: catwander
Insert Quote
เอ ไม่แน่ใจว่าตอนแรกว่าที่จะเปิดถ้ำได้นี่ต้องรอให้ตะเกียงอายุครบ 15 ปีบริบูรณ์ก่อน แล้วจึงนำเืลือดตะเกียงกับเลือดของ โต๋ ผสมกันจึงเปิดได้หรือเปล่า แล้วทำไม รัฐบาลถึงได้เปิดถ้ำเอาสมบัติมาใ่ช้หนี้ ไอเอ็มเอฟ กับช่วยสึนามิ ก่อนตะเกียงจะอายุครบ และใช้ไปจนหมดแล้ว ไม่ค่อยเข้าใจ หรือว่าผมเข้าใจผิด ช่วยชี้แจงให้กระจ่างหน่อยหรือว่าเราอ่านตกหล่นหรือเปล่าหว่า
โอ้ย!...ไม่ตกหล่นหรอกค่ะ เข้าใจถูกต้องแล้วนะค่ะ อย่าลืมสิค่ะ
บอกแล้วว่า อย่าไปฟังอิพี่โต๋มัน ตอนนี้มันอดนอนมาทั้งคืน ซัดกาแฟไปหกแก้วแล้ว
หนำซ้ำยังเลิฟซิก คิดถึงเมียอีก หลายอย่างที่ประเดประดังเข้ามา มันเลยรั่ว..5555!!!! :laugh:
Luk.
-
เจอเหยี่ยวพรตรั่ว ฮาได้ใจจริง ๆ 5555555555 :m20:
เอ๊า รันรีบมาช่วยก่อนที่จะรั่วไปกว่านี้ :laugh:
-
รันมาช่วยพี่พรตเร็ววววววววว
เด๋วอดน้า
55555
-
ไมล่ะ พญาเหยี่ยว
อ๊าว กุนซือเทพ จัดไป อย่าให้เสีย
-
รั่วกันได้ใจจริงๆ
:m20: :m20:
-
เหยี่ยวรั่ว
ขอน้ำ(รัน)ให้เหยี่ยวโหน่ยยยยยย
อิอิ
-
โฮ พญาเหยี่ยวรั่วแล้วแบบนี้ o22
กุนซือ รีบมาช่วยเร็วๆนะเหยี่ยวบอกว่าไม่มาเดวไม่ให้สอย :serius2:
แต่ระดับกุนซือเรา ฮะฮ่า ไม่มีพลาด o13
-
กร๊ากกกก +1 ตอนนี้เหยี่ยวรั่วไปซะแล้ว พี่โต๋ก้อไปแล้ว
แล้วกุนซือเทพหล่ะ รั่วปะ หุหุ
-
ตกลงพรตเป็น พญาเหยี่ยว หรือ พญาเหวี่ยงอ่ะ
พี่แกเหวี่ยง 360 องศา เหวี่ยงนานเหวี่ยงแรง 555+
-
Part 90
แผนชิงตัว....
.
.
.
.
.
“ตกลง..ดำเนินการตามแผนผมนะ?” ผมถามทุกคนในที่ประชุม
ไม่มีใครคัดค้าน ทุกคนต่างพยักหน้ารับ..สรุปเริ่มแผนได้เลย แผนชิงเมียคืน...รู้กันสองคนกับไอ้โต๋
ขืนพูดไปคงไม่ได้ลงมือเป็นแน่ ที่ประชุมรับรู้ภายใต้โปรเจค
แผนชิงตัวประกัน...ผมเสนอให้ลงมือพรุ่งนี้เช้าหกโมง เราจะนำกำลังบุก
ไปช่วยพรตกับตะเกียง โดยแบ่งกำลังคนออกเป็น 4 กลุ่ม ดังนี้
กลุ่ม A นำทีมโดยพ่อสิงห์ พี่ตระกูล ไอ้ชัด ไอ้ต้า
กลุ่ม B นำทีมโดยพ่อเกริก พี่เต้ ไอ้หน่อง ไอ้กาน
กลุ่ม C นำทีมโดยพี่ชนะ ไอ้พี่เทค ไอ้บอมย์ ไอ้วิน
กลุ่ม D นำทีมโดยพี่ตระการ ไอ้โต๋ ผมรัน โทนี่
ที่วางกำลังคนตามนี้ เพื่ออาศัยความสามารถเสริมกันและกัน ทีมแรกพ่อสิงห์เป็นหัวหน้าทีม
ท่านรู้เคล็ดวิชา ‘สิงห์โตคำราม’ โดยมีพี่ตระกูล ที่สามารถใช้เคล็ดวิชา ‘วรเวทย์อัคนี’
ถึงจะไม่สำเร็จขั้นสูง แต่เมื่อรวมอาวุธปืนพร้อมด้วยระเบิดซึ่งสนับสนุนจากกองทัพ
ก็ทำให้แต่ละทีมเหมือนเสือติดปีก พร้อมจะไปรบทัพจับศึกกับกลุ่มกองโจรข้ามชาติ
ได้อย่างไม่ต้องพะวงกันเลย ในกลุ่มนี้มีไอ้ต้าถนัดด้านระเบิด และยังมีไอ้ชัดเก่งระบบสื่อสาร
ช่วยให้สามารถติดต่อประสานงานกันได้
กลุ่มที่สองนำโดยพ่อเกริกพ่อของตะเกียง ท่านสำเร็จวรเวทย์อัคนีระดับหนึ่ง
แม้จะไม่ถึงขั้นสูงสุดแบบตะเกียง แต่ก็สามารถต้านเคล็ดปิดทวารได้ หากศรัตรูมีคนสำเร็จวิชานี้
ก็ยังมีท่านคอยรับมือให้ ยังได้พี่เต้พี่ไอ้โต๋ร่วมทีมนี้ด้วย อย่างน้อยพี่เต้ก็รู้วิชา ‘สิงห์โตคำราม’
สามารถเสริมพลังวรเวทย์อัคนีของพ่อเกริกได้ด้วย แถมมีไอ้กานมันเชี่ยวชาญเรื่องระเบิด
มีไอ้หน่องประสานงานเรื่องการสื่อสาร
ทีมที่สามนำโดยพี่ชนะ พี่เค้าเป็นนาวิกโยธินผ่านสมรภูมิรบพุ่งมาแล้ว
มีไอ้พี่เทคที่รู้เคล็ดวิชา ‘สิงห์โตคำราม’ ซึ่งไอ้โต๋บอกมันฝึกได้ขั้นที่เจ็ดแล้วด้วย สูสีกับพี่เต้เลยทีเดียว
จากที่พ่อสิงห์ได้ซักไซร้สอบถามความเป็นมาเกี่ยวกับเคล็ดวิชาจากไอ้พี่เทค
ถึงได้รู้ว่ามันรับการถ่ายทอดจากอาจารย์ ระหว่างที่ประจำหน่วยตระเวนชายแดน ซึ่งอาจารย์ที่ว่าเป็นลุง
ของไอ้โต๋ที่ตกเหวแล้วไม่ตาย แกถ่ายทอดเคล็ดวิชาและฝึกสอนให้ไอ้พี่เทค..เพราะรู้ตัวว่าอยู่ได้
อีกไม่นาน สังขารที่ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้และพลาดตกเหวอีก ทำให้ถึงกับพิการและบอบช้ำมาก
ไอ้พี่เทคเป็นศิษย์ที่แกรับไว้ แกฝึกให้มันได้แค่สองปีก็ตายเพราะโรคร้ายรุมเร้า
มันจัดการฝังศพแกเรียบร้อย พร้อมปฏิญาณว่าจะนำเคล็ดวิชาที่ได้รับการฝึกปรือมาทำประโยชน์
ให้กับสังคม ชดเชยที่อาจารย์ทำความผิดหักหลังพี่น้องคิดคดทรยศอาจารย์ตนเอง
และทำร้ายน้องชายคือพ่อไอ้โต๋
หลังจากแกพลาดตกเหวได้รับบาดเจ็บปางตายถึงขั้นพิการ จึงเริ่มสำนึกได้
ซ่อนตัวเก็บของป่าขาย จนมาเจอกับไอ้พี่เทคขณะประจำการอยู่ชายแดน และนั่นคือจุดเปลี่ยน
ที่แกรับมันเป็นศิษย์ มันจึงใช้เคล็ดวิชา ‘สิงห์โตคำราม’ เป็น
แต่เพราะอุปสรรคทางพรสวรรค์และข้อจำกัดบางอย่าง ให้มันฝึกได้เท่ากับไอ้พี่เต้
ไม่สามารถก้าวข้ามไปถึงขั้นสิงห์พิโรธ และสิงห์ธนู ซึ่งเป็นเคล็ดวิชาขั้นสูงเหมือนกับไอ้โต๋ ผมก็ยังไม่เคย
เห็นพลังที่สมบูรณ์นี้มาก่อน เคยสัมผัสครั้งเดียวตอนที่ไอ้พี่เทคมันตวาดในโรงอาหาร..เพื่อห้ามไม่ให้
พวกอังรุมทำร้ายริต้า แต่นั่นไอ้โต๋บอกว่ามันใช้พลังเพียงสี่ส่วน ถือว่าร้ายการใช้เล่นเลยทีเดียว
สรุปทีมนี้มีไอ้พี่เทคที่สามารถใช้ ‘สิงห์โตคำราม’ มีไอ้บอมย์มือระเบิด
และยังมีไอ้วินทำหน้าที่ติดต่อสื่อสารภายในทีม
มาถึงทีมสุดท้าย นำโดยพี่ตระการพี่ชายคนรองของตะเกียง สำเร็จ
วรเวทย์อัคนีขั้นที่เจ็ด ยังมีสิงห์โต๋สุดยอดสิงห์โตคำรามขั้นสูงอยู่ในทีมผม มีไอ้โทนี่ดูเรื่องสื่อสาร
และเป็นหัวหน้าทีมติดตามแหล่งกักขังครั้งนี้ ผมสิงห์รันกุนซือเทพมือระเบิดอันดับหนึ่ง รับหน้าที่
วางแผนการบุกอยู่ทีมนี้ด้วย
เมื่อเราแบ่งกำลังคนลงตัวเรียบร้อยแล้ว ก็มาถึงขั้นตอนปฏิบัติภารกิจ
ผมใช้พิชัยยุทธป่วนเมือง ให้ทีม A B C ตีวงล้อมเข้าไปสร้างความปั่นป่วนและดึงความสนใจ
จากพวกมัน ส่วนทีมผมจะมุ่งเข้าช่วยตัวประกันคือตะเกียงกับพรต โดยให้ทั้งสามทีมหลอกล่อไว้
แผนนี้คิดว่าเราสามารถฝ่าแนวป้องกันไปได้แน่ เพราะคำนวนจากอาวุธ
สนับสนุน..บวกความสามารถแต่ละคน เรารับมือพวกมันได้ 1 ต่อ 5 ดังนั้นทีมหนึ่งต่อกรพวกมัน
ได้เกือบยี่สิบคน เรามีกันถึง 16 คน ช่วยตะเกียงกับพรตออกมาได้เรียบร้อยเสียก่อน
จากนั้นคิดว่ามากกว่าร้อยก็ไม่ใช่ปัญหา อยากรู้เหมือนกันว่า...กองโจรข้ามชาติจะสามารถ
ต้าน เหยี่ยวเวหา & สิงห์โตดำ อยู่หรือไม่ลองดูกันสักตั้ง
รอกูก่อนนะไอ้เหยี่ยวรั่ว..กูไม่มีวันทิ้งมึงเป็นอันขาด มึงคือเมียสิงห์รันกุนซือเทพ
กูจะสำแดงเดชให้พวกมันได้รู้จัก อย่าบังอาจมาแตะต้องเหยี่ยวรั่วของกู..ไม่งั้นพวกมึงตาย!/b]
คิดถึงมึงมากเลยว่ะ!..ไม่มีใครกวนประสาทกูเหมือนเคย..เหมือนครึ่งชีวิตกูหายไป
ทนนิดนะเหยี่ยวดื้อของกู..พรุ่งนี้เช้า..แค่พรุ่งนี้เช้า..กูจะไปช่วยมึง..รักมึงจังว่ะพรต...
ไอ้เหยี่ยวเจ้าเล่ห์ของกู..?????
กุนซือออกโรงบทโหด...อร้ายยยยๆๆๆ!!!...
ลุ้นกันหละเว้ย..เฮ้ย.... :m16: :3125:
สิงห์โตคำรามบวกวรเวทย์อัคนี VS พลังปิดทวาร
ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก มันส์พะย่ะค่ะ.... :man1:
ส่งแรงเชียร์ด้วยเด้อ...ให้ทีมพระเอกเราชนะศึก
อย่าได้บาดเจ็บและสูญเสียเป็นดีที่สุด :mc4: o13
Luk.
-
พี่พรตรั่วจัดอ่ะ ส่วนพี่รันตอนแรกมาซะเครียดเป็นการเป็นงาน ไหงวรรคสุดท้ายมันเน่างั้นล่ะพี่รัน!!!
-
สิงห์โตคำรามบวกวรเวทย์อัคนี VS พลังปิดทวาร
เท่าที่อ่านมา ไม่ค่อยได้เห็นพลังปิดทวารนะครับ
เห็นแต่ พลังเปิดทวาร กระซวกซะน้องตะเกียงกับพี่พรตเสียศูนย์
-
พี่รันเท่ห์อ๊าาา :-[
-
o13 o13 o13
-
ลุ้น ๆ ตอนปฏิบัติการ
-
กุญซ์อขา รีบไปหาพญาเหยี่ยว ด่วนๆนะคะ
เด๋วจะอดซ่ำนะเออ
-
พรตน่าร๊ากกกก
ขนาดโดนจับ ยังจินตนาการกว้างไกล
น้องรันไม่ควรปล่อยให้พี่พรตรอนานนะ
เดี๋ยวพี่พรตไม่รัก
-
กุนซือเทพเค้าก็ยังเจ้าแผนการณ์เหมือนเคย แผนชิงเมียครั้งนี้จะมีเสียเลือดเสียเนื้อกันมากไม๊น๊อ
-
อย่างหล่อเลยกุนซือเทพ รีบไปรับเหยี่ยวรั่วนะ
-
โอยย รักรันอยุ่แล้วยิ่ง2ย่อหน้าสุดท้ายยิ่งโคตรรักอ่ะเทอ :-[ :impress2:
พี่โต๋ กุนซือ สู้ตาย o13 :fire:
-
เชียร์น้องรันกับพี่โต๋ไปช่วยภรรเมียสุดที่รัก
-
ลุย!!!!!! o13 o13
-
สิงห์โตคำรามบวกวรเวทย์อัคนี VS พลังปิดทวาร
เท่าที่อ่านมา ไม่ค่อยได้เห็นพลังปิดทวารนะครับ
เห็นแต่ พลังเปิดทวาร กระซวกซะน้องตะเกียงกับพี่พรตเสียศูนย์
ขอกกด like หลายๆที
ลุ้นๆๆ สิงห์โต๋และกุนซือเทพไปช่วยสุดที่รัก :กอด1:
-
นี่คือที่มาของทีมฟุตบอลที่ชื่อ 'สิงโตคำราม' ใช่มะเนี่ย555
ปล.สู้ๆนะพี่รัน เอาเหยี่ยวรั่วกลับมาให้ได้ ไม่งั้นไปรั่วใส่คนอื่นน่ะแย่เลย
-
รอลุ้นตอนหน้าอยู่คับ :call: :call:
พรตรั่วได้ใจมาก :laugh: :laugh: :laugh:
-
เข้ามาลุ้น หวังว่าทุกคนจะปลอดภัยนะฮ๊าฟฟฟฟฟ :call:
-
ภารกิจระดับชาติจริงๆ ค่ะ
o13
-
:jul3: :jul3:
:เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:ped149: :ped149:
เป็นกำลังใจให้พี่รันกะพี่โต๋
-
เชียร์ๆๆช่วยให้สำเร็จน๊า.....
-
ขอรออ่านตอนจบเลยได้มิ
-
:ped149: :ped149: :ped149:
-
รอ 6โมง สู้สู้นะ
-
มาให้กำลังใจทุกคน ให้ปลอดภัยนะ :3123: :3123:
-
เมียหายไปแต่ละคนจะตายให้ได้ :laugh:
เอาใจช่วยให้ช่วยเมียออกมาให้ได้
:call:
-
แผนชิงตัวเมีย.... คิคิคิ....
รออ่านความแสบของแผนนี้อยู่ค่ะ..... คุคุคุ....
-
โอ๊ะ เริ่มต้นก็วางแผนแบ่งกำลังเป็นเรื่องเป็นราว
แต่ลงท้ายด้วยคำคิดถึงนี่มันไม่เข้ากั๊นเข้ากันนะคะ สิงห์รัน ฮ่าๆๆๆๆ
-
ไรท์เตอร์อย่าเพิ่งงอน อิๆ
ว่าแต่เอามารวมกับเหตุการณ์ปัจจุบันกันเลยทีเดียว :laugh:
-
พักนี้พี่พรตเริ่มสาวแตก :o8:
-
แผนชิงเมีย กุนซือซะอย่าง
-
อย่าให้ฝ่ายโต๋ต้องมีใครตายนะ ฮือๆ ไม่อยากเสียน้ำตาอ่ะ
-
ตอนต่อไป จะเครียด เอ๊ะ หรือจะฮาดี :impress2:
-
น่าลุ้น..น่าติดตาม
อยากเห็น โตโต๋ ผนึกฝีมือ ตะเกียง
คงจะสุดยอด สภาวะสมดุลย์ สั่นสะเทือนจักรวาล ไร้พลังต้านทาน
สู้..สู้เว้ยยยยยยย
ขอบคุณครับ Luk
-
สิงห์รันไปช่วยเมียให้ได้นะ
-
ช่วยเมียให้ด้วยนะ :L2: :L2: :L2:
-
ช่วยน้องตะเกียงด้วยน๊า
-
แวะมาทักทายตอนสายๆวันหยุดครับ
-
มานอนรอให้บรรดาพระเอกไปช่วยคร้าบ ตกหน้าซะแล้ว อิอิ
-
:call: :call:
-
รอ Hero มาช่วยตะเกียงก่ะพี่พรตอยูค่ะ.....
-
:call: :call: :call:
-
:L2: ให้กำลังใจคนแต่งนะฮ๊าฟฟฟฟฟ
-
ทำไมตอนต่อไป หายไปนานอย่างนี้อ่า :call: :call:
-
Part 91
หนี....
.
.
.
.
เช้าแล้วหรือนี่ กูงัวเงียตื่นจากเตียง หลังจากเมื่อวานกินข้าว อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ
สมองอิกคิว..ก็คิดแผนไว้แล้วว่าวันนี้ต้องหนี ขืนรอพาลเสียเวลาเปล่าประโยชน์ โซ่ที่รัดข้อเท้า..ไม่ใช่ปัญหาสำหรับ
ตะเกียงพิเศษอย่างกูเด็ดขาด ไม่งั้นเสียชื่อศิษย์ไร้เทียมทานหมด เอาหละ..ยังไงหาข้าวรองท้องก่อน...ออมแรงไว้..
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยค่อย..หนี..
“คุณโบนา....คุณโบนา ได้ยินผมหรือเปล่า?”
“ติ่ง...ต๊อง!...ว่าไงค่ะคุณตะเกียง...ต้องการให้ดิฉันรับใช้อะไร?” อืม..พวกมันคอยดูตลอดเวลาจริงๆ
“ผมต้องการอาหารเช้า เสื้อผ้าชุดใหม่...อีกอย่างไม่ทราบตอนนี้กี่โมงแล้ว?”
“เจ็ดโมงเช้าค่ะ...ของที่คุณต้องการจะส่งถึงห้องภายในสิบนาที กรุณารอสักครู่....ติ่ง...ต๊อง!”
ตอนนี้คงได้แต่รอ กูนั่งคิดแผน..หลุดออกจากห้องได้เมื่อไหร่ กูมีเวลาไม่เกินห้านาที ที่จะตามหาไอ้พี่พรตมัน
หากคิดไว้ไม่ผิด มันหน้าจะอยู่ห้องติดๆ กับกูนี่แหละ เพราะอะไรนะหรือ...มันคงไม่แยกขังเราซะไกลหรอก
ระบบกล้องวงจรปิด อินเตอร์คอมฯ ที่ใช้โฟน..มันต้องเดินสาย ห้องกูมีอุปกรณ์อะไร ห้องไอ้พี่พรต
มันย่อมมีไม่แตกต่างกันชัวร์
ที่น่าจะเป็นปัญหา เมื่อเจอห้องที่ขังไอ้พี่พรตแล้ว..จะเปิดประตูเข้าไปช่วยมันยังไง ตรงนี้ยังคิดไม่ตก
เสียงคนเดินมาพวกมันคงเอาอาหารมาส่งให้แล้ว
“แอ็ดดดๆๆๆ!....ปัง!....อาหารกับเสื้อผ้า” พูดจบมันเดินเอามาวางไว้ให้ที่โต๊ะ
คนเดิมหน้าเดิม พูดเป็นแพทเทิร์นเหมือนเดิม
“เดี๋ยว!....อย่าเพิ่งไป...ฉันถามหน่อยดิ” กูเรียกมันไว้..เผื่อได้ข้อมูล
“เสียใจ...ผมไม่มีหน้าที่ตอบคำถาม...ลาก่อน” บัดซบ!....เหมือนเดิมจริงๆ เมื่อวานก็ทั้งวัน
มันเข้าห้องมาสองครั้ง เอาข้าวกับเสื้อผ้ามาให้ กูลองชวนมันคุย เผื่อหลอกถามข้อมูลได้บ้าง มันก็ตอบแบบนี้แป๊ะ...
ยอมรับไอ้พวกนี้ถูกฝึกมาดีชะมัด ไม่มีหลุดสักแอะ!....
เอาว่ะ!...อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า กินข้าวให้เรียบร้อยก่อน เสร็จแล้วค่อยเริ่มแผน... ‘หนี’
คิดได้งั้น...จัดการลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัว พร้อมเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ทำได้แค่ดึงม่านกันบังเอาไว้
เพราะข้อเท้าติดโซ่ ต้องลากเข้าไปด้วย พวกมันผ่อนสายให้ยาวจนใช้ห้องน้ำได้...หึหึหึ...นึกเหรอว่าโซ่แค่นี้
จะขังคนอย่างไอ้ตะเกียงได้...เดี๋ยวคอยดู....ชิ.....??????
ระหว่างอาบน้ำไปนั้น กูใช้สบู่เหลวฟอกให้เกิดฟองเต็มข้อเท้า ข้างที่ล่ามโซ่เอาไว้
ก่อนจะค่อยเดินลมปราณไทเก็กหยินหยาง ผ่อนคลายกล้ามเนื้อเท้า แล้วค่อยๆ จับห่วงเหล็ก..ดึงเท้ารอดออกให้หลุด
ส้นเท้าถูกห่วงกลมบีบรัด แต่หลักวิชานี้จะทำให้กล้ามเนื้ออ่อนตัว เหมือนนวดแป้ง
มันจะทำให้ทั้งเท้าและกระดูก คลายตัวหดเล็กลงตามขนาดของวัตถุ บวกความลื่นของสบู่..ไม่ถึงสองนาที
เท้ากูก็หลุดจากโซ่สำเร็จ แดงนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไร ยังคงปกติดี..กูผ่อนคืนลมปราณ จัดการอาบน้ำ
เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เพื่อไม่ให้พวกมันสงสัย ฉีกชายเสื้อตัวเดิมเอามามัดพันติดข้อเท้าไว้เหมือนเดิม
โดยใช้ผ้าพันจนมิดรอบข้อเท้า ตอนเดินลากโซ่ออกไปพวกมันต้องถามแน่นอน นั่นแหละเข้าแผนกูหละ....หึ หึหึ!!!!
“ติ๊ง...ต่อง!..คุณตะเกียง ไม่ทราบว่าข้อเท้าคุณทำไมถึงพันผ้า?” ฮั่นแน่!...ว่าแล้วมันต้องถาม
พอพ้นห้องน้ำออกมามันถามทันที...ชิ
“ผมเจ็บหนะ...ก็ไอ้ห่วงเหล็กมันสีข้อเท้าผม เลยพันผ้ากันไว้ ไม่งั้นข้อเท้าเป็นแผลถลอกหมด
พาลจะเดินไม่ได้เอาอะดิ” หึหึ..กูมีคำตอบไว้แล้ว นี่ไงแผนกู....
“ถ้าอย่างงั้น ทางเราจะส่งคนไปจัดการทายา และพันผ้าให้เรียบร้อยกว่านี้ภายในสิบนาทีค่ะ”
เข้าทางกูหละ..
“อืม..!....ดีเหมือนกัน...แต่ขอเป็นยี่สิบนาทีได้ไหม ขอผมทานข้าวก่อน แล้วค่อยทายาทีหลัง
ขอเวลาไม่เกินยี่สิบนาที..โอเคป่ะ!.” บอกมันไปหละ ไงกองทัพต้องเดินด้วยท้อง กินกันไว้ก่อนไม่รู้ออกไปข้างนอก
จะเจออะไรไม่แน่ใจ ฉะนั้นเผื่อมื้อต่อไปอด ต้องกินตุนเอาไว้ดีที่สุด..
“ตกลงค่ะ..เชิญคุณทานอาหารได้ตามสะดวก..อีกยี่สิบนาทีคนของเราจะเข้าไปจัดการทำแผล
และพันผ้าให้ทันที..ติ๊ง...ต่อง!” ได้เลย...อิ่มแล้วเดี๋ยวเจอกัน ส่งไอ้คนหน้าตายคนเดิมมาเลยนะ คราวนี้
ตะเกียงจะสำแดงเดชให้รู้ซะมั้ง....หุหุหุ!!!!!
Ver...Prot
.
.
.
.
อือ.....เช้าแล้วหรือนี่ กี่โมงแล้วว่ะ!...วันนี้ผมคงต้องหนีแล้วหละ ไม่งั้นอึดอัดตายก่อน
เหี้ยรันจะมาช่วยแน่...รึมันอาจจะไม่มาแล้วก็ได้ พอไม่มีผมอยู่ มันหาเมียใหม่หรือเปล่าหว่า?...สัด..อย่าให้หลุดออกไปได้นะ
ถ้ารู้ว่ามึงนอกใจละก็ กูเอาตายทั้งคู่แน่คอยดูดิ...
คิดไปรันทดชิบเป๋ง..ไม่เคยมีใครกล้าขังวรพรต พวกแม่งกล้าทำกับกูคอยดู จะกระทืบทุกตัวเลยเอาดิ..
ห่วงก็ตรงออกไปแล้ว ไม่รู้จะตามหาตะเกียงมันยังไง จะเจอหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย หรือจะเอาตัวรอดก่อน
ค่อยตามคนมาช่วยทีหลังดี เอาว่ะ!...ค่อยดูสถานการณ์ไปก่อนแล้วกัน...
“นี่...นี่...คุณใบหนาด...เอาเสื้อผ้า อาหารเช้ามาให้หน่อยดิ...เร็วเลยนะ..ห้ามช้า..
อย่าทำให้ผมหงุดหงิดแต่เช้า..เข้าใจใช่ไหม?”
“ติ่ง...ต๊อง!...โปรดรอสักครู่ ของที่ต้องการจะถึงมือคุณภายในสิบนาที” เอ่อสิว่ะ!...
กูตอบไม่รอ..หรือบอกรอไม่ได้ ยังกะมันจะยอมเอามาให้ทันทีงั้นแหละ แล้วเสือกพูดทำไม...เดี๋ยวปัดโบกให้เลยนิ...
ยังไงแดกข้าวก่อนดีก่า อาบน้ำเสร็จหนีเลย...ออกจากห้องนี้ได้ก่อนค่อยว่ากัน
ไม่งั้นไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันแน่ๆ....???????
เสร็จเรียบร้อยแล้วรู้สึกสบายตัวชะมัด ทั้งแดกข้าว อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
อาห่ะ...ถึงเวลาเหยี่ยวบินขึ้นฟ้าแล้ว....เริ่มเลย..ลุยยยยยๆๆๆ!!...
“คุณใบหนาด...รบกวนขอยาแก้ท้องอืดท้องเฟ้อ..ให้ใครเอามาให้หน่อยดิ...ไม่ไหวกินเยอะ
หรือเปล่าไม่รู้....ตอนนี้ผมแน่นท้องไปหมด..รีบเลยนะ..ก่อนจะจุกตายเสียก่อน” ล่อมันมา เชือดนิ่มๆ วิ่งออกไปให้ไว..หุหุหุ...
แผนหลอกเด็กง่ายๆ..แต่มักได้ผลเสมอเวลาคับขัน...ฮ่าๆๆๆ...กร๊ากกกกๆๆๆ
“ติ๊ง...ต่อง!...คุณรอไม่เกินสิบนาที...คนของเราจะเอาไปให้เดี๋ยวนี้...ติ๊งต๊อง!.” อุว่ะ!...ไมเสียง
โฟนมันเพี้ยนเป็นเสียงนี้ หรือว่าหูฝาด...
“แอ๊ดดดดๆๆๆ!.ปัง!.เอานี่ยาลดกรดที่ขอ” มาแล้วสินะ ตอนนี้แหละไปเลยเหยี่ยวพรตจ้าวเวหา..
“อึ๊บๆ..ย๊ากกกๆๆ..ตุ๊บ!..โอ๊ย!..พล๊อค!...อย่า!..ปั๊ค!..อ๊อกกๆ.!...” แปะ!..แปะ!....
เรียบร้อยโรงเรียนวรพรต รู้จักกูน้อยไปแล้ว ไม่งั้นไม่ได้เหรียญทองเอเชี่ยนเกมส์หรอกพวก ไม่ได้มาฟรีนะโว้ยนั่นหนะ..
เอ๋?....ไม่ใช่กูนี่หว่า?...มันวรพรต เพ็ชรพุ่มตะหาก...อุ๋ย!..โทษทียืมชื่อเขามาดัง....ฮ่าๆๆๆ....ไปโรด..เปิดประตูหนีทันที
อยู่รอพ่อมันยกโขยงมากันหรือไง...พอเปิดประตูออกมา...เห้ย!
“ปัง!..ปังๆๆๆๆๆๆ!!!...บึ๊ม!..บึ๊ม!..” เหว้ย?..นี่มันสมรภูมิรบติมอร์ตะวันออกหรือไงกันนี่
เสียงปืน เสียงระเบิด กระหน่ำใส่กันขนาดนี้ มิน่าหละ...ไม่เห็นการ์ดพวกมันอยู่หน้าห้องสักคน คงระดมกำลัง
ไปในสมรภูมิกันหมดละม้าง
“เฮ้ย!...ไอ้พี่พรต..ทางนี้..ทางนี้..เร็ว!” อ้าว!..น้องตะเกียงคนสวยนี่หว่า?...ไหงยืนกวักมือ
เรียกผมเหย่งๆเล่านั้น ไม่โดนขังหรือไงว่ะ?..ชั่วโมงนี้สับขาไปหาก่อนดีกว่า ไว้ค่อยถามที่หลัง คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย.
“ตกลงงงงๆๆ!..ไปเดี๋ยวนี้แหละ..” โกยอย่างเร็วเลยผม..
“บรึ้ม!...บรึ้ม!...ปังงงงๆๆๆๆๆ!!!.”.....ป๊าดดดๆๆ!!..วิ่งหลบห่ากระสุน..
พระเอกจริงกู...วุ้ยยยยๆๆๆๆ!!!!....
รอต่อไป...พักนี้ fc หดหาย ปล่อยให้เราตกหน้ามาสองสามวันแหละ
อะฮึ..อะฮึ.. :sad11:หมดแรง. :z10:..ฉายาขยันโพสโดนชิงตำแหน่งไปเรียบร้อยแล้ว
ไอเดียตัน..กำลังหมดแรง..เพราะทุกคนไม่รักเค้าอ่า...ขออ้อมแขนกอดหน่อยดิ
นะ..นะ..นะ..fc นะ :กอด1: :กอด1:
Luk.
-
มากอดๆๆๆๆๆค่ะ
เอากำลังใจให้ด้วยค่ะ... :L2: :L2:
-
เหมือนสนามรบนิ ให้กำลังใจคนแต่งจ๊ะ :กอด1:
-
มา :กอด1: ให้กำลังใจอย่าพึ่งท้อนะคะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
มากอดเพิ่มพลังน่า.....><
ค้างง่า..... :z3: :z3:
ลุ้นตอนต่อไป :call:
:L2: :L2:
-
มาๆๆ มาเข้าอ้อมกอดซะดีๆๆ
Fc ไม่ได้หายไปไหน แต่อาจไม่ว่างเข้ามา อย่าเพิ่งงอแงน๊า
ทุกคนตั้งหน้าตั้งคอรออยู่จ๊ะ
:กอด1:
-
อ๊า.... สั้นไปไหมคับ ไรท์เตอร์...............
-
ยังไงก็รัก คุณลักษณ์ มากกว่า น้องตะเกียงอยู่แล้ววว o13 o13
-
:L2: มาให้กำลังใจคุณลักษ์ผู้น่ารักนะฮ๊าฟฟฟฟ
-
เหวย เหวย ตะเกียงกับพรตหลุดออกมาแล้ว :m26: :m26:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เป็นกำลังใจให้คนแต่งน๊าาาาา :m3: :m3:
-
พี่พรตคิดได้ไงอ่ะ วรพรต เพชรพุ่ม 5555
-
มากอดคนเขียน รอเหมือนเดิมจ้า
ขอให้ความคิดวิ่งฉิวเร็วๆ นะ
จะได้มาต่อไวๆ
-
หนีแบบฮาฮาใช่มั้ยนี่
ไม่ค่อยจะลั้นลากันเล้ยยยยย
-
:serius2:
ทำไมสั้นจัง
รีบมาต่อน่ะ
:L2: :L2:
-
ลุ้นว่าจะหนีรอดไม๊
-
สู้ๆ ให้กำลังใจ พี่ลัก :3123:
ผมรออ่านเสมอคับ o13
กอด ให้กำลังใจ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โอ๋ๆ ยังไม่ได้หายไปไหน ติดตามผลงานเสมอ แต่ไปติดพี่วี กับ คุณกลมากไปนิด :กอด1: :กอด1:
-
o18ออกมาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว o13
-
ตัดฉับท่ามกลางสมรภูมิรบ กำลังลุ้นเลยอ่ะ
ใจร้ายที่สุด มาต่อด่วน
-
กอดครับกอดกอดให้หายใจไม่ออกเลย
-
หวาๆ อย่าเพิ่งน้อยใจครับ มาแว้วมาแว้ว
ขอเอาใจช่วย ตะเกียงกับพี่พรตแบบห่างๆอย่างห่วงๆครับ (กลัวลูกกระสุนปืนกับลูกระเบิด)
-
รอน้องพรตกะหนูรัน
-
อ่า กอดๆให้กำลังใจค่ะ อิๆ :กอด1:
ลุ้นตะเกียงกับพี่พรดหนีว่าจะรอดมั้ยน้อ :z2:
-
เห็นว่าเรื่องโน้นใกล้จบครับเลยเน้นไปก่อนทีละอัน
ไม่งั้นกลัวว่าคุณลักษ์ต้องแยกร่างมาอัพ 555
+ไปครับ o13
-
กำลังสนุกเลยค่า
เป็นกำลังใจให้นะ^^
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เอากำลังใจมาให้คะ :L2:
-
รอๆ รันกะโต๋จะมาช่วยทันมั้ยเนี่ย
ไม่ใช่ตะเกียงจัดการเสร็จไปก่อนนะ
-
อะย๊ากกกก พรต ตะเกียงทำได้ ฮะฮ่า รอคอยกุนซือและพี่โต๋อยุ่เน้อ o13
-
ไม่ได้หายไปไหน รออยู่เหมือนเดิมแหละ แต่ว่า น้องรัน กับ พี่โต๋ มาช่วยภรรยากันแล้วเหรอนั่น +1
-
พวกโต๋มาช่วยพอดีใช่มั๊ยนั่น หายไปนานกว่าปกติ คิดถึงอยู่นะคะ :3123:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ไม่ได้หายไปไหนนะรออ่านอยู่ แต่เห็นวุ่นกับเรื่องโน้นอยู่ ก็เลยไม่กล้าทวงเรื่องนี้ แต่เรื่องนี้ไม่มาอัพก็เลยไม่รู้จะเม้นอะไรอ่ะ :กอด1: :กอด1:
-
คาวนี้สั้นไปจิงๆอ่ะครับ แต่ก้อสนุกดี ชอบ
-
แล้วพี่โต๋ก่าพี่รันอะ
-
*กอดLukแรงๆ*
โถ อย่าเสียใจนะคะ
สงสัยคนอ่านหนีไปอ่านเพราะรักจึงเปลี่ยนได้มั้งคะ เลยหายไปโม้ดดดด คิกๆ
น้อฃตะเกียงใช้ลมปรานดึงข้อเท้าออกมา แล้วพี่พรตทำไงอ่ะคะ ถึงเอาโซ่ออกได้ ไม่เห็นพูดถึง(หรือพูดแล้วเราจำไม่ได้หว่า555)
-
อ้าวๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ต้องการอย่างอื่นอีกมั้ยครับ :jul3:
-
โอ๋ๆๆๆ :กอด1:
อย่าน้อยใจไปค่ะน้องลักษณ์
พี่ก็ตามน้องมาติดๆ นะจ๊ะ
น้องมาโพส พี่ตามอ่าน ตามเม้นท์ โอนะคะ
-
ขอยกมือออกเสียงค่ะ....
หนูตามอยู่ค่ะ!!!.... :-[
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:กอด1 :กอด1: :กอด1::
-
ตามมาเป็นกำลังใจ และรออ่านตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :L2:
-
กอดกอดคร๊าบรักพรตชอบรันเชียร์น้องตะเกียงกะพี่โต๋
-
โอ๋โอ๋โอ๋ กอดรับขวัญ fc ยังอยู่จร้า
ยังตามไปแอบซุ่มในสนามรบเลย
แต่แอบอยู่เงียบๆ รอส่งกำลังใจให้อยู่
-
แอบมาดูตอนดึกๆอีกแล้ว
ตอนหน้่าขอยาวๆหน่อยนะครับ อิอิ o13
-
= =' รู้สึกจะหย่อนๆยานๆไงไม่รู้เนอะ :fire:
-
+1 เข้ามารอตอนต่อปายยย
-
พวกสิงห์มากช่วยแล้วใช่ไหมล่ะนั่น
พอดิบพอดีกับการหนีของสองคนเลย
แล้วมันจะมันส์แค่ไหนเล่า คอยติดตามต่อค่ะ
หนีต่อไปนะทาเคชิ!!!
คนเขียนอย่าเพิ่งตันกำลังสนุกเลย สู้ๆ ค่ะ
-
มารอ :t3: :t3: :t3:
-
รอตอนต่อไป
:pig2: :pig2: :pig2:
-
มานั่งรอตอนต่อไป
-
มารอตอนต่อไปจ้า น้อยใจแล้วน้าหลายวันแล้วไม่มาต่อซักที :sad2: :sad2: :sad2:
-
โอ๋ๆๆๆๆ น้องลัค FC ไม่ได้ตั้งใจหายนะ แบบคอมมันเพี้ยนมา 2-3 วันแล้วอ่ะ
แล้วก็ไปติดอารมณ์อยู่ในเรื่องของคุณวีอ่ะ แบบแย่งอารมณ์ยังไม่ทันนิ
ตอนนี้กลับมาอ่านต่อแล้วจ้า รอตอนต่อไปนะ... สู้สู้
-
เข้ามาเอาใจช่วยหนูตะเกียง
ว่าแต่ ยังไม่มาต่อเหรอคะ :L2:
คิดถึง
-
up ต่อเถิดค่ะ รออยู่ค่ะว่าเรื่องจะไปไงต่อหนีได้มั้ย
แถมแอบหวั่นว่าจะมีใครเป็นไรไป เพราะตอนพิเศษที่เคยลงก่อนนี้
ว่าต้องมีใครตาย :monkeysad: กลัวใจจริงๆเลย
ปล.ฝากตัวด้วยค่ะ เพิ่งเม้นค่ะอ่านมาตลอดเลยแต่โจรเพิ่งกลับใจ55 โปรดอภัยค่ะ :3123:
-
:call: :call: :call: :call:รอตอนต่อนะ
-
รอคอยค่ะไรเตอร์
รักพี่โต๋พี่รัน o13 :bye2:
-
มาดันกระทู้นิยายรอค่ะ
มาซะที :call:
-
รอคุณลัค มาอัพน้องตะเกียงง
-
:z12: ยู้ฮู ยู้ฮู คุณลัคหายไปไหนเอ่ย มีคนรออยู่น้า มาอัพเร็วๆนะจ๊ะ :กอด1: :กอด1:
-
มารอค่ะ มาต่อเร็วๆน้า
-
คุณลักษ์หายไปไหนน้า หนีตามตะเกียงไปป่าวเนี่ย o18
รอคอยและลอยคอนะฮ๊าฟฟฟฟฟ
เป็นกำลังใจให้น้าาาาาาาาาาา
:L2:
-
:man1:
มาต่อเร๊วๆ
-
คิดถึงพี่พรตกับพี่รันแล้วน๊าาา :sad4:
-
:z2: :z2: :z2:
เข้ามารอ พี่ลัคหายไปไหนหนอ???
-
:sad2: :sad2: :sad2:
-
ไรเตอร์โดนใครอุ้ม!!! :serius2:
ไม่จริ๊งง คัมแบคคค :sad4:
-
นักเขียนหาย :z12:
-
รออภินิหารตะเกียงพิเศษค่ะ
-
จะหนีทันป่ะเนี่ย...
-
Part 92
หนีไม่ง่าย....
.
.
.
.
ไอ้พี่พรต มันเก่งใช่ย่อย..กูโผล่หัวออกห้องมา หลังจัดการสกัดจุด
ไอ้หน้านิ่งที่อุตส่าห์เอายามาให้เรียบร้อยแล้ว โดยทิ้งมันไว้ในห้องนั่นแหละ พ้นประตูออกมาเจอ
ไอ้พี่พรตยืนหันรีหันขวางมองซ้ายมองขวาเข้าพอดีซะงั้น น่าจะกำลังตัดสินใจเอาไงอยู่ละมั้ง
มันเองแปลกใจพอกันกับกูอะแหละ ไม่ยักเจอพวกห่ายืนคุมหน้าห้องแม้แต่
คนเดียว ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่..ดันมายืนท่ามกลางเสียงปืนเสียงระเบิดห่ากระสุนรัวยิงกันกระหน่ำ
ไม่รู้เกิดสงครามอะไรของพวกมัน กูเลยตัดสินใจตะโกนเรียกไอ้พี่พรตให้วิ่งหลบห่ากระสุนมาทางกู
เพื่อจะได้พากันหนีออกไปจากสมรภูมิรบบ้าบอคอแตกนี่สักที ดีกว่าอยู่รอจนสงบพอดีพวกเหี้ยได้กรู
กันมาลากกูกับมันไปขังเดี่ยวอีกรอบ
“ตะเกียง..เป็นไงบ้าง..ปลอดภัยดีไหม?” มาถึงมันดันจับกู
หมุนสำรวจซะรอบเลย
“ทุกอย่างอยู่ครบสบายมาก ตะเกียงว่าเรารีบไปจากที่นี้ก่อนดีกว่า
เดี๋ยวพวกมันได้แห่มาลากไปขังอีกรอบ ไปเถอะพี่” ตัดบทชวนมันย้ายฐานที่มั่นหลบกันไปก่อน
“อืม...ดีเหมือนกัน..โกยโรด...บัดซบชะมัด...พวกเหี้ยแย่งยาบ้ากันหรือยังไง..
แม่งยิงกันอุตหลุด...นรกบรรลัย..ตามพี่มาทางนี้ดีกว่า” ไอ้พี่พรตโครตตลกเลยอ่า...บ่นงุงงิ๊งยังกะเด็กๆ
มุมนี้ไม่เหลือมาดหัวหน้าเหยี่ยวสักกะติ๊ด...มิน่าถึงเสร็จกุนซือเทพกูซะราบคาบ ก็ไอ้พี่รันมันออกจะ
น้ำนิ่งไหลลึก....มีหรือไอ้พี่พรตจะตามทัน..ดูตอนนี้ก็พอรู้แล้ว..กระดูกคนละเบอร์เลยมึง...???
“พี่พรต ตะเกียงว่าเราหาทางเลาะไปตามลำห้วยดีไหม? เผื่อจะเจอหมู่บ้านคน
มนุษย์มักตั้งบ้านใกล้แม่น้ำลำห้วย เราจะได้อาศัยพวกเค้าพาออกจากป่านี้ไง” กูเสนอไอเดีย
หลังจากมันลากกูวิ่งลัดเลาะเข้าป่ามาได้สักระยะ กูกับมันพากันหลบห่ากระสุนกระโจนเข้าป่า
มาไกลพอสมควรแล้ว
“ดีเหมือนกัน..แต่จะรู้ได้ไงว่าต้องไปทางไหนถึงจะเจอลำห้วยหละ?”
“เอางี้..ลำห้วยเกิดจากธารน้ำตก...ต้องอาศัยดูจากนกที่บินไปหากิน..เช้าๆแบบนี้
นกมันมุ่งหน้าหาอาหารแถวลำห้วย หรือน้ำตก จับทิศทางได้แล้ว เราค่อยเดินเลาะตามลำน้ำลงไป
เรื่อยๆ คิดว่าไม่นานต้องเจอหมู่บ้าน หรือไม่ก็พบพวกชาวเขาเข้าจนได้สักที่ละน่า..”
“ตะเกียงเชื่อนกได้เหร่อ?...ไม่ใช่มันพาเราไปโผล่ที่อื่นกลายเป็นเรื่องเลยน้าทีนี้
พี่เคยดูสารคดีมาเหมือนกัน บางทีมันจับกลุ่มบินย้ายถิ่น เกิดเราตามมันไปโผล่ประเทศอื่น
มิยุ่งไปกันใหญ่” เห่อ..เห่อ..เห่อ....กูเชื่อแล้วว่าไอ้พี่พรตมันอาการหนักจริงๆ..
“พี่พรต...นกมันพาเราไปไกลขนาดนั้น ตะเกียงไม่แปลกใจหรอก แต่ไอ้ที่น่า
สงสัยคือพี่สามารถเดินข้ามประเทศไปได้ไกลขนาดนั้นหรือเปล่าเล่า..เสบียงก็ไม่มี น้ำก็ไม่มี...
อย่าคิดอะไรที่ชวนจิตตกสิ เราแค่อาศัยนกมันเล็งทิศ ไม่ได้ให้เดินตามนกมันไปเพี้ยนไปกันใหญ่แล้ว
พวกเหี้ยนั่นมันเอายากล่อมประสาทให้กินมาเปล่าเนี่ยะ?” นั่นสิ..กูเริ่มไม่แน่ใจว่าพวกห่านั่น
ที่ไม่ล่ามไอ้พี่พรตไว้ เพราะป้อนยากล่อมประสาทให้กินแทนหรือเปล่าหว่า?..ทำไมมันถึงรั่วได้ขนาดนี้
“แหะ..แหะ..แหะ...ไม่หรอก ใครมันจะกล้าเอาให้พี่กิน พี่คิดเผื่อไว้ตะหาก...
ถ้าตะเกียงมั่นใจก็ตามนั่น..ลุยเลย...เอ้า!..ไหนละนก..ต้องคอยแหงนมองฟ้าตลอดเมื่อยคอตายกันพอดี”
บ๊ะ!...จบไปเรื่อง ดันถามอีกเรื่อง ไม่รู้ไอ้พี่พรตมันกลายเป็นเจ้าหนูจามไม...ไปตั้งกะเมื่อไหร่..
ตายแน่มึงไอ้พี่รัน กลับไปคราวนี้ได้เจอเจ้าหนูจามไมล่อหัวหมุน..กับร้อยคำถามแน่
ขนาดกูตอนนี้หัวแทบหลุดกับพฤติกรรมเจ้าปัญหาของไอ้พี่เหยี่ยวรั่วเข้าให้แล้ว
“เอางี้...ตะเกียงจัดการเอง...พี่ตามมาก็พอ อย่าลืมภาคเหนือถิ่นของตะเกียง
ไม่ใช่เรื่องยากกับการเดินป่าเพื่อหาลำห้วย..ลืมแล้วดิตะเกียงโตมาจากที่ไหน...เอ้า!..อย่ามัวเสียเวลา
อยู่เลย..ตามมาก็พอ..ไปกันได้แล้ว” กูตัดบท ให้มันเดินตามอย่างเดียว ไม่งั้นไม่ต้องไปกันแล้ว...
ตรูจะบร้า...ๆๆๆๆ????
“โฮกกกๆๆ!!!..”
“แว๊กกกๆๆๆ....ตะเกียง...ตะเกียง..เสียง..เสียงอะไร..ใช่เสือหรือเปล่า?”
“อืม..ใช่”
“เห้ย!...ไม่ไหว..ตะเกียงพี่ว่าเปลี่ยนทางเหอะ..พี่ไม่ไปทางนี้แล้วนะ...
พี่...พะ..พี่..กลัวเสือ”
“ฮ่า..ฮ่าๆๆๆ!!!..พี่พรต..ตลกชะมัด...เสือมันร้องไม่ได้หมายความว่ามันอยู่ตรงนี้
ซะเมื่อไหร่...ไม่ต้องป๊อดขนาดนั้นก็ได้...ไปทางเนี่ยะแหละ....ชัวร์...อย่างมากเจอเสือเราก็วิ่งให้เร็ว...
ไม่เห็นต้องคิดไรมากเลย...พี่ก็นักวิ่งเก่านิ...กลัวไรเล่า”
“ไม่เอา...ตะเกียงอย่าล้อเล่น...พี่ไม่ชอบเสือ..ขืนมันโผล่มาจะก้าวขาไม่ออกเยี่ยว
จะราดซะก่อนอะดิ...เปลี่ยนทางเหอะเชื่อพี่”
“บ้าน่าพี่พรต...เดินมาตั้งไกลจะให้เดินย้อนกลับไปอีก..หมดแรงตายก่อนได้ออก
จากป่าพอดี...ไม่ต้องห่วงตะเกียงอยู่ทั้งคนสบายมาก..โอเคป่ะ?”
“แน่ใจนะ..งั้นสัญญาก่อนจะไม่ทิ้งพี่...”
“อือ..สัญญา...เสือมาตัวใครตัวมัน...วิ่งให้เร็ว...ฮ่าๆๆๆๆ”
“ว๊ากกกๆๆๆ...ม่ายยยๆๆๆ...พี่ไม่ไปนะโว้ย...ถ้าตะเกียงไม่สัญญา...
ห้ามทิ้งกันดิ....บอกแล้วพี่กลัวเสือ..ไม่ได้ล้อเล่นนะ...เอาเข้าไปขำไม่เลิกอีก...ตะเกียงหยุด...พอได้แล้ว...
ฟังกันป่าวเนี่ยะ..ตกลงพี่ไม่ยอมไปจริงด้วยนะ...”
“เอ่อ..เอ่อ..สัญญา..สัญญา..พอใจยัง...ฮ่าๆๆๆๆ...เอิ๊กกกก!!”
“เป็นไงรัน...เจอไหมมึง?...”
“ไม่เจอว่ะ!...กูลองดูทุกห้องแล้ว..มีอยู่ห้องหนึ่งเจอเหี้ยนอนสลบอยู่ในห้อง
คิดว่าคงโดนน๊อค..น่าจะคาราเต้ของพรตมันชัวร์”
“เอ่อว่ะ!...ห้องที่กูดูก็เจออีกตัวถูกจี้สกัดจุดเอาไว้ ฝีมือวรเวทย์อัคนีตะเกียงแน่นอน...
แสดงว่าสองคนนั่นหนีออกไปกันก่อนแล้ว คงยังไปได้ไม่ไกล เรารีบตามไปดีกว่า
ขืนช้าจะหลงเข้าไปกันใหญ่..”
“อืม..ไปดิ..”
ไว้เจอกันใหม่นะค่ะ ช่วงนี้ดามใจตัวเองอยู่ แอบรัก fc ในเล้าฯ เข้าให้เต็มเปา..
เรื่องมันเศร้า...อะฮึ..อะฮึ...ฮือออออๆๆๆ :sad4:
Luk.
-
:กอด1: พี่ลักษ์ หายไปนานคิดถึงจัง ><
.................................................
ค้างงงงงงงงงงงงงง :z3:
คลาดกันจนได้สิน่าาาาาา :เฮ้อ:
นับวันพี่พรตยิ่งไม่เหลือมาด กลายเปนเหยี่ยวรั่ว แต่ก้อน่ารักกกก :-[
รอตอนต่อไปนะคะ
-
พี่ลักษ์มาแล้ววววววว คิดถึงงงงงงง :จุ๊บๆ:
ว่าแต่ว่าคอนหน้าสี่คนนั้นจะได้เจอกันมั้ยอ่ะ ลุ้นๆๆ
-
ลุ้นๆ ตอนหน้าขอให้ได้เจอกันเร็วๆนะคะ
รอตอนต่อไปๆ^^
-
จะตามเจอก็เพราะเสียง ว๊ากกกก แว๊กกกก ของพรตรั่วนี่แหล่ะ
ว่าแต่พวกไหนจะเจอก่อนกันนิ ไม่ใช่ หนีเสือปะจระเข้นะ
-
มาแบบสั้นๆ :serius2:
รออ่านต่ออยู่นะคะ
-
หายไปนาน มาแค่นี้เองหรอ
แอบรักfcแล้วไมถึงเศร้าละหนอ
ยังไงก็สู้สู้นะ
-
มาต่อแล้ว ดีใจจัง พรตแอบรั่วเสมอต้นเสมอปลาย
ปล.แอบรักfcทำไมต้องเศร้าจ๊ะ
ปล2.ตอนที่แล้วตอนที่90 ตอนนี้ตอนที่92เขียนตอนผิดอ๊ะป่าว^^
-
ตอนเจอกัน ขอสโลซบ นะคะ
:-[ :-[
-
จะบอกว่าคิดถึงตะเกียงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จริงๆนะ :m15:
-
โอวว มาต่อแล้วน้องตะเกียง กับ ไอ้พี่พรตจะเดินหลงไปถึงไหนๆนะนี่ รีบตามไปเหอะ ดูจากอาการรั่วๆของพี่พรตแล้วไม่น่าไว้ใจเลย
ปล.กอดน้องลัก
-
จะได้เจอกันไม๊อะ
-
พี่ครับหายไปนาย เอาตะเกียงมาให้เจอนิดเดียวเอง
แล้วอีกนานมั๊ยที่จะเจอกันนะครับ
-
พี่กลับมาแล้ว :impress3: :impress3:
-
อ้าก~ ถึงตอนที่ 26 ล่ะ
กะว่าจะอ่านให้ถึงตอนปัจจุึบันเล้ย~
อ่านกันเถอะ!!~?
-
ขอให้ตะเกียงกับพี่พรตหนีได้ด้วยนะ
-
อึ้ย~
เอกราชของน้งตะเกียง T[ ]T
[ปล .ไม่ว่าอะไรหรอก,,, ปล้นมันไปหลายๆรอบเลย~ ผมชอบ!!~?]
[ อ่านถึงตอน 32 อยู่คับ ^^ ]
-
หายไปนานมากเลยยยยยยย
-
อิอิ มาติดตามรอบดึก o13
-
โอ๊ยยยย...ลุ้นจนตับจะแข็งแล้ววววว :serius2:
-
กรี๊ดๆๆๆๆ.... มาต่อแล้วๆ.... คิคิคิ....
แอบคิดถึงเจ้าหนูจำไมกับตะเกียงวิเศษ.... คิคิคิ...
-
พรต หรือ บอมบ์
[ปล. ขณะนี้ผมกำลังอยู่ตอนพิเศษ P.30]
ไม่ทราบว่าใครตายอ่ะ~ อยากรู้ๆ
-
แล้วโต๋กับพี่รันจะเจอตะเกียงกับพี่พรตเมื่อไหร่ล่ะเนี่ย
หวังว่าจะตามมาช่วยน้องตะเกียงกับพี่พรตไวๆนะ เผื่อจะได้แอบมีฉากสวีทกลางป่าไรงี้ อิอิ
:L2:
-
กอดดคุณลักษณ์ :กอด1: :กอด1: คิดถึงงงงงง
พี่พรตนี้ก็รั่วได้ตลอดเนอะ
เสียงพี่พรตนี้แหละที่จะโดนหาเจอ
ว่าแต่ใครเจอละนิ
-
อ้าว คลาดกันซะงั้นแป่วๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
แล้วจะหากันเจอม้ายเนี่ยยยยย
เห้ออออ
หากันเจอไวๆนะ
-
:3123:
-
กรี๊ดดด ในที่สุดก็ได้อ่านอีกจนได้ :m3: :m3: :m3:
ขอให้เจอกันไวๆนะ :call: :call: :call: :call:
-
หลงป่าหรอนี่ 5555
-
เรื่องนี้มันไม่ง่ายที่จะเจอแน่ สั้นมากอ่ะค่ะแต่ดีใจมาต่อแล้ว
รออัพต่อค่ะ
-
:กอด1: คุณลักษ์ให้หายคิดถึง
:L2: เป็นกำลังใจให้นะฮ๊าฟฟฟฟ
-
เข้าป่าจะเจอโจรอีกป่าวเนี่ย
-
พรตกลัวเสือ กร๊ากกกก
แต่เอ เสือมันก็น่ากลัวนี่นา
-
กรี๊สสสสสสสสสสสส อ่านมาจนถามทันแล้ว :)
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะค๊า เรื่องของพี่วีอ่านจบแล้วเลยมาอ่านเรื่องนี้ต่อ เขียนได้ดีมากเลย หนูช๊อบมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
เอาไปเลย +10
-
พรตรั่วได้ใจจิงจิง
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
o11 o11 o11 o11 :call: :call: :call: :call:
:จุ๊บๆ:
-
ขออนุญาตโมฯ :pig4: ในเล้าฯ ทุกท่านนะค่ะ นู๋ขอใช้กระทู้นี้เคลียร์เรื่องพี่วีก่อนนะค่ะ
แจ้งให้ทุกท่านอ่านนะค่ะ ยังไม่ UP นิยายนะค่ะ
Luk.
สวัสดี นักอ่านที่รักทุกท่าน และทุกคนที่ลงชื่อจองหนังสือไว้นะค่ะ
วีเองค่ะ...เพิ่งกลับถึงไทยเช้านี้ มีเรื่องต้องรีบเข้ามาแจ้งให้ทุกคนทราบ
รบกวนเวลาติดตามอ่านต่อไปนี้นะค่ะ
1. วีจะงดรับการจองหนังสือตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป รายชื่อสุดท้ายที่เห็นตอนนี้คือตัดจบเลยนะค่ะไม่รับเพิ่มอีกแล้ว หวังว่าผู้ที่มาทีหลังเข้าใจกันนะค่ะ
2. รบกวนท่านที่มีรายชื่อจองทุกคน ที่ได้เข้ามาอ่าน ให้ PM ยืนยันหลังไมค์ กันอีกครั้งว่าต้องการหนังสือจริงๆ เพื่อวีจะได้คำนวนยอดทำที่แน่นอน จะสรุปตัดจบกับเล้าฯ ภายในอาทิตย์นี้ให้หมด แล้วจะเร่งทำกับเล้าฯ ให้หนังสือเสร็จสำเร็จเป็นรูปเล่ม พร้อมกับ CD ที่วีทำเพิ่มให้เองตะหาก ไม่เกี่ยวกับค่าใช้จ่ายใดๆ กับทางเล้าฯ ส่วนนี้ไม่ต้องกังวลจะเพิ่มค่าใช้จ่ายให้กับทุกคนนะค่ะ วีรับผิดชอบเองค่ะ จะพยายามให้หนังสือจบสิ้นต้นเดือน กรกฏาคม 2545 นี้ให้ได้เร็วที่สุดค่ะ
3.วีถือว่าท่านที่ไม่ยืนยัน แจ้งความจำนงค์ให้ทราบอีกครั้ง เพื่อความชัดเจนถือว่าท่านสละสิทธิ์นะค่ะ
4.เรื่องราวของวีจะไม่มีการทำเพิ่ม พิมพ์ใหม่ หรือรีปริ๊น ใดใดทั้งสิ้น ครั้งนี้จะเป็นการพิมพ์ครั้งแรกและครั้งเดียวเท่านั้น อนาคตเรื่องราวของวีจะอะไรยังไง วีขอดูเหตุการณ์อีกที หากมีผลกระทบต่อหลวงพี่ท่านหรือเกิดผลกระทบต่อการทำงานและการดำเนินชีวิตประจำวันปกติของครอบครัว วีอาจจะตัดสินใจยุตินะค่ะ ขอแจ้งล่วงหน้าก่อน ไม่ว่าท่านเหล่านั้นจะประสงค์ดี หรือมีเหตุผลใดใดก็ตาม หวังว่าเข้าใจกันนะค่ะ ขอแจ้งให้ทราบไว้นะที่นี้เช่นกันค่ะ
สุดท้าย...รักษาสุขภาพกายและใจ ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะค่ะ
ปราณวี.
-
รับทราบครับผม หวังว่าคงไม่มีปัญหาอะไรตามมาแล้วนะครับ
ขอบคุณพี่วีมากๆเลยครับ :pig4:
-
อา~ ไม่เป็นไรค่ะเข้าใจ เสียดายที่เราเข้ามาช้าไปหน่อย จองไม่ทัน
อยากจะบอกว่าชอบรันกับพรตมาก คู่นี้น่ารักได้ใจ พรตมันโง่ดี 555+
-
:กอด1: พี่วี พี่ลักซ์ คิดถึงจัง
รับทราบคะ o13
-
ถ้าจะยืนยันว่าต้องการหนังสือ PM นี่ต้องทำไงคะ แบบว่าด้อยเทคโนโลยีน่ะ :-[ แบบว่าขอส่ง e-mail แทนไดไหมอ่ะ :sad11:
-
Topic Summary
Posted on: 29-05-2011, 21:08:05Posted by: bvan
Insert Quote
ถ้าจะยืนยันว่าต้องการหนังสือ PM นี่ต้องทำไงคะ แบบว่าด้อยเทคโนโลยีน่ะ แบบว่าขอส่ง e-mail แทนไดไหมอ่ะ
ยืนยันให้แล้วค่ะ PM คือการเข้าไปโพสฯ ที่ชื่อของเจ้าของกระทู้ หรือของคุณก็ให้ดูที่ Message ที่กระทู้ตัวเองไงค่ะ
ลองศึกษาดูนะค่ะ เมื่อก่อนนู๋ ก็โง่โลว์เทคคือกันแหละ..55555!!!!! :pigha2:
Luk.
-
PM ไปแล้วนะคะ
-
:-[ หวา....หวา...อายจัง :o8: ขอบคุณค่าที่ยืนยันให้ แฮะๆๆๆ :laugh: แบบว่าไม่เคยใช้ PM ซักที อิอิ o18
-
:call: :call: :call: o11 o11 o11
-
Part 93
ค้างแรมในป่า....
.
.
.
.
กูกะไอ้พี่พรต เดินกันมาจนพระอาทิตย์ตรงกบาลยังไม่เจอแหล่งน้ำเลยวุ้ย
ทั้งร้อนทั้งคันเพราะเสื้อผ้าที่พวกเราใส่มันไม่ใช่ชุดเดินป่า หิวน้ำชะมัดเลยตอนนี้ ไม่ได้การแล้วหละ
ขืนยังเดินไม่เจอแหล่งน้ำได้หิวน้ำตายกันพอดี ที่แน่ๆคืนนี้มีหวังได้ค้างในป่าชัวร์
แต่ก็นับถือความอดทนไอ้พี่พรตมันเหมือนกัน คุณชายรูปหล่อออกสำรวยปานนั้น
หลังจากโหวกเหวกโวยวายเรื่องเสือจบแล้ว มันไม่เคยบ่นอะไรให้กูหงุดหงิดรำคาญอีกเลย
ตั้งหน้าตั้งตาเดินตามกูอย่างเดียว แถมมีน้ำใจยามที่เจอกิ่งไม้ขวางหน้า มันก็จัดการใช้มือหักดะเปิดทาง
ให้กูเดินอีกด้วย โครตพระเอกเลยมึงไอ้พี่พรต ดูแล้วมันออกจะสุภาพบุรุษและแมนมาก...นับถือนับถือ
“พี่พรต หิวน้ำไหม?” กูไม่น่าถามอะไรโง่ๆ แต่ก็อีกนั่นแหละ
หาเรื่องชวนมันคุย หลังจากเดินกันเงียบๆมาร่วมกว่าสามชั่วโมงแล้ว เฮ้อ! หน้าตาไอ้พี่เหยี่ยวหล่อ
แดงก่ำเพราะร้อนแดด เหงื่อซึมเต็มขมับ เสื้อยืดที่มันสวมชุ่มไปด้วยเหงื่อ แมนชิบหาย
“หิวครับ..แต่ยังพอทนได้ ว่าแต่ตะเกียงเหอะ ไหวไหมเรา พี่ว่าถ้าไง
พักก่อนก็ได้นะ นี่เราเล่นเดินกันมาไกลมากเลย เป็นลมเป็นแร้งไปจะยิ่งแย่เอาได้หนะ
พี่ยอมรับว่าไม่เก่งเรื่องป่าเสียด้วยสิ หากตะเกียงมาล้มป่วยจะยุ่งไปกันใหญ่” เอ่อ!..ซึ้งจริงมึง
ห่วงจนกูปลื้มแหละ แต่ดูตัวเองหน่อยเหอะยังไงเสียกูก็โตมากับไร่สวน เรื่องป่าไม่ใช่ปัญหา
สำหรับกูหรอก
“ว่าแต่พี่พรตเหอะ ไหวเปล่าพี่..ตะเกียงซำบายมาก แต่พี่ดิยิ่งไม่คุ้น
กับการเดินป่าด้วยตะเกียงว่าพี่จะลำบากกว่าผมอีก แต่ก็นะ!...พี่แน่ใจหรือว่าไม่คุ้นจริงง่ะ...
พวกป่าไม้เดียวกันก็ไม่คุ้นเลยนิ?...” กูหาเรื่องแซวมันเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศไม่ให้มันเครียดไปกว่านี้
“บ้า!..พูดไรเนี่ยะตะเกียง...ป่าหมงป่าไม้ไรพี่ไม่เข้าใจ” แหวะ!..เชื่อตาย
ก็โง่แล้ว ดูดู๋มีหลบตาเขินกูซะขนาดนั้น ยังมาทำแถ เดี๋ยวปั๊ด!..ทิ้งให้เป็นลูกลิงอยู่ในป่าซะนี่
“ช่างเหอะ..ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร นึกว่าจะเป็นผู้สันทัดเชี่ยวชาญซะอีก
หว้า!...อดมีที่ปรึกษาดีดีเลยผม...ว่าแต่พี่แน่ใจว่าไหวแน่นะ ไอ้จะเป็นลมเป็นแร้งไปหนะ..
ตะเกียงห่วงพี่มากกว่า ไม่เคยลำบากเดินป่าแบบนี้ด้วยดิ เดินนานๆเข้าไม่ไหวก็สะกิดบอกได้นะ..”
นั่นดิ...ขืนเก็กเข้มเป็นพระเอก ทรุดฮวบลงไปยุ่งตายห่าเลยกู
“เป็นลมเป็นแร้งพี่ไม่เป็นหรอก เพราะพี่เป็นเหยี่ยวเรื่องอะไรจะเป็นแร้ง
ตะเกียงไม่ต้องห่วงสบายมาก” เห่อ..เห่อ..เหอ..มึงแน่มากไอ้พี่พรต สวนกูซะจุกเลยหวะ
“เออๆ..ลืมไปแหละ..ว่าพี่เป็นเหยี่ยว เอางี้เดินไปอีกสักหน่อย หากตะวันเลยหัว
เราไปแล้วยังไม่เจอลำห้วยหรือธารน้ำ ตะเกียงว่าเราต้องเปลี่ยนแผนหาทำเลเตรียมค้างคืนกันได้เลย
ถ้าไม่รีบทำก่อนตะวันชิงพลบมืดค่ำมาเสียก่อนจะอันตราย” กูบอกมันไปแหละ
“อือ...เอาไงเอากัน งานนี้บอกแล้วมอบให้ตะเกียงเป็นผู้นำ เพราะพี่ไม่ค่อยรู้
จริงๆให้ทำอะไรก็บอกแล้วกัน” จากนั้นกูกับมันก็มุ่งหน้าลงใต้กันต่อไป เพราะทิศเหนือกูว่ามันเป็นทาง
เข้าป่าลึก ย้อนลงใต้ตามที่เดินมานั่นแหละต้องมีทางเจอหมู่บ้านคนแน่ๆ
กูกะไอ้พี่พรต เดินต่อกันมาอีกร่วมกว่าสองชั่วโมง เพราะขณะนี้ตะวันเคลื่อนเลย
หัวไปพอสมควร น่าจะราวๆบ่ายแก่ๆ โชคก็เข้าข้างพวกเราเข้าเพราะกูได้ยินเสียงน้ำไหล รีบหยุดเท้านิ่ง
ยืนอยู่กับที่เพื่อให้แน่ใจทันที
“พี่พรตหยุดก่อน..นิ่งๆเงียบไว้หละอย่าส่งเสียง” บอกมันไปมันก็หยุดกึก
แต่ไอ้ห้ามไม่ให้ส่งเสียงนี่ดิ ไม่ได้ผลเหะ...
“อะไรหรือตะเกียง...มีอะไร...อย่าบอกมีสัตว์ร้ายมาหละ..ใช่ป่าว?..”
นั่นไงมันหยุดเดิน แต่ไม่หยุดถาม
“จุ๊..จุ๊..ชี่..เงียบสิ..ขอเวลาแป๊ปหนึ่ง” กูต้องจุ๊ปากพร้อมทำท่าทางประกอบ
ให้มันหยุดพูด มันรีบหุบปากฉับ เสือกทำท่าเงื้อมหูฟังอีก พร้อมกับสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ
หึ..ทำซะเหมือนพรานชำนาญป่าเลยมึง แต่พาลจะเตรียมตัววิ่งหรือเปล่าเนี่ยะ หากกูบอกว่าเสือกำลังมา
กูรวบรวมสมาธิ ก่อนจะค่อยๆก้มหัวลงเอาหูแนบกับพื้น ควบคุมพลังลมปราณ
บังคับโสตประสาทให้นิ่ง จนกระทั่งได้ยินเสียงชัดเจน
“ซ่าๆๆ!!!...” ไม่ผิดเสียงน้ำตก คงอยู่ห่างจากตรงนี้ราวๆ
กิโลไม่น่าเกินนี้แน่นอน ต้องเดินไปทางตะวันตกเฉียงใต้ถึงจะเจอ เอาหละ..ไปโลด
“ป่ะ!..พี่พรต เจอน้ำตกแล้ว ไปทางนี้ตามตะเกียงมา” กูบอกมัน
ก่อนออกเดินนำต่อไป มันรีบขยับขึ้นมาชิดกู พร้อมกับถามว่า
“ตะเกียงรู้ได้ไง อย่าบอกที่แนบหูฟังกับพื้นตะกี้ก็รู้แล้วใช่ไหม?”
มันถามอย่างที่กูคิดไว้ว่ามันต้องถาม
“อืม...ถูกต้องคร๊าบบบ!!!” กูตอบพร้อมกับยิ้มแฉ่งส่งไปให้
“โอแหะ!..นี่ตะเกียงมีหูทิพย์ หรือฝึกวิชาหูหมื่นลี้มากันเนี่ยะ!”
ป๊าด!..ล่อกำลังภายในมาเลยเชียวมึง
“พี่ท่าน....ข้าฯมิได้ฝึกปรือหูทิพย์หมื่นลี้แต่อย่างใดไม่ ที่ข้าฯใช้นั้น
เค้าเรียกว่าลมปราณไทเก็ก ควบคุมสมาธิให้นิ่ง ย่อมได้ยินเสียงได้ไม่น้อยกว่ากิโลเป็นอย่างต่ำ
เพราะฉะนั้นข้าฯขอให้พี่ท่านโปรดทำความเข้าใจซะใหม่..หุหุหุ!” กูก็เล่นกะมันไปด้วย ได้ผลมันยิ้มซะ
ปากแทบฉีก ยิ้มแล้วหล่อได้อีกมึงไอ้พี่พรต ก่อนจะสวนกูมาว่า
“โอ้!...ศิษย์ผู้น้องข้าฯ เจ้าช่างล้ำเลิศยิ่งนัก ข้าฯผู้พี่ขอรับการคารวะแก่เจ้า
บัดนี้...ถ้าหากเป็นไปได้ข้าจะบอกเจ้าว่า....โครกๆๆ!!...ครากๆๆ!!...” เสียงท้องไอ้พี่พรต
มันดันร้องขึ้นมาซะงั้น กูมองมันอึ้งๆมันคงหิวแน่ เพราะนี่ก็เลยเวลาอาหารเที่ยงเข้ามาบ่ายแก่มากแล้ว
มันอมยิ้มอายๆ ก่อนจะพูดต่อว่า
“นั่นแหละ...ที่ข้าฯกำลังจะบอกเจ้า ว่าข้าฯหิวชิบหาย...ไม่รู้ศิษย์น้อง
จะหาอะไรแดกแก้หิวกันได้เปล่า?” กูขำพรืดดด!!...ออกมาทันที แม่งตลกชะมัด นั่นดิ...คงต้องหา
อะไรให้มันกินก่อนแล้วหละงานนี้ รีบบอกมันไปทันทีว่า
“พี่ท่าน....อดทนอีกนิด เมื่อเราถึงธารน้ำแล้ว ข้าฯจะจับปลามาเป็นอาหาร
อันโอชาให้ท่านแดกแกหิว รับรองอาหารเลิศรสต่อให้มีเงินหมื่นชั่งท่านก็ไม่สามารถหาซื้อมาแดกได้
เป็นแน่แท้” พูดจบไอ้พี่พรต เสือกทำท่าทางแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ก่อนจะพูดตอบมาว่า
“โอ้น้องข้าฯ เจ้าพาลทำให้ข้าฯน้ำลายสอ จัดไปได้เลยบุญคุณในครั้งนี้
ไม่ตายคงได้ทดแทน” พอมันพูดมาแบบนี้ กูหวิวไปเลย ก่อนจะเหวมันไปทันทีว่า
“บ้าแล้วพี่พรต พูดตายได้ไงในป่าในเขา โบราณเค้าถือไม่เอาแล้ว
เลิกเลิก....ทีหลังห้ามพูดเรื่องไม่เป็นมงคลอีกรู้ไหม?” มันหน้าเสียไปทันที จากที่ยิ้มระรื่นอยู่แหม่บๆ
ก็จริงนิ..เดินป่าดันพูดเรื่องตายได้ไงกัน
“ขอโทษตะเกียง...พี่ไม่รู้นี่ ไม่ได้หมายความตามนั่นซะหน่อย
คือพี่ยืมคำพูดในหนังมาไง หนังจีนมักพูดแบบนี้มิใช่” รีบแก้ตัวหน้าเจื่อนเลยมึง คงกลัวกูโกรธแหละ
“เอาหละ...จะอะไรก็ช่างเถอะ ทีหน้าทีหลังห้ามพูดสิ่งที่ไม่เป็นมงคล
ในป่ารู้ไหม จำไว้หละ...เคยได้ยินป่าว!...คืบก็ป่าศอกก็ป่า ในป่ามักมีอาถรรณ์ที่เราไม่รู้แฝงอยู่มากมาย
โบราณเค้าถึงห้ามเอาไว้ไม่ให้พูดอะไรที่ไม่ดีไง” กูอธิบายมันไป
“ตกลง...พี่เข้าใจแล้ว จะไม่พูดอีก...แต่พี่สงสัยอ่ะ..ทำไมต้องมีอาถรรณ์
ด้วยตะเกียง จำเป็นต้องอาถรรณ์ด้วยเหรอ...พ่อถรรณ์แม่ถรรณ์ได้ไหม? นอกจากอาหนะ”
เวร!...พูดเสร็จดันขำกูอีกซะงั้น เมื่อเห็นกูเหวอเข้าให้
เราเดินกันมาจนตะวันคล้อยต่ำ ก็ได้ยินเสียงดังฟังชัดแบบไม่ต้องบอก
ว่าหนทางอีกไม่เกินสิบเมตรเราจะเจออะไร
“ครืนๆๆๆๆ!!!...ซ่าๆๆๆๆ!!!.” เสียงน้ำตกดังกระหึ่มลั่น
“ตะเกียง..น้ำตก...เสียงน้ำตก.” เอ่อ!..กูรู้แล้ว...ถึงได้พามานี่ไง
“อืม..น้ำตกอยู่ข้างหน้าเราเนี่ยะแหละ..เดินไม่เกินสิบเมตร ป่ะ!..รีบไปกัน”
พูดเสร็จกูออกนำไปให้ไว เพราะตอนนี้น่าจะบ่ายสามโมงเข้าไปแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทันการ
ไหนจะต้องจับปลาเตรียมเป็นเสบียงอีก ไหนจะเตรียมที่ค้างแรม หลายอย่างต้องเร่งทำ
ก่อนพระอาทิตย์ตก ในป่าห้าหกโมงเย็นก็มืดแล้ว มีเวลาไม่มากต้องเร่งมือกันหน่อย
เราเดินไม่นานก็มาเจอน้ำตก ซึ่งสวยมากเบื้องหน้า แอ่งน้ำด้านล่าง
ก็ใสยังกะกระจก แวดล้อมไปด้วยพันธุ์ไม้พืชน้ำ ตะไคร้น้ำ ผลไม้ป่าและผลไม้ที่กินได้
ขึ้นอยู่รายล้อม สมบูรณ์พอที่จะพาให้รอดตายได้แน่นอน มีทั้งมะกอกน้ำ มะดัน
กล้วย มะพร้าว ฯลฯ
“วู้!!!...สุดยอดสวยชะมัด...น้ำตกไรเนี่ยะ...ใช่เราเป็นผู้ค้นพบ
คนแรกเปล่าตะเกียง....ดูเหมือนไม่มีใครเคยเข้ามาเลยนะ” ไอ้พี่พรตออกอาการกระดี๊กระด๊าดีใจใหญ่
เสือกนึกอยากเป็นคนแรกแห่งการค้นพบซะงั้น
“เอาหละ..พี่พรตเรื่องนั้นพักไว้ก่อน มีเวลาหาคำตอบอีกทั้งคืน
ตอนนี้เราแบ่งงานกันทำ เพื่อปากท้องก่อนดีกว่า เดี๋ยวตะเกียงจะจัดการหาอาหาร
พี่พรตไปเก็บฟืน วิธีเก็บต้องเลือกเอาที่เป็นไม้แห้ง กิ่งเล็กๆไม่ต้องเอามามากพอแค่เป็นเชื่อไฟ
เลือกเอาท่อนใหญ่ๆ มาสักสองสามท่อนเป็นอย่างน้อย เข้าใจป่าว?” กูวางแผนสั่งงานด่วนทันที
“ไอ้กิ่งเล็กกะท่อนใหญ่นะ เล็กใหญ่ขนาดไหน กะเอายังไงขอละเอียดอีกครั้ง”
มันถามกูคิ้วขมวดมุ่น
“ท่อนเล็กก็พวกกิ่งไม้แห้ง ท่อนใหญ่เอาตั้งแต่เท่าแขน หรือจะเท่าขาพี่ก็ได้
สักท่อนสองท่อนยิ่งดี เพราะเราต้องสุ่มกองไฟก่อไว้ทั้งคืน ไว้ไล่สัตว์ร้ายด้วย ที่สำคัญยุงป่าหนะ
ตัวนำมาลาเรียมาเลยเชียวน๊า” อธิบายมันไป ก่อนมันจะยักหน้าเข้าใจ จากนั่นกูก็ชี้ให้มันเห็นว่า
เราจะตั้งจุดพักแรมกันตรงนั้น ชะง้อนผาหลังเนินน้ำตก มีกำแพงหินกันไว้ทิศหนึ่ง
ซ้ายมือเป็นน้ำตกทำเลดี ให้มันนำฟืนที่ว่าไปกองรวมไว้ ที่สำคัญอย่าเดินหาไกล
เพราะจะหลงเอาได้ ให้หาบริเวณโดยรอบนี้เท่านั้น แล้วเราก็แยกย้ายกันไปทำงาน
กูจัดการกับกล้วยเป็นอันดับแรก เลือกหินที่บางๆ ฝนเหมือนกับการลับมีด
ให้เกิดความคม ตัดลงมาทั้งเครือ..กำลังสุกกินพอดี แบกมากองไว้ตรงจุดพักแรม ไม่ลืมตัดใบตอง
มาด้วยเกือบหมดต้น เพื่อใช้ปูนอนและห่ออาหารที่จะทำ จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าแม้แต่กางเกงในกูก็ถอดออก
เชื่อว่าไอ้พี่พรตมันคงไม่แอบดูกูหรอก เพราะมันไม่รู้ว่ากูอยู่ตรงนี้ ลงไปในน้ำความลึกระดับเอว
ยืนนิ่งๆสำรวมจิตสมาธิเดินลมปราณไทเก็ก ตามหลักหยินหยางซึ่งคือหัวใจของไทเก็ก
กูถูกให้ฝึกแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่เรื่องอยากในการจับปลา เพราะฝึกถึงหกเดือนก็จับปลาเป็นๆ
ด้วยสองมือได้สบาย
หลังจากนิ่งสงบกลมกลืนกับสายน้ำแล้ว ก็เริ่มมองเห็นปลาขาว
ปลาตะเพียนตัวใหญ่เท่าฝ่ามือ ปลากระทิงที่แอบหลบอยู่ซอกหิน เอาหละเมื่อเลือกอาหาร
อันโอชาได้แล้ว วรเวทย์อัคนีก็เริ่มจัดการทันที กูสะบัดฝ่ามือจี้สกัดลงไปในแม่น้ำ
เลือกเอาปลาตะเพียน ขนาดใหญ่เท่าสองฝ่ามือหงายท้องลอยตัวขึ้นมาห้าตัว
ตบท้ายด้วยปลากระทิงไฟตัวเท่าแขนอีกหนึ่งตัว ก่อนจะตะหวัดข้อมือสะบัดน้ำเพื่อให้ปลาเหล่านั้น
กระเด็นขึ้นไปกองอยู่บนเนินดินเป็นที่เรียบร้อย ถือโอกาสอาบน้ำชำระคราบไคลแล้วกลับขึ้นฝั่ง
ไปใส่เสื้อผ้า ไม่ลืมดึงเอาเถาวัลย์สอยเข้าปากแทงออกทางคลีบร้อยปลาทั้งหมดห้อยเป็นพรวน
หิ้วกลับไปที่พัก
ต่อด้านล่างค่ะ
-
- 2 -
พอกูมาถึงเห็นไอ้พี่พรตมันนั่ง อยู่แล้วเรียบร้อย พร้อมกับจัดการเอาใบตอง
ที่กูหอบมาปูเรียงซ้อนกันไว้นอนอีกตะหาก รู้งานด้วยหนะนั่นใช้ได้แสดงว่าวิชาลูกเสือที่เรียนมา
มันคงทำให้ไอ้พี่พรตเข้าใจว่ากูเอาใบตองมากองไว้ทำไม
นอกจากนั้น ข้างตัวมันยังมีท่อนฟืนที่มันไปลากมาอีกขนาดเท่าขากูเนี่ยะ
ยาวเป็นเมตรสองเมตรอยู่สองสามท่อน พร้อมกับพวกกิ่งไม้เล็กๆวางอยู่ใกล้กัน มันส่งยิ้มมาให้
เมื่อเห็นกูหิ้วปลาเข้าไป พร้อมกับทำตาโต
“โห!..ตะเกียงไปจับมาได้ไงเนี่ยะ ยังเป็นๆอยู่เลย ตัวบ๊ะเอ๊กขนาดนี้
ตะเกียงใช้อะไรจับมานี่?” มันสงสัยไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะตอนนี้ปลาทุกตัวมันกำลังดิ้นกัน
กระแด่วกระแด่ว หลังจากจุดที่กูสกัดไว้คลายตัวลง กูยิ้มให้มันก่อนตอบไปว่า
“ใช้เทคนิคนิดหน่อยพี่ ถูกฝึกมาตั้งแต่เล็กเรื่องแค่นี้ซำบายมาก ว่าแต่พี่เหอะ
หิวไม่ใช่เหรอ กินกล้วยรองท้องไปก่อนนะ เสร็จแล้วพี่อยากจะอาบน้ำก็จัดการได้เลย ทางที่ดีที่สุด
อย่าให้เสื้อผ้าเปียกถอดออกให้หมดแล้วอาบ มันจะได้ไม่ชื้น เราพักใกล้กับน้ำตกสวมเสื้อผ้าที่ชื้น
จะเป็นปอดบวมเอาได้” พูดจบมันยิ้มมาให้กู พร้อมกับบอกกูว่า
“เรื่องกล้วยพี่ซัดไปแล้วกว่าสิบลูก เห็นว่ามันมีเยอะเลยไม่ได้รอตะเกียง
ส่วนเรื่องอาบน้ำตกลงให้พี่ไปอาบเลยหรือ แน่ใจว่าไม่ให้พี่ช่วยอะไรอีก พี่แก้ผ้าจนหมดอย่าไปแอบดู
เชียวหละ แล้วน้ำที่เรากินหละเอาที่ไหน?” มันถามกูมาเป็นชุด กูยิ้มให้มันก่อนตอบมันไปว่า
“เดี๋ยวตะเกียงจัดการเองพี่ ไปอาบน้ำเถอะ..ไม่ต้องกลัวแอบดูหรอก
ว่าแต่พี่เหอะ..ระวังเหยี่ยวน้อยจะโดนปลาตอนเอานะ...ฮ่าๆๆๆ!!” กูขำซะมันหน้าแดง พูดจบมันก็ว่าง่าย
ลุกไปทันที กำลังเขินด้วยหละ กูจัดการเอาปลาที่จับได้วางไว้ ฉีกใบตองติดมือไปพอประมาณ
ก่อนจะเดินไปตรงริมตลิ่งใช้หินขูดเอาดินเหนียวบริเวณนั้นใส่ใบตองมา จัดการจี้จุดตายปลาทุกตัว
เพราะจำเป็นต้องฆ่ามันแล้ว ไม่ลืมสวดสัพเพสัพตาขออโหสิกรรมกับพวกมันด้วย
เอาดินเหนียวที่นำมาโป๊ะลงบนตัวปลาทุกตัวจนมิดมองไม่เห็นว่าเป็นปลาเลยหละ
นำกิ่งไม้แห้งมากองรวมกัน โดยนำเอาท่อนฟืนเข้าสุมแทยงไว้เป็นสามมุม
หยิบใบตองแห้งที่มีอยู่มาขยำบนฝ่ามือ ก่อนจะนั่งรวบรวมเดินลมปราณวรเวทย์อัคดี
แผ่ความร้อนไปยังฝ่ามือเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งใบตองเริ่มร้อนจนเกิดเป็นควัน
วรเวทย์อัคนีชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าไฟ การใช้พลังจี้สกัดจุดก็คือพุ่งพลังความร้อน
ออกจากปลายนิ้ว เข้าหยุดการไหลเวียนของเลือดในจุดสำคัญต่างๆ ของร่างกายคนเราทำให้ร่างกาย
รู้สึกชาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ หากส่งพลังเข้าจุดตายตัดเส้นเลือดสำคัญต่างๆ ก็ทำให้ตายได้
สรุปคือพลังชนิดนี้เป็นธาตุไฟ ในขณะที่ไทเก็กเป็นธาตุน้ำ สองอย่างผู้ฝึกต้องฝึกควบคู่กัน
หากฝึกแต่วรเวทย์อัคนีเพียงอย่างเดียวจะไม่สำเร็จถึงขั้นสูงสุด เพราะธาตุไฟจะเข้าแทรกลมปราณแตก
เสียก่อนไม่ตายก็เสียสติ เพราะฉะนั้นทีนี้รู้กันแล้วสินะ ว่าทำไมกูถึงฝึกวรเวทย์อัคนีได้สำเร็จขั้นสูง
เพียงคนเดียว ก็เพราะกูฝึกไทเก็กสำเร็จมาก่อน ในขณะที่คนอื่นๆ ฝึกไทเก็กได้แค่พื้นฐาน
ทำให้ไม่สามารถฝึกวรเวทย์อัคนีขั้นสูงได้ แม่แต่พ่อเกริกเองก็ตาม คุณทวดทั้งสองท่านที่คิดค้น
รวบรวมวิชานี้ขึ้นเป็นเคล็ดลับของตระกูล ท่านเข้าใจถ่องแท้ถึงหลักการนี้ ทั้งสองท่านจึงเขียน
กำชับเตือนไว้ในวิชาว่า ห้ามฝึกวรเวทย์อัคนีโดยไม่มีพื้นฐานไทเก็กเป็นอันขาด
ไม่งั้นชีพจรในร่างกายจะขาดสะบั้น ธาตุไฟเข้าแทรกไม่พิการสติฟั่นเฟือนก็ถึงตายได้ในที่สุด
เอาหละ...เมื่อจัดการก่อไฟจนติดแล้ว กูก็นำปลาทั้งหมดที่พอกดินเหนียวไว้
เอาเข้าไปย่างในกองไฟทันที วิธีนี้จะทำให้ได้เนื้อปลาสดๆ ไม่คาวและหอมหวานอร่อยแบบธรรมชาติสุดๆ
เพราะดินเหนียวจะดูดซับความคาวของปลา ตลอดจนเวลาที่เราจะกินก็สามารถลอกเกร็ดปลาที่
ไม่ได้ขอดเกร็ด ติดออกมากับดินเหนียวอีกด้วย ข้อดีอีกอย่างคือเราจะรู้ได้ทันทีว่าปลาสุกได้ทีหรือยัง
สังเกตุดินเหนียวที่เปียกชื้นจะแห้งเมื่อโดนไฟเผาแล้วมันจะแข็งเหมือนดินเผา หอมกลิ่นดินเผาที่ซึมซับ
เข้าไปในตัวปลา ไอ้หยา!...พูดแล้วชวนน้ำลายสอ สูตรนี้แหละ...รับประกันอาหารฮ่องเต้
ยังสู้ไม่ได้...หึหึหึ!!!
กูจัดการเดินสำรวจโดยรอบระหว่างรอปลาสุก ไม่ลืมหยิบกล้วยสองสามลูกแกะกิน
ไปด้วยเพื่อประทังความหิว มาถึงใต้ต้นมะพร้าวจัดการลากทางมะพร้าวแห้งมาเพื่อสุมไล่ยุงป่าในคืนนี้
ตอนนี้พระอาทิตย์ลับหายไปจากขอบฟ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ความสว่างวอมแวมที่เห็นอยู่ตอนนี้
ได้จากแสงไฟที่กูสุมไว้นั่นแหละ ที่กูเลือกพักตรงเนินหินข้างหลังม่านน้ำตก เพราะเป็นทิศเหนือลม
เมื่อเราอยู่เหนือลมควันไฟก็จะไม่รบกวนเราตอนหลับ ที่สำคัญกลิ่นสาปมนุษย์ของพวกเราก็จะไม่ไปแตะ
จมูกสัตว์จำพวกกินเนื้อ หนำซ้ำยังเป็นมุมอับทำให้ไม่ต้องกลัวหนาวในเวลากลางคืน ไออุ่นจากกองไฟ
จะทำให้ร่างกายอบอุ่น ทั้งหมดนี้คือศาสตร์แห่งการพักแรมกลางป่า ไม่ลืมหยิบมะพร้าวแห้งที่หล่นจาก
ต้นมาด้วยสองลูก ไม่คิดจะปีนขึ้นไปเอาบนต้นหรอก เหนื่อยพอแล้วหละวันนี้
กลับมาเห็นไอ้พี่พรตมันนั่งแอ่งแม่ง จ้องมองปลาเผาที่พอกดินในกองไฟอย่างทึ่งๆ
ทำจมุกฟุตฟิตไปมา คงหิวแน่ๆ เพราะกินหอมซะขนาดนั้น
“ตะเกียง...ทำได้ไงหนะ ทั้งก่อไฟเผาปลา..สุดยอดเลยตะเกียงน้องรัก
มีอะไรอีกเนี่ยะที่พี่ไม่รู้เกี่ยวกับความสามารถของตะเกียง บอกกันบ้างได้เปล่า?” มันถามกูด้วยสายตาทึ่ง
แบบจริงใจ กูยิ้มให้ก่อนตอบไปว่า
“เป็นเรื่องพื้นๆ พี่พรต หากศึกษาจากตำรับตำรา และฝึกทำซะหน่อยก็ทำได้
เอาหละ..ทีนี้พี่พรตแสดงความสามารถให้ตะเกียงดูหน่อยดิ ได้ข่าวคาราเต้ขั้นเทพมิใช่หรือ
จัดการปลอกมะพร้าวให้หน่อยได้ป่าว?” กูบอกมันไปแหละ
“เห้ย!...ไม่ถึงขั้นนั้นนะ ขืนเอาสันมือไปฟันมะพร้าว ไอ้ที่แตกหนะ
มือพี่แน่นอน สับก้านคอคนอะพอได้ แข็งเป็นมะพร้าวแห้งยังงี้ไม่สามารถจริงๆ ไมตะเกียงอยากกิน
น้ำมะพร้าวไม่เลือกลูกอ่อนมาหละ เอามาทำไมลูกแก่ๆ เค้าไว้ใช้ขูดกะทิมิใช่นิ” เอ่อ!...รู้เหมือนกันเนอะ
นึกว่าจะไม่รู้ซะอีกไอ้คุณชาย
“ตะเกียงต้องการกะลามาต้มน้ำกินด้วยไงเล่า น้ำตกถึงจะกินได้ แต่อย่าเพิ่งแน่ใจ
ว่ากลางคืนมันจะกินได้นะ เพราะกลางคืนต้นไม่จะคลายคาร์บอนไดอ๊อกไซค์ออกมา ต้นไม้บางชนิด
จะปล่อยพิษออกมาด้วย อาจปะปนมากับน้ำตก ไม่แน่พิษอาจถึงตายหรือไม่ก็มึนเมา เหมือนพวก
เห็ดเมานะพอรู้ใช่ไหม? ” กูอธิบายมันไป มันพยักหน้าให้เหมือนเข้าใจที่กูพูด จัดการเขี่ยปลาออก
จากกองไฟเพราะดูแล้วสุกได้ที่จนกินได้แล้วหละ กลิ่นดินเผากับกลิ่นเนื้อปลาทำให้หอมกรุ่นเรียก
น้ำย่อยในกระเพาะได้เป็นอย่างดี
กูจัดการใช้หินกระเทาะดินแตกออก เกร็ดปลาที่บอกลอกติดดินไปด้วย
เผยให้เห็นเนื้อปลาสุกขาวจั๊วน่าเจี๊ยะซะจนไอ้พี่พรตที่นั่งมองอยู่กลืนน้ำลายดังเอื้อก...ก่อนจะส่งปลา
ที่กระเทาะเปลือกให้มันไป ไม่ลืมย้ำมันด้วยว่า
“อ่ะพี่...ค่อยทานช้าๆนะ มันกำลังร้อนอยู่ ที่สำคัญปลาตะเพียนก้างมันเยอะ
ไม่ต้องรีบมีอีกหลายตัวกินจนอิ่มเลยหละ ปลากระทิงตัวเบ่อเริ่มนั่นขอบอกโอชายิ่งกว่าอะไรอีก
เคยกินหรือเปล่า?” มันส่ายหน้าพรืดทันที ก็แน่หละ บ้านมันออกจะเศรษฐีไม่ใช่เรื่องแปลก
ที่จะไม่เคยกิน กูเลยลากปลากระทิงมากระเทาะดินออก ก่อนจะแบ่งให้มันชิม พอเนื้อปลาเข้าปาก
ยิ้มร่าถูกใจกับรสชาดโดยไม่ต้องโฆษณา บอกแล้วไม่มีผิดหวังการันตรีคุณภาพ
จากโภชนาการมือหนึ่ง
กูใช้หินที่ลับเหลี่ยมค่อยๆ เฉาะปอกเปลือกมะพร้าวหลังจากที่เรากินปลากัน
จนเป็นที่เอร็ดอร่อย รวบรวมก้างห่อใส่ใบตองไว้ให้สัตว์อื่นกินพรุ่งนี้ ตอนนี้ต้องกำจัดเสียก่อน
หากทิ้งไว้เรี่ยราดจะกลายเป็นพาหนะนำสัตว์ต่างๆ มารบกวนตอนหลับได้ ไอ้พี่พรตมันเห็นวิธีของกู
เลยแย่งเอามาทำซะเอง หลังจากเข้าใจหลักการแล้ว เพราะมันถือว่ามันข้อมือแข็งและแรงดีกว่าเยอะ
บอกกูว่างั้น กูเลยปล่อยพี่เค้าเป็นพระเอกซะบ้าง หลังจากเฉาะเปลือกเรียบร้อย ก็เฉาะให้กะลาแตก
จนน้ำมะพร้าวกระฉอก ก่อนจะยกดื่มแบ่งให้มันกิน ทีแรกมันจะไม่กินเพราะมันบอกเคยกินแต่น้ำ
มะพร้าวอ่อน ไม่เคยกินน้ำมะพร้าวแก่เลยงั้น หารู้ไม่น้ำมะพร้าวแก่รสชาดก็หอมหวานไม่ต่างกันนักหรอก
พอลองกินทีนี้เอาใหญ่ล่อซะน้ำมะพร้าวหมดลูก ไมหละบอกแล้วคนเราบ้างครั้งต้องรับรู้เรื่อง
บางอย่างไว้ด้วย น้ำมะพร้าวเนี่ยะแหละถือเป็นน้ำสะอาดบริสุทธิ์ไม่ต้องกลัวมีพิษเจือปน
จากนั้นกูก็ขยายรูที่เฉาะ ก่อนจะนำไปรองน้ำตกมาวางแหมะข้างๆ กองไฟเหมือนการอุ่นต้มไปในตัว
พรุ่งนี้จะได้มีน้ำไว้กิน
เรียบร้อยแล้วก็นำทางมะพร้าวแห้งที่ลากมาด้วย สุมควันห่างออกไปอีก
กองหนึ่งไว้สำหรับไล่ยุง ทำให้มันเป็นลักษณะไฟสุ่มขอนไม่ให้ลุกเป็นไฟ เพราะจะไม่มีควัน
แต่จะไหม้แทน ควันที่พวยพุ่งกระจายตอนนี้ไล่ยุงได้ชะงัดนักแล กลับมาเตรียมตัวลงนอน
โดยไม่ลืมนำไอ้พี่พรตไหว้พระสวดมนต์ขอพรจากเจ้าป่าเจ้าเขาเจ้าที่เจ้าทางปกปักษ์รักษาพวกเราด้วย
บทสวดสุดท้ายคือพระคาถา ‘ชินบัญชร’ เป็นพระคาถาที่กูสวดได้ตั้งกะอายุห้าขวบ อย่าลืมไอ้ตะเกียง
ไอคิวอัจฉริยะไม่ใช่เรื่องแปลกที่กูสามารถท่องชินบัญชรได้อย่างแคล่วคล่อง เพราะพระคาถาของ
สมเด็จพุฒาจารย์โต พรหมรังสี เป็นเหมือนปราการแก้วที่จะครอบเราตั้งแต่กระหม่อม
ลงมาจนล้อมรอบตัว ไม่ให้ภยันตรายต่างๆ ทั้งที่เห็นตัวหรือไม่เห็นตัว สิ่งเร้นลับทั้งหลายไม่สามารถ
ผ่านเข้ามากร่ำกลายเราได้ในเวลาที่เราหลับสนิท ไอ้พี่พรตมันก็สวดตามกูจนจบ ก่อนจะพากัน
ล้มตัวนอนลงข้างกันนั่นแหละ จู่ๆไอ้พี่พรตมันพูดขึ้นว่า
“ตะเกียง คืนนี้พี่นอนกอดตะเกียงได้ไหม? กอดเฉยๆบอกตรงๆพี่เคยฝันอยาก
นอนกอดตะเกียงมานานแล้วแหละ ที่ไหนได้พอนอนจริงๆดันเป็นกลางป่าซะนี่” กูเหลือบขึ้นมองตามัน
ไม่มีแววหื่นในตามันเลย จึงถามมันไปว่า
“ทำไม..พี่ถึงอยากกอดตะเกียง?..” ถามไปแหละ
“ไม่รู้ดิ...อยากปกป้องบ้างอ่ะ มีแต่ตะเกียงดูแลพี่หมดทุกอย่าง เวลานอน
พี่ตัวโตกว่า ก็อยากกอดตะเกียงเอาไว้ มีอะไรเกิดขึ้นพี่โดนก่อนก็ยังดี จริงป่ะ!.” ฟังดูดี
โคตรแมนอีกตะหาก
“อืม!..เอาดิ...พี่น้องกันไม่เป็นไร ผมไม่คิดมากหรอก แต่หากเรื่องนี้รู้ถึงหู
พี่รันกับพี่โต๋ เราทั้งคู่ตายหยังเขียดแน่ ว่าไงยังอยากกอดอีกป่าว?” กูถามย้ำมันไปแหละ
“เอ่อๆ..นั่นดิ...ไอ้รันไม่เท่าไหร่ พี่พอจัดการได้...เด็กในโอวาทพี่ซะอย่าง
ไม่มีปัญหาหรอกมันหงอพี่อยู่แล้ว แต่ไอ้โต๋นี่ดิ..ตายแน่นอนยิ่งหวงตะเกียงยังกะจงอางหวงไข่
เปลี่ยนใจแล้วไม่เอาดีกว่า..” พอฟังมันพูดกูอดขำไปกะมันไม่ได้ แน่ใจนะว่าไอ้พี่รันเด็กในโอวาท
เชื่อตายละมึงไอ้พี่เหยี่ยวรั่วเอ้ย!....แต่ก็ไม่ได้เบรคไรมันให้รู้สึกเสียหน้าหรอก ปล่อยมันได้ยืดซะบ้าง
จู่ๆมันดันถามขึ้นมาอีกว่า
“ตกลง ตะเกียงว่าเราค้นพบน้ำตกนี่เป็นคนแรกหรือเปล่า? ถ้าเป็นแบบนั้นเรามา
ตั้งชื่อกันไว้ก่อนดีกว่าไหม?...พอเราออกไปได้จะได้ดังไง ว่าพวกเราเป็นคนเจอก่อนใครเค้า”
มันยังติดใจไม่หายอีก เรื่องค้นพบน้ำตกนี่นะ ช่างไม่สังเกตุไรเลย กองขี้เถ้าเก่าที่มีคนเค้าก่อไฟทิ้ง
ร้างมานานมันก็ไม่ยักรู้ ดันเสือกคิดว่าตนค้นพบก่อนเค้าอีกซะงั้น เล่นไปตามน้ำกะมันหน่อยละกัน
“อืม..เอาดิ..พี่พรตจะตั้งชื่อว่าอะไรดีหละ?” ถามมันกลับ
“นั่นดิ...เอ้!...พี่ว่าเอาชื่อเราสองคนมาตั้งกันดีกว่า พี่ชื่อจริงว่าวรพจน์
ส่วนตะเกียงชื่อสกลเกียง ชื่อนี้เลยเป็นไง ‘วรเกียง’ น้ำตกวรเกียง เป็นไงเพราะดีไหม?” เป็นเอามาก
ไอ้พี่พรตรั่ว กูทั้งขำทั้งหน่ายกับความคิดเป็นเด็กของมัน คิดได้เนอะน้ำตกวรเกียง ตัดปัญหาก่อนจะ
ไม่ได้หลับได้นอน ตอบมันกลับไปว่า
“ตามนั้นพี่ น้ำตกวรเกียงก็วรเกียง แต่ตอนนี้หลับได้รึยัง พรุ่งนี้ต้องเดินป่า
อีกนะ พักผ่อนเก็บแรงไว้กันดีกว่า หลับเถอะพี่ลงตัวแล้วนี่” พูดจบกูพลิกตัวหันหลังให้มัน
หลับตาลงทันที แต่
“เดี๋ยวๆ..ตะเกียง แหมๆ..เล่นหันหลังให้พี่แบบนี้คิดไรกะพี่หรือเปล่าเนี่ยะ....
พาให้คิดนะเรา” บ๊ะ!...ดูมันยังมีทะลึ่งปิดท้ายอีก
“อืม..ทางที่ดีตะเกียงว่าพี่ก็หันหลังมาชนกับตะเกียงด้วยดีที่สุด เพราะข้าศึกบุก
เราจะได้ตั้งรับทันทั้งซ้ายขวา หากหันหน้ามาประกบหลังตะเกียง ผมมีคนคุ้มหลังให้ปลอดภัยชัวร์
แต่ตัวพี่ไม่แน่..เสือคาบไปแดกไม่รู้ด้วยน๊า” กูขู่มันไปทันทีเพราะมันกลัวเสือ ได้ผลเกินคาด
“อึ้ยยย!!!..จริงด้วยขอบใจมากที่เตือนพี่ แต่พี่ว่ามันยัง
รู้สึกไม่ปลอดภัยอยู่ดี แล้วข้างบนกะข้างล่างหละ มันมาเราจะรู้ได้ไง” เป็นไงหละ มนุษย์เจ้าปัญหา
ข้างบนก็ติดกำแพงหินยังจะกลัวอีก ปลายตีนก็กองไฟ มันไม่คิดสักนิดสักแต่จะถาม
ตัดความรำคาญกูตอบมันไปว่า
“หากเป็นเช่นนั้น....ตัวใครตัวมันเลยพี่...” ก่อนจะแอบอมยิ้มขำกะมัน
เพราะมันรีบขยับตูดมาชิดกูทันที ตัวสั่นหงกๆ พูดเสียงเบาแทบกระซิบ ไม่รู้จะกระซิบทำไม
เมื่อกี้ก็ยังพูดปกติอยู่เลย ยังกะกลัวใครจะได้ยินซะงั้น
“ไม่น๊า..ตะเกียงอย่าทิ้งกันเป็นอันขาด เสือมาต้องพาพี่วิ่งด้วย
เพราะพี่คงก้าวขาไม่ออกแน่ๆ” น่าสงสารจริงงงงๆๆๆ....ไอ้พี่เหยี่ยวรั่ว กูเลยแหย่กลับไปว่า
“พี่พรตคร๊าบบบๆๆ!!...ไม่ต้องกลัวจนขี้ขึ้นหัวขนาดนั้นหรอก ต่อให้เสือมาจริง
มันคงไม่กล้ามางาบพี่ไปแดกหรอกคร๊าบบ” กูทิ้งท้ายไว้ ไงมันต้องถาม ได้ผลมันรีบลุกนั่ง
ชะโงกหน้ามามองกูพร้อมกับถามขึ้นมาอย่างตื่นเต้นว่า
“อ้าว!..ทำไมเล่าตะเกียง ทำไมถึงมั่นใจว่าเสือมันจะไม่คาบพี่ไปกิน?.”
เป็นไงกะไว้ไม่ผิด กูตอบกลับไปทันที
“พี่ลืมไปแล้วหรือ ว่าพี่มีกลิ่นสิงห์อยู่กับตัว เสือที่ไหนมันจะกล้ามากินพี่
ไม่ใช่สิงห์ธรรมดาซะด้วยนะ แต่เป็นสิงห์รันขั้นเทพ เสือมีแต่หมอบกระแตสยบให้อีกตะหาก..ฮ่าๆๆๆ!!!”
ได้ผลไอ้พี่พรตมันรีบผลุบตัวลงนอนหันหลังให้กูทันที หุบปากไม่โต้ตอบ จบบทสนทนา
กูจะได้หลับซะที ไม่ยักรู้ว่าไอ้พี่รันมันเทพถึงขนาดแค่ชื่อก็พาให้ไอ้พี่พรตหุบปากหลับลงได้
เยี่ยมจริงมึง.....กร๊ากกกกๆๆๆๆ!!!!
มาต่อให้แล้วนะค่ะ...อย่าเพิ่งโวยกันเด้อ....ช่วงนี้งานเยอะสาดดดด....
Luk. :3123:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ใจจ้ารออ่านอย่างใจเย็น
:call: :call: :call:
-
:mc4: กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ ดีใจคุณลักษณ์มาต่อรอตะเกียงมานาน
และไม่ทำให้ผิดหวังเป็นตะเกียงพิเศษจริงๆด้วย
เหมือนโดเรมอนเลยแต่ไม่ต้องมีกระเป๋าวิเศษก็สามารถได้ด้วยตัวเอง
ปล.มาต่ออีกเร็วๆนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
เมื่อไหร่โตโต๋กะรันจะตามตะเกียงกับพรตเจอซักทีอ่ะ
ปล.มาต่อไวไวนะ
:L2: :L2: :L2:
-
:m20: :m20: :m20:
-
:L1:
-
ตะเกียงtap-mak-makkkkkkkk`!!! o13
-
พรตยังรั่วเหมือนเดิม
เมื่อไหร่จะเจอกับรันกันล่ะเนี่ย
ปล.PM ไปหลายวันแล้วค่ะ
-
สองศรีพี่น้องเริงร่ากันกลางป่า ชอบไอ้พี่พรตจริงๆ
เป็นคนที่ฮาแล้วก็น่ารักได้อีก ชอบมากๆเลย 555+
-
รั่วได้ใจจริงๆน๊อพี่พรต แล้วนี่เมื่อไหร่จะเจอกับบรรดาสามีละนี่ หนีกันออกมาซะไกล :เฮ้อ:
-
ย๊ากกกกก มีกินสิงห์ :-[ :-[
พี่โต๋พี่รันขา รออยู่นะจ๊ะ:bye2:
-
มาแล้วววววววว
แล้วพี่รันก่าพีโต๋ไปไหนอะ
ไม่ออกตามหาสองสาว? อิอิ
-
+1 ค่ะ
พี่พรตน่ารักจัง
-
อาโต๋ อารัน ลื้อไปช่วยเด็กสองคนนั้น เร็วๆๆ
:z1: :z1:
-
ต้องเอ่ยชื่อ สิงเทพ ก่อนใช่ไม๊จ๊ะ พญาเหยี่ยวถึงจะเงียบได้
:laugh:
-
พี่พรตโดนน๊อค 5555
-
มาเม้นให้กำลังใจคนแต่งค่ะ ......จะบอกว่าอ่านแล้วไหลลื่นมากค่ะ ทั้งที่มันเป็นแนวแฟนตาซีเล็กๆ แต่เอามาอิงกับความเป็นไปได้ ได้เนียนมากค่ะ ชอบ :-[
ยังไงก็รออ่านต่อนะคะ สู้ ๆ ค่ะ
ตามลุ้นว่าพ่อพระเอกทั้งหลายจะมาช่วย สองหนุ่มในป่าใหญ่ อีท่าไหน o13
-
เย้ๆ ตะเกียงกลับมาแว้ว :m4:
อิอิ หายไปซะนานเลยครับ
แต่จะว่าไปเราสองคนก็หายนานพอกัน 555
-
Part 94
โดนด้วยเหรอ....
.
.
.
.
“เอ้กกกๆๆ..อี้..เอ้กกกกๆๆ!..เอ้ก!!..” เสียงไก่ป่าปลุกกูตื่น ขานรับ
กันเป็นทอดๆ ฟังแล้วไพเราะยังกะเสียงดนตรีพนาไพร กูงัวเงียตื่นขึ้นมา เหลียวมองไอ้พี่พรต
หลับสบายอุราซะจริงมึง..เสือกบอกกลัวเสือหลับขนาดนี้เสือคาบไปแดกคงไม่รู้สึกตัวหรอก..
ก็น่าเห็นใจมันอยู่หรอกเนอะ..เมื่อวานก็เดินป่าจนเหนื่อยพอกินอิ่มนอนอุ่นท่ามกลางกองไฟ
ซึ่งตอนนี้เหลือแต่ถ่านแดงๆ ควันกรุ่นจางๆ มันก็คงเพลียจัดเลยหลับลึกซะขนาดนี้ กูเองคงต้องจัดการ
เตรียมพร้อมเพื่อเดินทางต่อแล้ว คิดได้ดังนั้นรีบลุกไปแอ่งน้ำตกล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น
ก่อนจะกลับเข้ามาเขี่ยฟืนให้เข้าไปสุมไฟ ใช้ใบตองกระพือพัดให้ไฟลุกติดพรึ่บขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
เป็นอันเสร็จเรียบร้อย ดึงกล้วยออกจากเครือโยนเข้ากองขี้เถ้าสิบกว่าลูก แค่นี้ก็จะได้กล้วยเผาอันโอชา
ว่าจะลงน้ำจับปลาซะหน่อย รอให้สว่างกว่านี้อีกนิดดีกว่า ที่สำคัญน้ำตอนนี้เย็นจัด
ถึงจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่หากกูเดินลมปราณพลังวรเวทย์อัคนี ขับไล่ความเย็นก็ยังพอสู้ได้อยู่
แต่ไปทำเรื่องอื่นก่อนดีกว่า ว่าแล้วก็ไม่รอช้าเดินเข้าป่าใกล้น้ำตกนั่นแหละ สำรวมสมาธิปรับท่าเดิน
ด้วยท่าเท้าลานนาคาดเชือก ให้เบากริบสดับฟังเสียงไก่ป่านิ่งๆ อืมเจอแล้วสามตัวเยี่ยงไปขวา
40 องศา บนกิ่งไม้เกาะอยู่หนึ่ง ในก่อไผ่อีกสองตัว จัดการเลยดีกว่า
ไก่ป่า...เป็นสัตว์ปีกที่มีความเร็วมาก และสัญชาติญาณในการเอาตัวรอดก็ดีด้วย
แต่มีข้อบกพร่องคือไก่จะตาฟาง นั่นแหละคือที่มาข้อเสียเพียงอย่างเดียวที่จะทำให้ไก่ไหวตัวช้า
อาศัยดมกลิ่นกับฟังเสียงเอา ถึงได้เสร็จพวกงูประจำ เพราะงูจะเข้าไปใกล้ไก่ได้เงียบกว่าสัตว์ชนิดอื่น
เพราะฉะนั้นงูจึงเป็นคู่ปรับของไก่แบบไม่ต้องสงสัย กว่าไก่จะรู้สึกตัวก็โดนงูรัดจนกระดูกแหลกแล้วค่อย
เขมือบเข้าไปทั้งตัวทีหลัง สำหรับสัตว์ชนิดอื่นน้อยนักที่ไก่ป่าจะเสียเปรียบ เว้นเสียแต่มนุษย์ที่
ส่องด้วยปืนในระยะไกลหรือไม่ก็พวกหน้าไม้ของพรานชมัง ฉะนั้นศัตรูที่น่ากลัวที่สุดของสัตว์ทุกชนิด
คือมนุษย์นี่แหละตัวฉกาจ ล่อเอาสัตว์แทบสูญพันธุ์กันเลยทีเดียว
กูเองก็กำลังเป็นมนุษย์ที่จะล่อไก่ป่าสักสองตัว แต่กูไม่มีปืนหรือหน้าไม้ที่จะ
ส่องไก่ป่าในระยะไกล วิธีที่จะจัดการกับพวกมันได้ก็เนี่ยะแหละ เดินลมปราณย่องเท้าลานนา
คาดเชือกเข้าหาทิศที่ใต้ลมเบาๆ ห้ามอยู่เหนือลมเป็นอันขาดเพราะไก่จะได้กลิ่นสาปมนุษย์จนรู้ตัวเสียก่อน
ท่าเท้าต้องเงียบเชียบที่สุด ได้ระยะก็ง่ายๆเถาวัลย์ที่ผูกเป็นบ่วงบาศเวลาคล้องช้างเคยเห็นกันใช่ไหม
วิชาลูกเสือก็คงเคยเรียนการผูกเชือกกันอยู่เนอะ เนตรนารีหรือยุวะก็มีสอนนิ ผูกให้เป็นบ่วงในขนาด
ความกว้างพอประมาณจุดมุ่งหมายไม่ได้กะคล้องคอไก่ กูไม่สามารถพอหรอก ขนาดงานวัดโยนห่วงลง
คอขวดกูยังทำไม่ได้ แต่ห่วงเถาวัลย์บ่วงบาศของไอ้ตะเกียงกว้างพอที่จะโยนครอบไก่ทั้งตัว
จังหวะจะเอามันให้อยู่หมัด ก็ตอนกระตุกเชือกและพลังที่สะบัดอย่างแรงและเร็วตะหาก
ที่ทำให้กูจับไก่ป่าได้ หึหึหึ!!!
ได้จังหวะแล้วในระยะพอประมาณ...กูเหวี่ยงเถาวัลย์ลงไปที่ตัวไก่ทันที
มันตกใจตีปีกในขณะที่บ่วงบาศกูกระทบลงพื้นนั่นแหละ สะบัดข้อแขนตะหวัดให้แรงและเร็วด้วยพลังที่
เดินลมปราณไว้ก่อนแล้ว ได้ผลไก่ไม่ได้ติดบ่วงบาศ แต่ไก่นอนชักกระแด่วกระแด่ว
เพราะมันพิการไม่ปีกหักก็ขาหัก ดูเหมือนทรมานสัตว์ไงไม่รู้ แต่เพื่อปากท้องและเพื่อนพ้อง
ที่ร่วมชะตากรรมอยู่ตอนนี้ เว้นนรกกินกบาลวางลงไว้ก่อน กลับไปแล้วลูกช้างจะทำบุญอุทิศ
ส่วนกุศลไปให้ ตอนนี้ถือว่ากูเป็นเจ้ากรรมนายเวรของมันหละกัน รีบพุ่งเข้าไปหามันก่อนที่มันจะ
กระแด่วหนีไปได้ซะก่อน จี้สกัดจุดตายดับชีวิตไม่ให้มันทรมานอีก ได้แล้วหนึ่งตัวสมใจหมาย
เพราะกูเก่ง...ฮ่าๆๆๆๆ...
กะเอาสองตัวแต่คงไม่ได้เรื่องแล้ว พอไอ้ตัวแรกร้องแหกปากลั่น ที่เหลือแตก
กระเจิงหนีหายไปกันหมด ไม่อยากเสียเวลาตามอีก ตัวเดียวก็ตัวเดียวอย่างน้อยลดการฆ่าสัตว์
ตัดชีวิตลงไปหนึ่งตัวก็ยังดี
หิ้วปีกไก่ที่คอพับดับอนาถเดินกลับไปที่พัก ตอนนี้พระอาทิตย์เริ่มส่องแสง
รับเช้าวันใหม่แล้ว พอกูเดินมาถึงไอ้พี่พรตนั่งขัดสมาธิหน้าบูดเป็นตูดลิงซะงั้น พอเห็นกูเดินเข้าไป
ยิ้มร่าขึ้นมาทันที ก่อนจะร้องทักกูว่า
“โหย!..ตะเกียงพี่ตกใจหมด ตื่นมาไม่เจอนึกว่าเสือคาบไปแดกซะแล้ว..
กำลังคิดอยู่ว่าจะทำไงดีเลยเนี่ยะ ทำไมออกไปไม่ปลุกพี่ด้วย.” ฟังปากมันดิ ดันแช่งกูอีก...
“ผมเห็นพี่หลับสบายเลยไม่อยากปลุก ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก ออกไป
หาเสบียงหนะ” บอกมันไปพร้อมกับชูไก่ในมือให้มันดู จ้องกูซะตาโตแบบทึ่งสุดๆ เด็กกรุงก็เงี่ยะ
เห็นอะไรที่คนทั่วไปไม่ค่อยทำกันก็มักทึ่งเป็นปกติ หากคิดจะเรียนรู้และฝึกปรือซะหน่อย
ขี้คร้านตัวเองก็ทำกันได้
“ว้าว...ว้าว!..จับมาได้ยังไงเนี่ยะ..อย่าบอกใช้มือเปล่าจับมานะ
นกอะไรตัวเบ่อเหริ่ม มันคงยอมให้จับง่ายๆหรอกจริงไหม?..เฉลยมาซะดีดีว่าไปจับนกตัวนี้มาอิท่าไหน?”
เอ่อหะ!...นกบ้านมึงนะสิ ไอ้พี่เหยี่ยวรั่วเอ้ยยย...มันไปดูยังไงถึงได้บอกว่านก หรือเพราะเห็นกูหิ้วปีก
อาจเป็นไปได้อีกอย่างไก่ป่าก็ตัวใช่ใหญ่มากมายอะไรนัก ประมาณไก่แจ้นั่นแหละมิน่ามันถึงบอกว่านก
งงกับมึงจริงเชื่อได้ไหมนี่ว่ามึงเป็นเหยี่ยว ไหนที่รู้มาว่าเหยี่ยวชอบกินไก่ แต่มึงนี่เหยี่ยวบ้านไหนว่ะ
เห็นไก่เป็นนก...เวร...
“ใช่นกที่ไหนเล่า..ไก่ป่าหนะรู้จักป่าว?...ตะเกียงไปแย่งมาจากปากงูเลยนะเนี่ยะ
เห็นงูกำลังจะแดกมันอยู่ร่อมร่อ เลยตัดสินใจเอาไม้ตีกบาลงูแย่งไก่มาซะเลยดีไหมหละ?” กูตอบมันไป
ให้หายสงสัย รู้มันอยู่ขืนอธิบายมากคงถามจนละเอียดไม่มีหยุด พูดเสร็จกูจัดการนำไก่โยนเข้ากองไฟ
ให้ไฟเผาขนกันก่อนแล้วค่อยแช่น้ำจะได้เลาะเอาขนมันออกได้ง่าย ออกจนเกลี้ยงแล้วค่อยเสียบกิ่งไม้
ย่างไฟอ่อนๆ แค่นี้ก็จะได้ลิ้มรสเนื้อไก่ป่าสดๆซิงๆแล้ว แต่ไอ้พี่พรตมันก็ไม่ยอมหยุดถาม....
“หา!..แย่งมาจากงูเหรอ...แล้วไมไม่เอางูมาด้วยเลยหละ
ปล่อยมันไปทำไม...พี่เคยได้ยินมาว่างูเป็นอาหารป่าเนื้ออร่อยด้วย น่าจะเอามาลองชิมดูนะ”
เอ่อ...นรกแล้วมึง...กูเชื่อแล้วว่ามึงรั่วจริงไรจริง นึกบ้าไรขึ้นมาเนี่ยะเสือกอยากกินเนื้องู
มีไก่ป่าให้กินดีดีดันเสือกจะกินงู..กรรมจริงกู...
“พี่พรตอยากกินงูเหรอ? ตกลงไก่ป่าตัวเนี่ยะไม่กินใช่ไหม? ดีผมจะได้กินคนเดียว
แต่งูหนะผมไม่ได้ตีมันตายหรอกนะ แค่ขู่ไล่มันให้ตกใจหนีไปเท่านั้น ไม่ได้กะฆ่ามันซะกะหน่อย”
กูก็แถเล่าเรื่องตอแหล เล่นไปกะมันอีกรอบ นึกว่าจะหมดข้อสงสัย ที่ไหนได้เสือกเปิดกระทู้
อยากแดกงูขึ้นมาซะงั้น
“ไม่ใช่สักหน่อย พี่ก็แค่ฟังๆเค้าเล่ามา นึกว่าพอมีโอกาสลองดูหน่อย
ก็ไม่เสียหายไรนี่จริงไหม? กลับไปจะได้ยืดอกได้ว่าเราเดินป่าแดกงูก็เคยมาแล้ว แมนออก
ตะเกียงไม่รู้เหรอ?” ฟังมันพูดดิ ตรรกะไหนของมึงเนี่ยะแดกงูแล้วแมน
“อืม..ไม่อ่ะ..จำเป็นด้วยเหรอพี่แดกงูแล้วแมนหนะ พี่ฟังมาผิดหรือเปล่า
งูหนะออกจะธรรมดาไม่เห็นมันจะยืดได้สักกะหน่อย โดนใครเค้าหลอกมาหรือเปล่า ตะเกียงว่าไม่ต้องถึงกับ
แดกงูพี่ก็แมนโคตรจนใครเทียบความแมนไม่ติดอยู่แล้ว จะหาเรื่องลดเกรดลงไปแดกงูทำไมอีก
ผมไม่เข้าใจอะ” กูขุดหลุมล่อมันอีกแหละ นิสัยกูก็นะ..พอรู้จุดอ่อนของมันแล้วอดแกล้งไม่ได้
“จริงอ่ะ...เอาอะไรมาวัดว่าพี่แมนขนาดนั้น หรือตะเกียงมองออก
อย่าหลอกกันให้ปลื้มเล่นนะ...ไหนลองบอกมาให้ฟังหน่อยดิ.” ว่าแล้วนิสัยขี้สงสัยเป็นเด็กของมันนี่แหละ
ล่อมันได้ประจำ กูเลยเฉลยให้ซะเสือกอยากรู้ดีนัก
“ไม่เห็นจะดูยากตรงไหน ก็พี่บอกเองว่าอยากจะแมนโชว์พาวน์แค่เคย
แดกงูมาแล้วก็แมนมากใช่ป่ะ!...แล้วไอ้ที่พี่เคยแดกงูสิงห์ไม่โคตรแมนเลยเหรอพี่ นั่นงูสิงห์รันเลยหนะ
ใครได้แดกกันมั้ง เห็นป่ะ!..ว่าตะเกียงพูดผิดที่ไหน ทีหลังพี่เกทับไอ้พวกขี้โม้คุยโตว่าแมน
เพราะเคยแดกงูไปเลย บอกไประดับพี่แดกงูสิงห์มาด้วยซ้ำยังไม่เห็นคุย หุหุหุ!!!..” อยากให้ทุกคน
เห็นหน้าไอ้พี่พรตมันตอนนี้ชะมัด ตาโตอ้าปากค้างกับคำตอบกู หน้าแดงเถือกจนถึงหูแล้วเหอะ....
เห่อ..เห่อ..เห่อ...หมดคำถามไปโดยปริยาย กูส่งท้ายยกยิ้มให้ก่อนจะจัดการเขี่ยไก่ป่าออกจากกองไฟ
เผื่อเอาไปแช่น้ำถลกขนต่อไป ตลกหน้าตามันชะมัด ไม่มีไอ้พี่รันนี่กูคงหาคำพูดมาสยบไอ้พี่พรตลำบาก
เพราะมันรั่วได้ตลอดซิน่า....กร๊ากกกกๆๆๆๆ....
กูถลกหนังไก่เสร็จเดินกลับขึ้นมา เอากิ่งไม้เสียบตูดทะลุคอ วางพาดขอนไม้
ย่างไฟอ่อนให้ห่างจากกองไฟพอประมาณ ไม่เกินยี่สิบนาทีคงสุกได้ที่ โดยมีไอ้พี่พรตจ้องการกระทำ
ของกูตาไม่กระพริบอย่างสนอกสนใจ ในที่สุดมันก็อดหุบปากเงียบได้ไม่นาน ถามอีกจนได้...
“ตะเกียงพี่ถามจริงเหอะ ไปฝึกเรื่องพวกนี้มาจากไหน ทำไมพี่เห็นตะเกียง
คล่องแคล่วไปซะทุกอย่าง ตัวก็บอบบางอรชรอ้อนแอ้นซะขนาดนี้ แต่เวลาทำเรื่องพวกนี้
มันแมนโคตรเลยง่ะ พี่ยังอายเลยทำไม่เป็นสักกะอย่าง” กูควรดีใจหรือเปล่ากับคำชมบอบบาง
อรชรอ้อนแอ้นของมึงเนี่ยะ แต่ก็อย่างมันพูดแหละใครเห็นคงแปลกพิลึก ว่ารูปร่างอย่างกูจะสามารถเนอะ
ตอบมันไปแหละ
“พี่รู้เปล่าว่า ที่เห็นตะเกียงทำหนะมันปกติธรรมดาสำหรับคนที่เค้าเคยชิน
และมีอาชีพเหล่านี้ เหมือนเราเห็นคนร้อยมาลัยขาย เข็มมาลัยออกซะยาวเฟื้อยบ้างคนหลับตาร้อย
ซะสวยเลย โดยไม่ต้องจับเวลาด้วยซ้ำว่าเร็วขนาดไหน แต่ให้คนปกติแบบพวกเราไปทำก็ต้องว่ายาก
ทีนี้พอจะเข้าใจใช่ไหม?..ตะเกียงโตมากับไร่สวน ป่าเขาตั้งแต่เด็ก พี่รู้นี่ว่าบ้านตะเกียงทำธุรกิจส่งออก
พวกพืชผลการเกษตรของทางเหนือทั้งหมด ไม่นับสวนของบ้านอีกที่ปลูกมากมายหลากหลายชนิด
ตะเกียงวิ่งเล่นตั้งกะตีนเท่าฝาหอย เข้าป่ากับพ่อกับปู่ตั้งกะเด็กมันย่อมเป็นเรื่องปกติที่ตะเกียงจะรู้จักป่า
และเข้าใจระบบนิเวศน์ของป่าได้ดีกว่าคนกรุงแบบพี่ที่โตมาจากเมืองหลวง ตกลงเข้าใจแล้วนะ” กูตัดบท
มันก็ยักหน้าตามเหมือนว่าเข้าใจในสิ่งที่กูพูดแล้ว กูเลยไล่มันให้ลุกไปล้างหน้าตาให้สดชื่นซะ
“ตะเกียงว่าพี่ลุกไปล้างหน้าให้สดชื่นซะหน่อยเหอะ กล้วยเผาตะเกียงเขี่ยออกมาไว้
ข้างๆกองไฟให้แล้ว ถ้าหิวก็กินรองท้องก่อนได้นะ กว่าไก่จะสุกก็คงราวๆ อีกยี่สิบนาทีเป็นอย่างต่ำ
เราไม่มีนาฬิกากะเอาประมาณนี้แหละ เดี๋ยวจะพาลหิวซะก่อน ตะเกียงขอตัวไปหาอุปกรณ์ไว้ใส่น้ำกิน
ระหว่างทางดีกว่า กันพลาดหนะ วานพี่ช่วยหมุนไก่เป็นระยะๆด้วยนะจะได้สุกทั่วทั้งตัว เดี๋ยวตะเกียงมา”
พูดเสร็จกูลุกเดินออกมาเลย ขืนอยู่นานมันมีซักไม่เลิกอีก รู้นิสัยของมันอยู่ เจ้าหนูจามไมไว้ไปหา
คำตอบเอากับกุนซือเทพเหอะ เหมาะกันดีแล้วหละไอ้พี่พรตที่มึงคบกับไอ้พี่รันมันหนะ ขานั้นทั้งใจเย็น
และรอบรู้คงตอบมึงได้ตลอดชีวิตไม่มีเบื่อ...กูไปแหละ....
ผมเข้าป่าไปได้บ้องไม้ไผ่สำหรับใส่น้ำไว้กินระหว่างทางมาสองบ้อง ความยาวประมาณ
ศอกกว่าๆ แถมเห็ดขอนอีกห่อใหญ่ๆ เก็บใส่ใบตองมาเรียบร้อย งานนี้มี เห็ดกับไก่ ขาดแต่หมูกับเป็ด
เป็นไงในป่าสมบูรณ์ด้วยโภชนาการ 5 หมู่ ใครอยู่ป่าเป็นรับรองไม่มีอดตาย แต่ที่จะตายคงไม่ใช่เรื่องอด
จะตายเพราะสัตว์ร้ายมากกว่าหากไม่เข้าใจวิถีชีวิตของพวกมันตามสัญชาตญาณนักล่าแล้วหละก็
คุณย่อมเป็นเหยื่อแน่นอน แต่หากเข้าใจอุปนิสัยพวกมันอย่างดีแล้ว สัตว์ที่ดุร้ายก็คือลูกแมว
เชื่องๆดีดีนี่เองแหละ
กลับออกมา กูต้องแปลกใจอย่างใหญ่หลวง เพราะขณะนี้ที่พักแรมดันมีแขก
ไม่ได้รับเชิญ เป็นหญิงสาวสวยสองคนที่รู้จักมักคุ้นกันเป็นอย่างดี ในสภาพเสื้อผ้าหน้าผมกระเซอะกระเซิง
มอมแมมเป็นอย่างมาก กำลังนั่งจับเข่าคุยกะไอ้พี่พรตออกรสออกชาติ โดยไอ้พี่เหยี่ยวรั่วก็รัวคำถาม
ไม่ว่างเว้น ก่อนที่ทุกคนจะหยุดการสนทนาเมื่อรับรู้ถึงการมาของกู พร้อมกับหนึ่งในสองสาวร้องเรียกกู
ด้วยความดีใจสุดชีวิต แถมโผลเข้ามากอดกูอีกตะหาก
“พี่ตะเกียง ฮืออออๆๆๆ...กิ่งดีใจมากที่มาเจอพวกพี่...ฮืออออๆๆๆ”
ร้องไห้ขี้มูกน้ำตาคละเคล้ากันไปหมด ในขณะที่อีกสาวมองกูด้วยแววตาน่าสงสารเช่นกัน ก่อนจะทักกู
มาด้วยว่า
“ตะเกียง..ดีใจจังที่เจอเธอ พวกเรานึกว่าจะตายอยู่ในป่ากันสองคนซะแล้ว
โชคดีจริงๆ ที่มาเจอพวกเธอที่นี่ ขอบคุณสวรรค์ที่อย่างน้อยเรามาเจอพวกเธอได้” ใช่ครับศรีริต้าคนสวย
กำลังทักทายผมอีกคน งงกันใช่ไหมสองคนนี้มาโผล่ที่นี่กันได้ยังไง กลางป่ากลางเขาพวกคุณเธอ
มาทำอะไร แต่ดูจากสภาพคงไม่ได้ตั้งใจหรือเจตนามาเดินป่ากันแน่ๆ เพราะมอมแมมขนาดหนัก
กูเลยถามไปทันทีว่า
“เกิดอะไรขึ้น แล้วน้องกิ่งกับริต้ามาอยู่ในป่านี้ได้ยังไง?.” พอกูถามไป
ทุกอย่างจึงไหลทะลักทลายออกจากปากทั้งของริต้าและน้องกิ่งว่า ในวันที่พวกกูถูกจับนั้น เป็นจังหวะที่
สองคนนี้พากันมาเยี่ยมพวกกูที่รีสอร์ทเช่นกัน โดยน้องกิ่งตั้งใจมาหาไอ้พี่กานมัน ส่วนริต้าคงไม่ต้องบอก
ว่ามาหาใคร ที่มาด้วยกันได้เพราะริต้าขอตามน้องกิ่งมาด้วยหลังจากรู้กันล่วงหน้าว่า น้องกิ่งนัดจะมาหา
ไอ้พี่กานที่รีสอร์ท น้องกิ่งมิได้มีเจตนาอื่นอย่างน้อยมีริต้ามาเป็นเพื่อน ก็จะได้แลดูไม่น่าเกลียด
ว่ามาคนเดียว อีกอย่างริต้ามีบ้านพักตากอากาศอยู่ที่เชียงใหม่ โดยที่เด็ดดี้และหม่ามี้
ซึ่งเธอเรียกพ่อกับแม่เธอแบบนี้ บินจากอเมริกามาช่วงนี้พอดี มันเลยประจวบเหมาะมาด้วยกันได้
แต่ที่ซวยเพราะพวกเธอถูกกลุ่มที่จับตัวกูมาจับตัวมาขังไว้ด้วย ในฐานะเสือกเข้ามาได้จังหวะเห็นเหตุการณ์
เข้าแบบไม่ตั้งใจ เลยโดนอุ้มใส่รถมาขังไว้ด้วยกัน โดยที่พวกกูไม่รู้ ที่หนีออกมาได้เพราะมีการระดม
ยิงเปิดสงครามที่พวกกูอาศัยจังหวะนั้น หนีมาเหมือนกัน แม่บ้านที่คอยดูแลทั้งสองเป็นคนพาทั้งคู่หนี
คุณเธอดันโชคร้ายโดนยิงตายขณะพาออกมานั่น โทษฐานทรยศ ในขณะที่ริต้ากับน้องกิ่งทุลักทุเลหนี
กระเจิงเข้าป่ากันมาได้ ภูมิความรู้ของริต้าที่เคยตั้งแคมป์เดินป่าปีนเขาตอนที่เรียนอยู่อเมริกา
เพราะเธอชอบเป็นทุนเดิม ทำให้สามารถนำประโยชน์เหล่านั้น พาน้องกิ่งดั้นด้นค้างแรมจนมาถึงน้ำตกนี้
ด้วยศาสตร์แห่งการอยู่รอดต้องเข้าหาแหล่งน้ำ เป็นความรู้พื้นฐานของนักเดินป่า ซึ่งกูไม่แปลกใจ
ถือว่าริต้าเก่งมากและมาเจอพวกกูเข้าในที่สุด ทั้งคู่จึงดีใจกันยิ่งนักที่มาเจอพวกกูอย่างที่เห็น.....
เอาหละ..เมื่อรู้ข้อเท็จจริง กูเลยให้สองคนนั่นไปอาบน้ำอาบท่าให้สะอาดสะอ้าน
สดชื่นกันก่อน แล้วค่อยมากินอาหารเช้า ก่อนจะวางแผนกันต่อไปว่าต้องทำอะไรยังไงกันบ้าง
เพื่อให้พวกเราสี่ชีวิต ณ บัดนี้มีผู้หญิงที่กูกับไอ้พี่พรตต้องให้ความดูแลอีกสองคน เห็นทีกูคงต้อง
ไปจัดการจับปลามาเพิ่มอีกสักหลายตัว จะได้กินกันอิ่ม...งานนี้สนุกชิบหาย...พ่วงกันมาเป็นพรวน...
เฮ้อ!...เอาหวะ..ไหนๆก็ไหนๆ ขอแมนโคตรๆ เหมือนที่ไอ้พี่พรตมันอยากแมนกะเค้ามั้งก็ดี
ดูแลสตรี เด็ก กับคนชรา แต่งานนี้พวกกูต้องดูแลสตรีกลางป่า...คงมันส์พิลึกพะย่ะค่ะ...
มาต่ออย่างต่อเนื่อง พร้อมกับคนอ่านที่หดหาย เพราะนู๋หายหัวไปนานไม่ว่ากัน...ง่ะ
Luk. :pig4:
-
เย้ๆๆๆ พี่ลักมาแว้ว ผมเพิ่งเข้าเล้าวันนี้ ตั้งแต่โรงเรียนเปิด ก็ ไม่ได้เข้าเลย ขอตัวไปอ่านก่อนนะคับ ขอบคุณคับพี่ลัก กอด1ที
-
ดีนะเนี่ย ทึ่ริต้าขอมากะกิ่งด้วย ไม่งั้น กิ่งลำบากแน่ ถ้าหลงป่าคนเดียว พี่โต๋ หาภรรยาให้เจอเร็วๆนะ
-
o18 o18 o18
-
เอ้าเพิ่มภาระมาอีก 2 แค่พี่พรตคนเดียวก็ปวดหัวตึบแล้วนะนั่น :m20:
-
ผู้หญิงสองคนนั่น แน่ใจนะค่ะ ว่าคน
-
:L1:
-
มีชะนีด้วย ตั้งสองตัว
-
กำเวน
เอาเข้าไป มากันเปนพรวน
ยังไงก้อรอให้พี่โต๋กับพี่รันมาช่วย2หนุ่มเร็วๆนะจ๊ะ :bye2:
-
ดีใจจังตอนต่อมามีมาแบบต่อเนื่อง
ตอนนี้ตะเกียงแมนครอดๆอย่างที่พรตว่าจริงๆ
ถ้าเป็นเราคงแย่อยู่กลางปลาโดนเสือคาบไปกินพร้อมไอ้พี่พรตแน่ :laugh:
มาต่ออีกนะคะรอค่ะรอ
-
พี่โต๋กับพี่รันหาน้องตะเกียงกับพี่พรตให้เจอเร็วๆ นะคะ
-
มาไว ๆ น่ะค่ะ อยากอ่านตอนพวกพี่ ๆ เค้าตามหาน้องกันอ่ะ
-
หุหุหุ
มีพรรคพวกหลงป่ามาอีก2
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เจี๊ยกกกกกกกกก
งูสิงห์..รัน เอิ๊กๆ
:L2: :L2:
-
ริต้า มาแปลกๆ อีกแล้ว +1
-
เมื่อๆๆหร่จะเจอกันซะทีน่อ~ หวังว่าออกจากป่าไปได้
ริต้าจะปรับปรุงตัวเป็นคนดีได้นะ สวยๆอย่างเธอเดี๋ยวก็หาได้ใหม่
อย่าไปแย่งคนอื่นเลย ว่าแต่แอบสงสารพรตน้อย
โดนตะเกียงแกล้งซะไปไม่เป็นเลย 555+
-
ริต้า มาแปลกๆ อีกแล้ว +1
คิดเหมือนกันเลย ริต้าเก่งจนน่าสงสัย
อ่านVer.ตะเกียงมาหลายตอนละ
จัดVer.สิงห์โต๋กะคนอื่นๆมาหน่อยสิจ๊ะ
:3123:
-
พี่โต๋เมื่อไรจะมานะ บ่อยให้น้องโชว์แมนฝ่ายเดียวเลย :serius2:
-
มันส์ เหลือแต่พระเอก อิๆๆ
o13
-
เหยี่ยวพรต เข้าป่าจะกินงู อดทนหน่อย เดี๋ยวออกจากป่าได้ สิงห์รันให้เขมือบอนาคอนด้าเองแหล่ะ กินให้หนำใจไปเลยนะ
ว่าแต่จะเจอกับใครอีกไม๊เนี่ย
-
:laugh: :laugh: :laugh: งูสิงห์รันนี้ปราบเหยี่ยวรั่วพรตได้หยังเขียด
แอบสงสัย 2 สาว ตะงิดๆ
-
ตะเกียงตอบได้ฮามากเลยอะ
555555
พี่พรตอึ่งไปเลยยยยย
สองสาวมาจากไหนนน
แล้วริต้ามะมีอะไรช่ายมะ
-
โหหหห
เพิ่มมาอีกแล้วผู้รอดชีวิต
แต่ผู้ช่วยชีวิตหายไปไหนกันหมด
ทำไมยังไม่มาซักที
รอนานแล้วนะๆๆๆๆ
-
หุหุคราวนี้พี่พรตได้แมนของจริง
-
รอ ติดตามตอนต่อไปจ้า สนุกมากมายเลยคับ
-
จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
กรี๊ดๆ.... มาแล้วๆๆๆ....
มาแบบ 2 ตอน... (ไม่ได้เข้านานมาเห็นอีกทีก็ 2 ตอนแล้ว...) ....
คุณเหยี่ยวยังคงรั่วได้อีก....
ส่วนคุณน้องตะเกียงก็... แมนได้ใจ.... คิคิคิ....
ปล. สองสาวจะมาด้วยมัยเนี้ย... - -" ....
-
:กอด1: คุณลักษ์มาแว้วว
ไม่ได้มาอ่านซะนาน
ยังหนุกหนานเหมือนเดิมนะฮ๊าฟฟฟฟ :laugh:
-
แมนโคดๆเลยตะเกียง หึหึหึ
มาต่อบ่อยๆFCจะได้ไม่หดหาย
-
เย้ๆๆ ตามทันแล้ว ปาดเหงื่อ.... 555+
เมื่อไหร่ปั้วเมียจะได้เจอกันน้อ ลุ้นๆๆๆ
-
แวะมาด้น
และประกาศคนหายครับ
ใครได้พบนักเขียนเรื่องนี้บ้าง กรุณานำตัวกลับมาด่วน :z12:
-
โอมมม ตะเกียง จงมา จงมา
-
:call: :call: o11 o11
-
แวะมารอด้วยคน
-
ยัยริต้ามาแจมทุกงานเลย มีอะไรในกอไผ่หรือเปล่า
-
ง่ะ....นั่งงงกับการรีไพส์ฯ รูปแบบใหม่ของเล้าฯ อยู่เป็นนานสองนาน
เฮ้อ!..กว่าจะทำความเข้าใจ เอาตะเกียงตอนต่อไปมาลงแล้วนะค่ะ
ยังไงอย่าลืมตามไปอ่าน ภาคสองของตะเกียง พี่บอมย์ลงเป็นพระเอกเต็มสตรีมแล้ว
กับนายเอกจอมกวนน้องจอมภาคย์ในเรื่อง "จอมใจนักเลง" อย่าลืมส่งกำลังใจให้นู๋ด้วยนะค่ะ
ส่วนเรื่องหนังสือของพี่วีกับหลวงพี่กล...ให้ไปติดตามที่นิยายโพสฯจบแล้ว เรื่อง "เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้."
ไปโพสฯส่งเมลล์ให้กับพี่หนึ่งโมฯ กันเอาเองได้เลยนะค่ะ ตอนนี้ขั้นตอนหนังสือเป็นของเล้าฯแล้วค่ะ
รอพี่หนึ่งแจ้งโอนเงินจอง และก็ลงรูปแบบราคาหนังสือกันเอาเองนะค่ะ เพราะนู๋เองก็ยังสั่งจองเองเหมือนกันค่ะ
Luk. :L1:
Part 95
เสียงเรียกของหัวใจ....
.
.
.
.
ผมกับไอ้รัน แทบไม่เป็นอันกินอันนอนกันเลย ตอนนี้เราพักแรมกันกลางป่า
กลุ่มผมอยู่ครบ พี่ตระการ ผม ไอ้รัน ไอ้โทนี่ ที่ทำให้พวกเราเครียดคือการตามหาตะเกียงกับไอ้พรตมันนี่แหละ
ไม่มีเบาะแสเลยเพราะ
สัญญาณเครื่องติดตามที่ฝังชิพไว้ในรองเท้าของตะเกียงมันไม่มี คิดว่าตะเกียงคงไม่ได้
ใส่รองเท้าที่ฝังชิพหรือไม่ก็คงใส่รองเท้าของพวกศัตรูไปแน่นอน สัญญาณจากชิพมันสิ้นสุดที่เซฟเฮ้าส์ในป่าของพวกห่ารากนั่น
เราทะลายรังของพวกมันได้สำเร็จ ฝ่ายเราได้รับบาดเจ็บกันเล็กน้อย ไม่มีใครสาหัส พ่อกับลุงเกริกพากลุ่มตนเองควบคุม
ไอ้พวกที่เราจับกุมได้ไปขยายผล เพราะระดับหัวหน้ามันแล้วเราจับไม่ได้สักกะคน แถมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหน้าตาพวกมัน
เป็นใคร ไอ้พวกลูกกระจ๊อกมันก็ไม่เคยเห็นหัวหน้าพวกมันเลยด้วยซ้ำ ตัวบิ๊กๆเราก็จับไม่ได้ ฝีมือและการวางแผนของพวกมัน
รัดกุมและเป็นมืออาชีพมาก นี่เหลือแต่ทีมของพี่ชนะ ไอ้เทค ไอ้บอมย์ ไอ้วิน และกลุ่มผม ที่แยกย้ายกันออกตามหา
ตะเกียงต่อ เพราะอย่างน้อยพี่ชนะกับไอ้เทคก็ชำนาญการเดินป่าแกะรอย พวกนั้นเคยเป็นหน่วยนาวิกฯตระเวนชายแดน
มาก่อน จึงพอเชื่อมั่นได้ว่าจะตามตะเกียงเจอ ส่วนพวกผมกับพี่ตระการก็แยกกันออกตามอีกเส้นทางหนึ่ง สำคัญคือ
ตอนนี้ภาวนาว่า ตะเกียงกับไอ้พรตคงไม่เป็นไร อย่างน้อยก็มั่นใจจากคำยืนยันหนักแน่นของพี่ตระการว่าตะเกียง
เอาตัวรอดในป่าได้แน่ๆ เพราะน้องฝึกฝนการใช้ชีวิตในป่ามาตั้งแต่เด็ก อีกอย่างบวกความรู้ความสามารถเฉพาะตัวที่มี
ถ้าไม่ถูกพวกมันพบและจับตัวไป ตะเกียงเอาตัวรอดได้สบายเรื่องนี้ไม่น่าเป็นห่วง
แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่วางใจอยู่ดี น้องออกบอบบางแม้จะรู้ว่าแค่รูปลักษ์ภายนอกที่หลอกตาก็ตามเถอะ
แต่น้องก็ตัวเล็กบอบบางแบบนั้นผมอดห่วงไม่ได้อยู่ดี ดูอย่างไอ้รันมันดิ...ไอ้พรตตัวอย่างกะควายมันยังเครียดห่วงเมียมัน
ขนาดนั้น นับประสาอะไรกัน
“กาแฟป่าว?...กูชงเผื่อให้” ไอ้รันมันเดินเข้ามาถามผม เช้านี้เห็นทีต้องอัดกาแฟกันอีกแล้ว
เมื่อคืนก็ตาแข็ง เปลี่ยนเวรเฝ้ายามกันตลอด ผมกะไอ้รันแทบไม่ได้นอนกันเลย
“อืม...ได้ก็ดี...สักแก้วจัดขมเลยเพื่อน” ผมบอกมันไป ก่อนที่มันจะเดินตรงไปที่กาต้มน้ำร้อน ซึ่งไอ้โทนี่
กำลังดูแลเรื่องเสบียงอยู่ในขณะนี้
มันหายไปไม่นาย ก็เดินกลับมาพร้อมกาแฟร้อนกรุ่น ติดมือมาสองแก้ว ยื่นให้ผมแก้วหนึ่ง ก่อนที่มันจะ
หย่อนตูดลงนั่งบนขอนไม้ข้างๆ ผม
“กู..นอนไม่หลับเลยหวะ....มึงเป็นไงบ้าง?” มันเริ่มชวนคุยขึ้นมา
“ไม่ต่างกะมึงหรอก” ผมตอบมันไป
“สัด..แม่ง..เมื่อไหร่เรื่องบัดซบนี่มันจะจบลงซะทีว่ะ!..” ผมเพิ่งเห็นอาการหัวเสียจากไอ้กุนซือเทพ
ปกติมันเก็บความรู้สึกเก่งจะตาย ควบคุมตนเองได้ดีที่สุดในกลุ่ม ครั้งนี้มันคงฝืนเต็มกลืนถึงได้สบถออกมาแบบนี้ ผมเลยยื่นมือ
ไปบีบไหล่ให้กำลังใจมันไป ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ต่างกะมันรู้สึกแย่พอๆกัน
“อดทนไว้เพื่อน คิดว่าเราต้องเจอสองคนนั้นในไม่ช้านี่แน่นอน” พูดปลอบมันไป แม้จะยังไม่เห็นวี่แวว
เลยว่าจะเจอน้องได้ยังไง แต่ผมรู้สึกอยู่ลึกๆ ในใจ ว่าผมต้องได้เจอกับน้องแน่นอน
“กูห่วงพรตมันมาก ยอมรับเลยหวะโต๋ กูโคตรรักมันเลย พูดได้ไม่อายเลยตอนนี้ ห่าพรตมันยิ่งคุณชาย
อยู่ด้วย ชีวิตไม่เคยพบกับความลำบาก มีแต่คนรองมือรองเท้าให้มันตลอด หนำซ้ำนิสัยยังเหมือนเด็ก มาอยู่กลางป่า
แบบนี้ไม่รู้มันจะเป็นยังไงบ้าง กูห่วงมันมากเลยหวะเพื่อน” ในที่สุดมันก็บอกความรู้สึกของมันออกมา ยากนักที่
กุนซือเทพอย่างมันจะแสดงความรู้สึกส่วนลึกออกมาง่ายๆ โดยเฉพาะจากปากมันเองยิ่งแล้วใหญ่ นี่ถ้าไม่อึดอัดฃ
เหลือทนจริงๆ มันคงไม่พรั่งพรูออกมาแน่นอน
“กูเองไม่ต่างจากมึงหรอกรัน ถึงจะรู้ว่าตะเกียงเชี่ยวชาญป่าเขาแค่ไหน แต่ยังไงเสียสองคนนั่นก็ไม่มี
อาวุธอุปกรณ์อะไรในการยังชีพในป่า กูห่วงตะเกียงมาก กินไม่ได้นอนไม่หลับเหมือนกัน...เพิ่งรู้ว่ากูรักน้องมากมายขนาดนี้
มาแน่ใจโดยไม่ต้องพูดแล้วก็อีตอนเกิดเรื่องนี่แหละ กูสัญญากะตัวเองเลยหวะ พ้นจากเหตุการณ์นี่ไปได้ กูจะดูแล
ตะเกียงไม่ให้เกิดเรื่องไร ที่มาแยกกูแบบนี้อีกเป็นอันขาด ทรมานชิบหาย เหมือนตายทั้งเป็นเลย...นึกดูแล้วกูอยากจะจับ
ไอ้พวกตัวบงการมาเชือดเนื้อแล่หนังออกเป็นชิ้นๆ ให้สมกับที่มันทำให้กูเครียดให้รู้ไปเลย อย่าให้กูเจอแล้วกันกูไม่เว้น
สักตัวเลยคอยดู” ผมก็หลุดอารมณ์โมโหออกมาพอกัน ระบายซะหมดเลย กะไอ้รันไม่ต้องปิดกันแล้ว เพื่อนผมคนนี้
อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ รู้ไส้รู้พุงกันดีกว่าใครเสียอีก
“กูเข้าใจ ความคิดมึงก็ไม่ต่างจากกูตอนนี้หรอก ห่าพรต..เหยี่ยวรั่วของกูมันจะลำบากขนาด
ไหนเนี่ยะ...คงไม่ร้องไห้งอแงขี้มูกโป่งนะมึง เห็นมันภายนอกบึกบืนแข็งแรงแบบนั้น แต่กูรู้มันขี้ขลาด ชอบกลัวผี กลัวเสือ
กลัวงู กลัวแม่งไปหมด จิ้งจกตุ๊กแกแม่งยังกลัว นิสัยคุณชายแบบนั้น มันจะทนได้หรือเปล่านี่แหละที่กูกังวล จะว่ามันก็ไม่ได้
อีกก็ลูกคุณหนูอย่างนั้นนิ สมองมันยิ่งชอบคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ด้วย ไม่รู้รั่วจิตตกไปถึงไหนแล้วมั้ง ตะเกียงจะปวดหัว
ก็เพราะความรั่วของมันนี่แหละ กูถึงได้ห่วงและกังวลอยู่นี่ไง...โธ่!..แม่งโว้ย!..ทำไมเราทำห่าไรไม่ได้เลยหวะ..นึกแล้ว
เครียดชิบหาย” กุนซือเทพจิตหลุดเหมือนกัน เราสองคนเลยได้แต่คอยให้กำลังใจกันไปมา ทำได้ตอนนี้คงแค่นี่แหละ
ผมเองเฝ้าภาวนาให้เจ้าป่าเจ้าเขาปกปักษ์รักษาน้องผมด้วย แลกด้วยอายุผมให้หดสั้นลงก็ยอม อย่าให้ตะเกียงเป็นอะไร
ไปเป็นอันขาด ไม่งั้นผมคงทนรับสภาพไม่ได้แน่ๆ...........
ขอกำลังใจหน่อยนะค่ะ ตะเกียงเข้าโค้งสุดท้ายแล้ว อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้ว
อย่าลืมตามไปเชียร์ ให้กำลังใจพี่บอมย์ด้วยนะค่ะ "จอมใจนักเลง" เรื่องใหม่แกะกล่องเลยค่ะ
Luk. :กอด1:
-
:z13: :z13: :z13:
-
หาน้องให้เจอเร็วๆนะ
-
:monkeysad: ซึ้ง
-
โอ๊ะ....ตะเกียงมาแล้น ดีใจจังคนเขียนกลับมาแล้ว
ตอนนี้สั้นไปหน่อย...งี๊ดดดดดดด
เป็นกำลังใจให้นะคะ ใกล้จะจบแล้ว สู้ๆๆ
เดี๋ยวเราจะตามไปอ่านเรื่องใหม่.... :กอด1:
-
อยากให้เจอเร็วๆๆค่ะ
เอาใจช่วยค่ะ
-
เอาใจช่วยพี่โต๋ให้เจอน้องตะเกียงเร็วๆ ^^ :really2:
-
คงใกล้จะได้เจอกันแล้วละม๊างงง สู้ๆทั้งคนแต่ง และ พี่โต๋กับสิงห์รัน :กอด1:
-
:ped149: เอาใจช่วยด้วยคนนะคะ สู้ๆๆๆๆ
-
ขอให้เจอตะเกียงกับพรตเร็วๆน๊า :กอด1:
-
เอาใจช่วยให้ "หากันจนเจอ" น้าาาา
ตอนเจอนี่อาจมีงง ไหงมีตัวแถมมาด้วยอีก 2 คน 555555
-
เมื่อไหร่จะเจอกันน๊า
:serius2:
-
คิดถึงตะเกียง
พี่โต๋หาตะเกียงให้เจอเน้อ
-
ห่วงเมียจนกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยนะคะสองหนุ่ม
-
คนอ่านก็เอาใจช่วยกันสุดฤทธิ์ ขอให้เจอกันเร็วๆ
-
ตอนนี้พี่โต๋กับรันคงคิดถึงเมียมากกกกกกก
ขอให้หากันเจอเร็วๆ รอๆๆๆๆๆๆ
-
มาเป็นกำลังใจ ให้ทั้งสองฝ่ายได้พบกัน :3123: :3123:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
คิดถึงตะเกียงจังเลย มาต่อแล้วดีใจจัง
+1 เป็นกำลังใจให้จ้า
-
สั้นนนนนนนนนน
ขอยาวกว่านี้หน่อยจิ :monkeysad:
-
คิดถึงตะเกียง :กอด1: :กอด1:
พี่โต๋หาน้องให้เจอไวๆน้าาา
-
เอาใจช่วย หาให้เจอไวไวนะ
-
มาร่วมด้วยช่วยกันตามหาน้องพรตกับน้องตะเกียง
ขอให้เจอกันไวๆเน้อ
-
o13เพิ่งตามอ่านทัน รอๆตะเกียง :z2:
-
จบแล้ว จะมีตอนพิเศษของน้องตะเกียงให้อ่านบ้างไหมคะ*_*
-
โอ้่ พระเอกตามมาแล้ว ใกล้เจอกันยังนิ
-
สู้ๆ ทั้งคู่
-
ขอให้เจอตะเกียงกับพรตเร็วๆๆนะ
-
จะจบแล้วหรออออ
ตกลงใครจะตายเนี่ย อยากรู้มาก
-
ย๊ากกกกกกกก อ่านแล้วคลั่ง :impress2:
ลงไปดิ้น :-[
ไม่ไหวแล้วกับ2หนุ่ม รอคอยอยู่นะค่ะ :sad4:
-
:กอด1:สู้ๆนะสองสิงห์ เป็นกำลังใจให้
-
ได้ฟังความในใจของสองหนุ่มแล้ว อิจฉาตะเกียงกับพรตจังอ่ะ
พวกตัวร้ายโดนจัดหนักแน่ สองหนุ่มคงไม่ปรานี
-
อะจะจบแล้วเหรออออ :เฮ้อ:
:call:
-
:เฮ้อ:
-
ขอให้เจอกันเร็วเร็วน๊า
-
:L2: ขอให้โต๋เจอกับน้องเร็วๆน๊า
-
:3123:: สู้ ๆ เน้อ
ขอให้ตามเจอเร็ว ๆ น้า
:L2: เป็นกำลังใจให้นะฮ๊าฟฟฟ
-
โต๋กะรันมาแว้ว เพี้ยงงง ขอให้เจอกันเร็วเถอะนะ สงสาร
-
ขอบคุณมากนะครับ
-
โต๋กับรันยังไม่เจอตะเกียงกับพรตเลย
ตอนหน้าจะได้เจอหรือเปล่านะ
-
Part 96
ลีลารักผ่านโทรศัพท์...
.
.
.
.
กูนำทุกคนออกเดินทางหลังจากพวกเราจัดการไก่ป่าและปลาเผาจนอิ่มหมีพลีมัน
กันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่ลืมเตรียมเสบียงพกพาติดตัวระหว่างทางกันฉุกเฉินอีกบางส่วน พร้อมกับน้ำดื่ม
ใส่กระบอกไม้ไผ่ ยิ่งงานนี้มีผู้หญิงร่วมเดินทางด้วยยิ่งต้องรอบคอบให้มาก น้ำอดน้ำทนผู้หญิงกับผู้ชายแตกต่างกัน
เพราะฉะนั้นงานนี้กูกะไอ้พี่พรตเลยต้องแยกกันเดินโดยกูเป็นทัพหน้า ให้ไอ้พี่พรตมันคุมหลังรั้งท้าย
ซึ่งมันก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่หยอก
ตลอดทางไอ้พี่พรตไม่แสดงอาการงี่เง่ารั่วให้เห็นเหมือนที่ผ่านมา มีบ้างที่อ้าปากเหมือนจะถาม
ตามนิสัยเจ้าหนูจามไมของมันนั่นแหละ แต่คงเพราะกลัวอายสาวๆ เลยหุบปากซะงั้น ยังไงไอ้พี่เหยี่ยวรั่วก็ยังรักษา
ภาพพจน์หัวหน้าแก็งค์เหยี่ยวเวหาของมันไว้อย่างเหนียวแน่น นี่ถ้ามีแค่มันกะกูเหมือนที่ผ่านมา คงได้ประสาทแดก
กับคำถามปวดกบาลของมันต่อไป
เราเดินลัดเลาะตามธารน้ำตกกว่าหกกิโลกูก็หยุดให้สาวๆ ได้พักเหนื่อยกันบ้าง
น่าแปลกเพราะทั้งสองสาวพาเอากูทึ่งไปเหมือนกัน ริต้าและน้องกิ่งมีน้ำอดน้ำทนไม่แสดงความอ่อนแอ
เหนื่อยล้าให้กังวลเลยสักนิด ดูแล้วทักษะการเดินป่าดีกันทั้งคู่สำหรับริต้ากูไม่แปลกใจพอรู้อยู่แล้วว่า
เคยเดินป่าปีนเขามาไม่น้อยสมัยเรียนอยู่อเมริกา แต่กับน้องกิ่งแฟนไอ้พี่กานนี่ดิ พาเอาแปลกใจไม่หาย
น้องเก่งเกินคาด..แต่คนเราก็ยากจะคาดเดาเห็นภายนอกหญิงจ๋า สาวสวยบางคนแกร่งยิ่งกว่าชายอกสามศอกเสียอีก
เพราะฉะนั้นถือเป็นข้อดีที่สองสาวไม่ทำให้พวกกูเป็นกังวลกับการเดินทางในครั้งนี้
พักเหนื่อยพอประมาณเราก็เดินทางต่อ ปาเข้าไปร่วมกว่าบ่ายสามโมงหลังจากแวะพัก
ทานเสบียงมื้อเที่ยงตอนบ่ายแก่ๆ บัดนี้พวกกูก็พบกับความสำเร็จเมื่อมาเจอหมู่บ้านเข้าให้สมใจหมาย
น่าแปลกใจไม่น้อยนึกว่าจะเป็นชาวเขาเผ่าใดเผ่าหนึ่ง ที่ไหนได้กลายเป็นคนพื้นบ้านที่ตั้งบ้านเรือนเป็นลักษณะ
กระท่อมเรียงรายกันกว่าสิบหลังคาเรือน
หลังจากพวกเราได้เข้าพบหัวหน้าหมู่บ้านแจ้งถึงความจำนงค์ที่ต้องรบกวน ให้ช่วยนำเรา
ออกจากป่าสู่เมืองเชียงใหม่นั้น หัวหน้าหมู่บ้านก็รับปากแต่คงต้องให้พวกเราค้างแรมที่หมู่บ้านก่อนคืนหนึ่งพรุ่งนี้
ถึงจะพาเข้าเมืองได้ พวกเราก็ไม่มีปัญหาตกลงพักแรมคืนหนึ่ง โดยผู้หญิงก็แยกไปพักกับผู้หญิง ส่วนกูกะไอ้พี่พรต
ได้พักห้องเดียวกันที่กระท่อมหลังหนึ่ง ซึ่งลูกชายหัวหน้าหมู่บ้านก็พักด้วยกัน มื้อค่ำทางหัวหน้าเขาเชิญทานข้าว
ที่หน้ากระท่อมของเค้า เป็นที่โล่งลานกว้างพอประมาณ เห็นบอกจะมีการย่างเนื้อกวางที่เพิ่งล่ามาได้เลี้ยงฉลองกัน
ทั้งหมู่บ้าน พร้อมกับหมูป่าหันอีกตัวหนึ่ง ถือเป็นลาภปากไปเลยงานนี้ ยิ่งไอ้พี่พรตคงมีเรื่องกลับไปคุยโว้ได้แล้วมั้ง
เดินป่าได้แดกอาหารป่าสมใจอยาก ตามที่มันคาดหวัง ประเพณีท้องถิ่นแขกมาเยือนต้องต้อนรับขับสู้
พอหกโมงเย็นก็มีคนมาตามพวกกูไปรวมกันที่ลานหน้าบ้านหัวหน้าหมู่บ้าน แต่กลายเป็นเรื่องดีพาให้ดีใจกันยกใหญ่
เพราะได้พบกับคนที่ไม่คาดฝันขึ้นมาซะงั้น
พี่ชนะ ไอ้พี่เทค ไอ้พี่บอมย์ ไอ้พี่วิน พวกมันยืนรอพวกกูอยู่ก่อนแล้ว พวกเราต่างดีใจ
ที่ตามเจอกันจนได้ พวกมันเข้ามากอดกูกะไอ้พี่พรตกันใหญ่ งานนี้ไม่ต้องคิดเยอะ โดยเฉพาะไอ้พี่บอมย์มันอุ้มกูซะ
ยังกะหนังอินเดีย ไม่เว้นแม้กระทั้งน้องกิ่งกับริต้า ก็กอดกันกลมดีใจเช่นกัน มันบอกไม่ถูก เหมือนอบอุ่นโล่งใจซะงั้น
ทั้งที่ยังไม่ไปถึงไหนกันเลย ไอ้พี่เทคมันเอ่ยปากขัดจังหวะขึ้นมาว่า
“พอก่อน ดีใจพอหอมปากหอมคอ พี่ว่าบอมย์ติดต่อแจ้งข่าวให้พวกพี่ตระการกับโตโต๋
รู้ก่อนดีกว่า ว่าเราเจอตะเกียงกับพรตแล้ว แถมยังมีสองสาวพ่วงมาอีกทั้งน้องกิ่งและริต้า ปานนี้พวกเค้าคงรอฟังข่าว
อยู่เหมือนกัน เอาเป็นว่าให้พวกเค้าสบายใจได้แล้ว พรุ่งนี้เราพาตะเกียงกลับไปพร้อมกันหมดเลย”
พูดจบไอ้พี่บอมย์มันรีบจัดการวางกูลง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือกดโทรหาไอ้พี่โต๋ทันที ไม่ต้องแปลกใจ
สัญญาณมีแน่นอนเพราะไอ้พี่บอมย์ใช้ GSM ไม่นานปลายสายก็กดรับทันที
“เฮ้ย!..โต๋..กูเจอพวกตะเกียงกับไอ้พรตแล้วนะโว้ย...เอ่อ..ทั้งสองคนสบายดี
แถมพ่วงริต้ากับน้องกิ่งแฟนไอ้กานมันอีกด้วย เรื่องมันยาวหวะ..ไว้กลับไปค่อยคุยกัน พวกมึงไม่ต้องออกตามหาแล้ว
กลับไปรอที่รีสอร์ทกูเลย คืนนี้พวกกูคงต้องค้างที่หมู่บ้านนี้คืนหนึ่งก่อน มืดแล้วเดินทางไม่สะดวก
ห่ะ...มึงกะไอ้เหี้ยรันจะมาหรือ..ไม่ต้องไอ้ห่าเดินทางเข้าป่าค่ำมืดมันอันตราย เอ่อ!...กูรู้แล้วรอแป๊ป..
สัดจะคุยกับเมียมึงลูกเดียวไอ้ห่า” พูดจบไอ้พี่บอมย์มันยื่นมือถือส่งมาให้กูทันที
“หวัดดีครับ ตะเกียงพูด”
“ตะเกียง พี่เองนะ...ได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า สบายดีไหม?
แล้วทานข้าวบ้างหรือไม่...ลำบากไหม?..” เอ่อ!..กูรู้แล้วว่ามึงห่วงกูมาก เล่นถามมาเป็นชุด
จนกูไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนแล้ว..เฮ้ย!..
“พี่คร๊าบบบบ...ใจเย็น..ใจเย็นพี่...ช้าๆ ที่ละคำถาม...” รีบเบรคทันที ก่อนที่จะเวียนหัวตาย
กันไปข้างหนึ่ง
“นั่นสิ พี่ตื่นเต้นดีใจไปหน่อย ตกลงตะเกียงสบายดีใช่ไหม?..แล้วคิดถึงพี่หรือเปล่า?”
เวร...สรุปเหลือแค่สองคำถาม
“ผมสบายดี....ไม่ต้องห่วง...อืม!...ไม่คิดถึงม้างงงง!!!..” กูเลยแหย่เล่นซะเลย ดูดิสิงห์ขี้เก็กจะว่าอย่างไร
“โห!...ตะเกียงโคตรใจร้ายเลยหวะ...พี่คิดถึงตะเกียงจนกินไม่ได้นอนไม่หลับโทรมแล้วนะเนี่ยะ
แต่ตะเกียงกับสบายดีไม่คิดถึงพี่อีกตะหาก..” น้าน!..พาลานอยด์แดกแล้วไอ้พี่หล่อกู
“แหม...ล้อเล่น...คิดถึงดิ..ยิ่งตอนโดนขัง คิดถึงตลอดเลยอ่ะ...ไม่คิดถึงพี่แล้วจะให้คิดถึงใครเล่า
ผมล้อเล่นหรอก..” กูเลยรีบบอกให้มันสบายใจ หากมันกินไม่ได้นอนไม่หลับจริงก็อดสงสารไม่ได้แหละ
“พี่นึกว่าตะเกียงจะไม่คิดถึงพี่แล้ว พี่พยายามทุกวิถีทางตามหาตะเกียง ทำไมตะเกียงไม่ใส่รองเท้า
ของตัวเองหละ” บ๊ะ!..มันเป็นอับดุลหรือไง ดันเสือกรู้อีกว่ากูไม่ได้ใส่รองเท้าตัวเอง
“รู้ได้ไงเนี่ยะ ว่าตะเกียงไม่ได้ใส่รองเท้าตัวเอง” ถามให้หายสงสัย อย่าเสือกตอบกูว่า
มีตาทิพย์หูทิพย์นะมึง
“มีเรื่องอะไรที่พี่ไม่รู้ของตะเกียงบ้าง เมียพี่ทั้งคนพี่ต้องรู้สิ...ถ้าตะเกียงใส่รองเท้าตัวเอง
พี่คงไม่หัวหมุนมืดแปดด้านคลำหาตัวอยู่แบบนี้หรอก” หวาย..หวาย...อายเว้ย!...ไอ้บร้า..เสือกพูดแบบนี้
ถึงจะแค่โทรศัพท์ก็อายนะมึง หยอดกูซะงั้น เดี๋ยวปั๊ด!...จับกดเลยนิ
“อย่ามาเน่าพี่โต๋ เอาจริงๆ รู้ได้ไงบอกมาดิ” รีบเค้นก่อนกูจะละลาย อึ้ย!
“ก็รองเท้าตะเกียง พี่ฝังชิพติดสัญญาณตามตัวไว้ พอตะเกียงไม่ใส่พี่ก็ตามหาไม่เจอดิ
ทีนี้เข้าใจหรือยังครับ” อ๋อ!..เรื่องเป็นเช่นนี้เองหรือ
“เข้าใจแล้วครับ ก็พวกมันเอาไปหมดเลย ทั้งโทรศัพท์กระเป๋าตังค์ รองเท้าเสื้อผ้า
มันจัดชุดใหม่มาให้เปลี่ยน ส่วนรองเท้าก็ทุบเอาของให้คนคุมอะหละ ไม่รู้นี่หว่า!..ทีหลังทำอะไรส่งซิกกันบ้างก็ได้เหอะ
ความลับเยอะมันก็พลอยให้พลาดแบบนี้แหละ” กูเลยอบรมซะ ที่แท้แม่ง..เล่นติด GPS ตามหากูเลยนิ แผนสูงชะมัด
กะไม่ให้กูรอดหูรอดตาเลยดิ แล้วงี้เวลากูหนีเที่ยวก็รู้ดิว่ากูไปอยู่ที่ไหน ไม่ไหวไม่ได้การแล้ว เคลียร์งานนี้จบ
คงต้องคุยกันยาว ไม่ยุติธรรมนี่หว่า?
“ก็พี่เป็นห่วงกันไว้ก่อน เผื่อมีปัญหาภายหลังจะได้ตามตัวเจอ แต่ก็ยังมีช่องโหว่จนได้
อย่างอนเลยนะครับ เพราะรักมากจึงต้องทำแบบนี้ ที่ไม่บอกกลัวจะทำให้ตะเกียงระแวง พาลไม่ยอมใส่อีกอะดิ”
นั่น!..เสือกนกรู้อีก แฟนใครหว่า?..จับทางกูถูกแหละ
“เอ่อๆ..ช่างเหอะ..ไม่ติดใจไรหรอก ตอนนี้ไม่ต้องห่วงผมนะครับ กินอิ่มนอนอุ่นได้แล้ว
ไงพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน” กูรีบตัดบท เหลียวดูอีกมุมไอ้พี่พรต ก็คุยโทรศัพท์เหมือนกัน คงเป็นเครื่องของไอ้พี่วิน
คนที่มันคุยด้วยไม่พ้นกุนซือกูแหงซะ
“จะวางแล้วหรือ พี่ยังไม่หายคิดถึงเลย คืนนี้พี่คงนอนหลับได้หรอก ใจมันไปอยู่กับ
ตะเกียงแล้วเหอะ...กลับมาต้องชดเชยที่ห่างกันนะครับ ให้พี่กอดชื่นใจยันเช้าเลยตกลงไหม?..” เวร..เสือกเปลี่ยนเรื่อง
เป็นแบบนี้ได้ไงหวะนี่
“บ้าดิ!...คิดไรเน่าๆ ใครจะยอมกันเล่า คนยิ่งเหนื่อยๆ แทนที่จะให้พักกับใช้แรงงานเด็กซะงั้น
จะฟ้องศาลปกครอง..ชิ” กูเลยเหวแม่งไปแหละ
“หึ..หึ...ตะเกียงอย่ามายั่วพี่ ไม่งั้นมืดก็มืดป่าก็ป่าเถอะหวะ พี่จะชวนไอ้รันออกไปหาคืนนี้แหละ
ทนจะไม่ไหวแล้ว อกจะแตกตายแล้วรู้เปล่า” อร๊ายยยย!...ไอ้พี่บ้า...วุ้ย!...เล่นเอากูหน้าร้อนเลยเหอะมึง นี่ขนาดอยู่
คนละโยช แค่ได้ยินเสียงผ่านโทรศัพท์ยังเสือกมีอิทธิพลกับหัวใจกูจริงงงงง..
“แค่นี่นะพี่...ไม่ไหว..ตะเกียงว่าวางสายเหอะ ก่อนที่ตะเกียงจะละลายจนทุกคนตกใจ
เพราะคำพูดเน่าๆ พี่เนี่ยะแหละ..พอเหอะ..” กูรีบบอกไปแหละ
“แล้วชอบเปล่าหละ...พี่ไม่เคยพูดกับใครแบบนี้เลยนะ นอกจากเมียพี่คนนี้คนเดียว...”
น้าน!...ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ นักไปหละ...พอเหอะ..หน้ากูจะระเบิด
“พอแล้ว แค่นี้นะ...เอ่อ!..ที่พูดมา..ตะเกียงชอบมาก..วางแหละ” พูดจบกูรีบกดวางทันที
หวาย..หวาย...เขินสาดดดด....แม่งหยอดกูจนหัวใจพองทะลุอกแล้วมึงไอ้พี่จอมเก็ก...ไอ้หล่อเทพเอ้ยยยย...
ทำของใส่กูแหละมึง...ชิ
ว่าแล้วรีบเอาโทรศัพท์คืนไอ้พี่บอมย์มันทันที ไม่วายโดนสายตาล้อเลียนของมันอีก
ไม่ไหวหลบไปคุยกับไอ้พี่เทคก่อนดีกว่า เสือกรู้อีกกูอายไอ้บ้าพี่บอมย์
“คิดถึงเหี้ยไรมึง กูโดนจับทรมานจะตายห่า มึงไม่เห็นมาช่วยกูเลย ครวยเหอะนี่นะคิดถึงกู”
ผมดีใจนะที่ได้คุยกับไอ้ห่ารันมัน ยอมรับคิดถึงมันมาก แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ เสือกบอกคิดถึงผมมากจนกระวนกระวาย
วุ่นวายไปหมด เสือกไม่มาช่วยผมซะงั้น
“พรต..กูไปช่วยมึงแล้วเหอะ แต่มึงเสือกหนีออกไปกันก่อนเลยสวนทางกับกู
ไอ้ที่ยิงถล่มปานสงครามนั่นหนะ พวกกูเอง..ถ้ามึงจะช้าลงสักนิดไม่รีบหนีเข้าป่าไปก่อนก็คงไม่คลาดกันหรอก...”
อ้าว!..ตกลงเป็นพวกห่ารันเองเหรอ กูนึกว่าแม่งพวกมันหักหลังเรื่องยาบ้ากันซะอีก
“กูจะรู้ไหมเล่า ว่าเป็นมึง ไมไม่แหกปากตะโกนเรียกกูหวะ จะได้รอมึงไง นึกว่าพวกมัน
หักหลังผลประโยชน์กันเองเลยถล่มพวกเดียวกัน ใครจะรู้ว่ามึงมาช่วย” ไม่ยอมแพ้ ต้องยืนกระต่ายขาเดียวเถียงมันไป
กูไม่ผิดจะผิดก็มึงแหละไม่บอกกูนิว่ามึงมาช่วย
“นี่มึงรั่วจริง หรือแกล้งโง่เนี่ยะ กูจะเอาเวลาไหนไปแหกปากตะโกนเรียกมึงท่ามกลางดงระเบิด
ห่ากระสุนอยู่ตอนนั้น ถึงปากกูไม่ได้ตะโกนเรียกมึง แต่ใจกูก็ร่ำร้องหาแต่มึงตลอดเวลา กระวนกระวายกลัวมึง
ได้รับบาดเจ็บมึงรู้บ้างไหม?...เสือกพูดงี่เง่าอีก” ไอ้..ไอ้..ฟราย..มาว่ากูงี่เง่า สัด..สันขวานบอกว่ารักกู..
จะหวานก็หวานไม่สุด ไอ้เหี้ย..
“ห่านิ..มึงว่ากูรั่ว...โง่..งี่เง่า...แล้วมายุ่งกูไม...กูก็เป็นของกูแบบนี้แต่ไหนแต่ไรแล้ว...ใช่สิหวะ..
แทงกูแล้วก็หาเรื่องชิ่ง...กูคิดไว้แล้ว..ไม่น่าหลวมตัวให้มึงเลยจริงๆที่บอกรักกู..ก็แค่ตอนหลอกเสียบกูอะดิ..ไอ้นรก”
ผมหงุดหงิดปรี๊ดแตกแล้วกู ดีหน่อยที่ไม่หลุดแต๋ว..ระยำเลยห่า..
“พรต..ใจเย็นมึงฟังกูนะ..กูไม่เคยคิดจะฟันมึงแล้วทิ้ง กูเอาผู้ชายคือมึงคนแรก
และกูก็ดันเสือกรักมึงเข้าแล้วจริงๆ กูไม่ได้โกหก...ต่อไปนี้กูจะดูแลมึงเอง ไม่ต้องโมโหว่ากูหลอกมึง
เป็นไปได้ไม่ติดว่าอยู่ในป่า กูจะไปลากมึงมากดให้หายคิดถึงสมอยากที่ทำให้กูวุ่นวายใจ เข้าใจกูบ้างไหม..
อย่ายั่วมากนัก..ไม่งั้นกลับมามึงจะโดนไม่น้อย ลุกไม่ไหวจะมาโทษกูไม่ได้นะ..โทษฐานที่มึงทำให้หัวใจกู
ไม่เป็นตัวของตัวเอง มึงทำให้กุนซือเทพอย่างกูต้องหัวปั่น..ที่สำคัญเสือกทำให้กูอยากปิดปากเหี้ยๆ ของมึง
ด้วยปากกูตอนนี้ชิบหาย..รู้ไหม..ไอ้เหยี่ยวรั่ว” ไอ้สาด..แม่งจะบอกรักกูเล่นบิ้วกูหน่อยก็ไม่ได้ เอาเข้..
มันบอกรักหรือละครน้ำเน่าจำเลยรักกันแน่หวะ..
“เห้ย!..น้อยหน่อยไอ้รัน มึงจะมากดอะไรกะกู...ทำยังกะกูง่ายนะมึง ฝันไปเหอะ
ว่ามึงจะได้เสยก้นกูอีกอ่ะ...กูคงยอมหรอก..ห่านิ...ที่ผ่านมากูแค่หลงผิดไปชั่ววูบ แต่ตอนนี้กูไม่แล้ว
กูกะมึง...กูกะมึง..คือ..คือ..” หวาย...คือไรดีหว่า?..ไมกูพูดไม่ออกเนี่ยะ...จะบอกว่าเป็นแค่เพื่อนกัน
เสือกปากไม่ยอมพูดซะงั้น..เวร
“พรต..อย่าลูกเล่นมาก..ขอร้อง..อย่ายั่วเยอะ...มึงกะกูจะอะไรอีก มึงก็เมียกู..กูก็ผัวมึง..
มึงจะบอกกูแบบนี้ใช่ป่ะ!..ไม่ต้องย้ำแล้ว กูรู้แล้ว..แล้วมึงเองก็หัดท่องให้ขึ้นใจ อย่าคิดนอกใจ
หรือเปลี่ยนใจจากกูเด็ดขาด เพราะมึงคงรู้ว่ากูคงยอมหรอกนะ ชะนั้นอย่าคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอีก
คิดไว้อย่างเดียวว่ากูผัวมึง มึงอะเมียกูเข้าใจไหม?”
“เข้าใจแล้ว” เวร...ไอ้เหี้ยเสือกตะคอกใส่หูกูเล่นซะตกใจ ปากกูเลยไว
พูดสวนรับปากมันไปซะงั้น
“ดีมาก..เข้าใจแล้วก็ไม่ต้องคิดไรอีก กินให้อิ่มนอนให้หลับพักผ่อนให้สบาย ไว้พรุ่งนี้เจอกัน
กูสัญญากูจะดูแลมึงเอง และขอโทษด้วยที่ผ่านมาดูแลมึงไม่ดีทำให้มึงเจอเรื่องบัดซบนี่ แต่นับจากนี้ไป
กูจะไม่ยอมให้มึงเจอเรื่องระยำนี่อีก รู้ไว้นะ..กูรักมึง..และหวงมึงมาก...ดูแลตัวเองให้ดีหละ” อร๊ายยยๆๆๆ...
กูอยากจะกรี๊ดดดด...ถ้ากูกรี๊ดดด...พวกเหี้ยมันจะว่ากูกระแดะแต๋วแตกป่าวหว่า?...แต่ฟังเหี้ยรันมันสั่งกูทิ้งทวนดิ...
วุ้ย!...หูกูคงไม่ฝาดไปเนอะ หรือกูหลอนไปหวะ
“มะ..มึง..มึงพูดจริงดิ..รักกูหวงกูจริง...” ย้ำ..ย้ำ..เผื่อกูเพี้ยนไปเอง
“จริง...มึงเป็นเมียกู..เป็นของกู..ไม่รักมึงจะให้ไปรักหมาที่ไหนว่ะ!..กูไม่มีปัญญาไปรักแล้วหมา..
ดันเสือกรักเหยี่ยวเข้าเต็มเปา..พอใจยัง”
“ดี..งั้นกูอิบ...มึงรักเหยี่ยวแล้วนะสัด...กูรู้มึงแอบไปรักหมารักแมวละก็..มึงเจอกูแน่...
แค่นี่โว้ย!..แล้วเจอกันไอ้สิงห์ดำรันของ...กู” บ๊ะ!...พูดไปแล้วรีบวางเลยกู....หวาย...กูพูดไปได้ไงหวะ...รันของกู...
อร๊ายยยยย....สาด...เขิลชิบหาย.. :o8:
ตอนพิเศษเรื่องของพี่วีกับพี่กล "เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้" ลงให้แล้วนะค่ะ
เพิ่งลงวันนี้เช่นกัน พี่วีเค้าส่งต้นฉบับมาให้ปุ๊ปก็ลงให้ปั๊ปเลยค่ะ
ตามไปอ่านให้ชื่นใจกันได้ สำหรับคนที่คิดถึงพี่วีกับพี่กลที่กระทู้นิยายโพสจบแล้วนะค่ะ
ขอบคุณมากค่ะที่ตามตะเกียงมาตลอด
Luk. :pig4:
-
พี่พรตอย่างน่ารักอ่ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: ใกล้จะเจอกันแล้ว คงไม่มีอะไรมาขัดอีกนะ
-
ชื่อตอนช่างล่อตา... :o8:
กดเข้ามาแบบไม่ต้องคิดซ้ำ :impress2:
ปลอดภัยกันจนได้น๊า ดีจายแทน2หนุ่ม
ตอนหน้า รอคอยNC (แม่ม...หื่นจริงๆตู) :bye2:
-
สิงโต๋บอกรักน้องตะเกียงทางโทรศัพท์ไม่มีกั๊กเลย
ตะเีกียงจะโดนสิงโต๋หวานใส่ เขินแทน :-[
ส่วนพรตกับรัน ด่ากันไปด่ากันมาบอกรักเฉยเลย
ชอบพรตจังตอนรันบอกรัก อยากจะกรี๊ด :laugh:
-
ตอนหน้าได้เจอกันสงสัยไม่ต้องเห็นเดือนเห็นตะวันกันละ นี่ขนาดแค่โทรศัพท์ยังหลุดฟอร์มกันได้ขนาดนี้ :haun4:
-
ในที่สุดพี่พรตก็แต๋วแตก 55555+
-
เกือบหลุดตุ๊ดแตดซะแล้วนะพี่พรต555
-
อย่าให้ได้เจอกันเชียววว
:z1: :z1:
นี้แค่ในโทรศัพท์นะเนี่ยยย
-
หวายหวาย ชอบจัง มดคงเดินขบวนมาเพียบ
-
ตอนหน้านี่จัดหนักทั้งคู่เลยใช่ป่ะ
-
:กอด1:
-
ตอนหน้า จะกัด จะกด อะไรยังไง ก็เต็มที่เลยนะพี่โต๋ พี่รัน
คนอ่านเตรียมเลือดสำรองไว้เยอะ
-
:z1: แหมๆๆๆ นี่ขนาดบอกรักกันทางโทรศัพท์นะ ยัง ล่อกันซะขนาดนี้
แล้วคราวหน้าเจอตัวกันเป็น ๆ มิล่อกันไปถึงไหนต่อไหนรึ มิอยากจะคิด :oo1: สุโค่ย
รอตอนหน้าด้วยใจกระวนกระวาย เลือดพร้อม น้ำตาลไม่ขาด เกล็ดเลือดครบ ยาลม ยาดม ยาหม่องเพียบ
คนอ่านเตรียมตัวพร้อมสำหรับตอนต่อไปแล้วฮะ พี่โต๋ ตะเกียง สิงห์รัน เหยี่ยวพรตก็พร้อมแล้ว
คนแต่งและคนโพสต์พร้อมยังเอ่ย ถ้าพร้อมแล้วจะช้าอยู่ไย ต่อกันได้เลยฮะ ขอบคุณ
-
นู๋ตะเกียง กะ นู๋พรต น่าร้ากกกกกกกกกกกกก ทั้งคู่เลย :จุ๊บๆ:
-
จะได้เจอกันแล้วววววว
เหยี่ยวก็รั่วอีกแล้ว :laugh:
-
เจอกันซะที
แหมๆๆ มีหวานกันผ่านโทรศัพท์ด้วย
-
กะลังมันส์เลย เย้ๆ จะได้เจอกันแล้ว
สงสัย ตะเกียงกะพรต โดนจัดหนักแน่ หึหึหึ :oo1:
-
เขินอ่ะ
เจอกันแล้วอย่าลืมจัดหนักนะ
:impress2: :impress2:
-
น่ารักทั้ง2คู่เลย เค้ารักกันจริงๆ ตอนหน้าได้เจอกันแน่มั้ยคะ
กลังว่าจะมีเรื่องอีก เหมือนเรื่องร้ายๆยังไม่จบตัวการใหญ่ยังจับไม่ได้
เฮ้อ.....ลุ้นอ่ะ
-
แต่เราก้หากัน.....จนเจออออ
มันนานแค่ไหนที่คอยเทอมา
นี้แค่โทรศัพท์นะ
อย่าให้เจอตัว จัดนักแน่นอน
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
เขินนนนนนนทั้ง 2 คู่เลย :-[
:call:
-
หุุหุ
คิดถึงกันซะขนาดนี้ รีบๆมาหาเลยดีกว่า อิอิ
-
เอิ่มดูรั่วๆนะ ทั้งสิงห์รัน สิงห์โต๋เรย
-
:o8: เขินง่ะ อิอิ :impress2:
-
ตามเจอกันแล้วววว
-
จากชื่อตอนแล้วน่าจะเป็น เซ็กโฟนนะเนี่ยยยย
-
ยังคงความน่ารักได้ตลอด.... คิคิคิ...
-
มดเต็มป่าแล้วมั้งนั่น
ตอนนี้ยอมรับจริงๆ แล้วว่าพี่พรตมันเหยี่ยวรั่วจริงๆ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
รีบๆกลับไปเจอกันเร็วๆเลย
:z1: :oo1: :haun4:
-
+เป็นกำลังใจให้เสมอครับ+
-
:laugh:พี่พรตสาวแตกไปแล้วนะค่ะ...หวานกันเกือบห่ามเลย
-
:o8: แค่ชื่อตอนก็หวานแว้วววว
อิอิ น่ารักอ่ะ :-[
อ่านแล้วมีความสุขจัง อิอิ
:L2: เป็นกำลังใจให้นะฮ๊าฟฟฟ
-
สิง กะ เหยี่ยววว
-
ตามอ่านจนตามทันล่ะ
สนุกมากเลยค่ะ
-
โหยยยยย หวานทั้งสองคู่ น่าอิจฉาอ่ะ
พี่พรตเขินได้น่ารักมาก อิอิ
-
ตะเกียงน้อยเอ๋ย คิดถึงๆอ่ะ
-
มีการหยอดผ่านโทรศัพท์คู่หนึ่งกะหวานแบบน้ำตาลอีกคู่กะหวานแบบเถื่อน
-
สัญญาจะอัพวันนี้
ขอโตด! ตัวเท่าบ้าน
มีงานด่วนขึ้นเหนือ ต้องรีบไปวันนี้
กลับมาวันจันทร์ จะรีบมาอัพให้
อย่าเพิ่งงอน เพิ่งโกรธ
เดี๋ยวไม่สวย ไม่หล่อน๊า
คราวนี้ไม่ผิดคำพูดแน่นอน
จะแถมอัพน้องจอมให้ด่วน
ขอโตดอีกครั้ง :call:
-
ขอให้เดินทางปลอดภัยทั้งไปและกลับครับ
-
ไม่เป็นไร จะตั้งใจรอตอนหวานชื่น (แถม nc รึเปล่าน้า)
จะอ่านตอนดี ๆ ต้องใจเย็น ๆ ใช่ไม๊คะ จะรอ จะรอ
ขอให้เดินทางไป-กลับโดยปลอดภัย
:z2: :z2:
-
อิอิ ไปดีมาดีนะคร้าบ :bye2:
-
ตามอ่านทันแล้ว เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกก ~
-
:really2: รอคับ
-
เข้ามารอ :z2:
โชคดีในการเดินทางนะคะ
-
ตามมาจากพี่บอมย์&น้องจอมและแล้วก็หลงรักตะเกียง&พี่โต๋ พี่รัน&พี่พรตก็โคตรน่ารักอ่ะ^-^
-
เดินทางปลอดภัยนะจ๊า :bye2:
-
อุ๊ว่ะ !! รัน-พรต โฟนกัน หวาน ฮาร์ดคอร์ :oo1: ว่า ตะเกียง-โต๋ อีกอ่ะ กรี๊ดดดดดดดด เค้ารักกันหนักหน่วงดีเนอะ เขิลวุ้ย อิอิ :กอด1: :m10:
-
:-[ แต่ละคู่น่ารักมากๆเลยจร้า
หวานกันจริงๆ เราแอบอิจฉาเลยนะเนี้ย ฮ่าๆ
-
ยังไงก้อรออยู่นะ ขอให้เดินทางไป-กลับปลอดภัยนะ :bye2: :bye2:
-
เดินทางปลอดภัยนะครับ
-
สู้ๆค่ะ o13 o13
-
ตะเกียงมาตามสัญญา...ขอกำลังใจบ้างเด้อ
Part 97
หนอนราคะ...
.
.
.
.
หลังจากวางหูไอ้พี่โต๋ ไม่นานไอ้พี่พรตก็เดินหน้าแดงหูแดง อมยิ้มแก้มตุ่ยเข้ามารวมกลุ่ม
คงสวีทกะไอ้พี่รันชัวร์ ไม่งั้นออร่าสีชมพูไม่เปล่งรอบตัวมันจนเห็นชัดขนาดนั้นหรอก....
ทุ่มกว่าๆ พวกกูก็รับเกียรติร่วมทานอาหารที่ทางหัวหน้าหมู่บ้านจัดต้อนรับ ก็อย่างที่บอกมีหมูป่าหัน
กับเนื้อกวางย่าง คนในหมู่บ้านพวกผู้ชายก็ร่วมวงด้วยไม่น้อยกว่ายี่สิบคน ส่วนใหญ่เป็นวัยฉกรรจ์จนถึงวัยกลางคนไปแล้ว
ส่วนพวกผู้หญิงก็แยกตั้งอีกวงใกล้กัน มีประมาณสิบกว่าคนไม่เกินนี้ ทั้งสาวรุ่นและสาวใหญ่
พวกกูเป็นแขก มีไอ้พี่ชนะ ไอ้พี่เทค ไอ้พี่วิน ไอ้พี่บอมย์ ไอ้พี่พรต ตัวกูเอง ริต้า และน้องกิ่ง
รวมเก้าคน ทางเจ้าภาพจัดสาเกมาเลี้ยงรับรอง ทุกคนให้ความเป็นกันเองตลอดจนอัธยาศัยน้ำมิตรของชาวบ้าน
ไม่มีใครกล้าปฎิเสธต่างซดกันฮวกๆ พอหัวหน้าหมู่บ้านบอกชนหมดแก้ว แม่งก็หมดแก้วกันทุกคนไม่เว้นแม้ตัวกูเองก็เหอะ
เหล้าสาเกเค้าหมักกันเอง รสชาดหอมหวานอร่อยเหอะ..พวกถึงกระดกกันเป็นที่ครื้นเครง ไอ้พี่บอมย์ปวดฉี่
เลยลุกออกไปฉี่มีลูกคู่ไปเป็นเพื่อนคือไอ้พี่วิน พวกกูผู้ชายฉี่ไม่ลำบากแค่เดินอ้อมหลังกระต๊อบปล่อยตรงพงหญ้าได้แล้ว
ผ่านไปร่วมยี่สิบนาทีไอ้พี่บอมย์กับไอ้พี่วินไม่ยักกลับมาสักที...กูอดเป็นห่วงไม่ได้ไปเหยี่ยวหรือมันไปเอากันหวะ...นานโคด
“พี่เทค...พี่บอมย์กับพี่วินฉี่นานไปป่าว?...ไปสักพักใหญ่แล้วยังไม่กลับเลย แค่หลังกระต๊อบเองนิ...”
กูสะกิดไอ้พี่เทคมันนั่งติดกะกู อีกข้างเป็นไอ้พี่พรต หน้าแดงเถือกเพราะฤทธิ์สาเก ดีที่กูผนึกพลังไทเก็กเดินลมปราณขับ
แอลกอฮอร์ออกเลยไม่รู้สึกไร
“รออีกหน่อยไม่มา เดี๋ยวพี่ไปดูเอง..” ไอ้พี่เทคบอกกะกู
“พี่ตะเกียง..ช่วยดื่มแก้วนี้แทนกิ่งหน่อยดิ...กิ่งไม่ไหวแล้ว..หัวหน้าหมู่บ้านบอกต้องดื่มหมดแก้วนี้ถึงจะปล่อย
ให้ไปพัก แต่กิ่งดื่มต่อไม่ไหวจริงๆ แค่นี้ก็มึนจนเวียนหัวไปหมดแล้ว” น้องกิ่งเดินเซนิดๆ ในมือถือแก้วสาเกยื่นให้กูกินแทน
เฮ้อ!..หน้าน้องเค้าแดงแปร๊ดแล้วเหอะ..ไอ้กูไม่ลำบากหรอก เดินพลังลมปราณต่อเนื่อง โคดพ่อสาเกก็ถูกกูขับแอลกอฮอล์
ออกมาทางผิวหนังและลมหายใจหมดแหละ เหลือตกค้างในร่างกายก็แค่น้ำกับน้ำตาลเท่านั้น กูถึงไม่เมาไง
“ได้สิครับ...มะ..พี่ดื่มเอง” ว่าแล้วกูก็จัดการ รับแก้วมายกซดหมดแก้ว...ได้รับร้อยยิ้มน่ารัก
เป็นการขอบคุณจากน้องกิ่งมาแทน...
“พี่เทค..ตะเกียงว่า ไปตามพี่บอมย์กับพี่วินเหอะ..เนี่ยะยังไม่โผล่หัวมาเลย” พูดจบ ไอ้พี่เทคพยักหน้า
ให้กูทันที ก่อนจะลุกเดินออกไปหลังกระต๊อบที่ไอ้พี่บอมย์กับไอ้พี่วินมันไปยิงกระต่ายกันนั่นแหละ
บรรยากาศทั่วไปในวงเลี้ยง ไอ้พี่ชนะคุยสัพเพเหระกับหัวหน้าหมู่บ้าน ไอ้พี่พรตนั่งยิ้มตาหวานสอดส่าย
มองสาวๆวงใกล้ๆ ซึ่งสาวชาวบ้านที่มีผัวไม่มีผัวก็มองตอบมันอายๆ สันดานเจ้าชู้ไม่เลิกไอ้พี่รันมาเจอศพมึงคงไม่สวย
ริต้ากับน้องกิ่งนั่งถัดจากกูอีกสองเก้าอี้ คุยกันเงียบๆ มีเงยหน้ามองมาทางกูแถมส่งยิ้มให้เป็นระยะๆ
ยิ่งน้องกิ่งวันนี้ไม่รู้น้องเมาหรือไงกันยิ้มให้กูบ่อยเกิน...ทำตาหวานซึ้ง..ไม่ติดเป็นแฟนไอ้พี่กาน กูนึกว่าอ่อยกูแหละ...
แล้วกูต้องแปลกใจปนอึ้งสุดๆ เมื่อไอ้พี่เทค ไอ้พี่บอมย์ ไอ้พี่วิน โดนหิ้วปีกจากหนุ่มๆ ของหมู่บ้าน
กันข้างละสองคน เน้น..หิ้วปีกจริงๆ เพราะขาแม่งลากพื้นเลยเหอะ...แบบคนไม่มีแรงเดินซะงั้น เกิดเหี้ยไรขึ้นหวะ...
พวกกูหยุดพฤติกรรมพูดคุยทันทีที่เห็นลุกขึ้นยืนกันหมด แต่แล้ว..
“ตุ๊บ!..ตุ๊บ!..”
ร่วงครับร่วง....ไอ้พี่ชนะหล่นตุ๊บ ไอ้พี่พรตตุ๊บตามเป็นคนต่อมา กองลงนอนแผ่กับพื้นทั้งสองคน ส่วนกูวิ้งๆ รู้สึกแปลกๆ
ร่างกายเหมือนจะร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ จากท้องน้อยช้าๆ กูรีบเดินพลังไทยเก็กใช้ลมปราณสะกดไว้ทันที ไม่ธรรมดาเสียแล้ว..
พลังของกูกลับแตกซ่านกระจายตัวทันที สรุปกูเดินพลังไม่ได้....ในเหล้าสาเกต้องมียาสั่งแน่นอน ไม่ต้องสงสัยนานเพราะ....
“แปะ...แปะ..แปะ!...เก่งจริงๆ นะค่ะ พี่ตะเกียง...ถึงตอนนี้ยังยืนโดยไม่ล้มอีก...สุดยอดจริงๆ...
ไม่เห็นกับตาไม่เชื่อเลยนะว่าจะมีใครต้านสาเกสลายพลังได้” แววตากูตอนนี้คงบอกงงสุดๆ จนทำให้คนพูดหัวเราะ
เป็นที่สนุกสนาน ก่อนที่ไอ้พี่เทค..ซึ่งนอนหงายตรงพื้นจะชิงพูดตัดบทขึ้นมาทันที
“น้องกิ่ง...นี่หมายความว่ายังไง?” ใช่แล้ว..คนที่ปรบมือแปะๆ..แล้วพูดเป็นปริศนาไม่ใช่ใคร
คือน้องกิ่งสาวน้อยน่ารักแฟนตัวจริงไอ้พี่กาน ซึ่งบัดนี้คราบสาวน้อยน่ารักยังมีความหลงเหลือให้เห็นอีกหรือ
นอกจากสาวน้อยที่น่าตาน่ารักแต่ท่าทางที่แสดงออก แทบไม่อย่างเชื่อว่าคือน้องกิ่งคนเดียวกันที่พวกกูรู้จัก
“หึหึหึ!..ไม่ต้องแปลกใจไปหรอก...กิ่งแก้วหรือน้องกิ่งที่พวกคุณรู้จักความจริงแล้วคือ
....กรองกุมภ์....ทายาทคนเดียวของจ้าวสีห์กุมภ์ ผู้สืบทอดเคล็ดวิชาปิดทวาร” กูเริ่มเรียบเรียงปะติดปะต่อได้แล้ว
หากทุกคนรู้ประวัติความเป็นมาในอดีต จ้าวสีห์กุมภ์คือคู่อริของปู่เสือซึ่งเป็นอาจารย์ของลุงสางและลุงสิงห์พ่อไอ้พี่โต๋
ตอนหลังลุงสางหักหลังไปร่วมมือกับจ้าวสีห์กุมภ์หวังฮุบสมบัติท่านผู้นำ จนเกิดการสู้กันบนเทือกเขาผีปันน้ำและ
ตกเหวไปพร้อมกับลุงสาง ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร มารู้ว่าลุงสางบาดเจ็บพิการและรับศิษย์ถ่ายทอด
เคล็ดวิชาสิงห์โตคำรามคือไอ้พี่เทคก่อนตายในที่สุด ส่วนจ้าวสีห์กุมภ์นั่นหายสาปสูญไม่มีใครล่วงรู้ข่าวคราวอีกเลย
“อย่าบอกว่ากิ่งคือลูกสาวของจ้าวสีห์กุมภ์ เป็นไปได้ยังไงในเมื่อกิ่งยังเด็กมากเพิ่งอยู่ม.3 เอง”
ไอ้พี่เทคถามกลับให้หายสงสัย แสดงว่ามันคงรู้จักเรื่องราวในอดีตลุงสางคงเล่าให้มันฟัง กูยืนฟังนิ่งๆ เพราะกูคิดว่า
มันต้องมีอะไรดีดีอีกเยอะ ที่พวกกูไม่รู้
“ใครบอกคุณเทคค่ะ...ว่าฉันเด็ก...นับปัจจุบัน 26 ปีเป็นพี่ของพวกคุณทุกคน...เอ่อยกเว้นคุณชนะไว้คน..
ไม่ต้องแปลกใจหรอกว่าทำไมฉันดูเด็กขนาดนั้น นั่นคือการใช้สมุนไพรรวมสัตว์พิษรักษาสังขารด้วยศาสตร์แห่งวิชามาร
ผนึกเข้ากับเคล็ดวิชาปิดทวาร....อย่ารู้ในรายละเอียดเลยนะว่าทำยังไง...หากพวกคุณรู้คงขนหัวลุกไปอีกนาน...ฮ่าๆๆๆๆ”
ถ้อยคำวาจาแต่ละอย่างที่กิ่งแก้ว ไม่ใช่สิกูคงต้องเรียกใหม่ว่ากรองกุมภ์..แสดงออกมาช่างวางอำนาจ เหมือนมีพลังซ่อนเร้น
ในตัวเอง..ที่เริ่มแผ่รังสีอัมหิตกระจายออกมาเรื่อยๆ อัศจรรย์จริงเธอเก็บงำพลังฝีมือโดยอาศัยเคล็ดวิชาปิดทวารปกปิดเอาไว้
เพราะตอนนี้หน้าตาสาวน้อยที่เห็นเริ่มกลายสภาพเป็นสาวใหญ่สวยเปรี้ยว ริมฝีปากสีคล้ำดำดวงตาส่องประกายกร้าวกระด้าง
เล็บมือเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ....นี่มันเคล็ดวิชามารชัดๆ..
ต่อด้านล่าง
-
- 2 -
“กรองกุมภ์...ผมคงต้องเรียกคุณแบบนี้แล้วสินะ....คุณผนึกวิชาปิดทวารเข้ากับวิชามาร...
คุณไม่กลัวบาปกรรมตามสนองหรือไง...ทำไมถึงกล้าทำสิ่งเลวร้ายเช่นนี้ได้...ถอยหลังกลับตอนนี้ยังทัน...ผมอยากให้คุณ
ยุติทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณกำลังจะทำลงเสียตอนนี้ ไม่มีคำว่าสายเกินไป...คิดให้ดีดี” ไอ้พี่เทคมันยังคงทำหน้าที่โน้มน้าว
ชักจูงทางจิตวิทยาของมันต่อไป แต่กูตอนนี้เหงื่อเริ่มซึมออกมือออกเท้าแล้ว ขมับทั้งสองข้างเหงื่อผุดขึ้นเต็ม
แต่เพื่อไม่ให้ผิดสังเกตุ กูยังยืนนิ่งๆ ทั้งที่ใจสั่นหัวใจเต้นรัวเร็ว..หนำซ้ำความร้อนรุ่มที่เริ่มแผ่ขยายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นี่อีก
กูเดินลมปราณไม่ได้ผนึกขึ้นมามันกลับแตกซ่านไปหมด ไม่เกาะตัวรวมกันเป็นกลุ่มพลัง...สรุปกูรวมพลังลมปราณขับพิษ
ออกไม่ได้ หากเป็นเพียงพิษจากเหล้าสาเก...กูต้องขับออกได้สิแต่ทำไมกูถึงผนึกลมปราณไม่ขึ้น มันต้องมีอะไร
ในสิ่งที่กูดื่มมากกว่านั้น คำตอบคงอยู่ในเหล้าแก้วสุดท้ายที่น้องกิ่งส่งให้กูดื่มเป็นแน่...เพียงแต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร...
หากไม่รู้ต้นเหตุก็หาวิธีแก้ไม่ได้....คงต้องพยายามอดทนรวบรวมสมาธิไม่ให้จิตใจแตกไปด้วย..ไม่งั้นจะควบคุมฤทธิ์
สิ่งที่กำลังคืบคลานแผ่ไอความร้อนในตัวกูอยู่ยืดเอาไว้ให้นานที่สุดไม่ได้แน่
“เพื่อให้สำเร็จขั้นสูง..สามารถต่อกรวรเวทย์อัคนี กับพลังสิงห์พิโรธที่จ้าวพ่อพ่ายแพ้ไป
เมื่อสิบกว่าปีก่อน ฉันจำเป็นต้องฝึกพลังมารผนวกเข้ากับเคล็ดวิชาปิดทวาร ผลที่ได้มันคุ้มค่ายิ่งกว่า เพราะฉัน
สามารถควบคุมวัยปกปิดพฤติกรรม และที่สำคัญฉันก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของพลังปิดทวาร..ถึงขั้นพลังเบิกทวาร
ซึ่งไม่มีใครฝึกสำเร็จมาก่อน พวกคุณไม่รู้สินะว่าพลังนี้สามารถปิดกั้นและดูดพลังกระจายของสิงห์พิโรธ รวมทั้ง
ปิดจุดแข็งเปิดจุดอ่อนของวิชาวรเวทย์อัคนีให้กลายเป็นวิชาของเด็กเล่นขายของไปในพริบตา....ฮ่ะ..ฮ่ะ...ฮ่ะ..ฮ่าๆๆๆ”
ท่าทางหัวเราะเสียงแหลม กับกริยาหยิ่งลำพองของกรองกุมภ์ในตอนนี้..ดูแล้วทั้งสังเวชและหมั่นไส้ไปพร้อมๆกัน
ไอ้พี่บอมย์มันทนฟังตั้งนานคงอดไม่ได้ แทรกขึ้นมาทันที
“กิ่ง...ทำแบบนี้ไม่คิดว่าไอ้กานจะเสียใจแค่ไหน...อุตส่าห์คบกันมาตั้งสองปี..ไอ้กานมันทะนุถนอม
และจริงใจกับกิ่งมาก หากมันรู้ความจริงไม่คิดหรือว่าเพื่อนพี่จะรับไม่ได้” ไอ้พี่บอมย์มันคงลืมตัวไปแล้วเหอะ...ว่าคนที่มัน
คุยด้วยคือรุ่นพี่ที่แกกว่ามันเกือบ 9ปี เหอ..เหอ..เหอ...อุตส่าห์แทนตัวพี่ใส่เค้าอีกมึง ไม่เจียมสังขารจริงเลย...
น้องกิ่งของมึงตอนนี้ ยังกะปีศาจสองพันปีในเรื่องโปเยโปโลเยซะงั้น...
“ฮ่าๆๆๆๆ....นี่โง่หรือแกล้งเซ่อกันค่ะ..บอมย์เบย์ขา...จะบอกให้เอาบุญ...ที่ฉันคบหา
ยอมเปลืองตัวกับไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่างเพื่อนแก...เพียงเพราะจุดประสงค์ต้องการเข้าไปตีสนิทกับโตโต๋คนเดียวเท่านั้น
สิงห์เย็นชาตัวนั้น..มันเข้าหายากมาก...และมันคนเดียวเท่านั้นที่ฉันรักมาตลอดตั้งแต่แรกเห็น...แต่ไม่ว่าฉันจะทำวิธีไหน...
เพื่อนขี้เก็กงี่เง่าของพวกแกไม่เคยหันมาชายตาแลฉันสักนิด....หึหึหึ!..เพราะต้องการข้อมูลและสอดแนมพวกแก..
เพื่อวางแผนรอให้ถึงวันนี้มาตลอด...ฉันต้องทนปั้นหน้าเป็นสาวน้อย คอยมองตามไอ้สิงห์เย็นชานั้น...ฉันยิ่งเจ็บปวดมากมาย
เมื่อมันกลับไปรักไอ้เด็กเมื่อวานซืนปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแก...ตะเกียง...ไม่ติดว่าแกคือกุญแจสำคัญในการเปิดถ้ำสมบัติ
ของอดีตผู้นำ...ชีวิตแกคงไม่อยู่รอดมาถึงทุกวันนี้หรอก...ที่น่าเจ็บใจไอ้กานคู่ขาที่จงรักภักดีของฉันยังไปหลงรักแกอีกคน....
ทำให้ฉันเกลียดแกเข้ากระดูกถึงต้องส่งน้องสาวเพียงคนเดียว เข้าไปทำให้แกกับโตโต๋แตกแยกกัน
แต่กับไม่เป็นผล...พวกแกรักกันปานแหกตูดดม...ตัวไม่เคยห่างกันเลย...ทำให้แผนฉันล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า...ครั้งนี้
ฉันกำจัดแกได้....โดยที่ไม่จำเป็นต้องเก็บชีวิตแกไปใช้เปิดกลไกของถ้ำสมบัติอีกต่อไป....ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ....แกไม่รู้หรอกว่า
ฉันต้องสังเวยซากศพมาเป็นพัน...ต้องฟูมฟักสัตว์เลี้ยงของฉันมากว่าสองปี...ใช้เลือดของฉันเลี้ยงดูมันอย่างดี...
เพื่อให้จิตของมันรับคำสั่งจากฉันจนเป็นผลสำเร็จในวันนี้ได้....ต้องทรมานร่างกายและอดทนมากแค่ไหน....ความจริงแล้ว
หากพวกแกไม่ไปบุกพังฐานที่มั่นแพนเฮ้าส์ของฉันเมื่อสองวันก่อน...ฉันคงไม่คิดใช้สัตว์เลี้ยงของฉันเด็ดขาด...มาถึงตอนนี้
มันไม่มีทางเลือก..จำเป็นต้องจัดการให้สิ้นซาก...พวกแกทุกคนที่อยู่ที่นี่จะไม่มีชีวิตรอดกลับไป พรุ่งนี้เช้าไม่เกินตีห้า...
ฉันและน้องสาวพร้อมกับพรรคพวกจะสร้างสถานการณ์ว่าเราถูกโจมตี...เล่นละครนิดหน่อย...ก็ตบตาสิงห์เย็นชา
และพวกที่เหลือได้...พวกฉันจะกลับไปใช้ชีวิตปกติ...ใช้สัตว์เลี้ยงของฉันบังคับจิตใจร่างกายของโตโต๋ให้มาสยบ
แทบเท้าของฉันเอง คราวนี้ทุกอย่างที่วางแผนไว้ก็จะสมหวัง....ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ...” กรองกุมภ์หัวเราะสะใจบ้าคลั่ง...
เธอคงมีความสุขและคิดว่าทั้งหมดที่ทำมาจะไม่มีทางผิดพลาดได้อีก
“เฮ้ย!...กระหรี่กุมภี...น้องสาวมึงคนไหนว่ะ?.."
...แนะนำให้รู้จักมั้งดิ..ไม่ต้องงงที่พูดไม่เพราะกับมึงนะ...เพราะกูคิดว่ามึงไม่น่ารักเหมือนเดิมที่ควรให้เกียรติเหี้ยไรอีก...
ที่สำคัญในเมื่อมึงกะฆ่าหมกพวกกู....กะแย่งเอาแฟนน้องกูไปกกเป็นผัวมึงอีก..ไม่จำเป็นที่เหยี่ยวรูปหล่อ
พ่อรวย...กระจวยใหญ่อย่างกูต้องให้เกียรติสตรีที่เป็นปีศาจหรอกจริงป่ะ!..” เวร..ไอ้พี่พรตเหยี่ยวรั่ว...หลังจากที่มัน
นอนทำปากขมุบขมิบหน้าตาบึ้งตึงมาได้สักพัก สบโอกาสเปิดปากขึ้นมาเล่นเอากรองกุมภ์หรือน้องกิ่งตาวาวโรจน์แดงก่ำ
จนหน้ากลัว...ไอ้พี่เหยี่ยวบ้าเอ้ย..มึงจะหดชะตาชีวิตให้สั้นทำไมเนี่ยะ..ไปยั่วมันแบบนั้น....มึงไม่เห็นเหรอ..
ว่าตอนนี้มันกลายเป็นมารไปแล้ว...เดี๋ยวได้ตายเพราะปากจริงๆเลยนิ..
“พี่กรองไม่ต้อง..ไอ้ปากสามหาวไม่มีสัมมาคารวะ...น้องจัดการสั่งสอนให้เอง” พูดจบ
ไม่รอให้อนุญาต..ศรีริต้าจัดการตวัดหลังเท้าใส่หน้าเน้นบริเวณปากไอ้พี่พรตไปสองทีเต็มๆ เลือดทะลักกลบปากมันทันที
“ปั๊ก!...บ๊บ!...”
เห็นแล้วอดสงสารมันไม่ได้ แก้มแดงช้ำทันที จากพลังเท้าที่ตวัดเตะ ทำให้รู้ว่าริต้ามีวิชาป้องกันตัวไม่ใช่ชั่ว
อาจจะเป็นมือดีเกรด A ของทีมพวกมันเลยด้วยซ้ำ
“ถือโอกาสแนะนำตัวบ้าง....ศรีริต้า...หรือกรองเกย...น้องสาวพี่กรองกุมภ์...ถึงฉันไม่ได้ฝึก
เคล็ดวิชาปิดทวาร...แต่คอมมานโดฯหน่วยกล้าตาย ฉันได้เหรียญกล้าหาญอันดับหนึ่ง พี่ฉันไม่ต้องการให้ฉันฝึกวิชามาร..
ส่งฉันไปเรียนต่างประเทศ เพื่อกลับมาช่วยงานของพวกเราต่อต้านรัฐบาล...อุดมการณ์ที่ต้องแลกมาด้วยชีวิตเลือดเนื้อ
ของพี่น้องเรามากมาย...คงไม่ยอมให้ปากพล่อยๆ ไร้สัมมาคารวะ..มาแตะต้องพี่สาวฉันแน่...และขอบอกไว้พวกแกทุกคน
ไม่ต้องใจร้อน..ได้ไปเฝ้ายมบาลกันสมใจอยาก...ก่อนจะไปพี่สาวฉันยังได้แก้แค้นคืนให้ฉันด้วย..สำหรับการดูถูกเหยียดหยาม
ของการมีตัวตนของฉันที่ผ่านมา....ตะเกียง...คราวนี้แกได้สนุกกับยาสั่งสัตว์เลี้ยงพิเศษของพี่ฉันยันเช้าแน่นอน...ที่สำคัญ
แกจะได้มีผัวมากมายหลายคนในกลุ่มเพื่อนแกที่นอนหมดแรง..ขยับได้เฉพาะปากหมาเน่าๆ ของพวกมันเท่านั้น...หึหึหึหึ”
กูเริ่มเย็นเหยือกสันหลัง...ไอ้สองพี่น้องนี่มันหาวิธีจัดการกับกูแบบไหน..ฟังจากที่มันเกริ่นคงไม่ใช่วิธีสวยงามนักหรอก...
ไม่รู้กูไปฆ่าโคตรเหงาพวกมันหรือไง...ดันมาจงเกลียดจงชังกูซะงั้น..เวร
“กรองกุมภ์...พี่ไม่รู้ว่าเธอทำอะไรกับตะเกียง...ทำไมต้องคิดทำร้ายน้องเค้าปานนั้น...
ต้องการอะไรก็เอาไปสิ...ไม่เห็นต้องทรมานกันเลยนี่...เขมรหรือคนไทยเราต่างนับถือศาสนาพุทธเหมือนกัน
เธอไม่กลัวบาปกรรมตามสนองหรือไง...พี่เสียดายความรู้ความสามารถของเธอสองพี่น้อง...ในโลกนี้จะมีผู้หญิงสวยเก่ง
ฝีมือดีแบบพวกเธอสักกี่คนกัน...นี่เธอได้เป็นถึงผู้นำของกลุ่ม..เป็นที่ยอมรับจากชายอกสามศอก..แต่เธอกลับนำ
ความสามารถมาใช้ในทางที่ผิด..คิดเสียใหม่ตอนนี้ยังไม่สาย...หยุดเถอะ...อย่าให้ถลำลึกไปมากกว่านี้เลย”
ไอ้พี่ชนะพูดเตือนขึ้นมาบ้าง การพูดจายังคงนายทหารน้ำเสียงทุ้มลึกกังวาน มีพลังและที่สำคัญน้ำหนักการชี้แนะ
ก็ดูดีมีสาระมาก
“เก็บความหวังดีของคุณไว้เถอะคุณชนะ...เส้นทางของคุณที่เป็นนายทหารกับพวกฉันที่กอบกู้
ให้เผ่าพันธุ์พี่น้อง มันคนละอุดมการณ์กัน พวกเราถือคติต่อให้ต้องฆ่าอีกสักกี่พันกี่หมื่นศพ..แล้วสามารถก้าวสู่จุดสำเร็จ
ของเป้าหมาย เราก็ต้องทำ...สำหรับตะเกียง..เมื่ออยากรู้ว่าฉันทำอะไร...จะบอกให้ก็ได้ถือว่าเห็นแก่สัมพันธภาพเก่าก่อน
ที่เคยมี....ฟังให้ดี...ที่พวกแกขยับไม่ได้นั่นคือยาสั่งสลายพลัง....ทำให้ร่างกายอ่อนเปลี้ยหมดแรงแต่ยังมีความรู้สึก..
เพียงแต่ขยับแขนขาไม่ได้เพราะมันสลายพลังทำให้แรงไม่มี สติความรู้สึกของทุกคนยังคงปกติ ฉันสั่งหัวหน้าหมู่บ้าน
ที่มีศักดิ์คือนายกองมือซ้ายของฉัน...จัดการผสมในสาเกให้พวกแกกิน...แต่ไม่รู้เพราะอะไร...ตะเกียงน้องน้อยของพวกแก
มันกลับสลายยาสั่งของฉันไม่มีผลต่อร่างกายของมัน...ฉันรู้แค่เห็นตอนจับแก้วยกดื่มก็รู้แล้วว่าใครถูกพิษไม่ถูกพิษ
ใครต้านพิษได้ไม่ได้...เพราะฉะนั้นจำเป็นต้องใช้ไม้ตาย...ฉันใช้หนอนราคะ...ใส่ในแก้วที่ให้น้องพวกแกกินกับมือ...
หนอนตัวนี้เป็นหนอนแก้วที่หายากที่สุด ตัวขาวใสโปร่งไม่สามารถสังเกตุได้นอกจากคนที่เลี้ยงมันมา...ฉันใช้เวลากว่าสิบปี
ค้นหามันมาได้..เพาะเลี้ยงด้วยเลือดของฉันให้มันดูดกินทุกวัน ซึ่งมันต้องดูดจากเต้านมข้างซ้ายของฉันเท่านั้น..
เพื่อจิตของฉันกับมันสัมพันกันจนสั่งการมันได้ เหมือนเลี้ยงสัตว์เชื่องๆ สักตัว แต่คนเลี้ยงต้องฝึกวิชามารถึงจะมีชีวิตรอด
นี่ไงคือเหตุผลที่ฉันต้องฝึกวิชามารเพื่อผนึกเข้ากับเคล็ดวิชาปิดทวาร ฉันต้องทนแบกรับความเจ็บปวดทรมานเร่าร้อน...
ต้องหาวิธีปลดปล่อยตัวเองให้ไอ้กานร่วมรักกับฉันเป็นประจำ..เพราะหนอนตัวนี้ชื่อมันก็บอกแล้วว่าหนอนราคะ...นอกจากมัน
จะดูดเลือดฉันไปเลี้ยงตัวมันเองแล้ว มันยังปล่อยพิษราคะที่ร้ายแรงทำให้ผู้ได้รับต้องอยากร่วมรัก ไม่งั้นเลือดออกทวาร
ทั้งเก้าตายในที่สุดหากดื้อรั้นไม่ยอมปลดปล่อยตัวเอง...ฉันได้รับพิษแค่เล็กน้อยเพราะเลี้ยงมันจากภายนอก สำหรับตะเกียง
กินมันเข้าไปในกระเพาะ..หนอนราคะถึงวัยที่จะจำศีลซึ่งมันใช้เวลาจำศีลกว่า 5 เดือน มันจะดื่มเลือดของตะเกียงจนอิ่ม
จากนี้ใช้เวลาราวๆ ตีห้ามันก็จะอิ่มและเข้าสู่การจำศีลของมัน..เลือดที่อยู่ในตัวมันจะถูกเก็บเป็นเลือดบริสุทธิ์เหมือนเลือด
อยู่ในร่างของตะเกียง...เพราะฉะนั้นฉันไม่จำเป็นต้องใช้ตะเกียงตัวเป็นๆไปเปิดกลไกถ้ำอีกแล้ว เมื่อถึงกำหนดเวลา
อีกสามเดือนฉันก็แค่เอาหนอนราคะไปเปิดถ้ำก็หมดปัญหา...ฉันสามารถเรียกมันออกมาจากร่างของตะเกียงได้สบายๆ
เพื่อเก็บรักษามันไว้ ส่วนตะเกียงระหว่างที่หนอนราคะดูดเลือดไปมันก็จะปล่อยพิษราคะออกมาเรื่อยๆ
เชื่อว่าไม่เกินหนึ่งชั่วโมงต่อจากนี้ ตะเกียงต้องทุรนทุรายกับพิษราคะ...ต้องได้รับการปลดปล่อยอย่างอึด
ไม่น้อยกว่าสี่ห้าครั้ง ตอนพิษกำเริบจะหมดความอายไม่รู้ผิดชอบชั่วดี...สติจะเหมือนเดรัจฉานต้องการสมสู่เยี่ยงสัตว์
จนสาแกใจพิษถึงจะทุเลาเบาบางคืนสติกลับมาในที่สุด...ฉันถึงเตรียมพวกนายทุกคนไว้เป็นผัวตะเกียงยังไงหละ...
น่าจะดีใจกันนะ..ที่อย่างน้อยฉันยังให้เกียรติพวกนายเป็นผัวตะเกียง...ไม่ต้องใช้ลูกน้องของฉันร่วมยี่สิบคนที่เห็นกันนี้แทน
อย่างน้อยฉันก็รู้มาว่าพวกนายทุกคนต่างลุ่มหลงไอ้เด็กหน้าสวยคนนี้กันทั้งนั้น นี่ไงโอกาสอันดี..ที่จะให้พวกนายไปสนุกกัน
ตะเกียงจะมีความต้องการอย่างมากจะหยุดก็ต่อเมื่อหนอนราคะออกจากร่างกายเท่านั้น ซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้..
เพราะพลังภายในร่างกายไม่สามารถเดินพลังขับหนอนออกมาได้ พยายามไปก็ปล่าวประโยช วิชาพลังฝีมือที่มี
จะใช้ไม่ได้เลยสำหรับคนที่กินหนอนเข้าไป...นอกเสียจากจะมีพลังจากภายนอกดูดดึงเอาหนอนออกมา...แต่ก็อยากที่บอก
เมื่อหนอนย้ายจากร่างของตะเกียงไปยังคนที่ดูดเอาหนอนออก...ซึ่งจะถ่ายต่อกันได้ก็ทางปากเท่านั้น...ฮ่าๆๆๆ..
และคนๆนั้นต้องมีพลังดึงนอนได้ด้วย...นอกจากสิงห์โตคำรามแล้ว ไม่มีทางดึงหนอนออกมาได้...ในกลุ่มพวกแก
ไม่มีใครรู้วิชาตระกูลสิงห์โตคำรามแน่นอน...เพราะในนี้ไม่มีโตโต๋มาด้วย ที่สำคัญหนอนที่ย้ายเข้ามาในร่าง
อีกคนจะตายทันที..ตายพร้อมกับหนอนราคะสัตว์เลี้ยงของฉัน...ทั้งหนอนทั้งมันคนนั่นจะตกตายตามกัน..เพราะหนอน
ย้ายพลังชีวิตเข้าสู่ร่างของมันจะกินเลือดของคนนั้นแต่เลือดที่กินก่อนการจำศีลจะปนกันไม่ได้หนอนจะตาย...เมื่อมันตาย
มันจะปล่อยพิษในตัวมันเป็นพิษร้ายที่คร่าชีวิตเร็วยิ่งกว่าพิษของงูจงอางเสียอีก...พูดไปพวกแกก็แค่รับรู้ เพราะพวกแก
ไม่มีใครสามารถดูดหนอนถ่ายมาไว้ที่ตัวพวกแกได้หรอก..อีกอย่างฉันไม่เชื่อหรอกว่าพวกแกจะรักไอ้เด็กหน้าสวยนี่
จนยอมตายแทนมัน...ทางที่จะช่วยมันได้ก็แค่ร่วมรักเสพสมกับมันให้หนำใจซะ...ที่บอกว่าต้องเป็นพวกแกทุกคน..
เพราะยาสลายพลังที่พวกแกกินเข้าไป...มันทำให้พวกแกร่วมรักกับตะเกียงได้คนละครั้งเท่านั้น
หากเกินกว่าหนึ่งครั้งคนที่ตายคือพวกแก เพราะยาสลายพลังกับพิษหนอนราคะจะผสานเข้าด้วยกัน จนทำให้กลายเป็นพิษ
ร้ายกาจวิ่งเข้าหัวใจพวกแกเช่นกัน....จะยากอะไรฉันคำนวนไว้ให้หมดแล้ว...นับพวกแกที่เห็นๆ มีตั้งห้าคน...รวมกันห้าครั้ง...
แค่นี้ตะเกียงก็สบายตัวไม่ต้องทรมานแล้วกับพิษราคะของหนอน...แต่ที่ฉันบอกว่าชีวิตของพวกแกจะไม่มีใครรอดออกไปได้..
เพราะสุดท้ายพวกแกจะต้องตายอยู่ดี...เนื่องจากฉันตัดสินใจแล้วว่าต้องเก็บพวกแกทุกคน..ไม่ให้ใคร
หลุดออกไปเปิดเปิงพวกเราได้...จะไม่มีใครรู้เป็นอันขาดว่าผู้นำของกลุ่มเขี้ยวหมูป่าคือฉัน..เข้าใจแล้วสินะ” กรองกุมภ์พูดจบ
พวกกูแม่งปากอ้าตาค้างกันเป็นแถว..แม้แต่ตัวกูเองก็พลอยเป็นไปกับเขาด้วย..ไม่รู้ยังพอว่า..พอรู้กูยอมรับจิตตกไปตาตุ่มแล้ว
เหอะ...เหี้ยสัด...ทำไมกูต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยว่ะ!..ที่สำคัญนังมารนี่มันพูดจริง
ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่ เพราะกูรวบรวมลมปราณขับพิษไม่ได้..ไม่แม้แต่จะผนึกพลังวรเวทย์อัคนีด้วยเช่นกัน...
รับรู้ความรู้สึกได้แต่ไม่มีพลังวังชา...และที่น่ากลัวในตอนนี้..ความร้อนรุ่มที่เริ่มแผ่ขยายเพิ่มขึ้นรวดเร็วจนเหงื่อกาบ
กูแตกเต็มตัวไปหมด...ใช่..กูกำลังมีความต้องการ...แม้จะยังพอควบคุมไว้ได้...แต่กูเชื่อว่าไม่เกินครึ่งชั่วโมง
กูจะทนไม่ไหวแล้ว..ตะเกียงน้อยเริ่มขยายแข็งขึงตุงกางเกงแล้วตอนนี้...นรกสัด....
“พวกแก..จัดการลากพวกมันไปทิ้งรวมกันไว้ในกระต๊อบให้หมด...จัดเวรยามเฝ้าไว้ให้แน่นหนา..
ที่สำคัญไม่ต้องสะเอ่อะ..ไปร่วมรักกะไอ้หน้าสวยมันเด็ดขาด...ปล่อยให้พวกมันหกคนมั่วกันให้สนุก....ฮ่ะ...ฮ่ะ..ฮ่าๆๆๆๆ”
นังมารปีศาจมันสั่งการ..พร้อมกับสมุนพลพรรคของมันเดินเข้ามาหิ้วปีกพวกกู เข้าไปโยนในกระต๊อบที่มีแต่เสื้อปูรอง...
นี่กูจะกลายเป็นสัตว์กระสันการร่วมรักใช่ไหม...สิงห์โต๋..ช่วยกูด้วย...ไอ้พี่โต๋....ช่วยยยยยด้วยยยยย...อร๊ากกกกก!!!!!..
อย่าลืมเข้าไปแอดเมลล์ทิ้งไว้ในเมลล์ที่พี่หนึ่งโมฯเล้าฯ แจ้งไว้ในกระทู้
ของนิยาย..เรื่องเพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้...สำหรับคนสั่งหนังสือพี่วีนะค่ะ
พลาดตกหล่นไม่ได้หนังสือ มาว่ากันไม่ได้เด้อ..
รับทราบแล้วติดตามอัพเดสข่าวด่วน
ไปดูที่หน้า 80 ของนิยายเพราะรัก..พี่หนึ่ง..เค้าทิ้งเมลล์ไว้ในนั้นแล้ว
Luk.
-
โอ๊ยย คนใกล้ตัว งูพิษที่เล่นงานตะเกียงในยิม เป็นฝีมือนัยกิ่งรึป่าวเนี่ยย ตกใจมาก ฆ่ามานนนตะเกียงง
-
คนที่ตายเพราะช่วยตะเกียงต้องเป็นพี่เทคไม่ก้อพี่ชนะหรือเปล่า โอ้วว ดราม่ากะลังมา โต๋ มาเร็วๆนะ ใครที่เป็นนักอ่านเงา เม้นให้กำลังใจคนเขียนหน่อยนะครับ พี่ลักเค้าจะได้มีกำลังใจเขียนนิยายให้พวกเราอ่านนะครับ กำลังใจคนเขียนอยู่ที่คนอ่านนะครับ ขอบคุณที่มาต่อนะครับ
-
ี่พี่โต๋จะมาช่วยน้องทันไหมเนี่ย
-
โว้ว น้องกิ่ง เธอเซอร์ไพร์สคนอ่านมาก
ตอนแรกนึกว่าริต้าแค่คนเดียวแต่นี่พวกเธอดันกลายเป็นพี่น้องกันซะงั้น
อ่านตอนนี้เหมือนอ่านทายาทอสูรเลยวุ้ย :laugh:
ยังมีไอ้พี่เทคอีกคนนี่ที่มีพลังแบบเดียวกับโตโต๋
งั้นคนที่ช่วยตะเกียงแล้วตายเค้าเดาว่าเป็นพี่เทค :teach:
-
:เฮ้อ:
-
:a5:
-
= ='' เอิ่ม รู้สึกแปลกๆกับตอนนี้แฮะเหมือนอยู่ดีๆมันโดดออกมาจากเรื่องมากไป ดูไม่ค่อยเข้ากันกับตอนอื่นๆที่ผ่านมาเลยแฮะ
แต่ก็ขอขอบคุณที่เขียนมาให้อ่านกันทั่วหน้าครับ แปลกใจเล็กน้อยที่ตะเกียงไม่ระวังตัวเลยซึ่งถ้าเป็นนิสัยปกติก็น่าจะขี้ระแวงค่อนข้างมากอยู่แล้ว ตอนที่คุยกับผู้หญิงในห้องยังจำได้เลยที่ว่าตะเกียงคุ้นกับเสียง แต่สงสัยผมจะคิดมากไป
-
คนที่จะช่วยตะเกียงได้ ต้องเป็นคนที่มีวิชาสิงห์คำราม ก็ต้องพี่เทค + กับตอนพิเศษเมื่อคราวก่อนโน้น ที่มีคำเสียสละช่วยตะเกียงไว้
และพี่เทคก็ตายแทนตะเกียงด้วยการดูดเอาหนอนราคะออกมา(ถ้าสาว(ใหญ่)กิ่งไม่บอกวิธีมาหมดก็จะไม่มีใครรรู้ ตะเกียงคงตายตอนหน้าแน่ๆ อิอิ
คุณลัษณ์เน้น ชื่อพี่เทค (เดาล้วนๆ) เพราะฉะนั้น พี่เทคนี่แหละช่วยตะเกียงไว้ :sad4: :sad4:เศร้า
-
ยังจำได้ว่าตอนพิเศษที่คุณลักเคยลง ตอนที่ตะเกียงกับโต๋อยู่ต่างประเทศ ไปเยี่ยมหลุมศพที่ตะเกียงบอกว่า รักเหมือนพี่ชาย
คงจะมาจากตอนนี้ใช่มั๊ย เศร้าล่วงหน้าได้เลยใช่มั๊ยนี่ :m15: :m15:
-
มาทีเล่นซะเหนื่อยเลยนะเนี้ย :เฮ้อ:
:call:
-
โตโต๋ อย่าช้า มาอย่างด่วน อร๊ายยย แล้วคนที่ตาย ใครหว่า ????? รึว่าเป็นอิพี่เทค ที่มีพลังสิงโตคำราม ฮ่วยยยย
-
อืมม์ ตอนที่แล้วยังเห็นสวรรค์รำไร
หายไปกลับมาอีกทีไหง มันเป็นอย่างนี้ไปได้
สิงห์โต๋มาด่วน
-
เหตุการณ์เข้มข้นขึ้นทุกแล้วววว ><
เดาว่าเป็นพี่เทคป้ะที่ตายแทนตะเกียงอ่า
-
ริต้านี่เดาได้ แต่น้องกิ่งเนี่ย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดไม่น่าเชื่ออออ
ช่วงที่อธิบายถึงหนอนราคะนี่แอบนับถือในจินตนาการของคนเขียนจริงๆ สุดยอดดดดดดดดด
ปล.น้องตะเกียงสู้ๆ ใครจะมาช่วยตะเกียงได้บ้างน๊า
-
โอ๋แผนการลึกซึ้งมากๆ แล้วพี่โต๋จะมาทันมั้ยอ่ะ
คนที่จะดูดไอ้หนอนบ้าออกมานี่คือ พี่เทคป่ะแล้วตาย เห่อๆๆๆๆ
เป็นห่วงตะเกียงจัง มาต่อด่วนๆนะคะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เมื่อเหล่านายเอกเจอยาปลุกเซ็กซ์ขนานใหม่ ตามท้องเรื่องพระเอกจะต้องมาทัน
และทำการถอนพิษด้วย....
:haun4:
-
:dont2: :dont2: :dont2:
-
ขอบคุณครับ
พี่ชนะ เสียทีที่เป็นทหารนะครับ :z13:
-
สงสัยว่าพี่เทค ต้องตายเพราะช่วยน้องแน่เลย เหมือนที่ตอนพิเศษลงไว้ว่า น้องต้องไปคารวะหลุมศพคนที่รักเหมือนพี่ชายอ่ะ สงสารพี่เทคจัง :o12: :o12: :o12:
-
บุคคลผู้เสียสละ "พี่เทค"
ตอนหน้าก็จะเศร้าแล้ว :sad4:
-
อิอิ เห็นมั๊ยๆๆ :haun5:
เดาถูกแล้ว ว่ายัยศรีริต้าต้องมีส่วน และคนที่ตายคงไม่พ้นไอ้พี่เทค
ว่าแต่คุณลักษ์ไม่น่าสปอยล์ไปก่อนหน้านี้เลยเนอะ อิอิ
-
:a5: :a5: :a5:
อะไรกันเนี่ยยยย
แล้วสิงห์โต๋จะมาช่วยตะเกียงทันมั๊ยเนี่ยย
หรือว่าจะเป็นพี่เทคที่ช่วยตะเกียง
เพราะพี่เทคเป็นคนเดียวที่มีวิชาเดียวกับสิงห์โต๋
ถ้าจำไม่ผิดจะมีคนนึงในกลุ่มตายนี่นา!!
คนนั้นใช่พี่เทครึป่าวอ่ะ
-
:angry2: :angry2: :angry2:
-
กรี๊ ด ดด พี่โตโต๋ มาช่วยตะเกียงด่วนคร้าาาาาา
-
เหอะๆ ว่าแล้วว่าสองคนนี้น่าสงสัย โตโต๋คงตามมาทันมั้ง แต่ว่าแล้วจะยังไงต่อไปหว่า :z3:
-
สิงห์โต๋ๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาด่วนเลยยยยยยยยยย
ทำยังไงดีๆๆๆ
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
พี่เทคจะช่วยตะเกียง แล้วตายรึเปล่า
ลุ้นๆๆๆ
-
ศรีริต้าอ่ะไม่แปลกใจเท่าไร แต่น้องกิ่งเนี้ยแปลกใจสุดๆ :really2:
สนุกมากเลยค่ะ พอเดาๆล่ะว่าใครจะเป็นผู้เสียสละที่น่าสงสาร :sad11:
รอติดตามตอนต่อไปนะค่ะ สู้ๆจ้า :yeb:
-
ใครกันที่ยอมตาย แฟนของกิ่งรึเปล่านะ??
-
คนนี้จะช่วยตะเกียงได้ในตอนนี้มีแต่พี่แทคคนเดียวแล้ว แต่ถ้าช่วยพี่แทคแกก็...สิ เศร้า
แปลกๆ กับยัยน้องกิ่งมานานล่ะ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นป้าแกปลอมตัวมา คาดไม่ถึงจริงๆ
-
อืม..เห็นควันมาม่าลอยมาแต่ไกลแต่ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ สู้สู้ ใจคิดว่าสิงห์โต๋น่าจะมาช่วยไม่ทันเพราะงั้นอิพี่เทคน่าจะ..คิดเองงงเองไปดีกว่าใว้ให้คนเขียนมาอัพต่อดีกว่า ยังกด+ให้ไม่ได้เอานี้ไปก่อนละกัน :pig4:
-
เกินคาดกะน้องกิ่งจิงๆๆ
-
เศร้า T^T
-
ไม่อยากเชื่อเลย แล้วตะเกียงจะทำงัยเนี้ย อย่าบอกนะว่าคนที่ตายจะเป็นพี่เทค
-
กุว่าละเชียว อยู๋ชะนีสองนางมากโผล่อะไรในป๋ษลึกได้พอเหมาะพอเจาะขนาดนี้
อิโต๋ มาให้ว่อง
-
รู้ละว่าใครที่ตายในตอนพิเศษ ที่พวกตะเกียงไปทำบุญให้ อยากเห็นฉลากนี้จัง
-
:m31:ว่าแล้วเราว่ามันแปลกๆ ที่มาเจอกิ่งกับริต้าที่นี้ ตอนที่แล้วยังมีความสุขอยู่เลย
มาตอนนี้ อยากร้องไห้จริงๆ เหมือนจะเดาเหตุการณ์ได้ลางๆ :o12:
คนที่จะตายน่าจะเป็นพี่เทคซินะ (หรือเปล่า)
กรี๊ดดดดดดด ไม่ยอม ไม่อยากให้มีคนตายเลยอ่ะ
:a5:
-
เพิ่งเริ่มอ่าน สนุกมากๆเลยค่ะ ชอบมาก ๆๆๆๆๆๆ :impress2:
-
Part 98
ผู้เสียสละ...
.
.
.
.
.
Bombai…
พวกผมถูกโยน...กองรวมกันในกระต๊อบไม่ใหญ่ไม่เล็กมาก แต่มันเล็กไปทันที
สำหรับผู้ชายตัวโตๆ 5 คน กับตัวขาวๆ บางๆอีกคน 6 ชีวิตของพวกเรามีชะตากรรมดับอนาถรออยู่ข้างหน้า
อีกไม่กี่ชั่วโมงนับจากนี้
ผมภาวนาให้ไอ้โต๋กับไอ้รัน..ยกพวกพ้องน้องพี่มาช่วยพวกเราได้ทัน ยังไงผมก็เชื่อฝีมือตามกลิ่น
ของไอ้โทนี่ ทำไมผมถึงกล้าคิดว่าพวกมันจะมาช่วย ก็ตอนที่ไปฉี่กับไอ้วิน ยืนฉี่กันเสร็จกำลังเดินกลับมาร่วมวง
จู่ๆ ไอ้วินทรุดฮวบนอนหงายเก๋งลงไปเฉยเลย เล่นเอาผมงงมาก จะพยุงมันขึ้นเข่าผมอ่อนยวบลงทันที
คงเพราะผมถึกมากฤทธิ์ยาสลายพลังเอาผมร่วงทีเดียวไม่ได้ ฉุกใจแล้วว่ามันผิดปกติ พวกเราโดนวางยาแน่นอน
ในขณะที่มีแรงลงเหลือไม่มากนัก สมองผมสั่งการล้วงโทรศัพท์กดโทรออกเบอร์ล่าสุดทันที
ฝืนจนได้ยินเสียงไอ้โต๋รับสาย...
“ว่าไงบอมย์..” มันรับแล้ว รับแล้วเพื่อนกู...
“อย่าวางสายโต๋...พวกกูโดนวางยา..” แขนผมเปลี้ยสุดๆ ตกห้อยลงทันที แต่ยังสามารถกระดึบนิ้ว
ซุกโทรศัพท์กลับเข้าในกระเป๋ากางเกงไว้ได้อย่างเฉียดฉิวก่อนที่นิ้วจะปล่อยมันล้วงจากมือ แล้วผมก็หมดแรง
ล้มลงนอนหงายหลังข้างๆ ไอ้วินอีกคน เราสองคนแหงนหน้ามองฟ้าหมดแรงจะขยับอวัยวะในร่างกายไปดื้อๆ ซะงั้น
ทั้งที่ประสาทสัมผัสปกติดีทุกอย่าง น่าแปลกเรายังสามารถคุยกันได้ ผมเชื่อว่าเพื่อนผมไอ้โต๋ฟังอยู่ จึงรีบบอกมันทันที
“โต๋มึงฟังเหตุการณ์เอานะ..แล้วรีบมาช่วยพวกกูด่วน..” การพูดของผมเสียงคงดังพอที่จะเข้าไปใน
โทรศัพท์..แม้ไม่ได้รับการโต้ตอบจากมัน...แต่ผมมั่นใจไอ้สิงห์หล่อเพื่อนผม มันฉลาดเป็นกรด..ผมรู้ว่ามันจะจัดการยังไงต่อ..
ที่แน่ๆความสามารถแกะรอยสัญญาณโทรศัพท์ของไอ้โทนี่ จะพาพวกมันมาช่วยพวกผมได้แน่นอน หวังว่าคงไม่สายเกินไป
คงต้องยื้อชีวิตรอให้มันมาช่วย...แต่เหตุการณ์เฉพาะหน้านี่หละ...ตะเกียงเมียมัน...กำลังลำบากสุดๆ..แย่ยิ่งกว่าพวกผมอีก...
การพูดคุยที่ผ่านมาถ้าไอ้โต๋มันได้ยินทางโทรศัพท์ซึ่งผมสั่งไม่ให้วางสาย ปานนี้มันคงเต้น
เป็นเจ้าเข้าแล้ว กับสิ่งที่รู้ว่าเมียมันโดนอะไร....
พวกกิ่ง..ไม่สิ..กรองกุมภ์...คงคิดว่าตนเองฉลาด..มัวแต่ดีใจมากกับแผนการที่วางไว้...พวกมันจึงลืม
ค้นตัวพวกผม..ปีศาจอย่างเธอคิดว่าแน่...แต่ฟ้ามีตาเปิดช่องให้ผมส่งสัญญาณถึงเพื่อนผมได้...
“อร๊ากกกกๆๆๆ” ตะเกียงร้องเสียงทรมานสุดๆ พิษของหนอนราคะคงกำลังสำแดงเดชเข้าแล้ว
ตะเกียงทนได้ถึงตอนนี้นับว่าน้องอดทนมากแล้ว เพราะกรองกุมภ์บอกว่าหนึ่งชั่วโมงจะรู้ฤทธิ์ นี่ชั่วโมงกว่าได้ละมั้ง
ที่ตะเกียงอดทนจนกระทั่งส่งเสียงทรมานออกมา พวกผมได้แต่เหลือบตาหันไปมอง ขยับตัวไม่ได้ ภาพที่เห็น
เล่นเอาหัวใจผมร้องไห้ซะงั้น ตะเกียงขดตัวกลมดิกบิดตัวไปมา...มีตะเกียงคนเดียวที่ไม่ถูกผิดยาสลายพลัง...
แต่กับรับหนอนราคะเข้าไปเต็มๆ ร่างกายเริ่มบิดส่ายเป็นงู..สลับขดตัวไปมา..พยายามต่อต้านกับพิษของหนอน...
ทำให้พวกผมทั้งห้าคนหน้าเสียไปตามๆ กัน....
“ตะเกียงไหวไหม?” ไอ้พรต มันเอ่ยปากถามทันที ปากมันบ่วมเจ่อ หน้าช้ำไปทั้งสองข้าง...
เลือดแห้งเกรอะขอบปากออกม่วงแล้วนั่น ไอ้รันมาเห็นคงอยากฆ่าคนที่แตะต้องเมียมัน งานนี้เชื่อเหอะ..สงครามล้าง
เผ่าพันธุ์อสูรต้องเกิดขึ้นแน่นอน
ไม่มีเสียงตอบจากตะเกียง...นอกจากมือไม้ที่เริ่มสะเปะสะปะ..ฉีกทึ้งเสื้อตัวเองขาดกระจุยกระจาย....
ผมรีบเรียกน้องให้มีสติ..เราทุกคนช่วยกันส่งเสียงเรียกตะเกียงให้มีสติไว้...อาการติดสัตว์ที่ต้องการปลดปล่อยด้วยการเสพสม
สำแดงเดชแล้ว..ดีนะที่กางเกงยังไม่ถอดทิ้ง...คงต่อสู้กับจิตใจตนเองอย่างมาก
“อร๊ากกกก!!!....ผะ..ผม...ผม..ร้อน...ระ..ร้อนไปทั้งตัว...ระ..วัง..ตะ..ตัวกันด้วย...สติ..ผมขาด..
ผมไม่อยาก...ทำร้ายใคร” น้องพูดก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง ตัวแดงเถือกไปหมด...หน้าตาหูเห่อ..แดงก่ำเหมือนเลือดวิ่งไป
รวมตัวกันตรงจุดนั้นเห็นได้ชัดเจน ขนาดแสงจากตะเกียงเจ้าพายุสลัวๆ ยังมองเห็นชัดถึงเพียงนี้
“อดทนไว้...พวกไอ้โต๋กำลังมาช่วย..ทนไว้นะ” ผมรีบบอกไปทันที โธ่เว้ย!..ไม่ไหว....ตะเกียงน้อย
ที่เข้มแข็ง...ไม่เคยเห็นน้ำตาสักหยด..ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเห็นตะเกียงร้องไห้..แม้ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมามากมาย...
บัดนี้มันคลอเบ้าตาเต็มไปหมด...น้องคงทรมานสุดๆ....ที่ต้องต่อสู้กับความรู้สึกร่างกายในตอนนี้
ทุกคนจ้องกันตาค้าง ไอ้เทคมันหลับตานิ่งไม่มองใครทั้งนั้น...ไอ้พี่ชนะกัดกรามกรอดๆๆ..
คงเจ็บใจสุดๆที่ไม่สามารถทำห่าไรได้...มันคงเป็นความอัปยศที่สุดในชีวิตนายทหารชั้นสัญญาบัตรดีกรีนาวิกโยธินฝีมือดี...
ต้องมาพลาดท่าเสียทีแบบไม่อยากเชื่อ....
ถึงตรงนี้....พวกผมต้องยอมรับแล้วเราพลาดจริงๆ...พลาดแบบไม่น่าให้อภัย...แต่ทำไงได้..ในเมื่อ
คนใกล้ตัวพวกเราเป็นคนอันตรายเอง...สาวน้อยใสซื่อแฟนเพื่อนเห็นกันมาตั้งสามปี...คลุกคลีในกลุ่มพวกผมมาตลอด...
ใครจะไประวังตัวกับคนที่เราคิดไม่ถึง...การที่เราละเลยในเรื่องความระมัดระวังเหล่านี้ อาจเพราะรู้สึกผ่อนคลาย
ที่ตามหากันจนเจอด้วย พวกเรามีกว่าเก้าคน...อีกอย่างรู้ว่าพรุ่งนี้เช้าก็จะกลับไปเจอกันหมดแล้ว...ความระมัดระวังตัว
เลยหย่อนไม่รอบคอบผ่อนคลายกว่าปกติ...คนหมู่บ้านนี้ก็ปลอมเป็นชาวบ้านธรรมดา...แสดงอัธยาศัยไมตรีจิตที่ดี
ให้การต้อนรับขับสู้พวกเราโดยไม่นึกเฉลียวใจ..คงเพราะมีทั้งพวกผู้หญิงปะปนอยู่ด้วย หนำซ้ำคละเคล้ากันแทบทุกวัย
ทำให้ไม่มีพิรุธให้จับผิด...
แม้แต่พี่ชนะกับไอ้เทคที่มีประสบการณ์ชายแดนยังคิดไม่ถึงกัน..องค์กรพวกมันน่ากลัวจริงๆ...
หากไม่ล้างบาง.....เชื่อว่าคงเป็นตัวอันตรายอย่างยิ่งยวด...โดยเฉพาะวิชามารที่กรองกุมภ์ฝึกปรือ...น่ากลัวผิดมนุษย์มนา...
ดูวิธีการทำร้ายตะเกียงก็รู้....เหี้ยมโหดยิงกว่าฆ่าให้ตายทีเดียวเสียอีก
แล้วตะเกียงก็ลุกขึ้นช้าๆ ตัวสั่นเทาไปหมด..ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม...ใช่แล้วผม..เพราะผมอยู่ใกล้
น้องที่สุด..สายตาที่ตะเกียงมองผม...มันเปลี่ยนไปแล้ว...ตาแดงก่ำ...วาวโรจน์...ออกอาการของคนหื่นกระหายอย่างมาก...
แม้ผมไม่มีแรงขยับตัว...แต่ความรู้สึกรับรู้สมบูรณ์...เห็นแบบนี้แล้วขนหัวผมลุกตั้งชัน...เพราะแววตาของตะเกียงมัน
ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ก่อนที่น้องจะค่อยๆ คุกเข่าลงข้างๆ ผม...เราทั้งคู่ต่างจ้องตากัน...ผมแอบดีใจนะ..
ที่น้องเดินเข้าหาผมคนแรก....หากไม่ใช่เพราะฤทธิ์หนอนราคะ..ที่ควบคุมจิตวิญญาณน้องไว้...ผมคงรู้สึกดี
มีความสุขไม่น้อย...เป็นใครก็คงรู้สึกแน่นอน...คนที่เราแอบชอบมานาน....เปลือยท่อนบนผิวขาวเนียนละเอียด
กล้ามเนื้อสวยงามอมชมพูไปทั้งตัว ใบหน้าแดงก่ำยังกะตำลึงสุก..ปากบางแดงแปร๋ด..หน้าหวานสวยเกินหญิงยังกะสลัก....
ผมเผ้ายุ่งเหยิง..ยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่ยั่วยวนเข้าไปใหญ่....ทุกคนพากันเงียบกริบ...ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากสักกะคน..
ห้องทั้งห้องเงียบยังกะป่าช้า...ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นไม่เป็นส่ำ....ผมแอบกลืนน้ำลายเอื้อกทันที
ที่มือเล็กๆนิ้วเรียวยาว ถลกดึงชายเสื้อผมออกจากกางเกงยีนส์ ก่อนจะกระชากกระดุมหลุดกระจาย อารมณ์ดิบยังกะสัตว์
ตามที่ยัยปีศาจบอกเอาไว้กำลังครอบงำตะเกียง น้องไม่รู้ตัวว่าตนเองกำลังทำอะไร...
ต่อด้านล่าง
-
- 2 -
“ตะเกียง...อย่า...อย่าครับ...ตะเกียงได้ยินไหม....อย่าทำแบบนี้...ได้ยินพี่ไหม?” ใบหน้าไอ้โต๋เพื่อนผม
แว่บขึ้นมา ผมรีบร้องห้ามน้องทันที แต่เสียงผมที่ส่งไปไร้ผล น้องสัมผัสไม่ได้..ไม่มีการตอบรับ นอกจากหน้านิ่งและมือ
ที่เริ่มซุกซุนลูบไล้ไปบนแผงอกเปลือยของผมจนขนลุกซู่ทันที ที่แย่ยิ่งกว่านั้นน้องชายผมมันตั้งนะสิ มีปฏิกริยาตอบรับ
ฝ่ามือเล็กซึ่งร้อนผ่าวยังกะไฟ..ตายแน่กูขยับตัวกระดุกกระดิกไม่ได้ ผมกำลังจะโดนตะเกียงข่มขืน...อร๊ากกกก....ไม่จริง..
งานเข้าแล้วกรู...ร่างกายผมมันไม่รับคำสั่ง...มันตอบรับสัมผัสนั่น...น้องค่อยๆ ก้มหน้า..ลงมาหาผมช้าๆ
ผมเห็นดวงตาน้องสั่นระริกไหววูบ ก่อนจะกลับเป็นนิ่งสนิทว่างเปล่าอีกครั้ง ไม่ทันที่ปากบางน่าจูบ
จะสัมผัสกับปากผม เสียงคำรามออกจากช่องท้องกระแทกเข้ามาในโสตประสาทสั่นไปถึงหัวใจก็ทำให้พวกเราชะงักกึกทันที
“โฮกกกกก!!!..” เป็นเหมือนระฆังช่วยชีวิต..หวุดหวิดหวาดเสียวโคด..เสียงนี้มันไม่ได้ดังสนั่นป่า...
แต่มันเหมือนคลื่นเสียงที่ซัดกระแทกแก้วหูจนสั่นไปถึงหัวใจ....เหมือนเราได้ยินกลองใหญ่ตีสบัดทุ้มหนักและมีเสียงสะท้อน
ตามมาเป็นระลอกนั่นแหละ
ไอ้คนที่ส่งเสียงค่อยๆ ขยับร่างกายลุกขึ้นยืนช้าๆ ใช่แล้วไอ้เทค...มันเป็นคนส่งเสียงนี้..
พลังสิงห์โตคำราม...มันเดินเข้ามากระชากตะเกียงลุกก่อนจะรวบตัวไปกอดกักไว้ทั้งตัว ตะเกียงที่กำลังลวนลามผม
หันไปซบซุกไซร้มันแทนซะงั้น....โอ้!..ไม่อยากเชื่อ...น้องคงไม่รู้ตัวจริงๆ หากปกติไม่มีทางที่ตะเกียงจะแสดงกริยาแบบนี้
กับไอ้เทคเด็ดขาด หัวเด็ดตีนขาดยังไงอย่าหวังว่าตะเกียงจะทำ
“เทค...มึงคิดจะทำไร?” ผมรีบเอ่ยปากถามมันทันที กลัวกับสิ่งที่ตนเองคิด ไอ้เทคมันรู้สึกกับ
ตะเกียงแบบไหน ดวงตามันฟ้องหมด โอกาสมาถึงขนาดนี้ มันจะ...จะ....
“พวกมึงทุกคนรับรู้ไว้...ตอนนี้ตะเกียงไม่รู้สึกตัวอีกแล้ว...สิ่งที่กำลังทำคือต้องการร่วมรัก...
เพื่อปลดปล่อยตามสัญชาตญาณของร่างกายเท่านั้น เหมือนสัตว์ที่กลัดมัน...เพราะพิษของหนอนราคะ...ตะเกียงไม่รู้จัก
พวกเรา..จดจำใครไม่ได้...ไม่รู้แม้กระทั่งการกระทำของตัวเอง...ต่อให้เป็นพวกของมันที่อยู่ข้างนอก น้องเค้าก็ไม่รังเกียจ
ที่จะมีอะไรด้วย....กูจำเป็นต้องช่วยเค้า” ท่อนสุดท้ายมันพูดเสียงเบา แต่พวกผมก็ได้ยินกันทุกคน
“เทค..มึงจะทำอะไร คงไม่ได้หมายความว่ามึงจะใช้พลังสิงห์โตคำรามดูดเอาหนอนราคะ
ออกมาใช่ไหม?” พี่ชนะถามมันทันที
“ผมไม่มีทางเลือก...หลังจากที่ผมใช้พลังคลายพิษ...พลังสิงห์โตคำรามที่ผมฝึก 7 ส่วน
ตอนนี้เหลือเพียง 4 ส่วน...ผมคงไม่สามารถใช้พลังกระแทกฆ่าหนอนราคะได้...คนที่จะทำได้ต้องฝึกให้ถึงสิงห์พิโรธ
ซึ่งผมยังห่างชั้นตรงนั้นอีกไกล...เรารอไม่ได้แล้ว...ไม่งั้นตะเกียงจะสมสู่กับพวกเราทุกคนจนหมดแรง..เช้ามาก็ต้องตาย
กันอยู่ดี....ตอนนี้หนทางเดียวที่จะช่วยพวกเราได้..มีเพียงตะเกียง..ที่มีพลังวรเวทย์อัคนี....ผมไม่รู้ว่าน้องฝึกถึงขั้นไหน..
สามารถต่อกรกับกรองกุมภ์ได้หรือไม่..แต่ที่แน่ๆ..น้องขับพิษสลายพลังและต้านหนอนราคะได้ยาวนานขนานนี้คงไม่ธรรมดา...
หากผมดูดหนอนออกมาได้...ตะเกียงจะคืนเป็นปกติ...ด้วยไหวพริบปัญญา..บวกฝีมือของเค้า..จะพาทุกคนรอด...
ตอนนี้เราคิดเยอะกว่านี้ไม่ได้แล้ว...พี่ชนะ...ผมเชื่อว่าวรเวทย์อัคนี...จะสกัดจุดคลายพิษให้ทุกคนได้..ซึ่งผมทำไม่ได้...
เพราะฉะนั้นตะเกียงคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยทุกคน...อย่าห้ามผมเลยนะ” ไอ้เทคมันพูดอธิบาย พร้อมกับมือก็ต้องคอย
ยึดจับไม่ให้ตะเกียงยุ่มย่ามกับร่างกายมันไปด้วย แววตาของมันแน่วแน่จริงจังมาก ความองอาจผึ่งพายของมัน
ในตอนนี้ผมเห็นแล้วอดทึ่งไม่ได้ นี่สินะ..เลือดทหารที่ไหลเวียนอยู่ในตัวมัน..ถึงเวลาน่าสิ่วหน้าขวานมันสำแดงพลัง
ออกมาจนพวกผมเองยังต้องยกนิ้วให้กับความเด็ดเดี่ยวกล้าหาญของมัน ทุกคนเงียบกริบ..จำนนด้วยเหตุและผล
ที่มันพูดทุกข้อ..ไม่มีใครสามารถโต้แย้งได้...ตอนนี้ตะเกียงเริ่มฮึดฮัดขัดใจที่มันล๊อคมือไว้แน่น หน้าตาน้องเริ่มบิดเบี้ยว
ทรมานอย่างหนัก เหงื่อกาบแตกเต็มหน้าตลอดจนเนื้อตัวมันวาววับไปหมด..ยิ่งส่งผลให้ผิวขาวละเอียดเปล่งอ่อร่า
จนต้องกลืนน้ำลายกัน
“เทค...นายรู้ใช่ไหม?..ว่าต้องแลกกับอะไร” ไอ้พี่ชนะถามต่อทันที เพื่อเตือนความจำมันอีกครั้ง
“ผมรู้ครับ...และเต็มใจอย่างยิ่ง...ผมรักตะเกียง..ผมทนเห็นน้องโดนทำลายแบบนี้ไม่ได้...น้องยังเด็ก
ยังมีโอกาสใช้ชีวิตได้อีกยาวไกล..สำหรับผมเพื่อตะเกียงแล้วผมคิดว่าตัดสินใจไม่ผิด..ที่สำคัญเหนือสิ่งใด...เพื่อให้ทุกคนรอด
หนึ่งชีวิตแลกกับห้าชีวิตที่เหลือ..คุ้มแล้วครับพี่” มันหล่อมาก...น้ำเสียงการพูดและความเสียสละที่ยิ่งใหญ่ของมัน...
ทำให้พวกผมน้ำตาซึมซึ้งกับคำพูดมัน ใครไม่อยู่ในเหตุการณ์เหมือนพวกเราในตอนนี้..คงไม่เข้าใจว่า...ความเป็นความตาย
คืบคลานเข้ามาอยู่ตรงหน้า..แล้วต้องมีการเสียสละชีวิตของใครคนใดคนหนึ่ง...แลกกับชีวิตของหลายๆ คนที่เหลือ...ไอ้พรต..
ไอ้วิน..ผม..อึ้งและจนปัญญาที่จะเอ่ยปาก...
“ขอบใจมากนายทหาร.....คุณจะได้รับธงชาติไทยปกป้องร่างกายในวินาทีสุดท้าย....โชคดี” พูดจบ
ไอ้พี่ชนะก็หลับตาลงทันที...ทหารเค้าถูกฝึกมาให้รู้จักเสียสละ....การเริ่มต้นรับราชการทหาร...ต้องรู้แล้วว่าวันหนึ่งเราอาจ
ต้องเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อรักษาปกป้องแผ่นดิน..ตลอดจนปกป้องพวกพ้องน้องพี่...ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายทุกเวลา...
ทั้งพี่ชนะกับไอ้เทค...เคยผ่านสมรภูมิรบชายแดนมาแล้ว ดังนั้นพวกเค้าย่อมเข้าใจกฎข้อนี้ดี..แม้พวกผมจะรู้และพอเข้าใจ...
แต่มันต้องเป็นการตายที่หลีกเลี่ยงไม่ได้..เช่นโดนยิง...โดนระเบิด..หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เราไม่รู้ล่วงหน้า แต่ตอนนี้มันไม่ใช่...
มันคือการตายเพื่อการคงอยู่ของใครหลายคน...ความเสียสละในครั้งนี้...ทำให้พวกเราอดสรรเสริญในความกล้าหาญ
ของมันไม่ได้....
“เอาละ...อย่าเสียเวลาอีกเลย...ขืนช้าตะเกียงจะเป็นอันตราย...หากทนดูไม่ได้..ขอให้ทุกคนหลับตาเสีย...
ไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไร..ก็ไม่ต้องตกใจ...บอมย์..พรต...วิน..ฝากบอกทุกคนด้วย...กูรักพวกมึงทุกคน...แม้จะแค่ช่วงเวลาสั้นๆ
ที่ได้รู้จักและอยู่ร่วมกันมา...แต่พวกมึงเป็นลูกผู้ชายตัวจริงที่กูนับถือน้ำใจ...โดยเฉพาะไอ้โต๋ บอกมันด้วยแล้วกัน...
ที่กูต้องล่วงเกินตะเกียงในครั้งนี้...กูไม่ได้ตั้งใจ...มากน้อยแค่ไหน..ขอให้มันเข้าใจกูด้วย..กูยอมรับว่ากูรักตะเกียง..
แต่กูก็ไม่เคยคิดแย่งมาจากมัน..ขอแค่ได้รัก....ในขณะที่กูดูดเอาหนอนราคะออกมา...กูคงได้รับพิษของหนอนไปด้วย..
อารมณ์ปรารถนาของกูก็จะมีด้วย..ขึ้นอยู่กับตะเกียงแล้วว่าจะรู้สึกตัวทันก่อนที่กูกับเค้าจะเลยเถิดไปมากน้อยแค่ไหน...
ทั้งนี้...หากกูใช้พลังสิงห์โตคำรามหมดในการดูดเอาหนอนออกมา..กูคงไม่มีปัญญาควบคุมสามัญสำนึกดีชั่วเหมือนกัน..
ถ้าตะเกียงฟื้นเร็วเค้าคงหยุดกูได้..แต่ถ้าน้องฟื้นช้ากว่าที่กูคิดไว้...ให้พวกมึงเป็นพยานให้กูด้วย...ว่ากูไม่มีเจตนาที่จะ
ฉ่วยโอกาสเอากับตะเกียง..” พวกผมอึ้งไปอีกรอบ..สิ่งที่มันพูดก็ถูก...การเดิมพันที่แรกด้วยชีวิตของมันครั้งนี้...
ชะตาฟ้ากำหนด..หากมันและตะเกียงต้องมีอะไรกันจริงๆ...ก็ถือว่าฟ้ากำหนดมาให้เป็นไป...
ไอ้โต๋...มึงต้องใจกว้างแล้วหละเพื่อน..หากเป็นแบบนั้น...กูไม่รู้จะพูดไรได้...ทุกอย่างมันไม่มีใครอยากให้เป็น...
มาลงต่อให้แล้วนะค่ะ....
ขอบคุณทุกกำลังใจทุกรีไพฯ ที่ยังติดตามกันแน่วแน่น
ช่วงนี้ดราม่า..กินกันไปก่อนนะค่ะ...ตอนหน้าอีกตอน...ที่ยังคงมาม่าชามโต
หลายคนทายกันซะยกใหญ่...อ่านตอนพิเศษในเรื่องคงคาดเดากันได้ไม่ยาก
พล๊อตเรื่องมันเป็นงี้มาแต่ต้น...ทำใจ...มีรักต้องมีจาก..มีพลัดพรากเป็นของธรรมดา
เราเองมีชีวิตกันอยู่ดีในวันนี้...อย่าลืมเผื่อแผ่ความรักให้คนข้างๆด้วยนะค่ะ..
จะได้ไม่นึกเสียใจในวันหน้าที่เราไม่ได้ทำในวันนี้
รักทุกคน..
Luk.
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
มาช่วยเร็วๆนะโต๋
-
โฮโฮ ซึ้งจังอะ สงสารพี่เทคจัง
-
งั้นคนๆๆนั้นคือ
พี่เทค
:o12:
-
สงสารพี่ชนะ เศร้าจังT^T
อ่านแล้วนึกถึงตชด.และทหารภาคใต้ที่เสียสละเพื่อพวกเราขึ้นมาทันที
-
ตอนหน้าได้น้ำตาท่วมแน่ๆ เลย :m15:
-
พี่เทคเค้าขอโทษน๊าาาาาที่เคยเกลียดตัวเอง
แต่ว่า....ดูดหนอนออกมาอย่างเดียวก็พอนะ
น้องตะเกียงอ่ะของสิงห์โต๋เค้า
ถ้าจะทำไปทำอีพี่บอมม์แทนนะ
-
สั้นเชียว = ='' ตอนที่แล้วย๊าววยาว*0* o22
-
สนุกมากกกกกกกกกกกก
-
พี่เทคนายแน่มากลูกผู้ชายตัวจริง(กระทิงแดง55)ยังไงก็หวังว่าตะเกียงจะรู้สึกตัวก่อนที่..
-
นับถือน้ำใจพี่เทคมาก เสียสละเพื่อเพื่อนเพื่อคนที่รัก
แล้วตะเกียงจะรู้ตัวทันมั้ยน้อ TT^TT
-
เตรียมตัวส่งวิญญาณชายชาติทหารผู้เสียสละค่ะ
-
โอ้ยยยยยย ยังไงเทคก็ต้องตาย ใช่มั้ย กระซิกๆๆๆๆๆๆ :o12:
เค้าสงสารเทค ลูกผู้ชายตัวจริง ทั้งกาย ทั้งใจ ซึ้งมากพ่อคุณ :monkeysad: :a6:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:m15: มาต่อเร็วๆๆๆๆๆน้า อย่ารอนาน มันทรมานคนอ่านอ่า บีบหัวใจที่สุดอ่ะตอนนี :z3:
-
:sad4: เศร้าไปแล้วนะ
-
:impress2:
-
:sad11: เสียสละด้วยชีวิตเลย :monkeysad:
-
ไอ้พี่โต๋มาช้านะ..เมียกำลังลำบาก :z3:
:call:
-
โฮๆๆๆๆ
พี่เทคสุดยอดจริงๆๆ
:sad11: :sad11: :sad11:
-
:o12: :z10: :sad4:
-
ตามที่คิดไว้แป๊ะเลย TT" เทคอ๊า !!!!
พี่โต๋อยู่หนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ~
-
น่าสงสารทุก ๆ คนเลย อยากให้โต๋มาช่วยให้ทันมาก ๆ
-
:sad4:
อยากจะกรีดร้องเป็นภาษาอาหรับ =_=;;
นั้นซินะ มีพบก็ต้องมาจากกัน TT-TT
ชีวิตมันช่างน่าเศร้า
-
:dont2: :dont2: :dont2:
+1 ให้พี่เทค
-
ที่แท้ตอนพิเศษนั้นก็หมายถึงเทคนี่เอง :m15: :m15: :m15: :m15:
เศร้าอ่า เมื่อไหร่โตโต๋จะมาซักที :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
พี่เทคต้องตายตอนนี้หรอไม่อยากดรามาเลย พี่โต๋มาช่วยเร็วๆนะครับ :monkeysad:
-
ทหารหาญเสียสละพลีชีพ เพื่อชาติ เพื่อบ้านเมือง เพื่ออธิปไตยของประเทศ ต้องอยู่อย่างยากลำบาก ต้องอดทนและทนอด ต้องทรหด ต้องกร้าวแกร่ง ต้องกล้าหาญ ประจัญบาน สัประยุทธ์กับศัตรูไม่ว่าหน้าไหน (ยิ่งตอนนี้มีข่าวมีฮอฯ ของทหารตกมีผู้เสียชีวิต 5 นาย แถมแบล็กฮอร์กที่เข้าไปช่วยเหลือก็ตกอีก น่าเป็นห่วง ขอให้ทุกคนปลอดภัย) ขอเป็นกำลังใจให้ทหารหาญที่ปฏิบัติหน้าที่ตามที่ต่าง ๆ ให้ปฏิบัติงานด้วยความราบรื่น ไร้ปัญหา ไร้อุปสรรค และมีความสุขในการปฏิบัติหน้าที่ และนี่คือภาระกิจหน้าที่ที่เทคต้องปฏิบัติด้วยชีวิตด้วยหัวใจ สุดท้ายเราก็ได้แต่คอยให้กำลังใจอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ และหน่วง ๆ ในความรู้สึก ขอบคุณ จนกว่าจะเจอกัน
-
อ่านแล้วน้ำตาซึม สงสารพี่เทค
ยิ่งสืบเนื่องมาจากตอนพิเศษ พี่นี่เอง
-
แอบมา +1
-
กว่าจะอ่านมาทัน ทุกเรื่องราว
ตอนนี้เศร้ามากๆ เรื่องความเสียสละ
เหนใจพี่เทค มากเลย รัก จนยอมเสียสละตัวเอง
เรื่องราวกำลังสนุก ตื่นเต้น อยากอ่านต่อแล้วสิครับ
+1 :L2: :L2:
:call: :call:
-
ทหารหาญผู้เสียสละ :m15:
ซดมาม่าอร่อยดี รอวันได้กินของหวานอยู่นะจ๊ะ o13
-
Part 99
พี่ชายที่รัก....
.
.
.
.
Tak.
ผมกอดรัดร่างขาวบาง ซึ่งตอนนี้ส่งเสียงครวญครางฮือๆ ผิวเนียนละเอียดอมชมพูไปทั้งตัว
ใบหน้าแดงก่ำตาวาววับหวานเยิ้ม มือไม้พยายามจะฉุดกระชากให้หลุดจากการยึดจับของผม เพื่อต้องการลวนลาม
ร่างกายผมให้ได้ เหงื่อกาบผุดตามหน้าตา ..ตีนผมเปียกแนบขมับระไล่ใบหน้า เหงื่อไหลย้อยลำคอตลอดจน
แผ่นอกขาวเนียน..เซ็กซี่ครับ...เซ็กซี่โคดๆ...เล่นเอาใจผมเต้นตึกตักๆ ยอมรับครับ..ผมหลงรักตะเกียงตั้งแต่
แรกเจอที่ร้านหนังสือในวันนั้น…
ตอนที่รับคำสั่งจากหน่วยเหนือ ให้มาปฏิบัติการลับเพื่อจัดการเก็บเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งมีผลต่อ
ความมั่นคงตำแหน่งผู้นำประเทศเขมร ผมรับคำสั่งโดยไม่รู้มาก่อนด้วยซ้ำว่าเด็กผู้ชายที่พูดถึง จะหน้าตาสวยงามปาน
รูปสลัก ดวงตาดำขลับใสซื่อดังลูกแก้วรัตติกาล...ยามเผลอสบเข้าไม่รู้ตัว..ได้ดูดดึงเอาหัวใจผมตกหลุมรักทันที
เด็กผู้ชายอายุยังไม่ถึง 15 คนนี้..มีเสน่ห์ที่ตรึงคุณให้ตะลึงตั้งแต่แรกเห็น ยิ่งยามได้ใกล้ชิดสนิทคุ้นเคยด้วยแล้ว
ยิ่งยากที่จะถอนหัวใจออกจากเจ้าตัวได้
ผมไม่ได้พูดเกินจริงหรือเว่อร์ อายุผมปาเข้าไป 24 แล้ว เป็นทหารนาวิกโยธินชั้นสัญญาบัตร
ผ่านสมรภูมิรบชายแดนมาไม่น้อย ผ่านการฝึกอย่างยากลำบาก ทั้งทางร่างกายและจิตใจ ผมคิดว่าควบคุมตนเองได้ดี
มาโดยตลอด กระทั่งมาเจอตะเกียง..ผมจึงรู้ว่าที่ผมฝึกมานั้น มันไม่ได้ครึ่งของความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวของเด็กผู้ชายคนนี้
เหตุการณ์เฉียดตายที่น้องผ่านพ้นมาได้แต่ละครั้ง น้องไม่เคยตีโพยตีพายหรือทำหน้าตาตึงเครียด
ให้ใครได้เห็น ทุกคนมีแต่ได้รับรอยยิ้มหวานละลายใจ และมุขฮากระจายที่น้องขยันทำให้เพื่อนฝูงหัวเราะไม่เว้นแต่ละวัน
ยังไม่นับน้ำใจไมตรีและความจริงใจที่หยิบยื่นให้ใครต่อใครโดยไม่ผูกใจเจ็บอีกตะหาก แล้วแบบนี้ผมยังกล้าจะปลิดชีวิต
น้องลงได้หรือ....
นับแต่วันที่ยกเลิกคำสั่งให้ผมไม่ต้องดำเนินแผนฆ่าน้องแล้ว และให้หันมาสนับสนุนให้ความร่วมมือ
ช่วยเหลือฝ่ายตะเกียงตามล่ากลุ่มกบฏ...ผมดีใจจนเนื้อเต้น...รู้ทั้งรู้ว่าน้องเป็นคนรักของโตโต๋...สิงห์หนุ่มที่อหังการและหวง
ตะเกียงน้อยดวงนี้ยังกะจงอางหวงไข่...รังสีอัมหิตแผ่กระจายรอบตัวสิงห์หนุ่มตลอดเวลายามเดินเป็นบอร์ดี้การ์ดคอยปกป้อง
ตะเกียง คนที่มีจิตสัมผัสและรับการฝึกพลังพิเศษมาเท่านั้น..ถึงจะรับรู้จิตสังหารระวังภัยของสิงห์หนุ่มนี้ได้..ผมคือ
หนึ่งในคนเหล่านั้น....
แต่พลังฝีมือตะเกียงกับถูกเก็บงำจนดูไม่ออกสักนิด..ว่าน้องเป็นทายาทตระกูลวรเวทย์อัคนี น้องเหมือน
เด็กผู้หญิงมากกว่าเด็กผู้ชาย ดันกลับเป็นเด็กผู้ชายที่หน้าตาผิวพรรณรูปร่างสวยเกินเด็กผู้หญิงเสียอีก แทบจะว่าสวยกว่า
ใครในโรงเรียนเลยก็ได้ แต่สองคนนี้เวลาเดินเข้าคู่กันแล้ว กับสง่างามเหมือนสวรรค์สร้างให้มาคู่กันอย่างลงตัวซะงั้น
ยอมรับว่าโต๋มันหล่อยิ่งบวกบุคลิกทรนงนิ่งสง่าสะกดทั้งชายทั้งหญิงให้มองตามแทบเหลียวหลัง เสน่ห์บุรุษเพศเต็มเปี่ยม
จนทะลัก....ส่วนตะเกียงก็อย่างที่บอก...ทำให้คู่รักทั้งสองเป็นที่จับตาและกล่าวขวัญจนติดอันดับหนึ่งในโรงเรียนเรทติ้ง
ไม่มีใครเทียบเคียงได้....
แม้ผมจะรักและต้องการครอบครองน้องแค่ไหน แต่ด้วยที่น้องมีเจ้าของและเป็นคนที่น้องเลือกแล้ว
ทำให้หัวใจชายชาติทหารอย่างผมได้แค่มองอยู่ห่างๆ แต่ผมก็ไม่เคยที่จะเลิกรักน้องได้สักที ทั้งที่พยายามไม่คิดและตัดใจ
แล้วก็ตาม....ผมใช้คำว่ารักได้อย่างไม่เคอะเขิน..และพูดได้อย่างเต็มปาก เพราะความรู้สึกที่ผมมีต่อตะเกียง...มันไม่ได้ต้องการ
แค่เซ็กส์...แต่ผมอยากปกป้องเค้า...อยากดูแล...ทั้งที่รู้ว่าไม่มีโอกาสครอบครองก็ตาม...ผมยิ่งแน่ใจโดยไม่มีข้อกังขาใดๆ
ก็ตอนที่เห็นน้องทุรนทุรายกับพิษหนอนราคะ....ผมไม่รีรอที่จะเสียสละตนเองเลยสักนิด...ในการช่วยเหลือน้องครั้งนี้...
กรองกุมภ์คงไม่รู้มาก่อนว่าผมคนหนึ่งที่มีพลังสิงห์โตคำราม....เพราะพลังนี้จะถ่ายทอดเฉพาะคนในตระกูลเท่านั้น
จึงเป็นข้อดีเพียงข้อเดียวที่น้อยคนจะรู้ว่าผมมีพลังสิงห์โตคำราม ยกเว้นพวกเราที่ร่วมปฏิบัติการลับเฉพาะ...
ใช่แล้วครับ..พลังสิงห์โตคำรามผมฝึกปรือได้เพียง 7 ส่วน ตอนนี้เหลือ 4 ส่วนที่จะใช้ดูดหนอนราคะ
ออกจากตัวตะเกียง....การจะนำหนอนราคะที่มีพิษร้ายกาจออกจากตัวน้องได้...มีทางเดียวคือทางปาก...และจิตสัมพันธ์ของ
คนโดนพิษกับคนถอนพิษต้องเป็นหนึ่งเดียวกัน....ซึ่งนั่นไม่มีทางเลี่ยงที่ผมจะต้องล่วงเกินน้องเพื่อให้ความรู้สึกเราทั้งคู่รวม
เป็นหนึ่งเพื่อป้องกันธาตุไฟเข้าแทรกด้วย..ก่อนที่ผมจะใช้พลังสิงห์โตคำราม..ดูดเอาหนอนออกมา...พลังนี้เรียกว่า
“สิงห์ดูดดาว”...
หากผมมีพลัง 7 ส่วนปกติ...ผมสามารถกระแทกพลังทำลายหนอนราคะให้ตายได้ไม่ลำบาก...แต่เพราะ
ผมใช้สลายพิษในตัวผมไปแล้วถึง 3 ส่วน พลังเพียง 4 ส่วนทำได้แค่ดูดหนอนออกมาเท่านั้น กระทั้งพลังคุ้มครองกาย
ผมยังไม่เหลือเลยด้วยซ้ำ เพราะพลังที่เหลือจำกัดใช้กับสิงห์ดูดดาวเฮือกสุดท้ายแล้ว
ตัวผมเองคงได้รับพิษหนอนราคะไปเต็มๆ และอาจควบคุมความกำหนัดจากพิษของหนอนไว้ไม่อยู่
ภาวนาให้น้องหลังจากหนอนออกจากร่างแล้ว รู้สึกตัวได้เร็วสามารถหยุดยั้งผมได้ทันแค่นั้น เพราะผมไม่อยากรู้สึกผิด
และมีบาปติดตัวหลังจากตายไปแล้ว ผมรักตะเกียงหากผมจะได้ครอบครองร่างกายของน้อง ผมต้องได้มันมาโดยที่
น้องเต็มใจให้ผม ไม่ใช่ด้วยวิธีสกปรก...
ผมเป็นชายชาติทหาร..เลือดทหารที่ไหลเวียนในร่างกายผม...มีศักดิ์ศรีและทรนงเกินจะทำสิ่งระยำนี้ได้
เหนือสิ่งอื่นใด...การเสียสละของผมครั้งนี้ คงทำให้คนที่เหลือมีหนทางรอดเมื่อน้องฟื้นคืนสติ...ตะเกียงคนเดียวเท่านั้น
ที่จะแก้สถานการณ์เลวร้ายนี้ได้...ถึงเวลาแล้วที่ผมต้องรวบรวมพลังสิงห์โตคำราม....กักพลังไว้ตรงบริเวณท้องน้อย...
รอจังหวะที่ผมและน้องจิตสัมพันธ์เป็นหนึ่ง..อาศัยวินาทีนั้น เปลี่ยนพลังให้เป็นสิงห์ดูดดาวดึงเอาหนอนราคะ
ออกจากตัวน้องทันที....
ผมกอดรัดลากน้องมายังมุมหนึ่งของห้อง ในขณะที่คนที่เหลือผมบอกให้หลับตาลงเสีย
เพราะภาพต่อไปนี้คงไม่เหมาะสมนักที่พวกเค้าจะได้เห็น ได้ทำเลแล้วผมปล่อยมือน้องทันที เมื่อเป็นอิสระ..ตะเกียงจู่โจม
กระชากคอผมเข้าไปบดจูบเร่าร้อนรุนแรง พร้อมเสียงครวญครางปานสัตว์ป่าที่ต้องการสมสู่เพื่อปลดปล่อยตนเองจากอารมณ์
กำหนัดในตอนนี้
น้องฉีกทึ้งเสื้อผมจนกระดุมหลุดกระจาย ก่อนจะกดผมนอนลงโดยตัวน้องคร่อมทับตามมาไม่ยอมห่าง
ในขณะที่ปากบางหวานนุ่มนั้นยังประกบพัวพันกับผม จนอารมณ์เตลิดไม่ต้องใช้เวลานาน
“อา...ฮา...อึม...อาๆๆๆ....อืออออ”
เสียงครวญครางพอใจภายในคอที่น้องแสดงออก ยิ่งกระตุ้นให้อารมณ์ผมลุกหือทันที จากที่มือไม้วางนิ่งๆ
ผมเริ่มกอดร่างขาวนิ่มหอมกรุ่นไปทั้งตัว แม้กระทั่งกลิ่นเหงื่อยังหอมเหมือนกลิ่นดอกไม้ นี้สินะ....ตะเกียงที่ใครๆ
ต่างตกหลุมรัก...ร่างกายนี้...ความหอมนี้...ผมมีโอกาสสัมผัส..แม้จะเพียงชั่วเวลาสั้นๆ และเป็นวาระสุดท้ายของชีวิต..
ผมกลับคิดว่าผมโชคดีกว่าใครหลายๆ คน..โชคดีที่ผมมีพลังสิงห์โตคำราม...โชคดีที่เป็นผมในการช่วยชีวิตน้องไว้..
โชคดีที่สุดแล้วที่ก่อนตายผมได้ทำตามหัวใจตัวเอง..ตะเกียงของพี่...ไม่ต้องกลัวนะ....ขอครั้งนี้ครั้งเดียว...พี่ขอโทษ
ที่ต้องล่วงเกิน...ขอแค่ครั้งนี้...เพียงเท่านี้...พี่สัญญา....ก่อนจะหลับตา...และจูบตอบพัวพันดูดดุนลิ้นเล็กหวานหอม
คว้านไปทั่วโพรงปากนุ่ม
ร่างกายเราสองคนบดเบียดกันไปมา...น้องพยายามลดมือลงมาลูบคลึงน้องชายผม ซึ่งตอนนี้
ขยายตัวดันกางเกงลายทหารจนโป่งพอง...ในขณะที่กึ่งกลางทำตัวของน้องก็นูนแข็ง..แม้จะสัมผัสผ่านเนื้อผ้ายังรับรู้ได้
ถึงความร้อนที่แผ่กระจายออกมา...ผมรีบตะครุบมือน้องไว้ก่อนจะเป็นฝ่ายพลิกตัวกลับขึ้นด้านบน ใช้ร่างกายที่หนาแกร่ง
ของผมกดน้องไว้ ปากเราทั้งคู่ยังไม่ยอมละจากกัน...
เรียกเสียงครางขัดใจจากน้องทันที...ผมไม่ตามใจให้น้องปลดเข็มขัดและกางเกงออกหรอก...เพราะผม
ยอมให้เกิดขึ้นไม่ได้โดยเด็ดขาด...ไม่เช่นนั้นตัวผมเองนั่นแหละจะหยุดไม่อยู่
“ฮืออออ...อ่า.....” เสียงครวญครางหวานหูของน้อง....คงทำให้ใครต่อใครในห้อง
นอนแข็งเป็นท่อนไม้...ทรมานกันน่าดู...ผมเชื่อว่าทุกคนได้ยินและรับรู้กับสิ่งที่ผมและตะเกียงทำอยู่ขณะนี้...
ไม่รอช้าผมละปากออกมา ไล่จูบเรื่อยทั้งลำคอขาวผ่อง...แก้ม ใบหู...ต่ำลงมาถึงลาดไหล่ร่องอก...
รวมถึงเม็ดทับทิมสีชมพูสดทั้งสองข้างที่ผมส่งปลายลิ้นเข้าไปหยอกเอิน...ทำให้ร่างกายของน้องแอ่นหยัดส่งเสียงครางใหญ่
ก่อนผมจะไล่กลับขึ้นมาประกบปากน้องอีกครั้ง ที่ผมต้องทำเช่นนี้เพราะผมต้องทำให้น้องคุ้นเคยสัมผัสของผมจนพอใจ
ในระดับหนึ่ง...ก่อนจะกลับมาจูบกับน้องอีกครั้ง จูบในครั้งนี้..ไม่ได้ดุเด็ดเผ็ดร้อนตะกละตะกลาม
เหมือนที่น้องจู่โจมผมครั้งแรก...
คงเพราะสัมผัสที่ผมมอบให้ช่วยลดการหิวโหยของน้องลง..ไม่ทุรนทุรายต่อการปลดปล่อย
เหมือนตอนแรก....การจูบดูดดื่มหอมหวาน...ผมตั้งใจที่จะมอบจูบพิเศษครั้งนี้ให้น้องทั้งตัวและหัวใจ...ก่อนจะค่อยๆ
คลายมือน้องที่ผมจับยึดไว้ออกน้องยกมือมากอดรอบคอผมอัตโนมัติ...ไม่สะเปะสะปะจู่โจมเหมือนในตอนแรก...
ดวงตาปรือพริ่ม..ส่งเสียงครางหวานหูเล็ดรอดออกจากปากสวยเป็นระยะๆ ตอนนี้พะวังอารมณ์ของกามตัณหา
ระหว่างน้องกับผมหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวแล้ว ผมหลับตาลงรวบรวมพลังสิงห์โตคำรามที่กักไว้บริเวณท้องน้อย...
ก่อนจะผลักพลังทั้งหมดที่มี..พุ่งทะยานผ่านลำคอไหลวูบเข้าไปในตัวตะเกียงผ่านการจูบที่เราประกบปากนัวกันอยู่
น้องตาเหลือกเบิกโพรงทันที มือที่กอดคอผมไว้เปลี่ยนมากดเล็บจิกลงไหล่ผมจนเกร็งแน่น...
สายพลังไหลลงไปจนกระทบเข้ากับหนอนราคะ..ก่อนจะม้วนเอาตัวหนอนกักไว้ในกลุ่มพลังทั้งก้อน...
ผมสูดหายใจลึกเต็มปอด...ดูดดึงพลังคืนกลับก่อนที่พลังจะแตกกระจายซ่านไม่เกาะตัวไปเสียก่อน...เสียงหนอนราคะ
พยายามดิ้นรนต่อสู้ให้หลุดพ้นจากพลังสิงห์ดูดดาว..ที่ม้วนกลืนตัวมันไว้และไหลย้อนกลับคืนมาทางปากของตะเกียงอีกครั้ง
เสียงร้องขัดขืนของหนอนราคะดังเข้าโสตประสาทผมให้ได้ยินชัดเจน....
“กรี๊ดดzz...กรี๊ดซซๆๆ!!!...”
ผมรวบกลืนหนอนราคะเข้ามาไว้ในปากก่อนจะค่อยกลืนมันหายเข้าไปในช่องท้อง สัมผัสรับรู้ถึงความนุ่มหยุ่น
และอ้วนพีของมันจากการดูดเลือดของตะเกียง หนอนตัวโปร่งใสที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็นแต่ขณะถ่ายเข้ามาในปากผม
ตัวมันกลับแดงแปร๊ด...แดงยังกะเลือด...นั่นคงเป็นเพราะมันดูดเลือดของตะเกียงเข้าไปทำให้ตัวมันเปลี่ยนสี
ผมกลืนมันลงไปโดยใช้พลังสิงห์ดูดดาวบังคับมันลงไปกักไว้ตรงบริเวณท้องน้อย ก่อนที่พลัง
จะค่อยแตกกระจายออกจากกันในที่สุด ใช้เวลาไม่ถึงนาที แล้วผมต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อรับรู้ถึงคมเขี้ยวของหนอนราคะ
ที่เกาะเข้ากับผนังกระเพาะของผมเสียงสะท้อนดังจากช่องท้องให้พอได้ยิน
“จ๊วบ!...อึก!..”
มันกำลังเกาะดูดเลือดผม ผมรีบพลิกตัวลงจากตะเกียงทันที ซึ่งน้องนอนหายใจหอบฮักๆๆๆ....หลับตาเหมือนเหนื่อยมาก..
ผมไม่เหลือพลังควบคุมหนอนอีกแล้ว ตอนนี้ร่างกายผมเริ่มร้อนรุ่ม...และมันไต่ระดับความร้อนรวดเร็วมาก...พิษของหนอน
ที่ปล่อยออกมาในขณะที่มันดูดเลือดของผม....ต้องรีบเรียกสติตะเกียง...ตัดสินใจพร้อมกับใช้ฝ่ามือตบหน้าน้องไปด้วยเบาๆ
“ตะเกียง...แปะ!..แปะ!..ตะเกียง..ตื่น...ตื่น...รีบตื่นขึ้นมาสิ..ตะเกียง” พวกที่เหลือพากัน
ลืมตาขึ้นมา....
“เทค..เป็นไงบ้าง..สำเร็จไหม?” ไอ้บอมย์ส่งเสียงถามผมทันที หันมองหน้าพวกมันแต่ละคน
หน้าแดงก่ำ..คงเพราะได้ยินเสียงครวญครางของตะเกียงในตอนนั้นนั่นแหละ..ทำให้พวกมันอายจนเขินจัดไปด้วย..
หน้าตาหูเหอแดงกันไปหมด
“อึม..เรียบร้อย..หนอนราคะออกจากร่างตะเกียงแล้ว” ผมตอบสั้นๆ เพราะตอนนี้รู้สึกตัวผม
จะร้อนวูบๆวาบๆ...เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ หัวใจเต้นรัวแรงตลอด...ต้องรีบปลุกตะเกียง..ขืนชักช้าจะไม่ทันการ..
“ตะเกียง..ตื่นสิ..ตื่น..ตะเกียง”
ผมเขย่าตัวน้องอย่างแรง...แต่น้องก็ยังไม่ลืมตาตื่นขึ้นมา ได้แต่นอนหายใจหอบแฮ่กๆๆ
“เฮ้ย!..ไมหวะ?...ตะเกียงยังไม่ฟื้นอีกหรือ....”
ไอ้พรตมันแหกปากถามมาซะเสียงดัง
“ซี๊ๆๆๆ...เบาสิหวะ!..มึงจะแหกปากให้พวกข้างนอกมันรู้หรือไง...” ผมส่งเสียงปรามมัน...
หน้ามันเจื่อนไปทันที...ผมยังพยายามเขย่าปลุกตะเกียงไปด้วย ในขณะที่หัวผมเริ่มจะเบลอแล้วตอนนี้ รู้สึกมึนงง..
แต่ที่สำคัญน้องชายผมมันขยายพองตัวแข็งปั๊ก!..ปวดตุ๊บ!ๆๆๆ...ผมกำลังร้อนรุ่มไปทั้งตัว..ไม่ทันไรตัวผมล้มตึง
บิดตัวเป็นเกลียว..รับรู้เสียงแตกกระจายในช่องท้องดังชัดเจน
“โพล๊ะ!!!!...”
หนอนราคะระเบิดแตกเป็นเสี่ยงๆ ในท้องผม..นั่นคงเพราะมันดูดเลือดผมเข้าไปผสมกับเลือดตะเกียง..ทำให้ตัวมัน
ที่มีเลือดคนสองคนระเบิดแตกออก...และแน่นอนการระเบิดตัวของมัน..ปลดปล่อยพิษราคะร้ายแรงออกมา
แพร่กระจายอย่างรวดเร็วทันที.....
“อร๊ากกกกๆๆๆ!!..”
ผมหลุดเสียงโหยหวนออกมา..ตัวผมร้อนแทบระเบิด..ต้องการปลดปล่อยอย่างมาก..มากที่สุด...
กัดฟันขบกรามกรอดดดๆๆๆ...กำมือแน่นเส้นเอ็นแขนเอ็นคอปูนต่อสู้กับความรู้สึกทั้งมวล...ไม่พยายามลุก
ไปแตะต้องตัวตะเกียงอีก...เพราะนั่นจะยิ่งอันตราย หากผมเข้าใกล้น้องในสภาพนี้..
“เทค..มะ..มึง..มึง..แย่แล้ว..ไอ้เทคมึง” เสียงไอ้วินที่อยู่อีกมุมหนึ่ง ระดับสายตามัน
มองเห็นผมชัดที่สุด แหกปากออกมา..ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..ตัดสินใจลืมตามาดูร่างกายตัวเอง...โอ้!..พระเจ้า...
ตัวผมแดงไปทั้งตัว..แดงมาก..แดงจัด..แดงเป็นสีเลือด..เหมือนผิวผมกลายเป็นสีเลือดไปแล้ว...ในขณะที่ลมหายใจเริ่มติดขัด...
ตาพร่ามัว...สติสัมปัญชัญญะสุดท้าย..กำลังจะหลุดลอย...ผมเหลียวกลับไปดูตะเกียงที่นอนหลับตาพริ้ม..การหายใจ
เข้าสู่ภาวะปกติ..ไม่หอบแฮ่กๆๆๆเหมือนตะกี้แล้ว น้องเหมือนคนกำลังหลับ จำได้ว่าผมเปล่งเสียง
แหบพร่าเป็นครั้งสุดท้าย..
“พี่รัก..ตะเกียง”
แล้วผมก็วูบไปทันที ไม่รับรู้ไรอีกเลย.....
ต่อด้านล่างค่ะ
-
- 2 -
Takaing.
กูค่อยๆ ลืมตาขึ้น...รับรู้ถึงเสียงเรียกชื่อไอ้พี่เทคดังระงม เหลียวไปดูแต่ละคนหน้าตาแตกตื่น
ตัดสินใจขยับตัวลุกนั่ง พวกมันออกอาการตื่นเต้นดีใจกันยกใหญ่
“ตะเกียงฟื้นแล้ว...เร็วช่วยไอ้เทคด้วย...ตะเกียงเร็ว..รีบช่วยไอ้เทคก่อน”
ไอ้พี่บอมย์เร่งให้กูช่วยไอ้พี่เทค เหลียวไปด้านข้างห่างออกไปไม่ไกลนัก ไอ้พี่เทคนอนหงายเหยียดยาวตัวแดง..แดงมาก..
แดงเลือดไปทั้งตัวเลย...กูรีบผลุดลุกไปดูมันทันที
“พี่เทค..พี่เทค..เกิดไรขึ้น?” ยื่นมือไปยังไม่ทันถึงตัวมันด้วยซ้ำ...มันลืมตาขึ้นมารวบตัวกูเข้าไปกอด..
พลิกตัวขึ้นคร่อมกูทันที แววตาหื่นกระหาย...ตายโหง..อย่าบอกมันถอนพิษหนอนราคะให้กู...ใช่แน่ๆ..มันต้องใช้
พลังสิงห์โตคำรามถอนพิษราคะกูแน่....
แรงควายของมันกดทับตัวกูไว้ใต้ร่าง..มือมันจับรวบมือกูทั้งสองข้างตรึงไว้เหนือหัว..อารามเป็นห่วงมันมาก
ไม่ทันระวังตัวทำให้กูตกเป็นเบี้ยร่างเป็นรองร่างกายหนาล่ำของมันทันที แล้วมันก็ระดมจูบไซร้ตามตัวกูไปทั่ว
พระเจ้า!..กูไม่ได้สวมเสื้อหรือนี่...มันทิ้งรอยจูบไปบนแผ่นอกเปลือยของกู...ที่สำคัญน้องชายมัน..แข็งโป๊ก!..ร้อนผ่าว
เบียดเสียดส่วนกลางลำตัวกู...กูไม่มีอารมณ์พิศวาสหรอกนะตอนนี้....ต้องจัดการเอาตัวรอดจากสถานการณ์
ล่อแหลมอันตรายนี้ก่อน....
“พี่เทค...พี่เทค...ตั้งสติสิพี่...ได้ยินตะเกียงไหม?..ควบคุมสติหน่อย”
เปล่าประโยชน์...มันไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น จังหวะที่มันยกตัวขึ้น...เพื่อเอามือปลดกางเกงกูออก...กูคงไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้
ให้ผ่านไป รีบงอเข่ายันเข้าท้องมันทันที..ทำให้มันผงะหงายไปหน่อยหนึ่ง...มือที่ล๊อคข้อมือกูไว้หลุดออก...อาศัยจังหวะนี้
สกัดจุดชามันตรงต้นคออย่างเร็ว..
“จึ๊ก!...”
มันนิ่งค้างล้มลงมาทับตัวกู จำต้องจับมันพลิกนอนหงายแล้วค่อยถอยตัวลุกออกมา มันโดนพิษหนอนราคะ...
หมายความว่ามันเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อช่วยกูใช่ไหม?...นึกขึ้นมากูเย็นเยือกจับขั้วหัวใจ...ไม่ได้การต้องรีบหยุดพิษ
ช่วยเหลือมันไว้ก่อน......หวังว่าคงไม่สายเกินไปนะ..
รวบรวมพลังไทเก็ก...ก่อนจะปล่อยจากปลายนิ้วชี้จี้เข้าไปตรงลิ้นปี่กลางหว่างอกของมัน
พร้อมกับส่งพลังวรเวทย์อัคนี ปราณแห่งไฟเข้าไล่พิษร้าย...กูเร่งพลังเต็มที่...ไม่จริง...มันต้องไม่ใช่แบบนี้...
พิษหนอนราคะแทรกเข้าสู่หัวใจมันเสียแล้ว...การขับพิษออกจากร่างมัน ทำได้แค่เลือกคืนสติมัน
กลับคืนมา หยุดความกำหนัดของมันเอาไว้ได้แค่นั้น...ตอนนี้เลือดทะลักปริ่มออกปากและจมูกของมัน ผลจากพิษของ
หนอนราคะที่กูขับออกมา..กูรีบคลายจุดให้มันทันที มันหอบหายใจรวยริน...
“พี่เทค..พี่เทค..เป็นไงบ้าง...อดทนไว้พี่...ตะเกียงต้องช่วยพี่ได้...ใจเย็นมันต้องได้สิ..
ต้องมีหนทางช่วยสิโว้ย!...” กูพยายามคิด...คิด....มันพูดสวนขึ้นมาเสียงแหบพร่า
“ตะเกียง....แค่กๆๆ..มะ..ไม่มี..ประโยชน์..อย่าเสียเวลากับพี่...ตอนนี้พิษแล่นเข้าหัวใจแล้ว..
มันกระจายไปทั่วร่าง....ไม่มีทางแก้ไขได้...รีบใช้วรเวทย์อัคนี....สะ..สลายพิษ...ให้..ทุกคนก่อน” พอมันพูดขึ้นมา...
กูเพิ่งคิดขึ้นได้...รีบลุกไปใช้พลังวรเวทย์อัคนี จี้ลงตรงกลางกระหม่อมไอ้พี่บอมย์...ตามด้วยไอ้พี่ชนะ...ไอ้พี่พรต...
ไอ้พี่วิน..ไม่เกินห้านาที..พิษจะค่อยๆ สลายออกทางรูขุมขนพวกมัน ออกมาเป็นเหงื่อ...เพราะวรเวทย์อัคนี
เป็นพลังความร้อนที่จะขับพิษให้กลายเป็นเหงื่อซึมออกทางผิวหนัง....กูรีบลุกกลับมาดูไอ้พี่เทคทันที
หลังจากสลายพิษให้กับทุกคน
“พี่เทค..พี่เทค...เป็นไงบ้างพี่?”
กูเรียกมัน...มันค่อยๆ ปรือตาขึ้นมองหน้ากู...เรี่ยวแรงหายไปหมด..ตัวแดงๆ ของมันที่แดงจัดสีเลือดเมื่อกี้
ตอนนี้เริ่มคืนสภาพกลับมาผิวขาวเหมือนเดิม...ไม่ซิ..มันกำลังซีด..ใช่ซีด..ซีดแบบไม่มีสีเลือด ทั้งหน้าตาผิวพรรณ
ปากมันเริ่มซีดจนเขียว...มันยกยิ้มมุมปากให้กู...ก่อนจะไอออกมาเป็นเลือด...ไม่ใช่เลือดพิษ..แต่เป็นเลือดจากร่างกายมัน...
อวัยวะภายในกำลังจะหยุดการทำงาน...ไม่นะ...พลังชีวิตมันกำลังลดลง
“แค่กๆๆ!!!...”
กูรีบนั่งลงก่อนจะใช้แขนยกหัวมันลงนอนหนุนตัก มันพยายามกระดิกนิ้วมือ...กูเลยจับมือมันมากุมเอาไว้...
ก่อนมันจะฝืนพูดมาว่า
“พะ..พี่..ดี..ดะดี..ใจ...ที่ชะ...ช่วย...ตะเกียง...” แววตาอบอุ่นอ่อนโยนที่ฉายความรู้สึก
ทั้งหมดออกมาครั้งนี้....ทำเอากูจุก...แน่นตึ๊บไปหมด...ไม่อยากเชื่อ...แม้จะรู้ว่าไอ้พี่เทคมันรู้สึกยังไงกับกู..เวลาที่มันมอง
ทุกครั้ง...แววตามันไม่เคยปิดบังความรู้สึก...แต่กูไม่เคยตอบรับความรู้สึกของมัน...ครั้งนี้..หัวใจกูเต้นไม่เป็นส่ำ...
มันเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยให้กูรอดจากพิษหนอนราคะ...มันลงทุนเอาชีวิตเข้าแลก...ทั้งที่มันไม่จำเป็นต้องทำก็ได้...
“พี่เทค...พี่ไม่จำเป็นต้องทำเพื่อผมถึงเพียงนี้...พี่ไม่น่าเสียสละแบบนี้...แล้วผมจะทำยังไง..
ผม...ผม...อึก..อึก” กูแน่นหน้าอกไปหมด..และแล้วน้ำตาลูกผู้ชายของกูที่น้อยครั้งจะมีใครได้เห็นก็ทะลักออกมา...
กูไม่เข้าใจทำไมมันต้องทุ่มเทขนาดนี้...
“เพื่อ...ตะ...เกียง..พะ...พี่...ทำ...หะ...ให้ได้..ยะ..อย่า...อย่าร้อง..ยะ..ยิ้ม..ให้..พี่..มะ..เหมือนทุกครั้ง...
นะครับ...พะ..พี่..อยากเห็น...ระ..รอยยิ้ม..ตะเกียง” มันพูดแต่ละทีแสนจะลำบาก..ขบปากแน่นสะกดกั้นความทรมานจาก
พิษร้าย...กูเห็นแล้วยิ่งเจ็บยอกในอกยิ่งนัก ตอนนี้ทุกคนเริ่มขยับตัวได้แล้ว ต่างเข้ามานั่งรวมกันตรงกูกับไอ้พี่เทค
แต่ละคนหน้าตาสลดหดหู่ น้ำตาคลอเบ้ากันทุกคน แม้แต่ไอ้พี่ชนะที่ดูหนักแน่นที่สุดยังอดกระพริบไล่น้ำตาไม่ได้
นับประสาอะไรกันกับกู..ที่เป็นคนนำความตายมาสู่มัน..จะทนกลั้นน้ำตาไว้ได้...กูพยายามยกยิ้มให้มันทั้งน้ำตา
ก่อนจะพูดกับมันว่า
“พี่ไม่ต้องพูดแล้วครับ..ตะเกียงยิ้มให้พี่แล้ว..อึก..อึก” มือกูจับมือมันไว้แน่น ในขณะที่มืออีกข้างคอย
เกลี่ยเช็ดเลือดที่เลอะเทอะตามปากจมูกมันออกให้อย่างไม่นึกรังเกียจสักนิด มือกูเปื้อนเลือดของมันจนแดงเถือกไปทั้งมือ
ยิ่งเห็นหน้ามันตอนนี้ น้ำตาที่กูพยายามจะไม่ให้มันไหล ก็ทะลักทะลายออกมาอีกรอบ กูไม่ต้องการให้เกิดการตาย...
ไม่อยากให้ใครต้องมาตายเลยสักนิด..ทำไม..ทำไมต้องเป็นแบบนี้....
“พะ...พี่...ระ...รัก...ตะ..เกียง”
มันพูดพร้อมกับจ้องตากู...กูพยักหน้าหงึกๆ...เข้าใจในสิ่งที่มันพยายามบอก...ก่อนก้มตัวลงไปจูบตรงหน้าผากมันช้าๆ..
เงยหน้าขึ้นมาสบตากับมัน..แต่ละคนเบือนหน้าหนีกับภาพที่สลดหดหู่ตรงหน้า ลมหายใจไอ้พี่เทคเบาลงเรื่อยๆ...
ตามันกำลังจะปิด..กูรีบลูบแก้มมันเรียกมันไว้อีกครั้ง
“พี่เทค...พี่เทค..อย่าเพิ่งหลับ..ไม่นะพี่..อย่าทิ้งผมไป..ได้ยินผมไหม?” :m15:
ได้ผลมันปรือตาฝืนลืมขึ้น ทำปากขมุบขมิบไม่มีเสียง กูอ่านปากมันพอเดาได้ว่า...รักพี่ไหม?....มันต้องการคำว่ารักจากกู...
ใช่แล้วมันต้องการคำว่ารักของกู...แม้แต่ไอ้พี่โต๋กูยังไม่เคยเอ่ยปากบอกรักเลยสักครั้ง...ขอโทษด้วยจริงๆ..ตอนนี้ลูกผู้ชาย
ตรงหน้าเขาเสียสละอย่างมาก..ทำไมจะไม่ได้..ในเมื่อสิ่งที่ทำมันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่กูควรจะได้รับเสียด้วยซ้ำ...หัวใจกูตอนนี้
ยอมรับว่ากูรักมัน..รักน้ำใจมัน...รักการเสียสละของมัน..รักหัวใจรักของมันที่ยอมเสียสละเพื่อกูถึงเพียงนี้..
“ครับ...ตะเกียงระ....”
กูพูดให้มันฟังช้าๆ ชัดๆ ยังไม่ทันจบ..ทันเห็นมุมปากมันยกยิ้มเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนดวงตามันจะปิดลงพร้อมกับลมหายใจ
เฮือกสุดท้ายหลุดออกจากร่าง ไม่มีอีกแล้วพลังชีวิต...มันไปแล้ว..มันจากไปแล้ว...กูสะอื้นร้องฮักๆ...ก้มหน้าซบมัน
ปล่อยน้ำตาไหลอาบ หยดไปบนหน้ามันเต็มไปหมด..กูยังไม่ทันได้พูดรักมันจบ มันยังไม่ทันฟังกูเลยด้วยซ้ำ...ทำไม..
ทำไม??..แขนกูยกหัวมันกอดแนบอก...ทุกคนพยายามเข้ามาบีบไหล่ให้กำลังใจกู แต่ใครจะเข้าใจไหม?..ว่ากูเสียใจ...
เสียใจที่มันต้องเสียสละตัวเองตายแทนกู..ทำไม..ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้..มันโหดร้ายไปแล้ว...เห็นแก่ตัว...ใจร้ายมาก..
เพื่ออุดมการณ์ของตัว ถึงกับเอาชีวิตคนอื่น...ไม่ไหวแล้ว...ตอนนี้ในหัวกูโกรธ..โกรธมาก..กูเงยหน้าขึ้นช้าๆ...ก่อนจะเปรย
พูดกับไอ้พี่เทคมันไปว่า...
“หลับให้สบายนะพี่ชายที่รักของผม...ไม่ต้องห่วงแล้ว..ไปอย่างสงบนะพี่...ครอบครัวของพี่...
ตะเกียงจะดูแลแทนเอง....ฮึก..อึก..ฮือออ” แค้นนี้...ต้องแลกด้วยชีวิต...กูไม่เคยคิดทำร้ายใคร..ไม่แม้กระทั่งคิดทำใครถึงตาย...
ไม่ไหวแล้ว..มันเกินไปจริงๆ...ความต่ำช้าที่พวกมันทำ..เกินให้อภัย..ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต...กูสาบาน..จะส่งคนที่ทำกับพี่
ไปนรกเพื่อชดใช้กรรม...รอลงโทษมันนะพี่..หลับเสียนะครับพี่ชาย...ค่อยๆ..ปล่อยศรีษะมันวางลงช้าๆ...
ไอ้พี่บอมย์มันพูดขึ้นมาว่า
“ไปสู่สุคติเถอะเพื่อน...มึงคือพระเอกในหัวใจกู..เทค”
ก่อนจะเอามือมาจับมือพี่เทคพร้อมกับใช้มืออีกข้างตบหลังมือเบาๆ..ร่างไร้วิญญาณของพี่เทคได้รับการปลอบประโลมจาก
ทุกคนที่ทยอยเข้ามาสัมผัสมัน พี่ครับหัวใจอันยิ่งใหญ่ที่เสียสละเพื่อพวกเราในครั้งนี้ จะไม่สูญเปล่า..ตะเกียงสัญญา...
น้ำตากูยังไหลอาบแก้ม แต่เสียงสะอื้นเก็บกลืนเข้าไปข้างใน ให้หัวใจกูสะอื้นแทน...ถึงเวลาชำระแค้น...
กรองกุมภ์....
กูไม่เคยคิดทำร้ายผู้หญิงมาก่อน..แต่สำหรับเธอขอยกเว้น...ปีศาจเลือดเย็นที่ฆ่าคนได้ไม่กระพริบตา...ทำให้เกิดการสูญเสีย
ถึงเพียงนี้ สมควรต้องตาย....ถึงเวลาแล้วสินะ...ตะเกียงเจ้าพายุจะสำแดงเดชให้พวกมึงได้รู้จัก...คนอย่างไอ้ตะเกียง...
ถ้าไม่ถึงที่สุด...มันจะไม่ทำลายใคร...นี่มันเกินอภัย..ทำกับกูไม่พอ..ทำกับเพื่อนกู..พี่น้องของกู..ที่สำคัญ...พรากชีวิตพี่ชายไป
อย่างไม่มีวันกลับ..รู้ไหม?...คนข้างหลังเค้าจะเสียใจแค่ไหน...พ่อแม่พี่เขาจะรู้สึกอย่างไร...จงเตรียมตัวรับผลของการกระทำ
ที่พวกมึงก่อได้เลย...กูขอสาบาน...อร๊ากกกกก!!!!......
เสียงโหยหวนสุดท้ายที่กูจะให้พวกมึงได้ยิน.........
มาต่อแล้วนะค่ะ วันเสาร์จะอัพน้องจอม กับพี่บอมย์
เปลี่ยนบรรยากาศดราม่า ไปดูคู่กัดคู่เกรียนต่างวัยเรียกความกระซู่กระซ่ากันนะค่ะ
อย่างที่บอกตอนพิเศษเป็นที่มาของตอนนี้...
ร่วมไว้อาลัยให้กับวิญญาณพี่เทค..ชายชาติทหารผู้เสียสละ...และไว้อาลัยให้กับทหารกล้าทุกท่านด้วยค่ะ
Luk. :m15:
-
แปลกใจตัวเอง ก็ว่าอ่านไ่ม่ได้เศร้าอะไรนะ แต่อยู่ดีๆน้ำตาคลอไหลแหม่ะ เลย งง-*- :serius2:
ปล.ไม่ได้เห็นน้ำตาตัวเองซะนานขอบคุณคนเขียนอย่างแรงอิอิ
-
...กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่...
-
พี่เทค :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
ไปสู่สุขตินะ
สิ่งที่พี่ทำ....มันไม่ใช่แค่ช่วยตะเกียงหรอก
จะไม่มีวีรบุรุษ ถ้าไม่เกิดการเสียสละ
การเสียสละของพี่ จะไม่เสียเปล่า
จิงๆ
หลับให้สบายนะ พี่ชายแสนดี
-
พี่เทค :o12:
บุญคุณต้องทดแทน แค้นนี้ต้องชำระ
นางมารกรองกุมภ์ อย่าอยู่เลย
จอมยุทธตะเกียง จัดการนางมารอย่าให้เหลือซาก
จัดหนักๆให้สมกับความเลวร้ายที่มันทำกับพี่เทคทำกับทุกๆคน
-
:m15: ไม่เอาแล้วนะเศร้าแบบนี้
ตอนต่อไปทุกอย่างจะดีขึ้น..นะ
:call:
-
:z13: :z13: :z13:
-
พี่เทคค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
ตะเกียง!!! เผามัน
:fire: :fire:
-
T^T
สงสาร รรร
-
น้ำตาแตกจนได้
สงสารพี่เทคจังเลย :o12:
-
:sad11: :sad11: ไปสู่สุคตินะพี่เทค
:fire: :fire: ไฟของตะเกียงกำลังลุกโชน
พร้อมจะทำลายล้างแล้ว รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ
เรื่องราวตื่นเต้น อยากรู้จุดจบของ นางมารกรองกุมภ์
-
เศร้าอ่า :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
ฆ่ามันให้ได้นะตะเกียง :m16: :m16: :m16: :m16:
-
:L2:
-
เศร้า :monkeysad:
-
:m15: อ่านไปน้ำตาไหลไป
บ๊ายบายนะพี่เทค
เดี๋ยวตะเกียงก็แก้แค้นแทนพี่แล้ว
จัดหนักๆเลยนะตะเกียง
-
พี่เทคเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องตะเกียง
สมกับที่เป็นชายชาติทหาร :L2:
-
เศร้ากับการเสียสละของพี่เทค
-
:sad4: ซึ้งใจมากๆ นับถือใจรักตะเกียงของเทคเลย
ตอนหน้าได้เจอตะเกียงเจ้าพายุแน่นังกรองกุมภ์ :beat:
ปล.อัพตะเกียงต่อเร็วๆนะคะ อยากเจอโตโต๋มาก
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
สงสารพี่เทค :fire: รอตะเกียงล้างแค้น
-
ว่าจะไม่นอยด์ แต่ก็... :m8:
เขียนได้ถึงอารมณ์เหมือนเคยนะคร้าบ + ไปเลย o13
-
ขอบคุณครับ
เหม! กำลังลุ้นจุดจบของ กรองกุมภ์ :m31: :fire:
จะตั้งตารอครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
พี่เทคพี่เป็นพระเอกในหัวใจเค้าเหมือนกันนะการเสียสละของพี่มันยิ่งใหญ่หลับให้สบายนะค่ะ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ฮือๆ ครั้วแรกเลย ที่อ่านนิยายไปด้วยร้องไปด้วยอ่ะ ตาพร่าหมดเลย ผมนับถือพี่นะพี่เทค พี่สุดยอดจิงๆ ขอบคุณนะครับที่มาต่อ
-
สู้ๆนะตะเกียงอย่าให้การเสียสละเสียเปล่า
-
:o12: :o12: :o12: :o12: พี่เทค ตายแล้ว :sad4: :sad4:
ตะเกียงเอาคืนให้สาสมเลย
-
ฮือฮือ น้ำตาซึม เสียใจกับพี่เทคอะ
-
:o12: :m15: :monkeysad:
-
:sad11: :o12:
-
น้ำใจเทค โคตรประเสริฐเสียสละชีวิตเพื่อคนที่ตัวเองรัก :monkeysad: :sad11: :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วน้ำตาซึม TT"
2 จาก 5 ท่านของทหารหาญที่สละชีพไป
เป็นคนรู้จักของเราด้วยละ ตอนนี้แถวบ้านเราเงียบ และเศร้ามาก
อ๊าก จะร้องไห้
-
หลับให้สบาย สักวันคงพบกัน...สุดที่รัก
-
นิยายไม่เศร้า แต่ทำไมน้ำตาไหลอ่ะ ฮือออออออออออออออออ
-
ร่วมไว้อาลัยกับพี่เทคด้วย
หลับให้สบายนะ
-
:monkeysad:สมเป็นชายชาติทหารจริงๆครับอ่านแล้วร้องไห้ไม่หยุดสงสารทุกคนมากไม่น่ามาเจอเรื่องแบบนี้ จัดการนางแม่มดปีศาจร้ายให้สิ้นซากอย่าให้เหลือแม้แต่ผงธุลี
-
:m15: :m15:
-
ตามมาเศร้าพร้อมกับคนอื่นๆ
-
พี่ชายที่แสนดีไปสู่สุขคตินะค่ะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เฮ้อ เริ่มหายเศ้ราและ
มีพบต้องมีจาก สงสารพี่เทคสุดๆ ต่อไปโตโต๋
มาปลอบตะเกียงเร็วๆเลย
-
ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือฟ้าลิขิต ไม่มีทางยับยั้งเปลี่ยนแปลงการสูญเสียเลยใช่ไหม ไม่ว่าจะกับพี่เทคหรือทหารหาญทุกท่านกับการปฏิบัติหน้าที่ทหารหาญ ที่ต้องสละชีพเพื่อชาติ เพื่อบ้านเมือง เพื่อประชาชน เพื่อเพื่อน เพื่อพี่ เพื่อน้อง ถึงยังงัยการทำความดีก็ยังต้องจบลงด้วยการพลีชีพ ความดีที่จบลงด้วยความตาย น้ำตาไม่รู้กี่หยดต่อกี่หยดที่ต้องรินไหล เสียงหัวใจไม่รู้กี่ดวงต่อกี่ดวงที่ต้องร่ำไห้ เจ็บแทบกระอักเลือด ปวดแทบขาดใจ แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากกล้ำกลืนเก็บมันไว้ เพื่อรอ รอ รอวันและเวลาที่เหมาะสม รอโอกาสที่จะกลับมาเป็นของเรา การสูญเสียมิใช่จุดจบ แต่เป็นการเริ่มต้น การสูญเสียจะไม่สูญเปล่า การสูญเสียกำลังจะได้รับการชำระ การสูญเสียกำลังจะถึงเวลาตอบโต้ เมื่อถึงเวลา แค่รอจนกว่าจะถึงเวลานั้น และคงอีกไม่นาน
อาจจะออกนอกเรื่อง แต่ ณ ที่นี้ เวลานี้ โอกาสนี้ ขอไว้อาลัยให้กับทหารหาญทั้ง 13 นาย และกับอีก 1 ช่างภาพที่ปฏิบัติภาระกิจในหน้าที่จวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต ถึงท่านจะไม่อยู่แล้วแต่คุณความดีและน้ำใจเสียสละของท่านยังอยู่ในใจและความทรงจำของเราเสมอ ตราบนานเท่านาน จนกว่าจะเจอกัน
-
:m15:ขอแสดงความเสียใจและขอไว้อาลัยแก่พี่เทคด้วยขอให้ไปสบายนะช่างเป็นพี่ที่เสียสละจริงๆขอสรรเสริญแก่ชายชาติทหาร เมื่อไหร่พี่โต๋จะมาครับมาช่วยน้องตะเกียงได้แล้ว
-
:call: :call:
-
:monkeysad: :m15: เศร้า
-
เล่นเอาน้ำตาซึม ที่จริงอ่านก็เศร้าอยู่ จนมาเจอประโยคนี้...
“ไปสู่สุคติเถอะเพื่อน...มึงคือพระเอกในหัวใจกู..เทค”
ฮาแตกแทน555
-
:m15: :m15: :m15:
-
:monkeysad: :monkeysad:ไม่ไหวเศร้าไปแล้ว ตะเกียงสู้สู้ :m15:
-
เริ่มอ่านจริงจังเมื่อวานตอนเย็น อ่านต่อแบบหักโหมเมื่อตอนค่ำ
แบบว่าติดใจ ปิดคอมไม่ลงเลยจริงๆ แต่ก็ยังอ่านได้แค่ครึ่งเดียว
แต่อยากมาแปะเม้นให้กำลังใจคนแต่งก่อน :กอด1:
เปิดมาหน้าสุดท้ายก่อนจะเม้น :a5:ดันรู้ความจริงจากตอนพิเศษช่วงแรงซะอีกว่าคนที่สละชีวิตคืดใคร...
อ๊ากกก ไปอ่านต่อดีกว่า
-
ถึงแม้พี่เทคจะไม่ใช่พระเอกสำหรับเรื่องนนี้
แต่พี่คือพระเอกในใจพวกเราทุกคน TT ซึ้ง
-
ตามอ่านทันตอนที่ 99 แล้วเศร้าหนัก :monkeysad:
โดนมาม่าไปสองห่อใหญ่เลยคืนนี้ น้ำตาท่วมจอ
รอตอนต่อไป ชำระแค้นให้พี่เทคผู้เสียสละ ตามมาเร็วๆนะพี่โตโต๋
-
จัดการมันเลยตะเกียง เอาให้มันเจ็บช้ำที่สุดในสามโลกไปเลยย
ฮึ่ม ร้ายนัก
-
:monkeysad: เป็นตอนที่เรียกน้ำตาจริงๆเลยอ่ะตอนนี้ เศร้ามากๆเลย
ตะเกียงเอาเลย แค้นนี้ต้องชำระ ทำมันให้ตายทั้งเป็นไปเลย :m31:
ให้มันรู้ถึงความเจ็บปวดให้สมกับที่มันทำ
เทค นายสุดยอดมากๆ ขอรับถือจากใจจริง
-
ในที่สุดก็ตามทันแล้ว คึคึ
ติดงอมแงม
-
ตอนพิเศษของพี่วี นอกรอบ 2 ครบรอบแต่งงาน
ลงโพสให้แล้วนะค่ะ หลังได้รับต้นฉบับมา เข้าไปทักทายพี่วีได้เลยค่ะ
ที่กระทู้นิยายจบแล้วนะค่ะ 'เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้'
เตรียมเบาหวานขึ้นกันได้เลย หึหึหึ!!!!.... :o8: :-[
Part 100
เจอหน้าคนรัก....
.
.
.
.
.
“ตะเกียงอย่าวู่วาม ใจเย็นๆ...เราต้องวางแผนกันก่อนจะทำไง...ตอนนี้พวกมันคงชะล่าใจ
คิดว่าตะเกียงกับพวกพี่มั่วกันเพราะพิษหนอนราคะ...พี่ว่าวินไปดูไอ้พวกที่เฝ้าเรามีกันกี่คน พวกมันทำอะไรอยู่
ส่วนที่เหลือล้อมวงปรึกษากันก่อน” พี่ชนะ..สวมบทแม่ทัพทันที หลังจากเห็นว่ากูสงบสติอารมณ์ลงได้มากแล้ว
แกเตือนสติต้องวางแผนให้รอบคอบ...จะประมาทฝีมือกรองกุมภ์ไม่ได้เด็ดขาด วิชามารที่นังปีศาจนั่นฝึก
ไม่รู้ว่าร้ายกาจแค่ไหน...เห็นทีต้องระดมความคิดนั่นแหละ กูปฏิญาณว่าจะไม่ยอมให้ใครต้องมาตายอีกเป็นอันเด็ดขาด
“ผมว่าเราเอาเสื่อม้วนศพเทคก่อนไหมพี่...ไม่ควรทิ้งมันไว้แบบนี้” ไอ้พี่พรตพูดขึ้นมา
“อืมดี...จัดการเลย” พี่ชนะเห็นด้วย...พูดจบก็ช่วยกันลากเสื่อปูพื้นตรงร่างไอ้พี่เทคนอนทับอยู่
ก่อนจะค่อยม้วนพันศพมันไว้ หามไปแอบตรงริมฝา...กูอธิฐานบอกมันในใจ.. ‘อดทนนิดนะพี่ ตะเกียงจะพาพี่กลับบ้าน
ด้วยกัน’ ก่อนจะกลับมารวมกลุ่ม ซึ่งไอ้พี่วินก็เดินเข้ามาสมทบพอดี
“พวกมันจัดคนเฝ้าเราไว้ 5 คน หน้าประตู 2 ห่างราว 5 ก้าว มันยืนคุยกันอยู่ อีกสามคนเดินตรวจรอบๆ
ทุกคนมีปืนเอ็ม 16 พร้อมมีดสปาต้าครบมือ” พวกเราฟังมันรายงานกำลังพลของศัตรู
“วินโทรศัพท์มึงอยู่ป่าว?” ไอ้พี่บอมย์ถามไอ้พี่วิน
“อยู่ในกระเป๋ากางเกงกูเนี่ยะแหละ” ว่าแล้วมันล่วงออกมายื่นให้ไอ้พี่บอมย์ทันที
“ไอ้โต๋ กะไอ้รันคงแทบอกระเบิดแล้วหวะ...โทรศัพท์กูแบ็ทหมดตอนไหนไม่รู้..” พูดจบมันกดเบอร์
โทรออกทันที...พวกเรารอฟังมันคุยโทรศัพท์ ไม่นานฝั่งโน้นก็รับสาย
“โต๋กูเอง...เหี้ยมึงใจเย็นฟังกูก่อน...
ตอนนี้พวกกูสลายพิษได้แล้ว รวมทั้งตะเกียงด้วย..แต่ไอ้เทคจากไปแล้วหวะเพื่อน...ใช่มึงเข้าใจถูกแล้ว...
มันยอมสละชีวิตช่วยตะเกียง..อย่างที่มึงรู้แหละ..มันใช้พลังสิงห์โตคำราม...บลาๆๆๆ...” แล้วไอ้พี่บอมย์มันก็เล่าเรื่องราว
อย่างละเอียดให้ไอ้พี่โต๋ฟัง ไม่ลืมเปิดสปีคโฟนให้พวกกูได้ยินพร้อมกันไปด้วย เสร็จแล้วไอ้พี่โต๋ขอพูดกับกูหน่อย
“พี่ครับ..ตะเกียงพูดครับ..” ทุกคนเงียบฟังกูคุยกับมัน
“ไม่เป็นไรใช่ไหม?...บอกพี่สิครับ”
เสียงทุ้มแสดงความเป็นห่วงอย่างไม่ปกปิด..ทำเอากูจุกอก หากมันอยู่ไอ้พี่เทคคงไม่ตาย แน่นอนพลังสิงห์โตคำราม
ไอ้พี่โตขั้นเทพ คงช่วยกูโดยไม่ต้องมีใครสละชีวิต...กูสะกดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา..จะอ่อนแอ
ตอนหน้าสิ่วหน้าขวานไม่ได้
“ตะเกียงปลอดภัยดี...แต่พี่เทคเค้าเสียสละไปแล้ว” อดเสียงสั่นไม่ได้เมื่อพูดถึงตรงนี้
“พี่เข้าใจ...อย่าเพิ่งโทษตัวเองนะครับ..ฟังพี่นะเราห้ามวู่วามใจร้อนเด็ดขาด พวกเราพอมีเวลา
ตอนนี้พวกพี่รวมคนพร้อมแล้ว พ่อสิงห์กับพ่อเกริกรอฮอร์ฯ ของกองทัพ..ซึ่งกำลังเดินทางมา 5 ลำ..เราจะไปช่วย
ไม่เกินสามชั่วโมง นี่เพิ่งสี่ทุ่มราวตีหนึ่งเราคงเข้าไปถึงที่หมาย เป็นไปได้จะไปให้เร็วที่สุด พวกตะเกียงต้องเล่นละคร
หลอกพวกมันไปก่อน..อย่าผลีผลามจู่โจม..อาวุธไม่มีกันสักคนห้ามทำอะไรเสี่ยงเด็ดขาด...รอพี่นะครับรู้ไหม?...” มันบอก
แผนให้ทุกคนได้ยินถ้วนหน้า..ต่างมองหน้ากันและพยักหน้าเห็นด้วยกับแผนนี้ แบ็ทโทรศัพท์ไอ้พี่วินกำลังจะหมด...
กูรีบบอกมันไปทันที
“พี่ครับ...โทรศัพท์แบ็ทฯจะหมดแล้ว ตกลงทำตามแผนของพี่ครับ...ยังไงตะเกียงต้องปิด
โทรศัพท์ก่อน..พี่รู้ที่ตั้งพวกเราแล้วใช่ไหม?..ตะเกียงจะเก็บแบ็ทที่เหลือไว้คุยกับพี่เมื่อมาถึงที่นี่ จำไว้พวกเราอยู่
กระต๊อบหลังกลาง นับจากซ้ายมือเยี่ยงมาหลังที่หก...มีเวรยาม 5 คน..ปืนเอ็ม 16 มีดสปาต้าครบมือ ส่วนกิ่งซึ่งพี่คงรู้แล้ว
เธอคือปีศาจกรองกุมภ์กับริต้าน้องสาว น่าจะอยู่บ้านหลังที่สี่ เพราะหลังนั้นใหญ่กว่าเพื่อน ซ้ำยังเก็บสัมภาระของพวกพี่ชนะ
และทุกคนที่มาตามผมกับพี่พรตไว้ที่นั่นด้วย...มันคงใช้เป็นฐานบัญชาการ...พี่ครับแบ็ทจะหมดแล้วแค่นี้ก่อนนะครับ”
กูรวบรัดเพราะแบ็ทเตือนจะหมดอีกครั้ง
“ตกลง..พี่จำรายละเอียดได้หมดแล้ว ตอนนี้พวกพ่อและทุกคนได้ยินที่ตะเกียงบอกและเข้าใจดี
เราจะวางแผนเข้าโจมตีอย่างรัดกุม..ดูแลตัวเองให้ดีนะครับ...” พูดจบกูปิดมือถือทันที ก่อนจะส่งคืนให้ไอ้พี่วินมันรับไป
“เก็บไว้กับตะเกียงนั่นแหละ...เดี๋ยวไอ้โต๋มันมาจะได้ติดต่อเราได้..เห็นบอกไม่เกินตีหนึ่งใช่ป่ะ?..”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยให้กูเก็บโทรศัพท์ไว้กับตัว กูเลยยัดใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะมองตามสายตาพวกมันแต่ละคน...
พระเจ้า!..กูไม่ได้สวมเสื้อ...หน้าอกมีแต่รอยคริสมาร์ก...ตายห่า...รีบลุกไปหยิบเสื้อที่ทิ้งกองตรงพื้นมาสวม ..
โชคยังดีที่มีกระดุมเหลือให้ติดสองเม็ด..ไม่งั้นถึงใส่ก็เหมือนไม่ใส่..พวกมันเหมือนรู้หลุบตากันระนาว....สาด...ยังมีอารมณ์
คิดกันอีกเนอะ..
“พี่โต๋..บอกให้เล่นละครตบตาพวกมัน....แต่ตะเกียงไม่รู้ตัวนี่..ว่าตอนโดนพิษ..ออกอาการยังไง...กลัวจะทำ
ได้ไม่เนียน” กูบอกพวกมันไป ถึงความกังวลที่ติดค้างในใจ
“งั้นเอางี้...พี่กะไอ้พรตจะเล่นเป็นตะเกียงแล้วนัวกันเองดีป่ะ!..” ไอ้พี่บอมย์มันเสนอไอเดีย
“ไม่โว้ย!...กูคงนัวกะมึงได้หรอกสาด...เห็นหน้าตาปากกูเปล่าเนี่ยะ!...บ่วมจนเลือดกลบขนาดนี้
หาตัวช่วยใหม่เหอะบอมย์” ไอ้พี่พรตมันออกตัวทันที จริงของมันเพิ่งสังเกตุหน้ามันจริงจัง แก้มบ่วมช้ำทั้งสองข้าง
มุมปากเลือดแห้งเกรอะ แถมช้ำเขียวซะขนาดนั้น ฝีตีนของกรองเกยหนักเอาการ ซัดหน้าหล่อๆ ของไอ้พี่พรตจนจำ
แทบไม่ได้ ไอ้พี่รันเห็นเข้ากูว่างานนี้ทอร์นาโดลงแน่ๆ มันออกจะรักจะหวงคนของมันขนาดนั้น
“งั้นมึงเล่นแทน..ไอ้วิน...พวกเราเล่นเงียบกันมาร่วมชั่วโมงแล้วนะโว้ย ก่อนที่พวกมันจะผิดสังเกตุ
เริ่มเลยแล้วกัน...” ไอ้พี่บอมย์มันไม่รอให้ไอ้พี่วินปฏิเสธ โจนเข้าใส่คลุกวงในคล่อมไอ้พี่วินทันที แถมซุกหน้าไซร้ซอกคอ
ขาวๆ พร้อมทำเสียงครวญครางซะเหมือนเลย เล่นเอาไอ้พี่วินหน้าแดงก่ำไปเลย
“เห้ย!..เดี๋ยวๆ..เหี้ยบอมย์...มึงล่อกูไม่ให้ทันตั้งตัว ตกลงมึงเล่นบทเป็นใครแล้วกูเล่นเป็นใคร...
สาดนิ” ยังแอบประท้วงจนได้ไอ้พี่วิน
“กูก็เป็นตะเกียงตอนหื่นไง...มึงจำไม่ได้..ตะเกียงแม่งเข้ามานัวกูแบบนี้แหละ...ส่วนมึงก็ไม่ต้องเล่นเป็นใคร
เป็นตัวมึงที่โดนพิษสลายพลังนอนเฉยๆ ให้กูนัวดีที่สุด...แล้วจะดีมากๆ..ท่ามึงจะไม่นอนแข็งอย่างเดียว ช่วยออกเสียงแสดง
ความรู้สึกประกอบด้วย จะได้เว่อร์สมจริงเข้าไปอีก..โอเคป่ะ!..” ไอ้เหี้ยพี่บอมย์...นั่นกูไม่รู้ตัวหรอก..เสือกพูดได้เต็มปาก
ตอนกูหื่น...ไม่ต้องสาธยายหรอกกูจะบ้าตายไอ้พี่บร้า..
“ไม่โอเคหวะ!...ห่าบอมย์...ตะเกียงตัวเล็กนิดเดียว..ดูมึงดินี่ตะเกียงหรือควายกันแน่หวะ....
กูทำใจไม่ลงหวะ...เปลี่ยนเป็นตะเกียงเล่นกะกูดีกว่าไหม..รับรองกูจะครางให้เกินจริงเลยมึง” ไอ้พี่วินยังค้านไม่เลิก
แถมขอเปลี่ยนเป็นกูเล่นอีก..ไอ้นี่นิ
“เพี๊ยะ!...หุบปากไปเลยมึง..แล้วทำตามกูสั่ง...สัดนิ...อย่าเนียนนึกว่ากูรู้ไม่ทัน..ถ้าตะเกียงเล่นเอง...
เรื่องไรจะต้องให้มึงแสดงคู่..เป็นกูไม่ดีกว่ารึ..” ไอ้พี่บอมย์มันโบดกระโหลกไอ้พี่วินไปเต็มๆ..เล่นเอาคนโดนทำคอย่นหน้านิ่ว
ไปเลย..ก่อนจะเหวทับอีกรอบ...แล้วหันมาตวาดพวกกูพร้อมกันไปด้วย
“อ้าว!..จะนั่งชมกันอีกนานไหม?..เนียนไหมนั่น...โดนพิษสลายพลังกันไม่ใช่รึไง...นอนลงไปสิเออ...
บอกให้นอนลงไป...เดี๋ยวปั๊ด!..โบกรายตัวเลยนิ...อุ๊ย!..โทษทีพี่ชนะผมลืมตัวไปหน่อย...ผีผู้กำกับเข้าสิงห์เลยอินจัด..
แฮ่ะ..แฮ่ะๆๆ” พอรู้ว่าลามปามพี่ชนะเข้าให้ มันรีบออกตัวขอโทษอย่างไว...กระล่อนตัวพ่อจริงๆไอ้พี่บอมย์...พวกกูได้แต่อมยิ้ม
ส่ายหน้ากับมัน....แต่ก็ทำตามที่มันบอก..พากันแยกย้ายล้มตัวลงนอนนิ่งๆ ตามจุดที่พวกมันเคยนอนมาก่อน...ปล่อยให้มันกับ
ไอ้พี่วินเล่นบทเลิฟซีนกันให้หนำใจ ซึ้งมันก็แสดงกันต่อได้สมจริงมาก...หรือมันเกิดอยากเอากันขึ้นมาจริงๆว่ะ!
“อ่า..อือออๆๆ..ซี๊ดดดด..โอวววว!!...” ไอ้พี่บอมย์เล่นคลุกเคล้าไซร้ไปตามซอกคอหน้าอกไอ้พี่วิน.
ที่ได้แต่นอนตัวเกร็งแข็งทื่อแต่ปากส่งเสียงครวญครางซะคนฟังขนลุกสยิวกิ้วไปถึงไหนๆ...ไอ้พี่บอมย์มันเล่นบทหื่น
แอคติ้งได้เวอร์มาก....เอาซะกูนึกว่ามันจะปี้กันโชว์ซะงั้น ยังดีหน่อยที่มันไม่ถอดกางเกงออก แค่ปลดกระดุมเสื้อเผยแผงอก
ขาวซุกไซร้อย่างเมามัน
การแสดงของไอ้พี่บอมย์กับไอ้พี่วิน....ทำของมันไปเรื่อยๆ..เหนื่อยก็พักแล้วมันก็เริ่มส่งเสียงครวญคราง
กันใหม่ แต่ก็ได้ผลหละนะ...เพราะพวกเหี้ยนั่นเดินมาส่องดูตรงประตูสักแป๊ปแล้วก็เดินกลับไป..กูคอยสังเกตุฟังเสียงอยู่ตลอด
ถือว่าผ่านไปได้ดี...จบงานนี้มึงพากันไปสมัครเข้าวงการแสดงทั้งคู่คงดังระเบิดหวะ...หน้าให้ตุ๊กตาทองชิบเป๋ง...
ผ่านไปร่วมเกือบสองชั่วโมง.....ที่ไอ้พี่บอมย์พักเหนื่อยสลับเล่นบทหื่นกับไอ้พี่วิน....ทันทีนั่นกูสัมผัสได้ถึง
ความผิดปกติ...เพราะไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินลาดตระเวนของพวกมัน เลยนอนนิ่งขยับเอาหูแนบพื้นกระต๊อบเดินพลังไทเก็กฟัง
เสียงความเคลื่อนไหวภายนอกดูให้แน่ชัด ส่งสัญญาณให้ไอ้พี่บอมย์มันพักการแสดงหนังสดสักครู่ หูกูจับเสียงฝีเท้าไม่ต่ำ
กว่าห้าคน หนึ่งในนั้นฝีเท้าคมเฉียบมาก...เงียบกริบแทบจับไม่ได้ถึงน้ำหนักของเท้าที่เหยียบลงพื้น...แสดงถึงพลังฝีมือไม่
ธรรมดา...พากันตรงมาที่ประตู...กูรีบกระซิบบอกให้พวกมันนอนนิ่งๆ ดูสิพวกมันจะทำอะไรกัน...แล้วประตูกระต๊อบก็เปิดออก...
ก่อนที่พวกกูจะเห็นหน้าพวกมันทั้งห้าคนที่ทยอยกันเข้ามาในกระต๊อบ
ต่อด้านล่าง
-
- 2 -
“ไอ้โต๋!...ไอ้รัน....โทนี่....พี่ตระกูล พี่ตระการ...”
เสียงไอ้พี่บอมย์มันพูดขึ้นมาไม่ดังนัก...ก่อนจะผลุงรีบลุกขึ้นยืน ซึ่งพวกกูพากันลุกตาม...
กูกับมันจ้องตากันนิ่งๆ ไม่มีเสียงพูดทักทายสักคำ...สายตาที่มันมองกูแสดงถึงความห่วงใยฉายชัด...
รื้อน้ำตานิดๆ...มันก้าวพรวดถึงตัวกูไม่มีคำพูดใดๆ ระหว่างเรานอกจากอ้อมแขนแกร่งที่รวบเอากูซุกอกมันจมมิดทั้งตัว
พร้อมกดจมูกหอมศรีษะสูดหายใจยาวๆ นิ่งๆอย่างนั้น เสียงหัวใจกูหัวใจมันเต้นให้ได้ยินดังฟังชัด...กูยกแขนรวบกอด
ตัวหนาใหญ่ของมันไว้ทั้งตัว อ้อมแขนนี้ แผ่นอกนี้..กลิ่นตัวของมัน..ผู้ชายคนนี้..คนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากู...โตโต๋..สิงห์ราช
ชีวิตนี้กูขาดมันไม่ได้...ถ้ามันอยู่ข้างๆกู...ไอ้พี่เทคคงไม่ตาย...ปีศาจกรองกุมภ์คงทำอะไรพวกกูไม่ได้...
ไม่ได้เจอกันเกือบอาทิตย์...กูเพิ่งรู้อ้อมกอดของมันสำคัญกับกูมากขนาดไหน...จิตสังหายที่คอยปกป้องกู
มาตลอดมันแข็งแกร่งปานใด...กูสัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลเหล่านั้นที่ตลบอบอวลห้อมล้อมตัวกูในขณะนี้....
“อะแฮ่ม!...ตกลงจะไม่ให้พี่กอดหายคิดถึงว่างั้น ตะเกียง” กูหน้าร้อนฉ่าทันที กับคำพูดหยอก
ของพี่ตระกูล...ยังมีสายตาล้อเลียนของพี่ตระการอีก..หันไปดูรอบๆ ไอ้พี่รันมันประคองลูบแก้มไอ้พี่พรตเบาๆ ปานว่าแก้ม
เมียรักมันจะหลุดร่วงติดมือซะงั้น ส่วนไอ้พี่โทนี่คุยกับไอ้พี่บอมย์อยู่ พี่ชนะก็ยืนรอจังหวะพวกกูหายซึ้งกันอยู่มั้ง
ไอ้พี่โต๋เพิ่งสำนึกได้ ก่อนจะยอมคลายอ้อมแขนปล่อยกูจากอกมัน พี่ชายกูอ้าแขนออก กูโผล่เข้าซบอก
พี่ตระกูลพี่ใหญ่ของกูทันที พร้อมกับน้ำตาปริ่มจะไหลอาบหน้าอีกแหละ..ต้องรีบกั้นก้อนสะอื้นกลับเข้าไปให้ไว จะมาเล่นบท
อ่อนแอนางเอกไม่ได้....ไม่งั้นกูจะกลายเป็นน้องน้อยไม่รู้จักโต...พี่ตระการก็เข้ามารวบกอดกูอีกคน ทั้งสองคนต่างพากันลูบหัว
กูเบาๆ เหมือนที่เคยทำกันประจำ..
ในสายตาของพวกพี่ๆ ยังไงกูคงเป็นน้องน้อยพวกเค้าวันยังค่ำ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี พวกพี่ก็รัก
และเอ็นดูกูมาก
“ขวัญเอยขวัญมา...ไม่เป็นไรแล้ว...ปลอดภัยแล้วนะครับ”
พี่ทั้งสองคอยผลัดกันพูดปลอบกูสลับลูบหัวไปมา....สักพักพวกกูถึงได้เลิกถามไถ่ความเป็นมาว่ามายังไงกัน สรุปพวกพี่
ห้าคนเป็นกองหน้า แอบเข้ามาช่วยพวกกูออกไปก่อน โดยจัดการเก็บเวรยามด้านนอกหมดแล้ว แถมให้ทหารที่มาด้วย
อีกห้านาย เปลี่ยนเครื่องแต่งกายปลอมเป็นพวกมันถือปืนลาดตระเวนแทนเพื่อไม่ให้มีพิรุธ ส่วนพ่อสิงห์พ่อเกริก
ไอ้พี่เต้ ไอ้พี่ต้า ไอ้พี่ชัด ไอ้พี่หน่อง กับทหารอีกสามสิบกว่านาย กระจายกำลังซุ่มอยู่ด้านนอก...
ตอนนี้จุดประสงค์เพื่อช่วยพวกกูกลับออกไป...แล้วค่อยบุกโจมตีพวกมันอีกครั้ง...หากต่อสู้หรือขัดขืน
ก็จับตายได้ทันที...เมื่อเข้าใจแล้ว พวกเราพากันล่าถอยออกไปจากกระต๊อบ พี่ชนะไม่ลืมให้ไอ้พี่บอมย์ยักษ์สุดแบกร่าง
ห่อเสื่อของไอ้พี่เทคไปด้วย แล้วพวกกูก็เร้นกายแฝงความมืดพากันกลับไปสมทบกองกำลังของพวกพ่อๆ ที่รออยู่ไม่ไกล
ทันทีโดยไม่รอช้า
พี่ตระกูล พาพวกกูเดินลัดเลาะตามป่าห่างมาพอประมาณ ก็พบกองกำลังของพ่อสิงห์ พ่อเกริก..
ซึ่งพอเห็นหน้ากูก็ถลาเข้ามากอดกูทันที ก่อนจะจูบขมับปลอบกูเป็นการใหญ่ เราพ่อลูกทักทายปลอบโยนกันพอ
หอมปากหอมคอ ก่อนที่พ่อจะให้พี่ชายกูเอาเสื้อมาให้เปลี่ยน ค่อยรู้สึกดีหน่อยไม่ล่อแหลมนัก ดีที่ไม่ค่อยสว่างมาก
ไม่งั้นขืนไอ้พี่โต๋มันเห็นลอยคริสมาร์กบนหน้าอกกูได้โมโหแน่นอนชัวร์
โชคดีที่อารมณ์ดีใจ..มันไม่ทันสำรวจและสังเกตุตัวกูละเอียด...ส่วนพี่ชนะได้รับการตะเบะทำความเคารพ
แบบทหารจากหัวหน้าหน่วยและนายทหารกองกำลังเข้ามาร่วมสนับสนุนปฏิบัติการกวาดล้างพวกกบฎในครั้งนี้ ก่อนที่พี่ชนะจะ
สั่งให้เอาธงชาติไทยพื้นใหญ่มาจัดการห่อศพให้ไอ้พี่เทคอย่างสมเกียรติ พร้อมกับทหารสี่นายแบกศพมันไปใส่ฮอร์ฯ ที่
จอดรออยู่ด้านนอกชายป่า...กูกับทุกคนเข้าไปยืนทำความเคารพศพมัน ก่อนจะพูดบอกมันในใจว่า ‘หลับให้สบายพี่ไม่ต้อง
ห่วงอะไรอีกแล้ว ตะเกียงจะจัดการส่งคนที่มันทำร้ายพวกเราไปลงนรก ให้พี่รอลงโทษมันอีกครั้ง’ แล้วพวกกูก็กลับเข้ามาฟัง
แผนการโจมตีในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้
ไอ้พี่พรตมันได้รับการปฐมพยาบาลจากทหารแพทย์ที่ตามมาด้วยหนึ่งนาย แล้วถึงเข้าร่วมฟังแผนโจมตี
ไอ้พี่รันสั่งให้มันอยู่ฝ่ายกำลังหนุนที่ฐาน ไม่ให้เข้าร่วมกองหน้าที่บุกเข้าลุย แต่มันทำฟึดฟัดไม่พอใจบอกไม่ยอมเด็ดขาด
มันขอไปเอาคืนกองเกยที่บังอาจเอาเท้ากระทืบหน้ามันให้หายแค้น ไอ้พี่รันถลึงตาขบฟันขู่มันอีกนั่น มันนั่งหน้าบูดแต่ก็ไม่
ยอมฟังอยู่ดี จนในที่สุดพ่อสิงห์เลยยุติศึกยอมให้มันตามเข้าไปลุยด้วย รู้ว่าไอ้พี่รันห่วงมันมากจึงไม่อยากให้มันเข้าไปอีก
ทั้งที่มือไม้มันครบสมบูรณ์เจ็บแค่ตรงหน้า แต่ก็นะในสายตาไอ้พี่รัน มันเห็นไอ้พี่พรตใจร้อนวู่วามขี้โวยวาย คงไม่อยากให้
แฟนมันเจ็บตัวหรือเกิดการผิดพลาดอะไรขึ้นอีก....แผนที่พ่อสิงห์กับพ่อเกริกวางไว้มีดังนี้
กระต๊อบสิบหลังกับเวรยามลาดตระเวน เราจะแบ่งกำลังเข้าจู่โจมพร้อมกันโดยไม่ให้ศัตรูไหวตัวทัน ยกเว้น
หลังที่หก ซึ่งใช้ขังพวกกูเพราะเก็บกวาดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ได้ให้ทหารห้านายปลอมตัวเป็นพวกมันหลอกเดินเวรอยู่
พ่อสิงห์..พ่อเกริก...ไอ้พี่โต๋......ไอ้พี่รัน...ไอ้พี่พรต....รวมทั้งกูจะเข้าจู่โจมหลังที่สี่ คิดว่าเป็นหน่วย
บัญชาการใหญ่ของพวกมัน และกรองกุมภ์กับกรองเกย ระดับหัวหน้าของพวกมันต้องอยู่หลังนี้แน่นอนที่กูคิดไว้คงไม่ผิด
เพราะกระต๊อบหลังนี้ใหญ่มาก กว้างขวางกว่าเพื่อน แถมมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน
พี่เต้..ไอ้พี่บอมย์...ไอ้พี่โทนี่...ไอ้พี่วิน...ไอ้พี่ชัด...ไอ้พี่หน่อง...ไอ้พี่ต้า.....พี่ชนะ..พี่ตระกูล..พี่ตระการ..
จะแบ่งกำลังสมทบกับพวกทหารอีกทีมละสี่นาย รวมแปดทีม....กระจายกำลังเข้าโจมตีอีกแปดหลัง...ทุกคนเน้นให้จับเป็น
หากพวกมันยอมจำนนโดยดี..แต่ถ้าต่อสู้ขัดขืนสามารถจับตายได้เลยทันที...
จากนั้นทหารจัดการแจกเสื้อเกราะกันกระสุนที่ยืมมาจากกองทัพให้พวกกูใส่กันคนละตัว...กูอดถามไม่ได้
เพราะที่เห็นๆ ตอนนี้ขาดไปหนึ่ง เลยถามออกไปว่า
“ทำไมตะเกียงไม่เห็นพี่กานเลยหละครับ” พ่อกับทุกคนหันมองหน้ากูหมด..แล้วไอ้พี่โต๋มัน
ก็เป็นคนตอบเสียเองว่า
“มันขอตามมาด้วยแหละ...แต่พี่กับพวกพ่อๆให้เหตุผลว่าต้องมีคนของเราหนึ่งคนอยู่กับทีมทหารฝ่าย
สนับสนุนกองหลังคนหนึ่ง...หากเกิดผิดพลาดอะไรขึ้นมาจะได้มีคนคอยประสานงาน...ที่สำคัญตะเกียงคงเข้าใจ...
ว่าเพราะอะไรทุกคนถึงลงความเห็นว่าควรเป็นไอ้กานที่จะต้องอยู่ที่นั่นแทนที่จะเป็นคนใดในนี้” กูพยักหน้าเข้าใจทันที
นั่นสินะ..คงไม่มีใครอยากให้มันมาเห็นสภาพน้องกิ่งแฟนมัน ที่กลายเป็นผู้นำฝ่ายกบฎ ควบตำแหน่งนังมารได้ลงหรอก
หากต้องมีการบาดเจ็บล้มตายขึ้นแล้ว ทุกคนคงห่วงความรู้สึกของไอ้พี่กานมากกว่า สู้ให้มันไม่ต้องเห็น
กับตาแค่ได้ฟังคงเจ็บปวดไม่น้อยแล้ว กูเลยหมดคำถามและข้อสงสัย พวกเราจึงรับแจกอาวุธประจำตัวกันคนละกระบอก
เป็นปืนสั้นระบบกระสุนสิบนัดยิงต่อเนื่อง...พร้อมลูกปืนสำรองอีกคนละชุดรวมยี่สิบนัด ส่วนของพ่อสิงห์ พ่อเกริก พี่ตระกูล
พี่ตระการ ไอ้พี่โต๋ ไอ้พี่เต้ ทุกคนมีปืนสั้นพกส่วนตัวมาเองไม่ใช่ของทหาร
เมื่อลงตัวเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็แยกย้ายกระจายกำลังกันเข้าควบคุมพื้นที่เป้าหมายทันที ไอ้พี่รัน
ประกบไอ้พี่พรตแจไม่มีห่าง ไอ้พี่โต๋ก็ขนาบกูไม่ปล่อยเหมือนกัน พ่อสิงห์กับพ่อเกริกตีคู่กัน เราค่อยย่องกริบตรงไปยังบ้าน
หลังที่สี่ ซึ่งเงียบสนิทมีเวรยามประมาณสิบกว่านาย นับดูตอนนี้กำลังสนับสนุนพวกมันมากันตอนไหนมากมาย ทั้งที่
ก่อนโดนวางยาทั้งชายทั้งหญิงกูคาดเดาตามที่เห็นไม่เกินห้าสิบ แต่ตอนนี้คิดว่าจะปาเข้าร่วมร้อยแน่นอน...งานนี้เอาละหวะ!...
ขอเอาคืนหน่อยเหอะ..ปีศาจกรองกุมภ์...นังมารที่คร่าชีวิตพี่ชายของกูไป...มาเจอกันหน่อยสิมึง...
ขอบคุณทุกกำลังใจที่เข้ามาล้นหลาม รักและคิดถึงทุกคน
ช่วยกันออกจากที่มืดแบบนี้ คนแต่งก็จะกลับมาคว้าตำแหน่งขยันโพสฯ คืนอีกครั้ง
ขอแค่กำลังใจเช่นกันค่ะ...เย็นนี้หากไม่มีอะไรผิดพลาดไม่เกินสามทุ่ม
จะเอาน้องจอมมาลงตอนใหม่ให้กันเลยค่ะ....
อย่าลืมเข้าไปให้กำลังพี่วี พี่สาวของคนเขียนด้วยนะค่ะ
เผื่อพี่เค้าใจดี มีกำลังใจแว่บเข้ามาแจ้งข่าวคราวเล่าตอนพิเศษให้ได้อ่านกันอีก
รักทุกคนค่ะ
Luk.
-
:z13: :z13: :z13:
-
ตะเกียงสู้ ๆ
-
จัดการนังมารกรองกุมภ์กรองเกยให้สาสมเลยนะตะเกียง
เอาให้มันทรมานให้มากกว่าที่มันทำกับตะเกียงกับพี่เทคเลย
:ซูโม่: :ซูโม่:
-
ถึงเวลาเอาคืนนังปีศาจแล้วววว
กวาดล้างให้เรียบไปเลยน้องตะเกียงและโตโต๋
สู้ๆ
-
:z2: :z2: :L2: :L2: +1
-
โอววว ใกล้จะลุยกันแล้ว ตื่นเต้นๆ :a5:
-
เย้ๆๆๆ :impress2: ดีใจจัง น้องตะเกียงมาแล้ว คิดถึงมาก อ่านแล้วน้ำลายเอ้ย น้ำตาไหลเลยอะ :m15:
จัดการมัน :angry2: ยัยตัวร้ายเอาให้ตายไปเลย แต่แหม :-[ พี่โต๋ของเราเจอน้องตะเกียงไม่ได้เลยนะ รีบเอาไปซุกเชียว
รอๆๆๆๆรอตอนต่อไป อิอิ :pig4:
-
ตอนหน้าเลือดสาด
ยายกรองกุมภ์ไม่รอดแน่ :fire:
-
ถล่มมันให้ราบเป็นหน้ากลองไปเลย
-
ถึงเวลาเอาคืนแล้วเต็มที่เลยนะตะเกียง พี่เทคเตรียมรอตอนรับน้องใหม่ที่ภพหน้าแล้ว สู้สู้
-
o13
-
รอดูจุดจบผลกรรมของพวกกบฎ
+1 ให้ครับ
-
ให้รางวัลขยันโพสเป็น :L2:ช่อโต
:call:
-
ถีงเวลาเอาคืนแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2:
-
อ่านถึงหน้า5แล้ว :pig4:
-
จัดการให้เรียบเลยตะเกียง สิงห์โต๋
ปล.รักคนแต่งเหมือนกัน คืนนี้จะรอจอมนะ
-
จัดการนังมารกรองกุมภ์กรองเกยให้เละเลยนะตะเกียง :beat:
ในที่สุดโตโต๋ก็มาช่วยตะเกียงแล้ว วู้ๆๆๆ o13
-
:angry2:ฆ่ามันๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ได้เวลาเอาคืนแล้ว รอมานาน สู้โว้ย
-
:m31:ตะเกียงจัดการให้เรียบเลย
:L2: :L2:
-
ตื่นเต้นและเร้าใจสุดๆคร้าบ o13
ตอนหน้าจะจบยังเนี่ย อยากต่อไปอีก อิอิ
-
ลุย!!!!
:fire: :fire:
-
ตะเกียง แก้แค้นแทนพี่เทค อย่างสาสมเลยนะ เอาให้วิญญาณไม่ได้ผุดได้เกิดเลย
-
ตะเกียงสู้ๆ
เอาให้ยัยสองพี่น้องตายยยย ไปเลย ถึงจะสาสมที่มันทำกับพี่เทค
คิดแล้วอารมณ์ขึ้นอีกแล้วสิ
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ เข้ามาติดตามทุกวันเลย สนุกมาก
-
:fire: ลุยกันเลยยยยย
จัดการสองสาวแม่มดนั่นให้อยู่หมัด
บังอาจมาทำร้ายหลายใจ(ของเค้าเอง)ทั้งตะเกียง ทั้งพี่พรต
-
อ๊ากกกกกกกก :a5: ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆ ตะเกียงจัดการยัยกรองกุมภ์ :z6:
-
อ่านถึงหน้า17แล้ว :L1: :3123: :L2:
-
ลุยเลยตะเกียงแก้แค้นให้พี่เทค
-
ขอบคุณครับ
ถ้า กรองกุมภ์ เก่งขนาดนั้นก็ปุกไปเจี๋ยนฮุน ซะเลยซิ :z2:
-
Part 101
ศึกปะทะพลังมาร....
.
.
.
.
เวรยามกระต๊อบหลังที่สี่ประมาณ 10 คน พวกกูแบ่งกันไปจัดการเก็บเงียบโดยไม่ให้มีเสียง
เอาแค่สลบหลับยาวก็พอ กูกับไอ้พี่โต๋รับผิดชอบสี่คน..หกคนที่เหลือ พ่อสิงห์พ่อเกริก ไอ้พี่รัน ไอ้พี่พรต รับหน้าที่
จัดการทั้งหมด
เมื่อตกลงกันแล้ว..โจมตีเป้าหมายทันที กูใช้วรเวทย์อัคนีจี้จุดน๊อคของพวกมันอย่างรวดเร็ว
แบบไม่ให้รู้ตัว ไอ้พี่โต๋มันใช้วิชาเทคควันโด้จับบิดคอให้สลบ ส่วนคนอื่นๆ ก็ลงมือตามความเหมาะสม ใช้เวลา
ไม่ถึงห้านาทีพวกเราก็จัดการเก็บเงียบพวกมันได้หมด โดยลากพวกมันไปกองรวมไว้ ตั้งใจว่าจะโอบล้อมกระต็อบ
แล้วบุกโจมตีไม่ให้คนข้างในได้ตั้งตัว
แต่ทุกอย่างก็ผิดแผน เมื่อเสียงปืนดังขึ้นเสียก่อน ค่อยดังตามกันเป็นพลุแตกกระจาย
โดยรอบในทันที
“ปัง!..ปังๆๆๆๆๆๆ...”
แสดงว่าพวกมันรู้ตัวแล้วต่อสู้ขัดขืน คนของพวกกูคงหาที่กำบังซุ่มจู่โจมแน่นอน เสียงปืนที่ดังเป็นตับอยู่ขณะนี้
ทำให้พวกกูต้องหาที่กำบังหลบหลังต้นไม้ซึ่งมีอยู่รายรอบกันอย่างเร็ว
“เร็ว!...เข้าที่กำบังก่อน พวกมันรู้ตัวแล้ว”
เสียงตะโกนสั่งการของพ่อสิงห์ ไม่รอช้าเราซักซ้อมกันมาก่อนแล้ว เผ่นแผล่วหลบกันเป็นคู่ๆ ย้ำกันไว้แล้วว่าต้องจับคู่บัดดี้
พลาดพลั้งขึ้นมายังมีคนระวังหลังให้ ดังนั้นเหตุการณ์ในตอนนี้ กูกับไอ้พี่โต๋อยู่ด้วยกัน ห่างไปอีกสองต้นไอ้พี่พรตไอ้พี่รัน
เยี่ยงไปไม่ไกลนักพ่อสิงห์พ่อเกริก.....
สถานการณ์โดยรอบ เสียงปืนที่กระหน่ำยิงกันกระจายของทั้งสองฝ่าย ในขณะพวกกูไม่มีการ
เคลื่อนไหวเป็นเพราะเวรยามโดนเก็บก่อนแล้ว เลยได้แต่ระวังคนในกระต๊อบที่ยังเงียบกริบไม่มีทีท่าว่าจะเปิดประตู
ออกมาดูสถานการณ์ หรือพวกมันซุ่มดูข้างในก็ไม่รู้ อันนี้ยากจะคาดเดา
ในที่สุดเสียงปืนค่อยซาลงไปเรื่อยๆ กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ไม่รู้เป็นยังไงกันบ้าง
แล้วโทรศัพท์พ่อสิงห์ก็ดังขึ้น เป็นการรายงานสถานการณ์ปัจจุบันจากปากพี่ตระกูล
สรุปพวกพี่เค้าจัดการพวกศัตรูระนาบเป็นหน้ากอง คนของพวกมันบาดเจ็บล้มตายกว่าครึ่งร้อย
ในขณะที่ทหารกล้าของเราพลีชีพไปห้าศพ บาดเจ็บอีกแปด ส่วนในทีมพวกเราโดนยิงแค่ลูกปืนถาก คนโดนคือไอ้พี่ต้า
กับไอ้พี่หน่อง นอกนั้นปลอดภัยกันดี พวกศัตรูที่รอดชีวิตยอมแพ้แล้ว ขณะนี้ทหารกำลังเคลียร์พื้นที่
ต้อนคนที่ยอมมอบตัวไปรวมกัน
หลังจากวางสายเสร็จ พ่อสิงห์บอกให้พวกกูฟัง ซึ่งได้เข้ามารวมกันแล้ว
มันหน้าแปลกชมัด..ถึงเวลานี้แล้วในกระต๊อบยังเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่แสงตะเกียงรอดออกมาให้เห็น
ตกลงมันมีคนอยู่หรือไม่..ที่สำคัญหากไม่มีใครอยู่แล้วพวกกรองกุมภ์มันไปอยู่หลังไหน ยังไงกูยังคงคิดว่าพวกมัน
น่าจะอยู่หลังนี้ ที่ไม่เข้าใจคือนิ่งขนาดนี้มันกำลังอะไรอยู่ พวกกูเองก็ไม่กล้าวู่วามสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไป
ไม่ถึงสิบนาที พวกไอ้พี่เต้ พี่ตระกูล ตระการ ก็นำไอ้พี่บอมย์ ไอ้พี่ชัด และพี่ชนะ
พร้อมทหารอีกร่วมสิบนายมารวมกับพวกกู พร้อมกับรายงานความคืบหน้าว่า พวกที่ยอมมอบตัวถูกจับใส่กุญแจมือ
รวมกันเป็นกลุ่ม นับได้ร่วมสี่สิบกว่าคน บาดเจ็บอีกยี่สิบสองคน ตายไปยี่สิบสี่คน ยึดอาวุธสงครามเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ส่วนไอ้พี่ต้ากับไอ้พี่หน่องถูกยิงไม่โดนจุดสำคัญไร แค่ลูกกระสุนถากหัวไหล่คนหนึ่ง กับเฉี่ยวแขน
อีกคนหนึ่ง..พวกมันถูกนำกลับฐาน เพื่อทำแผลและดูแลกันที่นั้น พร้อมกับพวกบาดเจ็บคนอื่นๆ โดยมีนายทหารนำทีมเคลียร์
ศพและคนเจ็บ พวกพี่เต้เห็นว่าควบคุมสถานการณ์ไว้ได้แล้ว เลยพากันมาสมทบทีมพวกกูที่นี่
จู่ๆ..เสียงก้องกังวานก็ดังไปทั่วทั้งป่ากินบริเวณไม่น้อยกว่ากิโล เสียงหนาวยะเยือก
จับขั้วหัวใจ..ดังจากกระต๊อบตรงหน้าซึ่งห่างไปไม่ถึงยี่สิบเมตร
“ฮิ..ฮิ..ฮิ!...ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ...แน่มาก...พวกแกแน่มาก...เมื่อเข้ามาถึงที่นี้....ความแค้นเก่าแก่
หนี้แค้นใหม่คงได้สะสางในทีเดียว...อย่าหวังเข้ามาแล้วจะมีใครรอดชีวิตออกไปได้อีก ไอ้อีทุกตัวมันต้องสังเวยเป็นผี
เฝ้าป่าทุกคน...หึหึหึหึ!!!!...” เสียงที่ดังสะท้อนก้องกลับไปกลับมา เหมือนคลื่นเสียงที่เข้ากระแทกโสตประสาท
จนก้องในจิตสำนึกแม้จะเอามือปิดหูมันยังผ่านเข้ามาในจิตใจให้ได้ยินชัดเจน นี่มันเป็นพลังชนิดไหนกัน
“พลังมาร..มันกะใช้พลังมารทำลายพวกเรา..ทุกคนระวังตัวไว้ให้ดี...มันไม่สู้แบบเผชิญหน้า”
พ่อสิงห์บอกพวกกูให้รู้ตัว แต่ละคนทำหน้าตาแตกต่างกันไป พวกทหารสิบกว่านายที่มาด้วยกันในตอนนี้ หน้าตาเลิ่กลัก
ทั้งอึ้งทั้งงง อาจเป็นเพราะพวกเค้าไม่เคยเจออะไรที่พิลึกพิลั่นแบบนี้มาก่อน...ไม่นานก็มีเสียงตามมาอีกระลอกต่อเนื่อง
“เตรียมตัวตายกันได้แล้ว...ฮ่าาาาๆๆๆๆ.....
กรี๊ดดดดzzzz...
โอยยยยzzz...ฮือออออๆๆๆๆ...อ๊ากกกzzzz....
โอ้วววววๆๆๆ....วิ้งงงงงงๆๆๆๆ!!!..zzzzzzz....”
เสียงโหยหวน เจ็บปวด ตัดพ้อ ทรมาน ต่างๆมากมายดังสลับกันไปมา เหมือนเสียงเปรตจากนรกอเวจี
หนาวยะเยือกไปทั้งป่าในตอนนี้ เล่นเอาขนหัวลุกเกรียวเย็นเยือกตั้งแต่ไขสันหลัง..หัวใจเต้นรัวกระหน่ำ
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร...เสียงประหลาดยังคงดังโหยหวนต่อเนื่องไม่หยุด เริ่มเขย่าขวัญสั่นประสาท
พาให้หัวมึนตึ๊บ...สายตาเริ่มพล่าลาง ก่อนจะรู้สึกเอียงวูบเห็นภาพหลอนขึ้นมาซะงั้น
ตายหานี้มันวิชาเหี้ยไร...ทำไมถึงเป็นแบบนี้.....กูต้องรีบสำรวมสมาธิ..เดินลมปราณไทเก็ก
เข้าต่อต้าน...พ่อสิงห์ พ่อเกริก..ไอ้พี่โต๋ ไอ้พี่เต้ พี่ตระกูล พี่ตระการ...พวกที่เข้าใจและฝึกฝนศาสตร์พลังลมปราณ
ทุกคนรีบสำรวมจิตต่อต้านพลังเสียงของกรองกุมภ์ที่ดังกระจายข่มขวัญอยู่ตอนนี้...โดยไม่ต้องพูดไรกันอีก ต่างรวบรวม
ลมปราณผนึกจิตสมาธิไว้ให้มั่น
“อร๊ากกก!...แม่...แม่คร๊าบบบ..อย่า...อย่าทำแม่กู...อร๊ากกก!..”
เสียงนายทหารคนหนึ่งเริ่มคร่ำครวญทุรนทุราย ก่อนจะยกปืนเล็งกราดเตรียมยิงมั่ว เห็นดังนั้น...กูรีบพุ่งเข้าหามัน
ด้วยท่าเท้าเสต็ปเทพลานนาคาดเชือก ก่อนจะจี้สกัดจุดหลับหลังใบหูมันในทันที
“จึ๊ก!..ตุ๊บ!.”
มันทรุดลงไปนอนหลับสนิทตรงพื้น เกือบไปแล้วสิหวุดหวิดได้รัวปืนกราดกระสุนใส่กันเองแล้วไหมละ
“พ่อ..นี่มันอะไรกัน...ดูพวกทหารและคนอื่นๆสิ” พ่อเกริกและคนที่ได้ยินรีบสำรวจมองคนที่เหลือ
ตามกูเมื่อพูดจบ ไอ้พี่บอมย์ ไอ้พี่พรต ไอ้พี่รัน ไอ้พี่ชัด พี่ชนะ ตาแดงก่ำหน้าซีดเผือด เหงื่อผุดเต็มหน้า พวกมันกำลัง
พยามเอามือปิดหูตัวเองไว้ ตัวสั่นระริกกันไปหมด
พวกทหารที่เหลือเริ่มมีลงไปนอนดิ้นทุรนทุรายเหมือนเจ็บปวดทรมานกับอะไรสั่งอย่าง...ในขณะที่คลื่นเสียง
ก้องกระจายของกรองกุมภ์ยังดังต่อเนื่องไม่หยุด มีวี๊ดวิ้ว..สูงบ้าง ต่ำบ้าง บางที่ก็ดังแหลมโหยหวนชวนขนลุก
บางทีก็สะอื้นไห้คร่ำครวญปานจะขาดใจ...แต่ทุกครั้งที่ได้ยินมันกระแทกหัวใจจนรู้สึกได้เลย
ทหารนายหนึ่งเริ่มมีเลือดปริ่มออกปากออกจมูก...เสียงร้องระงมแซ่งแซ่ดังขึ้นทั่วทั่งป่า ได้ยินชัดเจน
แม้แต่ฐานของพวกกูด้านนอกชายป่า ก็เริ่มได้ยินเสียงโอดครวญของผู้คนกันระนาว...นี้พลังคลื่นเสียงสยองขวัญของนังปีศาจ
มันร้ายกาจปานนี้เชียว
“ไม่น่าเชื่อ..ไม่ได้การแล้ว..เต้..โต๋..มายืนรวมกับพ่อเดี๋ยวนี้!”
พ่อสิงห์ตะโกนเสียงห้าวเรียกไอ้พี่เต้ กับไอ้พี่โต๋ ไปยืนข้างๆ แก ซึ่งมันสองคนก็ไม่รอช้า รีบก้าวไปยืนรวมกับพ่อสิงห์
ก่อนที่ทั้งสามคนจะยืนนิ่งๆ สายตาจับจ้องไปที่กระต๊อบด้านหน้า ระยะห่างไม่ต่ำกว่ายี่สิบเมตร...
ทหารหลายนายเริ่มออกอาการคลุ้มคลั่ง จะเข้าทำร้ายกันเองบ้าง จะใช้อาวุธเข้าห่ำหันกันบ้าง
พวกไอ้พี่บอมย์เริ่มจะไม่ไหวกันแล้วพวกมันตัวสั่นหน้าซีดเหงื่อกาบเต็มหน้ากัดฟันกันกรอดๆๆๆ...
พยายามอดทนอย่างมาก ที่พวกมันเป็นแบบนี้เพราะพลังคลื่นเสียงปีศาจของนังมารกำลังทำร้ายพวกมันอย่างต่อเนื่อง
มันไม่มีลมปราณกัน..จึงไม่สามารถควบคุมจิตสมาธิต่อต้านได้เหมือนพวกกูที่เดินลมปราณ
ใช้จิตสยบได้....และแล้วสามพ่อลูกก็ทำให้ป่าทั้งป่าสนั่นหวั่นไหวใบไม้ใบหญ้าร่วงกันละนาว
ต่อด้านล่าง
-
- 2 -
“โฮกกกก!!!...กร๊าซซซซซzzz...โฮกกกก!!!..”
พลังสิงห์โตคำรามที่เปล่งออกมาจากสามพ่อลูก...ไอ้พี่เต้ ไอ้พี่โต๋ พ่อสิงห์...ดังสนั่นลั่นไปทั้งป่า...ดังมาก...
ดังจนหูอื้อวิ้งไปชั่วขณะ แต่ไม่ยักกับรู้สึกหัวใจสั่นหรือหวิววูบ..ตรงข้ามมันกลับทำให้สมาธิปลอดโปร่ง
เลือดลมวิ่งพล่านกระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันทีกับพลังสิงห์โตคำรามที่ทั้งสามร่วมกันเปล่งออกมา...
ใช่แล้วพวกเขาใช้สิงห์โตคำรามสยบพลังนังมารกรองกุมภ์ที่ทำร้ายทุกคนอยู่ในตอนนี้
ได้ผล..สติของทุกคนคืนปกติ บรรยากาศกดดันอึดอัดแทบขาดใจสลายไปในพริบตา...พวกไอ้พี่บอมย์กับทุกคนถอนหายใจ
โล่งอกกันไปทั่ว เสียงร้องโอดโอยครวญครางที่ดังมาจากฐานของพวกเราก็พลอยสงบเงียบลงอีกครั้ง ป่าทั้งป่ากลับมาสงบ
ในพริบตาหลังสิ้นเสียงพลังสิงห์โตคำรามของพ่อลูก..
ตระกูล..."สิงห์ราช"....
พวกเรารีบสำรวจคนเจ็บที่เลือดปริ่มปากปริ่มจมูก ดีที่ช่วยไว้ทันตอนนี้นอนหอบเหนื่อยดูจากสภาพ
คงไม่เป็นไรมากแล้วหละ..ก่อนพ่อสิงห์จะพูดขึ้นมาว่า
“ไม่อยากเชื่อ...กรองกุมภ์ฝึกพลังมารได้ถึงขั้นนี้ ประมาทไม่ได้เด็ดขาด...มึงว่าไง?..เกริก”
ก่อนจะหันมาถามพ่อเกริก...
“ถ้ากูดูไม่ผิด...มันใช้วิชาจิตสังหาร...ที่สาบสูญไปกว่าร้อยปี..มันสามารถฝึกสำเร็จได้
ไม่ธรรมดาเสียแล้ว...งานนี้พวกเราเจอศึกหนักละสิ...ไม่รู้มันจะงัดไม้เด็ดอะไรออกมาอีก..นี่แค่น้ำจิ้มยังดุเดือดขนาดนี้...
เห็นทีงานนี้คงต้องพึ่งโตโต๋กับตะเกียงรับมือแล้วละเพื่อน...ตึงมือเหลือเกิน..ดูแล้วเกินกำลังสิงห์เฒ่าแล้วว่ะ” พ่อเกริกพูด
พร้อมคิ้วขมวดมุ่น เหลียวดูหน้าพ่อสิงห์ก็ไม่ต่างกัน..แถมมีพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดพ่อเกริกอีก กูอดไม่ไหวถามไปว่า
“พลังจิตสังหาร มันคืออะไรพ่อ?” พ่อเกริกจ้องหน้ากู ก่อนจะหันดูหน้าแต่ละคน
ที่เรียงตัวยืนล้อมวงเข้ามาฟังอย่างสนใจ ปล่อยให้พวกพี่ทหารสิบกว่านายปฐมพยาบาลกันไป เว้นช่วงพักยกตอนนี้
ป่าเงียบยังกะป่าช้า ก่อนเล่าให้พวกกูฟังว่า
“วิชานี้เป็นวิชามารที่ใช้ควบคุมจิตใต้สำนึกส่วนลึกของคน ดึงเอาความหวาดกลัวของแต่ละคน
ซึ่งไม่เหมือนกัน ออกมาหลอนให้จิตประหวัดคิดพรั่นพรึงไปตามจิตสำนึกนั่นๆ ทำให้คนที่ถูกครอบงำหลอนจนควบคุม
ตัวเองไม่ได้ อาจทำร้ายตนเอง คนรอบข้าง หรือบางคนจิตอ่อนทำให้ธาตุไฟแตกเลือดออกทวารทั้งเก้าจนตายในที่สุด...
วิชานี้โหดเหี้ยมอำมหิต..เพราะผู้ที่ฝึกต้องทรมานเหยื่อที่จับมาฝึกวิชาให้แสดงความหวาดกลัวอย่างทรมานจนตาย...
เพื่อดึงจิตที่หวาดกลัวออกมาให้หมด...สำหรับให้คนฝึกเอาไปผูกพลังมารที่มันนำมาใช้เหมือนตะกี้นี้ไง...กรองกุมภ์ใช้พลังนี้
ได้สมบูรณ์ขั้นสูง...ถึงสามารถควบคุมคนที่ได้ฟังเสียงอย่างรวดเร็ว แม้จะไกลถึงฐานของเรา..แต่พลังของมันยังส่งไป
ควบคุมได้..นังมารนี้ไม่ธรรมดาเสียแล้ว...พ่อยอมรับเป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายของพ่อและพ่อสิงห์มาก...เห็นที
คงต้องอาศัยสิงห์โตคำรามขั้นสูงกับวรเวทย์อัคนีของตะเกียงรวมกันปราบนังมารนี้เท่านั้น...นอกนั้นเราไม่มีหนทาง
ต่อกรกับมันได้เลย...” ถึงขนาดพ่อกูพูดออกมาตรงๆ แบบนี้ แสดงว่าหนักหนาสาหัสเอาการ...
“แต่พ่อสิงห์..พี่เต้..กับพี่โต๋ ก็รวมพลังสิงห์โตคำรามสยบนังปีศาจได้ไม่ใช่หรือครับ” กูยังข้องใจ
ก่อนพ่อสิงห์จะเป็นคนตอบมาเองว่า
“แล้วตะเกียงเห็นไหม?..พวกพ่อต้องรวมกันถึงสามคน...ลำพังโต๋คนเดียว คงคุมพลังได้ไม่เกิน
ห้าร้อยเมตร แต่พลังปีศาจมันกินพื้นที่ไปถึงฐานเราไม่ต่ำกว่ากิโล พ่อจึงต้องรวมพลังกันถึงสามคนกระแทกพลัง
สิงห์โตคำรามสลายจิตมารลงได้...เห็นความแตกต่างหรือยัง...” กูพยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่ไอ้พี่พรตมันจะเสนอไอเดียมาว่า
“ทำไมพวกเราไม่ปาระเบิดใส่กระต๊อบมันไปเลยหละครับ ไม่เห็นต้องสนเลยเรื่องแค่นี้เอง..ผมว่า
นังปีศาจมันก็คน..คงไม่หนังเหนียวต้านระเบิดได้หรอกจริงป่ะ!...ถ้าหากระเบิดยังฆ่ามันไม่ได้....ผมว่าพวกเราเตรียมตัว
เผ่นไปตั้งหลักกันก่อนดีกว่า..เพราะมันคงไม่ใช่คนจริงๆ แล้วหละ” ขึ้นต้นความคิดน่าสนใจ กูยังเผลอพยักหน้าตามไอเดีย
ที่มันเสนอ..แต่ตอนท้ายอยากถีบมันจริงๆ มีตลกคาเฟ่เสริมซะงั้น...ไอ้พี่เหยี่ยวรั่ว...มั่วได้ทุกสถานการณ์เลยมัน...
ไอ้พี่รันอมยิ้มกลั้นขำแฟนมันสุดๆ..ในขณะที่คนอื่นๆ จะขำก็ขำไม่ออก จะเศร้าก็ใช่ที่ กลายเป็นหน้าขี้ไม่ออกกันสักคน..กรรม
“หึ..หึ...ไม่ง่ายอย่างที่คิดนะสิ...ตอนนี้ศัตรูอยู่ในกระต๊อบหรือเปล่ายังไม่รู้แน่ชัด...แต่ถึงจะอยู่
เราปาระเบิดเข้าไปถล่ม...หากมันใช้พลังปิดทวารและผลักระเบิดกลับด้วยพลังเปิดทวาร พวกเรานั่นแหละจะตายหมู่
เพราะระเบิดเราเอง...บอกได้อย่างเดียวงานนี้ใช้อาวุธสงครามไม่ได้...ศาสตร์มารพลังเร้นลับแบบนี้ยากนักที่จะอธิบาย
ให้เข้าใจได้ละเอียด....ตอนนี้เราต้องระวังตัวให้ดี..ไม่รู้มันจะโจมตีด้วยวิธีไหนอีก...พ่อสิงห์พูดยังไม่ทันไร...เสียงเป่าไม้ไผ่
แหลมยาวสลับสั้นก็ดังเสียดหูขึ้นมาต่อเนื่อง
“วี๊ดzzzzzz!....วี๊ด!...วี๊ดดดดๆๆๆ!”
ดังสลับเป็นระยะ..ก่อนที่พวกกูจะเริ่มเห็นความผิดปกติ เมื่อได้ยินเสียงสวบสาบๆ...ตามพื้น เราจึงใช้ไฟฉายส่องไปดูกัน
แล้วต้องตกใจสุดขีด เพราะขณะนี้กองทัพสัตว์พิษมากมายกำลังยั่วเยี๊ยะตีวงล้อมขนาบกันเขามามืดฟ้ามัวดินบริเวณที่
พวกกูรวมกันอยู่ พวกทหารรีบสาดกระสุนรัวปืนเอ็ม 16 ระดมยิงจนฝุ่นตลบอบอวลไปทั่ว มีทั้งตะขาบ แมงป่อง งูเห่า
งูจงอาง..งูสามเหลี่ยม..ฯลฯ..สารพัดสัตว์พิษร้ายแรง แบบโดนทีเดียวยมบาลรอเปิดประตูรับว่างั้นก็ได้
“เห็นยัง..นังปีศาจมันฝึกวิชามารสำเร็จจริงๆ สามารถบังคับสัตว์พิษได้ขนาดนี้
ฝีมือน่ากลัวมาก...ต่อให้เรายิงกระสุนจนหมดก็ไม่สามารถฆ่าสัตว์พวกนี้ได้หมดหรอก....ไม่ได้การแล้วขืนปล่อยไว้แบบนี้
คนของพวกเราต้องล้มตายกันไม่มากก็น้อย..โตโต๋ถึงเวลาแสดงฝีมือแล้วไอ้ลูกชาย..อย่าทำให้ทุกคนผิดหวัง” พ่อสิงห์พูดจบ
ไอ้พี่โต๋มันก็พยักหน้ารับทราบ ตาคมดุแน่วนิ่งยิ่งกว่าครั้งไหน..พาเอาคนมองแต่ละคนหนาววูบทันที...นี่ใช่ไหมจิตสังหาร
พิฆาตมารในตัวมัน...กำลังจะสำแดงวิชาปราบมารแล้วสินะ...สิงห์เทพของกู...
“เดี๋ยว!...พี่โต๋..พี่จะทำอะไร?” กูถามมันให้แน่ใจ
“พี่กำลังจะใช้พลัง ‘สิงห์พิโรธ’ ทำลายสัตว์พิษพวกนี้ให้ราบคาบ" มันตอบกูมา
ทุกคนคงงงว่ากูถามมันทำไม ในเมื่อน่าจะเข้าใจดีอยู่แล้ว
“แล้วพี่ต้องใช้พลังกี่ครั้งมันถึงจะตายหมด...ในเมื่อสิงห์พิโรธพี่ทำลายเป็นครึ่งวงกลม ถามจริงเถอะ..
หากพี่ทำเช่นนี้มันไม่ทำลายป่าไม้ใบหญ้าให้ราบเป็นหน้ากองไปด้วยรึไง..ในเมื่อสิงห์พิโรธกระแทกพลังคลื่นเสียงกับวัตถุ
แตกระเบิดแบบนั้น..” พอกูพูดขึ้นมา ทุกคนเริ่มแสดงสีหน้าเห็นด้วยกับข้อคิดกู
“แต่มันก็มีแต่พลังสิงห์พิโรธเท่านั้น ที่ทำลายเป็นพื้นที่กว้าง ตะเกียงก็เห็นแล้วนี่ว่าสัตว์พวกนี้
มันมาเยอะขนาดไหน...สิงห์ธนูทำลายได้ที่ละตัวเท่านั้น..แม้จะร้ายกาจที่สุดด้านพลังทำลาย แต่พี่คงหมดแรงก่อนจะทำลาย
พวกมันได้หมด...ไม่มีทางเลือกแล้วคงต้องใช้วิธีนี้ มันแต่นึกถึงสภาพแวดล้อมพวกเราได้ตายกันพอดี...เห็นไหมพวกทหาร
กระสุนกำลังจะหมด...ยิงต้านได้อีกเท่าไหรกัน....พวกมันแห่มาเป็นกองทัพ” มันอธิบายให้ฟัง ซึ่งแต่ละคนก็กลับไปพยักหน้า
เห็นด้วยกับมันทันที....กูรู้ว่ามันต้องใช้สิงห์พิโรธเท่านั้น แต่กูกำลังจะทำให้สิงห์พิโรธมันทำลายอย่างมีระเบียบ..เพื่อไม่ให้
เสียเวลานาน กูเลยบอกไปว่า
“พี่สามารถกักพลังสิงห์พิโรธให้เป็นกลุ่มก่อนแตกกระจาย ไว้ในวัตถุใดวัตถุหนึ่งหรือไม่?..”
รีบถามมันไปให้แน่ใจ
“ก็ทำได้...ไม่ใช่เรื่องยากไรนี่..คล้ายกับที่ไอ้เทคมันบังคับดึงเอาหนอนออกจากท้องตะเกียงยังไง..
ถามทำไมมีอะไรหรือ?” มันตอบพร้อมกับถามกูคืน
“งั้นดีเลย...พี่เอาพลังสิงห์พิโรธ...ส่งมากักในท้องตะเกียงได้เปล่า...เอาแบบเต็มแม็ก
100% ทีเดียวเลยนะ..ที่เหลือตะเกียงจัดการเอง” กูบอกมันไปแบบไม่เสียเวลาคิด
“เห้ย!..ไม่ได้อันตรายมาก สิงห์พิโรธต่อให้พี่บังคับพลังเป็นก้อน..สุดท้ายไม่เกินสามนาที
มันก็จะระเบิดในทันที สลายพลังไม่ได้ด้วยนะ..ระเบิดลูกย่อมๆ เลยจะบอกให้ หากฝากไว้ในท้องตะเกียง
แล้วไม่ปล่อยออกมา ตะเกียงจะเละเป็นจุลไปเลยเข้าใจไหม? ไม่เอา..พี่ไม่ทำแน่” มันรีบส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเร็ว
กูยังไม่ทันอธิบาย พ่อเกริกพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“ทำตามที่น้องบอกเถอะโต๋...ไม่ต้องห่วงรับร้องตะเกียงไม่เป็นอะไรหรอก...พ่อเข้าใจว่าตะเกียงจะทำอะไร...
เชื่อมือน้อง..ประหยัดเวลา..ประหยัดพลังด้วย...ม้วนเดียวจบ..ทุกอย่างไม่ต้องราบเป็นหน้ากองอีกตะหาก” พอพ่อกูพูดขึ้นมา
มันก็มองนิ่งๆ ก่อนจะหันมาจ้องตากูเพื่อขอคำยืนยันอีกครั้ง กูยิ้มให้มันพร้อมกับพยักหน้าว่าไม่ต้องห่วง ..ทุกคนยืนลุ้น
กันกระจาย ในขณะที่พวกทหารยังยิงรักษาพื้นที่โดยรอบไม่ให้พวกสัตว์พิษเข้ามาเกินระยะสิบเมตร ซึ่งก็ย่ำแย่ลงทุกขณะ
เพราะสัตว์พวกนี้มากันมากมายไม่หมดไม่สิ้น...
ไอ้พี่โต๋มันสูดหายใจลึกๆ...ก่อนจะเบ่งกล้ามหน้าอกจนพอง แล้วจับหน้ากูแหงนขึ้นก่อนประกบปากลงมา
อย่างนุ่มนวล กูสัมผัสได้ถึงขุมพลังมหาศาลที่กำลังถ่ายออกจากปากมันไหลลงคอกูไปอัดแน่นอยู่ในท้อง...เป็นก้อนพลังที่
หน้ากลัวจริงๆ ก่อนมันจะผละริมฝีปากออกไป
หลายคนหน้าแดงหูแดงที่เห็นมันประกบปากกูต่อหน้าต่อตา..แต่คงไม่คิดไรมาก..ถึงคิดมาก
ก็ช่างหัวมันเถอะ...เหตุการณ์ตรงหน้าสำคัญกว่า การถ่ายพลังไม่ถ่ายทางปากจะให้ถ่ายทางตูดกันหรือไงหว่ะ!...
กูเดินลมปราณวรเวทย์อัคนีเข้าคลุมพลังสิงห์พิโรธมันทันที ก่อนจะดันลมปราณไทเก็ก
ขับพลังออกมาช้าๆ เมื่อพร้อมแล้ว..ค่อยส่งสายตาเป็นสัญญาณให้พ่อเกริกรับรู้ ท่านก็พยักหน้า..กูแหงนหน้าขึ้นฟ้า
ก่อนจะอ้าปากปล่อยกลุ่มพลังสิงห์พิโรธที่คลุมด้วยวรเวทย์อัคนี ขับออกด้วยปราณไทเก็กขึ้นไปเป็นกลุ่ม
“ย๊ากกกกกๆๆๆๆ!!!..”
พลังพุ่งทะยานขึ้นฟ้า..แล้วขยายตัวกระจายครอบคลุมบริเวณกว้างลุกคืบใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนท้องฟ้าแดงฉานไปหมด
ทุกคนยืนตะลึงอ้าปากค้างกับการเปลี่ยนสีของท้องฟ้าที่เห็นในตอนนี้...และแล้วพลังสิงห์พิโรธที่กูบังคับด้วยวรเวทย์อัคนี
และปราณไทเก็กหยินหยาง ก็เริ่มสำแดงเดชมัตติจูดดูดเอาสัตว์พิษกิ่งไม้ใบหญ้าที่อยู่ในอาณาบริเวณขึ้นไปในกลุ่มพลัง
อย่างรวดเร็วในพริบตา
เป็นการดูดวัตถุที่มีชีวิตและไม่มีชีวิตน้ำหนักมวลสารโดยรวมไม่เกินสามสิบกิโลในระแวกจะถูกดึงขึ้นไป
ในขุมพลังทันที ส่วนของที่มีน้ำหนักเกินแค่สัมผัสได้ถึงพลังดึงดูดสั่นไหวเล็กน้อยแต่ไม่ได้ถูกดึงขึ้นไปด้วย คิดดูคงไม่มีงู
ตัวไหนจะไม่ถูกถึงขึ้นไป เพราะงูพิษที่มาใหญ่สุดน้ำหนักไม่เกินยี่สิบกิโลหรอก ไม่ใช่งูเหลือมนิ พวกมันเป็นแค่สัตว์พิษ
งูพิษเท่านั้น
นอกจากจะเก็บกวาดพื้นดินให้สะอาดหมดจดแล้ว ยังไม่ทำลายป่าไม้สิ่งแวดล้อมอีก...ก่อนที่พลังสิงห์พิโรธ
จะสลายหายไปจนหมดไม่เหลือ ไม่เห็นแม่แต่ซากศพสัตว์พิษต่างๆ เหล่านั้น มันจะเห็นได้ไง เพราะมันระเบิดถูกเผาเป็นจุล
ในขุมพลังจนป่นไม่เห็นธุลีไปแล้ว....
“สุดยอดเลยโต๋..ตะเกียง...พวกมึงแม่งเหนือมนุษย์จริงๆ หวะ..ไม่เห็นกับตากูคงไม่เชื่อเด็ดขาด
จะมีพลังพวกนี้อยู่จริงๆ นึกว่ามีแต่จินตนาการในหนัง..” ไอ้พี่ชัด มันพูดออกมาสายตาทึ้งอึ้งอย่างที่พูดจริงๆ
เสียงวี๊ดไม้ไผ่เงียบไปแล้วตั้งแต่ตอนที่กูปล่อยพลังขึ้นท้องฟ้า...เมื่อท้องฟ้ากลับคืนปกติ
เสียงพูดสะท้อนก้องก็ลอยดังมาให้ได้ยินกันถ้วนทั่ว
“หึหึหึ!..ไม่ธรรมดา...พวกแกแน่มาก..ที่สามารถกันได้ถึงขั้นนี้ อย่างนี้ค่อยสนุกหน่อย
กูจะได้ไม่ต้องออมมืออีก...วันนี้..เห็นทีคงได้ทดสอบพลังปิด..เปิดทวารขั้นสูงของกูเสียที...หึหึหึ..” เสียงกรองกุมภ์
ดังออกมาทั่วทั้งบริเวณ พ่อสิงห์รีบชิงส่งพลังเสียงสิงห์โตคำรามตอบไปว่า
“กรองกุมภ์...ฉันว่าเธอควรออกมาดวลกันไปเลย คนที่ไม่เกี่ยวข้องจะได้ไม่ต้องบาดเจ็บล้มตาย..
หากเธอมั่นใจว่าจะชนะลูกชายฉันได้...เธอน่าจะออกมาสู้กันให้สมศักดิ์ศรี...ไหนๆ ก็ตกมาถึงรุ่นลูกแล้ว ความแค้นตั้งแต่รุ่น
พ่อแม่ปู่ย่าให้มันจบสิ้นกันไปวันนี้ ฉันรับปากจะไม่ใช้อาวุธลอบทำร้ายเด็ดขาด...คำไหนคำนั้น” เสียงพ่อสิงห์ห้าวหาญ
ทรงอำนาจมาก..เมื่อผนวกพลังสิงห์โตคำรามไปในน้ำเสียงด้วยแล้ว ยิ่งดังกังวานไปทั่วบริเวณไม่แพ้เสียงนังมารกรองกุมภ์
“หึหึ!..ต่อให้พวกแกใช้อาวุธกระจอกเหล่านั้น นึกหรือว่าฉันสน...แต่เอาเถอะ...ในเมื่อแกต้องการ
แบบนั้นฉันจะสนองให้...” พูดจบไม่ทันไรประตูกระต๊อบก็เปิดออก..พร้อมกับกรองกุมภ์นำขบวนออกมา เธอมาในกางเกงรัดรูป
สีดำขายาวเสื้อรัดรูปสีดำแขนยาว ผมยาวสยายดวงตาคล้ำนัยตาแดงก่ำปานสีเลือด หน้าขาวซีดยังกะผีจูออน ปากแดงแปร๊ด..
เห็นได้ชัดเจนมากแม้อาศัยแสงจากไฟตะเกียงที่บริวารของเธอถืออยู่
ข้างๆมีศรีริต้าหรือจะเรียกให้ถูกกรองเกยยืนขนาบใกล้กัน..จิกตามองพวกกูอย่างเอาเรื่อง อีกฝั่งหัวหน้า
หมู่บ้าน ลูกชาย และใครอีกสี่คน พวกเราสองฝ่ายยืนเผชิญหน้ากันในระยะห่างยี่สิบกว่าเมตร...ต่างคนต่างจ้องกันนิ่งๆ
ไม่มีใครเอ่ยปากก่อน..ถึงเวลาแล้วสินะ..ที่กูจะแก้แค้นให้คนที่ตายในครั้งนี้...ทุกชีวิตที่ดับสูญจะไม่สิ้นเปล่า..โดยเฉพาะพี่ชายกู..
พี่เทค......คอยดูตะเกียงจัดการนังปีศาจนี่นะพี่...
มาต่อให้แล้วนะค่ะ...ตอนหน้ารอวันอาทิตย์เด้อ.
กับชื่อตอน... ‘จุดจบของกรองกุมภ์’
คนอ่านเฉลี่ยต่อตอนกว่าสองพัน...รีไพร์ไม่ถึงห้าสิบ...เศร้าชะมัด :m15:
Luk.
-
น้องตะเกียงกะโตโต๋เจ๋งมากๆ เหนือมนุษย์จริงๆ555
กำจัดยัยปีศาจกรองกุมภ์ให้ราบไปเลย
ปล.ยังแอบหวานมีจูบด้วยอ่ะ :o8:
-
ตะเกียงสู้ๆๆจัดการนั่งปีศาจด่วนนนนน
-
รออ่านจุดจบของกรองกุมภ์นะคะ ตะเกียงจัดการแบบสะใจเลยนะ :fire:
-
ดุเดือดมากกกก
o13
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก :a5: ลุ้นสุดๆ รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
ตะเกียงจะกำจัดนังมารร้ายได้อย่างไร :z3:
-
จัดการ นังชะนีปีศาจให้ราบเลย ตะเกียง :beat: :z6:
-
เหมือนอ่านหนังจีนกำลังภายในแบบไทย ๆ สนุกมากเลย คนที่ไม่เม้นให้ก็แบบ รักนะแต่ไม่แสดงออกหรือเปล่า หรือไม่งั้นก็ยังไม่ได้สมัครสมาชิก เลยไม่ได้เม้น
แต่เชื่อเถอะครับ ว่าทุกคนเป็นกำลังใจให้คนแต่ง เพราะทุกคนก็ยังรอคอยติดตามเสมอ คนอ่านต่อตอนละว่า สองพัน ไม่ใช่น้อย สู้ๆ นะครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รออ่านมังกรหยกตอนต่อไป อิอิ
-
อย่าเศร้าไปเลยน๊าคุณLuk.จ๋า คิดซะว่าบางทีเค้าอาจจะอ่านผ่านมือถือ
ทำให้เม้นตอบยากสักหน่อยเนอะ
ยังไงก็เป้นกำลังใจให้เขียนเรื่องสนุกๆต่อไปค่ะ
......
ตอนหน้า กำจัดสองมารสาวให้สิ้นซากกกก :fire:
-
เหยี่ยวพรตรั่วทุกสถานการณ์จริงๆ :m20:
-
จับเหยี่ยวรั่วเป็นกองหน้า ให้ปล่อยพลังฮากลิ้ง ดูสิพลังปีศาจจะทำอะไรได้ เอิ๊ก เอิ๊ก
-
:call: :call: กำลังมันเลยอะ อยากรู้จุดจบ นางมาร นะนะนะนะนะนะนะนะนะ
+1 :L2: :L2:
-
เยี่ยม !!!!!!!!!!!!
-
พลังพี่โต๋บวกวิชาน้องตะเกียงสุดยอดมาก แต่จะให้วิธีจัดการยัยแก่กรองกุมภ์ได้ ลุ้นๆๆๆ
-
กรองกุมแกตายๆๆๆ :fire: :fire: :fire:
-
โตโต๋ ตะเกียง สู้ๆ :a2:
-
ฆ่ามันให้ได้นะตะเกียง :z6:...เป็นนังมารที่ร้ายมากๆ
-
ลุ้นๆ รอจุดจบของนางมาร
o18
-
ว้าวเหมือนอ่านนิยายไซไฟ กำจัดมันให้ได้น๊าตะเกียงเหมือนจะมีฉากแอบหวานด้วย(ตรงไหน555+)
-
เอาใจช่วยให้ตะเกียงและคณะจัดการกรองกุมภ์ แก้แค้นให้พี่เทคด้วย
-
จัดการมันเลยตะเกียงงงงง
-
พี่โต๋ ตะเกียงสู้ๆ ยังไงธรรมะต้องชนะอธรรมแน่นอน
-
รอจุดจบของกรองกุมภ์นะ มาให้กำลังใจนักเขียน
-
ตะเกียงน้อยสู้ๆๆ จัดการคนที่ทำให้พี่เทคตายให้ได้น้า :beat: :z6:
-
เหมือนอ่านนิยายกำลังภายในแต่แปลกแหวกแนวและดูทันสมัยกว่าเยอะเลย
อย่าน้อยใจนะคะ ถึงคนอ่านจะมีมากแต่เม้นท์น้อยก็แสดงว่ามีคนสนใจอยู่มาก
+1 แทนคำขอบคุณค่ะ :pig4:
-
โตโต๋กับตะเกียงสุดยอดมากๆ o13 o13 o13 o13
-
สู้ๆนะพี่ลัก
เหอะ มั่นใจเกินไปและ ยัยปีศาจบนดิน น๊อคเอาท์ มันไปเลยพี่โต๋ ตะเกียง คิดแล้วแค้นน :fire:
-
ตะเกียงจัดการขั้นเด็ดขาดเลย :fire:
:L2: :L2:
-
อ่านถึงหน้า 47แล้ว :L1:
-
‘จุดจบของกรองกุมภ์’
แค่ฟังชื่อตอนก็สะใจแล้วววว
-
ตอนหน้ายัยกรองกุมภ์ :z6: :z6: :z6: เจอแน่ 555
ขยันอัพจังเลย ขอบคุณมากๆนะค้าาา ไม่ต้องรอนาน อิอิ
-
อย่าเครียดเรื่องรีไพร์เลยค่ะ ยังไงก็ยังมีคนเข้ามาอ่านนะ 50รีไพต่อตอนก็ถือว่าเยอะมากแล้วนะคะ
-
:ped149: :ped149: :ped149: มาเชียร์ โต๋ ตะเกียง และคุณ luk
-
เกือบลืมหายใจ :a5:
-
อ๊ากก ตื่นเต้นมากมาย ลุ้นจนตัวโก่งกันไป :z10:
รอตอนต่อดีกว่า อิอิ
-
รอตอน จุดจบของกรองกุมภ์ อย่างใจจดใจจ่อเลยทีเดียว
ตะเกียงเอาให้สมกับที่มันทำให้พี่เทค ตายเลย :fire: :fire:
-
อะ คนเขียนอย่าน้อยใจค่ะ
แต่ตอนนี้ยังกับหนังกำลังภายในเนอะ หุๆ
-
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้ o13
-
ฆ่ามัน!!!!
:fire: :fire:
-
:3125:
-
จะสู้กันอีกนานปะ
:call:
-
กลายเป็นเรื่องอภินิหาริย์ไปเลยคะ
-
:m31: เอามันให้ตายนะตะเกียง สู้ๆ
แตตายแบบธรรมดามันก็กระไรอยู่ เพราะเลวขนาดนี้
ต้องตายแบบทุกข์ทรมานซิ ถึงจะสะใจ ฮ่าๆ
-
ขออนุญาตอ่านแล้วตอบรวดเดียวเลยนะค่ะ
จะบอกว่าชอบเนื้อเรื่องมากเลยค่ะ อ่านแล้วน่าติดตามตลอดเลย
ยังไงจะรออ่านตอนต่อไปวันอาทิตย์นี้นะค่ะ
-
ตะเกียงสู้สู้ จัดการแก้แค้นให้พี่เทคให้ได้เลยน๊า
-
อย่าเครียดเรื่องเม้นเลยจ้า เราเคยวิเคราะ(จริงๆสังเกตุรีไพลเรื่องสั้นเอาน่ะ ) พบว่าในคนอ่านสิบคน จะเม้นท์แค่หนึ่งคนเท่านั้น เพราะฉะนั้นอย่าคิดมากเลยเด้ออ
ปล.ตะเกียงสู้ๆ
-
จัดการมัน!!!!!
-
ฮ่า...
กลับมาไม่ผิดหวัง (ไปอยู่หอนานฮ่าๆ)
พี่โต๋ตะเกียงจัดเต็ม เอาอีก2พี่น้องแรดนี่ออกไป๊!!!! :m31: :fire: :m31:
-
รออ่านตอนต่อไปอย่างจดจ่อเลยครับ หลังจากไม่ได้อ่านมานานมากกกกกกกกกกกกกก
-
อ่านถึงหน้า89แล้ว :pig4:
-
หนึ่งเสียงคนนี้ยังเป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆๆๆ o13 :L2: :L2:
-
รออยู่น้า :L2: :L2: :L2:
-
รอลุ้นเหมือนได้ดูหนังจีนกำลังภายใน
ตะเกียง สิงห์โต๋ จัดการอย่าให้เหลือซาก
-
นังปีศาจ ตายซะ....กรุณาทำเสียงแอ๊คโค่วววววววววว
-
โอยย กว่าจะอ่านมาจนทันก่อนจบ เหนื่อยเลยค่ะ
เหนื่อยเพราะลุ้นหลายตอนเหลือเกิน สนุกมากค่ะ
ถึงแม้ว่าบางครั้งเนื้อเรื่องมันจะดูออกทะเลไปบ้าง
แต่จะอย่างไรมันก็คือนิยาย เป็นจินตนาการ ซึ่งก็ไม่ได้ทำให้รุ้สึกเบื่ออย่างไร
กลับสนุกสนานน่าติดตามมาก แอบชอบคู่รันกะพรตด้วยเหมือนกันค่า เหมาะกันดีคู่นี้
แล้วก็แอบเสียน้ำตาให้พี่เทคผู้เสียสละด้วย
สำหรับกิ่ง ซึ่งกลายเป็นตัวร้ายของเรื่อง ซึ่งจริงๆแล้วก็แอบตะหงิดกับการกระทำของกิ่งในบางครั้งอยู่บ้างเหมือนกัน
แต่ก็ไม่ได้มากอะไร มองข้ามไป อาจเป็นเพราะมัวแต่คิดว่าตัวร้ายน่าจะเป็นผู้ชายมากกว่าค่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ จุดจบของมาร
-
:m31:ฆ่ามัน ฆ่ามัน
-
:m11: อร้ายยยยยยยยยยยย.... พี่โตโต๋กับน้องตะเกียงขา... ต้องจัดการนังสองกรองให้ได้นะคะ!
คนอ่านอยากจะลงไปร่วมพะบู๊ด้วยจริง ๆ :fire:
-
มารออ่านจุดจบของยัยปีศาจ สมน้ำหน้า ห้าๆ
-
Part 102
จุดจบกรองกุมภ์....
.
.
.
.
ปีศาจกรองกุมภ์จ้องพวกกูกะให้ไหม้เป็นจุล ตาแดงก่ำปานเพลิงเผาของมัน
ไม่อยากเชื่อน้องกิ่งเด็กสาวใสซื่อจะเปลี่ยนได้ขนาดนี้ เอ่อไม่สิ...กูคิดผิด..คงต้องบอกว่ายัยปีศาจกรองกุมภ์ปลอมตัว
เป็นน้องกิ่งได้เนียนแบบไม่มีที่ติ...ตบตาทุกคนได้น่าเชื่อตะหากถึงจะถูก
“ความจริงแล้ว...พวกแกยอมมอบตะเกียงมาแต่แรกก็คงไม่ลุกลามใหญ่โต..นี่ลนหาที่กันเอง
ต่อต้านกูดีนัก..อย่าหวังจะมีใครรอดกลับไปเด็ดขาด....ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่าๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะแหลมสูงบาดหู
ของนังปีศาจพาคนจิตอ่อนขวัญหนีได้ง่ายๆ...นังปีศาจนี่มันเก่งข่มขวัญคู่ต่อสู้ชะมัด....
“พอเถอะ....พูดไปคงไม่มีประโยชน์เราต่างความคิด มีจุดยืนคนละขั้ว..ถึงตอนนี้พวกเรา
ก็ไม่ห่วงชีวิตกันแล้ว...ถ้าเธอมีความสามารถขนาดนั้น เราคงต้องยอมรับชะตากรรม...เพียงแต่มันไม่โหดเหี้ยม
ไปหน่อยเหรอกรองกุมภ์..ในเมื่อบุญคุณความแค้นเฉพาะบุคคล ทำไมต้องดึงคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องให้มาบาดเจ็บ
ล้มตายไปด้วย....อย่างน้อยเธอไม่ควรทำบาปให้ตกนรกหมกไหม้เช่นนี้..” พ่อเกริกยังพูดจาเตือนสติให้ยัยปีศาจได้คิด
เสมือนผู้ใหญ่ชี้ทางให้คนหลงผิดกลับตัวกลับใจ
“เก็บคำแนะนำไว้สอนลูกหลานแกเองเถอะไอ้แก่...บัญชีความแค้นของพ่อกูยังไม่ได้ทวงคืนเลย...
แม้แต่เงาหัวยังรักษาไว้ไม่ได้เสนอหน้าปกป้องคนอื่นอีก...มึงกลัวพวกมันมาตายห่า...ทำไมถึงพาพวกมันมายุ่งด้วย...
เพราะฉะนั้นตัวมึงตะหากที่พาพวกมันมาตาย...จะโทษกูไม่ได้...ใครก็ตามเมื่อรู้ตัวตนของขบวนการกูแล้ว อย่าหวังจะได้
กลับออกไปเป็นอันขาด...ถือซะว่าพวกมึงชะตาขาดก็แล้วกัน” นังปีศาจยังคงมั่นใจว่าจะจัดการพวกกูได้เหมือนขยี้มด....
มันคิดว่าพวกกูเป็นตัวอะไรถึงบีบก็ตายคลายก็รอด ที่สำคัญมันลบหลู่พ่อเกริกมากแล้ว เห็นที่ต้องกำราบความผยอง
ของมันไว้มั้ง ก่อนจะเหลิงจนได้ใจ
“เลิกโม้ได้ยัง...ใครจะอยู่จะตายยังไม่รู้ผล...เก่งแค่ไหนหวะถึงได้คุยโวซะเว่อร์...ทำยังกะกู
ไม่มีมือมีตีนงั้นแหละ...เอาดิ..เก่งเหี้ยไรก็แสดงออกมาให้หมด...ดูดิกูหรือมึงใครจะตาย” กูแหกปากตะโกนเบรคแม่งไปหละ...
ทั้งพวกมันพวกกูพากันมองตาค้าง คงไม่คิดว่ากูจะแรงขนาดนั้นมั้ง...ยิ่งพ่อเกริกพ่อสิงห์กับเพื่อนกูด้วยแล้ว
ยังกะเห็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกที่กูมีท่าทางแบบนี้ หึ...ทำไมต้องมารยาทดีกับปีศาจเลือดเย็นที่คอยจ้องเอาชีวิตด้วยเล่า
“ปากเก่งนักนะไอ้ตะเกียง....ตัวแค่นี้จะแค่ไหนเชียวมึง....ดี...กูจะดูว่า..ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมจะรอดเงื้อมมือ
กูยังไง...” พูดจบมันก้าวออกมายืนหน้าลูกสมุน ก่อนจะวาดมือช้าๆ สายตาจ้องพวกกูเขม็ง คงกำลังรวมลมปราณ
วิชามารจัดการกับพวกกูแน่นอน
“ทุกคนหลบไป..พ่อสิงห์พ่อเกริก....พาทุกคนหลบออกไป...อย่าอยู่ในรัศมีพลังมารของมัน...
ตะเกียงรับมือเอง” กูบอกทุกคนให้ถอยหลบไปด้านหลังให้หมด...อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะร้ายกาจแค่ไหน...
“ไม่ได้...ยังไม่รู้พลังมารมันแน่ชัด...จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด...พี่จะอยู่กับตะเกียง...
ที่เหลือทำตามที่บอกเถอะครับ” ไอ้พี่โต๋มันก้าวมายืนข้างกู...รู้สึกอุ่นใจดีจัง...ต่อให้สิบกรองกุมภ์กูคงไม่หวั่น...
ตราบใดที่ข้างกายกูมีสิงห์โต๋เคียงข้างอย่างนี้...มาเลยอินังปีศาจกูพร้อมแล้ว...
พ่อสิงห์พาทุกคนถอยห่างไปร่วมสิบเมตร...โดยมีพี่เต้ พี่ตระกูล พี่ตระการ รวมทั้งพ่อเกริก
ออกมายืนกั้นเป็นแนวกำแพง เพื่อคอยสกัดพลังมารหากเล็ดรอดไปบริเวณนั้น คนที่เหลือคงไม่สามารถคุ้มครองตัวเองได้
เพราะพวกเค้าไม่เคยฝึกลมปราณมาก่อน...
“ระวังตัวอย่าประมาทเป็นอันขาด...โตโต๋คุ้มครองน้องให้ดี” พ่อสิงห์ไม่ลืมกำชับพวกกูอีกครั้ง
และแล้วกรองกุมภ์ก็เปล่งเสียงหวีดแหลมสูง....เสียงแหลมมากมาพร้อมคลื่นพลังมหาศาลพุ่งเข้าใส่
พวกกูทันที...เล่นเอาแก้วหูลั่นเปรี๊ยะ
“วี๊ดดดดดดzzzzzzzz”
ไอ้พี่โต๋รีบปล่อยพลังสิงห์โตคำรามเข้าสกัดก่อนที่พลังมารจะทำร้ายทุกคน ถ้าคิดไม่ผิดคงเป็นพลังเปิดทวาร
อัดกระแทกทวารทั้งเก้าให้แตกกระจายเลือดทะลักออกจนตายในที่สุด เป็นพลังโหดเหี้ยมอัมหิตนัก
“โฮกกกกzzz....กราซซซซซzzzz!!!”
พลังทั้งสองชนิดพุ่งเข้าปะทะกันกลางอากาศอย่างแรง..คลื่นพลังแตกกระจายออกโดยรอบเล่นเอาใบไม้ฝุ่นดิน
ปลิวฟุ้งตลบอบอวล...ไอ้พี่โต๋เซถลาถอยหลังไปสองสามก้าว...ผลจากพลังสะท้อนกลับทำเอาตัวมันถลาไปเลย..
กูรีบประคองมันเอาไว้ทันที มุมปากมันมีเลือดซึม...แต่มันยังคงเก็กหน้านิ่ง...เห็นแล้วน่าเป็นห่วงไม่น้อย
มันค่อยกระซิบบอกกูสองคนว่า
“พลังมารมันแข็งมาก...สิงห์พิโรธพี่ต้านเกือบไม่อยู่...ระวังตัวด้วย” กูพยักหน้าให้มันรู้....นังปีศาจหน้านิ่ง
ดวงตาวาวโรจน์ ก่อนแสยะยิ้มออกมาพูดว่า
“ไม่น่าเชื่อ..สามารถต้านพลังเปิดทวารได้...สิงห์โตคำรามไม่ใช่ธรรมดาเลยจริงๆ....
แต่แกก็คงบอบช้ำไม่น้อยจะฝืนใช้ได้อีกสักกี่ครั้งกัน...ทางที่ดียอมสวามิภักดิ์ไม่ดีกว่าหรือโตโต๋
ความสามารถบวกกับพลังฝีมือแบบนี้ฉันให้สัญญาจะดูแลอย่างดี...ยังไม่สายหากคิดเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน”
นังปีศาจสารเลว คิดจะเอาแฟนกูไปเป็นพวกอย่าหวังว่าไอ้ตะเกียงจะยอม...
“ยายรอชาติหน้าก่อนไหม?...คิดไรเนี่ยะ..ถามหรือยังว่ากูจะยอมให้มึงเอาพี่โต๋ไป..
ต่อให้มันเต็มใจก็เหอะ...ข้ามศพกูให้ได้ก่อนเถอะ...แก่แล้วไม่เจียมสังขาร...ที่พี่กานมันหลวมตัวเพราะไม่รู้ว่าตัวจริงยาย
จะทุเรศได้ปานนี้หรอกนะจะบอกให้...เห็นแต่ร่างอวตารมาตลอด ลองมันมาเห็นตอนนี้ดิ...รับรองคงถ่มน้ำลาย
รดหน้ายายแน่ๆ...ครึ่งผีครึ่งคนคงมีคนฟัดลงหรอกยาย....” กูพูดดูถูกมันซะแสบ....หน้ามันโกรธจัดจ้องกูยังกะจะกินตับซะงั้น
นึกหรือกูกลัว แต่ไอ้พี่โต๋อมยิ้มมุมปากดีใจซะงั้น แถมแอบส่งตาวิ้งๆ ใส่กูอีก...ไอ้บร้า...ยังมีอารมณ์แบบนี้อีก..ชิส..
แต่กูก็เขินอ่า..หวาย...หวาย..ที่พูดเพราะกูหวงเหมือนกันนิ...อร๊ายยยย....อายชิบหาย
“ไอ้เด็กเปรต...ปากดีนะมึง...กูเกลียดจนเข้าไส้ ไม่ติดใช้ประโยชน์จากเลือดมึงแล้วละก็
คงไม่ได้มายืนอวดดีหรอก...หัวจะหลุดแล้วยังไม่สำนึกอีก....มึงได้ตายสมใจแน่ไอ้ตะเกียง...ไอ้เด็กเปรต” มันด่าลั่น
กูยั่วโมโหมันซะหน้าเขียว ผีจูออนหน้าขาวกลับเขียวได้ ดูตลกพิลึก...
“กลัวตายห่าแล้ว...หัวใครขาดเดี๋ยวรู้กัน...อย่านึกว่าตายแล้วจะรอดนะ...พี่ชายกูรอซ้ำแล้วด้วย..
งานนี้ยายอ่วมอรทัยแน่นอน...ทางที่ดีนึกถึงพ่อเจ้าแม่เจ้าสวดมนต์ไว้ก็ดี...เป็นหรือเปล่าหรือสวดแล้วร้อน จริงสินะ...
ผีที่ไหนจะสวดมนต์ลืมไปแหละ...ฮ่ะ..ฮ่ะ...ฮ่าๆๆๆๆ” พอกูพูดจบ..พวกแม่งพากันหัวเราะตามซะงั้น
อดขำกับท่าทางกร่างนักเลงโตที่กูยียวนกวนส้นยัยปีศาจมันอะดิ....ส่วนยัยนั่นนะหรือ...กำมือจิกเล็บจนเลือดซึมเลย
มันไม่ยักเจ็บแห่ะ...จ้องกูจนตาถลนไฟลุกแล้วมั้งนั่น
“ตายซะไอ้เด็กเปรต” :fire:
พูดจบมันกระโจนเข้าหากูทันที..กางนิ้วเล็บดำปีทั้งสิบนิ้ว หวังขยุ้มคอกูหลอดลมขาดทีเดียวอะดิ...กูไม่ใช่หมูที่จะขึ้นเขียง
รอให้เชือด...เข้าแผนแหละ...รอให้มันเข้าประชิดจะได้รู้จักกูเสียบ้าง...ว่าแล้วก็ผลักไอ้พี่โต๋หลบออกไป..ก่อนทะยานเข้าซัด
กับยัยปีศาจตัวต่อตัว เดินเสต็ปเท้าลานนาคาดเชือก ใช้วิชาไทเก็กหยินหยางเข้าจัดการ เพื่อหาช่องโหว่
อัดพลังวรเวทย์อัคนีสยบแม่งเลย..
“ผลั๊ว!..ตุ๊บ!..ปลั๊ก!..ผลั๊วๆ..ตุ๊บ!”
กูเข้าตลุมบอนอุตลุด ฝีมือนังปีศาจโคตรเชี่ยวเลยแม่ง...ทั้งรับทั้งรุกต้านกูได้ไม่มีช่องโหว่
กูเองก็ซัดมันนัว..มายังไงก็กันได้ไม่แพ้มันหรอก ทั้งเท้าทั้งมือมาแบบไหนกูปัดป้องได้ไม่พลาด
มันคงแปลกใจที่กูสู้ได้สูสี...เราสองคนซัดกันปานฟ้าแล่บท่ามกลางสายตาที่เฝ้าชมการต่อสู้อย่างลุ้นระทึก..
รู้โดยสัญชาตญาณมันต้องการข่วนเล็บสะกิดกูให้ได้เลือด เล็บมันต้องมีพิษร้ายแน่นอน แต่อย่าหวังจะกินกูได้ง่ายๆ..
การต่อสู้ของกูกับมันตรึงสายตาทุกคนลุ้นตามยังกะหลุดเข้ามาในสตรีทไฟล์ทเตอร์..
และแล้วนังปีศาจก็พลาดเข้าจนได้..เมื่อมันยกเท้าขึ้นหวังถีบกูกระเด็นหลังจากพยายามข่วนกู
ด้วยเล็บอยู่นานแต่ไม่เป็นผล...เพราะกูป้องปัดได้อย่างรัดกุมแถมโต้ตอบกลับจนมันหลบเป็นระวิ้ง...เมื่อเห็นมันถีบกู
ยกเท้าเหยียดใส่แรงเต็มๆ กูก็ไม่หลบทั้งไม่คิดถอยอีกตะหาก กำหมัดแน่นกระแทกสวนเข้าอัดฝ่าเท้ามันเต็มๆ
ปล่อยพลังวรเวทย์อัคนีส่งไปพร้อมหมัดนี้เต็มแม็ก...ดูสิมึงจะยืนไหวไหม?..
“ปึ๊ก!...กรี๊ด!...”
มันกระเด็นตามที่คิด ส่วนกูเซถอยหลังผลของแรงกระแทกสองสามก้าว...แต่ยังตั้งหลักได้ไม่เท่าไหร..
ยัยกรองเกยเข้ามารับร่างพี่สาวของมันไว้ได้ทันก่อนจะล้มไปคลุกฝุ่นไม่เป็นท่า มันยืนด้วยขาเพียงข้างเดียว
ตัวสั่นระริก วรเวทย์อัคนีที่อัดไปนี้ น่าจะทำลายเส้นประสาทมันให้ขาดสะบั้นลงด้วยซ้ำ...แต่เหมือนมันจะใช้พลังปิดทวาร
คุ้มครองกาย ทำให้แค่พิการตรงขาขวาเท่านั้น
“ไอ้เด็กเวร...ไม่คิดจะร้ายกาจ...เล่นงานกูได้อย่านึกว่าชนะ...กรองเกยให้คนเอาเก้าอี้มาให้พี่นั่ง”
สิ้นคำสั่ง..สมุนมันยกเก้าอี้แบบมีพนักพิงมาให้นั่งซะยังกะนางพญา....
“ตะเกียง มันไม่ยอมสู้ประชิดแล้ว ระวังมันจะใช้พลังเปิดทวารจู่โจมเราอีก...ต้องรีบจัดการมันก่อน”
พูดจบไอ้พี่โต๋ไม่รอให้มันตั้งตัวทัน...ซัดสิงห์ธนูเข้าใส่ก่อนทันที
“โฮก!..กรอซซซซzz!!”
พลังสิงห์ธนูพุ่งเป็นเส้นเข้าใส่ร่างมันอย่างเร็ว
“อ๊ากกก!...ตุ๊บ!”
ยัยปีศาจกระชากคอเสื้อสมุนคนที่เอาเก้าอี้มาให้บังตัวของมันไว้ทัน ไอ้คนดวงซวยนั่นเลยถูกสิงห์ธนูไอ้พี่โต๋
กระแทกหัวใจขาดกระจาย ส่งเสียงได้ทีเดียวลงไปนอนตายสนิทไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำมั้ง
“เลวมาก..ยัยแม่มด...กล้าเอาคนอื่นมารับเคราะห์แทนอย่างไม่สะทกสะท้าน...นังปีศาจเลือดเย็น
แกไม่ตายดีแน่” กูโมโหสุดๆ..ตะโกนด่ามันไป
“หึหึหึ!...ลูกน้องที่ดีพร้อมสละชีพเพื่อนาย...แกใช้พลังไปหมดแล้วหากฝืนใช้อีก...แกคงหมดโอกาส
ใช้สิงห์โตคำรามไปตลอดชีวิตโตโต๋...อย่านึกว่ากูดูไม่ออกร่างกายบอบช้ำไม่น้อย..ยังอยากเป็นพระเอกอีก..
ไม่พิการได้ตายก่อนคนอื่นแน่” ยัยปีศาจมันพูดจบ กูหันไปดูหน้าไอ้พี่โต๋...เลือดย้อยทะลักออกมุมปากมันเยอะเลย...
ตายห่านี่มันใช้พลังสิงห์โตคำรามไม่น้อยแล้วนี้...แถมได้รับบาดเจ็บอีกตะหาก...ไม่ได้แล้วจะให้มันฝืนใช้อีกไม่ได้เด็ดขาด..
กูรีบเข้าไปประคองมันไว้
“ไม่ต้องห่วงพี่ตะเกียง อย่าไปฟังมันพี่ยังไหว..” มันส่ายหน้าไม่ให้กูพะวง กูคงสบายใจหรอกไอ้พี่บ้า...
ต่อด้านล่าง
-
- 2 -
“พี่ตระการ...พาพี่โต๋ออกไปเดี๋ยวนี้” :angry2:
เสียงห้วนเลยกู พี่ตระการรีบเข้ามาพามันไป ทุกคนคงไม่เคยได้ยินน้ำเสียงดุดันของกูมาก่อน นั่นแสดงว่ากูไม่ต้องการ
ฟังอะไรอีกนอกจากให้ทำตามที่บอก..พ่อและพี่ๆ รู้ดีน้อยครั้งที่กูจะเข้าสู่โหมดนี้..
เพราะกูกำลังจะระเบิด ‘ตะเกียงเจ้าพายุ’
ซึ่งมีแต่คนในครอบครัวเท่านั้นที่รู้ดี หากกูโกรธจนถึงขีดสุด...เตรียมตัวไว้ให้ดี..และตอนนี้ความโกรธ
กูกำลังทะยานจนควบคุมไว้ไม่ได้แล้ว...ไอ้พี่โต๋มันกล้าดียังไงไม่รักตัว..ถึงฝืนจะใช้พลังไม่คิดถึงกูเลยงั้นสิ...
หากมันเป็นอะไรไปอีกคน...แล้วกูละจะรู้สึกยังไง...จะเจ็บปวดแค่ไหน....ไอ้พี่เทคเสียสละเพื่อกูมาคนหนึ่งแล้ว
กูคงแบกรับการเสียสละของมันได้อีกคนหรอกนะ...ทำไมใครๆ ถึงต้องปกป้องกูขนาดนี้ไม่รักชีวิตของตัวเองกันเลย...
ทั้งที่กูไม่ได้อ่อนแอดูแลตัวเองไม่ได้สักหน่อย...
หึ..ยัยปีศาจกรองกุมภ์...มึงกล้าทำให้คนที่กูรักบาดเจ็บ...กูเท่านั้นที่มีสิทธิ์เอาเลือดมันออก...
เลือดสิงห์ราชหลั่งเพราะมือกูเท่านั้น..ไม่ใช่มึง...กล้าทำให้มันเลือดออกถึงปานนี้...ชีวิตพี่ชายที่แสนดีของกูอีก..อย่าอยู่เลยมึง..
“ตะเกียง..พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น...” ไอ้พี่โต๋มันยื้อแขนกูไว้ ไม่ยอมไปกับพี่ตระการที่พยายาม
มาพามันออกไปรวมกับคนอื่นๆ
“ออกไป!...ไปเดี๋ยวนี้”
กูตะคอกเสียงดัง จนมันหน้าเสีย..คงคิดไม่ถึงว่ากูจะตะคอกมันได้...พี่ตระการรีบเข้ามาลากมันพร้อมกับบอกมันด้วยว่า
“โต๋...ออกไปก่อนเชื่อพี่...ขืนช้าจะไม่ทันรีบไปเร็ว” มันเห็นท่าทางลุกรนของพี่ตระการ
ถึงยอมถอยออกไปโดยดี
กูกับยัยปีศาจจ้องตากันไม่กระพริบ ยัยแม่มดวาดมือรวบรวมพลังกะจะถล่มกูด้วยพลังเปิดทวาร
อีกรอบแน่นอน....หึ...คงสำเร็จหรอกอย่าหวัง..นึกละสิว่าไม่มีไอ้พี่โต๋...ใช้สิงห์โตคำรามสกัดพลังของมันแล้ว...ถ้าคิดเช่นนั้น
มึงคิดผิดมหันต์...เพราะตอนนี้พลังกู...ระเบิดแล้ว...
“ย๊ากกกก!!!!...วึ๊ดดดด!..บึ๊มๆๆๆ!” :m31:
ฝุ่นดินคลุ้งกระจาย ในขณะที่กูยืนหอบแฮ่กๆ!...เหงื่อกาบเต็มหน้า....พ่อเกริก..พี่ตระกูล..พี่ตระการ..
ทุกคนพากันวิ่งเข้าหาใหญ่...กูยกมือเป็นสัญญาณห้ามอย่ารุมมาก...ตอนนี้ต้องการอากาศอย่างเยอะ...ยอมรับเหนื่อยโคด..
เป็นเช่นนี้เสมอ...ครั้งใดที่ระเบิดพลังอัดมหาศาล...หลอมรวมลมปราณทั้งวรเวทย์อัคนีและลมปราณไทเก็กเข้าด้วยกัน
อย่างไม่เป็นเรื่องเป็นราวเหมือนธาตุไฟจะเข้าแทรก..มันจะกลายเป็นพลังมหาศาล...ที่ไม่สามารถควบคุมเอาไว้ได้...
ต้องระเบิดมันออกไปยังที่ใดที่หนึ่งนั่นแหละ...ถึงจะกลับเป็นปกติ..ไม่งั้นกูเองแหละที่จะตายเอาได้...
แม้จะปล่อยพลังไปแล้วแต่เหมือนกับผ่านการออกกำลังมาอย่างหนัก...เหนื่อยแทบหมดแรง...
พลังนี้คนในครอบครัวเรียกมันว่า ‘ตะเกียงเจ้าพายุ’ มันเกิดขึ้นมาเนื่องจากกูถูกพ่อเกริกเขี้ยวกร่ำ
ให้ฝึกฝีมือตั้งแต่เด็กเล็กๆ ไม่มีเวลาไปเล่นหัวเหมือนเด็กปกติทั่วไป...เพื่อนสนิทอย่าหวังว่ากูจะมีเหมือนคนอื่นเค้า...
ชีวิตวัยเด็กนอกจากเรียนแล้วยังต้องฝึกฝีมืออย่างหนักหนาสาหัส...ความกดดันต่างๆ ทำให้กูเก็บกด..
พอมีอะไรมากระตุ้นโทสะโมโหจนโกรธถึงขีดสุด...พลังกูจะแปรปรวนแล้วมันก็จะผสมปนเปคละเคล้ากลายเป็นพลังมหาศาล
ที่กูต้องหาทางระเบิดทิ้งอย่างที่เห็น...ส่วนผลงานนะหรือ..หึ..ไม่ขอบรรยายดูเอาเองแล้วกัน
โตโต๋..
ยอมรับตอนแรกผมน้อยใจน้องมาก...ที่เค้าตะคอกผมเสียงดังจนหน้าชา ผมรักและห่วง
ความปลอดภัยของน้องมากกว่าใคร รู้ดีว่าพลังเปิดทวารของกรองกุมภ์ร้ายกาจมากแค่ไหน...ผมใช้สิงห์พิโรธเข้าปะทะ
ยังบอบช้ำภายใน...พอฝืนใช้สิงห์ธนูอีกครั้งคราวนี้รู้เลยว่าหากผมดันทุรังใช้พลังเฮือกสุดท้าย ไม่พิการก็ตายแน่นอน
การใช้พลังลมปราณแต่ละครั้ง สูญสิ้นพลังชีวิตไปไม่น้อย ไม่ใช่ว่าจะใช้ก็ใช้ได้ตามใจนึก...ปกติร่างกาย
ที่สมบูรณ์แข็งแรงเต็มร้อย อัดพลังสี่ห้าครั้งก็หมดก๊อกแล้ว...ต้องพักทันที...หยุดยาวไปสามสี่วันถึงสามารถคืนพลังลมปราณ
ให้เป็นปกติ..แต่วันนี้ผมใช้ไปจนหมดแถมบอบช้ำอีก...เลยย้ำแย่หนักหนาเอาการ
แต่เมื่อน้องยืนกรานด้วยแววตาแข็งกร้าว แถมดูดุจนผมเองต้องยอมรับว่าไม่เคยเห็นแววตาเอาเรื่อง
ของตะเกียงลักษณะนี้มาก่อน...ซ้ำพี่ตระการยังลุกลี้ลุกรนให้ผมออกไปกลับแกจนได้...
ตะเกียงไม่แม้จะมองหน้าผมด้วยซ้ำ..ตอนที่ผมหันหลังเดินออกมา...สายตาเอาแต่จ้องเขม็งกร้าว
มองกรองกุมภ์ไม่กระพริบ....
เหลียวกลับไปดู...ผมยอมรับว่าแอบเดินลมปราณเฮือกสุดท้าย ถึงตายก็ยอมเมื่อเห็นกรองกุมภ์วาดมือ
เดินพลังเปิดทวารกะทำลายพวกเราไม่เหลือซาก...เธอคงรู้ว่าไม่มีพลังสิงห์โตคำรามต่อต้านอีกแล้ว ต่อให้พี่เต้กับพ่อสิงห์
ร่วมมือกันก็ไม่อาจต้านพลังกรองกุมภ์ได้เด็ดขาด เหมือนเอาเข็มกระแทกกับหินผาประมาณนั้น..
แต่ที่ทำให้พวกเราต่างตะลึง เมื่อจู่ๆ ตะเกียงกำมือแน่นจนเส้นเลือดโปน ตะคอกเสียงดังสนั่นลั่นไปทั้งป่า...
พร้อมระเบิดพลังอัดมหาศาลออกไปถล่มกรองกุมภ์พร้อมสมุนกระเด็นกันระเนระนาดไม่เหลือสภาพ....
สิ่งที่นั้นพวกผมไม่ได้สนใจ ต่างพุ่งเข้าหาตะเกียงก่อนทันที หลังจากเห็นน้องเซจนเกือบทรุด แหงนหน้า
สูดหายใจกระหน่ำ หอบแฮ่กๆๆๆ..เหงื่อผุดเต็มหน้าจนหน้าซีดเป็นไก่ต้ม...ผมกะรวบตัวน้องกอดไว้กันล้ม แต่น้องเหมือนรู้
ยกมือห้ามเอาไว้ เลยต้องยืนลุ้นอยู่ข้างๆ กว่าหน้าน้องจะค่อยกลับมามีสีเลือดกลับมาหายใจปกติได้ก็ใช้เวลากว่าห้านาที
ถึงได้พากันลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก...
พ่อเกริกกับพวกพี่ๆ ของตะเกียงดูไม่ตกใจเท่าไหร่...เหมือนเคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนแล้ว....ตอนนี้ตะเกียง
ขยับก้าวเดินนำพวกเราทั้งหมดเข้าไปหากรองกุมภ์กับพวก..ซึ่งนอนกระจัดกระจายกันคนละทิศละทาง...ยัยปีศาจหงายหลัง
กระเด็นตกเก้าอี้นอนหายใจโรยริน...ไม่อยากเชื่อพลังของตะเกียงจะรุนแรงจนดูตะลึง...ลูกสมุนที่เหลือไม่แน่ใจว่าตายหรือ
มีชีวิตรอดอยู่กี่คน เพราะยังดูไม่รู้...
ผมรีบเข้าไปขนาบตีคู่น้องทันที กันไว้ก่อนหากผิดความคาดหมายจะได้ป้องกันน้องไว้ได้ทัน ตอนนี้น้องคง
หมดพลังไปไม่น้อย...
“หึ..ตายยากจริงนะ...คนปกติโดนเต็มๆ แบบนี้คงไม่เหลือ...ดีเหมือนกันจะได้ให้มึงรู้จัก
ความทรมานบ้าง...ให้สาสมที่มึงเคยทรมานกูและเพื่อนๆ โดยเฉพาะพี่เทคมึงทรมานเขาแค่ไหน...อย่าว่ากูใจร้ายหละ...
สำหรับคนอย่างมึง..ลองลิ้มรสชาดความทรมานก่อนตายดูด้วยตัวเองเถอะ” พูดจบน้องยกมือที่สั่นเทาขึ้นจี้ลงกลาง
กระหม่อมของกรองกุมภ์..ซึ่งนอนเบิกตาโพลงจ้องหน้าตะเกียงอย่างอาฆาตมาดร้าย...มุมปากมีเลือดซึมออกมานิดหน่อย...
หายใจหนักๆ..คงกำลังพยายามรวบรวมพลังปราณอยู่แน่ๆ แต่ตะเกียงก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอเดินพลังฟื้นฟูตนเองได้
ผมไม่รู้ว่าที่น้องสกัดจุดกลางกระหม่อมหมายความว่ายังไง....แต่เท่าที่ฟังน้องพูด คงไม่ใช่เรื่องดีใจ
สำหรับกรองกุมภ์เป็นแน่
“เห้ย!..ตะเกียง”
ผมรีบรวบกอดน้องแนบอกเอาไว้ทั้งตัว เมื่อเห็นน้องกำลังจะทรุดลงไปกองบนพื้น...แสดงว่าน้องใช้พลังไปจนหมด..
หลังจากจี้กลางกระหม่อมกรองกุมภ์เสร็จแล้ว....โชคยังดีที่สติไม่ดับลงไปเสียก่อน..นี่คงดื้อฝืนใช้วรเวทย์อัคนีเฮือกสุดท้าย
จี้กระหม่อมกรองกุมภ์เป็นแน่...น้องเพียงแต่ยกยิ้มบางๆ ให้ผมตรงมุมปากเหมือนสำนึกผิด แต่ก็ยอมทิ้งน้ำหนัก
ตัวเอนซบอกผมซึ่งประคองกอดไว้แน่นโดยไม่ฝืน..กลายเป็นผมกึ่งประคองกึ่งอุ้มไปแล้ว...ขาน้องไม่มีแรงทรงตัวเลย
“กรี๊ดดด!!!..อร๊ากกก!!..โอย!!!”
เสียงกรองกุมภ์หลุดร้องโหยหวนออกมาในที่สุด ทำให้ทุกคนมุ่งความสนใจกลับดูเธออีกครั้ง พระเจ้า!..ตอนนี้
กรองกุมภ์หน้าบิดเบี้ยวตาเลือกโปนถลน...มือหงิกงอ..ร่างสั่นระริกเลือดซึมไหลออกปากออกจมูก ออกหู..ออกตา..
น่าจะเรียกได้ว่าออกทวารทั้งเก้าเลยก็ได้...กรี๊ดร้องโหยหวนทุรนทุรายอย่างทรมานสุดๆ ผมไม่รู้ว่าน้องทำอะไรกับกรองกุมภ์..
แต่เท่าที่เห็นมันดูน่าสังเวชเอามากๆ
กรองกุมภ์ร้องโหยหวนน้ำเสียงทรมาน เหมือนโดนใครเอาตะปูตอกนิ้วนับสิบๆ เล่มยังไงยังงั้น...
สภาพที่เห็นพาให้คนมองต่างบิดหน้าหนี..มันดูไม่ได้จริงๆ..
“โอยยย!!!....ฮืออออ!!!....อร๊ากกกก.....”
กรองกุมภ์ตอนนี้ชวนให้ทุกคนเบือนหนีกับสิ่งที่เห็นกันทั้งนั้น พ่อเกริกเลยตัดสินใจจี้นิ้วตรงใต้คอก่อนที่เธอ
จะสำลักอากาศสุดท้ายกระตุกเฮือกๆ สองสามที
“เฮือก..เฮือกๆ.”
แล้วค่อยแน่นิ่งลงไปในที่สุด..ขณะดวงตาเบิกโพลงอยู่อย่างงั้น พ่อเกริกเลยเอามือลูบปิดตาเธอลง..ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“พอเถอะตะเกียง...แค่นี้ก็ทรมานมากแล้ว...ถือเสียว่าอโหสิต่อกันเถอะ...พ่อไม่อยากให้อาฆาต
พยาบาทกันอีก..ส่งเค้าไปดีกว่าให้ทรมานทวารทั้งเก้าตายอย่างน่าสมเพช...ลูกคงผูกใจโกรธแค้นมากสินะ
ถึงได้กล้าสกัดจุดมรณะทวารทั้งเก้าแบบนี้...มันดูโหดเหี้ยมเกินไป..พ่อขอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย...สัญญากับพ่อนะตะเกียง
ว่าจะไม่ใช้มันอีกต่อไป...” พ่อเกริกลูบหัวน้องในอ้อมกอดผมช้าๆ พร้อมกับพูดขอคำยืนยันให้น้องรับปาก...
น้องน้ำตาไหลอาบแก้ม :m15: เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นน้ำตาน้อง...นับแต่อยู่กันมาตะเกียงไม่เคยร้องเลยสักครั้ง...
น้องคงอัดอั้นจนทนไม่ไหว พ่อเกริกเห็นแบบนั้นใช้นิ้วเกลี่ยเช็ดน้ำตาบนหน้าสวยของน้อง
ให้อย่างนุ่มนวลอ่อนโยน..ดูอบอุ่นมากมาย
“ฮึก..ฮึก..ตะเกียงขอโทษครับพ่อ...สัญญาจะไม่ทำอีก...ครั้งนี้ขอโทษจริงๆ :m15:”
พอน้องพูดออกมาพ่อเกริกก็ยิ้มให้อย่างอบอุ่น...ก่อนพยักหน้าให้อภัยในสิ่งที่น้องทำ...ผมเลยกอดกระชับน้องแน่นเข้าไปอีก...
เพื่อให้น้องรู้ว่าผมเข้าใจความรู้สึกของน้องดี เหมือนส่งกำลังใจปลอบน้องไปด้วย..น้องเงยหน้าสบตาผม..ผมเลยยิ้มหล่อ
ยืนยันให้อีกครั้ง น้องก็ยิ้มตอบ...ทันใดนั้น...
“ผลั๊ก!..ตุ๊บ!...เวร...คิดจะรอบกัดเหรอ..กูจับตาดูมึงตลอดแหละ..กะแล้วเชียวจิ้งจอก
มันต้องลอบกัดตอนเผลอแน่ๆ” ไอ้พรตครับ มันเตะด้วยทักษะเทควันโด้สายดำของมัน..เล่นเอามีดในมือของกรองเกย
ซึ่งลุกมาตอนไหนไม่ทราบ กะจะพุ่งเข้าแทงตะเกียงแน่นอน แต่ไอ้พรตมันเห็นเข้าเสียก่อนเลยวาดเท้าเตะ
จนมีดกระเด็นหลุดมือ แถมตามเข้าเตะกลางลำตัวกรองเกยหรือริต้าเต็มๆ ตีนมันเลย เล่นเอาเซหลุนๆ
ล้มกระแทกก้นจ้ำเบ้าอย่างจังไม่เป็นท่า
“ไอ้สัดพรต...มึงทำกู...ไอ้สัดหมา”
เธอตะคอกด่าไอ้พรตเสียงดัง จนทุกคนพากันมอง ในขณะที่ไอ้พรตยืนจังก้ามาดเท่ห์..กรองเกยนั่งแอ่งแม่งบนพื้น
หน้าตาบูดเบี้ยว
“ทำไมกูจะทำไม่ได้...มึงฝากรอยเท้าบนหน้ากูทั้งสองข้างหยามกูเล่า?..ไม่เคยมีใครกระทืบหน้า
เลือดกลบปากมาก่อน...มึงทำกูก่อนอย่านึกว่าเป็นผู้หญิงแล้วกูจะยอมให้นะโว้ย!...” ไอ้พรตมันก็ไม่ยอม สวนกลับไม่แพ้กัน..
มันคงแค้นที่โดนกรองเกยกระทืบจนหน้าช้ำปากแตก...
ไม่ทันมีใครคาดคิด..จู่ๆกรองเกยก็สปริงตัวลุกพร้อมตวัดเท้าเตะเข้าใส่ไอ้พรต ดีที่ไอ้รันมันกระชากเมียมัน
หลบได้ทัน แต่ก็เฉียดโดนต้นแขนเลือดซิบจนได้..เพิ่งสังเกตุหัวรองเท้ากรองเกยมีมีดปลายแหลมโผล่ออกมา
เกือบสองนิ้ววาววับ
“โอ้ย!..ระยำชิบหาย..พิษสงรอบตัวเลยนะอีห่า...ทำกูเลือดออกจนได้..ดีกูจะกระทืบให้จมตีนเลยนิ”
ว่าแล้วไม่ฟังเสียง มันปรี่เข้าหากรองเกยทันที ซึ่งเธอก็ไม่ได้ถอยตั้งท่าจะหวดเท้าเข้าใส่มันอีก...แต่ไอ้รันกับดึงเมียมัน
ไว้ได้ก่อนที่จะหน้ามืดพุ่งเข้าไปมือเปล่า..มันฮึดฮัดใหญ่ที่ไอ้รันขวางกอดรัดรั้งมันไว้...
“เหี้ย..ห่ารันปล่อยกูสิหวะ..มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ยะมารัดกูทำไม...ไม่เห็นรึไงมันเอาเลือดกูออก..
กูจะเอาคืนปล่อยดิ” มันก็พยายามเหวี่ยงไอ้รันให้ปล่อยมันหลุดเพื่อจะเข้าไปอัดกรองเกย..แต่งานนี้ผมคิดว่าไอ้รันทำถูก..
ขืนปล่อยไอ้พรตสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปหาตีนที่มีมีดแหลมวาววับของกรองเกย..มันนั่นแหละจะจมกองเลือดเสียเอง....
พวกเราพากันยืนคุมสถานการณ์นิ่งๆ ถึงไงกรองเกยก็เป็นผู้หญิง คงไม่น่าดูชมนักหรอกหากจะให้ผู้ชาย
เข้าไปรุมเธอ...ส่วนสมุนที่บาดเจ็บปางตาย พวกทหารที่มาด้วยสิบกว่านาย พากันใส่กุญแจมือทยอยห้ามออกไปรวมกันแล้ว
เหลือแต่พวกผมกับกรองเกยนี่แหละ...ที่ยืนจ้องเอาเถิดกันอยู่
“ชู่ๆๆ...ใจเย็นไว้พรตมึงใช้อารมณ์..เห็นป่าว?..รองเท้ามันมีมีด..มึงจะเอาเนื้อเข้าไปรับมีดหรือไง..
กูไม่ห้ามหรอกถ้ามึงจะเอานี้ไปด้วย” พูดจบไอ้รันมันเอาเสื้อเกราะยัดมือให้เมียมัน ไม่รู้ถอดของใครหรือยืมของทหาร
คนไหนมา พร้อมกับปล่อยแขนที่รั้งออกซะงั้น...ไอ้ห่ากุนซือเทพมึงเทพโคดหวะเพื่อน...
มีเตรียมโลว์ให้เมียตะหาก..คงเห็นแล้วว่าไอ้พรตมุ่งมั่นจะเล่นงานกรองเกย...มันคงไม่ห้ามขืนห้าม
จะกลายเป็นมันที่ไอ้พรตจะขบหัวแทนนะสิ..อารมณ์อยากเอาคืนขนาดนั้น เมื่อห้ามไม่ได้มันเลยช่วย...ยังไงในสายตา
พวกเราตอนนี้ กรองเกยได้รับบาดเจ็บจากพลังของตะเกียงไม่น้อยคงไม่ยากที่ไอ้พรตจะจัดการ...เพราะไอ้พรตเอง
มันก็ใช่ขี้ๆ เทควันโดสายดำเลยนะนั่น...
พอมันเห็นไอ้รันยอมปล่อยง่ายๆแบบนั้น เสือกหันไปค้อนผัวมันซะงั้นก่อนจะพูดพาฮาขำกลิ้งกันจนได้
“เหี้ยแล้วมึง...ห้ามกูอีกหน่อยก็ไม่ได้...ไอ้นี่นิ..กูตายขึ้นมามึงคงมีความสุขเนอะ...สะดวกสิ
หมดภาระแล้วนิ..หาวิธีกำจัดกูง่ายนะไอ้เหี้ย..แต่กูดวงแข็งไม่ตายง่ายหรอกจะบอกให้..มึงอย่าหวังห่ารัน...ไอ้สาด”
พาเอาทุกคนขำกลิ้งกันเลย. :jul3:...มันเล่นงอนไอ้รันซะงั้น..ตกลงมันรั่วจริงใช่ไหมเนี่ยะ...ไอ้เหยี่ยวรั่ว..พวกไอ้บอมย์
พี่ชนะ ไอ้ชัด พี่เต้ พี่ตระกูล พี่ตระการ แม้แต่พ่อสิงห์กับพ่อเกริกยังอดอมยิ้มกลั้นขำกับ
ท่าทางไอ้พรตรั่วมันไม่ได้.. :pigha2:.บรรยากาศที่ตึงเครียดเลยผ่อนคลายลงไปเยอะ
ในขณะที่กรองเกยกับหงุดหงิดแทนซะงั้น
“ขำห่าไรกันนักหนา...ต่อให้กูเหลือตัวคนเดียว อย่าคิดว่าจะยอมพวกมึงเด็ดขาด” จู่ๆ เธอก็ขู่ฟ่อ
เหมือนหมาจนตรอกไม่มีผิด
“ฉันว่าเธอคิดใหม่ดีกว่าไหม?...ยอมมอบตัวก็ยังไม่สาย ดีกว่าสู้หัวชนฝาแล้วบาดเจ็บไปมากกว่านี้
ถึงยังไงก็ไม่เห็นหนทางชนะอยู่แล้วนึกดูให้ดี...พี่สาวเธอฝีมือดีแค่ไหนยังมีจุดจบอย่างที่เห็น
เธอยังจะเอาอะไรมาสู้อีกละนังหนู” พ่อสิงห์พูดเตือนสติกรองกุมภ์ให้ยั้งคิด
“ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ...ฮ่าๆๆๆๆ....หน้าขำ..กูคงยอมให้พวกมึงได้สมหวังหรอก...จำไว้ไอ้ตะเกียง..
กูจะตามราวีอาฆาตพยาบาทมึงไปทุกภพทุกชาติ...ครั้งนี้ต่อให้พวกกูแพ้...แต่จิตวิญญาณกูไม่มีทางแพ้..
พวกมึงจำเอาไว้..ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่าๆๆๆๆ.” และแล้วเลือดก็ไหลทะลักออกมุมปากเธอ ก่อนเธอจะแสยะยิ้มครั้งสุดท้าย
แล้วค่อยทรุดล้มลงขาดใจตายในที่สุด...พ่อสิงห์บอกว่าเธอตัดช่องน้อยกินยาพิษ..คงฝังไว้ตรงซอกฟันฆ่าตัวตายไปแล้ว...
พวกขบวนการเช่นนี้มักมีวิธีจัดการตนเองหากกลัวการทรมานที่จะได้รับ..เหมือนถูกฝึกมาก่อน
พวกเราจึงได้แต่ปลงสังเวชให้เธอ พวกที่หัวเอียงซ้ายรักอุดมการณ์ และพยาบาทมาดร้ายไม่จบสิ้น
วิญญาณคงได้ไปสู่สุขคติหรอก..แทนที่จะสงบกลับต้องทนทุกข์ทรมานไปตลอด...
หลังจากนั้นพี่ชนะ กับหัวหน้าทหารทำหน้าที่เข้าเคลียร์พื้นที่ พ่อเกริกพ่อสิงห์ เลยพาพวกกูกลับมาฐาน
เพราะกูกับตะเกียงต้องพักฟื้นกันเป็นอาทิตย์..ครั้งนี้เราโชคดีที่ฝ่ายเราไม่มีใครเสียชีวิต...นอกจากนายทหารห้านายเท่านั้น
ซึ่งทางราชการจะปูนบำเหน็ดพร้อมกับเลื่อนขั้นให้ 10 ขั้น ซ้ำยังจะดูแลครอบครัวทหารหาญเหล่านั้นอย่างดีเยี่ยม....
ฮอร์ฯ ได้ทยอยลำเลียงนำพวกกูทั้งหมดกลับรีสอร์ทของไอ้บอมย์...ซึ่งมันก็จัดการสั่งพนักงานตระเตรียม
อาหารต้อนรับพวกกูไว้ล่วงหน้าก่อนจะไปถึง ส่วนศพไอ้พี่เทค ทหารขอนำไปไว้ที่ค่ายก่อนจะนำส่งครอบครัวในวันถัดไป...
ซึ่งตะเกียงยืนยันจะไปเคารพศพ พร้อมกับไปพบครอบครัวของไอ้พี่เทคมันด้วย....ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยพร้อมจะไปพบครอบครัว
และอยู่ร่วมพิธีศพจนเสร็จสิ้น...
พ่อสิงห์พ่อเกริกก็ไม่ขัดข้อง....คืนนี้ให้พวกเรานอนหลับพักผ่อนเอาแรงกันให้เต็มที่ เพื่อจะได้ร่วมพิธีอัญเชิญ
ศพไอ้พี่เทคไปที่วัดใกล้บ้านมันที่กรุงเทพฯในวันพรุ่งนี้....คืนนี้ผมคิดว่าคงต้องนอนกอดน้องทั้งคืน...หลังจากเราผ่านเรื่องเลวร้าย
สาหัสมาแล้ว...ยิ่งทำให้ผมรู้ว่า...ตะเกียงดวงนี้...สำคัญกับผมมากแค่ไหน...ผมหวังว่าน้องจะทำใจได้ในเร็ววัน...
ผมรู้ว่าลึกๆน้องหดหู่เสียใจกับการจากไปของไอ้พี่เทคมาก...แต่คงช่วยได้แค่ยืนอยู่เคียงข้างเท่านั้น...เพราะถ้าเป็นผม
ก็คงไม่รีรอที่จะทำในสิ่งที่ไอ้พี่เทคมันทำเช่นกัน....ใครบ้างจะไม่รักตะเกียง.......
ใครรีไพฯ ให้กับตอนนี้...
จะกดบวก 1+ ให้กับทุกรีฯ เพื่อร่วมฉลองที่กรองกุมภ์ตายห่า
และร่วมฉลองอีกสองหน้าจะ 100 หน้า กับระยะเวลาร่วม 7 เดือนที่ตะเกียงออนไลท์มา
รักคนอ่านทุกคน...วันอังคารจะมาต่อน้องจอมให้นะค่ะ
ช่วยเม้นท์หน่อย ขอบคุณค่ะ
Luk.
-
ตายซะทีนังกรองกุมภ์
พรตก็รั่วได้อีกอ่ะ
-
:pig4:
-
ให้โต๋กับตะเกียง คนเก่ง ไปพักรักษากาย :เฮ้อ:ส่วนเราก็พักรักษาใจ อ่านไปลุ้นไปเหนื่อยมาก :m29:
ทำใจเร็วๆนะตะเกียง เค้า จะรอตะเกียงดวงเดิมที่ร่าเริงสดใส นะ :กอด1:
-
ว้าวๆๆๆๆ :mc4: ดีใจ นางมารตายแล้ว ต่อไปจะได้สงบซะที แต่สงสารพี่เทคจัง เฮ้อ :เฮ้อ:
ขอให้มีฉากหวานๆต่อนะคะ เพราะว่าเจอแต่เรื่องสะเทือนใจไม่ค่อยมีฉากหวานจนเลี่ยนหรือผื่นจนเลือดหมดตัวเลย
ขอให้ถึง 100 เร็วๆนะคะ เอาใจช่วย
:กอด1: :L2: :L1: :pig4:
-
:mc4: :mc4:
-
ตายห่าแม่งสักที :z6:
ความหวานของคู่รักจะได้กลับมาสักที :impress2:
:call:
-
โอ้วนังคุณยายปีศาจตายสักที ชีวิตน้องตะเกียงและทุกคนจะได้มีความสุขตอนหน้าขอหวานๆน๊า
-
ในที่สุดชะนีนางมารก็ตาย จุดพลุฉลองจ๊า :mc4:
-
จบสิ้นซะทีนะกรองกุมภ์
ร่วมไว้อาลัยกับพี่เทคด้วยคน
...รอน้องจอมนะ...
-
ตะเกียงจ้าวพายุจริงๆ พี่เทคสงบสุขแล้ว คนเลวก็ได้รับกรรมไป
ตอนหน้าโต๋ได้หวานกับตะเกียงซะที ชอบพรตกับรันด้วย น่าร้ากกกกกกกก :mc4:
-
สะใจน่าจะให้ทรมานอีกนิด แต่ฮากะพรตอะรั่วจิงจิง ทำให้ขำได้
-
ถึงที่...ชักทีนางกรองกุม ตะเกียง โตโต๋ แข็งแรงเร็วๆๆๆๆ นะ o13 :mc4: :mc4:
-
ตะเกียงแก้แค้นให้พี่เทคได้สะใจสำหรับการตายของกรองกุมภ์ แต่กรองเกยหรือยายริต้าตายแบบไม่สะใจเลย น่าจะตายแบบไม่ยิ่งหย่อนกันกับพี่สาวนะ สงสารพี่เทคมากมาย
เศร้าจริง ๆ สำหรับคนดี อ่านตอนแรก ๆ กลับไอ้พี่โต๋จะได้รับบาดเจ็บหนักจนแย่แล้วทำ
ให้ตะเกียงไขว้เขว แต่กลับเป็นแรงผลักดันให้ตะเกียงระเบิดเลย สมใจคนอ่านค่ะ
+1 แทนคำขอบคุณ สนุกมาก ๆ ๆ ๆ ๆ :pig4:
-
:mc4:มันตายแล้ว555+
-
ขอบคุณมากครับ :กอด1:
-
ในที่สุดมันก็ตายซะที จะได้กลับไปหวานๆๆ แล้วใช่ป่าว
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ :mc4:
สองปีศาจตายแล้ววว ซะใจว้อยยย
-
ตายแล้ว 555 :laugh: :laugh:
-
o13สะใจๆ ฮ่าๆในที่สุดก็ตายซะที
-
ตะเกียงเจ๋งไปเลย ยย ย
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
น่าจะทรมาณกว่านี้อีกหน่อย ตายง่ายไปนิ๊ด ดดด
ฮิๆ
รันพรต น่ารัก แอบฮา
55555555555
-
สองมารสาวตายไปแล้ว
ต่อไปจะได้เห็นตอนน่ารักๆของคู่รักแล้วใช่ม๊าาาาา
หลงรักเหยี่ยวรั่วของพี่รันแกจริง น่ารักน่าฟัดชะมัด :haun4:
-
คำผิดจ้า
ฝีมือนังปีศาจโคตรเชียวเลยแม่ง = เชี่ยว
สตรีดไฟว์เตอร์ = สตรีทไฟล์ทเตอร์
จนมันหลบเป็นระวิ้ง = ระวิง
แต่ยังตั้งหลัง = ตั้งหลัก
-
อ่านช่วงแรกๆก็ลุ้นแทนตะเกียงกับสิงห์โต๋ ชะนีจูออนตายแบบน่าสะใจ
มาขำอีตอนพรตรั่วเนี่ย อดดูพรตรั่วแสดงฝีมือเลย
บังอาจกินยาตายไปเอง น่าจะโดนอีกสักตืบสองตืบ
แล้วก็มาเศร้าจบท้ายที่พี่เทคเนี่ย
+1 ส่งท้ายให้พี่เทคเนอะ
-
เหลือแค่ปลอบให้หายตกใจสินะ
:3123:
-
ตายได้สักที เฮ้อ 555+++
-
แก้แค้นให้พี่เทคได้สำเร็จแล้วนะตะเกียง :กอด1:
-
บรรยากาศตอนเคารพศพต้องเศร้าแน่ๆT^T
ปล.เห็นริต้าจองเวรตะเกียงทุกชาติแล้วหวาดเสียว เกิดชาติหน้าตะเกียงไม่เก่ง ปกป้องตัวเองไม่ได้ ต้องโดนริต้าขน้ำแหงม คำพูดแบบนี้ล่ะตัวดี น่ากลัวชะมัด-*-
-
:m3: พรตน๊าาาาาาาาาารักอ่ะ!
รัน... น่าลักอ่ะ! :m1:
อยากให้มี spin-off ของคู่สิงห์รันกะเหยี่ยวรั่วมั่กมาก รู้ว่าทั้งคู่ไปฟีเจอริ่งเรื่องของเฮียบอม.....
แต่อยากให้คุณ Luk เขียนเรื่องของทั้งสองเป็นเรื่องยาวจัง เอาเป็นแบบมหากาพย์เลยฮะ :impress:
-
ในที่สุดก็กล้ากำจัดนางมารได้เสียที
แก้แค้นให้พี่ชนะได้สำเร็จแล้ว
พี่ชนะไปสู่สุคติเถอะนะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ในที่สุดก็ปลอดภัยกันซะที ถึงจะเสียพี่เทคไป แต่ทุกคนปลอดภัยกันหมด ก็โอเคเนอะ :sad4:
-
ตายเเล้ว ตายซะได้ก็ดี กรองกุมภ์ตัวเเสบ :laugh:
เหลือแต่ทำใจเรื่องพี่เทคเนอะ
แอบมีพี่พรตด้วยอ่ะ 555
ถ้าจบเรื่องนี้ สองคนนี้ต่อเลยนะ พรตรัน ๆๆๆกร๊ากๆๆๆๆๆ
เค้าไม่ได้เร่งเร้าตัวเองนะ เสนอเฉยๆ ต่อพรตรันได้ป่าวๆๆ รีเควสๆๆ :laugh:
มาร่วมฉลอง 100 หน้าด้วยน้าาา
-
o13 o13 o13 o13
ในที่สุด ตะเกียงเจ้าพายุก้ออกมาซักที
เห้ออออออ พี่เทค หลับให้สบายนะพี่ชายย
ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีแล้ว
-
จบซะที ปีศาจกรองกุมภ์ เฮ้อๆๆๆ
-
ดีใจ นางมารร้ายตายสนิท o7
แต่ไม่อยากให้จบเลยอ่า :serius2: อิอิ
-
พรตนะ ตอนแบบนี้ยังรั่วได้อีกอ่ะ 555
แต่ตะเกียงสุดยอดมากๆๆๆๆเลย
-
จบสิ้นกันซะทีนะกรองกุมภ์ o22 o22 o22
ตะเกียงสู้ๆนะ เก่งมากเลย :mc4: :mc4: :mc4:
-
ตะเกียงเจ๋งมากเลย สุดยอด o13 o13 o13
ต่อไป คงได้หวานกันมั่งเนอะ หลังจากห่างหายไปนาน :z1: :z1:
-
o13 o13 o13
-
:เฮ้อ:เหนื่อยแทน
-
อ๊ากกก พวกนางมารตายหมดแย้ววว สะใจจริง
แอบขำความรั่วของเหยี่ยวพรต อิอิ
ต่อจากนี้จะเป็นไง ขอหวานๆๆ ซึ้งๆๆ มาเบรคอารมย์บ้างอะไรบ้างนะ เหนื่อยอ่ะ
ขอบคุณนักเขียนคะ จะรอตอนต่อไปน้าาาาาาา
-
คนเลวๆ อย่างพวกยัยสองกรอง ก็สมควรแล้ว แต่อารมณ์มันเปลี่ยนทันทีเมื่อเหยี่ยวรั่วงอนพี่รัน 5555
เรื่องร้ายๆ ก็ผ่านไปแล้ว ขอของหวานบ้างนะค่ะ
-
สุดยอดเลยตะเกียงเจ้าพายุแบบนี้ซิทำให้พี่เทคจากไปแบบสบายไม่มีกังวล :L2:ให้ดอกไม้เคารพศพพี่เทคขอให้ไปสู่สุคติคอยดูตะเกียงอยู่ข้างบนนะ
-
จบฉากบู๊ ก็จะเข้าฉากรักแล้ว
เฮ้อ... ลุ้นแทบแย่ :เฮ้อ:
-
:mc4: :mc4:หมดเรื่องร้ายๆซะทีนะตะเกียง
-
o13 หมดสิ้นกันซะทีกรองกุมภ์ตัวร้าย
และร่วมไว้อาลัยแด่พี่เทค
ปล.ตอนหน้าจะมีหวานกะแอบร้อนแรงพี่โต๋กะตะเกียงป่ะคะ รอๆๆๆ
-
o13 o13 ตะเกียงเจ๋งไปเลย
-
หมดนังมารแล้ว ถึงเวลาที่โต๋จะขอตะเกียงจากพ่อได้แล้วนะ :impress2:
-
o13มายินดีกับพี่โต๋กะตะเกียงและผู้ร่วมคณะที่ร่วมมือกันชำระแค้นให้พี่เทคและคนอื่น ๆ ได้สำเร็จ สะใจที่คนเลว ๆ โดนลงโทษ และหัวเราะไปกับความรั่วของพี่พรต ที่รั่วได้ทุกที่ ทุกเวลา และทุกสถานการณ์ รั่วและน่ารักอย่างนี้พี่รันจะไปไหนเสีย แค่นี้ก็หลงพรตจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว พรตจาน่าร้ากไปไหน รักพรต รักพรต รักพรต ( :jul3:ฮ่ะๆๆๆๆ แกล้งไอ้พี่รันมัน) ตอนหน้าขอแบบหวาน ๆ ของพี่โต๋กะตะเกียงและพี่รันกะพี่พรตบ้างนะฮะ ขมซะน้ำตาตกใน เจ็บใจจนปวดลูกกะตามาหลายตอนล่ะ ขอบคุณคนแต่งคนโพสต์ พร้อมบวกหนึ่งเป็นกำลังใจจ้า รอจุดพลุครบร้อยหน้าด้วยคนค่ะ :mc4:
-
:a2:สะใจที่สุด ในที่สุดตะเกียงก็จัดการนังตัวร้ายได้สำเร็จ :z2:
-
ดูอีกทีก็เหมือนตายง่าย แต่คิดอีกที ถ้าไม่ทำแบบนี้อาจต้องมีคนตายเพิ่มแน่ เพราะไม่มีใครมีพลังสู้ตัวร้ายได้แล้ว
เฮ้อออ แอบลุ้นระทึกมานาน
ค่อยหายใจโล่งหน่อยค่า
ว่าแต่ทั้งสองพ่อน่าจะรู้นะคะถึงความสัมพันธ์ของลูกตัวเองทั้งสองอะ
ใช่มั๊ยคะ คึคึคึ
-
ตื่นเต้นน่าติดตามและสนุกสนานอย่างมากมาย
บางอย่างที่วางและบรรยายตัวละครเหมือนสมจริงมาก
จนต้องบอก คนเขียนแต่งได้เก่งมากๆๆ ตะเกียงดวงนี้
จะยังคงส่องแสงสว่างนี้ไปให้ใครหลายๆคนและเปรียบ
เหมือนเจ้าของเร่องที่นำสิ่งดีๆมามอบให้คนอ่าน และมีข้อคิด
ที่ทำให้ใครหลายคนรู้จักความรักกันมากขึ้น ขอบคุณนะครับ
จะคอยและติดตามเป็นกำลังใจให้เสมอ :L1:
-
โอ้วววววว มันส์มากจริงๆ
รู้สึกเหมือนกำลังดูหนังบู๊ผสมนิยายกำลังภายในอะไรสักเรื่อง...
เป็นนิยายที่มีครบทุกรสจริงๆค่ะ อ่านไปก็ลุ้นไป ทั้งสนุกและตื่นเต้นเพราะมีปริศนาลึกลับหรือความเป็นแฟนตาซีให้ได้อ่านกันตลอด แต่พอถึงตอนสวีทๆก็ไม่แพ้ใครเลย อ่านแล้วเขินมากกกกกกก
พี่โต๋กับน้องตะเกียงเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากที่สุดแล้ว! ยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยก! 5555
ตอนนี้อ่านแล้วสะใจก็เพราะตัวร้ายอย่างกรองกุมภ์ตายซะได้นี่แหละ! แม้แต่ยัยริต้าก็ตายตามไปด้วย
สองคนนี้สร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่นมาเยอะแล้วก็ควรจะได้รับกรรมบ้าง~ ได้เห็นน้องตะเกียงในโหมดโหดๆแล้วก็แอบน่ากลัวเหมือนกันนะ เห็นตัวเล็กๆแบบนี้แต่ดันเป็นคนที่เก่งและมีพลังมากที่สุด นับถือจริงๆ!!!
รอตอนต่อไปนะคะ ^^* ขอพี่โต๋น้องตะเกียงแบบสวีทๆ คู่พรตกะรันด้วยก็ดี~ (ชอบมากเหมือนกัน พรตฮามากกกกกกก ไม่คิดเลยว่าจะรั่วขนาดนี้ 555)
-
ชอบรันกะพรตน่ะ :impress2: :-[ :o8: ถ้าบอกว่าชอบมากกว่าคู่เอก จะโดนแฟนคลับตะเกียง :z6: ไหมเนี่ย น้องlukแต่งภาคของรันกะพรตต่อเถอะนะ ช้อบ ชอบคู่นี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress3: :pig4: :call: คิดว่าแฟนคลับ(คู่นี้)หลายคนก็รออยู่นะ please......มาทำให้หลงแล้วไม่แต่งต่อ :m15: :monkeysad: :L3: :sad4: :o12: :z3:
-
“เหี้ยแล้วมึง...ห้ามกูอีกหน่อยก็ไม่ได้...ไอ้นี่นิ..กูตายขึ้นมามึงคงมีความสุขเนอะ...สะดวกสิ
หมดภาระแล้วนิ..หาวิธีกำจัดกูง่ายนะไอ้เหี้ย..แต่กูดวงแข็งไม่ตายง่ายหรอกจะบอกให้..มึงอย่าหวังห่ารัน...ไอ้สาด”
ชอบประโยคนี้จัง.... ฮาได้อีก... คิคิคิ....
-
พี่เทคก็ตายตาหลับเสียที ตะเกียงรอดพร้อมกำจัดตัวร้ายไปจากโลก :mc4:
-
ในที่สุดตัวร้ายก็ตายซะที......
พรต นะตอนที่เครียด ๆ แบบนี้ยังรั่วได้อีกอ่ะ :laugh: :laugh:
-
แวะมาฉลอง :mc4: ครบ 100 หน้าแล้วค๊าบบบบ
ปูเสื่อรอเหยี่ยวรั่วด้วยเลยแล้วกันเนอะ ^0^
-
:mc4: :mc4: แวะมาฉลอง ครบ 100 หน้าแล้วค๊าบบบบ
-
:mc4: ฉลองด้วค่ะ แย้ๆ ตะเกียง 100 แล้ว :L2:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:z2: :jul3: :m20: :laugh:
:กอด1: :L2: :3123: :L1:
:pig4:
ดีใจโว้ย!...
ตัวเท่าบ้าน...ดีใจเว่อร์
อยู่กับคนอ่านมาร่วม 7 เดือนกว่า สำหรับการถือกำเนิดตะเกียงกับผองเพื่อน
ขอฉลองให้กับนิยายเรื่องแรกของตนเองที่ขึ้นเหยียบ 100 หน้า
และขอฉลองล่วงหน้าเลยละกัน...กับยอดคนอ่านที่จะแตะยอด 100000 ฮ่าๆๆๆๆ...เอิ๊กกกกก...
ใครว่าบ้าก็เอาหวะ..
มามาร่วมฉลองความบ้าด้วยกันป่าว!!!!!..
เค้าว่าเราหื่นมาตลอด....วันนี้ขอบ้าสักวัน...เอิ๊กกกกกกกๆๆๆๆๆ
-
:z13: จิ้มมมมม
เข้ามาดีใจด้วยกับหน้าที่ 100
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆ รักโตโต๋ รักน้องตะเกียง
รักคู่พรตกะรัน :impress2:
จะติดตามต่อไปจนจบเลยนะคะ
-
:mc4:ฉลองความสำเร็จด้วยคนก็ได้อยู่หน้า100 ด้วยกัน เดี๋ยวจะไปเคารพศพพี่เทคด้วยคนนะเตรียมพร้อมแล้ว
-
:mc4:เย้ เย้ เย้ ยินดีกับ 100 หน้า&ยอดคนอ่าน 100000 อัพ ด้วยจร้า
-
:L2: :3123: :L1:ดีใจด้วยนะ แต่อยากอ่านต่อแล้วคิดถึงตะเกียงและโต๋ :pig4:
-
เย้ๆๆๆ o13 :mc4: :mc4: :3123:
+1 ให้กับ 100หน้าค่ะ o13
-
ฉลองด้วยคนค่ะ :L2: :mc4: :mc4:
-
มาบ้าเป็นเพื่อนค่ะ
o13 :ped149:
-
:mc4:มาเย้ๆด้วยคน
-
เย้ๆๆๆ มาฉลองด้วยคน
-
:mc4: :mc4:ฉลองด้วยยยย รอตอนใหม่ๆๆๆ :z2:
-
ทำไมต้อง ดีใจ ตัวเท่าบ้าน??
-
:mc4: :mc4: :3123: :3123:
-
ยินดีด้วยนะค่ะ และดีใจที่ตัดสินใจไม่ผิดที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้จะติดตามไปทุกเรื่องค่ะ^^
-
:mc2: :mc3:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ฉลองด้วย เย้ :mc4: :L2:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
o13 o13 o13
-
:mc4: :mc4: ขอฉลองด้วยคน
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
(http://widget.sanook.com/static_content/widget/full/graphic_1/2146/278146/ff663ca1744a0ccbd2636ff785ff9e88_1230622047.gif)
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: ฉลองๆๆๆๆๆ 100 หน้าาาา :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
^
^
ปล.รีบน ยูกึนลูกแม่ 555 นอกเรื่องๆ :z6:
-
:mc4: :pig4:
รอตอนต่อไป และเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ฉลองด้วยๆๆๆๆ
นิวติดตามอ่านอยู่ตั้งสองเรื่อง
อ่านเรื่องจอมใจมา ติดใจๆ
เลยมาอ่าน ตะเกียงต่อ 555
ทั้งๆที่เป็นภาคก่อนหน้าของจอมใจ 555
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
มาช่วยจุดพลุ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ดีใจด้วยครับ คนแต่งสุดยอดมาก ข้าน้อยขอติดตามผลงานทุกเรื่องไป
-
ขอบคุณมากค๊าที่ร่วมฉลอง 100 หน้า
และยอดคนอ่านขึ้นถึง 100000
อีกสองตอนจบแล้วนะค่ะ
ใครเม้นท์ตอนที่ลงนี้ จะกดบวกให้เป็นการร่วมฉลองด้วยกัน
คนละ 1+ ทุกรีไพฯ เลยค่ะ
รบกวนใครกดบวกให้คนเขียน ขอให้กดที่หน้าแรกของตอนนะค่ะ
กดหน้า 2 คะแนนบวกมันไม่รวมให้นะค่ะ...เพิ่งรู้เหมือนกัน
รักคนอ่านทุกคน
Luk. :กอด1:
Part 103
ความรักของราชสีห์....
.
.
.
.
“อื้อออ..พี่โต๋...พอก่อน..พอแล้ว..หยู๊ดดดด!..”
กูรีบเอามือยันหน้าไอ้พี่หื่นป้องกันมันจ้าละหวั่น...เล่นแอบเข้ามาข้างหลังถือโอกาสลวนลามเอากำไรซุกไซร้จูบกูไม่หยุด...
กำลังยืนชมวิวมองท้องทะเลที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาจนเห็นเส้นขอบฟ้าอยู่ริบลับ...ปล่อยอารมณ์เข้าสู่พะวังเพลินๆ
ริมระเบียงนอกห้องนอนรับลมทะเลพัดโชยปะทะหน้าอยู่ดีดี...ต้องสะดุ้งหันมากะจะแว๊ดมันซะหน่อย...ดันปล้นจูบกูอีกจนได้..
จำต้องใช้มือยันหน้ามันออกอย่างที่เห็นเนี่ยะแหละ...ฝีเท้ามันเบาจริงๆ ไม่รู้ตัวเลยสักครั้งเวลามันแอบเข้าใกล้..
“หึ..ใจลอยอะไรอยู่..มาฮันนีมูนนะครับ..ไม่ได้ให้มาถ่ายมิวสิค” ทำมากัดกูอีกแหนะ..
เลยขว้างค้อนให้ด้ามเบ่อเหร่อ...ดูมัน..ยักคิ้วกวนส้นซะงั้น...แล้วไอ้แขนที่รัดอยู่เนี่ยะเมื่อไหร่จะปล่อยสักที...
ฮึ้ยยยย!...หื่นชะมัด
“พอก่อน...เมื่อคืนก็ค่อนคืนแล้วนะ...” กูเหวแม่งเลย..ก็มันจริงนิ..เมื่อคืนล่อกูเต็มแม็ก..
เล่นเอาขาถ่างแล้ว..ยังไม่รู้จักพออีก
“พี่พอไม่ได้..ไม่รู้สิตะเกียงทำให้พี่ติดเซ็กส์...เป็นกับตะเกียงคนเดียว...
เพราะงั้นต้องยอมเป็นหมอรักษาให้พี่ด้วย” ไอ้บ้า....ข่าวว่ากูกำลังขึ้นม.5.เหอะ..อายุเต็ม 15 มาหมาดๆ...
เพิ่งได้ใช้นายแทนเด็กชายด้วยซ้ำ...เหี้ยไรจะให้เป็นหมอรักษาโรคติดเซ็กส์ให้หวะ...เรียนหมอก็ว่าไปอย่าง
“ชิ!...คงรักษาหายหรอก..ยิ่งรักษายิ่งเปลื้องตัว...พาลเรื้อรังเข้าไปใหญ่...
ตะเกียงไม่ใช่หมอนะ..จะได้รักษาให้หาย..ลดลงบ้างเหอะเรื่องเนี่ยะ” ว่าแดกซะเลย...แหนะยังมีหน้าระรื่นอีก...
“อะไรคร๊าบ..เพราะเว้นเกือบสองเดือนไม่ใช่...ใครบ้างคนถึงกับไม่ยอมกินข้าวกินปลา
จนต้องเข้าโรงบาลเป็นเดือนเกือบทิ้งพี่ไปแล้วด้วยซ้ำ...เดือดร้อนต้องรีบพาพ่อแม่ไปสู่ขอทันทีเลย...หึหึหึ”
น้าน!...ฟังพูดเข้า..อยากกระโดดหงับหูแม่งขาดจริงเชียว....วุ้ย!...เล่นเอาหน้ากูแทบระเบิด..
ที่มันพูดไม่ผิดหรอกครับ...ขณะนี้กูกับไอ้พี่โต๋มาพักผ่อนสองคนที่ภูเก็ต..รีสอร์ทหรูของ
ไอ้พี่บอมย์มันอีกนั่นแหละ...มันจัดเป็นของขวัญพิเศษมอบห้องสวีทให้กูสองคนฉลองเลยทีเดียว...ที่ได้รับการยินยอม
จากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายให้คบกันในฐานะคนรัก....นับตั้งแต่เมื่อสองเดือนก่อน
พูดไปแล้วเรื่องมันยาว..ต้องย้อนกลับไปเริ่มเรื่องที่..หลังกลับออกจากป่ามากันแล้ว...บ่ายวันรุ่งขึ้น
พวกเราทุกคนขึ้นเครื่องเข้ากรุงเทพฯ ไปร่วมพิธีรับศพไอ้พี่เทคซึ่งทหารได้นำมามอบให้ครอบครัวไอ้พี่เทคมัน
อย่างพร้อมหน้า
มีพิธีต้อนรับอย่างสมเกียรติ..โลงศพคลุมด้วยธงชาติไทยผืนใหญ่...พร้อมกองทหารเกียรติยศเข้าร่วม
ไว้อาลัย...ถือเป็นนายทหารชั้นสัญญาบัตรที่ตายในขณะปฏิบัติหน้าที่
เป็นครั้งแรกที่กูพบหน้าพ่อแม่พี่เทค...ทั้งสองท่านอายุพอๆกันกับพ่อแม่พวกกูท่าทางใจดีมาก...
คุณแม่น้ำตาอาบแก้ม..กูต้องรีบเข้าไปกราบแทบเท้าขอขมาพวกท่านทันที..เพราะเป็นต้นเหตุให้ลูกชายคนเดียวของท่าน
ต้องตายก่อนวัยอันควร...
นึกว่าพวกท่านจะโกรธพากันต่อว่ามาเสียอีก..อย่างน้อยยังรู้สึกดีที่โดนด่าจะได้สบายใจกับความรู้สึกผิด
ที่เก็บไว้ข้างใน..กลับกลายเป็นว่า..พวกท่านรู้จักกูก่อนด้วยซ้ำ..แม้ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน..เพราะพี่เทคมาเล่าให้ฟัง...
พอพบกันท่านเปรยว่า.. ‘ไม่แปลกใจสักนิด..ทำไมเจ้าเทคมันถึงได้หลงรัก’ อารมณ์กำลังเศร้า กูรู้สึกอายจนหน้าร้อนซะงั้น
งานศพพี่เทคผ่านไปด้วยดี ท่ามกลางบรรยากาศเศร้าเสียใจของทุกคนที่ร่วมในเหตุการณ์..กูร้องไห้
มากมายตอนเผาศพจนเป็นลม..ไม่เคยร้องเยอะแบบนี้มาก่อน..อาจร่างกายอยู่ระหว่างฟื้นคืนกำลังด้วย...พอมีอะไรมา
กระทบจิตใจเข้าหน่อยเลยทำให้แบกรับไม่ไหว...ยิ่งในหัวเห็นแต่ภาพที่มันทนทุกข์ทรมานก่อนตาย..แต่ยังฝืนกัดฟัน
สารภาพความรู้สึกที่มีให้กูจนวินาทีสุดท้าย...กูคงได้แต่บอกฝากสายลมหวังว่าพี่จะได้ยิน.‘ตะเกียงก็รักพี่ครับ’
เพื่อไม่ให้พ่อกับแม่ไอ้พี่เทคโศรกเศร้าเสียใจมากมาย กูพาลแวะไปอยู่เป็นเพื่อนพวกท่าน
ในสัปดาห์แรกแทบทุกวัน จนท่านออกปากขอกูเป็นลูกบุญธรรม พ่อเกริกแม่ษาไม่ขัดข้อง...กูเลยกลายเป็นลูก
ของท่านไปอีกคน...ยอมรับว่าดีใจมากและยินดีที่ได้คอยดูแลพวกท่านแทนพี่เทคไปตลอด...หวังว่าพี่ชายที่แสนดี...
จะไปสู่สุขคติอย่างสงบสุข
ถึงจะมีเรื่องดีๆมาทำให้ชุ่มชื่นหัวใจ...แต่สัปดาห์ต่อมา พ่อเกริกก็พากูกลับเชียงราย...ทุกคนคงคิดว่า
กูน่าจะดีใจมากที่ได้กลับมาอยู่กับครอบครัวอย่างพร้อมหน้า
เปล่าเลย...นอกจากฝันร้ายในตอนกลางคืน...กับความรู้สึกผิดที่ฝังอยู่ในใจเป็นเพื่อน..ยังมีภาพติดตา
คอยย้ำเตือนตามหลอนจนนอนไม่หลับ..ยิ่งต้องนอนคนเดียว..ไม่มีความอบอุ่นจากกายใครบ้างคน...ไม่มีอ้อมกอดให้ซุกหลับ...
ไม่มีกลิ่นกายกรุ่นที่คุ้นเคยกล่อมนอน..ทำเอานอนกระสับกระส่ายทรมานแทบทุกคืน...
หนักหนาสาหัสยิ่งขึ้นกว่าเดิม...เมื่อดันมาได้ยินพ่อเกริกกับแม่อรและพวกพี่คุยกันเรื่องของกูเข้าให้..
“ต้องจับแยกให้เร็วที่สุด...ทั้งสองคนรู้สึกเกินพี่น้องไปแล้ว..ใช้เวลาไม่นานก็คงลืม..
ยังเด็กกันทั้งคู่” เสียงพ่อเกริกพูดไม่ดังนัก..กูชะงักกึกหาที่กำบังแอบฟังสิ่งที่ทุกคนคุยกันภายในห้องหนังสือ..
พวกเค้าคงไม่คิดว่ากูจะมาได้ยิน..คงคิดว่ากูหลับบนห้องละมั้ง...ไม่ติดว่านอนไม่หลับเพราะฝันร้าย...กะลุกมาเดินเล่นสักพัก
ให้มันโล่งๆ เลยมาได้ยินเข้าโดยบังเอิญ
“แล้วพ่อจะย้ายตะเกียงกลับมาเรียนที่นี่เมื่อไหร?...” พี่ตระกูลถามพ่อเกริกขึ้นมา
“คิดว่าเปิดเทอมใหม่นี่เลย...ยังไงฝากแกจัดการให้เรียบร้อยด้วย...ตอนนี้เรื่องราวก็จบลงแล้ว...คงไม่มี
ความจำเป็นให้ไปอยู่กรุงเทพฯอีก..ความใกล้ชิดจะทำให้น้องถล้ำลึกไปมากกว่านี้” กูไม่รู้ว่าเดินกลับมานั่งกอดเข่าคุดคู้
อยู่บนเตียงได้อย่างไร..เหมือนวิญญาณล่องลอย....ทุกคนรู้เรื่องของกูกับไอ้พี่โต๋แล้วแน่ๆ...เพียงแต่พ่อสิงห์รู้เรื่องนี้
ด้วยหรือไม่?...หรือพ่อเกริกกับพ่อสิงห์...ตกลงแยกพวกเราจากกันเรียบร้อยแล้ว..คิดถึงตรงนี้หัวกูก็ว่างเปล่า...
ใจมันโหวงเหวงไปเลย...
นับจากคืนที่กูรู้เรื่อง...กูกับไอ้พี่โต๋จะไม่ได้เจอกันอีกต่อไป...กูก็หมดแรง...กอปรกับสภาพจิตใจที่หดหู่
ต่อเนื่องไม่หาย...ทำให้กินข้าวไม่ได้..ฝืนกินเข้าไปมันกลับขย้อนออกมาจนหมด..กลางคืนก็นอนไม่หลับ...สมองอัจฉริยะ
จดจำได้ทุกเรื่องที่ได้ยินได้รับรู้..มันกลายเป็นอาวุธร้ายเข้าทิ่มแทงประหัตถ์ประหารซ้ำเติมกูเข้าไปใหญ่...ลองโทรไปหา
ไอ้พี่โต๋มันดูเผื่อจะได้ยินเสียงมันบ้าง...กลับได้ยินแต่สัญญาณฝากข้อความไม่มีการตอบรับ...เหมือนมันจงใจปิดเครื่อง...
ลองโทรเข้าเบอร์บ้าน...ก็ไม่เคยได้คุยกับมันสักครั้ง....มีแต่คนบอกว่ามันไปช่วยงานพ่อสิงห์...แม้แต่แม่อรยังอ้ำอึ้ง
ที่จะบอกความจริงกับกู....ทุกคนคงเจตนาให้เราทั้งคู่ไม่ต้องติดต่อกันอีก...
เมื่อทุกคนต้องการแบบนั้น...กูจึงกลับมาคิดและเริ่มตัดใจ...แต่การทำใจมันกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด...
ไม่ว่าจะกินนอน..นั่ง..ยืน..เดิน..สมาธิกูไม่อยู่กับตัวเลย..เหม่อลอยจนบางครั้งพ่อเกริกยังพิรุธ...แต่กูก็เฉไฉว่ายังหลอน
ไม่หายเรื่องที่ผ่านมา...จึงไม่มีใครเซ้าซี้อาการของกูอีก...
ผ่านไปเป็นอาทิตย์..ที่กูฝืนทำตัวปกติ...กินข้าว..แล้วก็ต้องอ๊วกออกในห้องน้ำเอาทีหลัง...
เหมือนร่างกายมันไม่ยอมรับอาหาร...กูไม่เคยปริปากบอกคนในบ้านรู้...พยายามทำตัวปกติ..ทั้งที่รู้ตัวดีว่าโทรมลงทุกวัน...
กูกินไม่ได้นอนไม่หลับ...ในหัวมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา...
ผ่านไปวันแล้ววันเล่า...จนในที่สุดเข้าวันที่สามอาทิตย์ที่สอง...กูก็น๊อคอยู่บนเตียงในห้องไม่รู้สึกตัวไปเลย...
ฟื้นมาอีกที...พบตัวเองนอนในโรงบาลเรียบร้อย...แถมสายน้ำเกลือฝังตรงแขนอีก..กูหลับไปสองวันเต็มๆ...คงเพราะนอน
ไม่หลับมาหลายวันติดกัน..ร่างกายมันเลยปิดสวิทซ์เองเลยทีนี้...
กลายเป็นเรื่องวุ่นวายสำหรับคนในครอบครัว..หน้าตาแต่ละคนจ้องมองกูในวันที่ลืมตาฟื้นขึ้นมา....
มีแต่ความเป็นห่วงฉายชัด...ตั้งคำถามกันแซ่งแซ่...ว่าเป็นอย่างไร..เกิดอะไรขึ้น ไม่สบายทำไมไม่บอก.บลาๆๆ...
มากมายหลายคำถาม...และก็ได้คำตอบจากกูคำตอบเดียว...ว่ากูยังไหวสบายดี...คงเพราะยังหลอนกับเรื่องในป่า...
เลยนอนไม่พอ...เป็นข้ออ้างเก่าๆ ที่นำมาใช้เหมือนทุกครั้ง...
การกินของกูทำให้ไม่สามารถแก้ตัวกับใครได้อีกต่อไป...เพราะกูอ๊วกออกมาทันทีหลังกลืนข้าวเข้าไป
ได้ไม่ถึงสามคำ...แย่ยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะที่ผ่านมาอย่างน้อยต้องผ่านลงท้องไปกว่าสิบนาทีถึงค่อยอ๊วก แต่ตอนนี้
มันไม่ยอมรับอาหารลงกระเพาะเลย...กูไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเองได้...แม้แต่พลังปราณที่ไม่ยอมฟื้นคืน...ต่อให้พยายาม
รวบรวมเดินลมปราณอย่างไร...กลับต่อไม่ติดสักครั้ง..หนำซ้ำหากยังขืนฝืนมากไปกลายเป็นธาตุไฟจะแตกเอาได้...สุดท้าย
ไม่เหลือแม้แต่แรงจะรวบรวมลมปราณอีกด้วยซ้ำ...ได้แต่นอนแหม่บบนเตียงคนป่วยกินน้ำเกลือแทนข้าว
อาการของกู..หมอได้แต่ลงความเห็นว่าภาวะจิตใจเครียดจัด...พักผ่อนน้อย
กอปรกับร่างกายต่อต้านอาหาร...รักษาไม่ได้ผลนอกจากคนไข้จะต้องไม่เครียด...กูเข้าใจที่หมอบอกนะ
และพยายามอย่างยิ่งที่จะดูแลตัวเอง...ไม่ให้ทุกคนเป็นกังวล...แต่เชื่อไหมใจมันไม่ยอมทำตาม....
กระปรกกระเปลี้ยไปดื้อๆ ซะงั้น...
กลายเป็นเรื่องใหญ่...เมื่อน้ำหนักกูลดฮวบฮาบ...เพราะกินอะไรไม่ได้เลยจริงๆ...ไม่ว่าแม่ษา
จะพยายามสรรหาของอร่อยที่กูชอบมาเอาใจป้อนให้ถึงปาก...กูพยายามฝืนกินแล้ว...สุดท้ายก็อ๊วกออกมาทุกครั้ง...
พาเอาทุกคนเครียดกันไปหมด...มีเวลาได้อยู่คนเดียวบ้างตอนกลางคืน....น้ำตากูไหลอาบแก้ม....
มันนอนไม่หลับ...แต่ไม่กล้าขอยานอนหลับจากหมอ..เพราะยิ่งจะทำให้ทุกคนเป็นห่วงเข้าไปใหญ่...
ต่อด้านล่าง
-
- 2 -
ถามว่ามีเรื่องอะไรคิดมากที่สุด....อะไรที่มันรบกวนจิตใจในตอนนี้...กูตอบไม่ถูก....มันผสมปนเป
กันไปหมด..ไม่ว่าจะเรื่องความรู้สึกของคนในครอบครัว..เรื่องของกูกับไอ้พี่โต๋...เรื่องของพ่อสิงห์แม่อรที่กูรักเคารพ
เหมือนพ่อแม่กูอีกคน...ไม่รู้พวกท่านจะโกรธจะเกลียดกูหรือเปล่า?....จะเอ็นดูกูเหมือนเดิมไหม?..กูยังจะมีโอกาส
ได้เจอพวกท่านไหม?....หรือกระทั่งพวกเพื่อนในแก็งค์สิงห์โตดำทุกคน..กูคงไม่มีโอกาสได้เจอพวกมันอีกแล้ว...
เพราะเปิดเทอมมา..กูไม่ได้เรียนที่เดิมแล้วนี่..
ทุกๆ เรื่องมันเก็บไว้ในหัวพาให้คิดตลอดเวลา...ไม่สามารถบอกเล่าให้ใครฟังได้...กูไม่กล้าติดต่อ
กับใครเลย..หลังจากความพยายามที่จะติดต่อไอ้พี่โต๋หมดสิ้นลง....จะได้ประโยชน์อะไรเล่า..หากกูติดต่อกับพวกมัน..
ซึ่งผลลัพธ์ก็รู้อยู่แล้ว...ไม่มีใครสามารถช่วยเหลือกูได้...เมื่อพวกผู้ใหญ่เค้าตัดสินใจกันไปแล้ว...นั่นคือไม่สามารถ
เปลี่ยนแปลงได้อีก...ที่สำคัญกูไม่กล้ายืดอกออกไปขอร้องพวกท่าน...บอกตรงๆ..กูเองรู้สึกผิดและละอายใจที่ทำให้
พวกท่านผิดหวังกับเรื่องนี้.
เพราะฉะนั้น...กูจึงเก็บเรื่องนี้ไว้ภายในไม่แสดงให้ทุกคนรู้..ว่ากูรู้เรื่องแล้ว...เลยทำให้พวกเค้า
หาสาเหตุอาการของกูไม่เจอเหมือนกัน...ต่างสรุปว่กันว่าที่กูเป็น..เพราะดันใช้พลังปราณในการต่อสู้กับกรองกุมภ์จนหมดก๊อก
และยังมากดดันต่อเนื่องยาวนาน...รวมถึงความเสียใจกับการจากไปของไอ้พี่เทคที่สละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยเหลือกูอีก...
ต่างเหมารวมเอาทุกเรื่องว่าคือต้นเหตุความเครียดทั้งหมด...พยายามพากันปลอบโยนให้กูสบายใจ...โดยไม่มีใครเอ่ยถึง
เรื่องไอ้พี่โต๋กันเลย....เหมือนเป็นเรื่องต้องห้ามที่ไม่ควรนำมาเป็นประเด็น...ซึ่งกูก็ปิดปากเงียบเช่นกัน..ไม่พูดถึงแม้แต่
จะเอ่ยถามเสียด้วยซ้ำ..
ย่างเข้าสัปดาห์ที่สาม....กูทรุดหนักผอมจนหนังติดกระดูก...สังเกตุเห็นความหนักใจของทุกคน
ที่แสดงออกได้ดี...เริ่มกังวลกันมากมาย...พยายามผลัดเปลี่ยนกันมาคอยดูแลเอาใจกูสารพัด....โดยเฉพาะแม่ษา
ไม่ยอมห่างกูเลยด้วยซ้ำ
กูพยายามบอกให้ทุกคนไม่ต้องกังวล..เดี๋ยวก็คงดีขึ้น...แม้ปากจะพยายามพูดให้ทุกคนรู้สึกสบายใจ...
แต่ร่างกายกับทรุดลงเรื่อยๆ...จนในที่สุดน๊อคไปอีกครั้ง...ซึ่งไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าครั้งนี้กูวูบหมดสติไปตอนไหนเมื่อไหร่...
จำได้ว่าในขณะที่หลับ...กูไปเจอไอ้พี่เทคมันที่ไหนสักแห่งไม่รู้จัก...เราสองคนมีโอกาสได้นั่งคุยกัน
ยังกับว่ามันยังมีชีวิต..หน้าตาของมันดูมีความสุขมาก...
“พี่ดีใจจัง..ที่ได้เจอตะเกียงอีก” มันยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนมาให้ รอยยิ้มของมันทำให้
หน้ามันหล่อขึ้นเป็นกอง ทั้งที่เดิมมันก็หล่ออยู่แล้ว
“ตะเกียงก็ดีใจครับ...พี่เป็นไงบ้างสบายดีไหม?”
“พี่สบายดี...แต่ไม่สบายใจ..ที่รู้ว่าตะเกียงไม่ดูแลตัวเองเลย..ทำให้พี่เป็นห่วงมาก..
จนต้องมาพบเพื่อเตือนสติด้วยตัวเอง” มันตอบกูมา
“อืม...ขอโทษครับ..ที่ทำให้พี่เป็นห่วง...ตะเกียงคงเป็นน้องที่แย่เอามากๆ...ถึงตอนนี้
ยังทำให้พี่ลำบากใจอีกจนได้” กูตอบมันไปอย่างไม่สบายใจ
“ช่างเถอะ...พี่เข้าใจ....ต่อไปนี้สัญญากับพี่...ว่าจะดูแลตัวเองให้ดี...รับปากพี่ได้ไหมครับ”
มันยิ้มเอามือลูบหัวกูไปด้วย..ก่อนจะดึงเข้าไปซบตรงไหล่มัน..กูไม่ได้ขืน...กลับรู้สึกดีด้วยซ้ำ..เหมือนได้รับกำลังใจมากมาย
เราต่างคนต่างนั่งกันเงียบๆ มันก็ยังเอามือลูบหัวกูช้าๆ ไม่มีใครพูดอะไรอีก
ผ่านไปได้สักพักใหญ่ๆ..มันถึงได้เอ่ยปากขึ้นมาว่า
“เอาหละ...ตะเกียงมานานแล้ว..ได้เวลากลับเสียที..ไปกันเถอะพี่พาไปส่ง” ก่อนจะดึงมือกูลุก...
เราเดินจับมือกันตลอดทาง...กูก็เชื่องเดินตามมันต้อยๆ..โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันพากูไปส่งที่ไหน....เหมือนว่าเราเดินมา
กันไกลไม่น้อย...กระทั่งถึงที่ไหนไม่รู้...รอบข้างว่างเปล่า..ขาวโพลนไปหมด..ดูไม่ออกว่าทิศไหนเป็นที่ทิศไหน..
มันเหมือนกันหมด..
“ถึงแล้วนะครับ...พี่คงส่งตะเกียงได้แค่นี้...อย่าลืมที่รับปากพี่ไว้..กลับไปดูแลตัวเองให้ดี...
สัญญากับพี่สิครับ” มันก้มเอามือลูบหัวกูเบาๆ พร้อมกับขอคำยืนยันให้กูรับปาก..กูเงยหน้าจ้องตามัน...มีแต่สายตาอบอุ่น
อ่อนโยนแสดงความรู้สึกไม่ซ้อนเร้นฉายชัดออกมา..เป็นดวงตาที่มันเคยใช้มองกูก่อนสิ้นใจในวันนั้น..ไม่รู้น้ำตากูไหล
มาตอนไหน...รู้สึกตัวก็ตอนมันเอามือเกลี่ยเช็ดให้ข้างแก้มเบาๆ...ก่อนจะก้มลงมาจูบหน้าผากกูนิ่งๆ...แล้วถอนจูบกลับไป
“ครับ....ผมสัญญาจะดูแลตัวเองให้ดี....พี่ครับตะเกียงอยากบอกพี่ว่า...ผมรักพี่ครับ” กูพูดจบ..
มันฉีกยิ้มกว้างน้ำตารื้นคลอเบ้า...ยิ้มครั้งนี้ของมันสว่างไสวจนกูแสบตาไปหมด....ต้องปิดเปลือกตาลงทันที...
มันสว่างจร้ามากเกินไป...ทันได้ยินประโยคสุดท้ายมันพูดตอบมาว่า
“ขอบคุณมากครับ...ดวงใจของพี่”
แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไปอีกครั้ง
ลืมตาตื่นมารู้สึกพร่าเบลอ...เห็นเงาหน้าคนลางๆ..เหมือนจะคุ้นเคย..แต่ก็ไม่ชัดเจน...กำลังก้ม
มองหน้ากูตอบตอนนี้...ก่อนที่กูจะกระพริบตาติดๆ กัน แล้วค่อยเปิดตามองอีกครั้งเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ...จนเห็นเป็น
หน้าคนคุ้นเคยจริงๆ...คนๆ นั้น....จ้องตอบกูดวงตาอิดโรย..แต่แฝงแววดีใจ..ห่วงใย..กังวล..ปนเปกันดูยุ่งเหยิงไปหมด
กูจ้องมันนิ่งๆ..ไม่รู้นานเท่าไหร่...ก่อนที่จะสัมผัสถึงมือหนาค่อยเกลี่ยน้ำตาตรงหางตาให้ทั้งสองข้าง...
เรายังคงมองกันอยู่อย่างนั้น...กูไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมาได้ยังไง..พักนี้บ่อน้ำตาคงมีปัญหา...มักไหลออกมาเอง
โดยกูไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่ามันไหลตอนไหน....
“ขอบคุณมากครับ...ขอบคุณที่ตื่นมาอีกครั้ง...ขอบคุณจริงๆ ที่ไม่ทิ้งกันไป...ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ที่คืนหัวใจให้ผมมา” เสียงทุ้มนุ่มหูที่ไม่ได้ยินเป็นเดือน..พูดเหมือนคนละเมอตรงหน้า...สายตามันไม่ละไป
จากหน้ากูเลย...กระทั่ง
“ฮ่ะแฮ่ม!...พ่อว่าให้ทุกคนได้ถามอาการน้องหน่อยดีไหม?..โตโต๋” เสียงพ่อสิงห์...ทำให้สติกู
กลับคืนมาทันที..ก่อนจะค่อยมองสำรวจไปรอบๆ..บัดนี้คร่าคร่ำไปด้วยผู้คนที่กูรู้จักคุ้นเคยเป็นอย่างดี....พ่อเกริก..แม่ษา..
พ่อสิงห์..แม่อร..พี่เต้..พี่ตระกูล..พี่ตระการ...ไอ้พี่บอมย์...ไอ้พี่รัน..ไอ้พี่พรต..ไอ้พี่หน่อง...ไอ้พี่ชัด..ไอ้พี่ต้า..ไอ้พี่วิน...
ไอ้พี่กาน..ไอ้พี่โทนี่...และคนสุดท้าย..น้องสาวคนเล็กของกู...ไอ้ตระกอง
กูงง...มันเกิดอะไรขึ้น...ทำไมทุกคนมารวมตัวกันเต็มห้อง..มาตั้งกะเมื่อไหร่....มาทำไมกัน...
นัดกันมาหรือไง..หรือกูกำลังฝันหลับยังไม่ตื่น...สายตาแต่ละคนที่มองกู..มีทั้งน้ำตาคลอเบ้า..มีทั้งแวววิตกกังวล..
ยิ่งแม่ษากับแม่อรด้วยแล้ว...ตาแดงช้ำเหมือนคนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก...
“หิวน้ำ..” กูพูดเสียงแหบพร่า..แทบจะไม่ได้ยิน..เพิ่งรู้สึกว่าคอแห้งมากมาย...ไอ้พี่โต๋มัน
รีบจัดการรินน้ำอุ่นใส่แก้ว...เสียบหลอดดูด....ก่อนจะพยักหน้าให้ไอ้พี่บอมย์หมุนปรับระดับเตียงให้ส่วนหัวยกขึ้นช้าๆ....
ท่ามกลางสายตานับยี่สิบคู่ที่มองตลอดเวลา โดยยังไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น
จากนั้น..มันก็เอาหลอดดูดมาจ่อถึงปากให้กูค่อยๆ ดูดน้ำกินทีละนิดๆ...รู้สึกชุ่มคอขึ้นหน่อย....
ก่อนจะบิดหน้าหนีเมื่อรู้สึกอิ่มหลังจากจิบไปได้ค่อนแก้ว...ไอ้พี่โต๋มันเอาแก้ววางคืนตรงโต๊ะหัวเตียง...กูเหลือบตามอง
การกระทำของมันตลอด...เริ่มมีโอกาสสำรวจหน้าตาของมันจริงจัง..พอมันหันกลับมาจ้องกูอีกครั้ง..
และไม่ทันรู้ตัวว่าตัวเองกำลังคิดทำอะไรอยู่..มือกูก็ไวก่อนความคิด..ค่อยเอื้อมลูบคลำใบหน้าของมันเบาๆ
โดยลืมไปว่าไม่ได้อยู่เพียงลำพังสองคน...
หน้าตาหล่อเทพของมันตอนนี้...ครึ้มไปด้วยหนวดเคราที่ขาดการดูแลเอาใจใส่มาหลายวัน...ขอบตาคล้ำ
ยังกะหมีแพนด้า..หน้าตอบซูบเหมือนคนอดหลับไม่ได้พักผ่อนมานาน...แววตาอิดโรยแต่ก็ยังวาววับเหมือนยิ้มได้..
ไม่มีใครทักท้วง...ไม่มีใครพูดอะไร..แม้แต่ตัวมันก็ปล่อยให้กูลูบไปตามใบหน้าของมันยังกะฝัน..
มันคือความจริง...ใบหน้ามันอยู่ตรงนี้จริงๆ..กูสัมผัสได้...เกือบสามอาทิตย์ที่ไม่ได้เห็น...ไม่ได้คุยกัน...ไม่รู้ข่าวคราวมันเลย...
ตอนนี้ตัวเป็นๆ อยู่ตรงนี้แล้วจริงๆ ..ก่อนจะรู้สึกถึงมือหนาค่อยประกบมือกูบิดปากจูบลงบนกลางฝ่ามือนิ่งๆ..เหมือนประทับ
รอยจูบถ่ายทอดพลังผ่านจูบนี้ให้ซะงั้น
ไม่ได้พูดโกหก...จูบนี้อุ่นหวาบ..ความร้อนแล่นผ่านกลางฝ่ามือวิ่งเข้าถึงหัวใจ...จนทำให้หัวใจที่คิดว่า
มันเต้นช้า..ช้ามาก...กลับมาโครมครามยังกะกองรัวอีกครั้ง...เรียกความร้อนวิ่งขึ้นหน้าทันที...ปานนี้หน้าคงแดงเถือกแล้วแน่ๆ...
ไม่ต้องเดาก็รู้
“อย่าทำให้พี่ตกใจอีกนะครับ...อย่าทำเหมือนทิ้งกันไป...รับปากพี่สิครับ” กูไม่เข้าใจมันพูดถึงอะไร...
แต่เห็นแววตาที่มีน้ำตารื้อขึ้นมา...พาใจหาย...จนต้องรีบพยักหน้าให้ไปทันที...ถึงเห็นรอยยิ้มดีใจของมันกลับมา...
ขับให้หน้าเหนื่อยล้าของมันสว่างจ้าเปล่งประกายวิบวับขึ้นมาทันที..กูมองตาค้างเผลอยิ้มออกไปให้มันเช่นกัน..
นับเป็นร้อยยิ้มแรกที่ตื่นมา..รู้สึกว่ายิ้มออกมาจากใจเลยว่างั้นก็คงได้...
ก่อนที่เราสองคนจะสร้างโลกส่วนตัว..โดยลืมนึกไปว่าพวกเราไม่ได้อยู่ตามลำพัง...ต่อเมื่อพ่อเกริก
เดินมาเอามือลูบหัวกูเบาๆ...ไอ้พี่โต๋มันถึงถอยหลบออกไป ให้พ่อๆ แม่ๆ..และทุกคนสลับกันเข้ามาทักทายพูดจา
ถามไถ่อาการ..กูตอบได้บ้างไม่ได้บ้าง..เพราะยังจับต้นชนปลายเรียงลำดับไปถูก..ก่อนจะรู้สึกหนักหัวจนตาจะปิด..
จนทุกคนสังเกตุได้พากันหยุดคำถาม...ปล่อยให้ไอ้พี่โต๋เข้ามากุมมือกูไว้ เอามืออีกข้างลูบหัวกูอย่างนุ่มนวล...
พร้อมกระซิบบอกกูว่า
“เหนื่อยก็หลับพักผ่อนนะครับ...พี่จะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน..แล้วค่อยตื่นขึ้นมาเจอกันนะครับสัญญา....
ห้ามหลับนานเป็นอันขาด..” กูจำได้แค่นั้น....รู้สึกว่าตนเองเผลอยกยิ้มมุมปากให้มันไป ก่อนจะผล่อยหลับไปในที่สุด.......
สัญญาจากคนเขียน...จะมีเรื่องของพี่รันกับไอ้พี่พรตต่อ
ในภาคมหา'ลัย แน่นอน...ใครเป็นแฟนคลับคู่นี้ติดตามได้ต่อจากตะเกียง
ในชื่อเรื่อง...'เหยี่ยวหัวใจ' รับรองได้ชมความรั่ว...มันส์..ฮา..ของไอ้พี่พรต
และการแก้ไขปัญหาของกุนซือเทพ...สิงห์รัน
สรุปไตรภาคย์..ของตะเกียงพิเศษ..ประกอบด้วย
ตะเกียงพิเศษ...เป็นเรื่องสมัยมัธยม
เหยี่ยวหัวใจ...เป็นเรื่องตอนเรียนมหา'ลัย
จอมใจนักเลง...วัยหนุ่มใหญ่ตอนทำงาน
พระเอก& นายเอก...ก็ตามเนื้อเรื่องแต่ละตอนนั่นแหละค๊า
ใครรักนิยายของเราอย่าลืมให้กำลังใจกันด้วยน๊า..
รักทุกคนเช่นกัน
Luk. :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
อ่านแล้วสงสารน้องมากมาย แต่ดีใจที่สุดท้ืายก็ได้อยู่กับโตโต๋อีก
-
ตะเกียงตรอมใจอ่ะ น่าสงสาร และดีใที่ผู้ใหญ่เข้าใจในรักอ่ะ
:กอด1: รักตะเกียงกะโตโต๋มากๆ รักคนเขียนด้วย :L1:
-
อดใจรอไม่ไหวแล้ว เหยี่ยวหัวใจ คงจะมันส์ปนรั่ว
อยากให้พี่เทคกลับมาจัง จะได้มีหวานใจเป็นของตัวเองสัก 1 เรื่อง
+1 ครับ
-
ชอบทุกเรื่องตามทุกเรื่องดีทุกเรื่อง o13
:call:
-
จะรอติดตามทั้ง3เรื่องนะครับ และเป็นกำลังใจให้นักเขียนต่อไป
-
มาร่วมยกมือรอด้วยคน :mc4:
คุณลักษ์เขียนได้ดีจริงๆ ครับ
ชอบทุกเรื่องเช่นกัน....
ได้ทุกรส...ทุกอารมณ์....ยิ่งเรื่อง...ตะเกียงพิเศษ...ไม่คิดว่าเนื้อเรื่องจะแฟนตาซีสมจริงได้ปานนี้....
เรื่อง...จอมใจนักเลง...แม่ง..หื่นได้ใจโจ๋มักๆ...
เรื่อง...เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้....พี่วีเป็นนายเอก ในดวงใจเลยคร๊าบบบบ...หลงรักไปแล้วเต็มๆ
อยากเจอรักแท้ได้คนข้างกายแบบพี่วีมากๆ...อิจฉาพี่กลที่สุดเลยครับ...
จะรอ รัน& พรต...คู่รักถล่มปฐพีอีกคู่หนึ่งที่เฝ้าติดตามอย่างใกล้ชิด
ตัวละครหลากหลาย....คาแร็กเตอร์โดดเด่นชัดเจน...ให้ความรู้สึกสมจริงมากครับ
รักคนเขียน...ขอบคุณมากครับลักษ์ :กอด1:
-
รอรันกับพรต :pig2:
-
ทั้งพี่โต๋และน้องตะเกียงอายุเท่านี้ผ่านอะไร ๆ มามากยิ่งกว่าผู้ใหญ่บางคนเสียอีก
พ่อและแม่ของทั้งสองฝ่ายก็น่าจะรู้ดีว่าทั้งสองจะสามารถช่วยกันฝ่าฟันอุปสรรคร่วมกัน
ได้เป็นอย่างดี และทั้งสองฝ่ายก็มีผู้สืบตระกูลแล้ว น่าจะทำใจให้ทั้งสองคบกันได้
สงสารทั้งพี่โต๋และน้องตะเกียงมาก ตอนนี้คงจะได้อยู่ร่วมกันแบบมีความสุขและ
เป็นที่ยอมรับของพ่อแม่พี่น้องได้แล้ว เอาใจช่วยเสมอทั้งคนแต่งด้วยค่ะ +1 แทน
คำขอบคุณ
-
ว้าวว รันกะพรต
มาด้วยเย้ๆๆ ต้องตามไปอ่านแน่ๆ
เหยี่ยวรั่ว กะกุนซือเทพ ตะเกียงจะจบแล้ว เฮ้อ คงคิดถึงโตโต๋กะน้องน่าดู ยังๆ ไง ก็ให้แวบไปเรื่องรันหรือว่าเรื่องบอมย์บ้างนะค้าบบ
ขอบคุณมากคับพี่ลัก
-
ต้องแอบน้ำตาซึม กลัวคนเห็น :sad11: บรรยายซะเศร้าตามตะเกียงเลยค่ะ
แต่ตอนหลังดีใจโครต แถมมีเรื่องใหม่ของเหยี่ยวรั่วด้วย รออ่านนะคะ
-
สนุกมากมาย :pig4:
-
ตอนนี้น้ำตาไหลรู้สึกเจ็บกับตะเกียงไปด้วยอ่ะดีแล้วที่ทุกคนยอมรับความรักที่น้องมีให้กัน
-
เห็นชื่อตอน นึกว่าจะหวานปนหื่น ที่ไหนได้เศร้าซึ้งซะงั้น :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เศร้าจัง :monkeysad: แต่เป็นกำลังใจให้เสมอคร๊าบบบบบบ :mc4:
-
สงสารตะเกียง :m15: :m15:
-
ดีใจจัง ได้อ่านรันกับพรตเป็นเรื่องยาว
ได้เป็นพระเอก นายเอกเต็มตัวแล้ว :m11:
-
:L1: รักทุกคู่ จะรออ่านเรื่อง พรต กับ รัน (เป็นพิเศษ)
-
อีก 2 ตอนตะเกียงจะจบแล้วเหรอออ :sad4: :sad4:
ไม่อยากให้จบเลยอ้ะ แค่แฮปปี้เอนดิ้งกันเเล้วเนอะ อิอิ
ถึงเรื่องนี้จะจบแล้ว เค้าก็จะเป็นกำลังใจให้ตัวเองในเรื่องต่อๆไปเรื่อยๆเลยน้าา
ชอบอ่ะ :o8: มีคนรอรันกะพรตเยอะเลย เหมือนเราเลย อิอิ
ขอบคุณมากๆเลยนะค้าาาา
-
อ๊าย สงสารตะเกียงกับพี่โต๋
ผู้ใหญ่คงไม่จับพรากแล้วใช่เปล่าสงสารเด็กๆ
-
โอ้ะ จะตรอมใจตามเลยนะเนี่ย :sad4:
-
ตอนนี้กำลังติด จอมใจนักเลงเลยค่ะ แล้วจะรอ เหยี่ยวหัวใจต่อนะคะ ^^ :pig2: :pig2: :pig2:
-
:กอด1:
-
:impress2:รอคู่รันพรตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต o13
-
ซึ้งๆๆๆๆๆๆ
:impress3: :impress3: :impress3:
ปล.รอกุนซือเทพกับกับเหยี่ยวรั่วจร้า
o13 o13
-
สงสารตะเกียง แต่ในที่สุดก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
ดีใจด้วยยย :L2:
แล้วก็จอรอติดตามอีกสองเรื่องต่อไปค่า
สู้ๆ อิอิ
-
เศร้าได้อีก :sad4: สงสารตะเกียงกับโตโต๋อ่ะ
ช่วงที่ไม่ได้เจอกันคงทรมานน่าดู
-
เห้ออออ
ในที่สุด ก้ได้รักกันอย่างเปิดเผย
เย้ๆๆๆๆๆๆ
o13 o13 o13
รออ่านเหยี่ยวหัวใจ อิอิ
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
แล้วจะรวมเล่มไหมคะ ถ้ายังไงแจ้งด้วยนะคะ
ชอบนิยายของคุณมากค่ะ สนุก ฮาได้ใจมาก
-
โอยยยยยย บีบหัวใจจริงๆค่ะ
ตอนที่น้องตะเกียงไม่สบาย อ่านแล้วก็รู้สึกเครียดตามไปด้วย
กลัวน้องจะเป็นอะไรไป เพราะอาการหนักมากๆเลย
แต่สุดท้ายทางผู้ใหญ่ก็เข้าใจและยอมให้คบกับพี่โต๋ :)
จะตามอ่านเรื่องอื่นต่อๆไปนะคะ ~
ดีใจที่ได้รู้ว่าจะมีเรื่องของพรตกะรันต่อด้วย!
(แอบปลื้มคู่นี้เป็นการส่วนตัว 555)
-
ไมได้เข้ามาอ่านหลายวันเลย ใกล้จะจบแล้วเหรอ
แต่ตอนต่อสู้มันส์มาก ชอบมากเลยสนุกค่ะ
ตอนที่เทคตายเราเกือบร้องไห้ อารมณ์อ่อนไหวจริง
ตะเกียงคิดถึงพี่โต๋มากเลยเหรอถึงกับไม่สบาย
-
อยากรู้จังเลย ว่าพ่อแม่รู้ได้งัยว่านู๋ตะเกียงเครียดเรื่องอะไร พี่โต๋ถึงได้มีโอกาสมาอยู่ข้างๆกันอีก
-
ตอนตะเกียงเครียดเล่นเอาเครียดตามเลยง่ะ
รออ่านเหยี่ยวหัวใจ เย้ๆ
-
แอบสงสารน้องตะเกียง แต่ก็ดีที่พ่อแม่ๆเริ่มเข้าใจแล้ว
แล้วดีขึ้นไปอีก เมื่อมันเป็นไตรภาคย์ :laugh:
จะได้อ่า :กอด1:น'เหยี่ยวหัวใจ' ด้วย แอร๊ยยยยย ชอบเหยี่ยวรั่ว
-
อยากอ่านฮันนีมูนแบบเต็มๆอ่า :haun4:
"เหยี่ยวหัวใจ" ตอนแรกคิดว่าจะไม่มีพรตรันซะอีก
จะรอติดตามเรื่องนี้นะจ๊ะ :bye2:
-
อยากจะกรีดร้องกู่ก้องให้สะเทือนไปสามภพ
o13 o13
รอรวมเล่มนะคะ
-
+ แสดงความยินดีกับ 100 & 100000 อัพ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย....จะติดตามต่อไปค้าบบบบบ
อยากอ่านคู่สิงห์รันกะเหยี่ยวพรตมานานแล้ววววว
-
เกือบตายแล้วไหมล่ะ สู้มาแทบตาย สุดท้ายแพ้ใจ ขอบอก เชียงใหม่หนาวมาก
-
:sad4: :sad4: ตะเกียงถึงกับเข้าโรงพยาบาลเลย.... :o12: :o12:
-
:m15: :m15:
+1 :L2: :L2:
-
ตะเกียงต้องหยุดหายใจไปพักนึงแน่เรยอ่ะ เดาเอานะ
-
ซึ้งอะ น้ำตาซึมไปด้วยเลย
-
จบแฮ๊ปปี้สินะ เย้ๆๆๆ พ่อแม่ไม่มีใครทนเห็นลูกทุกข์ได้หรอก เนอะ
ปล.พี่เทคคะ นิสัยพระเอกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กรี๊ดดดด จากไปแล้วยังห่วงน้องอยู่เลย เท่มากอ่ะ ถ้าไม่ติดว่าพี่ไปนู่นนนแล้ว อยากจะให้พี่มีคู่จริงๆ^^
-
หง่า หนูตะเกียงของเค้า ตรอมใจ อ่ะ กระซิกๆ เค้าสงสารน้อง :o12:
-
:L2:
-
ดีใจกลับการกลับมาของตะเกียงอ่านแล้วใจหายไกบตะเกียง
ขอให้ความรักของตะเกียงนั้นผ่านไปได้ด้วยดี เอาใจช่วยเสมอนะครับ :pig4:
-
สงสารตะเกียงง งง TT"
-
:m15: โถ...สงสารตะเกียงอ่ะ
-
ขอบคุณคุณลักษณ์มากๆ มีความสุขมากที่ได้อ่าน จะติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะ o13
-
สงสารตะเกียง
T^T
ดีนะที่ยังมีพี่โต๋ และพี่เทค?
-
เรียกน้ำตาเลย ดีใจกับตะเกียง&โตโต๋ ด้วย
-
ซึ้งมาก ตะเกียงมีเหตุผลมากเลย แต่ความรักก็ชนะทุกอย่าง ฮิ้วๆ :กอด1:
แล้วก็รอทุกภาคของเรื่องนี้นะคะ :L2:
-
:mc4: :pig2: ดีใจจังจะได้อ่าน พรต กับ รัน เย้ เย้ :jul3:
-
ในที่สุดก็ตามทัน ^^
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รักคนแต่งค๊าา า า า~~~~
ตะเกียงน้อยกับโต๋ถึงกับตรอมใจ -^-
สงสารๆ ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน
จะติดตามอ่านเรื่องต่อไป เหี่ยวหัวใจ♥จอมใจ(อ่านอยู่)
-
Part 104
รักของสองเรา...
.
.
.
.
.
ลืมตาตื่นมาอีกครั้ง รู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่ากว่าเก่ามาก...ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน..
แต่ที่แน่ๆขณะกำลังจะหลับได้เห็นหน้าไอ้พี่โต๋ และฟังคำพูดที่ออกจากปากมันก่อนตาจะปิดสนิท... ‘หลับพักผ่อนนะครับ..
พี่จะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน...รอตะเกียงตื่นมาเจอกัน’ มันบอกจะรอกู...ทำให้กูหลับสนิท...ใจอิ่มเอิบ..ไม่อยากเชื่อเลยว่า..
เพียงแค่เห็นหน้ามัน..ฟังคำพูดหวานๆที่มันพร่ำบอก..จะเหมือนน้ำทิพย์ชะโลมหัวใจกูให้พองคับอก...กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง..
มันคงเป็นน้ำมันเติมตะเกียงสำหรับกูจริงๆ
“ตื่นแล้วหรือครับ..” กูจ้องหน้าไอ้หล่อเทพ..ที่ยืนมองอยู่ หน้ามันตอนนี้สะอาดเกลี้ยงเกลา..
เสื้อผ้าก็ชุดใหม่ไม่ใช่ชุดเดิม..ที่สำคัญมันกลับมาหล่อ...ไม่สิ..มันหล่อกว่าเก่าเพราะมันยิ้ม...ยิ้มพราวอย่างมีเสน่ห์..
ขับให้หน้าหล่อขั้นเทพของมันเปล่งประกายจ้าจนสัมผัสได้
“อือ...หิวน้ำ” กูส่งเสียงตอบ พร้อมบอกไปว่ากูหิวน้ำ มันยิ้มให้ก่อนจัดการเอาน้ำอุ่นรินใส่แก้ว
เสียบหลอดเรียบร้อย..แล้วค่อยนั่งตรงขอบเตียงสอดแขนเข้าใต้คอกูประคองให้ลุกพิงอกมัน แล้วค่อยเอาแก้วน้ำจ่อปาก
ให้กูจิบในสภาพที่ตัวกูเอนพิงมันทั้งตัวนั่นแหละ..กูไม่เข้าใจว่าทำไมมันไม่ไปหมุนเตียงปรับระดับขึ้นเอา...แต่ทำแบบนี้
กูกลับชอบมากกว่า...ฮ่าๆๆๆๆ
กูถอนปากออกจากหลอด...มันรู้ว่ากูอิ่มแล้ว จึงเอาแก้ววางไว้บนโต๊ะข้างเตียง...แล้วค่อยกลับมา
สวมกอดกูไว้ทั้งตัว ก่อนจะก้มมาหอมบนหัวสูดหายใจลึกนิ่งๆ...แล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดกับกูว่า
“พี่ดีใจมาก...ที่ตะเกียงดูหน้าตาสดใสขึ้น..เดี๋ยวทานข้าวนะครับ...แม่ๆ กำลังเอามาให้..
เห็นบอกทำข้าวต้มปลากระพงเห็ดหอมมาให้ตะเกียงด้วย..” มันพูดให้ฟัง...กูอมยิ้ม..ก่อนตัดสินใจถามสิ่งที่สงสัยทันที
“พี่มาได้ยังไง...แล้วพวกเพื่อนๆ อีก..มาครบหมดเลย...รู้ได้ยังไงว่าตะเกียงอยู่ที่นี่...” กูถามมันไป
“พ่อเกริกโทรบอกพ่อสิงห์...ความจริงพี่รู้ว่าตะเกียงป่วยนอนโรงบาลตั้งแต่ที่เข้ามาวันแรกแล้ว...
แต่พี่ถูกสั่งห้ามไม่ให้ติดต่อกับตะเกียง..ขอโทษด้วยนะครับ..ที่พี่ไม่ได้มาดูแลตั้งแต่แรก” มันบอกกู
“ไม่ต้องขอโทษหรอก...ตะเกียงรู้ความจริงหมดแล้ว..พวกผู้ใหญ่ไม่ต้องการให้เราติดต่อกันเพราะอะไร..
พี่ไม่ต้องพูดต่อแล้ว...ที่จริงมันต้องยุติลงตั้งนานแล้วด้วย...จะช้าหรือเร็ววันนี้ก็ต้องมาถึง” กูตอบมันไป
“หึ..ไม่แล้วครับ...ตอนนี้เรื่องของเราพวกผู้ใหญ่ไม่มีใครห้ามอีกแล้ว...พ่อๆแม่ๆ ทุกคนลงความเห็น
ให้เราคบกันได้..ไม่จับเราแยกจากกันอีกแล้วหลังจากที่ตะเกียงสลบไปครั้งหลังสุด...” กูขมวดคิ้วหันมองหน้ามัน..
แบบไม่เชื่อในสิ่งที่มันพูด
“ไม่ต้องทำหน้าไม่เชื่อหรอกครับ..พี่พูดเรื่องจริง..ตะเกียงสลบครั้งหลังสุด...พวกเราก็ยกโขยงมากันหมด..
พี่ไม่ลืมโทรบอกไอ้บอมย์มันด้วย..และมันก็เป็นคนโทรบอกพวกเราทุกคน...พากันบินตามมาทีหลัง...พอมาถึง
ตะเกียงอาการหนักมาก...ชีพจรเต้นอ่อนถึงกับต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ...เหมือนคนหลับไม่รับรู้อะไรเลย..ไม่ว่าพี่จะเรียก
จะปลุกยังไงตะเกียงก็ไม่ลืมตา...จนพี่กินไม่ได้นอนไม่หลับ..ทุกคนพยายามให้กำลังใจบอกให้พี่กินข้าวอาบน้ำให้สบายใจ..
พี่ไม่ฟังใครทั้งนั้น...อยู่เฝ้าตะเกียงไม่กินไม่นอน..ผ่านไปหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืน...จู่ๆ ก็เกิดโกลาหลเมื่อชีพจรของตะเกียง
แผ่วลงเรื่อยๆ...จนต้องเรียกหมอด่วน...
และช่วงวิกฤตที่แย่ที่สุดเมื่อชีพจรตะเกียงหยุดเต้นไปดื้อๆ เกือบสามนาที...ทีมแพทย์และพยาบาล
ต้องช๊อทตะเกียงด้วยไฟฟ้าเพื่อให้เกิดการตอบสนอง...ณ...วินาทีนั้น..พี่ร้องไห้ไม่อายใคร..ถึงกับก้าวร้าวต่อว่าพ่อแม่ทุกคน..
ที่ทำให้เราแยกกัน..ทำให้พี่ไม่ได้ดูแลตะเกียง...พี่พูดแรงมากถึงขนาดบอกกับพวกท่านไปว่า...หากตะเกียงเป็นอะไรไป
พี่จะไม่ให้อภัยทุกคนรวมทั้งตัวเองด้วย...เมื่อไม่มีตะเกียง..ก็จะไม่มีโตโต๋..
เพราะคำพูดนี้ของพี่..ทำให้พวกท่านเข้าใจพวกเรามากขึ้น...พี่อ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์อย่าเอา
ตะเกียงไปจากพี่...คำอธิฐานของพี่คงเป็นจริง..ในที่สุดชีพจรตะเกียงก็กลับมาเต้นอีกครั้ง...พวกเรารอคอยอย่างทุกข์ทรมาน..
กระทั่งผ่านไปร่วมห้าชั่วโมงตะเกียงถึงยอมฟื้นขึ้นมา ท่ามกลางการรอคอยของทุกคน..ที่เหลือก็อย่างที่ตะเกียง
เห็นนั่นแหละ...” มันเล่าให้กูฟังอย่างละเอียด...
“ทำไมพี่ถึงมั่นใจว่า..พวกผู้ใหญ่ยอมให้เราคบกันได้แล้ว” กูยังติดใจเรื่องนี้ไม่หาย..
“ก็พอตะเกียงหลับไปแล้ว...พวกเราก็เปิดใจคุยกันทันที..และพี่ก็กราบขอขมาพ่อเกริกแม่ษาและพ่อแม่พี่
ไปเรียบร้อยแล้วด้วย..ซ้ำยังอ้อนวอนขอเป็นคนดูแลรับผิดชอบตะเกียงหลังจากนี้...พ่อแม่ของเราท่านต่างเข้าใจและยอมรับ
ในความรักของพวกเราแล้ว..คงเพราะท่านเห็นตอนตะเกียงตื่นมาเจอพี่...ทุกอย่างที่เราแสดงต่อกันอยู่ในสายตาพวกท่านตลอด
เมื่อเป็นเช่นนี้ทุกคนจึงลงมติเป็นเอกฉันท์ให้เราคบกันโดยจะไม่ขัดขวางพวกเราอีกต่อไป” มันพูดพร้อมรอยยิ้มมีความสุข
เต็มเปี่ยมบนหน้า
“แล้วนี่ไปไหนกันหมดครับ” กูถามเพราะไม่เห็นใครเลย นอกจากมันกับกู
“ทุกคนกลับไปพักผ่อนที่บ้านตะเกียง...แถมเตรียมจัดงานผูกข้อมือรับขวัญตะเกียงด้วย หลังจากล่าสุด
หมอมาตรวจเช็คร่างกายตอนตะเกียงหลับ..แล้ววินิจฉัยว่าอาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง หากวันนี้ทานข้าวได้
พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้เลย..หมอสรุปโรคที่ตะเกียงเป็น...เค้าเรียกว่าโรคใจ..ต้องใช้ใจรักษา” มันพูดจบมีอมยิ้มล้อเลียนกูอีก...
เล่นเอาหน้ากูร้อนวาบทันที
“ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตู..ก่อนจะผลักเข้ามา แม่อร แม่ษา..พ่อเกริก พ่อสิงห์..และทุกคน
ตามเข้ามาเป็นพรวน...กูยกมือไหว้พวกผู้ใหญ่ พร้อมกับส่งยิ้มทักทายไปให้เพื่อนๆ
“ห่าโต๋...ให้กูปรับเตียงดีกว่าไหม..เล่นกอดไม่ปล่อยเลยนะมึง” ไอ้พี่บอมย์มันแซวครับ...
กูเพิ่งนึกได้ว่านั่งพิงอยู่ในอ้อมกอดมันทั้งตัว..หน้าร้อนทันทีกับคำพูดไอ้ยักษ์หล่อมัน...ก่อนจะขืนตัวออกจากอ้อมกอดไอ้พี่โต๋..
ยอมรับอายสายตาพ่อแม่ที่พากันมองมายิ้มๆ..หวาย..หวาย..อยากมุดเตียงหนีชิบหาย
“หึ..เอาดิ..มึงปรับเลย..เดี๋ยวกูจะให้น้องกินข้าว..แม่เอาข้าวต้มมาด้วยใช่ไหมครับ?..” พูดจบมันหันไป
ถามแม่อร..ที่พยักหน้าให้ก่อนไอ้พี่พรตมันจะส่งตระกร้าหวายข้างในมีปิ่นโตใส่ข้าวต้มยื่นให้ไอ้พี่โต๋ ซึ่งมันก็คลายอ้อมกอดกู
ลุกไปรับมาจัดการเองบนโต๊ะ..ตอนนี้กูนั่งพิงหัวเตียงที่ได้พี่บอมย์มันหมุนปรับระดับให้เอนเรียบร้อยแล้ว
“กำลังอุ่นพอดี..กินเลยนะครับจะได้มีแรง” มันหันมาพูดกับกู...เลยพยักหน้าให้มันไป..ก่อนมันจะถือปิ่นโต
ข้าวต้ม มาป้อนให้กูต่อหน้าทุกคนแบบไม่สนใจใครจะมอง..กูจะกินเองก็กลัวมันเสียหน้า เลยต้องยอมให้มันป้อนแหละ
รู้สึกถึงสายตาทุกคู่จ้องกูกินอย่างกับจะลุ้น เล่นเอาใจกูรัวกระหน่ำ...เขินสาด..แต่เพราะกูเขินมากไปหรือเปล่าไม่รู้...
เลยเอาแต่ก้มหน้าแดกข้าวต้มที่มันป้อนแบบไม่กล้าเงยหน้าสบตาใคร..แดกเอาแดกเอาจนเพลิน ข้าวต้มหมดไปตอนไหน
ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ..มารู้สึกตัวก็ต่อเมื่อมันทัก
“เก่งจังครับ....กินหมดเลย...เอาน้ำดื่มก่อนแล้วค่อยกินยาตามนะครับ” กูก็ทำตามมันอย่างว่าง่าย....
หลังจากมันส่งทั้งน้ำทั้งยามาให้
“ขอบใจโต๋มากนะลูก..น้องทานข้าวได้หมดไม่เหลือ แถมยังไม่อ๊วกอีกตะหาก” แม่ษาพูดขึ้นมา
เลยพาลทำให้กูนึกขึ้นได้..เอ่อนั่นสิ..ทำไมกูถึงไม่อ๊วก..ตาย..ตาย..สงสัยแฟนกูมีเวทย์มนต์ ทำให้กู
กินข้าวที่มันป้อนแล้วไม่อ๊วก..
“ไม่ต้องขอบใจผมหรอกครับ....มันเป็นหน้าที่ของผมต้องดูแลคนรักอยู่แล้ว..ที่สำคัญผมเต็มใจทำอย่างยิ่ง”
มันพูดจบ
“ฮิ้วววววว!..เลี่ยนสาด...” เสียงลูกคู่โห่แซวลั่นห้อง...ก่อนทุกคนจะพากันหัวเราะขำกับท่าทางเขิน
ของไอ้พี่โต๋ ที่ได้แต่เกาหัวแก้เก้อ...
บรรยากาศในห้องตลบอบอวลด้วยเสียงหัวเราะ..และคำถามที่ทุกคนพากันป้อนใส่กู...ทำให้รู้ว่าพวกเค้ารัก
และเป็นห่วงกูมากขนาดไหน...
กูไม่ต้องย้ายโรงเรียนแล้วด้วย..ซ้ำยังกลับไปอยู่บ้านไอ้พี่โต๋ ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม...โดยพ่อๆ แม่ๆ..ทุกคน
ไม่ขัดขวางการที่เราคบกันแบบคนรักอีกต่อไป..แถมพ่อสิงห์มีหยอกพ่อเกริกอีกว่า...สินสอดเรียกเท่าไหร่ก็บอก..
จะได้เตรียมไว้ให้ล่วงหน้า...พาเอาฮากระจายกันทั้งห้อง...แต่กูอาย....อายจนอยากหายตัวหนีแล้ว....
“ฮา..อิ่มโคด....” กูบ่นนั่งตีพุ่งตรงโซฟาในห้องพักรีสอร์ท..หลังจากไอ้พี่โต๋พาไปกินบาบีคิวซีฟู๊ด
ริมชายหาดทางที่พักเค้าจัดให้...ล่อซ่ออิ่มจนจุก ก็อาหารทะเลที่เค้านำมามีแต่ของสดๆ ตัวใหญ่ๆ...กูแดกไม่ได้อย่างเดียว
คือปลาหมึก..กูแพ้ปลาหมึก...นอกนั่นซัดกระจาย..ก่อนที่ไอ้รูปหล่อข้างๆ จะลากกลับที่พัก..
เพราะเริ่มมีฝรั่งเข้ามาชวนกูคุยแล้วมันออกอาการจะขบหัวเค้าแล้ว...ตอนนี้มันอาบน้ำส่วนกูนั่งผึ่งพุง
“พี่อาบเสร็จแล้ว..ตะเกียงไปอาบต่อเลย” มันเปิดประตูห้องน้ำออกมา หยดน้ำเกาะตามตัวเซ็กซี่ได้อีก...
กูเลยลุกหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำให้สบายตัวบ้างดีกว่า...เหนียวตัวเหมือนกันลมทะเลก็งี้แหละ..ดีหน่อยที่ตอน
อยู่ในห้องเปิดแอร์เย็นสบาย..ได้ยินมันเปิดทีวีคงดูข่าวรอบค่ำ
“พี่โต๋...อาทิตย์หน้าก็เปิดเรียนแล้ว...พวกเราขึ้นม.5 กันแล้วสิเนอะ..” กูนอนคุยกับมันบนเตียง
หลังจากอาบน้ำเรียบร้อย ก็พากันมานอน คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เรามาพักรีสอร์ทหรูห้องสวีทของขวัญจากไอ้พี่บอมย์
มันจัดรับขวัญกู
“อืม...เป็นพี่ใหญ่ขึ้นอีกปี...เผลอๆงานกีฬาสี ได้เป็นประธานสีแข่งกันอีกแน่ในกลุ่มพวกเรา...
น่าสนุกดีนะพี่ว่า...” มันพูดขึ้นมาเรื่องงานกีฬาสี..นั่นสินะ..ปีนี้พวกกูก็เป็นรุ่นพี่ที่จะได้ทำกีฬากันเต็มที่แล้ว...
นึกถึงงานกีฬาสีที่ผ่านมายังสนุกไม่หาย มีอะไรมากมายที่เราได้จากกิจกรรมครั้งนั้น เสียงหัวเราะ น้ำตาแห่งความดีใจ
ความสุขมากมายหาซื้อไม่ได้ คือมิตรภาพระหว่างพี่น้องร่วมหมู่คณะ..
“อืม..จริงด้วยสินะ...อยากรู้จังน้องใหม่ที่เข้าม.4 จะมีคนฝีมือดีมีความสามารถกันมากแค่ไหน...
คิดแล้วตื่นเต้นดีเนอะ” กูพูดกับมัน
“หึ...เก่งแค่ไหนก็ช่าง..แต่คนเก่งข้างพี่ห้ามสนใจใครเด็ดขาดเข้าใจไหมครับ..” น้าน!..ฟังพูดเข้า
เลยแกล้งมันซะหน่อย
“สนสิ..ทำไมจะไม่สน..มีคนเก่งๆ มาให้รู้จักอดสนไม่ได้หรอก” หน้าบูดทันที...ทำตาวาวใส่กูแล้วนั่น
“ไม่ได้..พี่ไม่ให้ตะเกียงสน..ต่อให้พวกมันจะมาสนตะเกียงก็ช่าง..สนได้แค่พี่คนเดียวเท่านั้น..
ไม่งั้นเจอดีแน่” ตายห่า..ตบท้ายมีขู่กูอีกซะงั้น
“อะไรกัน...ทำเป็นขู่...นึกว่ากลัวดิ...กลัวตายหละ” พอกูพูดจบ..มันไม่รอต่อประโยค..กูพลาดไปเอง..
เพราะบัดนี้มันพลิกขึ้นคร่อมกูทั้งตัว ก่อนจะขึงยึดมือกูไว้เหนือหัว..จ้องตากูนิ่งๆ แล้วพูดรอดไรฟันเสียงต่ำว่า
“อยากลองดีใช่ไหม..งั้นคืนนี้ไม่ต้องนอนกันเลย..” พูดจบมันไม่รอช้า กดจูบฉกลิ้นใส่กูทันที...
ไม่เปิดโอกาสให้โต้ตอบได้อีกเลย....ไอ้พี่บ้า...ล่อจะไม่ให้นอนเลยจริงๆ หรือนี่..อร๊ายยยย...ตาย..กูตาย..
เมื่อไหรมันจะหายจากโรคติดเซ็กส์ซะที..
สุดท้ายกูก็ต้องครางลั่น แพ้ทางมันจนได้...สิงห์โต๋..แม่งเชี่ยวมากอ่ะ...จะเหลือเหรอไอ้ตะเกียง...
ได้แต่คิดในใจ..วันนี้มันจะทำแพททริกยิงกี่ประตู....เฮ้อ.... :เฮ้อ:
ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายแล้วนะค่ะ...
เรื่องใหม่ยังไม่ใช่ของรัน & พรต นะค่ะ
แต่จะเป็นนิยายแนวลึกลับซับซ้อน...ที่กำลังเขียนจะเอามาลงให้อ่านก่อน
ไม่เคยเขียนแนวนี้มาก่อนเลย...ลองอ่านกันดูนะค่ะ
ชื่อเรื่อง...."มนต์มาร" รับรองสนุกตื่นเต้น..ชวนติดตาม
เรื่องนี้อยากเขียนมานานแล้ว สไตล์แนวแบบนี้...ช่วยเป็นกำลังใจกันด้วยนะค่ะ
ส่วนเรื่อง 'เหยี่ยวหัวใจ' จะต่อจากน้องจอม...ค่ะ
Luk.
ปล. ตอนพิเศษของพี่วีมาอัพแล้วนะค่ะ..ใครที่รักแม่อย่าพลาดเข้าไปอ่านเน้อ....'วันแม่' กระทู้นิยายจบแล้ว
เรื่อง..เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้ :กอด1:
-
อ๊าย ยย โตโต๋น่าร๊าก ก~~ :impress2:
ติดตามอ่านเรื่องต่อไป อยากอ่าน พรต♥รัน เหยี่ยวหัวจ๊าย ย
ชอบๆๆๆ :L2:
ปลปล.รักคนแต่ง จ๊วฟ ฟ ฟ~~~ :L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อร๊าย ย ย ยย เขิน :-[ :-[
โตโต๋ ถนอมน้องหน่อยจิ
5555555555555
น้องช้ำหมด คึคึ
+1 ค่ะ :D
-
พี่โต๋แมนมากๆน่ารักได้โล่ห์ใกล้จะจบแล้วใจหายจัง แต่จะรออ่านพี่พรตกับพี่รันนะค่ะ
-
ฮิ๊วววววววววววว พลังแห่งรัก
-
ตั้งหน้าตั้งตารออย่างใจจดจ่อเป็นที่สุด
-
:o8: :o8: :กอด1: :กอด1:
-
:impress2: แฮปปี้เอ็ดดิ้งจนได้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไปสวีทกันไกลเลยน๊าโตโต๋-น้องตะเกียง แต่ก่อนหน้านั้นน้องตะเกียงน่าสงสารอ่ะเหนื่อยทั้งกายและใจ
ปล.เรื่องของเหยี่ยวรั่วกับกุนซือเทพ ต้องทั้งมันและฮาแน่เลย รอนะค่ะ
-
จริงๆผู้ใหญ่น่าจะเห็นใจในรักของโต๋กะตะเกียงแต่แรกน้า
เพราะรักต้องเลือกเองแต่สุดท้ายก็ยอม ดีที่ตะเกียงไม่เป็นอะไรไป :monkeysad:
ปล.รอติดตามทุกเรื่องค่ะ
-
จะรออ่านทุกเรื่องเลยจ้า
-
จะมีภาคต่อน้องจอมด้วย ติดตามแน่นอน
-
น่าจะลงรัน-พรต ต่อจากเรื่องนี้ไปเลยนะคะ
อยากอ่านเร็วๆ จังค่ะ
:m13:
-
กาซิก กาซิก :monkeysad: จะจบแล้วเหรอ เหมือนใจหายยังไงไม่รู้ แต่ ก็ แฮปปี้เอนดิ้งแล้วนี้หว่า อีกอย่าง :กอด1:
น้องลักษ์ ก็กำลัง เข็นเรื่องใหม่ ออกมาจออีก 2เรื่องแหนะ ไม่เป็นไร ปล่อยให้ น้องตะเกียง กับโตโต๋ เค้าไปรักษาโรคติดเซ็กส์กัน สองต่อสอง :oo1:
ส่วนพวกเราก็ มาวิ่งวุ่นตามลุ้น น้องจอมกับไอ้บอมย์ ไปพลางๆก่อนเนาะ :m10: :m13: :m1:
-
น่ารักกกกก :L1: :L1:
-
รอๆตอนหน้า :pig4:
-
รอเหยี่ยวหัวใจ :o8:
-
ว๊ายยยๆๆๆ พี่โตโต๋พาเขินอีกล่ะ
จบแฮปปี้เฮนดิ้ง :-[ ไปอีกหนึ่งคู่
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆนะคะ จะรอติดตามเรื่องราวต่อไป :กอด1: ขอกอดที
-
แอร๊ย เขินแทนน้องจริงๆ :-[
-
:m31:ยังไม่อยากให้จบเลยอะ คิดถึงตะเกียงมากๆๆๆๆๆๆๆ
สนุกมากมายและเข้มข้น อีกนานเลยดิครับกว่าจะได้เหยี่วรั่วของรัน
กว่าจอมจะจบคงใช้เวลาหลายเดือน เอาใจช่วยเสมอนะครับตะเกียงโตโต๋
ขอบคุณคุณลักนะครับที่มอบสิ่งดีๆให้กับคนอ่าน ขอให้มีความสุขและสมหวังนะ :L1:
-
กรองกุมภ์ตายห่าแล้ว เย้ๆๆๆ :mc4:
Nc ฉลองเร็วๆๆๆ 5555 :haun4:
ปล.ขอพรตกะรันด้วยนะ ^^ :haun4: :haun4:
-
:กอด1:
-
หลังจากเศร้าซึ้ง ตอนหน้าขอหวานๆอีกน้า :o8: :-[ :กอด1:
-
:L2: :L2:+1
-
มีความสุขไปด้วย หึหึ
-
:กอด1:
-
มาร่วมแสดงความยินดีกับพี่โต๋และตะเกียงที่ได้อยู่ด้วยกันเสียที
ต่อไปขอให้พบแต่ความสุข
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
หวานกันน่าอิจฉา ตอนหน้าจะจบแล้วไม่อยากให้จบเร็วเลย
-
ขอบคุณมากนะครับ :impress2:
-
ตอนสุดท้ายแล้วเหรอออออ :m15:
เสียดายอะไม่อยากให้จบ
อยากอ่านรัน-พรตแล้วด้วย :กอด1:
:call:
-
ถึงคุณคนเขียนครับ...
ก่อนอื่นต้องขอขบคุณที่บรรจงสร้างสรรค์ ผลงานดีๆชิ้นนี้ขึ้นมานะครับ ผมได้ตามอ่านมาตั้งแต่ตอนแรก จนตอนสุดท้ายรวดเดียว ร้อยกว่าหน้า ชอบมากๆ ครับ วิธีการเขียน อ่านง่าย แอบลุ้นไปด้วย แถมยังเลือดพุ่ง ตลอดเลยครับ เอาเป็นว่าสนุกดีครับ มีจุดบางจุดที่ควรปรับปรุง คือตัวสะกดนะครับ รับรองอ่านแล้ววางไม่ลงแน่นอน ขอบคุณอีกครั้งครับ แล้วจะตามอ่านเรื่อยๆนะครับ คุณ
สุดยอด!! o13
-
จะจบแล้วเหรอนี่ น้องตะเกียงแต่ไม่เป็นไรยังจะรู้ข่าวน้องกับโตโต๋ เรื่อยๆผ่านพรตกับบอมย์ใช่มั๊ย :กอด1: :กอด1:
-
หวานนนนนนนนน
จนมดไต่เลยยอ่ะ
ปล. ตอนหน้าจะจบเเล้วเหรออ O_o
-
น้องตะเกียงเป็นไข้ใจจริงๆด้วย555
-
อร๊ายยย....จะจบแล้วหรอ :sad4:
อยากอ่านอีก :กอด1:
-
เขินแทนตะเกียงอ่าาา
โต๋น่ารักที่สุดดด
-
น้องตะเกียงชนะเลิศ แต่....พี่โต๋ชนะรวบ เผลอเป็นกด ชิ
+1 ครับ
-
+1 เพิ่งอ่านจบ บอกได้คำเดียวว่า สุดยอด
-
ตอนนี้อ่านไปน้ำตาซึมเลย สงสารตะเกียง
-
มาต่ออีกนะครับ คิดถึงตะเกียงเสมอนะ :L1:
-
อ่าน ทันแล้วววววว เห้อ อ่านตั้งแต่ บ่าย เสร็จตอน สองทุ่ม ไม่ได้ไปไหนเลยย อ่านมันอยู่อย่างเนี้ยยยย
ตะเกียงน่ารักมากกกกกก รู้สึกหลงรักเป็นที่สุด
+1 ให้กับคนแต่งจ๊ะ
-
อ่านรวดเร็ว
น้องตะเกียง ว่างๆคงเปิดแสดงตลกได้เลยนะ มุขน้องฮากระจาย แต่พี่ว่าคงเสร็จโต๋ซะมากกว่า
น้องน่ารัก น่าหยิก น่าตี และน่าจับกดเป็นที่สุดเลย :man1:
ติดตามเรื่องต่อๆไปของคนเขียนอยู่น้า :L2:
-
Part 105
ลาก่อนเพื่อนรัก!....
.
.
.
.
“อ๊า...อือออๆๆ....พี่โต๋...อย่า..พอก่อน...อึ้ยยย”
กูกำลังพยายามหลบหลีกปากไอ้พี่หื่นติดเซ็กส์วุ่นวายไปหมด มันพยามซุกไซร้ไล่จูบกูไปทั่ว ทั้งปัดทั้งป้องพูดห้ามก็ไม่ฟัง
หลังกลับจากงานเลี้ยงส่งของเพื่อนๆ ที่จัดให้กูสองคน
พรุ่งนี้กูกับไอ้พี่โต๋ต้องเดินทางไปอเมริกา ทั้งกูทั้งมันตัดสินใจไปเรียนต่อป.ตรี ที่นั่น...ตอนนี้
เราจบม.ปลายกันแล้ว..ทุกคนเลือกทางเดินของตัวเอง...ไอ้พี่บอมย์เอ็นฯติดที่เดียวกับไอ้พี่รันแต่คนละคณะ...
ไอ้พี่รันเลือกกราฟฟิกดีไซด์ตามไอ้พี่พรต ทั้งสองคนวางแผนต่อยอดธุรกิจจิวเวอร์รี่ของตระกูลมัน...ซึ่งกลายเป็นรุ่นพี่ปีสอง...
ไอ้พี่รันต้องไปเป็นน้องใหม่เฟรชชี่ในคณะมันหละ
ไอ้พี่บอมย์เลือกเรียนการท่องเที่ยว เพื่อมาดูแลธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทของมันเหมือนกัน...
ส่วนกูกับไอ้พี่โต๋เรียนที่แคลิฟอร์เนีย กูเลือกวิทยาศาสตร์ ไอ้พี่โต๋ลงกฎหมายกำหนดเดินทางพรุ่งนี้ แต่ตอนนี้สิ..
มันกะล่อกูส่งท้ายกะเค้าด้วย..ไอ้บร้า!……
“น่านะ...ตะเกียง...นี่ก็เกือบอาทิตย์แล้วมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับเรื่องเดินทาง พี่กับตะเกียงไม่ได้
ทำลูกกันเลย...เห็นใจพี่บ้างสิครับ...ยังไงคืนนี้พี่ก็ไม่ยอมด้วย..พวกเพื่อนเลี้ยงส่งเรา....ถึงคราวพี่ต้องส่งท้ายอำลาเตียงบ้างสิ...
อีกนานกว่าจะได้กลับมาคิดถึงมันแย่...อย่าลืมสิครับ..ห้องนี้เตียงนี้คือความทรงจำครั้งแรกของเราสองคนนะ..ก่อนไปมารำลึก
ความหลังกันดีกว่า..” กูอึ้งแดก...ฟังมันพูด..ให้มันได้ยังงี้สิไอ้สิงห์หื่น....เฮ้อ!..พูดจบคลุกวงในกูต่อทันที..
แล้วเหตุผลแบบนี้...คิดว่าไง..กูจะเหลือเหรอะ..
“อือออ...อ๊าๆ!...อ่าาาาzzz” เสื้อผ้าหลุดหายไปจากร่าง รวดเร็วทันใจทั้งมันทั้งกู....
จู่ๆดันคุกเข่าคร่อมกูหยุดทุกอย่างดื้อๆซะงั้น อารมณ์ไอ้ตะเกียงก็สะดุดกึกตามเลยทีนี้....ปรือตาขึ้นมองเป็นห่าไร...
พอกูยอมเสือกหยุดหงุดหงิดอะดิ
ตาย..ตาย..มันดันจ้องกูตาเยิ้ม...สำรวจร่างกายกูด้วยสายตาโลมเลียวิบวับ..อร๊ายยยย...เขินอ่า..
เจอสายตาแบบนี้เข้าร้อนไปทั้งตัว...มือคว้าหมอนปิดหน้าตัวเองหมับเข้าให้...ไอ้พี่เลว..จะทำไม่ทำเสือกพากูอายอีกมึง...
“หึหึหึ!...ไม่ชินอีกหรือครับ...รู้ตัวเปล่าทำแบบนี้กำลังยั่วพี่อยู่น๊า...ไม่ต้องเอาหมอนปิด
พี่อยากมองหน้าตะเกียง” พูดจบเสือกดึงเอาหมอนกูไปเฉยเลย...หวาย..หวาย...ที่พึ่งของกูไม่เหลือแล้ว...กำลังจะพลิกตัว
มุดหมอนมันคงรู้ทัน ล้มทับลงมาซะงั้น ก่อนจะประกบจูบร้อนผ่าวเล่นเอาหวิวสยิวกิ้วไปทันที
“อุ๊บ!...อือออออๆๆๆ!!..” จูบจนกูแทบละลาย มันก็เคลื่อยย้ายฝากรอยจูบทั่วสรรพางค์กาย
จนกูต้องบิดร่างเร่าเพื่อบรรเทาความเสียวที่พี่แกปรนเปรอให้...เก่งจริงไอ้พี่บ้า...เรื่องแบบนี้โตโต๋โคตรเซียนเลยอ่า...
สุดท้ายไอ้ตะเกียงก็เหลืออยู่ทางเดียว คือครางอย่างเดียวเป็นสิ่งที่กูถนัดแหละตอนนี้
“อ่าๆๆzzz..” ฟ่อนเฟ้นร่างกายกูจนพอใจ...มันก็ส่งนิ้วนำร่องเข้ามาสำรวจถ้ำหรรษาทันที....
แม้จะคุ้นเคยมาแล้วแต่กูก็เผลอเกร็งตัวรัดนิ้วมันทุกครั้งไป...ใครจะไม่ต่อต้านกันหวะ..ถ้ำนี้ธรรมชาติเข้าให้เป็นทางออก...
เมื่อเจอด้านนอกบุกเข้ามา..เป็นธรรมดาที่ร่างกายจะต่อต้านทุกทีแหละน่า...สักพักพอเริ่มคุ้นชินรู้ว่าไอ้ที่กระดึบๆ อยู่เนี่ยะ..
คือการทักทายจากเพื่อนเก่า ร่างกายถึงเริ่มผ่อนคลายลงลดการรัดเกร็งไปเอง..ซึ่งนั่นกูต้องให้ความร่วมมือ
หายใจยาวๆ ไปด้วย...แฮ่ะๆๆๆ
และไม่ต้องรอนาน...มังกรชมถ้ำก็เข้าทำหน้าที่ต่อทันที....พอสัมผัสได้ถึงท่อนเนื้อร้อนผ่าวดันแทรกเข้ามา....
กูต้องนิ่วหน้าเพราะมันเจ็บจุกอึดอัดทุกทีสิน่า...ไอ้เรื่องนี้ก็เหมือนกันที่ต้องใช้ความพยายามอดทนให้มันผ่านพ้นไปให้ได้..
แม้จะทรมานเล็กน้อยในขั้นตอนนี้...แต่หลังจากนั้นโอยไม่อยากจะแซด....
“อุก!...อ๊าๆๆๆ!..” ไอ้พี่โต๋มันรู้หนทางดี...มีเดินหน้านิดถอยหลังหน่อย...แล้วก็ดันลึกเข้ามา
ก่อนจะถอยหลังตั้งหลักครั้งสุดท้าย ส่งท้ายทีเดียวพรวดมิดลำ...ไอ้ตะเกียงทำไง...ก็แค่ตั้งรับถ่างขาให้กว้างเข้าไว้....
มือจิกไหล่มันแน่นครางลั่น..ก่อนจะโดนมันปิดปากบดจูบดูดเสียงครางหายไปในคอมันแทน...
จากนั้นจังหวะดินโก้....รุมบ้า...ละตินอเมริกา...เทงโก้..ก็สลับสับเปลี่ยนควบคุมจากบั้นเอวไอ้พี่โต๋
บรรเลงเองล้วนๆ โดยกูให้ความร่วมมือเต็มที่ในการเด้งรับทุกจังหวะ...อย่าได้ยอมเป็นอันขาด..มันเปลี่ยนเสต็ปไหนมา...
กูก็ร่อนรับทุกเสต็ปเพื่อไม่ให้เสียเปรียบได้เปรียบ..กูครางลั่น..มันก็ครางสนั่น...ช่วยกันขับขานบรรเลงเพลงรัก
ก่อนโบกมือลาไทยแลนด์.....
ผ่านไปยกแรก..ยกสองต่อเนื่อง...ยกสามปิดท้าย...กูถึงได้นอนตายซากไม่มีแรงขยับอีกแล้ว...
เหมือนตัวนิ่มให้มันเอาไปซุกไว้ในอก...ตัวกูก็รู้หน้าที่เพราะคำคื่นนี้หมดเวลาได้เวลาพักยาวเสียที...มุดเข้าซุกอกมัน..
สูดกลิ่นอายความรักผสานกลิ่นตัวกรุ่นของหนุ่มรูปงามนามว่า...โตโต๋..สิงห์ราช...คนรักและแฟนอันถูกต้องที่พ่อแม่ทั้งสองฝ่าย
ยอมรับมันเป็นลูกเขยของตระกูล.วรเวทย์อัคนี.และกูเป็นสะใภ้เล็กของตระกูล..สิงห์ราช.ด้วยประการละชะนี้
ณ สนามบินสุวรรณภูมิ คราคร่ำไปด้วยครอบครัวกูครบองค์ ครอบครัวสิงห์ราชไม่มีขาดหาย...
สุดท้ายบรรดาพวกพ้องเพื่อนฝูง ตลอดจนรุ่นน้องที่โรงเรียนยกโขยงส่งเราทั้งคู่ ประหนึ่งนักกีฬาโอลิมปิก
ไปคว้าเหรียญทองกลับประเทศซะงั้น...
กูกับไอ้พี่โต๋..ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงที่มีอยู่อย่างจำกัด ยืนเป็นดาราดังท่ามกลางสายตา
ผู้เดินทางอีกนับร้อย..ให้บุคคลทุกคณะที่ว่า ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเข้ามาบอกลา..กอด..โอบ..หอมแก้ม..จับมือ..
และเป็นครั้งแรกครั้งเดียว..ที่ไอ้พี่โต๋มันยอมให้คนอื่นได้กระทำการเช่นนี้กับร่างกายกูโดยมันไม่เหวี่ยง..
และกูเองก็ปล่อยให้มันได้มีโอกาสสัมผัสกับคนอื่น โดยกูไม่โกรธ
มาถึงวันนี้ตอนนี้...เพิ่งรู้ว่าเราสองคนเป็นที่รักของเพื่อนพ้องน้องพี่มากมาย...บรรดาแฟนคลับ
‘สิงห์ครองตะเกียง’ ร่วมร้อยชีวิต..ที่นำการ์ดอวยพร..ช่อดอกไม้ของขวัญเล็กๆ น้อยๆมามอบให้..โดยไม่คิดกันเลยว่า
กูกับมันคงมีปัญญาเอาขึ้นเครื่องไปได้หรอก.....เดือดร้อนพ่อสิงห์ให้ลุงพีคนขับรถหอบไปเก็บท้ายรถขนกลับคฤหาสน์
สิงห์ราช...รอพวกกูปิดภาคเรียนบินกลับมาจัดการทีหลัง...ส่วนพวกของกินเล็กๆ น้อยๆ กับการ์ดอวยพร...กูรวบเก็บยัด
กระเป๋าสะพายไปไว้อ่านที่โน้นด้วย..
วินาทีที่เราทั้งคู่ต้องหันหลังเดินเข้าไปในส่วนต้องห้าม...ตามประกาศของสายการบิน..เป็นวินาทีที่
คลอเคล้าไปด้วยน้ำตา...ความอาวรณ์...สายสัมพันธ์เพื่อนพ้องน้องพี่...เสียงเพลงร้องส่งที่พวกมันเตรียมกันมา
แบบเซอร์ไพรส์...คำสัญญา
ก่อนจากกัน...ขอสัญญา...ฝากประทับตรึงตรา..จนกว่าจะพบกันใหม่
โบกมืออำลา..สัญญากันไว้อย่างไร...ขอให้เรามั่นคงจิตใจ..ก้าวไปสรรสร้างความดี
โอ๋เพื่อนเอ๋ย...เคยร่วมสนุกกันมา...แต่เวลาต้องพาให้เราจากกัน..ไม่นานหรอกหนา
เราคงได้มาพบกัน...ไม่มีสิ่งใดขวางกัน..เพราะเรามั่นในสัญญา
หากแผ่นดิน...ไม่ฝังกาย...จะสุขจะทุกข์เพียงใด....น้อมกายยิ้มสู้ฟันฝ่า
ร้อยรัดดวงใจ...มั่นในคำสัญญา..สร้างสรรเพื่อมวลประชา...นี่คือสัญญาของเรา...
เสียงร้องประสานของทุกคน ทั้งเพื่อนกู..เพื่อนมัน..รุ่นน้อง..ยืนร้องด้วยรอยยิ้มและคราบน้ำตา...พาเอากูกับมันซึ้งใจ
เต็มตื้นไปหมด..น้ำตาเราก็รื้นไหลเป็นทางเช่นกัน...นี่แหละหนา..ความสัมพันธ์ที่ผูกพันธ์กันมาตลอด..ทำให้เรารู้ซึ้งถึงคุณค่า
คำว่าเพื่อน...รุ่นพี่...รุ่นน้อง...กูเลยตะโกนก้อง...พร้อมยกมือโบกกลับไป..ไอ้พี่โต๋มันก็ทำตามด้วยเช่นกัน
“ขอบคุณครับทุกคน....สัญญา...จะกลับมา...ลาก่อน :bye2:”
จากนั้นมันก็หันมาโอบไหล่กูพาเดินลับเข้าไปเตรียมตัวขึ้นเครื่อง..ท่ามกลางสายตาอาลัยของคนที่มาส่ง..อยากบอกว่า..
ไอ้ตะเกียงรักพวกมึงหวะ..เพื่อน..
ชีวิตในวัยเรียนของกูกับไอ้พี่โต๋ปิดฉากลง...แต่ชีวิตคู่ในวัยอุดมศึกษา..ณ ต่างแดนกำลังเริ่มต้นขึ้น....
ใครต่างพูดเสมอว่า..อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน...จงทำวันนี้ให้ดีที่สุด..กูได้ยินได้ฟังมาตลอด...และกูเองก็ไม่มีข้อโต้แย้ง..
เพราะไม่มีใครหยั่งรู้อนาคตได้จริงๆ ใครรู้ล่วงหน้าก็เทพแล้วหละจริงไหม?...
คำว่าทำวันนี้ให้ดีที่สุด...คงเป็นบทพิสูจน์ที่ดีควรค่าแห่งการนำไปปฏิบัติจริงๆ..เป็นคำสอนของ
องค์พระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า..ที่พระองค์ท่านทรงตรัสไว้ว่า...จงอยู่กับปัจจุบัน..เพราะอดีตที่ผ่านมาแล้วนั้น..เราไม่สามารถ
ย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้...อนาคตเป็นสิ่งที่ยังมาไม่ถึง...เราจึงมิควรไปยึดติดกับมันมากนัก..ปัจจุบันต่างหาก..ที่เราควรดูแล
เอาใจใส่..ใช้สติปัญญาทำทุกวินาที..ทุกเวลาให้มีค่าและเกิดประโยชน์กับตนเองและผู้อื่นให้มากที่สุด..คำสอนนี้ช่างเป็น
สัจจะธรรมที่ไม่มีวันตาย..
ฉะนั้นอนาคตกูกับไอ้พี่โต๋จะเป็นยังไงไม่มีใครรู้...แต่ขณะนี้เวลานี้..มันกับกูยังเป็นคนรักของกันและกัน...
เพื่อมิให้อนาคตเราต้องเปลี่ยนแปลงไปในทางที่เราไม่อยากให้เป็น...จะยากอะไรกับการที่จะหันมาดูแลกันให้มากๆ..
รักกันให้มากขึ้นกว่าทุกวันที่ผ่านมา...กูกับมันคงแยกกันไม่ได้แน่ๆ..เพราะกูขาดมันไม่ได้...
ไฟตะเกียงย่อมดับเมื่อขาดน้ำมันฉันใด..ตะเกียงอย่างกูก็คงไร้หัวใจเมื่อขาดสิงห์โต๋เคียงคู่..
...ขอได้รับความขอบคุณจาก..อินทรีย์...ผู้ให้เสียงภาษาไทยมาโดยตลอด..
รักคนอ่านทุกคน...โดยเฉพาะเม้นท์ส่งบทอวสาน...ถ้าจะให้ดี..กดบวกให้เป็ดจะดีใจโคด(โลภหวะ)...ร่วมฉลองให้กับนิยาย
เรื่องยาวเรื่องแรกที่เดินทางมาถึงตอนจบใช้เลา 7 เดือนกว่า..ทุกรีฯ สำหรับตอนนี้..คนเขียนกดบวก 1+ เป็นการขอบคุณ
ที่อยู่ติดตามกันมาโดยตลอด...
โปรดติดตามผลงานที่บรรจงสร้างแบบมั่วๆ รั่วๆ ให้ได้ครื้นเครงกันต่อไป...อย่าเพิ่งนอยด์..NC ที่อ่อนยวบ
ไม่ร้อนแรงเลือดพุ่งเหมือนที่ผ่านมา...ถือคติร่วมรณรงค์กับทางเล้าฯ ลด..ละ..บทอย่างว่าให้เบาลง...แต่เชื่อเหอะว่า..
ยังไงก็คงเรียกเลือดจากทุกท่านไม่มากก็น้อย...คนอ่านอย่าหื่นเยอะ...คนเขียนไม่หื่นเลยสักนิด...จริงงงงงง...กร๊ากกกกกๆๆๆ..
หลบไปก่อนจะโดนยอดหน้า...บาย... :z6: :beat:
Luk.
-
:z13: :z13:
จิ้มไว้ก่อน(พ่อสอนไว้)เดี่ยวกลับมาอ่าน อิอิ
-
จบแล้ววว จะคิดถึงตะเกียงกับโต๋ตลอดไปน้าาา
-
จบแล้วแอบใจหายแต่ยังคงความหวานกันแบบเบาเบาไม่เป็นไรถือว่ารณรงค์ลดเล้าร้อน(แรง)แล้วกัน
-
+1 = 500 ขอบคุณค่ะ
-
จบแล้วเหรอ สนุกมากก รอตอนพิเศษด้วยอ่ะ :z2:
-
:serius2: ยังไม่อยากให้จบเลย
ต้องคิดถึงตะเกียงแน่ๆ เลย
+1 ให้ค่ะ
:L2: :L2:
-
ถึงเรื่องนี้จะจบ แต่ราก็จะอ่านเรื่องอื่นๆต่อไปจ้า
-
+1 จบซะแล้วแต่ก็หวังว่าจะมีตอนพิเศษออกมานะ :pig4:
-
:L2:จบแล้ว +1จ้า
-
จบแล้วหรอ มาต่อตอนพิเศษบ้างนะติดตามอ่านทุกเรื่องที่คุณลักษ์เขียนนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ :L2:
-
เออ.....รู้สึกว่าครั้งแรกจะไม่ใช่ที่เตียงนะคะโตโต๋
555555 รักทุกคนเลย ย จบแล้ว -^-
ปลปล.รักคนแต่ง จุ๊ฟๆ
:L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:sad4:จบแล้ว หนูตะเกียง ขอบคุณมากๆค่ะ :กอด1:
จะรออ่านความรั่วของพี่พรต ต่อไป อิอิ :L1: :L1: :pig4:
-
ว้าวๆๆๆๆ จบแล้ว :mc4: ดีใจด้วยนะคะ แล้วก็ ชะแว๊บไปกด + ให้ก่อน อิอิ
-
จบแล้ว สนุกมากเลยค่า ต้องสารภาพว่าตอนแรกไม่คิดจะคลิกมาอ่านเลยค่ะ ประกอบกับงานยุ่ง เลยห่างเล้าไป
พอกลับมาก็ดันไปคลิกอ่านไอ่พี่บอมย์ซะก่อน ถึงได้รู้ว่าตัวละครเกี่ยวข้องกัน ก็เลยกลับมาหาอ่าน
ซึ่งตอนแรกที่อ่าน ก็แบบโอ้โฮ อะไรมันจะเก่งโอเวอร์ขนาดน้าน นายเอกของเรา แต่พอคิดได้มันคือนิยายที่เขียนขึ้นมาเพื่อความบันเทิง
ก็เลยไม่คิดมาก แล้วสุดท้ายก็กลายเป็นติดงอมแงมเลยล่ะค่ะ ต้องตามอ่านอยู่ตั้งนานกว่าจะทันตอนปัจจุบัน แล้วตามติดจนกระทั่งจบ
สนุกมากเลยค่า มีทุกรสจริงๆๆ ฮากระจายมากมาย แล้วก็แอบน้ำตาซึมตอนพี่เทคตาย
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องสนุกสนานให้ได้อ่านกันค่ะ
-
โบกมือลาตะเกียงด้วยคนคร๊าบบบ!
คงคิดถึงแย่. :เฮ้อ:.ว่างๆ แวะเข้ามาโผล่บ้างนะครับ ตะเกียงกับโตโต๋ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้ว ตราตรึงจริงๆ :-[
อยากอ่านรันกับพรตมากๆ
:pig4:
-
o13 o13 o13 o13 o13
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
ขอบคุณ
คนเขียนที่บรรจงร้อยเรียงออกมาเป็นเรื่องราว
คนอ่านขอเป็นตะเกียงให้พรท่านสามข้อ
ข้อแรก จงให้กำเนิดเรื่องราวใหม่ๆตามใจคนเขียน แล้วคนอ่านจะตามไปอ่านพร้อมด้วยรีพลาย
ข้อสอง จงอัพถี่ๆให้อ่านกันจนตาแชะ แต่อย่าหักโหมมากเด๋วไม่สบายคนอ่านเป็นห่วง (กลัวไม่ได้อ่านต่อ อิอิ)
ข้อสุดท้าย ขอให้สุขีสุขัง (แต่ถ้ามีตังค์ อาจจะไปขอยืม) อิอิ
:L2: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวถึงตอนจบเลยคร๊า
สนุกมากจริงๆตอนจบจะร้องไห้ :o12:
จะติดตามผลงานของคุณลักษณ์ต่อไปเรื่อบๆเลยคร๊า
ทั้งน้องจอมใจนักเลง และคู่พรตรัน เป็นกำใจให้ๆ จิ้มบวกๆๆ
-
ในที่สุดก็ถึงตอนสุดท้าย อาลัยอาวรณ์จัง
คงคิดถึงตะเกียงและโตโต๋อ่ะค่ะ อยากให้ไปเยี่ยมเยียน
เรื่องพี่บอมย์กะน้องจอมบ้างนะคะ
:pig4:ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆสนุกๆเรื่องนี้ค่ะคุณLUX
ปล.จะมีออกเป็นเล่มให้มานอนกอดป่ะคะ อยากมีไว้ครอบครองจัง
-
กอดๆตะเกียงนะ
-
กรี๊ดดดดดดด จบแล้ว
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วประทับใจมาโดยตลอดค่ะ
ขอบคุณLuxมากนะคะสำหรับเรื่องราวสนุกๆ
ปล.อยากอ่านตอนพิเศษตอนสองคนนั้นอยู่มหาลัยจัง เพราะทั้งคู่น่าจะเสน่แรง มีคนมาจีบตรึมแหงมๆ
-
บายตะเกียง บายโตโต๋ ^^
-
o13
:pig4:
ขอตอนพิเศษ :call: :call:
-
และแล้ว สิงห์ครองตะเกียง ก็มีความสุขตลอดไป :n1:
ขอบคุณน้องลักษ์จ้า แลวเราจะตามไปป่วน เอ้ย ไปให้กำลังใจในเรื่องต่อๆไป :pig4:
-
ขอบคุณมากครับ :c4:
-
จบแล้ว โต๋คิดได้นะอำลาเตียง สงสารตะเกียงจังเกือบไม่มีแรงแล้ว :laugh:
มามีตอนพิเศษตามมาให้อ่านบ้างนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
-
จบแล้วเหรอเนี่ย แต่สองคนนี้คงไปเป็นแขกรับเชิญเรื่องอื่นบ้างนะ :กอด1:
-
จบแล้ววววว +1 เลย
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ชอบมากๆ
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้คนอ่านได้อ่าน :pig4:
แล้วจะติดตามเรื่องต่อไปเรื่อยๆเลยค่า ^_^
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆๆๆ มาให้อ่านค่ะ ชอบทุกเรื่องที่คุณ luk เขียน
-
:monkeysad:จบแล้วเหรอคะ มีตอนพิเศษมั้ยคะ น่ารักมากเลยค่ะเรื่องนี้
-
+1 สงท้าย
o13 :pig4: :bye2:
-
:pig4: :pig4: +1 นะนะนะนะ :L2: :L2:นะ
-
ทั้งซึ้ง ทั้งหื่น
555555 :z1:
ขอบคุณมากนะค่ะ สำหรับนิยายสนุกๆ
ถึงเราจะเพิ่งเข้ามาอ่านตอนหลังๆ แต่ก็ประทับใจมากเลยค่ะ
จะติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆนะค่ะ
:pig4: :pig4:
+1 ค่ะ :L2:
-
มากดบวกให้ทุกรีฯ
ร่วมยินดีกับการเดินทางถึงตอนอวสานของตะเกียงชุดแรกค่ะ
+1 นะค่ะ :กอด1:
-
อ่านสองวันจบเลยค่ะ'
สนุกมาก ตะเกียงน่ารักสุดๆ
สงสารพี่เทคมากเลยอะ TT^TT
จะติดตามอ่านเรื่องของพรตกับรันนะ
:-[
-
จบซะแล้ววววว น้องตะเกียงกะสิงห์โตโต๋
:L2:ขอบคุณคุณ luxilove ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราวสนุกๆ ลุ้นๆไปพร้อมกับน้องตะเกียงแอนด์ที่รักและพองเพื่อน
จะรอติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ :กอด1:
-
อ่านมา 2 วัีน ขอบอกว่า สนุกมาก
ตามมาจากเรื่องพี่บอมย์กับน้องจอมภาค
อ่านข้ามขั้้นตอนไปหน่อย 555
ครบทุกรส มันส์ทุกตอน o13
-
ขอบคุณค่ะ :bye2:
-
อยากอ่านตอนพิเศษจัง!!
โลภมากไปป่ะเนี่ยเรา o13 o13 o13
-
:m15: :m15: คงคิดถึงตะเกียงกับโตโต๋มากเลยอ่า :monkeysad: :monkeysad:
-
:mc4:จบแล้วคิดถึงตะเกียงกะโตโต๋จัง
แต่จะไปรอที่ จอมใจนักเลงนะคร๊าบบบบบบบ :bye2:
:m15: :monkeysad: :haun4:
หมดเลือดส่งท้ายและ :jul3:
-
จบแล้วอ่ะ
ซาบวึ้งตรึงจิตเหมือนเดิม :o8:
ถึงแม้ว่าในเล้าจะลด แต่ถ้ารวมเล่มแล้ว ห้ามลดนะ แต่ขอเพิ่ม :z1: :z1:
-
จบแล้วววววววววววว :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณมากๆนะค้าาาา :mc4: :mc4: :mc4:
น่าจะมีตอนพิเศษมาให้เรื่อยๆเน้ออ คนอ่านโลภกว่า :laugh:
รัก Luxilove คนเขียน จุฟๆๆ
-
+1 ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ ค่ะ :pig4:
ยังไงก็หวังว่าจะได้เจอตะเกียงกับโต๋ที่จอมใจนักเลงเร็ว ๆ นะคะ
จะได้แก้คิดถึงบ้างค่ะ :bye2:
-
เข้ามาอำลาและโบกมือส่งน้องตะเกียงกับพี่โต๋ไปเรียนต่อ
แต่เดี๋ยวคงเจอกันในเรื่อง จอมใจนักเลงอยู่ใช่ไหมคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เหมือนยังอยากอ่านต่ออยู่เลยอ่า
อยากอ่านเรื่องมหาลัยของคู่นี้ดวยยยย
เห้อออออ
ไม่อยากให้จบบเลยจิงๆ รักตะเกียง
-
ชีวิตในต่างแดนก็เหมือนจุดหักเหของชีวิต เดินไปในทางดีก็ดี แต่ถ้าก้าวผิด อนาคตอันสดใสก็ตกวูบเช่นกัน อยากจะขอฝากเพื่อนนักอ่านทุกท่านที่กำลังตัดสินใจไปต่างแดนไม่ว่าด้วยการงาน หรือศึกษาต่อนะครับ.... ใช้ชีวิตให้คุ้มค่า แล้วเดินหน้าทำอนาคตให้สดใสนะครับ...
-
ไปเรียนเมืองนอกแล้วจะกลับมาเยี่ยมกันบ้างมั้ยน้า.....
^__^
-
ปิดท้ายแบบซึ้งๆ
+1 ทั้งเป็ดและคะแนนจ้า
-
ปิดเรื่องได้ซึ้งดีค่ะ...รู้สึกไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย....รักตะเกียง โตโต๋มาก ๆ
แล้วจะรอติดตามเรื่องต่อ ๆ ไปนะค่ะ o13 o13 o13 o13 o13
-
จบแล้วหรอ ? T^T
-
+1 สำหรับตอนจบแบบ :haun4: ปนฮา คนอ่านก็มีความสุขจนล้นไปด้วย
:pig4: มาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
-
+1 ให้คนเขียน นี่ขนาดลด ๆ บทอัศจรรย์ลงมาแล้วนะเนี่ย
แต่สำนวนการเขียน ก็ยังทำให้คนจิ้นได้อีก อิอิ
แล้วจะรออ่านความรั่ว ๆ มั่ว ๆ ของคู่พรตกับรันนะครับ
รีบมาลงเร็ว ๆ อ่ะ
-
:impress2:
-
จบแล้วจริงๆ หรือครับ แต่ไม่เป็นไรรออ่านของพี่บอมย์ต่อ 5555+++
-
จบแล้วหรอออออออออ :o12:
จะมีภาคต่ออีกไหมคะ
+1 ขอบคุณพี่ลักษ์สำหรับนิยาย สนุกมากเลยคะ
จะติดตามเรื่องต่อไปของพี่อีกนะคะ
:L2: :L2: :L2:
-
จบแล้ววว รออ่านเรื่องต่อไปน่ะค่ะ
ขอบคุณที่นำสิ่งดี ๆ มาให้อ่านน่ะค่ะ ^^
-
ฮือฮือ คิดถึงตะเกียงแย่เลย
-
ว้าวๆ กลับมาจากมอจบซะและ
จบประทับใจ หุหุ แฮปปี้ทุกฝ่าย
รอคอยรันพรตนะจ๊ะ
-
จบแล้ว คนคิดถึงตะเกียงคนสวยกะน้องโต๋สุดหล่อแน่ๆเลย ยังไงก็จะรออ่านคูเหยี่ยวรั่วนะคะ ขอบคุณมากที่แต่งเรื่องดีๆสนุกๆออกมาให้ได้อ่านกัน จะติดตามผลงานต่อๆไปด้วย
-
จบแล้วตะเกียงกับสิงห์โต๋วัยมัธยม
แล้วจะรออ่านภาคของสิงห์รันและเหยี่ยวรั่วพรตช่วงมหาวิทยาลัยต่อนะคะ
-
พึ่งได้ฤทธิ์แฉลบเข้ามาอ่าน ติดเลย!
สนุกมากค่ะ!! ชอบๆ ><'
อ่านถึงตอน 40 แล้ว...ว่าจะไม่เม้นจนกว่าจะตามทัน แต่ไม่ไหวแล้ว
เบื่อเด็กแบบนี้แฮะ! อารมณ์คิดว่าเค้าไม่พอดีใจเราแล้วคิดจะแบบเล่นแรงกว่าใส่(อาจไม่ใช้กำลัง แต่อาจด้านจิตเงี้ย)
แต่น้องเค้าควบสอง ใช้ทั้งกำลังและอารมณ์ผิดๆตัดสิน ทำให้โต๋ต้องเสียจายยย ฮือๆ
ไปอ่านต่อล่ะค่ะ 555
-
กรี๊ดๆๆๆ จบซะแย้วอ่า ทำออกมาเป็นเล่มเมื่อไหร่บอกด้วยนะคะ
รอภาคของพรตกับรันต่อไปจ้า ^^
-
ติดตามาตลอดและด้วยดีเสมอมา ชอบการเขียนนิยายของคุณลัก
ที่รื่นไหลไปตามครรลองและมีชีวิตชีวา ชอบตั้งแต่เรื่อง
เพราะรักจึงเปลี่ยน และติดตามเรื่อยมา ชอบนิยายเรื่องนี้มาก
ทั้งสนุกและเคล้าน้ำตา ขอบคุณครับตะเกียงที่ส่องสว่างในใจใครหลายคน :pig4:
-
เป็นนิยายที่สนุกมาก ขอบคุณมากๆๆน่ะคะ
ตะเกียงน่ารักม๊ากๆๆ ^^
-
:3123: น้องตะเกียงพี่โต๋ สนุกมากค่ะ ขอบคุณคุณ lux รอ พรต-รัน บอมย์-จอม ต่อนะคะ :pig4:
-
ประทับใจเรื่องนี้มาก ๆ :)
-
คุณลัค ขอโทษนะค่ะถ้าเข้าใจผิดไป แต่จำได้ว่าน้องตะเกียงแพ้ปลาหมึกอะ ไม่ใช่กุ้งนิ ใช่มะ หรือว่าจำผิดว่ะ เหอๆๆ งง
-
mameaw_1926
ลูกเป็ดเดินเตาะแตะ
กระทู้: 36
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 2
[โหวต+] [โหวต-]
Re: @@@โดยLuk {ตะเกียงพิเศษ}"ลาก่อนเพื่อนรัก!" 10/8/54 P.104 เลือดพุ่งตอนอวสาน!
«ตอบ #3175 เมื่อ14-08-2011, 00:55:05 »อ้างถึง
ถูกใจให้เป็ด 0
คุณลัค ขอโทษนะค่ะถ้าเข้าใจผิดไป แต่จำได้ว่าน้องตะเกียงแพ้ปลาหมึกอะ ไม่ใช่กุ้งนิ ใช่มะ หรือว่าจำผิดว่ะ เหอๆๆ งง
@@ ขอบคุณค่ะ.....ผิดไปแล้ว...ตาย ตาย รีบหลบไปแก้ไขให้อย่างไว...
ขอบคุณมากที่จำได้...หลงๆ มึนๆ พักนี้ปั่นนิยายเยอะหลายเรื่อง สมองเบลอ....แฮ่ะๆๆๆๆ
-
ถึงจะจบแต่ตะเกียงกับโตโต๋ก็อยู่ในใจเสมอ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะ + จ้า
ตอนนี้ก็ติดตามน้องจอมแทนนะ
-
555555555
-
ขอบคุณมากคะ :กอด1:
-
กร๊าสสสสส ตามทันแย้ว~
นี่มันนิยายอาร้ายยย กำลังภายใน นิยายรัก ตลก โปก ฮา 55555 (ครบรส!)
อยากอ่านคู่อ่านเหยี่ยวรั่วมากมายเงอะ! แบบ อื้อหือ มันต้องมีอารามไม่ไหวบ้างสินะพี่รัน หนูเข้าใจค่ะ
ขอบคุณสำหรับน้องตะเกียงที่แสนน่า...รัก....น่า....หยิก นะคะ!~♥
-
ขอบคุณสำหรับผลงานดี ๆ ฮะคุณ Luk (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/yoyocici/cici-emoticon-021.gif) ไม่ทราบจะเปิดรวมเล่มรึเปล่าเอ่ย?
จะรอติดตาม "เหยี่ยวหัวใจ" นะ (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/yoyo-emoticon-1-012.gif)
รัก (http://s269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/03/pinky-emo-006.gif) เหยี่ยวกับกุนซือหมดหัวใจ
-
:mc4:สนุกมากเลยค่ะ
-
เข้ามาตามอ่านค่ะ ตะเกียงน่ารักกก ไม่ไหวจะทน :-[
-
ชอบอะ
สุดยอด
-
สนุกมากเลย ขอบคุณมากค่า :L2:
-
แหมคนเขียนไม่หื่นเล้ย(เสียงสูง)
ได้อ่านเรื่องนี้จบรวดเดียวบอกได้แค่ว่าสนุกมาก
มีทุกรสจริงทั่งเศร้า :sad4: สนุก ตื่นเต้นและที่สำคัญฮา :laugh:(จากเหยี่ยวพรต)
คนเขียนเก่งมากเลย o13 จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ตามอ่านถึงตอนที่ 42 แล้ว สนุกมากค่ะ อยากได้หนังสือบ้างไม่รู้ยังทันอยู่ป่าวน้า
-
ตะเกียงยังไม่ออกเป็นหนังสือค่ะ
อยู่ระหว่างการดำเนินการรวมเล่ม
คาดว่าจะแล้วเสร็จปลายปีพอดี
เก็บเงินหยอดกระปุกรอไว้เลยนะค่ะ
จะแถมตอนพิเศษให้ในเรื่องไม่ต่ำกว่า สามตอนแน่นอนค่ะ
อย่าเพิ่งทวงกันนะ...รอนานหน่อยก็ทนนิดหนึ่ง แต่คุณภาพคับแก้วแน่นอนค่ะ
-
รอได้ค่ะ :z2:
-
o13สนุกมากค่ะ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากเลยค่ะ ตามอ่านน้องจอมอยู่ สนุกไม่แพ้กันเลย
จะติดตามต่อไปค่ะ :bye2:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากเลยค่ะ :pig4: :pig4:
:L2:
-
เรื่องนี้สนุกมาคับ แต่งได้ดีมากอ่านและอินไปด้วยเลยเดียวจะไปรออ่านบอมเบกับจอมนะคับ เป็นกำลังใจให้นะคับ
-
อ่านถึงหน้า 22 อยู่เลยค่ะ...แต่ทนไม่ไหวขอมาเม้นต์ก่อน
-
ตามอ่านจนจบจนได้ซึ้งมากเลยค่ะ น่าร้ากกกมากมาย ทีนี้ก็นอนรอรวมเล่มตอนปลายๆปีค่า เป็นกำลังใจให้นะคะ ตอนนี้กำลังตามอ่านพี่บอมกะน้องจอมอยู่ค่ะ สู้ สู้ นะคะ รอเรื่องพี่พรตกะพี่รันอีกคู่ค่ะ น่าจะฮากระจาย
-
เริ่มอ่านเรื่องนี้ตอนเที่ยงคืน
ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนสุดท้าย
หันไปดูนาฬิกา เฮ้ย :a5:
ดันกลายเป็นห้าโมงเย็นของอีกวันซะงั้น
เรื่องนี้มีทุกอารมณ์
สนุกมากฮากันมุกของตะเกียง :m20:
บางตอนอ่านไปน้ำตาดันไหล :m15:
:o12:แล้วก็ตามไปอ่านเรื่องของนายบอมย์
รอเรื่องของรันอยู่ด้วย :sad4:
พยายามเข้านะเป็นกำลังใจให้สู้สู้ :ped149:
:bye2:
-
ขอบคุณมากๆค่ะที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่าน :pig4:
เป็นนิยายที่มีครบทุกรสเลยแถมยังสอดแทรกสาระดีๆเอาไว้ด้วย o13
อ่านแล้วชอบมากๆค่ะ :m3:
ปล.จะติดตามเรื่องต่อๆไปของพี่ Luk ด้วยนะคะ :L2:
-
บ๊าบ บาย คับ คิดถึงโตโต๋ กับตะเกียงนะคับ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวของตะเกียง-โต๋ และผองเพื่อน
สนุกและครบรสมากกกกกกกกกก
ไล่อ่านทั้งหมดมาเกือบ 3 วัน เอาซะตาแฉะกันเลยทีเดียว
การดำเนินเรื่องถือว่าประสบความสำเร็จในการทำให้คนอ่านหลงรัก 'ตะเกียง' ตัวเอกของเรื่อง
ความรู้สึกของคนอ่านที่มีต่อตะเกียง ก็คงไม่ต่างจากเพื่อนในก๊วนของสิงห์โตดำที่ทั้งรัก เอ็นดู และประทับใจในหนุ่มน้อยคนนี้
อีกมุมหนึ่งที่เรื่องนี้ทำได้ดีมาก คือการถ่ายทอดความรักระหว่างเพื่อน
อ่านแล้วเชื่ออย่างหมดใจในกฎของ 'สิงห์โตดำ' ที่ว่า 'มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน เพื่อนกันตลอดไป' o13
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ :pig4:
-
น้องตะเกียงน่ารัก :-[
-
ชอบมากเลยค่ะ
สนุกสุดๆ
ตะเกียงน่ารักเว่อร์
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เย้!!!!! อ่านจบแล้ว ยาวนานครึ่งค่อนวัน เลือดพุ่งจริงๆ
ตะเกียงน่ารัก รั่ว ตั้งแต่ต้นจนจบ
ผู้หญิงสองคนนี้ร้ายกาจจริงๆ น่ากลัวด้วย ทำเอาใจไม่ดีเลยน้า
แต่ทุกคนปลอดภัย ไว้อาลัยแด่พี่เทคด้วยครับ
ขอบคุณคร้าบ เป็นเรื่องที่สนุกมากๆ ฮ่าๆๆๆ :z2:
-
คุณ ลักเทพมากๆคะ อ่านแล้วทั้งขำ อาย เศร้า เคร้าน้ำตาไปหมด จัดเต็มสนุกมากๆ :-[
ขอบคุณนะคะสำหรับผลงานที่มีคุณภาพขนาดนี้ :L2: :L2:
:กอด1:
-
ประกาศ :m26:
เรื่อง ตะเกียงพิเศษ เจ้าของนิยายจะดำเนินจัดพิมพ์ และจัดจำหน่ายเอง
สำนักพิมพ์เล้าเป็ดไม่ได้จัดพิมพ์นิยายเรื่องนี้ต่อไปแล้ว
ผู้ที่สนใจสั่งซื้อ สามารถติดต่อกับผู้เขียนได้โดยตรง
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
สำนักพิมพ์เล้าเป็ด
-
หวัดดีค่า
ตามมาจากพี่บอมบ์กับน้องจอม
(ได้ข่าวว่าเรื่องนี้เรื่องแรกดันไปอ่านเรื่องโน้นก่อนซะงั้น :jul3:)
ตามอ่านอยู่ 2 วันกว่าจะจบ
เรื่องนี้แบบว่าสนุกดีค่ะ
ไม่ค่อยได้อ่านนิยายที่แบบว่าแอคชั่นกันระเบิดเถิดเทิงขนาดนี้มานาน
พอได้อ่านแล้วก็ต้องอ่านต่อแบบโดนมนต์ 5555
น้องตะเกียงแบบว่าน่ารักแบบเพอร์เฟคอะไรขนาดนี้
พี่โต๋นี่ดูแล้วท่าทางจะไม่ใช่คนธรรมดา
หล่อขนาดอินางมารยังอยากได้ เทพมากกกกกกกก
:laugh:
ตอนนี้ก็ตามอ่านพี่บอมบ์อยู่
แล้วก็จะรอพี่รันกับพี่พรตด้วยนะคะ
:pig4:
-
มารอรวมเล่มด้วยคน ^^
-
o13 o13 o13
:L2:
:กอด1:
-
อ่านวันเดียวจบ ถ้าทำรวมเล่ม เราจองด้วยคนนะคะ มีทั้งขำ ซึ้ง ฮา หื่น เศร้ามาม่าขึ้นอืด ครบทุกรสจริงๆอ่ะ รั่วด้วย ชอบมากๆเลยค๊าาา
-
อ่านสนุกมากเลย หลังๆคิดว่าจะอ่านดีไหมเนี่ยเริ่มไม่หวานและ(น่ากลัว)
แต่พออ่านแล้วเศร้ามากๆเลย สนุกสุดๆ ขอบคุนนะครับ แต่งต่อๆ
-
คำพูดสั้นๆ "ชอบ นิยายเรื่องมาก"
จะเก็บไว้เป็นนิยายที่น่าติดตามที่สุด
ในความทรงจำ ขอบคุณคนเขียนคนแต่งมากๆนะ
-
ขอบคุณคับผม ^^
-
:กอด1:
:pig4:
o13
-
:haun4: :pighaun: :z3: :z3:
-
ชอบมากเลยค่ะ
รักพี่ๆสิงห์ดำและเหยี่ยวเวหามากๆ
-
:pighaun: :haun4: :jul1: :z3:
[attachment deleted by admin]
-
จบแล้วววววววววว อดหลับอดนอนกันเลยทีเดียว
^_________^
สนุกที่สุด รักตะเกียง กับ โต๋
รอ มนต์มาร ต่อนะ สนุกๆ อิอิ ^^
-
จบแล้ว :sad4:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี :pig4: :pig4:
ปล. สนุกมากอ่ะ o13 o13
-
เราไปอ่านเรื่องมนต์มาร
แล้วตามมาอ่านเรื่องนี้
อ่านๆไปรู้สึกเวอร์ว่ะ(แต่ก็อ่าน๕๕)
เราร้องเลยนะตอนพี่เทคตายอ่ะ
ฮื่อ...ตอนนี้ขอตามไปอ่านเรื่องของ
จอมใจ กะ เหยี่ยวรั่วก่อน
:L2:
-
ในที่สุดก็อ่านจบคะ โฮ ยาวดีแท้
ตอนแรกเรื่องกับตอนจบเรื่องไปคนละเรื่องกันทีเดียว
อ่านครั้งแรกไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องที่มีพลังพิเศษถึงแม้ตะเกียงจะไม่เหมือนใครจริงๆ
ข้อดีของการอ่านยาวๆ ทีเดียวก็คือจะเห็นจุดบกพร่อง
เห็นบางอย่างที่ขัดกันเอง ไม่ได้ซีเรียสอะไร อ่านสนุกก็พอแหละ
รายละเอียดปลีกย่อยไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แต่เรื่องอื่นๆ หากอ่านตามไปตลอด
จะพยายามแสดงความคิดเห็นทุกตอน ยกเว้นพรตกับรัน อันนั้น
เหมือนจะชอบมากเลยไม่เห็นอะไรผิดปรกติ แค่ได้อ่านก็ดีใจแหละ ฮ่าาา
-
ตามอ่านจยจบแล้ว ดีใจสุดๆ รวดเดียวเลย
ดูทุกคนเข้าคู่ลงตัว รักกันดี อิอิ
แอบสงสารพี่เทค ควมรักอันยิ่งใหญ่
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะค่ะ
-
ขอบคุณคุณลักสำหรับนิยายน่ารักๆ จะรอรวมเล่มนะค่ะได้เร็วๆก็ดีค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษอีก ขอบคุณค่ะ
-
แอบมา :z13:
-
อ่านรวดเดียวเลย !
สนุกมากค่ะ มีหลายอารมณ์ o13 o13
อ่านแล้วหยุดไม่ได้ T^T ต่อกันหลายคืนเลย
รักตะเกียง รักโตโต๋ :monkeysad: :monkeysad:
รักทุกคน รัก คนเขียนมาก
ไม่รู้จะเอาคำไหนมาบรรยายเลย
เรื่องนี้ จะ อยู่ในใจตลอดค่ะ :กอด1:
เด๋วจะไปตาม ภาค ต่อๆไป นะคะ อิ๊อิ๊
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
.....................อ่านแล้วสนุกมากครับ.......ประทับใจ.........ขอขอบคุณผู้ประพันธ์ที่ได้แต่งนวนิยายดีๆ ให้อ่านนะครับ ขอเป็น
กำลังใจที่จะ ประพันธ์เรื่องต่อๆ ไป จะคอยติดตามผลงานนะครับ....................
puu142 (porn)
-
แวะมาขอบคุณค่ะ ชอบมากๆ เป็นสไตล์เรื่องที่ชอบ อ่านแล้วเลิกไม่ได้จนจบเลย ^_^
ลืมบอกไปถ้ามีรวมเล่มบอกด้วยนะคะ อยากได้มั่กๆ
-
อ่านไกล้จบแล้ว อิอิ o13
-
กดไลค์ให้คุณ luk นะคะ
เรื่องนี้ๆ ครบทุกรสชาติจริงๆ >.<
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเมื่อคืนวันศุกร์
วันนี้เพิ่งอ่านจบ -_-!! (ช้าได้อีกใช่ป่ะหล่าาๆๆ ก็นะๆ สปีดในการอ่าน... ก็ตามวัยหล่ะ เหอๆๆ)
ที่ชอบมากๆ ก็เรื่องที่นำเอาประมาณหนังจีนกำลังภายในมารวมไว้ด้วย
บางฉากๆ อ่านแล้วเหมือนดูดาบมังกรหยก (รู้ๆ เลยว่่าวัยไหน อิอิ) ไรอย่างเน้... คึคึ
ยังไง... จะตามอ่านผลงานของคุณ luk ทุกเรื่องนะคะ (ยกป้่ายไฟเชียร์ LUK like love สุดแขน เลยค่าาาาาา ^.^ )
ถ้าไงๆๆๆ ฝากบอกตะเกียง กับ โต๋ ด้วยน๊า...
ว่า....
ลำปาง หนาว มาก!! คึคึ
ห่า ฮา... ฮ้า ฮา ฮา ห่า... ห่า.... ฮาาาาาาาาาาา (กรุณาร้องเป็นทำนองไตเติ้ลเพลงหนังดาบมังกรหยก จักขอบคุณยิ่ง คึคึิ)
พรึ้บ!! พรึบบบบบบ.... เฟี้ยววววววววววว (เสียงเกร็งลมปราน เหาะ เหิน ไปตามบนยอดไม้ พุ่งขึ้นฟ้า อย่างสงบ พร้อมจากไปอย่างสง่า สง่า อิอิ)
ฉี๋เคอะๆ กำกับ
อินทรีย์... ให้เสียงภาษาไทย
^
^
พอเห้อะๆๆๆๆๆ ชักจะออกอ่่าวฯ แระ
-
บ้ายบาย ตะเกียงงง น่ารักเนอะ
พี่โต๋ก็หื่นตลอด สนุกมากอะ ขอไปอ่านพี่รันต่อละค้าบ
-
สนุกมากกก
ขอบคุณนะคะ
:L2:
-
อิอิ หลงเข้ามาอ่านเพราะเคยอ่านเรื่องคุณวี ชอบมากค่ะ
พอมาอ่านเรื่องนี้ หลง โต๋ มากกกก :impress2:
มาอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ วันเดียวรวด!!
แอบน้ำตาร่วงตอนพี่เทค :m15: :monkeysad: :sad11:
แต่ก็จบได้อย่างสวยงาม หุหุ :jul1:
-
สงสัยแล้วคนที่เป็นแฟนตัวร้ายไปไหน เป็นไงบ้าง :monkeysad:
-
ThankS
-
เพิ่งมาตามอ่านทัน ตามมาเม้นจบให้ค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แต่งให้อ่านนะ จะไปอุดหนุนไตรภาคแน่นอนจ้า
ไม่คิดว่าเรื่องเด็กมอปลายมันแอบแฟนตาซีสนุกได้ มันเวอร์ได้ใจดี แถมNC เยอะอีกต่างหาก :o8:
ชอบมากๆกับคาแรกเตอร์เคะมาดรั่วๆ ฮา (แอบปากหมา) แต่น่ารัก เก่งอย่างตะเกียงกะพรต
ปลื้มมากๆกับคาแรกเตอร์เมะมาดหล่อเก็กขรึมฉลาดเมพที่แอบหวานแอนด์โคตรรักเมียของโต๋กะรัน
-
ขอบคุณมากๆนะค้าาาา
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :L2:
-
สนุกมากๆเลย
มีครบทุกรสจริงๆ
จะรอติดตามผลงานชิ้นต่อไปค่ะ
-
ขอบคุณค่ะ
จบได้ดีมากเลย
ตามมาจากเรืองของน้องเหยี่ยวนะเนี่ย
ไม่ผิดหวังจริงๆค่ะ
-
ชอบมากมาก สนุกดีครับ
จะติดตามไปอ่านเรื่องต่อไปนะครับ
-
สนุกสุดๆ ขอบคุณนะค่ะ ตะเกียงสวยมากกก
-
ตามอ่านด้วยความสนุกมากๆ ขอบคุณนะคะ จะรออ่านเรื่องถัดไปค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากกก >w<
-
เข้ามาบอกมาตัวเองว่า ตรูหายไปไหนมา ทำไมเพิ่งมาเห็นนิยายเรื่องนี้
ผมอ่านจบเมื่อคืน อยากฝากบอกคนเขียนว่า
คุณทำให้ผมน้ำตาไหลเลยรู้ไหม
ตั้งแต่ผมอยู่ในเล้าเป็ดเกือบ 3 ปี เพิ่งมีนิยายเรื่องนี่แหละ ที่ทำให้ผมน้ำตาไหล(จริงๆ ครับ)
โดยเฉพาะตอนที่ พี่เทค ช่วยตะเกียง โดยการสละชีวิตให้หนอนราคะ เข้าไปอยู่ในตัวเองแทน
ท่อนนี้ล่ะ น้ำตาผมไหลพรากเลย ยิ่งพี่เทคเป็นทหารด้วยแล้ว ผมจิ้นออกได้ทันทีว่า
ทหารเป็นรั้วของชาติ เสียสละชีวิตเพื่อส่วนรวม หรือเรียกแบบง่ายๆ ว่า ตายแบบมีเกียรติ์
ภูมิใจแทนพ่อแม่พี่เทคครับ ที่มีลูกอย่างนี้ อ่านแล้วภูมิใจ เสียใจ เสียดาย และใจหาย ความรู้สึกมาพร้อมกันเลย
ขอบคุณ นักเขียน ที่เขียนให้พวกเราได้อ่านกัน เราจะติดตามผลงานคุณนะ
ตอนนี้กำลังภาคของพี่บอมย์หล่อยักษ์อยู่ อิอิ
-
แจ้งโอนเงิน ชุดไตรภาคย์ ไปแล้วนะครับ แล้วก็ PM ไปแล้วด้วย อีเมล์ daodomeแอทhotmailดอทคอม ฝากด้วยนะครับ
-
สนุกมากเลยคับ น่ารักกันหมดเลยคับ และจะติดตามอ่านเรื่องใหม่คับ
-
:L2: :L2:
:3123: :3123:
-
โอ้ววววว ตามมาอ่านรวดเดียวจบเลยครับ :a5: :a5: :a5:
เป็นเรื่องที่สนุกครบทุกรสจริงๆ o13 o13 o13
ทั้งสุข :-[ :-[ :-[
เศร้า :m15: :m15: :m15:
บู๊ :z6: :z6: :z6:
และ... :haun4: :haun4: :haun4:
.
.
.
แล้วจะตามอ่านเรื่องต่ดไปอีกนะครับ :bye2: :bye2: :bye2:
-
จะเข้ามาแจ้งว่าได้รับ boxset และ เงินที่โอนเงินเรียบร้อยนะคะ ตอนนี้กำลังอ่านเล่มของเหยี่ยวหัวใจอยู่ อิอิ
-
อ่านไปสองตอน ^ ^ มาลงชื่อ ติดตามครับ
-
^__^ สนุกดีครับ แต่ไม่นึกว่าวันแรก จะเกิดเรื่องวุ่นวายได้ขนาดนี้
-
อ่า อยากให้ถึงตอนสอบ ปลายภาค...จะได้เปลี่ยน อันดับนักเรียนเรียนเก่ง ซะที ^^
-
อยากเห็นฉากบู๊ ของน้องตะเกียง ^^ อิอิ
-
ชักจะเริ่มอิจฉา น้องตะเกียงแล้วนะครับ ฮ่า ๆๆๆๆ มีแต่คนชอบ
-
แวะมาให้กำลังใจนักเขียนครับ
พออ่านถึงตอนสารภาพ..."รัก" ของพี่โต๋ มานึกอีกที เรื่องราวยังไม่ถึงเดือนเลยนี่หว่า ^^"
-
อั้ยยะ!!!! ment นี้เพื่อเชียร์พี่พรตตตตตตตตตต
ขอให้.... เอิ๊ก ๆๆๆ
-
ออกจากมุมมืดมาช่วยเพ่พรต อิ อิ
1.กูชื่อรัน....ชื่อจริง..อรัญ...กูมีลักยิ้มสองข้างที่หล่อมาก...กูมีเขี้ยวที่สาว ๆต่างหลงไหล
แต่มึงไม่มี..????
>กูอาจไม่มีเหมือนมึง แต่โดยรวมๆ กูหล่อกว่ามึง เพราะมึงเป็นแค่อันดับ 3 ส่วนกูอันดับสอง
กูชนะ
2.กูเป็นกุนซือสิงห์โตดำ จนได้ฉายา ‘กุนซือเทพ’ เหยี่ยวเวหามึงไม่มี..
ต่อให้มึงเป็นหัวหน้าแก็ง...แต่มึงไม่ได้ฉายา ‘เหยี่ยวเทพ’
เพราะฉะนั้นกูใหญ่กว่า เพราะกูเทพกว่ามึง
>อันนี้กูไม่แพ้วะ อย่ามานับความเทพ แต่จริงต้องวัดที่ความเป็นหัวหน้าซิวะ ถ้ามึงเจ๋งจริง มึงต้องได้เป็นหัวหน้าในกลุ่มมึงทุกคนในกลุ่มต้องก้มหัวให้มึง แต่มึงไม่ใช่ แต่ให้มึงเทพยังไงมึงก็เป็นรองหัวหน้ามึง แต่กูเป็นหัวหน้ากลุ่มกู กูเหนือกว่ามึง
3.พ่อกูเป็นรัฐมนตรี กระทรวงใหญ่...บ้านมึงเป็นนักธุรกิจ..ฉะนั้นกูเหนือกว่า
เพราะมึงไม่เคยสัมผัสคำว่า ‘ลูกชายรัฐมนตรี’ ในขณะที่กูเป็น
>พ่อมึงคงไม่มีทางเป็นรมต.ทุกสมัย อย่ามาคุย แต่พ่อกูเป็นนักธุรกิจ เป็นไปทั้งชาติ แถมทำงานทำเงินให้ประเทศ สร้างงานสร้างรายได้ให้คนตั้งเท่าไหร่ เป็นคนเสียภาษีให้พ่อมึงใช้ ดังนั้น พวกรมต. เป็นขี้ข้าคนทั้งประเทศ โดยเฉพาะพ่อกู เพราะพ่อกูเสียภาษีเยอะอันดับต้นๆ ของประเทศ
กูชนะ อันนี้กลับไปข้อเดิมกูก็ชนะอีก ถ้าพ่อมึงตุกติก ได้ถูกฟ้องศาลปกครองแน่
(ตกลงของกู กูชนะ 3:2 นะเฟ้ย
4.กูเป็นผัวหัวหน้าแก็งค์เหยี่ยวเวหา ‘ปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่’
ในขณะที่มึงไม่เคยเป็น ‘ผัวหัวหน้าแก็งค์สิงห์โตดำ’ ฉะนั้นกูเหนือกว่า...
> ยอมก็ได้ฟะ ชิส์
5.กูมีน้องชายใหญ่และยาวกว่ามึง มึงรู้อยู่แก่ใจ..ไม่แน่ใจวัดกันดูก็ยังได้
เพราะกูกับมึงต่างเห็นกันมาแล้ว..ห้ามเถียงเด็ดขาด ‘น้องกูใหญ่กว่ามึงเป็นความจริง’
>ข้อนี้กูให้มึงชนะที่ขนาด แต่กูอึดกว่าเว้ย ขนาดกูรับกูยังอึด ถ้ากูรุกบ้างมึงได้สลบแน่ ไม่แค่นอนป่วยเหมือนกู อันนี้มันต้องพิสูจน์ แน่จริงมึงมารับดิ๊ กล้าปะวะ
สรุปข้อนี้ ไม่นับ ดังนั้น
สรุปของมึง กูชนะ 3 : 1 :laugh:
ได้เวลายอมกูละมึง หุ หุ o18
เอาไปเลย +1 ครับ ^__^
-
ยาวมากมายอ่ะค่ะ กว่าจะตามอ่านจนจบ จะบอกว่าเดาถูกนิดหน่อยกับเริ่องของพี่เทคอ่ะน่านับถือสุดๆ
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ นี่คือที่อยากจะบอก เดี๋ยวจะไปอ่านเรื่องอื่นของพี่ต่อนะค่ะ
จะติดตามเรื่อยๆค่ะ สู้ๆนะจ้ะ เป็นกำลังใจให้คร้า~
ปล.ที่จริงอ่านมนต์มารแล้วแหละสนุกเหมือนกัน อิอิ
-
น่ารักมากเลย ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆครับ :pig4:
[/b][/size]
-
ขอบคุณมากๆนะคะ สำหรับเรื่องราวดีดีและสนุกมากๆ
-
ตามอ่านมา 3 วัน
สนุกมากค่ะ ฮาตะเกียงมาก
น่ารักเเถมฉลาดด้วย
+1 ให้ค่ะ :L2:
-
:L1:
:pig4:
-
สนุกมากกก จินตนาการล้ำเลิศจริงๆ :กอด1:
-
สนุกมากจริงๆ
เป็นนิยายที่มีครบทุกรสจริงๆค่ะ อ่านไปก็ลุ้นไป
พี่โต๋กับน้องตะเกียงหวานจนมดขึ้น
กรองกุมภ์ตายอย่างน่าอนาถ สะใจมาก
เขียนได้ดีมากครับ
o13
-
สุดยอดมากมาย o13 o13
ครบรส รัก โลภ โกรธ หลง ทั้งสนุก ตื่นเต้น เศร้า :กอด1: :haun4: :monkeysad: :serius2: :L1:
ขอบคุณ ผู้เขียนที่สรรสร้างนิยาย ดีๆ ให้เราได้อ่าน :pig4:
-
สนุกดีค่ะ ตะเกียงคงจะน่ารักมากจริง ๆ เพราะหนุ่ม ๆ ในสิงห์ดำหลงกันเป็นทิวแถวเลยทีเดียว โต๋ก็คงจะหล่อมาก พรตน่ารักมาก ๆ เลย ถึงจะรั่วก็รั่วแบบน่ารัก รันอย่างเท่เลย
-
สนุกมากกเลยค่ะขอบคุร :กอด1:
-
เริ่มอ่านครับ
-
o13
-
หลงเข้ามาอ่านเรื่องนี้ ไม่ผิดหวังเลยจริง ๆ o13
ขอสารภาพว่าตอนแรกอ่านชื่อเรื่องเป็น'ตะเกียงวิเศษ'
คิดว่ามันจะเป็นแบบแนวแฟนตาซีขอพรยักษ์ไรงี้ ๕๕๕๕๕๕๕๕
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ จ้า เดี๋ยวไปตามอ่านเรื่องอื่นต่อแน่นอน
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ สนุกมากๆเลยครับ ภาคต่อไปก็จะตามติดไปอ่านไม่ให้พลาดอย่างแน่นอนครับผม
-
ตามอ่านรวดเดียวร้อยกว่าตอน สามวันกว่าๆ แทบไม่ได้หลับได้นอนกันเลยทีเดียว :t3:
สนุกแทบวางไม่หลงถ้าเป็นหนังสือ แต่นี่จากหน้าคอมฯเลยต้องมีหยุดพักสายตากันบ้าง
ครบทุกรสทุกอารมณ์ ฉากหวานๆ ก็พาเอาหมดเกือบไต่ :-[ ฉากฮาก็ขำกันดี :m20:
บู๊ก็มา :z6: มันส์ก็เยอะ นอยด์ก็มี :เฮ้อ: เศร้าเคล้าน้ำตาก็พาเอาทวมหน้าคอมฯ กันเลย
เรียกว่ามีครบทุกอารมณ์
ขอบคุณ :L2: คุณคนแต่งมากๆค่ะสำหรับความบันเทิงที่มอบให้ :pig4:
-
อ่านจบแล้ว ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
-
ThankS
-
อ่านจบแล้ว
สนุกมากกกก
จะตามอ่านเรื่องต่อไปนะค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นไตรภาคย์ที่ยาวจริงๆๆ
-
น้องตะเกียงน่ารักกกกกกกกก
อ่านแล้วหลงเลยอ้ะ*0*
-
สนุกมากค่ะ
ชอบสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ><
o13 o13
:pig4:
-
ในที่สุดก็จบแว้ววววววววก :mc4:
ติดตามอ่านอย่างต่อเนื่องมา 3 วัน
สนุกมากๆเลยค่า
ก่อนส่งท้ายยังพี่โต๋เรายังมีแอบหื่นอีกนะ 555 :o8:
ปล.ขอบคุณคุณ Luk ที่น่ารัก ที่แต่งเรื่องราวสนุกๆให้อ่านกันนะคะ >< :pig4:
-
ขออนุญาตเม้นต์ตรงๆนะคะ
ชอบเรื่องนะคะ ชอบตัวละครทุกตัวเลยยยย
แต่พูดไปด่าไป อ่านแล้วเวียนหัวจัง
ถ้าจะลดๆคำหยาบ จะเป็นเรื่องที่ชอบมากๆเรื่องหนึ่งเลยค่ะ
-
อ่านจบแล้ววว สนุกมากค่ะ
ตะเกียงน่ารักมากกกกกก :impress2:
ว่าจะไปอ่าพี่พรต-รันต่อ แหะๆ
แต่ขอวิจารณ์นิดนึงนะคะ...เรื่องของการจัดเรียงตัวหนังสือ มันดูเหมือนๆ กันหมดน่ะค่ะ
คือมันควรจะมีการย่อหน้า เว้นรรค เว้นบรรทัดอะไรให้ดูเหมาะกว่านี้นะคะ เพื่อความสละสลวยและอรรถรสที่ดีในการอ่านค่ะ
และเรื่องคำผิดอีกเรื่อง จากที่อ่านมาเราว่าคำผิดในแต่ละตอนมีพอสมควรนะคะ ควรแก้ไขตรงจุดนี้ด้วย
แต่โดยรวมเเล้วเนื้อเรื่องเเละพล็อตเราว่าโอเคนะ
แค่พูดในฐานะนักอ่านน่ะค่ะ ไม่ว่ากันนะคะ ^^
-
อ่านแล้วทั้งสามเล่ม ชอบทุกคู่เลยอ่ะ ได้อารมณ์คนละแบบมากๆ คนเขียนเขียนได้หลายแนวดีเนอะ
แฟนตาซีก็ถือว่าเอาอยู่เลย ส่วนตัวชอบคู่ สิงห์เหยี่ยว สุด ฮามาก 55 อยากอ่านคู่นี้อีกชอบพรตรั่ว แอบขอตอนพิเศษอีก
ได้ไหมหน๊า
-
Part 105
ลาก่อนเพื่อนรัก!....
.
.
.
.
“อ๊า...อือออๆๆ....พี่โต๋...อย่า..พอก่อน...อึ้ยยย”
กูกำลังพยายามหลบหลีกปากไอ้พี่หื่นติดเซ็กส์วุ่นวายไปหมด มันพยามซุกไซร้ไล่จูบกูไปทั่ว ทั้งปัดทั้งป้องพูดห้ามก็ไม่ฟัง
หลังกลับจากงานเลี้ยงส่งของเพื่อนๆ ที่จัดให้กูสองคน
พรุ่งนี้กูกับไอ้พี่โต๋ต้องเดินทางไปอเมริกา ทั้งกูทั้งมันตัดสินใจไปเรียนต่อป.ตรี ที่นั่น...ตอนนี้
เราจบม.ปลายกันแล้ว..ทุกคนเลือกทางเดินของตัวเอง...ไอ้พี่บอมย์เอ็นฯติดที่เดียวกับไอ้พี่รันแต่คนละคณะ...
ไอ้พี่รันเลือกกราฟฟิกดีไซด์ตามไอ้พี่พรต ทั้งสองคนวางแผนต่อยอดธุรกิจจิวเวอร์รี่ของตระกูลมัน...ซึ่งกลายเป็นรุ่นพี่ปีสอง...
ไอ้พี่รันต้องไปเป็นน้องใหม่เฟรชชี่ในคณะมันหละ
ไอ้พี่บอมย์เลือกเรียนการท่องเที่ยว เพื่อมาดูแลธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทของมันเหมือนกัน...
ส่วนกูกับไอ้พี่โต๋เรียนที่แคลิฟอร์เนีย กูเลือกวิทยาศาสตร์ ไอ้พี่โต๋ลงกฎหมายกำหนดเดินทางพรุ่งนี้ แต่ตอนนี้สิ..
มันกะล่อกูส่งท้ายกะเค้าด้วย..ไอ้บร้า!……
หลบไปก่อนจะโดนยอดหน้า...บาย... :z6: :beat:
Luk.
ถึงคุณลักนะคะ เราเป็นคนหนึ่งที่อ่านนิยายของคุณมาจนจบขอบอกว่าสนุกมากกกก (แม้โดยรวมแล้วตัวละครจะมีบุคลิกโตเกินวัยไปก็ตาม แต่ก็อภัยได้ อิอิ) เพื่อความสมบูรณ์ของเนื้อหาดิฉันอยากจะบอกคุณว่าการเรียนกฏหมายที่อเมริกานั้นแบ่งออกเป็น 2 ประเภทคือ นักเรียนของประเทศของเค้าเอง กับนักเรียนต่างชาติ ซึ่งการเรียนทั้งสองประเภทนั้นตัวผู้เรียนเองจำเป็นต้องจบปริญญาตรีมาหนึ่งใบก่อน (ไม่จำกัดว่าเป็นสาขาใด เช่นเดียวกับการเรียนแพทย์ที่อเมริกาซึ่งผู้ที่จะเรียนแพทย์ได้นั้นต้องจบปริญญาสายวิทยาศาสตร์มาหนึ่งใบก่อน เช่น สายชีววิทยา เป็นต้น) นักศึกษาต่างชาติจะได้ปริญญา LL.M ซึ่งก็คือปริญญาโท แล้วต่อด้วยปริญญาเอกได้ปริญญา J.S.D. or S.J.D. ส่วนนักศึกษาท้องถิ่นนั้นจะใช้เวลาเรียนกฏหมายอีก 3 ปี หลังจากจบปริญญาตรี แล้วจึงจะได้รับปริญญา Juris Doctor (๋JD) ดังนั้นการที่โต๋ซึ่งจบ ม.6 นั้นจะไปเรียนกฏหมายที่อเมริกานั้นในทางความเป็นจริงแล้วนั้นเป็นไปไม่ได้ และเป็นการบิดเบือนความจริงของระบบการศึกษาของอเมริการด้วย ดังนั้นดิฉันในฐานะนักอ่านที่ดีคนหนึ่งจึงอยากบอกนักเขียนให้ทบทวนสาขาของการไปเรียนต่อของโต๋ด้วยเพื่อความสมจริง ขอบคุณค่ะ
อ้างอิง
http://en.wikipedia.org/wiki/Juris_Doctor
http://en.wikipedia.org/wiki/Master_of_Laws
http://en.wikipedia.org/wiki/Doctor_of_Juridical_Science
http://www.atriumtech.com/cgi-bin/hilightcgi?Home=/home/InterWeb2000&File=/home2/searchdata/Forums2/http/www.pantip.com/cafe/library/topic/K5833784/K5833784.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Bajrakitiyabha พระองค์ทรงจบปริญญาโท และเอกด้านกฏหมายจากคอร์เนล
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากมีครบทุกอารมณ์เลย โดยเฉพาะตอนท้ายๆ ทำเอาแทบเสียน้ำตา T^T
-
เรื่องนี้สุดยอดมากได้ใจไปเต็ม o13
แต่อยากอ่านอีกเยอะๆๆ :o8:
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
:กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบ ตั้งแต่บ่ายจนตอนนี้ตีสองแล้ว
ว่างไม่ลงจริงๆ สนุกมากค่ะ
ทั้งฮา รั่ว ซึ้ง เศร้าแอบน้ำตาซึม ครบรสจริงๆ :m4:
เพิ่งรู้ว่าคนเขียนคนเดียวกะจอมใจนักเลง ฮ่า าา
ไม่ได้ดูตอนอ่านจอมใจว่าใครเขียน อิอิ
สนุกทุกเรื่องเลยค่า า เดี๋ยวจะตามอ่านผลงาน
ทุกเรื่องของคุณ Luk เลยค่ะ o13
-
แฟนตาซีมากกกก สนุกมากกกกกก แล้วจะไปตามอ่านคู่ต่อๆไปนะคะ o13
-
o13 o13 o13
-
โอยยยยยยยย คุณลัก ขอบอกคำเดียวว่า "โคตรมันส์" o13
"ดราม่า" โคตรมันส์ น้ำตาทะลักเลย ตอนที่เทคตาย หัวใจพี่โคตรพระเอก หล่อมาก อ่านไปน้ำตาหยดแหมะอินจัดๆ :m15:
"บู๊" โคตรมันส์ นึกว่าอ่านกำลังภายในอยู่ ถ้าเข้าไปในนิยายได้ จะเข้าไปเอาพิณพิฆาตกรีดเสียงใส่นังมารทั้ง 2 เลย :m31:
"เลิฟซีน" โคตรมันส์ แอร๊ยยยส์ ข้อนี้ไม่ต้องบรรยาย เสียเลือดตายเลยดีกว่า :m10:
อ่านจบแล้วแบบว่า ใครจะไม่รักตะเกียงได้ และใครจะไม่ฮาพรตได้ กร๊ากกกกกกกกก :jul3:
ขอ บอกเลยว่า รักน้องตะเกียงกะโต๋ นั้นแน่แท้ แต่อดรักพรตกะรันไม่ได้เลยจริงๆ อ่ะ หลายตอนฮาจนปวดท้อง :m20:
กุนซือเทพอ่ะ โคตรๆ ที่ให้เขียนมาคนละ 5 ข้อว่าใครเหนือกว่ากัน ต้องยอมรับกุนซือ เมพขิงๆ เลย
เหนืออื่นใด ขอบคุณคุณลักมากๆ เลยค่ะ สนุกมากจริงๆ :กอด1:
ปล. ตามนิยายคุณลักมาจากเรื่อง ตุ๊ดซ่าทอมแสบ และกำลังจะตามไปในอีกหลายๆ เรื่อง
ปล.2 ขอตัวไปตามหาเหยี่ยวรั่วกะกุนซือเทพเลยนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
-
หนุกมากกกกกกกก ครบทุกรส ชอบมาดๆค่ะ o13
:pig4:
-
อยากบอกว่าสนุกมากกก อ่านรวดเดียวจบอ่ะ วางไม่ลงเลยจริงๆ
ภาษาลื่นไหล อ่านแล้วไม่สะดุด เก็บรายละเอียดได้ดีจริงๆค่ะ
มีครบทุกอารมณ์ หวาน :impress2: ซึ้ง เศร้า :monkeysad:
ฮามากกกกกก โอย ขำจนปวดท้อง ขากรรไกรค้างเลย :m20:
สุดท้าย :jul1:
ขอบคุณ คุณลักษ์มากที่แต่งนิยายดีๆ ให้อ่าน จะติดตามอ่านเรื่องต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเมื่อคืนค่ะ ตอนนี้ไล่บี้อ่านจนจบแล้ว อิอิ
สนุกมากกกกกกก~ รักทุกตัวละครเรื่องนี้มากเลยค่ะ
ไม่พูดพร่ำทำเพลง เดี๋ยวขอลุยภาคต่อเรื่องต่อไปเลยละกัน ^^
-
เพิ่งอ่านจบชอบมากๆ เป็นแฟนคลับสิงห์ครองตะเกียงเลยค่า
ชอบเนื้อเรื่อง พล็อตเรื่องเสียดายเข้ามาดูช้าไปจองไม่ทันเลย
เสียดายมากๆ อ่ะค่ะ
-
ชอบตอนนี้มาก ๆ เลยค่ะ อ่านสนุกมากอ่ะ ชอบนายเอกโคตรเก่ง 555
เดี๋ยวจะตามไปอ่านตอนต่อไปน่ะค้า :impress2:
-
ตะเกียงสุดยอดจริงๆ
-
o13
-
เพิ่งมีโอกาสเข้ามาอ่าน!!
สนุกมากๆ ชอบมากครับ !!
ที่เรื่องนี้แฮปปี้ สมหวัง ขอบคุณ คนแต่งครับผม:))
-
ตามมาจากเรื่อง {รักรั่วๆของ..พรต & รัน} จ้าาาา อิอิ :mew1: :mew1:
อ่านเรื่องนี้แล้วยิ่งชอบผลงานของคุณลัค มากยิ่งขึ้นไปอีกกกกกกกก o13 o13
รู้สึกหลงรักตะเกียงขึ้นมากเลย >>> น้องน่ารักมากกกกกกกก มีบางครั้งดูรั่วๆๆๆคล้ายพรตแต่น้องจะดูนุ่มนวลกว่า น้องมีความฉลาดอยู่ในตัว สามารถเอาตัวรอได้ในทุกสถานะการณ์จริงๆๆๆๆๆ ชอบเวาน้องแกล้งพรตเรื่องรัน 5555 :mew1: :กอด1:
โตโต๋>>> เป็นพระเอกที่รู้สึกว่าจะหวงน้องมากกกกกกกก 5555 แต่บางสถานะการก็ช่วงน้องไม่ได้น๊ะ แต่โต๋คือกำลังใจที่สำคัญมากสำหรับตะเกียง ชอบทุกรั้งทีทั้งคู่อยู่ด้วยกันนนนนนนนนน :mew2: :mew2:
สำหรับพรตและรัน >>> เพียงรู้ความเป็นมาของทั้งคู่จากเรื่องนี้เอง พรตนี้(ฮาได้ทุกที่จริงๆๆๆๆ)
อ่านเรืองนีแ้วรู้เลยว่าเรื่องราวต่างๆๆระหว่างตัวละครแต่ละตัวเป็นมายังไง และขอบอกว่าาาาาาา ดีใจมากที่ได้อ่านเรื่องนี้ หลงรักทุกคนแลทุกตัวละคร อานแ้วมีความสุข ขอบคุณผู้แต่งมากนะคะที่ได้แต่งเรื่องราวดีๆๆๆๆสนุกๆๆๆๆๆๆให้พวกเราได้อ่านกันในวันนี้ :pig4: :pig4:
-
แฮ่กๆๆๆ อ่านมา 3 วัน จบจนได้
ขอบคุณค๊าาาาาาาาาาาา ที่เขียนเรื่องสนุกๆให้พวกเราได้อ่านกัน
แอบน้ำตาซึมตอนพี่เทคตายด้วยล่ะ T.T
แล้วจะไปตามเรื่องอื่นด้วยนะค๊าาาาาาาาาาาา
-
เกือบจะดีแล้วนะ ถ้าไม่ติดว่า ตะเกียง เพิ่งรู้จักกับโต๋ ได้แค่ไม่กี่วัน ก็ได้กันแล้ว .... ยังไม่ทันได้บิ้วได้อะไรเลย
-
ตามอ่าน 5 วันจบ เล่นเอาคนแก่ปวดตา
แต่ยอม มันหนุกอ่ะ
ไปต่อเรื่องต่อไปดีกว่า
:bye2: :bye2:
-
มาเม้นให้น้องตะเกียง
:: T^T พึ่งนึกรหัสออก ::
ชอบคู่พรต รัน อิอิ -..- :mew3:
-
:mew1:
เย้ ตามอ่านจนจบรวดเดียว
สนุกมากเลยคะ :pig4:
-
ตอนหนอนราคะ มันส์ถึงใจจริงๆ พิศดารพันลึกมาก ชอบค่ะ
ยุทธวิธี+ลูกเล่นในการลอบตีสนิทและอื่นๆ ของเจ๊กุมภ์กับเจ๊เกย, ช่างคาดไม่ถึง...คือนางแอ๊บมา! คิดได้ไงเนี่ย เด็ดดวง
พี่เทคหล่อที่สุด ซีนในกระท่อมช่วง "สิงห์ดูดดาว" พิเศษมาก เศร้าแต่สนุกไปพร้อมๆกัน
ชอบทุกฉากใน...โรงอาหาร 555 รู้สึกว่าครบรส เป็นธรรมชาติ อารมณ์เด็กมัธยมมาเต็ม และมาบ่อยด้วยโลเคชั่นนี้ คริคริ
ติดตามงานคุณ Luk นะคะ คิดว่าจะตามอ่านให้ครบทุกเรื่องกันเลย สนุกดี
-
เฮ้ออออ...ในที่สุดก็อ่านจนจบโพสต์ตอนนี้คงไม่ว่ากันนะคะ
เริ่มจาก...
Part 54 (ตอนแข่งบาสกีฬาสี)
..เท้าเสต็ปเทพ....
.“ลง..ลง...ลง!!!..” ฝั่งสีน้ำเงินตะโกนก้องลุ้นให้ลูกหล่นลงห่วง
“ไม่ลง..ไม่ลง..ไม่ลง!!!.” กองเชียร์สีแดง ตะโกนแข่งสีน้ำเงิน แช่งไม่ให้ลูกลงซะงั้น
และแล้ว...............ปาฏิหาริย์ก็...........................
Part 55
และพระเจ้า..ก็ไม่เข้าข้าง ลูกเริ่มเบาลง..เบาลง..ก่อนจะหล่นตุ๊บ!..ลงห่วงไปในที่สุด กองเชียร์สีน้ำเงินกระโดดเย่ง ๆ..กอดกันกลม.. อันเนี๊ยะเราเดาว่ามันต้องลงไว้ก่อนเลยแหละ...เพราะเคยได้ยินมาจากไหนซักที่ว่า....ปาฏิหาริย์ คือ คำลวงที่ไม่มีจริง :a5: o22
Part 72
Ver….Run...เด็ดปีกเหยี่ยว....
อันนนี้ยินดีกับรันที่ปฏิบัติการณ์สำเร็จ...ส่วนคนอ่านก็ :pighaun: :jul1: จมกองเลือดตามระเบียบ
Part 84
Ver...Run..กูรักมึง!...??.
“ที่กูทำเพราะ ‘กูรักมึง’ ไม่ใช่เพราะอยากเอาชนะ..ถ้าไม่ใช่มึง..กูไม่ทำกับใครแน่...ยกเว้นมึงคนเดียวพรต ‘เพราะกูรักมึง’..” ผมหลุดบอกรักมันไปแล้ว มันตะลึงจ้องผมตาค้าง..ในตาวาวน้ำรื้อให้เห็น... :o8: :hao5: ... รันหลุดบอกรัก พรตจะเหลือเร๊อออ :z1: :haun4:
แล้วก็ตอนที่พี่เทคช่วยตะเกียงจากหนอนราคะ :hao5: :katai2-1: อ่านแล้วน้ำตาร่วง อยากเป็นแบบพี่แกอ่ะ ได้ตายเพื่อใครซักคน :mew2: ซึ้ง (แต่เลื่อน 10 ชั้นยศอันนี้เยอะไปเปล่า ...เอ๊ะหรือเราแปลความหมายผิดหว่า???? :mew5: )
สรุปคือ o13 o13 อ่าน จนวางไม่ลงเลยค่ะ :pig4: :pig4: เพราะงั้น ไปอ่าน รัน - พรต ก่อนนะคะ :bye2:
-
:a5:อ่านถึงตอน20กว่าๆ ตะเกียงเสน่แรงเกินเสียดายมิตรภาพพวกโต๋ที่ต้องมาแข่งกันจีบ ปากแข๊งแข็งพิษรักนั้นแรงแท้ อึคึอึคึ
โต๋รีบเผด็จศึกโลด
-
อย่างฮาเลยเรื่องนี่ {ตามมาจากจอมใจนักเลง}
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากเลยค่ะ o13
ติดตามเรื่องต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ อ่านไปยิ้มไป
หลงตะเกียงน้อยเข้าให้แล้ว 555+
:L2:
-
น่ารักทุกคนเลย :mew3: :mew3: :mew3:
-
Q
-
สนุกมากเลยค่ะ :pig4:
-
ก่อนรอื่นขอไว้อาลัยให้กับ พี่เทค ชายชาติทหารผู้เสียสละ ขอให้พี่เทคได้ไปเกิดใหม่ในที่ดีๆ ได้เจอคนที่พี่รักและรักพี่ และมีความสุขมากๆๆ กระซิกๆๆ สงสาร พี่เทคสุดๆๆ
ชอบทุกตัวละครของคนเขียนอีกแล้วคร่า ยกเว้น ยัยยกิ่งยัยริต้า ชิ เกลียดมานนน คู่ตะเกียงสิงห์โต๋ น่ารัก พี่โต๋หื่นได้โล่ห์ แอบสงสารพี่บอมย์ อกหักรักคุด ชูป้ายไฟเชียร์ คู่รันพรต คู่นี้เป็นอะไรที่ เข้ากั้นเข้ากันอ่ะ พรตนี่อย่างรั่ว รันนี่ก็อย่างฉลาด คนละขั้วชัดๆ พอจับมาคู่กัน เลยกลายเป็นคู่รักสนามรบ จริงๆ อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะคร้าสำหรับนิยายดีๆๆ น่ารักๆๆแบบนี้ จะตามอ่านเรื่องต่อๆๆไปคร่า อ่านนิยายของคนเขียน จบไป 2 เรื่องแล้ว ไม่ผิดหวังๆๆ ตามเรื่องนี้มาจากเรื่อง MY Love บูตัสบอลลูนแหละ แหะๆๆ ขอพุ่งหลาวไปอ่านคู่ไอ้พี่บอมย์ต่อล่ะน้า
-
:hao3:
น่ารัก สุดใจขาดดิ้น
ขอบคุณมากมาย กับเรื่องราวดีๆ นะคับ
:pig4:
-
ถ้าไม่นับเรื่องพิมผิดกับพิมวิบัติแล้วนับว่าเป็นเรื่องที่เจ๋งจ๊าวก๊าวใจมากเลย โดยเฉพาะตอนที่พี่เทคตาย แบบว่า...น้ำตาไหลแหมะๆลงมาเลย ให้ฟีลดีมากเลยค่ะ ขอพี่เทคจงสู่สุขติและขอบคุณที่พาน้องตะเกียงกลับมาส่งนะคะ :hao5: :hao5:
-
อ่านแบบ 2ม้วนจบ เพราะวันเดียวไม่จบ555
ดีใจที่โตโต๋กับตะเกียงมีความสุขสักที :hao5:
เสียใจกะพี่เทค แม้บทจะน้อย แต่พี่ท่านเรียกน้ำตาไปเพียบ
ต่อไปก็ต้องตามคู่รักสนามรบต่อปายย :laugh:
-
อ่านจบเป็นชาติเศษแล้วแต่ตอนนั้นยังไม่ได้สมัครสมาชิก วันนี้มาอ่าน พรตรัน เลยคิดถึงโต๋กับตะเกียงทีเดียว เดี๋ยวหาเวลามาอ่านรอบสองนะคะ :hao3:
-
น้องตะเกียงต้องน่ารักมากแน่ๆ ความรู้สึกมันบอก 55555
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่แสนประทับใจนะคะ
-
อยากบอกว่า โคร๊ต ชอบเลย ขอบคุงสำหรับนิยายดีๆๆน่ะ
พยามต่อไป เราจะเป็นแฟนคลับคุณต่อไป T-T คิดถึง ตะเกียง จัง พี่โต๋ด้วย
-
ตะเกียง ดูเปราะบาง น่าปกป้อง และก็เข้มแข็ง ตอนที่ม่ม่านี่น้ำตาซึมอ่ะ แต่สนุกๆๆๆๆๆ :mew6: :mew6:
-
o13 o13 o13
-
o13
-
ตะเกียงน่ารักมากๆๆ
แฟนตาซี ไซไฟ
แต่งเก่งมากค่ะ บรรยายได้เห็นภาพมากก
แต่คำผิดเยอะไปหน่อย แต่เรื่องนี้นานแล้ว
ตอนนี้รับประกันฝีมือ
ขอบคุณค่าาา
:L1:
-
สอบถามเรื่องสงสัยค่ะ คุณ luxilove ได้นำนิยายไปฝากเพื่อโปรโมทในเวป http://www.g4guys.com/forum-44-23.html โดยใช้ชื่อคนลงว่า tanya หรือเปล่าคะ หรือถ้าไม่ใช่ เขาได้ทำเรื่องขอคุณแล้วหรือยังคะ เพราะ เห็นมีเรื่องที่ลงไว้หลายเรื่องค่ะ จากนักเขียนหลาย ๆ ท่านค่ะ ได้แก่เรื่องดังต่อไปนี้ :katai1:
1. ตะเกียงพิเศษ
2. ++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว
3. ลูกแก้วมังกร รามูนจ้าวแห่งสายลม
4. - ++ "กลับไม่ได้ ไปไม่ถึง"++-
5. เจ็บหนักๆ กับ รักเถื่อนๆ
6. หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ?
7. ++ Real Love Story
8. OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!!
9. ++ ***ไฟรัก *** ++
10. มนตราทาสบำเรอ , ++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ และ อื่น ๆ ฯลฯ :hao5:
-
ตามอ่านแต่แรกจนจบ 2 วันเต็มๆ สนุกมากค่ะ
ตะเกียงน่ารักมากไม่แปลกใจที่ใครๆก็รักตะเกียง
อ่านๆไปนึกว่าพี่เทคเป็นพระเอก คือได้ใจเราไปเต็มๆ
เราร้องไห้ตอนพี่เทคเยอะมาก เหมือนมีอาฟเตอร์ชอคเจอชื่อพี่เทคประโยคไหนก็ร้องหมดเลย
เราว่าเป็นตัวละครที่เราประทับใจ คนที่ทำเพื่อคนที่ตัวเองรัก(ข้างเดียว)แบบไม่กลัวตาย ไม่ลังเลแล้วยังปกป้องจนนาทีสุดท้ายของตัวเองมันแบบ..... สุดยอดอ้ะ เรายกให้เป็นที่1ในใจเลย
เม้นถึงแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลอีก สุดยอดมากค่ะ
สนุกมากจริงๆ เดี๋ยวตามไปอ่านเรื่องอื่นๆต่อค่ะ ><
-
:impress2: :impress2: :-[ ปักกกกก แปะอ่านนนชอบบบบบมากกกกกกกกก
-
อ่านจบแว้วววว สนุกมากเลยค่ะ ชอบตะเกียงมาก เนื้อเรื่องสนุก น่าติดตาม ลื่นไหลดีเดาทางยาก ชอบฉากต่อสู้จินตนาการล้ำลึกดี :mc4: พี่โต๋หื่นได้ใจจริงๆ :haun4:
-
สนุกค่ะ มากๆด้วย เรื่องนี้เป็น. Tpo 10 ค่ะ อ่านกี่รอบก็สนุก
-
อดหลับอดนอนอ่านกันเลยทีเดียว แรกๆเรื่องก็ดำเนินแบบเด็กๆ ลื่นไหลไปเรื่อยๆเหมือนรักใสๆวันมัธยม เราก็ว่าน่ารักมุ้งมิ้งดี
แต่พอฉากได้ดำเนินไปจนถึงพี่เทค เราบอกเลยว่าฉากพี่เค้าสละชีพพีคมากอ่ะ มันตรึงใจเราจริงๆ คือประทับใจเลยค่ะ เลือดชายชาติทหารพร้อมตายเพื่อชาติและคนที่รัก ไม่แม้เสียดายชีวิต หล่อค่ะพี่เทค o13
มีอยู่ตรงจุดนึงเราสงสัยอยู่ ตอนที่ริต้ากับอังตบกัน แล้วพี่เทคเข้าไปช่วยกันไม่ให้ทะเลาะกัน ตอนนั้นเค้าคำรามออกมา ซึ่งตรงจุดนี้เราสงสัยค่ะ เพราะริต้านางก็ได้ยินนะ แล้วทำไมนางถึงไม่รู้กันว่ายังมีอีกคนที่สามารถใช้สิงคำรามได้ เรางงตรงจุดนี้อ่า นอกนั้นเข้าใจและชอบหมดค่ะ แอบขำตะเกียงเบาๆคือตะเกียงเก่งมา วรยุทธเป็นเลิศ แต่ดันมาตกม้าตายเรื่องสิงโต๋ น่ารักค่ะหนู :-[
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ตามอ่านมาสองวัน สนุกมากค่ะ น้องตะเกียงนี่น่ารักมากค่ะ แถมยังฮาอีกด้วย
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักมากสนุกด้วย :pig4:
-
ยอมรับเลย ตอนแรกๆไม่ค่อยน่าอ่านเท่าไหร่ :ruready เนื้อเรื่องมันง่ายเกินไป แต่พออ่านไปเรื่อยๆมันสนุก เริ่มอินกับตัวละคร มีลุ้น ครบรส ไปๆมาๆกลายเป็นหยุดอ่านไม่ได้เลย o18 มีเสน่ห์ดีค่ะ o13
-
ตอนกีฬาสี มีหกสี แบ่งสองสาย รอบแรกพบกันหมด จะมีสามคู่ ถ้าแข่งวันละคู่ ก็จะแข่งสามวัน ถึงจะได้คู่ตัดเชือก ถ้าแข่งวันนึงสองคู่ จะมีทีมนึง แข่งสองครั้ง จะเสียเปรียบ
-
น้องตะเกียง กับพี่โต๋ จะบอกว่าอ่านๆไปนึกว่าพี่โต๋แบบเรียนจบแล้ว ดูเป็นการเป็นงาน พูดจาอย่างกะพ่อ 55 ส่วนน้องตะเกียงพูดน้อยต่อยหนัก มีมุก น่ารัก พี่ขอแย่งด้วยคนได้ไหม ตอนโดนพิษแบบอยากเข้าไปอยู่ในนิยายแล้วเป็นคนช่วยน้องเอง พี่จะได้ตายในนิยายแล้วกับมาเป็นคนต่อ 55
-
ใครๆก็รักน้อง :-[ อิจฉาพี่โต๋
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่โต๋กับน้องตะเกียง ชอบชื่อนี้จัง น่ารัก :hao3:
-
:L2: :pig4:
-
สนุกมากค่ะ ตามอ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สอง แม้ว่าจัเป็นเรื่องแรกที่คุณLUKแต่ง เหมือนดูหนังรักวัยรุ่นผสมหนังจีนกำลังภายในบวกหน่วยรบพิเศษเดินป่าล่าระเบิดภูเขาเผากระท่อม สนุกสุดๆ ฉากอัศจรรย์ก้น่ารักกรุบกริบ ขอเป็นแฟนคลับด้วยคนค่ะ
-
ใช้เวลาสองวันอ่านเรื่องนี้ สนุกมาก ๆ ครับ
ขอบคุณครับ
-
กลับเข้ามาอ่านรอบ ตะเกียงยังน่ารักเหมือนเดิม
-
ชอบนิยายคณลักทุกเรื่องเลยสนุกๆๆๆๆมากกกกก
-
กลับมาอ่านอีกรอบ คิดถึงๆ :L2:
-
ได้กลับมาอ่านเรื่องนี้อีกครั้ง สนุกมากๆเลยค่ะ สงสารพี่เทค