พิมพ์หน้านี้ - ผมรักพี่นะ... ♥ < ผมก็ยังรักพี่อยู่ดี…......แล้วพี่ล่ะ.........>
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Champnarok007 ที่ 08-04-2008 13:16:58
-
ผู้แต่ง คิโยมิจัง
ผู้เผยแพร่ Champnarok007
*** นิยายเรื่องนี้ได้ขออนุญาตผู้แต่งเพื่อที่จะนำมาลงในบอร์ดแห่งนี้เรียบร้อยแล้ว***
ปล.นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นในปี 48 -50 โดยที่ผู้เขียนเป็นแฟนคลับของนักร้องวงเกาหลีชื่อดัง ดงบังชิงกิ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยาย y โดยใช้ชื่อนักร้องดังวง ดงบังชิงกิ ของผู้เขียนเรื่องแรก อาจจะมีปัญหาบางประการ เช่น จับคู่นักร้องในวง ผิดไปจากหลักการเป็นจริงที่คนอื่นเคยจับคู่ไว้ หรือเนื้อเรื่องอาจจะหลวมไป ซึ่งผู้เขียนต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ผู้เขียนยินดีรับคำวิจารณ์ของทุกคนเพื่อที่จะได้ไปปรับปรุงใหม่ให้ดีขึ้นในผลงานชิ้นถัดไป
ผมรักพี่นะ...♥ :m1:
บทโหมโรง
คนส่วนใหญ่มักไม่รู้ว่าตัวเองมีความรักเมื่อไหร่ เพียงชั่วเวลาเดียว คนคนนั้นก็มาอยู่ในหัวใจเสียแล้ว
สำหรับผมแล้ว ถ้านั่นเรียกว่ารักล่ะก็ มันคงเกิดขึ้นตั้งแต่ได้เห็นดวงตากลมใสคู่นั้นแล้ว ดวงตาที่มองมาด้วยความอ่อนโยน...มองมาด้วยความห่วงใย...ไม่ใช่สมเพชเวทนาเฉกเช่นคนอื่น
มือคู่เล็กที่แสนอบอุ่น กอดประคองให้ผมลุกขึ้นพร้อมดับความเข้มแข็ง ริมฝีปากอวบอิ่มนั่น มักจะเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สดใสและไพเราะ ราวกับว่าจะช่วยชุบชีวิตให้คนที่ตายแล้วอย่างผมให้ฟื้นคืนมาได้
ยามที่นิ้วเรียวเอื้อมมาแตะใบหน้าอันสกปรกของผม มันทำให้รู้สึกอบอ่นไปทั่วร่างกาย
แต่แล้ว เมื่อโชคชะตาพลิกผัน เพียงชั่วข้ามคืน ผมต้องกลายไปเป็นอีกคน
เราต้องจากกัน...จากไปโดยไม่มีโอกาสได้ร่ำลา
หลายปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน...คิดถึงแทบตาย...ได้แต่มองดูรูปวาดที่ไม่เหมือนนัก บ่งบอกได้เพียงแค่เค้าลางของคนคนนั้นเพียงเล็กน้อย
...คิมจุนซู...พี่จุนซู...ผมคิดถึงพี่เหลือเกิน
อีกไม่นาน ผมจะกลับไปหาพี่ หวังว่าพี่จะยังไม่ลืมผม พี่คงยังรอผมอยู่ใช่มั้ย
อีกแค่เดือนเดียว เราจะได้อยู่ด้วยกันเหมือนแต่ก่อน
บ้านของเราจะอยู่ติดกันเหมือนเดิม
เราจะเดินไปโรงเรียนด้วยกัน
เราจะกินข้าวกลางวันด้วยกัน...ในกล่องข้าวของพี่จะมีส่วนของผมอยู่ด้วย
รอผมนะ...พี่จุนซู ยังไงซะตอนนี้หัวใจของผมก็โบยบินไปถึงเกาหลีแล้ว และร่างกายของผมก็กำลังจะตามไป
ผมรักพี่นะ
..................ชิมชางมิน
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
เข้ามาให้กำลังใจคนโพสต์ :L2: :L2: :L2:
อ่านบทโหมโรงแล้วได้ใจจัง o13 o13 o13 o13 o13 o13 ชอบอ่ะ :m4: :m4: :m4: :m4:
-
ผมรักพี่นะ... :m1:
บทที่ 1
"ชางมิน ชางมิน...รอด้วยสิ"
เสียงแหลมใสดังมาจากข้างหลัง...พี่จุนซูนั่นเอง แล้วก็ข้าวกล่อง
"วันนี้เธอก็สายเหมือนกันเหรอ พี่นึกว่าจะไม่ได้ไปพร้อมกับเธอซะแล้ว"
"ผมเพิ่งตื่นฮะ"
ผมโกหกพี่จุนซูไป ความจริงแล้วผมเดินเตร็ดเต่รอเขาตั้งแต่เช้ามืดแล้ว ถึงจะเช้าจะสายยังไง ก็ไม่มีที่ไหนน่าอยู่เท่าหน้าบ้านพี่จุนซู
"หรือเมื่อคืนพ่อกับแม่ทะเลาะกัน"
เปล่าฮะ...เมื่อคืน...พ่อไม่ได้กลับบ้าน แม่เลยพาผู้ชายคนใหม่เข้ามา"
พี่จุนซูโน้มศีรษะของผมไปกอดพลางลูบเบาๆ แล้วจึงจับมือผมออกเดินไปยังโรงเรียนของเรา
ผมอยู่ป.5 ส่วนพี่จุนซูเพิ่งจะเข้า ม.1 โรงเรียนเดียวกัน อย่างผม พอจบป.6แล้ว คงไม่ได้เรียนต่อ เพราะพ่อแม่ไม่เอาไหนทั้งคู่ แถมฐานะเราก็ย่ำแย่ลงกว่าเดิมมาก ยังดีที่ช่วงนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน ไม่งั้นคงหาเรื่องทุบตีผมอีกแน่ๆ
ผมเองเป็นคนขี้โรค ตัวก็ผอมแห้ง เพื่อนๆที่โรงเรียนก็ไม่ค่อยจะมีใครอยากจะคบด้วย มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ ที่ชอบแอบมาอยู๋กับผมตอนกลางวัน ที่ริมตึกประถม แล้วก็ให้กินข้าวกล่องเดียวกัน
"กล่องข้าวนี่เอาไว้ที่เธอนะ วันนี้พี่คงพักเที่ยงช้าหน่อย" พี่จุนซูยื่นกล่องข้าวมาที่ผม
รีบไปสิ เดี๋ยวจะเข้าเรียนแล้ว แล้วก็ถ้าหิวก็กินก่อนได้เลยไม่ต้องรอ เข้าใจมั้ย"
มือของผมถูกดึงขึ้นมาเกี่ยวกับห่อผ้า จากนั้นพี่จุนซูแยกไปทางมัธยม ส่วนผมก็เดินถือกล่องข้าวใบโตเข้าไปทางชั้นเรียนของเด็กประถม
ทุกคนมองผมด้วยสายตาดูแคลน ทำเอาผมหมดความมั่นใจ ได้แต่เดินก้มหน้างุดๆไปที่โต๊ะของตัวเอง
"นี่ชางมิน นายไปขโมยกล่องข้าวนั่นมาจากไหนอ่ะ ใหญ่ดีชะมัด"
"นั่นสิ หรือไปขอพระที่วัดมาน่ะ ใหญ่เหมือนบาตรพระเลย ฮ่าๆๆ"
ทุกคนหัวเราะเยาะกันอย่างสนุกสนาน ผมได้แต่ก้มหน้ามองขาตัวเอง สองมือกำผ้าที่ห่อกล่องข้าวของพี่จุนซูไว้
"นี่ชางมิน พวกเราขอดูกล่องข้าวข้างในหน่อยได้มะ ท่าทางจะอร่อย ฮิๆ"
พวกนั้นเดินตรงเข้ามาดึงกล่องข้าวไปจากมือผม ผมลุกขึ้นไปจะกระชากกลับ
"เอาคืนมานะ มันไม่ใช่ของฉันซะหน่อย"
"อ้าว...งั้นนายขโมยมาสินะ ...ทุกคนมาดูหัวขโมยสิ ...เจ้าโจรขโมยกล่องข้าววัด"
จากมือหนึ่งไปยังอีกมือหนึ่ง หัวใจของผมที่อยู่ในกล่องข้าวนั้น ชักจะทนไม่ไหวกับแรงกระแทกนั่น
ผมเข้าไปคว้าจับได้ที่ปลายผ้าข้างหนึ่ง ซึ่งหลุดลุยออกมา แต่เจ้านั่นก็ดึงกลับไปทำให้ห่อผ้าหลุด
กล่องข้าวที่ลอยอยู่กลางอากาศ ตกกระแทกพื้นจนฝาเปิดออกมา เผยให้เห็นภายในกล่องซึ่งมีอยู่ 3 ส่วน
ข้าวสีขาวที่ยังมีควันลอยออกมา กระจัดกระจายอยู่บนพื้นห้องเรียน
หมูชิ้นเล็กๆ และต้มอะไรสักอย่างหกเลอะเทอะไม่เหลือชิ้นดี น้ำตาของผมร่วงเผาะลงมา
"ถ้านายไม่ดึงไปมันก็ไม่หกหรอก"
นั่นเป็นเพียง 1 ในคำพูดของเจ้าพวกนั้น
-----พักกลางวัน-----
"ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย"
"แต่ผมทำให้พี่ไม่ได้กินข้าวไปด้วยนะฮะ"
"งั้นรอตรงนี้ก่อนนะ"
พูดจบพี่จุนซูก็วิ่งไปที่โรงอาหารฝั่งเด็ฏประถม ไม่นานพี่ก็กลับมาพร้อมหอบถุงขนมมามากมาย
"ต้องไม่ร้องไห้นะ แล้วก็ช่วยกินกันด้วย"
พี่ยังคงยิ้มให้ผมเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทั้งๆที่พี่เองฐานะทางบ้านไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ ผมเก็บเสียงสะอื้นไว้ลึกสุดลำคอ จากนั้นค่อยๆเล็มขนมปังที่พี่จุนซูยื่นมาให้
...................
"กลับมาแล้วครับ"
บ้านเงียบเหมือนปกติ ผมคิดเสมอว่า อยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่น รักใคร่ปรองดอง ถึงเวลาเลิกเรียนกลับบ้านมา ก็จะมีแม่ยืนรออยู่หน้าบ้านเสมอ ก่อนนอนก็จะมีคนร้องเพลงกล่อมและลูบศีรษะจนหลับไป
ได้แค่ฝัน...
-
:serius2: อุสารอตอนลุงเผอ แบบเจาะไข่ไปหลายฟองแล้วนะ
ลุงฟ้าใสยังอุสา หาไข่ใบใหม่เจออีก
-
:m4: เรื่องใหม่ ดงบัง รออ่านต่อนะ
-
" ชางมิน ไปเล่นกัน "
เสียงของพี่จุนซูที่ยื่นหน้าเข้ามาทางประตูบ้านช่วยดึงผมออกจากความฝัน ไหนๆพ่อแม่ก็ยังไม่กลับมา งั้นผมขอไปเล่นกับพี่จุนซูดีกว่า
แต่ผมเองก็หารู้ไม่เลยว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่จะได้อยู่บ้านหลังนี้ จะเป็นวันสุดท้ายที่จะได้อยู่กับพี่จุนซู และจะเป็นวันสุดท้ายที่จะได้เห็นหน้าพ่อและแม่ของตัวเอง
"ชางมิน... ชางมิน... เธอเป็นอะไรไป"
ผมล้มลงกับพื้น สองมือบีบกดที่อกบริเวณหัวใจ
มันปวดตุบๆไปหมด ทำไมมันทรมานอย่างนี้นะ
ผมรู้สึกหายใจไม่ออก เวียนหัวไปหมด
ใบหน้าพี่จุนซูเปื้อนน้ำตา ร้องเรียกชื่อผมไม่หยุด
พี่...ผมปวดหัวใจเหลือเกิน...ไม่ใช่เจ้าโรคหัวใจที่เป็นอยู่ตอนนี้ แต่เป็นเพราะผมไม่สามารถทนเห็นพี่ร้องไห้ได้
"อย่า...ระ...ร้อง...ไห้..."
ความมืดเข้าบดบังดวงตาของผม พี่จุนซูค่อยๆเลือนหายไป
.................................................
"หลานไม่เป็นไรนะ"
"ครับ"
"ฉันเป็นปู่ของหลานเอง ต่อไปนี้ปู่จะเป็นคนดูแลหลานนะ"
ผมได้แต่มองชายที่อ้างตัวว่าเป็นปู่ของผม
"พ่อ...กับแม่ของผม...ล่ะครับ"
"..."
ผมได้แต่จ้องหน้าปู่...แววตาที่ฉายความอ่อนโยนออกมาค่อยๆหลุบต่ำลงอย่างลำบากใจ
"พ่อกับแม่ของหลานถูกรถบรรทุกชน...ตายทั้งคู่"
หน้าแปลกที่ผมไม่อาจจะหลั่งน้ำตาออกมาในตอนนี้ได้ แม้ในภายหลังผมจะนอนร้องไห้จนตัวโยนอยู่คนเดียวก็ตาม
ปู่เล่าต่อไปอย่างยากเย็นว่า มีคนเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันอยู่ริมถนน พ่อเริ่มตบตีแม่ก่อน หลังจากที่ฉุดกระชากกันอยู่โดยไม่ทันเห็นรถบรรทุกที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง แม่ผลักพ่อออกจากตัว แต่กลับกลิ้งออกไปกลางถนน ขณะเดียวกันมือของพ่อยังคงกำแขนของแม่ไว้แน่น แล้วรถบรรทุกก็ชนเข้ากับทั้งคู่อย่างจัง
"หลานจะต้องไปอเมริกากับปู่ คืนนี้"
"ผมไม่อยากไป ผมอยากอยู่บ้าน"
เมื่อเรี่ยวแรงเริ่มกลับมา ผมก็คิดได้ว่าควรจะปฏิเสธอะไรกับชายแปลกหน้าคนนี้บ้าง
"แต่ที่นั่นน่ะ มีหมอที่เก่งกว่านี้ แล้วก็มีการศึกษาที่ดีกว่า ทั้งยังมีบ้าน มีเพื่อนเล่น และมีผู้ใหญ่คอยดูแลหลานหลายคนเลยนะ"
ที่ปู่พูดมานั้น ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ผมคอยต้องการทั้งสิ้น
"แล้วผมจะได้กลับมาที่นี่อีกรึเปล่าครับ"
ปู่ค่อยๆพยักหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้มอย่างอ่อนโยน
"แล้วบ้านของผมจะมีใครมาอยู่แทนรึเปล่าครับ"
"ถ้าหลานไม่อยาก ปู่ก็จะสั่งไม่ให้ใครมายุ่งกับบ้านของหลาน แล้วถ้าเมื่อไหร่หลายหายดีจากโรคหัวใจนี่ ปู่จะให้หลานกลับมา"
"จริงนะครับ"
"จริงสิ"
ผมรู้สึกอบอุ่นกับรอยยิ้มนั่น แต่ก็พาลให้คิดถึงพี่จุนซู
"งั้นผมกลับไปเก็บของก่อนได้มั้ย"
ปู่หันไปมองผู้ชายที่ใส่สูทซึ่งยืนอยู๋ห่างๆมานานแล้ว ชายคนนั้นก้มมองนาฬิกาแล้วส่ายหัว
"คงไม่ได้หรอก เราต้องไปกันแล้ว"
ผมไม่อาจขัดคนคนนี้ได้
ได้แต่บอกลาบ้านหลังนั้น บ้านที่เรา พ่อ แม่ และผมเคยอยู่ด้วยกัน ในใจ
และ...พี่จุนซู
คนที่ผมรักที่สุด ผมลาพี่ล่ะนะ
ซักวันผมจะกลับมา กลับมาบอกว่าผมหายไปไหน
กลับมาบอกว่าผมอยู่ดีอย่างไร
และกลับมาบอกว่า ...ผมรักพี่... รักมาตลอดเลย
จบบทที่ 1
-
:สงกรานต์1: เป็นกำลังใจให้นะ เขียนให้จบละ รอรอ
-
จิ้มป้าแอน คนสวย :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
ซาบซึ้ง กินใจ บีบหัวใจบ้างบางครั้ง มาต่อเร็วๆ นะครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:m4: :m4:
เรื่องนี้เจ๊แต่งนี่ๆๆ หุหุ
^^... พี่คนโพสเป็นเพื่อนเจ๊คิโยมิ ใช่สินะคะ
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก
-
:m4: :m4:
เรื่องนี้เจ๊แต่งนี่ๆๆ หุหุ
^^... พี่คนโพสเป็นเพื่อนเจ๊คิโยมิ ใช่สินะคะ
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก
ใช่ๆเป็นเพื่อนกะยัยคิโยมิอ่ะคับ ตอนแรกกะจะไม่พิมพ์ลงหรอก แต่พออ่านเรื่องแล้วมันสนุก อีกทั้งปิดเทอมเวลาว่างมันเยอะ ไม่มีไรทำ ก็เลยคุยกับคิโยมิจัง คิโยมิจังก็มะว่าไร เอามาลงได้ อีกทั้งการเอาผลงานเขามาลงนี่ก็เป็นการฝึกระบบสัมผัสไปในตัวด้วย (แบบว่าพิมพ์ไม่ค่อยเก่งอ่ะ เวลาพิมพ์ยังใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางจิ้มๆอยู่เลย หุๆๆ) ก็เด๋วจะลงไปเรื่อยๆแหละครับ สลับกับการวาดการ์ตูนไปด้วยน่ะ (เห็นป่ะ ว่างจัดมาก ถึงขนาดมีเวลาไปวาดการ์ตูน)
ตอน 2 ลงพรุ่งนี้นะคับ
-
เข้ามาทักทายเรื่องใหม่จ้า
เอิ้กๆ
-
ผมรักพี่นะ...♥
บทที่ 2
"คุณจอง จอดตรงนี้แหละครับ ผมอยากเดินเข้าไปเอง"
ผมบอกคนขับรถ จากนั้น จึงค่อยๆก้าวลงบนถนน ถนนเดิมที่เคยเดินกับพี่จุนซู
นักเรียนชายหญิงวิ่งแซงหน้าผมไป ที่ประตูโรงเรียน มีครูมินซึ่งดูแก่ไปมากแล้ว ยืนถือไม่ที่คอยไล่ต้อนนักเรียนที่อ้อยอิ่งอยู่หน้าประตูโรงเรียน
5 ปีแล้วสินะ ช่างไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด ผมดึงกระเป๋าตังค์ออกมาเปิดดูรูปวาดบิดเบี้ยวของเรา ด้านข้างมีรูปของพี่จุนซูในปัจจุบันเล็กๆสอดอยู่ด้วย ถึงดวงตาจะไม่กลมเหมือนเมื่อก่อน แต่ความสดใสและความอ่อนโยนก็ไม่ได้จางหายไปจากดวงตาคู่นี้เลย
พี่ครับ...ผมกำลังจะไปหาพี่แล้ว อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น...อีกแค่ก้าวเดียว
**ตุ๊บ!!!**
"อ๊ะ ! โทษที ไม่เป็นไรนะครับ"
ผมมองตามแผ่นหลังของเจ้าของเสียงที่วิ่งจากไป ชั่วครู่ที่ประสานกับดวงตาคู่นั้น ก็แทบจะลืมทุกสิ่งทุกอย่าง
"พี่จุนซู"
พี่ยังวิ่งไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมา
"พี่จุนซู!"
....................................................
โหยๆๆ วันนี้ตื่นสายอีกแล้ว เป็นอย่างเลยทุกทีสิให้ตาย
'ลูกจุนซูที่รัก ก่อนที่ลูกจะได้อ่าจดหมายฉบับนี้ พ่อกับแม่ก็คงเดินทางไปถึงที่นั่นแล้ว เงินอยู่ในลิ้นชักของแม่ ขัดสนยังไงก็แปะโป้งเจ้าของร้านเค้าไว้ก่อน พอพ่อกับแม่กลับมาแล้วเดี๋ยวจัดการให้เอง ส่วนอาหารเช้าของวันนี้ก็อุ่นเอาเองนะ อยู่บนโต๊ะนั่นแหละ ขอโทษด้วยที่ต้องไปโดยกะทันหัน จากพ่อแม่ที่รัก
ปล.ไม่ต้องตามเรามานะ เพราะยังไงลูกก็คงไม่รู้อยู่ดีว่าที่นจั่นคือที่ไหน โฮะๆขอให้มีความสุขนะ
จากพ่อแม่ที่รักอีกครั้ง'
แม่กับพ่อทำงี้กับผมได้ไง กลับมาได้เห็นดีกันแน่ ผมลงมือจัดการกับมื้อเช้าอันจืดชืดบนโตธอาหาร
"หงิงๆ! "
อย่าไปมองมัน
"หงิงๆ! "
อย่าสนใจมันเด็ดขาด กินไปจุนซูเอ๋ย
"โฮ่งๆ!"
"โอ๊ย!!! ไอ้หมาบ้า ไม่ต้องมาร้องแถวนี้เลย ฉันเองก็แทบจะไม่มีไรกินเหมือนกันแหละ"
แม่นะแม่ ไม่น่าเก็บมันมาเลี้ยงเลย แถมตั้งชื่อมันว่าเจ้าชาย อะไรจะเลิศปานนั้น
หลังจากหนีหมาบ้าในบ้านมาได้ก็วิ่งๆๆๆๆๆๆๆ
**ตุ๊บ!!!**
"อ๊ะ! โทษที ไม่เป็นไรนะครับ"
ปกติล่ะก็ต้องโวยวายไปแล้ว แต่นี่ผมเป็นคนเบรกไม่ทันเอง จากนั้นก็หันหลังวิ่งไปยังประตูโรงเรียนที่มีตามินยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่
แต่แปลกแฮะ สายตาเมื่อกี้ ถึงจะรูสึกเหมือนมีคนเรียกชื่อผมมาจากด้านหลัง แต่ครูมินที่อยู่ข้างหน้าย่อมหน้ากลัวกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย
"นี่ ผมยุ่งเชียว ตื่นสายหรือไง"
"ช่าย...นอกจากตื่นสายแล้ว ยังถูกทิ้งอีกต่างหาก ไม่รู้พ่อกับแม่ทำงี้ได้ไง"
"ใจเย็นสิ"
มิกกี้เพื่อนสนิทผมเอง เจ้าเนี่ยชอบเข้าข้างพ่อแม่อยู๋เรื่อยเวลาพวกเราทะเลาะกัน แต่ไอ้นี่มันเป็นคนใจดี สาวๆชอบมันเยอะ
"นี่ เซียจ๊ะ"
"ฮะ...อะไรเหรอ"
ผมหันไปมองคุณเพื่อนหญิงสุดแสบประจำห้อง เดาก่อนเลยว่าต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับแจจุง
"นายรู้รึยังว่ามีน้องใหม่เพิ่งกลับมาจากอเมริกา"
"ไม่รู้สิ"
เดาผิดแฮะครั้งนี้
"น่ารักมากเลยนะ"
"แล้วไง"
ผมหันไปสนใจกับข้าวของในกระเป๋า ไม่รู้ลืมเอาการบ้านมาส่งรึเปล่า
"คือว่า น้องคนนั้นเค้าอยู่ห้องเดียวกันกับแจจุง แองเจิลของฉันพอดีเลยอ่า"
ในที่สุดยายชะนีก็พาเข้าเรื่องจนได้
"เวลาพามา ก็พามาทั้ง 2 คนเลยได้มั้ย"
"ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นซะหน่อย"
ปฏิเสธเข้าไว้ สงสารเจ้าแจจุงมัน
"แหม ก็น้องแจจุงน่ะ เป็นเด็กในชมรมเปียโนของนายไม่ใช่เหรอ ถึงไม่สนิทกันก็ใช้คำสั่งได้นี่"
ยังไม่ทันที่ผมจะได้เถียงกลับ เงามืดก็ทาบผ่านกระดานดำไปชั่วขณะหนึ่ง
"ไม่เจ้าใจกันรึไง๊...!!!"
ครูมินนั่นเอง... :angry2:
...................................
-
เข้ามาติดตาม และให้กำลังใจเหมือนเดิม :L2: :L2: :L2:
-
"สวัสดีครับ ผมชิมชางมิน เคยเรียนที่นี่สมัยประถม ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ"
ผมโค้งรับเสียงปรบมือจากเพื่อนใหม่ ปี 1 ห้อง 2 รู้สึกใจชื้นเล็กน้อย
"เอาล่ะ ยังไงก็ช่วยดูแลชางมินเค้าหน่อย แล้วก็ให้เวลาเค้าบ้าง ไม่ต้องสมัภาษณ์มากนัก"
"ค่า/ครับ"
"เธอไปนั่นตรงที่ว่างนั่นนะ"
ผมมองไปทางริมหน้าต่างหลังห้อง มีโต๊ะว่าง 2 ตัว
หลังจากที่ครูจางเดินออกไป พวกที่นั่งเรียบร้อยตะกี้ ก็กระโดลุกขึ้นมาล้อมผมไว้เหมือนอยู่ในขบวนแห่หมีแพนด้า
"ชางมิน จำฉันได้มั้ย ซูฮยอนไง"
"อ่า..."
"นี่ๆถอยไปนะ ชางมิน เธอสูงเท่าไหร่เหรอ"
"ร้อยแปะ..."
"ชางมินจ๊ะ ฉันจังกึมนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"ค...ครับ"
กว่าจะเดินไปถึงที่นั่งได้ ก็ทำเอาแทบลมจับ นักเรียนที่นี่น่ากลัวชะมัด ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงรุมแกล้งผมมากกว่า
คิดแล้วก็อยากเจอไอ้พวกนั้นอีกครั้งจังเลย
"หลบๆ!!!มายืนเกะกะทำไงที่โต๊ะฉัน"
พวกผูหญิงที่ล้อมผม กระจายวงกว้าง เหมือนแหวกทางให้เจ้าพ่อเดิน
"นั่นที่ฉันนะ ใครอนุญาตให้นายไปนั่งที่ตรงนั้น"
"เอ่อ..." ผมถึงกับอึ้งกิมกี่ นี่ถ้าไม่ได้ยินเสียงพูโ ผมคงจะนึกว่าเป็นเด็กผู้หญิงแหงๆ
"บอกว่านั่นที่ฉัน ฉันจะนั่งริมหน้าต่าง!"
เจ้าของเสียงเริ่มกระทืบเท้าเหมือนเด็กเอาแต่ใจ พลางส่งสายตาเหมือนขอความช่วยเหลือไปยังเหล่านักเรียนหญิงด้านข้าง
"ชางมินจ๊ะ เปลี่ยนที่ให้แจจุงหน่อยได้มั้ย เราไม่อยากเห็นแจจุงงอแงน่ะ"
"ใช่ๆ นั่งตักจังกึมก็ได้นะ"
"ไม่เป็นไร ฉันนั่งตรงนี้ได้"
ผมรีบบอกปัดความหวังดีของช้างน้ำ แล้วย้ายก้นมานั่งมุมนอกแทน ส่วนนายแจจุงนั่นก็กระโข้มหัวผม เข้าไปนั่งข้างในทันที-*-
และแล้วการเรียนการสอนในตอนเช้าก็เริ่มขึ้น ดูเหมือนเด็กห้องนี้จะสนใจเรียนกันทุกคน คงเป็น 1 ในแผนการของปู่
กว่าจะขอกลับมาอยู่เกาหลีได้ ก็ยากอนาจ แถมยังไม่ได้อยู่บ้านเดิมที่เคยอยู่กับพ่อแม่อีก เพียงเพราะฮวงจุ้ยไม่เหมาะสม อยู่แล้วจะวิบัติ คุณปู่เป็นนักธุรกิจ จึงเชื่อเรื่องพวกนี้อย่างไม่ต้องใช้เหตุผล
แต่ยังไงบ้านนั้นก็เป็นของผมอยู่ดี ไม่ได้ขายให้ใคร อยากไปเมื่อไหร่ก็ไปได้
แถมตอนนี้ผมก็อยู่แค่เยื้องๆเอง นั่นก็หมายถึง ผมได้อยู่บ้านตรงข้ามกับพี่จุนซูน่ะสิ
"นี่...นาย"
"ฮะ..."
ผมหันไปมองคนข้างๆ ถึงจะคุยกับผม แสยตายังจดจ้องอยู่ที่กระดานดำ
"ฉันชื่อคิมแจจุงนะ"
"อืม...ฉันชิมชางมิน"
ผมแนะนำตัว ดูท่าเขาจะสนใจเรียนซะเหลือเกินนะ
"ยินดีที่ได้รู้จัก"
"เช่นกัน ... ยินดีที่ได้รู้จัก"
"ชู่ว์..."
ผมที่ตั้งท่าจะคุยเต็มที่ ถูกห้ามจากแจจุง ที่กำลังใช้นิ้วชี้แตะเบาๆที่ริมฝีปาก
และก่อนที่ผมจะหันไปสนใจกระดานดำ ผมแอบเห็นรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าใสของคนข้างๆ น่ารักเหมือนกันนี่นา...
จบบทที่ 2
-
เรื่องใหม่ น่ารัก สดใส :m1:
-
ผมรักพี่นะ... ♥
บทที่ 3
"ฮ้า!!ในที่สุดก็ได้กินข้าวซักที"
"เซีย วันนี้กินไรดี"
"นายอยากกินไรก็กินไปสิ ส่วนฉันอยากกินส้มตำ" <มีด้วย o_O>
มิกกี้ก็แปลกคน ถามทุกวันเลยว่าอยากกินอะไร ถามมาได้ตั้ง 3 ปีแระ
"ตรงนั้นมีอะไรกันน่ะ"
ผมชี้ไปที่หน้าร้านส้มตำ ตรงนั้นมีแต่กลุ่มเด็ฏผู้หญิงยืนวี้ดว้ายกันอยู่ ส่วนตรงกลางก็มีผู้ชายตัวสูงๆ
"คนนั้นใช่เด็กใหม่ที่สาวๆกำลังพูดถึงอยู่รึเปล่านะ" มิกกี้พูด
นั่นน่ะเหรอ เด็กใหม่ที่เขาล่ำลือกันนักหนา ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย ตัวก็สูงผอมๆ แต่จมูกสวยแฮะ ตาก็โต ผิวก็เนียน ดูเหมือนช่วงคอจะสวยซะด้วย
ผมไม่รู้ว่าน้องใหม่คนนั้นหันมามองเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกที ผมก็ยืนห่างจากเค้าแค่เด็กผู้หญิงสองคนกั้น
"หวัดดีครับ"
นายนั่นทัก ทำเอาผมสะดุ้งเล็กน้อย
"พี่เซีย ทางนี้"
ผมหันไปอีกทางโยทำเป็นไม่สนใจคนที่ทักเมื่อกี้ นั่นแจจุงนี่นา
"เซีย นายไปรออยู่กับแจจุงก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันซื้อไปให้"
อันที่จริงผมน่ะเกรงใจมิกกี้มันนะ แต่ว่าไม่อยากอยู๋ใกล้ผู้ชายคนนั้นเลยให้ตายสิ มันทำให้เกิดความรูสึกแปลกๆ
"อืม...ขอบใจนะ"
ผมเดินไปหาแจจูงที่โต๊ะ ผมเลือกนั่งตรงข้ามแจจุง
"พี่เซีย กินไรล่ะ"
"ส้มตำน่ะ เดี๋ยวมิกกี้เค้าซื้อมาให้"
"ว้าว ดีจัง เจ้าหญิงมีองครักษ์ส่วนพระองค์"
"พูดบ้าอะไร ไอ้เด็กโข่ง"
ผมเคาะเข้าที่กบาลเจ้าเด็กหน้าสวยไป 1 ที เจ้าพวกนี้ชอบเข้าใจผิดเรื่องผมกับมิกกี้อยู๋เรื่อย ก็เพือ่นสนิทกันแหละนะ ตั้ง 3 ปีแล้วนี่
"เออนี่...แล้วคนนั้นน่ะ ใช่เด็กใหม่ของห้องนายรึเปล่า"
"ครับ"
แจจุงตอบ พลางกลืนหมูเข้าไปทั้งชิ้น
"ชื่อชิมชางมิน นั่งติดกันเลย เขาเพิ่งกลับมาจากอเมริกา เคยเรียนชั้นประถมที่นี่ด้วยนะ"
"งั้นเหรอ"
คุ้นๆแฮะ เหมือนเคยรูจักกันมาก่อน
"มีไรป่าวพี่เซีย"
"เปล่าหรอก ยังไงถ้ามีเวลาว่างก็พาไปเดินเที่ยวที่ห้องพี่ด้วยนะ พวกชะนีเรียกร้องน่ะ"
"โอเค ได้ แต่พี่ห้ามจีบเค้านะ"
ผมมองหน้าเจ้ารุ่นน้องตัวดีอย่างงงๆ ขณะเดียวกัน ส้มตำที่อุดมไปด้วยปูดองก็วางลงตรงหน้าผม
"รับรองว่าแสบถึงทรวง"
"ขอบใจมาก เท่าไหร่นะ ลืม"
"ไม่ต้องจ่ายที่ฉันหรอก ไปจ่ายที่ไอ้หนูนั่นดีกว่า"
ผมหันไปมองตามมิกกี้ นายชิมชางมินกำลังส่งยิ้มหวานมาให้ รู้สึกหลอนแฮะ
"ทำไมให้คนอื่นจ่ายล่ะ" ผมหันไปต่อว่ามิกกี้
"ก็ดูสิ แค่เหล่าชะนีอย่างเดียวที่มุงกันอยู่หน้าร้าน ฉันก็ฝ่าไปไม่ไหวแล้ว เจ้านั่นเลยอาสาซื้อให้"
"เดี๋ยวฉันไปจ่ายเอง"
"แน่ล่ะ เด็กนั่นบอกให้นายไปจ่าย"
พอหันไป กลายเป็นว่าบริเวณนั้นร้างผู้คนซะแล้ว ... หายกันหมดเลย เอาไว้ค่อยให้วันอื่นก็แล้วกัน
.........................................................
"นี่...ชางมิน"
แจจุงปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์ กำลังคิดถึงพี่จุนซูอยู่เชียว วันนี้ได้เห็นใกล้ๆแล้ว ดูเหมือนพี่จะจำผมไม่ได้ ก็เปลี่ยนไปตั้งเยอะนี่นะ ตัวผมเองยังมองออกเลย
"อะไรเหรอ"
"นายว่าหน้าตาฉันเป็นไง"
กำ o12อยู่ดีดีมาถามแบบนี้ เห็นผมอย่างนี้ก็เหอะ ไม่ค่อยชอบให้ใครยื่นหน้ามาใกล้ๆแบบนี้ซะด้วย โดยเฉพาะผู้หญิง แต่กับแจจุงนี่ก็กรณียกเว้น ก็เล่นสวยกว่าผู้หญิงซะอีก
"ถามแบบนี้ทำไม"
"เถอะน่า ตอบมาสิ"
"ก็ไม่เห็นมีไรเลยนี่ ธรรมดา"
เหอๆ ไม่กล้าพูด
"ไม่ธรรมดาซักหน่อย ทำไมถึงมองว่าธรรมดาได้ล่ะ"
"เอ๊ะ! นายนี่ ก็ฉันบอกว่าธรรมดา แล้วทำไมนายต้องเถียงว่าไม่ธรรมดาด้วยล่ะ"
"มีแต่คนบอกฉันหน้าเหมือนผู้หญิง ทำไมนายไม่เห็นพูดงั้นบ้างเลย"
"ก็ถ้าจะให้พูดแบบนั้น แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรกล่ะ"
"งั้นก็พูดมาสิ"
"เออ...นายสวยดีอ่ะ...เอ่อ... :confuse:"
ไม่เห็นมีเหตุผลอะไรที่ต้องมาเขินเจ้านี่เลย ก็แค่พูดไปตรงๆเอาล่ะนะ
"อันที่จริง คนสวยแบบนายก็มีเยอะ แต่...คนที่สวยแล้วน่ารักด้วย...แบบเนี้ย"
ผมจิ้วนิ้วไปกลางหน้าผากของแจจุงที่อยู่เกือบติดหน้าผม
"มีแต่นายคนเดียวเท่านั้นแหละ"
"........"
"........"
"เมื่อกี้นายพูดอะไรนะ ชิมชางมิน"
เสียงของใครคนนึงแทรกเข้ามา
"เปล่านะ ฉันแค่บอกว่าแจจุงน่ะ สวยแล้วก็น่ารักไม่เหมือนใคร"
"........"
นี่ผมผิดเหรอ........
"กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :serius2: ทำใจไม่ได้"
ผมหันหลังไปปรากฏว่า กลุ่มองครักษ์พิเศษของแจจุง มุงกันอยู่เต็มไปหมด
...มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย... o12
"นายต้องรับผิดชอบ"
ผมหันไปหันมาสลับกับใบหน้าเหล่าองครักษ์และใบหน้าของแจจุงที่เริ่มเอ่อคลอด้วยน้ำตา
...........................................
"ขอโทษครับที่มาช้า คุณหนูเล็ก"
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ คุณจอง วันนี้ขับเร็วหน่อยนะ เหนื่อยมากเลย"
ผมยิ้มบอกคนขับผ่านทางกระจกส่องหลัง
ไม่ว่าจะมองกี่ที ผมก็ยังอดเสียดายความมีเสน่ห์ของคุณจองไม่ได้ ถ้าหากมีความมั่นใจกว่านี้อีกนิดก็คงจะดีไม่น้อย
"คุณจองไม่คิดจะใส่คอนแทกเลนส์บ้างเหรอครับ"
คุณจองยิ้มให้ก่อนที่จะหักเลี้ยวที่มุมหนึ่งของถนน
"ไม่ดีกว่าครับ นอกจากจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นแล้วยังเปลืองเงินอีก"
"ฮ่ะๆๆ นั่นสินะ"
ผมนั่งมองใบหน้าของคุณจอง ภายใต้กรอบแว่นหนาเตอะได้ซ่อนดวงตาใสเอาไว้ ทรงผมเรียบแปล้ เสื้อผ้าลายตารางหมากรุกเชยๆ ที่ติดกระดุมถึงเม็ดบนสุด
"คุณหนูเล็กจ้องแบบนั้น ผมไม่มีสมาธิขับรถหรอกนะครับ"
ผมสะดุ้งเล็กน้อย
"โทษที แค่นึกเสียดายน่ะ อุตส่าห์เกิดมาหล่อแล้วเชียว"
"ช่างเถอะครับ คุณหนูดูแลตัวเองให้ดีก่อนดีกว่า ไม่รู้ว่า..."
"หยุด...! อย่าพูดเรื่องนั้น"
ผมห้ามไม่ให้นขับรถพูด ไม่อยากรับรู้เรื่องนั้น ตอนนี้ที่ทำได้คงเก็บเวลาเอาไว้ให้มากที่สุด
บรรยากาศซักอึดอัดอย่างไม่เคยเป็น
"คุณจองอายุเท่าไหร่เหรอ" ผมถาม
"ปีนี้ 21 น่ะครับ"
"ห่างกันนิดเดียวเอง ผมเรียกคุณจองว่าพี่ยุนโฮได้มั้ย"
"จะดีเหรอครับ เดี๋ยวนายท่านได้ยิน ผมจะโดนดุเอา"
ผมโน้มตัวไปที่เบาะหน้า
"ก็เวลาอยู่กัน 2 คน หรืออยู่กับเพื่อนผม คุณจองก็เป็นพี่ยุนโฮ ส่วนผมก็เป็นชางมิน ถึงเวลาอยู่ต่อหน้าคุณปู่หรือพี่ๆ ผมก็เป็นคุณหนูเล็ก แล้วคุณจองก็เป็นคุณจอง
"เอ่อ..."
"ตกลงตามนั้นนะ พี่ยุนโฮ"
"ได้ ...ชางมิน"
ต่อไปนี้ผมคงมีเรื่องให้คุณต้องช่วยอีกเยอะ เพราะแผนการของผมเพียงแค่รอนักแสดงสมทบเท่านั้น และตอนนี้ ตัวละครของผมก็ครบหมดแล้ว นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป ผมจะเอาพี่จุนซูกลับคืนมา
เราจะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม...
จบบทที่ 3
-
อ่านทันแล้วจ้า :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: ชอบมากมาย มาต่อไวไวน้า :oni3: :oni3: :oni3:
-
รีบนเนี้ย
อ่านนิยายเร็วๆมากๆ เลย
ตานี้สองว่างแระส์
จะได้อ่านจริงๆ จังซะที :laugh:
-
^^^
^^^^
^^^^^^
หรอคะเจ้ :สงกรานต์2: เย็นป่าว สงกรานต์นี้เดินดีๆ ระวังโดนล้วงนะเคอะ
ปล. ชอบนิยายเกาหลี ขอเศร้าซึ้งตรึงใจด้วยนะคะ
-
^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^
ตามมาสิงกระทู้ด้วยคน
ทำไมสงกรานต์เราไม่ได้หยุดเหมือนชาวบ้านเค้านี่ เบื่อจิงๆ ทำงานกับฝรั่ง :o12: :sad2: o7 :m15:
-
มาแล้วๆๆ ขออภัยที่ให้รอนานเกือบอาทิต ติดภารกิจบางประการ เลยไม่ได้มาอัพ มาอัพแล้วจร้า :m23:
ผมรักพี่นะ
บทที่ 4
ไอ้บ้านหลังตรงข้าม ที่มีคนมาแต่งเติมใหม่ซะใหญ่โตตั้งแต่เมื่อสองเดือนที่แล้ว ซึ่งคาดว่าจะย้ายมาอยู่ทั้งหมู่บ้าน ในที่สุดก็มีคนย้ายมาอยู่ซักที อยากเห็นหน้าเจ้าของบ้านจัง
ถ้าเทียบกับบ้านของผมแล้ว ต้องบอกว่าเทียบไปก็อายเปล่า หลังจากที่พ่อลาออกจากงาน เพื่อที่จะมาทำร้านอาหารที่ใฝ่ฝันตั้งแต่เยาว์วัย และแม่ผู้ถูกเด้งออกไป เพราะไปทะเลาะกับลูกน้องคนโปรดของหัวหน้าแผนก
บ้านของเราก็กลายเป็นร้านอาหารกึ่งบาร์เหล้า ส่วนชั้นบนก็ยังพอเป็นที่ซุกหัวนอนได้
ลูกค้าก็ไม่มากไม่น้อย แต่ตอนนี้พ่อกะแม่พากันหนีไปเที่ยวไหนไม่รู้ ร้านก็ไม่เปิด ปล่อยให้ลูกอยู่บ้านคนเดียวอีกต่างหาก คอยดู กลับมาจะจับเฆี่ยนให้หลังลายทั้งคู่เลย :m16:
เฮ้อ ! แต่นี้เพิ่งหัวค่ำเอง ไปเดินเล่นดีกว่า
บ้านร้างหลังข้างๆนี่ มองกี่ทีก็ชวนปวดหัวไปซะทุกครั้ง ไม่รู้เป็นเพระอะไร จำได้ว่าแต่ก่อน เคยมีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆอยู่ที่นี่นี่นา แต่เค้าเป็นใครกันนะ
หลังจากที่เดินไปมาราวๆล้านแปดแสนรอบ ผมก็ตัดสินใจเดินกลับบ้าน
ที่หน้าบ้านผมมีชายร่างสูงคนหนึ่ง ยืนเหม่อลอยเหมือนหมดอาลัยตายอยากอยู่ หวังว่าคงไม่ใช่ลูกค้าหรอกนะ
"ขอโทษนะครับ วันนี้ร้านปิด"
ไม่ทันขาดคำ เมื่อชายร่างสูงหันมา ผมถึงกับชะงักงัน เขาก็คือเพื่อนของแจจุง 'ชิมชางมิน'
แต่ที่น่าแปลกไปกว่านั้น ใบหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยน้ำตา แววตาที่มองกลับมานั้น ทำไมมันถึงได้ดูเจ็บปวดเหลือเกินนะ
"เอ่อ... มะ ... มีอะไร...ให้ช่วยรึเปล่า...ครับ"
กระทั่งตอนนี้ เราสองคนยังคงตกอยู่ภายใต้อากาศอันอึมครึม ความเงียบเป็นฝ่ายมีชัย และโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว นายชางมินก็โผเข้ากอดผมแน่นจนตัวชา ผมที่พยายามดิ้นนั้น ไม่สามารถขยับได้เลยแม่ศีรษะที่แนบกับอกของชายร่างสูง
"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! นายบ้าไปแล้วเหรอ ฉันหายใจไม่ออกนะ"
"พี่จุนซู ... ผมคิดถึงพี่เหลือเกิน"
ผมหยุดดิ้นพร้อมๆกับหยุดหายใจแทบจะในทันที
ตลอด 5 ปีที่ผ่านมา นอกจากพ่อแม่และญาติๆแล้ว ก็ไม่มีใครเรียกผมว่าจุนซูเลยซักคน ยิ่งคำว่าพี่จุนซูด้วยแล้วละก็ มันทำให้ผมปวดใจอย่างไม่มีสาเหตุ
เหมือนกับตอนที่นั่งมองบ้านร้างหลังนั้นแล้วพยายามนึกเรื่องราว
"ผมขอโทษ ... ผมไม่ได้บอกลาพี่ซักคำ"
หูของผมยังแนบอยู่กับแผ่นอกอันสั่นระริกของชางมิน เสียงที่หัวใจไม่เคยโกหกใคร มันเต้นถี่แรงจนผมเกือบจะใจอ่อนให้กับเขา
"ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว ให้ผมกอดพี่ก่อนซัก 10 ชั่วโมง แล้วพี่ค่อยตีผมนะ"
ขณะที่อ้อมแขนของชางมินค่อยๆหลวมลงเพราะการร้องไห้ ผมก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีผละออกมา จนเราทั้งคู่ต่างล้มไปกันคนละทิศคนละทาง
"ขอโทษนะ...ผมไม่รู้จักคุณ"
ผมไม่รู้ว่าคำพูดประโยคนี้จะมีอิทธิพลต่อคนตรงหน้านี้มากขนาดไหน แต่มันก็สามารถทำให้เขาแทบหยุดหายใจได้
ผมควักแบงค์พันวอนออกมากำหนึ่ง แล้วขว้างไปที่อกของชางมิน
"นี่เงินเมื่อกลางวันฉันติดไว้"
ไม่รอให้คนร่างสูงลุกขึ้นมา ผมรีบวิ่งกลับเข้าบ้านและเหาะขึ้นไปชั้นสองในทันที
ผมแอบมองเขาทางหน้าต่าง ในใจลึกๆเหมือนกับว่าผมกำลังหวังอะไรอยู่
ชางมินที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นประมาณ 1 ชั่วโมง ก็ลุกขึ้นแล้วเดินหายเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ตรงกันข้ามนั่น
"ไม่ใช่สิ...มันต้อง"
ผมรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ทำไมผมถึงต้องหวังให้คนคนนี้เดินเข้าไปในบ้านร้างหลังนี้ด้วย ทำไมมันถึงดูยุ่งยากไปหมดเลยนะ
เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่
ทำไมอะไรๆต้องเกิดขึ้นพร้อมๆกับการปรากฏตัวของคนที่ชื่อชิมชางมินนั่นด้วย
หรือมันจะเป็นความทรงจำที่หายไป
ใครจะช่วยบอกผมได้บ้างเนี่ย!?
............................................................................
-
สงสัยพี่จุนซูสมองกระทบกระเทือน ความจำเสื่อมรึเปล่า เข้ามาเดา o2
-
"ชางมิน ทำไมตาบวมแบบนี้ ไปทำไรมา"
"หรือว่าเมื่อคืนนอนดึก เพราะตื่นเต้นดีใจที่จะได้เป็นแฟนกับแองเจิลของพวกเรา"
ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เหมือนกับว่าหูหนวกไปแล้ว
'ขอโทษนะ...ผมไม่รู้จักคุณ'
คำพูดของพี่จุนซู คนที่ผมรอคอยมา 5 ปี อดทนเพื่อมีวันนี้ วันที่เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เสียงอันเย็นชายังคงลอยวนเวียนไปมาอยู่ในหัว
ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะให้ไหล มันต้องมีอะไรผิดพลาดสิน่า
หรือพี่กำลังอำผมอยู่ ถ้าเป็นอย่างนั้นผมก็จะไม่โกรธพี่
"นี่ จำไว้นะ... ห้ามทำให้แจจุงเสียใจเป็นอันขาด ไม่งั้นนายได้เมียหมู่แน่"
"ใช่ แล้วก็ทำตัวให้ดูร่าเริงเข้าไว้ล่ะ"
ผมมองหน้าของยัยช้างน้ำจังกึมกับปลาแห้งซูฮยอน ยัยพวกนี้กำลังพูดกับผมงั้นเหรอ
"เฮ่ย ชางมิน แกต้องดูแลแจจุงให้ดีนะเว้ยเฮ่ย พวกเราจีบตั้งนานยังไม่ติด แต่นายมาแค่วันเดียวก็ได้แจจุงของเราไปครองซะแล้ว"
ผมหันไปมองใบหน้าคาดหวังของนักเรียนชายในห้อง
นี่กำลังคุยเรื่องแจจุงหรอกเหรอ...
ผมต้องเป็นแฟนกับคนที่ผมไม่ได้รักงั้นเหรอ...
นั่นต้องเป็นพี่จุนซูไม่ใช่เหรอ...
"อรุณสวัสดิ์ทุกคน"
"ว้าว แจจุง วันนี้อารมณ์ดีเชียวนะ"
"แจจุงของผม เมื่อคืนนอนหลับฝันดีไหมครับ"
แจจุงที่เข้ามานั่งที่ตัวเองเรียบร้อยแล้ว ก็สะกิดไหล่ผมเบาๆ
"อรุณสวัสดิ์"
ผมเอ่ยทักเบาๆ พลางทำสีหน้าให้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นอีกนิด (กลัวได้เมียหมู่)
"อรุณสวัสดิ์ ชางมิน"
ทำไมต้องทำหน้าเหมือนคาดหวังอะไรจากผมนักหนานะ
พอนึกได้เรื่องแผนการที่วางไว้คร่าวๆ ผมก็รีบปรับตัวเองให้ดูสดใสขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง
"เรื่องเมื่อวานน่ะ"
".........."
ไม่ต้องไปจำมัน ใช่มั้ย
"หวังว่านายคงไม่ปัดความรับผิดชอบ"
"หา...อะไรนะ"
ตอนแรกผมแค่จะให้คนคนนี้เป็นเพื่อนสนิทด้วยแท้ๆ
"นายทำให้ฉันตกหลุมรักแล้ว รู้หรือเปล่า"
ไม่รู้ว่าผมลืมเรื่องพี่จุนซูไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่แจจุงก็ทำได้แล้ว แต่ก่อนอื่น ยังไงผมก็ต้องออกตัวไว้ก่อน
"แต่ฉันเป็นคนไม่ take care นะ"
"อืม"
"ฉันไม่ใช่ผู้ชายอบอุ่นด้วย"
"จร้า"
"แล้วฉันก็ไม่ชอบให้ใครมาจู้จี้จุกจิกเซ้าซี้ด้วยนะ"
"แล้วก็ไม่ชอบคุยโทรศัพท์ด้วย แถมยังไม่ชอบกินข้าวกล่องอีกต่างหาก แถมยังปากจัดอีกต่างหาก ยิ่งเวลาโมโหแล้วนะ ขนาดผู้หญิงฉันยังต่อยคว่ำมาแล้วเลย"
"อืม ... เข้าใจแล้ว"
"เข้าใจแล้ว แล้วยังจะรักฉันอีกเหรอ"
เสียงกระแอมไอดังขึ้นอย่างมิได้นัดหมาย ทำเอาผมสะท้านจนเกือบเสียศูนย์
"แน่นอน... ฉันจะเป็นคนเติมเต็มส่วนที่ขาดหายของนายเอง ... ฉันจะอดทนเพื่อวันที่นายจะรักฉันอย่างเต็มหัวใจ...แล้วก็ไม่ต้องกลัว ...ฉันจะปกป้องนายเองนะ...
โถ่... :serius2:
จบบทที่ 4
-
งงไปกับชางมินละ เค้ากำลังทำอะไรอ่ะ o2
-
มาติดตามอ่านด้วยคน
เปงกำลางจายให้คนโพสต์คับ
-
ผมรักพี่นะ
บทที่ 5
"แจจุง ได้ยินว่านายสนิทกับรุ่นพี่ที่ชื่อคิมจุนซูนี่ ใช่มั้ย?"
"อืม ถามไมเหรอ"
"เปล่า พอดีได้ยินคนพูดถึง เลยอยากรู้ว่าเป็นใคร"
ผมตะล่อมถามร่างบางข้างๆ ที่เอาแต่ตั้งใจเรียนไม่พูดไม่คุย
"แต่เค้าไม่ชอบให้เรียกชื่อจริงหรอกนะ ไร้ทำไม ทุกคนเรียกว่าเซียน่ะ"
เรื่องนี้ผมก็รู้ดี ก่อนกลับเกาหลี ก็ให้คนมาสืบเรื่องพี่จุนซูเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ว่าผมจะทำยังไงต่อไปเท่านั้น
"ที่นี่มีชมรมเปียโนรึเปล่า"
"มี"
แจจุงยังคงก้มๆเงยๆระหว่างสมุดและกระดานดำ
"ฉันอยากหัดเปียโนจังเลย"
"ก็เอาสิ พี่เซียเองก็เป็นหัวหน้าชมรมอยู่แหละ"
บิงโก! อย่างน้อยก็เข้าทางแระ ที่เหลือ ก็ต้องแสร้งทำเป็นเล่นเปียโนไม่เป็น ทั้งๆที่เป็นของชอบแท้ๆ แต่ต้องมาทำแบบนี้ รู้สึกผิดกับเจ้าเปียโนจัง
..................................................................
ฮ่าๆ พอรู้ว่าวันนี้เปียโนตัวใหม่ที่ ผ.อ. ใจดีอนุญาตให้ซื้อมาถึงแล้ว อาการปวดหัวที่ค้างมาจากเมื่อคืนก็หายเป็นปลิดทิ้ง อย่างนี้ต้องรีบไปเปิดซิงซะแล้ว วันนี้ไม่มีชั่วโมงเรียน หวังว่าคงยังไม่มีใครเข้ามาหรอกนะ
"อ้าว เซีย มาพอดีเลย มาดูนี่ให้หน่อยสิ"
........................ - - นั่นมิกกี้นี่ นาย...นาย...
"มิกกี้ นายลองเล่นแล้วเหรอ"
"อืม เสียงแสบแก้วหูดีชะมัด"
"...-*-..."
นี่หรือคือเพื่อน
"เป็นอะไรไป นี่ๆ ฉันได้เล่นคนแรกเลยนะเนี่ย 555"
"ไอ้มิกบ้า"
"อ้าว โกรธอะไรฉันอีกล่ะ"
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆดูว่ามันมีปัญหาอะไรนักหนากะไอ้ของใหม่กระหลั่วๆนี่ (อ้าว ด่าซะงั้น)
"ที่ร้านเค้าปรับเสียงมาให้เพี้ยนๆอ่ะ แต่ฟังไม่ออกว่าเพี้ยนตัวไหนกันแน่"
ผมนั่งลงข้างๆมิกกี้ พลางค่อยสำรวจทีละตัว แล้วลองเล่นดู
"เดี๋ยวฉันมานะ"
มิกกี้พูด พลางเดินหายไปทางประตูหลัง
เป็นจริงอย่างที่มิกกี้บอก มันแปลกที่ตัวไหนกันนะ
"ผมว่าตรงนี้มันแปลกๆนะ"
ใครบางคนที่ผมไม่ทันได้มองหน้า ก้มหน้าก้มตาทำอะไรยุกยิกๆอยู่ที่หลังเปียโน
....ชิมชางมิน....นี่นา
"ลองเล่นดูสิ"
ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องเมื่อคืน ผมคงไม่นั่งสุดขอบเก้าอี้ขนาดนี้หรอก
"ว่าแล้วเชียว ว่าต้องแอบมาก่อน ทำไมไม่รอกันเลย ชางมินเนี่ย"
เสียงซึ่งคาดว่าจะเป็นแจจุงน้องรัก ดังแจ๋นแหลนก้องสะท้าน ทำเอาห้องแคบไปเลย
"หวัดดีฮะ พี่เซีย วันนี้ไม่มีใครมาเลยเหรอ"
"มีแค่พี่กับมิกกี้น่ะ"
ชางมินที่ออกไปยืนห่างผมเช่นกัน หันไปยิ้มให้กับแจจุงอย่างสนิทสนม รู้จักกันไวแฮะ
"แล้วนึกไงโผล่มาซ้อมได้เนี่ย"
ผมถามแจจุง
"เปล่าหรอก ผมพาเด็กใหม่มาฝากต่างหาก ชางมินเค้ายังไม่มีชมรมเลย"
"ชางมิน นี่พี่เซีย อยู่ปี 3 ห้อง 2 เป็นประธานชมรมน่ะ"
"สวัสดีครับ ผมชิมชางมิน ปี 1 ห้อง 2 หวังว่าคงจำกันได้"
"อ้าว เคยเจอกันแล้วเหรอ"
แจจุงถามโดยไม่รู้เรื่อง ทำเอาผมแทบจะหน้าชา ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย ใจเต้นแรงแปลกๆ สงสัยจะเป็นอาการขวัญหนีซะมากกว่า
"นายเล่นเป็นแล้วไม่ใช่เหรอ ชมรมเรารับสอนคนที่เล่นไม่เป็น ใครที่เล่นเก่งแล้วและอยากเล่นในแบน ต้องไปสมัครชมรมดนตรีสากลโน่น"
"แต่ชางมินเค้าเล่นไม่เป็นซักหน่อย พี่ไปรู้เค้าได้ยังไง"
ผมมองหน้าแจจุง สงสัยจะโดนหลอก ยิ่งใสซื่ออยู่ซะด้วย
อย่างนี้ต้องฟ้องพวกแฟนคลับ รับรอง นายชางมินโดนยำตายคาโรงเรียนแน่
"แต่เมื่อกี้นายยังปรับเสียงเปียโนอยู่เลย"
ผมซักเดือด
"อ้าว เมื่อกี้ที่ผมลองดูมันใช้ได้หรอกหรือ ว้าว ดีใจจัง"
หึหึ หน้าตายเชียวนะ
"ไม่เชื่อหรอก ไม่งั้นนายก็ต้องเล่นให้เราฟังก่อน คนเล่นเป็นน่ะ มองแค่ท่าทางก็รู้แล้ว"
"ไม่เอาหรอก ก็ผมเล่นไม่เป็นนี่นา ถึงเล่นเป็นผมก็จะไม่เล่นให้คนอื่นฟัง นอกจาคนที่ผมรักเท่านั้น"
ผมเหลือบเห็นแจจุงยืนอายม้วนตัวอยู่ข้างหลัง แก้มแดงอย่างกับจะละลายซะตรงนั้น
แต่ชางมินนี่สิ กลับมองจ้องผมด้วยสายตาจริงจัง
ในห้องที่แสนเงียบนี้ มันเงียบซะจนได้ยินเสียงหัวใจของพวกเราเต้นระรัวแข่งกัน อย่างที่เคยบอก เสียงหัวใจไม่เคยโกหกใคร...แต่มันเพราะอะไรล่ะ
"อ้าว แจจุง วันนี้นึกไงมาซ้อมเปียโนได้"
เสียงของมิกกี้ ช่วยทำลายบรรยากาศอันหน้าอึดอัดนี้ได้อย่างน่าอัศจรรย์
"เปล่า ผมพาเด็กใหม่มาแนะนำตัว"
"เอ๊ะ ! ใช่คนที่ซื้อส้มตำให้ฉันเมื่อวานนี้ป่ะ"
"ครับ ผมเอง"
"เออ ดี แล้วนี่นายรับรึยังเซีย"
มิกกี้หันมาถามผม
"คือ..."
"รับแล้วฮะ"
อ้าว น้องแจ นี่แกเป็นประธานตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ
"เอางี้ !"
ผมพูด
"ฉันจะรับนายเข้าเป็นสมาชิกชมรมก็ได้"
"เย่!!!" <<< แจจุง
"ถ้านายทำความสะอาดออร์แกนนี่ทั้งหมด แล้วก็เปียโน 2 หลังนี่ แล้วก็ขัดพื้นห้องลงไปถึงบันไดชั้นล่าง"
แจจุงกระโดขึ้นหน้าเตรียมจะเถียงเต็มที่
"แล้วก็ห้ามใครช่วยนะ เสร็จแล้วค่อยกลับบ้าน พรุ่งนี้ฉันจะมาดูความเรียบร้อย แล้วก็จะรับนายอย่างเป็นทางการอีกที"
"ว้าว โหดจัง" <<< มิกกี้
"ทำได้รึเปล่า คุณหนูอย่างนายน่ะ"
"ได้ครับ ขอบคุณที่ให้โอกาส"
ผมดูใบหน้ามุ่งมันของชางมิน พานให้นึกหวั่นใจว่าแกล้งหนักเกินไปรึเปล่า
แต่ที่เค้าทำกับผมเมื่อคืน ทำเอากลุ้มจนปวดหัวนอนไม่หลับ แค่นี้นับว่าน้อยไป
..............................................................
-
^
|
|
|
จิ้มๆๆๆ
ให้ไข่แตกไปเลย
อิอิ
-
มารออ่านต่อจ้า :a2: :a2:
-
มารอตอนต่อไปด้วยคน :a2:
-
โทษทีครับที่ไม่ได้มาอัพเลย ไวรัสเข้าคอม เพิ่งเอาคอมไปล้างมา :seng2ped: เลยอ่ะครับ
เด๋วจะทยอยอัพลงนะครับ ไม่ลอยแพแน่นอน แต่อาจจะช้าหน่อย
เนื่องจากติดเรียนพิเศษ + ทำรายงานคร้าบบบ :m23:
-
ให้อภัยค่ะ ขอเพียงแต่อย่าลอยแพคนอ่านเป็นพอ
รอนะคะ :a12:
-
"ได้ครับ ขอบคุณที่ให้โอกาส"
ผมตอบรับอย่างเต็มใจ เพราะอย่างน้อยมันก็ช่วยยืดเวลาให้ผมได้อยู่ใกล้พี่จุนซูอีกนิด
"พี่เซียอ่ะโหด ต่อไปเค้าจะไม่ไปเดินเฉี่ยวห้องพี่ให้อีกแล้ว"
แจจุงแอบบ่นเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะได้ยินกันทุกคน
ผมยิ้มให้กับร่างบาง แจจุงได้แต่นั่งมองผมขัดโน่นถูนี่ โดยไม่กล้าช่วยอะไร
"ดู 2 คนนั่นดิ เหมาะสมกันเหมือนเราสองคนเลย ว่ามั้ย"
ผมหันไปมองพี่จุนซูกับพี่มิกกี้ ที่นั่งหัวร่อต่อกระซิกกันอยู่หน้าเปียโน ทำไมรอยยิ้มที่ควรจะเป็นของผม มันกลับถูกมอบให้คนอื่นได้
"หมายความว่าไง"
ผมกลั้นใจถาม แม้จะเดาคำตอบได้ก็ตาม
"นายไม่เห็นแววตาที่พี่มิกกี้มองพี่เซียเหรอ ใครเค้าก็รู้กันทั้งนั้นแหละ"
"แล้ว...พี่เซียเค้า...ชอบพี่มิกกี้รึเปล่า"
"เป็นอย่างงั้นได้ก็ดีสิ พี่เซียน่ะ มองคนรอบตัวเป็นพี่เป็นน้องไปซะหมด"
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นก็หันไปก้มหน้าก้มตาขัดเจ้าขาเก้าอี้เป็นตัวต่อไป
"นี่ วันนี้ไปโทนี่บาร์กันมั้ย วันเกิดพี่โทนี่น่ะ เค้าชวน"
พี่มิกกี้หันมาถามทุกคน (ซึ่งไม่น่าจะรวมผมด้วย)
"เหรอ งั้นก็มีของฟรีกินน่ะสิ ฉันไปๆ"
พี่จุนซูตอบรับอย่างรวดเร็วเชียวนะ
"ผมไม่ไปนะ วันนี้จะอยู่เป็นเพื่อนชางมินเค้า กว่าจะเสร็จคงดึก"
แจจุงพูดน้ำเสียงออกงอนนิดๆ
"งั้นก็ไปกัน 2 คนก็ได้"
พี่จุนซูพูด
จนกระทั่งผ่านไปพักใหญ่ ทั้งสองออกไปแล้ว ตอนนี้ก็ทุ่มครึ่งพอดี
แจจุงที่แอบช่วยผมก็โผล่มาพร้อมกระเป๋านักเรียน
"กลับกันเถอะ เสร็จหมดแล้ว"
"ขอบใจนะ"
"ไม่เป็นไร มีอะไรที่ฉันช่วยให้นายสบายใจได้ ฉันก็จะทำ"
ผมเดินไปยังรถลีมูซีนสีขาว ที่จอดอยู่ภายใต้แสงริบหรี่หน้าโรงเรียน
"นายกลับไงล่ะ"
"ก็ชางมินไปส่งฉันสิ"
"ได้ไง ฉันมีธุระ ไม่ผ่านบ้านนายหรอก"
ผมคิดว่าจะแอบไปดูที่โทนี่บาร์ซักหน่อย จะให้แจจุงมาขัดไม่ได้
"อะไรกัน ฉันอุจส่าห์อยู่ช่วยนาย เมื่อกี้ก็โทรบอกแม่แล้วว่าจะมีคนไปส่ง ฉันเคยเดินทางคนเดียวซะที่ไหนล่ะ"
แจจุงเริ่มงอแง
เสียงแตรรถดังมา พี่ยุนโฮคงคิดว่าผมหารถไม่เจอ
ผมจึงรีบวิ่งไปที่รถ แจจุงเองก็วิ่งตามมาเหมือนกัน
"โตแล้ว กลับเองได้นะ"
ผมพูด พลางกระโดดขึ้นรถไป แต่แจจุงจับประตูรถไว้
"นายยังไม่รู้เลยนะว่าฉันจะไปที่ไหน มันอาจจะผ่านก็ได้"
"ขอโทษครับ คุณจะไปที่ไหนเหรอ"
คนขับรถสุดหล่อของผมหันมาถาม พลางขยับแว่นขึ้นเพื่อมองหน้าแจจุงให้ชัด
"ไป ม.โซล ครับ"
อ้าว...เวรกรรมจริงๆ ดันไปที่เดียวกับพี่ยุนโฮจนได้
"พอดีเลย เดี๋ยวผมไปส่งคุณหนูเล็กที่บ้านก่อน แล้วก็จะไปเรียนภาคค่ำที่ ม.โซลน่ะครับ"
"ว้าว คุณเป็นเด็ก ม.โซลเหรอเนี่ย แม่ผมเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่นั่นน่ะครับ สอนภาคค่ำด้วย"
"เหรอครับ"
"คุณเรียนคณะไหนเหรอ"
"ผมเรียนมัณฑนศิลป์น่ะครับ"
"ว้าว จริงเหรอเนี่ย แม่ผมก็สอนพวกวาดภาพเหมือน อะไรพวกนี้อยู่เหมือนกัน"
"อ่ะแฮ่ม!!!"
ผมกระแอมขัดจังหวะคนทั้งสอง ที่ดูเหมือนจะเข้ากันได้เร็วเกินคาด
"อยากไปก็ขึ้นมา"
ผมพูดตัดรำคาญไป แจจุงกระโดขึ้นตามมาพลางกอดรัดแขนผมไว้แน่น
ไม่รู้ป่านนี้พี่จุนซูจะเป็นยังไงบ้าง ถ้าเมาแล้วเค้าจะกลับบ้านได้หรือเปล่า แล้วเจ้ามิกกี้นั่นจะทำอะไรพี่รึเปล่านะ เป็นห่วงจัง :serius2:
จบบทที่ 5
-
ในที่สุดก็มีตัวช่วย มารับแจจุงไป (เดานะคับ)
ว่าจะเป็นยุนโฮแน่ ๆ
เป็นกำลังใจให้
รออ่านต่อไป
-
เข้ามาติดตามความเคลื่อนไหว
ใช่ ยุนโฮ จริงเหรอเคอะ รีีบนขา
-
หุหุ เรื่องนี้ก็น่าลุ้นอีกแระ 2 คู่เลย
-
ผมรักพี่นะ...♥
บทที่ 6
ผมยืนรออยู่หน้าปากซอย ที่ทั้งมืดและเปลี่ยว
เผื่อว่าพี่จะกลับแท๊กซี่มาคนเดียว คงต้องเดินตั้งแต่ตรงนี้ 5 ทุ่มแล้ว คงไม่มีแท๊กซี่คันไหนอยากเข้าไปในซอยนี้แน่ๆ ไม่มีทั้งที่กลับรถ แถวบ้านเรือนยังน้อยอีก (ยิ่งบ้านเก่าของผม ยิ่งดูน่ากลัวเข้าไปใหญ่)
ครู่หนึ่ง รถแท๊กซี่สีขาวก็มาจอดตรงหน้าปากซอย พร้อมทั้งเสียงตะโกนด่าไล่หลังลูกค้าที่ไหลตัวลงมาด้วย
"ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย!!! ดันมาอ้วกบนรถฉันได้"
พี่จุนซู...ผมวิ่งเข้าไปพยุงพี่ขึ้นจากถนน ทำไมถึงได้เมาขนาดนี้นะ
แล้วพี่มิกกี้ล่ะ ทำไมไม่มาส่งนะ แต่ก็ดีแล้วแหละ
ผมแบกพี่ขึ้นหลังอย่างง่ายดาย ตัวพี่เบากว่าที่ติดเยอะแยะเลยแฮะ หรือเป็นเพราะเมื่อกี้อ้วกไปหมดแล้ว
"ปล่อยเดี๋ยวนี้น๊า...เอิ๊ก"
"ผมจะพาพี่กลับบ้านเองนะ " ผมพูดกับพี่ที่ดิ้นขลุกขลักอยู่บนหลังผม
"นายเป็นใคร"
"ผม...ชางมินไงครับ"
พี่จุนซูยังเพ้อไม่เลิก
"แป๊ปเดียวก็ถึงแล้วนะ"
"นายเป็นใคร ทำอะไรไว้กับฉัน ... วันทั้งวันฉันคิดถึงแต่เรื่องนายข บางครั้งก็ปวดใจโดยไม่มีสาเหตุ นายเป็นใครฮะ...ชางมิน ...นายเป็นใครกันแน่"
หลังผมเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาของพี่ พี่จุนซูสะอื้นเบาๆ
ผมไม่อยากให้พี่ร้องไห้เลย ผมเองก็ปวดใจไม่แพ้พี่หรอก
บ้านของพี่ล็อก ไม่มีใครอยู่ซักคน ไม่รู้จะเข้ายังไง
ผมจึงตัดสินใจพาพี่ไปนอนที่บ้านของผม
ร่างเบาที่พลิกตัวอยู่บนเตียงนุ่ม ร้องครางฮือๆเบาๆเพราะพิษไข้
"กินเหล้าแล้วป่วยได้ พี่นี่เก่งจริงๆ"
พี่ทำตาปรือมองผมขึ้นมาแวบหนึ่ง คงรู้สึกตัวแล้วว่าผมกำลังถอดเสื้อผ้าของพี่ออก
ผ้าชุบน้ำเย็นหมาดๆลูบไล้ไปทั่วร่างกาย เพื่อให้ไข้ได้คลายลง ผมป้อนยาให้พี่ จากนั้นก็นอนลงข้างๆพลางกอดหลวมๆให้พอรู้สึกสบายและอบอุ่น
คืนนี้เป็นไงเป็นกัน ผมขอกอดพี่เอาไว้แบบนี้นะ แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากันใหม่
ผมนี่มันจอมฉวยโอกาสจริงๆ
.......................................................
-
จัดการเลย อิอิ :oni2: :oni2:
-
พี่เค้าความจำเสื่อมรึเปล่าอ่ะ o2
ฉวยโอกาสไปเรยยยยยยยยยยยย :a2:
-
อา...ปวดหัวจัง...หิวน้ำด้วย
อ๊ะ!...ตัวอะไร นุ่มนิ่ม...ๆ ...อยู่ข้างๆ
"................................... :o...................................อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก...........ส์"
"โอ๊ย...ๆ อะไรกัรพี่ นี่ผมเอง โอ๊ย พอได้แล้ว"
ผมทิ้งทุบทั้งตีทั้งถีบ ทำเอาเจ้าตัวประหลาดข้างๆหล่นลงไปกลิ่งขลักๆกับพื้น
"มันจะมากเกินไปแล้วนะ! นายเห็นฉันเป็นของเล่นรึไง! ถึงได้แกล้งเอา แกล้งเอา ตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรก!!!"
ผมรีบโวยวายใส่นายชางมินทันที
"อะไรกันพี่ครับ...คือผม"
"ฉันไม่เข้าใจนายจริงๆเลย ให้ตายสิ"
"เดี๋ยวก่อนพี่จุนซู...เมื่อคืนพี่เมามาก ผมก็เลยพาพี่มาที่นี่ แถมพี่ก็มีไข้อีกต่างหาก"
"งะ...งั้นหรอกเหรอ"
กำ...เสียฟอร์มแย่...ด่าเค้าไปเยอะเลยสิเรา
"แล้วนายมายุ่งอะไรกับฉันด้วย"
เอ้า! พูดอย่างงั้นไปได้ไง ...ทำไมไม่ขอบคุณวะเรา
"พี่จุนซู ...พี่จะเอายังไงกับผมกันแน่...เมื่อคืนก็ทำท่าเหมือนจะจำผมได้แล้ว พี่ต่างหากที่เป็นฝ่ายแกล้งผมอยู่...เลิกซะทีเถอะนะ ขอร้อง"
"........."
ผมมองใบหน้าจริงจังของชางมิน...อารมณ์โกรธเริ่มปะทุเล็กน้อย ...ทำไมถึงต้องตะคอกกันด้วย ผมเกลียดสายตาที่แฝงความนัยของเขาเหลือเกิน
"ไปโรงเรียนด้วยกันนะ...เหมือนเมื่อก่อนไง...เดินจับมือไปด้วยกัน...สองคนเรา"
"พอซะทีเถอะ...!"
ผมพูดขึ้น
"ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่านายต้องการอะไร แต่การปั่นหัวฉันเล่นน่ะ มันสนุกนักเหรอ"
"ปั่นหัวเหรอ..."
ชางมินทวนคำ ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"สนิทกับฉันแค่ไหนกัน...เรียกฉันว่าพี่จุนซูได้นะ ขนาดมิกกี้ยังเรียกฉันว่าเซียเลย ฉันไม่ต้องการได้ยินใครเรียกแบบนี้อีก แล้วจำไว้ด้วย เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ในความทรงจำของฉันไม่มีคนชื่อชิมชงมินอยู่เลย ฉะนั้นก็ต้องขอโทษด้วยนะ เรื่องที่จะเดินไปโรงเรียนกับนายเหมือนเมื่อก่อน เพราะฉันไม่เคยไปไหนมาไหนกับนายเลย ถ้าเข้าใจแล้วก็ช่วยหลีกทางให้ฉันด้วย"
ผมลุกขึ้นไปหยิบชุดนักเรียนที่วางพาดอยู่กับเก้าอี้ เสื้อเชิ้ทตัวยาวกับกางเกงขาสั้นของชางมินที่ผมใส่อยู่ เอาไว้มาคืนวันหลังก็แล้วกัน วันนี้ต้องรีบหนีก่อน
ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องใส่อารมณืขนาดนั้น โกรธอะไรชางมินเค้านักหนาเนี่ย
"ถึงพี่จะมีคนรัก ที่รักมากกว่าผม มันก็คงจะดีกว่าการที่ทำเป็นลืมน้องชายคนนี้ ให้ผมได้อยู่กับพี่อีกแค่ 1 นาทีแล้วผมต้องตาย ก็ยังดีกว่าที่พี่จะลืมผม ให้พี่ป่วยกำลังจะตายหรือกระโดดลงเหวไป ผมก็พร้อมที่จะกระโดดตามโดยไม่ลังเล แต่ทำไมพี่ต้องลืมผม..."
น้ำเสียงอันปวดร้าวของชางมิน สะกดขาของผมให้นิ่งอยู่กับที่
เมื่อหันไปพบกับน้ำตาที่ไหลเปียกปอนใบหน้าของชายคนนี้ ทำเอาหัวใจของผมเต้นไม่เป็นส่ำ
"มันทรมานมากๆเลย...พี่ไม่รู้เหรอ"
ความรู้สึกที่ถูกใครซักคนลืม...หรือทิ้งไว้
ทำไมผมถึงเหมือนว่าจะเข้าใจมันนักนะ
มันก็คงเจ็บปวดมากจนยากที่จะบรรยาย ...เจ็บปวดซะจนอยากจะลืมคนคนนั้นไปซะ
เหมือนว่าความทรงจำบางอย่างเมื่อ 5 ปีก่อนจะผุดขึ้นมา...มันเกิดอะไรขึ้น ก่อนหน้าที่ผมจะฟื้นที่โรงพยาบาลนะ
ในตอนนั้น มันเกิดอะไรขึ้น
*ปิ๊นๆๆ*
เสียงแตรรถ ปลุกเราทั้งคู่จากภวังค์
"ขอโทษที่รบกวน"
ผมรีบวิ่งออกมาจากบ้านของชางมิน พลันเข้าไปแต่งตัวในบ้านของตัวเอง
"โฮ่งๆ!"
เจ้าชายเห่าทักทายผม มันคงเป็นห่วงผมที่หายไปทั้งคืน
"โทษที แกคงหิวมากสินะ"
ผมเทอาหารสุนัขให้เจ้าชาย
เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไปนี้ ผมควรจะทำอย่างไรต่อไป
ขอโทษนะชางมิน ทำไมฉันถึงได้เริ่มรู้สึกผิดกับนายก็ไม่รู้.....ขอโทษจริงๆ
จบบทที่ 6
-
ที่แท้พี่เค้าก็โดนรถชนนี่เอง :m15:
-
ความจำเสื่อมจริงๆด้วย o7 o7 o7 หนทางนี้อีกยาวไกลนัก :m13: :m13:
-
น่าสงสารอ่ะ
แล้วเมื่อไหร่จาจำได้อ่ะ
หือๆ :o12: :o12:
-
ผมรักพี่นะ...♥
บทที่ 7
"ฮือ...ฮือ...ฮึก..."
เสียงร้องไห้ของเด็กชายตัวน้อย ดังก้องอยู่ในหูของผม ใบหน้าเปื้อนน้ำตาก้มสำรวจบาดแผล
"ห้ามร้องไห้นะ ลูกผู้ชายเรื่องแค่นี้ต้องทนได้สิ"
"แต่มันเจ็บนี่ฮะ" เด็กน้อยเอามือกุมบาดแผลที่หัวเข่าไว้ เลือดสีแดงเข้มไหลซึมผ่านมือออกมาด้านข้าง
"ชางมินของพี่เก่งอยู่แล้ว ดูนะ เดี๋ยวพี่เป่าทีเดียว ความเจ็บปวดจะหายไปทั้งหมดเลย..."
"...*เพี้ยง*..."
"คุณหนูครับ...คุณหนู..."
"..."
"ชางมิน...ถึงโรงเรียนแล้ว"
"อ้าว...เหรอ"
เสียงของพี่ยุนโฮปลุกผมจากภวังค์ ภาพความทรงจำผุดเข้ามาในสมอง
ความอ่อนโยนที่พี่จุนซูมีให้ แม้จะผ่านมาเนิ่นนาน แต่ยังรู้สึกว่าสิ่งเหล่านั้นวนเวียนอยู่ข้างกายไม่ไปไหน
"ถ้าวันนี้ว่าง พี่ช่วยโทรไปบอกคุณบราวน์ที่เคยสืบเรื่องพี่จุนซูให้ผมน่ะ บอกให้สืบเรื่องที่เกี่ยวกับสุขภาพของพี่ ดูว่าพี่เคยประสบอุบัติเหตุอะไรรึเปล่า แล้วก็หลักฐานการเข้าโรงพยาบาลในช่วง 5 ปีที่ผ่านมานะ"
"ครับ"
ผมเดินลงจากรถ พลันเดินเข้าโรงเรียนโดยไม่ลืมทำความเคารพครูมิน
ที่หน้าอาคารเรียน แจจุงกำลังยืนคุยกับกลุ่มช้างน้ำอย่างออกรส
"ต๊าย!ม.โซลตั้งไกล เขายังไปส่งอีก แถมไปรถส่วนตัวด้วย น่ารักจัง เท่ระเบิดไปเลยเนอะเธอ ว่ามั้ย"
แหม...ก็เค้าเป็นแฟนกันนี่ แค่ไม่ส่งหาแม่ ไม่เห็นจะมีอะไรใหญ่โตเลยเนอะ แจจุง"
ผมเดินผ่านไปทำเป็นมองไม่เห็น แต่แล้ว ยัยช้างน้ำก็กระโดดข้ามาเกาะแขนผมไป
"อรุณสวัสดิ์ ชางมิน ไม่เดินขึ้นห้องพร้อมกันหน่อยเหรอ พวกเราอุจส่าห์มายืนรอ"
ผมพยักหน้าหงึกหงัก แล้วยิ้มแห้งๆเป็นการขอบใจ
แจจุงเข้ามากระซิบข้างหู
"อย่าให้จับได้ล่ะว่านายไม่ได้เป็นคนไปส่งฉันเมื่อคืน ไม่งั้นนายโดนยัยพวกนี้จับขึ้นเขียงแน่"
ผมกลืนน้ำลายดังเอือก และเพื่อความปลอดภัย ผมจึงเดินจับมือแจจุงไปด้วย พอขึ้นไปถึงห้องเรียน สายตาคาดหวังอย่างรุนแรงของทุกคนก็จ้องมาที่ผมและแจจุง
"อรุณสวัสดิ์แจจุง เมื่อคืนหลับสบายมั้ยครับ"
"แจจุง เมื่อคืนฝันถึงฉันบ้างรึเปล่า"
"แจจุง เมื่อวานผมลืมบอกรักคุณ"
เฮ้อ! ทำไงได้...นี่แหละนะ แองเจิลของเด็กปี 1 ห้อง 2
.............................................................................
-
แจจุง เสน่ห์แรง :oni1: :oni1: :oni1:
-
:serius2: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด สั้นอ่า ขออีกๆๆๆๆๆ
-
"พี่เซีย ชั่วโมงนี้ พวกผมขอไปจัดบอร์ดห้องพยาบาลนะ อาจารย์นเค้าสั่งมาน่ะ"
"ได้ๆ ไปเถอะ"
รุ่นน้อง 3 คนก็ไม่อยู่ซะแล้ว งั้นตอนนี้ก็เหลือ 19 คน คสามจริงการได้อยู่ในชั่วโมงชมรม ได้เล่นเปียโนนี่ ก็แสนจะสุขกายสบายอารมณ์ ติดอยู่นิดเดียวเท่านั้นแหละ
"โอ๊ย! ชางมิน ถ้านายไม่ยกนิ้ว มันก็คร่อมคีย์สิ แล้วอีกข้างน่ะ วางแบบนั้นซะที่ไหน ที่ฉันพูดไปทั้งหมดนี่นายไม่เข้าใจเลยเหรอ"
เสียงแจจุงบ่นอย่างอ่อนใจ ส่วนชางมินก็เอาแต่นั่งทำหน้าปั่นปึ่ง บางครั้งดูเหม่อๆ ไม่รู้จะเกี่ยวกับเรื่องเมื่อเช้ารึเปล่า
"พี่เซีย มาดูชางมินให้ทีสิ ผมไม่ไหวแล้ว ขอตัวก่อนล่ะ"
แจจุงเดินหายไปทางห้องน้ำ ส่วนชางมินก็มองหน้าผมอย่างเอาเป็นเอาตาย
"ไม่อยากสอนผมเหรอ พี่เซีย"
เขาเรียกผมว่าเซียด้วยแฮะ น่ากลัวชะมัด :m29:
"ผมก็เล่นไม่เป็นเหมือนกันนะ ดูแลหน่อยสิ"
ผมเดินเข้าไปยืนข้างๆชางมิน แล้วจะเริ่มจากตรงไหนล่ะนี่ ทำอะไรไม่ถูกซะแล้วเรา
"โด อยู่ไหนอ่ะ"
"ฮะ..."
ผมงงกับคำถาม ตัวโดเนี่ยนะ ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน
"ตรงนี้ " ผมจิ้มลงไป ให้ดูเป็นตัวอย่าง
"แล้วตัวอื่นล่ะ"
ไอ้นี่มันบ้าหรือโง่นะ เกิดมาไม่เคยเรียนของพวกนี้เลยรึไงนะ หรือที่อเมริกาเขาห้ามเด็กต่างชาติแตะเครื่องดนตรี
"ตัวนี้ก็เร มี ฟา มันก็เรียงกันไปเรื่อยๆจบแล้วก็ย้อนใหม่ เสียงก็จะสูงขึ้นด้วย"
ผมโน้มตัวลงไปเพื่อสอนวิธีการวางมือ
"เอาทีละข้างนะ ใช้ให้ครบ 5 นิ้วก่อนแล้วค่อยเคลื่อนตามไป เร็วแต่นุ่มนวลน่ะ ลองทำดูสิ"
ชางมินวางนิ้วทั้ง 5 ลงไป แล้วปาฏิหาริย์ก็มีจริง ความสามารถอย่างผมคงสอนลิงให้นั่งพับเพียบได้สบายๆ ขนาดประเภทชางมินผมยังสอนได้ภายใน 3 นาทีเลย แถมยังเล่นพลิ้วเหมือนมืออาชีพ...มืออาชีพงั้นเหรอ!!!
"นายก็เล่นเป็นนี่นา...คนโกหก"
"ผมเรียกพี่ว่าพี่จุนซูไม่ได้เหรอ"
ตอนนี้ผมอยู่ในท่าก้มโค้ง ใบหน้าแทบชิดกับชางมิน ดวงตาที่มุ่งมั่นของเขามองมาอย่างคาดหวัง
"แค่นี้ผมก็เจ็บจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว พี่อย่าห้ามผมไปมากกว่านี้เลยนะ"
ผมนิ่งมองดวงตาที่เริ่มแดง ปลิ่มด้วยน้ำตา
ในใจนั้นอยากจะหยุดน้ำตานี้ไว้ ไม่ให้ไหลออกมา
ผมไม่รู้ว่าบาดแผลที่เค้าได้รับอยู่นั้น มันเจ็บปวดแค่ไหน
แค่เป่าเพี้ยงเดียวมันจะหายไปมั้ย
แต่นั่นคงเป็นบาดแผลที่ติดต่อทางอากาศ เพราะตอนนี้ผมเองก็รู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่หัวใจเหมือนกัน
.....................................................................
-
มาภาวนาให้พี่เค้าจำความได้
ต่ออีกซักตอนสำหรับวันนี้เหอะค่ะ ขอร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :m1:
-
อะไรน้า จะช่วยให้จุนซูจำได้ :o12: :o12: :o12:
-
"เซีย มาดูนี่ให้หน่อยสิ"
พี่จุนซูถอนสายตาไปจากผม ดวงตาอ่อนโยนนั่นทำให้ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นอีกครั้ง
นายมิกกี้ (ไม่เรียกพี่แล้วเหรอ --- คนเขียน) ไม่น่ามาขัดจังหวะเลยเชียว
"ฉันว่าตัวโน๊ตมันหายไปนะ เขาพิมพ์ตกรึเปล่าเนี่ย"
"ไหน เอามาดูซิ...ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่นา เดี๋ยวลองเล่นดูก็ได้"
พี่จุนซูนั่งลงข้างๆมิกกี้ แล้วเริ่มบรรเลงเปียโนอันเพราะพริ้ง
ชั่วครู่หนึ่งนั้น นายมิกกี้ หันมามองผมด้วยสายตาเยาะเย้ย พลางเหยียดยิ้มน้อยๆ
ที่แท้เป็นอย่างงี้นี่เอง เราเปิดศึกทางสายตากันขนาดย่อม จนกระทั่งเสียงของแจจุงแทรกเข้ามา
"พี่มิกกี้ อันนี้ฮีซอลเค้าฝากมาให้น่ะ"
แจจุงส่งซองจดหมายฉบับเล็กให้มิกกี้ แต่ทแนที่จะเปิดอ่านหรือเก็บไว้ เขากลับวางทิ้งไว้อย่างไม่สนใจ
"แจจุงวันนี้ฉันขอกลับบ้านก่อนนะ รู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะ"
"ฉันก็ว่างั้นแหละ เห็นลอยๆทั้งวันเลย ให้ฉันไปทำอะไรให้กินมั้ย"
แจจุงเสนอตัวด้วยความจริงใจ
"ไม่เป็นไร ฉันอยากนอนมากกว่า อีกอย่าง กลับไปแม่บ้านก็คงทำอะไรไว้ให้กินแล้วแหละ"
ผมเดินออกมาจากห้องดนตรี รถบีเอ็มสีน้ำเงินของที่บ้านผมได้จอดรอไว้อยู่ก่อนแล้ว โยมีพี่ยุนโฮยืนอยู่ข้างๆ
"อ้าว คุณหนู จะกลับแล้วเหรอครับ"
"อืม"
"คือวันนี้ผมมีงานด่วนที่คณะ เพื่อนเพิ่งโทรมาเรียกเมื่อกี้นี้เอง คือ..."
"ไม่เป็นไรฮะ เดี๋ยวผมขับกลับเอง"
ผมเดินขึ้นรถอย่างรวดเร็ว เพราะแจจุงที่สิ่งตามมาตะโกนเรียก
"เดี๋ยวก่อน ให้ฉันไปด้วยนะชางมิน "
"พี่ยุนโฮ ผมฝากแจจุงด้วยนะ แจจุงเดี๋ยวนายไปกับพี่ยุนโฮนะ โทษที ฉันไปก่อนล่ะ"
ผมรีบบอกร่างบางที่เพิ่งมาถึง พลันออกรถทันที มองจากกระจกส่องหลัง ผมเห็นแจจุงที่ยืนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมเข้าใจนะ ว่าความรู้สึกของการที่ถูกคนที่รักทิ้งเนี่ย มันเป็นยังไง
แต่ตอนนี้ผมเองก็เจ็บเหมือนกัน
ผมรู้ว่ามันผิด กับการที่ใช้แจจุงเป็นสะพานให้ได้ใกล้ชิดกับพี่จุนซู แต่เพือ่ให้ได้ใกล้ชิดพี่ที่สุด ผมก็จำเป็นต้องทำ
จะเรียกว่าเป็นความรักที่เห็นแก่ตัวก็ได้ ผมไม่สน ผมคงนอนตายตาไม่หลับแน่ ถ้าไม่ได้พี่กลับมา
จบบทที่ 7
-
ผมรักพี่นะ... ♥
บทที่ 8
"ฮัลโหล แจจุง วันนี้ไปเที่ยวสวนสนุกกันนะ"
ผมโทรนัดแจจุงให้ออกมาตอนบ่ายโมง วันนี้วันหยุดคนคงจะเยอะน่าดู ผมเลยจัดการให้คนไปคอยต่อแถมรอพวกเราทุกเครื่องเล่นแล้ว
"พี่ยุนโฮก็ไปด้วยกันสิ หวังว่าคงไม่มีธุรอะไรหรอกนะ"
คนขับรถยิ้มให้ผมทางกระจกส่องหลัง กรอบแว่นกระทบแสงแดดยามเช้า
"วันนี้อากาศดีออก พี่ยุนโฮเปิดกระจกรถเถอะ"
กระจกรถทางฝั่งผมเลื่อนลงอย่างช้าๆ (ไมไม่เปิดเองวะ --- คนเขียน -*-)
พี่ยุนโฮปลดกระดุมเม็ดบนสุดออก คงจะร้อนอยู่หน่อยๆ ก็แดดเล่นส่องเข้ามาทางด้านคนขับพอดีนี่นา
"ดูท่าทางคุณหนูคงไม่ได้รักคุณแจจุงหรอก ใช่มั้ยครับ"
คนขับรถพูดพลางเลื่อนเกียรเปลี่ยนระดับตามทางลาด
"ดูออกหมดเลยเหรอ"
"..........."
"ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดหรอกนะ ผมไม่มีเจตนาร้ายอะไรทั้งนั้น เค้าก็น่ารักดี ... แต่ต่างคนต่างมากันคนละครึ่งทาง แค่ผมไม่ชอบให้ใครมาตามตื้ออย่างที่แจจุงเป็นอยู่เท่านั้นเอง"
พี่ทำท่าทางเหมือนจะเชื่อ แต่เดาไม่ออกจริงๆ เป็นเพราะบุคลิกที่ปิดบังตัวตนของเขาเนี่ยแหละ ถึงเดาอะไรไม่ค่อยได้
"ถึงแล้ว ผมว่าคุณไปรับเขาที่หน้าบ้านดีกว่านะ"
"อืม...แต่ขอถามอะไรหน่อยสิ"
"ครับ"
"แจจุงพูดอะไรกับพี่เหรอ ดูเหมือนพี่จะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเขานะ"
ผมถามคนขับรถหนุ่ม
"ไม่มีอะไรหรอกครับ รีบไปเถอะ เขาคงยืนรออยู่หน้าประตูบ้านแล้ว"
เป็นจริงอย่างที่พี่ยุนโฮพูด
พอกดออดปั๊ป ไม่ถึง 5 วินาที ประตูก็เปิดออกโดยมีแจจุงยืนรออยู่เรียบร้อยแล้ว
"บ้านเงียบจัง"
"แม่ไปสอนพิเศษน่ะ ส่วนพ่อวันนี้มีเคสผ่าตัดคนไข้"
"งั้นเหรอ"
แจจุงยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ดูเหมือนแก้มแดงออกระเรื่อนิดๆ มื้อเช้ากินมะเขือเทศรึเปล่านะ
"เข้ามาก่อนมั้ย"
"ไม่อ่ะ ไปเลยดีกว่า พี่ยุนโฮรออยู่"
แจจุงทำหน้าผิดหวัง คงคิดว่าจะได้ไปกับผมแค่สองคน
เมื่อนั่งรถมาได้ซัหพักนึง ผมก็บอกให้พี่ยุนโฮจอดรถที่ร้านอาหาร
"กินข้าวเอาแรงก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยไปเล่นกัน"
"ไม่กลัวออกปากรึไง ไปเล่นเครื่องเล่นแบบนั้นมีหวังเมาอ้วกแตกอ้วกแตนแน่ๆ"
แจจุงพูดขัด แต่ตัวเองกลับตั้งหน้าตั้งตากินไม่สนใจใคร
คนกินเร็วก็มักจะเสร็จก่อน แล้วยังไงล่ะ ก็ทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบอีกน่ะสิ"
"ชางมิน นายไม่ตอบฉันอีกแล้วนะ ฉันถามว่านายชอบสีอะไร"
"เอ่อ...คือ คุณหนูเขาไม่ค่อยพูดเวลากินข้าวหรอกนะครับ"
พี่ยุนโฮช่วยเตือนร่างบางที่นั่งขยุกขยิกอยู่ข้างๆผม
"แต่ผมน่ะชอบสีชมพูนะ"
"จริงเหรอ ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายเท่ห์ๆอย่างพี่ยุนโฮจะชอบสีชมพู ความจริงผมก็ชอบสีนี้เหมือนกันนะ แต่ไม่กล้าซื้อของใช้สีนี้ มันแปลกๆอ่ะ"
สองคนเริ่มคุยกันเอง
"สีชมพูไม่ได้จำเป็นว่าต้องเป็นสีของผู้หญิงซักหน่อย ผู้ชายก็มีสิทธิ์รู้มั้ย เวลาผมวาดรูปน่ะ ชอบใช้โทนชมพูม่วงแหละ เพราะมันทำให้ได้อารมณ์สบายๆแบบเหงาๆ ตรงกับตัวผมดี"
"เหรอ ที่แท้พี่ก็เป็นคนขี้เหงานี่เอง ผมก็เคยเป็นแบบนั้นนะ เวลาพ่อแม่ไม่อยู่บ้าน ตั้งแต่เด็กแล้ว พอเวลาเลิกเรียนก็ต้องไปนั่งรอแม่ที่ห้องพักครู น่าเบื่อมากเลย"
"เหรอ อึดอัดแย่เลยสินะ ผมเป็นเด็กกำพร้าน่ะ มาอยู่กับนายท่าน คือ...หมายถึงคุณปู่ของชางมินน่ะ ตั้งแต่เด็กๆเลย"
"เหรอ งั้นก็แย่สิ ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ แต่ผมน่ะตอนนี้ไม่เหงาแล้วนะ เพราะถ้าอยู่คนเดียวเมื่อไหร่ก็จะคิดถึงชางมินเค้าน่ะ แล้วก็ส่งเมสเสจไปหาแก้เครียดได้ด้วย"
---คงไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าผมไม่เคยอ่านเลย แล้วก็ไม่เคยตอบกลับด้วย--- :เฮ้อ:
-
ผมนั่งฟังทั้งสองคุยไปเรื่อยๆ ตัวเองก็ค่อยๆกินข้าวไปอย่างช้าๆ ใครเห็นคงรู้ว่าผมจงใจ แต่ก็นะ...
ตอนนี้เรามาอยู่ที่เครื่องเล่นชิ้นแรก ผมไม่ค่อยชินกับของพวกนี้ซักเท่าไหร่ ที่อเมริกามีแบบหวาดเสียวกว่านี้เยอะ แต่พอคุณปู่พาไปเที่ยวทีไร ก็ได้แต่ยืนมองอยู่ข้างล่างทุกที เพราะโรคหัวใจที่เป็นตอนเด็กๆ โรคที่พรากผมกับพี่จุนซูออกจากกัน มันส่งผลถึงตอนนี้ด้วย
"ชางมิน ขึ้นเถอะนะ"
ผมยืนมองซูปเปอร์สแปรสอยู่เงียบๆ พลางรีบตัดสินใจว่าจะขึ้นเล่นดีมั้ย
"ไปกับผมก็ได้นะ"
พี่ยุนโฮเสนอตัว คงรู้ว่าผมไม่ชอบ แต่ก็เข้าแผนเป๊ะ
ผมนั่งกินน้ำรออยู่ข้างล่าง แล้วก็คอยเฝ้าของให้ทั้งคู่ด้วย พี่ยุนโฮนี่เวลาถอดแว่นนี่ดูดีกว่าตั้งเยอะ
"โอ๊ย เหนื่อยมากเลย ผมได้ยินเสียงพี่ร้องด้วยนะ"
"ผมเปล่านะ แจจุงต่างหากที่จิกแขนผมจนถลอกเลย"
"จริงเหรอ ไหนดูซิ"
ผมเข้าไปขัดจังหวะด้วยการส่งของให้
"โทรศัพท์ แว่นตา กระเป๋าตังค์ ครบนะ"
ทั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน
"อยากได้ตุ๊กตาจังเลย ชางมินเอาให้หน่อยนะ"
ผมเดินเข้าไปหยิบปืนลูกซอง โดยพี่ยุนโฮเป็นคนจ่ายตังค์ (เดี๋ยวค่อยโอนเข้าบัญชีทีหลัง)
สองนัดแรกพลาดไป ทำให้อดได้ตุ๊กตาตัวใหญ่ที่สุด แต่อีกสามนัดที่เหลือก็กวาดเรียบ เลยได้แค่ตุ๊กตามิกกี้เม้าส์ตัวเท่ากำปั้นมาแทน แต่แจจุงนี่สิ พอรับเจ้าตุ๊กตาไปก็ขยำซะเละ พลางกอดอย่างหวงแหน
นี่คงเป็นของขวัญชิ้นแรกที่ผมได้ให้เขาสินะ
หลังจากเล่นโน่นเล่นนี่ไปได้ซักพักใหญ่ ท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม จนดวงดาวดวงเล็กโผล่กระจายเต็มท้องฟ้า
"ขึ้นไปนั่งไอ้นั่นกันนะ"
แจจุงชี้ไปที่กระเช้าลอยฟ้า ที่สูงจนแทบต้องเงยคอตั้งฉากกับพื้น หัวใจผมเต้นแรงทันที
"ขึ้นกันๆ นะๆๆ"
เราสามคนเดินไปที่ช่องซื้อตั๋ว ชายในชุดสูทซึ่งเป็นคนของผม โค้งคำนับให้พลางผายมือไปที่กระเช้าซึ่งเปิดรออยู่
ผมปล่อยให้ทั้งสองเข้าไปก่อน
"ฉันไม่ขึ้นดีกว่า เดี๋ยวจะรออยู่ข้างล่างนะ"
พูดจบผมก็สั่งให้คนปิดประตูทันที กระเช้าสีฟ้าขาว ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป โดยที่แจจุงยังไม่เลิกทุบกระจก
"คนใจร้าย"
ถ้าผมอ่านปากแจจุงไม่ผิด เขาน่าจะพูดอย่างนั้นนะ
Rrrrrrrrr...................
"ฮัลโหล ชิมชางมินพูดครับ"
ผมบอกไปเพราะเป็นเบอร์ที่ไม้คุ้นเอาเสียเลย
"ชางมินเหรอ นี่ฉันเองนะ"
"พี่..."
พี่จุนซู พี่จริงๆด้วย หัวใจของผมพองโตราวกับจะทะลักออกมาอยู่ข้างนอก
"โทษนะ ยุ่งอยู่รึเปล่า"
"ไม่ครับ ว่าง...ผมว่างมากๆเลย"
ผมตอบไป โดยที่ไม่นึกถึงอีกสองคนที่อยู่บนกระเช้าลอยฟ้า
"งั้นออกมาเจอที่สวนสาธารณะหน่อยนะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย"
"ได้...รอผมแป๊ปนะ"
ผมรีบวางสายแล้ววิ่งตรงไปยังที่จอดรถ ขอโทษนะแจจุง ขอโทษนะพี่ยุนโฮ ขอให้ทั้งสองโชคดี ผมเองก็จะไปโชคดีเหมือนกัน
รู้สึกว่าวันนี้จะสนุกที่สุดก็ตอนขับรถนี่แหละ
"ฮึมๆ...ฮือ..."
ผมฮัมเพลงไปตลอดทาง ทำไมดางดวงนั้นเป็นสีชมพูนะ สงสัยตาฝาดไป ฮิฮิ :o8:
อยากรู้จังว่าพี่จะคุยอะไรกับผม หรือจะบอกเรื่องที่แกล้งทำเป็นลืมผม อาจจะเนื่องในวันอะไรก็ได้ หรือพี่คิดเข้าใจผิดว่าเดือนนี้เป็นวันเกิดผม ... เอาเถอะเดี๋ยวก็ได้รู้แล้ว ผมนี่ใจร้อนไปได้ บ้าจริง :m1:
-
ชางมินใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o12: :o12: :o12:
พี่จุนซูโทรมาทำไมอ่ะ
-
:m22: เข้ามาดุจ้ะ
-
ท่าทางลุ้นคู่แจจุง สนุกกว่านะ :o12: :o12: :o12:
-
“ขอโทษนะ ไม่คิดว่านายจะมาเร็วขนาดนี้ พอดีช่วยแม่เตรียมของอยู่น่ะ”
“เปล่าหรอก ผมเองก็เพิ่งมาถึง”
พี่จุนซูหันไปมองรถที่จอดแทบจะกลางถนน มองก็รู้ว่าผมรีบมากแค่ไหน ผมรีบก้มหน้าเพราะความอายทันที
“งะ...งั้นเหรอ”
“..................”
“คือ ฉันมีเรื่องจะถามนาย”
“ครับ”
ผมตอบรับเสียงเบา คงจะเข้าเรื่องแล้วสินะ
“ที่นายบอกว่าเคยอยู่ที่นี่มาก่อนน่ะ นายอยู่บ้านหลังไหนเหรอ”
“ก็ข้างๆบ้านพี่เลยอ่ะ บ้านที่ดูน่ากลัวๆนั่นแหละ”
ผมตอบไปไม่ได้คิดอะไร แต่ดูท่าทางพี่จะคิดหนัก มีอะไรกันเหรอ หรือผมจะพูดอะไรผิดไป
Rrrrrrrrrrrrr...
โทรศัพท์เสียงดังลั่นสวนสาธารณะอันเงียบสงบ เป็นเบอร์ของแจจุง ผมถอดแบ็ตออกทันที
“สาวๆโทรมาเหรอ ถึงไม่รับ”
“อ่า...คงใช่...”
ผมอึกอักทันที ทำไมอยู่ต่อหน้าพี่แล้วกลับทำอะไรไม่ถูก ทั้งที่ปกติมันต้องเป็นผมสิ ที่คอยรุกไล่พี่ตลอด
“คือ...นายว่านายรู้จักฉันมาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ”
“ก็...ตั้งแต่เด็ก...ตั้งแต่ผมเพิ่งรู้จักความรักเลย”
ผมพูดอมยิ้มนิดๆ เมื่อนึกถึงตอนสมัยก่อน แต่พี่กลับทำหน้าเหมือนเลี่ยนอาหาร
“ฉันเองก็อยากจะญาติดีกับนายนะ ถึงได้ชวนมาคุยเรื่องนี้”
“................................”
ผมรออยู่ ว่าพี่จะพูดอะไร
“ฉันไม่อยากให้เรื่องมันคาใจ...แต่ว่า ไม่รู้ทำไมฉันถึงไม่มีนายอยู่ในความทรงจำเลยแม้แต่นิดเดียว บางครั้งก็คุ้นเคย แต่บางครั้งก็รู้สึกห่างไกล บางครั้งก็เฉยๆ แต่บางครั้งกลับโกรธนายโดยไม่มีสาเหตุ...ฉันเคยปวดหัวอยู่บ่อยๆเวลามองบ้านหลังนั้นแล้วพยายามคิดเรื่องราว”
ผมนิ่งเงียบตั้งแต่คำว่าไม่มีผมอยู่ในความทรงจำแล้ว แต่ผมก็นั่งฟังโดยไม่พูดอะไร
“เป็นไปได้มั้ยว่าฉันจะความจำเสื่อม แต่ฉันก็จำได้ทุกอย่างนะ ไม่ว่าจะเป็น 5 ปีก่อน หรือหลัง 5 ปี”
นึกถึงเมื่อวานที่คุณบราวน์เอาข้อมูลการเจ็บป่วยของพี่มารายงาน
พี่ป่วยเข้าโรงพยาบาลเพียง 2 ครั้งเท่านั้น ในรอบ 7 ปีที่ผ่านมา ทุกครั้งเป็นเพียงไข้หวัดใหญ่ธรรมดา จะรุนแรงหน่อยก็เห็นจะเป็นเมื่อตอน 5 ปีก่อน แต่ก็ไม่น่าจะมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับความทรงจำของพี่ซักนิด
“ฉะนั้น ไม่ว่านายจะเป็นใคร เคยรู้จักฉันมาก่อนหรือไม่ แต่ฉันอยากจะขอให้นายเลิกทำเป็นเหมือนว่า ฉันทำร้ายนายอยู่ด้วยการทำเป็นลืม แล้วก็อยากเรียกชื่อฉันยังไงก็เชิญ”
ผมก้มมองพื้น ไม่อยากให้พี่เห็นว่าผมกลั้นน้ำตาอยู่ แต่มันยิ่งทำให้มันไหลออกมาง่ายขึ้น
“แล้วก็ อีกเรื่องนึง ใกล้ถึงกีฬาสีแล้ว เล่นกีฬาอะไรเป็นก็ไปสมัครไว้ซะนะ เราอยู่สีเดียวกัน ที่นี่ไม่ได้แข่งกีฬาเป็นห้องนะ ถ้ามีใครบอกแล้วก็โทษที”
“ครับ”
ผมตอบออกไปสั้นๆ ไหนล่ะโชคดีของผม ไอ้ดาวดวงเมื่อกี้หายไปไหนแล้วนะ
“ดึกแล้วฉันกลับก่อนนะ”
“ให้ผมไปส่งนะ” ผมลุกขึ้นยืน
“ไม่ต้องหรอก ตอนนี้มิกกี้เค้ารออยู่ที่ปากซอยน่ะ พอดีมีธุรกับเพื่อนที่อยู่บ้านตรงนั้น”
“งั้นผมไปส่งที่ปากซอยนะ”
“ไม่ต้องหรอก เดินไปแค่นี้ก็ถึงแล้ว อีกอย่าง ฉันอยากออกกำลังกายด้วย”
ผมยืนมองพี่ ที่ค่อยๆเดินห่างออกไปเรื่อยๆ ทำไมระยะห่างของเรานับวันยิ่งไกลออกไป เหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดนะ แล้วเมื่อไหร่กัน ผมจะเลิกร้องไห้เพราะพี่...
ตอนนี้ที่หัวใจ รู้สึกปวดแปล๊บๆ เหมือนกลองที่ตีไม่เป็นจังหวะ ผมค่อยๆทรุดเข่าลงช้าๆ
ตาลายไปหมดเลย
ณ บริเวณที่มีแต่ความเงียบ
ผมนอนแผ่อยู่บนพื้นดิน ปวดมาก เหมือนว่าหัวใจกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
น้ำตานองไหลข้างแก้ม จนดินเริ่มแฉะ
ดวงตาผมค่อยๆปิดลงอย่างสิ้นหวัง
ผมคงต้องตายอยู่ตรงนี้ หากพี่ไม่ย้อนกลับมา...ผมคงต้องตายจริงๆ
ไม่อยากตายแบบนี้เลย ...พี่จุนซู...กลับมาเถอะนะ...
จบบทที่ 8
-
ผมรักพี่นะ...♥
บทที่ 9
เสียงอันแหบพร่าร้องขอน้ำ ใครบางคนส่งน้ำให้ผมพลางนนิ่งมองอย่างจงใจ
"เอาไง...จะไปกันได้รึยัง"
"คุณปู่"
ผมมองชายชราอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เขามาได้ยังไงนะ
"ผม...ขอเวลาอีกหน่อยนะครับ"
"ตามใจนะ...ปู่เองก็ไม่ได้อยากบังคับอะไรแกมาก ปู่เองก็แก่มากแล้ว มีหลานชายอยู่แค่คนเดียว"
"..."
ผมนิ่งหลับตา พลางกระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้น
"เดือนหน้าไลหลิงลูกสาวของป้าแกจะแต่งงาน ที่โรงแรม Y อย่าลืมไปล่ะ เดี๋ยวปู่จะบอกให้ยุนโฮเตือนอีกที"
พูดจบ ปู่ก็เดินออกไปจากห้องนอน พี่ยุนโฮก็เดินเข้ามาแทบจะในทันที
"แจจุงรู้เรื่องทั้งหมดแล้วนะ"
"ได้ไง"
"ก็เมื่อวานผมเห็นคุณหนูหายไป ก็เลยคิดว่าอาจจะ... ผมเลยบอกแจจุง"
ผมกุมขมับตัวเองทันที
"แล้วถ้าพี่จุนซูรูเรื่องขึ้นมาล่ะ จะทำยังไง"
"ผมขอโทษ"
"ช่างเถอะ นี่กี่โมงแล้ว"
"6 โมงเย็น"
ผมชะงักเล็กน้อย นี่ผมหลับไปนานแค่ไหนกัน
"แล้วคุณปู่มาได้ไง"
ผมถาม พี่ยุนโฮที่นั่งก้มจนแว่นหน้าตกลงไปที่ปลายจมูก
"ก็มาเตรียมเรื่องงานแต่งงานของคุณหนูใหญ่ แล้วก็คุณเฮงจาน้องสาวของพ่อคุณ เธอเพิ่งคลอดลูกชาย"
ทำไมคุณปู่ไม่เห็นพูดเลย เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่าเราเป็นหลานชานคนเดียว
"หิวหรือยังครับ"
พี่ยุนโฮถาม
เดี๋ยวผมไปกินที่ร้านบ้านพี่จุนซูแล้วกัน เดี๋ยวพี่ช่วยไปรับแจจุงทีนะ"
"รับไปไหนครับ"
"เดี๋ยวพอไปถึงแล้วจะรู้เอง ไปได้แล้ว"
ชายหนุ่มเจ้าของผมเรียบแปล้และแว่นหน้าเตอะ ค่อยๆเดินหันหลังออกไป ไม่เข้าใจเลยว่าเจ้านายของตนกำลังคิดอะไรอยู่
"ฮัลโหล แจจุงเหรอ........"
.................................................................................
-
อยากจะบ้าตาย นายชางมินนี่เหนียวจริงๆ ขนาดใช้สายตาไล่แล้วยังไม่รีบๆไปอีก
“คุณป้าครับ ขอโซจูอีกขวดครับ”
ชางมินตะโกนสั่ง
“นี่นาย กินมากไประวังเป็นมะเร็งตับตายหรอก”
ผมพูดไป จริงๆแล้วไม่ได้เป็นห่วงหรอก แต่รำคาญมากกว่า
“ขอบคุณที่พี่ยังเป็นห่วงผมอยู่นะ แค่นี้ก็ดีใจแล้ว”
ชิส์ -*-
“เอามั้ย ผมเลี้ยง”
ชางมินรินเหล้าส่งให้ผม ผมก็รับมาดื่มหน้าด้านๆ
“นี่ แล้วพวกกีฬาอ่ะ นายเล่นอะไรเป็นมั่ง”
“กีฬาเหรอ...อืม…”
ท่าทางช่างคิดนี่ มันช่างยียวนกวนประสาทซะจริง แต่มองดูอีกมุมก็น่ารักดีนะ
เง้อ นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย ตั้งแต่เห็นสายตาแบบนั้น ก็ทำเอาผมแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน
“บอกมาสิอะไร”
“อย่างงั้นอ่ะ…”
“อย่างงั้นอะไรของนาย”
“ก็กีฬาอย่างงั้นอ่ะ แบบว่า...”
“หยุดไปเลยนะ ไอ้ลามก”
“พี่คิดว่าเป็นอะไรเหรอ หน้าแดงเชียว”
ไอ้เด็กบ้านี่ ตัวเองพูดกำกวมเองแล้วยังมาแกล้งอีก
“บอกมาสิ ไม่งั้นชั้นจัดนายไปอยู่ฝ่ายบริการแน่ เหนื่อยนะเฟ้ย บอกไว้ก่อน”
“ผมน่ะทำอะไรก็ได้ ขอแค่ได้เห็นพี่ตลอดเวลาก็พอ แต่ผมน่ะวิ่งเร็วนะ”
รู้สึกร้อนๆที่หน้าแฮะ เอ๊ะ! (หันไปมองกระจกข้างร้าน)
มะจริง หน้าแดงแปร๊ดเลยเรา
“งั้นชั้นให้นายไปลงวิ่งแข่งแล้วกัน แบบวิ่งอึดนะ”
ฮ่าๆ จะได้เหนื่อยๆ ตายไปซะเลย อิอิส์
“เอางั้นก็ได้ แต่พี่ต้องเชียร์ผมนะ ไม่งั้นผมต้องไม่มีแรงวิ่งแน่ๆ”
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องชนะ”
ผมมองไปหน้าเปื้อนยิ้มของชางมินแล้ว กลับรู้สึกสงสารขึ้นมา ดูเหมือนชีวิตเค้าไม่ค่อยหัวงอะไรจากใครเลยแฮะ
ต่อไปผมคงต้องมอบความรู้สึกดีดีให้เค้ารู้แล้วแหละ
“พี่ ตามผมมานี่หน่อยสิ”
ชางมินวางเงินไว้ที่โต๊ะแล้วลากผมออกมา
“จะไปไหน”
“จะไปฟื้นความจำไง”
“ฟื้นความจำงั้นเหรอ”
ผมทวนประโยคอย่างงงๆ
ชางมินพาผมมาที่บ้านร้างข้างๆนี่ บรื๋อ! น่ากลัวชะมัด
“ต่อไปนี้พี่ฟังผมอย่างเดียวนะ แล้วถ้าพี่ยังจำผมไม่ได้ ผมจะเลิกตอแยกับพี่”
ผมมองชางมินที่กำลังล้วงกุญแจดอกเล็กออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“นายมีกุญแจได้ไง”
ผมมองชางมินที่เปิดประตูเข้าไป ผมถูกเขาลากเข้าไปยืนอยู่ด้านในประตู
“แต่ก่อน เวลาที่พี่ได้ยินเสียงพ่อแม่ผมทะเลาะกัน พอทั้งสองออกไปจากบ้าน พี่ก็จะมาเกาะประตูตรงนี้ แล้วเรียกผมออกไปเล่นด้วย”
ผมมองชางมินอย่างงงๆ มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ จำไม่เห็นได้แฮะ
“ตอนนั้นผมจะร้องไห้อยู่ แล้วพี่ก็จะคอยปลอบใจตลอดเลย”
“บางวันที่แม่อารมณ์ดี ก็จะชวนพี่เข้ามานั่นกินข้าวเย็นด้วย ซึ่งวันนั้นก็จะเป็นวันที่ผมไม่ได้เห็นหน้าพ่อ”
ชางมินจูงมือผมมายืนตรงโต๊ะกินข้าวในครัว มือของเราทั้งสองยังไม่ปล่อยออกจากกัน พอผมจะชักมือกลับ ชางมินกลับจับไว้แน่น
และตอนนี้เราสองคนก็กำลังเดินขึ้นไปที่ห้องนอนชั้นบน
“เรามักจะแอบเล่นวาดรูปกันในห้องของผม แล้วก็จะฟังเสียงพ่อกับแม่ของผมทะเลาะกัน”
ชางมินควักกระเป๋าตังค์ออกมาแล้วเปิดออก
ภายในนอกจากจะมีรูปเล็กๆของผมอยู่ตรงมุมแล้ว ก็เป็นรูปวาดหน้าคนที่ดูบิดเบี้ยว เป็นลายเส้นที่แสนธรรมดา
“นายเอาภาพนี้มาจากไหน ฉันก็มีคล้ายๆอย่างงี้อยู่อันนึงนะ”
ผมไม่ได้รับคำตอบจากคนตรงหน้า เมื่อเงยขึ้นไปกลับพบใบหน้าใสนั้นมีแต่น้ำตา
“อันนี้พี่วาดให้ผมเอง...จำไม่ได้เหรอ”
“......”
ผมได้แต่มองอย่างอึ้งๆ
“อันที่พี่มีอยู่น่ะ ผมก็เป็นคนวาด มันเป็นภาพของเราสองคน พี่มองไม่ออกเหรอ”
ผมก้มมองภาพลายเส้นอย่างพินิจพิเคราะห์ พลันให้รู้สึกปวดหัวโดยไม่มีสาเหตุ
“พี่เห็นมั้ย ว่าเด็กสองคนในภาพกำลังยิ้มอยู่”
ผมมองใบหน้ากลมที่มีเส้นขยุกขยิกอยู่ข้างใน มองออกว่ายิ้มก็จริง แต่มันก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกอะไรแบบนั้นเลยซักนิด
น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาใส ผมยกมือขึ้นปาดโดยไม่รู้ตัว
“เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องร้องเลย นายเป็นผู้ชายรึเปล่านะ”
ห้ามร้องไห้นะ ลูกผู้ชายเรื่องแค่นี้ต้องทนได้สิ
เสียงแปลกๆที่ดังขึ้นในหัว นั่นมันเสียงผมนี่นา เหมือนเคยพูดประโยคนี้มาก่อนเลยแฮะ
"พอพี่พูดแบบนี้จบ พี่ก็จะเป่าความเจ็บปวดของผมให้หายไปจนหมด"
"ขอโทษนะชางมิน เลิกทำแบบนี้เถอะ"
ชางมินกอดผมจนแน่น แต่ผมก็ไม่อาจดิ้นได้ดั่งใจนึก
ปล่อยให้เขาได้มีเวลาที่ดีซักพักคงจะดีกว่า
"ทำไมพี่ถึงต้องลืมแต่ผมคนเดียว"
ชางมินพูด พลางสะอื้นไห้จนตัวโยน
"ถ้าความทรงจำเหล่านี้ ฉันจงใจจะลืม นายก็อย่าทำให้ฉันนึกถึงมันเลยนะ ฉันอาจจะไม่ต้องการจดจำมันเองก็ได้"
"ไม่จริงหรอก!!!"
ชางมินเถียงขึ้นมาทันควัน เสียงพูดอู้อี้เพราะยังซุกหน้าอยู่ไหล่ของผม
"ตอนกลางวันพี่มักจะมานั่งกินข้าวกล่องกับผมที่ตึกเด็กประถมอยู๋เป็นประจำ วันไหนพี่เลิกช้า ก็จะให้ผมเก็บข้าวกล่องไว้แล้วให้กินก่อนได้"
"คนรวยอย่างนาย ทำไมต้องมากินข้าวกล่องฉันด้วยล่ะ...ปล่อยเถอะ ดึกแล้ว...ฉันง่วงนะ"
ชางมินค่อยๆถอนตัวออกมา
"หลับฝันดีนะครับ พี่จุนซู"
แปลกจัง ไม่ยักรั้งไว้เหมือนเคย
"คับ...ชางมิน"
รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นบนใบหน้าของชางมิน
คำว่าขอโทษ ผมพูดมากี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้
แต่จะพูดอีกครั้งนะ
ชางมิน.................
ฉันขอโทษ...................
ถ้ามีอะไรที่ทดแทนความเจ็บปวดของนายได้ ฉันก็จะพยายามทำให้ ถ้าทำได้น่ะนะ
จบบทที่ 9
-
คราวนี้เป็นพี่จุนซูใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o12: :o12:
-
ผมรักพี่นะ...♥
บทที่ 10
ผมนั่งมองผลงานอันล้ำเลิศที่ธรรมชาติสร้างขึ้นมาให้แก่มนุษย์ สิ่งนั้นได้นั่งอยู่ด้านหน้าของผมนี่เอง
"คุณชางมิน เลิกมองผมซะทีเถอะ ผมขับรถไม่ได้"
พี่ยุนโฮพูด พลางเอามือขึ้นไปถูที่ข้างจมูก คงคิดจะขยับแว่นตามนิสัยปกติ แต่กลับหามันไม่ได้เจองั้นสิ
"ผมทรงใหม่ของพี่ดูดีขึ้นเยอะเลยนะ"
"ผมไม่น่าไปกับแจจุงเลย"
ถึงพี่ยุนโฮจะบ่นกระปอดประเเปด แต่ก็แอบมีรอยยิ้มอยู่ที่มุมปากเล็กน้อย เมื่อวานนี้ที่ผมให้ไปรับแจจุงก็เพราะอยากให้พาพี่ยุนโฮไปแปลงร่างซะใหม่
"อยากติดกระดุมจัง"
พี่ยุนโฮคลำเสื้อเชิ้ตปล่อยชายที่ทับเสท้อกล้ามสีขาวไปมาอย่างเกร็งๆ
"พี่เลิกกังวลได้มั้ย ผมว่าอย่างงี้ออกจะดูดี รู้ตัวมั้ยว่าพี่น่ะหล่อออก"
"พูดเหมือนแจจุงเลย สงสัยจะเป็นอย่างนั้นจริง" :o8:
ท่าทางยิ้มกรุ่มกริ่มบวกกับบุคลิกใหม่ของพี่ดูแปลกๆตาไปหน่อย แต่ก็ช่วยให้คนที่อยู่ข้างๆไม่รู้สึกอึดอัดอีกแล้ว
"แจจุงนี่เก่งดีนะ เค้ารูหมดเลยว่าสีผมอย่างไหนถึงจะดี แล้วเสื้อแบบไหนถึงจะเข้ากับทรงนี้"
ผมยิ้มให้คนขับรถที่ตอนนี้ดูท่าจะไปกันใหญ่แล้ว นี่ล่ะมั้ง ที่เค้าเรียกว่าผ้าขี้ริ้วห่อทอง แต่ดูท่าทองของผมจะเป็นทองร้อน...
-
:o12: :o12: :o12: :o12: หรือชางมินจะตัดใจแล้ว :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เมฆครึ้มดำเริ่มตั้งเค้า เหมือนรู้ว่าวันนี้จะเป็นวันแข่งกีฬาสีภายในโรงเรียน
ผมได้ลงแข่งวิ่งอึด 1500 เมตร ... สาวๆเชียร์หลีดเดอร์เดินวนเวียนอยู่ในห้องพักนักกีฬษ กรี๊ดกร๊าดผมกันยกใหญ่
"อ้าว ชางมิน นายก็ลงแข่งเหมือนกันเหรอ"
พี่มิกกี้เดินเข้ามาตบเบาๆที่ไหล่ผม
"ไม่นึกว่าคุณหนูเค้าจะลงวิ่งแฮธ น่าจะไปเล่นพวกเบสบอลหรือไปลงเชียร์หลีดเดอร์ น่าจะเหมาะกว่านะ"
"ฮ่าๆๆ..."
เสียงหัวเราะดังขึ้นรอบๆตัวผม เหมือนตอนนั้นไม่มีผิด เมื่อ 5 ปีก่อน
"นี่ ชางมิน นายไปขโมยกล่องข้าวนั่นมาจากไหนอ่ะ ใหญ่ดีชะมัด"
"นั่นสิ หรือไปขอพระที่วัดมานะ ใหญ่เหมือนบาตรพระเลย ฮ่าๆ
ทุกคนในตอนนั้นหัวเราะเยาะกันอย่างสนุกสนาน ผมได้แต่มองอย่างขลาดกลัว แต่วันนี้ผมจะทำให้ไอ้พวกนี้รู้ว่าของจริงมันเป็นยังไง
"ชางมิน โอเคมั้ยวันนี้"
เสียงพี่จุนซูดังแหวกอากาศมา
"สู้ตายนะ เพื่อสีของเรา"
"โหย เซีย ไม่เห็นเชียร์ชั้นบ้างเลยนะ ซักจะน้อยใจแล้วสิ"
มิกกี้พูดขึ้น พลางเอาตัวไปกระทบหลังพี่เบาๆ
"ไม่ต้องมาพูดดีเลย อยู่คนละสีกัน แพ้ๆไปซะเถอะ"
ผมมองทั้งคู๋ที่ยิ้มให้กันอย่างสนิทสนม
"ถ้านายอยากให้แพ้ ฉันยอมก็ได้"
"ไม่ต้องหรอกครับ"
ผมพูดแทรกแทนพี่จุนซู
"แหม...ชางมิน ไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวฉันจะอ่อนให้เยอะๆเลยนะ สัญญา ฮิๆๆ"
ผมกำหมัดแน่น ถ้าวันนี้ไม่ชนะมัน ผมไม่ขอเป็นคน (แนวหนังจีน)
"ไม่รู้หล่ะ ยังไงนายก็ต้องเอาชนะหมอนี่ให้ได้ ก็แค่แชมป์ 2 สมัย ไม่เห็นน่ากลัวเลย"
ความหวังของพี่ที่มีต่อผม แค่นี้ผมก็แทบจะดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่แล้ว
มิกกี้เดินมากระซิบที่ข้างหูผม
"มาดูดีกว่า ว่าใครจะได้เซียไป"
ผมนิ่งอึ้งเบาๆ ไอ้นี่มันเห็นพี่เป็นสิ่งของรึไง ถึงต้องเอามาพนันกันด้วย แต่ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไร เสียงประกาศเรียกตัวนักกีฬาให้ไปรายงานตัวก็ดังขึ้น
ขณะที่เข้าเตรียมตัวแข่งขันในรายการต่อไป นักเรียนที่อยู่ห้องเดียวกับผมก็ทยอยเข้ามากันชุดใหญ๋
"แจจุง ไม่ไปอยู๋กับกองเชียร์ของนายเหรอ"
ผมถาม
"เบาๆสิ ถึงเราจะอยู่คนละสีกัน แต่ฉันจะเชียร์แต่นายคนเดียว แล้วก็จะมองแต่นายคนเดียว พอวิ่งผ่านตรงนั้น อย่าลืมหันมายิ้มให้ด้วยล่ะ ไปแระ"
ผมมองไปตามที่แจจุงชี้ไป ตรงนั้นก็มีพี่จุนซูเดินไปเดินมาอยู่ด้วยเหมือนกัน
"นักกีฬาประจำที่"
"ระวัง"
***ปัง!!!****
เพียง 10 วินาทีแรก ผมกับพี่มิกกี้วิ่งนำคนอื่นๆห่างไปเกือบเท่าตัว ทั้งๆที่ไม่ได้วิ่งเร็วอะไรนักหนา จนเราสองคนวิ่งมาคู่กันเมื่อผ่านไปได้ 5 นาที
"แฮ่ก...นายนี่อึดดีนะ"
"พี่เองก็เหมือนกัน ...แฮ่ก..."
เมื่อผ่านจุดที่แจจุงยืนอยู่ ผมก็หันไปยิ้มให้จางๆ
"สู้ๆนะ ตอนนี้นายกับพี่มิกกี้จะน็อกรอบคนข้างหน้าแล้ว"
แจจุงที่วิ่งไปพูดไป ทำท่าจะเหนื่อยกว่าผมซะอีก
"อีกรอบเดียว สู้ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
เสียงพี่เซียดังขึ้น ไม่รู้ว่าเค้าบอกใครกันแน่ เพราะดูเหมือนพี่มิกกี้จะโบกมือตอบ
.............................................................
-
พี่เค้าคงเชียร์ชางมินนะแหละ
ส่วนตัวคิดว่าชางมินจะยัดเยียดแจจุงให้พี่คนขับรถแน่ๆ เลย :m4:
-
ผมตะโกนแหกปากเชียร์ชางมินแทบตาย แต่นายนั่นไม่ยิ้มให้ผมเลย กลับไปยิ้มให้แจจุงที่อยู่สีเดียวกับมิกกี้ซะงั้นแหละ นายนี่ท่าจะบ้าแฮะ
"พี่เซีย ทำไมพี่เซียไม่เชียร์ชางมินล่ะ"
คงเป็นเพราะมิกกี้โบกมือให้ผม แจจุงเลยเข้าใจผิด
"แล้วนายล่ะ วิ่งไปคุยกับชางมินทำไม อยู่สีเดียวกับมิกกี้ไม่ใช่เหรอ"
"ไม่เห็นเกี่ยวไรเลย"
"ก็พี่มิกกี้น่ะ เค้าชอบพี่ ยิ่งพี่ให้กำลังใจเค้ามากเท่าไหร่ เค้าก็จะวิ่งได้ดีเท่านั้น เข้าใจมั้ย ดูนั่นสิ!!! ไม่นะ"
มิกกี้แซงชางมินที่ทางโค้ง ตอนนี้พวกเรายืนอยู่ที่เส้นชัย ผมรีบวิ่งย้อนไปหา 2 คนนั่นทันที
"ไปด้วย"
แจจุงวิ่งตามมา ทั้งมิกกี้และชางมิน ที่ตอนนี้แทบจะเดินกันอยู่แล้ว ห่างกันเพียงเมตรนิดๆเท่านั้น ถ้ามิกกี้ชอบผมจริงๆ แผนนี้ก็น่าจะใช้ได้สินะ"
พอวิ่งไปใกล้กับสองคนนั้นมากขึ้น (คนอื่นโดนน็อกรอบไปแล้ว" ผมก็ตะโกนทันที
"มิกกี้ ฉันมีอะไรจะบอกนาย!!!"
ผมตะโกนจนสุดเสียง
ชางมินที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อยทำหน้าเหยเกแปลก เหมือนจะเจ็บตรงไหนซักแห่ง แต่ผมไม่มีเวลาจะหันไปคุยกับเค้าได้หรอก
"นายชอบชั้นใช่มั้ย"
มิกกี้ที่แทบจะเดินอยู่แล้ว หันมายิ้มให้อย่างเหนื่อยๆ เหงื่อไหลโทรม
"ฉันเองก็ชอบนายเหมือนกัน"
ได้ผลแฮะ...มิกกี้หยุดเดินทันที งั้นก็หมายความว่า เค้าชอบผมจริงๆงั้นเหรอ
"นายพูดจริงเหรอ"
"เกิดอะไรขึ้นครับ ตอนนี้นักกีฬาของเราหยุดวิ่งไป 1 คนและล้มลงไป 1 คน ทั้งๆที่นำคนอื่นอยู่ 1 รอบ"
ผมหันไปทางชางมินทันทีที่ได้ยินเสียงประกาศ
"ชางมิน!!!"
ทั้งผมและแจจุงวิ่งเข้าไปประคองร่างอันเหนื่อยหอบของชางมิน
"เจ็บ...ไม่ไหวแล้ว...มันปวดมากเลย"
เหตุการณ์นี้มันอะไรกัน...อยู่ดีๆผมก็ปวดหัวขึ้นมาอีกแล้ว
ชางมิน...ชางมิน เธอเป็นอะไรไป
ภาพของผมกำลังเขย่าร่างอันไร้เรี่ยวแรงของเด็กน้อยคนหนึ่ง จู่ๆน้ำตาของผมก็ร่วงเผาะ
"ชางมิน ทำไมนายหายใจแบบนี้ นายออกไปนะ อย่ามารุมเค้าสิ"
ผมผลักคนอื่นที่วิ่งเข้ามาหาชางมิน ตอนนี้น้ำตาของผมไหลอย่างไม่สามารถควบคุมได้
"พี่เซีย เป็นอะไรไป มาช่วยชางมินก่อนสิ"
"เสียงของแจจุงไม่เข้าหูผมเลย
ผมมองชางมินที่บีบกดหน้าอกตัวเองอย่างทรมาน
"อย่า...ระ...ร้อง...ไห้..."
ชางมินเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก
ผมปล่อยร่างสูงลงพื้นแทบจะในทันที คำพูดนี้มันช่างเหมือน ... อ๊ะ! ทำไมปวดหัวแบบนี้
สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย เหมือนเตรียมพร้อมไว้แล้วกับสถานการณ์นี้
ผมค่อยๆถอยออกมา มิอกกี้ที่วิ่งไปถึงเส้นชัยแล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ กำลังดีใจอยู่กับคนอื่นๆอยู่
ฝ่ายพยาบาลยกชางมินขึ้นเปลหามไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
สองขาของผมวิ่งตามรถไปทันที
..................................................
-
เง้อ ไม่เอาจบเศร้านะ ไม่เอา :o12: :o12: :o12:
-
โรคหัวใจของชางมินกำเริบแน่ๆ เลย :o12: :o12: :o12:
-
ชอบๆๆ รีบๆ มาต่อนะครับผม
-
ครับ พอดีเย็นนี้ผมติดธุระ อาจจะไม่สามารถมาอัพได้
ถ้าไม่มีไรผิดพลาดจะรีบอัพให้จบบทที่ 10 ภายใน พรุ่งนี้นะ
จบบทที่ 10 และจะมีบทที่ 11 และตามต่อด้วย ภาคพิเศษ ของคิมแจจุง
(เรื่องหวานมากครับ :o8:) รอติดตามได้เลย
ต้องขอโทษเพื่อนๆด้วยนะครับที่ต้องให้รอนาน นี่อัพสุดความสามารถแล้วนะเนี่ย :m23:
-
ไม่ผิดหวังที่รอคอยค่ะ พรุ่งนี้จะรออ่านตอนพิเศษนะคะ
-
"คุณคะ เข้ามาหลบฝนข้างในก่อนดีกว่าค่ะ มาเยี่ยมคนไข้ใช่มั้ยคะ"
ผมมองใบหน้าใจดีของพยาบาลสาว
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเขาก็ออกมาแล้ว"
ทำไมผมถึงเชื่อว่าชางมินจะต้องไม่เป็นอะไร และต้องลงมาหาผมอย่างแน่นอนนะ
เมื่อนึกทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมดดู ตั้งแต่ชางมินก้าวเข้ามาในชีวิตผม
อาการปวดหัวแปลกๆที่เคยเกิดเฉพาะเวลานึกถึงเรื่องเมื่อ 5 ปีก่อน มันเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้น เหมือนยังมีความทรงจำบางอย่างที่ผมอาจจะลืมทิ้งไว้ที่ไหนซักแห่ง
มันปรากฏออกมาจากทุกๆคำพูดของชางมิน ออกมาพร้อมๆกับน้ำในตาของชางมิน รวมทั้งสายตาอันเจ็บปวดที่เขามองมานั้นก็ใช่
ไอร้อนที่เหมือนจะลอยไปมาอยู่รอบตัวผม ทำเอาตาลายนิดหน่อย ผมเริ่มจามออกมาไม่หยุด
สงสัยคงเป็นหวัดเข้าแล้ว ผมไม่ถูกกับน้ำฝนนี่ พอโดนฝนกระหน่ำใส่แบบนี้ทีไรเป็นอันต้องป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ซะทุกครั้งไป...
ม่านฝนที่บดบังดวงตา ส่องให้เห็นการเคลื่อนไหวของใครบางคนตรงหน้า
"พี่อย่าร้องไห้นะ... ถ้าพี่ไม่มีความสุขแบบนี้...แล้วผมจะอยู่ยังไง"
"ชางมิน...นั่นนาย"
ผมนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไร ขาทั้งสองทรุดลงกับพื้นแฉะ
แปลกจัง...ทำไมมีแต่เสียงหัวเราะของเด็กดังเต็มไปหมดเลยล่ะ มันดังระงมอยู่ในหัวที่ปวดตุบๆราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆของผม
แล้วยังมีอะไรมาทิ่มลงบนแขนผมอีก เจ็บจัง!!
แล้วนั่นเสียงร้องไห้ของใครล่ะ บ้าชะมัด ทำไมผมลืมตาไม่ขึ้นเลยนะ
แต่ตรงนี้อุ่นมากเลย มันที่ไหนกันล่ะเนี่ย!
"นั่นใครอ่ะ...?"
ผมมองไปยังที่ที่น่าจะเป็นสนามเด็กเล่น พลางตะโกนถามใครซักคนที่ยืนหันหลังอยู่
"พี่จุนซู ตักทรายตรงนั้นให้หน่อย"
ผมหันไปมองเด็กน้อย 2 คนที่นั่งเล่นด้วยกัน นั่นใช่...ชางมินรึเปล่านะ
"ชางมิน ... อย่าวิ่งสิ เดี๋ยวล้ม!!!"
ร่างของผมในตอนเด็ก กำลังวิ่งไล่จับชางมินอย่างสนุกสนาน ผมนั่งลงตรงม้านั่ง เพื่อจะได้มอง 2 คนนั่นอย่างถนัด
ทำไมสายตาของผมในตอนนั้น ถึงได้มองแต่ชางมินคนเดียวนะ แต่ดูชางมินเองก็ไม่มองใครนอกจากผมอยู่เหมือนกัน
จู่ๆชางมินก็ล้มลงกับพื้น พลันดิ้นอย่างทุรนทุราย มือทั้งสองบีบอยู่ที่หน้าอกเหมือนกับว่าสิ่งที่อยู่ข้างในนั้นจะหลุดออกมา
ผมในร่างเด็กร้องไห้ทำอะไรไม่ถูก ปากก็พร่ำตะโกนเรียกชื่อชางมินไม่หยุด
"อย่า...ระ...ร้อง...ไห้"
ถึงแม้ชางมินจะเอ่ยออกมาเบาๆ แต่ผมกลับได้ยินชัดเจน
ผู้ใหญ่ที่อยู่บริเวณนั้นพาชางมินไปโรงพยาบาล ในขณะที่ร่างเด็กของผมวิ่งตามรถพยาบาลไปอย่างไม่ลดละ
ถ้ารถชนล่ะ จะทำยังไง
ร่างเด็กของผมวิ่งไปถึงโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย แต่สายฝนที่โปรยปรายกระหน่ำลงมาทำเอาจุนซูในอดีตอ่อนล้าไม่น้อย
"หนูจ๊ะ เข้ามาหลบข้างในก่อนสิ มาเยี่ยมใครรึเปล่า"
"ไม่เป็นไรฮะ เดี๋ยวเขาก็ออกมาแล้ว"
ผมมองดูร่างเล็กที่ค่อยๆทรุดลงไปกับพื้น ชางมินยังไม่ลงมาอีก ทำไมกันนะ
"อย่ามายุ่งกับผม ผมจะรอชางมิน"
ร่างเด็กของผมบอกปัดความช่วยเหลือจากผู้คน...
ใช่แล้ว...สิ่งที่ทำให้ความทรงจำของผมหายไปก็คือความปวดร้าวใจนี่เอง
ผมรอชางมิน...รอแล้วรอเล่า...ชางมินก็ไม่มา
ไข้สูงถึง 40 องศาเซลเซียส เมื่อได้ยินชางมินจากผมไปแล้ว เขาหนีผมไปอเมริกา
ลมหายใจอันระรวยระรินของผมก็แทบขาดหายไปในทีเดียว
"เร็วเข้า! คนไข้ช็อก...เข้าไอซียูเลย!"
ผมลืมตามาอีกครั้ง...ท่ามกลางความมืด
"ชางมิน"
ผมลองเอ่ยชื่อชางมินเบาๆ ดูเหมือนว่าตอนนี้ผมจะอยู่ในโรงพยาบาล ภาพเด็ฏสองคนนั่นหายไปไหนแล้ว
"ชางมิน...ชางมิน"
สมองเบลอๆของผมสั่งการให้ขาทั้งสองข้างเดินออกไปจากห้องนี้โดยเร็ว
สายน้ำเกลือถูกดึงออก เลือดไหลย้อยลงมาตามเรียวนิ้วมือของผม
เมื่ออกมาจากห้องพักได้ ทางเดินยาวเบื้องหน้าของโรงพยาบาล ที่ท้ายสุดนั้น มีใครบางคนกำลังเดินไปอย่างเชื่องช้า
ผมรีบวิ่งตามไปจนสุดฝีเท้า
ร่างนั้นหายไปตรงบันไดซึ่งต่อไปถึงชั้นดาดฟ้า
ผมวิ่งตามไปจนสุดกำลัง ความร้อนจากใบหน้าทำเอาตาลายจนแทบมองทางไม่เห็น
บันไดสั่นขึ้นลงเป็นคลื่น ประตูดาดฟ้าถูกเปิดทิ้งไว้ ไอความชื้นจากการกระทำของน้ำฝนลอยลงมาปะทะผิวของผม
"พี่จุนซู..."
"ชางมิน...!!!"
ผมตะโกนเรียกไปอย่างสุดเสียง...ชางมินวิ่งเข้ามากอดผมไว้แน่น ผมปล่อยร่างอันไร้เรี่ยวแรงลงบนอ้อมแขนอันอบอุ่นของชางมิน
"พี่จะบอกขอโทษเธอ ... ชางมิน แต่ตอนนี้ช่วยกอดพี่ให้แน่นกว่านี้ จะได้มั้ย"
..................................................................
จบบทที่ 10
-
ผมรักพี่นะ... ♥
บทที่ 11
บนดาดฟ้าของโรงพยาบาล สถานที่ซึ่งกลายเป็นสรวงสวรรค์เล็กๆของเรา ผมกอดร่างอันร้อนผ่าวของพี่ไว้แน่นราวกับเป็นคนคนเดียวกัน ร่างของพี่อ่อนระทวย คล้ายจะไม่มีแรงแม้แต่จะยืน ใบหน้าของพี่ซุกอยู่ที่ไหล่ของผม
ไหล่ของพี่สั่นสะท้านเบาๆจากการสะอื้นไห้
เราสองคนร้องไห้พร้อมๆกัน หยดน้ำตารวมเป็นหนึ่งสายเมื่อริมฝีปากของเราแนบชิดกัน
หัวใจอันอ่อนแอของผมเต้นแรงขึ้นเหมือนกับว่าความหวังแห่งความมีชีวิตจะค่อยๆปรากฏขึ้นทีละน้อย ทีละน้อย
"ชางมิน...ชางมิน...ฮึก"
"เรียกอยู่ได้ ผมไม่ได้หายไปไหนซักหน่อย"
ผมใช้นิ้วโป้งซับน้ำตาพี่อย่างเบามือ พี่ก็ทำเช่นเดียวกับผม
"ตัวร้อนจัง ไปนอนเถอะนะ"
"ยังจะผลักไสพี่อีกเหรอ"
ผมมองมือที่เปื้อนเลือดของพี่ ดูท่าจะมาจากรอยเข็มน้ำเกลือเจาะ
ผมยกมือพี่ขึ้น แล้วใช้ลิ้นเลียเลือดที่เปื้อนอยู่นั่น
"พี่ขอโทษนะ"
"ขอโทษผมอีกแล้ว"
ผมยิ้มให้พี่
"อะไรกัน พี่ไม่เคยพูดขอโทษให้เราได้ยินซักหน่อย"
"ก็แววตาของพี่ไง...มันบอกว่าพี่รู้สึกผิดต่อผมมาตลอด และมันก็ทำให้ผมไม่โกรธพี่อีกด้วย"
ผมพยุงพี่ไปนั่งเก้าอี้ซึ่งหันหน้าไปทางตะวันออก
"พระจันทร์หายไปไหนแล้ว"
พี่ถามเบาๆ
"อย่าไปสนใจเลย...รู้มัย 5 ปีที่ผมไม่เจอพี่น่ะ มันทรมานแค่ไหน"
"แต่พอได้มาเจอกัน ก็กลับจำผมไม่ได้ซะงั้น...มันทรมานยิ่งกว่าซะอีก"
พี่ซบลงที่อกผมช้าๆ
"ก็เพราะเรานั่นแหละ ทำให้พี่เป็นแบบนี้ ๆเราหนีพี่ไปก่อนเองนะ ไม่รู้เหรอว่าใจคนรอน่ะ มันเจ็บปวดแค่ไหน"
"ผมขอโทษ"
"พี่ก็ขอโทษเหมือนกัน"
เราสองคนหัวเราะให้กัน พลางนั่งพิงกันอยู่อย่างนั้นจนที่ขอบฟ้าข้างหน้าเริ่มมีแสงอาทิตย์รำไร
"ถ้าผมไม่ตายซะก่อน...ผมจะเป็นครูสอนเด็กอนุบาล"
"ทำไมต้องพูดเรื่องตายด้วย"
เสียงของพี่เบาจนผมแทบจะไม่ได้ยิน"
"ผมอยากดูแลเด็กทุกคนให้เท่าเทียมกัน แล้วก็สอนให้เด็กรักเพื่อนตัวเอง"
"แต่พี่เกลียดเด็กนะ"
"ไม่ได้ พี่ห้ามเกลียดเด็ก ถ้าผมไม่ได้เป็นครูผมคงตายตาไม่หลับ"
พี่เงียบไปพลางค่อยๆเอ่ยอย่างยากลำบาก
"ถ้าพูดเรื่องตายอีก...พี่...จะ..."
"พี่...พี่จุนซู..."
ผมอุ้มร่างอันร้อนผ่าวของพี่ลงไปชั้นล่างทันที
"ชางมิน นายหายไปไหนมา แล้วทำไมพี่เซียเป็นแบบเนี้ย"
"แจจุง เรียกพยาบาลให้หน่อย"
พอเหล่าพยาบาลรับพี่ไปจากมือผม
หัวใจที่ปวดตุบๆของผมก็พาให้ร่างกายอ่อนยวบลงไปกับพื้น
"ชางมิน...ชางมิน!!!"
..................................................................
-
"เซีย...เซีย ฟื้นแล้วเหรอ"
"มิกกี้"
ผมเอ่ยชื่อเพื่อนอย่างยากลำบาก
ทำไมถึงได้หมดแรงขนาดนี้นะ หัวก็ปวดตุบๆเหมือนใครเอาผึ้งมาใส่ไว้ในนี้เลย
"เมื่อคืนก่อนนายหายไปไหนมา ฉันนอนเฝ้าอยู่ตรงนี้ไม่เห็นเหรอ"
"พี่เซีย กินไรก่อนดีกว่านะ"
มิกกี้กับแจจุงเข้ามารุมกันทีละคน
ที่มิกกี้พูดว่าเมื่อคืนก่อน นี่หมายความว่าผมหลับไป 1 วันเต็มๆเลยเหรอ
"แล้วชางมินล่ะ"
แจจุงหยุดชะงัก
"เขาไปแล้ว พี่กินนี่ก่อนเถอะ"
"เขาไปแล้ว...เขาไปไหน แจจุง....นายเป็นอะไร ทำไมไม่บอกพี่ล่ะ ชางมินเค้าหายไปไหน"
***เคร้ง!!***
"เค้าไปอเมริกาแล้ว เค้ากำลังจะตาย พี่รู้บ้างรึเปล่า เค้าควรจะไปตั้งแต่สองวันที่แล้วด้วยซ้ำ แต่เขายืนยันว่าจะบอกลาพี่ก่อนให้ได้ เมื่อ5 ปีก่อนมันมีอะไรเหรอ บอกผมได้มั้ย"
แจจุงน้ำตาไหลพราก ผมลืมนึกถึงความรู้สึกของเขาไปซะสนิท ยังมีมิกกี้อีกคน ที่ตอนนี้ออกไปยืนอยู่นอกระเบียงแล้ว ยังไม่ได้อธิบายเรื่องเมื่อสองวันก่อน เรื่องที่ผมไปบอกว่าชอบน่ะ
"ผมขอโทษที่ตะโกน ...พี่รีบกินนี่เถอะ ชางมินฝากให้ผมดูแลพี่ให้ดีดีน่ะ"
"แจจุง พี่ขอโทษ"
"แค่พี่ไม่ป่วย ชางมินก็จะมีความสุข เมื่อชางมินมีความสุข ผมก็จะมีความสุขเหมือนกัน"
พูดจบ แจจุงก็เดินออกไปนอกห้อง มิกกี้กลับเข้ามาข้างในพร้อมเหงื่อ
"ข้างนอกร้อนนะ อยากออกไปแมะ"
"มิกกี้ ฉัน..."
มิกกี้จับมือผมขึ้นแล้วแนบเอาไว้ที่อก"
"เราใช่แฟนกันรึเปล่านะ"
"มิก...อุ๊บ!"
ไม่ทันที่ผมจะได้พูโอะไร มิกกี้ก็ก้มลงมาจูบผมอย่างรวดเร็ว
รสชาติมันฝาดขมไม่เหมือนรสจูบของชางมิน ที่มีแต่ความหอมหวานแม้จะเต็มไปด้วยหยดน้ำตา
"ทำไม ... นายบอกรักฉันเองนะ"
"ขอโทษ...มิกกี้...มันไม่เหมือนเดิมแล้ว ตอนนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจ แล้วตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่าชางมิน"
"คือคนที่นายรัก..."
ผมก้มหน้าลงปล่อยน้ำตาไหลลงบนผ้าห่ม มันค่อยๆจางหายไป มิกกี้เดินออกไปจากห้อง
ตอนนี้ผมอยู่คนเดียวแล้วสินะ แล้วชางมินจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
ครู่หนึ่ง ชายร่างสูงที่ดูท่าจะเป็นนายแบบมาก่อนรึเปล่า เดินเข้ามาโค้งให้ผม
"สวัสดีครับ หายดีรึยังครับ"
"เอ่อ...ผม"
"ผมชื่อ จุงยุนโฮ เป็นคนขับรถแล้วก็เป็นคนสนิทของคุณชิมชางมิน"
"เหรอครับ"
ผมมองไปที่ร่างสูงตรงหน้า คนดูดีแบบนี้อ่ะเหรอเป็นคนขับรถ o12
"คุณชางมินบอกว่า ถ้าคุณหายดีแล้ว อยากให้คุณตามไปที่อเมริกา"
ผมอึ้งกับสารของคนขับรถ ใบหน้าที่ดูเป็นมิตร ยื่นพาสปอร์ตมาให้
"อีกสามวัน หวังว่าคงหายทันนะครับ"
คนขับรถหนุ่มโค้งคำนับให้ผมอีกทีแล้วเดินออกไป แต่ชะงักหยุดที่หน้าประตูเล็กน้อย
"เข้าไปเถอะ เชื่อผม"
"ไม่เอา รีบๆไปกันเถอะ"
เสียงแจจุงนี่นา เค้ารู้จักกันด้วยเหรอ
"ไม่เอา...อุ๊ย!"
"แจจุง..."
ผมเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆ
"อีก 3 วัน เจอกันที่สนามบินนะฮะ"
พูดจบเด็กหนุ่มก็วิ่งออกไป สงสัยคงยังไม่หายโกรธ ก็ผมเป็นคนผิดนี่นา
ผมเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าตังค์ที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงคนไข้
รูปลายเส้นที่เราสองคนวาดให้กันและกัน มองกี่ทีก็รู้สึกมีความสุขแฮะ รสจูบของชางมินยังหลงเหลืออยู่ ที่มิกกี้จูบเมื่อกี้มันเป็นยังไงนะ ลืมไปแล้วสิ
......................................................................
-
สนามบินโซล (ประมาณนั้น)
"พี่ยุนโฮ บอกแล้วไงว่าห้ามติดกระดุมแบบนี้ มันอึดอัด"
"ผมติดก็สบายดีไม่เห็นเดือดร้อนแจจุงเลยนี่นา"
ผมมองทั้งสองที่ยืนทะเลาะกันมาได้พักใหญ่ ดูเหมือนแจจุงจะรู้เรื่องทั้งหมดจากพี่ยุนโฮ (เค้าให้เรียกได้) แล้วก็เลยยกโทษให้ผม ส่วนมิกกี้ก็ยืนจ้องผมมาพักใหญ่แล้วเหมือนกัน
"หายป่วยแน่นะ"
"อืม"
มิกกี้จับนู่นจับนี่ พลางสำรวจทั่วตัวผมอีกเป็นรอบที่ร้อย
"เค้าประกาศแล้ว ไปกันเถอะ"
แจจุงหันมาบอก
"ไปนะมิกกี้"
"อืม"
"ฉันขอโทษนะที่..."
"ไม่เป็นไรหรอก แค่อย่าร้องไห้กลับมาก็แล้วกัน"
"อืม"
ผมพยักหน้าให้เขาอย่างมั่นใจ
"ถ้าชางมินเป็นคนที่ไม่ใช่เมื่อไหร่ สัญญานะว่าต้องเป็นฉันอ่ะ"
"อืม"
เราสองคนกอดกันอยู๋พักนึง จนแจจุงเข้ามาเรียกอีกครั้ง
เครื่องบินลำใหญ่ พาพวกเราลัดขอบฟ้าไปยังจุดหมายเดียวกัน ที่นั่น มีคนสำคัญของผมรออยู่ ความรักของผม...รออยู่...
จบบทที่ 11
ติดตามบทพิเศษ ความรักของผม...คิมแจจุง ได้เร็วๆนี้
***มันยาวตั้ง 20 หน้า ไซส์พ๊อกเก็ตบุ๊คทั่วไปน่ะ เห็นใจคนพิมพ์หน่อยนะ***
-
o7 o7 จำได้แล้ว o7 o7 o7
รออ่านตอนพิเศษนะ :a2: :a2:
-
อย่าให้ชางมินเป็นอะไรไปก่อนนะ สงสารพี่เค้า :m15:
+1 ให้กำลังใจ แต่ไหงเรื่องนี้คนไม่ค่อยโพสอ่ะ :confuse:
ยังไงก็ตาม อย่าทิ้งคนอ่านนะคะ :L2:
-
อาจจะยังไม่ได้อัพในวันนี้ครับ ตอนนี้กำลังพิมพ์ใส่ word อยู่
เนื่องจากจำนวนหน้ามันเยอะเหลือเกิน ซึ่งบทพิเศษนี้มี 2 ตอนครับ
ตอนละ 10 หน้าไซส์พ๊อกเก็ตบุ๊คทั่วไปน่ะ พอจบก็จะเข้าสู่เรื่องปกติครับ
ตอนพิเศษนี้จะเป็นตอนเสริมส่วนที่ขาดหายไปในตอนที่ผ่านๆมา
และเสนอความคิดในอีกมุมนึงของแจจุงอ่ะครับ
คนอ่านน้อยก็ยังดีกว่าคนไม่อ่านครับ
คนไม่ค่อยโพสเหรอ สงสัยชื่อเรื่องไม่เด่นมั้งครับ 555+
แต่ช่างเถอะ ขอบคุณที่ติดตามครับ :m4:
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ เข้ามานอนรอตอนพิเศษ :a12:
-
ฟิคดงบัง :m1:
-
ผมรักพี่นะ... ♥
บทพิเศษ ...ความรักของผม...คิมแจจุง 1
ชีวิตของผม...คิมแจจุง...ช่างแสนจะมีความสุข ครอบครัวของเรามีทุกอย่างที่หลายคนไม่มี พ่อของผมเป็นหมอ ส่วนแม่เป็นครูสอนในมหาลัยดัง ผมไม่เคยต้องเดินทางคนเดียวเลยซักครั้ง เพราะพ่อกับแม่จะเป็นฝ่ายแย่งกันมารับผมจากโรงเรียน ขนาดรถแท๊กซี่ยังนั่งนับครั้งได้ นับประสาอะไรกับรถเมล์
ผมมีแต่คนรักอยู่รายล้อม พวกเขามักบอกว่าผมน่ารัก เหมือนตุ๊กตาเด็กผู้หญิง แต่คำพูดเหล่านั้นไม่เคยเข้าไปถึงจิตใจของผมเลย ผมชินชาต่อคำเหล่านั้นมากกว่า จนวันนั้น
"ฉันเบื่อเล่นกับตุ๊ดอย่างแกแล้วว่ะ"
"ใช่ๆ พวกเราก็เบื่อเหมือนกัน เอาแต่นั่งทำหน้าบ้องแบ๊ว ไม่หนุกเลย"
ผมนั่งมองเด็กพวกนั้นเดินหันหลังจากไป ไม่มีอะไรจะรั้งคนพวกนั้นไว้ได้เลย ความรู้สึกเหงาที่เพิ่งเกิดขึ้นจริงๆครั้งแรกในชีวิต หากวันนึงไม่มีใครรักผม ผมจะเป็นยังไงนะ
จู่ๆน้ำตาของผมก็ไหลออกมาทันที ถ้าไม่เป็นเพราะช่วงนี้พ่อต้องค้างโรงพยาบาลบ่อยๆผมคงไม่คิดแบบนี้หรอก
ฝนทำท่าจะตก ในสนามเด็กเล่นอันกว้างใหญ่ เหมือนกับว่าจะเหลือผมคนเดียว ผมขยับตัวไปที่หลังพุ่มไม้แล้วแอบร้องไห้เบาๆ เผื่อว่าแม่กับพ่อจะช่วยกันตามหาผม ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็จะได้เจอหน้าพร้อมๆกันสามคนเลย
"นายเล่นซ่อนหาอยู่รึเปล่า"
ผมเงยหน้ามองเด็กผู้ชายที่ยืนหันหลังทำเป็นไม่เห็นผม
"เปล่า" ผมเอ่ยเบาๆ
"งั้นฉันนั่งกับนายได้ใช่มั้ย"
"แต่มันเลอะนะ" ผมบอก
"นายยังนั่งได้เลย"
เด็กผู้ชายคนนั้นหันมายิ้มให้ผม ดูหัวเขาออกจะโตๆยังไงไม่รู้ ตัวก็ผอมแห้งดูขี้โรคนิดๆด้วย
"ร้องไห้อยู่เหรอ ขอโทษที่มาขัดจังหวะ"
ผมยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่เมื่อเด็กหัวโตมานั่งเบียดข้างๆผม
อุ่นจัง...
"ร้องไห้ก็น่ารักไปอีกแบบนะ นายเนี่ย"
"หา...?"
ผมมองหน้าเขาอย่างงงๆ เขานึกว่าผมเป็นเด็กผู้หญิงรึเปล่านะ
"รู้มั้ย...ฉันเป็นขโมย"
พูดจบเด็กหัวโตก็ขโมยหอมแก้มผมไปหนึ่งฟอดเต็มๆ พลันวิ่งหนีไป
"ไม่ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะ นายก็น่ารักอยู่ดี"
ประโยคหลังทำเอาหัวใจเต้นตุบตับ คงเพราะยังเด็ก ผมจึงไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่าอะไร
ผมได้แต่นั่งนิ่งอยู่หลังพุ่มไม้ สัมผัสอุ่นๆที่แก้มมันยังไม่หายไป
ตลอดมา ผมเฝ้าถามคนโน้นคนนี้ว่ามองผมแบบไหน
ไม่ว่าคำตอบจะออกมาเหมือนหรือแตกต่างกันยังไง แต่ความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้น มันไม่มีทีท่าว่าจะเกิดอีกครั้งเลย
จนในที่สุด ผมก็ได้พบคนที่ทำให้ผมหัวใจพองโตอีกครั้ง
"อันที่จริงคนสวยแบบนายก็มีเยอะ แต่...คนที่สวยแล้วน่ารักด้วย...แบบเนี้ย"
"มีแต่นายคนเดียวเท่านั้นแหละ"
คำพูดของชางมินไม่ได้ต่างจากคนอื่นเท่าไหร่นัก แต่สายตาที่บ่งบอกถึงความไม่เสแสร้งของเขา
รอยยิ้มที่คล้ายกับเด็กผู้ชายหัวโตคนนั้น หรือผมเข้าใจผิดไปเองนะ
แต่เท่าที่รู้...
ตอนนี้...ผมรักเขาเข้าแล้ว :m1:
-
"แจจุง ได้ยินว่านายสนิทกับรุ่นพี่ที่ชื่อคิมจุนซู ใช่มั้ย"
"อืม ถามไมเหรอ"
"เปล่า พอดีได้ยินคนพูดถึง เลยอยากรู้ว่าเป็นใคร"
ผมแกล้งทำเป็นตั้งใจเรียน แต่จริงๆแล้วคอยมองชางมินตลอดเวลา เขามักจะเหม่อลอย (ไม่เคยสอบตก) ยิ่งเวลาที่พูดถึงพี่เซียด้วยแล้ว ดูท่าเขาจะมีความสุขเหลือเกิน ในใจเขาคิดอะไรอยู่ผมไม่อยากรูหรอก แค่ขอให้ชางมินอยู่ใกล้ๆตรงนี้ก็พอ
ตอนที่พาไปสมัครเข้าชมรม เขาเดินนำผมลิ่วๆไป โดยไม่หันมามองเลยว่าผมสะดุดล้มตั้งแต่ประตูห้องแล้ว ผมแอบมองชางมินคุยกับพี่เซีย
'ชางมินเล่นเปียโนเป็นหรอกหรือ'
ผมแวบคิดในใจ แต่เขาบอกว่าเล่นไม่เป็นนี่นา ผมพยายามไม่สนใจอะไร หลังจากที่โดนพี่เซียใช้งาน ผมก็แอบช่วยเขาจนดึก แต่ผลตอบแทนที่ได้ ผมต้องกลับบ้านเอง
อย่างที่บอกตั้งแต่แรก ผมไม่เคยกลับบ้านเองมาก่อน
"นายกลับไงล่ะ"
"ก็ชางมินไปส่งฉันสิ"
"ได้ไง ฉันมีธุระ ไม่ผ่านบ้านนายหรอก"
ผมคิดว่าชางมินคงอยากจะตามพี่เซียไปโทนี่บาร์มากกว่า
"อะไรกัน ฉันอุจส่าห์อยู่ช่วยนาย เมื่อกี้โทรบอกแม่แล้วว่าจะมีคนไปส่ง ฉันเคยเดินทางคนเดียวซะที่ไหนล่ะ"
ผมเริ่มทำเสียงดัง รู้อยู่ว่าเขาไม่ชอบ แต่ก็เผลอทำไปจนได้
เสียงแตรรถดังมา
นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้จักกับ จุงยุนโฮ
เขาเป็นคนขับรถที่ดูแปลกประหลาดซักหน่อย ทั้งแว่นตาหนาเตอะ เสื้อเชิ้ตติดกระดุมทุกเม็ด ทรงผมเรียบแปล้ทำให้ดูเหมือนคนซื่อๆ ไม่คิดอะไร แต่ผมว่าไม่นะ
เขาใจดีกับผมมากๆ เพิ่งจะอายุ 21 เท่านั้น แถมเป็นลูกศิษย์ของแม่ผมด้วย หลังจากวันนั้น ชางมินก็มักให้ผมไปไหนมาไหนกับพี่ยุนโฮเสมอ
เราเริ่มคุยกันมากขึ้น...ผมมักจะระบายความในใจให้พี่ยุนโฮฟัง ทั้งเรื่องชางมินกับพี่เซีย พี่ยุนโฮเป็นผู้ฟังที่ดีก็จริง แต่พอถึงเรื่องนี้ทีไร เขามักจะทำท่าหงุดหงิดเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่พูดไม่ได้
เช้าวันหนึ่ง เป็นวันที่ผมอารมณืดีที่สุด เพราะอะไรน่ะเหรอ
ก็ชางมินโทรมาชวนไปเที่ยวสวนสนุกน่ะสิ
เขานัดตั้งเกือบเที่ยงแน่ะ แต่ผมน่ะเตรียมตัวเสร็จตั้งแต่ 5 นาทีหลังจากวางสายแล้ว
เมื่อถึงเวลา รถของชางมินก็มาจอดอยู่พักนึง ไม่เห็นมีใครลงมาเรียกผมเลย ผมยืนเอาหน้าผากพิงกับประตู มือกำลูกบิดไว้ แล้วนับเลขในใจ
1...2...3...4...5...ออด.........................................
ประตูเปิดออกแทบจะในทันที ไม่นาเปิดเร็วขนาดนี้เลย เสียฟอร์มแย่
"บ้านเงียบจัง"
"แม่ไปสอนพิเศษน่ะ ส่วนพ่อวันนี้มีเคสผ่าตัดคนไข้"
"งั้นเหรอ"
ผมรู้สึกเขินนิดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ชางมินมาบ้านขามองโน่นมองนี้จนผมใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก
"เข้ามาก่อนมั้ย"
"ไม่อ่ะ ไปเลยดีกว่า พี่ยุนโฮรออยู่"
ผมผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็เดินขึ้นรถไปแต่โดยดี
เราแวะกินข้าวที่ร้านอาหาร ผมรีบกินโดยไม่พูดอะไร เพื่อที่จะได้มีเวลาคุยกับชางมินเยอะๆ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะรำคาญมากกว่า ถามอะไรก็ไม่ตอบ มีแต่พี่ยุนโฮคนเดียวเท่านั้นที่สนใจคำถามผม กลายเป็นว่าเราสองคนคุยกันเองอีกแล้ว
พอไปถึงสวนสนุก ชางมินไม่ค่อยยอมเล่นเครื่องเล่นอะไรมากนัก ท่าทางก็ไม่ใช่คนขี้ขลาดอะไร แต่ทำไมถึงไม่ยอมขึ้น
หรือเขาเริ่มเบื่อผมแล้วนะ...
การได้อยู่ใกล้ชางมิน แสดงตัวตที่แท้จริง มันกลับกลายเป็นว่า ผมทำให้เขาเบื่อเร็วขึ้นงั้นเหรอ ผมเลือกที่จะไม่ทำหน้าน้อยใจ หรือร้องไห้ให้ชางมินเห็น แม้ต่อมา ผมจะมานั่งร้องไห้กับพี่ยุนโฮก็ตาม
"ชางมินขึ้นเถอะนะ"
ผมชี้ไปที่ซุปเปอร์สแปลซ ชางมินทำท่าลังเลเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ผมเขย่าแขนเขาเบาๆ
"ไปกับผมก็ได้นะ"
พี่ยุนโฮพูดขึ้น ชางมินก็ถอนหายใจเหมือนว่าจะสบายใจขึ้น เขาคงไม่ชอบของแบบนี้จริงๆแหละ
แล้วจะพาเรามาทำไมนะ หรือจริงๆแล้วชางมินอยากให้ผมมีความสุข
เราฝากของไว้ที่ชางมิน พี่ยุนโฮถอดแว่นออก ดูดีกว่าตั้งเยอะแฮธ
กว่าเราจะรอดพ้นเครื่องเล่นสุดโฆดมาได้ ผมทั้งเกาะทั้งจิกแขนของพี่ยุนโอจนถลอก
"โอ๊ย เหนื่อยากเลย ผมได้ยินเสียงพี่ร้องด้วยนะ"
"ผมเปล่าร้องนะ แจจุงต่างหากที่จิกแขนผมจนถลอกเลย"
"จริงเหรอไหนดูซิ"
-
ที่เล่นไม่ได้เพราะเป็นโรคหัวใจ....เกี่ยวกันรึเปล่านิ o2
-
ผมเข้าไปดูบาดแผลของพี่ยุนโฮ
"โทรศัพท์ แว่นตา กระเป๋าตังค์ ครบนะ"
ชางมินเข้ามาขัดจังหวะ สงสัยจะออกอาการหึงผมรึเปล่านะ เห้อ! ชักสนุกแล้วสิ ไม่น่าเบื่ออย่างที่คิดซะหน่อย
"อยากได้ตุ๊กตาจังเลย ชางมินเอาให้หน่อยนะ"
ชางมินเข้าไปหยิบปืนลูกซอง แล้วเล็งไปที่เป้า ถึงจะพลาดบ้างแต่ก็ได้ตุ๊กตามิกกี้เม้าส์ตัวเลกน่ารักมาหนึ่งตัว
ผมทั้งกอดทั้งขยำเจ้าตัวเล็กอย่างหนำใจ ฮิๆๆ ก็เป็นของขวัญชิ้นแรกที่ชางมินให้นี่นา
หลักจากเล่นโน่นเล่นนี่ไปได้พักใหญ่ๆ ท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม จนดวงดาวดวงเล็กๆโผล่กระจายเต็มท้องฟ้า
"ขึ้นไปนั่นไอ้นั่นกันนะ"
ผมชี้ไปที่กระเช้าลอยฟ้า สีหน้าของชางมินเปลี่ยนมาเป็นซีดอีกครั้ง สงสัยจะกลัวความสูงสินะ
"ขึ้นกันๆๆๆๆนะๆๆๆ"
ผมยังคะยั้นคะยอไม่เลิก เราสามคนเดินไปที่ช่องซื้อตั๋ว ชายในชุดสูท โค้งคำนับให้พลางผลายมือไปที่กระเช้าซึ่งเปิดรออยู่
ผมรีบกระโดดเข้าไปก่อนด้วยความตื่นเต้น ตามด้วยพี่ยุนโฮ
"ฉันไม่ขึ้นดีกว่า เดี๋ยวจะรออยู่ข้างล่างนะ"
พูดจบชางมินก็สั่งให้คนปิดประตูทันที กระเช้าสีฟ้าขาว ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป ผมรีบทุบกระจกเรียกชางมินทันที
"คนใจร้าย!!!"
ชางมินยิ้มให้บางๆ นั่นก็ทำให้ผมใจเย็นได้แล้ว แต่ทำไมเขาต้องทำอย่างนี้ด้วยนะ
ผมค่อยๆปล่อยน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา
"คุณชางมินเค้าไม่ชอบความสูงน่ะ แจจุงไม่ต้องน้อยใจนะ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย พี่ยุนโฮดูไม่ออกเหรอ ผมว่าชางมินเขาต้องเบื่อผมแล้วแน่เลย"
ผมร้องไห้ไปเรื่อยๆ โดยมีพี่ยุนโฮคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ
"ซักวันนึงคุณจะเข้าใจ แล้วคุณจะไม่โกรธเขาเลย"
"ทำไมเหรอ มีอะไรเหรอครับ"
"เอาไว้ให้ชางมินเขาบอกแจจุงเองนะ ผมเป็นแค่คนนอกไม่อยากพูดอะไรมาก"
ในขณะที่กระเช้าลอยฟ้าค่อยๆจอดเทียบท่า พอออกมาได้ ชางมินก็ไม่อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว
ผมเดินไปถามคนที่ใส่ชุดสูทเมื่อกี้ เขาบอกว่าชางมินวิ่งออกไป แล้วยังไม่กลับมาเลย
ชางมินเขาทิ้งผมแล้วจริงๆสินะ
"ตามหาคุณชางมินกันเถอะ"
มือของพี่ยุนโฮเอื้อมคว้ามือผมไว้ เราสองคนออกวิ่งไปด้วยกันจนทั่วสวนสนุก
"อย่าให้เขาเป็นอะไรเลย"
พี่ยุนโฮพึมพำออกมาเบาๆ
"ไปดูที่รถกันเถอะ"
เพราะที่จอดรถอยู่ไกล เราจึงเลือกที่จะไปดูทีหลัง
"ที่แท้รถก็ไม่อยู่ คุณชางมินอาจจะกลับไปแล้วจริงๆก็ได้"
"แต่โทรไปก็ไม่ติดนี่ครับ ไม่รู้ถึงบ้านรึเปล่า"
ผมพูดไปเพราะความเป็นห่วง แต่พี่ยุนโฮนี่สิ ทำไมต้องทำหน้าเหมือนมีใครตายงั้นแหละ
"พี่ยุนโฮ มีอะไรรึเปล่าครับ"
"มะ...ไม่มี...อะไร"
"แต่ผมว่าพี่ต้องปิดบังอะไรผมไว้แน่ๆเลย"
ไม่รู้ว่าทำไมพี่ยุนโฮถึงยอมเล่าเรื่องสำคัญแบบนี้ให้ผมรูเร็วนัก คงเพราะผมเป็นแฟนของชางมินล่ะมั้ง
"คุณชางมินเธอเป็นโรคหัวใจมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ไปรักษาที่อเมริกาก็ยังไม่หาย ต้องผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจเท่านั้น"
"...จริงเหรอ..."
ผมรู้สึกหนักอึ้งที่หัว ถึงว่าทำไมชางมินถึงไม่ยอมขึ้นเครื่องเล่นไหนเลย ไม่ใช่เพราะเขาเบื่อผมซักหน่อย
แต่ทำไมผมถึงแอบดีใจอยู่ลึกๆนะ ทั้งๆที่ชางมินเค้าไม่สบาย ผมนี่มันแย่จริงๆเลย
วันต่อมา ผมก็ได้รู้ว่าที่พี่ยุนโฮกลัวน่ะ มันได้เกิดขึ้นจริงๆแล้ว พี่ยุนโฮเจอชางมินล้มอยู่ที่สวนสาธารณะแถวบ้าน เพราะรถของชางมินจอดขวางถนนอยู่ ถึงได้หาเจอ
ผมไปเยี่ยมทีไรเขาก็หลับอยู่ อยากเฝ้าให้นานๆ แต่คุณปู่ของชางมินน่ากลัวเหลือเกิน
-
ตอนเย็นชางมินโทรมาหา ผมรับโทรศัพท์แทบไม่ทันแน่ะ
["ฮัลโหล...แจจุงเหรอ..."]
"อื้ม ... หายดีแล้วเหรอ"
["หายแล้ว ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ"]
"ไม่เป็นไร"
ผมอมยิ้มจนแก้มป่อง
["วันนี้ว่างมั้ย"]
"ตอนไหนล่ะ"
ความจริงว่างตลอดแหละ แต่อยากเล่นตัวบ้างจัง อิอิ
["ตอนนี้เลย"]
"นายคิดถึงฉันขนาดนั้นเลยเหรอ"
["ไม่ใช่ พอดีมีเรื่องอยากให้ช่วยน่ะ"]
"......"
ไม่คิดถึงกันเลยรึไงนะ คนบ้า
["ไม่ใช่นะ คือว่า ถ้าไม่คิดถึงนายฉันก็ไม่โทรหาหรอก"]
เหมือนอ่านใจผมออกเลยแฮะ
"มีไรล่ะ"
["ช่วยแปลงร่างให้พี่ยุนโฮหน่อยสิ นะ เดือนหน้าพี่สาวฉันจะแต่งงาน อยากให้พี่ยุนโฮเค้าดูดีหน่อยน่ะ"]
"แล้วชวนฉันด้วยรึเปล่า"
["แน่นอน นายน่ะน่ารักอยู่แล้ว ไม่ต้องแต่งมากหรอก ช่วยพี่ยุนโฮเค้าหน่อยนะ"]
ผมเงียบไปครู่หนึ่ง...คำชมของชางมิน
ทำไมถึงรู้สึกธรรมดาจัง เหมือนที่คนอื่นพูดไม่มีผิด มันไม่เข้าไปถึงข้างในใจผมเลย
["นะ...แจจุง ได้มั้ย"]
"ด...ได้"
["ขอบใจนะ อีกซักพักพี่ยุนโฮจะถึงบ้านนาย อย่าบอกเขานะ เขายังไม่รู้ตัว บายนะครับ"]
"บาย..."
ทำไมชางมินถึงอบอุ่นได้ไม่ถึงครึ่งหนึ่งของพี่ยุนโฮเลยนะ หรือว่าผมจะรักเขามากเกินไป
***ออด..............................***
"หวัดดีแจจุง"
"ดีครับ พี่ยุนโฮ"
พี่ยุนโฮปิดประตูรถให้ น่ารักสุดๆ อยากให้ชางมินทำแบบนี้บ้างจัง
"จะไปไหนเหรอ"
"อืม...ก่อนอื่นก็ต้องไปร้านเสริมสวยก่อน"
"ง่ะ..."
"ทำไม...ไปสิครับ ขับรถเลย ...บรื้นๆๆๆ"
พี่ยุนโฮยิ้มให้จางๆ ผมพยายามมีความสุขต่อหน้าชายคนนี้ เพราะอะไรนะ
"คุณจะทำอะไรผมน่ะ"
"อยู่นิ่งๆเถอะน่า แปปเดียวก็เสร็จแล้ว ไม่เจ็บหรอก อิอิ"
ผมล็อกพี่ยุนโฮไว้กับเก้าอี้ ทรงผมเรียบแปล้ถูกซอยเปิดหูอย่างรวดเร็ว พร้อมทำไฮไลท์ให้เล็กน้อย ไม่ดูโอเวอร์จนเกินไป
"เดี๋ยวมานะ ห้ามหนีไปไหนด้วย"
ผมขโมยแว่นพี่ยุนโฮไป พลางวิ่งไปร้านขายคอนแทกเลนส์อย่างรวดเร็ว
"แว่นผมล่ะ"
พี่ยุนโฮถามด้วยใบหน้าบึ้งตึง เรียกว่างอนจะน่ารักกว่ามั้ง อิอิ
"แว่นผมล่ะ"
พี่ยุนโฮถามด้วยใบหน้าบึ้งตึง เรียกว่างอนจะน่ารักกว่ามั้ง อิอิ
"มันหล่นแตกน่ะครับ ขอโทษ..."
ผมยื่นกล่องคอนแทกเลนส์ให้แทน พี่ยุนโอทำหน้าเหมือนยักษ์มาให้ทันที คงรู้ว่าผมจงใจ
หลังจากจัดหารทรงผมและหน้าตาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็พาไปต่อที่ร้านเสื้อผ้า
"อ้าว ยุนโฮ วันนี้ไม่มากับคุณชางมินเหรอ"
พี่ยุนโฮหันไปคุยกับพนักงานสาวอยู่ครู่หนึ่ง ยัยนี่เก่งชะมัด เป็นผมคงจำไม่ได้หรอก แต่ก็นะ เสื้อลายทางยังอยู่นี่นา ร้านนี้เป็นร้านของชางมิน ฉะนั้น เลือกได้ตามสบาย อิอิ
เสื้อผ้าอีก 10 กว่าตัว รวมทั้งผมและพี่ยุนโฮ เข้าไปเบียดกันอยู่ในห้องลองเสื้อ
"ไม่อยากถอดเลย"
พี่ยุนโฮค่อยๆกระมิดกระเมียดแกะกระดุมออกทีละเม็ด...ๆ
"ผมจัดการเอง"
พูดจบ ผมก็ปลดกระดุมให้รวดเร็วดังฟ้าผ่า พี่ยุนโฮร้องเหมือนจะโดนข่มขืนงั้นแหละ แหะๆ
"ผมอายเหมือนกันนะ"
"ไม่เห็นต้องอายเลย"
เสื้อเชิ้ตลายทางถูกล่นออก อกเนียนที่มีกล้ามเป็นมัดของพี่ยุนโฮ ซึ่งอยู่ห่างจากใบหน้าของผมเพียง 10 เซนติเมตร ผมรู้สึกว่าตัวเองหายใจแรงขึ้นรึเปล่านะ
สองคนเราหน้าแดงพร้อมๆกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"หายใจทางอื่นได้มั้ย ขอเสื้อตัวนั้นนะ"
ผมหันหน้าออก พี่ยุนโฮเองก็เอื้อมไปหยิบเสื้อจากอีกมุม
"ว้า! ตัวเล็กไปหน่อย"
ผมช่วยพี่ยุนโฮดึงเสื้ออย่างยากลำบาก พลันใบหน้าของเราอยู่ตรงปลายจมูกของกันและกันเท่านั้น
ไม่ทันรู้ตัว ริมฝีปากของเราก็แนบสนิทเข้าด้วยกัน ผมรู้สึกเคลิ้มจนตาลายไปชั่วครู่ จูบของเราเริ่มกระชับแน่นขึ้น รู้ตัวอีกทีตอนปลายลิ้นของเราสัมผัสกัน
"อ๊ะ!"
ผมผละออกแทบจะในทันที
"คือ...ขอโทษ"
ผมรีบออกจากห้องลองเสื้อทันที ถ้าเขาขอโทษ ก็คงหมายถึงไม่ได้ตั้งใจ แล้วผมยังหวังอะไรอยู่ล่ะตอนนี้
จูบแรกของผม ไม่ใช่ชางมิน
แต่เป็นพี่ยุนโฮต่างหาก...ทำไงดี :serius2:
จบบทพิเศษ ...ความรักของผม...คิมแจจุง 1
-
ว้ายยยยยยยยยย พี่เค้าน่ารักจริงๆ มีจูบด้วย :o8: :o8:
-
ขอบคุณทุกทั่นที่ติดตาม
จากนี้ประมาณ 1 อาทิตย์ เราจะของดลงชั่วคราว
เนื่องจากว่าใกล้ เดทไลน์ เข้าไปทุกที
(ยังทำรายงานไม่เสร็จอ่ะ :m15:
ใกล้กำหนดส่งแล้วด้วย)
เด๋วจะมาอัพเพิ่มให้เป็นเท่าตัวนะ
ติดตามตอนต่อไปประมาณปลายเดือนพฤษภานี้คร้าบ
-
สีรอได้ค่ะ No worry เต็มที่กับรายงานนะคะ ขอให้ได้เกรดดีๆ :L2: :L2:
-
น่ารักจังเลย :c5: ไม่รู้ว่้าจะได้มาอ่านอีำกเมื่อไีร
แต่จะหาเวลามาอ่านให้ไ่ด้ :กอด1:
-
ตอนพิเศษก็หนุกหนานอ่ะ :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ตอนต่อไปจะเริ่มลงอาทิตหน้านะครับ ตอนนี้มหาลัยผมเปิดเทอมแล้ว ยังตะกุกตะกักหลายอย่างเลย
ต้องขอโทษผู้อ่านทุกทั่นที่ผิดสัญญาครับ แต่หลังจากอาทิตนี้ทุกอย่างเริ่มลงตัวล่ะ
ติดตามตอนต่ออาทิตหน้าได้เลยนะครับ :m23:
-
รับทราบจ้า :pig4: :pig4: :pig4:
-
ผมรักพี่นะ... ♥
บทพิเศษ...ความรักของผม...คิมแจจุง จบ
เมื่อไหร่ที่เด็กผู้ชายหัวโตคนนั้นกลับมา ผมจะบอกเค้าว่า ผมเองก็ชอบเค้าเหมือนกันนะ
..................................................
"พี่ไม่ต้องขอโทษหรอก ผมเองก็ไม่ได้..."
"เราไปกันเถอะครับ ผมเอา 2 ตัวนี้ก็แล้วกัน"
พี่ยุนโฮรีบหยิบสุ่มๆ คงรังเกียจที่ผมใจง่ายล่ะมั้ง เหลือผมอยู่ในห้องลองเสื้อคนเดียว จนพนักงานเข้ามาตาม
"แจจุงใช่มั้ยคะ"
ผมมองหน้าพนักงานคนเดิม รู้สึกจะตีสนิทกับผมเร็วเกินไปรึเปล่า
"แฟนคุณชางมินนี่นารักจังเลยนะคะ"
พูดจบ เจ้าหล่อนก็โปรยยิ้มแล้ววิ่งไปหยิบถุงส่งให้พี่ยุนโฮ
เราสองคนขึ้นมานั่งบนรถด้วยความอึดอัดใจ เสียงหายใจของเราดังแข่งกันท่ามกลางความเงียบ
"เอ่อ..."
เราสองคนเอ่ยเสียงออกมาพร้อมกัน
"แจจุงพูดก่อนเถอะครับ"
"พี่ยุนโฮนั่นแหละ พูดก่อน"
ถ้าเขาพูดเรื่องเมื่อกี้นี้ ผมคงทำตัวไม่ถูกแน่ๆเลย
"ผมพูดก่อนก็ได้"
พี่ยุนโฮนิ่งฟัง
"คือว่า พรุ่งนี้จะมีแข่งกีฬาสีที่โรงเรียน ช่วยเตือนชางมินด้วยนะฮะว่าเค้าต้องวิ่ง"
"วิ่งเหรอ!"
พี่ยุนโฮทำเสียงตกใจ ผมเองก็เพิ่งนึกได้ ชางมินเป็นโรคหัวใจนี่นา
"ผมว่าน่าจะไหวนะฮะ ไม่ต้องเป็นห่วง"
พี่ยุนโฮเงียบไป แล้วไหนล่ะ เรื่องที่จะบอกผม แต่ดีแล้วแหละ อย่าพูดเลย
ไม่แน่ว่ามันอาจจะทำให้เกิดความลำบากใจมากกว่านี้ก็ได้
แต่สัมผัสของพี่ทำไมมันไม่ลางเลือนไปเลยนะ รู้สึกมีความสุขบนความทุกข์ยังไงชอบกล
ติดตามต่อในวันพุธนี้ครับ
-
:m15:ในที่สุดก็มา
-
...วันต่อมา อากาศอึมครึม ไม่มีแดด เมฆฝนตั้งเค้า ฝนจะตกสินะ
งานกีฬาสีภายในได้เริ่มขึ้น ผมอยู่คนละสีกับชางมิน
แต่นั่นมันไม่สำคัญหรอก เพราะยังไงซะ ผมก็เชียร์ชางมินเค้าคนเดียวเท่านั้น
"แจจุงจ๊ะ พวกเราไปให้กำลังใจชางมินกันเถอะ"
จังกึมและซูฮยอน รวมทั้งคนอื่นที่ห้อง แม้จะคนละสีแต่ก็ต่างตามผมมาให้กำลังใจชางมินกันทุกคน
"แจจุง ไม่ไปอยู่กับกองเชยร์นายเหรอ"
"เบาๆสิ ถึงเราจะอยู่คนล่ะสีกัน แต่ฉันจะเชียร์นายคนเดียว แล้วก็จะมองแต่นายคนเดียว พอวิ่งผ่านตรงนั้นอย่าลืมหันมายิ้มให้ด้วยล่ะ ไปแระ"
ผมพูดอะไรเลี่ยนๆออกไปนะ
จากนั้นผมก็วิ่งไปที่ที่บอกชางมินไว้เมื่อกี้
"นักกีฬาประจำที่"
***ปัง!!!***
เพียง 10 วินาทีแรก ชางมินกับพี่มิกกี้ก็ขึ้นมานำคนอื่น ทำไมเค้ารีบวิ่งแบบนั้นนะ เดี๋ยวก็เหนื่อยเร็วหรอก
พอชางมินวิ่งมาถึงผม ผมก็โบกมือให้ ชางมินก็หันมายิ้มรับ
"สู้ๆนะ ตอนนี้นายกับพี่มิกกี้กำลังจะน็อกรอบคนข้างแล้ว"
ผมวิ่งไปพูดไป เหนื่อยชะมัดเลย พี่เซียก็กระโดหยอยๆอยู่ข้างๆ
"อีกรอบเดียว สู้ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
พี่เซียนี่แย่จริงๆ แทนที่จะเชียร์สีตัวเอง เอาแต่เชียร์พี่มิกกี้
"พี่เซีย ทำไมพี่ไม่เชียร์ชางมินล่ะ"
ผมตะโกนถาม
"แล้วนายล่ะ ไปวิ่งคุยกับชางมินทำไม อยู่สีเดียวกับมิกกี้ไม่ใช่เหรอ"
"ก็เป็นแฟนกันนี่นา"
ก็มันจริงนี่นา พี่เซียกับพี่มิกกี้ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย
"ผมอยากให้ชางมินชนะ พี่เซียห้ามเชียร์พี่มิกกี้นะ"
"ไม่เห็นเกี่ยวไรเลย"
"ก็พี่มิกกี้น่ะ เค้าชอบพี่ ยิ่งพี่ให้กำลังใจเค้ามากเท่าไหร่ เค้าก็จะวิ่งได้ดีเท่านั้น เข้าใจมั้ย ดูนั่นสิ!!! ไม่นะ"
พี่มิกกี้แซงชางมินที่ทางโค้ง ตอนนี้พวกเรายืนอยู่ที่เส้นชัย พี่เซียวิ่งย้อนไปหาสองคนนั่น
"ไปด้วย"
ผมรีบตามพี่เซียไปทันที
-
แต่จู่ๆพี่เซียก็ทำเรื่องไม่น่าอภัยอันใหญ่หลวง
"มิกกี้ ฉันมีอะไรจะบอกนาย!!!"
พี่เซียหยุดนะ
"นายชอบชั้นใช่มั้ย"
พี่มิกกี้หันมายิ้มให้อย่างเหนื่อยๆ เหงื่อไคลเปียกทะลุเสื้อ
"ฉันเองก็ชอบนายเหมือนกัน"
พี่มิกกี้หยุดวิ่งแทบจะในทันที ผมรีบหันไปมองชางมินที่ทำหน้าแปลกๆ ตอนนี้แหละ ทำไมไม่วิ่งล่ะ
"เกิดอะไรขึ้นครับ ตอนนี้นักกีฬาของเราหยุดวิ่งไป 1 คน และล้มลงไป 1 คน ทั้งๆที่นำคนอื่นอยู่ 1 รอบ"
ผมมัวแต่หันไปหันมาจนไม่รู้ว่าชางมินล้มลงไปเมื่อไหร่
"ชางมิน ！！！"
ทั้งผมและพี่เซียวิ่งเข้าไปประคองร่างอันเหนื่อยหอบของชางมิน
"เจ็บ...ไม่ไหวแล้ว...มันปวดมากเลย"
ผมใช้มือต่างพัดให้ชางมิน แต่พี่เซียกลับโอบร่างชางมินไว้
"ชางมิน ทำไมนายหายใจแบบนี้ นายออกไปนะ อย่ามารุมเค้าสิ"
พี่เซียผลักผมและคนอื่นๆออก พลางร้องไห้ไม่หยุด นี่มันอะไรกัน!!
พี่เซียเป็นอะไรไป ช่วงชางมินก่อนสิ"
ผมตะโกนใส่พี่เซีย ผู้ที่เอาชางมินไปกอดไว้แน่นพร้อมร้องไห้ไม่เลิก
จู่ๆฝนก็ตกอย่างกับฟ้ารั่ว รถพยาบาลมารับชางมินไป
พี่เซียเป็นบ้าอะไรไม่รู้ อยู่ดีดีก็วิ่งออกไปทั้งอย่างนั้น ไม่ทันที่ผมจะตามออกไปด้วย ครูมินก็เข้ามาห้ามพร้อมกับล็อกประตูโรงเรียน
พี่เซีย...กับชางมิน...ทำไมถึง...
จนออกจากโรงเรียนได้ พี่ยุนโฮที่ไม่รู้เรื่อง มารอรับชางมินอยู่หน้าโรงเรียน
"พี่ยุนโฮ รีบไปกันเถอะ"
ผมกระโดดขึ้นตรงที่นั่งข้างคนขับ
"ไปไหนครับ"
"ไปโรงพยาบาลสิ ชางมินอาการกำเริบตอนวิ่งน่ะ"
"ว่าแล้วเชียว"
พี่ยุนโฮบ่นเบาๆพลางรีบออกรถ
"พี่ยุนโฮ..."
"อะไรเหรอ"
"พี่เซียกับชางมิน..."
ผมอ้ำอึ้งไป พี่ยุนโฮคงรู้เรื่องทุกอย่างสินะ
"เรื่องมันยาวน่ะ ผมว่าแจจุงอย่ารู้เลยนะ"
ผมใช้สายตาคาดคั้นอย่างรุนแรง ยังไงก็ต้องรู้ให้ได้
"บอกผมมาเถอะ ผมไม่อยากถูกปิดตาอีกแล้ว...ผมโดนหลอกใช่มั้ย"
"ไม่ใช่อย่างนั้น แจจุงเข้าใจผิดแล้ว"
"ไม่หรอก ผมเข้าใจถูกเลยแหละ ตั้งแต่คบกันมา ไม่มีวันไหนที่ชางมินไม่ถามถึงพี่เซีย ไม่มีวันไหนที่จะไม่แอบมองพี่เซียเล่นเปียโน แล้วก็ไม่มีวันไหนที่เขาจะมองผมด้วยความรักเลยซักครั้ง"
"...คุณเซีย...เป็นรักแรกและรักเดียว...ของคุณชางมิน"
"ก็แค่นั้นแหละ"
พี่ยุนโฮมองผมอย่างงงๆ ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เจ็บปวดเหมือนกันนะ
แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองสูญเสียอะไรเลยสักนิด
...คงเพราะชางมินไม่ใช่ของผมมานานแล้วล่ะมั้ง...
ผมว่าจะไม่คิดอะไร แล้วก็จะไปคุยกับชางมินตรงๆ เอาให้รู้เรื่องไปเลย แต่พอเห็นชางมินนอนอยู่นิ่งๆ ผมกลับไม่อาจปล่อยเขาไปได้ง่ายๆ
"อันที่จริงคนสวยแบบนายก็มีเยอะ แต่...คนที่สวยแล้วน่ารักด้วย...แบบเนี้ย "
" มีแต่นายคนเดียวเท่านั้นแหละ"
คำพูดที่ทำให้หัวใจของผมสูบฉีด มีแต่ชางมินคนเดียวเท่านั้นแหละ ที่ทำได้
"ไม่ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะ นายก็น่ารักอยู่ดี"
คำพูดของเด็กชายหัวโตในอดีตผุดขึ้นมา
นายคือชางมินรึเปล่านะ...เคยรู้สึกว่าใช่ แต่ตอนนี้มัน...
-
"แจจุง มาเยี่ยมชางมินใช่มั้ย"
"ครับ"
พี่มิกกี้ที่โผล่มาจากด้านหลังเข้ามาพูดกับผม เพราะพี่คนเดียวเลยเชียว
แล้วนี่จะมาเยี่ยมชางมินเหรอ ปาฏิหาริย์น่า
"เสร็จแล้วแวะไปหาพี่เซียบ้างนะ อยู่ห้องข้างเนี่ยแหละ"
พูดจบพี่มิกกี้ก็หายเข้าไปในห้องข้างหน้า
พี่เซียเองก็ป่วยเพราะโดนฝนไปอีกคน เราสามคนเดินไปเดินมาระหว่างห้องชางมินกับพี่เซีย พอตกกลางคืน ผมตัดสินใจนอนเฝ้าชางมิน ส่วนพี่มิกกี้นอนเฝ้าพี่เซีย
พี่ยุนโฮกลับไปกับคุณปู่ของชางมิน
กลางดึก ผมลืมตามาอีกทีก็พบว่าชางมินหายไปแล้ว
ไปหาพี่เซียรึเปล่าน้า...ผมรีบวิ่งไปที่ห้องพี่เซียทันที
...ว่างเปล่า
มีเพียงพี่มิกกี้ที่นอนพลิกตัวหนีเเสงไฟอยู่บนโซฟา
"พี่มิกกี้ ...ตื่นเร็ว...พี่เซียกับชางมินหายไปไหนไม่รู้"
เราสองคนออกตามหาพี่เซียกับชางมินไปทั่วโรงพยาบาล ขนาดนางพยาบาลเองยังไม่รู้เรื่อง คงเผลอหลับไปตอนไหนแน่ๆเลย ถ้าพ่อผมอยู่โรงพยาบาลนี้นะ จะเอาไปฟ้องให้หมดเลย
......................
"ชางมิน นายหายไปไหนมา แล้วทำไมพี่เซียเป็นแบบเนี้ย"
ผมตะโกนใส่ชางมินที่อุ้มพี่เซียลงมาจากบันไดที่ใช้ไปดาดฟ้าอย่างเดือดดาล
"แจจุง เรียกพยาบาลให้หน่อย"
ถึงจะโมโห แต่พอเห็นสีหน้าของชางมิน และพี่เซียที่ใบหน้าแดงก่ำด้วยพิษไข้ ผมก็รีบไปเรียกนางพยาบาลทันที
พอเหล่าพยาบาลรับพี่เซียไป ช่างมินก็ทรุดลงกับพื้นทันที
"ชางมิน...ชางมิน...!!!"
..........................................
-
แล้วจะมาอ่านต่อวันจันทร์นะคะ ไปเรียนหนังสืออ่ะ :m15:
-
ปลื้มคับ...ปลื้ม หนุกคับ o13
แบบว่า บ้า ดงบังชินกิ เหมือนกันคับ :o8:
-
ชางมินถูกนำตัวไปรักษาที่อเมริกาทันที เพื่อที่จะไปทำการผ่าตัด
ผมเลยไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่ห้องพี่เซีย นอกจากร้องไห้กับร้องไห้แล้ว ผมก็เอาแต่นั่งจ้องหน้าพี่เซีย โกรธก็โกรธ สงสารก็สงสาร
"เซีย...เซีย ฟื้นแล้วเหรอ"
"มิกกี้"
พี่เซียเอ่ยเสียงแหบแห้ง ดูไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง แต่ไข้ลดลงไปเอยะแล้ว ไม่นานคงหาย
"เมื่อคืนก่อนนายหายไปไหนมา ฉันนอนเฝ้าอยู่ตรงนี้ไม่เห็นเหรอ"
ผมไม่อยากฟังว่าพี่เซียหายไปไหน เพราะที่แน่ๆ เขาไปกับชางมิน
"พี่เซีย กินไรก่อนดีกว่านะ"
ผมรีบตัดบททันที
"แล้วชางมินล่ะ"
ผมชะงักกึก
"เขาไปแล้ว พี่กินนี่ก่อนเถอะ"
ผมกลั้นน้ำตาที่ทำท่าจะไหลอยู่รอมร่อ
"เขาไปไหน แจจุงนายเป็นอะไร ทำไมไม่บอกพี่ล่ะ ชางมินเค้าหายไปไหน"
***เคร้ง!!!***
"เค้าไปอเมริกาแล้ว เค้ากำลังจะตาย พี่รู้บ้างรึเปล่า เค้าควรจะไปตั้งแต่สองวันที่แล้วด้วยซ้ำ แต่เขายืนยันว่าจะบอกลาพี่ก่อนให้ได้ เมื่อ 5 ปีก่อนมันมีอะไรเหรอ บอกผมได้มั้ย"
น้ำตาเจ้ากรรมไหลพรากโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดได้ง่ายๆ ผมกลั้นใจปาดมันทิ้งซะแล้วหันไปพูด
"ผมขอโทษที่ตะโกน พี่รีบกินนี่เถอะ ชางมินฝากให้ผมดูแลพี่ให้ดีดีน่ะ"
"แจจุง พี่ขอโทษ"
"แค่พี่ี่ไม่ป่วย ชางมินก็จะมีความสุข เมื่อชางมินมีความสุข ผมก็จะมีความสุขเหมือนกัน"
ผมรีบพูดพแล้วก็รีบวิ่งออกมาจากห้องนั้นให้ไวที่สุด
พี่ยุนโฮยืนรออยู่แล้ว
"แจจุงเป็นอะไรไป"
"เปล่าฮะ ไม่มีไร พี่มานี่ทำไมเหรอ"
ผมถามไปพลางเช็ตน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว
"คือคุณชางมินเค้าฝากให้เอาของมาให้"
ผมมองพาสปอร์ตในมือพี่ยุนโฮ พี่ยื่นให้ผม 1 อัน
"พี่เข้าไปเถอะ ผมขอตัวนะ"
พี่ยุนโฮแอบเปิดประตูเล็กน้อย เสียงสนทนาของพี่มิกกี้กับพี่เซียรอดออกมา
"ขอโทษ...มิกกี้...มันไม่เหมือนเดิมแล้ว ตอนนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจ แล้วตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่าชางมิน..."
"คือคนที่นายรัก..."
ผมก้มหน้าลงปล่อยให้น้ำตาไหลลงพื้นอีกครั้ง
พี่ยุนโฮดึงมือผม แล้ววิ่งไปตามทางสีขาวที่ดูเหมือนจะยาวไม่มีที่สิ้นสุด
-
ดาดฟ้า......
ลมเย็นหอบอากาศชื้นๆระใบหน้า พื้นยังเปียกอยู่เล็กน้อยจากน้ำฝน
พี่ยุนโฮดึงผมไปนั่งที่เก้าอี้.ซึ่งหันหน้าไปทางทิศตะวันออก แต่ตอนนี้พระอาทิตย์คงกำลังค่อยๆลับหายไปทางด้านหลังของเรา
"สองคนนั่นน่ะเค้าสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ต้องมาจากกันเพราะโรคหัวใจที่คุณชางมินเป็น"
"พี่จะบอกผมทำไม"
พี่ยุนโฮกระชับมือของผมแน่นขี้น ผมไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะขัดขืน
"5 ปี ต่อมา พวกเขาก็ได้มาเจอกันอีกครั้ง แต่คุณเซียกลับความจำเสื่อม เขาสูญเสียความจำช่วงที่คิดว่ามีความสุขที่สุด แต่ก็สร้างบาดแผลในใจมากที่สุด เขารู้สึกว่าตัวเองถูกทอดทิ้งบวกกับไข้หวัดใหญ่ที่รุนแรงจนถึงขั้นว็อก แต่ตอนนี้..."
"เค้าจำกันได้แล้ว โดยที่ก่อนหน้านี้ชางมินใช้ผมเป็นสะพานเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้กับพี่เซีย เขาแกล้งทำเป็นเล่นเปียโนไม่เป็น"
พี่ยุนโฮนิ่งมอง พลางฟังผมอย่างตั้งใจ
"ข้อความที่ส่งไปไม่เคยได้รับกลับ ไม่เคยเดินไปส่งบ้านเลยซักครั้ง ไม่เคยบอกรักเลยซักคำ ไม่เคยมองด้วยสายตาโหยหาหรือคิดถึงเลยซักนิด"
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง เสียงลมพัดผ่านดังลอดกำแพงไป ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงให้ไหล่อันสั่นเทามันหยุดลง
"ผมจะเล่าเรื่องสมัยเด็กๆให้ฟังเอามั้ย"
จู่ๆพี่ยุนโฮก็พูดขึ้น ทำล่ายบรรยากาศอันน่าอึดอัดนี้ได้อย่างอัศจรรย์
"ตอนนั้นผมเองก็โตแล้วนะ แต่ดันไปหลงรักเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเข้า ผมมักจะแอบมองเธอเล่นกับเพื่อนๆเสมอ เธอน่ารักมาก แล้วก็เป็นที่รักของเพื่อนๆด้วย จนวันนึงที่เธอนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวที่หลังพุ่มไม้ในสนามเด็กเล่น"
ผมเงยหน้ามองพี่ยุนโฮช้าๆ ราวกับว่าได้ค้นพบอะไรบางอย่างในดวงตาคู่นั้น
"ผมหัวเราะให้กับตัวเอง ที่คิดว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิง ทั้งๆที่เธอใส่ชุดนักเรียนชาย"
น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้ว เหมือนว่าจะย้อนกลับขึ้นมาอีก
"คงเพราะผมมองแต่ใบหน้าของเธอ ไม่เคยมองที่อื่นเลย วันนั้นที่เห็นเธอนั่งร้องไห้อยู่ ผมรวบรวมความกล้าเข้าไปคุยกับเธอ"
"นายเล่นซ่อนหาอยู่รึเปล่า"
ผมเงยหน้ามองเด็กผู้ชายที่ยืนหันหลังทำเป็นไม่เห็นผม
"เปล่า"
ผมเอ่ยเบาๆ
"งั้นฉันนั่งกับนายได้ใช่มั้ย"
"แต่มันเลอะนะ"
ผมบอก
"นายยังนั่งได้เลย
เด็กผู้ชายคนนั้นหันมายิ้มให้ผม ดูหัวเขาออกจะโตๆยังไงไม่รู้ ตัวก็ผอมแห้งดูขี้โรคนิดๆด้วย
"ร้องไห้อยู่เหรอ ขอโทษที่มาขัดจังหวะ"
ผมยิ่งร้องหนักเข้าไปใหญ่ เมื่อเด็กหัวโตมานั่งเบียดข้างๆผม
อุ่นจัง...
"ร้องไห้ก็น่ารักไปอีกแบบนะนายเนี่ย"
"หา...?"
ผมมองหน้าเขาอย่างงงๆ เขานึกว่าผมเป็นเด็กผู้หญิงรึเปล่านะ
"รู้มั้ย...ฉันเป็นขโมย"
พูดจบ เด็กหัวโตก็ขโมยหอมแก้มผมไปหนึ่งฟอดเต็มๆ พลันวิ่งหนีไป
"ก่อนที่ผมจะวิ่งไปไกลกว่านั้น ผมก็ตะโกนกลับมาว่า...ไม่ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะ...นายก็น่ารักอยู่ดี"
ผมต่อประโยคของพี่ยุนโฮจนครบ เราสองคนนั่งมองหน้ากันเงียบๆ
"ผมคิดแล้วเชียว ว่าเล่าให้ฟังไม่ผิดคน"
"ทำไม..."
ผมเอ่ยถามเบาๆ หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ อย่างนี้สินะที่เขาเรียกว่าหัวใจพองโต
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ...ผมแค่"
ไม่ทันที่พี่จะพูดจบ ผมโผเข้ากอดพี่แทบจะในทันที
ผมได้แต่นั่งนิ่งอยู่หลังพุ่มไม้ สัมผัสอุ่นๆที่แก้มยังไม่หายไป
ตลอดมา ผมเฝ้าถามคนโน้นคนนี้ว่ามองผมแบบไหน
ไม่ว่าคำตอบจะออกมาเหมือนหรือแตกต่างกันยังไง แต่ความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้น มันไม่มีทีท่าว่าจะเกิดขึ้นอีกครั้งเลย
"ผมไม่คิดว่าความรู้สึกแบบนี้จะเกิดขึ้นได้อีก...ความรู้สึกที่เหมือนกับว่า..."
"เหมือนเจอสิ่งที่ขาดหายไปสินะ"
"ใช่ครับ"
ขอบใจนะชางมิน ฉันควรขอบใจนายสินะ
ทำไมฉันถึงดีใจขนาดนี้นะ ที่เด็กหัวโตนั่นไม่ใช่นาย
เด็กผู้ชายหัวโตคนนั้น...คือพี่ยุนโฮ...
พี่ยุนโฮ...คนที่ขโมยหอมแก้มผมที่หลังพุ่มไม้ในสนามเด็กเล่น
พี่ยุนโฮ...คนที่ขโมยแม้แต่จูบแรกของผมในห้องลองเสื้อ
และพี่ยุนโฮ...คนที่ขโมยหัวใจผมไปตอนไหนไม่รู้
................................................................
"สวัสดีครับ หายดีรึยัง"
ผมปล่อยพี่ยุนโฮเข้าไปหาพี่เซียคนเดียว เรื่องพาสปอร์ตนั่นแหละ เราสามคนจะไปอเมริกาด้วยกัน เพื่อไปหาชางมิน
คราวนี้ผมจะไปเพื่อขอบใจเขา พี่ยุนโฮเองก็เหมือนกัน
"เข้าไปเถอะ เชื่อผม"
"ไม่เอา รีบๆไปกันเถอะ"
พี่เซียชะเง้อคอมองหาผม
"ไม่เอา...อุ๊ย!"
"แจจุง..."
พี่เซียเรียก ผมยังรู้สึกผิดอยู่เลยแฮะ เลยพูดได้แค่ประโยคเดียว
"อีก 3 วันเจอกันที่สนามบินนะฮะ"
ผมรีบเดินออกมาทันที พี่ยุนโฮดึงมือผมไปจับไว้ข้างๆตัว เราสองคนบีบมือกันและกันหนึ่งที พลางเดินไปข้างหน้า ไปตามทางสีขาวที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดนั่น แต่คราวนี้มันไม่ว่างเปล่าและโดดเดี่ยวอีกต่อไป
ผมตั้งใจไว้ว่า เมื่อไหร่ ที่เด็กผู้ชายหัวโตคนนั้นกลับมา ผมจะบอกเค้าว่าผมเองก็ชอบเค้าเหมือนกัน
เอาล่ะ...ผมจะพูดแล้วนะ...
"พี่ยุนโฮ"
"หืม..."
"ผม..."
Someday I'll lay my love on you.Baby I don't wanna lose it now.
Just one, There's only you
I pray for this love to be true, now matter where we are
miss you, my baby you
จบบทพิเศษ...ความรักของผม...คิมแจจุง
-
ผมรักพี่นะ... ♥
บทที่ 12
ผมเคยดูหนังหลายเรื่องเลยที่พระเอกกับนางเอกมักจะตายตอนจบ แล้วเรื่องของผมล่ะ มันจะเป็นอย่างนั้นมั้ย
ผมนั่งพิมพ์คำว่า 'พี่รักชางมิน' ส่งไปให้ชางมินนับสิบข้อความ หวังว่า พอเขาตื่นขึ้นมา เขาก็จะได้เจอกับมัน
ระหว่างนั่งอยู่บนรถ ผมก็นั่งวางแผนขีวิตในอนาคตของเรา...ใช่...อนาคตของเรา
มันจะเป็นอนาคตที่มีแต่จุนซู และชางมิน
พอจบมหาลัย ผมจะทำงานเปิดร้านอาหารกับพ่อ ชางมินก็จะเตรียมตัวเป็นครูสอนเด็กอนุบาล
ผมไม่แน่ใจว่าชางมินจะรับเด็กมาเป็นลูกบุญธรรมรึเปล่า แต่ผมน่ะ เป็นคนขี้รำคาญ ไม่ค่อยชอบเด็ก แต่ถ้าให้สอนเปียโนล่ะก็ ไม่มีปัญหา...อิอิ
"พี่เซียยิ้มอะไรอยู่ได้คนเดียว ตอนนี้ชางมินอยู่ในห้องผ่าตัดนะ"
เสียงแจจุงรบกวนห้วงภวังค์แห่งความสุขของผม
"พี่กำลังคิดภาพในอนาคตของเราอยู่น่ะ"
แจจุงและพี่ยุนโฮหันมายิ้มให้กำลังใจผม
.....รถติดน่าดู ทำให้เราไปถึงช้ามาก ป่านนี้ชางมินน่าจะออกมาแล้ว เขาอาจกำลังแกล้งทำเป็นหลับเพื่อฟังผมบอกรัก หรืออาจกำลังเปิดดูข้อความในมือถืออยู่ก็ได้
เมื่อถึงโรงพยาบาล เราสวนทางกับคุณปู่ของชางมินตรงลิฟต์
"สวัสดีครับ"
พวกเราทักทายชราชราที่ถูกพยุงโดยหญิงท้องแก่
"ยุนโฮ คนไหนรึที่ชื่อคิมจุนซู"
พี่ยุนโฮหันมายิ้มทางผม
"ผมเองครับ"
ชายชรายิ้มให้อย่างเหนื่อยๆ พลางลูกศีรษะผมอย่างอ่อนโยน
"ขอบใจนะ ที่ช่วยต่อชีวิตให้ชางมินได้นานขนาดนี้"
พูดจบ คุณปู่และหญิงท้องแก่ก็ออกจากลิฟต์ ชายชราหายไปพร้อมกับด้านหลังที่มองดูหดหู่ชอบกล
"แสดงว่าชางมินคงปลอดภัยแล้วสินะ"
แจจุงกระโดดเบาๆในลิฟต์ที่กำลังเคลื่อนตัวสู่ชั้นบนอย่างรวดเร็ว
"คุณชางมินล่ะครับ...?"
ผู้หญิงที่ยุนโฮคำนับให้ ชี้ตรงไปที่ห้องไอซียู ผมรีบวิ่งนำไปทันที
ในห้องมีแต่อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ต่างๆส่งเสียงดังครืดคราดเป็นระยะ สายยางห้อยระโยงระยางรอบๆเตียงผู้ป่วย ที่มีชางมินนอนนิ่งอยู่
"เขาไม่ได้ใส่เครื่องช่วยหายใจนี่ แสดงว่าชางมินหายดีแล้ว"
แจจุงเอ่ยขึ้น ผมค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปหาอย่างยากลำบาก ทำไมเท้ามันหนักแบบนี้นะ
"ไม่เจอกันแค่ 5 วัน เธอผอมลงไปเยอะเลยนะ"
ผมเอ่ยทักเบาๆก่อนจะเงี่ยหูฟังเสียงของการมีชีวิต ดวงตาของผมเอ่อล้นไปด้วยนำอุ่นๆจนร้อนผ่าว
"เธอนี่แย่จริงๆเลย พี่อุตส่าห์มาเยี่ยม แต่ไม่ยอมแม้แต่จะลืมตามอง"
"พี่เซีย"
"แจจุง เราออกไปกันก่อนเถอะนะ"
พี่ยุนโฮพาแจจุงออกไป
ผมจับมือที่เย็นเฉียบของชางมินขึ้นมาแนบกับใบหน้า
"ชางมิน...จำได้มั้ย ที่คืนนั้นพี่เมามาก พอตื่นขึ้นมาก็เจอเธอนอนอยู่ข้างๆ ตอนนั้นพี่คิดได้อย่างเดียวเลยว่า ต้องฆ่าเธอให้ได้..."
".........."
"แต่ต่อไปนี้ เราสองคนจะหลับไปพร้อมๆกัน แล้วตื่นขึ้นมาพร้อมๆกันโอเคมั้ย"
ผมปาดน้ำตาที่ไหลเปื้อนมือของชางมิน จากนั้นก็ค่อยๆเบียดตัวขึ้นไปนอนบนเตียงคนไข้ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
"ฮึก...ตัวเธอ...เย็นจัง...ฮึก"
ผมวางศีรษะไว้บนอกอันราบนิ่งของชางมิน แล้วกอดจนแน่นให้ความอบอุ่นแผ่กระจ่ายเข้าไป พลางนิ่งมองเครื่องวัดชีพจรหัวใจด้านตรงข้าม
"ฮือ...ชางมิน...ไปรักษาที่อื่นเถอะนะ...ฮึก... ดูที่จอสิ ชีพจรของเธอวิ่งเป็นเส้นตรงเลย ทั้งๆที่พี่ยังได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้นอยู่แท้ๆ"
น้ำตาของผมไหลชะอกเปลือยเปล่าของชางมิน ผมพยายามเก็บกดเสียงสะอื้นไว้ในลำคอ
"อย่าปล่อยให้พี่พูดคนเดียวสิ...คนใจร้าย..."
เสียงร้องของผมดังขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ นี่หรือคือความจริง...
พี่ยุนโฮกับแจจุงเข้ามาช่วยกันดึงผมออกจากชางมิน
"ปล่อยนะ...ฮึก...ฉันจะอยู่กับชางมิน ฮือๆ...ถ้าเค้าตื่นมาแล้วไม่เจอฉัน เขาจะน้อยใจเอาได้"
"พี่เซียพอเถอะ มันไม่มีอีกแล้ว...ฮือๆๆ"
แจจุงกอดผมจากด้านหลังแล้วปล่อยน้ำตาทันที
"นายจะบ้าเหรอ ชางมินเขาต้องพักผ่อนนะ อย่าร้องไห้ให้เขาได้ยินสิ ออกไป!!!"
"คุณเซียครับ พอเถอะ คุณหนูเขาไม่ฟื้นอีกแล้วนะครับ"
"หยุดไปเลย!!! ออกไปให้หมดนะ หัวใจของเขายังเต้นอยู่เลย"
"ไม่นะพี่เซีย ชางมินตายแล้ว การผ่าตัดล้มเหลว เขาตายแล้ว ได้ยินมั้ยพี่เซีย...ชางมินตายไปแล้ว และจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก ไม่ว่าพี่จะร้องไห้มากมายแค่ไหนก็ตาม!!"
"ไม่จริง อย่าพูดอย่างนั้น...ไม่!!!!!"
...
-
ไม่นะ...ไม....ไม่จริงใช่ไหม :serius2: :o
ชางมิน อย่าพึงตายซิ :sad2:
ซีรีย์เกาหลีไม่จำเป็นต้องตายก็ได้นะ :o12:
ปาฎิหาริย์มีจริงรึปล่าว.... :a1:
-
เรื่องมันเศร้า น่าสงสารรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร :m15: :m15: :m15:
-
***เพี๊ยะ...!!!***
"เฮือก!!!"
ผมสะดุ้งเฮือกทันที น้ำตานองหน้าโดยไม่รู้ตัว ที่แก้มรู้สึกแสบๆคันๆ
"ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่พี่เซียน่ากลัวมากเลย ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น แถมยังร้องซะน่ากลัวแบบนั้นอีก"
ผมลูบเบาๆที่แก้มซ้าย...พลันยิ้มออกมาอย่างโล่งอก...
...แค่ฝันไปน่ะ
"ขอบใจนะแจจุง"
"ห๋า...!"
"ถึงแล้วครับ"
เสียงคุณบราวน์ดังมาจากที่นั่งคนขับ
"คุณคงกังวลเกินไป เลยฝันไปใช่มั้ยล่ะ"
"อืม..."
ผมพยักหน้าเบาๆให้พี่ยุนโฮ
"ไม่ต้องห่วงนะ เมื่อครู่คุณหนูใหญ่โทรมาบอกว่าคุณชางมินปลอดภัยแล้ว"
ผมหัวเราะทั้งน้ำตา พลางโผเข้ากอดแจจุงที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ขอบใจมากๆเลย แจจุง"
"อะไรกันครับเนี่ย"
ขอบใจนะ ขอบใจนายที่ช่วยปลุกชั้นให้ตื่นจากฝันร้าย
ใช่แล้ว...ต่อไปนี้...เราจะหลับไปพร้อมๆกัน และตื่นขึ้นมาพร้อมๆกันทุกวัน
ชางมิน...ขอบใจนะที่ยังรอพี่อยู่
ขอบใจมากเลย
จบบทที่ 12 :m23:
-
ตกใจหมด ที่แท้ก็จบบทที่ 12
มาต่ออีกเร็วๆ นะคะ ดีใจจังที่มันเป็นแค่ฝันร้าย
-
:กอด1: :กอด1: ขอกอดคนเขียน 1 ที
รอมาตั้งนาน มาต่อเีร็วนะ :กอด1: :bye2:
-
ผมรักพี่นะ... ♥
บทที่ 13
ผมรู้สึกว่าตัวเองตื่นแล้ว แต่ยังไม่อยากลืมตา เพราะต้องการให้คนที่ผมเจอเป็นคนแรกคือพี่จุนซู
สัมผัสอุ่นๆที่มือนี่น่าจะใช่นะ...ผมลองขยับดู ปรากฎว่าคนที่นอนหลับอยู่ค่อยๆขยับตัว
"ชางมินฟื้นแล้วเหรอ..."
หัวใจดวงใหม่ของผมทำงานได้ดีเกินไปรึเปล่านะ ตอนนี้มันเต้นรัวจนแทบจับจังหวะไม่ได้ :o8:
...ผมส่ายหน้าเบาๆแทนคำตอบ
"อ๋อ...ยังไม่ฟื้น งั้นพี่หลับต่อละกัน"
น้ำเสียงของพี่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาก แค่นี้ผมก็อุ่นใจแล้ว
ผมรั้งมือพี่ไว้เบาๆ แต่ยังแกล้งทำเป็นหลับอยู่
"ถ้าไม่ให้หลับก็ต้องตื่นมาคุยกัน ตื่นเดี๋ยวนี้นะ จอมกะล่อน"
ผมอมยิ้มจนแก้มป่อง แต่ยังไม่ขยับตัวหรอก อิอิ
"เอ...ทำไงชางมินของพี่ถึงจะตื่นน๊า..."
ไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากอุ่นๆของพี่ก็ทาบลงมา ผมลืมตาโพลงด้วยความตกใจ
"เล่นอะไรเนี่ย ถ้าผมหัวใจวายตายขึ้นมาจะทำยังไง"
"ก็เอามาฝากพี่ไว้ก่อนสิ" :m14:
ผมยิ้มให้คนตรงหน้าที่ทำท่าทะเล้น อย่าให้หายนะ ผมจัดการแน่
*ตุบ*...!
"อะไรน่ะ"
ผมถามเมื่อได้ยินเหมือนของแข็งตกพื้น
"สมุดบันทึกน่ะ นั่งเขียนมาได้ 2 วันแระ"
"เขียนเรื่องไรเหรอ เขียนว่ารักผมแน่ๆเลย"
ผมแกล้งแซว พลางทำท่าจะแย่งสมุดปกหนังนั่นมา
"ก็บอกแล้วไงว่าเป็นสมุดบันทึก จะให้เขียนอะไรล่ะ ก็แค่บันทึกเรื่อยเปื่อยน่ะ"
"ชางมินฟื้นแล้วเหรอ!!"
เสียงแจจุงดังแทรกอากาศมา ตามมาด้วยพี่ยุนโฮอีกคน ที่ถือถุงอะไรเต็มมือไปหมดไม่รู้
"ทำเอาพวกเราเป็นห่วงแทบแย่"
"เป็นห่วงแล้วไปช็อปปิ้งเนี่ยนะ"
พี่จุนซูพูดเหน็บ
เออ...แล้วผมควรจะบอกกับแจจุงเค้ายังไงล่ะเนี่ย เรื่องของเรา...
"แหม ก็คนกำลังข้าวใหม่ปลามันนี่นา อิอิ"
แจจุงหันไปคล้องแขนพี่ยุนโฮ ทำเอาพวกเราต่างอึ้งไปตามๆกัน
"หมายความว่าไง"
ผมถามไป ไม่นึกว่าอะไรๆมันจะลงตัวแบบนี้
"ขอโทษนะชางมิน คือว่าฉันคงต้องทิ้งนายแล้วแหละ เพราะตอนนี้ฉันเจอเด็กหัวโตของฉันแล้ว"
"เด็กหัวโต!!"
เราสามคนทวนประโยคตามพร้อมๆกันอย่างสงสัย ส่วนพี่ยุนโฮก็คลำหัวตัวเองเสียยกใหญ่
"อืม...ถ้าใครอยากรู้ก็ตามออกมาแล้วกัน"
พูดจบแจจุงก็วิ่งออกไปด้วยท่าทางร่าเริงเกินพิกัด ดูเหมือนจะแอบเหยียดยิ้มอยู่ด้วยนะเนี่ย
พี่ยุนโฮ ทิ้งของลงกับพื้นพลางวิ่งตามออกไปอย่างว่องไวไม่แพ้กัน
"พี่จุนซู...จะไปไหน!!"
ผมรั้งมือพี่ไว้ก่อนที่ต่อมอยากรู้อยากเห็นของพี่จะทำงานเกินหน้าที่
"ก็อยากรู้นี่นา เค้าให้ตามออกไป"
"ไม่ต้องไปอยากรู้เลย อยู่กับผมเนี่ยแหละ"
"เชอะๆ" :m16:
พี่ทำหน้างอนๆ พลางเดินไปหาอะไรในตู้เย็นดื่ม (ทำเหมือนอยู่บ้าน)
"อ้าว คุณบราวน์"
คุณบราวน์เดินเข้ามากระซิบกับผม แล้วเรื่องที่ไม่คาดฝันมันก็มาถึงจนได้
"อย่างงั้นเหรอครับ"
"มีอะไรกันเหรอ"
พี่จุนซูที่พอจะอ่านสีหน้าผมออก เดินเข้ามาถาม โชคดีที่พี่ฟังภาษาอังกฤษไม่ออก
"ขอบคุณครับ...งั้นคุณช่วย..."
ผมสั่งคุณบราวน์ไปด้วยภาษาอังกฤษทำเอาพี่เริ่มงอนอีกครั้ง
เมื่อฝรั่งร่างใหญ่ออกไป พี่ก็เดินเข้ามาแทน
"จะบอกหรือไม่บอก"
"อะไร..."
"คุยไรกัน"
"เดี๋ยวก็รู้เอง"
"หืม...?"
.....................................................................................
-
.........................................................................
"ตกลงเธอมีรถกี่คันกันแน่ฮะ ชางมิน"
ผมถามขณะที่นั่งตัวลีบอยู่ในสปอร์ตเปิดประทุนสีแดงคันงาม เฮ้อ...อยู่ท่ามกลางถนนอันว่างเปล่าที่ซึ่งห่างไกลจากโรงพยาบาล
"มีคันนี้คันเดียวแหละคร๊าบ"
"แล้วลีมูซีนสีขาวกับบีเอ็มสีน้ำเงินที่เธอใช้ตอนอยู่เกาหลีล่ะ ของใครมิทราบ"
เอ...ครบแล้วสินะ ทำไมถึงมีแต่ของหรูๆเนี่ย
"ลีมูซีนน่ะของที่บ้านใหญ่ให้เอามาใช้ ส่วนบีเอ็มน่ะ พี่สาวของผมคนที่ท้องเค้าไม่ใช้เลยให้ยืมก่อน ของผมน่ะ มีคันนี้คันเดียว ไว้ใช้ในอเมริกา"
"โหยๆๆๆ"
ไอ้พวกคนรวยเอ๊ย แล้วนี่จะพาเราไปปู้ยี่ปู้ยำที่ไหนล่ะ
"อ้าว จอดทำไมล่ะ ตรงนี้ไม่เห็นมีไรเลย"
"เดี๋ยวสิ คนแก่ใจร้อนจริงๆ"
"ใครแก่ไม่ทราบ ไอ้เด็กบ้า"
ผมหยิกแขนชางมินเบาๆ พลางนั่งนิ่งให้ร่างสูงใช้ผ้าพันปิดดวงตาจนมืดสนิท
"มีปิดตงปิดตา เดี๋ยวถ้าไม่เจ๋งจริงล่ะน่าดู"
"..."
เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นอีกครั้ง จากนั้นลมเย็นๆก็ปะทะกับใบหน้า ชางมินจับมือผมไว้
ดูเหมือนมือเขาจะสั่นๆเล็กน้อยนะ มีอะไรรึเปล่า หรือว่าตื่นเต้นที่จะบอกอะไรกับเรา
เฮ้อ!! แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว
ครู่ใหญ่ๆผ่านไป เสียงเครื่องยนต์ดับสนิท ชางมินลงมาประคองผมออกจากรถสุดหรูโดยยังไม่เปิดผ้าออก
ทางเดินดูเหมือนจะเป็นบันไดด้วยแฮะ สงสัยจะเข้าไปในตัวบ้าน รู้สึกอุ่นๆ
จากนั้นชางมินก็ให้ผมนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วชางมินก็นั่งลงข้างๆ เมื่อผ้าเปิดออก ก็พบว่าข้างหน้าเป็นเปียโนหลังใหญ่สีขาว
"จำได้มั้ย ที่ผมเคยบอกว่าจะเล่นให้ฟังเฉพาะคนที่ผมรักเท่านั้นน่ะ"
"อืม"
ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ก็ตอนนั้น สายตาของเธอดูจริงจังมากเลยนี่นา ชางมินเริ่มลงมือบรรลงเพลงอย่างบางเบาและเพราะพริ้ง เสียงตัวโน้ตล่องลอยข้างๆหู ราวกับเป็นเสียงกระซิบบอกความรู้สึกที่เรามีต่อกัน
ความสุขในตอนนี้ มันไม่สามารถเทียบกับอะไรได้อีกแล้ว ชางมินเลื่อนมือมาโอบไหล่ พลางวางลงบนบันไดโน้ตสีขาวอย่างนุ่มนวล
"มัวคิดอะไรอยู่......ตั้งใจฟังหน่อยสิครับ"
เสียงของชางมินกระซิบอยู่ที่ข้างหู ร่างของผมเอนไปตามจังหวะของชางมิน
"No matter how I wait I can't go nextto you ,crying"
แม้เสียงของเปียโนจะดังแทบกลบเสียงกระซิบเพลงของชางมิน แต่ที่ได้ยินชัดกว่าอะไรทั้งหมด
...ก็คือเสียงหัวใจของเราทั้งสองคน...ที่มันเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
ผมพริ้มตาหลับเพื่อซึมซับกลื่นกายของชางมิน
...กลิ่นสบู่อ่อนๆ...กลิ่นแชมพู...
ความอบอ่นจากแผ่นอกและอ้อมแขน...
"No matter how I wait I can't go nextto you ,crying
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ฉันจะรอ
ฉันเสียใจที่ไม่สามารถไปอยู่เคียงข้างเธอได้
You only gave me pain and you didn't know me
เธอทำให้ฉันเจ็บปวด และเธอก็ไม่เคยรู้
Are you telling me to leave?
เธอกำลังจะบอกให้ฉันไปจากเธอใช่ไหม
I miss you,I miss you
ฉันคิดถึงเธอ ฉันคิดถึงเธอ
To the point where I hate myself
ตรงนี้แหละที่ทำให้ฉันเกลียดตัวเอง"
"เดี๋ยวก่อนชางมิน...พี่ว่ามันแปลกๆนะ"
"ทำไมเหรอ"
เสียงเปียโนชวนฝันเมื่อครู่หยุดลง...
ชางมินรีบชักมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนที่ผมจะทันได้เห็น...แต่ก็ไม่ทัน
"พี่ไม่เก่งอังกฤษหรอกนะ ... แต่ฟังๆดูแล้วมันเศร้ายังไงไม่รู้ ... เหมือนกับว่าเราจะต้องจากกันเลย"
ชางมินซุกหน้าลงบนไหล่ผม
"อย่าคิดมากนะ ผมแค่อยากจะบอกมันให้พี่รู้ก็เท่านั้นเอง พี่ไม่ยอมตั้งใจฟังน่ะสิ ถึงฟังไม่รู้เรื่อง"
"ไม่ใช่อย่างงั้นซะหน่อย ... แล้วทำไมเธอถึงต้องร้องไห้ด้วยล่ะ"
"ก็เพลงมันความหมายดีนี่นา พี่น่ะแปลไม่ออกเอง ... อยากให้ผมเปลี่ยนเพลงไหมล่ะ"
ก็รู้ๆกันอยู่ว่าภาษาอังกฤษกับผมน่ะไม่ถูกกัน แล้วทำไมต้องเอามาพูดเวลานี้ด้วย
"เชอะ!! พี่ไม่ได้โง่ขนาดนั้นซักหน่อย...เล่นต่อก็ได้ เอาให้จบนะ"
"......"
"ชางมิน..."
"......"
"ชางมิน!!!!"
จู่ๆชางมินก็เงียบไป ผมเตรียมจะหันไปดู แต่ชางมินกลับใช้ศีรษะกดทับไหล่ผมไว้
"ขออยู่อย่างนี้นานๆนะ ... อยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป จะได้มั้ย"
สองมือรัดเอวผมไว้แน่น ใบหน้ากดซุกลงไปที่คอ ผมปล่อยให้ชางมินทำตามใจไปเรื่อยๆ เพราะผมเองก็มีความสุขเหมือนกัน
"พี่จุนซู...สมมติถ้าผมตาย...พี่จะอยู่ต่อไปได้ใช่มั้ย"
"......ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ"
"บอกมาสิ ... ผมแค่อยากรู้"
ผมเดาใจชางมินไม่ออกจริงๆ ทั้งๆที่กำลังมีความสุข แต่ผมกลับรู้สึกโมโหขึ้นมาอีกแล้ว
"คงลืมมั้ง...เหมือนเมื่อ 5 ปีก่อน"
ผมตอบแกมประชดนิดๆ หรือไม่แน่อาจจะเป็นอย่างนั้นจริงๆก็ได้
"จะไม่ร้องไห้ใช่มั้ย"
".................."
"จะร้องแค่นิดเดียวใช่มั้ย"
"ไม่รู้สิ...อาจจะเจ็บจนทนไม่ไหว แต่เดี๋ยวก็คงลืมไปเอง"
"งั้นก็ดี..."
"........."
ผมผลักชางมินออก
"พูดอย่างนี้ทำไม...เธอกำลังจะทิ้งพี่ไปงั้นเหรอ"
"............."
ชางมินก้มหน้านิ่ง
"ถ้าอยากตายนักก็เชิญ!"
พูดไม่ทันขาดคำ ชางมินก็ล้มลงไปกองกับพื้น
"ชางมิน...ชางมิน!!! เธอล้อเล่นพี่ใช่มั้ย...ชางมิน!!!"
ผมเขย่าร่างชางมินที่ไม่ได้สติ เพราะการร้องไห้ ทำเอาผมหมดแรงที่จะก้าวต่อ
ผมค่อยๆแบกชางมินไปยังรถสปอร์ตสีแดง
"ขับยังไงล่ะเนี่ย"
ถึงพอจะรู้ทักษะพื้นฐานมาบ้าง แต่ก็ไม่เคยลองขับเอง แถมกับรถฝรั่งเสียด้วย
ผมสตาร์ทเครื่อง พลางเหยียบคันเร่งอย่างผิดๆถูกๆ
"ชางมิน อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ถ้านายไม่อยู่ พี่ก็อยู่ต่อไม่ได้เหมือนกัน"
ผมมองถนนข้างหน้าสลับกับอักษรอังกฤษ
ตัว p คืออะไร ตัว n คืออะไรเนี่ย จำไม่ได้แล้ว
ที่สำคัญ โรงพยาบาลไปทางไหนล่ะ ก็ตอนมาผมถูกปิดตานี่นา
"ชางมิน ทำไงดี ไปทางไหน"
ผมขับปัดไปซ้ายทีขวาที พวงมาลัยมันลื่นมากๆเลย ถ้าไม่จับให้แน่นมันก็คอยจะหมุนหนี บ้าชะมัด
ถ้าเป็นอเมริกาน่าจะขับเลนขวาใช่มั้ย โอ๊ย!ปวดหัวจัง ทำไงดี
ผมอดที่จะร้องไห้ไม่ได้ ทำไมจู่ๆก็มาเกิดเรื่องอะไรแบบนี้ได้นะ
...ข้างหน้า...แสงไฟดวงใหญ่ราวกับสปร์อทไลท์ของรถบรรทุกสินค้า ค่อยๆใกล้เข้ามา
ผมโผเข้ากอดชางมินเอาไว้ พวงมาลัยหมุนติ้วจนรถหักเลี้ยวอย่างกะทันหัน และแล้ว...
***โครม!!!!!!!!!!***
...
นั่นแสงอะไรอ่ะ...พระเจ้าเหรอ...แล้วรอบๆตัวผมนี่ใครกันนะ หรือเป็นสาวกของพระเจ้ามารับตัวผม
ไม่ไหวแล้ว ...ขอหลับอีกซักงีบก็แล้วกัน...
"หมอค่ะ เลือดหมดแล้วค่ะ สำรองก็หมด"
"หมอคะ คนไข้ทางนี้หัวใจหยุดเต้นไปแล้ว"
"ปั้มหัวใจสิ!"
"ไม่ได้ค่ะ หัวใจล้มเหลวไปแล้ว"
"หมอคะ เลือดไม่พอค่ะ ต้องหาผู้บริจาคด่วนเลยนะคะ"
"นี่เธอ คนไข้คนนั้นเลือดกรุ๊ปอะไร ใช้แทนได้รึเปล่า
"ได้ค่ะ!!"
"งั้นให้เลือดต่อเลย นี่เธอ เฝือกขาล่ะ"
"ค่ะๆๆ!!"
จบบทที่ 13
-
เง้อ คราวนี้จะตายหมู่เลยเหรอ :sad2: :sad2:
-
:m15: เศร้าจังเลย มาต่อเ๋ร็วนะขออย่้าให้มีใครตายเลย :bye2:
-
:m15: :m15: อะไรยังไง ไหงเป็นแบบนี้ล่ะ แน่จริงเอาให้ตายทุกคนเลยนะ :o12:
-
ผมรักพี่นะ... ♥
บทที่ 14
"พี่เซีย...วันนี้เราไปเยี่ยมชางมินกันนะ"
ผมยืนมองพี่เซียจากริมประตู เรากลับมาเกาหลีได้ 1 อาทิตย์แล้ว โชคดีที่ช่วงนี้ปิดเทอมแล้ว พวกเราได้ช่วยกันอธิบายเรื่องราวต่างๆให้พ่อแม่ของพี่ฟัง ซึ่งพวกท่านก็เข้าใจดี และก็ได้ขอให้เป็นหน้าที่ของเราที่จะช่วยพี่เซียจากอาการที่เป็นอยู่
"รีบอาบน้ำเถอะนะ พี่จะให้ชางมินรออยู่คนเดียวเหรอ"
"ชางมินก็นั่งอยู่ตรงนี้ไง นายมองไม่เห็นเหรอ แจจุง"
ผมเงยหน้าขึ้นเพื่อกล้ำกลืนน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา
"พี่ต้องเขียนบันทึกต่อนะ ไม่งั้นแก่ไปจะลืมหมด"
พี่เซียพูดด้วยท่าทางลอยๆ พลางก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรลงไปในสมุดปกหนัง
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ...มันไม่มีตัวหนังสือเลยซักตัว มีแต่รูปคนที่เป็นลายเส้นยุกยิก กับรอยน้ำตาของพี่
"พี่เซีย..." เสียงของผมเริ่มแหบพร่า พลางค่อยๆเข้าไปพยุงพี่
"ไปอาบน้ำกันนะ พาชางมินออกไปข้างนอกบ้างสิ"
"อืม...ก็ดี แล้วเพลงที่พี่บอกให้หามาล่ะ"
เพลง I miss you น่ะเหรอ ผมเอามาให้พี่เลือกตั้งหลายเพลง ของนักร้องหลายคน แต่มันก็ไม่ใช่เพลงที่พี่อยากได้ซักที
"ผมหาไม่ได้...มันเป็นเพลงที่ชางมินแต่งเองหรือเปล่า ความหมายล่ะ มันเป็นยังไง เกี่ยวกับอะไร"
ผมนั่งลงใบหน้าอยู่ระดับอกพี่ พลางถามด้วยน้ำเสียงที่ดูสดใสที่สุดเท่าที่จะทำได้
"อืม...ไม่รู้สิ มันเป็นภาษาอังกฤษนี่นะ ชางมินอาจแต่งเองก็เป็นได้ แต่ทำนองมันคุ้นมากเลย"
ผมถอนหายใจด้วยความท้อแท้
"งั้นอาบน้ำก่อนนะ แล้วเดี๋ยวเราค่อยไปถามชางมินกัน...นะครับพี่เซีย"
"อืม!!"
พี่ค่อยๆหอบร่างอันซูบผอม และเฝือกขาเข้าไปในห้องน้ำ ไม่ถึง 10 นาที เราสองคนก็ออกมายืนรอพี่ยุนโฮ ที่เพิ่งจะเอารถเข้ามาจอดรับ
"พี่ยุนโฮ อย่าขับเร็วนักสิ มันอันตรายนะ"
"ไม่ได้หรอก ก็ดูท้องฟ้าสิ มืดครึ้มออกขนาดนั้น เดี๋ยวก็ได้ตากฝนกันแน่"
พี่ยุนโฮพูด ผมหันไปมองพี่เซียที่นอนหลับอยู่ด้านหลัง ก็ตอนกลางคืนแทบไม่ได้นอนเลยนี่นา หลังจากเหตุการณ์นั้น ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครได้นอนเต็มตาเลยซักคน ไม่มีใครคาดคิดว่าชางมินจะจากไปเร็วขนาดนี้ หัวใจที่เปลี่ยนใหม่ปฏิเสธร่างกายจึงไม่สามารถทำงานได้ ส่วนพี่เซียเองก็เกือบจะต้องทิ้งชีวิตไปกับอุบัติเหตุครั้งนั้น พี่เสียเลือดไปมาก แต่สุดท้าย คนที่ช่วยพี่ไว้ก็คือชางมิน
เลือดของทั้งสอง รวมเป็นหนึ่งเดียวในร่างกายพี่ ผมไม่แปลกใจเลยถ้าพี่จะบอกว่า ชางมินอยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง
เพราะอันที่จริงแล้วทั้งสองไม่เคยแยกจากกันเลย ทั้งร่างกาย หัวใจ และจิตวิญญาณของทั้งคู่ ได้รวมเป็นหนึ่งเดียวแล้ว
ที่หลุมศพ แผ่นป้ายหินสีขาวที่โผล่พ้นพื้นดิน ใบหน้าของชางมินและชื่อของเขา ถูกสลักไว้อย่างประณีต ข้างหน้ามีดอกไม้ช่อใหญ่ว่างไว้ก่อนแล้ว คงจะเป็นพี่มิกกี้สินะ พี่เซียวางไม้เท้าลง แล้วนั่งลงปล่อยให้ไหล่ของตนเองนั้นอิงแอบกับแผ่นป้ายหิน
"ชางมิน"
ผมเรียกชื่อเพื่อนรักเบาๆ หลังจากวางช่อลิลลี่ลงไป
"ขอบใจนายนะ ที่เปิดตาให้กับฉัน ฉันพบว่าการรักใครซักคน มันไม่ลำบากเลยซักนิด หากเรารักเค้าด้วยหัวใจ เราไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร และการที่ชีวิตนี้ เราสามารถจะมอบความรักให้กับใครซักคน แม้จะอยู่บนโลกนี้ได้ไม่นาน แต่หัวใจของคนคนนั้นก็จะยังมีเราตลอดไป เหมือนที่พี่เซียไม่เคยลืมนาย"
ผมยิ้มให้กับใบหน้าเลื่อนลอยของพี่ ที่ตอนนี้พิงศีรษะลงกับแผ่นหิน ราวกับทั้งสองกำลังอิงแอบไหล่ของกันและกันอยู่
พี่ยุนโฮวางช่อดอกไม้ลงข้างๆของผม
"คุณชางมิน..."
สายลมพัดหอบใบไม้ให้ปลิวสลอน ความเยือกเย็นของอากาศ คงทำให้พี่เซียรู้สึกเปล่าเปลี่ยวไม่น้อย
"ผมต้องขอบคุณ คุณมากๆ ที่ทำให้ผมได้รู้จักกับรักแท้ ...ได้รู้จักกับแจจุง..."
เราสองคนหันมายิ้มให้กันบางๆ
"ให้ผมได้รู้จักทะนุถนอมเวลาที่มีอยู่ จนแม้วินาทีสุดท้าย...ความตาย...ก็ไม่ใช่คำตอบของคำว่ารัก แต่มันเป็นคำถาม ว่าเราจะรักคนคนนั้นได้มากแค่ไหนต่างหาก...ตลอดมาผมไม่เคยเดาใจคุณออกเลย ผมกลับคิดว่าคุณคงกำลังสนุกกับการเล่นเกมส์บางอย่างอยู่...แต่ผมคงโง่เกินกว่าจะเข้าใจในสิ่งที่คุณทำได้ จนถึงตอนนี้ ผมเชื่อว่าเราทุกคนที่ได้รับรู้เหตุการณ์นี้ คงจะไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่า ความรักมันมีอิทธิพลมากแค่ไหน ต่อจากนี้ ผมขอให้คุณมีความสุข วันหนึ่ง เซียจะยิ้มได้ และวันนั้น คุณเองก็จะยิ้มอย่างไร้กังวลเช่นกัน"
อากาศเริ่มอึมครึมลงอย่างรวดเร็ว เราทั้งคู่รีบถอยออกมา เพื่อให้พี่เซียได้อยู่กับชางมินตามลำพัง เมื่อมองจากที่ไกลๆออกไป ราวกับว่าผมได้มองเห็นชางมินและพี่เซียนั่งอิงแอบกันอยู่จริงๆ พี่เซียค่อยๆยิ้มออกมาพร้อมกับน้ำตา ผมซุกใบหน้าลงกับแผ่นหลังของพี่ยุนโฮ เราสองคนร้องไห้ด้วยกันเบาๆ...
"ชางมิน พี่อยากฟังเพลงนั้นต่อจัง เพลงที่เธอยังเล่นไม่จบน่ะ ท่อนสุดท้ายมันเป็นยังไงเหรอ"
สายลมพัดแรงขึ้นราวกับเตือนว่าเวลาแห่งความโศกเศร้ากำลังจะกลับมาอีกครั้ง
...
"พี่จุนซู ...อยากฟังจริงๆเหรอ"
ผมหันไปตามเสียงของชางมิน
ใบหน้ายิ้มละไม กับทักซิโดสีขาว นั่งบรรเลงเพลงที่ผมโหยหามานาน เหนือเปียโนสีขาวนั่น มีกระดาษโน้ตที่ลอยไปลอยมาราวกับกำลังโต้กับคลื่นลมในมหาสมุทร
ผมดันตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เฝือกขาทำให้ผมไม่สามารถเดินไปหาชางมินได้
"ตั้งใจฟังสิครับ..."
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร...ฉันจะรอ
ฉันเสียใจที่ไม่สามารถไปอยู่เคียงข้างเธอได้ เธอทำให้ฉันเจ็บปวด และเธอก็ไม่เคยรู้
เธอกำลังจะบอกให้ฉันไปจากเธอใช่ไหม... ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน
...ตรงนี้แหละที่ทำให้ฉันเกลียดตัวเอง
ฉันอยากจะร้องไห้ แนอยากจะคุกเข่าลง...ถ้าเพียงสิ่งที่ผ่านมามันไม่เกิดขึ้น"
ผมควักสมุดบันทึกหนังเล่มเล็กออกมา พลางบรรจงเขียนถ้อยคำที่อยากจะบอกลงไป ผมตั้งใจจะมอบมันให้ชางมิน
ชางมินไม่ได้จากไปไหนจริงๆ บทเพลงของเขายังคงก้องกังวานอยู่รอบๆกายผมนี่เอง
เนื้อหาที่ผมเพิ่งจะเข้าใจ หากผมตั้งใจฟังอย่างที่ชางมินมักว่าเสมอ
ในตอนนั้น ผมคงรีบเซ้าซี้เค้นความจริงจากเขา ผมคงจะขอกลับโรงพยาบาล
หรืออย่างน้อย หัวใจก็คงยังไม่ล้มเหลวขณะที่ดูผมขับรถ
น้ำตาหยดลงบนกระดาษขาวจนเปื่อยมองเห็นตัวหนังสือที่อยู่ด้านหลัง มันไม่ใช่น้ำตาของผม ผมค่อยๆเงยหน้าไป และพบว่าชางมินมายืนอยู่ตรงนี้แล้ว ที่เปียโน ตัวโน้ตยังคงเคลื่อนไปเรื่อยๆ ราวกับยังคงมีคนเล่นมันอยู่
"The memories where I loved you crazily...ความทรงจำที่ฉันได้รักเธออย่างมากมาย
มันเฝ้าหลอกหลอนและย้ำเตือนฉัน
แต่ฉันไม่สามารถหลีกหนีหรือหลบซ่อนจากความรักนี้ได้อีกต่อไปแล้ว
ฉันไม่ควรทำอย่างนี้ แต่ฉันคิดถึงเธอแทบขาดใจ...I miss you to death"
บทเพลงค่อยๆเบาลงจนเกือบจะจางหายไป ชางมินโน้มตัวลงมาประทับริมฝีปากที่หน้าผากของผม ความอบอุ่นท่ามกลางสายลมที่กระหน่ำแรง
กว่าที่ดวงตาพริ้มหลับของผมลืมขึ้น...ทุกสิ่งทุกอย่างก็ได้จากหายไปเสียแล้ว ด้านหลังของชุดทักซิโด้จางหายไปกับสายลม
"ช...ชางมิน..."
เสียงแหบพร่าของผมไม่สามารถดึงช่างมินกลับมาได้อีกแล้ว...ชางมินจากไปแล้วจริงๆเหรอ
"ชางมิน!!!"
ผมร้องไห้เสียงดัง พลางกรีดร้องเพื่อให้ชางมินได้ยิน ได้รับรู้ว่าผมรู้สึกยังไง
"เธอจะทิ้งพี่ไปจริงๆเหรอ...คนใจร้าย...กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!...ฮือ..."
"พี่เซีย...ไปเถอะ ฝนจะตกแล้ว"
ผมสะบัดมือแจจุงออก ไม่ยอมหยุดอาละวาด
"ที่เธอร้องไห้ ก็เพราะไม่อยากจากพี่ไปเหมือนกันไม่ใช่เหรอ"
ผมทุบสมุดบันทึกหนังลงกับพื้นดินอย่างบ้าคลั่ง มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว ผมไม่มีโอกาสมอบให้ชางมินอีกแล้ว
"พี่เซีย ...เลิกทำแบบนี้เถอะนะ...ฮึก...พี่เซีย...พอเถอะนะ...ฮือ..."
สายฝนค่อยๆโปรยปรายจนกลายเป็นซัดกระหน่ำ เสียงของเราไปไม่ถึงกัน
"ปล่อยนะ!!!นายไม่เข้าใจหรอก ว่าการสูญเสียมันเป็นยังไง...ลองเป็นพี่ยุนโฮบ้างสิ"
"แล้วพี่จะทำอะไรได้ เมื่อชางมินเค้าตายไปแล้ว...พี่เข้าใจมั้ยว่าชางมินเค้าจะไม่กลับมาอีกแล้ว"
"ไม่!!! ไม่มีทาง ซักวัน ชางมินเค้าต้องกลับมาหาพี่ จริงๆนะ นายเชื่อสิ ชางมินเค้าไม่ได้ไปไหนจริงๆหรอก"
ม่านฝนค่อยๆบดบังทัศนียภาพ น้ำตาของผมและแจจุงเองก็หลั่งรินไม่ต่างจากสายฝนนัก
"พี่อย่าทำแบบนี้สิ ผมเองก็เสียใจเหมือนกัน ใครๆก็เสียใจ"
ผมร้องไห้ไม่หยุด พลันหันไปกอดป้ายหลุมศพของชางมิน รูปที่สลักอยู่บนนั้น มันยิ่งตอกย้ำว่าชางมินจากไปแล้วจริงๆ
"ผมทนไม่ไหวแล้วนะ"
แจจุงวิ่งออกไป ปล่อยให้ผมกอดชางมินอยู่เพียงลำพัง
ผมเริ่มจะหายใจติดขัด สงสัยจะเป็นหวัดซะแล้วสิ
แล้วชางมินล่ะ...นอนอยู่ข้างล่างคนเดียว คงหนาวแย่ แล้วยังจะให้ผมทิ้งเขาไว้อีกหรือไง ผมกอดชางมินให้แน่นขึ้น แผ่นหินอันเย็นยะเยือก ถูกไหลชะไปด้วยสายฝนและหยดน้ำตา
"เซีย ไปเถอะ ฝนตกหนักมากเลยนะ!!!"
เสียงพี่ยุนโฮนี่นา
"เย็นสบายดีออก ตอนเด็กๆ เราสองคนก็มักออกมาเล่นน้ำฝนอย่างงี้ทุกที ถึงแม้ผมจะได้แต่มองเค้าเล่นอยู่ในร่มก็ตาม...ผมไม่ถูกกับฝนนี่นา"
ผมเริ่มไอไม่หยุด มือที่กอดชางมินไว้ค่อยๆอ่อนแรงลง ดวงตาและใบหน้าร้อนผ่าว
"ขอร้องล่ะ ลุกขึ้นเถอะนะ คุณชางมินจะสบายใจได้ยังไง ถ้าเห็นคุณเป็นแบบนี้"
"ฮึก...งั้นให้ฝนหยุดก่อนได้มั้ย ...ชางมินเค้าหนาวมากเลยนะ"
ไม่มีใครเอาผมออกจากตรงนี้ได้ เรื่องอะไรผมจะทิ้งชางมินไว้ล่ะ ฝนตกหนัก ทั้งหนาวทั้งเหงา เขาอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก ทุกคนยังชดใช้ความเดียวดายที่ชางมินได้รับในตอนเด็กไม่หมดเลย ทั้งๆที่กำลังมีความสุขแท้ๆ
แต่พระเจ้าลำเอียง...ชางมินไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนเลย...งี่เง่าที่สุด
ผมจะกอดเขาไว้แบบนี้แหละ ...อ้อมกอดที่โหยหามาเนิ่นนาน...ทำไมภาพข้างหน้ามันมัวๆนะ...
นั่น...
ใช่ชางมินรึเปล่า...ชางมินจริงๆเหรอ...นายกลับมาแล้วสินะ
ผมยิ้มให้กับชางมินที่เดินมาพร้อมกับร่มสีขาว
"ชางมิน...ในที่สุด เธอก็มารับพี่"
"ใช่...พี่จุนซู...ผมมารับพี่แล้ว"
ผมยื่นมือไปสัมผัสกับชางมิน พลางค่อยๆพยุงตัวให้ลุกขึ้น...แต่ว่า...มือนี้...มันไม่ใช่นี่นา
"นี่แจจุง...ไม่ใช่ชางมิน!!!"
ผมตะโกนใส่ท่ามกลางสายฝนที่ยังคงกระหน่ำมาไม่หยุด เรี่ยวแรงที่เหลือเพียงน้อยนิด ไม่สามารถช่วยอะไรผมได้เลย
"พี่ยุนโฮ อุ้มเลย!!!"
ผมปล่อยร่างกายอันอ่อนแอไปอย่างบังคับไม่ได้...หายใจไม่ออก...สงสัยชางมินคงจะมารับผมแล้วจริงๆ
5 ปีต่อมา...
“สวัสดีครับ คุณครูคนใหม่”
“เบาๆสิมิกกี้ เดี๋ยวเด็กๆตื่น”
ผมพูดพลางส่งช่อกุหลาบให้เซีย
“ในที่สุดก็ได้เป็นคุณครูเต็มตัวซะทีนะ เซีย”
“แล้วนายว่าไงล่ะ คุณหมอยูชอน”
“ยังซะหน่อย ตอนนี้เป็นแค่หมอฝึกหัดเอง”
เราสองคนออกไปคุยกันนอกระเบียง เด็กอนุบาลตัวน้อยนอนเรียงกันอยู่ในห้องเรียนวอลเปเปอร์ดอกทิวลิป
“แปลกนะ นายไม่เคยบอกเลยว่าอยากเป็นครูสอนเด็กอนุบาล เกลียดเด็กไม่ใช่เหรอ”
“ไม่รู้สิ พอได้เห็นแววตาใสๆพวกนั้นแล้วใจอ่อนเหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเลือกวิชานี้
เซียส่ายหัวเบาๆเหมือนจะสลัดความคิดบางอย่างออกไป
“เซีย...นายว่า”
เซียหันมามองแวบนึงแล้วหันกลับไปเล่นกับดอกกุหลาบ
“คนที่ความจำเสื่อมถึงสองครั้งเนี่ย...จะมีสิทธิ์กลับมาเหมือนเดิมได้มั้ย”
“ถามทำไม...มีไรป่าว”
“ไม่ใช่ๆ...คือที่โรงพยาบาลมีคนไข้แบบนี้อยู่น่ะ”
ผมลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย แต่เซียกลับมองด้วยแววตาใสไม่รู้อะไรเลยเช่นทุกครั้ง
“งั้นฉันไปก่อนนะ...ว่าจะไปเยี่ยมเพือ่นเก่าซักหน่อย”
“อืม...โชคดีนะ”
5 ปีก่อน แจจุงโทรศัพท์มาบอกผมว่าเซียอยู่ในไอซียู เขาตากฝนอีกแล้ว
และครั้งนี้ก็เป็นหนักยิ่งกว่าที่เคยเป็นมา ไข้ 40.5 องศา บวกกับร่างกายที่ไม่แข็งแรง ทำให้เกิดอาการช็อคและขาดออกซิเจนไปชั่วขณะ ทำให้เซียกลับไปเป็นเหมือนเมื่อตอนนั้นอีกครั้ง
เซียลืมคนที่ชื่อชิมชางมินไปแล้ว...
แต่ความผูกพันนั้น ทำให้เซียเปลี่ยนแปลงไปหลายอย่าง เช่นการมาเป็นครูอนุบาลนี่ก็เหมือนกัน ผมล่ะอิจฉาเจ้าชางมินซะจริงๆ
“เป็นไง...นอนเฉยๆ สบายดีไหมล่ะ”
ผมเอ่ยถามแผ่นหินที่โปล่พ้นพื้นดินออกมา ใบหน้าของชางมินส่งยิ้มให้อย่างยียวน แต่ก็แอบเศร้าสร้อยอยู่ในที
“เป็นห่วงเซียล่ะสิ ไม่ต้องแล้ว... ตอนนี้เขามีความสุขดี ฉันหวังว่าจะใช่อ่ะนะ”
ผมคุกเข่าลงแล้วปัดเศษใบไม้ออก
“ว่าไปแล้วเรายังไม่รู้แพ้รู้ชนะเลย ไอ้วิ่งแข่งน่ะ คนชนะจะได้เซียไป นายจำได้รึเปล่า”
กุกๆ กักๆๆ
“เฮ่ย!! ใครน่ะ” :m30:
ผมชะโงกหน้าไปด้านหลังแผ่นหิน
“เจอซักที!”
“ไอ้เด็กบ้า มาทำอะไรแถวนี้ฮะ” :angry2:
ผมตะโกนใส่เด็กชายที่กำลังปัดฝุ่นบางอย่างอยู่
“ผมมาหาของที่ควรจะเป็นของผมน่ะฮะ”
“ถ้าเจอแล้วก็รีบๆไปซะ” :angry2:
เด็กน้อยจ้องหน้าผมราวกับท้าทาย ดวงตาคู่นั้น ช่างเหมือนกันอย่างกับแกะ ผมมองใบหน้าเปื้อนยิ้มนั่นสลับกับสมุดปกหนังเก่าๆราวกับอยู่มาร้อยปีในมือเล็ก
“พี่ชาย เรามาวิ่งแข่งกันมั้ย”
“ห๋า!!” o12
ผมมองเด็กน้อยที่มีแววตามุ่งมั่น ดูกี่ทีก็เหมือนกับเจ้าชางมินเสียเหลือเกิน
“วิ่งไปให้ถึงพี่สามคนนั้น ใครถึงก่อนชนะ”
ผมหันไปตามนิ้วมือเล็กๆนั่น แจจุง พี่ยุนโฮ และเซีย เดินถือช่อดอกไม้คนละช่อ
“เอางั้นก็ได้” :o9:
ไม่ทันตั้งตัว เจ้าเด็กนั่นก็ออกวิ่งนำไปแล้ว ผมรีบวิ่งตามไปทันที พลันค่อยๆแซงทีละนิด
“ถึงแล้ว ชั้นชนะ!!” :m11:
ผมกระโดดเกาะเซียเพื่อใช้เป็นเบรก
“เป็นอะไร มิกกี้”
“อ๋อ!ฉันกำลังวิ่งแข่งกับ...”
:m29:...เด็กคนนั้นหายไปแล้ว นี่ผมตาฝาดไปรึเปล่าน่ะ
“เอาเถอะๆ แล้วไหนล่ะ หลุมศพเพื่อนนายฮะ แจจุง”
แจจุงกับพี่ยุนโฮเดินนำไปยังสุสานของชางมิน เซียเดินตามไปอย่างไร้ความรู้สึก ผมรีบมองหาเจ้าเด็กนั่นทันที ถ้ายังอยู่แถวนี้แสดงว่า...
“เฮ่ย!” :a5:
ผมสะดุ้งเบาๆ เด็กคนนั้นอยู่หลังต้นไม้ไม่ไกลจากตรงนี้เล็กน้อย
“หวัดดี ฉันชื่อเซีย”
เซียวางดอกไม้ลงไปหน้าแผ่นป้ายของชางมิน
“ชั้นมาเยี่ยมนายทุกปีพร้อมๆกับแจจุง จำได้ว่านายเป็นเพื่อนของแจจุงแล้วก็ตายตั้งแต่อายุยังน้อย ยังไงก็ขอให้มีความสุขอยู่บนสวรรค์แล้วกัน”
เซียพูดจบ ผมก็หันไปทางเด็กนั่นอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบแล้ว
....
“เฮี้ยนนักนะแก!!” :m29:
“อะไรเหรอ มิกกี้”
“อ๋อ...ปะ...เปล่า ไม่มีไร”
จบบทที่ 14
ติดตามตอนอวสาน ในวันพุธที่ 2 ก.ค.ครับ
-
เอ๋ มาเกิดใหม่เหรอ งง สับสน หรือว่าเป็นวิญญาณ
-
เศร้ามากๆ สงสารชางมินกับเซีย
เด็กคนนี้เป็นใครล่ะ ?
-
:m15: :m15: :m15:
ยังไม่จบ แต่ร้องไห้ไปแล้วอ่ะ
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
o7 o7
เศร้ามาก มากเลย
อ่านไปน้ำตาซึมไปอ่ะ
:o12: :o12:
-
ผมรักพี่นะ... ♥
บทที่ 15 ผมก็ยังรักพี่อยู่ดี…......แล้วพี่ล่ะ.........(บทอวสาน)
ในขณะที่ใครๆก็คิดถึงผม...มีเพียงแต่พี่เท่านั้น ที่ลบผมไปจากความทรงจำแล้ว---------เสียงร้องไห้ และหยดน้ำตามากมายต่างมอบให้กับผม มีเพียงพี่เท่านั้น ที่ทำหน้าเฉยเมย ไร้ความรู้สึก ไร้ความโสกเศร้า ไร้หยดน้ำตา พี่เพียงวางดอกไม้ไว้ตรงหน้าผมแล้วขอให้ผมจากไปอย่างสงบ
ดีแล้ว...เป็นอย่างนี้แหละ...ดีแล้ว
พี่ไม่ต้องเสียน้ำตาให้ผม
ไม่ต้องโศกเศร้า จมอยู่กับความทุกข์ทรมาน
พี่จะมีชีวิตใหม่ ถึงแม้ไม่มีผม พี่ก็จะยืนหยัดต่อไปได้ด้วยความเข้มแข็ง
ผมรักพี่นะ...ไม่ว่าจะยังไง ผมจะอยู่เคียงข้างพี่ตลอดไป.........
12 ปีต่อมา
“จริงเหรอ พามาให้ดูหน้าหน่อยสินะ นะนะนะ” :oni2:
“โถ่ แจจุง ผมเองก็เพิ่งเห็นคุณหนูท่านเป็นครั้งแรกเนี่ยแหละ ตอนที่รู้ว่านายท่านตั้งชื่อให้เหมือนกัน ยังไม่ตกใจเท่าตอนที่ได้เห็นตัวจริง”
“หมายความว่าเหมือนกันอย่างกับแกะเลยใช่มั้ย”
ผมหันไปมองแจจุงและพี่ยุนโฮนั่งคุยอะไรกันอย่างตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ
“จะเป็นแบบว่ากลับชาติมาเกิดรึเปล่า”
ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอม ผมเลยเปิดโรงเรียนสอนเปียโนเล็กๆขึ้น วันนี้เป็นวันแรก เพื่อนๆต่างมาแสดงความยินดีกันราวกับเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโต (เพราะมิกกี้แหละ) พ่อกับแม่เพิ่งกลับไป เหลือก็แต่คนแก่สองคนที่นั่งคุยอะไรไร้สาระไปเรื่อย
“คุยไรกันน่ะ งานการมีไม่รู้จักไปทำ”
“จ้าๆ งั้นขอให้มีเด็กมาสมัครเยอะๆแล้วกัน ไปล่ะ” :oni1:
แจจุงและพี่ยุนโฮลากกันออกไป ทำเหมือนปิดบังอะไรผมไว้อย่างงั้นแหละ ผมนั่งเช็คเสียงเปียโนไปเรื่อยๆ หิมะข้างนอกตกลงมาเบาๆ ราวกับย้ำเตือนให้รู้สึกถึงความเหงาแล้งอ้างว้าง
***กิ๊งก่อง！！！***
เด็กหนุ่มในเสื้อโค๊ตสีน้ำตาล ยืนปั้นหน้ายิ้มให้ผมอยู่หน้าประตูกระจกใส
“มาสมัครเรียนเหรอครับ”
ผมถามเด็กหนุ่มที่มัวหันไปทำอะไรยุกยิกที่กระเป๋าสะพาย”
“พี่จุนซูสินะ”
“ฮะ...เอ่อ ใช่ครับ คุณรู้จักชื่อผมหรอ”
เด็กหนุ่มนัยน์ตาเป็นประกาย
“มาสมัครเรียนเปียโนรึเปล่าครับ”
“ผมถามอะไรพี่หน่อยได้มั้ย”
ผมพยักหน้าให้เด็กหนุ่มเบาๆ
“พี่ว่า...คนเราตายแล้วเกิดใหม่ได้รึเปล่า”
“อ่า...คงได้มั้งครับ”
ผมมองแววตามุ่งมั่นของคนตรงหน้าแล้วยิ่งให้รู้สึกสงสัย
“แล้วคนที่เกิดใหม่น่ะ เค้าจะจำเรื่องราวในอดีตชาติได้มั้ย”
“อันนี้ผมว่าไม่น่าจะนะ...”
ผมยิ้มเหยียดๆให้เด็กหนุ่ม ดูท่าจะไม่ปกติแฮะ แต่เหนือรอยยิ้มที่ดูทะเล้นออกไป มันคือแววตาที่คุ้นเคย แต่ผมไม่เคยเจอเค้ามาก่อนนี่นา
“อันนี้มันเป็นของพี่ เก็บไว้ซะ”
เด็กหนุ่มยื่นสมุดบันทึกปกหนังเก่าๆมาให้ ผมมองสภาพเหี่ยวๆพองๆของมันอย่างชั่งใจ
“เก่าไปหน่อยนะ ก็มันอยู่ใต้ดินมาตั้งห้าปี และในตู้หนังสืออีกตั้งสิบกว่าปีนี่นา”
เด็กหนุ่มพูดพลางยิ้มให้อย่างอบอุ่น เรียงปากสั่นระริกภายใต้ปุยหิมะที่ตกลงมา
“นายชื่ออะไรอ่ะ”
ผมถามขณะที่เด็กหนุ่มทำท่าจะเดินจากไป
“ชื่อของผมอยู่ในนั้น อ่านซะนะ แล้วผมจะมาเอาคำตอบ”
“คำตอบอะไร นายยังไม่ได้ถามอะไรเลยนี่นา”
เด็กหนุ่มยิ้มให้ก่อนจะออกวิ่ง พลันหันมาทางผมอีกครั้ง
“คำถามมันจะผุดขึ้นมาเอง พี่มีหน้าที่ตอบเท่านั้น ไปนะครับ”
ผมถือสมุดบันทึกปกหนังขึ้นมามองอย่างหวาดๆ พลางปิดประตู เสียงกระดิ่งดังกุ๊งกิ๊งอย่างไพเราะ
ผมนั่งลงบนโซฟาอุ่นๆ พลางพลิกกระดาษยับๆมุมหมองเป็นสีน้ำตาลขึ้น
‘อเมริกา 2005 – คิมจุนซู.’
นี่มันชื่อผมรึเปล่านะ ลายมือก็คล้ายนะเนี่ย แต่อเมริกาเหรอ ... ไม่มีทาง ตั้งแต่จำความได้ ผมก็อยู่บนแผ่นดินเกาหลีไม่เคยไปไหนมาตลอด 35 ปี แล้วตอนอายุ 18 ร่างกายผมก็ไม่ค่อยแข็งแรงด้วย ช่วงนั้นเป็นอะไรที่ค่อนข้างเบลอๆ ผมตั้งใจก้มลงอ่านบันทึกนั่นต่อ
‘หลังจากที่ผมได้ความทรงจำอันมีค่ากลับมา ผมก็ตั้งใจแล้วว่าจะจดบันทึกมัน เผื่อวันไหนผมอาจแก่จนเลอะเลือน หรือเราสองคนตายจากไป อย่างน้อย เรื่องราวของผมกับชางมินก็จะยังคงอยู่ ไม่สูญหายไปกับกาลเวลา’
ชางมินนี่ใช่ชื่อของเด็กคนนั้นรึเปล่านะ เขานามสกุลชางเหรอ
‘แต่ถ้ามีเหตุการณ์ให้ผมต้องสูญเสียความทรงจำไปอีก ผมก็อยากจะบอกคิมจุนซูที่อ่านอยู่ตอนนี้ว่า โปรดเชื่อสมุดบันทึกเล่มนี้เถอะ จะบอกให้ นายน่ะชอบสีแดง ชอบเล่นเปียโน ชอบนอนตะแคงซ้าย ป่วยง่ายเวลาโดนฝน แต่ไม่ใช่กับหิมะแล้วก็เกลียดเด็ก อืม... อะไรต่อล่ะ อ๋อ!แล้วนายน่ะ ชอบหัวเราะแปลกๆด้วย ไม่รู้สินะ แจจุงกับมิกกี้เค้าบอกมาอีกทีน่ะ อันนี้ฉันเองก็รับไม่ค่อยได้เท่าไหร่หรอก’
เฮ่ย!!ไอ้คนเขียนนี่มันบ้าไปแล้วมั้ง แต่ว่ารู้จักแจจุงกับมิกกี้ด้วยเหรอ
‘ถ้าเกิดว่าลืมชางมินเข้าให้จริงๆ ก็เอาเป็นว่าให้สังเกตง่ายๆนะ (เคยเป็นเมื่อตอนความจำเสื่อมครั้งแรก) นายจะรู้สึกแปลกๆเวลาที่เห็นหน้าชางมิน จะรู้สึกคุ้นเคยกับดวงตา ริมฝีปาก สัมผัสที่มือ และอ้อมกอด(อันหลังได้ผลสุด) ถึงแม้นายจะจำเขาไม่ได้ แต่ชางมินก็จะไม่ปล่อยให้นายต้องโดดเดี่ยวแน่ๆ’
ผมว่าคนเขียนต้องบ้าไปแล้วจริงๆ ทำเหมือนกับว่าเป็นคนรักกันเลย ผู้ชายกับผู้ชายไม่ใช่เหรอ หรือผู้หญิงเนี่ย ...แต่ว่านะ...
ความรู้สึกของผมมันฟ้องเลยล่ะ ถ้าคนที่เขียนนี่เป็นผมจริงๆ ถึงยังไงเด็กผู้ชายคนนั้นก็ต้องไม่ใช่ชางมินที่เขียนถึงแน่ๆ ดูท่าตอนที่เขียนอยู่นี้ ไม่รู้เด็กหนุ่มนั่นจะเกิดหรือยังเถอะ
***‘พี่ว่า...คนเราตายแล้วเกิดใหม่ได้รึเปล่า’***
***‘แล้วคนที่เกิดใหม่น่ะ เค้าจะจำเรื่องในอดีตชาติได้มั้ย’***
คำพูดของเด็กหนุ่มทำเอาผมชะงักงันทันที ผมก้มลงอ่านบันทึกนั่นอีกครั้ง
‘ที่ผมจำความครั้งนั้นได้ ก็เพราะได้กลับเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์เดิมอีกครั้ง ที่ดาดฟ้าของโรงพยาบาล ผมบอกชางมินว่าอนาคตอยากเปิดร้านอาหารกับพ่อ ส่วนชางมินบอกว่าอยากเป็นครูอนุบาล ผมล่ะเกลียดเด็กนะ แต่ก็ไม่เป็นไร ดีใจซะอีก ที่ได้รักกับคนอ่อนโยนเช่นชางมิน’
จู่ๆภาพความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมา เหมือนเหตุการณืเหล่านี้มันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว เหมือนว่าเคยเห็นในฝัน หรืออาจจะเป็นในละครทีวี แต่ผมกลับไม่สามารถหาคำตอบของความรู้สึกที่เกิดขึ้นได้เลย
ผมพลิกหน้าต่อไปเรื่อยๆ อ่านผ่านๆคร่าวๆ ลายมือบรรจงในแต่ละบรรทัด ต่างถ่ายทอดความรู้สึกที่ผมไม่เคยสัมผัสเลยในชีวิตนี้ แต่ความห่วงใย ความคิดถึง และความรักที่คิมจุนซุเจ้าของบันทึกมีต่อชางมิน มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เหมือนว่าเรื่องเหล่านี้ช่างใกล้ตัวเหลือเกิน
‘ชางมินยังไม่ตาย...เขายังอยู่ตรงนี้เสมอ’
ลายมือชุ่ยๆที่บ่งบอกความไร้เรี่ยวแรงของผู้เขียน นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมลายมือถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ต่างจากหน้าที่แล้วสิ้นเชิง ในหน้าต่อๆมากลับพบแต่รูปวาดลายเส้นขยุกขยิกที่มองดูเหมือนจะเป็นรูปคน ดูคุ้นชะมัด จุนซุวาดไว้คล้ายๆกันกว่าสิบหน้า มันเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ชื่อชางมินรึเปล่านะ
หน้าหลังๆที่ดูเหมือนจะเปียกน้ำอย่างมาก ทำเอาจนตัวหนังสือลางเลือนอ่านไม่ออก
ยิ่งผมพยายามเพ่ง หัวใจก็รู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น ผมสงสารเค้างั้นเหรอ ผมแค่สงสารเค้าใช่มั้ย
มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมซักหน่อย
ผมลองย้อนกลับไปอ่านหน้าสุดท้ายก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นเรื่องเศร้าๆ
‘คืนนี้ชางมินนัดผมออกไปข้างนอก อยากรู้จังจะพาไปไหน อเมริกามันกว้างใหญ่จะตาย แต่ก็นะ เอาเป็นว่าวันนี้จบแค่นี้ก็แล้วกัน
ปล.ซักวันพี่จะให้เธออ่านนะ ชางมิน
ปล.2 รักชางมินมากๆเลย
คิมจุนซู’
ผมปิดสมุดเหี่ยวๆลงก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่หนึ่งที ผมกดโทรศัพท์หาแจจุงแต่ไม่ติด เลยโทรหาพี่ยุนโฮแทน
“ฮัลโหล พี่ยุนโฮถามไรหน่อยได้มั้ย”
“ได้ครับ”
“พี่รู้จักคนที่ชื่อชางมินมั้ย”
“.........”
“พี่ยุนโฮรู้จักใช่มั้ย”
ผมถามย้ำหลังจากที่เงียบไป ทำไมรู้สึกสับสนแบบนี้นะ
“คนไหนล่ะ อายุเท่าไหร่ ทำงานที่ไหน”
“ไม่รู้สิ เค้าน่าจะประมาณ 17-18อ่ะ”
“อ๋อ!!!”
พี่ยุนโฮอ๋อเสียงดังราวกับโล่งใจอะไรบางอย่าง
“ผมรู้จักคนนึงชื่อชิมชางมิน เป็นหลานคนเดียวของเจ้านายผมซึ่งเป็นลูกของลูกสาวคนเล็กน่ะ”
“ที่สูงๆขาวๆนะ”
“ใช่ครับ แต่ไม่แน่ว่าจะเป็นคนเดียวกับคนที่เซียถามรึเปล่า”
“ไม่เป็นไรครับ แล้วถ้าเป็นชางมินคนที่อายุน่าจะประมาณ 30 กว่าๆล่ะ”
ชางมินในบันทึกน่าจะประมาณนี้นะ ถ้าหากในนั้นเป็นผมจริงๆแล้วยังอายุน้อยกว่าอีก
คราวนี้พี่ยุนโฮเงียบไปนาน เหมือนว่าหันไปคุยอะไรกับแจจุงอยู่มากกว่า
“พี่เซีย พี่จำเรื่องในอดีตได้แล้วเหรอ”
เสียงแจจุงตื่นเต้นจนแทบจับความไม่ได้
“นายหมายความว่าไง”
“ก็พี่น่ะ ความจำเสื่อมไปเมื่อ 17 ปีที่แล้วไง...”
***กิ๊งก่องๆๆๆๆๆๆ!!!***
เสียงกดออดข้างหน้าดังราวกับรู้งาน นี่ผมความจำเสื่อมจริงๆงั้นเหรอ
“เดี๋ยวพี่โทรกลับนะ”
ผมวางสายแล้วเดินไปที่เปิดประตูทันที
“...ชางมิน”
ผมเผลอเรียกชื่อออกมา บ้ารึเปล่าเนี่ย เฮ้อๆ
“ผมอยากมาเอาคำตอบแล้ว ผมรอไม่ไหว...”
พูดจบเด็กหนุ่มก็โผเข้ากอดผมทันที ดูเหมือนเขากำลังร้องไห้อยู่เลย
“ผมกลับมาหาพี่แล้ว พี่จุนซู ถึงจะช้าไปหน่อย แต่ผมก็กลับมาแล้ว”
ผมยืนนิ่งปล่อยให้คนตรงหน้ากอด สัมผัสนี้น่ะเหรอ ที่จุนซูในหนังสือบอกให้ลองดู
ภายสายฝนโปรยปรายปรากฎอยู่ตรงหน้า เสียงกรีดร้องของเด็กหนุ่มที่ผมคิดเสมอว่ามันเป็นละครทีวีผุดขึ้นมาอีกครั้ง
ผู้คนวิ่งกันอลหม่านและชนเข้ากับเราสองคนที่ยืนกอดกันอยู่จนกระเด็นเข้าไปในร้าน ชางมินปล่อยผม ผมจึงรู้สึกตัวได้
“ฝนตกเหรอ”
จากหิมะกลายเป็นเม็ดฝนที่โปรยปรายแทน เป็นไปได้แล้วสินะ
“ฉันไม่รู้นะ ว่าอะไรกันแน่คือความจริงในตอนนี้ ไม่มีใครสามารถอธิบายได้หรอก แต่ความรู้สึกของฉันมันบอกว่า ฉันควรจะทำมัน”
เด็กหนุ่มเงยหน้าเปื้อนน้ำตาขึ้นมอง
“พี่จำผมไม่ได้ไม่เป็นไร แต่ผมจะไม่ปล่อยให้พี่โดดเดี่ยวหรอก”
“อืม...อันนั้นน่ะรู้แล้ว”
“แล้วคำตอบล่ะครับ...คำตอบจากใจพี่มันว่าไง แล้วผมจะกลับมาหาพี่อีกได้มั้ย ผมจะยังรักพี่อย่างที่เคยเป็นมาไม่ว่าชาติไหนๆได้มั้ย”
เสียงฝนตกจากภายนอก ดังซัดซาเข้ามาถึงในหัวใจ แต่มันไม่หนาวเลยซักนิด ผมเชื่อแล้วล่ะ ว่าคนที่เขียนบันทึกนั่นคือตัวผมเอง แต่ชางมินจะใช่คนคนเดียวกันรึเปล่านั้น มันเป็นคำถามที่ธรรมชาติคงไม่ตอบเราง่ายๆ แววตาที่มุ่งมั่นแม้มันจะเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาของชางมินตรงหน้าผม มันทำให้ผมใจอ่อนได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ชางมินจับมือผมขึ้นมาบีบแน่น สัมผัสที่โหยหามานาน
จริงๆแล้วผมไม่ได้โดดเดี่ยวและอ้างว้างเลยซักนิด และต่อไปนี้ ความรู้สึกที่ต้องอยู่คนเดียวของผมคงจะหมดสิ้นไปเสียที
“นายรักเด็กรึเปล่าล่ะ ฉันเป็นครูสอนเด็กอนุบาลนะ”
เราสองคนยิ้มให้กัน ในวันข้างหน้า เรื่องราวของเราในอดีตอาจจะกลับมาหาผมอีกครั้งก็ได้ แม้ว่าตอนนี้ผมจะจำอะไรไม่ได้เลย แต่ความรู้สึกใหม่ที่เกิดขึ้นก็สามารถทดแทนมันได้ ผมจะลองมีความรักดู ความรักครั้งแรกที่ไม่ได้เกิดขึ้นมานานนับจากเมื่อตอนอายุสิบสาม และตอนนี้ ผมจะเริ่มต้นใหม่ ขอบคุณโชคชะตา ที่ยังมอบโอกาสนี้ให้ผม
...
-
ชิมชางมิน...
ผมไข้ขึ้นสูงเมื่อตอนห้าขวบ พอตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองกลายเป็นอีกคนไปแล้ว ผมไม่ใช่ชิมชางมินของคุณแม่ไลหลิงหรือคุณปู่ แต่ผมคือชิมชางมินที่ตายแล้วเกิดใหม่
ผมกลับมาอยู่กลับครอบครัวนี้อีกครั้ง หลังจากแข็งแรงดีแล้ว ผมก็ไปที่หลุมศพตัวเองเพื่อหาสมุดบันทึกที่พี่ทำตกไว้ในวันฝนตกวันนั้น มันถูกดินฝังกลบไว้ข้างๆหลุมของผมอย่างปลอดภัย
ผมเจอพี่มิกกี้และแกล้งท้าเขาวิ่งแข่ง ตรงนั้นไง พี่จุนซูกับแจจุงและพี่ยุนโฮเดินมา ผมเปลี่ยนทิศทางไปที่ต้นไม้ใหญ่แทน เพื่อไม่ให้พี่มิกกี้รู้ว่าเด็กห้าขวบคนนี้เป็นผม
พี่จุนซูกลับมาในสภาพไร้ความทรงจำ เขาลืมผมไปแล้วจริงๆ
ผมไม่โกรธเลย เพราะผมรักพี่มากเกินกว่าจะปล่อยให้พี่ร้องไห้และรำลึกถึงความทรงจำเก่าๆเพียงลำพัง
ผมอยากอยู่เคียงข้างพี่ไปตลอด แต่คุณปู่บังคับให้ผมไปเรียนที่อเมริกา ท่านคงรู้สึกว่าผมเหมือนกับชางมินในอดีตมากเกินไป ผมตั้งใจเรียนและเชื่อฟังคำพูดของปู่ เพื่อที่วันนึงผมจะกลับมาหาพี่ได้อย่างไม่มีใครห้าม
แล้ววันนั้นก็มาถึง...
ผมอายุ 17 ปี เท่ากับตอนนั้น พอพี่ยุนโฮเห็นผมเข้าก็อ้าปากค้าง พี่ไม่แก่เลยซักนิด กลับดูหล่อยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ตอนนี้คงยังรักอยู่กับแจจุงสินะ
ผมสืบหาเรื่องพี่จุนซูด้วยตนเอง โดยไม่รบกวนคุณบราวน์ที่มักบ่นเสมอว่าชางมินคนก่อนชอบใช้เค้าอย่างกับทาส ... ผมเจอพี่แล้ว แต่พี่ยังจำผมไม่ได้อยู่ดี
ผมให้สมุดบันทึกนั่นแก่พี่ไป แล้วกลับไปนั่งรอที่บ้านอย่างทุรนทุราย เวลาผ่านไปสองชั่วโมง ผมย่างสามขุมออกจากบ้านไปหาพี่จุนซุทันที ผมไม่สามารถทนต่อสู้กับความรู้สึกกระวนกระวายนี้อยู่ได้ทั้งคืนหรอกนะ
และแล้ว...พี่ก็เรียกชื่อผมออกมา ผมกอดพี่ไว้แน่น พี่ไม่ขัดขืนเลยซักนิด
ความรู้สึกของเราตรงกันแล้ว ถึงแม้พี่จะยังจำเรื่องราวของเราไม่ได้ แต่ผมเชื่อว่าเราสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ แม้ไม่มีความทรงจำเหล่านั้น
ผมดีใจนะ ที่ได้เกิดมาเพื่อรักพี่อีกครั้ง
ขอบคุณมากๆ ที่พี่เองก็ยังรอผมแม้มันจะอ้างว้างเพียงใด
ผมรักพี่นะ...พี่จุนซู
End………♥
ในที่สุดซีรีย์ ผมรักพี่นะ...♥ ก็ได้จบบริบูรณ์ลงแล้ว
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านกันมาโดยตลอด
แม้จะเกิดความล่าช้าขึ้นบ้างก็ตาม ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
โปรดติดตามผลงานผมและคุณคิโยมิ ชิ้นใหม่ ได้ในเร็วๆนี้ :bye2:
-
แล้ววันพุธก้อมาถึงวันแห่งการรอตรงกับวันเกิดผมรอจนไม่อยากทำไรเลยขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆแล้วจะรออ่านเรื่องใหม่นะเป็นกำลังใจ
-
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
ว่าละต้องกลับมาเกิดใหม่ ดีใจจังในที่สุดก็กลับมาหากัน
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายน่ารักๆ แบบนี้ :L2:
-
จบแบบนี้ค่อยยิ้มออกมาได้นิดนึง :m13: :m13: :m13:
ขอบคุณคนโพสต์จ้า แล้วจะรออ่านเรื่องใหม่นะ :m4: :m4: :m4: :pig4: :pig4:
-
o13
หวานละมุนละไมลงตัว
ปลื้มคนเขียนที่คั้นเรื่องออกมาได้น่ารักน่าเอ็นดูดีครับ :m13:
-
ขอบคุณนะครับ แปลกดีแต่ก็น่ารักมากๆเลย
:m1: :m1: :m1: :m4: :m4: :m4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
อ่านแล้วบีบหัวใจจริงๆ..
สงสารเซีย :o12:
แต่จบได้ดีจัง ชอบ :m1:
ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
:กอด1:ขอบคุณนะค๊าบ ที่เอามาให้อ่านอ่ะ
-
คุๆๆ อ่านแล้วซึ้งใจจริงๆ ไม่นึกว่าในที่สุดมินกับเซียจะสมหวังกันได้ ซึ้งๆ
-
สนุกมากเลยค่ะ อ่านแล้วตอกแรกนึกว่าชางมินจะแย่ละ ฮึกฮึก :monkeysad:
ชางมินน่ารักมากๆ ทำทุกอย่างเพื่อจุนซู :-[
ขอบคุณสำหรับFICสนุกนะคะ
:L2:
-
พี่เอกชื่อนะ หรอค่ะ
^^
-
นึกว่าจะแซดซะแล้วนะเนี่ย :serius2:
-
ขอบคุณที่ไม่ทำร้ายจิตใมจกันคับ
-
ดีใจที่เรื่องนี้ตอนสุดท้ายก็จบแบบแอปปี้
หลังจากที่อ่านไปน้ำตาซึมไปหลายตอน
-
แอบผิดหวังกะตอนจบนิสนึง
ไม่น่าตายเรยยย
แต่จบงี้กะดีแระ
-
:monkeysad: :m15: :sad11: :pig4: :bye2:
-
:m15: :3123:
-
ขอบคุณครับที่สรรหาสิ่งดีดีมาให้...ขอบคุณจากใจจริง ๆ ครับ
-
ชอบเรื่องนี้ชะมัดเล๊ยยยยยยยย
อยากจะ "กด LIKE" แรงๆ สักที o13
-
ดงบัง :o8:
เศร้ามากค่ะเรื่องนี้ :o12:
-
นิยายเรื่องนี้ทำให้ร้องไห้!!! เศร้ามากกกก ตอนแรกคิดว่าจะจบไม่สวยซะแล้ว แหะๆ แต่ก็ลงเอยด้วยดี ^^
-
เศร้าง่ะ แต่ก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
-
:mew1: